เกรียนคนแต่งรู้ว่าเกรียนคนอ่านรออยู่ เกรียนคนแต่งจึงรีบแจ้นมาโดยเร็ว (สาบานได้นี่แหละเร็วสุดๆแล้ว
)
เอ่อ.. ตอนหน้าให้จบแล้วนะครับ ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะจบยังไง แต่มันถึงเวลาแล้วละนะ Chapter 12 :: ฝากใจกับจันทร์.. ฝากฝันกับดาว....เฮ้อ
ฮื้อ..
ฮ้า..
นี่ถ้าผมรู้ว่าเอเลี่ยนอุทานยังไง ผมคงอุทานตามมันไปแล้ว
..ผมนั่งเอาผ้าห่มพันตัวถอนหายใจใต้เวิ้งฟ้าอยู่ที่นอกชานบ้าน
มันมาทำไมครับพี่น้องครับ ไอตัวที่นอนอุตุร่วมห้องผมอยู่เนี่ย!?
ผมไม่เข้าใจว่าเหตุผลนรกแตกข้อไหนที่ทำให้มันแจ้นมาถึงนี่
แต่ผมบอกได้เลย ผมไม่แฮปปี้
ไม่-แฮป-ปี้!!
มันไม่ดีกับหัวใจเลยรู้ไหม..
ใช่เลย! ถูกต้อง! ผมบวชมาแล้ว
ผมเข้าใจสถานการณ์ของเราสองคนดี
แน่นอน..ผมให้อภัยทั้งตัวเองและมันอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด
และรู้สึกเป็นอิสระที่สุดเมื่อมันเอ่ยคำว่าให้อภัย..
เราหลุดพ้นจากกันและกันแล้วในพันธะความแค้น..
แล้วทำไมพอมันโผล่หัวมา ผมถึงได้ใจเต้นจะหลุดกระเด้งกระดอนออกมาจากอกอย่างนี้หนอ?
“นั่งคิดอะไรหน้าตามู่ทู่เชียววะ?”
.
.
นั่น..เสียงอะไรตามมาหลอน?
ผมนั่งห่อตัวทำหูทวนลมต่อไป เสมือนหนึ่งมันเป็นเหลือบ ยุง ริ้น ไร ตะไคร่น้ำ
ไม่ใช่โกรธอะไรมันนะครับ แน่นอนว่าไม่มีเลย
ยิ่งไปกว่านั้น ..ผมไม่เคยมองมันไม่ดีหรือน่ารังเกียจ
มันยังคงเป็นบุคคลที่ผมรัก
ถึงแม้ผมจะเจ็บปางตาย แต่มันก็เจ็บมาก่อนไม่แพ้กัน
เราหายกันแล้ว..
“เฮ้ เอิ่ม..”
ไอ้โจมันทำท่าคิด แล้วก็พ่นออกมา..
“ทิพรสแม็กกี้เด็กสมบูรณ์น้ำจิ้มสุกี้พันท้ายสูตรกวางตุ้งซุปผงฟ้าไทยจ่ายน้อยอร่อยมาก”
โห..
แม่งยกมาทั้งครัว
<< หน้าผม
“อะไรของมึงวะ?”
ผมหลุดถามพรวดออกมา
แล้วคำพูดภาษาปกติชาวบ้านร้านตลาดของผมก็ทำให้ไอ้คนตรงหน้าตาเป็นประกาย
“เฮ้ย มึง มึง.. มึงพูดจาภาษาคนกับกูแล้ว!”
ไอ้โจทำอย่างกับตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเป็นตะกวด
“เอ้า ก็กูคนนี่เว้ย”
ผมว๊ากใส่มันอย่างหงุดหงิด
“ชู่ว์..”
มันขยับหน้าเข้ามาใกล้และเอานิ้วชี้ทาบปากผมไว้
“จะปลุกคนทั้งเรือนรึไง”
ไอ้โจเตือนดุดุ
ผมนิ่งมอง..
จริงๆแล้วตาเราจ้องกันในระยะน้อยกว่าคืบเช่นนี้
ในฐานะแฟนเก่า..ควรจะมีภาพอดีตซ้อนทับเข้ามากระตุกหัวใจเล่น
แต่นี่กลับไม่มีอะไรเลย..
ผมมองเห็นเพียงสิ่งที่เป็นปัจจุบัน..
..ผมที่อยู่ตรงนี้และมันที่อยู่ตรงข้าม
“กู..”
ผมขยับตัวจะผละออกมา
แต่สองมือแกร่งของมันจับไหล่เอาไว้มั่น
“กูไม่ได้มาทวงอะไรคืน..”
มันกล่าว
ผมไม่ค่อยเข้าใจ..
“กูแค่มาขอให้เราเป็นเพื่อนกัน”
มันบอกเพียงเท่านั้น มองตาผม..
ผมมองตอบ และตอบเสียงเย็นๆ..
“มิตรภาพบังคับไม่ได้หรอก ถ้ามันจะเกิด มันก็เกิดเอง”
แล้วผมก็ผละจากไปจนได้
ให้ผมนอนเถอะครับ
..คืนนี้ดาวสวยเหลือเกิน
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ไอ้หนุ่ม ไปช่วยปาเก็บกะหล่ำไป”
เสียงคุ้นตะโกนขึ้นมาบนเรือน ผมโผล่หน้าหงิกๆออกมาจากครัว
“ยะกับเข้าอยู่เว้ย!”
ผมควงทัพพี
ไอ้โจหลุดหัวเราะ
“ทำอะไรกินละ”
“ผัดกะเพรา”
ผมตอบขุ่นๆอย่างห่างเหิน
มันพยักหน้า
“ไม่มีกะเพราในครัวไม่ใช่เหรอ?”
“ฮื่อ”
ผมพยักหน้า
“เดี๋ยวใส่ใบมะกรูดแทน”
“เย้ย! ฮ่ะๆ”
ไอ้โจอุทาน แล้วหลุดหัวเราะ ก่อนหันหลังวิ่งแน่วไปบนเนิน
ผมมองตามหลังอย่างไม่เข้าใจ คิดว่าอากาศบริสุทธิ์บนดอยทำให้มันเพี้ยนไปแล้ว
.
.
ผมซอยใบมะกรูดเตรียมใส่ผัด โดยไม่สนใจว่ามันจะกลายเป็นผัดอะไร
ก็ชาวเขาชาวดอย มีอะไร เราก็กินอันนั้นแหละครับ ไม่เรื่องมากหรอก
“อะ”
มือหนึ่งแตะเบาๆที่ไหล่ ผมจึงหันขวับไป
ไอ้นี่นิ! นึกว่าผีบ้านผีเรือน
ไอ้โจยื่นบางอย่างมาให้ในความสลัวของห้องครัวที่ตามเทียน
ผมเพ่งมอง..
มันคือกะเพราะประมาณสักสิบก้าน
“เฮ้ มันขึ้นอยู่ตรงไหนน่ะ”
ผมหางกระดิก
“เมื่อวานกูเดินผ่าน เห็นหลังบ้านแม่เท่าจือโดปลูกไว้ เลยเก็บมาให้”
มันอธิบาย
“โห แป๊ะเนาะ”
ผมรับมา
“ขอบ-”
ขณะกำลังจะกล่าว มันก็ขัดขึ้นมา
..และนั่นก็ทำให้ผมตีนกระตุก
“ไม่ต้องขอบใจหรอก กูรู้ว่ากูจะต้องกินด้วยน่ะ กูทำเพื่อปากท้องตัวเองว่ะ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปยังสวนกะหล่ำเพื่อช่วยงานปากับโมที่สวน
เดินไปก็ร้องเพลงไปกับเด็กดอย เป็นเพลงคิดถึงพี่ไหมในทำนองแปลกๆที่เด็กๆอมยิ้ม
“คิดถึงพี่หน่อยนะกลอยใจพี่ ห่างกัน..อย่างนี้ น้องคิดถึงพี่บ้างไหม
อย่าลืม..อย่าลืม..อย่าลืมสัจจา สัญญาที่ให้..ว่าตัวห่างไกลหัวใจชิดกัน”
ผมแหกปากในสวนกะหล่ำ เด็กๆยิ้ม แม้จะฟังไม่ออก
“คิดถึงพี่ก่อนน้องนอนก็ได้ เมื่อยามหลับใหลน้องเจ้าจะได้..นอนฝัน
ข้างขึ้นเมื่อใด แก้วใจโปรดมองแสงของ..ดวงจันทร์ เราสบตากันในแสงเรื่อเรือง..”
ผมยิ้มอย่างปลื้มใจ
ไอ้โจที่กำลังถอนกะหล่ำอยู่หันมาหัวเราะขันๆ
ผมถลึงตาใส่มัน
ก็กูชอบเพลงนี้นี่หว่า -_* มึงกล้ามีปัญหา?!
ผมร้องต่ออย่างไม่สนใจ..
“คืนไหนข้างแรม ฟ้าแซมดารา น้องจงมองหาดาวประจำเมือง
ทุกคราวเราจ้องดูเดือนดาว ทุกคราวเราฝันเห็นกันเนืองๆ ถึงสุดมุมเมือง..ไม่ไกล”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
และแล้วเมื่อเรากลับกินข้าว ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยไม่มีใครจู๊ด..จู๊ด
ผมยิงฟันให้ปากับโมและเด็กๆ
“กินได้นี่”
ไอ้โจว่า
ปากมันวอนส้นตีนจริงๆ
กินข้าวเสร็จ พักอีกนิด มันจึงลงไปใต้ถุนบ้าน ช่วยปาเย็นหลังคา
หลังคาที่ว่านี้ใช้ใบตองตึงเย็นเข้าด้วยกันโดยใช้ไม้ไผ่ที่เหลาบางๆแหลมๆ
ไอ้โจก่อไฟให้ชาวเราคลายหนาว
ปา ไอ้โจ และผม เย็บหลังคากันอย่างขะมักเขม้น
ไม่ต้องบอกก็รู้นะ ว่าหลังคาใครสภาพย่ำแย่ที่สุด TT..
ใบตองตึงหาได้ทั่วไปบนเนินเขา เอาใบที่แห้งแล้วมาเย็บทำหลังคาใช้ได้ประมาณปีนึงถึงค่อยเปลี่ยน
แต่ละบ้านจะมีใบตองตึงเก็บเอาไว้ใต้ถุนแทบทุกหลัง
วันนั้นเป็นวันที่อากาศหนาวเหลือใจ ผมรู้สึกของคุณที่ไอ้โจหมั่นเป่าฟืนให้ไฟลุกอยู่เสมอ
มันรู้ใช่ไหมว่าผมขี้หนาว..
“ขอบใจ..”
ผมเอ่ยเบาๆกับใบตองตึง
“หะ?”
ไอ้โจเลิกคิ้ว
ผมเงยขึ้นมอง
“กูบอกว่า ขอบใจ..”
..มันพยักหน้า
ในนาทีนั้นผมรู้ตัวว่าผมรับมันเป็นเพื่อนแล้วเรียบร้อย..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เฮ้ย เร็วดิวะ”
ผมเชียร์อยู่ข้างล่าง
“ไอ้โจ เร็วๆ เร็ววว”
ผมเร่ง
ได้ยินเสียงจึ๊กจั๊กอยู่เหนือศีรษะ
“มึงเบาๆ ได้มั๊ยหนุ่ม ชีวิตกูแขวนอยู่บนเส้นด้ายเนี่ย”
มันว๊ากลงมา
ผมหัวเราะคิกคัก
“อยากกิน อยากกิน อยากกิน!”
ผมตะโกนลั่น
“เว้ย เว้ย อ๊ากก”
ไอ้โจร่วงก้นจ้ำเบ้าลงมา
ผมทั้งขำทั้งฮาและทั้งห่วงรุดเข้าไปพยุง
“เห้ย เป็นไงบ้าง”
ผมถาม
“ห่า! วิ่ง! เดี๋ยวมดแดงคบไข่!”
มันว่า แล้วผมจึงพยุงมันวิ่ง
รังมดแดงสองสามรังหล่นมาพร้อมตัวมัน
“โธ่เว้ย กูอยากกินไข่มดแดง”
ผมวิ่งไปบ่นไป
“หุบปากเถอะน่ามึง เอายากนะเว้ย รังเบ้อเริ่ม”
มันว่าหงุดหงิด
เราสองคนหอบแฮ่กๆ
“เอ้า ล่นหนีหยังกั๋นมา หมูป่าก๋า?”
โมคนหนึ่งที่พูดเมืองถามเรา
สองหัวส่ายหน้าแล้วบอกอย่างแมนๆ
“มดแดงครับ!”
<< หน้าโม
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“น้อง บอกโมทีนะ ว่าพรุ่งนี้ พี่ต้องกลับเชียงใหม่แล้ว พี่กลัวบอกแล้วโมฟังไม่เข้าใจ เห็นใจภาษาปกากญอกระท่อนกระแท่นของพี่เถอะ”
เสียงแว่วมาจากบนเรือนขณะผมกลับมาจากเก็บผัก
“อ้าว พี่โจจะกลับแล้วเหรอครับ”
เด็กถาม
“อืม ต้องกลับแล้วละ”
.
.
มันโผล่ร่างลงบันไดมาและเจอกับผมที่ยืนหอบผักไว้ในอ้อมแขน
“อ้อ.. มึงจะกลับแล้วเหรอ”
ผมถามอย่างลืมวันลืมคืนและลืมว่านี่ไม่ใช่บ้านเรา
ไอ้โจพยักหน้า
“กูต้องไปฝึกงานอีก”
เออ..จริงสินะ
มันจบปีสามแล้ว ปีหน้าปีสุดท้าย..
ผมพยักหน้า..
และหอบผักขึ้นบันไดไป
“เทอมหน้าจะกลับไปเรียนปีสามใหม่ไหม?”
มันถามผมขณะเราสวนกัน
“กลับ”
ผมตอบสั้นๆ
ผมอาจจะไม่ได้เห็นการสำเร็จการศึกษาเป็นความสุขในชีวิต
แต่อย่างน้อย..มันก็คงเป็นความสุขของพ่อกับแม่ผม
..และผมจะทำให้ท่าน
“งั้นก็เอาไว้เจอกัน”
ไอ้โจบอก
ผมหันมาว๊าก
“แล้วมึงวางแผนจะบอกกูเมื่อไหร่ล่ะว่าจะกลับ ก่อนขึ้นรถออกจากหมู่บ้านเรอะ?”
ไอ้โจเลิกคิ้ว
“อืม.. มึงสน?”
หะ? หือ?
สน..
สนสิเว้ย มึงเพื่อนกูไม่ใช่เหรอ
ผมตั้งท่าจะว๊ากอีกรอบ แต่เมื่อมองตาก็มองเห็นถึงความลังเล ไม่แน่ใจ และไม่เข้าใจผมอย่างจริงใจของมัน
ผมพูดอะไรไม่ออกเลย..ให้ตายเถอะ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมนั่งคลุมผ้าห่อตัวในสายลมหนาว
รู้สึกว่าไม่อยากให้พรุ่งนี้เดินทางมาถึงเลย
แผ่นหลังไอ้โจตะคุ่มตะคุ่มอยู่ใกล้กองไฟที่ลุกโชนให้ความอบอุ่น
ผมเดินไปแตะไหล่มันเพื่อให้กำลังใจ
“พรุ่งนี้ก็เดินทางดีๆนะมึง โชคดีในการฝึกงานด้วย มึงทำได้เพื่อน”
มันหันมายิ้ม
“ขอบใจ.. มึงก็แจ้นกลับไปเรียนด้วยละ”
มันเตือน
“เออ รู้แล้ว”
ผมรับ “แล้วกูจะพยายาม”
มันมองตาผม ประหนึ่งว่าจะรอให้ผมพร้อม
“แต่พรุ่งนี้ กูจำเป็นต้องไปนะ”
ประโยคหลังนี่หมายความว่ายังไงวะ..
แต่ผมก็พยักหน้าบ้าง
“กูรู้..”
แล้วก็ทำหน้าทะเล้น
“อย่างกับกูสนนะว่ามึงจะไปไหน ก๊ากๆ”
ผมย้ายตูดมานั่งห่อตัวในผ้าห่มต่อ
ไอ้โจหันไปเติมฟืน
เบื้องบนเราเวิ้งฟ้าดารดาษไปด้วยดวงดาวที่ผสานรัศมีกับจันทรา
ไอ้โจเติมฟืนและร้องเพลงในสายลมเบาๆก่อนลา
“คิดถึงพี่หน่อยนะกลอยใจเจ้า..พี่ตรม..พี่เหงา..เพราะคิดถึงเจ้าเชื่อไหม..
ฝากใจกับจันทร์..ฝากฝันกับดาว.. ทุกคราวก็ได้ เราต่างสุขใจเมื่อคิดถึงกัน”
..ผมไม่รู้ว่าผมเคยรักมันไหม
..ผมไม่สนใจว่าเคยเกลียดมันเท่าไหร่
น้ำตาผมหลั่ง..
ฝากดาวกับจันทร์ช่วยดูแลและอวยพรให้มันประสบความสำเร็จด้วยนะครับ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หัวข้อ: INDY in love..II เกรียนนัก..แต่ก็รักเหมือนเดิม! 22/12/54 The End P.60 (อ่าน 388574 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก