หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[tartar]

รออ่านอยู่นะครับ ลุ้นๆ   

[greensnake]

นานเท่าไรก็รอได้ค่ะ แต่ดีใจที่ได้อ่านต่อ
ชีวิตน้องโลมนี่มันปากกัดตีนถีบจริงๆ
จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ได้ไกลไปจากชีวิตจริงของใครสักคนเท่าไร
เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ ขอให้มีแรงบันดาลใจเยอะๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ + รอตอนต่อไปค่ะ

[silverphoenix]

ท่านระฟ้าใช่มั้ยนั่น 

สงสารโลมจัง

+1 จ้า

[Moonmaid]

เกียจพี่ของโลมจังง่ะ   สงสารโลมสุดใจจะขาดดิ้น 

ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก
รอต่อไป

[poppycake]

กรี๊ด~~~~~~!!! มาต่อแร้วววว

[koraorni]

สงสารน้องโลมอะ ถ้าไม่ใช่ระฟ้าก้อไม่ได้ใช่มะ
อิพี่อั้มคงจิตตกอย่างแรงอะ โดนโลมตะโกนใส่แบบนั้น
แต่ทำไงได้ล่ะก้อความรู้สึกมันไม่ใช่

[KID_1412]

อ้ายๆๆๆ
นี่ถ้าเป็นระฟ้า หนุจะไม่เเขยงใช่ไหมลูก

ทำใจให้ชินซะ เเละดูต้องโดนอะไรทำนองนี้ไปอีกโข

สู้ๆนะค่ะ
เข้ามาดูทุกวันเลย

[lidelia]

เกือบไปแล้วโลม 

แต่ทำไมพอเป็นระฟ้าถึงไม่เป็นนี้นะ 

[yuito]

ชอบพลอตเรื่องนี้มากกกกกกกก
อยากอ่านน้องโลมทุกวันเลย เอิ๊กๆ
สงสารน้องโลมจริงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเค้าเลยแต่ต้องกลายมาเป็นเครื่องมือซะงั้น เฮ้อออ
ระฟ้านี่รู้ๆซะทีสิ

[IZE]

5555555 หน้าฉันจอยเหรอ

[13smblue]

ตกลงเกียรติก็จะให้โลมสืบจริงๆใช่ไหมเนี่ย แต่โลมจะเป็นนักสืบลับโดยไม่รู้ตัว
ยิ่งใสซื่อบริสุทธิ์อยุ่ พ่อคุณเอ้ยยย
เอาเหอะๆๆ ต้องติดตามรอตอนต่อไปว่าน้องโลมจะทำใจยอมรับชะตากรรมได้มากกว่าเดิมไหม??

[DraCo_SLa13]

จะโกรธมั๊ยอ่ะ  ถ้าบอกว่าค้างมาหลายวัน  พออ่านแล้ว  ค้างกว่าเดิมอีกอ่ะ

[coon_all]

อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดตามนะคะ
แบบว่าอยากรู้จริงๆ ว่าแต่ละตอนจะเป็นอย่างไร
ภาวนาให้ไฟลุกนักเขียนอีกครั้ง ฮ่าๆ

รอตอนต่อไปนะคะ

[Pa'veaw]

สนุกอ่ะชอบๆๆๆๆๆๆ


มาดูต่อว่าโลมจะเป็นยังไงต่อไป

 

[mundoo]

เง้อ...............ลุ้น!
โลมเจอกับใคร...?
คุณระฟ้าใช่ไหม..?
อ๊ากกก ค้างอ่ะ


รอตอนต่อไปนะคะ

[kp]

คำถามเดียวกันเลย
เขาคือใคร
คนที่ถามเหมือนเป็นห่วงมากๆ
คนนั้นเป็นใคร

[Seiki]

ตอนที่ 10 นายโลมกับรักจนตรอก

ไม่คิดว่าจะหนีเสือปะจรเข้ขนาดนี้!!
ผมเลยได้แต่ยืนนิ่งอ้ำอึ้งเพราะคิดคำแก้ตัวไม่ออก เหมือนสมองตัวเองถูกน็อคน้ำแข็งเอาไว้ มันคงนานเกินไปจนนายใหญ่ขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจ
ความเร็วและแรงที่ผมวิ่งพรวดพราดออกมาปะทะอกนายใหญ่เข้าอย่างจัง แต่ร่างสูงใหญ่ไม่ไหวติงเลยสักนิด สองมือที่ไม่ได้ใหญ่โตไปกว่าพี่อั้มเหมือนคีมเหล็กที่กำลังบีบอัดต้นแขนให้แหลกคามือ เจ็บจนเค้นคำพูดแทบไม่พ้นคอ
“ผมหนีเรียนออกมา”
เอาวะ ลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับ
นายใหญ่ย่นคิ้วเข้าหากันเหมือนมีคำถามอีกแล้ว เหตุผลยืดยาวแต่ถ้าเป็นผมแล้ว มันก็คือข้ออ้างและคำแก้ตัวเพื่อเอาตัวรอดดีๆนี่เอง กฎเกณฑ์การเอาตัวรอดของสิ่งมีชีวิตคือสัญชาตญาณที่พระเจ้าประทานให้ และผมคิดว่าตอนนี้มันจำเป็นสำหรับผมแล้วล่ะ ผมมาใช้หนี้ นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้า บทเรียนที่จะต้องรู้กลับเป็นสิ่งที่ความรู้สึกและร่างกายผมกำลังต่อต้านมันด้วยความขยะแขยง แม้แต่แสงรำไรของความเป็นไทยังมองแทบไม่เห็น
“ผะ ผม เลือด คุณมีเลือด”
สีแดงสดค่อยๆผุดซึมผ่านออกมาจากเนื้อผ้าชั้นดี ไอ้รากหญ้านายใหญ่ตกใจที่ผมจับได้ว่ามันมีเลือดไหล สีหน้าเผือดลงทันที ก่อนจะค่อยๆซับสีเรื่อๆของผิวเนื้อปกติดังเดิม มือข้างหนึ่งปล่อยจากบีบแขนผมมาแตะสัมผัสหน้าอกตัวเองเบาๆ ทันทีที่มือแนบเนื้อผ้า เลือดก็ซึมออกมามากกว่าเดิม นายใหญ่ของอาณาจักรความใคร่แห่งนี้กำลังบาดเจ็บ แต่สีหน้าเรียบเฉยเหมือนตัวเองไม่มีอะไรแปดเปื้อนให้ระคายเลย
คนที่ทนไม่ได้คือผมเอง
“ผมขอดูหน่อยได้ไหม”
แขนข้างที่เป็นอิสระไม่รอคำอนุญาตถือวิสาสะแหวกสาบเสื้อออกมาดู แต่มือหนากลับตะปบปิดทางเอาไว้ทันที
“คุณมีเลือดไหลนะ”
“ไม่เป็นไรไกลหัวใจตั้งเยอะ”
“คุณดูหนังจีนมากไปหรือเปล่า ไกลหัวใจบ้านคุณสิ นี่มันตรงกับหัวใจเลยชัดๆ ผมไม่พิศวาสคุณหรอกน่า แต่ขอดูแผลหน่อย เดี๋ยวมาตายใส่ผมลูกน้องชุดดำของคุณคงจะปั่นผมเป็นของเหลวอยู่ตรงนี้แน่ๆ”
ระฟ้าคือนายใหญ่ เด็กคนนี้คือลูกหนี้ภายใต้การปกครอง แต่ตอนนี้ตัวเองรู้สึกเหมือนตกเป็นเบื้องล่าง และมีผู้กำกับคอยบงการชีวิต สองตาคอยระวังการ์ดที่เฝ้าคุ้มกันไม่ให้มาเจอหมอนี่กำลังต่อปากต่อคำและสั่งเขาให้ทำตามคำสั่งตัวเอง
ความจริงแล้วเขาควรจะตวาดเด็กคนนี้ที่อาจเอื้อมเทียบชั้นตัวเองเสมอนายใหญ่ ไม่ใช่ปล่อยมือออกจากสาบเสื้อที่ตัวเองจับกุมอยู่แบบนี้
“คุณมีแผลจริงๆด้วย คุณบาดเจ็บ คุณไปโดนอะไรมา”
“ปืน แค่ถากๆ ตื่นเต้นอะไร”
น้ำเสียงตื่นตกใจเหมือนเขาจะตายในนาทีข้างหน้านี้แล้ว ชีวิตนายใหญ่กับธุรกิจเสี่ยงตายประเภทนี้ การบาดเจ็บและถูกปองร้ายเป็นเรื่องธรรมดา
“ตื่นเต้นบ้าอะไร ผมตกใจต่างหากเล่า นี่มันเมืองหลวงหรือบ้านป่าเมืองเถื่อน ทำไมถึงได้ใช้ปืนกันเหมือนของเล่นแบบนี้”
“ถามชั้นเหรอ”
“ถ้าคุณตอบผมได้นะ ผมก็ยอมรับว่าถามคุณ”
อยากจะหัวเราะให้ดังที่สุดในรอบสัปดาห์ แต่แผลแค่ถากๆอย่างที่บอกโลมไปมันอักเสบจนเริ่มตึงๆ จึงได้แค่อมยิ้มและหัวเราะแบบไร้เสียงอยู่ในใจเท่านั้น เด็กนี่ใจกล้าบ้าบิ่น ใจนักเลง แต่พอตกใจก็สติหลุดยอมรับความรู้สึกออกมาตรงๆ จะเรียกหมอนี่เป็นตัวสร้างสีสรรก็ดูจะใจร้ายใจดำเกินไป
“ที่นายเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา”
“บ้าไปแล้ว พวกคุณมันบ้า ถ้าแค่นี้เรื่องธรรมดา แล้วเรื่องไหนคือเรื่องใหญ่ ไม่ต้องรอให้ใครสักคนตายก่อนหรือไง”
“ถ้าใครคนนั้นคือชั้น ก็คงใช่มั้ง แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้น”
จริงๆแล้วแค่อยากจะเดินมาตรวจตราความเรียบร้อยอย่างที่เคยทำ ไม่ได้ตั้งใจจะมาเจอโลมวิ่งหน้าตั้งออกมาเหมือนคนไร้สติขนาดนี้ ใจกระตุกไปถึงจะมีใครกล้าบุกถ้ำเสื้อ แต่ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของอาณาจักรแห่งนี้ ความปลอดภัยรัดกุมเข้มแข็งจนยากที่จะฟันธงว่าจะมีใครกล้าเสี่ยงเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ แต่ต้องยอมรับว่ามีข้อยกเว้นเรื่องหนอนบ่อนไส้ นี่คือสิ่งที่เขาต้องกำชับลูกน้องให้คอยระวังเรื่องนี้มากที่สุด
“เอาไว้ผมจะเล่าคุณทีหลัง คุณไปหาที่ทำแผลก่อนเถอะ บอกตรงๆ ผมไม่ชอบเลือด ตามผมมานี่”
กล้าออกคำสั่งให้นายใหญ่เดินตามหลังมา ลืมนึกไปเลยว่าหนทางที่กำลังหันหลังกลับไปมีใครอยู่ที่นั่น และคนนั้นคือคนที่ผมผลักเค้าเต็มกำลังแล้ววิ่งจากมา จะเรียกว่าทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ของที่นี่ก็ไม่ผิด
“หยุดเดินทำไม”
“ลูกน้องคุณไปไหนหมด นายบาดเจ็บทำไมไม่มาดูแล”
“ไม่มีใครรู้หรอก และมันจะเป็นความลับอยู่อย่างนั้นถ้าเลือดไม่ไหลออกมาจนนายเห็น”
“พูดเป็นหนังการ์ตูน นายใหญ่โดนยิงลูกน้องผู้คุ้มกันไม่รู้เนี่ยนะ คุณไม่ไล่ออกเลยเหรอ”
“ฝ่ายตรงข้ามเค้าวางแผนไว้แล้ว แผลนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก แล้วที่ที่ชั้นไปก็เสียงดังอึกทึกครึกโครม ฝ่ายนั้นใช้ปืนไร้เสียงน่ะ”
“แสดงว่าคุณรู้ตัวสิว่าถูกปองร้าย เพราะกระสุนไม่ได้ฝังใน มันแค่ถากๆ”
ถึงจะแค่ถากๆแต่สำหรับผมแล้วมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี เขม่าตะกั่วยังเป็นเป็นฝุ่นดำจับรอบๆปากแผลอยู่เลย
“ถึงจะมีคนคอยคุ้มกันก็ต้องระวังตัวเอง”
“เหอะ ว่าแต่ไปห้องคุณแทนได้มั้ย ไม่ต้องมองผมอย่างนั้นเลย คุณไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอว่าตัวเองบาดเจ็บ ถ้าลูกน้องคุณรู้สึกผิดแล้วยิงตัวตายรับผิดชอบที่พลาดต่อหน้าที่ขึ้นมา ผมจะมีบาปติดตัวตามคุณไปด้วย”
“กลัวบาปสนใจบุญด้วยเหรอ”
“เอ๊ะ ผมก็คนนะคุณ”
“หึหึ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
สิ่งแรกที่น่าทึ่งสำหรับผมที่มีต่อนายใหญ่รากหญ้า คือความกล้าแกร่งของผู้นำนี่แหละ สำหรับเขาเรียกแผลนี่ว่าแค่ถากๆ แต่สำหรับผม บาดแผลและสภาพที่เห็นไม่ได้น้อยตามปากมันพูดเลย ดูจะน่ากลัวด้วยซ้ำ แผลไม่ได้เหวอะหวะ แต่ก็ไม่ได้มีความสวยงามหรือคมเฉียบเหมือนตอนที่ผมโดนมีดเหลาดินสอบาดตอนเรียนประถมเลย ขนาดมันบาดเนื้อแค่นิดเดียว ทั้งเจ็บทั้งปวดอยู่หลายวัน ความอดทนที่ตัวเองคิดว่าสูงเสียดฟ้ายังต้องแอบหลบไปน้ำตาเล็ดในห้องน้ำ แต่นายใหญ่กลับเป็นฝ่ายเดินนำหน้า แผ่นหลังตรงขยายกว้าง สีหน้าไม่แสดงอาการเจ็บปวดหรือมีพิรุธให้ลูกน้องหน้าโถงลิฟท์สงสัยเลยสักนิดเดียว จวบจนถึงห้องส่วนตัวและทรุดนั่งบนเก้าอี้เขาก็ยังเป็นนายใหญ่คนเดิม สถานะนายใหญ่ทำให้คนกวนประสาทคนหนึ่งสะกดสายตาผมได้ขนาดนี้เลย นี่คือเรื่องเหลือเชื่อเรื่องแรกของตัวเองที่ค้นพบ
“คุณ ถอดเสื้อสิ”
“อื้อหือ ใจร้อน”
มันมองมาด้วยสายตาแบบนี้อีกแล้ว สายตาที่ทำให้อยากเอานิ้วจิ้มตามันให้บอดไปเลย
“ผมหมายถึงจะได้ทำแผลให้ถนัดๆไง คุณคิดอะไรของคุณอยู่น่ะ”
“ชั้นคิดในสิ่งที่นายเองก็รู้ ไม่งั้นเลือดคงไม่ขึ้นหน้าหรอกใช่มั้ย ชั้นมั่นใจว่านายไม่ได้กำลังโกรธแน่ๆ”
“ถ้าคุณไม่หยุดเดาความรู้สึกผม มันก็ใกล้จะถึงความรู้สึกนั้นแล้วล่ะ”
เนื้อผิวภายในของนายใหญ่ระฟ้าตอนที่พินิจมองภายใต้แสงไฟแล้วรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ มัดกล้ามเนื้อแน่นแยกส่วนชัดเจนว่าไหนหน้าอก ไหนกล้ามท้อง แต่ไม่ได้โป่งนูนจนเว่อเป็นส่วนๆเหมือนพี่อั้มที่ผมมองผ่านเสื้อพอดีตัวในระยะประชิด อกข้างซ้ายเหนือราวนมมีรอยถากเป็นทาง เลือดสีแดงสดยังกลบบาดแผลและไหลซึมนิดๆตลอดเวลา
ผมกล้าแตะต้องสัตว์เลื้อยคลานทุกประเภท ไม่กลัวแมลงสาบ ไม่กลัวจิ้งจก กิ้งก่าตุ๊กแกหรือสัตว์ที่ติดทอปเท็นคนเห็นแล้วกลัวทุกชนิด แต่ผมกลัวเลือด ยิ่งมันชัดเจนใกล้ตาขนาดนี้ยิ่งรู้สึกหวิวๆในอก มันวูบโหวงตัวเบาหวิวยังไงไม่รู้ เหมือนอากาศรอบๆตัวผมมีน้อยลง ไม่เพียงพอที่จะใช้หายใจ
“ผมจะต้องทำยังไง”
แทบจะพ่นพรวดคาร์บอนไดออกไซด์ออกมาแบบไม่เกรงใจว่าจะหักหน้าปอดแต่อย่างใด คนที่กล้าออกคำสั่งให้นายใหญ่ถอดเสื้อ เดินนำมาที่ห้องพักผ่อนและทำงานส่วนตัว คนที่ปราดเปรียวเจ้ากี้เจ้าการเรื่องทั้งหลายแหล่ถามว่าต้องทำยังไงต่อ ถ้าไม่สวมหัวโขนนายใหญ่ ระฟ้าก็อยากจะเอาหัวโหม่งโต๊ะตายเหมือนกัน
“นายบอกว่าจะทำแผล”
“นั่นแหละที่ผมจะทำ แต่มันต้องเริ่มต้นยังไง”
ความรู้สึกคือตัวเองกำลังกระชากหัวโขนนายใหญ่ระฟ้าทิ้งแล้วถอนหายใจหนักหน่วง นอกจากซ่อมรถแล้วหมอนี่ทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย
“ล้างแผลเอาเขม่าดินปืนนี่ออกก่อน”
พ่นขั้นตอนบอกมันอย่างปลงๆ ถ้ายกหนี้ให้เรื่องนี้จะจบลงอย่างสวยงามมั้ย เขาจะเหนื่อยกายและใจน้อยลงกว่านี้หรือเปล่า
“แล้วอุปกรณ์ทำแผลคุณอยู่ไหน”
“ไม่มี”
“อ้าว แล้วปกติคุณทำแผลยังไง”
“ตามคุณหมอประจำของที่นี่ คุณหมอจ๋าที่มาตรวจสุขภาพวันนั้นไง นายจำได้หรือเปล่า”
ใครจะจำคุณคนสวยที่ตัวเองเดินชนจังๆหน้าร้านอาหารไม่ได้บ้าง ในเมื่อวันนั้นคนที่ไปด้วยกับเธอมองมาอย่างกับผมพยายามฆ่าเธอต่อหน้าสาธารณชนซะอย่างนั้น แถมความโดดเด่นกับตำแหน่งของเธอยิ่งตอกย้ำความทรงจำว่ายังไงก็ไม่ลืมง่ายๆ เหมือนเพียงแค่มีลมพัดผ่านกองเถ้าถ่านก็ติดไฟ ความจำนั้นของผมก็เหมือนกัน
“งั้นคุณก็โทรตามคุณหมอ”
“ได้ไง ถ้าคุณจ๋ารู้ การ์ดก็ต้องรู้ ถ้าการ์ดรู้เรื่องราวก็จะบานปลายใหญ่โต ถ้าเรื่องแดง จากคนห้อมล้อมชั้นเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียหนังฮ่องกง 4 คนล้อมหน้าหลัง ก็จะถูกเพิ่มเป็นกองกำลังอะไรสักอย่างทันที ชั้นรำคาญสภาวะแบบนั้น”
“โอเคๆ ผมจัดการให้ก็ได้”
“ในตู้ใส่ของใต้อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ อาจจะมีพวกยาสามัญประจำบ้านอยู่ น่าจะมีอุปกรณ์ทำแผลง่ายๆมั้ง”
ฟังมันอธิบายอะไรยาวๆแล้วผมปวดหัว หันหลังให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ตำแหน่งที่ว่ามามีกล่องยาสามัญประจำบ้านกล่องน้องๆจากลังเบียร์อยู่จริงๆ ในนั้นมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ คุ้ยมาแค่แอลกอฮอลล์ล้างแผล สำลี แล้วก็เบต้าดีนเพื่อนสนิทในวัยเด็กของผม
นายใหญ่นั่งเอนหลังพิงต้นคอกับพนักเก้าอี้ สิ่งที่บอกให้รู้ว่าไม่ได้หลับคือเก้าอี้ยังเหวี่ยงไปมาเหมือนคนนั่งกำลังทอดอารมณ์
“คุณ ผมเจอแค่นี้”
“อืม แค่นี้ก็พอแล้ว แผลถลอกๆแบบนี้ พรุ่งนี้ก็หาย”
“ถ้าไม่หายละก็ น้ำหนองไหลหนอนไชแผลคุณแน่ๆ”
“จินตนาการได้เพ้อเจ้อมากไปนะ”
“งั้นคุณก็นั่งนิ่งๆสิ เลิกหมุนเก้าอี้เล่นเป็นเด็กๆได้แล้ว”
“โอ๊ะ”
“เจ็บเหรอ”
มือชะงักค้างใจหล่นหายไปที่ตาตุ่ม เสียงอุทานเหมือนคนถูกทรมานซ้ำจนเจ็บปวด
“เปล่า แอลกอฮอลล์มันเย็นน่ะ ร่างกายมันเลยปรับอุณหภูมิตามไม่ทัน”
ไม่เคยทำแผลให้ใครมาก่อนนอกจากทำให้ตัวเอง เลยกะน้ำหนักมือที่ลากก้อนสำลีชุบแอลกอฮอลล์บนแผลไปมาไม่ถูก
“เจ็บหรือเปล่า”
“ไม่เจ็บแต่แสบ”
“แล้วสองความรู้สึกนี้ต่างกันยังไง”
“ตั้งใจจะกวนกันหรือไง อย่าคิดว่าล่วงรู้ความลับนายใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้นะ”
คิดไปโน่น คนถูกกล่าวหาเองยังไม่คิดไปไกลขนาดนั้นเลย ย่นจมูก แบะปากและแลบลิ้นในอากาศใส่มัน ไอ้คนหลงตัวเอง บ้าอำนาจอย่างที่สุด
“โอ๊ย คราวนี้เจ็บ กดน้ำหนักลงแบบนั้นแผลช้ำหมดสิ พรุ่งนี้แทนที่แผลจะสมาน ก็จะม่วงจนเขียว ดูไม่จืดอะ”
“ผมขอโทษ ยังกะน้ำหนักมือไม่ถูก”
“แล้วตกลงนายวิ่งหนีอะไรออกมา”
อุตส่าห์หว่านล้อมคุยเรื่องอื่นร้อยแปดพันเก้า แต่มันก็ความจำดีวกเข้าเรื่องนี้จนได้
“วิ่งหนีครูที่เจ้เชอรี่ให้มาสอน”
“ครูเหรอ”
“อืม ชื่ออั้ม เห็นบอกว่าเป็นซุป’ตาที่นี่หลายปี”
“อ๋อ แล้วเค้าสอนอะไรให้ล่ะ ถึงได้วิ่งออกมาเหมือนโดนผีหลอกอย่างนั้น”
“เค้าไม่ได้สอน เค้ากำลังทำตัวอย่างให้ดูมั้ง โอ๊ย คุณจะบีบข้อมือผมทำไม ยังล้างแผลให้ไม่เสร็จเลยนะ”
“อั้ม มันทำยังไงกับนายบ้าง”
“ก็เหมือนกับที่คุณทำ กอด หอมแก้ม จะ”
“พอแล้ว เอาเบต้าดีนมาหยอด ปิดปากแผลแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
“อะไรกัน พอเสร็จแล้วก็ไล่เลยเหรอ”
ใจดำชะมัด คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงเห็นว่าโดนทำร้ายได้แผลกลับมา พอหมดประโยชน์แล้วก็เฉดหัวไล่ส่ง แบบนี้เค้าเรียกว่าไม่สำนึกชัดๆเลย
“แล้วนายอยู่ในฐานะที่ต่อรองได้เหรอว่าจะอยู่ที่ไหนในเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้”
ปลายมือหยุดอยู่แค่จับขวดยาเบต้าดีน ไม่ทันจะหมุนเกลียวเปิดฝา ถ้อยคำที่ตอกย้ำสถานะตัวเองก็เตือนความจริงทันที ป้ายยาจนทั่วแผลแล้ว ปิดทับด้วยผ้าก็อชบางๆ อุปกรณ์ที่เหลือถูกเก็บเข้าที่มันอย่างเดิม แล้วก็เดินออกไปตามคำสั่ง
“จะไปไหน”
“กลับบ้านครับ”
เดชะบุญที่นาฬิกาได้เวลาเลิกงานของนายโลมฝึกหัดอย่างผมพอดี
“รออยู่นี่ก่อน ล้างหน้าแป๊บเดียวแล้วจะไปส่ง”
ไอ้นายใหญ่รากหญ้ามันอยู่ในอารมณ์ไหนของมันวะ ลูกกระสุนถากเนื้อจนอารมณ์แปรปรวนหรือยังไง เมื่อกี้มังกรที่ไหนมันพ่นไฟไล่ผมอยู่หยกๆ ลมหายใจเจือกลิ่นหอมจางๆของน้ำยาบ้วนปากยังลอยฟุ้งเตะจมูกไม่ทันจาง มันก็พลิกลิ้นจนตามอารมณ์ไม่ทัน
“ไม่เป็นไรครับ ผมโตแล้ว แล้วก็เป็นผู้ชาย คงไม่เสี่ยงที่จะโดนใครฉุดกลางทางแน่ๆ”
“แล้วคิดว่าที่ก่อเรื่องเอาไว้คืนนี้จะผ่านด่านเจ้เชอรี่ไปได้ง่ายๆเหรอ”
คำขู่ทำให้ทิฐิในใจทิ้งดิ่งลงต่ำสุดของมาตรวัดที่จินตนาการเอาเองว่ามันมี ดูเหมือนพี่อั้มจะเป็นคนโปรดของเจ้เชอรี่นั่นมาก ถ้าหากรู้ว่าโลมทำร้ายร่างกายคนโปรดและยังเกเรหนีเรียนอีกล่ะก็ คงไม่แค่หูชาแน่ๆ เจ้อาจจะมีมาตรการฝึกผมโดยเฉพาะแบบรวบรัดขั้นตอน และสิ่งเดียวที่ทำให้ผมผ่านด่านออกไปเพื่อกลับบ้านได้ก็คงจะไม่พ้นนายใหญ่ของที่นี่ ถ้าเดินตามนายใหญ่ออกไป เจ้เชอรี่ไม่แม้แต่จะเปิดปากถามแน่ๆ
“อย่านานก็แล้วกัน พรุ่งนี้ผมต้องเข้าอู่แต่เช้า”
รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นนาย แล้วตัวเองก็เปรียบได้แค่ฐานะบ่าวไพร่แต่ก็ไม่วายอวดดีออกคำสั่งกลายๆ นายใหญ่ลับหลังเข้าห้องน้ำไปไม่นานก็ออกมาด้วยใบหน้าแช่มชื่นกว่าเมื่อกี้มาก เสื้อเชิ้ตแขนสั้นถูกสวมทับตัวเดิมที่ถอดทิ้งไปเมื่อครู่
“ถ้าการ์ดถาม”
มันน่าสงสัยน้อยซะที่ไหน นายใหญ่ไม่ได้ใส่เสื้อตัวเดิมออกมา
“ถ้าพวกนั้นกล้าถามล่ะก็นะ หึ”
นั่นสินะ เกือบลืมไปว่าคนตรงหน้านี้คือนายใหญ่ คือผู้เป็นพระเจ้าของที่นี่ ใครจะกล้ากับนายถ้ายังรักชีวิตตัวเองและห่วงครอบครัวที่อยู่ข้างหลัง
“ความจริงผมกลับบ้านเองได้”
“รู้แล้ว แต่นายข้องใจอะไรถ้าชั้นจะไปส่ง”
แล้วนายใหญ่ไปส่งพนักงานชั้นล่างเป็นเรื่องปกติตั้งแต่ตอนไหน ไอ้เหน่งบอกว่าเพื่อนมันที่เคยทำงานที่นี่ได้เห็นนายใหญ่แค่ไม่กี่ครั้งเพราะนายไม่เคยลงมาสุงสิงกับลูกน้องคนไหน แล้วผมจะเป็นคนแรกที่ถูกคนในนี้เพ่งเล็งนอกเหนือจากการ์ดคุ้มกันนายหรือเปล่า
“คิดอะไรอยู่”
แม้แต่ความคิดก็ยังไม่มีอิสระเมื่ออยู่กับนายใหญ่รากหญ้าห่าเหวนี่เลยคิดดู
“ไม่ได้คิดอะไรครับ”
“แต่คิ้วนายขมวด”
“ถ้าคุณเห็นผมกระพริบตา คุณจะเกิดคำถามกับผมอีกมั้ย”
“ไม่เกิดคำถามกับนายหรอก แต่จะเกิดคำสั่งให้ตัดตาข้างที่มันกระพริบทิ้งเสีย”
เด็กบ้าอะไรช่างยอกย้อนได้แบบเถียงคำไม่ตกฟากขนาดนี้ ไหนว่าเรียนมาน้อย แต่คำพูดคำจาฉลาดเป็นกรดนัก หรือหมอนี่มีพรสวรรค์ด้านดักคอคนจริงๆ
บาดแผลที่โดนมาวันนี้อาจจะอักเสบจนฟุ้งซ่านไปแล้วก็ได้ สถานการณ์ที่เพิ่งผ่านมาร้อนๆไม่ควรจะออกไปไหนนอกเขตอาณาจักรแห่งนี้ แต่สิ่งที่มาดลใจให้ไปส่งหมอนี่ที่บ้านเพราะเขาเองก็อยากจะรู้อะไรบางอย่าง ย้ำกับตัวเองหนักๆว่าไม่ใช่วิถีชีวิตของหมอนี่แน่ๆที่เขาอยากรู้ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายใหญ่อย่างตัวเองจะต้องไปสืบข่าวศัตรูด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้สั่งลูกน้องคนไหนเอาก็ได้
สุดท้ายนอกจากนายใหญ่และลูกน้องขัดดอกแล้วก็ยังมีการ์ดตามมาคุ้มกันอีกหนึ่งโขยง ถ้าจะไปอย่างมีนัยยแอบแฝงก็คงจะถูกอีกฝ่ายจับได้แน่ โลมเองก็นั่งเงียบมาตลอดทางหลังจากบอกทางคนขับรถแล้ว
ไม่รู้อะไรอีกนั่นแหละที่มาดลใจรั้งข้อมือโลมเอาไว้
“อั้มไม่ได้ทำอะไรนายมากไปกว่าแตะต้องนิดๆหน่อยๆใช่มั้ย”
ไม่ต้องมีคำตอบอะไรความอบอุ่นก็แล่นขึ้นมาฉาบทับใจอย่างประหลาด หมอนั่นแค่พยักหน้าให้แล้วเดินกลับเข้าบ้านไปแค่นั้น มวลอากาศที่หนักอึ้งอยู่ในอกก่อนหน้านี้สลายกลายเป็นลมที่แค่หายใจทิ้งออกมาก็หาย
“ไปไหนต่อครับนาย”
“กลับ”




๐ มีคนบ่นว่าค้าง คนเขียนเองก็ค้าง เลยนั่งปั่นมาลงอีกตอน เป็นเรื่องที่หลายคนจะต้องแปลกใจในความขยันของคนเขียนแน่ๆ
๐ เรื่องพี่สิงห์ใกล้จบแล้วค่ะ แต่ที่ดองเพราะมัวแต่เห่อแต่งเรื่องนี้ไง  แต่จะเอาลงให้ในเร็ววันนี่แหละค่ะ
๐ คนเขียนสั่งทำเรื่องเด็กป่าทุกขั้นตอนแล้ว สั่งตามจำนวนคนโอนเงินและเผื่อขาดมาเพียง 15 ชุดค่ะ ที่ต้องบอกแบบนี้ก็เพราะว่า ถ้าใครที่กะว่าโอนเงินก่อนแล้วค่อยแจ้งกับคนเขียน ให้ถามก่อนนะคะว่ายังเหลืออยู่ไหม เพราะถ้าโอนมาแล้วไม่ทัน คนเขียนจะโอนเงินคืนและหักค่าโอนนะคะ เมลล์ไปถามก่อนโอนนะ บางคนมั่นใจว่าคนเขียนสั่งมาเผื่อแน่ๆ เลยชะล่าใจโอนมาแล้วแจ้ง คนเขียนสั่งเผื่อก็จริงค่ะ แต่ไม่ได้เยอะเพราะไม่วางขายที่ร้านไหนแล้วนะคะ

๐ เห็น IZE มาหัวเราะกับประโยคที่ว่า หน้ากูจอยเหรอ แล้วอายอะ ซุ่มอ่านไม่บอกกันเลยนะ  ที่อายเพราะ คนเขียนมักจะเอาประโยคหรือคำพูดในกลุ่มเพื่อนพ้องน้องพี่ที่เราใช้คุยกันเนี่ยแหละมาแต่งนิยาย เด็กๆบอกว่า อ่านนิยายป้าเหมือนได้ยินป้านั่งเล่าให้ฟัง สำนวนของบทพูดจะเหมือนๆเวลาพวกเราคุยกันนี่แหละค่ะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่เข้ามาอ่าน และเริ่มมีคนติดนายโลมแล้ว ฝากเรื่องคำผิดด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK

[iforgive]

มันมีอะไรลึกลับซ่อนเงื่อนกันน๊อออออ 

[skyberry]

  o13อิอิ

[A_ay]

หวงก็บอกกก


จะได้ไปช่วยสู่ขอน้อง   

[Huasia]

มารอต่อจ้า รักน้องโลมจัง 

[rujaya]

เป็นห่วงละซิ ถึงถามไปอย่างนั้น

แต่ได้คำตอบแล้ว กลับไปนอนหลับได้แล้วนะ 555555

[เกี๊ยวกุ้ง]

ตามเก็บสองตอนล่าสุด...
เมื่อไหร่จะรักกันซักทีน๊า...อยากอ่านตอนหวานๆ ของนายรากหญ้ากับน้องโลมแว้ววววว
คนเขียนอย่าหายไปนานๆ อีกเลยนะค๊า...

[Gyoza]

ตามมาอ่านได้อีกเรื่อง

ฮ่าๆๆ

ชอบนายเอกสไตล์โลมจังค่ะ น่าร๊ากกก

นายรากหญ้าก็แบบว่าจะมาเฟียไปไหนนน

[e_new]

รักคนแต่ง จุ๊ฟ!!
นายโลมน่ารักจังเล ย ย
อยากเอาไปนอนกก 555
นายใหญ่ก็อยากน๊า...
แต่คงโดนประหารซะก่อน เหอๆ
รอตอนต่อไปเจ้า +1 +เป็ด +ใจ♥
 
 

[jaijaiz]

ระฟ้าไม่สงสัยตัวเองเลยหรอ ว่าทำไมถึงได้สนใจนายโลมคนนี้จังอ่า อิอิ

ถ้าโลมโดนมากกว่านี้จะทำยังไงอ่า  เค้าไม่ยอมน่า

จะรอตอนต่อนะคะ ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้คนอ่านค้างนานๆ 

[Nus@nT@R@]

ระฟ้าโล่งอะดิ นึกว่าน้องโลมจะโดนฟาดไปแระ อิอิ

[เฉาก๊วย]

นายมาส่งลูกน้องทำไมอะ อยากรู้ๆๆ....
มาเซอร์เวย์ที่อาศัย (เจ้าตัวบอกว่าใช้ลูกน้องมาก็ได้)
มาเป็นตัวกันชนให้จากเจ๊ (แค่บอกก็พอมั้ง รึเปล่า?)
หรือมาเพราะเป็นห่วง (อันนี้ก็ไม่ทราบเป็นไงนะ  )

ติดตามตอนต่อไปปปปปป  ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[MinKKniM]

แอบหวงน้องเค้าก้อบอกเค้าไปสิ คุณระฟ้า 

[Yunatsu]

นายออกจะเปนห่วงโลมนนะ

แต่โลมก้เปนห่วงนายยย