หัวข้อ: INDY in love..II เกรียนนัก..แต่ก็รักเหมือนเดิม! 22/12/54 The End P.60

[FoN LiGhT~]

    โล่งอกไปเลย  :กอด1:ดีใจจังที่ให้อภัยกันแล้ว
ตอนหน้า ขอให้อย่าเศร้านะ


  เป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆๆ

[boworange]

   . เยี่ยมมากๆ. 

ปล.หนุ่มแอบไปหาโจที่หออ่ะเปล่าน้า. 

[wizard_tao]

ห่างแต่กาย..ใจยังฝั่งแน่น..ถิ่นแดนที่ตรึงอุรา..ม.ช.นี้ยังตรึงตราเรานั้นแน่เอย..

ผม ภูมิใจในความเป็นนักศึกษา มช. ครับ

[sunshine538]

อ่านตอนบักโจบิณฑบาตเวรกรรมกับพระหนุ่มแล้วรู้สึกใจแกว่งๆ

ในที่สุด บักโจก็เลิกจองล้างจองผลาญเสียที
ทิดหนุ่ม ... ขออะไรอย่างนะ
จะไปไหนก็ไป แล้วหาแฟนใหม่มาเย้ยบักโจที หมั่นไส้มันมานานแล้วอ่ะ

รอตอนต่อไป รอตอนต่อไป รอตอนต่อไป

[Na_RimKLonG]

คนแต่งเกรียนว่ะ  ตั้งแต่หลงวันคราวที่แล้ว

มาเรื่องนี้หลงหน้าอีก  ฮ๋วยยย  เอิ้กๆๆ

[● MaYa~Boy ●]

ชอบๆ มาต่ออีกๆ

[philopator7]

อยากไปที่หนึ่ง.... แล้วก็อยากเจอใครคนหนึ่งด้วยใช่ม๊า
รีบๆสักทีเถอะ หนุ่ม อยากรู้ใจจะขาดแล้ว

ค้างๆๆๆๆๆ รีบมาต่อนะคะ

[Pawaree]

ทิดจะไปไหนหนอ

แล้วจะกลับมาเริ่มต้นกันไหม่มั้ย

รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[♠♥♦♣]

ตอนที่แล้วของโจ ซึ้ง

[namtarn11]

อ่านภาคนี้ทีไร จะร้องทุกที อิน

[IöLIKE]

Thanks

[tagloveX-Mark]

เป็นเรื่องราวความรักที่เจ็บปวดทรมานด้วยกันทั้งคู่ ทรมานมากๆ ผลัดกันทำร้าย เจ็บปวดหัวใจกันไป หวังให้เรื่องราวลงเอยด้วยดี ไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม

[beatheart]

ไม่ได้อ่านซะนาน

กลับมาทั้งที

คุ้มค่าจริงๆๆๆ

กำ !!

น้ำท่วมไม่ได้ไปสอบซักที

[SimBa_ReLLa]

ขอให้ทำได้อย่างที่พูดนะโจ  ถ้าพระสึกออกมาแล้วกลับไปงี่เง่าอีกละก็เอ็งโดนโบกแน่

[133113]

ตามมาจากภาคแรกจ้า
ชอบคู่นี้นะ อ่านแล้วได้เก็บอะไรมาคิด
เป็นกำลังใจให้เกรียนคนแต่ง

[Nuclear]

ยังจะมีหวังอยู่ไหม ..ที่อยากจะให้โจ-หนุ่มกลับมารักกันเหมือนเดิม 

[milkshake✰]

มาปักธงรอตอน 9 

เห็นเปลี่ยนชื่อกระทู้ปุ๊บเข้ามาปั๊บเลย ♥

[Still_14OC]

หนุ่ม-โจ้ อยู่ไหนนนนนนนน

[Zam_Zammy]

มารอๆๆ 

[pimkung]

มาเฝ้าเกรียน! จุ๊บๆ (?)

[pureblood13]

มารออยู่น้าาาาาาา

[INDY-POET]

ปฐมลิขิต :: มันน้อยๆอีกแล้วอ่ะ ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ เพิ่งตื่น ฮ่าๆ
ได้รับเกือกมากแค่ไหน รู้ไหม คู่เนี้ย เอาน่ะ มาน้อยดีกว่าไม่มา (ประจำเดือน?)
ไว้ค่อยจัดเต็มตอนหน้านะ
เป็นยังไงบ้าง คิดถึงเกรียนคนอ่าน !!


Chapter 9 : ตามหาหัวใจ~ (แหวะ!!)


มันรู้สึกเหมือนความเจ็บปวดทุกอย่างได้รับการบรรเทา..
ผมเพิ่งรู้ว่าการให้อภัยเป็นยาชั้นดี
..ไม่มีอะไรบั่นทอนจิตใจคุณได้..ถ้าคุณไม่แบกไว้..


. . . . . . .


ผมยืนรอใส่บาตรเหมือนเดิม..
ณ ที่เดิม และเวลาเดิม..

ผมอมยิ้มน้อยๆ..พกความปรารถนาดีมาเต็มเปี่ยม..


แต่รอแล้ว..รอเล่า
พระรูปที่ผมรอก็ไม่มาเสียที..


ผมมาเรียนด้วยความกระวนกระวาย
รอเวลาเลิกเรียนจะได้ไปดูที่ใต้ต้นโพธิ์ที่พระหนุ่มมักจะไปสวดมนต์

แต่เมื่อถึงเวลานั้น..ผมก็เจอเพียงต้นโพธิ์ที่เดียวดาย

ไก่แจ้เดินคุ้ยเขี่ยหาอาหารตามลานดิน

..คนที่ให้อาหารพวกเจ้าอยู่เสมอไปไหนเสียเล่า..ไก่น้อย


.


.


ผมนั่งให้อาหารไก่ในวัดอุโมงค์ทุกวันด้วยใจพะวงสงสัยว่าพระหนุ่มหายไปไหน..จะถามใครก็ไม่กล้า..
ผมจะทำอย่างไรดี..

ผมนั่งให้อาหารไก่น้อยอย่างเลื่อนลอย
ผมจะถาม..หรือไม่ถามดี

ถ้าถาม..ถามถึงใคร..
ถามถึงคนที่เคยทรยศหักหลัง..ทำให้ผมเจ็บปางตาย?


ถ้าถาม..แล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ในวันข้างหน้าไอ้หนุ่มอาจจะทำร้ายผมอีกก็ได้..


อะตีตัง นานวาคะเมยยะนัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง,
          บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้ว..ด้วยอาลัย
          และไม่พึงพะวงถึงสิ่งที่ยังไม่มาถึง..



ผมประหวัดนึกถึงบทสวดที่ผมได้ยินแทบทุกวัน..
มันไม่ใช่การทำให้เราประมาทหรือทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงผล..

..แต่มันเพียงบอกว่า อย่ายึดมั่นที่ถือมั่นกับอดีตและหวาดหวั่นกับอนาคตนักเลย..

ชีวิตเราอาจไม่อยู่ถึงวันพรุ่งนี้.. Who knows..?


.


.


“เอ่อ.. หลวงพี่ครับ ไม่ทราบว่าเห็นพระหนุ่มบ้างมั๊ยครับ บวชมาได้ซักหกเดือน..”
ผมถามพระรูปหนึ่งที่เดินมาตรงท่าน้ำ

พระรูปนั้นทำท่านึก..
“อ้อ.. พระหนุ่มสึกไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง”



สึกแล้ว.. สึกแล้วงั้นเหรอ

..ไม่หรอกนะครับ ผมไม่อยากจะทำตัวให้เป็นคนบาป

แต่ให้ตายสิ..


กูโคตรดีใจเลย!


.


.


“ป้าครับ ไม่ทราบว่าคนที่ชื่อณัฐพลกลับมาอยู่ที่นี่มั๊ยครับ”
ผมกลับมาถามที่หอมัน..

“ไม่มีนี่ลูก ห้องเดิมที่น้องหนุ่มเคยอยู่ยังว่าง..”
.
.
นี่คำตอบของป้าเจ้าของหอ..


เอาละ..
อย่าเพิ่งหวั่นใจไปไอ้โจ..
ไอ้หนุ่มอาจอยู่บ้านที่แม่ริม..


ผมขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่บ้านมัน
ผมยังจำทางได้ดี..ไม่ลืมแน่นอน


“สวัสดีครับ มีไค๋อยู่ก่ครับ”
ผมตะโกนผ่านรั้วไม้เตี้ยๆเข้าไป


หญิงผิวขาวหน้าตาเป็นคนเมืองออกมาหน้าบ้าน
“อ้าว เจ้าโจ เข้ามาก่อนสิ”


ผมยกมือสวัสดีแม่ไอ้หนุ่มและเปิดประตูรั้วเข้าไปในบ้าน
ผมกับไอ้หนุ่มเป็นเพื่อนกันมาหลายปี เคยมาที่บ้านมันก็หลายครั้ง พ่อกับแม่มันจึงจำผมได้ดี
“แม่ครับ ผมมาหาหนุ่ม..”


แม่ของไอ้หนุ่มยิ้มแห้งๆ แล้วเอาน้ำเอาท่าให้ผมกิน ขณะพ่อมันกลับมาถึงบ้านพอดี
“พ่อสวัสดีครับ ผมมาหาหนุ่ม”


“อ้อ..”
พ่อไอ้หนุ่มพยักหน้า แต่ขมวดคิ้ว
“หนุ่มบ่ได้อยู่ตี๊บ้าน”

“แล้วอยู่ไหนล่ะครับ?”
ผมรุกถาม


พ่อไอ้หนุ่มส่ายหน้า
“บ่ฮู้ลูก หนุ่มปิ๊กมา กราบพ่อกราบแม่ แล้วก่อู้ว่าจะไป๋ตี๊ตี๊นึ่ง หื้อป้อกับแม่บ่ต้องเป๋นห่วง”

..
….
…….
..ที่ที่หนึ่ง ..แล้วมันที่ไหนล่ะ?


“พ่อกับแม่พอจะรู้มั๊ยครับว่าไปไหน?”
ผมถามอย่างคาดหวัง

แม่ตบไหล่ผม แล้วบอกว่า
“บ่ฮู๊ลูก หนุ่มบ่ได้อู๊หยังนัก บอกแค่ว่าตี๊นึ่ง..”


..ก็แล้วไอ้ที่หนึ่งนั่นมันที่ไหนละวะ!

.


.


“เป็นอะไรวะไอ้โจ เดินมาอย่างกะทำเมียหาย”



..พักนี้มึงฉลาดเฉลียวดีนะไอ้ทัศน์นะ



ผมนั่งลงข้างเพื่อนหนุ่มแล้วถามออกไปตรงๆ
“พวกมึงรู้มั๊ยไอ้หนุ่มอยู่ไหน?”

สามีน้องเกรย์กับภรรยาพี่กรีนมองหน้าผมอย่างงงๆ
“ก็อยู่วัดไง”

“สึกแล้ว..”
ผมบอกเบาๆ

“สึกจริงเหรอเนี่ย”
ไอ้โกรำพึง

“พวกมึงรู้เหรอ?”
ผมเบิ่งตา

“รู้ว่าจะสึก”
ไอ้โกรับ “ก็เราไปคุยด้วยประจำ”

“แล้ว..”
ผมมองอย่างมีความหวัง

และไอ้ทัศน์ก็ดับความหวังนั้นเสียสนิท
“แต่ไม่รู้ว่าไปไหน.. ทำไมมึงไม่ลองไปที่บ้านมันล่ะ?”

.

.

ผมถอนหายใจยาว..
ลากเท้าไปที่ห้องชมรมอย่างเลื่อนลอย เผื่อจะมีข่าวคราวของกวีชมรมบ้าง..


“อ่าว ไอ้โจ หายหัวไปนานเลย”
เพื่อนทัก แต่ผมถามกลับไป
“ไอ้หนุ่มมาที่นี่บ้างรึเปล่า..”


เพื่อนผมส่ายหน้าอย่างงงๆ
“อ้าว ไม่ใช่ว่ามันบวชอยู่เหรอ..?”

.


.

ผมนั่งยืดขาพิงชั้นหนังสือวรรณศิลป์..

ผมจะไปหามันได้ที่ไหน

..มึงอยู่ไหน
อยู่ไหนเหรอ..


ผมเดินออกจากห้อง..สายตาเหลือบไปเห็นบทกวีที่ไม่อาจสร้างโลก


ดวงดาวทอแสง..
..กายอ่อนแรง
หัวใจแฝง..ความสำนึกผิด..
..ม่านเมฆม้วนดำดิ่งลงใน..ห้วงความคิด
..ที่ซึ่งไม่มีสิทธิ์ แม้จะเอ่ย..ขอโทษ..


..ผมนิ่งไป


“อีแรด”

“ร่าน!”

“สารเลว”


..และอีกหลากหลายคำที่เหยียดหยามประนาม
ผมแทบน้ำตาตกเสียเอง

ความเจ็บปวดที่ผมได้รับดูเล็กน้อยลงไปถนัดใจเมื่อคำนึงว่ามันต้องเผชิญกับความรู้สึกแบบไหนตลอดสามปีที่ผ่านมา..


ในตอนนั้น..มันดูเหมือนไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าการโดนไอ้หนุ่มนอกใจ
และไม่มีอะไรที่ผมต้องการมากไปกว่าการได้ทำให้มันทรมานเท่าๆกัน..

..วันเวลายาวนานที่ผมคอยดูให้มั่นใจว่ามีมันอยู่ข้างกายเพื่อคอยตอกย้ำไม่ให้มันลืมว่ามันทำอะไรไว้
..ที่ผมมีโอกาสเสมอจะเอาคืนและทำร้าย..
ความสะใจในวันนั้น..กลายเป็นน้ำร้อนจัดที่สาดใส่หัวใจผมในตอนนี้


..ผมเพิ่งจะรู้ว่า..มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
..ความเจ็บปวดของผมไม่อาจลบได้ด้วยความเจ็บปวดของมัน


เพราะสิ่งที่ทรมานที่สุดไม่ใช่ความเจ็บปวดของเรา แต่..เป็นความเจ็บปวดของคนที่เรารัก


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย (น้อยมาก)

[FoN LiGhT~]

ปูเสื่อรอเกรียนคนแต่ง

โจ-หนุ่ม มาสักทีเถอะ

[nn~~NN]

  
ใจนึงก็อยากจะยุให้หนุ่มไปให้ไกล  แต่อีกใจก็สงสารโจมันนะ

[pinoccio]

อ๊ากกกก ทรมานจิตใจ อ่านแล้วปวดตับอย่างรุนแรง 
สงสารทั้งหนุ่มทั้งโจเลยย
สุดยอดมากก มาต่อไวๆนะคะ 

[m_pop91]

อยากจะบ้าตาย
ไม่อ่านก็อยากรู้ว่าเรื่องเป็นไง
พออ่านก็ไม่พอใจอยากอ่านเพิ่ม
นอยด์ตัวเองเป็นที่สุด

[Rouk_Uknow]

ในที่สุดก็คิดได้ซักทีนะโจ

ขอให้ตามหาหนุ่ทเจอไวๆ ล่ะ

รักเกรียนคนเขียนครับ

[Still_14OC]

ตอนหน้า จัดเต็มแน่ก๋า

[lomekung]

 

[Donaldye]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกลับมารักกันเต๊ิัิอะ!