Love Sick
- 13 -
ผมมองบรรยากาศรอบๆของสถานที่ที่ผมอยู่ในตอนนี้ตาไม่กระพริบ ถึงแม้ว่ามันจะมืดแค่ไหนแต่ผมก็ยังรับรู้ได้ว่าที่นี่...
มันเหมือนในหนังเลยครับ...
บ้านไม้กึ่งโมเดิร์นกึ่งโบราณ รอบๆมีต้นไม้นานาพันธุ์ขึ้นเต็มทั่วทั้งบริเวณ พื้นทางเดินปูด้วยอิฐสีแดงเหมือนกับที่โรงเรียนเก่า...
“เอม มองอะไรครับ?” เสียงพี่จินเรียกให้ผมกลับสู่โลกความเป็นจริง หลังจากที่พี่จินจอดรถให้ผมลงตรงหน้าบ้าน แล้วจึงขับรถเข้าไปจอดด้านหลัง
‘แม่พี่ซื้อให้ฉลองอายุครบยี่สิบปีน่ะ’
นี่คือประโยคที่พี่จินบอก เมื่อผมเห็นรถที่พี่จินขับมา ผมเชื่อแล้วละครับว่าบ้านพี่รวยจริงอะไรจริง T T
“ที่นี่ที่ไหนเหรอครับพี่จิน” ผมถามและมองไปรอบๆ มันทำให้ผมทึ่งจริงๆนะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาเห็นบ้านสวยแบบนี้
“บ้านคุณยายพี่เองแหละครับ พอท่านเสียบ้านนี้ก็ตกเป็นของคุณแม่ เพราะงั้นระหว่างที่พี่มาอยู่ที่นี่ คุณแม่ก็เลยให้พี่มาพักที่นี่ไง”
“อ๋อ” ผมพยักหน้า พี่จินไขประตูเสร็จแล้วก็เดินนำผมเข้าไป ภายในบ้านมันเหมือนกับว่ายังตกแต่งไม่เสร็จ ยังมีถังสีกองอยู่ตามมุมบ้านเป็นจุดๆ
“พี่จินทาสีเองเหรอครับ?”
“หึหึ พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปทาละ พี่ก็เพิ่งจะมาถึงที่นี่เมื่อเย็นเอง พวกนี้คุณแม่เขาจ้างช่างแถวนี้มาทาสีให้น่ะ แต่ยังเก็บรายละเอียดไม่หมด รอเอมมาช่วยไง”
“ช่วยอะไรครับ? พี่จินจะให้เอมช่วยทาสีเหรอ?”
“เปล่าครับ พี่จะให้เอมวาดรูป ดีมั้ย? พี่อยากได้ผนังที่มีชีวิตชีวา ไม่ใช่แค่ทาสีแล้วแขวนของตกแต่งน่ะ” พี่จินยกยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง อ๊า! ยังกะนายแบบเลยอะครับ
“ได้สิครับ... เอมทำให้พี่จินได้หมดแหละ” ผมก้มหน้า เพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้มีแค่ผมกับพี่จิน เราอยู่กันตามลำพังนี่นะ...
“น่ารัก...” เสียงทุ้มต่ำและริมฝีปากที่กดจูบลงตรงใบหูทำผมสะดุ้งเฮือก
“อื้อ...พี่จิน...” ทำไม...ทำไม...พี่จินถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ รู้มั้ยครับว่าตั้งแต่ที่ผมขึ้นรถพี่จินมา ก็คอยจะถูกลวนลามเรื่อยเลย เดี๋ยวก็จับมือ ลูบหลังมือ จับแก้ม หอมเส้นผม ฯลฯ สารพัดเลยละครับ >//<
“ก็เราน่ะ... น่ารัก ชอบทำตัวน่ารัก...” อ๋า~ พี่จินทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ผมทำไมเนี่ย
“อ๊ะ แล้วพี่จินกินอะไรมาหรือยังครับ” ผมรีบหาเรื่องมาเบี่ยงเบนประเด็นล่อแหลมในตอนนี้ ผมยังจำได้ดีนะว่าพี่จินทะลึ่งและชอบฉวยโอกาสรังแกผมแค่ไหน
“ยังเลย แล้วเราล่ะ” พี่จินเดินเข้ามาและรั้งเอวผมให้ไปแนบชิดกับตัวพี่เขา จะคุยกันดีๆไม่ได้เลยเหรอเนี่ย ต้องเนื้อแนบเนื้อตลอดอะ
“ก็ยังเหมือนกันครับ ไปหาอะไรกินกันเถอะนะ น้า เอมหิว...” ผมกัดฟันอ้อน ล่อหลอกพี่จินให้กินเยอะๆดีกว่า จะได้อิ่มจนไม่มีแรงทำอะไร อิอิ
“งั้นไปกินร้านข้าวต้มกุ๊ยดีกว่าเนอะ คืนนี้พี่อยากกินอะไรเบาๆท้องหน่อย” ม่ายยยยย เปลี่ยนจากข้าวต้มเป็นพิซซ่า หรือบะหมี่จับกังหน้ามหา’ลัยได้มั้ยคร้าบบบบ
หลังจากสรุปผลได้เราก็ไปกินข้าวต้มกุ๊ยกันครับ ระหว่างที่กิน ผมก็ถามโน่นนี่นั่นกับพี่จิน เช่นเรื่องที่ว่าพี่จินไปเรียนอะไรที่ปารีส และคิดยังไงถึงได้ไป
“พี่ตั้งใจแค่ว่าจะไปเรียนเฉพาะทางเกี่ยวกับการถ่ายรูปสักปีหนึ่ง แต่พอช่วงใกล้จะจบพี่ดันได้รับการเสนอแนะให้ทำงานที่น่าสนใจชิ้นหนึ่งน่ะ ก็เลยอยู่ต่อมาอีกครึ่งปีได้”
และหลังจากนั้นไม่นานผมก็เพิ่งจะได้รู้ว่าที่พี่จินไปเรียนนั้น เป็นโรงเรียนเฉพาะทางที่เข้ายากสุดๆ และต้องเรียนทั้งหมดสี่ปี จึงจะได้รับวุฒิทางการศึกษาอย่างเป็นทางการครับ
หลังจากที่เราทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว ก็พากันกลับมาที่บ้าน พี่จินบอกกับผมว่าผมจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้...
“พี่พอมีเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น เดี๋ยวคืนนี้เอมเอาไปใส่ก่อนนะ ส่วนห้องน้ำอยู่ชั้นสอง มีสองห้อง เลือกเอาแล้วกันนะครับ” ผมพยักหน้าและรับผ้าขนหนูมาจากพี่จิน
“แล้วพี่จินจะทำอะไรครับ”
“พี่จะลงไปดูโทรทัศน์ข้างล่าง ไม่ได้ดูข่าวเมืองไทยมานานแล้ว” พี่จินขยี้หัวผมเบาๆแล้วก็เดินลงบันไดไป ผมจึงเดินไปเลือกว่าจะอาบห้องไหนดี ห้องน้ำทั้งสองห้องมีอุปกรณ์เหมือนกันทุกอย่าง ต่างกันก็แค่โทนสี ห้องหนึ่งออกแนวสีเอิร์ธโทนแบบที่ผมชอบ ส่วนอีกห้องเป็นสีขาว
“พี่จินครับ พี่จินจะใช้ห้องไหน” ผมตะโกนถามคนข้างล่าง
“ห้องไหนอะไรครับ?”
“ก็ห้องน้ำอะครับ พี่จินจะใช้ห้องสีขาวหรือสีเอิร์ธโทนดี” พอผมถามจบ พี่จินก็ไม่ตอบ แต่ผมได้ยินเสียงพี่เขาเดินขึ้นบันไดมา
“ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” พี่จินมายืนตรงหน้าผมแล้วถาม ปัญหาของผมเหรอ? เอ...มันจะเรียกว่าปัญหาได้หรือเปล่านะ
“เปล่าหรอกครับ เอมก็คิดว่าเราอยู่กันแค่สองคน จะใช้ห้องน้ำหลายห้องทำไม ก็เลยจะให้พี่จินเลือกว่าจะใช้ห้องไหนดี” ผมพูดเขินๆ รู้สึกว่าตัวเองไร้สาระเป็นบ้าเลย กับอีแค่เรื่องห้องน้ำ
“อืม... เอาไงดีละ” พี่จินทำสีหน้าครุ่นคิด
“งั้นเอางี้แล้วกัน” สิ้นสุดการตัดสินใจพร้อมกับร่างผมที่ลอยหวือจากพื้น พี่จินอุ้มผมไว้เหมือนอุ้มเด็ก แล้วพาลงไปชั้นล่าง
“อ๊า!! พี่จินทำอะไร” ผมร้องเสียงดัง ทั้งขำ ทั้งตกใจ พี่จินเล่นอะไรเนี่ย
“ฮ่าๆ จิน ปล่อยเอมนะ” ทันทีที่หลังของผมแตะโซฟานุ่มๆ ผมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที เพราะว่าพี่จินเริ่มรัวนิ้วจั๊กจี้ผมทั้งตัว ผมทั้งดิ้น ทั้งผลัก ทั้งดันพี่จินออกห่าง แต่ก็ดูเหมือนว่าพี่เขาจะแรงเยอะเหลือเกิน และสุดท้ายแขนทั้งสองข้างของผมก็ถูกล็อกไว้จนได้ เมื่อรู้สึกตัวอีกที สายตาของผมกับพี่จินก็กำลังจ้องมองมาที่กันและกัน
“ถ้าเอมเลือกไม่ได้ว่าจะใช้ห้องไหน งั้นเราไปใช้พร้อมกันเลยดีมั้ยครับ?”
....
..
.
.
..
.
.
“บะ บ้าแล้วพี่จิน... ถอยไปเลยนะ!” ผมใช้ฝ่ามือดันหน้าพี่จินให้ออกห่าง ใบหน้าหล่อๆนั่นทำสีหน้าหัวเราะขบขันกับท่าทางของผม หน็อยแน่!
“อ้าว พี่ก็แค่จะช่วยเอมเลือกห้องน้ำเฉยๆนะครับ” ผมรีบฉวยโอกาสช่วงที่พี่จินกำลังขำรีบลุกหนีมาและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ในใจมันรู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูก แต่ไหนแต่ไรผมไม่เคยเอาชนะความขี้แกล้งของพี่ได้สักที ฝากไว้ก่อนเถอะ!
ผมคาดโทษพี่จินไว้ในใจแบบนั้น แต่พอผมเข้ามาในห้องน้ำนี่สิ... ไอ้ข้าวของเครื่องอาบน้ำที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาผมลืมโมโหเสียสนิท ฮือ... ไอ้เอมใจง่าย T T
‘อันนี้ก็หอมง่ะ’ ผมเปิดฝาสบู่เหลวขวดแล้วขวดเล่าออกมาดม บางขวดก็เป็นกลิ่นผลไม้จำพวกเบอร์รี่ บางขวดก็เป็นกลิ่นดอกไม้หอมๆหวานๆ บางขวดก็เป็นกลิ่นแบบผู้ช๊ายผู้ชาย แต่ละขวดมีฉลากที่ติดเป็นภาษาฝรั่งเศส (ละมั้ง) ที่บอกว่าเป็นภาษาฝรั่งเศสก็เพราะว่าผมอ่านไม่ออกง่ะ ก็เลยคิดว่าไม่ใช่ภาษาอังกฤษแน่นอน
‘เอาขวดนี้ดีกว่า’ สุดท้ายผมก็ตัดสินใจว่าจะลองใช้ให้ครบทุกขวด สลับกันไปวันละกลิ่น อิอิ ตอนแรกผมกะว่าจะรองน้ำในอ่างอาบน้ำ แต่พอหันไปเห็นว่าฝักบัวเป็นแบบ Rain Shower ที่ผมเคยใฝ่ฝันถึง ก็เลยเปลี่ยนใจมาอาบน้ำฝนจากฝักบัวแทนดีกว่า > <
หลังจากใช้เวลาอยู่ใต้ฝักบัวกว่าสิบห้านาที ผมก็เคลื่อนย้ายร่างกายตัวเองมาที่ส่วนแห้งของห้องน้ำซึ่งกั้นเอาไว้เป็นสัดส่วนห่างจากส่วนเปียกอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ผมเงยหน้ามองตัวเองในกระจก แล้วก็นึกถึงตอง นึกถึงเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนเดียว จากหัวค่ำ ช่วงค่ำ และดึก (ซึ่งก็คือตอนนี้) สงสัยว่าคงเป็นเพราะผมได้เจอพี่จิน เรื่องของตองจึงเหมือนถูกลืมไปชั่วขณะ แต่เมื่อผมได้อยู่กับตัวเองอีกครั้งมันก็นึกออก เพียงแต่ว่าความโกรธมันไม่รุนแรงเหมือนตอนแรก เหลือเพียงอารมณ์กรุ่นๆที่เบาบาง ถามว่าหายโกรธแล้วเหรอ ก็ไม่ใช่... ที่ยังเหลืออยู่คือความไม่เข้าใจมากกว่า...
เพราะว่าตองเป็นเพื่อนดีคนหนึ่งที่ผมรู้จัก ดีมาตลอดตั้งแต่แรก ตอนที่ผมป่วยเพราะแฮงค์เหล้า ก็ได้ตองเนี่ยแหละที่คอยดูแลไม่ใช่เหรอ (มาคิดอีกทีก็เข้าใจว่าคงเพราะมันชอบผมก็เลยดูแลหรือเปล่า?) บางทีก่อนที่ผมจะตัดสินใจโกรธและไม่คุยด้วย ก็ควรที่จะพูดคุยกันก่อนไม่ใช่เหรอ...
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหันไปมอง สงสัยจะเป็นพี่จิน? ผมแต่งตัวเสร็จพอดี และก่อนที่ผมจะเดินไปเปิดประตูพี่จินก็พูดขึ้นมาว่า
“สงสัยว่าถ้าคนข้างในยังไม่ออกมาตอนนี้ พี่คงต้องไขกุญแจเข้าไปละมั้ง...” ฮึ้ยยยย ไอ้คนเจ้ากี้เจ้าการ!
“เสร็จแล้วครับ ถ้าพี่จินจะอาบต่อก็เชิ- เอ๊ย!” ผมเปิดประตูออกไปแล้วก็ตกใจ พี่จินเล่นมายืนขวางหน้าประตูพอดิบพอดี ตัวเท่าประตูเลยนะครับนั่น!
“หือ? หอมจังเลย ชอบกลิ่นสบู่ที่พี่เตรียมไว้ให้มั้ยครับ?” พี่จินทำจมูกฟุดฟิดแล้วก้มลงมาดมใกล้ๆผม ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้อะ
“ชอบครับ” ปากผมพูด แต่มือสองข้างของผมก็เผลอจับชายเสื้อและกำไว้แน่น ความรู้สึกตุ๊มๆต่อมแบบนี้...
“พี่ก็ชอบ” พี่จินตอบ
“ชอบกลิ่นสบู่เหรอครับ?” ผมเงยหน้าถาม
“เปล่า ชอบชุดที่พี่เลือกมาให้เอมใส่” หงะ... ผมก้มลงมองชุดที่ผมใส่ พี่จินเป็นคนหยิบมาให้พร้อมกับผ้าขนหนูครับ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นจู๋...
อ๊ากกกกก!! ผมแต่งตัวล่อแหลมมากกกกกกก
“เอ่อ เอมขอใช้ห้องน้ำต่ออีกแป๊บนะครับ” ผมกลับหลังหันเดินเข้าห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันจะก้าวเดินก็ถูกยก(อีกแล้ว)
“อื๊อ พี่จินเลิกทำแบบนี้ได้ไหม เอมไม่ใช่เด็กนะ” ผมผวาเอามือเกาะพี่จินแน่น ใบหน้าคมยกยิ้มมุมปากก่อนจะพูดเสียงนุ่ม
“พี่ก็ไม่ได้คิดว่าเอมเป็นเด็กนะครับ พี่แค่คิดว่าเอมตัวเล็กน่ารัก น่าอุ้มดี อ๊ะ อย่าดิ้นสิครับ”
“ก็แล้วพี่จินจะพาเอมไปไหนอะ” ผมยังดิ้นยุกยิกอยู่ ก็ไม่รู้ว่าจะถูกพาไปไหนนี่นา
“พี่จะพาเอมไปดูห้องนอน” ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่น้ำเสียงคุณชายจินเจอร์มันดูรื่นเริงจริงๆนะ ฮือ..
“เอมไปเองก็ด้ายอ้ะ!” ผมเริ่มใช้วิธีงอแง แต่ก็โดนดุกลับมาเสียอีก
“อย่าดื้อสิครับ”
“อ๊า!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อถูกงับที่ซอกคอ พี่จินบอกว่าถ้าผมงอแงอีกจะงับอีกให้เป็นรอย ผมก็เลยต้องเงียบกริบ...
พี่จินพาผมเกินมาถึงห้องอีกฝั่งหนึ่งแล้วก็เปิดประตูเข้าไป พี่จินบอกว่านี่เป็นห้องนอนใหญ่ ตรงกลางห้องที่ผมเห็นมีเพียงโซฟาชุดใหญ่ขนาดที่ผมห้าคนลงไปเกลือกกลิ้งได้ ด้านซ้ายเป็นประตูไม้แกะสลักแบบเลื่อน และด้านขวาเป็นประตูกระจกฝ้าเลื่อนได้ พี่จินพาผมเดินไปดูที่ประตูไม้ ข้างในเป็นห้องน้ำและแยกย่อยเป็นห้องเก็บเสื้อผ้า ย้ำ ห้องเก็บเสื้อผ้า โฮก~ จะรวยไปไหนคร้าบบบบ
ส่วนตรงประตูกระจกนั้น พอเลื่อนออกก็จะมีม่านสีพีชบังอยู่อีกชั้น พี่จินที่อุ้มผมอยู่บอกให้ผมแหวกม่านหนาหนักออก พอผมมองเห็นข้างในเท่านั้นแหละ ผมก็อ้าปากค้างทันที
“สวยมั้ยครับ” พี่จินถาม ผมก็ได้แต่พยักหน้ารัว ความสวยตอนแรกที่เห็นบ้านนี้มันยังเทียบไม่ได้กับห้องนี้เลยนะครับ การสร้างที่ประณีตบรรจงในทุกรายละเอียดบอกได้เลยว่าคนที่สร้างบ้านนี้ให้ความใส่ใจกับเรื่องการพักผ่อนแค่ไหน
เตียงนอนที่เป็นแบบสี่เสามีผ้าปูดูฟูนุ่มสีขาวนวลตา หมอนหลายใบกองอยู่บนเตียงอย่างมีศิลป์ เพดานเป็นพื้นไล่ระดับลึกเข้าไปมีไฟดวงเล็กซ่อนอยู่ตามจุดต่างๆ อากาศที่ปรับอุณหภูมิจนพอเหมาะ หน้าต่างบานโตที่มองออกไปเห็นแนวต้นไม้ภายในบ้านเขียวชอุ่ม และ..นั่น นั่น นั่น!!!!!
“แมวเหมียวววว” แมวขนสั้นหูหลุบที่นอนคุดอยู่ตรงปลายเตียงทำให้ผมตาลุกวาว แมวอ้ะ ผมชอบแมวที่สุดเลย และก็ไม่เคยบอกใครด้วยนะเรื่องนี้
“พี่จินเอมจะลง” พอผมบอกพี่จินก็ปล่อยผมลง และไม่รอช้าผมก็วิ่งปรี่เข้าไปหาเจ้าลูกแมวน้อยทันที มันปรือตาขึ้นมามองผมนิดหนึ่งแล้วก็อ้าปากหาว ผมเห็นเขี้ยวเล็กๆกับลิ้นสีชมพูสดแลบออกมา ผมลองเอานิ้วแตะที่ปลายลิ้นเจ้าเหมียวแล้วมันก็งับนิ้วผมเข้าไปเลย สงสัยเจ้าลูกแมวน้อยจะคิดว่านิ้วผมเป็นจุกนมละมั้ง
“พี่จิน น่ารักอ้ะครับ แมวเหมียวของใครเนี่ย” ผมหันไปถามพี่จินที่ยืนยิ้มกอดอกอยู่ น้องแมวขนสั้นอ่อนนุ่มสีขาวนวลกลมกลืนกับที่นอน หูเล็กๆหลุบแนบจนแทบติดกับหัว หน้าตาแปลกดีแฮะ
“ของเอมแหละครับ พอดีว่าเจ้าตัวแม่ที่บ้านพี่มันออกลูก แล้วก็หย่านมพอดี” ผมตาลุกวาว นี่ผมจะมีแมวเป็นของตัวเองแล้วจริงเหรอเนี่ย
“ของเอมจริงเหรอครับ ของเอมจริงๆนะ” ผมถลาไปเกาะแขนพี่จินไว้แน่น อารามดีใจแบบสุดๆเลยละครับ เมี้ยวววว~ ลูกแมวแหละ ลูกแมววววววว
“อื้อ ก็จริงสิ แต่ว่าต้องดูแลให้ดีนะ เจ้าเนี่ยเขาเรียกว่าพันธุ์สก็อตติช โฟลด์ เอกลักษณ์มันจะอยู่ที่หูหลุบแนบกะโหลกศีรษะแล้วก็ขนสั้นๆนุ่มๆนี่แหละครับ” ผมพยักหน้า สก็อตติช โฟลด์สินะ สงสัยผมจะต้องไปหาข้อมูลการเลี้ยงแมวมาให้ดีซะแล้วละ
“มันอายุเท่าไรเหรอครับ แล้วมีชื่อหรือยัง ตัวผู้หรือว่าตัวเมีย?”
“โอ้ย ค่อยๆถามสิ มันเพิ่งจะสามเดือนเองครับ เป็นตัวผู้นะ ส่วนชื่อน่ะ พี่ให้เอมเป็นคนตั้ง”
“จริงเหรอครับ งั้นเอมจะตั้งว่าอะไรดีน้า...” ผมครุ่นคิด เจ้าเหมียวสีขาวนวลออกครีมๆ จะชื่ออะไรดีน้า ผมจ้องหน้าเหมียวน้อยแล้วก็มีความสุขบอกไม่ถูก อ๊า น้องเหมียวน่ารักจังเล้ย (> <)b
************************************************************
ผมยืนมองเจ้าจิ๋วที่ถูกอกถูกใจลูกแมวอย่างอารมณ์ดี นานเท่าไรแล้วนะที่ผมไม่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆนี้ ผมได้แต่เฝ้านับวันเวลาที่จะได้ใกล้ชิดกับเจ้าตัวเล็กนี่อีกครั้ง...
เจ้าของผิวขาวใสกับตากลมโตคงไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นที่สเน่หากับใครต่อใครมากแค่ไหน ใบหน้าที่ชอบเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดเวลาเข้าไปใกล้ชิด ดูกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ จากที่คิดว่าไม่เจอกันนานๆ ความบ้าคลั่งในตัวผมมันจะลดลงบ้าง... แต่ก็เปล่า...
ผมยังโหยหาเจ้าตัวเล็กนี่เหมือนเดิม...
แวบแรกที่มั่นใจว่าคนที่มาชนผมในความมืดนั้นใช่เอมแน่นอน ผมก็อยากจะคว้าไหล่บางๆนั่นเข้ามากอด จูบให้สมกับความคิดถึง กลิ่นหอมอ่อนๆที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวยังคงเหมือนเดิม มีแต่เพียงแววตานั้นที่เปลี่ยนไป แววตาของน้องที่ทำให้ผมแทบจะลอยละล่อง... แววตาที่น้องมองมา มันบ่งบอกว่ามีเพียงผมเท่านั้นที่อยู่ในสายตา...
“พี่จินครับ เอมให้ชื่อวานิลลานะ” เสียงใสที่ออกมาจากริมฝีปากแดงๆนั่นเรียกสติผมให้กลับคืนมา ชื่อวานิลลางั้นเหรอ เข้ากับสีมันดีแฮะ... แต่นั่นมันตัวผู้นะ ตั้งชื่อหวานแบบนี้จะดีเหรอ แต่ช่างเห๊อะ เห็นน้องยิ้มผมก็ใจอ่อนแล้ว...
“ก็ดีครับ เข้ากับสีขนดี” ชะเอมยิ้มให้ผมแล้วก็หันไปคลอเคลียกับเจ้าวานิลลาต่อ เอ่อ... ไม่ห่างเลย อยู่กับเจ้าเหมียวนั่นไม่ห่างเลยรับ...
“พี่จินไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยววานิลลาเหม็น” น้องพูดแบบนั้นแล้วก็จัดแจงอุ้มเจ้าแมววานิลลามานอนซุกข้างตัว ห่มผ้าให้เสร็จสรรพเลยด้วย ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าเห็นไอ้เจ้าลูกแมววานิลลามองผมด้วยสายตายิ้มเยาะ... แต่มันเป็นแมวนะ จะยิ้มเยาะได้ยังไง และที่แน่ๆคือผมเป็นหมาหัวเน่าแล้วละ.. พอผมคิดได้แล้วก็เดินปลงตกไปอาบน้ำ รู้งี้ไม่น่ารีบพาไอ้เหมียวนี่มาเลย รอจู๋จี๋กับเอมสักวันสองวันก่อนน่าจะดี ฮึ้ย! ไอ้แมวมาร
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำต่อจากน้อง กลิ่นสบู่ที่น้องใช้ยังคงหลงเหลืออยู่ในห้องน้ำ อา...ผมว่าผมนี่จะโรคจิตเกินไปแล้วละ ถ้าเป็นภาษาฝรั่งเขาก็ต้องเรียกว่าเครซี่ละนะ...
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินกลับมาที่ห้องนอน ไฟยังเปิดอยู่ แสดงว่าน้องยังไม่หลับ ผมแหวกม่านเข้าไปก็เห็นชะเอมนอนลูบขนเจ้าวานิลลาอยู่ เอมนอนไม่เรียบร้อยนัก เรียวขาขาวพาดยาวอยู่บนผ้านวม เสื้อยืดบ้านั่นเลิกขึ้นมาจนถึงโคนขาอ่อน ผมยืนกลืนน้ำลายดังเอื๊อกพอดีกับที่น้องหันมาเห็นผม..
“พี่จิน ชู่ว์...” นิ้วชี้เล็กๆแตะริมฝีปากที่ทำปากจู๋ดูน่าจูบ เจ้าลูกแมววนอนหลับตาพริ้มเหมือนกำลังสบายจัด ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เอมก็หันมามองผมงงๆ
“พี่จินจะนอนนี่เหรอครับ?”
“อ้าว ทำไมล่ะ พี่นอนที่นี่ไม่ได้เหรอ?” ผมย้อยถามกลับไปแบบงงยิ่งกว่า
“เอมนึกว่าพี่จะให้เอมนอนห้องนี้กับวานิลลาซะอีก” เฮ้ย ไม่ใช่แล้วน้อง
“เอ่อ... คือพี่ไม่ได้ตั้งใจไว้แบบนั้นนะครับ...” ผมเริ่มพูดไม่ออก ผิดแผนไปโขเลยครับ (= =)”
“อ๋า.... มันจะดีเหรอครับ... ถ้าเราจะนอนด้วยกันน่ะ” ใบหน้าหวานอ้ำอึ้ง ผมเองก็อึ้ง นี่เอมเกิดเขินขึ้นมาจนได้สินะ.. สุดท้ายก็คิดว่าถึงเวลางัดไม้ตายมาใช้ซะแล้ว...
“เอมรังเกียจพี่เหรอครับ” เจ้าจิ๋วทำสีหน้าตกใจที่เห็นผมเศร้า
“ปละ เปล่านะครับ เอมไม่ได้รังเกียจพี่จินนะ แต่เอมแค่...”
“แค่..?” ผมเริ่มรู้สึกสนุกแล้วละที่ได้เห็นหน้าเล็กๆนั่นแดงแจ๋ น้ำเสียงอ้ำอึ้งแบบนี้ ท่าทางอึกอักแบบนี้ โอ๊ย ผมหมั่นเขี้ยว!
“เอมแค่อายครับ... ถ้าต้องนอนกับพี่จินน่ะ...” ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พี่จะเอ็นดูเอมให้เต็มที่...
“ถ้าเอมอายก็ไม่เป็นไร เราเอาหมอนข้างมากั้นสัดส่วนไว้ก่อนก็ได้เนอะ หรือถ้าเอมไม่อยากให้พี่นอนที่นี่จริงๆ พี่ก็จะไปนอนอีกห้องก็ได้ แต่ว่าห้องนั้นยังไม่มีฟูกเลย...” ผมทำตาสลด ทำท่าน่าสงสารให้สมบทบาท
“ไม่ครับๆ นอนที่นี่ก็ได้ แต่เอาหมอนกั้นไว้ก่อนนะ บ้านของพี่แท้ๆ จะไล่พี่ไปนอนที่อื่นได้ไงละ” ผมลอบยิ้มในใจ ดีนะที่น้องมันลืมนึกถึงโซฟาข้างนอก... ไม่งั้นเจ้าตัวเล็กนี่มันต้องไล่ผมไปนอนข้างนอกแน่เลย...
“ขอบคุณนะครับคนดี งั้นนอนกันเถอะ พรุ่งนี้เอมต้องไปทำงานพิเศษด้วยไม่ใช่เหรอ” ผมพูดแล้วก็ลูบผมนุ่มมือ เจ้าตัวเล็กยิ้มรับแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างเจ้าแมวขี้เซา ส่วนผมก็นอนลงอีกข้างของเตียง... มันก็แค่หมอนข้างกั้นเองครับ... หึหึ ***ตอนหน้าเราจะมาเคลียร์เรื่องตองกันนะคะ 
หัวข้อ: Love Sick เมื่อร่างกายตกเป็นทาสของหัวใจ [-23-] จบแล้วค่ะ!! (อ่าน 196255 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก