หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[vascular]

อ่าวค้างเลย

[ljk_sj_lovelove]

พึ่งตามอ่านจนทัน แหะๆ

โลมน่ารักมากค่า

ชอบตรงปลอบใจจริงๆเลย

รีบมาต่อนะคะรออยู่เน้อ ทั้งพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสองแล้วก็น้องโลมด้วยค่าา

[debubly]

อ่านทันแล้วววววววว

[HaNuiIZiN]

สุดท้ายนายระฟ้าผู้หยิ่งทระนงก้อพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกตัวเอง
ให้มันได้อย่างนี้ซินะ....
เพราะใจมันไม่อยากเชื่อ ต่อให้สมองสั่งแค่ไหน มันก้อฝืนทำได้ไม่นานหรอกค่ะ
ใจเชื่อและเอ็นดูคนๆนี้มาตลอดนี่หน่า ถ้าจะเชื่อต่ออีกนิดมันจะเปนไรไปคะ?
ร้องไห้ออกมาเลยนะนายโลม 
มีคนให้ที่ซับน้ำตาแล้ว....

[harumi]

 

[Seiki]

ตอนที่ 8 นายโลมกับรักจนตรอก

*** โลม สีเขียวฟ้า
*** ระฟ้า สีน้ำเงิน นะจ๊ะ

ผมไม่รู้นะ!! ว่าทำไมถึงได้ทรุดตัวลงร้องไห้ต่อหน้ามันได้นานสองนานขนาดนี้

ทั้งๆที่รู้สึกว่า คนที่ผมควรอยู่ให้ห่างมากที่สุดคือคนที่ตบหัวแล้วลูบหลังอย่างมันนี่แหละ ในเมื่อจะร้ายกาจใส่ผมแล้ว ทำไมมันถึงไม่อัดใส่ผมให้สุดๆไปเลย ทำไมมันจะต้องบังคับให้ผมอ่อนแอให้มันเห็น
ทำไมมันทำเหมือนรู้จุดอ่อนของผมดีกว่าตัวผมเองแบบนี้?

ผมเกลียดไอ้พ่อเล้านี่มากที่สุด!!

วันไหนที่ผมเป็นไทกับตัวเอง ใช้หนี้มันหมด ผมจะกลบคนอย่างมันทิ้งไปเลย มันจะกลายเป็นแค่หนึ่งคนที่ผ่านหน้าผมไป แล้วผมก็จะจำมันไม่ได้ ผมจะนับถอยหลังรอวันนั้นเลยคอยดู

“เอาๆสะอื้นฮักๆหน้าแดงตัวแดงยังไม่พอ ยีหน้ายีตาตัวเองอีก เออ ช้ำหมด ขัดตัวมาเสียเปล่า”
นั่งพิจารณาผู้ต้องสงสัยว่าป็นไส้ศึกอยู่นาน ถ้าไม่เป็นเพราะมีเรื่องเก็บไว้ในใจจนอัดอั้นมานานก็คงจะตีบทแตกกระจาย มันตัดขาดโลกภายนอกแล้วตั้งอกตั้งใจร้องไห้ ปล่อยน้ำตาออกมาเต็มที่ น้าผากขมวดเป็นริ้วๆ น้ำตาไหลเป็นทางยาว ฟันขมเม้มริมฝีปากตัวเองจนเป็นร่องลึก มองแล้วก็นึกลุ้นว่าปากบางๆนั้นปริแตกเพราะคมฟันเมื่อไหร่
“เรื่องของผม”
ความเคยชินทำให้ต้องหันไปมองที่ประตู เสียงตะคอกดังก้องไปทั้งห้อง ยังไม่เคยมีใครกล้าขึ้นเสียงกับนายมาก่อน ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวของการ์ดที่คอยคุ้มกันเขาอยู่ด้านนอกค่อยรู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย มันคงจะเกิดโกลาหลย่อมๆแน่ถ้าจู่ๆการ์ดกรูเข้ามาแล้วเจออีกฝ่ายอยู่ในสภาพเปลือยล่อนจ้อนมีแค่กางเกงในตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มของสงวนเอาไว้แค่ตัวเดียว คุกเข่าก้มหน้าตั้งอกตั้งใจร้องไห้เหมือนมันเป็นภารกิจสำคัญที่จะต้องทำให้สำเร็จ
เขานั่งมองผู้ชายนั่งร้องไห้เหมือนได้ดูละครเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจ หมอนี่เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นสูงมาก มันแสร้งทำเหมือนเขาไม่ได้อยู่ร่วมพื้นที่หายใจเดียวกันกับมันได้ปกติที่สุด มันคว้าเสื้อยืดเก่าๆย้วยๆของมันขึ้นมาเช็ดน้ำมูกที่เริ่มไหลออกมาแทนที่น้ำตา เสียงสะอื้นจางๆและไหล่กระตุกแรงขึ้นมาในบางจังหวะ คนตัวโตๆผอมเก้งก้างกำลังนั่งร้องไห้เหมือนเด็กที่พ่อแม่ไม่สนใจ ทั้งๆที่ผู้ชายคนนี้น่าจะบรรลุนิติภาวะมาสักระยะนึงแล้ว
“นี่ ถามจริงๆเถอะ ที่นั่งร้องไห้ตัวงออยู่เนี่ย ไม่อายชั้นเหรอ”
“คุณเองไม่ใช่หรือไงที่บอกให้ผมร้องไห้”
อยากจะตะบันปากแม่งจริงๆ ท่าทางอมยิ้มเหมือนจะเอ็นดูนั้นผมรู้หรอกว่ามันกำลังเยาะเย้ยที่ผมร้องไห้ให้มันดู คงสมใจมันแล้วสินะ ที่สะกิดจนผมหลุดอ่อนแอออกมาได้ขนาดนี้ ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพอมันตะคอกออกมาแบบนั้นแล้วทำนบน้ำตาถึงได้พร่างพรูออกมาขนาดนี้
มันอัดอั้นอะไรนักหนาในเมื่อปลอบใจตัวเองอยู่ทุกวันว่าต้องผ่านมันไปให้ได้ มันคือหน้าที่ มันเป็นธรรมดาของคนที่ชื่อโลม มันเป็นปกติที่กาฝากอย่างตัวเองต้องทำ
ทั้งๆที่มั่นใจว่าไอ้พ่อเล้าไม่น่าจะรู้เบื้องลึกของตัวเองมากไปกว่าหนี้ก้อนโตที่พี่เกียรติสร้างเอาไว้ และคงไม่รู้ว่าพื้นเพชีวิตของตัวเองเป็นยังไง แต่ทำไมมันพูดเหมือนรู้ว่าผมต้องแบกรับอะไรไว้บ้าง มันถึงได้จี้ใจดำจนน้ำตาผมไหลออกมาสร้างรอยยิ้มให้มันสบายใจได้ขนาดนั้น
จากที่เตรียมใจว่าจะต้องสังเวยร่างกายให้มัน กลายเป็นมานั่งร้องไห้ให้มันดูซะอย่างนั้น ยิ่งผมส่งสายตาดุดันต่อว่ามันไปเท่าไหร่ มันยิ่งยิ้มโชว์เขี้ยวโชว์ลักยิ้ม(ที่มันคิดว่าเท่)ออกมามากเท่านั้น
สัดเอ๊ย!! หน้าตาก็พอดูได้อยู่หรอก แต่ใจร้ายสุดๆเลย
อึดอัดใจแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ เบื้องหลังประตูบานนั้น ผมรู้ดีว่าคนของมันคงห้อมล้อมกันไม่ต่างจากยามเฝ้าอัญมณีที่มีค่าและหาได้ยาก ถ้าผมคิดจะทำอะไรมันแม้แต่ปลายเล็บ กึกก้องจะเหลือแค่ชื่อและจบชีวิตน้ำเน่าของตัวเองอยู่ในห้องนี้และคงอยู่ใต้ตีนไอ้พ่อเล้านี่แหละ
“ถามจริงๆเถอะนะ อะไรดลใจให้อยากมาทำงานนี้เหรอ คิดว่าขายตัวใช้หนี้มันง่าย หรือคิดอะไรอยู่กันแน่”
“ไม่คิดอะไรทั้งนั้นแหละ นอกจากคิดถึงที่ซุกหัวนอน”
ความจริงที่ทำให้ผมมองขข้ามทุกความหมายของชีวิต ทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งทุกอย่างที่เรียกว่าคุณค่า ไม่มีพวกนี้โลมอยู่ได้ แต่ไม่มีบ้านก็ไม่มีที่ซุกหัวนอน มันไม่ใช่แค่ตัวเอง แต่พ่อกับแม่ก็จะลำบากไปด้วย
“นายคิดว่าบ้านหลังนั้นรวมที่ดินมันมีค่าถึงสามล้านห้าเลยเหรอ”
“คะ คุณหมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ ก็ในเมื่อคุณให้พี่ผมวางโฉนดนั่นไว้ ถ้าผมไม่มาทำงานใช้หนี้ คุณก็แค่ยึดบ้านผม มันก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่”
“เพราะอย่างนี้ไง ผมเลยต้องมาให้คุณกดขี่ข่มเหงอยู่นี่ไง ผมซ่อมรถของผมอยู่ดีๆ พี่เกียรติไม่น่าหาเรื่องเลย เหอะ”
“มันก็ใช่ ถ้าพี่ชายนายไม่หาเงินมาใช้หนี้ บ้านจะต้องถูกยึด แต่ถึงยึดบ้านแล้ว มันก็ยังไม่พอกับหนี้อยู่ดี ไม่รู้หรือไง”
“คุณต้องการจะบอกอะไรกับผม”
“นายทำเหมือนไม่รู้ได้เนียนมากนะ”
สีหน้ามันตกใจและสงสัยได้ธรรมชาติมากจริงๆ ธรรมชาติจนเขาเกือบเชื่อว่าหมอนี่กำลังถูกคนที่บ้านตัวเองหลอกใช้มากกว่าจะทำตามแผนการณ์ ถึงแม้ในรายงานจะระบุไว้ว่าโลมเป็นแค่เพียงลูกพี่ลูกน้องที่พ่อแม่ของเกียรติคุณต้องจำใจเลี้ยงไว้เพราะน้องสาวคลอดแล้วหนีไป สองคนนี้ไม่ใช่พี่น้องที่สนิทแบบตัวติดกัน แต่เท่าที่รู้ ความสัมพันธ์พี่น้องคู่นี้ก็ราบรื่นมาโดยตลอด เพราะฉะนั้นเขาเองก็ยังทิ้งประเด็นสมรู้ร่วมคิดไปไม่ได้อยู่ดี
ปู่สอนว่าอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน โดยเฉพาะระฟ้ายืนอยู่ในจุดที่เรียกได้ว่ายอดปิรามิด ยิ่งต้องใจแข็งและหูตากว้างไกลเข้าไว้ ต้องระวังตัวเองให้มากพอๆกับต้องศึกษาคนอื่นให้มากเช่นกัน
“คุณพูดอะไรของคุณ คุณพูดเหมือนกับว่าถ้าผมยอมให้คุณยึดบ้าน หนี้ของเรามันก็ไม่จบไม่สิ้นงั้นเหรอ”
“ใช่ ถ้านายเอาเงินสามล้านห้ามากองตรงหน้าชั้น ถือว่าจบ แต่ถ้าแค่โฉนดใบเดียวอย่างวันนั้น ก็ถือว่ายังมีหนี้ค้างกันอยู่นะ แล้วสำหรับที่นี่ถ้าไม่วางเงินเพื่อใช้หนี้ รู้หรือเปล่าว่าต้องชดใช้ด้วยอะไร”
ผมคิดว่าบางครั้งไอ้รากหญ้าคนนี้มันก็ดูเหมือนคนธรรมดาอย่างผมนี่แหละ บางเวลาก็ดูอบอุ่นเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ มันดูเหมือนใครอีกคนที่น่ากลัว เหมือนพวกมาเฟียใจร้าย ผมอ่านความคิดของมันตอนนี้ไม่ออกเลย นึกไปถึงในละครที่ต้องใช้หนี้กันด้วยชีวิตแล้วนึกใจหาย
“บ้านเมืองมีกฎหมาย มีขื่อมีแป คุณคงไม่ได้หมายความเหมือนในละครหรอกใช่มั้ย”
“แล้วไม่เคยอ่านข่าวเหรอ ที่พวกนักเลงเค้าฆ่าล้างหนี้กันน่ะ”
“บะ บ้าแล้ว คุณฆ่าพวกผมตาย คุณก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนะ เงินก็ไม่ได้คืน”
“อย่างน้อยก็ไม่เสียหน้าแล้วก็ได้ความสะใจไง”
“นั่นมันพวกโรคจิตแล้ว”
“กลัวขึ้นมาล่ะสิ ชั้นถึงได้ถามไง ว่านายคิดอะไรของนายถึงได้เดินดุ่มๆมาขอขายตัว นี่แค่เริ่มต้นนายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ง่าย”
“ก็พยายามอยู่นี่ไงเล่า ใครจะไปรู้ว่ามันจะมีขึ้นตอนอะไรมากมายขนาดนี้”
“สิ่งที่นายกำลังเรียนรู้น่ะ มันยังไม่เรียกว่าให้บริการเลยนะ”
แค่คิดตามคำขู่ผมก็หดหู่จนอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ ตอนที่พี่เกียรติบอกว่าผมต้องมาเป็นหมอนวดของที่นี่ ผมก็คิดว่ามาให้บริการผู้หญิงโสดหรือแม่หม้ายอารมณ์เปลี่ยวทั้งหลาย ไม่มีใครบอกผมเลยว่า สำหรับดินแดนไร้รักแห่งนี้แล้ว ไม่ว่าจะหมอนวดผู้หญิงหรือผู้ชายก็ล้วนแล้วแต่ต้องรับแขกผู้ชายทั้งสิ้น แล้วส่วนใหญ่โลมก็ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งให้สมกับความเป็นผู้ชายเสียด้วย เจ้เชอรี่บอกว่า หมอนวดผู้ชายที่นี่ต้องทำหน้าที่เป็นโสเภณีให้กับผู้ชายด้วยกัน พูดง่ายๆให้สะดุดหูเล่นๆว่าเป็นเมียผู้ชายนั่นแหละ
“เหมือนคุณจะพูดให้ผมเปลี่ยนใจ”
สะดุดกับความหมายที่หมอนี่ตีความได้ เขาไม่ได้หมายความว่าจะเตือนสติให้หมอนี่คิดกลับใจ ถึงจะตอบตัวเองไม่ได้ว่า จริงๆแล้วอยากได้นายโลมไร้เดียงสามาประดับเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้หรือเปล่า ระฟ้าแค่อยากจะถามว่าหมอนี่คิดว่าการใช้หนี้ครั้งนี้คือการเล่นขายของธรรมดาๆหรือไง แค่นอนกับผู้ชายให้ครบกับหนี้ที่ต้องชดใช้แล้วจบงั้นเหรอ
เป้าหมายแค่โฉนดบ้านพร้อมที่ดินไร้ราคานั่น หรือจริงๆแล้วทางโน้นมีแผนการณ์ชั่วร้ายอะไรซ่อนอยู่โดยที่เขาเองหรือแม้กระทั่งโลมเองก็ยังไม่รู้ หรืออาจจะรู้แค่บางส่วนแต่ไม่ใช่ทั้งหมด สิ่งที่เขากำลังตั้งคำถามและเดาคำตอบอยู่นี้ ทำให้ระบบความคิดต้องทำงานหนักมากขึ้นทุกวัน ยิ่งโลมแสดงท่าทางได้ธรรมชาติไร้ที่ติแบบนี้ยิ่งทำให้เขาลังเลหนัก
เกลียดก็เกลียดได้ไม่สุดหัวใจ หรือจะเอ็นดูก็ไม่กล้าปักใจมากนัก นอกจากปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามทางอย่างที่มันควรจะเป็น ระฟ้าจะเกี่ยวข้องกับหมอนี่ได้ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น โลมจะต้องเสมอเหมือนกับพนักงานคนอื่นๆของที่นี่
“เอาล่ะ ต่อไปนี้ชั้นคงจะไม่ว่างมาดูนายด้วยตัวเองแล้ว เจ้เชอรี่คงสอนและหาคนมาสอนนายให้เป็นพนักงานของที่นี่และเก่งพอที่จะรับแขกได้เองนั่นแหละ ถ้าอยากจะใช้หนี้จริงๆก็รีบฝึก รีบทำซะ วันที่นายได้โฉนดคืนจากชั้น วันนั้นก็จะถือว่าเราไม่มีหนี้ตกค้างอะไรต่อกันแล้ว”
“ผมไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้วใช่มั้ย ไม่ต้องขัดตัว เป็นช่างยนต์อย่างที่ผมเป็นเหมือนเดิม”
“นั่นมันเรื่องของนาย เราเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันแค่ตอนที่นายต้องใช้หนี้ให้ชั้นเท่านั้น”
ผมยิ้มได้แล้วในใจก็ลิงโลดมากตอนที่นายบอกว่าเมื่อไหร่ที่เค้ายื่นโฉนดให้ ผมจะเป็นไท มีอิสรภาพ เป็นไอ้โลมช่างยนต์ในอู่เหมือนเดิม อยากทำอะไรก็ได้ทำ แต่ทำไมตอนที่มันบอกว่าจะไม่มาดูแลพัฒนาการผมแล้ว ไม่ฝึกผม แล้วคงจะมีใครสักคนมาทำหน้าที่นั่นแทน ไอ้ใครสักคนๆนั้นก็จะต้องทำเหมือนที่นายทำ จูบ แตะต้อง และทำอะไรๆมากกว่านั้น เหมือนที่หมอนวดทั้งหลายเค้าต้องทำกับแขก

ทำไมพอนึกว่าจะมีใครสักคน

คนๆนั้นไม่ใช่นายรากหญ้า

ทั้งๆที่ไม่ว่าใคร มันก็คือโลมต้องเป็นหุ่นให้เค้าหาความสุขจากร่างกาย และเป็นคนที่โลมจะต้องทำอะไรอย่างว่าให้ แต่พอรู้ว่าจะไม่ใช่ไอ้พ่อเล้าใจร้าย ใจมันถึงได้ห่อเหี่ยวแล้วหล่นฟุบไปที่ตาตุ่มแบบนี้

ทำไมต้องใจหาย?

ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วว่าตัวเองจะต้องนอนกับใครก็ได้
แล้วทำไมน้ำตาที่เหือดแห้งไปนานแล้วที่ได้ไหลลงมาอีกรอบ
สิ่งที่ผมจะทำได้ตอนนี้คือเช็ดและไล่น้ำตากลับไปให้ทันก่อนที่นายจะหันมาเห็น และยิ้มเยาะให้ต้องปวดใจอีกครั้ง

“งั้นวันนี้ ผมใส่เสื้อผ้าอย่างเดิมได้แล้วใช่มั้ย”
“อื้อ ก็ใส่สิ อยากเป็นปอดบวมตายหรือไง”
ผมไม่กล้าต่อยอดเลยว่าคำพูดของมันคือความห่วงใยหรือรำคาญกันแน่ แต่ต้องขอบคุณตัวเองที่สะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ได้ และเสียงที่เปล่งออกมาหนักแน่นและไม่มีร่องรอยสั่นไหวให้นายคิดว่าผมแสดงละครเรียกร้องความสนใจอีก
“ผมถาม เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นความผิดผมที่ไม่ทำตามคำสั่งคุณ”
“จู่ๆทำไมนึกได้นึกอยากเชื่องขึ้นมาล่ะ”
เพราะครั้งแรกที่หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ มึงตะคอกจนกูตกใจเลยสิไอ้นายบ้า อำมหิตไม่รู้ตัวเองเลยจริงๆ อากาศในห้องนี้หนาวมาก หนาวจนสั่น ฟันกระทบกันดังกึกๆ ปากเจ็บจนชาไปแล้ว ความเจ็บปวดมันถาโถมมาจากหลายทางจนอยากจะหาความอบอุ่นให้ตัวเองบ้าง แค่ทางร่างกายก็ยังดี
“แล้วทำไมผมถึงต้องดื้อด้าน ในเมื่อผมเดินมาที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่รู้จะเล่นตัวไปทำไม ไม่ได้ถูกบังคับให้ทำนี่”
ระฟ้ารู้สึกว่าหงุดหงิดกับท่าทางอวดดีนั่นที่สุด ไม่ชอบใจที่หมอนี่พูดจาไม่ต่างอะไรกับเด็กใจแตกที่ขายตัวแลกเงินคนหนึ่ง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาก็เหมือนกำลังเกลี้ยกล่อมให้หมอนี้ทำหน้าที่ของตัวเองอยู่แท้ๆ พอม้าไม่พยศอย่างที่ใจคิดไว้กลับไม่ชอบใจเสียอย่างนั้น รู้สึกเหมือนถูกประชดประชันและท้าทาย อุปสรรคก้อนใหญ่ที่สุดที่มาวัดใจนายใหญ่อย่างระฟ้านอกเหนือจากที่หัวเมืองน้อยใหญ่แข็งข้อแล้ว ก็ยังมีความสับสนที่นายโลมคนใหม่สร้างให้นี่แหละที่ระฟ้ารู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่ใจอยากเป็น เด็ดขาดได้ไม่สมกับเป็นนายใหญ่ที่ต้องดูแลกิจการเขี้ยวลากดินนี้ได้
“งั้นก็ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
“เล้าจน์ยังไม่ปิด แสดงว่าผมก็ต้องฝึกเป็นนายโลมต่อสินะ คุณหาคู่ซ้อมคนใหม่ให้ผมได้แล้วเหรอ”
“นายใหญ่ของที่นี่ไม่ได้มีหน้าที่หาคู่ซ้อมให้พนักงาน เจ้เชอรี่เค้าจะดูแลเรื่องนี้ให้นาย หรือว่าที่ถามนี่เพราะ อยากลองรสชาติของนายใหญ่เหมือนคนอื่นๆเค้างั้นเหรอ”
“คุณพูดเหมือนกับว่า ถ้าได้ลองกับคุณแล้วพรุ่งนี้ผมจะเก่งพอที่จะรับแขกได้งั้นแหละ คุณเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ที่พูดออกมาแบบนี้เพราะไม่คิดหรือตั้งใจท้าทายล่ะ”
“ผมแค่อยากรู้”
“อยากรู้ก็ต้องลองนะ ถ้าไม่ลองมันคงจะพิสูจน์ไม่ได้ว่าจริงหรือไม่จริง”
ไอ้ ไอ้พ่อเล้าห่านี่มันไม่ใช่ผู้บริหารห่าเหวอะไรหรอก มันพ่อค้าตลาดสดชัดๆ ปากมันยิ่งกว่ากรรไกรเสียอีก ไม่ว่าโลมจะส่งลูกล่อออกไปแบบไหน มันใส่ลูกชนกลับมาเข้าตัวโลมหมดเลย
“ว่าไง แค่อยากรู้หรืออยากลอง”
การได้ลับฝีปากกับหมอนี่ทำให้ระดับความหงุดหงิดในใจของเขาเบาบางลง ตะกอนในใจที่ถูกกวนจนขุ่นค่อยๆทิ้งตัวลงไปนอนที่ก้นช้าๆ ระดับของจังหวะการหายใจเริ่มเป็นปกติ ริมฝีปากโลมเม้มเข้าหากันและกล้าสบตาเหมือนโกรธและพร้อมจะชนกับเขาเต็มที่
แทนที่จะโมโหแล้วเรียกการ์ดหน้าห้อง กลับยืนมองแล้วคิดว่าจะหาเรื่องอะไรมาลับฝีปากกับหมอนี่อีกดี แลดูเหมือนนายใหญ่อย่างเค้าจะไร้สาระได้อย่างไม่น่าให้อภัย เวลาที่ควรรับรายงานจากลูกน้องว่าภารกิจที่ต้องตามดูกันอยู่เรื่องขัดผลประโยชน์นั้นไปถึงไหนแล้ว แต่ระฟ้ากลับปิดกั้นที่จะรับรู้ในทุกรายงานมาต่อปากต่อคำอยู่กับหมอนี่ เป็นความลับที่ถ้าปู่รู้จะต้องเป็นเรื่องเป็นราวให้สะเทือนกันทั้งเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แน่ๆ
“ผมเป็นลูกหนี้คุณนี่ครับ คุณจะสั่งเป็นหรือคุณจะสั่งตายผม ผมจะขัดขืนอะไรได้”
ประชดล้วนๆ 100%ที่นายโลมคนใหม่พ่นออกมาคือคำประชดประชันที่ไม่เจือปนอย่างอื่นเลย เสียงลอดออกมาจากไรฟันอีกต่างหาก
“นั่นสินะ นายคงนับถอยหลังรอวันที่จะออกไปจากที่นี่ใช่มั้ย”
“คุณรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะถาม”
“ที่นี่ก็กว้างพอที่จะให้พนักงานฝึกหัดเดินหายใจทิ้งไปวันๆซะด้วยสิ ระงับการออกรับแขกไปไม่มีกำหนดดีมั้ย”
“คุณแกล้งผมนี่แบบนี้ ถ้าผมไม่ฝึก ไม่ออกรับแขก แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ใช้หนี้คุณ”
“อืม เงินสามล้านห้ามันก็ไม่ใช่น้อยๆด้วยนี่เนอะ แล้วสำหรับพี่ชายนายที่เป็นมือขวาเสี่ยเจ้ามือหวยแล้วก็โต๊ะบอลแบบนั้น เจ้านายเค้าไม่คิดจะใช้หนี้แทนลูกน้องบ้างเหรอ ใจไม่ใหญ่สมกับชื่อนักเลงเลยนะ เงินแค่นี้กับลูกน้องตัวเองที่เดินตามหลังกันมาต้องตกเป็นหนี้ นายว่าไงล่ะโลม ถ้าเป็นนาย นายจะคิดยังไงกับกรณีนี้เหรอ”
“ผมไม่รู้ ผมไม่คิดอะไรไกลแบบนั้นหรอก พี่ผมก่อหนี้ก็ต้องเป็นพี่ผมที่ต้องชดใช้หนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้านายเค้าทั้งนั้นแหละ ทำไมนายเค้าจะต้องมารับหน้าแทนล่ะ ไม่ใช่เรื่อง”
“นั่นสิ แล้วนายเป็นน้องชาย ไม่ใช่คนก่อหนี้เหมือนกัน แล้วทำไมนายต้องมาชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ มันใช่เรื่องเหรอ มันเล็กน้อยขนาดที่ทำแทนกันได้โดยไม่มีเงื่อนไขเลยใช่มั้ย”
ผมเหมือนหมาจนตรอกที่ถูกต้อนเข้ามาจนมุมหาทางออกไม่เจอ ทุกคำถามจี้ใจดำและมัดตัวผมจนหาทางรอดไม่ได้ คำถามที่เฝ้าถามตัวเองตั้งแต่เกิดเรื่องว่าผมเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ คำตอบที่ผมหาให้กับตัวเองก็คือหนี้บุญคุณ สิ่งที่นับปริมาณไม่ได้ว่าต้องชดใช้เท่าไหร่ถึงจะหมด
“ไม่ใช่สาระสำคัญที่นายใหญ่จะต้องรู้ให้รกสมองหรอกครับ”
เด็กคนนี้ฉลาดเป็นกรด รู้จักพูดหลบหลีกในสิ่งที่ไม่อยากให้ใครรู้ ลิมิตความเป็นส่วนตัวที่ถูกตั้งค่าเอาไว้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ได้ถ้าเจ้าตัวไม่บอก และระฟ้าก็คงเป็นหนึ่งในคนที่หมอนี่ไม่อยากบอกอะไร
“บุญคุณทดแทนกันได้หลายรูปแบบไม่ใช่เหรอ ทำไมนายจะต้องเอาตัวเข้าแลก รู้หรือเปล่าว่าที่ที่นายยืนอยู่นี้มันเสี่ยงแค่ไหน”
กล้าเตือนสติคนอื่น แล้วตัวเองล่ะระฟ้า ทำไมถึงได้ยอมทดแทนบุญคุณด้วยการเป็นพ่อเล้าอย่างนี้ ไหนว่าบุญคุณทดแทนในรูปแบบอื่นได้ไง?
.
.
.
หลายวันมานี้ ผมไม่เจอไอ้พ่อเล้านั่นเลย
จะว่าสบายตัวและสบายใจก็ได้ แต่ก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง สิ่งที่โลมไม่รู้ว่าคืออะไร ถ้าจะบอกว่าคิดถึง มันก็ดูจะขัดแย้งกันเมื่อมาเกิดขึ้นกับคนที่เกลียด
วันหลังๆกับการขัดตัวในสปาคือสิ่งที่น่าเบื่อ มันเป็นกิจกรรมของคนรวยที่ดูไร้ค่า ทุกคนจะต้องมาเสียเวลาเป็นวันๆเพื่อความสวยงาม ผมไม่เขาใจว่าคนพวกนั้นทำไปเพื่ออะไร ถ้าเอาเวลาพักผ่อนแบบนี้มาซ่อมรถ ผมอาจจะส่งรถลูกค้าเพิ่มขึ้นอีกคันนึงเลยก็ได้ กับเวลาที่เสียไปนี้
สิ่งที่ได้เรียนรู้สำหรับหมอนวดฝึกหัดก็คือ พนักงานของที่นี่ไม่ว่าจะหญิงหรือชายจะต้องได้รับการดูแลตั้งแต่หัวจรดเท้าจากที่นี่ และหักออกจากรายได้ที่รับแขก ค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไม่ว่าจะเป็นแต่งหน้าทำผม หรือเสื้อผ้า ทุกอย่างราคาแพงลิบลิ่ว แต่สำหรับรายได้ถึงแม้ถูกหักค่าใช้จ่ายแล้ว ก็ยังเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากอยู่ดี
ตอนที่นอนให้เค้าขัดหน้าให้ โลมได้เจอพนักงานขายผู้หญิงชื่อว่าจีจี้ เธอบอกว่าเป็นสาวเหนือ พ่อแม่ตั้งชื่อว่าลิ้นจี่ ส่วนจีจี้เป็นชื่อที่ใช้เรียกในวงการ จีจี้เริ่มอาชีพนี้จากการที่ถูกแฟนทิ้ง นอกจากใจที่เสียไปแล้วไม่ได้อะไรกลับมาจีจี้ก็เสียตัวโดยเปล่าประโยชน์ด้วยอีกอย่าง สิ่งที่ได้เรียนรู้คือ คนที่นี่จริงใจในระดับหนึ่ง จีจี้คือตัวอย่างของคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีและไม่มีความลับกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน
“โลมรู้มั้ยว่าเราเคยฝันไว้ว่าโลกนี้สวยงามแหละ จะสร้างครอบครัวอบอุ่น แล้วตอนนั้นแฟนก็รวยมากด้วยไง แต่พอเค้ารู้ว่าเราเป็นเด็กบ้านจนๆต้องกู้ยืมเรียนนะ ก็ค่อยๆตีตัวออกห่าง อีกอย่างมันคงเอาเราจนเบื่อแล้วด้วยแหละ เป็นแฟนกันแล้วนี่ จะเอาเมื่อไหร่ก็ได้ เอาง่ายก็เบื่อง่าย ไหนๆก็ไม่ได้บริสุทธิ์ขาวสะอาดอะไรแล้วก็ขายตัวแลกเงินซะเลย ถ้าซื้อบ้านซื้อรถครบนะ จี้ก็ว่าจะเลิกแล้ว โลมล่ะ เป็นเกย์เหรอ แล้วทำไมมาทำงานนี่ได้ล่ะ”
“ผมเหรอ ผมเป็นผู้ชายนี่แหละ มาทำงานใช้หนี้”
“หึ พวกนายโลมที่นี่นะ แรกๆก็พูดแบบนี้ทุกคนแหละ พอหลังๆเข้านะ หญิงก็ได้ชายก็ไม่ขาดกันทุกคน มาทำงานนอนกับแขกผู้ชาย กลับบ้านไปนอนกับเมีย แฮปปี้ ปี้ ปี้ กันผลิตน้ำไม่ทันเลยล่ะ”
“ไม่หรอก ผมใช้หนี้หมดผมก็กลับไปทำงานอย่างเก่าแล้ว”
“โลมทำงานอะไรเหรอ”
“เป็นช่างซ่อมรถน่ะ”
“อ๋อ แม๊น แมนนะ แล้วรู้หรือเปล่าว่าอยู่ที่นี่ต้องเป็นเมียนะรู้มั้ย ไม่ค่อยได้เป็นสามีหรอก”
“ผมก็เพิ่งรู้ตอนเข้ามาแล้วนี่แหละ”
“หัวใจหลักของงานบริการแบบนี้นะ ต่อให้ลูกค้าเงินหนาแค่ไหนก็เหมือนกันอะ คือต้องยิ้มแล้วก็ทำๆ อย่างที่แขกต้องการ โลมต้องหัดอมให้เก่งเข้าไว้นะ หัดกินไอติมบ่อยๆเดี๋ยวก็คล่องเองแหละ”
จีจี้ชวนผมคุยเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนาน เหมือนตอนไอ้เหน่งสอนให้ผมซ่อมรถใหม่ๆ มันบอกว่าอะไรที่เราทำบ่อยๆเราจะคล่อง ไม่ใช่เก่งนะ แต่เราทำแบบเดิมๆซ้ำๆกันมันจะกลายเป็นความคุ้นชินไปเอง
แต่สิ่งที่จีจี้สอนผม ต่างจากที่ไอ้เหน่งสอน มันเป็นงานที่เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้ และสิ่งที่จีจี้สอนผมนั้น ทำให้หน้าไอ้รากหญ้าลอยเข้ามากระทบความคิดอีกจนได้
ไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็มีเรื่องให้ได้คิดถึงมันตลอด
“จีจี้ เคยเจอนายมั้ย”
“นายระฟ้าน่ะเหรอ เคยเจอสิ จี้รีบหลบเลย นายดุจะตาย ทำไมอะ โลมเคยเจอดีมาแล้วสิ ใช่มั้ย แค่นายมองหน้าก็น่ากลัวแล้วเนอะ นอกจากพวกเก๋าจริงๆอะถึงจะกล้าเข้าหานาย แต่นายหล่อมากเลยนะ เหมือนดาราเลย เห็นแล้วแอบกรี๊ด”
“ทำไมต้องแอบด้วยล่ะ”
“กรี๊ดต่อหน้า การ์ดนายได้จับไปทำแหนมสิ พวกชุดดำพวกนั้นน่ากลัวจะตาย”
“นั่นสิ จะห้อมล้อมทำไมนักหนาก็ไม่รู้ อยู่ในถิ่นตัวเองแท้ๆยังตามคุ้มกันเป็นพรวนเลย”
“โลมไม่รู้อะไร ใครๆก็อยากมาอยู่ในจุดที่นายอยู่กันทั้งนั้นแหละ แต่จุดสูงสุดมันก็อันตรายที่สุดนะ ยิ่งสูงยิ่งหนาวน่ะ เห็นนายแบบนี้นะ มีแต่คนจ้องจะล้มนายขึ้นเป็นใหญ่ทั้งนั้น จุดนี้ไม่แกร่งจริงอยู่ไม่ได้นะ นอกจากคนคุ้มกันต้องหนาแล้วดวงต้องดีด้วย”
ดูเป็นภาระหน้าที่ที่ไม่รู้ไอ้รากหญ้ามันเป็นไปได้ยังไง ก่อนมาเจอจีจี้ ผมรอคิวอบซาวด์น่าก็ได้ยินพนักงานซุบซิบกันว่า ลูกน้องนายที่ไปดูแลสาขาย่อยถูกตามประกบยิงแถวๆชลบุรี ตำรวจสันนิษฐานว่าสาเหตุมาจากขัดผลประโยชน์กัน ทั้งๆที่คนเหล่านี้ต้องระวังตัวเองดีอยู่แล้วยังพลาด เรื่องผลประโยชน์และจ้องจะหักหลังกันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากที่สุด คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ แล้ววงการแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าจะมีคนจริงใจไม่แอบแฝงสักกี่คน
ไอ้รากหญ้าไม่อยู่ เจ้เชอรี่ก็ให้ผมทำอะไรหลายๆอย่าง แต่แทบจะไม่เข้าใกล้งานที่ต้องทำเลย ส่วนใหญ่จะวนเวียนอยู่ในตึกสปาและเล้าจน์ แต่วันนี้ต่างจากวันอื่นๆตรงที่ถ้าโลมขัดตัวเสร็จแล้วเจ้ให้ขึ้นไปหาที่ตึก
“เจ้ครับ”
เคาะประตูและส่งเสียงไปตามมารยาท ผมไม่อยากถูกเจ้มัจจุราชด่า เจ้เชอรี่ด่าทีไรเจ็บไปถึงไส้ติ่ง
“มาแล้วเหรอว่าพ่อตัวดี มานี่สิ”
“ครับ”
ผมค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวและมีมารยาทเกินกว่าปกติเพราะเจ้เชอรี่ไม่ได้อยู่คนเดียว ข้างๆเจ้มีผู้ชายอีกคนที่รูปร่างอย่างกับนายแบบ เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนหลุดออกมาจากเวทีแฟชั่น ดูเป็นผู้ชายแข็งแกร่งที่พิถีพิถันตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สุดหล่อที่ยืนข้างเจ้ชื่อพี่อั้มนะ พี่อั้มเป็นดาวของที่นี่ 5 ปีซ้อน เป็นซุปเปอร์สตาร์คิวทองมาก ตอนนี้พี่เค้าได้ดิบได้ดีไปแล้ว มีผัวเป็นตัวเป็นตน”
“ใครบอกสามีครับเจ้ เมียต่างหาก เจ้ก็ทำเป็นลืม”
“ออๆ ล่มไปย่ะ ก็แกอยู่ที่นี่แกต้องเป็นเมียเค้านี่ยะ ชั้นก็ลืมไปว่าตอนออกไปจากที่นี่เพราะต้องไปเป็นสามีให้เค้า ฮ่าๆ”
ผมเริ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอได้ยากลำบาก ระหว่างที่เค้าหยอกล้อกันสนุกสนาน ผมเริ่มมีลางสังหรณ์ที่เกี่ยวข้องกับตัวเองประหลาดๆ เหงื่อเริ่มซึมตามร่องนิ้วและผุดขึ้นมาที่ขอบหน้าผาก อากาศเย็นแต่กลับรู้สึกวูบร้อน
“นี่พ่อโลม เจ้ให้พี่อั้มเค้ามาสอนสเตปรับแขกขั้นเทพให้นะยะ สอนกันแบบตัวต่อตัว เนื้อแนบเนื้อกันตามสบาย งัดทริคเด็ดๆมาจากพี่อั้มเค้าให้มากๆนะยะ ม้าดีดกะโหลกอย่างแกต้องฝึกอีกเยอะย่ะ พ่อโลมชื่อกับงานแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะยะ”
ทั้งๆที่เค้ายิ้มให้ แต่ผมกลับหน้าชาและมือเย็นเฉียบ
ทั้งๆที่มันคือหน้าที่ แต่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเต็มทีที่จะต้องไปฝึกหัดเรื่องอย่างนั้น ยิ่งสิ่งที่จะต้องทำใกล้ความจริงขึ้นมายิ่งรู้สึกวูบโหวงแบบแปลกๆ ทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้วแต่พอเอาเข้าจริงๆรู้สึกเหมือนตัวเองทำใจไม่ได้

โลมกำลังจะเริ่มต้นเป็นผู้ชายขายน้ำอย่างเต็มตัวแล้ว!!

[YouandMe]

  จิ้มๆๆ

[Seiki]

๐ สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การให้พระเอกนายเอกตอบโต้ความคิดกันในหนึ่งตอนนี่คนเขียนเหนื่อยมากกกกกก มีหวังได้แบ่งสีผิดให้งงกันบ้างแน่ๆ 

๐ ตอนที่คนสองคนกำลังทำให้อีกฝ่ายสับสนนี่อึดอัดดีนะคะ คนเขียนก็อึดอัด  อยากกระทืบทั้งคู่จริงๆ

๐ ระฟ้าเป็นพระเอกแนวใหม่ ไม่โง่เชื่อรายงานทั้งหมด มีเก็บมาคิดวิเคราะห์บ้าง แต่ยิ่งคิดมันก็ยิ่งสับสนตัวเอง สมน้ำหน้า!! 

๐ อันนี้ข่าวฝากประชาสัมพันธ์นะคะ  มีคนอ่านเมลล์มาถามว่า คนเขียนยืดเวลาโอนเงินให้ถึงวันที่ 2 นี้ ยังจองหนังสือได้อยู่มั้ย ตอบว่าได้ค่ะ ถ้าคุณสะดวกโอนเงินภายในวันที่ 2 แต่หลังจากนั้นคนเขียนตัดยอดเลยนะคะ ไม่รอใครแล้ว 
๐ ตอนพิเศษ 999 like จะลงในเด็กป๋านะคะ มีครบทุกคู่ ทุกเรื่องเลยล่ะ 55 ทำไปได้...เรื่องที่กำลังลงเรื่องอยู่แต่ยังไม่ได้รวมเล่ม ก็ได้ไปโผล่ในตอนพิเศษของรวมเล่มเด็กป๋า เนื่องจากคนเขียนยัดแถมไป (ต้องจ่ายเงินโรงพิมพ์เพิ่มด้วยนะ ตอนแรกคิดว่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่กี่ตังค์ แต่ไม่กี่ตังค์นั่นแหละคนอ่านเอ๊ยยย คูณ จำนวนเล่มไปสิคะ หน้ามืดเลย!! 
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ ฝากเจ้าประจำเรื่องคำผิดด้วยนะคะ มีหลายคำที่ไม่แน่ใจว่าเขียนถูกมั้ย แต่พอเสริชดู พี่น้องเอ๊ย เขาเขียนกันหลายแบบมาก คนเขียนเลยงงว่า ที่ถูกคือคำไหนวะ!! 
๐ ขอบคุณอย่างเป็นทางการค่ะ TRomance

-------------------------------------------------------------------------------------
ปล. เซเพิ่งค้นเจอทอล์คนังคนเขียนค่ะ  มันดองน้องโลมนาน

[in_blu]

ขอกอดน้องโลมแน่นๆ

   

[harumi]

 

[greensnake]

เย้ น้องโลมมาแว้ว มาเอาใจช่วยน้องโลมค่ะ น้องเริ่มคิดถึงนายรากหญ้าบ้างแล้วสิ
แต่ต้องฝึกงานกับคนอื่นนี่ จะทำได้มั๊ยนะ น่าเป็นห่วงจัง
ยังไงก็สู้ๆๆนะจ๊ะ น้องโลม
 

[coon_all]

ค้าง!
อยากอ่านต่อมากมายอ่ะ
กำลังลุ้นเลย

รอตอนต่อไปนะคะ

[Piaanie]

รู้สึกว่า 2 ประโยคนี้สีสลับกันหรือป่าวคะ

“ผมถาม เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นความผิดผมที่ไม่ทำตามคำสั่งคุณ”
“จู่ๆทำไมนึกได้นึกอยากเชื่องขึ้นมาล่ะ”

[HT...hanna]

จิ้มๆๆๆๆๆ

[mintny]

โลมกำลังจะได้ฝึกกับคนอื่นแล้ว
คุณระฟ้ารู้หรือยังเนี่ย  เดี๋ยวมาเสียใจที่หลังไม่ได้นะ
มั่วแต่สับสนกับสงสัยอยู่เนี่ย

[samsoon@doll]

อยากได้นายระฟ้ามาเป็นคนสอนให้มากกว่าหละสินายโลม

[goosongta]

คู่นี้เริ่มรักกันแล้วล่ะชิ

[Ai_Rong_Kun]

หมั่นไส้นายระฟ้าที่สุด ชิส์  ไม่อยากฝึกให้ก็ไม่อยากจะง้อหรอย่ะ

กอดน้องโลม    อิพี่อั้มนั่นคงไม่เลวร้ายอะไรมั๊งน้องโลม ยอมๆ พี่แกไปเหอะ เบื่ออิระฟ้าแระ เล่นตัวชะมัด

ขอให้มันกระอักเลือดตายตอนจบไปเลย ไปๆๆๆๆๆๆ ชิ่วๆๆๆๆๆๆๆๆ

[KURATA]

น้องโลมเริ่มมีใจให้คุณรากหญ้าแล้ว
เมื่อไหร่รากหญ้าจะรู้ความจริงซะที
น้องโลมสู้ๆ หวังว่าคงไม่โดนพี่อั้มอะไรนั่นฝึกให้จริงๆช่ายม้าย 
ขอบคุณค่า

[nunamicky]

จะได้ฝึกภาคปฏิบัติกับพี่อั้มแล้ว
ตั้งใจเข้านะจ๊ะ

[iforgive]

ต่อปากต่อคำกันดีแท้  ไม่รู้คนอื่นจะว่ายังงัยนะ
แต่สำหรับเราสองสีนี่เล่นเอามึนเหมือนกันแฮะ

[boworange]

    ตาพี่อั้มนี่มาทำมาย.....

  หายไปหลายวันเลยนะคะ....อะอะ ใครเอ่ยสัญญาว่าจะมาวันเว้นวันอ่ะ 

ปล.  คนเขียน

[mundoo]

คุณระฟ้า...............!!!!!!!!!
หายไปใหน..?
มาเทรนน้องโลมซิ.T~T'
ใจร้ายที่สุด จะให้โลมรับแขกแล้วอ่ะ

[koraorni]

ทำเอาคนอ่านปรับอารมณ์ตามไม่ทันกันเลยน้องโลม
คราวนี้จะรอดไหมเนี่ย ได้มือ1 มาสอนเลยนะ
อีตาระฟ้าแกบื้อมาก น่าจับมาตบสักทีจะได้หาย

[MiSS-U]

โลมจะเป็นเด็กขายน้ำเต็มตัวแล้วเหรอ พี่อั้มมาด้วยอ่ะ555

ระฟ้าจะว่าไงเนี่ย  มารู้ทีหลังไม่เสียดายโลมแย่หรอ

ปล.+1และเป็ดให้แล้วนะคะ

[u_cosmos]

ตื่นเต้นกับโลมด้วยคน
ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย 
นี่โลมเพิ่งฝึกหัด อย่าไปทรีทอะไรน้องมากนะพี่อั้ม*o*

[naja-kitase]

งานเข้าแล้วหนูโลมมม
ไปจุดธูปไหว้ฟ้าไหว้ดิน ขอให้เหตุการณ์พลิกล๊อค
ไม่พร้อมจะเจอว่าหนูโลมเสียตัวให้ใคร(ยกเว้นนายใหญ่ อิอิ)

[malula]

พี่ระฟ้าไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอ ปล่อยน้องโลมให้คนอื่นสอนแทนน่ะ

[poppycake]

กรี๊ด~~~~~~~~!!!!
โลมจะเริ่มแร้วว
จะต้องทำจิงเปล่าน้อ หรือเฮียระฟ้าจะมาช่วย
> <""

[fffx]

น้าผากขมวดเป็นริ้วๆ น้ำตาไหลเป็นทางยาว

------------------------
โอ๊สสสส พี่โลมของเราต้องลงสนามแล้วหรอเนี่ย
ต้องลองกับคนชื่ออั้มจริงๆหรอ 
แต่คุณระฟ้านี่ระแวงตลอดทุกฝีก้าวเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ