-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**********************************************************************
สวัสดีครับ
ขอเอานิยายมาลงนะครับ แนะนำ ติชมได้ครับ
จริงๆเรื่องนี้รีเมคมาจากเรื่องนึงที่ผมแต่งไว้นานมากแล้ว แต่เขียนยังไงก็หาทางแต่งให้มันจบไม่ได้ซักที (ไม่รู้ทำไม งงตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่มันอีกแค่นิดเดียวก็จะจบแล้วแท้) บวกกับผมเองก็ยุ่งๆเรื่องของงานส่วนตัวที่ทำก็เลยต้องพักๆไว้
แต่สุดท้าย ในช่วงหยุดยาวปีใหม่ที่ผ่านมา ผมก็ตัดสินใจนำเรื่องนี้มารีเมคใหม่ทั้งหมด จนเกือบจบแล้วครับ(อีกไม่ถึง5%ของทั้งหมดก็จบแล้ว) ก็เลยอยากเอามาลงให้คนอื่นๆอ่านกันบ้าง ยังไรก็ขอฝากนิยายเรื่อง
จังหวะรัก...จังหวะร็อค (My Sexy Darling ) ไว้ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
B a l l o o n
-
Intro..
คนทั่วไปหากมีความรัก คุณกับคนรักเพียงแค่สื่อสารแสดงความรู้สึกต่อกันทุกครั้งที่รู้สึก ทุกครั้งที่ต้องการ แค่นั้นความรักของคุณก็เป็นสุข ดอกรักเติบโตงอกงาม ... แต่หากคุณขึ้นชื่อว่าเป็นคนของประชาชน ทุกสิ่งที่ทำ ทุกย่างก้าวที่เดิน ล้วนถูกจับตามอง ต้องมีคำวิพากษ์วิจารณ์ ต้องทนรับแรงกดดัน โดยเฉพาะกับเรื่องที่ละเอียดอ่อนอย่างเรื่องรักๆใคร่ๆ และมันจะยิ่งรุนแรงเป็นทวีคูณถ้าคุณทำในสิ่งที่ผิดแปลกไปจากสังคม ...
โอ้ยยย..สวรรค์!ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับคนน่ารักคนนี้ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเราถึงสี่วัน เย้!
“พี่พีม เมื่อไหร่จะเลิกเก๊กหน้านิ่งซักที ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอกน่า รักพี่พีมจังเลยโว้ยยยยยยย ฮ่าๆๆๆ”
“น้ำเชี่ยว! เลิกเห่าหอน หุบปาก แล้วก็หยุดทำท่าตาโตหูตั้งซักทีได้มั้ย อยากให้คนเค้ารู้รึไงว่านายไม่เคยออกนอกประเทศอ่ะ อายเค้า เงียบไปเลย”
“ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้น้ำเยี่ยวววววววววววว !!!...”
*
*
*
*
*
ถ้าคนบนฟ้าให้คุณเกิดมามีพร้อมทุกอย่าง ทั้งรูป ทรัพย์ ความปรารถนาที่สมหวัง ความสุข ชื่อเสียง เงินทอง
แต่...
เว้น ‘เขา’ ไว้คน.. คนที่คุณ ‘รัก’
คุณจะอยู่ได้หรือไม่?
หากเขา คนที่คุณรัก ยอมทำทุกอย่าง ทิ้งทุกสิ่ง แม้กระทั่งอนาคตและความสุขของเขาเอง เพื่อคนเดียวที่เป็นรักแรก
และ...
คนๆนั้น คือ ‘คุณ’ ...
คุณจะทำอย่างไร?
-------------------------------
ติดตามตอนแรก พรุ่งนี้ครับ
B a l l o o n
-
:L2: ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เจิม
เรื่อง ไหม่
มาไห้ กำลังใจ ครับบ
-
มาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคน :)
-
:L2: ยินดีต้อนรับคร๊าบบ
-
ดีใจโคตรๆ ที่ได้อ่านเรื่องนี้อีกครั้ง
แต่งให้จบนะนะนะ :z1:
-
มาติดตามด้วยคนน
ชื่อเรื่องร่าสนใจมากๆเลยย
รอตอนต่อไป
:L2: :L2:
-
รับเรื่องใหม่ด้วย :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จะได้อ่านตอนจบใช้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
รีเมคใหม่ด้วย(แอบดีใจเล็กๆนะ เพราะคิดว่าถ้าเป็นแฟนฟิคแบบเดิมคงทำใจอ่านไม่ได้นะ)
ไม่รู้ว่าจะต่างกว่าเดิมมากน้อยแค่ไหน(ของเดิมจำไม่ค่อยได้แล้ว555)
จะรอติดตามนะค่ะ ^___^
-
มารอเรื่องใหม่
:mc4:
-
:mc4:
ฉลองเรื่องใหม่
-
มาปล่อยทีเซอร์ซะน่าติดตาม เลยคะ รอรอร :impress2: :-[
-
:mc4:
ต้อนรับเรื่องใหม่ครับ..จะรออ่านตอนแรก
:L2:
-
ดีใจคราวนี้จะได้อ่านจนจบเลยใช่ม้าย เย้ๆๆๆ
-
รออ่านค้าบ อิอิ
-
เห็นชื่อน้ำเชี่ยวแล้วก็นึกถึงพี่สนอะ
แอบจิ้นไปว่าหล่อครือกัน
อิอิ
-
มารออ่านเรื่องใหม่ด้วยคนจร้า :L2:
-
เห็นอินโทรแล้วน่าสนใจ
จะมารออ่านนะค่ะ
-
เห็นชื่อ น้ำเชี่ยว แล้วคิดถึงน้องสนเหมือนกัน
จะรออ่านนะคะ
-
Chapter 1
---ติ๊ดดดดด ติ๊ดดดดดดด ติ๊ดดดดดดด.---
อืม เช้าขนาดนี้ใครโทรมานะ วันนี้งานไม่มีหนิ
“ครับ หวัดดีครับ” ชายหนุ่มผิวขาวร่างเล็กสมส่วน กับกางเกงวอร์มหลวมๆเปลือยท่อนบนให้เห็นมัดกล้ามเฟริมส์ ค่อยๆลากสังขารที่งัวเงียสุดๆ ไปที่โต๊ะทำงาน คว้าโทรศัพท์ได้ก็กระโจน พุ่งสุดตัวกลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง
“พีม นี่พี่ฝนนะ พี่โทรเข้ามือถือไม่ติดเลยอ่ะ พอดีมีงานด่วน วันนี้สายๆพีมเข้าบริษัทหน่อยนะ” ผู้จัดการสุดสวยผู้คล่องแคล่วโผล่งใส่ปลายสายทันที โชคดีที่พ่อนักร้องหนุ่มในการดูแลของเธอไม่ดึงสายโทรศัพท์บ้านออกไปด้วย หลังจากปิดมือถือหนีทุกคนในวันพักผ่อน ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องได้บึ่งรถไปหาถึงบ้านเป็นแน่
“งานไรอ่ะครับพี่?” โห..คิดว่าวันนี้จะได้พักเต็มที่ซะที อะไรกันเนี่ย ชายหนุ่มซุกหน้ายุ่งๆหัวฟูๆลงกับหมอนใบใหญ่อย่างเซงๆ
“โปรเจคใหญ่เลยนะพีม แล้วลูกค้าเค้าขอมาเลยว่าต้องเป็นพีมเท่านั้น ทั้งโฆษณาเอย คอนเสิร์ตเอย เราต้องรีบประชุมงานกันเลยน่ะเพราะเค้าอยากให้เปิดad.ตัวแรกให้ทันสิ้นปีนี้พอดี ไว้ค่อยมาคุยรายละเอียดกันอีกที อาบน้ำแล้วรีบมาเลยนะ สุดหล่อของพี่ บาย”
“อืออ..คร้าบบบบบบ” นักร้องหนุ่มโงหัวขึ้นงึมงำกับนาฬิกาดิจิตอลดีไซน์หรูข้างเตียง หลังจากถูกผู้จัดการตัวดีที่ชิงตัดสายทันทีที่พูดธุระเสร็จแบบไม่มีแม้แต่โอกาสจะปฏิเสธคิวงานแทรกหฤโหดนี้ได้อีกเหมือนทุกๆครั้ง.. อืมม แปดโมงแล้วเหรอเนี่ย หิวข้าวชะมัด บ้านนู้นมีอะไรกินบ้างนะ ว่าแล้วชายหนุ่มกดเบอร์ที่คุ้น
“หนูมาลี มีไรกินบ้าง ยกมาให้หน่อยซิ .. อ้อ!แจ๊คเก็ตตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อเมื่อวันก่อนซักแล้วยัง?”
“เรียบร้อยแล้วจ้า คุณพีมจะใส่เหรอค่ะ ไหนว่าจะนอนจำศีลไม่ต้องกวน?” เสียงเจื้อยแจ้วของสาวใช้จากปลายสาย ย้อนถามอย่างคุ้นเคย
“อืม ไม่ต้องมาพูดมากเลย งานด่วนอ่ะ เดี๋ยวเอามาให้เราด้วยนะ”
“คร๊าา..พี่พีมมมม สุดหล่อ!” สาวใช้ชาวดอยเรียนเสียงแบบที่แฟนคลับชอบเรียกนักร้องหนุ่มกลับไปอย่างอารมณ์ดี
.
.
“ว้าย! คะ..คุณพีม คุณพีมจะ..จาทำอารายยยยยย ว้ายยยยอย่านะคะ อย่าช้า....” -*-'
หนูมาลี สาวใช้ผมสั้นร่างเล็กที่กำลังผิวปากอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับจัดอาหารอยู่บนโต๊ะ หันมาถึงกับผะงัก เมื่อเจ้านายหนุ่มที่เดินออกมาด้วยร่างเปียกสวมผ้าขนหนูผืนเดียว
“นี่ หนูมาลี พอ พอก่อน ชั้นไม่หน้ามืดตามัวขนาดนั้นหรอก ถ้าชั้นจะทำเธอ ชั้นยอมแห้งเหี่ยวเฉาตายดีกว่ามั้ย! สงบสติซะ” พีมส่ายหัวพร้อมกับย้อนสาวใช้อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบเอาแจ็คเก็ตตัวใหม่ที่หนูมาลีรีดมาให้ เดินเข้าห้องแต่งตัว
“แหม คุณพีมอ่ะ ถึงหนูไม่สวยแต่อร่อยนะคะ....คุณพีม หนูขอเปิดดูทีวีหน่อยนะ”
“อืม ตามสบายเลย แต่อย่าเข้ามาปล้ำชั้นแล้วกัน ฉันกลัว ฮ่าๆๆ” หนุมผิวขาวยังคงกัดสาวใช้สุดซี้ไปพลางกับแต่งองค์ทรงเครื่องให้ตัวเอง
---[Gossip News วันนี้เรามีข่าวของร็อคเกอร์หนุ่มดาวรุ่ง น้ำเชี่ยว ธาราชล ที่ตอนนี้เรียกว่าขึ้นแท่นเป็นคาสซาโนว่าหนุ่มเนื้อหอมอันดับต้นๆของวงการไปซะแล้วนะคะ หลังจากที่ถูกมือดีถ่ายคลิปมาโพสต์ว่อนทั่วเน็ต ขณะหนุ่มน้ำเชี่ยวแอบพานางเอกสาวชื่อดัง ไปสวีทหวานกลางเกาะกูด เดี๋ยวเรามาฟังสัมภาษณ์จากปากของน้องน้ำเชี่ยวกันเลยดีกว่าคะ 'ไม่มีอะไรครับ แค่เพื่อนไปเที่ยวกันครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ขอตัวครับ' ยังคงคอนเซ็ปเป็นหนุ่มขรึมพูดน้อยเหมือนเดิมนะคะ แต่แหม..รูปออกมาซะชัดขนาดนี้ น้องน้ำเชี่ยวยังปากแข็งว่าเป็นแค่เพื่อนอยู่อีกนะคะ ยั้งงี้ต้องยกตำแหน่งคาสซาโนว่าอันดับหนึ่งให้เลยค่ะ]---
“กรี๊ดดดดดดด น้องน้ำเชี่ยวของมาลี น่ารัก ตาหวานจริงจริ๊งงงงงงงงง ”
หนูมาลีนั่งหน้าแป้นแล้นอยู่น่าทีวีอย่างไม่สนใจเจ้านายหนุ่มที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“นี่ ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะมาลี เรากินข้าวไม่ลง น้ำลายอ่ะเช็ดซะบ้างหยดมาจะถึงพื้นอยู่แล้ว”
พีมยังคงกัดสาวใช้ไม่เลิก ว่าแต่ไอ่เด็กนี่มันมีไรดีนักหนา หน้าก็อย่างกับตุ๊กตากบเคโระ ทำไมมีแต่คนกรี๊ดมันอยู่ได้ ท่าทางก็หยิ่งซะ เจ้าชู้อีกตั่งหาก แหวะ! ดีนะเนี่ยที่บริษัทเรามีนักร้องเยอะ กระจายงานกันไป เลยไม่ค่อยได้เจอมัน เฮ้อ..ขออย่าให้ต้องร่วมงานกับมันเลย ไม่ถูกชะตา เชอะ!
“หึ คาสซาโนว่ามันฟังดูดีไปมั้ง อย่างนี้มันต้องเรียกหัวงู ดูดิๆมาลี ดูมุมนี้เหมือนจะปากห้อยหน่อยๆด้วยนะ” พีมชี้ชวนให้สาวใช้ดูจอทีวีไปกินอาหารไป
“ว่าแต่คุณพีมค่ะ รูปที่หนูมาลีขอให้คุณพีมช่วยไปขอลายเซ็นน้องน้ำเชี่ยวอ่ะ เป็นเดือนแล้วยังไม่เห็นได้เลย นี่หนูมาลีก็บาปจะกินหัวอยู่แล้วนะคะ ที่ต้องโกหกคุณจีจี้ให้คุณพีมอ่ะ” สาวใช้ผมสั้นหน้าแป้นมานั่งทวงบุญคุณอย่างเป็นต่อ
“เออน่า เดี๋ยวถ้าเจอจะขอมาให้ แค่นี้ทำเป็นทวง อย่าให้จีจี้มาหาเราที่บ้านนี้ได้ละกัน จะโกหกอะไรก็ว่าไปเฮอะน่า”
“แหม่ ว่าแต่คนอื่นเค้าหัวงู ตัวเองนะไปทำอะไรให้สาวเค้าต้องมาคอยตามไม่เลิก ไม่มีอะไรกันจริงๆ ทำไมต้องหนีเค้าละค่ะ” หนูมาลีย้อนเจ้านายอย่างรู้ที
“นี่ หนูมาลีเงียบไปเลย กลับบ้านนู้นไปเลยพี่พัดหิวข้าวตาลายแล้วมั้ง ไปเลยๆ เดี๋ยวเราจะไปบริษัทแล้ว”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เหลือกตาคู่เรียว ไล่สาวใช้ปากดีอย่างเซ็งๆที่ถูกแทงใจดำเข้าอย่างจัง
.
.
.
ภายในห้องประชุมของบริษัทGS Entertainment ที่ผู้เข้าร่วมประชุมในวันนี้ส่วนใหญ่ยังคงเดินทางมาไม่ถึง
“อ้าว! ไรอ่าพี่ฝน พี่ยีนส์ น้ำคิดว่ามีพรีเซนเอตร์คนเดียวซะอีก น้ำไม่อยากทำงานหลายคนเลยอ่ะ มันวุ่นวาย น้ำไม่ชอบ” เด็กหนุ่มหน้าคมคิ้วเข้มกับดวงตาคู่หวานส่ายหน้าเบ้ปาก โวยวายใส่ผู้จัดการคนสนิทตรงหน้า ราวกับเด็กๆได้ของไม่ถูกใจ
“น้ำชี่ยว พี่รู้ แต่งานนี้ลูกค้าเค้ารีเควท์มาโดยตรงเลย ว่าต้องสองคน โปรเจคใหญ่มากนะน้ำ งบไม่อั้น มีทั้งซีรีสย์โฆษณา ทัวร์คอนเสิรต์ทั่วประเทศ ยังไม่รวมงานโชว์ตัวย่อยๆอีก น้ำอยากเสียโอกาสนี้ไปเหรอห๊ะ”
“อืมๆ ก็ได้ๆ ว่าแต่พรีเซนเตอร์อีกคน ใครกันอ่ะ ผู้หญิง ผู้ชายอ่ะ”
“อ๋อ ก็พะ..พี่...” ยังไม่ทันที่ยีนส์จะได้ตอบอะไรเสียงมือถือก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“แป็บนึงนะน้ำเชี่ยว ฮาโหลลลลล.....ยีนส์พูดอยู่คร๊าบบบบ”
น้ำเชี่ยวที่ยังคงหัวเสียอยู่ เห็นว่าอีกหลายนาทีกว่าที่จะเริ่มประชุม จึงเขียนโน้ตส่งให้ยีนส์และฝน
+++พี่..น้ำเชี่ยวขอตัวไปซื้อกาแฟข้างล่างก่อนนะ ง่วง ไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลย เดี๋ยวมา+++
.
.
.
“คาปูชิโนแก้วนึงครับ”
“เชิญนั่งรอก่อนได้นะค่ะน้องน้ำเชี่ยว เอาขึ้นไปทานข้างบนใช่มั้ยค่ะ เดี๋ยวพี่เอาไปให้ที่โต๊ะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มร่างสูง พูดพลางส่งสายตาหวาน(ไม่ได้ตั้งใจน๊ะมันหวานของมันเอง)
ไปให้พนักงาน พร้อมกับหยิบหนังสือพิมพ์แล้วเดินไปรอที่โต๊ะ
--- [พีม พีราณุ ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มสุดเซ็กซี่ เผยถึงกระแสข่าวว่าเกย์ว่า.. ไม่ขอพูดถึง เหตุผลที่ไม่ปฏิเสธและไม่ยอมรับในข่าว เพราะไม่เคยคิดว่าคนกลุ่มนี้เป็นคนไม่ดีหรือมีพิษภัย ไม่เคยคิดรังเกียจ อีกทั้งยังรู้สึกขอบคุณซะอีกเพราะกลุ่มแฟนคลับของตนส่วนหนึ่งก็เป็นชาวสีรุ้ง ‘พีมเชื่อว่าถ้าคนจะชื่นชอบตัวตนของพีมจริงๆคงไม่สนและไม่แคร์ว่าพีมจะเป็นหรือไม่เป็นเกย์ เช่นเดียวกันกับตัวพีมเองที่ไม่ว่าคุณจะเป็นเพศไหน อายุมากหรือน้อยไม่สำคัญ แค่คุณชื่นชมผลงานของพีม พีมก็มีกำลังใจที่จะทำงานดีๆ ที่จะมอบความสุข ให้คุณกลับไปในทันทีครับ’ พร้อมกับย้ำเหตุที่ยังไม่มีแฟนเพราะงานยุ่งไม่มีเวลาเท่านั้นเอง] ---
“หึ..ผู้ชายอะไรหน้ายั่งกะผู้หญิง ร้องเพลงอย่างเดียวมันไม่ดังรึไง ถึงต้องถอดเสื้อโชว์บนเวทีซะขนาดนี้ เซ็กซี่ตรงไหนฟระ ไม่รู้จักอาย แหวะ!”
น้ำเชี่ยวพรึมพรำไป จ้องมองภาพและอ่านเนื้อข่าวบนหน้านสพ.ไป ก็นับว่าฉลาดดีนี่ตอบคำถามเอาใจแม่ยกสุดฤทธิ์ แต่ตอบกั๊กๆแบบนี่รึว่าจะเป็น..จริงๆ
“น้องน้ำเชี่ยวค่ะ กาแฟได้แล้วค่ะ”
“อ้อ ขอบคุณครับ” น้ำเชี่ยวตอบพลางหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกางเกงออกมา
“ครับพี่ยีนส์ ว่าไงครับ ครับๆเดี๋ยวน้ำเชี่ยวรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” เด็กหนุ่มสาวเท้ายาวๆกึ่งวิ่งกึ่งเดิน เมื่อถูกตามตัวให้รีบขึ้นไปประชุม ขณะที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตากดวางโทรศัพท์จากพี่ยีนส์ ไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะได้มองว่ามีคนยืนรอลิฟท์อยู่ข้างหน้า เงยหน้าขึ้นมาก็เบรคไม่ทันเสียแล้วT_T
"ผลั่ก!!!" คาปูชิโนกระจายยยยย และแน่นอนมันหกรดแจ๊คเก๊ตสีขาวบนตัวคนข้างหน้าซะสภาพดูไม่ได้
“เฮ้ย! นาย! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง ชนเข้ามาได้ ไอ่บ้าเอ้ย! โอ้ยเสื้อเรา โธ่โว้ย! ทำไมวันนี้มันเป็นวันซวยของเรารึไงฟระเนี่ย” ชายหนุ่มผิวขาวร่างเล็กโวยวายไปพร้อมกับพยามสะบัด ปัดของเหลวสีน้ำตาลที่หกรดบน เสื้อแจ๊คเก็ตสีขาวแบรนด์สุดโปรดที่เขาเพิ่งซื้อมา และที่สำคัญเค้าเพิ่งใส่มันยังได้ไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ
“ผะ..ผมขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อย มาเดี๋ยวผมช่วยเช็ดให้นะครับ” น้ำเชี่ยวพูดพลางเอากระดาษทิชชู่ขึ้นมาช่วยคนตรงหน้าเช็ดอย่างรีบร้อน
“ไม่ต้อง! เอามือเปื้อนๆของนายออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลย นายจะเช็ดยังไงให้มันสะอาดห๊ะ! รีบไปหน่อยเหรอ?..มันไม่หน่อยแล้วมั้ง นี่ถ้ารีบมากกว่านี้นายไม่ชนฉันกระเด็นออกนอกตึกนี้ไปเลยมั้ยห๊า ไอ้..” พีมต้องชะงัก หยุดคำพูดไว้แค่นั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่า...นี่มันไอ้น้ำเชี่ยวในข่าวทีวีเมื่อเช้านี่หว่า หึ สงสัยวันนี้จะเป็นวันซวยของเขาจริงๆซะแล้ว เจอไอ้เคโระเจ้าชู้นี่เอากาแฟมารดเสื้อA|X ตัวใหม่ของเขาแต่เช้าเลย ...เวรกรรมจริงๆ
“อ้าวนี่คุณ! ยั่งกะผมตั้งใจทำงั้นแหละ ก็ผมบอกแล้วไงว่ารีบอ่ะ....” อ๊ะ!
ยังตอกกลับไม่ทันจบประโยค เงยหน้ามา ก็ต้องผะงักเล็กน้อย...นี่มันไอ่นักร้องชอบเปลือยในนสพ.เมื่อกี้นี่!!
แต่...
ให้ตายเถอะ! ผู้ชายอะไรว่ะ หน้าหวานกว่าผู้หญิงซะอีก ตัวเล็กแค่เนี๊ยะ ผู้หญิงแปลงเพศมาป่าวว่ะเนี่ย ดู ดู! สายตาที่มองมา ใสได้อีกอ่ะ แป๋วได้อีกอ่ะ พ่อคู้ณณณณ…
“เน่! จะยืนอ้าปากอีกนานมั้ย ทำไมชั้นหน้าเหมือกิ๊กนายรึไง ลิฟท์มาแล้วจะไปไม่ไป รีบไม่ใช่เหรอห๊ะ” ไอ้บ้านนอกเอ้ย ยิ่งดูยิ่งเหมือนตัวเคโระชิบเป๋ง
“ไปชั้นไหนอ่ะ” พีมพูดพลางถอดเสื้อแจ๊คเก็ตออก เผยให้เห็นเสื้อยืดตัวเล็กแนบเนื้อแบบพอดีตัว
“14 ครับ” น้ำเชี่ยวตอบเบาๆ สายตายังคงจ้องมองไปที่หน้าหวานๆของหนุ่มร่างเล็กข้างๆ แล้วไล่ลงไปที่ลำคอขาว หน้าอกแน่น และกล้ามแขนสวยๆนั่น ที่แม้ว่ามันจะมีเสื้อยืดปกคลุมอยู่ แต่มันก็ยังเห็นชัดอยู่ดี
“นี่ จะมองอะไรนักหนา ทำไม? ชั้นมันมีอะไรแตกต่างจากนายตรงไหนห๊ะ! มองอยู่ได้!”
พีมแกล้งปรายยหางตาไปที่คนข้างๆ แล้วขึ้นเสียงถามพลางกดลิฟท์ไปที่ชั้น14
---ติ้ง!---
ไม่รู้เพราะต่างคนต่างรีบหรือว่าใจร้อนทั้งคู่ ทำให้สองร่างพุ่งไปเบียดชนกันอยู่กลางประตูลิฟท์ และทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน รูปร่างก็ไม่ได้ต่างกันมาก แต่อาจเพราะจังหวะที่เด็กนั่นก้าวออกมาก่อนเขา ทำให้พีมถูกกระแทรกกระเด็นไปติดผนังลิฟท์อีกด้านเข้าอย่างจัง
“โอ้ย! ไอ่บ้านิ จะตามราวีกันไปถึงไหนห๊า ชนเข้ามาได้” ตัวมันก็ไม่ได้ใหญ่กว่าเราซักเท่าไร ทำไมเราต้องกระเด็นมาติดผนังด้วยฟระเนี่ย น่าอายชะมัด
“ก็ผมบอกแล้วไงว่ารีบอ่ะ แล้วพี่ก็มาเบียดผมเองนะ”
“เออๆ รีบนักจะไปไหนก็ไปๆ เลยไป ยิ่งอยู่ชั้นจะยิ่งซวย” โอยตายแล้วเรา จะเข้าห้องประชุมทั้งตัวเหนียวๆ ยั่งกะอาบกาแฟมาอย่างนี้เนี้ยนะ เสียลุคหมด ไปล้างในห้องน้ำก่อนดีกว่า…
ครั้มาถึงห้องน้ำก็พบคู่กรณีคนเดิมยืนท้าวแขนซะเต็มประตูห้องน้ำนี่แล้ว จะอะไรกันอีกหนักหนาว่ะ ไอ้หน้าเคโระนี่ “ไอ้คะ..(เคโระ) เอ้ย! ไม่ใช่ ....นาย....” ชื่อมันติดอยู่ในลำคอ ทำไมพูดชื่อมันไม่ออกน๊า
“น้ำเชี่ยว ชื่อน้ำเชี่ยวครับ ไม่เคยดูทีวี ดูข่าว อ่านนสพ. เลยรึไง ผมเป็นนักร้องอยู่สังกัดเดียวกับพี่นี่แหละ ผมยังรู้จักพี่เลย” แนะมันกวนอีกแล้ว ไอ้บ้าเอ้ย! มันจะตามมาทำไมอีก อะไรของมัน
“เออ นายนะ! ไหนว่ารีบ ตามมาทำไม วันนี้ชั้นซวยพอแล้ว ขอทีเถอะอย่ามาเจอะเจอกันอีกเลย”
“ไม่ได้อยากตามนักหรอก แต่เสื้อพี่นะ เอามา เดี๋ยวผมเอาไปจัดการให้” คนอะไรหน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ปากเก่งชะมัด คำก็ไอ้ สองคำก็ไอ้
“ไม่ต้อง ชั้นไม่อยากเจอนายอีก” พีมพูดพลางเปิดก็อกล้างคราบเหนียวตามแขนทั้งสองข้าง
“บอกว่าเอามา ก็เอามาเถอะน่า จะจัดการให้เหมือนใหม่เลย แล้วเดี๋ยวเอาไปฝากไว้ที่ฝ่ายดูแลศิลปิน เพราะผมก็ไม่ได้อยากเจอพี่อีกเหมือนกัน!” หึ ให้มันรู้ซะบ้าง ไอ่น้ำเชี่ยวมันก็โมโหเป็นเหมือนกันนะเฟร้ย หนอย ทำเป็นไม่อยากเจอคนอย่างเรา
“ห๊า! ไอ้เด็กบ้านี่ พูดจาอะไร ชั้นเป็นรุ่นพี่นายนะเว้ย ไอ้.. ไอ้” พีมยังพูดไม่จบประโยค เจ้านักร้องรุ่นน้องก็คว้าแจ๊คเก็ตจากมือเขาและหุนหันออกจากห้องน้ำไปโดยไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่ายที่ไล่หลังมา
--------------
แล้วเจอกันตอน 2 ครับ
B a l l o o n
-
^
^
^
:z13:
คริๆ จิ้มตูด
เจอกันแล้วๆ เจอกันแบบมีเรื่องเลยนะเนี่ย
ท่าทางจะกัดกันสนุกแน่เลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
น่านนนนเจอกันวันแรกก็เปนเรื่องซะแล้ววว
ติดตามตอนต่อไปนะค๊า
:L2:
-
ชอบค่ะ ชอบคู่พระนายที่ทะเลาะกัน :o8:
ขอเค้ามาติดตามด้วยคน :L2:
-
เจอกันแล้ว สนุกมาก
อยากอานต่อแล้ว :z3:
-
คู่นี้เขาน่ารักอ่ะ มาถึงก็กัดกันเลย 555+
อยากห็นตอนจีบกันจัง ท่าจะหวานนน หรือทะเลาะกันบ้านแตกนะ หุหุ
:L1: :L1:
-
กี๊ด นี่พี่บอลตัวจริงเสียงจริงใช่ม๊ายยย
อยากบอกว่าตามเรื่องนี้มาตั้งแต่เป็น --Fanfic
ดีใจมากๆ ที่พี่เอามารีไร้ท์ และจะต่อให้จนจบด้วย(ใช่มั้ยค๊า)
ปล...แล้วพี่ไม่ต่อเวอร์ชั่น Fanfic ด้วยหรอคะ คิดถึงอยู่ตลอดเลยน๊า
+ ให้ๆ
-
:mc4: เรื่องใหม่ๆ
-
แค่เริ่มก็สนุกแล้วอ่ะ
ไม่ถูกกันแบบนี้ แต่ต้องมาร่วมงานกัน สงสัยมีป่วน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องนี้ๆ จำได้ว่าเคยอ่าฮับ <<NCกระฉูด ทะลุทะลวงมาก>> :haun4:
ดีใจจังไม่คิดว่าจะได้กลับมาอ่านอีก :sad4:
ขออย่าให้เนื้อเรื่อเปลี่ยนไปมากเลยนะ ชอบแบบของเก่ามากอ่ะ ไม่รู้จะตามหาอ่านได้ที่ไหนอีก
คุณบอลมาบ่อยนะคับ o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาแย้วววววว...
อยากบอกว่าขอบคุณหลายคนเลยที่จำเราได้ อิอิ แต่เราจำใครไม่ค่อยได้อ่ะ ขอโทษด้วยนะคับ
สำหรับที่ถามมาว่าได้ต่ออีกเวอร์ชั่น(จริงๆแล้วก็คืออันต้นฉบับนั่นแหละ)ด้วยหรือเปล่า ..
ต่อสิครับ จริงๆแล้วต่ออันนั้นขึ้นมาก่อน แล้วก็ค่อยมาแปลงเป็นเวอร์ชั่นนี้อีกที สรุปก็คือเขียนขึ้นมาพร้อมๆกันแหละครับ และเราอยากลงอันนี้(คงไม่ว่ากันนะ) ส่วนอันนั้นยังคิดไม่ออกว่าจะเอาไปปล่อยที่ไหน
และสำหรับคนที่กลัวว่ามันจะเปลี่ยนไปเยอะ ..
จะบอกว่าไม่ต้องกลัวเลย ขอบอกว่าแทบไม่ตัด มีแต่เพิ่ม ฮ่าๆๆ
โอเค.. เดี๋ยวไปอ่้านตอน2 กันเลยดีก่า ((ข้างล่างๆ))
B a l l o o n
-
จิ้มพี่บอลๆๆๆ
ส่ง PM ไปหาด้วยค๊า
รออ่านต่อๆ
-
ดีใจจังเลยได้อ่านเรื่องนี้อีก เคยอ่านอีกเวอร์ชั่นนึงมาก่อนชอบมากๆเลย :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้นะ
-
Chapter 2
----ห้องประชุม----
“อ๊ะ น้องน้ำเชี่ยวมาแล้ว มานั่งนี่เลยครับ ส่วนอีกคนก็มาถึงแล้วเหมือนกันครับ เมื่อกี้เค้าเพิ่งโทรมา ใช่มั้ยฝน” ยีนส์พูดกับผู้ใหญ่ที่มาประชุม
“คะ ใช่คะบอกว่ากำลังจอดรถอยู่ คงกำลังขึ้นลิฟท์มา เริ่มกันก่อนเลยก็ได้นะคะ เพราะเมื่อเช้าฝนก็เล่าคอนเซ็ปย่อๆให้เค้าฟังไปบ้างแล้วคะ” ผู้จัดการสาวพูดพลางหยิบเอาเอกสารการประชุมแจกกับผู้ร่วมประชุมและนักร้องดาวรุ่งตรงหน้า
รายละเอียดในการประชุมน้ำเชี่ยวก็ไม่ค่อยจะได้สนใจเท่าไหร่ กระทั่งเปิดไปเจอรูปพรีเซนเตอร์คู่ของเขาในเอกสารข้างหน้า อะไรมันจะแจ๊กพอตขนาดนี้ หึหึ..
ไม่นานพ่อหนุ่มรูปงามที่เค้าเพิ่งฟาดฝีปาก ปะทะคารมเมื่อสักครู่เดินเข้ามา คงไม่ต้องหาใครมาคอนเฟริมกันอีกแล้วว่า พรีเซนเตอร์อีกคนน่ะเป็นใคร.. งานนี้คงสนุกพิลึก หึหึ
“เอ่อ ขอโทษครับ พีมมาสายหน่อย พอดี...พะ” !#!@$&!!@
อึ้งไปเลย นั่น อึ้งอะดิ พูดไม่ออกอ่าซี้ หึ!ยินดีต้อนรับคร้าบบบบ พี่ชายหุ่นซ่อนรูป มันส์แน่งานนี้ น้ำเชี่ยวนั่งอมยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับส่งสายตาหวานๆให้หนุ่มน้อยหน้าเหวอที่เพิ่งเข้ามา
“อะ มาเร็วน้องพีมมานั่งตรงนี้ นี่น้องน้ำเชี่ยวนะ ทำความรู้จักกันไว้ เดี๋ยวเราต้องร่วมงานกันอีกยาว โปรเจคนี้ไม่เปรี้ยงป้างก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะ ร็อคเกอร์หนุ่มดาวรุ่งพุ่งแรงกับซุบเปอร์สตารสุดฮ็อต มาร่วมงานกันครั้งแรก เริ่มประชุมกันเลยดีกว่าค่ะ”
ไม่รู้ว่าการประชุมดำเนินไปยาวนานเท่าไร แต่ดูเหมือนว่าพีมยังคงนิ่งอึ้ง มึนตื้อกับโปรเจ็คข้างหน้า เค้าแทบคิดไม่ออกว่า จะเป็นอย่างไร ถ้าต้องเจอหน้าไอ้เคโระบ้านนอกนี่ไปอีกนาน เฮ้อ!
ตรงกันข้ามกับเจ้าเด็กหน้าเป็นที่นั่งก้มหน้ากอดอกอมยิ้ม กระยิ่มอยู่ในใจ นับว่าเป็นครั้งแรกที่น้ำเชี่ยวดูกระตือลือล้นกับการจดตารางงานของตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจซะจนยีนส์กับฝนต้องหันมามองหน้ากันอย่างงๆ
“เป็นอันว่าสรุปเราจะเริ่มออนแอร์ad.ตัวแรกของเรา และจัดงานแถลงข่าวในช่วงสิ้นปีนี้ เริ่มถ่ายโฆษณาตัวแรกช่วงกลางเดือนนี้ที่พัทยา ส่วนทีมทำเพลงทางฝ่ายประสานงานก็จะเข้าไปคุยคอนเซ็ปเพื่อ ที่จะเริ่มทำเพลงของทั้งคู่ให้ได้เร็วที่สุดนะครับ ไว้มีอะไรคืบหน้าทางฝ่ายประสานงานจะรายงานให้ทราบเป็นระยะนะครับ วันนี้ขอจบประชุมเท่านี้ก่อน ขอบคุณทุกท่านครับ”
“อ้าวพีม! เสร็จแล้ว กลับบ้านได้แล้วนะ วันนี้อยากพักผ่อนไม่ใช่เหรอ....อ๊ะ!น้ำเชี่ยวก็อีกคนว่าไง ไหนว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนไม่ใช่เหรอ วันนี้ไม่มีงานแล้วกลับไปนอนได้แล้วล่ะทั้งสองคนป่ะ พี่ไม่กวนแล้วล่ะ”
“เอ่อ...คือพีมมีเรื่องอยากคุยกับพี่ฝนหน่อยน่ะครับ” พีมอึกอักพูดกับยีนส์และฝน ด้วยเพราะเจ้าตัวปัญหามันยังนั่งอยู่ข้างๆ
“อ่าว..มีอะไรว่ามาเลย เดี๋ยวพี่ต้องเข้าประชุมงานกับบอสต่อ” ผู้จัดการสาวสุดมั่นกล่าวก่อนที่จะส่งเอกสารให้แจ๊คที่กำลังจะเข้าไปเตรียมข้อมูลเข้าประชุมงานในห้องต่อ
“เอ่อ...พีมขอคุยกับพี่ฝนคนเดียวครับ” หนุ่มร่างเล็กหันหน้าไปพูดแบบกัดฟันให้กับไอ้ตัวปัญหาที่นั่งทำหน้ามึนอยู่ข้างๆเขาไม่ยอมไปไหนสักที มันยียวนกวนซะเหลือเกินไปแล้ว
“อ้าว! น้ำเชี่ยวยังอยู่อีกเหรอ ไม่ง่วงรึไง ทำไมไม่กลับอีกล่ะ เดี๋ยวพี่จะคุยงานกันพีมเค้าหน่อย ไปพีม ไปคุยกันที่ห้องทำงานพี่”
.
.
“พี่ พีมไม่อยากรับงานนี้เปลี่ยนตัวพรีเซ็นเตอร์ได้มั้ยครับ”
“อ้าว.. ทำไมล่ะพีม เป็นไรไป ตั้งแต่พี่ทำงานกับพีมมา ไม่เห็นเคยเป็นอย่างนี้ มีอะไรรึเปล่า”
“ก็พีม ไม่ชอบไอ้เด็กนั่นอ่ะ มันกวนโมโหมากเลยพี่รู้ป่าว พีมเจอมันวันนี้ครั้งแรกก็ซวยเลย” หนุ่มร่างเล็กพูดก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามคู่สนทนาอย่างเด็กเอาแต่ใจ ก็ไม่เพราะไอ้เด็กคนนั้นหรอกหรือที่ทำให้เขาต้องเข้าห้องประชุมสายตั้งแต่วันแรก
“พีม นี่เรื่องงานนะ อย่าเอานิสัยส่วนตัวมาใช้สิ ปกติพีมก็ไม่เคยใช้นิสัยส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานเลยนะ ทำไมวันนี้เป็นอย่างนี้หล่ะ” ฝนพูดอย่างอดสงสัยไม่ได้
“ก็ไอ้เด็กหน้ามึนนั่นน่ะ มันกำลังพยามกวนโมโหพีมอยู่น่ะสิพี่ เมื่อเช้าที่พีมเข้ามาประชุมสายก็เพราะมันเอากาแฟมาราดใส่พีมจนเละไปทั้งตัวอ่ะ สงสัยมันคงไม่อยากจะทำงานกับพีมมั้ง”
“น้ำเชี่ยวน่ะเหรอ ไม่ใช่หรอกมั้งพีม เพราะเค้าเองก็เพิ่งรู้ว่าต้องทำงานกับพีมก็ตอนเริ่มประชุมนั่นแหละ พี่รับประกันได้น๊ะ น้ำเชี่ยวน่ะถ้าเรื่องงานแล้วเค้าเต็มที่ตลอดไม่ค่อยมีปัญหาหรอก ถึงภายนอกจะดูดื้อๆหยิ่งๆ แต่ถ้าได้รู้จักกันจริงๆแล้วน้ำเชี่ยวเค้าเป็นเด็กน่ารักดีออกน๊า อาจต้องใช้เวลาปรับตัวสักหน่อยน่ะ เด็กนั่นเข้ากับคนไม่อยากหรอ ยิ่งถ้ามันถูกใจใครนะมันจะตามเอาอกเอาใจคนนั้นด้วยซ้ำไป น้ำเชี่ยวน่ะไม่มีอะไรหรอก สบายใจได้ เชื่อพี่เถอะ”
.
.
.
“เฮ้อออ~!”
หนุ่มตัวขาวหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ เดินคอตกออกมาจากห้องทำงาน ไม่รู้ทำไมเค้าจึงได้รู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างแรงกะไอ้นักร้องรุ่นน้องนั่นก็ไม่รู้
“ว่าไง ผิดหวังอ่ะดี๊ ทำไมอ่ะกลัวผมตามเอากาแฟไปราดพี่ที่กองถ่ายรึไง” พูดน้ำเสียงเยาะเย้ยยังไม่พอ ไอ้เด็กหน้าการ์ตูนเคโระนี่ยังจะทำหน้าลอยไปลอยมาใส่เขาอีก มันชักจะกวนทีฟเกินไปแล้วนะ ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!
“นี่อย่าเอาหน้าบ้านๆกับคิ้วสาหร่ายของนายมาใกล้ชั้นได้ป่ะ เห็นแล้วมันปวดหัว เออ..หวังว่านายคงจะเอาเสื้อชั้นมาคืนในสภาพปกติได้น่ะ ไอ้เคโระบ้านนอก!”
“ห๊า!อะไรน๊ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ เคโระอะไร..ใครบ้านนอก นี่ แน่จริงอย่าหนีเด่ว่ะ.. เฮ้ย จะลงเหมือนกันเว้ย เปิด เปิดก่อน!!” ไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะได้ตอบโต้อะไรได้ คู่กรณีก็วิ่งพาเอาร่างกะทัดรัดนั่นเข้าลิฟท์ แล้วกดปิดอย่างไม่สนว่าจะมีใครไปด้วย เชอะ!
มือหนาของเด็กหนุ่มกระแทกรัวเข้าปุ่มเปิดลิฟท์อย่างเอาเป็นเอาตาย ..ปากดีจริงๆนะ เดี๋ยวเหอะ เสื้อน่ะอย่าหวังเลยว่าจะได้กลับไปง่ายๆ หึ
.
.
.
“พี่ครับ คาปูชิโน่แก้วนึงครับ”
“เอ๋! น้องน้ำเชี่ยว ดื่มไปแล้วแก้วนึง เอาอีกเหรอค่ะ เดี๋ยวได้ตาค้างหรอก” พนักงานถามอย่างงงๆ
“อ๋อ พอดีแก้วนั้น โดนแย่งไปกินแล้วอ่ะครับ น้ำเชี่ยวเลยไม่ได้กินเลย” น้ำเชี่ยวพูดพลางอมยิ้มนึกถึงใบหน้าของหนุ่มตัวขาวหน้าหวานๆที่โดนกาแฟหกใส่อย่างหมดสภาพ 55+นึกแล้วมันฮาจริงจริ๊งงงง
“จ๊ะ ไปรอที่โต๊ะเลย เดี๋ยวพี่เอาไปให้ค่ะ” พนักงานสาวประจำร้านกล่าวบริการนักร้องขาประจำอย่างเป็นกันเอง
“ครับ เอ่อพี่สาวครับ หนังสือพิมพ์ที่น้ำอ่านเมื่อเช้าอ่ะครับ อยู่ไหนครับ ขอเอาไปอ่านหน่อยน่ะครับ”
“จ๊ะ นี่จ๊ะ แต่นี่มันของเมื่อวานน่ะค่ะ เอาของวันนี้มั้ยเดี๋ยวพี่หยิบให้”
“ไม่เป็นไรครับ น้ำอยากอ่านอันนี้ ขอบคุณครับ”
ฮ่าฮ้า.. ก็เพราะมันมีข่าวเจ้าคนปากเสียเมื่อกี้นี่ไง ไหนๆขอดูหน้าชัดอีกทีดิ๊ ว๊าววว.. หุ่นซ่อนรูปจริงๆซะด้วย หุหุ
.
.
“อ้าวเฮ้ย! เชี่ยน้ำ แดรกไรว่ะ หนังสือหนังหาไม่ไปเรียนเลยนะมรึง” เสียงเรียกทักอย่างเป็นกันเองของไมกี้หนุ่มลูกครึ่ง เพื่อนสนิทร่วมวงการและร่วมห้องเรียนของเค้านั่นเอง
“เออ ว่าไงไอ้ไมค์ กูก็มาประชุมอ่ะดิว่ะ เนี่ยเพิ่งเสร็จกำลังจะกลับ แล้วมึงอ่ะ มีงานรึไง”
“เออดิ เข้ามาคุยคอนเซ็ปอัลบั้มใหม่เว้ย ตื่นเต้นเหี้ยๆเลยว่ะ” ไมกี้ยิ้มกวนๆ ให้เพื่อสนิท ที่ในที่สุดตัวเองก็กำลังจะได้ทำอัลบั้มเพลงกับเขาเสียทีหลังจากที่ซุ้มฝึกซ้อมมากว่า2ปี
“เฮ้ย!จริงดิ มึงจะได้ทำเพลงแล้วอ่ะ ดีใจด้วยเว้ย ฉลองป่าว วันไหน เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่าลืมชวนเพื่อนนะโว้ย”
“เออน่า ชวนแน่เร็วๆนี้แหละ ทำตัวให้ว่างเหอะมึงน่ะ.. เออ ช่วงนี้มึงงานยุ่งมากเลยเหรอว่ะ ไม่ค่อยไปเรียน ระวังตกน่ะเว้ย จะหาว่าหล่อไม่เตือน”
“เออยุ่งว่ะ นี่แมร่งมีโปรเจ็คใหม่มาอีกแล้ว รู้สึกจะต้องทัวร์ทั่วประเทศด้วย ไม่รู้กรูจะเรียนรอดหรือเปล่าเลยงานเนี้ย นี่ต้องรีบถ่ายโฆษณา ที่จะเปิดกองอีก2อาทิตย์นี่แล้ว”
“เฮ้ย!ใช่ไอ้ตัวที่เป็นรถยนต์นำเข้า โปรเจ็คยักษ์ปลายปีของบริษัทป่าวว่ะ”
“เหอะ.. รู้ดีทุกเรื่องเลยนะมรึง กรูว่ามึงน่าจะไปเป็นนักข่าวเนอะ ไอ้ฝรั่งขี้นก”
“อ้าว.. ไอ้เชี่ยนี่ วอกแดรกตรีนกรูแทนน้ำเชียวนะมรึง.. ไอ้บ้านนอกเอ้ย งานตัวนี้เจ๊ยีนส์แม่มรึงอ่ะ ป่าวประกาศไปทั่วบริษัทแล้วว่าจะทำให้บริษัทจ่ายโบนัสพันงานได้อีก2เท่าเชียวนะโว้ย คอยนับแบงค์ให้ทันเหอะมึง .. เอ ว่าแต่ว่ารู้สึกว่าเค้าจะเอาสปอนเซอร์คู่นี่หว่า”
ไมกี้รู้ดีว่าเจ้าน้ำเชี่ยวร็อคเกอร์ดาวรุ่งเพื่อเขาคนนี้ มีนิสัยชอบฉายเดี่ยว และมักจะเลือกทำงานคนเดียวมากกว่าที่จะไปร่วมงานกับใคร ถึงขนาดว่ามีศิลปินร็อคชาวญี่ปุ่นมาเสนองานฟีเจอร์ริ่งร่วมกันถึงบริษัทแล้ว ไอ้น้ำเชี่ยวติสซ์แตกนี่มันยังกล้าปฏิเสธเค้าซึ่งๆหน้าได้ นี่ถ้าหากว่ามันไม่ดังและกำลังรุ่งในวงการจริงๆมันอาจจะถูกเชดหัวออกจากบริษัทไปแล้วก็ได้ หนุ่มลูกครึ่งมาดกวนย่นคิ้ว ลอบมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างสงสัยใคร่รู้
“ทำไมหน้าระลื่นผิดปกติว่าไอ้น้ำ อ๊ะ!แสดงว่าพรีเซ็นเตอร์อีกคนต้องเป็นสาวสวยแบบว่าหมวยๆ สเป็คมรึงอ่ะดี้ ไอ้น้ำเยี่ยววว” หนุ่มลูกครึ่งพูดแซวพลางดีดหยดน้ำที่เกาะบนหลอดกาแฟใส่หน้าเพื่อสนิทอย่างหมั่นไส้
“เอ้ย! ไอ้ห่านนี่ เข้าตากรูเว้ย แล้วช่วยกรุณาเรียกชื่อกรูแบบสุภาพด้วยนะครับ น้ำเชี่ยว ไม่ใช่เยี่ยว หรือมรึงจะแดรกเยี่ยวกรู”
“แหมะ แหมม.. แซวเล่นน่าลูกพี่ เห็นลูกเพ่อารมณ์ดี แล้วนี่จะไม่บอกเพื่อนจริงๆเหรอครับว่า ได้ทำงานกับสาวที่ไหน ถึงทำให้ลูกพี่ระริกระรี้เป็นกระดี่ได้น้ำขนาดนี้น่ะครับ”
“ไม่รู้ซักเรื่องได้มั้ยมรึง” เห็นเพื่อตัวแสบเซ้าซี้ไม่เลิก ทำเอาน้ำเชี่ยวอดไม่ได้ขอเอาหลอดกาแฟแพ่นกะบาลมันซักที
“เอ่า..กั๊กๆ เพื่อนกรู แมร่งมีหญิงแล้วกั๊ก โธ่เอ้ย”
“ไอ้เชี่ยยยยนี่ เซ้าซี้ชิบหาย ผู้ชายโว้ย ก็นักร้องรุ่นพี่ค่ายเรานี่แหล่ะ ชื่อพีมอ่ะ” ขี้เกียจฟังคำแดกดันของไอ้เพื่อนตัวดี ถ้ามันอยากรู้นักก็จะบอกให้ ว่าไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นผู้ชาย เอิ่ม..น่าจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่ดูน่ารัก น่าแกล้งที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ฮ่าๆๆๆ
“อ้าวเหรอ แล้วมึงไมต้องทำหน้าดีใจด้วยว่ะ แล้วไอ้นิสัยชอบฉายเดี่ยวของมึงไปไหนแล้วอ่ะ” ไมค์พูดขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ ที่เห็นน้ำเชี่ยวนั่งยิ้มไปพลางยกแก้วกาแฟซดอย่างเอร็ดอร่อย
“ป๊าววววว ใครดีใจ อะไรข้าก็เฉยๆ” แน๊ะ..มันไม่รู้ตัวเอง หรือว่ากรูตาฝาดไปว่ะเนี่ยที่เห็นมันอมยิ้มแก้มแทบฉีกออกมาอย่างนี้ ไอ้นี่แมร่งเพี้ยนไปได้ทุกวัน ไมกี้ได้แต่คิดในใจ
“เออๆ เรื่องของมรึงไอ้น้ำเยี่ยว เพี้ยนเข้าไปทุกวันแล้ว แดรกแบรนด์บ้างนะมึงอ่ะ ข้าต้องรีบไปแล้วเดี๋ยวเข้าประชุมสาย ไปล่ะโว้ย ไว้เจอกัน”
โธ่ ไอ้หน้ากบเอ้ย! มรึงเป็นเพื่อนกรูมากี่ปีแล้วว่ะ ทำไมกรูจะดูไม่ออกว่ามรึงลั้นล๊าเหลือเกิน ยังจะมาปิดกันอีก สงสัยโปรเจ็คนี้มันจะได้เงินก้อนใหญ่ถึงได้หน้าบานขนาดนี้ แมร่งเพี้ยนชิบหาย
********************
วันหลังมาต่ออีกครับ บาย
B a l l o o n
-
จิ้มพี่บอลๆๆๆ
ส่ง PM ไปหาด้วยค๊า
รออ่านต่อๆ
ตอบPMไปแล้ว เช็คด้วยเด้อ
:z2:
-
555
ไม่รู้จะอยู่ข้างไหนดี หุหุ
-
เป็นเรื่องที่เคยอ่านประมาณจะ 2 ปีได้แล้ว ชอบๆๆๆ
o13
คราวนี้คงจะได้อ่านจนจบเรื่องนะครับ
:L2:
-
o13
-
:-[
มารอตอนต่อไปกั๊บบบบบบ
:call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องที่รอคอย ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ได้อ่านแล้ววววววววว :pig4:
ขอบคุณนะคะ คุณบอลลูนนนนนน
-
หึหึ
ท่าทางศึกนี้ยังอีกยาวไกล
เย้ววววววววววววววววว
-
มาดันรอตอนต่อไปคร้าบ
:กอด1:
น้ำเชี่ยวน่ารัก
-
ร้าย กะ ร้ายกว่ามาเจอกัน
ไม่อยากคิด คริ คริ
-
ไอ้หน้ากบ..กับ..นายก้อนหิน
..สนุกแน่..
-
ไม่ถูกชะตากันอย่างเนี้ยย ลูกดก
อ้าว ไม่ใช่แระ คริๆ
+1 ขอบคุณพร้อมรอตอนต่อไปจร้า :L2:
-
ดีใจได้อ่านเรื่องนี้
จำไม่ได้แล้วนะเนี่ยว่าอ่านเรื่องนี้ยังไม่จบ
รอตอนต่อไปนะคะคุณบอลลูน
:L2:
-
ตามมาอ่านด้วย....ชอบๆๆ พีมกับน้ำเชี่ยวววว :z1:
-
Chapter 3
ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง ขนาด2ห้องนอน ที่ตกแต่งด้วยโทนสีเขียวอ่อนตัดสลับเขียวเข้มกับพรมหนานุ่มสีครีมเข้าชุดและเฟอรนิเจอร์บิวท์อินสีขาวเข้ากับชุดรับแขกสุดหรูโทนขาวกลางห้อง พร้อมของประดับรอบๆห้องและมุมครัวเล็กๆ ที่เน้นสีดำ
“เฮ้ย!เหนื่อยจริงโว้ย ขอนอนให้เต็มอิ่มซะหน่อยเถอะวันนี้” เด็กหนุ่มร่างสูงโยนกระเป๋าเป้กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีขาวที่เปรอะเปื้อนน้ำกาแฟจนแห้งเป็นรอยด่าง ทิ้งตัวลงบนโซฟาสุดโปรด แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะความเมื่อยล้าจากงานและอดหลับมาหนึ่งคืนเติมๆ
…เฮ้อ! เปิดดูทีวีดีกว่า ช่วงนี้ข่าวเยอะด้วยซิเรา
---ตริ๊ดด--- (เสียงเปิดทีวี)
“ไม่เห็นมีไรดูเลย โหย!ไรเนี้ย ละครน้ำเน่าทั้งนั้น มันจะมีอะไร๊ ทั้งเรื่องไม่ตบจูบ ก็แย่งผัวแย่งเมีย ด่ากันไปด่ากันมา มันน่าดูตรงไหนฟระเนี่ย”
‘ฟ้า...เดี๋ยวก่อน! ฟังผมก่อนนะครับ ผมขอร้อง....’
เอ๋! เสียงนี้ ไมมันคุ้นๆจังว่ะ... เย้ย!ไอ้นักร้องรุ่นพี่หน้าหวานปากดีนี่หว่า หึ..แอ็คติ้ง9 จริงจริ๊งงงง ทีอย่างงี้ล่ะพูดเพราะเชียว ครับๆ หึ...
‘ฟ้า....ผมรักคุณ ผมรักคุณจริงๆอยู่กับผมเถอะนะ ฟ้า’
เด็กหนุ่มเพ่งมองดวงตาคู่เรียว เสียงทุ่มนุ้มที่ออกมาจากปากอิ่มได้รูป บอกไม่ถูกว่ามันทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆ... คว้าเอาหมอนใบใหญ่มากอดไว้กับอก ดวงตาโตคู่หวานกระพริบถี่ๆ ลมหายใจเข้าออกตอนนี้เหมือนมันสั้นลง รู้สึกอึดอัดแปลกๆ น้ำเชี่ยวต้องสูดหายใจเข้า-ออกให้แรงขึ้นๆ เหมือนว่ากลัวหัวใจจะเต้นแรงจนจะทะลุออกมาข้างนอกเสียก่อน เขาได้แต่จ้องมองดวงหน้าของพระเอกในเรื่องอย่างไม่วางตา คิ้วเรียวได้รูปรับกับโครงหน้ารูปไข่ ปลายจมูกแหลมกับคางมนและพวงแก้มขาวใส โดยเฉพาะดวงตาเรียวที่ขับแววตากลมใสแป๋วของเจ้าของได้ชัดเจนยิ่งนัก นึกอยากเห็นหน้าไอ้ผู้กำกับละครเรื่องนี้เสียจริง ว่ามันเอาผู้ชายหน้าตาน่ารักขนาดนี้มาเล่นเป็นพระเอกได้ยังไง บ้าไปกันใหญ่แล้ว ถึงแม้ว่าอิยัยนางเอกนั่นจะตัวเล็กๆหน้าเป็นตุ๊กตาก็เถอะ มันก็ไม่ได้ทำให้พระเอกของเรื่องดูน่ารักน้อยลงซักนิด นักร้องหนุ่มดาวรุ่งไม่ได้เข้าใจไปกันเนื้อหาของละครนั่นเท่าไรนัก แต่เค้าก็เปิดช่องนั้นค้างไว้ จนมันจบไปเมื่อไรไม่รู้
.
.
.
---ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆ---
“โหล อืมมมม ใครครับ?” เด็กหนุ่มหัวฟูยุ่งเยิงกับเสื้อผ้ายับๆที่เผลอหลับอยู่บนโซฟาหรูหน้าทีวีทั้งคืน กรอกเสียงแหบๆเพราะเพิ่งตื่นนอนผ่านถึงปลายสาย
“น้ำเชี่ยว ลูก...ยังไม่ตื่นอีกเหรอคร๊าบบ วันนี้ไม่มีงานเหรอจ๊ะ แม่คิดถึงน๊า เป็นยังไงบ้างหืมลูก”
“แม่! น้ำเชี่ยวก็คิดถึงแม่เหมือนกัน น้ำเชี่ยวงานยุ่งมากน่ะครับ วันก่อนไม่ได้นอนเลย เมื่อวานกลับมาถึงบ้านก็หลับยาว เลยไม่ได้โทรหาแม่อ่ะ อย่าโกรธน้ำเชี่ยวน๊า น้ำเชี่ยวรักแม่น๊า สุดสวยของน้ำ” นักร้องดาวรุ่งในคราบของเจ้าเด็กหัวยุ่งที่ตอนนี้เด่งตัวขึ้มมาจากโซฟา พยามส่งคำหวานอ้อนแม่อย่างที่เคย
“อ๊ะจ๊ะๆ แม่แค่จะโทรมาดูว่าน้ำเชี่ยวสบายดีมั้ย ไปเรียนบ้างหรือเปล่า ทำงานต้องแบ่งเวลาไว้เรียนบ้างนะลูก”
“คร๊าบบบ ทราบแล้วคร๊าบบบบบ น้ำเชี่ยวกับไอ้ไมค์โอนไปเรียนภาคบ่ายกันแล้ว มีเวลานอนอีกเยอะเลยคร๊าบบ กว่าจะต้องไปเรียน”
“จ้าๆ อย่าลืมทานอาหารให้ครบทุกมื้อด้วยนะลูก ถ้าขี้เกียจทำเองก็ไปทานที่ร้านของพี่โอมเค้านะ เห็นพี่เค้าโทรมาบอกแม่ว่าไม่เห็นน้ำเชี่ยวไปทานที่ร้านหลายวันแล้ว อย่ากินแต่มาม่านะ ไม่ดีต่อสุขภาพ”
“คร๊าบบบ คุณแม่ที่รักของน้ำเชี่ยว”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก แม่รักลูกนะ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ลูกน้ำของแม่”
“คร๊าบบบบ น้ำเชี่ยวก็รักแม่น๊า คิดถึงทุกคนเลย ฝากหอมแก้มพ่อกับพี่นุชด้วยนะคร๊าบบบ บายๆ”
เฮ้อ..ว่าไปเมื่อคืนเราก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า
ร่างสูงล้มตัวลงนอนอีกครั้งพลางลูบท้องตัวเองป้อยๆ ตาคู่หวานเหลือบไปเห็นแจ๊คเก็ตสีขาวตัวสวย ที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟ มือเรียวหนาเอื้อมไปหยิบเอามาคลี่ดูอย่างพินิจพิเคราะห์.. เสื้อดูตัวเล็กจัง หุ่นอย่างนั้น ใส่ไปไม่อึดอัดแย่เหรอเนี้ย เด็กหนุ่มพรึมพรำพลางคิดไปถึงเจ้าคนตัวขาวๆปากคอเลาะร้ายที่ไม่ใช่แค่ชอบใส่เสื้อนอกตัวเล็กๆเท่านั้น เพราะไอ้เจ้าเสื้อข้างในของนายนั่นก็ยังเล็กซะจนเห็นหน้าอกแน่ๆที่รับกับช่วงไหล่มนและกล้ามแขนงามๆนั้นอีก
“จะใส่ให้มันฟิตไปถึงไหน แจ๊คเก็ตก็เล็กเแค่เนี้ย ถอดออกมาตัวในยังฟิตซะเห็นไปถึงไหนต่อไหนอีก” น้ำเชี่ยวคิดไปถึงเหตุการณ์ในลิฟท์เมื่อวานแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้
---ติ้งต่อง--- ---ติ้งต่อง---
“คร๊าบบบบ กำลังจะเปิดแล้วคร๊าบบบ”
“หวัดดีฮ๊า น้องน้ำเชี่ยวตาหวาน พี่สุดใจเอาเสื้อมาส่งค๊า” กระเทยแปลงเพศเจ้าของร้านซักรีดเจ้าประจำของคอนโดเอยทักอย่างกันเอง
“ครับ ขอบคุณครับพี่สุดใจ"
"โอ๊ะ!เดี๋ยวนะครับพี่ น้ำเชี่ยวจะมีเสื้อให้พี่ช่วยจัดการให้หน่อยอ่ะครับ” เด็กหนุ่มหัวยุ่งพูดพลางวิ่งไปหยิกแจ๊คเก็ตตัวเปรอะยื่นให้พี่กระเทยที่ยืนยิ้มเป็นแก้วหน้าม้าอยู่หน้าประตู
“ฮูยยย! น้องน้ำเชี่ยวอะไรเนี่ย เอาไปจุ่มถังส้วมมารึไงค๊า ทำไมมันเกรอะเชียว ดูซิ คงจะทิ้งไว้นานเลยล่ะซิ คราบขอะเป็นด่างเป็นดวงขนาดนี้”
“มันจะซักออกมั้ยอ่ะครับ พี่สุดใจช่วยน้ำเชี่ยวหน่อยน๊าๆ ถ้าซักออกไม่ได้ น้ำเชี่ยวโดนไอ้.. เอ้ย! โดนรุ่นพี่ที่คณะด่าเปิงแน่เลยอ่า นะครับน๊าๆ” เด็กหนุ่มงัดวิชาลูกอ่อนออกมาใช้ เข้าเกาะเกี่ยวพร้อมส่งสายตาหวานหางตาตกๆออดอ้อน หวังให้กระเทยตรงหน้าตกลงรับปาก
“อ่ะจ๊ะๆ เดี๋ยวจะเอาไปจัดการให้ แต่ไม่รับปากน๊ะ แต่ก็จะพยามทุกวิถีทางเลยเอ้า!” อะฮ้า เสร็จลูกอ้อน ไอ่น้ำเชี่ยวจนได้ อิ อิ
“ขอบคุณคร๊าบบบ พี่สุดใจคนสวย …เอ่อพี่สุดใจคร๊าบบบบ ฝากบอกป้าร้านข้าวชั้นล่างด้วยนะครับว่า ขอ ข้าวหมูทอดกระเทียมพิเศษหมูเยอะๆ จานนึง ขึ้นมาส่งด้วย เอาแบบด่วนเลยนะครับ หิวอ่ะ ตาลายหมดแล้ว” เด็กหนุ่มพูดพลางลูบท้องตัวเองป้อยๆ
“ฮ๊า...พ่อหนุ่มตาหวานสั่งเยอะขนาดนี้ มามะ ขอพี่สุดใจหอมซักฟอด ได้มั้ยล่ะฮ๊า!” กระเทยหน้าม้าเห็นเจ้าเด็กขี้อ้อนทำท่าหน้าตาละห้อยหมดเรี่ยวหมดแรงจึงแกล้งพูดแหย่เข้าให้ ทำเอาพ่อนักร้องดาวรุ่งถอยกรูถลาเข้าห้องตัวเองแทบไม่ทัน
.
.
.
-- กรี๊งงงง – กรี๊งงงง --
“โอทาวน์ เรสเตอรอง สวัสดีคร้าบ” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลองสุดเนี้ยบเข้ากับกรอบแว่นตาใสละมือจากการทำบัญชีรายรับรายจ่ายประจำวันของร้านมาทำหน้าที่รับโทรศัพท์แทนPRสาวที่ขออนุญาตลากิจครึ่งวัน แต่เพียงแค่ประโยคแรกที่ได้ยินเขาก็รู้แล้วว่าเย็นนี้งานเข้าร้านแน่ๆ
“ฮาโหลลล พี่โอมสุดหล่อ น้ำเชี่ยวเองนะ เดี๋ยวคืนนี้น้ำเชี่ยวขอเข้าไปกินข้าวที่ร้านนะคร๊าบบ น้ำเชี่ยวอยากกินเสต็กไก่อบ เอาแบบพิเศษเลยนะพี่ บอกแม่ครัวไว้เลย เดี๋ยวน้ำเชี่ยวไปเรียนก่อน ค่ำๆจะไปกิน.. อ้อ เมื่อเช้านี้แม่โทรมา แล้วพี่นุชก็ฝากบอกว่า คิดถึงพี่โอมจัง และฝากให้พี่โอมดูแลปากท้องของน้ำเชี่ยวให้ดีไม่งั้นพี่นุชจะถอดแหวนหมั้นพี่โอมทิ้ง ฮ่าๆๆ แค่นี้ก่อนนะคร๊าบบ น้ำเชี่ยวถึงมหาลัยแระ บายคร๊าบบบบ”
“อ้าว! เฮ้ย! เจ้าน้ำ ฮัลโหลๆๆ บลาๆๆ~” มือหนากดวางมือถือทันทีที่ได้แกล้งว่าที่พี่เขยของตัวเองได้ ไม่สนใจเสียงเอ็ดตะโลของปลายสายที่แหววมาเลยแม้แต่น้อย
.
.
.
---ครืดดดด ครืดดดดด(เสียงมือถือสั่น)---
‘สายเรียกเข้า จีจี้’
เฮ้อ! ทำไมน๊า คุณถึงตามผมไม่เลิก จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
เอาว่ะ! “ครับจี ว่าไงครับ”
“พีม จีรู้นะ ว่าพีมกำลังหลบหน้าจี ทำไม่ล่ะพีม”
“พีมงานยุ่งครับ กลับถึงห้องก็หลับ พีมไม่ค่อยมีเวลาเลยช่วงนี้”
“พีมอย่ามาโกหกจีเลย พีมไม่ได้กลับมาที่คอนโดนี้เลย จีมาหาพีมทุกวัน ไม่เคยเจอพีมซักครั้ง ตอนนี้พีมพักอยู่ที่ไหนหค่ะ ทำไมต้องปิดจีล่ะพีม” เสียงปลายสายสั่นเล็กน้อย สาวร่างเล็กสมส่วนผมยาวหยักศกถึงเอวพูดเชิงตัดพ้อ ต่อว่าอดีตแฟนหนุ่ม
“เฮ้อ..โอเคจี ช่วงนี้พีมพักอยู่ที่บริษัท งานมันเยอะ เสร็จดึกๆพีมก็ขี้เกียจขับรถ ก็เลยพักที่บริษัทหน่ะ” ชายหนุ่มจงใจถอนหายใจหนักๆก่อนตอบคำถามที่ถูกคู่สนทนาไล่ต้อน
“งั้นคืนนี้พีมพอจะมีเวลามั้ยค่ะ จีเหงาน่ะ อยากเจอพีมจริงๆ มาทานข้าวกันหน่อยนะค่ะ น๊ะพีม”
“อืมๆ ครับๆ พีมว่างประมาณ2ทุ่มนะ เวลาอื่นคงไม่สะดวก” ทำไมน๊า ทำไมต้องใจอ่อนด้วยเรา
“คะ2ทุ่มก็2ทุ่ม งั้นไปที่ร้านโอทาวน์ เรสเตอรองนะค่ะ ลาดพร้าว71 เราเคยไปทานกันตอนสมัยที่กลับจากอเมริกาใหม่ๆไงพีมจำได้มั้ย” เสียงปลายสายเจื้อยแจ้วใส บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังดีใจสุดๆที่ได้ออดอ้อนเขาเหมือนดังเช่นอดีต
“ครับ จำได้ครับ พีมคงไปถึงเลทนิดหน่อยนะ ถ้าจีหิวก็สั่งอาหารทานไปก่อนเลยนะครับ แล้วเดี๋ยวคืนนี้เจอกัน พีมต้องไปทำงานต่อแล้ว บายนะครับ” เสียงนุ่มทุ้มผ่นไปตามสาย บ่งบอกว่าเจ้าตัวก็เอ็นดูและยังคงเป็นห่วงคู่สนทนาอยู่ไม่น้อย
โอทาวน์ เรสเตอรอง ร้านอาหารนานาชาติ สไตล์โมเดริน์ เน้นการตกแต่งโทนสีขาวครีมแบบเรียบหรู ที่ดูสะอาด และมีความเป็นส่วนตัว บริหารงานโดยโอมหนุ่มนักเรียนนอกสุดเนี้ยบที่รักการทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ กว่า 2ปีตั้งแต่โอมเรียนจบด้านวิศวะกรรมมาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังจากอังกฤษ เขาต้องอดทนเก็บความรักและความฝันที่จะมีร้านอาหารเป็นของตัวเองเอาไว้เพราะกลัวที่จะเปลี่ยนเส้นทางที่ทางบ้านเลือกไว้ให้ กระทั่งเขาได้พบกับนุชพี่สาวคนเดียวของน้ำเชี่ยว ด้วยความสดใสมั่นใจและทำทุกอย่างด้วยความรัก ไม่ว่าจะเป็นด้านการงาน หรือกับทุกคนรอบข้าง นุชทำให้โอมหลงรักเธออย่างหมดหัวใจ และเธอก็เป็นกำลังใจสำคัญให้โอมได้กล้าทำในสิ่งที่ฝันมานานจนประสบความสำเร็จมาจนทุกวันนี้
“หวัดดีครับพี่โอม ไงบ้าง ไม่ได้เจอหลายวันเลย ไม่มีแมวกวักเรียกลูกค้าเข้าร้านเลยอ่ะดี้” เจ้าว่าที่น้องเขยสุดแสบมาถึงก็เดินตรงเข้าห้องครัวที่โอมกำลังตรวจเช็คความพร้อมของพนักงานและสต๊อคอาหารต่างๆ เมื่อถูกเด็กหนุ่มพูดจากวนโอ้ยตามสไตล์ก็ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า..ทำไมหนอ เจ้าเด็กแสบนี่ถึงไม่เอาปากดีๆกวนโอ้ยแบบนี้ไว้ตอบคำถามนักข่าวบ้างกันนะ
“แมวกวักอะไร พี่ไม่เห็นแกจะกวักอะไรดีเข้าร้านให้สักที มาทีไม่กินฟรีก็พาฝูงลิงเพื่อแกมาถล่มร้านพี่ทุกที นี่ถ้าพี่ไม่โทรไปหานุช แกคงไม่โผ่ลมาล่ะซิ” พี่ชายมาดนิ่งพูดอย่างรู้ทัน
“ไรกันพี่ งานมันยุ่งอ่ะ เลิกก็ดึกเลยไม่ค่อยมีเวลา หิวแล้วๆ ไหนอ่ะเสต็กไก่อบของน้ำเชี่ยวอ่ะ” เด็กหนุ่มหน้ามุ่ยที่ถูกรู้ทัน
“นู้น ไปนั่งรอมุมนู้นก่อนเลย เดี๋ยวให้คนเอาไปให้ ไปเร็วอย่ามาเกะกะเดี๋ยวลูกค้าเข้าร้านมาเห็นแก ร้านพี่ได้กลายสภาพเป็นผับฮาร์ทคอร์ล่ะยุ่งเลย” เจ้าของร้านสุดเนี้ยบพูดพลางบุ้ยหน้าให้เด็กหนุ่มไปนั่งตรงมุมลับตาคนก่อนจะเข้าไปกำชับเด็กเสริฟให้ทำเมนูโปรดให้เจ้านักร้องจอมกวน
ไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะเดินไปถึงโต๊ะ ก็หันไปเจอะกับสาวผิวขาวร่างเล็ก ใบหน้าเรียวตากลมโต ผมน้ำตาลหยักศกยาวถึงเอว เข้ามาในร้าน เธอเหมือกำลังมองหาที่ที่เหมาะๆอยู่
“โห!พี่ พี่โอม ดูดิน่ารักมากก เหมือตุ๊กตาเลยอ่ะ ท่าทางมาคนเดียว... พี่โอม คนนี้เดี๋ยวน้ำเชี่ยวบริการให้น๊ะ มา..”
---ป้าบ!!!--- "โอ้ยยยย"
พี่ชายมาดนิ่งเอาเมนูฟาดลงที่หัวเจ้าเด็กแสบอย่างหมั่นไส้
“จะบ้าเหรอไอ้เคโระ ฟั่นเฟือนไปแล้วรึไง แกเป็นนักร้องดังแล้วน๊ะ ใครๆเค้าก็รู้จักหน้าแกทั้งนั้น อยากเป็นข่าวว่อนให้ทั่วเน็ตอีกหรือไง ไปเลยนู้น ตรงนู้นไปเลย ไปนั่งแอบๆทางนู้นที่ประจำของแกน่ะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีก เดี๋ยวพี่ให้คนเอาเสต็กของแกไปให้ ไป๊!” พี่ชาย พูดพลางโบ้ยหน้าส่งน้องชายให้ไปนั่นตรงมุมลับตาคนของร้าน
น้ำเชี่ยวเดินมานั่งก้นยังไม่ทันร้อน ก็ต้องสะดุ้งแทบจะคว้าเอาเมนูมาปิดหน้าตัวเองไม่ทัน เมื่อคราวนี้หันไปพบกับนักร้องหนุ่มผิวขาวหน้าตาน่ารักคู่กรณีของเขา แต่งตัวแบบลำลองด้วยเสื้อยืดแบบพอดีตัว กับกางเกงยีนส์ขาเดปฟอกสีซีดดูเซอร์ๆตัดกับเข็มขัดเส้นเก๋ ดูแล้วชวนมองชะมัด ขณะที่ร่างเล็กนั่นเหลียวมองหาโต๊ะ ที่ดูเหมือนจะนัดใครไว้
“นั่นมัน ไอ้..รุ่นพี่ปากดีนี่หว่า” นี่โลกมันกลม หรือว่าดวงเราสมพงศ์กันแน่ฟระเนี่ย
“พีม ทางนี้ค่ะ”
“ห๊า!มาหายัยตุ๊กตาบาร์บี้นั่นซะด้วย” สาวน้อยผมเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ ร้องเรียกเสียงหวาน พลางลุกขึ้นไปจูงมือชายหนุ่มสุดฮ็อตมานั่งที่โต๊ะอย่างจงใจจะโชว์ใครต่อใครว่าเธอได้ควงนักร้องดังอย่างพีม พีราณุ
หึ..ไอ้นักร้องเจ้าเล่ห์เอ้ย ร้ายใช่เล่นเลยน๊ะ แหมกล้าให้สัมภาษณ์ว่าไม่มีแฟน แต่ดูพฤติกรรมซิ ผู้ชายก็ไม่ปฏิเสธ ผู้หญิงก็เอาด้วยงั้นหรือว่ะ ทำไมโลกนี้มันถึงได้ตาลปัตรไปได้อย่างงี้ว่ะ .. ยัยตุ๊กตาบาร์บี้นี่ก็ใช่ย่อย กล้าจับมือถือแขนผู้ชายเค้าก่อน นี่ขนาดอยู่ในที่สาธารณะนะเนี่ย ถ้าอยู่กัน2คนในที่ลับตาหน่อย ไม่กระโดดขึ้นขี่นายนั้นไปเลยมั้ง
“น้องน้ำเชี่ยวคะ เป็นไรคะเนี่ยเอาเมนูมาปิดหน้าปิดตาไว้ทำไม กลัวคนเห็นเหรอ ดูลับๆล่อๆพิกล ...อะนี่ค่ะ เสต็กไก่อบที่อยากทาน ทานให้หมดนะค่ะ จะได้โตไวๆ”
“พีมค่ะ จีสั่งสปาเก็ตตี้ไวท์ซอส ของโปรดพีม ให้ด้วยนะค่ะ จำได้มั้ยมาที่นี่ครั้งแรกพีมก็สั่งเมนูนี้”
“ครับจำได้ แล้วจีล่ะสั่งรึยัง ต้องทานเยอะๆรู้มั้ย ดูเหมือนจะผอมไปแล้วนะ” แค่ยิ้มหวานๆและแววตาใสๆจริงใจที่ส่งมาก็ทำให้ผู้ชายตัวเล็กดูอบอุ่นได้ พีมยังคงมีนิสัยช่างสังเกตเหมือนเดิมถึงรู้ว่าเธอน้ำหนักลดลงถึง 2กิโล
“..อืม ว่าแต่จีมีธุระอะไรเหรอถึงได้ไปหาพีมที่คอนโดบ่อยๆน่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” พีมใช้ความชาญฉลาดเพื่อเป็นการเปิดประเด็นคำถาม ให้อีกฝ่ายได้พูดสิ่งที่อยากพูด และเค้าจะได้ถือโอกาสนี้เคลียร์เรื่องทั้งหมดที่ค้างคาซักที
“ก็จีคิดถึงพีมไง จีไม่มีธุระอะไรหรอกพีม จีแค่อยากจะไปหาพีม....ยะ..อยากขอโอกาสพีมอีกซักครั้ง ให้เราได้กลับมาคบกันอีก ได้มั้ยพีม?”
“เอ่อ..” ชายหนุ่มอึกอัก
“พีม..”
“..มันไม่ใช่ครั้งแรกนะจี พีมเคยให้โอกาสคุณมาแล้วครั้งนึง พีมเคยบอกแล้ว มันจะไม่มีครั้งที่สองอีก และเรื่องรักของเราพีมก็ฝังมันเป็นอดีตไปแล้ว เรื่องพวกนั้นพีมลืมมันไปหมดแล้ว และพีมก็ไม่ต้องการรื้อฟื้นมันอีก”
จบมันเสียทีเถอะจีจี้ อย่าให้ผมต้องพูดทำร้ายใจคุณอีกเลย
“ยังไง พีมก็ยังคงเป็นเพื่อที่ดีของคุณได้น่ะจี พีมให้คุณได้เท่านี้จริงๆ” ดวงตาคู่เรียวจ้องมองเข้าไปในแววตากลมโตที่รื้อไปด้วยน้ำใส ราวกับจะบอกว่าสุดทางแล้วจริงๆ ไม่มีอีกแล้วกับคำว่าโอกาส
“...”
“กับจีพีมให้ไม่ได้ แต่ทำไมกับต้นแทน พีมให้ได้ ให้ได้มากว่าคำว่าเพื่อน” ดวงตากลมโตคู่นั้น แม้จะมีน้ำรินออกมาแต่ก็เจือปนไปด้วยแววตาโกรธกร้าวอยู่
“หา?...จีพูดอะไร หมายความว่าไงจี? จีรู้จักต้นได้ไง” พีมที่ตอนนี้หูอื้ออึง สมองหมุนติ้วคิดอะไรไม่ออก ไปกับคำพูดของอดีตแฟนสาว
“อย่าคิดว่าจีไม่รู้เรื่องของพีมนะ อดีตที่พีมไม่เคยคิดจะบอกจีเลยแม้สักครั้ง จีไม่ได้โง่นะพีม จีแค่ไม่อยากจะรับรู้ ไม่อยากจะถาม แค่หวังว่าวันนึงพีมจะบอกจีด้วยปากของพีมเอง และจีไม่อยากจะหยิบมันขึ้นมาเป็นข้ออ้างด้วยว่าที่ผ่านมาทำไมจีถึงได้นอกใจพีมถึง2ครั้ง”
“ จี....” พีมยังคงอึ้งกับคำพูดที่สาวร่างบางพรั่งพรูออกมา ให้ตายเถอะหัวสมองเรามันเป็นอะไร คิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
“จียอมรับ..2ครั้งที่จีทำพีมเจ็บ แล้วถ้าจีถามพีมกลับบ้างล่ะ จีขอถามพีมจริงๆนะ อย่าโกหกจีเลย ...”
“มันกี่ครั้งกันที่พีมนอกใจจี กี่ครั้งที่พีมแอบไปมีใครคนอื่นปล่อยให้จีเป็นคนโง่อยู่คนเดียว ..ถึงที่อเมริกาเราจะคบกันจนคนอื่นอิจฉา แต่ทุกครั้งที่พีมกลับซัมเมอร์ที่เมืองไทย พีมนอกใจจีบ้างรึเปล่า พีมควงใคร ใช่ต้นแทนมั้ยพีม?”
ชายหนุ่มได้แต่นั่งนิ่งจนในคำตอบเพราะมันคือความจริงที่เขาไม่อาจปฏิเสธ.. ไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้ เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น้ำใสๆหยดลงจากดวงตาคู่เรียวโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว
---------------------
เจอกันตอนหน้าคร้าบบบบ
B a l l o o n
-
มากินร้านเดียวกันซะงั้นอ่ะ ๆๆๆ
แล้วจีนี่ ยังไงล่ะเนี่ยยยย
-
กี๊สสสพี่พีมอ่ะ >.<
-
:serius2: ค้างอ่ะ
:call:
-
:serius2: :serius2:
อยากอ่านต่ออ่ะ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ว๊าววเรื่องนี้ที่คุ้นเคยยยยย
-
:seng2ped:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ต้นแทน o22
ชื่อผู้ชายใช่ไมเนี่ย
น่าติดตามตอนต่อไปมาก
-
งานเข้า..เห็น ๆ
-
เสน่ห์แรงเหลือเกิน นายเอกของเรา
ว่าแต่ต้นแทนเนี่ย ชื่อผู้ชายป่ะ
แอบปลื้มเคโระอ่ะ เด็กอาราย ขี้อ้อนชะมัด
-
โหหห พี่พีม เจ๋งอ่ะอยู่เมืองนอกควงสาวกลับมาไทยควงหนุ่ม..หุหุ ทำเป็นพี่พีมของสองไปได้....
น้องน้ำเชี่ยวน่ารักจัง...ขี้อ้อนสุดๆ :impress2:
-
ต่ออีกพี่บอล Pleaseeeeeeeeeeee >.<
-
เป็นคนมีอดีตซะงั้นนะพีม :jul3:
น้ำเชี่ยวน่ารักจัง ขี้อ้อนมากมาย
-
:a5:
อยากอ่านตอนต่อไป :serius2:
:pig4: writer นะคะ รอติดตามค่า
-
สนุกกจังครับบบบ
มาติดตามนะคร้าบบบบบ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
หุหุ มาต่อแล้วค้าบบบ แหะๆ เมื่อวานไปเที่ยวกลับมาดึกมากกก
:z2: มาลงให้ไม่ไหว~ :oo1:
*******************************
Chapter 4
“มันกี่ครั้งกันที่พีมนอกใจจี กี่ครั้งที่พีมแอบไปมีใครคนอื่นปล่อยให้จีเป็นคนโง่อยู่คนเดียว ..ถึงที่อเมริกาเราจะคบกันจนคนอื่นอิจฉา แต่ทุกครั้งที่พีมกลับซัมเมอร์ที่เมืองไทยพีมนอกใจจีบ้างรึเปล่า พีมควงใคร ใช่ต้นแทนมั้ยพีม?” ชายหนุ่มได้แต่นั่งนิ่งจนในคำตอบเพราะมันคือความจริงที่เขาไม่อาจปฏิเสธ.. ไม่คิดเลยว่าเธอจะรู้ เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น้ำใสๆหยดลงจากดวงตาคู่เรียวโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว
โอย..ตายแล้ว ถ้าเธอรู้มาตลอด เราก็เป็นไอ้ชั่วครบสูตรเลยซิ
“จีไม่รุ้หรอกว่าพีมจะแค่เล่นๆหรือสนุก แต่มันก็เรียกได้ว่านอกใจใช่มั้ยพีม...ตอบจีซิพีม อย่าโกหกจีอีก...ตอบจีซิพีม...ตอบมาซิ!” เมื่อพีมเห็นว่าคู่สนทนาเริ่มมีอารมณ์มากขึ้น เริ่มจะควบคุมความดังของเสียงต่อไปไม่ได้ เค้าจึงตัดสินใจเรียกพนักงานและควักสตางค์ชำระค่าอาหารอย่างรีบเร่ง
โอย..ตอนนี้หัวสมองเขามันตื้อจริงๆ
“จี เงียบก่อนนะครับ เดี๋ยวมีไรไว้ไปคุยกันบนรถน่ะจี น่ะครับ” พีมพูดพลางยื่นมือเรียวเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม หญิงสาวตรงหน้าอย่างทะนุทนอม
ไม่นานทั้งคู่ก็เดินออกไปจากร้าน โดยไม่รู้เลยว่าตลอดการสนาทนาทั้งหมดนั้น ถูกจับจ้องทุกๆอิริยาบถ บันทึกใส่หัวสมองของเด็กหนุ่มร่างโปร่งเอาไว้แทบจะทุกบททุกตอน
หึ..ไอ่พี่ชายหน้าหวาน.. เห็นเงียบๆหงิมๆอย่างนี้ ที่แท้ก็แสบใช่ย่อยเลยนิ ไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าสวยๆหวานๆอย่างตานั่น จะใจร้ายขนาดกล้าหักอกสาวสวยแบบนั้นได้ นี่คงจะมีตัวสแปร์ไว้เป็นกระบุงเลยล่ะสิ
โอ้ยยย!!...หงุดหงิดเว้ย! กลับบ้านไปเล่นเกมส์ดีกว่า
แมร่งจะยิงให้เลือดสาดเลยทีเดียว คืนนี้ไม่น็อคไม่นอนว้อยยยยย!
.
.
---บนรถของพีม---
“ว่าไงล่ะพีม จะตอบจีได้รึยัง” น้ำตาที่เพิ่งเหือดแห้ง กลับมารื้อตื้นจากน้ำใสๆอีกครั้งที่เอ่ยคำถาม
“ใช่จี พีมนอกใจ ค่ะ..เคยคบคนอื่น ตอนนั้น..” ดวงตาเรียวใสหลุบต่ำลง ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะสบตาผู้หญิงตรงหน้า
“ต้นแทน ใช่มั้ย” เสียงสั่นเครือออกจากปากหญิงสาวตรงหน้า
“อะ..เอ่อ ก็ใช่”
-----เพี้ยยยย!!----- มือเล็กฟาดไปเติมหน้า ชายหนุ่มจนขึ้นเป็นริ้ว เป็นแนว
“ตอนนั้น พีมมีความรักให้จีบ้างมั้ย!!”
“รัก พีมรักจีมาก” ชายหนุ่มร่างเล็ก เบือนหน้าที่หันไปเพราะถูกแรงตบ กลับมาจ้องมองในตากลมโตของหญิงสาว
“แล้วนายคนนั้นล่ะ...ตอนนั้นพีมรักมันรึป่าว” หญิงสาวไม่อยากจะเอ่ยชื่อนั้นออกไป เหมือนกับจะหมดแรงเสียให้ได้
“....ไม่รู้...อาจจะรัก...มั้ง...” เสียงทุ้ม ฟังดูกลับยิ่งต่ำลงไปอีก เมื่อชายตรงหน้าตอบอย่างอึกอักและบางเบา
-----เพี้ยยยย!!----- มือเล็กฟาดไปเติมหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง ที่ได้ยินในสิ่งที่เธอเฝ้าภาวนามาตลอดว่าไม่อยากให้มันใช่และไม่น่าจะเป็นจริง
“ทุเรศ! วิปริตรึไง ... ผู้ชายกับผู้หญิง ..แยกไม่ออกหรือไง จะเอาแบบไหน!? จะเอายังไงกันแน่!” หญิงสาวแผดเสียงกระโกนถามอย่างโกรธกร้าวลั่นรถ
“ไม่รู้... พีมไม่รู้จะตอบยังไงจริงๆ พีมไม่รู้....” น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มด้วยความผิดเต็มจนแทบล้นอยู่ในอก รู้สึกเหมือนตัวเองเลวสิ้นดี ที่ทำให้ผู้หญิงที่เคยรักต้องมาเสียใจ
“ฮืออออ ฮะฮัก ฮือออออ พีม...ทำไมล่ะ ทำไม ทำไม” หญิงสาวที่สะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ จนต้องปล่อยโฮฮฮออกมาในที่สุด เธอโผเข้ากอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะเก็บกลืนอีกต่อไป
“ตอนนั้นเรื่องของพีมกับต้นมันก็เหมือนกับลม พัดมาแล้วก็ไป มันไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงจะรักไปก็เท่านั้นไม่มีความหมาย พีมอาจพูดถึงมันได้ไม่เต็มปาก... แต่ความรักที่พีมเคยมีให้จี พีมไม่เคยเสแสร้งนะ พีมกล้าพูดจากใจ ตอนนั้นพีมรักจีมากจริงๆ รักที่สุด คิดว่าถ้าหยุดชีวิตไว้ได้ ก็อยากจะหยุดไว้ตรงนั้น จีเป็นเหมือนพี่เหมือนน้องเหมือนเพื่อน เราชอบอะไรเหมือนๆกัน ทำทุกๆอย่างด้วยกัน พีมอบอุ่นมากที่ได้อยู่กับจี”
“...แต่สุดท้ายจีก็ทิ้งพีม” ชายหนุ่มกลั้นสะอื้น น้ำตานองหน้า โอบกอดสาวร่างบางนั้นไว้แล้วพรั่งพรูคำพูดมากมายจากใจออกมา มันทรมานจริงๆ ความรู้สึกแบบนี้ จะทำวิธีไหนดีให้หญิงสาวในอ้อมกอดกลับไปเป็นสาวที่สดใสร่างเริงอย่างเดิม
.
.
.
“อะไรว่ะ...คุยกันในร้านยังไม่จบรึไง ถึงต้องมาต่อกันในรถอีก...เฮ้ย! กอดกันเชียวเรอะว่ะ ทำไม เกิดเปลี่ยนใจรึไง เสียดายว่างั้น... หึ อยากจะรู้จริงๆ นายมันมีอะไรดี ไอ้นักร้องช่างยั่วเอ้ย”
“น้ำเชี่ยว! นี่เป็นอะไรมายืนลับๆล่อๆอยู่หน้าประตูเนี่ย ไหนว่าจะกลับบ้าน?”
“อะ..อ้อ!ก็ว่าจะกลับแล้วล่ะพี่”
“เออ วันนี้เราเป็นอะไรไป พี่ว่าดูแปลกๆนะ สเต็กก็กินไม่หมด ไหนบอกให้ทำพิเศษ ทุกทีก็เห็นฟาดเรียบ แล้วนี่เป็นไร ไม่สบายรึเปล่า หน้าซีดๆนะเนี่ย ไปหาหมอมั้ยน้ำเชี่ยว เดี่ยวพี่พาไป” พี่ชายผู้อบอุ่นถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรอ่ะ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวกลับไปนอนก็หาย น้ำเชี่ยวคงนอนน้อยไปหน่อยน่ะพี่ น้ำเชี่ยวกลับก่อนล่ะกัน ไปนะครับ หวัดดีครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางเกาะแขนเกาะไหล่เอาหัวฟูถูไถหัวไหล่พี่ชายก่อนจะยกมือไหว้เข้ากับบ่าว่าที่พี่เขยที่คอยโอบประคองรับอย่างที่เคย ..กว่า2ปีที่โอมถูกฝากฝังให้ดูแลน้ำเชี่ยวที่มาอยู่ตัวคนเดียวในกรุงเทพ ทำให้เขารู้สึกรักและผูกพันธ์กับเด็กจอมทะเล้นปากเป็นอย่างน้ำเชี่ยวเหมือนน้องชายแท้ๆคนนึง
.
.
เฮ้ออ.. เราเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมมันรู้สึกโหวงๆหดหู่นักว่ะ รึว่าเราจะคิดเรื่องนายนั่นมากไปแน่ๆ...พอๆพอแล้วไอ้น้ำเอ้ย เอ็งเป็นบ้าไปแล้วรึไงว่ะ รึเอ็งชอบเค้า?...เฮ้ย!..บ้า!..บ้าแล้วกู ไม่ใช่ๆ!! นั่นผู้ชายนะเว้ย มันจะเป็นไปได้ยังไงว่ะ แต่หน้าหวานๆนั่น น่ามองมากๆเลยนี่หว่า ..เด็กหนุ่มคิดสับสนอยู่ในใจระหว่างที่บังคับพาหนะคู่กายกลับคอนโด ..แล้วทำไมอ่ะผู้ชายแล้วไง สวยกว่าผู้หญิงหลายคนซะอีก น่ารักมากด้วย...เฮ้ย! ไอ่น้ำเชี่ยว คิดไรว่ะเนี่ย เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เฮ้ย!!ฟุ้งซ่านๆ
-- ปริ้น!! –
“อ้าว! ชิบหาย ไฟเขียวตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ เออๆ!รู้แล้วโว้ย มรึงจะรีบไปไหนเอากะเมียไง?” !@#!!$@!!#
.
.
.
*******************
แหะๆ~
ลงเท่านี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวเย็นๆค่ำๆ จะมาลงอีกที (พอดีจะแก้อะไรนิดหน่อย)
B a l l o o n
-
^
^
^
ช่วยเม้นท์เค้าด้วยน๊าาาา แบบว่าอยากได้ความคิดเห็นอ่ะ :impress2:
B a l l o o n
-
^
^
^
จิ้ม ๆๆๆๆๆ
ฮาน้ำเชี่ยวอ่ะ หึงเค้าอ่ะดิ๊แบบนี้ :) :)
รอตอนต่อไปนะค๊า
-
รอตอนต่อไปนะ...
-
ท่าทางเรื่องราวทั้งหมดคงเกิดจากความเข้าใจผิด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้ำเชี่ยวมึนมากอ่ะ แอบหึงล่ะซี
หงุดหงิดเชี่ยว
-
:m20: :m20:
หึงอ่ะดิ
555+
-
พล็อทดี น่าสนใจ
แต่เนื้อหาสั้นไปในแต่ละตอน
เป็นกำลังใจนะ :L2:
รีบมาอัพเดทเถอะ รออ่าน
สงสารน้ำเชี่ยว มึนกะความคิด :z2:
-
+ พี่บอล
ชอบเวอชั่นรีไร้ท์แหะ อ่านแล้วได้ฟิลกว่าเดิมมากมาย
อิอิ รอต่อไป
-
Chapter 4 (ส่วนที่เหลือ)
---ติ้งต่อง--- ---ติ้งต่อง---
“น้องน้ำเชี่ยวจ๋า อยู่มั้ยเอ่ย พี่สุดใจเองนะฮ้า”
“ว่าไงพี่สุดใจ เสื้อน้ำเชี่ยวล่ะพี่” ร็อคเกอร์หนุ่มตาหวานรีบพุ่งมาที่ประตูทันทีที่ได้ยินเสียงพี่กระเทยประจำคอนโด
“แฮ่ แฮ่.. พี่พยามสุดตัวแล้ว แต่มันก็ได้เท่านี้อ่ะจะ น้องน้ำเชี่ยว” สาวเทียมหน้าม้าชูมือกางเสื้อเจ้าปัญหาขึ้นมาทำหน้าเจื่อน
“ได้เท่านี้เหรอพี่...โอย แล้วน้ำจะทำไงดีอ่ะ” น้ำเชี่ยวรับเสื้อมาคลี่ดู รอยคราบนั่นถึงแม้มันจะจางลงไปมากแล้วแต่มันก็ยังไม่ขาวสะอาดเหมือนใหม่
“สำคัญมาเหรอจ๊ะน้องน้ำเชี่ยวขา พี่ว่าซื้อใหม่คงจะเวิร์คสุดอ่ะฮ้า”
“โอยย แล้วน้ำเชี่ยวจะไปซื้อที่ไหนอ่ะ”
“ยี่ห้อเนี้ย ต้องนู้นเลยจ้า พารากอน หรูนะเนี่ย คงจะแพงเชียวล่ะ” หนุ่มตาหวานมีอาการสลด หน้ามุ่ยอย่างเห็นได้ชัด
“ครับๆพี่สุดใจ ขอบคุณมากนะครับ งั้นน้ำเชี่ยวขอตัวก่อนนะครับ”
---ติ๊ด ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆ---
“เออ ว่าไงว่ะไอ้ไมค์” น้ำเชี่ยวรับโทรศัพท์ด้วยเสียงเซ็งๆ
“ไม่มีไร ข้าจะโทรมาเตือนเอ็งว่าพรุ่งนี้อย่าสายนะโว้ย มีเทสต์อ่ะ จำได้ป่าว..ว่าแต่เป็นไรว่ะมึงอ่ะเสียงเซงซะ อย่างกะขี้ไม่ออก”
“เออเดี๋ยวพรุ่งนี้กูไป...เฮ้ย! พรุ่งนี้เรียนเสร็จเอ็งมีธุระไหนป่าวว่ะ”
“ข้าจะชวนเอ็งไปเป็นเพื่อน ทำธุระซะหน่อย” ก่อนเพื่อตัวแสบจะวางสาย น้ำเชี่ยวนึกได้ว่าไอ้ไมค์เองก็เป็นพวกบ้ายี่ห้ออยู่พอตัว ถ้าจะพามันไปช่วยหาไอ้เจ้าเสื้อตัวใหม่ไปคืนเจ้าของคงเหมาะสุดแล้วในนาทีนี้
“ไปไหนฟระ ไอ้เคโระ”
“เออน่าเดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง”
.
.
อาทิตย์คล้อยต่ำส่งแสงลอดตามกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ ผ่านกำแพงกระจกบานใหญ่ของบ้านเดี่ยวชั้นเดียว ที่ตอนนี้ดูเหมือนเจ้าของบ้านคงยังนอนแผ่หลาท้าทายแสงแดดที่กำลังไล่มาเกือบจะแยงลูกตา ซูเปอร์สตาร์หนุ่มสุดฮ็อทในชุดกางเกงบ็อกเซอร์สีขาวกับเสื้อกล้ามพอดีตัว นอนลืมตามองภาพถ่าย ของเขากับหญิงผิวขาวผมยาวหยักศกสลวยถึงเอวที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ในสมองยังคงนึกไปถึงบทสนทนาบนรถเมื่อ2วันก่อน
‘แล้วอยู่ๆ ทำไมพีมถึงกลับไปคบกับเค้าอีกล่ะ’ หญิงสาวล่ะชื่อนั้นไว้แทนที่จะเอ่ยออกไปให้ใจเจ็บกว่าเดิม
‘ใครบอกจี ไม่มีเหตุผลอะไรที่พีมจะต้องกลับไปหาต้น หรือหาใคร เพราะตอนนี้พีมเหนื่อย..เหนื่อยกับความรัก กับการที่จะต้องรักใคร ตอนนี้พีมมีแค่งานก็โอเคแล้ว’
‘เพื่อนจีคนนึงบอกว่า วันเกิดต้นแทนเมื่อต้นปี...พีมกับเค้า...เอ่อ...’ หญิงสาวหลบตาลงหยุดคำพูดไว้แค่นั้น
‘ใช่พีมไปค้างกับเค้า...เอ่อเรา..มันเป็นแค่เรื่องผิดพลาดน่ะ เราต่างคนต่างเมา มันก็เป็นเรื่องแค่คืนๆเดียว ต้นเค้าไม่คิดอะไรเรื่องแบบนี้หรอก” น่าอายจริงๆ เรานี่มั่วไม่เลือกเวลาสถานที่จริงๆ พูดออกไปให้เธอฟังได้ไง ยังไงเธอก็เคยเป็นแฟนเรามาก่อนนะ ไอ้ประสาทพีมเอ้ย
‘คือ..พีมไม่อยากให้จีเอาตัวเองไปเปรียบกับต้นนะ เพราะความรู้สึกหรือทุกอย่างที่พีมรู้สึกกับจีและต้นมันไม่เหมือนกัน ที่พีมบอกว่ารักจีนั่นมันก็คือรักจริงๆ แต่กับต้นบางทีพีมก็ไม่แน่ใจ จีเป็นแฟนพีม แต่ต้นแทนอาจจะไม่ใช่ จะว่าไปต้นเค้าก็ไม่ได้สนใจว่าเค้าจะอยู่จุดไหนด้วย’
‘พอเถอะพีม จีไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ... จีขอพีมแค่เรื่องเดียว มันคงไม่ยากสำหรับพีม ... ขอพีมอย่าหนีหน้าจีอีก นะ ให้จีได้ไปหาพีมบ้าง จีสัญญาจะไม่ตามติดพีมเหมือนเมื่อก่อน เมื่อไหร่ที่พีมมีเวลาก็มาทานข้าวกับจี นะ จีขอแค่เวลาทำใจ’
‘แล้วเมื่อไหร่ที่พีมเจอคนที่ใช่ แล้วจีจะไปเอง’ จีขอร้องล่ะนะพีม ขอเวลาให้จีทำใจซักพักเถอะนะ แม้ว่าจีจะเคยทำให้พีมเจ็บ แต่ก็ไม่มีใครที่จีจะอยู่ด้วยแล้วมีความสุขเท่าพีมเลย อย่าปฏิเสธจีเลยนะพีม หญิงสาวร่ำร้องอยู่ในใจ
‘ครับ’ ชายหนุ่มกระชับกอดหญิงสาวที่ซุกหน้าไว้กับอกของเค้าแน่นขึ้น หวังว่าครั้งนี้เขาคงจะไถ่บาปที่เคยทำให้จีได้บ้าง
‘หยุดร้องเถอะนะ เดี๋ยวไม่สวยไม่รู้ด้วย ตาบวมศัลยกรรมไม่ได้น๊ะ’ เมื่อช้อนคางเธอขึ้นมาก็ทำเอาพีมอดนึกเสียดายดวงตากลมสวยที่ตอนนี้เปรอะนองไปด้วยคราบน้ำตาของอดีตแฟนตัวเองไม่ได้ จึงแกล้งแซวเรื่องศัลยกรรมเพราะจำได้ว่าหญิงสาวหวงแหนความสวยของตัวเองเอามากถึงขนาดเคยพูดว่าถ้าวันนึงตัวเองอายุมากก็จะไม่ยอมให้ผิวหนังย่อนยานแม้ต้องไปศัลยกรรมก็ตาม
..พีมขอโทษคุณจริงๆสำหรับเรื่องที่ผ่านมา
.
.
---ตึก ตึ่ก ตึ้ก!---ตึก ตึ่ก ตึ้ก!---
พีมที่กำลังนอนคิดเรื่อยเปื่อยจำต้องหลุดจากผวัง ผลิกตัวหันมาทางที่มาของเสียง
“คุณพีมขา หนูมาลีเอาข้าวมาให้กิน เปิดประตูหน่อยคะ” สาวใช้ร่างเล็กผมบ็อบ ยืนถือถาดอาหาร ยิ้มแป้นอยู่นอกระเบียงของห้องนอน คงเพราะเธอไม่สามารถเข้ามาทางประตูข้างหน้าได้เพราะเขาลงกลอนข้างในไว้จึงต้องเดินเลาะมาโผล่หน้าสลอนอยู่ข้างห้องนอนเขาอย่างนี้
“ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ห้ามคนมารบกวนอ่ะ” พีมพูดพลางผลักประตูให้สาวใช้เข้ามา นี่ถ้าเป็นเย็นๆหรือค่ำมืดเขาอาจช็อคเพราะนึกว่าผีเด็กดอยไปแล้ว
“หูยยย คุณพีมขา มันตั้ง4โมงเย็นแล้ว หนูมาลีออกมารดน้ำ ตากผ้า เอาข้าวให้สนูปปี้ มองมากี่ทีก็เห็นคุณพีมนอนไม่ขยับอยู่บนเตียงง่ะ ไม่รู้เป็นลมหิวข้าวรึเปล่า พอดีคุณพัดทำขนมเค้กด้วย เลยให้เอามาให้”
“อืมๆ เอาวางไว้บนโต็ะนั่นแหละ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมากิน”
“คะ เดี๋ยวหนูมาลีกวาดบ้านให้นะคะ ไม่ได้กวาดมา2วันแล้วเนี่ย เริ่มมีฝุ่นแระ”
“เออๆ จะทำอะไรก็เอาเลย…อ้อ!หนูมาลี ต่อไปนี้ถ้าจีจี้โทรมาหาเรา มาลีโอนสายมาบ้านนี้เลยนะ”
“อ้าว ดีกันแล้วเหรอคะ ใจอ่อนอ่ะซี้”
“เออน่า ไม่ต้องมาลอยหน้าลอยตา นู้นไปกวาดห้องนอนให้เราก่อนเลย”
.
.
ณ ห้างสุดหรูใจกลางเมือง วันนี้สองหนุ่มแต่งชุดนักศึกษาสวมแว่นสายตา น้ำเชี่ยวใส่หมวกแก็ป ส่วนไมกี้ก็ใส่หมวกไหมพรม ด้วยลุคสบายๆแบบนี้มาเดินในห้างหรูที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน ทำให้แทบไม่ค่อยมีคนจะสนใจเด็กหนุ่มทั้งคู่ มีบ้างที่วัยรุ่นบางกลุ่มเข้ามาทักทายชวนถ่ายรูป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะเป็นที่รู้กันดีในวงการว่าไมค์และน้ำเชี่ยวเป็นเพื่อคู่ซี้กันมาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการและบ่อยครั้งที่ทั้งคู่จะถูกจับภาพถ่ายด้วยกันเวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัย
“เฮ้อ ไอ้เคโระเอ็งพาข้ามาทำไรที่นี่อ่ะ เอ็งเปลี่ยนรสนิยมมาชอบของแพงๆตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะเนี่ย”
“ป่าว ข้ามาซื้อของให้เพื่อนนะ” น้ำเชี่ยวตอบพลางมองหาร้านเสื้อเป้าหมาย
“เพื่อนเหรอ เพื่อนไหนว่ะ ข้ารู้จักป่าว” หนุ่มหน้าลิงถาม
“เอ็งไม่รู้จักหรอก เพื่อนใหม่น่ะ”
“ผู้หญิงอ่ะเด้ เอ็งถึงต้องมาซื้อของแพงๆให้อ่ะ”
“ไม่ใช่เว้ย..โอะ! นั่นไงเจอแระ ไปเร็ว” แล้วไมกี้ก็ถูกฉุดกระชากเข้าร้านเสื้อแบรนด์ดังที่เขาเองก็รู้จักดี
“หวัดดีคะ เชิญชมข้างในก่อนนะคะ”
“เอ่อ ผมอยากได้เสื้อแบบนี้อ่ะครับ อยู่ตรงไหนครับ” น้ำเชี่ยวพูดพลางหยิบเอาเสื้อในถุงขึ้นมาให้พนักงานดู
“อ๋อ เป็นคลอเลคชั่นใหม่ล่าสุด อยู่ด้านขวาเลยคะ..ว่าแต่ตัวนี้ทำไมเลอะอย่างนี้ล่ะคะ น่าเสียดายจัง” พนักงานบอกพร้อมผายมือไปทางฝั่งที่โชว์สินค้าคลอเลคชั่นใหม่
“ขอบคุณครับ ..ไมค์เดี๋ยวกูไปดูเสื้อทางนู้นก่อน รอกูด้วยนะมรึง” น้ำเชี่ยวหันไปกำชับเพื่อนสนิทก่อนจะเดินตามพนักงานขายไป
มือหนาลากผ่านเสื้อผ้าเนื้อนุ่มที่ถูกแขวนเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เสื้อแต่ละตัวถูกออกแบบตัดเย็บมาอย่างปราณีและมีดีไซน์ จะว่าไปแล้วมันก็เหมาะมากจริงๆ ที่เสื้อผ้าเท่ๆเก๋ๆแบบนี้จะอยู่บนตัวคนขาวๆหน้าตาน่ารักๆอย่างพีม พีราณุ .. เด็กหนุ่มผลิกดูไซส์ที่ตัวเสื้อในมือก่อนจะเลือกหยิบเอาแจ๊คเก็ตตัวใหม่บนราวที่เป็นแบบเดียวกันเป๊ะขึ้นมาพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วน เหลียวมองหาพนักงานเมื่อครู่อีกทีก็เห็นว่าไปรับรองไอ้ไมค์ตัวดีที่จับนู้นหยิบนี่เข้าห้องลองเสื้อไปซะแล้ว
..เฮ้ออ กูให้มรึงมาเป็นเพื่อนนะเว้ยไม่ได้พามาช็อป ห่านี่
“....16,000฿ ” แม้น้ำเชี่ยวจะเป็นนักร้องโด่งดังทำงานหาเงินได้ด้วยตัวเอง แต่เพราะเค้าเพิ่งจะมีชื่อเสียงได้ไม่นาน เงินก้อนใหญ่ที่สะสมได้ก็หมดไปกับคอนโดที่ยังต้องผ่อนอยู่ และครอบครัวเขาก็ไม่ได้ร่ำรวยเท่าไร สำหรับเสื้อตัวนึงกับราคาเรือนหมื่น จึงเป็นอะไรที่แพงมากสำหรับเขา
“เอ้ย ไอ้กบ ตกลงเอาป่าวว่ะ เนี่ยกรูกระเป๋าแหกหมดแล้ว” ไมกี้ว่าพลางตบไหล่เพื่อนสนิทที่มัวแต่ยืนเหม่อมองแจ๊คเก็ตตัวสวยคลอเลคชั่นล่าสุดของร้าน พลางคิดถึงชะตากรรมตัวเองเมื่อถึงสิ้นเดือนนี้คงจะโดนป๊าด่าแน่ๆที่แอบใช้บัตรเสริมจนเกือบเต็มวงเงิน
“พี่ครับเอาตัวนี้ครับ” หนุ่มตาหวานวางเสื้อลงพร้อมกับยื่นเครดิตการ์ดให้กับพนักงาน
“ตกลงมันสาวที่ไหนว่ะที่ทำให้เอ็งหลงถึงขนาดยอมจ่ายเงินเป็นหมื่นเนี่ยห๊ะไอ้กบ ท่าจะสวยมากเลยดิ” หึหึ
“เออ สวยมากแล้วก็น่ารักมากด้วย” น้ำเชี่ยวอมยิ้มนิดๆก่อนจะตอบกลับเพื่อนตัวดี ที่ชอบถามจุ๊กจิ๊กเสือกไปทุกเรื่อง ชอบหรือไม่ชอบไม่ว่าจะในรูปแบบไหนเขาเองก็ขี้เกียจมานั่งคิดให้ปวดหัว รู้แต่ว่าถ้ามันทำให้รู้สึกดีที่จะให้ของใครซักคนเขาก็อยากจะทำก็เท่านั้น
“ไมค์..ไปกลับกัน เดี๋ยววันนี้ข้าให้พี่โอมเลี้ยงข้าว” รับถุงเสื้อมาแล้วน้ำเชี่ยวก็เรียกไมค์ที่เดินดูของอยู่ละแวกนั้น
“เออไป ของฟรีข้าชอบ...เมื่อกี้เพื่อนข้าโทรมารายงานว่าโปรเจ็คอัลบั้มข้าอนุมัติแล้วนะโว้ย วันอาทิตย์ข้าจะฉลองกัน เอ็งว่างมั้ย ร้านเดิม”
“เออๆไป ฉลองกับเพื่อนทั้งที ข้าไม่พลาดหรอก เออ แต่วันอาทิตย์เย็นข้าจะเข้าบริษัทแป็บอาจไปช้าหน่อยนะ”
.
.
**************
เจอกัน Chapter 5 ครับ
B a l l o o n
-
โอ้โห เห็นราคาเสื้อแล้วหนาวเลยคับ
o22
ชอบน้องน้ำเชี่ยวอ่ะ น่ารักที่สุด
เชียร์สุดใจ เลย
-
พอเหนราคาเสื้อ o22
น้ำเชี่ยวทุ่มสุดตัว อิอิ
รอติดตาม Chapter 5 ค่า :pig4:
-
น้องน้ำเชี่ยวเป็นเอามาก :laugh:
ปล. เด็กบ้าไร น่ารักชิบ
-
:laugh: :laugh:
หลงเขาแล้วอ่ะดิ
555+
-
น้ำเชี่ยว ชอบเค้าไปแล้ว
หมดสิทธิ์บ่น :laugh:
-
เสื้อราคาเท่าโทรศัพท์ดีๆเลยอ่ะ
o22
-
มาเป็นกำลังใจให้ :L2: :L2:
-
:m3: :m3: :m3: สู้ต่อไป
-
น้ำเชี่ยวเป็นเอามาก แบบนี้หลงพี่พีมเข้าแล้วเห็นๆ
เป็นพ่อบุญทุ่มซะด้วย
น่ารักจริงๆ เด็กอารายเนี่ย :-[
-
แพงอิ๋บเป๋ง เสื้อไรเนี่ยยย
-
:o8:
หลงพีมเข้าเต็มๆๆ น้ำเชี่ยวเอ๊ย
-
เข้ามากรี๊ดราคาเสื้อ อะไรจะแพงขนาดน๊านนนนนนน
น้ำเชียวนี่ทุ่มสุด ๆๆ ฮร่า ๆๆๆๆ
-
น้ำเชี่ยวลงทุนสุดๆ พีมไม่รักไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว :laugh:
(บ่งบอกว่างกมากมาย 55)
+1 ขอบคุณพร้อมรออ่าน chapter 5 จร้า :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โหย....เสื้อแพงชิบ...แต่อ่ะนะ..ความน่ารักมันบังตา..คิกคิก...ชอบเค้าไปแล้วแต่ยังไม่รู้ตัวอ่ะสิ.. :z1:
-
ค่าเสื้อก็ 1,6000.- แล้ว
ยังจะเจอค่าอะไรอีกหว่า..หมดตัวแน่ ๆ
-
เนื้อเรื่องสนุกสนานจัง
ชอบ ชอบ มาต่อเรื่อยๆนะจ๊ะ
-
Chapter 5
ในห้องพักศิลปินบริษัทGS Entertainment ชายหนุ่มผิวขาวร่างบางนั่งเหม่อ มองออกไปยังถนนที่การจราจรติดขัดเพราะฝนตกอย่างหนัก
“อ้าว พีมยังไม่กลับบ้านเหรอ ไม่มีอะไรแล้วนิ” พี่ฝนถามอย่างสงสัยหลังจากที่นัดนักร้องหนุ่มเข้ามาประชุมงานประจำเดือน
“พีมรอฝนหยุดตกก่อนนะครับ พอดีวันนี้พีมเอารถเข้าศูนย์ คงต้องนั่งแท็กซี่กลับ”
“เหรอ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ มีประชุมต่อน่ะ...นี่อย่าลืมล่ะวันศุกร์เปิดกล้องโฆษณาแล้วนะ ระหว่างนี้ก็ไม่มีอะไร พีมก็ถ่ายละครตามคิวเหมือนเดิมไม่ต้องเข้าบริษัท เราคงเจอกันอีกทีวันเดินทางเลย ให้พี่โทรไปปลุกมั้ยจ๊ะสุดหล่อ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเจอกันเช้าวันศุกร์เลยครับ”
“โอเค งั้นพี่ไปก่อนล่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ ช่วงนี้ห้ามปาร์ตี้ ห้ามเอาแอลกอฮอล์ทุกชนิดเข้าร่างกายด้วย พี่ขี้เกียจปวดหัว”
“คร้าบบบ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มตอบออกไปอย่างแกนๆที่ถูกผู้จัดการส่วนตัวแขวะเข้าให้
เฮ้อ~นึกถึงโปรเจ็คใหม่ หน้าไอ้เด็กบ้านั่นก็ลอยมาเลย นี่เราต้องทำงานกับไอ้นักร้องกวนบาทานั่นจริงๆหรือเนี่ย ชายหนุ่มผิวขาวนั่งพิงตัวกับโซฟาติดขอบกระจก มองออกไปยังถนนหนทางที่คราคร่ำไปด้วยรถท่ามกลางหยาดฝนโปรยปราย
และในเวลาเดียวกันที่ห้องทำงานฝ่ายดูแลศิลปิน(ห้องข้างๆ)
“พี่แจ๊ค น้ำเชี่ยวกลับก่อนนะคร๊าบบบ วันศุกร์เจอนกัน” วันนี้ร็อคเกอร์หนุ่มตาหวานคึกคักเป็นพิเศษเพราะเขากำลังจะไปสังสรรค์กับเพื่อนๆที่งานฉลองอัลบั้มของไมกี้ และที่สำคัญมันใกล้จะถึงวันเปิดกล้องงานโฆษณาตัวใหม่แล้ว ซึ่งหมายความว่ากำลังจะถึงวันที่เขาจะได้เดินทางไปถ่ายหนังโฆษณาที่พัทยากับนักร้องรุ่นพี่ที่น่ารักคนนั้น! แถมยังต้องค้างคืนที่นั่นอีกตั้ง2คืน ว่ะ ฮะ ฮ่ะๆๆๆๆ
“อืม นี่อย่าตื่นสายล่ะ งานนี้เราไม่ได้ทำงานคนเดียวแล้วรู้มั้ย” แจ๊คกำชับเด็กหนุ่มอย่างเคย
“คร๊าบบบบ ทราบแล้วคร๊าบบบบ ไปแล้วนะคร๊าบบบ”
“ขับรถดีๆล่ะ”
“รู้แล้วจ้า คุณแม่ขา” เด็กหนุ่มหันมาทำท่าตุ้งติ้งล้อเรียนผู้จัดการคนสนิท ทำเอาคนถูกแซวแทบจะคว้าที่ทับกระดาษปาเสยหัวฟูๆนั่นให้รีบออกไปแทบไม่ทัน
.
.
.
เฮ้ย! ไอ้ฝนบ้า! ทำไมต้องมาตกวันนี้ด้วยว่ะเนี่ย.. แท็กซี่เรียกอยากจริงๆ ชายหนุ่มร่างเล็กที่ยืนชะเง้อคอมองหาแท็กซี่ เขาาหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะตอนนี้เสื้อเชิ้ตตัวบางสีขาวดีไซน์เก๋เริ่มจะเปียกชุ่มแล้ว รู้อย่างนี้น่าจะเชื่อพี่ยามคนเมื่อกี้ที่จะช่วยออกมาเรียกรถให้ก็ดี ชายหนุ่มหัวเสียนึกโทษตัวเองที่ไม่รู้จะเป็นคนขี้เกรงใจใครไม่เข้าท่าไปถึงไหน
---ปิ้นนนน!! ปิ้นนนนนนนน!!---
ระหว่างที่พีมกำลังยืนลังเลอยู่ว่าจะเข้าไปนั่งรอฝนหยุดที่คอฟฟี่ช็อปคงดีกว่า อยู่ๆสปอร์ตซีดานสีดำคันงามก็โฉบมาจอดอยู่ตรงหน้า กระจกฟิลม์ทึบถูกลดลงเผยให้เห็นชายหนุ่มหน้าใส ในชุดนักศึกษาสวมแว่นสายตาทรงสวย ที่ชะโงกหน้าออกมาทักทายด้วยรอยยิ้มน่ารักประดับลักยิ้มบุ๋มข้างแก้ม
ใครอ่ะหน้าคุ้นๆแฮะ .. หนุ่มผิวขาวขมวดคิ้วมุ่นมองคนในรถงงๆ กระทั่ง
“ขึ้นมาก่อนซิพี่ ฝนตกนะ เดี๋ยวเปียกหมด” อ๊ะ! เสียงนี้ใช่เลย ไอ้เคโระกวนโอ้ยนี่หว่า ถึงว่าทำไมมันดูคุ้นๆจัง
“ไม่อ่ะ ชั้นจะกลับบ้าน” ทำไมต้องมาจอดตรงนี้ฟระเนี่ย เรากำลังเรียกแท็กซี่ด้วย เดี๋ยวเค้าก็ไม่จอดกันพอดี ความซวยกำลังจะมาเยือนอีกแล้วหรือเปล่าเนี่ย
“เร็ว! ขึ้นมาเร็วพี่ เปียกไปหมดแล้ว เดี๋ยวหวัดกินพอดี ไปไหนเดี๋ยวผมไปส่ง” เด็หนุ่มตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสายอีกครั้ง
“หึ~ ไม่เอา ฉันกลับของชั้นเองได้ นายไปเฮอะ รถติดอยู่ข้างหลังนายเต็มเลยน่ะ” ขอบใจนะแต่ชั้นไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณนาย
“บอกให้ขึ้น ก็ขึ้นมาเถอะน่า พี่ไม่ขึ้นผมก็จะจอดอยู่อย่างเงี้ยะแหละ” เสียงห้วนตอบกลับมาอย่างท้าทาย ทำเอาชายหนุ่มหน้าหวานงุ้นง่านชะเง้อมองไปที่ขบวนรถข้างหลังที่เริ่มติดมากขึ้นเพราะเจ้าเด็กหน้ามึนในรถนี่คนเดียวแท้ๆ.. ไอ้เคโระบ้านี่ตื้อจริงวุ้ย รถติดไปหมดแล้ว ..สุดท้ายพีมก็จำต้องขึ้นรถคันงามอย่างเสียมิได้ เพราะดูท่าแล้วเจ้าเด็กแสบนี่คงจะไม่ไปไหนแน่ถ้าเค้าไม่ขึ้น
“บ้านพี่อยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวผมไปส่ง” เด็กหนุ่มยิ้มหวานจนตาแทบปิด
“ทองหล่อ” พีมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงมึนตึง โดยไม่ได้หันไปมองคู่สนทนาเลยด้วยซ้ำ นึกหวั่นๆว่ามันคงจะไม่ขับรถพาไปเทกระจาดที่ไหนมั้ง
“บังเอิญจัง พอดีผมก็จะไปแถวๆนั้นเหมือนกัน” แต่เจ้าตัวแสบยังคงหันมาพูดคุยอย่างอารมณ์ดี แม้จะไม่ได้รับสัญญาณตอบกลับจากคนข้างๆสักเท่าไร
“........” นานเข้าสายฝนที่กระหน่ำลงก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด การจราจรก็ยิ่งติดขัดมากขึ้น น้ำเชี่ยวเหลือบไปเห็นหนุ่มร่างเล็กที่นั่งตัวเปียกและเสื้อสีขาวบางตัวนั้นนั่นก็แนบเนื้อซะจนมันเห็นไปถึงไหนต่อไหน ทำเอาร๊อคเกอร์หนุ่มสุดแสบแทบไม่เป็นอันขับรถ จากที่คิดเอาไว้ว่าจะแกล้งแซวเล่นให้หน้าขาวๆนั่นแดงแปร๊นเหมือนวันก่อน ก็เกิดอาการใบ้รับประทานทันที
“นายจะหันมาหาฉันทำไมบ่อยๆห๊ะ ขับรถเป็นเต่าเลยเนี่ย ให้ขับให้มั้ย?” คนยิ่งหนาวๆมองอยู่นั่นแหละ รถก็ติดอย่างงี้มันจะถึงบ้านเมื่อไหร่เนี่ยย~ ชายหนุ่มคิดในใจพลางกระชับแขนกอดตัวเองให้แน่นขึ้น
“.......” กระทั่งสติสะตังน้ำเชี่ยวเริ่มกลับมาเมื่อเห็นร่างขาวๆเริ่มซีดและสั่นเล็กน้อย คงเพราะแอร์เย็น
“เอาพี่เช็คตัวก่อน เดี๋ยวเป็นหวัดนะ” น้ำเชี่ยวรีบปิดแอร์แล้วหันไปคว้ากระเป๋าเป้ข้างหลังควานหาผ้าขนหนูออกมาให้กับคนข้างๆ
“ขอบใจ.....” วันนี้มาไม้ไปไหน ใจดีแปลกๆแฮะ
ไม่นานเจ้าของรถก็เกิดนึกขึ้นได้ว่ามีเสื้อที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวันก่อน จึงหันไปหาควานเอาถุงเสื้อที่เค้าได้จัดแจงดึงป้ายราคาออก เปลี่ยนถุงของร้านไว้เรียบร้อยเพราะตั้งใจว่าจะโมเมว่าเป็นเสื้อตัวเดิม
“อ่ะ ใส่ไว้จะได้ไม่หนาว” ยื่นถุงเสื้อไปข้างหน้าคนน่ารักที่กำลังนั่งสั่นงึกๆ ไม่พูดไม่จา
“ไรอ่ะ...” พีมหยิบเอาเสื้อในถุงออกมาอย่างเซอร์ไพรส์ เมื่อพบว่ามันกลับไปขาวสะอาดเหมือนใหม่แบบเดิมแล้ว
“โห...ไม่เปื้อนแล้วอ่ะ ขอบใจนะ” หูยยยย..สะอาดเหมือนใหม่เลยแฮะ เย้! ใบหน้าเรียวได้รูปหันมาฉีกยิ้มโชว์ฟันสวยให้กับหนุ่มน้อยที่ทำหน้าที่สารถีอย่างอารมณ์ดีเหมือนลืมตัว.. เค้าไม่รู้เลยว่ากำลังทำให้เด็กหนุ่มข้างๆใจเต้นจนแทบจะหลุดออกมา เพราะสิ่งที่เหนือความคาดคิดของเด็กหนุ่มก็คือ นอกจากพีม พีราณุจะมีมาดนิ่งๆเท่ๆแบบที่ใครเห็นก็ชอบแล้ว เวลาที่ซูเปอร์สตาร์หนุ่มคนนี้ยิ้มตาหยีโชว์ฟันขาวตัดกับสีของริมฝีปากสดนั้นมันช่างน่ารักเกินคำบรรยายจริงๆ ช่างเหมือนกับตุ๊กตารูปปั้นที่ถูกบรรจงสร้างสรรค์มาอย่างวิจิตรงดงามอย่างไรอย่างนั้น
“เฮ้ย! ทะ..ทำไรอ่ะพี่ ไม่อายคนรึไง เฮ้ยยย!!” น้ำเชี่ยวสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มหน้ามนก็ถอดเสื้อออกเผยให้เห็นหน้าอกแน่นเรียบเนียน กล้ามแขนขวาๆและกล้ามหน้าท้องสวยๆนั่น โอย~ภาพที่เห็นมันทำเขาแทบจะหยุดหายใจ ..'คุณโลหิตที่ไหลเวียนอยู่ในตัวกระผมคร้าบ อย่างเพิ่งทะลักออกมาตอนนี้นะครับ ไม่งั้นกระผมจะถูกตราหน้าว่าเป็นพวกลามกแน่ๆเลย' เด็กหนุ่มได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจพลางเอามือขึ้นมาปิดปากปิดจมูกไว้ก่อน
“ก็นายบอกเองว่าให้ฉันเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ แล้วนายจะโวยวายหาอะไรเล่า ทำอย่างกะฉันเป็นผู้หญิงงั้นแหละ ก็แค่ถอดเสื้อแค่เนี้ยไม่เห็นจะแปลกตรงไหน” ไอ้เด็กบ้านี่ก็ คนหนาวจะตายอยู่แล้ว บรือออออ
“......” เออมันก็ใช่นิหว่า คงจะหนาวล่ะซี้คนปากดี แต่รีบๆเปลี่ยนเร็วๆได้ม้ายยย เดี๋ยวรถคันอื่นเค้าก็เห็นกันพอดี อยากให้เค้าเห็นนักรึไงเว้ยย หึ่ม! เดี๋ยวพ่อหักเลี้ยวเข้าโรงแรมแม่มเลยนิ
“อ๊ะ เดี๋ยวนายเลี้ยวซอยหน้านั่นนะ จะถึงแล้ว” พ่อหนุ่มหุ่นซ่อนรูปที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นทันทีที่ได้สวมเสื้อตัวใหม่ที่อุ่นกว่าว่าพลางชี้ไม้ชี้มือไปยังจุดหมายข้างหน้า
“ค้าบบกระผม” ให้ตายเหอะ ไม่อยากให้ถึงเลย น้ำเชี่ยวได้แต่คิดขณะบังคับพวงมาลัยรถมาเทียบประตูรั้วบ้านบานใหญ่
“จอดตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง ขอบใจนายมากนะ...”
“ฝนยังไม่หยุดเลย ให้ผมขับเข้าไปส่งในบ้านนะ จะได้ไม่เปียกอีก...กุญแจอะ เอามา”
“อะไร” พีมย้อนถามสีหน้างงๆ เจ้านี่ วันนี้มันกินยาผิดแน่ๆ ถึงมาดีกะเรางี้
“เอามาเร็ว เดี๋ยวผมลงไปเปิดให้พี่จะได้ไม่เปียก” เด็กหนุ่มดึงดันจนวินาทีสุดท้าย อย่างน้อยวันนี้เขาก็รู้แล้วว่าพีม พีราณุ ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรูปงามคนนี้พักอยู่ที่ไหน วะฮะฮ่า
“.....” ชายหนุ่มหน้าหวานไม่ได้ตอบอะไรพลางควานหารีโมทประตูรั้วขึ้นมากด ให้พ่อสารถีหน้าเป็นได้สมใจสักที
“โห...บ้านหรือวังเนี่ย” น้ำเชี่ยวตาค้างกับภาพคฤหาสน์หลังโตตรงหน้าที่ตั้งตระง่านอยู่ท่ามกลางสวนสวยเขียวชะอุ่ม ไม่สงสัยเลยว่าแค่เสื้อนอกตัวเดียวที่พีมใส่ก็มีราคามากกว่าเงินเดือนของคนบางคนแล้ว
“เอ้ย!.ไม่ใช่ทางนั้น ทางนี้ๆ” พีมชี้บอกทางให้เจ้าเด็กหน้าตื่นหักพวงมาลัยขับเลาะไปอีกทางที่ถูกโรยด้วยกรวดขนานตามสนามหญ้าอีกด้านห่างจากคฤหาสน์หลังใหญ่นั่นพอสมควร
“พี่อยู่นี่เหรอ..” เด็กหนุ่มมองไปยังบ้านชั้นเดียวหลังย่อมๆสีขาวสะอาด ที่ถูกออกแบบโดยใช้กระจกใสเป็นกำแพงทั้งสามด้านทำให้มองเห็นเข้าไปถึงภายในที่ดูเหมือนจะตกแต่งโดยใช้เฟอร์นิเจอร์โทนขาวและครีม ด้านหน้าและด้านข้างของตัวบ้านมีระเบียงไม้สีขาวน่ารักประดับด้วยโมบายหลายสีระโยงระยางส่งเสียงดังกรุ้งกริ้งล้อสายลมอ่อนๆ ..อา แค่บ้านที่อยู่ยังดูน่ารักไม่แพ้เจ้าของเลยแฮะ
“หลังนู้นนะของพี่สาว ฉันอยู่คนเดียวที่นี่.. ขอบใจนายมากนะที่มาส่ง ไว้วันหลังฉันเลี้ยงกาแฟนายล่ะกัน” พีมพูดยิ้มๆแบบมีเลิศนัยพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์แปลกๆ สื่อความหมายได้ไม่ยาก ว่า...
“ฮ่าๆๆ..ถ้าพี่จะเลี้ยงกาแฟแบบวันนั้นที่หน้าลิฟท์ล่ะก็ น้ำเชี่ยวไม่เอานะ” เด็กหนุ่มตาหวานภายใต้กรอบแว่นใสฉีกยิ้มพร้อมกับหัวเราะอย่างเป็นกันเอง น่าแปลกที่เขารู้สึกเป็นกันเองกับนักร้องรุ่นพี่ตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย ที่พูดแทนตัวเองว่าน้ำเชี่ยวนั่นก็ไม่รู้สึกกระดากปากเลยสักนิด อยากรู้จังว่าอีกคนจะรู้สึกเหมือนกันบ้างมั้ย ถ้าได้สักครึ่งของเขาก็คงจะดี
“เอาละๆเดี๋ยวฉันเข้าบ้านแระ ขับรถกลับดีๆแล้วกัน บาย..” หนุ่มหน้าหวานหันมาส่งยิ้มน่ารักก่อนจะเปิดประตูลง
“ดะ..ดะ เดี๋ยว พี่” เป็นธรรมดาของคนโลภที่พอได้คืบแล้วก็จะเอาศอก เด็กหนุ่มอึกอักขึ้นมาทันทีเมื่อคิดได้ว่าเย็นนี้เขามีนัดกับกลุ่มเพื่อนเอาไว้ และเขาก็อยากจะ..พูดไปเลยเซ่ ไอ้น้ำเชี่ยว จะติดอ่างทำไมกันว่ะ
“หืม...มีอะไร?”
“พะ..พี่ เอ่อ..คือว่า พี่ยะ..อยากไปดื่มด้วยกันหน่อยมั้ย เย็นนี้อ่ะ” โอ้ย พ่อแก้วแม่แก้ว เทวดาสิ่งศักดิ์ทั้งหลายช่วยน้ำเชี่ยวด้วย ขอให้เค้าตอบตกลงทีเถ๊อะ สาาธุ!
“......” หืออ..อะไร เจ้าเด็กนี่ !@#!!@!
... ชวนเราไปเที่ยวงั้นเหรอ
“มะ..ไม่เป็นไร ผะ..ผมแค่ชวนเล่นๆน่ะ พี่คงมะ..” อย่างกะเค้าจะอยากไปกับเอ็งอ่ะ ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่เอ้ย
“อืม...งั้นเดี๋ยวรอแป็บนะ ขอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อหน่อยละกัน” หนุ่มร่างเล็กตอบแบบยิ้มๆ แล้วก็เดินตัวปลิวหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้เจ้าเด็กตาโตนั่งเป๋อเหรอ เพราะยังงงๆอยู่กับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“....(ยังคงอึ้ง อ้าปากค้าง)...” เมื่อกี้เค้าว่าไงนะ รอแป็บงั้นเหรอ งั้นก็ตกลงไปนะซิ
เย้!!! อยากจะกรี๊ดดดดดดแบบผู้หญิงจังเลยโว้ยยยย เย้ๆๆๆ !! นี่ที่เค้าตกลง มันเป็นเพราะกูหล่อ หรือว่าเค้าใจง่ายกันว่ะเนี่ยยย.. วะหะฮ่า ๆๆ
.
.
**********************
เจอกันตอนหน้า ครับ
B a l l o o n
-
:z2: :z2:
เย้ๆ
ต่อๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด แทนน้ำเชี่ยว
พระเอกจะสาวแตกซะแล้ว
เออ พี่พีมเรื่องเที่ยวเนี่ยชวนง่ายเชียว
:z2: :z2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ตกลงใครตกหลุมใครนิ :z1:
-
:bye2:
-
+เป็นกำลังใจให้ครับ+
-
สนุกมากเลยอ่ะฮับ~!!!!
นี่สรุปว่าน้ำเชี่ยวเค้าแอบชอบคุณพีมแล้วใช่ป่ะเนี่ย???
แล้วนี่จะจีบกันซึ่ง ๆ หน้าหรือเปล่าน้า???...แอบลุ้นและเป็นกำลังใจให้น้ำเชี่ยว
สามารถพิชิตใจคุณพีมได้ก็แล้วกันนะฮะ
ปล. เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะฮะ...เรื่องนี้สนุกมากเลย...จะติดตามต่อไปนะฮะ...ขอบคุณฮะ *ยิ้มหวาน*
-
ฮ่าฮ่า...น้ำเชี่ยว อยากจะกรี๊ดจนแต๋วแตกเลยเหรอ...กรำ =.="
แต่น่ารักอ่ะ น้องเคโระน้อยชวนพี่พีมไปเที่ยวแถใยังตกลงไปอีก.. :impress2:...
รอความคืบหน้าตอนต่อไปจ้า o13
-
:impress2:
ตอนต่อไปๆๆ
-
:z2: :z2:
-
ว๊ายยย กรี๊ดดด้วยคน ฮร่า ๆๆๆ
น้ำเชี่ยวเอ้ยยยยยยย
-
ตกลงน้องหล่อ หรือพี่ใจง่ายจ้ะ
-
น้องน้ำเชี่ยวก็ดีใจซะสุดฤทธิ์
ต่อจากนี้จะมีไรดีๆป่าวน้า อิอิ :z1:
-
แน่ะๆ น้ำเชี่ยว ดีใจจนเกือบสาวแตกแล้วไหมล่ะ
:laugh: ไม่ใช่เพราะแกหล่อ หรือเพราะพีมใจง่ายหรอกเว้ย
ไอ้นี่คิดเข้าข้างตัวเองจริงๆ
-
คงเป็นเพราะใจง่ายมั้งครับ 555+++
รออยู่นะคร้าบบ
-
จะดีใจอะไรขนาดนั้นหว่า..
-
ดันๆๆ
:haun4: อิอิ
-
น้ำเชียว ว อะไรจะขนาดนั้นน ฮ่า ๆ
อ่านทันแล้วว ๆ ><~
สนุก ๆ มาก ๆ เลยยค่ะ
:impress2:
-
Chapter 6
“บ๊อกๆๆ! เอ๊งๆๆ บ๊อกๆๆ!!”
หนุ่มน้อยตาโตคิ้วเข้มในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์(ชุดนักศึกษา)สวมแว่นสายตา ถือวิสาสะมานั่งคอยเจ้าของบ้านอยู่ที่ริมระเบียง เล่นกับเจ้าหมาน้อยหูตูบที่กำลังวิ่งรอดไปรอดมาอยู่ที่ขาเขารอเวลาคนที่นัดหมายไว้อย่างใจเย็น
“ว่าไง...จะไปรึยังเคโระ” เสียงหวานเอ่ยทักอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มแก้มบุ๋มมัวแต่นั่งเล่นอยู่กับเจ้าสนูปปี้ขี้อ้อนที่กำลังครางหงิงๆเพราะมันโดนเกาพุงอยู่ กระทั่งผู้ถูกเรียกหันมาก็ทำให้รอยยิ้มเล็กๆบนหน้าของหนุ่มร่างขาวกลายเป็นหัวเราะจนตัวงอ เพราะเจ้าเด็กเอ๋อนั่นกลับทำท่าอย่างกับเห็นสิ่งแปลกประหลาดในชีวิต ดวงตาโตหวานภายใต้กรอบแว่นใสเบิกค้างไม่ต่างจากริมฝีปากหยักหนาที่อ้าออกจนน้ำลายใกล้ยืดแล้ว
“...(อึ้ง)...” เอ๋ออยู่..ยังคงเอ๋อไม่เลิก เมื่อน้ำเชี่ยวหันมาเห็นชายหนุ่มผิวขาวร่างเล็กคนเดิมในมาดใหม่ที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นกับตาจะๆอย่างนี้ ด้วยกางเกงยีนส์สีซีดเอวต่ำขาเดปบ่างขาดเล็กๆกับเสื้อเชิ้ตดีไซน์เก๋สีดำพอดีตัวที่ถูกปลดกระดุมลงมาโชว์แผงอกขาวๆและสร้อยคอเส้นสวยสีเงิน
“เฮ้! ไอ้กบแว่น..” ดูๆไปนายกบนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ แว่นสายนั่นทำให้มันดูเอ๋อเหรอดี เวลามันไม่ปากดีเนี่ยก็ใช้ได้ เอ่อ..ว่าแต่มันจะยืนอึ้งอีกนานมั้ย?
“อ๋อ...ไปซิ ไปครับ” ไม่รู้ทำไมหน้าเรามันร้องผ่าวแบบนี้ หายใจไม่สะดวกเลย สายตาคู่นั้น ใบหน้าหวานๆเรียวได้รูปนั่น ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อนั่น ให้ตายเถอะถ้ามันเป็นความฝันก็อย่าปลุกผมเลยได้โปรด เด็กหนุ่มร่ำร้องอยู่ในใจพร้อมกับก้าวเท้านำไปที่รถ ..
“นี่กบแว่น” ห๊า...ไรนะ เรียกเราว่ากบ กบอะไรนะ - -'
“ครับ”
“เอ่อถ้าฉันไปกับนาย รับปากอะไรกับฉันสักอย่างได้มั้ย” พีมเอ่ยบางอย่างที่คิดไว้ว่าการไปเที่ยวด้วยตามคำขอครั้งนี้น่าจะเกินกับคำว่าสมน้ำสมเนื้ออยู่มากโข
“ได้สิ... อะไรเหรอครับ” แค่พี่ไปกับผม ให้ผมทำอะไรก็ยอมแล้วล่ะ จะเอากาแฟมาราดหัวผมซักสิบแก้วผมก็ยอม ยอมทุกอย่าง
“โอเค ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอก ไปกันเถอะ เดี๋ยวไว้ขากลับแล้วจะบอกแล้วกัน”
.
.
ณ ผับหรู...ย่านสุขุมวิท เนื่องจากทั้งไมกี้ น้ำเชี่ยวรวมถึงเพื่อนๆในกลุ่มส่วนใหญ่ก็เป็นนักร้องดาราที่มีคนรู้จักหน้าค่าตา ทำให้ต้องหาร้านที่ค่อนข้างมีพื้นที่ส่วนตัว และคนไม่ผลุกผล่านเท่าไรนัก ซึ่งทำให้ผับหรูระดับ5ดาวแห่งนี้เป็นที่สิงสถิตประจำสำหรับกลุ่ม
“เฮ้ย! ไอ่น้ำเชี่ยว ไงมาซะช้าเชียวนะเอ็ง...อ๊ะนี่ พี่...” ไมค์เอ่ยทักน้ำเชี่ยว แต่ก็ต้องอึ้งๆงงๆเมื่อพบว่ามีอีกคนที่เค้าไม่คิดว่าจะมากับเพื่อนเขาได้
“พี่พีม..ไง ที่ข้าเคยเล่าให้เอ็งฟัง วันนี้เอ็งฉลองโปรเจ็คอัลบั้มใหม่ ข้าก็เลยถือโอกาสชวนพี่พีมมาฉลองโปรเจ็คใหม่ของข้าบ้างดิโว้ย”
“หวัดดีครับ พี่ชื่อพีมนะครับ” ชายหนุ่มร่างเล็กแนะนำตัวอย่างเป็นกันเอง
“ครับ ผมไมกี้ครับ ไอ้นี่ชื่ออ้น ไอ้นั่นนิก และยัยลิงเพศเมียนั่นชื่อมะยมครับ” ไมกี้แนะนำตัวเองกับพีม พร้อมกับแนะนำอ้นเพื่อนตัวสูงหน้าเกาหลีร่วมค่ายที่เคยเรียนร้องเพลงมาด้วยกัน กับเพื่อนหนุ่มผมยาวนักเขียนเพลงอารมณ์ติ๊ดส์ และเพื่อนสาวห้าวร่วมชั้นร้องเพลงอีกคน
“จริงๆเราก็เห็นหน้ากัน เดินผ่านกันที่บริษัทบ่อยๆ แต่ไม่เคยได้คุยกันเท่าไรเลยนี่เนอะ” มะยมแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส
“โหหห..ก็พี่พีมเค้าดังขนาดนี้ เป็นศิลปินอันดับหนึ่งของค่ายเรา ผมไม่กล้าทักหรอกครับ” นิกพูดด้วยสีหน้าแหยๆ
“ไม่หรอกครับ...ทีหลังเจอกันก็อย่าลืมทักกันด้วยนะครับ พี่จะได้มีเพื่อนชวนมาเที่ยวเพิ่มอีก” พีมตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรก่อนส่งยิ้มหวานให้เหล่าบรรดาเด็กหนุ่มที่หัวเราะร่าพากันสนทนาอย่างออกรสราวกับไม่เคยคุยกับคนดังๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนั้นทำให้ใครบางคนเริ่มมีอาการหงุดหงิดใจ แม้เขาพยามๆกระแซะตัวเองเข้าไปแทรกระหว่างหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่กำลังหัวเราะคิ๊กแถมยิ้มจนตาแทบปิดให้กับกลุ่มเพื่อตัวป่วนทั้งหลาย หรือพยามกระแทกแก้วดังๆเรียกร้องความสนใจซักทีบ้างก็กลับไม่ทำให้ทั้งหมดไม่หยุดคุยโม้ใส่คนของเขาเสียที
“เออ..ไมค์ไหนคู่ดูโอโปรเจ็คของเอ็งอ่ะ” น้ำเชี่ยวหันไปถามไมกี้ที่กำลังยกแก้วเรียกเพื่อนๆและพี่พีมชนและดื่มอย่างสนุกสนาน
“อ๋อ..เออมันบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว เดี๋ยวคงมามั้ง... อ๊ะนั่นมาพอดี เอ้ย! ไอ้แบงค์ ทางนี้โว้ย ทางนี้ๆ”
“หวัดดีๆ ว่าไงว่ะ โทษทีข้ามาช้าไปหน่อยมัวแต่นอนเพลินว่ะ” หนุ่มหน้าตี๋มาดกวนออกตัวเมื่อมาถึงที่โต๊ะ
“เออๆไม่เป็นไร มาๆข้าจะแนะนำให้รู้จักเพื่อนข้า นี่อ้นกะนิก นี่มะยม ส่วนนี่ น้ำเชี่ยว แล้วนี่ ก็พี่...”
“เอ้า!พี่พีมมมม..มาได้ไงเนี่ย ช่วงนี้ไม่ค่อยที่เจอกันเลยเนอะ” หนุ่มมาดกวนทักพีมอย่างกันเอง
“ไงแบงค์ แสดงว่าอัลบัมใหม่ของเรานี่ออกคู่กับไมค์เองเหรอ พี่ดีใจด้วยนะ”..อะไรเนี่ยไอ้ตี๋หน้าจืดนี่มันรู้จักพี่พีมด้วยเหรอคุยสนิทสนมกันจัง หมั่นไส้โว้ย!!
“บลาๆๆ~..” “บลาๆๆ~..” “บลาๆๆ~..” “บลาๆๆ~..” เออๆ เอากันเข้าไป.. โอ้ย!!โว้ยยยย! มันอะไรกันว่ะ! มากับเราแท้ๆชนแก้วแต่กับไอ้พวกลิงข้างพวกเนี้ย รู้งี้ชวนไปผับอื่นสองคนดีกว่า
เฮ้อ..เห็นตัวเล็กเงียบๆหงิมๆอย่างงี้ไม่อยากจะเชื่อว่าจะดื่มเก่ง.. จะเมามั้ยว่ะเนี่ย
.
.
“พี่ เดี๋ยวผมมานะ ลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในรถอ่ะ เฮ้ยไอ้ไมค์เดี๋ยวข้ามานะลืมเป๋าไว้ในรถ”
ขณะที่น้ำเชี่ยวควานหากระเป๋าของตนในกระเป๋าเป้ แต่โทรศัพท์เครื่องหรูอีกเครื่อง ที่ดูเหมือนเจ้าของเครื่องคงจะทำตกไว้ที่เบาะที่นั่งข้างคนขับ ก็เกิดดังขึ้นมา
---ครืดดด ครืดดดดดด---
เอ๋!เบอร์พี่ฝนนี่นา จะรับดีมั้ยน๊า คงจะมีธุระสำคัญหรือเปล่าถึงโทรมาดึกๆ เด็กหนุ่มยืนมองหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูอยู่สักพักก็ตัดสินใจรับสายในที่สุด
“ฮาโหลครับ..พี่ฝนนี่น้ำเชี่ยวเองนะ เอ่อ.. พอดีพี่พีมเค้าลืมโทรศัพท์ไว้บนรถอ่ะครับ... อ๋อ พอดีฝนตกน้ำเชี่ยวเลยแวะไปส่งพี่เค้าที่บ้าน เห็นพี่เค้าไม่ได้ไปไหนก็เลยชวนมาฉลองโปรเจ็คใหม่กับพวกไอ้ไมค์มันด้วยอ่ะ” เด็กหนุ่มพูดยืดยาวหาเหตุผลมาอ้างอิงเสร็จสรรพเมื่อถูกถามจากผู้จัดการของซูเปอร์สตาร์หนุ่ม
“ฉลองเหรอ! อย่าบอกนะว่าดื่มกันด้วยน่ะ” น้ำเสียงตามสายฟังดูเหมือนรนๆกลัวๆอะไรซักอย่าง
“ก็ดื่มอ่ะฮะ ทำไมเหรอฮ่ะพี่” น้ำเสียงตามสายฟังดูร้อนรนมากซะจนน้ำเชี่ยวเริ่มสงสัย
“ตายแล้ววววว ตาย ตาย น้ำเชี่ยวฟังพี่นะ รีบกลับเข้าไปเลย แล้วอย่าให้พีมเค้าเมาเด็ดขาด! ให้เค้าดื่มน้อยที่สุดรู้มั้ย ไปเลยรีบไปเลยเดี๋ยวนี้!!” เด็กหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้ที่คิดว่าคงจะถูกดุแน่ๆที่แอบชวนนักร้องดังของค่ายออกมาเที่ยว ปรากฏว่าพี่ฝนคนสวยกลับไม่ได้ออกปากดุเขาเสียเท่าไหร่ แต่กลับมีน้ำเสียงตกใจแกมกังวนพร้อมกำชับให้เขารีบเข้าไปหาพีมและสั่งห้ามนำแอลกอลฮอล์ทุกชนิดเข้าใกล้ซูเปอร์สตาร์หนุ่มอย่างเด็ดขาด
“ว่าแต่พี่โทรมาจะคุยอะไรกับพี่พีมอ่ะครับฝากน้ำเชี่ยวไปบอกมั้ย”
“ไม่มีอะไรมาก แค่จะโทรมาบอกว่าวันศุกร์เลื่อนนัดจากเช้าเป็นเที่ยง นายก็ด้วย เที่ยงนะ”
“คร๊าบบบบ” รีบไปดูพี่พีมก่อนดีกว่า
.
.
ท่ามกลางบรรยากาศมืดสลัวและเสียงเพลงที่ถูกเปิดโดยดีเจชื่อดังจากอังกฤษ เสียงบีทที่เริ่มแน่นผสานกับท่วงทำนองที่เร็วกระชับมากขึ้นบ่งบอกว่าได้ล่วงเลยเวลาของวันใหม่เข้าไปแล้ว ร่างโปร่งเร่งฝีเท้าเดินตัดจากลานจอดรถหลบเข้าหลังร้านที่ดูจะลับตาคนมากกว่า ในหัวได้แต่คิดวนเวียนถึงเรื่องที่ถูกกำชับมาเมื่อสักครู่ กระทั่งเข้าใกล้บริเวณโต๊ะไพรเวทของโซนวีไอพีที่ถูกกันไว้อย่างเป็นสัดส่วน ภาพตรงหน้าก็ไขความสงสัยให้น้ำเชี่ยวอย่างกระจ่างจนเด็กหนุ่มแทบจะเข่าอ่อน
“แอร๊ยยย...น้ำเชี่ยวมาแล้ว มา มา เร็..วววว อ้ายยเค..โระ มา...เอ้า!ดื่ม..มมม” ไอ๋..หยา มิน่าล่ะพี่ฝนถึงรีบให้มาหยุดพี่พีมไม่ให้กินเหล้า ก็ตอนนี้หนุ่มร่างเล็กแสนเท่ เจ้าของใบหน้าหวานๆ กลายร่างเป็นนักเลงเด็กช่างกลไปซะแร้วววว อะไรเนี่ยยยโว้ย
“เอ้ย!ไมค์ ทำไมดื่มกันหนักจังว่ะ... เฮ้ย!!” เอ้า! ไอ้เวรไมค์นี่ก็เมาสะโหลสะเหลไม่แพ้กัน.. โหยยย นู้นไอ้อ้น ไอ่นิกพับไปแล้ว เหลือแต่ไอ้แบงค์หน้าตี๋นี่ ชวนพี่พีมกูชนอยู่นั่นแหละ แม่ม..
“เฮ้ย! ไอ้น้ำเชี่ยวไปหนายย มาฟระ นานนนน ชิบ ดูดิพี่พีมเค้าเลยต้องซดแทนเอ็งเลย มา...มา ชนแก้วๆ” หนุ่มหน้าตี๋มาดกวนคว้าแก้วส่งให้น้ำเชี่ยวอย่างหัวเสียที่เพื่อนใหม่หายหัวไปตั้งนาน
“เอ้ย..ไม่เอาแล้ว ข้าจะกลับแล้ว ดูเด๊ะพี่กูเมาไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย” เหอะ! กูไม่รู้แหละว่ามึงจะรู้จักพี่พีมมาเมื่อไหร่แค่ไหนยังไง แต่งานนี้กูเป็นคนชวนมา แถมยังมารถกูอีกด้วย เพราะฉะนั้นมึงช่วยได้ยินให้ชัดด้วยว่าพี่กู พี่พีมของกูเว้ย ไอ้หน้าตี๋! ..คอยดูเหอะหลังจากกลับจากพัทยาคราวนี้คนที่จะคุยสนิทหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกับไอ้ขี้เมาตัวขาวๆเนี่ยต้องเป็นกูเท่านั้นโว้ยยย!!
“รายยยยย ครายยยยย มาวววววว ... อ๊ะ!ไอ่โกบบบแว่นนี่นา มาตั้งแต่เมื่อร่าย..เนี่ยยย” โห..แม่งหมดกันๆ..นี่เหรอซุบเปอร์สตาร์มาดเท่ เซ็กซี่ของกรู ใครมาเห็นเข้าจะเป็นไงว่ะเนี่ย เฮ้อ! น้ำเมานี่มันเปลี่ยนนิสัยคนได้จริงๆ เด็กหนุ่มโวยวายอยู่ในใจพลางรวบไม้จับมือของคนเมาที่มาเกาะแกะตัวเขาคะยั้นคะยอให้ดื่มสารพัดให้หยุดอยู่นิ่งๆเสียที
“ไปพี่ กลับกันเถอะดึกมาแล้ว” น้ำเชี่ยวพูดพลางพยุงตัวหนุ่มร่างเล็กที่ตอนนี้ไม่ค่อยจะได้สติเมาอ๋อแอ๋อยู่ให้ลุกขึ้น
“ไม่เอา! ม่ายยยยยกลับ จากิน..จากินต่อ มะ..มา..หมดแก้ววววว เร็ว!เร็..วว ไอ่โกบบบบ..แว่น!”
“เฮอะน่าพี่ ไปกลับเถอะ เดี๋ยวเค้าก็ปิดร้านแล้ว ไป!กลับ” หนุ่มร่างเล็กสะบัดบิดตัวหนีอีกคน ส่ายหัวไปมาๆไม่ต่างจากเด็กเอาแต่ใจ จนคนห้ามเริ่มออกอาการหงุดหงิด
“ม่ายยยยเอ๊า!! ม่ายยยย...อุ๊บ!” ด้วยความใจร้อนเป็นนิสัย น้ำเชี่ยวจึงไม่ฟังเสียงใดๆ พุ่งเข้าอุ้มร่างคนตัวขาวๆที่ยังคงงอแงส่ายหัวไปมา ตวัดขึ้นพาดบ่า แล้วเดินออกนอกร้านไปทันที ทิ้งให้แบงค์และไมค์ยืนงงเอ๋ออยู่ที่โต๊ะอย่างโงนเงนเพราะฤทธิ์เหล้า
“เอ้ย! ไอ่โกบบ ปล่อยยย... ปล่อยเซ่ จา...ปายยยกินต่อ” ร่างไร้สติได้แต่ดิ้นดุ๊กดิ๊กมือสองข้าฟาดรัวเข้าที่แผ่นหลังของเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่พยามเดินจ้ำให้ถึงรถโดยเร็วที่สุด
เมื่อจัดการยัดนักเลงช่างกลสุดซ่าให้ขึ้นรถได้แล้ว ก็รีบมาประจำที่คนขับ แต่อย่าหวังเลยว่าจะรอดเงื้อมมือคนเมาที่ตอนนี้โวยวายลั่นรถ ทรงผมเท่กลับกลายหยิกยุ่ง หน้าขาวนวลกลับแดงระเรื่อ มาดนิ่งๆเท่ๆบัดนี้กลายร่างเป็นเด็กสิบขวบดิ้นไปดิ้นมางอแงไม่ได้ดั่งใจ พาลเอามือมาปัดพวงมาลัยบ้าง จะดึงเบรกมือเล่นบ้าง กดปุ่มสารพัดบนรถเล่นบ้าง ดึงทึ้งหัวคนขับเล่นจนผมร่วงติดมือเป็นกำๆบ้าง
...ในที่สุดน้ำเชี่ยวจึงตัดสินใจพาเด็กแสบข้างๆกลับคอนโดของเขาเองดีกว่า
“คอยดูนะ ถ้าพี่ไปอาละวาดที่ห้องผมอย่างนี้อีก ผมจับพี่..เอ่อ... ผมจับพี่ขังเดี่ยวแน่!”
.
.
“เอ้ย! ปล่อยเซ่! ผลั่ก!..ผัวะ!..ปล่อยน๊า ปึก!..ปึก!..ปึก! นี่แน่ นี่ๆ ปล่อยยยยย” หนุ่มผิวขาวที่ถูกอุ่มพาดบ่าโวยวายลั่นพร้อมทั้งระดมฝ่ามือมารและหมัดเทวดาทั้งตบทั้งทุบลงที่แผ่นหลังขอคนอุ้มอย่างไม่ยั้ง
“โอ้ยๆ!!เพ่ หยุดทุบซะที!! ผมเจ็บไปหมดแล้ว บอกให้เดินดีๆไม่เดินนี่..ไม่ให้อุ้มแล้วจะมาถึงได้ไงห๊า” น้ำเชี่ยวเริ่มหมดความอดทนกับฤทธิ์เดชของเจ้าเด็กแสบจอมโวยวาย พอมาถึงคอนโดก็ตรงเข้าห้องนอนจับทุ่มร่างของจอมโวยวายลงบนเตียงทันที นี่ถ้าไม่เห็นว่าต้องใช้ร่างกายหน้าตาทำมาหากินพ่อจะจับโยนลงกับพื้นแข็งๆเข้าสักทีหรอกจะได้หมดฤทธิ์ไม่มีแรงลุกขึ้นมาทุบเขาราวกับครกซะขนาดนี้
“เน่! ถ้ายังไม่หยุดดินไปดิ้นมานะ จะจับมัดมือมัดขาเอาผ้าอุดปากขังไว้ในห้องนอนนี่แหละ เอาสิ!” ตัวก็แค่นี้ฤทธิ์เยอะจริงๆ..เด็กหนุ่มแผดเสียงใส่ร่างไร้สติพลางลูบแขนลูบไหล่ตรวจดูรอยขีดข่วนรอยฟกช้ำที่โดนเด็กช่างแปลงร่างมาทำร้ายเข้าให้
หลังจากถอยทัพไปตั้งหลักอาบน้ำล้างหน้าให้ตัวเองเสร็จ น้ำเชี่ยวก็จัดแจงนำอ่างน้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กมาหยุดที่ปลายเตียง มองดูเจ้าตัวแสบที่ตอนนี้ดูเหมือนฤทธิ์อ่อนลง หยุดส่งเสียงโวยวายเปลี่ยนมาเป็นดิ้นผลิกตัวไปผลิกมาจนผ้าห่มหล่นมากองอยู่บนพื้น ผ้าปูเตียงสีเขียวอ่อนผืนสวยของเขายับยู่จนไม่เป็นชิ้นดี หึ!คงจะปวดหัวล่ะซิ ก็ดื่มซะขนาดนั้นอ่ะ
“มา..ผมเช็ดหน้า เช็ดตัวให้” เด็กหนุ่มนั่งลงข้างๆตัวแสบที่กำลังจะสิ้นฤทธิ์ เค้าช้อนร่างขาวๆขึ้นมานอนบนตัก บิดผ้าชุบน้ำเช็ดตามหน้าผาก ใบหน้า ลำคอและแขนทั้งสองข้าง ผิวเนื้อนวลขาวภายใต้สาบเสื้อเชิ้ตที่หลุดลุ้ยมีสีแดงกล่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ดวงตาหวานคู่โตจ้องมองใบหน้าขาวนวลที่กำลังสะลึมสะลือส่ายหัวไปมาอย่างพินิจพิเคราะห์ หน้าผากโค้งมนรับกับคิ้วได้รูป ขนตาเป็นแพยาวเรียงเส้นสวย จมูกโด่งแหลมเป็นสัน แกมที่แดงระเรื่อ ริมฝีปากอิ่มได้รูปสีชมพูและคางเรียวสวยรับกับรูปหน้า อา..หน้าตาน่ารักจริงๆจะดูให้หล่อก็หล่อ จะดูให้สวยก็สวย ...แต่สำหรับเขาว่า น่ารักสุดๆ...เด็กหนุ่มค่อยๆบิดผ้าหมาดๆ บรรจงเช็ดลงที่ใบหน้านั้นอย่างเบามือ
อ๊ะ! อยู่ๆร่างเล็กผิวขาวนี่ก็เปิดเปลือกตาขึ้นมามองเค้าตาแป๋วเชียว น้ำเชี่ยวตกใจแทบทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ๆคนตรงหน้าก็ลืมตาโพลงขึ้นมา .. นี่คงไม่มาเหมาว่าเขากำลังทำอะไรมิดีมิร้ายหรอกนะ
“พะ..พี่ หายเมาแล้วเหรอ..อุ๊บ!” !@@!#$%#@!
ไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น คนในอ้อมกอดก็โผขึ้นมาประกบริมฝีปากอิ่มเข้ากับปากของเขาแบบไม่ทันตั้งตัว สองมือเรียวบางของพีมยกขึ้นมานาบอยู่บนสองแก้มของเด็กหนุ่ม ทำเอาน้ำเชี่ยวถึงกับช็อค! ทำอะไรไม่ถูก จนเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงกดบีบของสองฝ่ามือบางนั่นบนแก้มเขาเข้าหากันจนทำให้ริมฝีปากเขาเผยอออก คนน่ารักสอดลิ้นเข้ามาในโพลงปากเขาดูดดุนบดจูบเร่าร้อนเหมือนจะเชิญชวนให้เขาตอบโต้อย่างร้อนแรงเช่นกัน อา..~
...ไม่ไหวแล้ว! ในที่สุดคนที่มีสติเต็มร้อยก็เริ่มจะทานทนอารมณ์หวามของตนเองไม่ไหว ก็คนตรงหน้าเขาร้อนแรงและเชิญชวนซะเหลือเกิน
“อืม..อ๊า” เสียงแหบทครางออกมา เมื่อร่างของคนน่ารักไล้ลิ้นร้อนมาถึงใบหูหนา และดูดดุนที่ติ่งหูของเขาเล่นราวกับลูกแมวน้อย มือเรียวบางข้างหนึ่งสอดมาตามไรผมตรงท้ายทอย และอีกข้างหนึ่งวนลูบไล้อยู่บนแผ่นหลังกว้างอย่างอ่อนโยน อาการที่ถูกปรนเปรอ ทำให้น้ำเชี่ยวเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสและรสจูบของคนไร้สติตรงหน้าจนอ่อนระทวย ..ขออย่าให้สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นความฝันเลย จะให้แลกด้วยอะไรก็ยอม ขอแค่ได้เป็นเจ้าของคนๆนี้ก็เพียงพอ... ไม่รอช้า น้ำเชี่ยวก็ผลักร่างขาวยั่วยวนที่กำลังรุกเร้าปลุกอารมณ์ของเขาให้นอนราบไปบนเตียง
“...โป๊กกก!!!...” ห๊า... อนิจา เขาพลั้งมือทำหัวของซูเปอร์สตาร์สุดฮ็อทฟาดไปกับขอบเตียงอย่างจัง โอ้ย..ตายห่าแล้วกรู
“พี่..พี่พีม เจ็บมากมั้ยพี่” น้ำเชี่ยวร้องลั่นพลางยกหัวคนเมาตรงหน้าขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาตรวจหารอยแผลว่ามีตรงไหนหรือเปล่า
เฮ้อ! โล่งออกไปทีไม่มีแผลไม่มีเลือด แค่โนๆปูดๆนิดหน่อย แต่คนช่างยั่วเมื่อครู่ตอนนี้กลายเป็นสิ้นฤทธิ์ไปเรียบร้อยแล้ว.. อะไรว่ะ หลับไปเลย หมดกัน- -‘ อารมณ์ที่พุ่งพล่านเมื่อกี้หายไปหมดสิ้น เฮ้ยย..ได้ไงว้า!เสียดาย เสียดายสุดๆ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ครั้นจะปลุกคนบนเตียงขึ้นมาต่อก็กลับกล้าๆกลัวๆ ..ไอ้น้ำเชี่ยวเอ้ย! ไอ้เซ่อ ไอ้ควาย โง่จริงๆเลยเอ็ง
.
.
ผ่านไปครู่ใหญ่ น้ำเชี่ยวก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับไข่ต้มห่อด้วยผ้าบางๆ เขาจับร่างเล็กที่หลับสนิทพลิกหันข้าง ประคบไข่อุ่นๆลงไปที่รอยโนตรงหัวนั่นแล้วคลึงไปคลึงมา ดวงตาคู่หวานจับจ้องไปบนหน้าหวานๆที่หลับสนิท มาคิดอีกที นี่เขาเกือบเผลอไผลไปกับคนที่เป็นผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ต่อให้ไปได้จริงแล้ว ..แบบว่าใครจะทำใครล่ะ ก็เขาทำไม่เป็นนิเรื่องแบบนี้ อย่าว่าแต่กลับผู้ชายเลย ขนาดผู้หญิงเขายังไม่เคยเลย เฮ้อออ~ สงสัยคงต้องพึ่งหนังอย่างว่าของไอ้ไมค์สักหน่อย แต่ว่ามันจะมีแบบว่าของผู้ชายกับผู้ชายมั้ยว่ะเนี่ย
“พี่...พี่พีม...พี่จะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้าผมจะบอกว่า...ผมตกหลุมรักพี่เข้าแล้ว” เสียงแหบทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกมีความสุขได้ขนาดนี้ พี่น่ารักจริงๆพี่พีม
*******************
แล้วเจอกันครับ
B a l l o o n
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
น่ารักจังเลยอ่ะ
:o8: :-[
-
แอร๊ยยยยยย :o8: พี่พีมเมาแล้วร้อนแรงแบบนี้เหรอ..คงต้องให้น้ำเชี่ยวจับกรอกเหล้าบ่อยๆ คิกคิก
-
เมาแล้วปล้ำจูบแบบนี้ต้องให้เมาบ่อยๆซะแล้ว น่ารักซะ :z1:
ตื่นมาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้มั้ยนี่
-
:z1: แหม เสียดายจัง 55555
-
พี่พีมเมาแล้วร้อนแรงแบบนี้ มันน่าจับกรอกบ่อยๆ
น้ำเชี่ยวไก่อ่อนจังน๊า :jul3:
สงสัยต้องให้พี่พีมติวให้ซะแล้ว อิอิ
-
:impress2:
-
:impress2:
หุหุ พีมเมาแล้วเปนงี้นี่เองงง
o13
รอติดตามนะคะๆ
:bye2:
-
:z1: ไม่น่าทำหัวพีมโขกขอบเตียงเลย
-
คิดว่าจะเสร็จกันซะแล้ว
-
แหม..ไม่น่ารอด :haun4: :haun4:
-
สนุกจังค่ะ
มารอเชียร์น้ำเชี่ยวกับพี่พีม
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
หัวโขกขอบเตียง..
ซาดิสม์หว่ะ..
-
จิส์ หมดกัน น้ำเชี่ยวนี่น้าจิง ๆ เลย
-
:impress2: ตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคน
น้ำเชี่ยวกะพี่พีม น่ารักสุดๆเลย
อยากอ่านต่อแล้วคับป๋ม
เป็นกำลังใจ บวก 1 ให้คนโพสด้วยนะคับ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พีมทำน้องกบแว่นใจแตกแล้วจริงๆ ด้วย
แถมได้เปิดบริสุทธิ์เด็กอีกตะหาก :laugh:
-
กร๊ากกกก พี่บอลรีไร้ท์ได้ละเอียดกระชับฉับไวจริงๆ ถูกจายยยย กด +ๆๆๆ
-
แอร๊ยยย อยากไปกินเหล้ากะพีมจัง
เมาแล้วช่างยั่วเหลือเกิ๊น :haun4:
น้ำเชี่ยวนี่เด็กดีจัง ไม่ฉวยโอกาสด้วย น่ารักที่สุดเลยยย
+1 ขอบคุณจร้าแล้วมาต่ออีกน๊า :L2:
-
ฮร่า ๆๆๆๆ ซะงั้นอ่ะ ๆๆๆ
-
พีมเมาแล้วหื่นมาก
ไอ้เจ้าน้ำเขี่ยวนี่ พลาดเอาหัวไปโขกขอบเตียงได้ไงเนี่ย :serius2:
-
o18 มายังน้า อิอิ
-
:call: มารอหลายวันแล้ว
ยังไม่มาต่อหรอค้าบบ
อยากอ่านพี่พีมกะน้องกบแล้วอะ :m15:
-
:really2: :3123: :really2:
มาแจ้งข่าวนึดนึงครับ..
ขอโทษด้วยครับที่หายไปหลายวัน ตอนนี้ผมมาสัมมนาอยู่ตจว. จริงๆมาตั้งแต่วันเสาร์แล้วล่ะ
จะกลับกทม.เช้าพรุ่งนี้ คาดว่าจะมาต่อได้ก็ พรุ่งนี้บ่ายๆนะครับ ..
เลยแอบย่องมาดูดไวไฟของโรงแรม ..กลัวว่าจะรอกัน อิอิ (หรือจริงๆไม่มีใครรอแกหรอก คิดเข้าข้างตัวเอง เอิ๊กๆๆ)
ไม่เขียนยาวแล้วเมื่อยครับ ไม่ได้ใช้โน๊ตบุ้ค พิมพ์ผ่านไอโฟนเอา ตัวมันน้อยยย ปวดตา
แล้วเจอกันเน้อ! :z2:
-
รับทราบ รอพรุ่งนี้ค้า :z2:
-
รับทราบจ้า :L2: :L2:
รอ ร๊อ รอ
-
:m31:
-
รัยทราบค่า....พร้อมมานั่งรอตอนใหม่ :L2:
-
จ้า
ทราบแล้วเปลี่ยน
รีบมาเน้อ
คิดถึงอ่ะ
じゃね
-
รับทราบครับ
-
:z2:
-
รับทราบคร่า
:)
-
รับทราบค่า
รออยู่เน้อ o18
-
:เฮ้อ:
รอ
รอ
รอ
-
:z2: เข้าแถวรออ่านด้วยคน
-
Chapter 7
แสงแดดจ้าลอดผ่านเนื้อผ้าป่านสีเขียวอ่อน สะท้อนกับผนังห้องขาว ทำให้บรรยากาศภายในห้องเป็นสีเขียวนวลดูอบอุ่น ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้คนบนเตียงหลับลึกซะจนไม่รู้ว่า มือเล็กได้ไปวางพลาดอยู่บนหัวฟูๆของใครคนหนึ่ง เด็กหนุ่มคิ้วหนาตาหวานที่เผลอนั่งหลับกับพื้นคอพับลงที่เตียงทั้งคืน ชะเง้อขึ้นมาดูคนร่างเล็กผิวขาวที่กำลังนอนสบายอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ ..น้ำเชี่ยวอมยิ้มกับภาพคนน่ารักตรงหน้า แตะมือลงสัมผัสกับริมฝีปากหนาของตน รู้สึกดีใจที่เรื่องที่เกิดเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ สร้างความกล้าให้กับตัวเองก่อนจะลอบหอมเบาๆลงบนแก้มใสของคนบนเตียงทั้งสองข้างอย่างเชื่องช้า แล้วจึงเดินไปดึงผ้าม่านให้ปิดสนิทขึ้น กลัวว่าหากแสงเล็ดลอดเข้ามาคนน่ารักตัวขาวๆบนเตียงจะนอนหลับไม่สบาย
แม้น้ำเชี่ยวจะอาศัยอยู่เพียงลำพังที่คอนโดหรูนี้มาได้ปีกว่า แต่ด้วยงานที่ยุ่งแถมยังไม่เป็นเวลา ทำให้การเข้าครัวทำอาหารไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ยิ่งเป็นอาหารยากๆยิ่งไม่ชิน ถึงจะเคยเห็นแม่ทำอยู่บ่อยๆก็ตาม ..ฉะนั้นอาหารที่เค้าทำบ่อยที่สุดเวลาขี้เกียจขับรถไปกินที่ร้านพี่โอมหรือเวลาที่ร้านขายข้าวเจ้าประจำชั้นล่างปิด ก็จะเป็นพวกของทอด เช่น ไข่ดาว ไข่เจียว ไส้กรอกทอด กุนเชียงทอด และอีกหลายอย่างที่ต้องทำแค่หั่นๆแล้วโยนใส่กระทะโดยไม่ต้องปรุง .. เด็กหนุ่มก้มๆเงยๆอยู่ที่ตู้เย็นสักพักก็คว้าผ้ากันเปื้อนคู่กายมาพันลวกๆ จับนั่นหยิบนี่เตรียมสำหรับอาหารเช้าในเวลาใกล้เที่ยงเต็มที ..ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องมาทำอาหารให้ใครสักคนกิน..
“เคโระ..” เสียงคุ้นแฮะ แว่วๆมาจากข้างหลัง หันไปตามทิศทางของเสียง ก็จะเอ๋เข้ากับ หนุ่มผิวขาวหัวยุ่งตัวแสบเมื่อคืนยืนพิงประตูห้องนอนมองมาที่เขาอยู่
“พี่..พะ พี่ตื่นแล้วเหรอ” หนุ่มคิ้วหนาสวมแว่นสายตาในชุดผ้ากันเปื้อนลายเคโระตลกๆเหมือนหน้าตาเจ้าของหันมาทัก ทายด้วยสีหน้าอีลักอีเหลื่อ รู้สึกเขินอายลึกๆเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ..ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะจำมันได้หรือเปล่าน๊ะ
“อืม...นี่บ้านนายเหรอ สวยดีนี่” ไอ้เคโระนี่ ทำไมมันพูดแปลกเหมือนทำอะไรผิดไว้อย่างนั้นแหละ(ใครกันแน่ทำผิดป่วนแหลกเค้าซะ- -’)
“นั่น..ทำไรอ่ะ” พีมเดินเข้ามาดูน้ำเชี่ยวที่กำลังง่วนอยู่กับไข่เจียวหอมกรุ่นในกระทะ
“ดูไม่รู้รึไง...ไข่ทอดอ่ะรู้จักมั้ย” แนะ..มันกวนได้อีก กวนทรีฟแต่เช้าเลยไอ่กบ บ้านฉันเรียกไข่เจียวเว้ยยย..คนยิ่งปวดๆหัวอยู่ หนุ่มหน้าขาวยืนมองหน้ามุ่ยนึกเถียงอยู่ในใจแต่ก็เก็บไว้ก่อนดีกว่า เพราะไอ้ของในกระทะตรงหน้านี่มันก็หอมน่ากินอยู่ พูดมากจะอดกันพอดี
“เดี๋ยวมีฮ็อทด็อกทอดด้วยนะ พี่หิวยังอ่ะ รอแป็บนึงนะ”
“ไม่หิวเท่าไรอ่ะ นายทำเหอะ” ไอ้นี่มันใช่คนเดียวกับร็อคเกอร์ดาวรุ่งของ GSเอนท์ฯ รึป่าวฟร่ะเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อลูกตา ผ้ากันเปื้อนลายเคโระนี่นะ ใครหนอช่างซื้อให้มันโอย..มึนตึบเลย ใส่แล้วแทบแยกไม่ออกอันไหนหน้ามันอันไหนเคโระ เหมือนกันชิบเป๋ง
เพียงชั่วครู่ที่ชายหนุ่มร่างขาวเดินเตร่ๆไปรอบๆบ้านเข้าห้องนู้นโผล่ห้องนี้ เดินกลับมาอีกที ของทุกอย่างก็ถูกวางพร้อมไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว
..ทำไม มันรู้สึกแหม่งๆว่ะเรา... มันเหมือนอะไรฟร่ะเนี่ย เราในชุดผ้ากันเปื้อนที่กุลีกุจอตักข้าวตักน้ำวางบนโต๊ะ กับคนตัวขาวๆหัวยุ่งที่นั่งรอไม่ทำอะไรเลยเนี่ย น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนร่างเล็กหน้าหวาน ที่นั่งจิ้มไส้กรอกกิน ยกแก้วซดนมจนหมดแล้ววางรอเขาเอาไปเติมแล้วมาเสริฟ์ให้อย่างสบายใจ.. จริงๆแล้วมันควรจะต้องกลับกันสิ อะไรฟร่ะ! ไอ้บื้อน้ำเชี่ยว ทำยั่งกะเอ็งเป็นเมียเค้าอย่างนั้นแหละ.. เด็กหนุ่มยืนนิ่ง นึกกร่นด่าตัวเองอยู่ในใจ
“ยืนจ้องฉันทำไมอะ..นั่งลงกินดิ” หนุ่มร่างเล็กหัวยุ่งที่กำลังก้มหน้าก้มตากิน เอ่ยออกมาอย่างรู้ทันว่ากำลังถูกจับจ้องด้วยสายตาที่รอดมาจากแว่นใสๆนั่น
“เอาข้าวมั้ยพี่ เดี๋ยวผมตักให้” แนะ..เอาอีกไอ้น้ำเชี่ยว ประเคนได้อีก เอาใจได้อีก ทำไมการกระทำของตรูมันสวนทางกับความคิดได้งี้ฟร่ะ
“ไม่อะ ชั้นไม่กินแป้งมื้อเช้า...” โอ้โห..เรื่องมากซะด้วย~
“นี่มันไม่เช้าแล้วนะพี่ จะเที่ยงแล้ว!” ดูหน้าใสๆกับปากเฉิดๆนั่นดิ จะเก๊กหล่อไปไหนครับพี่น้อง เดี๋ยวพ่อจับปล้ำซะหรอก (ก็ได้แต่คิดนั่นล่ะ)
“เออน่า! ก็ไม่อยากกินนี่...... เอ่อ. ถามไรหน่อยดิ”
“อืม อะไรครับ” อย่าบอกนะว่าจำเรื่องเมื่อคืนได้ โอยยยพ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย จะตอบยังไงดี เขิน..อ่ะ
“นายชอบชั้นเหรอ....??.” ?!#%@
“ปู๊ดดดดดดด!!...” ห๊า! อา..อะไรนะ ชอบพี่มั้ยอ่ะเหรอ จะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย .... แว๊กกกก! ใครเอาข้าวไปแปะบนหัวคนสวยของตรูว่ะเนี่ยยยย.. ตายแล้วเสียลุคซูเปอร์สตาร์หมด
“ไอ้บ้า!ประสาทรึไง พ่นมาได้ข้าวเต็มปากนั่นน่ะ” ไอ้กบปัญญาอ่อนเอ้ย กล้าพ่นข้าวใส่หน้าชั้นเหรอ เดี๋ยวเหอะ!
“พะ..พี่เอาอะไรมาพูด ผมน่ะเหรอชอบพี่” ทำไมหน้ามันร้อนๆว่ะ หวังว่าเค้าคงไม่สงสัยอะไรเรานะ
“เอ้า..จะไปรู้เหรอ ก็ถ้านายไม่ชอบชั้นแล้วนายพาชั้นมาบ้านนายทำไม นายก็รู้ว่าบ้านชั้นอยู่ไหน ทำไมไม่เอาชั้นไปส่งบ้านล่ะห๊ะ ไอ้กบแว่น”
“เน่! คำก็กบสองคำก็กบ ผมมีชื่อนะพี่ ไม่ต้องมาย้ำหรอกว่าผมหน้าเหมือนตัวอะไรนะ.. หึ ทำไมผมถึงไม่พาพี่ไปส่งบ้านนะเหรอ..เหอะๆถามมาได้ ก็ใครล่ะที่เมาไม่เป็นท่าอาละวาดลั่นรถ นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่ผมพาพี่กลับมาได้ ไม่ขับพาพี่ไปฟาดเสาไฟฟ้าข้างถนน เพราะมีคนบ้าคอยปัดพวงมาลัย ดึงเบรกมือรถผมเล่นน่ะ แล้วบ้านผมมันก็อยู่ใกล้กว่าถ้าจะกลับไปบ้านพี่นั่นน่ะ ตอนนี้เราอาจจะไปเฝ้ายมบาลกันแล้วก็ได้ รู้มั้ยห๊ะ!” เด็กหนุ่มคิ้วหนากระแทกช้อนลงกับจานข้าวตวาดคำโตใส่ผู่ร่วมโต๊ะอย่างไม่ลดล่ะ ..นั่นไงล่ะ ฮ่าๆๆๆน้ำเชี่ยว เอ็งเก่ง เยี่ยมไปเล้ย อย่างงี้มันตองขึ้นเสียงกันซะบ้าง ไงล่ะหน้าสลดเลยซิ ที่รู้วีรกรรมที่ตัวเองทำไว้อ่ะ พูดไม่ออกเลยอ่ะซี้
...แต่หน้าหงอยๆนั่นดูแล้วน่าสงสารจังเลยแฮะ จะร้องไห้มั้ยเนี่ย ตายแล้ว!น้ำตาเริ่มคลอๆแล้ว เอาไงดีว่ะไอ่น้ำเชี่ยว เอาไงดี
“อ้าวเหรอ? เอ่อ.. พี่ขอโทษนะ คงเมาน่ะ แก้ไม่หายสักที พี่เมาแล้วชอบทำอะไรบ้าๆบอๆไม่รู้ตัวทุกที พี่ขอโทษนะ” โอ้ยยยย เราทำให้หน้าหวานๆนั่นหงอยหมดแล้ว ไอ้น้ำเชี่ยวเอ็งพูดอะไรทำไมไม่คิดเลยว่ะ ว่าแต่ที่พี่จูบผมเมื่อคืนถือเป็นเรื่องบ้าบอด้วยเหรอ พี่จำมันไม่ได้จริงๆด้วยอ่ะ
“อือๆ..ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน้อยนะ ผมสบายมาก ไม่โกรธเลยซักนิด เมื่อกี้เสียงดังไปหน่อยก็พี่มาว่าผมเป็นกบอ่ะ..พี่ไปอาบน้ำเถอะ เสื้อผ้าในตู้อยากใส่ตัวไหนก็หยิบเอา...รู้มั้ยตอนนี้ตัวพี่กลิ่นยั่งกะถังเบียร์เดินได้เลย ^ ^’”
“ไอ่เคโระบ้า!” นั่นเคโระอีกแล้ว มันก็พันธุ์เดียวกับไอ้กบนั่นแหละ ไม่ต้องมาย้ำได้มั้ย แค่ทุกวันนี้แฟนคลับก็ตั้งฉายามาย้ำให้รู้ตลอดเวลาอยู่แล้ว ห่วย! เดี๋ยวปี๊ดแตกอีกหรอก ทีนี้มาหน้าหงอจะไม่สงสารแล้วนะเฟ้ย
“บอกแล้วไง...ผมชื่อน้ำเชี่ยวน๊า” เฮ้อ.. ยิ้มได้แระ หน้าขาวๆนั่นเวลางอนแล้วหางตาตกๆกับปากคว่ำๆเนี่ย ช่างดูน่ารักไม่ต่างกับเวลายิ้มเลย น่ารักจริงๆ อิอิ
หนุ่มผิวขาวหัวยุ่งใช้เวลาย่อยอาหารเช้าด้วยการเดินตัวปลิวสำรวจดูรอบๆดอนโดอีกเป็นครั้งที่2 โดยที่คราวนี้ได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของห้องอย่างถูกต้อง ต่างจากครั้งแรกที่ถือวิสาสะย่องผลุบๆโผล่ๆไปแอบดูแต่ก็ไม่กล้าไปแตะอะไรสักเท่าไหร่ ..ห้องรับแขก ห้องนอนเล็กที่ดูเหมือเจ้าของห้องจะแปรสภาพมันกลายเป็นห้องเก็บตุ๊กตากบเคโระสีเขียวนานชนิดนานาสายพันธุ์ พีมหยิบตุ๊กตาเคโระตัวนิ่มขึ้นมาดูพลางนึกไปถึงเจ้ากบ สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำตัวเป็นๆที่เขาเกลียดเป็นหนักหนา เพราะมันมีผิวลื่นๆเป็นเมือกๆและมีสีตุ่นๆ นึกถึงแล้วพาให้ขนลุก บรือออ.. นี่ดีนะที่ไม่มีกบจริงๆมาอาศัยอยู่ด้วยไม่งั้นมีหวังเขาคงมีอันต้องระเห็จออกจากบ้านนี้เป็นแน่ ที่มุมไปไกลมีกรอบรูปต่างๆและบรรดาของที่ระลึกมากมายที่คงได้จากแฟนคลับ ชายหนุ่มค่อยๆเดินจับนู้นหยิบนี่ขึ้นมาเล่นมาดู เห็นรูปในหลายๆอิริยาบถของนักร้องดาวรุ่งแล้วก็อดนึกขำไม่ได้กับรูปที่เจ้าตัวชอบอมยิ้มปากปิดโชว์ลักยิ้มจนแก้มบุ๋ม บวกกับตาโตๆคิ้วหนาๆซึ่งดูยังก็ชวนให้นึกถึงตัวเคโระเสียไม่ได้ และดูแล้วเหล่าบรรดาแฟนคลับของเจ้านี่ก็คงจะคิดเหมือนเขาเพราะไม่อย่างนั้นในห้องคงไม่ได้มีเจ้าตุ๊กตากบหลากหลายสายพันธุ์เยอะขนาดนั้นแน่..
มาจนถึงห้องนอนใหญ่ที่เขาใช้ซุกกายนอนอย่างสบายตลอดคืน ชายหนุ่มได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆกับสภาพห้องตรงหน้า ดูเหมือนจะมีระเบิดลงเมื่อคืนที่ผ่านมา ผ้าห่มที่หล่นมากองอยู่ที่พื้น ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่กับกะละมังน้ำวางกลางพื้น แล้วนี่ไข่ต้มใครเอามาวางไว้หัวเตียงเนี่ย.. ไม่ไหวละอาบน้ำดีกว่า อ๊ะ!หาเสื้อผ้าเปลี่ยน ชายหนุ่มหน้าใสหันซ้ายแลขวามองหาตู้เสื้อผ้าที่เขาคงจะหาชุดเหมาะๆเปลี่ยนได้ไม่ยากเพราะจากการกะขนาดหุ่นความสูงแล้วเขากับเจ้าเด็กหน้ากบนั่นก็สูสีกันอยู่ พีมนึกพลางเดินตรงไปที่หลืบกำแพงก่อนทางเดินเข้าห้องน้ำ ดูเหมือนตรงนี้จะถูกดีไซน์ไว้เป็นห้องแต่งตัวและเก็บเสื้อผ้าในคราวเดียวกัน
.
.
“นายกบ....นี่มันหมายความว่าไง” พีมชูเสื้อแจ๊คเก็ตสีขาวของเขาตัวเก่าที่ยังคงมีคราบกาแฟจางๆเหลืออยู่ให้คนตรงหน้าดู เขาบังเอิญเห็นมันถูกแขวนอยู่ในซอกหนึ่งของตู้เสื้อผ้า
“เอ่อ..พี่ คะ..คือ...” น้ำเชี่ยวที่กำลังยืนล้างจานอยู่นั้น หันมาเห็นถึงกับหน้าเจื่อนพูดอะไรไม่ออก เขาลืมไปเสียสนิทว่ายังเก็บเจ้าเสื้อตัวนั้นไว้อย่างดีในตู้
“เสื้อตัวที่นายเอามาคืนฉัน นายไปซื้อมาใหม่ใช่มั้ย..” พีมถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ก็จะทำไงได้ ในเมื่อตัวนี้มันซักไม่ออกนี่ แล้วผมก็รับปากพี่ไปแล้วว่าจะเอามาคืนเหมือนเดิมอะ”
“ฉันไม่อยากได้ตัวใหม่ที่นายซื้อมา ตัวนี้เดี๋ยวฉันเอากลับเอง แล้วนายก็เอาตัวนั้นกลับคืนไปแล้วกัน” พีมเดินไปที่เป้ เตรียมพับเสื้อลงกระเป๋า นึกโกรธคนตรงหน้าที่หลอกเอาของใหม่มาย้อมแมวเขาเสียนี่
“ไม่เอา..ผมจะเอามาทำไรล่ะพี่ เสื้อตัวเล็กนิ๊ดเดียว ถือว่าผมซื้อให้พี่เป็นการขอโทษแล้วกัน ส่วนตัวนี้ก็เก็บไว้ที่ผม ถือว่าแลกกันก็ได้ นะ”
“ฉันไม่ชอบรับของจากคนแปลหน้าอ่ะ..ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวชั้นให้เงินนายแทนดีกว่า เสื้อตัวนี้มันก็ไม่ใช่ถูกๆด้วย” พีมพูดพลางหยิบสมุดเช็คขึ้นมาจากเป้ จริงๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เข้าใจว่าตอนนั้นที่ทะเลาะกันในห้องน้ำตัวเขาเองที่เป็นฝ่ายท้าทายเด็กหนุ่มให้นำเสื้อที่เปื้อนมาคืนในสภาพเดิม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องให้น้ำเชี่ยวถึงกับต้องไปซื้อของใหม่มาให้เขา เพราะถ้ามันซักไม่ออกจริงๆเขาก็เข้าใจ อุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นอยู่แล้ว เขาเองก็ไม่ได้เคี่ยวหรืองกอะไรขนาดนั้น ก็แค่เสื้อตัวเดียว
“บอกว่าให้ก็ให้เซ่! แล้วก็ขอโทษด้วย! ไม่ได้ยินหรือไงห๊ะ!” น้ำเชี่ยวขึ้นเสียงตะวาดลั่น พร้อมกับดึงเสื้อกลับมาจากกระเป๋าของพีม.. สิ้นเสียงดัง แววตาหวานๆจากดวงตาคู่โต ก็เปลี่ยนเป็นแววตาที่แข็งกร้าวดุดัน ใบหน้าที่ขึ้นสีเพราะความโกรธของคนตรงหน้าทำเอาพีมถึงกับต้องยืนอึ้ง นี่เขาพูดอะไรไม่ถูกอีกหรือเปล่า
“พี่...พี่แค่ไม่อยากให้นายตะ..ต้อง...”
“เลิกพูดได้แล้ว!..ผมรู้ว่ามันแพง..แล้วไง คนแปลกหน้าคนนี้มันจะซื้อให้พี่ไม่ได้หรือไง ห๊ะ!” คนแปลกหน้าเหรอ ใช่สิ! ผมมันก็แค่คนแปลกหน้าสำหรับพี่....ทำไมล่ะ พี่ตอบผมได้มั้ย ทำไมตอนนี้ผมถึงเจ็บข้างใน ในอกของผมเหมือนถูกเอามีดมาทิ่ม มันทรมานนะพี่ แค่คำพูดคำเดียว‘คนแปลกหน้า’ทำไมพี่ต้องใช้คำนี้
“จะเอายังไง ก็แล้วแต่นาย..งั้นฉันขอตัวกลับก่อนละกัน” พีมคว้าเป้ตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง เขางงกับอาการขึ้นๆลงๆของเด็กตรงหน้าเสียจริง หรือเพราะการสื่อสารของเขาอาจมีปัญหา ก็เขาไม่รู้ ที่เขาพูดไปไม่ได้มีเจตนาอะไรเสียหน่อย
“ไม่ต้อง! นั่งอยู่เฉยๆตรงนี้แหละ รอผมเปลี่ยนเสื้อ เดี๋ยวผมไปส่ง” น้ำเชี่ยวยังคงเสียงแข็งคว้าเอาแขนของพีมจนเซลงไปนั่งที่โซฟารอจนกว่าเขาจะกลับออกมา
.
.
บนรถตลอดทางกลับบ้าน ไร้ซึ่งเสียงเอื้อนเอ่ยใดๆจากหนุ่มร่างโปร่งตาหวานหน้าทะเล้น ที่ปกติน้ำเชี่ยวจะเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนากับเขาก่อน นั่นทำให้พีมรู้ว่าคนข้างๆยังอยู่ในอารมณ์โกรธ หนุ่มหน้าหวานจึงได้แต่ครุ่นคิดไปตลอดทางถึงเหตุผลต่างๆนานาที่ทำให้เจ้าเด็กนี่ บันดาลโทสะใส่เขามาจนถึงขณะนี้.. แม้เขาจะไม่เข้าใจ แต่นึกกลับไปในสิ่งที่น้ำเชี่ยวได้ทำให้เขาตอนที่เมา ถึงจะไม่รู้ว่าเด็กนี่ทำอะไรบ้างแต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงลำบากมากอยู่ เพราะเขาเมาแล้วชอบโวยวายอาละวาดแต่เจ้าเด็กนี่ก็ไม่ปล่อยทิ้งเขาไว้ข้างทาง จนมาตอนเช้าที่ยังอุตส่าห์ตื่นมาทำอะไรให้เขากินโดยไม่บ่นสักคำ เขาเสียอีกที่ยังไม่ได้ขอบคุณเลยสักประโยค ชายหนุ่มนั่งคิดก่อนตัดสินใจเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน
“อะ..เอ่อ น้ำเชี่ยว” เสียงแหบเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“.......” ?? อะไรนะ เมื่อกี้เขาเรียกเราว่าน้ำเชี่ยวเหรอ
“น้ำเชี่ยว...ได้ยินพี่รึเปล่า” หนุ่มร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาน พลางยื่นมือเรียวแตะๆไปที่ต้นแขนของอีกคน
“อืม...ได้ยิน...”
“ยังโกรธพี่อยู่เหรอ..ขอโทษนะ...พูดอะไรบ้างซิ...” นายไม่พูดอะไรเลยมันทำให้ฉันอึดอัดน่ะ ไม่สบายใจด้วย
ว้าว.. พี่เขาไม่เรียกเราว่าไอ้กบอีกแล้ว แถมยังแทนตัวเองว่าพี่ พี่ อีกด้วย ฟังดูน่ารักเป็นบ้านเลยโว้ยยย
“พี่ขอโทษน้ำเชี่ยวเรื่องอะไร...”
ฟังดูไม่ค่อยคุ้นเลยแฮะที่นายแทนตัวเล่นด้วยชื่อเล่น แต่มันก็รู้สึกแปลกๆดีเหมือนกัน....อา~ ขอโทษเรื่องอะไรเหรอ
“ก็เรื่องเสื้อนั่นไง ขอโทษที่พี่ดูถูกน้ำเชี่ยว” พีมก้มหน้าพูดด้วยเสียงงุงงิ๊งเบาบางอย่างคนสำนึกผิด
“........” เรื่องเดียวเท่านั้นแหละพี่ที่ทำให้น้ำเชี่ยวยังรู้สึกเจ็บอยู่ ก็คือคำที่พี่บอกว่าน้ำเชี่ยวเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพี่
“...ขอโทษนะน้ำเชี่ยว…”
“ครับ น้ำเชี่ยวรู้แล้ว...หายโกรธตั้งนานแล้วด้วย” สิ้นประโยคหนุ่มแว่นก็หันมาฉีกยิ้มแบบกบ ส่งสายตาหวานๆให้กับคนข้างๆ
“เน่!..แกล้งฉันงั้นเหรอไอ้กบแว่น” พีมโวยวายขึ้นพร้อมฟาดมะเหงกลงที่หัวเจ้าตัวดีหนึ่งที ที่เจ้าเด็กหน้าทะเล้นนี่วางมาดนิ่งเล่นเอาเขานั่งใจเสียมาตั้งนาน
“กบอีกแล้ว พี่อ่ะ เรียกน้ำเชี่ยวเลย แล้วอย่างพูดแทนตัวว่าฉัน ชั้น ชั้น ด้วย ..เอาใหม่ๆ” เด็กหนุ่มท้วงขึ้นแบบอ้อนๆ
“ก็ได้ๆ น้ำเชี่ยวคร้าบบบ นี่แน่ๆ นี่ตายซะเถอะไอ้เคโระ” หนุ่มหน้ามนเริ่มยิ้มและหัวเราะออก เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กข้างๆเข้าสู่โหมดปกติ ทั้งยังอดไม่ได้ที่จะกระโจนไปบีบคอเจ้ากบหน้าทะเล้นนี่ซักที โทษฐานที่กล้าดีมาสั่งนู้นนี่มากมายกับเขา
.
.
“น้ำเชี่ยว.. น้ำยังค้างบางอย่างพี่อยู่เรื่องนึงจำได้มั้ย” เมื่อน้ำเชี่ยวขับรถมาจอดหน้าบ้านหลังเล็กของเขา พีมก็คิดบางเรื่องขึ้นมาได้
“อะไรอ่ะ มีด้วยเหรอ” เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัย
“เรานี่ขี้ลืมจริงๆ ก็พี่บอกว่าจะไปเที่ยวด้วยถ้าน้ำยอมทำบางอย่างให้พี่ไง” พีมพูดพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวกบแว่นคนข้างๆอย่างเอ็นดู
“เออๆใช่ แล้วมันอะไรอะ”
“น่า เดี๋ยวพี่มา แป็บนึงนะ” แล้วพีมก็วิ่งหายเข้าไปในบ้าน....และกลับมาพร้อมกับปากกาและรูปถ่าย ของผู้หญิงผิวสองสีผมสั้นหน้าม้าใบหน้ากลมยิ้มแป้นโชว์ฟันขาว หนูมาลีนั่นเอง
“ก๊ากกกกกก ฮ่าๆๆๆ” น้ำเชี่ยวปล่อยหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นรูปในมือของซูเปอร์สตาร์หนุ่ม
“นี่ๆมากไปๆพอแล้ว เอ้า..เซ็นให้หน่อยดิ”
“ใครอ่ะพี่..หน้าตาตลกชะมัดเลย”
“อยากเจอป่ะละ..” ไอ่กบนี่..เดี๋ยวพ่อเรียกมาให้เจอซะเลย รับรองนายไม่ได้กลับบ้านแน่ โฮะๆๆ~
“หึ...ไม่อาววววววววง่ะ น่ากลัว”
“งั้นก็รีบๆเซ็นแล้วกลับไปเลยไป ไอ่เคโระ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆใส่เด็กตรงหน้าพลางเอารูปเด็กดอยหน้าแป้นแปะลงบนหน้าผากน้ำเชี่ยวอย่างอดไม่ได้
“อ้อ!พี่ วันศุกร์น่ะเลื่อนเวลาเดินทางเป็นตอนเที่ยงนะ เมื่อคืนพี่ฝนโทรเข้ามือถือ พี่ลืมไว้ในรถน้ำเชี่ยวเลยรับให้”
“นี่เราแอบรับโทรศัพท์ของพี่เลยงั้นเหรอ...แล้วเกิดไม่ใช่พี่ฝนโทรมาล่ะ”
“น้ำรู้หรอกน่าว่าทำอะไรอยู่ ถ้าไม่ใช่พี่ฝนน้ำก็ไม่รับหรอก ทำไม่พี่กลัวใครจะโทรมาเหรอ หรือว่าพี่มีแฟนแล้ว และก็กลัวว่าแฟนจะจับได้ว่าพี่หนีเที่ยว” พูดอะไรไปว่ะเนี่กรู พูดเองเจ็บเอง
“จะบ้าเหรอ...พี่ยังโสดเฟ้ย ไม่จำเป็นต้องรายงานใคร...ไป กลับไปได้แล้วเดี๋ยวต้องไปเรียนต่อไม่ใช่เหรอ ขับรถดีๆล่ะ บ๊าย บาย”
“คร๊าบบบบบบ” พี่พีมผมจะดีใจหรือว่าเสียใจดีล่ะครับที่พี่บอกว่ายังโสด แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ผู้หญิงคนที่พี่กอดบนรถวันนั้น
.
.
พีมยืนโบกไม้โบกมือส่งเจ้าเด็กหนุ่มหน้ากบที่ระเบียง ทันทีที่น้ำเชี่ยวขับรถลับไปจนลับตา เขาก็ทรุดนั่งลงและถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เฮ้อ....เด็กโง่.....ฉันไม่ใช่คนเซ่อไม่มีสมองหรอกนะ...ที่จะดูไม่ออกว่านายคิดยังไงกับฉัน...” พีมนั่งอมยิ้มพลางคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าที่มีเจ้าเด็กหน้าทะเล้นทำอาหารเช้าให้เขากินและบนสนทนาต่างๆบนรถก่อนมาถึง
“...ขอบใจมากนะน้ำเชี่ยว.. มันคงดีถ้านายจะไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยนะ” ใจเรามันก็ไม่ต่างอะไรกับคนตายด้านนักหรอก อย่าเลย อย่าให้เราต้องทำให้ใครเจ็บปวดอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นต้นหรือจี ทุกอย่างที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เป็นความผิดของเขาที่ยังคงฝังอยู่ในใจ อย่าให้มีใครอีกคนต้องมาเจ็บแบบนั้นเลย พีมนั่งพรึมพรำเบาๆกับตัวเอง
“คุณพีม...คุณพีมขา!...”
“เฮ้ย! หนูมาลี เราตกใจหมดเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” นั่งคิดอะไรเพลินๆ ไม่รู้หนูมาลีโผ่ลมายืนจังก้าอยู่ข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่
“ก็มาตั้งนานแหละ คุณพีมนั่นแหละที่นั่งเม่ออยู่นั่น คิดอะไรไม่ออกเหรอให้หนูมาลีช่วยไขปัญหาให้มั้ย” อื้อหือ~ มาลีเธอคงช่วยเราได้มากเลย
“โอ้โห...ขอบใจมากเลยมาลี เราซึ้งจนต้องตอบแทนเธอเลย ...เอ้านี่! ของขวัญตอบแทน” พีมพูดพลางยื่นรูปถ่ายที่เพิ่งให้น้ำเชี่ยวเขียนอวยพรและเซ็นชื่อให้เมื่อกี้สดๆร้อนๆกับหนูมาลี
“อ้าย!กรี๊ดดดดดดดดดดด...น้องน้ำเชี่ยว น้องน้ำเชี่ยวของหนูมาลี....โอ้ยคุณพีม คุณพีมสุดหล่อของหนูมาลีอีกคน ขอบคุณคร่า มาม๊ะหนูมาลีหอมแก้มเป็นรางวัลหนึ่งที” สาวร่างเล็กผมสั้นหน้าแป้นดีอกดีใจโผเข้ากอดนายหนุ่มที่ยืนอุดหูเตรียมรอตั้งแต่รูปถึงมือเธอแล้ว เสียงกรี๊ดดดโหยหวนที่เขาได้ยินอยู่เป็นประจำนับวันมีแต่จะดังขึ้นไม่เคยลดน้อยลงเลย เฮ้ออ
“เย้ย!ไม่ต้องเลย ไม่ต้อง เราแฮ็บปี้ดี โอเค๊!” พีมพูพลางดันสาวร่างเล็กออกจากตัวอย่างทุลักทุเล
“เออ...หนูมาลีเดี๋ยวไปช่วยเราจัดกระเป๋าหน่อย ศุกร์นี้เราจะไปถ่ายโฆษณาที่พัทยาน่ะ”
“ค่ะ...คุถพีมจะไปนานมั้ย กี่วันคะ หนูมาลีคิดถึงแย่เลย” ประจบได้อีกเงินเดือนไม่ขึ้นหรอกจะบอกให้
“3 วัน...เอาน่ะ เดี๋ยวเราซื้อขนมมาฝาก”
“เย้!......ของฝาก...ของฝาก”
*****************
แล้วเจอกัน!! ตอนต่อไป
B a l l o o n
-
5 5 5 ได้คนแรก อ่านเพลินเลยหมดซะแล้ว
น้ำเชี่ยวหน้าเหมือนกบ ปากห้อยด้วยป่าววววว
มาต่ออีกนะ เรื่องนี้เคยอ่านนะ แต่ยังไม่จบ แต่เป็นเวอร์ชั่นอื่น เสียดายเวอร์ชั่นนั้นไม่จบ
ไม่เป็นไร เดี๋ยวจินตนาการต่อเอง 5 5 5
ว่าแต่น้ำเชียว ทำไมมากับ พีม ล่ะ ไม่ใช่เจ้าหญิง นภัสราวดี หรือ????? :really2:
-
น้ำเชี่ยวอยู่ในห้วงรักแบบเต็มๆเลยอ่ะ
เป็นแม่ศรีเรือนเหมือนกันนะเนี่ย
มีแววว่าจะเป็นภรรยาทีดีได้ :m20:
พี่พีมว่าไง อยากรับกบไปเป็นภรรยาซักตัวไหมฮ้า
-
พี่พีมรู้ทันน้อง แล้วไม่รับน้องไว้พิจารณา
หน่อยเหรอ
-
o13
รอตอนต่อไปครับ
-
เริ่มอินเลิฟแล้วพี่พีมสุดหล่อ ใจอ่อนไวๆ นะค๊าบบบบ
-
แน๊ ๆๆ ที่รุ้ทันเพราะคิดเหมือนกันอ่ะป่าวววว หุหุ
-
พีมรู้ทันน้ำเชี่ยวซะแล้ว
:-[ น่าจะลองเปิดใจยอมพิจารณาน้องกบดูหน่อยนะ
-
นายน้ำเชี่ยว ไม่เก็บอาการ เลยเนอะ เค้ารู้หมด หรือตั้งใจให้เค้ารู้หว่า o13
-
น้ำเชี่ยวเริ่มออกอาการซะพีีมรู้ตัวเลย สู้ต่อไปเคโระน้อย o13
-
น้ำเชี่ยวจริงใจดี
ปากตรงกะใจด้วย :impress2:
พีมอ่านออกซะแล้ว
โอ๊ย! ลุ้น ลุ้น
-
o18
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป
o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:beat:
-
น้ำเชียวน่ารัก
:impress2: :impress2:
-
กลัวอดีต หรือ กลัวใจตัวเอง กันแน่..
-
:-[ น้ำเชี่ยวน่ารักจริงๆ
-
:impress2:
-
สนุกมากกกกกกกกกกก มาต่อไวๆนะคับ
-
คิดถึงพีม กับน้ำเชี่ยวจัง :impress2:
ชอบความสดใสจริงใจของน้ำเชี่ยวมาก
อยากให้พีมเปิดใจให้น้องหน่อย น้องน่ารักขนาดนี้
เป็นเราใจอ่อนไปนานแล้ว หุหุ
ว่าแต่ว่า ... เอิ่ม แบบว่าสงสัยอยู่ตรงประโยคนึงในIntroน่ะ
ที่น้ำเชี่ยวพูดว่า.. "แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
เอ่อ.. :o8: อิอิ อยากรู้จังมันจะมีไรน้อ? :z2:
มันจะเป็นไงน๊า?? คริ๊ๆๆคริๆ
:haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ เหอะๆๆ :haun4:
ขอบคุณ...คุณบอลที่เอาเรื่องนี้มาลง :L2:
-
น้ำเชี่ยวน่ารักมากมาย
แต่พีมนี่ไม่ไหวจะเคลียร์
เอาใจช่วยน้องน้ำเชี่ยว
สู้ๆ นะคร๊าบบ :angry2:
-
มายัง..
ซินเจียหยู่อี่..แฮปปี้วาเลนไทน์ คับ
-
มารอ...ด้วยคน..
Happy Valentine's Day ย้อนหลังนะจ๊ะ.... :L2:
-
ท่านผู้แต่งไปฉลอง วาเลนไทน์ ยังไม่กลับอีกเหรอ
อยากอ่านแล้วอ่ะคับ :z3:
-
Chapter 8
ผืนน้ำกว้างไกลส่งแสงระยิบวาวจากแสงสะท้อนของดวงอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนเข้าใกล้เส้นขอบของผืนท้องทะเล พื้นที่ชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ทขนาดกลางในช่วงโลว์ซีซั่นเช่นนี้ให้บรรยากาศชิลๆ แบบสุขสงบ เหมาะกับเวลาพักร้อนของหนุ่มๆที่อยากจะพักเหนื่อยจากการทำงานอันแสนหนัก ตรงตามคอนเซ็ปที่ทางทีมงานโฆษณาตั้งใจไว้ไม่ผิดเพี้ยน รถตู้กองถ่าย ทีมงาน และรถศิลปินเดินทางถึงพัทยาตอนเหนือในช่วงบ่ายแก่ๆ อาจเพราะโปรเจ็คงานนี้ค่อนข้างใหญ่ ทีมงานก็จำนวนมาก ทำให้เวลาที่แพลนเอาไว้ว่า จะมาถึงราวบ่ายสองโมงกลับต้องเลทมาถึงสี่โมงเย็น ดังนั้นแผนแรกที่ตกลงจะถ่ายภาพนิ่งริมทะเลทันทีที่มาถึง จึงต้องเลื่อนเป็นพรุ่งนี้รุ่งเช้าแทน ทำให้เจ้าหนุ่มหน้ากบ หนึ่งในนายแบบของงานนี้ออกอาการดี้ด้าเป็นพิเศษ เพราะเย็นนี้เขาจะได้เล่นน้ำ ขับเจ็ตสกีได้เต็มที่ไปเลย
“พี่พีม! ไปเล่นน้ำกันเถอะ น้ำเชี่ยวอยากขับเจ็ตสกีด้วยอ่ะ” เด็กหนุ่มหันมาชวนด้วยท่าทีเหมือนเด็กเพิ่งได้มาเที่ยวทะเลเป็นครั้งแรก
“หึ..ไม่เอาง่ะ พี่ไม่ชอบโดนแดด นายไปเถอะ พี่ไปนอนพักที่ห้องพักดีกว่า” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มตอบออกไปพลางยกมือขึ้นป้องแสงแดดที่แผดจ้า แยงดวงตาเรียวของเขาจนหยีแทบปิด
“โหย..ไรอ่า..มาถึงทะเลทั้งทีจะไปนอนซะงั้น ไม่รู้แหละ ถ้าเย็นแล้วแดดหมด น้ำเชี่ยวจะไปตามที่ห้อง พี่ต้องมาเล่นกะน้ำเชี่ยวด้วย” เออ.. เจ้ากบนี่มันยังไงฟระ มาหน้าบึ้งใส่เราได้อีก นักร้องหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางเหลียวมองเจ้าเด็กซนที่เดินหน้ายุ่งเป็นยุงตีกัน อีกทั้งยังทำท่าฟึดฟัดใส่หน้าเขาก่อนจะหอบเข้าของอุปกรณ์กีฬาลงทะเลไป
“น้ำเชี่ยว..อย่าเล่นจนเป็นไข้แดดละรู้มั้ย เรายังต้องทำงานกันอีกหลายวันนะจ๊ะ” เสียงพี่ฝนตะโกนไล่หลังมาแต่ไกลทันทีที่เห็นน้ำเชี่ยวตั้งท่าจะวิ่งลงทะเล
.
.
.
---ปึกๆๆ!---ปึกๆๆ!---ปึกๆๆ!---
“พี่พีม! พี่พีม เปิดตูหน่อย นี่น้ำเชี่ยวเอง”
---ปึกๆๆ!---
“อืม...ไรอ่า” เสียงงัวเงียถามออกไปพลางเดินโซเซไปเปิดประตู
“แดดมะ..หมด เย้ย!!! พี่ทำไม ไม่ใส่เสื้อ!” พีมนึกขำในใจเมื่อเห็นเจ้ากบหัวเปียกมร็อกแมร็ก ที่ยืนหน้าแดงขึ้นสีเมื่อเห็นเขาเปลือยท่อนบน สวมกางเกงเลเพียงตัวเดียวมาเปิดประตู
“ก็คนนอนหลับ จะให้ใส่เต็มยศไปทำไม...แล้วนี่มีอะไรล่ะ” พีมพูดพลางพลักประตูแล้วเดินนำให้คนข้างนอกเข้ามาในห้องพักขนาดเตียงเดี่ยวที่พร้อมด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน
“โห..~ มองจากตรงนี้วิวสวยมากเลยพี่ ดูดิ เห็นทะเลชัดมากเลยอ่ะ” กระทั่งเข้ามาเห็นวิวทางฝั่งชายหาดที่ติดกับทิศตะวันตนของผืนทะเล เจ้าเด็กหนุ่มก็ลืมสิ้นทุกสิ่ง ทำท่าทางตื่นเต้นวิ่งออกไปยังระเบียงของห้องที่ถูกออกแบบมาให้เป็นมุมเปิดมองเห็นทะเลได้ชัดแจ๋ว และสามารถเดินทะลุออกไปยังหาดทรายได้ทุกเวลา
“แล้วห้องน้ำเชี่ยวอยู่ไหนอ่ะ พี่รู้ป่ะ จะสวยแบบนี้มั้ยเนี่ย”
“ห้องนายก็อยู่ข้างๆห้องพี่นี่แหละ แต่กุญแจคงอยู่ที่พี่ยีนส์ไม่ก็พี่ฝนล่ะมั้ง.. แล้วนั่น เป็นอะไร ทำไมทำท่าทางแปลกๆ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มที่เดินออกมาจากมุมแต่งตัวพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาวสะอาดและผ้าขนหนูผืนนุ่มสำหรับเจ้าเด็กหัวเปียก ถามออกไปเมื่อจับสังเกตุได้ว่าคนตรงหน้ายืนบิดไปบิดมาจะนั่งก็ไม่จะยืนก็ไม่อยู่เฉย
“เอ่อ..น้ำเชี่ยวปวดฉี่อ่ะ แหะๆ” เหอๆ.. เจ้าเด็กน้อยเอ้ย แค่ปวดฉี่ ก็ไม่กล้า
“เอ๋า..มา เข้าห้องน้ำห้องพี่ก่อนก็ได้ นู้นไปเข้าซิ” พีมว่าพลางโยนผ้าขนหนูในมือไปพาดบนหัวโตๆของเด็กหนุ่ม ชี้ไม้ชี้มือให้เจ้ากบตัวแสบไปเข้าห้องน้ำซะที โดยเขาเองก็ลืมไปว่าตัวเองได้ทิ้งของสำคัญบางอย่างไว้ที่ราวแขวนในห้องน้ำหรูนั่น ก่อนที่จะเปลี่ยนชุดสบายๆเพื่อนอนพักผ่อนรอเวลาที่ทางทีมงานจะมาตามไปเข้ากอง
.
.
ทางด้านน้ำเชี่ยวที่กำลังทำธุระอยู่นั้นก็เจอแจ๊คพ็อตแบบไม่ต้องสืบ เมื่อหันไปจะเอ๋เข้ากับของสำคัญสิ่งนั้นอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตากลมเบิกกว้างตะลึงงัน เมื่อพบกับเจ้ากางเกงในสีดำแบรนด์หรูซึ่งถูกถอดพาดไว้บนราวแขวนผ้าของห้องน้ำ ไม่ต้องเดาก็คงจะรู้ได้ไม่ยากว่าใครเป็นเจ้าของ เด็กหนุ่มได้แต่กระพริบตาปริบกับชิ้นผ้าตรงหน้า พลันหัวสมองก็คิดไปถึงภาพแรกที่คนน่ารักของเขาเดินมาเปิดประตูห้องด้วยร่างเปลือยเปล่าที่มีเพียงกางเกงเลหลวมๆแค่ตัวเดียว ‘หมายความว่าข้างในกุงเกงเลตัวนั้นก็ โบ๋เบ๋ด้วยเหรอ.. อ๊ากกกกซ!’ อยู่ๆเจ้ามือซุกซนก็สั่นพั่บๆ อดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมากางออกดู ให้ความรู้สึกคล้ายว่าเป็นพวกโรคจิตยังไงยังงั้น แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้คิดจะวางลงแต่อย่างไร ดูท่าแล้วเขาคงจะหลงคลั่งซูเปอร์สตาร์ข้างนอกนั่นไม่แพ้บรรดากลุ่มแฟนคลับพีม พีราณุ เท่าไรหรอก
“ห๊า...ตัวก็ดูเหมือนจะเล็กกว่าเรา ทำไมใส่ไซส์เดียวกันเลยว่ะ” ไม่นานหน้าหล่อๆของเจ้าร็อคเกอร์หนุ่มตาหวานก็แดงเถือกจนเกือบระเบิด เมื่อคิดไกลไปถึงที่ๆควรจะเป็น ที่ๆควรจะอยู่ของเจ้ากุงเกงลิงนี่ ~ จ๊ากกกก!ไอ่น้ำเชี่ยวเอ็งชักจะหื่นเข้าไปทุกทีแล้วน่ะเฟ้ย ไม่ต่างอะไรกับโรคจิตเลย
“น้ำเชี่ยว!” แว๊กกกกก!@%#
“เป็นอะไรหรือเปล่า เข้าไปนานจัง ได้ยินเสียงเหมือนพูดอะไรกับใคร โอเคมั้ยครับ” เสียงนุ่มเอ่ยถามอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กซนหายเข้าไปนาน ทั้งยังแอบมีเสียงพูดงึมงำลอดออกมาจากห้องน้ำอีก
เล่นเอาเจ้าโจรโรคจิตในห้องน้ำแทบช็อค ตกอกตกใจโยนหลักฐานสำคัญปลิวหวือออกจากมือแล้ววิ่งวุ่นตามเก็บมาพาดเข้าที่เดิมให้จ้าละหวั่น
“อ้าว...เป็นอะไรหรือเปล่าหเนี่ยเราหื ไม่สบายรึป่าว ทำไมหน้าแดงงั้นล่ะ” พีมทักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าแปลกๆ ชายหนุ่มไม่รอช้ายื่นมือเรียวเข้าแตะหน้าผากเนียนทันที
“หน้าร้อนๆด้วยอ่ะ เล่นน้ำจนไข้ขึ้นแล้วมั้งเนี่ย”
“มะ..ไม่ใช่ แดดมันร้อนเฉยๆหน้ามันก็เลยแดง ไม่มีไร๊..น้ำเชี่ยวสบายดี ไปพี่ ตอนนี้ไม่มีแดดแล้ว ไปเล่นน้ำกับน้ำเชี่ยวเหอะ” เมื่อถูกคุณหมอจำเป็นวินิฉัยโรค ก็ทำให้เด็กหนุ่มกลบเกลื่อนเข้าเรื่องที่มาตามทันที
“ไม่เอา..พี่บอกตอนไหนว่าจะไปเล่นด้วยอ่ะ ไม่เอาหรอก พี่ไปเดินช็อบปิ้ง หาของกินที่ไนซ์ดีกว่า” แต่พีมก็ยังเป็นพีม เมื่อตั้งใจอะไรไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็มาเปลี่ยนใจไม่ได้ บวกกับชายหนุ่มเป็นคนเจ้าสำอางเป็นที่หนึ่ง ฉะนั้นการที่รุ่งขึ้นจะต้องทำงานแล้ว ถ้าหากออกไปเล่นน้ำทะเลตอนนี้อาจทำให้หน้าคล้ำผิวเสียได้ อย่างไรก็ต้องปฏิเสธถึงที่สุด
“เหรอๆ..งั้นน้ำเชี่ยวไปด้วย น้ำยังไม่เคยไปเลย อยากไปๆ^_^” เมื่อได้ยินโปรแกรมที่ดูท่าว่าจะเด็ดกว่า คราวนี้เจ้าเด็กตากลมก็ลืมทะเลสิ้น ออกท่าทางลั๊ลล๊าหนักกว่าตอนจะไปเล่นน้ำซะอีก
“จะดีเหรอน้ำเชี่ยว พี่ว่าอย่าเลย เดี๋ยวจะยิ่งเป็นเป้าสายตาคนนะ พี่ไปคนเดียวดีกว่านะ”
“พี่พีมอ่ะ นะ ขอน้ำไปด้วยนนะ น้ำเชี่ยวหิวด้วยอ่ะ เนี่ยตาลายหมดแล้ว น๊า..เดี๋ยวน้ำจะปลอมตัวให้คนจำไม่ได้เลย น๊า..นะคร้าบบบบ ขอน้ำเชี่ยวไปด้วยนะ..น๊า” เด็กหนุ่มหน้าเป็นพยามออดอ้อนเกาะแข้งเกาะขาทำตาใส มือก็ทำท่ากุมท้องแสดงละครแอ็คติ้งแนบเนียน ว่าหิวใส้จะขาด ซุกหัวซุกตัวเข้าหาคนตรงหน้าจนแทบเซล้ม
“อะ เออ..ไปก็ไป ไปเลย รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเลย..อ้อ!อย่าลืมบอกพี่ยีนส์พี่ฝนด้วยล่ะคืนนี้เราไม่กินข้าวกับกองนะ”
เฮ้อ~ ไอ้เคโระนี่ตื้อจนได้...ไม่น่าใจอ่อนเลยเรา..หวังว่าคงไม่มีใครจำเราได้หรอกนะ
.
.
ที่ล็อบบี้ของโรงแรม
“เคโระๆ..ทางนี้” ชายหนุ่มหน้าหวานในชุดเสื้อกล้ามสีดำตัวจิ๋วโชว์กล้ามแขนขาว กับกางเกงสามส่วนสีชมพูอ่อน สวมหมวกผ้ามีปีกเล็กๆ และแว่นสายตา ส่งเสียงเรียกเบาๆพร้อมชูไม้ชูมือเมื่อเห็นเป้าหมายเดินหน้ามึนออกมา
“โห..พี่ จำแทบไม่ได้เลย เอ๋..พี่สายตาสั้นด้วยเหรอ เหมือนน้ำเชี่ยวเลย” สายตาสั้นนี่มันแปลกด้วยเหรอไงเนี่ย- -‘
ซูเปอร์สตาร์ในคราบเด็กเนริด์เดินวนไปวนมาจับร่างของคนข้างหน้าพลิกหน้าพลิกหลังสำรวจความเรียบร้อย ว่าไม่น่าจะทิ้งคราบของร็อคเกอร์ดาวรุ่งให้ใครเขาจับได้แน่นอน
“หมวกอ่ะ..ไหนหมวก เอามาป่ะ ลองเอามาใส่ดูดิ๊” น้ำเชี่ยวดึงหมวกจากกระเป๋ากางเกงมาใส่ทันทีที่อีกคนทัก เจ้านี่แต่งตัวสบายๆเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแล้วก็ดูน่ารักดีเหมือนกันแฮะ
“โอเค!ผ่าน ปะ ไปกัน” อืม!ดูน่ารักเหมือนแฮรรี่พอร์ทเตอร์เลยเว้ย คริๆ~
“แล้วไปไงอะพี่ ให้รถกองเค้าไปส่งป่ะ”
“หึ..เดินไป เดี๋ยวไปขึ้นรกสองแถวที่ถนนใหญ่” พีมพูดพลางหันมายิ้มให้เจ้าตัวดีที่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ข้างหลัง
“พี่ เอางั้นเลยเหรอ น้ำกลัวหลงทางอ่ะ พี่..คิดผิดคิดใหม่ได้นะ.. เฮ้ยย เดี๋ยวเด่ะ พี่ พี่รอด้วย รอด้วย!!” เด็กหนุ่มตากลมได้แต่ยืนบ่นอุบเมื่อรู้ว่าจะต้องลำบากนั่งรถอะไรก็ไม่รู้ออกไปเที่ยว ได้สติอีกทีก็เห็นคนตัวขาวๆเดินดุ่ยๆออกไปที่ถนนใหญ่แล้ว จึงได้แต่ร้องโวยวายกึ่งวิ่งกึ่งเดินไล่ตามคนที่ล่วงหน้าไปก่อน
กระทั่งมาถึงถนนกลางคืน ที่สองข้างทางรายล้อมไปด้วยร้านค้าขายของนานาชนิด ทั้งของแบกะดินไปจนถึงย่านร้านของแบรนด์เนม ของแฮนด์เมด ของกิน ซีฟู้ดและขนมต่างๆ ทำเอาทั้งคู่ยืนตาโตมองซ้ายแลขวาดูสองข้างทางที่รายล้อมไปด้วยคาราวานแฟชั่นและอาหารคาวหวานมากมาย ที่คงหาโอกาสยาก กว่าคนอย่างพวกเขาจะได้มาเดินสบายๆแบบนี้ได้อีก ฉะนั้นเมื่อมีเวลา ทำอะไรได้ก็ควรจะกอบโกยให้หมด
“อุ้ย!..น้ำเชี่ยวดูทางนู้นสิ ของกินเต็มไปหมดเลยอ่ะ ...อ๊ะนี่!หมวกน่ารักๆทั้งนั้นเลย...นั่นมีร้านเสื้อด้วย เต็มไปหมดเลย” ..ได้ข่าวว่าตอนแรกไม่อยากให้มา ตอนนี้กลับชวนเราเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ แถมใช้เราถือของพะรุงพะรังเต็มไปหมด หิวชะมัดเลย อะไรว่ะเนี่ยยย.. เด็กหนุ่มตากลมอดยิ้มขำกับท่าทางหลงแสงสีของคนน่ารักที่เอาแต่เดินนำหน้าเขาไม่หยุด
กระทั่งมาถึงร้านของแฮนเมดสไตล์เก๋ ที่ดูท่าจะเป็นที่ถูกอกถูกใจของนักช็อปมือพระกาลหาตัวจับยากอย่างพีมซะแล้ว เด็กหนุ่มได้แต่ยืนหน้ามุ่ย ค้อนคนน่ารักอยู่ข้างหน้าร้านค้า เพราะถูกทิ้งให้ยืนท้องร้องโครกคราก แถมยังมีถุงพรุงพรังเต็มมือไปหมดอีกด้วย ไม่เห็นใจกันบ้างเล้ยยย
“อ๊ะ!......” กระทั่งพีมหยิบหมวกใบสวยที่เล็งไว้ตั้งแต่เดินผ่านหน้าร้านมาวางแหมะไปที่หัวฟูๆอันปราศจากหมวกใบเดิม เพราะเจ้าตัวเอามาพัดคลายร้อนจากการโดนเขาแกล้งให้เดินถือของตามเป็นชั่วโมง ..ฝ่ามือเรียวคว้าข้อมือเด็กหนุ่มให้เข้ามาในร้าน หยุดหน้ากระจกเงาบานใหญ่ แล้วจัดแจงสวมหมวกใบสวยพร้อมจัดแต่งทรงผมให้เข้าดูเข้าที ทำเอาเด็กหนุ่มออกอาการเขินเพราะระดับสายตาที่ประสานกับดวงตาเรียวแป๋วนั้นกับพวงแก้มใสพาให้ใจเต้นตูมตามแทบทะลุออกมา
“เฮ้ย...หล่อมากกก ใส่แล้วหล่อมาก ......พี่ครับเอาใบนี้ด้วยครับ คิดรวมกันเลย” ห๊ะ อะไรนะ พี่จะเสื้อหมวกนี่ให้ผมเหรอ....พี่พีม..อย่าทำตัวน่ารักไปมากกว่านี้เลยครับ ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
“อะ..พี่ให้ มันเหมาะกับเรามาก ใส่แล้วน่ารักดี” หนุ่มร่างขาวพูดพลางเอาหมวกใบเก่าเก็บลงถุง แล้วแนบฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนใบหน้าหล่อๆของคนตรงหน้าให้ส่ายไปมาเล่นสองสามทีอย่างนึกเอ็นดู
“ขอบคุณครับ ^_^ ” เจ้าเด็กหน้ากบพอส่องกระจกเสร็จก็หันมาฉีกยิ้มตาหยีให้พีม ...บอกไม่ถูกจริงๆเราคงเอ็นดูเด็กนี่ละมั้ง แค่นี้คงไม่ทำให้นายคิดไปไกลหรอกนะ
“หิวยัง กินอะไรกันดี น้ำเชี่ยว”
“น้ำเชี่ยวอยากกินอาหารทะเลอ่ะ พี่อยากกินป่าว”
“งั้นไปเล้ย!” โอย..ตอนนี้เอาอะไรมา พี่ก็กินได้หมดแล้วอ่ะ หิวมากกก
เดินไปได้ไม่นานทั้งสองหนุ่มก็ต้องหยุดเอาตรงร้านซีฟู้ดข้างทางเจ้าแรก เพราะขบวนน้ำย่อยในกระเพราะมันดูเหมือจะกัดกินลำไส้ของทั้งคู่จนตาลายไปหมด บวกกับความเหนื่อยล้าที่ต้องเดินหิ้วของมากมายมาตลอดทางทำให้ไปต่อไม่ไหวแล้ว
.
.
“พี่เอาอีกป่ะ ข้าวอีกมั้ยพี่ น้ำเชี่ยวตักให้”
“อ๊ะ.. นี่ๆปู อร่อยมาก กินเลยๆ” พีมนั่งมองปู กุ้ง ปลา ที่ถูกแกะเรียบร้อยกองพูนจานของตัวเองอย่างงงๆ นี่เจ้าเด็กตาโตนี่มันรู้ได้ยังไงว่าอร่อย ในเมื่อตั้งแต่อาหารมากมายมาเสริฟ มันก็เอาแต่ตักแล้วแกะ แคะแล้วก็โยนมาใส่จานของเขาอย่างเดียวเท่านั้น
“กุ้ง กุ้งมั้ยกุ้ง กินเยอะๆ ตัวเล็กจิ๊ดเดียว เดี๋ยวเป็นลม” เฮ้ย!.. ใครตัวจิ๊ดเดียว ไอ้กบปากเสียนี่ ฉันมีกล้ามนะโว้ย ใหญ่กว่าของแกอีกมั้ง ชิ! หนุ่มหน้าหวานนึกเคืองกับคำพูดนั่นจนพาให้ลมในกระพุ้งแก้มโป่งออกจนแก้มพองค้อนควับใส่เจ้าเด็กบื้อที่ยังไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา
“มาๆ น้ำเชี่ยวแกะให้ นี่น้ำไม่เคยแกะให้ใครอย่างนี้เลยนะเนี่ย พี่คนแรก” จ้า.. ดูจากสภาพศพกุ้ง กับเศษเนื้อปู ฉันก็พอจะเดาออก ..นี่ถ้าผู้หญิงคนไหนได้นายเป็นแฟน ชั้นจะไปแสดงความยินดีด้วยเป็นคนแรกเลย เอาใจขนาดนี้ เหอๆ~
“นี่.. น้ำเชี่ยว หิวไม่ใช่เหรอเราน่ะ พี่เห็นกินไปนิดเดียวเอง แกะให้ตัวเองมั่งสิ” เฮ้ออ..อย่าดีไปกว่านี้เลยนะ ถ้าฉันใจอ่อนแล้ว นายนั่นแหละที่จะซวย ไอ้เคโระเอ้ย
“อ้อ..เออใช่ อืม..ลิมกินไปเลย ไงพี่อร่อยป่ะ”
“..^ ^..” แม้ไม่พูด แต่การพยักหน้าแล้วยิ้มหวานตอบกลับมาของพีม เท่านี้ก็ทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มพองโตเหลือเกินแล้ว....
..พี่พีม..น้ำเชี่ยวอยู่กับพี่แล้วมีความสุขจริงๆ ขอบคุณนะครับ
********************************
แล้วคุณคนอ่านทั้งหลายมีความสุขเหมือนน้องน้ำมั้ยค้าบบบบ อิอิ o18
แล้วเจอกันเน้อ
B a l l o o n
-
:impress2: อิจฉา
พีมใจอ่อนเถอะ
น้ำเชี่ยวอย่างน่ารัก
-
น้ำเชี่ยวถึงกับเพ้อ
เด็กบ้าไรน่ารักชิบ
-
ฮร่า ๆๆ กบเอ้ยย น่ารักอ่ะ
แบบนี้พี่พีมจะไม่สนใจหน่อยเร้ออออออ
แต่ในห้องน้ำนี่ไม่ไหวนะ หึหึ
น้ำเชี่ยวเอ้ย เปนเอามากก 5555
-
น้ำเชี่ยวน่ารักอะ..พีมก็ใจอ่อนซะทีซิ
:o8:
-
:-[
น้ำเชี่ยวน่ารัก น่าฟัดมากเลยอ่ะ
พีมก็น่าจะใจอ่อนได้แล้วนะ
แต่แอบฮาตอนที่น้ำเชี่ยวไปเจอ กุงเกงลิง ของพีมอ่ะ
เป็นเค้า เค้าก็ช็อคนะขอบอก...หึหึหึ - -+
-
:-[ :-[ น่ารัก
-
ดีใจที่ได้อ่านอีกครั้ง ถึงจะเปลี่ยนชื่อตัวละคร ก็เถอะ
มันทำให้นึกถึงวันเก่าๆเนอะ
-
:fire:
-
:o8: เป็นค่ำคืนอันแสนหวานสำหรับน้องน้ำกันเลยทีเดียว หุหุ
รออ่านตอนต่อๆไปนะค้าบบ :impress:
-
น้องเคโระน่ารักไปป่ะ เหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนเลยอ่ะ
น้องน้ำน่ารักขนาดนี้ พี่พีมก็ใจอ่อนซะทีสิ
แอบฮาตอนที่น้ำเจอกุงเกงลิงมากเลย
โรคจิตป่ะเนี่ยพระเอก น่ากลัวมากอ่ะ :m20:
-
เคโระน้อยนี่เป็นเอามาก..แค่เห็นลิงของพี่พีม ก็จิ้นไปไกล๊ไกลลล :m20:
น้ำเชี่ยวน่ารักจัง เหลือแต่พี่พีมนี่แหล่ะจะยอมใจอ่อนมั้ย :o8:
-
:-[
น้ำเชี่ยวน่ารัก เอาใจกันขนาดนี้ พี่พีมไม่ใจอ่อนหรอ.. o18
-
:-[ :impress2:
น้ำเชียวน่ารักไรขนาดนี้
-
น่ารักกันจิงๆๆๆ
-
..อยากจะไปทะเล..
-
:angry2: เซงพีมอ่ะ ชิส์ๆ
อย่าให้น้ำเชี่ยวจีบติดเชียว จะยุให้ :oo1:
:laugh5:กรั่กๆๆๆ
-
Chapter 9
เข้าวันที่สองของวันทำงาน วันนี้ดูเหมือนทีมงานทุกคนจะคร่ำเคร่งและจริงจังกับการงานเป็นพิเศษ คงเพราะงานนี้เป็นโปรเจคยักษ์ของบริษัทและพวกเราก็ต้องทำงานแข่งกับเวลากันเพื่อให้ทันออนแอร์ในช่วงปลายปีนี้ ไม่เว้นแม้เจ้าร็อคเกอร์เคโระตัวดี ที่พออยู่ท่ามกลางกองถ่ายและทีมงานมากมาย ดูเหมือนจะไม่มีเค้าของเด็กขี้อ้อน หน้ามึน ทว่าช่างเอาอกเอาใจอย่างเมื่อคืนหลงเหลืออยู่เลย ..เฮ้อ รู้สึกแปลกจริงๆ ทำไมนะ ตลอดคืนที่ผ่านมา เราจะต้องคิดถึงหน้าตาบ๊องๆคิ้วหนาตาโตๆ และก็เรื่องของเจ้าเด็กนี่อยู่บ่อยๆด้วย ขนาดในฝันมันยังตามมาหลอกหลอนได้ กลัวใจตัวเองจริงๆเลยโว้ย ยิ่งเป็นคนใจอ่อนอยู่ด้วยนี่สิ... ไม่อาว ไม่อาว นะโม~ นะโม - -‘
“พีม! ไปเร๊ว เซ็ทสุดท้ายแล้ว” ช่างภาพเรียกหนุ่มผิวขาวที่มัวแต่นั่งเม่อ คิดเรื่อยเปื่อยอยู่ภายในซุ้มพักร้อนของกองถ่าย
“โอเค.. แสงพร้อม ไฟพร้อม พัดลมแรงอีกๆ โอเค..ดี”
“เอ้า...น้ำเชี่ยวโอเค หล่อมาก พีมขอท่าที่ดูเท่อีกหน่อย เยี่ยมทั้งคู่เลย....โอเคๆ ดีๆ นับ1 2 3 เปลี่ยนแอค”
“พีมเปิดเสื้อออกหน่อยนึง ... ดีๆ น้ำเชี่ยวดีแล้วขอท่าแบบเมื่อกี้นี้เลย ..... โอเคๆ”
.
.
“กรี๊ดดดดดดด พี่พีมหล่อ ว้ายยยยยยพี่น้ำเชี่ยวเท่ กรี๊ดดดดดดดพี่พีมเซ็กซี่จังคร่า” พอถึงภาพเซ็ตสุดท้ายที่ผู้กำกับต้องการความกวนที่ดูยั่วๆหน่อย เหล่าบรรดาแฟนๆ แฟนคลับที่มามุงดู ก็ส่งเสียงกรี๊ดปรอทแตกมาเป็นระยะๆ พีมแอบยิ้มน้อย เพราะรู้ดีว่าบรรดาแฟนคลับของตัวเอง ที่กรี๊ดดดดดจนหูทีมงานแทบฉีกขนาดนี้ นั่นคงเพราะเขาถูกผู้กำกับสั่งให้ดึงเสื้อโชว์หน้าท้องลอนสวย.. แต่ขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเหมือนมีรังศีอะไรแปลกๆร้อนวูบๆ มาจากคนข้างๆด้วย
ไอ้กบบ้านี่มันเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย .. ดูซิดูสายตามันอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อเราอย่างนั้นแหละ ..จะเหล่ทำไมห๊ะ ไม่เคยเห็นคนหล่อ โชว์พุงรึไงฟระ O*O!
.
.
“โอเคทุกคนเรียบร้อย......เดี๋ยวเก็บของแล้วพักผ่อนกันได้ เจอกันอีกทีที่สนามแข่งรถช่วงบ่ายนะ ขอบคุณครับ”
“คร๊าบบบบบบ / คะ”
“พีม น้ำเชี่ยว วันนี้เยี่ยมมากทั้งคู่เลย รู้งี้ให้มาร่วมงานกันตั้งนานแล้ว ไหลลื่นมากเลยเนอะฝน”
“โอเค วันนี้คงหมดเท่านี้แล้วล่ะสำหรับสองคน เดี๋ยวทีมงานเค้าจะต้องออกไปเก็บอินเสริทช์ภาพที่สนามแข่งรถ ส่วนเรา2คน ควรจะพักผ่อนให้มากที่สุดนะ เพราะพรุ่งนี้จะต้องออกกองแต่เช้ามืด เริ่มฉากแรกที่สนามแข่งด้วย คงต้องเหนือยกันทั้งวันแน่ เพราะฉะนั้นเก็บแรงเอาไว้นะ โดยเฉพาะน้ำเชี่ยว ไม่ไปเล่นน้ำแล้วรู้มั้ย แล้วพี่จะให้รถมารับเราสองแต่เช้านะจ๊ะ ไปล่ะ” พี่ฝนกับยีนส์เดินเข้ามาบอกคิวต่างๆของวันพรุ่งนี้ พร้อมกับกำชับเจ้าเด็กแสบไม่ให้เถลไถล แล้วบอกให้สองคนไปพักเก็บแรงไว้ ก่อนที่จะขอตัวแยกย้ายไปทำงานกันต่อ
.
.
---ก๊อกๆ ก็อกๆ---ก๊อกๆ ก็อกๆ---
“พี่พีมมมม...น้ำเชี่ยวเอง เปิดประตูหน่อยยยย”
“...มีไร...”
“ขอน้ำเข้าไปหน่อยดิ ไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะ ขอเข้าไปนั่งเล่นในห้องพี่หน่อยนะ”
“....” พีมไม่ได้พูดตอบอะไร แต่ก็ยอมเปิดประตูให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาแต่โดยดี นึกในใจว่ามันจะมาไม้ไหนอีกนะ ควรจะตั้งรับยังไงล่ะทีนี้
“พี่ทำไรอยู่อ่ะ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นโน็ตบุคบนเตียงที่ถูกเปิดค้างไว้อยู่
“ไม่ได้ทำไร ว่างๆก็เล่นเน็ต แต่งเพลงไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มตอบออกไป หวังว่านั่นจะเป็นประโยคสุดท้ายที่ได้ยินจากปากเจ้าเด็กช่างตื้อ ชายหนุ่มเหลือบมองเจ้าตัวดีที่เดินวุ่นไปมา แล้วรีบตัดบทโดยการคว้าเอาเฮดเซ็ทมาสวมที่หูเพื่อตัดการรับรู้ทุกอย่างซะ ไม่ใช่ว่าน้ำเชี่ยวเป็นคนไม่ดีหรอกนะ แต่กลัวใจตัวเองต่างหากล่ะ
“พี่แต่งเพลงด้วยเหรอ...บลาๆๆๆ ~ ”
.
.
หลังจากรู้สึกว่าเสียงคุยโม้น้ำลายแตกฟองของเด็กหนุ่มหายไปได้สักพัก พีมจึงชะโงกหน้ามา แอบเหล่เจ้าตัวดีที่ตั้งท่าทำลายล้างอะไรสักอย่างในเครื่องPSPราวกับโกรธกันมาแต่ชาติปางก่อน เรียกว่าแผนหาอะไรอุดหู ดูจะใช้ได้กับเจ้าตัวยุ่งเป็นอย่างดี โหะๆ~
---ก๊อกๆ---
Z…
---ก็อกๆ---
“พี่!!! มีคนมาเคาะ ปั้ก กะ ตู..!!!”
“เว้ยยยย!!! @#!$@! หูแทบแหก+ ตะโกนเข้ามาได้ ไอ้บ้านิ” เด็กหนุ่มตัวแสบคว้าเฮดเซ็ตจากใบหูเล็กของคนบนเตียงได้แล้วกรอกเสียงกังวานใส่คนเจ้าเล่ห์ จนค้อน ทั่ง โกน ในรูหูซูเปอร์สตาร์หนุ่มแทบทะลุ
“แล้วจะใส่ไว้ทำไมเนี่ยยยหูฟังอ่ะ ใส่แล้วไม่เสียบเข้าเครื่อง จะได้ยินอะไรเล่า!” น้ำเชี่ยวเถียงย้อนคนขี้โวยวายอย่างรู้ทัน จนอีกฝ่ายถึงกับเหวอเพราะหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเมื่อถูกจับได้ว่าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน .. ฮิๆ สมน้ำหน้า คิดว่าเรารู้ไม่ทันหรือไงเล่า ฮ่าๆๆ เชอะ! ถึงกับต้องทำอย่างนี้เลยเหรอ เห็นเราเป็นตัววุ่นวายขนาดนั้นเลยรึไง คนอะไรหน้าตาก็ดูน่ารักดีหรอก แต่ใจร้ายชะมัด ชิ!
“ห้องคุณพีม พีราณุ หรือเปล่าคะ”
“ครับ”
“มีแขกจากกรุงเทพฯ ฝากดอกไม้มาให้คะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” พีมรับดอกไม้ช่องามมา พร้อมกับเปิดอ่านการ์ดที่ถูกแนบมา
++สวัสดีจ๊ะพีม
ขอแสดงความยินดีกับวันเปิดกล้องโปรเจคใหม่นะคะ
จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอคะ......จีจี้++
“ใครส่งมาอ่ะ” น้ำเชี่ยวเดินเข้ามาชะเง้อมองดอกไม้ในมือพีมพร้อมกับเอ่ยถาม ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด
“เพื่อนนะ แสดงความยินดีกับงานตัวใหม่”
“ใช่เพื่อนแน่เร้อ.. เพื่อนน้ำเชี่ยวไม่เห็นทำงี้มั่งเลย” เจ้ากบแกล้งถามเสียงสูง รู้สึกเจ็บจี๊ดเข้าไปในอก ได้แต่ด่าตัวเอง ว่าทำปากดีรนหาที่อีกซะแล้วมั้ยล่ะ
“อืม....จริงๆ ก็พิเศษกว่าเพื่อน งั้นมั้ง.....เค้าก็เป็นคนสำคัญสำหรับพี่คนนึงเลยอ่ะ” .... ... .. . .
สำหรับจีจี้ จะใช้คำนี้ก็คงถูกแล้วหล่ะ แต่ทำไมเราต้องพูดขึ้นมาตอนนี้ด้วยเนี่ย จะพิเศษหรือสำคัญจำเป็นต้องบอกเจ้านี่ด้วยเหรอ..หันกลับไปอีที คู่สนทนาคนเดิมก็ก้มหน้างุดอยู่กับเครื่อง psp ไม่ได้พูดหรือตอบอะไรกลับมาอีกแล้ว
.
.
“พี่ น้ำง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะ เดี๋ยวเจอกันที่กองแล้วกันครับ” กว่าสิบนาทีที่บรรยากาศในห้องอบอุ่นห้องเดิม กลับเงียบกริบราวกับสองคนไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อาจเพราะดอกไม้ช่อนั้นคงมีความหมายมากกว่าสิ่งมีชีวิตอย่างเขาที่ยังดำรงอยู่ในห้องนี้ล่ะมั้ง..
เราคงกลายเป็นคนขี้แยให้เค้าเห็นแน่ๆถ้ายังฝืนนั่งอยู่ในห้องนี้ต่อไป รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หน้าอก ได้แต่คิดว่าถ้าเราหรือเขาใครสักคนเป็นผู้หญิงล่ะก็ เขาคงจะบอกทุกสิ่งที่รู้สึกออกไปหมดแล้ว ไม่เก็บงำไว้อย่างนี้หรอก แต่..สภาพอย่างนี้จะไปบอกใครได้ มองตัวเองเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกสมเพศมากขึ้น
.
.
..คนสำคัญสำหรับพี่..
“สักวันน้ำเชี่ยวจะมีโอกาสได้เป็นคนๆนั้นบ้างมั้ยครับ” .. เด็กหนุ่มพรึมพรำถึงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาให้ผืนฟ้าที่ถูกแต้มด้วยดาวพราวระยิบจรดกับผิวท้องทะเลอันเงียบสงบฟัง สองมือหนาละจากผืนทรายละเอียดรวบเอาสองเข่าของตนเข้าชิดอก แล้วมองออกไปยังกำแพงมหาสมุทรสีดำข้างหน้า ได้แต่หวังว่าสายลมที่พัดพากลิ่นไอทะเลเข้าปะทะใบหน้าเขาอยู่ตอนนี้ คงพอทำให้หยดน้ำใสที่กำลังรื้นดวงตาโศกเหือดแห้งไปสักที
..หากคืนนี้มีดาวอยู่ล้านดวง ฉันขอได้ไหมสักดวงหนึ่ง ช่วยฟังฉันที
เพราะว่าคืนนี้ ฉันมีเรื่องร้อนใจ อยากอธิฐานและขอดวงดาวให้ ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไง จากคำพูดวันนี้
เพราะฉัน เพิ่งบอก..(ฮึก)..ไป และเขา..ก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ (ฮึกๆ) เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจ แน่ใจ.. ว่าพรุ่งนี้ เรื่องของเราจะสุข หรือแสนเศร้า (ฮือ)
จึงวอน ขอดาว ให้..ช่วย.. (ฮือๆๆ~)
“น้ำ รั ก พี่ พี ม”
กว่าค่อนคืนที่เด็กหนุ่มพยามบังคับจิตใจตัวเองให้สงบ ให้โยนทิ้งความรู้สึกโหยหา หยุดแอบรักเขาคนนั้นซะ หวังว่าผืนทรายและท้องทะเลจะช่วยโอบอุ่มบรรเทาความอัดอั้นข้างในได้บ้าง แต่ทุกอย่างกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย แม้ตลอดชีวิตของน้ำเชี่ยว เสียงเพลงเคยเป็นสิ่งที่กล่อมเกลาเขาได้ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนก็ตาม แต่ทว่าครั้งนี้ การระบายออกด้วยเสียงเพลงกลับสะท้อนลึกบางสิ่งบางอย่าง จนไม่อาจฝืนร้องเพลงนั้นต่อไปได้อีก ..เด็กหนุ่มรู้สึกโมโหตัวเองอย่างที่สุด ที่ไม่กล้าแม้กระทั่งบอกความในใจออกไปให้เขารู้ เพียงเพราะกังวนว่าเป็นเราเพศเดียวกัน เพียงเพราะขี้ขลาด หวาดกลัวกับความผิดหวังที่จะตามมา
.
.
*******************************
อิอิ มาเม้นกันด้วยเน้อ o18
มิเช่นนั้นเค้าจะปล่อยให้ค้างงงงง กรั่กๆๆๆๆ :oni1:
B a l l o o n
-
เอ่่ออ.. ขอโทษทีครับ ไม่รู้มันเป็นอะไร โพสต์แล้ว บางบรรทัดมันก็หายไปเฉยๆ
เลยแก้ใหม่ล่ะกัน คนที่มา(แอบ)อ่านก่อน ก็อ่านไปอีกรอบแล้วกันครับ จะได้ไม่งง
ส่วนคนที่อ่านหลังจากเห็นข้อความนี้ของผม อันนั้นแก้แล้ว ไม่มีอะไรฮ่ะ
B a l l o o n
-
โอ๊ยย ๆๆ น้ำเชียวอย่าคิดมากซิจร๊า
โอ๋ ๆๆๆๆ
-
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
:sad11:
-
โธ่ อย่าเพิ่งท้อจิน้องกบ
คิดว่าตัวเองอกหักตัั้งแต่ไม่ทันได้จีบซะแล้ว
เป็นเอามากจริงๆ
-
กำลังใจหายหมดเลยเจ้าเคโระ
พี่พีมก็ใจร้ายอ่ะ สนใจกบน้อยหน่อยก็ไม่ได้
น่าสงสารไปนั่งทำมิวสิคอยู่ริมทะเลคนเดียว
เศร้าอ่ะ :monkeysad:
-
:pig4:
-
:pig4:ขอบคุณค่า ชอบๆๆ
แต่..มาต่อเร็วกว่านี้ได้ป่าวววเค้าค้างอยากอ่านต่อ :sad4:
-
แฮ่ๆๆ~ :confuse: แบบว่าเราอยากจะเอาเพลงมาแปะไว้ที่ลงนิยายบ้างอ่ะ มันต้องทำยังไงครับ ใครพอรู้และอธิบายวิธีการหาเพลงที่สามารถเอาลิงค์มาแปะได้ บอกหน่อยจิครับ อยากได้เพลงดาวครับ :impress:
B a l l o o n
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้ำเชี่ยวขี้น้อยใจ
-
:monkeysad: สงสารน้ำเชี่ยว
-
โอ๋ๆๆ น้องน้ำใจเย็นๆ :กอด1:อย่าเพิ่งเศร้าไป ค่อยๆหาโอกาสน๊า
-
ขี้งอนนะเรา
:กอด1:
-
:impress2:
-
กำลังจะถึงจุดพีคแล้ววววสิน๊าาาาา
พี่บอลอยากอ่านต่อ พลีสสสสสสสสสสสส
+ๆๆๆ ด้วย
-
กำลังใจกับความเข้าใจของใจ..
แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง..เชื่อเถอะไม่ได้โม้
-
พี่พีม...อย่าใจแข็งกะเคโระนักเลย :impress3:
-
สงสารน้ำเชี่ยว
พี่พีมก็กลัวใจตัวเอง ให้โอกาสน้องบ้างสิเนี่ย :z3:
-
:sad4:
:กอด1:
-
:sad4: สงสารน้ำเชี่ยววว
พีมจะกลัวใจตัวเองทำไมอะ
ถ้าใจอยากจะรัก ก็รักสิค้าบบ
LS . อยากอ่านต่ออีกเยอะๆอะคับ :call:
-
สงสารน้ำเชี่ยว
-
ขอปั้มไว้ก่อนน๊าา ไอว่างแล้วจะมาอ่าน เรื่องนี้เอาให้จบนะเคอะ :bye2:
-
น้ำเชี่ยว สู้สู้ นะ รุกให้ได้
:o8:
ก้อแค่คนพิเศษ ไม่ใช่คนสำคัญ
-
เจ็บตอนนี้แต่ยิ้มได้ในอนาคต ก็พอไหวนะน้ำเชี่ยว
เป็นกำลังใจให้เสมอ.......... :กอด1:
เศร้าอ่ะ......
-
Chapter 10
ล่วงเข้าวันสุดท้ายของการทำงาน แม้อากาศจะอ้าว แดดจะร้อน แต่ทีมงานทุกคนยังคงขยันขันแข็ง ใส่ใจในทุกรายละเอียดตามสตอรี่บอร์ดที่วางแผนไว้ งานใหญ่ค่าตอบแทนก็ย่อมสูงตามไป ..แต่มีอยู่คนนึงที่ดูเงียบ จนพี่ๆหลายคนสันนิฐานว่า น่าจะเป็นเพราะน้ำเชี่ยวปล่อยพลังไปกับการเล่นน้ำมากไปเลยเหนื่อย พีมเองก็หวังให้เป็นเช่นนั้น ..เจ้ากบนั่นหงอยไปแปลกๆแฮะ ปกติจะเข้ามาคุยเล่นกับเรา แต่นี่ทำไมมันเงียบๆหว่า หรือเป็นเพราะที่เราพูดเมื่อวาน...ไม่มั้ง
“น้ำเชี่ยว เป็นไรไป ไม่สบายหรือเปล่า หน้าดูเหนื่อยๆ” พี่ฝนเอ่ยถามน้ำเชี่ยวที่นั่งพักกองอยู่อย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรอ่ะพี่ สบายมาก น้ำเชี่ยวคงเล่นเกมส์มากไปหน่อยมั้ง เลยรู้สึกล้าๆสายตาอ่ะ” เฉไฉไปเรื่อย จะไปบอกใครได้ไงว่าเราเป็นอะไร อกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มงั้นเหรอ
“ไม่เป็นไรแน่นะ ทีหลังก็อย่าเอาแต่เล่นเกมส์ นอนพักบ้างรู้มั้ย”
“ครับ” เด็กหนุ่มขานรับผู้จัดการสาวอย่างซึมๆ แต่อยู่ๆก็มีมือขาวๆของใครบางคนยื่นแก้วน้ำใบเล็กมาตรงหน้า
“น้ำเชี่ยว..อะ น้ำ” น้ำเชี่ยวรับแก้วน้ำจากพีมมาวางไว้ข้างๆแล้วกลับไปก้มหน้าอ่านบทต่อไป เด็กหนุ่มพยามที่จะไม่สนใจบทสนทนาต่อไปของคนตัวขาวๆคนเดิม
“หิวป่ะ...กินนี่มั้ยขนมเค้ก แฟนคลับพี่เค้าเอามาให้ อร่อยมากเลยนะ” ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากร่างโปร่งที่นั่งก้มหน้าไม่มีท่าทีว่าจะตอบสนองกลับมา ทำเหมือนมองไม่เห็น ไม่แม้แต่จะเงยขึ้นมามองหน้ากันด้วยซ้ำไป
“น้ำเชี่ยว เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่เห็นพูดคุยเหมือนเมื่อวานเลย โกรธอะไรพี่เหรอ” ทำเอาชายหนุ่มหน้าขาวใจเต้นตึก เมื่ออยู่ๆก็เจอปฏิกิริยาแบบสุดโต่งจากเด็กหนุ่มที่แสนร่าเริงราวกับเขาเป็นอากาศธาตุอย่างไรอย่างนั้น ..เจ็บข้างในจัง เราทำอะไรผิดไปเหรอ? ดวงตาวาวใสหลุบต่ำได้แต่มองเด็กหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ พาให้สองขาล่าถอยออกมาจากอาณาเขตของเด็กหนุ่ม
“น้ำ เ ชี่ ย ว...”
“.......” ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ หนำซ้ำเจ้าตัวยังกระแทรกเท้าลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องพักอย่างไม่สนใจใยดีพีมที่ยังคงยืนอึ้งกับท่าทีของอีกคน
“น่ะ...น้ำ....” ชาวูบใบทั่วใบหน้า รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นยิ่งกว่าอากาศธาตุ เจ็บแปลบๆตรงหน้าอก นี่เราทำอะไรผิดไปตรงไหน .. ทำไมน้ำเชี่ยวต้องทำใส่เขาแบบนี้ ..เจ็บนะ ทำไม?
.
.
ตลอดการทำงานในวันที่แสนเครียดของพีม จนพระอาทิตย์ตกดิน ก็ยังคงไม่มีเสียงของน้ำเชี่ยว ยกเว้นแต่บทสทนาที่จำต้องพูดเพราะเป็นงานเท่านั้น ดวงตากลมโตทอแววหวานไม่แม้แต่หันมาสบกันสักครั้ง แม้แต่คำล่ำลาซักคำก่อนแยกย้ายกันเข้าห้องพักก็ยังไม่มี
แม้ว่าพีมจะไม่ต้องการให้น้ำเชี่ยวรู้สึกกับเค้ามากกว่าพี่ชายหรือเพื่อนสนิท แต่เขาก็ไม่ต้องการให้มันเหินห่างขนาดนี้ นั่นทำให้ชายหนุ่มร่างขาวรู้สึกอึดอัด เศร้า และยังคงเจ็บแปลบที่หน้าอกอยู่เรื่อยๆ เมื่อคิดถึงใบหน้านิ่งๆและสายตาเย็นชาจากเด็กคนนั้น
“เราคงไม่ได้เผลอใจไปกับน้ำเชี่ยวแล้วใช่มั้ย...อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากเลยน่ะพีม” พีมนั่งทบทวนถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น และพรึมพรำกับตัวเองที่โซฟาเพียงลำพัง
---พรึบ!!??--- !@#$% …อยู่ๆไฟก็ดับไปเฉยๆ
แต่มันคงจะไม่เป็นอะไรเท่าไร ถ้าที่นี่เป็นที่บ้านของพีมเอง หรือเป็นที่ๆเขาคุ้นสักหน่อย ..เพราะสิ่งที่พีม พีราณุ กลัวในโลกนี้มีอยู่ไม่กี่อย่าง และหนึ่งในนั้นก็คือ ผี และสถานที่มืดๆในที่ไม่คุ้นชิน
ทันทีที่ไฟของโรงแรมดับ ทำให้ระบบไฟฟ้าภายในดับไปด้วย พีมไม่สามารถเปิดประตูห้องออกไปได้ คงเพราะระบบล็อคทำงานด้วยไฟฟ้าและเครื่องสำรองไฟคงมีปัญญหา สองขาสองแขนของซูเปอร์สตาร์หนุ่มเริ่มเดินงุ่นง่านจนเกี่ยวกันพันลวัน เมื่อสายตายังปรับไม่ได้ในความมืด พาเอาให้สติกระเจิดกระเจิง ควานหากระทั่งมือถือยังไม่เจอ นึกได้ว่าห้องพักชั้นล่างสามารถเดินข้ามไปหากันทางระเบียงได้ จึงไม่รอช้า เป้าหมายแรกก็คือห้องของใครสักคนที่ใกล้ที่สุด
---ปังๆๆๆ!! ปังๆๆๆๆๆๆ!!---
“น้ำเชี่ยว! ..ฮึก เปิดหน่อย .. น้ำเชี่ยว! ..ฮึกๆ ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรัวกำปั้นใส่ประตูกระจกระเบียงห้องของน้ำเชี่ยวอย่างไม่ยั้ง
“อะไร..มีอะไรพี่...พี่พีม เป็นไรอะ ร้องไห้ทำไมพี่” ทันทีที่น้ำเชี่ยวเปิดประตูออกมา พีมก็โผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่น ร่างขาวๆสั่นตามแรงสะอื้น เด็กหนุ่มกระชับกอดแน่นขึ้น สัมผัสได้ถึงแรงเต้นของหัวใจ จนน่ากลัวว่ามันจะทะลุออกมาข้างนอกผิวเนื้อแน่นนั่น
“พะ..พี่กลัวอ่ะ ..มันมืด พะ..พี่ มะ..ไม่ๆ..” พีมเสียงสั่นปนสะอึก ตอบในขณะที่ยังคงซุกหน้าอยู่กับอกกว้างๆของอีกคน
“โอ๋ๆ พี่ โอเคแล้วนะพี่.. น้ำเชี่ยวอยู่นี่แล้ว ไม่มีอะไร แค่ไฟดับน่ะ ไม่มีอะไร น้ำเชี่ยวอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว..” น้ำเชี่ยวพูดพลางใช้ฝ่ามือหนาลูบไปตามศรีษะและแผ่นหลังสั่นเทาของคนในอ้อมกอด ก่อนจะค่อยๆพยุงกันเข้ามานั่งที่โซฟาตัวยาว
“จะไปไหน...น้ำเชี่ยว” พีมดึงมือคู่นั้นไว้ เมื่ออีกฝ่ายขยับตัวจะลุกขึ้น
“จะเดินออกไปดูที่ประชาสัมพันธ์นะ จะได้รู้ไงว่าเค้ามีปัญหาอะไร ไฟจะมาเมื่อไหร่...พี่รออยู่นี่แหละ”
“ไม่เอาอ่ะ...ไปด้วยนะ มันมืดอ่ะ น้ำเชี่ยว พี่ไม่อยากอยู่อ่ะ” พีมเริ่มเสียงสั่นอีครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นดึงแขนและชายเสื้อของน้ำเชี่ยวไว้ราวกับเด็กเล็กๆ ถ้าไฟไม่ดับหรือหากน้ำเชี่ยวช่างสังเกตสักนิด คงจะได้เห็นดวงตาคู่เรียววาวใสคู่นั้นสั่นระริกออดอ้อน ไม่ต่างอะไรกับริมฝีปากบางที่เม้มแน่นราวกับเด็กน้อยดึงดันเอาแต่ใจ
ตลอดทางเดินน้ำเชี่ยวพยามใช้แสงไฟจากมือถือนำทาง โดยมีพีมตามติดไม่ห่าง หนุ่มหน้าหวานเกาะติดเด็กหนุ่มเป็นลูกลิงมือข้างหนึ่งเกาะแขนส่วนอีกข้างหนึ่งก็ดึงชายเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อย ..จะว่าไป สายตาของชายหนุ่มก็ปรับชินกับความมืดได้แล้ว และไม่รู้สึกกลัวเหมือนตอนแรกเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงไม่คิดจะปล่อยมือจากคนๆนี้เสียที หนำซ้ำยังรู้สึกอยากจะออดอ้อนให้เด็กหนุ่มหันมาสนใจใส่ใจเขาให้มากขึ้นเสียอีก
“น้ำเชี่ยว..”
“เมื่อกลางวันน้ำเชี่ยวเป็นอะไรเหรอ โกรธอะไรพี่หรือเปล่า ถึงได้ไม่คุยกับพี่เลย” เมื่อเห็นว่าน้ำเชี่ยวมีท่าทีที่อ่อนลงมาก พีมจึงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น
“........” แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเงียบจากร่างโปร่งที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาก้าวเดินไปตามทางช้าๆ
“ถ้าพี่ทำอะไรให้น้ำไม่พอใจ พี่ขอโทษได้มั้ย.. รู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นน้ำเป็นแบบนี้ กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ น้ำเชี่ยว” ชายหนุ่มเอ่ยขอร้องคนข้างหน้าด้วยน้ำเสียงคล้ายว่าเจ็บปวด พร้อมกับชะลอจังหวะเดินลงจนหยุดในที่สุด ขณะที่มือเรียวก็เลื่อนจากการเกาะแขน มากุมกระชับฝ่ามือหนาของคนของเด็กหนุ่มไว้ แล้วออกแรงบีบอย่างแผ่วเบาราวกับต้องการสื่อสารบางอย่างผ่านผิวเนื้อ .. ปฏิกิริยาที่ได้รับจากพีม ทำให้น้ำเชี่ยวรู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้า น้ำใสไหลคลออยู่ที่เบ้าตา เด็กหนุ่มพยามเชิดหน้า หวังให้หยาดน้ำใสใหลกลับเข้าไปซะ ยังดีที่ตอนนี้บรรยากาศรอบข้างมืดสนิท ไม่งั้นเขาาคงจะลำบากน่าดูกับการบังคับไม่ให้น้ำร้อนๆนั่นมันเอ่อขึ้นมาจนต้องขายหน้าอีกคนเข้าให้
“นั่นน้ำเชี่ยวกับพีมใช่มั้ย” ยีนส์ใช้ไฟฉายสาดมาที่ทั้งสองคน ผู้จัดการหนุ่มคิดไม่ผิดที่เดาได้ว่าทั้งคู่คงต้องกำลังไปที่ด้านหน้าของรีสอร์ทแน่ๆ เพราะพีมเป็นคนกลัวความมืดสุดๆ
“ครับพี่ น้ำเชี่ยวเองครับ”
“ทำไมมาอยู่กันตรงนี้ล่ะ พี่ไปเคาะที่ห้องตั้งนาน เป็นไงมั่งพีม...วิ่งหน้าตั้งเลยล่ะสิ ประตูระเบียงก็ไม่ปิด เฮ้อ..ไม่หายซักทีนะ ไอ้โรคกลัวผีเนี่ย ทำอย่างกับเด็กๆไปได้” ยีนส์มองพีมที่ยืนเกาะหลังน้ำเชี่ยวเหมือนเด็กๆแล้วก็อดขำไม่ได้ แอบสังเกตเห็นดวงตาเรียวค้อนควับและปากเชิ่ดๆเข้าด้วย ตอนที่แกล้งล้อเจ้าตัวว่าเป็นโรคกลัวผีเหมือนเด็ก
“เมื่อไหร่ไฟมันจะมาซักทีอ่ะครับ” น้ำเชี่ยวถาม
“หม้อแปลงมันระเบิดนะ เค้ากำลังซ่อมอยู่ อีกซักพัก ไม่มีอะไรหรอก ไป กลับไปที่ห้องกันได้แล้ว พี่ไปก่อนล่ะต้องเอาไฟฉายไปคืนเค้า ...น้ำเชี่ยวพี่ฝากพีมด้วยนะ”
“ครับ....ไปพี่พีม กลับห้องกัน”
.
.
“น้ำเชี่ยว..อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนจนกว่าไฟจะมาได้มั้ย” พีมเปิดประโยคขอร้องอีกครั้ง เมื่อมาถึงห้องพร้อมกับรั้งแขนน้ำเชี่ยวไว้แน่น เขาไม่รู้เลยว่า กำลังทำให้หัวใจของอีกคน อ่อนยวบลงไปทุกที
อีกไม่นาน...ถ้าพี่ยังรั้งผมอยู่แบบนี้อีก ผมคงอดทนต่อไปไม่ไหว ที่จะพูดมันออกมา
“น้ำ ขอบคุณมากนะ ..พี่ไม่รู้ว่าน้ำเชี่ยวโกรธอะไรพี่ แต่..น้ำเชี่ยวก็ยังอยู่ตรงนี้กับพะ..”
“อึก!” แค่ได้ฟังน้ำเสียงอ่อน และใบหน้าหงอยๆ แม้จะเห็นเพียงรางๆในความมืด ก็ทำให้น้ำเชี่ยวอดใจต่อไปไม่ไหว ดึงร่างขาวๆปลิวหวือเข้ามาในอ้อมกอด ซุกหน้าลงกับซอกคอของอีกคน .. พีมสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจอันรุนแรงจากแผ่นอกเรียบของเด็กหนุ่ม
“น้ำเชี่ยว....อะไรอ่ะ” ชายหนุ่มที่อยู่ๆก็ถูกรวบอยู่ในอ้อมกอดของน้ำเชี่ยว ชะงักงันเล็กน้อย ไม่ได้กอดตอบหรือว่าขัดขืนแต่อย่างใด มีเพียงคำถามหนึ่งชัดขึ้นมาอยู่ในความคิด แต่ก็กลัวว่า ถ้าเอ่ยถามออกไป คำตอบนั้นอาจทำให้เด็กคนนี้หลงทางไปไกล
อย่ามาเสียเวลากับคนอย่างพี่เลยนะน้ำเชี่ยว มันอาจเป็นแค่ถูกชะตา หรือความชอบธรรมดา ไม่ใช่ ‘รัก’ หรอก
“พี่ครับ..”
...ไม่นะ ไม่นะน้ำเชี่ยวอย่า..อย่าพูดมันออกมา พี่ไม่อยากฟัง ไม่ .. ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
“พี่พีม.. น้ำ. ..น้ำเชี่ยว...” น้ำเสียงที่อึกอัก กับท่าทีสั่นๆของน้ำเชี่ยว ยิ่งทำให้พีมรู้สึกปั่นป่วน สติแทบกระเจิดกระเจิง ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนขี้ขลาดกับเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“เฮ้ย...พี่ลืมไป พี่อยากเข้าห้องน้ำ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะน้ำเชี่ยว” สุดท้ายชายหนุ่มผู้ขี้ขลาด ก็ไม่ปล่อยโอกาสให้น้ำเชี่ยวพูดอะไรต่อไปอีก รีบตัดบทแล้ววิ่งพรวดเข้าห้องน้ำ ได้แต่หวังว่าไฟจะมาเร็วๆ ในเวลาที่คิดอะไรไม่ออกแล้ว
และ....เหมือนโชคเข้าข้าง เพราะอยู่ๆไฟก็สว่างวาบขึ้นพอดี พีมจึงรวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่ง แล้วออกมา
“อ๊ะ..ไฟมาแล้ว ดีจัง จะได้พักผ่อนเสียที น้ำเชี่ยว เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่ห้องนะ ดึกแล้ว ง่วงใช่มั้ยล่า” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพูดกลบเกลื่อน พลางดึงมือหนาของอีกคนไปที่ประตู แต่ดูเหมือนดูเหมือนเจ้าเด็กรั้นจะไม่อยากร่วมมือกับเขาเลย
“ทำไมอะ น้ำเชี่ยว ลืมอะไรใช่มั้ย มือถือใช่มั้ย เดี๋ยวพี่หยิบให้นะ...” จากน้ำเสียงและท่าทางของพีมที่ดูลนลานซะจนน้ำเชี่ยวรู้ทัน เด็กหนุ่มไม่เข้าใจว่าทำไม หรือแค่เพราะคนอย่างเขามีค่าแค่เวลาที่พี่เดือดร้อนเท่านั้นใช่ไหม พอตอนนี้ทุกอย่างปกติดี คนน่ารักคนนี้ก็ไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้วงั้นหรือ น้ำเชี่ยวมองท่าทางรุกลี้รุกรนของพีมให้แล้วเกิดอารมณ์โมโหขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
...ยิ่งสายตาหวาดๆของคนตัวขาวที่เอาแต่หลบไม่ยอมมองกัน ยิ่งพาให้เด็กหนุ่มนึกขุ่นขึ้งอย่างที่สุด ... แล้วสองแขนน้ำเชี่ยวก็เข้าคว้าเอาร่างคนตรงหน้าเข้าจนปะทะกับอก มือหนาสอดเข้าท้ายทอยรวบเอาใบหน้าของอีกคนเข้ามาประกบปากทันที เด็กหนุ่มบดจูบลงที่ริมฝีปากบางอย่างเอาแต่ใจ ยิ่งคนในอ้อมแขนดิ้นแรงเท่าไร น้ำเชี่ยวก็ยิ่งเพิ่มแรงกระชับกอดให้แน่นขึ้น ประกบปากเข้ารุกล้ำมากขึ้น .. แม้ว่าชั่วชีวิต 20 ปีที่ผ่านมาของน้ำเชี่ยวจะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาเลย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยจูบ .. ถึงแม้การกระทำครั้งนี้ จะเป็นครั้งที่ได้รุกล้ำแนบชิดใครสักคนมากที่สุด แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้มีอาการเงอะงะ หรือเก้อเขินใดๆ นั่นอาจเป็นเพราะสัญชาตญาณส่วนลึกที่กำลังเรียกร้องต้องการคนตัวขาวๆคนนี้ก็เป็นได้
“น้ำเชี่ยว พี่ขอร้องล่ะ หยุดทีเถอะ” พีมร้องขอออกมาทันทีที่เบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากหนาๆนั่นได้ น้ำเชี่ยวยังคงไม่คลายกอดออกแต่ก็เบาแรงกระชับลง เขาเลื่อนมือขึ้นมากุมที่หัวไหล่ของพีมไว้แล้วออกแรงบีบ ดวงตาคู่หวานที่ฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆคลออยู่เพ่งมองไปที่ตาคู่เรียวและใบหน้าหวานของพีมอย่างพินิจพิจารณาเหมือนต้องการจะหาคำตอบอะไรบางอย่างในดวงตาใสสุกสกาวคู่นี้
“พี่พีม..น้ำเชี่ยวรักพี่ .. น้ำรักพี่ ได้ยินมั้ยครับ น้ำรักพี่”
"....................." ..น้ำ เ ชี่ ย ว..
“น้ำรักพี่มาก..จริงๆ ไม่เคยรู้สึกกับใครมากเท่านี้...”
"......................" .. ทำ ไ ม .. ต้องเป็น เ ร า
“พี่มีคนในใจอยู่แล้ว...พี่คง...!!!” สมองของคนขี้ขลาดตั้งสติโดยไว รีบเอ่ยตัดบทออกไป … ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาพีมถึงกับช็อค อึ้ง! เมื่อเห็นน้ำตาของคนเบื้องหน้าไหลอาบแก้มใสๆ หน้าหล่อๆบูดเบี้ยวไม่เป็นรูปเพราะร้องไห้อย่างไม่อาย น้ำเชี่ยวพยามกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอ จนพีมรู้สึกได้ว่าแรงบีบที่หัวไหล่กดแน่นขึ้น สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากร่างสูงที่เริ่มสะอื้นหนักจนตัวสั่นเทา
......นี่เราทำเกินไปหรือเปล่า....
“ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า...ผู้หญิงที่ร้องไห้ในร้านอาหาร”
“น้ำเชี่ยวเห็น...เหรอ”
“บังเอิญนะครับ..มันเป็นร้านของพี่ชายน้ำเอง....พี่กับเค้าเป็นอะไร?”
“......................” จะตอบยังไงดี
บอกว่าเป็นแฟนเราซะก็หมดเรื่อง จะได้จบๆ น้ำเชี่ยวก็คงตัดใจได้ หรือว่า จะตอบตามจริงไม่โกหก โอ้ยยย! เอาไงดีว่ะ คิดสิๆ .. เอาไงดีว่ะ! .. โอ้ยยยไอ้พีมเอ้ย ชายหนุ่มอึกอักลังเลในสิ่งที่จะตอบ
“เป็นอะไร...พี่กับผู้หญิงคนนั้น บอกได้มั้ยครับ?” นัยตาโตฉ่ำน้ำ วันนี้ทำไมช่างดูโศกเศร้าหม่นหมองขนาดนี้ พีมมองดวงตาของคนตรงหน้าแล้วให้รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก .. อย่านะน้ำเชี่ยว อย่ามาร้องไห้แบบนี้ พี่ขอร้องล่ะ
.
.
“เอ่อ..เรา เคย เป็นแฟนกัน ตอนนี้เลิกกันแล้ว.. แต่ คือ มันมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้พี่อยากจะดูแลเค้าต่อไป” สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่เป็นความจริงออกไป
อา.. เคยเป็นแฟน แค่นั้นใช่มั้ย? น้ำจะเชื่อที่พี่บอก ไม่ว่าอะไรก็ตาม .. แค่นี้ก็พอแล้วครับ แค่เคยเป็นแฟนกันเท่านั้น งั้นน้ำเชี่ยวก็ไม่ผิดใช่มั้ยที่จะรักพี่ต่อไป
“...จริงๆแล้ว น้ำเชี่ยวแค่จะบอกกับพี่เท่านั้น แค่จะบอก..รักพี่ แค่นั้น พี่จะรักหรือไม่รักน้ำตอบ น้ำไม่รู้หรอก แค่พี่รับรู้และไม่หนีน้ำเหมือนอย่างที่เคยก็พอ ได้มั้ย” หน้าที่บู้บี้ดูเหมือนมีรอยยิ้มขึ้นมานิดๆมือที่กุมไหล่กระชับเข้ามากอดอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้เป็นกอดที่อ่อนโยน นุ่มนวล ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมยืนโอนอ่อนให้เด็กหนุ่มกอดแต่โดยดี ทว่าสองแขนของพีมกลับไม่กล้าแม้แต่จะขยับกอดตอบไปแต่อย่างใด
“พี่กอดน้ำเชี่ยวหน่อยได้มั้ยครับ” น้ำเชี่ยวร้องขอเมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดยังยืนนิ่งตัวแข็งเป็นหุ่นไม่มีทีท่าว่าจะสัมผัสเขาเลย ..เด็กหนุ่มซุกหน้าลงกับซอกคอขาวพร้อมกับกระชับกอดแน่นเข้าราวกับเด็กน้อยต้องการความอบอุ่น
“......” กว่าหลายนาทีที่ปราศจากคำพูดใดๆมีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วของน้ำเชี่ยวที่รดรินอยู่ตรงต้นคอ และน้ำหนักจากฝ่ามือหนาที่คอยกกกอดสลับกับลูกหลังลูบไหล่ของพีมไปมาอย่างออดอ้อน
“ใจร้ายจัง..” กอดน้ำบ้างสิครับ
...พีมนิ่งฟังเสียงจากข้างใน ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำตัวอย่างไร .. แต่ถ้าจะให้เลือกทำตามหัวใจล่ะก็... ชายหนุ่มขยับแขนเข้าโอบหลังกว้างเบาๆ ริมฝีปากบางของซูเปอร์สตาร์หนุ่มยักยิ้มเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่แผ่ซ่านของกันและกัน ชั่วแวบหนึ่งเขาคิดอยากจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่อยากจะคิดอะไรให้วุ่นวายต่อไปแล้ว .. แต่อีกใจก็กลัวตัวเองจะถลำลึกไปตามแรงโน้มถ่วงของความรักจากหนุ่มน้อยตาโศกตรงหน้าเสียเหลือเกิน
“ขอบคุณครับ” น้ำเชี่ยวกระชับกอดแน่นขึ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกพิเศษที่มันเติมตื้นไปทั้งหัวใจจากการที่ได้รับกอดตอบกลับมาจากคนตัวนิ่มๆผมหอมๆคนนี้ เด็กหุน่มซุกหน้าลงบนซอกคอขาวสูดกลิ่นกายหอมก่อนจะบรรจงจูบไปบนผิวเนียนนุ่มตรงลำคอของพีมอย่างทะนุทนอม สมแล้วที่คนในอ้อมกอดของเขาได้รับฉายาว่าเป็นนักร้องหนุ่มขวัญใจของคนหนุ่มสาวค่อนประเทศ ไม่ผิดเพี้ยนเลยจริงๆ ทั้งตัวที่นุ่มนิ่ม ผิวขาวละเอียดน่าจูบน่ากัดไปหมด และกลิ่นไอหอมๆไปทั้งตัว แถมริมฝีปากบางที่เขาแอบขโมยจูบไปก่อนหน้านั้นยังหวานล้ำซะจนอยากจะลองดูอีกครั้งถ้าเจ้าของอนุญาติ น้ำเชี่ยวของเป็นอีกคนที่ช่วยยืนยันความน่ารักน่าหลงไหลอันนี้แล้วกัน
“สรุปที่เราหน้าบึ้งทั้งวันนี่เป็นเพราะดอกไม้นั่นใช่มั้ย”
“ก็พี่บอกว่าเป็นคนพิเศษ เป็นใครจะไม่คิดว่าเป็นแฟนพี่เล่า น้ำเชี่ยวไม่ได้อยากเป็นแบบนั้นหรอกนะแต่มันห้ามไม่ได้จริงๆอ่ะ”
“ไม่ต้องมาเว่อร์เลยไอ้บ้า เรื่องแค่นี้เอง”
“ไม่ได้เว่อร์นะ พี่อาจจะเห็นความรักของน้ำเชี่ยวเป็นเรื่องเด็กๆ แต่มันไม่ใช่นะ พี่คอยดูล่ะกัน” น้ำเชี่ยวพูดด้วยสีหน้าแววตาจริงจัง
“น้ำเชี่ยว...ลืมอะไรไปหรือเปล่า พี่เป็นผู้ชายนะ ทำไมน้ำเชี่ยวถึงชอบพี่ล่ะ...” พีมเริ่มมีสีหน้าจริงจังขึ้นมาบ้าง
“น้ำเชี่ยวรู้ ถึงไม่เรียกร้องอะไรไง แค่อยากจะบอกความรู้สึกในใจให้พี่รู้ก็แค่นั้น และก็หวังว่าพี่คงจะไม่รังเกียจความรักของน้ำเชี่ยว ไม่รังเกียจตัวตนน้ำเชี่ยวที่มันไม่เหมือนคนอื่นๆ”
ไม่หรอก..พี่จะรังเกียจน้ำเชี่ยวได้ยังไงในเมื่อพี่ก็..น่าจะเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี เพียงแต่ ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมไม่พร้อมที่จะเปิดใจรับใคร ไม่พร้อมที่จะมีความรัก พี่กลัวความเจ็บปวดนะ กลัวปาบกรรมที่ทำไว้กับคนอื่นมันจะย้อนกลับมาหาตัวเอง จะว่าพี่ขี้ขลาดก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่พร้อมจริงๆ .. และอีกอย่างที่สำคัญ ก็คือ สัญญานั่นที่เพิ่งรับปากกับจีจี้ไป เขาไม่อยากทำให้หญิงสาวต้องเสียใจเสียน้ำตาอีก
.
.
.
ตลอด3วันที่ทุกคนต้องทำงานแข่งกับเวลา ทำเอาทีมงานทุกคนแบ็ตหมดไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่ 2หนุ่มพระเอกของงานที่นอนสลบสะไหลอยู่ที่เบาะหลัง คงเพราะวันสุดท้ายทุกคนทำงานกันเกือบโต้รุ่ง เล่นเอาน้ำเชี่ยวลืมpspไปเลย ต้องยอมสิโรราบให้กับอาการง่วงในที่สุด
“ไงเราสองคนสลบเหมือดจนถึงออฟฟิศเชียว...พี่ขอบใจมากนะ ที่ทำงานร่วมกันทั้งกับทีมงาน แล้วก็ทั้งน้ำเชี่ยวทั้งพีมด้วย แทบจะไม่มีปัญหาติดขัดอะไรกันเลย ขอบใจทั้งสองคนมากนะจ๊ะ”
“ครับเรื่องงานยังไงก็เต็มที่อยู่แล้ว” พีมตอบพี่ฝนในขณะที่เจ้ากบข้างๆเริ่มกลับมาคร่ำเคร่งเกมส์ทำลายล้างบนเครื่องpspทันทีที่ถึงห้องพักศิลปินอีกครั้ง ทำเอาพี่ฝนกับพีมมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ตรงข้ามกับยีนส์ที่มีโอกาสได้ทำงานกับน้ำเชี่ยวบ่อยที่สุดนั้น นั่งดูเป็นผู้เป็นคนที่สุด เพราะเขาคิดว่าปล่อยให้น้ำเชี่ยวอยู่กับเกมส์ไปนั่นแหละปลอยภัยดีแล้ว
“ช่วงนี้ก็เหลือแค่รอตัดต่อให้เสร็จแล้วรอวันออนแอร์ ส่วนงานเพลงก็เดี๋ยวทางทีมงานจะโทรไปนัดให้เข้ามาอัดเสียงกันอีกทีคงเร็วๆนี้แหละ พี่แพลนงานพีมไว้ให้แล้ว เหลือแค่ถ่ายละครให้เสร็จตามกำหนดก็จะพอดีกับเปิดแถลงข่าวงานนี้ ส่วนของน้ำเชี่ยวเดี๋ยวเรามีถ่ายเอ็มวี ตัวสุดท้ายของอัลบั้ม อีกสามวันเราต้องเข้าประชุมคอนเซ็ปพี่นัดนางเอกเค้าไว้แล้ว ได้ยินมั้ยน้ำเชี่ยว”
“คร๊าบบบบบบ รับทราบคร๊าบบบ...โอะ!เอ้ย! เกือบไปแล้ว” น้ำเชี่ยวพยักหน้ารับแล้วก็กลับไปเข้าสู่โหมดทำลายล้างในpspต่อไป
.
.
---ก็อกๆๆ---ก็อกๆๆ--- “มีแขกมาพบคุณพีมค่ะ”
************************
:z2:
B a l l o o n
-
ใครมาหาน๊า
อย่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เด็กน้อยจริงๆเคโระ เศร้าเป็นวันๆแถมไม่คุยกับพี่พีมอีก
เล่นซะใครบางคนใจแป๊วเลย
จูจุ๊บกันแล้ว :mc4:
-
ใครมาหาพี่พีมหว่า รึว่าจะเป็นจีจี ?
น้ำได้จุ๊บๆกับพี่พีมแล้ว ความในใจก็บอกแล้ว เหลือแค่รอให้พี่พีมใจอ่อนสินะ สู้ๆๆๆ
ปล.โหมดพี่พีมอ้อนตอนไฟดับ น่ารักดี เหมือนเด็กน้อยเลย
-
เย้ ๆๆ น้ำเชียวสารภาพไปแล้ววว
แล้วเมื่อไหร่พีมจะเลื่อนชั้นให้น้ำเชี่ยวซักทีละจร้า
ว่าแต่ แล้วใครโผล่มาเนี่ยยยย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:laugh:
-
งานเข้า เหอะๆๆๆๆๆ
-
ใครมาหาน๊า
อย่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อืมจริงครับ ยิ่งขี้งอนทั้งคู่ด้วยอะดิ
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
o22
ใครมาหาอ่ะคะเนี่ย..จาเกิดปัญหามั๊ยเน้อ o22
รอติดตามๆค่ะ
-
ใครมาหาหน่าาา
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
ผู้มาเยือน.
-
ยัยจีจี้แน่เลย
-
ดีใจที่ได้อ่านต่อแล้ว แต่ค้างอะคับ ว่าแต่ใครน๊า// ที่มาหาพี่พีม
น้ำเชี่ยวได้บอกความในใจกะพี่พีมแล้ววว :mc4:
แต่ว่า พี่พีมนี่สิ ยังคงไม่กล้ายอมรับความรู้สึกตัวเองอยู่เลย :z3:
-
เค้าคนนั้นคือใคร
:เฮ้อ:
-
Chapter 11
---ก็อกๆๆ---ก็อกๆๆ--- “มีแขกมาพบคุณพีมค่ะ”
“พีม พี่ฝน สวัสดีคะ”
“อ้าว..จีจี้ ไงไม่ได้เจอตั้งนาน มาได้ไงล่ะเนี่ย”
“จีจี้ผ่านมาแถวนี้ เห็นว่าพอดีพีมกลับมาจากถ่ายงานเลยกะแวะรับพีมกลับบ้านด้วยกันน่ะคะ”
“จี ทำไมไม่โทรบอกพีมก่อนล่ะครับ” พีมเลิ่กลั้กถามสาวน้อยร่างเล็กหน้าสวย ด้วยความเกรงใจพี่ฝนพี่ยีนส์ และอีกทั้งเจ้ากบที่นั่งนิ่งแข็งเป็นหินอยู่ข้างๆ คนฉลาดและช่างสังเกตอย่างพีมไม่ยากเลยที่จะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างของน้ำเชี่ยว ก็ขนาดแค่ดอกไม่ช่อนั้นยังหมองไปทั้งวัน แล้วนี่มาตัวเป็นๆ จะเป็นยังไงเล่า กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกพีม เราจะได้ไม่ต้องลำบากนั่งแท็กซี่กลับไง ไปเถอะ..แต่พี่ขอบอกไว้ก่อนนะ ห้ามพาเด็กพี่ไปเถลไถลในที่ๆคนพลุกพล่าน นะจ๊ะ เดี๋ยวเป็นข่าวขึ้นมา พี่ขี้เกียจตามไปเคลียร์” พี่ฝนพูดหยอกจีจี้อย่างกันเอง
“เออ! พี่ลืมแนะนำ นี่น้องน้ำเชี่ยว พระเอกอีกคนที่ทำงานกับพีมนะจ๊ะ ..น้ำเชี่ยวหยุดเล่นเจ้าเกมส์แป็บนึงได้มั้ย สวัสดีพี่จีจี้เขาหน่อยสิ เขาเป็นแฟน...”
“เอ่อ.. พี่ฝนครับ พี่ฝน มันไม่ใช่..” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรีบโผล่งออกไปก่อนที่อะไรๆมันจะยิ่งเลยเถิดไปใหญ่ ทั้งเจ้าเด็กขี้น้อยใจที่เริ่มหน้าเจื่อน และจีจี้เองก็จะนึกเกินเลยไปอีกว่าเขายังเหมือนเดิม
“เอ่อ..น้ำเชี่ยวขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” แต่ไม่ทันที่พีมจะพูดแก้ตัวอะไรได้ คนที่เด็กสุดในห้องก็ลุกพรวดพลาดของตัวออกไปซะก่อน
“อะไรของมัน เดี๋ยวผีเข้า ผีออก อย่าไปถือสาเด็กมันเลยนะจ๊ะจี น้ำเชี่ยวเค้าก็เป็นงี้แหละ อารมณ์ติส ว่าแต่จะกลับเลยใช่มั้ยจ๊ะ พี่ไม่ส่งนะ ขับรถดีๆละ”
“เอ่อจี..เดี๋ยวจีไปรอที่รถก่อนนะ พีมขอไปเอาตารางงานที่ลืมไว้ก่อน เดี๋ยวพีมตามไปนะ” นักร้องหนุ่มจงใจนึกถึงตารางงานสำคัญขึ้นได้ เมื่อหญิงสาวเดินเข้าลิฟท์ไปแล้ว พลางรีบกดปิดประตูลิฟท์ทันทีเพื่อที่เขาจะได้มีเวลาไปตามหาเจ้าตัวดีที่หายไปเข้าห้องน้ำที่ไหนไม่รู้
.
.
“น้ำ..” ร่างโปร่งยืนก้มหน้าอยู่กับอ่างล้างหน้า น้ำถูกเปิดให้ไหลอยู่อย่างนั้น
“ยังไม่กลับอีกเหรอพี่ เดี๋ยวแฟนรอนานนะ” น้ำเชี่ยวพยามสะกดอารมณ์ข่มน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด เขาพยามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ..แค่ได้มีโอกาสบอกออกไปให้พี่รู้ แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้วไม่ใช่เหรอ
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” พีมถามอย่างสงสัยกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“อืม..สบายมาก บอกแล้วน้ำเชี่ยวไม่บังคับพี่ น้ำเชี่ยวไม่อยากทำอย่างนั้นหรอก” แม้จะตอบด้วยสีหน้านิ่งแต่น้ำเสียงกลับยิ่งสั่น
“ถ้าไม่เป็นไร งั้น..พี่กลับก่อนล่ะ แล้วเจอกันนะ บาย” เราคงคิดแทนคนอื่นมากไปมั้งพีม บางทีน้ำเชี่ยวอาจไม่เป็นอะไรจริงๆก็ได้ .. ฮ่าๆ หลงตัวเองชะมัดเลยเรา
“ฮะ..ฮั..ก..ฮือๆ! ทำไม..ทำไมพี่ต้องหลอกน้ำเชี่ยว ทำไม! ฮือๆไหนบอกว่าเค้าไม่ได้เป็นแฟนพี่ไง ฮือๆๆ” ระหว่างที่กำลังจะเดินพ้นประตูห้องน้ำ อยู่ๆเจ้าเด็กข้างหลังนั่นก็ปล่อยโฮออกมา ทำเอาร่างขาวต้องเหลียวกลับในทันที และภาพตรงหน้าที่เห็น ทำให้พีมต้องชะงักแล้วหันกลับไปปิดประตูล็อกลูกบิดทันที ก็ร่างโปร่งกับหัวฟูยุ่งๆนั่นอยู่ๆก็ทรุดตัวลงไปกับพื้นร้องสะอื้นไห้จนตัวสั่น น้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้ม ทำเอานักร้องหนุ่มละล้าละลังไม่รู้จะพูดจะปลอบอย่างไรก่อน
“น้ำเชี่ยว เดี๋ยวก่อน เบาเสียงหน่อยเดี๋ยวคนอื่นเค้าก็ได้ยินกันหมดพอดี...หยุดร้องด้วย” พีมพยุงตัวน้ำเชี่ยวให้ลุกขึ้น พูดพลางใช้มือเรียวช่วยปาดน้ำตาให้กับเด็กหนุ่มอย่างทะนุทนอม
“หึ..ไม่หยุด ฮือๆ จนกว่าพี่อธิบายให้น้ำเข้าใจ หลอกน้ำเชี่ยวทำไม ฮือๆ” แม้เดซิเบลของเสียงจะลดลง แต่ปริมาณน้ำตาที่ล้นทะลักออกจากดวงตาคู่โตยังเหมือนเดิม ทำให้พีมใจอ่อนวูบไปในทันที สิ่งนึงที่เขาไม่คิดเลยจากเหตุการณ์ตรงหน้านี้ก็คือ เขาเองก็รู้สึกแคร์เจ้าเด็กขี้แยคนนี้อยู่ไม่น้อย
“พี่ไม่ได้โกหกน้ำเชี่ยว พี่กับเค้าเลิกกันแล้วจริงๆ พี่ฝนเค้าไม่รู้ก็เท่านั้นเอง ส่วนจีจี้เค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีกับพี่อยู่ ก็แค่นั้น เชื่อพี่สิ หืม?” แววตาหวานที่ฉ่ำไปด้วยน้ำใสของน้ำเชี่ยวเพ่งมองไปที่นักร้องหนุ่ม ราวกับจะจับทุกๆความรู้สึกข้างในนั้น ส่วนลึกข้างในของเด็กหนุ่มร้องบอกให้เชื่อคนตรงหน้าด้วยความรู้สึก ไม่ใช่สมองไม่ใช่เหตุและผล ..ถ้าพี่บอกให้เชื่อ น้ำเชี่ยวก็จะเชื่อ ไม่ว่าจะยังไง..ถ้าพี่ต้องการ น้ำเชี่ยวก็จะเป็นอบ่างนั้น
ดวงตากลมโตคู่หวานของน้ำเชี่ยว..แม้จะมีน้ำรื้นขึ้นจนไหลออกมา เจ้าตัวก็ยังไม่คิดจะปิดเปลือกตาลง ยังคงจ้องอยู่อย่างนั้น นิ่ง เนิ่นนาน ... จนก้อนเนื้อน้อยๆภายในอกของคนร่างขาว แทบเต้นไม่เป็นจังหวะ แววตาคู่นี้ทำให้เขารู้สึกสะท้านข้างในใจเหลือเกิน หลายความรู้สึกประเดประดังเข้ามา แต่เหมือนเจ้าตัวจะยังไม่ยอมรับ ล่ะไว้แค่ความเอ็นดูและสงสารก่อนคงดีที่สุด
“หยุดร้องนะ...” พีมใช้สองมือประคองแก้มที่เปียกชุ่ม พร้อมกับกดจูบเบาๆไปที่หางตาทั้งสองข้าง ไล่จูบตามไปที่หยดน้ำเป็นทางบนแก้มเนียน และจูบเบาๆที่ปากหยักของเด็กขี้แยตรงหน้า ก่อนจะรวบเอาตัวน้ำเชี่ยวมากอดไว้อย่างอ่อนโยน
“อร่อยมั้ย...” เด็กหนุ่มหยุดสะอื้นในอ้อมกอดเล็ก ปฏิกิริยาที่อีกคนพึงทำกับเขา..ให้ความรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ
“หืม...?”
“น้ำตาของน้ำเชี่ยว..อร่อยมั้ย” ไม่นานเจ้าเด็กหนุ่มก็พูดหยอกล้อคนน่ารักได้เหมือนเดิม ราวกับลืมไปแล้วว่าเมื่อ2 นาทีก่อนตัวเองร้องไห้เป็นเผาเต่า
ยิ้มได้แล้วสิ..เจ้ากบขี้แย
“ไอ้บ้า.. อืม..อร่อย แต่ไม่อยากกินอีกหรอกนะ” พีมพลักเบาๆไปที่หัวฟูๆหนึ่งที กระชับกอดให้แน่ขึ้นก่อนจะโยกตัวของขาและคนในอ้อมกอดไปมา
.
.
...ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกกับเจ้าเด็กช่างตื้อคนนี้ไปมากเท่าไรแล้ว รู้แต่ว่าไม่อยากเห็นน้ำตาของน้ำเชี่ยวอีกนับจากเหตุการณ์ครั้งนั้น แม้จะไม่ได้เจอกันหลายวันเพราะแต่ล่ะคนก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบ แต่น้ำเชี่ยวก็มีวิธีมากมายที่ทำให้พีมต้องคิดถึงเค้าได้วันล่ะสามเวลาอยู่ร่ำไป ไม่ว่าจะเป็นขนมเค้กที่ส่งมาให้กลางกองถ่ายลงชื่อจากกลุ่มแฟนคลับนิรนามบนการ์ดรูปเคโระ ลาซานย่าเนื้อพิเศษเพิ่มชีสเมนูฮิตจากร้านประจำของพีมที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปสืบรู้มาได้อย่างไรพร้อมกับลงชื่อจากแฟนคลับนิรานามบนการ์ดรูปเคโระเหมือนเดิม หรือเค้กไอศกรีมยี่ห้อดังลงชื่อจากแฟนคลับนิรนามบนการ์ดเคโระตัวเดิม นี่ยังไม่นับรวมกับบรรดาดอกไม้หลายสิบช่อ และไปถึงแมสเสจมากมายที่จะดังทุกเข้าและก่อนนอน ที่ซูเปอร์สตาร์หนุ่มได้รับอย่างเป็นประจำตลอดมา
...หลับฝันดีนะครับ / น้ำเชี่ยว....
...คิดถึงนะครับ / เคโระ...
...อรุณสวัสดิ์ คิดถึงกันบ้างนะครับ / น้ำ...
...คิดถึงอีกแล้ว / เคโระผู้ซื่อสัตย์...
..คืนนี้น้ำเชี่ยวจะส่งกบไปหาในฝันนะ / ร็อคเกอร์ที่หล่อที่สุดในปฐพี
...ทำงานอย่าลืมพักผ่อนมากๆนะครับ เป็นหว่ง / น้ำน่ารัก...
...วันนี้อยากบอกคำนี้จริงๆ รักนะ / น้ำเชี่ยว
...
….
..
..
“คุณพีม..คุณพีม! เป็นไรคะ นั่งเม่อๆยิ้มๆ ให้กับโทรศัพท์มือถือเหมือนคนบ้าเลย” หนูมาลีที่มายืนจ้องเจ้านายอยู่นาน เอ่ยถามอย่างกวนๆ เมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า
“มากไปแระ หนูมาลี ว่าเราเป็นคนบ้าเหรอ เดี๋ยวเหอะ ปั้ดสั่งลดเงินเลยนี่” หึ..ยัยหนูมาลีถ้าเธอรู้ว่าเรากำลังอ่านข้อความจากใคร เรากลัวเธอจะช็อคตายคาบ้านเราซะก่อนอ่ะดิ โฮะๆๆ~
“แล้วคุณพีมเรียกหนูมาลีมา มีอะไรคะ บ้านก็สะอาดดีนี่ค่ะ หนูมาลีเพิ่งมาถูกวาดให้เมื่อเช้านี้เองนะคะ”
“เออใช่...อะ เอานี่ไปรีดให้เราหน่อยสิ พรุ่งนี้เราจะใส่” พีมพูดพลางเดินไปหยิบแจ๊คเก็ตA|Xสีขาวตัวใหม่ที่น้ำเชี่ยวซื้อมาแทนตัวที่เปื้อนมาวางที่โต๊ะให้มาลี
“คุณพีมคะ..หนูมาลีมีอะไรจะถามคะ” หนูมาลีทำหน้าสงสัยเต็มที่
“อะไร มีไร”
“เอ่อ...ละครฟ้ากับตะวัน ตอนจบเป็นไงคะ หนูมาลีกำลังติดเลยคะ คุณพีมเล่นได้หล่อมากเลยคะ”
“โธ่..เรานึกว่าอะไร ถามซะตกใจ ไปเลย เราไม่บอกหรอก บอกก็ไม่สนุกสิ ไปดูเอาเองแล้วกัน พรุ่งนี้อย่าลืมเอาเสื้อมานะ”
“โห......คุณพีมอ่ะ” นักร้องหนุ่มนึกขำเมื่อเห็นเจ้าเด็กดอยหันหลังกระฟัดกระเฟียดออกไปเพราะไม่ถูกใจในคำตอบที่ได้จากเขา เกิดเป็นหนูมาลีนี่ก็สบายไปหลายอย่างชะมัด ไม่ต้องคิดเรื่องวุ่นวายอะไรให้รกสมอง วันๆ ก็แค่ทำกับข้าวง่ายๆ เลี้ยงสนู๊ปปี้ แล้วก็ดูหนังดูละคร
---ติ๊ด---ครืดๆๆ ( โอ๊ะ! … มีแมสเสจมา )
...พรุ่งนี้ก็จะได้เจอพี่แล้ว ดีใจมาก ฮั่นแน่..รู้นะว่าก็คิดถึงเค้าเหมือนกัน คริๆ .. Goodnightนะครับ / น้ำเชี่ยว
“แหวะ..ไอ้กบ ทำเป็นเว่อร์ซะไม่มี ฉันไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก ฮึ้ย..” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเลื่อนนิ้วลงบนปุ่มกดโทรศัพท์เครื่องหรูพลางทำหน้ายู่ปากยื่นใส่โทรศัพท์มือถืออย่างหมั่นเขี้ยวที่เจ้าตัวดีขี้ตื้อทำเป็นรู้ดีไปซะหมด หลงตัวเองเป็นที่สุด
“ใครบอกกันว่าเราคิดถึงเจ้านั่น ..ไม่เห็นคิดเลยสักนิด เชอะ!” หนุ่มหน้าใสแลบลิ้นแบ่ร.. ใส่โทรศัพท์ตัวเองพลางกดเซฟข้อความที่ได้รับเข้าโฟลเดอร์คนพิเศษอย่างคล่องแคล่ว
เช้าวันใหม่ การจราจรที่ติดขัดเป็นปกติวิสัยของเมืองกรุงอาจทำให้หลายๆคนบนท้องถนนหงุดหงิดกับการเดินทาง แต่คงไม่ใช่สำหรับสองหนุ่มน้ำเชี่ยวและพีม ศิลปินที่กำลังมาแรงและฮ็อทสุดในขณะนี้ เพราะดูเหมือนทั้งคู่จะกระเด้งตัวตื่นก่อนนาฬิกาจะปลุกเสียอีก ทำให้ทุ่นเวลาในการเดินทางได้เร็วขึ้นกว่าปกติ
.
.
---ก็อกๆ! ก็อกๆๆ!!---
ทันทีที่พีมเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังที่จอดรถ ไม่ทันได้ลงจากพาหนะคู่กาย ก็ถูกเจ้าหนุ่มหน้ามึนที่ตั้งใจมาซุ่มอยู่ตั้งแต่เช้า มายืนเกาะประตูรถของเค้าเป็นเด็กขายพวงมาลัยซะแล้ว
“อะไรเนี่ย! ทำไมไม่เข้าไปข้างในอ่ะ มายืนทำอะไรอยู่นี่” พีมถามพลางเปิดประตูรถออกมาด้วยชุดแจ๊คเก็ตขาวตัวโปรดทับเสื้อกล้ามสีน้ำเงินและกางเกงยีนส์สีขาวทรงต่ำและฟิตเหมือนทุกวัน เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหยุดมองดูคนน่ารักตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า น่ารักจนตาแทบค้างกันไปข้างเลยทีเดียว
“อ๊ะ..วันนี้ใส่เสื้อตัวที่น้ำซื้อให้ด้วย น่ารักจัง” เมื่อได้เห็นซูเปอร์สตาร์หนุ่มเจ้าเสน่ห์ เจ้าของหัวใจของเขาชัดๆเต็มตัว เด็กหนุ่มก็ออกอาการตาโตดีอกดีใจ ที่พ่อเจ้าประคุณเลือกใส่เสื้อตัวที่เขาตั้งใจซื้อมาจนกระเป๋าแทบฉีก ทำเอาพีมต้องขว้างค้อนวงโตให้ด้วยหางตาเพราะไม่รู้สึกเสนาะหูที่ถูกเด็กหนุ่มชมว่าน่ารัก ซึ่งเป็นคำแสลงสำหรับเขามาแต่ไหนแต่ไร
“ใครว่านายซื้อให้กันล่ะ เสื้อเนี่ยนายต้องซื้อใช้พี่ เพราะทำของพี่เปื้อนต่างห่าง ขี้ตู่เอ้ย” หนุ่มหน้าขาวปากแดงพูดเถียงปากยื่นปากยาวใส่น้ำเชี่ยว พร้อมกับรีบหันหน้าใส่กระจกรถจัดแจงแต่งปกแจ๊คเก็ตตัวเก่งให้ตั้งขึ้ นเผื่อว่ามันจะดูเท่ๆมากกว่าที่จะมีคนชมว่าน่ารักอย่างเจ้าตัวแสบนี่ นักร้องหนุ่มหารู้ไม่ว่า กิริยาที่ตนกำลังแสดงออกมานั้นช่างดูน่ารักน่าหมั่นเขี้ยวเข้าไปอีกในสายตาของน้ำเชี่ยว
เด็กหนุ่มหน้าทะเล้นเฝ้ามองคนน่ารักไป ก็อดไม่ได้ที่จะแนบจมูกเข้าไปใกล้ใบหูเล็กแล้วทำท่าสูดอากาศเฮือกใหญ่ ก็เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวพ่อซูเปอร์สตาร์สุดฮ็อตคนนี้เนี่ย นอกจากจะห๊อม..หอมแล้ว ยังขาววิ๊งๆน่ารักซะจนน้ำเชี่ยวต้องโผเข้าไปกอดพีมเอาไว้ทันทีที่พีมเผลอ
“เอ้ย.. น้ำเชี่ยว! ปล่อยนะ เดี๋ยวคนมาเห็นเข้า ปล่อยยยย ไอ้บ้านี่ เพี๊ยะๆๆ” เมื่อถูกรุกรานจากเจ้าเด็กตัวแสบ มือขาวๆก็ฟาดเพี๊ยะลงแขนของร็อคเกอร์จอมกวนเข้าทันที ทำเอาเจ้าตัวร้องโอดโอยค้อนควับคนใจร้ายปากไม่ตรงกับใจจนตาเขียวปัด ..เสียแรงที่อุตส่าห์คิดถึงทั้งวันทั้งคืน
“ก็น้ำเชี่ยวคิดถึงอ่ะ คิดถึงมาก พี่รู้มั้ย” สองแขนน้ำเชี่ยวกอดพีมเอาไว้จนแน่นไม่ยอมปล่อยแม้จะถูกตีจนขึ้นรอย เด็กหนุ่มพูดอ้อนและซุกหน้าลงกับซอกคอขาวเนียนก่อนที่จะใช้จมูกโด่งไซร้ไปตามลำคอระหง แล้วสูดกลิ่นหอมของคนตัวขาวอีกหลายๆที กลิ่นนี้ที่เขาจำได้แม่น กลิ่นที่หอมกว่าอะไรทั้งหมด คิดถึงพี่จริงๆ
“น้ำเชี่ยว ปล่อยพี่ก่อนเถอะนะ นะครับคนดี..นะ~ คนอื่นมาเห็นมันจะเป็นเรื่องใหญ่นะ นะครับ” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่สำเร็จ นักร้องหนุ่มจึงจำต้องใช้ไม่อ่อนดูบ้าง สุดท้ายก็ดันตัวเจ้าคนช่างตื้อออกห่างได้สำเร็จก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไป
..ไอ้เด็กหื่นนี่ ชักจะฉวยโอกาสเกินไปแล้ว เห็นเราไม่ห้ามชักจะเกินเลยเข้าไปทุกที
“หมายความว่า ถ้าไม่มีใครเห็นก็ทำได้งั้นเหรอ” น้ำเชี่ยวย้อนกลับอย่างกวนๆ
“เพี๊ยะ!!” “โอ้ยย!! T_T” พอถูกยั่วมากเข้า มือขาวก็อดไม่ได้ ฟาดเพี๊ยะเข้าที่ต้นแขนแกร่งของเด็กหนุ่มอีกครั้ง ..กวนอารมณ์เป็นที่หนึ่งเลยเจ้าตัวแสบเอ้ย..
“เด็กบ้านี่..ไม่ต้องมามั่วเลย คิดเองเออเองทั้งนั้น ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว หลีกๆ พี่จะไป” พูดจบพีมก็สาวเท้าก้าวยาวๆเดินหนีคนหน้ากวนโอ้ยที่วิ่งไล่หลังมาติดๆเข้าลิฟต์ไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าภัยกำลังจะมาถึงตัวเข้าแล้ว เพราะประโยคที่พูดไปเมื่อกี้มันเหมือนชี้โพรงให้กระรอกตากลมนี่พอดิบพอดี...
---ติ้ง!--- ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลงน้ำเชี่ยวก็อย่างสามขุมต้อนพีมจนติดกำแพง แล้วใช้สองมือรวบต้นแขนของพีมขึงพาดไปกับผนังลิฟต์
“ไม่มีใครแล้วไงพี่ น้ำเชี่ยวทำได้แล้วใช่มั้ย?” เสียงทุ้มฟังดูเหมือนอยากจะแกล้งเขามากกว่าอารมณ์หื่นๆที่เจ้าตัวพยามจะแสดงออกมา พีมพยามเบี่ยงหน้าหนีพอเป็นพิธีแล้วก็ปล่อยเลยตามเลย เขารู้ทัน ว่าคนตรงหน้าจงใจจะแกล้งให้เขาอายมากกว่า และในเมื่อตรงนี้ก็ไม่ได้มีใครอยู่ นักร้องหนุ่มก็อยากจะดูฝีมือเจ้าเด็กแก่แดดนี่สักนิดว่าจะจูบเก่งสักแค่ไหน หึๆ..
จากหอมแก้ม กลายเป็นซุกไซร้ไปตามซอกคอจนถึงใบหู น้ำเชี่ยวประกบปากลงที่ริมฝีบางนุ่มนิ่มของพีมแล้วดูดดื่มเอาความหวานไปอย่างนุ่มนวลจนตัวเองเคลิ้มตาแทบลาย
---ติ้ง!---
“Time out! ไอ้อ่อน” เหมือนสวรรค์มาโปรด ถ้าตึกนี้มีหลายชั้นกว่านี้เรามีอันต้องจูบตอบเจ้าเด็กหื่นนี่ไปแน่ๆ กลัวใจตัวเองจริงๆ .. บรึ่ยย~! น้ำเชี่ยวมองตามคนตัวขาวน่ารักที่เดินไปอย่างไม่สนใจใยดีเค้าเลย ทิ้งไว้แต่.. คนร่างสูงที่ยืนอารมณ์ค้างอยู่เดียวดาย
....โธ่วุ้ย! คนอะไร ตายด้านรึป่าวเนี่ย เราออกจะหล่อเท่ขนาดนี้ หึ่ม!.... .
**************
เหมือนตอนนี้ มันเขียนออกมาแล้ว ดูงงๆมั้ยอ่ะ
แล้ววันหลังมาต่ออีกคับ
B a l l o o n
-
ไม่งงพี่บอล ไม่งงเลย เอิ๊กๆๆๆ
อยากอ่านอีกๆๆๆ
+ ให้ด้วย คิดถึงๆ หายไปหลายวัน
-
เข้ามาบอกว่าขอติดตามด้วยคน :กอด1:
แล้วถ้าในลิฟท์มีกล้องวงจรปิดล่ะ :a5: o22
-
อ่านแล้วไม่งง นะฮะ
เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ ทั้งน้ำเชี่ยว แล้วก็พีมด้วย
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะฮะ
ปล. พีมใจแข็งน่าดูเลยนะเนี่ย...รอวันที่พีมจะยอมรับใจตัวเองนะฮะ...อิอิ~*
-
น่ารักๆๆๆ
รอตอนต่อไป
:กอด1: :กอด1:
-
:impress2: น่ารักทังคู่เลย
-
น่ารักดีอ่ะ....ตอนที่พี่พีมไปกอดปลอบน้ำเชี่ยวอ่ะแบบว่าเหมือนคนรักงอนกันประมาณนั้นเลย :o8:
นับวันน้ำเชี่ยวยิ่งหลงพี่พีมมากกกกกก..ฮ่าฮ่า...แต่ขำอ่ะแค่เค้าไม่จูบตอบเพราะลิฟท์มา ดันไปว่าเค้าตายด้านซะงั้น :m20:
-
อ่านเข้าใจดีไม่งงเน้อ..+ น้ำเชี่ยวน่าร้ากกกจัง :-[
-
ไม่งงๆ อ่านรู้เรื่องนี้
น้ำเชี่ยวอ่อนไหวจังเนาะ น่ารักอ่ะ
พี่พีมช่างยั่วดีจัง :z1:
-
:impress2:
พีมใจร้าย
หมั่นไส้ยัยจีจี้ :beat:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊ายยยยยย น้ำเชี่ยวน่ารักมั่กมาก
ฮั่นแน่~ พี่พีมสงสัยคงยังไม่รู้ใจตัวเองแหง
มาต่อไวๆนะค่ะ ^^
-
เริ่มถึงเนื้อถึงตัว
:impress2:
-
ตามกลิ่นเรื่องนี้มาโดยเฉพาะ อิ อิ
คนเขียนมาต่อเร็วๆนะเจ้าคร๊ะ
:ped149:
-
น้องน้ำเชี่ยวววววววววววววววววว ที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :L1:
-
ละลายไปเลยดีกว่า ตอนนี้ อร๊ายยยย ๆๆๆๆ
-
น้ำเชี่ยวสมชื่อจริงๆเลยนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
น่าร๊ากกกกกกกก :o8:
-
ก็ไม่งงนะคับ
น่ารักดี :impress2:
-
หวัดดีๆๆ ((กระซิบๆ)) หวัดดีครับ อิอิ ย่ิงๆเข้ามา กลางๆดึก หลับกันหรือยา..ง? :z13:
วันนี้อยู่ดึก แห่~ หยุด3วันติด เลยโต้รุ้งได้ ..ตอนนี้ผมกำลังเขียนตอนพิเศษของเรื่องนี้อยู่นะครับ(แต่เนื้อเรื่องจริงๆอ่ะ เขียนจบไปแล้ว ดีใจๆๆๆ!! :sad4:) ...
ส่วนเนื้อหาของตอนพิเศษที่กำลังเขียนอยู่ อยากขอความเห็นจากคนอ่านน่ะครับ ว่าผมจะโพสต์คั่นกลางเรื่องไว้(คิดว่าถ้าโพสต์จะโพสต์ต่อจากตอนที่ท่านๆกำลังจะได้อ่านนี่แหละ) ดีมั้ยครับ? คือไม่รู้ว่ามันจะไปสะดุดอารมณ์คนอ่านมั้ย หรือว่าผมจะรอให้โพสต์จนจบเรื่องแล้วค่อยเอาตอนพิเศษมาลง? .. คือที่มาขอความเห็นก็เพราะตอนพิเศษที่เขียนเนี่ย มันจะเป็นเรื่องประมาณอดีตลึกๆของพีมน่ะครับ ประมาณว่าสาเหตุที่ทำให้เค้ากลายเป็นคนปิดกลั่นตัวเองไรประมาณนี้ ..เอาไงดีอ่ะ??
ขอความเห็นจากคนอ่านทุกท่านหน่อยนะครับ o1
--------------------------------
โอเค ฝอยเยอะแระ มาต่อกันเลยดีก่า (ความเดิมตอนที่แล้ว)
---ติ้ง!---
“Time out! ไอ้อ่อน” เหมือนสวรรค์มาโปรด ถ้าตึกนี้มีหลายชั้นกว่านี้เรามีอันต้องจูบตอบเจ้าเด็กหื่นนี่ไปแน่ๆ กลัวใจตัวเองจริงๆ .. บรึ่ยย~! น้ำเชี่ยวมองตามคนตัวขาวน่ารักที่เดินไปอย่างไม่สนใจใยดีเค้าเลย ทิ้งไว้แต่.. คนร่างสูงที่ยืนอารมณ์ค้างอยู่เดียวดาย
....โธ่วุ้ย! คนอะไร ตายด้านรึป่าวเนี่ย เราออกจะหล่อเท่ขนาดนี้ หึ่ม!.... .
.
.
Chapter 12
“เอ้า..พีม น้ำเชี่ยวมากันแล้วเหรอ มาๆนั่งก่อน...นี่เดโมเพลงสำหรับงานโฆษณา เอาไปฟังกัน” พี่ยีนส์พูดพร้อมกับส่งเนื้อเพลงทั้งหมดและเดโมให้กับสองหนุ่มดู
“ทั้งหมดมี5เพลงนะ เพลงช้าและเพลงเร็วคนล่ะเพลง อีกเพลงนึงก็เป็นเพลงเร็วร้องฟีเจอริ่งกันอีกเพลง ส่วนมินิคอนต่างๆรวมถึงทัวร์คอนเสิร์ตเราก็จะใช้เพลงในอัลบั้มทั้งของพีมและน้ำเชี่ยวร่วมกับ 5เพลงใหม่นี้ด้วยเลย ทางทีมผลิตและผู้ใหญ่เค้าเลยอยากให้ไปฟังกันมาก่อนเข้าห้องอัด อืม..ซัก3-4วันพอมั้ย ของพีมไม่น่าจะมีปัญหา ส่วนน้ำเชี่ยวอาจจะหนักหน่อยเพราะเราต้องถ่ายเอ็มวีพรุ่งนี้ คงกินเวลาซัก2วัน แต่ก็อดทนหน่อยนะน้ำเชี่ยว เรามีเวลาจำกัดกันจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ น้ำเชี่ยวสบายมาก ช่วงนี้ปิดเทอมแล้ว ก็คงโอเคขึ้นล่ะครับ”
“โอเคถ้าน้ำเชี่ยวแฮ็ปปี้ พี่ก็ดีใจ ส่วนของพีมก็ไม่มีอะไรแล้วนะ จะลองฟังเพลงก่อนก็ได้เผื่อมีอะไรที่เราไม่ชอบ หรืออยากปรับเปลี่ยนตรงไหน จะได้คุยกับโปรดิวส์เค้าเลย”
“ครับ พีมก็ว่าจะเข้าไปคุยโจที่ห้องอัดพอดี” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพูดพลางพลิกแผ่นเพลงในมือไปมาก่อนจะคว้ากระเป๋ามาควานหาเครื่องเล่นเพลงเพื่อลองเปิดตัวอย่างเพลงที่เพิ่งได้รับ
“โอเค..น้ำเชี่ยว เดี๋ยวไปคุยคอนเซปเอมวีที่เราต้องถ่ายพรุ่งนี้กัน พี่นัดนางเอกไว้ ไม่รู้มารึยัง”
“ครับๆ”
เมื่อทั้งหมดออกมาจากห้องของยีนส์ ก็จะเอ๋เข้ากับสาวสวยร่างอวบผมดำยาวสลวยที่ดูเหมือนจะเพิ่งมาถึงพอดี
“น้ำเชี่ย..ว!..เป็นไงไม่ได้เจอตั้งนานหล่อขึ้นมั้ยเนี่ย คิดถึงจังเลย” สาวสวยร่างอึ๋มนัยน์ตาคมผมยาวเมื่อเห็นน้ำเชี่ยวเดินออกมาจากห้อง เธอก็ร้องทักเสียงสูงพร้อมกับโผเข้ามาเกาะเกี่ยวแขนซ้ายขวาของเด็กหนุ่มเอาไว้ทันที
“ข..ขวัญ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้” น้ำเชี่ยวแทบทำอะไรไม่ถูก อยู่ๆยัยจอมขวัญนมโตโผล่มาได้ไงว่ะ พี่พีมจะเข้าใจผิดรึเปล่าเนี่ย
“เซอร์ไพรส์ไงน้ำเชี่ยว พี่เห็นน้ำเชี่ยวกะขวัญสนิทกันก็เลยชวนเค้ามาเป็นนางเอกให้ ดีใจมั้ย.. ยิ่งช่วงนี้มีกระแสข่าวอยู่ด้วย ทีมPRเค้าจะได้ทำงานกันง่ายหน่อย” เอ้อเหอ ให้มันได้งี้สิ.. ดีใจเหรอพี่..ไม่เลย ไม่ดีใจเลยซักนิด ชีวิตรักครั้งแรกของผมจะบรรลัยเอาน่ะสิ คนนี้ยิ่งจีบยากๆอยู่ด้วยอ่ะ
..ดูดิ ดูหน้าพี่พีมดิ เริ่มบึ้งแล้วอ่ะ ถ้าพี่พีมคิดว่าน้ำเชี่ยวกระล่อนเหมือนในข่าวบ้าๆพวกนั้น ใครจะรับผิดชอบล่ะเนี่ย โอ้ย!ตรูอยากจะบร้าตายโว้ยย.. จอร์ช! ช่วยเคโระด้วยๆๆๆ แงง~
“เอ่อ..งั้นเดี๋ยวพีมขอตัวก่อนนะครับ พี่จะได้ไปทำงานกัน ไปนะครับ” แม้น้ำเสียงที่พูดออกมาจะเรียบๆ นิ่งเหมือนไม่มีอะไร แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกได้ถึงบรรยากาศ ที่เริ่มมาคุแปลกๆไป
..พี่พีมไม่มองหน้าน้ำเชี่ยวเลยอ่า ..
โธ่ว้อย........ย!!
“ดะ..เดี๋ยวพี่พีม น้ำเชี่ยวไปด้วย น้ำเชี่ยวก็มีเรื่องจะปรึกษาพี่โจเหมือนกัน... อ..เอ่อ.เดี๋ยวน้ำเชี่ยวมานะพี่ยีนส์ของเวลา 5นาทีนะพี่” พูดเสร็จน้ำเชี่ยวก็วิ่งคว้าแขนของพีมออกไปทันที ไม่รีรอคำใดๆจากยีนส์หรือเสียงเจื้อยแจ้วของจอมขวัญที่ไล่หลังมาเลย
“โอ้ย!ปล่อยนะ ปล่อย! ไอ้บ้านี่...แกจะไปหาโจก็ไปดิ มาลากฉันไว้ทำไมเล้า! ปล่อยยย!! ชั้นจะกลับบ้านเว้ย” เมื่อถูกฉุดกระชากถูลู่ถูกังมาตามทาง ขายหนุ่มหน้าคว่ำก็พยามดิ้นสุดแรงจนน้ำเชี่ยวต้องหยุดพักหอบไปตามทาง
“พี่เป็นอะไรอะ..ไหนพี่บอกจะไปหาพี่โจไง แล้วทำไมตอนนี้จะกลับบ้านแล้วล่ะ พี่โกรธอะไรน้ำเชี่ยวหรือเปล่า หือ?”
“เรื่องของฉันน่า ฉันอยากจะกลับบ้านหรืออยากจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน นายมายุ่งอะไรด้วย รีบๆไปทำงานของนายเถอะ ไป๊ๆ” อ๋อ..เราจำได้แล้ว ยัยนางเอกจอมขวัญคนนี้ที่เคยเป็นข่าวกับนายนี่นา เหอะ.. ตอนนี้ยัยนมโตนี่มาเป็นนางเอกให้ถึงนี่ นายคงไม่เหงาแล้วล่ะมั้ง ..คงไม่ต้องพึ่งฉันให้มาเป็นตัวตลกให้นายจีบเล่นไปวันๆแล้วล่ะ ..ไป๊ เชิญเลยไอ้น้ำเชี่ยว ไอ้ทุเรศ!
“ไม่!..น้ำเชี่ยวไม่ไปไหนทั้งนั้นอะ พี่นั่นแหละที่ต้องมากับน้ำเชี่ยว” เมื่อเห็นว่าคนผิวขาวที่ดิ้นขลุกขลักอยู่เริ่มออกอาการทางน้ำเสียงและสีหน้าที่ขึ้นสีจนแดงกล่ำ แววตาที่เคยเป็นประกายสดใส ก็เปลี่ยนเป็นดุดัน ทำให้น้ำเชี่ยวตัดสินใจกระชากเอาร่างเล็กหนีเข้าห้องน้ำทันที
“พี่โกรธน้ำนี่ ใช่มั้ย? ทำไม่พี่ไม่เรียกชื่อน้ำ ทำไมพี่ไม่แทนตัวเองว่าพี่...พี่โกรธน้ำอยู่ใช่มั้ย?”
“ใครโกรธ จะบ้าเหรอ ทำไมฉันจะต้องโกรธนายด้วย หลงตัวเองไปมั้ยห๊ะ?”
“ก็พี่ทำเหมือนว่า พี่ไม่พอใจ พี่โกรธที่เห็นขวัญมาที่นี่ ใช่มั้ย?” เหอะ.. ทีอย่างนี้มาทำเป็นรู้ดี ทำไมไม่ใสซื่อเหมือนที่ผ่านมาล่ะว่ะ ไอ้เด็กกะล่อนเอ้ย ..โมโหเว้ยยยยยยยยย!!
“บ้าป่าว? มันจะมีเหตุผลอะไรฉันถึงต้องเป็นขนาดนั้น ..แต่ ถึงฉันจะโกรธใคร หรือโกรธนาย มันก็เป็นเรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!” เจ้าของข้อมือขาวแผดเสียงใส่คนที่กำลังพันธนาการแขนทั้งสองข้างของเขาด้วยฝ่ามือ นึกสงสัยยิ่งนักว่าเจ้าเด็กนี่ช่างเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ทั้งที่เขาพยามดิ้นให้หลุดเท่าไหร่ก็เหมือนแรงจากฝ่ามือหยาบคู่นั้นจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย
“พี่เองก็ชอบน้ำเชี่ยวใช่มั้ย..พี่เลยหึงน้ำเชี่ยวอย่างนี้อ่ะ” สองมือของเด็กหนุ่มพยามรั้งร่างของพีมเข้ามาใกล้ เขาอยากเห็นดวงตาแววใสคู่นั้นชัดๆ เขาอยากค้นความหมายจริงๆที่อยู่ข้างใน ..และถ้ามองไม่ผิด เด็กหนุ่มคิดว่า เขาสังเกตเห็นความหลุกหลิกไม่มั่นใจจากดวงตาคู่นั้น ไม่รู้ว่ามันเพราะอะไร แต่ถ้าจะให้คิดเข้าข้างตัวเอง เขาก็อยากจะเข้าใจว่าคนตรงหน้าคงแอบมีใจให้กับเขาบ้างจึงได้ออกอาการหึงหวงเช่นนี้
“ใช่มั้ย! พี่เองก็ชอบน้ำ พี่รู้สึกเหมือนที่น้ำรู้สึก ใช่มั้ย? พี่”
“เหอะ! ชอบนายน่ะเหรอ หลงตัวเองมากไปมั้ง คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ ทำไมฉันต้องชอบคนไร้สาระ วุ่นวาย น่ารำคาญอย่างนายด้วยห๊ะ”
“หา..? ไร้สาระ วุ่นวาย น่ารำคาญเหรอ นี่น้ำทำให้พี่รำคาญอย่างนั้นเหรอ ที่น้ำทำทุกอย่าง พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงเหรอ” สิ้นเสียงแหบที่เหมือนถูกสะกดให้ทุ้มต่ำจากริมฝีปากบาง มือหนาที่รวบข้อมือขาวของพีมไว้ ก็ค่อยๆคลายแรงออก ราวกับใครเอาค้อนปอนด์มาทุบหัวเด็กหนุ่มอย่างแรง เจ็บจนชาไปหมดทั้งหน้าทั้งร่างกาย... ทำไมนะ คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของคนๆนี้ถึงได้ทำร้ายเขาได้อย่างร้ายกาจขนาดนี้..
..เราเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับพี่พีมจริงๆอย่างนั้นใช่มั้ย ..ที่ผ่านมาทั้งหมดเขาไม่เคยเห็นความหมายเลยอย่างนั้นเหรอ
“เออใช่ ชั้นรำคาญ ไม่ชอบทุกสิ่งที่นายทำ ทุกอย่างที่นายส่งมา ขนมเค้กนั่น แมสเสจเลี่ยนๆที่นายส่งมาบ่อยๆนั่นด้วย ได้ยินชัดมั้ย ทีนี้เชิญนายกลับไปตามหานางเอกของนายได้รึยัง ชั้นของตัวกลับบ้านก่อนล่ะ ขอให้สนุกกับการทำงานแล้วกัน”
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มระเบิดอารมณ์ใส่น้ำเชี่ยวอย่างกร้าวร้าว เขารู้ตัวเองดี นี่คือข้อเสียที่สุดของเขา โมโหแล้วพาล ไร้เหตุผล ปากไม่ตรงกับใจ แต่จะให้ทำยังไงได้ เขาไม่อยากเจ็บไม่อยากเป็นคนโง่ให้คนอื่นหลอก เพราะมันเจ็บปวด เค้ารู้รสชาติของมันดี
.
.
...พีมกระแทกเท้าออกจากห้องน้ำด้วยความโกรธแต่ก็ต้องชะงักแทบเสียหลัก เมื่อออกมาก็เจอแจ๊กพ็อตเข้าจังเบ่อเร่อ เพราะเจ้าโปรดิวเซอร์หนุ่มหัวทองดันยืนพิงกำแพงพ่นควันขาวปุ้ยๆ พร้อมกับมะเร็งซองใหญ่ในมือ
“โจ..นายมายืนอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็มานานพอที่จะรู้เรื่องบางอย่างแล้วกัน.. ไง? ไม่เจอกันหลายวัน คุยกันหน่อยมั้ยล่ะเพื่อน” ชายหนุ่มหน้าตี๋ผมทำสีเป็นเอกลักษณ์มือวางอันดับหนึ่งด้านการแต่งเพลงและทำนองของบริษัทเพื่อนสนิทที่สุดในวงการของพีม เอ่ยปากชวนซี้ปึ้กไปที่ห้องทำงานของเขาอย่างรู้ทันว่าตอนนี้พีมคงต้องการระบายอะไรบางอย่างกับใครซักคนแน่ๆ
“นายได้ยินทั้งหมดแล้วเหรอ” พีมเอ่ยถามเพื่อนอีกครั้งหลังจากเข้ามาถึงห้องทำงานส่วนตัวของโจ
“อืม..ดีนะที่เป็นชั้น ถ้าเป็นคนอื่นนายสองคน คงได้ขึ้นหน้าหนึ่งแน่.. ไงล่ะ ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไง?”
“ก็..ไอ้เด็กบ้านั่น อยู่ดีๆมันก็มาบอกว่าชอบฉัน รักฉัน มาตามจีบฉันอยู่พักนึง แล้ว! ล..แล้วมาวันนี้ ยัยนางเอกนมอึ๋มนั่นก็โผล่มา..แล้ว แล้ว..”
“แล้วนายก็อารมณ์หึงพุ่งพล่านเลยใช่มั้ย” โจมองท่าทางเลิ่กลั่กของพีมที่เอาแต่เดินวนไปวนมา จนเค้าแทบจะตาลาย ก่อนจะพูดจี้คนปากไม่ตรงกับใจให้ตรงจุดซะเลย
“เอ้ย!บ้าแล้ว นายอย่ามามั่ว หึงเหรอ ฉันจะหึงไปทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย ..ฉ..ฉันแค่ เจ็บใจที่มันมาโกหกฉัน ทำกับฉันเหมือนฉันเป็นของเล่น ก็แค่นั้น” ริมฝีปากบางบุ้ยใบ้ปากยื่นปากยาวพูดวกไปวนมาแทบไม่เป็นประโยค จนโจแทบจะหลุดขำ ยิ่งไอ้ท่าทางอึกอักๆมือไม้อยู่ไม่สุขและดวงตาเรียวที่กำลังเหลือกโตนั่นด้วยแล้ว
..นี่คงจะชอบเจ้าเด็กนั่นเข้าไปซะเต็มเปาเลยสิเพื่อนกู เฮ้อ..
“พีม..ชั้นโจนะโว้ย! เพื่อนของแก เพื่อนนายตั้งแต่วันแรกที่นายเข้าวงการ ทำไมชั้นจะดูนายไม่ออก อารมณ์นายเป็นยังไงทำไมฉันจะไม่รู้ สเป็คผู้หญิงนายแบบไหน รึว่า นายชอบผู้ชายลักษณะยังไง ทำไมฉันจะไม่รู้”
“เออๆ..จะย้ำอีกนานมั้ยว่ะเนี่ยเรื่องผู้ชายเนี่ย กลัวฉันไม่รู้ตัวเองรึไง” พีมกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟายาวแล้วดึงทึ้งหมอนอย่างหงุดหงิด ที่ถูกรู้ทัน ทำให้โจ้อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะกับอาการกระฟัดกระเฟียดของคุณชายเจ้าอารมณ์ตรงหน้า
“เฮ้อ..ไอ้เรื่องที่ว่าเด็กนั่นจะชอบหรือไม่ชอบนายจริงๆน่ะ ฉันไม่รู้หรอก นายคงต้องดูเอาเอง...แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ฉันพอจะบอกนายได้นะว่า น้ำเชี่ยวกับยัยนางเอกจอมขวัญนั่นน่ะ ไม่มีอะไรในกอไผ่จริงๆ ฉันยืนยันได้ เพราะช่วงที่ยัยนั่นมาเกาะแกะมัน ตอนนั้นฉันต้องเข้าห้องอัดกับมันบ่อยๆ น้องมันยังมานั่งบ่นกับฉันเลยว่าไม่รู้จะทำตัวยังไง พูดกับนักข่าวมันก็ไม่รู้จะพูดยังไง กลัวไปทำให้ภาพผู้หญิงเค้าดูไม่ดี ..ไอ้เด็กนั่นน่ะ มันไม่เคยชอบใครจริงจัง ไม่เคยมีความรักไม่เคยมีแฟน ยัยจอมขวัญนั่นมันก็บอกมันไม่ได้ชอบ แต่มันเกรงใจ แล้วก็ปฏิเสธไม่เป็น ข่าวที่เคยมีมันก็บอกว่าซวย เพราะโดนปาปารัสซี่แอบถ่ายใช้มุมกล้องทั้งนั้น ..แต่ตอนนี้บอกตรงๆว่าฉันเองก็อึ้งเหมือนกันว่ะ “
“เอ่อ.. ไม่คิดว่ามัน....เอ่อ....ไม่คิดว่า..มัน..จะชอบผู้ชาย"
“ทำไม..ผู้ชายอย่างชั้นมันเป็นยังไงไม่ทราบ” พีมหันมาชักสีหน้า ดวงตาเรียวค้อนควับใส่โจ้ทันทีที่ประโยคสุดท้ายหลุดออกมา
“เอ้ย..ไม่ใช่ๆ ชั้นไม่ได้เจาะจงว่าเป็นนาย ชั้นหมายถึงรวมๆนะ นายจะมาค้อนมาเขี้ยวใส่ชั้นทำไมว่ะ ไอ้บ้า เดี๋ยวพ่อควักออกมาขายซะหรอกลูกกะตาอ่ะ ..ไงหายปี๊ดแตกเรื่องเมื่อกี้แล้วเหรอ.. แต่ฉันว่า นายทำกับน้องมันแรงไปนะ"
“เหรอ O*o ..นายว่าชั้นพูดแรงไปเหรอ?” ชายหนุ่มหน้าหวานพุ่งตัว ลุกขึ้นมาถามโจ้ด้วยสีหน้าบ้องแบ้วแบบคนที่ลืมว่าทำผิดอะไรไปบ้างทันที
“หึหึ ..แรงไปงั้นเหรอ? ชั้นว่ามันแรงชิบหาย มากกว่าว่ะ ..นายพูดอะไรออกไปจำไม่ได้หรือไง.. ฉันว่า ถ้าเด็กมันรักมันหลงนายเอาจริงๆแล้วล่ะก็ ไม่ว่าใครโดนแบบนั้น ก็คงหัวใจสลายไปแล้วล่ะ”
..หัวใจสลาย ขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่มั้ง? .. ก็คนมันพูดไปแล้ว จะให้ทำยังไงเล่า ก็มันโมโหนี่ - -'
“นายเนี่ยน๊า.. เมื่อไหร่จะหัดแก้นิสัย บลาๆๆๆ บลาๆๆๆ บลาๆๆ~ ………………………. บลาๆๆ~”
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มได้แต่นั่งฟังเพื่อนซี้ตาปริบๆ แต่เนื้อความที่อีกคนสื่อออกมาไม่ได้เข้าหัวสมองมากรอยหยักเลยสักนิด ..ในใจก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่า ที่ผ่านมาก็เคยโม้งเม้งด่าว่าเจ้าเคโระนั่นออกบ่อย ครั้งนี้อาจจะพูดแรงไปนิด อย่างดีเจ้านั่นอาจจะงอนแล้วหายหน้าไปสักสองสามวัน รอให้มันลืมๆไปก่อนเดี๋ยวค่อยโทรไปง้อก็ได้ว่ะ เฮ้อออ~
“พลั่ก! --- เฮ้ย! ไอ้ไส้เดือนเทวดา เอ็งฟังข้าอยู่รึป่าวเนี่ยห๊ะ สอนไม่รู้กี่รอบแล้วเนี่ย ไม่รู้จักจำ จะให้ช่วยคลายรอยหยักในกระโหลกอีกสักป้าบมั้ยห๊ะ!!” โปรดิวเซอร์หนุ่มประเคนฝ่ามือเข้าที่หัวถุยๆอย่างจัง เมื่อเห็นเพื่อนตัวดีเอาแต่นั่งทำตาแป๋วเลื่อนลอยอย่างนี้ทุกครั้งเวลาที่เขาบอกหรือเตือนในสิ่งที่เป็นข้อบกพร่องเดิมๆของเจ้าตัว ..บางทีก็เหนื่อยใจเหลือเกิน ไม่รู้ว่ามันไม่รู้ตัว หรือว่ามันไม่อยากจะแก้ไขข้อเสียของมันเองกันแน่ ไอ้เพื่อนคนนี้
“เฮ้อ..ชั้นล่ะชักจะสงสารน้องมันแล้วว่ะ เด็กมันยังเวอร์จิ้นแล้วดันมาเจอเสือเจ้าอารมณ์อย่างนายเนี่ย...สงสารจับใจเลยจริงๆ”
“อะไร..ใครเป็นเสือ นายว่าฉันเป็นเสืองั้นเหรอ” ง่ะถูกแทงใจดำอีกหนึ่งดอก - -‘ เมื่อกี้ก็เป็นไส้เดือน เกย์กับไส้เดือนไม่เหมือนกันนะเว้ยๆๆ เชอะ!
“ก็จริงนี่หว่า ถึงตอนนี้ลายมันจะถูกลบไปบ้างแล้ว แต่ชั้นก็ไม่เคยลืมวีรกรรมที่นายเคยก่อไว้หรอกนะ”
“เออๆ..เลิกพูดไปเลย ขี้เกียจฟัง ตอนนั้นชั้นแค่สับสนในตัวเองโว้ย ตอนนี้ชั้นก็เป็นคนใหม่แล้วไง เลิกทุกอย่าง นายไม่เห็นเหรอ...ไม่เอาไม่พูดด้วยแล้ว ซ้อมเพลงดีกว่า...ไหนๆเอาเพลงใหม่มาฟังเด๊ะ” ง่ะ.. ไอ้หัวทองนี่ มันจะขุดประวัติศาสตร์มาพูดทำไม เดี๋ยวไล่ไปเป็นครูสอนชีวะซะนี่ เดี๋ยวก็ไส้เดือน เดี๋ยวก็เสือ ยั้วเยี้ยะไปหมด ชิ!
“เออ..ให้มันจริงเถอะสงสารเด็กมัน ชอบก็บอก ไม่ชอบก็บอกมันไปตรงๆ ทำตามหัวใจตัวเองอย่าปากแข็งให้มันมากนัก ทำเป็นมั้ย ชั้นเตือนไว้แค่นี้แหละ”
---ก็อกๆ ก็อกๆๆ---
“ครับ..เข้ามาเลยครับ”
“อ้าว..ไงไมกี้ แบงค์ มากันเร็วเว้ยวันนี้.. เดี๋ยวพี่เดินไปดูห้องอัดก่อน รอกันที่นี่แป๊บ ..เออไมค์ นี่พี่พีมรู้จักแล้วยัง...”
“อ๋อ รู้จักกันดีเลยครับ ไอ้น้ำมันเคยพาไปเมาปลิ้นกับพวกผมแล้ว ใช่มั้ยพี่พีม” ไมค์พูดพลางเดินไปนั่งข้างๆพีมแล้วโยกหัวไหล่ชนซูเปอร์สตาร์หนุ่มไปมาอย่างสนิทสนม
...แต่นั่นยิ่งทำให้โจ้ส่งสายตาอย่างมีเลิศนัยมาให้เจ้าเสือเกือบจะสิ้นลายของเขา พร้อมธนูทางสายตาอีกหนึ่งดอกเข้าปักที่กลางหน้าผากนักร้องหนุ่ม..
‘เหอะๆ ข้ารู้อีกเรื่องแล้วนะเอ็งไอ้พีม ถึงขนาดเคยไปเมาด้วยกันมาแล้ว ยังไม่ยอมรับตัวเองอีกเหรอ’
.
.
“ไงพี่พีม..ช่วงนี้งานยุ่งมากเหรอ หน้าดูเหนื่อยๆนะ” หนุ่มตี๋มาดกวนถาม เมื่อแอบสังเกตเห็นนักร้องรุ่นพี่ดูซึมๆไปไม่เหมือนทุกวัน
“ก็ยุ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ..”
“เอ้ย..ไมค์เอ็งจะมองพี่เค้าให้ทะลุไปเลยมั้ยว่ะ เดี๋ยวซุปเปอร์สตาร์ของเราสึกหมด ไอ้นี่” หนุ่มแบงค์ปรามเพื่อนร่วมวงอย่างขำๆ เมื่อเหลือบไปเห็นไมกี้ที่เอาแต่นั่งจ้องเสื้อตัวสวยบนตัวพีมอย่างไม่ละสายตา
ไม่รู้มันจะสนใจอะไรนักหนาก็แค่แจ๊คเก็ตแพงๆธรรมดาๆ ..ไอ้บ้ายี่ห้อเอ้ย
“อ๋อ..เหรอ ไม่มีไรเสื้อสวยดีนะพี่..ขอได้ปะ” ไมค์พูดกลบเกลื่อนพร้อมกับเอามือซ้ายถูกคิ้วไปมาอย่างลืมตัว..จะไม่ให้ตกใจได้ไง ก็เขาจำได้แม่นเสื้อตัวนี้ ยี่ห้อนี้ สีขาวแบบนี้ ไซส์ประมาณนี้ ใช่เลย วันนั้นที่ไอ้น้ำเชี่ยวมันลากเขาไปซื้อเป็นเพื่อนมัน
..นี่มันบังเอิญ หรือว่ากรูฝันไปว่ะเนี่ย ไอ้เอี้ยยยน้ำเชี่ยว มรึงปิดบังกรูๆๆๆๆ
“ไอ่บ้านี่..ชักลามปามแระ ไปเร็วพี่โจมาตามแล้ว...พี่พีมเดี๋ยวพวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อืม..เต็มที่นะ”
************************
ตอนหน้าจะให้เป็น ตอนพิเศษมาลงก่อน หรือจะต่อเลย โพสต์บอกกันด้วยนะครับ ..ไปแระ :oni1:
B a l l o o n
-
ตัดสินใจไม่ถูกเลยอ่า อยากอ่านตอนพิเศษนะ
แต่ก็อยากรู้เรื่องหลักด้วย
:teach:ลง 2 อันเลยไม่ได้หรอ น๊าๆๆ :impress:
-
:กอด1:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
สำหรับตอนพิเศษ ถ้่ามัน ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง เป็นอดีตไรงี้
ก้อ โอนะคะ. อยากอ่านค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ ที่กลับมาแต่ง อ่านตั้งแต่ลงไว้ที่เดิม รออยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้นะ ... สู้ สู้ ค่ะ
-
ฮือๆๆพีมใจร้ายทำกับน้องน้ำเชี่ยวได้
ไปง้อด่วนเลยนะ ตัวเอง :3125:
เอาเป็นมาต่อเลยได้ไหมค่ะ กำลังมัน
ขอบคุณที่มาต่อคร้า :bye2:
-
ไม่น่ารักเลยพีท
รีบไปง้อด่วน :m16:
ไมต้องรออีกสามวัน
เดี๋ยวยัยขวัญก้อลากไปซะก่อน
สงสารน้ำเชี่ยว
writer ++ ถ้ามาสองตอนเลย อิอิ
-
+ 1 ให้คนเขียน ขอต่อให้พี่พีมคุยกะน้ำเชี่ยวให้เคลียร์ก่อนน๊า มันค้างงงง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โอ๊ะ โอ น้องเคโระของเราน่าสงสารอีกแล้ววววว พี่พีมใจร้ายอ่ะ
-
ขอตอนพิเศษก่อนคร้าบ
-
แวะมา + 1 ให้นะครับ
อ่านแล้วทำให้วันนี้เป็นวันที่ผม....สดชื่นอีกหนึ่งวันนะครับ
สงสารน้ำเชี่ยวอะครับ ดีกันไวๆนะ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
คุณพีมขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ใจร้ายไปปะเนี๊ยะ
ป่านนี้ น้องน้ำเชี่ยว ร้องไห้ โฮๆๆๆ ไปแล้วม้ายย :L3:
-
เอาอะไรก็ได้ครับผมอ่านได้ทั้งนั่นนนนนสนุก ๆ
ขอบคุณนะครับ :L2:
-
เอาต่ออ่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มันก็มีบ้างนะที่บางคนโมโหแล้วจะพูดแรงๆ :เฮ้อ:
แต่เวลาหายแล้วเราจะลืมแต่คนฟังนี้ซิลืมไม่ลงเลย :z3: :z3: :z3:
พีมต้องไปง้อเคโระแล้วล่ะ
-
พี่พีมทำไมพูดแบบนั้นอ่าาา :sad4: รีบไปง้อเคโระน้อยเลย ก่อนที่มันจะแย่ไปมากกว่านี้..กรรม โมโหแล้วฟิวส์ขาดแบบนี้ ไม่ไหว แถมอีกคนดันเป็นคนที่คิดมาก แล้วก็รักพีมมากกกอย่างน้ำเชี่ยวด้วย..... :o12: ดีกันไวๆน๊าาา
-
ต่อตอนต่อไปก่อนเหมือนกันค่ะ
เรื่องกำลังเข้มข้น
^^
-
ทิ้งไว้นานระวัง น้ำเชี่ยวน้อยใจแล้วหนีไปกะยายขวัญนะพี่พีม
สงสารน้ำเชี่ยวมากอ่ะ ได้ฟังแบบนั้นแล้วคงช็อคน่าดูเลย
พี่พีมพูดแรงมากกกกกกก...ขนาดคนอ่านฟังแล้วยังอึ้งอ่ะ
คนปากไม่ตรงกะใจเนี่ย...ไม่ไหวนะ...ทำร้ายคนรอบข้างแบบไม่รู้ตัวอ่ะ
ปล. ขอตอนต่อไปก่อนดีฟ่านะฮับไรท์เตอร์...ส่วนสเปขอเป็นตอนจบก็ได้ฮับ~*
-
ทำไมพี่พีมพูดแบบน๊านน
สงสารน้ำเชี่ยวอ่ะ ๆๆ
ไรท์เตอร์ขา ขอตอนต่อไปเลยนะค๊า ๆๆๆๆ
-
o13 ตอนอะไรก็ได้อ่านหมดและ
-
work more
-
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
ลั้นลั้นลาๆๆๆ
:a11: :a9: :a3:
-
:ped149: :myeye: :ped149:
เอาๆๆ อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะคะ อยากรู้เรื่องของพีมมากขึ้น
แบบว่าที่ผ่านมารู้สึกเหมือนคนเขียน จะเน้นอารมณ์ของน้ำเชี่ยว (ไม่รู้คิดไปเอารึเปล่า)
แต่แบบบางทีอ่านๆไปรู้สึกสงสารน้เชี่ยวมากๆ เหมือนพีมกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลเลย
ก็เลยคิดว่าถ้ามี ตอนพิเศษ ทีบรรยายตัวพีมมากกว่านี้ก็คงดี
:call: ขอตอนพิเศษของนุ้งพีมมมมม ด้วยจ้า!
-
มีคนรู้มากขึ้น..เรื่องวุ่นวายก็มากขึ้นตาม
-
อยากอ่านอีกกกกก :sad4:
-
พี่บอลจัดมาได้เลย ยินดีอ่านทุกกรณี ^^
-
หวัดดีครับ(ทักทายกันสักหน่อย) ... วันนี้ผมมาพร้อมกับ ตอนพิเศษ ครับ
ซึ่งตอนนี้ ผมจะแบ่งออกเป็น 2 Part (จริงๆแล้วไม่ใช่อะไรหรอก ยังเขียนไม่เสร็จอ่ะ กะว่าจะมาลงอันนี้ให้ก่อน แล้วจะรีบปั่นที่เหลือของตอนพิเศษนี้ให้จบคืนนี้แหละ)
และผมขอใช้ชื่อตอนที่มันดูแรงๆหน่อยล่ะกันนะครับ ..จริงๆผมว่าเนื้อหาของตอนพิเศษ(Special NC-18 ตอน..ความหลังของซูเปอร์สตาร์)มันก็ไม่ได้มีNCอะไรแรงเท่าไหร่หรอก(เอ..หรือว่าแรง? ไำม่รู้อ่ะ แต่สำหรับผมว่าไม่แรงนะ)
แต่สาเหตุที่ต้องตั้งชื่อแรงไว้ก่อนเพราะ ผมไม่แน่ใจว่าอาจมีคน(บางคน)ที่อาจจะรับไม่ได้ที่จะเห็นตอนNCของคนอื่นกับพระเอก(สำหรับผมให้เขาเป็นพระเอกในเรื่องนะ ก็งงอยู่ทำไมหลายคนมองเขาเป็นนายเอกหว่า?) ก็เลยขอตั้งชื่อจั่วหัวไว้เลย ว่าถ้าคุณเข้ามาอ่านตอนนี้ คุณจะต้องเจออะไร
.. ก็ ขอบอกแบบชัดเจนอีกครั้งเลยนะครับ สำหรับคนที่อาจจะรับไม่ได้ที่จะอ่านตอนNCของคนอื่นๆกับพระเอก ว่า..มันเป็นNCนะครับ ถ้าคิดว่ารับไม่ได้ ก็ช่วยกรุณาปิด หรืออ่านข้ามไปเลยครับ ..
v
v
v
v
ไปเจอกัน ข้างล่างครับ
B a l l o o n
:z2:
-
Special 1 .. ความหลังของ ซูเปอร์สตาร์
“อ๊ะ.. อา~ ด..เดี๋ยว เรา จ..เจ็บ ..อ๊ะ”
“อา.. โกหก! นาย ช..ชอบ แบบนี้ ต่างหากล่ะ ฮา~”
ภายในห้องสว่างจ้า ของตกแต่งถูกประดับไว้สวยงาม ทั้งกระดาษลายหลากสี ลูกโป่งเล็กๆ ตามมุมผนัง และช่อดอกไม้สีสด บ่งบอกว่าเจ้าของวันเกิดคงเป็นคนที่เป็นที่รักของบรรดาแขกเรื่อและเพื่อนๆที่มาร่วมงานและตั้งใจสร้างงานวันนี้ขึ้นมาให้เขา .. หากเมื่อผู้คนเหล่านั้นกลับออกไป ก็เหมือนพวกเขาพาเอาความสนุกความรื่นเริงนั้นๆออกไปจากเขาด้วย ..
24.00 น. นาฬิกาแขวนผนังเลือนสวยตีบอกเวลา ว่าเริ่มย่างเข้าวันใหม่.. กี่ปีแล้วนะ ที่เขาปล่อยให้หัวใจตัวเองว่างเปล่า แล้วเฝ้ารอดูความสำเร็จของคนๆนึง ถึงห้องนี้จะเปิดรับผู้ชายสักกี่คนเข้ามา แต่เขาก็ไม่เคยอนุญาตให้ใครได้ค้างจนถึงเช้า เพราะที่ตรงนี้เป็นของคนเพียงคนเดียว คนที่ไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นเลยนับจากวันนั้น ..ร่างบางของต้นแทนถูกดึงกึ่งลากลงจากโต๊ะอาหารแล้วผลักลงโซฟายาว ผ้าชิ้นสุดท้ายบนร่างกายถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดี พร้อมกับมือเรียวขาวที่คอยกดใบหน้าเขาลงกับโซฟา แสงไฟจากแชนเดอเลียร์ราคาแพงขับรอยช้ำบนผิวสองสีเนียนให้เห็นชัดจนน่ากลัว
“พูดสิ ..ว่านายชอบ อา~ นายชอบที่จะถูกทำแบบนี้น่ะห๊ะ” เสียงแหบเอ่ยบังคับเอาอย่างห้วนๆ ตามมาด้วยเสียงกรุงกริ้งของโลหะบางอย่างคล้ายเข็มขัดที่อาจกำลังถูกคลายออก
“อือ.. ชะ..ชอบ” ต้นแทนเลือกที่จะตอบออกไปให้ถูกใจปีศาจร้ายข้างหลังที่กำลังกดเขาคว่ำลงกับโซฟานุ่ม เขารู้ดีคืนนี้จะจบลงอย่างไร และเขาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ..ชายหนุ่มค่อยหลับตาลงเมื่อรู้สึกถึงร่างกายดุดันที่เข้าแนบประชิดด้านหลังของเขา
“อะ..อ๊ากก อา~” ปราศจากการเล้าโลมและเตรียมความพร้อม หรือแม้แต่สิ่งหล่อลื่นให้กับช่องทางด้านหลังใดๆ ..ปีศาจร้ายจงใจแหวกเนินเนื้อแน่นออก แล้วกดกระแทกท่อนเนื้อแข็งของตนใส่ร่างของชายหนุ่มอย่างไม่ปราณี
“ฮา.. แน่นจังนะ อ่ะ.. นายต้องพยามแค่ไหน ฮา~ ที่จะดูแลตัวเอง ห..ให้ฟิตเหมือนเดิม จ..จากผู้ชายพวกนั้น น่ะ..ห๊ะ อา~” นิ้วเรียวกดลากไปตามผิวเนื้อเนียน สอดเข้ากลุ่มผมสีเข้ม แล้วจิกเอากลุ่มผมนั้นขึ้น ประกบริมฝีปากเข้าที่ลำคออย่างตะกละตะกราม ขณะที่สะโพกแกร่งก็ยังขยับกระแทกสิ่งนั้นเข้าด้านหลังของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง
“ไม่! ..ไม่ เรา~ ไม่ได้ เป็น อะ..อย่างนั้น~ อ๊ะ!” ผมรู้.. ไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไป ไม่ว่าจะปฏิเสธแค่ไหน มันก็สายเกินไป สายไปแล้วสำหรับเราสองคน มันสายไปที่เขาจะรับฟัง เพราะคนที่กำลังรุกรานผมอย่างบ้าคลั่งด้านหลังนี้ ไม่ใช่เขา แต่มันคือปีศาจ ปีศาจที่มันจะโผล่มาที่นี่ทุกครั้งที่เมามาย ปีศาจที่มันจะโผล่มาทุกวันที่เคยเป็นวันพิเศษสำหรับเราสองคน
“อ้าขาออกอีก!! ..ยกสะโพกของนายขึ้น!!” ปีศาจ
..ปีศาจ ที่ผมยินดีนอนอ้าขาให้เขา แม้ว่าจะถูกทำให้เจ็บปวดเพียงไร ปีศาจที่ผมได้แต่คอยเฝ้าภาวนาให้เขายังจะมาที่นี่ มาทำกับผมแบบนี้อีก ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึกอย่างไร ...
แต่สุดท้าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำภาวนาของผมมันยังไม่ดังพอ หรือเป็นเพราะกรรมที่ผมทำไว้กับเขากันแน่ จึงทำให้คำอ้อนวอนเหล่านั้นไม่กลาย เป็นจริง
เกือบรุ่งเช้ากว่าที่เจ้าปีศาจร้ายจะหยุดลากร่างกายของผมไปปู้ยี่ปู้ยำตามที่ต่างๆจนจะวนรอบห้องแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมเหนื่อยหรืออะไร ทำให้อยู่ๆผมก็มารู้ตัวอีกทีเมื่อรู้สึกได้ถึงแผ่นหลังของตัวเองกำลังจะถูกวางลงสัมผัสกับเตียงนุ่มตามมาด้วยผ้าห่มหนาที่ค่อยๆคลุมมาบนหน้าอก เสียงเลื่อนผ้าม่านดังขึ้นเบาๆทำให้แสงสว่างจ้าที่กระทบเปลือกตาของผมหายไป ..นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ผมไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้ กลิ่นของอากาศยามเช้า กับแสงแดดสว่างที่พยามจะลอดผ่านผ้าม่านสีหวาน ท่ามกลางอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ทว่าความอบอุ่นจากไอร้อนที่แผ่ซ่านมาจากร่างกายของใครบางคนที่กำลังขยับเข้ากอดกุมตัวผมไว้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นช่างเหมือนกับฝันจนผมไม่กล้าที่ลืมตาตื่น ปีศาจร้ายกาจเมื่อคืนกลับกลาย เป็นเทพบุตรสุดที่รักคนเดียวคนนั้นของผมแล้วในเช้าวันนี้ เช้าที่เป็นวันแรกในรอบ3ปีที่ผ่านมา
..ผมจำกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเขาได้
..ผมจำสัมผัสจากข้อนิ้วบางที่กำลังลูบไล้อยู่บนใบหน้าของผมได้แม่น ..
..แต่ประโยคที่เพิ่งหลุดออกจากริมฝีปากบางที่กำลังขยับเอ่ยอยู่ข้างใบหูของผมนี่สิ ไม่ต่างอะไรกับสายฟ้าฝาดที่กำลังจะปริดเอาชีวิตรักของผมจากไป
“ต้น ..เราขอโทษ สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา จากนี้ไป..เราจะไม่ทำให้ต้นต้องเจ็บตัวอีก เราจะลืมทุกอย่างที่ต้นเคยทำกับเรา อย่าโทษตัวเองอีก และยกโทษให้เราด้วยนะ”
“ไม่ว่ายังไง ต้นก็จะเป็นคนที่สำคัญสำหรับพีมเสมอ ขอให้โชคดี ลาก่อนครับ”
นานร่วมชั่วโมงแล้วที่ผมยังคงนอนนิ่งปิดเปลือกตาอยู่ที่เดิมตรงนี้ ผมไม่กล้าแม้กระทั้งจะลุกขึ้นดูความว่างเปล่าของห้องนอนที่ไม่เขาแล้ว แม้ว่าน้ำตาจะไหลรินออกมามากมายสักแค่ไหน ผมก็ยังขี้ขลาดที่จะลืมตาขึ้นมารับรู้ว่า คนที่ผมรักได้เดินจากผมไปแล้วจริงๆ ..คนรักของผม คนที่ผมเลือกที่จะทิ้งสิทธิ์ที่จะรักเขาไปด้วยตัวของผมเอง ..ใช่ครับ เค้าคือซูเปอร์สตาร์ของใครหลายๆคน รวมถึงผมด้วย
เขาชื่อ พีม พีราณุ
คนที่ยากจะเอื้อมถึง
.
.
สงสัยใช่มั้ยครับ ว่าเศษดินอย่างผม รู้จักกับดวงดาวที่สุกสว่างอย่างพีมได้ยังไง ..ผมจะเล่าให้ฟังครับ..
(4 ปีก่อน .. ตอนที่วงการเพลง และวงการบันเทิง ยังเป็นสิ่งที่ไกลเกินจะคว้าสำหรับคนบ้านนอกอย่างผม)
ท่ามกลางเมืองหลวงสิวิไล เมืองแห่งแสงสีที่รายล้อมไปด้วยสิ่งยั่วยุต่างๆนานา เคยมีใครหลายคนบอกผมว่า หากวันนึงเราอับจนหนทางจนถึงที่สุด ก็ให้ไปที่กรุงเทพฯ ที่นั่นมีทุกอย่าง ที่นั่นจะไม่ทำให้ผมอดตาย
..หึๆ คนพวกนั่นพูดถูกนะ แต่พวกเขาลืมบอกผมไปอย่างว่า ไปที่นั่นแล้ว เราอาจต้องขายวิญญาณความเป็นคนทิ้งไปด้วย
“เฮ้!.น้องชาย มานั่งทำมิวสิคไรอยู่ตรงนี้ว่ะ ข้างในนั้นมีหนุ่มหล่อๆออกเพียบ” ครั้งแรกที่ผมเจอเขา ผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ได้วิญญาณของผมไป เขาดูน่ารักมากๆ ดวงตาเรียวรีแต่แววตาข้างในนั้นกลับกลมป๊อกใสแจ๋วเหมือนเด็กไร้เดียงสาตลอดเวลา และนั่นเป็นสิ่งที่ผมชอบและหลงไหลที่สุดในตัวเขา
.. วั้นนั้นเป็นวันครบรอบ1ปีพอดีที่ผมเข้ามาเผชิญโชคในเมืองหลวงที่โหดร้ายนี้ และที่ๆผมมักจะมาบ่อยที่สุดเพราะมันเป็นที่ๆทำให้ผมมักจะได้อะไรดีๆกลับไปบ่อยที่สุดก็คือที่นี่ ผับใหญ่กลางเมือง ที่เป็นแหล่งรวมพวกนักเรียนนอกและคนมีเงินทั้งหลายแหล่ ..อีพวกชะนีกร้านโลกมันเคยบอกว่าพวกเด็กนอกหรือพวกนักเรียนเก่าอังกฤษ อเมริกา มันชอบพากันมาเที่ยวที่นี่
ตลอดเกือบปีที่ผมมา ผมว่ามันก็ไม่เห็นจะมีเยอะเหมือนที่อีพวกนั้นมันว่าสักเท่าไหร่เลย จนกระทั่งวันนี้
“ฮา.. อา ยู ไชนีส?” ผมแกล้งทักเค้าเล่นไปสองสามประโยค แต่ที่ได้กลับมาก็มีแต่แววตากลมแป๋วที่เอาแต่จ้องมองหน้าผม จนผมชักสงสัยแล้วว่า ผมคงจะเจอนักเรียนนอกเข้าจริงๆซะแล้ว และด้วยการประเมินจากสายตาอันแหลมคมของผม ผิวขาวโบ๊ะขนาดนี้ รูปร่างผอมๆ ตัวกระทัดรัดแบบนี้ เจ้าเด็กน้อยตรงหน้านี่ก็คงไม่แคล้วต้องมาจากจีน หรือไม่ก็ญี่ปุ่นแน่ๆ แต่เผอิญว่าภาษาญี่ปุ่นนั้นผมพูดไม่เป็น เอาเป็นว่า สาธุ..ให้มันเป็นคนจีนแล้วกัน
“No..” อ้าว.เวรแล้ว เสือกไม่ได้เป็นจีนอีก
“เอิ่ม.. งั้น อา ยู ญี่ปุ้น”
“!!@#!?@!..หา.. ฮ่าๆๆๆๆ!!” อ้าวเฮ้ย..ไอ้ตี๋นี่ หัวเราะกรูทำไมฟร่ะ เดี๋ยวแม่งจับโยนลงสระน้ำเลยนี่
“เฮ้ย ไอ้หน้าจิ้งจก ขำไรนักว่ะ ญี่ปุ่นก็ไม่ใช่ เจ๊กก็ไม่ใช่ งั้นกูไปล่ะกัน” เหอะ..ผมล่ะเซ็ง วันนี้ผมอุตส่าห์ทำใจใจสบายๆจะมานั่งดูหนุ่มหล่อย้อมใจที่กลับมาเป็นโสดอีกครั้งในรอบสมาเดือนสักหน่อย หลังจากที่ผมโดนไอ้เวรอาร์ทมันหัวเราะเยาะใส่หน้าผมว่า ดีแค่ไหนที่มันทนคบทนเลี้ยงผมมาได้ตั้งสามเดือน คอนโดมันก็ซื้อให้แล้ว รถมันก็ดาวน์ให้ ผมยังจะเอาอะไรอีก แถมก่อนไปมันยังพาอีตุ๊ดสะดิ้งนั่นมาหัวเราะเย้ยผมอีก ผมล่ะเกลียดการถูกหัวเราเยาะที่สุดเลย ..ไม่คิดว่าคืนนี้ก็ถูกคนหัวเราะใส่หน้าอีก แต่ไอ้เด็กหน้าตี๋นี่ก็เสือกมาช่วยผมรำลึกความหลังซะนี่ แม่งซวยกว่านี้มีอีกมั้ย ไอ้ต้นแทนเอ้ย
“ผมเป็นคนไทย..” หา.. อ้าวว แล้วเสือกนั่งอมดอกพิกุลไว้ทำไมตั้งนานว่ะ ให้กรูยืนปล่อยไก่อยู่ได้
“ผมชื่อพีมครับ แล้วพี่ล่ะ ชื่ออะไร?” ว๊าว..เสียงแหบนิดๆ ฟังดูหวานชิบเป๋งเลย ดูใกล้ๆแล้วหน้าก็เนียนใสกิ๊งๆ แถมปากยังแดงแจ๊ดเลยอีกต่างหาก อย่างงี้ท่าทางจะขั่วเดียวกัน เสียดายชิบเลยเว้ย จับใครกดไม่เป็นซะด้วยสิกรู
“ต้น.. ต้นแทน เพิ่งเคยมาที่นี่เหรอ ไม่เห็นเคยเจอ” ไอ้เด็กหน้าตี๋มันพยักหน้าตอบผมดิ๊กๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานหยดย้อย โอย.. ดูแล้วน่ารัก ดูสบายตาชิบหายเลย ปกติแล้วเวลาผมเจอผู้ชายคนไหน อันดับแรกๆเลยที่ผมจะมองก่อนก็คือหน้าตาและออฟชั่นต่าง เช่น รถ นาฬิกา มือถือ เสื้อผ้า ก็จะทำไงได้ล่ะครับ ผมมันจนนิ ถ้าคบกับคนจนๆ ผมจะมีชีวิตอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ไง แต่สำหรับไอ้เด็กหน้าตี๋นี่ นับว่าเป็นคนแรกเลยที่ทำให้ผมลืมมองออฟชั่นเสริมต่างๆในตัวมันได้ ผมรู้แต่เพียงว่า ถูกชะตากับคนนี้มาก แน่นอนผมไม่อยากให้มันรู้เลยว่าผมเป็นไอ้ตัวที่คอยมาล่าเหยื่อที่ผับนี้
“อายุเพิ่งถึงอ่ะดิ ถึงได้เพิ่งมาอ่ะ”
“อายุถึงตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งได้กลับมาไทยเฉยๆ เพราะยูที่นู้นอนุญาตให้เราฝึกงานที่สิงค์โปร์ได้ เลยได้กลับ” เอ่อ..อะไรนะครับ ถ้าผมฟังไม่ผิด เหมือนมันเพิ่งบอกว่า มันจะฝึกงาน มันอยู่ยูๆอะไรเนี่ย ง..งั้น.หมายความว่ามันเรียนมหาลัยแล้วดิ แล้วไอ้ฝึกงานเนี่ยมันต้องปีไหนล่ะ
“หา.. น..นายอายุเท่าไหร่เนี่ย?” ขี้เกียจเดาแล้วครับ
“22..” ชิบหาย.แก่กว่ากูอีก กู21เอง หน้าอย่างนี้ มันเป็นพี่ผมหรือนี่?
“แล้วพี่ล่ะ เรียนจบแล้วเหรอ อายุเท่าไหร่อ่ะครับ” ผมฟังที่มันถามแล้วรู้สึกประหม่าไม่อยากตอบยังไงไม่รู้ ไม่ใช่เรื่องอายุหรอกครับ แต่เป็นที่มันถามผมว่าผมเรียนจบแล้วยังต่างหาก ถ้ามันรู้ว่าผมเพิ่งได้วุฒิม.6มาเมื่อไม่กี่เดือนก่อนตอนที่ผมเอาตังค์ค่าเทอมที่ค้างไว้ไปจ่ายที่โรงเรียน มันคงหัวเราะเยาะผมจนตกเก้าอี้แน่
..แย่จัง ไม่น่ามาถูกชะตากับคนอย่างนี้เลย
“ช่างมันเถอะ ฉันขอตัวก่อนนะ ออกมานานแล้ว” ผมตัดสินใจลุกพรวดออกมาทั้งอย่างนั้น รู้สึกว่ายังไงผมกับมันก็อยู่คนล่ะโลก ให้มันมองเห็นแต่โลกสวยงามของมันดีกว่ามาเป็นเพื่อนกับคนทุเรศๆอย่างผมดีกว่าครับ
.
.
สงสัยคืนนี้คงจะเป็นคืนแห่งความซวยของผมแล้วล่ะครับ เพราะนอกจากผมจะไม่ได้ใครกลับไปแล้ว รถที่จอดทิ้งไว้ที่คอนโดก็ไม่ได้เอามาเพราะคิดว่าคงได้เพื่อนรวยๆกลับไป สุดท้ายก็เลยต้องมายืนหาแท๊กซี่หน้าผับหรูที่ใครๆเค้าก็เอารถมากัน ซ้ำไอ้แท็กซี่เวรก็ไม่ผ่านมาสักทีอีก เฮ้ออ..
“เฮ้.. พี่ต้น ขึ้นมาสิ จะไปไหน ผมไปส่งเอามั้ย” นั่นไง ไอ้ตี๋นักเรียนนอก มันเปิดกระจกรถมินิออสติน รุ่นล่าสุดของมันมาทักทายผมเข้าแล้ว อายจังเลยครับ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงไม่อายหรอก แต่มันเป็นคนที่ผมเห็นครั้งแรกก็ปิ๊งแล้ว ผมไม่อยากให้มันเห็นด้านมืดของผมเลยให้ตายเถอะ ผมเลือกที่จะเดินหนีมันทั้งอย่างนั้น ไม่เอาหรอกครับ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
“ปรี๊นนนนนน” เอ๋า.. มันบ้าไปแล้วครับ อยู่มันก็ลงจากรถแล้ววิ่งมาขวางหน้าผม
“นายจะมายุ่งกับเราทำไม เรากำลังรอแฟนเรามารับ ไป๊!!” ผมตวาดใส่หน้ามัน จนมันหน้าเวอไปเลยครับ
“แต่ผมเห็น พี่ยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ ทะเลาะกับแฟนหรือเปล่า” แนะ.. มันยังไม่เลิกวอแวผมอีกครับ เออ..เอาสิ นั่นผมเห็นตำรวจเดินมาแต่ไกลแล้วครับ ก็รถมันนั่นแหละที่จอดเปิดไฟต๊อกแต๊กขวางทางชาวบ้านชาวเมืองเค้าอย่างนี้ สุดท้ายผมเลยต้องจรลีวิ่งขึ้นรถมันไปในที่สุด
“นายมาเที่ยวคนเดียว ไม่มีเพื่อนเหรอ”
“ครับ ผมเบื่อๆแล้วก็ไม่มีเพื่อนที่นี่ พอดีวันก่อนมีเพื่อนในเน็ตแอดชวนให้มาที่นี่ ก็เลยมา แต่สุดท้ายไอ้คนนั้นมันก็หายไป สงสัยเค้าคงไม่คิดว่าผมจะมาจริงๆล่ะมั้ง” ตลกดีนะครับ คนอย่างไอ้ตี๋นี่ แค่ถูกชวนทางเน็ตมันก็ไปกะเค้าแล้ว นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่เค้าไม่หลอกมันไปเรียกค่าไถ่เอา หรือถูกหลอกไปเปิดซิง ถ้าไอ้คนนั้นมันมาเห็นไอ้ตี๋นี่ตัวจริง มันคงนึกเสียดายไปจนตายเลยล่ะ
..ระหว่างทางผมกับมันก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ผมสังเกตุว่ามันพยามขับรถช้าลงเรื่อยๆ สงสัยมันจะๆขี้เหงาและไม่มีเพื่อนจริงๆ และมันก็เปลี่ยนสรรพนามมาเรียกผมแบบกันเองมากขึ้นตอนที่ผมบอกมันว่าผมกับมันห่างกันแค่ไม่กี่เดือน ผมเป็นคนตลกครับ แล้วมันก็เป็นคนยิ้มง่าย ตลอดทางผมพูดอะไรไปมันก็ยิ้มขำอย่างเดียว ดูๆไปท่าทางมันดูห้าวๆลุยๆเหมือนกันต่างกับหน้าตี๋ๆหวานๆของมันลิบลับ
“พีม.. เรามีอะไรจะบอก..."
**********************
จะพยามปั่น ที่เหลือมาลงให้เร็วที่สุดนะครับ (แต่คงไม่ใช่วันนี้ แฮะๆ~)
B a l l o o n
-
:z13:
ทันป่ะเนี่ย
ไปอ่านก่อนน่ะ
ง่ะ โหดเกิ๊น
ต้นครับ มาให้ผมเคลมดีกว่า ฮี่ๆๆ
น้ำเชี่ยวดีเกิ๊น หาใหม่เห๊อะ น้ำเชี่ยว ฮ่าๆๆ
-
พีมเป็นรุก แม่เจ้า :a5:
แถมแอบโหดร้ายอีกตะหาก
น้ำเชี่ยว งานเข้าแล้ว
-
ไม่น่าเชื่อออออออออ
แล้วน้ำเชี่ยวเป็นรุกรึรับอ่ะ
งง
:m28: :m28:
-
ว้าวๆๆๆๆ
เชียร์ครับ เชียร์ให้พีม :oo1:น้ำเชี่ยว
:haun4: :haun4: :haun4:
-
พี่ก็คิดว่าพีมเปงรับนะนี่
-
o22
ผิดกับที่คิดไว้..รอติดตามๆค่ะ
-
มารอเลยละครับ ก็น่ารักดีนิครับ
จุดเปลี่ยนอยู่ตรงไหนเนี่ย รออ่านต่อนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ขอบคุณคร้าบบบ :L1:
-
:m20:น้ำเชี่ยว งานเข้า o22 พีมรุก สนุกดี o13
-
อ๊ายยพีมเปนรุกหรอเนี่ย :-[
เค้าคิดถึงน้ำเชี่ยว
แต่ก้อเอาตอนพิเศษมาต่อไวๆนะค่ะ
กำลังเป็นเรื่องเป็นราวเลย
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :bye2:
-
เอิ๊กๆ อดีตที่พี่พีมอยากจะลืมมมม
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวมีน้ำเชี่ยวมาเยียวยาให้
-
o22 เปนรุกกะเปี่ยนมาเปนรับได้นินา :laugh:
-
เห๋ ๆๆๆ
อดีตพี่พีมนี่...
แล้วน้ำเชี่ยวจะทำไงล่ะคราวนี้ ฮร่า ๆๆๆๆ
-
พี่พีม...อดีตรุก...อนาคต รับ o13 ฮ่าฮ่า..
รออ่านต่อจ้า ... คิดถึงเคโระน้อยยย
-
^
^^
^^^
เห็นด้วยๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1:
[/color]
-
ไม่อยากคิดถ้าน้ำเชี่ยวรู้ว่าพีมเป็นรุก
:z1:
หรือพีมจะเป็นรับเฉพาะน้ำเชี่ยวคนเดียว
:o8:
-
ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
อ้างอิงจากตอนแรกที่ไรเตอร์อินโทรไว้นะค้าบบบ
ก็แสดงว่า สองคนนี้ ช่วยกันทำมาหากินคับ อิอิ :z2:
-
:z2: :z2: :z2:
-
o22
พี่พีมเป็นรับเหรอ????
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก~กกกกกกกก
ผิดจากที่คิดไว้เยอะมากเลยอ่ะ...งานเข้าแล้วน้ำเชี่ยวเอ๋ยยยยยย~!!!
-
ก็ถ้าคุณพี่พีมไม่เคยรุก แล้วใครจะมาสอนคุณน้องน้ำให้รุกได้ล่ะคะ ก็ในเมื่อนุ้งน้ำยังเวอร์จิ้นอยู่เลย คุณน้องต้องการครูที่มากประสบการณ์คะ
:-[
-
อยากอ่านต่อแล้วง่าพี่บอลลลลลลล
-
คนแต่งหายไปไหนแล้ว อยากอ่านต่อด้วยคนค๊า
-
:oni1: :laugh3: มาแร้ววววววค้าบบบบ วิ่งมาด้วยความเร็วสูง ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษด้วย ที่มาต่อให้ช้า อิอิ พอดีไปเที่ยว แล้วก็นอนต่อบ้านเพื่อน ทีนี้ยาวเลยยยย
แฮ่ๆๆ เพิ่งกลับมาบ้านเมื่อเย็นนี่แหละครับ ก็งงกับการหาวิธีที่จะเอาเพลงมาลง ก็ลองหลายอย่างมาเลยครับ
ไม่รู้จะโอเคมั้ย เดี๋ยวจะลงตอน(พิเศษ)ต่อไปให้นะครับ
ขอแจ้งอีกอย่างนิด ตอนพิเศามี3ตอนนะครับ แบบว่าเขียนไปเขียนมา มันยาวซะงั้น ลงวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้จนจบครับ
ปล.ใครที่รอน้ำเชี่ยว ใจเย็นหน่อยนะค้าบบบบ รับรองน้ำเชี่ยวสมชื่อแน่ๆ อิอิ
-
Special 2 ... ความหลังของซูเปอร์สตาร์
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจบอกความจริงเกี่ยวกับตัวผม ที่ว่าผมไม่ใช่พวกผู้รากมากดีมาจากไหน ผมไม่ใช่นักเรียนนอก ผมไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย ผมเป็นเพียงคนที่เร่ร่อนมาจากบ้านนอก และทุกวันนี้ผมก็ใช้ชีวิตด้วยการเป็นแมงดา ที่คอยจะเกาะหาแต่พวกผู้ชายที่มีเงิน และผมก็ขอร้องให้มันไม่ต้องติดต่อผมอีก คิดซะว่าคืนนี้มันได้ทำบุญ ที่ขับรถมาส่งไอ้ตัวไม่มีที่ไปอย่างผม .. ผมมองหน้ามันที่ดูอึ้งๆไปหลังจากที่ผมบอกเรื่องราวของผมไป เหมือนมันจะงงๆ สุดท้ายมันก็ขับรถออกไปโดยไม่ได้พูดลาผมสักคำ ก็ถูกแล้วที่มันเป็นอย่างนั้นล่ะครับ ท่าทางลูกคุณหนูอย่างมันคงไม่เคยเจอคนอย่างผม ถึงต่อไปผมกับมันจะเป็นเพื่อนกัน ก็คงไม่มีเรื่องอะไรที่เราจะคุยกันรู้เรื่องหรอกครับ
หลังจากวันนั้นผมก็ใช้ชีวิตของผมตามปกติ ออกหาเหยื่อ หรือพูดอย่างสุภาพก็คือพวกคนมีตังค์ที่อยากได้ตัวผมแลกกับเงินนั่นแหละครับ เพียงแต่ผมไม่เลือกที่จะโผล่ไปที่ผับแห่งนั้นอีก.. ผ่านไปหลายคืน ผมก็เจอเหยื่อชั้นดีจนได้ครับ คืนนี้เป็นคืนที่สามที่ผมหลอกให้มันมาที่ห้องผม แผนการของผม ปกติผมจะไม่ยอมให้มันได้ขึ้นเตียงกับผมง่ายๆตั้งแต่คืนแรกหรอกครับ ผมจะใช้เวลาดูท่าทีของมันว่า มันต้องการผมมากแค่ไหน หรือแค่จีบหยอกๆไปวันๆ จริงๆแล้วสามวันก็ยังนับว่าเร็วไปสำหรับผมอยู่ดี แต่สำหรับคนนี้คงเป็นเคสพิเศษครับ เพราะผมต้องการให้มีใครสักคนมาทำให้ความคิดฟุ้งซ่านของผมที่คอยแต่จะคิดถึงไอ้ตี๋หน้าหวานคนนั้นให้หลุดไปจากหัวผมสักที ..ที่ลานจอดรถของคอนโดเกือบหรูกลางเมือง แม้บรรยากาศหลังเที่ยงคืนจะเย็นเยียบและเงียบสงัด แต่ทั้งหมดนั้นคงตรงกันข้ามกับสิ่งที่กำลังเกิดกับผมบนรถสปอตสุดหรูตอนนี้
“อะ..อา~ ยะ..อย่า อา~” ผมสูดปาก ปลายเท้าเหยียดเกร็งไปตามความรู้สึกเสียววาบไปทั่วหน้าท้องและส่วนนั้น ที่กำลังถูกชายหนุ่มนักธุรกิจวัยกลางคนปรนเรอให้อยู่อย่างหิวกระหายบนรถคันหรู
“อา.. ชั้นชอบเธอ เธอเป็นของชั้นเถอะ ชั้นจะเลี้ยงดูเธออย่างดี นะต้นแทน” เค้าพูดไปพร้อมกับโลมเลียส่วนนั้นของผมราวกับเป็นอะไรสักอย่างที่จะทำให้เค้าหายหิวจากอาการอดอยากมาสักสิบวันอย่างนั้นแหละ
“ลงจากรถก่อนเถอะครับ ฮา~.. ผมกลัวคนมาเห็น” ผมไม่ปฏิเสธหรอกครับ ว่าลีลาการใช้ปากและลิ้นของเขาทำให้ผมเคลิ้มจนแทบลืมว่าจะต่อรองถึงสิ่งที่เค้าจะให้ผมยังไง ถ้าผมยอมเป็นคู่นอนของเค้า แต่อยู่ๆก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นครับ
เหตุการณ์ที่ชาตินี้ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับผมได้ ระหว่างที่ผมและนักธุรกิจคนนั้นกำลังเกาะเกี่ยวพยุงกันลงจากรถ อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกเหนี่ยวไปทางด้านหลัง ยังไม่ทันจะเห็นว่าเป็นใคร ใบหน้าด้านขวาของผมก็ถูกวัตถุแข็งบางอย่างฝาดเข้าอย่างจัง ตอนนั้นผมตาลายเห็นเดือนเห็นดาวเต็มไปหมด ผมล้มคลุกไปกับพื้นรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเอะอ๊ะรอบๆตัว พร้อมกับถูกฉุดยื้อไปทางนู้นทีทางนี้ที แล้วก็มีอะไรบางอย่างกระทบมาที่ตัวผมเต็มไปหมด
“ไอ้ตัววิปริต ไอ้แมงดา มึงกล้าแย่งผัวกูเชียวเหรอ !! มึงอย่าอยู่เลย!!!” ใช่แล้วครับ ผมกำลังถูกอีนังชะนีหนังเหี่ยวนางนึง มันมายืนค้ำหัวผมด่ากราดลั่นไปทั่วทั้งคอนโด พร้อมกับรองเท้าส้นสูงที่มันพยามเตะ กระทืบมาบนตัวผมที่นั่งมึนอยู่ที่พื้น มันไม่ได้มาคนเดียวครับ มันพกผู้ชายหน้าอย่างโจรมากับมันอีกสองคน นี่มันคงกะมาเล่นผมเด็ดๆเลยมั้งครับ
“หยุดนะ! พวกคุณทำอะไรกันน่ะ” ขณะที่กำลังชุลมุน อยู่ๆก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจพร้อมกับยามเฝ้าตึกอีกสองคนวิ่งเข้ามาห้ามไว้ซะก่อน นำทัพมาโดยไอ้พีมตี๋หน้าขาวเจ้าเก่าเลยครับ มันวิ่งนำหน้ามาลากตัวผมออกจากปลายตีนไอ้พวกนั้นจนได้ ผมมารู้ทีหลังว่าไอ้พีมนี่แหละครับที่มันเป็นคนเรียกตำรวจมา เพราะว่ามันมาแอบซุ่มสังเกตุการณ์ผมมาตลอดหลายวัน จนถึงวันนี้ที่มันเห็นผิดสังเกตุที่มีผู้หญิงและผู้ชายหน้าโหดมาคอยจอดรถเฝ้าดูผมกับผัวมัน พีมมันก็เลยวิ่งไปเรียกยามให้ตามตำรวจแถวนี้ไว้อีกที ..สุดท้ายผมและอีนังชะนีพร้อมกับสมุนของมันรวมถึงไอ้นักธุรกิจหน้าแหยที่ตอนนี้กลายเป็นเต่าหัวหดไปแล้ว ก็ถูกพาไปที่โรงพักเพื่อลงบันทึกประจำวัน ผมละอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเลยครับ ตอนที่อีนังชะนีหนังเหี่ยวมันชีหน้าด่าผมว่าเป็นแมงดามาทำร่านใส่ผัวมันกลางโรงพัก ตอนนั้นผมถึงเพิ่งรู้ว่าไอ้ของแข็งๆที่ผมโดนไปดอกแรกนั่นก็คือ ส้นรองเท้าแหลมปรี๊ดของมันนั่นเอง ไอ้พีมมันก็พยามลากผมออกมาจากรองเท้าราคาแพงที่อีชะนีมันเขี้วยงไล่หลังมา
พอกลับมาถึงคอนโด ผมเห็นไอ้พีมมันเข้าไปคุยอะไรกับยาม2คนนั้น ทำนองว่าขอโทษขอโพยมั้ง แล้วจัดแจงย้ายรถของผมไปจอดในที่สังเกตง่ายแล้วฝากยามช่วยดูให้อีกครั้ง รอบครอบจริงๆ เสร็จแล้วมันก็เดินนำผมขึ้นห้อง ไม่รู้ว่ามันไปรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ห้องไหนชั้นอะไร แล้วผมอนุญาติมันตั้งแต่เมื่อไหร่
“เอ่อ.. ขอบใจนะ ที่ช่วยเราไว้ ไว้เดี๋ยวเราเลี้ยงข้าวนายตอบแทนแล้วกัน” ผมเห็นมันนั่งบื้อดูทีวีของผมอยู่ตั้งนานไม่พูดอะไรสักคำแล้ว มันอึดอัดครับ นึกได้ว่ายังไม่ได้ขอบใจมันเลย แต่มันก็ไม่ได้ตอบอะไรผม มองมันยังไม่มองหน้าผมสักนิด ..ผมสังเกตุเห็นแผลถลอกที่ข้อมือมันและรอยขีดข่วนนิดๆหน่อยตามแขนขาวๆของมัน คงจะถูกลูกหลงตอนที่เข้าไปคลุกกับไอ้พวกนั้นเพื่อไปเอาตัวผมออกมา
“ขอมือหน่อย เราทายาให้” แนะ.. ทำเป็นหยิ่ง มันเห็นผมเป็นไส้เดือนกิ้งกือหรือไงครับนี่ ผมอุตส่าห์เดินคุ้ยหายาทาแผลให้ว่อนทั่วห้อง หมั่นไส้ชิบ ไม่ได้ขอให้ช่วยสักหน่อย อิโธ่..
ช่างมันครับ มันเริ่ด มันเชิ่ด มันหยิ่ง ส่วนผมหน้าด้าน หน้าหนา หน้าทน โอเคทดแทนส่วนที่ขาดหายได้พอดี ผมไม่สนครับมันจะนั่งเป็นพระเทวรูปต่อไปก็ช่าง แต่ผมจะทายาให้มันซะอย่าง ผมนั่งลงข้างๆคว้ามือของมันมาทาเองเลยครับ ไม่ขออนุญาติด้วย แต่ขอบอก ว่าไอ้นี่มันคงลูกคุณหนูตัวจริงเพราะมือมันนิ่มโครตๆเลยครับ ตัวมันก็หอมมากๆด้วย ผมทาข้อมือเสร็จ ก็จับแขนมันยกซ้ายยกขวาหารอยข่วนต่างๆแล้วก็ทาเลยครับ แกล้งทาช้าๆด้วย หึๆ..ก็อยู่ใกล้มันแล้วอบอุ่นดี แอบมองหน้ามันใกล้ๆ จมูกมันแหลมโด่งแทบถิ่มหน้าผมเลย แก้มก็ใส ปากแดงน่าจูบด้วย อิอิ
“ค่าตัวนาย คืนล่ะเท่าไหร่?” ใช่แล้วครับ คุณฟังไม่ผิดหรอก มันกำลังถามผมว่าผมคืนเท่าไหร่
..ผมแน่ใจแล้วว่าไม่ได้หูฝาดหลังจากถามมันเป็นครั้งที่สอง มันพูดประโยคเดิมครับพร้อมกับหันมองหน้าผมนิ่ง ในดวงตาใสๆของมัน ผมเพิ่งรู้ว่ามันก็สามารถเปลี่ยนไปเป็นแววดุดันท้าทายได้เหมือนกัน ผมหน้าชาไปหมดเลยครับ รู้สึกเหมือนมันกำลังดูถูกผม มันมองผมเป็นแค่ไอ้แมงดาข้างถนน บางทีการที่มันมาแอบเฝ้าผมในช่วงหลายวันนี่ มันอาจกำลังคิดว่าจะจ่ายเงินเท่าไรเพื่อซื้อผมให้ขึ้นเตียงกับมันก็ได้ แต่ขอโทษเถอะครับ คนอย่างผม จะซื้อผม ผมต้องพอใจด้วย แต่สำหรับมันผมจะให้มันฟรีๆก็ได้ ถ้ามันไม่มองผมแล้วพูดกับผมด้วยประโยคหมาๆแบบนี้
..ผมทำตาขวางใส่มันอยู่พักนึงก็ขว้างยาทาแผลใส่หน้ามันแล้วไล่ให้มันกลับเลยครับ แต่ดูแล้ว นอกจากมันจะเชิ่ดหยิ่งแล้ว มันยังหน้าด้านหน้าทนไม่แพ้ผมเลยครับ เพราะขนาดผมไล่มันด้วยการเดินไปเปิดประตูอันเชิญมันออกจากห้องมันยังไม่ไปเลยครับ
“เหอะ.. นายคิดว่ามีเงินแล้วจะซื้อได้ทุกอย่างงั้นเหรอ ขอโทษนะ กลับไปเถอะ เราง่วงแล้ว”
“ง่วงหรือว่า อยากจะไล่ฉันไป แล้วจะได้ออกไปไล่จับผู้ชายอีก”
--- ปัง!! --- พอได้ยินที่มันพูดออกมาเท่านั้น สติผมก็ขาดผึ่งเลยครับ ปากหมาอย่างนี้มันต้องโดนครับ ผมกระแทกประตูห้องปิดลงแล้วถลาไปซัดปากมันเต็มเหนี่ยวเลยครับ
“ผลั่ว!!” หึๆ.. สะใจชิบ ถึงผมจะตัวไม่ใหญ่ แต่ผมก็สู้คนนะครับ ผมต่อยมันคว่ำจนปากมันแตกมีเลือดซิบเลย
“ทำไมล่ะ คิดจะขายตัวแล้ว ยังเลือกลูกค้าอีกเหรอ” ดูมันครับ ยังไม่หยุดปากดี ลุกขึ้นมายืนด่าผมฉอดๆได้อีก ผมล่ะนึกโมโหตัวเองจริงๆ แม่งตาต่ำชิบหายไม่น่าไปรู้สึกดีกับมันตั้งแต่แรกเลยคนแบบนี้
“คืนล่ะ2แสน แต่ถ้านายอยากให้ฉันใช้ปากให้ด้วยต้อง4แสน นายมีปัญญาจ่ายมั้ยล่ะ ถ้าไม่ ก็เชิญไสหัวออกไปเลย ไป๊!”
“4แสน โอเค” ห๊า!! .. ใช่แล้วครับผมไม่ได้หูฝาดครับ มันจะจ่ายผมจริงเหรอ 4แสนเชียวนะ ผ่อนรถผมหมดเลยทีเดียว มันบ้าไปแล้ว มันต้องบ้าแน่ๆ ถ้าไม่บ้ามันก็คง..
“ทำไม? นายชอบฉันเหรอ 4แสนมันไม่ใช่น้อยๆนะ” มันส่ายหัวครับ จริงๆผมดูตามันก็พอรู้หรอกว่ามันไม่ได้ชอบผมหรอก แต่มันอะไรล่ะที่ทำให้มันยอมจ่ายตั้ง4แสน
“ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร บอกไว้ก่อน ถ้านายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ฉันเลิกขายตัวแลกเงิน บอกไว้เลยนายคิดผิด!”
“เราอาจจะสงสารนาย แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดหรอก สรุปว่านายตกลงหรือเปล่า?” ทำไมว่ะ ถ้ามันไม่ได้ชอบผม ผมก็มองไม่เห็นเหตุผลผลอื่น ที่จะทำให้มันอยากจะนอนกับผม หรือต่อให้มันชอบก็เถอะ ผมก็ยังรู้สึกว่า4แสนมันยังมากไปสำหรับค่าตัวของผมอยู่ดี .. ช่างแม่งเถอะครับ ในเมื่อผมเองก็เสียความรู้สึกกับมันไปแล้ว ป่วยการณ์ที่จะมาเล่นตัวในเมื่อเงินสดๆกำลังลอยมาอยู่ตรงหน้า แถมยังได้นอนกับคนหล่อๆอย่างมันอีกต่างหาก ไม่ว่ายังไงผมก็ยังถือว่าได้กับได้ล่ะว่ะงานนี้
“น..นายจะทำอะไร เฮ้ยย” จะเสียเวลาทำไมครับ ในเมื่อมันอยากจะนอนกับผม ผมก็ต้องสนองมันสิ จะได้จบๆไปสำหรับคืนนี้ ผมปิดประตูล็อคกลอนแน่นหนา เดินหน้าหามันพร้อมกับปลดกระดุมกางเกงจัดแจงถอดเสื้อออกทันที
“ก็สนองตัณหาให้นายไง อยากให้ฉันเริ่มตรงไหนก่อนล่ะ ถ้าจะเอาสด ฉันคงต้องขอบายล่ะนะ” ตอนนี้ผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียวแล้วครับ ย่างสามขุมใส่มันไปเลย แต่ปฏิกิริยาที่มันแสดงออกนี่มันดูแปลกๆแล้วแฮะ ถ้าผมจำไม่ผิดมันน่าจะอายุได้22-23แล้วมั้ง เด็กนอกอีกต่างหาก เป็นไปไม่ได้ที่มันจะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่า แล้วไอ้อาการลนๆถอยเอาๆ แถมตอนนี้หน้ามันขึ้นสีแดงแจ๊ดเลยครับ ยิ่งพอผมจับมือมันมาไว้ตรงเป้าผม มันร้องอย่างกับถูกเชือดแถมยังวิ่งหนีผมไปอีกมุมเลยครับ หรือว่า..
“ฉันไม่เชื่อว่าหน้าอย่างนายไม่เคยขึ้นเตียงกับใคร เว้นแต่นายจะไม่เคยนอนกับผู้ชาย! .. นายเป็นเกย์หรือเปล่า?”
"!@!#@!#!!"
สุดท้ายผมก็ได้คำตอบว่า ทำไมคนอย่างมันจะต้องยอมเสียเงินมากมายเพื่อซื้อไอ้ตัวข้างถนนอย่างผมถึง 4แสนบาทต่อคืนครับ เพราะมันกำลังสงสัยในตัวเองว่า มันอาจจะเบี่ยงเบนทางเพศหรือเปล่า มันสารภาพว่ามันไม่เคยนอนกับผู้ชาย แต่หลายครั้งมันรู้สึกว่ามันนึงถึงผู้ชายเวลาที่มันมีเซ็กส์กับแฟน หรือแม้กระทั่งตอนช่วยตัวเอง มันบอกว่าตัวมันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเกย์หรือเปล่าเพราะมันก็ยังมีเซ็กส์กับผู้หญิงของมันปกติ มันสงสัยว่าอาการของมันอาจเป็นแค่สับสนหรืออาจเป็นแค่อยากรู้อยากลองเท่านั้น และเมื่อวันที่เจอผมครั้งแรก มันก็รู้สึกถูกชะตากับผม จนเมื่อผมสารภาพกับมัน มันก็ยังอึ้งๆ อึ้งที่ไม่คิดว่าผมจะเป็นเกย์ จากนั้นมันจึงคิดว่าผมอาจให้คำตอบหรือให้คำปรึกษากับมันได้ แถมยังปลอดภัยอีกด้วยเพราะผมไม่ใช่คนในสังคมที่มันอยู่ ไม่รู้จักแฟนมัน ไม่รู้จักเพื่อนในมันสังคมของมัน
หึๆ.. ผมฟังเรื่องของมันแล้ว ผมแทบจะหัวเราะก๊ากกเลยครับให้ตายสิ ..ผมมองหน้ามัน อยากจะตะโกนใส่หน้ามันจังว่า ไอ้อาการของมึงเนี่ยแหละ ที่เค้าเรียกกันว่าเบี่ยงเบน ไม่ต้องถึงกับลองนอนกับผู้ชายที่ไหนหรอกครับ แค่มึงนึงถึงผู้ชายด้วยกันเวลามีเซ็กส์กับผู้หญิง แค่นั้นมึงก็ผิดปกติแล้ว ผมลังเลครับที่จะบอกมันว่า อาการของมันน่ะ แถวบ้านผมเรียกว่า ไม่ยอมรับความจริง แบบนี้อย่างดีที่สุดมึงก็เป็น ไบ หน้าก็ได้ หลังก็เอาแล้ว .. แต่คิดไปคิดมา ไม่เอาดีกว่า ผมไม่อยากจะชี้ทางให้ใคร ถึงผมจะเคยผ่านอาการสับสนอย่างนั้นมาก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าร้อยคนจะเหมือนกันร้อยคน ถ้าสมมติว่ามันเกิดไม่ได้เป็นจริงๆ แต่ผมไปชี้ทางเขวให้มัน ผมก็ปาบชิบหาย แค่ทุกวันนี้ผมก็ปาบพอแล้วครับ ทางที่ดีผมให้มันเลือกทางของมันเองน่าจะดีกว่า
จากวันนั้นผมกับมันก็คบเป็นเพื่อนกันไปเลยครับ ไปไหนเฮนั่นกันอยู่สองคน ก็ผมปิ๊งมันเป็นทุนอยู่แล้วส่วนมันก็คนขี้เหงาไม่มีเพื่อน มันบอกผมว่าอีก20วันมันจะต้องไปฝึกงานที่บริษัทหลักทรัพย์ที่สิงค์โปร ระหว่างนี้มันอยากให้ผมอยู่กับมันเป็นเพื่อนมัน โดยมันจะจ่ายเงินให้ผมวันล่ะ5หมื่น สรุปรวม20วัน ก็1ล้านพอดี ไม่รู้ว่าบ้านมันผลิตเงินได้มั้งครับ มันถึงพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ผมก็เลยชี้หน้าด่ามันให้ ว่าถ้าคิดจะคบกับผมเป็นเพื่อน อย่าเอาเงินมาซื้อกัน เอาไว้ถ้าวันไหนมันหน้ามืดปล้ำผมทำเมียก่อนแล้วค่อยมาจ่ายผมดีกว่า มันหน้าหงอยเลยครับว่าเวลาที่ผมแว๊ดเสียงใส่มัน ผมพอจะเดาออกว่ามันน่าจะเป็นคนที่ติดนิสัยเอาแต่ใจสไตล์ลูกคุณหนูอยู่บ้าง มันคงอยากจะเถียงผมเวลาผมแว๊ดๆใส่มันแต่ขอบอก มันยังเด็กๆครับ ยิ่งพูดไทยไม่ค่อยแตกฉานด้วย ไม่มีทางเถียงผมได้หรอก เพราะถึงผมจะมีนิสัยห่ามๆแบบผู้ชาย แต่ลองเวลาผมอารมณ์ปรี๊ดขึ้นมา ผมก็ด่ากราดจนกระเทยอายมาเยอะแล้วครับ
..สรุปว่า เราทั้งคู่จึงทำข้อตกลงร่วมกัน โดยผมเสนอขึ้นก่อน ว่าผมจะยอมถวายตัวเองให้เป็นเพื่อนคู่ปาท่องโก๋กับมัน 20วัน อย่างที่มันต้องการ โดยที่จะไม่รับเงินค่าจ้าง แต่มันก็ต้องรับผิดชอบชีวิตการดำรงอยู่ของผม เช่น หาข้าว หาน้ำ ผมจะไปไหนมันก็ต้องเป็นสารถีพาผมไป และสุดท้ายถ้าผมเจอเหยี่อมีตังค์ล่ะก็ มันก็ต้องให้เวลาผมไปกับพวกนั้น เพราะนั่นคืองานและวิถีชีวิตของผม ผมเห็นมันทำท่าจะค้านครับ แต่พอมันหันมาเจอผมถลึงตาตั้งท่าจะแหววใส่มัน มันก็เลยจำใจสงบเงียบไป ส่วนข้อเสนอของมัน ร้ายกาจมาก มันให้ผมขนข้าวขนของอพยพไปอยู่กับมัน และห้ามไม่ให้ผมไปเที่ยวกลางคืน จะไปได้ก็ต่อเมื่อมีมันไปด้วยเท่านั้น นี่มันกะจะตัดโอกาสทำมาหากินของผมใช่มั้ย มันแสบจริงๆ เล่มมาห้ามกันอย่างนี้ ว่าแต่มันคงไม่ได้หลงเสน่ห์ผมแน่รึป่าวว่ะ ทำไมจะต้องมาออกคำสั่งห้ามไปหาผู้ชายอื่นด้วยอ่ะ แถมยังให้ผมไปนอนกับมันอีกต่างหาก ..อร๊ายยย ตายๆ แล้วเกิดผมหน้ามืดจับมันขึงพรืดขึ้นนั่งขย่มมันเข้า ผมจะโดนมันถีบออกมาจากบ้านมั้ยเนี่ย หุหุ หน้าตาผิวพรรณอย่างมันยิ่งน่ากินอยู่ด้วย คริ๊ๆๆๆ~
ครั้งแรกที่ผมเหยีบเข้าอาณาเขตบ้าน ไม่ใช่สิมันต้องเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า ของมัน พ่อเจ้าประคุณเอ้ย มัน ใหญ่ มาก แค่ประตูทางเข้าบ้านมัน(ที่พอกดรีโมทปริ้ด)มันก็เลื่อนเปิด ก็ทำผมตื่นเต้นยังกับจะได้เข้าปราสาทราชวงศ์แล้วครับ พอได้มาเห็นตัวบ้านเต็มๆผมไม่สงสัยแล้วครับว่า ทำไมมันกล้าจ่ายผมสี่แสนต่อคืนได้แบบไม่ต้องคิด คนเรานี่เลือกเกิดไม่ได้จริงๆ มันคงทำบุญมาดีเมื่อชาติก่อน พอได้เข้ามาในบ้านบรรยายกาศชักเริ่มวังเวงแฮะ บ้านหลังเท่าวัง หันซ้ายหันขวาเจอแต่หมากับคนใช้เดินอยู่ไกลลิบๆเอาน้ำเอาขนนมาให้แล้วก็หายไป งงครับ ไม่มีใครอยู่เลย พอถามมัน เลยได้รู้ว่าบ้านนี้มีมันกับพี่สาวอยู่กันสองคน แต่ช่วงนี้พี่สาวมันไม่อยู่ ต้องไปติดต่องานที่ต่างประเทศคงจะกลับราวๆเดือนหน้า อ้าว..งั้นพี่มันกลับมาจะเจอมันได้ไง ก็มันจะไปสิงค์โปรอยู่สิ้นเดือนนี้ พ่อแม่ก็ตายไปหมดตั้งหลายปีแล้ว ฟังดูชีวิตมันคงโดดเดี่ยวเหมือนหน้ามันตอนทำท่าหงอยๆนั่นแหละ ตอนที่มันให้ผมไปอาบน้ำแล้วค่อยลงไปกินข้าวมันจะไปรอข้างล่าง นาทีที่ผมเดินลงมาแล้วเห็นมันนั่งอยู่ท่ามกลางโต๊ะอาหารใหญ่ขนาด20เก้าอี้แล้ว ผมรู้สึกสงสารมันจับใจเลยครับ บ้านกว้างใหญ่แต่ไม่มีใครให้คุยด้วยเลย ผมยืนมองแล้วรู้สึกเหมือนมันตัวเล็กลงๆในขณะที่บ้านก็วังเวงมากขึ้น ผมบอกกับตัวเองนาทีนั้นว่า 20วันที่เหลือ ผมจะต้องทำให้มันยิ้ม ให้มันหัวเราะ จนลืมเรื่องราวความเหงา ความโดดเดี่ยวที่ผ่านให้ได้ให้หมด ผมสัญญา!
ที่แรกที่ผมพามันไปเดท.. เอ้ย! พามันไปเปิดหูเปิดตา คือวัดพระแก้ว วัดภูเขาทอง วัดเบญฯ วัดในเขตกรุงเทพและปรมณฑลที่ดังๆผมพามันไปแทบทุกที่อ่ะครับ เห็นผมแรดๆอย่างนี้ ผมเป็นคนชอบสวดมนต์ไหว้พระไหว้เจ้านะครับ อาจจะเพราะตอนช่วงม.ต้น พ่อกับแม่ผมเชดหัวผมออกจากบ้านไปอยู่วัดเพราะบ้านจนไม่มีข้าวให้กิน ผมเลยติดวัดครับ ผมสังเกตุดูมันก็ไม่ได้เบื่อหรืออะไรที่ผมพามันไปเที่ยววัด มันดูตื่นหูตื่นตากับวัฒนะธรรมการไปวัดแล้วต้องเสี่ยงเซียมซี ตีฆ้อง ปล่อยหอย ปล่อยเต่า และภาพศิลปะตามกำแพงวัดมากกว่าครับ มันบอกมันเคยเข้าวัดตอนเด็กๆบ่อยเหมือนกัน แต่พอพ่อกับแม่เสียก็ไม่ได้ไปอีกเลย สิ่งที่มันจำได้เกี่ยวกับวัดก็คือวันสุดท้ายที่เผาพ่อกับแม่มัน ผมเลยบอกมันว่า ไม่เป็นไร ต่อไปนี้ถ้ามันไม่มีใครมาวัดเป็นเพื่อนให้โทรหาผมครับ มันชอบหัวเราะเอิ๊กๆลงคอ เวลาผมทำหน้าประหลาดๆเล่าเรื่องตลกๆให้มันฟัง ก็ผมมันเป็นพวกนกแก้วนกขุนทองหนิ พูดมากพูดไปเรื่อย พูดจนลิงหลับ เวลามันกำลังมีสมาธิกับอะไรสักอย่างผมก็จะแกล้งเล่นตลกหาเรื่องขำเรื่องสัปดนมาพูดแหย่มัน จนมันต้องหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา ผมชอบเวลามันหัวเราะครับ มันดูน่ารักน่าแกล้งมาก เพราะตามันจะหยีเป็นสระอิเลย ที่สำคัญรอยยิ้มมันสวยมากครับ ฟันเรียงกันสวย แบบที่เขาเรียกกันว่ายิ้มทั้งปากและตานั่นแหละ เราขับรถเที่ยวหาของกินตามที่อร่อยๆดังๆในกรุงเทพฯสลับกับเที่ยวห้างหรูๆบ้าง ดูหนังบ้าง ..พออยู่ด้วยกันหลายวันเข้า มันก็เริ่มจะสังเกตรู้ว่าผมชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ไปร้านอาหารเวลาสั่งอะไรมันจะบอกพนังงานว่าไม่ใส่หัวหอม ไม่ใส่กระทียม เพราะผมไม่ชอบ เวลาไปที่กลางแจ้งมันจะเอาหมวกมาใส่ให้ผม เพราะมันรู้ว่าผมไม่อยากตากแดดเดี๋ยวตัวดำ และพอขึ้นรถเวลาเจอดีเจเปิดเพลงร็อคแหกปากๆ มันก็จะกดเปลี่ยนคลื่นทันที เพราะผมเคยบ่นหนวกหูรำคาญ
.
.
.
ต่อข้างล่างครับ ยาวจัดโพสต์ไม่ได้
-
ทุกคนครับเดาถูกกันมั้ยครับ.. ใช่ ผมหลงรักมันเข้าแล้ว ไม่ต้องลังเล ไม่ต้องแสตนอิน ไม่ต้องอะไรทั้งสิ้น งานนี้รักจริง เจ็บจริงครับ ก็มันน่ารักหนิ เทคแคร์ขนาดนี้ ผมจะไม่รักมันได้ยังไงล่ะ แต่ผมก็รู้ตัวครับ ว่าผมมันอยู่ที่จุดไหน ความเจียมตัวของผมมีอยู่เต็มสายเลือดครับ ผมไม่อาจจะเอื้อมดึงมันลงมาคลุกขี้โคลนอย่างผมหรอก ผมก็หวังแต่ว่า อีก10กว่าวัน ที่กำลังจะผ่านไป ผมจะได้เก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆของผมที่มีร่วมกับมันไว้ให้ได้มากที่สุด แล้วผมจะหาซอกที่ลึกและแน่นหนาที่สุดในหัวใจของผม ไว้เพื่อเก็บเรื่องราวเหล่านี้ครับ
.
.
“ต้น.. นายเล่นดนตรีเป็นมั้ย?”
“หึ ไม่เป็น แต่ร้องเพลงเป็น ทำไมเหรอ” วันนี้เราไปเที่ยวตลาดน้ำกันมาครับ ผมกินของข้างทางซะพุงกางเลย ตอนนี้มันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และมายืนเช็ดหัวอยู่ปลายเตียงที่ผมกำลังนอนแผ่ไกล้จะหลับเต็มทีแล้ว หนังท้องตึงหนังตาย่อนครับ แต่มันแกล้งผมอ่ะ มันโยนผ้าเช็ดตัวชื้นน้ำของมันมาโป๊ะบนหน้าผม แล้วมันยังลากผมอีก มันจะพาผมไปไหนอีกครับเนี่ย ง๊วงงงงงงง ง่วง ..อ่า
มันพาผมมาที่ห้องๆนึงที่ถูกแยกสัดส่วนออกให้ไกลจากห้องนอน ห้องนี้อยู่ติดกับระเบียงหลังบ้านที่ด้านหลังจะเห็นทะเลสาบกว้าง ภายในห้องถูกตกแต่งแบบเรียบๆด้วยสีขาว-ฟ้า สบายตา ตรงกลางของห้องมีแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ตั้งอยู่ และโซฟายาววางอยู่ชุดนึงข้างๆกัน มันลากผมไปวางแหมะไว้ตรงนั้นแล้วมันก็ไปนั่นประจำเครื่องดนตรีอย่างเดียวที่มันเล่นได้
[wma=300,50]http://www.opendrive.com/files/6158139_MNuPm_0b98/???-???????????.mp3[/wma]
… เมื่อไหร่เห็นแสงอ่อนๆ นึกถึงตอนที่เราเจอกัน
ยังจำได้เรื่องเก่าๆ ภาพของเราเมื่อในวันวาน
มีรอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ
เหมือนผ่านมาเพียงไม่นาน
ช่วงเวลาเหล่านั้น มันยังชัดเจนในใจ
เวลานั้นน้อยเกินไป ต้องทำใจโบกมืออำลา
เคยสุขและทุกข์เท่าไหร่ ถึงเข้าใจเมื่อผ่านมันมา
ต่อจากนี้ไม่มี ลาแล้วคนดี คงมีแต่รอยน้ำตา
หากวันนี้เราต้องเอ่ยลา บอกให้ใจยังเหมือนเดิมได้ไหม
ถึงแม้ว่าวันพรุ่งนี้ต้องพบอะไร หรือต้องเจอกับใครที่ไหน
ฉันจะไม่ลืมความทรงจำมากมาย ช่วงเวลาที่เราได้เคยพบกัน
รู้ไว้เพื่อนเธอคนนี้นั้น รักเธอ แม้เวลาผ่านไปแสนนาน
ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ และจะมีเธออยู่ในใจเสมอ ตลอดไป
คืนวันไม่เคยจะหยุด และไม่เคยหมุนกลับมาหา
คนเราต้องก้าวเดินไป มันก็เป็นเรื่องธรรมดา
แต่ความหลังของเรา และเรื่องเก่าๆ ยังจะแทนคำสัญญา
เมื่อไหร่เรานั้นได้กลับมา จะบอกให้ใจยังเหมือนเดิมได้ไหม
ถึงแม้ว่าวันพรุ่งนี้ต้องพบอะไร หรือต้องเจอกับใครที่ไหน
ฉันจะไม่ลืมความทรงจำมากมาย ช่วงเวลาที่เราได้เคยพบกัน
รู้ไว้เพื่อนเธอคนนี้นั้น รักเธอ แม้เวลาผ่านไปแสนนาน
ฉันจะไม่มีวันลืมเธอ และจะมีเธออยู่ในใจเสมอ ตลอดไป ...
((ถ้าฟังข้างบนไม่ได้ กดลิงค์นี้ฟังได้ครับ/บอลลูน)) (http://balloon9.multiply.com/video/item/1/1)
ตอนนี้ผมได้แต่นั่งเคลิ้มฟังมันเล่นเปียโนและร้องเพลงให้ผมฟัง มือมันเรียว นิ้วที่ยาวสวยพริ้วพรมลงไปบนแกรนด์เปียโนหลังใหญ่นั่น พร้อมกับเสียงแหบๆของมันที่ร้องคลอไปเบาๆ แต่ผมได้ยินทุกประโยคชัดไปจนถึงหัวใจเลยครับ มันเล่นไปและเงยขึ้นมามองหน้าผม ผมไม่รู้หรอกว่ามันต้องการจะสื่ออะไรให้ผมแค่ไหน? มันต้องการจะให้กำลังใจผม หรือให้ผมรู้สึกมากกว่านั้น ผมไม่กล้าคิดเลย รู้แต่ว่า ฟังเพลงนี้ที่มันร้องแล้ว ผมมีความสุขจนเต็มตื้น แม้จะรู้ว่ามันจะจบแบบเศร้าก็ยังสุขครับ ‘พีม เรารักนาย’ ผมอยากพูดคำนี้มาก แต่ไม่หรอก ผมไม่มีวันจะดึงมันลงมา ถ้ามันไม่คิดจะลงมาหาผมเอง ผมจะไม่ทำครับ ด้วยเหตุผลง่ายๆก็คือผมรักมัน..
หลังจากมันเล่นเพลงจบ มันก็เดินมานั่งข้างผมและเล่าให้ผมฟังว่ามันมีความฝันนึงที่มันไม่ได้มีโอกาสได้บอกพ่อกับแม่ว่า มันชอบดนตรี ชอบร้องเพลง และมันอยากเป็นนักร้อง จริงๆแล้วคนที่จุดประกายนี้ให้กับมันคนแรกก็คือแม่ของมันนั่นเองที่เป็นคนส่งมันให้ไปเรียนดนตรีตั้งแต่ตอน7ขวบ และจุดเปลี่ยนที่สุดที่ทำให้มันได้รู้ ว่าดนตรีเป็นเพื่อนที่ดีเวลาเหงา ดนตรีเป็นสิ่งที่ช่วยปลอบประโลมและสร้างกำลังใจให้มันเวลาที่ไม่เหลือใคร และการที่ได้ระบายความรู้สึก อารมณ์ต่างๆผ่านดนตรีและเสียงเพลงทำให้มันคลายความคิดถึงพ่อกับแม่ได้ มันใช้วิธีนี้เรื่อยมา กว่าจะมารู้ตัวอีกทีมันก็รู้สึกแล้วว่า มันคงขาดดนตรีและเสียงเพลงไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
..มันเล่าให้ผมฟังด้วยสีหน้าที่มีความสุข ก่อนที่จะบอกข่าวดีกับผมว่า ตอนนี้ทางค่ายเพลงยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งที่มันได้ส่งเดโมเพลงไปเมื่อหลายเดือนที่แล้ว ได้ตอบรับที่จะให้มันเข้าไปทำ สกรีนเทสต์แล้ว ผมยินดีกับมันมากถึงมากที่สุด ไม่รู้สิ ในนาทีนั้น แค่ผมมองมันปราดเดียวผมก็รู้ว่า มันไม่ใช่คนธรรมดา มันเป็นคนมีของ มีเสน่ห์ มีความน่ารักอยู่ในตัวเต็มเปี่ยม แถมมันยังเล่นดนตรีร้องเพลงได้เพราะ ผมว่าอย่างมันคงจะดังได้ไม่ยาก ไม่รู้ว่าถ้าใครหลายๆคน ได้มาเห็นมันเหมือนอย่างตอนที่ผมเจอมันครั้งแรก ก็จะรู้สึกปิ๊ง และติดตา เพราะความน่ารักน่าหลงไหลในตัวของมันนี่แหละ
.
.
“ครับ ว่ายังครับจี” พอเรามาถึงห้อง ไอ้มือถือเครื่องหรูของมันก็แผดเสียงซะลั่นห้อง ดูท่าคนที่โทรมา จะกระหน่ำโทรมาได้สักพักแล้ว เพราะเครื่องมันสั่นจนไถลจะตกโต๊ะ จนไอ้พีมแทบวิ่งไปรับไว้ไม่ทัน
“อ๋อ.. ก็กำลังจะนอนแล้ว ครับ.. คิดถึงครับ ครับ? วันไหนหรือครับ ได้สิครับ รักครับ กู้ดไนท์ ครับ” เหอะ.. มันรับสายแล้วก็เดินออกนอกระเบียงไป แต่ผมมันประเภทชอบเสือกครับ ผมเลยแอบไปนั่งตรงมุมเก้าอี้ข้างระเบียง ได้ยินมันพูดออดอ้อนหวานหยดกับแฟนมันซะเต็มสองรูหู รู้สึกเจ็บจี๊ดข้างในอกไปเลย อิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่สุด ผมคงไม่มีอะไรจะไปเทียบเค้าได้สักแค่ปลายเล็บก็คงไม่มี
รุ่งขึ้นมันก็ให้ผมมาบริษัท GS เอ็นเตอนเทนเมนต์ บรษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่ดำเนินธุรกิจเพลง รายการทีวี วิทยุ มีบริษัทลูกแตกไลน์ออกมาผลิตหนัง ทำละครมากมาย ทางทีมงานนัดมัน 11โมงตรง ตอนนี้ก็10.10นาทีแล้ว
“เป็นอะไรน่ะหืม?.. ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมดูเงียบๆ ไม่ค่อยพูดเหมือนทุกวันเลย หรือว่ายังไม่หายง่วง” มันพูดกับผมขณะที่จอดรถรอไฟแดง วันนี้ตั้งแต่เช้าผมซึมๆครับ คงเพราะเมื่อคืนหลังจากที่ฟังมันพูดออเซาะฉอเลาะกับเมียมัน ผมก็หงอยไปเลย ไม่รู้เป็นอะไ รอาจเพราะผมอิจฉาหรือเพราะผมรู้ดีว่าผมกับมันคงเป็นได้แค่เท่านี้มั้งครับ มันก็เลยเบลอๆ เหมือนจะหมดแรงยังไงไม่รู้ ทั้งที่ตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะวางตัวเองไว้ตรงไหน แต่พอมาเจอเข้าจริงๆกับทำใจยากซะอย่างนั้น ก็ได้แต่คิดว่าเวลาจะเยียวยาผมให้หายได้เร็วๆ
“อืมง่วงอ่ะ.. แล้วก็หมดมุขแล้วด้วย วันนี้ของดเล่นตลกหนึ่งวันนะ” ผมพูดพรึมพรำให้มันฟังพร้อมกับเอียงหัวไปแอบซุกไหล่หอมๆของมัน มันก็ยิ้มเผล่แล้วจับหัวผมโยกไปมาแล้วเอื้อมมือมาปรับเบาะให้ผมนอนลง ปิดวิทยุ แล้วปรับแอร์เบาๆ บอกว่าให้ผมนอนไปก่อนถึงแล้วมันจะปลุก
พอหลุดจากถนนสายธุรกิจได้รถลาก็เบาลง ไม่นานเราก็มาถึงครับ ตรงเวลาเป๊ะ ตอนแรกมันจะให้ผมขึ้นไปกับมัน แต่ผมปฏิเสธ ผมกลัวจะไปทำให้มันขายหน้า ใครจะไปรู้ข้างบนนั้นอาจจะมีใครบางคนเคยซื้อผมจากข้างทางก็ได้ ผมไม่อยากจะไปเป็นตัวซวยให้มันครับ ผมเลยให้มันทิ้งผมไว้ที่ร้านอาหารข้างๆตึกสูงนี่ดีกว่า เสร็จแล้วมันค่อยมาหาผม ผมก็อ้างไปนู้นนี่ว่าผมหิว อยากกินของแพงๆ และผมจะรอให้มันมาจ่ายตังค์ มันก็ยิ้มตาหยีน่ารักตามสไตล์ แล้วก็ยื่นบัตรเครดิตการด์พร้อมกับแบงค์พันอีก3ใบไว้ให้ผม มันบอกว่าเผื่อผมเบื่ออยากจะไปเดินเที่ยวที่ห้างใกล้ๆ อยากได้อะไรก็ใช้ไอ้การด์นี่จ่ายเงินเอา แค่พยามเซ็นลายมือให้เหมือนกับข้างหลังบัตรที่สุดเท่านั้น.. ดูสิครับ ก็มันเป็นคนแบบนี้จะไม่ให้ผมรักผมหลงมันได้ยังไง ไม่แน่ว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงผมอาจจะวางยามันแล้วลากมันขึ้นเตียงทำตัวเองให้ท้องแล้วไปบังคับให้มันแต่งงานกับผมก็ได้ เหอะๆๆ~
...ผมนั่งค่าเวลาด้วยการเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ สั่งนู้นนี่ที่หน้าตาน่ากิน มากินทีล่ะอย่างสองอย่าง จาก1ชั่วโมง เป็น2 เป็น3ชั่วโมง มันก็ไม่เห็นโทรมาสักที ระหว่างที่ผมกำลังเมื่อยตรูดได้ที่ คิดว่าจะไปเดินเล่นห้างไกล้ๆรอมัน หรือว่าจะไปดูหนังสักรอบ อยู่ๆก็มีใครบางคนเข้ามาทักผมครับ เขาเป็นผู้ชายอายุน่าจะซัก30ต้นๆ แต่งตัวดี สุภาพ หน้าตาสะอาดสะอ้าน เราไม่รู้จักกันหรอกครับ แต่เขาบอกว่าเขาสังเกตุเห็นผมนั่งอยู่ตั้งนานแล้ว ก็เลยเข้ามาคุยเป็นเพื่อน เพราะวันนี้เขาก็ว่างๆไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน เขาชื่อทินครับ เขาบอกว่าเขาทำงานแถวๆนี้ แต่อีกไม่นานเขากำลังจะย้ายไปอีกที่ ช่วงนี้ก็เลยว่างๆเพราะเขาเข้ามาเคลียร์งานบางส่วนเท่านั้น ระหว่างที่คุยกันอยู่ไอ้พีมก็โทรมาพอดีครับ มันบอกว่าอีกประมาณ3ชั่วโมงจะเสร็จ ให้ผมขึ้นมานั่งข้างบนหรือจะกลับไปรอที่บ้านก็ได้แล้วแต่ ผมเลยบอกว่าไม่เป็นไรผมอยู่ได้ผมอาจจะไปเดินเล่นห้างแถวๆนี้ ให้มันทำตัวตามสบายไม่ต้องตื่นเต้น เค้าให้ทำอะไรก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วงผม แล้วเดี๋ยวอีก3ชั่วโมงผมจะมาเจอมันที่ร้านเดิมพร้อมกับเอาซากเครดิตการด์ที่วงเงินเติมแล้วมาคืนมัน อิอิ มันก็หัวเราะเอิ๊กๆลงคอแล้วก็วางไปครับ
จากนั้นผมกับพี่ทินก็ชวนกันไปเดินเล่นห้างกันครับ แต่เนื่องจากเรากินอิ่มมาจากร้านเดิมแล้ว และไม่รู้จะไปเดินไหนค่าเวลาได้ตั้ง3ชั่วโมง ผมเลยออกความเห็นว่าหาหนังดูสักเรื่องแล้วกัน พี่ทินก็ตามใจผมครับ ผมกับพี่ทินคุยกันแป๊บเดียวก็เหมือนสนิทกันได้ง่ายๆเลยครับ เพราะเขาเป็นคนไนซ์ดี ส่วนผมก็เข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว ผมไม่รู้เขามีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า จะจีบผมมั้ย? ก็อาจเป็นไปได้ แต่อารมณ์นี้ผมขี้เกียจคิด ขี้เกียจเล่นเกมส์ใดๆ เพราะผมไม่ได้เจอเขาตามที่เที่ยว หรือตามที่ๆคนเข้ามาเพราะอยากซื้อผมขึ้นเตียง ตอนนี้พี่ทินก็คงเห็นผมในภาพของหนุ่มคนนึงที่มนุษย์สัมพันธ์ดี ไม่ได้คิดว่าผมเป็นพวกอย่างว่า และดูท่าพี่แกก็เซ็งๆเหมือนมีอะไรในใจอาจอยากหาเพื่อนคุย ส่วนผมก็กำลังว้าวุ่นอยู่ไม่น้อยทั้งเรื่องของผมกับพีมและเรื่องที่ผมจะต้องรีบทำใจเมื่อมันจากไป ฉะนั้นวันนี้ก็เลยไม่อยากคิดอะไรให้วุ่นวายได้เพื่อคุยแก้เหงาสักคนก็คงดี
..พอเวลา18.30พอดิบพอดี พระอาทิตย์กำลังตกแสงสีส้มสวยเลย ผมนั่งอยู่ในรถของพี่ทิน กำลังฝ่ารถติดมหาโหดกลับไปที่ร้านอาหารร้านเดิม ที่ตอนนี้ไอ้พีมมันคงกำลังนั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ด ไม่ใช่เพราะมันไม่ได้เป็นนักร้องหรือทำสกรีเทสต์ออกมาไม่ดีหรอกครับ แต่เป็นเพราะมันโทรหาผมแล้วพบว่า ผมกำลังดูหนังอย่างเพลิดเพลินใจจนลืมเวลานัดไปเลย พอมันว่าจะขับรถมาหาผมที่ห้างผมก็ไม่อยากให้มันลำบากฝ่ารถติดอีก เพราะทางกลับบ้านไม่ไม่ใช่ทางนี้ เลยให้มันรอที่ร้านเดิมนั่นแหละ ผมมาถึงที่ร้านเกือบจะทุ่มนึง ผมให้พี่ทินจอดรถส่งผมแค่ที่หน้าร้านไม่ต้องลงไปส่งเพราะผมไม่รู้ไอ้พีมมันจะคิดอะไรหรือเปล่าว่าผมหายไปแป๊บเดียวก็มีคนมาส่งเลย เราร่ำลากับสักพัก พี่ทินขอบอกขอบใจผมที่ผมอุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อเขาแล้วให้นามบัตรไว้กับผมว่า หากผมมีอะไรให้เขาช่วยเหลือได้ก็ให้โทรไป
“โอ้ย..”
“ใคร.. ไอ้นั่น ที่มาส่งนายน่ะใคร นายไปไหนมาห๊ะ” ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินเข้าร้านอยู่ๆก็มีมือกาว จะของใครล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้พีมมาฉุดผมไว้ มันนี่ตาไวชะมัดผมพยามๆจะหลบมันแล้วแท้ๆ มันเข้ามาดึงผมไว้แล้วลากมาที่ลานจอดรถด้านหลังที่มันจอดรถไว้ แล้วถามผมหน้าตาดุเอาเรื่องทีเดียว
“ก็เพื่อน.. เพิ่งรู้จักกัน ก็คุยถูกคอดี เลยไปดูหนังมา” ผมก็ตอบไปตามจริง แต่นั่นยิ่งทำให้มือที่กำลังกำข้อมือผมอยู่ขณะนี้ขยำขยี้แรงมากขึ้น มันลากผมมาจนถึงที่รถแล้วเหวี่ยงผมจนแทบเซถลา แล้วมันก็หยุดมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่มันมองมาที่ผม ทำเอาผมแทบหมดแรงขาอ่อนลงเดี๋ยวนั้น ข้างในแววตาที่ผมชอบหนักหนาคู่นั้น มีแต่แววสื่อมาว่า ดูถูกดูแคลน สมเพชผมเสียเหลือเกิน นี่มันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?
“เพิ่งรู้จัก หึๆ เพิ่งรู้จักก็ไปกับมันแล้วงั้นเหรอ .. นายไปดูหนังหรือไปทำอะไรกันแน่ ถึงเพิ่งมาเอาป่านนี้น่ะ” นั่นไงครับ ผมกะแล้ว แค่เห็นสายตาที่มันมองผมก็พอรู้อยู่ว่า มันคงคิดว่าผมไปมั่วมา ก็ดินยังไงมันก็ต้องอยู่บนดินบนพื้นนั่นแหละครับ มันคงไม่มีวันมองผมให้ดีกว่านี้ไปได้
“นายพูดแบบนี้ อยากให้เราไปทำอะไรมาล่ะ ม่านรูดแถวนี้ดีมั้ย หรือไม่ต้องหรอก อย่างเราแค่จอดรถข้างทางก็.. อ๊ะ!” ผมยังไม่ทันต่อปากต่อคำกับมันเสร็จเลยก็โดนมันคว้าเอาข้อมือแทบหักพลักไปติดกำแพงเข้าแล้ว ตัวมันก็พอๆกับผมนะ แต่แรงมันเยอะกว่ามากครับ อาจเพราะมันออกกำลังตลอด ดูภายนอกเหมือนมันตัวเล็กผอมๆ แต่จริงๆแล้วข้างในมันเป็นกล้ามเนื้อแบบที่ถูกดูแลมาอย่างดีเลยทีเดียว นี่แหละครับนิสัยของผมชอบพูดจาท้าทาย ยั่วโมโหเก่งเป็นที่หนึ่ง และตอนนี้ไอ้พีมมันก็กำลังโมโหผมจนหน้าแดงเถือกเส้นเลือดปูดไปหมด
“ทำไมต้องทำอย่างนี้!! คิดว่าทำเรื่องต่ำๆ เที่ยวขายตัวมั่วไปทั่วแล้วมันจะช่วยให้ชีวิตดีขึ้นงั้นเหรอ!” ผมฟังคำที่มันกำลังพูดใส่หน้าผมแล้วแทบจะร้องไห้เลยครับ เจ็บ.. เจ็บมากก ไม่เคยมีใครด่าผมได้เจ็บเท่าครั้งนี้ มันว่าผมต่ำ ผมมั่ว ขายตัว แล้วมันมาคบกับผมทำไม แล้วจะให้ผมทำยังไง ก็ชีวิตผมมันเป็นแบบนี้หนิ ใช่..ผมอาจจะมักง่ายเลือกที่จะขายตัวแลกเงินจำนวนมากแทนที่จะไปขายแรงงานเพื่อแลกกับเงินน้อยนิด แล้วยังไง ก็ในเมื่อผมเป็นเกย์ มีคนมากมายมักเข้ามาหาผมต้องการนอนกับผม แล้วถ้าผมจะใช้ตัวผมให้เป็นประโยชน์สักหน่อยเวลาที่ผมถูกใจจะนอนกับใครแล้วจะเป็นอะไร อีกอย่างคนอย่างผมจะให้ไปทำงานที่ใช้แรงงานใครเขาจะรับ ตัวก็แค่นี้ มีแต่จะโดนไอ้พวกเถื่อนๆมันอุ้มไปสอยตรูดเอาฟรีๆ แต่คนรวยๆอย่างมันคงนึกเรื่องพวกนี้ไม่ออกหรอก มันถึงได้มีหน้ามายืนด่าผมฉอดๆอย่างนี้ ผมยอมรับครับว่าผมอึ้ง โมโห โกรธมันมาก ที่มันมาด่าผม ดูถูกผม แต่ผมเถียงมันไม่ออก ไม่คิดว่ามันจะเห็นผมต้อยต่ำได้ขนาดนี้ ผมไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้วครับ พอกันที
“ถ้านายคิดว่าเราต่ำขนาดนั้น นายจะมาสนใจคนอย่างเราทำไม ขอบใจที่อุตส่าห์ให้เราได้เข้าไปนอนในบ้านใหญ่ๆของนายนะ แต่เราว่าเราคงไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นั่น มันสูงเกินไป เอาของๆนายคืนไป แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้” ผมควักบัตรเครดิตและเงินจำนวนสองพันกว่าบาทที่เหลือหลังจากผมจ่ายค่าอาหารไปเมื่อเช้าออกมายัดใส่มือมันแล้วรีบเดินออกจากตรงนั้นไม่หันกลับมามองมันอีก แม้ว่ามันจะตะโกนพูดอะไรต่างๆนานาไล่หลังผมมา หรือมันจะวิ่งมายื้ดยุดผมให้หยุดและกลับไปกลับมัน ผมก็ไม่เอาแล้วครับ ผมเจ็บพอแล้ว เหนื่อย เหนื่อยตั้งแต่ได้ฟังมันคุยกับแฟนมันเมื่อคืนแล้ว มันอาจจะไม่รู้ แต่ผมรู้และเข้าใจตัวเองดีว่ารู้สึกกับมันไปมากเท่าไหร่แล้ว ยิ่งอยู่มีแต่จะยิ่งเจ็บช้ำเปล่าๆ และยิ่งมาเจอมันพูดกับผมแบบนี้อีก
“ต้น ต้น! หยุดก่อนได้มั้ย จะไปไหน ในตัวนายไม่มีเงินสักบาท ไปกลับเราเดี๋ยวนี้” ผมก้มหน้าเดินๆไปตามทาง ไม่มองกลับ ไม่สนใจรถมันที่ขับไล่มา กระทั่งมันขับปาดผมที่ข้างหน้าแล้ววิ่งลงมาพ่นคำอะไรมากมาย ที่ผมไม่อยากจะฟัง ผมเลยเดินเลี่ยงไปอีกทาง ตั้งใจว่าถ้าสลัดมันหลุดไปได้จะเรียกแท๊กซี่ให้ขับไปส่งผมที่คอนโดแล้วค่อยไปแวะหาตู้กดเงินเอาก็ได้ ผมก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้างล่ะครับถึงไม่มากแต่ก็พอมี
..แต่หน้าหนามือกาวอย่างไอ้พีม ตื้อได้ตื้อทนจริงๆครับ มันไม่ยอมปล่อยให้ผมหลุดเลย มันขับรถตามผมจนมันคงทนไม่ไหววิ่งลงมาหิ้ว ต้องใช้คำนี้เลยครับ เพราะผมถูกมันรวบแขนสองข้างแล้วช้อนเอวขึ้นจนขาลอย แล้วถูกโยนเข้ารถที่เบาะหลังรถทันที ผมไม่เข้าใจจริงว่ามันทำอย่างนี้ทำไม มันไม่ได้ชอบผม มันไม่คิดกับผมในเรื่องที่เกินเพื่อน แล้วทำไมมันต้องให้ผมตัวติดกับมันตลอด จะว่ามันเหงาไม่มีเพื่อนอยากให้ผมเป็นเพื่อน แต่มันก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเหตุผลที่มันจะต้องมาคอยแว๊ดๆใส่ผมเวลาผมไปกับคนอื่นเลยหนิในเมื่อผมก็กลับมาหามันอยู่ดี ผมไม่หายโกรธมันง่ายๆหรอกครับ มันอยากเป็นแท็กซี่ขับรถให้ผมก็ตามใจ ผมก็นอนคว่ำหน้าอยู่เบาะหลังนี่แหละ มันโยนผมลงมาท่าไหนผมก็จะนอนดื้ออยู่ท่านั้นแหละ
สุดท้ายมันก็ขับรถพาผมกลับมาพระราชวังเวิ้งว้างของมันเหมือนเดิม ตอนนี้หน้ามันไม่ดูดุหน้าดำหน้าแดงเหมือนตอนที่ลานจอดรถนั่นแล้วครับ แต่ดูเหมือนมันจะเหนื่อยหน่ายกับผมมากกว่า เพราะผมยังคงนอนเท้งเต้งอยู่เบาะหลังรถเหมือนเดิมไม่ไปไหน แม้ว่ามันจะเอารถจอดจนลงไปกินข้าวกินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตาม ผมยังไม่หายโมโหมันหนิครับ ในเมื่อผมจะกลับแล้วมันมาจับตัวผมไว้ ผมก็จะไม่ทำอะไรแล้ว ดูสิมันจะทำยังไงอย่างมากก็นั่งจนมันเหี่ยวตายอยู่ในรถนี่แหละ
.
.
***************************************
พรุ่งนี้มาต่อตอนจบให้คร้าบบบบบบ
B a l l o o n
-
o13
ขอบคุณที่มาต่อให้ค่ะ ตั้งตารอวันพุ่งนี้เลยค่ะ
-
เบื้องหลังเบื้องลึก...
555+
:z1: :z1:
-
รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อ..
เหมือนทั้งสองคนมีใจให้กันแต่ทำไมถึงไม่ได้รักกันเนี่ยะ...รึว่าเป็นเพราะจี แต่เท่าที่ตอนแรกเรื่องจีบอกว่าก็รู้ว่าพีมอยู่กับต้น..โอ๊ย ไปใหญ่แล้วตรู :z3: รอมาต่อแล้วกันนะจ๊ะ o13
-
พี่พีมอย่าทำแบบนั้นอีกเลยนะ สงสารผญอ่า
แต่ปัจจุบันก็ประกาศตัวประกาศใจแน่ชัดแล้วว่าเป็นเกย์ ทำถูกๆ
รอน้ำเชี่ยว คิดถึงน้ำเชี่ยว"ของ"พี่พีม กร๊ากๆๆๆ
-
อ่าน ๆ ไป อยากให้ ต้นเป็น ตัวเอกแล้วซิ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เศร้า
คริ ๆ ล้อเล่น ยังรักน้ำเชี่ยว น่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
พาดหน้า 1..
มีศพคนตายนอนแห้งติดคาเบาะหลัง..
-
สงสารต้นแทนจังเลย :monkeysad:
พีมก็นะ...รู้สึกยังไงทำไมไม่บอกเค้าไปตามตรงล่ะ
เห็นแล้วหงุดหงิดนะเนี่ย..ชิส์
ปล. รอตอนจบนะฮะ... :กอด1:
-
อยากอ่านน้องน้ำเชี่ยว กะพี่พีม มากกว่า :z2:
-
ต้นแทนดื้อเหมือนกันนะเนี่ย
ปรากฎว่าตอนต่อไปต้นแห้งตายเบาะรถ :m20:
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
คิดถึงกบน้อยแล้วอ่า :กอด1:
-
พี่พีมนะพี่พีม ทำร้ายตัวเองไม่พอ ยังทำร้ายคนรอบข้างที่รักตัวเองถึงสองคนพร้อมๆ กันด้วยนะ
รอพี่บอลมาต่อ (วันนี้เลยใช่ม๊าย)
-
รอตอนต่อไปครับ
:กอด1:
-
:mc4:มารอให้ต่ออ่ะนะ
-
Special ตอน..ความหลังของซูเปอร์สตาร์ (3)
“นี่มันมืดมากแล้วนะ ไม่กลัวยุงกัด ไม่หิวข้าวบ้างเหรอ ลงมาเถอะ” ไอ้พีมหน้าขาวมันมาเดินวนไปวนมารอบรถแล้วก็โผล่หัวลอดกระจกที่มันเปิดไว้เพราะกลัวผมขาดอากาศหายใจมาคุยกับผมครับ แต่ผมก็เงียบใส่มันลูกเดียว แม้ว่าท้องผมจะร้องว่าหิวๆสักแค่ไหน
“เลิกทำอย่างนี้เถอะต้น เราขอโทษ ต่อไปเราจะไม่พูดแบบนั้นอีก ขึ้นบ้านเถอะ มันดึกแล้ว” มันเดินวนๆรอบรถไปบ่นไปจนผมหูอื้อตาลายได้ไม่นาน มันก็เปิดประตูเข้ามาพยุงผมลุกขึ้น แล้วพูดขอโทษผมซะหวานหยด แถมมันยังเอามือมาลูบหน้าลูบหัวผมที่มีแต่รอยชื้นเหงื่อให้ด้วย
“ร้องไห้เหรอ ร้องทำไม” มันจ้องตาผมอยู่นาน คงสังเกตเห็นรอยบวมที่ตาผม ใช่ครับผมร้องไห้ ผมเสียใจที่มันด่าผม ดูถูกผม แล้วยังเอาตัวผมมาขังไว้อีก ที่สำคัญที่ผมร้องไห้ก็คือ เพราะผมไม่มีสิทธไม่มีโอกาสที่จะได้รักมันครับ ผมไม่อาจเอื้อมถึงมันได้เลย
“ขอโทษ ขอโทษครับ เราทำให้นายร้องไห้ใช่มั้ย เราขอโทษ อย่าทำแบบนี้สิต้น” ในที่สุดมันก็ทำผมใจอ่อนหายโกรธมันจนได้ มันเอานิ้วมือมันมาลูบๆที่ลูกตาผม กอดผมไว้เบาๆแล้วพูดว่าขอโทษๆซ้ำๆจนผมเกือบจะน้ำตาแตกโผเข้ากอดมันซะแล้ว แต่ก็อดใจไว้ครับ กลัวมันจะรู้ว่าผมแอบรักมัน จากนั้นมันก็พาผมขึ้นบ้านไปอาบน้ำ แล้วก็เอาข้าวขึ้นมาให้ผมกินถึงบนห้อง มันทายาตรงแขนขาของผมที่โดนยุงกัดให้ แล้วพาผมขึ้นเตียงห่มผ้าให้ผม แล้วมันก็ค่อยๆย่องออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงกับแฟนมันเหมือนเช่นทุกคืน มันเก่งมากที่สามารถทำให้ผมรู้สึกสุขใจและทุกข์ใจในเวลาเดียวกันได้
“ต้น หลับหรือยังหือ?” นานพอสมควร มันก็ปิดไฟแล้วคลานขึ้นเตียงเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมตัวของผมอยู่ ผมค่อนข้างตกใจนิดหนึ่งเพราะมันค่อยๆเอาแขนเข้ามาสวมกอดผมจากทางด้านหลังไว้ แล้วอยู่มันก็ถามผม ผมก็ตอบอืมเบาๆกับมันไป แต่ข้างในนี่พยามๆฝืนกลั้นไว้พยามไม่หายใจให้ดังเดี๋ยวมันจะรู้ว่าผมกำลังตื่นเต้นอยู่
“เราอยากให้นายไม่กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมอีก จะได้มั้ย” อ้าว..แล้วมันจะให้ผมทำมาหาแดรกยังไงล่ะครับ
“ทำไมล่ะ นายรังกียจเราเหรอ ถ้าเราไม่ทำอย่างนี้ เราก็อดตาย จะให้เราทำยังไงล่ะ”
“เอาเงินของเราไป เราจะให้เงินนายไปเรียนมหาวิทยาลัย จบแล้วนายจะได้หางานทำ ไม่ต้องเป็นแบบนี้อีก”
“แลกกับอะไรล่ะ เงินของนายน่ะ” มันจะต่างอะไรกับขายตัวล่ะครับ ถ้ามันให้เงินผมแลกกับบางสิ่งบางอย่างที่มันต้องการ
“แลกกับ.. ความเป็นเพื่อนของเรา แลกกับที่นายจะไม่ทำตัวแบบเมื่อกลางวันอีก เราไม่อยากให้นายกลับไปเป็นแบบเดิมอีก” ผมออกจะงงๆกับความหมายของคำว่าเพื่อนที่มันบอกผม ผมเพิ่งรู้ว่าเพื่อนมันซื้อกันได้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดเท่ากับที่เพื่อนไม่เขื่อใจเพื่อนหรอกครับ
“พีม เราถามจริงๆเถอะ นายคิดว่าที่เรากลับมาช้าเมื่อเย็น เพราะเราไปทำเรื่องอย่างว่ามาจริงๆงั้นเหรอ” มันเงียบไปพักนึง แล้วมันตั้งท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่อยากฟังแล้วครับ ในเมื่อมันก็ยังเชื่ออยู่ว่าผมไปขายตัวมาจริงๆเมื่อกลางวัน
“ในเมื่อจะให้เงินเรา ก็นอนกับเราสิ แล้วเราจะเอาเงินของนาย” นั่นไงครับนิสัยเสียของผม ปากหมา ขี้ประชดเป็นที่หนึ่ง แต่ไม่ทันที่ผมจะนึกด่าตัวเองเสร็จ อยู่ๆมันก็ขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้เลยครับ ผมตกกะใจตาเบิกโผลงในความมืด รู้สึกได้ถึงตัวมันหนักๆที่ทับลงมาบนตัวผม ดวงตาแป๊วจ้องเป๋งมาที่หน้าผมอยู่ไม่ไกลแค่คืบ
“ทำไมชอบประชดใส่คนอื่นอย่างนี้ คิดถึงตัวเองบ้างสิ..” มันพูดมาหลายอย่างครับขี้เกียจฟัง รวมๆก็คือมันด่าผมแหละครับว่าหยิ่ง ทำเป็นท่ามาก ทั้งที่ตัวเองจะเอาไม่รอด ก็มันเสือกไม่เชื่อผมเองทำไม ผมบอกว่าไม่ได้ไปนอนกับไอ้นั่น ก็ไม่ได้ไปดิ ถ้าผมไปนอนกับใคร 3ชั่วโมงไม่พอหรอก ผมเถียงกับมันทางสายตาครับ มันพูดอะไรมาผมก็ทำเงียบอย่างเดียว
... อุบส์!! ... จนกระทั่งมันประกบปากลงมาที่ผมครับ ผมช็อคมาก คิดว่าที่มันขึ้นมาทับผมอยู่นั้น มันแค่จงใจแกล้งผม จะให้ผมฟังมัน ทำตามที่มันต้องการเท่านั้น แต่ไม่คิดว่า มันจะกล้าจูบผมจริงๆ และที่ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ใช่แค่จูบธรรมดา เพราะอยู่ๆมันก็สอดลิ้นเข้ามาด้วย ลิ้นนิ่มๆชื้นๆของมันรุกไล่อยู่ในโพรงปากผม จนผมเริ่มเคลิ้ม ริมฝีปากหวานๆของมันบดเบียดดูดดื่มเข้ามาเรื่อยๆ มันจูบเก่งมากครับ มันจูบจนผมตัวอ่อนระทวยไปหมด จน.. จนผมนึกขึ้นได้ว่า เป็นผมเองนิหว่าที่เป็นฝ่ายออกปากท้าทายให้มันมานอนกับผมก่อน เพราะผมตั้งใจจะพูดประชดมันต่างหากล่ะ ผมไม่ได้จะเอาจริง มันมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้ว อีกอย่างผมจะไม่ทำให้มันเขว ถ้ามันยังลังเลอยู่ว่ามันไม่ใช่เกย์
ไม่! ผมจะไม่ทำอย่างนั้น ไม่.. ผมผลักตัวมันออกอย่างแรงจนมันแทบกลิ้งตกเตียง และดูเหมือนมันก็เพิ่งได้สติเหมือนกันจากที่มันจูบผม
“เลิกทำตัวอวดดีได้แล้ว เอาเงินเราไปเถอะ เรื่องเรียนไม่ทันคนอื่น ไม่ต้องกลัว เราจะช่วยนายเอง ถึงเราไม่อยู่ไทยเราก็ช่วยสอนนายผ่านทางเมล์ ทางโทรศัพท์ได้ แต่นายต้องตั้งใจจริงๆ”
“ล..แล้ว แล้วเราต้องนอนกับนายมั้ย” ต้องถามกันไว้ก่อนครับ เพราะผมยังงๆอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะยังคิดเอาคำประชดของผมเป็นเรื่องจริงจังอยู่หรือเปล่า เดี๋ยวจะมาเข้าใจผิดกันทีหลัง
“ทำไมนายจะให้เรานอนกับนายรึไง ที่เราอยากให้เงินนาย เพราะอยากให้นายเรียน เรื่องตอบแทน เอาไว้วันที่นายเรียนจบมีงานทำ ค่อยมาทยอยใช้เราทีหลังก็ได้ โอเคมั้ย?” ผมเงียบครับ ได้แต่พยักหน้าตอบมันไป ไม่ใช่อะไรหรอก ไม่โกรธมันแล้วล่ะ แต่ผมเขินน่ะครับ ผมมันแพ้เสียงออดอ้อนสายตาหวานๆอยู่แล้ว และยิ่งตอนนี้หน้ามันอยู่ห่างผมไม่กี่เซนอย่างนี้ เสียงลมหายใจของมันผมยังรู้สึกได้เลย
“ขอถามอะไรหน่อย นายคิดว่าเรา ไปมีอะไรกับคนนั้นเมื่อกลางวันจริงๆงั้นเหรอ”
“ตอนนั้นก็คิดจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ต่อไปนี้ถ้าต้นบอกอะไรเรา เราก็จะเชื่อทุกอย่าง เรื่องเมื่อกลางวันเราขอโทษ เราจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว ขอโทษจริงๆครับ” โอย.. มันทำตัวน่ารักใส่ผมอีกแล้วอ่ะ มันพูดขอโทษ พูดครับๆ กับผมแล้วแอบหอมแก้มผมแบบเฉียดๆ แล้วมันก็พลิกตัวหนีไปนอนหน้าตาเฉยเลยครับ ได้แต่ปล่อยให้ผมนอนใจเต้นตูมตาม คลำปากคลำแก้มตัวเองที่เพิ่งถูกมันจูบมันหอมมาเมื่อกี้นี้ ไอ้พีมบ้านี่ มันจะแกล้งผมไปถึงไหนนะ
หลังจากวันนั้นเราสองคนก็กลับมาเป็นคู่หูปาท่องโก๋กันเหมือนเดิมครับ มีไอ้พีมที่ไหนก็ต้องมีผมที่ถูกผูกติดเหมือนเด็กกะเตงอยู่บนหลังมันที่นั่น มันพาผมไปตะเวนหาดูมหาวิทยาลัยเปิด มันไปแต่ล่ะที่ผมแทบขาลากครับ ก็มันเล่นเดินจะวนรอบมหาลัยเลย ทำอย่างกะมันจะเรียนเองซะอย่างนั้น ..คืนนึงอยู่ๆมันก็เอาหลักสูตรของแต่ละที่มากางให้ผมดูแล้วเลือกว่าจะเรียนคณะอะไร ผมอยากทำงานเกี่ยวกับอะไร ดูมันเคร่งเครียดมากครับ มันใส่แว่นสายตาด้วย ดูกลายเป็นเด็กเนิรด์เลย อิอิ พอผมเริ่มจะหลับมันก็ดึงหูผมแทบยาน บอกว่าต้องรีบคุยเรื่องเรียน เวลาที่เหลือจะได้ไปเที่ยวได้อย่างสบายใจ เพราะอีกไม่นานมันก็ต้องไปสิงค์โปรแล้ว มันอยากจัดการเรื่องเรียนของผมให้เสร็จก่อนไป มันกลัวว่าทิ้งให้ผมจัดการเองแล้ว จะไม่รอด ผมเลยตอบมันไปว่าอยากเป็นดาราเพราะผมหน้าตาดีและมันก็ได้เงินเยอะ มันตบหัวผมเบาๆทีนึงแล้วว่าผมเพ้อเจ้อ แต่สุดท้ายมันก็เปิดไปหาหลักสูตรที่เกี่ยวกับนิเทศศาสตร์ และมันก็แนะนำว่าให้ผมเรียนสื่อสารมวลชน เพราะผมเป็นคนมีทักษะการพูดที่ดี จะเลือกเรียนด้านโฆษณาประชาสัมพันธ์ก็เหมาะ หรือว่าถ้าผมจะเรียนเอาที่กว้างๆหน่อย และน่าจะหางานง่ายให้เรียนพวกสื่อสารการตลาดก็น่าจะได้ มันบอกว่าผมน่ะหัวการค้า ฉลาดแกมโกง สุดท้ายผมก็เลือกที่จะเรียนโฆษณาประชาสัมพันธ์ วันรุ่งขึ้นมันก็พาผมไปถ่ายรูป จัดแจงเตรียมเอกสารแล้วพาผมไปยื่นใบสมัครที่มหาวิทยาลัย
..เสร็จแล้วมันก็พาผมไปเดินห้างซื้อเสื้อผ้าชุดนักศึกษา ผมว่ามันไม่ค่อยจะจำเป็นเลยเพราะเสื้อเชิ้ตผมเองก็มีสีขาวก็พอมีกางเกงสีดำผมก็มีตัวนึงก็ใส่สลับกับกางเกงยีนส์ หรือใส่ซ้ำเอาก็ได้ แต่มันก็ไม่ฟัง มันทำตาดุใส่ผมแล้วก็ซื้อให้ผมหมดทุกอย่าง ตั้งแต่กางเกงใน บอกเซอร์ ถุงเท้า เสื้อยืด เสื้อเชิ้ต กางเกงแสล็ค กางเกงยีนส์ นาฬิกา แถมด้วยโน๊ตบุ้คอีกหนึ่งเครื่อง แต่มีของเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่ผมเอ่ยปากขอให้มันซื้อให้ผม ก็คือกล้องถ่ายรูปครับ ผมอยากได้กล้องเอาไว้ถ่ายรูปมันและรูปของเรา เพราะเมมในโทรศัพท์ผมใกล้จะเต็มแล้วจากรูปที่ผมแอบถ่ายมันไว้ ผมเลยคิดว่า ถ้ามีกล้องสักตัวเอาไว้เก็บภาพเฉพาะของผมกับมันก็คงดี มันก็ไม่อิดออดไม่ถามว่าผมจะซื้อไปทำไมด้วยซ้ำ มันให้ผมเลือกได้ตามใจอยากเอาแบบไหนรุ่นไหนก็ได้ทั้งนั้น.. ผมแอบคำณวนตัวเลขที่มันจ่ายให้ผมวันนั้นแล้วน่าจะเกือบสองแสนได้ครับ นี่มันไม่ได้คิดอะไรกับผมแน่นะ
หลังจากมันสะสางเรื่องเรียนเขียนแผนผังอนาคตของผมแบบขั้นบันได้เสร็จสรรพ มันก็ให้ผมวางแผนเรื่องเที่ยวต่อทันที เราเริ่มที่จะขับรถออกไปเที่ยวต่างจังหวัดกันบ้าง เที่ยวน้ำตกแถวๆสระบุรี นครนายกแวะกินเสต็ก ไปเที่ยวล่องแพที่กาณจนบุรี ไปเที่ยวทะเลที่ระยอง แวะหาอาหารทะเลอร่อยๆกินที่พัทยา กระทั่งเหลืออีกเพียง5วัน ที่มันจะต้องไปฝึกงานสิงค์โปร
..5วันที่เรียกว่าเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของมัน และเป็นจุดเปลี่ยนอีกครั้งของผม เราเลือกที่จะนั่งเครื่องไปเที่ยวทะเลที่ภูเก็ตกันครับ ไอ้พีมมันเปิดเน็ตเสิรช์หารีสอร์ทที่มีห้องพักแบบเป็นหลังๆติดทะเล จองไฟลท์บินสำหรับสองที่นั่งเสร็จสรรพ เราเดินทางมาถึงประมาณกันบ่ายแก่ๆครับ ผมตื่นเต้นมาเพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่ได้มาเที่ยวภูเก็ต เค้าว่าทะเลและประการังที่นี่สวยติดอันดับโลก พอได้มาเห็นผมว่าก็สมคำร่ำลือจริงๆ มาถึงผมไม่สนใจคำเตือนของมันครับ ให้มันเอากระเป๋าไปเก็บก่อนส่วนผมวิ่งลงทะเลเลย แดดเดิดไม่สนใจแล้ว เพราะเอาครีมกันแดดขึ้นมาทาตั้งแต่ตอนยืนรอมันติดต่อธุระเรื่องเช่ารถแล้ว ผมเล่นน้ำอยู่นานเกือบ3ชั่วโมงได้ จนเย็นมันก็เดินเอาผ้าขนหนูเสื้อคลุมมานั่งรอผม ผมมองขึ้นไปบนฝั่งเห็นมันนั่งยิ้มบ้างหัวเราะบ้าง สงสัยมันคงขำที่ผมเล่นน้ำได้เป็นวักเป็นเวนอยู่คนเดียว ผมมีความสุขมากๆครับแค่ได้ลอยตัวอยู่ในทะเลน้ำใสๆมองออกไปเห็นคนที่ผมรักนั่งยิ้มและมองมาที่ผมไม่วางตา ว่ายพยามน้ำออกไปให้ลึกและไกลจากมันที่สุดแล้วตะโกนออกมาว่า
“เรารักนาย” ... “ต้นรักพีม” ... “รักพีม” .... “รักๆๆ รักไอ้บ้าพีม!”
.... ผมได้แต่แอบตะโกนไม่ให้มันได้ยิน ผมทำได้แค่นั้น
พอตกดึก ก็เป็นอย่างคำมันพูดไว้จริงๆครับ ผมไข้ขึ้น ไม่สบาย ตอนแรกผมยังไม่รู้ตัว ก็นั่งพูดพร่ำฝอยน้ำลายแตกฟองไปเรื่อย ตั้งแต่เรื่องห้องพักสวยหรูที่เรากำลังพักอยู่ ห้องน้ำที่มีอ่างจากุชชี่ที่ผมใช้ไม่ค่อยจะเป็น ผมก็ถามมันไปเรื่อย อาหารที่ถูกตกแต่งมาซะสวยแต่รสชาติก็ธรรมดางั้นๆบ้าง ผมชอบที่จะพูดให้มันฟังเพราะเวลามันฟังผมมันจะยิ้มหวานและมองผมตลอดเวลา จนเข้านอนแล้วมันเอาแขนเข้ามาสวมกอดผมไว้(มันติดเป็นิสัยตั้งแต่คืนนั้นแหละครับ คืนที่มันแกล้งจูบและหอมแก้มผม) พอมันโดนตัวผมเท่านั้นแหละ มันก็ตีเพี๊ยะเข้าที่แขนผมทันทีแล้วก็บ่นว่าผมดื้อด้าน บอกแล้วไม่ฟัง เล่นน้ำจนตัวร้อน ไข้ขึ้นแล้วยังไม่รู้ตัวอีก สรุปแล้วคืนนั้นมันเลยแทบจะไม่ได้นอนเพราะมันมัวแต่หายา หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ผมยกใหญ่ เช็ดไปมันก็บ่นไปว่า ถ้าไข้ไม่ลดก็อย่าหวังจะได้ไปลงน้ำอีก จะไม่ให้ออกไปนอกห้องด้วย ผมล่ะกลัวมาก กลัวไม่ได้ไปเที่ยวกับมันอีก ทีนี้พอมันยัดยาอะไรมาผมก็อดทนกลืนหมดไม่เถียงสักแอะ ก็ผมอยากมีโอกาสได้เที่ยวกับมันอีกนานๆหนิ ผมนอนกอดมันเอาหัวถูๆหน้าอก อ้อนมันจนมันเลิกบ่น ผมไม่รู้ว่าที่มันกอดผม หอมแก้มผม จูบหน้าผากผม มันคิดอะไรแค่ไหน แต่ผมก็ยอมให้มันทำ เพราะผมรู้สึกดีมากๆ เหมือนกำลังได้รับความรักความห่วงหาอาทรจากมัน มันจะวางให้ผมเป็นตัวอะไรผมก็จะเป็น
..พอรุ่งเช้า จริงๆก็ไม่ค่อยเช้าแล้ว น่าจะสายมากอยู่ทีเดียว ผมสะลึมสลือตื่นขึ้นมาน่าจะเพราะหมดฤทธ์ยา จับตัวเองดูไข้น่าจะหายไปเยอะแล้วเพราะเหงื่ออกเต็มตัวเลย ผมเห็นกะละมังน้ำเล็กๆวางอยู่ตรงขอบเตียง ดูท่าไอ้พีมมันคงจะตื่นมาเช็ดตัวผมอีกครั้งเมื่อตอนเช้า แต่ว่าตอนนี้มันหายไปไหนไม่รู้ ผมเดินไปรอบห้องก็ไม่เห็นมัน เลยเดินออกไปดูตรงระเบียงไกล้ๆทะเล แล้วก็ได้ยินเสียงมันคุยโทรศัพท์ ก็คงไม่พ้นคุยกับแฟนมันนั่นแหละ แต่คราวนี้เสียงมันดูเครียดๆ ผมแอบย่องเดินเข้าไปหลบอยู่ตรงมุมที่ไกล้มากที่สุด และจับใจความได้ว่ามันกำลังทะเลาะกับแฟนมัน ดูเหมือนว่าจะถูกฝ่ายนั้นว่ามาว่ามันไม่สนใจกันเหมือนก่อน ไม่ค่อยโทรไป และถ้าผมฟังไม่ผิด รู้สึกว่าแฟนมันน่ะจะมาถึงกรุงเทพฯแล้ว และเธอคงกำลังตัดพ้อมันว่ามันไม่ไปเจอหน้ากันเลย ..ไม่รู้ผมคิดมากไปหรือเปล่า ว่าการพาผมมาภูเก็ตครั้งนี้เหมือนมันต้องการจะหนีการกลับมาเมืองไทยของแฟนมัน แล้วมันเพราะอะไรล่ะครับ?
“ไง ไอ้คนดื้อ ไข้หายแล้วเหรอ” พอมันกลับมาถึงเห็นผมนั่งกินขนมกินนมเนยที่มันซื้อมาแช่ไว้ในตู้ มันก็ทักผมหน้าตาปกติผิดกับตอนที่มันทะเลาะกับแฟนเมื่อกี้นี้เลยครับ ผมก็ตอบอือออไปตามประสา แล้วมันก็ไล่ผมให้ไปห้องน้ำมันตามมาเช็ดตัวให้ผม ตอนนั้นผมอายมาครับแต่ดีที่ว่าหน้าแดงๆของผมมาถูกอาการไข้กลบหมด ไม่งั้นมันต้องรู้ว่าผมเขินมันอยู่แน่ๆ ก็มันเล่นให้ผมถอดเสื้อถอดกางเกงเหลือแค่บอกเซอร์ตัวเดียวแล้วมันก็เช็ดหน้าเช็ดตัวให้ผมจนหมดทุกซอกทุกมุม ผมบอกว่าเดี๋ยวผมเช็ดเองมันก็ไม่ยอม บอกให้ผมกินขนมไปเถอะ จะเที่ยงแล้วมันรู้ว่าผมหิว เช็ดเสร็จจะได้รีบแต่งตัว เดี๋ยวมันจะพาผมไปกินบุฟเฟ่ต์ที่โรงแรม เท่านั้นแหละผมหูตั้งเลยครับ ผมอยากกินบุฟเฟ่ต์โรงแรม เค้าว่ากันว่ามันแพงมากและอร่อยมากด้วย ไอ้พีมมันหัวเราะเอิ๊กๆกับท่าทางของผมครับ วันนั้นทั้งวันก็ได้แต่ขับรถเที่ยวไปรอบๆภูเก็ต ตกเย็นก็ไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกริมหาด โรแมนติคสุดๆ ที่ๆเรานั่งเล่นเป็นซุ้มผ้าใบที่ถูกตกแต่งไว้คล้ายๆกระโจม ข้างในมีเทียนหอมหลายๆสีส่องสว่าง เรานั่งสบายๆคุยกันเบาๆฟังเสียงคลื่นที่ซัดสาด ผมสังเกตุว่าทั้งวันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย เดาว่ามันคงจะปิดเสียงไม่ก็ปิดเครื่องหนีแฟนมันแน่ๆ ผมเลยแกล้งแซวมันเล่นๆว่าแฟนมันไปมีคนอื่นแล้วมั้งโทรศัพท์ถึงไม่มีคนโทรมา มันหันมาทำตาดุๆใส่ผมแล้วบอกว่าไม่ต้องมายุ่งเรื่องของคนอื่น ผมเลยจ๋อยไปเลย อะไรว่ะแค่พูดถึงก็ไม่ได้ ชิๆ ..
“ขอโทษน่ะต้น เมื่อกี้เราไม่ได้ตั้งใจพูด อย่าโกรธเรานะ” ผมงอนมันครับที่มันมาว่าผมยุ่งเรื่องของมัน ก็ผมแค่แซวมันเล่น แต่มันนั่นแหละทำหน้าตาดุจริงจังใส่ผมก่อน
“หายโกรธได้แล้ว ไอ้ดื้อ” ผมแกล้งทำเป็นเงียบ มันก็เลยคลานมากอดผมไว้จากทางด้านหลังครับ มันเอามือมันมาขยำแก้มผมเล่นแล้วลูบหัวลูบหูผมให้มั่วไปหมด ผมรำคาญเลยรวบมือมันเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วหันไปยิ้มให้มันว่าผมไม่ได้โกรธจริงๆหรอก นาทีนั้นหน้าเราไกล้กันมาก มันนั่งซ้อนอยู่ข้างหลังผมจนหลังผมสัมผัสกับหน้าอกของมัน กลายเป็นว่ามันกอดเอาตัวผมไว้ทั้งตัวแล้วแนบแก้มลงมาที่แก้มของผม แล้วอยู่ๆมันก็ร้องเพลงเบาๆที่ข้างหูผม เป็นเพลงฝรั่งครับ ผมฟังไม่ออกหรอกว่ามันแปลว่าอะไร รู้แต่ว่ามันร้องเพราะมากๆ มารู้ทีหลังว่าชื่อเพลง Truly Madly Deeply
((ฟังเพลงที่ลิงค์นี้/บอลลูน)) (http://balloon9.multiply.com/video/item/2)
I'll be your dream, I'll be you wish I'll be your fantasy
ฉันจะดั่งที่คุณฝัน ปรารถนา และจินตนาการเอาไว้
I'll be your hope, I'll be your love be everything that you need
ฉันจะเป็นอย่างที่คุณหวัง จะเป็นคนรัก เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณต้องการ
I love you more with every breath truly madly deeply do
ฉันรักคุณมากขึ้นทุกๆลมหายใจ อย่างจริงใจ ลึกล้ำ ดื่มด่ำ
I will be strong I will be faithful 'cause I'm counting on
ฉันจะเข้มแข็งจะซื่อสัตย์ต่อคุณ เพราะว่า ฉันกำลังหวังพึ่งกับ
A new beginning
การเริ่มต้นครั้งใหม่
A reason for living
เหตุผลสำหรับการดำรงอยู่ต่อไป
A deeper meaning
และความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น
** I want to stand with you on a mountain
ฉันอยากที่จะยืนเคียงข้างคุณบนภูเขาอันสูงใหญ่
I want to bathe with you in the sea
ฉันอยากที่จะแหวกว่ายกับคุณในท้องทะเล
I want to lay like this forever
ฉันอยากให้มันเป็นเช่นนี้ตลอดไป
Until the sky falls down on me
จนกว่าท้องฟ้าจะโรยรา
And when the stars are shining brightly in the velvet sky
และเมื่อดวงดาวส่องแสงสว่างสดใสในท้องฟ้าสีกำมะหยี่
I'll make a wish send it to heaven then make you want to cry
ฉันจะเอ่ยคำอธิษฐาน ส่งมันไปที่สวรรค์ และ ทำให้คุณอยากร้องไห้
The tears of joy for all the pleasure in the certainty
น้ำตาที่เกิดจากความสุข เพราะ เรื่องราวข้างหน้าของเรามัน แน่นอน
That we're surrounded by the comfort and protection of
พวกเราได้ถูกห้อมล้อมโดยความอ่อนโยนและได้รับการปกป้องจาก
The highest powers In lonely hours The tears devour you
ความรัก แม้ในช่วงเวลาที่โดดเดี่ยว และเต็มไปด้วยน้ำตา
Oh can't you see it baby ?
โอ คุณเห็นมันหรือไม่ ที่รัก ?
You don't have to close your eyes
คุณไม่จำเป็นที่จะต้องหลับตาลง
'Cause it's standing right here before you
เพราะว่า มันอยู่นี้ที่ตรงหน้าของคุณ
All that you need will surely come
สิ่งทั้งหมดที่คุณต้องการนั่นจะมาถึงอย่างแน่นอน
..พอเรากลับมาที่ห้องพัก วิญญาณคุณหมอของมันก็เข้าสิงทันที มันเข้ามาจับหัวจับตัวผมเพื่อดูว่ายังร้อนอยู่มั้ย มันพรึมพรำว่าไข้หายไปแล้วไม่ต้องเช็ดตัวแล้ว จากนั้นมันก็เดินไปเปิดน้ำในอ่างแล้วผสมน้ำจนอุ่นพอดีให้ผมลงไปแช่ แล้วรีบขึ้นมากินยานอน ผมก็เชื่องครับมันบอกอะไรผมก็ทำตามไม่ปริบปาก ก็รักมันหนิครับถ้ามันเอายาพิษให้ผมกินผมก็คงกิน แหะๆ~ ..
กลางดึกระหว่างที่ผมนอกพลิกตัวอยู่นั้น มันรู้สึกโหวงๆครับ อาจเป็นเพราะผมเริ่มชินที่มีมันนอนกอดผมตลอดหลายคืนที่ผ่านมา พอตอนนี้ที่รู้สึกตัวขึ้นแล้วเห็นว่ามันหายไป มันก็รู้สึกแปลกๆใจหายยังไงไม่รู้ครับหยิบมือถือมาดูเวลา ตี1กว่าๆ ดึกขนาดนี้แล้วมันหายไปไหนล่ะ ผมเดินไปดูรอบๆ ก็แว่วเสียงมันมาจากหน้าประตูห้อง ไม่แคล้วคุยกับแฟนมันนั่นแหละ เสียงที่คุยไม่ดังมาก มันคงจะดีกันแล้ว ลึกๆเหมือนผมรู้สึกหงุดหงิดนะ ที่เห็นว่ามันกลับมาคุยดีกับแฟนมันอีกครั้ง แต่ผมก็พยามรีบปรับใจปรับความรู้สึก พยามไม่เอาเรื่องนี้มาคิดให้กวนสมอง แล้วกลับไปนอนต่อ ก่อนหลับตา ผมย้ำให้ตัวเองฟังซ้ำๆครับ ว่าได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว ทุกวันนี้มันดีกับผมไม่พอหรือไง ผมควรจะพอใจแล้ว ..
02.30 รู้สึกตัวตื่นอีกครั้ง และผมก็พบว่าข้างกายผมยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม คราวนี้ตาผมสว่างขึ้นมาเลยทันที ด้านฝั่งตรงข้ามประตูห้อง ผมยังคงได้ยินเสียงมันคุยโทรศัพท์อยู่กับแฟนมัน ผมไม่เข้าใจว่ามันจะคุยอะไรกันหนักหนา มันไม่เหนื่อยบ้างหรือไงที่กลางวันอยู่กับผม พอกลางคืนยังต้องมานั่งดูแลใจให้ใครอีกคน ทำไมนะ มันไม่พาแฟนมันมาที่นี่แทนที่จะเป็นผมล่ะ ผมรู้สึกเจ็บและโกรธมันมากครับ ผมยืนฟังคำหวานๆที่มันขานรับยัยนั่นอยู่สักพักก็เปิดประตูออกไป แว๊บแรกที่มันเห็นผมออกมา หน้ามันดูเอ๋อและตกใจมาก มันรีบเอามือกุมโทรศัพท์แล้วถอยออกห่างผม
“ออกมาทำไม ทำไมไม่นอน ดึกแล้ว” ดูมัน.. ผมว่าคำนี้มันควรจะเป็นผมที่พูดต่างหาก มันทำหน้าดุๆพูดออกมาเบาๆเหมือนไม่อยากให้คนปลายสายได้ยิน
“ก็เพราะมันดึกแล้วไง เราถึงต้องมาบอกให้นายไปนอน ข้างนอกนี่ยุงก็เยอะด้วย!” แต่ผมจะแกล้งมันครับ ยิ่งมันไม่อยากให้ทางนู้นได้ยิน ผมก็จะยิ่งตะโกน แหบปากให้ดังเข้าไว้ ผมอยากจะป่วนให้มันกลับมาทะเลาะกันอีกรอบเลยถ้าทำได้
..สุดท้ายมันก็เดินหนีผมและก็พูดบอกกับทางนู้นว่าแบตจะหมดต้องวางก่อน ไม่รู้ว่าแฟนมันจะได้ยินเสียงผมมั้ย แต่ถึงได้ยินก็คงไม่มีโอกาสได้ถามหรอกเพราะไอ้พีมมันก็ชิงปิดมือถือไปทันทีที่ล่ำลาเสร็จ แล้วมันก็มาลากผมเหวี่ยงขึ้นเตียง แถมยังทำหน้ายักษ์บ่นผมอีกว่าชอบวุ่นวายยุ่งไม่เข้าเรื่อง
“แฟนนายรู้รึเปล่า ว่านายอาจจะเบี่ยงเบนน่ะ” ผมโมโหมันครับที่มาว่าผมยุ่งอีกแล้ว เลยปากดีใส่มันซะเลย อยากรู้เหมือนกันว่ามันคุยกับแฟนมันยังไง
“พูดอะไร! ระวังปากมั่งนะ!!” นั่งไงครับ มันหันมาหน้าดำหน้าแดงใส่ผมเลย ท่าทางมันคงโกรธน่าดู แต่คิดว่าคนอย่างผมจะกลัวเหรอ
“ก็นายบอกเราเองว่า นายกำลังสับสน เราก็แค่ถามว่านายบอกแฟนของนายหรือเปล่า มันปาบน่ะการที่ไปหลอกเค้าน่ะ”
“เราไม่ได้หลอก เรากับจีจี้คบกันก็เพราะว่าเรารักกัน” ผมฟังคำว่า'รัก'จากปากของมันแล้ว ตัวชาไปหมดเลยครับ ผมมองหน้ามัน คำว่ารักที่มันพูดถึงแฟนของมันยังคงดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในหัวผมไม่หยุด ผมรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วหันหน้าหนีมันทันที กลัวครับ กลัวน้ำตาจะหยดลงมาแล้วมันจะเห็นเข้า
“ถ้านายรักแฟนนายมาก ก็ควรจะบอกเค้าด้วยเรื่องของเรา ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเค้าจะเชื่อกันง่ายๆหรอกนะ ว่าจะยังมีพ่อพระที่ยอมจ่ายเงินเป็นแสนเป็นล้านเพื่ออนาคตของไอ้ตัวข้างถนนคนนึงโดยไม่หวังอะไรตอบแทนน่ะ แล้วยิ่งนายปิดทุกอย่างเป็นความลับ มันก็ยิ่งน่าสงสัย รู้ไว้ด้วย!!” ผมตะโกนบอกมันใต้ผ้าห่มให้ลั่นห้องไปหมด ไม่รู้หรอกครับว่ามันจะทำหน้ายังไง โกรธผมแค่ไหนที่ผมพูดออกไป รู้แต่ว่าไม่อยากจะสนใจมันอีกต่อไปแล้ว
************************************
รู้สึกผิดจัง ที่บอกว่าจะมาต่อให้เมื่อวาน และเพิ่งจะได้โผล่มาตอนนี้(ที่เข้าเช้าวันใหม่แล้ว) ..ขอโทษก้าบบบบ มิมีสิ่งใดจะแก้ตัว อิอิ :z10:
B a l l o o n
-
(ต่อ)
รุ่งขึ้นเราทั้งคู่ก็พยามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ทั้งมันและผมไม่มีใครรื้อฟื้นเอาเรื่องเมื่อคืนมาพูดอีก สาเหตุที่มันไม่พูดถึงนั่นผมไม่รู้ แต่เหตุผลที่ผมไม่พูดถึงก็เพราะผมอยากจะลืม ไม่อยากจะจำคำว่ารักที่มันพูดถึงแฟนมัน อยากลืมคำนั้นไปให้เร็วที่สุด ตอนเช้าเราก็ไปดำน้ำดูปะการัง ไปเที่ยวช็อปปิ้งดูของที่ระลึก พอบ่ายมันก็พาผมไปสปา มันสั่งพนักงานทำคอร์สนวดอโรม่าเพื่อการผ่อนคลายให้ผมครับ ผมรู้วันนี้ทั้งวันมันพยามเลี่ยงที่จะไม่ทำให้ผมหงุดหงิด แต่มันก็ไม่ได้พูดขอโทษ คงเพราะมันก็คิดว่ามันไม่ได้ผิด แต่มันก็ยังพยามเอาใจผมอยู่ห่างๆ อย่างเช่นพาผมมานวดมันก็คงคิดว่าน่าจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ซึ่งมันก็พอช่วยได้บ้างนิดนึงมั้ง .. หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จผมก็เอ่ยปากบอกมันว่าอยากไปเที่ยวผับ ไม่รู้สิ ตอนนั้นผมรู้สึกอยากปลดปล่อย อยากกินเหล้า อยากเต้น อยากไปเห็นแสงสีบ้าง เผื่อว่ามันอาจทำให้ผมหายคิดมาก หายหงุดหงิดเรื่องของไอ้พีมและแฟนมันบ้าง ผมจึงบอกมันไปว่าถ้ามันไม่อยากไปก็ไม่เป็นไร ผมไปคนเดียวได้ และสัญญาว่าจะกลับมาไม่เกินตีหนึ่ง ..แน่นอนครับ มันไม่ปล่อยให้ผมไปคนเดียวหรอก มันบอกว่าอยากไปก็จะพาไป เราทั้งคู่จึงไปที่ผับดังของโรงแรมแห่งนึงด้วยกัน
..กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวมาถึงผับที่ว่า ก็ล่วงเข้าเกือบห้าทุ่มแล้ว ผับที่นี่หรูมากๆครับ ค่าเข้าค่าเปิดขวดก็แพงหูฉี่ ฝรั่งก็เยอะด้วย ข้างในถูกตกแต่งด้วยกระจกและแก้วคริสตัล กลางฟรอล์ก็มีแชนเดอเลียร์ขนาดใหญ่ไว้เล่นไฟสวยงาม ไม่ต่างอะไรกับผับหรู5ดาวที่ค่าเก็บเมมเบอร์ปีล่ะหลายหมื่นเลย เราเลือกที่นั่งที่เป็นมุมออกมานิดนึงไม่ไกลจากฟรอล์เต้นรำมากนัก ผมเลือกสั่งเหล้าจากจากพนักงานตัดหน้าก่อนที่มันจะสั่งพวกเครื่องดื่มคอกเทลหรือน้ำผลไม้แบบเด็กๆให้ผมครับ ผมรู้มันไม่พอใจที่ผมเลือกจะกินเหล้าแต่มันก็ไม่ขัดครับ มันคงเลี่ยงที่จะทะเลาะกัน เลยต้องปล่อยผมไป ผมก็ไม่สน ตั้งใจไว้แล้วว่าคืนนี้จะเมาให้ปลิ้นไปเลย มันจะได้หอบผมกลับรีสอร์ท ดูสิมันจะมีปัญญาไปคุยโทรศัพท์กับแฟนมันอีกมั้ย
..พอเริ่มดึกดนตรีก็คึกคักขึ้นเรื่อย ผมก็บอกมันจะออกไปแดนซ์ที่ฟรอล์ ไม่รอให้มันอนุญาติหรอกครับ ตัวไม่ได้ติดกันนิ ผมบอกมันแล้วก็เดินออกมาเลย แต่เต้นของผมก็คือเต้นน่ะครับ ผมก็เต้นอย่างเดียวไม่ได้สนใจใครก็ดนตรีมันมันส์หนิ เอาสนุกเอามันส์ไว้ก่อน แต่พอเต้นไปได้สักพัก หันกลับมาที่โต๊ะอีกทีผมก็เห็นมันล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วมันก็เดินออกไปครับ ก็คงไปคุยกับแฟนมันเหมือนเดิม ไม่งั้นมันคงไม่ทิ้งผมที่กำลังเต้นกระแด่วๆทั้งที่แถวๆนี้ก็มีผู้ชายล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตั้งเยอะ ผมเซ็งเลยครับ ทำยังไงก็สลัดเรื่องของมันไม่หลุดไปจากหัวได้สักที ทั้งเบื่อทั้งเหนื่อยใจที่สุด นานพอควรที่ผมคอยชะเง้อมองหาว่าเมื่อไหร่มันจะเดินกลับมานั่งมองผมเหมือนเดิม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะกลับมาสักที ผมเลยเดินไปออกไปดูครับ หามันอยู่หลายที่ ทั้งตรงฝั่งที่เป็นห้องน้ำ ตรงมุมสูบบุหรี่ ตรงฝั่งที่เป็นเล้าท์ที่เปิดดนตรีเบาๆ ก็ไม่เจอมันเลย มันไปคุยถึงไหนของมันไม่รู้ ย้อนกลับมาที่โต๊ะก็ไม่มีแม้แต่เงาของมัน ผมเลยนั่งกระดกน้ำสีอำพันในแก้วทีเดียวหมดหลายๆแก้วติด โมโหครับ มันเห็นผมเป็นตัวอะไร ถ้ามันคิดจะมาแล้วทำแบบนี้ ทำไมมันไม่ปล่อยให้ผมมาคนเดียวตั้งแต่แรก ผมนั่งดื่มหนักๆไปเรื่อยก็มีบางคนมาทักผมครับ เขาพูดอะไรกับผมสักอย่าง ผมฟังไม่ค่อยรู้หรอกเพราะผมเริ่มเมาแล้ว ดื่มเพียวไปเยอะน่ะครับ แต่ดูจากท่าทางมันก็คงจะมาชวนผมเต้นล่ะมั้งเพราะมันลากผมไปที่ฟรอล์ เราก็เต้นด้วยกันอยู่สักพัก ผมเริ่มรู้สึกว่ามันจะเข้ามาแนบตัวผมมากขึ้นไปทุกที แต่ผมก็ไม่ได้ขัดอะไรมันครับ ลึกๆผมอยากจะยั่วมันด้วยซ้ำ เพราะผมอยากให้ไอ้พีมมันมาเห็น ผมต้องการทำอะไรสักอย่างให้ไอ้พีมมันเจ็บปวดบ้าง เจ็บเหมือนที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ขณะนี้ ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ ยิ่งเบียดกันมากขึ้น และตอนนี้ตัวผมก็กำลังถูกไอ้ผู้ชายคนนี้มันกอดจนทุกส่วนบนร่างกายของเราบดเบียดกันไปหมด ผมรู้สึกว่ามือของมันกำลังลูบเล่นอยู่ที่ต้นขาและกำลังจะขึ้นมาที่สะโพกของผม ในขณะที่ผมก็จงใจเบียดช่วงล่างของผมเข้าไปที่เป้ามันอย่างเต็มๆเลยครับ ไม่นานผมก็เห็นเงาของไอ้พีมมันแว๊บเข้ามาอยู่ลิบๆ ใช่ครับมันมองเห็นผมกับไอ้ผู้ชายคนนี้ที่กลางฟรอล์ และมันกำลังเบียดเสียดกับคนที่กำลังแดนซ์อย่างเมามันส์เพื่อจะเดินมาที่ผมยืนอยู่ แต่มันยังไม่ซะใจผมครับ ผมลากไอ้ผู้ชายจำเป็นของผมหลบออกไปจากตรงนั้น ในเวลาอันรวดเร็วเราก็มาถึงตรงมุมมืดมุมนึงทางด้านหลังร้าน ผู้ชายคนนั้นมันคงคิดว่าผมกำลังต้องการมัน พอมาถึงตรงที่ลับตาคนมันก็ระดมจูบผมไปทั่วหน้าและลำคอของผม มือมันปัดป่ายไปทั่วหน้าท้องและส่วนนั้นของผมทันที ชั่วเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเท่านั้นครับ ไอ้ผู้ชายที่มันกำลังจะก้มลงที่ส่วนนั้นของผมมันก็ถูกหมัดไอ้พีมซัดลงไปกองกับพื้น ..ผมรู้ครับว่าเดี๋ยวมันจะต้องโผล่มา แต่ไม่คิดว่ามันจะถึงกับต้องชกไอ้นี่ให้คว่ำ
“มึงทำอะไรคนของกู!!”
“ผลั่วๆ!!!”
“ไอ้ควาย!! คนของมึงน่ะ ยั่วกู มันอยากนอนกับกู มึงไม่รู้เหรอ!!”
“มึง!! ..พลั่กๆๆ!!”
..ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วและเกินกว่าที่ผมคาดไว้มาก ตอนนี้กลายเป็นว่าไอ้คนนั้นกับไอ้พีมกำลังสวนหมัดเข้าหากันอย่างยั้งไม่อยู่ แต่ด้วยความที่ไอ้พีมเสียเปรียบเพราะมันตัวเล็กกว่า ผมจึงเข้าไปดึงไอ้ผู้ชายคนนั้นไว้ ดอกสุดท้ายเลยเข้าทางไอ้พีมที่ถีบตรงมาที่ท้องของไอ้นั่นซะเต็มๆเล่นเอาผมโดนมันล้มทับทั้งตัว พอไอ้พีมมันกระชากผมออกจากไอ้นั่นได้ มันก็ทั้งเตะทั้งกระทืบไอ้นั่นซะเลือดแทบทะลัก พอคนอื่นๆเริ่มมาเห็นเข้า ผมก็ถูกมันลากออกมาจากตรงนั้นแล้วขึ้นรถออกมาในที่สุด
“ร่าน! มั่วได้ไม่เลือกที่! ทำไมห๊ะ.. ทำไมไม่รู้จักทิ้งสันดานเดิมๆสักที!!” พอขึ้นรถมันก็กระหน่ำด่าผมซะไม่มีชิ้นดี ผมก็เจ็บนะครับที่ถูกมันด่า แต่ที่มีมากกว่านั้น คือความสะใจครับ ผมซะใจที่เห็นมันกำลังแหกปากด่าผมอย่างเจ็บปวด .. ตลอดทางที่กลับมารีสอร์ทมันก็ยังคงด่าผมสาดเสียเทเสียไม่หยุด แต่ที่ผมตอบกลับไปมีแต่ความเงียบ เพราะผมรู้ ยิ่งผมเงียบมันจะยิ่งบันดานโทสะมากขึ้น และนั่นล่ะคือสิ่งที่ผมต้องการ
“เงียบทำไมล่ะ! .. อยากได้ผู้ชายอีกกี่คนห๊ะ!! ชั้นจะลงไปหามาให้!” กระทั่งมาถึงที่พักมันก็ยังไม่หยุดคำพูดร้ายกาจพวกนั้น แต่ผมไม่สนใจครับ ผมรีบลงจากรถแล้วเดินเข้าห้องไปเลย
“ต้น!!” มันเข้าดึงแขนผมไว้ครับ ผมสงสัยว่านี่แรงมันยังเหลืออีกเหรอหลังจากที่ฝาดมวยกับไอ้นั่นมา ตอนนี้หน้ามันเป็นรอยแดงช้ำเป็นจุดๆ ปากมันก็มีเลือดซิบๆ ไม่สงสารมันหรอกครับ สมน้ำหน้ามัน อยากมาด่าผมดีนัก
“ต้น!.อย่ามาทำแบบนี้นะ! วันนี้นายเป็นบ้าอะไร! ทำไม..”
“ใช่!! เราอยากได้อีกเยอะๆ ต้องผู้ชายมีเงินด้วยนะ หามาเลย เอามาสักโหลนึงยิ่งดี เอาให้ถึงเช้าไปเลย”
“เพี๊ยะ!!.. บ้าไปแล้วเหรอไง!!” ไอ้บ้าพีม ไอ้หมาบ้า มันกล้าตบหน้าผมเหรอนี่
“ใครกันแน่ที่บ้า นายนั่นแหละ ผลั่กๆ!! ชั้นไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของนายนะ เพี๊ยะ! อยากให้กินก็เรียกมากิน ให้นอนก็นอน ผลั่กๆ!! อยากจะตีก็ตีน่ะ ไอ้เลว! เพี๊ยะๆ!! ไอ้ชั่ว!! กล้าดียังไงมาตบชั้นน่ะห๊ะ! เพี๊ยะๆ!!”
..ตอนนี้ผมฟิวส์ขาดแล้วครับ มันตบผมได้ ผมก็สู้มันกลับไปได้เหมือนกัน สองมือผมปัดป่ายทั้งชกทั้งตีเข้าที่หน้ามันตัวมันให้มั่วไปหมดไม่ต่างจากคนคุ้มคลั่ง โมโหมันมากครับ มันกล้าถึงขนาดตบหน้าผม ผมก็มีหัวใจ เจ็บเป็นเหมือนกันนะ แต่ก็นั่นแหละครับ แรงมันก็เยอะกว่าผม แถมสติมันยังครบสมบูรณ์ ไม่เหมือนผมที่ซัดเหล้าเข้าไปเยอะ เดินก็ยังไม่ตรงเลย พอผมอาละวาดมันก็ยิ่งโมโหใส่ผมหนักเข้าไปอีก มันจับผมรวบแขนสองข้างเหวี่ยงเข้าห้องน้ำ ปากมันก็ด่าผมไป มือมันก็ทั้งผลักทั้งดันจะเอาน้ำสาดผมท่าเดียว แต่ผมไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวที่ไหนนะครับ ถึงได้จะจับผมทำอะไรก็ได้ตามใจ ผมทั้งดิ้นทั้งผลักทั้งตบทั้งถีบมันสุดๆ คิดในใจว่าวันนี้ตายเป็นตายว่ะ ดีเหมือนกันที่มันด่าผมทำกับผมแบบนี้ ผมจะได้ตัดใจได้ง่ายๆไม่ต้องไปอาลัยอาวรคนอย่างมันอีก
“ไอ้บ้า! ปล่อยชั้น! ชั้นเบื่อแกเต็มทนแล้ว ปล่อย! ผูชายข้างนอกมีเยอะแยะ ชั้นไม่อยากอยู่กับแก ไม่เอาแล้ว! เพื่อนเฮงซวยแบบนี้ ปล่อยย!!”
“ยังไม่เลิกใช่มั้ย ห๊ะ!! มั่วนักใช่มั้ย ได้!! เราจะล้างของคาวๆ ในตัวนายให้!!” มันบ้ามากครับ แรงมันก็เยอะเหมือนช้างสาน มันเปิดน้ำเต็มอ่างล้างหน้า แล้วจับหัวผมจุ่มจนผมสำลักแสบหัวแสบจมูกไปหมด ไม่พอ มันยังเอาน้ำยาบ้วนปากเทกรอกปากผม ตามด้วยนิ้วมือมันควานเข้ามาตามจนผมหูอื้อตาลาย น้ำหูน้ำตาร่วงเพราะคิดว่ามันคงเอาผมตายแน่ๆ
“ฮึก.. ฮือๆ แค่กๆๆ ฮือๆ~ ไอ้ชั่วพีม ไอ้เลว.. ฮือๆ~” หมดแรงจะสู้มันแล้วครับ ไม่รู้จะทำยังไง ผมก็ร้องไห้โฮออกมา ผมสู้มันไม่ไหวจริงๆ เสียใจมากๆด้วยที่มันทำกับผมแบบนี้ .. พอมันเห็นผมร้องไห้หมดฤทธิ์มันก็หยุดทุกอย่าง ผมไม่รู้ครับว่ามันอยู่ในอารมณ์ไหน เพราะน้ำตาผมทะลักเต็มหน้าไปหมด ภาพที่เห็นข้างหน้าคือตัวมันที่ลางเลือน มันพร่ำพูดอะไรกับผมมากมายแต่ผมก็ฟังไม่รู้เรื่อง รู้แค่อยู่ๆมันก็เข้ามาสวมกอดผมไว้ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมและมันเปียกเลอะน้ำไปหมด เสื้อผมหลุดลุ่ยไม่มีชิ้นดี รู้สึกแสบไปทั่วผิวหน้าและตามแขน คงเพราะตอนที่ยื้อยุดฉุดกับมัน
“ทำไม.. ทำไมนายต้องทำอย่างนั้น ไปกับใครต่อใครแบบนั้น ทำทำไมหือ..” หลังจากที่มันพยุงผมมาที่เตียง ไอ้พีมมันก็ถามผมขึ้นมาเบาๆขณะที่กำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม
“อย่าทำอย่างนี้อีกเลยนะ ต้น” พอผมไม่ตอบมัน มันก็พูดขึ้นอีก.. ทำไมล่ะ ผมไม่เข้าใจ ผมกับมันเป็นอะไร ทำไมผมถึงทำอย่างนั้นไม่ได้ ถ้าผมจะไปกับใครซักคนโดยไม่มีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมจะไปไม่ได้หรือ ถ้าผมรู้สึก’ชอบ’ใครซักคน ผมก็มีสิทธิ์ที่จะทำไม่ใช่หรือไง
“เราชอบเขา ฮึกๆ ผู้ชายคนนั้น ฮึก เราชอบเขา ทำไมนายต้องห้าม ในเมื่อเราชอบเขา เราไม่ได้ต้องการเงินจากเขา แล้วทำไมเราไม่มีสิทธ์” มันชะงักมือออกจากตัวผมทันทีที่ผมพูดออกมา
..ถ้าผมไม่คิดไปเอง ผมว่าผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาคู่นั้น ไอ้พีมมันกำลังเจ็บอยู่หรือเปล่า มันเงียบไป ตัวมันสั่น มือมันสั่น ดวงตามันดูหงอยไปจนเห็นได้ชัด ผมมองมัน มองมันอยู่นาน นานจนเห็นดวงตาใสๆคู่นั้นสั่นระริกและมีน้ำคลอๆ
“เราหนาว..” มันหยุดเช็ดตัวให้ผมแล้ว แต่เสื้อที่ชื้นน้ำมันยังคงอยู่บนร่างผม และเสื้อของมันก็เหมือนกัน มันจะหนาวเหมือนผมบ้างมั้ยนะ ..ผมถามคำถามนั้นออกไปทางแววตา จนมันวางผ้าลงแล้วเดินไปหยิบเสื้อจากในตู้มา มือขาวๆของมันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อบนตัวผมทีล่ะเม็ด ผมเห็นมือคู่นั้นสั่น และสั่นมาขึ้น จนเสื้อหลุดออกจากตัวผมหมด มันกำเสื้อตัวใหม่ไว้ในมือแล้วมองหน้าผม
“ยังหนาวอยู่มั้ย..” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู มันถามผมใช่มั้ย ว่าหนาวหรือเปล่า แต่ผมกลับสั่นหัวกลับไปทั้งที่เนื้อตัวยังว่างเปล่า ดวงตาผมบอกมันว่า ผมไม่หนาวแล้ว พร้อมกับรับจูบที่มันเคลื่อนเข้ามา
“นายชอบผู้ชายที่ผับนั่นจริงๆเหรอ” มันพรมจูบไปทั่วใบหน้า ดวงตา ใบหูของผมแล้วถามคำถามโง่ๆ ที่ผมส่ายหัวกลับไปทันที
“แล้วนายชอบใคร?” มันไม่รู้จริงๆเหรอ.. ผมตอบมันไปด้วยจูบ และสองมือของผมที่ป่ายไปบนเสื้อยืดชื้นน้ำบนตัวของมัน ผมถอดเสื้อตัวนั้นออกจากตัวมันและจูบมันอีกครั้ง และพอผมจูบมันตอบก็เหมือนเครื่องยนต์ในตัวของมันติดขึ้นมาอีกครับ มันผลักผมลงกับเตียง แล้วระดมจูบผมไปทั่วหน้าและลำคออีกครับ ลิ้นนิ่มๆของมันทำงานได้ดีจนผมขนลุกไปทั่ว แรงดูดดุนที่มันฝากไว้ตามซอกคอและบนหน้าอกของผมกำลังจะทำให้ภายในกายของผมแทบคลั่ง
“พีม.. สรุปว่า น..นาย ค..คือเราเป็น ผู้..ชาย อ๊ะ~ นายแน่ใจ อา~” ตอนนี้พายุความต้องการเพศรสในตัวมันคงกำลังตีรวนอย่างหนัก เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของผมแทบจะถูกมันฝากรอยไว้ทั่วไปหมด มือของมัน ปากและลิ้นของมัน กางเกงยีนส์และชั้นในของผมถูกมันดึงรูดออกรวดเร็วอย่างกับคนที่เจนสนามมานับร้อย
“ใช่.. ถ้าสิ่งที่เราจะทำ ใครจะเรียกเราว่า เกย์ ตุ๊ด ไบเซกชวล หรืออะไรก็แล้วแต่ ..เราก็ใช่!” ผมออกจะอึ้งๆ กับสิ่งที่มันพูดออกมา บทมันจะยอมรับอะไร ก็ทำออกมาง่ายๆซะอย่างนั้น ก็ดีเหมือนกันครับ ผมจะได้ไม่ต้องคิดมากให้วุ่นวาย ว่าจะไปทำให้ชีวิตความเป็นผู้ชายของมันพัง ในเมื่อครั้งนี้มันเป็นคนเริ่มทุกอย่างเอง มันพูดออกมาเอง และมันก็มาทำให้ผมรักมัน ผมก็จะบอกรักมันให้ถึงที่สุด ผมลุกขึ้นจู่โจมมันบ้าง ตัวมันที่ขาวๆตอนนี้แดงเถือกไปหมด ตรงไหนที่มันทำผมเป็นรอย ผมก็ตามไปเอาคืนบนตัวมันจนครบทุกจุด ที่คอของมัน ที่หู หน้าอก ซี่โครง หน้าท้อง และผมจะแถมพิเศษให้มันด้วยตรง.. จุดที่ต่ำกว่านั้น
“อะ..อืม~” เสียงครางต่ำในลำคอของมันดังออกมาเบาๆเมื่อผมครอบริมฝีปากลงส่วนนั้น น่าแปลกใจเล็กน้อยครับ.. แม้ผมจะเคยเดาไว้ว่ามันเป็นคนไม่ธรรมดา แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ไม่ธรรมดาของมันจะแฝงไปอยู่ในทุกๆที่ รวมถึงตรงส่วนนั้นของมันด้วย หลายๆครั้งที่ผมเคยแอบมองส่วนนั้นของมันเวลามันใส่กางเกงฟิตๆ ผมกะโดยประมาณเล่นๆว่า ก็คงจะเกินตัวของมันสักนิดหน่อย แต่.. ผิดคาดแฮะ เพราะมันค่อนข้างจะเกินตัวของมันมากๆ จนมันกำลังจะทิ่มคอหอยของผมแทบสำลักอยู่ตอนนี้แล้ว ขอเดาอีกครั้งว่ามันคงต้องหัดช่วยตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อยแน่ๆ ไม่งั้นไม่บิ๊กฟุตลองได้ขนาดนี้หรอก
“อา~” ผมใช้ปากกับลิ้นและมือช่วยในส่วนนั้นอยู่สักพัก ก็รู้สึกเหมือนมันจะเริ่มขยับเอวประคองหัวผมและกระแทกสวนเข้ามาหนักเรื่อยๆ ผมทนอึกอัดและกลั้นสำลักอยู่ไม่นานมันก็พ่นพิษซะเต็มปากผมไปหมด ไม่รู้มันไปอดอยากมาจากไหนกันนัก
“อ๊ะ!.. แค่กๆๆ!” ยังไม่ทำได้ตั้งตัว ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะกลืนไอ้ที่อยู่ในปากผมลงไปดี หรือบ้วนทิ้งออกมา ไอ้บ้าพีมมันก็จับผมพลิกหงายซะทุกอย่างถูกกระเดือกลงคอไปอย่างอัตโนมัติซะแล้ว มันยังมีหน้าเงยขึ้นมาหัวเราะชอบใจผมอีกนะครับ คอยดูเถอะ..
“ต้น.. เราต้องจ่ายนายสี่แสนมั้ย?” เวลานี้มันยังมีแก่ใจมาแซวผมอีกนะครับ ใช่สิมันได้ปล่อยออกไปแล้วดอกนึงหนิ ..ว่าแต่ ทำไมไอ้นั่นของมันยังสู้มือสู้ลูกกะตาผมอยู่เลยล่ะ
“อา~ จะจ่าย..ก็ ด..ได้ นะ อะ อา.. นาย ไม่เคย ท..ทำ กับผู้ชาย ฮา~ น แน่เหรอ” ตอนนี้ผมตาลายไปหมดแล้วครับ ปากของมัน มือของมันที่ปรนเปรอส่วนนั้นให้ผมอยู่ ..มันเก่งมากเลยครับ ที่สามารถทำให้ผมสะท้านไปได้ทั้งตัวในเวลาอันรวดเร็ว ขนาดช่วงเวลาที่มันเอี้ยวตัวไปควานหาถุงยางมากองไว้ ผมยังไม่รู้เรื่องเลย ว่าแต่ว่า.. ไอ้รีสอร์ทนี้มันมีพร้อมถึงขนาดมีถุงยางไว้ให้เลยเหรอ หรือว่าผมบ้านนอกไปเองเนี่ย
“ไม่เคย นายเป็นคนแรก.. แต่ดูแล้วไม่ก็ ไม่เห็นต่างกันเท่าไหร่” ผมรู้สึกดีจังครับ ที่มันกระซิบใส่หูผมว่าผมเป็นคนแรก อา~ มันเก่งนะ ที่รู้วิธีล่อให้ผมสนใจคำพูดของมันขณะที่มันเอานิ้วเปียกๆสอดเข้ามาตรงช่องทางนั้นของผมเนี่ย แค่นี้ผมก็หลงมันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ
“อา อา~ ลึกๆ อีกสิ ..พีม อา~” ไม่ไหวแล้ว สติผมกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว นิ้วของมันกี่นิ้วไม่รู้กำลังขยับเข้าออกกระแทกย้ำๆจนผมใจจะขาดอยู่แล้ว แถมยังลิ้นที่มันกำลังโลมเลียตรงหน้าอกผมอีก
“นายชอบหรือเปล่าหืม? ต้น.. ให้เราเข้าไปข้างใน อา~ ตัวนายได้มั้ย” โอย.. ปากกับมือทั้งสองข้างของมันที่กำลังจู่โจมผมทั้งด้านหน้าด้านหลังแบบนี้ ยังต้องมาถามอีกเหรอ นี่มันแกล้งผมใช่มั้ย?
“อา~ เราจะไม่ไหวแล้ว พีม ช..ช่วยเข้ามาซะที.. พีม เอาของนายเข้ามา อา~ พีม ทะ..แทงเข้ามา เข้ามา เดี๋ยวนี้!” บ้า.. ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่กล้าพูดคำน่าอายขนาดนั้นออกไป แต่ผมเองก็ไม่มีเวลาได้อายนานไปกว่านั้นแล้วครับ เพราะทันทีที่ผมพูดออกไปมันก็แทงสวนส่วนนั้นเข้ามาในร่างกายผมซะเกือบมิด
“อ๊าา!!..” เจ็บครับ เจ็บน่าดูเลย นี่ผมไม่ใช่พวกโสดซิงใช่มั้ย ทำไมมันเจ็บขนาดนี้ล่ะ ..แต่ดูเหมือนอาจจะมีคนที่เจ็บกว่าผมนะ เพราะตอนนี้ไอ้คนบ้า ซาดิส มันกำลังร้องคำรามอย่างกับว่ามันเจ็บปวดเสียเต็มประดา มันควรจะเป็นผมต่างหากล่ะที่นอนเจ็บเพราะกำลังโดนมันจับเอวและขา สวนไอ้ท่อนเนื้อที่แข็งเหมือนหินเข้ามาในตัวผมไม่ยั้งขนาดนี้
“อะ~.. พีม ร..เร็ว อ.อีก อย่างนั้นแหละ อะ.. พีม ด..ดี อา~ เรา จะ.. จะเสร็จ อา~” พอถูกมันสวนเข้าออก พร้อมกับขยับกระตุ้นส่วนนั้นของผมไปด้วย ความเจ็บทั้งหมดก็เริ่มเลือนหาย กลายเป็นลาวาลูกใหญ่ที่มันกำลังเดือดปุดๆใกล้ประทุเต็มทีแล้ว พีมมันแรงดีมาก มันสามารถจับตัวผมยกโก้งโค้งได้ โดยไม่สะเทือนส่วนที่กำลังเชื่อมต่อเราทั้งคู่เลย พอมันได้ท่าที่ถูกใจ มันก็กดสะโพกผมกระแทกเข้าออกไม่ยั้ง
“อ๊ะ..อา~!!!” โดนอัดไปเต็มๆแถมลึกๆทุกนัด ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ได้แต่ร้องแล้วปล่อยออกมาเต็มไม้เต็มมือมัน และเพียงไม่กี่อึดใจต่อมามันก็ตามผมมาติดๆ ชนิดที่ว่า ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก้อ อาจพุ่งทะลุถุงยางจนท้องกันไปข้างก็ได้
.
.
พอหลังจากเรื่องคืนนั้น เราทั้งสองคนก็คุยเปิดใจกันอีกครั้ง มันสารภาพกับผมว่ามันเริ่มรู้ตัวว่าเป็นเกย์ และถูกใจผมตั้งแต่เกิดเรื่องที่ร้านอาหารตอนที่ผมออกไปดูหนังกับพี่ทินแล้ว ตอนนั้นมันรู้สึกว่าแคร์ผมมากๆ เป็นห่วงทุกอย่างสารพัด แต่มันก็พยามหักห้ามใจตัวเอง เพราะมันรู้ดีว่า มันเองก็ยังมีจีจี้อยู่ทั้งคน และจากวันนั้นเมื่อเราสองคนได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น จากถูกใจก็กลายเป็นชอบ และอาจจะเรียกว่ารักก็ได้หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่รีสอร์ท แต่มันก็ยอมรับตรงๆออกมาว่ามันก็ยังพยามยั้งใจไม่ให้รักผมอยู่ เพราะตัวมันเองยังไม่ได้เคลียร์เรื่องของจีจี้ให้เสร็จ ซึ่งอันที่จริงมันก็คิดว่ายังไงมันกับจีจี้ก็คงต้องจบ เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนจะรับได้ที่แฟนตัวเองเป็นเกย์ แต่อาจจะทำไม่ได้ในทันทีเพราะมันกับเธอก็คบกันมานาน นอกจากความรักมันก็ยังมีความผูกพันธ์
.. มิน่าช่วงหลังจากที่มันไปทำสกรีนเทสต์ผมถึงเห็นมันกับจีจี้ทะเลาะกันทางโทรศัพท์บ่อยๆ แต่ถ้าผมเป็นผู้หญิงคนนั้น ก็คงทำใจได้ยากเหมือนกัน เพราะว่าไอ้พีมมันก็ออกจะเพียบพร้อมไปทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องฐานะ หน้าตา นิสัย รวมถึงเรื่องบนเตียง .. มันรู้ว่าทำอย่างนี้เป็นเรื่องผิด ผิดทั้งกับผม และผิดทั้งกับจีจี้ แต่ก็ไม่รู้จะให้ทำยังไง เพราะผมก็ดื้อมาก แถมยังชอบทำเรื่องประชดใส่มันสารพัด ..
ผมเข้าใจมันนะ ผมบอกมันว่า อยากจะวางผมไว้ตรงไหนก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง ผมสารภาพว่าผมปิ๊งมันและรักมันในเวลาไม่นาน แต่ผมก็คิดและเจียมตัวเองอยู่ตลอด ผมกล้าพูดว่าผมไม่แคร์ว่ามันจะพูดคำว่ารักกับผมเมื่อไหร่ ผมรอได้ หรือถ้ามันจะไม่พูดเลย ผมก็รับได้ เฉกเช่นเดียวกับเรื่องของผมกับมัน และแฟนมัน ผมรู้และตระหนักดี เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง เพราะฉะนั้นงานนี้ ถ้าพีมมันจะผิดหรือบาป ผมเองก็ผิดและบาปมากไม่ต่างจากมัน ดีไม่ดีจะมากกว่ามันด้วยซ้ำ เพราะผมเป็นมือที่สาม เพราะอย่างนั้นผมเลยพูดและบอกกับมันให้ใจเย็นๆ ผมอยู่ได้แม้จะในฐานะของผัว(เมีย)น้อย ช่วงเวลานี้ก็ให้มันค่อยๆเคลียร์กับแฟนของมันไป อย่างไรผมกับเธอก็อยู่คนล่ะฝากฝั่งโลกอยู่แล้ว
**********************************
มันยาวมากกกกกกก.. ผมพยามโพสต์หลายครั้ง จนเหนื่อย ต้องตัดแยกๆออก ไม่งั้นมันไม่ติด
(งงตัวเองมากเขียนอะไรได้ยาวขนาดนี้)
B a l l o o n
:z2:
-
ยาวจุใจเลยตอนนี้ เสียเลือดกันไปตามระเบียบ
ได้ใช้อีโมตัวนี้แล้วววว :pighaun:
ไม่รู้ทำไมอ่านๆไปแล้วรู้สึกสงสารจีจี้จังเลย
แต่ก็สงสารต้นแทนด้วยเหมือนกัน เจียมเนื้อเจียมตัวสุดๆ
ยังคิดถึงกบน้อยเหมือนเดิม +1 ให้แล้วน๊า
-
:haun4: ยาวสะใจจริงๆ
ในที่สุดพีมกับต้นก็ปรับความเข้าใจกันแล้ว :L2:
-
เฮือกกก ได้เหตุผลที่จีจี้ตัดใจจากพี่พีมไม่ได้แล้ว perfect อย่างงี้ :จ้อบจัง1: นี่เอง
พี่บอลลลลลลลลลลลลลลล
ตกลงมันจบตอนพิเศษแล้วม๊ายอ่ะ หรือมีอีก
-
:sad12: :sad12: :sad12: มาต่อเร็ว ๆ น้า อยากรู้ว่าทำไมสุดท้ายถึงเลิกกัน ทั้งที่รัก
กัน :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เวลาพีมโมโหนี่น่ากลัวอ่ะ
เห้อออ
แล้วทั้ง ๆ ที่เหมือนว่าจะไปกันได้ดีแท้ ๆ แต่ก็ต้องเลิกกันอีกเนอ
-
สงสารจีจี้นะ
ดูเหมือนว่าพีมกับต้นก็รักกันนิ แล้วทำไมถึงเลิกกัน
สงสัยเพราะรู้สึกผิดกับจีจี้แน่ๆ เลย
-
ที่ต้องเลิกกันก็เพราะ นายเอกหรือพระเอกไม่ใช่ต้นแทน
แต่เป็นน้องน้ำเชี่ยววววว :z2:
-
นักร้องไซส์ใหญ่..
อักษรย่อ..พ
-
เฮือกกกกกกกกกกกก พี่พีมผู้เก่งกาจ
ต้นแทนน่ารัก แต่เลิกกันทำไมอ่า
แต่ก็ดีแล้ว เพราะน้ำเชี่ยวน่ารักกว่า
-
คิดถึงน้ำเชี่ยว :o12:
-
:z1: นี่คือความหลังที่เราไม่จำเป็นต้องลืม
แต่จำไว้ว่ามันคือส่วนหนึ่งในชีวิตเพราะอย่างน้อย
นายก็มีน้องน้ำเชี่ยว...ใช่มั้ย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
ถึงจะรักกันมากมายขนาดไหน แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องเลิกกันจนได้
แต่เหตุผลของการเลิกกันมันคืออะไรอ่ะ???
รอติดตามตอนต่อไปนะฮะ :-[
-
แล้วมันจบกันได้ยังไงล่ะนี่...อออกจะรักกันขนาดนี้
ลุ้นๆต่อ
คิดถึงน้ำเชี่ยวแล้ววว
-
หลังจากอ่านและเสียเลือดไปแล้ว :haun4: ความรู้สึกที่ตามมาคือสงสารต้น..
เพราะในที่สุดเค้าก็ต้องเลิกกันแต่อย่างน้อยพีมยังมีจีจี้ และต่อมาก็มีน้องเคโระน้อย
แต่ต้นอ่ะ...เหลือใครหว่า?? :sad4:
-
รักกันแต่ก็ต้องเลิกกัน
แต่ก็ทำให้พีมเป็นเกย์
มารักกะน้ำเชี่ยว
555+
:z1: :z1:
-
แอบเห็นพี่บอลออนอยู่นี่นา
มาต่อเหอะอะไรเหอะ คิดถึงน้ำเชี่ยวววววกันทั่วหน้า
จิ้มพี่บอลลลล รอค๊าบบบบบบบบบบบบ
v
v
v
-
ตอนพิเศษ ...จะ
อ ว ส า น
วันนี้แน่นอน ค้าบบบบบบบบ
รอแป๊บนึงนะ กำลังเรียบเรียงแก้คำผิดคำตกคำขาด
และ..ขอบอก
มัน
ยาว
มากกกกกกกกกกกกก
(อีกแล้ว)
:z3: B a l l o o n
-
รอๆๆๆครับ..อยากรู้ว่าจะจบยังไง
:เฮ้อ:
-
จะจบจริงเหรอ ตอนพิเศษ :sad4:
-
Special..ความหลังของซูเปอร์สตาร์ (end)
เมื่อเราทั้งคู่กลับจากภูเก็ต ไอ้พีมมีเวลา2วันที่จะสอนให้ผมใช้คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค มันลงโปรแกรมแชทและโปรแกรมที่เกี่ยวกับการสื่อสารทุกประเภท ไม่ว่าจะเป็น Skype,MSN,Facebook,Twitter และยังมีที่ใช้ผ่านมือถืออีกมากมาย เพื่อที่ผมกับมันจะได้ติดต่อกันได้สะดวก และผมจะได้ไม่เหงาระหว่างที่กำลังเตรียมตัวเข้าเรียน
แต่ผมน่ะร้ายกาจกว่าที่มันคิดครับ คุณคิดว่าคนบ้าๆอย่างผมเนี่ยจะทนได้เหรอที่ต้องอยู่ห่างจากมันนานๆ ทั้งที่รู้ว่าตัวมันก็อยู่ไม่ไกลแค่ข้ามประเทศไปแค่นั้น อีก2เดือนกว่าที่ผมจะเริ่มเข้าเรียน ขณะที่มันเพิ่งบินไปได้ไม่ถึงอาทิตย์ ผมก็แอบเอาบัตรเครดิตของมันนั่นแหละ รูดซื้อตั๋วไปสิงค์โปร์แบบไม่มีกำหนดกลับซะเลย ไปเซอร์ไพร์สมันถึงหน้าคอนโดของมันเลยครับ ผมยังจำหน้าตาเหรอหราของมันได้ดี ตอนที่ผมนั้งคุ้ดคู้รอมันหน้าประตูห้องตั้งแต่บ่ายสามยันสามทุ่ม(มันเลิกงานดึกครับ) พอผมเห็นมันเท่านั้น ผมแทบจะกระโดดขี้คอมันเลยทีเดียว จนมันแอบแซวผมว่าทำอย่างกับไม่ได้เจอกันมาเป็นปี ทั้งที่เพิ่งห่างกันยังไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ มันปากดีมากครับ คืนนั้นผมเลยเอาบางอย่างอุดปากมันและหันหลังให้มันอุดผมด้วย..ก็ยันสว่างอ่ะ อิอิ.. สรุปว่า รุ่งเช้าวันถัดมา มันเลยต้องลางานกะทันหัน แห่ๆ~ มันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่ผมนี่แหละที่ไข้ขึ้นไปเลย2วันเต็มๆ..
หลังจากนั้นผมกับมันก็เลยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่สิงค์โปร์ถึงสองเดือนเลยครับ นับว่าเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด เช้าผมตื่นมาทำอาหารเช้าให้มัน แล้วเราก็แยกกันไป มันไปทำงาน ผมไปเรียนภาษา กลางวันถ้ามันงานไม่ยุ่งผมก็จะไปหามันที่ทำงานแล้วไปกินกลางวันด้วยกัน พอเย็นผมก็กลับมาทำอาหารรอมัน ช่วงเสาร์-อาทิตย์ เราก็ขับรถไปเที่ยวชานเมืองบ้าง ไปห้างช็อปปิ้งดูหนังบ้าง.. ผมมีความสุขที่สุด เรียกว่าสุขที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
..แต่ใครเลยจะรู้ ช่วงเวลาแห่งความสุข มักจะมาไว ไปไวเสมอ
โดยเฉพาะกับคนที่มีบาปติดตัวด้วยอยู่แล้ว
.
.
หลังจากกลับจากสิงค์โปร ผ่านไปอีกไม่ถึงปี ตอนนั้นผมเข้าเรียนปีหนึ่งแล้ว ส่วนพีมมันก็กลับไปเรียนต่อปีสุดท้ายที่อเมริกา เวลานั้นผมไม่คิดมากเลย ถึงแม้จะรู้ว่ามันต้องกลับไปอยู่กับแฟนผู้หญิงของมัน เพราะบ่อยครั้งที่เป็นซัมเมอร์ หรือลองวีคเอน มันก็มักจะบินกลับมาหาผม มาอยู่กับผม แม้บางครั้งมีเวลามาอยู่กับผมน้อยกว่านั่งอยู่บนเครื่อซะอีก แต่มันก็มา แค่นั้นที่มันทำก็สร้างความสุขใจให้ผมได้มากมายแล้ว ..หลายครั้งที่ผมรู้สึกว่ามีความสุขมากเหลือเกิน มากจนบางทีอดนึกสงสารใครบางคนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของฝากฟ้าไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร ไอ้พีมมันดีกับเธอไหม มันจะใช้วิธีไหนนะเพื่อที่จะบอกเธอ แล้วเธอจะทำใจได้หรือเปล่า.. ผมจินตนาการว่าเธอต้องเป็นคนที่ดีและน่ารักเหมาะกับไอ้พีมมันมากแน่ๆ
..แต่
มันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ
“ฮัลโหลค้าบบบ..” ค่ำวันหนึ่งผมกดรับสายเรียกเข้า ที่ปลายสายขึ้นว่าเป็นเบอร์ของพีม สุดที่รักของผม
“หึๆ.. นายเป็นใคร? .." แต่เสียงนั้นกลับไม่ใช่มัน
"ไอ้หน้าไม่อาย อย่าคิดว่าวิชามารบนเตียงของนาย จะเอาพีมอยู่นะ ชั้นขอเตือนนายไว้ก่อน ถ้าไม่อยากตกนรกล่ะก้อ เลิกยุ่งกับคนที่มีเจ้าของแล้วซะที ไอ้แมงดา!!”
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ผมลืมไปว่า อดีตผมเคยเป็นตัวอะไร ผมหน้าร้อนไปหมดเมื่อได้ยินประโยคทรามๆ ที่ตรงข้ามกับน้ำเสียงหวานๆเล็กๆของผู้หญิงคนนึง ..ไม่ต้องสงสัยเลยครับ ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครไปได้ ก็ตลอดปีกว่าที่ผ่านมานี้ผมไม่ได้ยุ่งกับใคร ก็มีแต่ไอ้พีมคนเดียวนั่นแหละ
หลังจากได้รับโทรศัพท์โรคจิตของผู้หญิงการศึกษาสูงคนนั้น ก็มีเมสเสจส่งตามมา มันเป็นคลิปวีดีโอครับ.. ผมลังเลที่จะเปิด แต่ไอ้นิสัยอยากรู้อยากเห็นของผมนั้น มันห้ามยากอ่ะ ผมเลยเปิดมัน และก็ได้..ช็อค..อึ้งไปเกือบ3นาที ก็อีบ้านั่นมันเสือกส่งคลิปเรทอาร์ของมันกับคนที่ผมรักมาให้ผมดูน่ะสิ ผมโกรธจนตัวสั่นไปหมดเลยครับ โกรธทั้งไอ้พีม โกรธทั้งอีนั่น นอกจากมันจะเรียนสูงแล้ว แผนมันยังสูงอีกด้วย แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่ยอมหรอก แตกเป็นแตก หักเป็นหักสิว่ะ คิดว่าผมจะยอมเหรอ มันประเมิณค่าผมต่ำไปแล้วครับ ถ้ามันแรงมา ผมก็จะทำให้มันรู้ว่าผมก็แรงไปได้เช่นกัน ..ส่วนไอ้พีม หึๆ เดี๋ยวเหอะ คอยดูนะ ถ้ามันกลับมาล่ะก็ ผมจะทิ่มมันให้จุกเหมือนที่มันทิ่มอีผู้หญิงคนนั้นเลย ฉุนครับ เดือดดาลสุดๆเลยตอนนั้น
..ช่วงนั้น เรียกว่าผมใช้อารมณ์เหนือเหตุผลจริงๆครับ ทั้งที่ผมเองก็ยังไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากไอ้พีมเลยสักครั้ง และที่สำคัญผมกลับลืมไปว่า เป็นผมเองต่างหากที่มาทีหลัง แต่ผมกลับวางแผนที่จะเอาคืนฝ่ายนั้นอย่างแสบสันที่สุด
เป็นเวลากว่าครึ่งปีครับที่ผมและยัยนั่นเล่นสงครามประสาทใส่กัน มันส่งคลิปเรทอาร์มา ผมก็อ้อนให้ไอ้พีมกลับมาแล้วจัดการส่งคลิปเรทเอ็กซ์กลับไปแม่งเลย มันส่งรูปไอ้พีมหลับบนเตียงของมันมา แต่ผมจะส่งรูปไอ้พีมหลับทั้งที่ยังแก้ผ้าแล้วมีผมนอนอยู่บนอกมันไป เอาสิ ..จนหลังๆผมจับทางยัยนั่นได้ครับ เธอเหนือกว่าผมตรงแค่ ความรักเก่าๆที่มันทอแน่นเป็นความผูกพันธ์ แต่ในทางปฏิบัติหรือทางกายแล้ว ไอ้พีมมันมีแต่จะออกห่างยัยนั่นขึ้นทุกวันครับ ผมรู้..เพราะยิ่งนานวันความเป็นเกย์ในตัวไอ้พีมมันก็ยิ่งแรงขึ้นๆ จากเมื่อก่อนผมเห็นมันยังดูรูปโป๊ผู้หญิงบ้าง ผู้ชายบ้าง หรือบางทีไปไหนๆด้วยกัน มันจะมองผู้หญิงสวยๆก่อนผู้ชาย แต่เดี๋ยวนี้ผู้หญิงมันแทบจะไม่แลแล้วครับ ถ้านังชะนีตนนั้นไม่สวยเทพจริงๆไม่ทำให้มันเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้หรอก หึๆ.. เรียกว่าในทางรสนิยมและความต้องการทางร่างกาย ผมกินเธอขาด เกย์ลองเป็นแล้วมันไม่มีทางกลับใจได้หรอกครับ
..ช่วงสุดท้ายก่อนที่ไอ้พีมมันจะเรียนจนกลับมา อยู่ๆผมก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง ผมรู้ครับว่าใครส่งมา ผมเปิดออกดู ข้างในเนื้อความมันมีเนื้อความว่า.. บริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ได้ตอบรับและพร้อมให้ไอ้พีมเข้ามาเซ็นสัญญาเป็นนักร้องในสังกัดแล้ว ..ผมอ่านจดหมายนั้นด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างประเดประดังตีกันยุ่งไปหมด คราวนี้นับว่าเธอจี้ถูกจุดครับ เธอฉลาดมากที่กำลังใช้ความรักของผมที่มีต่อพีม เป็นยาปฏิชีวนะเพื่อเร่งการทำลายตัวตนของผมเอง ในซองนั้นนอกจากจะมีจดหมายแล้ว ยังมีใบจบการศึกษาด้วยเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยอันดับต้นของโลก ภาพถ่ายมันกับพี่สาวในวันรับปริญญา ใบตอบรับจากโรงเรียนดนตรีอันดับหนึ่งของอเมริกาที่ใครๆก็อยากเข้าเรียน .. ใช่ครับ เธอกำลังทำให้ผมเห็นว่า ไอ้พีมอยู่สูงจากผมแค่ไหน และความฝันสูงสุดของพีมคืออะไร .. และสุดท้ายผมจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวที่น่ารังเกียจขนาดไหน ที่จะเอาตัวเองมาขวางอนาคตของมัน ทั้งที่มันเองก็ยังไม่เคยพูดว่ารักผมสักคำเลย ..จะว่าไป ถ้าเทียบกันแล้ว ผมกับดนตรี พีมมันอาจจะรักดนตรีมากกว่าผมซะอีก
ของชิ้นสุดท้ายที่ยัยนั่นส่งให้ผม มันทำให้ชีวิตของผมเป๋ไปช่วงหนึ่งเลยครับ ผมรักพีม รักมันมาก รักมันจนไม่กล้าเอาตัวเองไปเป็นสาเหตุให้มันสูญเสียอนาคตในการเป็นนักร้อง ..จะเป็นยังไงนะ ถ้าไอ้พีมมันเกิดดังขึ้นมาแล้ว ถูกคุ้ยข่าวออกมาได้ว่ามันซุกอดีตเด็กขายตัวคนนึงไว้ในฐานะคนรัก หรือมันถูกซักจากนักข่าวว่ามันเป็นเกย์หรือเปล่า หรือถ้ามันถูกสังคมประมาณว่าเป็นรักร่วมเพศจนไม่มีที่อยู่ได้ในสังคมนี้ ความฝันมันจะพังทลายหรือมั้ย แล้วตอนนั้นผมล่ะ ผมจะเป็นอย่างไร ผมจะช่วยอะไรมันได้
แต่แล้วก็เหมือนอะไรบางอย่างข้างบนฟ้าดลบันดาล ช่วงเวลาที่ผมรู้สึกสับสนในชีวิต ผมก็ได้เจอกับพี่ทินอีกครั้ง(จำได้มั้ยครับ พี่ทินคนที่ผมเจอวันที่ไปรอไอ้พีมทำสกรีเทสต์ ที่บริษัท GS เอนเตอร์เทนเมนต์) ตอนนี้พี่ทินทำงานเป็นผู้บริหารสถานีวิทยุในบริษัทที่เรียกว่าเป็นคู่แข่งของGSเลยครับ ..พอผมได้คุยกับพี่ทิน เขาก็สารภาพให้ผมฟังว่า วันนั้นที่พี่เขาได้เจอกับผม นั่นเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตเขาเลย เพราะเขากำลังจะต้องย้ายงานจากGS ไปทำที่บริษัทคู่แข่ง เขาถูกซื้อตัวด้วยเงินมากว่าถึง2เท่า ตอนนั้นเขากลุ้มใจ เพราะGSเองก็นับว่าเป็นบริษัทที่มีพระคุณกับเขา แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจที่จะย้าย เพราะยังไงก็ต้องคิดถึงอนาคตของตัวเองและครอบครัวเป็นเรื่องสำคัญ..
คำว่า ..อนาคต.. ที่ออกจากปากของพี่ทินวันนั้น ทำให้ผมสำเนียกอะไรบางอย่างขึ้นมาในใจ บางทีการตัดสินใจที่เด็ดขาดของผมอาจทำให้อนาคตของไอ้พีมชัดเจนและง่ายขึ้น
.
.
“ต้น..เราให้” หลังจากที่ไอ้พีมมันกลับมาจากอเมริกา มันก็มาคลุกอยู่กับผมที่คอนโดหลังใหม่ที่มันซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดผมเมื่อปีที่แล้ว มันชอบเซอร์ไพรส์ผมด้วยการซื้ออะไรแพงๆสวยๆงามๆให้ผมครับ และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน พีมมันสวมโลหะเส้นเล็กๆลงที่คอของผม ขณะที่ผมมัวแต่สนใจกับการอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมสอบเก็บคะแนนในอีก2วันข้างหน้า
“ขอบใจนะ..ทำตัวน่ารักอีกแล้ว ต้องหอมทั่วหน้าเลยมั้ย” ผมก้มมองดูแหวนทองคำขาววงเก๋ที่ถูกร้อยติดกับสร้อยเส้นเล็กบนคอผม แล้วเงยหน้าขึ้นหอมแก้มและจูบขอบคุณมันไปจนทั่วใบหน้า ตั้งแต่มันรู้ว่าจะได้ทำเทปกับค่ายเพลงยักษ์ มันดูร่าเริงสดใสขึ้นกว่าก่อนเยอะมากๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะเป็นมันที่เป็นฝ่ายอมยิ้มและคอยฟังสิ่งที่ผมจะพูด แต่ตอนนี้กลับเป็นผมซะมากว่าที่จะนั่งฟังมันเล่าเรื่องการไปฝึกร้องเพลง เล่นดนตรี ซ้อมเต้น แต่งเพลงที่บริษัท แววตามันดูมีความสุขมากๆ มากจนผมรู้สึกใจหาย เพราะอีก3เดือนข้างหน้า ก็จะถึงวันที่มันได้เดบิวท์ เปิดตัวในฐานะนักร้องหน้าใหม่ของค่ายแล้ว
..ส่วนเรื่องของจีจี้แฟนมัน สุดท้ายเธอก็ยอมลามือไปเองในที่สุด ผมรู้ ทั้งหมดไม่ได้เกิดจากผม แต่เป็นเพราะไอ้พีมมันมากกว่า และผมมารู้ทีหลังว่า ช่วงหลังๆไอ้พีมมันก็ถูกแฟนมันเอาคืนด้วยการแอบไปคบกับคนอื่นสวมเขาให้มันด้วยเหมือนกัน ผมไม่รู้ระหว่างไอ้พีมกับจีจี้ ใครเป็นฝ่ายนอกใจใครก่อน แต่ผมก็พอเดาออกว่า เรื่องนี้ไอ้พีมมันก็คงรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ เสียความรู้สึก รวมทั้งเสียหน้าด้วยไม่มากก็น้อยล่ะ ..ยิ่งใกล้จะถึงวันที่มันต้องกลับมาอยู่ที่ไทยแบบถาวรซึ่งก็มีผมหัวโด่อยู่ มันก็เลยต้องเคลียร์เรื่องของมันกับเธอให้ชัดเจนที่สุด ผมก็ไม่ได้ดีใจอะไรมากมายนัก เพราะผมรู้ ยัไงมันก็ต้องออกมาในรูปแบบนี้ ถึงไอ้พีมมันจะไม่มีมีผม ยังไงมันก็ต้องเลิกกับเธอวันยังค่ำ เว้นแต่เธอจะรับได้ที่มันเป็นเกย์ แต่ส่วนนึงผมก็นับถือในความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเธอนะ ที่ไม่เอาเรื่องที่ผมแอบส่งคลิปส่งรูปไปเพื่อแกล้งเธอ ไปร้องแรกแหกกระเชอฟ้องไอ้พีมมัน เกมส์นี้เลยมีแค่ผมกับเธอเท่านั้นที่รู้กัน ฟาดฟันใส่กันอยู่สองคน ..จริงๆแล้วทุกวันนี้เธอก็ยังมีโทรมารังความนผมอยู่บ้าง คงเพราะเธอแค้นที่พีมมันมาคลุกอยู่แต่กับผมมั้ง มีหลายครั้งที่เธอส่งคนมาต่อรองกับผม ไม่ว่าจะด้วยเงินจำนวนมาก แลกกับการที่ผมจะทิ้งไอ้พีมไปซะ หรือหน้าที่การงานในตำแหน่งสูงๆทันทีที่ผมเรียนจบ แค่เพียงผมสัญญาว่าจะเลิกกับพีม .. แต่คนอย่างผม ต้นแทนน่ะ ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ต่อให้เธอเอาเงินมากองไว้ข้างหน้าผมสักร้อยล้านผมก็ไม่แลหรอก เพราะคนเดียวและคนสุดท้ายที่จะซื้อผมได้ด้วยเงิน คือไอ้พีม พีราณุ เมื่อ2ปีก่อนนู้นเท่านั้น ต่อไปนี้มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับผมอีกแล้ว
ช่วง2เดือนก่อนการเดบิวท์ของพีม มันเริ่มมีผลงานถ่ายแบบ ถ่ายมิวสิควีดีโอ รวมถึงงานสัมภาษณ์เล็กๆน้อยๆตามรายการทีวีบ้างแล้วครับ ก็เป็นอย่างที่ผมคาดไว้ไม่มีผิด ด้วยหน้าตาอย่างมัน โพรไฟล์ไฮโซๆอย่างมัน มีหรือจะไม่เป็นที่สนใจ ขณะที่มันมีคนรู้จักมากขึ้น ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างผมกับมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจากเมื่อก่อนที่เราจะไปกินข้าวดูหนังด้วยกันอาทิตย์ล่ะครั้งสองครั้ง ตอนนี้กลายเป็นว่าไอ้พีมไม่มีแม้แต่เวลาจะดูหนังกับผมเลย อย่างมากก็ได้กินข้าวด้วยกันไม่ถึงชั่วโมงแล้วมันก็ต้องไป ไม่ใช่ว่ามันกลัวจะมีใครสงสัยว่ามันเป็นเกย์หรอกนะครับ เพราะผมก็ไม่ได้ออกสาวจนคนสงสัย แต่มันต้องไปเข้าห้องอัดบ้าง ซ้อมเพลงซ้อมเต้นของมันครับ ดูแล้วมันคงรักทางนี้จริงๆ
.
.
กระทั่งถึงวันเดบิวท์ของมัน วันนั้นตรงกับวันสอบไฟนอลวันสุดท้ายของผมพอดี ตอนเช้าก่อนเข้าห้องสอบ ไอ้พีมมันโทรหาผมบอกว่าถ้าผมสอบเสร็จแล้ว ให้รีบกลับคอนโดทันที มันอยากให้ผมดูมันทางทีวี แล้วรอมันกลับมาบ้าน เราจะฉลองกันสองคน น้ำเสียงมันฟังดูสดชื่นและมีความสุขมากๆ ผมตอบมันกลับไปว่า ให้มันทำทุกอย่างให้เต็มที่ผมจะคอยเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ มันจูบผมผ่านโทรศัพท์หนึ่งทีแล้วมันก็บอกว่า เย็นนี้มันมีอะไรจะเซอร์ไพรส์ผม และมันจะบอกความลับบางอย่างกับผมด้วย ผมก็บอกกลับไปว่า จะรอและจะทำอาหารอร่อยๆไว้ให้มันกลับมากิน ..
ผมไม่รู้เลยครับ ว่าวันนั้นจะกลายเป็นวันสุดท้ายของเราสองคน
ผมไม่ได้คิดและเตรียมใจไว้เลย แม้ว่าผมจะมีแผนอยู่แล้วว่าจะค่อยๆห่างจากมันไป
ถอยกลับมายืนตรงจุดของคำว่าเพื่อน
แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายใจมัน ไม่คิดที่จะทำให้มันเจ็บ
..หรือว่ามันอาจเป็นเพราะผลกรรมที่ผมและมันก่อสร้างกันขึ้นมา
เรื่องต่างๆมันถึงต้องจบลงเช่นนี้
เย็นวันนั้น ผมรีบกลับมาตามที่มันบอก ผมเข้าครัวทำ สปาเก็ตตี้ซอสเห็ด ทำซูชิหน้าต่างๆไว้รอมัน พอตกเย็นหลังจากรายการที่ถ่ายทอดคอนเสริต์เดบิวท์ของมันจบไปได้ซักชั่วโมง อาหารทุกอย่างก็ถูกจัดเรียงสวยงามบนโต๊ะ ผมอดคิดถึงหน้าตาหูตั้งตาโตเวลาที่มันเห็นอาหารของโปรดมันไม่ได้ แต่จนแล้วจนรอดที่ผมนั่งรอมันกลับมา กว่า3ชั่วโมงมันก็ยังไม่โผล่กลับมาสักที ผมโทรเข้ามือถือมันก็ดันปิดเครื่องอีก จนผมเริ่มนั่งมองอาหารมากมายจนโต๊ะ ในใจก็นึกโกรธมัน ที่บังอาจนัดผมให้ผมรอแกร่วกว่า3ชั่วโมง จัวหวะนั้นก็มีโทรศัพท์จากบรรดาเพื่อนของผมที่มันพากันเฮตะโลไปเที่ยวฉลองสอบเสร็จที่ผับแห่งหนึ่งไม่ไกลจากคอนโดผมนัก ผมจึงตกลงว่าจะแว๊บไปสักแป๊งหนึ่ง แล้วผมก็แมลเสจไปบอกไอ้พีมว่าจะออกไปฉลองกับเพื่อน ประมาณสัก2ชั่วโมงเดี๋ยวกลับ พร้อมกับเขียนโน๊ตแปะบอกมันไว้ที่ข้างตู้เย็น คิดว่ายังไงมันคงต้องติดงานแบบที่ปลีกตัวไม่ได้แน่ๆ เลยไม่สามารถโทรมาบอกผมได้ ถ้าอย่างนั้นก็เอาไว้ฉลองรอบดึกไปก็แล้วกัน .. พอไปถึงที่ผับ ผมก็ถูกไอ้พวกเพื่อนตัวดีมันยกกระดกเพียวกันรอบโต๊ะ ผมไม่คิดเลยว่าการที่ผมเว้นห่างไปจากการกินเหล้านานๆ จะทำให้ผมคออ่อนลงได้ถึงขนาดนี้ บวกกับคืนก่อนหน้า ผมอดนอนเพื่ออ่านหนังสือสอบ ทำให้คืนนั้นผมเมาสะโหลสะเหลได้ในเวลาอันรวดเร็ว สิ่งที่ผมพอจำได้ก่อนที่ผมจะกระดกแก้วท้ายๆคือเห็นไอ้พี่อาร์ท อดีตแฟนคนก่อนนู้นที่มันเคยเลี้ยงผมอยู่พักนึง เข้ามาร่วมวงกับพวกเรา ผมรู้นิสัยไอ้พี่อาร์ทครับ ผมเลยแอบกระซิบไอ้แมวเพื่อนคนที่คอแข็งที่สุดในกลุ่มของผมว่า
“ยังไงมึงก็ต้องพากูกลับคอนโดให้ได้ อย่าทิ้งกรู” และไอ้แมวมันก็รับปากผมเป็นดิบดีแล้ว
..แต่สุดท้ายก็ไม่รู้ว่า ทั้งหมดมันมาไงไปไง ผมถึงมารู้สึกตัวอีกที เมื่อตัวเองนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงในห้องที่คอนโดของผมเอง และที่ร้ายไปกว่านั้นคือ ผมรู้สึกว่าส่วนกลางลำตัวของผมกำลังถูกใครบางคนปรกเปรอด้วยมือ ร้ายไปกว่านั้นช่องทางด้านหลังของผมยังรู้สึกเจ็บๆและแน่นไปหมด ใช่แล้วครับผมกำลังถูกใครสักคนทำรักอยู่ วินาทีที่ผมลืมตาขึ้นแล้วพบว่าคนที่กำลังจัดการกับส่วนหน้าและหลังของผมไม่ใช่ไอ้พีม !! เพราะไอ้พีมตัวจริงมันกำลังยืนช็อคจนเส้นเลือดปูดโปนอยู่ที่ประตูห้องตรงนั้น..
ทุกสิ่งมันเกิดขึ้นเร็วไปหมด หลังจากผมตั้งสติได้ ยังไม่ทันที่จะถีบไอ้พี่อาร์ทที่เสือกมารนหาที่ตายอยู่ใต้หว่างขาผม ไอ้หมาบ้าพีมมันก็พุ่งเข้ามาก่อนแล้ว มันใช้มือมันทั้งสองข้างขยำหัวไอ้พี่อาร์ทออกมาจากตัวผม สิ่งที่มันด่าออกมาผมแทบจะไม่เชื่อว่าผู้ดีอย่างมันจะด่าได้ ..นาทีนั้นผมรู้ครับ นิสัยอย่างไอ้พีม ถ้ามันทำตัวห่ามๆและพร้อมจะราวีได้ทุกเมื่ออย่างนี้ คือ มันเมาแน่ๆ ดูแล้วมันคงจะไปฉลองกับพวกทีมงานและเพิ่งกลับมาเหมือนกัน .. ผมเห็นแววตามัน และแรงมหาศาลของมันแล้ว ได้แต่แหกปากร้องออกไป ให้ใครสักคนเข้ามาช่วย ไม่อย่างนั้นไอ้พี่อาร์ทอาจจะตายใต้ตีนไอ้พีมมันได้ และก็นับว่าโชคดีที่ไอ้พวกเพื่อนผมมันไม่ทิ้งผมจริงๆ ก็มันเล่นนอนกองกันอยู่ข้างนอกห้องนอนของผมเป็นขโยงอย่างนั้น พวกมันเข้ามาและก็ลากไอ้พี่อาร์ทหลุดจากน้ำตีนไอ้พีมได้สำเร็จ ผมบอกพวกมันว่าให้รีบออกไปให้เร็วที่สุดไม่ต้องห่วงผม พวกมันก็พอรู้ครับว่าผมกับไอ้พีมอยู่กินด้วยกัน เลยยอมออกไปในทันที
“เพี๊ยะ!!!” เหอะ..ไม่ต้องสงสัยครับ หน้าผมชาดิกขนาดนี้ ผมโดนตบเข้าเต็มๆเลยครับ คาดว่าคงเลือดกลบปากกันเลยทีเดียว ก็มันเมาหนิ ถ้ามันยังสติดีอยู่คิดว่ามันก็คงยั้งมืออยู่บ้าง ผมก็ก้มหน้ารับสภาพไปล่ะครับ จะให้ทำยังไง ก็มันเข้ามาเห็นตอนไคล์แม๊กซ์ซะขนาดนั้น
“ต่ำ!! สันดานต่ำๆ!! ขุดยังไง ก็ขุดไม่ออกใช่มั้ย!!!” มันเข้ามาดึงคอเสื้อผมจนตัวแทบลอย แล้วตะโกนใส่หน้าผมลั่นห้องไปหมด
“ตอบชั้น!! นายนอนกับไอ้พวกนั้น ตอนที่ชั้นไม่อยู่ ใช่! มั้ย! ห๊ะ!!” จากคำถามของมัน ทำเอาสมองผมขาวโพลนไปชั่วขณะ ถ้ามันหมายถึงเรื่องผมกับไอ้อาร์ทนั่นผมอาจไม่ปฏิเสธ แต่นี่มันคิดได้ยังไงเรื่องผมจะนอนกับเพื่อนผมทุกคนได้ ผมมองหน้ามันแทนคำตอบครับ น้ำตาผมไหลอาบแก้ม ผมสงสารตัวผมเอง และก็สงสารมันด้วย
“ฮึก.. นายรู้มั้ย ฮึก.. วันนี้ชั้นตั้งใจอะไรไว้” ห๊ะ.. ไอ้พีมมันร้องไห้ อยู่ๆไอ้พีมมันก็ร้องไห้ออกมา
..เพราะผม ผมทำให้มันร้องไห้
..ทำไม.. ทำไมต้องเป็นเพราะผม
“ชั้ น .. ตั้ ง .. ใ จ จะ ..จะ บ อ ก กั บ.. นาย.. ฮึกๆ.. บอกคำนั้ น ..คำ ที่ นาย อยาก ได้ ยิน!!”
..รัก..
ใช่..ผมอยากได้ยินมันพูดว่ามันรักผม แต่ ทำไม.. ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ยิ่งผมมองเห็นน้ำตามากมายที่กำลังไหลลงอาบแก้มมัน มันยิ่งสะท้อนความเลวในตัวผมให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ผมกำลังวางแผนที่จะค่อยๆหายไปจากชีวิตมันในขณะที่มันกำลังจะบอกว่ารักผม .. ผมกำลังนอนให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ปรนเปรอให้ผมในขณะที่มันกลับมาเพื่อจะบอกรักผม ..และที่สำคัญที่สุดคือผมนี่แหละที่กำลังจะกลายเป็นคนที่ดึงให้ชีวิตมันตกต่ำ ทั้งๆที่ผมพร่ำบอกบอกตัวเองอยู่ทุกวันว่ารักมัน ทำไมความรักของผมมันถึงได้เลวร้ายอย่างนี้ นี่หรือที่ผมรักมัน แล้วทำไมมันถึงยังต้องร้องไห้ เสียใจให้กับคนอย่างผม
“พีม.. เราจบกัน เท่านี้เถอะ” นี่ล่ะครับ.. คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำให้มันได้
“นาย..ว่า..อะไรนะ” ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว คงป่วยการณ์ที่ผมจะแก้ตัวให้มันเข้าใจอะไรๆ ก็ในเมื่อผมเองก็จะไปจากมันอยู่ดี ถึงดีกันไปตอนนี้ วันข้างหน้าก็ต้องจากกัน สู้ให้มันเจ็บตอนนี้ คิดว่าผมเป็นคนเลว แล้วตัดใจไปจากผมซะยังจะง่ายกว่า
“เราไม่ต้องการอะไรจากนายอีกแล้วพีม วันนี้ พ..พี่อาร์ทบอกเราว่า อยากมาคืนดีกับเรา” ผมพูดออกไปได้ยังไงไม่รู้ ทั้งที่ไอ้พีมมันกำลังยืนร้องไห้ต่อหน้าผมอยู่ขณะนี้
“เขาเขียนเช็คให้เรา 5ล้าน แลกกับการกลับไปคบกัน” ผมเดินไปเ้ปิดลิ้นชักหยิบเอาเช็คจำนวน5ล้านที่จีจี้เคยให้คนเอามาต่อรองกับผมขึ้นมา ..รู้สึกเจ็บเหมือนใครเอาหอกแหลมมาทิ่มผมซ้ำแล้วซ้ำอีก
“นี่.. ที่ผ่านมา นายอยู่กับเรา เพราะเงิน อย่างนั้นเหรอ” ผมพยักหน้าตอบมันไปเบาๆ ท่ามกลางม่านหมอกน้ำตาที่ผมใช้กำลังอย่างมากที่จะบังคับไม่ให้มันไหลลงมา
“แต่ที่นี่ เป็นที่ของเรา ชั้นกับนาย!!” มันโก่งคอตะเบงเสียงออกมาลั่น พร้อมกับเข้ามาคว้าเอามือของผมไว้
“ชั้นก็จะไม่ไปไหน .. นายอยากจะมาก็มาได้ ค่าตัวชั้น 4แสน นายก็รู้หนิ” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ผมพูดบอกมันไปพร้อมกับปล่อยมือจากมันในที่สุด
และนั่นก็เป็นเพียงเวลาชั่วเสี้ยวนาทีที่ผมเห็นแววตาดูถูกเหยียดหยามในดวงตาของมันที่มีให้กับผมอีกครั้ง
.
.
.
จากวันนั้นผ่านมาจนถึงวันนี้ เกือบ 5ปีแล้วครับ สำหรับความสัมพันธ์ของผมกับมันที่มีร่วมกับมันมา แม้ว่าช่วง3ปีหลัง หลังจากวันที่ผมทำให้มันเจ็บ และสิ่งที่มันตอบโต้ผมกลับมาจะมีแต่ความเกรี้ยวโกรธ รุนแรง และเจ็บปวด พร้อมเช็คใบล่ะ 4แสน จำนวนนับไม่ถ้วน แต่ผมก็ยังรู้สึกถึงความสุขอยู่ดี
..ผมมีความสุขเมื่อได้มองเห็นมันโลดแล่นอยู่ในจอทีวี
..ผมมีความสุขที่เวลาขับรถผ่านไปที่ถนนเส้นไหนๆแล้วเห็นภาพโฆษณาที่เป็นรูปมัน
..ผมมีความสุขที่ผมยังมีโอกาสได้สวดมนต์ขอพรให้มันพบเจอแต่คนดีๆ และไม่เข็ดขยาดกับความรัก
..ผมมีความสุขที่ได้ภาวนาในทุกๆคืน ให้ความกลัวในผลกรรมที่เราเคยทำไว้กับผู้หญิงคนนึงจงหายไปในเร็ววัน
และ
..ผมมีความสุขที่หลายๆครั้งผมมีโอกาสได้เปิดเพลงที่มันเป็นคนร้อง
ใช่ครับ ทุกวันนี้ผมเรียนจบแล้ว ผมทำงานเป็นดีเจที่คลื่นวิทยุแห่งนึง ที่พี่ทินลงทุนลงแรงแยกออกมาทำเองเมื่อ3ปีก่อน ชีวิตผมไม่ใช่คนเร่ร่อนอีกต่อไป แม้ผมจะไม่มีคนรัก แต่ผมมีเพื่อนมากมาย และที่สำคัญผมมีพี่ทิน พี่ชายคนสำคัญ คนที่ดึงผมขึ้นมาจากกองทุกข์เมื่อ 3ปีที่แล้ว
และถึงแม้วันนี้ผมจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า เจ้าปีศาจร้ายตนนั้นของผม ปีศาจร้ายที่มันมักจะมาทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดทว่าสุขใจ ได้เดินจากผมไปแล้ว และมันจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก ผมก็จะต้องอยู่ต่อไปให้ได้ อยู่เพื่อรอดูความสำเร็จของมันไปอีนานๆ
อยู่เพื่อ..
เผื่อว่าวันนึงข้างหน้าหากมันหกล้มลง แล้วผมอาจจะได้เป็นคนสุดท้ายที่จะยื่นมือออกไปแล้วบอกกับมันว่า..
..ลุกขึ้นสู้ต่อไปสิ พีม เราจะคอยเป็นกำลังใจให้นาย อยู่เสมอ..
.
.
[wma=300,50]http://www.opendrive.com/files/6176137_UEQJz_4816/Sofa-???????????????????????????.mp3[/wma]
(เอาเพลงมาให้ฟัง สบายๆครับ) (http://balloon9.multiply.com/video/item/3/3)
ตอนพิเศษ....จบแล้วค้าบบ
*****************************************
เฮ้อออออ ... จบแระ
หนุก ไม่หนุกยังไง อยากให้คนอ่านทุกท่านมาเชียร์ความรู้สึกด้วยกันนะครับ :L2:
ปล.ส่วนตอนปกติ ก็จะมาลงให้เร็วๆนี้แหละ จำได้ไหมเอ่ยว่า ถึงตอนไหนแล้ว (ผมจำไม่ได้ เดี๋ยวต้องเปิดไปดูอันเก่าก่อน)
B a l l o o n
-
<center>lสนุกมากมายครับ</center>
-
o13 สุดยอดค่ะ สงสารต้นแทนอ่า (ปันใจจากน้ำเชี่ยวแปบนึง :laugh:)
-
เสียน้ำตาตอนตีสามอ่ะ :m15:
สงสารต้นแทนมากเลย...เข้าใจความรู้สึกของต้นแทนเลยนะ
รักมาก แต่ก็ต้องเห็นอนาคตของคนที่รักสำคัญกว่าความรู้สึกของตัวเองอ่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
สงสารต้นแทนอ่ะ...สงสารต้นแทน T^T
พีเอส ,, ตอนนี้สนุกมากเลยฮะ...ทำให้รู้เลยว่า ทำไมพี่พีม เค้าถึงไม่เปิดใจให้น้ำเชี่ยวง่าย ๆ สักที
แต่ก็เชื่อว่า สักวัน น้ำเชี่ยวคงทำให้พี่พีมลืมอดีตได้นะ ^^'
-
:m15: ร้องไห้ก่อนไปสอบเลยนะเนี่ย
สงสารต้นแทนอ่ะ ทั้งๆที่รักกัน ทำไมไม่สมหวังนะ :monkeysad:
-
อยากให้พีมรับ น้ำเชี่ยวรุกมากกว่า
-
ฮือออ เป็นโศกนาฏกรรมความรักของต้นแทนกับพีมจริงๆ เลย
ขอบคุณต้นแทนที่เสียสละเพื่อพีม ขอบคุณพีมที่เปิดใจอีกครั้งให้น้ำเชี่ยว
และขอบคุณพี่บอลที่จะมาลงต่อไวๆ นะค๊า อยากให้ถึงตอนปัจจุบันที่เคยอ่านไว้ล่าสุดไวๆ
ปล...ที่แท้ต้นแทนก็เป็นดีเจคลื่น seed นี่เอง ... อ่ะ ล้อเล่น >.<
-
ต้นแทนน่าสงสารจริงๆ
ความรักที่ต้นแทนมอบให้พีม เป็นความรักที่ไม่เห็นแก่ตัวจริงๆ
:กอด1:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารต้นมากมาย..คนที่เคยทำความผิดแม้จะไม่ได้ทำแต่ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็มักจะตกเป็นผู้ต้องหาเสมอ...
อืม แล้วตอนนี้ที่ต้นเป็นดีเจเนี่ย พีมรู้รึปล่าว...
แล้วถ้าเค้าได้กลับมาเจอกัน จะยังเป็นเหมือนเดิมมั้ยเนี่ย....
อย่าให้ต้น พีมดีกัน อแต่ก็เชียร์ พีม น้ำเชี่ยว... :z3:
-
สงสารต้นแทนมากๆเลย ความรักที่ต้นแทนมีให้พีมเป็นรักที่เป็นรักจริงๆ
จะเป็นไรมั้ย ถ้าอยากให้พีมคู่กะต้นแทนมากกว่า ไม่ใช่ไม่เชียร์น้ำเชี่ยวนะ
แต่อ่านแบบนี้แล้วรู้สึกว่าที่ทั้งคู่เลิกกัน เพราะเข้าใจผิดอ่ะ ไม่ใช่หมดรัก :monkeysad:
-
ความรักที่ผ่านมาแล้ว..จะเป้นกำลังใจให้เราอยู่ต่อไป
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สุดยอดดด
สุดยอดจริงจริง
truly madly deeply
เป็นเพลงโปรดเราเลยนะ
ดีใจจังที่มีเพลงที่ชอบที่สุดอยู่ในนี้ด้วย
ขอบคุณมากน๊ะจ๊ะ
-
อดีตผ่านไปแล้วช่างมานนน
ปัจจุบัน ต้องน้ำเชี่ยว คนเดียวเท่านั้น :o8:
-
ความรักชนะทุกสิ่งจริง ๆ เล้ย
-
ความรักชนะทุกสิ่งจริง ๆ เล้ย
-
:เฮ้อ: ไม่รู้จะเชียร์ ต้นแทน หรือ น้ำเชี่ยวดี :เฮ้อ:
-
งะ ต้นแทนน่าสงสาร :monkeysad:
-
อย่างนี้นี่เอง ทำให้พีมกลัวที่จะรักใครสักคน
สงสารตั้งพีมในอดีต แล้วก็ต้นแทนด้วย
พีมรับรักเจ้าเคโระซักทีสิ จะได้มีความสุขกับความรักซะที
รออ่านตอนปกติอยู่น๊า
-
:o12: ต้นน่าสงสาร
-
ต้นน่าสงสารมาก
:m15: :m15:
-
ฮืออออออ T________T :o7:
ต้น ต้น~ น่าสงสารอ่า ฮืออออๆๆ~
:sad2:
ไม่ไหวอ่ะ ร้องไห้จนปวดหัวไปหมด ยิ่งฟังเพลงสุดท้ายแล้ว o6
คุณบอลขาาาา .... ขอให้น้ำเชี่ยวมาเติมน้ำตาลให้ด่วนๆๆๆเลยคร๊ะ
-
T______Tเศร้าง่ะ
ต้นแทนนนน ฮึกๆๆฮือ
น่าสงสาร แง้ๆๆๆๆ
(บ้าไปแล้ว)
ไม่เป็นไรๆรอน้ำเชี่ยวค๊าบ
-
มานั่งรอน้ำเชี่ยวคร้าบบ
น่ารักสุดๆ
:o8: :-[ :o8: :-[
-
สงสารต้นอ่ะ
-
กำลังติดงอมแงม อยากอ่านภาคปัจจุบันต่อแล้วอ่ะ คนแต่งมาต่อเถอะค่า
-
สนุกๆๆๆ ได้รู้ว่าเมื่อก่อนพีมเป็นยังไง
รออ่านตอนปัจจุบันครับ
o13
-
สงสารต้นอ่ะ เห้อ อ่านแล้วเส้า
ทั้ง ๆ ที่ไม่ผิดอะไรเลย แต่ว่าต้องเลิกกับพีม
แล้วจะรีเทินกันมั๊ยหว่า ??
แต่ว่าคงไม่หรอกเนอะ
ถ้ามีรีเทินสงสารน้ำเชี่ยวแย่เลยย
-
คิดถึงน้ำเชี่ยววววววว :o12:
-
:เฮ้อ: แวะมาดันๆๆให้มาต่อเร็วๆนะคร้า
-
พี่บอลมากต่อได้แว้วววว >.<
-
สงสารต้นแทน ผิดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ ต้องเลิกกันทั้งที่ยังรักกันอย่างมากมาย
แต่มันก้อเป็นอดีตไปเรียบร้อยแล้ว เราต้องอยู่กับปัจจุบัน ซึ่งก้อหมายถึงน้ำเชี่ยว
น้ำเชี่ยวสู้ๆๆนะจ๊ะ เดี๊ยวพีมก้อใจอ่อนแล้ว :impress3:
-
หวัดดีคร้าบบบบบ :z2: หุหุ~
ก่อนต่อตอนต่อไป เอาเนื้อความของตอนที่แล้วมากระตุ้นความจำทุกคนก่อนดีก่า.. :z13:
---------------------------------------
((ความเดิมตอนที่แล้ว))
“เหอะ! ชอบนายน่ะเหรอ หลงตัวเองมากไปมั้ง คนอื่นมีตั้งเยอะแยะ ทำไมฉันต้องชอบคนไร้สาระ วุ่นวาย น่ารำคาญอย่างนายด้วยห๊ะ”
“หา..? ไร้สาระ วุ่นวาย น่ารำคาญเหรอ นี่น้ำทำให้พี่รำคาญอย่างนั้นเหรอ ที่น้ำทำทุกอย่าง พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงเหรอ” สิ้นเสียงแหบที่เหมือนถูกสะกดให้ทุ้มต่ำจากริมฝีปากบาง มือหนาที่รวบข้อมือขาวของพีมไว้ ก็ค่อยๆคลายแรงออก ราวกับใครเอาค้อนปอนด์มาทุบหัวเด็กหนุ่มอย่างแรง เจ็บจนชาไปหมดทั้งหน้าทั้งร่างกาย... ทำไมนะ คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของคนๆนี้ถึงได้ทำร้ายเขาได้อย่างร้ายกาจขนาดนี้..
..เราเป็นตัวน่ารำคาญสำหรับพี่พีมจริงๆอย่างนั้นใช่มั้ย ..ที่ผ่านมาทั้งหมดเขาไม่เคยเห็นความหมายเลยอย่างนั้นเหรอ
“เออใช่ ชั้นรำคาญ ไม่ชอบทุกสิ่งที่นายทำ ทุกอย่างที่นายส่งมา ขนมเค้กนั่น แมสเสจเลี่ยนๆที่นายส่งมาบ่อยๆนั่นด้วย ได้ยินชัดมั้ย ทีนี้เชิญนายกลับไปตามหานางเอกของนายได้รึยัง ชั้นของตัวกลับบ้านก่อนล่ะ ขอให้สนุกกับการทำงานแล้วกัน”
.
.
.
.
((ไปต่อกันข้างล่างเลยครับ))
-
Chapter 13
ไม่รู้วันเวลาผ่านไปนานแค่ไหนตั้งแต่เค้ารู้จักกับเด็กร่างสูงหน้าคมตาหวานนั่น แต่นี่ดูเหมือนจะล่วงเข้าวันที่สามแล้ว ที่ไม่มีแมสเสจประหลาดจากเจ้านั่นมา พีมนั่งมองมือถือแล้วถอนหายใจทิ้งเป็นรอบที่ร้อยของวัน เค้าคงจะทำรุนแรงเกินไปจริงๆ อยากจะโทรไปหาแต่ก็ไม่กล้า ป่านนี้นายคงจะกำลังถ่ายเอมวีอยู่กับยัยนางเอกอึ๋มคนนั้น น้ำเชี่ยวคงจะโกรธพี่มากสินะ หรือน้ำอาจจะเลิกสนใจพี่ไปแล้วก็ได้ ก็แค่คนนิสัยแย่ๆที่ไม่มีอะไรเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเค้าอย่างเรา
.
.
ใบหน้าขาวเนียนที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเกาะอยู่ตามไรผม ร่างขาวๆที่ผลิกตัวไปมาบนที่นอน บ่งบอกว่าในห้วงความคิด ในความฝันของเขาในขณะนี้คงไม่ใช่เรื่องดีซักเท่าไร
~.."มะ ไม่ใช่ ไม่จริง~ พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น น้ำเชี่ยว” ~..น้ำเชี่ยว!!! @#!@!#!?!
ท่ามกลางห้องกว้างที่มืดมิด อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศราคาแพงทำให้ร่างกายขาวซีดจัด ได้แต่ห่อตัวซุกอยู่ในผ้านวมผืนหนา แต่ทว่าเรื่องราวต่างๆที่เพิ่งเกิดขึ้นในความฝันกลับทำให้เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นจากไรผมนุ่ม
(...พี่เองก็ชอบน้ำเชี่ยวใช่มั้ย..?.)
(...นี่น้ำเชี่ยวทำให้พี่รำคาญงั้นเหรอ..?.)
(...ชั้นรำคาญ! ไม่ชอบทุกสิ่งที่นายทำ...ขนมเค้กนั่น แมสเสจเลี่ยนๆที่นายส่งมานั่นด้วย ไม่ชอบ!! ได้ยินชัดมั้ย..!!!.)
“น้ำเชี่ยว...พี่ขอโทษ!” ทันทีที่หลุดจากพวัง พีมผลุดลุกขึ้นนั่งหอบหายใจแรงจนตัวโยน...นี่เราฝันอะไรเนี่ย เมื่อเรียกสติกลับมาได้ เขาก็คว้าเอามือถือบนหัวเตียงมาดู
..แต่ก็ปราศจากข้อความหรือสายเรียกเข้าใดๆ
“นี่มันก็จะอาทิตย์นึงแล้วนะ น้ำเชี่ยว...ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ...” ดวงตาเรียวแฝงแววเศร้าสร้อยหลุบต่ำ ดูเหมือนยิ่งนานวันอาการเจ็บแปลบเป็นระยะๆที่หน้าอกนักร้องหนุ่มก็ยิ่งเป็นถี่ยิ่งขึ้น และมันจะยิ่งเจ็บรุนแรงทุกครั้งในเวลาที่หยิบโทรศัพท์มาแล้วพบว่าหน้าจอมันว่างเปล่า ไม่มีสายเข้า ไม่มีข้อความใดๆจากคนๆนั้นเหมือนอย่างที่เคย
---ติ๊ดๆๆ--- (...ครืดดดๆๆ...)
“อืม..ว่าไงโจโทรมาแต่เช้ามืดเลย”
“พีม! นายรู้รึเปล่า ว่าไอ้น้ำเชี่ยวมันเข้าโรงพยาบาล ทำไมนายไม่มีน้ำใจจะมาเยี่ยมมันเลยว่ะ ห๊ะ”
“....อะ.อะไรนะ” หัวสมองระดับเทพ บางครั้งเจอบางเรื่องก็แฮ๊งค์เป็นเหมือนกัน เช่นเดียวกับพีมที่นั่งอึ้งไปไม่เป็นหลังจากได้รู้ข่าวจากโทรของเพื่อนสนิท
“นี่นายไม่รู้เหรอ..อุบัติเหตุผิดคิว โดนเอ็ฟเฟคระเบิดที่กองเมื่อวานก่อนน่ะ ”
“ห๊ะ.. น..น้ำเป็นอะไรมากมั้ย” ราวกับมีใครเอาถังน้ำแข็งมาราดไปตัวจนชาวูบไปหมดทั้งมือและเท้า ลำคอเหือดแห้ง น้ำใสคลออยู่รอบดวงตาเรียว ไร้ซึ่งคำถามใดๆ เพราะกลัวกับการต้องลุ้นคำตอบ หากว่าเด็กนั่นมันเป็นอะไรไป ..อย่าเป็นอะไรมากเลยนะน้ำเชี่ยว
“โดนที่ขานะ เย็บหลายเข็มอยู่ ตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้ว แต่เสียเลือดมากเลยอาจต้องพักที่โรงพยาบาลอีกซัก2-3วันมั้ง”
“......”
“น้องมันดูหงอยๆนะเวลาฉันพูดถึงนาย...นี่พีม ในฐานะที่ฉันแก่กว่านาย ครั้งนี้นายฟังฉันสักหน่อยได้มั้ยว่ะเพื่อน .. อย่าฝืนใจตัวเองอีกต่อไปเลย สิ่งที่ฉันเคยเตือนนายยังจำได้มั้ย เชื่อฉันเหอะ ทบทวนมันอีกสักครั้ง ความรู้สึกของนายฉันไม่บังคับ แต่อยากให้นายยอมรับความจริง.. จะเอายังไง ชอบไม่ชอบ ก็บอกไอ้น้ำมันไปดีๆ เข้าใจมั้ยเพื่อน”
“........”
“เฮ้อ! ..นายจะเงียบเป็นเป่าสากอีกนานมั้ยโว้ยย ไอ้เรื่องเก่าๆน่ะหัดทิ้งๆมันไปซะบ้าง จะทำให้ตัวเองทรมานไปถึงเมื่อไหร่ มันมีประโยชน์อะไรว่ะพีม ..ถ้านายยังจะเป็นอย่างนี้ต่อไปอีก ฉันนี่แหละจะบอกให้มันตัดใจ ลืมไอ้ขี้ขลาดอย่างนายไปซะ สงสารมันว่ะบอกตรงๆ..”
..นานร่วมชั่วโมงที่พีมยังคงถือโทรศัพท์เครื่องเดิมไว้อย่างนั้น หลังจากที่เพื่อนสนิทได้ตัดสายทิ้งไป หลายๆคำพูดของโจยังคงดังก้องซ้ำๆอยู่ในหัว .. ใช่ เป็นเขาเองที่ไม่คิดจะวางเรื่องราวต่างๆในอดีตลง
.
“ไอ้น้ำเชี่ยว..กูถามมึงจริงๆเฮอะว่ะ พักนี้มึงเป็นไรนักหนา ดูเบลอๆเอ๋อๆ..กูโทรหามึงก็ไม่รับ” เด็กหนุ่มมาดกวนที่ตั้งใจหอบขนมนมเนยมาเยี่ยมคนไข้ตั้งแต่เช้าตรู่ อดไม่ได้ที่จะบ่นโวยวานออกมา เพราะตลอดที่มาถึงจนล่วงเข้าชั่วโมงที่สามแล้ว เจ้าเพื่อนซี้ยังไม่มีท่าทีว่าจะหันมาสนใจเขา แถมยังทำหน้าอย่างกับคนหมดอาลัยตายอยาก ไมกี้เริ่มสงสัยในพฤติกรรมต่างๆที่เปลี่ยนไปของเพื่อนซี้ จึงเอ่ยถามออกมาในที่สุด
“.....” แต่ก็ไร้ซึ่งปฏิกริยาตอบสนอง ร็อกเกอร์หนุ่มในชุดคนไข้ ขาข้างหนึ่งถูกพันด้วยผ้าพันแผล ได้แต่นั่งเม่อมองออกไปนอกระเบียงเหมือนคนไร้วิญญาณ ดวงตาโตคู่หวานหม่นหมองไร้แวว
“เนี่ยกูได้ยินพี่ๆทีมงานในกองวันนั้น เค้าก็บอกว่าเค้าย้ำกับมึงอย่างดิบดีแล้วก่อนถ่ายน่ะ แต่พอเอาจริงไหงมึงก็ดันไปผิดคิวได้ว่ะ ปกติมึงไม่ค่อยทำงานพลาดเลยนี่หว่า”
“.....”
“เฮ้ย!ไอ้เชี่ยน้ำ! ตกลงนี่มรึ.งฟังกูป่าวฟระ ไอ้ห่านี่! มรึงจะนั่งหน้าเอ๋อไปอีกนานมั้ยว่ะ เดี๋ยวแม.ร่งทุบขาให้เป๋ถาวรเลยนี่ เห็นกูเป็นอะไรว่ะ เป็นหมู หมา กา ไ ก่รึไง กูไม่ใช่เพื่อนมึงใช่มั้ย ไอ้น้ำเชี่ยยย!!” หนุ่มเพื่อนซี้เริ่มจะหัวเสียเมื่อถูกปล่อยให้พูดคนเดียวไม่ต่างกับสีซอให้กบควายฟัง
“......”
“เฮ้อ~..กูอยากให้มึงรู้ไว้นะเว้ย ว่ามึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากคนนึง พอเห็นมึงมีอะไรในใจกูก็อยากจะช่วยถ้ากูจะช่วยได้...หรือว่ามึงมีเรื่องอะไรที่คับข้องใจบอกใครไม่ได้ แต่ถ้ามึงไว้ใจกู เห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึง บอกกูได้นะเว้ย ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไงกูรับได้ทุกเรื่อง มึงเป็นเพื่อนกูนะเว้ยไอ้น้ำ” เห็นเพื่อนกลายเป็นกบขาดน้ำนั่งหน้าหงอยตัวงออยู่บนเตียง ทำให้ไมกี้อดไม่ได้ที่จะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างที่ค้างคาในใจออกมา
“...กู..กำ..ลัง..อก..หัก..ว่ะ..ไอ้ไมค์...” น้ำเสียงเรียบ เศร้า เบาบาง ขาดห้วง ประโยคแรกๆของน้ำเชี่ยวในวันนี้ ทำเอาเพื่อนหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ที่แท้ก็ไม่พ้นเรื่องหัวใจ ไอ้น้ำเชี่ยวเอ้ยย ว่าแต่จะใช่ใครคนนั้นหรือเปล่า
“ใคร..ตั้งแต่เมื่อไหร่..เอ็งรักคนๆนั้นมากเลยเหรอว่ะน้ำเชี่ยว เค้าทำเอ็งให้เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอว่ะ”
ไม่อยากจะเชื่อว่า เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้น มันไม่เคยบอกว่ารักใคร ไม่เคยเข้าหาใครก่อน เคยเห็นแต่มันต้องคอยวิ่งหลบเหล่าชะนี กระทิง กระซู่ทั้งหลายที่มารุมหลงรักมัน แต่..วันนี้มันกลับบอกว่า อกหัก ด้วยสภาพที่หมดอาลัยตยอยากอย่างนี้ เด็กหนุ่มมองเพื่อนซี้ด้วยความรู้สึกสงารจับใจ
“ใช่คนที่นายลงทุนซื้อเสื้อแพงๆนั่นให้หรือเปล่าว่ะ” ไม่อยากจะคิดเตลิดเปิดเปิงแต่มันก็อดไม่ได้ เมื่อหวนคิดถึงเสื้อตัวนั้น เสื้อที่พี่พีมใส่วันนั้น
..ถามเองก็อดลุ้นคำตอบไม่ได้เอง ไมกี้ พยามหันหน้าออกนอกเตียงเผื่อว่าคำตอบที่ออกมาจากปากไอ้กบนี่ทำให้มันช็อค จะได้มีเวลาเก็บอารมณ์และสีหน้าได้บ้าง
“อืม...ใช่”
นั่นไง..ไอ้ไมค์ ถ้าซื้อหวยก็คงรวยไปแล้ว...แล้วนี่ตรูจะช่วยมันได้ยังไงล่ะฟระ ไม่สันทัดเรื่องแบบนี้ด้วยสิ เล่นผู้ชายเลยเหรอเว้ยเพื่อนกรู เอาไงล่ะว่ะทีเนี้ยยย เฮ้ออ..
.
.
นาฬิกาบอกเวลา4ทุ่มกว่าแล้ว ไอ้ลูกฝรั่งขี้นกคงเผลอหลับ ไม่ยอมเปิดไฟไว้ให้เพื่อนเลย น้ำเชี่ยวพยุงตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงมองออกไปข้างนอนหน้าต่าง กรุงเทพฯยามราตรี ตอนฝนตกชุ่มฉ่ำๆ บรรยายกาศมันช่างดูเงียบเหงาจริงๆ
“ไมค์..ไอ้ไมค์ กูหิวน้ำ...” มือหนาลูบไปตามลำคอ คงเพราะฤทธิ์ยาทำให้เขากระหายน้ำมากว่าปกติ
“นี่ก็ดึกแล้วทำไมยังมานอนอยู่นี่อีกว่ะ ไม่กลับบ้านอ่ะ เดี๋ยวพี่โอมปิดร้านเสร็จก็มาแล้ว กูอยู่คนเดียวได้ มึงกลับ...” อ๊ะ!
..กลิ่นนี้? กลิ่นหอมแบบนี้ หรือว่า... หึๆ เราบ้าบอถึงขนาดจมูกเพี้ยนเลยหรือนี่
หรือว่า
‘......พี่พีม!....’
“ไหนว่าอยู่คนเดียวได้ แล้วทำไมยังต้องให้คนเอาน้ำมาให้กิน.. เอา น้ำ อ้าปากสิ” น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนตัวขาวๆในความมืด นิ้วมือเรียวที่ถือแก้วน้ำมาจ่อที่ปากเขาอยู่ตอนนี้ เสียงแหบๆแบบนี้ และกลิ่นหอมจากตัวคนๆนี้ พาลเอาน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่รู้ตัว
..คิดถึงจัง น้ำคิดถึงพี่พีม
“อ้าปากสิ หิวน้ำไม่ใช่เหรอ” พีมเอียงแก้วพยามส่งน้ำเข้าปากน้ำเชี่ยวช้าๆ ก่อนจะเดินไปเปิดไฟให้พอมีแสงสว่างบ้างที่อีกฟากหนึ่งของห้อง
“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ มาได้ไง แล้วไอ้ไมค์อ่ะ” ไม่กล้ามองหน้าหวานๆนั่นเลย ไม่อยากมอง กลัว..กลัวพี่จะเห็นน้ำตาของน้ำเชี่ยวอีก
“ก็มาตั้งแต่ตอนน้ำเชี่ยวเพิ่งจะหลับนั่นแหละ คุยกับไมค์อยู่พักนึง พอไมค์กลับพี่ก็มานอนรอน้ำตื่นไง” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพูดตอบคนบนเตียงที่ได้แต่นั่งหันออกไปทางหน้าต่าง ยังโกรธกันอยู่สินะ ถึงไม่อยากมองแม้แต่หน้ากันเลย
น้ำ.. น้ำเชี่ยว.. หันหน้ามาหาพี่หน่อยสิ อยากเห็นหน้าน้ำเชี่ยว..พี่เองก็คิดถึงน้ำเชี่ยวนะ
“พี่มาทำไมอ่ะ.. จริงๆสำหรับพี่แล้ว เราก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไรไม่ใช่เหรอ พี่ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมน้ำเชี่ยวก็ได้หนิ” เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีจากคนตัวขาวๆที่พยามเดินอ้อมมาจากอีกฝั่งของเตียง ..ไม่รู้เป็นอะไร ใจรู้สึกอีกอย่าง แต่ปากกลับพูดออกมาอีกอย่าง นี่เรากำลังประชดประชันใส่พี่พีมเหรอ แค่นี้ยังไม่พออีกใช่มั้ยน้ำเชี่ยว แค่นี้พี่เค้ายังเกลียดนายไม่พอใช่มั้ย อยากให้เค้าเกลียดมากกว่านี้ใช่มั้ย
“น้ำไม่อยากให้พี่มาเหรอ พี่..เอ่อ..พี่เป็นห่วงน้ำมากนะ” แล้วก็คิดถึงมากๆด้วย อยากเห็นหน้าน้ำเชี่ยว ..อยากมาขอโทษเรื่องวันนั้น
“น้ำเชี่ยวไม่เป็นอะไรมากหรอก ถ้าพี่กลัวว่าน้ำเชี่ยวเป็นอะไรไป แล้วงานของเราจะต้องหยุด..พี่วางใจได้ ยังไงน้ำเชี่ยวก็ไม่ทำให้เสียงานหรอก”
“ไม่ใช่นะน้ำเชี่ยว คือพี่มีเรื่องจะมาคุยกับน้ำเชี่ยว..” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพยามที่จะอธิบายถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน แต่ไม่ทันไรก็ถูกเด็กหนุ่มบนเตียงพูดสวนขึ้นมาซะก่อน
“ถ้าเป็นเรื่องวันนั้น พี่ยิ่งสบายใจได้เลย รับรองต่อไปนี้น้ำเชี่ยวจะไม่ทำให้พี่รำคาญอีกแล้ว น้ำจะไม่โผล่หน้าไปกวนใจพี่อีก จะไม่ส่งแมสเสจบ้าๆไป จะไม่ทำอะไรปัญญาอ่อน แล้วน้ำก็จะไม่เข้าใกล้พี่อีก.. หรือพี่ยังต้องการอะไรอีก ให้น้ำถอนตัวออกจากงานนี้เลยก็ได้.. น้ำทำให้ได้นะ ถ้าพี่ต้องการ ไม่ต้องลำบากมาถึงนี่ก็ได้”
ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งลำพังบนเตียงคนไข้ ทอดสายตาออกไปยังนอกระเบียงมองดูถนนยามค่ำคืน แสงระยิบจากไฟจารจรและรถราที่คลาคล่ำบนท้องถนนสะท้อนกับเม็ดฝน ..อีกซักพักฝนก็คงหยุดตก แล้วทุกอย่างก็คงกลับไปเป็นสภาพเดิม ก็เหมือนคนเรา ถ้ารักได้ ก็ต้องทำให้เลิกรักได้ น้ำเชี่ยวพรั่งพรูคำพูดทุกคำออกมา หวังว่าที่สุดว่า ต่อจากนี้ไปสิ่งที่เขาทำ คงจะไม่สร้างความรำคาญให้กับพี่พีมอีก
“......” มันคงสายไปแล้วสินะ ก็สมแล้วพีม นายมันงี่เง่าเอง ไม่มีใครทนนายได้หรอก ไม่มี
“พี่กลับไปเถอะ.. ผม อยากอยู่คนเดียว โชคดีนะครับ” เสียงแข็ง เอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ ไม่ใช่เพราะอารมณ์โกรธ แต่เพราะเจ้าตัวพยามที่จะสกัดกลั่นความอ่อนไหวภายในไว้ ...ยิ่งพี่อยู่นานกว่านี้ ความอดทนของน้ำเชี่ยวคงหมด คงต้องร้องไห้ออกมาต่อหน้าพี่อีกแน่ๆ
“น้ำเชี่ยว..” ใบหน้าใสเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาเพียงแค่เด็กหนุ่มจะหันมามอง มือเรียวกำแน่นไว้กลางหน้าอก รู้สึกเจ็บยอกจนต้องกดข้อมือลงไว้ให้ลึกแทบทะลุผิวเนื้อ เจ็บร้าวไปถึงข้างใน เพียงเพราะน้ำเสียงเย็นเฉียบของคนตรงหน้า เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มพูดแบบนี้กับเขา แม้แต่สรรพนามที่น้ำเคยใช้แทนตัวยังเปลี่ยนไป
.. น้ำเชี่ยวไม่ต้องการพี่แล้ว อย่างนั้นใช่มั้ย
“พี่ขอโทษ สำหรับเรื่องวันนั้น สำหรับทุกสิ่งที่พี่ทำไป พี่ผิดเอง น..น้ำเชี่ยวไม่ได้น่ารำคาญอย่างนั้นหรอก พี่ผิดเอง...ขอโทษนะ พี่ขอโทษ...ขอให้หายไวๆนะครับ” พีมยกแขนปาดน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่เรียวอย่างลวกๆ ก่อนจะเอ่ยคำขอโทษคนบนเตียงที่ยังคงนั่งนิ่งทอดสายตาไปข้างนอก ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าเค้าแม้สักครั้ง
...มันคงจบแล้วจริงๆ
ร่างของพีมยิ่งดูเล็กลงไป เมื่อไหล่บางห่อลง พีมเดินออกมาจากห้องของน้ำเชี่ยวเงียบๆ มือเรียวลากไปตามราวเหล็กติดกำแพง ขณะที่อีกข้างก็ยกปาดน้ำใสที่ไหลออกจากตาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหมด ..ทำไมนะ ทั้งที่คอยบังคับห้ามความรู้สึกตัวเองมาตลอด เพื่อจะได้ไม่ต้องพบเจอกับความรู้สึกเช่นนี้อีก ไม่ต้องเป็นฝ่ายที่ถูกใครทิ้งไปอีก แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ก็ต้องเจ็บอยู่ดี หรือว่าเขาจะเป็นคนบาปจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรบาปที่เคยทำไว้ก็จะตามทันเขาไปทุกครั้งไป.. สองขาเดินไปตามทางเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง นึกไม่ออกแม้กระทั่งตัวเองจอดรถไว้ชั้นไหน
.
.
---ติ๊ด ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆ---
“ไงไอ้น้ำเชี่ยว...ตื่นแล้วเหรอว่ะ หน้าบานเลยดิ พี่เค้ามาง้อถึงที่อ่ะ...ไม่ต้องห่วงนะเว้ยกูโทรบอกพี่โอมให้เรียบร้อยแล้ว ว่ากูจะนอนเฝ้ามึงเอง ฮ่าๆๆๆ แต่กูก็ส่งเจ้าชายรูปงามไปแทน..”
ไอ้ฝรั่งขี้นกพูดอะไรของมัน.. ใคร? ใครมาง้อ? หรือว่า... !!!
..แม้จะยากเย็นในการพยายามเดินหารถตัวเองอยู่หลายชั้น แต่พีมก็พาตัวเองมาถึงจนได้ จะมีสักกี่ครั้ง กี่เรื่องกัน ที่ทำให้ชายหนุ่มสมาธิสูงสมองเฉียบแหลมเกิดอาการเบลอได้ถึงขนาดนี้ กว่าจะมาถึงรถตัวเองได้ก็เดินขึ้นเดินลงอยู่หลายชั้น
สปอร์ตหรูสีน้ำเงินวิ่งอย่างเชื่องช้าช่างไม่สมกับราคาของมันเลย คงเพราะเขาไม่เคยชินกับการขับรถตอนกลางคืนที่ฝนตก เมื่อมองออกไปด้านข้างทางใกล้บริเวณทางออกของโรงพยาบาล ชายหนุ่มนึกแปลกใจจนอดไม่ได้ที่จะขำให้กับตัวเอง
‘นี่เราอาการหนักถึงขนาดตาลายเห็นใครๆก็เป็นหน้าเด็กนั่นไปหมดเลยเหรอ’
ดวงตาเรียวมองผ่านจากทางกระจกมองหลังอีกครั้ง ‘แต่.. !!@#!?!’
‘เงานั่น.. คนๆนั้น’
.....น้ำเชี่ยว!....
“ฮะ..ฮือๆ พี่พีม..น้ำเชี่ยวขอโทษ ฮึกๆ น้ำไม่อยากให้พี่ไป ไม่อยากอยู่คนเดียว ฮือ~” ร่างกายโปร่งที่ตอนนี้กลับดูบอบบางไปถนัดตา คงเพราะชุดคนไข้แล้วยังมานั่งตัวงอกอดเข่าอยู่ที่ริมฟุตบาท หัวที่เคยชี้ฟูเพราะนอนมาทั้งวันเปียกโชกด้วยน้ำฝนที่กำลังตกปรอย
“น้ำเชี่ยว..” น้ำเชี่ยวนั่งคู้เข่างอตัวร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครอยู่ไม่นาน พลันเสียงแหบที่ฟังคุ้น ก็แว่วมาจากด้านข้างๆ คนหนุ่มในร่างของเจ้าเด็กขี้แยปาดน้ำตาป้อยจึงเงยหน้ามองคนข้างๆ ก็พบกับคนที่เรียกร้องหาทั้งยามหลับหรือตื่น
..พี่พีม พี่ยังอยู่ ยังไม่ไปไหน น้ำขอโทษ..
น้ำเชี่ยวโผเข้ากอดร่างของคนตรงหน้าไว้แน่น ใบหน้าคมกับคิ้วหนาขมวดชนกันเพราะรู้สึกเจ็บตรงบริเวณแผลที่กระทบกระเทือนแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยคนในอ้อมกอดมีแต่จะเพิ่มแรงกระชับให้มากขึ้น เด็กหนุ่มซบลงบนไหล่สันทัดทว่าอบอุ่น เนิ่นนานที่ปล่อยให้หยดน้ำใสจากดวงตาคู่หวานไหลผ่านหน้าจนเปียกชุ่มไปถึงบ่าของอีกคน
“พี่พีม น้ำเชี่ยวโกหก น้ำขอโทษ น้ำไม่อยากให้พี่ไป น้ำไม่อยากอยู่คนเดียว น้ำรักพี่ อยากอยู่กับพี่ น้ำรักพี่ ” เสียงทุ้มของน้ำเชี่ยวที่แผดออกมาดังขึ้น และดังขึ้น แข่งกับเสียงเม็ดฝนที่ตกหนักขึ้น และแรงขึ้น แม้อุณหภูมิรอบข้างจะเย็นยะเยือกจนปากสั่น แต่เนื้อตัวของคนที่กำลังกอดไว้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากปล่อยไปเลยแต่นิดเดียว
ขณะที่พีมเองก็รับกอดนั้นไว้อย่างเต็มใจ เขารับรู้และสัมผัสได้ถึงสิ่งน้ำเชี่ยวทำให้มาตลอด มันมากล้นและเต็มตื้นจนต้องยอมรับอย่างไม่อายว่าความรู้สึกเหล่านั้มมันได้พังทลายกำแพงหนาในจิตใจเขาให้พังครืนอย่างไม่เป็นท่า ชายหนุ่มประคองกอดเด็กหนุ่มไว้อย่างแน่นหนา มือบางลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลังกว้างและศรีษะชื้นน้ำ ..ครับ พี่เองก็ขอโทษน้ำด้วย พี่ไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น พี่.. พี่ก็อยากให้น้ำอยู่ใกล้ๆพี่เหมือนกัน พี่คิดถึงน้ำ พี่..
“น้ำเชี่ยวรักพี่ ฮึกๆ ได้ยินมั้ย รักพี่...รัก..พี่..พีม...คน...ด.เดียว~” !!! ประโยคสุดท้ายก่อนที่เสียงทุ้มแผ่วจะหายไปพร้อมกับพาเอาร่างเปียกที่ไร้เรี่ยวแรงเพราะพิษแผลผ่าตัดที่เริ่มระบมและมีเลือดซึมออกมากตามไปด้วย
“น้ำเชี่ยว! ..น้ำ ..น้ำเชี่ยว!!”
‘น้ำเชี่ยวเป็นอะไรน่ะ..พี่ขอโทษ’
‘พี่ไม่ได้รำคาญน้ำเชี่ยวเลย..พี่ขอโทษ’
‘น้ำเชี่ยว..อย่าไล่พี่ไปอีกนะ พี่อยากอยู่กับน้ำ’
‘พี่คิดถึงน้ำมากนะ’
‘น้ำเชี่ยวฟังพี่นะ..พี่รักน้ำเชี่ยว
‘พี่ รัก น้ำ มาก’
‘น้ำเชี่ยวอย่าเป็นอะไรไปนะ น้ำ น้ำเชี่ยว!’
.
.
แสงแดดยามเช้าทะลุผ่านม่านสีขาวผืนบางที่กำลังปลิวไสวจากแรงลมอ่อนๆที่ลอดมาทางช่องแคบของประตูระเบียง ลมที่พัด พาเอากลิ่นบรรยายกาศฟ้าหลังฝนให้ความรู้สึดสดชื่นเข้ามาด้วย ...เปลือกตาบางๆปกคลุมดวงตาหวานคู่โตที่ใครๆเห็นเป็นต้องหลงใหลกระตุกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเปิดขึ้น น้ำเชี่ยวเหลือบมองไปยังข้างลำตัว หนุ่มผิวขาวที่นอนฟุบลงกับขอบเตียงนิ้วมือเรียวยังคงกระชับแน่นอยู่บนมือของเขา น้ำเชี่ยวลูบนิ้วมือสวยๆของคนเฝ้าไข้อย่าทะนุทนอมราวกับว่ามันเป็นปฏิมากรรมราคาสูงที่ต้องหวงแหนไว้ไม่ให้แตกสลาย ภาพตรงหน้ากับมืออุ่นๆข้างนี้ทำให้เขามั่นใจว่าทุกประโยคที่แว่วมาเมื่อคืนไม่ใช่ความฝันแน่น ..น้ำก็รักพี่มากเหมือนกัน..
“อืม...น้ำเชี่ยว ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง หืม” พีมงัวเงียตื่นขึ้นมาก็พบว่าเด็กขี้แยเมื่อคืน กำลังนอนจ้องเขาตาไม่กระพิบอยู่ก่อนแล้ว
“ตื่นนานแล้ว นานจนเห็นคนนอนน้ำลายไหลเลยด้วย” น้ำเชี่ยวอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะแซวอีกคนที่กำลังขยี้ตาลูบหน้าลูบคอตัวเองและบิดขี้เกียจเล็กๆ..ท่าทางที่พี่พีมทำตอนตื่นนอนนี่น่ารักชะมัด
“ปากดีแต่เช้าเลยนะ อะไรใคร ใครน้ำลายไหล เดี๋ยวเหอะ ไอ้บ้า” แถมเวลาทำน่าเขินก็ยังน่ารักอีกด้วย แม้จะชอบปากร้ายด่าเขาก็ตาม
“พี่พีม..น้ำเชี่ยวขอโทษนะ เมื่อคืนน้ำเชี่ยวไม่ตั้งใจจะไล่พี่เลย จริงๆแล้วน้ำเชี่ยวอยากให้พี่อยู่กับน้ำเชี่ยว..”
“ครับ พี่ก็ขอโทษน้ำเชี่ยวเหมือนกัน วันนั้นพี่ผิดเอง พี่ไม่เคยรำคาญน้ำเชี่ยวเลย สิ่งที่น้ำเชี่ยวทำให้พี่ทั้งหมด พี่ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” พีมลุกขึ้นพยุงคนไข้ให้นั่งสบาย แล้วใช้ริมฝีปากบางพรมจูบเบาๆไปที่ปากหยักได้รูบของน้ำเชี่ยวแทนคำตอบและความรู้สึทุกอย่างที่ไม่อาจแปลเป็นคำพูดได้
“แค่นี้เองเหรอ” แต่ดวงตาคู่หวานกับส่องประกายยิ้มแปลกๆ เหมือนมีเลิศนัยอะไรบางอย่าง ก็คำที่พีมพูดออกมามันไม่เห็นเหมือนกับที่เขาหูแว่วได้ยินเมื่อคืนเลยหนิ
..อยากให้พี่พูดอะไรเหรอน้ำเชี่ยว พี่ไม่ค่อยถนัดที่จะพูดแบบนั้นเท่าไหร่หรอกนะ.. พอถูกเค้นด้วยแววตาแบบนั้น ใบหน้าขาวใสก็เริ่มขึ้นสีเพราะความเขิน พีมได้แต่ยกมือขยี้ผมตัวเองไปมา แล้วก้มหน้าหลบสายตาเด็กหนุ่มก่อนจะเอ่ยประโยคที่ยังค้างคา
“อืม..ก็ พี่ก็คิดถึงน้ำเชี่ยวมากนะ”
“แค่นี้จริงๆเหรอ?” ดวงตาหวานๆคู่เดิมยังคงจับจ้องหมายจะคาดคั้นอะไรบางอย่างจากคนตรงหน้านี้ให้ได้
“เอ่อ..จริงๆแล้วพี่...พี่ก็ชอบน้ำเชี่ยวมากนะ” น้ำเชี่ยวได้แต่นั่งกลั้นยิ้มที่ได้เห็นหน้าของพีมที่แดงกล่ำตั้งแต่ใบหูไปถึงลำคอ ท่าขยี้ผมเอียงคอแล้วก้มนิดๆเนี่ย ดูยังไงก็น่ารัก ไม่ไหวแล้วแค่นี้น้ำเชี่ยวก็รักจะแย่แล้วอ่า ^_^
“แค่ชอบเองเหรอ...แต่เมื่อคืนน้ำเชี่ยวว่าน้ำเชี่ยวได้ยินมากกว่านั้นนะ เอ..หรือว่าน้ำเชี่ยวจะฝันอะ” เด็กหนุ่มทำทีเป็นเหลือบตาขึ้นมองเพดานนิ้วชี้เรียวขึ้นมาจิ้มคางตัวเองแล้วทำท่าคิด ..นานๆจะมีโอกาสสักครั้ง ขอแกล้งอีกสักหน่อยเถอะน่า ฮิๆ
“อะไร..ไอ้เคโระ ได้ยินหมดแล้วนี่ ไอ้ขี้โกง แล้วยังจะมาถามอีก” เอาแล้วไงแค่นี้ก็งอนแล้วเหรอ.. เด็กหนุ่มหุบยิ้มโดยพลันเมื่อถูกพีมค้อนควับเข้าใส่ แล้วเดินหนีเขาไปที่ระเบียงห้องทันที
“โอ๋..พี่พีม น้ำเชี่ยวล้อเล่น แค่ชอบก็ได้พี่ น้ำเชี่ยวยอมแล้ว” เจ้าเด็กขี้กลัวเห็นอย่างนั้นก็ทำเอาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พยามกระดื้บตัวลงจากเตียงคนไข้ด้วยท่าทางทุลักทุเล
“เฮ้ย!..ทำอะไรนะน้ำเชี่ยว ลงมาทำไม เดี๋ยวแผลก็ฉีกอีกหรอก” พีมหันมาเห็นน้ำเชี่ยวในท่ายักแย่ยักยันลงจากเตียงก็พุ่งเข้ามาพยุงพ่อตัวดีให้กลับขึ้นเตียงไปให้ได้
“เออใช่.. เรายังไม่สะสางคดีเมื่อคืนเลย นี่เราทำไม่ถึงดื้ออย่างนี้อ่ะ ขายังเจ็บอยู่แท้ๆ เดินลงไปข้างล่างได้ไง แล้วทำไมต้องไปนั่งตากฝนด้วย ถ้าเมื่อคืนพี่ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วหรือไม่มีใครมาเจอเข้า น้ำเชี่ยวจะทำยังไง ห๊ะ” พีมพูดด้วยสีหน้าดุขมวดคิ้วตาเขียวใส่อีกคน
“ก็น้ำเชี่ยวอยากตามพี่ไปให้ทันหนิ ถ้าน้ำเชี่ยวไม่ไปนั่งรอพี่ข้างหน้า พี่จะเจอน้ำเชี่ยวได้ไงอะ” ใบหน้าคมเข้มกับดวงตาโตคู่หวานหลุบต่ำลงเล็กน้อยก่อนจะบ่นงึมงำออกมา ..พีมเห็นใบหน้าหมองๆของน้ำเชี่ยวตอนที่เอ่ยถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็อดสงสารไม่ได้ นี่เขาสำคัญสำหรับเจ้าเด็กนี่ขนาดนั้นเลยหรือ
“อืม..ช่างเถอะ แต่ต่อไปน้ำต้องไม่ทำอย่างนี้อีกนะ ต้องนึกถึงตัวเองมากๆ รู้มั้ยมีคนมากมายที่เป็นห่วงเราอยู่นะ” ชายหนุ่มยันตัวขึ้นเองไปนั่งบนที่ว่างตรงขอบเตียงของคนไข้ จ้องมองใบหน้าหล่อๆของคนบนเตียง ที่แม้จะดูซีดเซียวไปบ้างแต่ก็ยังนับว่าหล่ออยู่ดี
“แล้วคนมากมายพวกนั้น..มีพี่รวมอยู่ด้วยรึเปล่าล่ะครับ” น้ำเชี่ยวพูดพลางคว้าเอามือเรียวนุ่มนิ่มของพีมมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ
“มีสิ พี่เป็นห่วงน้ำเชี่ยวมากนะ ช่วยรักษาตัวให้หายเร็วๆด้วยนะครับ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มหันไปยิ้มกว้างให้น้ำเชี่ยวก่อนที่จะเอี้ยวตัวลงไปจูบเบาๆตรงระหว่างคิ้วหนาที่มีขนคิ้วเรียงชนกัน เรียกรอยยิ้มตอบกลับมาของคนไข้บนเตียงขึ้นมาได้ทันที
..รักพี่พีมจัง..
หลังจากน้ำเชี่ยวออกจากโรงพยายบาลแม้ทั้งคู่ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะพีมเองต้องเร่งถ่ายละครให้เสร็จตามกำหนดเพื่อจะได้ทันงานแถลงข่าวโฆษณาตัวใหม่สิ้นปีรวมไปถึงทัวร์คอนเสิรต์ต้นปีหน้า ส่วนน้ำเชี่ยวก็มีคุณแม่มาคอยดูแลในช่วงรักษาแผล
‘สิ้นปีนี้แล้วสินะ ที่เรากับน้ำเชี่ยวจะได้ร่วมทำงานกันอย่างจริงจัง ได้เจอกันบ่อยขึ้นโดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีก’
..แม้พีมจะรู้สึกตื่นเต้นและดีใจอยู่มากไม่แพ้เจ้าเด็กกำลังโตที่เอาแต่คอยนั่งนับวันเวลาให้ถึงวันแถลงข่าวสักที แต่ลึกๆแล้วยังคงมีอยู่เรื่องนึงที่พีมรู้สึกอึดอัดใจอยู่ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงคำที่เคยสัญญาไว้กับคนๆนึงไม่นานมานี้
‘มันคงจะเร็วไปสินะ ถ้าจะบอกเธอตอนนี้…’
*****************************
เจอกันตอนหน้านะครับ
B a l l o o n
-
เคโร๊ะ นารักโคตรๆๆ
พี่พีมก้อน่ารัก
:o8: :-[ :o8: :-[
-
:o8: ดีใจจังปรับความเข้าใจกันได้หล่ะ
hahahah
-
:m3: :m3: :m3:
น้ำเชี่ยว.................น้ำเชี่ยว.......................น้ำเชี่ยว......................น้ำเชี่ยว.................
-
เคโร๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักเกินไปแล้วนะเรา :กอด1: เจ้าเด็กขี้อ้อน
พี่พีมก็รักน้องมากๆ นะ :man1:
-
:z7: น่ารัก น่ารัก น้ำเชี่ยวกะพี่พีม น่ารัก
-
ดีกันแล้ว ดีใจที่สุด...กรี๊ด.....พี่พีมน้องน้ำเชี่ยว...
แต่....มีคำสัญญาไรอีกเนี่ย.....ค้างงงงอ่ะ...รออ่านตอนต่อไป o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
ทั้งพี่พีม ทั้งน้ำเชี่ยวน่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
แล้วสุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้สักที
คราวนี้ก็คงจะมีแต่เรื่องหวาน ๆ เข้ามาบ้างแล้วใช่มั้ยฮะ??
เอ???...แล้วเธอคนนั้นของพี่พีมล่ะ...พี่พีมจะทำยังไง
รอตินตามตอนต่อไปนะฮะ..."ยิ้มหวาน"
-
น้ำเชี่ยวกลับมาแล้ววววว o7
มาพร้อมกับความน่ารัก ขี้อ้อน
สมหวังซะทีนะเจ้ากบ เศร้ามานานล่ะ
พี่พีมเขิน น่ารักได้อีกอ่ะ
-
ในที่สุดพี่พีม ก็ยอมรับแล้ว น่ารักๆ :impress2:
-
เมื่อไหร่จะได้เห็นพีม :oo1: น้ำเชี่ยวซะที
เหอๆๆ แอบหื่น นิดๆ :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้ำเชี่ยวทำดีมาก เราต้องทำตามความรู้สึก รักก้อบอกว่ารัก ถูกต้องแล้ว
-
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ ๆ
o13
จะเข้ามาติดตามเรื่อยๆ ตอนนี้ยังอ่านไม่ทันง่ะ
-
รักกันแล้ว
ใช่ป่ะ???
:o8: :o8:
-
:impress2:
-
:oo1:
รออยู่นะ
-
น่าร้ากกกกก..ทั้งคู่เลย :-[
รอติดตามๆค่ะ :pig4:
-
:o8:น้ำเชี่ยว น่ารักดี :z2:
-
หลงรักน้ำเชี่ยว
-
น้ำเชี่ยวน่ารักที่สุด :o8:
-
เคี๊ยกๆๆๆ น้ำเชี่ยวและพี่พีม โหะๆ น่ารักและเหมาะสม
+ พี่บอลจ้า มาต่อไวๆ น๊า
-
ดีจัง น้ำเชี่ยว+พี่พีมดีกันแล้ว แม้จะยังไม่มีเวลา sweet
โชว์ให้ดูก็ยังดีเนอะ แต่จะรอตอนที่เข้าใจกันดีกว่านี้
ว่าแต่ใครจะเป็นรุกใครจะเป็นรับล่ะ เริ่มเดาไม่ถูก ... :call:
-
โอ้ยยย..สวรรค์!ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับคนน่ารักคนนี้ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเราถึงสี่วัน เย้!
“พี่พีม เมื่อไหร่จะเลิกเก๊กหน้านิ่งซักที ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอกน่า รักพี่พีมจังเลยโว้ยยยยยยย ฮ่าๆๆๆ”
“น้ำเชี่ยว! เลิกเห่าหอน หุบปาก แล้วก็หยุดทำท่าตาโตหูตั้งซักทีได้มั้ย อยากให้คนเค้ารู้รึไงว่านายไม่เคยออกนอกประเทศอ่ะ อายเค้า เงียบไปเลย”
“ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้น้ำเชี่ยยยยยยยย !!!...”
จากที่ quote มาจากหน้าแรก ตอน intro
แปลรหัสได้ว่า พี่พีม จะเป็นทั้ง รุก...และ รับ..... กับน้องน้ำเชี่ยว เจ้าค่ะ
:z1: :z1:
-
เย้ ๆๆ ดีกันแล้วววววว
:L2:
-
เข้าใจกันแล้ว เยี่ยมไปเลย
ต่อไปก็ได้ใกล้ชิดกันแล้วน้า
-
มาเร็ว ๆ นะ
:call:
-
น้ำเชี่ยวน่ารักที่สุดในโลกกกกกก
-
อย่าให้อะไรมากั้นขวางคำว่า..รัก..ของเราได้
-
เข้ามารอวันละสามเวลาหลังอาหารเลย :laugh:
-
สมหวังแล้วนะครับน้ำเชี่ยว สู้เวัยยยยยยยยยยยยยยยยย
+1 ให้ตอนพิเศษนะครับ เศร้ามากมายอะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
o13
กรีสสสสสสส ตามมาอ่านอีกแล้ววววววว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ชอบบบบบบบบ
-
:a5: น้ำเชี่ยวเสร็จหรือพีมเสร็จต้องตามต่อไป :mc4:
-
เพิ่งเข้ามาตามอ่านค่ะ
สนุ๊กสนุก เอาใจช่วยพีมกับน้ำเชี่ยวน้า เดี๋ยวก้อได้ทำงานด้วยกันแล้ว :mc4:
-
ลุ้น เหนื่อย เข้าใจกันแล้ว
พีมชัดเจนได้แล้วกะยัยชะนี
เบื่อ..เสียดายเวลา
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านนะคะ
อัพๆๆๆๆ :call:
-
น้ำเชี่ยวขา มาต่อเถอะคร้าา
:monkeysad: :monkeysad:
-
รออยู่นะครับ :serius2:
มาอัพไว ๆ น้า :z3:
สู้ ๆ
ปล.น้องน้ำน่ารักมากเลย :impress2:
-
พีม-น้ำสู้ๆ
รอตอนต่อคร๊าบบบบ
จะได้ร่วมงานกันแล้วจะมีเนียนไรป่าวเนี่ย555+
-
มารอด้วยคนอะ :call: :call:
น้องน้ำเชี่ยวสู้ สู้ :m11: :m11:
-
คิดถึงพี่พีมมมมมมมมมมมมมมม
-
กว่าจะเข้าใจกันได้ ดีนะไม่บอบช้ำกันไปมากกว่านี้
พีมรีบจัดการเรื่องของตัวเองให้ไวเลยนะ
น้องน้ำเชี่ยวจะได้ไม่ต้องมาร้องไห้โฮแบบนี้อีก
รอตอนต่อไปนะค้าบ :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มารอน้ำเชี่ยวกะพี่พีมมม
:monkeysad: :monkeysad:
-
จิ้มๆ
มารอน้ำเชี่ยวกับพี่พีม
:monkeysad:
-
P'บอลหายไปไหนอีกแล้วค่ะ อยากอ่านตอนต่อแล้วนะ
-
Chapter 14
หลังจากพักรักษาตัวได้ร่วมอาทิตย์ สิ่งแรกที่ร็อกเกอร์หนุ่มถูกคุณแม่ผู้ใจดีและคุณแฟนผู้น่ารัก(ที่เจ้าตัวโมเมเลื่อนขั้นเอาเองเสร็จสรรพ)พูดกรอกหูทุกวันก็คือ ต้องรีบมาเรียนให้เร็วที่สุด เลยทำให้เด็กหนุ่มคิ้วหนาตาโศก ถูกผลักใสให้หอบขากระเผลกๆมาเรียนทันทีที่สามารถพยุงตัวเองเดินได้
“ป้าบ!! .. “
“โอ้ย!! ..เชี่ยไมค์” น้ำเชี่ยวร้องโวยใส่เพื่อนซี้ที่ทักเขาด้วยหนังสือเรียนลงบนหัวถุยอย่างจัง
“ฮ่าๆๆ ไงไอ้กบ ขาหายดีแล้วเหรอว่ะ"
"อ่ะ แล้วนี่เป็นไรอีก สอบก็ไม่ได้ตก ไมต้องนั่งหน้าหงอยเป็นหมาเลยว่ะ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับที่รักมึงอ่ะ เพิ่งคบกันได้ไม่นานอารายว้า~”
“ไม่ใช่!.. ก็นั่งรอขึ้นเรียนไง ทะล้งทะเลาะไรเล่า ไอ้ห่านเอ้ย” น้ำเชี่ยวบ่นพลางลูบหัวฟูๆของตัวเอง นึกกร่นด่าเจ้าเพื่อนตัวดีที่มันเล่นไม่รู้จักกาลเทศะ คนยิ่งกำลังคิดมากปวดหัวอยู่ด้วย ไอ้ฝรั่งขี้คอกเอ้ยย
“อ๊ะ อ๊ะ.. เอ็งอย่ามาข้าโกหกดีกว่า ไอ้น้ำเชี่ยว หน้าเอ็งกำลังกลุ้มใจอยู่ ข้าดูปร๊าดเดียวก็รู้แล้ว คิ้วเอ็งอ่ะจะรวมกันเป็นเส้นเดียวอยู่แล้ว.. บอกมา! เร็ว!”
“ไม่มี!! ไม่ต้องมายุ่งน่า ทำไมต้องอยากรู้ไปทุกเรื่องเลยไอ้นี่” ไอ้บ้านี่ แม่งมันจะไม่เสือกสักเรื่องได้มั้ยนี่ เรื่องแบบนั้นจะไปเล่าให้มันฟังได้ไง ถึงเล่าไปมันจะมาช่วยอะไรเราได้ เฮ้ออ~
“ไหนบอกไม่มี แล้วทำไมต้องบอกว่าไม่ให้ยุ่ง เอาไงแน่ว่ะมึงนี่ ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง ... อ๊ะ!น้องแพมโทรมา ..ฮัลโหลลล คร้าบบน้องแพมพี่ไมค์กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย.. จ้า จ้าได้สิจ๊ะ สำหรับน้องแพมที่น่ารักขนาดนี้แล้ว พี่ไมค์จะลืมได้ยังไง คร้าบ งั้นเดี๋ยวเย็นพรุ่งนี้พี่ไปรับน้องแพมที่บ้านนะจ๊ะ จ้าา..” หลังจากตวาดเพื่อนได้ไม่นานไมกี้สุดหล่อก็ต้องรีบปรับอารมณ์โดยด่วนเพราะสาวสวยดาวมหาลัยดังดันโทรมาแทรกซะก่อน ทิ้งให้เพื่อนเกลอนั่งหน้ามุ่ยถอนหายใจเข้าออกเป็นระยะ
..นับดูแล้วจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ระหว่างน้ำเชี่ยวกับพีมก็ตกลงคบกันในฐานะแฟนมาร่วมเดือนกว่าแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งคู่ก็ไม่เคยขาดการติดต่อ มีแอบนัดกินข้าวกันก็ออกบ่อย บางอาทิตย์ก็เจอกันทุกวันเพราะด้วยงานที่กำลังจะต้องทำร่วมกันในอนาคต แต่ทั้งหมดนั้นก็ยังทำให้น้ำเชี่ยวยังรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ตนยังเข้าไม่ถึงรุ่นพี่หนุ่มคนสำคัญอยู่ดี โดยเฉพาะคำๆนั้น บางครั้งเด็กหนุ่มก็อดคิดน้อยใจและเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ ระหว่างที่เขาเองพร่ำพูดว่ารักและรู้สึกอย่างไรกับอีกฝ่ายตลอดทุกวัน แต่สิ่งที่ได้กลับมาจากพีม ทำไมช่างน้อยนิดและยากเย็นเสียเหลือเกิน แม้จะพยามเข้าใจในบุคลิกนิ่งๆที่พีมเป็น แต่ทว่าการพูดออกมาว่ารัก มันก็ไม่ได้ยากไม่ใช่หรือ ยิ่งรวมกับการกระทำหลายๆอย่างที่พีมมักจะแสดงออก เช่น การเว้นช่องว่างระหว่างกันเวลาที่มีบุคคลที่สามหรือเวลาอยู่ในที่สาธารณะแล้วด้วย หลายครั้งมันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกว่าเขาทั้งคู่กำลังอยู่ห่างกันกว่าตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเสียอีก แม้เหตุผลของการที่เขาทั้งคู่เป็นบุคคลของสาธรณะจะฟังขึ้นก็ตาม
“แหม.. คุณแม่พี่ไมค์ไม่ว่าอะไรหรอกจ้า ท่านเข้าใจ” เป็นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยและเพื่อนร่วมวง ว่าเจ้าหนุ่มลูกครึ่งจอมกวนไมกี้ ไมเนเรอท์ ศิลปินหน้าใหม่ของวงการเพลงนั้น ได้รับฉายาว่าจอมกระล่อนอ่อน(ระทวย)ทุกราย และสาวรายล่าสุดก็มีดีกรีระดับดาวมหาวิทยาลัยดัง ที่เจ้าสุดหล่อไมค์เพิ่งจะขายขนมจีบติดสดๆร้อนๆ ช่วงนี้เลยเป็นช่วงโปรโมชั่น ต้องบริการถึงที่สักหน่อย
“เนี่ยที่บ้านพี่ไมค์มีสระว่ายน้ำด้วยนะ เดี๋ยวพี่ไมค์สอนน้องแพมว่ายน้ำดีมั้ย ฮ๊ะๆๆ โธ่..น้องแพมก็ บลาๆๆๆๆ~…..” เมื่อมองท่าทีและฟังจากที่เพื่อนจอมกวนพูดโทรศัพท์ป้อผู้หญิง น้ำเชี่ยวก็เริ่มลังเลใจ จะว่าไป อันที่จริงไมกี้ก็เป็นคนนึงที่ดูจะมีประสบการณ์เรื่องรักๆใคร่ๆ และน่าจะรวมไปถึงเรื่อง.. เรื่องอะไรประมาณนั่นด้วยไม่ใช่น้อย แม้ว่ามันจะไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่.. จะให้เขาทำยังไงได้ ก็ในเมื่อรอบๆตัวเขาก็ไม่ได้มีใครที่เป็นนี่ ถ้าอย่างนั้นก็อาจจะต้องพึ่งคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดหรือว่าหน้าด้านที่สุด
“ไง!!.. ไอ้น้ำเชี่ยว เอ็งจะนั่งจ้องหน้าข้าอีกนานมั้ยว่ะ ข้าไม่ใช่สุดที่รักของเอ็งนะโว้ย เฮ้ยยย!! หรือว่าเอ็ง.. เอ็งจะเล็งตรูดข้าด้วย เฮ้ย! ไม่อาววนะเว้ยยยย~”
“โหยย.. ไอ้ฝรั่งขี้คอก!! หลงตัวเองเกินไปแล้ว แหวะๆ! .."
"คะ คือว่า คือข้า เอ่อคือ ข้ามีเรื่องจะปรึกษาเอ็งอ่ะ”
“ไหนบอกว่าข้าไม่ต้องยุ่งไงไอ้กบ ไม่เอา ..ข้าไม่สน เวลาจะคิดถึงข้า ก็ค่อยเรียกมา ไม่ใช่หมานะโว้ยยย ข้าก็งอนเป็นนะ เชอะ!”
“ป้าบบบ!!!” เห็นเพื่อนจอมกวนทำยียวนกวนทรีนเข้ามากๆ ทำให้น้ำเชี่ยวชักทนไม่ไหว เลยซัดฝ่ามือเข้ากลางโหนกกระโหลกเข้าให้สักที โทษฐานที่ชอบกวนไม่รู้จักสถานการณ์ ก็ตอนนี้เขาคิดมากจนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว
“ห๊ะ!! อะไรนะ??? โหยยย ไอ้น้ำเชี่ยว! มึงช่วยพูดอีกทีเด่ะ ว่ามึงจะให้กูช่วยอะไรนะ” หลังจากได้ฟังประโยคขอร้องแกมบังคับจากเพื่อนสนิท เจ้าไมกี้มาดกวนก็ออกอาการตกใจจนแทบระงับระดับเสียงตัวเองไว้ไม่ได้ นี่ไอ้เห่าน้ำเชี่ยวมันจะต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ
“เออ.. มึงได้ยินไม่ผิดหรอก ตอนเนี้ยกูกลุ้มใจมาก กูมองไม่เห็นใคร เห็นแต่มึง กูอยากให้มึงช่วย สอนกูที ว่าทำยังไงกูกะพี่พีมถึงจะ.. จะเป็นเหมือนแฟนคู่อื่นๆเค้าสักที” จะให้กูหาหนังเกย์อย่างว่าให้มันเนี่ยนะ มันไม่ใช่แฟนแล้ว จะเอากันมันก็ต้องเป็นผัวเป็นเมียสิโว้ย บ้าแล้ว! กูไม่ใช่เกย์นะโว้ย
“แฟนคู่อื่นๆ กล้าพูดนะมึง จะเอาเค้าขึ้นเตียงมึงก็พูดมาตรงๆเถอะไอ้กบ!”
“เชี่ยยยไมค์!!! จะแหกปากหาป่ะมึงเหรอ” ฮ่าๆๆ ไอ้กบเอ้ยย ทำเป็นท่ามากหน้าตึง นึกว่าเรื่องอะไร ทำไมมันอ่อนอย่างงี้ว่ะเพื่อนกู แล้วนี่กูจะไปหาจากไหนให้มันว่ะ ไอ้หนังผู้ชายกับผู้ชายเอากันเนี่ย เฮ้อออ~
“โอเคๆ..ไอ้น้ำ เรื่องหนัง และกรรมวิธีในการทำนั้นน่ะ เดี๋ยวกูขอไปนอนเอาตรีนก่ายหน้าผากคิดสักคืนว่ากูจะไปเอาจากไหน แต่ก่อนอื่นเลยที่มึงต้องทำเป็นอันดับแรกเนี่ย ข้อ1..มึงต้องแสดงให้เห็นว่ามึงจริงใจ สื่อสัตย์ รักเค้าจริงๆ และพยามพูดคุยให้เค้ารู้สึกไว้ใจ เชื่อใจมึงให้มากที่สุด”
“ข้อนี้ผ่าน!.. กูทำจน ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ข้อที่2 เลยดิ๊”
“ข้อ2.. มึงต้องเริ่มจากอะไรเล็กๆน้อยไปก่อน เช่นการสัมผัส โอบ กอด หอม หรือว่าจูบเบาๆ ให้เค้ารู้สึกว่ามึงจะทำให้เค้าอบอุ่น ไม่ใช่จะไปยัดเยียดน้ำกามให้เค้าอย่างเดียว”
“ข้อ3 มึงอาจจะใช้วิธีสื่อให้เค้ารู้ว่ามึงต้องการเค้า เช่นพยามชวนเค้าไปอยู่ในที่ๆบรรยายกาศโรแมนติค พาไปอยู่ในห้องที่ตกแต่งสวยๆ มีกลิ่นหอมๆ หรือทีเงียบๆสงบมีแค่เราสองคน” เอาแระไง..ไอ้ละอ่อนหื่นน้ำเชี่ยว มันต้องกำลังคิดลึกอยู่แน่ๆ นั่งตาลอยน้ำลายยืดเชียวมัน
“ข้อ4!! เรียกสติกลับมาแล้วฟังกูเดี๋ยวนี้ไอ้อ่อน! ..ข้อ4 อันนี้สำคัญสุดๆ มึงจะต้องไม่ไปบังคับฝืนใจเค้าเด็ดขาด ถ้าเค้ายังไม่พร้อมมึงก็ต้องทำเป็นว่ามึงเข้าใจ แม้ว่าข้างในมึงจะหื่นสักแค่ไหนก็ตาม แต่ในทางกลับกัน ถ้าเค้าไม่มีท่าทางปฏิเสธ หรือเค้าเฉยๆ มึงก็ต้องจัดการรวบหัวรวบหางให้ได้ในทันที ไม่อย่างนั้นนอกจากกูจะด่ามึงว่าไอ้อ่อนแล้ว เค้าจะเห็นว่ามึงน่ะอ่อนชิหาย ฮ่าๆๆๆ” อื้อหือ.. ไอ้หล่อเลือกได้ คิดถูกคิดผิดว่าเนี่นที่ขอให้มันช่วยเนี่ย
“และข้อสุดท้าย ตัวแปรสำคัญสำหรับทุกๆข้อที่ผ่านมา คือ.. มึงต้องหน้าด้านเข้าไว้ จำเอาไว้ ด้าน ได้ อาย อด” อืม ด้าน ได้ อาย อด เหรอ.. จะเชื่อได้แค่ไหนว่ะเนี่ย ขี้โม้เนี่ย เฮ้อออ..
“เฮ้ย.. เลิกทำหน้าเป็นกบโดนรถทับได้แล้ว ใจเย็นๆน่า เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป จริงๆแล้วมึงกับพี่เค้าก็เพิ่งจะคบกันตกลงเป็นแฟนกันได้ไม่นานนี่นา จะรีบร้อนไปไหนว่ะ เดี๋ยวนี้การกอดจูบหรือว่าขึ้นเตียงกันเนี่ย คนไม่ได้รักกันเค้าก็ทำกันเยอะแยะไป และถึงมึงจะได้ตัวเค้าก็ไม่ได้ความว่าเค้าจะรักมึงถ้าเค้าไม่คิดจะรักจะมึงจริงๆ มึงเข้าใจที่กูพูดมั้ยไอ้กบ ไปๆ ขึ้นเรียนได้แล้วเดี๋ยวสาย ทำหน้าเครียดกว่าสอบติดลบอีกนะมึงเนี่ย อิแค่เรื่องแค่เนี่ย ไปเร็ว เดี๋ยวเย็นนี้เรียนเสร็จข้ามีคอรส์เสริมพิเศษให้ด้วย
และนับจากวันนั้น นอกจากไมกี้จะให้คำแนะนำพร้อมกับบากหน้าไปสมัครเว็บเฉพาะของกลุ่มชายรักชายเพื่อที่จะหาโหลดหนังต่างๆให้เพื่อนซี้ได้ศึกษาธรรมชาติบนร่างกายมนุยษ์เพศเดียวกันจนสำเร็จ เจ้าหนุ่มลูกครึ่งยังลากให้เพื่อนสนิทไปเข้ายิมเพื่อฟิตกล้ามหน้าอกหน้าท้องต่างๆ เพื่อที่ไอ้หุ่นเก้งก้างหลังโก่งของเด็กที่โตช้าอย่างมันจะได้ดูดีสมชายขึ้นมาบ้าง ด้วยเหตุผลที่เจ้าเพื่อนตัวดีหยิบยกมาว่า พีมนั้นเป็นคนเฟอร์เฟ็คไปซะหมด ไม่ว่าจะเป็นความฉลาด ความสามารถและรูปลักษณ์ที่ดูดีไปทุกส่วน เพราะฉะนั้นเพื่อนของเขาเองก็จะต้องเฟอร์เฟ็คให้เทียบเท่าด้วย ซึ่งทั้งหมดก็สำเร็จอย่างไม่ยาก และในที่สุดเจ้าหนุ่มลูกครึ่งจอมกระล่อนก็ไม่ต้องเหงาจนขี้เกียจ เพราะต่อไปเขาก็จะมีเพื่อนไปเข้ายิมด้วยแล้ว
.
.
.
“พี่ใกล้ถึงยังอะ น้ำเชี่ยวรอนานแล้วนะ”
“ก็พี่บอกแล้วไง ให้เข้าออฟฟิศไปก่อนเลย ไปเจอที่ห้องพี่ยีนส์ก็ได้ พี่ขับรถอยู่ แค่นี้ก่อนนะครับ” ทันทีที่พีมเลี้ยวรถขึ้นมายังลานจอดรถ เจ้าเด็กช่างตื้อก็ยืนหน้ามุ่ยพิงรถเก๋งคันงามของเค้ารออยู่แล้ว ดื้อจริงๆบอกให้เข้าไปก่อน แล้วยังมาทำหน้าบึ้งใส่เราอีก
“บอกแล้วไงว่าให้เข้าไปก่อน เลิกทำหน้าบูดเดี๋ยวนี้เลย” พอลงจากรถมาได้ก็ออกปากดุเจ้าเด็กขี้งอนที่ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ทันที
“อื้อ ก็ได้..ขอกอดหน่อยแล้วจะหาย”
“ไม่ เดี๋ยวคนเห็น..” แล้วทั้งคู่ก็เถียงกันไปงอนกันไปตลอดทางจนกระทั่ง
---ติ้ง!!--- (ในลิฟต์)
เอ๋! หตุการณ์นี้มันดูคุ้นๆแฮะ.. ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเหล่มองเจ้าเด็กตัวแสบที่ร้อยวันพันปีก็ไม่เห็นเคยจะต้องมายืนรอเขาถึงที่ลานจอดรถเลย แต่แล้ววันนี้ จะพูดให้ถูกก็น่าจะเรียกว่าช่วงนี้มากว่า ที่น้ำเชี่ยวดูแปลกๆไป นอกจากจะใจกล้าหน้าด้านผิดปกติ แล้วยังถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้น แถมยังกล้าออกปากขอกอด ขอหอม หรือจูบเขาบ่อยๆ มาวันนี้จะขออะไรอีกเนี่ย ชักจะหวั่นใจซะแล้วสิ
ประตูลิฟต์ปิดลง พร้อมกับฝันสลายของน้ำเชี่ยว เพราะบังเอิญมีบุคคลที่สามอยู่ก่อนแล้วและที่สำคัญคือเค้าไปชั้น18 ในขณะที่ทั้งสองคนต้องลงที่ชั้น14 ..หึๆ ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ้ย คิดจะทำอะไรเราในลิฟท์เหมือนเมื่อตอนนั้นอีกล่ะสิ ฮ่าๆๆ
“ฮ่าๆๆๆ....” เมื่ออกมาจากลิฟต์พีมก็ปล่อยกร๊ากก ใส่หน้าเจ้ากบหงอยทันที อดขำไม่ได้จริงๆ ฮ่าๆๆ ส่วนน้ำเชี่ยวก็ได้แต่ยืนเซ็งทำหน้าบูดมองอีกคนที่นั่งขำจนตัวงอหงิกอยู่ตรงหน้า
“พี่ ถ้าไม่หยุดขำล่ะก็ น้ำเชี่ยวจะจูบพี่ตรงนี้เลยนะ” เด็กหนุ่มปล่อยประโยคเด็ดอย่างไม่นึกอายหรือกลัวว่าใครจะผ่านมาได้ยิน ซึ่งก็ได้ผล เพราะมันทำให้พีมเงียบกริบเข้าสู่โหมดเก็กหล่อและเคร่งขรึมทันที
“หึ..ไอ้เคโระ กล้าขู่พี่เหรอ”
“ป้าบ!!!....นี่แน่” ด้วยความหมั่นไส้ มือเรียวๆของพีมจึงตบผลั่ว!ไปที่บั้นท้ายของน้ำเชี่ยวดังๆหนึ่งที ก่อนจะออกแรงบีบขยำอย่างแรง แล้วชายหนุ่มก็ใส่เกียร์สุนัขวิ่งหนีแบบไม่เห็นฝุ่นเข้าห้องพี่ยีนส์ไปในทันที
“โอ้ย..ไอ้..พี่..บ้า!” ขยำเข้ามาได้ ก้นคนนะ ไม่ใช่แป้งขนมปัง..ฮึ่ม! คอยดูเถอะ อย่าเผลอนะๆไอ้พี่ตัวแสบ
และก็เหมือนกรรมใดใครก่อ เพราะในยุค2553นี้กรรมมันติดจรวดเร็วยิ่งกว่าอินเตอร์เน็ตความเร็วสูงเสียอีก
“เฮ้ย ชิบหายแล้ว พี่ยีนส์ไม่อยู่.. ไปไหนว่ะ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มอันดับหนึ่งของค่ายสบทออกมาอย่างหัวเสียเมื่อวิ่งหนีเจ้าตัวดีเข้ามาหวังว่าตนเองจะปลอดภัยเพราะมีบุคคลที่สามอยู่ แต่แล้วกลับต้องมาเจอแต่ห้องที่ว่างเปล่ามีแค่เพียงกระดาษโน็ตทิ้งไว้ที่โต๊ะ บอกให้ทั้งคู่ตามไปห้องประชุมชั้น15.. ละ..แล้วเจ้ากบนั่นก็กำลังเข้ามา เอาไงดีว่ะเนี่ย..
“พี่พีม ฝากไว้ก่อน..” ห๊า! พี่ยีนส์ไปไหน พี่ยีนส์ไม่อยู่...อ๊า! ไอ้พี่ตัวแสบ รู้ตัวแล้วสิ ไปหนายคร้าบบ~ หนีทำไมเล่า? เด็กหนุ่มหัวเราะลงคอทันทีที่เห็นอีกคนหนีไปยืนติดกำแพงหลังห้องซะแล้ว
“โฮะๆ.. ไปยืนอะไรตรงนั้นอ่ะพี่.. พี่ยีนส์ไม่อยู่หนิ ไหนเขียนโน็ตไว้ว่าไง ขอน้ำเชี่ยวดูหน่อยซิ.. หืม ห้องนี้ไม่มีใครเลยเนอะ.. มี แค่ เรา ฉอง คน หุหุ~”
เสียงหัวเราะนั่น มันฟังดูหื่นที่สุดเท่าที่เคยดูในหนังเอวีมา โอ~..ไม่นะ
ทางด้านน้ำเชี่ยว เมื่อเห็นว่าเป็นต่อคนตัวขาวๆที่ถอยหลังไปติดกำแพงซะแล้ว เขาาจึงกดล็อคประตูทันที พร้อมกับย่างสามขุมเข้าหาพีมด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่ม ..คราวนี้แหละไอ้ไมค์ ข้ายังจำกฏข้อสุดท้ายของเอ็งได้แม่น ‘หน้าด้าน’ .. อ้อ กฏข้อ4ด้วย ถ้ามีโอกาสต้องเอาให้อยู่หมัด (((ฮ่าๆๆๆ...)))
“น้ำเชี่ยว.. เอ่อ พี่ขอโทษนะ จะทำอะไรน่ะ นี่มันที่ทำงานนะน้ำ..” ไอ้หน้ามึนจอมเจ้าเล่ห์นี่ แกกล้าจริงๆเหรอ ไหนไอ้โจบอกว่ามันยังเวอร์จิ้นฟร่ะ แล้วทำไมตอนนี้มันดูเจ้าเล่ห์งี้อ่ะ เหวยๆ~ ดู.. ดูสายตามันสิ ไม่ต่างจากไอ้พวกพระเอกหนังอย่างว่าเลยอ่ะ บรึ๋ยยย!~ ฉันไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากทำที่นี่เว้ยยย เกิดฉันเบรกตัวเองไม่อยู่ใครจะรับผิดช๊อบบบ.. ไป๊ๆ ไอ้เคโระ ไป๊ๆ ชิ้วๆ
“มายืนตรงนี้ทำไมเล่าพี่ มานี่!” เมื่อย่างเข้าประชิดคนน่ารักได้แล้ว น้ำเชี่ยวก็จัดการฉุด กระชากคว้าข้อมือนิ่มตรงไปยังโซฟายาวสำหรับรับแขก แล้วผลักร่างคนตัวขาวที่พยามยื้อแรงเขาอย่างเต็มที่จนถลาไปกับเบาะทั้งคู่ จากนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่ปล่อยให้โอกาสเลยผ่านตามตำราที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาจากเพื่อสนิท น้ำเชี่ยวฉวยโอกาสที่ตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะอยู่ข้างบนและกำลังล้มทับเจ้าคนดื้ออยู่ เขาซุกไซร้ใบหน้าหล่อๆไปตามลำคอขาวสูดกลิ่นหอมจากผิวเนื้อไปทุกที่ไล่ขึ้นไปถึงใบหูและแก้มใสๆนั้น
..อ๊า สมแล้ว สมกับที่คอยมานาน พวงแก้มที่กำลังแดงระเรื่อ ใบหูเล็กๆ และลำคอขาวๆนี้ ช่าวอบอวนไปด้วยกลิ่นหอมละมุนจริงๆ ว่าแต่ว่า ทำไมพี่พีมตัวก็ไม่ใหญ่มากแต่กลับมีแรงเยอะขนาดนี้นะ ดิ้นเก่งชะมัด นี่ดีว่าไอ้ไมค์พาเข้ายิมบ่อยนะเนี่ย ไม่งั้นมีหวังเอาไม่อยู่แน่ๆ โอ๊ะๆ!! อย่างดิ้นแรงสิครับ น้ำเจ็บนะ ขอหอมอีกทีนะ อ๊าา!
“เอ้ย! นี่จะเอาจริงใช่มั้ย.. นายคิดว่าทำอย่างนี้เป็นคนเดียวรึไง ห๊ะ” อยากจะรู้จริงมันจะเวอร์จิ้นจริงรึเปล่า มา..มาลองกันซักตั้งก็ได้ว่ะไอ้เคโระ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน
ฮึด!! นี่แน่!
ในที่สุดพีมก็พลิกตัวน้ำเชี่ยวลงบนโซฟาโดยเอาตัวเองขึ้นไปคร่อมอยู่ข้างบนแทน แขนสองข้างดันไหล่กว้างๆของคนข้างล่างจนติดไปกับเบาะนุ่ม ก่อนจะประกบริมฝีปากระเรื่อลงบนปากของน้ำเชี่ยว อย่างดูดดื่ม และเร่าร้อน ..ฉันเตือนนายแล้วนะว่าอย่ามาทำรุ่มร่ามมากนัก ..ปฏิกิริยาที่พีมตอบสนองมาทำให้น้ำเชี่ยวถึงกับช็อค ดวงตาคู่หวานเบิกโผลงเพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ..พี่พีมไม่เคยจูบกับเขาแบบนี้มาก่อนเลยถ้าไม่นับวันที่เมาวันนั้น อยู่ทำไม.. เมื่อพีมเห็นคนตรงหน้าดูเหมือนจะมีอาการช็อคไปชั่วขณะ เขาจึงค่อยๆถอนตัวออก
“ทำไม..ชอบไม่ใช่เหรอ” พูดพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่น้ำเชี่ยวที่นอนทำอะไรไม่ถูกใบหน้าแดงกล่ำกับริมฝีปากที่เพิ่งโดนดูดจนเริ่มเจ่อนิดๆ
“พอใจรึยัง เอาอีกมั้ย” หึหึ.. ดูแล้วสงสัยเจ้านี่คงเก่งแค่แต๊ะอั๋งเราอย่างเดียวมั้ง เอาเข้าจริงก็เป็นเหมือนที่ไอ้โจมันว่าจริงๆ แต่ก็น่ารักไปอีกแบบนะ โธ่ไอ้เด็กน้อยเอ้ย! เล่นกับใครไม่เล่น ฮิๆ~ ไงซะใจไปเลยมั้ยเล่า เป็นเคโระเอ๋อไปเลย อีกซักทีดีมั้ยนะ กำลังมันส์เลย หืม~
“......” แม้จะทำอะไรไม่ถูก แต่ก็มีสติพอจะรับรู้ได้ว่าคนข้างบนถามอะไร น้ำเชี่ยวไม่ลังเลที่จะพยักหน้ารับคำถามนั้นทันที
..คราวนี้พีมเลื่อนมือลงไปขยำก้นผายนั่นเบาๆอีกครั้งพร้อมกับบดจูบลงที่ปากหยักอย่างช้าๆ ลิ้นเล็กค่อยๆเข้ารุกเร้าภายในโพรงปากมากขึ้น และดูเหมือนน้ำเชี่ยวจะค่อยตอบสนองเขาที่ละน้อย พีมเพิ่มแรงบดจูบรุนแรงขึ้นเมื่อสัมผัสเข้ากับลิ้นนุ่มๆของคนข้างล่าง เขาดูดดันและรุกเล่นกับมันอย่างเชื้อเชิญช่ำชอง ..การถูกจูบอย่างดูดดื่ม มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง ริมฝีปากบางนุ่มนิ่มกับลิ้นซนๆของคนข้างบน ช่างให้รสชาดหอมหวานจนตัวเขาเบาหวิวเหมือนจะลอยให้ได้ซะอย่างนั้น
..ไม่นาน ราวกับไฟที่ถูกจุดติด ทั้งคู่ก็ต่างเพิ่มแรงบดจูบใส่อีกฝ่าย แลกรสชาติความหอมหวานของกันและกันอย่างเร่าร้อน จนสะโพกแน่นๆของพีมเริ่มบดเซาะร่างของคนข้างล่างอย่างอัตโนมัติ
“อืม..อา..” น้ำเชี่ยวครางเบา สองมือขยี้ขยำลงที่เสื้อส่วนหลังของพีม เมื่อถูกคนข้างบนบดเบียดเข้าที่ส่วนล่างอย่างต่อเนื่อง
..รู้สึกตัวอีกทีพีมก็สัมผัสถึงบางส่วนในร่างกายของอีกคนที่ขยายใหญ่ขึ้นจนบดเบียดมาถึงส่วนล่างของเขาและเป็นสัญญาณให้เค้ารู้ว่า ควรจะหยุดการกระทำนี้ไว้เพียงเท่านี้ เพราะดูท่าแล้วถ้ายังขืนไปต่อ ส่วนนั้นของเขาเองอาจจะแข็งขืนขึ้นมาแข่งกับของเจ้านี่เป็นแน่
“ทะ ทำไม..” น้ำเชี่ยวถามเสียงสั่นเมื่อพีมถอนตัวออกลุกขึ้นยืนจัดเสื้อของตัวเองให้เข้าที่ทาง
“หึหึ..บอกไว้ก่อน ทีหลังอย่ามาท้าทายกันอย่างนี้อีก พี่ไม่ได้กลัวเรานะ แค่ไม่อยากให้ใครๆมาเห็นเท่านั้น” พีมหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะเหลือบตามองเจ้าเด็กแสนซื่ออย่างขำๆ ก่อนเอ่ยประโยคออกมาอย่างเป็นต่อ
“ลุกขึ้นมาได้แล้วน้ำเชี่ยว.. ดูแลน้องชายนายให้มันสงบซะก่อน แล้วตามไปที่ห้องประชุมชั้นบน พี่ไปก่อนล่ะ”
… อะ อะ ไอ้ พี่พีมมมมม !!!!! !#!@$!! เหออออ~
โว้ยยยยยย !!! ไอ้พี่บ้า ไอ้.. ไอ้.. ไอ้กามตายด้าน!!! แงๆๆ~ แง~
*****************************************************
มาต่อแบบง่วงๆ แล้วเจอกันตอนหน่าค้าบบบ
B a l l o o n
-
????
:laugh: o18
-
เอิ๊ก ในที่สุดพี่บอลก็มาต่อให้แล้ว
อยากอ่านอี๊กกกก
ปล...ช่วยตอบให้ในฐานะที่เคยอ่านมาก่อนค่ะว่า NC ที่พี่เค้าจั่วหัวไว้มันหมายถึงในอนาคตของเนื้อเรื่องค่ะ แต่มันยังไม่ถึง ^^
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ฮร่า ๆๆ น้ำเชี่ยว
เกิดอาการค้างกันไปเลยทีเดียว หุหุ
-
:haun4:
ร๊อออออ รอ^^
-
น้ำเชี่ยวพยายามต่อไปนะครับ
สู้เว้ยยยยยยยยยยยยยน้ำเชี่ยว
:oni2: :oni2: :oni2:
-
สงสารน้องเคโระ จริงๆ
พี่พีมอย่าใจร้ายนักจิ
อิอิ
:-[ :-[ :-[
-
ไอๆๆๆๆๆ กามตายด้าน.. :jul3:
-
อุอุอุ
สงสารเคโระน้อยจัง
-
นําเชี่ยวนี่กวนสุดๆๆ
-
เคโระ เวอจิ้น น่าร๊ากกก :o8:
-
:jul1: ม่ะไหวที่จะเคลียร์ พี่พีม :z3: ต่อเหอะ
น้องน้ำเชี่ยว พี่พีม ไม่ได้กามตายด้าน อย่างที่คิดนะ เชื่อพี่เหอะ :z2:
-
พี่พีมแกล้งเจ้าเคโระซะสนุกเลย
น้องไม่มีประสบการณ์แบบนี้ พี่ก็ต้องสอนซิเนาะ
เหมือนน้ำเชี่ยวจะเจอคนที่หื่นกว่าแล้ว :laugh:
กด +1 ให้ไรทเตอร์ :กอด1:
-
555 :laugh: :laugh:
กบก็อารมณ์ค้างเป็นนะขอบอก :sad4: :sad4: :angry2:
จดไว้น้ำเชี่ยวเด๋วค่อยคิดบัญชีที่หลัง :angry2:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ้ย ขัดใจอย่างแรงอะ น้ำเชี่ยวไม่ได้อย่างใจเล้ย
"ดีแต่ป้อ ล่อไม่เป็น" ซะงั้น :angry2:
-
:laugh: น่าสงสาร แต่ก็ขำน้ำเชี่ยว ^^
-
กรีดๆๆๆๆๆ
มาต่อ
:call:
:call:
:call:
-
555+
ตอนนี้โคตรฮาอ่ะ
:jul3:
-
สุดท้ายน้ำเชี่ยวก็โดนรุกจนได้สิน่า...อิอิ
แล้วพี่พีมก็แกล้งน้ิองซะน้องคิดไปไกลแล้วนะเนี่ย
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ..."ยิ้มหวาน"
-
:laugh:
-
โดนรุกกลับ..แล้วแถมทำให้อารมณ์ค้าง
น่าสงสารน้ำ้เชี่ยวจัง
:z1:
-
oh น้ำเชี่ยว นอกจากจะ พิชิตพีมแล้ว :z2:ต้องไมให้ถูกกด น่ะ :z2: :z2: :z2:
-
พีมนี่ล่อให้อยากแล้วจากไปเลย
น่าสงสารน้ำเชี่ยวจัง อิอิ
-
อ๊ากพี่พีมแกล้งน้ำเชี่ยวอย่างนี้ได้ยังไง
เก่งจริงช่วยให้สุดๆ ก่อนไปสิ
ทำอย่างนี้ฆ่าน้องน้ำเชี่ยวให้ตายเสียยังดีกว่า
-
โห...ทำแบบนี้เอามีดมาแทงน้องกบเลยดีกว่า....มาให้อยากแล้วจากไป..แต่ท่าทางงานนี้เคโระน้อยเราอาจจะโดนกดมากกว่าจับเค้ากดนะเนี่ย..หุหุ
-
กรี๊ดดดดดดดดด
น้ำเชี่ยววววววว สู้ๆ :mc4:
อย่าให้พี่พีมกดได้นะคหลานนนน
:z2:
-
คนกลัวน้ำเชี่ยวโดนกดเยอะจัง
แต่เราอยากให้โดนแหละ จัดการเลยพี่พีม 555
-
^
^
^
^
^
คิดเหมือนรีบน
เหอๆ อยากเห็นพีม :oo1: เคโระอ่ะ
-
น้ำเชี่ยวววววววววว
อย่าให้พี่พีมกดได้นะคะหลาน
:mc4: :mc4:
-
555ตามอ่านทันแล้ว สรุปเคโระน้อย จัดการด้วยนะ เด๋วอายคนอื่นเค้า 5555
-
น้ำเชี่ยว...ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ให้เค้ากดไปเถอะ!!!!
-
สวัสดีค่ะ ^ ^
พี่พีมกับน้องน้ำเชี่ยวน่ารักเว่อร์!
รู้ป่ะคะ... อ่านตอนแรกๆนะ....... คิดว่าพี่เป็นเคะ = = แล้วน้ำเชี่ยวเป็นเมะ = =!!!
(ก็ภาพลักษณ์มันทำให้คิดอย่างนั้นนี่ =O=)
แต่แบบ... พออ่านมาถึงตอนความหลังของพี่พีมกับต้นแทนแล้วก็ถึงบางอ้อ 555
ต้นแทนน่าร๊ากกกก น่าสงสารอีกต่างหาก = =!
เฮ้ออออออออ!~
แต่ยังไงก็นะคะ.... หลงรักน้ำเชี่ยวไปแล้ว ชะเอิ่งเอยย~
เฮ้ออออ จากเหตุการณ์ล่าสุด ในห้องพี่ยีนส์ >.<
น้ำเชี่ยวจะกล้าเข้าหาพีมมั้ยเนี่ย 5555
โดนไปซะขนาดนั้น หึๆ
เอาใจช่วยนะคะ
สู้ๆค่ะ อัพอีกบ่อยๆน๊าาาาาาาาา~
-
มาดัน พี่พีมกะน้ำเชี่ยวคับ
:sad4: :sad4:
-
พี่บอลมาต่อพลีสสสสสสสสสสสสสส >.<
-
เป็นเรื่องแรกเลยนะนี่ที่อ่านตามทัน เนื้อเรื่องสนุกมากเลยฮะ พี่พีมกับน้ำเชี่ยว อ่านไปก็ยิ้มไป :-[
แต่ตอนพิเศษนี่ก็ ดราม่าได้อีกฮะ พีมกับต้นแทน ความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา แต่ดราม่าอ่ะ :m15:
มารออ่านตอนต่อไปด้วยอีกคนนะฮะ
-
ตามทันแล้ว~~~
สนุกมั่กๆเลยคร๊าบบบบ............แต่เมื่อไหร่พี่พีมจะเคลียร์เรื่องจีจี้ได้ซะทีเน้อ~~~
:z2:
-
ตามจนเหนื่อย ไม่ได้อ่านมานานมากๆ
ฮิ้ววว........
กามล้นเหลือ ฮ่าๆๆๆ หนุกมากมาย :o8:
พี่ภีมน่ารักสุดกู่ :-[
-
รอๆๆๆๆๆ :call:
-
มาต่อให้หน่อยนะคะ
พี่พีมมากดน้องเคโระเร๊วววววว 555
-
Chapter 15
ตลอดการประชุมน้ำเชี่ยวยังคงหน้าบึ้งตึง บวกกับอาการอารมณ์ค้าง(สุดๆ)นั่งจ้องหน้า ไอ้คนตายด้านตัวแสบที่เอาแต่แกล้งอมยิ้มเยาะใส่เค้ามาเป็นระยะๆ ..คอยดูเถอะ ซักวันเขาจะต้องทำให้เจ้าหน้าขาวๆตาแป๋วจมูกแหลมนี่ มานอนอ่อนระทวยสยบแทบตักเขาให้จงได้คอยดู!! หมั่นไส้โว้ยยยย! :serius2:
“โอเค เดี๋ยวพีมกับน้ำเชี่ยวไปฟิตติ้งก่อน แล้วค่อยไปซ้อมเพลงนะ แล้วคืนนี้กลับไปนอนกันให้เต็มที่ล่ะ พรุ่งนี้จะได้หน้าตาสดใส งานแถลงข่าวทั้งทีรู้มั้ย โดยเฉพาะน้ำเชี่ยว อย่ามัวแต่เล่นเกมส์ดึกล่ะ”
“คร๊าบบบบ” ขานรับเสียงดังอย่างแกนๆแต่สายตายังคงจับจ้องไปยังเจ้าหน้าการ์ตูนญี่ปุ่นตัวแสบไม่ลดละ
:seng2ped:
“ต๊ายยย!...ว่าไงค๊า น้องน้ำเชี่ยวสุดหล่ออออ น้องพีมสุดเท่ มาเร๊วมา.. พี่เตรียมชุดที่จะใส่พรุ่งนี้ไว้ให้แล้วค่า” พี่สไตลิชท์กระเทยที่ดูเหมือนยังไม่ได้แปลงเพศ(มั้ง) ร้องทักทั้งสองหนุ่ม พร้อมกับเสื้อผ้าครบชุดในมือ
เมื่อเริ่มลองเทียบชุดต่างที่จะใช้ใส่ในวันแถลงข่าวรวมถึงอีกหลายชุดที่ต้องใช้ในการทัวร์ ทำให้พีมเริ่มที่จะสังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง.. จากประสบการณ์ทางด้านการทำงาน รวมถึงแง่มุมต่างๆในวงการบันเทิง ทำให้พีมรู้สึกได้ถึงสัญญาณแปลกๆ ที่ทำเขารู้สึกขุ่นๆในอารมณ์ซะเหลือเกิน
..เหอะ! ดูสายตาคุณพี่สไตลิชท์หน้ารอวันขึ้นเขียงคนนั้น จะมากไปมั้งเนี่ย จะมองไอ้น้ำเชี่ยวให้มันทะลุไปเลยมั้ยครับคุณพี่ คิดจะเคลมเด็กหนุ่มๆ หวังจะจับจับเขากินอย่างนั้นอ่ะดี๊.. หนำซ้ำไอ้เคโระบ้องตื้นนี่ดูเหมือจะยังเอ๋อเหรออยู่ได้ มันไม่รู้หรือว่ามันเซ่อว่ะ ไอ้เบื้อกเอ้ยย! :m16:
“เอ๊า ถอดเลยจะน้องน้ำเชี่ยว มะมา เดี๋ยวพี่ช่วยเปลี่ยน” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มลูกตาแทบถลนเมื่อเห็นยัยกระเทยก๋ากั่นพุ่งเข้ามาทำท่าจะถอดกางเกงให้น้ำเชี่ยว ..
เฮ้ยยยยย~!!! :m31:
“น้ำเชี่ยว!! ไหนว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ไปเซ่! เดี๋ยวก็ราดหรอก เสื้อนะเอาเข้าเปลี่ยนด้วย พี่เค้าจะได้ไม่ลำบาก ไป๊!” เกือบจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ทั้งคู่ก็ถูกพีมระเบิดน้ำเสียงกร้าวพลางเลิกคิ้วถลึงตาเหลือกตาปลิ้นใส่ แล้วเบ้หน้าไปทางห้องน้ำ ให้น้ำเชี่ยวรีบไปซะก่อนที่เขาจะปี๊ดแตกใส่ยัยกระเทยนี่ในไม่ช้า
ท่าทางของพีมทำเอาน้ำเชี่ยวถึงกับเลิ่กลั่ก งงทำอะไรไม่ถูก มีแต่สายตาวาวดุที่คนตัวขาวส่งมาให้เขา จึงต้องรีบหยิบเสื้อ แล้วเดินหนีออกไปตามทางที่สายตาของคนดุคนนั้นเหลือกไป บรื้ออ.. o22 น่ากลัวซะยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“พี่ครับเดี๋ยวพีมไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำดีกว่านะครับ” ต้องตามไปเช็คซักหน่อยแล้ว ยิ่งเซ่อๆซ่าๆอยู่ เดี๋ยวเหอะไอ้เคโระซื่อบื้อ
“เน่!..ไม่รู้รึไงยัยกระเทยนั่นมันจะแตะอั๋งเราอ่ะ ยืนเซ่อเป็นเทวรูปกบอยู่นั่นแหละ ใส่เองไม่เป็นรึไงหือกางเกงเนี่ย ห๊ะ” :angry2: ทันทีที่ถึงห้องน้ำพีมก็แหวใส่น้ำเชี่ยวเป็นชุดๆ
..ทำเอาเจ้าเด็กหน้ามึนเริ่มเก๊กอะไรๆขึ้นมา ฮ่าๆ ก็อาการลักษณะนี้ เขาเองก็เป็นบ่อยๆนี่นาเวลาที่เห็นพี่พีมไปถูกใครๆมาลุมล้อมเจาะแจะด้วย ..หึงเราอ่ะดี๊ หุหุ~
“อะไรพี่ พี่แม็คกี้เค้าก็ทำชุดมาให้น้ำเชี่ยวใส่ตั้งหลายทีแล้ว เค้าไม่คิดงั้นหรอก” น้ำเชี่ยวตอบพลางอดขำไม่ได้กับท่าท่างหึงๆของพีมเป็นครั้งแรก แม้จะน่ากลัวไปหน่อย แต่ก็นับว่ายังน่ารักอยู่ น่ารักดีจริงๆนะ ^^ :-[
“ห๊ะ!..หลายทีแล้วเหรอ อย่างงี้..มันก็เห็นของน้ำหมดแล้วดิ” โอ้ย..ไอ้กบเซ่อเอ้ย ทำไมมันกระโหลกหนาปัญญาอ่อนอย่างนี้เนี่ยว่ะ ปวดหัวเว้ยยยย
“.......” ยิ่งเห็นท่าทางของพีมเด็กหนุ่มก็ยิ่งสดชื่นมีแรงๆ... และก็ยังคงแกล้งตีหน้ามึนต่อไป
..นับว่าทรมานเอาการอยู่กับการที่จะต้องกลั้นหัวเราะเพราะท่าทางหึงน่ารักๆของคนตรงหน้า จริงๆแล้วพี่แม็คกี้ไม่เคยเห็นอะไรทั้งนั้น เพราะลำพังเขาเองก็นับว่าเป็นคนขี้อายอยู่ไม่น้อย ส่วนใหญ่เขาจะใส่ทั้งกางเกงในและต้องมีบอกเซอร์ทับอีกตัวจึงกล้าถอด กระทั่งถอดเสื้อแล้ว ยิ่งไม่เคยเปลือยให้ใครเห็นด้วยซ้ำไป ส่วนใหญ่ถ้าจะต้องลองเสื้อ เขาก็จะใส่ทับไปเลย แต่พี่พีมเองคงเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานเลยคิดว่าน้ำเชี่ยวจะถอดเหมือนตัวเองนะสิ น่าขำจริงๆ ฮิๆๆ ^ ^’
“เน่!!..พี่ขอบอกอะไว้อย่างนะ ระวังตัวหน่อย เมื่อก่อนเราจะเป็นยังไงพี่ไม่รู้ แต่..ตั้งแต่วันนี้ไป อย่าให้พี่ห็นแบบเมื่อกี้อีก แล้วจะหาว่าไม่เตือน จำเอาไว้ซะ” ตายล่ะหว่า..พ่อพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่นเริ่มเข้าสู่โหมดอาฆาตแล้วแหะ น่ากลัวเหมือนกันนะนี่ อิ อิ
“พี่หึงน้ำเชี่ยวเหรอ..” น้ำเชี่ยวหันหน้ามาถามพร้อมทำหน้าแป้นแล้นใส่คนที่กำลังโกรธจนควันแทบออกหู
ก็มันอยากอยากได้ยินชัดกับหูอ่ะ..
“เออ...หึง ไม่ชอบ!” พีมขึ้นเสียงตอบพลางเดินกระแทรกเท้าออกจากห้องน้ำไปในทันทีที่เปลี่ยนชุดเสร็จ
“โอ้ววววว~ ว้าว!..พี่พีม น้ำเชี่ยวชอบ พี่หึงน้ำเชี่ยวบ่อยๆอีกนะ ชอบๆ ชอบๆ.. พี่พีม!รอน้ำเชี่ยวด้วยๆๆ” และแล้วคำตอบที่อยากได้ยินก็ปลิวหวือมาพร้อมกับดวงตาแป๋วที่แฝงแววโกรธจนหน้าดำหน้าแดง แต่ให้ตายเหอะ อาการนั้นมันช่างทำให้เจ้าเคโระน้อยลั้นล๊าสุดๆ ก่อนจะกระโดดออกจากห้องน้ำตามคนขี้วีนไป :oni1:
.
.
.
...วันรันทรู ก่อนงานแถลงข่าวจะเริ่มในวันรุ่งขึ้น
แม้ทั้งสองคนจะเพิ่งได้มาร่วมงานเป็นครั้งแรกแต่ก็เข้าขากันได้ดี ทั้งเพลงที่ต้องร้องด้วยกัน ทั้งคู่ก็รับส่งกันดีมาก การแสดงโชว์ก็ใช้เวลาซ้อมเพียงแป็บเดียวกลับออกมาดูดีจนไม่น่าเชื่อ ทำเอายีนส์ ฝน และบอสใหญ่ที่ลงมาดูด้วยตัวเองพากันออกปากชมทั้งสองคนให้โจฟังไม่ได้ว่า น่าทึ่งจริงๆ รู้อย่างนี้ให้สองคนร่วมงานกันตั้งนานแล้วก็ดี ..ในขณะที่โจก็อดไม่ได้ที่จะนึกขำถึงเหตุผลที่สองคนเข้ากันได้เป็นอย่างดี นี่ถ้าลองคนเหล่านี้ได้รับรู้เรื่องลึกๆของพีมกับน้ำเชี่ยว มีหวังคงอ้าปากค้างไม่ใช่ออกปากชมแน่ๆ ‘เฮ้ออ..ถ้าเรื่องทั้งหมดเกิดแดงขึ้นมาคงจะปวดขมับกันน่าดู ไอ้พีมเอ้ย’
“น้ำเชี่ยว เอ่อคือ..คืนพรุ่งนี้หลังจากงานแถลงข่าวเสร็จพี่คงไปเคาท์ดาวน์กับน้ำแล้วก็เพื่อนๆไม่ได้แล้วล่ะ” หลังจากเพิ่งคุยกับพี่ยีนส์เสร็จและรู้คิวงานด่วนของตนที่ต้องไปร่วมงานภายในหลังจากเสร็จงานแถลงข่าว พีมก็รีบมาบอกข่าวกับน้ำเชี่ยวทันที รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ต้องผิดสัญญาในวันสำคัญ แต่ในเมื่อมันเป็นงาน เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ และเชื่อว่าน้ำเชี่ยวเองคงจะเข้าใจ
“ห๊า..ไมอ่ะ ไม่เอา พี่ต้องไป” แต่ก็ผิดคาด เพราะพอเด็กหนุ่มได้ยิน ก็ออกอาการโวยวายขึ้นแบบไม่ฟังคำใดๆ
“พี่มีงานต่อน่ะ พี่ยีนส์เพิ่งบอกเมื่อกี้เอง ขอโทษนะครับ พี่ปฏิเสธลำบากน่ะ มันเป็นงานเคาท์ดาวน์ของลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเราด้วย พี่ต้องไปนะน้ำเชี่ยว นะ เดี๋ยวเราค่อยหาเวลาไปกันสองคนทีหลังก็ได้นะ นะคนดี อย่างพึ่งหน้าบูดใส่พี่สิ” มือบางยกขึ้นบีบข้างแก้มป่องๆของเด็กหนุ่มทั้งสองข้าง เพราะไม่อยากเห็นใบหน้าบูดๆที่มีต้นเหตุมาจากเขาเองที่ได้ออกปากรับคำอย่างดี แต่สุดท้ายก็ต้องมาผิดคำสัญญา
“โหยพี่พีม แล้วมันจะเรียกว่าเคาท์ดาวน์ได้ไงอ่ะ วันที่31ธันวามันไม่ได้มีปีล่ะสองวันนะ” แต่น้ำเชี่ยวยังคงดึงดันต่อ เสียดายที่อุตส่าห์นัดแนะกับเจ้าพวกไมกี้และเพื่อนๆไว้ นานๆจะได้มีโอกาสไปเที่ยวกับพี่พีมซักที แต่อยู่ๆฝันก็มลายหายไปภายในพริบตา
“มีเหตุผลหน่อยน่ะน้ำเชี่ยว นี่เรื่องงานนะ”
จริงๆแล้วพีมเองก็เสียดายไม่แพ้น้ำเชี่ยวแต่ก็ต้องพยามอธิบายเหตุผลให้ฟัง เข้าใจว่าน้ำเชี่ยวรู้สึกยังไง แต่ในเมื่อเป็นเรื่องงานยังไงสำหรับเขาหรือแม้กระทั่งน้ำเชี่ยวเอง งานก็ต้องมาก่อน
“.....”
เมื่อรู้ว่ายังไงก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ก็ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าทะเล้นดูหงอยไปในพริบตา ใครคุยอะไรด้วยก็ถามคำตอบคำ พีมได้แต่แอบมองร่างไร้วิญญาณของเด็กหนุ่มตลอดการซ้อมแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปปลอบหรือทำอะไรได้อย่างที่น้ำเชี่ยวต้องการ เพราะเรื่องของเขาทั้งคู่เองก็ยังเป็นความลับอยู่ น่าสงสารแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ..เมื่อซ้อมเสร็จยีนส์ได้กำชับให้ทั้งคู่นอนพักผ่อนให้พอและอย่ามาสายในวันรุ่งขึ้น เพราะนอกจากจะแถลงข่าวเปิดตัวเสร็จ ยังต้องมีคิวสัมภาษณ์สื่ออีกหลายสำนัก
“น้ำเชี่ยว..เลิกทำหน้างอซักทีน่า พี่ไม่ชอบเลย” น้ำเชี่ยวเดินไปลานจอดรถโดยไม่รอพีมที่คอยจ้ำตามมาข้างหลัง อาจเพราะยังคงรู้สึกน้อยใจในสิ่งที่พีมแสดงออก และที่สำคัญก็คือพีมจะไม่ไปเคาท์ดาวน์กับเขาคืนพรุ่งนี้
“......”
“น้ำเชี่ยว ได้ยินที่พี่พูดมั้ย น้ำ!” ขณะที่น้ำเชี่ยวกำลังจะเปิดประตูรถของตน ก็ถูกมือเรียวของอีกคนแทรกเข้ามาจับไว้เสียก่อน
“อะไรอ่ะพี่.. น้ำเชี่ยวไม่โกรธก็ได้ แค่เสียดายเฉยๆอ่ะ พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงน้ำหรอก” น้ำเสียงแข็งกับใบหน้าตึงๆที่เด็กหนุ่มพูดและกำลังแสดงออก ก็บ่งบอกให้รู้ได้ไม่ยากว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไรอยู่
..ไอ้เด็กบ้าเอ้ย ทำไมดื้ออย่างนี้นะ!
---ปัง!--- นี่ถ้าลองเจ้าเด็กนี่อายุมากกว่านี้สักสองสามปีแล้วยังทำตัวขี้งอนเอาแต่ใจแบบนี้อยู่อีก คงจะต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวสักหน่อยแล้ว แต่ในเมื่อน้ำเชี่ยวก็คือน้ำเชี่ยว วินาทีแรกที่เขาเปิดใจยอมรับตัวตนของน้ำเชี่ยว เขาก็รู้อยู่เต็มอกว่า น้ำเชี่ยวก็เป็นแค่เด็กที่อายุพ้น19มาไม่นาน เพราะฉะนั้นเรื่องอย่างนี้ก็คงอาจจะต้องใช้เวลาค่อยๆบอกค่อยสอนและปรับกันไป
พีมถือวิสาสะปิดประตูรถเด็กหนุ่ม แล้วคว้าตัวเจ้าคนขี้งอนให้เดินมาทางรถของเขาที่จอดอยู่อีกด้าน
“อะไรอ่ะพี่”
“ก็ถ้าพรุ่งนี้เราไปฉลองด้วยกันไม่ได้ ก็ไปมันซะวันนี้เลยไง ดีมั้ย ไอ้เด็กดื้อ” พีมพูดพลางเปิดประตูรถตัวเองแล้วดันตัวอีกคนขึ้นไปนั่ง
“เลิกทำคิ้วขมวดได้แล้ว ไม่งั้นจะเอามีดมาโกนทิ้งให้หมดเลย” ชายหนุ่มจัดแจงรัดเข็มขัดนิรภัยให้เด็กหนุ่มเสร็จสรรพ แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือถูๆคิ้วหนาที่ดูขัดตาเขาเสียเหลือเกิน
“จริงเหรอพี่ แล้วเราจะไปไหนอ่ะพี่” สำเร็จ เจ้าเคาโระหน้าคว่ำเมื่อกี้กลับมาลั้นล๊าทันตาเห็น ^ ^ :o9:
“ไปหาร้านเงียบๆกินข้าวกัน รถน้ำเชี่ยวจอดไว้นี่แหละ เดี๋ยวกินเสร็จพี่ไปส่งเราที่บ้าน พรุ่งนี้เช้าพี่จะไปรับมานี่ โอเคมั้ย” ตามใจมันได้อีกนะพีม ใจนึงก็กลัวเจ้านี่จะเสียเด็ก แต่พอเห็นมันหน้าหงอยๆก็อดไม่ได้ ได้แต่หาเหตุผลมาค้านการกระทำตัวเองในใจว่า เด็กๆก็เป็นอย่างนี้แหละน่า เดี๋ยวค่อยบอกค่อยสอนไป คงไม่ได้ทำให้เจ้านี่เสียคนหรอก..มั้ง
“เย้! ” :oni2: เมื่อรู้ว่าจะได้ไปกินข้าวกันสองคนก็ทำเอาน้ำเชี่ยวดีใจหน้าบานโผเข้ากอดพีมทันที :กอด1:
“เอ้ย..พอๆ กอดอยู่อย่างนี้แล้วพี่จะขับรถยังไงล่ะ จะไปมั้ยเนี่ย” กลัวก็กลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็น แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจเท่าไหร่ กับพฤติกรรมของเจ้าตัวดีที่ชอบกอดชอบหอมเค้ากลางที่สาธารณะ พีมเหลือบมองหัวยุ่งๆฟูๆของน้ำเชี่ยวที่ซุกไซร้อยู่ใต้คางของเขาอย่างเอ็นดู
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเลือกพาน้ำเชี่ยวมาที่ร้านอาหารฝรั่งเศสบนตึกสูงย่านสุขุมวิทซึ่งคนไม่พลุกพล่านและมีความเป็นส่วนตัวมาก ที่สำคัญคือร้านนี้ตกแต่งด้วยบรรยายกาศกึ่งผับเน้นไฟดวงเล็กสลัวๆหน่อย ถึงอย่างไรเค้าก็ยังไม่อยากจะเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งระหว่างเขาากับนักร้องรุ่นน้องร่วมค่ายเท่าไรนัก เมื่อมาถึงพีมจึงออกตัว ขอเดินเข้าไปดูทำเลโต๊ะที่นั่งก่อนแล้วค่อยโทรบอกน้ำเชี่ยวให้ตามเข้ามาทีหลัง และคงจะต้องทำอย่างนี้ตอนออกไปจากที่นี่เช่นเดียวกัน อย่างน้อยการมาคนเดียวก็ยังเป็นเป้าสายตาน้อยกว่าเดินมาด้วยกันสองคน
“พี่พีม...น้ำเชี่ยวรักพี่นะ” ขณะที่กำลังทานกันอยู่ น้ำเชี่ยวที่นั่งมองชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดูเด็กและน่ารักมากๆที่กำลังจ้วงอาหารสุดโปรดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็อดไม่ได้ อยากจะบอกคำๆนึง
..เพราะพี่น่ารักอย่างนี้ไงน้ำเชี่ยวถึงได้รักพี่
“อืม..อะไร อยู่ๆมาพูดอะไรตอนนี้อ่ะ” พีมไม่ได้เขินกับประโยคที่เพิ่งออกจากปากน้ำเชี่ยว แต่กลับรู้สึกขำเล็กๆมากกว่า เพราะตอนนี้เส้นสปาเก็ตตี้กำลังพันกันมั่วแทบไม่เรียงเส้นอยู่ในปากเขา ไม่รู้เจ้าเคโระนี่มันจะนึกอารมณ์ไหนที่มาบอกกันโต้งๆกันแบบนี้
“ก็แค่อยากจะบอกเฉยๆ วันนี้30ธันวา น้ำเชี่ยวอยากจะบอกพี่ไว้ก่อน อีกไม่กี่ชั่วโมงจะปีใหม่แล้ว น้ำเชี่ยวจะได้รักพี่ข้ามปีไง” แต่จบประโยคนี้กลับทำพีมหน้าร้อนผ่าวขึ้นสีในทันที
..จ้า! เจ้าบ้า พี่ก็ ’รัก’ เราเหมือนกันนะ.. ชายหนุ่มได้แต่ตอบกลับประโยคนั้นออกมาดังๆในใจ หวังว่ารอยยิ้มและสิ่งที่จะกระทำให้กับอีกฝ่ายนับจากนี้และต่อไป จะทำให้น้ำเชี่ยวรู้สึกถึงมัน จนลืมคำว่า รัก ที่ใครๆก็พูดกันง่ายๆออกมาได้
.
.
“ไงกินซะพุงกางเลยดิ” เมื่อขึ้นรถมาพีมก็อดขำกับเจ้าเคโระที่มานั่งขึ้นอืดรออยู่บนรถเค้าก่อนแล้ว
“อร่อยมากเลยอ่ะพี่ ไว้วันหลังเรามากันอีกนะ”
“อืม” ชายหนุ่มรับคำเบาๆแล้วจัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้เจ้าคนขี้ลืม ก่อนจะดีดนิ้วลงหน้าผากเนียนแก้หมั่นไส้สักที
ตลอดทางจนถึงคอนโด เจ้าตุ๊กตาเคโระหน้ารถก็ได้แต่นั่งหนังตาหย่อนจวนหลับมาตลอด พีมเลือกจอดรถตรงมุมมืดเล็กๆใต้คอนโดแล้วนั่งมองเด็กร่างโย่งที่นอนนิ่งพุงกางอยู่พักนึง เมื่อเห็นว่าน้ำเชี่ยวคงจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆแน่ เขาจึงปลุกด้วยการจูบลงไปเบาๆระหว่างคิ้วหนาติดกันคู่นั้น ..ตื่นยากจริงแหะ จะขี้เซาไปถึงไหนนะ.. พีมกดจูบแรงขึ้นบนหน้าผากเนียนอีกครั้ง
“น้ำเชี่ยว ถึงแล้วตื่นเถอะ” เจ้าตัวแสบกลับได้แต่นอนหลับตายิ้มแฉ่ง แต่ไม่ลุก
“พี่จูบอีกทีสิ แต่เอาที่ใหม่นะ น้ำเชี่ยวถึงจะตื่น” แนะมันแสบจริงๆ ไม่ได้หลับจริงนี่หว่า
“นี่อย่ามาเจ้าเล่ห์แถวนี้ ลุกเลย กลับขึ้นไปนอนห้องตัวเองนู้น พี่จะกลับบ้าน ง่วงเหมือนกันนะ”
“พี่จูบน้ำเชี่ยวอีกทีก่อนสิ” น้ำเชี่ยวยังคงนอนหลับตาปี๋อยู่ท่าเดิม รู้อยู่เต็มอกว่ายังไงผู้ใหญ่ที่หน้าเด๊กเด็กคนนี้ก็ต้องใจดีตามใจเขาอยู่แล้ว
..จนปัญญา พีมหันซ้ายแลขวาเช็คดูจนแน่ใจว่าไม่มีคนหรือรถผ่านไปมาแถวนี้แน่แล้ว เขาจึงก้มจูบลงไปที่ปากหยักหนาได้รูปตามคำขอของเจ้าตัวแสบ ทันทีที่ริมฝีปากบางของพีมประกบลง น้ำเชี่ยวก็ใช้ความเร็วรวบเอาลำคอขาวไว้แล้วจูบตอบทันที คราวนี้ดูเหมือนภาพเหตุการณ์เมื่อตอนนั้นในห้องของพี่ยีนส์ จะหวนกลับมาอีกครั้ง หากแต่กลับกันตรงที่ผู้ถูกรุกเร้าด้วยลิ้นร้อนกลับกลายเป็นพีม ทุกอย่างที่น้ำเชี่ยวทำถอดแบบเค้าเมื่อตอนนั้นมาชัดๆ จูบที่เร่าร้อน ก่อนที่จะซุกไซร้ไปตามซอกคอ ติ่งหู จนพีมเองก็อดที่จะเคลิ้บเคล้มไปกับคนตรงหน้าไม่ได้
..ถ้าไอ้เรื่องแบบนี้มันมีโรงเรียนเปิดสอนล่ะก็ เขาก็จะเชื่อเต็มร้อยเลยว่าเจ้าเด็กแก่แดดนี่คงไกล้จบหลักสูตรแล้วล่ะ
“อืม~..น้ำพอก่อนเถอะนะ”
ดูเหมือนอารมณ์ของน้ำเชี่ยวจะพุ่งพล่านเกินไปกว่าที่พีมคาดไว้ เพราะมือหนาที่กำลังสอดเข้ามาใต้เสื้อยืดพอดีตัว กำลังส่งไอร้อนลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อแน่นของเขาไม่หยุด
“พี่พีม.. น้ำ..น้ำต้องการพี่ คืนนี้..พี่..ค้างที่นี่เถอะ นะ” น้ำเชี่ยวร้องขอด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ
“น้ำเชี่ยว พอก่อน พี่ขอล่ะ นะครับ” พีมจับเอามือที่ซุกซนของน้ำเชี่ยวไว้ ไม่ใช่เค้ารังเกียจหรือไม่ต้องการ แต่วันนี้เวลานี้คงยังไม่เหมาะ
“ทำไมล่ะ น้ำเชี่ยวรักพี่นะ หรือว่าพี่ไม่..”
“อย่า.. อย่าคิดอย่างนั้นน้ำ มันไม่ใช่.. ตอนนี้เราควรไปนอน และพี่ก็จะได้กลับบ้านพักผ่อน พรุ่งนี้เราสองคนต้องทำงานกันเกือบทั้งวันนะ และนี่มันก็ดึกมากแล้ว พี่ยังต้องขับรถกลับบ้านและต้องมารับเราตอนเช้าอีก นะครับ เชื่อพี่สักครั้งนะคนดี นะครับ” ไม่ใช่พี่ไม่รักหรือไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่น้ำสื่ออกมาก แต่มันยังไม่ใช่เวลาจริงๆ ถ้าน้ำเชี่ยวแค่เพียงมองลึกเข้าไปในดวงตาหรือแนบหูมาที่หน้าอกของพี่ น้ำคงจะรู้ว่า พี่เองก็มีความรู้สึก มีความต้องการ อยากได้ อยากเป็นเจ้าของเหมือนกัน พี่เองก็ไม่ต่างไปจากน้ำเชี่ยวหรอกนะ
.
.
เมื่อมาถึงห้อง น้ำเชี่ยวก็ทิ้งตัวลงแผ่หลาบนเตียงนุ่มหลังกว้าง แขนยาวเอื้อมคว้าเสื้อแจ๊คเก็ตที่มีคราบเปรอะจางๆตัวเดิมตัวที่เขานอนคลอเคลียอยู่ทุกคืนขึ้นมาคลุมหน้าแล้วหลับตาลงอย่างสบาย
‘พี่พีม.. น้ำเชี่ยวรักพี่มากนะ พี่เป็นคนแรกที่ทำน้ำรู้สึกอย่างนี้ แม้พี่จะเป็นผู้ชายน้ำก็ไม่แคร์ น้ำยอมได้ทุกอย่าง แค่ทำให้พี่รู้สึกรักน้ำ ต้องการน้ำ อะไรก็ได้ถ้าพี่ต้องการ น้ำเชี่ยวรักพี่ครับ ..ที่รัก..’
********************************************************
เจอกันตอนหน้าจ้าาา
B a l l o o n
-
อด เสียเลือดเลย :haun4: :haun4:
น้ำเชี่ยวน่ารัก
-
มันคราบอะไรล่ะคร๊าฟฟฟ
อิอิ
:m25: :m25: :m25:
-
:กอด1:ทั้งน้ำเชี่ยวและพี่พีม
:กอด1:Balloon ด้วยค่า
-
น้ำเชี่ยวนี่เด็กจริงๆ พอมีอะไรขัดใจก้อคิ้วผูกโบว์ แต่พอถูกใจละก้อ ลั้นลันลาทันตาเห็นเลยนะ
-
:impress2:
:impress2:
:impress2:
:impress2:
น่ารักจริงๆ
-
มันคราบอะไรล่ะคร๊าฟฟฟ
อิอิ
:m25: :m25: :m25:
มันเป็นคราบกาแฟที่น้ำเชี่ยวทำหกใส่พีมตอนเจอกันครั้งแรกครับ เสื้อตัวที่น้ำคืนพีมไปเป็นตัวที่ไปซื้อมาใหม่เพราะตัวเก่า(ก็คือตัวที่ฮีเอามานอนซุกนั่นแหละ)มันซักไม่ออกไงค้าบบบบบ
ปล.แหมะ แหม~ ผู้อ่านแต่ล่ะท่านช่างมีจินตนาการล้ำลึกกันยิ่งนัก
ปล.(อีกครั้ง) อย่าหวังกับตอนNCของเรากันมากเน้อ แบบว่ามันอาจจะไปค่อยมีไร ไม่ถูกใจก็ได้ :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พีพี่มหึงแรงเหมือนกันนะเนี่ย...แต่ก็อย่างว่าหล่ะนะ
แฟนทั้งน่ารัก น่าฟัด(?) ซะขนาดนั้น ไม่หวงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วแหล่ะ...อิอิ
ส่วนน้ำเชี่ยวงอลรอบนี้เนี่ย..ได้กำไรอย่างเห็นได้ชัดเลยนะเนี่ย...หุหุหุ - -++
สงสัยอย่างนี้น้ำเชี่ยวคงต้องงอลบ่อย ๆ ซะแล้วล่ะมั้ง
แต่วิธีง้อของพี่พีมเนี่ย...น่ารักน่าหยิกเหมือนกันนะเนี่ย
ในเมื่อฉลองพรุ่งนี้ไม่ได้ก็ฉลองมันซะวันนี้ไปซะเลย...อิอิ
แต่วิธีการปลุกน้ำเชี่ยวของพี่พีมเนี่ย...น่ารักเกินไปแล้วนะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย...คนอ่านจะเป็นเบาหวานตายหรือเปล่าเนี่ย??
มดจะขึ้นคอมแล้วนะค๊าาาาาา....ขอไบร์กอนสักขวดมาฉีดไล่มดหน่อยได้มั้ยค่ะ...อุคิอุคิ~*
แล้วเราก็นึกว่าวันนี้พี่พีมจะเสร็จ(?)น้ำเชี่ยวซะแล้ว
ที่ไหนได้พี่พีมก็ใจแข็งเหมือนกันนะเนี่ย...เอาเป็นว่ารอลุ้นกันต่อไป
ว่าพี่ีพีมเค้าจะยอมใจอ่อนเมื่อไหร่ก็แล้วกัน...หึหึหึ - -++
พีเอส ,, ไม่อยากให้ช่วงเวลาน่ารัก ๆ แบบนี้หมดไปเลย...หวังว่าคงไม่ใช่ลมสงบก่อนพายุจะเข้านะค่ะ
-
น้ำเชี่ยววววววววววว หนูจะน่ารักไปไหนลูก!!!! :กอด1:
พี่พีมไม่หึงก็บ้าแล้วเนอะ น่ารักขนาดนี้ เกือบจะ NC แล้วกรี๊ดดดด พี่พีมไม่ยอมใจอ่อนเลยอะ
อย่าเพิ่งมีเหตุการณ์ระทึกขวัญใดๆ เลยนะคะ ขอหวานๆ น่ารัก น่าหยิกแบบนี้ไปก่อนเถอะนะ
:จุ๊บๆ: จ๊วบบบ คนเขียน
-
:o8:
น่ารักอ่ะ พี่พีมคุยกับน้ำเชี่ยวหว๊าน หวาน
-
พีมขี้หึงเหมือนกัน
น้ำเชี่ยวขี้อ้อนซะ :laugh:
+1
-
:-[หวานกันจริงอิจฉา
-
:-[ พี่จะน่ารักไปไหนเนี่ยะ
น้ำเชี่ยวก็จะ้้อ้อนไปถึงไหน เห้อ..ตามใจน้ำมากๆ ระวังจะเหนื่อยนะพีม
-
ยิ่งอ่านๆๆไปเหมือนน้ำเชี่ยวจะโดนกดแน่นอน..เอิ๊กก..ทั้งขี้อ้อน แสนงอน ขี้น้อยใจ เป็นเด็กน้อยอย่างนี้...แต่ก็ไม่แน่อ่ะเนอะ..เด็กอาจทำให้ผู้ใหญ่อย่างพีมเคลิ้มก็ได้
พี่พีมหึงน้ำรุนแรงจริงๆ เคโระเราก็มัวแต่เอ๋อซะงั้น คิกคิก...
รออ่านตอนหน้านะจร๊าาา o13
-
พี่พีมใจแข็งเหมือนกันนะ
เมื่อไหร่จะยอมน้ำเชียวซะที
-
น้ำเชี่ยวทำไมน่ารักขนาดนี่นะ
:o8:
-
น้ำเชี่ยวอย่ายั่วนะ พี่พีมเขาเป็นประเภทควบคุมตัวเองไม่ค่อยด๊ายยยย
ใกล้ถึงปีใหม่แล้วสินะ กี๊ดดดดดดดดดดดดด :m25:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆ :m4:
:oni1:
-
น้ำเชี่ยวน่ารักพี่พีมจะใจแข็งได้นานแค่ไหนน้า :กอด1:
-
น้ำเชี่ยวสู้ๆ
ฮู้เร่ๆ
:mc4:
-
ชอบประโยค ** จะเอามีดโกนมาโกนคิ้ว **
-
น้ำมันขี้งอนจริงน้า
แต่ถ้าพี่พีมยอมขึ้นมาจริงๆ
ใครจะอยู่ตำแหน่งไหนกันล่ะเนี่ย
-
เมื่อไหร่พีมจะยอม :oo1: ซักกะที :z1:
-
โธ่ น้ำเชี่ยว เจอพวกไม่พูดแต่แสดng ออกจากการกระทำ
นู๋จะเข้าใจได้เมื่อไรเนี๊ย
-
:pighaun:
-
พีมไม่พูดว่ารักซะที.. รู้มั้ย น้ำเชี่ยวรอฟังอยู่
เดี๋ยวน้ำเชี่ยวก็งอนหรอก มัวแต่ปล่อยไ้ว้แบบนี้
การกระทำที่แสดงออกว่ารักมันก็ต้องควบคู่ไปกับคำพูด ^ ^
คู่นี้น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
เอาใจช่วยค่ะ รออ่านเน่ออออ
สู้ๆ ^ ^
ปล. เห็นพีมแบบนี้ บทจะหึงก็.... แรงเหมือนกันนะ ขี้หึงใช่เล่นนะเรา 55+
-
เฮ่อออออออ พี่พีมใจแข็งเว่อๆ น้องมันยั่วขนาดนี้จะหลวมตัวด้วยหน่อยก็ไม่ได้
มาต่ออีกไวๆ นะค๊า
-
เพิ่งเคยได้มาอ่าน แต่อ่านตามทันทุกตอนแล้ว
ชอบมากเลยค่ะ ชอบลักษณะของตัวละคร
ความซับซ้อนของอารมณ์ โดยเฉพาะนายพีม
คนอาร้ายยยย อารมณ์แปรปรวนจนตามไม่ทัน
ส่วน ตอนพิเศษ เรื่องอดีตของพีม ยาวสะใจมากค่ะ
อ่านแล้วก็เข้าใจจะว่าอะไรทำให้เป็นอย่างนั้น
แต่เห็นหลายคนสงสาร ต้นแทน แต่เราไม่สงสารอ่ะ
ไม่รู้นะ ไม่ค่อยชอบนิสัยตัวละครตัวนี้เท่าไหร่
แต่ก็มีหลายๆอย่างที่น่ารักดีเกี่ยวกับคนๆนี้
ส่วนน้ำเชี่ยว ปากกับใจตรงกันมาก ชอบสุด
น่ารักเว่อร์ด้วย ก็รอลุ้นว่าจะทำให้พี่พีมยอม...ด้วยได้เปล่า
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:sad11:
มาส่งข่าวเล็กน้อยครับ ..
ว่าอาจเงียบๆไป เพราะผมไม่สบายครับ วันนี้มาหาหมอ เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นไข้เลือดออก
เลยต้องแอดมิดอยู่โรงพยาบาลเลย T_T นี่ก็จิ้มจากไอโฟนเอา แม่ก็เหล่ตาเขียวเชีย
ไม่รู้จะได้กลับบ้านวันไหน :o12:
แต่รับรองคร่บ หายดีแล้ว จะมาต่อแน่นอนครับ
:กอด1:
-
แงๆๆๆ พี่บอล พักผ่อนนอนเยอะๆ ไปเลย แพนเคยเป็นปีก่อน ทรมานมากไข้เลือดออกอ่ะ ต้องนอนเท่านั้นน๊า
กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมไวๆ นะค๊า
-
พี่บอลสู้ๆ หายไวๆ พักผ่อนเยอะๆ นะค๊า
-
น่ารักดีอ่ะ
:L2:ให้นายเอกค่ะ
-
นับวันยิ่งน่ารักนะครับ น้ำเชี่ยว อิอิ
ดูแลกันดีๆนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
หายไวๆๆนะครับ
รอครับ
:L2:
-
หายไวๆน๊า
เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
มาอัพต่อไวๆนะค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านชอบมากเลย
สนุกมากๆๆ
:monkeysad: :monkeysad:
-
อ้าว ไม่สบายไปซะแล้ว
หายไวๆน้า :L2:
น้ำเชี่ยวน่ารักมากๆเลย ทำตัวน่ารักแบบนี้พี่พีมไม่รักไม่หลงได้ยังไงกัน
เขียนได้ดีมากเลยนะคะ ชอบๆ :mc4:
อ่านแล้วอยากมีแฟนเด็กเลยอ่ะ น่ารักเงี้ย :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้คนป่วยหายไข้เร็วๆนะคับ :L2:
ไข้เลือดออกต้องพักผ่อนเยอะๆนะคับ
อย่าแปรงฟันแรง เดี๋ยวเลือดออกตามไรฟัน
และก็ อย่ามีประจำเดือน :z1:
รออ่านนิยายต่อนะค้าบ ^^
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านนะเนี่ย ตาลายยย แต่สนุกอ่ะ ถ้าวาตื่นมาจะเป็นยังไงนี่
-
รับทราบครับ ช่วงนี้คนในบอร์ดเราไม่สบายบ่อยๆ
ขอให้ทุกคนรักษาตัวให้ดีนะครับ
ด้วยความเป็นห่วงจากกระทรวงสาธารณสุข (ชักออกอ่าว)
ขอให้พี่หายเร็วๆนะครับ
-
เหอะๆๆ
ชื่อแต่ละคนแปลกดี
o13
-
ไข้เลือดออกเลยเหรอคะ OoO!!
พักผ่อนเยอะๆค่ะ ^^
แต่สัญญากันแล้วนะ ว่าถ้าหายจะมาอัพต่อ 555+
เป็นกำลังใจให้หายป่วยเร็วๆนะคะ ^^"
ปล. อย่าดื้ออย่าซนกับคุณหมอล่ะ ฮ่าๆๆๆ
รอ. ><
-
หายไว ๆ นะคับ..
-
หายป่วยไวไวนะฮะ :L2:ว่าแต่ไข้เลือดออกนี่อันตรายจังน๊า
รู้สึกว่ายิ่งอ่านเรื่องนี้แล้วมันไหลลื่นกว่าช่วงแรกๆ รึเปล่าน๊า
สรุปว่าสนุกมากเลยฮะ
พี่พีมนี่หึงดุนะฮะ แต่น้ำเชี่ยวนี่ก็ชักจะแสนงอนซะน่ารักเชียว(แต่มันเจ้าเล่ห์อ่ะ)
-
:serius2:เมื่อไหร่พี่พีมจะใจอ่อนน้า.....
รักษาตัวให้เเข็งเเรงน่ะ..
เปนหำลังใจให้..
ขอให้หายป่วยเร็ว..
o13 :bye2:
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรกครับ
เนื้อเรื่องน่ารักดีครับ อ่านแล้วน่ารักดี อิอิ
แต่ตัวละครขี้แยหมดเลยแหะ น่าจะเขียนฟีลอารมณ์อื่นให้ตัวละครมั่งนะคร้าบ
แล้วก็ขอให้คุณบอลลูนหายไวๆนะครับ
ช่วงหน้าร้อนนี่โรคภัยเยอะครับ
-
ยังรออยู่นะคะ
:L2: :L2: :L2:
ให้กำลังใจคนแต่ง
-
เพิ่งจะตามอ่านครบ
สนุกมากมายยยยยย o13 o13 o13
ขอให้ บอลลูน หายไวๆน้า จะได้มาต่อ อิอิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หายป่วยไวๆนะครับ อยากจะส่งกำลังใจไปใส่ขวดแทนน้ำเกลือให้กันเลยทีเดียว
ป่วยได้ก็หายได้ หายแล้วก็มีภูมิคุ้มกัน แข็งแรงๆแล้วค่อยกลับมาต่อนะครับ ^_^
-
ขอให้คนเขียนหายป่วยไวๆ กลับมาแข็งแรงๆเหมือนเดิมนะครับ พักผ่อนให้เยอะๆ แล้วกลับมาเขียนต่อก็ได้นะครับ รอได้ครับ
ขอเป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบบบบบ
-
เมื่อไรจะมาอะ
มีคนรออยู่นะ
:call:
:call:
-
:m9:
โย้ว โย้ว!! ฮาโหล ฮาโหล..
มาแย้ววววววคร้าบบบบบบบบบบ :sad4: โฮๆๆๆ~ ไม่สบายเหนื่อมาก นอนเยอะมากกจนปวดหัวปวดตัวไปหมด :sad11:
แต่ในที่สุดก็หายจนได้ คริๆๆ :really2: ตอนนี้ซ่าได้เหมือนเดิมแล้วๆๆๆๆๆ!! เย้!
ขอบคุณทุกคนมากนะฮะ o1 ที่เป็นกำลังใจให้อะไรให้ ที่สำคัญยังรอและไม่ลืมผม
กลับมาคราวนี้เลยขอตอบแทนด้วยๆๆๆๆๆ))) ฉากNC NC NC NC :laugh3: อิ อิ อิอิ อิอิ อิอิ อิ แบบถึงพริกถึงขิง(รึป่าวหว่า?)
สัญญาว่าลงให้เร็วๆนี้แน่ๆ!! เพราะมันใกล้แล้ว ถ้าไม่ได้แทรกอะไรมากมาย ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นตอนต่อจากของวันนี้ล่ะ(มั้ง..มันเคยมั่นใจไรมั่งมั้ยเนี่ย -*-) โฮะๆๆๆ~ :m32:
โอเค ไม่พูดมากแระ เดี๋ยวต่อให้เลยดีก่า ... Let's go! :oni1:
B a l l o o n
-
ู^
^
^
จิ้มรอ~
-
เข้ามารออย่างใจจดจ่อ :z1:
-
Chapter 16
พื้นที่ว่างบนลานกว้างของห้างหรูกลางกรุงถูกเปลี่ยนบรรยายกาศเป็นงานแถลงข่าวเปิดตัวรถยนต์นำเข้าสองสัญชาติสุดหรูและโฉบเฉี่ยว โดยพื้นที่ถูกแบ่งออกเป็นสองโซนคือโซนเวทีที่จะใช้สำหรับเปิดตัวพรีเซนเตอร์และมินิคอนเสิรต์ อีกโซนสำหรับโชว์ตัวรถยนต์และโปรเจคเตอร์ยักษ์สำหรับเปิดตัวโฆษณาในวันนี้ การเปิดตัวครั้งแรกของ2พรีเซนเตอร์สุดฮ็อทอันดับต้นๆของประเทศ นับเป็นงานใหญ่ส่งท้ายปีที่รวมเอาบรรดานักข่าวจากทุกสถาบัน รวมไปถึงเซเลบิตี้ไฮโซและดาราดังทั้งหลายเอาไว้ด้วย ซึ่งบรรยากาศรอบๆ และพื้นที่นั่งหน้าเวทีเต็มไปด้วยเสียงอึกกระทึกอื้ออึงสลับกับเสียงเชียร์และกรี๊ดเป็นระยะมาจากเหล่าบรรดาแฟนคลับกองเชียร์ทั้งของน้ำเชี่ยวและพีม ไม่ต่างอะไรกับงานกีฬาสีที่มีกองเชียร์ส่งเสียงโต้กันไปโต้กันมา
“โฮ..พี่ดูดิ คนเพียบเลย”
น้ำเชี่ยวที่แต่งตัวเพิ่งเสร็จ จึงเริ่มจะอยู่ไม่สุขเดินไปเดินมาแอบไปด่อมๆมองๆออกไปนอกเวที ที่มีเหล่าบรรดาแฟนมาคอยเชียร์ชูป้ายมากมายสีเขียวแทนตัวของเค้าและสีฟ้าคงเป็นสีที่พี่พีมชอบ เห็นได้ชัดว่าส่วนใหญ่แฟนคลับของเค้าจะเป็นพวกเด็กนักเรียนวัยรุ่นนักศึกษาสาวๆ ส่วนแฟนคลับของพี่พีมจะมีตั้งแต่เด็กๆ สาวๆ ไปจนถึงรุ่นเดอะ
แต่..เอ๊ะ!นั่นมันทะแม่..งๆอ่ะ
“เพ่..ทำไมแฟนคลับพี่ต้องมีพวกผู้ชายเยอะจังอ่ะ แล้วยังเป็นแบบ..แบบ..แบบนั้นอ่ะ เต็มไปหมดเลย ทำไมอ่ะ”น้ำเชี่ยวที่เดินหน้าบูดมาที่ห้องแต่งตัวก็หัวเสียใส่พีมทันที ก็มันอดไม่ได้อ่ะผู้ชายพวกนั้นบางคนหน้าตาดี ขาวตี๋ ดูดีกว่าเค้าก็มีตั้งเยอะ
“แหมๆน้องน้ำเชี่ยวค๊า นี่ไม่รู้เหรอค๊า พี่พีมเค้าน่ะเป็นขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ ผู้ชาย ผู้ฉิง เอ้ย!ผู้หญิง ไม่เว้นแม้กระทั่งชาวสีม่วง สีรุ้ง เกย์เด็กเกย์แก่นี่ล่ะ อู้หูอู้หากันทั่วบ้านทั่วเมือง ที่เห็นๆนั่นน่ะแอ๊บกันมาทั้งนั้น ลองถ้าซูเปอร์สตาร์สุดฮ็อตของเราถอดเสื้อโชว์สักนิดนี่สิ รับรองโป๊ะแตกน้ำลายหยดกันเป็นแถวๆ ฮิๆๆ” เจ็ไก่ช่างทำผมปากตะไกเกิดคันปากอยากเม้าท์ขึ้นมา ทำเอาน้ำเชี่ยวที่หน้าบูดอยู่แล้วหูพึ่ง หันควับมาค้อนตาเขียวปั้ดใส่พีมหนักเข้าไปอีก
“..นี่ๆพี่มีความลับจะบอกให้ด้วยนะ ว่า..มีพระเอกหนังในวงการมาส่งขนมจีบพี่พีมเค้าด้วยล่ะ พี่นี่ล่ะเสียด๊ายยเสียดาย เล่นหนังเล่นละครก็ออกจะดูแม๊นแมน แต่ดั้นนนมาจีบผู้ชายด้วยกันเองซะงั้น” แต่เจ๊ไก่เจ้าเก่าจะยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ ขยับปากได้ก็เม้าท์แตกต่อไป จนเผลอโผล่งประโยคก็อสสิปออกมา ทำเอาน้ำเชี่ยวได้ควันออกหูแทบจะพ่นลาวาล้นทะลักห้องแต่งตัว
“เอ่อ..เอ่อ..พี่ไก่ครับ นั้นมันก็แค่ข่าวน่ะครับ ไม่จริงหรอกครับ” พีมเห็นน้ำเชี่ยวหน้าแดงกร่ำคงเพราะโกรธ เด็กหนุ่มเหมือนน็อตจะหลุดได้แต่ยืนเกร็งกำมือแน่นส่งสายตาพิฆาตไปที่อีกคนอย่างไม่ลดล่ะ ทำให้พีมต้องขอเบรคการเม้าท์ของเจ๊ไก่สักหน่อยก่อนที่อะไรๆมันจะเลยเถิดไป
“พี่พีมมมมม!..เรื่องเมื่อกี้ที่เค้าพูดน่ะ หมายความว่าไงอ่ะพี่!” พอเจ๊ไก่เก็บของออกไป เจ้าเด็กขี้หึงก็แหววแว๊ดใส่พีมทันที
“น้ำเชี่ยว.. พี่ไก่เค้าก็พูดเว่อร์ไปอย่างนั้นเอง ใจเย็นๆหน่อยได้มั้ย อย่าเป็นอย่างนี้เลย นะครับ ใครจะเป็นยังไง พี่จะไปบังคับเค้าได้ไง” พีมพยามพูดกล่อมคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ขณะที่มือเรียวก็สาละวนเอื้อมจัดปกเสื้อสูทกึ่งลำลองเท่ๆสีดำบนตัวเจ้าเด็กหน้าบึ้ง หวังให้อารมณ์ที่กำลังจะปะทุ ได้เย็นลงทันเวลาที่เขาทั้งสองคนจะต้องออกไปพบกับบรรดาแฟนคลับและสื่อมวลชนข้างนอก
“งั้นก็เรื่องจริงๆอ่ะดิ ใช่มั้ยพี่ ล..แล้ว น้ำอ่ะ” อาจเพราะไม่เคยได้คาดการณ์ไว้ว่าอยู่ๆจะมีใครสักคนโผล่ขึ้นมาเพื่อเป็นคู่แข่งทางใจของเขา คนๆนั้นจะเป็นใครและจะเป็นอย่างไร แล้วถ้าเป็นคนในวงการเหมือนกัน เขาจะสู้ได้มั้ย.. น้ำเชี่ยวจ้องมองคนข้างหน้าด้วยแววตาสั่นไหว บ่งบอกว่าไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองลึกๆ วันนี้พี่พีมดูหล่อ น่ารัก ดูดีมากๆ หน้าขาวใส จมูกโด่งแหลม คิ้วได้รูปและริมฝีปากบางอมชมพูนั้น เหมาะกับชุดสูทกึ่งลำลองสีขาวทั้งตัวอย่างนี้จัง คงไม่ใช่เรื่องยากที่ใครๆเมื่อเห็นแล้วก็ต้องถูกใจ แล้วตัวเราล่ะเป็นไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่เพิ่งโผล่เข้ามาในวงการในแค่ปีสองปีอย่างนี้ จะไปสู้ใครเขาได้ แล้วพี่พีมจะรักเราจริงๆเหรอ
...แต่จะว่าไปพี่พีมก็ยังไม่เคยบอกกับเราจริงๆซักทีว่ารัก ไอ้เสียงแว่วๆตอนนั้นที่โรงพยาบาลเราฝันไปหรือเปล่าก็ไม่รู้
“......” เด็กหนุ่มร่างโปร่ง แต่หัวไหล่กลับห่อลู่ลง ใบหน้าหล่อๆ งอหงอ ยคอตกลงจนดูน่าสงสาร พีมพอจะจับความรู้สึกบางอย่างจากแววตาคู่นั้นของน้ำเชี่ยวได้
“น้ำเชี่ยวอย่าคิดมากน่า พี่อยู่ตรงนี้แล้วไง.. เชื่อพี่นะครับคนดี เราอยู่ด้วยกันตรงนี้ หืม” ประโยคเพราะๆจากน้ำเสียงหวาน และรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมา ช่างเติมเชื้อเพลิงและกำลังใจให้กับคนฟังได้ดีเหลือเกิน คงไม่มีอะไรที่เขาพอจะให้กำลังใจเด็กขี้วิตกคนนี้ได้เท่า จูบเบาๆที่ปากหยัก ที่ออกจะย้อยนิดๆเวลาเจ้าตัวเผลอทำหน้าบึ้งหรือลืมตัว
.
.
http://www.divshare.com/flash/playlist?myId=10986231-593
...ในโลกที่มี ความวกวน
ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน
ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย
ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ
ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ
จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร
และฉันรู้และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ในอุปสรรค ที่มากมาย
ในความหวาดหวั่น ที่วุ่นวาย
และอนาคต ในปัจจุบัน และอดีต
ในความเป็นจริงที่ต้องเจอ
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ
ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร
แต่ฉันรู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ
กลับทำให้ฉันยิ่งคิด แน่ใจ
ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ
เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ
ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะไม่เหลือใครๆ
แต่ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้
ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ
ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน…
งานแถลงข่าวและมินิคอนเสิร์ตดำเนินไปได้อย่างราบรื่น คึกคัก มีแฟนๆและบรรดาสื่อ ทั้งนสพ. นิตยสาร รายการทีวี และรายการข่าว ให้ความสนใจมากมาย และเป็นที่ฮือฮาจากกองทัพแฟนคลับของทั้งคู่มากเมื่อโฆษณาได้ออนแอร์เป็นครั้งแรกในงาน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งคู่ดูหล่อและเท่แบบกินกันไม่ลงจริงๆ เพลงที่ใช้ประกอบโฆษณาที่ร้องร่วมกันก็เพราะและฟังติดหูดีทีเดียว
“ไงจ๊ะ..พีม น้ำเชี่ยว เหนื่อยกันไหม สุดยอดมากเลยนะวันนี้ นักข่าวชมกันทุกคนเลย” พี่ฝนที่เดินเข้ามาดูความเรียบร้อยระหว่างที่ทั้งคู่เปลี่ยนชุดกำลังเตรียมตัวกลับ
“เดี๋ยวพีมมีงานต่อนี่ใช่มั้ย เห็นยีนส์บอกพี่เมื่อกี้ ส่วนน้ำเชี่ยวกลับกับพี่ก็ได้ ไปเอารถที่บริษัทใช่มั้ย คืนนี้ไปเคาท์ดาวน์กับพวกเพื่อนล่ะสิ อย่าเถลไถลนะรู้มั้ย ถึงจะได้หยุดปีใหม่หลายวันก็ต้องอ่านหนังสือนะจ๊ะเห็นไมค์บอกว่ามีสอบหลังปีใหม่ด้วย”
“คร๊าบบบบ นี่แม่น้ำเชี่ยวเพิ่งกลับเชียงใหม่ไปเมื่อวาน ใครเอาแม่คนใหม่มาอีกแล้วอ่า” น้ำเชี่ยวยียวนกวนพี่ฝนกลับตามสไตล์
“ปากดีนะเจ้ากบตัวเนี้ย เดี๋ยวเหอะ”
พีมอดขำไม่ได้กับลีลาการกัดกันระหว่างเออาร์สุดเซี้ยวกับเจ้าเด็กสุดแสบที่มัวแต่กัดกันแบบไม่มีใครยอมใคร แต่ก็ต้องหันไปชะงักงันกับหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามา
“สวัสดีคะทุกคน.. พีมหวัดดี เป็นไงบ้าง จีเอาดอกไม้มายินดีน่ะ เป็นไงเหนื่อยมั้ยคะ” เพียงไม่นานที่สาวผิวขาวร่างเล็กหน้าสวยคล้ายตุ๊กตาผมยาวหยักโศกจนถึงเอวดูจะเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งเดินเข้ามา ห้องทั้งห้องก็ราวกับถูกหยุดเวลาไว้เพียงเท่านั้น ด้วยหลากหลายอารมณ์ของแต่ล่ะคนที่แตกต่างกันออกไป โดยเฉพาะน้ำเชี่ยวที่ดูเหมือนจะช็อคที่สุดเมื่อหันไปพบกับนิสัยเคยชินของคนส่งดอกไม้ ที่จำเป็นต้องมีจุ๊บเบาๆที่แก้มของพีมตามมาด้วยทุกครั้งไป ทำเอาน้ำเชี่ยวได้แต่นิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้า ชาไปทั้งตัวจนทำอะไรไม่ถูก ทางด้านพีมเองก็สติเกือบหลุด ได้แต่ยืนมึนไปไม่เป็นเหมือนกัน
“ไงจีจี้ เจอกี่ทีก็สวยขึ้นนะเรา แล้วเห็นโฆษณาของพระเอกเรารึยัง เป็นไงพอจะสู้ของบริษัทจีทำได้มั้ย”
“เยี่ยมเลยค่ะทำออกมาดีมาก ไว้คราวหน้าจีคงต้องมาขอใช้บริการพีรเซนเตอร์2คนนี้บ้างแล้วค่ะ” นอกจากจีจี้จะชอบวาดรูปเป็นงานหลักแล้ว งานรองของเธอคือเป็นเจ้าของบริษัทโฆษณาอีกทางหนึ่ง ซึ่งที่จริงแล้วมันควรจะเป็นงานหลักมากกว่า แต่ด้วยนิสัยคุณหนูที่มีทุกอย่างพร้อมอยู่แล้วทำให้เธอเลือกที่จะจริงจังกับการทำงานศิลป์มากกว่าเข้าบริษัทเพื่อนั่งตำแหน่งประธาน
“จ๊ะ ต้องการตัวพรีเซนเตอร์เราเมื่อไหร่บอกได้เลยนะ.. เออ แล้วนี่จะมารับพีมไปไหนหรือเปล่า ..เอ๊ะ แต่เดี๋ยวพีมมีงานต่อหนิ”
“อ๋อ..จีทราบค่ะ งานนั่นเป็นของบริษัทคุณลุงจีเอง วันนี้จีเลยอาสามารับพีมน่ะค่ะ” สาวร่างเล็กพูดพลางเข้าไปเกาะแขนกุมมือของพีมเอาไว้อย่างคุ้นเคย น้ำเชี่ยวแทบจะปฏิเสธสายตาตัวเองไม่ได้ว่าภาพตรงหน้าช่างดูเหมาะสมกันเหลือเกิน ช่างดูเหมาะกันจริงๆ
“เอ่อ..แต่รถของบริษัทมาแล้ว และพี่ยีนส์อีกล่ะจี พีมไปเองสะดวกกว่านะครับ” พีมละล่ำละลักตอบ สายตาพลางเหลือบไปมองเจ้าเด็กน้อยที่เอานั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ที่โซฟาเพียงลำพัง
“ไม่เป็นไรพีม เมื่อกี้จีจี้บอกพี่แล้ว พี่เลยว่าจะไม่ไป พีมแค่ร้องเพลงตามที่เตรียมไว้ จากนั้นจะอยู่ฉลองกับจีเค้าก็ตามสบายเลย” พี่ยีนส์ที่เพิ่งเดินเข้ามาสำทับเข้าอีก
“นี่ก็จะได้เวลาแล้วนะพีมไปกันเถอะคะ เผื่อรถติด”
“ครับๆ” โอ้ย..จะเอาไงดีล่ะว่ะเนี่ย ทางนั้นก็เงียบ พูดอะไรมากก็ไม่ได้ เฮ้ออออ.. น้ำเชี่ยวเข้าใจพี่หน่อยนะ..โธ่ อย่าทำหน้าอย่านั้นสิ น้ำ! น้ำ!
“บาย นะคะพี่ยีนส์ พี่ฝน น้องน้ำเชี่ยว”
“ไปแล้วนะครับพี่ยีนส์พี่ฝน..น้ำเชี่ยวพี่ไปก่อนนะ เที่ยวให้สนุกนะครับ” ..น้ำเชี่ยวเดี๋ยวพี่โทรมา อย่าคิดมากนะ โธ่น้ำเชี่ยวมองหน้าพี่หน่อยสิ น้ำ!
.
.
วันส่งท้ายปีเก่าขึ้นปีใหม่ยามค่ำคืนคงเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนจะฉลองกับคนในครอบครัวและคนที่ตัวเองรัก แต่สำหรับร็อคเกอร์หนุ่มมาดกวนในคืนนี้คงเป็นคืนที่ปวดใจและทรมานที่สุด มองออกไปตามถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถราการจราจรดูเหมือนจะติดขัดกว่าทุกวัน ตามตึกสูงถูกตกแต่ประดับประดาไปด้วยไฟหลากสีสัน หลายคนดูแล้วคงจะรู้สึกคึกคักมีความสุข แต่คงไม่ใช่สำหรับเขา ร่างโปร่งที่ดูเหมือนจะสลบเหมือดเพราะเหนื่อยอ่อนจากงานแถลงข่าวที่ผ่านมาทั้งวัน น้ำเชี่ยวเอนเบาะลงนอนภายในรถตู้ฟิลม์มืดคันหรู ค่อยๆปิดเปลือกตาลงไล่หยดน้ำที่คลออยู่ให้ไหลลงมาช้าๆ มือซ้ายปัดป่ายไปทางเบาะตัวข้างๆที่เคยมีร่างของใครบางคนเคียงคู่มาด้วยกันเมื่อเช้า แต่เวลานี้กลับเหลือเขาเพียงแค่ลำพัง เด็กหนุ่มสูดหายใจลึกๆบอกกับตัวเองว่า อีกไม่นานวันร้ายๆก็คงต้องผ่านไป
---ครืดๆๆ ครืดๆๆๆๆ---
“.....”
‘น้ำ..น้ำเชี่ยวพูดกับพี่หน่อยสิ เป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ที่ไหนอ่ะ อยู่กับพวกไมค์หรือเปล่า’
“.....”
‘น้ำ..พูดกับพี่สักคำนะน้ำเชี่ยว พี่ขอร้องล่ะ...อย่าเงียบแบบนี้สิ’
“ผมอยู่ในรถ กำลังจะไปหาพวกไมค์ พี่ไปทำงานเถอะ”
‘น้ำ..เรื่องพี่กับจีจี้น่ะ น้ำอย่าคิด...’
“พี่ ผมไม่อยากฟังเรื่องนี้ พี่ไปทำงานของพี่เถอะ แล้วก็..สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้านะครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมขับรถอยู่”
‘น้ำ! น้ำเชี่ยว...’ มือหนากดวางสายโดยไม่สนใจว่าปลายสายจะพูดอะไรต่อ จะบอกว่าไม่โกรธคงจะโกหก แต่ในเวลานี้เขาไม่อยากฟังคำพูดคำอธิบายอะไรทั้งนั้น ถึงฟังไป คนอย่างเขาก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี
เหนื่อย.. เหนื่อยเหลือเกิน ทำไมนะ มันถึงได้ยากนัก กับการรักใครสักคน บอกตัวเองได้แค่ว่า ถ้าตอนนี้รู้สึกเพียงแค่ 'ชอบ'เจ้าของเสียงปลายสายคนนั้น ตัวเขาก็คงตัดใจเลิกไปนานแล้ว.. แต่มันไม่ใช่ เพราะเขารักเข้าไปแล้วนี่สิ
.. ให้หยุดรักเขาคนนั้นซะตอนนี้ นายจะทำได้มั้ย น้ำเชี่ยว..
.
.
“เอ้ย! น้ำเชี่ยวอย่าคิดมากไปเลยว่ะเพื่อน มะ ดื่มกะข้าดีกว่า”
“....”
“เอ้ยย..ไอ้น้ำเยี่ยวว เชื่อข้า ปัญหาทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ อย่าเครียดๆ หาทางออกไม่เจอ ก็ออกมันทางเข้านั่นแหละ เชื่อข้า มา..ดื่มเพื่อน หมดแก้วๆๆ”
“....” ไร้การตอบสนองใดๆจากซี้หนุ่ม จนไมค์เองก็อ่อนอกอ่อนใจกับอาการสามวันดีสี่วันไข้ของเพื่อนสนิท
“น้ำเชี่ยว ข้าถามเอ็งจริงๆเหอะ ทำไมเอ็งถึงรักเค้านัก ทำไมเอ็งไม่รักผู้หญิงคนอื่นแบบนี้มั่งว่ะ” เพื่อนหน้าลิงอดที่จะถามเพื่อนขึ้นมาไม่ได้ เมื่อเห็นปฏิกิริยาซังกะตายของอีกคน ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีไหนหลอกล่อก็ตาม
“....” ยังคงเงียบ
“เอ่อ..เอ็งรู้ตัวเมื่อไหร่ว่ะ... ว่า.. ว่าชอบแบบนั้นน่ะ” ไม่อยากจะถาม แต่ก็อยากจะรู้เลยขอซะหน่อย มันอดไม่ได้จริงๆ อยากรู้นักว่าแค่การไปรักเพศเดียวกันแค่คนเดียวจะทำให้เพื่อนเขาเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“มันไม่เกี่ยวว่าเค้าจะเป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิง ต่อให้เค้าเป็นทอมหรือเป็นกระเทยข้าก็จะรัก เพราะข้ารัก.. ข้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย เค้าเป็นคนแรก ข้ารักเค้าว่ะเพื่อน รักมากจริงๆ” สองมือหนายกขึ้นมาบดบังดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสๆ ยังไงเขาก็ไม่อยากอ่อนแอในเรื่องแบบนี้ให้กับเพื่อนเห็น... แม้จะรู้ว่าอย่างไรก็คงไม่สามารถปิดบังสายตาที่ซอกซอนของเจ้าเพื่อนจอมสอดรู้ไปได้ ไมค์พยามคิดหาวิธีที่จะทำให้เพื่อนเค้าคนนี้คลายความทุกข์ไปให้ได้
.
.
ในที่สุดไมกี้ก็อดรนทนไม่ได้ เด็กหนุ่มคิดถึงแผนการณ์บางอย่างที่ อะไรก็ได้ที่จะช่วยให้เพื่อนซี้ของเขาได้ไกล้ชิดใช้เวลาสำคัญๆอย่างนี้กับคนที่มันรัก ..แต่ว่า อยู่ๆจะดุ่มๆโผล่ไปเลยก็คงน่าเกียจ น่าจะมีอะไรติดไม่ติดมือไปบ้าง ดีมั้ยนะ..
“เฮ้ย น้ำเชี่ยวมากับข้านี่”
*************************************
เจอกันตอนหน้าครับทุกคน
B a l l o o n
-
กอดรับขวัญก่อน :กอด1:
หายป่วยก็มาทำน้องกบจิตหลุดเลย
ไม่รู้งานนี้เพื่อนลิงจะวางแผนอะไรไว้
อยากอ่านเร็วๆจัง
-
ไหนอ่ะ Nc :serius2:
อยากอ่านๆๆๆ อยากรู้ว่าใคร จะเป็น 'สามี' จะเป็น 'ภรรยา'
:z1: :z1: :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:L2: กรี๊ดดดดด น้องน้ำเชี่ยว ที่ร๊ากกกกกกกกกกกกก
รอๆๆๆ รอ :o8:
-
รักน้องน้ำเชี่ยวที่สุด!!!!! :กอด1:
น่ารักจังเลยพ่อหนุ่มน้อย เอาใจช่วย สู้ๆ นะ
เอาใจช่วย ไรท์เตอร์ด้วยค่ะ :L2:
-
:-[ น้ำเชี่ยวน่าร้ากกกกก
:pig4:ไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้ำอย่าคิดมาก
เชื่อมั่นหน่อย
-
:mc4:มาแล้ว
-
:z3: :z3:
-
ไมค์จะพาน้ำเชี่ยวไปหาพี่พีมใช่ไหม :กอด1:
-
อ่ะ...นำเชี่ยวก็ใจเย็นบ้างเน้อ..เด็กน้อยเอ้ย แบบนี้เหนื่อยใจทั้งตัวเองแล้วก็พีม
แล้วไมค์จะพาน้ำไปไหนหว่า?
-
เมื่อไหร่นายพีมจะชัดเจนซะที
รำคาญยัยจีจี้
:L2: รักษาสุขภาพด้วยนะ writer
+1 เป็นกำลังใจ
-
งอนเยอะๆ พี่พีมจะได้ง้อ :laugh:
-
ไมค์จะพาน้ำไปไหนหว่า??
สู้ๆเจ้าเคโระ
-
อย่าหายไปนานนะคับ..คิดถึง(ไอ้กบ)
-
แผนนายไมค์นี่สงสัยจะพาเพื่อนไปคืนดีกับพีมอย่างสุดเสียวเลยล่ะซิ..... อิ อิ :impress2:
-
เคโร๊ะคุงไม่ได้ฟังอะไรเล๊ย....
พี่พีมสู้ๆๆๆ ง้อเคโร๊ะคุงนิดนุงน้าาาา
:monkeysad: :monkeysad:
-
งานนี้พีมต้องง้อ เด็กเด็กขี้งอนด้วย :oo1:
รอฉากที่ว่า อย่างใจจดจ่ออีกเหมือนเดิม :z1:
-
ไมค์ เจ้าแผนการณ์
:L2:
หายไปนานเลย
เย้ มาต่อแล้วววววววว
รอตอนหน้า (555+) อยู่ค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก....
ไหง๋ตัดจบกันแบบนี้หล่ะฮะไรท์เตอร์
กรี๊ดดดดดดด...สงสารน้ำเชี่ยวอ่ะ
นึกว่าเรื่องร้าย ๆ ต่าง ๆ จะผ่านไปแล้วซะอีก
นี่ยังต้องมากลุ้มใจกับทั้งแฟนเก่า และคนที่กำลังจะจีบพี่พีมอีก
เป็นใคร ๆ ก็ต้องหวั่นไหวกันบ้างนั่นแหล่ะนะ
เฮ้อออออออออออออออออออ
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ อะไร ๆ มันจะดีขึ้นบ้างล่ะเนี่ย
น้ำเชี่ยวต้องเสียน้ำตาอีกแล้วเหรอ
พี่พีมก็น่าจะบอกจีจี้ไปซะว่าเจอคนที่ใช่แล้วอ่ะ
ไม่น่าทำอะไรก้ำกึ่งแบบนี้เลย ให้ตายสิ
คนอ่านลุ้นแทบคลั่งกันแล้วเลยนะเนี่ย
แล้วนี่ไมค์จะทำอะไรเหรอ??? จะพาน้ำเชี่ยวไปหาพี่พีมหรือเปล่า???
เจ้าแผนการจริง ๆ เลยนะ...หวังว่าครั้งนี้คงทำให้น้ำเชี่ยวยิ้มออกมาได้สักทีนะ
ที่สำคัญ ชอบที่น้ำเชี่ยวบอกว่า ความรักไม่ว่าจะเพศไหน แต่ถ้ารัก ก็รักจนหยุดไม่ได้อ่ะ
โอ๊ยยยยยยย...กระแทกใจคนอ่านอย่างแรงเลยนะค่ะน้องน้ำเชี่ยว...อิอิ
-
ขอบคุณค้าบบบ
-
:serius2:รอๆๆๆๆๆๆ ฝากเนื่อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ อิอิ อยากอ่าน :o8:
-
พี่พีม กับน้ำเชี่ยวใช่ม้ายอะ
ไม่ใช่น้ำเชี่ยวกับพี่พีมนะ
พี่พีมมมน้ำเชี่ยวงอล รีบมาง้อเร็วววว
ปีใหม่นะ คนรักก้ต้องอยู่ด้วยกันเซ่
ไปทำงานกับแฟนเก่าแบบนี้น้องน้ำเชี่ยวจะคิดยังไง
ชอบๆๆ น่ารักอะ ตอนแรกยังทะเลาะกันอยู่เลย
ไปไงมาไง. รักกันได้เนี่ย อิอิ
พี่พีมจำไว้นะ เกลียดอะไร ได้อย่างงั้นอะ เข้าจายป่าว
-
ตกลงใครรุกใครรับอ่ะอยากรู้ :-[ :-[
หรือสลับกัน ใครจะได้เปิดน๊า พี่พีมหรือน้องน้ำเชี่ยว
แต่พี่พีมในฐานะรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์แบบนี้ต้องสอนน้องน้ำเชี่ยวมั๊ย 55 :o8: :o8:
-
สงสารน้ำเชี่ยว แต่ก็ต้องเข้าใจพี่ภีมด้วยนะจ๊ะนู๋จ๋า
-
อีกแล้วทำร้ายกันอีกแล้ว
จบแบบค้างอีกแล้ว
อยากร้องไห้รีบมาต่อนะ
จะรอจะรอ
:call: :call:
-
น่ารักทั้งคู่
พี่พีมก็น่ารัก
น้ำก้อน่ารัก
อิอิ
ปล ตอนอ่านของต้นแทน
น้ำตาไหลอย่างกับเขื่อนแตก
โคดสงสารอ้ะ
-
ไมกี้คิดไรอยู่
บอกมานะ
:z1:
-
^
^
เห็นด้วย..
-
สงสารน้ำเชี่ยวจังคร้าบ
กลับมาได้แล้วพี่
น้องกบจะแย่แว้ว อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:L3:
มาแล้วดีใจจัง
ชอบน้ำเชี่ยวมาก
พีมด้วย มาอัพต่ออีกนะ
:bye2: :pig4:
-
กรี๊ดต้อนรับการหายป่วยจากการเสีบเฃือดของพี่บอลค๊า
ตอนหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอเสมอออออออออออออ
-
เต็มที่ๆๆ รอคอยอยู่เสมอ
มาต่อเร็วๆนะ แล้วก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ
:bye2: เจอกันๆๆๆ
-
o13
สนุกครับ
-
:call:
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธอจะมาเมื่อไร
:z3:
-
รอ :call:
โปรดมาต่อ พลีสสสสส :monkeysad:
-
หุหุ แอบย่องมาต่อ กลางดึก อิอิ :z1:
อ่านให้สนุกนะค้าบบบบบบ :z2:
------------------------------------------------
Chapter 17
ตีสองกว่า ขึ้นปีใหม่แล้วสิ สองชั่วโมงแรกของปีนี้เราประเดิมด้วยงานแล้วก็งานเลยเหรอ เฮ้อ..ถือว่าเป็นลางที่ดีแล้วกันนะ.. ซูเปอร์สตาร์หนุ่มพึมพรำถึงชีวิตการงานของตนในช่วงต้นปีที่เลยผ่าน พลางเหลือบไปเห็นเจ้าตุ๊กตากบเคโระที่ใครบางคนจงใจหอบมาประดับไว้ที่คอนโซลรถของเขาและอีกมากมายหลายตัวที่เบาะหลังนั่น
..คิดถึงเจ้าเคโระจัง ป่านนี้คงเมาไปกับพวกไมค์แล้วมั้ง หายโกรธเรารึยังไม่รู้
.
.
เอ๊ะ! รถใคร ดึกป่านนี้แล้ว รถเสียเหรอ..??
นักร้องหนุ่มแตะเบรคหักพวงมาลัยรถเข้าข้างทางแทบไม่ทัน เมื่อได้เพ่งดูเจ้าของรถคันงามที่เปิดไฟฉุกเฉินอยู่ข้างทางจนแน่ใจแล้วว่า.. เป็นเจ้าคนช่างคิดมากที่เขากำลังคิดถึงอยู่นี่เอง
น้ำเชี่ยว!
.
.
“โหหห..น่ากินจัง ไปหามาจากไหนอ่ะดึกป่านนี้แล้ว” พีมมองดูเสต็กเนื้อชิ้นโต พร้อมกับไก่อบซอส ผักโขมอบชีสและไวน์แดงขวดใหญ่ที่ถูกจัดเรียงรายอยู่บนโต๊ะสวยงามจนอดถามขึ้มาไม่ได้
“ร้านโอลทาวน์เรสเตอรองค์ ไง บริการ24ชั่วโมงสำหรับน้ำเชี่ยวคนเดียว..นี่อันนี้ไอ้ไมค์ช่วยหามาให้ ขนมเค้กแล้วก็ช็อคโกแล็ต น่ากินมั้ย”
“อืมน่ากิน ของโปรดพี่เลย เค้กกับช็อคโกแล็ตเนี่ย” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มกลายร่างเป็นเด็กสิบขวบมายืนเกาะโต๊ะแล้วทำตาลุกวาวทันทีที่เจอของหวาน และอาหารโปรดทั้งหลาย
“มา..กินกันพี่” เหมือนลืมเรื่องราวเมื่อเย็นไปชั่วขณะ แค่ได้เห็นหน้าคนน่ารักตรงหน้าก็ทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้ ในเมื่อเขาให้ความรักให้ใจกับพีมไปทั้งหมดแล้ว อย่างไรก็ต้องเชื่อใจ ไว้ใจกันให้ได้มากที่สุด อะไรที่เขาพออดและทนได้ก็ต้องลองปล่อยเลยและผ่านๆมันไปบ้าง ดีกว่าให้เขาโดนพีมเบื่อเอาที่อะไรนิดๆหน่อยๆก็เอะอะหึงหวงท่าเดียว
หลังจากที่เด็กหนุ่มได้เล่าเรื่องเหตุการณ์ทั้งหมดให้เจ้าไมกี้เพื่อนสนิทฟังไป ก็ทำให้น้ำเชี่ยวได้รับการเตือนสติจากเพื่อนซี้ว่า อย่างไรคนรักกันบนพื้นฐานของการเชื่อใจไว้วางใจเป็นที่ตั้งนั้น ก็จะทำให้ความสัมพันธ์ยืนยาวกว่าแน่ๆ ฉะนั้นตัวเขาเองก็คงจะต้องลองปรับเปลี่ยนอะไรๆบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจและความสุขของพี่พีม
“Happy New Year ! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมน๊า”
“คร้าบบบ .. .Happy New Year คร้าบบน้ำเชี่ยวของพี่ เป็นเด็กดีอย่าขี้งอนบ่อยรู้มั้ย”
…….. ^_^ ……...
หลังจากที่ทั้งคู่จัดการกับอาหารมื้อดึกกันจนเต็มคราบ ทั้งสองก็ได้ใช้โอกาสเงียบๆสบายๆคุยไปดื่มไปถึงเรื่องงานแถลงข่าวที่เพิ่งผ่านมา เรื่องงานต่างๆของน้ำเชี่ยวกับพีม และงานที่จะต้องทำร่วมกันต่อไป รวมไปถึงเรื่องตลกฮาๆของน้ำเชี่ยวกับเพื่อนในวงการที่เพิ่งไปฉลองปีใหม่กันมา
“บ้านพี่สวย สะอาด น่าอยู่จัง ไม่น่าเชื่อ พี่ทำความสะอาดเองเหรอ” เด็กหนุ่มร่างโปร่งเอ่ยถามเมื่อได้ลองเดินไปดูรอบๆบ้านก่อนจะกลับมายืนจัดการกับจานกองโตที่เพิ่งกินกันเสร็จ คงติดเป็นนิสัยไปแล้วกับการกินเสร็จแล้วต้องล้างจาน
“บ้า..พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปทำ มีคนทำให้นะ สองวันเค้าก็จะมาทำให้ทีนึง” ในขณะที่เจ้าของบ้านหลังสวยกลับได้แต่นั่งโงนเงนหน้าแดงแปร๊ดจากฤทธ์ไวน์ แต่ก็ยังไม่วายหยุดเพลิดเพลินกับเค้กก้อนโตบนโต๊ะต่อ เด็กหนุ่มเหลียวมองท่าทางการจ้วงเค้กนั่นเข้าปากอย่างไม่สนใจคำถามของเขาแล้วก็อดขำไปด้วยไม่ได้
..พี่พีมนี่เวลาเจอของอร่อยๆแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กๆเลยแฮะ
“อืม..มิน่ามันถึงได้สะอาด ถ้าพี่ทำเองคงไม่เป็นแบบนี้แน่” ไม่ใช่ไม่มีเวลาหรอกเป็นข้ออ้างไปงั้นอ่ะดิ จริงๆแล้วทำไม่เป็นต่างหาก รู้ทันหรอกน่า ฮ่าๆๆ
“เคโระบ๊องเอ้ย..ปากดีอีกแระ เดี๋ยวเหอะ” เมื่อถูกเด็กน้อยเหน็บเอาเข้า พีมจึงหันไปเหล่เจ้าคนปากดีที่ยืนล้างจานอย่างสบายอารมณ์บ้าง
“พี่เมาป่าวอ่ะ หน้าแดงเป็นลิงเลยนะ ไวน์หมดขวดด้วย น้ำจำได้ว่าน้ำกินไปแก้วเดียวเอง” น้ำเชี่ยวเหลือบไปเห็นขวดไวน์ที่ว่างเปล่า จึงนึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์วันนั้น ไม่อยากจะคิดถ้าพี่พีมเมา บ้านสวยๆนี้คงเละแน่ๆ คิดแล้วก็เสียวสันหลังวูบๆแปลกๆแฮะ >.<’
“หึ ไม่นี่ ก็แค่มึนๆ น้ำเชี่ยวกินเค้กนี่ดิ อร่อยอ่ะ” เสียงหวานงุงิ๊งตอบเด็กหนุ่มมาแว่วๆ แต่เมื่อหันกับมาก็พบว่าคนตัวขาวๆได้หอบจานเค้กก้อนเขื่องมายืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับยื่นช้อนที่พูนไปด้วยเค้กคำโตมาที่ปากเค้าซะแล้ว
โอ้ย~อิ่มขนาดนี้แต่เห็นตาแป๋วๆนั่นแล้วไม่อยากขัดใจเลยอ่ะ แถมยังมายืนออดอ้อนคอยป้อนเขาซะด้วย โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยเลยนะเนี่ย อา...
“อ้ำ~”
“เฮ้ยยพี่..นี่มันเค้กรัมนี่! พอๆๆๆ! เมาตายแน่ กินไวน์หมดขวดไปแล้วด้วย พอเถอะไม่ต้องกินแล้ว เอาไปเก็บเลย” ทันทีที่เค้กเข้าปาก ได้ลิ้มรสชาดของมัน ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวทันที เหตุการณ์ที่เขาเองยังขยาดมาจนทุกวันนี้ พี่พีมเป็นคนที่โดนแอลกอฮอลไม่ได้เลยจริงๆ ถ้าเมาแล้วสติหลุดอาจจะทำเรื่ออะไรแผลงออกมาอีกก็ได้ เห็นตัวแค่นี้เถอะ แรงเยอะสุดๆ ยิ่งตอนนั้นที่เมาอาละวาดแล้วด้วย ฮือๆๆหวาดเสียวอ่า >.< :m5:
เหอๆ~.. ไม่ทันแล้วเหรอเนี่ย เด็กหนุ่มเดินวุ่นมาถึงที่โต๊ะก็ได้พบกับสภาพเค้กที่เหลือ ไม่สิ. ต้องบอกว่าเป็นซากเค้กที่เหลืออยู่น่าจะเหมาะกว่า 2ปอนด์เชียวนะนั่น น้ำเชี่ยวเหลือบไปดูตัวเขมือบร่างขาวๆ ที่เดินกะหย่องกะแหย่งวนไปวนมา เหมือนเจ้าตัวก็ยังเดินตรงทางไม่เซไม่เป๋อยู่ คงไม่น่าเมา.. แต่ยังไม่อิ่มเหรอนั่น ควานหาอะไรบนโต๊ะมากินอีกล่ะ ตัวแค่นั้นเอาไปยัดไว้ตรงไหน.. เฮ้อออ อารมณ์ไหนกันนะ ไปล้างจานต่อดีกว่า
“น้ำเชี่ยว..กินช็อคโกแล็ตป่ะ อร่อยดีนะ” เฮ้ยยย! มาอีกแล้ว ช็อคโกแล็ตเลยเหรอ อยากจะเมาปลิ้นเหรอไงเนี่ย.. เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับคนน่ารักที่อยู่ๆก็ ชะแว๊บบบ มาแอบยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับยื่นช็อคโกแล็ตชิ้นโตมาจ่อปากเขาอีก
อะนั่น!ตาแป๋วมาเชียว อย่าทำบ่อยได้มั้ย มันขัดไม่ด้ายยยย >๐< :-[
“อ้ำ~” เฮ้ยยยยย!!! ทันทีที่ช็อคโกแล็ตเข้าปาก น้ำเชี่ยวก็แทบช็อคอีกรอบ ไอ้ไมค์มันคิดไงว่ะเนี่ย เค้กรัมยังไม่พอ ยังจะเสือกเอาช็อคโกแล็ตเหล้าขมปี๋มาให้กันเนี่ย แม..ร่งไม่รู้รึไงฟระว่า เวลาพี่พีมเมาเนี่ย แสบแค่ไหน ไอ้เพื่อนฟ..รา..ย เอ้ย ไอ้ๆๆๆฝรั่งขี้นก มันบ้าไปแล้วใช่มั้ยยยยยย!!! :serius2:
“พี่เลิกกินเถอะ เดี๋ยวเมา ไหนๆเอามา น้ำจะเอาไปเก็บ ไม่เอาแล้วไปอาบนอนได้แล้วไป๊”
อ่า..ค่อยยังชั่ว ยังไม่หมดหายไปแค่สี่อันเอง คงไม่เท่าไหร่ มั้ง :เฮ้อ:
“เมื่อไหร่จะล้างเสร็จอ่ะ” แนะ..ยังมาถามอีก ช่วยก็ไม่ช่วย มายืนเท้าเอวถามอยู่ได้ แล้วมองไมอ่ะไม่เคยเห็นคนหล่อล้างจานรึไง? ..แต่หน้าตาแบบนี้ไม่เมาแน่นะ มันดูแปลกๆพิกลแฮะ..
“.....”
น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนหน้ามึนที่ยังคงยืนจ้องเค้าล้างจานได้เป็นนานสองนานไม่ยอมไปไหน แม้เขาจะไล่ยังไงก็ตาม ..ดวงตาเรียวใสแป๋วที่จ้องมาอย่างไม่วางตา ทำเอาเด็กหนุ่มเริ่มจะรู้สึกเขินๆขึ้นมาทีละนิด คงเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์และของหวานมากมายที่พี่พีมกินเข้าไปแน่ๆ ที่ทำให้คนนิ่งๆเก็บอารมณ์อย่างพี่พีมกล้ามายืนจ้องเขาด้วยแววตาอย่างนี้
.. พี่ต้องการจะบอกอะไรกับผมกันแน่ครับ
“ขอโทษนะน้ำ..” พีมเอ่ยพร้อมกับสวมกอดเข้าที่แผ่นหลังของอีกคน ใบหน้าใสแต้มด้วยสีเลือดฝาดซบลงที่บ่าลาดของเด็กหนุ่มอย่างไม่นึกอาย ครั้งแรกที่พีมแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมามากที่สุดทำเอาน้ำเชี่ยวนิ่งอึ้งตัวแข็งไป
“ขอโทษเรื่อง..” ไม่รู้จานที่ล้างอยู่หมดไปแล้วหรืออย่างไร แต่การกระทำและคำพูดของคนข้างหลังก็ทำให้เขาต้องหยุดทุกสิ่งไว้ ความร้อนจากร่างกายที่ได้สัมผัส กลิ่นลมหายใจอุ่นๆเจือด้วยไอระเหยจากไวน์ชั้นดี ช่างปลุกเร้าความรู้สึกบางอย่างได้ดียิ่งนัก
“เรื่องเมื่อตอนเย็น พี่ขอโทษ นะครับ” น้ำเสียงแหบ ทว่านุ่มทุ้ม และวงแขนแกร่งที่กำลังโอบเขาอยู่นี้ช่างแสนอบอุ่น แค่เท่านี้เขาก็ยอมแล้ว ให้อภัยแล้วทุกสิ่ง
“ครับ” พอแล้ว ไม่ต้องการคำอธิบายอะไรอีก เด็กหนุ่มขานตอบคนช่างอ้อนที่กอดซบเขาอยู่ด้านหลัง
..จากท่าทีที่อีกคนแสดงออกทำให้น้ำเชี่ยวย้อนคิดไปถึงคำพูดของเพื่อนซี้ตอนที่ไอ้แสบนั่นมันกำลังเจ้ากี้เจ้าการจัดแจงช่วยเตรียมอาหารทั้งของหวานของคาวทุกอย่างเพื่อให้เขามาเซอร์ไพส์พี่พีมถึงที่บ้าน พร้อมทั้งกำชับให้เขาใช้เวลาที่อาจจะเป็นโอกาสดีๆที่เกิดขึ้นให้คุ้มค่าที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆด้วย เพราะคืนนี้เป็นคืนที่พี่พีมดูจะแสดงอะไรๆออกมาชัดเจนที่สุด ไม่ใช่พี่พีมคนเดิมที่เอาแต่ระแวดระวังตัวแจเหมือนที่แล้วมา ..เด็กหนุ่มก้มมองนิ้วมือยาวเรียวสวยของคนข้างหลังที่เอื้อมมาเกาะเกี่ยวประสานกันอยู่ที่เอวของเขา และใบหน้าใสซับสีเลือดที่กำลังซบหลับตาพริ้มอยู่บนบ่า ลมหายใจอุ่นที่พรมทบต้นคอของเขาอย่างแผ่วเบา ขอยู่แบบนี้นานๆได้มั้ยนะ
“พี่พีม.. ขอน้ำอยู่กับพี่คืนนี้ได้มั้ย ครับ .. น้ำอยาก อยู่กับ พี่ ..คืนนี้” ริมฝีปากบางยักยิ้มพร้อมกับดวงตาพริ้มที่เหลือบขึ้นมองเด็กหนุ่มอย่างมีคำถามทันทีที่น้ำเชื่ยวเอ่ยออกมา ..เด็กน้อยเอย นายแน่ใจเหรอว่าถ้าได้อยู่ค้างคืนที่นี่แล้วทุกอย่างมันจะเป็นไปอย่างที่นายต้องการน่ะ เรื่องอย่างว่า อา..น่าจะเป็นครั้งแรกสิใช่มั้ย กับพี่ที่เป็นผู้ชาย นายจะเริ่มมันยังไงหือ?
“ขอกอดนะครับ” เสียงแหบเอื้อนเอ่ย พร้อมกับวงแขนที่ค่อยๆพลิกร่างของน้ำเชี่ยวหันมาพร้อมกับซุกหน้าลงบ่าลาดที่เจ้าของดูเหมือนกำลังพยามบังคับไม่ให้มันสั่นไหว
“จะค้างอย่างเดียวใช่มั้ย หืม?” พีมได้รับคำตอบกลายๆจากอาการอึกอักแล้วสั่นศีรษะเป็นพัลวันจากน้ำเชี่ยว ท่าทางของเด็กหนุ่มที่พยามข่มความหวั่นไหวภายในแล้วทำทีแสดงออกว่าตัวเองกล้าอย่างมากมาย เหมือนยิ่งเพิ่มความรู้สึกต้องการภายในตัวพีมขึ้นมากขึ้นไปอีก แม้ว่าความคิดเดิมเขาจะอยากให้ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยไป ให้น้ำเชี่ยวได้เรียนรู้และปรับตัวไปกับการคบหาเพศเดียวกันอย่างเขา รวมไปถึงความต้องการในบทบาทต่างๆที่อาจต้องแชร์ร่วมกันอย่างเรื่องบนเตียง แต่ดูเหมือนตอนนี้เด็กน้อยใจร้อนอย่างน้ำเชี่ยวคงอยากจะชวนเขาให้เดินทางลัดเสียแล้วล่ะมั้ง นี่เพิ่งผ่านมากี่เดือนเอง จะรีบร้อนไปไหนนะ เด็กแก่แดดเอ้ย..
“แน่ใจเหรอ” เด็กหนุ่มพยักหน้าทันทีอย่างไม่ต้องคิด ด้วยสัมผัสจากริมฝีปากบางที่กำลังรุกเร้าอยู่ที่ต้นคอของเขา
“พี่ต้องทำอะไรบ้างล่ะน้ำ หืม? อะไรที่พี่จะทำให้น้ำเชี่ยวได้บ้างครับ” น้ำเสียงแหบที่คลอเคลียฝากคำถามสลับกับจูบหวานๆอยู่ที่ขมับและใบหูของเขา เหมือนจงใจจะแกล้งกัน พี่พีมกำลังจะทำให้เขาละลายจนแทบยืนไม่อยู่อยู่แล้ว
“อ..อะไรก็ได้ ที่ทำให้พี่เป็นของน้ำ ล..และให้น้ำเป็นของพี่ น้ำรักพี่ รักพี่พีม ..น้ำอยากให้พี่รักน้ำ คิดถึงแต่น้ำคนเดียว อ..อะไรก็ได้ ให้เราเป็นของกันและ..” เด็กหนุ่มพริ้มตาเคลิ้มไปกับรสสัมผัสจากมือบาง ก่อนจะอึกอักตอบออกมาอย่างไม่เป็นภาษา เมื่อถูกริมฝีปากบางจู่โจมอย่างหนัก พีมเริ่มออกแรงบดจูบและฝากรอยไปตามซอกคอ คางและหลังใบหูของคนตรงหน้า ทั้งยังเอ่ยปากร้องขอให้เด็กหนุ่มสนองตอบตนกลับมาเช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นจูบ หรือสัมผัสใดๆ
..พีมรู้ตัวเองดีว่า ถ้าไม่ได้ฤทธิ์ของไวน์และของหวานมากมายที่กินเข้าไป เขาก็คงจะยังลังเลและไม่กล้าทำอะไรแบบนี้ ที่สำคัญเขาคงไม่รู้สึกเคลิบเคลิ้มหวั่นไหวไปกับท่าทางไร้เดียงสาและกับพูดว่ารัก รัก รัก จากเจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าแน่ๆ ว่าแต่เจ้าเด็กนี่มันฟลุคหรือว่ามันไปแอบรู้มาได้ยังไงกันนะ ว่าจุดอ่อนของเขา คือพวกสิ่งมึนเมาพวกนี้เนี่ย
.. ไม่นานลิ้นนุ่มทั้งสองกระหวัดพันแลกรสชาดความหอมหวานเค้ก ช็อคโกแล็ต และไวน์เมื่อครู่อย่างรัญจวนใจ น้ำเชี่ยวใช้มือหนารุกไล้ไปตามแผ่นหลังแน่นขึ้นไปถึงท้ายทอย สัมผัสได้ถึงขนอ่อนที่ตั้งชันของอีกคน ขณะที่พีมก็ไม่แพ้กัน ชายหนุ่มปัดป่ายมือซุกซนเข้าไปภายในเสื้อยืดตัวโคร่ง ขีดข่วนเบาๆด้วยปลายเล็บไปตามแผ่นหลังเรียบ ไล่มาถึงหน้าท้องแบนราบก่อนจะล่วงล้ำไปถึงส่วนล่างที่ดูเหมือนจะตื่นตัวอยู่เต็มที่
“อา~ น้ำ.. แน่ใจแล้วใช่มั้ย รู้หรือเปล่าว่ามันจะเป็นยังไง” มือเรียวของพีมลูบวนลงไปถึงก้นแน่น แล้วออกแรงขยำเบาๆก่อนจะเอ่ยประโยคออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น
“....” แน่สิ อะไรก็ได้ที่จะทำให้น้ำและพี่เป็นของกันและกัน เป็นคนเดียวกัน น้ำรักพี่ รักพี่
“อา~ พี่หมายถึง พี่จะไม่ยอมให้นายเป็นฝ่ายเริ่มก่อน อา.. เข้าใจมั้ย เจ้าบ้า..” เด็กหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบ เพราะริมฝีปากหนากำลังลิ้มชิมรสหวานบนลำคอขาว แต่การพยักหน้ารับและตอบจูบนั้นไปอย่างเร่าร้อนก็ทำให้อีกคนรับรู้ได้
..ช่างมันปะไร ในเมื่อตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเขาก็ให้พี่พีมไปหมดแล้ว หัวใจทั้งดวง ความรู้สึกนึกคิดทั้งวันทั้งคืน และถ้าพี่พีมจะต้องการอะไรจากเขาอีก ตัวตนของเขา ความเป็นผู้ชาย ความบ้าบอ!อะไรในตัวเขาก็ช่าง อยากจะตะโกนบอกออกไปว่า มาเอาไปเลย! เอาไปให้หมดที่พี่ต้องการ ถ้ามันจะทำให้น้ำเป็นของพี่ แล้วพี่จะรักน้ำมากขึ้น ก็รีบๆทำอย่างที่พี่ต้องการได้เลย
..ไม่นานต่างฝ่ายก็ต่างบดจูบเร่าร้อนอีกครั้งพร้อมกับช่วยกับปลดเปลื้องอาภรณ์ให้กันและกัน ขณะที่สองเท้าของทั้งสองก็พร้อมใจก้าวไปที่จุดหมายปลายทางคือ ห้องนอน.. ความร้อนของอารมณ์แห่งรักและความต้องการทางการสัมผัสลึกซึ้ง นำพาเอาร่างเปล่าเปลือยของทั้งคู่ถลามาทับกันบนเตียงนุ่ม ทว่าบทรักเล้าโลมของทั้งคู่ก็ยังดำเนินต่อไปได้อย่างไม่มีใครยอมใคร กระทั่งพีมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเด็กหนุ่มเอาไว้ เขาใช้ปลายจมูกแหลมซุกไซร้ไปที่ผิวเนียนนุ่ม ตามด้วยริมฝีปากบางพรมจูบไปทั่วซอกคอของน้ำเชี่ยวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลิ้นอ่อนนุ่มไล้โลมเลียไปทุกอณูของร่างกาย สลับกับดูดเม้มไปตามรอยทางจนถึงเนินอกแกร่ง ชายหนุ่มหยุดเล่นและดูดเน้นที่ยอดอกจนแข็งชูชัน จากซ้ายย้ายมาขวา ขณะที่มือเรียวก็เข้าเกาะกุมท่อนเนื้อแกร่ง แล้วเริ่มปลุกเร้าเป็นจังหวะ
“อืม...” ทำเอาเด็กหนุ่มครางออกมาไม่เป็นภาษา เพราะความเสียวซ่านจากการกระทำของคนข้างบน
ในขณะที่พีมต้องชะงักเล็กน้อยกับสิ่งที่สัมผัสและเหลือบลงไปเห็น .. พลันทำให้หวนคิดถึงคำที่โจ้เคยบอกไว้ ‘เด็กมันยังเวอร์จิ้น..ไม่น่ามาพลาดท่าให้เสืออย่างนายเลย’ ..นายเป็นเด็กดี หรือว่าโชคช่วยกันแน่นะ ที่รอดพ้นพวกเสือสิงห์กระทิงกระเทยมาได้จนอายุปานนี้น่ะ
..ชายหนุ่มจงใจใช้ลิ้นร้อนค่อยโลมเลียเปิดผิวเนื้อบางพลางขยับท่อนเนื้อแข็งอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะค่อยครอบริมฝีปากลงลิ้มชิมรสหวานของเด็กหนุ่ม
..นายกำลังจะทำให้พี่รักและหลงนายได้แบบโงหัวไม่ขึ้นเชียวล่ะน้ำเชี่ยว
“อือ..อาาา~..” ถ้าจะบอกว่านี่คือครั้งแรกของเขา พี่พีมจะเชื่อมั้ยนะ ครั้งแรกที่ได้รับรสสัมผัสเสียวซ่านด้วยน้ำมือของคนอื่น ไม่คิดว่ามันจะมีความสุขมากขนาดนี้
“น้ำ.. รูสึกดีมั้ยครับ หืม..” เสียงหวานเอ่ยถามบางเบาและสั่นเครือของพีม ทำให้รู้ว่าเขาต้องเก็บกดอารมณ์ที่พุ่งพล่านไว้แค่ไหน
“อ้า..าาา..อืม..” เด็กหนุ่มไม่ตอบเพราะถ้าพูดออกไปคงไม่เป็นประโยค ทำได้แค่พยักหน้ารับ
“แต่ถ้ามันเจ็บล่ะ..ทนได้มั้ย” พีมดันตัวขึ้นจ้องมองดวงตาคู่หวานแล้วถามเป็นเชิงเตือนไว้กลายๆ ถ้าเกิดบังเอิญทำให้เจ็บ
“อา าาา~” เด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบแต่ก็พยักหน้ารับ พร้อมกับเคลื่อนมือเข้ากุมใบหูเล็กและพวงแก้มใสที่กำลังดูดกลืนส่วนนั้นของเขาอย่างไม่หยุด พี่จะทำอะไรน้ำก็ยอมทุกอย่าง ขอแค่เป็นพี่ คงไม่ต้องบอกเหตุผลว่าเพราะอะไร พี่รู้ดีอยู่แล้ว
..เมื่อคนตรงหน้าอนุญาต พีมจึงเอื้อมไปค้นที่ลิ้นชักหาตัวช่วยบางอย่าง โดยที่มืออีกข้างยังคงบรรเลงบทรักต่อไปอย่างเป็นจังหวะเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
“อา..อา~..เสียว..พี่” ริมฝีปากบางอิ่มของพีมเข้าครอบครองท่อนเนื้อแข็งแกร่งอีกครั้ง ครั้งนี้เขาเพิ่มแรงดูดแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะสลับกับดูดเน้นๆตรงส่วนปลาย รับรู้ได้ว่าคนข้างล้างเสียวซ่านแค่ไหนจากก้นและกล้ามเนื้อต้นขาที่เกร็งแน่น พีมกลับขึ้นไปสร้างความสุขตรงเนินอก ซอกคอและติ่งหู ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงสั่นเครืออีกครั้ง
“น้ำทำให้พี่มีความสุขมากรู้มั้ย” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วพร้อมกับช่วยพลิกตัวให้คนข้างล่างอยู่ในท่าที่ต้องการ
เขาเริ่มละเลงจูบและไล้ลิ้นอีกครั้งตั้งแต่ซอกคอด้านหลังไปจนถึงบั้นเอว โดยไม่ลืมที่จะดูดและเม้มทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ตามรายทาง มือบางช่วยลูบไล้มาจนถึงก้นเนียนก่อนจะใช้ลิ้นเล็กสร้างความชุ่มชื้นและเสียวซ่านตรงช่องทางแคบ
“อาา~” เด็กหนุ่มครางออกมาเรื่อยๆทุกครั้งที่ถูกลิ้นเล็กพริ้วพราวไล่สัมผัสไปตามจุดไวต่อความรู้สึก
..กระทั่งผู้เป็นฝ่ายเล้าโลมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะทานทนไม่ไหว เพราะบางส่วนด้านล่างเกร็งแข็งจนแทบจะระเบิด พีมยกสะโพกของน้ำเชี่ยวเข้ามาให้อยู่ในท่าโก้งโค้ง ลูบไล้เจลที่ของรักให้ตัวเองจนชุ่ม แล้วใช้ส่วนที่เหลือป้ายไปที่ช่องทางแคบของอีกคน ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วตามเข้าไป
“เจ็บมั้ย..” แม้จะแทบทานทนกับอารมณ์ของตัวเองไม่ไหว แต่ก็พยามบอกกับตัวเองว่าถ้าอีกคนไม่ต้องการหรือไม่รู้สึกดีที่ถูกทำแบบนี้ เขาก็จะยอมที่จะหยุด
“ไม่.. แค่ มันแปลกๆ” เมื่อช่องทางเริ่มขยายและลื่นขึ้น จำนวนนิ้วก็เริ่มเพิ่มขึ้นจากหนึ่งเป็นสองและสาม แม้จะมีเสียงร้องโอดโอยเมื่อนิ้วเพิ่มจำนวน แต่เมื่อเขาขยับเข้าและออกช้าๆ กดย้ำเข้าที่ผนังด้านใน เสียงนั้นก็กลับกลายเป็นครางแผ่วเบาๆ
“อย่าเกร็งครับ” พีมค่อยๆสอดนิ้วเข้าและออกเป็นจังหวะจนช่องทางเริ่มคุ้นเคย ก่อนจะเตรียมเคลื่อนบางสิ่งที่ตื่นตัวเต็มที่เข้าไปที่ปากทาง
“อย่าเกร็งนะ คนดี..” เสียงแหบของพีมกระซิบแผ่วที่ข้างหู ก่อนจะกระชับร่างไว้แน่นพร้อมกับดันตัวเข้าช่องทาง
“อ๊ะ! อะ...อาา อา..!!" สองมือจิกที่นอนแน่น ตาคู่โตปิดสนิท
"อา..!! พี่..จะ เจ็บบบ...” คิ้วขมวดขุ่นเข้าหากัน จนน้ำใสไหลซึม ทำเอาใจพีมแทบดับวูบ ..
“น..น้ำ อาาาา” พีมเอื้อมมือสัมผัสข้างแก้มที่สันกรามกำลังขบกันแน่นจนนูนแล้วพรมจูบไปทั่วร่างที่สั่นเทิ้ม โอบกอดลูบไล้ ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ หวังว่าคนตรงหน้าจะคลายความเจ็บเกร็งลง
“ย..อย่า อย่าหยุด..พี่ เอาเลยครับ เอาให้สุด น้ำรักพี่ ต้องการพี่” เมื่อรู้สึกว่าคนด้านหลังชะงักนิ่ง ก็ทำเอาเด็กหนุ่มออกใจเสีย เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาเป็นที่แสดงออกนั้นทำให้พีมรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า ..แต่ให้ตายเถอะ ที่เขารู้สึกเจ็บนั้นมันยังไม่เท่าเสี้ยวความรู้สึก รัก และดีใจที่เขากับพีมกำลังจะเป็นของกันและกันเลย
“อา~ แน่นจังครับ คนดี อาาา” ..ไม่รีรอ ร่างที่กำลังสั่นเทิ้มไม่แพ้อีกคนก็เดินหน้าเต็มกำลัง ดันท่อนเนื้อแข็งจนแทบแตก เข้าช่องทางที่รัดแน่นจนสุด ม้วนเดียวจบตามมาด้วยเสียงครางยาว จากการถูกรัดแน่นจากช่องทางคับแคบ
“อ่าาา.. อา~ อา~..” เสียงกัดฟันครางของน้ำเชี่ยวดังกังวานจากในลำคอ ทั้งเจ็บและจุก เสียววาบตั้งแต่สันหลังไปถึงปลายเท้า เหงื่อผุดเป็นเม็ดทั่วใบหน้าและลำตัว
“อาาาา! น้ำเชี่ยว.. พี่เสียว อา~ อย่าเกร็งครับ อย่า..เกร็ง~” เสียงพูดและครางของพีม เครือสั่นจนแทบฟังไม่เป็นภาษา สองมือพยามขยับขยำสะโพกแน่นและแผ่นหลังเนียนเพื่อระบายความเสียวกระสันจากภายใน อาการตอดนึบของช่องทางแคบเริ่มถี่ๆขึ้นจนหน้าท้องเขาแทบระเบิด อยากขยับแรงๆแต่ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน เกิดมาไม่เคยใจเย็นกับใครมากเท่านี้มาก่อน
“ดีขึ้นมั้ย ครับ” ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกว่าคนเบื้องล่างเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น หลังจากที่เขาพยามแช่และขยับสะโพกเข้าออกทีละน้อย
“น้ำ อา~.. พี่ทำแรงอีก ได้มั้ยครับ ซี๊ดด..อา” เนิ่นนานเท่าไรไฟราคะก็ยังไม่พวยพุ่ง คงเพราะฤทธิ์ของไวน์และของหวานอาจทำให้ด้านชา อยากจะเน้นๆ กระแทกแรงๆ ถ้าคนข้างหน้าจะยอม
“อื้อ~” โอยย ถ้าคำตอบมาช้ากว่านี้ก็คงไม่ไหวแล้วที่จะรอ ขืนปล่อยไว้นานอีกซักหน่อยเค้าต้องใจขาดตายลงตรงนี้เป็นแน่ พีมเริ่มเพิ่มแรงบดขยี้สะโพกและร่างกายที่ชุ่มเหงื่อเข้าและออกทันที ริมฝีปากบางจูบ ดูดเม้มไปตามแผ่นหลัง ซอกคอ ใบหู มีบ้างที่ร้องขอให้เด็กหนุ่มเบี่ยงหน้าขึ้นมาแลกสัมผัสลิ้นร้อนจากปากกันและกัน ไม่นานเสียงโอ้ย..โอดโอยก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่า ดังขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่น้ำเชี่ยวเองก็เริ่มขยับตัว ขยับสะโพกเน้นๆให้เข้าจังหวะของอีกคน สองกายร่วมกันช่วยกันบรรเลงบทรักเร่าร้อนจากแรงกระสันตามธรรมชาติของมนุษย์ ทั้งคู่ปล่อยเสียงครางดังระงมไปทั่วห้อง เข้าและออกตามกันอย่างไม่ลดละ
กระทั่งพีมเริ่มขยับเร็วขึ้นๆ และกระแทกเน้นเป็นจังหวะช้าบ้าง เร็วบ้าง ชายหนุ่มกระแทกกระทั้นตามอารมณ์ของตัวเองที่พุ่งพล่าน สองมือจิกลากไปตามแผ่นหลังและลำตัวแกร่ง ขยำบีบคลึงที่ก้นเนียนก่อนที่จะกระชับเอวให้นิ่งแล้วซอยถี่อย่างเร็วและแรงขึ้น เรียกเสียงครางชุดใหญ่จากคนข้างหน้า ฟังอย่างไรก็ไพเราะกว่าบทเพลงรักทั้งหมดที่เค้าเคยได้ยินมา ขณะที่น้ำเชี่ยวเองที่ดูเหมือจะคุ้นเคยกับบทรักบทนี้มากขึ้น เด็กหนุ่มาแอ่นตัวรับเป็นจังหวะตามการเข้าออกของพีม และปล่อยครางเสียงดังกว่าปกติทุกครั้งที่โดนเน้นๆ ยิ่งถูกกระแทกแรงขึ้นเด็กหนุ่มก็ร้องดังขึ้นอย่างไม่นึกอาย ท่วงทำนองรักเร่าร้อนถูกบรรเลงไปเรื่อย จนพีมเริ่มรู้สึกถึงลาวาที่ใกล้จะพวยพุ่ง เขาโน้มตัวลงไปจูบซอกคอนวลเนียน ปลายจมูกแหลมไล้ไปตามแผ่นหลังกว้างอีกครั้งพร้อมกับมือเรียวบางที่ปัดป่ายไปตามแผงอกและยอดอกชูชัน บีบ และเคล้าคลึงอย่างรัญจวน ก่อนจะย้ายมากระชับสะโพกของน้ำเชี่ยวไว้อีกครั้ง แล้วถอนของรักออกมาจนเกือบสุดปลาย แล้วกดเข้าออกแบบถี่ๆอีกเป็นชุดสุดท้าย ไม่นานช่องทางรักของน้ำเชี่ยวก็บีบเค้นชายหนุ่มจนเสียวสุด ทำให้พีมต้องกระแทกรัวบดบั้นท้ายลงจนลึกสุด เล่นเอาสติแทบหลุดฟังไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงโอดโอยโหยหวนของคนข้างล่าง
“โอ้ยย~..พี่ น้ำจะไม่..ไหวแล้ว อืม~อา~” แรงกระแทกกระทั้นทำเอาเสียงครางของคนข้างล่างขาดเป็นห้วงๆ แต่มันกลับดังจนก้องไปทั่วโสตประสาทของพีม
“น้ำ..อา~ พร้อมกันนะครับ..คนดี..” พีมโน้มตัวลงกระซิบเสียงกระเส่าที่ข้างหู พร้อมกับเลื่อนมืออีกข้างกุมกระชับท่อนเนื้อแกร่งของน้ำเชี่ยวไว้แล้วรูดตามจังหวะของตน
“อา~พี่..แรงอีก เร็วๆ..อา~ จะเสร็จแล้ว อะ!”
“อาา..าาาาาา!!”
“น้ำ..อะ!!~ น้ำเชี่ยว อาา..าาาา!!” พีมโน้มตัวลงกอดรัดร่างของน้ำเชี่ยวไว้แนบแน่น ซุกหน้าลงกับซอกคอขาวเนียน เมื่อลาวาของเหลวพวยพุ่งออกมาแทบจะพร้อมๆกัน สองร่างที่ชื้นแชะไปด้วยเม็ดเหงื่อ สั่นเทิ้มกระตุกเกร็งเป็นระยะ หอบหายใจจนตัวโยนรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของอีกคนที่แรงไม่แพ้กัน ในที่สุดน้ำเชี่ยวก็มอบราบไปบนเตียง
“ขอพี่อยู่อย่างนี้ซักพักนะครับ” ..ชายหนุ่มค่อยๆพรมจูบไปตามลำตัว ซอกคอและบ่าเพื่อให้อีกคนรู้สึกผ่อนคลายลงโดยที่ยังค้างส่วนนั้นไว้ข้างใน.. พีมค่อยๆพลิกตัวน้ำเชี่ยวให้ตะแคงข้างแล้วสวมกอดร่างโปร่งไว้แนบแน่น แผ่นหลังเรียบเนียนกับอกแกร่งของเขา ส่วนล่างที่ยังคงเชื่อมต่อถึงกันและกัน อยู่อย่างนี้มันให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน..
..รัก...พี่รักน้ำเชี่ยว..มาก
'ขอบคุณมากนะครับที่น้ำไม่ทิ้งพี่ไปในตอนนั้น ขอบคุณจริงๆ'
********************************
To be con.. คร้าบบบบบบ :oni1:
B a l l o o n
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ขอกรี๊ดดัง ๆ สักสามบ้านแปดบ้านนะฮะ
สุดท้ายพี่พีมก็แพ้ทางน้ำเชี่ยวอยู่ดี...เอ๊ะ...หรือว่า น้ำเชี่ยวแพ้ทางพี่พีมล่ะเนี่ย...หุหุหุ - -+
น้ำเชี่ยวเนี่ย...แอบโรแมนติคมากเลยนะ...มีการจัดอาหารพร้อมไวน์มาฉลองกันสองคนกับพี่พีมด้วย
แม้จะยังไม่รู้ว่าทั้งหมดคือแผนการของไมค์ก็ตาม แบบนี้น้ำเชี่ยวคงต้องไปขอบคุณหนุ่มไมค์ด้วยนะเนี่ย
ที่ทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีขนาดนี้อ่ะ...อิอิ >[]<
แล้วแบบว่าบทอัศจรรย์นี้มันคืออะไร...มันคืออาีร๊ายยยยยยยยยยยยยยย???
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...เลือดเกาดำแทบจะไหลจนหมดตัวเสียให้ได้
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย...คนอ่านไม่ได้หื่นนะขอบอก แต่คนแต่งอ่ะ
แต่งซะคนอ่านจิ้นเองได้เลยอ่ะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >////////////<
จินตนาการโบยบินไปไกลถึงแกแลคซี่หน้าแล้วอ่ะ...โฮะ โฮะ โฮะ - -+
พี่พีมกะน้ำเชี่ยวเนี่ย...ก็ร้อนแรงไม่แพ้กันเลยนะเนี่ย...ที่สำคัญ
ครั้งแรกของน้ำเชี่ยวด้วย...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่พีมจะทำอะไร ก็ถนอมน้องน้ำบ้างอะไรบ้างก็ดีนะพี่พีมนะ...อิอิ
หวังว่าหลังจากนี้ทั้งสองคนคงจะมีแต่ความสุขกันสักทีนะ...เอ๊ะ???
หรือว่ายังจะมีเรื่องอื่นตามมาอีกหว่า...รอลุ้นตอนต่อไปนะฮะ ^^'
-
กรี๊ดดด พี่พีมแทงน้ำเชี่ยวกำเวร
= = "
โอ้ววว มายบุชดิซซซ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ม่ายจริงใช่มั้ย...............น้องเคโระโดนกด.......อ๊ากกกกกกกกกกกกก พี่พีมตามบทน้องต้องกดพี่สิ...คึคึ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก น้ำเชี่ยวน้อยผู้น่ารัก ให้พี่พีมสอนนะลูกกกกกกกกกกกก ^^
-
อ๊ากกกก!!!อึ้งไปชั่วขณะ :pighaun:
-
รอตอนต่อไปนะ :-[ :-[ห
-
:serius2:
ไมเป็นแบบนี้
-
:jul1: :m25: :pighaun:
อ๊ากกกกก กะแล้ว ว่าน้ำเชี่ยวต้องโดน :oo1:
น้ำเชี่ยวน่ารักมากๆๆๆๆเลยลูก พี่พีมก็ทะนุทะนอมน้องมากๆ :กอด1: น่ารัก
-
จ๊ากกกกกกกก!!~
ในที่สุดน้องน้ำเชี่ยวผู้ไร้เดียงสา ก็เสร็จ :oo1: พี่พีมจนได้ :z1:
:m25:
-
ตอนแรกนึกว่าพี่พีมทจะโดน
แต่สุดท้ายน้ำเชี่ยวโดนซะงั้น
555+
-
:m25: :m25: :m25:
น้องน้ำโดน :oo1:อ๊า ไม่เป็นไรยังไม่เคยก็ต้องสอนกันไปก่อง
เดี๋ยววันไหนน้องเค้าเก่งขึ้นมา
หึหึ...
แล้วพี่พีมจะหนาวววววววววววว
:laugh:
-
:haun4:
เอาน่า ให้พี่พีมสอนก่อน ครั้งหน้าก็ถึงคราวลูกศิษย์บ้างนะ
:z1:
-
:pighaun:ว่าแต่ไหงน้ำเชี่ยวกลายเป้นรับไปได้เนี่ย
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึก รัก และศัทธาในความรัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่น้ำเชี่ยวมีให้กับพี่พีมของมันอ่ะ
ยิ่งมาเจอท่องนี้เข้าไป
..ช่างมันปะไร ในเมื่อตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเขาก็ให้พี่พีมไปหมดแล้ว หัวใจทั้งดวง ความรู้สึกนึกคิดทั้งวันทั้งคืน และถ้าพี่พีมจะต้องการอะไรจากเขาอีก ตัวตนของเขา ความเป็นผู้ชาย ความบ้าบอ!อะไรในตัวเขาก็ช่าง อยากจะตะโกนบอกออกไปว่า มาเอาไปเลย! เอาไปให้หมดที่พี่ต้องการ ถ้ามันจะทำให้น้ำเป็นของพี่ แล้วพี่จะรักน้ำมากขึ้น ก็รีบๆทำอย่างที่พี่ต้องการได้เลย
โฮ..เอาใจเราไปด้วยเลยน้ำเชี่ยว :sad11:
มันรู้สึกสัมผัสได้เลยอ่ะ ว่าน้ำเชี่ยวให้พีมหมดแล้ว ให้หมดทั้งตัวทั้งหวัใจ
นายแน่มากน้ำเชี่ยว!! o13
ส่วนอันนี้ให้คนแต่งคะ
ยอดเยี่ยม
:L1:
-
สรุปของที่ไมค์เตรียมไว้ให้นี่จะช่วยใครกันแน่
ถ้ามารู้ว่าเพื่อนเสร็จพีมไปแล้วจะเป็นไงเนี่ย
แต่ก็นะน้ำหาประสบการณ์ก่อนเอาจริง
-
:pighaun: :oo1:
-
ไหงมันพลิกล๊อคกันแบบนี้เนี่ยยย :haun4:
-
:m25: :m25: :m25:
น้องน้ำโดน :oo1:อ๊า ไม่เป็นไรยังไม่เคยก็ต้องสอนกันไปก่อง
เดี๋ยววันไหนน้องเค้าเก่งขึ้นมา
หึหึ...
แล้วพี่พีมจะหนาวววววววววววว
:laugh:
เห็นด้วยๆๆๆ
555+
:jul3:
-
:m25: :m25: :m25:
น้องน้ำโดน :oo1:อ๊า ไม่เป็นไรยังไม่เคยก็ต้องสอนกันไปก่อง
เดี๋ยววันไหนน้องเค้าเก่งขึ้นมา
หึหึ...
แล้วพี่พีมจะหนาวววววววววววว
:laugh:
เห็นด้วยๆๆๆ
555+
:jul3:
เห็นด้วยยยย :a2: :a2:
-
:m25:
ชอบน้ำเชี่ยวอ่ะ น่าร้ากกๆๆ
-
โอ้โฮ วันนี้ได้อ่านบทบรรเลงรักใหม่สดต้อนรับสงกรานต์จากนิยายสองเรื่องเลยนะเนี่ย
เรื่องนี้ กับเรื่อง You are the one มีความสุกสุด ๆ เลยฮะ
-
:z1:
-
:impress2:
ว้ายๆๆๆ
พี่พีมเล่นน้ำก่อนซ่ะงั้นอ่ะ
กรี๊ดดด
เวอร์จิ้นของน้ำเชี่ยวเส็ดพีพีมไปแล้ว
ต่อไปอยากอ่านน้ำจิ้มพี่พีมอ่ะ
เหอๆ
ปล พี่พีมเชี่ยวหว่ะ
ฮ่าๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:pighaun: 5555 ได้กันแล้วโดยพี่พีมได้น้องน้ำ หุหุ ว่าแล้วเชียวว
รอต่อไปค๊าบบ
-
ก็เขาบอกแล้วว่า..เคโระโดนกด..
-
ตอนนี้อ่านแล้ว :jul1:
-
สงกรานต์เลือด :jul1:
-
:haun4:จ๊ากกกกกกกกกกกกกก น้องน้ำเชียว :pighaun:
โดนพี่พีมไปซะแล้ววววววววววว
-
ขอบคุณนะค่ะ :L2:
ชีวิตของต้นแทนน่าสงสารจังเลยค่ะ แต่ยังดีที่สุดท้ายก็ได้เจอฟ้าหลังฝนซะที...รักแท้คือการเสียสละ ต้นแทนเป็นคนดีจังเลย :m15:
พี่พีมกับน้ำเชี่ยวนี่น่าเป็นห่วงนะค่ะ ขี้หึงแบบสุด ๆ ด้วยกันทั้งคู่ แล้วฉากรักก็ทำเอา :m25: เลยล่ะค่ะ
-
อ่านแล้วตอนนี้น้ำเชี่ยวเอาใจเราไปเต็มๆเลย น้ำเชี่ยวพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ารักพี่พีมทั้งใจ แล้ว พี่พีมหล่ะคะ :กอด1:
-
โอ้ มายบุลด้า แม่เจ้า :serius2:
ตายห่า น้ำเชี่ยวโดนพี่พีมกด :z3:
โธ่ เมะมาดแมนของเรา :m16:
-
อ๋า ยยย ย .. .. ..เพิ่งอ่านเรื่องนี้อ่า
รวดเด่วถึงปัจจุบันเลย
แอบช็อกนิดนึง .. ..ไม่คิดว่าน้ำเชี่ยว จะเป็นฝ่ายโดน .. .. . 5 5 55+
แต่ไปๆมาๆ ก็คิดว่า เหมาะแล้วละ 5 5 5555
รีบๆมาต่อน๊า เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ :3123:
-
:haun4: :pighaun:
น้ำเชี่ยวโดนพี่พีมกดแล้ววว
555 ไม่คิกว่าน้ำเชี่ยวโดน
มาอัพอักนะค่ะ ชอบมากๆๆๆ :pig4:
-
เอิ่มมม....... ไม่ค่อยปลื้มตอนนี้เท่าไหร่อ่ะ เพราะมันทำให้ร่างกายเผาผลาญแคลลอรี่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
.
.
.
:laugh: :laugh: .........:o8:
-
กะแล้วน้องน้ำต้องถูกกดแน่ๆ 555
ตอนนี้เรียกเลือดดีจริงๆ :jul1:
-
น้ำเชี่ยว ............. นาย ได้ใจเราไปเต็มๆ o13
คุณบอลลูน คุณ คุณ สุดยอดมาก :m25:
-
พี่พีม ทำไปได้นะ เสียบน้องน้ำซะได้ :laugh:
-
OMG!!
O_O
o18 o18
-
พี่บอลมาต่อเร็ววววววววววว อะไรๆ มันยังไม่จบไม่ใช่เหรออออออออออออ
-
นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ :call: :call: :call:
-
มาแบบเงียบเชียบบบบบบ(อีแร้ววว) :really2:
เพิ่งกลับมาจากเที่ยว นอนไม่หลับเลยเข้ามาหานิยายอ่านดีฟ่า อิอิ :impress3:
******************************************
Chapter 18
..เหมือนไม่สนใจเวลาว่าจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน พีมยังคงพรั่งพรูคำพูดทุกคำ ประโยคต่อประโยค ถึงเรื่องราวต่างๆของเขากับจีจี้ แบบไม่ปิด ไม่ซ่อนเร้นใดๆ เหตุผลที่เขาคิดว่าน้ำเชี่ยวน่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก ว่าเหตุใดเขาถึงยังปล่อยบางเรื่องให้คาราคาซัง และยังรู้สึกห่วงความรู้สึกบางอย่างของหญิงสาวคนสำคัญอยู่จนทุกวันนี้ ..แค่เพียงน้ำเชี่ยวจะเข้าใจเธอและให้เวลากับเธอบ้าง
“พี่ขอบคุณน้ำเชี่ยวมากนะ ที่เข้าใจ” พีมกระชับกอดร่างของน้ำเชี่ยวไว้แน่น
“อืม..แล้วถ้าจะบอกว่าไม่เข้าใจ แล้วพี่จะทำไง จะตามใจน้ำป่าวล่ะ” เด็กหนุ่มพูดพลางดึงเอามือพีมมาพลิกไปมาดึงนิ้วยาวเรียวเล่นที่ละนิ้ว ..มือใครก็ไม่รู้ทั้งนิ่ม ทั้งสวย น่ากินจัง หุหุ :impress2:
“ไม่รู้ แต่ก็ไม่อยากตามใจเท่าไหร่อ่ะ” อ่าว..ไอ้พี่บ้านี่ เพิ่งสุขสมอารมณ์หมาย จะตามใจเราซักหน่อยไม่ได้เลยรึไง งอนนะโว้ยยย :m16:
“เออ..งั้นน้ำไม่เข้าใจแระนะ ไม่อยากเข้าใจอะไรทั้งนั้นอ่ะ เรื่องตั้งนานแล้ว พี่นั่นแหละที่ใจอ่อน ไม่เด็ดขาด เอาเปรียบกันชิบเป๋งเลยว่ะ” เด็กหนุ่มไม่พูดเปล่า ทำท่าสะบัด ทิ้งมือที่เล่นอยู่โดยพลัน อิอิ..อยู่ๆก็เกิดอยากจะแกล้งงอนขึ้นมาซะงั้น หึหึ จะดูดิว่าจะทำยังไง
“โห..ย น้ำ เอาจริงเหรอเนี่ย ไม่เอาน่า นะครับ นะ หันมาหาพี่หน่อยสิ น้ำ” ไรว้าเนี่ยยยย.. เจ้าเด็กนี่เริ่มจะงอนเราอีกซะละ ทำไงอ่ะ ไม่อยากทะเลาะกันตอนนี้นะว้อยย เดี๋ยวจับกดอีกซักรอบซะเลยนี่ ยั่วนัก :m31:
..
.
“น่า.. นะครับ อย่ามาโกรธกันเลยนะ หืม~” ง้อไปง้อมา จนร่างกายเริ่มแนบชิดขนาดนี้ อะไรๆก็ดูเหมือนจะสปาร์คเข้าง่ายๆ ไปๆมาๆพีมก็เริ่มซุกไซร์ที่ซอกคอเนียนอีกครั้ง ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆตามไรผมไล่ไปจนถึงใบหูหนา
“พี่..ทำไรอ่ะ อา..” อย่าบอกนะว่าจะทำอีกน่ะ ว่า.. อ๊ะ! เฮ้ยยย อะไรมันแปลกๆอยู่ข้างหลังว่ะเนี่ยยยย
“อะ อย่าสิพี่ อืม~” แทบไม่ต้องเอ่ยปากถามหาคำตอบ ก็ไอ้.. ไอ้นั่น มันขยายตัวแข็งขืนขึ้นมาแล้วสิ โอยย..จะเอาอีกเหรอ มันเจ็บน๊า.. ครั้งแรกของกระผมนะคร้าบบบบบ ไอ้พี่บ้า!! ทำไมไม่ทำท่าตายด้านแบบที่เคยล่ะว้อยยย!! โอ๊ะๆ..อาาาา~ เสียวโว้ยยยย
“อืม.. น้ำเชี่ยว ขออีก นะครับ” ริมฝีปากบางบางดูดเม้มไปตามบ่าเนียน ลิ้นเล็กโลมเลียไปทุกพื้นที่ว่างของแผ่นหลัง ขณะที่มือเรียวก็ลูบไล้ไปตามเนินอกพร้อมเข้าปลุกเร้ายอดอกจนตั้งชู ไม่เว้นแม้แต่กล้ามท้องแน่น ลงไปจนถึงพื้นที่สงวนที่ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“อา~” โอยยยยังทำมาเป็นขออีกเหรอ รุกมาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้หนีไปไหนก็คงไม่รอดแล้วล่ะเนี่ย ดูดิมือตัวเองก็ขยำน้องชายเค้าซะแน่นเลยอ่า ไอ้พี่บ้า..กาม เหอๆ~ :oo1:
“พลิกตัวหน่อยนะ ระวัง ค่อยๆนะครับ” พีมพยามจัดท่าให้อีกคนนอนหงายอย่างระมัดระวัง ขณะที่ส่วนเชื่อมต่อร่างกายทั้งสองดูเหมือนจะขยายใหญ่จนคับช่องทางแคบแล้ว สังเกตุได้จากสีหน้าจุกๆและออกจะเจ็บปวดนิดๆของน้ำเชี่ยว ทำให้พีมต้องโน้มตัวลงไปกดจูบตรงระหว่างคิ้วหนาที่ขมวดจนติดกัน เค้าพรมจูบไปทั่วหน้าผากกว้าง สองมือลูบไล้ใบหน้าคมเข้ม คลึงเน้นๆบริเวณหัวคิ้วไปจนถึงปลาย คงพอทำให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลงได้บ้าง
ดวงตาเรียวบนใบหน้าหวานๆจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาโตคู่หวานฉ่ำ พวกเขาปล่อยเวลาให้ดวงตาสองคู่สบกันเนิ่นนาน ราวกับว่ามันกำลังสื่อสารกันอยู่
“เป็นไง..ดีขึ้นมั้ย” กระทั่งยิ้มหวานของคนข้างบนเรียกเอารอยยิ้มน่ารักของคนข้างล่างออกมาได้
“อือ~..ดี” น้ำเชี่ยวตอบพลางใช้นิ้วยาวไล้ไปตามรอนเล็กของกล้ามเนื้อที่หน้าท้องขาวๆของพีม ขึ้นมาจนถึงเนินอกแน่น แล้วบดขยี้เล่นกับติ่งไตบนยอดอกของแกร่งก่อนที่จะใช้ปากหนาบดจูบดูดดุนทั้งสองข้าง เป็นสัณญาณว่าเขาก็พร้อมแล้วสำหรับบทรักรอบที่สองที่กำลังเกิดขึ้น
“อาา..” ชายหนุ่มออกสตารท์ช้าๆเข้าออกอย่างนุ่มนวลจะให้รุนแรงมากคงยังไม่ได้ เพราะนี่คือครั้งที่สอง เค้าต้องถนอมไว้อย่างดีที่สุด.. บทเพลงแห่งรักดำเนินไปอบอุ่น นุ่มนวล แสนหวาน ทั้งสองสอดสร้อยเสียงประสานร่วมกันรวมเป็นหนึ่ง แทบไม่ต้องใช้ภาษาเป็นตัวสื่อ เพราะสัมผัสทางกายทดแทนได้แทบทุกสิ่ง
“อืม~..พี่พีม อา..ที่รัก น้ำรักพี่ อา..” ดวงตาคู่หวานเหลือบมองร่างกายสมส่วน ผิวขาวนวลเนียน กล้ามแขนสวยได้รูป เนินอกแน่นและยอดอกสีชมพูระเรื่อ เม็ดเหงื่อที่ซึมออกมาตามผิวหนัง ท่วงท่าและลีลารักที่กำลังทำกับเขา โดยเฉพาะหน้าท้องแกร่งและระนาดซิกแพ็คที่จะถูกเกร็งจนขึ้นเป็นลูกทุกครั้งที่เขาแกล้งเกร็งกระชับช่องทางด้านหลังให้มากขึ้น
“น้ำ โอย~..รัดพี่แน่น แน่นมาก อา~” อารมณ์พุ่งจนแทบล้นทะลักเต็มที เมื่อช่องทางรักตอดรัดเขาถี่และหนักขึ้นเรื่อย พีมบดขยี้สะโพกเน้นๆหนักๆเพื่อบรรเทาความเสียวซ่านให้ตัวเอง ใจนึงก็ไม่อยากให้จบเร็ว
..นี่เจ้าเด็กแสบนี่มันกำลังแกล้งเขาอยู่รึเปล่าเนี่ย ตรงนั้นช่องทางนั้น..อา มันรัดเขาแน่นเกินไปแล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เกร็ง ไอ้แก่แดดนี่.. เดี๋ยวเถอะ
..ไม่นานบทรักเนิบนาบก็เริ่มมีจังหวะใหม่เข้ามาผสม สองมือเรียวจับกระชับต้นขาแน่น เริ่มออกแรงถี่ขึ้น เร็วขึ้น กระแทกกระทั้นให้ลึกสุด พอให้ได้ฟังเสียงครางกังวานของเจ้าตัวแสบบ้าง แล้วค่อยลดระดับลงกลับมาเนิบอีกที กลับไปกระแทกอีกครั้ง สลับไปมา จนคนข้างล่างเริ่มหมดแรง
"อา.. อาา าาา"
“อื้อ~..พี่ น้ำไกล้แล้ว..” เมื่อขอมาก็จัดไป พีมขยับสะโพกกระแทกแรงขึ้น ถอนตัวยาวจนเกือบหมดแล้วอัดแรงสุด
"อ๊ะ.. อา าา าาา!!" ไม่กี่ครั้งน้ำรักของอีกคนก็พวยพุ่ง และดูเหมือนว่าเค้ากำลังจะตามมาติดๆ เพราะฤทธิ์แรงบีบของช่องทางนั้น
“อื้ม~ เจ้าแสบรีบไปไหนอ่ะ แกล้งพี่ไม่สนุกเหรอไงหืม? อา~ ดูซิจะทนได้แค่ไหน อาา..” รู้ดีว่าคนข้างล่างถึงที่หมายไปแล้ว เวลาแบบนี้ถ้าลองเขากระเน้นๆสักหน่อย คงจะเจ็บและเสียวที่สุด ถ้าเขาไม่หยุด จะเป็นยังไงนะ? อา~ อา าา ขอสักทีเถอะ.. ชายหนุ่มตั้งใจกระแทกเน้นๆถี่ๆแม้จะรู้สึกได้ถึงน้ำเหนียวเขรอะของเจ้าตัวแสบที่พุ่งเปรอะหน้าอกของเขาก็ตาม อยากมาแกล้งกันบนเตียงดีนักเจ้าตัวดี
..พีมฟังเสียงโอดครวญของอีกคน แล้วใส่แรงสวนยาวๆสามสี่ครั้งก่อนปิดบัญชีให้ตัวเองได้สำเร็จ
..พรุ่งนี้เจ้ากบจะเป็นไงเนี่ย คงระบมน่าดู o18 อิอิ
.
.
.
ภายในห้องเงียบ อุณหภูมิเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศ แสงแดดข้างนอกดูท่าจะแรงเพราะห้องนี้ด้านหนึ่งเป็นกระจกล้วนๆแม้ผ้าม่านขาวจะถูกปิดลงมาจนมิด แต่แดดภายนอนที่ลอดผ่านเนื้อผ้าก็บ่งบอกว่าคงใกล้เที่ยงเต็มที ร่างโปร่งนั่งอยู่กับพื้นข้างเตียง ดวงตาคู่โตหวานจ้องมองพินิจพิจราณาคนผิวขาวหน้าตาน่ารักในชุดกางเกงวอร์มหลวมๆกับเสื้อกล้ามพอดีตัว หัวยุ่งๆ ดวงตาคู่เรียวที่กำลังปิดสนิท หน้าอกแน่นๆที่กระเพื่อมลมหายใจยาวเข้าออกสม่ำเสมอ บางทีที่เจ้าตัวเก๊กขรึมๆก็ดูเท่ดี แต่ส่วนตัวของเขาชอบตอนที่พี่พีมเผลอปล่อยตัวให้เป็นธรรมชาติมากกว่า เพราะว่าเวลานั้นพี่พีมจะดู น่ารักมาก.. ไม่น่าเชื่อว่าลูกเสือน้อยน่ารักบนเตียงจะทำเรื่อง.. เอิ่ม.. เรื่องอย่างว่า อย่างเมื่อคืนได้ขนาดนั้น เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนะ
“อืม.. อ้าว.. น้ำ ไปนั่งตรงนั้นทำไม เป็นอะไร?” พีมงัวเงียตื่นมา ก็พบกับน้ำเชี่ยวที่นั่งจุ้มปุกหน้าแป้นอยู่ที่พื้นจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา
“ ^ ^ น้ำเชี่ยวหิวน้ำอ่ะ ว่าจะไปกินน้ำ แต่.. แต่ไปไม่ไหวอ่ะ มะ..มัน สงสัยมันจะเจ็บตรงนั้นอ่ะ แฮะๆ ^ ^’”
ยังจะมาถามอีกอายเป็นเหมือนกันน่ะวุ้ย.. อูยย~ ปวดจี๊ดๆตรงนั้นเป็นบ้าเลย ไม่อยากไปไหนแล้วขออยู่ตรงนี้ทั้งวันเลยดีกว่า :o11:
“มา..พี่พาไป” เห็นสภาพคนตรงหน้าทำเอาพีมหน้าแดงขึ้นมาทันที รีบไปพยุงน้ำเชี่ยวออกไปนั่งที่โซฟาข้างนอก ก่อนจะไปจัดแจงหาน้ำ นม แล้วก็ขนมอีกสามสี่อย่างมาวางไว้ให้จนเต็มโต๊ะ
“เมื่อคืนพี่เมารึเปล่า..” อยู่ๆน้ำเชี่ยวก็อดที่จะนึกถึงเรื่องครั้งแรกตอนที่พี่พีมเมาขึ้นมาไม่ได้ และครั้งนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถ้ามันเป็นเพราะว่าพี่พีมเมา เขาก็กลัวว่าคนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาแล้วลืมทุกสิ่งที่ทำไปจนหมด
“ทำไมเหรอ เมาทำไมแล้ว มันจะมีไรอะ” พีมดูจะงงๆกับคำถาม เลยตอบส่งๆไป ขณะที่กำลังเดินไปเปิดทีวี หารีโมทมาวางไว้ให้เจ้าตัวแสบ
---เคล้ง!!!--- :fire:
ทางด้านน้ำเชี่ยวพอได้ยินดังนั้นก็ถึงกับกระแทกแก้วน้ำลงกับโต๊ะข้างหน้าอย่างแรง เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนฟาดแสกหน้าจนแทบฟิวส์ขาด ..มันอะไรกันว่ะเนี่ย? ถ้าเมาแล้วเรื่องเมื่อคืน ที่ทำไปเพราะเมาด้วยหรือเปล่า ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ ที่เขาอดทนให้ไอ้พี่บ้านี่มันเสร็จในตัวเขาถึงสองรอบติด! แล้วพอตื่นเช้ามายังมีหน้าจะมาพูดอย่างนี้อีกเหรอ หมายความว่ายังไงว่ะ
น้ำใสๆรื้นขึ้นที่ดวงตาคู่หวาน แต่ก็พยามสะกดกลั้นเอาไว้ ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ
“น้ำ..เป็นอะไรไปน่ะ” พีมตกใจกับอาการของน้ำเชี่ยว นี่เค้าพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“น้ำถามพี่หน่อย เมื่อคืนเราทำอะไรกัน แล้วพี่เมาหรือเปล่า พี่จำเรื่องเมื่อคืนได้มั้ยห๊ะ!! บอกมาเดี๋ยวนี้!!”
ไม่องไม่อายมันแล้ว! ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้ ถ้าทำกับเราเพราะเมาล่ะก็ แม..ร่งจะจับฆ่าหมกไว้ใต้พื้นบ้านนี้เลย คอยดูสิเฟร้ย :angry2:
“อ๋อๆ..จะ จำได้สิ เมื่อวานน้ำมารอพี่หน้าบ้าน เอาของกินมาเต็มเลย แล้วเราก็กินข้าว ไวน์อร่อยมาก แล้วน้ำก็ล้างจาน พี่กินเค้ก แต่น้ำไม่ยอมให้พี่กินช็อคโกแลต แล้ว.. แล้วเอ่อ.. :give2: ก็เราก็.. มีอะไรๆกัน แล้วน้ำเชี่ยวก็หลับไปก่อน ปล่อยให้พี่พูดอยู่คนเดียว ตอนเช้าพอพี่ตื่นมาก็เห็นน้ำนั่งแหมะอยู่ที่ข้างเตียงไง.."
" ^_^ ทำไม? น้ำคิดว่าพี่เมาแล้วจะจำไม่ได้เหรอ จำได้สิพี่จำได้ พี่ไม่ได้เมาสักหน่อยแค่มึนๆเองนะ คิดมากน่า เมื่อกี้ที่พูดไปพี่ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”
“ขอโทษนะครับ ยิ้มหน่อยสิ..”
โธ่เอ้ย..เจ้าเด็กบ้านึกว่าอะไร ไวน์ขวดเดียวจะเมาได้ไงกัน แค่นี้ถึงกับทำหน้ายักษ์ใส่เราเลยเหรอ นี่ถ้าเราจำไม่ได้จริงๆ มันจะจับเราโยนออกไปนอกโลกเลยมั้ยเนี่ย น่ากลัวแฮะ - -‘ :try2:
“รู้มั้ยเมื่อคืนพี่มีความสุขที่สุด น้ำทำให้พี่มีความสุขมาก รู้ตัวมั้ย แล้วน้ำล่ะ? รู้สึกเหมือนพี่บ้างหรือเปล่า”
“รู้สึกสิ มากๆด้วย น้ำรักพี่มาก ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไง พี่ต้องจำไว้นะ ท่องคำนี้ให้ขึ้นใจไว้เลย น้ำเชี่ยวรักพี่ น้ำรักพี่พีม” เออ..เว้ย เจ้าเคโระเปลี่ยนโหมด เร็วยิ่งกว่าBTSรวมขบวนกันกับSubwayซะอีก
“คร้าบบ..พี่จะท่องทุกวันเลย แล้วทีหลังถ้าอยากรู้อะไรก็ถามก่อนโวยวายนะ พี่กลัว ^_^” พีมพูดพลางยกมือชูสามนิ้วแทนการสัญญาก่อนจะดึงตัวเจ้าเด็กหน้าบึ้งมากอดไว้แล้วกดจูบไปที่หว่างคิ้วหนาอีกหลายๆทีนอกจากคำพูดว่ารักของน้ำเชี่ยวที่ฟังดูหนักแน่นจริงจัง แววตาจากดวงตาคู่โตนี้ยังทำเอาพีมตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก แรกๆเขาคิดว่าน้ำเชี่ยวคงจะเป็นเด็กผู้ชายเจ้าชู้ทั่วๆไปที่เข้ามาขายขนมจีบเขาไม่นานก็คงจะเลิกราไปเอง กระทั่งวันที่น้ำเชี่ยวสารภาพว่าเกิดความรู้สึกพิเศษกับเขาเข้าแล้ว แม้จะไม่รู้สึกแปลกมากนักเพราะปกติก็มักจะมีผู้ชายมาคอยเกาะแกะเขาอยู่เรื่อยๆ ..แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปเด็กน้ำเชี่ยวคนนี้ก็ยังเป็นน้ำเชี่ยวคนนั้นคนเดิม ยังเป็นเด็กผู้ชายห้าวๆปากดี ที่มีนิสัยแบบผู้ชายทั่วไปเหมือนวันแรก แต่กลับยอมให้เขา เป็นฝ่ายทำ นั่นเป็นเพราะคำว่ารักอย่างที่น้ำเชี่ยวพูดจริงๆอย่างนั้นใช่มั้ย
‘ครับ พี่จะท่องไว้ทุกวันเลยว่า น้ำเชี่ยวรักพี่’
.
.
.
“กรี๊ดดดดดด! ว้ายยยยยย!”
“เอ้ยยย! ใครอ่ะ?? มาได้ไง... พี่พีมมมม เพ่..ช่วยด้วย! เอ้ยยยยย~ แง๊งงๆๆ!@#% เพ่!”
และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อคล้อยหลังจากที่พีมขอตัวไปทำธุระล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ อยู่ๆเจ้าหนูมาลีก็เดินถือไม่กวาดและอุปกรณ์ทำความสะอาดต่างๆพรวดพราดเข้ามาแบบไม่บอกไม่กล่าว แล้วก็เกิดจ๊ะเอ๋เข้ากับน้ำเชี่ยวที่นั่งเปลือยท่อนบนมีเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียวอยู่ที่โซฟาที่โซนรับแขกของบ้าน
“น..น้ำเชี่ยว!อะไรๆ! มีอะไร น้ำ!” หลังจากที่ซูเปอร์สตาร์หนุ่มได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของใครสักคนหรือสองคน เขาก็รีบวิ่งหน้าตั้งออกมา พบกับน้ำเชี่ยวและหนูมาลีที่กำลังประจันหน้ากันอยู่ ดูเหมือนทั้งคู่ต่างฝ่ายจะต่างตกใจและอยู่ในอาการอึ้งไม่ต่างกัน น้ำเชี่ยวหน้าเหรอหราคว้าเอาตุ๊กตาสติชท์ตัวใหญ่ใกล้ๆมากอดไว้เพื่อปิดบังท่อนบนที่โป้อยู่ ส่วนทางหนูมาลีก็ได้แต่ยืนเอ๋อหน้าเหวอปล่อยข้าวของตกกระจายเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด
“พี่พีมเสื้ออ่ะ! เอาเสื้อมาให้น้ำหน่อย เร็วเพ่! ยัยนี่เห็นหมดแล้ว” พีมที่กำลังยืนอึ้งไม่ต่างจากทั้งคู่ ได้ยินดังนั้นจึงรีบหันรีหันขวาง พอนึกได้ว่าตัวเองเพิ่งจับเสื้อของเจ้าเด็กบ้านี้โยนลงถึงซักไปเมื่อกี้ ครั้นพอจะก้าวเท้าวิ่งกลับไปที่ห้องก็ยิ่งได้ยินเสียงโวยวายของคนขี้อายดังขึ้นหนักว่าเดิม สุดท้ายนักร้องหนุ่มจึงรีบถอดเสื้อกล้ามที่ตัวเองใส่อยู่ เอาไปสวมให้น้ำเชี่ยวโดยเร็ว
“กรี๊ดดด!@#$% นี่น้องน้ำเชี่ยว น้องน้ำเชี่ยวใช่มั้ยค๊า กรี๊ดดดด!! กรี๊ดๆๆๆ~ ตัวจริงน่ารักจังเลย หล่อมากกกเรยยค่า” พอหนูมาลีเรียกสติกลับมาได้ หลังจากยืนอึ้งอยู่นานที่อยู่ๆก็ได้เจอะเข้ากับนักร้องในดวงใจของเธอ เด็กสาวก็รีบถลาเข้ามาเกาะแข้งเกาะขาเจ้าร็อคเกอร์หนุ่มสุดหล่อทันที
“เฮ้ยยยย!! อะไรเนี่ย? อย่างเพิ่งมาเกาะ ออกไปก่อน เฮ้อยยย.. พี่พีมมม ..เพ่!! ไม่อาววว ตัวนี้มันไม่มีแขน ไปหาตัวใหม่มาเร็วพี่! เร็วๆดี๊ พี่..ง่า~!!”
..ไรว้าาาเนี่ย? ก็แค่เสื้อกล้าม หนูมาลีมันเห็นเราถอดเสื้อถอดกางเกงประจำมันไม่เห็นเป็นไรเลย เหวยๆๆ เอาใหม่ก็ใหม่ว่ะ เอาแต่ใจชิบเป๋งเลย เด็กบ้า ฮึ้ยย!!
“กรี๊ดดดดด น้องน้ำเชี่ยวค๊า.. น้องน้ำเชี่ยวสุดหล่อของหนูมาลี กรี๊ดดดดด” หนูมาลียังคงถลาเข้าไกล้เข้าไปอีก พินิจพิเคราะห์ใบหน้าหล่อๆ และหุ่นล่ำๆอย่างไม่ลดละสายตา นักร้องรูปหล่อตาหวานที่เธอแอบปลื้มถึงขนาดมีภาพและโปสเตอร์ติดหลาอยู่เต็มห้องนอน ไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่รู้วันนี้มันเป็นวันอะไร อยู่ๆน้ำเชี่ยวตัวเป็นๆก็มานั่งอยู่ข้างหน้าอย่างนี้ ต้องขอสัมผัสซะหน่อย กรี๊ดดดดดดด :z1:
“หนูมาลี! ทำอะไร หันหน้าไปทางอื่นก่อน หันไปเร็ว.. เอาน้ำเชี่ยว! เอาใส่เข้า” ไม่นานพีมก็รีบวิ่งออกมาเอาเสื้อใส่ให้น้ำเชี่ยวทันที
.
.
เมื่อหนูมาลีสาวใช้ร่างเล็กที่มีผมบ็อบม้าเต่อเป็นเอกลักษณ์ ได้สงบสติระงับอาการของตนเองลงได้ซักหน่อยเธอจึงเพิ่งสังเกตเห็นแววตาดุๆที่เจ้านายหนุ่มถลึงมา ทำให้เธอจึงต้องล่าถอยตัวออกไปนั่งเอียงอายบิดไปบิดมาข้างล่างโซฟาหน้าโต๊ะแทน จะมีก็เพียงสายตาวิบวับที่ยังคงจับจ้องไปที่น้ำเชี่ยวอย่างไม่ยอมลดละ
“พี่พีม..ใครอ่ะ น่ากลัวจัง” น้ำเชี่ยวยังคงงงๆกับอาการของหนูมาลี ถึงกับขนลุกผวาจนต้องกระแซะตัวเองเข้าหาแฟนหนุ่ม แล้วกระซิบถามพีมที่นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ
“หนูมาลีไง จำไม่ได้เหรอ ในรูปที่เคยเอาไปให้เซ็นอ่ะ บ้านพี่ที่เราว่าสะอาด ก็ยัยนี่แหละเป็นคนทำ”
“คุณพีมคะ..ทะ ทำไมน้องน้ำเชี่ยวสุดหล่อของหนูมาลีถึงมานั่งโป้อยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ”
แง๊งๆๆๆ โป้! เห็นเราโป้แล้วด้วย แง๊งๆๆๆ ไอ้พี่พีมมมมบ้า เป็นเพราะพี่คนเดียวเลย ไม่รู้จักล็อคบ้านล็อคช่องให้ดี ง่าๆๆ T_T :serius2:
“หา...หะ หรือว่า! โอ้ววววม่ายยยย รอยแดงๆนั่น เมื่อกี้ หนูมาลีเห็นนะ เต็มไปหมดเลย ที่บนตัวน้องน้ำเชี่ยวน่ะ.. โอ้ว~มายกอด .. ม่ายยยยจริงงง.. ช่ายม๊ายยยย ทำไมคุณพีมต้องทำกับน้องน้ำเชี่ยวของหนูมาลีด้วย โอ้ว ม่ายยย ฮือๆๆ~” ยิ่งหนูมาลีโวยวายพูดมากขึ้นเท่าไร น้ำเชี่ยวก็ยิ่งอดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ เด็กหนุ่มก้มลงมองสำรวจรอยแดงตามร่างกายตัวเอง สองมือหนาก็รีกยกขึ้นมาปิดลอบลำคอของตัวเองไว้ เป็นพลันวันพลางหันหน้าไปเบ้ปากหน้าบูดใส่พีมที่นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ ..อายๆก็อาย ทั้งเสียหน้าเสียตัวเสียทุกอย่าง แล้วนี่ยังต้องมานั่งแป้นเป็นหลิงปิงให้ยัยชาวแม้วชาวดอยนี่ดูอีก โฮ~ :sad2:
“พอก่อน! พอได้แล้วหนูมาลี มันไม่ได้มีอะไรอย่างที่เธอเพ้อเจ้อหรอก น้ำเชี่ยวกับเราทำงานด้วยกันเมื่อวาน ล..แล้วเค้าก็แค่มาฉลองปีใหม่กับเราเฉยๆ” เมื่อเห็นว่าสาวใช้จอมกวนผู้ช่างจินตนาการลึกล้ำเริ่มจะคิดฟุ้งซ่านไปกันใหญ่ พีมจึงรีบแก้ตัวเป็นในทันใด..
“ไม่ใช่!!!” !!@%&@! :o211: ดูเหมือนซุเปอร์สตาร์หนุ่มจะพูดอะไรไม่เข้าหูเจ้าเด็กบ้าข้างๆเข้าอีกแล้ว
“ใครบอก!!? น้ำเชี่ยวตั้งใจมาหาพี่ต่างหาก แล้วน้ำก็เป็นแฟนพี่พีมมาตั้งนานแล้วด้วย แล้วเมื่อคืนเราก็..อุบ!!@&!# เอื้อ..อืน..เอา..อ้อ..ออน..อ้วย..อัน..แอ้ว..อ้วย อื้อๆ ... แฮ่กๆ” เฮ้ยยยย อะไรว่ะเนี่ย เรื่องแค่นี้ต้องโพนทะนาให้ชาวบ้านชาวช่องเค้ารู้ด้วยเหรอ โอ้ย! ปวดหัวชิบเป๋งเลย! พีมแทบจะกระโจนเอามืออุดปากเจ้าเด็กแสบแทบไม่ทัน.. จบประโยคอู้อี้ของเจ้ากบ ก็ทำเอาหนูมาลีกับพีมออกอาการเลื่อนลอยไร้สติ เข้าสู่โหมดเซ็งตัวเองและคนรอบข้าง ได้แต่นั่งอึ้งอ้าปากค้างแววตาเลื่อนลอยอย่างกู่ไม่กลับ ทิ้งให้น้ำเชี่ยวแสนซื่อนั่งจัดการกับนมและขนมมากมายที่กองอยู่ข้างหน้าเพียงลำพัง
.
.
“พี่พีม.. น้ำหิวแล้วอ่ะ”
“อ้อ..เออ เที่ยงกว่าแล้วนิเนอะ อยากกินอะไรอ่ะ”
“กินพี่ได้ป่ะ” หึ..เจ้ากบแสบ อย่ามา อย่ามาทำเป็นเก่งแถวนี้ เล่นมาแฉเรื่องของเราขนาดนี้ ยางอายไม่มงไม่มีก็ได้เฟร้ย o12
“โอเค ไป! พี่ก็อยากหมือนกัน มา! เข้าห้อง” เมื่อกล้าท้ามา พีมก็ยินดีจะสนอง รีบฉุดแขนเจ้าเด็กพิการให้ลุกขึ้นพร้อมกับส่งสายตาหื่นๆไปให้ทันที
“เอ้ยยย..ล้อเล่นๆ ไม่อาววไม่ไหวแล้ว จากินข้าวๆๆ!!” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะเอาจริงน้ำเชี่ยวถึงกับเสียวสันหลังวาบ แค่นี้ก็ปวดร้าวไปทั้งก้นทั้งขาและตรงนั้น จนจะเดินไปไหนไม่ได้แล้ว ถ้าอีกสักครั้งมีหวังง่อยกินแน่ๆ
“หึ ก็แค่นั้นแหละ ทีหลังอย่ามาลองดี จำไว้” ชิๆ มาหลอกให้อยากนี่หว่า รมณ์เสีย :z3:
“หนูมาลี บ้านนู้นทำอะไรกิน ไปเอามาให้เราหน่อยดิ.. เออ แล้วเรื่องของเรากับน้ำเชี่ยว ห้ามเอาไปบอกใครเด็ดขาด ห้ามเอาไปเม้าท์เวลาไปตลาด ห้ามพูดให้ใครได้ยิน โดยเฉพาะพี่พัด ไม่งั้นเรา เอ่อ.. ไม่งั้นเราจะหนีไปอยู่ที่อื่น เข้าจั้ย”
พีมหันไปสั่งหนูมาลีที่ยืนปัดกวาดเช็ดถูไปตาก็หันมามองจับจ้องน้ำเชี่ยวไป เด็กสาวมองน้ำเชี่ยวครั้งนึงแล้วถอนหายใจยาวๆครั้งนึง แล้วก็มองมาที่พีมครั้งนึง แล้วถอนหายใจอีกครั้งนึง อยู่อย่างนั้น จนเจ้านายหนุ่มต้องเดินมาดีดหน้าผากเหน่งๆสักที แล้วทวนคำสั่งให้สาวใช้ฟังอีกรอบ หนูมาลีถึงจะได้สติแล้วรีบกุลีกุจอวิ่งไปหากับข้าว อาหารจากบ้านใหญ่มาได้
“อร่อยมั้ยคะ น้องน้ำเชี่ยว ถ้าชอบก็มาที่นี่บ่อยๆนะ เดี๋ยวหนูมาลีจะทำให้กินอีก น้องน้ำเชี่ยวชอบกินอะไรอีกบ้างคะ”
“อืมอร่อย.. :teach: น้ำเชี่ยวชอบกินหมูทอด ไก่ทอด กุ้งทอด เนื้อทอด ข้าวผัดใส่ใข่เยอะๆ แกงจืดหมูสับใส่เต้าหู้ใข่เยอะๆ ไม่กินเผ็ดไม่กินมะเขือเทศแล้วก็ไม่กิน กบ.. ทำจริงๆนะ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวจะมาทุกวันเลย” ^_^
เด็กหนุ่มทำหน้าลั้นล๊าตาเป็นประกายวิ้งๆมาก เมื่อหนูมาลีบอกให้มาอีกและจะทำอาหารให้กินบ่อยๆ มันช่างตรงกับใจเขาเสียจริง ที่ไม่ต้องมานั่งคิดหาเหตุผลเยอะแยะไว้คอยมาเป็นข้ออ้างที่จะมาหาพี่พีมที่บ้านหลังนี้อีก ฮ่าๆๆๆ หุหุ
“อะไร หนูมาลี ทีเราไม่เห็นเคยถาม ไม่เห็นเอาใจ.. นี่ก็อีกคน! ใครบอกจะให้มาบ่อยๆ ไม่มีงานทำ หนังสือหนังหาไม่มีเรียนรึไง ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว พี่รู้นะ มีเวลาต้องเอาไปอ่านหนังสือสิ ไม่ใช่เอาแต่เถลไถล” พีมนึกหมั่นไส้สองคนที่ดูเหมือนจะเริ่มเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย จึงทำหน้าดุออกปากปรามซะบ้าง
“โหยย พี่พีมมมมม น้ำเชี่ยวอยากมาอ่ะ หนังสือน่ะอยู่ที่ไหนก็อ่านได้ เอามาอ่านที่นี่ก็ได้.. หรือว่าพี่ไม่อยากให้น้ำเชี่ยวมา เพราะ..”
“เน่! :o211: หรือว่าพี่นอนกับน้ำแล้วก็จะทิ้งกันเลยใช่มั้ย ห๊ะ..!! น้ำไม่ยอมหรอกนะ คอยดูเด่ น้ำจะอาละวาด แฉมันทุกหนังสือพิมพ์เลย พี่ไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่ในวงการนี้อ่ะ คอยดู!!” เจ้ากบตัวแสบตบโต๊ะผ่าง อาละวาดเสียงดังยกใหญ่ ลุกขึ้นกระฟัดกระเฟียดหน้าบูดบึ้ง
ไอ่..ไอ้เด็กบ้าเอ้ยย พูดอะไรออกมาไม่รู้จักอายคนอื่นเค้ามั่งรึไง เฮ้อ..
ซุเปอร์สตาร์หนุ่มเห็นที่ท่าทางโวยวายอาละวาดครั้งที่สามของวันเข้าให้ ก็อดจะละเหี่ยใจ ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าเด็กบ้าอีกต่อไปแล้ว ได้แต่หนีออกไปนั่งกุมขมับอยู่ที่มุมข้างๆตู้เย็น เอาไว้รอให้ทั้งตัวเขาเองและน้ำเชี่ยวอยู่ในอารมณ์ที่ปกติกว่านี้ก็แล้วกัน ค่อยมาพูดจากันดีๆ เพราะตอนนี้เขาไม่ไหวแล้วทั้งเหนื่อยทั้งปวดหัวเหลือเกิน ส่วนหนูมาลีก็สังสัยจะช็อคกับสิ่งที่ได้ยินเลยได้แต่นั่งเอ๋อ ตาเลื่อนตาลอยไปหลุดวงโคจรไปอีกครั้ง
“นี่.. แล้วมีแรงเดินได้แล้วเหรอ” พีมพูดแซวคนขี้โวยวาย เมื่อเหลือบไปเห็นน้ำเชี่ยวพยามกระดึ๊บๆตัวเองจะเข้าห้องนอนไป
“ยุ่ง!!” เอ๋า..โดนด่าอีกเรา หึหึ จะไปกันรอดมั้ยเนี่ยตรู.. ดูๆแล้วก็ขำกับอาการเอาแต่ใจเหมือนเด็กของน้ำเชี่ยว ไม่ใช่ว่าพีมจะไม่อยากให้น้ำเชี่ยวมาที่นี่ แต่กลัวตัวเองห้ามใจไม่ไหวต่างหาก อีกเรื่องที่ได้ยินจากไมค์มาว่า พักนี้น้ำเชี่ยวการเรียนน้ำเชี่ยวตกลงมาก ขาดเรียนบ่อยเพราะต้องทำงาน.. สำหรับพีมแล้วรู้สึกว่าอายุขนาดน้ำเชี่ยวสิ่งที่ต้องให้ความสนใจเป็นอันดับหนึ่งก็คือการเรียน งานในวงการเป็นอะไรที่ไม่แน่นอน คงต้องหาเวลาคุยกับน้ำเชี่ยวให้เป็นจริงเป็นจังสำหรับเรื่องนี้ซะแล้ว บางทีน้ำเชี่ยวอาจจะยังเด็กไปสำหรับการแบ่งเวลาการแยกแยะเรื่องงานและเรื่องอื่นๆที่สำคัญและต้องทำในชีวิต
.
.
“ไง ยังไม่หายงอนพี่อีกเหรอ อย่ามางอนกันเลยน่า หน้าบูดแล้ว ไม่หล่อเลยนะ” พีมนั่งลงข้างๆคนงอนที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง
“....” เรื่องอะไร ไม่พูดด้วยหรอก ชิ
“นี่.. อยากจะมาก็มาก็ได้ ยอมล่ะๆ โผ่ลหน้ามาคุยกันก่อนเร็ว”
จะมีผู้ชายสักกี่คนที่เวลางอนแล้วดูน่ารักขนาดนี้ พีมโถมตัวลงทับคนงอนที่ซุกตัวใต้ผ้าห่มหนา สองแขนพยามคลำหาหัวฟูของเจ้าตัวดีใต้ผ้าห่ม
“....” น้ำเชี่ยวค่อยๆร่นผ้าห่มผืนหนาลง เผยให้เห็นแววตาหวานฉ่ำและใบหน้ายิ้มแป้นแล้น ดูยังไงก็เหมือนกบ..จริงจริ๊งงง
“แต่มีเรื่องนึง พี่ขอเป็นข้อแลกเปลี่ยน ระหว่างนี้ถ้าเราจะมาต้องบอกพี่ก่อน แต่ถ้าเทอมนี้เราทำเกรดได้ถึงสาม พี่จะให้กุญแจบ้านกับรีโมทประตูใหญ่ไว้เลยจะมาเมื่อไหร่ก็ได้... ว่าไง”
“เอา! ทำได้ๆ สัญญาแล้วนะ ห้ามคืนคำ.. ส่วนน้ำเชี่ยว ไม่มีข้อแม้ไม่มีอะไรทั้งนั้น น้ำให้กุญแจคอนโดน้ำ กุญแจรถ กุญแจเซฟ ให้หมดเลย เอาไปเลย แต่พี่ต้องมาหาน้ำนะ มาเมื่อไหร่ก็ได้พร้อมต้อนรับเสมอ ^_^” น้ำเชี่ยวรับคำแล้วโผเข้ากอดพีมเอาไว้แน่นพร้อมกับแจกหอมหลายฟอดไปตามใบหน้าขาวใสจนทั่ว ก่อนจะออดอ้อนคนใจดีหน้าตาน่ารักพาไปอาบน้ำล้างหน้าเสียที
**********************************************
To be con ครับ
B a l l o o n
-
:z13:ก่อน
-
เมื่อไหร่น้ำเชี่ยวจะได้จิ้มพี่พีมอ่ะ :laugh:
-
จะน่ารักไปไหนเนี่ยน้ำเชี่ยวววววววววว~!!!!!!!!!!!
คนอ่าจะกระอักความน่ารักของน้ำเชี่ยวตายอยู่แล้วนะเนี่ย
ทั้งขี้งอล ขี้น้อยใจ แถมยังเอาแต่ใจตัวเองอีกต่างหาก
แต่ถึงยังไงพี่พีมก้ยังรักใช่ป่ะ???...อิอิ
เฮ้อออออออออ...ขอเวลาไปหาไบร์กอนมาฉีดมดก่อนนะ
หวานกันมากจนมดเดินขบวนมาขึ้นคอมหมดแล้วเนี่ย...อุคิอุคิ~*
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้ำเชี่ยวอารมณ์แปรปรวนเพราะเรื่องรักบ่อยจังค่ะ แถมยางอายน้อยไปนิดนะค่ะ ถ้าเผลอพูดแบบไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี ๆ ก่อน คนอื่นมาได้ยินเข้า ความซวยจะมาเยือนเห็น ๆ เลยนะค่ะนั่น ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีค่ะ :m29:
-
:impress3:ออกมาจิ้ม +1
น้ำเชี่ยวนี่ได้ใจนะ ให้หมดตัวหมดใจกะพี่พีมเลย
แต่ว่าก็จะรอนะ รอวันพี่พีมโดนกด
-
หุหุ...กี่รอบๆ น้องกบก็ยังไม่ได้กดพี่พีมซักที..
แล้วพี่พี่มนี่จะอายหน้าแดงทำมัยเนี่ยมะได้ถูกกดซักหน่อย..คิกคิก แต่น้องกบนี่ก็พอถูกกดล่ะเอาแต่ใจยิ่งกว่าเก่าป่ะเนี่ย..
หนูมาลีเลยได้ใกล้ชิดน้ำเชี่ยวแบบ exclusive สุดๆๆแบบไม่ทันตั้งตัว..ฮ่าฮ่า
รออ่านต่อจ้า o13
-
:haun4: :haun4: :haun4: น้ำเชี่ยวจ้า โดนไปสอง :z2: :z2: :z2:
พี่พีมจ๋า :impress2: :impress2: น้องน้ำเชี่ยวน่ารักมากมายเลยเน๊อะ :L1: :L1:
-
น้ำเชี่ยวน่ารักมากอ่ะ
ขี้อ้อนสุดๆ เหมือนลูกแมวน้อยเล้ยยย
:กอด1: :กอด1:
-
น้ำเชี่ยวน่ารักมากๆๆๆๆๆ
ขี้อ้อนจริงๆ
เนอะพี่พีมเนอะ 555
-
อ้อนน่ารักซะ นายเชี่ยว
-
:o8: :really2:
โอย...น่ารักกันไปไหนเนี่ย
-
ถูกพีมนำไปแล้ว 2-0
รีบๆเรียนรู้ซะนะจ้ะน้ำเชี่ยว จะได้กลับมาตีเสมอได้ทันซะที
:z1:
-
รอ NC ตอนต่อไปคับ ฮ่าๆ
-
คู่นี้นี่น่ารักจริงๆ
ว่าแต่ NC ตอนหน้าให้น้ำรุกพีมได้แล้ว
ไม่งั้นเสียเปรียบแย่โดนนำไปแล้วตั้งสองยก
-
น้ำเชี่ยวจะเปลี่ยนจากกบเป็นแมวแล้วหรอก
ขี้อ้อน ขี้งอน เอาแต่ใจ โอ๊ยจะน่ารักไปไหน
ปล่อยให้พี่พีมทำประตูนำไป 2-0 แล้วน๊า
รีบทำคะแนนตามมาล่ะ เอ๋หรือว่าจะเก็บประสบการณ์ไปเรื่อยๆก่อน
ชอบน้ำเชี่ยวโหมดนี้นะ น่ารัก แต่สาวแตกไปนิ๊ดดดดดดด :jul3:
-
พีมหลุด
55+
-
โอ๊ยยย..น้ำเชี่ยวโดนไปซะ 2 ดอกแล้ว
:sad4:
-
:z1: :pighaun: สองรอบเลย น้องน้ำ ไหวนะ สู้สู้
ว่าแต่ นาทีนี้อยากเป็น หนูมาลี ใจจะขาด
แล้วไรเนี่ย เสียตัวให้เค้า ยังยกของให้เค้าหมด น้องน้ำ เชื่อแล้วว่ารักจริง หวังแต่งกะพี่พีม
-
น้ำเชี่ยวน่ารักมาเลยนะ ตอนนี้อ่ะ
:o8:
-
น้ำเชี่ยวน่ารักอ่ะ
พีมก็พยายามมากมาย อิๆๆ ชอบ!!!!!! :m25:
-
พี่พีม เหนื่อยแน่ ๆ
-
น่ารักกกกก รักน้ำเชี่ยวจริง ๆ
แหะ ๆ ล้อเล่นนะคร้าบบบบ พี่พีม :z1:
-
น้องน้ำเชี่ยวน่ารักจริงๆๆๆ
ขี้งอนได้อีก
พี่พีมรักเด็กก็ แบบนี้แหละ :L2:
-
น้ำเชี๊ยววววววว!!!! น่ารักไม่ไหวแล้วลูกเอ๊ยยยย!!!!
พี่พีมก็น่ารักมากๆๆๆๆๆ รักกันนานๆ นะ :กอด1:
-
น้ำเชี่ยวเอ้ย~
จะน่าร๊ากกกกกกกกกกกไปไหน :-[ :impress2: ปลื้มสุดๆ
และเหมาะเป็นเคะ(รับ)จริงๆ o13
-
น้ำเชี่ยวน่าร้ากกก :-[
รอติดตามค่าๆๆ o13
-
โอ้ววววววว น้องน้ำเชี่ยวได้ใจเราไปเต็มๆ เลย เทหมดเลยฮะ อะไรจะน่ารักปานนั้น
แต่ก็ นึกสงสารพี่พีมซะแล้วซิเนี๊ย กุมขมับซะทั้งวันแน่ เจอเด็กแบบนี้เข้าไป ฮาฮา
คุณบอลลูน คุณ คุณ......สุดยอดจริงๆ ด้วย o13
ยอดเยี่ยมมากเลย สนุกดีฮะ แต่ชักจะสังหรณ์ใจว่าจะมีน้ำตาร่วงรึเปล่านี่สิ :serius2:
-
โอ้ยยย ทำไมน้ำเชี่ยวถึงขี้งอลแบบนี้เนี่ย ขี้โว้ยวายด้วย
แต่น่ารักมากอะ 555 เขินนนน
พี่พีมก้ตามใจกบหล่อหน่อยนะ
-
:impress2:น่ารักกันจัง
-
โอย...น่ารักกันไปไหนเนี่ย :กอด1: :กอด1:
-
น้ำเชี่ยวน่ารัก พีมก็รัก(เด็ก)
2-0แล้ว จะตามทันมั๊ยเนี่ย
หรือว่ายอมแล้วยอมเลยอ่ะ
-
:haun4:
-
55555555 ร้อนแรงจิงๆเลยคู่นี้ อิอิ
ว่าแต่น้ำเนี้ยขี้โวยวายจิงๆเลยเนอะ 555
-
:fire:
อิจฉาพี่พีมอ่ะ
น้ำเชี่ยวน่ารัก
มากมาย
ไม่ไหวแล้ว
รักน้ำเชี่ยวอ่ะ
เด็กอะไรเนี่ย
ป๊าดดดดดด
น่ากิน
ฮ่าๆ
ปั่นหัวพี่พีมซ่ะ
หลงหัวปักหัวปำ
-
น้ำเชี่ยวนี่มันใสไร้มลพิษจริงๆ น่าร๊ากอะ พี่พีมได้น้องแล้วก้ออย่าทอดทิ้งกันน้า น้ำเชี่ยวเค้ารักพี่พีมมากน้า
-
:haun4: :haun4:
น้ำเชี่ยวโดนไปอีก 555
สนุกมากค่ะ มาอัพต่ออีกนะค่ะ
:pig4: :bye2:
-
น้ำเชี่ยวก็จับพี่พีมกดบ้างจิ :haun4:
-
น้ำเชี่ยว โดนซะแล้ว 55
น่ารักกันจริงๆ
รอตอนต่อไปต่อค่ะ ^^
-
น้ำเชี่ยวทั้งเสียหน้าเสียตัวเสียทุกอย่าง แต่ได้แฟนหล่อพ่อรวยนะเออ คุ้มจะตายยยยย
อ่านทีไรก็ชอบบบบบบบบบบ มาต่ออีกน๊าพี่บอล ใครๆ จะได้สมหวัง 555
ปล...คำว่า พยายาม พี่บอลพิมพ์ย่อเป็นพยามหมดเลยอ่ะ แก้นิดนุงไหมอ่า ^^
-
อันที่จริงผลัดกันรุกก็ดีนะ ขืนพีมรุกฝ่ายเดียว สงสัยไอ้กบคงอ้อนเอานู่นนี่ไม่หยุดหย่อนแหงๆ(เพราะหมดแรงไง เหอๆ) :laugh:
-
ขอร่วมวงอีกคน ติดตามเรื่องนี้เมื่อไม่นาน อ่าน 2 วันถึงตอนปัจจุบันและ :really2:
เป็นกำลังใจให้นะ มาต่อเร็วๆนะ :monkeysad:
-
ดันๆๆๆๆ พี่บอลอยากอ่านต่อแล้วจ้า
-
อ่านทันแล้ว ดีใจจัง
น้ำเชี่ยวน่ารักจังเลยอ่ะ
อยากได้มานอนกอดสักคืน
ได้เปล่าอ่ะ
-
ตามมาอ่านด้วยคนจ้า
ตอนแรกอ่านแล้วเดาคาแรคเตอร์ของสองหนุ่มไม่ออกเลย ว่าใครจะรุกจะรับ
จนมาได้อ่านตอนพิเศษก็ค่อยถึงบางอ้อ
ไว้จะรออ่านตอนน้องน้ำเชี่ยวเป็นรุกบ้างจ้ะ
:L2:
-
:bye2:เย้ เย้ ในที่สุด ในที่สุด ก็ตามอ่านจนทัน o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยค่ะ น้องน้ำเชี่ยวน่ารักมากจริงๆ
อยากรู้ว่า? ถ้าน้องน้ำเชี่ยวเกิดเป็นคนจัยพี่พีมกดบ้างจะเป็นยังไง
หนุกมากกกกกกค่ะ :L2: :L2:
-
Chapter19
..ห้องแล็ป คณะวิศวะกรรมศาสตร์ ภาควิชาเคมี มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้น้ำเชี่ยว ไงวันนี้มาเร็วได้ว่ะ ฝนจะตกมั้ยเนี่ย”
“ไอ้ไมค์.. คราวนี้เอ็งต้องช่วยข้านะเว้ย ข้าไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว เอ็งต้องช่วยข้านะโว้ยไอ้ไมค์” พอเห็นเพื่อหน้าฝรั่งเดินเข้ามาน้ำเชี่ยวก็รีบวิ่งไปหาพร้อมด้วยสายตาเว้าวอนทันที
“เอ้ย..ช่วยอะไรว่ะ อะไรของมึ้งงง ไอ่กบ!”
“ก็เทอมนี้ข้าต้องสอบให้ได้เกรดไม่ต่ำกว่าสามนะดิ ไม่งั้นพี่พีมไม่ให้ข้าเข้าบ้านแน่ๆ ข้าจะทำไงดีว่ะเนี่ย โอ้ย! เครียดว้อยยยยย” :serius2:
“โธ่เว้ย! กรูนึกว่าอะไร ไอ้เห่าน้ำเยี่ยวว แม..ร่งเรื่องแค่นี้ มรึงต้องจะเป็นจะตายเลยไงฟระ.. จะไปยากอะไร เอ็งก็แค่มาเรียนบ่อยๆ อย่าหลับ แล้วก่อนสอบเอ็งอ่านหนังสือหนักๆ แค่เนี๊ยยย มันจะไปยากอะไร เดี๋ยวข้าช่วยติวอีกแรงเอ้า” แม่ม..ตรูล่ะนึกว่าโลกจะแตก ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย มีแฟนแล้วมันเป็นงี้เหรอว่ะ
“เออ รายชื่อบัดดี้ทำรายงานแล็บเทอมนี้ออกมาแล้วนะเว้ย ไปดูที่บอร์ดยัง”
“ยัง..กำลังจะไปดูนี่แหละ”
“เออ..ว่าแต่ วันนั้นน่ะ เป็นไง สำมะเร็จมั้ยว่ะ ของขวัญข้าอร่อยมั้ยว่ะ ฮ่าๆๆ.. :m26: เนี่ยข้าอุตส่าห์ไปสืบมา รู้ว่าพี่พีมเอ็งอ่ะ แพ้แอลกอฮอล์ หุหุ รับรองว่า พวกแพ้ๆเนี้ย..คออ่อน :laugh: ฮ่าๆๆ!!” เมื่อเห็นเพื่อนดูสงบลง ไมค์ก็อดถามถึงเหตุการณ์คืนนั้นไม่ได้ อยากให้มันลงเอยซักที เลยวางแผนให้มันไปเมาๆด้วยกันซะ มีโอกาสจะได้จับรวบหัวรวบหางซะเลย มุกเนี้ย ถึงจะน้ำเน่าแต่ก็ได้ผลมาหลายรายแล้ว หุหุ~
“เออ!..เออ ไอ้เชี่ยไมค์ แผนกร๊วกของมรึงดิว่ะ นี่ดีนะที่พี่พีมกรูไม่เมามาก ไม่งั้นกรูตัดหัวมรึงเสียบประจานแน่ เหอะ!มรึงไม่เป็นกรู มรึงไม่รู้หรอกว่าพี่พีมน่ะ เวลาเมา แสบแค่ไหน o12 แม..ร่ง” แมร่ง ไอ้ฝนั่งขี้ทูดนี่ ยังมีหน้ามาลอยหน้าลอยตาถามได้อีกนะ กรูน่ะเสร็จเค้าแท้ๆ
“เอ้า..แล้วสรุปว่าไงอ่ะ โป๊ะเชะป่ะ? :m12:สำมะเร็จป่าวฟระ” ซี้หนุ่มยังคงอยากรู้ต่อไป
“เอิ่ม.. :o11:ก็..ก็สำเร็จแหละ” น้ำเชี่ยวหันซ้ายแลขวาก่อนจะกระซิบตอบเพื่อนตัวดีไป
“ว๊าวๆๆๆ!!..นั่นไง.. เป็นไงบอกแล้วว่าแผนข้าน่ะไม่ยาก..ฮ่าๆๆ .. แต่ o8แบบว่าๆ..ข้าก็ไม่ได้จะลามกหรอกนะ แต่มันเป็นไงว่ะ มันดีกว่าผู้หญิงตรงไหนฟระ แฮะๆ ทำไมเอ็งถึงได้หลงเค้าหัวปรักหัวปรำขนาดนี้ ข้าอยากจะรู้จริงๆ” หนุ่มฝรั่งอดไม่ได้ที่จะสอดรู้สอดเห็นต่อไปอีก
“ดีกว่าผู้หญิงตรงไหนเหรอ.. :confuse: อันนี้ข้าก็ไม่รู้ว่ะ เอ็งคงต้องไปถามพี่พีมเค้าเองแล้วล่ะ เพราะข้า แบบว่า..:try2:ข้าผิดแผนนิดหน่อยอ่ะ ก็เลย.. ก็เลยยอมๆพี่เค้าไปก่อน :-[ แต่ดูท่าทางพี่เค้าแล้ว แล้วก็คงจะรู้สึกดี มิใช่น้อยล่ะมั้ง" :give2:
..!!?@#%$?@!! ..โอ้ว!! :o7:มายบุดด้า เพื่อนกรู :m2:
"เอ้ย!ได้เวลาแล้ว ไปเรียนเร็วเพื่อน เทอมนี้ข้าต้องสามเท่านั้น ไปเร็ว!” เจ้าเคโระแสนซื่อตอบออกมาหน้าตาเฉยก่อนจะเดินเข้าห้องเรียน ทิ้งให้ไมกี้ได้แต่ยืนอึ้งอ้าปากค้างอยู่ในหน้าแล็บต่อไป
“นี่ๆ มะ หมายความว่า.. เอ็งเสร็จเค้าหรอกเหรอ..ว่ะ ไอ้..น้ำเยี่ยว~ เซอร์ไพรส์..ชิบเลย..ว่ะ ตรู..ไม่..อยาก..จะเชื่อหูตัวเอง” ไอ้กบพันธุ์ร็อกของตรู แม..ร่งเสร็จพี่ชายหน้าหวานคนนั้น
โอ้ย! ใครรู้เข้าเสียสถาบันเพื่อนไอ้ไมค์หมด ไอ้กบฟรายๆๆๆๆเอ้ยย ไอ้ ปัญ ญา อ่อน !!! :o7:
.
.
.
.
“เอ่อ..หวัด.. หวัดดี ตะ ตรงนี้นั่งได้มั้ย..ครับ” ก่อนคาบวิชาเรียนที่ทุกคนดูจะวุ่นๆกับการตามหาบัดดี้คลาสแล็บ อยู่ชายหนุ่มร่างสูงผู้มีกระเป๋ากล้องสะพายติดตัวเหมือนเป็นอัวยวะที่33ในร่างกาย ก็มาหยุดอยู่ข้างโต๊ะแล้วเอ่ยถามออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อืม..นายชื่อกัณพิพัตน์ หรือเปล่าล่ะ ถ้าใช่ก็นั่ง คาบนี้เป็นแล็บต้องนั่งกับบัดดี้ ไม่รู้รึไง” น้ำเชี่ยวตอบพลางเหลือบมองหนุ่มร่างสูงกับใบหน้าหวานหยาดเยิ้มและข้าวของพะรุงพะรังที่มันหอบมายิ่งกว่าบ้าหอบฟาง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ..ฮิ ฮิๆ ไม่ยากจะเชื่อ” เมื่อจัดแจงยัดตัวเองลงที่นั่งได้เสร็จ หนุ่มคิ้วหนาหน้าหวานที่ดูเหมือนจะออกการดี๊ด๊าขึ้นมาทันตา ก็หันมายิ้มและคุยกับบัดดี้ของเขาอย่างร่าเริง
“สรุปว่า..นายก็คือนายกัณพิพัตน์ บัดดี้เราอ่ะดิ” เป็นบัดดี้เราแล้วทำไมมันต้องหัวเราะด้วยฟร่ะ ไม่เข้าใจ เพี้ยนรึเปล่าไอ่นี่ หน้าตาก็ดีอยู่หรอก
“เรียกเราว่าเอ็มเฉยๆก็ได้” หนุ่มหน้าหวานร่างสูงหันมาเอ่ยอย่างเป็นมิตร แขนยาวๆยกขึ้นมาเท้าคางเบี่ยงหน้ามาหาน้ำเชี่ยวเล็กน้อย คิ้วเข้มได้รูปสวย ขนตายาวดกงอนดำกับดวงตาโตคู่หวาน จมูกโด่งปลายงอนกับปากรูปกระจับ และรอยยิ้มสวยๆจากใบหน้าคนตรงหน้า ไม่รู้ในประเทศนี้จะมีผู้ชายสักกี่คนที่หน้าสวยๆหวานๆแบผู้หญิงได้อย่างนี้ แต่สำหรับเขาคนแรกก็พี่พีม และวันนี้ก็คงจะเป็นนายนี่ล่ะมั้ง ถ้าบอกว่ามันเป็นนายแบบหรือดาราละครน้ำเน่าก็เชื่อล่ะว่ะ ดูลิเกได้ขนาดนี้
..แต่ยังไงๆ ไอ้ตี๋ขี้หงุดหงิดหน้ายุ่งๆอย่างพี่พีมก็ดูน่ารักน่าหยิกกว่าเยอะล่ะน่า ฮ่าๆ! ตัวขาวๆซ่อนรูปขนาดนั้น น่ากอดน่าฟัดที่สุด ที่สำคัญยังเซ็กซี่ซะด้วย ..อะฮึ๋ย! คิดแล้วใบหน้าร้อนเรยยอ่า :o8: เมื่อไหร่จะหมดคาบเรียนล่ะเนี่ย คิดถึงแฟนจังโว้ยยย
“น้ำเชี่ยว..น้ำเชี่ยว เฮ้! ได้ยินเราป่าว น้ำเชี่ยว” เอ็มชูซองกระดาษสีขาวโบกไปมาตรงหน้าคนที่กำลังนั่งเม่อลอยอยู่
“ออ..เอ่อๆ อะไร? พอดีเราคิดถึงคืนเคาท์ดาวน์ เอ้ย!ไม่ใช่ๆ เรากำลังคิดอะไรเพลินๆนะ” ไอ้น้ำเชี่ยวเรียกสติกลับมาด่วนนี่มหาลัยนะเว้ย ต้องเรียน ต้องเอาเกรดสามมาอวดพี่พีมให้ได้ ฮุย.เล่.ฮุย :a2:
“อะ นี่ เราให้”
..น้ำเชี่ยวรับซองกระดาษจากเอ็มมาเปิดออกดู ตกใจเล็กน้อย เพราะมันเป็นภาพถ่ายของเขาเกือบทุกอิริยาบถ ตั้งแต่เริ่มเข้าวงการ วันแรกที่นั่งเรียนที่นี่ แม้กระทั่งที่คอนเสิรต์ หรืองานโชว์ตัวต่างๆ แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกภาพที่หมอนี่ถ่ายมาเขาดูหล่อ ทั้งองค์ประกอบภาพต่างๆก็สวยมาก นายนี่คงเรียนด้านถ่ายภาพมาจนโปรแล้วแน่ๆ
“นะ..นาย..มีพวกนี้ได้ไงอ่ะ”
“แปลกใจเหรอ เราเป็นแฟนคลับนายนะ ตั้งแต่นายเข้าวงการแรกๆเลยล่ะ นายคงจำเราไม่ได้หรอก คนชอบนายตั้งเยอะแยะ มหาลัยนายก็ไม่ค่อยมา ถึงมา นายก็อยู่กับพวกไมค์แล้วก็เพื่อนดาราของนาย ส่วนเรามันเด็กหลังห้อง คือ..งานอดิเรกของเราเป็นช่างภาพอิสระน่ะ เราชอบถ่ายรูป”
“อ๋อ..ปาปารัสซี่”
“เอ่ย! ไม่ใช่ๆ..เราชอบ เอ่อ..เราชื่นชมนายจริงๆ ไม่เคยเอาภาพนายไปขายนะ รูปพวกนี้เราก็เก็บสะสมไว้ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว เราพกมันมาทุกวัน หวังว่าวันนึงเราจะได้ให้นายกับมือ เอาไปสิ” หนุ่มหน้าหวานรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน พลางรีบยัดรูปถ่ายปึกใหญ่ใส่มือคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“เออๆ ขอบใจนะ นายถ่ายรูปเก่ง สวยดี ขอบใจๆ” นายเอ็มคนนี้ ดูๆไปมันก็น่ารักใสๆดีเหมือนกันแฮะ
.
.
.
โลกมายา อย่างไรก็คือมายา แรงคับเคลื่อนสำคัญหรืออาจพูดได้ว่าสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับวงการบันเทิงก็คือ สื่่อ ปัจจุบันสื่อประเภทก็อสสิบ ข่าวซุบซิบ ข่าวรักๆใคร่ๆ นับเป็นข่าวที่ทำรายได้ให้กับบรรดาผู้ผลิตสื่อเป็นอย่างมาก
..ไม่คิดเลยว่าคนอย่างเราจะต้องมานั่งเป็นเป้านิ่งให้สื่อติ้งต๊องพวกนี้จับคู่งั้นด้วยเหรอเนี่ย.. เฮ้ออ
“ไง น้ำเชี่ยว พี่ไม่บังคับน้ำเชี่ยวนะ พี่ให้น้ำตัดสินใจแล้วกัน มันเป็นสิทธิ์ของน้ำ นิตยสารนี้เค้าก็หัวใหญ่ มีคลาส ถ่ายภาพดี ที่สำคัญ จ่ายหนัก และมันก็จะโปรโมทงานของเราไปในทางอ้อมด้วย ทางจอมขวัญเค้าตอบตงลงทันที เหลือแต่ทางเราว่าจะโอเคมั้ย”
“ถ้าน้ำเชี่ยวตกลงถ่าย ทุกคนเค้าจะไม่เข้าใจว่าน้ำเชี่ยวกับจอมขวัญคบกันเป็นคู่รักกันเหรอพี่”
“มันก็อยู่ที่เรา ว่าจะให้สัมภาษณ์แบบไหน เป็นแค่งาน เพื่อนร่วมงาน เพื่อนสนิท ดูๆกันอยู่ หรืออะไรก็แล้วแต่น้ำเชี่ยวกับขวัญจะบอกกับนักข่าว”
“แต่คอนเซ็ปมันก็เป็นคู่รักอยู่ดี น้ำเชี่ยวไม่เอาดีกว่า พี่ฝนบอกทางนู้นเค้าไปเลยเถอะครับ ว่าน้ำไม่ถ่าย น้ำขี้เกียจมานั่งโกหกนักข่าวน่ะครับ รำคาญ” เฮ้อ..ไม่เอาดีกว่า ไม่อยากมีปัญหา เกิดพี่พีมเห็นแล้วคิดมากขึ้นมา ตายแน่เลย
“อย่าพึ่งรีบตัดบทสิน้ำเชี่ยว พี่ให้น้ำเชี่ยวไปคิดดีๆ อีกสองวันค่อยมาบอกพี่ ไป..ไปเตียมซ้อมได้แล้ว พีมมาแล้วมั้ง ขานั้นยิ่งตรงเวลาอยู่ เดี๋ยวเค้าจะรอ”
.
.
.
“พี่พีม.. คิดถึงจัง.. ขอหอมทีได้ป่ะ” เมื่อมาถึงห้องซ้อมเพลงแล้วเห็นพี่ชายสุดเท่ที่วันนี้กลายร่างมาเป็นเด็กเนิร์ดด้วยกรอบแว่นสายตาสุดหรู ยืนก้มหน้าก้มตาใจจดจ่ออยู่กับรายชื่อเพลงที่จะใช้สำหรับมินิคอนฯในวันพรุ่งนี้ ร็อกเกอร์หนุ่มจึงได้ทีเข้าไปแกล้งกระซิบกระซาบที่ข้างหูก่อนจะหันซ้ายแลขวาแล้วขโมยหอมไปที่พวงแก้มใสอีกหนึ่งฟอดใหญ่
“เอ้ย! ไอ้กบบ้า เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” น้ำเสียงแหบตวาดแหวออกทันที่ตัวเองถูกจู่โจมแบบไม่ตั้งตัวจากเจ้าเด็กหน้าเป็นที่ชอบทำอะไรประเจดประเจ้อ
..ไอ่ตัวแสบเอ้ย หอมเข้ามาได้ อยากขึ้นหน้าหนึ่งก่อนวัยอันควรรึไง :angry2:
“ไมอ่ะ ก็คิดถึงนี่.. ซ้อมเสร็จไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนะ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวเลี้ยงเอง ..แล้วก็ คืนนี้ขอไปค้างบ้านพี่ด้วยนะ.. นะครับ~ ที่รัก~” น้ำเชี่ยวยังคงไม่สนว่าจะมีใครผ่านมาหรือเปล่า ทำเอาพีมต้องพะวงหน้าแลหลังเป็นพันละวัน โดยเฉพาะไอ้ประโยคหลังสุดนี่ ฟังแล้วน้ำเสียงมันสยิวกิ้วแปลกๆ ไหนจะยังแววตาหวานฉ่ำคู่นั้นอีก ที่ส่งมามันยิ่งเหมือนมีเลิศนัยอะไรบางอย่าง อะไรเนี่ยๆๆไอ้เด็กแก่แดด:serius2:
แต่พอซูเปอร์สตาร์หนุ่มนึกถึงเรื่องงานที่ผู้จัดการและโทรศัพท์ที่อดีตแฟนสาวของเขาโทรมาเมื่อวันก่อนแล้ว ก็อดรู้สึกลำบากใจขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่ร้อยไม่ได้
“เอ่อ.. เดี๋ยวซ้อมเสร็จก่อนค่อยว่ากันนะ” ชายหนุ่มอึกอักตอบออกไป โดยซ่อนแววตาลังเลด้วยการยกมือขยับกรอบแว่นสวย ขณะที่ในหัวสมองก็เตรียมประมวลคำพูดและเหตุผลที่ดูเหมาะควรที่สุดไว้เพื่อปฏิเสธเด็กหนุ่ม
..จะบอกน้ำเชี่ยวยังไงดีล่ะว่า วันนี้เราจะไปคุยเรื่องงานถ่ายแบบเปิดตัวนิตยสารหัวใหม่ของบริษัทของจีจี้ ถ้ารู้ว่าเราไปกับเธอมีหวังเจ้าตัวแสบอาละวาดพาลไม่ซ้อมเอาแน่ๆ ไม่ต้องสืบ ไว้ค่อยบอกตอนซ้อมเสร็จแล้วกัน :call:
.
.
“โหหห.. พี่พีมอ่า
“นะ เอาเป็นวันพรุ่งนี้แล้วกัน เสร็จจากงานคอนฯ เรากลับพร้อมกันเลย เดี๋ยวพี่ให้หนูมาลีทำของอร่อยไว้ให้กินด้วยนะ วันนี้พี่ไม่สะดวกจริงๆ พอดีพี่พัดจะพาแขกคนสำคัญมาที่บ้าน ยังไงพี่ก็ต้องไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ คงไม่มีเวลาอยู่กับน้ำ นะ..นะครับ คนดี” สุดท้ายพีมก็เลือกที่จะพูดโกหกคำโตออกไป ด้วยเห็นว่าไปกับอดีตแฟนก็แค่เรื่องงาน อีกทั้งยังไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ในเมื่อทำงานเสร็จทุกอย่างก็จบ และจะได้ไม่ต้องมานั่งอธิบายให้มากความด้วยว่าเหตุใดจีจี้ถึงมีความเกี่ยวพันธ์อะไรกับบริษัทที่เป็นเจ้าของหัวหนังสือฉบับนี้
“อะๆ ก็ได้ พรุ่งนี้แน่นะ”
“อื้มม ^_^” เฮ้อ.. :เฮ้อ: ที่ต้องโกหกเพราะพี่ไม่อยากให้น้ำเชี่ยวคิดมาก เข้าใจพี่หน่อยนะ ยังไงพี่กับจีจี้ก็ไม่ได้มีอะไรอยู่แล้วแค่คุยงานธรรมดา
--- ติ๊ดๆๆ ติ๊ด ติ๊ด ---
“เอ้ย ไอ้น้ำเยี่ยว คืนนี้ไปดื่มกันหน่อยมั้ยว่ะ ข้าจะไปกับพวกไอ้แบงค์ไอ้อ้นมัน คลายเครียดๆ” เสียงเจ้าลูกครึ่งเพื่อนซี้ลั้ลล๊ามาจากปลายสาย
“ไม่เอาอ่ะ.. ข้าจะอยู่อ่านหนังสือ เตรียมเทสต์อาทิตย์หน้า เชิญพวกเองตามสบาย.. แต่ถ้ามีหญิงสวยๆ ขอเบอร์มาฝากด้วยล่ะกัน ฮ่าๆๆ” :laugh3:
“อะไรจะฟิตขนาดนั้นว่ะ สอบอาทิตย์หน้านู้นนะเว้ย ตามใจเอ็งล่ะกัน.. ว่าแต่แน่ใจรึว่าจะเอาเบอร์หญิงอ่ะ เอ็งไม่ได้อยากได้เบอร์ผู้ชายตี๋ๆตัวขาวๆหน้าตาน่ารักๆหรอกเหรอว่ะ กร๊ากกกกๆ!! ถ้าข้าเห็นข้าก็กล้าขอให้ได้นะเว้ยยย ไม่ต้องเกรงจายยย” :laugh:
“ไอ่..ไอ้กร๊วกกกกกกนี่ ดะ..เดี๋ยวถะ..”
“ตู้ดดดดดดดด----------” แล้วปลายสายก็อันตธารหายไป
.
.
.
.
ภายในห้องพักหลังเวทีคอนฯ
“อ้าว! น้ำเชี่ยวมาเร็วจังอีกชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด นี่พีมยังไม่มาเลย ตื่นเต้นเหรอ เอ๋..? หรือว่าไม่ได้นอนเนี่ยตาคล้ำมาเชียว เล่นเกมส์ดึกอีกแล้วใช่มั้ยเรา พี่บอกกี่ครั้งแล้วก่อนขึ้นคอนฯต้องนอนให้พอ เดี๋ยวโทรไปฟ้องแม่ซะเลยนี่ ไปๆ แต่งหน้า แต่งตัว” พี่ฝนยังคงเป็นแม่หมายเลขสองของน้ำเชี่ยวไม่เคยเปลี่ยน
แต่ทว่าในอารมณ์นี้น้ำเชี่ยวเองคงไม่มีแก่ใจที่จะลุกขึ้นมาต่อล้อต่อเถียงกับผู้จัดการสาวสุดเซี้ยวสักเท่าไหร่ เพราะหัวสมองตื้อๆ ของเด็กหนุ่มยังคงคิดซ้ำไปซ้ำมาถึงเรื่องที่ไมกี้โทรมาเล่าเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
...น้ำรักพี่พีม.. คำๆนี้มีความหมายกับพี่มั้ยครับ...
‘เฮ้ย.. น้ำเชี่ยว ว..วันนี้ เอ็งได้เจอได้คุยกับแฟนเอ็งมั่งมั้ยว่ะ’
‘ก็เจอตอนทำงานเมื่อกลางวันน่ะ หลังจากนั้นก็แยกย้ายกัน พอดีเค้ามีงานที่บ้านเห็นว่ามีญาติมา ทำไมว่ะดึกดื่นปาดนี้เอ็งจะอยากรู้อะไรเรื่องพี่พีมของข้าว่ะไอ้ไมค์’
‘...เหรอ .... อ..เอ่อ’
‘ทำไม.. มีอะไรว่ะไมค์? เอ็งกำลังจะบอกอะไร.. เกี่ยวกับพี่พีมเหรอ? มีอะไรว่ะ พูดมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้เหี้ยไมค์!!’
‘คะ..คือข้า..เรื่องที่ข้าจะบอกเอ็งข้าไม่ได้มีจุดประสงค์จะให้เอ็งไม่สบายใจนะเว้ย เอ่อ..ข้าเห็นพี่พีมมากับผู้หญิงคนนึงว่ะ ผมยาวๆตัวเล็กน่ารักๆหน่อย เอ่อ..ข้าจะไม่คิดมากและเอาเรื่องนี้มาบอกเองเลยนะเว้ย ถ้า.. ถ้าข้าไม่เห็นเค้าว่าโอบกันพยุงกันขึ้นรถไปขนาดนั้น แถมยังเป็นในผับตอนค่ำมืดดึกดื่นอีก.. เอ็งเป็นเพื่อนรักข้า ข้าไม่อยากให้เอ็งโดนหลอก หรือถลำลึกมากเกินไป เอ่อ..ข้าไม่ได้ให้เอ็งปักใจเชื่อ ยังไงสิ่งที่ข้าเห็นมันก็อาจเป็นอุบัติเหตุ เป็นเรื่องบังเอิญ หรือพี่เค้าอาจมีเหตุผลก็ได้ ข้าอยากให้เอ็งไปคุยไปเคลียร์กับเค้า ทำใจเย็นๆ อย่าเพิ่งไปโวยวายนะเว้ย ข้าหวังดีนะเพื่อน’ หนุ่มลูกครึ่งพูดไปก็ยิ่งเกิดความกังวลหนักขึ้นจนน้ำเสียงแหบ ติดๆขัดๆ หูอื้อ จนไม่ได้ยินแม้เสียงตัดสายไปอย่างดื้อๆจากเพื่อนซี้
..แม้ไมกี้จะรู้ว่าการเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นมากไปไม่ใช่เรื่องดี แต่เมื่อกลับมาคิดทบทวนอย่างที่สุดแล้ว ก็ยังดีกว่าต้องมานั่งทนเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองถูกใครบางคนหลอกให้ช้ำใจฟรีๆ โดยที่เขาเองก็มีโอกาสที่จะเตือนเพื่อนได้แต่กลับละเลย แล้วยิ่งคนๆนั้นเป็นพีม พีรานุ ที่ข่าววงในเขาก็ลือกันให้ทั่วว่า เคยหลอกและหักอกดีเจหนุ่มดาวรุ่งจนเกือบเสียผู้เสียคนมาแล้ว และยังไม่รวมพวกหนุ่มๆที่เข้ามารายล้อม แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครได้คบกับพีมแบบแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยสักคน
.. พี่พีม ทำไมต้องโกหก ไหนพี่บอกจะให้มันจบเร็วที่สุด แต่สิ่งที่พี่ทำกับสิ่งที่พี่พูดมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย หมายความว่ายังไง ทั้งเรื่องที่พี่บอกว่าจะอยู่บ้านกับพี่สาว แต่จริงๆแล้วพี่กับไปโผล่อยู่ที่ผับนั่น กับ..
..จะให้น้ำเชื่อใจพี่ได้ยังไง
..น้ำเชี่ยวรักพี่.. พี่ได้ท่องมันทุกวันมั้ย ..น้ำรักพี่..
.
.
.
(ครืดดดดๆ)
“ครับจี เป็นไงบ้าง สบายขึ้นหรือยัง”
'เพิ่งตื่นน่ะค่ะ สบายขึ้นแล้ว แต่ก็ยังมีไข้อยู่ ขอบคุณมากนะพีม ที่พาจีมาส่งบ้านเมื่อคืน แถมยังจัดการให้คนเอารถมาส่งให้อีก ขอบคุณจริงๆค่ะ'
“ไม่เป็นไร คุณพ่อคุณแม่คุณไม่อยู่ คิดซะว่าพีมเป็นพ่อคนที่สองแล้วกัน อย่าดื้อ แล้วก็กินข้าวเยอะๆกินยาแล้วนอนพักมากๆ เดี๋ยวคืนนี้พีมจะโทรไปเช็คกับป้าพิม อย่าให้พีมรู้นะว่าจีดื้อไม่กินยา พีมจะจับคุณมัดมือมัดขาพาไปหาหมอฉีดยาจริงๆด้วย”
'รู้แล้วๆ อะไรเนี่ยคิดว่าคุณพ่อคุณแม่ไปเยอรมันซักเดือนจะเป็นอิสระแล้วเชียว ยังมาเจอคนจอมสั่งอีก'
“พีมเป็นห่วงจีนะ ร่างกายของเรา เราต้องรักให้มากเท่ากับใจของเรานะครับจี.. เอ่อ พีมถึงที่แสดงคอนเสิรต์แล้ว แฟนคลับมาล้อมเต็มรถเลย ต้องแค่นี้ก่อนนะครับ พักผ่อนเยอะๆนะ บายครับ”
.
.
********************************************
To be con ตอนหน้าครับ
ไม่รู้ว่าที่พีมเลือกทำ(โกหก)อย่างนี้ เป็นเรื่องดีหรือร้ายกว่ากัน ..แต่มีใครเคยเป็นไหมครับ ที่บางเรื่องเราก็มองว่า มันไม่น่ามีอะไร ถ้าเราโกหกไปอาจจะดีกว่า ถ้าพูดออกไปแล้วต้องมานั่งทะเลาะกันยาวววว ผมเป็นบ่อยมากๆๆ และก็ทำได้ทั้งปิดได้แล้วเค้าไม่รู้ และเคยโดนจับได้จนเป็นเรื่องใหญ่ไปเลยก็มี อิอิ
แล้วเรื่องของพีมจะเป็นยังไงต่อ ??? ค่อยมาดูกันคับ :bye2:
B a l l o o n
-
:z13: จ๊ากกกก มาแว้วววว
ให้มันได้งี้สิ น้ำเชี่ยวรักช่างถ่ายรูปดีกว่า ท่าจะน่ารัก
-
ค้างงงงง อย่างแรงงงงงงง น้ำเชี่ยวของพี่น่าสงสารรรรร :o12:
-
ไม่เห็นต้องโกหกกันเลยนะค่ะพี่พีม บอกกันไปตรง ๆ แม้ว่าน้ำเชี่ยวจะมีโกรธมีเคืองบ้าง ก็คงพอที่จะเข้าใจและยอมรับได้นะค่ะ ดีกว่าที่พี่พีมโกหกแล้วให้น้ำเชี่ยวรู้เรื่องจากปากคนอื่นแบบนี้ มันเสียเซลฟ์ :o12: :o12:
-
พี่พีม...ทำไมทำกับน้ำเชี่ยวยังงี้อ่ะ
:sad2:
-
:beat: :beat: :beat: นี่แน่ะพี่พีม :a5: :a5: :a5: เดี๋ยวยุให้น้ำเชี่ยวกดเลย :z10: :z10: :z10:
-
ไม่เห็นจะต้องโกหกกันเลยนิพี่พีม
เรื่องแค่นี้เอง บอกความจริงไปยังไงเจ้ากบก็เข้าใจอยู่แล้ว
จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลขนาดนี้ สงสารลูกกบตาดำๆ
-
เฮ้ออออออออออออออ...เป็นเรื่องจนได้นะพี่พีม
ทำไมไม่พูดความจริงไปเลยนะ...ปิดบัง โกหกกันแบบนี้ถ้าเกิดรู้ขึ้นมา
คนที่จะเสียใจก็คงจะหนีไม่พ้นคนที่ถูกโกหกหรอก
เราอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก แต่อีกคนล่ะ...เค้าจะคิดแบบเราหรือเปล่า???
ดูอย่างน้ำเชี่ยวสิ...ยังแคร์ความรู้สึกของพี่พีมจนไม่รับงานเลย
แล้วอย่างนี้น้ำเชี่ยวจะทำยังไงล่ะเนี่ย...หวังว่าเรื่องคงไม่บานปลายหรอกนะ
ไรท์เตอร์อย่าบอกนะว่า เอ็มจะเข้ามาเป็นตัวแปรที่สำคัญอีกคนนึงอ่ะ
โอ้วววววววววววววว...เรื่องนี้มันคงจะไม่จบง่าย ๆ แน่ ๆ เลยอ่ะ
เอาเป็นว่าหันหน้ามาคุยกันดี ๆ ก็แล้วกันนะพี่พีม น้ำเชี่ยว
ไรท์เตอร์ฮะ...ทำเค้าค้างแบบสุด ๆ เลยนะ...อยากรู้แล้วอ่ะว่าน้ำเชี่ยวจะทำยังไง
ถึงแม้ว่าสิ่งที่พี่พีมทำจะบริสุทธิ์ใจก็ตาม แต่ก็ได้โกหกไปแล้วนี่นา
น้ำเชียวคงจะเสียความรู้สึกน่าดูเลย...เฮ้ออออออออ...จะสงสารใครดีล่ะเนี่ย -*-
-
ชิส์...
งอนอิพี่พีมแล่ว โกหก หลอกลวง
สงสารก็แต่น้องน้ำเยี่ยว... เอ้ย!..น้ำเชี่ยวนี่แหล่ะ
ไปหาน้องตากล้องก็ดีนะ ท่าทางจะน่ารักใช่เล่น อิอิ
-
ก็เข้าใจพีมอ่ะนะ. .. .. แต่ ทำไม ถึงไปเที่ยวเล่า. ... .
ไหนบอกทำงานๆ - -*
เด่วน้ำเชี่ยวก็ไปหาเอ็มหรอก .. ..
ง่าส์!! ... .. สงสารน้ำเชี่ยวอ่ะ :o12:
- -*
:เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์น๊า :3123:
-
:sad4: สงสารน้ำเชี่ยว พี่พีมไม่น่าโกหกเลย
บอกไปตรงๆน้ำเชี่ยวก็คงเข้าใจ
-
อีกแล้วอ่ะ เหตุการณ์เดิมๆ พี่พีมมักจะคิดเองว่าไม่น่าจะเป็นไร เลยเลือกที่จะโกหกน้ำดีกว่า จริงๆอ่ะถ้าบอกตรงๆให้น้ำโวยวายซักพักแล้วอธิบายเหตุผลให้ฟังก็คงไม่เกิดปัญหาแบบนี้หรอก..เฮ้อ..สงสารน้ำจัง...
มาต่อไวๆนะไรท์เตอร์...มันค้างงงง :z3:
-
:เฮ้อ:รอลุ้นกันต่อไป
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ค้างๆๆๆ...มาต่อด่วนค่า :serius2:
-
พี่พีมมมมม โกหกน้ำเชี่ยวเพื่อจะได้ไม่ต้องมาทะเลาะ แต่ว่า
ไม่คิดบ้างหรอออ
ว่าถ้าน้ำเชี่ยวรู้จะเป็นยังไง
รีบๆไปง้อไอ้กบเลยพี่พิมมมมมมมม
-
ขัดใจมาก นายพีม :m16:
ไม่ชัดเจนซะที โกหกซ้ำซาก
น้ำเชี่ยวกลับคิดถึงพีมก่อนเสมอ
-
:z6: อ้ายยยย อิพี่พีม ทำไมทำกับน้ำอย่างเน้้ๆๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านเครียดดดดดดด...:a5:
ปล.งงอ่ะ ก่อนหน้านี้ พีมเคยโกหกอะไรน้ำเชี่ยวเหรอ (หรือว่าเราอ่านข้ามบางตอนไปง่ะ)
-
:serius2:
วุ่นวายขึ้นมาอีกแล้วอ่า
-
สงสารน้ำเชี่ยว
ยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วยยยย
T^T
-
สงสารน้ำเชี่ยวอ่ะ :o12:
-
มะ มะ ไม่ จริง
เพิ่งจะดีกันแท้ๆ
พี่พีมแก้ไขสถานการณ์ด่วน!!!!!
-
" ไอ้ตี๋ขี้หงุดหงิดหน้ายุ่งๆ "
เป็นคำนิยามตรงตัวม๊ากกกก สำหรับพี่พีมสุดเท่ของนู๋ อิอิ
+ พี่บอลจ้า มาต่อไวๆ น๊า
-
พี่พีมนะพี่พีม
คราวหน้าอ่ะ บอกความจริงไปดีกว่านะ
น้องจะได้ไม่คิดมาก โป้งพี่พีม ชิส์
-
เอาละเหวย เพิ่งจะเข้าที่เข้าทาง
ให้มันได้หยั่งงี้สิน่า....
เรื่องเล็กๆของพี่พีม ก็เป็นเรื่องที่
คนถูกปิด เห็นเป็นเรื่องใหญ่เสมอละคับ
เอาใจช่วยนะ น้ำเชี่ยว สู้ๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาดัน :a14:
-
ว้ายยยยๆๆๆ พี่พีม โกหก
น้องน้ำเชี่ยว เสียใจ โฮๆๆๆๆ :monkeysad:
-
พี่พีมอ่า บอกความจริงน้ำเชี่ยวไปเหอะ
-
:sad4:
:sad4:
:sad4:
ค้างอย่างแรง
-
บางครั้งการโกหกก้อเป็นการหลีกเลี่ยงการทะเลาะกันแบบไร้สาระ แต่ถ้าโกหกแล้วโดนจับได้ แล้วจะทำไงดีอะพี่พีม ตอนนี้น้ำเชี่ยวคิดอะไรไปถึงไหนแล้ว
เคลียร์ด่วนนะคะ :z6:
-
:really2:
ใครเปนอะไรยังไงกันเเน่เนี้ย....
:really2:
มึน
-
หงุดหงิดอ่ะ แต่ละคน เฮ้อ!!!! :z3:
-
ตกลงว่าน้ำเชี่ยวรับจริงๆแล้วใช่มั๊ย??
พี่พีมนะพี่พีมคราวนี้น้ำเชี่ยวงอนยาวแน่เลยอ่ะ
แล้วเอ็มนี้มีลุ้นไรป่าวเนี่ย??
-
ขอให้ความหวังดีของพีมส่งไปถึงใจน้ำเชี่ยวละกันนะ
งานนี้ท่าทางจะเคลียร์กันยาว
-
ถ้าโกหกแล้วทำให้เราสบายใจ..ทำเลย
ทำให้ถึงที่สุด..
-
งานนี้มีทะเลาะแน่เลย
ฟันธง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาดันๆๆๆ อยากอ่านต่อตอน...แล้วพี่บอลลลลลลลลลลลลล ^^
-
เจอมาหลายรายและ โกหกเพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจเนี่ย
สุดท้ายก็เจ็บปางตายทั้งคู่
ปากหนอปากคน
.
.
.
.
.
.
เชียร์ไอ้กบไปคบตากล้องหน้าหวานดีกว่า
คนธรรมดาๆที่ไม่ต้องมามัวแคร์สื่อ 55555++ :laugh3:
-
มาอ่านตอนใหม่
และขอเป้นกำลังใจให้นะ
-
ขอตอนใหม่ ๆ ๆ
อยากอ่านๆ
มาไว ๆ นะครับ
แต่อ่านแล้วอ่ะรู้สึกว่าเป็นความรักที่ไม่ค่อยสมดุลอ่ะ
น้ำเชี่ยวเป็นคนที่ให้ฝ่ายเดียวยอมพีมทุกอย่าง
แต่การกระทำของพีมอ่ะมันไม่มีคำบอกรักหรืออะไรที่เป็นหลักประกันให้กับน้องเลย
อะไรที่มันค้างคาอยู่ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
และสิ่งเหล่านี้แหละที่จะตามมาเป็นปัญหาต่าง ๆ อีกมากมาย
แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจในสิ่งที่ตนเองทำทีหลัง
เฮ้อ!!!!
-
เข้ามาเป็นแฟนคลับ พีม กับ น้ำเชี่ยวด้วยคน
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
คิดแบบนี้แหละ คิดว่าเรื่องเล้กๆ โกหกไปซะก็จบ เสร็จทุกราย
-
โฮ สังหรณ์เริ่มมาน้ำตาเริ่มตก ทำไมพี่พีมไม่บอกน้ำเชี่ยวไปตรงๆ
เมื่อมีเรื่องปิดบังกันแล้ว ร้อยทั้งร้อยมีเรื่องเศร้าตามมาอีกแหงเลย ....เง้อ
-
มารอตอนนต่อไป
ด้วยใจจดจ่อ
-
มารอตอนนต่อไป
ด้วยใจจดจ่อ
รักนะครับ
สู้ ๆ ๆ เป็นกำลงใจให้เสมอนะครับ
-
Chapter 20
“น้ำ.. เป็นอะไรน่ะ วันนี้ดูไม่มีสมาธิเลย ร้องเพลงผิดเนื้อด้วย เมื่อวานซ้อมก็ไม่มีปัญหาหนิ เป็นอะไรหืม? หน้าซีดๆด้วยนะ ไม่สบายรึเปล่า” เมื่อกลับเข้าห้องพักหลังจบคอนเสิรต์ พีมก็รีบถามน้ำเชี่ยวถึงอาการที่ดูเนือยๆไป
“ไม่เป็นอะไรหรอก คงจะนอนไม่พอมั้ง..หึ แล้วพี่ล่ะเมื่อคืนนอนเต็มที่เลยสิ ถึงได้มีแรงเหลือเฟือขนาดนี้” ใบหน้าคมเข้าที่เก็บเอาความอึดอัดไว้เงยขึ้น ดวงตาโตคู่หวานที่วันนี้ดูหมองเศร้าไปถนัด ได้แต่เพ่งจับจ้องไปที่แววตาใสๆ ของคู่สนทนาราวกับต้องการไถ่ถามอะไรบางอย่าง
“อืม ก็นอนเต็มที่สิ ไม่มีเจ้าตัวแสบคอยโทรมากวนด้วย” หากแต่พีมนั้นกลับไม่ได้นึกเอะใจอะไรถึงคำถามแกมประชดนั่น จึงตอบยียวนกลับไป โดยหารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นช่างเชือดเฉือนใจคนฟังยิ่งนัก
“น้องพีม..มีดอกไม้มาส่งค๊า ช่อพิเศษจากแฟนคลับที่ชื่อ..... จีจี้” และก็เหมือนกับผีซ้ำด้ามพลอยเข้าไปอีกสำหรับน้ำเชี่ยว เมื่ออยู่ๆเจ๊ไก่ช่างแต่งหน้าขาเม้าท์ ดันรับอาสาจากทีมงานถือเอาดอกไม้ช่องามมาให้พีมถึงในห้อง แล้วยังไม่วายปากดี ส่งต่อข้อความจากการ์ดใบเล็กซะลั่นห้อง ทำเอาร็อคเกอร์หนุ่มแทบทนไม่ไหว นึกอยากจะระเบิดอารมณ์ออกมาซะเดี๋ยวนั้นถ้าไม่มีพี่ๆทีมงานเวียนเข้าออกกันอยู่
“ไปเถอะพี่! กลับกัน ผมเหนื่อย” น้ำเสียงตึงบอกส่งๆออกไป เด็กหนุ่มพยามอย่างที่สุดให้ตัวเองคิดในแง่ดีให้เข้าไว้ ..บางทีพี่พีมอาจมีความจำเป็นอะไรบางอย่าง น้ำจะทน จะไม่ถามพี่ให้วุ่นวาย จะรอจนพี่อยากจะบอกกับน้ำเอง คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องมีความเชื่อใจ ไว้ใจให้กัน น้ำจะทำอย่างนั้น เพราะน้ำเป็นคนสำคัญที่สุดของพี่ น้ำเชื่ออย่างนั้น น้ำท่องมันทุกวันอย่างที่พี่เคยบอก
..ดึกเต็มทีกว่าทั้งสองจะล่ำลาทีมงานและแขกบรรดาแฟนๆเสร็จ กระทั่งเกือบล่วงเข้าวันใหม่ บนลานจอดรถของห้างดัง รถทุกคันหายไปหมดแทบจะไม่เหลือ อากาศเย็นลงเพราะลมพัดผ่าน เงียบจนได้ยินแม้กระทั่งฝีเท้าของสองร่างที่เก้าย่างมาตามๆกัน
--- ครืดดดดๆ ---
[ สายเรียกเข้า จีจี้(ที่บ้าน) ]
...เมื่อเห็นสายเรียกเข้าจากบ้านของจีจี้ พีมก็ชะงักไปเหมือนว่ากลัวอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มลังเลอยู่พักหนึ่งว่าจะกดรับดีหรือไม่ แต่ทว่ากลับไม่มีท่าที่เจ้าเครื่องสื่อสารสุดหรูจะหยุดสั่นลงได้เลย
“แป็บนึงนะน้ำเชี่ยว” สุดท้ายพีมจึงต้องปลีกตัวออกจากอีกคนที่เดินตามมาอย่างช่วยไม่ได้
"ครับป้าพิม"
'....'
“ครับ เดี๋ยวพีมรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” จะเอายังไงดี.. พีมมีเวลาครุ่นคิดไม่นานว่าจะบอกกับน้ำเชี่ยวอย่างไร ตอนนี้จีจี้ไข้ขึ้นหนักมากๆซะด้วย พ่อกับแม่เธอก็ไม่อยู่
“น้ำ.. คือ พี่ขอโทษด้วยนะ วันนี้น้ำเชี่ยวคงต้องกลับคอนโดไปก่อน พอดีพี่มีเรื่องด่วนน่ะ”
“....” หึ..
"เอ่อ.. ธุระสำคัญน่ะ"
"..." เมื่อคืนยังเสพสุขกันไม่พออีกเหรอไง
“เดี๋ยวพี่ไปส่งน้ำที่คอนโดก่อน..” ยิ่งเห็นท่าทีและแววตาร้อนรนจากคนตรงหน้า ก็ทำเอาบางอย่างในสมองของเด็กหนุ่มขาดผึ่ง
“เรื่องด่วนเกี่ยวกับเจ้าของดอกไม้ช่อนี้ล่ะสิ” ยิ่งเห็นท่าทีและแววตาร้อนรนจากคนตรงหน้า ก็ทำเอาบางอย่างในสมองของเด็กหนุ่มขาดผึ่ง ..น้ำเชี่ยวเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แววตาหวานๆแทบไม่เหลือเค้าเดิม มีแต่ประกายตาที่ดุดันเชือดเฉือน ขณะที่มือหนาก็เอื้อมไปแย่งเอาดอกไม้ช่อโตในอ้อมแขนของพีมมา
“คือ..จีจี้เค้า มะ..” แทบไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูดจบประโยค เพราะอย่างไรใจความสำคัญของข้อความนั้นก็คือ
ผิดสัญญา..
“ทำไม!! เค้าทำไมห๊ะ!! รึเค้าอยากให้พี่รีบแล่นไปหา จะได้อยู่อ้อนออเซาะ พอดรักกันทั้งคืนอีกห๊ะ!!!”
ในที่สุดน้ำเชี่ยวก็ระเบิดอารมณ์ที่เก็บมาตลอดวันด้วยการตวาดลั่นใส่คนตรงหน้า พร้อมกับยื้อขว้างดอกไม้ช่องามลงกับพื้นแล้วตามบดขยี้มันด้วยสองเท้าจนไม่เหลือซากอย่างไม่แยแสคนร่างเล็กที่ยืนตลึงอยู่
"น้ำ.."
“น้ำ! นายเป็นอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะน้ำ!!” ไม่ใช่เพราะโกรธกับสิ่งที่เห็น แต่ทนไม่ได้กับความไม่มีเหตุผลของคนตรงหน้า แล้วยังกิริยาห่ามๆที่อีกฝ่ายทำต่อหน้าเขานั่นอีก
“น้ำ! จะบ้าเหรอ พี่บอกให้หยุดไงเล่า น้ำ!” ดูท่าว่าเจ้าเด็กแสนซื่อที่กลายร่างเป็นปีศาจร้ายจะไม่หยุดอาละวาดเอาง่ายๆ แม้ว่าเขาจะพยามเข้าไปห้ามสักเท่าไหร่
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังยื้อยุดกันอยู่นั้น ด้วยความที่น้ำเชี่ยวจ้องแต่จะลงความโกรธแค้นทุกอย่างลงกับดอกไม้ของคนเจ้าปัญหา ทำให้ไม่ทันยั้งตัวให้มั่นจึงถูกแรงฉุดยื้อจากพีม จนล้มขมำ ข้อศอกกระแทกไปกับซีเมนต์หยาบ ---พลั่ก!!!---
และด้วยสติยั้งคิดที่มีเหลืออยู่น้อยนิดทำให้เด็กหนุ่มเข้าใจว่า ถูกอีกฝ่ายจงใจผลักให้ล้มเพราะอารมณ์โกรธที่เขาไปทำกับของขวัญชิ้นสำคัญ
“น้ำ เลิกบ้าสักที!!”
เด็กหนุ่มเลือดร้อนพยุงตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก และยิ่งเพิ่มโทสะระคนกับความน้อยเนื้อต่ำใจเข้าไปอีก เมื่อพบว่าแขนของตัวเองถูกครูดจนเป็นรอยยาวกระทั่งมีเลือดสดๆไหลเป็นทาง น้ำเชี่ยวได้แต่สบถในลำคอ แล้วเหลือบขึ้นมองอีกคนที่ยืนโกรธจัดจนตัวสั่น แขนและมือเรียวคู่นั้นที่เขาชอบจับเล่น มือที่เคยลูบมาบนใบหน้าเขาอย่าแผ่วเบา บัดนี้กูกกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงโกรธจัด และภาพของพีมตอนนี้กลับยิ่งทำให้น้ำเชี่ยวบันดาลโทสะหนักขึ้นไปอีก
“หึ..บ้างั้นเหรอ ทำไม!! หวงมันมานักรึไง อีแค่ดอกไม้ช่อเดียว!!” อารมณ์เก็บกดที่ถูกสั่งสมมาข้ามวันข้ามคืนของน้ำเชี่ยวดูท่าจะไม่มีวันสงบลงง่ายๆ รู้สึกอยากจะตอบโต้กับที่สิ่งที่ตัวเองได้รับมา ยิ่งคนตรงหน้าแสดงสีหน้าและท่าทางว่าโกรธตนออกมามากแค่ไหน เขาก็ยิ่งอยากจะตอบโต้ไปให้หนักกว่าอีกหลายสิบเท่า
..หึ พี่โกรธ โกรธมากนักใช่มั้ย..
“ เออ! นี่ไง!! ---เพี้ยะ!!!--- ”
---ปึง!--- มือหนาของน้ำเชี่ยวฟาดตอบไปที่ใบหน้าของอีกคนจนเซถลาไปอัดกับรถเข้าโครมใหญ่
“เออ!! บ้าก็บ้าว่ะ แต่อย่าคิดว่าพี่จะมาทำอะไรกับน้ำได้ฝ่ายเดียวนะ!”
.. รักมากก็โกรธมาก
“จะไปหายัยนั่นเหรอ อย่าหวังเลย!! พี่ต้องอยู่นี่ ตรงนี้ น้ำไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้น!!” อยากจะหยุดการกระทำตามอารมณ์ของตัวเองแต่ดูเหมือนจะยากยิ่งนัก จนกว่าคนตรงหน้าคนนี้จะกลับมามีสายตาอ่อนโยนให้เขาเหมือนก่อน
“บ้า!! นายมันบ้า!! พี่ก็ไม่ใช่ของๆใคร นายไม่มีทางจะ อ่ะ..!!!” แรงโมโหและน้ำเสียงตวาดกร้าวที่อีกฝายตอบกลับมา ราวกับเกลียวคลื่นที่ถูกผืนดินใตน้ำซัดให้ผุดขึ้นสูงกว่าเดิม ..น้ำเชี่ยวผลักพีมจนหลังนาบติดไปกับรถ ฝ่ามือหนาพุ่งเข้ากดไปบนลำคอระหงของอีกคน จนใบหน้าที่เคยขาวใสขึ้นสีแดงกล่ำมีเส้นเลือดผุดขึ้นตามขมับยาวไปถึงดวงตา เด็กหนุ่มระงับอารมณ์และสติของตัวเองไม่ได้ ทุ่มเรี่ยวแรงและโทสะสำนึกทั้งหมดใส่ร่างของอีกฝ่ายจนสองขาของลอยไม่ติดพื้น
..พีมดิ้นทุรนทุรายอย่างไรก็ยังไม่มีทีท่าว่ามือหนาคู่นี้จะคลายลง เห็นแต่ดวงตาคู่โตที่เบิกโพลง น่ากลัวและดุดัน อารมณ์โกรธจัด สีหน้าแดงกล่ำ กับกำลังข้อมือมหาศาล บวกกับลมหายใจติดๆขัดๆของเขาทำให้ไม่อาจฝืนสู้เด็กหนุ่มอีกต่อไปได้
“ปะ ปล่อยยย อะ.. พี่ หะ..หายใจ มะ..ไม่ อะ ออก” สองมือเรียวได้แต่ปัดป่ายไปที่ลำแขนแกร่ง รู้สึกราวกับจะจนหมดลม เรี่ยวแรงหายไปจนหมดสิ้น
"ป..ปล่อยยย อะ.."
..กระทั่งร่างที่ดิ้นขลุกขลักในตอนแรก อยู่ๆก็สงบ อ่อนแรงลง สองตาเรียวปิดแต่ไม่สนิท น้ำใสไหลนองแก้ม ภาพตรงหน้า ทำให้น้ำเชี่ยวถึงกับชะงักงัน ด้วยสิ่งที่ทำอาจจะกำลังปริดชีวิตคนที่เขารักหรือเปล่า
เรี่ยวแรงมหาศาลของเขามันมาได้ยังไง? เขาทำอะไรลงไป??
“ฮะ..ฮาๆๆๆ..แค่กๆๆ” เด็กหนุ่มก้มมองคนที่ทรุดตัวลงไปกองกับพื้น มือเรียวข้างหนึ่งคลำอยู่ที่ลำคอแดงช้ำจนเป็นปื้นยาว
..พี่ พี่พีม น้ำ น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำไม่ตั้งใจ
“พ..พี่ ต้องไป พี่..ขอร้อง”
...ไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง นาทีอย่างนี้ แม้กำลังจะตายยังจะนึกถึงยัยนั่นอยู่อีกงั้นเหรอ แล้วน้ำล่ะ ไอ้คนเลวๆ คนนี้มันเคยมีความหมายสำหรับพี่บ้างมั้ย
..คำว่าน้ำรักพี่ มันมีความหมายในใจพี่บ้างมั้ย
“ฮึก.. ขนาดนี้แล้ว ขนาดนี้แล้ว.. พี่ยังจะ..” เวลาอย่างนี้พี่ยังจะเลือกที่จะไป โดยปล่อยทิ้งน้ำไว้
น้ำมีค่ากับพี่แค่ไหนกัน? ..เด็กหนุ่มเก็บคำพูดคำถามนั้นไว้กับใจ ด้วยรู้สึกสมเพชตัวเองที่สุด ที่ตลอดเวลาก็เป็นฝ่ายตามตื้อ พูดๆแต่ว่ารัก รัก แม้กระทั่งตัวเองยังหน้าด้าน ร่านเอาไปเสนอเค้าถึงบ้าน น่ากลัวว่าถ้าเขาเป็นผู้หญิงก็คงไม่พ้นเป็นพวกอีตัวชั้นต่ำ ที่ไม่รู้จักเจียมตัวเองเสียบ้าง ก็ถูกแล้วที่จะได้รับผลตอบแทนมาอย่างนี้ใช่มั้ย?
“ถ้าพี่ไป เราก็จบกัน.. เลือกเอา” ประโยคสุดท้ายที่เอ่ยออกไป เด็กหนุ่มกลั้นใจฝืนบังคับน้ำตาอย่างที่สุด ที่จะไม่แสดงความเสียใจออกมา แม้ว่าร่างกายจะทรยศเขาอยู่ก็ตาม
.
.
.
สองขาก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความรู้สึกของคนอกหัก คนโดนทิ้งมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ทั้งเจ็บ จุก อึดอัดตรงหน้าอกเหมือนกำลังจะขาดใจ แต่กลับไม่ตายซักที หยดน้ำใสๆที่กำลังไหลอาบแก้มเหมือนไม่มีวันเหือดจาง ..จะรีดเอาจนน้ำหมดตัวไปเลยหรือไง ในสมองว่างเปล่าของน้ำเชี่ยวตอนนี้มีแต่ประโยคเดิมๆ ที่เล่นวนซ้ำไปซ้ำมา
‘ไม่!! น้ำจะถามพี่ครั้งสุดท้าย พี่จะไปให้ได้ใช่มั้ย’
‘พี่ ต้อง ไป’
‘งั้นเราก็จบกันตรงนี้ วันนี้.... ฮึกๆ..นี่เหรอสิ่งที่พี่ให้กับน้ำ คำว่าน้ำรักพี่ ไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย ที่ผ่านมาน้ำมันก็เป็นแค่ควายตัวนึงอย่างนั้นใช่มั้ย ไปเลย! ไป!”
‘น้ำเกลียดพี่! ไอ้คนไม่มีหัวใจ! ไอ้คนหลอกหลวง! ไป ไปเลย!! จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย!!!’
“ฮึก..พี่ไม่เคยท่องมันเลยใช่มั้ย คำว่า..น้ำรักพี่.. ไม่เลยใช่มั้ย ใช่มั้ย!”
“ใช่มั้ย....ไอ้คนเลว!!!!!!! .....ไอ้คนไม่มีหัวใจ!!!!!!!!” ร่างไร้สติราวกับคนบ้า แผดเสียงตะโกนกร้าวขึ้นไปบนฟ้า ดังก้องกังวานแข่งกับเสียงรถราบนท้องถนน เดินปัดป่ายไปตามไหล่ทาง หน้าตามอมแมมเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
.
.
.
“คุณหมอครับ เธอไปยังไงบ้างครับ” พีมมองไปยังสาวร่างเล็กใบหน้าขาวสูบซีดที่นอนหลับสนิทบนเตียงคนไข้
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ เดี๋ยวไข้คงเริ่มลดแล้วล่ะ เธอพักผ่อนน้อยและคงจะทานอาหารไม่ค่อยเป็นเวลา พอช่วงไหนที่ร่างกายมีภูมิต้านทานต่ำ โรคมันก็แทรกซ้อนง่ายครับ แก้ไม่ยากหรอก พักผ่อนออกกำลังกายมากๆทานอาหารครบสามมื้อแค่นั้นเองครับ”
“ครับๆ แล้วจะกลับบ้านได้วันไหนครับ”
“นอนพักซักวันสองวันก็กลับได้แล้วครับ”
“ขอบคุณครับ คุณหมอ”
.
.
‘ถ้าพี่ไป เราก็จบกัน.. เลือกเอา’
‘เค้าไม่สบาย น้ำเชี่ยว..ให้พี่ไปเถอะนะ เค้ากำลังรอพี่อยู่’
‘ถ้าพี่ไป เราก็จบกัน!!!’
‘ทำไม น้ำ ทำไมต้องให้พี่เลือก .. มันไม่มีอะไร .. ไปรอพี่ที่คอนโดก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง นะน้ำเชี่ยว’
‘.. กับเค้าพี่ต้องไปให้ได้ แล้วกับน้ำล่ะ พี่โกหก พี่ผิดสัญญา ทำไม!’
‘ก็เพราะน้ำเป็นอย่างนี้ซิ! จะให้พี่บอกยังไง’
‘ไม่!! พี่สัญญากับน้ำแล้ว วันนี้เราต้องอยู่ด้วยกัน’
‘น้ำเชี่ยว!!’
‘ตอนนี้.. น้ำก็ไม่สบายเหมือนกัน มันเจ็บ ตรงนี้ ข้างในหัวใจ ตรงนี้ มันต้องการพี่.. น้ำเชี่ยวก็ต้องการพี่..เหมือนกัน น้ำเองก็เจ็บเหมือนกัน ฮึก.’
‘พี่ขอโทษนะน้ำ พี่จำเป็นต้องไป’
‘หมายความว่าพี่จะเลิกใช่มั้ย’
‘น้ำเชี่ยว!อย่าบังคับพี่ กลับไปรอพี่ที่คอนโดก่อน นะน้ำ’
‘ไม่!! น้ำจะถามพี่ครั้งสุดท้าย พี่จะไปให้ได้ใช่มั้ย’
‘พี่ ต้อง ไป’
‘งั้นเราก็จบกันตรงนี้ วันนี้.... ฮึกๆ..นี่เหรอสิ่งที่พี่ให้กับน้ำ คำว่าน้ำรักพี่ ไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย ที่ผ่านมาน้ำมันก็เป็นแค่ควายตัวนึงอย่างนั้นใช่มั้ย ไปเลย! ไป!”
‘น้ำเกลียดพี่! ไอ้คนไม่มีหัวใจ! ไอ้คนหลอกหลวง! ไป ไปเลย!! จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย!!!’
.
.
.
.
แสงแดดอ่อนยามเช้ากับสายลมเบาๆที่พัดผ่าน ร่างโปร่งนั่งทอดสายตามองลอดไปตามช่องของระเบียง เปลือกตาบางค่อยๆปิดคลุมดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยแววหมอง เศร้า และความบอบช้ำจากคราบน้ำอุ่นๆ หวังว่าสายลมบางเบาที่กำลังพัดมากระทบ อาจทำให้จิตใจที่กำลังถูกอัดแน่น หนักอึ้ง ได้ผ่อนคลายลงได้บ้าง .. มาอยู่ที่คอนโดหลังนี้เป็นปีๆ แทบไม่เคยสังเกตุสิ่งรอบๆข้าง กิจกรรมมากมายของผู้คนยามเช้า นักเรียนขึ้นรถโรงเรียน สามีภรรยาไปทำงานด้วยรถคันเดียวกัน รถคันแล้วคันเล่าที่ทยอยออกไปจากลานจอดจนเหลือแต่เพียงพื้นที่ว่าง
“ฮัลโหล พี่ฝนครับ น้ำเองครับ.. วันนี้น้ำไม่ค่อยสบาย คงไม่เข้าออฟฟิศนะครับ อยากนอนพักสักหน่อย”
“...”
“ครับ ทานแล้วครับ”
“...”
“ครับ ฝากบอกพี่ยีนส์ด้วยนะครับ”
“...”
“อ้อ..พี่ฝน คือเรื่องงานถ่ายนิตยสารฉบับนั้น น้ำคิดดูแล้ว น้ำตกลงถ่ายก็ได้ครับ”
“....”
“ครับได้ครับ.. บายครับ”
.
.
************************
To b con ครับ
o1
B a l l o o n
-
เห็นหัวเรื่องเปลี่ยนเลยรีบมาอ่านก่อนค่ะ :L2:
:sad4: สงสารน้ำเชี่ยว
-
สงสารน้ำเชี่ยวอะ...
พี่พีมก็น่าจะอธิบายให้น้องฟังตั้งแต่แรกๆ แล้วอะ...
อ่านตอนนี้แล้ว :monkeysad: เศร้าอะค่ะ...อย่าเลิกกันเลยนะ
พี่พีม มาง้อน้องหน่อยนะ...
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ เลยค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว อะค่ะ
-
ท่าทางจะยุ่งเหยิงซะแล้วงานนี้
เพราะการโกหกที่หวังดีไม่อยากให้คิดมากนี่ละ
ทำคนที่ไม่อยากให้คิดมาก ต้องมาเจ็บปวดกับการที่ต้องรู้ว่าโดนหลอก
แล้วมันก็เลยเป็ยสาเหตุของการไม่รับฟังเหตุผล
ไม่ว่าจะเหตุผลดี หรือสำคัญแค่ไหนก็ตาม
มันจะกลายเป็นเหตุผลที่ไม่สามารถยอมรับได้นั่นเอง
-
ทำไมพีมถึงไม่ชัดเจนสักทีอ่ะ ก็เข้าใจว่ารู้สึกผิดกับจีจี้แต่ตอนนี้คบกับน้ำเชี่ยวไม่ใช่หรอ เห้อแย่จริง -*- :เฮ้อ:
-
กลุ้ม
สงสารน้ำเชี่ยว
เบื่อพีมมาก
-
:m15: :m15:
ทำไมพี่ภีมไม่เลือกน้ำเชี่ยววววว
:z6: :z6:
อ๊ากกกกก ขย่ำคออย่างงั้นแหละดีแล้วน้ำเชี่ยว
สมควรแล้ว T^T
-
:o12: :o12:
พี่พีมมมม
มาเคลียร์ด่วนอะ ชัดแจนในตัวเองบ้างนะพี่
น้ำก้ไม่สบายยย เห็นม้ายยยย
น้ำำำๆๆๆ จายเย็นน้า
อน่าโมโหๆๆๆๆๆ
เครียดเลยยย
-
อีนังจีจี้...แกจะอะไรกันนักหนาเนี่ย เมื่อวานแรดลากพี่พีมไปออกงาน วันนี้กระแดะมาไข้ขึ้นไม่สบายจะเป็นจะตาย แม่บ้านก็มีทำไมไม่ให้เรียกรถพยาบาลมารับถึงที่บ้าน ทีออเซาะฉอเลาะหล่ะเก่งนักนะแก :angry2: ไอ้พี่พีมก็อีกคน เสนอหน้าไปจัดการเรื่องนังนี่อยู่นั่นแหล่ะ ถึงจะห่วงอดีตคนรักมันก็ต้องมีลิมิตนะค่ะ เพราะพี่พีมกับนังจีจี้ยังไม่ยอมจบความสัมพันธ์ให้มันชัดเจนไงล่ะค่ะ น้ำเชี่ยวถึงมั่นใจในตัวพี่ไม่ได้เต็ม 100 ซะที :เฮ้อ:
น้ำเชี่ยวน่าสงสาร ทุ่มไปเต็ม 100 แต่ที่ได้รับกลับมา..... :m15:
-
อ่านแล้วพูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ...เข้าใจทั้งน้ำเชี่ยวและพี่พีมเลยนะ
แต่ขัดใจพี่พีมอ่ะ...ทำไมไม่อธิบายอะไรให้น้องฟังหล่ะ...ปล่อยไว้แบบนี้สุดท้ายเลยบานปลายจนได้
แล้วแบบนี้จะปรับความเข้าใจกันยังไงล่ะเนี่ย...ฝ่ายหนึ่งก็ต้องการคำอธิบาย อีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่ยอมพูํด
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที ไม่อยากจะโทษว่าใครผิดหรอกนะ...แบบว่าน้ำน่าจะฟังพี่พีมบ้าง
ส่วนพี่พีมก็ทำไมไม่พาน้ำเชี่ยวไปด้วยกันเลยล่ะ...จะได้ไปเห็นด้วยตาตัวเองเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
น้องจะได้ไม่เข้าใจผิด และคิดไปเองแบบนี้ เข้าใจเจตนาพี่พีมนะ แต่สิ่งที่แสดงออกมันผิดอ่ะ
เฮ้อออออออออออ...อ่านแล้วเศร้า สงสารน้ำเชี่ยวมาก ๆ เลยอ่ะ...แล้วนี่ยังจะประชดประชันพี่พีมอีกต่างหาก
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...อ่าน ๆ มาแล้วไม่อยากให้ถึงคำว่า "TBC" เลย ให้ตายเถอะ - -"
เป็นกำลังใจให้นะฮะ...^^'
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่พีม ไม่ชัดเจนเลย ไม่ชอบผู้ชายโลเลแบบนี้
สงสารน้องน้ำเชี่ยวมากกกกกกก ฮือๆๆๆๆๆ
-
พีมรู้รึเปล่าว่าแฟนเก่าตัวเองเคยทำเรื่องเลวๆไว้ขนาดไหนอะ ยายจีจี้ก็แอ๊บแบ๊วเป็นคนดีต่อหน้าพีมเสียจริงๆ ไม่รู้ว่าถ้ารู้เรื่องน้ำแล้วจะมาวีนใส่แรงๆ เหมือนที่ทำกับคนเก่าของพีมรึเปล่า
-
:monkeysad:
สงสารน้ำเชี่ยว...พีมทำไมทำแบบนี้
-
:เฮ้อ:ทำไมมันเป็นแบบนี้อ่ะ
-
:impress3:
-
เกลียดไอ่ภีม
น้ำไปหาใหม่เลย แก้ขัดก่อน จะได้รู้ประสบการณ์การรุก
ฮ่าๆๆ
-
:m32: :m22:
แอบย่องๆ เข้ามาดูFeedback
โฮะๆๆ.. :m17: ...พี่พีมของผมโดนถล่มเละเยยยย ฮี่ๆๆๆๆ
:m8: ขอโต๊ดดดดค้าบบบบบบ
.
.
.
o8
เดี๋ยวผมจะกลับไปจัดการเจ้าคนโลเลให้ บัดเดี๋ยวนี้แหละคับๆๆๆๆๆๆ
กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ... ((จะเอาให้น่วม คา เตียง เรยยยย)) :oo1:
-
พี่พีมใจร้าย ทิ้งน้ำเชี่ยวไปทั้งๆที่น้องเสียใจจะตายแล้ว :fire:ทำไมไม่พาน้ำเชี่ยวไปดูจีจี้ด้วยกัน ปล่อยน้องไว้แบบนี้ พี่พีมใจร้ายที่สุด :o12:โฮ
-
มันจะต้องจบแบบนี้เหรอ...ม่ายยยยยย :z3:
พี่พีมต้องง้อมากหน่อยล่ะงานนี้ พยายามอธิบายให้น้ำเชี่ยวเข้าใจ น้ำเชี่ยวก็ใจเย็นลงมานิดนึงก่อนเน้ออ
เนียแหล่ะน๊า..การคิดแทนคนอื่น
รออ่านต่อจ้า
-
พี่พีมไม่เคลียร์ ส่วนน้ำเชี่ยวไม่มีเหตุผล
ผิดด้วยกันทั้งคู่แหละ ฉะนั้น กลับมาเคลียร์กันด่วนนนน
คนอ่านอึดอัด :m15:
-
หายไปซะนาน นึกว่าไม่มาต่อซะแล้ว ขอบคุณมากครับ
-
สงสารน้ำ แต่ก็เข้าใจพีม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
พีมมาเคลียร์กับน้ำเร็วๆนะ
-
ชัดเจนหน่อยจิ คุณพี่พีม
น้องน้ำเชียวเขาน่าสงสารนะนั่น (คิดมากซะ)
ก็ อ่ะนะ ความรัก มันก็เป็นงี้ (555 เหมือนปลงงัยไม่รู้)
-
เข้าใจพีมนะ ว่าคนที่มันไม่มั่นใจกับความรักเป็นยังไง
ที่ไม่พูดว่ารัก ทำอะไรแบบกั๊กๆ เพราะอดีตที่เคยผ่านมามันฝังใจ
พี่เคยทุ่มกับต้นแบบสุดๆ ยอมกระทั่งหักอกทำร้ายผู้หญิงที่คบกันมานาน
แต่สุดท้าย กลับโดนคนรักสวมเขา(แม้จะเป็นความเข้าใจผิด แต่ต้นก็เลือกทึ่จะให้มันเป็นอย่างนั้น)
ไม่รู้นะ แต่ที่เราอ่านจากตอนพิเศษมา
เราว่าพีมยังคิดว่าเป็นเพราะบาปกรรม ที่พีมและต้นทำไว้กับจีจี้
พีมกับต้นถึงจบไม่ดี เลยกลับมาทำดีดูแลจีอีกครั้ง
และแน่นอน พีมยังคงฝังใจ ไม่เชื่อในความรักง่ายๆ จากตอนแรกก็พยายามหนี
น้ำเชี่ยวอย่างเดียว พอเริ่มคบกันก็ ไม่กล้าพูดว่ารัก บวกกับเป็นคนนิ่งๆด้วยแล้ว
แสดงออกยังไงก็ไม่มีทางถึงใจน้ำเชี่ยว
ส่วนน้ำเชี่ยว ก็เด็กเหลือเกิน ไม่ฟังเหตุผล ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
ทึ่ไม่ชอบสุดๆคือ น้ำเชี่ยวตบหน้า บีบคอพีม ทำร้ายพีมให้เจ็บตัว
ใช้อารมณ์มาเหนือเหตุผล ใช้กำลังแบบนี้ เฮ้อออ
ในเมื่อสองคนแตกต่างกะนขนาดนี้ น่ากลัวว่าอนาคตยังจะมีอะไรๆเกิดขึ้นอีกเยอะแน่
ถ้าน้ำเชี่ยวยังไม่ยอมโต แล้วพีมยังไม่ทิ้งอดีตเสียที
ได้แต่วอนขอคนแต่ง ให้หยุดโหดกับคนอ่านลงหน่อย หรือไม่ก็ต้องมาต่อบ่อยๆ
อิอิ
-
กำเวรลูกอีเก้ง
ไปกันใหญ๋แระ
-
โอ๊ยยทำไมมันเศร้าอย่างนี้ละเนี่ย
สงสารน้ำเชี่ยวมากมาย :o12:
พี่พีมใจร้าย ทำไมต้องให้ึความสำคัญกับจีจี้ขนาดนั้นด้วย
โกรธพีมแล้วด้วย เชอะๆๆ :m16: :m16:
มาต่อไวๆนะคะกำลังสนุกเลยแต่มันเศร้าอะแง :impress3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่ชอบคนโลเล :m16:
-
:sad4: สงสารน้ำ อ่าาาาาา
-
ไม่ว่าจะเกิดเอะไรขึ้น..อยู่ที่เราทั้งนั้น
-
:เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ::เฮ้อ:
-
เอาใหม่คุยกันใหม่นะครับ
ให้เวลากันเยอะๆค่อยๆพูดกันนะครับ
โอ้ยอ่านแล้วเครียดโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อึ๋ยยยยย
ทามไมเป็นเยี่ยงนี้กันล่ะ
คุยกันดีๆก็ได้นิ
-
:m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad:
น่าสงสารน้ำเชี่ยวจังเลย
:monkeysad: :m15: :monkeysad::m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15:
-
แรงดี แสดงความรู้สึกชัดเจนมากเลยน้ำเชี่ยว มันต้องแบบนี้สิ
แต่นายพีมนี่ต้องปรับปรุงตัวด่วนเลยนะ ไม่จริงใจซะเลย น้ำเขาให้ทุกอย่าง ควรตอบแทนเท่าเทียมกันนะ
คนแต่งอย่าหายไปนานนะ เพราะจะค้างคาอย่างแรง
-
น้ำเชี่ยวใจร้อนไปนะ ไม่ฟังพีมเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พีมเค้าก็มีเหตุผลของเค้า
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ มันค้าง :L2: :L2:
-
ชักไม่ชอบยัยจีจี้อะไรนั้นซะแล้ว
พี่พีมรีบมาง้อน้ำเชี่ยวเร็วๆนะ
เอาใจช่วย
:กอด1:
-
:เฮ้อ: ผลจากการที่พีมทำไรไม่ชัดเจน
น้ำเชี่ยวก็โหดเกิ๊นน แต่ก็ด้วยอารมณ์โมโหถึงที่สุดอะนะ
ต้องทำไงละทีเนี้ยยยย :z3:
-
น้ำมันยังเด็กยังนัก พี่พีมใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ดีกัน อิอิ รออ่านต่อน๊าพี่บอล
-
พี่พีมใจร้ายที่สุด :serius2:
โธ่ๆๆๆ น้องน้ำเชียวน่าสงสาร พี่พีมรีบมาง้อด่วนเลยนะ
-
บีบคั้นหัวใจจิงๆเลยยยยยยย
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ เพราะมีเหตุผลที่แตกต่างกัน
รออ่านต่อค๊าบบ กำลังลุ้นได้ที่เลย
-
พีมอ่ะ
ยัยจีจี้ไม่มีเพื่อนหรือไง
ทำไมต้องเป็นพีมที่ต้องไปดูแลมันอ่ะ
โธ่
เกลียดยัยผู้หญิงคนนี้อ่ะ
อ๊ายยยยย
น้องน้ำ
ฮือๆๆๆๆ
พี่พีมก้อใจร้ายอ่ะ
โอ๊ยยย
เซ็งพี่พีม
-
เกลียดพี่พีม
-
ฮือๆๆๆ เศร้าอ่ะ สงสารน้ำเชี่ยว T^T
-
เข้ามารอด้วยความอดทน :z10: มาต่อเร็วๆน้า :call:
-
สงสารน้องน้ำจัง
พี่พีมใจร้าย
มาอัพต่อไวๆนะ
-
ต่อให้รักกันมากแค่ไหน.....
แต่เมื่อไหร่ที่ ไม่พูดให้เคลียร์ แล้วใช้อารมณ์
ความรักมันก็แหลกสลายไปกับมือเราแหละ น้ำเอ้ย พีมเอ้ย....
เหนื่อยจวย...
-
ไปง้อน้องน้ำเลยด้วยพี่พีมอ่า
-
ไรท์เตอร์จัดการคนโลเลไปถึงไหนแล้ว
รออ่านอยู่นะจ้ะ :L2:
-
อย่าหายไปนานนะ เรารออ่านอยู่อยากให้น้ำเชี่ยวเอาคืนให้สะใจ
:z13:
-
โฮ น้ำเชี่ยว น่าสงสารว่ะ
แต่พีมก็ไม่ผิดทั้งหมดนะ
ดีกันไวไวเหอะ
-
เห้ออออ
ยังไงล่ะเนี่ย คราวนี้
สงสารน้ำเชี่ยว
-
ดันๆๆๆ อยากอ่านต่อ พี่บอลมาเหอะะะะะะ
-
Chapter 21
กว่าสามวันที่พีมไม่สามารถติดต่อน้ำเชี่ยวได้ เด็กหนุ่มปิดการสื่อสารทุกทางกับเขา แม้แต่ที่คอนโดก็ไม่กลับ ราวกับว่าสิ่งที่เขาทำไปนั้น เป็นความผิดมหันต์mujไม่สามารถให้อภัยกันได้ ทั้งที่เรื่องต่างๆเขาเองไม่คิดจะตั้งใจจะให้เกิดเลย ทั้งเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัวจนได้เลือด หรือแม้กระทั่งที่ตนโกหก เรื่องงาน และเรื่องที่เขาได้รับโทรศัพท์จากจีจี้ว่าไปเป็นลมอยู่ที่ผับนั่น ก็เป็นเรื่องจำเป็นที่เขาควรจะดูแล ถ้าเพียงแค่น้ำเชี่ยวจะหยุดและฟังเหตุผลของเขาบ้าง
GSเอนท์ฯ... ห้องทำงานยีนส์
“ว่าไงพีม มาแล้วเหรอ ไงไม่ได้เจอหลายวันเลย จีจี้หายดีแล้วยัง?”
“หืม?.. พี่รู้ได้ไง ว่าจีจี้ไม่สบาย”
“เอ้า.. ก็เจ้าน้ำเชี่ยวเค้าบอกมา พี่ก็แค่บ่นเล่นๆน่ะว่า ช่วงนี้พีมไม่ค่อยเข้าออฟฟิศ เค้าก็เลยบอกมา พี่ก็เพิ่งรู้ แหมทีหลังมีอะไรก็บอกพี่ก็ได้ ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อแฟนป่วยทั้งทีพี่เข้าใจน่า..”
“พี่!..เลิกพูดเรื่องของผมกับจีแบบนี้เถอะครับ" ยิ่งฟังประโยคเย้าแหย่จากผู้จัดการคนสนิทมากเข้า ก็ยิ่งเหมือนทำให้ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรู้สึกหงุดหงิดมาขึ้นกว่าเดิม
"เอ่อ..คือ คือเราไม่ได้คบกับแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว” ก็เพราะสาเหตุของการคิดเองเออเองกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเลยเถิดกันไปถึงขนาดนี้ รวมถึงเจ้าเด็กบ้านั่นอีกคน ที่ชอบคิดมาก มุทะลุและไม่ยอมฟังเหตุผลกัน ไม่รู้ป่านนี้จะคิดเตลิดไปถึงแค่ไหนแล้ว เฮ้ออ
“อะๆ โอเคๆ ไม่พูดๆ ไม่เป็นก็ไม่เป็น เอ้อ! วันนี้นายเป็นอะไรดูอารมณ์ฉุนเฉียวหงุดหงิด ไปกินรังแตนที่ไหนมารึเปล่า ..เอานี่ บทละครใหม่ เค้าเสนอมา2เรื่อง แต่พี่เห็นว่าเราควรจะเลือกเอาแค่เรื่องเดียวพอ เดี๋ยวเวลาทำงานเพลงจะหาย อะ เอาไปอ่านดู” ผู้จัดการหนุ่มดูท่าว่าวันนี้ศิลปินคนสนิทคงจะอารมณ์ไม่ปกติ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องตัดจบเข้าเรื่องงานซะดีกว่า
“ครับ.. เอ่อ แล้วน้ำ วันนี้น้ำเชี่ยวเข้ามารึเปล่าครับ”
“มา เค้าถ่ายแบบอยู่สตูฯข้างล่างน่ะ มีไรเหรอ เรามีมินิคอนฯกันอีกทีเดือนหน้าหนิ”
“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ถามเฉยๆ เผื่อเค้าว่างจะไปคุยเล่นนะครับ งั้นพีมขอตัวก่อนนะครับ” พอถามจนได้ความแล้วว่าเจ้าเด็กขี้โมโหอยู่ที่ไหน ซูเปอร์สตาร์หนุ่มก็รีบชิงตัดบทแล้วแยกตัวออกมาทันที
..แต่ยังไม่ทันต้องลงไปให้ถึงสตูฯข้างล่าง เจ้าร็อคเกอร์หนุ่มมาดเท่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาซะแล้ว ขณะที่พีมกำลังเดินออกจากห้องน้ำ พอดีกับที่น้ำเชี่ยวเพิ่งเดินเข้ามาทำให้ทั้งคู่ประจันหน้ากันโดยบังเอิญ แม้ว่าน้ำเชี่ยวจะชะงักไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เรียกสติตัวเองกลับมาได้ก่อน ขณะที่อีกคนจะดูยังเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูกกับท่าทางนิ่งขรึมและแววตาดุๆที่ถูกเด็กหนุ่มปรายใส่ ท่าทีเย็นชาของน้ำเชี่ยวที่แสดงออกราวกับว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ตรงหน้านั้น ทำให้พีมรู้สึกร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว
“น้ำ!” มือเรียวคว้าเอาแขนเด็กหนุ่มไว้ขณะกำลังจะเดินเลยเค้าไปอย่างไม่ใยดี
“... ปล่อย” น้ำเสียงเรียบเย็นเหยียบที่ถูกกดให้ทุ้มต่ำเอ่ยออกมาพร้อมกับร่างที่ถูกรั้งให้หยุดยืน หากแต่ใบหน้านั้นยังคงมองไปข้างหน้า ด้วยสายตาที่ไร้แววใดๆ
“ทำไม ไม่รับโทรศัพท์พี่บ้าง พี่อยากคุยด้วย” ยิ่งเห็นปฏิกิริยาจากอีกฝ่ายทำให้พีมยิ่งรู้สึกว้าวุ่นหนักขึ้น เมื่อขยับตัวก้าวไปยืนข้างหน้าเด็กหนุ่มได้ ดวงตาเรียวจึงพยามค้นเข้าไปในแววตาเย็นชาคู่นั้น
..เขาไม่เข้าใจเลยแค่เรื่องเพียงเท่านี้อย่างนั้นหรือ ที่ทำให้คนอย่างน้ำเชี่ยวเปลี่ยนท่าทีกับเขาไปได้ถึงขนาดนี้
“มีอะไรต้องคุย เราสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ” แต่ดูเหมือนว่า สิ่งที่แล่นพล่านอยู่ในสมองของน้ำเชี่ยวและของพีมนั้น คงจะไม่สามารถประสานกันได้อย่างดีเท่าไหร่ สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บนั้นพีมเองก็อาจไม่เข้าใจ ..น้ำเชี่ยวพยามอย่างยวดยิ่งที่จะบังคับน้ำเสียงของตัวเองให้ปกติที่สุด พร้อมกับมือหนาที่เข้าแงะ แกะนิ้วยาวและข้อมือของอีกคนที่กำลังสั่นเพราะความรู้สึกบางอย่างออกจากแขนของเขา ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็วที่สุด
.
.
“น้ำเชี่ยว.. ทำอะไรช้าจังเลย ขวัญรอตั้งนานแนะ ไปเถอะค่ะพวกพี่ๆเค้าจะรอนาน” และภาพตรงหน้าทำเอาพีมที่เดินตามออกมาหวังจะคุยให้รู้เรื่อง ถึงกับตะลึงงัน เพราะสาวร่างอวบผมยาวตาคมที่ปรี่ตรงเข้ามาเกาะแขนออเซาะเสียงอ่อนเสียงหวานใส่น้ำเชี่ยวราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ที่สำคัญใบหน้าเย็นชาจากน้ำเชี่ยวที่เขาได้รับมาเมื่อสักครู่ กำลังส่งยิ้มหวาน มือหนาที่ไม่อยากให้เขาโดนตัวกลับไปกระชับตอบแขนผู้หญิงคนนั้นอย่างอบอุ่น ..นายกำลังทำอะไร น้ำเชี่ยว ?
‘ถ้าพี่ไป เราก็จบกัน!!!’
หมายความว่า.. จริงเหรอ? เราจบกันแล้ว? อย่างนั้นจริงๆใช่มั้ย? ด้วยความคิดที่แล่นพล่านอย่างฟุ้งซ่าน ทำให้ใบหน้าขาวใสซีดเผือดลงในทันที ลมหายใจที่ติดขัด จนทำอะไรไม่ค่อยถูก สองเท้าได้แต่ก้าวตามคนข้างหน้าไปเงียบๆเท่านั้น
..จะให้พี่ทำยังไง..
..น้ำเชี่ยว รัก พี่ ไม่ใช่เหรอ.. ทำไม?
ขณะที่ทั้งหมดกำลังเดินลัดจากตัวตึกไปที่สตูดิโอ อยู่ๆก็มีบรรดาแฟนคลับทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ กรูกันผ่านหน้าร็อคเกอร์หนุ่มไป ทำเอาทั้งน้ำเชี่ยวและจอมขวัญคู่รักเฉพาะในจอถึงกับเหลียวหลัง
“นั่นไงพี่พีม!! พี่พีมค๊าาา!! เดี๋ยวก่อนค๊า..”
..คงจะเป็นแฟนคลับพี่พีม แต่เอ๊ะ.. ทำไมต้องมีห่อของขวัญมาเต็มเลยอ่ะ
“พี่พีม หนูเป็นตัวแทนแฟนคลับนะคะ เอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่พีมล่วงหน้าไว้ก่อน อีกสามวันค่อยเปิดนะคะ ห้ามเปิดก่อน.. บลาๆๆๆๆ~"
"ขอลายเซ็นตรงนี้ด้วยค่ะ ขอถ่ายรูปด้วยนะค่ะ”
“อ้อ.. ครับๆ”
.
.
“น้ำเชี่ยวเป็นอะไรค่ะ ลืมอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ..มะ ไม่ได้ลืม ไปครับ ไป” ..อีกสามวัน?
อีกสามวัน.. ใช่สิ วันเกิดพี่นี่นา
......................
น้ำเชี่ยว-จอมขวัญ คู่รักคู่ใหม่ของวงการ จริงหรือ?
น้ำเชี่ยว... ‘ขวัญก็เป็นคนน่ารักครับ สดใสร่าเริงตลอดเวลา ก็เพื่อนในวงการที่สนิทคนนึงเลยครับ’
ขวัญ... ‘จริงๆขวัญก็ปลื้มน้ำเชี่ยวเค้าอยู่แล้วค่ะ ชอบเพลงที่เค้าร้อง เค้าเป็นคนน่ารัก จิตใจดี เค้าก็ดีกับขวัญทุกอย่าง ก็ยอมรับค่ะว่าสนิทมาก ก็กำลังดูๆเค้าอยู่ค่ะ’
.
.
มือขาวสั่นเทาค่อยๆวางแมกกาซีนเล่มสวยที่เป็นชนวนของประเด็นคู่รักดาราคู่ใหม่ของวงการในหัวข้อข่าวของเช้าวันนี้ลง ..เป็นครั้งที่ร้อยที่พันแล้ว ที่สายโทรศัพท์ของเขาถูกน้ำเชี่ยวกดตัดทิ้งอย่างไม่ใยดี ซูเปอร์สตาร์หนุ่มได้แต่นั่งเม่อพลางกระชับวงแขนกอดเข่าหาตัว ซุกหน้าหม่นหมองลงกับท่อนแขนของตน เขาสำนึกแล้วว่าได้ทำผิดไปจริงๆ ที่เลือกที่จะพูดโกหกอย่างนั้นออกไป และตอนนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองจะมีโอกาสได้อธิบายเหตุผลโง่ๆนั้นให้น้ำเชี่ยวฟังอยู่หรือไม่ บางทีเจ้านั่นอาจจะรับไม่ได้ในความเป็นตัวตนของเขาและไม่ต้องการเขาอีกต่อไปแล้วก็ได้
‘น้ำเชี่ยวรักพี่.. พี่จำคำพูดของน้ำได้ทุกคำ แต่.. แต่น้ำคงจะไม่อยากฟัง คำว่ารักจากพี่ใช่มั้ย ถึงไม่รับสายกันเลยสักครั้ง’ ดวงตารื้นน้ำจับจ้องไปยังนิตยสารตรงหน้า ภาพอิริยาบถต่างๆของคนที่เขารัก กับผู้หญิงสวยคนนั้น ราวกับคู่รักอินเลิฟ ดวงตาหวานฉ่ำของน้ำเชี่ยวที่มองไปยังอีกคน ..แต่ คนๆนั้นไม่ใช่เขา เหมือนว่าอ้อมกอดที่เคยสัมผัสมือหนาที่เคยเกาะกุม ความรู้สึกอบอุ่น บัดนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว
..เจ็บหัวใจจัง
น้ำเชี่ยว พี่เจ็บแล้ว หยุดทรมานพี่เถอะนะ พี่ขอโทษ..
.
.
“คุณพีมค่ะ” หนูมาลีที่ดูจะงงๆกับอาการเซื่องซึม หน้าบึ้ง แล้วยังจะไม่ค่อยกินข้าวกินปลา ขอเจ้านายหนุ่ม
“คุณพีม มีคนเอาของมาส่งคะ เขาถามว่าจะให้เอาตั้งไว้ตรงไหนคะ"
“ของอะไร เราไม่ซื้ออะไรไว้หนิ..”
“อ้าว เค้าบอกว่ามาส่งให้คุณพีมนะคะ จ่ายตังค์เรียบร้อยแล้วด้วย ที่อยู่ก็เขียนมาถูกเป๊ะ”
..
หลังจากที่นายหนุ่มกับสาวใช้จอมเป๋อ ได้พูดซักถามกับพนังงานส่งของจนได้ความแล้ว ว่าเจ้าบรรดาตู้กระจกหลังโต รวมถึงประการังและหินหลากสีทั้งหลายแหล่นั้น ไม่ได้ถูกส่งมาผิดที่แต่อย่างใด เพราะข้าวของทั้งหมดถูกระบุมาอย่างชัดเจนว่า ให้ส่งถึงนายพีรานุ บริบูรณ์พัตร แถมยังเขียนที่อยู่มาอย่างละเอียดถูกต้องว่าเป็นบ้านหลังเล็กตรงนี้ ไม่เหมือนดังเช่นบรรดาแฟนคลับแสบๆที่ชอบแอบไปสืบที่อยู่ของเขามา แต่สุดท้ายของก็ไปตกอยู่ที่บ้านใหญ่จนหมด
“รู้ละเอียดขนาดนี้ ก็แสดงว่าต้องเป็นพวกเพื่อนๆคุณพีมนั่นแหละคะ ถ้าไม่เคยมาบ้านนี้จะรู้ได้ไงว่าให้มาส่งที่บ้านเล็กเนอะ” หนูมาลีเจื้อยแจ้วไม่หยุดขณะยืนมองพนังงานจัดแต่งตู้ปลาหลังโต จนเป็นรูปร่างราวกับโลกใต้ท้องทะเลขนาดใหญ่ที่ถูกย่อส่วนให้มาโผล่อยู่กลางห้องรับแขกในบ้านเขาอย่างเหมาะเจาะ ไม่ว่าจะเป็นความกว้าง ยาว หรือโทนสีของขอบไม้ ที่ดูอย่างไรก็เหมือนถูกดีไซน์ขึ้นมาเพื่อบ้านหลังนี้ของเขาเป๊ะ
..เป็นของแฟนคลับหรือ?
แม้พีมจะรู้แก่ใจดีว่า มีไม่กี่คนนักหรอกที่จะสามารถส่งของมาถึงตัวเขาได้อย่างนี้ และถึงแม้ส่วนลึกของใจจะอยากให้มันเป็นของขวัญชิ้นสำคัญที่ถูกส่งมาจากใครบางคนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลาทุกนาที แต่ทว่าอีกเสี้ยวนึงกลับกู่ก้องค้านขึ้นมาอย่างเงียบๆว่า จริงอย่างนั้นหรือ?.. ใครคนนั้นจะยังคิดถึงเขา เป็นห่วงเขา และรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขาหรือไม่นะ ในเมื่อตั้งใจที่จะหนีเขาถึงขนาดนี้ ถึงขนาดไม่เคยกลับไปที่คอนโดเลยสักคืน แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ยังปิดหนีเขา ไม่ยอมเปิดเลยเสียด้วยซ้ำ
ดวงตาเรียวใสกวาดมองไปตามประติมากรรมเลียนแบบโลกท้องทะเลจากน้ำมือคนข้างหน้า นิ้วมือยาวลูบแตะไปตามขอบกระจกใสบานใหญ่ ที่ภายในถูกตกแต่งด้วยหินสี และปะการังรูปร่างประหลาดเหมือนถ้ำขนาดใหญ่ ต้นไม้เล็กๆสีเขียวมากมายถูกจัดวางอย่างพอเหมาะสวยงาม ปะการังเทียมพลิ้วไสวไปตามคลื่นน้ำเบาๆที่ถูกสร้างด้วยมอเตอร์แรงดัน
..ชายหนุ่มใบหน้าหม่นซึมดูเหมือนจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่พอจะเติมความมีชีวิตชีวาของเขา จากที่ดูจะหมองเศร้าไปในช่วงหลายวันที่ผ่านมาให้สดใสขึ้นมาได้บ้าง
“สวยจัง ..แต่เอ มันต้องมีปลาด้วยไม่ใช่เหรอ”
..หรือเราต้องไปซื้อปลามาเอง
“ปลามาแร้วววค่าาาา ปลามาแร้ว! แฮ่ๆ เมื่อกี้หนูมาลีเอาไปแช่ในอ่างไว้เอง เห็นมันอยู่ในถุงกลัวมันอึดอัด เกือบลืมเลย” สิ้นคำถามจากพีม สาวใช้หน้าแป้นก็กุลีกุจอวิ่งไปหอบกาละมังที่บรรจุน้ำพร้อมปลาตัวน้อยแหวกว่ายไปมา หนูมาลีค่อยๆช้อนปลาลงตู้หลังใหญ่อย่างเบามือ และทันใดที่เจ้าปลาสีสวยได้ลงสัมผัสกับท้องทะเลจำลองหลังกว้าง มันก็แหวกว่ายโชว์เหลือบสีบนคลีบงามราวกับนี่คือโลกมหาสมุทรของมัน
..ซูเปอร์สตาร์หนุ่ม กวาดตามองตามเจ้าปลาน้อยตัวที่สองที่ค่อยๆถูกปล่อยลงน้ำ แปลกที่ปลาสายพันธุ์นี้จะค่อยออกประกายสีสว่างเวลาเจอน้ำที่ถูกที่ นิ้วเรียววาดตามทิศทางการดำผุดดำว่ายของปลาไปตามซอกหลืบของประการัง ดวงตาใสแป๋วได้แต่จับจ้องคลีบสีหวานที่กำลังออกสีจัด พลันในหัวก็นึกไปถึงประโยคสนทนาของใครบางคนเมื่อหลายเดือนก่อน
'พี่พีม พี่ชอบเลี้ยงสัตว์อะไรบ้างอ่ะ.. ที่บ้านน้ำเชี่ยวที่เชียงใหม่นะ มีสัตว์เลี้ยงน่ารักๆเต็มไปหมดเลย มีหมา แมว มีกบ แล้วก็มีบ่อปลาด้วยนะ รู้มั้ย น้ำอ่ะมีปลาเป็นของตัวเองด้วยนะ พ่อก็มี แม่กับพี่นุชก็มี แต่ของน้ำอ่ะเป็นสีเขียวสวยมากๆ หายากมากด้วย พ่อน้ำซื้อให้ตอนวันเกิด มันเป็นสีเขียวเหลือบๆเวลาอยู่ในน้ำน่ารักสุดๆเลย พี่อยากได้บ้างมั้ย เดี๋ยวน้ำจะโทรไปถามพ่อว่ามันเป็นพันธุ์อะไร น้ำจะเลือกสีฟ้าแบบที่พี่ชอบเลย..'
'โอ้ย อย่าเลยน้ำ พี่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ไม่มีเวลาดูแลมันหรอก แค่เจ้าสนูปปี้ตัวเดียวยังต้องให้หนูมาลีให้ข้าวให้น้ำมันเลย ถ้าให้เลี้ยงอย่างอื่นอีก พี่กลัวจะทำมันตายพอดี'
'โหยย คนใจร้าย แค่ปลาตัวเดียวก็เลี้ยงไม่ได้'
พีมมองปลาน้อยสองตัวว่ายวนเวียนพันหัวพันหางกันเล่นน่ารักราวกับเด็กๆ แล้วอดยิ้มเย้ยให้กับตัวเองไม่ได้ “หึ.. ดื้อซื้อมาจนได้สินะ เจ้าบ้า.. ถ้าคิดจะเดินจากพี่ไปหาคนอื่นแล้ว ทำไมจะต้องมาทำอะไรให้พี่คิดถึงนายจนจะเป็นบ้าอย่างนี้ด้วย”
.
.
.
ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งทอดถอนใจ หลังกว้างเอนพิงริมระเบียงเงยหน้ามองท้องฟ้าย่ำค่ำ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเลยวันเกิดพี่พีมแล้ว มือหนากำโทรศัพท์เครื่องหรูไว้ หน้าจอถูกพิมพ์ข้อความอวยพรยืดยาวมากมาย แต่แมสเสจเหล่านั้นกลับไม่ได้ถูกส่งไปถึงผู้รับซักครั้ง
“พี่จะทำอะไรอยู่นะ ฉลองวันเกิดกับใคร สนุกมั้ย”
นึกไปก็รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมา บอกตัวเองให้ลืมเขาไป อย่าไปคิดถึงเขาอีก แต่จนแล้วจนรอดก็ทำใจไม่ได้สักที แถมยังกระเสือกกระสนไปหาของขวัญวันเกิดให้เขาทั้งวันได้อีก แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะตัดใจได้ซักทีนะ เด็กหนุ่มทอดสายตามองลอดไปตามช่องของระเบียง ลานจอดรถที่เคยกว้างๆตอนเช้า ตอนนี้กลับดูคับแคบไปถนัดตา ว่าแต่..
.. เอ๊ะนั่น! นะ..นั่น
‘รถพี่พีมนี่’
~ ให้เธอหมดแล้ว ทุ่มเทไปเพื่อรักทุกทุกอย่าง และก็พร้อมยอมหมดใจ ~
น้ำเชี่ยวเหลือบมองหน้าจอมือถือ แสดงชื่อคนโทรเข้า -- ไอ้ตี๋พีม (ที่รัก) -- และมองลงไปยังเจ้าของรถข้างล่าง
..จะรับดีมั้ย หนีมาได้ตั้งหลายวัน ทำไมต้องมาวันนี้ด้วยเนี่ย
~ พรุ่งนี้จะมีคนคนนี้ แม้ว่าเธอรักใคร ~
..แต่เขามาแล้ว และถ้าเกิดพี่พีมขึ้นมาบนนี้ล่ะ เอาไงดีว่ะเนี่ย
~ แต่ว่าฉันพร้อมจะอยู่ ไม่เคยเปลี่ยนไป ~
..ถ้าเจอพี่พีมตอนนี้ เราต้องใจอ่อนแน่ อยากเป็นควายอีกหรือไง
“....”
( ฮะ ฮะโหล! น้ำเชี่ยว.. )
( น้ำเชี่ยว.. ได้ยินพี่มั้ย พูดกับพี่หน่อยน้ำเชี่ยว อย่าเงียบอย่างนี้สิ )
“....”
( น้ำเชี่ยว.. อยู่ที่ไหนอ่ะ อยู่บ้านหรือเปล่า พี่อยากเจอน้ำนะ )
“....”
( น้ำเชี่ยว.. น้ำเชี่ยว..)
“มะ..ไม่อยู่ครับ น้ำเชี่ยว.. เอ่อ น้ำเชี่ยวออกมาเที่ยวกับเพื่อน วันนี้คงอยู่ค้างบ้านเพื่อน”
( เพื่อนเหรอ พวกไมค์หรือเปล่า พี่ไปหาน้ำได้มั้ย )
“ไม่ใช่พวกไมค์หรอก เพื่อนอีกกลุ่มน่ะ พี่ไม่ต้องมาหรอก”
( จอมขวัญเหรอ พี่เห็นข่าวนั่นแล้วนะ จริงหรือเปล่าน้ำเชี่ยว มันจริงเหรอ )
“....” หนังสือนั่น.. พี่เห็นแล้ว
( น้ำ มันจริงหรือเปล่า )
( ข่าวนั่น ไม่จริงใช่มั้ยบอกพี่สิ แล้วเมื่อกลางวัน น้ำส่งของขวัญมาให้พี่ใช่มั้ย น้ำยังเหมือนเดิน น้ำยังรักพี่อยู่ ใช่มั้ยน้ำ )
“....”
( พี่ขอโทษนะน้ำ ที่พี่โกหก แต่พี่กับจีจี้ไม่ได้มีอะไรเกินเลยนอกจากเรื่องงานเลยนะ แล้ววันนั้นที่พี่ให้น้ำกลับไปก่อน ก็เพราะจีเค้าไม่สบายมาก พ่อกับแม่เค้าก็ไม่อยู่ น้ำจำเรื่องที่พี่เคยเล่าให้น้ำฟังได้มั้ย พี่ทำผิดกับเค้าไว้มาก เค้าไม่สบายพี่ทิ้งเค้าไม่ได้หรอกน้ำ.. น้ำฟังพี่อยู่มั้ย พี่ขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดินได้มั้ย พี่คิดถึงน้ำมากนะ พี่สัญญาว่าจะไม่โกหกน้ำอีกแล้ว )
ได้ฟังถ้อยคำมากมายจากปลายสายด้วยน้ำเสียงเครือสั่นทว่าร้อนรนราวกับว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะได้พูดกัน ก็ทำให้น้ำเชี่ยวใจอ่อนยวบลงในทันใด แค่รับรู้ว่าอีกคนยอมรับว่าคิดถึงเขาเพียงใด หัวใจห่อเหี่ยวก็พองลมราวกับจะระเบิด มือหนาได้แต่ปิดปากกลั่นเสียงสะอื้นไว้ ผลักโทรศัพท์ออกไปไกลตัวด้วยกลัวว่าปลายสายจะได้ยิน แต่สายตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆ ยังคงมองลอดตามช่องของระเบียงไปยังคนบนรถคันนั้น
หึๆ แค่ถูกเขาพูดมาเท่านี้ ก็จะยอมเขาง่ายๆอีกแล้วเหรอ ไม่รู้จักเข็ดจักจำเลยนะ
( ฮึกๆ น้ำ ของขวัญนั่นเป็นของน้ำเชี่ยวใช่มั้ย ฮึก )
“ขะ..ของอะไร ไม่รู้ ทำไมน้ำต้องให้ของขวัญพี่ด้วย”
( แล้วข่าวนั่นล่ะน้ำเชี่ยว ไม่จริงใช่มั้ย )
"..."
( ข่าวนั่น ไม่จริงใช่มั้ยน้ำ )
“ข่าวนั้นน่ะ.. จริง.. ขวัญว่ายังไงก็อย่างนั้นแหละ”
“คบกับพี่น้ำรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นควาย แต่อยู่กับขวัญ เค้ารักน้ำ ไม่ทิ้งน้ำ ไม่หลอกน้ำ ไม่..ไม่ทำให้น้ำเชี่ยวรู้สึกเจ็บ จนเหมือนจะตาย ไม่ทำเหมือนที่พี่ทำ!!”
น้ำเชี่ยวเหลือบลงไปที่ลานจอดอีกครั้ง ก็พบว่าเจ้าของสปอต์คันหรูคนนั้นได้ลงจากรถและตรงดิ่งมายังตึกของเขาซะแล้ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าครั้งนึงเขาเคยยัดเยียดกุญแจคอนโดไว้ให้อีกฝ่ายเก็บไว้ ฉะนั้นก็ไม่แปลกที่พีมจะเข้ามาในห้องส่วนตัวของเขาได้อย่างสบายๆ แต่กับสถานการณ์เช่นนี้ ที่เขาพลั้งปากออกไปแล้วว่าไม่ได้อยู่ที่นี่นั้น จะทำอย่างไรได้ นอกจาก
..หาที่ซ่อนตรงไหนดีล่ะ?
เด็กหนุ่มดีดตัวพึ่ง ลุกเก็บข้าวของปิดระเบียงล็อคกลอนปิดไฟ แล้วเข้าไปซ่อนตัวยังห้องนอนเล็กอย่างช่วยไม่ได้
.
.
---แกร๊ก---
ชายหนุ่มก้าวเข้ามาช้าๆ ในใจนึกเวทนาตัวเองยิ่งนัก ไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างเขามันจะด้านได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่ถูกไล่ถูกปฏิเสธเข้าแล้ว ยังจะอาลัยอาวรถึงขนาดต้องแอบเข้ามาในห้องของเขาอย่างนี้อีก มือสั่นเทาคลำเจอแค่เพียงสวิตท์ไฟตรงทางเดินเพราะไม่คุ้นชินกับห้องมากนัก ..ครั้นพอไฟสว่างขึ้น ก็เหมือนยิ่งตอกย้ำภาพเก่าๆระหว่างเขาและเด็กหนุ่มขึ้นมาเป็นฉากๆ พีมลูบลงไปบนโต๊ะอาหารขนาดกลางสำหรับสี่คน นึกไปถึงครั้งแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาที่คอนโดหลังนี้พร้อมกับกลิ่นอาหารตลบอบอวนและเจ้าเด็กหน้ากบกับผ้ากันเปื้อนลายตลกๆและโต๊ะกินข้าวตัวนี้ สองเท้าค่อยๆก้าวไปตามปีกทางที่มืดสลัว ไม่นานสายตาก็ปรับจนคุ้นกับความมืดได้ แปลกที่คนกลัวความมืดเข้ากระดูกอย่างเขากลับไม่ได้รู้สึกขนลุกขนพองกับห้องๆนี้เลย นั่นอาจเป็นเพราะ ที่นี่เป็นที่อยู่ที่อาศัยของน้ำเชี่ยวละมัง
..รูปเจ้าของห้องที่ประดับอยู่ที่ฝาผนัง โซฟาตัวยาวขนาดใหญ่ เครื่องเล่นpsp และแจ๊คเก็ตที่มีคราบเปรอะๆตัวนี้
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มสุดจะกลั้นอารมณ์อีกต่อไป ปล่อยเสียงสะอื้นไห้ออกมา แล้วกอดเสื้อตัวหนาทิ้งตัวลงกับโซฟา แล้วร้องโฮออกมาอย่างสุดเสียง หารู้ไม่เลยว่าใกล้ๆกัน ห่างเพียงแค่กำแพงกั้นนั้น มีอีกหนึ่งชีวิตนึงซึ่งอยู่ในสภาพไม่แตกต่าง แค่เพียงเสียงฝีเท้าเบาๆกับเสียงสะอื้นเล็กๆของพีมก็ทำเอาหัวใจของคนๆนึงสะท้านสะเทือนไปทั้งดวงแล้ว น้ำเชี่ยวใช้สองมือปิดปากแน่น กลั้นเสียงตัวเองไว้ สายน้ำจากตาคู่โตไหลเป็นทาง รู้สึกสงสารทั้งตัวเองทั้งอีกคนข้างนอกนั่น
เด็กหนุ่มแง้มบานประตูอย่างเบามือ พบเพียงหลังเล็กๆที่นั่งคุดคู้กอดเข่า ซุกหน้าลงกับเสื้อตัวหนาร้องไห้รำพึงรำพันออกมาไม่เป็นภาษา ไม่ต้องสงสัย ดวงตาเรียวใสแป๋วนั้นคงกำลังมีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนทั้งสองแก้มแน่ๆ แต่มันจะเป็นเพราะว่าพี่แค่เสียใจที่ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง หรือว่าเป็นเพราะว่าเสียใจที่ไม่มีน้ำเชี่ยวคนนี้อยู่กับพี่อีกแล้วล่ะ
..พี่เคยรักน้ำบ้างมั้ยนะ
“น้ำเชี่ยว..พี่ขอโทษ ฮึกๆ.. พี่.. พี่.. รัก น้ำ ฮึกๆ.. รักน้ำเชี่ยว ฮือๆๆ ยกโทษให้พี่ด้วย”
แทบไม่เชื่อหูและลูกตาตัวเอง เสียงแหบเครือที่คนจอมหยิ่งทะนงข้างนอกนั่นพร่ำออกมาว่า รักน้ำเชี่ยว..
รักเรา.. เพิ่งได้ยินครั้งแรก..
“พี่ไม่ได้ทิ้งน้ำเชี่ยว พี่ไม่รู้จะทำยังไง ฮะ ฮือออ~”
*************************
เจอกันตอนหน้า อะจ๊ากกกกกก!!! :z6:
B a l l o o n
-
พิษรักรุมเร้าจนพี่พีมหมดสภาพซุปเปอร์สตาร์เจ้าเสน่ห์เป็นเด็กน้อยขี้แยไปแล้ว :m15:
น้ำเชี่ยวได้ยินแล้วนี่ว่าพี่เค้ารู้สึกยังไง ยกโทษให้พี่เค้าสักครั้งหนึ่งเถอะนะ พี่เค้าสัญญิงสัญญาอะไรออกมาตั้งมากมายตอนนี้ให้พี่เค้าทำอะไรเค้าก้อยอมหมดแหละขอให้น้ำหายโกรธเป็นพอ ฉะนั้น :o8:ถือโอกาสนี้จัดการซะ :oo1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ไรเตอร์กลับมาเด๋วนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ค้างงงงงงงงงงง
กลับมาๆๆๆๆๆๆ
เค้าจะกลับมาดีกันแล้วช่ายม๊ายย
สุดท้ายพี่ภีมก็พูดออกมาแล้วซินะ
เฮ้อ กว่าจะพูดออกมาเกือบจะต้องเสียเค้าไปซะแล้ว
สู้ๆๆๆน่ะค่ะทั้งสองคน :L2: :L2: :L2:
-
เย้ เย้ จิ้มตรูดประเดิมตอนใหม่
ว่าแต่น้ำเชี่ยวจ้า สงสารพี่พีมเถอะนะ
ตอนที่แล้วใจจะขาดแทนน้ำเชี่ยว
พอมาตอนนี้ก็จะขาดใจแทนพีม
ให้ได้อย่างนี้สิ ไรท์เตอร์ฆ่ากันเลยยังจะดีซะกว่า :o12:
-
ยกโทษให้พี่พีมไปเถอะ น้องน้ำเชี่ยว
สงสารคนแก่เหอะ :o12:
-
น้ำเชี่ยว...ได้ยินไหมลูก พี่พีมเขาบอกรักหนูแล้วนะ...
อภัยให้พี่เขานะ ออกมาคุยกันดีๆ เถอะนะ...
สงสารทั้งคู่เลย...แต่สงสารน้องมากกว่า :กอด1:
พี่พีม ต่อไปทำอะไรก็คิดถึงใจน้องมาก่อนเป็นอันดับแรกนะ...ไม่ใช่แคร์แต่ผู้หญิงคนอื่น แคร์คนที่ตัวเองรักบ้าง
-
:serius2: เจ็บแล้วต้องจำ
-
:o12:
ไม่มีอะไรจะบรรยาย
ไรท์เตอร์ มาต่อ ด่วน น น น นน น น น. . .. .. :serius2:
-
ไม่ไหว ไม่ไหว
ขอไปซับน้ำตาก่อนนะ
:o12: :o12:
สงสารทั้งคู่เลย
รีบคืนดีกันไวไวนะ
-
อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้สิ...นี่ขนาดว่าเป็นแค่คนอ่านนะ
แล้วถ้าเป็นพี่พีม กะน้ำเชี่ยวล่ะ...จะรู้สึกแย่ และเจ็บปวดกันขนาดไหน
เฮ้ออออออออออออ...จะทรมานตัวเองกันไปอีกนานแค่ไหนล่ะเนี่ย
น้ำเชี่ยวเองก็ใจแข็ง ส่วนพี่พีมก็ดันปากแข็ง...เวรกรรมจริง ๆ - -"
แต่ที่น่าเจ็บปวดที่สุดก็คือ...ทำไมไรท์เตอร์ตัดจบแบบนี้อ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ทำแบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่ามั้ย???...ค้างได้โล่ห์เลยเหอะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด...พอเห็น TBC แทบจะจิกทึ้งหัวตัวเองตายให้ได้
มันช่างทรมานอะไรอย่างนี้กับคำ ๆ นี้หน่ะ...แง๊ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เค้าอยากอ่านต่ออะฮะพี่บอล...กลับมาต่อก่อนไม่ได้เหรอ...แบบว่าไม่ไหวแล้ว
ให้รออีกอาทิตย์นึงเนี่ย...อาจจะมีการลงแดงกันนะ...งุงิงุงิ T^T
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m15: พี่พีมกับน้ำเชี่ยว หันหน้ามาคุยกันแล้วคืนดีกันเถอะนะค่ะ :m15:
-
+1 ติดสินบนนะครับ
บทต่อไปขอให้ได้กอดกัน รักกัน มากๆ
พอแล้วครับความเศร้าเนี่ย พอแล้ว ได้โปรด
:oni2: :oni2: :oni2:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:a5:
ค้างๆๆง่า...ไรเตอร์มาต่อด่วนT^T
สงสารพีม...น้ำให้อภัยพี่เค้าเหอะ :monkeysad:
-
ก็คงเหลือแต่น้ำนี่แหล่ะ ได้ยินแบบนี้แล้วจะยอมให้อภัยออกมาเจอหรือปล่าว :เฮ้อ:
-
เอิ๊กๆๆ ดีกันนะๆ รักกันไปตีกันไปเหอะ ดีกว่าเลิกกัน มาเร็วๆๆๆๆๆ ^^
-
ต่างฝ่ายก็รักกันขนาดนี้ ใจอ่อนยอมคืนดีกันสักทีเถอะ :monkeysad:
-
เศร้าจริงๆ
น้ำเชี่ยวพี่พีมดีกันเหอะนะ
-
น้ำเชี่ยว ห้ามยอมเด็ดขาด
-
แค่เข้าใจ..เข้าใจกันบ้าง..
-
เศร้าอ่า...
คืนดีกันเร็วๆนะ
คนอ่านปวดใจแทนจริงๆ
-
ดีกันเถอะน้ำเชี่ยว พี่พีม :monkeysad:
-
น้ำตาร่วงเลยอ่ะ
ไรเตอร์ค้างครับ :sad4:
-
:monkeysad:
จะทำตอนนี้ ดี ดี ตราบที่เรายังคงมีกัน จะไม่มัวฝันไปแสนไกล
ไม่มีพรุ่งนี้ รักเราจะมีเพียงวันนี้รออยู่ ปล่อยพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป หน้าที่ของฉัน แค่เพียง รักเธอ วันนี้ ทั้งหัวใจ จะทำเวลาเท่าที่มี ให้เป็นความทรงจำจากวันนี้ ถึงจนวันตาย
น้ำเชี่ยว.... :sad11: ไม่โกรธพี่พีมแล้วนะ
พี่เค้า..ยอมน้ำ ขนาดนี้แล้ว คืนนี้ รุก :z1: พี่พีมได้เลย :haun4: :z2:
-
พี่บอลค่ะ มันค้างมากกกกกกกกกก :a5: :z3: :z3:
มาต่ออย่างด่วนเลยยย นะ พี่ คนอ่าน แบบ o22
-
เราว่าตอนต่อไปคงจะปรับความเข้าใจกัน
ใช่ป่ะ???
:กอด1:
-
ไม่ไหวแล้วว
วิ่งไปร้องไห้ดีกว่า :m15:
ได้บทเรียนแล้ว ก็ให้อภัยกันนะ
ฮือๆๆๆๆๆ
-
ปรับความเข้าใจกันเถอะน๊า
สงสารทั้งพี่พีมทั้งน้ำเชียวเลย
แง้ ๆๆๆๆๆ T"T
-
คืนดีกันเร็วๆน๊า ^^
-
อ้าววววเวรกรรม กำลังซึ้งน้ำตากำลังปริ่ม จบซะงั้นนนนคนเรา :serius2:
-
น้ำเชี่ยวหายโกรธพี่พีมเหอะ
ทะเลาะกันทั้งที่ยังรักกันมันก็ปวดใจทั้งคู่แหละ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คืนดีกันน๊า.....
-
สงสารพีมอ่ะ ... สงสารน้ำเชี่ยวด้วยยยย
ทำไม มีแต่เรื่องอ่ะ ... ฮืออออออออออออออออออ
-
:monkeysad: :monkeysad:
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆหลายที
โทษฐานทำให้คนอ่านเสียน้ำตา
+1 โทษฐานทำให้คนอ่านค้าง
อ่านแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้ว :m15: :m15:
คิดถึงมากมาย
:L2: :L2: :L1: :L2: :L2:
-
น้ำอ่า
สงสารพี่พีมจัง
ยกโทษให้เถอะนะ
-
สงสารพี่พีมมากๆๆเลยค่ะ ฮือๆๆๆ
คิดภาพตามตอนที่ร้องไห้ไปกอดเสื้อไปนี่
โอ้ยย ถ้าเห็นกับตาตัวเอง ไม่ไหวทนแน่ๆค่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
T____T
ฮือออ บีบคั้นอารมณ์เสียจริงๆ
คนเขียนบรรยายซะเราเห็นภาพเป็นละครขึ้นมาเลย
จะว่าไปจริงๆแล้ว ก็ไม่อยากให้น้ำเชี่ยวใจอ่อนเร็วเกินไปนะ
อยากให้ดัดนิสัยพีมเยอะๆ เอาให้ต่อไปไม่กล้าทำลายน้ำใจกันอีกเลย
และ
และ และ หุหุ
น้องน้ำ อย่าลืม ดื่มวีต้า แล้ว...
:oo1:
ซะ!!
(อย่าให้พลาดล่ะ โอกาสดีๆอย่างนี้ ไม่ฉวยไว้ก็ ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว)
อิิอิิอิอิอิอิอิ :haun5:
-
คราวหน้าก็จำไว้ซะบ้างสิ ชิส์
ทำไมต้องโกหกด้วย มีไรบอกกันตรง ๆ ไปเลย
-
สงสารพีม สุดหล่อกลายเป็นเด็กขี้แยไปแล้ว
ความจริงก็อยากให้น้ำใจแข็งอีกหน่อย
ต่อไปพีมจะได้ไม่โกหกน้ำอีก
แต่พออ่านมาถึงตอนที่พีมกอดเสื้อร้องไห้เนี่ย
กลับมาดีกันเถอะ คนอ่านขอร้องงงงง :m5:
-
ต้องมานั่งร้องไห้ในวันเกิดตัวเองแบบนี้น่าสงสารนะ
ต้องพูดความจริงนะพี่พีม
น้ำเชี่ยวก็ใจเย็นๆ หน่อยก็ไม่ได้
:z3:
รู้แล้วว่า "รักมาก"
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
:m15: :m15: :m15:
-
มาต่อไวไวนะ
กลับมาคืนดีกันแน่เลย
น้ำเริ่มใจอ่อนแล้วอ่ะ
-
น้ำเชี่ยวให้อภัยพี่พีมเถอะ แต่พี่พีมเจ็บครั้งนี้เป็นบทเรียน ไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วเหอะ
-
:เฮ้อ:
วุ่นวายซับซ้อน
เปนกำลังใจให้สู้ๆ o13
-
ขอบคุณคับ
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ :m15:
แค่คุยกันบ้าง แค่ยอมฟังกันบ้าง
ก็คงไม่ต้องร้องไห้แบบนี้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
:o12:ดีกันซะทีคนอ่านไม่ไหวจะดราม่า
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
พี่พีม มาแล้ววว
จะดีกันแล้วใช่ม้ายยยย :mc4:
-
รออ่านตอนต่อไปนะ :call: :call: :call:
-
สงสารทั้งคู่เลย
คืนดีกันเถอะ
มาอัพต่อไวนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ น้องน้ำนะ
พี่พีมด้วย สู้สู้
-
พี่บอลมาอัพหน่อยพลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปก้อน้ำตาคลอ
ไหงตอนจะจบน้ำตาไหลพรากเลยอ่ะ
ฮือๆๆๆ
น้ำเชี่ยว พี่พีม
เข้าใจกันซักที
จะเจ็บกันทั้งสองฝ่ายเพื่อ อาราย ห๊ะ
ฮือ
ทำคนอ่านร้องไห้ด้วย
หง่ะ ^^
-
พี่บอลหายไปไหนอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เค้าคิดถึงน้ำเชี่ยวกะพี่พีมนะ...และก็คิดถึงพี่บอลด้วย (เหรอ??) 5555555555
เค้ารออยู่น้าาาาาาาาาา XD
-
เอ่อ บอลลูนฉันลอยไปไหนล่ะเนี่ย!!!!
-
:o12:รอตอนต่อปายยยยยยยยยยย
-
:m15: นิยายเรื่องนี้ทำให้เราทั้งสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกันได้
เยี่ยมจริงๆ เศร้าอ่ะ สงสารทั้งคู่เลย อีกคนปากแข็ง อีกคนก็ดื้อดึงไม่ยอมฟังเหตุผล
ถ้าไม่ใช้ใจฟัง ยึดอารมณ์เป็นที่1 ก็จะเป็นแบบนี้ละนะ :o12:
อ๊ากกกก ร้องไห้ไปกับทั้งคู่ คนอ่านปวดจิตคะ :เฮ้อ:
-
อ๊ากทะเลาะกันเสียแล้ว
เมื่อไหร่จะดีกันล่ะเนี่ย
-
คืนดีกันเถอะนะ อ่านแล้วเศร้ามากๆเลย
...รอตอนต่อไป :monkeysad:
-
น้ำเชี่ยวเห็นและได้ยินแบบนี้แล้วจะใจอ่อนบ้างมั๊ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
รอนะค๊าบบบ
น้ำเชี่ยวใจอ่อนเถอะนะๆๆๆๆ สงสารพี่พีมอ่ะ :sad4:
-
ง้อกันถึงไหนหว่า..
-
:m23:
ซา หวัด ดี คร้าบบบบ...
คิดถึงทุกคนจัง อิอิ รอกันจนลืมเค้าไปแล้วยังอ่ะ
ขอโทษด้วยนะคร้าบบ ที่กว่าจะมา นี่ต้องไปโทษไอ้พวก..นะคับ :fire:
ก็คอนโดผมอยู่ไม่ไกลจากCTW ก็เป็นอันต้องอพยบย้ายถิ่นไปสถิตอยู่บ้านญาติอยู่พักนึง
แล้วก็ยุ่งหลายอย่าง เพราะบ้านญาติก็อยู่ห่างจากที่ทำงานเอามากๆ เฮ้อออออ~ :o211:
อิอิ แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้วครับ ร่างกายอยู่ครบ บ้านอยู่ครบ นิยายยังไม่โดนไวรัสแดรก ฮ่าๆๆ :laugh3:
.
.
.
ไปรออ่านตอนต่อไปเล้ย!! :oni1:
-
^
^
^
:z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดด...พี่บอลมาแล้ววววววววววววววว
เค้าจะรอนะ...เค้าจะรอ :monkeysad:
-
พร้อมที่จะอ่านแล้ว วว ว ว. . . . :z2:
-
ชีวิต Writer มีแต่เรื่องน่าตื่นเต้น แถมได้เกาะติดสถานการณ์อย่างใกล้ชิดสุด ๆ แบบ Exclusive อีกต่างหาก อิจฉา (ซะเมื่อไหร่) 555 :laugh:
เตรียมตัวพร้อมอ่านตอนต่อไปเจ้าค่ะ :3123:
-
มารอด้วยคนนะครับ
คิดถึงจังอะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
Chapter 22
เด็กหนุ่มแง้มบานประตูอย่างเบามือ พบเพียงหลังเล็กๆที่นั่งคุดคู้กอดเข่า ซุกหน้าลงกับเสื้อตัวหนาร้องไห้รำพึงรำพันออกมาไม่เป็นภาษา ไม่ต้องสงสัย ดวงตาเรียวใสแป๋วนั้น คงกำลังมีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนทั้งสองแก้มแน่ๆ แต่มันจะเป็นเพราะว่าพี่แค่เสียใจที่ต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง หรือว่าเป็นเพราะว่าเสียใจที่ไม่มีน้ำเชี่ยวคนนี้อยู่กับพี่อีกแล้วล่ะ ..พี่เคยรักน้ำบ้างมั้ยนะ
“น้ำเชี่ยว..พี่ขอโทษ ฮึกๆ.. พี่.. พี่.. รัก น้ำ ฮึกๆ.. รักน้ำเชี่ยว ฮือๆๆ ยกโทษให้พี่ด้วย”
แทบไม่เชื่อหูและลูกตาตัวเอง เสียงแหบเครือที่คนตัวเล็กพร่ำออกมาว่า รักน้ำเชี่ยว..
รักเรา.. เพิ่งได้ยินครั้งแรก..
“พี่ไม่ได้ทิ้งน้ำเชี่ยว พี่ไม่รู้จะทำยังไง ฮะ ฮือออ~”
ถ้ายังฝืนอดทน อดกลั้น ขังตัวเองอยู่ในห้องนี้อีกต่อไป มีหวังอกระเบิดแน่ เพราะ..
..หัวใจมันยอมแพ้ ยอมแล้ว สิ่งที่คนข้างนอกนั้นทำให้เราเจ็บจนเจียนตาย ได้มะลายหายไปหมดสิ้น.. หายไปหมด
ต่อให้รู้ว่าครั้งต่อไปพี่จะทิ้งน้ำเชี่ยวอีกสักร้อยครั้งพันครั้ง น้ำก็คงโกรธพี่ได้ไม่นานอยู่ดี แค่พี่ยอมรับว่ารักน้ำ แค่นั้นก็พอ
.
.
“ฮึกๆ พี่ควรจะทำยังไง~ พี่รักน้ำเชี่ยว คิดถึงน้ำเชี่ยว ฮือๆๆ~”
!@#!@$!!.. ในความมืด สองมือหนารวบเอาแผ่นหลังของพีมที่กำลังสั่นจากอาการสะอื้นเอาไว้ แล้วซุกหน้าลงกับบ่าลาด
“คะ..ใครน่ะ!!!.” วงแขนกว้างรวบเอาร่างของคนตรงหน้าเอาไว้ ปราศจากคำพูดใดๆ มีเพียงเสียงลมหายใจบางๆ
..ฮะๆ ฮักๆ ฮืออออออ ผะ ผี” T_T..ผะ ผีหลอก หรือโจร ขโมยเหรอ อะไรเนี่!!? ฮือ.. เนื่องจากเป็นคนกลัวผีเป็นทุนเดิม มาอยู่ในห้องที่มืดสลัวที่ไม่ใช่ที่ของตัวเองแบบนี้ น้ำเชี่ยวก็น้ำเชี่ยวเหอะ เจอแบบนี้ก็ทำเอาพีมช็อคสติหลุดได้เหมือนกัน
“....” อา.. พี่พีมกลัวผีนี่นา หึหึ ทำเราเจ็บ มันน่าแกล้งนัก ..แต่ไม่เอาดีกว่า แค่นี้ก็น่าสงสารจะแย่แล้ว ดูสิตัวสั่นหนักกว่าเดิมอีก น้ำเชี่ยวคลายกอดออกแล้วค่อยๆพลิกร่างที่สั่นอยู่ให้หันมา ใบหน้าหวานๆก้มมิดปิดตาปี๋แต่ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่
“พี่พีม นี่น้ำเชี่ยวเอง..ทำไม? กลัวน้ำเชี่ยวเหรอ” น้ำเสียงทุ้มบอกผ่านไปเบาๆที่ข้างหู
“ฮึกๆ น้ำเชี่ยว น้ำเชี่ยวจริงๆด้วย โฮฮฮ~ ” ทั้งดีใจ ทั้งคลายใจหายจากอาการขวัญผวา พีมจึงปล่อยโฮออกมาอีกก๊อกใหญ่พร้อมกับกอดรัดเอาร่างสูงโปร่งตรงหน้าไว้แน่น
“น้ำเชี่ยวโกหกพี่ น้ำไม่ได้ไปไหนหรอก น้ำแอบอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกแล้ว..” สองแขนแกร่งกอดกระชับแน่นๆตอบคนตรงหน้า น้ำเชี่ยวใช้คางมนที่ซุกตรงบ่าไล้ไปมาแทนการปลอบประโลม น้ำใสๆจากนัยตาโตคู่หวานหยดซึมไปทั่วเสื้อยืดของอีกคน
“น้ำเชี่ยว..พี่รักน้ำนะ พี่ไม่ได้ทิ้งน้ำ เข้าใจมั้ย ตอนนั้นพี่ไม่รู้จะทำยังไง พี่ขอโทษ ขอโทษ” พีมผละออกจากอ้อมกอดของน้ำเชี่ยว ท่าทางรนราน สองมือกระชับที่ต้นแขนคนตรงหน้าดวงตาเรียวจ้องมองเข้าไปในแววตาฉ่ำก่อนจะเอ่ยประโยคสำคัญด้วยกลัวว่าถ้าไม่บอกออกไปตอนนี้ อาจจะไม่มีโอกาสที่อีกคนจะรับฟังเขาอีก น้ำเสียงแหบของพีมสั่นเครือ หยดน้ำซึมออกจากหางตาคู่เรียวอย่างไม่เก็บอาการ
“ถ้าน้ำเชี่ยวยังโกรธที่พี่ผลักน้ำ ทำให้น้ำเจ็บ ตบพี่อีก ตีพี่อีกก็ได้ ตีพี่สิ แล้วหายโกรธนะ นะ ตีพี่เลยน้ำเชี่ยว” พีมคว้าเอามือหนาของน้ำเชี่ยวมาตีบนใบหน้าของตน เพราะรู้ตัวดีว่าสิ่งที่ทำนำความเจ็บช้ำมาให้เด็กหนุ่มอย่างมาย และเขาก็ไม่รู้จะแก้ไขมันอย่างไร รนรานจนสั่นไปหมด ตอนนี้ทำได้แค่ขอโทษ อ้อนวอน ถ้าน้ำเชี่ยวจะหายโกรธจะตบจะตีเขาก็ไม่ว่า
“น้ำไม่เป็นไรแล้ว หายโกรธ ตั้งแต่พี่เดินเข้ามาแล้ว หยุดร้องซะนะ หืม.. น้ำเชี่ยวรักพี่เหมือนเดิมนะ” เด็กหนุ่มใช้สองมือประกบไปบนใบหน้าขาวๆ จ้องมองดวงตาที่ปูดโปนและแดงช้ำ น้ำตาอุ่นที่ไหลไม่หยุด ดูน่าสงสารจับใจ
“พี่รู้มั้ย.. ไม่เลย..ไม่เคยมีวันไหนเลย ที่น้ำจะหยุดรักพี่ได้ ซักนิดเดียวก็ไม่มี”
นิ้วเรียวไล่ปาดน้ำตาอุ่น ก่อนจะประทับจูบบนแก้มใสอย่างแผ่วเบา แล้วกระชับเอาร่างตรงหน้าเข้ามากอดแน่นๆไว้อีกครั้ง ความอบอุ่นแผ่ซ่านผ่านถึงกันจากกอดสัมผัสของทั้งคู่ ไม่มีคำพูดใดๆอีก มีแค่อ้อมกอดนิ่ง เนิ่นนาน กระทั่งน้ำตาเริ่มเหือดแห้ง จนรอยยิ้มเข้ามาแทนที่
..แค่นี้เป็นสุขแล้ว
.
.
คนตัวขาวๆนั่งเหยียดขาหลังพิงโซฟานุ่มริมฝีปากคว่ำคิ้วขมวดมุ่น สองแขนกอดหมอนรูปกบไว้แน่น ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองตามอีกคนที่มัวสาละวนอยู่กับเครื่องทำกาแฟ
“ยังคิดมากกับข่าวนั่นอยู่เหรอ.. พี่ก็อ่านหมดแล้วหนิ น้ำบอกว่าสนิทกัน ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนกัน หรือบอกว่าชอบเค้าซักหน่อย ก็เราเป็นเพื่อนกันจริงๆ ส่วนขวัญจะให้สัมภาษณ์ยังไงน้ำจะไปรู้เค้าเหรอ น้ำไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านพี่ก็รู้” น้ำเชี่ยวพูดพลางวางแก้วกาแฟหอมกรุ่นลงตรงหน้าคนหน้าบึ้งที่นั่งหน้ายุ่งอยู่บนโซฟา
“เลิกทำหน้ามุ่ยได้แล้วน่า เดี๋ยวข่าวมันก็ซาไปเองแหละ น้ำโดนแบบนี้มาจนชินแระ ช่างมันเถอะ” เด็กหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าคนหน้ามุ่ย เอื้อมมือบีบแก้มป่อง คลึงหัวแม่มือลงบนคิ้วที่ย่นติดกันให้คลายออก เรียกเอารอยยิ้มน่ารักของพีมออกมาได้
“พี่พีม.. คืนนี้ค้างที่นี่นะ” เสียงทุ้มและสายตาหวานฉ่ำที่ส่งมาดูมีเลศนัยแปลกๆ แต่พีมก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะเขาเองก็คิดถึงน้ำเชี่ยวมาตลอดทั้งอาทิตย์เหมือนกัน
.
.
ชายหนุ่มผิวขาวในชุดคลุมสีดำ ใบหน้าใสที่มีหยดน้ำเกาะ เส้นผมที่เปียกจนลีบติดศีรษะ เมื่อก้าวพ้นประตูห้องน้ำมา ทำเอาน้ำเชี่ยวอดที่จะละสายตาหนีไปไม่ได้..
สมแล้วที่ได้รับฉายาว่าเป็นซูเปอร์สตาร์สุดเซ็กซี่ อยากจะรู้จริงๆถ้าพวกแฟนคลับพวกนั้นได้มาเห็นสภาพแบบนี้ของพี่พีม คงแทบคลั่งไม่ต่างจากเขาตอนนี้ที่อยากจะลงไปดิ้นให้รู้แล้วรู้รอดไป
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนอาบน้ำเสร็จรึไง รึตัวเองไม่มี ถึงได้มองของคนอื่นน่ะ” แนะ ยังจะมากวนอีก เดี๋ยวเหอะ
“คนอาบน้ำน่ะ เคยเห็น แต่คนสวยที่อาบน้ำน่ะ เพิ่งเคยเห็น” ปากก็พูดไปแต่สายตายังคงจดจ้องไม่ลดล่ะ ดวงตาเรียวใส ปากอิ่มแดงระเรื่อ ใบหน้าหวาน ลำคอขาวเนียน ร่องอกแน่นๆ เซ็กซี่จริงๆ ไหนจะมือเรียวๆนิ้วยาวบนผ้าขนหนูผืนเล็กและเส้นผมที่เปียกนั่นอีก
สวยเหรอ..? แหวะๆ “เน่.. อย่าใช้คำนั้นได้มั้ย ฟังแล้วมันทะแม่งๆยังไงไม่รู้” เบื่อจริงๆกับไอ้คำพวกนี้เนี่ย สวย หน้าหวาน ทำไมต้องมีคนพูดกับเราแบบนี้บ่อยๆ - -‘ ยี้!..
สวย ตรงไหน? หล่อ เท่ สมาร์ท ดูดี มีคลาสต่างหาก- -‘ :o9:
“ก็จริงนี่นา พี่เป็นผู้ชายที่สวยแล้วก็น่ารักมากๆเลย รู้มั้ย.. ตัวก็เล็กกะทัดรัด น่าพกพาไปไหนต่อไหน น่าอุ้มขึ้นเตียงจะตาย ฮ่าๆๆ”
“หึ.. พูดอย่างกับตัวเองใหญ่โตมโหฬารมาจากไหน ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกว้า” ไอ้บ้า! อุ้มขึ้นเตียงอะไร ชั้นต่างหากจะจับแกกดลงกับเตียงเว้ยยย :m16:
“นี่..พี่ชายคร้าบบบ ถ้าเป็นเมื่อหลายเดือนก่อนนะ น้ำไม่เถียงนะ แต่นี่พี่ลุกขึ้นดูดีๆดิค้าบบ น้ำสูงขึ้นตั้งเยอะนะ วัดจากเมื่อต้นปีก่อน เทียบกับตอนนี้ น้ำสูงขึ้นมาตั้งเกือบ 5เซนแล้ว ตอนนี้เนี่ยสูงกว่าพี่แล้วด้วย ดูสิ!”
“เออๆ ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว สูงแล้วไง ไม่ออกกำลัง ก็ยังตัวผอมเหมือนกุ้งอยู่ดีแหละ” ชิ ไอ้เด็กบ้า อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ทำไมมันยังสูงขึ้นได้อีกล่ะนั่น คิดจะมาทับถมเราเหรอ ไม่สนเว้ยย ความสูงไม่มีปัญหาในแนวราบเข้าจั้ย!
“ฮ่าๆ พี่ไม่ต้องห่วงเลย เดี๋ยวนี้ไอ้ไมค์มันพาน้ำเข้ายิมทุกวัน สบายใจได้อีกไม่นาน น้ำจะเบ่งกล้าม จะยกพี่แทนเวทเลย หุหุ~” เฮ้ย. ไอ้เด็กลามก ทำไมทำหน้าตาหื่นอย่างนั้น ไม่ต้องมายกชั้น จะยกทำไม ..
รึ รึว่า แกคิดจะมาแย่งชิงตำแหน่งในแนวราบของชั้น เฮ้ยยย ไม่โว้ยย แกยังเด็กอยู่ ไม่! ไม่! ชั้นยังไม่พร้อมจะรับ ม่ายยยยย~ :m31:
“หะ.. ทำไมต้องทำหน้างั้นด้วยอ่ะพี่ น้ำรู้นะ พี่คิดอะไรอยู่น่ะ พี่กลัวอะไรเหรอ..หืม? จะว่าไปประเทศเราก็เป็นประชาธิปไตยนี่เนอะ และน้ำเองก็เป็นคนที่รักความเป็นประชาธิปไตยมากๆด้วย แล้วพี่ล่ะ?”
“นะ..นายพูดอะไร มะ..หมายความว่าไง พี่ พี่ไม่เข้าใจ” นั่น..จริงๆด้วย ไอ้เด็กบ้า มันจะมาแย่งบทบาทของเราแล้ว แง่งๆๆ.. แกร แกร ทำเป็นแน่เหรอ ไอ้พวกเก็บอารมณ์ไม่ได้อย่างแก มันจะทำให้ครั้งแรกของชั้น ประตูหลังชั้นพังอ่ะดิ ฮืออๆๆๆ~ :oo1:
“เน่! เลิกทำหน้าเหมือนคนจะโดนประหารเลยนะ น้ำขี้เกียจรอแล้ว ถือซะว่าเป็นการลงโทษที่พี่ทำผิดแล้วกัน เมื่อกี้พี่ก็พูดหนิ ว่าจะให้น้ำทำอะไรก็ได้ ใช่มะ”
“ตะ..แต่ว่า เราเคยตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่า จะให้โอกาสพี่เตรียมพร้อม ทำใจก่อนอย่างน้อย48ชั่วโมงอ่ะ
ล..แล้วนี่ นี่มันขี้โกงหนิ บอกปุ๊บจะเอาปั้บเลย ผิดสัญญานี่นา”
“ผิดสัญญา! แหม~ ผิดสัญญาพูดมาได้หน้าตาเฉย แล้วที่ตัวเองผิดสัญญากับเค้า โกหกเค้านั่นล่ะ มันเทียบได้กับเรื่องนี้มั้ย บอกไว้เลยนะ ต่อไปนี้น้ำจะไม่ตามใจพี่แบบเดิมอีกแล้ว หึ..ที่ผ่านมาน้ำยอมพี่ทุกอย่าง ยอมให้ทุกเรื่อง แล้วเป็นไง? สุดท้ายพี่ก็ได้ใจ จะทำอะไรกับน้ำก็ได้ แม้แต่โกหก พี่ยังโกหกน้ำได้หน้าตาเฉย เหอะ! ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้ว!” เด็กหนุ่มปั้นหน้าขึงขัง ย่างสามขุมเข้าใส่คนตรงหน้าที่ถอยกรูจนหลังแทบชนกำแพง ..โฮะๆ แม่เจ้าโว้ยย อยากให้บรรดาแม่ยกพ่อยกนายพีม พีรานุ นี่มาเห็นจังเว้ยยย ซูเปอร์สตาร์สุดเท่ ตอนนี้ถูกคำขู่ของเขาซะงอหงอยไปแล้ว อะดู ดูดิ๊ ทำหน้ายังกะเด็ก กำลังจะโดนตีหน้าเสาธงงั้นแหละ ฮ่าๆๆ คนอะไรหน้าตาน่าโดนข่มเหงตลอดเวลา อิอิ อิอิ
“เอานี่ มือถือพี่มันปี๊บๆน่ะ สงสัยมีคนเมสเซสมามั้ง ... อ่านเสร็จตามสามีไปที่เตียงนะจ๊ะ จุ๊บๆ” :impress2:
“ไอ่..ไอ้บ้า!! สามงสามีไรเล่า!!! เดี๋ยวก็อดหรอก ชิ!” ไอ้ปากหมานี่ ชั้นต่างหากที่เป็นสามี แค่นอนให้แกทำนิดๆหน่อยๆ คิดว่าจะชั้นจะไม่มีแรงลุกขึ้นมาจับแกกดเลยรึไง อย่าเผลอแล้วกัน ไอ้เด็กแสบ หึ่ม! :angry2:
“หืม.. ดึกป่านนี้แล้วใครส่งอะไรมาอ่ะ..”
Happy Birth Day ครับ ”ที่รัก”
ขอให้มีความสุขทุกๆวันนะครับ
รักพี่มากนะ ชาตินี้จะไม่รักใครอีกแล้ว
>> จาก น้ำเชี่ยว
และพอได้เปิดอ่านข้อความจากมือถือ ก็ทำเอาซูเปอร์สตาร์หนุ่มถึงกับตาโต ข้างในใจนั้นเต้นตึกเป็นลิงโลด ทั้งเขินและอายที่อยู่ๆเจ้าตัวแสบ ก็แอบไปทำอะไรไม่รู้ จะว่าหวานก็หวาน จะว่าเชยก็ใช่ใส่เขาอย่างนี้ได้ โดยที่ไม่ยอมให้กันไดตั้งตัวเลย ..และในทันใดเด็กหนุ่มก็รวบเอาแผ่นหลังเนียนเอาไว้แน่น สองแขนสวมกอดกระชับที่เอวคอด ซุกใบหน้าคมเข้มลงที่บ่าสวยอย่างแผ่วเบา แค่พีมเหลือมอง ดวงตาหวานฉ่ำก็ปิดสนิทเหลือเพียงรอยยิ้มละไมและลักยิ้มน่ารักของคนที่กำลังคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความสุขจนแทบล้นทะลักออกมาอย่างไม่อาจปิดได้มิด ..วินาทีนั้นเขารู้ตัวแล้วว่า เขาช่างโชคดีจริงๆ
“ ข้อความเนี่ย ของจริงทุกคำนะครับ ..ฟอดดด หอมจัง” พอเริ่มทำใจให้หายเขินได้ ก็แอบกระซิบเข้าที่ข้างหูของคนในอ้อมกอดแล้วขโมยหอมเอาฟอดใหญ่
“ ขนาดนั้นเลยเหรอ ” พีมหันมองใบหน้าหล่อๆของน้ำเชี่ยวที่ซบอยู่บนบ่าของตน คิ้วเข้มหนา กับดวงตากลมโตที่ส่องประกายวิบวับหวานหยาดเยิ้ม และรอยยิ้มน่ารักจนแก้มบุ๋ม
“อื้อ.. ตอนนี้ทั้งตัวทั้งหัวใจ ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นของพี่หมดแล้ว ถ้าต่อไปพี่ทิ้งน้ำไปมีใครต่อใคร น้ำก็คง.. คงขึ้นคาน หรือไม่ก็หนีไปบวชเป็นพระเลยมั้ง พี่จะใจร้ายทำอย่างนั้นมั้ยล่ะ” ใจจริงอยากจะพูดว่า ถ้าพี่ทิ้งน้ำไป ก็คงทนอยู่ต่อไปไม่ได้อีก แต่มีหวังพูดไปแล้วจะต้องโดนด่าแหงๆว่าเป็นคนอ่อนแอ ไม่เอาดีกว่า
“จะไปไหนอ่ะ เดี๋ยวก่อนสิ” น้ำเชี่ยวยึดร่างเกือบเปลือยเอาไว้เมื่อพีมทำท่าว่าจะเดินผละออกไป
“หนาว จะไปหาเสื้อใส่” ริมฝีปากบางบุ้ยใบ้กลบเกลื่อนอาการเขินอายของตัวเองออกไป เจ้าบ้านี่ น่าจับไปเล่นลิเกจริงๆ พูดมาได้ทั้งหวานทั้งเลี่ยน ไม่อายปากตัวเองเลยรึไง ชิๆ
..พอได้ยินว่าเจ้าตัวจะไปใส่เสื้อ เด็กหนุ่มจึงรีบดึงเอาร่างดุ๊กดิ๊กเข้ามากอดไว้ให้แน่นเข้าไปอีก พร้อมกับมือหนาที่กระตุกปมเสื้อคลุมที่ถูกผูกไว้ออกอย่างรีบร้อน “จะใส่ทำไมอ่ะ เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่แล้ว หืม?” ปากก็พูดไป ปลายจมูกแหลมก็รุกไล่ทำงานอย่างอัตโนมัติ ทั่วทั้งซอกคอขาวเรื่อยไปจนถึงไรผมที่ยังชื้นหมาด น้ำเชี่ยวสูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูเดียวกับของเขาเข้าเต็มรัก
“อา.. อะ ด..เดี๋ยว นี่จะเอาจริงเหรอ?”
“แล้วคิดว่าน้ำจะพูดเล่นรึไง? หืม.. ฟอดดด” ทั้งพูดทั้งจูบ สลับกับหอมไปตามแก้มเนียนใสอีกหลายฟอด ขณะที่มือไม้ก็ฟอนเฟ้นไปตามลำตัวขาวและสะโพกแน่น กระทั้งพลิกตัวอีกคนกลับมาเผชิญหน้า ถึงเพิ่งรู้ว่า แววตาสดใสมุ่งมั่นนั้น กลับกลายเป็นตระหนกตกตื่น ราวกับลูกกวางกำลังจะถูกส่งขึ้นเขียง
“นี่.. นะ..ไหนว่า จะ..อาบน้ำ” ไอ้บ้า..นอกจากจะไม่ให้เตรียมใจแล้ว ยังไม่ให้โอกาสเตรียมความพร้อมเลยรึนี่ จะรุกฆาตอย่างเดียวเลย ก้นชั้นก็มีแค่เนี๊ยะ มันเจ็บนะโว้ยๆๆๆๆ
“อืม..ไม่อยากอาบแล้ว วันนี้น้ำเชี่ยวไม่สกปรกซักหน่อยไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วย อยากทำอย่างอื่นมากกว่าอ่ะ หืม..” ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะกลัวจริงๆแฮะ ถอยกรูเลยเชียว ..ว่าแต่ว่า ทำไมต้องทำหน้าตาน่าสงสารงั้นด้วยเล่า
“อะๆ โอเคๆ ยอมแล้ว วันนี้ยอมให้หนึ่งวัน น้ำแกล้งพี่เล่นน่า น้ำจำที่สัญญาไว้ได้ ไว้คราวหน้าแล้วกัน.. หึๆ แต่มีข้อแม้นะ พี่ต้องพูดว่ารักน้ำเชี่ยวให้ฟังดังๆก่อน.. พูดสิ น้ำอยากฟัง เร็วๆ น้ำจะได้ไปอาบน้ำแระ” ฮิๆ ไอ้พี่หน้าหงิกเอ้ย ชอบทำให้ใจอ่อนทุกทีสิน่า ดูดิหน้ายุ่งๆ ตาหงอยๆ อย่างนี้ ใครจะไปทำลง เฮ้อ!!
“....” ไอ้เบื้อกเอ้ย จะมาไม้ไหนอีกล่ะ เดี๋ยวจะเอา เดี๋ยวก็ไม่เอา ..ว่าแต่ต้องถอนหายใจขนาดนั้นเลยเหรอ แค่ไม่ได้ก้นชั้นเนี่ย - -“
“พูดว่า พีมรักน้ำเชี่ยวครับสิ ” ชั่วเวลาเสี้ยวนาทีที่เด็กหนุ่มค่อยๆกระชับกุมไหล่ของพีมเอาไว้แล้ว เอ่ยถามถึงคำว่ารักจากปากของเขาด้วยดวงตาทอประกายอบอุ่น อ่อนโยน เพียงเท่านี้ กลับทำให้ทุกสิ่งที่อัดแน่นและฝังลึกอยู่ในอดีตอันเลวร้ายของพีมค่อยๆพังทลายลง
..ยิ่งพอได้คิดไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาระหว่างเขาและน้ำเชี่ยว ยิ่งเพิ่มความรู้สึกเต็มตื้นจนล้นอก แม้น้ำเชี่ยวจะเอาแต่ใจแต่ก็ไม่เคยขัดใจเขาเลยสักที บ่อยครั้งที่น้ำเชี่ยวทำให้เขายิ้มอย่างมีความสุข บ่อยครั้งที่เขามักทำให้น้ำเชี่ยวผิดหวังเสียใจ ..และ บ่อยครั้งกับสายตาแบบนี้
สายตา..ที่จ้องมองมาที่เขา อย่างมีความหวัง รอคอย รอมาตลอด กับคำพูดประโยคเดียว
...
..
.
.
.
***************
ไปต่อข้างล่างคับ
-
:z13:
ก่อนอ่าน...ด้วยความคิดถึง
-
มาแย้วหรอคับ รอนานเลย เข้าใจกันซะที ปลาบปลื้ม :กอด1:
-
น้ำยัง...ห่วงใย ใจก็ยังคิดถึงพีม
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าพีมจากน้ำไป
น้ำยัง...เฝ้าดู และอยากจะรู้ความเป็นไป
เพราะว่าน้ำ รักพีมดังเดิม :o8:
-
Chapter 22 (ต่อ)
.
.
“อ้าว..เงียบ ยังเงียบอยู่อีก หรือว่าอยากโดนทำคืนนี้เลยห๊ะ ถึงไม่พูดมาสักทีเนี่ย”
“....”
ไหนบอกจะไม่ยอมตามใจเราอีกแล้วไง? สุดท้ายนายก็ยังยอมให้พี่อยู่ดี ..น้ำเอ้ย ทำไมจะต้องทำอะไรๆให้พี่รู้สึกว่า ตัวพี่เป็นคนเห็นแก่ตัวได้อย่างนี้นะ
“อายเหรอ? ถ้าไม่พูด ก็จะต้อง..” ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้แกล้งให้หนำใจ ก็มีอันต้องตกตะลึงตาแทบถลน เมื่ออยู่ๆ คนตัวขาวๆตรงหน้าก็จัดแจงปลดเสื้อคลุมตัวเดียวที่มีอยู่บนตัว จนหล่นไปกองกับพื้น เผยให้เห็นร่างกายขาว ผิวที่เนียนละเอียดเวลาถูกแสงนีออนในห้องอย่างนี้ ทำให้น้ำเชี่ยวไม่อยากจะละสายตา
“พ..พี่ พี่ทำอะไร..” เด็กหนุ่มท้วงถามขึ้นอย่างตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้างแทบไม่กระพริบ ไปๆมาๆกลับเป็นตัวเขาเสียเองที่รู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา เพราะว่าเขินอายแทนอีกคนที่ยืนตัวเปล่าเล่าเปลือยกลางไฟสว่างอย่างนี้ แล้วยิ่งสายตาเจ้าปัญหาของตัวเองที่มันกำลังซุกซนด้วยอยู่แล้ว ไอ้อาการหน้าแดงเพราะรู้สึกเขินอาย ก็กลับกลายเป็นว่ามีความรู้สึกอื่นปะปนเข้ามาด้วย
..โนว โนว! ไม่! อย่าๆ อย่าไปมองตรงนั้น ฮือๆ~ ขาวอย่างนี้ ฮือๆ~ หน้าอก และ ตรงนั้น! ฮือๆ~ เอวสวยๆ แล้วก็หน้าท้องฟิตๆนี่ .. นี่.. นี่เราเป็นเกย์เต็มขั้นแล้วเหรอ? ถึงได้เกิดอารมณ์ง่ายๆอย่างนี้ ระ..หรือว่าเราอาจจะ เป็นโรคคลั่งพีม พีราณุก็ได้.. ถึงได้เป็นแบบนี้.. แค่เห็นแค่นี้ ก็.. ก็.. รู้สึกปั่นป่วนมวนท้องไปหมด โอเค ขอให้เป็นอย่างหลังแล้วกัน
“ที่ผ่านมา พี่เห็นแก่ตัว พี่เอาเปรียบน้ำมาเยอะ จริงๆมันก็ถูกแล้ว ที่น้ำจะไม่ยอมพี่อีกต่อไป พี่ขอโทษนะน้ำ สำหรับเรื่องที่ผ่านมา ต่อไปพี่จะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก คำว่ารัก ถ้าพี่จะต้องพูด แค่เพื่อให้ทำตามใจตัวเองได้อีกครั้ง พี่ขอไม่พูดมันดีกว่า ..แต่ ถ้าน้ำอยากจะฟังมันจริงๆ”
..พีมจ้องมองเข้าในยังดวงน้ำพูดทุกอย่างที่ยังคั่งค้างอยู่ในใจ กระทั่งร่างกายไร้อาภรณ์เริ่มรู้สึกหนาวยะเยือกเพราะไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ พีมจึงกระชับเอาสองแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้รอบเอวแล้วซุกกอดลงกับอกกว้าง
“พี่ก็อยากจะบอกว่า.. กอดพี่เถอะครับ ทำให้พี่เป็นของน้ำ ทำทุกอย่างตามที่น้ำอยากจะทำ พี่เต็มใจ พี่ยอม ไม่ว่าน้ำจะพาพี่ไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหน พี่ก็จะไป เราจะไปด้วยกัน พี่จะไปกับน้ำ เพราะ.."
" เพราะ.. พี่รักน้ำ .. พีม รัก น้ำเชี่ยว ได้ยินมั้ยครับ”
“น..น้ำ ก็ รัก พี่ ฮึกๆ.. ได้ยินแล้ว น้ำเชี่ยวรักพี่พีมเหมือนกัน ฮือๆ”
“เจ้าบ้า จะร้องไห้เพื่ออะไรเล่า พี่ก็ให้นายทุกอย่างแล้วไง อยากให้พูดว่ารักก็พูดแล้ว อยากจะทำ.. ก็จะให้ทำ หยุดร้องเลยนะ”
“รู้แล้ว ก็คนมันดีใจนี่นา” ..ฮือๆๆ~ ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว พี่พีม พีรานุ ซูเปอร์สตาร์เบอร์หนึ่งพูดว่ารักเราแล้ว มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ฮือๆๆ และที่ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากพี่จะทำให้น้ำรู้สึกถึงความสุขจนล้นแล้ว พี่ยังทำให้น้ำรู้สึกเสียวควบคู่กันไปด้วย ฮือๆ~ พี่พิเศษกว่าคนปกติธรรมดาจริงๆด้วย ฮือๆ~
.
.
..สุดท้ายพีมก็ต้องมายืนตัวเปลือยอย่างหนาวๆปลอบเจ้าคนตัวโตแต่ว่าขี้แยเป็นที่สุด โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าการโอบและกอดธรรมดาๆของตัวเขานั้น นอกจากจะสร้างความเต็มตื้นให้เด็กหนุ่มแล้ว ยังนำเอาความรู้สึกบางอย่างตามธรรมชาติของวัยหนุ่มมาให้น้ำเชี่ยวซะจนหน้ามืดมือไวไปหมด
..เพียงเวลาไม่นานพอที่น้ำตาจะเหือด น้ำเชี่ยวก็เริ่มซุกไซร้ปลายจมูกไปตามซอกคอขาว ลูบไล้ฝ่ามือตามแผ่นอกแน่นและกล้ามเนื้อท้องรอนสวย ดวงตาโตคู่หวานสบจ้องลึกเข้าไปในประกายตาสดใส และยิ่งได้รับอมยิ้มหวานๆที่อีกคนส่งมา ก็ยิ่งเพิ่มดรีกรีความสุขและความกระหายอยากในเพศรสให้เด็กหนุ่มพลุ่งพล่านหนักเข้าไปอีก จนรู้สึกถึงบางอย่างที่เริ่มจะขยายตัวมากขึ้นภายใต้กางเกงยีนส์ตัวเก่ง
“อืม.. ” พีมครางออกมาเบาๆ เมื่อถูกบดเบียดริมฝีปากเข้าหาอย่างอ่อนโยน ลิ้นทั้งสองกระหวัดรัดพันภายในโพรงปากอุ่น ดูดเอาความหวานส่งผ่านอารมณ์ถึงกันและกันจนสุดหอบของลมหายใจ ราวกับตัวเองถูกดึงให้จมดิ่งไปยังห้วงฝันเพราะตัวลอยเคว้งแทบไม่รู้สึก นานเท่าไหร่กันนะที่น้ำเชี่ยวไปหัดวิธีการจูบที่ทำให้เขาเคลิ้มได้ขนาดนี้ กระทั่งรู้สึกว่าตัวเปล่าเปลือยถูกผลักให้กระทบลงกับพื้นเตียงนุ่มนิ่ม ถึงได้สติกลับมาว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
“น้ำ.. ย..อย่าใจร้อน ได้มั้ย ค..คือว่า มัน คือพี่ไม่เคยทำแบบนี้” เสียงแหบร้องขอออกมาอย่างตะกุกตะกับ ขณะที่เด็กหนุ่มตะโบมพรมจูบไปตามเนินอก สองมือก็ฟอนเฟ้นไล้ไปตามลำตัวขาว
“ไม่เคยก็ต้องเคย รู้สึกดีจะตายไป น้ำผ่านมาแล้ว” เด็กหนุ่มรับรู้ว่าคนข้างล่างรู้สึกกล้าๆกลัวๆเพียงใด เพราะเจ้าอาการเกร็งและมือไม้ที่เกะกะเก้งก้าง ที่สำคัญใบหน้าและลำคอขาวใสนั้นยังแดงอย่างกับลูกตำลึง แต่น้ำเชี่ยวก็มิวายอยากจะแกล้งให้เขินหนักกว่านี้อีกสักหน่อยจะได้หลุดจากมาดเก๊กหยิ่งๆนั่นสักที เลยแกล้งพูดจาทวนลมราวกับเห็นเป็นเรื่องธรรมดาซะอย่างนั้น อีกทั้งยังแกล้งลงแรงกอดรัดฟัดผิวท้องและลำคอขาวจนขึ้นปื้นรอยแดงไปทั่วตัว
“อะ.. น้ำ ดะ..เดี๋ยว ได้ยิน พี่ มั้ย.. อะ อ๊าา”
“อื้มม..ครับ กลัวเจ็บเหรอ? ไม่หรอก ตอนพี่ทำ ก็ไม่เห็นเจ็บมากเท่าไหร่ รู้สึกดีจะตาย” ยิ่งมองใบหน้าแดงกล่ำของคนที่กำลังจะหมดท่า ก็ยิ่งทำเอาน้ำเชี่ยวรู้สึกลิงโลดมากขึ้น ไม่เสียแรงที่เฝ้าวันรอเวลานี้มานาน
เด็กหนุ่มพรมจูบไปทั่วร่างกายขาว ลิ้นนุ่มโลมเลียไปทุกอณูตามอารมณ์ หน้าท้องรอนสวยที่ถูกบ่มเพราะมาอย่างดีถูกขบกัดเบาๆจนเจ้าของครางกระเส่า ริมฝีปาหนาขบเม้มไปตามโคนขาด้านในจนขึ้นรอยแดงเป็นย่อมๆ ทำเอาคนนอนอยู่บิดเกร็งด้วยความเสียวซ่าน ขณะที่มือหนาไล้ขึ้นไปฟอนเฟ้นไปตามตัว ลิ้นนุ่มก็เข้าจู่โจมโลมเลียที่แก่นกายแข็ง
“อ๊าา.. อาา าา น..น้ำ” เพราะโดนจู่โจมแบบไม่ทำตั้งตัว พีมจึงร้องเสียงหลงที่โดนทำให้สะท้านเยือก พอผงกขึ้นดูก็พบว่าแก่นกายแข็งขืนของตนนั้น ถูกเด็กหนุ่มกลืนกินราวกับเป็นของหวานที่อดอยากมานาน ..พีมใช้สองมือประคองใบหน้าคมที่กำลังลงลิ้นโลมเลียกับส่วนนั้นของเขา พร้อมกับแอ่นสะโพกตามจังหวะของคนข้างบน
“อ๊า.. ลึกๆสิน้ำ อีกหน่อย กะ..ใกล้แล้ว” เพียงไม่นานหลังจากถูกเด็กหนุ่มใช้ทั้งปากและมืออย่างประสานกันตรงส่วนนั้น พีมก็ครางดังออกมาอย่างสุขสม กระทั่งส่วนกลางหว่างขาถูกเพิ่มจังหวะเร็วและแรงขึ้น ลึกขึ้น เด็กหนุ่มดูดดุนจนแน่น แม้ว่าจะมีเสียงน่าอายออกมา ทว่าทั้งคู่กลับไม่ยี่หระสนใจ กระทั่งคนบนที่นอนหนาร้องเร่าบิดเกร็งลำตัว ส่งน้ำรักพวยพุ่งในที่สุด
“อื้ม จะทำอะไรอ่ะ” เมื่อรู้สึกว่าคนที่หว่างขาทำอะไรยุกยิกๆ พีมจึงผงกหัวขึ้นถามคนช่างแกล้งที่กำลังไต่ขึ้นมาตามตัว แล้วยึดเอาหัวไหล่เขาไว้จนตัวแผ่ราบไปกับเตียง พร้อมกับอมยิ้มแปลกๆส่งมาแบบมีเลศนัย
“....” เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่ส่งอมยิ้มอันใหญ่ให้กลับไป พร้อมกับสองมือที่พยามดันแก้มสองข้างของน้ำพีมให้ปากเผยอออกและบดจูบไปที่ริมฝีปากอิ่มก่อนจะปล่อยเอาของเหลวบางอย่างจากปากตนส่งกลับไปคืนให้เจ้าของไป
“!#%@!!@# ...อื้ออ! แค่กๆๆ แค่กๆๆ ไอ้บ้า!”
“ฮ่ะๆๆ เอาออกมาทำไม หวานอร่อยดีออก ..พี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ ว่าเนื้อตัวพี่น่ะ ทั้งหวานทั้งอร่อย”
“ดูสิ ไม่ว่าจะเป็นตรงนี้ หรือตรงนี้ ใครได้ทำอย่านี้ก็คงหลงพี่ทุกคน .. น้ำโชคดีจัง ที่ได้ทำกับพี่แบบนี้ อย่าไปรักใครอีกเลยได้มั้ยครับ ที่รัก” หลังจากรู้ตัวว่าแกล้งคนขี้โมโหจนเกินไป เด็กหนุ่มจึงรีบเข้าออดอ้อน ตวัดปลายลิ้นไปตามแก้มใสที่ปรากฏรอยคาบเปรอะที่ตนทำไว้ และไล่จูบตรงนู้นตรงนี้ ตามตัวนุ่มๆหอมๆราวกับตัวเองเป็นลูกสุนัขกำลังโลมรันพันหางเอาอกเอาใจเจ้าของอย่างไรอย่างนั้น
“ขอนะครับ ที่รัก”
..ดาบประจำกายวันนี้ดูเหมือนจะคึกคักเป็นพิเศษ หลังจากที่อดทนปวดหนึบเพราะความแข็งขืนมานาน เด็กหนุ่มก็เริ่มจะทนไม่ไหว จึงกระซิบเสียงหวานไปที่ข้างใบหูบาง แล้วพลิกร่างตรงหน้าให้หันไป ก่อนใช้ไซร้ลิ้นไปตามท้ายทอย ขบฟันคมๆไปตามแผ่นหลัง มือหนาคลึงเคล้าไปใต้อกเล่นกับยอดแข็งชันของพีมอย่างเมามัน น้ำเชี่ยวพยามใจเย็นเล้าโลมร่างกายสะท้านให้นานที่สุด กระทั้งลิ้นร้อนไล่จนถึงช่องทางแคบ
“อื้ม!..” พีมสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสของลิ้นแพรวพราวที่จุดนั้น พันนึกเรื่องบางอย่าง
“ดะ เดี๋ยวน้ำ.. เอ่อ คือ มีไอ้นั่นมั้ย” ชายหนุ่มนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ จึงอ้อมแอ่มเอ่ยถามออกมาทั้งที่หน้าแดงจนร้อนไปหมด ..ครั้งแรกสำหรับตรงนั้น ถ้าไม่มีอะไรช่วย แล้วยังเป็นเจ้านี่ ที่ก็เป็นรุกครั้งแรกของมัน ดูท่าเขาต้องตายแน่ๆ ถ้าน้ำเชี่ยวเกิดมันส์เกินพิกัด มีหวังประตูหลังเขาพังเป็นแน่แท้
..ชายหนุ่มหลับหูหลับตายันตัวเด็กหนุ่มเอาไว้ นึกไปถึงประสบการณ์รุกครั้งแรกในชีวิตของตัวเอง เขาจำได้ดี อารมณ์นั้นหฤหรรษ์ซะจนเขาเก็บกลั้นไม่อยู่ อัดใส่ประตูหลังคู่นอนซะคางแทบเหลือง ฮือๆ และจะสาอะไรกับเจ้านี่ ท่าทางคึกออกขนาดนี้ ตายแน่ ฮือๆ~ :oo1:
“คะ คือ เจล หรือซักอย่างน่ะ” เจ้าบื้อเอ้ย ไรว่ะ? สมัยนี้มันยังมีซื้อบื้ออย่างนี้หลงเหลืออยู่อีกเหรอเนี่ย ปวดหัวเว้ย
“ออ.. อืม ไม่มีน่ะครับ..อา~” น้ำเชี่ยวที่อารมณ์พุ่งหล่านหน้ามืดตามัวอยู่ บวกกับหัวสมองที่ประมวลอะไรๆช้าเป็นทุนเดิมจึงไม่ค่อยจะเข้าใจความหมายของพีมซักเท่าไร เพราะใจมันอยากเหลือเกิน อยากซะจนอดไม่ได้ที่จะส่งปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางแคบของอีกคนเข้าแล้ว
“อ๊ะ.. น้ำเชี่ยวเบา อ๊าา! เบา” โอ้ยยย ไอ้บื้อ มันซื่อเกินไปป่าวเนี่ย ขอแคนเซิ่ลตอนนี้ยังทันมั้ยฮ๊ะ โอย..นิ้วน่ะทะลวงเข้ามาได้ เจ็บบบบ น๊า ไอ้น้ำเชี่ยวบ้า คำว่าค่อยๆกับนุ่มนวลน่ะไม่มีในพจนานุกรมของแกช่ายม๊ายยยย.. ฮือๆๆ ... หันไปอีกทีเจ้าเด็กกบนี่ก็นั่งนิ่งไม่ไหวติงซะแล้ว
“พี่ต้องเจ็บมากแน่ๆ ทำยังไงดีล่ะ หรือว่า.. เอาไว้ก่อน” ราวกับความต้องการกับความสงสารในตัวเด็กหนุ่มกำลังทำสงครามกันให้วุ่นไปหมด ยิ่งมองดูบั้นท้ายกลมๆเล็กๆขาวเนียนตรงหน้าด้วยแล้ว ไอ้ของพรรนั้นหรืออะไรก็ไม่มี แล้วถ้าลองเขาดันทุรังเข้าไปทั้งอย่างนี้ มีหวังฉีกไม่เป็นชิ้นดี กลัวเหลือเกินว่าผิวเนื้อที่สวยงามอ่อนนุ่มเหมือนปฏิมากรรมราคาแพงจะสึกกร่อนด้วยน้ำมือของเขา
โอยยย..ไอ้ ไอ้ สมองหมูเอ้ย!!
"บ้าหรือไง มาถึงขนาดนี้แล้ว นายจะทำหรือไม่ทำ ไม่มีไอ้นั้นก็ใช้อย่างอื่นที่คล้ายๆกันสิ จะน้ำเยิ้มๆจากไอ้นั่นของนายที่มันกำลังชี้หน้าพี่อยู่ หรือน้ำลาย หรืออะไรก็เอาเถอะ เร็ว ก่อนที่พี่จะหมดอารมณ์” ไอ้เบื้อกเอ้ย ถ้ามันยังยักแย่ยักยันอยู่อย่างนี้นะ ชั้นจะลุกขึ้นไปเสียบมันเลยดีมั้ยว่ะ
“อ๊ะ.. อื้ออ โอย...” พีมร้องออกมาเบาๆเป็นสัญญาณให้อีกคนเบาลงเมื่อน้ำเชี่ยวเริ่มสอดของรักเข้าไปทีละนิดรู้สึกได้ถึงความคับแคบ ยากที่จะดันไปได้ต่อ
“ไหวมั้ย พี่เจ็บมากมั้ย น้ำจะทำยังไงดี” ร่างของพี่พีมสั่นเทาจนแขนและแผ่นหลังเกร็งไปหมด แม้พี่พีมจะพยายามไม่ส่งเสียงร้อง แต่น้ำเชี่ยวก็รู้ดีกับช่วงเวลาแบบนี้ ว่ามันเจ็บแค่ไหน
“ก็ทำอย่างที่นายทำนี่แหละ มะ..ไม่เป็นไร.. กอดพี่หน่อย กอดพี่ที” เด็กหนุ่มโน้มตัวกอดร่างสั่นเทาไว้ มือหนาไล้ไปตามลำแขนเกร็งเพื่อปลอบประโลมและผ่อนคลาย ปากหยักพรมจูบไปตามซอกคอ ดูดเม้มติ่งหูบาง ลิ้นเล็กไล้เล่นไปกับโลหะกลมๆที่ติ่งหูด้านซ้ายของพีมอย่างออดอ้อน ก่อนจะกดจูบไปตามบ่าลาดเป็นระยะ รู้สึกได้ว่าร่างในอ้อมกอดคลายสั่นลง เด็กหนุ่มจึงค่อยๆดันส่วนแข็งขืนเข้าไปอีกจนเกือบสุด
“อื้ออ...อา~ พี่ แน่นจัง เสียว ..อา~ จะไม่ไหวแล้ว” น้ำเชี่ยวครางดังกังวานจากในลำคอ สุดจะทานทนช่องทางของพีมตอดรัดของเขาจนปั่นป่วน แทบคลั่ง
“อ๊าา าา!! น..น้ำ พี่ รัก น้ำ นะ อา..”
“ฮา~.อื้มมม อา” เมื่อฝังของรักลงไปจนมิด น้ำเชี่ยวก็ถึงกับล้มตัวลงโอบรัดร่างข้างใต้ไว้แน่น ซุกใบหน้าลงกับลำคอขาวเนียนปล่อยเสียงครางโหยหวนเพราะความเสียวซ่านจากการตอดรัดไม่หยุด
“อือ~..ที่รัก รู้สึกดีจัง น้ำก็รักพี่นะครับ” น้ำเชี่ยวพยามบดเบียดสะโพกลงกับบั้นท้ายแน่นๆของพีมเพื่อคลายความเสียวซ่านลง
“ให้น้ำต่อได้มั้ยพี่ จะไม่ไหวแล้ว” ริมฝีปากหนาพรมจูบตามร่างกายสั่นเทิ้มไปถ้วนทั่ว บดเบียดสะโพกเป็นระยะฟังเสียงครางกระเส่าเป็นระยะ
“อือ.. อาา าา” จากความเจ็บปวดและแน่นตึงช่องทางรักในตอนแรก กระทั่งถูกสอดใส่เข้ามาจนสุด แรงบดสะโพกกับบั้นท้ายของเขา บวกกับสัมผัสวาบหวามจากรสจูบที่ได้รับทั่วร่างก็ทำเอาพีมสะท้าน เสียวซ่านไปทั้งสันหลัง ยาวไปถึงช่องทางลึกด้านหลัง รู้สึกได้ถึงแก่นกลางด้านล่างของตัวเองที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง
“อา..อาาาซ..” เมื่อได้รับอนุญาต น้ำเชี่ยวจึงค่อยๆขยับตัวเข้า ออก ช้าๆ เป็นจังหวะ จนช่องทางแคบเริ่มผ่อนคลาย จนรู้สึกได้ถึงความไหลลื่น เด็กหนุ่มจับเอวขอดและซอยถี่ขึ้น เร็วขึ้น หนักน่วงขึ้น ขณะที่อีกคนก็เริ่มครางยาว ดังขึ้นๆทุกครั้งเมื่อถูกกระแทกหนักๆ
..เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงร้องครวญครางเพราะความสุขสม ทำเอาทั้งคู่ลืมคำว่าอาย โถมแรงทั้งหมดที่มีทั้งรุกและรับสอดประสาน หยดเหงื่อที่ไหลโทรมกายจนชุ่มที่นอนนุ่ม ร่างโปร่งบรรเลงบทรักไปตามแรงอารมณ์ ร้อนลุ่ม เร่งเร้า ถ้าเปรียบเป็นเพลงก็คงเป็นทำนองเพลงร็อคตามแบบฉบับคนของคนทำ
“อือ~ อ๊าา..าาา จะเสร็จแล้ว..ใกล้ ล.. แล้ว อา..าาา” น้ำเชี่ยวโน้มลงมอบกอด โอบรัดร่างที่เริ่มกระตุกเกร็งไว้อย่างแนบแน่นราวกับจะเป็นเนื้อเดียว ปากหนาบดจูบร้อนแรงไปตามบ่าขาวเนียนจนขึ้นรอยแดงช้ำ ฝ่ามือรุกล้ำเข้าเกาะกุมแก่นกายของพีมเอาไว้ สัมผัสได้ถึงการขยายใหญ่แข็งเกร็ง หยาดน้ำชื้นแชะเยิ้มนอง เด็กหนุ่มกระชับมือแน่นแล้วชักรูดเป็นจังหวะไปด้วย ขณะที่สะโพกก็เพิ่มแรงกระแทกลงอีก กระทั้งมือและจังหวะการบดขยี้บั้นท้ายทำงานสัมพันธ์กัน พีมจึงสุดจะกลั้นและปล่อยเสียงครางดังโหยหวนแบบไม่เคยมาก่อนในชีวิต
“อะ..อ๊าา าาาา.. น้ำ.. พีม รัก น้ำ~ อ๊า าา าาา!! ” น้ำหวานแห่งรักทะล้นทะลักจนแทบหมด สองร่างผลัดกันกระตุกเกร็ง อ้อมกอดที่ว่าแน่นอยู่แล้วกลับรัดแน่นขึ้นอีกราวกับกระดูกจะแตก..แต่กลับเป็นสุข รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นแทรกผ่านช่องท้องจนชาวาบไปทั่วผิวเนื้อ เสียงหอบหายใจดังจากคนข้างบนมาพร้อมกับร่างหนักที่ถาโถมลงมาทาบทับ ใบหน้าคมเข้มขาวใสซุกแนบมาบนแก้มขาวพร้อมกับจูบนุ่มละมุนจากปากหยัก ดวงตาโตหวานปิดสนิท เม็ดเหงื่อผุดชื้นตามไรผม อา..
ความสุขจนล้นอก มันเป็นอย่างนี้นี่เอง มุมปากหยักค่อยๆยกขึ้นเผยรอยยิ้มและรอยบุ๋มที่ข้างแก้ม
“ขอบคุณที่รักน้ำ นะครับ ที่รัก .. น้ำรักพี่พีมจัง”
*****************
To be con
-
^
^
จิ้มพี่บอล หายไปนานม๊าก คิดถึง
แต่ๆๆๆๆ ในที่สุดตอนนี้มันก็มาถึง กาซิกๆ พี่พีมมาดแมนของนู๋
พี่บอลเวอร์ชั่นรีไร้ท์จะแอบกลับขั้วไปมาให้มั่งได้มั้ย พลีสๆๆๆๆ :z10:
-
มาแร้วๆๆๆเย้ๆๆๆ
o13
-
ขอให้ตอนหน้าไม่มีดราม่า........... :z2:
-
:a2: ในที่สุด ก็เสมอภาคกันแล้วคู่นี้
พี่พีมน่ารักสุด ยิ่งตอนเก็กหลุดน๊า :-[
เสียเลือดกันถ้วนหน้าเลย ตอนนี้
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย...เลือดกระจายมากมาย...ตอนนี้เลือดจะหมดตัวแล้วอ่ะ
กลับมาคราวนี้พี่บอลมาพร้อมฉากที่เรียกเลือดคนอ่านได้เป็นถังเลย...แบบว่าร้อนแรง
แถมพี่พีมยังเสียซิงอีกต่างหาก...โอ้วววววววววววว...คุณพระ...เค้าทำไม่ใช่ตัวช่วยกันด้วยอ่ะ
แต่ดีนะที่น้ำเชี่ยวยังอ่อนโยนแล้วก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมาก...หวังว่าพี่พีมคงไม่ได้เลือด 555555
เห็นคู่นี้เค้ากลับมารักกันเหมือนเดิมแล้วปลื้มแทน...ดี ๆ กันซะอ่ะดีแล้ว บทจะเศร้าก็เคล้าน้ำตาซะคนอ่านแทบจะดิ้นตาย
น้ำตานี่แทบเป็นสายเลือด...แต่ตอนนี้เลือดมาออกทางจมูกแทนแล้ว...เพราะอะไรคงไม่ต้องบอก...หึหึหึ - -+
สมกับการรอคอยจริง ๆ ฮะพี่บอล...แล้วเค้าก็จะรอตอนต่อไปด้วย...หวังว่าเค้าจะหวานกันนาน ๆ นะ
แต่แอบหวั่นใจ...ว่าเรื่องมันคงไม่จบง่าย ๆ แค่นี้แน่ ๆ เพราะยังมีอุปสรรคอีกหลายอย่างที่ยังไม่เคลียร์
จะรอลุ้นตอนหน้านะฮะ...แอบบอกนิดส์...เค้าเกลียด To be con จัง = =b
+1 ต้อนรับพี่บอลนะฮะ...อิอิ XD
-
กีสสสสสส :m25:
-
o14
-
ในที่สุดน้ำก็ได้รุก
:a2: :a2:
-
น้ำเชี่ยวกับพีมเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์แบบอย่างเสมอภาคซะที เข้าใจกันและกันแล้วด้วย แถมกลับมารักกันยิ่งกว่าเดิมอีกต่างหาก :o8: :-[
-
Yeah! Yeah! :m11: Happy ด้วยสุด ๆ เลยคับ
-
^
^
จิ้มพี่บอล หายไปนานม๊าก คิดถึง
แต่ๆๆๆๆ ในที่สุดตอนนี้มันก็มาถึง กาซิกๆ พี่พีมมาดแมนของนู๋
พี่บอลเวอร์ชั่นรีไร้ท์จะแอบกลับขั้วไปมาให้มั่งได้มั้ย พลีสๆๆๆๆ :z10:
สลับขั้วอะไรอ่า หมายถึงNCอ่ะป่าว คนเขียนงงอ่ะคับ :confuse:
-
สมกับที่รอคอยค่ะ :z1:
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ :pig4:
สู้ๆๆๆค่ะ :bye2:
-
สลับขั้วอะไรอ่า หมายถึงNCอ่ะป่าว คนเขียนงงอ่ะคับ :confuse:
ช่าย หมายถึงต่อจากนี้ไปอ่ะ อยากให้พี่รีไร้ท์เพื่อพี่นัทมั่ง อิอิ นู๋รักพี่นัทมาดแมนอ่า (อ่านเวอร์เก่าของพี่มาแล้วไง) แอบหวังไรงี้
-
อ๊ากกกกกก กลั้นหายใจไปอ่านไป....
เกือบลืมหายใจแนะ แหะๆ o13
ในที่สุด..น้ำเชี่ยวก็... o7
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
สลับขั้วอะไรอ่า หมายถึงNCอ่ะป่าว คนเขียนงงอ่ะคับ :confuse:
ช่าย หมายถึงต่อจากนี้ไปอ่ะ อยากให้พี่รีไร้ท์เพื่อพี่นัทมั่ง อิอิ นู๋รักพี่นัทมาดแมนอ่า (อ่านเวอร์เก่าของพี่มาแล้วไง) แอบหวังไรงี้
^
^
จิ้มพี่บอล หายไปนานม๊าก คิดถึง
แต่ๆๆๆๆ ในที่สุดตอนนี้มันก็มาถึง กาซิกๆ พี่พีมมาดแมนของนู๋
พี่บอลเวอร์ชั่นรีไร้ท์จะแอบกลับขั้วไปมาให้มั่งได้มั้ย พลีสๆๆๆๆ :z10:
สลับขั้วอะไรอ่า หมายถึงNCอ่ะป่าว คนเขียนงงอ่ะคับ :confuse:
โฮะๆๆ~
จริงๆเจ้าสองคนนี้เค้าก็สลับขั้ว(แล้วแต่ข้างขึ้นข้างแรม..)มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนา
แต่อาจเป็นเพราะNCที่เอามาลง มันอาจเทไปทางคนใดคนหนึ่งมากกว่า
แต่อันที่จริงแล้ว พี่ก็ดูตามเหมาะสมที่จะลงNC ด้วยแหละ ถ้าลงบ่อยแบบว่าทุกครั้งที่ฮีจุ๊กการู่..กัน
ก็คงไม่ไหว แบบว่าคนเขียนคงจะตายก่อน เพราะมันยากอ่ะ เขียนไปทำสมาธิไปว่ามันจะโปะฉึ่งกันท่าไหนยังไง ฮ่าๆๆๆ ..เอาน่าคอยลุ้นกันไปนะจ๊ะ^^~
-
เป็นของกันและกันเป็นแบบนี่นี้เอง :laugh:
-
:jul1: สมกับที่รอคอยจริงๆ
-
กรี๊ด...มาต่อแล้ว คริคริ ในที่สุดพี่พีมก็เสร็จน้องน้ำเชี่ยวจนได้
หวานได้อีกคู่นี้ อ่านแล้วเขิล....แทน :jul1: :haun4:
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ รอติดตามตอนต่อไป เอิ๊กๆๆๆ
-
เย้ :mc4: ในที่สุด น้ำเชี่ยวกับพีมก้อเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ :jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
น้ำเชี่ยวววว
ซื่อไปแล้ววววววววว
พี่พีม ทำบ่อยอะดิ ถึงรู้ว่าจะเจ็บอะ
-
:m25:รู้สึกเหมือน เลือดจะหมดตัวค่ะ
รุกครั้งแรกของน้ำเชี่ยว..ดูเชี่ยวสมชื่อ
กับรับของแรกกับพีม..คนนี้ก็น่ารักเชียว
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วจินตนาการเป็น นัท-ต้อล ตลอดเลย
-
เง้อ
ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่ไหวๆๆๆๆ
พี่พีมอ่ะ ทำไมน้ำมันอินโนเซนต์อย่างงั้นอ่ะ
ฮ่าๆ
ไม่มีเจล เอาน้ำอารายก็ได้
โอ้ว คำพูดพี่พีมช่างร้ายเหลือ
ฮ่าๆๆๆ
ไม่ไหวๆๆๆ ขำน้ำอ่ะ
ก๊ากกกกก
เหนื่อยแทนพี่พีม
กว่าจะเสร็จ
เจ็บไม๊พี่ ฮ่าๆๆๆ
น้องน้ำต้องฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวจะดีเอง
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
:m25: ตายไปแล้ว...
ไอ้ความไร้เดียงสาของเจ้าหนูน้ำเชี่ยวนี่มันช่างน่ารักน่าหยิก จริงๆ เน้อ...
พี่พีมก็เซ็กซี่จังเลยค่ะ น่ารักมากๆ เลยตอนนี้ หวานสุดๆๆ รักกันแล้ว รักกันนานๆ รักกันมากๆ นะคะ :กอด1:
ตัวเอง >>>รนราน ใช้ ล.ลิงนะจ๊ะ ลนลาน ค่ะ จุ๊บๆ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
พี่พีมเป็นของน้ำเชี่ยวแล้วนะ
:jul1: :jul1:
อ่านไปเลือดแทบหมดตัว
หลังฝนตกฟ้าย่อมสดใสนะค่ะ writer
สู้ๆๆค่ะ
ยังรอติดตามผลงานเหมือนเดิมนะค่ะ
-
อ๊ากซ์!!!!!!!!!!! :pighaun:
-
:z2: :z2:
-
ตามอ่านจนทันตอนล่าสุดแล้วค่ะ
นึกว่าพี่ภีมจะเป็นฝ่ายพลิกสถานการณ์มาเป็นรุก 55
แต่ไม่เป็นยังงี้ก็ถือว่าเสมอภาคกัน อิอิ
-
:-[น่ารัก
-
:m25: ใครก็ได้บริจาคเลือดให้หน่อยคะ เลือดไหลหมดตัวแล้ว
:jul1: :jul1:
ในที่สุดพี่พีมก็เป็นของน้ำเชี่ยวแล้ว :-[ คู่นี้น่ารักได้อีก
-
มาซะหวานเลย..
สภากาชาด ปิดหรือป่าว..
-
ในที่สุดน้ำเชี่ยวก็ทำสำเร็จแล้ววว!!!โอ้วเย้!!
-
นี่แหล่ะ ความเสมอภาคที่แท้จริง....เอิ๊กกกกกกกก
-
:haun4: หมดกัน พี่พีม โดน น้ำเชี่ยว ลงหลักปักฐาน แสดงความเป็นเจ้าของซะแล้ว :mc4:
-
อร๊ายยยยย เป็นของกันและกันแล้ว อิอิ ชอบ ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
!!!! ฉึ่งโป๊ะ! :oo1:
ตอนนี้ทั้งหื่น ทั้งฮา ขำจริงๆเลย คนเขียนช่างคิดจริงๆ เลย อิประโยคนี้เนี่ย
"บ้าหรือไง มาถึงขนาดนี้แล้ว นายจะทำหรือไม่ทำ ไม่มีไอ้นั้นก็ใช้อย่างอื่นที่คล้ายๆกันสิ จะน้ำเยิ้มๆจากไอ้นั่นของนายที่มันกำลังชี้หน้าพี่อยู่ หรือน้ำลาย หรืออะไรก็เอาเถอะ เร็ว ก่อนที่พี่จะหมดอารมณ์”
กรั่กๆๆ เป็นไปได้เนอะ พี่พีม อะนะ อารมณ์นั้นแล้ว ถ้าไม่ชัดเจนก็ไม่ได้มันส์กันพอดี คริๆๆๆ~
o13 สนุกสุดๆอ่าเรื่องนี้
-
:m25: :haun4: :jul1:
หมดกันพี่พีมเรา
555 ดีใจด้สนนะน้องน้ำ
:bye2:
-
:m25:
หนุ่มน้อยน้ำเชี่ยว โตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว :m11:
-
ในที่สุด พี่พีม ก็ตกเป็นเมียของน้องน้ำ
หลังจากเคยเป็นสามีมาแล้วรอบนึง :m25:
-
ฮาอ่ะ พี่พีมจะหยุดมั้ย กร๊ากกกก แกไปถามประมาณนั้นได้งัยเนี้ยน้ำเอ๊ยยย
-
โฮะๆๆ~
จริงๆเจ้าสองคนนี้เค้าก็สลับขั้ว(แล้วแต่ข้างขึ้นข้างแรม..)มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนา
แต่อาจเป็นเพราะNCที่เอามาลง มันอาจเทไปทางคนใดคนหนึ่งมากกว่า
แต่อันที่จริงแล้ว พี่ก็ดูตามเหมาะสมที่จะลงNC ด้วยแหละ ถ้าลงบ่อยแบบว่าทุกครั้งที่ฮีจุ๊กการู่..กัน
ก็คงไม่ไหว แบบว่าคนเขียนคงจะตายก่อน เพราะมันยากอ่ะ เขียนไปทำสมาธิไปว่ามันจะโปะฉึ่งกันท่าไหนยังไง ฮ่าๆๆๆ ..เอาน่าคอยลุ้นกันไปนะจ๊ะ^^~
เข้าใจระ งั้นรีไร้ท์ขออ่านทั้งข้างขึ้นข้างแรมผสมกันได้มั้ย อิอิ (ยัง มันยังไม่เลิกขอ 555) :call:
-
:haun4:
กรี๊ดดดดดดด
-
สุดยอดจิงจิง
-
โอย.. ถึงกับปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว
นึกว่าน้องน้ำจะรุกไม่สำเร็จซะแล้ว 555
-
สงสารทั้งคู่
กว่าจะเข้าใจกัน
+1
-
คิดถึงพี่พีม :impress2:
หมั่นไส้อิน้องน้ำเชี่ยว o18
เข้ามาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก :really2:
-
พี่พีมเสร็จน้ำเชี่ยวแล้ว
:laugh:
-
อ่านแล้วต้องมาม้นก่อนกรณีพี่พีมกันน้ำเชียวเหมือนเพื่อนราเลยอะ
เพื่อนเรามันตัวเล็กไงเราก็นึกว่ามันเป็นรับแน่นอนแต่พระเจ้ามันเป็นลุกคับ o22
และที่สำคัญน่าจะไบด้วยเพราะมันก็มีอะไรกับผู้หญิงด้วย
ผู้หญิงของมันแต่ละคนสวยๆ น่ารัก ทั้งนั้นไม่งันมันไม่เอา :z3:
เพื่อนๆ มีแต่คนคิดว่ามันเป็นรับเข้าใจผิดซะงั้น :serius2:
-
ไม่ได้เข้ามาซะนาน
ลุ้นอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
สรุปก็ดีกันแล้ว
นึกว่าต้องร้องไห้จริงๆซะแล้ว(แอบมีซึมๆ)55+
น้ำกดพีม โอ้! นี่แหละที่รอคอย
nc สุดยอด
-
ตอนใหม่นี่อ่านแล้วเลือดกำเดาจะกระฉูด :pighaun:
-
วู้วๆ
ตีเสมอกันแล้ว 55+
แล้วรอบหน้าจะเป็นไงเนี่ย อิอิ
-
หายไป 3 วัน นึกว่าจะได้อ่านต่อ..
-
love you
-
พี่พีม... เสร็จจนได้ 555555+ อยากบอกว่าตอนแรกก็รู้สึกมึนงงกับการแบ่งข้างของพี่พีมกับน้ำ (555+) แต่ตอนนี้พบคำตอบแล้ว
REVERSIBLE น่ะเอง อิอิ
ขอบคุณจ้ะ
-
พี่บอลมาต่อได้แง้ว
-
พี่บอลหายไปอีกแล้วอ่ะ - -"
-
ยังไม่มาอีกหรือ
นึกว่าหายไปนานแล้วจะยาวเหยียด
ไม่เป็นไร
เป็นกำลังใจให้
รู้แหละว่ายุ่งๆ 55+
สู้ๆจ้า
-
10 วัน แล้วนะ คิดถึงจัง
-
Chapter23
ร่างเปล่าเปลือยภายใต้ผ้านวมหนาผืนใหญ่ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ บวกกับแสงสว่างจ้าที่แม้ตาปิดสนิทยังรู้สึกได้ ทำให้พีมต้องยัดร่างลงไปภายใต้ผืนผ้าจนเกือบมิด ..แตอยู่ๆกลับเหมือนมีไออุ่นอะไรบางอย่างกับกลิ่นไหม้กรุ่นๆลอยอยู่เหนือหัว มือเรียวค่อยร่นผ้าห่มลง กว่าที่ดวงตาจะทำความเคยชินกับแสงสว่างได้ก็มีบางสิ่งมาแตะอยู่ที่ปลายจมูกซะแล้ว
“มอร์นิ่ง!ครับ ที่รัก” เจ้าเคโระตัวดีเอาไส้กรอกทอดหอมกรุ่นมาเขี่ยจมูกคนขี้เซาที่นอนหัวยุ่งอยู่บนเตียงนั่นเอง
“อืมมม.. อะไรน่ะเต็มไปหมดเลย” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เปิดตามาก็เจอกับอาหารมากมาย ทั้งขนมปัง แยม นมสด ไข่ดาว เบคอน ไส้กรอกทอดแถมข้าวอีกหนึ่งจานวางเต็มโต๊ะข้างเตียง และสิ่งสุดท้ายที่ทำเอาดวงตาใสแป๋วลุกวาว หายจากอาการงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง ก็คือไอศกรีมยี่ห้อดังถังใหญ่ ที่ดูท่าทางจะเป็นรสชาเขียวซะด้วย ^_^
“อาหารเช้าเดลิเวอรี่~ หิวแล้วอ่ะดิ๊” เด็กหนุ่มนึกขำคนหน้ายุ่งที่ลุกขึ้นมาทำตาโตเป็นประกายวิบวับ จ้องถังไอติมอย่างเอาเป็นเอาตาย แทบไม่สนใจมองเขาเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้เป็นเพราะเสียน้ำไปเยอะเลยอยากได้ของหวานๆ หรือเพราะตะกละกันแน่
“เป็นไงน่ากินมั้ย น้ำทำเองเลยน๊า” ไอ้บ๊อง ทำหมดอะไร ไอติมนี่ซื้อมาชัดๆ เหอะ! ไอ้กบ
“ไม่ต้องบอกก็รู้น่า อยู่กันสองคน ถ้าน้ำไม่ทำพี่คงละเมอไปทำล่ะมั้ง” เหวยๆ กวนโอ้ยแต่เช้าเลยแฮะ เดี๋ยวก็ให้กินไอติมแท่งแทนไอ้ติมถึงซะเลยนี่ เหอะ! ไอ้ตี๋หน้ายุ่ง
“เร็ว อ้ำก่อนเร็วพี่ เดี๋ยวน้ำป้อน” น้ำเชี่ยวออกอาการลัลล๊าหน้าแป้นพูดพลางส่งขนมปังทาแยมเข้าปากคนเพิ่งตื่น
“วันนี้ต้องไปเรียนหรือเปล่า” พีมถามพลางหยิบเอาแก้วนมมาซดก่อนจะคว้าเอาถังไอติมมากอดไว้ใช้ช้อนจ้วงกินหน้าตาเฉย
“วันนี้ไม่มีเรียน”
“อย่าให้รู้ ว่าโกหก.. เอาใหม่..วันนี้มีเรียนมั้ย” แม้จะตั้งหน้าตั้งตากินอยู่ แต่น้ำเสียงเริ่มแข็งกร้าวและเย็นเฉียบมากขึ้น
“เออ..มีก็ได้..ตอนบ่าย น้ำไปอยู่แล้วน่า.. แล้วพี่อ่ะ มีงานป่าวอ่ะ” ไอ้พี่บ้า ทำไมต้องรู้ทันเราด้วยนะ แกล้งโง่มั่งไม่ได้รึไง แง่งงๆ
“อาจจะมีมั้ง จำไม่ได้เดี๋ยวต้องกลับบ้านไปดูตารางอีกที”
“ไม่ต้องเลย! อยู่นี่แหละ ไม่ต้องกลับ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นอ่ะ เหอะ! ดูในBBก็ได้ตรางงานอ่ะ อย่ามาอ้าง โดนมาทั้งคืนเดินไหวรึไงห๊ะ รึถ้ายังไหว จะได้ทำให้ไม่ไหวจริงๆซะ ..เมื่อเช้านี้น้ำเชี่ยวโทรถามพี่ยีนส์แล้ว เค้าบอกพี่พีมว่าง3วันรวด เพราะต้องอ่านบทละคร คิดว่าน้ำไม่รู้เหรอ.. ไอ้ตี๋หน้ายุ่ง จะร้ายเกินไปม๊ายย มาเนียนใส่น้ำเชี่ยวน่ะ ห๊า...”
เด็กหนุ่มมองคนที่ทำท่าหูทวนลมแล้วยิ่งให้หมั่นไส้ นึกอยากแกล้งอะไรแสบๆคันๆ จึงเนียนปัดช้อนไอติมในมือของพีมหล่นหายไปในผ้าห่มเข้าให้ ..ไอ้หมาต่างดาวเอ้ย มันชื่อตัวอะไรนะในหนังการ์ตูนอ่ะ เออช่างมันเถอะ ..ร้ายนักนะ จะหนีเรางั้นเหรอ เรื่องไรล่ะ? มาติดกับเข้าแล้วคิดเหรอว่าจะได้ออกไปง่ายๆ
“เอ้ย! ไอ้กบบ้า หกหมดเลย อ่า..ไปเอากระดาษมาเช็ดเลย เย็นอ่ะ เสียวด้วย ซี๊ดดด~” พีมโวยวายเมื่อเห็นไอติมของโปรดหกแหมะอยู่ที่ท้องน้อยของเขา แถมยังพาเอาเจ้าไอติมเย็นเจี๊ยบไหลเตลิดไปถึงไหนต่อไหน โอ~ว..เสียววาบไปทั่วท้องและส่วนนั้น ลึกๆในใจก็รู้ถึงแผนชั่วร้ายของเจ้าตัวแสบนี่อยู่หรอก แต่ยิ่งเป็นพวกหวงของกินอยู่ด้วยแล้ว ฮึ่ม!..เอาไว้ก่อนเถอะ ของกินดีๆ เอามาเล่นเสียของหมด
“....” แต่ยิ่งถูกด่าโวยวายใส่แค่ไหน เจ้าคนต้นเหตุกลับไม่สะทกสะท้าน ตรงกันข้ามกลับนั่งนิ่ง ยิ้มกริ่มมองดูผลงานตัวเองบนหน้าท้องขาวลอนสวยของคนตรงหน้า ..จริงๆก็อยากจะมองต่ำไปกว่านั้น แต่เจ้ามือเรียวดันมาโฉบปิดไว้ซะก่อน.. ชะหนอย ทำมาเนียนใส่เราจะไปดูตรางงาน คอยดูเดี๋ยวได้ลุกไม่ขึ้นแน่
“เน่!..นั่งบื้ออยู่ได้...มันเย็นนะรู้มั้ย... โอ๊ะ!” เมื่อแผดเสียงออกคำสั่งแล้วไม่ได้ดั่งใจ พีมจึงผละลุกขึ้นจากเตียงอย่างฉุนเฉียว แต่เพียงแค่ขยับไปได้แค่ก้าวแรก เขาก็เริ่มรู้สึกถึงจุดเกิดเหตุบางอย่างจากเมื่อคืนที่มันส่งอาการเจ็บจี๊ดๆปวดน่วงและร้าวไปถึงสะโพกและต้นขาจนชาไปหมด ทำให้ต้องชะงักเล็กน้อย ทั้งยังมีวงแขนปลาหมึกของเจ้าตัวแสบมหาปะลัยมาคว้าเอวของเขาไว้ ทำเอาพีมต้องเซถลากลับมาสู่เตียงตามเดิม
“มานี่! จะไปไหน หึ ไม่ได้ดูตัวเองเลยนะ ถึงได้ทำตัวเป็นหมาบ้าอย่างนี้เนี่ย” เมื่อคว้าเอาคนพยศไว้ได้ น้ำเชี่ยวก็จัดการขึ้นทับตรึงแขนทั้งสองของร่างล่อนจ้อนนั้นไว้ซะ
“เอ้ย! ปล่อยเด๊ะ ปล่อยยย ไอ้กบ! ไปโดนยามารึไง ไป๊ๆ !!” ไอ้หน้าไม่อาย อย่ามาหื่นอย่านี้นะเฟร้ย น่ากลัวชิบเป๋งเลยอ่ะ.. ร่างเปลือยดิ้นเร่าเท่าที่แรงจะมี ซึ่งก็ไม่อาจสู้เจ้าคนคึกที่มันได้ตักตวงเอาพละกำลังกว่าครึ่งของเขาไปจนหมดเมื่อคืน
“มา..เดี๋ยวน้ำทำให้สะอาดเอี่ยมเลยนะ” เมื่อเข้ารวบตัวพร้อมกับกดสองแขนไว้ได้มั่นแล้ว เด็กหนุ่มจึงก้มเลียคราบไอศกรีมหวานๆ ที่ดูเหมือนจะหวานขึ้นไปอีกเยอะบนหน้าท้องของพีม
น้ำเชี่ยวที่ตั้งใจว่าจะแย่งแฟนหนุ่มให้จั้กจี้เล่นในทีแรก แต่พอเอาเข้าจริง เวลาที่แลบลิ้นลากไปตามหน้าท้องเนียน ผิวขาวๆนวลละเอียดกับหยดน้ำไอศกรีมที่ละลายไหลไปตามผิวเนื้อและขนอ่อนบางๆที่เรียงเส้นสวยนั้น ทำให้เขานึกลังเล ..ในขณะที่อีกคนที่หมดแรงกำลังจะดิ้นฝืนอีกต่อไป ชายหนุ่มจ้องมองกิริยาอาการของเจ้าตัวดีที่สาละวนโลมเลียอยู่กับหน้าท้องและสะดืดของเขาอย่างเคลิ้มหลง เด็กหนุ่มทั้งเลียทั้งดูดไล่ลงไปจนถึงจุดสุดท้าย ทำให้พีมต้องครางออกมาเบาๆด้วยความเสียวซ่าน
“อืมม..น้ำเชี่ยว ไม่เอาน่า นะ พี่ยังเจ็บอยู่เลย นะ” ไม่น่ะ ขืนโดนซ้ำอีก มีหวังเดินไม่ได้แน่เรา
“ไม่เป็นไร น้ำเชี่ยวหาตัวช่วยมาให้พี่ได้แล้ว นี่ไง” ดวงตาโตคู่หวานแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์เปร่งประกายระยิบ เมื่อเขาเอื้อมไปหยิบถุงบางอย่างข้างเตียงมาชูโบกสะบัดให้อีกคนดู
“ห๊ะ! .อะ อะไรเนี่ย ซะ ซื้อมา ทะ ทำไม ตั้ง 5อัน แกจะบ้าเหรอ!!?.. ฮือๆ~ ไม่เอานะ พี่ทำไม่ได้หรอก พี่ไม่ใช่ตุ๊กตายางน๊ะ.. ไม่ไหว ไม่เอานะ ฮืออออๆๆๆ~” นี่มันกะจะทำเราทั้งวันทั้งคืนเลยรึไง ซื้อมาขนาดนี้อ่ะ ตายแน่ๆแล้วเรา โอ้..พระเจ้าช่วยลูกด้วย พ่อแก้วแม่แก้ว ฮือๆ ช่วยผมด้วยเถิดดดด T_T
“เน่เพ่!..เลิกโอดโอยก่อนได้ม๊ายยย .. :angry2: โอ้ย! จะบ้าเหรอ เห็นน้ำเป็นพวกโรคจิตรึไง?” เหอะ.. ก็แหงงล่ะ แกมันเป็นโรคจิต! ฉันคิดงั้นจริงๆนะ T_T
“โวยวายซะ.. ก็แค่ซื้อมาเผื่อไว้ไง ไว้บ้านพี่ บ้านน้ำ รถพี่ รถน้ำ แล้วก็ไว้ติดตัวด้วย ฮ่าๆ รอบคอบมั้ย จริงๆกะให้พี่ติดตัวไว้อีกอัน แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวพี่เกิดหน้ามืดเมาไปใช้กะคนอื่น เชอะ”
- -‘ ดูมันๆ ยังกล้าพูดได้หน้าตาเฉย โรคจิตจริงๆมั้ยล่ะ ฉันคิดผิดตรงไหน? แล้วในรถจำเป็นด้วยเหรอ ใครจะไปทำกะแกในรถ ห๊ะ? ..ไอ่ ไอ้ น้ำเยี่ยวเอ้ย!! :z6:
“เจลหล่อลื่น ไม่ใช่ครีมทาผิวน๊าน้ำเชี่ยว~ มันจะมากไปมั้ยอ่ะ แล้วต้องมีไว้ในรถด้วยเหรอ ??” พีมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหนื่ออ่อน ..ดู ดูหน้ามัน แววตามัน หื่นไปมั้ย? เสียวสันหลังวาบๆไงไม่รู้วุ้ย.. แงงๆ~ อยากกลับบ้านนนน :o12:
..แต่ก็เหมือนเด็กหนุ่มหน้ามืดตามัวไปแล้วกับภาพและน้ำเสียงครางกระเส่าของคนตรงหน้าในเวลาร่วมรักอย่างบ้าคลั่งที่เพิ่งผ่านมาเมื่อคืนที่ผ่านมา ดูท่าเขาคงจะเสพติดซูเปอร์สตาร์สุดฮ็อตคนนี้อย่างถอนตัวไม่มีทางขึ้นไปแล้วแน่นอน
“เอาน่า ก็ซื้อมาแล้วหนิ.. แต่ เอ..ไอ้นี่มันใช้ยังไง น๊า.. พี่สอนน้ำหน่อยสิ นะ น๊ะ”..ใบหน้าและแววตาหื่นๆของน้ำเชี่ยวค่อยๆใกล้เข้ามาๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!! น้ำเชี่ยววววววววว!!” !!@#!@&?!! :oo1:
.
.
.
.
.
.มือหนากระตุกผ้าห่มบนตัวพีมออก พรืดดเดียว ไม่เหลืออะไรเลย
……
….
…
..
.
.
“อา~...น้ำ อา.. อื้อ~ ดีๆ เร็วๆ อา..”
“โอ~..ว พี่ใกล้แล้ว อะ..อือ”
“เป็นไงพี่.. ดีมั้ยครับ หืม~ ชอบมั้ย อา~”
“อะ! แรง!! แรงอีกสิ ตรงนั้นแหละ อา~ เด็กดี เร็วครับ อา..จะเสร็จแล้วครับ อา~”
“อย่างนี้ใช่มั้ย! อะ..รัดแน่นจังเลย โอย~ อะ อย่างนี้ใช่มั้ย อะ..ข้างในมัน อาา.. ข้างในตัวพี่มันแน่นสุดยอด น้ำรักพี่จัง อา~ ”
อา..ไอ้พี่ช่างยั่ว ไหนตอนแรก ไม่เอาๆ ทำไมตอนนี้รัดกันแน่นอย่างนี้ล่ะครับ ห๊า ^ ^! เริ่มเหนื่อยแระนะเนี่ย อิ อิ
.
.
.
เหมือนไม่รู้วัน ไม่รู้เวลา.. หนุ่มผิวขาวยังคงยัดตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น พลิกตัวเข้าหาระเบียงกระจกบานใหญ่ ท้องฟ้าเรืองแสงสีส้มสลับกับเทา ดูท่าอาทิตย์คงใกล้จะลาลับ
..นี่เรานอนอยู่อย่างนี้จนเย็นเชียวเหรอ ร่างเปล่าไร้เสื้อผ้าพยามพยุงตัวเองลงจากเตียงหลังกว้าง ไปยังห้องน้ำ ..เจ้าตัวดีคงจะไปมหาวิทยาลัยยังไม่กลับแน่ :เฮ้อ: ใช้เวลานี้หนีกลับบ้านดีกว่า ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่รอหรอกนะ แต่ดูท่า หากเราอยู่ต่ออีกซักคืน คงต้องเสร็จเจ้าเด็กแก่แดดนั่นจน..จน.. จนไส้ในพังเป็นแน่ บรืออออ! :m8:
เด็กอะไรแก่แดดแก่ลม หัวสมองช่างพลิกแพลงเป็นที่หนึ่ง ท่าพิสดารพันลึกก็สรรหามาใช้กับเราได้ แถมยังทนทายาทอีกต่างหาก ไอ้สนุกมันก็มสนุกอยู่หรอก แต่บ่อยไปคงๆไม่ไหวมั้ง -_-‘
เฮ้อ..คิดถึงเจ้าของขวัญสองตัวนั้นจังเลย หนูมาลีจะลืมเอาอาหารปลาให้มันรึเปล่าน๊า บทละครก็ยังไม่ได้เริ่มอ่านเลย อีก2วันก็ต้องให้คำตอบเค้าแล้ว
“เฮ้ยยยยย!!!.. :sad3: นะ นี่มันอะไรเนี่ย...” ทันทีที่เข้ามาถึงห้องน้ำ พีมก็สะดุ้งโหยงสุดตัว ตกใจ ปากค้าง ตาเหลือกถลน จนเซถลาไปติดกำแพงอีกข้าง เมื่อหันไปพบตัวเองในกระจกเงา รอยแดงเป็นจ่ำๆไปทั่วหน้าอก คอ ลำตัว แถมยังมีรอยขีดข่วน และรอยฟันเล็กๆที่แผ่นหลังอีกด้วย
..โอ้วว..No No!! ..ม้ายยยยยยยยยยยยยย!!! นี่เรากลายร่างไปเป็นพระเอกหนังซาดิสตั้งแต่งเมื่อไหร่ว่ะเนี่ย
”ไอ้กบ!! ไอ้โรคจิต!! ไอ้ซาดิส!! ไอ้.. ไอ้..” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มที่ดูเหมือนฟิวส์ขาดเพราะทนเห็นภาพสะท้อนของชายแปลกหน้าที่มีสภาพไม่ต่างไปจากคนที่หลุดมาจากการถูกรุมโทรมอย่างไรอย่างนั้น ปากที่อ้าค้างแข็งเพราะไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าว่าเจ้าเด็กแสบซื่อบื้ออีกแล้ว จึงไปลงเอากับขวดสบู่แชมพู และอุปกรณ์ของใช้ภายในห้องน้ำซะปลิวหวือว่อนกระจายเต็มห้องไปหมด .. “โธ่โว้ยยยยยยย!!! ไม่เอาแล้วโว้ย!.. ฉันจะกลับบ้าน!!” :o211: ฮึ่ม!
เมื่อจัดการแต่งเนื้อตัวให้ตัวเองเสร็จเรียบร้อย แม้จะลำบากซักหน่อยกับร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก เพราะตรงจุดนั้น.. แต่พีมก็สามารถ ด้วยใจหวังเต็มเปี่ยมว่า เมื่อกลับถึงบ้าน o4 เขาจะนอนแช่น้ำอุ่นให้ตัวเองได้พักร่างกายบ้าง และคงต้องให้หนูมาลีช่วยไปหายาสมุนไพรจีนที่ช่วยรักษารอยช้ำ รอยห้อเลือดต่างๆตามตัว ที่เมื่อก่อนตอนเด็ก หนูมาลีเคยเอามาทาให้เขาบ่อยๆเวลาเล่นแล้วได้แผลกลับบ้าน
“ยังไงก็ต้องรีบพาตัวเองไปให้พ้นจากที่นี่ซะก่อนที่เจ้าแสบนั่นจะกลับมา” :m32: ชายหนุ่มเก็บของลงกระเป๋าพลางเลียวซ้ายแลขวา กลัวว่าเจ้าตัวแสบจะกลับมาทันก่อนที่เขาจะหมดโอกาสได้กลับออกไป สองขาก้าวยาวไปทางประตูบานใหญ่
แต่ .....
---แกร่ก..กึ่กๆ กึ่กๆ--- .. ทำไมประตูเปิดไม่ออกหว่า ..
---กึ่กๆ!! กึ่กๆ!!!---
..หะ..หรือว่า.. o22
“เฮ้ยยยยยย!! !@#!?!@!!... ไอ้น้ำ ไอ้ตัวแสบ!! นี่มันกล้าขังเราไว้เลยเหรอ!!! ไอ้เด็กไม่มีใครสั่งสอน ไอ้! ไอ้!น้ำเยี่ยววววววววว..!!! :m31: ม้ายยยยยยยยย!!” นักร้องหนุ่มหอบถี่ รู้สึกจุกร้อนไปทั่วหน้าอกที่ดันมาโดนหนุ่มรุ่นน้องแกล้งตลบหลังอย่างโหดร้าย ขายาวอ่อนเปลี้ยเซถลาลงมานั่งจุ้มปุ้กกับพื้น พิงประตูที่ถูกปิดล็อคไว้จากด้านนอกอย่างน่าสงสาร
..ไม่จริง ไม่จริง มันไม่จริงใช่มั้ย!!? ไอ้กบปีศาจ ฮือๆๆๆ~ o9
+++Date Note+++
...ที่รักครับ หิวแล้วล่ะซี่ ถึงเดินออกมาเนี่ย ^_^
น้ำเชี่ยวทำของอร่อยไว้ให้แล้วน๊า เชิญทานตามสบายเลยครับ
คืนนี้เราจะได้มีแรงมาสนุกกันต่อ อิอิ กินอิ่มแล้วจะไปเดินเล่นที่ระเบียงก็ได้นะครับ
แต่ไปมากว่านั้นคงไม่ได้นะครับ(อ๊ะ! รู้นะว่า คิดอะไรอยู่) เพราะน้ำเชี่ยวล็อคกุญแจไว้ง่ะ T_T
กลัวโจรมันจะมาขโมยเอาตัวและหัวใจของสุดที่รักของน้ำเชี่ยวไป ..ไม่ได้นะ เค้าหวง ^^
ถ้าหากพี่อยากจะไปไหน เอาไว้น้ำจะพาไปนะครับ ^_^
เรียนเสร็จแล้วน้ำเชี่ยวจะรีบกลับไป พร้อมกับเค้กอร่อยๆของโปรดพี่นะ
รักนะ รักที่สุด ..จากสุดที่รัก
บ๊าย..บาย ~
“แหวะ!!..เสี่ยวไม่มีใครเกิน”
สุดท้ายซูเปอร์สตาร์หนุ่มผู้น่าสงสารก็เลยไม่มีเวลาได้อ่านบทละครใหม่ จนต้องโดนพี่ฝนเอ็ดเข้าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี โทษฐานที่ไม่รับผิดชอบงาน T_T และทำให้ลูกค้าต้องรอ
.
.
.
..
.
.
คอนเสิรต์ใหญ่ต้อนรับเทศกาลวาเลนไทน์
Mazda Car..present My Star my car Live@เชียงใหม่
“พี่พีม!!! อะไรเนี่ย! เสื้อนี้อ่ะ มันจะแหวกลึกไปไหน” ร็อกเกอร์หนุ่มหน้าบูดบึ้ง โวยวายลั่น เมื่ออกมาเห็นคนตัวขาวๆในชุดยีนส์ขเดปเอวต่ำ แจ็คเก็ตหนังสีน้ำเงินเข้มกับเสื้อเชิ้ตบางสีขาวตัวใน ที่มีกระดุมครบทุกเม็ดแต่มันกลับถูกใช้งานเพียงแค่สองเม็ดล่างเท่านั้น
“ติดอีกซักสองสามเม็ดได้มั้ยไอ้กระดุมนี่อ่ะ มันไม่ทำให้ความหล่อเท่ของพี่ลดลงหรอกน่า” เด็กหนุ่มชี้มือชี้ไม้ให้วุ่นแล้วกระซิบเสียงขุ่นๆใส่แฟนหนุ่มเมื่อเห็นว่าใครต่อใครแถวนั้นเดินออกไปแล้ว
“เอาน่าน้ำ ชุดขึ้นคอนเสิร์ตมันก็ต้องอย่างนี้แหละ ไม่ได้ใส่ไปเดินถนนซักหน่อย อย่าคิดมากน่า เห็นก็เอาไปไม่ได้”
“ไม่เอาอ่ะ! แฟนคลับพี่นั่นแหละตัวดี ชอบถ่ายรูปพี่หวิวๆไปลงเน็ตเรื่อย น้ำเชี่ยวเข้าไปดูแต่ละที เลือดแทบพุ่ง” ไม่อยากจะบอกเลยว่าน้ำเองก็มีครบทุกคลอเลคชั่นเลย เห็นแล้วอดไม่ได้ทุกทีนี่ขนาดเห็นของจริงอยู่ทุกวันนะเนี่ย แล้วคิดดูดิลองเป็นคนอื่น มันต้องเอารูปพี่ไปทำอะไรแปลกๆแน่ๆ :m16:
พี่ฝนเข้ามาพร้อมกับชายหนุ่มในชุดสูทสุดเนี๊ยบ ใบหน้าคมเข้ม ทว่ารอยยิ้มอย่างเป็นมิตรที่หนุ่มใหญ่โปรยมานั้น ทำให้น้อยคนนักที่จะรู้สึกเกร็งจนไม่กล้าเอ่ยทัก
..คงเป็นคนใหญ่โตพอควรถึงได้เข้ามาในห้องนี้ได้
“เป็นไงบ้างสองหนุ่ม ลองเสื้อกันเสร็จยังจ๊ะ.. พีม น้ำเชี่ยว นี่คุณภาณุจ๊ะ เป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมนี้ มาทำความรู้จักกันไว้ก่อนม๊ะ งานนี้เนี่ย คุณณุเค้าจะคอยดูแลเรื่องความเรียบร้อยทั้งหมด มีอะไรก็คุยกับคุณณุเค้าได้นะจ๊ะ”
“สวัสดีครับ ผมภาณุ เรียกว่าณุก็ได้นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชายหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำหน้าตาคมเข้มเข้าขั้นหล่อจัด แต่งตัวเนี้ยบเท่ยื่นมือทักทายสองหนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
...อ๊ากกก พี่พีม ยังใส่ชุดนั้นอยู่เลย คนอื่นเห็นหมดแล้ว..
เฮ้ย! ..เฮ้ยยย!! แก! พี่! .. :m31: ล แล้วทำไมต้องจับมือกันตั้งนานด้วยอ่า แล้วมันไม่เห็นจะสนใจทักทายน้ำบ้างล่ะ เฮ้ยยย!! ดู! ดูสายตามัน ม..มันต้องจ้องจะกินพี่แน่เลย :fire:
“ครับสวัสดีครับ ยินดีรู้จักครับ โรงแรมที่นี่ตกแต่งสวยมากเลยนะครับ” พีมเอ่ยสวัสดีและทักทายตามมารยาท
เฮ้ยยย!! ไป๊ ชิ้วๆ !! ว้อยยยย! หงุดหงิดๆ ไอ้พี่บ้า สนใจน้ำบ้างดิว่ะ :z3:
“ครับขอบคุณครับ คือเราอยากให้ทุกคนที่มาพักรู้สึกประทับใจ จะได้กลับมาอีกน่ะครับ.. ก็หวังว่าคุณพีมจะเป็นหนึ่งในนั้นที่จะมาพักที่นี่เรื่อยๆนะครับ ..เอ่อ ถ้าเสร็จจากคอนเสิร์ตแล้วจะอยู่พักผ่อนต่อ ผมก็ยินดีนะครับ เผื่อว่าผมจะจัดรถให้พาเที่ยว.. เออแล้วนี่ได้ขึ้นไปดูห้องพักกันหรือยัง ไม่ทราบว่าพอใจมั้ย มีอะไรขาดเหลือบอกผมได้นะครับ” หนุ่มหน้าเข้มกับรอยยิ้มที่ยกเล็กๆแค่มุมปากเอ่ยพลางยื่นนามบัตรให้กับพีมอย่างสุภาพ
... เฮ้ยยยย!! ไอ้พี่บ้า ไอ้ตี๋ขี้อ่อย อย่าไปรับของมัน! :beat:
“อ๋อ!..ยังเลยครับ เราเพิ่งมาถึง ก็มาลองชุดกันก่อนเลย”
“เพ่พีม!! รีบไปเปลี่ยนชุดดิเดี๋ยวต้องไปซ้อมต่อ น้ำเสร็จนานแล้วนะ ขี้เกียจรอ!” อยู่ๆมือหนาของคนที่ถูกให้อยู่ในสถานะบุคคลที่สามไปโดยปริยาย ก็แทรกเข้ามา ฉกเอานามบัตรตัดหน้าไปจากพีม พร้อมกับสายตาขวางและน้ำเสียงกระแทกกระทั้นที่ท้ายประโยค เร่งให้พีมไปเปลี่ยนชุดโดยเร็ว
“เอ่อๆ..งั้นเดี๋ยวพีมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ๊ะ..คุณพีมครับ นี่ครับ” เมื่อเห็นว่าพีมกำลังจะเดินผละออกไป นายณุจึงรีบหยิบนามบัตรอีกอันส่งให้ที่มือพีมโดยตรง ก่อนจะขอตัวออกไปดูงานอื่นต่อ
ทำเอาเด็กหนุ่มเลือดขึ้นหน้า รีบคว้าข้อมือขวาหายผลุบเข้าไปชำระความในห้องแต่งตัวทันที
“เพ่!! เห็นมันป่ะ เห็นสายตาของมันมั้ย! ทีหลัง อย่าคุย อย่าเจอหน้า อย่าเข้าใกล้มัน รู้มั้ย น้ำไม่ชอบมัน!”
“อย่าพูดว่าไม่รู้นะ ว่ามันคิดอะไรกับพี่น่ะ พี่ไม่ได้โง่ใช่มั้ย!!” :o
“น้ำเชี่ยวอย่าโวยวายเสียงดังน่า เดี๋ยวใครเค้าได้ยินกันหมดหรอก” พีมหันไปดุใส่คนที่โวยวายอย่างกับเด็กเอาแต่ใจ ไม่ใช่เขาไม่รู้สึกดี ที่มีคนคอยหึงหวง แต่อย่างไรเรื่องนี้มันเป็นงาน การที่เขาโต้ตอบฝ่ายนั้นไปก็เป็นไปตามมารยาท คงไม่ดีแน่ถ้าเขาจะทำหยิ่งไม่มีมนุษย์สัมพันธ์กับแขกผู้ใหญ่ที่คอยสนับสนุนงานของบริษัทฯ และคงไม่ดีเช่นกันหากน้ำเชี่ยวจะทำนิสัยไร้เหตุผลกับเขาในเวลาทำงานอย่างนี้อีก
“ดี มีนักข่าวแถวนี้มั้ยเนี่ย น้ำจะบอกให้หมดเลย จะเปิดแถลงข่าวมันซะเลยว่าพี่เป็นแฟนน้ำ เป็นของน้ำเชี่ยวคนเดียว คนอื่นห้ามายุ่ง!”
“น้ำเชี่ยว!! อย่ามางี่เง่าแถวนี้ พี่ไม่ชอบ! วันทั้งวันพี่ก็อยู่กับเราตลอด เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโวยวาย เลิกทำหน้าบูดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก” เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กดื้อข้างๆเริ่มจะไร้สาระเข้าแล้ว พีมจึงอดไม่ได้ที่จะตาเขียวต่อว่าด้วยสีหน้าจริงจัง
v
v
v
((ต่อข้างล่างละกัน))
-
((ต่อ))
“ห๊ะ!..ทำไมห้องของผมกับพี่พีมอยู่คนล่ะชั้นละ มาด้วยกันห้องมันก็ต้องอยู่ติดกันสิ กุญแจผิดหรือเปล่าครับ” ร็อกเกอร์หนุ่มถามเสียงเขียวใส่พนักงานต้อนรับทันที ที่ได้รับกุญแจห้องมาแล้วพบว่าห้องของเขาถูกจัดให้อยู่ชั่นล่างชั้นเดียวกับสตาฟท์และทีมงาน ในขณะที่พี่ยีนส์พี่ฝนกับทีมงานบางส่วนได้อยู่ชั้นบน และมีเพียงพี่พีมคนเดียวที่ได้นอนห้องสวีท
“เอ่อ ถูกแล้วล่ะค่ะคุณน้ำเชี่ยว เพราะทีมงานหลายคนก็พักอยู่ชั้นเดียวกับคุณน้ำเชี่ยวนี่แหละค่ะ พอดีช่วงนี้เป็นช่วงไฮซีซั่น ห้องเราไม่พอ เลยต้องแบ่งชั้นขึ้นไปห้องสวีทและห้องข้างบนบางส่วนค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยตอบกลับมาอย่างหวาดๆ
“เอาเถอะน่าน้ำเชี่ยว ไม่เห็นจะเป็นไรเลยแค่ชั้นเดียวเอง ถ้าเราไม่ชอบชั้นล่างแลกห้องกับพี่ก็ได้ ไปเถอะซ้อมมาทั้งวันพี่เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว .. ขอบคุณมากนะครับ ลิฟต์ไปทางนี้ใช่มั้ยครับ” เมื่อเห็นว่าน้ำเชี่ยวเริ่มจะอารมณ์เสียและส่งเสียงดังจนพนักงานหน้าซีดกันเป็นแถบๆ พีมจึงรีบตัดบทแล้วพาเจ้าตัวดีชิ่งออกมาก่อนที่บรรดาแฟนคลับหรือแขกคนอื่นๆจะมาเห็น
“พี่! น้ำว่า ต้องเป็นเพราะไอ้นั่นแน่เลย มันต้องแกล้งน้ำแน่ๆ เราก็เป็นศิลปินเหมือนกันทำไมไม่จัดห้องให้น้ำใกล้กันกะพี่อ่ะ หรือให้นอนห้องเดียวกันก็ได้ ของพี่ก็ห้องสวีทอยู่แล้ว ทำไมต้องเอาทีมงานมาแทรกอ่ะ แล้วทำไมพี่ได้ห้องใหญ่อยู่คนเดียวอ่ะ ลำเอียงชัดๆ ..น้ำเชี่ยวขอไปนอนห้องพี่ได้เป่าอ่ะ”
เจ้ากบยังโวยวายไม่เลิก บ่นอุบอิบตั้งแต่ทางเดินจนมาถึงในลิฟต์ ก่อนจะปั้นหน้าตาเศร้าเว้าวอนขอไปนอนห้องสวีท แต่ดูเหมือนแอคติ้งเว่อร์ๆของเจ้าหนุ่มคงจะยังไม่เข้าตาพระเอกละครระดับแถวหน้าของวงการสักเท่าไหร่
“ไม่ต้องเลย ถ้าไม่อยากนอนชั้นล่างก็แลกห้องกัน นอนห้องใครห้องมันนั่นแหละ แฟนคลับเราหูตายังกะสัปประรด เดี๋ยวได้เป็นเรื่อง พี่ยังไม่อยากขึ้นหน้าหนึ่งบันเทิงก็อสสิบตอนนี้.. ไม่ต้องมาหน้าบึ้งด้วย จะเอายังไง เร็ว พี่เหนื่อย ง่วงก็ง่วง อยากอาบน้ำนอนแล้ว” น้ำเสียงห้วนๆ และสีหน้านิ่งๆดุๆที่พีมส่งกลับ ทำเอาน้ำเชี่ยวคิดมุขอ้อนต่อไปไม่ถูก ต้องยอมเดินกลับไปห้องนอนแต่โดยดี
‘พี่พีม นะ พี่พีม ไม่เข้าใจกันบ้างเลย’ o6
~ ~ ~
“ว้อยยยยยยย! ..ทำไมต้องไปหลงรักคนด้านชาหัวปรักหัวปรำขนาดนั้นว่ะเรา อยากอยู่ใกล้ๆน่ะ ไม่เข้าใจกันเลย คนมันรัก คนมันหึง คนมันหวงน่ะ เข้าใจกันมั่งมั้ยเนี่ย...ว้อยยยยยยยย!!” ปากก็รำพึงรำพันบ่นไปสารพัด ขณะที่สองมือก็กำขยำฟองน้ำ บีบสบู่เหลว แล้วขัดถูกให้ตัวเองอย่างไม่ปราณีว่าเนื้อหนังมันจะถลอกปอกเปลิกไปซักแค่ไหน ..ขณะที่หัวสมองอันชาญฉลาดด้วยรอยหยักที่มีอยู่น้อยนิดก็พยามคิดหาเหตุผลมากมายเพื่อที่จะพาตัวเองให้ไปอยู่ห้องข้างบนให้จงได้
..แต่ไม่ว่าอย่างไรน้ำเชี่ยวจอมตื้อก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก ยังไงคืนนี้ก็ต้องนอนห้องพี่ให้ได้.. คิดได้แค่นั้น เจ้าตัวแสบก็จัดแจงแต่งตัวให้อยู่ในชุดนอนเรียบร้อย มุ่งตรงไปยังจุดหมายข้างบน
ครั้งเมื่อมาถึงหน้าห้อง ก็พอดีเจอะกับพนักงงานและดอกไม้ช่อโตสีฟ้าสดในมือยืนอยู่หน้าห้อง ..ต้องเอามาให้พี่พีมแน่ๆ
“คุณครับ.. ดอกไม้เอามาส่งเจ้าของห้องใช่มั้ยครับ.. มา เดี๋ยวผมเอาเข้าไปให้ครับ พอดีมีธุระจะมาคุยงานกับพี่พีมพอดี” สายตาหวานๆที่เจ้าตัวปั้นแต่งส่งไปให้ ทำเอาพนักงานสาวทำอะไรไม่ถูก แทบจะละลายลงไปตรงหน้า
“ขะ..ขอบคุณค่ะ ฝะ..ฝากให้คุณพีมด้วยนะคะ” ราวกับถูกมนต์กบสะกด เมื่อนักร้องหนุ่มสุดหล่อเอ่ยปากบอก พนักงานสาวหน้าใสใจซื่อก็แทบจะยื่นดอกไม้ส่งให้ไม่ทัน ก่อนที่เธอจะเดินเบลอๆกลับไป
..มีการ์ดมาด้วย ใครนะ ส่งดอกไม้ช่อเบ้อเริ่มสีฟ้าสดเชียว
+++ ขอให้คอนเสิร์ตราบรื่นนะคะ จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ...รักค่ะ/ จีจี้ +++
..ทุกงานเลยนะคร๊าบคุณจีจี้ ที่บ้านปลูกสวนดอกไม้รึไง ผู้ชายมีเยอะแยะ ทำไมต้องมาคอยวนเวียนอยู่แต่กับแฟนผมไม่ทราบ ก็เคยคบกันมาตั้งนานนิ ไอ้ตี๋นั่นสปีชี่ไหนยังไม่รู้อีกเหรอ.. เฮ้ออ! รักงั้นเหรอ หึหึ น่าจะเขียนว่ารักข้างเดียวดีกว่ามั้ยคร๊าบ..
โฮะๆ~ o3
มือหนากระตุกการ์ดใบเล็กๆสีฟ้าอ่อนออกอย่างไม่ใยดี แล้วหย่อยลงถังขยะไม่ไกล ก่อนจะยกดอกไม้ช่องามขึ้นมาสูดกลิ่นหอมเข้าเต็มปอด .. แบบนี้ค่อยน่าดมหน่อย หึ หึ
“ก็อกๆๆ ก็อกๆๆ”
“มีอะไร ทำไมยังไม่นอน” หนุ่มร่างขาวในชุดกางเกงวอร์มหลวมๆเพียงตัวเดียว กับใบหน้าง่วงๆและเหนื่อยสุดๆ เอ่ยถามเมื่อเปิดประตูมาเห็นเจ้าตัวแสบิเดินหน้าแป้นอุ้มดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามา
“ก็น้ำยังไม่ค่อยง่วง.. อ่ะพี่ ดอกไม้ เมื่อกี้น้ำเชี่ยวเจอแฟนคลับพี่ที่ชั้นล่างน่ะ เค้าฝากมาให้ สีฟ้าด้วยสวยนะเนี่ย” ไม่รู้เจ้าพ่อแอ็คติ้งกำลังงัวเงียเพราะง่วงหรือเปล่า หรือระดับฝีมือทางด้านการแสดงของตัวแสบเริ่มพัฒนา พีมจึงไม่สังเกตเห็นแววตาหลุกหลิกนั้น mujเด็กหนุ่มพยามปั้น ทำหน้าตายสุดๆก่อนจะยื่นดอกไม้ช่อโตให้ แล้ววิ่งไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มหลังกว้างอย่างถือสิทธิ
“ไหนเมื่อกี้บอกไม่ง่วง แล้วมานอนอะไรตรงนี้ หลีกไปเลย พี่จะนอน” สองมือรั้งผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากคนหัวฟูบนเตียง ก่อนจะเหวี่ยงประโยคแดกดันเข้าให้
“พี่พีม!..ขอน้ำนอนด้วยดิ :impress2: น๊า~” คงไม่มีไม้ไหนจะใช้ได้แล้วตอนนี้ นอกจากจะทำหน้าอ้อนสุดๆก่อนจะกระโจนไปกอดแล้วใช้หัวยุ่งชี้ฟูซุกไซร้เล่นอยู่ใต้คางของคนบนเตียง
“อืมๆ เออๆนอนก็นอน..นอนเฉยๆนะ แล้วพรุ่งนี้เช้ารีบลงไปให้เร็ว ก่อนที่พี่ยีนส์พี่ฝนจะไปตามเราที่ห้อง เข้าใจมั้ย” คิดไว้อยู่แล้วเจ้าแสบนี่ต้องมาไม้นี้กับเราจนได้ เฮ้อ..- -‘
.
.
“น้ำเชี่ยว..อยากนอนดีๆหรืออยากกลับไปนอนข้างล่าง” พอปิดไปเข้านอนได้ไม่เท่าไหร่ พีมก็ดุเสียงแข็งขึ้นเมื่อเห็นว่ามือของเจ้าตัวดีเที่ยวมาจับนู้นจับนี่ ซุกซนแถวขอบกางเกงของเค้า
“พี่อ่ะ..พรุ่งนี้เราไม่ได้เล่นคอนกันแต่เช้าสักหน่อย น่านะ ไม่ได้เหรอ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวยอมให้พี่ทำเอาม่ะ” เด็กหนุ่มเสียงอ่อนเสียงหวานใส่คนใจแข็งที่นอนหันหลังไม่ยอมขยับ ก็กลิ่นหอมๆกับแผ่นหลังขาวๆ หน้าอกก็แน่น และกางเกงหลวมๆที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่เนี่ย มันใครล่ะจะทนได้ เขาล่ะคนนึงที่ทนไม่ได้ ห้ามใจยากจริงๆ
“พูดให้ดีๆ แน่นใจนะว่าให้พี่ทำ ทั้งคืนน่ะเราไหวเหรอ หืม?” พีมหันมาทำตาเจ้าเล่ใส่เจ้าตัวดีข้างหลัง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มแหบชวนสยิว
..ทั้งคืน!! :oo1:
“ก็ได้..นอนก็ได้..กอดน้ำหน่อยดิ อย่าปล่อยนะ เร็ว” ไอ้ตี๋ขี้หงุดหงิดเอ้ย จะทำเราทั้งคืนได้ไงอ่ะ พรุ่งนี้มีคอนน่ะ นอนก็ได้ฟระ งุงิ :a12:
“กูดไนท์นะครับ คนดี” สองแขนกระชับกอดอีกคนเอาไว้ หัวฟูๆกับใบหน้าหล่อๆและลมหายใจอุ่นที่ซุกมากลางหน้าอกเปลือยๆของเขา.. คงปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าการมีใครซักคนมานอนด้วยกันบนเตียงนุ่มหลังกว้างในห้องที่อากาศเย็นอย่างนี้ มันช่างอบอุ่นทั้งร่างกายและจิตใจเหลือเกิน
******************************
To b con ^_^
B a l l o o n
-
อ้าวววววววว!! โพสต์ซ้ำ โทษทีครับ คิดว่าไม่ติด เน็ตมันป่วงๆไงไม่รู้
ไว้เจอกันตอนหน้าเด้อออออ
:z2:
-
น้ำเชี่ยวขี้หึง ไปม๊ายค๊า :laugh:
ขอบคุณไรเตอร์ค่า...ยาวได้ใจมากก...รอตอนต่อไปเน้อ
-
ดีใจจังค่ะมาต่อแล้ว เย้ๆๆๆ
น้ำเชี่ยวน่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆๆ มันซุกซน เจ้าเล่ห์เกินไปและไอ้หนู...สงสารพี่พีมบ้างนะลูก
:-[
+1 นะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้ำเชี่ยวน่ารักตลอดดดดด :o8:
-
พี่บอลลลลลลลลลลลลล คิดถึง อิอิ
สองคนนี้เค้ารักกันรุนแรงเสมอต้นเสมอปลาย โหะๆ
-
สองคนนี้ยังไง ชอบทั้งคืนเรื่อยเลย
-
น้ำเชี่ยวขี้หึงจังนะ อิอิ
พี่พีมก็ใจอ่อนซะ
-
มีวี่แววมือที่สามโผล่มาอีกแล้ว
พี่พีมเสน่ห์แรงเหลือเกิน
น้ำเชี่ยวขี้หึงไปไหมเนี่ย แอบเซงจิตแทนพี่พีมเล็กน้อย
-
ขี้หึงได้ใจมากเลยอ่ะ น้ำ
ระวังนะ เดี๋ยวพีมเค้าจะรำคาญ
-
รักแรงหึงแรงจริงๆคู่นี้
-
น้องกบจอมขี้หึง...
โวยวายบ่อยๆเดี๋ยวมีคนมาได้ยินแน่ๆ
-
น้ำเชี่ยวขี้หึงมากมายหื่นอีกต่างหาก
พี่พีมเลยน่าสงสารโดนเต็มๆ :m20:
-
เคโระ ขี้หึงซะจริงนะ
แต่ก็หวาน(หรือหื่นหว่า?)มากๆ
:o8:
-
ในที่สุดจอมตื้ออย่างน้ำเชี่ยวก้อพาตัวเองขึ้นไปนอนห้องเดียวกับพี่พีมจนได้ ตื้อได้ใจจริงจริ้ง
-
เหอะๆมาส่งใจช่วย กบขี้หึง อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ไม่มีอะไรอุ่น เท่าอ้อมกอดอีกแล้ว
-
หวานกันดีแฮะ
ฮ่าๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
เจ้ากบมันแสบแหะ
พี่พีมก็สเน่ห์แรงจริงๆ
-
น่ำเชี่ยวเมนส์มาหรือป่าวเนี้ยย ดูขี้หงุดหงิดมากอ่ะ 5555
-
ชอบมากค่ะ :haun4:
-
:o8: :o8:
น้ำเชียวหวงพี่พีมที่สุดอ่ะ ห้าๆๆๆๆ
-
หวงจริ๊งนะน้ำเชี่ยว อิอิ
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะมีแฟนน่ารักก็งี้แหละ
-
น่ารักอ่ะ
หวานกันสุดๆ
o18
-
หายไปนานเลยนะ
มาต่ออีกเร็วๆนะ
o13 o13 o13
-
น้องน้ำเชี่ยว ขี้หึงได้โล่มากกกกกกก
แต่อย่างว่า พี่พีมเค้าออกจะเพอร์เฟ็คแมน
ซะขนาดนี้อ่ะนะ ใครไม่หวงก็บ้าแล้ว
อิอิอิ ^^
-
พอได้เปลี่ยนบทบาทแล้วหื่นใหญ่เลยนะคับ...น้ำเชี่ยว :z1:
-
น้ำเชี่ยวโคตรขี้หึงอ่าาา
แบบว่าหึงทุกคนในโลกนี้ที่ยุงก่าพี่พีมป่วเนียยยยยยยว
แต่ว่า คู่นี้ หื่นเอาโล่กันจิงๆอะ
-
:o8:
อร๊ายยยย น่ารักมาอ่ะ :-[
ดูท่าทางพี่พีมนี่จะเป็นคนสำอางค์จริงๆเลย ทุกอย่างต้องเป๊ะ เพอร์เฟคหมด
อย่างฮาตอนที่ฮีเข้าไปเห็นสภาพตัวเองในห้องน้ำ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
น้ำเชี่ยวก็ขี้หึงได้โล่ห์เลยอ่ะ อยากเห็นพี่พีมหึงน้ำเชี่ยวบ้างจัง คนเขียนจัดให้หน่อยนะคะ
แต่ว่าไป ก็แอบหวั่นลึกๆว่า ด้วยความขี้หึง ความเป็นเด็กง้องแง๊ของน้ำเชี่ยว จะทำให้เกิดเรื่องตามมาจัง
ไม่รู้จะเข้าใจผิดอะไรพีมอีกหรือเปล่า
(เคยอ่านเวอร์ชั่นก่อน จำไ้ด้ว่า มีตอนที่ทะเลาะกันแรงๆ แล้วก็เหมือนะค้างๆไป หรือเปล่า?)
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ :pig4:
-
เหอๆ
น้ำเชี่ยวเริ่มออกแนวหวงแล้วสิ(ได้ข่าวว่าหวงนานแล้ว)55+
หนุกๆ
มาต่อเร็วๆนะ
-
ขี้หึงจริงๆเล้ย น้ำเชี่ยว!!~
มาต่อไวๆนะค่ะ จารออ่าน (ทีของตัวเองไม่เคยจะอัพนะ!)
-
ว้าย
หวีดหวานมาก
น้ำ
แกแรงอ่ะ
มีขังพีมไว้ด้วย
ปล ทามมายพีมไม่กดมันไปเลย
ฮ่าๆ
-
รักพี่พีมพี่ตี๋สุดเพอเฟกอ่า พี่พีมอย่าไปยอมเจ้าน้ำนะ มันหึงก็จับมันกดเลย อยากหือดีนัก เอิ๊กๆ
-
พีมยอมน้ำเชี่ยวบ่อยๆ ไม่ดีนะ
เดี๋ยวน้ำเชี่ยวไม่ยอมให้จับกดพีมจะซวยไป :laugh:
-
:haun4:
พี่พีมยอมน้องน้ำบ่อยๆไม่ดีนะ :-[
น้ำก็หึงโหดจริง :laugh:
ชอบมากค่ะ :pig4:
-
มาดันๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้วพี่บอลลลลลลลลลลลลลล
-
รีบๆมาอัพนะค้าาา
-
เข้ามารอ เข้ามาดัน
-
ขอเลือดสำรองด่วนนนนน ไม่หวายแล้นนนน
-
น้ำเชี่ยวขี้หึงจริงๆ แต่อย่างว่า มีแฟนน่ารักนี่เนอะ :z2:
-
กำลังลงอยู่นะครับ แป๊บนึง
วันนี้มาแบบยาวๆ อิอิ
-
+ พี่บอลลลลลล
รออ่านนนนนน
-
Chapter24
เมื่อคอนเสิร์ตจบลงอย่างสวยงามท่ามกลางเสียงปรบมือเสียงกรี๊ดเสียงเชียร์กึกก้องของเหล่าแฟนเพลงและบรรดาแฟนคลับ ทีมงานและสตาฟทั้งหลายก็พากันลงมาที่ห้องจัดเลี้ยงซึ่งทางสปอนเซอร์และทางโรงแรมจัดขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนที่เต็มที่กับงานจนสำเร็จไปอีกหนึ่งคอนฯ ..
จังหวัดเชียงใหม่ เป็นที่ๆน้ำเชี่ยวเกิดและเติบโต คอนเสริต์ครั้งนี้จึงมีคุณพ่อ คุณแม่และพี่สาวมาคอยให้กำลังใจถึงขอบเวที และคืนนี้ก็เป็นโอกาสดีที่จะได้กลับไปนอนที่บ้านตัวเองเพราะนานๆเขาจะได้กลับมาบ้านเกิดซักที..
แต่
“พี่พีม น๊ะ ไปกับน้ำเชี่ยวน๊ะ ไปกินข้าวที่บ้านน้ำน๊า~” เจ้าเด็กร่างสูงเจ้าของฉายาร็อคเกอร์หนุ่มตาหวานก็ยังคงวนหน้ากวนหลังอยู่กับพีม ไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้านเอาง่ายๆ
“อย่าเลยน้ำเชี่ยว นานๆทีน้ำจะได้กลับมาอยู่กับครอบครัว จะให้พี่ไปทำไม พี่อยู่ที่นี่กับพวกทีมงานได้ น้ำไปเถอะไม่ต้องห่วงพี่นะ นะครับ” พีมพยามพูดและอธิบายให้น้ำเชี่ยวเข้าใจ เกรงใจก็เกรงใจ ที่คุณแม่ของน้ำเชี่ยวต้องมารอเจ้าเด็กเอาแต่ใจที่มัวแต่ติดอยู่กับเขา
“พี่ก็เป็นคนในครอบครัวของน้ำเชี่ยวเหมือนกันนะ เพราะฉะนั้นพี่เลยต้องไป นะพี่นะ ไปเถอะ” :impress2:
-_-‘ ไอ่กบ แกพูดอะไรออกมา คนในครอบครัวอะไร นี่แม่แกก็ยืนอยู่ตรงนี้นะ โอย!อยากจะบ้า!
ระหว่างที่ถูกเด็กหนุ่มล้อมหน้ารุมหลังอยู่นั้น อยู่ๆหญิงสาววัยกลางคน ดวงหน้าที่ถูกเติมแต่งเพียงเล็กน้อยและดวงตากลมเป็นประกายไม่ต่างกับลูกชายก็เข้ามา นี่คงจะถูกเจ้าตัวแสบอ้อนของความช่วยเหลือไว้แน่นๆ
“พีม ไปเถอะจ๊ะลูก น้ำเชี่ยวเขาเล่าเรื่องของพีมให้แม่ฟังประจำเลย จนที่บ้านนี่เหมือนมีลูกเพิ่มมาอีกคนแล้วนะ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จค่อยให้น้ำเชี่ยวขับรถมาส่งนะ” คุณแม่ของน้ำเชี่ยวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับยื่นมือมากระชับมือของพีมเอาไว้
.. อบอุ่น
ความรู้สึกนี้เหมือนมันหายไปจากเขาพร้อมกับคำว่า‘ลูก’นานมากแล้ว...
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ฟังคำๆนี้
.
.
เพียงไม่นานเจ้าตัวแสบก็หน้าแป้นเป็นจานเชิงเพราะสามารถทำให้พีมมานั่งอยู่ข้างๆเขาบนโต๊ะอาหารภายในบ้านหลังใหญ่ที่ ตกแต่งด้วยไม้ซุงผ่าซีกแบบล้านนาประยุกต์ พร้อมหน้ากับคุณพ่อ คุณแม่และพี่สาวของเขาได้
“กินเยอะๆนะพี่ น้ำว่าพี่เริ่มจะผอมแล้วนะ” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส มือก็สาละวนกับการตักกับข้าวต่างๆลงมาบนจานของพีม จนทุกคนบนโต๊ะพากันอมยิ้มกันใหญ่กับอาการร่าเริงของลูกชายคนเล็กของบ้าน
“ไม่ต้องเกรงใจนะลูก ทานเยอะๆ แม่ก็ว่าพีมตัวจริง ตัวเล็กกว่าที่ดูในละครตั้งเยอะ” ขณะที่คุณแม่ของน้ำเชี่ยวก็น่ารัก อบอุ่น จนทำให้พีมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดลึกๆ คิดไปถึงเรื่องนั้น..ถ้าทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับน้ำเชี่ยวที่มันลึกซึ้งจนสังคมคงยอมรับไม่ได้ แล้วทุกอย่างมันจะเป็นอย่างไร
“พี่รู้มั้ย แม่น้ำเชี่ยวอ่ะ เป็นแฟนละครของพี่ทุกเรื่องเลยนะ จะบอกให้ นี่ลองว่าบ้านอยู่กรุงเทพฯนะ คงได้ไปดูคอนเสิรต์พี่ทุกที่แน่ๆ” แววตาสดใสน้ำเสียงเบิกบานและรอยยิ้มน่ารักที่น้ำเชี่ยวแสดงกับครอบครัวและเผื่อแผ่มาถึงเขา ทำให้พีมเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันช่าง มีความสุข..
มีความสุขมากซะจน ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหวนกลับไปคิดถึงเรื่องของครอบครัวของตัวเอง .นานมากแล้วจริงๆ นานซะจนเกือบลืม
“เออ..แล้วพีมงานเยอะๆอย่างนี้ ได้มีเวลาทานอาหารกับที่บ้านบ่อยมั้ย หืม?” คุณพ่อดูใจดี เริ่มมีบทสนทนาขึ้นมาบ้าง
“... “ แต่
วูบนึงที่ดวงตาเรียวใสหลุบต่ำ ราวกับมีอะไรมาสะกิดเข้าที่ใจ ก่อนที่รอยยิ้มบางๆจะฉาบขึ้นมาบนในหน้าหวานอีกครั้ง
“เอ่อ..พ่อกับแม่ของพีมท่านเสียไปนานแล้วครับ หลังจากนั้นพีมกับพี่สาวก็แยกย้ายกันไปเรียนที่เมืองนอก กลับมาพี่พัดก็ยุ่งแต่กับงานของที่บ้าน บางทีก็ต้องไปดูแลที่สาขาต่างประเทศ เราพี่น้องก็เลย ไม่ค่อยมีเวลาทานข้าวด้วยกันเท่าไหร่ครับ”
แม้พีมจะยิ้มและตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แววตาใสๆคู่นั้น กลับดูชื้นและตื้นขึ้นจนทุกคนรู้สึกได้
“......”
“......”
“.......”
“ไม่เป็นไรๆ ต่อจากนี้ไป ถ้าพี่อยากกินข้าวกับที่บ้าน หรือไม่รู้จะไปกินข้าวกับใคร น้ำเชี่ยวจะพาพี่มากินข้าวกับพ่อกับแม่บ่อยๆเลยเนอะ เนอะพี่เนอะ.. กินเลยพี่ อันนี้ก็อร่อยนะ แม่น้ำเชี่ยวทำสุดผีมือเลย อันนี้ก็ด้วย นี่ๆ อร่อยป่ะ” :really2:
มิน่าล่ะ พี่พีมถึงชอบอยู่คนเดียวแล้วก็กลัวที่มืดๆมากขนาดนั้น ..จบประโยคคะยั้นคะยอชวนทาน และกับข้าวที่กองพูนจานจนแทบไม่มีที่เหลือให้ตักใส่ลงไปแล้ว เจ้าหนุ่มร่างสูงก็หันไปทำหน้าทะเล้นใส่คนข้างๆ ซึ่งเรียกเอาเสียงหัวเราะของทุกคนบนโต๊ะอาหารกลับมาได้อีกครั้ง
..พี่พีม น้ำขอโทษนะ น้ำไม่เคยรู้ ไม่เคยใส่ใจจิตใจพี่เลย แล้วน้ำยังดื้อชวนพี่มากินข้าวกับพ่อกับแม่ให้ได้อีก น้ำเชี่ยวขอโทษ.. ไม่เป็นไรนะ ต่อไปนี้น้ำจะไม่ยอมให้พี่เหงาอีกแล้ว จะไม่ให้พี่ต้องอยู่คนเดียวกินข้าวคนเดียวอีกต่อไป น้ำจะเป็นครอบครัวให้พี่เอง ยิ้มหน่อยน๊ะ ไอ้ตี๋หน้ายุ่งของน้ำ^^ ยิ้มสิๆ
.
.
“พี่พีมอ่า..ทำไมต้องดื้อด้วยอ่ะ นอนบ้านน้ำเชี่ยวมันจะเป็นอะไร” เจ้ากบบ่นกระปอดกระแปดมาตลอดทางตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านจนถึงหน้าโรงแรม ที่พีมไม่ยอมอยู่ค้างที่บ้านด้วยทั้งๆที่พี่ยีนส์พี่ฝนก็ไม่ได้ว่าอะไร
“บอกแล้วไง นานๆทีเราจะได้กลับบ้านอยู่กับพ่อกับแม่ จะได้มีเวลาส่วนตัวบ้างไง พี่นอนโรงแรมน่ะดีแล้ว นะ น้ำเชี่ยวกลับไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก ก่อนนอนโทรมากู้ดไนท์พี่ก็พอแล้ว นะครับ” พีมพูดพลางใช้มือเรียวลูบไปบนเส้นผมหยักของน้ำเชี่ยวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้เจ้าตัวดีหายจากอาการหน้ามุ่ยซักที
“อืมๆ ลงไปแล้วขึ้นห้องนอนเลยนะ ห้ามไปแวะที่ไหน รู้มั้ย เดี๋ยวน้ำจะโทรมาเช็ค”
ดื้อ ดื้อจริงๆ คนอะไรไม่รู้ ชอบว่าเราเป็นเด็กๆ.. บางที่พี่พีมนั่นแหละ เหมือนเด็กๆ คิดมากไม่เข้าเรื่อง เมื่อคืนก็นอนกอดเราทั้งคืน แล้วคืนนี้ต้องกลับไปนอนคนเดียว ห้องก็กว้างขนาดนั้น จะเหงาหรือเปล่าก็ไม่รู้ น้ำเชี่ยวห่วงจริงๆนะ ..พี่ไม่เข้าใจน้ำเชี่ยวอีกแล้ว เฮ้อ! :เฮ้อ:
“คร๊าบบบบ คนดี เป็นเด็กดี ฝันดีนะครับ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรู้ว่าน้ำเชี่ยวคงอยากได้จูบ หรือหอมสักที จากสายตาหวานๆ ที่กำลังเว้าวอนส่งมาให้ แต่อยู่ที่สาธารณะแบบนี้..คงทำได้แค่
“พี่รักน้ำเชี่ยวนะครับ ขับรถระวังๆนะ พรุ่งนี้เจอกัน” คงทำได้แค่..จูบไปเบาๆที่หลังมือหนาคู่นี้ พร้อมกับน้ำเสียงนุ่มผ่านไปกับประโยคบอกความในใจให้กับคนสำคัญ
..พี่รักน้ำเชี่ยวนะ..
.
.
ระหว่างทางที่จะขึ้นไปห้องพัก ต้องผ่านทางลงไปผับของโรงแรม ซูเปอร์สตาร์หนุ่มมองเข้าไปด้านใน แม้แต่พี่ยีนส์กับพี่ฝนยังสนุกสนานเฮฮาลืมเหนื่อยกันเลย ..คืนนี้คงเป็นคืนปล่อยผีของเหล่าสตาฟและทีมงานล่ะสินะ ยิ่งพรุ่งนี้เราได้ไฟล์กลับกรุงเทพกันตอนค่ำด้วย ทำให้ทุกคนปลดปล่อยกันอย่างเต็มที่ในผับชั้นล่างของโรงแรม
---ก็อกๆ! ก็อกๆๆ!---
ขึ้นมาถึงห้องได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีแขกคนที่เขาเกือบลืมไปแล้วมารบกวนซะก่อน
“คุณณุ เอ่อ.. ดึกแล้ว มีอะไรเหรอครับ” ประโยคสั้นๆตามมารยาท ที่ส่งผ่านไปทางช่องแคบๆของประตูห้อง ..ดึกแล้วนะ ยังอยู่อีกเหรอ..
“พีม หายไปตั้งนาน ผมตามหาคุณแทบแย่ ผมให้พนักงานเอาของขวัญมาให้คุณ แต่คุณก็ไม่อยู่ นี่ผมจะถอดใจกลับบ้านนอนแล้วนะ เลยขอแวะมาดูอีกสักที บังเอิญจังเลยนะครับ” นายภาณุมาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่และไวน์ขวดเบ้อเริ่ม ..แม้ชายหนุ่มจะไม่คิดอยากเป็นคนหลงตัวเองแค่ไหน แต่คิดยังไร มันก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ ในเมื่อดึกขนาดนี้แล้ว นายภาณุคนนี้ยังไม่เลิกตามหน้าตามหลังเขาอีกหรือ แต่หากอยากจะแสดงความยินดีจริงๆล่ะก็ ถ้าเอ่ยขอบคุณไปก็น่าจะโอเคล่ะนะ
“เอ่อ..ให้ผมเข้าไปได้มั้ยครับ ดื่มไวน์กัน” หนุ่มผิวคล้ำร่างสูงที่เพิ่งมาไม่พูดเปล่า กลับแทรกตัวเข้าในห้องหน้าตาเฉย ทำเอาเจ้าของห้องเลิ่กลั่กทำอะไรแทบไม่ถูก
..พี่ยีนส์และทีมงานที่อยู่ห้องข้างๆก็ลงไปที่ผับกันหมด เจ้าตัวดีก็กลับบ้านไปแล้ว ทำยังไงดีหล่ะ ..คงจะมีแค่บางคนเท่านั้นล่ะ ที่อาจหลงเชื่อมุขบ้านๆของนายหน้าหล่อคนนี้ แต่สำหรับพีม คิดผิดแล้ว มุขบ้านๆแบบนี้ในอดีตเขายังไม่เคยคิดที่จะหยิบมันขึ้นมาหลอกสาวๆหรือผู้ชายคนไหนด้วยซ้ำไป มันบ้านเกินไปจริงๆ
“งะ งั้น เราลงไปฉลองกับพวกพี่ๆกันข้างล่างดีกว่ามั้ยครับ งานนี้ไม่ได้มีพีมคนเดียว พี่ๆทีมงานก็มีส่วนช่วยเหลือกันทุกคน เราไปดื่มกันที่ผับก็ได้นะครับ หลายๆคนน่าจะสนุกกว่า” พีมพูดพลางคว้าเอาแจ๊คเก็ตพร้อมกับฉุดมืออีกคนให้ออกไปพร้อมกัน ทิ้งไว้เพียงมือถือเครื่องหรูที่เจ้าตัวดูเหมือนจะลืมไว้บนเตียง
..คงไม่ดีแน่ถ้านายนี่จะมาดื่มกับเราสองคนในห้องนี้ ปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิ ไปกินข้างล่างปลอดภัยกว่า ยังไงพี่ยีนส์พี่ฝนก็อยู่ล่ะว่ะ
แต่ก็ดูเหมือนทุกอย่างจะผิดคาดไปซะหมด เมื่อทั้งคู่มาถึงผับ แล้วพบว่ายีนส์กับฝนกำลังเมาได้ที่แล้ว คงเหลือแต่ทีมงานบางคนที่เป็นพวกคอทองแดง ขาโก๊งทั้งนั้น แถมยังมาคะยั้นคะยอให้เขากับนายณุชนแก้วกันอีก ..ซวยจริงๆเลย ไปกันใหญ่เลยทีนี้ หนีเสือปะจรเข้แท้ๆ
ทางด้านน้ำเชี่ยวที่กลับมาถึงบ้าน ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยกำลังจะเข้านอน เหลือแค่เพียงโทรกู๊ดไนท์ใครบางคนที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวใจของเขาทุกคืนเท่านั้น.. แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากปลายทาง โทรหาพี่ยีนส์ก็เมาจนพูดไม่รู้เรื่อง เสียงปลายสายที่ว่าง ไม่วี่แววว่าเจ้าของเครื่องจะรับมันสักครั้ง ยิ่งทำให้น้ำเชี่ยวกระวนกระวายนั่งแทบไม่ติด กระทั่งสุดท้ายเครื่องแทบจะระเบิดเมื่อเด็กหนุ่มโทรไปที่เครื่องพี่ฝน และได้คำตอบว่าพีมกับไอ้เลวนั่นกำลังดื่มกันอยู่ที่ผับข้างล่าง
..ดื้อ!! บอกเท่าไหร่ ก็ไม่เคยเชื่อ
พี่พีมนะพี่พีม! อย่าหาว่าน้ำไม่เตือนนะคราวนี้ สองขาวิ่งลงบ้านปึงปัง บึ่งรถออกมาอย่างร้อนรนแทบไม่สนคำร้องถามจากพี่สาวและคุณแม่ที่ไล่หลังมา
.
.
“พี่!พี่พีมละ พี่พีมไปไหน” และทันทีที่มาถึงผับสุดหรูในชั้นใต้ดินของโรงแรม น้ำเชี่ยวสีหน้าร้อนรนกรอกเสียงดังแข่งกับเสียงดนตรีถามทีมงานที่นั่งดื่มกันอยู่อย่างหัวเสีย
“เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง เมา~ไม่รู้เรื่อง คุณภาณุอาสาพากลับห้องไปแล้ว มา น้ำเชี่ยวมาดื่มกับพวกพี่หน่อย” เสียงคนตอบ ที่ตอบกลับมาฟังดูก็รู้ว่าไกล้เมาพับเช่นกัน
แล้วพี่พีมล่ะ..
“โธ่โว้ย!!!” ได้ยินดังนั้น เด็กหนุ่มก็สบดเสียงดังก่อนจะสาวเท้าวิ่งออกไปจากผับทันที
เมื่อวิ่งมาถึงหน้าลิฟต์ ก็ทำเอาน้ำเชี่ยวแทบช็อค เมื่อเห็นนายภาณุพยุงเอาร่างที่เหมือนไร้สติของพีมเข้าไปในลิฟต์เรียบร้อย อีกทั้งดูเหมือนนายนั่นจะพยายามฉวยโอกาสระดมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอของร่างไร้สติ แค่แว๊บเดียวก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง ก็ทำเอาเขาแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ สองมือสองขาสั่น รู้สึกได้ถึงไอร้อนภายในตัวที่กำลังแผซ่านไปทุกอณู น้ำเชี่ยวพยามกดย้ำไปที่ปุ่มเปิดของลิฟต์ เท่าไหร่ก็ดูเหมือนไม่ทันอย่างใจเขาสักที
“แมร่ง โว้ย!!” ร่างสูงเลือกที่จะสาวเท้ายาวๆขึ้นบันไดหนีไฟอย่างไม่คิดชีวิต.. แต่ก็ดูเหมือเขาจะช้ากว่านายนั่นไปซะทุกก้าว พ้นขอบกำแพงของชั้นที่หมายก็เห็นเพียงเงาของไอ้นั่นพาคนรักของเขาหายเข้าไปในห้องแล้ว
“ไอ้เลว มรึง!!” เด็กหนุ่มชะงักกึ่กเมื่อคิดได้ว่า ทุกอย่างอาจจะถูกเจ้าคนชั่วนั่นวางแผนไว้แล้ว เพราะฉะนั้น อารมณ์นี้หากจะไปเคาะประตูให้มันเปิดคงไม่ได้ผลแน่ อีกทั้งโรงแรมนี้ก็เป็นของมัน ทุกคนก็คงต้องฟังแต่มัน สองตาที่กำลังเปี่ยมไปด้วยแววโกรธกร้าวพลันเหลือบไปเห็นบางอย่างที่กำแพงไม่ไกลจากบันหนีไฟ
“เพล้ง!!!”
(( กริ๊งงงงงงงงง!! กริ๊งงงงงงงงงงง!!! กริ๊งงงงงงงงงงงงง!!! ออดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!! ))
แค่เพียงเสี้ยววินาทีโรงแรมหรูระดับห้าดาวกลางเมืองเชียงใหม่ก็อยู่ในสภาวะโกลาหน สายน้ำทีฉีดพุ่งออกมาจากเพดาน พร้อมกับเสียงออดเตือนภัยดังระงมไปทั่วทุกชั้น ลูกค้าและพนักงานพากันวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องพักกันจนชุลมุนไปทั่วทั้งโรงแรม
..ไม่เว้นแม้แต่..นายนั่น
“พลั่ก!! ผัวะๆ!! อุ๊ก!! ผัวะ!!”
ทันทีที่นายณุพาเอาร่างเมาๆและหน้าตาบูดๆเบี้ยวๆของมันออกมาจากห้องพักของพีม สองตาโตเหลือบไปเห็นเสื้อเชิ้ตของมันที่ปรดกระดุมออกจนหมดทั่งตัว ยิ่งทำให้น้ำเชี่ยวเลือดเดือดขึ้นหน้า ที่คิดไว้ว่าจะแค่เอาถังดับเพลิงฟาดเบาะๆที่ท้ายทอย กลับกลายเป็นแจกหมัดไปอีกสองแถมด้วยระบำส้นเท้าไปอีกหนึ่งชุดใหญ่ แม้จะมืดแต่เขาก็เล็งถูกทุกจุด ทำเอานายณุทรุดลงไปกองหมดสติอยู่ข้างประตู
..แต่ มันต้องเนียนกว่านี้ o18
คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงลากเอาร่างเยินๆของมันไปพาดไว้ที่ทางหนีไฟ ควานหากระเป๋าสตางค์ แล้วควักแบงค์พันปึกใหญ่โยนหวือลงไปทางหน้าต่าง ก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋าเปล่าๆของมันลงถังขยะไม่ไกล ..สภาพดูไม่ได้เลย สมน้ำหน้า!! :laugh:
ครั้นมาถึงในห้องพักหรู ก็พบพีมที่เมามายไร้สติ นอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียง แม้เด็กหนุ่มจะนึกฉุนขึ้นมันจับใจกับสภาพที่เห็น แต่จะปล่อยไว้กับความชุลมุนที่นี่ยิ่งไม่มีทาง น้ำเชี่ยวจึงคว้าเอาแจ๊คเก็ตมาสวมให้พร้อมกับอุ่มร่างไร้สติขึ้นพาดบ่าออกจากห้องไปทันที
.
.
“พี่พีม..ตื่นๆ พี่พีม”
“น้ำเชี่ยว!..เกิดอะไรขึ้นน่ะลูก ทำไมพีมเปียก ไม่ได้สติยั่งงั้นล่ะ” แม่ร้องถามอย่างตกใจเมื่อลงมาเห็นสภาพเปียกมะล่อกมะแร่กของลูกชายที่หอบอุ้มเอาร่างเมามายไม่ได้สติของพีมเข้าบ้านมาอย่างร้อนรน
“พี่พีมเมา ที่โรงแรมไฟไหม้นิดหน่อยนะครับ แม่เปิดประตูห้องให้น้ำเชี่ยวหน่อย เร็วแม่” น้ำเชี่ยวเดินขึ้นบ้านด้วยสภาพที่เปียกชื้นอุ้มเอาคนร่างไม่ได้สติเข้าห้องทันที
“ให้แม่ช่วยอะไรมั้ยลูก เดี๋ยวแม่เอาผ้าเช็ดตัวให้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวจัดการเอง แม่ไปนอนเถอะครับ” เด็กหนุ่มรับผ้าขนหนูมาซับไปเบาๆตามเส้นผมที่เปียกของคนตรงหน้า เสียงที่ตอบกลับมารดาทุ้มต่ำและเบาบาง ขณะที่ดวงตาคู่โตสบจ้องคนร่างขาวที่กำลังพึมพรำอย่างไร้สติไม่วางตา
“งั้นแม่ ไปนอนนะลูก ดูแลพี่เค้าดีๆล่ะ” สายตาที่อ่อนโยนของน้ำเชี่ยว กับสัมผัสแผ่วเบาไปตามไรผมและใบหน้าขาวนวลของคนร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ทำให้ความรู้สึกในใจของหญิงวัยกลางคน ผู้ให้กำเนิดลูกชายน่ารักตรงหน้าถูกสะกิดขึ้นมา ถึงเรื่องในใจของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ที่เคยบอกไว้กับตนเมื่อไม่นาน..
‘แม่ครับ แม่จะโกรธน้ำเชี่ยวมั้ย ถ้าวันนึงน้ำเชี่ยวไม่ได้เป็น น้ำเชี่ยวที่น่ารักอย่างที่แม่คิดไว้’
“แม่ครับ..” ก่อนที่เธอจะเดินพ้นขอบประตูห้อง สองเท้ามีอันต้องชะงักนิ่ง เพียงเพราะเสียงแผ่วเบาจากลูกชายที่แว่วมา
“น้ำ..เอ่อ น..น้ำเชี่ยว”
“..น้ำเชี่ยว.. รัก พี่พีม แม่รู้ใช่มั้ย..” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงทุ้มสั่นเทาและบางเบา ขณะที่น้ำใสก็รื้นขึ้นคลอหน่วยตาคู่หวาน จนคนเป็นแม่อดไม่ได้ที่เข้าไปสวมกอดร่างที่กำลังสะอื้นของลูกชายไว้ ในขณะที่สองแขนแกร่งของน้ำเชี่ยวเองก็รั้งเอาตัวของพีมเข้ามากอดไว้กับอกเช่นกัน
อ้อมกอดสู่อ้อมกอด ที่อีกคนส่งผ่านถึงอีกคน และอีกคนส่งถึงอีกร่างที่อาจไม่รับรู้ เนิ่นนานปราศจากคำพูดใดๆ ราวกับให้ความเงียบสงัดของค่ำคืนเยียวยาทุกอย่างภายใน ราวกับให้ความกว้างของห้องที่คุ้นเคยดูดกลืนความชื้นแชะในหัวใจของทั้งสามคนให้หมดไป
“แม่รู้.. แม่รู้..แม่เข้าใจลูก.. ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ลูกของแม่รักใคร แม่ก็รักคนนั้นจ๊ะลูก..นะ อย่าร้อง อย่าร้องนะลูกน้ำของคุณแม่ เดี๋ยวพี่เค้าได้ยินจะไม่สบายใจนะลูกนะ หืม”
มืออบอุ่นข้างหนึ่งของคุณแม่กระชับโอบร่างทั้งสองหนุ่มให้แน่นขึ้น ขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไล้ไปตามผมยุ่งๆของทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน หนึ่งคนเมามายไม่ได้สติ หนึ่งคนมีสติแต่ต้องเก็บกลั้น และอีกหนึ่งคนที่ต้องพยามคุมสติตัวเองเอาไว้และทำใจรับให้ได้
...น้ำเชี่ยวขอโทษครับแม่ ที่น้ำเชี่ยวไม่เหมือนคนอื่น
...น้ำเชี่ยวขอโทษครับ ที่น้ำเชี่ยวรักพี่พีมได้คนเดียว
...น้ำเชี่ยวขอโทษครับ
.
.
เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มขาวซีดลงเพราะความเย็น เริ่มสั่นเพราะความชื้นจากเสื้อที่ยังเปียก น้ำเชี่ยวจึงไปหาเสื้อตัวใหม่เตรียมมาเปลี่ยนให้แทน แต่.. ทันทีที่แจ๊คเก็ตชุ่มน้ำบนตัวคนเมาเปิดออก เด็กหนุ่มก็พบรอยแดงช้ำเป็นจ่ำตามเนินอกและลำคอขาว ที่ไอ้เลวนั่นมันทำไว้ พลันทำให้อารมณ์ที่เพิ่งมอดไป กลับครุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง มือหนาฉุดกระชากร่างที่สะลึมสะลืออยู่เข้าห้องน้ำ เปิดน้ำจากฝักบัวฉีดใส่จนเปียกโชกไปทั่วร่าง และคงเพราะความแรงและเย็นจากสายน้ำทำให้ร่างงัวเงียได้สติขึ้นมาบ้าง จนได้ยินเสียงพรึมพรำพูดออกมาอย่างไม่เป็นภาษา
“พี่พีม..พี่พีม มองน้ำเชี่ยวสิ” ยิ่งเห็นคนที่ตัวเองรักหัวเราะร่าอย่างคนเมาไม่ได้สติ กับรอยแดงตามร่างกายยิ่งทำให้น้ำเชี่ยวเกิดบันดาลโทสะอยากระบายลงกับอะไรซักอย่าง
“พี่พีม! มองน้ำ มอง!!” เสียงทุ้มต่ำลอดตามไรฟัน กรามถูกขบกัดแน่นเพราะความโกรธ มือหนากระชากต้นแขนขาวขึ้นมา ขณะที่ฝ่ามืออีกข้างง้างออกสุดแขน อยากจะฝาดลงใบหน้าใสๆที่กำลังยิ้มกริ่มอย่างไร้สติเพราะความเมา แต่..ก็ต้องชะงักไว้เท่านั้นเมื่อร่างกายขาวเริ่มสั่นแรงขึ้น พร้อมกับเสียงสะอื้นและหยดน้ำรื้นขึ้นที่ดวงตาคู่เรียว
“แม่..ครับ..ฮึกๆ..พ่อ..ครับ..พีม..คิดถึงจัง แม่..อยู่..ไหน..ทำไม..ไม่มาหาพีมบ้างล่ะ ฮือออ..”
อยู่ๆน้ำใสก็ไหลรินออกจากดวงตาเรียวทั้งสองข้าง มือเรียวได้แต่ยกขึ้นปาดน้ำตาให้ตัวเอง ..อะไรนะที่อยู่ในหัวของพี่ตอนนี้ มันโหดร้ายขนาดนั้นเลยหรือ.. ร่างเปล่าเปลือยสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นนั่งชันเข่าซุกหน้าลงปล่อยโฮออกมาอย่างเลื่อนลอย นับเป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้เห็น ร่างบางที่เปียกชุ่มจากน้ำตาและเปียกโชกจากสายน้ำ ตัวที่ว่าบางอยู่แล้ว บัดนี้กลับดูเล็กลงกว่าเดิมในท่าคุดคู้กอดเข่าลงผ่ายแพ้ให้กับความอ่อนแออย่างหมดท่า
“ฮึกๆ ไม่เป็นไรนะพี่พีม ฮึกๆ ไม่เป็นไร น้ำเชี่ยวอยู่ตรงนี้ ฮือๆ จะเป็นทุกอย่างให้พี่ ฮือๆ พี่มีน้ำนะ น้ำรักพี่ ฮึกๆ น้ำเป็นให้พี่ได้ทุกอย่าง น้ำจะไม่ทิ้งพี่ ไม่มีวัน พี่ได้ยินมั้ย ฮืออออออ” สองแขนแกร่งดึงเอาร่างบางเข้ามาสวมกอดไว้แนบแน่น พรั่งพรูทุกๆคำด้วยเสียงสั่นเครือปลอบประโลมคนที่เขารัก ก่อนจะประคองใบหน้าหวานที่ชื้นไปด้วยน้ำตาขึ้นมาจุมพิตไปทั่วใบหน้า
..แบ่งมันมาให้น้ำบ้างสิครับพี่ ให้น้ำเชี่ยวช่วยอะไรพี่บ้าง อย่าเป็นอย่างนี้อีกเลย
.
.
รุ่งขึ้นเมื่อสองหนุ่มจัดการธุระส่วนตัวและจัดการกับอาหารเที่ยงฝีมือคุณแม่เรียบร้อย ทั้งสองจึงลาคุณพ่อ โดยมีพี่นุชและคุณแม่อาสาจะขับรถไปส่งที่โรงแรม
“น้ำเชี่ยว..เลิกหน้าบึ้งซักทีสิ ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ” พีมกระซิบถามน้ำเชี่ยวอย่างหวาดๆ เนื่องจากรู้ว่าตัวเองผิดเต็มเปา ที่กินเหล้าจนเมามายไม่ได้สติเมื่อคืน เป็นเหตุให้น้ำเชี่ยวยังคงบึ้งตึงใส่เขาตั้งแต่เช้าจนมาถึงในรถไม่หายซักที เกรงใจคุณแม่กับพี่นุชที่อุตส่าห์มาส่ง แต่น้ำเชี่ยวกลับต้องมานั่งหน้างอ เพราะเขาเป็นต้นเหตุแท้ๆ
“..เหอะ..” เหลือบตามองคนที่ทำตัวลีบข้างๆแล้ว อดไม่ได้จริงๆ โกรธ คงไม่หายง่ายๆแน่คราวนี้ เด็กหนุ่มทำหูทวนลมนั่งกอดอกแน่นไม่สนใจเสียงกระซิบและสายตาปริบๆของอีกคนที่ส่งมา ทั้งยังตั้งใจหลบหน้าหลบตามองผาดไปตามถนนสองข้างทางแทน
..แน่ล่ะซิใครจะหายโกรธง่ายๆ ไม่ต้องมาทำตาปริบๆเลยไอ้ตี๋ขี้เมา ดีทุกอย่าง เพอร์เฟคไปซะทุกเรื่องน่ะ แต่พอเหล้าเข้าปากล่ะหายหมด เป็นเรื่องเป็นราวทุกที สงสัยจริงๆที่ผ่านมานี่ ไม่มีใครบอกมันให้รู้เลยหรือไง ว่าตัวเองเวลาเมาแล้วเละเทะแค่ไหนอ่ะ.. คิดถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาแล้วมันจี๊ดดดด..โมโหเว้ยยยยยยย!.. :m31:
“น่านะ หายโกรธพี่เถอะ เกรงใจคุณแม่นะ น้ำเชี่ยวนะ นะครับ” พีมยังกระซิบต่อไป พลางยื่นนิ้วก้อยไปให้เจ้ากบโดยแอบคว้าเอาหมอนอิงมาบังมือไว้ ใจนึงกลัวว่าแม่กับพี่นุชที่นั่งอยู่ข้างหน้าจะเห็น แต่อีกใจก็อยากได้รับการให้อภัยจากคนข้างๆ
..แต่เอ๊ะ!
ทำไมรู้สึกว่านิ้วและฝ่ามือตัวเองมันบวมๆผิดปกติล่ะ เจ็บจี๊ดๆที่ข้อเท้าด้วย สงสัยเมื่อคืนเราคงนอนดิ้นมากไปแน่เลย
“อยากให้น้ำเชี่ยวหายโกรธใช่มั้ย” เมื่อคนถามกระซิบมาคนตอบก็ต้องกระซิบตอบกลับไป
“อืม” พอได้ยินเสียงขานรับเบาๆจากคนข้างๆ ใบหน้าใสก็รีบหันมา ส่งอมยิ้มหวานอย่างเอาใจ แม้ว่าแววตาจะยังดูเศร้าสร้อยอยู่ก็ตาม
เด็กหนุ่มรู้ทันทีว่าตนเองกำลังโดนอีกคนใช้วิชาออดอ้อนด้วยท่าทางใสซื่อน่ารักน่าสงสารเข้าแล้ว และมันก็ดูเหมือนจะค่อนข้างได้ผลซะด้วย
โอย..อย่ามาทำตาบ้องแบ๋วอย่างนี้ใส่น้ำบ่อยๆได้มั้ยเนี่ย! เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวอยากจะฟัดมากกว่านะ
“หอมแก้มน้ำเชี่ยวทีนึงก่อน แล้วจะหาย” เด็กหนุ่มแกล้งกระซิบเสียงเบา สีหน้าก็ยังคงเรียบนิ่งเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขายังไม่หายโกรธ
“จะบ้าเหรอ..จะหอมยังไง แม่นั่งอยู่” เอากะมันซิไอ้กบ หอมตรงนี้เดี๋ยวแม่ได้หัวใจวายกันพอดี ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเลิกคิ้วถลึงตาใส่คนข้างๆพร้อมกับเสียงกระซิบเล็กๆรอดมา ริมฝีปากบางๆที่ยังคงฉาบด้วยรอยยิ้มน้อยๆกลบเกลื่อนไว้อยู่
“เอาน่า แม่ไม่ว่าหรอก หอมสิ ขอแบบเน้นๆนะ เฉียดๆไม่นับ” เสียงกระซิบที่บอกกลับมากับสีหน้ามึนๆของคนข้างๆ ยิ่งทำให้พีมปั่นป่วนเป็นที่สุด :serius2:
เหอะ! ไม่เอาแล้วโว้ย!! ดูมัน ช่างไม่สะทกสะท้าน ไม่อายฟ้าอายดิน หน้าด้านหน้าทน อยากจะโกรธก็โกรธไป
“ไม่เอา!” ไอ้บ้า ชั้นไม่เพี้ยนไปกับแกหรอก ไอ้กบโดนยา
“ถ้าพี่ไม่หอม น้ำเชี่ยวจะทำเองนะ ไม่มียั้งด้วย” หึ ไม่แคร์กันใช่มั้ยไอ้ตี๋ขี้เมา คิดจะไม่ง้อเราเหรอ ตัวเองทำผิดแล้วยังไม่รู้สำนึก.. มาสิ..จะได้เห็นดีกัน :m16:
“.....” ชิ! กล้าเหรอไอ้กบ แม่นั่งทนโท่อยู่นะ แกกล้าก็ชั้นก็นับถือเลยล่ะ โฮะๆๆ~
....อ๊ะ!.... !@?#!?@!!
ยังไม่ทันคิดอะไรได้ต่อไปอีก อยู่ๆเจ้าตัวแสบก็กระโจนมายึดเอาใบหวานๆของพีมไปหอมแบบเน้นๆถึงสองฟอดใหญ่ เต็มๆสองแก้ม หรืออาจจะเรียกง่ายๆว่าหอมโชว์ก็ว่าได้ เพราะคุณแม่กับพี่นุชก็พร้อมใจกันหันมาดูโชว์ครั้งนี้ของมันแบบเต็มๆ ทำเอาพีมอึ้ง..รู้สึกมึน เห็นเดือนเห็นตะวันลอยเคว้งจนตาพล่าเลือนไปหมด ได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองคนปรกๆ แต่ก็กลับถูกคนทั้งหมดหัวเราะกลับมาให้ราวกับเป็นเรื่องตลก โดยเฉพาะเจ้าตัวดีที่ระเบิดเสียงหัวเราะดังที่สุดจนตัวงอนี่ด้วย
หมายความว่าไง.. ทุกคนไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? ..เอ่อๆ แม่คร้าบบบ ผมเป็นผู้ชายนะแม่ ไอ้น้ำมันก็เป็นผู้ชายนะแม่ ??
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องทำหน้างงตัวแข็งแล้วพี่ ไม่เป็นไรหรอก น้ำบอกเรื่องเราให้แม่รู้หมดแล้ว แม่น้ำอ่ะ ดีใจแทบตายที่จะได้ดาราซูเปอร์สตาร์มาเป็นลูกสะใภ้” เด็กหนุ่มเจื้อยแจ้วเสียงใส ใขข้อข้องใจให้คนข้างๆอย่างหน้าตาเฉย
:impress3: โอ้ยยย..ซูเปอร์สะตง ซูเปอร์สตาร์อะไร๊~ พี่ไม่ได้ดังขนาดนั้นหร๊อกก.. เขินนะเนี่ย นายเองก็ดังไม่น้อยไปกว่าพี่นี่นา ฮิๆๆ!! ….. ….. …. … .. . .
‘wait!! Wait! เฮะ!!?! เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆ มะ เมื่อกี้ มัน มันพูดว่า อะ ไร นะ??’
((สะใภ้)) ((สะใภ้)) ((สะใภ้)) ((สะใภ้))
ม่ายยยยยยย!!!! ไอ้.. ไอ้.. น้ำเยี่ยว!! ไอ้กบโดนยา!! ใครจะเป็นสะใภ้ให้แม่แก!!! ม่ายยยยยย !!!
ชั้น.. จะ.. เป็น.. เขย.. ว้อยยยย !!!!
.
.
((ต่อข้างล่างนะ โพสต์ไม่ติด))
-
ขี้หึงดีนะเนี่ยน้ำเชี่ยว
ดีจังที่แม่พยายามจะเข้าใจในสิ่งที่ลูกเป็น
-
หวังว่าคู่นี้จะไม่มีใครทำให้ผิดใจกันนะค่ะ
สู้ๆๆค่ะ :m16: :pig4: :bye2:
-
((มาๆ ต่อๆ))
เมื่อทั้งคู่มาถึงที่ล็อบบี้ของโรงแรมก็พบพี่ยีนส์ พี่ฝน นายภาณุวายร้าย และทีมงานอีกหลายคนที่ได้ทยอยกันลงมา เพื่อจะไปยังห้องอาหาร เพื่อรับมื้อสุดท้ายก่อนที่จะเดินทางกลับกรุงเทพฯในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
“อ้าว พีม น้ำเชี่ยว มากันแล้วเหรอจ๊ะ เก็บของกันรึยัง เมื่อคืนวุ่นวายกันไปทั้งโรงแรมเลยรู้มั้ย เห็นเค้าว่ามีพวกมือซน มันมาแกล้งทุบสัญญาณฉุนเฉินน่ะ เดี๋ยวเราไปเช็คข้าวของดูนะ ว่ามีอะไรเสียหายหรือเปล่า” ฝนเห็นสองหนุ่มเข้ามาก็รีบเล่าถึงเรื่องวุ่นวายเมื่อคืนให้ทั้งคู่ฟังทันที
“โอ้โห..เหรอครับ พวกนี้มันน่านัก เนอะพี่ .. อ้าวนั่น! คุณณุหัวไปโดนอะไรมาล่ะครับ ท่าทางเจ็บน่าดูเลยนะเนี่ย” พอเห็นสภาพของนายภาณุ ร็อกเกอร์หนุ่มก็ทำหน้าตาตื่นคุยกับพี่ฝนอย่างโอเว่อร์แอ็คติ้ง แถมยังไปแอบแขวะนายณุเข้าอีกเมื่อสบโอกาส
“สงสัยจะเป็นพวกหัวขโมยนะสิ น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ทุบสัญญาณไฟนั่นแหละ” พี่ยีนส์หันไปพูดกับน้ำเชี่ยวด้วยสีหน้าจริงจังเพราะไม่รู้อะไร
“มันคงจงใจเข้ามาจะขโมยของแขกในโรงแรมแน่เลย เราสองคนต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ เพราะเมื่อคืนคุณณุโดนมันตีเอาตอนออกมาจากไปส่งพีมที่ห้องพอดี” ฝนเองก็ไม่รู้เช่นกัน เลยสำทับอีกที..
เหอะๆ ออกมาส่งเหรอ สภาพอย่างนั้นน่ะนะ ถ้าไม่ใช่พี่พีม พ่อจะประจานมันให้ทั่วโรงแรมเลยคอยดู!
“เอาเถอะ ช่างมันเถอะครับ แค่ให้แขกในโรงแรมไม่เดือดร้อนเสียหายก็พอครับ” แหวะ..อยากจะอ๊วก ไอ้ทุเรศเอ้ย เห็นแล้วอยากจะเตะมันอีกสักหลายๆป้าบ ชิชะ! :fire:
..??? ว่าแต่ ทำไมมันมองพี่พีมแปลกๆล่ะ เหมือนมันกลัวอะไรซักอย่าง ??
“เอ้อ มีใครจะไปทานข้าวกันมั้ยค่ะ เราจะไปห้องอาหารกันพอดี คุณณุทานรึยังค่ะ” พี่สตาฟคนนึงถามขึ้น
“อ้อ ผมเรียบร้อยแล้วครับ กำลังจะขึ้นไปห้องทำงานข้างบน เชิญตามสบายกันเลยครับ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ” เย่ยยย~ ไม่เอาแล้ว :m8: คุณพีมนะคุณพีม เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ ไม่คิดว่ามือเท้าจะหนักขนาดนั้น เล่นเราซะปวดน่วงมายันตอนนี้เลย ยึ้ย!! ขยาด ไม่เอาอ่ะ รู้งี้เอายานอนหลับให้กินแทนเหล้าดีกว่า บรี๊อออออ..
“เอ้อ! น้ำเชี่ยวกะพี่พีมก็กินกันมาจากบ้านแล้วครับ จะขึ้นไปเก็บของข้างบน...ไปกันเถอะพี่” ระหว่างที่ทุกคนกำลังนัดแนะเวลามาพบกันอีกครั้งเพื่อเช็คเอ้าท์ห้องพัก เด็กหนุ่มหัวฟูก็คิดแผนการบางอย่างขึ้นได้ จึงรีบตัดบททุกคน แล้วคว้าแขนขาวของคนข้างกายออกวิ่งตามโจทก์ตัวแสบไปทันที
“เดี๋ยว..เดี๋ยวรอก่อนครับ ไปด้วยครับ” และแล้วเจ้ากบก็ถลาลากพาพีมมาจนทันไปลิฟต์ตัวเดียวกับนายภาณุได้พอดี
อีกทั้งสถานการณ์ก็เป็นใจ เพราะภายในลิฟท์โดยสารนั้นไม่มีใครเลย นอกจากสามคนที่ต้องยืนประจันหน้ากันอยู่อย่างกระอักกระอ่วน
“คุณน้ำเชี่ยวชั้น16ใช่มั้ยครับ” ภาณุเอ่ยถามอย่างสุภาพ พลางตวัดสายตาเหล่ๆไปทางซูเปอร์สตาร์ร่างขาวที่ยืนตาแป๋วส่งยิ้มให้อย่างไม่รู้เรื่องอะไร พีมรู้สึกงงกับท่าทีแปลกๆของภาณุ เพราะเมื่อพีมขยับปากจะเอ่ยทักทายเท่านั้น สองขายาวของนายณุอยู่ๆก็กระเถิบหนีไปจนติดกับกำแพงลิฟต์ มือหนึ่งก็ควักเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้ตัวเอง ราวกับเขาเป็นตัวประหลาดเป็นผีก็ไม่ปาน ..ก็ไหนน้ำเชี่ยวบอกว่ามันจะปล้ำเราเมื่อคืน? งงแฮะ :confuse:
“อ้อ..ไม่เป็นไรครับ กดไปห้องพี่พีมเลยครับ ผมจะไปที่นั่นอยู่แล้ว” มรึงคิดว่ากรูจะปล่อยให้มรึงอยู่ในลิฟต์กันสองคนกับเมียกรูอีกครั้งงั้นเหรอ รู้จักน้ำเชี่ยวน้อยไปแล้วโว้ย ..ว่าแต่วันนี้มันเป็นอะไร ท่าทางหลุกหลิกแปลกๆจังแฮะ
“อ้าวน้ำเชี่ยว ทำไมล่ะ ห้องน้ำอยู่ชะ...อุบ!” !?!@#!!?@
ไม่รีรอให้พีมได้พูดอะไรต่อไปอีก สองแขนแกร่งก็รวบเอาตัวคนข้างๆมากอดและกดจูบไปที่ริมฝีปากบางทันที หรือจะเรียกอีกอย่างว่านี่ คือแผนจูบโชว์ แสดงความเป็นเจ้าของ แบบท้าทายสายตาเจ้าคนที่มันไม่รู้จักว่าของใครเป็นของใครเสียบ้าง
ทำเอาภาณุได้แต่ยืนอึ้ง ตะลึงแทบไปไม่เป็นกับความบ้าระห่ำของคนทั้งคู่
“อืม..เดี๋ยวน้ำค่อยไปเก็บของๆน้ำเชี่ยวทีหลังก็ได้ครับ มีเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเย็น น้ำว่าเราไปทำอะไรสนุกๆกันที่ห้องพี่ดีกว่ามั้ยครับ หืม~ นะที่รัก นานๆเราจะมาเชียงใหม่กันสักที วันนี้วันวาเลนไทน์ด้วย เราน่าจะมีความทรงจำที่ดี จริงมั้ย ที่..รัก..ของ..น้ำเชี่ยว~” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเน้นที่ท้ายประโยคชัดเจนทีละคำ พร้อมกับสองมือหนาก็รัดเอาเอวบางเข้ามาจนเบื้องล่างของทั้งคู่บดเบียดแนบชิด พร้อมกับเพิ่มแรงกดจูบไปที่ปากอิ่มอีกครั้ง โดยที่ไม่ลืมส่งลิ้นนุ่มเข้าไปกระหวัดรัดเอาความหอมหวานของอีกฝ่ายอย่างดูดดื่ม จนบุคคลคนที่สามต้องเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน ทางด้านพีมก็ช็อคและงงไปไม่น้อย กับท่าทีของเด็กหนุ่มที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อีกทั้งแรงก็ไม่พอที่จะขัดขืนเด็กหนุ่มได้ เพราะอาการเมาค้างจากเมื่อคืน บวกกับอารมณ์กลัวว่าจะถูกเด็กหนุ่มโกรธหนักเข้าไปอีกเพราะคดีเมื่อคืนก็ยังเคลียร์กันไม่จบ
o21..บรึ๋ยยยย!?#$! ซาดิสด้วยกันทั้งคู่แน่ เหวยยยๆๆๆ เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย ไอ้ณุเอ้ย ไอ้ณุ ไม่น่ารนหาเรื่อง กับไอ้พวกนักร้องบ้าบอพวกนี้เล้ยยยย!! :sad5:
.
.
“ฮ่าๆๆๆ!! ฮะๆๆ!! ดูหน้ามัน พี่เห็นป่ะ จากดำๆเป็นแดง จนควันแทบจะออกหูเลยนั่น ฮ่าๆๆ” :m11:
เมื่อมาถึงห้อง น้ำเชี่ยวก็ปล่อยก๊ากกออกมาทันที
“ทำไม ต้องทำขนาดนี้ด้วยล่ะน้ำเชี่ยว ไม่กลัวเค้าจะจับได้เหรอว่า เราเป็นคนตีเค้าเมื่อวานน่ะ เฮ้ออ” ขณะที่พีมกลับรู้สึกกังวนไปกับการกระทำอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังของอีกฝ่าย จึงออกปากแย้งเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ ชายหนุ่มพูดไปก็คลำคลึงข้อมือตัวเองไป ..ไปทำอะไรน๊าเมื่อคืนทำไมมันถึงได้ปวดขนาดนี้ ??
“พี่!! พี่กำลังพูดอะไรอยู่ รู้ตัวมั้ย? หึ ที่น้ำซัดมันอย่างนั้น เพราะอะไร พี่ไม่รู้จริงเหรอห๊ะ?!!”
“ทำไมพี่จะต้องออกตัวแทนมันด้วย! รึว่าชอบที่มันจูบพี่ไปทั่วทั้งตัวอย่างนี้น่ะ ห๊ะ ..ดูซิ ดู!! รู้มั้ยมันทำอะไรกับพี่ไว้บ้าง แหกตาดูซะบ้าง!!” เมื่อฟังโดนคำพูดสะกิดใจ ก็ทำให้น้ำเชี่ยวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพบาดตาเมื่อคืน แล้วอารมณ์โกรธก็เริ่มประทุขึ้นมาอีกครั้ง ร่างสูงโทมเข้าใส่คนตัวเล็กกว่า มือหนาคว้าต้นแขนไว้มั่น แล้วเลิกเสื้อขึ้นให้เจ้าตัวดูรอยแดงช้ำตามตัวพร้อมกับกรอกเสียงตะวาดกร้าวใส่พีมอย่างหัวเสีย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะน้ำ..คือพี่แค่” เสียงแหบที่เปร่งออกมาแทบจะหดหายกลับเข้าไปในลำคอจนหมด เมื่อได้เห็นสีหน้า และแววตาวาวโรจของเด็กหนุ่ม หากแต่ลึกในดวงตาหวานปนโศกคู่นั้น กลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่พีมเองก็รู้สึกได้
‘ผิดหวัง’ น้ำเชี่ยวคงรู้สึกอย่างนั้นแน่ ..ถ้าเป็นเขาเจอแบบนี้ก็คงจะโกรธมาก นับว่าดีแค่ไหนแล้ว ที่น้ำเชี่ยวยังอุส่าทนได้ แล้วยังช่วยเอาเขาออกมาจากเหตุการณ์เมื่อคืนแทนที่จะทิ้งเขาไว้ และแม้ว่าจะอยู่ในอารมณ์โกรธขนาดนั้น เด็กหนุ่มก็ยังไม่คิดลังเลที่จะบอกเรื่องความสัมพันธ์ที่มีกับเขาให้กับครอบครัวได้รับรู้อีก เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว.. ชายหนุ่มคิดได้ดังนั้น จึงยอมนิ่ง ไม่ขัดขืน ไม่กล้าแม้กระทั่งสบสายตาเกรียวโกรธนั้น ได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิดต่อหลักฐานที่มันฟ้องอยู่ตามตัว
“พี่น่ะผิด! รู้ตัวมั้ย ยอมไปกินกับมันก็เหมือนให้ท่ามันน่ะแหละ ที่น้ำพูดกับพี่ ไม่ได้แปลว่าน้ำหายโกรธพี่แล้วนะ รู้ตัวไว้ด้วย!!” สองแขนสะบัดร่างอีกคนลงบนเตียง ยิ่งคิดยิ่งนึกฉุน ไม่อยากจะจินตนาการต่อ บนเตียงใหญ่หลังนี้ และเหตุการณ์อย่างเมื่อคืน ลองถ้าเขามาช้าไปซักนาที ไอ้ชั่วนั่นมันคง..
.
.
ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องทำงานของผู้บริหารโรงแรม กระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆสีขาวกับดอกไม้ช่องามตรงหน้าที่ถูกจัดส่งมาเตรียมรอมอบให้กับเจ้าของหนุ่มหน้าหวานขวัญใจคนค่อนประเทศ
หนุ่มร่างสูงผิวคล้ำหน้าคมนึกย้อนกลับไปก่อนเหตุการณ์ชุลมุนในคืนที่เพิ่งผ่านมา ภาณุเหยียดหลังขึ้นแล้วทุบท้ายทอยคลายความปวดเมื่อย อีกมือก็ควานหายหลอดยาแก้ฟกช้ำภายในลิ้นชักโต๊ะทำงานอย่างทุลักทุเล ..เขาคิดผิดจริงๆ กับเรื่องที่ผ่านมา บางทีคนอย่างเขา คงเหมาะกว่าที่จะหาใครสักคนที่พอใจแล้วใช้ชีวิตอย่างสงบสุขตามประสา ในเมื่อที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็มากพอแล้ว บางสิ่ง..บางคนที่เต็มไปด้วยสีสัน ช่างวูบวาบ..แลดูอันตราย..ไม่ต่างจากสังคมที่พวกเขาอยู่เลย คนแบบนั้น ไม่เหมาะกับเขาเลยจริงๆ
“คุณพีมครับเดินดีๆครับ ถึงลิฟต์แล้ว ระวังๆ”
“แอร๋ยยยยยย..ไอ่โกบบบบ~ พี่ยังไม่อยากก~ กลับเลยอ่ะ กิน~ต่อได้ป่ะ มาๆ~กินต่อ” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ภายในวงแขนของคนร่างสูงที่คอยโอบประคองเขาเข้าลิฟต์อย่างยากลำบาก
“คุณพีมครับ เมาไม่รู้เรื่องแล้ว ผมว่าเราขึ้นไปนอนกันดีกว่ามั้ยครับ นะ..คนสวย~ คุณน่ารักจริงๆเลย..” แม้จะผิดคาดที่คนตรงหน้าเมาแล้วแรงเยอะ แถมยังซุกซนมากกว่าที่เขาคิดไว้หน่อย แต่ก็ยังนับว่าน่ารักอยู่ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าวงหน้าขาวๆใสๆของหนุ่มน้อยคนนี้ น่ารักน่าทะนุทนอมกว่าผู้หญิงหลายๆคนซะอีก
“แอร๋ยยยย!! ชั้นบอกแกกี่ครั้งแล้ว ไม่ชอบ~คำพวกเน้..สวยอะไร นี่แน่ๆๆ!!! ไอ่กบ~ติ๊งติ๊อง ถ้าพูดอีกนายโดนอีกแน่” สองมือเรียวฟาดใส่กะโหลกคนข้างหน้าอย่างไม่ยั้งทันทีที่คำแสลงหูแล่นมากระทบโสดประสาทคนเมา
“โอ้ยๆ!..คุณพีม ทำไมฤทธิ์เยอะอย่างนี้นะ มา มาเป็นของผมดีกว่านะครับ นะ ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดเลยนะ คนน่ารักของผม” ยิ่งคนในอ้อมกอดนี่พยศเท่าไหร่ ภาณุก็อยากที่จะปราบพยศลงให้ได้เท่านั้น สองแขนแกร่งกระชับร่างที่เมามายไว้แน่น ก่อนจะซุกไซร้ใบหน้าลงไปที่ลำคอขาวไล่จูบไปตามแก้มเนียน
“โป๊กกกก!!! แอร๋ยยยย..ไอ้กบ แกจะยั่วชั้นใช่ม๊ายยย ใครสวย ใครน่ารัก ห๊า? โป๊กกกกๆๆ ชั้นบอกแกกี่ครั้งแล้ว!! ผัวะๆ!!” เมื่อสติไม่มี ซูเปอร์สตาร์ตี๋น้อยน่ารักในสายตาของใครหลายคนก็กลายร่างเป็นเจ้าตัวแสบมารร้ายตัวป่วนปล่อยหมัดหลุนๆ และอุ้งเท้าขาวๆใส่คนข้างกายได้ไม่หยุด
“นี่! ฤทธิ์เยอะอย่างนี้ ก็ดี มา!! ชอบความรุนแรงนักใช่มั้ย ได้เลย มา!!” ภาณุเริ่มบันดาลโทสะเมื่อต้องออกแรงมหาศาลหอบอุ้มเอาร่างไร้สติแต่ไม่ไร้เรี่ยวแรงของพีมมาถึงห้องนอนอย่างยากลำบาก ทันทีที่เหวี่ยงคนร่างเล็กลงกับเตียงได้ สองมือแกร่งก็กระชากเสื้อของพีมจนกระดุมหลุดกระจาย พร้อมกับระดมจูบหนักๆไปตามลำคอ หน้าอก และหน้าทองขาวๆ แม้พีมจะดิ้นขัดขืนอย่างไร สติและเรี่ยวแรงที่มีก็ไม่อาจสู้แรงคนที่มีสติมากกว่าไปได้
และในขณะที่ซูเปอร์สตาร์หนุ่มกำลังถูกจัดการกับกางเกง จู่ๆ..ก็
“โครมมมมมม!!!” อยู่ฝ่าเท้าน้อยๆแต่แสนหนักของคนเมา ก็ลอยละลิ้วปลิวเข้ากลางเป้ากล่องดวงใจของคนหื่นตรงหน้า จนตัวงอหงายไม่เป็นท่า ตามมาด้วย...
“นี่แน่!!ๆๆ..ไอ้กบ คนยัง~ไม่มีอารมณ์ ยังไม่อยากทำ~ตอนนี้โว้ยยย เข้าจายยย~ม๊ายย อยากจะกินเหล้าน่ะ ม่ายยยรู้เรื่องรึงายยยย~ ห๊า โป๊กกกกๆๆๆๆ!! นี่แน่ๆๆๆ!” เมื่อเห็นคนจอมหื่นลงไปนั่งตัวงอ ตี๋ตัวแสบก็ได้ที ฟาดหมัดหนักๆลงกะบาลมันอีกหลายหมัด กระทั่งเสียงออดเสียงระฆังดังขึ้นราวกับหมดยก..
---กริ๊งงงงงงงงงง ออดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ--- และดูเหมือนเสียงออดและสายน้ำที่พวยพุ่งจากเพดาน ลงมาจะเป็นเหมือนระฆังที่ช่วยชีวิตนายภาณุจากอุ้งมืออุ้งเท้าตัวแสบซะมากกว่า
“เฮ้อออ..” ชายหนุ่มหน้าคมส่ายศีรษะแล้วระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนขณะจรดปลายปากกาลงบนการ์ดใบเล็กด้วยลายมือบรรจง
+++ ถึงคุณพีม และทีมงานทุกคน ผมต้องขออภัยครับที่เย็นนี้ติดประชุมด่วน
จึงไม่สามารถไปส่งทุกคนได้ อย่างไรก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่เลือกมาจัดคอนเสิร์ต
ที่โรงแรมของเรา หวังว่าโอกาสหน้าคงได้ร่วมงานกันอีก ขอบคุณครับ / ภาณุ +++
.
.
“อื้อ~ น..น้ำเชี่ยว พี่ อะ..อา~ จะ..เจ็บ” หนุ่มผิวขาวที่อยู่ภายใต้การควบคุมของร่างสูง ที่ระดมจูบไซร้ไปตามซอกคอ เนินอก และลำตัวของเขาอย่างรุนแรง สองมือหนาดึงรั้งเสื้อผ้าของพีมออกอย่างไม่ปราณี ริมฝีปากหนากดทับ ทั้งกัด และดูดผิวเนื้อบริเวณที่เป็นรอยจางๆอยู่แล้ว จนขึ้นช้ำเป็นจ้ำสีแดงเข้มไปทั่วตัว
“ทำไมล่ะ หือ? แล้วเวลาที่ไอ้นั่นมันทำพี่ พี่บอกเจ็บอย่างนี้หรือเปล่า หือ!” น้ำเชี่ยวที่แรงมากกว่าผลักอีกคนลง แล้วทับตัวลงขึงพืดร่างอ่อนแรงไปกับเตียง ปากก็เอ่ยประโยคเชือดเฉือนด้วยน้ำเสียงกร้าวดุไปพร้อมกับขบ กัด และดูด เม้ม ไปจนทั่วร่าง
..ทั้งที่คิดว่าจะทำใจให้ลืมภาพที่เห็นเมื่อคืนไปได้ แต่ เพียงแค่คำพูดบางคำที่สะกิดใจ ก็ทำเอาเด็กหนุ่มบันดาลโทสะขึ้นมาได้อีก และมันยิ่งทวีคูณเมื่อได้เห็นรอยช้ำ ที่คอยย้ำภาพนั้นอยู่ตลอดเวลาด้วยแล้ว
“อา~ น้ำเชี่ยว พี่ ขะ ขอโทษ อะ..อื้อออ~ ขอโทษ” ริมฝีปากหนักที่กดย้ำ และกัดมาตามเนื้อตัวคนของพีม บอกไม่ถูก.. ทั้งเจ็บ แสบ แต่ก็สร้างอารมณ์บางอย่างประหลาด เป็นครั้งแรกที่ถูกน้ำเชี่ยวทำรุนแรงกับเขา ไร้ซึ่งการการขัดขืนใดๆจากคนตัวเล็กกว่าที่ได้แต่นอนขืนตัวอยู่บนเตียง เป็นใคร ใครก็โกรธ เขารู้ตัวดี กลับกันถ้าเหตุการณ์อย่างเมื่อคืนเกิดกับเขา เขาก็คงจะระเบิดอารมณ์ออกมาเหมือนกัน
“เป็นไง ชอบมั้ย หา~ อยากให้น้ำทำแรง กว่านี้อีกมั้ย เอามั้ย!!! ห๊ะ อีกตั้งกว่าครึ่งค่อนวันกว่าเราจะออกจากโรงแรมนี้ ดูเหมือนแรงๆแบบนี้ พี่ก็ยังมีอารมณ์หนิ หือ! ไง.. จะให้ทำมั้ย ห๊ะ? แล้วตอนนี้! จะยอมให้น้ำทำมั้ย ห๊ะ!!"
"หวงมากนักไม่ใช่เหรอ เนื้อตัวของพี่เนี่ย ห๊ะ!!” เมื่อใช้ปากฝากรอยย้ำความเป็นเจ้าของคนตรงหน้าจนถ้วนทั่วแล้ว มือหนาก็เข้าเกาะกุม กระชากเข็มขัดและกางเกงส่วนล่างของพีมออกอย่างรุนแรง พร้อมกับน้ำเสียงห้วนห้าวรอดมาตามไรฟันที่ขบกัดจนแน่นผ่านมากับท้ายประโยค แววตากร้าวดุดันที่น้ำเชี่ยวส่งมาทำเอาพีมแทบไม่กล้ามองจนต้องเบือนหน้าหนี
“อือ! เอาเลย ทำเลย ฮือๆ จะทำอะไร แรงแค่ไหนก็ทำเลย เอาเลย ฮึก ฮือๆ แล้วหายโกรธนะ” เปลือกตาบางจากดวงตาคู่เรียวปิดสนิท หยาดน้ำใสๆ ปริ่มชื้นไปทั่วแพรขนตายาว ในขณะที่โดนมือหนาของอีกคนกระชากกางเกงของเขาออก แล้วเหวี่ยงทิ้งไม่เป็นท่า ก่อนที่จะถูกริมฝีปากรุกหนักเข้าขบเม้มแก่นกายที่แข็งขืนอยู่ภายใต้กางเกงในเนื้อบาง มือหนาเลื่อนมาที่สะโพกแน่นฝากรอยเล็บไว้ตามลำตัวขาวจนเป็นแนวแดง
“อ๊ะ!..อา~” เสียงแหบครางดังออกมาจากปากของพีม เมื่อถูกคนที่อยู่ในอารมณ์โกรธกัดเม้มครูดด้วยฟันคมเข้าที่แก่นกายขืนแข็ง ถึงจะเจ็บแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันกระตุ้นอารมณ์ได้จนส่วนนั้นตื่นตัวเต็มกำลัง
“หึ..” แต่อยู่ๆ น้ำเชี่ยวก็ถอนตัวออกมาหยุดดูผลงานของตนเองที่ทำให้คนข้างหน้าหอบครางไม่เป็นภาษาอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ริมฝีปากหนาเม้ม ยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมข้างหนึ่ง ทิ้งให้ร่างขาวที่ถูกกระชากอาภรณ์ออกจนเกือบเปลือยหมด ได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติง
“ใส่ซะ.. ไม่ใช่ว่าน้ำรังเกียจพี่นะ แค่ไม่อยากจะทำในห้องนี้ ไม่อยากจะทับรอยใคร” ราวกับถูกเอาถังน้ำแข็งเย็นเหยียบราดลงกลางอก เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชา เอ่ยออกมาพร้อมกับสายตาที่วูบไหวไร้แวว ก่อนที่จะถูกเด็กหนุ่มจงใจเมินเขาอย่างเจ็บปวดด้วยการเดินไปหยิบเสื้อและกางเกงยีนส์ที่ตัวเองทึ้งออกจากตัวของพีมมาโยนลงข้างๆ แล้วออกจากห้องไป ทิ้งให้อีกฝ่ายนอนค้างทั้งน้ำตา
*
*
*
To be con ^^
จบตอนแล้วครับ (เค้าเปล่าปล่อยให้ค้างตามพระเอกนะ) อิอิ พูดดักไว้ก่อนเลย
เพราะว่ามันจบของตอนนี้แล้วจริงๆครับ เหตุการณ์ต่อจากนี้ก็ตัดไปตอนที่ทั้งคู่กลับกรุงเทพฯเลย
แหะๆ~ แต่กลับไปแล้วจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ไว้ติดตามกันนะค้าบบบ
B a l l o o n
-
น้ำทำรุนแรงไปรึปล่าว..
เชื่อใจพี่พีมบ้างดิ แล้วยังมาทำรุนแรงอย่างนี้อีก พี่พีมเค้าไม่ได้สมยอมกับไอ่นายณุซะหน่อย
เฮ้อ..ไหนว่าจะดูแลพี่พีมไง ไอ่กบ :angry2:
-
ไอ้กบซาดิสต์ :3125: ทำเกินไปแล้วนะ :m31:
-
จ๊ากกก ตกลงน้ำเชี่ยวโกรธจริง หรือโกรธเล่นแกล้งพี่พีมเนี้ย
-
น้ำเชี่ยวโกรธรุนแรงไปหรือเปล่าดูซิพี่พีมเลยใจแล้ว :m16:
-
:o12: ไอเคโระใจร้ายยย
-
น้ำเชียวเปลี่ยนไ ป ป ปป .. . ..
:impress3:
-
เฮ้อ!
-
ทำกันได้อย่างไร
อารมณ์ค้างเลยพี่น้อง
:pig4:
-
อ้าว แล้วทำไมอยู่ดีดีน้ำเชี่ยวถึงโกรธแบบนี้
อร๊ากก เล่นทำพี่พีมเรา ค้างเลยนะเนี่ย???
ใครจะรับผิดชอบล่ะ? ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกก...ไอ้น้องเคโระ ใจร้ายอ่ะ...ไม่สงสารพี่พีมเลยเหรอ
บทจะน่ารักมันก็น่ารักน่าหยิก บทมันจะดื้อมันก็แสนจะน่าตีนะเนี่ย :เฮ้อ:
-
อารมณ์ค้าง :a5: ทั้งพีมทั้งคนอ่าน
เคโระ!!!!!! กลับมาเคลียร์เดี๋ยวนี้นะ
สงสารพีมจะแย่ โดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ
จะโกรธยั่งยืนยงไปถึงไหนห๊าน้ำเชี่ยว
-
ว่าพีมนี่เอ๋อแล้วนะ เจอน้ำเชี่ยวเข้าไปนี่ถึงกับชิดซ้าย แกจะโมโหไปหนายยยยยย ทำตัวให้มันเหมือนพระเอกใจดีบ้างซิหะ!! พีมร้องไห้อีกแล้วเห็นมั๊ย!!
ฮึ่ย!! :angry2:
พีมก็นะ สู้แรงเขาไม่ไหวก็ต้องยอมเป็นสะใภ้ละนะ อิอิ :laugh:
-
เป็นใครๆก้อต้องโกรธ :fire: เห็นคนรักปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนอื่นเชยชมแบบนี้ :oo1:จัดไปหนักเลยน้ำเชี่ยวพี่พีมจะได้เข็ดและระวังตัวมากขึ้น
ประทับใจคุณแม่ของน้ำเชี่ยวนะคะ ลูกรักใครแม่ก้อรักด้วย :กอด1:คุณแม่น่ารักและอบอุ่นมากค่ะ
-
เอ่อ แต่เค้าแอบชอบตอนน้ำโกรธแบบนี้นะ ^^"
-
น้ำเชี่ยว แรงได้ใจมากๆ .. เดี๋ยวนี้แรงกับพีมชะมัด
-
ไอ้กบบ้าาาาาาาาาาา
เปนบ้าอะไรอีกกกกกก
ชิช้าาาา :fire: :fire: :fire:
-
โอ้ย กบทำเกินไปหรือเปล่า :serius2:
ตอนนี้สงสารพีมมากเลยค่ะ :L3:
สู้ๆๆๆนะค่ะ :pig4:
:bye2:
-
:a5:
ทำเกินไปม๊ายยยยยยยย...ไอ้น้องกบ :angry2:
-
น้ำเชี่ยวสุดยอดดดดอ่ะ
สงสารพี่พีมจังเลย
มาต่อเร็วๆๆนะ
ค้างๆๆๆๆยังแรง
-
:impress3: :impress3:
-
แรงดีไม่มีตก...น่าจะห้ามเรื่องแอลกอฮอล์เด็ดขาดเลย งานเข้าตลอดตลอด
-
พีมที่หลังเลิกกินเหล้าเลยเหอะ รั่วมากๆ
น้ำเชี่ยวโกรธมากเลยนะนั้น แต่เป็นใครก็ต้องโกรธ
แต่อย่ารุนแรงมากนักนะสงสารพีมเหมือนกัน
-
เห็นใจ ใครดีล่ะงานเนี้ยยย :z3:
-
พีพีมเนี่ยเห็นตัวเล็กๆขาวๆ น่ารัก พอสุราเข้าร่างเท่านั้น
กลายเป็นอสูรกายเลยทีเดียว :m31:
กบน้อยของเราจะปราบได้ไหมเนี่ย
-
แร๊งงงงงงงงงงงง
น้ำเชี่ยวทำกับพี่พีมแบบนี้ได้ไงอ่า
น่าสงสารพี่พีมออกน้า
-
น้ำเชี่ยวววววว !!!
รุนแรงกับพี่พีมแบบนี้ได้ไงอ่าาา
-
บวกพี่บอล เย่ๆๆๆ รออยู่เลย รอตอนต่อไปอยู่น๊า กรั๊กๆๆๆ
-
สะใจคุณณุมากฮะ
พี่พีมเริ่มจะมาโซแล้วสิเหอๆ
แต่ปล่อยอารมณ์ค้างแบบนี้เคืองอ่ะน่อ
รอต่อครับกลับกรุงเทพแล้วเป็นไง
-
กบไรเอ่ยมีความซาดิสอยู่มากมาย............... o13
-
:oo1: กบ เล่นแรงนะแบบนี้ พีม ช๊อคเลยนะนั่น
-
แค่ทำให้รู้สึก..ก็เท่านั้น
เข้าใจกันเป็นพอ
-
พี่พีมน่าสงสารอ่า
-
โห้...น้ำเชี่ยวอีกเวอร์ชั่น
ร้ายนะเนี่ย
-
ไอเคโระบ้า!!!!
-
น้ำรุนแรงจัง
-
ตามอ่านทันแล้วคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟน่าารักกกกกกกกกกกกมากมายคับ
แต่มันดูเหมือนจะโรคจิตแนวซาดิสไปนะคับ
น่าสงสารพีมเนาะ
-
อยู่เพื่อ..
เผื่อว่าวันนึงข้างหน้าหากมันหกล้มลง แล้วผมอาจจะได้เป็นคนสุดท้ายที่จะยื่นมือออกไปแล้วบอกกับมันว่า..
..ลุกขึ้นสู้ต่อไปสิ พีม เราจะคอยเป็นกำลังใจให้นาย อยู่เสมอ..
ซึ้งอ่ะ :monkeysad:
อ่านตอนแรกก็กรึ่มๆอยู่ เจอตอนจบน้ำตาแตกเลย :o12: :o12: :o12:
สนุกมากกก
เพิ่งเข้สมาอ่าน
ฝากตัวด้วยนะคะ o1
-
มาดันนนนนน
-
พี่บอลลลล รออยู่นะ
-
Chapter 25
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเงียบๆบนเครื่องโดยสารขนาดยักษ์ขณะเดินทางกลับมายังกรุงเทพฯ แม้จะพยายามหันไปสบตาคนข้างๆกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไร้วี่แววตอบกลับใดๆ .. เขารู้ตัวดี ครั้งนี้น้ำเชี่ยวคงโกรธเขามากๆ มันเป็นครั้งแรก ครั้งแรกในชีวิตจริงๆ ที่ถูกยั่วยวนทำให้รู้สึกแล้วเมินเฉยไปต่อหน้าต่อตา พีมก้มลงมองรอยแดงช้ำที่โผ่ลพ้นมาจากสาบเสื้อเชิ้ตตัวบางที่คนข้างๆตั้งใจทำไว้ มือบางจับปกเสื้อให้กระชับอำพรางร่องรอย ร่องรอยที่เหมือนเป็นเครื่องหมายช่วยย้ำเตือนความผิดของเขา เพื่อคราวหน้าจะได้ไม่ทำอีก
แม้การกระทำเมื่อกลางวันของน้ำเชี่ยวมันจะดูโหดร้ายไปซักหน่อย แต่มันก็ได้ผลชะงัก เพราะสำหรับเขา ครั้งนี้มันจะต้องเป็นครั้งสุดท้าย ไม่เอาอีกแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว ไม่อยากได้รับท่าทีเย็นชา และการลงโทษอย่างนี้อีกแล้ว
..พี่ขอโทษ..
ท่ามกลางความวุ่นวายจอแจภายในห้องรอสัมภาระผู้โดยสารขาออก อาจเพราะช่วงนี้เป็นช่วงของเทศกาลวันแห่งความรัก จึงทำให้สนามบินคลาคลั่งไปด้วยผู้คนมากมายทั้งผู้โดยสารและทั้งผู้มารับ มองไปยังด้านนอกเหล่าบรรดาแฟนคลับของพีมและของน้ำเชี่ยวต่างพร้อมใจกันทำป้ายอวยพรความรักสีหวานโทนแดงและชมพูประดับประดารูปหัวใจน่ารักกันมามากมาย ของขวัญและช่อดอกไม้สีหวานต่างๆถูกเตรียมมา รอเพียงแค่พวกเขาเดินออกไปรับมันเท่านั้น น้ำเชี่ยวเหลือบมองคนตัวขาวๆกับใบหน้ามุ่ยๆหม่นหมอง ดวงตาที่เคยสดใสเป็นประกาย ตอนนี้กลับบวมช้ำฉายแววตาเศร้าหมองและเอาแต่มองหลุบต่ำลงขณะยืนรอกระเป๋าของตัวเอง
..น่าสงสาร..
แต่ ยังไงเราต้องใจแข็งไว้ก่อน ไม่อยากจะคืนดีด้วยง่ายๆ ให้รู้ไว้ ต่อไปเมาแล้วจะได้ไม่เลอะเทอะแล้วทำอย่างนี้อีก หรือจะให้ดีก็ไม่ต้องกินมันอีกเลยไอ้ของพรรค์นั้น
หลังจากทั้งคู่ทักทายแฟนคลับแจกลายเซ็น ถ่ายรูป รับของขวัญ พีมก็ขอตัวกลับ โดยเขาเอารถมาจอดไว้ที่สนามบินตั้งแต่วันเดินทาง ส่วนน้ำเชี่ยวก็มีพี่โอมมารับ หนุ่มร่างสูงยังคงนิ่งเฉยและเย็นชาจนพีมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปบอกลา
.
.
“ไง..ไอ้ตัวแสบ ไม่กลับพร้อมแฟนรึไง” ทันทีที่น้ำเชี่ยวขึ้นรถ ว่าที่พี่เขยสุดหล่อก็เริ่มปฏิบัติการแซวทันที
“แฟนอะไร..นี่พี่นุชโทรมารายงานหมดแล้วงั้นดิ” นึกหมั่นไส้พี่สาวตัวดีขึ้นมาทันที น่าจับส่งไปอยู่รอยเตอร์หรือCNNซะจริงๆ
“ก็เอออ่ะดิ เล่าเป็นฉากๆเลยนะ ว่าแกมีเลิฟซีนโชว์ด้วย..ว่าแต่ไม่กลับกับเค้าจริงอ่ะ ว่างงานอีกหลายวันไม่ใช่เหรอเราน่ะ เมื่อกี้พี่สวนกันกับเค้าที่ลานจอดอีกฝั่งน่ะ ไม่กล้าทัก ยังไม่รู้จักกันเดี๋ยวหาว่าชั้นบ้าดารา แต่เห็นหน้าเศร้าๆขนของขึ้นรถคนเดียว ทะเลาะกันเหรอ?” โอมพูดพลางค่อยๆเคลื่อนรถออกจากลานจอด
“ก็ไม่เชิงอ่ะ..” เด็กหนุ่มตอบด้วยเสียงสลด ถึงจะเพิ่งแยกจากกัน แค่ตอนนี้ก็คิดถึงแล้ว หน้าหมองๆนั่นคงจะต้องเศร้าสร้อยหนักไปอีกแน่ๆ กลับคนเดียวจะเหงามั้ยนะ? จะหิวรึเปล่า? กลับไปจะกินข้าวกับใคร?
---ปี๊บๆ ปี๊บๆ--- (ครืดดดด ครืดดดดด)
มือหนาควานหาที่มาของเสียงในกระเป๋ากางเกง
.
.
“พี่โอมจอด!”.
++พี่ขอโทษ..พี่จะไม่ทำอีกแล้ว หายโกรธเถอะครับ พี่รักน้ำเชี่ยวมากนะ ^_^ Happy Valentine Day / พี่พีม++
.
.
ร่างโปร่งก้าวยาวๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามไหล่ทางของลานจอด สายตาคู่หวานไล่กวาดมองไปตามรถยนต์มากมายที่จอดนิ่งเรียงราย เป้าหมายคือ สปอร์ตสีน้ำเงินคันหรูที่คุ้นตา เมื่อสองขาพาเอาร่างสูงที่เหนื่อยหอบมาหยุดตรงพาหนะคู่ใจของซูเปอร์สตาร์ขวัญใจคนค่อนประเทศได้ แต่ก็กลับไร้ซึ่งร่องรอยเจ้าของของมัน เด็กหนุ่มได้แต่ยืนเท้าแขนลงกับรถคันงามที่จอดนิ่งสนิท ผิวโลหะเรียบราคาแพงระยิบยังคงเย็นเฉียบ นั่นหมายความว่า พี่พีมยังไม่ทันได้ขึ้นรถหรือสตาร์เครื่องเลย
...ไม่อยู่หนิ ไปไหนะ จอดรถไว้ทำไม...
...ไปไหนนะ พี่พีม? ทำไมไม่กลับบ้าน...
.
.
.
ภายในท่าอากาศยานกว้างสุดลูกหูลูกตา ที่ต่อให้มีผู้คนมากมายแค่ไหน ก็ดูท่าจะไม่มีทางจุได้เต็มท่าอากาศยานสุดหรูแห่งนี้ไปได้ หนุ่มผิวขาวเจ้าของฉายาซูเปอร์สตาร์ทรงเสน่ห์กับซองเอกสารในมือที่เขาเพิ่งรับมาจากเคาน์เตอร์ขายตั๋วเมื่อสักครู่ ชายหนุ่มเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางยาว.. อาจเพราะเป็นเวลาค่ำ บวกกับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ จึงทำให้อุณหภูมิภายในท่าอากาศยานแห่งนี้ต่ำลงเรื่อยๆ มือเรียวสอดซองเอกสารใบเล็กเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อพร้อมกับกระชับแจ็คเก็ตตัวสวย สองแขนกอดอกพอให้ตัวเองได้รู้สึกอุ่น ในใจคิดเพียงว่า ออกจากที่ท่าอากาศยานแห่งนี้ไป เขาจะอ้างเหตุผลอะไรดีนะ ที่จะไปหาเจ้าคนง้อยากง้อเย็นคนนั้น แล้วเจ้าสิ่งนี้มันจะใช้ง้อเขาคนนั้นได้หรือเปล่า
“อ๊ะ! ขอโทษครับ ผม..” เสียงแหบอุทานเบา เมื่อรู้ว่าตัวเองมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน จนชนเข้ากับใครคนหนึ่ง ขณะเดียวกันกับที่สองแขนแกร่งของคนข้างหน้าก็ไวพอที่จะโอบรัดร่างห่อลู่ของอีกคนไว้ได้ทันเช่นกัน
“.....” อึก!
แทบไม่ต้องเหลือบขึ้นมอง เพราะแค่แรงรัดของอ้อมกอดอุ่น และกลิ่นหอมอ่อนๆจากเสื้อยืดตัวโคร่งก็เฉลยแล้วว่าใคร..
“มาทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่กลับ หืม” ใบหน้าคมเข้มกับรอยยิ้มน่ารักซุกลงบนบ่าอุ่นๆของคนตัวเล็กกว่า มือหนาลูบไปบนเส้นผมอ่อนนุ่มของคนตรงหหน้า แล้วเอ่ยถามแผ่วเบา
“น..น้ำเชี่ยว พี่ขอโทษ ..เข็ดแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว ดีกันเถอะนะครับ.. พี่รักน้ำเชี่ยวนะ” สองแขนบางรัดเอาเอวหนาของคนข้างหน้าเข้าไว้จนแน่น แอบสูดเอากลิ่นที่คุ้นเคยจากไรผมจนเต็มปอด เสียงแหบที่เอ่ยออกมาแผ่วๆกับใบหน้าหมองเศร้าสร้อย ช่างหน้าสงสาร..
ใช่ ในโลกนี้ไม่ใครเพอร์เฟค ไม่มีใครสมบูรณ์ไปซะหมด คนตรงหน้านี่ก็ด้วย ถึงใครๆจะยกย่องให้เขาว่า เป็นคนไร้ที่ติ แต่อย่างน้อยก็มีเราคนนึงล่ะ ที่รู้ว่า..ไม่ใช่เลย
“อืม..ไม่โกรธแล้ว หายโกรธแล้ว หายตั้งนานแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบตอบกลับไปที่ข้างใบหูเล็ก เรียกเอารอยยิ้มหวานบนใบหน้าเนียนใสของคนในอ้อมกอดออกมาได้
เฮ้อ..แค่ตั้งใจว่าถึงบ้านแล้วก็จะโทรไปคุยด้วยเหมือนเดิม สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ต้องใจอ่อนซะก่อน..
“ตกลงบอกได้ยัง ทำไมไม่กลับซักที มาเดินเตร่อะไรอยู่แถวนี้” สองร่างของสองคนยังคงสวมกอดกันและกันไว้แน่นท่ามกลางท่าอากาศยานกว้าง
“มาหาของขวัญวาเลนไทน์” ริมฝีปากบางจุมพิตไปเบาๆที่ซอกคอขาวของคนตัวสูงก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหวาน
“หือ?..ของขวัญเหรอ?” ร่างสูงถอนตัวออกช้าๆ เปลี่ยนมากระชับแขนของคนข้างหน้าไว้ จ้องมองดวงตาเรียวที่เริ่มมีประกายสดใสขึ้นมาอีกครั้งแล้วถามอย่างสงสัย
“ถ้าน้ำเชี่ยวมีพาสสปอร์ตอยู่ที่ตัว เราสามารถเดินทางได้เลยภายในสองชั่วโมงนี้” พีมดึงเอาตั๋วเดินทางไปกลับกรุงเทพ-ฮ่องกง ในกระเป๋าเสื้อออกมาส่งให้คนข้างหน้า
“ห๊ะ..จริงเหรอพี่! จริงนะ ไปได้เลยใช่มั้ย เย้! เย้!” เด็กหนุ่มคว้าเอาเอาตั๋วเดินทางในมือพีมมาดู มุมปากหยักยกยิ้มจนแก้มบุ๋ม ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับ ร่างสูงกระโดดหมุนจนตัวลอยเหมือนเด็กๆ
..จะได้ไปเที่ยวฮ่องกงกับพี่พีมสองคน จริงเหรอนี่ เย้!ๆๆ อย่างน้อยที่นั่นก็คงไม่มีแฟนคลับยั้วเยี้ยเหมือนที่นี่ละโว้ยยยย เย้!!ๆๆ
“อืม..ว่าแต่มีพาสปอร์ตมั้ยล่ะ” เสียงหวานส่งมาพร้อมกับรอยยิ้มสวยและแววตาใสๆ
“มี! อยู่ในกระเป๋า เดี๋ยวโทรบอกพี่โอมก่อน” เด็กหนุ่มพูดพลางควานหาโทรศัพท์กดเบอร์ที่คุ้นเคย สายตาเหลียวซ้ายแลขวามองไปตามป้ายบอกทางต่างๆ
“พี่โอมๆ ถึงไหนแล้ว..กลับรถกลับมาก่อนพี่ น้ำเชี่ยวจะเอากระเป๋า มารอที่ลานจอดรถนะพี่” น้ำเสียงห้าวกรอกไปตามไปสายอย่างรัวๆ ขณะที่มือหนาอีกข้างก็รั้งเอาแขนของพีมไว้ ให้เดินตามตนไปอย่างรวดเร็ว
“อะ..อะไรน้ำเชี่ยว จากลากพี่ไปไหน!” ร่างขาวเซถลาตามแรงยื้อของอีกคนที่จ้ำเท้าก้าวอย่างรีบเร่ง
“เดี๋ยวพี่โอมขับรถเอากระเป๋ามาให้ เรามีเวลาอีกสองชั่วโมงใช่มั้ยพี่” ร่างสูงพูดพลางดึงเอาพีมมาถึงยังที่หมาย ..
ท่าอากาศยานใหญ่ในเวลาค่ำแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่ห้องน้ำกว้างโอ่อ่าจะไม่มีใครเลยซักคน เด็กหนุ่มเลือกเอาห้องน้ำฝั่งในริมสุด ที่ค่อนข้างเงียบและสลัว
---ปัง!---
ไม่ไหวแล้ว..คนตรงหน้าคนนี้น่ารักเหลือเกิน ยิ่งได้อยู่ด้วยกันนานๆ ยิ่งรู้สึกว่า..รักมาก และ ต้องการมาก ถ้าหากขาดกันไป เขาคงอยู่ไม่ได้แน่ สองมือหนาแนบสัมผัสไปบนเนื้อแก้มใส รู้สึกได้ถึงหยาดเหงื่อผุดซึมตามผิวละเอียดที่ค่อยซับสีเลือดฝาดขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเรียวรีหากแววตาข้างในนั้นกลับกลมแป๋วแวววาวกำลังสั่นระริกจ้องมาที่เขาไม่กระพริบ
หากสัมผัสใดทำได้ สัมผัสใดบ่งบอกได้ และสัมผัสใดๆจะสื่อความหมายได้ ว่า..รัก ว่า..จะทำให้คนตรงหน้ามีความสุขได้ ว่า..เราจะมีความสุขด้วยกันได้ ก็จะทำ อยากจะทำทั้งหมด อยากจะบอกว่ารัก อยากจะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้มากกว่าคำว่ารักที่จะสื่อออกไป
“พี่พีม..พี่ น่ารักมาก รู้ตัวมั้ย.. มาก มากซะจนน้ำเชี่ยวไม่ยากให้ใครเข้าใกล้พี่เลย” ใบหน้าคมเข้ม ริมฝีปากหนาและจมูกโด่งเป็นสัน ไล้คลอเคลียร์ไปที่พวงแก้มขาว กดจูบไปจนทั่วใบหน้าหวาน ปากก็กระซิบรำพึงรำพันคำพูดมากมาย ที่ไม่รู้จะบรรยายยังไงหมดว่า..
ทั้งรักและหลงคนตรงหน้ามากแค่ไหน
“น้ำอยาก.. อยากเข้าไป ในตัวพี่ ..ได้มั้ย?” เสียงทุ้มกระซิบส่งผ่านไปที่ใบหูบางก่อนจะส่งลิ้นนุ่มดูดดุนที่ติ่งหูเล็กอย่างแผ่วเบา
“พี่ล่ะ... อยาก..ทำมั้ย”
..ไม่สนอะไรแล้ว ก็คนมันรัก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะ...รัก..
“อ..อืม” ใบหน้าใสพยักตอบ ดวงตาเรียวหลับพริ้ม มือบางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังกว้าง รู้สึกถึงบางสิ่งที่ขยายตัวตอบรับอยู่ภายใต้อาภรณ์ของเขาทั้งคู่
น้ำเชี่ยวบดจูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน ส่งลิ้นนุ่มท้าทายลิ้นเล็กที่ว่องไวพอกัน ขณะที่สองมือป่ายปัดถอดแจ็คเก็ตตัวเก่งของคนข้างหน้าออก ส่วนพีมก็ไม่ยอมแพ้ทำเช่นเดียวกันกับเสื้อยืดตัวโคร่งบนตัวอีกคน ริมฝีปากบางละสัมผัสมาที่เนินอกเปล่าเปลือยของน้ำเชี่ยว ลิ้นเล็กโลมเลีย ดูดดุนไปบนยอดอกสีสวยที่กำลังชูชันต้อนรับสัมผัสของลิ้นละมุน สองมือไล้ไปตามกล้ามท้องลอนสวย ริมฝีปากก็ทำหน้าที่ตามไป ฝากรอยจางๆไว้ตามลำตัวแกร่ง พีมปลดกระดุมยีนส์ตัวเท่ของคนตรงหน้า ใช้ฟันขบเบาๆไปตามแก่นกายที่ตื่นตัวภายใต้ชั้นในขาวของคนที่ยืนพิงกำแพงเย็น แล้วกลับมาจัดการกับเชิ้ตตัวบางของตัวเองออกอย่างไม่ปราณี ก่อนจะกระชากเอาอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนตัวเด็กหนุ่มที่กำลังสั่นเทิ้มเพราะลิ้นนุ่มที่แพรวพราว
“อา~..”
เด็กหนุ่มครางเบาในลำคอ เมื่อพีมใช้ปากครอบครองแก่นกายที่ตื่นตัวของเขา ลิ้นนุ่มไล้ชอนไปจนทั่วแก่นกายแข็ง ริมฝีปากบางทำหน้าที่ได้อย่างเป็นจังหวะพอดิบพอดี
เมื่อมอบความวาบหวามให้กับคนตรงหน้าจนได้ที่ ปากบางก็ค่อยๆละออกจากแก่นกาย ลิ้นเล็กแพรวพราวไล้ขึ้นไปตามหน้าทองเนียนและเนินอกแกร่งอีกครั้ง ขณะที่สองมือหนาของน้ำเชี่ยวก็ช่วยประคองช้อนใบหน้าหวานขึ้นมอง แลกจูบดูดดื่มอีกครั้ง เพียงไม่นานพีมก็ถกกางเกงและร่นอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายให้ตัวเองลง ก่อนจะหันหลังให้กับอีกคนอย่างไม่นึกอาย
“อื้อ..” เสียงครางหวานที่คิดว่าคงจะเบาที่สุดเท่าที่จะสะกดได้ถูกส่งออกมาเมื่อน้ำเชี่ยวสอดใส่แก่นกายแข็งเข้าภายในช่องทางแคบ เมื่อร่างแนบร่าง ท่อนเนื้อแกร่งถูกขยับ สอดเข้าช่องทางรักอีกครั้งจนสุด ไม่นานเด็กหนุ่มก็เริ่มขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ขณะที่ริมฝีปากหนาก็บดจูบไปตามซอกคอ ท้ายทอย และแก้มขาวนวลอย่างหิวกระหาย เด็กหนุ่มจงใจเพิ่มแรงสัมผัสมากขึ้นอย่างไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ เพราะเขารู้เช่นเดียวกันว่าพีมเองก็ต้องการอย่างนั้นจากแรงกระชับจากฝ่ามือบางและอาการแอ่นสะโพกประทะกำลังสอดใส่ของเขาอย่างถึงที่สุด
เมื่อเกมรักในที่ลับถูกดำเนินมาได้ระยะหนึ่ง เด็กหนุ่มก็เริ่มกระชับฝ่ามือที่สะโพกขาวไว้แน่นขึ้น ขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไล้คลึงคลำไปตามหน้าอกแน่น เล่นกับยอดอกแข็งชันอย่างรัญจวนใจ สะโพกแกร่งของน้ำเชี่ยวเพิ่มแรงสอดใส่หนักเข้า เร่าร้อนขึ้น กระแทกหนักจนลำตัวอีกฝ่ายถูกแนบไปกับผนังเย็น อาการบดเบียดจนลึกสุดแต่ละครั้งแทบทำให้ผู้รับแทบกลั้นเสียงครางน่าอายเอาไว้ไม่ได้
“น้ำเชี่ยว..พ พี่ไม่ไหวแล้ว อา~..” เมื่อถูกสอดกระแทกอย่างต่อเนื่อง แถมซ้ำเขายังไม่สามารถขยับถอยหนีไปไหนได้ เพราะถูกกักไว้ด้วยกำแพงหนา ได้แต่กัดฟันทนรับความเสียวซ่านจากการรุกรานอย่างลึกล้ำจนแทบจุก ในที่สุดพีมก็ต้องกระซิบเสียงกระเส่าออกมา ขณะที่ลำตัวเริ่มกระตุกเกร็งเป็นสัญญาณให้คนข้างหลังได้รู้ว่าควรเพิ่มแรงขับให้รวดเร็วยิ่งขึ้น... สองมือหนากลับมากระชับสะโพกขาวไว้แนบแน่น และรัวจังหวะเร็ว กระแทกเน้นๆอีกสามสี่ครั้งก่อนจะส่งน้ำรักเข้าสู่ช่องท้องของอีกคนอย่างที่สุด
“น้ำรักพี่พีมนะ”
“อืม..พีมรักน้ำเหมือนกันครับ”
“Happy Valentine ครับที่รัก”
.
.
.
“โอ้โห..! พี่พีมดูสิ มีแต่ตึกสูงๆทั้งนั้นเลยอ่า แสงไฟเต็มไปหมดเลย โห..พี่ดูนู้นดิ ตรงนั้นอ่ะ ใช่แม่น้ำอ่ะป่าว หรือมันเป็นเกาะอ่ะพี่ ..พี่พีม!!ๆ” น้ำเชี่ยวดูจะลั้นล๊ามากหลังจากที่ได้หลับมาตลอดทางตั้งแต่เครื่องขึ้นจากกรุงเทพฯ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วชี้นูนถามนี่ทันทีที่เครื่องบินแตะรันเวย์ของท่าอากาศยานนานาชาติเช็กแล็บก็อก แสงไฟริบๆจากตึกสูงเรียงราย ไม่ว่าจะหันไปทิศไหนก็เจอก็ทำเอาหนุ่มร่างสูงทำหน้าแป้น ออกอากาคึกคักแทบนั่งไม่ติด อดที่จะตื่นเต้นไปกับสิ่งรอบตัวไม่ได้ :really2:
“พี่แล้วเราจะนอนที่ไหน? เราจะอยู่กี่วัน? แล้วเราจะไปเที่ยวไหนกันบ้างอ่ะ” และทันทีที่ร็อคเกอร์หนุ่มก้าวเท้าเหยียบท่าอากาศยานที่ได้ชื่อว่าเป็นท่าอากาศยานที่ดีที่สุดในโลก ก็เกิดอาการลั้นล๊าหนักเข้าไปอีก ได้แต่รัวคำถามใส่คนตัวขาวๆที่กำลังค่ำเคร่งกับการกางแผนที่นำเที่ยวฮ่องกงในมือด้วยน้ำเสียงสดใส ดวงตากลมโตคู่หวานเปร่งประกายวิบวับหันซ้ายแลขวาดูสิ่งรอบๆข้างที่แปลกตา :confuse:
“เออพี่ น้ำเชี่ยวสงสัยว่าทำไมเราต้องมาฮ่องกง พี่ชอบประเทศญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ จริงๆน้ำเชี่ยวก็อยากจะไปญี่ปุ่นเหมือนกันนะ มันมีเกมส์เยอะดี เกาหลีก็ดีเกมส์ออนไลน์ก็ดังมาก ออสเตรเลียก็น่าสน” เด็กหนุ่มเดินล้อมหน้าวนหลังพีมไม่หยุด หันซ้ายส่งยิ้มหันขวาโบกมือให้บรรดานักท่องเที่ยวราวกับว่ารู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อน ขณะที่ปากก็ยังคงเจื้อยแจ้วส่งเสียงใสก้าวเท้าเดินไป กระทั่งออกมาถึงบริเวณแท็กซี่แอเรีย :m18:
“พี่..ฟังอยู่หรือป่าวเนี่ย ไม่เห็นตอบน้ำเชี่ยวซักกะอย่างเลยอ่ะ เราจะหลงเป่าเนี่ย” เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาไม่มีทีท่าว่าจะตอบในสิ่งที่เขาสงสัย จึงอดไม่ได้ที่จะถาม พร้อมกับคว้าเอาแผนที่ในมือของพีมมาดูบ้าง แต่ก็เป็นอันต้องงงหนักกว่าเดิม เมื่อภาษาอังกฤษเขาเองก็ไม่กระดิก ภาษาจีนยิ่งไม่ต้องพูดถึง มีแต่งงเท่านั้น :m28:
“...” เหมือนแกล้ง เมื่อหนุ่มร่างเล็กกว่าได้แต่ยืนอมยิ้มตาแป๋วมองคนตัวสูงที่กำลังทำท่ากางแผนที่ออกดู ทำหน้าตาเหมือนจะรู้แต่ก็คงไม่รู้เท่าไหร่ พลิกเจ้าแผ่นพับกระดาษไปมา สลับกับมองหน้าเขาอย่างงงๆ
พีมหันมองรอบๆข้าง บรรยากาศที่ผิดแปลกแตกต่างจากเมืองที่เพิ่งเดินทางจากมา ผู้คนส่วนใหญ่จะเป็นคนผิวเหลืองตาชั้นเดียวผสมปนเปไปกับชาวต่างชาติหลากหลายเชื้อชาติ ส่วนใหญ่แต่งตัวกันมิดชิดด้วยเสื้อโค้ดตัวยาวๆกับรองเท้าบู้ท คงเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนอากาศจะค่อนข้างหนาว และมักจะมีฝนตกปรอยๆ
“หอมพี่ก่อนสิ^^ อยากรู้อะไร จะตอบให้หมดทุกข้อเลย” หนุ่มร่างขาวอมยิ้มกรุ่มกริ่มให้กับคนตรงหน้าอย่างนึกสนุก แล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงหวาน
“หอมแก้มพี่..เหรอ” !?! :o ให้หอมตรงเนี้ยนะ..ข้างถนนรถวิ่งกันให้ควัก คนเดินกันยัวะเยี้ยเนี่ยนะ..ออกจะแปลกใจกับอาการเปลี่ยนไปของคนตรงหน้าซะมากกว่า เพราะนับครั้งได้เลยมั้ง ที่พีมจะทำอะไรเปิดเผยได้ขนาดนี้ คนตัวสูงทำหน้าเลิ่กลั่กหันซ้ายเหลียวขวา แล้วหันกลับมาจ้องดวงตาใสๆ กับรอยยิ้มหวานๆของคนน่ารักอีกครั้ง
“...” หนุ่มหน้าใสพยักเพยิดหน้าซ้ำๆ แถมยังทำหน้าเล่นหน้าเป็น เลิกคิ้วหยักไหล่พร้อมกับส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันสวยเกือบครบทุกซี่
..ลืมอะไรไปรึเปล่า...ที่นี่ฮ่องกงนะ ^^ :m13:
เมื่อเข้าใจในความหมาย น้ำเชี่ยวก็คว้าเอวบางมากระชับแนบชิด แจกจุมพิตไปจนทั่วใบหน้าอย่างไม่อายต่อสายตาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
“อีกมั้ยครับ ที่รัก..หืม” มือหนากระชับเอวอีกคนแน่นขึ้น ละใบหน้าออกมา ใช้ดวงตาโตคู่หวานสื่อสารกับดวงตาคู่เรียวใส มุมปากยกยิ้มจนแก้มบุ๋ม ทำเอาพีมหน้าขึ้นสีจนต้องเบือนหนีเพราะความอาย
..ให้หอม ไม่ได้ให้จูบโว้ย ไอ้บ้า..
“ฟังให้ดีนะ..เราจะอยู่ที่นี่ 4วัน นอนที่เชอราตัน หรูดีพี่ชอบ ไปเที่ยวที่โอเชี่ยนปาร์ค ชั้นรู้นายอยากดูปลาใช่มั้ยล่ะ ไปดูพลุที่ดิสย์นี่แลนด์ เค้าว่ากันว่ามันสวยมาก ไปกระเช้านอนปิง จัตุรัสเซนนาโด้ ที่นี่ก็ขึ้นชื่อนะ ที่พลาดไม่ได้และสำคัญสุดๆ คือไปช็อปปิ้งที่Lowu Center ที่เซิ่นเจ้น ขอบอกไว้ก่อนว่า น้ำไม่ต้องมาห้ามพี่เวลาจะซื้ออะไร แพงแค่ไหน พี่ขี้เกียจฟัง เอาเป็นว่าพี่รู้ตัวว่ากำลังจะทำอะไร ตังค์พี่มีเยอะ โอเค๊ .. อ้อ! คืนสุดท้ายเราจะไปคาสิโนที่ม่าเก๊าด้วย ส่วนที่ว่า ทำไมเราต้องมาที่นี่น่ะ ก็เพราะมันเป็นประเทศที่ไม่ต้องขอวีซ่า จะมาก็มา จะกลับเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ไกลด้วย เผื่อพี่ยีนส์พี่ฝนดทรตามหรือมีงานด่วน ที่สำคัญคืออาหารอร่อยแล้วก็มีที่ช็อปปิ้งเยอะดี พี่ชอบอ่ะ...ชัดม่ะ” คนตัวขาวๆหน้าระรื่นตอบรัวเสียงใสมาเป็นชุด พร้อมกับกางแผนที่หราใส่หน้าคนเด็กหนุ่ม
“โถ.. ไอ้สติชหน้ายุ่งเอ้ยยย ทำเป็นพูดดี น้ำว่าที่สำคัญที่สุดมันน่าจะอยู่ที่สองอย่างหลังมากกว่ามั้ง ไอ้ช็อปปิ้งกับกินของอร่อยเนี่ย ห๊า..หืม” เห็นรอยยิ้มน่ารักๆเหมือนตัวการ์ตูนดิสย์นี่ย์ที่ชอบทำป่วนแล้ว ทำเอาคนตัวสูงอดใจไม่ไหวที่จะหยิกสองแก้มดึงไปดึงมาเล่นซะหน่อย ก็แววตาวิบวับเวลาที่เจ้าตัวพูดถึงสถานที่ช็อปปิ้งหรือของอร่อยๆแต่ล่ะครั้ง เคยปิดมิดสักแค่ไหนกัน นี่ดีหรอกนะที่พี่พีมเกิดมาบนกองเงินกองทองอยู่แล้ว เพราะดูท่างานที่ทำ ถึงจะได้เงินเยอะ แต่ใช้ขนาดนี้ จะเหลือเก็บสักแค่ไหน บรื้อออออ~
“โอ้ย!..เจ็บบบบ ไอ่เคโระ” ซุเปอร์สตาร์หนุ่มร้องโวยวายเอามือป้องแก้มตัวเองแล้วคลึงๆ ก่อนจะหันซ้ายแลขวามองหาจุดเรียกแท็กซี่ หนอย..ไอ่เคโระ ทำมาเป็นรู้ดี เดี๋ยวปล่อยทิ้งไว้ที่นี่เลยนิ หึ ดึงมาได้หน้าคนนะโว้ย เจ็บชิปเป๋งเลย
“พี่..ถึงโรงแรมแล้ว น้ำเชี่ยวขอห้องฮันนีมูนสวีทนะ อันนี้น้ำเชี่ยวจ่ายเอง 55+” :interest:
“เหอะ..ไม่ต้อง ทุกอย่างพี่หาร2 อยู่แล้ว” นักร้องหนุ่มตีหน้านิ่ง ตอบออกไปแบบเรียบๆ เพราะนึกรู้ทันเจ้าเด็กหื่นที่ทำตาวาวโรจ ออกตัวขอจ่ายค่าห้องสวีทราคาแพงซะเอง
..ชิชะ ไอ้กบแสบ ค่าห้องหารกัน เรื่องบนเตียงก็ต้องหารโว้ย ชั้นไม่มีทางนอนให้นายรุกชั้นฝ่ายเดียวแน่ๆ แค่เมื่อกี้ก้นก็ระบมจะแย่แล้ว ขืนนอนให้มันทำอีก มีหวังชั้นกลับมารุกไม่เป็นกันพอดี เสียชาติเกิดตายชัก เรื่องไร เหอะ! :o9:
“ขี้งก!! นี่แนะ” !!?@!#@?
“ไอ้น้ำเชี่ยว ไอ้กบนรก บ้ารึไง ตบเข้ามาได้ เจ็บนะโว้ย แกได้แยกห้องแยกเตียงกับพี่แน่ ถ้ายังไม่เลิกเล่นบ้าๆ ไปยืนห่างๆเลย ที่นี่ไม่ได้มีแต่เจ๊กนะโว้ย คนไทยก็เยอะแยะ ถ้าเป็นข่าว แกไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้แสบ!!” นักร้องหนุ่มโวยหนัก ที่ถูกเด็กหนุ่มตะปบฝ่ามือเข้าที่บั้นท้าย แถมซ้ำยังขยำเล่นอย่างแรงเสียอีก ทั้งที่ก่อนมาก็เพิ่งทำเรื่องอย่างว่ากันมาอย่างหนักแท้ๆ
“โอ๊ะโอ๋ ขอโทษค้าบบบ น้ำไม่ได้ตั้งจายย นะ น๊า~ เลิกงอน เลิกเก็กหน้าหล่อน๊าา~ รักดอกจึงหยอกเล่นนนน” พอถูกคนขี้งอนตีหน้าขรึม ทำแก้มป่องใส่ แถมยังขู่ว่าจะแยกห้องแยกเตียงซะอีก ก็ทำเอาเด็กหนุ่มร้อนลนต้องรีบเข้ามาง้อเป็นการใหญ่
“พี่พีม เมื่อไหร่จะเลิกเก๊กหน้านิ่งซักที ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเราหรอกน่า รักพี่พีมจังเลยโว้ยยยยยยย ฮ่าๆๆๆ”
“น้ำเชี่ยว! เลิกเห่าหอน หุบปาก แล้วก็หยุดทำท่าตาโตหูตั้งซักทีได้มั้ย อยากให้คนเค้ารู้รึไงว่านายไม่เคยออกนอกประเทศอ่ะ อายเค้า เงียบไปเลย”
“ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ :m25: ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้น้ำเยี่ยยยยยยยววววววววว !!!...”
สวรรค์! ขอบคุณครับ ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสอยู่กับคนน่ารักคนนี้ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเราถึงสี่วัน เย้! :z2:
*********************
To b con ^^
B a l l o o n
-
^
^
^
อิอิ ช่วงนี้ดูบอลดึกๆ เลยมีเวลานั่งเพ้อเจ้อแต่งนิยาย และมาต่อได้
:z2:
-
แอบไปฮันนี่มูนกันสองคน
-
เย้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...สุดท้ายก็หายงอลกันแล้วอ่ะ...อิอิ
แต่แหม๋...น้ำเชี่ยวเนี่ยไม่ค่อยหื่นเท่าไหร่เลยนะ...วัน ๆ คิดเรื่องอื่นบ้างหรือเปล่าเนี่ย???
เอ่ะอ่ะก็จะพาพี่พีมขึ้นเตียงอย่างเดียวเลยนะ...ที่ในห้องน้ำที่สนามบินยังไม่พออีกเหรอน้ำเชี่ยว...อุคิอุคิ
-
แหม๋ อยากให้มีบอลโลกไปตลอดเลยนะงั้นอ่ะพี่บอล อิอิ
พี่พีมน่าร๊ากกกกกก อย่าไปยอมเจ้าน้ำเยี่ยวมันน๊า >.<
-
หวานกันจริงคู่นี่แอบไปฮันนีมูนกันที่ฮองกง :z1:
-
เรียกเลือดแต่เช้าเลย :m25:
-
เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีค่ะ ยังไงก็อย่าลั้นลามากเกินนะค่ะพี่น้ำเชี่ยว หัดวางมาดหน่อย ๆ แบบพี่พีมบ้างซิค่ะ ระวังไทยมุงและนักข่าวบ้างก็ดีค่ะอย่าประเจิดประเจ้อนัก แค่ฮ่องกงเอง...คนไทยเยอะพอสมควรเหมือนกันนะค่ะ ระวังตัวกันหน่อยค่ะ :bye2: :oni1:
-
เค้้าหนีไปสวีทกันสองคนแหล่ะ น่ารักอ่ะ กบน้อยตื่นเต้นใหญ่เลย คิกคิก โดยส่วนตัวไม่ชอบที่แคยๆสลัวๆ แต่เพิ่งเห็นประโยชน์ก็คราวนี้แหล่ะ :o8:
-
เปนเมียกะได้เปนสามีกะดี :laugh:
-
สงสัย ห้องฮันนีมูนสวีท เละแน่ ๆ
-
เสียเลือดตลอดคู่นี้
แต่พี่พีมไถ่โทษด้วยการาพาน้ำเชียวมาสวีทซะไกลเลยน้า
-
5555 น้ำเยี่ยว เอ้ย น้ำเชี่ยวน่ารักอ่ะ
-
หวานแบบพิลึกๆนะ :a5:
:pig4:
-
รู้สึกเหมือนพีมจะใจอ่อนมากมายกับน้ำเชี่ยว งานนี้เสือ(ภีม) สิ้นลายซะแล้ว
น้ำเชี่ยวเอ๊ย ไงๆก็เน้นลีลาให้พี่เขาติดใจเยอะๆนะลูก จะได้ไม่ต้องรับอีก อิอิ o13
-
ดีสุดๆไปเลยนะน้ำเชี่ยว
ได้แฟนทั้งที ก็ได้ทั้งสองอย่างเลย
เปนทั้งคุณสามีและภรรยา ฮ่าๆๆๆ
-
วู้วววววว
55+ น่ารักจริงๆคู่นี้
ได้ไปเที่ยวกันสองคนแล้ว
-
ไปถึงห้องเมื่อไหร่พี่พีมคงไม่เหลือแน่ๆๆๆ
-
เสียเลือดกันไปงานนี้ :m25:
ดูท่าว่าจะมีพลัดกันรุกพลัดกันรับนะคู่นี้
แอบฮาพี่พีม มีทวงตำแหน่งกันด้วย
-
อ่าๆๆ มาต่อเเล้ว ดีใจๆๆๆ
นี่ก็ดูหรอ เชียร์ทีมไรอ่า
อืม เเล้วบทนำนี่ คือที่นี่ใช่ปะล่ะ เค้าจำประโยคนั้นได้
555+
-
น้ำเชี่ยว ลั๊นลามากมายนะ :z1:
-
พี่พีมน่ารักอ่ะ >///<
เปนได้ทั้งเมียและสามี ห้า ๆๆๆ
น้ำเชี่ยวนี่คุ้มนะเนี่ยยยยย :)
-
น้ำเชี่ยวลัลลาเกิ๊น...นู๋พีมน่าร้ากกกก o13
-
น่ารักจริงๆคู่นี่
-
น้ำเชี่ยววววน่ารักกกกกกกกก
เคโรโระก่าสติช
555
พี่พิมมรุ้ได้ไงว่าน้ำจะกลับมาอ่า
ถ้าไม่กลับมาจาทำไงเน่ย
ออิ
-
+1 ให้ค่า
ดีใจๆ ได้อ่าน คิดถึงพี่พีมกะน้ำเยี่ยว เอ๊ย น้ำเชี่ยว...
ฮ่าๆๆๆ
ชอบประโยคนี้จริงๆ "เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมากๆ เลยอีกเรื่อง ติดตามมาตลอดเลยค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้มาให้อ่าน ชอบจริงๆค่ะ o13
-
:z1: :z1: :m25:
-
ตอนนี้อ่านแล้ว ^______________^
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ ตัวละครน่ารักน่าหลงทั้งคู่เลย รู้สึกว่าเค้าสองคนเหมาะสมกันมากๆ
อย่างบางทีคนนึงแรงมาอีกคนก็แสบกลับได้อย่างเหลือชื่อ อย่างเวลาหื่นก็แบบไม่มีใครยอมกันเลย
อิอิ คนอ่านก็เลือดทะลักกันไป
มาต่ออีกเร็วๆนะ รออยู่ๆๆ^^
-
:impress2:
-
ขอบคุณคร่าาาาาาา o1
น่าอิจฉาคู่เนี้ยจริๆ มีแอบไปเที่ยวตปท.กันดั้วะ
พี่พีมนี่แอบแร๊งงงงง!! เลยนะ เรื่องแบบว่าอย่่างนั้นๆ :oo1: ฮีถึงไหนถึงกันจิงไรจิง
ไม่มีล่ะ อิอ๊ะ ปฏิเสธ ไม่เคยอ่ะ อิน้ำเชี่ยวมันลากไป :oo1: ฮีก็ตอบสนองเต็มที่!!!
:haun5: Wow !!!
o13
-
อยากอ่านต่อแล้วพี่บอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
-
ดันๆ พี่บอล มาต่อเร็วๆนะคับ
อยากอ่านแล้ววววววววววววว
คิดถึงพี่พีมกับน้ำเชี่ยว >_<
:impress3:
-
ฮันนีมูลลั๊ลลาไปเรย
-
ฮามากมาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ำเชี่ยวใจเย็นๆเดี๋ยวเค้ารู้ว่าบ้านนอก กร๊ากๆๆๆ
-
แอบหลบมาฮันนีมูนกันสองคน มีความสุขกันจริงๆเลยน้า ลั้นลันลา
-
จะครบอาทิตย์แล้วนะ..
-
โอ๊ยยยย
อิจฉาจังคู่นี้
ชอบมากอ่ะ
-
มาต่อไวๆ อย่าหายไปนาน
-
มาแล้วๆ
หายไปแล้วๆ -*-
น้ำเชี่ยวหึงโหดเนอะ
55+
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า
-
พี่บอลค่ะ...ทุกคนให้อภัยแล้ว...พี่บอลกลับมาเถอะ...คิดถึงน้ำเชี่ยว กะ พี่พีมแล้วอ่ะ T^T
-
พี่บอลค่ะ...ทุกคนให้อภัยแล้ว...พี่บอลกลับมาเถอะ...คิดถึงน้ำเชี่ยว กะ พี่พีมแล้วอ่ะ T^T
-
Argggggg! So cute! ><
-
วันนี้ก็มารอ
อยากอ่านอ่ะ
-
อยากเห็นพีมกลับมารุกอ่ะ
ถ้าไม่รุกบ่อยๆ
รุกไม่เป็นจิงๆด้วย
ฮ่าๆ
ถึงตอนนั้น พีมคงเป็นสะใภ้จิงๆอ่ะ
คงไม่ใช่เขย
ฮา~~
-
รอๆๆๆๆๆ :serius2:
-
คนอ่านมาถึงฮ่องกงกับหมดเล้าแล้วพี่บอล มาต่อได้แล้ว
-
มารอจ้า
-
:m21:
มายังหว่าาาา
-
555+
น้ำเชี่ยวตลกอ่ะ แต่ก็น่ารัก
o18
-
:L1: :L1:
-
:call: :call:
-
โอ๊วววววววววววววว
:o8:ห้องน้ำ สุวรรณภูมิ วิวเป็นไงมั่งน๊า อิอิ
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อเช้าคร๊า อ่านทันแล้ว
น่ารัก แสบ เศร้า ซึ้ง เอามันทุกอารมณ์ :m15: รักคนแต่งจัง
มาต่อเร็วๆน๊า
ปล. สารภาพว่าไม่ได้อ่านตอนพิเศษ 1กลัวรับไม่ได้ และกัวปันใจไปให้ต้นแทน :-[
-
ง่า หายไปนานจัง
-
ยังไม่มา..
-
หายไปไหนอะ มาต่อเถอะน้า
-
พี่บอล รออยู่น้า
:z13: :z13:
-
แจ้งไรท์เตอร์หายได้ที่ไหนมั่งเนี่ย :m31:
-
จะครบเดือนแล้วนะ..
-
ต้องไปแจ้งความมม
ไรเตอร์หายยยยยย
-
อิอิ~~ ไม่ได้หายไปไหนนะ :m23:
แบบว่างานรัดตัวสุดๆ ช่วงนี้เริ่มจะเคลียร์อะไรๆได้บ้างแระ บอลก็หมดแระ ไม่ต้อนอนดึกแระ :m7:
เดี๋ยวกำลังจะลงให้นะค้าบบบบบ
:m18:
โอ้ยยยยย งานเข้าอีกแระ เดี๋ยวอีกซักชั่วโมงจะมาลงให้นะครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ดีใจจังอ่านทันปุบคุณบอลลูนก็จะมาต่อพอดี
เรื่องน่ารักมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณที่เอามาให้อ่านค่ะ
-
Chapter 26
ประชาชนคนปกติทั่วไปหากมีความรัก คุณกับคนรักเพียงแค่สื่อสารแสดงความรู้สึกต่อกันทุกครั้งที่รู้สึก ทุกครั้งที่ต้องการ แค่นั้นความรักของคุณก็เป็นสุข ดอกรักเติบโตงอกงาม ... แต่หากคุณขึ้นชื่อว่าเป็นคนของประชาชน ทุกสิ่งที่ทำ ทุกย่างก้าวที่เดิน ล้วนถูกจับตามอง ต้องมีคำวิพากษ์วิจารณ์ ต้องทนรับแรงกดดัน โดยเฉพาะกับเรื่องละเอียดอ่อน หรือเรื่องรักๆใคร่ๆ และมันจะยิ่งรุนแรงเป็นทวีคูณ ถ้าคุณทำในสิ่งที่ผิดแปลกไปจากสังคม ...
..ไม่เว้นแม้แต่พีมหรือน้ำเชี่ยว ที่ได้ชื่อว่าเป็นขวัญใจ เป็นเสมือนตัวแทนและแบบอย่างของคน เยาวชนค่อนประเทศ แน่นอนว่าความรักของพวกเขา ต่อให้รักจนตายแทนกันได้ ก็คงยากที่สังคมจะเห็นว่าเป็นเรื่องดีงาม ฉะนั้นช่วงเวลาดีๆที่จะอยู่ร่วมกันอย่างไม่ต้องแคร์ใครคงมีผ่านมาแค่ปีล่ะไม่กี่วันเท่านั้น และสี่วันในที่ที่ห่างไกลประเทศของตัวเองแบบนี้ จึงแทบไม่มีวินาทีไหนเลยที่ทั้งคู่จะปล่อยผ่านไปให้ศูนย์เปล่า
..จุมพิตเนิ่นนานท่ามกลางโลกใต้ท้องทะเลที่โอเชี่ยนปาร์ค คล้องแขนเดินเล่นที่เซนนาโด้ ควงกันไปช็อปที่จิซาเจ่ย เกี่ยวก้อยแสนหวานที่Lowu จูบเร่าร้อนภายใต้ท้องฟ้าระยับไปด้วยพลุหลากสีในดิสย์นีย์แลนด์ ... ถ้าหากเปรียบความรักของหลายๆคู่บนโลก ว่าหวานดั่งน้ำผึ้ง เวลานี้อาจพูดได้ว่า ความรักของทั้งคู่หวานเหมือนน้ำตาลอาบน้ำผึ้งก็คงไม่แปลก..
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลยว้อยย! ปวดขาไปหมดแล้ว” พีมทิ้งตัวลงบนโซฟาหรูเหยียดสองขาวางพาดบนโต๊ะข้างหน้า เอนหลังพิงราบไปกับเบาะนุ่มอย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากที่เดินช็อปปิ้งมาตลอดทั้งวัน
“มันก็น่าจะเหนื่อยอยู่หรอก ตัวก็แค่เนี้ย ขาก็สั้นแล้วยังจะเดินเร็วอีก มันก็ต้องเหนื่อยต้องล้าแน่นอนนั่นแหละ” เด็กหนุ่มที่กำลังสาละวนอยู่กับการเก็บข้าวของมากมายที่เพิ่งจะซื้อมาให้เข้าที่เข้าทาง บ่นทับทันทีที่เห็นสภาพคนรักนอนพังพาบหมดเรี่ยวหมดแรงฟุบอยู่บนโซฟา
.. เหอะ คนอะไรเห็นเสื้อผ้า สร้อย แหวน ร้องเท้า และอีกร้อยแปด เป็นต้องวิ่งโร่เข้ามันทุกร้าน แลกเงินมาเท่าไหร่ก็ไม่พอ พ่อซื้อแหลกลาญ อย่างกับว่าเสกแบงค์ได้อย่างงั้น เสียดายตังค์ชิบเป๋งเลย เฮ้ออ..ถ้าวันไหนเพลงขายไม่ออก ไม่มีใครจ้างไปเล่นหนังแล้ว เราจะเลี้ยงไหวมั้ยนี่ -*- o6
“ขาสั้นงั้นเหรอ.. :angry2: ไอ้กบปากเสีย!!” เคโระเอ้ย..อย่างงี้มันต้อง
“ฟิ้วววววว.......ตุ๊บ!” แขนขาวคว้าเอาหมอนอิงใบข้างๆ ปลิวลอยระลิ้วเข้าเป้าทันที ที่เหล่ไปมองปากหนาย้อยๆนั้นบ่นขมุบขมิบไม่เลิก ..ว่าเราขาสั้นเหรอ ไอ้ปากห้อย
“โอ้ย!” เต็มกะบาลเลยคับพี่น้อง.. ดีนะที่ว่าเป็นหมอน
“บ่นทำไมเล่า!! ก็พี่บอกตั้งแต่มาแล้วมั้ย ว่าอย่ามาบ่นเรื่องซื้อของ ก็คนมันอยากได้หนิ เงินน่ะ ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ลูกเต้าชาตินี้ก็คงไม่มี:o11:หรือนายคิดว่านายจะมีรังไข่งอกออกมาแล้วท้องให้ชั้นได้ห๊ะ! ถึงต้องเก็บเงินไว้อ่ะ” เอ๋า!. โบ้ยไปนู้นนี่แล้ว รังข่งรังไข่เกี่ยวไรเนี่ย? o2 ยังไม่ได้ว่าอะไรมากเล้ยยย แค่นึกเสียดายตังค์เฉยๆๆ~
นั่น นั่น มาทำตาเขียวใส่อีก แล้วปากน่ะ จะยื่นไปไหนคร้าบบบพี่น้อง :a6:
“แหมม ที่รัก น้ำล้อเล่น แค่นี้ไม่งอนน๊า นะ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวพาไปแช่น้ำอุ่นนะ จะได้หายปวดขา” เมื่อเห็นแก้มใสๆขาวๆของคนเจ้าอารมณ์เริ่มจะป่องออกมา พร้อมกับสายตาเจือแววขุ่นเคืองที่ส่งมาแล้ว เด็กหนุ่มจึงต้องรีบปรี่เข้าไปซุกหัวคลอเคลียร์เล่น สองแขนช่วยบีบนวดตามแข็งขาอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนที่จะพยุงคนขี้โมโหตรงเข้าห้องน้ำ จัดแจงผสมน้ำอุ่นพอดีให้อีกฝ่ายได้นอนแช่อย่างสบาย
“อื้อ..น้ำเชี่ยว จะไปไหนอ่ะ มาแช่น้ำด้วยกันดิ มันสบายมากเลยนะ” เมื่อเห็นน้ำเชี่ยวทำท่าจะเดินออกไป พีมจึงเอ่ยพลางเอื้อมมือกดปุ่มทำงานของอ่างน้ำวนให้ทำงาน
“ไม่เอาอ่ะ น้ำเชี่ยวจะไปจัดของข้างนอกให้เสร็จก่อน ของที่พี่ซื้อมาตั้งเยอะแยะมันจะขึ้นเครื่องกลับได้หมดมั้ยยังไม่รู้เลยเนี่ย”
“.. ! ทำไม ..พี่แช่คนเดียวไม่ได้เหรอ หรือว่า ฮั่นแน่.. ” เจ้ากบเห็นคนตัวเปลือยเผยผิวเนื้อใส กำลังสนุกสนานกับการกดสารพัดปุ่มที่อ่างน้ำสุดหรูจนฟองสบู่ฟูฟ่องจะท่วมหัวตัวเองอยู่แล้ว..
“ (อิอิ) o3 ที่เราทำกัน เมื่อคืนยังไม่พออีกหรือ พี่ไม่เหนื่อยบ้างรึไง ??” ก็ภาพของคนตรงหน้านี่ ช่างดู..น่ารัก น่าฟัดเป็นบ้า ..เลยอดไม่ได้ต้องขอแหย่เล่นซักหน่อย
“ไอ้กบ!..เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวจะโดน!” และไม่นานคุณชายไฮโซผู้คลั่งการช็อปปิ้งเมื่อกลางวัน ก็ได้กลายร่างเป็นสติ๊ชตัวแสบ เที่ยวไล่สาดน้ำคนช่างแกล้ง จนต้องกระโดดหลบจนปลิวหวือออกมาข้างนอกเป็นพันละวัน
เมื่อนอนแช่น้ำอุ่นจนสบายได้ที่ พีมจัดแจงอาบน้ำทำธุระทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ยังไม่มีวี่แววที่เจ้าตัวดีจะเข้ามาเสียที ..เดินมาทั้งวัน ไม่คิดจะอาบน้ำรึไงกันนะ ซกม๊กจริงๆกบโดนยาเอ้ย.. มือเรียวคว้าเสื้อคลุมสีขาวตัวโคร่งพาเอาร่างที่ปอนไปด้วยหยดน้ำเกาะจากไรผมชื้นมาถึงลำคอและหน้าอก กลิ่นหอมละมุนของฟองสบู่ฟุ้งกระจายไปทั่ว สองเท้าก้าวผ่านห้องนอนไปยังสูทโถงใหญ่ เสียงแหบเรียกหาเจ้าตัวดีไม่ขาดปาก แต่กลับไม่มีแม้เสียงตอบรับ กระทั่งมาถึงโถงใหญ่ร่างขาวชะงักงันเล็กน้อย เมื่อพบว่าห้องสวีทขนาดใหญ่ถูกดับไฟลงจนมืดสนิท แต่ก็กลับน่าแปลกที่ไฟตรงส่วนห้องนอนยังสว่างอยู่
..คงไม่ใช่ไฟดับ
..เจ้ากบบ้า หายไปไหนของมัน..
..หนีไปหลีสาว ข้างล่างป่าวเนี่ย ชิส์!..
สองเท้าเตรียมจะก้าวยาวไปยังสวิทช์ไฟ แต่กลับไม่เร็วเท่า เสียงดนตีรีเบา จากเครื่องเล่นเพลงตัวจิ๋ว กระทั่งเสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยขับกล่อมบทเพลงออกมา
~ ฉันรู้..ฉันรู้ ตั้งแต่วันที่ฉันนั้นมีโอกาสได้ใกล้เธอ..หัวใจฉันเองก็รู้ดี ~
ทำนองเบาๆ ของเพลงนี้ กับเสียงขับขานที่คุ้นหู ไพเราะ นุ่มนวล มันไม่ใช่เพลงของเขา และไม่ใช่เพลงของน้ำเชี่ยว ..แต่ มันเป็นเพลงที่เขาเคยนึกและฝันไว้ว่าซักวันนึง อยากจะร้องให้กับคนที่เขาจะรู้สึกรักคนๆนั้นตลอดไปได้ฟัง มั่นใจว่าเรื่องนี้ไม่เคยบอกใคร.. น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ บังเอิญว่า..เป็นเพลงนี้ ดนตรียังคงเล่นไป จังหวะอะไรคงไม่เร็วไปกว่าจังหวะของก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย ที่มันเต้นเร็วซะจนแทบจะทะลุออกมา
~ เธอคือคนนั้น..คนที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่ามี ..แล้วเธอ แล้วเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้ ~
สายตากวาดไปตามที่มาของเสียง ห้องยังคงมืดอยู่ แต่แสงไฟจากเทียนสีหวานแม้ไม่สว่างมากนัก แต่ก็พอจะทำให้เห็นคนที่จุดมันได้ลางๆ
จากหนึ่ง
เป็นสอง..
สาม..
และสี่..
ไปเรื่อยๆ จนสุกสว่างระยับไปทั่วทั้งห้อง
~ แม้ว่าการ ตัดสินใจ ของฉันจะผิดพลาดมากสักเพียงไหน ก็ไม่อาจ เปลี่ยนหัวใจ..ไปจากนี้ ~
กลิ่นเย็นละมุนจากเทียนหอมตอนนี้ คงต้องสยบให้กับกลิ่นหอมของช่อกุหลาบสีขาวและฟ้าที่เรียงรายอยู่รอบโถง แทบไม่มีเวลาให้คิดว่าเดี๋ยวนี้มีกุหลาบสีฟ้าแล้วหรือ เพราะดูเหมือนเจ้ากลองมีชีวิตในอกด้านซ้ายที่ถูกรัวไม่เป็นจังหวะอยู่นั้นคงเต้นไปกระทบเส้นประสาทของสมองของเขาไม่ให้สั่งการซะแล้ว หนุ่มร่างขาวภายใต้เสื้อคลุมตัวโคร่งได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่มอง ซึมซับทุกอย่าง ทุกความรู้สึก ซึมซับทุกท่าทาง ทุกการกระทำของคนตรงหน้า ..สองมือหนาที่คอยป้องลมเพื่อจุดเทียนขึ้นทีละเล่ม เสี้ยวหน้าคมปลายจมูกแหลมและดวงตากลมหวานฉ่ำเวลาที่วางช่อดอกไม้ใหญ่ลงตามมุมของห้อง ก่อนจะหันมาสบกันกับเขาแล้วยิ้มจนเต็มแก้ม
~ หยุดไม่ได้แล้วทุกอย่าง..ใจของฉันนั้นรักเธอ ตั้งแต่เราได้พบหน้า สบสายตา กันและกัน ~
ดวงตาเรียวแลสบไปที่หนุ่มน้อยร่างสูงเจ้าของเสียง ที่กลับไปนั่งประสานมือท้าวคางชันแขนบนตักของตัวเองอยู่ที่โซฟา สายตาคู่หวานจับจ้องมองมาที่เค้าอย่างไม่ลดละ ริมฝีปากหนาค่อยๆยกยิ้มจนแก้มบุ๋มอีกครั้ง คิ้วหนายักขึ้นโชว์ดวงตากลมวาววับ บอกให้เขามองไปยังกล่องของขวัญสีน้ำเงินที่วางตระหง่านอยู่บนโต๊ะเล็กข้างหน้า
~ ห้ามไม่ได้แล้ว หัวใจ..จะไม่ยอมปล่อยเธอให้ไปจากฉัน
..แม้ต้องเจ็บสักเท่าไหร่..แม้จะต้องแลกกับสิ่งไหน ..ไม่สำคัญ.. ~
“ว่าไงครับ ที่รัก Happy valentine ย้อนหลังไง” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมกับสองแขนแกร่งที่เอื้อมโอบต้อนรับร่างของเขาที่โผเข้ามาทิ้งตัวลงกอดเจ้าคนบ้าเจ้าของเซอร์ไพส์บรรเจิด ที่ทำเอาเขาแทบกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“....” ขอบคุณ.. น้ำเชี่ยว ขอบคุณมาก
เวลานี้คงไม่มีสัมผัสใดจะบอกได้ลึกซึ้งเท่ากับจูบอันแสนหวาน รอยยิ้มน่ารักจากปากหนาต้อนรับการมาเยือนของริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล สัมผัสจูบอันเชื่องช้าแต่ยาวนานราวกับจะลองลิ้มชิมรสแลกเปลี่ยนทุกอณูอุ่นในโพรงปากจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะหมดลม
“อืม..” น้ำเชี่ยวค่อยๆถอนตัวออกจากร่างเล็กที่ยังคงกอดเขาแน่น ดวงตาเรียววาวใสขึ้นไปอีกเมื่อมีน้ำรื้นอยู่คลอๆ ปากบางสวยเผยยิ้มที่เค้าคิดว่าคงไม่มีใครยิ้มได้สวยและหวานเท่าคนๆนี้อีกแล้ว
“ไม่อยากรู้เหรอ ข้างในเป็นอะไร” เสียงนุ่มเอ่ยออกเบาๆพร้อมกับหยิบกล่องของขวัญส่งให้กับพีม
“หึ!..จะไปไหนแกะตรงนี้แหละ” สองแขนแกร่งรวบเอวขาวเอาไว้แน่นเมื่อพีมทำท่าจะลุกออกจากตักของเขา
“ก็จะกำลังแกะอยู่นี่ไง อย่างงี้มันไม่ถนัด” พูดไปอย่างนั้นแหละ แต่จริงๆแล้วน่ะเขินจนหน้าแดงไปถึงหู จนอีกคนอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆกับท่าทางยึกๆยักๆ ดิ้นดุ๊กดิ๊ก ทำเป็นขยุกขยิกไปมา แต่ก็ไม่เห็นลงไปจากตักเขาจริงๆเสียที
“อะ..ถนัดขึ้นยัง อยู่ตรงนี้ก็แกะได้ แกะสิ เร็ว” น้ำเชี่ยวคลายกอดออกไว้หลวมๆ ดวงตาคู่หวานมองจ้องไปยังใบหน้าขาวใสเจือสีแดงระเรื่อ กำลังจดจ่อกับการแกะกล่องของขวัญอย่างตั้งอกตั้งใจ เด็กหนุ่มมองจ้องมองริมฝีปากกบางที่กำลังยิ้มพริ้ม ท่าทางดีอกดีใจกับดวงตาเรียวที่กำลังส่องประกายใสแป๊วนั้น ช่างน่ารักน่าดู ไม่บ่อยนักที่พีมจะเผลอตัวและแสดงท่าทางเหมือนเด็กๆออกมา และเวลาแบบนี้เขาต้องรีบจดจำและเก็บภาพทุกๆอริยาบทนี้ไว้
“เพราะพี่มีทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว น้ำเลยไม่รู้จะไปหาของอะไรที่จะทำให้พี่แปลกใจได้ มีของมากมายที่เหมาะกับพี่ แต่น้ำว่า อาจมีของไม่กี่อย่างที่เหมาะกับ ’เรา’ ขอให้นาฬิกาสองเรือนนี้เป็นเหมือนสิ่งแทนความรักของน้ำเชี่ยวกับพี่พีม ที่จะต้องเดินไปเรื่อยๆไม่มีวันหยุดนะครับ” เด็กหนุ่มหยิบนาฬิกาแบรนด์ดังเรือนสวยสีขาวขึ้นมา บรรจงใส่ไปบนข้อมือของพีม
..นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เขาซื้อเครื่องประดับราคาแพงขนาดนี้ให้กับตัวเองและคนที่เขารัก โดยไม่นึกเสียดายกับเงินที่หามาอย่างยากลำบาก มันไม่ใช่นาฬิกาที่มีดีไซน์เลิศหรูที่สุดเพราะเค้าไม่ตั้งใจจะให้มันเป็นที่สุด ขณะเดียวกันมันก็ไม่ใช่นาฬิกาโหลๆเดื่อนดาดแบบที่ใครๆก็ซื้อหามาได้ทั้งนั้น ก็เหมือนกับพี่พีม ที่แม้จะมีข้อบกพร่องแต่ก็นับว่าเป็นคนที่พิเศษกว่าใครๆอยู่ดี และในสายตาของเขา นาฬิกาสองเรือนนี้มันเหมาะและคู่ควรกับเราสองคนที่สุดแล้ว มันไม่เรียบเกินไป ไม่เลิศเลอล้ำเกินไป แต่มันก็ดูดีและมีค่าในตัวของมัน
“น้ำเชี่ยวรักพี่พีมนะ น้ำอยากพูดมันบ่อยๆ หวังว่าพี่คงไม่เบื่อ” ตาคู่หวานที่เคยฉายแววขี้เล่นอยู่เป็นประจำ ตอนนี้ฉาบไปด้วยแววแห่งความมุ่งมั่นแน่วแน่ น้ำเสียงเรียบนุ่มทุ้มที่เอื้อนเอ่ยออกมา ราวกับจะสะกดให้คนฟังจดจำมันไปนานแสนนาน
“น้ำเชี่ยว..พี่ก็รักน้ำเหมือนกัน รักมาก ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ” ดวงตาเรียวใสเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำแห่งความตื้นตัน สองมือบางค่อยๆใส่นาฬิกาสีดำอีกเรือนให้กับคนตรงหน้าบ้าง ก่อนจะกุมมือหนาขึ้นมาจูบซ้ำๆ และคลอเคลียเล่นด้วยแก้มใสราวกับลูกแมวตัวน้อยกำลังออดอ้อนเจ้าของ
สองแขน โอบประคองแผ่นหลังขาวเนียนของพีมไว้แน่น เมื่อถูกริมฝีปากบางของคนขี้อ้อนพรมจูบไปทั่วทุกจุดบนใบหน้าและลามไปถึงหลังหูแลลำคอ ใบหน้าหล่อเข้มดูน่ารักขึ้นมาทันทีเมื่อริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นแม้เพียงเล็กน้อย พีมถอนจูบออกมองลึกลงไปในดวงตากลมโตคู่หวาน ไม่มีคำพูดใดจะสื่อความหมายได้ดีกว่ารสการสัมผัสที่จะมอบให้ ริมฝีปากสวยยกยิ้มหวานให้กับคนรักก่อนจะเคลื่อนเข้าไปมอบจุมพิตอุ่นให้กับเปลือกตาบางอีกครั้ง
“ไม่หนาวเหรอครับ” น้ำเชี่ยวดันตัวพีมออกเล็กน้อย ดวงตากลมโตไล่มองต่ำลงไปบนร่างเล็กกว่าที่นั่งอยู่บนตัก เสื้อคลุมสีขาวตัวโคร่งเปิดออกเหลือแต่เชือกพันไว้เพียงหลวมๆตรงช่วงเอว เผยให้เห็นช่วงอกขาวเรื่อยไปจนถึงสะดือ
...เออ ลืมไปเลย ตั้งแต่อาบน้ำเสร็จยังไม่ทัน..
“หึ!...” อีกแล้ว..เจ้าสติชท์ขี้อ้อนทำท่าจะลุกหนีไปจากตัวเขาอีกแล้ว..
“จะไปไหนอีกอ่ะ หืม~” มือหนาของคนที่นั่งรับน้ำหนักอยู่รู้หน้าที่ คว้าเอาเอวบางกลับมาแนบชิดอีกครั้ง
“ก็ไป :o8: หาเสื้อใส่ไง” พอได้ยินคำตอบ น้ำเชี่ยวก็ออกแรงรัดเอวบางไว้แน่นขึ้นอีก ดวงตาคู่โตยังคงจ้องมองละเมียดไปตามเนื้อตัวคนตรงหน้าสลับกับมองหน้าคนขี้เขินที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ แก้มเนียนใสราวกับผิวเด็กและริมฝีปากแดงระเรื่อจากรสจูบเมื่อสักครู น่ารัก ..น่าฟัด ..น่ากัด น่า.. ยิ่งมาอยู่ในชุดเสื้อคลุมตัวโคล่งที่ใกล้จะหลุดเต็มทีด้วยแล้ว มันช่างดูเซ็กซี่ เย้ายวนซะจน..
ใครจะหาว่าโรคจิต คิดแต่เรื่องอย่างนั้นไม่สิ้นสุดคงต้องยอมรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“อะไร ใส่ทำไม ตั้งแต่มานี่ ไม่เห็นมีคืนไหนที่พี่ใส่เสื้อผ้านอน ทำไมวันนี้ต้องใส่ล่ะ หืม~” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยมาพร้อมสายตาหวานชวนเคลิ้ม .. แล้วก็ได้ผล.. เมื่อร่างบนตักยอมหยุดนั่งนิ่ง ดวงตาเรียวสวยยอมหลุบต่ำลงสยบให้คนตรงหน้า เหลือเพียงรอยยิ้มหวานๆที่ช่วยกู้หน้า ท้าทายให้เด็กหนุ่มตาหวานยอมแพ้ให้เขาอย่างราบคาบเช่นกัน
“ไม่ต้องใส่หรอก เพราะ..น้ำอยากให้พี่ถอด มันดูดีกว่าใส่ตั้งเยอะ” เด็กหนุ่มพูดพลางผลัดเอาเสื้อคลุมที่หลวมจวนจะหลุดมะลอมมะล่ออยู่แล้วออกจากลำตัวของคนข้างหน้าจนหมด สายตาชวนฝันมองละเลียดไปทุกจุดบนร่างกายขาว..น่าหลงใหล..ชวนมอง..น่าสัมผัส..สองมือหนาไล่ลูบไล้ตั้งแต่แก้มเนียนใสๆลงมาตามลำคอ ไล้เบาๆไปตามแผ่นอกแน่น หน้าท้องสวย แล้วปลดเชือกผ้าเนื้อดีพันธนาการด่านสุดท้ายออก เอนร่างสวยเปล่าเปลือยลงที่โซฟาหลังนุ่ม
“ไม่เบื่อหรือไง ทำกับพี่ทุกวันทุกคืน แล้ววันนี้พี่ก็เดินจนปวดขาไปหมด มีแรงแค่นอนเฉยๆอย่างเดียวเท่านั้นแหละนะ”
“ได้ อยู่เฉยๆ ก็เฉยๆสิ น้ำเคยบังคับพี่ได้ซะเมื่อไหร่ อะ..ว่ามา พี่อยากให้น้ำเริ่มตรงไหน ทำยังไง.. น้ำจะทำให้พี่ร้อง เอาอีก เอาอีก เลย” เด็กหนุ่มพูดพลางจัดท่าทางให้คนรักได้นั่งเอนหลังสบายๆบนโซฟาตัวยาว แต่ก็อดจะพูดเย้าหยอกอีกสักครั้งไม่ได้ เมื่อเห็นใบหน้าบูดๆที่คนร่างเปลือยตัวแกล้งปั้นแต่งให้ตนเห็นว่าแอบงอนที่เขาชอบฉวยโอกาสเป็นฝ่ายคุมเกมแทบทุกคืนตั้งแต่มาที่นี่
“ฮ๊ะๆๆ โอเคๆ ไม่พูดแล้ว ขอโทษค้าบบ ต่อไปจะไม่ใช้งานพี่หนักๆอีกแล้วค้าบบ ฮ่ะๆ” แล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อเด็กหนุ่มถูกแขนขาวๆฟาดเพี๊ยะเข้าทันทีที่ดันไปพูดล้อเลียนคนขี้โมโหเข้าให้
และก็เพียงไม่นาน จากที่หยอกฟาดกันไปฟัดกันมา ทั้งคู่ก็เปลี่ยนมาเป็นกอดรัดมอบสัมผัสล้ำลึกให้กันและกันอย่างดูดดื่ม มือบางกุมศีรษะฟูๆของเด็กหนุ่มแล้วกดลงไปที่หว่างขาขาวของตนที่แยกออกคอยการปลดปล่อย ขณะที่น้ำเชี่ยวเองก็ร่วมมืออย่างเต็มที่ เขามั่นใจพันเปอร์เซ็นต์ ต่อให้เป็นใครตายด้านแค่ไหน ถ้าได้มาเจออาการยั่วยวน ท่าทางนอนแยกขาพร้อมกับร้องครางเสียงหวานอย่างนี้ ไม่รีบมุดหน้าลงไปแล้วล่ะก้อ ไปบวชเสียดีกว่า
เด็กหนุ่มใช้ริมปากมอบจูบหวานให้กับพีมไปทั่วทุกจุดบนร่างกาย เชื่องช้า นุ่มนวล ไม่มีตรงไหนที่ไม่ถูกสัมผัสแม้กระทั่งปลายเท้า ก่อนจะช่วยปลดเปลื้องอารมณ์แห่งรักให้กับคนรัก ดูดดื่มเอาน้ำค้างแสนหวานจากคนตรงหน้าไปจนไม่เหลือซักหยด
“ชอบมั้ยครับ” น้ำเชี่ยวลุกขึ้นนั่ง มองดูผลงานของตัวที่ฝากไว้บนผิวขาวเนียนทั่วร่าง ใบหน้าขาวหอบเล็กน้อย เหงื่อผุดเม็ดเล็กตามไรผมสลวย
“หืม..” อืม..ดี นอกจากจะปากดี แล้วยัง(ใช้)ปากเก่งอีกด้วย ควรภูมิใจใช่มั้ยเรา ใครจะคิดล่ะ ว่าเวลาไม่กี่เดือนจะเปลี่ยนลูกหมาน้อยน่ารักอย่างเจ้านี่ ให้กลายเป็นราชสีหนุ่มได้ขนาดนี้ .. ให้ตายเหอะ อย่าไปทำแบบนี้กับใครๆนะ เพราะพี่คงจะทนมันไม่ไหวแน่
คนตัวขาวๆที่นอนหอบได้แต่อมยิ้ม ไม่ตอบ ^ ^
“ไม่ชอบเหรอ งั้นแก้ตัวใหม่นะ” แทบไม่ต้องรอคำตอบจากคนที่กำลังนอนสำลักความสุข น้ำเชี่ยวก็รีบลุกขึ้นถอดเสื้อให้กับตัวเอง แล้วช้อนเอาร่างของพีมขึ้นมา กดจูบเร่าร้อนไปที่ริมฝีปากบาง ส่งลิ้นนุ่มไล้เล่น เวียนวนภายในช่องปาก ดูดดื่มรสหวานนุ่มของคนรัก ก่อนจะถอนตัวออกมาดูผลงานบนริมฝีปากระเรื่อของพีม ที่ตอนนี้บวมเปล่งฉาบสีแดงกับลมหายใจหอบๆ.. ยิ่งน่าหลงใหล
“พี่พีม..วันนี้เป็นวันของพี่นะรู้มั้ย..อา~” เสียงทุ้ม สั่นนิดๆเมื่อถูกพีม รุกเร้าเข้าที่ยอดอกเข้าบ้าง
“หืม..?” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นมองเป็นเชิงถาม ..
“ก็วันเกิดพี่ทั้งทีนี่นา.. ทุกอย่าง วันนี้ ที่นี่ เป็นของพี่ทั้งหมด อยากทำอะไร ก็แล้วแต่พี่ ทำสิครับ” น้ำเชี่ยวพูดพลางจับสองมือเรียวของพีมไล้ไปตามลำตัวแกร่งของเค้า เลื่อนลงไปจนถึงขอบกางเกงยีนส์
“เจ้าบ้า.. ไม่ต้องทำมาพูดดีหรอก จะบอกให้นะ ว่าถ้าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดพี่ นายก็โดนพี่ทำอยู่ดี” มือเรียวของพีมทำหน้าที่ตามที่ได้รับมาอย่างดีกับกางเกงตัวสวย ก่อนจะช่วยขยับตัวอีกคนให้ลุกขึ้นยืน ให้ช่วงล่างได้ระดับตรงหน้าของเขาพอดี สองแขนกระชับเอวและสะโพกคนตรงหน้าเอาไว้ ใช้ปากสร้างความวาบหวามรัญจวนตามหน้าท้องแกร่ง ฝากรอยสวยไว้แทบทุกซอกมุม
“หึๆ อาา าา เบาๆหน่อยสิ เสียวนะ ..รู้แล้วน่า ว่าปากเนี่ยไม่ได้ร้องเพลงเพราะอย่างเดียว อ๊า!!” เสียงนุ่มทุ้มเริ่มพล่าสั่น เพราะคนตัวเล็กปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของเขาออก แล้วเริ่มเล่นซุกซนกับโคนขาอ่อน ก่อนจะเข้าจู่โจมแบบเร่าร้อนที่ส่วนแกร่งของร่างกาย
“พูดมากอีกแล้ว เดี๋ยวเหอะ จะทำให้ไม่มีแรงเดินเลย ตัวแสบ”
“อื้ม..อา~” เสียงครางดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อริมฝีปากบางเพิ่มจังหวะการทำงานเร็วขึ้น ในขณะที่มือของพีมก็เข้าเกาะกุมปลุกเร้าแก่นกายที่เริ่มจะขืนแข็งของตัวเอง แล้วชักรูดให้เป็นทำนองเดียวกัน
“อา.. ใจเย็นๆนะตัวแสบ มาเสร็จบนตัวพี่ดีกว่า” พีมถอนปากออกถามเมื่อรู้สึกว่าอีกคนเริ่มสะท้านจนแทบจะยืนไม่อยู่
“พี่พีม อย่าแกล้งแบบนี้สิ อ๊า~”
“ไม่ได้แกล้ง แต่พี่อยากเข้าไปในตัวนายจะแย่แล้ว ขึ้นมาสิเร็วเข้า อืม..” พีมนึกขำที่ถูกเด็กหนุ่มตัวโตจิ๊ปากใส่อย่างขัดใจ ก่อนจะจับเอาข้อมือของน้ำเชี่ยวมาเกี่ยวไว้ที่ลำคอของเขาไว้ แล้วเริ่มชักรูดแก่นกายแข็งของตนอีกครั้ง พร้อมๆกับแยกเอาต้นขาของเด็กหนุ่มขึ้นมาคร่อมบนตัก ให้รู้ว่า เขาอยากจะให้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายขยับกายเองบนตัวเขามากกว่า
“ใจเย็นๆน้ำเชี่ยว เดี๋ยวเจ็บหรอก” และด้วยความที่ถูกปลุกเร้าส่วนนั้นมาอย่างต่อเนื่อง พอถูกให้เปลี่ยนท่ากะทันหันทั้งที่ยังไม่สุดความต้องการ เด็กหนุ่มก็แทบจะทนไม่ไหวโถมกายรุมร้อนคร่อมใส่อีกร่างบนโซฟา จนเกือบลืมไปว่านี่เป็นครั้งที่สองเอง ที่ตัวเองกำลังจะร่วมรักกับอีกฝ่ายทางช่องทางด้านหลัง รู้ตัวอีกทีก็เมื่อถูกพีมใช้แขนพยุงเอาไว้และป้ายเจลเย็นๆไปที่ช่องทางนั้นพร้อมกับพลุบนิ้วเข้าไปในทันที
“อืม~” แม้ท่วงท่าที่ดูออกจะเคอะเขิน ไม่ถนัดของคนตรงหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ดวงตาโศกที่หวานล้ำและริมฝีปากหนาที่ไม่ยอมปล่อยให้ปาก จมูกและคางของเขาเป็นอิสระเสียทีก็ทำให้นักร้องหนุ่มอิ่มเอมใจไปไม่น้อยกว่ารสสัมผัสที่กำลังดำเนินอยู่ กระทั่งส่วนแกร่งของเขาถูกช่องทางแคบโถมลงมา และตอดรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนอดไม่ได้ต้องปล่อยเสียงครวญครางออกมาเพื่อบรรเทาความเสียวซ่านลงบ้าง
“อ๊ะ.. น้ำเชี่ยวครับ อา~ดีจัง ที่รัก อืม..” เมื่อช่องทางเริ่มคุ้นเคย เด็กหนุ่มก็เริ่มขยับกายแรงขึ้น ตามจังหวะการสวนกระแทกจากคนข้างล่าง แผ่นหลังขาวเนียนถูกโอบรัดไว้แน่นราวกับเป็นส่วนหนึ่งที่จะช่วยระบายความเสียวซ่านที่ถูกท่อนเนื้อร้อนกระแทกกระทั้นเข้ามาลึกขั้นทุกที
“อ๊า~ พี่ รู้สึกมั้ย อาา าา มันเข้ามา ล..ลึก จน น้ำ จะ อา จะไม่ไหว แล้ว~”
“ครับ~ คนดี.. เอาเลย รู้สึกยังไงก็ปล่อยมันออกมาเลย ขยับอีกสิ แรงอีก มันดีใช่มั้ย ฮาา าา”
แม้สายฝนแห่งรักพร่างพรม ชุ่มฉ่ำ แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะดับไฟรักของคนทั้งคู่ลงได้ง่ายๆ สองร่างแนบชิดบดเบียดเสียดสีกระแทกกระทั้น อย่างเร่าร้อนตามแรงปราถนา มอบความสุขให้กันและกัน อีกครั้ง และอีกครั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงครวญครางจากความสุขสมดังก้องระงมนับครั้งไม่ถ้วน ..รักวาบหวามรัญจวนใจที่โซฟาเนื้อดี บทรักเร่งรัดร้อนแรงท่ามกลางวิวแห่งแสงสีที่ริมระเบียง เสียวสะท้านไปทั่วร่างกลางโต๊ะอาหาร ไฟรักเร่าร้อนทวีคูณที่เคาท์เตอร์บาร์ ดื่มด่ำกับเพลงรักให้เย็นชื่นในจากุชชี่ และอำลาค่ำคืนอันแสนสุขในต่างแดนของเราสองบนเตียงหนาเนื้อนุ่ม ..ทุกอย่างดำเนินไปราวกับ ไม่มีวันพรุ่งนี้
...พี่รักน้ำเชี่ยวมากนะครับ คนดี...
...น้ำก็รักพี่มากเหมือนกันครับ ที่รัก...
**************************************
To b con
o1
-
:z13: จิ้มคนแต่ง
กดบวก1 ให้ ฐานที่เรียกเลือดน้ำเชี่ยวกะพี่พีมได้ในตอนนี้ eiei :haun4:
-
มาแล้วววววว
เขิลเลยอ่ะ :haun4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย...เขิลลลลลลลลลลลลล
ขอตัวไปซับเลือดก่อนนะฮะ...อร๊ายยยยยยยยยย...เลือดจะหมดตัว >////////<
ร้อนแรงกันจริง ๆ ให้ตายสิ...คริคริ
-
น้ำเชี่ยว ON TOPppppppppppppppppp
เลือดท่วมกระทู้หาทางออกไม่เจอ อรั้ยยย ^^
-
:m25:
โอ้ ไม่ไหวๆๆๆ
555+
กด + ให้เลย
-
+1 ไปก่อนสำหรับความคิดถึง
ส่วนเนื้อเรื่อง..สุด ๆ ลึก สุด ๆ
-
อ่าๆๆ มาต่อเเล้ว ดีใจๆๆๆ
นี่ก็ดูหรอ เชียร์ทีมไรอ่า
อืม เเล้วบทนำนี่ คือที่นี่ใช่ปะล่ะ เค้าจำประโยคนั้นได้
555+
อิอิ โทษคับ ที่ตอบช้า
เราเชียร์ อังกฤษ กับ อุรุกวัย อ่ะ -*- :undecided:
หุหุ ปิ๊ว ทั้งคู่เลย T_T
ส่วนเรื่องบทนำ ถูกครับ มาจากตอนนี้แหละ
ที่เอามาเกริ่น เพราะช่วงเวลานี้จะเป็นช่วงเวลาที่สองคนมีความสุขที่สุดแล้วครับ
ส่วนหลังจากนี้ก็...
โฮะๆๆ~
-
พี่บอลอ่า ทิ้งบอมบ์ตร่อดดด
ไม่อยากให้น้ำกับพี่พีมกลับไทยเลย
งืมมม
-
อยากเห็นพีมกลับมารุกอ่ะ
ถ้าไม่รุกบ่อยๆ
รุกไม่เป็นจิงๆด้วย
ฮ่าๆ
ถึงตอนนั้น พีมคงเป็นสะใภ้จิงๆอ่ะ
คงไม่ใช่เขย
ฮา~~
แอะๆ! พีมเค้าไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเค้าจะเป็นสะใภ้อ่ะ ดูดิขนาดด่าน้ำเชี่ยว มันยังจะให้อิน้ำเชี่ยวไปมีรังไข่คลอดลูกแทนมันเร้ยยยย~
กรั่กๆๆ แต่ลุคภายนอกเค้าอ่ะ หวาน ยั่ว สุดๆ ฮ่าๆๆ.. แต่ในขณะเดียวกัน เค้าก็เป็นคนที่ภูมิใจกับเพศและรูปสมบัติที่ฟ้าประทานมาให้อย่างที่สุดอ่ะ เค้าเลยจะไม่ชอบเวลาใครมาว่าหน้าสวย หน้าหวาน เหมือนผู้หญิง อิอิ
-
โอ๊วววววววววววววว
:o8:ห้องน้ำ สุวรรณภูมิ วิวเป็นไงมั่งน๊า อิอิ
เพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อเช้าคร๊า อ่านทันแล้ว
น่ารัก แสบ เศร้า ซึ้ง เอามันทุกอารมณ์ :m15: รักคนแต่งจัง
มาต่อเร็วๆน๊า
ปล. สารภาพว่าไม่ได้อ่านตอนพิเศษ 1กลัวรับไม่ได้ และกัวปันใจไปให้ต้นแทน :-[
ทาม ไม อ่า ?? .. อ่านเถอะ ตอนพิเศษ สนุกมากเรยน๊าาาาา (เขียนเอง อวยตัวเอง ฮ่าๆๆๆ!!)
ต้นก็ต้น น้ำเชี่ยวก็คือน้ำเชี่ยว ไม่เหมือนกันหรอก ยังไงไอ้น้ำมันก็น่ารัก กินขาดอยู่แร้ววววว
-
พีมรุกกโลดดดด :laugh:
-
พีมกับน้ำเชี่ยวน่ารักมากๆ :กอด1:
-
พี่บอลอ่า ทิ้งบอมบ์ตร่อดดด
ไม่อยากให้น้ำกับพี่พีมกลับไทยเลย
งืมมม
ไม่มีอะไรหรอกกกกกกกกก เรื่องนี้จบดี(จริงๆนะ)
-
เสียเลือดกันไปตอนนี้ :m25:
หายไปซะนานกลับมาพร้อมกับความน่ารักเหมือนเดิม
น้ำเชี่ยวน่ารักอ่า มีวันของพีมวันของน้ำด้วย :-[
ชักไม่อยากให้กลับไทยซะแล้ว
-
:m25:
-
คุ้มค่ากับการรอคอย :m25:
-
น้ำเชี่ยวเหมาะสมแล้วล่ะกับบทบาทแม่บ้าน เก็บข้าวเก็บของ ดูแลบ้านเรือนนะจ๊ะ อิอิ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้ซะนานนนนนนนนนนน ผลัดกันรุกรับซะแล๊ะ :impress2:
-
หวานกันได้อีก....
คนอ่าน จินตนาการตามจน :jul1:
อย่าให้กลับมาเเล้วต้อง แยกจากกันเลยน๊าาาาาา :sad4:
-
หายไปหลายวัน
กลับมาคุ้มเลย
หวานซะ :L1:
:call:
-
หวานซ้า :jul1:
น่ารักทั้งคู่เลย ชอบให้พี่ภีมรุกมากว่าแฮะ อิอิ :impress2:
-
สรุปคู่นี้ผลัดกันรุกกับรับใช่มั้ยเนี่ย
น่ารักเนอะ อ่านแล้วเขินนนนนน
-
แอรกกก เขิลลล >"<
เลือกพุ่งก่อนนอน
>_______<
-
กริ๊ดดดด
ไรเตอร์กลับมาแล้ววววววววว
ดีใจสุดๆๆๆๆๆๆๆ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
พรุ่งนี้ก้อต้องกลับไปเป็นคนสาธารณะอีกแ้ล้ว พีมกับน้ำเชี่ยวเลยบอกลาฮ่องกงอย่างสุดๆไปเลย
-
รักน้ำเชี่ยวทีสุด!!!!!!
พี่พีมน่ารักอะ ช็อปกระจายเลยนะคะ...
อืมม เห็นด้วยกะคนอื่นๆ ไม่อยากให้สองคนกลับไทยเลย...
แต่ก็สู้ๆ นะคะ เอาใจช่วยทั้งคู่...
ขอบคุณwriter จ้า ที่มาต่อ +1 ค๊าบบบ :กอด1:
-
:pighaun: :oo1: :oo1:
-
กลับไปแล้วจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกไหมนะ เฮ้อ~
-
รอรอรอรอรอ
:amen: :amen: :m11: :m11: :m11:
-
:jul1:
ไม่ไหว กว่าจะอ่านเสร็จเล่นเอาหมดแรงเลยง่ะ
-
4 วันในฮ่องกงทริปนี้...คุ้มเลย .. o13
ปล...สองคนนี้เค้าจะว่างไปเที่ยวกันอีกเมื่อไหร่เนี่ย :o8:
-
อ๊ายยยยยยย
เรื่องนี้มาทีไร NC กะมาม่าตลอดอ่ะ
เหอๆ
-
ไม่มีอะไรหรอกกกกกกกกก เรื่องนี้จบดี(จริงๆนะ)
จริงๆ รึเป่า บอกตามตรงว่าระแวงมากส์ >.<
เวอชั่นเก่าก็อ่านคาถึงตอนที่ช่างแสนเจ็บปวดรวดร้าว :m8:
-
รอต่อไปขอรับ :L2:
-
:jul1:
สองคน..อ่ะ....อยากจะตายกับความเร่าร้อน
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
+1 :jul1: :jul1:
-
อ่านทันแล้ว....NC (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/2.gif)
แต่ตกใจนิดนึงกับประโยคนี้
“ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย! เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
เอ๊ะ...เราอ่านผิดหรือเปล่า :z1:
บุคลิกน้ำเชี่ยวบางทีเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
ขี้อ้อน ขี้งอน ขี้น้อยใจ
เหมาะจะเป็นฝ่ายรับมากกว่า
แต่ไหงเป็นรุกไปได้หว่า(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/920452198.gif)
ส่วนพีมเค้าดูแมนๆ ตอนคบกะต้น เค้าออกจะแมน
พอมาคบกะน้ำเชี่ยว ความแมนหายไปโดยสิ้นเชิง(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/901528378.gif)
น่ารักดี หวังว่ากลับเมืองไทยแล้วจะราบรื่นนะ
ไหนจะจีจี้ เอ็มที่เป็นแฟนคลับ บัดดี้
ที่ไม่รู้จะสร้างปัญหาหรือเปล่า
-
กลับมาก็เรียกเลือดกันเลยทีเดียว
-
ขอเลือดเสริมด่วน!!!!!!!!
ขาดเลือดเพราะน้ำเชี่ยว 5555+++
-
น้ำเชี่ยว ติดใจจากตอนแรกๆละซี้ o18
เดาว่า อยู่กันไป ก่อนนอนได้มานั่งเป่ายิ้งฉุบกันชัวร์ๆ :laugh:
-
หุหุ~ แอบอ่านในออฟฟิศ
เอ่ม อิน้ำเชี่ยว ไมแกน่ารักอย่างนี้ฟร่ะ :impress3:
แล้วก็แบบว่า สองคนนี้ จะไม่พักเรื่องอย่างนั้นเลยใช่มั้ย
อิพี่พีม ขนาดเดินเหนื่อยมาทั้งวัน สุดท้ายก็ยังมีแรง จุ๊กๆ :oo1: กะเด็กอีกน้อ!
โฮะๆ~ :m10: แต่เราแอบสังเกตุนะ ว่าเวลาอิตัวพี่มันได้รุกเนี่ย ชั้นเชิงมันจะเหนือชั้นมาก หลอกล่อให้อิน้องมันทำอะไรๆแบบว่าเสียวๆ(อร๊ายยยย พูดอะรายออกปาย~) แตกต่างจากอิคนน้อง อันนั้นมาทื่อๆ กะเน้นปริมาณและความหื่นซะมากกว่า ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
สรุปแล้ว เรื่องนี้ แซ่บอี้หลี ทั้งติ๊งต๊อง สนุก เศร้า หื่น และมาม่า อิอิ
-
ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนหวานโรแมนติก
เรียกเลือดมากจริงๆๆๆจร้าาาาาา
-
อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววววอ่าพี่บอล
-
กร๊๊ดดดดดดดดดด โฮกกกกกก
สวีต หวาน กันเจงๆๆ เลย
น้ำเชี่ยว !!! โดน...........
-
หวานกันสุดๆ เลยนะ อึ๋ยยย อิจฉา
-
ทั้งหวานทั้งหื่น ชอบคู่นี้จัง
รออ่านต่อนะคะ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
ขออีกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ไม่ไหว่แล้วคู่นี้
มาอัพต่อไวๆนะ
ชอบๆๆๆ
-
เราพึ่งมาอ่านครั้งแรก หนุกมากกกก
น้ำเชี่ยวน่ารักอ่ะ ^^ เป็นปลื้มมาก
ตอนแรกเห็นหงิมๆ ทำไม อัพเกรดตัวเองเร็วอย่างงี้ล่ะ 555+
-
หนุกมากมาย รีบมาต่อไวๆนะคะ
-
น้ำเชี่ยวน่าร้ากกกกกก :กอด1:
-
อ่านตอนพิเศษของต้นแทน แล้วแทบอ่านตอนธรรมดาต่อไม่ได้ เหอะ อยากตื้บไอ้คุณพี่พีมเจงๆ :z6:
-
เง้ออออออ อยากอ่านต่ออ่ะ :haun4:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :impress2: :L2:
-
:serius2:
มาต่อด่วนเลย
-
เป็นคู่ที่แบ่งกันกินแบ่งกันใช้เหลือเกิน
ดีแล้วจะได้ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ(แต่เหมือนช่วงนี้น้ำเชี่ยวได้เปรียบบ่อยนะเนี่ย)
รอการอัพอย่างใจจดใจจ่อ
-
“ไม่!! น้ำเชี่ยวรักพี่พีมคร้าบบบ.. แม่เจ้าโว้ยยยย คนนี้แฟนโผมมม น่ารักมั้ย!
เป็นเมียก็ได้เป็นสามีก็ดีสุดๆ ใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างด้วย ฮ่าๆๆๆๆ”
อ่านครั้งแรกครับ ชอบอ่ะครับน่ารักมากมายมีผลัดกันด้วยดีครับดีไม่เอาเปรียบกันดี
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลย เพราะกับไทยคงมีปัญหาตามมาอีกน่าดู
แต่ก็ขอให้จบดีๆอย่างที่ไรเตอร์บอกนะครับ
-
อ่านทันแระ น่ารักทั้งคู่้เลย แต่คู่นี้แปลกดี สลับบทบาทได้ด้วย 555
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ตกไปหน้า 3 แล้วนะ พี่บอลมาต่อเหอะะะะะะะะะะะะ
-
เรียกเลือดได้มากมายเลยทีเดียวเชียว
หึหึ...
-
เย้ เย้ เย้ ใช้เวลาสองวันแน่ะในการตามอ่านเรื่องนี่น่ะ ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว ดีใจเป็นที่สุด
ขณะเดียวกันตัวก็ซีดแล้วซีดอีกเพราะ:jul1 เอ่อขอตัวไปโรงบาล ไปให้เลือดก่อนนะครับ แหะ แหะ(ชอบอ่านNCด้วยอ่ะ)
บอลครับบอล อยากถามบอลว่า ทำไมสร้างตัวละครได้น่ารักจังเลย ทั้งพีม ทั้งน้ำเชี่ยว
เนี่ยพี่แก้วหลงรักทั้งสองคนจนเกือบจะถอนตัวไม่ขึ้นอยู่แล้วเนี่ย ที่ยังถอนตัวขึ้นมาได้น่ะ(แต่แบบว่าขึ้นย้ากยากนะ)
เพราะไม่อยากเป็นมือที่สามให้กับคนคู่นี้อ่ะ หุ หุ หุ กลับมาเขียนเล่าเรื่องราวรัก ของพีมกับน้ำเชี่ยวอีกไวๆเด้อครับ จะรอครับ
-
ไรเตอร์มาต่อเร๊วๆน้า
-
แฮ่ๆๆ~~ มาแว้ววววววค้าบบบบบบบ >_<
หายไปหลายวัน ขอโทษอย่างหลายๆ ที่ต้องรอกัน :3123:
งานยุ่งอ่ะครับ มิมีอะไรแก้ตัว :z6:
เอาเป็นว่าต่อไปจะพยามมาต่อให้ถี่กว่านี้นะค้าบบบบบบ อิอิ
((มันกล้าพูดดดด.. แฮ่ๆ วันหยุดยาวหลายวัน เดี๋ยวจะเขียนตุนไว้ไง))
เอาล่ะๆๆ ไปอ่านต่อกันดีก่า ข้างล่างนะครับ
ปล. เห็นทางบอร์ดปรับรูปแบบ ให้โชว์ล็อคอินที่เข้ามาอ่านเรื่องของเราด้วย ดีอ่ะ ต่อไปผมจะมาแอบซุ่มดูบ่อย ว่าใครน้ออออ ที่มาอ่านฟิคเรา แต่ไม่เม้น! :m32: อิอิ
-
Chapter 27
ท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดบนถนนสายธุรกิจใจกลางเมือง แหล่งที่ตั้งของตึกสูงเสียดฟ้า ห้างสพรรสินค้า อาคารธุรกิจชั้นนำของประเทศ ในช่วงเวลาใกล้เที่ยงเป็นเรื่องธรรมดาที่ตามสองฝั่งข้างทางจะได้พบกับพนักงาน คนทำงานจำนวนมากเริ่มทยอยลงมาจากตึกลัดฟ้าทั้งหลาย เพื่อไปแออัดกันอยู่ตามร้านขายอาหารต่างๆ
บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ บริบูรณ์พัตร กรุ๊ป (ประเทศไทย) จำกัด
“สวัสดีค่ะคุณจีจี้ มาพบคุณพัดหรือค่ะ” เลขาสาวหน้าห้องที่กำลังเก็บเอกสารบนโต๊ะเหลือบขึ้นมามองแขกคนคุ้นเคย ที่เดินเข้ามา
“อืม..ค่ะ พี่พัดว่างอยู่มั้ย ว่าจะมาชวนไปทานข้าวเที่ยงน่ะจ๊ะ” หญิงสาวตากลมผมหยักโศกยาวสลวยเอ่ยตอบเสียงหวาน
“ยังประชุมอยู่ แต่ใกล้จะเลิกแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ"
.
.
.
“ไงจ๊ะ ทำไมวันนี้มาหาพี่ได้ ไม่เห็นโทรบอกกันก่อน นี่ดีนะพี่เลิกประชุมเร็ว” สาวผิวขาวร่างเล็กกับรอยยิ้มกว้างแต่ก็ดูสงวนท่าทีจนทำให้ดูแก่เกินกว่าวัยของเธอซักสองสามปี เอ่ยทักน้องสาวของอดีตแฟนหรืออีกนัยหนึ่ง เธอก็คือน้องสาวของแฟนเธอที่เสียชีวิตไปแล้วนั่นเอง
“อืม..ก็ไปถามน้องชายตัวดีของพี่สิค่ะ ว่าปิดโทรศัพท์หนีจีมากี่วันแล้ว จีโทรไปที่บ้านก็บอกว่าไม่อยู่ๆ พี่พัดไม่รู้เหรอค่ะว่าพีมไปไหน” สาวน้อยหน้าตุ๊กตาเอ่ยตัดพ้อเพื่อนหนุ่มคนสนิทใส่พี่สาวของเขาอย่างงอนๆ
“อ้าวเค้าไม่ได้ไปทำงานเหรอ พี่ก็ไม่รู้สิ จีก็รู้พี่ไม่อยากจะไปสนใจเรื่องงานของนายซูเปอร็สตาร์ใหญ่นั่นหรอก น้องหัวดื้อคนนี้เนี้ย คุยกันได้ไม่กี่คำก็ทะเลาะกันทุกที อยากจะรู้นัก ไอ้ร้องเพลงมันจะทำไปได้อีกซักกี่ปี งานที่บริษัทก็ไม่เห็นจะมาสนใจมั่งเลย” พัดพูดพลางเบ้หน้าอย่างระอาในตัวน้องชายคนเดียวให้คนตรงหน้าฟังอย่างปลงๆ
“เอ่อ..เรื่องนี้ ยังตกลงกันไม่ได้อีกเหรอค่ะ”
“ไม่รู้ชาตินี้จะคุยกันรู้เรื่องรึเปล่า ร่ำเรียนมาซะสูง กลับไม่เคยเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์ นี่ถ้าพ่อกับแม่อยู่ คงปวดหัวกับมันน่าดู..” ปากก็บ่นไปพลางตักอาหารใส่ในจานสาวน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ว่าแต่จีน่ะ คบกับพีมมาตั้งนานแล้วเมื่อไหร่จะแต่งงานกับน้องชายพี่สักทีล่ะ เผื่อเค้าจะเลิกเป็นดาราหันมาทำงานให้มันเหมาะสมกับหน้าตาฐานะ ให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง หืม”
“อ..เอ่อ พีม ค..เค้าไม่ได้บอกพี่เหรอค่ะ ว่า..” จบประโยคจากหญิงสาวตรงหน้าก็ทำเอาจีจี้หน้าสลด ถามกลับไปอย่างตะกุตะกัก
“หืม ? อะไรเหรอ”
..แต่จะว่าไปก็ไม่แปลก ที่พีมจะยังไม่ได้บอกเรื่องความสัมพันธ์ของเราที่ลดระดับลงให้พี่พัดฟัง เพราะปกติพีมเองก็มีโลกส่วนตัวสูง แถมงานก็เยอะ เวลาที่จะได้เจอได้คุยกับพี่พัดคงไม่ค่อยมี และถึงมี พีมเองก็อาจจะไม่คิดที่จะบอกไปด้วยซ้ำ
“อ๋อ ไม่มีอะไรนะคะ คือจีหมายถึง บางทีเราก็กลัวว่า เราอาจจะไม่ใช่” เมื่อเห็นทีท่าว่าพี่สาวตรงหน้าคงจะไม่ได้รับทราบเรื่องราวใดๆของน้องชายเลยจริงๆ ก็อดที่จะทำให้เธอรู้สึกสงสารพัดไม่ได้
“ไม่นะจี อย่าพูดอย่างนั้น พี่มั่นใจว่า พีมเค้ารักจีมาก เค้าไม่เคยคบผู้หญิง หรือพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน ไม่ว่าจะเป็นที่คอนโดหรือที่บ้านพี่ พี่รับรองได้ อีกอย่างพี่ชายของจีก็..” หญิงสาวหน้าเครียดลงเมื่อนึกถึงแฟนหนุ่มที่เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน
ครั้งนึงสองตระกูลดังในแวดวงธุรกิจการเงินการลงทุน เกือบจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่ด้วยโชคชะตา ทำให้ต้องมีอันพังทลายไปก่อน เมื่อลูกชายคนเดียวของครอบครัวเกียรติพัฒนาวัตรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ประเทศสวิสเซอร์แลนด์ และผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากเหตุการณ์นั้น ก็คือแฟนสาวของเขา ครั้งนั้นเรื่องสุดท้ายที่ ชายหนุ่มพูดไว้กับคนรักก็คือ เขารักเธอมาก ยอมตายแทนเธอได้ ปรารถนาอยากให้ครอบครัวเรารวมกันเป็นครอบครัวเดียว เคยหวังไว้ว่าจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระทางด้านธุรกิจที่เธอต้องทำเพียงคนเดียวตั้งแต่เรียนจบ เขาอยากจะช่วยเธอ และหวังว่าพีมจะดูแลน้องสาวที่เขารักที่สุดได้แม้เขาจะต้องจากไปก่อนที่ทั้งสองจะได้ลงเอยกัน แต่เขาก็เชื่อมั่นว่าความรักความสัมพันธ์ที่ทั้งคู่กำลังถักทอ จะงอกงาม ด้วยพื้นฐานของจิตใจที่ดีของทั้งสองคน และสิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มผู้อาภัพมอบให้เธอก็คือ หุ้นส่วนหนึ่งของบริษัทเครือตระกูลเกียรติพัฒนาวัตร ด้วยสัดส่วนที่มากพอ ต่อให้วันนึงข้างหน้าเธอกับน้องชายจะพลาดพลั้งจนหมดตัว แต่อย่างน้อยทั้งคู่ก็จะมีเงินปันผลในส่วนนี้ให้อยู่ต่อไปได้อย่างสบาย..
ผ่านมากว่าสามปีไม่อาจทำให้หญิงสาวแกร่งอันดับต้นๆของวงการการเงินการลงทุนลืมมันได้แม้สักวัน ทุกวันนี้สองตระกูลยังเป็นพันธมิตรทางธุรกิจที่เหนียวแน่น พัดได้รับการช่วยเหลืออย่างดีจากครอบครัวของจีจี้ ขณะเดียวกันกับที่พ่อและแม่ของจีจี้ก็ฝากฝังลูกสาวคนเดียวไว้ที่พีมและพัดเช่นกัน
“พี่พัด..พี่ค่ะ....จีขอโทษนะคะพี่ จีไม่ได้ต้องการให้พี่คิดมากเรื่องนั้นเลย” สาวน้อยหน้าคล้ายบาร์บี้เริ่มเห็นความผิดปกติของคู่สนทนา จึงเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน และเลือกที่จะเก็บความลับของเธอกับพีมไว้ไม่บอกออกไป ซึ่งลึกๆใจเธอยังคงมีความหวังตลอดเวลาว่า ซักวันนึงพีมจะต้องกลับมาหาเธอ และมั่นใจว่าผู้หญิงคนเดียวที่เหมาะกับพีมและเป็นคนที่พีมรักที่สุดก็คือเธอ
“อ๋อ..ไม่เป็นไรจ๊ะ พี่คิดอะไรเพลินๆน่ะ ไม่คิดมากหรอก ทานเยอะๆนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“นี่จำไว้นะ ต้องเป็นเด็กดีรู้มั้ย ห้ามทำให้น้องพี่เสียใจ น้องพี่น่ะไม่มีอะไรหรอก วันๆเค้าก็ทำแต่งาน อย่าไปงอนเค้านักเลยนะ หืม” เห็นสาวน้อยน่ารักตรงหน้านั่งหน้าบึ้งเพราะน้องชายหัวดื้อ ก็ทำให้พัดอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมหยักโศกสลวยๆนั่นเล่น พร้อมกับพูดปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน
และในเวลาเดียวกัน ที่ GS เอนท์ฯ
---ก็อกๆๆ ก๊อกๆๆ--- “คร๊าบบ เข้ามาเลยคร๊าบบ”
“อ้าว..พี่ยีนส์ หวัดดีครับ ร้อยวันพันปีไม่เคยเหยียบมาห้องผมเลย มีอะไรครับเนี่ย” โจหนุ่มผิวขาวหัวสีทองเป็นเอกลักษณ์เอ่ยทักยีนส์อย่างแปลกใจ
“พี่หาตัวพีมไม่เจอนะสิ นายรู้มั้ย?เค้าหายไปไหน พี่โทรไป เด็กที่บ้านก็บอกไม่รู้ มือถือก็ปิด ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่วันที่กลับจากคอนฯที่เชียงใหม่แล้ว นี่มีงานใหม่เข้ามาอีกด้วย จะโทรนัดวันเข้ามาประชุมกันซักหน่อย ไม่รู้มันจะโลกส่วนตัวไปถึงไหน เฮ้ออ!”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันพี่ ช่วงนี้มันก็ไม่ค่อยโทรหาผมเท่าไหร่ มัวแต่ตัวติดกะไอ่! อะ เอ่อ~ อาจจะ คือๆ! มันอาจจะหนีความวุ่นวายไปพักผ่อนเหมือนๆที่เคยนั่นแหละพี่ ผ..ผมก็ ก็ไม่ค่อยได้คุยกับมันหรอก ก็มัวแต่ยุ่งๆกับงานอัลบั้มใหม่ของมันนั่นแหละ คือทางผู้บริหารเค้าอยากให้ทันเสร็จทันต้นปีหน้านะครับ” โอ้ยปากตรู..เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ จะโดนเพื่อนตบปากก็คราวนี้แหละไอ้โจเอ้ย ว่าแต่มันหายไปไหนหว่า ไอ้น้ำเชี่ยวไปด้วยรึป่าว
“นี่ รู้มั้ย ไอ้แสบน้ำเชี่ยวอีกคน ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน ขนาดเจ้าไมกี้ยังไม่รู้เลย แล้วนายล่ะพอเห็นมันบ้างป่าว มันชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ห้องอัดบ่อยๆไม่ใช่เหรอ” เฮ้อ! นั่นไง หายไปอีกหนึ่ง มันไปด้วยกันชัวร์ป้าบ! :mc3:
“โอ้ยพี่ ถ้าไอ้ไมค์ไม่รู้ผมก็จนปัญญาเหมือนกันครับพี่” โจเอ่ยด้วยสีหน้าเซ็งๆเอนหลังพิงเบาะที่นั่งส่ายหัวอย่างเบลอๆ
“โอ้ยรมณ์เสีย! พวกนี้นะ พอมีเวลาพักหน่อย ปิดมือถือหนีกันหมด ทำยั่งกะเป็นพวกดาราฮอลลิวูดไปได้ กลัวอะไรกะชั้นกันนักหนาเนี่ย.. อ้อ ถ้าพีมติดต่อมาให้โทรหาพี่ด้วยนะ ..คอยดูเหอะ ถ้าหมดวันพักแล้วยังไม่โผล่หัวทั้งคู่ พ่อจะด่าเช็ดเลย คอยดู!” :m16:
“ครับพี่” โจตอบรับเบาๆ อดขำไม่ได้กับท่าทางแต๋วแตกที่ยีนส์บ่นพลางปึงปังออกจาห้องไปอย่างเสียอารมณ์
.
.
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ บริเวณห้องรับสัมภาระผู้โดยสารขาเข้า สองหนุ่มนักร้องชื่อดังที่อำพรางตัวด้วยชุดลำลองสบายๆเสื้อยืดกับกางเกงสี่ส่วน ร้องเท้าผ้าใบ หมวกผ้าและแว่นสายตา มองเผินๆก็คงพอทำเนาว่าทั้งคู่เป็นชาวต่างชาติที่เข้ามาเที่ยวพักผ่อนในประเทศไทย แต่คงไม่ใช่กับกลุ่มแอร์โฮสเตทสาวสองสามคนที่เดินตามออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ โบกมือลาไหวๆมาให้สองหนุ่มก่อนจะหันกลับไปหัวเราะคิกคักส่งซิกกันเป็นสัญญาณว่า ‘เอาน่า พวกเราไม่บอกใครหรอกค่ะ คริๆๆ’ :m12: .. ดูหน้าพวกเธอช่างระรื่นที่ได้บริการเราบนเครื่อง กระทั่งลงมาจากเครื่องแล้วก็ยังอดขำกับท่าทางหลุกหลิกของเราสองคนไม่ได้
..เฮ้อ ความลับนี้มันจะปิดไปได้อีกนานแค่ไหนนะ :เฮ้อ:
“พี่ๆ คืนนี้น้ำขอกลับไปนอนที่บ้านพี่ด้วย นะๆ” เด็กหนุ่มหัวฟูเดินเข้ามาประชิดจากด้านหลังมือหนารวบเอาเอวบางของอีกคนเข้ามาแนบชิด กระซิบกระซาบกับคนตัวขาวที่ยืนกอดอกมองบรรดากระเป๋าที่เวียนกันเข้ามาจากสายพานลำเลียง
“เฮ้ย น้ำเชี่ยว..ปล่อยมือเดี๋ยวนี้เลย ที่นี่กรุงเทพนะ ปล่อย!” น้ำเสียงขุ่นที่กระซิบผ่านพร้อมกับดวงตาเรียวที่ชำเรืองเหล่มาแบบเคืองๆ
เฮ้อ~.. ช่างต่างกันกับพี่พีมสุดเซ็กซี่ร้อนแรงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนราวฟ้ากับเหว ..คิดแล้วก็อยากจะบินกลับไปอยู่ฮ่องกงซะถาวรไปเลยว้อยยยย! ให้ตายซิ :serius2:
“ขอไปนอนด้วยนะ ที่รัก นะ” ยิ่งห้ามยิ่งเหมือนท้าทาย น้ำเสียงกระซิบเย้าแหย่ แรงโอบกลายเป็นแรงรัดจนกระชับ ใบหน้าหล่อคมโน้มลงจนแทบจะแนบกับแก้มใส ..แต่ถ้าจะให้เขายอมจำนนกับไม้ตายหื่นๆของเจ้าเด็กแสบนี่ทุกครั้งไปล่ะก็ ไม่ขอใช้ชื่อพีม พีราณุจะดีกว่า
“นะ โอเคนะ” :กอด1:
“ไม่โอเคครับน้ำเชี่ยว และถ้ายังไม่ถอยออกไปดีๆล่ะก็ อย่ามาเรียกกันว่าที่รักอีก จะเอายังไง หืม?” น้ำเสียงเย็นยะเยือก และสายตาที่ปรายมายังมือคู่หนาที่ยังเกาะกุมอยู่ที่ช่วงเอว ทำเอาน้ำเชี่ยวต้องพ่นลมออกมาเฮือกใหญ่ ..ทำไมมันรู้สึกละเหี่ยหัวใจได้ขนาดนี้ นี่ถ้าเกิดเราสองคนไม่ใครก็ใครซักคนเปลี่ยนเพศเป็นผู้หญิงได้ หึหึ.. ป่านนี้คงมีลูกไปเป็นโหลแล้วมั้ง 'น้ำเชี่ยวรักพี่พีม อยากอยู่ใกล้กันทุกวันๆไม่รู้หรืองายยห๊า~'
“เลิกทำหน้างอเป็นเด็กๆได้แล้วน้ำเชี่ยว คราวนี้พี่ไม่มีอารมณ์ง้อแล้วนะ อาทิตย์หน้าเราก็จะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ ควรจะกลับบ้านไปเริ่มอ่านหนังสือได้แล้ว ไปเลยไปเลย” คนตัวขาวๆบ่นไปพลางเดินนำทางให้กับคนตัวสูงหน้าง้ำงอที่คอยเข็นรถบรรทุกกระเป๋าใบเขื่องมากมายไปยังลานจอดรถ
“เดี๋ยวพี่..” เดินอยู่ดีๆ เจ้ากบคิดจะหยุด ก็หยุดเอาซะดื้อๆอย่างงั้น พีมหันมามองหน้าอีกคนที่ยืนอมยิ้มแปลกๆส่งกลับมา แววตาจากดวงตากลมโตส่องประกายวิบวับ เหลือบขึ้นไปยังป้ายบอกทางบางอย่าง
((ห้องน้ำ แห่งความทรงจำ หุหุ))
“อยากเข้าห้องน้ำมั้ยที่รัก” ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองป้ายห้องน้ำชายสลับกลับมามองหน้าหวานๆของคนตรงหน้าอย่างล้อเลียน ริมฝีปากหนายกยิ้มกรุ้มกริ่ม ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะตามออกมาอีกละลอกใหญ่
“ทำไม..อยากรำลึกความหลังเหรอ ก็ได้นะ แต่คราวนี้สลับตำแหน่งกันมั่งแล้วกัน เอามั้ยล่ะ ห๊ะ? สุดที่รักของพี่” ..ชิ ไอ่กบ นายยังรู้จักชั้นน้อยไปรึเปล่า ถ้าคิดว่าสามารถทำให้ชั้นร้องครวญครางเพราะความเสียวได้สามสี่คืนติดแล้วชั้นจะยอมนายตลอดไป คิดใหม่ซะดีกว่า..
ดวงตาคู่เรียวชำเลืองมองซ้ายขวาให้มั่นใจว่าไม่ได้เป็นเป้าสายตาของใครอยู่ ก่อนจะส่งมือน้อยเข้าตะปบสะโพกแน่นที่เค้ามั่นใจว่ายังคงบอบช้ำจากกิจกรรมรักทรหดเมื่อคืนอยู่อย่างแน่นอน พีมทั้งขยี้และขยำอย่างเมามันส์ไปพร้อมๆกับประโยคท้าทายด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบสุดสยิวจนคนข้างๆต้องกระเถิบหนีอย่างช่วยไม่ได้
“อื้อออๆ พี่พีมอ่ะ น้ำแค่ล้อเล่น ล้อเล่นอ่ะ ขยำเข้ามาได้ เจ็บอยู่นะ..ไม่รู้รึไง ไป! กลับ รถจอดอยู่ไหนเดินนำไปซี่ ไม่ต้องมาหัวเราะเลย” ไอ้คนบ้า ตบมาซะแรง แล้วยังขยำเข้ามาได้ ไม่ถนอมก้นกันมั่งเลย ตัวก็แค่เนี้ย ทำไมพระเจ้าต้องลำเอียงให้อะไรๆมาเกินตัวด้วยวะ แถมยังอึดอีกตั่งหาก รู้งี้ไม่แกว่งเท้าหาเสี้ยนก็ดีอ่ะ แง๊งงๆๆๆ~~ :sad2:
.. ฮ่าๆๆ!! นี่ล่ะมั้งครับ ที่ทำให้น้ำเชี่ยวน่ารัก น่าหลงใหลสำหรับพีม ถึงน้ำเชี่ยวจะชอบดื้อ ชอบตื้อ ขี้หึง ขี้งอน ชอบงอแง และทำตัวเหมือนเด็กบ่อยๆ แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมจะรู้สึกรำคาญหรือเบื่อเขาเลยสักครั้งเดียว กลับกัน น้ำเชี่ยวกลับทำให้ผมคิดถึง และโหยหาทุกครั้งที่ต้องอยู่ไกลๆกัน ไม่น่าเชื่อว่าเราสองคนที่เหมือนจะอยู่คนละโลก นิสัยคนละขั้ว แต่กลับมีหลายๆอย่างที่เข้ากันได้ดี ความน่ารัก ขี้เล่น และไร้เดียงสาในบางครั้งของน้ำเชี่ยว ทำให้ผมเป็นสุขหัวใจเหลือเกิน และยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่เราเต็มเติมให้กันได้ไม่รู้จักหมดสิ้น.. หึหึ ไม่น่าเชื่อว่าผมจะทนรับอารมณ์หื่นๆที่ไม่มีวันหมดของน้ำเชี่ยวได้ และไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายซื่อๆอย่างเจ้านั่นจะทนรับอารมณ์รักแรงๆของผมได้..ทั้งคืน เอ..หรือว่าเราสองคนมันจะแรงและเพี้ยนพอกันนะครับ..ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ..วาเลนไทน์ปีนี้ ผมมีความสุขที่สุดเลยครับ ไม่รู้จะขอบคุณใครดี คงต้องขอบคุณพระเจ้าหรือสวรรค์ดีล่ะครับ ที่ทำให้พีมได้รู้ว่า เจ้าเด็กบ๊องๆคนนี้รักผมที่สุด แค่มองตาก็รู้ ว่าเขาพร้อมจะอยู่เคียงข้างและปกป้องพีมเสมอ เวลาที่พีมมีความทุกข์หรือมีอันตราย
..ถ้าคนข้างบนกำหนดมาให้เราเข้ากันได้ดีขนาดนี้แล้ว ก็จงได้โปรด อย่าให้เราต้องแยกจากกันเลยนะครับ เพราะ..’พีมรักน้ำเชี่ยวมาก’ เราสองคนรักกันครับ อย่าให้เราต้องจากกันเลยนะครับ..
ผมขอร้องล่ะ..
.
.
.
เวลาบ่ายคล้อยที่แดดยังคงแรงอยู่แต่กลับมีสายลมอ่อนๆคอยพัดให้ใบไม้บนต้นไม้ใหญ่พลิ้วไสว ดอกไม้นานาชนิด สนามหญ้าที่ถูกตัดให้เรียบสวยลาดยาวไปจนถึงตัวบ้านดีไซน์หรูหลังใหญ่บ่งบอกว่าเจ้าของบ้านมั่งมีสักเพียงไร.....ชายหนุ่มผิวขาวผู้ที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในโรงไม้ขนาดย่อมที่ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะดัดแปลงมันให้เป็นห้องทำงานศิลป์ส่วนตัวซึ่งแยกเป็นสัดส่วนอยู่ทางด้านหลังของตัวบ้าน
“สวยจัง รูปนี้ขายมั้ยครับ” สาวสวยนัยน์ตาโตผมยาวจรดเอวผู้ซึ่งนั่งคร่ำเคร่งกับงานปั้นตรงหน้าจนไม่ได้รู้สึกว่ามีใครคนนึงมายืนดูเธอกำลังเสกดินก้อนโตให้เป็นรูปเป็นร่างอยู่ตั้งนานแล้ว
“พีม! มาได้ไง? จะมาทำไมไม่โทรบอกจีก่อน” เสียงเล็กสดใสเอ่ยทักอย่างดีใจที่อยู่ๆ ซูเปอร์สตาร์หนุ่มสุดฮ็อตก็มาโผล่ที่บ้านเธอได้
“ถ้าบอกก่อน พีมก็อดเห็นรูปวาดสวยๆ กับรูปปั้นหน้าตาประหลาดๆพวกนี้สิ” พีมตอบพลางเดินวนเวียนดูรูปปั้นท่าทางต่างๆที่ตั้งอยู่บนชั้นโชว์
“พีมอ่ะ!” ดวงตาสวยคู่โตหันมาค้อนควับใส่พีมทันทีที่จบประโยค.. เห็นชายหนุ่มทำหน้าตาบ้องแบ๊ว ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เข้าใจและไม่พยามเข้าใจในศิลปะที่เธออุตส่าห์เพียรประดิษฐ์เป็นวันๆ ทำให้จีจี้เกิดนึกสนุกอยากจะแกล้งคนเจ้าสำอางค์ที่ชอบห่วงหล่อ กลัวว่าหน้าของตัวเองจะโทรม หรือมีสิวขึ้นตลอดเวลา
“จี! จะทำไร...อย่านะ ไม่เอา ไปล้างมือก่อน” พีมร้องอย่างหวาดๆ เมื่อเห็นท่าทางของสาวร่างเล็กที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหาเขา ทั้งที่สองมือยังเปรอะเปื้อนดินดำพวกนั้นอยู่
“ก็เมื่อกี้ใคร ใครว่ารูปปั้นของจีหน้าตาประหลาด จีก็ขอวัดสัดส่วนของคนหน้าตาหล่อๆหน่อย ทีหลังจีจะได้ปั้นที่หล่อๆได้ไง” สองมือเล็กที่เปรอะเปื้อนไปด้วยดินเหนียวของจีจี้เริ่มจะมาป้วนเปี้ยนใกล้กับใบหน้าของเขาเข้ามาทุกทีๆ
“โอเคๆ โอ๋ๆ พีมขอโทษ ไม่ประหลาด มันสวย สวยทุกตัว เอ้ย..สวยทุกอันเลย เออ..นั่นแหละ โอเคนะ ไม่ว่าแล้ว นะ ไม่เล่นนะ” หนุ่มผิวขาวทำหน้าแหยๆ จำต้องยอมแพ้ เพราะมือเล็กที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินดำนั่นใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว
“อ๊ะ!พีม!!..ขี้โกงนี่ ปล่อยนะ” เพียงไม่นานที่หญิงสาวเผลอ พีมก็ใช้ความเร็วจับรวบข้อมือเล็กๆเอาไว้ด้วยมือเดียว แล้วใช้มือข้างที่เหลือโอบเอวไว้ที่ด้านหลังพร้อมกับดันตัวคนขี้แกล้งไปที่อ่างล้างมือโดยพลัน
“ขี้โกงอะไร พีมจะช่วยล้างมือให้จีไง 55+ มาพีมล้างให้นะ นะ” สองมือเรียวช่วยล้างมือเล็กๆให้กับสาวตรงหน้าอย่างบรรจง น้ำเย็นๆที่ไหลผ่าน มือนุ่มๆของชายหนุ่มที่เธอเคยเป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจ
..คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน ช่วงเวลาดีๆที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ทำทุกอย่างร่วมกัน ดวงตากลมโตสุกสว่างจับจ้องมองใบหน้าใส ทว่าหวานหมดจดกว่าพวกผู้ชายเดื่อนดาดทั่วไปมากนัก หากแต่นั่นยังไม่เทียบเท่ากับนิสัยความเป็นสุภาพบุรุษ ที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นความเข้าใจคอยเทคแคร์ดูแลเธอราวกับเจ้าหญิงอยู่ตลอดเวลา สิ่งนั้นต่างหากที่ทำให้เธอหลงรักเขาหัวปรักหัวปรำ แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่มีทีท่าว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะลดน้อยลงได้เลย
“มองอะไร.. หน้าพีมมีอะไรติดเหรอ หรือว่าพีมหล่อขึ้น” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยออกมาเชิงหยอกล้อหญิงสาวในอ้อมแขน ขณะที่สองมือเรียวก็ยังคงถูแซะคราบดินเปรอะที่มือของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ
..ถ้าเป็นเมื่อหลายปีก่อน ภาพแบบนี้คงเป็นอะไรที่วิเศษและมีความสุขมากสำหรับเขาและเธอ แต่มาวันนี้ แม้ผู้หญิงตรงหน้าจะยังคงสดใสและยังพร้อมที่จะรักเขาเหมือนก่อน แต่มันก็คงไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิมได้ ไม่ใช่เพราะเธอไม่ดี แต่เพราะใจของเขาต่างหาก ที่เปลี่ยนไป เรื่องราวต่างๆที่ผ่านในอดีต โดยเฉพาะเรื่องของเขากับต้นเมื่อ2ปีก่อน ยังคงเป็นเหมือนตราบาปที่ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเปิดใจให้ใครอย่างจริงจัง
กระทั่งวันนี้วันที่เขาตั้งใจจะมาสารภาพกับเธอ
“พีมมาหาจีถึงบ้านมีอะไรเหรอ หืม?” หญิงสาวนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางสวนสวย เธอเอียงคอซบลงบนบ่าของพีม ไม่กว่าจะกี่ครั้งบ่าแข็งแกร่งนี้ก็ยังให้ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเหมือนเดิม ดวงตากลมหลับพริ้มให้กับสายลมเบาๆที่พัดพาเอากลิ่นตัวหอมๆของคนข้างๆมา
..ยังหอมเหมือนเดิม
“พีมมีบางเรื่องจะมาบอกกับจีน่ะครับ” น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาช้าๆพลางซบศรีษะลงกับผมหยักโศกของหญิงสาวข้างกาย
“อืม...อะไรคะ?”
“จี.. พีมเจอคนๆนั้นแล้ว” ดวงตาเรียวทอดไปตามทางเดินเล็กๆจนสุดทางของสนาม ลมหายใจยาวถูกถอนออกเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยประโยคสำคัญ
“.....”
“คนที่พีมรั.. เอ่อ คนที่พีมชอบน่ะ” แม้จะปราศจากคำพูดใดๆตอบกลับมาแต่พีมก็รู้สึกได้ถึงน้ำหยดเล็กๆที่หยดลงบนบ่าของเขาจนเปียกชุ่ม ..ถ้าพูดว่ารักออกไป เธอคงจะเจ็บช้ำมากกว่านี้
..พีมขอโทษนะจี
“แค่ชอบ ใช่มั้ย” น้ำเสียงเล็กสั่นเครือกับหยดน้ำใสๆที่ไหลอาบแก้ม ทำให้หัวใจพีมวูบไหว แต่ก็ต้องกลั้นไว้ ทำทุกอย่างให้มันชัดเจนเสียที ..เขาตั้งใจไว้แล้ว เขาจึงได้มาวันนี้ มาบอกทุกอย่างกับเธอตามที่เขาสัญญาไว้
“ไม่เกี่ยวหรอกว่าตอนนี้พีมจะแค่ชอบ..หรือว่าพีมจะ รัก คนๆนั้นหรอกครับจี”
“......”
“แต่ความเป็นจริงมันคือ พีมเจอเขาแล้ว อย่างที่พีมเคยบอกกับจีไว้ ว่าถ้าวันนึงพีมได้เจอคนที่ใช่คนที่พีมจะรักได้อย่างไม่มีเงื่อนไข แล้วพีมจะมาบอกจีเอง.. แล้ววันนี้มันก็มาถึงแล้ว พีมเจอเขาแล้วคนๆนั้น ไม่ใช่จี ...พีมขอโทษ”
. . . . .
. . . .
. . .
. .
จบแล้วจริงๆ..หญิงสาวผมยาวกับใบหน้าเปื้อนรอยน้ำตา แทบไม่อยากขยับเขยื้อนไปไหน ไม่อยาก จะเชื่อว่าคนๆนั้นจะมีตัวตนจริงๆ คนที่ได้ความรักของพีมไป ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหลังจากจบเรื่องของผู้ชายคนนั้น(ต้นแทน) แม้ทั้งคู่จะเป็นแค่อดีตคนเคยรัก แต่ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะรู้สึกว่าพีมจะมีใครในใจจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรก็ยังรู้สึกว่าความรักที่พีมเคยมีให้กับเธอ มันมากและลึกซึ้งที่สุด .. แต่วันนี้กลับไม่ใช่ ไม่เคยมีครั้งไหนที่พีมจะปล่อยเธอทิ้งไว้ทั้งน้ำตา ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่กอดเธอตอนเธอร้องไห้ ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่อยู่ถ้าเธอขอร้องให้อยู่ ไม่มีเลยจริงๆ... ไม่มีผู้ชายที่อบอุ่นที่สุดสำหรับเธออีกแล้ว ..
พีม ทำไมล่ะ ทำไม?
แล้วจีจะทำยังไงต่อไปดี ..พีม
.
.
.
***********
To b con... T_T
B a l l o o n
-
จีก็หาใหม่สิจ๊ะ....
พีมเค้าเป็นของน้ำเชี่ยวไปแล้ว...
-
:z3: :z3: :z3:
ขอทายว่าเรื่องต้องวุ่นวายเพราะยัยจันี่แน่นอน
เห้อ
มาต่อด่วนเลยไรเตอร์
และกรุณราอย่าดราม่าอิกน่ะ
แค่นี้พอแว้วววววววววววววววววว
-
เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
มาแว้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
แฮ่...ในที่สุดก็ได้อ่านพี่พีมกะน้องน้ำเชี่ยวซะที เย้ๆๆๆๆๆ มีความสุขจริงๆ :กอด1:
รอลุ้นอย่าให้มีอุปสรรคอะไรอีกเลย...อย่าดราม่าเยอะนักเลยน๊าค๊า ขอหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :call: :call: :call:
-
เห้อ สงสารน้องจีนะ แต่ว่าพี่เชียร์พีมกับกบน้อยมากกว่าค่ะ 555
-
รู้สึกเหมือนพายุกำลังตั้งเค้ามาแต่ไกลเลยอ่ะ - -"
ในที่สุดพี่ีพีมก็พูดออกไปซะที...เฮ้อออออออออ...สงสารน้องจีเหมือนกันนะ
แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ...ในเมื่อเค้าไม่ได้รักเราแล้ว รั้งไปก็มีแต่จะเจ็บปวดด้วยกันทั้งสองฝ่าย
นี่ถ้าพี่พัดรู้เรื่อง...ไม่อยากจะคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง...แต่ถ้ามีอุปสรรคเกิดขึ้นจริง ๆ
ก็ถือซะว่ามันเป็นบทพิสูจน์ความรักของทั้งคู่ก็แล้วกันนะ...หวังว่าจะผ่านกันไปนะพี่พีม น้ำเชี่ยว ^^~*
-
สงสารจี แต่เชื่อว่าจีจะเป็นเพื่อนที่ดี
และเป็นกำลังใจให้พีมต่อไปได้
-
จีก็ทำใจสิจ๊ะอย่าทำตัวมีปัญหาน้า
อย่าให้พีมกับน้ำเชียวต้องมีปัญหากันละคนสวย
ไม่งั้นมันจะจบไม่สวยแล้วจะโดน :z6: น้า
-
เย้ๆๆๆมาต่อซักทีรอนานมากๆๆใจจะขาดแนะไรเตอร์
ไรเตอร์น่ารักที่สุดเลยครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ขัดใจยัยจี
-
สงสารจีเหมือนกัน
จีต้องเจอคนที่ดี (ใช่หรือไม่ผู้แต่ง)
:call:
-
:เฮ้อ:
สงสารจีจังเลย แต่ไม่เป็นไรหาใหม่ก็ได้เนาะ
:กอด1: :กอด1:
-
ตัดใจเสียเถอะ จีขา
หึหึ พีมเค้ามีน้ำเชี่ยวแล้ว
-
ไม่ต้องทำไงหรอกจ๊ะ จีจี๊
หาใหม่ซะนะ ดูออกแนวเห็นแก่ตัวแต่ หาใหม่เหอะขอร้อง
อย่าไปยุ่งกะพี่พีมน้องกบเรย please
-
ก็น่าสงสารจีจี้นะ แต่ก็คนมันไม่ได้รักแบบคนรักแล้วก็คงยื้อไว้ไม่ได้
แต่ดูแล้วเหมือนกับว่าพี่พัดจะเป็นคนคอยขัดขวางไม่ให้น้ำเชี่ยวได้เข้าใกล้พีมหรือเปล่า
เพราะดูๆเหมือนพี่เค้าอยากจะให้ดองกับตระกูลของจีจี้มากมาย
-
บวกพี่บอลลลลลลลลลลลลลลลลลล รอมานานม๊ากกกกกกกกกก
มาม่าใกล้เข้ามาแล้วสินะ กาซิกๆ
-
สงสารจีเหมือนกันนะเนี่ย...
แต่ก็นะ...ความรักมันห้ามกันไม่ได้ เค้าไม่ได้รักเรา เราก็รักตัวเอง หาคนของเราให้เจอนะจ๊ะหนูจี
เจ้าน้ำเชี่ยวววววว ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย
-
อย่าพยายามคิดที่จะเปลี่ยนแปลงคนอื่น
เพราะถ้าทำไม่ได้ เราเจ็บ
-
จีจะทำยังไง ก้หาคนใหม่ซิคะ
ไม่เห็นจะยากเลยย
ออกจะเปนสาวสวยยย
คนที่เค้าไม่รัก ก้ไม่ต้องไปรักให้ปวดหัวใจหรอกนะ
-
ในเมื่อพีมเค้าเป็นสุภาพบุรุษที่บอกความจริงกับจี จีก้อควรเป็นสุภาพสตรีพอที่จะปล่อยเค้าไปกับคนที่เค้าบอกว่า ใช่
หาใหม่ ง่ายกว่าไปเหนี่ยวรั้งคนที่เค้าไม่รักเราแล้ว เชื่อเถอะนะหนูจี น่ารักๆอย่างหนู ยอมเปิดตัวเปิดใจสักนิด ขี้คร้านหนุ่มๆจะวิ่งมาเกยรับใบสมัครไม่หวาดไม่ไหว
-
หายไปนาน กลับมาต่อ งงเล็กน้อย 555 อย่าดราม่ามากนักน้า สงสารพีมกับน้ำเชี่ยว
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
จะรออ่านต่อนะค่ะ
-
ก็สงสารจีนะ แต่จีก็คงเข้าใจล่ะว่า ในเมื่อพีมเค้าเป็นแบบนี้แล้ว
ก็คงต้องตัดใจจากที่เคยรักแบบคนรัก มาเป็นรักแบบเพื่อน แบบพี่น้องก็ได้ แม้จะทำได้ยาก แต่เวลาจะช่วยเยียวยาใจได้นะจี
-
กว่าจะอ่านทัน :jul1:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆค่ะ
:call: :call: :call:
-
อย่าได้แคร์สาวน้อย
ปล่อยให้ผู้ชายเค้ารักกันไป หาคนใหม่ดีกว่า
ทำตัวน่ารักๆนะ อย่าสร้างเรื่องวุ่นวาย o18
-
น่าสงสารจีจัง
-
น้ำเชี่ยวน่ารักมั๊กมั๊ก น่ารักสุดสุด เอาใจช่วยน้ำเชี่ยวนะ
-
จี มองไปข้างหน้าเลย จะได้เจอคนที่ใช่ของเราเอง
พีมเค้าไม่ใช่ เค้าเป็นของน้ำเชี่ยวเท่านั้นค่า
-
จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
ขออย่าให้จีมาทำให้อะไร ๆ วุ่นวายเลยน๊า
-
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2:
-
รักคนเขียนมากมายอ่ะ ชอบเรื่องนี้อ่ะ น่ารักดี
-
Sad jung ahh:'(
Waiting for next chapter na ka
-
ก็เข้าใจจีอ่ะนะ ก็พีมดีซะขนาดนั้น
แต่จีก็ต้องเข้าใจเช่นกัน ว่า
พีมกับน้ำเชี่ยวเขาเกิดมาเพื่อกันและกันอ่ะนะ
ไม่มีใครเข้ากันได้ดีเท่าคู่นี้อีกแล้วล่ะนะจี
-
ยังสนุกเหมือนเดิม
ชอบมากๆเรื่องนี้ ที่สุดอ่ะ
:L1:
-
:กอด1:
-
เอาใจช่วยน้ำเชี่ยวอ่า กะ พี่พีมสุดเซ็กซี่ อยากให้ไม่มีอุปสรรคอ่า
-
เข้ามาจิ้มบวกพี่บอล มาต่อเหอะ พลีสสสสสสสสสสสส
-
หวัดดัค้าบบบบ :L3:
Chapter 28
--- ครืดดดดด ๆๆ ---
( ขวัญ? โทรมาทำม?? )
“ฮัลโหล ครับ”
“น้ำเชี่ยว.. ขวัญโทรหาน้ำเชี่ยวตั้งหลายวันไม่ติดเลย ตอนนี้อยู่ที่ไหนเนี่ย ปิดมือถือทำไม..” สาวร่างอวบกรองเสียงสวยที่ฟังดูจะขุ่นมัวเล็กน้อยผ่านมาตามสาย
“ก็อยู่ที่บ้านนี่แหละ จะให้ไปอยู่ไหนได้ล่ะ นานๆจะมีเวลาพัก นี่น้ำกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ด้วย เลยไม่อยากให้ใครมากวน”
“แล้วขวัญโทรมา มีไรอ่ะ”
“คะ คือ ขวัญมีเรื่องจะบอกน้ำ..”
.. แกร๊กๆ!! ปัง!!!
ในมือถือ หญิงสาวกำลังละล่ำละลักจะพูดเรื่องสำคัญ แต่จอมขวัญก็ถึงกับต้องชะงักค้าง เมื่อเสียงจากปลายสายที่รอดเข้าหูมา ฟังดูน่ากลัวเหมือนมีเรื่องรุนแรงบางอย่างเกิดขึ้นซะอย่างนั้น ขณะที่ทางด้านน้ำเชี่ยวเอง ยังไม่ทันจะได้ฟังคู่สนทนาจนจบประโยค ก็ต้องอึ้งปนงงกับอาการปึงปังแปลกๆของใครบางคนที่เพิ่งวิสาสะเข้ามาในห้องของเขา
“น้ำเชี่ยว!” ดวงตาเรียวเบกกว้างดุดันกวาดไปรอบๆห้อง ก่อนจะมาหยุดเขม็งที่เด็กหนุ่มราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ น้ำเสียงแข็งกร้าวจากคนตัวบางแผดเรียกชื่อเขาซะดังลั่น
คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้าจะให้รู้ว่าปลายสายที่สนทนาอยู่คือ จอมขวัญ
“ขะ ขวัญ เอ่อ..ตอนนี้น้ำ ไม่ค่อยว่าง ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ แค่นี้ก่อนแล้วกัน” เด็กหนุ่มกระซิบใส่ปลายสายแล้วกดวางแทบไม่ทัน เมื่อเห็นท่าทีของคนรักที่เพิ่งปึงปังเข้ามา และถึงกับงงหนักเข้าไปอีกเมื่อดวงตาที่เคยสดใสดูดุดันคู่นั้นจ้องหน้าเค้าเขม็ง ข้อมือขาวกำเกร็งแน่นจนเส้นเลือดปูด บางสิ่งในมือถูกขยำจนยับยู่
“พี่พีม..มีอะไร เป็นอะ..ไร” น้ำเชี่ยวถามออกไปอย่างตะกุกตะกัก รู้สึกว่าคงไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆที่ทำให้คนตรงหน้าถึงกับวางท่าเกรี้ยวกราดใส่เขาได้ถึงขนาดนี้ แต่ก็ยังงงอยู่ว่าเขาไปทำอะไรผิดไว้ให้อีกฝ่ายไม่พอใจตั้งแต่เมื่อไหร่
“โทรศัพท์เมื่อกี้ ใคร?!!” พีมถามเสียงแข็ง ดวงตาเรียวที่เต็มไปด้วยแววโกรธกร้าวจ้องตาเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง ยิ่งเห็นท่าทางอึกๆอักๆ ของน้ำเชี่ยวด้วยแล้ว สัญชาตญาณมันยิ่งบอก ว่าต้องไม่อะไรผิดปกติแน่นนอน
“เอ่อ..จอมๆ..จอมขวัญ เค้าๆ..” พอได้ยินน้ำเสียงแข็งกร้าวเอาจริงเอาจังขนาดนี้ ถ้าโกหกไปแล้วถูกจับได้ มีหวังบ้านแตกแน่
---พั่บ!!!---
ยิ่งได้ยินชื่อยัยคนนี้ ยิ่งทำให้พีมบันดาลโทสะหนักขึ้นไปอีก ไม่คิดจะรอฟังคำอธิบายใดๆอีกต่อไปแล้ว มือเรียวขว้างหนังสือพิมพ์ก็อสสิปเจ้าปัญหาที่ถูกขยำจนยับใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ปราณี
“อ่านดู!!”
ไม่ได้อยากให้ยื้อ ไม่คิดจะให้อีกคนมางอนง้อ เพราะไม่อยู่ในอารมณ์ ไม่อยากแม้กระทั่งจะฟังเหตุผลอะไรต่อไปอีก ที่บึ่งรถมาก็แค่อยากจะระบาย ให้รู้ว่าเขานั้น ไม่ใช่วัวใช่ควายที่ไหน ที่จะให้ใครๆมาสวมเขาเอาได้ง่ายๆ แทบไม่สนใจว่าอีกคนจะทำอะไรกับเจ้าพับกระดาษบนพื้น ซูเปอร์สตาร์หนุ่มก็หันหลังกลับ สาวเท้ายาวๆไปที่ประตู
มันไม่ใช่เรื่องตลกเลย ไม่ใช่ข่าวเต้าหรือข่าวลวง เพราะเขาได้ให้พี่ในวงการที่สนิทเช็คดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว เนื้อความในนั้น เป็นเรื่องที่ออกมาจากปากของทั้งคู่จริง และที่เจ็บที่สุดก็คือ น้ำเชี่ยวทำกับเขาอย่างนี้ได้อย่างไร อยากจะดังมากถึงขนาดต้องเอาตัวเองไปขายข่าวอย่างนั้นเชียวหรือ
“พี่พีม! เดี๋ยว..ไม่! น้ำเชี่ยวไม่ให้พี่ไปไหน” เมื่อคว้าเอานสพ.ได้ก็ดิ่งไปรวบเอาร่างบางมาไว้กับอก แทบคิดไม่ออกไม่รู้จะทำอะไรก่อนอะไรหลัง งงไปหมด อยู่ๆทำไมพี่พีมที่แสนน่ารักก็กลายเป็นปีศาจร้ายไปได้
“ปล่อยยยย!....บอกให้ปล่อยไงเล่า!” ไม่เหลือเค้าของเสียงหวานๆที่เคยได้ยิน มีแต่แผดเสียงกร้าวใส่เต็มสองหู
“ไม่! มันเรื่องอะไรน้ำยังไม่รู้เลย พี่จะหนีไปอย่างนี้ได้ไง อยู่นิ่งๆก่อนได้มั้ย ให้น้ำเชี่ยวอ่านมันก่อนสิ” ร่างในอ้อมกอดดิ้นขัดขืนเต็มกำลัง ยิ่งทำให้เขาต้องรั้งรัดเอาไว้ให้แน่น ทว่าก็ได้กลับมาแต่ศอกแหลมๆที่กระทุ้งมาไม่ยั้งแรง เท้าเล็กกระแทกมาบนเท้าของเค้าจนเจ็บไปหมด
“โอ้ย!! เจ็บ โอ้ย!น้ำเจ็บพี่ โอ้ย!” เมื่อสู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ไหว พีมจำต้องงัดวิชาลอบกัดออกมาใช้ ปากบางงับเข้าที่แขนแกร่งของเด็กหนุ่มเต็มแรง ฝากรอยฟันไว้ที่แขนขาวเกือบจะครบทุกซี่ จนรู้สึกถึงกลิ่นคาวของเหลวบางอย่างที่ติดมา
“ปล่อยเซ่! จะไม่ปล่อยใช่มั้ย อยากโดนอีกรึไง” ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรมอะไรแล้ว รู้แต่ว่าโกรธ โมโห ต่อให้มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่สิ่งที่ยัยดาราหน้าหมูนั่นให้สัมภาษณ์หลาไปทั่วประเทศก็ทำให้เขาแทบบ้า อยากจะหาใครสักคนมารับผิดชอบ ในเมื่อทำกับยัยอึ๋มทรงโตนั่นไม่ได้ ขอลงกับไอ้บื้อนี่นั่นแหละ
ทั้งคู่ยื้อยุดกันอยู่นาน จนพีมเริ่มล้า เขาพยามคิดหาวิธีที่จะหลุดจากไอ้หนวดปลาหมึกยักษ์ จะเอานิ้วจิ้มตามัน หรือจะถีบกลางเป้ามันน่าก็จะเวิรค์.. ทว่ารู้สึกตัวอีกที เหมือนตัวเองลอยอยู่กลางอากาศ แขนแกร่งของคนข้างหลังรัดเขาแน่นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ร่างบางกว่าจึงถูกอุ้มขึ้นลอยหวือ
“เอ้ย! จะเอาชั้นไปไหน ไอ้บ้าน้ำเชี่ยว ปล่อยโว้ยยย ปล่อยยย!!” แม้จะถูกอุ้มจนขาลอยไม่ติดพื้นแล้ว พีมก็ยังมีฤทธิ์มีแรงถีบสองเท้าไปกับอากาศจนคนแบกสุดจะทน เลยเหวี่ยงเอาร่างที่ดิ้นเป็นหมาโดนน้ำร้อนลงที่เตียงอย่างไม่ออมแรง ก่อนจะวิ่งหนีออกไป ปิดประตูล็อคขังไว้อย่างแน่นหนา
“ปึงๆๆ!! น้ำเชี่ยว!เปิดเดี๋ยวนี้นะ ปึ้งๆๆ!! เปิด! ขังชั้นไว้ทำไม ปึงๆๆ! !! บอกให้เปิดไงเล่าโว้ยยยย ไอ้บ้าน้ำเชี่ยว เปิด!! เปิด!!!” ยิ่งสู่แรงไม่ได้ยิ่งโมโห แถมยังโดนขังไว้ในห้องอีก พีมจึงใช้สองหมัด สองแขน สองขา ทุบใส่ประตูไม่ยั้ง
“พี่บังคับน้ำเองนะ อยากโวยวายอาละวาดเองทำไม บอกแล้วขอให้น้ำอ่านดูก่อน ให้น้ำได้พูดได้อธิบายอะไรบ้างสิ!” เด็กหนุ่มรัวคำพูดพลางคลี่นสพ.ออกดูอย่างรีบร้อน
[‘จอมขวัญ’ดาราดาวรุ่งช่องหลากสียันข่าวขั้วเสี่ยไม่เป็นความจริง...
---ปึง! ตุ๊บ! ฟิ้ววว~ส โครม!! ฟิ้ววว~ส ปัง!!---
...เผยตอนนี้มี‘น้ำเชี่ยว’ร็อคเกอร์หนุ่มค่ายยักษ์เป็นคนรู้ใจอยู่แล้ว ไม่มีเหตุต้องหาใคร หรือขั้วใครอีก]
“โธ่โว้ย! มันอะไรว่ะเนี่ย ขวัญ..เป็นบ้าอะไรขึ้นมา ไปให้ข่าวตอนไหนเนี่ย” เด็กหนุ่มนั่งกุมขมับอยู่กับข่าวตรงหน้า คิดหาเหตุผลต่างนานา.. อะไร ทำไม เขาถึงไม่เอะใจนะ ว่าวันนั้นที่ถ่ายแบบด้วยกัน จอมขวัญให้สัมภาษณ์ข่าวอะไรไปบ้าง เขาเองก็ไม่ได้สนใจ มัวแต่ใจลอยคิดถึงแต่เรื่องของพี่พีมจนแทบไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว
---ตึง! ฟิ้ววว~ส เคล้งง!! ตุ๊บบๆ!! ปึงๆๆ!---
น้ำเชี่ยวโวยวายด่าตัวเองพร้อมกับรีบกดโทรศัพท์ไปหาจอมขวัญตัวต้นเหตุที่มาทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตอย่างนี้ ขณะเดียวกับที่สายตาเหลือบไปหาจอมอาละวาดที่หลังประตูดูท่าว่าคงจะบ้าไม่แพ้ใครอยู่ในห้องนอนนั่น ไม่อยากจะคิดสภาพว่าเปิดประตูออกมาแล้ว ห้องนอนแสนอบอุ่นของเขาคงจะกลายสภาพเป็นสนามรบยิ่งกว่าอ่าวเพอร์ฮาเบอร์เป็นแน่
“ตี๊ดดด..ตี๊ดดด..ฮัลโหล”
“ฮัลโหลขวัญ! ข่าวนั่นน่ะ มันอะไรห๊ะขวัญ” น้ำเสียงร้อนรนกรอกไปหาปลายสายทันทีที่เธอรับ
“ขวัญขอโทษนะน้ำเชี่ยว ก็..เมื่อกี้ขวัญกำลังจะบอกน้ำเชี่ยว แล้วก็.. น้ำก็วางไป”
“เออๆ สรุปตกลงมันอะไร อยู่ทำไมไปบอกนักข่าวว่าเราคบกัน จะบ้าเหรอขวัญ”
---ปึง! ฟิ้ววว~ส โครม!! ฟิ้ววว~ส ตุ๊บ! ปัง!!---
“คือ..คือขวัญมีเหตุผลนะน้ำเชี่ยว คือว่าขวัญ..”
---ปึง! โครม!! ตุ๊บ! ปัง!!---
“เดี๋ยว! เดี๋ยวแป็บนึงนะขวัญ.. เดี๋ยวน้ำเชี่ยวโทรไปใหม่”
ดูท่าว่าปีศาจจอมอาละวาดในห้องคงไม่ยอมสงบลงง่ายๆแน่ ถ้าเขาไม่ทำอะไรบางอย่างให้มันเคลียร์ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เมื่อน้ำเชี่ยวปลดล็อคประตู แค่แวบแรกที่เห็นคนตัวเล็กกำลังดึงทึ้งข้าวของทุกอย่างในห้องให้พังทลายไม่เป็นชิ้นดี ก็ทำเอาเด็กหนุ่มเลือดพุ่งพล่านเพราะความโมโหได้เช่นกัน
“หยุด! บอกให้หยุด! ได้ยินมั้ยหะ!” น้ำเชี่ยวแผดเสียงดังแข่งกับอารมณ์ของคนในห้องที่กำลังแผงฤทธิ์ไปทั่วอย่างไม่มีทีท่าว่าจะฟังเขาเลยสักนิด
---โครม!!!---
จนเด็กหนุ่มทนไม่ไหว พุ่งเข้าไปรวบเอาคนจอมอาละวาดจนหงายหลังตึง สองแขนรวบมือของพีมขึงพรืดไปกับพื้น
“ไม่หยุด! จะทำไม..มีอะไรมั้ย!! เอ้ย!ปล่อยนะ จะกลับบ้านโว้ย ปล่อยยย!” ดูหมือนคนตัวเล็กกว่าก็ไม่สงบ ยังมีแรงเหลือพอที่จะโวยวายแถมยังดิ้นให้พล่านทั้งที่โดนอีกคนโถมทับอยู่ทั้งตัว
“จะหยุดดีๆ หรือจะให้เอาไอ้นี่หยุด หือ!” น้ำเชี่ยวจงใจบดสะโพกกระแทกแรงๆเข้าที่ท่อนล่างของพีมเน้นๆอย่างหนัก พร้อมน้ำเสียงทุ้มต่ำดุดันที่รอดมาตามไรฟัน ดวงตาคู่โตจ้องเขม็งตึงท้าทายปีศาจร่างเล็กอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ กรามแกร่งถูกขบเข้าหากันจนแน่น บ่งบอกว่าเด็กหนุ่มตอนนี้ก็อยู่ในอารมณ์โกรธและโมโหไม่แพ้กัน
ไม่รู้ว่าเพราะท่าทีโกรธจัดของน้ำเชี่ยวที่ส่งมา หรือเพราะอาการเจ็บจุกๆบริเวณนั้นที่คนตัวใหญ่กว่ากระแทกลงมา จึงทำให้พีมยอมอ่อนลงในที่สุด
“อย่าแผงฤทธิ์ให้มันมากนัก น้ำไม่อยากทำให้พี่เจ็บตัวนะ ฟังเหตุผลกันบ้าง!” เมื่อสยบม้าพยศให้มอบคาพื้นลงได้ เด็กหนุ่มจึงควานหาโทรศัพท์แล้วกดหาจอมขวัญทันที
“อย่าบ้าขึ้นมาอีกล่ะ ฟังอย่างเดียว ไม่ต้องโวยวาย ไม่งั้นเจ็บแน่ อย่าหาว่าไม่เตือน” น้ำเสียงแข็งกร้าว ทุ้มต่ำ พูดแบบกัดกรามจนเป็นสัน กับสายตาดุดัน ดูเหมือนจะใช้ได้ผลกับคนเจ้าอารมณ์ให้สิ้นฤทธิ์แต่โดยดี
แม้ว่าจะเริ่มรู้สึกสงสารดวงตาใสที่เริ่มสั่นระริกเพราะตื่นตระหนกกับท่าทีของเขาราวกับลูกกวางถูกจับ แต่น้ำเชี่ยวเองก็ยังมองไม่เห็นวิธีใดที่จะหยุดคนตรงหน้าได้อีกแล้วในตอนนี้
“ขวัญเหรอ ไหนว่ามาสิ มันเรื่องอะไร ทำไมให้ข่าวอย่างนั้น” น้ำเชี่ยวกรอกเสียงห้าวใส่มือถือเครื่องหรูที่ถูกสั่งให้สปีคเกอร์โฟนทำงาน เขาวางมันไว้บนหน้าอกของพีม คำพูดทุกคำหนักแน่นจริงจังดวงตาคู่โตจับจ้องไปในแววตาของอีกคนราวกับจะบอกว่าเชื่อสิ ฟังสิ นี่คือความจริงทั้งหมด
“น้ำเชี่ยว ขวัญขอโทษ ก็ตอนนั้นขวัญไม่รู้จำทำยังไงแล้วจริงๆ แล้วช่วงนี้ขวัญโดนนักข่าวตามเขียนแต่เรื่องเสี่ย บางฉบับหาว่าขวัญเป็นเมียน้อยเค้าบ้างล่ะ น้ำเชี่ยวก็รู้ขวัญไม่ได้เป็นแบบนั้น แล้ว..แล้วพี่ขิงเค้าก็บอกว่า เรื่องมันน่าจะซาลง ถ้าขวัญเปิดตัวว่าขวัญมีแฟนเป็นตัวเป็นตน..”
“แล้วไง แล้วขวัญก็เลยมาโมเมบอกเค้าว่าเราคบกันงั้นเหรอ?”
“น้ำเชี่ยว ขวัญขอโทษ ขอโทษนะน้ำเชี่ยว คิดว่าช่วยขวัญซักครั้งนะ น้ำเชี่ยว ให้มันผ่านช่วงนี้ไปก่อนซักหน่อยก็ยังดี นะน้ำเชี่ยว นะๆ” น้ำเสียงที่เคยเจื้อยแจ้วหวานใสของจอมขวัญวันนี้กลับแหบแห้งสั่นเทา ดูท่าเธอก็คงจะลำบากเอามากๆเหมือนกัน ใจนึงก็นึกสงสาร นี่ถ้าเขาเองไม่มีพี่พีมอยู่อย่างนี้ ก็คงจะปล่อยเรื่องนี้ให้เลยตามเลยไปแล้ว แต่..กับ
ผู้ชายตัวขาวๆตรงหน้าที่นอนนิ่งอยู่ตรงนี้นี่สิ แววตาเศร้าๆ และหยดน้ำใสๆที่กำลังคลออยู่ในดวงตาเรียว ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บในอกแทบจุก ความรักของเราเจ็บปวดแค่ไหนที่เปิดเผยบอกใครไม่ได้ แต่วันนี้มันกลับยิ่งร้ายกว่า เมื่อความรักของเรากำลังจะถูกฝังทับด้วยเรื่องรักหลอกๆของคนอื่น
แทบไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มาก เมื่อดวงตาใสของร่างข้างใต้เริ่มไหวระริกและเสหลบไปทางอื่น เพียงเท่านี้ก็ทำให้เด็กหนุ่มตัดสินใจกับเรื่องแบบนี้ได้ไม่ยาก ไม่ว่าจะอะไรก็แล้วแต่ แค่ให้พี่สบายใจที่สุด เขาทำได้ทั้งนั้น
“ขวัญ..น้ำเชี่ยวขอโทษนะ น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว และน้ำเชี่ยวคงจะ..อ๊ะ!” #!!@?!?!!
ทุกคำพูดถูกตัดขาดเมื่อมือบางคว้าเอาโทรศัพท์เครื่องหรูมา แล้วกดวางสาย เหวี่ยงทิ้งไปอีกทาง
“ทำอะไรนะพี่!!” น้ำเชี่ยวขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้า เขากำลังจะทำให้ทุกอย่างมันจบแล้วแท้ๆ
“ช่างมันเถอะ.. ไม่มีประโยชน์ที่จะแก้ข่าวอะไรตอนนี้อยู่ดี ยังไงคนเค้าก็อ่านมันไปหมดแล้ว ยิ่งต่อความยาวสาวความยืดก็มีแต่จะเสียทั้งน้ำเชี่ยวแล้วก็เขา ยังไงเขาก็เป็นผู้หญิงนี่นะ มันก็คงจะยุ่งยากล่ะมั้งกับพวกข่าวแบบนี้” ฟังจากที่เธอพูดแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เธอคงเดือดร้อนจริงๆ ยังไงเรื่องของเรากับน้ำเชี่ยวมันก็เปิดเผยไม่ได้อยู่แล้ว แค่ที่น้ำเชี่ยวทำให้เราเห็นอยู่ทุกวันนี้มันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ
“อีกอย่างเรื่องของเรา..เรื่องของพี่กับน้ำ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะไปพูดไปบอกใครได้.. ไม่มีใครเห็นดีด้วยหรอก”
ที่พูดออกไปแบบนั้น พีมเองก็ยังแยกไม่ออกระหว่างความรู้สึก สงสาร กับ เวทนา.. เหมือนมันปนๆกันระหว่างความรู้สึกสงสารผู้หญิงคนนั้นที่อยากจะดิ้นรนอยู่ให้ได้ในวงการที่ซับซ้อน กับเรื่องของตัวเองที่ดูน่าเวทนาเหลือเกินที่ทำอย่างไรสังคมก็คงไม่ยอมรับ
“ไม่เห็นดีด้วยแล้วไง เราไม่ได้ไปปล้นไปฆ่าหรือไปทำให้ครอบครัวใครแตกแยกนี่ น้ำเชี่ยวไม่เห็นแคร์ ไม่รู้อ่ะ ยังไงน้ำก็จะบอกให้ขวัญรีบแก้ข่าว ถ้านักข่าวถามน้ำเชี่ยว น้ำเชี่ยวก็จะบอกว่าน้ำเชี่ยวเป็นแฟนพี่ ใครจะทำ..”
“ไอ้บ้า เพี้ยนไปแล้วรึไง ไม่อยากเป็นมันแล้วใช่มั้ยนักร้องเนี่ย จะบอกให้รู้ไว้นะว่า ชั้นยังไม่อยากเป็นนักร้องตกอับตอนนี้ พอได้แล้ว!! ไม่อยากพูดไม่อยากฟังเรื่องนี้แล้ว” มือขาวรีบตะปบปากคนตัวโตอย่างเร็ว ตามด้วยลูกถีบมหาปะลัยจากเท้าน้อยๆเข้าที่ใจกลางกล่องดวงใจของน้ำเชี่ยว โทษฐานที่มาทำท่าโหดใส่เขาซะใจเสียไปหมด ทำเอาร่างสูงพลิกกลิ้งตัวงอไม่เป็นท่า
“โอ้ย~!! กล้าถีบน้ำเหรอ ไอ้สติ๊ชตัวแสบ จะหนีไปไหน มานี่นะ เอาโทรศัพท์น้ำมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” อะไรกัน เมื่อกี้ยังอาละวาดซะบ้านแทบแตก บทจะเข้าใจอะไรๆ ก็ง่ายซะอย่างงั้น เอาใจไม่ถูกจริงๆเลย
“เน่!..จะไม่คืนน้ำใช่มั้ย จะโมโหแล้วนะ ดูดิทำห้องนอนเละเทะไปหมดแล้ว กลับมาเก็บเดี๋ยวนี้เลย มาเน่! ไอ้พี่บ้า !!!...” เด็กหนุ่มโวยลั่นขอโทรศัพท์คืนจากพีมที่วิ่งคว้าไป แล้วหายออกไปนอกห้อง ขณะที่พีมวิ่งพล่านไปทั่วห้อง โถง ครัว ระเบียง ยิ่งวิ่งไปเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เจ้าคนตัวสูงกว่า ที่ไล่กวดตามมาหกล้มชนกระแทกกับโต๊ะบ้างเก้าอี้บ้างดูแล้วมันฮาดี
"ฮ่ะๆๆ"
“พลั่ก!! โครม!!............โอ้ยยยย!!!” เหลียวหลังกลับไปอีกที เจ้าเด็กโย่งก็ลงไปกองกับพื้นห้องครัวนอนเอามือกุมข้อเท้าหน้าตาบูดบี้ร้องโอดโอยซะแล้ว
“หะ!...น้ำเชี่ยว เป็นอะไรน่ะ เจ็บมากมั้ย ...ไหนๆ ตรงนี้เหรอ” มือบางพยามประคองข้อเท้าของน้ำเชี่ยว หน้าใสๆที่เริงร่าอยู่เมื่อกี้ เริ่มสลดที่เป็นต้นเหตุให้เด็กหนุ่มต้องเจ็บตัว
“โอ๊ะ!..โอ้ยพี่เจ็บ เจ็บอ่ะ” หารู้ไม่ว่า เจ้ากบกำลังเล่นละครแอ็คติ้ง9 ท้าทายดาราเจ้าบทบาทระดับแถวหน้าของวงการ ถ้าเพียงแต่พีมจะเงยหน้าขึ้นมาสังเกตสักนิดคงจะไม่เสียรู้ครั้งใหญ่
“พี่ขอโทษน้ำเชี่ยว พี่ไม่ได้ตั้งใจ..มาขี่หลังพี่ เร็วเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอนะ เร็วขึ้นมา” น้ำเชี่ยวแทบจะขำก๊ากกกกับคนน่ารักตรงหน้า ท่าทางร้อนรนกับหน้าขาวซีดที่ทำให้เขาเจ็บ ตัวก็แค่นี้ไม่ได้โตขึ้นจากวันแรกที่เจอกันเลย ยังจะให้เราขึ้นไปขี่หลังอีก แล้วมันจะไปรอดมั้ยนี่ ^ ^
“.....”
เด็กหนุ่มมองแผ่นหลังสวยภายใต้เสื้อยืดพอดีตัว แม้จะไม่เล็กเหมือนผู้หญิงแต่ก็นับว่าเล็กถ้าเทียบกับแผ่นหลังของเขา อดไม่ได้ที่จะลูบไปช้าๆและรวบเข้ามากอด ซุกหน้าลงกับลำคอขาวสูดกลิ่นที่คุ้นเคย
“สำออยใช่มั้ย ไอ่กบ แก!” กว่าจะรู้ตัวว่าติดกับเจ้าเด็กแก่แดด ก็ดิ้นไม่หลุดจากอ้อมกอดแข็งแรงนี้ซะแล้ว
“อืม ไม่เอา.. พูดเพราะๆสิครับที่รัก หืม~ แล้วทีหลังไม่อาละวาดแบบนี้แล้วนะครับ น๊ะ ข้าวของพังหมดเลย.. รู้ใช่มั้ย น้ำเชี่ยวไม่มีวันไปมีใครอื่นนอกจากพี่คนเดียว” น้ำเชี่ยวเอ่ยด้วยเสียงนุ่ม สองแขนกระชับกอดคนตัวเล็กไว้แนบแน่ จมูกแหลมไล้ไปตามแก้มเนียนใสและหางคิ้วสวยได้รูป
“ถ้าพี่ไม่รู้..งั้นตั้งแต่วันนี้ไป พี่รู้ไว้นะ..ว่าน้ำเชี่ยวรักพี่คนเดียว ไม่คิดจะรักใครคนอื่น ไม่มีทาง ทุกอย่างของน้ำเชี่ยวเป็นของพี่ทั้งหมด เป็นของพี่คนเดียว น้ำเชี่ยวรักพี่พีมนะครับ” เสียงนุ่มทุ้มของเด็กหนุ่มกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูแต่กลับก้องกังวานลึกไปทั่วทุกโสดประสาท ดวงตาเรียวมีน้ำใสๆปริ่มคลอดเบ้า รู้สึกผิดอยู่ลึกๆในใจที่อาละวาดทำลายข้าวของเสียหายทำให้น้ำเชี่ยวเจ็บตัวเสียใจ.. เรื่องทุกเรื่องต่อให้ร้ายแรงแค่ไหนคนอย่างเขาก็จัดการได้หมด แต่กลับเรื่องนี้ ของคนๆนี้ เขากลับควบคุมอะไรไม่ได้เลย แทบไม่กล้าคิด ถ้าหากวันนึงขาดน้ำเชี่ยวไปไม่ว่าจะกรณีใดๆตัวเค้าจะอยู่ในโลกนี้ต่อไปได้อย่างไร
..พี่ก็รักน้ำเชี่ยว..รักมาก..มากซะจนน้ำเชี่ยวอาจคาดคิดไม่ถึง
(ติดตามต่อตอนหน้าคับ^^)
B a l l o o n
-
น้ำเชี่ยว นี่สุดยอดจริง ๆ นายแน่มาก แมนโคตร ๆ
พี่พีม หึงโหดน่าดูเลยอ่ะ ใจเย็น ๆ นะ
-
พี่พีมเวลาหึงนี่เอาเรื่องมากอ่ะ
แต่,,น้ำเชี่ยวเอาเรื่อกว่า หุหุ :z1:
-
เย้้ๆๆๆมาต่อแล้ว
มีปัญหามาอีกแหละฌอ้อ...น่าสงสารจังเลย
-
พีมรักแรงมากเลย
ผัวข้าใครอย่าแตะ :laugh:
น่ารักดีชอบ
:call:
-
พี่พีมหึงโหดอ้ะ..น่ากลัวชะมัดเลย...
น้ำเชี่ยวสงสัยต้องรีบเคลียร์ข่าวนี้แล้วล่ะมั้ง อย่าใจดีกับผู้หญิงเชียว ปล่อยไว้เดี๋ยวก็เข้าตัวอีก
-
ลุ้นซะแทบแย่ นึกว่าจะเคลียร์กันไม่ได้ซะแล้ว
เฮ้อออออออออ...ยัยขวัญจะรู้มั้ยนะ ว่าการเห็นแก่ตัวเองครั้งนี้มันสร้างความเดือดร้อนให้น้ำเชี่ยวขนาดไหน
ไหนจะพี่พีมอีกล่ะ...ส่วนพี่พีมเองก็หึงโหด หึงแรงมาก ๆ เลยอ่ะ...ไม่อยากคิดถึงสภาพห้องนอนเลยนะ
สงสัยคงมีสภาพไม่ต่างอะไรสนามรบดี ๆ นี่เอง - -"
แต่ชอบวิธีการของน้ำเชี่ยวนะ...แบบนี้แหล่ะจริงใจดี ให้พี่พีมเค้าได้ฟังคำแก้ตัวของยัยขวัญด้วยเลย
พี่พีมเค้าจะได้ไม่ต้องระแวงแคลงใจอะไรอีก...รักมาก ก็ต้องหวงมากอย่างนี้เป็นธรรมดาแหล่ะน้ำเชี่ยว...แหมะ...อย่างกะน้ำเชี่ยวไม่เคยเป็นนะ...คริคริ XD
-
พี่พีมหึงโหดได้ใจมากมาย
แต่หึงโหดแบบนี้แหละโดนใจ
แหมๆๆๆ นึกว่าจะเห็นบทเลิฟซีนระหว่างพี่พีม กับน้ำเชี่ยวซะอีก
อยากเจอบทเลิฟซีนของคู่นี้จังเลยค่ะ
อิอิ
-
พีมหึงโหดมาก น้ำเชี่ยวสุดยอด
แต่รีบเคลียร์ด่วน
ขัดใจยัยขวัญ :beat: :beat:
-
พีมโหดอ่ะ 5555+
น้ำเชียวเอ้ยยย จะช้ำในซะก่อนมั๊ยเนี่ย ฮร่า ๆๆๆๆๆๆ
ยัยขวัญนี่ก็อะไรเนี่ย !!!!
-
พี่พีมหึงโหดจริงๆ o21 นายน้ำเชี่ยวของเราก็ใช่ย่อย หึหึ~ เด็ดขาดด้วย o13 แบบนี้สิปราบกันอยู่
-
พี่พีมก็โหดเกิ๊น
ลงหนักทั้งมือทั้งเท้า
ถ้าน้ำเชี่ยวสุญพันธุ์ไป แล้วอย่ามาเสียใจนะ
รักแรง หึงแรง กันจริงๆ
-
o22 พี่พีมอาละวาดน่ากลัว
ยิ่งกว่าพายุทอร์นาโด5555
นี่ละน๊าาา รักมากก็หึงมาก เป็นเรื่องปกตินะพี่พีม
ไอ้กบรู้ฤทธิ์แล้วใช่ป่ะ เพราะงั้นอย่าทำให้พี่พีมอาละวาดบ่อยนะ
อาจจะสิ้นชีพโดยไม่รู้ตัว อิอิิ
-
:m15: สงสาร
สงสารห้องนอน น้ำเชี่ยวจังเรยอ่ะ ถ้าจะโดนจัดหนักกันเรยทีเดียว
-
พี่พิมมมมม หึงแรงมากกกก
บ้านพังหมดเลยย
น้ำสุดยอด เคลียร์ปันหาเร็วมาก
-
พี่พีมเหมือนพายุเลยนะเนี่ยเวลาโมโห...
แต่น้ำเชี่ยวดูโตมากๆ เลยค่ะ ตอนนี้
-
พีมหึงได้โหดมากกกกก ถ้าหึงบ่อยน้ำเชี่ยวตายแน่ 555
แต่เค้าว่าผัวเมียต้องเครียร์กันบนเตียง :haun4:
แต่ห้องนอนเละไปแล้ว งั้นที่โซฟาละกัน ก๊ากกกกกกกก
-
ถึงเวลา โหด มัน..เกือบฮา
-
พีมน่ากลัวอ่ะเวลาโมโห
ตอนนี้น้ำเชี่ยวได้ใจไปเลย ถึงเด็กกว่าแต่ก็ควบคุมสติได้ดีกว่าเยอะ
มาต่อบ่อยๆนะคะ
:L2:
-
เออ..คนชื่อน้ำเชี่ยวกลับไม่ไหลเชี่ยวกรากเหมือนคนชื่อพีมอ่ะ
เอาเลยน้ำเชี่ยว คนอารมณ์ร้อนไม่ฟังอะไรก่อนนี่ แถมทำข้าวของพังเนี่ย ต้องลงโทษให้หลักๆเลย
-
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ชอบอ่ะ ชอบมากๆเลยมาต่อเร็วๆนะ
-
ว้าวว้าว ซึ้งอะ
-
มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน
แบบนี้ค่อยดีหน่อย??? 55+
-
พี่พีมอาละวาดซ้าข้าวของพังหมด เจ้าน้ำเชี่ยวก้อแรงกลับให้หมดพยศแถมเคลียร์ทุกอย่างด้วยความจริงใจ
รักกันมากมายขนาดนี้ คุยกันดีๆตั้งแต่ที่แรกก้อหมดเรื่องแระ :กอด1:
-
พีมหึงได้ใจจริงๆ 555
-
พีมหึงโหดมากๆๆๆๆๆ น้ำเชี่ยวเด็ดขาดดีมาก พีมจะห้ามทำม๊ายประกาศเลย
-
หึงโหดอ่ะ ตัวก็แค่เนี้ยะ อิอิ
-
บวกพี่บอล
ยังไงก็ร๊ากพี่พีม จุ๊บุๆ
-
รักกันไว้ ^^
-
oyyyy so cuteeee >________<
-
ลมใดจะแรงเท่าลมเพชรหึง
แม่เจ้า!!!! หึงโหดจริงวุ้ย
น้ำเชียวเกือบสูญพันธุ์แล้วไหมนั้น
-
ดันๆ พี่บอลมาต่อเร็วๆนะ
คิดถึงน้ำเชี่ยวอ่ะ
:impress2:
-
:z2: :z2:
-
ไม่รู้จะเห็นใครดี แต่ก็เข้าใจกันแล้วเนอะ
ตอนแรกว่าน้ำหึงโหดแล้ว เจอพีมเข้าไปทีรายนี้ออกแนวทำลายข้าวของด้วย สะใจ
-
พีมหึงโหดนะเนี่ย
-
หวัดดีครับบบบ แวะมาต่อนิยาย ใกล้จบแล้วครับ อีกสัก 25%จะจบ
อิอิ ตอนนี้ติดอ่านนิยายในเล้านี่ ถอนตัวยากจริง มีแต่เรื่องสนุกๆทั้งนั้น ผมจะชอบเป็ยพิเศษกับเรื่องเศร้าๆ ดราม่าๆ แบบว่าอ่านแล้วร้องห่มร้องไห้ เรื่องกุ๊กกิ๊กๆปนหื่นก็ชอบ ฮ่าๆๆ~ ในบอร์ดนี้ก็มีหลายเรื่องเลยที่โดนใจ กำลังอ่านอยู่ ..ถ้าใครไปอ่านเรื่องไหนมา ก็มาบอกกันมั่งนะครับ
Chapter 29
.
.
.
‘ขวัญ..น้ำเชี่ยวขอโทษนะ น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว และน้ำเชี่ยวคงจะ............’
น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว...จริงเหรอ...ตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไม...ทำไม...สาวสวยร่างอวบตาคมผมยาวนั่งจ้องโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปโดยไม่รู้สาเหตุ ในหัวมีเพียงประโยคเดียวที่ก้องอยู่ในหัว
‘ขวัญ..น้ำเชี่ยวขอโทษนะ น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว และน้ำเชี่ยวคงจะ............’
ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะโทรกลับไปถาม ในใจลึกๆก็หวังไว้ว่าสิ่งที่เพิ่งได้ยินอาจจะผิดเพี้ยนไปก็ได้ เพื่อนชายคนแรกในวงการ เพื่อนชายกับการทำงานครั้งแรกบนเส้นทางสายบันเทิง ผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่เธอหลงรัก...หลงรักมาตลอด2ปี
‘ขวัญ..น้ำเชี่ยวขอโทษนะ น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว และน้ำเชี่ยวคงจะ............’
“ไง..เป็นยังไงล่ะ ชั้นก็บอกแกแล้ว ให้รวบหัวรวบหางมันซะเลย แกก็มัวแต่อิดออด ทำเป็นอินโนเซ้นส์ มารยานะหัดมีซะมั้ง ในละครที่แกเล่นมีตั้งเยอะแยะ ทีเวลาแสดงน่ะทำได้ กะอีแค่เอามาใช้ในชีวิตจริงนิดหน่อยน่ะโง่ สมน้ำหน้า ม.ค.ป.ด” สาวร่างอวบกว่าหน้าบ่งบอกยี่ห้อว่าผ่านมือหมอมานับครั้งไม่ถ้วน พี่สาวและผู้จัดการส่วนตัวของจอมขวัญ สำทับทันทีที่เห็นน้องสาวนั่งหมดอาลัยตายยาก
“พี่นุ่น...บางทีน้ำเชี่ยวเค้าอาจจะพูดขึ้นมาเพราะโกรธก็ได้” ด้วยนิสัยใสซื่อแบบเด็กต่างจังหวัด ไม่เจนโลก และมักจะคิดอะไรเป็นบวกเสมอ ทำให้จอมขวัญยังคงเลือกที่จะมองทุกอย่างเข้าข้างตัวเองต่อไป แม้มันจะฝืนความจริงอยู่บ้าง แต่มันก็ทำให้เธอเจ็บน้อยลง
“เออๆ..แล้วแต่แกจะคิดก็แล้วกัน..แต่สำหรับชั้น ถึงมันจะมีแฟนแล้วยังไง มันไม่ได้แต่งงานแล้วสักหน่อย ต่อให้มันมีเมียแล้วก็เหอะ ถ้าแกรักจริงก็แย่งเอามาสิว่ะ จะกลัวอะไร แกทั้งสวยทั้งอวบอึ๋มขนาดนี้ เป็นนางเอกดังขนาดนี้ เหมาะกับมันจะตาย ดูซิในวงการน่ะ เดี๋ยวนี้พวกดาราเค้าก็มีแฟนเป็นนักร้องกับถมไป เวลาควงกันเดินไปไหนต่อไหน ยิ่งดังเข้าไปใหญ่”
.
.
.
“อืม..ที่รัก ทำแรงๆหน่อยซิครับ แรงๆเลยแรงๆ ..อา~” ดวงตากลมโตลุกวาวจับจ้องไปที่สะโพกขาวๆแน่นๆภายใต้กางเกงบ็อกเซอร์ตัวบาง ต้นขาเนียนทั้งสองข้างและสะโพกที่กำลังยักย้ายไปมาทำเอาจินตนาการของคนหื่นพุ่งเตลิดเพลิดไปไกล
“อื้อ..แรงพอยัง อือ อือ”
“อา~..เซ็กซี่จังเลย อา~..ขาว เนียน อา~ แรงๆอีกสิครับ ไม่ต้องเกรงใจ เอาให้เต็มที่เลยครับ” มือหนาเอื้อมไปลูบๆคลำๆ ต้นขาเนียนทั้งสองข้าง ไล้ขึ้นไปภายในกางเกงเนื้อบางแล้วบีบเค้นเนื้อแน่นๆอย่างมันส์มือ
“นี่ก็แรงแล้วนะ จะหมดแรงแล้วด้วย ยังไม่ดีอีกเหรอ หือ”
“อา~ยังไม่ทั่วเลย อย่าทำแต่ตรงนั้นสิครับ ขอตรงนี้ด้วย เร็วๆครับ ที่รัก อา~เซ็กซี่จริงๆ”
---ปัง!!---
“ไม่เอาแล้ว! ไม่ทำแล้ว.. เนี่ย ก็ออกแรงถูสุดๆแล้ว ยังจะมาว่าไม่แรงอีก แกล้งกันใช่มั้ยหะ! ไอ้กบบ้า พี่เจ็บมือไปหมดแล้วนะ” หนุ่มตัวขาวๆในชุดผ้ากันเปื้อนลายเคโระน่ารักกับกางเกงบอกซ์เซอร์สีขาวเพียงตัวเดียวบนร่างกาย โวยวายลั่นพร้อมกับเขวี้ยงไม่ถูพื้นลงกับพื้น หน้าบูดบึ้งทำแก้มพองกระฟัดกระเฟียดตั้งท่าจะเดินออกจากห้องเพราะถูกเด็กหนุ่มแกล้งเอาคืนที่ตนไปอาละวาดจนข้าวของพังไปหมด
“หยุดนะ!! จะไปไหน กลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะพี่พีม ตัวเองเป็นทำห้องคนอื่นรก ก็ต้องรับผิดชอบเก็บกวาดซิ อยากให้น้ำใช้กำลังใช่มั้ย หะ” เจ้ากบตัวดีที่นอนสั่งการอยู่บนเตียง ลุกขึ้นมาแหวเสียงแข็งใส่คนข้างล่างอย่างเป็นต่อ
“กะ ก็น้ำแกล้งพี่อ่ะ พี่ทำทุกอย่างตามที่น้ำบอกแล้วนะ ถูพื้นก็ถูแรงจนมือเจ็บ มือแหกไปหมดแล้วนะ.. ถ้าน้ำเชี่ยวไม่พอใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาหนูมาลีมาทำให้เอาป่ะ แต่วันนี้พอเถอะนะ.. นะน้ำเชี่ยวนะ แล้วพี่ก็หนาวแล้วด้วย เสื้อก็ไม่ให้ใส่ มีแต่ไอ่ผ้าลายเคโระเนี่ย เสี่ยวชะมัด..” เกิดมาชาตินี้ไม่เคยต้องมานั่งทำงานบ้านปัดกวาดเช็ดถูพวกนี้เลย แต่ครั้งนี้อุตส่าห์ยอมทำหมดทุกอย่างทุกทางแล้ว เจ้าตัวแสบก็ยังไม่พอใจซักที พีมเลยจำต้องงัดลูกอ้อนไม้ตายสุดท้าย เข้าไปเกาะแข็งเกาะขาทำหน้าทำตาแป๋วแหว๋วน่าสงสารใส่ หวังให้เจ้าตัวดีใจอ่อน และเลิกใช้เขาเหมือนทาสซักที
“เหรอ~ ถ้าไอ่ผ้าลายเคโระนี่มันเสี่ยว พี่ไม่ต้องใส่ก็ด้ายยย นะ.. ถอดออกดิ ถอดออกเลย นะ นะ ถอดเลยครับที่รัก หืม~..เร็วสิครับ มา มะ น้ำไม่แกล้งแล้ว ไม่ต้องถูแล้วก็ได้พื้นน่ะ เอาผ้าชุบน้ำมาถูตรงนี้ดีกว่า เนี่ยดูสิรอบหัวเตียงเนี่ย มีฝุ่นด้วยนะ มามะ มาเร็วครับที่รัก” :z1:
เสียงหวานๆกับสายตาเชื่อมๆหยาดเยิ้มที่ถูกส่งมา ฟังและดูยังไงก็หื่นสุดๆ อ้อนแล้วก็ยังไม่ได้ผล - -‘สุดจะทน พีมยืนเท้าเอวมองและถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับภาพเจ้าเด็กแก่แดดที่นอนไข่วห้างหนุนตุ๊กตาเคโระตัวบิ๊กเบิ่มออกคำสั่งใส่เค้าอย่างสบายอารมณ์อยู่บนเตียง.. หึ่ม! จะให้เราถอดหมดให้มีแต่ไอ่บอกซ์เซอร์สีขาวตัวเดียวนี่นะ เชอะ..ยากเว้ย! :m16:
“โอ้~ว ที่ร๊ากกก เซ็กซี่! เซ็กซี่จริงๆเลยอ่า~ ก้มอีกหน่อยสิครับ ถูเข้าไปลึกๆตรงนั้น อ่า~ตรงนั้นแหละ โอ้~ว ก้นงอนขาวเนียนจริงๆเล้ย หลังก็ข๊าว..ขาว ขาของที่รักก็ อา..ดูสิ ขาวเนียนขนไม่มีซักเส้น ฮืม..” เมื่อออกคำสั่งให้หลอกล่อให้คนตัวขาวๆมาเช็ดมาถูบริเวณรอบๆเตียงได้สำเร็จ เจ้าตัวแสบก็เริ่มปฏิบัติการหื่นทันที สายตาเป็นประกายวิ๊งๆจดจ้องโลมเลียไปตามร่างกายที่เกือบจะเปล่าเปลือยมีเพียงกางเกงเนื้อบางสีขาวตัวเดียวกับผ้ากันเปื้อนลายเคโระปกคลุมอยู่ มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังขาว บีบเค้นเล่นที่สะโพกแน่นๆ และเรียวขาวสวยๆของสาวใช้จำเป็นอย่างสุดหื่น ทำเอาพีมสุดจะกลั้น...
“หลีกไป๊!! เกะกะว้อยย!!”
---โครม!!!---
..วงขาเรียวๆแต่แฝงไปด้วยแรงช้างสานยันโครมเจ้าคนหื่นกามจนตกลงจากเตียง กลิ้งไปนอนจูบพื้นอยู่ขอบระเบียงอย่างหมดท่า แถมด้วยเจ้าเคโระตัวเบิ่มลอยตามมาเป็นเพื่อนอีกตัว
“เพ่!! จะมากไปแล้วนะ” ไม่ยอม..เด็กหนุ่มลุกขึ้นทุ่มเคโระตัวเบิ่มพร้อมกับโวยวายใส่สาวใช้ทันที
“ก็อยากมาขวางทางเองทำไม ช่วยไม่ได้ เดี๋ยวไม่สะอาด ดูซิ อ๊ะ! นี่! ตรงนี้! มีฝุ่นอยู่นิดนึง” สาวใช้จำเป็นปั้นหน้าตาบ้องแบ๊วตาแป๋วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกระตือลือล้นเอาจริงเอาจังสุดๆ
แต่... ยิ่งดูกลับยิ่งกวนใจกวนอารมณ์เด็กหนุ่มเสียเหลือเกิน ยิ่งไอ้ท่าโก้งโค้งก้มๆเงยๆเช็ดถูตามหลืบตามซอกเตียงเนี่ย ... ทนไม่ไหวแล้ว อ๊ากกกกกกก!!
“มานี่ มานี่! พอ พอแล้ว ไม่ต้องช๊งไม่ต้องเช็ดมันแล้ว มาเน่! ยั่วกันนักใช่มั้ย! ไอ้พี่จอมกวน” สุดท้ายน้ำเชี่ยวก็ทนกับท่าทางยั่วยวน(แบบที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ว่าไปยั่วมันตอนไหน)ของคนเกือบเปลือยบนเตียง ร่างสูงกระโจนเข้ารวบอีกคนไว้ทันที มือหนารวบเอาสองข้อมือไว้ได้มั่น พร้อมกับขึ้นคร่อมนั่งทับสะโพกแน่นแล้วล็อคลำตัวไว้เสร็จสรรพ สายตาหื่นๆจดจ้องไปที่เป้าหมายต่อไป ภายใต้ผ้ากันเปื้อนลายเคโระนั่น ฮ่าๆๆ
“เอ้ย! ทำไรอะ ไม่เอา ไอ้บ้า ไอ้หื่นกาม ไม่ถอด มันหนาว ไม่เอา ปล่อยยยยย!!” พีมพยามดิ้นพลิกตัวไปมาแต่ก็ไร้ผล เพราะมือสองข้างที่ถูกล็อกไว้เหนือหัวกับน้ำหนักของน้ำเชี่ยวที่กดทับเขาไว้ทั้งตัว ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรจะพลิกข้างไหนก็ดูจะเปิดโอกาสให้เจ้าตัวดีสอดมืออีกข้างมาดึงเอาเสื้อลายเคโระออกจากตัวเขาไปได้ทุกที
“ดิ้นทำไมเล่า ที่ร๊ากกกก ดูซิ ตัวแดงไปหมดแล้ว อยู่เฉยๆสิครับ จะได้ไม่เจ็บตัวไม่เหนื่อยด้วย หืม~” เมื่อจัดการให้คนข้างล่างล่อนจ้อนเหลือแต่บอกซ์เซอร์สีขาวตัวบางได้ มือหนาก็รุกล้ำลวนลามไปทั่วบนผิวขาวเนียนของคนตัวเล็กกว่าที่นอนดิ้นขลุกขลักอยู่ น้ำเชี่ยวมองดูแก้มใสๆ ปากอิ่มสีชมพูสด ลำคอสวย เนินอกแน่นขาวนวล หน้าท้องแบนราบกับลอนคลื่นเล็กๆ ยิ่งทำให้รู้สึกย่ามใจเข้าไปใหญ่โดยเฉพาะไรขนอ่อนตามตัวของพีมที่ตั้งชันเพราะถูกปลายนิ้วสากๆของเขาสัมผัส
“น้ำเชี่ยว~อย่าเลยนะ พี่ไม่ค่อยพร้อมน่ะ เมื่อวานหนูมาลีทำกับข้าวเต็มบ้าน พี่กินเยอะปวดท้องยังไม่หายเลย แล้ว..แล้วพรุ่งนี้ก็มีงานด้วยนะ นะครับ หื~” เมื่อรู้ชะตาว่าคงหนีไม่พ้นจุดประสงค์อันแน่วแน่ของเด็กหนุ่ม พีมจึงอ้อนวอนขอร้องเสียงอ่อน พลันสายตามองตามไปที่มือหนาๆที่ซุกซนเล่นอยู่บนตัวเขา .. แทบไม่เคยคิดเลยว่า เกิดมาชาตินี้จะมีแฟนทึกและอึดขนาดนี้ ขนาดคราวก่อนในคืนสุดท้ายที่ฮ่องกงเขาใส่เต็มแม็กซ์ไม่มีกั๊กแล้ว จากประสบการณ์กับคนก่อนๆเค้าต้องพักกันเป็นอาทิตย์ แต่เจ้ากบนี่แค่สองวันก็กลับมากระโดดได้เหมือนเดิมละ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ.. ไม่รู้มันเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน
“ทำไมล่ะ หรือว่าพี่เบื่อน้ำแล้ว” :o เฮ้ย! อย่านะ อย่ามาใส่ร้ายกันอย่างนี้นะไอ้กบบ้า..
“ไม่ใช่อย่างนั้น.. น้ำเชี่ยว~” ไม่ได้เบื่อเลยจริงจริ๊งงง แต่ของบางอย่างเราก็ควรจะใช้มันอย่างทะนุถนอมไม่ใช่เหรอ ชั้นยังอยากจะเป็นหนุ่มหล่อเพอร์เฟค์ตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่นานๆ ยังไม่อยากสละตำแหน่งตอนนี้นะเฟ้ย ไม่เห็นใจกันมั่งเล่า o6 ฮือๆ~
“อ๊ากกกกกกกก! น้ำ น้ำเชี่ยว~ อา~” ดูเหมือนเจ้าเด็กหื่นนี่จะหน้ามืดตามัวไม่ฟังอะไรแล้ว มือหนาล่วงล้ำไปพื้นที่ทางใต้อย่างรวดเร็ว เฮ้ย! ไอ้สติ๊ชน้อยตัวดีของเราเสือกยังมาโด่เด่สูมือไอ้แสบนี่อีกซะด้วยดิ
“ไง..ของมันฟ้องขนาดนี้ แล้วยังจะปากแข็งอีกเหรอครับ ที่รัก หืม?” เมื่อร่างกายของอีกคนตอบรับ เด็กหนุ่มก็สนองตอบกลับไปอย่างดี ปากหยักพรมจูบแผ่วเบาไปทั่วร่าง ลิ้นนุ่มถูกส่งออกมาโลมเลียไปทุกที่อย่างใจต้องการ เมื่อจูบสัมผัสเคลื่อนไปถึงจุดต่างๆที่ไวต่อความรู้สึก ยอดอกสองข้างถูกโลมเล้าดูดเม้มจนพีมต้องเผลอครางออกมาอย่างอดไม่ได้ โดยที่อีกมือหนึ่งก็ยังคอยลูบไล้คลึงคลำไปที่ส่วนแกร่งจากภายนอกกางเกงตัวบาง
“ไม่ใช่ คะ คือ อา~ พะ พรุ่งนี้ เราต้อง อืม~ เข้า บะ บริษัทไม่ใช่ เหรอ~ มันจะ อา~..” ไม่ใช่ไม่อยาก ถ้าบอกว่าไม่อยากตอนนี้ก็คงโกหกตัวเองเต็มทนแล้ว ลิ้นแพรวพราวนี่ แล้วก็มืออุ่นๆที่กำลังเคล้าคลึงส่วนนั้น รู้สึกได้ถึงน้ำใสๆที่ปริ่มๆอยู่บริเวณส่วนปลาย อืม~
“พี่พีม.. รู้มั้ยแค่น้ำมองพี่มันก็อดใจไม่ไหวแล้ว น้ำเชี่ยวอยาก อยากจะ.. ทำอย่างนี้กับพี่ทั้งตัวเลย อยากจับ อยากจูบ อยากสัมผัส อยากให้พี่ร้องครางเสียงหวานๆ น้ำอยากฟัง นะ” น้ำเชี่ยวพรมจูบไปตามลำตัว เอื้อนเอ่ยประโยคหวานไปตามที่รู้สึก
“ให้น้ำช่วยนะ สัญญาว่าจะไม่ทำมากว่านี้ แค่ให้น้ำช่วยนะ นะที่รัก” มือหนาที่เคยพันธนาการสองข้อมือที่เล็กกว่าไว้ ค่อยๆคลายออก เปลี่ยนเป็นลูบไล้กอดรัด คลำคลึงตามร่างกายที่เขาลุ่มหลงสุดหัวใจ จนไร้ซึ่งการขัดขืนจากคนบนเตียง มีแต่เสียงครางเบาที่เล็ดลอดออกมาทุกครั้งที่ปากหนาดูดเม้มเนื้ออ่อนๆตามให้เป็นรอยแดง สองมือค่อยๆถอดร่นกางเกงเนื้อบางออก ปลายลิ้นสัมผัสแตะชิมเข้าที่ส่วนปลาย ไม่เคยนึกรังเกียจมีแต่ความลุ่มหลง รสชาติใดๆก็ไม่หวานเทียบเท่าได้
“อา~” สติกระเจิดกระเจิงเมื่อส่วนแกร่งถูกครอบครอง พีมยันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนมองไปที่คนเบื้องหน้า ริมฝีปากหนาและมือที่กำลังทำงานอย่างสัมพันธ์กันเป็นอย่างดี อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปประคองใบหน้าหล่อๆให้เร่งจังหวะขึ้นตามที่อารมณ์เขาต้องการ
“อือ~ น้ำ.. แรงๆ อีกๆ อา~” มือบางจิกดึงเส้นผมคนตรงหน้าเร่งจังหวะอย่างเร่าร้อนจนสุดขอบของอารมณ์หวาม ปลดปล่อยน้ำรักให้อีกคนดูดกลืนจนหมด ก่อนจะประคองเอาร่างเด็กหนุ่มขึ้นมากอด มอบจูบแสนหวานแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงให้คนตรงหน้าทาบทับตัวเขาไว้อย่างอบอุ่น
“ชอบมั้ย” สายตาหวานเยิ้มที่ส่งมากับรอยยิ้มแป้นแบบกบ ให้ตายเหอะ..ไม่เขินเราบ้างรึไง เด็กสมัยนี้มันแก่แดดจริงๆ
“อืม..” ตอบเรียบๆ คงหน้าตาให้เฉยๆเข้าไว้ เดี๋ยวจะได้ใจ
“อ่าวววว..แล้วเมื่อกี่ไมร้องซะ..อื้อ อัง เอย อา อือๆๆ” แทบไม่ต้องรอให้เจ้าเด็กซื่อ(บื้อ)พูดจบ พีมก็พลิกเอาคนตรงหน้าให้นอนอยู่ข้างล่างแล้วประกบจูบดูดดื่มหวาบหวามเร่าร้อนไปแทนถ้อยคำล้อเลียนที่ตัวแสบเตรียมส่งออกมาให้เค้าได้อายเขินจนหน้าแดง
“มันก็ดีแล้วล่ะ.. แต่.. มันอาจจะ..ยัง..ไม่..ดี..พอ..มั้ง” น้ำเสียงหวานลอดมาจากริมฝีปากที่กำลังทำหน้าที่จูบ ดูด เม้ม ไปตามจุดไวสัมผัสต่างๆบนร่างกาย
“ทีหลังต้องทำแบบนี้นะ ..คอยดู” สายตาวิ๊งๆเป็นประกาย รอยยิ้มนิดที่มุมปาก มือเล็กถูกสอดเข้ามาที่ใต้กางเกง
พี่พีม~ จะทำให้น้ำเชี่ยวใช่ม๊ายยยยยย อ๊ากกกกกก~
อย่า! ..
อ ย่า ช้า!!!~ :pighaun:
.
.
GS เอนท์ฯ – ห้องทำงานยีนส์
“ว่าไงนะครับ.. พี่ยีนส์” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มถึงกับต้องละจากBBในมือ แล้วถามย้ำกับARคนสนิท เมื่อได้ยินว่างานตัวใหม่ที่ติดต่อมาเป็นของบริษัทโฆษณาที่จีจี้เป็นเจ้าของอยู่
“งานเนี๊ย บริษัทฯของจีจี้เค้าเป็นคนติดต่อมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อนนู้นแล้ว เค้าดูแลเรื่องภาพลักษณ์สินค้า งานโฆษณา แล้วก็อีเว้นท์ทั้งหมด เห็นว่ากำลังแข่งกันตีตลาด แบ่งมาร์เก็ตแชร์กับไอ้เจ้าน้ำอัดลมอีกยี่ห้อนะ เค้าสนใจพีมกับน้ำเชี่ยวนะ งานนี้แค่ให้เป็นพรีเซ็นเตอร์อย่างเดียว เพลงไม่เกี่ยว สัญญาเรื่องพรีเซ็นเตอร์ 2ปี ทำอีเว้นท์หนักๆแค่ ครึ่งปีแรก ก็ไม่มีอะไรมาก ถ่ายโฆษณา บิลบอร์ด โชว์ตัว ถ่ายแบบ ออกรายการทีวี สัมภาษณ์สื่อต่างๆเหมือนเดิม พี่เช็คดูสัญญาของสินค้าที่พีมกับน้ำเชี่ยวเซ็นต์ไว้ก่อนหน้าแล้ว ไม่มีปัญหา เหลือแค่เราสองคนจะโอเคมั้ย”
“.....”
“.....” ติดต่อมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว งั้นก็ไม่น่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่เราบอกกับจีวันนั้น อีกอย่างเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าเรากับน้ำเชี่ยวคบกัน แต่ทำไมมันต้องบังเอิญขนาดนี้ด้วยละเนี่ย ไอ้เด็บบ้านี่มันจะคิดมากอีกมั้ยนะ
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มครุ่นคิด เหลือบมองคนตัวสูงข้างๆ ..
“พี่ยีนส์ครับ พีมว่า..พีมไม่รับงานนี้ดีก..ว่..า” “น้ำเชี่ยวไม่มีปัญหาครับ โอเค” !!! สองเสียงประสานตอบกลับแต่ความหมายดันไปคนละทางซะอย่านั้น เล่นเองคนฟังงงงวย :jul3:
อ้าว..ไอ่เคโระ เป็นไรเนี่ย กินยาผิดอีกแล้วเหรอ - -‘
“อ้าวพีม พี่คิดว่าเราจะดีใจซะอีก ที่จะได้ทำงานให้กับบริษัทของจีน่ะ” ฝนสงสัย ยิ่งเป็นงานของแฟนตัวเองด้วยแล้ว ร้อยวันพันปีพีมไม่เคยปฏิเสธงานไหนมาก่อนถ้าไม่นับตอนแรกที่บ่นๆว่าไม่อยากทำงานกับน้ำเชี่ยว แต่สุดท้ายก็เห็นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“เอ๋า..! พี่ฝนไม่รู้เหรอครับ พี่พีมน่ะเค้าเลิกกับพี่จีจี้ตั้งนานแล้ว เนี่ยน้ำเห็นแอบไปเลี้ยงต้อยเด็กนักศึกษาตาดำๆ น่าสงสารเด็กคนนั้นจริงๆ นะเนี่ย :m12: ” ไอ้กบ ปากดีแต่หัววันเลยนะ หน้าตาลั๊นล๊าขนาดนี้คงไม่คิดมากหรอกใช่มั้ย ห๊ะ?
“เลิกกันแล้วเหรอ ทำไมล่ะ พี่ว่าจีจี้กับเราเหมาะสมกันดีออก ผู้หญิงดีๆไม่ได้หาง่ายๆหรอกนะ” นั่นสิครับพี่ บางทีที่ไอ้แสบนี่มันก็กวนโอ้ยบ่อยๆ พีมคงจะต้องกลับมาคิดถึงคำพูดนี้ของพี่ฝนเรื่อยๆแล้วล่ะครับ..
ไงล่ะ? เจ้ากบ ฟังคำแสลงหูจนหน้าจ๋อยไปเลยดิ 555+ :laugh3:
“เลิกกันแล้ว แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะครับ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน แต่พีมแค่..เอ่อ คือจีจี้เค้าเป็นคนคิดมากน่ะครับ ไม่รู้ว่างานนี้เค้ารู้เรื่องรึยัง หรือถ้าเค้ารู้แล้วมันจะมีผลกระทบกับงานหรือเปล่า พีมก็ไม่แน่ใจอ่ะครับ”
“แต่พี่ว่า ไม่หรอกมั้ง โตๆกันแล้ว เรื่องส่วนตัวเรื่องงาน เค้าคงแยกแยะออกอยู่แล้วล่ะ เอาเป็นว่าเราก็รับผิดชอบหน้าที่ในส่วนของเราให้ดีล่ะกัน อาทิตย์หน้าพี่ต้องให้คำตอบลูกค้า ช่วงนี้พีมก็ไปคิดดูก่อนก็ได้”
“เออ.. เพลงอัลบั้มใหม่ของเราน่ะ ใกล้เสร็จแล้วนะ ช่วงนี้พีมคงต้องเข้ามาบริษัทบ่อยหน่อย มาคุยกับโจเค้า เพลงไหนชอบไม่ชอบ จะปรับยังไงให้มันตรงกับเรามากที่สุด นี่ไม่รู้โจอยู่รึเปล่า ก่อนกลับก็ลองแวะไปดูซักหน่อยนะ”
“ครับ”
.
.
“โว่ๆโว้ๆ! ไงนายสองคน วันนี้พายุลูกไหนมันหอบพวกนายมาหาชั้นได้ล่ะห๊ะ .. แล้วนี่ อะไร..ใครเอายู้ฮูมาทาตัวพวกนายไว้กันไง ถึงได้ติดกันแงะไม่ออกเงี้ยห๊ะ ฮ่าๆๆ” คำทักทายและถากถางประโยคแรกของโจ เมื่อสองหนุ่มเดินเข้ามานั่งเคียงกันอยู่ที่โซฟาตัวยาว
“....” ไร้ซึ่งคำตอบ และคำแก้ตัวใดๆ สองหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาได้แต่นั่งอมยิ้มแป้นแล้นมองหน้ากันไม่สะทกสะท้านกับคำถากถางจิกกัดจากโจเลยแม้แต่น้อย
“เออๆ เวลารักกัน น้ำต้มผักมันก็หวาน หึ เวลางอนกันอย่ามานึกถึงพี่โจแล้วกันโว้ย” หึ ไอ้คู่นี้ หมั่นไส้จริง ทำเป็นมีความลับ เดี๋ยวพ่อเขียนเพลงอกหักใส่ให้ทั้งอัลบั้มเลยหนิ เชอะ..
“แล้วนี่อะไร มาทำไม รึกะจะมานั่งจ้องตากันให้ป่องกันไปเลยข้างนึงมั้ยว่ะ ห้องทำงานชั้นไม่ใช่ม่านรูดนะเว้ย” ในที่สุดหนุ่มหัวสีก็เอ่ยออกมาอย่างอดรนทนไม่ได้ กับปฏกิริยาของสองหนุ่มที่ทำให้เขาเนฃจ็บยอกเพราะงานยุ่งจนยังไม่มีเป็ยตัวเป็นตนกับเขาสักที
“เฮ้ย..อะไร ม่านรงม่านรูดอะไร พูดมาได้ไอ้หัวสิงโต น้องชั้นเสียเด็กหมด :z6: เหอะ ถามได้..ก็จะมาดูเพลงอัลบั้มใหม่อ่ะเด่ะ เกือบเสร็จแล้วไม่ใช่ไง?” ไอ้เพื่อนตัวแสบนี่นับวันจะปากดีไปใหญ่แล้ว.. อย่างเราต้องโรงแรมห้าดาวเท่านั้นเฟร้ย
“เออๆ..เกือบแระ เดโมยังอยู่ห้องอัดอยู่เลย เดี๋ยวชั้นไปเอาให้ .. ไงแล้วนายอ่ะ? ไอ้เด็กแก่แดด” โจพูดพลางลุกจากโต๊ะจะไปห้องอัด แต่ยังไม่วายหันมาจิกกัดเจ้าเคโระที่นั่งหน้าแป้นเป็นกบได้น้ำ ไม่สะทกสะท้านใดๆ
“น้ำเชี่ยวก็มารอพี่พีม เดี๋ยวจะไปดูผลสอบที่มหาลัยด้วยกัน อ้อ..เพลงอัลบั้มใหม่พี่พีมก็อยากฟังด้วย” งุงิ :m1:
“อ๋อ..กำลังจะรอคุณพ่อพาไปงานประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียน ว่างั้นซิ ต้องจ่ายค่าหน่วยกิจให้ป่ะล่ะเนี่ยยย” เออ..เอากะมันสิ ไอ้หน้ากบ แป้นแล้นตอบมาได้ตาแป๋วเชียว นี่ไม่รู้รึไงว่าเค้าประชดถามไปงั้นอ่ะ
“โอเคๆ..พอล่ะ พอได้ละ ไอ้หัวสิงโต ชั้นไม่ได้แก่ถึงขนาดต้องเลี้ยงต้อยนะเว้ย ค่าหน่วยกงหน่วยกิจอะไร ไปเลย เดโมน่ะไปเอามาเลย พูดมากอยู่ได้” พีมพูดพลางลุกขึ้นถลึงตาไล่เตะเพื่อนตัวแสบให้กระโจนออกนอกห้องแทบไม่ทัน
“โอ๊ะ!..อื้อ..น้ำเชี่ยว” ทันที่ที่โจพ้นไปจากห้อง มือหนาก็คว้าแขนพีมเอาไว้จนร่างขาวเซถลามาอยู่บนตักพร้อมกับฉกเอาความหอมบนแก้มใสๆไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่..ไม่รู้ทำไมแก้มเนียนๆและกลิ่นหอมๆของคนน่ารักคนนี้ถึงทำให้เขาหลงหัวปรักหัวปรำได้ขนาดนี้นะ
“จริงๆแล้วพี่โจก็พูดน่าคิดนะ ให้น้ำเชี่ยวเลิกเป็นนักร้อง แล้วมาอยู่บ้านเฉยๆเป็นพ่อบ้านให้ ส่วนพี่ก็ไปทำงานเอาตังค์มาจ่ายค่าหน่วยกิจให้น้ำ เอาป่ะ?” หนุ่มร่างสูงพูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่คนบนตัก ปากก็พูดไปจมูกก็ระดมหอมไปจนทั่วใบหน้า
ชิ คิดง่ายไปมั้งอยากให้เราเลี้ยงงั้นเหรอ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน..หุหุ o18 สองมือเรียวยกคว้าสองหูของเจ้าตัวแสบดึงไปดึงมาเล่น ก่อนจะตอกกลับด้วยประโยคเด็ดไปทันควันตามด้วยอมยิ้มแสนเจ้าเล่ห์สุดๆ
“เหอะ..บ้า ฝันไปเถอะ ขี้เกียจอ่ะดิไอ่เคโระ.. ทำไม อยากอยู่บ้านเฉยๆเหรอไง ถ้าอยากอยู่แต่บ้านไม่ทำอะไรก็มาเป็นเมียพี่สิ เอาป่ะ ต้องเป็นเมียอย่างเดียวนะ เข้าใจมั้ย? ห๊ะ” อิอิ :oo1:
“อืม..เป็นเมียพี่เหรอ ถึงมันจะเสียเปรียบแต่มันก็ยังคุ้มอยู่นะ ขอเอากลับไปคิดก่อนละกัน.. ว่าแต่ พี่ไม่เสียดายแย่เหรอ หืม.. เห็นร้องเสียงหลงทุกที .. น้ำเชี่ยว~ แรงๆ.. อา~ น้ำ แรงๆ~” เมื่อกล้าเชิญมา ตัวแสบหน้าด้านหน้าทนก็กล้าสนองกลับ ก็คนมันรักไปแล้ว ให้เป็นแบบไหนก็เอาทั้งนั้น เด็กหนุ่มไม่วายแซวกลับด้วยเสียงกระเส่าที่ทำเอาคนบนตักหน้าเหวอแทบจะแทรกแผ่นดินหนีกันเลยทีเดียว
“ไอ้ปากห้อย.. เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวนายจะไม่มีวันได้ยิน ได้ทำ แล้วชั้นก็จะไม่ทำอะไรแบบนั้นกะนายอีก คอยดู” o12 เมื่อเถียงสู้ไม่ได้ ก็ของัดไม่ตายสุดท้ายที่ยังไงก็ใช้ได้ผลทุกครั้งออกมาสู้ให้ถึงที่สุด ให้มันรู้ไปใครจะใจขาดก่อนกัน
“โอ้ย..ไม่เอา ไม่เอาน๊า ที่รักของน้ำเชี่ยว น้ำขาดใจตายแน่ๆ ถ้าไม่ได้กิน เอ่ย! ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ ไม่ได้หอม ไม่ได้.. เอ่อ ไม่ได้ฟังเสียงเพราะๆ ของพี่อีก นะ น๊า ที่รัก เป็นเมียก็เมีย แล้วเมียคนนี้จะช่วยทำงานหาเงินให้ด้วยเอ้า หน่วยกิจจ่ายเองก็ได้น้ำเชี่ยวมีปัญญา น่านะ ที่รัก น๊า~” ลูกอ้อนเที่ยวสุดท้าย มีเท่าไหร่ต้องงัดออกมาใช้ให้หมด.. ไม่มีทาง ให้อย่าอะไรก็อย่าได้ แต่ถ้าให้ไอ่น้ำเชี่ยวอย่าขาดจากสุดที่รักคนนี้ ไม่มีทาง! .. ดูสิแก้มใสๆ ป่องๆ ปากแดงๆ อ๊ากกกกกกกก!! ไม่น๊า ไม่งอนๆ น๊า :sad4:
“โอ๋ๆ ไม่เถียงกันแล้ว ไม่เถียงๆ.. ไหนๆ มามะ ขอจุ๊บทีนึงมัดจำไว้ก่อน นะนะ ที่รัก ไม่งอนกันนะ” โอ้ย.. เวลางอนก็ยังน่ารักน่าหลงขนาดนี้ ไม่ไหวแล้วโว้ย.. นอกจากจะน่ารักน่าหยิกแล้วปากยังเก่งอีกด้วยสติ๊ชตัวนี้ เป็นเพราะเจ้าขี้แมลงวันเล็กๆตรงปากหวานๆนี้รึเปล่าน๊า ไหนต้องขอโดนหน่อยสิ อืมมมมมมมม...จะ..จุ๊บ !!??!? เอ๋..? อะไร ทำไมมันแข็งๆหว่า???
..ลืมตาขึ้นมาก็พบก็กล่องซีดีสีฟ้าสดที่พ่อหนุ่มหัวสิงโตแทรกเข้ามาแทนที่ริมฝีปากบางอิ่มและจุดขี้แมลงวันเม็ดนั้น
“เน่!...พอ พอได้แล้ว ทั้งคู่อ่ะ มาทำอะไรบัดสีบัดเถลิงในห้องชั้น เดี๋ยวฟ้าได้ผ่าตายห่า เห้ออ..หายไปพักเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ยังทำลูก!กันไม่พออีกหรือไง ..เอานี่ เดโมของนาย เพลงป็อบนะ ไม่ต้องไปเปลี่ยนทำนองมาเป็นเพลงรักหวานซึ้งทั้งอัลบั้มล่ะ”
อ๊ากกกกกกกกกกก!!#$? หมดกันๆ กำลังเคลิ้มเชียว! o9 พี่โจ นะพี่โจ นอกจากจะมีหน้าที่ทำเพลงและยังเป็นก้างชั้นดีได้อีกด้วย งื้อๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
((ต่อข้างล่างครับ))
-
((ต่อๆ มันไม่พอโพสต์ไม่ติด))
“น้ำเชี่ยว..เรื่องงานตัวใหม่ที่เป็นของบริษัทจีจี้น่ะ เราไม่คิดมากใช่มั้ย?” ท่ามกลางการจราจรที่ติดขัด พีมเหลือไปมอง เจ้าร็อคเกอร์หนุ่มที่ตอนนี้ถอดรูปกลายเป็นเด็กหน้ากบใส่แว่นในชุดนักศึกษานั่งจดจ่ออยู่กับเครื่องpspอย่างเอาเป็นเอาตาย อดไม่ได้ที่จะถามถึงเรื่องงานที่เพิ่งเข้าไปคุยกันมา
“อืม..น้ำไม่คิดมากแล้วล่ะ ก็พี่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไปคุยกับเค้ามาแล้ว น้ำเชื่อใจพี่นะ ถ้าพี่บอกว่ามันจบ น้ำก็จะเชื่ออย่างนั้น อีกอย่าง สัญญาพรีเซนเตอร์ตัวเก่าเราก็กำลังจะหมด ทัวร์คอนเสิรต์ก็จะไม่มีแล้ว.. ดีจะตายที่มีงานตัวใหม่มาให้เราได้ทำด้วยกันอีก เพราะน้ำจะได้เจอพี่บ่อยๆ .. ฉลาดป่ะล่ะ มันดีจะตายไปจริงมั้ย ^_^”
เจ้าบื้อเอ้ย พอถอดคราบนักร้องมาดเท่ออก ไอ้เจ้ากบนี่มันก็เด็กน้อยดีๆนี่เอง .. มันก็คงจะดีนะสิ ถ้าไม่ใช่จีจี้ รายนั้นฉลาดเป็นกรดแถมยอมแพ้อะไรไม่ค่อยได้อยู่ด้วย หวังว่าช่วงนี้คุณคงไม่ค่อยสนใจงานที่บริษัทเท่าไหร่นะจี เฮ้อ :undecided:
“อยู่ในรถคนเดียวได้นะพี่” เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามพีม เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาในมุมสงบใต้เงาไม้ตรงลานจอดใกล้ตึกของคณะ ใจนึงก็ลุ้นกับเกรดที่จะออก แน่นอนเขาต้องภาวนาให้มันถึง3.00 อีกใจนึงก็เป็นห่วงที่จะต้องทิ้งพีมไว้ในรถของเขาคนเดียว
“อืม ไม่เป็นไร รึอยากจะให้พี่ลงไปล่ะ จะได้แตกฮือกันทั้งคณะ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่นอนรอในรถนี่แหละ”
“ไปสิ ยังมานั่งหน้าแป้นอยู่ไมอ่ะ มีไรอีก..มองไม?” น้ำเสียงสูงที่ท้ายประโยคเป็นเชิงถามเมื่อเห็นเจ้าเด็กหน้ากบยิ้มกรุ่มกริ่มไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถซะที
“ถ้าน้ำทำได้เกิน3.00 พี่จะมีรางวัลพิเศษให้มั้ย อยากได้รางวัลอ่ะ” เสียงออดอ้อนกับสีหน้าเว้าวอนที่ส่งมา จะมีซักกี่ครั้งที่เขาจะไม่ยอมใจอ่อนให้เจ้านี่ได้นะ แล้วไอ้กุญแจบ้านเราที่จะให้มันไม่ใช่รางวัลรึไง ถึงได้มาเรียกร้องรางวัลพิเศษอะไรนี่อีก เฮ้อ~
“เออๆ ถ้าทำได้ เดี๋ยวให้พิเศษ ตอนนี้ยังคิดไม่ออกจะให้อะไร ไปลงไปเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็น นี่ยิ่งเป็นรถเราอยู่ ไม่ใช่รถพี่ มันสังเกตง่าย ไป ลงไปเร็วๆเลย” พีมตอบไปส่งๆเบือนหน้าให้อีกคนรีบลงจากรถ ..นึกหมั่นไส้เจ้าตัวดีที่นั่งนิ่งทำหน้าแป้นไม่ลงจากรถเสียที.. เฮ้อ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกยังคงใช้ได้ผลกับคนอย่างมันจริงๆ
“รู้แล้ว แต่ของกำลังใจหน่อยสิ.. มาเร็ว น้ำเชี่ยวลุ้นนะเนี่ย มือเย็นไปหมดแล้ว เร็ว หอมทีนึง จูบทีนึง เร็วสิพี่” ไม่อายฟ้าอายดิน ไม่อายประชาชี ที่อาจจะเดินผ่าไปผ่านมารอบข้าง เด็กหนุ่มยื่นหน้าหล่อๆหลับตาปี๋ทำแก้มพองไปหาสาระถีหน้าหวาน ถามหากำลังใจชั้นดี
“อือ..อือ ไปเลย ไป เดี๋ยวใครมาเห็น” ปกติก็ไม่ใช่คนใจอ่อน ยอมให้ใครมาสั่งการได้ง่ายๆ หรอกนะ แต่กับคนๆนี้แล้ว ทำไมมันถึงยอมไปได้ซะทุกเรื่องไม่รู้จริงๆ พีมลอบมองไปทั่วๆก่อน เมื่อเห็นว่าปลอดภัยไร้ผู้คนแล้ว จึงประคองเอาใบหน้าหล่อๆมาหอมและจูบเน้นๆตามที่ถูกเรียกร้องก่อนจะดันร่างเจ้ากบแก่แดดให้ลงจากรถไปเสียที
.
.
แรงลมอ่อนๆในช่วงเวลาใกล้เย็น ใต้เงาไม้ใหญ่ พื้นซีเมนเต็มไปด้วยเศษใบไมแห้งเกลื่อนถนน รถเก๋งสีดำคันงามจอดสงบนิ่ง กระจกสองข้างถูกแง้มออกเล็กน้อยพอให้มีอากาศพัดผ่าน สายลมเย็นลอยมากระทบใบหน้าที่ถูกพลางด้วยแว่นกันแดดสีชา เปลือตาบางจวนจะปิดสนิทเพราะลมเบาๆที่ทำให้เคลิ้มใกล้จะหลับ
“กร็อบ.. แกร็บ..” ถ้าฟังไม่ผิดน่าจะเป็นเสียงคนเดินย่ำเอาเศษใบไม้แห้งตามพื้น แต่..
“แชะ.. แชะ” เสียงนี้!!
สองตาเบิกโพรง! พีมผวาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาพยามกวาดมองไปรอบๆ แต่กลับไร้วี่แววคนเดินผ่าน น่าสงสัยจัง..? เสียงนั่น
ถ้าเป็นคนปกติ อาจต้องใช้เวลาคิดว่ามันเสียงอะไร แต่สำหรับเขา อยู่ในวงการมาเกือบ5ปี ไม่มีการทำงานครั้งไหนจะไม่ได้ยินเสียงนี้ เสียงลั่นชัตเตอร์
.. มองซ้ายทีขวาทีกลับไม่มีใครซักคน.. หรือเราจะเคลิ้มฝันไป
(พี่พีมมมมมมมมมมมมม~ เพ่~....) หื? แล้วนี่เสียงอะไรแว่วๆ มาอีกล่ะ คุ้นแฮะ เสียงคุ้นๆ ร่างบางหลุกหลิกหันซ้ายแลขวา
(..เพ่พีมมมมมมมม!~) ด้วยเสียงที่ดังใกล้เข้ามาล่ะ หื! พลันสายตาเหลือบไปมองกระจกมองหลัง เจ้าของเสียงหน้ากบวิ่ง4คูณ100 หัวตั้งโต้ลม ชูกระดาษใบขาวไหวๆ หน้าแป้นแล้นมาแต่ไกล
..เออ ลงอีหร็อบนี้ มันคงทำได้จริงๆ เออ..ยังคิดหารางวัลไม่ออกเลย :เฮ้อ:
************
ติดตามตอนหน้านะครับ
B a l l o o n
-
ใครแอบถ่ายรูป งานเข้านายพีม
น้ำเชี่ยวรีบจัดการเลย
ยัยขวัญร้ายไม่ใช่เล่น :beat:
+1
-
แววว่าปัญหาจะตามมาอีกแล้ว
ก็ต้องดูว่าใครเป็นคนมาถ่ายรูปเนี่ย
-
งานเข้าแล้ว งานใหญ่ซะด้วย
-
ใครมาถ่ายรูปอ่ะ????
ขวัญ จีจี้ นักข่าว หรือใครอ่า????
บังอาจมากเลยย :angry2: :angry2: :angry2: :fire:
เด๋วได้โดนกบเชือดคอหรอกนะ :m16:
-
ใครมาแอบถ่ายรูปพีมอะ ขอให้อย่ามีเรื่องอะไรร้ายๆเลย
-
เอ้าาาาาาา งานงอก เหอะๆ
-
งานเข้าซะแล้วซิ. :L2: :L2: :L2:
-
:m24: ใครมาแอบถ่ายรูปสติ๊ชของเราเนี่ยะ
เดี๋ยวงานงอกแน่ๆ ทั้งพีมและน้ำ
-
ใครถ่ายรูปเนี่ย...หวังว่าจะไม่ติดฉาก หวานแหวว จูจุ๊บไปนะ
ไม่อยากให้มีใครมาเป็นอุปสรรค์ของคู่นี้เลย...อยากให้น่ารัก กุ๊กกิ๊กกันแบบนี้ไปตลอดจัง
-
งานเบ้อเร้อ..
-
โดนแอบถ่ายรูปแน่ๆ
-
เห็นเค้าพายุมาแต่ไกล...สงสัยงานนี้จะงานใหญ่ - -"
เฮ้ออออออออออ...หวังว่าคนที่มาแอบถ่ายรูปคงไม่ได้ประสงค์ร้ายหรอกนะ (คงทำได้แค่หวัง - -")
แต่อยากรู้จริง ๆ ว่านี้เป็นแค่ปาปารัซซี่ หรือว่ามีใครส่งมาให้ตามพี่พีมกะน้ำีเชี่ยวกันแน่ >3<
-
เหมือนจะเห็นลางงานเข้าอยู่ใกล้ๆ
หวังว่าจะไม่รุนแรงอะไรนะ
-
พีมต้องเตรียมรางวัลชุดใหญ่ให้น้ำเชี่ยวแล้วล่ะมั้ง งานนี้
ว่าแต่ใครแอบถ่ายเนี่ย ??
-
oop!!! paparazzi?
-
ครายนะ บังอาจแอบถ่ายพี่พีมได้
-
ปาปารัซซี่ ตายแน่งานนี้แต่ก็ดีเปิดตัวไปเลย
-
อย่าไปอ่านพวกนิยายสายมาม่ามากนักจิพี่บอล มันจะติดพลอตมาได้ อิอิ
-
ใครมาแอบถ่ายรูปเนี่ยยยย - -"
-
:serius2: ม่ายยยยยยย
ปาปา อ่ะ
-
แลจะมีมารมาผจญเยอะนะช่วงนี้พีมน้ำเชี่ยวต้องระวังให้ดีน้า
-
:oo1:
-
ใครมาแอบถ่ายรูปอะ :serius2:
-
:m31:
จอมขวัญเรื่มจะก่อความวุ่นวายซะเเล้ว
-
:call: ขอให้เป็นสาวกวายแอบถ่าย.... ปั้มมาแจกแฟนคลับที่เล้านี่เถอะ ไม่ต้องเอาไปเป็นข่าวหรอก อิอิ~ :impress2:
-
คิดถึงพี่บอลสุดหล่อในสามภพ!!
อยากอ่านเรื่องดาม่า ไปอ่านเรื่อง หรือวให้เป็นแค่ความทรงจำ ดิสนุกมากอ่ะ
เป็นเรื่องโปรดของเค้าเลย
แต่ห้ามเอาดาม่ามาใสนิยายตัวเองเด็ดขาด เค้าจ๋งจ๋านน้ำเชี่ยว งุงิ
-
เอิ่มม ใครถ่ายรูปปป
เค้าเปนใคร มาจากไหนนน = =
-
ปาปารัซซี่?
-
ขอไล่อ่านก่อนนะคะ :-[
แล้วจะกลับมาเม้นต์ค่า :bye2:
-
:beat:
อย่าให้รู้ว่าใคร
แม่จะ :beat: :beat: :beat: :beat:
-
พี่บอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
มาต่อเถอะ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่า
ด้วยความเซ่อซ่าของเราเอง T^T
ดันadd to favourite ไว้ในโฟลเดอร์อ่านแล้ว
ตอนนี้อ่านจนถึงปัจจุบันแล้วนะคะ
น้ำเชี่ยวกับพี่พีมน่ารักมากเลยค่า :-[
ใครมาแอบถ่ายรูปเนี่ย ร้ายกาจมาก
คิดว่าขวัญจะไม่มีพิษภัย ยังวางใจไม่ได้เลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เสียงชัตเตอร์แน่ๆ
ใครมันกล้ามาลูบคมอ่ะ
ปล งานนี้น้ำเชี่ยวได้กำไรแน่ๆ
รางวัลของพี่พีม
จาเป็นอารายน้า...
อิิอิ
-
Chapter 30
“พี่พีมมมมมมมม!!!"
---ก็อกๆ ก๊อกๆๆ---
"เปิดๆ เปิดเร็วพี่.. แฮ่กๆ แฮ่กๆๆ ได้แล้ว ทำได้แล้ว 3.00 พอดีเปะ! ไม่ขาดไม่เกิน แฮ่กๆ เย้!!~ ที่รักๆ ดีใจมั้ย หื.. น้ำเชี่ยวจะได้ไปอยู่กะที่รักที่บ้านแล้ว เย้~!” ทันทีที่เข้ามาถึงในรถ น้ำเชี่ยวก็โถมทั้งตัวเข้าไปกอดคนน่ารักที่ดูจะอึ้งๆงงๆกับอาการดีใจเว่อร์ๆของเจ้าตัวแสบที่ตีอกชกหัวตัวเองหน้าตาลั้นล๊าไม่มีใครเกิน ..
“ด เดี๋ยวๆนะ น้ำ.. คือ มัน.. มันหมายถึงอะไรเหรอ ที่ว่าจะมาอยู่ที่บ้านน่ะ..” เฮ้ยไรว๊าาา..บอกแค่จะให้กุญแจบ้านกะรีโมทประตูไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้เพี้ยนนี่มันฟังอีท่าไหนว่าจะมาอยู่กับเราล่ะเนี่ย -_-‘งงเรยยย??? :m28:
“พี่~ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ไม่ดีเหรอ ต่อไปน้ำเชี่ยวก็จะไปหาพี่ทุกวัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน มันก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ด้วยกันหรอกน่า จริงม๊ายยยยยยย :interest: ที่รัก หืม~ มา หอมหน่อย คิดถึงอ่ะ..จูบด้วย” - -‘ได้ข่าวว่าเมื่อกี้ก่อนมันจะไปก็เพิ่งหอมเพิ่งจูบไป ยังไม่ถึง20นาทีเลย มานจะคิดถึงอะไรนักหนา ฟร่ะ! :m16:
“เอ้ย.. ไอ้น้ำเชี่ยว ไม่เอาๆ เดี๋ยวคนเห็น อื้อ! อื้ออออ” ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรม สองแขนรวบเอาคนตัวบางมาแจกจูบแจกหอมไปจนทั่วใบหน้า .. ทำเอาพีมตะลึงงันจะดิ้นก็คงไม่หลุดไปจากรถคันนี้ได้ อยากจะเคลิ้มไปกับวงหน้าหล่อๆของคนตรงหน้าก็ไม่ใช่เวลา เพราะต้องคอยเหลือกตาแทบปลิ้นสอดส่องมองว่าจะมีใครผ่านมาเห็นบ้างหรือเปล่า.. เฮ้อออ เกิดมาไม่เคยเห็นใครหน้ามึนได้ขนาดนี้มาก่อน -_-‘
“พี่!..ไปฉลองกัน วันนี้น้ำเชี่ยวเป็นเจ้ามือเอง 555+” เจ้าตัวแสบหน้าบานอยู่ในอารามดีใจพูดพลางพลิกกระดาษรายงานผลคะแนนของตัวเองไปมาก่อนจะยกขึ้นมาจูบอย่างทะนุทนอมแล้วบรรจงพับสอดไว้ในหนังสือเรียนราวกับว่าเป็นพินัยกรรมล้ำค่า
“อืม..ที่ไหนอ่ะ” น้ำเสียงเรียบเฉยๆตอบกลับมา สองตาเรียวลอบมองดูพฤติกรรมของคนข้างๆแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้มเล็กๆก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
“ไปห้างได้เป่า น้ำอยากซื้อของไปฝากเพื่อน อยากไปเดินห้างอ่ะ น๊ะ” แทบไม่ต้องคิดที่จะปฏิเสธมันเลยทีเดียว หน้าเป็นเด็กขี้อ้อน ตาแป๋วเชื่อมมาซะขนาดนี้ เอ้า..ลองเสี่ยงขึ้นหน้าหนึ่งบันเทิงก็อสสิบให้มันเสียวสันหลังเล่นดูซักวันว่ะ คงไม่แจ๊คพ็อตหรอกมั้ง :เฮ้อ:
“งั้นไปหาร้านเงียบๆหน่อยล่ะกัน ..ว่าแต่ทำไมต้องซื้อของไปให้เพื่อนด้วยล่ะ เพื่อนคนไหน ผู้หญิง? ผู้ชาย?” น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ถามออกไปเหมือนจะไม่ใส่ใจ ต่างจากสายตาหลุกหลิกที่รอดผ่านแว่นกันแดดสีสวย ..ร้อยวันพันปีเจ้านี่ไม่เห็นเคยซื้อของซื้ออะไรไปให้ใครสักที อยู่ๆวันนี้มันนึกครึ้มอะไรถึงต้องซื้อของไปฝากคนอื่น
“ผู้ชายครับ เค้าเป็นบัดดี้น้ำในคลาสแล็บน่ะ เค้าช่วยน้ำหลายอย่างเลยนะ ทั้งรายงาน เล็คเชอร์ ก่อนสอบเค้าก็ช่วยสรุปเนื้อหามาให้ บางทีน้ำเชี่ยวขาดเรียนตัวที่เค้าไม่ได้ลงเค้าก็ช่วยไปนั่งเล็คเชอร์ให้ เรียกว่า3.00นี้ น้ำต้องขอบคุณเค้าเลยแหละ ไม่งั้นไม่มีทางแน่” ร็อกเกอร์หนุ่มในคราบนักศึกษาพูดไปพลางควานหาเจ้าPSPเครื่องเกมส์สุดโปรดออกมาแล้วก้มหน้าก้มตารัวปุ่มยิกๆอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอี้ยยดดดด!!...” เหอะ! ไอ่ขี้โกง
“โป๊กกกกกก!” สรุปว่าที่มันสอบได้ เพราะไม่ได้ทำเองใช่มั้ยเนี่ย มันน่าภูมิใจยังไงกันว่ะ แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร มันคิดอะไรรึเปล่า ทำไมมันต้องช่วยไอ้เด็กโขล่งนี่ขนาดนั้นว่ะ มันไม่รู้รึไงว่าทำอย่างนี้มันเรียกว่าช่วยแบบผิดๆว้อยยยยย!! :fire:
“โอ้ยยย!!! พี่พีมมมมม!” สามเสียงดังไล่กันมาเป็นทอดๆ อย่างเสียมิได้ ..หัวจะปูดมั้ยเนี่ยยยย
“พี่พีมอ่ะ..เบรคเบาๆไม่เป็นรึไง บอกกี่ทีแล้วให้ขับรถช้าๆ หัวโขกเลย น้ำเชี่ยวเจ็บนะ อื้ออออๆ..เกมส์หล่นเลยด้วย” หนุ่มน้อยเอามือคลำหน้าผากตัวเองป้อย หันไปโวยใส่คนข้างๆ อีกมือก็ควานหาเครื่องเกมส์คู่ชีพที่หล่นกระจายเพราะแรงเบรคกะทันหันของรถยนต์คันงาม
“ก็ไอ้คันหน้ามันเบรคก่อนอ่ะ นายก็ลงไปด่ามันมั่งดิ :angry2: ไม่พอใจมาขับเองมั้ย ห๊ะ” หนุ่มร่างบางหันมาแยกเขี้ยวถลึงตาเถียงเสียงเขียว ชี้โบ้ชี้เบ้โทษไปรถคันอื่นเอาดื้อๆซะอย่างนั้น
“แล้วนี่เป็นไรอีกเนี่ย ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ น้ำยังไม่ได้ว่าอะไรมากมายเลย ไม่มีเหตุผลอีกแล้ว ตัวเองขับมาเร็วเอง รถข้างหน้ามันติดเค้าก็ต้องเบรคอยู่แล้ว .. เป็นอะไรเนี่ย ห๊ะ! ทำไมต้องมาใส่อารมณ์กับน้ำเชี่ยวเนี่ย ห๊ะ!” เมื่อคนนึงเหวี่ยงเสียงดังมาแถมยังพาลไม่มีเหตุผล อีกคนก็เริ่มขุ่นเสียงเขียวเหวี่ยงกลับไปบ้าง
“เหอะ..ก็ไอ้นั่นมันทำให้นายขนาดนี้ มันชอบนายล่ะสิ! ห๊ะ!” นั่นไง ว่าแล้ว ไม่ใช่แค่เรื่องขับรถหรอก เมื่อเห็นอาการโกรธจัดเพราะลมหึงของคนข้างๆ ก็ทำเอาเด็กหนุ่มอมยิ้มขำในใจไม่ได้ ดีนะที่ทำให้รู้ว่า ที่แปลงร่างแล้วโมโหโวยวายอย่างนี้เพราะลมหึง ไม่ใช่โมโหไม่มีเหตุผลไม่งั้นงานนี้รับรองเรื่องยาวแน่
“ไม?..ยิ้มอะไร เดี๋ยวให้มาขับเองเลย เอามั้ย?” :angry2:
“เหอะ! ไอ้เรารึก็เผลอภูมิใจแทน ที่ไหนได้ ที่แท้ก็ให้คนช่วย มันจะยากสักแค่ไหนเชียว ก็อีแค่ 3.00 ทำเองไม่เป็นรึไง! ” ไม่เขินไม่อายมันแล้วที่ถูกจับได้ว่าหึง เลยลิมิตความอายไปนานแล้ว แต่มันไม่ได้อย่างใจ หงุดหงิด โดยเฉพาะไอ้เรื่องนั้น ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมจะต้องไปซื้อของไปฝากเค้าด้วย ยิ่งเจ้ากบนี่ยิ้มแป้นมาเท่าไหร่มันก็ยิ่งหมั่นไส้ ขอระบายอารมณ์ผ่านเท้าน้อยๆข้างขวาที่ยังคาอยู่ที่คันเร่งนี้แล้วกัน
“เอ้ย!..เบาๆ จะขับเร็วไปไหนเนี่ย พี่พีม พี่พีมมมมม” เมื่อสัญญาณไฟสว่างจ้าที่สีเขียว เจ้ารถคันงามก็ออกตัวเอี๊ยดดไม่บันยะบันยังปานจะไปลงสนามควอเตอร์ไมล์ยังไงยั่งงั้น ทำเอาเจ้ากบนั่งหน้าตั้ง ได้แต่หลับตาปี๋ขยำขยี้เข็มขัดนิรภัยไว้แน่น
“เอ้ยยยย!! พอได้แล้ว ช้าๆหน่อย ช้าๆ ไม่ขับช้าๆ จะไม่พูดไม่เล่าอะไรให้ฟังอีกแล้วนะ เง้อๆ~ น้ำเชี่ยวกลัว กลัวเว้ยยยย!! เพ่~” ลืมตามาที สติ๊ชท์แรลลี่นี่ก็ปาดซ้ายทีขวาทีทำเอาหัวใจเขาแทบจะกระเด้งกระดอนออกไปนอกรถซะให้ได้ แต่ก็ดูเหมือนสิ่งที่พูดออกไปจะได้ผล เพราะทันทีที่จบประโยค ระดับความเร็วของรถก็ลดลงทันที พร้อมกับสายตายียวนผ่านแว่นกันแดดสีสวยบนใบหน้าง้ำงอของคนข้างๆ
“นี่ๆ ไม่ต้องมาทำตาเขียวเลยนะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น..เค้าบอกเค้าเป็นแฟนคลับน้ำ เค้าเลยอยากทำให้ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ไม่มีอะไรในกอไผ่ เข้าจั้ย? ทุกวันนี้น้ำยังทำอะไรให้พี่สงสัยอีกเหรอว่าน้ำไม่รักพี่ จะให้เปิดแถลงข่าวหรือให้แม่ไปขอเลยมั้ย ทำจริงๆนะ พี่กล้ารึเปล่า .. ขับรถไปเลย นู่นๆ หันไปมองทางนู้น มันอันตราย!” ดูเหมือนคำพูดของน้ำเชี่ยวจะเตือนสติของพีมได้เป็นอย่างดี ทำให้ย้อนกลับไปคิดถึงคำว่า เชื่อใจ ที่น้ำเชี่ยวมีให้เขามาตลอด แต่ทำไมนะ สิ่งที่เขากำลังทำ..
“แล้วก็เรื่องเรียนนั่นอีก เค้าก็แค่คอยจดเล็คเชอร์ให้ พี่ไม่เห็นเหรองานน้ำเยอะแยะจะไปเรียนทุกวันเหมือนเค้าได้ไง แต่ก่อนจะสอบน้ำก็มาอ่านเองหรอกน่า ถ้าเค้ารู้ข้อสอบแล้วมาบอกน้ำก็ว่าไปอย่าง นี่มันก็ไม่มีใครรู้แนวข้อสอบสักคน แล้วน้ำไม่ได้ไปลอกข้อสอบใครเค้าด้วย แบบนี้มันขี้โกงตรงไหนห๊ะ พี่นั่นแหละพาล เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาปนกันวุ่นวายไปหมด”
“เออๆ ขอโทษก็ได้ พี่ขอโทษๆ เลิกบ่นเป็นตาแก่สักที หนวกหู” ..สิ่งที่น้ำเชี่ยวทำให้เราตั้งแต่แรกที่เจอกัน มันก็บ่งบอกถึงความรักที่น้ำเชี่ยวมีให้มาตลอด ที่ผ่านมาความรักของน้ำเชี่ยวมีแต่จะเพิ่มขึ้น แม้แต่งานที่จีจี้มีส่วนร่วมด้วย น้ำเชี่ยวยังเลือกที่จะเชื่อใจเราเลย แต่ที่เราทำกลับตรงกันข้าม นายโง่อีกแล้วนะพีม..
.
.
.
ภายในห้องทำงานกว้างสีขาวสะอาดที่ถูกออกแบบให้ฟากหนึ่งของห้องหันหน้าออกไปทะลุกับสวนหย่อมเล็กๆเขียวขจี หญิงสาวผิวขาวร่างเล็กในชุดสบายๆ ผมที่ยาวสลวยถูกมัดไว้อย่างลวกๆ ดวงตาเรียวลอดผ่านแว่นสายตาอันงามจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์สลับกับกองเอกสารตรงหน้า
“ก็อกๆ ก็อกๆ”
“สวัสดีค่ะพี่พัด โห..อะไรค่ะเนี่ย วันหยุดอยู่บ้านยังหอบงานมาทำอีกเหรอค่ะ” จีจี้ร้องทักเมื่อเห็นว่าคนในห้องดูท่าจะไม่ล่ะจากกองเอกสารตรงหน้าเอาง่ายๆ
“อะไรกัน ไม่ต้องมาแซวเลย รู้อยู่ว่าพี่งานยุ่ง แล้วนี่มาได้ไง หอบอะไรมาเต็มเลยล่ะนั่น” พัดเอ่ยถามแขกที่เพิ่งเข้ามา ตาเหลือบไปมองถุงกระดาษใบใหญ่เต็มสองมือที่จีจี้หอบหิ้วมาด้วย
“พ่อกับแม่จีเพิ่งกลับมาจากเยอรมันน่ะคะ มีของฝากพีมกับพี่พัดเต็มเลย จีเลยรับอาสาเอามาให้คะ”
“โอย.. ทำไมไม่โทรมาบอกพี่ก่อน จะได้ไปรับที่บ้าน ไม่ได้ไปขอบคุณคุณลุงคุณป้าด้วยตัวเองเลย เกรงใจเปล่าๆ อุตห์ส่ามีของมาฝากแล้วยังต้องลำบากจีเอามาให้อีก” พัดพูดพลางเดินไปรับข้าวของพลุงพลังจากมืออีกคนมา
“ไม่เป็นไรคะ จีอยากมาอยู่แล้ว ว่าจะมาคุยกับพีมน่ะคะ เห็นที่บริษัทฯบอกว่า งานตัวใหม่ติดต่อพีมมาร่วมงานด้วย แต่ยังไม่ได้รับคำตอบเลย” สาวสวยหน้าคล้ายตุ๊กตาพูดพลางวางถุงต่างๆลงบนโต๊ะรับแขกขนาดย่อม
“เหรอๆ ไม่รู้เค้าอยู่บ้านรึเปล่านะ เรียกเด็กไปตามให้มั้ย ..เออ หนูมาลีมาพอดีเลย พีมเค้าอยู่บ้านมั้ยหื” พัดพูดพลางหันไปถามหนูมาลีที่เพิ่งยกถาด ผลไม้ น้ำหวานและของว่างต่างๆเข้ามา
“คุณพีมออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ยังไม่กลับมาเลยคะ แต่เดี๋ยวก็คงกลับนะคะ เพราะเมื่อกี้คุณพีมโทรมาบอกว่าให้หนูมาลีทำกับข้าวเย็นไว้ให้น.. เอ่อ ให้ทำ..ไว้เยอะๆน่ะคะ” หนูมาลีตอบเสียงใส หากแต่หางตากลับหลุบตาต่ำลง เพราะเกือบพลั้งปากพูดบางอย่างออกไป
..อึ๋ยย จะโกหกก็ไม่ได้ แต่บอกไม่หมดคงไม่เป็นไร.. จริงๆแล้วคุณพีมโทรมาบอกหนูมาลีว่าให้ทำกับข้าวที่น้องน้ำเชี่ยวชอบไว้เยอะๆ เย็นนี้น้องน้ำเชี่ยวจะมาค้างที่บ้าน แต่ถ้าหนูมาลีบอกไปหมด ดูแล้ววันนี้บ้านคุณพีมคงมีทั้งคุณน้องน้ำเชี่ยวแล้วก็คุณจีจี้มาค้างกันหมดเลยแน่ๆ ว๋ายยยยย .. ปวดหัวแทนจริงๆ - -‘ :z3:
“เหรอ..งั้นเดี๋ยวจีอยู่ทานข้าวกับพี่ก่อนก็ได้ เดี๋ยวเค้าก็คงกลับนั่นแหละ .. ไป หนูมาลีไม่มีอะไรแล้ว ไปช่วยในครัวเค้าทำกับข้าวเถอะ”
.
.
ทางด้านสองหนุ่มที่กว่าจะฝ่าการจราจรที่แสนจะติดขัดอย่างมหาโหดมาได้ เมื่อถึงบ้านเด็กหนุ่มก็กระโดดลงจากรถวิ่งถลาไปใช้กุญแจบ้านดอกใหม่ที่พีมเพิ่งไปปั้มมาไขเข้าบ้านราวกับเป็นบ้านตัวเองทันที ทิ้งให้อีกคนที่เพิ่งจะหายหัวเสียจากสภาพการจราจรอันโหดร้ายขนของลงจากรถอยู่เพียงลำพัง
“เย้!...ถึงบ้านซักทีเว้ยยย โอ้!..เจ้าปลาน้อย เป็นไง คิดถึงพ่อมั้ยลูก โอ๋ๆๆ ตัวอ้วนขึ้นตั้งเยอะน้าเราอ่ะ กินเยอะอ่ะซี่ หื้อๆ..”
“เน่..ไอ่เคโระ เห็นชั้นเป็นเด็กขนของรึไง ซื้อมาก็ตั้งเยอะแยะแล้วยังไม่ช่วยกันขนอีกเนี่ย” เมื่อพีมเห็นอาการลั้นล๊าของน้ำเชี่ยวที่กำลังเกาะขอบอ่างเลี้ยงปลาตรงข้างโซฟาห้องนั่งเล่น จนลืมทิ้งให้เขาหอบของพรุงพรังอยู่คนเดียว แล้วก็อดไม่ได้ที่จะแขวะเสียงเขียวใส่ ..ไม่รู้จะซื้ออะไรมานักหนา ทำอย่างกะจะย้ายบ้านงั้นแหละ แถมยังกล้าทิ้งให้เรานั่งรอในรถได้เป็นชั่วโมงๆ หึ นี่ถ้าไม่กลัวว่าจะเป็นข่าวพ่อจะลงไปโวยแหลกมันกลางห้างให้ดู เหอะ.. เหนื่อยโว้ย!
“โอ๋ๆๆๆ..ที่รักอ่ะ แค่นี้ต้องหน้าบูดด้วย น้ำเชี่ยวแค่คิดถึงลูกปลาน้อยของน้ำอ่ะ มาๆเดี๋ยวน้ำช่วย หมดยังๆ มีอีกป่ะ หือ มาๆ เดี๋ยวน้ำเชี่ยวถือให้น๊า” เมื่อหันไปเห็นคนน่ารักที่ตอนนี้หน้าบูดเป็นตูดเพราะกำลังถูลู่ถูกังถุงฉุดกระชากลากถุงพลาสติกใบใหญ่มากมายขึ้นบ้านเพียงลำพังก็ทำเอาเขาอดขำไม่ได้ต้องรีบแล่นเข้าไปพะเน้าพะนอช่วยเป็นการใหญ่ก่อนที่พ่อคนขี้หงุดหงิดจะเกิดอาการวีนแตกมาซะก่อน
“หมดแล้ว ร้อนๆ เปิดแอร์ยังอ่ะ” คนหน้าบูดทิ้งตัวลงกับโซฟายาวอย่างเหนื่อยอ่อน มือนึงก็ขยุ้มเสื้อสะบัดพัดไล่ความร้อนในร่างกายไปปากก็บ่นให้อีกคนไป
“เปิดแล้วๆ โอ๋ๆๆ มา เดี๋ยวน้ำเชี่ยวเอาน้ำเย็นมาให้กินนะ สติ๊ชท์น้อยผู้น่าสงสาร หายหน้าบูดนะน๊ะ เดี๋ยวไม่หล่อนะ น้า” เจ้าเด็กหน้ากบกุลีกุจอวิ่งไปเอาน้ำเย็นมาประเคนป้อนให้ถึงปากคนขี้งอนอย่างเอาอกเอาใจ ..ครั้นพอเห็นท่าว่าอีกคนเริ่มจะอารมณ์ดีขึ้นก็กลับไปแหมะที่ขอบอ่างเลี้ยงปลาอีกครั้ง
“พี่ๆ มันอ้วนขึ้นเยอะเลยดูดิ พี่ไม่อยู่ตั้งหลายวัน ทำไมมันอ้วนเอาๆอ่ะ” ดวงตากลมโตส่องประกายกวาดจ้องไปตามสิ่งมีชีวิตสองตัวที่วนว่ายอยู่ท่ามกลางโลกทะเลย่อส่วนที่เขาสร้างขึ้นกับมืออย่างไม่วางตา
“ก็หนูมาลีไง พี่ให้หนูมาลีเอาอาหารปลาให้มันกินทุกวัน นี่พี่อุตส่าห์บอกแล้วว่าให้ทีละน้อยๆ เดี๋ยวมันจะอ้วนเกิน สงสัยหนูมาลีให้มันกินเยอะแน่ๆ ดูพุงพุ้ยเลย ดูดิไอ้เสี่ยวฮื้อจะว่ายน้ำไม่ไปแล่ว เห็นป่ะนั่นๆ” พีมพูดพลางกระเถิบตัวมาเกาะขอบอ่างอีกด้าน เพ่งมองไปตามลูกปลาตัวน้อยสีเหลือบเขียวที่เวียนว่ายอย่างเชื่องช้า ตาเรียวคู่สวยวิบวับไปตามแรงสะบัดของคลีบเล็กพลิ้วไสว
“หงา?~..อะไรนะ อะไรฮื้อๆ หื้อๆ นะพี่?” สิ้นประโยคจากคนตัวขาวๆที่มาเกาะขอบอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็ทำเอาน้ำเชี่ยวฉงนงงงวยกับชื่อเรียกแปลกๆที่ออกมาจากปากของพีม จนต้องโงหัวขึ้นมานั่งจ้องขอคำตอบจากอีกคนอีกครั้ง
“ก็นี่ไง ไอ้ตัวสีเขียวเนี่ยชื่อเซียวฮื้อยี้ ส่วนไอ้สีฟ้านี่ก็เซียวเข่ออ้าย น่ารักป่ะ พี่คิดตั้งนานนะกว่าจะนึกออก ฮ่าๆๆๆ” หนุ่มร่างขาวทำหน้าบ้องแบ๊วตาแป๋วเอ่ยออกมาอย่างภูมิอกภูมิใจ นิ้วมือเรียวเกาะเคาะอ่างเล่นกับเจ้าปลาน้อยสองตัว ส่ายหัวไปมาราวกับเด็กเล็กๆ
“โห~พี่ ตั้งชื่ออะไร ทำไมมันตลกงี้อ่ะ นี่มันปลาฝรั่งนะ ตั้งชื่อซะปักกิ่งเลยอ่า แล้วมันแปลว่าอะไรมั่งล่ะเนี่ย เรียกก็ยาก ฮือๆหื้อๆ ไรก็ไม่รู้” น้ำเชี่ยวพูดพลางยันตัวเองออกมาจากอ่าง มองอีกคนที่กำลังจุ๊ปากยื่นปากยาวคุยกับปลาน้อยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ทำไม..ปลาฝรั่งแล้วมันจะมีชื่อเป็นภาษาจีนมันผิดตรงไหน น่ารักดีจะตาย เซียวฮื้อยี้แปลว่า ลูกปลาน้อย เซียวเข่ออ้ายก็แปลว่า น่ารัก สองตัวรวมกันก็แปลว่า ลูกปลาน้อยน่ารักไง ฮ่าๆๆ เรียกมันว่า เสี่ยวฮื้อ เสี่ยวยี้ เสี่ยวเข่อ หรือเข่ออ้าย ก็ได้ เนอะๆ.. เสี่ยวยี้ๆ เข่ออ้ายๆ พวกแกต้องลดความอ้วนแล้วน้า ว่ายน้ำจะไม่ไปกันแล้ว เดี๋ยวอืดตายกันพอดี รู้ป่ะ บลาๆๆ..”
v
v
v
(((มีต่อๆ)))
-
น้ำเชี่ยวมองตามคนตัวขาวๆที่ทำปากยื่นปากยาวเอียงหัวเอียงคอเล่นกับลูกปลาสองตัวอย่างเพลิดเพลิน ดูๆแล้วมันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่พอนึกจะเรียกชื่อไอ่เจ้าปลาที่เขาเพียรไปเสาะหา ซื้อมาอย่างยากลำบากด้วยชื่อที่ฟังยังไงมันก็แหม่งๆ จะเรียกก็เรียกไม่ออก มันน่าหมั่นไส้คนตั้งชื่อนัก ปลาฝรั่งดันจับมาใส่ชื่อภาษาจีนซะงั้น แทนที่จะตั้งว่า สตีฟ เดวิด บริทนี่ย์ มาเรียล หรือจะเรียกง่ายๆว่าจอนห์ แมทท์ อะไรประมาณเนี้ย ไม่รู้จักสรรหามาหรอก เฮ้ออออ -_-‘ ฮาร์วาร์ดเค้าสอนกันมาอย่างนี้เหรอเนี่ย หมั่นเขี้ยวว้อยยยยยยยยยยย!
“เฮ่อ..เฮ้อ เน่! มานี่เลย มาเน่! ชื่ออะไรก็ไม่รู้ ตั้งมาได้ไง หัวสมองมันมีรอยหยักมากเกินไปใช่มั้ย..ห๊ะ ฉลาดมากนัก แล้วคิดหารางวัลให้น้ำได้รึยัง หื! ไอ้พี่พีมตัวแสบ มานี่” เห็นคนตรงหน้าทำหน้าลอยไปลอยมาไม่รู้ไม่ชี้ เรียกชื่อแปลกๆของเจ้าปลาสองตัว น้ำเชี่ยวก็อดไม่ได้คว้าเอวบางขึ้นหามจนลอยละลิ่วตัวปลิวเข้าห้องนอนไป
“เอ้ย! เอ้ยยยย น้ำเชี่ยว! ปล่อย จะทำไร เอ้ย! เดี๋ยวตก ไอ้น้ำเชี่ยว.. ไอ้บ้าหนิ ปล่อยยยยย” ร่างสูงไม่ฟังคำร้องของคนที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กปัดป่ายไปมา ทุ่มเอาร่างอีกคนลงบนเตียงนุ่มทันที
“ไง..ของรางวัลของน้ำเชี่ยวล่ะ คิดได้ยัง หือ” เมื่อจัดการเหวี่ยงคนกวนโอ้ยลงบนเตียงได้แล้ว เด็กหนุ่มก็ย่างสามขุมรีบพุ่งเข้าไปโถมทับร่างเล็กกว่าไว้ในทันที
“อื้อออออ!ๆ อยากได้ไรเดี๋ยวซื้อให้” บุ้ยหน้าเบ้ปากตอบไปอย่างงั้นแหละ คิดไม่ออก หงุดหงิดเล็กๆ เพราะกี่ครั้งๆก็ไม่เคยสู้แรงเจ้าเด็กแรงกระทิงนี่ได้ซักที เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ เจ็บใจจริงๆ
“ไม่เอา! ของอะไรๆ น้ำเชี่ยวซื้อเองได้.. เอาที่มันดีๆกว่านี้ไม่ได้เหรอ หืม? อย่าทำเป็นแกล้งโง่น่า ที่รัก ..น้ำเชี่ยวคิดถึงพี่นะ อ่านหนังสือเครียดมาทั้งอาทิตย์แล้ว ไม่มีอะไรดีๆมาให้ชื่นใจหน่อยรึไง หืม~” เด็กหนุ่มพูดไปพลางใช้จมูกแหลมซุกไซร้ไปตามแก้มนุ่มๆทั้งสองข้าง สองแขนขึงพรืดข้อมือบางของอีกคนไว้เบาๆที่เหนือหัว ริมฝีปากหนานุ่มค่อยๆละเลียดไล้ไปตามคาง แก้ม ดวงตาเรียว และหางคิ้วสวย สูดเอากลิ่นหอมบนใบหน้าหวานจนหนำใจ
“อืม..น้ำเชี่ยว~ อืม~” ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็รู้สึกดีจริงๆกับสัมผัสอ่อนๆ นุ่มนวลที่คนตรงหน้าทำให้ ยิ่งลืมตาขึ้นมองใบหน้าหล่อๆที่ซุกไซร้เข้ามา คิ้วหนาที่เรียงเส้นสวย ดวงตาโตคู่หวานที่ส่องประกายชวนเคลิ้ม จมูกโด่งๆ และริมฝีปากหยักหนาที่ช่างอ่อนนุ่ม เป็นใครก็คงอดไม่ได้ที่จะเผยอปากรับจูบหวานๆที่บดเบียดเข้ามา ดูดดื่มแลกรสสัมผัสละมุนจากลิ้นนุ่มๆและริมฝีปากนิ่มๆนี้
“อืม~ หืม..?” พีมครางออกมาเบาๆ อย่างขัดใจ เมื่ออยู่ดีๆอีกคนก็หยุดการกระทำทั้งหมดไว้แต่เพียงเท่านั้น ดวงตาเรียวสบจ้อง มองรอยยิ้มของคนตรงหน้าที่ยันตัวออกมาทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่เขา เป็นเชิงถาม
“ของรางวัล น้ำเชี่ยวรอรับอยู่นะ พี่จะทำให้น้ำเชี่ยวยังไงล่ะครับ ที่รัก” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกพร้อมกับใช้สองมือหนาเกี่ยวประคองสองมือของอีกคนมาแปะไว้ที่ข้างแก้มของตน แล้วส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะกลับไปใช้มือลูบสัมผัสไปตามแก้มเนียนใสและไรผมอ่อนๆของอีกคนเช่นกัน
“จะทำยังไงดีนะ แบบนี้..ก่อนดีมั้ย” มือเรียวไล้ไปเบาๆที่แก้มเนียน แอบใช้นิ้วหัวแม่มือสัมผัสไปที่ริมฝีปากหนาด้านล่าของน้ำเชี่ยว ก่อนจะรั้งใบหน้าหล่อมามอบจูบหวาบหวามรัญจวนใจ สัมผัสเบาแต่แนบแน่นจากริมฝีปากของทั้งคู่บดเบียดช้าๆนุ่มนวลเหมือนกับไม่ยากให้จูบนี้จบลงง่ายๆ ต่อให้หมดลมหายใจก็จะยอม
“หรือจะ.. แบบนี้ดี..” ริมฝีปากบางถอนออกมาเชื่องช้า เอ่ยประโยคออดอ้อนเป็นเชิงถามด้วยน้ำเสียงกระซิบแผ่ว ดวงตาเรียวไล่มองไปตามลำคอเนียนนุ่ม และไล่ต่ำลงเรื่อยๆ ขณะที่มือเล็กเริ่มซุกซนเข้าไปภายใต้เสื้อเชิ้ตขาว ลูบไล้เบาๆตามหน้าท้องแกร่ง เรื่อยไปถึงแผ่นหลังกว้าง
“แล้ว..แบบนี้ล่ะ..ชอบมั้ย” น้ำเสียงของพีมเบาลงเรื่อยๆ ดวงตาเรียวหรี่มองคนตรงหน้าที่กำลังหลับพริ้มเตียมพร้อมรับรสสัมผัสหวามจากมือนิ่มๆที่ไล้เล่นไปเรื่อยจนถึงยอดอก แล้ววกต่ำลงมาคลึงเคล้าที่จุดไวต่อประสาทสัมผัสด้านล่างภายใต้กางเกงยีนส์สีซีด
..แบบนี้ มันยั่วกันชัดๆ ไอ้พี่ตัวแสบ..
“อืม~ ที่รัก อือ~” เด็กหนุ่มครางแผ่วเบาออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อถูกนิ้วเล็กรุกเล่นกับจุดไวต่อความรู้สึกของเขาทั้งล่างและบนในคราวเดียวกัน
“ทำยังไงต่อดีล่ะ หืม อยากให้พี่ทำยังไงดีครับ” พีมเริ่มซุกไซร้ปลายจมูกแหลมไปตามลำคอขาว พรมจูบเบาๆสลับกับใช้ปลายลิ้นนุ่มไล้เลียไปจนทั่วซอกคอ เอ่ยประโยคยั่วเย้าคนข้างบนที่กำลังสั่นเทิ้มเพราะแรงสัมผัสจากมือเรียวและริมฝีปากนุ่ม
“อืม~” สัมผัสแค่เพียงบางเบาจากคนตรงหน้า ดวงตาเรียว ที่หรี่มองเค้าอย่างยั่วยวน กับน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เอ่ยออกมาเชิงหยอกเย้า เพียงแค่นี้ก็ทำเอาสติกระเจิดกระเจิง ยังไม่ทันได้รวบรวมสติตอบคำถามยั่วๆนั่น
“อ๊ะ!” อยู่ๆก็ถูกคนช่างยั่วพลิกร่างให้ลงมานอนหอบครางบนเตียงนุ่มแล้ว
“น้ำเชี่ยวครับ..ที่รัก~ บอกซิ จะให้พีมทำยังไงอีกดีครับ ที่รัก” ร่างที่โถมทับลงมาทั้งตัว แต่กลับไม่ทำให้เขารู้สึกหนักเลยซักนิด เพราะตอนนี้ตัวมันเบาหวิวคล้ายกับล่องลอยอยู่ในอากาศ เคลิ้มไปกับเสียงกระซิบอ้อนๆกับท่าทางยั่วยวนแต่ก็น่ารักอยู่ในที มือบางเริ่มปลดกระดุมเชิ๊ตของเด็กหนุ่มทีละเม็ด ทีละเม็ด ริมฝีปากแดงระเรื่อที่ไล้พรมจูบไปทั่วเนื้อตัวตามที่สองมือคอยเบิกทางให้ กระทั่งพีมปลดเอาเสื้อเชิ้ตออกจากร่างของเด็กหนุ่มแล้วเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี
“ถะ..ถอดซิ น้ำอยากเห็น” แน่นนอนล่ะ จะมาถอดเสื้อให้เขาล่อนจ้อนอยู่คนเดียวได้ยังไง ของอย่างนี้มันต้องแลกกันสิ หนุ่มร่างสูงเปรยตาช้าๆจดจ้องไปที่ท่อนบนเรื่อยมาจนถึงท่อนล่างของคนตัวขาวๆที่นั่งคร่อมทับตัวเขาอยู่ พลางใช้มือหนาทั้งสองข้างกุมกระชับสะโพกแน่นของอีกคนให้บดเบียดถูไถไปกับส่วนล่างของเขาที่กำลังค่อยๆตื่นตัว
“...” ไม่มีคำตอบหรือคำพูดใดๆจากคนช่างยั่ว หากแต่มือเรียวทำท่าจะปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวบางให้กับตัวเองตามคำสั่งของคนรัก แต่จะเริ่มจากข้างบน หรือข้างล่างดีล่ะ..นิ้วยาวไล้ไปบนร่างกายตัวเองไปทั่ว จนมามาหยุดที่หัวเข็มขัดอันสวยที่ขอบกางเกงยีนส์ยืดสีดำของตน
“อึ๊อ!” เสียงท้วงติงเล็กๆจากในลำคอออกมาพร้อมกับอาการส่ายหน้าน้อยๆของน้ำเชี่ยว เมื่อเห็นว่าการกระทำของคนตรงหน้ายังไม่ถูกใจเขาเท่าไรนัก
..เสื้อสิ ถอดเสื้อก่อนดีกว่านะ น้ำอยากเห็น..
“...” ปราศจากถ้อยคำใดๆจากปากของพีม มีแต่ท่าทางยั่วยวนกับรอยยิ้มเล็กๆที่แจ่มชัดขึ้น พร้อมกับดวงตาเรียวที่สบจ้องมาไม่ขาด ราวกับจะเชิญชวนให้ลุ่มหลง ไม่นานร่างบางก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตดำพอดีตัวออกของตนออกทีละเม็ด อย่างเชื่องช้า แล้วกุมมือหนาของน้ำเชี่ยวมาระเริงไล้ไปบนตัวเขาอย่างเชิญชวน หน้าทองแบนราบ ผิวเนื้อนวลเนียน ไปถึงมัดกล้ามลูกเล็กๆ หน้าอกแน่น และยอดอกชูชัน ทุกจุดถูกมือของพีมนำทางไปจนหมดราวกับจะบอกว่าจุดไหนที่เขาต้องการให้เน้นเป็นพิเศษ จากนั้นพีมก็ปล่อยให้มือของเด็กหนุ่มไล้เล่นไปบนร่างกายของเขาเรื่อยๆตามแต่ที่ใจของน้ำเชี่ยวต้องการเพื่อค่าเวลาระหว่างที่เขาจะปลดเปลื้องเอาเสื้อของตัวเองออกจากตัว ตามด้วยนาฬิกา สร้อยข้อมือ สร้อยคอ ทั้งของตัวเองและของคนตรงหน้าออกไป
.. หลายๆครั้งที่เคยรู้สึกไม่ชอบใจที่คนน่ารักของเขาชอบใส่กางเกงฟิตๆ เอวต่ำๆ แต่เห็นทีวันนี้ คงต้องขอบใจเจ้ากางเกงเนื้อนิ่ม ที่ฟิตซะจนแนบเนื้อ สีดำที่ตัดกับสีผิวขาวนวลยิ่งทำให้น่ามองยิ่งขึ้น ที่สำคัญเอวมันต่ำเอามากๆจริงๆเสียด้วย ต่ำซะจนเห็นขอบกางเกงชั้นในสีดำสนิทรับกับสีของกางเกง ยิ่งขับให้ตัวหนังสือสีเทาอ่อนๆบนชันในเนื้อดีตัวนี้เด่นเข้าไปอีก แต่มันเขียนว่าอะไรมีตัวอะไรบ้าง อย่าเลย สติมีไม่พอจะแปลหรือรับรู้อะไรได้ทั้งนั้น มีแต่จะพล่าเลือน ดวงตากลมวาวจับจ้องไปที่กล้ามเนื้อน้อยๆบนหน้าท้องเฟริมส์ ช่วงสะโพกและบั้นเอวขาวๆที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ
..เซ็กซี่ที่สุด..
“พี่พีม~ ยะ อ่า~ อืม..อือ~” ลีลาและท่าทางที่อ้อยอิ่งกับสะโพกแน่นๆภายใต้กางเกงยีนส์ผ้ายืดสีดำสนิทที่กำลังขยับบดเบียดเสียดสีกับส่วนแกร่งของเขาช้าๆแต่เน้นหนัก มันช่าง..ยั่วยวน เชื้อเชิญเหลือเกิน ยั่วเสียจน.. ทำให้น้ำเชี่ยวที่นอนครวญครางเพราะความกระสันเสียวอยากจะเอ่ยบางอย่าง..
“หืม~ อะไรครับ ไม่ชอบเหรอ แบบนี้ ..ชอบ หรือ ไม่ชอบ” หนุ่มร่างบางที่ทำตัวราวกับแมวยั่วสวาท กระเถิบรุกเร้าเข้าหาตัวคนสูงที่พยามยันตัวเองให้ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนเอนหลังพิงพาดไปที่หัวเตียงอย่างทุลักทุเล
“ฮาๆ~ พี่พีม ยะ..อย่า~ น..น้ำขอเตือนพี่ไว้ก่อนนะ ฮาๆ~ ยะ..อย่า~ ไปทำแบบนี้กับใครเด็ดขาด ห..ห้ามเด็ดขาด!” เสียงหอบพล่าขาดเป็นช่วงๆ แต่ก็พยามเคล้นออกมาจนเป็นประโยคได้ ดวงตากลมโตสบจ้องเข้าไปยังนัยต์ตาสุกสกาวใสแป๋วของคนที่กำลังแกล้งตีหน้าซื่อเหมือนไม่รับรู้อะไร
“ห้ามเด็ดขาด! ทำได้กับน้ำคนเดียว ฮาๆ~ อย่าเที่ยวไปยั่วใครอย่างนี้ รู้มั้ย อย่าให้มี ย..อย่าทำกับใคร ม..ไม่งั้น น้ำเอาพี่ตายแน่ ฮาๆ~” ไม่รู้จะเอามาพูดอะไรตอนนี้ ไม่ใช่เวลาแท้ๆ แต่ก็ต้องพูด เพราะท่าทางยั่วยวนแบบนี้ มันช่าง..เซ็กซ์ระเบิดอารมณ์ให้กระเจิดกระเจิงได้ดีเหลือเกิน ดีซะจนอดคิดไม่ได้ว่า หากพี่พีมเกิดไปทำแบบนี้กับใครอื่นที่ไม่ใช่เขา.. เขาคงทนไม่ไหว รับไม่ได้แน่ๆ คงต้องขาดใจตาย หรืออาจจะพลั้งเผลอหักคอไอ้คนๆนั้นเพราะความหึงหวงอย่างแน่นอน
“น้ำก็ทำตัวดีๆแลกกันสิ อย่าทำให้พี่ไม่พอใจ ไม่งั้น.. ก็..” ยิ่งเห็นคนตรงหน้าระทดระทวยด้วยท่าทียั่วเย้าของตัวเอง พีมก็อดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจไม่ได้
“ไม่งั้นก็!? ..ก็?..อะไร? ฮาๆ~” คนช่างยั่วได้ทีคลานเข่าเข้าไปใช้มือบางลูบไล้ไปตามหน้าท้องแกร่งไซร้จูบดูดเม้มทั่วหน้าท้องขาวๆจนเป็นรอยแดงสองสามที่ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ให้กับน้ำเชี่ยวทีละน้อยก่อนเอ่ยประโยคต่อรองออกมาเบาๆ
“ก็..ไม่รู้สิ” เสียงแหบพล่าเอ่ยมา ดวงตาเรียวรี่มองยั่วคนตรงหน้าหนักเข้าไปอีก
“อะ..อะไรนะ? ว่าไงนะ!? ไม่รู้เหรอ หมายความว่าไงห๊ะ ที่ว่าไม่รู้เนี่ย ต่อรองงั้นเหรอ ห๊ะ!?.. ให้น้ำทำตัวดีๆ แล้วถ้าน้ำทำตัวดีแล้วพี่ยังไม่พอใจ โมโหร้าย เอะอะโวยวายเหมือนเมื่อกลางวันล่ะ ห๊ะ จะว่ายังไงห๊ะ” หนอย..ไอ่พี่ตัวดี ยังมีหน้ามาต่อรองกับเราอีก เหอะ!
“มา! ท้าทายนักใช่มั้ย ห๊ะ? จะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย คอยดู!” ปากดีอย่างนี้มันต้อง..โดน!
“เพี้ยะ! เพี้ยะ!” ไม่ทันได้ตั้งตัวพีมก็ถูกจับพลิกคว่ำลงกับเตียง กางเกงเอวต่ำตัวสวยถูกถลกลงอย่างรวดเร็วทั้งชั้นนอกชั้นใน ตามด้วยผ่ามือหนาซัดเข้าที่บั้นท้ายขาวหลายทีเน้นๆ เรียกเอาเสียงร้องโอดโอยระคนเสียงหัวเราะและเสียงด่าโขมงโขงได้ลั่นห้อง
“อ๊ะ! ฮ่าๆๆ!! ไอ้บ้า ซาดิสรึไง ฮ่ะๆๆ”
“อ๊ะ อา~ นะ น้ำเชี่ยว น้ำ อา~” สะโพกแน่นขาวเนียนที่ขึ้นรอยแดงรูปฝ่ามือจางๆ แผ่นหลังนวลละเอียด กล้ามเนื้อแผ่นหลังที่กระชับทุกสัดส่วนทำให้ร่างกายสมส่วนนี้น่าหลงไหลเป็นที่สุด ปากหน้าบดจูบไปตามเนื้ออ่อนบนสะโพกสวย ดูดเม้มเนื้อแน่นๆจนขึ้นรอยแดงช้ำน่ากลัว มือหนาจงใจลากข่วนร่องกลางสันหลังช้าๆ ก่อนจะขบฟันลงที่ช่วงเอวไม่เบาไม่หนัก จนได้ยินเสียงครางกระเส่าออกมา
“หึ..ยั่วเก่งนัก ไหน? มีอะไรอีก ขอดูหน่อยสิ หืม? ที่รัก” ที่จริงอยากจะต่อประโยคด้วยคำว่า ‘สุดสวย’ หรือ ‘หวาน’ อะไรพวกนี้ แต่.. ไม่เอาดีกว่า ขืนพูดออกไป มีหวังคงไม่เขาหูเจ้าแมวยั่วสวาทตรงหน้า อาจทำให้อดดูลีลายั่วๆแบบนี้ ดีไม่ดีจะโดนฝ่ามือฝ่าเท้าสติ๊ชน้อยแล้วพาลไม่ได้แอ้มลูกสติ๊ชที่กำลุงตุงแน่นกางเกงในตัวจิ๋วตรงหน้านี้อีก ไม่ขอเสี่ยงดีกว่า ฮ่าๆๆ สวยในใจเราคนเดียวแล้วกัน
เมื่อได้ฟัดจนสะใจแล้ว เด็กหนุ่มก็จัดการพลิกร่างคนน่ารักกลับมาแล้วขยับกางเกงตัวสวยใส่เข้าไว้หลวมๆตามเดิม ก่อนจะพาเอาตัวเองเถิบไปกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพาดอยู่ที่หัวเตียงอีกครั้ง ทำเอาพีมนึกงงที่ครั้งนี้คนอย่างน้ำเชี่ยวจอมหื่นเป็นฝ่ายที่ใส่กางเกงให้เขา เพราะทุกทีก็เห็นทำเป็นแต่ถอดซะมากกว่า
“ทำไมอ่ะ? อยากให้ใส่เหรอ ..อืมม แต่ พี่อยากถอดมันนะ” พีมพูดพลางคลานเข่าเข้าหาตัวอีกคน ทำท่าจะถอดกางเกงตัวสวยออกอย่างยั่วๆ
“อื้ม..ไม่ต้องถอด ใส่เถอะ ใส่ไว้ น้ำชอบ มัน สวย ดี คือ..กางเกงน่ะ มันสวยดี น้ำชอบ” น้ำเชี่ยวพูดพลางกางสองแขนรับร่างเกือบเปลือยที่เข้ามาคร่อมตัวเขาไว้อีกครั้ง มือหนากระชับเอวและสะโพกสวยไว้แน่น จนส่วนแกร่งภายใต้กางเกงในเนื้อบางและกางเกงยีนส์ยืดที่ถูกปลดกระดุมไว้หลวมๆบดถูเสียดสีกับท้องน้อยของเขาอย่างที่พีมต้องการ
“อืม~ ไหนน้ำบอกไม่ชอบ อือ~ ให้ใส่แบบนี้ ไง .. อืม~ อ๊ะ” เสียงคราญสุขสมปนมากับประโยคคำถาม เมื่อถูกคนตรงหน้าบดจูบโลมเล้าเล่นที่ยอดอกทั้งสองข้าง จนมือบางกระชับหัวไหล่ของน้ำเชี่ยวไว้แน่น รู้สึกได้ถึงส่วนแกร่งที่ไกล้จะแข็งตัวเต็มที่จนเขาอึดอัด ได้แต่พยามเบียดสะโพกถูไถส่วนนั้นไปบนเนื้อตัวของอีกคนแล้วครางออกมาเพื่อบรรเทาความเสียวซ่าน
“ใส่แบบนี้..แล้วทำ..แบบนี้อ่ะ..ชอบ แต่ ต้องทำกับน้ำคนเดียวนะ รู้มั้ย หืม อ๊ะ! ที่รัก อา~” ถ้ารู้ว่าของรางวัลสำหรับเกรด3.00มันดีขนาดนี้ ต่อให้เป็น4.00 ก็จะยอมทำเลยเอ้า.. เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะร้องครวญออกมาเมื่อถูกอีกคนรุกเข้ามาใช้ส่วนแกร่งที่ดูเหมือนจะแข็งขืนสุดๆ ถูกไถมาตามแผงอกแน่น พีมดันสะโพกบดขยี้ส่วนนั้นไปที่ยอดอกของน้ำเชี่ยวจนมันแข็งชัน ในขณะที่ริมฝีปากหนาของน้ำเชี่ยวก็จูบ ดูดย้ำไปตามหน้าท้องแน่น “อาา~” น้ำเชี่ยวระเลงลิ้นเลียเล่นบริเวณสะดือสวยจนได้ยินเสียงร้องครางยาวดังออกมา
“อืม~ แล้วอย่างอื่นล่ะ ไม่ชอบเหรอ อาาา” พีมกระซิบถาม ลากมือไปตามขอบกางเกงชั้นในของตัวเอง ก่อนจะไล้ปลายนิ้วเรียวมาจบที่ส่วนแกร่ง ในขณะที่มืออีกข้างก็ลูบไล้วนไปที่ริมฝีปาหหยักหนาของคนตรงหน้าราวกับจะเชิญชวนให้สองสิ่งมาบรรจบกันเสียที
“อย่างอื่น ไหน?..อา~..มือน้ำไม่ว่างด้วยสิ มันยังติดใจสองอย่างนี้อยู่น่ะ อา~พี่ป้อนให้หน่อยสิ หืม~” น้ำเสียงทุ้มแหมพร่าเอ่ยออกมาพลางกวาดสายตาไปตามเนื้อตัวขาวและส่วนแกร่งตรงหน้าอย่างลุ่มหลง ในขณะที่มือหนายังคงวนเวียนบีบเคล้นคลึงอยู่ที่ยอดอกและสะโพกแน่นไม่หยุด
..โอย พี่พีม..ที่รัก เซ็กซี่จริงๆ โอย~..
“อา~ที่รัก ช่วยพีมหน่อยนะ นะครับ นะ~” แม้จะรู้ว่าเด็กหนุ่มตั้งใจแกล้งเฉยไม่ยอมเริ่มให้ก่อนทั้งยังไม่ยอมแตะต้องส่วนร้อนของเขาที่แทบระเบิดแล้ว จนเมื่อถึงขีดสุด พีมจึงค่อยๆถกเอากางเกงทั้งชั้นนอกและชั้นในลง แล้วกระซิบกระเส่าอย่างขอร้อง ขณะที่มือเรียวก็เกาะกุมส่วนแกร่งของตัวเองแล้วชักรูดเบาๆอย่างยั่วยวน ก่อนจะนำมันไล้ไปตามลำตัวแกร่งของคนตรงหน้า
“อาาา~” พีมไล้ส่วนนั้นของเขาเวียนวนไปบนเนื้อตัวของเด็กหนุ่ม จากหน้าท้องแน่นขึ้นไปที่กลางอก แวะเล่นกับยอดอกชูชันตระง่าน ปล่อยเสียงครางกระเส่า ถูไถไปที่ซอกคอขาว ไล้เล่นกับติ่งหูนิ่ม แล้วย้ายมาที่แก้มเนียน ก่อนจะผลักมันเข้าสู่โพรงปากอุ่นที่อีกคนรอรับอยู่อย่างหิวกระหาย
“อา~ น้ำ.. ดี อาา าา อืออ ดีที่รัก อือ.. อา~....”
“อาา~~ ตรงนั้นแหละ อาา ทำแรงๆเลย อา~ พีมอยากได้แรงๆ ครับ อา~ ที่รัก~” เสียงครางกระเส่ามากับประโยคที่ขาดเป็นห้วงเพราะแรงอารมณ์ที่ได้รับจากการทำงานที่หนักหน่วงของริมฝีปากหนาที่กำลังครอบครองส่วนนั้นของเขาอยู่ ลิ้นและแรงดูดที่ทำงานประสานกันอย่างดีทำให้ร่างบางได้แต่ร้องครวญครางอย่างสุขสมพร้อมกับเคลื่อนบดสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะ มือบางลูบไล้ไปตามศรีษะและใบหน้าคมคายของคนรักอย่างลุ่มหลง ในขณะที่น้ำเชี่ยวก็ปลดกางเกงของตัวเองออกอย่างไม่ปรานีแล้วกุมแก่นกายแข็งของตนแล้วชักรูดให้เป็นทำนองเดียวกัน
“อาา าา” ยิ่งมองทุกอิริยาบถทุกการกระทำ กล้ามเนื้อริมฝีปากและที่ข้างแก้มที่ครอบส่วนนั้นของเขาไว้กำลังขบเกร็งจนแก้มตอบ ไม่ว่าจะเข้าหรือออก ลีลารักบทนี้ล้วนแล้วแต่เพิ่มความใคร่รักหวงแหนคนตรงหน้าของเขามากขึ้นไปอีก
“อ๊าาา แรงอีก อ๊าา! น้ำเชี่ยว อาาา~ พี่รักน้ำนะ อ๊าา! ไกล้แล้วครับ อ๊าาา ไกล้แล้ว ที่รัก แรงอีก อ๊า าา”เมื่อใกล้ถึงจุดสุดทางแห่งอารมณ์รัก มือเล็กประคองแก้มใสของอีกคนไว้ บดดันสะโพกสอดใส่ส่วนนั้นจนลึกสุดเพิ่มจังหวะตามอารมณ์ร้อนของตน ส่งน้ำหวานแห่งรักเข้าปากของอีกคนในที่สุด ก่อนจะเคลื่อนตัวลงมามอบจูบหวานยาวนานอีกครั้ง เป็นอันจบบทเริ่มต้นของรางวัลแด่คนเก่ง ..ก่อนจะเริ่มให้รางวัลใหญ่ในบทที่สองต่อไปโดยมีนายแมวยั่วสวาทคนเดิมเป็นผู้คุมเกมโยกลีลารักที่ยั่วยวน จนคนข้างล่างต้องครวญครางดังระงมเพราะความสุขสมไม่ขาดปากอีกครั้ง และอีกครั้ง
**********************************
55555+
To be con. ^O^
B a l l o o n
-
รางวัลช่างถูกใจทั้งผู้ให้และผู้รับ อิๆ
-
สงสัยน้ำคงตั้งใจเรียนทุกเทอมเลย
-
แรงพอกัน
ยัยตัวยุ่งมาอีกแล้ว
เบื่อ เบื่อ
-
ของราวัลดีขนาดนี้เนี่ย
สงสัยน้ำจะตั้งใจเรียนเต็มที่เลยสิเนี่ย
เกรด 3 ยังได้ขนาดนี้ แล้วถ้า 4 :impress2:
-
รางวัลงดงามเลือดพุ่งค่ะ
:haun4: :haun4:
พี่ภีมยั่วซะ โอ๊ยยยยย ไม่เหลือคราบคนวางฟอร์มเลยอ่ะ
:z1: :z1: :z1: :jul1: :jul1:
-
รางวัลนี้ถูกใจทุกฝ่ายซะจริงๆ อิอิ :laugh:
-
:m25:
-
โอ๊วววววววววววว...รางวัลเร้าใจขนาดนี้
สงสัย เกรดน้ำเชี่ยวไม่มีวันตกแน่นอนอ่ะ
-
รางวัลนี้....อูยยยย เลือดแทบหมดตัวค่ะ
น้ำเชี่ยว ตั้งใจเรียนมากๆๆนะ เอาให้ 4.00 ไปเลย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ขนาด 3 รางวัลยังได้ขนาดนี้
ถ้า 4 ล่ะก็คง :jul1:
-
โอย....คู่นี้คลิกกันได้ลงตัวพอดี๊ พอดี อิจฉาคนให้รางวัลกันจัง
-
:pighaun:
รางวัลแบบนี้เทอมหน้าน้ำเชี่ยวได้ 4.00 แน่ :haun4:
-
เลือดท่วม
-
:pighaun: :jul1:
ตายไปเลยบทนี้ เฮ้อ!!!!กว่าจะอ่านจบเล่นเอาเหนื่อย หุหุ
ว่าแต่น่ารักกันจริงน้าาา สองคนนี้ กลัวอย่างเดียวพี่สาวของพีรู้เข้าต้องเป็ฯเรื่องแน่ ๆ เลย
แล้วก็คาดว่าไม่น่าจะเกินบทน่าใช่ป่ะ โอ๊ย แค่คิดก็เครียดแทนน้ำเชี่ยวแล้วอ่ะ
-
:jul1:
-
ถ้ารุ้ว่ารางวัลการเีรียนดีเป็นอย่างนี้
สงสัยเคโระ คงตั้งใจเรียนสุดๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
โอ้ยยยยยย รางวัลถูกในมากกกกกกกกกก
ชอบบบบบ
-
เฮือกกกกกกกก รู้สึกเวอร์ชั่น Rewrite นี่จะโฮกกกกกกกยิ่งกว่าเก่าอี๊กกกกก
พี่พีมมมมมมมมมมมมมม หึงโหด น่าร๊ากกกกกกกกกกก อิจฉาไอ้น้ำเจงๆๆ
บวกพี่บอล แล้วมาต่อไวๆ ได้ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :pighaun:
-
ร้อนแรงจนน่าอิจฉา.... :pighaun:
แต่อ่านไปแบบเสียวๆอ่ะ...ก็จีจี้กะคุณพี่เขาอยู่บ้านนี่?
ถ้ามาเจอะเข้าล่ะก็ก็- - o22
-
แอ่กกกกก :m25:
ยัไงต่อน้า :-[
-
ไม่รู้จะบอกอะไร เลือดหมดตัวแล้วค่ะ :z1: :z1: :pighaun: :pighaun:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z1:
ทักทายๆ
มาต่อเร็วๆน่ะ
-
5555555
สุดดๆไปเลยอ่ะ
-
ถ้ามีรางวัลแบบนี้ล่อนะ
น้ำเชี่ยวมันกลายเป็นเด็กเรียนดีที่หนึ่งแน่ๆ
ของรางวัลช่างยั่วขนาดนี้
อ่านแล้วเลือดจะหมดตัว
กรี๊ดดดดด
เร่าร้อน และร้อนแรง ที่สู๊ดดดด
-
เย้:mc4: ดีใจจังวันนี้เข้ามาอ่านได้แล้ว
หลังจากเน็ตเสียมาหลายวัน
แบบเข้ามาดูหน้าแรกได้แต่เปลี่ยนไปอ่านอะไรไม่ได้เลย
วันนี้ขออ่านแบบรวมยอดเลย
-
เหอะๆ ได้รางวัลแบบนี้ น้ำเชี่ยวขยันตายกันพอดี หุๆ
แต่พีมแอบหึงนะเนี่ย อิๆ
-
พี่พีมเริ่ดมาก
-
รางวัลสุดยอด
-
Chapter 31
อาทิตย์คล้อยต่ำหลบหายเข้าไปในกลุ่มเมฆอันมืดสนิทบ่งบอกเวลาย่ำค่ำ ร่างสูงในชุดเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มเดินประคองแก้วนมร้อนๆมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอน แง้มประตูเบาๆสอดหน้าเข้าไป ส่ายสายตามองคนน่ารักที่ยังคงหลับสนิทในห้องนอนเย็นเยียบ มุมปากหยักยกยิ้มเล็กๆ ให้กับท่านอนแผ่หลาแบบหมดสภาพของคนรัก
..ไม่หลับเป็นตายได้ยังไง ขยับขย่มซะแรงขนาดนั้น ขนาดเขาเองยังรู้สึกเจ็บแป๊ลบแสบๆที่ส่วนนั้นอยู่เลย เหอะ..ตื่นขึ้นมาแล้วเดินไม่ไหวอย่ามาโทษน้ำเชี่ยวนะคร๊าบบ เพราะน้ำเชี่ยวแค่นอนอยู่เฉยๆนะ .. มือหนาค่อยๆงับประตูลงอย่างเบาด้วยกลัวว่าคนที่อยู่ในห้วงนิทราจะตื่นขึ้นมาเพราะเสียงรบกวนของเขา เด็กหนุ่มเดินมาเปิดม่านฝั่งด้านหน้าของตัวบ้านออก นั่งทอดมองออกไปยังสนามหญ้ากว้างในยามค่ำ นึกขำให้กับเจ้าสนูปปี้ที่วิ่งเล่นหลบสายน้ำที่ถูกฉีดออกมาจากสปิ้นเตอร์อยู่ตัวเดียว มือหนายกแก้วนมร้อนขึ้นซด แล้วหันไปเล่นกับปลาน้อยสองตัวที่อ่างข้างๆอย่างเพลินใจ
“---ติ๊ดดดดด ติ๊ดดดดดดด ติ๊ดดดดดดด.---” กระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังลอดมาจากโต๊ะทำงานในห้องนอนของพีม ทำให้คิดได้ว่าคนรักของเขาที่หลับสบายอยู่คงจะหัวเสียน่าดูที่อยู่ๆเสียงรบกวนก็เข้ามากระทบโสดประสาท สองเท้าวิ่งขลุกขลักตรงเข้าไปยังห้อง ก็พบกับคนร่างบางที่กำลังงัวเงียลุกขึ้นหัวชี้ฟูไม่เป็นทรง หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆตัว คงกำลังงงๆอยู่ว่ามันเสียงโทรศัพท์เครื่องไหน มือถือหรือโทรศัพท์บ้าน หรือเสียงทีวี หรือเสียงอะไร จนน้ำเชี่ยวต้องคว้าเอาโทรศัพท์เจ้าปัญหามายัดใส่มือของพีมในที่สุด
“ฮัล..โหล.. ฮัลโหล ง่ะ ??..วางไปแล้ว ใครไม่รู้รับไม่ทัน วางไปก่อน..อ่ะ” ร่างเล็กยังคงงัวเงียขยี้หัวขยี้ตาพลางยื่นโทรศัพท์ส่งให้อีกคนเก็บเข้าที่ตามเดิม
“ทำไรอยู่..ตื่นนานแล้วเหรอ?” เมื่อเห็นอีกคนกระปรี้กระเป่า เดินไปเดินมา ก็อดถามขึ้นมาไม่ได้
“อืม..พี่ลุกไหวป่ะ มีนมร้อน น้ำเอามาให้มั้ย หรือจะออกไปกินข้างนอก”
“ไม่เอา เดี๋ยวพี่ไปกินเอง หยิบเสื้อคลุมให้หน่อยสิครับ” พีมพูดพลางควานหากางเกงชั้นในมาใส่ก่อนจะกระเถิบตัวลงจากเตียง พอดีกับที่เสื้อคลุมเนื้อนุ่มสีขาวจากเจ้าคนช่างเอาใจส่งมาให้อย่างทันที
“อ๊ะ!.. น้ำ ไม่เป็นไร พี่เดินเองได้ ปล่อยเถอะ หนักนะ” เมื่อสวมเสื้อเสร็จ คนตัวบางก็ถูกช้อนขึ้นอย่างง่ายดาย
“ไม่เป็นไรน่า พี่จะได้ไม่เหนื่อยไง อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวหล่นนะเอ้า” เจ้าตัวดีพูดพลางอุ้มเอาคนน่ารักตรงมายังครัว ค่อยๆวางพร้อมกับพยุงตัวให้นั่งบนเคาท์เตอร์แล้วจัดการรินนมอุ่นๆส่งให้กับมือ
“ขอบคุณครับ หิวข้าวยัง เดี๋ยวพี่โทรบอกหนูมาลีให้” พีมพูดพลางยกแก้วนมขึ้นจิบช้าๆ
“ยัง ยังไม่ค่อยหิว เมื่อตอนเย็นอิ่มจนจุกอยู่เลย ยังกินไม่ลงหรอก” เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกับสายตาแวววับจับจ้องไปที่เข็มงไปที่ส่วนนั้นของพีม
“บ้า ทะลึ่งเกินไปละ เดี๋ยวเหอะ” พีมพูดพลางผลักหน้าผากของอีกคนจนเซถอยหลังไปไม่เป็นท่า ก่อนจะยกแก้วนมขึ้นซดรวดเดียวหมด
“พี่พีม เดี๋ยว! .. อื้อ ของน้ำเชี่ยวหมดแล้วอ่ะ โห่..แย่งเค้ากินหมดเลยอ่า” น้ำเสียงที่บ่งบอกความเสียดายเหมือนเด็กๆของน้ำเชี่ยวเมื่อเห็นคนตรงหน้ายกนมขึ้นซดราวกับน้ำเปล่า ทำให้พีมอดไม่ได้ที่จะแกล้งซักหน่อย
“อื้อ..ออง..อี้..อ้อ..อด..แอ้ว..อัน..อัง..ไอ..อี..อะ (อืม..ของพี่ก็หมดแล้วทำยังไงดีหล่ะ)” สองแก้มเนียนใสตุ่ยออกมาจนป่องเพราะเจ้าของเหลวอุ่นๆสีขาวที่ยังไม่ถูกกลืนลงกระเพราะ พีมพูดอู้อี้อยู่ในปากพลางสั่นหัวเอียงไปเอียงมาแหย่เจ้าตัวแสบอย่างอารมณ์ดี
“เออ ทำใหม่ก็ได้ แล้วอย่ามาขอกินนะ ขี้งก ... อื้อ!.” น้ำเชี่ยวพูดพลางสะบัดหน้าหนี แต่ถูกอีกคนคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่จะรั้งเอาร่างสูงเข้ามามอบจูบละมุนจากการถ่ายเทของเหลวสีขาวรสหวานให้อย่างเชื่องช้า สองมือบางกอดประคองลำตัวแกร่งแผ่วเบา เมื่อนมถูกกลืนไปจนหมด ต่อด้วยจูบอันดูดดื่ม ยาวนาน รสสัมผัสที่แลกกันจากปากถึงปาก ลิ้นกับลิ้น ลมหายใจที่หกรดกัน จูบแล้วจูบเล่าแต่ความหวานกลับไม่เคยจาง
“ตุ๊บ!” !!?
ในขณะที่สองหนุ่มกำลังละเลียดนมอุ่นๆผ่านริมฝีปากนุ่มของกันและกันอย่างรัญจวนใจ ทั้งคู่หารู้ไม่ว่าจูบรักหยอกล้อครั้งนี้ กำลังได้บดขยี้หัวใจดวงหนึ่งที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความผูกพันธ์ของหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนเฝ้ามองทุกอากับกิริยาของทั้งคู่มาได้สักพักอย่างเงียบๆภายนอก แสงไฟสีขาวนวลสุกสว่างจากภายในบ้านที่ส่องผ่านกำแพงกระจกใสและม่านขาวที่ถูกรูดเปิดทิ้งไว้ กอปรกับความมืดสนิทในยามค่ำเช่นนี้ ยิ่งสะท้อนร่างของทั้งคู่ที่อยู่ในตัวบ้านได้อย่างชัดเจน ภาพของชายร่างสูงโปร่งที่เธอจำลางๆได้ว่าเคยเห็นหน้าสองสามครั้ง กำลังโอบอุ้มเอาร่างของคนที่เธอรักออกมาจากห้องนอน ดูจากอาภรณ์ที่ทั้งคู่สวมใส่ .. จีจี้ถึงกับชะงักงัน ทิ้งของที่ถือมาลงไปกองอยู่ที่พื้น ทั้งอึ้ง ทั้งช็อคในคราวเดียวเมื่อเห็นคนที่ตนรักแลกจูบอย่างดูดดื่มกับผู้ชายอีกคน
“พ..พีม” เสียงเล็กรอดออกมาอย่างสั่นเครือ น้ำตาไหลอาบสองแก้ม สองเท้าเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ ทุกสิ่งในสมองหมุนเคว้งไปหมด แม้เธอจะเคยรับรู้มาว่าอดีตแฟนที่เธอยังคงรักจะเคยมีสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกัน แต่มันก็ไม่เจ็บเท่ากับการได้มาเห็นด้วยตนเองเต็มสองตาอย่างนี้ เจ็บราวกับมีใครเอามีดมากรีด เจ็บจนแทบจะไม่มีแรงยืน
.
.
“หนูมาลี ตรงนี้ๆ มายกตรงนี้ไปเก็บด้วย... อ้าว จี เอ๊ะ นั่นไม่เอาไปให้พีมแล้วเหรอ” พัดที่กำลังง่วงกับการขนย้ายเอกสารในห้องทำงาน เอ่ยทักเมื่อเห็นจีจี้เดินถือถุงที่เธอบอกว่าจะเอาไปให้พีมด้วยตัวเองกลับมา
“อะ..อ๋อ พอดี มะ..เมื่อกี้ คุณแม่โทรมาตามคะ ว่ามีธุระจะคุยด้วย จีเลยต้องรีบกลับ เลยมาลาพี่พัดน่ะคะ” หญิงสาวพยามปั้นหน้าปกติที่สุดตอบกลัวด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะลากลับบ้านในทันที
“ไม่เป็นไรคะ คุณจีจี้วางไว้นี่แหละ เดี๋ยวหนูมาลีเอาไปให้คุณพีมเองคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ” ได้ยินดังนั้นหนูมาลีจึงรีบถลาเข้ามารับถุงไปจากจีจี้ด้วยสีหน้ายิ้มแป้นแล้นเหมือโล่งอกกับเรื่องบางอย่าง .. เฮ้อ คุณพีมนะ โชคช่วยนะเนี่ย หนูมาลีอุตส่าห์โทรไปบอกแล้วยังไม่ยอมรับสาย ดีน้าที่คุณแม่คุณจีจี้มาโปรด เฮ้อ! นึกว่าจะได้จัดกับข้าวเพิ่มเป็นสามที่ซะแร้วววเรา
.
.
.
สายลมเบาๆพัดกิ่งไม้อ่อนของต้นไม้ใหญ่ให้โบกไหวๆ หนังสือเล่มหนาถูกเปิดให้ลมพัดเอาปึกกระดาษพลิกไปทีละหน้า ชายหนุ่มร่างสูงฟุบใบหน้าหวานลงทับกระเป๋าเป้ผ้า เปลือกตาบางหลับพริ้มโชว์แพรขนตางามงอนราวกับขนตาที่ถูกปัดแต่งของผู้หญิง อยู่ๆมือหนาของใครคนนึงก็มาปัดป่ายป้วนเปี้ยนอยู่บริเวณเส้นผมของเขา ทำลายห้วงนิทราสั้นๆของคนหลับให้ตื่นขึ้นมา
“ไง ..เราเห็นใบไม้มันหล่นลงมาติดผมนายอ่ะ เลยเอาออกให้ นี่เย็นมากแล้วนะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” หนุ่มร่างสูงเจ้าของฉายาร็อคเกอร์ตาหวานเอ่ยถามเพื่อนร่วมห้องที่กำลังงัวเงียปัดผมเผ้าของตัวเองอย่างลวกๆ
“อ๋อ.. เออ ก็ ก็เราไม่อยากกลับบ้านตอนแดดร้อนๆนะ มันร้อน ไม่ชอบให้เหงื่อออก แล้วน้ำเชี่ยวล่ะ เพิ่งเรียนเสร็จเหรอ?”
“อืม กำลังจะกลับ" ..นายนี่ตลกชะมัด ..ไม่ชอบให้เหงื่อออก ??
เออ.. หรือว่านิสัยของผู้ชายที่หน้าตาประมาณนี้เขาจะต้องไม่ชอบให้เหงื่อออกกันงั้นเหรอ ..เหมือนพี่พีมเลยแฮะ
"อะนี่ เราให้” น้ำเชี่ยวพูดพลางหยิบหนังสือภาพเล่มหนาจากเป้ของตนส่งให้กับคนตรงหน้า
“อะ อะไร ??” เอ็มรับสมุดรวมภาพเล่มหนามาพลิกดูอย่างงๆ มือเรียวพลิกเปิดหน้ากระดาษอาร์ตอย่างดีที่รวบรวมเอารูปและเทคนิคต่างๆเกี่ยวกับการถ่ายภาพไว้อย่างละเอียด
“คือเราบังเอิญไปเจอที่ร้านหนังสืออ่ะ เห็นมันสวยดี นายชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ เอ่อ.. คือส่วนใหญ่พวกช่างภาพ หรือนักถ่ายภาพ เขาเรียกว่าไรอ่ะ?? เออ นั่นแหละ เขาก็ชอบสะสมไอ้หนังสืออย่างเงี้ยกันไม่ใช่เหรอ หรือว่านายไม่ชอบ?” ด้วยสีหน้าเหรอหรางงๆของเอ็มทำเอาน้ำเชี่ยวแทบจะหมดความมั่นใจตอบกลับไปอย่างอึกอัก จากที่เคยคิดว่าเพื่อนคงจะต้องดีใจตาโตเมื่อเห็นหนังสือราคาแพงระดับพวกมือโปรทางด้านการถ่ายภาพทุกคนต้องมี แต่.. นายนี่กลับทำหน้าตางงๆซะนี่
“เอ้ย..ไม่ใช่ ..เราชอบ ชอบมาก แต่ หนังสือนี่ มันแพงมากก คือเรา..เราสงสัยว่า อยู่ๆทำไมนายถึงให้เรา คือมัน..”
“เออ ชอบก็ดีแล้ว เราให้ ไม่ต้องถามมาก ทีนายยังอ่านหนังสือช่วยสรุปข้อสอบกับเราเลย แล้วทำไมเราจะซื้อของให้นายมั่งไม่ได้ เอาไปเถอะ ไม่ต้องปฏิเสธ ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องมาพูดกัน เราไปหล่ะ นายเองก็กลับบ้านได้แล้วมันจะค่ำแล้ว ไปนะ” ..จะให้บอกว่าไงล่ะ บอกว่าเพราะนายมีส่วนทำให้เราได้เกรดสาม เราเลยได้ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่บ้านพี่พีมงั้นเหรอ ฮ่าๆๆ ถ้าบอกไปนายคงต้องช็อคแน่ๆ
“เดี๋ยว! น้ำเชี่ยว อะนี่ เราขีดที่สำคัญๆไว้แล้ว อีกสองอาทิตย์จะมีเทสต์น่ะ เอาไปอ่านสิ” เด็กหนุ่มหน้าหวานพูดพลางรวบสมุดเรียนเล่มหนาของตนส่งให้คนตรงหน้า ดวงตาคมหวานส่องแววระยับ ริมฝีปากรูปกระจับยกยิ้มสวยอย่างดีอกดีใจ
..น้ำเชี่ยวเราขอบใจนายมากนะ
“แล้วนายล่ะ ไม่อ่านเหรอ” ตากลมโตหลุบลงมองหนังสือเล่มหนาในมือของคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไร เราอ่านจบไปรอบนึงแล้ว นายเอาไปอ่านเถอะ แล้วค่อยเอามาคืนเราก็ได้ เราทบทวนอีกซักวันสองวันก่อนสอบก็พอแล้วล่ะ” มือเรียวผลักหนังสือใส่มืออีกคนที่เหมือนกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะรับหนังสือเล่มนี้จากเขาดีหรือเปล่า
“เออ! นี่ด้วย ว่าจะให้นายหลายวันละ ลืมไปเลย” เอ็มควานหาซองรูปถ่ายปึกใหญ่ในกระเป๋ากล้องคู่ใจส่งให้อีกคนอย่างกระตือลือล้น
“!! นี่นายตามไปถ่ายรูปเราทุกงานเลยเหรอ”
“อืม! บอกแล้วเราน่ะแฟนคลับหมายเลขหนึ่งของนายนะ นายไปทำอะไร ที่ไหน เราจะพลาดได้ไง”
“หมายความว่าไง ไปทำอะไร ที่ไหน ?”
.. นายกับไอ้นักร้องดังคนนั้นก็แค่เล่นๆใช่มั้ย ไอ้นั่นน่ะมันเป็นเสือมาก่อน ในวงการเขารู้กันทั้งนั้น นายรู้ใช่มั้ย
“เอ่อ.. เราหมายถึง ทุกๆงานของน้ำเชี่ยว เราก็อยากจะถ่ายรูปสวยๆเก็บไว้ไง แต่ล่ะวันที่นายทำงาน มีแฟนๆ นักข่าวและคนอื่นๆมาขอถ่ายรูปมากมาย แต่ตัวนายเองกลับไม่ได้เห็นรูปพวกนั้นได้ไง”
“อืม..ยังไงเราก็ขอบใจมากนะเอ็ม ส่วนหนังสืออ่ะ ถ้าเราอ่านเสร็จแล้วจะเอามาคืน จะค่ำแล้วนายกลับได้แล้วล่ะ เราไปนะ บาย” น้ำเชี่ยวพูดพลางเก็บซองรูปถ่ายและหนังสือเล่มหนาลงกระเป๋าของตน มือหนาเอื้อมไปกระชับและเขย่าที่ไหลของคนตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักให้กับเพื่อนหนุ่มอย่างกันเอง ..
..นายรู้มั้ยว่าเราคิดยังไง ถ้าตอนนี้นายยังไม่รู้ เราก็จะรอนะ น้ำเชี่ยว
- - - - - - -
GS เอนท์ฯ
“ห๊ะ! ว่าไงนะพี่ เปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์เหรอ? ทำไมล่ะพี่ยีนส์?” เจ้าหนุ่มหน้ากบตาเบิกโพรงร้องเสียงสูงออกมาทันทีที่ทราบข่าวจากผู้จัดการคนสนิทเรื่องการขอปฏิเสธตัวพรีเซนเตอร์คู่ของเขา ที่สำคัญคนที่โดนปฏิเสธกลับเป็นพี่พีม แทบไม่อยากจะเชื่อเป็นพี่พีมได้อย่างไร ซูเปอร์สตาร์คนดังที่สินค้าตัวไหนๆก็แทบจะขี่คอกันแย่งตัวนี่นะ?
“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ บริษัทนู้นเขาเปลี่ยนคอนเซ็ปใหม่ เขาอยากใช้พรีเซนเตอร์หญิงหนึ่งคนชายหนึ่งคน แล้ว.. แล้วเขาก็คิดว่า..เอ่อ..คิดว่าพีมไม่ค่อยเหมาะกับคอนเซ็ปตัวใหม่ของเขา อีกทั้งพีมเองก็ยังไม่ตอบรับงาน มันก็ไม่ผิดที่เขาจะเปลี่ยนพรีเซนเตอร์ได้ตลอดเวลา .. คือเราให้คำตอบเขาช้าเอง เราคงไปโวยอะไรไม่ได้หรอก อย่าคิดมากนะพีม พี่ว่ามันน่าจะเป็นเรื่องคอนเซ็ปจริงๆน่ะ” ยีนส์พูดอย่างละล่ำละลัก ใจนึงก็เกรงใจพีมที่อยู่ๆก็เหมือนถูกปลดกลางอากาศ และยิ่งมีคำว่าซูเปอร์สตาร์ที่ค้ำคออยู่ ตั้งแต่วันแรกที่หนุ่มร่างบางคนนี้ได้รับคำลงท้ายชื่อด้วยคำว่าซูเปอร์สตาร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกปฏิเสธงานอย่างซึ่งๆหน้า มันคงจะไม่เจ็บเท่าไหร่ถ้าพีมเป็นเพียงเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการหรือพีมไม่ได้เป็นคนละเอียดและคิดมากเรื่องงานอย่างนี้ ตลอดเวลาที่ดูแลพีมมาเกือบจะห้าปี ทำให้ยีนส์เข้าใจชายหนุ่มตรงหน้าเป็นยอ่างดี
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พีมเข้าใจ ถ้าเขาเห็นว่ามันไม่เหมาะกับพีม มันก็คงจะไม่เหมาะจริงๆ พีมไม่คิดมากหรอกครับ พี่ยีนส์ไม่ต้องห่วงนะครับ” น้ำเสียงเรียบตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“แล้วพรีเซนเตอร์อีกคนใครอ่ะพี่” น้ำเชี่ยวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยมาขึ้นมาอย่างเสียอารมณ์
“รู้สึกทางนู้นเขากำลังติดต่อจอมขวัญอยู่นะ”
“หา! อะไรนะ? ขวัญเหรอ ทะ..ทำไมอ่ะพี่ ... ทำไมไม่เป็นคนในสังกัดเราอ่ะ แล้ว ..แล้วมันจะ.. โอ้ย! น้ำเชี่ยวไม่เอาอ่ะ น้ำเชี่ยวไม่อยากได้งานนี้แล้ว เอ่อ..คือ คือพี่ยีนส์ก็รู้หนิว่าน้ำเชี่ยวไม่ชอบทำงานกับคนแปลกหน้าอ่ะ ไม่เอาอ่ะพี่” ทันทีที่รู้ว่าพรีเซนเตอร์อีกคนคือเพื่อนสาวร่างอวบที่ทำให้พีมวีนแตกจนคอนโดของเขาแทบระเบิดเมื่อครั้งก่อน ก็ทำเอาน้ำเชี่ยวไปไม่เป็น ได้แต่ละล่ำละลักบอกพี่ยีนส์ไปสลับกับมองหน้าคนข้างๆที่ได้แต่นั่งนิ่งไม่มีอาการเคลื่อนไหวไม่แสดงอารมณ์ใดๆอีกเลย
“ได้ไงล่ะน้ำเชี่ยว ก็คราวที่แล้วเราเป็นคนบอกตกลงเอง อยู่ๆเกิดจะมาเปลี่ยนใจอะไรอีก พี่ตอบรับเขาไปแล้วนะ ถ้าเราจะปฏิเสธเขาตอนนี้ต้องเสียค่าชดเชย เสียชื่อเสียงทางเราด้วย อย่างอแงน่า มันจะเป็นอะไร โฆษณาตัวก่อนพี่ก็เห็นเราพูดอย่างงี้แหละ แล้วเป็นไง ทุกวันนี้เห็นเดินตามพีมต้อยๆ”
“ก็มันไม่เหมือนกันหนิ ก็ พี่ พี ม”
“น้ำเชี่ยว.. งานในวงการนี้ คำพูดต้องเป็นคำพูดนะ อะไรที่เราพูดไปแล้วเราก็ต้องรับผิดชอบ อีกอย่างงานนี้ก็แค่สั้นๆไม่กี่เดือนเอง ไม่ต้องเดินสายค้างต่างจังหวัด มีแค่ถ่ายโฆษณากับโชว์ตัวเฉยๆ ใช่มั้ยครับพี่ยีนส์.. จะเป็นมืออาชีพเราต้องทำให้ได้ทุกอย่าง” เมื่อดูท่าว่าน้ำเชี่ยวจะหลุดปากเรื่องที่ยังไม่ควรจะให้ใครรู้ พีมจึงต้องรีบปรามไว้ก่อน
... น้ำเชี่ยวพี่ขอบใจนะ ที่เราเห็นพี่มาก่อนอะไรๆอยู่เสมอ คราวนี้คงถึงเวลาที่พี่จะต้องเชื่อใจน้ำเชี่ยวบ้างแล้ว พี่ไม่อยากเป็นคนทำให้เส้นทางในวงการของน้ำเชี่ยวต้องสะดุด อย่าให้ความรักของเราต้องบั่นทอนเส้นทางความฝันของกันและกันเลย
“เออๆ รู้แล้วน่า ฮึ้ย!” เจ้าหนุ่มหน้ากบหันมาทำหน้ายู่ตอบคนข้างๆอย่างหัวเสียโดยมียีนส์พยักเพยิดเห็นด้วยกับคำพูดของพีมอย่างเต็มที่
“ส่วนเรื่องงานของพีม จริงๆแล้วทางผู้ใหญ่เขาก็ไม่ได้ซีเรียส์หรือติดใจอะไรเลยนะที่เราถูกปฏิเสธน่ะ เพราะพวกนักข่าวเขาก็ยังไม่ได้รู้เรื่องนี้มันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย พีมสบายใจได้ พี่ว่าดีเสียอีก เพราะละครเรื่องใหม่ของพีมก็จะเปิดกล้องเร็วขึ้น งานอัลบั้มใหม่ก็ถึงขั้นตอนที่เราจะต้องลงมาดูเองบ้างแล้ว ก็นับว่าดีแล้วล่ะ เราจะได้แบ่งเวลาได้เต็มที่ งานจะได้ออกมามีคุณภาพ”
“ไป ไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่มีงานต่อ.. อาทิตย์หน้าน้ำเชี่ยวก็เตรียมตัวสำหรับงานแถลงข่าวไว้นะ ส่วนพีมก็ต้องไปร่วมงานเปิดกล้องละครเดี๋ยวพี่จะโทรไปย้ำเรื่องเวลาอีกที”
.
.
“ทำไม?.. ทำหน้าบูดมาตั้งนานแล้วนะไม่เมื่อยมั่งรึไงอ่ะเรา” เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้ากบที่บึ้งบูดตั้งแต่ที่ออฟฟิศกระทั่งมาถึงในรถ ก็ทำเอาพีมอดไม่ได้ที่จะแซว
“ก็มันเสียดายหนิ อาทิตย์หน้าเราก็ต้องไปทำงานของใครของมัน ไหนน้ำเชี่ยวจะต้องไปเรียน พี่ก็มีละครต้องถ่ายอีก งานที่ต้องทำด้วยกันก็ไม่มีแล้ว เวลาจะเจอกันอยู่ด้วยกันก็คงไม่มี น้ำเชี่ยวไม่ชอบเลยอ่ะพี่ มันรู้สึกเหมือนพี่จะอยู่ไกลออกไปเหมือนเมื่อก่อนที่เรายังไม่เจอกันยังไงไม่รู้” น้ำเสียงเบาๆเศร้าสร้อยที่ออกมาจากคนข้างๆบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าเด็กหน้าหงอยได้เป็นอย่างดี
..อดทำให้พีมนึกถึงวันแรกที่เขาสองคนเจอกันไม่ได้ ครั้งแรกที่เราปะทะคารมกันหน้าลิฟต์เมื่อปีก่อน กาแฟแก้วนั้น เสื้อตัวนั้น ..มาถึงตอนนี้ ทุกอย่างกำลังจะกลับเข้าสู่สภาพเดิมที่เราเคยรู้จักกันแค่ชื่อและหน้าตาของคนทำงานร่วมค่าย หากว่าวันข้างหน้าเรามีเวลาให้กันน้อยลงก็คงเหลือแต่ความสัมพันธ์ที่เราสองคนต้องช่วยกันประคับประครองกันไป
หรือว่า..นี่มันอาจจะเป็นบทพิสูจน์อะไรบางอย่าง..
“ทำไมล่ะ ถึงเราไม่มีงานที่ต้องทำด้วยกัน แต่น้ำเชี่ยวก็มีกุญแจบ้านพี่หนิ อยากมาเมื่อไหร่ก็มาสิ พี่ไม่ได้ห้ามซักหน่อย” พีมพูดพลางเอื้อมมือเรียวไปขยี้หัวคนหน้าบูดที่นั่งคอตกอยู่ข้างๆ
“ว่าแต่พี่จะไม่คิดมากเรื่องงานที่น้ำเชี่ยวต้องทำกับขวัญแน่นะ”อดถามอีกไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ระเบิดลงเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนที่ทำให้เขาขยาดมาจนถึงทุกวันนี้
“ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่เราเลือกไม่ได้ อีกอย่างมันก็เป็นงานของน้ำเชี่ยวด้วย..พี่จะเชื่อใจน้ำได้ใช่มั้ย?”
“ได้สิ น้ำรับรอง น้ำรักพี่คนเดียวพี่ยังต้องถามอีกเหรอ ต่อให้ผู้หญิงทั้งโลกสวยขนาดไหนมาแก้ผ้าอยู่ตรงหน้าก็ไม่สนแล้ว” ..เพราะพี่พีมน่ารักและเซ็กซี่ที่สุดสำหรับน้ำเชี่ยวแล้ว อิ อิ ที่ร๊ากกก สุดสวย~ ดูซิ พูดแค่นี้ก็ยิ้มแฉ่งเป็นสติขท์ยิงฟันแล้ว น่าฟัดชะมัดเลยวุ้ย อ๊ากกกกกกก!ทำไมรถต้องติดแง็กอยู่กลางถนนด้วยเนี่ยยย
..อยากปล้ำโว้ยยยยยย
.
.
.
~ เธอคือคนที่ชั้นตามหา ..คนที่อยู่ตรงหน้านี้ไง ใช่มั้ย ~
“คร๊าบบบ”
“น้ำเชี่ยวเหรอ เราเอ็มเองนะ”
“อ๋อ เออ ว่าไง”
“น้ำเชี่ยวอยู่ไหนน่ะ เราคุยได้มั้ย”
“อยู่บ้าน คุยได้แป็บนึง เดี๋ยวเราต้องออกไปบริษัท วันนี้มีงาน มีไรเหรอ?”
“คือ.. วันจันทร์จะมีเทสต์ไง แต่ คือ .. หนังสือ..”
“อ๋อ เอ้อ เราลืมไปเลย โทษทีเพื่อน นายอยู่แถวไหนอ่ะ เดี๋ยวเราแวะเอาไปให้”
“เอ้ยๆ..ไม่เป็นไร เดี๋ยวนายต้องทำงานไม่ใช่เหรอ เสียวเวลา ให้เราแวะไปเอาเองที่คอนโดน้ำเชี่ยวก็ได้ ช่วงเย็นเราก็ว่างๆ นายจะกลับประมาณกี่โมงอ่ะ”
“เอ่อ..พอดีตอนเย็นเรานัดกับพวกไอ้ไมค์น่ะ วันเกิดมัน คงกลับดึกหน่อยแหละ หรือนายจะไปกับพวกเรามั้ย เดี๋ยวเราเอาหนังสือติดไปให้”
“อย่าเลยน้ำเชี่ยว เกรงใจไมค์น่ะ ให้เราแวะไปเอาที่คอนโดน้ำเชี่ยวดีกว่านะ ดึกหน่อยก็ไม่เป็นไร อีกอย่างบ้านเพื่อนเราอยู่แถวนั้นพอดีด้วยล่ะ”
“เออ เอางั้นก็ได้ .. งั้นเดี๋ยวเราเอาหนังสือฝากไว้ที่ลุงยามชั้นล่างนะ เผื่อนายมาแล้วเรายังไม่กลับ .. ตามนี้นะ เดี๋ยวเราต้องรีบไปล่ะ ขอบใจมากนะเอ็ม”
v
v
v
v
((มีต่อข้างล่างครับ))
ปล. ช่วงนี้บอร์ดดูป่วยๆป่าวครับ โพสต์ไม่เยอะเท่าไหร่นะ แต่ก็ไม่ค่อยติดอ่ะ งุงิ~~
-
:really2: :z2: :really2: มาต่อๆๆ
ห้องอัดเสียง GS เอนท์ฯ
“ว่าไง ไอ้เด็กแก่แดด ..โห วันนี้แต่งซะหล่อไม่แพ้สุดที่รักของนายเลยนะ” โจเอ่ยทักเจ้าเด็กหน้ากบที่แต่งตัวหล่อเป็นพิเศษด้วยกางเกงยีนส์ขาเดปตัวเท่กับเสื้อยืดพอดีตัวทับด้วยแจ๊คเก็ตหนังกับทรงผมที่ถูกเซตมาอย่างดี
“แฮะๆ ครับ น้ำเชี่ยวมีถ่ายแบบ แล้วเดี๋ยวช่วงบ่ายต้องแถลงข่าวโฆษณาตัวใหม่ที่สตูดิโอข้างล่างอ่ะครับ ตอนนี้รอช่างภาพอยู่ยังมาไม่ถึง เลยแวะมาขึ้นดูพี่พีมก่อน อัดเสียงกันอยู่เหรอพี่” น้ำเชี่ยวพูดพลางชะเง้อคอยืดคอยาวหาคนตัวขาวๆน่ารักๆของเขาที่อยู่ในห้องกระจกเก็บเสียงด้านใน
“ยังหรอก แค่เทียบเสียง เทียบคีย์ หาไลน์คอรัสอยู่น่ะ จะเข้าไปก็ได้นะ”
อา..วันนี้พี่พีมแต่งตัวหล่อและน่ารักอีกแล้ว เสื้อยืดสีขาวตัวนี้ซื้อที่ฮ่องกงนี่น้ำเชี่ยวจำได้ เข้าชุดกับกางเกงฟิตๆสีขาว เอวต่ำอีกแระ ดีนะที่มีสูทลำลองสีชมพูอ่อนทับไว้หน่อย หึ..
“ไม่เข้าหรอก ให้พี่เขาทำงานตามสบายดีกว่าครับ เวลาพี่พีมทำงานแล้วน้ำเชี่ยวเข้าไปยุ่ง โดนเหวี่ยงกลับมาทุกทีเลย ไม่ไปดีกว่า แล้วจะเสร็จกันประมาณกี่โมงอ่ะครับพี่โจ”
“ก็เรื่อยๆนะ เที่ยงก็พัก แต่คงไม่เย็นมากหรอก เห็นเขาว่าต้องไปงานเปิดกล้องละครต่อหนิ แล้วนายล่ะมีไรป่าว”
“อ๋อไม่หรอกครับ เผื่อน้ำเชี่ยวถ่ายเสร็จจะได้ขึ้นมารับพี่เค้าไปกินข้าวอ่ะ เดี๋ยวตอนเย็นก็ไม่ได้เจอกันแล้ว พี่พีมไม่ยอมให้น้ำเชี่ยวไปรับที่กอง แล้วก็ไม่ยอมไปปาร์ตี้กับพวกไมค์ด้วย บอกว่าละครเปิดกล้องแล้วไม่อยากนอนดึก เดี๋ยวหน้าไม่เด้ง ฮ่าๆๆ” หนุ่มหน้าคมตาหวานพูดพลางจ้องมองเจ้าชายชุดขาวตัวน้อยของเขาที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับการขยับปากขมุบขมิบอ่านเนื้อเพลงตามตัวโน๊ตบนกระดาษในมือภายในห้องกระจกตรงหน้าอย่างไม่วางตา
“เออ ก็ขึ้นมาสิ พวกพี่ก็อยู่นี่แหละ” โจตอบแบบยิ้มๆให้กับเด็กน้อยหน้าหล่อที่ยืนพยักเพยิดชะเง้อคอมองพีมตาไม่กระพริบ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเพื่อนของเขาถึงทั้งรักทั้งหวงเจ้าเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษ คงเพระความทะเล้นน่ารัก ใสซื่อ จริงใจ ตรงไปตรงมา แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นในตัวของเด็กคนนี้ที่แม้แต่คนที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆยังรู้สึกได้ ทำให้เจ้าเพื่อนเพลย์บอยรสนิยมแปลกของเขายอมหมอบราบคาบได้อย่างง่ายดาย
“ครับ”
ขณะที่ยืนเมียงมองคนน่ารักขวัญใจหนุ่มสาวค่อนประเทศและยังเป็นหวานใจรักที่สุดสุดที่รักของเขาอีก เด็กหนุ่มก็ปิ๊งไอเดียหนึ่งขึ้นมา ก็ในเมื่อพี่พีมของเขารักและชอบโมเม้นท์เวลาที่ได้จับไมค์ร้องเพลงได้ถ่ายทอดความสุขผ่านบทเพลงเป็นชีวิตจิตใจขนาดนี้ มันก็คงจะดีถ้าได้มีบางสิ่งที่เขาพอจะทำได้ แม้ว่าจะแค่ได้เป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งในสิ่งที่พี่พีมรัก แต่นั่นมันคงทำให้คนอย่างเขารู้สึกดีและมีความสุขจนล้นเหลือเลยทีเดียว
“พี่โจ ส่วนใหญ่เพลงของค่ายเราพี่กับทีมแต่งเองทั้งหมดเลยรึป่าวครับ”
“ก็ไม่หรอก มีเยอะแยะที่เพื่อนๆพี่ๆที่รู้จักกันจากนอกค่ายมันก็มาช่วยแต่ง กระจายรายได้ไปให้เพื่อนฝูงอีกทางนึง ทำไมอ่ะเรา?”
“อยากลองแต่งมั่งดูรึเปล่าล่ะ ฮืม” โจเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้ำเชี่ยวดูจะสนใจถามนู้นี่และอยากรู้เกี่ยวกับงานแต่งเพลง
“จริงๆเมื่อก่อนน้ำก็เคยแต่งเล่นกับเพื่อนน่ะพี่ แต่ช่วงหลังๆไม่ค่อยมีเวลา แต่ตอนนี้สอบเทอมใหญ่ก็ใกล้เสร็จแล้ว น้ำเลยว่าจะกลับมาแต่งอีก มีเพลงเก่าๆที่น้ำเคยแต่งไว้เยอะเลย อยากให้พี่ช่วยแนะนำหน่อย ว่างๆน้ำเชี่ยวจะเอามาให้พี่โจดูนะครับ”
“ได้สิไอน้อง เอามา เดี๋ยวพี่ดูให้ อย่างเราเล่นเครื่องดนตรีได้หลายอย่างแต่งเพลงไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว แต่งบ่อยๆเล่นดนตรีบ่อย เอาให้คล่องๆหน่อย โปรดิวส์อัลบั้มให้ตัวเองได้สบาย”
“ครับพี่ รับปากแล้วนะ วันหลังน้ำจะเอามาให้ดู” หนุ่มหน้าหล่อร่างสูงพูดพลางควานหาโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ามาดู ก่อนจะแอบกระซิบสองคำหลังแผ่วๆฝากโจไปให้คนน่ารักที่นั่งอยู่ในห้องข้างใน
“เดี๋ยวน้ำเชี่ยวต้องลงไปทำงานต่อแล้วทีมงานโทรมาแระ ฝากบอกพี่พีมด้วยนะครับว่าน้ำเชี่ยวแวะมาหา ..คิดถึง..”
“เออๆ รีบไปเลยไอ่แก่แดด ชั้นจะอ้วก ..แล้วเจอกันเว้ย”
.
.
.
“เที่ยงกว่าแล้ว น้ำเชี่ยวเดี๋ยวไปกินข้าวกับขวัญนะ น้ำเชี่ยวอยากกินอะ..” สาวสวยอกอึ๋มตาคมเอ่ยปากชวนทันทีที่น้ำเชี่ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องแต่งตัวเสร็จ
“ไม่ล่ะ ขวัญไปเถอะ น้ำมีนัดแล้ว” เสียงห้วนสวนตอบอีกฝ่ายไปตั้งแต่ยังไม่จบประโยค เมื่อเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือเรือนสวยบ่งบอกเวลาว่าเลยเที่ยงมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว เด็กหนุ่มจึงคว้ากระเป๋าเป้สาวเท้ายาวๆเตรียมออกจากสตูดิโอ
“แต่น้องน้ำจ๊ะ อีกชั่วโมงเราก็ต้องเตรียมตัวสำหรับงานแถลงข่าวแล้วนะ จะกลับมาทันเหรอ เนี่ยจอมขวัญเขาอุตส่าห์ตั้งใจว่าจะเลี้ยงข้าวน้ำเพื่อเป็นการขอโทษเรื่องข่าวเมื่อคราวก่อนเลยนะ น้องสาวพี่เสียน้ำใจแย่เลย” เมื่อเห็นว่าน้องสาวแสนซื่อที่ดูเหมือนจะเซ่อยืนเอ๋อเพราะโดนฝ่ายชายชิงตัดบทเอาดื้อๆ พี่สาวร่างอ้วนพ่วงตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวของจอมขวัญจึงรีบปรี่เข้ามาสมทบอีกแรง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะนัดของน้ำเชี่ยวก็ไม่ได้ไปไกลจากตึกนี้เท่าไรหรอก ส่วนเรื่องขอโทษ ขวัญไม่ต้องลำบากหรอก น้ำเชี่ยวขอแค่ครั้งนี้ขวัญพูดกับนักข่าวให้ตรงกับความจริงก็พอ ถ้านักข่าวถามน้ำเชี่ยวก็จะพยามเลี่ยงๆ น้ำเชี่ยวอยากให้ขวัญเป็นคนพูดเองมากกว่านะ ถ้าน้ำเชี่ยวพูดไป บางทีนักข่าวอาจจะเอาไปตีความผิดๆขวัญเองก็จะเสียเข้าไปอีก ทำแค่นี้ให้น้ำเชี่ยวก็พอแล้วขวัญ น้ำไปล่ะ ขอตัวก่อนนะครับพี่นุ่น” ยิ่งฟังคำที่หนุ่มหน้าคมคนที่เธอหลงรักมากว่าสองปีพูดมา เหมือนไม่แคร์ไม่รับรู้ความหมายใดๆที่เธอพยามสื่อสารออกไป ทั้งที่น้ำเชี่ยวเองก็รู้ ..ถ้าตอนนี้บอกนักข่าวไปว่าไม่มีอะไร ขวัญเองก็จะเหมือนคนโลเล เมื่อเดือนที่แล้วบอกว่าเป็นคนรู้ใจ แล้วจะให้พูดอย่างไรว่าคนรู้ใจจะเปลี่ยนสถานะ กลายมาเป็นเพื่อนได้ในเวลาแค่เดือนเดียว
“น้ำเชี่ยว!..เดี๋ยวก่อนสิ.. ขวัญ มีเรื่องจะถามน้ำเชี่ยวน่ะ น้ำ” เมื่อเห็นท่าว่าร็อคเกอร์หนุ่มกำลังจะเดินออกไปสาวร่างอ้วนจึงขยิบตาส่งซิกพร้อมกับดันหลังน้องสาวให้ทำอะไรซักอย่างเพื่อรั้งเค้าไว้ สองแขนเรียวจึงคว้าเอามือหนาของชายหนุ่มไว้จนร่างสูงเซถลากลับมาตามแรงยื้อ
..ถ้าสิ่งที่ขวัญแสดงออกมาตลอดไม่ทำให้น้ำเชี่ยวรับรู้อะไรเลย งั้นขวัญก็จะบอกน้ำเชี่ยวเอง ขวัญไม่อยากทนเก็บมันไว้อย่างนี้อีกแล้ว
“น้ำ..”
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ” เป็นเวลาเดียวกับที่ประตูห้องที่ถูกเปิดอ้าเอาไว้ถูกเคาะเบาๆตามมารยาทจากใครบางคนที่เพิ่งเข้ามา ทำให้บทสนทนาของทั้งสามต้องหยุดลง
“พี่พีม..!” มือหนาแทบจะสะบัดออกจากแขนของจอมขวัญไม่ทัน เมื่อหันไปเห็นจากชายหนุ่มผิวขาวยืนพิงประตูจ้องมาที่พวกเค้าอยู่
“อุ้ย! คุณพีม .. เออใช่ คุณพีมก็อยู่ตึกนี้นิเนอะ เพิ่งเคยเห็นตัวจริง ฮืมมม ตัวเล็กกว่าในทีวีตั้งเยอะแนะ ผิวดีจังเลย หน้าก็หว้านนหวานเชียวนะคะ” น้ำนุ่นสาวร่างอ้วนผู้ซึ่งเข้ามาโลดแล่นในวงการด้วยการขอมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้กับน้องสาว ในช่วงหนึ่งปีให้หลังในขณะที่จอมขวัญพอจะมีชื่อเสียงขึ้นมาบ้าง ทำให้สาวอ้วนยังคงไม่เจนต่อวงการซักเท่าไร เวลาเจอกับดาราหรือคนดังๆก็มักจะหลุดออกอาการตื่นเต้นดีใจทุกครั้งไป ดวงตาโตโปนประดับด้วยแผงขนตาปลอมหนาเตอะไล่มองสำรวจไปทั่วเนื้อตัวของหนุ่มซูเปอร์สตาร์ร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิเคราะห์
“ครับ เอ่อ..เสร็จงานกันรึยังครับ ผมมารบกวนรึป่าว” เสียงแหบตอบออกไปตามมารยาท ริมฝีปากบางยักยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเดินก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาเรียวกวาดไปรอบๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หนุ่มร่างสูงผู้ซึ่งกำลังยืนปั้นหน้าไม่ถูก ขณะที่น้ำเชี่ยวเองก็รู้สึกหวั่นๆกับรอยยิ้มเย็นๆของคนตัวบางคนนี้จริงๆ ไม่รู้ว่าใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มแบบนั้นแล้วข้างในคิดกำลังอะไรอยู่ หรือว่าจะปี๊ดปรอทแตกออกมาอีกหรือเปล่า
“ไม่กวน.. กวนอะไรเล่าพี่ น้ำเชี่ยวกำลังจะขึ้นไปหาพอดีเลย พี่อัดเสียงเสร็จนานแล้วเหรอ” ยังไม่ทันที่สาวอ้วนจะอ้าปากพูดใดๆ เสียงห้วนของน้ำเชี่ยวก็รัวประโยคตอบนักร้องดังกลบขึ้นมาก่อน ทำเอาน้ำนุ่นและจอมขวัญถึงกับอึ่งปนงงว่า นัดที่น้ำเชี่ยวบอกเมื่อกี้หมายถึงนัดกับดาราซูเปอร์สตาร์รุ่นพี่คนนี้น้นหรือ
“ยังไม่ได้อัดหรอก มันมีอะไรต้องแก้อีกนิดหน่อยน่ะ พี่เห็นเราไม่ขึ้นมาซักที ก็เลยลองแวะมาดู เสร็จแล้วใช่มั้ย ไปกันได้รึยังล่ะ?” ขณะที่จอมขวัญยังยืนนิ่ง พยามคิดในแง่ดีว่านัดของน้ำเชี่ยวครั้งนี้คงไม่มีอะไรพิเศษ อาจจะเป็นเรื่องงานของทั้งคู่ก็เป็นได้
ซึ่งต่างจากพี่สาวร่างอ้วนของเธอโดยสิ้นเชิง เพราะดูเหมือนน้ำนุ่น ณ ขณะนี้จะช็อคเข้าสู่ภวังค์เอ๋อไปเรียบร้อย เมื่อสายตาเรดาร์ของเธอโฉบไปเห็นนาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าเข้าอย่างจัง มันจะเป็นเรื่องบังเอิญไปหรือเปล่าที่สองหนุ่มจะใจตรงกันขนาดซื้อนาฬิกายี่ห้อดังเรือนหรูที่เธอเคยเปิดเจอในนิตรสารไฮโซบ่อยๆ มันรุ่นเดียวกัน คลอเลคชั่นเดียวกัน ต่างกันเพียงแค่สีเท่านั้น.. มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจกันแน่
“เสร็จแล้วพี่.. ไป! ไปกัน”
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิ น้ำเชี่ยว! ..” สองมือเรียวเอื้อมไปฉุดคว้าเอามือของน้ำเชี่ยวเอาไว้อย่างเร็วเมื่อชายหนุ่มกำลังจะเดินผาดหน้าเธอไปอย่างไม่สนใจ น้ำเสียงหวานที่แม้จะตะกุกตะกักแต่ก็หนักแน่นอยู่ในทีที่เธอเอ่ย ทำเอาทั้งน้ำเชี่ยวและพีมต้องหยุดชะงักหันกลับมา
“น้ำเชี่ยว.. คือขวัญ.. ขอเวลาแป็บนึง ข..ขอคุยด้วย แป็บนึง นะ” สองมือเรียวที่คว้าข้อมือไว้ได้ค่อยเปลี่ยนมากระชับท่อนแขนของคนตัวสูงให้แน่นขึ้น ดวงตาคมสั่นระริกวาวเชิงขอร้องอ้อนวอนอีกฝ่ายให้เห็นใจ ทำเอาน้ำเชี่ยวเกิดอาการเลิ่กลั่กหันซ้ายมองจอมขวัญที หันขวามองพีมที เหงื่อเริ่มผุดออกมาตามไรผม ทั้งๆที่อุณหภูมิให้ห้องก็ออกเย็น กระทั่งหันมาสบเข้ากับดวงตาเรียวรีของคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเริ่มเหลือกโตกว่าปกติแล้วจ้องเขม็งมาที่เขา ริมฝีปากบางถูกกัดเม้มไว้เล็กๆบ่งบอกถึงสัญญาณอันตรายบางอย่าง
“มะ ไม่เอา! ไม่คุย คุยไม่ได้แล้ว น้ำเชี่ยวต้องไปแล้ว” เสียงห้วนเอะอะบอกปัดออกมาลั่นเมื่อถูกดวงตาวาวเหลือกถลึงจ้องตั้งแต่หน้าเขาแล้วต่ำลงมาเรื่อยจนถึงท่อนแขนที่ยังคงถูกสาวสวยพันธนาการไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ก่อนจะเปลี่ยนมาเหลือกถลนขึ้นมาจ้องหน้าเขาเขม็งอีกครั้งอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทำเอาน้ำเชี่ยวถึงกับหน้าซีดฉี่แทบราด ทั้งสะบัดทั้งปัดแขนจอมขวัญออกเป็นพันละวัน
“ไปเร็วพี่พีม หิว พี่หิวแล้วใช่มั้ย ไปพี่ อยากกินอะไรอ่ะ น้ำเชี่ยวเลี้ยงๆ!” ตอนนี้หนุ่มหน้ากบหลอนยิ่งกว่าถูกวิญญาณอาฆาต ดิอายมาเองเลย น่ากลัว เสียงพูดตะกุกตะกักขาดเป็นห้วงๆ
..ไม่เอาๆ น้ำเชี่ยวไม่ได้ทำอะไรเลยพี่เห็นใช่มั้ย.. ก่อนที่สติชท์จะถอดวิญญาณแปลงร่าง ร่างสูงก็คว้าแขนคนตัวเล็กเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดีอีกสองสาวที่ยืนอึ้งตลึงอยู่เลย
“หมายความว่าไงเหรอ..? พี่นุ่น” เสียงเล็กลอดออกมาจากปากหญิงสาวที่ได้แต่ยืนนิ่ง เม่อมองประตูที่สองหนุ่มเดินพ้นออกไปเมื่อสักครู่
“หึ..หมายความว่างยังไงเหรอ.. หมายความแกน่ะโง่ หลงรักเกย์มาตลอดสองปีไง ชัดมั้ย” สาวอ้วนแดกดันตอบน้องสาวพลางเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา
“น้ำเชี่ยวน่ะเหรอ ..ไม่จริง ...ขวัญไม่เชื่อ”
“เออ เอาเข้าไปสิ เฮ้อ..เมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวไร้เดียงสาซะทีห๊ะ ผู้ชายทั้งคนยังให้เกย์ให้ตุ๊ดแย่งไปได้ ชั้นอยากรู้ แกจะเอาอะไรไปสู้ไอ้ซูเปอร์สตาร์หน้าหวานนั่นได้ห๊ะ.. นมแกเหรอ รึก้นบ๊ะๆของแก แล้วเงินล่ะแกมีมั้ย รู้มั้ยไอ้นั่นน่ะลูกเศรษฐี ไม่ต้องเป็นดารามันก็อยู่ได้ไม่เดือดร้อน แกเห็นนาฬิกาที่มันซื้อประเคนผู้ชายของแกรึป่าว สองเรือนนั่นน่ะ ผ่อนรถแกได้สบายเลยนะ ..ทีนี้แกจะเชื่อชั้นได้รึยัง ว่าไอ้ความโนเนะของแกน่ะ มันซื้อใจไอ้นักร้องหน้าโง่นั่นไม่ได้หรอก หึ”
.
.
.
“พี่พีมมมม รอน้ำเชี่ยวด้วยสิ รอน้ำด้วย” เสียงห้วนร้องเรียกคนตัวเล็กที่เดินจ้ำนำหน้าไปที่ลิฟต์อย่างไม่สนใจ ในขณะที่สองมือก็หอบหิ้วเป้สัมภาระของตัวเองให้วุ่น
“พี่พีม พี่พีม โกรธน้ำเชี่ยวเหรอ.. อย่าโกรธน้ำเลยนะ มันไม่มีอะไรจริงๆนะ เชื่อน้ำนะ นะ พี่พีม” เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์หนุ่มร่างสูงจึงได้เอ่ยถามออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ ดวงตาเรียวแม้จะไม่ส่งแววเขม่นเคืองเหมือนเมื่อครู่ แต่ก็จ้องเขม็งมองไปแต่ข้างหน้าไม่หันมาสับตากันเหมือนทุกๆครั้ง
คิดอะไรของเขาอยู่นะ โกรธน้ำเชี่ยวอยู่แน่ๆเลย
“.....” พี่จะโกรธน้ำได้ยังไง ในเมื่อพี่ก็รู้และเห็นทุกอย่าง น้ำพยามๆปฏิเสธเค้าไปแล้ว.. พี่ไม่อยากเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลอีกแล้ว แต่ความรู้สึกอย่างนี้มันห้ามยากจริงๆ พี่รักน้ำเชี่ยวมากนะ ไม่อยากให้มีใครมาเข้าใกล้น้ำเลย
--- ติ้ง! ---
“พี่พีม อย่าโก..รธ.. อึก!” ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ซูเปอร์สตาร์ร่างบางก็โถมตัวเข้าไปสวมกอดอีกคนไว้แน่น ใบหน้าหวานซุกลงกับบ่าคนตัวสูงจนมิดสองมือขยำเสื้อยืดตัวโคร่งด้านหลังของน้ำเชี่ยวไว้จนยับยู่
“ไม่โกรธ พี่ไม่ได้โกรธ แต่พี่.. พี่หวง ไม่อยากเห็นแบบนี้เลย ไม่ชอบเลย พี่เชื่อใจน้ำเชี่ยวได้ใช่มั้ย? ได้ใช้มั้ยครับที่รัก” เสียงทุ้มแหบบอกประโยคอู้อี้ออกมาเพราะริมฝีปากบางยังคงซุกอยู่กับบ่าคนตัวสูง สองแขนมีแต่จะกระชับรัดแน่นขึ้น ทุกถ้อยคำของชายหนุ่มก้องชัดเข้าไปในโสตประสาทของน้ำเชี่ยวเป็นอย่างดี จนปากหนายกยิ้มอย่างอิ่มใจ
“ได้สิ น้ำบอกพี่แล้วไง น้ำไม่สนใครอีกแล้ว แค่มีพี่พีมคนเดียว พอแล้ว ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว น้ำเชี่ยวรักพี่นะ” เสียงทุ้มตอบคนรักไปอย่างแผ่วเบาหากแต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง สองแขนแกร่งค่อยๆยกขึ้นกอดตอบ ฝ่ามือหนาลูบไปบนแผ่นหลังที่คุ้นเคย เพื่อปลอบประโลมอีกคนที่กำลังทำท่าเหมือนเด็กๆอยู่ในอ้อมอกเขา ทั้งดีใจ ทั้งภูมิใจ และอบอุ่นใจที่คนตรงหน้าแสดงออกว่ารักและหวงแหนเขามากมายขนาดนี้
.
.
((เจอกันตอนหน้าค้าบบบบบ))
ปล.เอ่อ.. อยากรบกวนคุณผู้อ่านสักนิดนึงครับ อยากขอFeedbackเล็กน้อย เกี่ยวกับเรื่องนี้น่ะครับ ว่าโอเคไหมหรืออย่างไร อยากจะเช็คเรทติ้งนิดนึง ว่าผมจะต่อเรื่องนี้เป็นภาค2ดี หรือจะไปเขียนเรื่องใหม่ดีครับ (เพราะจริงๆเรื่องนี้เขียนจบแล้ว แต่แบบว่าเนื้อหามันก็ยังเขียนต่อไปเป็นภาค2ได้อยู่ ผมเลยลังเลๆน่ะครับ ว่าจะเอาไงดี ต่อหรือไม่ต่อ ก็เลยอยากได้ความเห็นจากคนอ่านมั่งอ่ะคับ.. อิอิ ผมจะรออ่านของทุกคนเลยค้าบบบบ
B a l l o o n
-
^
^
จิ้มบวกพี่บอล มาอัพไวม๊ากกกกกกผิดปกติ นู๋ไม่ได้ฝันไปใช่ม๊าย ก๊ากๆ
ใกล้ถึงตอนปัจจุบันแล้ว งืออออ
-
^
^
จิ้มบวกพี่บอล มาอัพไวม๊ากกกกกกผิดปกติ นู๋ไม่ได้ฝันไปใช่ม๊าย ก๊ากๆ
ใกล้ถึงตอนปัจจุบันแล้ว งืออออ
ฮ่าๆๆ ไม่ฝันหรอก แต่ช่วงนี้ว่างๆ และมันก็ใกล้จบแระ ช่วงท้ายๆนี่มันจะทรมาน กลัวคนอ่านขาดจายยย~~
-
รีไร้ท์ให้ทรมานน้อยๆ ไม่ได้เหรอค๊า กาซิกๆ
-
ต่อภาค 1 หรือเรื่องใหม่ อ่านหมด
ขอแต่ไม่ดราม่า น้ำตาท่วมโลกเป็นพอ
ทรมาน ก้อไม่นะ writer ขอร้อง :laugh:
-
หวังว่าไอ้ความขี้สงสัยของนุ่นกับอาการโนะเนะรักบังตาของขวัญจะไม่ทำปัญหาให้น้ำเชี่ยวกับพี่พีมนะ
-
ถูกแล้วพีม o13
ผัวข้าใครอย่าแตะ :laugh:
:call:
-
วิ้ว
-
ช่วงท้ายๆจะทรมาน :a5:
อ๊ากกกกก :serius2: ยังไม่อยากกินมาม่าน๊า
ไม่รู้ว่า 2 สาวกับอีก 1 หนุ่มนั้นจะหอบเอาปัญหาอะไรมาให้รึป่าว แอบหวั่น
ถึงพี่บอลไรทเตอร์ เรื่องนี้สนุกมากเลย
ถ้าจะมี ภาคต่อหรือเรื่องใหม่ยังไงก็ติดตามอยู่แล้ว
ติดนินายพี่งอมแงมเลยอ่ะ
-
ขอภาค 2 ต่อค่ะ :z2: :z2:อยากอ่านต่อ :man1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาช่วยตอบว่า ต่อภาคสองเลยยยยยยยยยยยยยย ขอแบบไม่มาม่า ^^
และท่าจะให้ดีขอสลับบทบาท 555 (เข้าใจนะพี่บอล คนมันสายพี่อ่า หวังสูงเหมือนเดิม)
ร๊ากพี่พีม ตี๋เท่โหดในดวงใจ ^^
-
เอาแบบจบดีก่าม่ะชอบอะไรยืดเยื้อ ต่อเรื่องใหม่เลย
-
แค่หวง มะได้หึง เนอะ พี่พีมมมมม
อิอิ
จี้่าขวันอย่าทำอะไรแปลกๆที่ทำให้2คนนี้ทะเลาะกันนะ
-
ไรเตอร์เราว่าวิธีการสื่อถึงอารมณ์ของตัวละคร
ที่ไรเตอร์เขียนออกมาเราว่าดีมากน่ะ
อย่างตอนที่ทะเลาะกันหนักๆอะ มันเกือบๆจะทำให้เราร้องไห้ไปด้วยเลยน่ะ
แต่พอเวลาทีทำอะไรน่ารักๆให้กันก็เขิล แอบยิ้มบ้าง
เราว่าไรเตอร์ดีแล้วน่ะ แต่ว่าการเรียนรู้พัฒนาความสามารถไม่มีวันสิ้นสุดอยู่แล้ว
ยังไงไรเตอร์ก็สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะ :L2: :L2:
ปล.พี่ภีมเชื่อใจน้ำเชี่ยวได้เสมอนะ ก็น้ไเชียวบอกไปแล้วไงว่าต่อให้มีผู้หญิงมายืนแก้ผ้า หุ่นสะบึ้ม ตรงหน้า น้ำเชี่ยวก็ไม่สนใจใครอีกแล้ว :-[ :-[ :-[
-
เป็นตัวละครหญิงเรื่องนี้ชอกช้ำน่าดูเลยนะคะ :laugh: (จะหัวเราะทำมายยยยย - -)
อยากให้มีภาคต่อนะคะ ^^
-
พี่พีมเหมือนเด็กหวงของเลยอ่า
แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดีค่ะ
-
ถ้ายังมีพล๊อตอยู่ก็น่าจะต่อนะคะ :impress2:
เพราะเรื่องแนวนี้ตราบใดที่ภีมกับน้ำเชี่ยวยังไม่ออกจากวงการ ก็น่าจะต่อได้เรื่อยๆ
แต่ถ้าจะต่อ ขอ ดราม่าน้อยๆ หวานเยอะๆได้มะน้องบอล
เพราะอย่างที่น้อง YELLOWSTAR บอกแหละ อ่านแล้วมันอิน
ตอนหวานๆไม่เท่าไหร่ พอ ดราม่า ทีเล่นเอากินข้าวกินปลาไม่ลง :sad4:
ทรมานคนแก่บาปนะเออ :m15:
-
แวววุ่นวายเริ่มชัดแล้ว
ไม่ว่าจะเป็น จีจี้ เอ็ม หรือ 2 สาวนั้น
อย่ามาม่ามากนะคะ ใจคนอ่านอาจวายได้
-
ก็ถ้าภาคต่อ...แล้วมันไม่ดราม่าจนวุ่นวายมาก
เค้าว่า ก็ต่อได้นะคะ.... แต่ถ้าต่อแล้วมันดราม่า
จนสุดใจจะทน... ก็ขอให้เป็นจบตอน..แล้วแบบ
มีตอนพิเศษออกมา จะดีกว่า ( มั้งคะ ) ^ ^
-
ขอชูมือเอาภาค 2 ด้วยคนฮับป๋ม *0*
แต่ ๆๆๆๆๆๆๆๆ...แต่ว่า เค้าขอไม่ต้องดราม่ามากนักได้หรือเปล่าฮะ????
มีบ้างก็ได้เค้าไม่ว่า...แต่ถ้าต้องดราม่าตั้งแต่ต้นจนจบเนี่ย...เค้าก็เกินรับไหวจริง ๆ นะ
แค่ที่ผ่านมา...ตอนที่พี่พีมทะเลาะกะน้ำเชี่ยวทีไร...เค้าอ่านไปใจก็หวิวไปทุกที
ทำเอานอนไม่หลับ กระสับกระส่าย หายใจไม่ทั่วท้อง...ลุ้นซะยิ่งกว่าลุ้นหวย(?)ซะอีก -*-
แล้วยิ่งตอนล่าสุดนี่...ไม่อยากจะบอกเลยนะ ว่าเห็นเค้าลางความวุ่นวายมาแต่ไกลกันเลยทีเดียว
ทั้งจากจีจี้ จอมขวัญ เอ็ม...และคาดว่าถ้าพี่พัดรู้เรื่องขึ้นมา...ความรักของทั้งคู่ คงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ผ่าน ๆ มาแน่ ๆ
เฮ้อออออออออออ อ อ อ อ อ อออ...แค่คิดก็ปวดใจพิกล...ขออย่าดราม่ามากนักเลยนะฮะ...หวานบ้าง เศร้าบ้างอย่างที่ผ่านมาก็พอรับได้นะฮะ
พี่บอลคงไม่ใจร้าย...ทำร้ายพี่พีม น้ำเชี่ยว และคนอ่านได้ลงคอหรอก...จริงมั้ยฮะ...*ทำสายตาวิ้ง ๆ* >//////<
-
ถึงพี่พีมจะเข้าใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าพอใจนะ :m16:น้ำเชี่ยวระวังตัวด้วยอย่าเผลอปล่อยให้เกิดอะไรที่กระทบกระเทือนใจพี่พีมอีกน้า
อยากอ่านภาคสองนะคะ จะดราม่า หรือ หวานหยด ก้อแล้วแต่คุณบอลละกัน จะรออ่านนะคะจัดมาเถอะ
-
พี่พีม
อดทนไว้
มารมันเยอะจิงๆ
จีก็แผนสูงอ่ะ
ให้น้ำมาทำงานกับจอมขวัญ
เกลียดผู้หญิงคนนี้ ยัยขวัญ
แย่สุดๆคือเอ็มอ่ะ
คนที่มาถ่ายรูปพีมตอนนั้น
ผู้ชายคนนี้น่ากัว
น้ำอยู่ห่างๆมันไว้ก็ดีนะ
-
โอเค คร๊า โอเคสุดๆ
สนุกอ่ะ กบน่ารักมากๆ
จีจี้ไม่โปรฯเลยอ่ะ แยกเรื่องงานกะส่วนตัวให้ออกดิอิหนู
สงสัยกะจับพีมกะน้องกบแยกกัน แล้วให้ชะนีน้องขวัญมาเสียบแทนเพราะเคยเป็นข่าวกะกบแหงเรยอ่ะ
ปล.เห็นกด้วยว่าบอร์ดป่วยอ่ะ มันรวนๆหลายอย่างอ่ะ
-
เขียนมาได้เลย..ยังไงก็มีคนตามอ่าน
อย่างน้อยก็คือผม
-
คนที่จะทำปัญหาน่าจะเป็นเอ็มมากกว่า
-
ต่อภาค 1 หรือเรื่องใหม่ อ่านหมด
ขอแต่ไม่ดราม่า น้ำตาท่วมโลกเป็นพอ
ทรมาน ก้อไม่นะ writer ขอร้อง :laugh:
ตามนี้เลยจ้าาา หุหุ
-
อะไร แบบไหนก็ได้ค่ะ แล้วแต่ไรเตอร์จะสะดวกล่ะกัน
เพราะยังไงๆ ก็ติดใจฝีมือการปรุงแต่งเรื่องของไรเตอร์อยู่แล้ว
ขออย่าให้กินมาม่าเป็นลังๆก็พอค่ะ
จะรออ่านเช่นเดิม
-
ขอภาค 2 ต่อคร๊าบบบบ อยากรุ้ว่าจาเป็นงายต่อ
-
จะต่อภาค 2 ก็ดีนะ เราชอบเรื่องนี้มาก ติดตามอ่านตลอด แต่เราก็อยากได้ความแปลกใหม่นะถ้าจะเป็นภาคต่อแต่ถ้าจะจบจริงๆก็เสียดาย พี่พีมกับน้องน้ำเชี่ยวน่าดู :o12:
แต่ถ้าจะแต่งใหม่เราก็จะติดตามอ่านเพราะคนแต่ง แต่งได้สนุกสนานมาก มีหลายอารมณ์ รวมทั้งหื่นซ้า :z1:
-
อยากอ่านภาค2 อยากอ่านๆๆๆ >///<
:z1: หุหุ
อยากให้ทำเป็นรวมเล่มด้วย อิอิ เอาแบบ2เวอร์ชั่น(พีม+น้ำเชี่ยว,N+T)เลยด้วยยิ่งดีอ่าาาาาา งุงิ
:call: ขอบคุณคร้าบบบบบบ
-
ตอบยากนะเจ้าคะ
ก็ตอนนี้เนื้อเรื่องดำเนินไปได้ระดับนึง
(ปมกำลังขมวดเลยทีเดียว มีแต่ปมเพิ่มเข้ามาซับซ้อนยิ่งนัก ยังไม่คลายซักปมด้วย)
แต่.. ถ้ายังไม่รีบจบ หรือต่อภาคสอง ก็ดีนะคะ เพราะชอบพี่พีมกับน้องน้ำเชี่ยวมากๆ
ยังอยากอ่านเรื่องของทั้งสองคนอยู่น่ะค่ะ ไม่อยากให้จบ ^^
:z13: จิ้มให้คุณบอลซักหน่อย เพิ่งมีโอกาสได้จิ้มกับเค้า คิกๆ
-
อย่าทรมานจายกันก็พอออออออออ
555+
สู้ๆค่า
-
Chapter 32
สตูดิโอขนาดกลางของบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ ห้องโถงกว้างบรรยายกาศเย็นเฉียบถูกเนรมิตให้เป็นเสมือนงานศริสต์มาสขนาดย่อมท่ามกลางสวนสวยที่ประดับประดาไปด้วยละอองหิมะสีขาวโพลน เพื่อเข้าคอนเซ็ปเครื่อดื่มน้ำอัดลมsssกลิ่นมิ้นต์ซ่าส์ แม้งานแถลงข่าวเปิดตัวครั้งนี้จะลื่นไหล ดำเนินไปได้อย่างดี นักข่าวทั้งสายบันเทิงและการตลาดต่างชื่นชมพออกพอใจ แต่ดูเหมือนงานครั้งนี้จะสร้างประเด็นใหญ่ครั้งเดียวได้ถึงสอง เมื่อมีนักข่าวบางกลุ่มที่ติดตามทำข่าวความรักนอกจอของดาราดาวรุ่งสาว และยังคงไม่เลิกถามซักไซ้เข้าประเด็นเดิมๆ ทำให้จอมขวัญจำต้องตอบคำถามไปตามที่น้ำเชี่ยวร้องขอไว้ จนนักข่าวพากันงุนงงกันเป็นแถบๆ และแน่นนอนว่า วันรุ่งขึ้นหน้าเธอจะต้องไปโผ่ลหลาอยู่ในนสพ.ทั้งหน้าบันเทิง การตลาด และคอลัมภ์ซุบซิบเป็นแน่
“โอ้ย!.. ไอ้พวกนักข่าวพวกนี้ มันจะมาทำข่าวอะไรของมันกันแน่ นี่งานเปิดตัวสินค้า แต่ดูพวกมัน..ดูมัน ยิงคำถามแต่พวกข่าวซุบซิบ มันไม่มีข่าวอื่นให้เล่นกันแล้วรึไงห๊ะ” กระทั่งงานจบ เสียงแว็ดของสาวอ้วนน้ำนุ่นโผล่งออกมาทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อ
“.....” ทว่าไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากดาราสาวตาคมที่ดูเหมือนจะเงียบซึมไปในทันทีที่เดินพ้นมาจากกลุ่มนักข่าว ภายในหัวของจอมขวัญยังคงวนเวียนกลับมาคิดถึงคำพูดและเหตุการณ์เมื่อกลางวันอีกทุกครั้งไป เมื่อเธอเสร็จภาระหน้าที่และไม่ได้ใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับเรื่องงานแล้ว
“นี่! แกจะเงียบเป็นเป่าสากไปอีกนานเท่าไหร่ห๊ะ ชั้นล่ะอยากรู้จริงจริ๊งงง ว่าชั้นกับแกมันเกิดมาจากแม่คนเดียวกันรึป่าว ไม่ได้อย่างใจเล้ยยยย..” เสียงแหวยังคงแว็ดใส่น้องสาวไม่เลิก ตามด้วยสามคำในลำคอ “ โง่ดักดาน” ปิดท้ายประโยค หากแต่หนุ่มตาหวานผู้เพิ่งเดินเข้าพอดีมาทางด้านหลังของเธอบังเอิญได้ยินเต็มชัดทั้งประโยค
“ขวัญ น้ำเชี่ยวขอบใจมากนะที่ขวัญพูดความจริงกับนักข่าว เชื่อน้ำนะขวัญ ข่าวซุบซิบพวกนี้ ไม่นานเค้าก็จะลืมกันไปเอง ทางที่ดีที่สุดที่เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกคือเราต้องพูดความจริงเท่านั้น” สองมือหนากุมกระชับไหล่สวยของจอมขวัญไว้ บีบเบาๆเพื่อส่งผ่านกำลังใจไปยังเพื่อนคนสวย.. เขารู้ดีว่าพื้นฐานนิสัยของเพื่อนสาวคนสนิทไม่ใช่คนที่เลวร้ายเลยซักนิด จอมขวัญออกจะเป็นคนซื่อด้วยซ้ำ การจริงใจต่อความรู้สึกเป็นเรื่องดี แต่เธอคงจะโชคร้ายไปหน่อยที่มาหลงรักคนอย่างเขา และดูเหมือนจะโชคร้ายหนักกว่าเดิมเข้าไปอีกที่มีพี่สาวแบบยัยหมูอ้วนนี่
“น้ำเชี่ยว.. ขวัญถามอะไรอย่างสิ” ดวงตาคมสบจ้องลึกเข้าไปในแววตาหวานที่เธอหลงใหล สองมือเรียวค่อยๆเกาะกุมมือหนาของน้ำเชี่ยวออกจากไหล่
“อะไร”
“น้ำเชี่ยวเคยบอกขวัญว่า น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว จริงเหรอ?” สองมือบีบกระชับมือของชายหนุ่มไว้หลวมๆก่อนจะเอ่อยประโยคที่ค้างคามานาน
“..จริง” ..เวลานี้ คงมีแต่ความจริงเท่านั้นที่จะเยียวยารักษาเพื่อนคนสวยคนนี้ของเขาได้
“ใคร เหรอ น้ำเชี่ยว” เสียงหวานถามออกมาเบาๆ ดวงตาคมหลุบต่ำลงมองมือหนาของน้ำเชี่ยวที่คอยกระชับตอบเธอให้แน่นขึ้น
“.....” แรงกระชับฝ่ามือที่คนตัวสูงส่งมาให้เธอมากเท่าไหร่ มันกลับยิ่งเหมือนจะคอยเค้นเอาหยดน้ำใสๆจากใจของเธอให้เล็ดออกมาทางดวงตาคู่เรียวได้มากเท่านั้น
“ใคร.. น้ำเชี่ยว” ถามออกไปทั้งๆที่ตัวเธอเองก็รู้ว่า ไม่ว่าจะคำตอบแบบไหนก็ทำให้เธอเจ็บได้ทั้งนั้น แต่ก็ยังดื้อรั้นอยากรู้ มันเหมือนกับรู้ว่าสุดทางแต่ก็ยังรั้นจะใช้มือกำเป็นหมัดทุบเพื่อทลายกำแพง รู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็ขอให้ได้ทำ
“ขวัญไม่ต้องรู้หรอก” เสียงห้วนตอบปัดเมื่อเห็นท่าว่าสาวตรงหน้าเริ่มจะโยเย ดวงตาคมฉายแววเกรี้ยวโกรธเล็กน้อย ถ้าต่อความไปมากกว่านี้อาจจะทะเลาะกันขึ้นมาได้ ..สองมือละจากมือของจอมขวัญ คว้ากระเป๋าเก็บของเตรียมออกจากห้อง
“ทำไมขวัญรู้ไม่ได้! ทำไมน้ำเชี่ยวต้องปิด! มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรมีคนรู้หรือไง น้ำเชี่ยวถึงบอกไม่ได้”
“ขวัญ! อย่ามาคาดคั้นกับน้ำแบบนี้นะ น้ำไม่ชอบ! รู้ไว้แค่น้ำมีคนรักแล้ว และน้ำก็รักเค้ามาก ขาดเค้าไม่ได้ รู้ไว้แค่นั้นพอ!” เสียงห้วนรัวตอบดังขึ้นตามอารมณ์มือก็หยิบข้าวของส่วนตัวยัดใส่กระเป๋าไปพลาง
“ใช่ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า? พี่..คน นั้น ที่มาหาน้ำเชี่ยวเมื่อกลางวันน่ะ ใช่มั้ย?” คำถามสุดท้ายถูกส่งออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปถึงประตู
“ทำไม?.. ถ้าน้ำเชี่ยวบอกว่าใช่ล่ะ จะทำไม แล้วไง แล้วมันทำให้ขวัญรู้สึกดีขึ้น หรือว่าแย่ลงล่ะ.. ขวัญ รู้มั้ย ถึงวันนี้น้ำเชี่ยวไม่มีใคร ไม่มีคนให้รัก ความรู้สึกที่น้ำเชี่ยวจะมีให้ขวัญมันก็จะไม่เปลี่ยน ขวัญเป็นเพื่อนที่น่ารักของน้ำตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ มันไม่เคยเปลี่ยน” ดวงตากลมโตแน่วนิ่งมาที่เธอตามด้วยเสียงทุ้มเอ่ยตอบประโยคออกมาช้าๆ แต่กลับชัดทุกถ้อยคำก่อนที่เจ้าตัวจะเดินพ้นขอบประตูออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนจมอยู่กับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย ในขณะที่อีกหนึ่งสาวร่างอ้วนนั่งลอบถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆด้วยความเสียดาย หนึ่งเสียดายผู้ชายขวัญใจสาวทั้งประเทศคนนั้น หนึ่งก็เสียดายผู้ชายที่น่าจะมาเป็นแฟนน้องสาวของตน
.
.
ผับหรูย่านกลางเมือง บริเวณโซนด้านในสุดชั้นสองที่ถูกสงวนพื้นที่ไว้สำหรับลูกค้าVIPขาประจำ ซึ่งในราตรีนี้ถูกจับจองโดยกลุ่มวัยรุ่นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันในวงการดารานักร้องและคนเบื้องหลังกว่าสิบชีวิต ในขณะที่ทุกคนต่างกำลังสรวญเสเฮฮากันอย่างออกรสออกชาด จะมีก็เพียงแต่หนึ่งหนุ่มหน้าคมตาหวานที่ปลีกตัวออกมาหามุมสงบบริเวณพื้นที่เล็กๆที่เป็นรอยต่อระหว่างห้องน้ำกับห้องเล่นพลู ร่างสูงนั่งพิงพนักเก้าอี้เบาะกำมะหยี่สีแดงเพลิงมือข้างหนึ่งโยนลูกพลูเล่นเพลินๆในขณะที่อีกข้างหนึ่งก็ถือโทรศัพท์เครื่องหรูสนทนากับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงหวานหยด
“เฮ้ย! ไอ้กบ มาเที่ยวนะโว้ย ไม่ได้อยู่บ้าน คุยแต่โทรศัพท์อยู่นั่นแหละ ห่วงสามีเองมากก็ไปตามดิฟร่ะ ไอ้ตูดดดด” หนุ่มหน้าละม้ายคล้ายลิงผู้ที่กำลังจะเดินไปปลดปล่อยเอาแอลกอลฮอลสีทองอำพันที่เพิ่งกินเข้าไปออกในห้องน้ำตะโกนแซวเพื่อนซี้อย่างอดไม่ได้
“ไอ้เชี่ยไมค์..เดี๋ยวเหอะมึง ปากดีนัก” ถูกแซวมาก็ด่าสวนกลับไปตามสไตล์ ก่อนจะกลับไปหวานใส่ปลายสายอีกครั้ง
“ที่รัก..ถึงไหนแล้ว อย่าขับรถเร็วน้า ไม่ต้องรีบ น้ำเชี่ยวคุยเป็นเพื่อนพี่จนถึงบ้านอยู่แล้ว นะครับ สุดสะ.. เอ้ย สุด..ที่รักของน้ำเชี่ยว” หุหุ
“ค้าบบบ.. แต่ชวนพี่คุยอย่างนี้ แล้วมันจะปลอดภัยแน่นเหรอเนี่ย” อีกฟากหนึ่ง หนุ่มหน้าหวานที่วันนี้เขาบังคับพวงมาลัยและคันเร่งรถสุดหรูของตัวเองด้วยความเร็วต่ำเป็นประวัติการ ก่อนจะย้อนถามคนรักกลับเป็นเชิงล้อเลียน
“อ่ะๆ งั้นก็ไม่ต้องสนใจน้ำเชี่ยว น้ำพูดคนเดียวได้ พี่ขับรถไปนะ เปิดเพลงฟังก็ได้ เดี๋ยวน้ำฟังด้วยนะ นะ” ที่อีกคนถามกลับมาก็น่าคิดอยู่ หนุ่มหน้ากบขมวดคิ้วมุ่ยงุงงงว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ตกลงมันจะทำให้คนรักของตนปลอดภัยจริงแน่หรือ .. แต่ยังไงก็ยังดีกว่าปล่อยให้ที่รักขับรถกลับคนเดียวอย่างเหงาๆทั้งที่ทำงานมาเหนื่อยๆ อย่างน้อยมีเขาเจื้อแจ้วอยู่ข้างๆหูก็คงไม่หลับ ไม่ต้องพูดคุยกับเขาก็ได้ อย่างนี้น่าจะวางใจได้กว่า
“ค้าบบบ .. เออ ว่าแต่ เป้ใส่หนังสือเรียนเราอ่ะ ยังอยู่ในรถพี่อยู่เลย เราไม่ต้องใช้เหรอ แล้วหนังสือจะอ่านยังไงล่ะ” เมื่อรถชะลอมาหยุดลงที่แยกไฟแดงซูเปอร์สตาร์หนุ่มก็กวาดสายตาไปเจอกับเป้ใส่หนังสือเรียนของเจ้าตัวดีที่ดูเหมือนจะไม่ทิ้งนิสัยขี้ลืมเสียที กระทั่งกระเป๋าเรียนของตนก็ยังไม่สนใจทิ้งเรี่ยราดไว้ในรถของเขา
“อ๋อ ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ มีแต่ดินสอปากกาน่ะ หนังสือน้ำเชี่ยวเอาลงไปตั้งนานแล้ว เดี๋ยวเจอกันค่อยเอาก็ได้”
“ค้าบบ .. อืม พี่จะถึงบ้านล่ะ น้ำเชี่ยวไปหาพวกไมค์เถอะ แล้วก็อย่ากินให้มันมากนักล่ะเหล้าน่ะ”
“คั้บ! ที่รักไม่ต้องห่วงน้ำเชี่ยวน๊า เพื่อนน้ำมากันหลายคน เมื่อกี้ไอ้นิกก็บอกว่าเต็มที่ เดี๋ยวมันช่วยขับรถให้ พี่สบายใจได้ พักผ่อนเยอะๆเถอะ เดี๋ยวสายๆน้ำเชี่ยวโทรไปปลุกนะครับ รักพี่พีมนะ บายนะครับ”
“ครับ รักค้าบ รักเหมือนกันค้าบบบบ วางแล้วนะค้าบบบ”
.
.
เปลือกตาบางสลึมสลืมเปิดขึ้นเพราะแสงไฟที่สว่างวาบมาจากคอนโซนรถด้านบน เด็กหนุ่มขยับตัวโคลงเคลงเพราะฤทธิ์ของแอลกอลฮอลที่ดื่มจนเกินสติจะควบคุมได้
“เฮ้ย ไอ้กบ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วโว้ย แดกแม่งไม่ดูตัวเองเลย เดินไหวป่ะเนี่ย ข้าต้องอุ้มเองขึ้นไปมั้ยว่ะ” นิก หนุ่มผมยาวมาดเซอร์เอ่ยถามพลางดับเครื่องปลดล็อค ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูให้กับน้ำเชี่ยว
“ม่ายยยย~ ม่ายเปนรายยย ข้าไห..วโว้ย ซำ~บายมั่ก เดินขึ้นไป~ แค่นี้ เอง ไปเถอะ ไอ่ไมค์ มาน จะ รอแล่ว~” เด็กหนุ่มตอบพลางพยุงตัวเองออกจากรถ ชีโบ้ชี้เบ้ไปที่รถอีกคันของเพื่อนหน้าลิงที่มาจอดเคียงกันเพื่อส่งเขา
“โอเคๆ งั้นข้าไปนะโว้ย อ่ะนี่กุญแจรถเอง แล้วเจอกันเว้ยเพื่อน”
“เออๆ ขับรถขับ~เรือดีๆ~ล่ะ พวกเองอ่ะ~” น้ำเชี่ยวยืนโงนเงนโบกมือไหวๆส่งเพื่อนของเขาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพาเอาร่างที่ใกล้จะหมดแรงเต็มทีเดินโซซัดโซเซไปที่ลิฟต์ กระทั่งมาถึงโถงรับรองชั้นล่างของอาคารกลับพบหนุ่มหน้าหวานร่างสูงบัดดี้ร่วมชั้นของเขากำลังนั่งสัปปะหงกอยู่ที่โซฟา
“เฮ้! เฮ้~.. เอ็มมมม ..” มือหนาเอื้อมไปตบที่หัวไหล่ของเพื่อนที่นั่งหลับคอพับคอเหวี่ยงอยู่
“อืม น้ำเชี่ยว.. กลับมาแล้วเหรอ”
“ก็เอออ่ะดิ .. ทำมาย~ นายมาอยู่นี่อ่ะ” ร่างสูงยืนโงนเงนตามปริมาณน้อยๆของสติที่มี ถามพลางจ้องหน้าของเพื่อนหนุ่มอย่างสงสัย
“คือเรา เรามาเอาหนังสือไง แล้ว เผอิญเราดันทำกระเป๋าตังค์หาย สงสัยจะลืมไว้บนแท็กซี่ตอนมาน่ะ เราเลย.. เลยไม่รู้จะกลับยังไง” ดวงตาวาวหวานที่หลุบต่ำลงอย่างคนรู้สึกหมดทางกับน้ำเสียงเบาๆหงอยๆที่ท้ายประโยคของเพื่อนหนุ่มทำเอาน้ำเชี่ยวอดที่จะสงสารไม่ได้ นี่คงมานั่งรอเค้าอยู่นานพอดูเลย
“โธ่.. ไอ้เพื่อนซื่อบื้อเอ้ย ไม่โทรหาเราเล่า.. มา~ ดึกแล้ว ขึ้นไปข้างบนก่อน” มือหนาขยี้หัวเพื่อนซื่อบื้อพร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยปนหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะดันหลังเพื่อนให้เดินไปที่ลิฟต์
“นายดูเมาๆนะ ดื่มมาเยอะเหรอ ไหวมั้ย มา เราช่วย” เพราะแรงดันจากลิฟต์ที่กำลังทยานขึ้นสู่ชั้นบนสุดของตึกอย่างเร็วทำเอางร่างที่มีสติหลงเหลืออยู่น้อยนิดของน้ำเชี่ยวต้องยึดหากำแพงสี่เหลี่ยมเพื่อพยุงตัวเอง จนเอ็มอดเอ่ยถามออกมาไม่ได้
“อืม วันเกิดอ้ายยไมค์มันน่ะ เลยเยอะไปหน่อย~ ฮ่าๆๆ” น้ำเชี่ยวตอบออกไป และก็ไม่ได้ขัดอะไรที่เพื่อนหนุ่มเข้ามาช่วยโอบเพื่อพยุงตัวเขาออกจากลิฟต์ ทว่าแว็บนึงในใจลึกๆก็อดคิดไปถึงคนรักตัวเล็กน่ารักของเขาที่ป่านนี้คงกำลังนอนหลับอุตุอยู่ .. นี่ถ้าเจ้าสติ๊ชท์ขี้หึงรู้ว่าเพื่อนคนนี้ของเขาได้อภิสิทธิ์พิเศษโอบกันขึ้นมาบนห้อง แถมอาจจะต้องมาค้างกับเขาสองต่อสองแล้วล่ะก็ มีหวังคงได้บึ่งรถมาถล่มตึกนี้จนพังพินาศเป็นแน่แท้
โฮะๆ~ น่ากลัวอยู่ไม่ใช่น้อย สงสัยพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นมาไล่ไอ้เอ็มให้รีบๆกลับบ้านไป ก่อนที่เจ้าพี่ขี้อาละวาดจะตื่นขึ้นมาโทรหาเขาซะก่อน
“หึๆ .. ฮ่าๆ 55+” .. ร่างสูงนึกถึงเหตุการหึงแรลลี่วิบากบนรถคราวก่อนก็อดขำจนกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ จนเอ็มต้องหันมาถามอย่างงงๆ
“นายโอเครึป่าว เป็นไรมั้ยอ่ะ”
“ม่ายย ไม่เป็นรายยย คิดไรเพลินๆน่ะ .. อะ นายจะนอนพักก่อนซักงีบแล้วกลับ หรืออออ จะค้างที่นี่แล้วค่อยกลับตอนเช้าก็ได้น่ะ ถ้าาาจะนอน ก็มี หมอนนนน ผ้าห่มอยู่ที่ตู้ ห้องน้ำทางนู้นนนนน ในห้องก็มี ถ้าหิวก็เปิดตู้เย็นเอา ถ้าจะกลับก็มีเงินอยู่ในกระเป๋าาเรา หยิบเอาล่ะกัน .. เราม่ายยยย ไหวล่ะ ง่วงอ่าาา ขอนอนก่อนน๊าาา ตามสะ บายยยย เว้ยยยเพื่อน” ทันทีที่ไขกุญแจเข้ามาในคอนโด น้ำเชี่ยวก็รัวประโยคออกมาด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่กำลังจะดับหายไปพร้อมกับสติสตังค์ ก่อนจะพาเอาร่างของตัวเองมานอนพับอยู่บนเตียง ทิ้งให้เพื่อนหนุ่มได้แต่ยืนตาค้างกับความโอ่อ่าสวยหรูของห้องอยู่เพียงลำพัง
.
.
รุ่งเช้าในวันที่อากาศสดใส ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเจ้าเสน่ห์นอนขดตัวซุกกายใต้ผ้าห่มอุ่นผืนใหญ่ เสียงปิ๊บๆของนาฬิกาปลุกดิจิตอลดังเตือนแต่กลับไม่ทำให้พีมสะทกสะท้านใดๆ ดวงตาเรียวหลับพริ้ม ริมฝีปากบางยักยิ้มเล็กน้อยให้กับฝันหวานเมื่อคืน แสงสว่างสลัวที่ถูกกรองโดยผ้าม่านเนื้อดีสาดกระทบใบหน้าขาวใสให้ดูนวลเนียนจนน่าจับต้อง ผ่านมาเป็นปีตั้งแต่คบเป็นแฟนกับเจ้าเด็กแก่แดดนั่น คงเป็นความเคยชินไปแล้วที่เสียงนาฬิกาปลุกไม่สามารถทำให้เขาตื่นลุกจากเตียงได้ คงมีแต่เสียงเรียกเข้าของใครคนนึงจากโทรศัพท์มือถือคู่กายเขาเท่านั้น และเช้าวันนี้ก็เช่นกัน
~ หยุดไม่ได้แล้วทุกอย่าง ใจของฉันนั้นรักเธอ ตั้งแต่เราได้พบหน้า สบสายตา กันและกัน ~
“คร๊าบบบบ..ตื่นแล้วค้าบบบ” มือเรียวคว้าโทรศัพท์จากหัวเตียงมา กรอกเสียงหวานไปหาปลายสายทันทีที่กดรับเหมือนเช่นเดิมทุกๆเช้า...
หากแต่เช้าวันนี้กลับดูแปลกๆพิกลเมื่อไม่มีเสียงเจื้อแจ้วของคนรักตอบกลับมาในทันทีเหมือนทุกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเอะใจ งัวเงียลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน ออกแรงแนบโทรศัพท์ให้ติดกับใบหูของตน พยามเงี่ยงหูฟังเสียงจากปลายสายที่ดูเหมือนจะขาดหายไปอีกครั้ง ..ชั่วอึดใจเสียงสนทนาจากอีกฝั่งที่ลอดออกมาให้พีมได้ยินก็แทบจะทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ
‘น้ำ น้ำเชี่ยว.. ตื่นได้แล้วครับ หิวมั้ย เราทำอาหารเช้าไว้ มาทานกันเถอะครับ’ น้ำเสียงหวานออดอ้อนที่กำลังพูดกับน้ำเชี่ยวทางปลายสาย สำนวนการพูดอย่างนี้ ไม่มีซักครั้งเลยที่เขาจะเคยได้ยินจากเพื่อนในกลุ่มของน้ำเชี่ยวหรือของไมกี้
..หมายถึงอะไร? หมายความว่ายังไง?
‘อืม~ เงอ.. เอ็ม.. โอยยย ไง?..นายซื่อบื้อ เมื่อคืนหลับไม่ตื่นเลยล่ะซิ โอยย~ปวดหัวชะมัดเลยอ่า’ พลันนสิ้นเสียงที่คุ้นเคยของคนรักจากปลายสายที่เล็ดรอดเข้าหู ก็ทำเอาร่างบางสั่นชาไปทั้งตัว จังหวะการรัวของหัวใจแทบจะทะลุออกมาจากอก มันทั้งจุก ทั้งเจ็บแปลบแล่นเข้ามาในคราวเดียว เสียงสนาทนาของคนที่เขาคุ้นเคย หากแต่นั่นไม่ได้กำลังสนทนาอยู่กับเขาเหมือนเช่นทุกๆเช้า น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูสนิทชิดเชื้อและเอ็นดูคู่สนทนาอยู่ไม่น้อย ..มันคืออะไร?
‘มาเราช่วย เป็นไงไหวมั้ยครับ อ่ะนี่ ชาร้อน ดื่มก่อนสิ’
--- ตื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด --- แล้วอยู่ๆเสียงทั้งหมดก็อันตธานหายไป พร้อมกับหยดน้ำที่กำลังเอ่อล้นคลอเบ้าตาทั้งสอง มันอะไรกัน ..หรือว่าเราฝันร้าย ชายหนุ่มร่างบางได้แต่หันซ้ายหันขวามองรอบๆตัว มือขาวซีดที่สั่นเทายกขึ้นลูบหัวลูบหน้าตัวเองสะเปะสะปะไปหมด ดวงตาเรียวหลับลงไล่เอาหยดน้ำใสๆให้ไหลเปรอะผ้าห่ม ตั้งคำถามในหัวว่าเมื่อไหร่จะหลุดจากห้วงความฝันนี้ซักที ..แต่คำตอบก็คือ ภาพของตัวเองที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เอาไว้แน่น และประโยคหวานๆของใครคนนั้นที่ยังคงดังก้องวนไปวนมาอยู่ในหู
((ตื่นได้แล้วครับ)) ... มือเรียวสั่น แต่ยังคงกำมือถือเครื่องหรูเอาไว้แน่น ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับใครเอาไฟมาสุม ..หมายความว่าไง น้ำเชี่ยวโทรมาเพื่อ ให้พี่ได้ยินประโยคพวกนี้ หมายถึงอะไร?
((เราทำอาหารเช้าไว้ มาทานกันเถอะครับ)) ... น้ำอยากให้พี่รู้อะไรเหรอ น้ำเชี่ยวกำลังจะบอกอะไรพี่หรือเปล่า?
((ไง..นายซื่อบื้อ เมื่อคืนหลับไม่ตื่นเลยล่ะซิ)) ... นายกำลังล้อพี่เล่นใช่มั้ย น้ำเชี่ยวกำลังแกล้งพี่อยู่ใช่มั้ย
((มาเราช่วย เป็นไงไหวมั้ยครับ)) ... น้ำแกล้งพี่แรงไปแล้วนะ พี่เจ็บนะน้ำเชี่ยว มันเจ็บ เจ็บ
มือบางกำแน่นทุบลงตรงกลางหน้าอกหวังให้อาการเจ็บแปลบสะท้านตรงกลางหัวใจได้คลายลง ดวงตาเรียวสั่นระริกส่งน้ำใสๆไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ฮึก.. ฮึก.. ฮะ.. ฮึก.. ฮือออออ น้ำเชี่ยว ฮือๆๆๆๆๆ” เมื่อพยามโทรกลับไปยังปลายสายก็ปรากฏว่าเครื่องถูกปิด นั่นทำให้สติสตังและแรงกำลังทั้งหมดของพีมขาดผึง ได้แต่ปล่อยโฮ ร่ำไห้ออกมาไม่หยุด ทั้งเจ็บ ทั้งจุก อึดอัดแน่นไปราวกับเนื้อหนังภายในจะฉีกขาดออกเสียให้ได้ ไม่เข้าใจว่าคนรักกำลังจะสื่อสารอะไรกับตนกันแน่
.
.
.
ทางด้านของน้ำเชี่ยวที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ไม่ได้เอะใจในประโยคคำพูดของเพื่อนที่ดูเหมือนจะหวานกว่าทุกครั้งในเช้าวันนี้ คงเพราะความงัวเงียและยังคงแฮงค์จากการเมาค้างอย่างหนักมาเมื่อคืน
“อืมๆ นายหิวก็กินไปก่อนเถอะเรา ยังปวดหัวอยู่เลยขอนอนต่อซักแป๊บ” จบประโยคงัวเงียหนุ่มร่างสูงก็รั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมปรกตัวเองจนมิดไปทั้งตัวและกลับเข้าสู่ห้วงนิทราตามเดิม ปล่อยให้เพื่อนหน้าหวานยืนยิ้มกระหยิ่มให้กับภาพตรงหน้า นึกสะใจใครบางคนที่ถูกตัดสายไปเมื่อสักครู่ ก่อนที่เขาจะนำมือถือเครื่องหรูที่ถูกปิดสนิทกลับไปซุกไว้ในกางเกงยีนส์ตัวเก่งที่เขาแอบถอดมันออกมาจากตัวของน้ำเชี่ยวเมื่อคืน จากนั้นเอ็มก็เที่ยวเดินสำรวจไปทั่วห้องนอน ข้าวของเครื่องใช้ของตกแต่งต่างๆ ไปจนถึงห้องน้ำ ไม่เว้นแม้แต่ตู้เสื้อผ้า เสื้อยืด เสื้อเชิ้ต และกางเกงบางตัว ที่ดูเหมือนจะเล็กจนเกินกว่าที่น้ำเชี่ยวจะใส่ได้
..คงเป็นของไอ้นักร้องคนนั้น หึ..ยิ่งดูยิ่งเห็น ก็ยิ่งทำให้ไม่สบอารมณ์
ตลอดสองปีที่ผ่านมาที่เขาเฝ้าติดตามข่าวคราวเรื่องราวต่างๆของน้ำเชี่ยว มันทำให้เขาทั้งรัก ทั้งหลงใหล คลั่งไคล้ในตัวนักร้องหนุ่มคนนี้ ชนิดที่ยอมลงทุนเสียเวลาหนึ่งปีเพื่อจะได้เข้าคณะและชั้นเรียนเดียวกับน้ำเชี่ยว และกลับยิ่งทำให้เขาหลงใหลในตัวของน้ำเชี่ยวมากขึ้นไปอีกเมื่อเค้าได้ใช้เวลาหนึ่งปีนั้นด้วยการติดตามไปเก็บรูปทุกๆอิริยาบถของศิลปินคนนี้แทบจะทุกๆที่ ทุกๆครั้งที่น้ำเชี่ยวมีงาน ไม่เว้นแม้แต่ช่วงเวลาส่วนตัวของน้ำเชี่ยวที่เขาก็จะพยามๆแอบติดตามไปทุกที่เท่าที่จะสามารถทำได้โดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ แต่มาระยะหลังภาพอิริยาบถต่างๆในช่วงเวลาส่วนตัวแบบนั้นแทบจะหาภาพเดี่ยวไม่ได้เลย เพราะทุกๆที่ ทุกๆเวลาจะต้องมีนายนั่นอยู่ข้างกายน้ำเชี่ยวแทบตลอด ไม่ว่าจะเป็นที่ร้านอาหาร ในโรงหนัง ที่ห้างหรูๆ หรือที่มหาวิทยาลัย ทั้งคู่จะแอบพบกันทุกครั้งที่มีวันว่าง บางครั้งเขาก็รู้สึกโมโหถึงขั้นอยากจะเอารูปพวกนั้นออกมาขายประจานคนทั้งคู่ซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่สุดท้ายก็ไม่เคยทำได้เสียที นั่นคงเป็นเพราะความรักและความปรารถนาดีที่เขามีให้ผู้ชายคนนี้อย่างเต็มหัวใจ
“ออกไปทำซุบอีกซักอย่างเป็นอาหารเช้าดีกว่า เผื่อจะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาร่วมโต๊ะด้วย หิหิ” หนุ่มหน้าหวานพึมพรำเบาๆกับตัวเองแล้วเดินเฉิดฉายออกนอนห้องไป
.
.
ไม่นานซุบร้อนๆก็ถูกจัดวางลงบนโต๊ะอาหารที่มีทั้งผัดผัก ไข่ตุ๋นและกุ้งชุบแป้งทอด อาหารทุกจานถูกตกแต่งสวยงามวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ เอ็มยืนมองผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจแล้วเดินไปล้างมือที่ซิงค์ กะว่าจะเข้าไปปลุกน้ำเชี่ยวอีกครั้ง.. แต่ยังไม่ทันที่สองเท้าจะก้าวพ้นเคาท์เตอร์ห้องครัว ประตูคอนโดที่ถูกปลดล็อกจากข้างนอกเปิดออกพร้อมร่างของใครคนนึง
((ต่อข้างล่างคับ T_T))
-
ดราม่าอีกแล้ว
-
((ไปต่อกันเล้ยยย)) :call:
v
v
เอ็มยืนมองผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจแล้วเดินไปล้างมือที่ซิงค์ กะว่าจะเข้าไปปลุกน้ำเชี่ยวอีกครั้ง.. แต่ยังไม่ทันที่สองเท้าจะก้าวพ้นเคาท์เตอร์ห้องครัว ประตูคอนโดที่ถูกปลดล็อกจากข้างนอกเปิดออกพร้อมร่างของใครคนนึง
“นายเป็นใคร? มาอยู่ที่นี่ได้ไง” พีมตะวาดเสียงแข็งถามออกมาทันทีที่เปิดประตูเข้ามาพบกับคนแปลกหน้าที่เขาคาดว่าคงเป็นเจ้าของเสียงในมือถือที่โทรมาเมื่อเช้าแน่นนอน
“....” มาเร็วกว่าที่คิดแฮะ..
ทว่าไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่าย มีแต่รอยยิ้มส่งกลับมา รอยยิ้มที่เขาคิดว่ามันดูเจ้าเล่ห์และกวนบาทาที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น โดยเฉพาะแววตายียวนท้าทายนั่น .. ความโกรธทำให้ร่างของพีมสั่นเกร็ง สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด เนื้อตัวร้อนผ่าวไปหมดโดยเฉพาะใบหน้า รู้สึกได้ถึงลมร้อนที่พ่นออกมาจากหู
“ชั้นถามว่าแกเป็นใคร! เข้ามาในนี้ได้ยังไง หูแตกรึไง ห๊ะ!!” เสียงแข็งตะวาดกร้าวออกมาอีกครั้ง ดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบๆ ประตูห้องนอนที่ถูกปิดอยู่ และบนโต๊ะอาหารที่เรียงรายไปด้วยอาหารร้อนกรุ่น ยิ่งทำให้เพลิงลาวาในอกของพีมใกล้ระเบิดออกมาเต็มที
“เป็น ใคร น่ะ เหรอ ก็เป็น...” ดวงตาเรียวเข็มงมองเอ็มตั้งแต่หัวจรดเท้า ฟังจากน้ำเสียงที่มันพูดก็รู้ทันทีว่าไม่ธรรมดา
“เป็น เพื่อน ของ น้ำเชี่ยว ไงครับ ..เพื่อน ส นิ ท” น้ำเสียงยียวนและท่าทางกวนๆที่ตอบกลับมาทำให้พีมกำลังจะคลั่งหนัก หนำซ้ำเสื้อที่นายนี่ใส่อยู่ก็เป็นเสื้อที่เขาซื้อให้น้ำเชี่ยวเมื่อคราวที่ไปเที่ยวด้วยกันอีกด้วย ดวงตาโตหวานเชื่อมของมันที่ส่งกลับมาราวกับจะเยาะเย้ย หยันเหยียดเขาว่าเป็นผู้แพ้ก็ไม่ปาน ..ถ้ายืนอยู่อย่างนี้ต่อไปนายนี่อาจจะกลายเป็นศพเหลือแต่วิญญาณแน่ พีมจึงก้าวยาวตรงไปยังห้องนอนเพื่อจัดการรีบเคลียร์เรื่องบ้านี่กับเจ้าตัวต้นเหตุทันที
“น้ำเชี่ยว! น้ำเชี่ยว!!!” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเดินปรี่ไปที่เตียง กรอกเสียงกร้าวใส่น้ำเชี่ยวที่กำลังหลับใหลไม่รู้เรื่อง ตามด้วยสองมือเข้ากระชากผ้าห่มออกอย่างไม่ปรานี
แต่ภาพที่เห็นก็ทำเอาแล้วเขาแทบล้มทั้งยืนลงตรงนั้น เมื่อสภาพของคนที่เขารักตรงหน้ากำลังนอนล่อนจ้อนมีเพียงกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียวอยู่บนเตียง ..
“อืม..” จากเสียงกร้าวที่ตะวาดเข้าหูพร้อมกับแรงกระชากผ้าห่มผืนหนาออกไปจากตัว ทำให้หนุ่มร่างสูงหลุดออกจากโลกนิทรา งัวเงียลุกขึ้นมาทันที
“พี่พีม .. พะ พี่ พีม” เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างตะกุกตะกัก ทั้งอึ้งและงง ไม่ใช่เพราะกลัวหรือตกใจอะไร แต่เพราะสภาพของคนรักที่กำลังยืนมองเขาอย่างไม่วางตานั่นตะหาก ดวงตาเรียวแดงกล่ำ เริ่มบวมช้ำ หยดน้ำใสที่กำลังเอ่อล้นคลอเบ้าเริ่มจะทะลักใหลออกมาเป็นสาย ร่างกายสั่นสะอื้น มือและสองแขนกำเกร็งแน่นจนดูน่ากลัว ทำเอาน้ำเชี่ยวพูดอะไรต่อไม่ออก ทำอะไรแทบไม่ถูก กระทั่งก้มดูสภาพของตัวเองที่อยู่ในชุดเกือบเปลือย พอหันมองไปรอบๆห้องก็พบเอ็มที่กำลังยืนหน้าเหรอหราอยู่ไม่ไกล จึงเข้าใจทุกสิ่ทุกอย่าง เด็กหนุ่มรู้สึกเสียววูบในใจขึ้นมาทันที
..พี่พีมต้องเข้าใจผิดแน่นๆ
“พะ พี่พีม พี่พีม ยะ..อย่าเพิ่...ง”
“ผลั่วะ!!!” กำปั้นหลุนๆปะทะลงที่ใบหน้าของคนตอแหลปลิ้นปล่อนเต็มแรง ..ไม่ต้องพูด ไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวบ้าๆอีกต่อไปแล้ว เพราะสียงในโทรศัพท์เมื่อเช้าและภาพตรงหน้ามันก็ฟ้องทุกอย่างชัดเจนดี
“นี่ใช่มั้ย ..ที่น้ำเชี่ยวโทรหาพี่ ก็เพื่อที่จะให้พี่มารับรู้เรื่องนี้ใช่มั้ย” สองมือปาดน้ำตาให้กับตัวเองลวกๆก่อนจะเอ่ยประโยครวดร้าวทิ่มแทงจิตใจออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นสะอื้น
“อะไร? น้ำไม่ได้โทรหาพี่นะ พี่พีมฟังน้ำเชี่ยวก่อนนะ น้ำรักพี่ มันไม่มีอะไรนะ เชื่อน้ำเชี่ยวสิ” ทั้งอึ้งทั้งงงและไม่เข้าใจ ทำไมเขามานอนอยู่ในสภาพนี้ได้ เมื่อคืนเขาเมาขนาดนั้นเชียวหรือ ทำไมจำอะไรไม่ได้ ว่าถอดเสื้อผ้าออกไปเมื่อไหร่
“เชื่อเหรอ? หึ ..มันเป็นใคร ห๊ะน้ำเชี่ยว! มันเป็นใคร?!!” ร่างบางสะท้าน พยามกลั่นสะอื้นเต็มแรง ได่แต่ตะวาดกร้าวถามคนตรงหน้าออกมาเต็มเสียง
“พะ เพื่อน เพื่อของน้ำเชี่ยว ฮึก..ฮึก เชื่อน้ำนะพี่” เมื่อเห็นสภาพของพีมที่กำลังยืนกลั่นหยดน้ำตาด้วยแรงสะอื้นจนตัวโยน แน่นอนว่าในหัวสมองนั้นจะต้องคิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ดวงตาเรียวที่เคยสดใส ตอนนี้แดงกล่ำ แววตาที่ดูปวดร้าวเศร้าหมองและเปลือกตาที่บวมช้ำไปหมด ทำเอาน้ำเชี่ยวรู้สึกสลดหดหู่ได้แต่สะอื้นตอบออกไป รู้สึกผิดต่อตัวเองและคนรักจับใจจนไม่รู้จะเริ่มพูดอธิบายออกมาอย่างไร จับต้นชนปลายไม่ถูกสักอย่าง
“แล้วเมื่อคืนนี้ มันนอนที่นี่ รึเปล่า หือน้ำเชี่ยว? เมื่อคืนนี้นายนอนกับมันรึเปล่า!!” เมื่ออารมณ์และความโกรธ โมโหเข้าครอบงำสติสัมประชัญญะก็ดูเหมือนจะถูกตัดขาด ท่าทางอึกอักและอาการสะอื้นไห้ของของน้ำเชี่ยวกลับทำให้พีมยิ่งปักใจเชื่อว่า เมื่อคืนน้ำเชี่ยวได้ทำผิดไปต่อเขาจริงๆ
.. ร้องไห้เหรอ ร้องทำไมน้ำเชี่ยว พี่ตั่งหากที่ควรจะเป็นคนที่เสียน้ำตากับเรื่องแบบนี้ ไอ้คนเลว!
“น่ะ นอน ..เอ่อ เมื่อคืนเอ็มค้างที่นี่ ฮึกๆ ตะ..แต่ มะ..มัน ไม่มีอะไร ไม่มี ฮึก ฮึก พี่พีม เชื่อน้ำเชี่ยวนะ นะ” ยิ่งมองคนตัวบางที่กำลังสั่นสะอื้นจนตัวไหวไปหมด น้ำตาของพีมที่ไหลออกมาเป็นทางจนหน้า คอ หูแดงไปหมด เสียงที่ตวาดกร้าวกลับมา ก็ทำให้น้ำเชี่ยวอยากจะเข้าไปกอดปลอบคนรักยิ่งนัก แต่..
“อย่า!! ไม่ต้องมาถูกตัวพี่ ไป!! เอามือสกปรกของนายออกไป!!” ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะเข้าถึงตัว ก็ถูกมือเล็กของพีมก็สะบัดปัดป้องอย่างเต็มแรงราวกับว่าเขาเป็นเหมือนตัวน่ารังเกียจ
“ฮึก ฮึก พี่พีม ฮือออออ.. อย่าทำอย่างนี้สิ น้ำขอร้องเถอะนะพี่ น้ำรักพี่นะ ฮือๆๆ” ยิ่งเจอกับท่าทีขยะแขยงไม่อยากให้เขาแตะต้องกระทั่งเนื้อตัว เด็กหนุ่มก็ถึงกับปล่อยโฮออกมาทันที ..ทำอย่างไรพี่ถึงจะเชื่อน้ำเชี่ยว น้ำไม่เคยคิดจะทำให้พี่เจ็บช้ำเลยสักครั้ง ดวงใจเหมือนถูกคนที่ตัวเองรักบดขยี้ไม่มีชิ้นดี ..พี่อย่ารังเกียจน้ำเชี่ยวเลย น้ำเชี่ยวรักพี่นะ น้ำรักพี่พีม
“เพื่อนเหรอ เพื่อนแบบไหนเขานอนด้วยกันสภาพแบบนี้ ห๊ะ น้ำเชี่ยว เพื่อนแบบไหน!!” สองเท้าล่าถอยออกไปทุกครั้งเมื่อร่างสูงกระเถิบใกล้เขามา ..
“หึ แล้วเพื่อนแบบไหนของนาย ถึงมีสิทธิ์มาใส่เสื้อของพี่ตัวนั้นห๊ะ น้ำเชี่ยว!!!” จะให้เขาเชื่อคนตรงหน้าได้อย่างไร ก็ดูสภาพข้างหน้านี่สิ กางเกงตัวเดียวนี่น่ะเหรอ นายนั่นที่กำลังใส่เสื้อที่เขาเป็นคนซื้อมันกับมืออย่างนั้นเหรอ ..คบกันมาเกือบปี น้ำเชี่ยวที่พี่รู้จักหวงเนื้อหวงตัวแค่ไหน ทำไมพี่จะไม่รู้ ถ้าเราไม่ได้มีอะไรกัน ไม่มีทางเลยที่นายจะถอดเสื้อถอดกางเกงนอน ..แล้วอย่างนี้จะให้พี่เชื่องั้นเหรอ
ตอแหล!
“ฮึก ..พี่พีม~ ฮือๆ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฮึก.. เอ็ม บอกพี่พีมสิ ไม่มีอะไร บอกพี่พีมสิเอ็ม ฮือๆ” ..
.. เอ็ม? นายคนนี้นะเหรอ อ๋อ.. นายเอง เจ้าของคำเลี่ยนๆข้างหลังรูปพวกนั้น..
ดวงตาเรียวเสไปจ้องหนุ่มหน้าหวานร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลทันทีที่จบประโยคอึกอักจากปากน้ำเชี่ยว
“เอ่อ..คือน้ำเชี่ยว ..คือพี่พีม คือ .. มัน มัน...” เสียงเบาๆ อ่อยๆ และสีหน้าเศร้าสลดของเอ็มที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงกับท่าทีที่มีต่อเขาตอนที่อยู่ข้างนอกเมื่อครู่ ทำให้พีมแทบจะสำลักมารยาเน่าๆออกมา คงเพราะความตลบตะแลงอย่างนี้นั่นสิ ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่นี่มันถึงได้พลาดท่านายจนได้ ยิ่งเห็นยิ่งมองใบหน้าที่มันปั้นแต่งขึ้นมา ก็ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธปะทุระเบิด สองมือที่เกร็งกำไว้จนแน่นอยากจะซัดไปที่หน้าสาวๆแบบลิเกนั่นสักเปรี้ยงให้หนำใจนัก
ทางด้านน้ำเชี่ยว เมื่อหมดปัญญาที่จะเกลี้ยกล่อมคนรักที่ได้แต่ยืนโวยวายไม่ฟังเหตุผลไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แถมยังไม่ยอมให้เขาแม้แต่จะให้เขาเข้าใกล้ เด็กหนุ่มจึงต้องเบนเป้าหมายมาหาเพื่อนให้ช่วยอีกแรง หวังว่าเอ็มคงจะช่วยคลี่คลายบางอย่างของเรื่องนี้ให้พีมเข้าใจได้บ้าง
“ฮึก..พูดออกมาสิเอ็ม เงียบทำไมเล่า ฮือ.. เอ็ม บอกไปสิ ไม่มีอะไรใช่มั้ยเอ็ม” ร่างสูงพุ่งถลาไปคว้าเอาตัวของเอ็มมา ทว่าภาพที่พีมเห็นตรงหน้ากลับยิ่งเหมือนถ่านร้อนที่เติมมาในเตาเพลิง ภาพของสองคนยืนเคียงกัน ทั้งๆที่น้ำเชี่ยวยังอยู่ในสภาพอย่างนั้น ภาพของคนทั้งคู่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าของเขา
“ไม่ต้องให้มันพูดหรอก! นายคิดเหรอว่าคนอย่างมันจะพูดน่ะ ดูไม่ออกเหรอไงว่ามันมีสองหน้าน่ะห๊ะ! แล้วเสื้อนี่อีก นายให้มันใส่รึเปล่า นี่มันเสื้อของใคร ไม่รู้รึไง ห๊ะ!!”
เหมือนฟันเฟืองตัวหลักที่เป็นฐานสำคัญของคำว่าอดทนแตกหัก เพราะกับชั่วแว๊บนึงในดวงตาวาวหวานของหนุ่มแปลกหน้าที่ส่งมาให้พีมด้วยแววเยาะเย้ยหยามหยัน
“มึง! ถอดออกมานะ! ถอดมันออกมา!! ไอ้..!” สองมือบางจึงพุ่งหลาเข้ากระชากคอเสื้อยืดตัวสวยที่เขาเป็นเจ้าของทันที
“พี่! จะทำอะไรน่ะ! ไม่เอาพี่พีม! ปล่อยเถอะ ปล่อย เค้าไม่รู้เรื่อง อย่าทำอย่างนี้สิ พี่!” เมื่อเห็นว่าท่าทีของคนตัวอารมณ์ร้ายตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากหมาบ้าที่กำลังพุ่งกระโดดเข้าขย้ำคอของเพื่อนสนิท น้ำเชี่ยวจึงโถมทั้งตัวเข้าไปบังไว้ สองมือเกี่ยวรั้งทั้งแขนทั้งตัวของพีมให้หยุดเป็นพัลวัน
“ไม่! ปล่อยชั้นนะ นายกล้าเอาตัวเข้ามาปกป้องมันเลยงั้นเหรอห๊ะ? นายจะลองดีกับชั้นใช่มั้ย ห๊ะ? ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่ ปล่อยยย” ตอนนี้เป้าหมายของเขาไม่ใช่แค่จะเอาเสื้อกลับมาคืน แต่ขอแค่ได้ซัดหน้าของไอ้ลิเกน้ำเน่านี่ซักเปรี้ยง คงพอทำให้เปลวเพลิงวอดลงไปจากใจเขาได้บ้าง
“แต่เค้าไม่ได้ผิดอะไรนะพี่ เค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก ไม่เอาน่าพี่พีม โอ้ย! โอ้ย! น้ำเชี่ยวเจ็บนะ พี่ โอ้ย!!” ร่างเล็กแต่แรงใหญ่ทั้งผลัก ทั้งตี ดึงทึ้งเนื้อตัวของน้ำเชี่ยวอย่างสุดแรงเพื่อระบายอารมณ์ ..สองร่างยื้อยุดฉุดปล้ำกันอยู่นานโดยมีเอ็มคอยกอดเกี่ยวอยู่จากข้างหลังของน้ำเชี่ยวไม่ห่าง
“นายมาขวางพี่กับมันขนาดนี้ แสดงว่าเมื่อคืนมันคงปรนเปรอนายอย่างดีเลยสิห๊ะ มันพานายไปขึ้นสวรรค์ชั้นไหนล่ะ หืน้ำเชี่ยว” ทั้งเจ็บใจ น้อยใจ หึง หวง และโกรธยิ่งนัก เมื่อเห็นน้ำเชี่ยวพยามที่จะปกป้องมันเท่าไหร่ พีมก็ยิ่งเดือดดาลมากขึ้นเท่านั้น ในเมื่อกำลังที่มีใช้ไม่ได้ผล.. ก็คงมีแต่ถ้อยคำจากปากนี้เท่านั้นที่พอจะฟาดฟันคนตรงหน้าให้รู้สึกเจ็บแสบอย่างที่เขากำลังเป็นอยู่ได้บ้าง
“พี่พีม! อย่าพูดอย่างนี้นะ น้ำไม่ชอบ!!” ขณะที่เด็กหนุ่มเหมือนโดนฟาดแสกลงกลางอกอย่างจัง ประโยคเชือดเฉือนที่เขาไม่เคยคิดว่าชาตินี้มันจะออกมาจากปากคนๆนี้ ประโยคที่เหมือนกับดูถูกความรักที่เขามอบให้กับคนรัก ทั้งที่เขาไม่เคยแม้แต่คิดที่จะทำมันด้วยซ้ำ
..สองมือแกร่งยึดข้อมือบางทั้งสองข้างของคนตัวเล็กเอาไว้แน่ แผดเสียงลั่นใส่คนตรงหน้าอย่าเหลืออด
“ทำไม! ชั้นอยากจะพูด จะทำไม .. ที่นายเคยบอกว่า ต่อให้ผู้หญิงมาแก้ผ้าตรงหน้าก็ไม่สน ..เหอะ ชั้นเข้าใจแล้ว ..เพิ่งเข้าใจวันนี้เอง” ดวงตาเรียวจ้องเข็มงมองน้ำเชี่ยวอย่างโกรธเคือง
“เพราะสำหรับนายมันต้องผู้ชายใช่มั้ย? มันต้องตัวผู้ใช่มั้ย มันถึงจะเข้าทางน่ะห๊ะ?”
“เพี้ยะ!!” มือหนาฟาดลงไปที่หน้าของคนตัวเล็กเต็มแรงหวังว่ามันคงจะเรียกสติที่กำลังคุ้มคลั่งให้กลับมาได้
“.. น้ำเตือนแล้วนะ อย่าพูดอย่างนี้อีก อย่าพูดอีก!” พี่พีมทำไม? ทำไมยังพูดอยู่อีก คำพูดของพี่มันทำร้ายใจของผม รู้บ้างหรือเปล่า น้ำรักพี่พีมนะ.. ถ้าการกระทำของน้ำไม่ทำให้พี่เชื่อได้ ก็ขอให้เชื่อหัวใจดวงนี้เถอะ..นะพี่
“หึ.. สนุกหรือเปล่าล่ะ? นายกับมันน่ะ” ใบหน้าขาวใสที่เบือนหันเพราะแรงตบ ผิวเนื้อละเอียดแดงขึ้นริ้ว เป็นรอยนิ้วสีแดงทั้งแถบ แต่กลับไม่ทำให้พีมรู้สึกเจ็บแต่อย่างใด คงเพราะไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ในอกข้างนั้น มันกำลังเผาผลาญความรู้สึกต่างๆในตัวให้เจ็บแสบกว่าแรงตบหลายเท่า
“นายนอนให้มันทำ หรือว่านายขี่มันขึ้นสวรรค์ล่ะ หือ?”
“พี่พีม!! ..เพี้ยะ!!!” ยิ่งคนตัวตรงหน้าทำเหมือนเย็นชา ไม่ฟังแม้แต่คำเตือนของเขา ซ้ำยังพร่ำแต่คำหยาบคายทำร้ายจิตใจกันอยู่อย่างนี้ ก็ทำเอาเส้นเชือกที่ยึดคำว่าอดทนของน้ำเชี่ยวขาดลงได้เช่นกัน มือหนาข้างเดิมฟาดลงอีกครั้ง แรงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า หากแต่แรงฟาดครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อเตือนสติ แต่ฟาดลงไปเพราะแรงอารมณ์ของคนทำ จนร่างเล็กหน้าหันถลาเซไปแทบจะล้ม
“จะพูดอีกมั้ย! ยังจะพูดอีกมั้ย!! อยากโดนอีกมั้ย ห๊ะ!!!”
“จะพูดอีก! จะทำไม.. มันกับพี่ ใครทำให้นายสนุกมากกว่ากันล่ะ ชอบเปลี่ยนคู่นอนทำไมไม่บอก วันหลังชั้นจะได้หามาประเคนให้..” ด้านชาไปหมดแล้ว ทั้งตัว ทั้งหัวใจ นี่น่ะหรือสิ่งที่คนรักเขากระทำต่อกัน นี่น่ะเหรอสิ่งที่ได้ตอบแทนจากคน ที่พร่ำบอกว่ารักกัน
“ผลั่วะ!!!.. ยังจะพูดอีก อย่างงั้นใช่มั้ย!!!” หลังมือหนาข้างเดิมฟาดสวนกลับไปที่ใบหน้าของพีมอีกข้างตามแรงอารมณ์ที่พุ่งพล่านจากการถูกยั่วโมโหด้วยคำพูดหยาบคายท้าทายของคนรัก ทำเอาร่างเล็กถึงกับกระเด็นล้มลงไปกองฟุบที่ปลายเตียงอย่างจัง
“เอาอีกเซ่!! ถ้าพูดอีก ปากดีอีก จะโดนอีกแน่!!!”
..น้ำกล้าตบพี่ ตีพี่ต่อหน้ามันเลยใช่มั้ย รึว่าพี่หมดค่าสำหรับน้ำเชี่ยวแล้ว พี่ไม่น่าทะนุถนอม ไม่มีค่าพอที่จะให้รัก ไม่ดีพอที่น้ำเชี่ยวจะทำดีๆด้วยอีกแล้วใช่มั้ย ..ดวงตาเรียวที่กำลังวูบไหวหลุบขึ้นมองคนที่รัก รักอย่างไรนั้นหรือ? พีมจ้องหาคำตอบไปที่มือหนาที่เพิ่งออกแรงตบมาที่ใบหน้าของเขาอย่างแรงถึงสามสี่ครั้งติด ราวกับปฏิกิริยาอัตโนมัติ ยิ่งเห็นมือข้างนั้นของน้ำเชี่ยวแดงกล่ำและสั่นจะเพราะแรงอารมณ์อย่างไร ก็ยิ่งทำให้น้ำใสๆไหลลงจากดวงตาเรียวของพีมเท่านั้น ..เจ็บรวดร้าวไปหมด โดยเฉพาะใบหน้าที่หนักชาและความรู้สึกปวดแสบที่รุนแรงขึ้นที่มุมปาก
“ฮึก ฮึก.. จะพูด นายชอบแบบไหนล่ะ ฮึก.. วันหลังพี่จะหามาให้ ฮึก.. ฮือออ ..ชอบแบบไหนห๊ะ.. ชอบแบบไหน.. ฮือๆๆ” แม้ตัวจะไม่รู้สึกเจ็บแต่ก็เกินกำลังกว่าที่ร่างกายจะทานทนรับไหว หมดเรี่ยวแรงจนต้องปล่อยให้ตัวเองฟุบหมอบอยู่ที่เดิม ใบหน้าที่เคยขาวใสบัดนี้แดงกล่ำไปด้วยรอยนิ้วครบสิบทั้งสองข้าง ข้อมือเล็กปรากฏรอยนิ้วมือใหญ่ประทับไว้ให้เห็นชัดเจน ..กระนั้นเสียงแหบสะอื้นก็ยังคงไม่หยุดคำพูดถากถางท้าทายอีกฝ่ายเล็ดลอดออกมาไม่หยุด แม้ริมฝีปากบางที่เริ่มจะบวมเจ่อจะส่งหยดเลือดเหนียวเนอะไหลลงมาเป็นทางก็ตาม
ในขณะที่น้ำเชี่ยวที่ได้แต่ยืนมือไม้สั่น เมื่อร่างที่นอนกองอยู่บนเตียงเบือนใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดเลือดที่กำลังไหลออกมากลบปากหันกลับมาพยามที่จะท้าทายเขาอย่างไม่ลดละ ...
“พะ..พี่พีม ..น้ำขอโทษ เจ็บมั้ย.. พี่ ฮือๆๆ อย่าพูดอีกเลยนะ อย่าพูดเลย มันทำให้น้ำเจ็บ ยิ่งพี่พูด น้ำเชี่ยวยิ่งเจ็บ นะ พี่พีม ฮือๆๆ น้ำขอร้องนะพี่ ฮือออ~” เมื่อเห็นใบหน้าของคนรักเต็มตา ผลงานจากอารมณ์ที่เขาพลั้งไป ก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับสะอื้นโฮออกมา ผวาลงไปตะกองกอดตัวพีมเอาไว้แล้วพร่ำเพ้อ เอ่ยคำขอโทษและของร้องคนรักออกมาไม่หยุดปาก
..ภาพการกระทำ น้ำตา เสียงสะอื้น อ้อมกอด และคำพูดของร้องอ้อนวอนที่น้ำเชี่ยวแสดงต่อพีม แม้พีมจะพยามฝืนพลัก ดันตัวของน้ำเชี่ยวออกไปให้ห่างเท่าไร แต่สุดท้ายก็ถูกอีกฝ่ายดึงรั้งรวบเอาคนตัวเล็กมาไว้แนบอกจนได้ ทำให้เอ็มถึงกับต้องกัดฟันเบือนหน้าหนี แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างช่วยไม่ได้
สิ่งนึงในความเป็นน้ำเชี่ยวที่เอ็มคาดคิดไม่ถึง ก็คือ.. ดูเหมือนน้ำเชี่ยวจะรักนายคนนี้มาก มากเกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้เยอะนัก
“ฮึก..เอามือโสโครกๆออกไป! อย่ามาโดนตัวกู! ฮึก ฮึก ปล่อย!! กูจะกลับบ้าน ปล่อย!!” เสียงแหบสะอื้นตะวาดลั่น ร่างกายพยามดิ้นปัดป่ายมือของน้ำเชี่ยวออกเต็มแรง ดวงตาเรียวรีที่นองไปด้วยน้ำตาฉายแววโกรธกร้าวใส่คนตรงหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไม่ปล่อย ไม่ พี่พีม น้ำขอโทษ ฮืออออ อย่าเกลียดน้ำเชี่ยวนะพี่ ฮือๆๆ อย่าเกลียดน้ำนะ ที่รัก ฮือๆๆ” ด้วยประโยคแทนตัวที่เริ่มเปลี่ยนไป ด้วยการกระทำที่ดึงรั้นต่อต้านทุกสิ่งทุกอย่างของพีม ทำให้ชั่วเสี้ยวหนึ่งในความรู้สึก เด็กหนุ่มแทบอยากจะทึ้งผิวเนื้อของตัวเอง อยากจะกรีดหน้าอกแล้วควักหัวใจของตนที่มันรักที่สุดออกมาให้คนในอ้อมกอดดูนัก
“ปล่อย.. กูบอกให้ปล่อย ฮึก อย่าเอามือเน่าๆของมึงมาถูกตัวกู ปล่อยยย! ..ถ้าไม่ปล่อย กูจะพูดอีก” ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งถูกคนตัวใหญ่กว่าสวมรัดเข้ามาแน่นกว่าเดิม รู้สึกได้แรงเต้นของหัวใจอีกคนที่เหมือนจะกำลังทะลุออกมาพร้อมกับจังหวะการกระเพื่อมของหน้าอกแกร่งที่ใบหน้าเขาถูกกดแนบสัมผัสอยู่
“อยากจะฟังอีกใช่มั้ย? จะได้จะตบกู ตีกูอีกใช่มั้ย? หรือจะฆ่าให้กูตายคามือให้มันสะใจมึงไปเลยอย่างนั้นใช่มั้ย?!! ถึงไม่ปล่อยน่ะห๊ะ!!”
“พี่พีม~ น้ำเชี่ยวขอโทษ ฮืออออ อย่าพูดอย่างนั้น อย่า.. อย่าเกลียดน้ำเชี่ยวเลยนะ ฮือๆๆ น้ำรักพี่พีม ฮึก.. พี่ไม่รักน้ำแล้วเหรอ ฮึก..ที่รัก ฮือๆๆ” คำขอโทษผ่านมากับเสียงสะอื้นราวกับเด็กๆที่น้ำเชี่ยวพร่ำบอกออกมาพร้อมแรงกอดที่กระชับตัวเขาไว้ไม่คลาย ทำให้หัวใจของพีมสั่นไหวจนเกือบจะใจอ่อน
ทว่าเมื่อแลไปเห็นคราบเลือดจากบาดแผลที่ริมฝีปากของเขาเปรอะเปื้อนติดอยู่เต็มหน้าอกของเด็กหนุ่ม ทุกอย่างก็มลายหายไปสิ้น ยิ่งความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณริมฝีปากด้านขวากับใบหน้าด้านซ้ายที่กำลังปวดแสบปวดร้อนปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่แล่นวูบขึ้นมาอีก
..นี่น่ะหรือสิ่งที่คนที่ปากบอกว่ารัก รัก เขาทำให้กัน
“ถ้าไม่ปล่อย กูจะเล่าเรื่องของกูกับผู้ชายคนอื่นให้มึงฟังแถมด้วย เอามั้ย?” วูบหนึ่งที่พูดคำนี้ออกไป ก็ทำให้พีมนึกถึงเหตุการณ์คล้ายๆอย่างนี้ที่เขาถูกอดีตคนรักคนก่อนทำให้เจ็บช้ำ แต่ทำไมคราวนี้มันถึงได้เจ็บปวดกว่าหลายเท่านัก
“ฮืออออ ไม่ปล่อย ฮือๆ พี่กำลังเข้าใจผิด น้ำเชี่ยวไม่ปล่อย ฮือๆๆ” .. หึ เข้าใจผิดเหรอ ..ตอนนี้จะเข้าใจผิดหรือถูกมันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะน้ำเชี่ยว.. เพราะสิ่งที่นายทำมันก็แจ่มชัดทุกอย่างอยู่แล้ว นายกล้าตีพี่ต่อหน้าไอ้เลวนั่น นายโง่ถึงขนาดดูมันไม่ออก
“ถ้ามึงไม่ปล่อย กูจะไปมั่วกับผู้ชายคนอื่น กูจะไปซื้อแมงดามานอนด้วย กูจะทำอย่างที่มึงทำกับกู มึงอยากให้มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย!!” ทันทีที่ประโยคโกรธเกรี้ยวออกมาจากปากของพีม สองแขนของเด็กหนุ่มก็แทบจะหมดแรงหล่นเปะปะ ต้องยอมปล่อยคนในอ้อมกอดของตนออกแต่โดยดี
“พี่พีม ฮึก.. พี่พีมเข้าใจผิด น้ำ.. น้ำเชี่ยวไม่ได้ทำ ฮึกๆ น้ำรักพี่ ฮือออ” ภาพของเด็กน้อยตัวโตที่กำลังคุกเข่าร้องไห้จนตาปิดตรงหน้านี้ทำให้ในหัวใจสั่นไหว แต่ทว่ายังคงมีอีกสิ่งนึงที่เขาเพิ่งนึกได้ สิ่งนึงที่พีมเองก็เพิ่งค้นพบเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่จะมาถึง
มือบางหยิบเอาซองกระดาษที่บรรจุรูปจำนวนมากปึกหนึ่ง ที่เขาค้นเจอในกระเป๋าเป้ของน้ำเชี่ยวที่ลืมไว้ในรถออกมา
“ขอโทษด้วยนะที่กูบังเอิญเก็บจดหมายรักของไอ้ชั่วนั่นได้ หึ..ทีหลังของสำคัญอย่างนี้ก็อย่างทิ้งเรี่ยดราดไว้ในรถคนอื่นแล้วกัน” ซองกระดาษสีน้ำตาลที่บรรจุภาพถ่ายมากมายของน้ำเชี่ยวถูกโยนลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มก่อนที่พีมจะเดินพ้นประตูออกไปอย่างไม่ใยดี
**************************************
To be con..
ปล. :monkeysad: ผมเข้าใจความรู้สึกคนอ่านทุกคนนะครับ มีสุข ก็ต้องมีเศร้านะครับ พรุ่งนี้ฟ้าก็จะสว่างแล้ว ไม่นานหรอกครับ :impress3:
แต่ว่าถ้าคุณผู้อ่านยังทำใจไม่ได้ ผมอนุญาติให้มาลงที่ผม ด่าผมได้เต็มที่เลยครับ T_T :m15:
-
น่าเบื่อดราม่าอิกแระ
-
เฮ้อ.......ไม่รู้จะสงสารไอ้กบดีมั้ย...
พีมคงจะฟิวส์ขาดก็จริงแต่สิ่งที่น้ำเชี่ยวตบพีมไปหลายทีเนี่ย..ทำใจไม่ได้อ่ะ
แค่ทีเดียว หรือสองทีก็คงพอแล้ว แต่นี่มันมากเกินไป โกรธไอ้กบ :z6: :beat: เซ็งไอ้เอ็ม :m31:
-
นํ้าตานองหน้าแล้วคะ สงสารทั้งสองคน :sad4:
-
ขอถีบอิกบคืน 19 ที มาทำพี่พีมของช้านนนนนน
-
ไอ้เอ็ม ไอ้เชี่ยเอ็ม :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: มึง :beat: :beat: :beat: :beat:
กรุอยากจะฆ่ามึงให้ตายคามือจิงๆ
มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย มึงเห็นมั๊ยว่ามันเป็นยังไง??
แล้วมีความสุขหรอกับการคนคนที่ตัวเองรักต้องเจ็บปวดอ่ะ
ถึงแกจะทำดีให้ตายยังไงเค้าก็ไม่เอาแกหรอก เข้าใจมั๊ยว่าแกมันได้แค่ "เพื่อน"
-
คำแรก...อีเอ็มอีร่าน
คำที่สอง ไอ้เชี่ยกบ ไอ้เลว เมิงตบพี่พีมของกรุ
-
จะเม้ันอะไรดีล่ะ...มันอึ้งกะเหตุการณ์จนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยอ่ะ -*-
งานนี้เค้า่ว่าผิดด้วยกันทั้งคู่...ทั้งพี่พีม และ น้ำเชี่ยวเลย...และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เอ็ม...
เป็นไงล่ะเอ็ม สะใจพอมั้ย ที่เห็นน้ำเชี่ยวจะเป็นจะตายแบบนี้หน่ะ...คงสาแก่ใจแล้วสินะ
หรือต้องรอให้น้ำเชี่ยวขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตากันก่อน...ถึงจะหยุด และพูดความจริงสักที
คนเราอ่ะนะ...ถ้าเรารักเค้าจริง เราก็ต้องอยากเห็นเค้ามีความสุขสิ...ไม่ใช่ทำอย่างนี้
ส่วนพี่พีมเอง...เค้าก็เข้าใจนะว่าพี่พีมหน่ะ ทั้งหึง ทั้งหวงน้ำเชี่ยว...ก็เพราะรักมาก จึงรู้สึกมาก
แต่พี่พีมก็น่าจะมีสติมากกว่านี้...น้ำเชี่ยวกำลังโดนมารยาของเอ็ม ทำให้เห็นว่าเอ็มเป็นเพื่อนที่ดี
เลยทำให้น้ำเชี่ยวไม่ได้เห็นในมุมที่พี่พีมเห็น...แต่ก็นะ...เป็นใคร ใครก็อาละวาดแหล่ะ
ก็ของของเรานี่นา...จะปล่อยให้คนอื่นมาทำลอยหน้าลอยตาแย่งไปได้ยังไง - -????
น้ำเชี่ยวเอง...ถ้าใจเย็นกว่านี้สักนิด...และที่สำคัญไม่ลงไม้ลงมือกับพี่พีม...เค้าว่าเรื่องมันคงไม่บานปลายไปมากมายขนาดนี้หรอก
จะด้วยเหตุผลกลใดก็ช่าง...น้ำเชี่ยวไม่น่าจะทำอย่างนี้เลย...เพราะนอกจากจะเป็นการทำร้ายทั้งร่างกาย และจิตใจของพี่พีมแล้ว
เค้า่ว่ามันยังทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่พี่พีมมีต่อน้ำเชี่ยวด้วย...จากเรื่องเล็ก ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้สิน่า
เฮ้ออออออออออ อ อ อ อ อ อ อ อออออ...ไม่อยากให้พี่พีมต้องทำอะไร เพราะต้องการประชดน้ำเชี่ยวเลยนะ
จะทำอะำไรก็คิดให้ดีก่อนก็แล้วกันนะพี่พีม...ไม่ง้านอาจจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ได้นะ T^T
โธ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...พี่บอล...ใครจะกล้าด่าพี่บอลได้ล่ะฮะ...แต่ถ้าพี่บอลรู้สึกผิดจริง ๆ
รีบเอาตอนต่อไปมาลง และมาเคลียร์ให้ทั้งคู่เค้าเข้าใจกันเร็ว ๆ ก็จะดีกว่านี้มากเลยนะฮะ...
นี่คนอ่านยังทำใจอยู่ว่า...คืนนี้ตูจะนอนหลับมั้ยว่ะ????....เจอมาม่าไปซะเต็มสตรีมแบบนี้
ทั้งอึ้ง ทั้งชอค...ปวดหัวใจอย่างกะตัวเองเป็นพี่พีมซะเอง (- -ll) กร๊ากกกกกกกกก ก ก ก กกกกส์
โอ้วละหนอความรัก...มีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นคู่กัน...แต่ก็ยังทำใจไม่ได้กะความทุกข์สักกะที...งุงิงุงิ~*
-
เบื่อดราม่าเหมือนกัน
หยุดอ่าน ง่ายดี
-
แทบจะร้องไห้ตามพีมอ่ะ เอ็มร้ายมาก ถ้ารักก็ไม่น่าทำแบบนี้
ต้องเอาคืนนะพีมอย่ายอมง่ายๆเด็ดขาด ทำกับเราขนาดนี้แท้ๆ
:m16:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แง้ๆๆๆๆ เกลียดมัน ไอ้เอ็มมมม ไอ้ชาติชั่ววว
สันดารรรรรร เปนไรมากปะเนี่ยยยย เลวววววววววววว
คนเค้ารักกัน แม่งก้มาทำแบบนี้ เปนชะนีหรือไง มาใช้วิธีแบบนี้อะ
มีความสุขนักใช่ไม ที่เห็นคนที่ตัวเองรัก ร้องไห้อะ เห็นเค้าเจ็บเค้าเสียใจอะ
ไอ้เลวววววว ชาติชั่่ววววววววว
ขอให้น้องเชี่ยวเกลียดด ไม่มองหน้าอีกเลยยยยยย
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
+1 ให้ก่อนกับความดราม่า ขั้นสูงสุด
..ถ้าความรักทำให้คนเราระแวง
เรายังควรจะเก็บมันไว้อีกหรือป่าว..
-
ขอโทษนะแต่ตอนนี้รับไม่ด้ายยยยยยยยยยยย
ทำไมมันต้องมาม่าน้ำข้นคลั่กขนาดนี้ด้วยห่ะ หัวใจฉันมันเจ็บปวดเหลือเกิน
อินยังกะเป็นพี่พีมเองขนาดนั้น สงสารจับใจ โทษใครไม่ได้ก้อโทษ"คนเขียน"ล่ะหว้า ใจร้ายมากกกกกกกกกกกก ชิส์
-
ดราม่าที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ เค้าสงสารพี่พีมมากกกกกกกกกก
หมั่นไส้เอ็มที่สุดอ่ะ ชิๆๆๆๆ
-
:sad11: แรงงงง์
ใจเย็นๆ นะ พี่พีม น้ำเชี่ยว
-
เออ น้องขาจะเอากันให้ตายไปข้างเลยรึไงคะ
นี่ถ้าพี่ช็อคตามพีมกับน้ำเชี่ยวไป จะว่าไงเนี๊ย
เรียกเอ็มมาเคลียร์ด่วนเลย เห็นความรักคนอื่นเป็นเรื่องเล่นๆรึไง
นึกว่ารักตัวเองยิ่งใหญ่อยู่คนเดียวว่างั้นเห็นแก่ตัวสุดๆ
บทนี้เป็นบทที่ทรมานคนอ่านที่สุดเลยอ่ะ รีบกลับมาเคลียร์ฟ้าให้ใสด่วนเลยนะจ๊ะนู๋จ๋า
-
:m20: ร้องไห้ดังๆๆสงสารพีมมากเจ็บไม
มาต่อเร็วๆนะคะ
มัรค้างงง
-
ปวดใจมากๆ
อย่าทะเล่ะกันเลยน้าาา
ดีกัน ดีกัน
-
วางแผนมาแล้วอย่างดีและแนบเนียน ไอ้เอ็ม ไอ้สารเลว
-
แล้วน้ำเชี่ยวจะเปนไงต่ออะครับ
พี่พีมจะเปนไงต่ออะ
-
ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วยอ่า อีตากบบร้า
-
ถึงพีมจะผิดที่โมโหหึงจนไม่ฟังอะไร
แต่น้ำเชี่ยวไม่ควรลงไม้ลงมือกับพีมแบบนี้นะ
ต่อให้รักมากแค่ไหน แต่ถ้าพอสติขาดแล้วโดนทำร้ายร่างกายกันแบบนี้
ก็คงต้องมาทบทวนความรักที่มีให้กันใหม่แล้วล่ะ
:m15:
-
โฮ!!!! เศร้า
ไอ้กบบ้านี่ เข้าใจนะว่าอยากทำให้พีมใจเย็นลง ตบครั้งเดียว ก็พอจะอภัย แต่ครั้งที่ 3-4 เกินจะรับได้
มันเกินให้อภัยจริงๆแหละ คนรักกันทำกันแบบนี้แน่ใจหรือว่ารัก
อินังเอ็มทุเรศ อิร่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:z3:
ทำไมน้ำเชียวทำกับพี่พีมแบบนี้อ่ะ
สงสารพี่พีมที่สุดเลย
อิเอ็มนี่สตอเบอรี่เอาโล่ ร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยอ่ะ
หึ๋ยยยยยยย์
-
ขอตบน้ำเชี่ยว เอ้ย เอ็ม ซักสามที นี่แน่ะๆๆๆๆๆ :beat:
มาทำให้เค้าแตกแยกกันทำไม ฮือออออ
ทำไปแล้วน้ำเชี่ยวจะมารักแกมั้ย
สงสารพี่พีมสุดๆ :m15:
อย่าเอาผู้ชายมานอนด้วยเลยนะ
-
ทำไม อารมณ์ร้อนกันแบบนี้ ไม่รวมถึงสองคนนี้นะ ไปถึงคนแต่งด้วย โหดจริงๆเลย
รักกันมากก็ยิ่งหึงหน้ามืดตามัวเล้ยพี่พีม ส่วนน้ำเชี่ยวก็ไม่น่าตบสุดที่รักแบบนั้นเลยอ่ะ น่าสงสารสุดหล่อ
แล้วเรื่องมันจะจบแบบไหนเนี่ย แล้วสรุปคนแต่งจะแต่งภาค 2 ต่อหรือจะแต่งเรื่องอื่นล่ะ ไม่เห็นบอกกันเลย
รอนะ :really2:ติดตามาตอนต่อไป มาเร็วๆๆเน้อ
-
ต้องตอบแทนด้วยการให้น้ำเชี่ยวตกเป็นของพีมตามจำนวนการตบที่โดนไปเลย จะได้ดูสะใจ เข้าข้างพีมนะเนี่ย
-
ช่างเป็นบทที่ทรมานคนอ่านซะจริงๆเลย :sad4:
เห็นภาพไอ้กบกะพี่พีมเป็นแบบนี้แล้ว รู้สึกยังไงบ้างหรอเอ็ม??
สะใจ ดีใจ หรือ เสียใจ ... ไม่ไหวจะเคลียร์ :เฮ้อ:
รักแล้วหวังแต่จะครอบครอง ไม่สนใจใครทั้งนั้น เอาตัวเองเป็นใหญ่
.. ไปตายซะ :z6:
-
:o12: น้ำเชี่ยวโหดร้ายได้อีก
ถึงจะโมโหแค่ไหนก็ไม่น่าตบพีมซะขนาดนั้นอ่ะ รุนแรงจริงๆ
ไหนบอกว่ารักนักรักหนา แล้วต่อไปจะไม่ยิ่งกว่านี้หรอ
:z6: โกรธไอ่กบบ้า
-
ไอ้กบบ้า :beat: :beat:ตีพี่พีมได้ไง :z6: :z6:ก้อรู้อยู่ว่าพี่พีมหึงแรงขนาดไหน :fire: :fire:ทำไมมันโง่อย่างนี้วะ :z3:
-
:o
-
ดราม่าอย่างแรง
โอ้ย ยย พี่พีมค๊า กำลังเข้าใจผิดอย่างแรงเลยนะ
น้ำเชี่ยวก็ใจร้าย ตบตีพี่พีมได้ไงเนี่ย
ไม่รู้จะเข้าข้างใครเลย
ช่วยเอาเอ็มไปเก็บที
อ้าก ก ~
เรตติ้งเรื่องนี้ดีแน่นอนค่ะ
ขอภาค 2 ด้วยนะค่ะ
-
คนรักกันต่อให้ทะเลาะกันหนักขนาดไหน
ก็ไม่ควรลงไม้ลงมือ :o12:
ทำไมน้ำเชียวทำแบบนี้ :z3:
-
:m15: :m15: :m15:ทำไมมันเศร้ายังเงี้ยะ
มาต่อเร็วๆๆๆนะค่ะ :angry2: :angry2: :angry2:อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
-
เชี่ยยยยย
เอ็มมมมม
กุเกียดเมิง
แม่ง
ครอบครัวเค้าร้าวฉานหมดแล้วเนี่ย
โว้ยยยย
ร้องไห้เลยหง่ะ
สงสารพีม สางสารน้ำ
หง่ะ
สงสารตัวเอง เสียน้ำตาเลย
ฮึ่ยๆๆๆ
-
:L3: :L3:
-
รอตอนต่อไป
ด้วยใจหดหู่ มาต่อไวๆๆนะงับ
อยากรู้จะง้อไงง่าส์
-
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กำแล้วน้ำเชี่ยวเอ๋ย
ไอ้เอ็มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมน้ำต้องใช้กำลังกับพี่พีมด้วยละ
น่าสงสารพีมอ่ะ :sad4:
-
o22 :beat: :serius2: :beat: :serius2: :serius2:
-
หนุกเวอร์
-
ยังไม่มาต่อเลย เบื่อดราม่าตอนหน้าขอเคลียๆน่ะ
-
คู่นี้อารมณ์รุนแรงอ่ะ
ไมกบทำงี้อ่ะ เป็นเราตื้บกลับแล้วนะ
ส่วนไอ้เอ็ม เดี๋ยวจับมันโยนลงตึกให้มั้ย
พีท ใจเย็นก่อนนะ ไอ้กบก็พูดแล้วนิว่าไม่ได้โทร โกรธได้แต่อย่านานนะ
ถ้าไปเลิกกับกบ ก็เข้าทางไอ้เอ็มดิ
-
สงสารพี่พีมอ่า
-
:sad4: :sad11: :serius2:
T____T T__T T_T
ไม่มีอะไรจะเซด แต่อยากให้คนแต่งมาต่อเร็วๆ
สงสารพีมจับใจ แต่น้ำเชี่ยวก็โกรธไม่ลง
:z3:
-
:m15:
-
รอรอรอรอรอรอรอรอ
-
mamamama ahh ahhh
ahhh ahhh mamamamama
เขียนต่อซะดีๆๆ
-
เศร้าแล้วหลอกให้อ่านแล้วจากไป ทิ้งให้คนอ่านทุรุนทุราย
-
:serius2:
:call:
-
พีมกับน้ำน่ารักอ่ะ~~ แต่ว่าไม่ไหวแล้วขอนอนก่อน
ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้มีสอบ เหอๆ o22 :serius2: :call:
-
อ่านทันแล้ว ว ว ว ว
อ่านตอนนี้ปวดใจมาก
อีเอ็มมันน่านักกกก
:z6:
-
เศร้าใจจังเลย พี่พีมน่าสงสารสุดๆ รอคนแต่งอยู่นะ อย่าหายไปนานเลย :m5:
-
กร๊ีดดดด ดราม่า สุดๆๆ ไม่ไหว แล้ววว
ไอ้คุณ M เพราะ แก คนเดียวเลย ทำให้น้อง น้ำเชี่ยว กะพี่พีม ผิดใจกัน ชริชะ
-
เห็นพีมกับน้ำเชี่ยวมีความสุขที่ฮ่องกงกันขนาดนี้แล้วไม่อยากนึกถึงเรื่องหลังจากนี้เลยอ่ะ
มีความรู้สึกว่าเดี๋ยวมันจะต้องดราม่ายิ่งกว่าหนังช่อง 7 แน่ๆ :serius2: โอ๊ย~~ เครียดตั้งแต่ยังไม่ทันได้อ่าน
ชัดไม่กล้าอ่านต่อแล้วสิ ดูเหมือนเหลืออีกไม่กี่ตอนแล้วด้วย :sad4:
ฮือ....อยากอ่านต่อ แต่กลัวทำใจไม่ได้ :o12:
-
long time ago
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคค :serius2:
ตบ3ทีซ้อน ไอ้ก๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!
โกรธเพราะคำพูดขั้นลงมือแบบนี้ ไม่ปลื้มเว้ยย :angry2:
แล้วไอ้เอ็ม :beat:
อ่านแล้วทุรนทุราย :z3:
-
ทะลุ 1300 โพส 46000 วิว แล้ว เย่ๆๆๆ
มาต่อเหอะพี่บอล เป็นการฉลอง
-
มาแร้ววววว มาแล้ว ค้าบบบบบบบ :a9:
หุหุ ขอโทษคร้าบบบ ที่ทำให้รอนาน อิอิ งานเริ่มกลับมายุ่งๆอีกแล้ว
ช่วงนี้ทำหลายอย่างมาก ทั้งทำงานประจำ เขียนฟิคเรื่องนี้(ต่อ) และก็กำลังจะทำกิจการค้าขายของตัวเองอีก
แต่ยังไงก็ไม่ลืมคนอ่านนะคับ คิดว่าจะเขียนฟิคต่อไปเรื่อยๆ คิดพล็อตไว้หลายอย่างมาก คอยติดตามกันนะคับ
รักทุกคนนะคับ
:pig4: :L1: :pig4:
ปล. กำลังลงให้อยู่นะคับ แป๊บนึงๆ ดู ระบำดวงดาวไปด้วย ลงนิยายไปด้วย อาจช้าหน่อยนึง^^
-
Chapter 33
มือบางหยิบเอาซองกระดาษที่บรรจุรูปจำนวนมากปึกหนึ่ง ที่เขาค้นเจอในกระเป๋าเป้ของน้ำเชี่ยวที่ลืมไว้ในรถออกมา
“ขอโทษด้วยนะที่กูบังเอิญเก็บจดหมายรักของไอ้ชั่วนั่นได้ ทีหลังของสำคัญอย่างนี้ก็อย่างทิ้งเรี่ยดราดไว้ในรถคนอื่นแล้วกัน” ซองกระดาษสีน้ำตาลที่บรรจุภาพถ่ายมากมายของน้ำเชี่ยวถูกโยนลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มก่อนที่พีมจะเดินพ้นประตูออกไปอย่างไม่ใยดี
“พี่พี..ม..” แค่รูปถ่าย แต่พี่พีมบอกมันเป็นจดหมายรัก อะไรกัน ..ยังไม่ทันที่น้ำเชี่ยวจะหยิบรูปตรงหน้าขึ้นมาดูอีกครั้ง “เคล้งงงงงงง!! เพล้งงงงงงงงง!!!” พลันเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นมาจากข้างนอกเสียก่อน
ร่างสูงพุ่งกระโจนออกไปตามเสียงที่ดังมาจากโต๊ะอาหารข้างนอกทันที แต่เมื่อมาถึงน้ำเชี่ยวก็แทบช็อค ได้แต่ยืนตะลึงกับซากจากชามที่ถูกปัดแตกลงมาที่พื้นอย่างไม่เป็นชิ้นดี เศษอาหารต่างๆเกรอะเกลื่อนเต็มโต๊ะ และเอ็มที่ยืนตะลึงเอ๋ออยู่อีกฟากนึงของห้อง ..โดยไม่ต้องเคาเดาให้ยาก แผลงฤทธิ์อาละวาดทำลายข้าวของให้พังพินาศได้อย่างนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้น สองตาพลันกวาดไปเห็นชามซุบที่พลิกตะแคงยังหลงเหลือน้ำซุบที่ส่งไอร้อนลอยอยู่ค่อนชาม เศษแก้วแตกและหยดเลือดเล็กๆที่มุมโต๊ะสามสี่หยด
“พี่พีม!!”
“น้ำเชี่ยว! เดี๋ยว อย่าไป.. น้ำเชี่ยว!” ทางด้านเอ็มเมื่อเห็นน้ำเชี่ยวตะโกนเรียกชื่อพีมลั่น หุนหันจะออกจากห้องไป จึงรีบวิ่งมายื้ดฉุดตัวของน้ำเชี่ยวไว้ทันที
“ปล่อยยย! ปล่อยเรา พี่พีมมมม!! เราจะไปตามพี่พีม ฮือออ พี่พีมต้องถูกแก้วบาดแน่ ฮือออ พี่พีมกำลังเจ็บอยู่นะ ปล่อยยย ปล่อยเรา พี่พีมมมม”
“แต่นายไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่นะ! จะออกไปทั้งอย่างนี้น่ะเหรอ พี่พีมเค้าไม่เป็นไรมากหรอกน่า อย่าไปเลยน้ำเชี่ยว!”
“นายรู้ได้ไงว่าเค้าไม่เป็นมากน่ะ นายเห็นมั้ย ที่โต๊ะนั่นมีรอยเลือดด้วย ของพวกนั้นก็ยังร้อนอยู่ ฮือๆๆ แล้วทำไม เมื่อกี้นายไม่พูดกับพี่พีม ทำไม ฮือๆๆ ทำไมล่ะเอ็ม เฉยอยู่ทำไม ฮึก ทำไมไม่บอกพี่พีมไปว่าไม่มีอะไร ฮืออๆๆ”
“คะ คือ เรา คือเราตกใจน่ะ”
“ตกใจอะไร ทำไม..มันแปลกมากนักเหรอ ถ้าเราจะรักพี่พีมอ่ะ”
“ยังไง เราก็ต้องไปบอกพี่พีมให้เข้าใจ ไปเถอะเอ็ม เปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว” ปากก็พร่ำไปแต่ใจนั้นไปเร็วกว่า เมื่อกลับเข้ามาถึงห้องน้ำเชี่ยวก็ลั่นบอกให้อีกคนเตรียมตัว รอเพียงเขาสวมเสื้อผ้าให้เสร็จก็จะไปกัน
“ไป? .. ไปไหนเหรอ”
“ไปบ้านพี่พีม ไปอธิบายให้เขาเข้าใจ” แทบจะทนอยู่ไม่ได้ ปานจะขาดใจเมื่อหันไปเห็นซากความวุ่นวาย เศษจานชามที่แตกเกลื่อนพื้นและหยดเลือดเล็กๆบนโต๊ะ เขารู้นิสัยคนที่เขารักดี เมื่อไรที่พี่พีมโกรธที่สุดจนต้องลงกับข้าวของให้พังพินาศ นั่นหมายถึงพี่พีมกำลังตัดจบเรื่องนั้นแล้ว ความอดทนนั้นกำลังจะหมดสิ้นและมันเป็นสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังเดินสาละวนคว้ากางเกงควานหาเสื้อมาสวมใส่ยิ่งร้อนใจอยากจะรีบไปอธิบายทุกอย่างให้ฟังเร็วที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไป
“ปัง!” ทางด้านเอ็ม ที่กำลังคิดหาเหตุผลที่จะไม่ต้องไปอธิบายเรื่องราวงี่เง่าบ้าบอที่จะทำให้ทั้งคู่กลับมาเข้าใจกันอีกได้ ก็พลันต้องชะงักหยุดไว้แค่นั้นเมื่อดวงตากลมโตที่ตอนนี้จ้องเขม็งกร้าวมาที่เขา พร้อมกับชูมือถือเครื่องหรูเจ้าปัญหาที่น้ำเชี่ยวค้นได้จากกางเกงยีนส์ตัวเดิมที่ใส่เมื่อวาน
“เอ็ม เมื่อเช้านายเอามือถือเราไปใช้หรือเปล่า”
“..เอ่อ.. ปะ เปล่า ระ..เรา ไม่รู้ มือถือ คะ..คือ มือถือของน้ำเชี่ยว อยู่ไหน เรา มะ..ไม่รู้” ประหลาดที่ดวงตากลมโตคู่นั้นทำให้เอ็มรู้สึกชาวูบไปทั้งตัว ..น้ำเชี่ยวเวลาที่โกรธ ดูดุดัน และช่างน่ากลัวอย่างที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
“ไม่รู้! จริงเหรอเอ็ม?.. มือถือนี่ มันอยู่ในกางเกงเราไง กางเกงที่มันหลุดไปจากตัวเราเมื่อไหร่ไม่รู้.. กางเกงที่เราไม่เคยคิดที่จะพาดมันไว้ที่เก้าอี้ แล้วยังมือถือที่เราไม่เคยคิดจะปิดมันถ้าแบตไม่หมด มือถือที่เราไม่รู้มันต่อสายโทรไปหาพี่พีมได้ยังไงถ้าหากว่ามันปิดเครื่องอยู่? นายไม่รู้จริงๆเหรอ! ห๊ะ?” ดวงตากลมโตวาวลุกโชนไปด้วยแรงเกรี้ยวโกรธ สองมือแกร่งส่งแรงบีบหัวไหล่เพื่อนหนุ่ม เพื่อนที่เขาเคยคิดว่าเป็นคนซื่อๆน่าคบหา แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น น้ำเชี่ยวออกแรงเขย่าร่างสูงตรงหน้าจนตัวโยนตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งทยานหวังจะคาดคั้นเอาความจริงจากปากให้ได้เดี๋ยวนั้น
“นายไม่รู้แน่งั้นเหรอ หา?!!! บอกเรามานะ บอกเรามา!! นายทำอะไร เมื่อเช้านายทำอะไร!!!”
“มะ..ไม่ เราไม่ได้ทำอะไรนะ.. ม..มือถือมันอาจจะดับไปเองก็ได้ ละ..แล้วเรา จะทำอย่างนั้นทำ..ไม” สิ่งที่หนุ่มเจ้าเล่ห์พูดออกมา ถ้าหากคนที่ได้ยินเป็นน้ำเชี่ยวคนเดียวกับเมื่อเช้า เขาก็อาจจะเชื่อคำพูดชุ่ยๆที่เพื่อนคนนี้บอกออกมาแล้ว
ถ้าเพียงเขาไม่เพิ่งได้รู้ว่า ข้างหลังรูปถ่ายมากมายที่นายเอ็มคนนี้เพียรส่งให้เขามาตลอด มันมีความนัยแฝงไว้ผ่านตัวอักษรข้างหลังภาพพวกนั้น ความนัยที่เขาไม่เคยล่วงรู้มาก่อน ความนัยที่คนส่งก็คิดไปเองว่าส่งถึงผู้รับสารแล้ว แน่นอนว่ามันทำให้เอ็มเองก็เข้าใจผิดและคิดเตลิดไปไกล แต่ที่ร้ายไปกว่านั้น คนที่ค้นพบและเจอข้อความพวกนี้ก่อนดันเป็นพี่พีมซะอีก.. เด็กหนุ่มนึกไปก็รู้สึกอยากจะขย่ำหัวตัวเองเสียจริงที่ปล่อยทิ้งภาพพวกนี้ที่ไม่เคยคิดหยิบมาดู ว่าเอ็มได้เขียนอะไรๆไว้ข้างหลังรูปบ้าง แถมซ้ำเขายังเซ่อซ่าไปลืมของพวกนี้ไว้ในกระเป๋าบนรถของพีม ทุกอย่างก็เลยไปกันใหญ่
“พรึบ!!.. แล้วนี่อะไรล่ะ? ข้างหลังรูปพวกนี้มันอะไร” ซองที่บรรจุภาพถ่ายมากมายถูกโยนใส่หน้าเพื่อนหนุ่มอย่างแรงเพื่อหยุดประโยคมดเท็จนั่นลงซะก่อนที่เขาจะโมโหควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จนต้องลงไม้ลงมือใส่เพื่อนคนนี้อีกคน
++ 09-11-07 ..น้ำเชี่ยว วันนี้นายร้องเพลงเพราะมาก มันคงจะดีถ้านายร้องให้เราคนเดียว ++
++ 12-01-08 ..เราคิดถึงนายมากนะน้ำเชี่ยว แล้วเจอกันนะ ++
++ 16-03-08 ..เราชอบนายมากกกก ถ้าไม่รังเกียจกัน ก็ช่วยยิ้มให้เราบ่อยๆได้มั้ย ++
++ 20-06-08 ..น้ำเชี่ยว เรารักนาย เรารักนาย เรารักนาย! ++
“ขอโทษนะ ที่เราทำให้นายเข้าใจผิด ที่ผ่านมา ที่เราทำกับนายก็เพราะเราเห็นนายเป็นเพื่อน ไม่ใช่เพราะเรารู้สึกดีกับคำบอกรักพวกนี้ ตลอดมาเราไม่เคยสังเกตเห็นข้อความพวกนี้เลยด้วยซ้ำ หากเราทำอะไรให้นายเข้าใจผิดไปเราก็ขอโทษด้วย เราไม่เคยคิดอะไรกับนายมากไปกว่าเพื่อนเลยจริงๆ”
“หา..? นะ นาย หมายความว่า..” เสียงอึกอักแผ่วๆออกมาจากปากของเอ็มที่ยังคงยืนนิ่งมองภาพถ่ายปึกใหญ่ที่ถูกน้ำเชี่ยวขว้างกระจายเกลื่อนเต็มพื้นห้อง.. เป็นไปได้ยัง น้ำเชี่ยวจะไม่เห็นมันได้ยังไง รูปถ่ายมากมาย เราเขียนมันลงไปเกือบทุกใบ ทุกอย่าง เราเขียนทุกอย่..า..ง
“ใช่..ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เราไม่เคยเอารูปพวกนี้ออกมาดูเลยสักครั้ง ไม่เลย เราไม่เคยดูมันเลย เราไม่ได้สนใจมันเลย” รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปต้องทำร้ายจิตใจเพื่อนคนนี้อย่างแน่นนอน แต่มันก็ยังดีเสียกว่าที่จะให้อะไรๆมันเลยเถิดจนเกินไป เพราะแค่นี้มันก็วุ่นวายมากพออยู่แล้ว ตอนนี้คงมีแต่ความจริงเท่านั้นที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
“เอ็ม เราถามนายจริงๆเถอะ เมื่อเช้านายทำอะไร นายพูดอะไรกับพี่พีม นายบอกเราได้มั้ย ทำไมอยู่ๆพี่พีมถึงเป็นแบบนั้น นายบอกเรามาเถอะ เราสัญญาว่าเราจะไม่โกรธ”
“...” น้ำเชี่ยว.. ไม่ว่ายังไง นายก็ไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาเลยใช่มั้ย ที่ผ่านมาไม่เคยมีเลยสักครั้งเลยอย่างนั้นเหรอ
..ร่างสูงเริ่มสั่นเทิ้มจากการกลั้นสะอื้นไห้ ได้แต่ยืนนิ่งมองรูปถ่ายและข้อความมากมายที่เขาเฝ้าตามไปถ่าย บรรจงเขียนทุกๆตัวอักษรลงบนหลังรูปพวกนั้น แต่ประโยคที่กำลังได้ยินจากปากของน้ำเชี่ยวตอนนี้กลับมีแต่เรื่องราวของคนๆนั้น มันช่างสะท้อนความไม่มีตัวตนของเขาซะจริงๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมามันไม่มีค่าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอ็ม เราขอร้องล่ะ นายไปกับเรานะ ช่วยไปอธิบายให้พี่พีมเข้าใจหน่อยได้มั้ย เราขาดพี่พีมไม่ได้ ร..เรา คง อยู่ไม่ได้ ถ้าพี่พีม เ.รา”
“เราก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน! เราก็ทนเห็นนายกับไอ้นั่นมีความสุขด้วยกันไม่ได้เหมือนกัน!”
ฝันไปเถอะน้ำเชี่ยว ถ้าจะให้เราไปพูดเพื่อให้นายกับมันเข้าใจกันน่ะ ไม่มีวันซะหรอก
ไม่มีวัน..
.
.
ถึงแม้จะผิดหวังที่ต้องเสียเพื่อนที่เขาเคยเชื่อใจและไว้ใจไป แต่อย่างน้อยเรื่องนี้มันก็สอนให้เขารู้ซึ้งในคำว่า ‘ซื่อ’ กับ ‘โง่’ สำหรับเขาแล้ว สองคำนี้ต่างกันเพียงแค่เส้นแบ่งบางๆกั้นเท่านั้นจริงๆ .. หยาดน้ำใสใหลคลอจนตื้นเต็มหน่วยตาทั้งสองข้างของร่างสูงที่กำลังบึ่งรถไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในหัวคิดวนเวียนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งผ่านมาเมื่อชั่วโมงก่อน ภาพของพีมที่ยืนกลั้นสะอื้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดเมื่อเห็นเขาในสภาพเช่นเมื่อเช้า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ากับน้ำเสียงสั่นเครือของคนที่เขารัก แรงตบจากฝ่ามือหนาของเขาที่ฟาดไปเต็มแรงบนใบหน้าใสทำเอาผิวขาวน่าทะนุถนอมแดงเห่อจนขึ้นริ้ว ริมฝีปากบางที่เขาหวงแหนหนักหนาก็ถูกทำให้แตกจนเลือดซิบ ..นี่เขาทำเรื่องแบบนี้ลงไปได้อย่างไร ทำร้ายคนที่ตัวเองรักกับมือได้อย่างไร ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บจนตื้อเขาไปถึงในอก อยากจะหายตัวไปให้ถึงบ้านคนตัวเล็กของเขาเสียให้ได้ในทันที ได้แต่พร่ำขออ้อนวอนอยู่ในใจคนเดียว ให้คนโง่คนนี้มีโอกาสได้แก้ตัวอีกครั้ง ขอให้พี่พีมใจเย็นรับฟังความจริงทั้งหมดจากปากของเขาด้วยเถิด
“พี่หนูมาลี ขอน้ำเชี่ยวเข้าไปหน่อยเถอะ ให้น้ำเข้าไปหาพี่พีมเถอะนะ” ดวงตากลมโตสั่นระริกอ้อนวอนสาวใช้ร่างเล็กที่ยืนกางแขนกางขาบังบานประตูใหญ่ที่ถูกล็อคจากด้านใน ไม่ให้ใครหน้าไหนเข้าไปได้
“ไม่ได้คะ คุณพีมสั่งห้าม ไม่ให้ใครหน้าใหนทั้งนั้นเข้าไปคะ ถ้าหนูมาลีไม่ทำตาม คุณพีมจะส่งหนูมาลีกลับไปอยู่ดอยคะ” ไม่ว่าจะอ้อนวอนอย่างไร สาวใช้ม้าเต่อก็เสียงแข็งตอบคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเข็มงตึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนน้ำเชี่ยวอ่อนใจหมดเรี่ยวแรงทรุดลงไปนั่งกับชานหน้าบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน
“ปึกๆๆ ปึ่กๆๆ! .. ปึกๆๆ ปึ่กๆๆ!”
“พี่พีมมมม.. น้ำขอโทษ! พี่พีมเปิดประตูให้น้ำเชี่ยวเข้าไปเถอะ น้ำขอโทษ!! น้ำผิดไปแล้ว น้ำจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว”
“น้ำเชี่ยวอยากเจอพี่ อยากเข้าไปดูว่าพี่มีแผลตรงไหนหรือเปล่า พี่เจ็บมั้ย ให้น้ำเชี่ยวเข้าไปหน่อยเถอะ พี่พีมมมม ที่รัก! เปิดประตูให้น้ำเถอะนะ น้ำขอโทษ!” เมื่อดูลู่ทางแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะทำให้หนูมาลีใจอ่อนไม่ขวางได้ แต่ยังไงประตูก็คงถูกล็อคลงกลอนจากข้างในอยู่ดี เด็กหนุ่มจึงวิ่งลัดไปทางบานกระจกระเบียงห้องนอน ออกแรงทุบปึงปังเรียกคนข้างในพร้อมกับตะโกนโหวกเหวกขอโทษดังลั่นไม่ขาดปาก จนหนูมาลีต้องวิ่งตาตั้งมาเตือนอีกครั้ง
“ปึกๆๆ ปึ่กๆๆ! .. ปึกๆๆ ปึ่กๆๆ!”
“คุณน้องน้ำเบาๆคะ เบาๆ เดี๋ยวคุณพัดบ้านนู้นก็ได้ยินหมดพอดี ทีนี้เรื่องใหญ่แน่ ถ้าไม่อยากจะใส่คอนเวิรด์เลิกกันถาวร ก็เบาๆนะคะ”
“พี่พีม! น้ำเชี่ยวขอโทษ ฮึกๆ..ขอโทษ~ ให้น้ำเข้าไปอธิบายให้พี่ฟังบ้างเถอะนะ น้ำรักพี่นะ น้ำไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เจ็บ น้ำเชี่ยวผิดไปแล้ว ฮืออออ.. พี่พีมมมม ฮึกๆ ครั้งเดียวนะ ให้โอกาสน้ำเชี่ยวสักครั้งเถอะนะ ให้น้ำเชี่ยวเข้าไปเถอะ ฮือออออออ” ..จะให้เขาทำอย่างไรได้ เวลานี้ มีเพียงหนทางนี้เท่านั้น ถ้าไม่ตะโกนร้องอ้อนวอนอย่างนี้ ทางสุดท้ายก็คงต้องพังบ้านพังประตูเข้าไปอย่างเดียวแล้ว ข้างในใจในอกเจ็บแปลบร้อนรนไปหมด คนในบ้านจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
“คะ..คุณน้องน้ำค่ะ นั่นๆ คุณพี..ม ” ไม่นานหนูมาลีที่ยืนจังก้าอยู่ ก็หันมาเรียกน้ำเชี่ยวพร้อมกับบุ้ยหน้าไปทางประตูบ้านที่ถูกแง้มออกไว้อย่างงงๆ ทำเอาเด็กหนุ่มตะลึง ดีอกดีใจพรวดพลาดวิ่งเข้าไปในบ้านโดยไม่รอให้พีมต้องเปิดปาก
“สิบนาที ชั้นให้เวาลานายสิบนาที พล่ามเรื่องที่นายอยากจะพล่ามมาซะให้หมด แล้วก็รีบๆกลับไป” หัวใจของเด็กหนุ่มยิ่งหวิวไหวไปหนัก เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชา และเบื้องหลังของคนตัวบางที่เดินเบี่ยงตัวหนีไปในทันทีที่เขาอย่างก้าวเข้ามาในบ้าน ..ทว่าความรวดร้าวภายในจิตใจจากคำพูดที่แสนจะยะเยือกนั้นดูเหมือนจะไม่สร้างความเจ็บปวดให้เขาได้เท่าความรวดร้าวในอกที่ไกล้จะคลั่งเต็มทีเมื่อเหลือบไปเห็นรอยแผลที่รืมฝีปากสวยและที่หลังฝ่ามือบางของพีมที่กำลังพยามจะเดินหลบฉาดเขาไปยังห้องนอนเสียให้ได้
“อ๊ะ! .. ปล่อยยยย!! อย่ามาโดนตัวชั้น ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยเซ่!!! ไอ้..”
“พี่ก็อยู่นิ่งๆสิ ..” สองแขนแกร่งรวบเอาแผ่นหลังคนตัวขาวๆเขามาในอ้อมกอดดื้อๆ
“ขอน้ำดูแผลหน่อยนะ.. พี่เจ็บมากมั้ย ให้น้ำเชี่ยวทำแผลให้พี่นะ นะครับ” เสียงทุ้มนุ่มพูดออกมาแผ่วเบาเจือด้วยความห่วงใยอย่างเต็มล้นในน้ำเสียง พลางยกมือบางของคนในอ้อมกอดขึ้นมาพลิกดูเบาๆ ก่อนจะค่อยๆผยุงพาคนรักให้ไปนั่งที่โซฟาและรีบลุกขึ้นไปเอากระเป๋ายามาสำหรับทำแผลให้คนตรงหน้า
“เจ็บนิดนึงนะ น้ำจะทำเบาๆนะพี่” กระเป๋ายาใบย่อมและอุปกรณ์ทำแผลจำนวนหนึ่งถูกเอาออกมาวางเตรียม พร้อมกับร่างสูงที่เข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าคนตัวบางที่ได้แต่นั่งเสมองหน้าออกไปทางนอนตัวบ้านอย่างไม่ใยดี
“พี่พีม..น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำรู้ สิ่งที่น้ำทำมันไม่น่าให้อภัย .. แต่อย่างนึงที่น้ำอยากให้พี่รู้ไว้.. ว่าน้ำเชี่ยวไม่เคยนอกใจพี่ ไม่เคยคิดจะสนใจใครเลย สักครั้งก็ไม่เคย ..น้ำเองก็เพิ่งรู้ว่าเอ็มเขาคิดยังไง น้ำมันโง่เอง ดูคนก็ดูไม่เป็น แล้วยังกล้าตีพี่อีก ก็สมควรแล้วที่พี่จะโกรธน้ำเชี่ยว”
“แต่พี่รู้มั้ย..แผลที่พี่เป็น มันเจ็บปวดได้ไม่เท่า..แผลที่น้ำกำลังเจ็บอยู่ในใจตอนนี้หรอก เจ็บ เจ็บจริงๆ ตอนนี้น้ำเชี่ยวเจ็บมากๆ ยิ่งมองพี่น้ำก็ยิ่งเจ็บ” มือหนาค่อยๆบรรจงแต้มยาใส่แผลไปตามฝ่ามือบางอย่างเบามือที่สุด พร้อมกับความในใจที่พรั่งพรูออกมาจากส่วนลึก เวลานี้ที่มองไปยังคนตรงหน้า สภาพบอบช้ำทั้งร่างกาย ดวงตาที่บวมและแดงก่ำ ก็ทำเอาน้ำเชี่ยวไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำขออภัยให้ใดๆจากคนตัวเล็ก ขอแค่คนตรงหน้าเข้าใจในความบริสุทธิ์ใจของเขาเท่านั้นก็ดีที่สุดแล้ว
“เหลืออีกสามนาที รีบๆทำๆให้มันเสร็จไปซะ แล้วก็กลับบ้านนายไป” ดวงตาเรียววูบไหว แอบลอบมองใบหน้าเศร้าหมองคอตกๆของคนข้างหน้าแล้ว ก็พลอยทำเอาใจสั่นโอนอ่อนขึ้นมา เรื่องราวต่างๆมากมายแล่นวนเวียนมั่วไปหมดในสมองตอนนี้ ส่วนนึงก็ยังคงโกรธอยู่ ส่วนนึงก็เอนไหวไปตามหางตกตกๆคู่นั่น .. เพราะแค่เจ้าคนตัวโตตากลม ทำหัวคิ้วผูกโบว์ มาคุกเข่าทำแผลให้เขาแค่นี้ ความคิดที่ว่าจะเอ่ยปากบอกเลิกเจ้าเด็กโง่นี่ก็มีอันต้องสั่นคลอนลงอย่างไม่เป็นท่าซะแล้ว
อันที่จริงแล้วเรื่องเมื่อเช้า ระหว่างทางขับรถกลับบ้านพีมเองก็เริ่มเอ๊ะใจในบางอย่างที่ดูเหมือนถูกจัดฉากไว้อยู่แล้ว บวกกับหน้าตางงๆและคำปฏิเสธเสียงแข็งของน้ำเชี่ยวตอนที่ตื่นขึ้นมา ดูแล้วก็น่าเชื่ออยู่ไม่น้อย ว่าสองคนคงไม่น่าจะมีอะไรเกินเลย โดยเฉพาะช่วงก่อนที่พีมกำลังจะหุนหันออกจากห้องไป แว๊บหนึ่งที่เขาสังเกตุเห็นดวงตาโตฉ่ำของนายเอ็มที่ฉายแววประกาศชัดอย่างผู้ชนะที่กำลังเย้ยหยันเขาเสียเต็มประดา ทำให้พีมยั้งอารมณ์ไม่อยู่จนต้องพังทลายข้าวของทุกอย่างตรงหน้าแทนความคับแค้นที่กลำงประทุอยู่ในใจ แต่ในอีกทางมันก็ทำให้เขาได้ฉุกคิดและทบทวนอะไรๆใหม่อีกครั้งว่า นายเอ็มคนนี้คงไม่ใช่ธรรมดา และเหตุการณ์ทั้งหมดน่าจะมีเบื้องหลัง ทุกอย่างอาจถูกวางแผนไว้แล้ว และน้ำเชี่ยวเองก็คงไม่รู้ ..
แต่สุดท้าย.. แม้ว่าเรื่องนี้น้ำเชี่ยวจะไม่รู้เรื่อง ต้องตกอยู่ในฐานะเหยื่อหรืออะไรก็ตาม ถึงอย่างไรสิ่งนึงที่เขาเองก็รู้สึกผิดหวังในตัวของน้ำเชี่ยวอยู่ไม่น้อยก็คือ ความซื่อที่ดูเหมือนจะเซ่อได้ทุกสถานการณ์ แยกแยะไม่ออกว่าคนไหนร้ายคนไหนดี นี่ถ้าบังเอิญน้ำเชี่ยวไม่ได้รู้ความจริง ไม่รู้เจตนาจริงๆของฝ่ายนั้น แล้วหลงเชื่อไปตามแผนที่นายนั่นวางไว้ ก็คงจะไม่โผล่มาง้อเขาอย่างที่เป็นอยู่นี้ก็ได้
..ยิ่งคิดก็พาลให้ยิ่งอารมณ์เสีย เจ็บก็เจ็บทั้งแผลที่มือและที่ใบหน้า ไอ้เด็กสมองกลวงนี่นอกจากจะโง่แล้วยังกล้ามาตบหน้าเขาจนเป็นแผลได้ขนาดนี้ ถ้าจะมาอ้อนวอนขอคำให้อภัยกันตอนนี้ คงไม่ไหว.. ยังทำใจไม่ได้จริงๆ ..หรือบางทีเรื่องระหว่างเขากับน้ำเชี่ยว อาจถึงเวลาที่เราสองคนต้องมานั่งทบทวนกันใหม่เสียแล้ว
((ต่อข้างล่างคับ เฮ้ออออ.. โพสต์ยากมากกกกกกกกกกกกก :serius2: :m31:))
-
((ต่อคับ))
“น้ำเชี่ยว..ขอ..โทษ” มือหนาค่อยแต้มยาลงเบาๆตรงมุมปากบางเป็นที่สุดท้าย แม้พีมจะทำเฉยเมยเย็นชาใส่เขาแค่ไหน จะพูดอะไรออกมาเขาก็พยามที่จะไม่ใส่ใจกับมัน ดวงตากลมได้แต่จ้องพินิจร่างกายของคนตรงหน้าอย่างช้าๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยแผลตรงไหนที่เขายังไม่ได้ใส่ยาลงไปบ้างหรือเปล่า ก่อนจะค่อยๆกุมมือบางเอาไว้ บรรจงจูบมือนิ่มซ้ำๆ แล้วนำมาไล้ไปเบาใบหน้าของตัวเองอย่างทะนุถนอม รู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจทั้งนึกโกรธตัวเองที่สุดกับการกระทำที่พลั้งไป
“เสร็จแล้วก็กลับบ้านนายไปได้แล้ว ชั้นง่วง จะนอน”
“....”
“ปล่อย”
“พี่..พีม” ทันทีที่พีมสะบัดมือพยามลุกออกไปจากตรงหน้าเขา เด็กหนุ่มก็รีบคว้าแผ่นหลังบางเอาไว้ เข้าสวมกอดแล้วซุกหน้าลงที่บ่าของร่างบางราวกับจะไม่ปล่อยให้เขาเดินจากไหนอีก
“อย่าไล่น้ำเชี่ยวไปเลยนะ น้ำขอร้อง จะไม่ยกโทษให้น้ำ จะโกรธน้ำนานแค่ไหนก็ตามใจพี่ แต่ขออย่างนึง อย่าไล่น้ำเชี่ยวไปไหน นะ นะพี่พีม น้ำรักพี่ นะ”
“น้ำเชี่ยว ปล่อย อย่าให้ชั้นต้องพูดซ้ำซาก ปล่อย” หายโกรธหรือเปล่า? เอาเข้าจริงๆ ตอนนี้เขาเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่า ยังรู้สึกโกรธ หรือเจ็บแค้นการกระทำของน้ำเชี่ยวอยู่หรือเปล่า
.. รู้แต่เพียงว่า ยังไม่ลืมสิ่งที่คนๆนี้ทำ ยังรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ใบหน้าและที่แผลอยู่ เมื่อใดที่รู้สึกถึงอาการของบาดแผลนี้มันก็ทำใจยากเหลือเกิน ทั้งสับสนและไม่เข้าใจความรักของตัวเองด้วย เมื่อเช้าเขาแทบหยุดหายใจเมื่อเห็นน้ำเชี่ยวกับใครอีกคนที่ไม่ใช่เขา เดือดดาลจนแทบจะฆ่าเจ้าหมอนั่นได้เพียงแค่มีอาวุธอยู่ในมือ จนเขาเองก็รู้สึกกลัวใจตัวเอง เขารักน้ำเชี่ยวมากไปหรือเปล่า? ในขณะที่น้ำเชี่ยวเลือกที่จะทำอย่างนี้ ทำให้เขาต้องเจ็บตัวในขณะที่ปากก็ยังพร่ำบอกว่ารักงั้นหรือ .. กลัวจริงๆ ถ้าเกิดวันข้างหน้าน้ำเชี่ยวเป็นฝ่ายเลือกเดินจากเขาไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมาอีก วันนั้นเขาจะอยู่อย่างไร เขาจะอยู่ได้หรือ?
“ไม่ปล่อย ขอให้น้ำเชี่ยวอยู่ที่นี่ได้ไหม น้ำสัญญาว่าจะไม่รบกวนพี่ น้ำจะอยู่นิ่งๆ เงียบๆ นะ”
“ไม่!” ไม่.. เราจะไม่ใจอ่อน ไม่มีทาง ร่างบางเริ่มออกแรงดิ้นขัดขืนที่จะผละออกจากอ้อมกอดของคนข้างหลังทว่าดูเหมือนแรงของเขาตอนนี้มันแทบจะไม่มีเอาเสียเลย
“พี่พีม น้ำเชี่ยวขอร้องล่ะ นะ ขอน้ำเชี่ยวอยู่ที่นี่ อยู่ใกล้ๆพี่ได้มั้ย พี่จะไม่คุย ไม่มองหน้าน้ำก็ได้ จะเห็นน้ำเป็นอากาศก็ได้ แค่ให้น้ำมองเห็นพี่ก็พอ นะ”
“บอกว่าไม่ไงเล่า ปล่อยย..ย” ยิ่งดิ้นยิ่งขัดขืนอย่างไรก็ดูเหมือนสิ่งที่ได้กลับมาจะตรงกันข้ามไปเสียหมด เพราะมันยิ่งทำให้น้ำเชี่ยวออกแรงกอดรัดเขาแน่นขึ้นไปอีก แน่นจนทำให้เขาได้ยินเสียงหัวใจใครบางคนเต้นรัวอยู่อย่างชัดเจน น้ำเชี่ยวพยามพลิกตัวคนตัวบางหันมาแล้วสวมกอดไว้ไม่ปล่อย กลิ่นกายของพี่พีมยังเหมือนเคย แม้ตาหน้าจะบวมช้ำ แต่ก็ยังเป็นใบหน้าแบบที่เขารู้สึกอยากสัมผัส อยากเข้าใกล้ อย่างไรก็ยังน่ารักในสายตาเขา เส้นผมที่นุ่มนิ่ม แผ่นหลังพอเหมาะที่เขาโอบรัดได้รอบ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมเสียคนคนนี้ไปแน่นอน เขาจะทำทุกวิถีทางให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เราเลิกกันเถอะ น้ำเชี่ยว” เสียงแหบจนเกือบแห้งที่ดังแผ่วออกมาช้าๆ ที่ทำเอาเด็กหนุ่มแทบทรุด
“..พี่” แทบไม่เชื่อหูตัวเอง จริงเหรอ? คนตรงหน้าพูดคำนี้จริงๆอย่างนั้นเหรอ ดวงตากลมสั่นระริก น้ำชื้นรื้นขึ้นเต็มหน่วย มองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ
“เลิกกัน จบกัน แค่นี้” นายบังคับพี่เองนะ เพราะนายไม่ปล่อยเองนะ ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่พูดคำนี้ นายกอดพี่นายพยามจะทำให้พี่ใจอ่อน นายรู้ว่าพี่รักนายแล้วพี่จะใจอ่อน.. ใช่ พี่รักน้ำ พี่ถึงต้องพูดคำๆนี้ไง เพราะพี่รักน้ำเชี่ยวจนกลัวลนลานไปหมด ถ้าพี่ไม่เลิกกับน้ำวันนี้ วันหน้าที่น้ำเชี่ยวเดินจากพี่ไป พี่ก็คงตายทั้งเป็น ตายอย่างน่าสมเพช
“ไม่นะ พี่พีม น้ำเชี่ยวขอโทษ ที่รักมองน้ำเชี่ยวสิ ฮึก.. คุยกันก่อน น้ำเชี่ยวไม่เลิกนะ ฮึกๆ..ไม่เลิก ไม่เอา น้ำไม่เลิก ฮึกๆ..” หัวใจเหมือนกำลังถูกฉีกออกไม่เป็นชิ้นดี เพราะคำพูดประโยคเดียวของคนตรงหน้า เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วจริงๆ ได้แต่กอดพีมเอาไว้ไม่ปล่อย พร่ำพูดคำขอโทษ ขออภัย อ้อนวอนต่างๆนานา วนกอดวนเกี่ยว พรมจูบวนเวียนไปตามใบหน้าหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างไรก็จะไม่ยอมให้คนในอ้อมกอดนี้จากไปห่างกาย ไม่ยอม อย่างไรก็จะไม่ยอมปล่อยมือ
“เลิกทำอย่างนี้ซักทีได้มั้ย ..”
“เอาหน้าของนายออกไปไกลๆได้มั้ย..”
“ชั้น..”
“ชั้น.. ชั้น รังเกียจ ..สะอิดสะเอียน จูบของนายเต็มทีแล้ว ไปซะเถอะน้ำเชี่ยว”
“พี่ ไม่ ได้ รัก น้ำเชี่ยว แล้ว”
“ชั้น เลิก รัก นาย แล้ว”
“ชั้น ทนอยู่กับนายไม่ได้อีกต่อไปแล้ว”
“เกลียด”
“กู เกลียด มึง แล้ว!!”
“ไป ออกไป!!”
“...!!...”
.
.
.
ประตูห้องนอนปิดลงพร้อมกับสองร่างที่ทรุดตัวลงพิงผนังห้องอย่างคนหมดเรี่ยวแรง เพียงฝากฝั่งของกำแพงกั้น คนนึงได้แต่นั่งนิ่งสับสน ลนลาน สั่นกลัวกับสิ่งที่เพิ่งพูดออไป เลิก รัก เกลียด กู เกลียด.. เขาพูดมันออกไปแล้ว เขาพูดคำทรามๆอย่างนั้นออกไปได้ยังไง เจ็บข้างในเจ็บในอกเจ็บไปหมด พูดออกไปก็มานั่งเจ็บเอง มือบางยกขึ้นมาฟาดปากฟาดแก้มตัวเองอย่างไม่รู้ตัว จนแผลที่เพิ่งถูกแต้มยามีเลือดซิบออกมาอีกครั้ง ใจเขาต้องการอย่างนั้นจริงหรือ สิ่งที่เพิ่งทำลงไปเมื่อกี้ เป็นหลักประกันให้กับตัวเองแน่แล้วใช่มั้ยว่าวันข้างหน้า เขาจะไม่เป็นคนที่ถูกทิ้งอย่างน่าสมเพช เจ็บซะตอนนี้ก็ยังดีกว่าตายทั้งเป็นในวันหน้า
.. ขณะที่อีกร่างหนึ่งของใครบางคนกำลังสั่นสะท้าน สะอื้นไห้น้ำตานองหน้า เสียงนั้น ยังชัดเจน
“ฮึกๆ.. พี่พีม ไม่..ฮึกๆ น้ำเชี่ยวไม่เลิก ไม่..ฮึก พี่ออกมาคุยกัน ฮืออ พี่พีมออกมานะ ออกมา!”
-- ปึงๆๆ!! --
-- ปึงๆๆ!! --
“พี่พีม ออกมา ฮือออ.. น้ำเชี่ยวรักพี่ ได้ยินมั้ยย..ฮึกๆ น้ำเชี่ยวรักพี่ เราจะไม่เลิกกันแบบนี้ ฮืออ พี่..พีม ฮึกๆ พี่ไม่รักน้ำเชี่ยวแล้วเหรอ.. ฮึกๆ พี่พีมมมมม”
ไม่รู้นานแค่ไหนที่เสียงนี้ตามหลอกหลอนเขาอยู่ทุกห้วงโสดประสาท เสียงคำว่ารัก เสียงสะอื้นที่ทำให้ก้อนเนื้อในอกของพีมกำลังจะหยุดเต้น นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาสับสนและกลัวที่สุด กลัวจนทำอะไรไม่ถูก เขาควรจะเปิดประตูออกไปกอดเอาร่างของน้ำเชี่ยวไว้ หรือควรอยู่อย่างนี้เงียบๆแล้วรอให้เสียงนั้นมันหยุดไปเองดี ..จะทำอย่างไรดี สองมือที่กุมใบหูบางทั้งสองข้างของตนไว้ ออกแรงดันปิดกลั้นไม่ให้เสียงจากภายนอนเข้ามาได้ ทว่ากลับไม่ได้ผลเลยสักนิด
-- ปึงๆๆ!! --
“พี่พีม..ฮึกๆ คุยกันได้มั้ย ฮืออ.. ออกมาเถอะ ออกมาตบน้ำเชี่ยว ตีน้ำเชี่ยว มาทำทุกอย่างให้น้ำเชี่ยวเจ็บ ฮึกๆ..ออกมาเลย มาทำอะไรก็ได้ให้พี่หายโกรธ ให้พี่ไม่เลิกกับน้ำเชี่ยว ..ฮืออ พี่พีม น้ำเชี่ยวรักพี่นะ ฮือๆ”
-- ปึงๆๆ!! --
-- ปึงๆๆ!! --
“ฮือๆ พี่พีมมม~ ฮือๆ เปิดประตูเถอะ.. อย่าทำกับน้ำเชี่ยวแบบนี้ พี่พีมมม~”
โอย..ยย ไม่ไหวแล้ว ทั้งในใจในหัวตอนนี้มันปวดนึบแทบระเบิด เรี่ยวแรงก็เหมือนไม่มี ปวดเบ้าตาไปหมด เสียงของน้ำเชี่ยวยังคงตามมาวนเวียนในหัวในหูของเขาไม่หยุด ร่างบางคลานไปยังโต๊ะหัวเตียง ขวดยานอนหลับสีชาขวดเล็กที่นอนนิ่งอยู่มานานในลิ้นชักถูกควักออกมา เม็ดยาทรงเรียวรีสีม่วงจำนวนหนึ่งถูกเจ้าของกรอกเข้าปากโดยไม่ต้องพึ่งน้ำสักหยด มันคงพอทำให้ตัดขาดกับสิ่งที่ต้องเผชิญอยู่ตอนนี้ได้...
*****************************
ติดตามต่อตอนหน้าคับ
หุหุ~~ เหมือนเดิมคับ มาเม้นท์กันบ้างไรบ้าง หรือ อ่านแล้วคับแค้นอะไร ด่าผมได้เต็มที่คับ :m15: :sad11:
B a l l o o n
-
ดราม่ามาก เก็บเอ็มทีรำคาญ แอบเบื่อน้ำเชี่ยว โง่เกิ๊นเหมือนพระเอกละครไทย รออีกครึ่งหนึ่ง
-
อ่านอีกครึ่งหนึ่งแระ อยากบอกว่าดราม่าได้อิก เห้อ พี่พีมฆ่าตัวตาย รอวันฟ้าโปร่งแสง
-
บอลลูนลอยฟ้า, TanyaPuech, nongbam, linziess, nutjung19, EunJin, kritcha, toy246, gnetophyta, Akamei (+ 1 Hidden) and 8 Guests are viewing this topic.
โอ้พระเจ้าจอวจจจจช์ มากันเยอะมากกก :monkeysad:
อยู่กันเยอะๆ จะได้รุมตืบคนเขียนรึเปล่าค้าบบบบบ งุงิ :man1:
-
ไม่กล้าตื้บไรทืเตอร์หรอก..เดี๋ยวเค้าไม่ได้อ่านต่อ..แต่ขอไปซับน้ำตาก่อนนะ... :o12:
สงสารทั้งคู่...เฮ้อ....ไม่ต้องเลิกได้มั้ย เอาให้แบบขุ่นมัวก็พอม้าง เพราะเซ็งไอ่กบ ตบพี่พีม.. :z10:
-
อ่าาาาา :z3:
ดราม่าอีกแล้วววว
น้ำท่วมแล้วน่ะ
อ่านแล้วเจ็บไปด้วยอ่ะ
พีมมมม ยกโทษๆๆๆๆเถอะน่ะ :m15: :m15:
-
อย่างน้อยก็ดีที่น้ำเชี่ยวรู้ว่าเอ็มมันร้ายกาจ
แต่เห้ออ เมื่อไหร่จะดีกันล่ะเนี่ยย
แล้วพีมจะเปนไรมั๊ยอ่าาา ติดตามตอนต่อไปคร่าา
-
ทำไมมันมาม่าได้ขนาดนี้
ไม่ไหวๆๆๆๆ พี่บอลหนูอยากได้ของหวานน้าาา อ่านแล้วบีบมากกกเลย
:sad4: :serius2:
-
อีเอ็ม :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ชั้นเกลียดแก
ไอ้ชั่วร้าย ไอ้เลวววววว
พี่พีมอย่าทิ้งน้ำเชี่ยวไปแบบนี้ ไม่เอาน๊าาา
ในเมื่อน้ำเชี่ยวไม่ได้ทำอะไรกับเอ็มอ่ะ พี่พีมก็น่าจะยกโทษให้น้ำเชี่ยวซักหน่อยดิ
อย่างงี้มันร้ายแรงเกินไป ไม่รักกันแล้วหรอ??? ทำไมถึงทำอย่างงี้กันได้?? :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เม้นท์แรกในรอบหลายวัน...ขอมอบให้กับเรื่องนี้เลย -*-
พี่บอลลลลลลลลลล ลลลล ล ล ล ลลล~
พี่บอลใจร้ายอ่ะ...ทำร้ายคนอ่านตาดำ ๆ คนนี้ได้ยังไง...ฮือออออออ อ อออๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปก็น้ำตาไหลไปด้วยอ่ะ...ปวดหัวใจเป็นที่สุด...ค่อดจะดราม่าเลยเหอะ...สงสัยเค้าคงเลิกอยากกินมาม่าไปหลายวัน ก็เพราะนิยายเรื่องนี้นี่แหล่ะ T^T
เค้าว่าน้ำเชี่ยวสมควรแล้วแหล่ะที่จะโดนแบบนี้อ่ะนะ...มันเป็นบทเรียนที่มีคุณค่าสำหรับน้ำเชี่ยวเลยแหล่ะ
คราวหน้าคราวหลัง...น้ำเชี่ยวจะได้สังเกตคนเป็น...และรอบคอบในการใช้ชีวิตให้มากกว่านี้
ใจจริงก็สงสารแหล่ะนะ...ก็ขนาดว่าเค้าเป็นแค่คนอ่าน เค้ายังรู้สึกปวดใจ ทรมาน และรู้สึกแย่ได้มากขนาดนี้
แล้วน้ำเชี่ยวหล่ะ...จะรู้สึกยังไง...ได้ฟังคำว่า "เลิก" คำว่า "เกลียด" ซะขนาดนั้นหน่ะ...เฮ้อออออออ อ ออออออออ
เอาเป็นว่าถ้าน้ำเชี่ยวผ่านเรื่องราวครั้งนี้ไปได้อ่ะนะ...เค้าว่าน้ำเชี่ยวก็คงจะโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกเยอะแหล่ะ
ส่วนพี่พีม...เค้าหวังว่าพี่พีมจะไม่เป็นอะไรนะ...เล่นกรอกยาเยอะซะขนาดนั้นหน่ะ...เค้าจะเสียวจริง ๆ ว่ามันจะหักมุม -*-
เข้าใจในการกระทำของพี่พีมนะ...แต่บางทีสิ่งที่พี่พีมคิดมันอาจจะไม่ถูกทั้งหมดก็ได้นะ...การเลิกกันด้วยเหตุผลของพี่พีม
เค้าว่าคนที่เจ็บที่สุด นอกจากน้ำเชี่ยวแล้ว ก็คือพี่พีมเองนั่นแหล่ะ...ยังรักน้ำเชี่ยวอยู่มากไม่ใช่เหรอ...แล้วคิดว่าทำแบบนี้แล้วตัวเองจะมีความสุขได้เหรอพี่พีม
รอวันพี่พีมเปลี่ยนใจนะฮะ...หวังว่าพี่พีมจะยกโทษให้น้ำเชี่ยว...เอาแค่หอมปากหอมคอก็พอนะพี่พีม...สงสารน้ำเชี่ยวอ่ะ...และสงสารคนอ่านด้วย
หัวใจทำงานเกินอัตราแหล่ะ =^= b
พีเอส ,, เป็นกำลังใจให้พี่บอลนะฮะ...แล้วรีบมาต่อเร็ว ๆ น้าาาา...เค้าอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ >/////////<
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ดราม่า สุดๆๆๆๆ
พี่พีม อย่าใจแข็งนักเซ่ :serius2:
-
ดราม่าเป็นที่สุดค่ะตอนนี้...
กลัวตอนท้ายจัง หวังว่า คุณพี่พีม
คงไม่ได้รับประทานยานอนหลับ
เกินขนาดนะคะ???
-
แงๆ อดทนๆ เดี๋ยวมันจะผ่าน Step นี้ไปแล้ว
พี่บอลมาต่อเลยได้ไหม งืออออ
-
ไม่มีแรงด่าอ่ะ คนอ่านก็ใจจะขาดเหมือนกัน
-
ใจสั่นทุกบรรทัดเลย...
เฮ้อออ ไอ้อาการ ใจจะขาด มันคงเป็นแบบนี้สินะ แบบที่ทั้งคู่กำลังเผชิญอยู่
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดี มัน................."เฮ้อออออ"
สู้ นะคะ
รักกันก็ต้องสู้ไปด้วยกัน
-
เครียดอ่า..
พี่พีมอย่าเลิกกับน้ำนะ
น้องมันผิดไปแล้ว ตอนนี้มันตาสว่างแล้วนะ
แล้วที่น้องทำร้ายพี่พีมไป เพราะอารมณ์ชั่ววูบ
เอางี้ งอนให้หนักๆ แต่อย่าเลิกกับน้ำนะ พลีสสสสสสสสสสสสสสส
-
:o12:สุดจะปวดใจ :z3:
-
:m15:โอ้ถึงกับน้ำตาซึมกันไปเลย
พีมก็นะรู้ว่าเป็นแผนแต่ก็ยังทำแบบนี้อีก
น้ำเชียวอาจจะผิดที่ตบพีมแต่คนที่รักกันก็น่าจะอภัยให้กันไม่ใช่เหรอ
กลัว กลัวเขาทิ้งแล้วจะอยู่ไม่ได้
ถ้างั้นพีมก็ไม่น่าจะรักตั้งแต่แรก
-
ไม่นึกว่าเอ็มจะแรงขนาดนี้ รักเค้าข้างเดียวไม่พอ ยังมาจัดฉากให้เค้าทะเลาะกันอีก สงสารน้ำนะแต่มันก็สาสมอยู่ แอบสะใจลึกๆ เพราะน้ำมันไปตบตีพีมก่อนนี่ เป็นใครๆก็ทนไม่ได้หรอก รักกันมันก็ใช่ แต่แบบนี้ใครมันก็ไม่ทนหรอก
-
ฮ่วยย ย
อ่่านแล้วเครียดได้อี๊กกกกกก
อีเอ็มม
แก๊
แรงมากกอ่ะ
เห้อ
แต่นะ น้ำก็ผิดอ่ะ
แบบ ถึงขนาดตบอ่ะ หลายรอบด้วย
ก็นะ.. .รับผลกรรมไป ต่อไปจะได้คิดให้มากมากกว่าใช้อารม
:เฮ้อ:
-
:angry2:เกียจอีนางเอ็มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
พี่พีม น้ำเชี่ยวดีกันเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาาาา o13
-
น้ำเชี่ยว มาตรฐานพระเอกไทยมาก หล่อ และโง่ :m21:
ส่วนพี่พีมก็อย่าอารมณ์ชั่ววูบนะคะ จะทำจะกินยาอะไร มีสติหน่อยเน้อ ไม่งั้นเป็นอะไรขึ้นมา จะโทษใครเขาไม่ได้นอกจากตัวเอง คิดก่อนทำนะคะ อย่าโง่ตามน้ำเชี่ยวมัน :เฮ้อ:
:L2:ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ สู้ๆ o13
-
ละครไทยเด๊ะเลยอ่ะตอนนี้
รักกันแต่ถ้าชั่ววูบใช้อารมณ์แบบนี้
ถ้าเราเป็นพีมเราก็คิดนะ
อาจจะไม่ได้กลัวอนาคตเหมือนที่พีมกลัว
แต่...ให้มาโตนตบๆๆๆแบบนี้ ก็ไม่ไหว
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เหอะ อารมณ์ร้อนเกินอ่ะ
แล้วพีมกินยาลงไปซะเยอะ.....
อย่างน้ำเชี่ยวต้องเจอบทเรียนชุดใหญ่อย่างนี้แหละ
จัดหนักๆชุดใหญ่....เลยก็ดี รักกันจริงก็ต้องทนให้ได้เน้อ หุ หุ
-
อีเอ็มตายซะเถอะ ย๊ากกกกกกก :z6:
พี่พีมอย่าใจร้ายกะน้ำเชี่ยวเลยน้า
มันเป็นแค่การจัดฉากของอีเอ็มน้า
-
เห็นด้วยกะรีบน น้ำเชี่ยวเกือบโง่เหมือนพระเอกละครไทย อิอิ
ดีนะที่ไหวตัวทันอ่ะ :angry2:
-
สงสารทุกคนเลยอ่าาาาา
กลับมาต่อไวไนะคะ
มันค้างมากกกกกกก
-
อ่านแล้วเครียดดดดดด :z3: :z3:
ไม่รู้จะสงสารใครดี
ไรเตอร์ มาทำให้เรื่องราวมันเบาลงเดี๋ยวนี้เลยนะ :beat:
-
ถ้ากลัวอนาคต..ก็แค่ทำปัจจุบันให้ดีก็พอแล้ว
..นอกนั้นก็ไม่ต้องกลัวอะไร..
-
รอ รอ รอ........
มาต่อเร็วๆนะคับ
-
:z10: :z10: :z3: :z3:
:seng2ped: :seng2ped:
:L2: :L2: :L2:
-
พีมเลือกจะทำร้ายตัวเอง เพื่ออะไร
น้ำเชี่ยวคิดแค่ว่าตัวเองเจ็บปวดอยู่คนเดียว ไม่คิดว่าพีมเจ็บทั้งร่างกายและจิตใจ
ทั้งสงสาร และ หมั่นไส้น้ำเชี่ยว
-
กลัวจัง....กลัวใจพี่ภีม
กลัวน้ำเชี่ยวคิดสั้นด้วย
ปล.อิเอ็มเมิงไม่ยอมจบใช่ป่ะ เด๋วๆเด๋วเมิงเจอไรเตอร์ กรูแน่:angry2:
-
ไม่รรู้จาเม้นอารายยยยย
ได้แต่บอกว่า
พี่พีมใจร้าย ทั้งกับน้ำ แล้วก้ตัวเองงง
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
โหยยย ทำมัยมันเป็นแบบนี้ไปได้อะ
-
ยานอนหลับเม็ดสีม่วงจำนวนหนึ่ง
o22 o22 o22 o22
เฮ่ย พี่พีม!
-
บ้าไปแล้ว
ไรท์เตอร์
บ้าไปแล้วหรอออ
ทำไมทำอย่างงี้อ่ะ
อ๊ายยยยย
มันเศร้าน้าโว้ยยย
พี่พีม แทบขาดใจ
น้ำเชี่ยวก็เจ็บเจียนตาย
โฮกกกกก
ดรามาโพดๆๆๆๆ
น้ำตาำไหลตามพี่พิมเลย
แง้ๆๆๆ
ไม่เอาๆๆๆ
กบกับสติชมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
ได้โปรดเหอะ
-
นานๆมาที เอาอีกถี่ๆ มาม่า
-
ตอนที่แล้วก้อรันทดยิ่งกว่าดูเรื่องดาวพระศุกร์ซะอีก ไอ้เราก้อรอว่าตอนใหม่น่าจะสดใสกว่าเดิม
แต่แล้ว....ทำไมถึงทำกับฉานด้ายยยยยยยยยยยยยย ไอ้ชื่อเรื่องที่ตั้งมาอ่ะ เปลี่ยนดีกว่ามั้ย
เปลี่ยนเป็นเรื่อง พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกราหูอมระทมขมขื่น มันน่าจะเหมาะกว่านะ ชิส์
-
ข่มใจรอเช้าวันใหม่ต่อไป
มันใกล้แล้วๆๆๆ >..<
-
สงสารน้ำเชี่ยวอย่าเลิกกันนะ
ดีๆๆๆๆกันนะ
รักๆๆๆๆๆกันนะ
-
มาเม้นท์ใหม่ เพราะเพิ่งไปโหวตให้เรื่องนี้ม๊า
ร๊ากพี่พีมม๊ากมาก ^^
-
โห T_T :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออ T________T
ทำไม? ทำไม? ทำม๊ายยยยยยยยยยยยย!!!!?????!!!! :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวๆ อ่านไปก็ร้องไป ว่าตอนที่แล้วมาม่าแล้ว ตอนนี้มาม่าจัมโบ้เรยยยยยอ่า ฮืออออออๆๆๆๆๆ :sad4:
คนเขียนเก่งมากที่ทำให้เราอ่านไปก็เจ็บในหัวใจไปด้วยได้ แบบว่ามันรู้สึกเลยว่าอาการเจ็บข้างในเจ็บในอกมันเป็นยังไง แต่เจ็บยังไงก็คงไม่เท่ากับความรู้สึกที่พีมกับน้ำเชี่ยวกำลังเจออยู่ตอนนี้ สงสารทั้งคู่เลย(พีมมากกว่านิดนึงก็ได้อ่ะ) หวังว่าคงไม่มีใครเป็นอะไรไปนะ
ไม่ยอมจิงๆด้วย :angry2: จะตามล่าคนเขียนให้กลับมาเขียนใหม่จิงด้วย ถ้าจบไม่สวยอ่ะ ไม่ยอมๆๆๆๆๆ!!!!! :z6:
-
อ่านแล้วหงุดหงิดอยาก :angry2:คนแต่งจริงๆ
ไม่รู้พี่พีมจะเอาจริงแบบนี้ งานนี้น้ำเชี่ยวขาดใจตายก่อนแน่
ไหนจะไอ้ตัวร้ายเอ็มอีก ต้องจัดการนะคนแต่ง แค้นแทนพีมจริงๆ
รีบมาต่อด้วยล่ะนะ รออยู่ เครียด :serius2:
-
:m15: :m15: :serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ:
-
พีมดีกับน้ำเชี่ยวเถอะ
:m15:สงสารน้ำเชี่ยว
-
ไม่รู้ล่ะ ไรเตอร์ ต้องทำให้สองคนนี้ง้อกันให้สำเร็จล่ะกัน
โง่มันต้องมาก่อนฉลาด เสมอ น้ำมันโง่แล้วก็ทำให้มันฉลาดขึ้นดิ
แล้วก็ให้น้ำจัดการอีเอ็มให้เด็ดขาดไปเลย จะได้ไม่มาเป็นเข็มแทงใจอีกต่อไป
-
เศร้าจับใจ
เดี๋ยวไปโหวต Sengped ให้พี่บอลนะค๊า มาแต่งต่อไวๆ นะ
-
ตามเพื่อนมาอ่านสักพักแล้วค่ะ อ่านตอนนี้จบ ทนไม่ไหว สมัครเลย
ชอบมากกกกกกกกกกกกกเลย แต่จะเศร้าอีกนานมั้ยค่ะ :serius2:
-
:serius2: :serius2:
ทำไมๆๆๆๆ อย่าทำแบบนี้เลยพีม
สงสารทั้งคู่เลยอ่า
:o12:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
ทำไมเป็นแบบเน้~~~~
น้ำเยี่ยวเอ็งตบพี่พีมทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z6: :beat: ว้าโวยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮึ่ม!!! จะสงสารหรือสมน้ำหน้าเอ็งดีเนี่ย แบบนี้มันทำเกินไปแล้วนะ ไม่ใช่ตบแค่ทีเดียวด้วย!! เล่นล่อซะพี่พีมเลือดกลบปากเลยอ่ะ แถมยังเป็นต่อหน้าอินังเอ็มด้วย!!~ น้ำเยี่ยวเอ็งทำลงไปได้ยังไงเนี่ย!!! ฮึย! โมโหโว้ยยยยยยยยย :m31:
ฮือ...สงสารพีม :o12:
อุตส่าห์ใช้เวลาหลายวันทำใจก่อนมาอ่าน เพราะคิดไว้แล้วว่ากลับจากฮ่องกงมา มันดราม่าแน่ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้~~ โฮ~~ จิตตก เฟล~~
ไรเตอร์ขารีบมาเคลียร์ด่วย!! อิเจ๊จะบ้าแล้ว~~ :serius2:
ปล. ส่วนเรื่องที่ว่าจะภาค 2 หรือเรื่องใหม่ สำหรับเรายังไงก็ได้ค่ะ ไรเตอร์แต่งมาเถอะ ภาษาสำนวนสวยๆ เนื้อเรื่องหลายอารมณ์อย่างเนี่ย มีมากี่เรื่องกี่ภาค อิเจ๊ก็ตามอ่านหมดแหละค่ะ อ๊ะ! :กอด1: ไรเตอร์ทีนึง จะได้มีแรงใจไปเคลียร์ปัญหาให้น้ำเยี่ยว
ปลล. ไรเตอร์ขา ฝากจัดฉากแก้แค้นนังเอ็มหน่อยได้มั้ยค่ะ เล่นคนอ่านซะแสบทรวง ปวดหัวใจ ร้าวรานไปถึงใส้ ไสขึ้นไปถึงสมองขนาดเนี้ย!!
ปลลล. :เฮ้อ: เซ็งเน็ต เมื่อกี้อิเจ๊โพสไปรอบนึงแล้วค่ะ แต่มันไม่ติด ข้อความหายหมด อุตส่าห์พิมพ์ซะยาว พอมาพิมพ์ใหม่ มันเลยเหลืออยู่สั้นจุ๊ดแค่เนี่ย เพราะเกิดอาการเซ็งเป็ดกะเน็ตเห่ย!! ฮึ๊ย~~ ไม่ได้หยั่งใจเลยสิ ให้ตาย!!
ปลลลล.ขออภัยในความไม่สุภาพนะเจ้าค่ะ อามรณ์มันพาไปเน้อ~~~ รักคนแต่งนะตัวเอง~~
-
โอย :m15: สะเทือนใจอย่างแรง ไม่รู้จะสงสารใครดี
พีมแน่ใจหรอว่าเป็นคนบอกเลิกก่อนแล้วจะดีน่ะ
อยากอ่านต่อจังเลย :serius2:
-
โฮ สงสารทั้งพี่พีมทั้งน้ำเชี่ยวเลย
พี่พีมคิดมากไปรึเปล่าว่าสักวันน้ำเชี่ยวจะทิ้งพี่พีมอะ ก้อดูมันตอนนี้ซิมันจะตายอยู่แล้วเห็นมั้ย มันเลิกกับพี่พีมได้ที่ไหน
ถ้าพี่พีมคิดว่าจะตายเพราะเลิกกับน้ำเชี่ยวเราว่าไอ้เด็กที่ทั้งโง่ทั้งซื่อมันชิงตัดหน้าตายก่อนพี่พีมแน่นอน
ให้โอกาสน้ำเชี่ยวอีกสักครั้งนะคะพี่พีม
-
บอกตรงๆว่ายังไม่กล้าอ่าน :เฮ้อ:
กลัวใจ ตัวเอง กลัวใจคุณบอลด้วย :call:
สไตล์การเขียนของคุณบอล เวลาตัวละครเจ็บ มันทำให้เรา(คนอ่าน)รู้สึกไปด้วยอ่ะ
ไม่อยากจะแซดตอนนี้อ่ะ กลัวทำใจไม่ได้ :serius2:
เห็นแต่ล่ะเม้นท์ ก็ไม่ไหวล่ะ :z10:
-
เป็นแฟนฟิคมาก่อนใช่ไหม คุ้นๆ เหมือนเคยอ่านค้างอยู่
เศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก พอเหอะน๊าไรท์เตอร์
นี่ regist มาเพื่อขอร้องเลยนะ ฮือออออ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว
อยากบอกว่าจะตามอ่านทันนี่เสียน้ำตาไปหลายกระบุงเลย :m15:
ตอนหน้าไม่ขอดราม่าแล้วนะคะ ทำใจไม่ด้ายยยยย
ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
คิดถึงพี่พีมแล้ว
พี่บอลปลุกพี่พีมเหอะ นอนนานเกินฤทธิ์ยาแล้ว >.<
-
มาม่าขนาดนั้นเลยหลอเริ่มไม่กล้าอ่านเลยเฮะ
หวานมาก่อนแล้วมาม่าช่วงหลังใช่ไหมเนี้ย
ความหวานที่ฮ่องกงไม่ช่วยอะไรเลยว่างั้น
-
มาต่อนะ เอาแบบให้เศร้าแทบขาดใจ เลยก็ได้
-
เดี๋ยวคืนนี้(ดึกๆหน่อย) จะมาลงต่อให้นะค้าบบบบ :z2:
หุหุ ดูดิ๊จะเศร้าขาดใจกันอ่ะเป่า :sad4:
"
"
"
อ้อ! แอบไปเห็นในทู้โหวตตรางวัล :seng2ped: ขอบคุณมากๆนะคับ :pig4: สำหรับคนที่ไปโหวตให้ผม(รวมถึงคนที่ไม่ได้โหวตแต่ก็เสียเวลาเข้ามาอ่านเรื่องนี้ด้วยคับ) ไม่ว่าจะเป็นรางวัลอะไรก็ตาม เป็นกำลังใจที่ดีมากๆจริงๆ รู้สึกดีใจคับที่ได้รู้ว่ามีคนอ่านเรื่องที่เราเขียนแล้วก็ชอบมัน ทำให้หายเหนื่อยเลยครับ จริงๆแล้วผมไม่ได้หวังว่าตัวเองจะได้รางวัลอะไรนะครับ(มีคนที่เขียนเรื่องสนุกๆกว่าผมเยอะ เก่งๆทั้งนั้น อิอิ ผมยังไปแอบอ่านตั้งหลายเรื่อง) เพราะผมก็ไม่ได้เป็นนักเขียนประจำอะไร และเรื่องนี้เองก็เป็นเรื่องแรกที่เขียนด้วย ก็ลองผิดลองถูกไป เอาแค่ให้คนอ่านเข้าใจสิ่งที่ผมสื่อก็พอแระ
แหะๆๆ~~ ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคับ :pig4: :L1: :pig4:
บอลลู๊นนนนนน!!!
-
รอ รอ รอ อยู่นะ
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ
หวังว่ามาม่าชามใหญ่จะผ่านไป
โอ้ยยย แต่ก็อย่าให้พีมหายงอนเร็วนัก
จัดหนักน้ำเชี่ยวอีกสักยกก็ดีเหมือนกัน
อ้าว....555 สวนทางกับที่ขอตอนแรกซะงั้น
-
อย่าเศร้ามากเน้อ...มันไม่ไหวจะเคลียร์ :z3:
-
รอตอนต่อไปนะ อยากให้เข้าใจกันเร็ว ๆ อ่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
Chapter 34
JEHNA ADVERTISING Co.,Ltd. ภายในห้องทำงานที่ถูกตกแต่งเก๋ไก๋ตามสไตล์บริษัทโฆษณาอันดับต้นๆของเมืองไทยโดยมีหุ้นส่วนรายใหญ่เป็นบริษัทการเงินการลงทุนชื่อดังที่มีสาขามากมายทั้งในเอเชีย ยุโรป และอเมริกา เป็นที่รู้กันในวงการโฆษณาว่าบริษัทแห่งนี้ถูกซื้อมาเพื่อเป็นของขวัญต้อนรับการเรียนจบของลูกสาวคนเดียวของอดีตท่านทูตไทยในอเมริกาที่สามารถสอบเข้าและคว้าใบปริญญาเกรียตินิยมจากมหาวิทยาลัยดังอย่างฮาร์เวิรด์ได้เมื่อสี่ปีก่อน ทว่าแท้จริงแล้วบริษัทนี้สามารถอยู่มาได้ด้วยบุคลากรที่มากความสามารถและเงินทุนมหาศาลต่างหาก เพราะสาวไฮโซอารมณ์ติสลูกสาวผู้ถือหุ้นรายใหญ่นั้นแทบนับครั้งได้ที่เธอจะเหยีบย่างเข้าบริษัทถ้าไม่จำเป็น
“ไงจ๊ะ ยัยเอ๋ ADน้ำอัดลมซาบซ่าที่เธอดูอยู่ ลูกค้าเขารายงานยอดขายมาว่าไงย่ะ” กระเทยแปลงเพศหน้าม้าฝ่ายประสานงานเอ่ยทักเพื่อนสาวที่เพิ่งเดินหน้ามุ่ยกอดแฟ้มเอกสารออกจากห้องประชุมมา
“ก็โอเค ได้ตามเป้าพอดีน่ะสิ .. เฮ้อ! นี่เป็นงานตัวแรกของชั้นเลยนะที่ได้แค่ตามเป้าของลูกค้าน่ะ เซง.. เสียชื่อครีเอทีฟสมองเพชรเจ๊จัดทะลุเป้าหมด ถ้าไม่เปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์เป็นยัยจอมขวัญ ใช้น้องพีมตามที่ชั้นวางคอนเซ็ปไว้ตั้งแต่แรกล่ะก็ รับรองคืนนี้ชั้นปิดผับฉลองยอดขายทะลุเป้าชัวร์ รมเสีย” ครีเอทีฟสาวหน้าง้ำตอบเพื่อนอย่างเซงๆ
“แหมๆ ทำหน้ามุ่ยมุ้ยไปได้ ถึงยอดเขาก็เอาแล้วน่าเพื่อน หุหุ อย่าคิดว่าชั้นไม่ทันเธอนะย่ะนังชะนี ชั้นรู้น่ะเธอเซงเพราะไม่ได้ร่วมงานกับน้องพีมขวัญใจกระทิงกระเทยกระเทียมอย่างพวกชั้นใช่มั้ยล่า”
“นี่! อย่ามาปากเสียแถวนี้น่ะ เดี๋ยวคุณจีจี้ เธอออกมาได้ยินเอา นั่นน่ะกิ๊กเก่าฮีเชียวนะย่ะ ชั้นก็แค่อยากโลมเลียทางสายตาเท่านั้นแหละ หุหุ .. แต่นี่เธอ ชั้นแว่วๆข่าวมาจากวงในนะ ว่าน้องพีมเนี่ย เค้า.. เค้าน่าจะเป็นประเภทเก้งกวาง อะไรแบบนั้นอ่ะ แกว่าเพราะอย่างนี้หรือเปล่าเค้าถึงเลิกกันน่ะห๊ะ” ครีเอทีฟสาวปากไวป้องปากกระซิบกระซาบพลางลากเพื่อนกระเทียมหน้าหวานเดินเม้าท์ไปตามทางอย่างออกรสออกชาด
“มันก็ไม่แน่เนอะแก ชีอาจจะแค้นก็ได้นะ อุตส่าคั่วกันมาตั้งแต่สมัยอยู่เมืองนอก ที่ไหนได้มาชอบประตูหลังซะนี่ ชั้นว่าชีอาจจะแกล้งก็ได้ ไม่งั้นชีไม่มาสั่งเปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์เอากลางอากาศอย่างนี้หรอกเน้อออ”
“อืมๆ ชั้นก็คิดเหมือนแกเลยแหละ ..อึ้ย ชั้นเลยอดทำยอดทะลุเป้า รับโบนัสจากลูกค้าเลย พูดอีกก็เสียดายชะมัด”
สองสาวแท้สาวเทียมยังคงเดินซุบซิบจี๊จ๊ะสนุกสนานไปจนลับทางในขณะที่เจ้านายสาวไฮโซเองก็กำลังคุยโทรศัพท์กับอดีตว่าที่พี่สะใภ้คนเก่งอย่างร่าเริงไม่แพ้กัน
“ว่าไงจ๊ะ ไหนๆวันนี้ก็ฟ้าฝนแปรปวนพัดเอาสาวน้อยจีจี้เข้าออฟฟิศได้แล้ว ก็มากินข้าวบ้านพี่ด้วยเป็นไง เนี่ยเห็นหนูมาลีบอกว่าพีมเค้าอยู่บ้านด้วยนะ มาเถอะจะได้ไปตามตานั่นมากินข้าวกับพี่บ้าง อะไรก็ไม่รู้ อยู่รั้วบ้านก็เดียวกันแต่กลับไม่เคยเดินมากินข้าวกับพี่มันบ้างเลย ไม่เห็นหน้ากันมาเป็นเดือนแล้วมั้ง”
“ค่าาา..ได้ค่ะ แหมพี่พัดพูดอย่างนี้จีจะปฏิเสธยังไงล่ะคะ งั้นเดี๋ยวค่ำๆจีจะเข้าไปนะคะ พี่พัดอยากทานอะไรพิเศษมั้ย เดี๋ยวจีซื้อเข้าไปฝาก”
“โอ้ย ไม่ต้องเลย พี่บอกให้แม่บ้านทำอาหารเยอะแล้ว จีมาแต่ตัวก็พอแล้วจ้า”
.
.
บ่ายคล้อยไปพร้อมกับแสงแดดและไอร้อนที่กำลังจะเลือนหาย แทนที่ด้วยเฆมครึ้มรำไรเป็นสัญญาณบอกว่าอีกไม่นานท้องฟ้าคงจะส่งน้ำตาลงมาเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มร่างสูงที่กำลังคุกเข่าท้าแดดท้าลมอยู่ตรงชานระเบียงติดกับห้องนอนของพีมตอนนี้..
เมื่อสายของวัน หลังจากที่พีมตัดทุกอย่างจากน้ำเชี่ยวแล้วเข้าห้องไป ไม่นานหนูมาลีที่อยู่อีกบ้านก็ได้รับโทรศัพท์ให้มาพาน้ำเชี่ยวออกไป เพราะเสียงของน้ำเชี่ยวกำลังจะทำให้พีมคลั่ง จึงทำให้เด็กหนุ่มต้องมานั่งคุกเข่าจุมปุ๊กอยู่ตรงริมระเบียงข้างนอกบ้านอย่างนี้ ด้วยหวังว่าเขาจะยังสามารถมองเล็ดรอดผ่านผ้าม่านเข้าไปข้างในให้พอได้มองเห็นเจ้าของห้องนอนคนนั้นได้บ้าง
“น้องน้ำค่ะ .. ฝนทำท่าจะตกแล้วนะค่ะ กลับบ้านไปเถอะค่ะ คุณพีมกินยานอนหลับคงนอนยาว ไม่ตื่นง่ายๆหรอกคะ” สาวใช้เสียงแหลมพูดอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจเมื่อเดินมาตรงนี้กี่ครั้งก็ยังคงพบร่างของน้ำเชี่ยวแหมะอยู่กับพื้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหนตั้งแต่เช้ายันเย็น จนเธอหวั่นว่าจะเป็นลมเป็นไข้แดดไปซะก่อน
“ไม่ครับ..”
“คุณน้ำเชี่ยว.. ไม่ร้อน ไม่หิว ไม่ปวดเข้าห้องน้ำบ้างหรือไง ไว้ถึงบ้านแล้วค่อยโทรมาก็ได้นะค่ะ”
“พี่หนูมาลีก็โกรธน้ำเชี่ยวด้วยเหรอ ถึงอยากให้น้ำเชี่ยวไป.. ฮึกๆ น้ำรักพี่พีม ฮึก น้ำไม่ไปไหนหรอก น้ำรู้ พี่พีมเป็นอย่างนี้พี่พีมไม่ยอมรับโทรศัพท์น้ำหรอก ฮึกๆ พี่พีมอยากให้น้ำเชี่ยวไป อยากเลิกกับน้ำเชี่ยว แต่น้ำทำไม่ได้ ฮึก.. ถ้าน้ำไปก็เท่ากับน้ำยอมรับว่าเราเลิกกัน พอนานไปพี่พีมก็จะลืมน้ำเชี่ยว ฮึก ไม่เอาหรอก น้ำเชี่ยวไม่ยอม น้ำไม่เลิก น้ำจะอยู่ตรงนี้แหละ จะทำให้พี่พีมเห็นว่าน้ำไม่เลิก พี่พีมอยากจะทำอะไรก็ทำไป แต่น้ำเชี่ยวไม่เลิก น้ำเชี่ยวไม่ยอมรับ!”
สาวใช้ร่างเล็กได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสะท้อนในใจ ตลอดมาที่น้ำเชี่ยววนเข้าวนออกบ้านหลังนี้ เธอก็รับรู้มาตลอดว่าเด็กหนุ่มคนนี้รักเจ้านายของเธอมากแค่ไหน ทุกอย่างแสดงออกมาจนชัดเจนทั้งการกระทำ คำพูด และแววตา น้ำเชี่ยวไม่เคยอายและไม่มีปิดบัง
แต่มาเหตุการณ์ครั้งนี้ กลับมีบางอย่างที่ทำให้หนูมาลีเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“..ถ้าน้องน้ำเชี่ยวรักคุณพีม แล้วทำไมทำอย่างนี้ล่ะคะ ทำไมน้องน้ำต้องทำให้คุณพีมของหนูมาลีเจ็บตัวด้วย หน้าก็เป็นแผล มือก็เจ็บ ฮึกๆ หนูมาลีเห็นนะ คุณพีมร้องไห้แล้วก็ขับรถออกไปเมื่อเช้า พอกลับมาก็มีแต่แผลที่หน้าที่แขนเต็มไปหมด คุณพีมร้องไห้จนตาบวมเลย ฮือๆ~ คุณน้ำเชี่ยวไม่สงสารคุณพีมบ้างเหรอคะ ตั้งแต่หนูมาลีมาอยู่กะคุณพีม คุณพีมไม่เคยโดนใครตี ไม่เคยร้องไห้เยอะขนาดนี้เลย ฮึกๆ คุณพ่อคุณแม่ พี่พัดก็ไม่เคยตีคุณพีมเลย แต่น้องน้ำเชี่ยวที่บอกว่ารักคุณพีม แล้วทำไมถึงทำกับคุณพีมของหนูมาลีอย่างนี้ล่ะคะ ฮืออ~” พูดไปพูดมาเด็กสาวก็ร้องไห้ออกมาอีกคน
สำหรับสาวใช้ตัวเล็กที่อยู่เป็นเหมือนเพื่อนกับพีมมาตั้งแต่เด็ก เธอเข้าใจจิตใจของเจ้านายหนุ่มดีเสียยิ่งกว่าใคร ว่าอันที่จริงแล้วพีมเป็นคนน่าสงสารมาตั้งแต่เล็ก พ่อกับแม่ก็มาเสียไปเร็วเกินกว่าที่จะได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวได้เต็มที่ ฉะนั้นพีมจึงเป็นคนที่แสวงหาความอบอุ่นความห่วงใยดูแลจากคนรอบข้างอยู่ลึกๆ ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนถูกฉาบไว้ด้วยความเข็มแข็งสมบูรณ์แบบก็ตาม ครั้นเมื่อมาเจอเรื่องแบบนี้จากคนที่บอกว่ารักกันหนักหนา จึงเป็นอะไรที่เจ้าตัวคงจะรับได้ยาก
“ฮืออออ น้ำเชี่ยวไม่ตั้งใจ พี่หนูมาลี ฮือๆ น้ำเชี่ยวทำไปแล้วอ่ะพี่หนูมาลี น้ำเชี่ยวไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันยังไง น้ำมันคนไม่ดี น้ำมันเลวเอง น้ำเชี่ยวผิดเอง น้ำเชี่ยวมันเป็นคนเลว เป็นคนไม่ดี ฮือๆ แต่น้ำเชี่ยวก็รักพี่พีมนะ รักมาก รักจนเลิกไม่ได้ จะให้น้ำทำยังไงอ่า ฮืออออออ~ พี่หนูมาลีก็จะโกรธน้ำเชี่ยวอีกคนเหรอ ฮือๆ น้ำเชี่ยวไม่มีใครเลย น้ำเชี่ยวเข้าใจพี่พีมนะ แต่ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจน้ำเชี่ยวเลยสักคน ฮือออ จะให้น้ำเชี่ยวทำยังไง ต้องให้น้ำเชี่ยวเลิกให้ได้ใช่มั้ยถึงจะพอใจกันน่ะ หื.. อือๆๆๆ~”
ได้ยินประโยคตัดพ้อจากสาวใช้ร่างเล็กก็ทำเอาเด็กหนุ่มปี่แตกปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง สำนึกผิดในความผิดที่ตัวเองทำจนต้องร่ำร้องกอดเข่าสะอื้นอ้อนวอนขอความเห็นใจจากหนูมาลีเหมือนเด็กๆ .. โดยที่ทั้งคู่เองก็ไม่ทันสังเกตุเห็นพีมที่ยืนแง้มม่านเฝ้ามองอยู่ได้สักพักแล้ว
ริมฝีปากบางยกยิ้มเจื่อนๆแล้วค่อยปิดม่านลง อดนึกสมเพชให้กับตัวเองไม่ได้ ขนาดอัดยานอนหลับขนานแรงเข้าไปขนาดนั้น เสียงร้องสะอึกสะอื้นของเจ้าเด็กบ้าสมองอึ่งนั่นยังตามมาหลอกหลอนเขาได้ไม่จบไม่สิ้น
.
.
เวลาผ่านไปวันเต็ม จนเย็นย่ำ หนูมาลีก็เดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับถาดขนมและนมให้เด็กหนุ่มที่เริ่มจะหน้าซีดเพราะว่านั่งตากแดดมาตั้งแต่เช้า ในระหว่างที่กำลังคะยั้นคะยอให้น้ำเชี่ยวที่นั่งหน้าคว่ำอยู่ได้ทานอะไรเข้าไปบ้าง เพราะดูเหมือนเหงื่อที่เริ่มผุดตามหน้าตาจนเสื้อเปียกชุ่ม ดูท่าอาการจะไม่ดี.. ไม่นานจีจี้สาวก็เดินเข้ามาและเจอะทั้งคู่เข้าพอดี ทีแรกเธอก็ชะงักไป ไม่คิดว่าจะมาเจอกับน้ำเชี่ยวในเวลานี้ แต่เมื่อมองเข้าไปในตัวบ้านอีกทีก็เห็นพีมนั่งดูทีวีอยู่เหมือนกับไม่รับรู้อะไร ในขณะที่เด็กหนุ่มอยู่ในท่าทีอย่างนั้น เธอก็รู้ได้ทันทีว่าคงต้องเกิดอะไรบางอย่างระหว่างทั้งคู่แน่ๆ หญิงสาวพยามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆปรับสีหน้าให้ดูเป็นธรรมชาติ คิดคำพูดดีๆให้ได้มากที่สุดก่อนจะเดินเข้าไปร่วมวงเสวนากับทั้งสองคนตรงชานระเบียง
“ไงหนูมาลี มาทำอะไรตรงนี้ละ.. อ้าว!น้ำเชี่ยว ว่าไงคะ มาหาพีมเหรอ ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะคะ มีอะไรกันเหรอจ๊ะ” สาวผมยาวตากลมแสร้งถามหน้าตาย ยิ่งเห็นท่าทางหงอยๆของเด็กหนุ่มเมื่อหันมาเจอะเธอ ดวงตากลมโตฉ่ำนั่นก็สลดลงอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้สาวบาร์บี้ร่างเล็กมั่นใจมากขึ้นไปอีกว่าสิ่งที่เธอคาดเดาเอาไว้ต้องใช่แน่ๆ
.. แม้หลายครั้งที่พีมทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรเธอและพีมคงจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เพราะพีมไม่เคยให้ความหวังเธอเลยตั้งแต่วันนั้น โทรศัพท์ก็น้อยครั้งที่จะรับ บางครั้งก็เลี่ยงที่จะพูดเรื่องส่วนตัวกับเธอ ทำให้นับวันเธอและพีมก็ยิ่งห่างกันมากขึ้น คราวนี้พอได้มาเห็นคนที่พีมรักมานั่งหน้าซีดเซียวอย่างหงอยๆ ได้รับรู้ว่าทั้งสองต้องมีเรื่องผิดใจกัน มันก็ทำให้เธอรู้สึกสะใจได้อยู่ลึกๆเหมือนกัน
“.............” พี่จีจี้มาได้ยังไง ทำไมต้องมาตอนนี้ หรือว่าพี่พีมเรียกให้มา พี่พีม พี่กำลังทำอะไร ..
ด้วยสภาวะจิตใจที่กำลังว้าวุ่น เมื่อเห็นท่าทีของจีจี้ ก็ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหงอยคิดเตลิดเปิดเปิงไปใหญ่ กลัวแสนกลัวว่าพีมกำลังจะทำอะไรเพื่อประชดหรือเพื่อจะเลิกกับเขาให้ได้อย่างที่ลั่นวาจาไว้
“อะ.. อ๋อ น้องน้ำเชี่ยว เอ่อ.. น้องน้ำเชี่ยวกำลังจะกลับแล้วล่ะคะ ไม่มีอะไรหรอกคะ เอ่อ..คุณจีจี้มาหาคุณพีมเหรอคะ ให้.. ให้หนูมาลีเข้าไปตามให้มั้ยคะ?” หนูมาลีทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นน้ำเชี่ยวได้แต่นั่งนิ่งก้มหน้าง้ำงุดไม่ยอมตอบหรือพูดอะไรกับสาวสวยตรงหน้า บวกกับแววตาแปลกๆของหญิงสาวที่ไม่รู้จะมาไม้ไหนและจะยิ่งทำอะไรให้เรื่องมันเลวร้ายไปอีกหรือไม่ก็ไม่รู้ เธอจึงเลยรีบออกตัวปัดๆให้ทั้งคู่ไม่ต้องมีเรื่องอะไรที่จะต้องเสวนากันอีก
“อ๊ะ..ไม่ต้องหรอมาลี เดี๋ยวเราเข้าไปเอง เรามาถึงนี่แล้วจะไปตามทำไมกัน เราก็มาออกบ่อย นี่พีมเค้าก็รู้อยู่แล้ว ถ้าน้ำเชี่ยวจะกลับมาลีก็ไปส่งน้ำเชี่ยวเค้าเถอะ เราไม่กวนแล้วนะ เรากับพีมจะไปทานข้าวกับพี่พัดที่บ้านนู้น ไปล่ะนะคะน้องน้ำเชี่ยว ขับรถดีๆนะคะ” ประโยคสุดท้ายไม่รอให้ทั้งสองได้พูดอะไรตอบ คนสวยก็เดินฉาดไปที่ประตูทันที ทิ้งให้หนูมาลีได้แต่พะว้าพะวงมองน้ำเชี่ยวทีมองที่จีจี้ที จนสุดท้ายก็ต้องมานั่งลูบหลังลูบไหล่ปลอบเด็กตัวโตที่ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา แต่ดูจากหยดน้ำที่หล่นแหมะๆสองสามหยดทั้งที่ฝนยังไม่ได้ตกสักนิดก็พอจะรู้ว่าอารมณ์ของน้ำเชี่ยวนั้นเป็นอย่างไร
เสียงร่ำร้องของท้องฟ้าที่กำลังแผดสีส้มอมดำไปจนทั่วบริเวณ ดูท่าอีกไม่นานพายุฝนคงจะกระหน่ำลงมาทั่วกรุงเทพฯแน่นอน ก็ทำเอาพีมที่เดินตามจีจี้เข้ามายังตัวบ้านต้องละล้าละลังในหัวยังคิดวนเวียนถึงใบหน้าสลดๆและดวงตาที่บวมช่ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักของน้ำเชี่ยวว่าจะโดนฝนจนเปียกหรือเปล่า.. ทีแรกเขาคิดว่าหลังจากตื่นขึ้นมาน้ำเชี่ยวก็คงจะเหนื่อยและล่าถอยกลับไปเอง อย่างดีก็คงจะโทรมาเซ้าซี้ตามนิสัย แต่ก็ผิดคาด เพราะน้ำเชี่ยวดื้อดึงกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้เยอะนัก ตอนที่เห็นน้ำเชี่ยวร้องไห้กับหนูมาลีเขาเองก็นึกสงสาร แต่จะทำอย่างไรได้เขาพูดมันออกไปแล้ว จะด้วยอารมณ์หรือความกลัวอะไรก็ตาม ตอนนี้เขายังสับสน คิดอะไรไม่ออก และไม่พร้อมที่จะมองหน้าน้ำเชี่ยวได้อย่างสบายใจโดยไม่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดได้
“หน้านายไปโดนอะไรมา?!” พัดแว้ดเสียงแข็งขึ้นทันทีที่เห็นแผลบวมช้ำของน้องชายที่เพิ่งเดินเข้ามา ทำไมนะน้องคนนี้ถึงไม่เคยทำอะไรให้เธอสบายใจได้เลย นานๆทีเธอจะมีเวลาได้กลับบ้านมาเร็วเพราะสะสางงานที่บริษัทได้เกือบหมด หวังว่าจะได้ทานอาหารร่วมกับน้องชายและน้องสะใภ้อย่างครอบครัวอื่นเขาบ้าง แต่ดูหน้าพ่อเจ้าประคุณซะก่อน อย่างกับเพิ่งไปฟัดกับหมามาซะอย่างนั้น
“ผิดคิวที่กองถ่ายน่ะ อุบัติเหตุ ไม่มีไรหรอก” ถูกเสียงแข็งถามมา ชายหนุ่มก็เสียงแข็งตอบส่งๆไปอย่างบ้าง ถ้าเป็นห่วงกันนักแล้วทำไมไม่พูดดีๆมาล่ะ ไม่น่ามาที่นี่เลยให้ตายซิ
“นี่น่ะเหรองานของนาย..”
“อะ..เอ่อจีหิวแล้ว! เราทานกันเลยดีกว่าคะ อย่างเพิ่งคุยอะไรกันเลยนะ นะคะพี่พัด นะพีม มานั่งสิ กับข้าวน่าทานทั้งนั้นเลย ท้องจีร้องดังกว่าท้องฟ้าข้างนอกอีกแน่ะพีม มานั่งเถอะ” จีจี้เห็นพี่น้องกำลังเริ่มจะฟาดฝีปากกันจึงรีบขัดขึ้นมาก่อนที่กับข้าวมื้อนี้จะเป็นหมันไปซะ ส่วนเรื่องอุบัติเหตุของพีมนั้นเธอเองก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะจริงอย่างที่พีมอ้าง เธอมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเด็กนั่นแน่ๆ แต่ก็ป่วยการอะไรที่จะไปคาดคั้นเอาคำตอบจากพีม เธอรู้นิสัยของเขาดี ลองถ้าพีมจะไม่พูดไม่บอก ใครหน้าไหนมาหว่านล้อมก็ไม่สำเร็จอยู่ดี
“พีมคะ นี่คะ ซุปกำลังร้อนๆเลย ทานเยอะๆนะคะ พักนี้เหมือนพีมผอมไปนะ .. พี่พัดคะ นี่คะจีตักให้นะคะ จะได้ไม่ต้องเอื้อม” จีจี้พยามสร้างบรรยากาศบนโต๊ะอาหารให้คึกคักที่สุด ทว่าถ้วยซุปที่เธอยื่นส่งให้พีมกลับสะท้อนลึกลงไปในใจเขาให้กลับนึกไปถึงซุปชามใหญ่และอาหารเต็มโต๊ะที่เจ้าหมอนั่นทำให้น้ำเชี่ยวเมื่อเช้า สุดท้ายของพวกนั้นก็ถูกเขากวาดทิ้งซะเกลี้ยงโต๊ะ แถมยังแตกทิ้งบาดแผลไว้ที่มือของเขาด้วย มันเป็นใครกันบังอาจมาทำกับข้าวมากมายรอให้น้ำเชี่ยวตื่นขึ้นมากินอย่างนั้นเหรอ ขนาดเขาที่คบกันมาเป็นปียังไม่เคยได้ทำอะไรให้น้ำเชี่ยวกินเลย คิดอย่างนั้นก็พาลให้ไม่อยากจะแตะเจ้าอาหารถ้วยนี้เลยด้วยซ้ำ
--- ครึ้นนนนน !! ---
เสียงร้องครืนของท้องฟ้าดังมาพร้อมกับเสียงปอะแปะของเม็ดฝนที่ค่อยๆสาดลงมาข้างนอกพลอยทำให้พีมแทบไม่รู้รสชาติของอาหารที่ตักเข้าปาก ได้แต่นั่งถอนหายใจลุกลี้ลุกรน ในใจนั้นลอยไปถึงเจ้าเด็กโข่งที่นั่งหน้าหงอยง้อเขาอยู่หน้าระเบียนนั่นตั้งแต่เมื่อสาย
“เป็นอะไรล่ะ? ไม่อร่อยหรือไง” เห็นท่าทางของน้องชายพัดจึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“อ๋อ..ไม่ฮะ คือ..คือพีมเหนื่อยๆน่ะครับ เลยกินอะไรไม่ค่อยลง” ไอ้เด็กโง่นั่นมันจะฉลาดพอที่จะเข้าไปหลบฝนในบ้านมั้ยน๊า กุญแจมันก็มีหนิ เฮ้อออ
“ถ้างานมันเหนื่อยนัก ก็หาเวลาไปพักผ่อนบ้างสิ จีก็น่าจะชวนพีมไปเที่ยวบ้างนะ เราน่ะชอบเที่ยวไม่ใช่เหรอ พี่ไม่เห็นเราชวนกันไปเที่ยวเหมือนก่อนเลย”
--- ครึ้นนนนนนน! ---
“ถ้าหากพีมเหนื่อย พีมก็หาเวลาไปพักผ่อนเองได้ ไม่ต้องลำบากจีหรอกพี่” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องหงุดหงิดกับอีแค่ฟังสิ่งที่พี่พัดพูดออกมา ยิ่งไอ้เสียงฟ้ามหาปะลัยข้างนอกนั่นมันยิ่งร้องดังเท่าไหร่ ก็ทำเอาพีมอยากจะลุกไปจากตรงนี้มากเท่านั้น
“แล้วชั้นจะไปรู้กับนายเหรอ ชั้นก็เห็นว่าคนเป็นแฟนกันจะหาเวลาไปเที่ยวไปพักผ่อนด้วยกันมันผิดตรงไหนล่ะห๊ะ”
“พีมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะพี่ พีมก็แค่บอกว่า ถ้าพีมจะไปไหนพีมไปเองได้ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้จีมาลำบากด้วยหรอกพี่!”
“นายรู้ได้ยังไงว่าเค้าจะลำบาก แล้วทำไมนายจะต้องทำหน้าเหมือนอมระเพ็ดมาแล้วขึ้นเสียงใส่ชั้นด้วยห๊ะ! ชั้นเป็นพี่นายนะ ไม่ใช่เด็กในกองถ่ายของนาย!”
--- ครึ้นนนนนนน! ซ่าาาาาาาาาาาา!! ---
“ไม่ใช่อย่างนั้น พีมก็แค่ไม่ชอบที่พี่เอะอะเรื่องอะไร ก็ลากจีเข้ามาด้วยทุกที!”
“แล้วมันแปลกตรงไหน.. ก็ในเมื่อเธอสองคนเป็นแฟ..”
“พีมกับจีเราเลิกคบกันตั้งนานแล้วพี่! เราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว เลิกพูดแบบนี้ซักทีเถอะ --แกร๊ง!!--- พีมอิ่มแล้วฮะ ขอโทษนะครับ พีมขอตัวก่อนแล้วกัน” เหมือนอะไรบางอย่างในหัวสมองขาดผึงเมื่อได้ยินประโยคที่ออกจากปากของพัด ซูเปอร์สตาร์หนุ่มจึงผุดลุกออกจากโต๊ะไปก่อนที่จะได้ประทะกับพี่สาวคนเดียวไปมากกว่านี้
“ พีม! ว่าอะไรนะ? พีม!.. นี่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ พีม!!” เสียงแว้ดของพัดแหวกอากาศไป ตามร่างบางที่ลุกพรวดออกจากบ้านท่ามกลางพายุฝนที่กระหน่ำอยู่ภายนอก ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่วันที่คนรักของเธอเสียไป ก็ดูเหมือนพัดจะฝากทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงอนาคตทางความรักของเธอไว้ที่พีมตั่งแต่วันนั้น สิ่งที่พัดหวังและต้องการไม่ใช่เพียงแค่ให้พีมเลิกจากงานในวงการเพื่อมาทำงานที่บริษัทที่เมื่อก่อนเธอจะมีคนรักและครอบครัวตระกลูเกียรติพัฒนาวัตรคอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษา หากแต่อีกความต้องการหนึ่งซึ่งไม่ได้น้อยไปกว่าอย่างแรกเลยก็คือ เธออยากให้พีมแต่งงานดูแลกันและกัน และมีทายาทกับจีจี้น้องสาวคนเดียวของคนที่เธอรักคนนั้น เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธอทำไม่ได้ และไม่มีโอกาสที่จะทำมันได้อีก
.
.
.
ทันทีที่ออกจากบ้านใหญ่มาพีมก็สาวเท้าก้าวแทบจะวิ่งฝ่าห่าฝนไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่อีกฝากหนึ่งของสนามหญ้าถัดไป จนลืมแม้กระทั่งร่ม ด้วยความกลัวว่าเจ้าเด็กโง่จนบ้านั่น จะนั่งตากฝนรอตนกลับมาอยู่ที่เดิมตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
.. แต่เขาเมื่อมาถึง กลับพบแต่ความว่างเปล่า ..
พีมได้แต่ยืนแค่นยิ้มเยาะให้กับตัวเอง เมื่อพาร่างเปียกโชกของตนมาถึงชานหน้าระเบียง สุดท้ายกลับไม่พบแม้แต่งเงาของไอ้เด็กบ้าที่ทำให้เขากระวนกระวายใจจนกินข้าวแทบไม่ลงมาตลอดตั้งแต่ฝนเริ่มตั้งเค้า หันไปยังที่จอดรถก็ไม่พบรถของน้ำเชี่ยวที่เคยจอดออยู่..
หึ ชั้นมันโง่เองที่หลงคิดว่านายจะเอาจริง ที่ไหนได้ แค่เจอฝนแค่นี้ก็เผ่นแนบซะแล้ว ก็ดีเหมือนกันชั้นจะได้ไม่ต้องคอยแต่โผล่ออกมาดูนายจนไม่เป็นอันทำอะไรอีก ไปซะก็ดีเหมือนกัน
ชายหนุ่มร่างบางปาดน้ำรวมถึงหยดน้ำตาที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่ามันไหลลงมาปนกับน้ำฝนบนใบหน้าตนมากซักเท่าไหร่ ได้แต่บอกตัวเองว่า ดีแล้วที่เด็กนั่นไปได้สักที.. แต่ทว่าข้างในอกมันกลับเจ็บแปลบยิ่งกว่าเหตุการณ์ตอนเช้าที่เดินไปเจอเจ้านั่นนอนตัวเปลือยอยู่บนเตียงเมื่อเช้าซะอีก
มือเล็กปาดน้ำบนหน้าตัวเองป้อยอีกครั้ง ทำไมนะไอ้ฝนบ้ามันยังตามมาตกถึงในบ้านของเขาได้อีก
.
.
.
รุ่งสายของวันใหม่ ฟ้าดูจะสว่างและสดใสและแดดจัดกว่าทุกวันคงเพราะพายุฝนเมื่อคืนหอบพัดเอาเมฆหม่นไปจนหมดเหลือไว้เพียงหยดน้ำค้างเกาะตามใบและยอดหญ้า เสียงนกกระจิบจอกร้องทักทายแสงแรกของวันใหม่ เปลือกตาบางที่ถูกประดับด้วยแพขนตายาวเรียงเส้นสวยกระตุกเล็กน้อยเนื่องจากแสงแดดที่รอดมาตามช่องของม่านขาว รอยช้ำและแผลดูจะอ่อนลงไปบ้างแต่ก็ยังแต้มสีเป็นระเรื่อไว้รอวันที่จะจางหาย ร่างบางค่อยลุกยันตัวขึ้นพิงพนักเตียงโยกคอบิดตัวไปมาจากการนอนมาราธอนมาทั้งคืนกับอีกค่อนวันเมื่อวานเพราะฤทธิ์ของยานอนหลับและยาแก้ปวดลดไข้ที่เขาทานกันไว้หลังจากตากฝนเมื่อคืน อีก2วันก็ต้องกลับไปทำงานเหมือนเดิมหลังจากที่ขอลาไว้ถึง4วัน อย่างไรก็ต้องพยามรักษาสุขภาพร่างกายของตัวเองไว้ไม่อย่างนั้นงานถ่ายละครที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาเพียงคนเดียวคงมีอันต้องล่มเป็นแน่ นึกถึงเรื่องงานขึ้นมาสมองก็พาลนึกไปถึงใบหน้าเศร้าๆหางตาตกๆของใครบางคนที่ก็คงงานเยอะไม่แพ้กัน วันนี้เจ้าโง่นั่นจะเข้าออฟฟิศหรือเปล่านะ จะมีเรียนมั้ย จะไม่สบายหรือเปล่าและจะลืมเขาไปหรือยัง มือบางเอื้อมไปหยิบมือถือขึ้นมาดู หน้าจอว่างเปล่าไม่มีมิสคอลหรือแม้กระทั่งเมสเสจส่งมาสักข้อความ
หรือว่าเรื่องของเรามันจะจบแล้วจริงๆ
..นายเป็นคนเอ่ยมันออกมาก่อนเองหนิ ไล่เขา เขาก็ไปอย่างที่ต้องการแล้วไง อยากให้มันเป็นอย่างนี้เองไม่ใช่เหรอ.. แต่ ทำไมยังรู้สึกเจ็บ ยังเสียใจอยู่อีก
*********************************
เจอกันตอนหน้าค้าบบบบบ :z2:
-
ฮือๆๆๆ นํ้าตานองหน้าแล้วค่ะ ดีกันเร็วๆนะภีมกะนํ้าเชี่ยว
-
เข้ามาอ่านตอนดึก :z2:
ขอบคุณค่ะ :z13: :z13: :z13:
-
:m15: มันNC ตรงไหนอ่ะค่ะ
ฮือออ เมื่อไหร่กบกะพีมจะดีกันอ่ะ โอ๊ยปวดใจ
-
:a5:
น้ำเชี่ยว!! เอ็งหายไปไหนล่ะเนี่ย พีมกำลังจะใจอ่อนแล้วแท้ๆ
เฮ้อ...เริ่มเห็นเค้าลางอันใหม่ และก็ท่าทางจะดราม่ากว่าเดิม....พี่พัด!! รายนี้ต้องหาเรื่องมาให้นายเอกเราแบบใหญ่หลวงแน่ๆ ฮือ~~ เศร้าอ่ะ :sad4:
-
น้ำเชี่ยวหายไปไหน...แล้วหายไปเพราะอะไร?????
หวังว่าน้ำเชี่ยวคงจะไม่เป็นอะไรใช่ป่ะ...หรือเป็นเพราะพี่พีมไปบ้านใหญ่พร้อมจีจี้ แล้วน้องมาเห็น
เฮ้อออออออ...ยิ่งเดายิ่งไปกันใหญ่...หวังว่าน้องจะไม่เป็นอะไรนะน้ำเชี่ยว >[]<
พี่พีมก็ใจแข็งเกิ๊นนนน นนนน...ก็เข้าใจพี่พีมนะ ว่าถ้าใครเจอแบบนี้ก็ต้องเจ็บปวดกันเป็นธรรมดา
แต่พี่พีมก็ไม่น่าจะทรมานน้องนานขนาดนี้...ในเมื่อน้องก็สำนึกผิดแล้วอะไรแล้วอ่ะ
อย่าปล่อยให้อะไร ๆ มันนานเกินไปนะพี่พีม...ถ้าเกิดมาคิดได้เมื่อสาย มันอาจจะไม่มีเวลาให้แก้ตัวนะ
พี่บอลอ่ะ...เค้าเบื่อมาม่าแล้วนะ...กินจนท้องอืด ตาบวม จิตใจห่อเหี่ยวไปหมดแล้วอ่ะ
ณ จุดนี้ เค้ายอมจมน้ำตาลตาย...ดีกว่าสำลักน้ำตานะพี่บอล...เข้าใจว่าชีวิตคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลายเสมอไป
แต่แค่นี้พอแล้วมั้ย...ปวดใจจะตายอยู่แล้วนะพี่บอลลลลลล ลลลล ลล ลล ลล ล ล ล >[]<
-
เหอะๆ รำคาญยัยจีจี้อะไรเนี่ยมากมาย
คือคนเค้ามีปัญหากันอย่าได้แหยมเข้าใจเปล่า
เคลียร์กันเองได้ ชิส์ ชิส์ พี่พัดนี่คือตั้งความหวังไว้สูงมากอ่ะ
สงสารพีมจริงๆ
-
มาม่ามาอีกละ เหอๆ :เฮ้อ:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ดราม่าไปแล้ววววว
น้ำหายไปไหนนนน
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เห้อ........อ่านแล้วทรมานจิตใจ
สงสารทั้งคู่อะ
คืนดีกันเร็วๆซะทีนะ
-
:z10: :z10:
-
:monkeysad:
สงสารทั้งพีมทั้งน้ำเชี่ยวเลย ทำไมอะไร ๆ มันเป็นอย่างนี้อ่ะ ๆ
เห้อออ จีนี่ก็อีกคน จะอะไรนักหนาาาา
ดีกันนะ ๆๆๆ
-
ดราม่ามากมายอะ
-
จะขาดใจตาย
-
มันทำร้ายจิตใจคนอ่านอย่างแรง :sad4:
:call:
-
:m15: :monkeysad: :sad4: :o12:
เข้ามารอเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ วันนี้มาถึงออฟฟิศเปิดเล้าเข้ามาแล้วเห็นว่าอัพ ดีใจมากกกกๆๆๆๆๆ
แต่อ่านตอนนี้ก็ยังคงอึดอัดและปวดใจชะมัดเลย...
เมื่อไหร่สองคนนี้เค้าจะทิ้งทิฐิ แล้วใช้หัวใจมาคุยกันซักทีน้า สงสารทั้งคู่และเข้าใจทั้งคู่นะคะ
รอตอนต่อไปด้วยใจคาดหวังว่า พายุกระหน่ำในวันนี้ มันจะพัดพาความเศร้าหมองหายไปนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
งื้อ อ อ ออ อ
เจ็บปวด ยังไม่ดีกันอีกหรือ???
-
ดีกันเถอะน้าาาาาาาาาาา
TT__TT
ติดตามๆ อัพๆๆๆๆๆ ^_^
-
:o12: โถ่ นึกว่าจะเคลียร์ซะแล้ว..
ฮือ....ไอ่กบไปไหนแล้วอ่า :sad4:
-
น้ำเชี่ยว
แกไปไหนว่ะ
ทนมาตั้งนาน
พอพีมใจอ่อน แกก็หายไปซ่ะงั้น
แกเป็นไรไปป่าวอ่ะน้ำ
เป็นห่วงหว่ะ
โอ๊ยยยย
อยากร้องไห้
แม่ง.....เส้าไปแล้วน้าาาาาา
-
:เฮ้อ:
-
ฆ่ากันให้ตาย..จะได้รู้ว่าเวลาห่างกันมันเจ็บแค่ไหน
-
พอกันทีกับเรื่องนี้ ถ้าจะดราม่าซักตอน2ตอนรับได้แต่ถ้ายืดขนาดนี้พอเถอะ ชอบไรเตอร์น่ะภาษาแต่งสวยดี แต่เนื้อเรื่องปวดตับเกินไป อยากอ่านที่ไม่เครียดมาก จะมาอ่านหลังจากหายปวดตับ
-
พายุลูกใหญ่ตั้งเค้ารอแล้ว
-
:o12: :o12: :o12:
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
น้ำเชี่ยวหายไปไหนอ่ะ ทิ้งพีมให้ยืนร้องไห้กลางสายฝนคนเดียวได้ไง
ถ้าไม่มีเหตุผลที่สมควรในการหายตัวไป เราจะให้น้ำเชี่ยวนอนนอกห้อง เกี่ยว???
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
คืนดีกันสักทีเหอะน้าา
คนอ่านใจจะขาด
แล้วน้ำเชี่ยวหายไปไหน?
ฮือๆๆๆ :serius2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว..
:เฮ้อ:
นึกว่าจะดีกันละนะเนี่ย
อนาถจิต
:m15:
-
เง่อ แล้วจาเป็นงายต่ออะ มะอยากให้เป็นแบบนี้เลย สงสารทั้งสองคนเลยอะ เพราะเอ็มคนเดียว ชิชิ
-
พอกันทีกับเรื่องนี้ ถ้าจะดราม่าซักตอน2ตอนรับได้แต่ถ้ายืดขนาดนี้พอเถอะ ชอบไรเตอร์น่ะภาษาแต่งสวยดี แต่เนื้อเรื่องปวดตับเกินไป อยากอ่านที่ไม่เครียดมาก จะมาอ่านหลังจากหายปวดตับ
ู^
อาการเดียวกัน เบรคมาสองตอนแล้ว อ่านแค่ comment
กลับเข้าสู่ภาวะปรกติ ค่อยกลับมาอ่านใหม่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้ำตาท้วม
-
น้ำเชี่ยวต้องเป็นอะไรแน่เลยไม่งั้นไม่หายไปไหนแน่ๆ
พีมอย่างเพิ่งน้อยใจสิ
-
ไอ้เด็กโง่เอ้ย :beat:หายไปไหนนะน้ำเชี่ยว พี่พีมเริ่มจะใจอ่อนแล้ว รีบกลับมาง้อพี่พีมเร็วๆ
-
เฮ้อออออออออออออออออออ :z3:
จะหายงอนแล้วก็คลาดอีก เฮ้อออออออออออออออ
เวลาของเราไม่เท่ากัน
-
ไหนเอ็มบอกว่าจะทำทุกอย่างเพื่อความสุขของน้ำเชี่ยวไง
แบบนี้มันไม่ใช่แล้วเหวย!!!
:m31:
ง้อเข้าไว้นะ น้ำเชี่ยว ตื้อเท่านั้นที่ครองพีม เอ๊ย ครองโลก
:impress2:
-
น้ำเชี่ยวมันลาตายไปแล้วละมั้ง
เส้าๆๆๆๆๆๆ ตอนหน้าต้องให้เขาดีกันแล้วนะพี่บอล
-
ค้างๆๆๆๆ....น้ำเชี่ยวอย่ากลับก่อนเชี่ยวนะ
ไม่งั้นจบกันแน่ๆๆๆๆ
-
อยากอ่านต่อ อยากให้ถึงตอนที่เข้าใจกันไวๆ มาลงหน่อยจ้าไร้ท์เตอร์
-
:z6: :z6: :z6:
อยากจะเตะจีจี้จิงๆเลย
อย่าเอาอะไรมาเสือกเด็ดขาดเลยนะ อย่าแม้แต่จะคิด ขอร้อง แค่นี้มันก็วุ่นพออยู่แล้วววว :เฮ้อ:
-
ทะลุ 1400 โพสแล้ว พี่บอล มาต่อเหอะ
อีกนิดเดียวจะถึงตอนที่่เคยอ่านแล้ววววว
มาม่าอืดดดดดดดดดดหมดแล้ว
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออ อัพ >_<~
-
มาต่อเร็วๆน๊าคนแต่ง
น้ำเชี่ยวไปตรอมใจที่ไหนแล้วล่ะ กลับมาเถอะตอนนี้พี่ภีมเริ่มรู้สึกตัวแล้ว :laugh3:
กลับมาต่อ :impress2:เราจะรอลุ้นตอนต่อไปว่าจะเป็นงัย ไหนบอกว่าใกล้จบแล้วทำไมเรื่องมันเลวร้ายลงเรื่อยๆแบบนี้ล่ะ ขอให้ความรักของน้ำเชี่ยวกับพี่ภีมจะยืนยงอย่าเหมือนคู่อื่นเขานะตัวเอง :impress:
-
o13 ดันดันดัน :really2:
-
แวะมาเต้นรอ :z2:
แล้วก็ช่วยมาดันด้วยค่ะ :z10:
-
รออัพน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
น้ำเชี่ยวหายไปไหนอ่ะ :serius2:
-
อยากอ่านต่อม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
Chapter 35
แม้ว่าท้องฟ้าข้างนอกจะเปิดโล่งอากาศโปร่งแดดแรงดี แต่ก็ดูเหมือนชีวิตตัวคนเดียวในเช้าวันนี้ของซุเปอร์สตาร์ร่างเล็กอย่างพีมจะดูซึมๆไปถนัดตา กว่าจะลุกจากเตียง ล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมง เพราะมัวแต่ย้ำคิดย้ำทำหลายอย่าง แปรงฟันสองหน หาเสื้อผ้าใส่ตัวไหนก็ไม่ถูกใจทั้งที่ก็ไม่คิดจะออกไปไหน ข้าวของหลายอย่างก็ดูเหมือนจะวางขัดหูขัดตาไปหมดจนต้องรื้ออกมานั่งจัดใหม่ สุดท้ายก็ล่วงเลยมาถึงเวลาบ่าย จนได้ยินเสียงหนูมาลีมาโวกเหวกเรียกอยู่หน้าห้องเพราะกลัวว่าอาหารที่ยกมาเป็นรอบที่สองจะเย็นชืดไปอีกครั้ง
“ทำไมตื่นสายจังล่ะคะ” สาวใช้หน้ามุ่ยถามทันทีที่นายหนุ่มเดินออกมาจากห้อง
“เรื่องของเราน่า” คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ ยัยหนูมาลีนี่ยังจะมาจุ้นจ่าน หน้าบึ้งใส่เราอีก คนบ้านนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด(ว่ะ) :seng2ped:
“...” หึ คนอะไรใจร้าย ปล่อยให้แฟนตัวเองนั่งตากยุงตากแดดได้ทั้งวันทั้งคืน ตัวเองมาเดินเฉิบๆเปิดแอร์สบายอยู่ในบ้านยังมาอารมณ์เสียใส่เค้าอีก แค่ถามแค่เนี้ย คุณพีมนะคุณพีม ไม่พูดด้วยแล้ว เชอะ :m16:
“แล้วนี่ทำไมทำมาเยอะนักล่ะ ข้าวเยอะขนาดนี้เรากินคนเดียวไม่หมดหรอก”
“...” เชอะๆ :a14:
“เราพูดด้วยไม่ได้ยินเหรอมาลี?” นายหนุ่มเสียงแข็งถามอย่างข้องใจพลางจ้องมองท่าทีสาวใช้ร่างเล็กที่ได้แต่ทำหน้าบึ้งตึงจัดอาหารบนโต๊ะไม่พูดไม่จา แถมยังทำท่าท้าทายเขาเข้าให้อีก
“หนู มา ลี..”
“ค่าาา..คุณพีมน่ะกินไม่หมดหรอก แต่ถ้าคนอื่นน่ะไม่แน่..คนที่เขาอดข้าวอดน้ำมาทั้งวันทั้งคืนก็คงจะกินไม่พอล่ะคะ” ด้วยความที่สนิทและอยู่รับใช้นักร้องคนดังมาตั้งแต่ยังเล็กเลยสนิทสนม จึงทำให้หนูมาลีกล้าที่จะต่อปากต่อคำ ถากถางแกมประชดใส่พีมไปเต็มๆ
“อะไร หมายความว่าไง ใครอดข้าวอดน้ำ พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยดิ๊”
“คุณพีมน่ะแหละที่ไม่ยอมรู้เรื่อง คนใจร้ายใจดำ น้องน้ำเชี่ยวน่ะ ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ นั่งตากแดดตากน้ำค้างมาทั้งวันทั้งคืนด้วย ใจคอคุณพีมยังจะกินข้าวคนเดียวไม่คิดจะเผื่อแผ่น้องน้ำเลยเหรอคะ คนอะไรตัวก็ข๊าวขาวแต่ใจดำยังกับอีกาเลย”
“ห๊ะ? ว..ว่า อะไรนะ น..น้ำเชี่ยว..” เอ๊ะ! ก็เมื่อคืนตอนเรากลับมาก็ไม่เห็นมีใครอยู่นี่ รถก็ไม่อยู่ แล้ว..
ไม่รอช้าพีมก็ลุกพรวดออกไปที่ชานระเบียงทันที และภาพของคนตรงหน้าก็ทำให้ใบหน้าขาวที่ดูซีดเซียวมาตลอดในช่วง2วันที่ผ่านมาของพีมแต้มยิ้มขึ้นได้บ้าง ใครบางคนที่เขาคิดว่าลืมกันและจากไปแล้ว เขาคนนั้นยังไม่ได้ไปไหน น้ำเชี่ยวยังอยู่ตรงนี้ พีมได้แต่ยืนนิ่งมองดูเจ้าเด็กโข่งที่นั่งสับประหงกพิงตุ๊กตาเคโระตัวเบ้อเริ่มหลบแดดอยู่ตรงรั้วระเบียงเล็กๆด้วยความรู้สึกหลากหลายปนเปไปหมด แต่ที่ชัดเจนที่สุดก็คือหัวใจดวงเล็กของเขาที่กำลังพองโตจนแทบล้นออกมา
.
.
“คุณพีมไม่รู้เหรอคะ ว่าน้องน้ำน่ะนอนอยู่ที่เก้าอี้ข้างนอกตั้งแต่เมื่อคืน” สาวใช้เอ่ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นนายหนุ่มมีท่าทีแปลกๆเมื่อออกไปเห็นน้ำเชี่ยวนั่งหลับคาตุ๊กตาสีเขียวตัวโตแล้วเดินหน้างงๆกลับมาถามเธอถึงเรื่องเมื่อคืน
“ก็เมื่อตอนเรากลับมาไม่เห็นใคร รถก็ไม่อยู่หนิ”
“ก็แน่สิคะ ฝนก็ตก น้องน้ำเชี่ยวนั่งอยู่ตั้งแต่เช้า บ้านก็ไม่กล้าเข้า กลัวคุณพีมจะกลับมาเจอแล้วจะยิ่งโกรธ ห้องน้ำก็เข้าไม่ได้ จะไปบ้านนู้น คุณพีมคุณพัดอยู่กันเต็มบ้านอย่างนั้น เห็นท่าทางจะราดเอา หนูมาลีก็เลยบอกให้คุณน้ำเชี่ยวขับรถไปที่ห้างนู้น ล้างหน้าล้างตาหาอะไรกินจะได้ไม่ต้องเปียกฝนด้วย”
“กะ..ก็ เราจะไปรู้เหรอ ตอนเรามาไม่เห็นใคร เราก็นึกว่ากลับไปแล้วไง .. ละ..แล้ว ไหนว่าคนไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันไง เมื่อคืนก็คงไปกินอิ่มจนพุงกางมานั่นแหละ จะมาหาว่าเราใจดำอะไรเล่า” ริมฝีปากบางเชิดเถียงเสียงแข็งใส่สาวใช้ราวกับเด็กเอแต่ใจ.. เพราะสิ่งที่หนูมาลีพูดก็ทำเอาพีมอึกอักเถียงไปแทบไม่เป็น รู้สึกเหมือนตัวเองหน้าแตกดังโผละที่หลงคิดฟึดฟัดไปเองว่าน้ำเชี่ยวคงหนีไปแล้ว แถมยังต้องมาเสียรู้เจ้าเด็กกระเหรี่ยงอย่างหนูมาลีที่มากระแนะกระแหนตนว่าเป็นคนใจร้ายใจดำอีก
อิโธ่.. ก็แค่ปวดห้องน้ำ สวนแถวๆนี้ก็ฉี่ได้ทั้งนั้นแหละ ก็คงไปกินของดีๆ เดินตากแอร์มาซะเต็มคราบอ่ะดิ.. ชิ :3125:
“ก็คงจะได้กินแหละคะ ถ้าคุณน้องน้ำเชี่ยวไม่มัวแต่ไปวนหาซื้อไอ้กบยักษ์นั่นมาให้คนบางคน จนห้างเค้าจะปิดไล่แล้ว ข้าวปลาร้านค้าเค้าก็เก็บของกลับกันหมดละ เป็นหนูมาลีน่ะไม่ซื้อมารอง้อหรอกค่ะไอ้ตุ๊ก-ตากบไรนั่นอ่ะ ถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองใจดำอย่างนี้หนูมาลีซื้อถุงนอนกับยากันยุงดีกว่า หรือไม่ก็กลับบ้านไปหาสาวใหม่ เอ้ย! ไปหาแฟนใหม่ที่น่ารักๆใจดีๆดีกว่า” เมื่อได้ทีเห็นเจ้านายนั่งอึ้งเอ๋อแดรกส์ทำหน้าเจื่อนเหมือนสำนึกผิด สาวใช้ผมบ๊อบจอมกวนก็เผอลไผลลืมตัวปากยื่นปากยาวร่ายใส่พีมเข้าไปชุดใหญ่
“เน่ เน่! พูดเยอะเกินไปแล้ว หมายความว่าไง! ไปหาสาวใหม่ หาแฟนใหม่อะไรอ่ะห๊ะ ใครเป็นเจ้านายใครกันแน่เนี่ย พูดให้มันดีๆดิ๊ .. ล..แล้วเราก็ไม่ได้น่ารังเกียจน่ารำคาญขนาดนั้นซะหน่อย คนไม่รู้เรื่องไม่ต้องทำมาเป็นรู้ดีหรอกน่า” :angry2:
“ใครว่าหนูมาลีไม่รู้ น้องน้ำเชี่ยวเล่าให้หนูมาลีฟังหมดแล้ว คุณพีมก็ไม่ใช่ย่อยๆเหมือนกันนั่นแหละ ยังไม่ทันถามให้รู้เรื่องดีซะก่อนก็ตีโพยตีพายใหญ่โตไปกันใหญ่ ไม่เชื่อใจแฟนตัวเองแล้วจะไปเชื่อใครกันล่ะคะ แล้วยังจะปากร้ายไปพูดท้าทายเขาอีก เป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่ทำให้คุณพีมเจ็บตัว แต่ถ้าเขารับไม่ได้เขาก็อาจจะทิ้งคุณพีมไปซะเลย คุณพีมจะเอาแบบไหนคะ”
:serius2: :serius2: :serius2: ฮ้วยยยยย “เน่!! หยุดพูดซะทีดิ๊ อยากหางานใหม่มั้ย เดี๋ยวเราโทรหากรมจัดหางานให้ รึจะเปลี่ยนนายใหม่เป็นไอ้หน้ากบข้างนอกนั่น เราจะได้ไปบอกมัน!” เหมือนถูกจี้ใจดำเข้าตรงจุดเผง ทำเอาพีมแทบกระอักออกมาตั้งแต่ข้าวยังไม่เข้าปาก รีบละล่ำละลักปรามสาวแสบด้วยประโยคไม้ตายที่รู้ว่ายังไงหนูมาลีก็ต้องเงียบกริบชัวร์
“...” :amen: ซึ่งก็เป็นไปตามคาด ไม้ตายที่ใช้กี่ครั้งๆก็ได้ผลยิ่งกว่าแช่แป้ง สาวแสบหยุดกึ๊กทุกคำพูดทันที รีบจัดแจงอาหารบนโต๊ะ ตักข้าว เสริฟน้ำอย่างคล่องแคร่วราวกับหุ่นยนต์สาวใช้ในหนังฝรั่งไม่ผิดเพี้ยน
.
.
.
“ว๊ายยยย!! ช่วยด้วยๆ! คุณพีมมม คุณพีมมมขาาา.. น้องน้ำเชี่ยวหกล้มหัวฟาดเป็นลมไปแร้ววววววว อ๊ายยย! ช่วยด้วยๆ” หนูมาลีกรีดร้องลั่นอย่างบ้าคลั่งเมื่อยกถาดอาหารที่พีมสั่งให้เอามาให้น้ำเชี่ยวกินก่อน แต่เมื่อมาถึงทีแรกก็ยังดูท่าว่าเด็กหนุ่มจะไม่เป็นไร แต่พอน้ำเชี่ยวลุกขึ้นเดินได้ไม่ถึงก้าวก็ถึงกับหน้ามืดล้มคะมำลงกับพื้นอย่างหมดท่า แล้วก็ไม่รู้สึกตัวใดๆอีก หนูมาลีที่ขี้ตกใจอยู่แล้วจึงได้แต่กรีดร้องทำอะไรไม่ถูก ทำเอาคนปากแข็งแถมใจแข็งที่กำลังนั่งกินข้าวกับน้ำแกงอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ในห้องนอนปล่อยจานข้าวร่วงพรืดแล้ววิ่งหน้าตื่นออกมาอย่างกับทะลุระเบียงได้ยังไงยังงั้น
“น้ำเชี่ยว!! น้ำเชี่ยว! เป็นไรๆ น้ำเชี่ยวได้ยินพี่มั้ย” จากสีหน้าของคนตัวโตที่ดูซีดเซียวไร้สีเลือด ริมฝีปากอิ่มที่แห้งจนแตกระแหงซีดออกแทบจะเป็นสีขาว เหงื่อเม็ดเขื่องที่เกาะพราวใบหน้า มือไม้ที่เย็นเฉียบ และดวงตาที่ปิดสนิทราวกับไม่รับรู้อะไร ทำให้พีมใจหายวูบ รู้สึกผิดที่สุดที่ตัวเองใจร้ายใจดำถึงขนาดไม่ยอมให้ที่พักหลบฝนหลบแดดจนน้ำเชี่ยวต้องเป็นถึงขนาดนี้ และยิ่งรู้สึกยะเยือกเข้าไปถึงหัวใจมากขึ้นไปอีกเมื่อฝ่ามือบางสัมผัสได้ถึงน้ำสีแดงข้นที่ไหลซึมจากหางคิ้วจนเปรอะมือของเขาไปหมด
"น้ำเชี่ยว ได้ยินมั้ย น้ำเชี่ยว" ....
“ฮึกๆ น้ำเชี่ยว! ตื่นก่อนสิ น้ำเชี่ยวพี่ขอโทษ ฮึกๆ หนูมาลีโทรไปตามหมอตามรถพยาบาลให้เราหน่อยเร็ว! ฮึอๆ น้ำเชี่ยว! อย่าเพิ่งเป็นไรไปนะ น้ำได้ยินพี่มั้ย น้ำ.. ฮือออ พี่หายโกรธแล้ว พี่ขอโทษ ไม่โกรธแล้ว ฮือๆ น้ำเชี่ยวตื่นดิ ฮือๆ” ยิ่งคนบนตักนอนนิ่งนานแค่ไหน พีมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า กลัวไปหมด กลัวว่าเลือดที่ไหลซึมอยู่ตรงหางคิ้วคู่สวยนี้จะไม่หยุด กลัวแม้กระทั่งว่าจะมีเชื้อโรคจากฝ่ามือของเขาที่กำลังปิดปากแผลอยู่เข้าไปทำให้แผลอักเสบหรือเปล่า ซูเปอร์สตาร์หนุ่มร้อนใจจนแทบบ้า รีบผยุงร่างไร้สติของน้ำเชี่ยวเข้าบ้าน ก่อนจะพยามผลิกซ้ายผลิกขาวหาบาดแผลที่ไหนอื่นๆบนศรีษะเด็กหนุ่มอย่างร้อนรน
“ฮือๆๆ น้ำเชี่ยวเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า อย่าเป็นอะไรไปนะ พี่ขอโทษ ฮือๆ น้ำเชี่ยว!! หนูมาลี รถพยาบาลมายัง? น้ำเชี่ยว! ฮืออ~”
"......"
“เอ่อ.. คุณพีมค่ะ ถะ..ถ้าไปโรงพยาบาล จะเป็นข่าวนะคะ น้องน้ำเชี่ยวคงแค่เป็นลมเองน่ะคะ แล้วแผลนี่ก็เล็กจิ๊ดเดียวเองนะคะ เลือดหยุดแล้วนะคะ เอามือออกเถอะคะคุณพีม” หนูมาลียืนอึกอักบอกอย่างละล่ำละลักเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เธอดันทำจนมันจะดูเว่อร์ไป จนทำให้นายหนุ่มของเธอคิดมากจนจะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่อย่างนี้
“ช่างมันสิ จะให้คางเหลืองตายก่อนรึไง?! เป็นลมอะไร ล้มหัวฟาดเลยนะ!! สมองกระทบกระเทือนรึเปล่าก็ไม่รู้ ฮือๆๆ น้ำเชี่ยวได้ยินพี่มั้ยยย ไปเร็วเซ่หนูมาลี! ยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า!!”
"....."
“เอ่อ.. คือๆ แบบว่า แบบว่า น้องน้ำเชี่ยวหกล้มหัวฟา..ด ค่ะ ตะ..แต่ พอดีไอ้ตุ๊กตากบยักษ์นั่น มะ..มันตั้งขวางอยู่ ละ..เลย หัวเลยไม่โดนพื้นหรอกค่ะ แค่ถากๆไปโดนขอบโต๊ะนิดหน่อยเองคะ คุณพีมมมม หนูมาลี ตกใจอ่ะคะ ละ..เลย พูดไม่หมดน่ะคร่าาา หุหุ” :z6:
“อะ.. อะ ไร นะ” คำพูดที่ออกจากปากหนูมาลีนั้นทำให้พีมรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็แทบจะตามเก็บหัวใจตัวเองที่หล่นเรี่ยราดกลับมาได้ไม่ครบเหมือนกัน เพราะผลพวงจากความรู้สึกทั้งหมดก็ยังคงเหลือและแปรเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เจ้าเด็กดอยตัวแสบในทันที ใบหน้าหวานที่เปรอะปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาเรียวหันควับขวางไปที่สาวใช้อย่างหมายโทษ จนหนูมาลีตัวลีบเป็นปลาหมึกตากแห้งหลบหลังตู้เย็นในบัดดล :monkeysad:
.
.
.
ภายในห้องนอนอุณหภูมิเย็นเฉียบ ซูเปอร์สาตร์หนุ่มค่อยๆชักบานผ้าม่านขึ้นจนสุด แสงแดดข้างนอกสว่างจ้าจนแสบตา บ่งบอกว่าอากาศภายนอกนั้นคงต่างกับในห้องนี้ราวกับคนละขั้วโลกเลยทีเดียว.. วันนึง ไม่สิ วันครึ่งเลยนะ ที่เราปล่อยไอ้โข่งนั่น นั่งแช่อาบแดดอาบฝนจนเป็นลมล้มสลบไปอย่างนั้น นี่เราควรจะดีใจหรือเสียใจดีนะ ที่น้ำเชี่ยวทำเรื่องบ้าๆเพื่อที่จะขอโทษเราแบบนี้ สิ่งที่เราต้องการจริงๆ คือคนรักคนเดิม หรือการจากลากันแน่ เมื่อคืนตอนที่เข้าใจว่าน้ำเชี่ยวไปแล้วมันก็เจ็บ พอตอนที่รู้ว่าน้ำเชี่ยวไม่สบายล้มหัวฟาดเราก็ยิ่งเจ็บ แล้วถ้าหากเรายอมให้อภัยกลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ วันข้างหน้าเรา..จะเจ็บ มั้ยนะ?
พีมยืนมองตุ๊กตาเคโระตัวโตสีเขียวแปร๋นที่นอนล้มตากแดดอยู่ตรงชานระเบียง ไอ้เด็กบ้านั่นมันใช้หัวสมองส่วนไหนคิดกันนะ ถึงได้เสร่อซื้อตุ๊กตาบิ๊กเบิ้มเป็นเด็กๆอย่างนี้มาให้คนอื่นเค้าในเวลาอย่างนี้หน่ะ เห็นที่บ้านมันก็มีอยู่ตั้งหลายตัวแล้ว ไม่รู้มันจะซื้อมาทำไมอีก เราไม่ใช่เด็กๆสักหน่อย ที่จะเห็นตุ๊กตาน่ารักแล้วจะใจอ่อนน่ะ
.. แต่ก็ต้องขอบใจแกน่ะไอ้เคโระ ถ้าไม่ได้แกน้ำเชี่ยวอาจจะล้มหัวฟาดพื้นสมองไหล ความจำเสื่อมจำไม่ได้แม้กระทั่งซื้อของเราก็ได้
ขณะเดียวกันข้างนอกที่ห้องนั่งเล่น หนูมาลีก็คอยนั่งปรนิบัติพัดวีนักร้องขวัญใจวัยรุ่นที่เธอละเมอเพ้อถึงทุกคืน หายาดม ยาหม่อง อาหารและน้ำหวาน มาบริการคนป่วยที่เพิ่งฟื้นจากการเป็นลมเป็นอย่างดี
“อิง เอ๋อ ? o_O (จริงเหรอ)” หนุ่มน้อยตาโตหัวฟู ที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา ดูเหมือนตอนนี้จะหิวโซเอามากๆนั่งฟาดทุกอย่างที่กินได้บนโซฟาตัวยาว เริ่มจากน้ำหวานแก้วใหญ่ ตามด้วยข้าวปลาอาหารมากมายที่หนูมาลีเตรียมไว้ให้ สมกับที่อดมานานวันนึงกับอีกหนึ่งคืน ครั้นพอได้ยินเรื่องที่หนูมาลีเล่าให้ฟังตอนที่ตัวเองเป็นลมไปนั้นก็ถึงกับไม่เชื่อหู เหลือกตาโตถามเอาทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก
“จริ๊งงสิคะ น้องน้ำเชี่ยว! คุณพีมนะ ร้องห่มร้องไห้เป็นวักเป็นเวรเลยคะ คิดว่าน้องน้ำเชี่ยวหัวฟาดกลัวจะสมองเสื่อม ไล่ให้หนูมาลีไปตามหมอตามรถพยาบาลให้ควั่ก แถมยังแบกน้องน้ำเชี่ยวเข้าบ้านตัวปลิวเลยนะคะ แรงเยอะสุดๆอ่ะ” หนูมาลียิ้มแป้นเจรจาเจื้อยแจ้วไปเรื่อย ราวกับว่าเก็บกดมานาน แฉเจ้านายทุกบททุกตอนไม่มีหมก บวกความเว่อร์ให้อีกเสต็ปตามสไตล์ ทำเอาคนฟังอมยิ้มแก้มป่องแทบไม่ต้องเคี้ยวข้าวกันเลย
“น้องน้ำเชี่ยวต้องอดทนอีกหน่อยนะคะ ถึงคุณพีมของหนูมาลีจะปากร้ายพูดไม่ดีใส่แค่ไหน แต่น้องน้ำเชี่ยวก็ทำคุณพีมเจ็บตัว หน้าหล่อๆเกือบเสียโฉมเลยนะคะ เพราะงั้นยังไงน้องน้ำเชี่ยวก็มีความผิดมากกว่าอยู่ดี ถึงคุณพีมจะบอกว่าอยากเลิก แต่หนูมาลีก็แอบเห็นว่าคุณพีมอ่ะเม่อๆซึมๆ เขาก็คงจะคิดมากคิดหลายอย่างอยู่อ่ะแหละค่ะ หนูมาลีว่าเดี๋ยวคุณพีมก็คงจะคิดได้เองแหละ คงอีกไม่นานหรอกค่ะ แต่อย่าไปเซ้าซี้เขามาก ปล่อยๆเขาไปก่อน เดี๋ยวก็กลับมาอารมณ์ดีเอง อดทนหน่อยนะคะ” สาวใช้สุดแสบพูดเป็นวักเป็นเวรยกแม่น้ำทั้งห้า มาปลอบใจและแนะนำพ่อนักร้องในดวงใจของเธอ ด้วยความที่เธอกับพีมก็เหมือนโตมาด้วยกัน อาจมีบางแง่บางมุมที่น้ำเชี่ยวเองก็ยังไม่รู้ แต่สำหรับเธอนั้นเข้าใจเจ้านายหลายอารมณ์ของเธอดี
“แล้วพี่พีมจะยังรักน้ำเชี่ยวเหมือนเดิมมั้ยอ่ะ พี่หนูมาลี” ทะเลาะกันกี่ครั้ง พี่พีมก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้กับน้ำเชี่ยวเลยสักครั้ง เมื่อวานเดินผ่านน้ำเชี่ยวไปกับผู้หญิงคนนั้น พี่พีมไม่หันมามองน้ำเชี่ยวเลยแม้แต่นิดเดียว หรือว่าพี่พีมอาจจะไม่อยากเห็นหน้าน้ำเชี่ยวแล้ว พี่พีมอาจจะไม่รักน้ำเชี่ยวอีกต่อไปแล้ว.. ยิ่งคิดก็ยิ่งสะท้อนขึ้นมาในใจ พาลเอากินอะไรไม่ลง ได้แต่นั่งก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานไปมา จนหนูมาลีก็อดสงสารไม่ได้
“รัก สิ คะ .. เชื่อหนูมาลีเถอะน่า ไม่อย่างนั้น ตอนน้องน้ำเชี่ยวล้มหัวฟาดไอ้กบ คุณพีมไม่ร้องไห้หร๊อกกกก :really2: อ่ะกินๆๆ อย่าให้เหลือนะ เนี่ยคุณพีมก็ยังไม่ได้กินนะ กินแต่ข้าวกับน้ำแกง คุณพีมอ่ะตั้งใจเก็บไว้ให้น้องน้ำเชี่ยวกินคนเดียวเลยรู้มั้ย”
“เหรอ.. จริงอ่ะ?”
“เจง เจง~ คร่าาา - -” สาวใช้จอมจุ้นคะยั้นคะยอเชียร์ให้เด็กหนุ่มกินข้าว พร้อมด้วยกระซิบบอกความลับของเจ้านายซะหมดเปลือก
เมื่อได้คุยและฟังหลายๆเรื่องเกี่ยวกับคนขี้โมโหที่หายเงียบเข้าไปในห้องจากปากสาวใช้ตัวแสบแล้ว ก็พอทำให้น้ำเชี่ยวรูสึกชื้นใจขึ้นมาบ้างว่ายังคงมีหวัง
.
.
“ก็อกๆๆ ก็อกๆๆ” “พี่พีม.. น้ำเชี่ยวขอเข้าไปหน่อยนะ”
“....”
เมื่อไม่ได้รับเสียงตอบกลับจากคนในห้อง น้ำเชี่ยวที่ยืนอุ้มตุ๊กตากบตัวโตอยู่ ก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้า ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเบาๆ พบคนน่ารักที่กำลังก้มงุดเก็บชิ้นส่วนจานที่แตกกับกองข้าวที่เกลื่อนพื้น มีเพียงปฏิกิริยาเล็กน้อยที่อีกฝ่ายปลายหางตามาดูตนแล้วก็กลับไปจัดการกับซากข้าวของตรงหน้าต่อเท่านั้น
..คงยังไม่หายโกรธเราสินะ จะทำยังไงดี
“พี่พีม.. น้ำเชี่ยว ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยน้ำไว้ น้ำเป็นคนที่แย่จริงๆ ชอบทำแต่เรื่องร้ายๆกับพี่ ทำให้พี่เจ็บตัว ทำให้พี่เป็นทุกข์ ทำพี่เดือดร้อนสารพัด” น้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าสร้อยอย่างสำนึก พร้อมกับมือหนาที่มาฉวยเอาเศษจานที่แตกในมือของพีมไป ทำให้ร่างบางต้องชะงักเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างฉงน
“น้ำเชี่ยวขอโทษ..ต่อไปน้ำจะไม่ทำให้พี่ลำบากอีกแล้ว น้ำเชี่ยวจะไปแล้ว ยอมแล้ว ยอมจริงๆ น้ำเชี่ยวขอโทษ”
คำพูดของหนุ่มน้อยตัวโตตรงหน้าทำให้พีมชะงักกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ตรงหน้า รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว หมายความว่ายังไงนะ ที่บอกว่าจะไม่ทำให้เราลำบากอีกแล้ว จะไปแล้ว จะไปไหน? คำว่า'ยอมแล้ว' หมายความว่ายังไง?
หรือว่า..
“จะไปไหนอีกล่ะ ยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ หรืออยากจะขับรถไปทัวร์ยมโลก ทุกวันนี้ยังดังไม่พอรึไง ถึงอยากขึ้นหน้าหนึ่งพร้อมกันทุกฉบับน่ะ” ทำเอ็ดเสียงแข็งสั่งออกไปอย่างรั้นๆ แต่ในใจนั้นสั่นระรัว กลัวเหลือเกินว่าอีกคนจะหมดความอดทน จนเลิกง้อตัวเองและหนีจากไปอย่างที่พูดจริงๆ ในขณะที่คนฟังแทบจะหูผึ่งเมื่อได้ยินประโยคจากคนตัวบางที่กำลังยืนหน้าบึ่งอยู่ตรงหน้า
“ก็ น้ำเชี่ยว ไม่อยากทำให้พี่เดือดร้อน อีกอย่า..ง พี่เองก็ไม่อยากเห็นหน้าน้ำเชี่ย..ว ไม่ใช่เหร..อ” ได้แต่ก้มหน้าหลบหูหลบตาพูดออกมาอย่างยานคาง ทั้งยังต้องคอยประคองน้ำเสียงและสีหน้าของตัวเองให้ดูราบเรียบเงียบๆน่าสงสารเข้าไว้เพราะกลัวว่าแอ็คติ้งที่มีอยู่น้อยนิดนั้นจะถูกอีกคนจับได้ซะก่อน
“ไปเลย ไปนอนนู้นเลย ไม่ต้องมาพูดมาก รำคาญ ไอ้ตุ๊กตากบเนี่ยเอาไปวางไกลๆด้วย เกะกะ” รู้สึกเหมือนกลืนน้ำลายตัวเองอย่างฝืดๆ เสียหน้าเล็กน้อยที่ก่อนหน้านี้ทำท่ามากว่ายัไงก็จะไม่ยอมยกโทษ แต่มาบัดนี้ปากมันดันไวก็พูดออกไปแล้ว แถมยังไล่เค้าไปนอนบนเตียงตัวเองซะด้วย เลยต้องกลบเกลื่อนทำท่าหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ รีบรวบเศษจานที่แตกใส่ถังขยะแล้วลุกพรวดออกไปข้างนอกทันที เลยไม่ทันได้เห็นหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่แป้นยิ้มจนปากเป็นกบวิ่งพุ่งขึ้นสู่เตียงนุ่มหลังโตที่แสนคุ้นเคย
.
.
((มีต่อๆ))
-
จะดีกันแล้วใช่ไหม ดีใจๆ
-
.
.
คงเพราะความอ่อนเพลียของร่างกายที่ต้องนั่งตากแดดตากลมทั้งยังอดอาหารไปนานร่วมวันทำให้ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีหนุ่มร่างสูงก็แผ่หลาหลับสนิทอยู่กลางเตียงหลังกว้างอย่างหมดสภาพ เปลือกตาบางที่ปกคลุมดวงตากลมปิดสนิทโชว์แพขนตาหนายาวเรียงเส้นชัดเจน ริมฝีปากหนาย้อยๆนั้นเปิดเผยออกเล็กน้อยส่งผ่านลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ..
พีมค่อยๆทิ้งน้ำหนักนั่งลงข้างๆกลัวว่าจะไปทำให้คนที่หลับสนิทอยู่ตื่นขึ้นมา ดวงตาเรียวรีหลุบมองดูเด็กหนุ่มด้วยความรู้สึกที่อ่อนระโหยโรยแรง.. คนอย่างเขา เคยมั่นใจว่าตัวเองเก่ง ตัวเองแน่ สามารถควบคุมและจัดการได้ทุกอย่างทุกเรื่อง แม้ที่ผ่านมาจะเคยมีคนที่ทำให้เขาเจ็บช้ำใจแต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่มันจะยากจนเกินควบคุม .. แต่ คราวนี้กลับไม่ใช่ ดวงตาเรียวกวาดต้องไปตามไรผมที่มีคราบชื้นเหงื่อที่เริ่มแห้งสนิท แถบคิ้วดกดำเรียงเส้นหนา สันจมูกโด่งรับกับรอยหยักน้อยๆที่ริมฝีปากบน ลำคอยาวรับกับบ่ากว้างกำยำ และท่อนแขนที่หนั่นไปด้วยมัดกล้าม..
พีมคนนั้นคงถูกเจ้าเด็กบ้องตื้นตรงหน้าร่ายคาถาหลอมละลายจนหัวใจที่เคยแข็งแกร่ง แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนแอ บอบบางจนยากเกินการควบคุมไปเสียแล้ว
..น้ำเชี่ยวครับ อย่าทำให้พี่เจ็บอย่างวันนั้นอีกนะ ขอร้องล่ะ ไม่อย่างนั้นพี่คงเป็นบ้าแน่ๆ
มือบางไล้ไปตามลำแขนแกร่งจนถึงปลายสุดของนิ้วมือ ปลายนิ้วสากๆของคนที่เห็นเครื่องดนตรีนานาชนิดเป็นเหมือนเพื่อน ปลสยเล็บขาวที่ยื่นออกมาบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่ได้สนใจดูแลตัวเองสักเท่าไหร่ หรือไม่ คุณแม่คงลืมโทรมาเตือนให้น้ำเชี่ยวตัดเล็บแน่ๆ ..ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปที่โต๊ะเล็กข้างเตียงเพื่อเปิดลิ้นชักหากรรไกรตัดเล็บ แต่กลับต้องชะงักค้างเพราะกล่องประหลาดสีเข้มสดวางตระหง่านอยู่ท้าสายตา
มันมาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ? .. พีมหันควับกลับมาที่เจ้าเด็กตัวโตจอมตื้อที่นอนสลบอยู่ข้างๆทันที คงเป็นฝีมือเจ้านี่แน่ๆ กล่องสีเข้มสวยดีไซน์เรียบแต่ดูดี
‘พี่พีม.. น้ำเชี่ยวขอโทษ’ ข้อความสั้นๆลายมือบูดๆเบี้ยวที่ดูเหมือนจะพยามบรรจงเขียนให้สวยที่สุดในชีวิตบนกระดาษโน้ตเล็กๆ ที่วางทับบนแหวนสีเงินวาววงเกลี้ยงมีลายกลมๆล้อมรอบห่างๆ เหมือนกับลายบนนาฬิกาสองเรือนที่เขาเคยได้เป็นของขวัญตอนไปเที่ยวที่ฮ่องกง
.. หึๆ นายไปเป็นลูกค้าแบรนด์นี้บ่อยๆอย่างนี้ ทำไมไม่เสนอตัวไปเป็นพรีเซนเตอร์ให้เค้าซะเลยล่ะ ชิ
ถึงแม้ในใจจะคิดจิกกัดคนที่หลับอยู่ ราวกับไม่ได้เห็นของขวัญตรงหน้ามีค่ามากมายสักเท่าไหร่ แต่มือเรียวบางกลับคอยแต่ลูบคลำแหวนวงน้อย สองตาพิศมองไม่วาง จนไม่ทันสังเกตุเห็นอีกคนที่แอบนอนลืมตาแป๋วเฝ้าจับจ้องปฏิกิริยาของตนอยู่
..นึกไปถึงไอ้เจ้าตุ๊กตาเคโระตัวบิ๊กเบิ้มที่นอนเท้งเต้งอยู่บนโซฟาข้างนอกแล้วมองดูแหวนวงนี้ ก็ยังนับว่านายยังพอจะมีรสนิยมในการง้อคนอื่นเขาอยู่บ้างอ่ะนะ ชายหนุ่มจัดแจงลองไล่ใส่โลหะสีเงินวาวลงบนนิ้วตัวเองจนเกือบครบทุกนิ้ว กระทั่งมาหยุดสุดท้ายที่นิ้วกลางข้างซ้าย พลิกมือไปมาดูแล้วดูว่านิ้วนี้คงเหมาะสุดก่อนจะปิดกล่องสวยลงวางไว้ในลิ้นชักปิดไว้อย่างดีแล้วค่อยๆทิ้งตัวลงนอน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับตัวเอง
เฮ้อออ..เสร็จมันอีกแล้วเรา สุดท้ายก็ยอมใจอ่อนให้กับไอ้ตัวดีที่นอนหลับใหลไม่รู้เรื่องราวอยนู่ข้างหลังนี้จนได้ ทำไมนะ? ถ้าเกิดเปลี่ยนสถานการณ์กันบ้าง ถ้าคนที่เป็นฝ่ายทำผิดก่อนเป็นเขาบ้าง น้ำเชี่ยวจะมีอาการอย่างที่เราเป็นอยู่นี่มั้ยนะ หรือบางทีน้ำเชี่ยวอาจจะไม่แยแส ไล่ตะเพิดเลิกขาดกับเราอย่างไม่มีวันยอมใจอ่อนก็เป็นได้ ..เฮ้อออออ~
.
.
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้ไม่นาน พีมก็รู้สึกเหมือนพื้นที่ข้างตัวอ่อนยวบลงด้วยน้ำหนักของใครบางคน และไม่ทันตั้งตัว อยู่ๆก็มีไออุ่นจากท่อนแขนสองข้างของคนข้างหลังสอดเข้ามารัดลำตัวของเขาไว้ช้าๆ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รินรดแผ่วอยู่ที่ต้นคอ ก่อนที่สองมือบางจะถูกฝ่ามือหนารวบมากุมไว้แนบกับอกตัวเอง
.. ห้องที่อุณหภูมิเย็นเฉียบ บวกกับอากาศข้างนอกที่เป็นเวลาพลบค่ำ แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปจวนจะหมด แต่สองกายสองหัวใจที่ปราศจากผ้าห่มใดๆ กลับซุกตัวอยู่ได้ไม่สะทกสะท้าน หรือเพราะไออุ่นที่กำลังแผ่ซ่านแทรกผ่านกายที่กำลังกอดเกี่ยวแนบชิดก็เพียงพอแล้ว
“พี่พีม น้ำขอโทษ ต่อไปน้ำเชี่ยวจะปรับปรุงตัว จะไม่ทำให้พี่เสียใจอีก จะไม่ทำให้พี่เจ็บตัวอีก ขอโทษนะครับ ที่รัก” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาช้าๆแต่ชัดถ่อยชัดคำ ก่อนที่เจ้าตัวจะจรดริมฝีปากอิ่มลงบนกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอด
..ทว่าไม่มีเสียงขานรับใดๆตอบกลับมา พีมได้แต่นอนคุดคู้นิ่งให้เขากอดไว้อย่างนั้น แต่ความเงียบภายในห้องกลับทำให้เขาได้ยินเสียงสูดจมูกฟึดฟัดเบาๆจากคนในอ้อมกอดได้
“พี่ร้องไห้เหรอ? ร้องทำไม หรือว่ายังไม่หายโกรธน้ำ” ออกจะตกใจและลังเลในการกระทำของตนขึ้นมา ที่คิดไปว่าคนที่นอนข้างๆอยู่นี่คงจะยอมอ่อนข้อคลายความโกรธเขาลงบ้างแล้ว จึงยอมให้เขามานอนสบายอยู่อย่างนี้ และคงไม่ยอมรับแหวนวงนั้นไปใส่ไว้ที่นิ้วอย่างง่ายๆถ้ายังโกรธกันอยู่ แต่ไหงเวลานี้กลับเป็นอีกอย่าง ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน และยังท่าทีที่เหมือนจะร้องไห้ออกมาอย่างนี้อีก แล้วอย่างนี้เขาควรจะทำอย่างไรดี ที่จะไม่ไปสะกิดใจให้พี่พีมเจ็บอีกครั้ง หรือไม่ไปทำให้พี่พีมโกรธเขาขึ้นมาอีก
“พี่พีม.. อยากให้น้ำทำยังไง? น้ำเชี่ยวต้องทำยังไง พี่ถึงจะหายโกรธน้ำเชี่ยว น้ำจะยอมทำทุกอย่าง แค่พี่หายโกรธ บอกน้ำสิครับ”
“........”
เงียบ.. เงียบ.. แม้เขาจะพร่ำพูดอะไรออกไป อีกคนก็เอาแต่เงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ มีแต่เสียงสูดจมูกหายใจแรงขึ้นกว่าเดิม เหมือนกับพยามกลั้นสะอื้นไว้
นี่เราพูดอะไรไม่ถูกหูพี่พีมอีกหรือเปล่านะ?
“เลิกกันเหรอ?.. พี่อยากจะเลิกกับน้ำเชี่ยวใช่ไหม? แบบไหน?.. ที่พี่ต้องการ ที่มันจะทำให้พี่สบายใจขึ้นได้”
“.........” แล้วก็เงียบเหมือนเดิม..
“น้ำเชี่ยว ต้องเลิกกับพี่จริงๆใช่มั้ย? ต้องเลิกกัน อย่างนั้นเหรอพี่” ที่พูดออกไปไม่ใช่เพราะด้วยอารมณ์หรือโมโหที่อุตส่าห์ทนง้อมานานแต่ก็ไม่ได้ผล.. แต่เพราะเขาทำทุกทาง ทำทุกอย่างแล้ว แต่ก็ยังไม่ช่วยให้พีมหายจากอาการที่เป็นอยู่ได้เลย แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการเลิกกับพีม แต่หากการที่เขายังอยู่ตรงนี้แล้วต้องทำให้พีมเจ็บปวดและร้องไห้ แน่นอนเขาก็ไม่ต้องการมันเช่นกัน
“ก็ได้ น้ำยอมแล้ว ถ้า..ถ้าหากว่าพี่ต้องการอย่างนั้นจริงๆ ..น้ำเชี่ยวเลิกก็ด..ะ -- อึก!?-- ” กว่าจะเปล่งคำพูดอย่างจำนนในหัวใจออกมาได้ แต่ละประโยคช่างยากเย็นราวกับใครเอาก้อนแข็งๆมาง้างขากรรไกรไว้ กว่าจะพูดคำว่าเลิกออกมาได้เจ็บแทบขาดใจ
ทว่าเหลือเชื่อ..
แม้จะเจ็บสุดๆที่พูดไป แต่ผลของมันก็เกินคาดอยู่ไม่น้อย เมื่ออยู่ๆร่างบางของคนขี้โมโหก็หันควับมาสวมกอดเขาเอาไว้แน่นจนแทบจุก..
“ม..ไม่! ไม่นะ ไม่ ฮึก” ราวกับวินาทีที่เขากำลังรู้สึกสิ้นหวังหมดกำลัง ตัดสินใจจะสละชีวิตเดินไปทิ้งร่างตัวเองยังหุบเหวลึก.. ไปๆมาๆกลายเป็นว่า ลืมตาขึ้นอีกทีก็พบว่าร่างกายตัวเองยังห้อยต่องแต่งอยู่เพราะชายเสื้อดันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ไว้อย่างไรอย่างนั้น
“ไม่.. ไม่นะ ไม่ใช่ พี่โกหกเอง พี่ไม่ได้ต้องการแบบนั้น ฮึกๆ.. ไม่ ไม่เลิก..พี่ขอโทษ ขอโทษ ไม่เลิก พี่โกหกเอง พี่ไม่อยากเลิก.. ฮึกๆ พี่รักน้ำเชี่ยว ฮืออออ”
โห.. พอ.. พอแล้วพี่พีม ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว แค่นี้น้ำก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว น้ำรู้ น้ำเข้าใจทุกอย่าง พี่ไม่ต้องบอกว่ารักน้ำ น้ำก็จะยอมอยู่เป็นหมูเป็นหมาคอยรับใช้พี่ไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว แค่พี่อภัยให้น้ำเชี่ยวแค่นั้นก็พอ.. ยังมีคำพูดอีกเป็นหมื่นเป็นพันคำที่เขาอยากจะพูดออกมาเพื่อบอกกับคนที่กำลังซุกตัวอยู่กับอกของเขาว่า เขารักพี่พีมมากแค่ไหน แต่ถ้าให้พูดออกมาตอนนี้คงไม่เป็นประโยคเพราะหัวสมองกลวงๆนี้ มันตื้อประมวลผลอะไรออกมาไม่ถูกเอาเสียเลย ได้แต่รวบเอาร่างสั่นไหวเข้าไว้ ลูบหัวลูบไหล่ที่กำลังสะอื้นน้อยๆนั้นให้คลาย ไล่หอมวนเวียนอยู่ที่หน้าผากเนียนและเส้นผมหอมนุ่มให้เต็มปอด
“น้ำยังไม่เบื่อพี่ใช่มั้ย ฮึก.. น้ำเชี่ยวยังรักพี่อยู่รึเปล่า ฮึก..” ตั้งแต่วินาทีที่เขาวิ่งออกไปอุ้มเอาร่างไร้เรี่ยวแรงของน้ำเชี่ยวตอนที่เป็นลม พีมก็รู้แล้วว่า การที่น้ำเชี่ยวทำร้ายเขาให้เจ็บทั้งตัวทั้งหัวใจ แม้จะมากแค่ไหน แต่ความเจ็บปวดเหล่านั้นช่างเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เขาไม่มีน้ำเชี่ยวอยู่ข้างกาย.. เวลานี้ก็เช่นกัน ไม่ใช่เขาไม่ใยดีกับสองแขนที่สวมกอดเขาไว้อย่างอบอุ่น ไม่ใช่ไม่สนใจกับคำขอโทษและคำว่ารักของเด็กหนุ่ม หากแต่ที่เขานิ่งเงียบและมีน้ำตาอยู่นี้ เพราะเขาเองก็รู้สึกผิดและละอายใจกับอาการแสนงอนเอาแต่ใจของตัวเองเหมือนกัน ที่เป็นเหตุให้น้ำเชี่ยวต้องมานอนป่วยอยู่อย่างนี้
..กระทั่งได้มายินว่าน้ำเชี่ยวจะเลิกกับเขาแล้วจริงๆ ถึงทำให้กล้าไล่ไอ้ตัวงี่เง่าออกไปจากหัวได้ หันกลับมาสวมกอดเง้างอดเอาหน้าซุกอกคนที่ตัวเองรักอย่างน่าสงสารได้ในที่สุด
“รักสิ.. รักที่สุด ใครว่าน้ำเชี่ยวอยากเลิกอยากหนีพี่ไป น้ำเชี่ยวรักพี่จะตาย น้ำเชี่ยวไม่เลิกกับพี่ง่ายๆหรอก ฮึก.. พี่พีม น้ำเชี่ยวขอโทษนะครับ ต่อไปน้ำเชี่ยวจะไม่ทำให้พี่เจ็บอีกแล้ว น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำเชี่ยวรักพี่พีมนะ อย่าร้องไห้สิพี่ ฮึกๆ.. น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำขอโทษ ยกโทษให้น้ำนะพี่นะ เราดีกันเหมือนเดิมนะ ที่รักนะ ร้องไห้ตาปูดหมดแล้ว”
แม้จะดีใจทั้งตื้นตันที่ได้รับรู้ว่าในที่สุดเขาก็ได้คนรักคนเดิมกลับมา แต่ก็เมื่อมองคนน่ารักที่ยังคงร้องไห้น้ำตาเปียกเสื้อเขาจนชุ่ม หูตาจมูกแดงไปหมด ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ จนเขาเองก็อดไม่ได้ต้องปล่อยโฮออกมาเป็นเพื่อนกันอีกคน ..อย่างที่หนูมาลีเคยว่าไว้จริงๆ คนรักของเขาคนนี้แม้ภายนอกจะดูเข้มแข็งเก่งไปเสียหมด แต่ลึกๆนั้นพี่พีมก็โหยหาความอบอุ่นจากใครสักคนที่จะมาดูแลกันอยู่ดี มือหนาได้แต่ลูบหน้าลูบหลัง พิศมองดูรอยแผลของคนตัวเล็กที่ไกล้จะเลือนหายอย่างถี่ถ้วน ยิ่งมองหยาดน้ำใสๆที่ไหลนองแก้มใส ช่างทำให้รู้สึกสะท้านไหวเข้าไปข้างในจนแทบร้าว กี่ครั้งแล้วนะที่เขาทำให้คนนิ่งๆอย่างพี่พีมต้องร้องไห้เสียน้ำตา ลูกผู้ชายไม่ได้หลั่งน้ำตากันง่ายๆ พี่พีมก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่กับคนโง่เง่าอย่างเขากลับทำให้คนที่ตัวเองรักต้องร้องไห้ ไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ.. นับแต่บัดนี้ไป มันจะต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก จากนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไร จะเลวร้ายแค่ไหน นายจะต้องไม่ทำให้พี่พีมเจ็บตัวอีก ต้องไม่ทำอีก!
.
.
.
ใก้ลรุ่งของวันใหม่ หนุ่มร่างบางในชุดกางเกงวอร์มเสื้อกล้ามทับด้วยเสื้อวอร์มหลวมๆ ผมเผ้ายุ่งฟูเพราะเพิ่งตื่น เดินไปพลางเหล่ตามองเจ้าสนู๊ปปี้ที่วิ่งกระดิกหางดุ๊กดิกเลียน้ำค้างบนยอดหญ้าเล่นสลับกับคอยหันมามองเขาที่กำลังเดินไปตามทางอิฐเล็กๆที่ปูไว้ลัดกับสนามหญ้าแห่งนี้
พีมกระชับเสื้อวอร์มมีฮู้ดสีฟ้าอ่อนตัวเก่งแน่นเพราะอากาศยามเช้ายังหนาวอยู่ คิดเรื่อยเปื่อยไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาและน้ำเชี่ยวในช่วง2-3วันที่ผ่านมา หลายอย่างมันทำให้เขามองเห็นตัวตนของน้ำเชี่ยวชัดเจนยิ่งขึ้น ไม่เว้นแม้แต่การได้เหลียวกลับมามองนิสัยแย่ๆของตนเองด้วย ว่าที่ผ่านมาหลายครั้งหลายหนเหลือเกินที่เขาเองก็เอาแต่ใจ เกี้ยวกราด ปากร้าย ชอบใช้อารมณ์ ซ้ำยังแทบจะไม่เคยจะทำอะไรดีๆเพื่อเอาอกเอาใจคนรักของเขาบ้างเลย มีแต่น้ำเชี่ยวซะอีกที่ยอมปรับเปลี่ยนตัวเองมาคอยเอาอกเอาใจเขาอยู่ตลอด หลายครั้งหลายหนน้ำเชี่ยวจะมีของขวัญน่ารักๆมาให้เขาทั้งที่เขาเองไม่เคยจะปริปากขอเลยสักครั้ง ซูเปอร์สตาร์หนุ่มยกมือเรียวที่มีแหวนวงเล็กประดับบนเรียวนิ้วของตนขึ้นดูแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
..คราวนี้ คงถึงเวลาที่เขาจะทำอะไรเล็กๆน้อยๆเพื่อน้ำเชี่ยวบ้าง ทำอย่างที่คู่รักคนอื่นๆเขาทำกัน
“ก็อกๆๆ ก๊อก!” ..
“หนูมาลี.. หนูมาลี ” เมื่อมาถึงที่หมาย มือบางก็ค่อยเคาะลงที่ขอบหน้าต่างห้องขนาดกลางด้านหลังคฤหาสน์หลังใหญ่ เอ่ยเรียกเจ้าของห้องด้านในเบาราวกับกระซิบ .. ไม่นานไฟข้างในก็สว่างขึ้นเป็นสัญญาณว่าคนข้างในคงรู้สึกตัวบ้างแล้ว
“ หนูมาลี..เราพีมเอง เปิดประตูหลังบ้านให้หน่อยสิ” ป้องกันอาการแตกตื่นซึ่งเป็นนิสัยติดตัวสาวใช้ตัวแสบอยู่แล้ว ว่าเธอคงจะไม่เพ้อละเมอว่าเขาเป็นผีญี่ปุ่นลอยมาหลอนเอาตอนเช้ามืด จึงต้องเอ่ยทักทายไปก่อน ที่จะเห็นหน้าต่างจากห้องข้างหน้าแง้มออกมาเผยสภาพยุ่งเหยิงผมเผ้ารุงรังของเด็กกระเหรี่ยงที่เพิ่งลุกจากที่นอนมาหมาดๆ
“เฮ้ยยย! หนูมาลี! เป็นอะไร? แต่งตัวอะไรแบบนี้ ตกกะใจหมด” จนเมื่อประตูหลังบ้านหลังใหญ่เปิดออกมาพร้อมกับหนูมาลีที่แต่งองค์ด้วยเสื้อผ้ามิดชิดราวกับมัมมี่เด็ก ก็ทำเอาพีมตกใจอย่างประหลาด
“ก..ก็ คุณพีมนั่นแหละ เป็นอะไร ถึงแอบย่องมาหาหนูมาลีมืดๆแบบนี้ ฮึอ! นี่..นี่คุณพีมคงไม่ใช่ว่าโดนน้องน้ำเชี่ยวหักอกจนเพี้ยน คิดจะมา..มาเปลี่ยนรสนิยม มาเป็นสมพานกินไก่วัด มาลงกับเด็กน้อยน่ารักตาดำๆในบ้านหรอกนะคะ” เออ.. เอากะมันสิ ว่าแล้ว เพี้ยนไม่เลิกราจริงๆ :a6:
“ยัยบ้า! .ใครกันแน่เพี้ยน ถ่างตาดูซะบ้าง มันจะสว่างแล้ว อีกอย่างเราไม่ใช่สมพาน ไก่วัดไม่กิน กระเหรี่ยงไม่ใช่สเป็คเว้ยยย เข้าจั้ย!.. ไปเลย ไปนู้น ไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวไปบ้านนู้นกับเรา เร็วๆด้วย!”
“ฮื้ออ.. รู้หรอกคะ น่ารักอย่างหนูมาลีมันไม่ใช่ ต้องสเป็คหนุ่มๆ หล่อๆ ถึงจะถูกใจ ใช่มั้ยล่า ฮิ อิอิ” :z1: หุหุ
“เน่! พอได้แล้ว พูดมากจริงๆ ไปเร็ว! ไปช่วยเราทำกับข้าว” หึหึ ยัยเพี้ยนเอ้ย.. เล่นกะหมา หมาเลียปากจริงๆ
“ห๊าาาาา..?? ทำอะไรนะคะ ใครจะทำอะไร?” สิ้นประโยคจากปากนายหนุ่มสุดหล่อ ก็ทำเอาหนูมาลีตาเบิกโพงด้วยความงุนงง ก็ร้อยวันพันปีคุณชายเจ้าสำอางของเขาแทบไม่เคยเข้าครัว อย่าว่าแต่จับกระทะหรือทัพพีเลย จะตอกไข่ออกมาไม่ให้แตกหรือจะแยกเนื้อหมูกับเนื้อวัวได้หรือเปล่า เธอก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาจะทำได้หรือเปล่า
“ทำไม ก็ได้ยินถูกแล้ว ไม่ต้องเว่อร์ขนาดนั้นหรอก เราจะทำอาหารเช้ากินมั่งมันแปลกตรงไหนอ่ะ.. เร็วๆเซ่ ยืนเอ๋ออยู่ได้” ฮึ้ยยย รมเสีย~ :serius2:
“คร่าาา ทราบแล้วค่าาา ใจร้อนจริงๆ ฟ้ายังไม่สว่างดีเลยเนี่ย ว่าแต่ทำไรกินล่ะคะคุณผู้ชายยย”
“ก.. ก็ อะไรที่มันไม่ต้องทำยากมาอ่ะ ย..ะ อย่างพวก แกงจืดเต้าหู้ เอ่อๆ..เต้าหู้หมูสับน่ะ ไก่ทอด แล้วก็ผัดผักใส่กุ้งไรงี้อ่ะ” แกล้งตีหน้านิ่งทำตาใสตอบไปเหมือนไม่ใส่ใจอะไรให้เจ้าเด็กดอยมันจับไม่ได้ว่า ไอ้แต่ล่ะอย่างที่พูดออกมานั่นน่ะมันเป็นอาหารจานโปรดของเจ้ากบตัวโตที่ยังคงนอนคุยกับพระอินทร์จนเพลินอยู่ในห้องของที่บ้านของเขานู้น
“แหมะ..แหม๊มมม แต่ละอย่างของโปรดใครน๊า? :o9: คริ คริ แล้วจะทำเป็นเหรอค๊า จับตะหลิว ไม่ง่ายเหมือนจับไมค์ร้องเพลงนะค๊าาา”
“นี่แนะ…โป๊กกกกก!!!”
“โอ้ยยยย” มะเหงกหลุนๆพุ่งใส่หัวกลมๆ ของสาวใช้ตัวเล็กซักที ไม่งั้นคงได้โดนล้อเลียนอีกหลายดอกเป็นแน่
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ไปเอาของมา เดี๋ยวเราจะไปเตรียมรอไว้ที่บ้านนู้น แล้วรีบล้างหน้าล้างตา แล้วตามไปด้วย เร็วๆ” ..ยัยบ้า ทำมาเป็นรู้ดี ไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยเนี่ย!
“คร่าาาา”
.
.
.
“เอ๋า! ... นี่จะยืนจ้องให้ผักมันสุกเองรึไงค่ะ เอาใส่ลงไปซะทีสิคะ เดี๋ยวก็ไหม้กันพอดี ฮึ้ย!”
“ก็น้ำมันมันกระเด็นอ่ะ โอ้ย! โอ้ย!”
“แค่นิดๆ หน่อยๆ ไม่ตายหรอกคะ เร็ว! ใส่ลงไปซะที กระทะมันจะไหม้แล้ว!”
“โอ้ย! โอ้ย! ทำไมมันยุ่งยากอย่างงี้ว่ะ โอ้ย!”
“ฮึ้ย! เอาตะหลิวมานี่! นู้น คุณพีมเอาน้ำตาล น้ำปลามา รีบปรุงลงไปเลย เร็วๆ จะกินได้มั้ยเนี่ย!” :angry2:
“โคล้งๆ! เคล้งๆ!”
“อะ .. แล้วจะใส่ไรก่อนอ่ะ น้ำปลา หรือน้ำตาล” :serius2:
“โอ้ยยย พ่อคู้นนนน จะใส่อะไรก็ใส่ๆมาเถอะค๊า ให้มันอร่อยเหอะ ผักมันสุกจะเละแล้ว เร็ววว”
“เอ้า! นู้นน แกงจืดเดือดจะล้นหม้อแล้ว เร็วคะ รีบไปเบาไฟเร็ววว!”
ด้วยเสียงอีโล้งโช้งเช้ง และกลิ่นอาหารตลบอบอวนไปทั่วห้องครัวจนล้นออกมาข้างนอก ทำให้น้ำเชี่ยวที่สลึมสลืออยู่รุ้สึกตัวตื่นได้ไม่ยากในยามเช้า อดแปลกใจไม่ได้ว่าคนน่ารักที่นอนกอดกันแน่นเมื่อคืนหายไปไหนในเวลาเช้าเช่นนี้
และที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวก็คือ ไม่มีทางที่คนอย่างพีมจะไปยืนใส่ผ้ากันเปื้อนหน้ามันถือตะหลิว จับทัพพีอยู่ในครัวเป็นแน่...
.
.
.
ทว่า.. กับเรื่องของความรัก ความรู้สึกและใจของคนแล้ว อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ เพราะตอนนี้กับข้าวทุกอย่างที่ซูปเปอร์สตาร์หนุ่มบรรจงทำขึ้นมาด้วยความทุลักทุเล ก็ได้มาวางหราอยู่บนโต๊ะจนครบถ้วนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นผัดผักใส่กุ้งที่ดูเหมือนจะผัดนานไปนิดจนมันออกมาเหี่ยวๆหน่อย หรือไก่ชุบแป้งทอดที่ออกเกรียมไปบางชิ้น และใข่เจียวหมูสับที่ดูเหมือนจะมีน้ำมันเยิ้มไปนิด แต่ก็พอจะกู้หน้ากลับมาได้บ้างกับแกงจืดเต้าหู้ที่หน้าตาดูดีน่าซด แต่ก็ไม่รู้ว่ารสจะจืดเหมือนชื่อมั้ย..
‘เฮ้อออ ทำไมมันยากเย็นอย่างงี้ว่ะเนี่ย ทำก็ตั้งนาน กินแล้วเดี๋ยวก็อึออกมาเนี่ย เฮ้อ~’
หนุ่มหน้าใสยืนมองอาหารตรงหน้า ก็ได้แต่ถอนหายใจดังๆ แล้วก็นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน ที่เขาเข้าไปเจอนายเอ็มที่ห้องของน้ำเชี่ยว เขาจำได้ว่าไอ้นั่นมันทำอาหารหลายอย่างได้หน้าตาน่าพิสมัยกว่าทุกจานที่วางอยู่ตรงนี้มากนัก.. หึหึ แต่แล้วไง สมน้ำหน้า สุดท้ายไอ้กบก็ไม่ได้แม้แต่จะแตะมันด้วยซ้ำ เชอะ! อย่างนายนั่นต่อให้มันทำอาหารขั้นเทพแค่ไหน แฟนเราก็ต้องกินของที่เราทำเฟร้ยยยย ฮ่าๆๆ
“ไมอ่ะ?.. ไม่หิว หรือว่า มันไม่น่ากินเหรอ?” พีมเห็นน้ำเชี่ยวนั่งนิ่งจ้องจานอาหารต่างๆที่วางบนโต๊ะ ก็อดรู้สึกเสียความมั่นใจจนหน้าเจื่อนออกมาไม่ได้
“มือพี่หายเจ็บแล้วหรือครับ?” ไม่ใช่เพราะกลัวว่าอาหารตรงหน้าจะไม่อร่อยหรอก แต่เพราะเรื่องนี้เหมือนเป็นสิ่งมหัศจรรยที่เขาไม่คาดคิดว่าคนอย่างพีมจะทำให้เขาได้ถึงขนาดนี้ น้ำเชี่ยวอึ้งไปจนกระทั่งเหลือบไปเห็นมือขาวๆของคนตรงหน้าที่มีพลาสเตอร์เล็กๆพันไว้อยู่ก่อน แล้วยังต้องมาทำอาหารอีกทั้งที่มือก็ยังไม่หายเจ็บแท้ๆ
“ไม่เป็นไรแล้ว.. คือ..พี่แค่อยากลองทำเล่นๆนะ.. เอ่อ เออ หรือว่าเราออกไปหาอะไรข้างนอกกินดีมั้ย?” นอกจากจะเสียความมั่นใจไปแล้ว ตอนนี้ยังเพิ่มความน้อยใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่แตะต้องอาหารที่เขาทำไว้ซักที แล้วไอ้คำพูดที่โพล่งออกมานี่อีก ปัญญาอ่อนซะจริงๆ อยากตบกะโหลกตัวเองสักป้าบจริงๆ อุส่าห์ตื่นมาทำตั้งนานยังจะปากดีบอกให้ไปกินข้างนอกอีก เกิดมันจะไปขึ้นมาจริงล่ะ ฮึ้ยย!
ขณะที่เด็กหนุ่มเหลือบไปเห็นซากประหลักหักพัง กองจาน กระทะ ตะหลิว ที่วางกระจัดกระจายเหมือนเพิ่งผ่านสงครามศึกมาหมาดๆ ก็พอทำเนาได้ว่า พีมคงจะต้องใช้ความลำบากและอดทนอยู่มากโขในการฝืนทำอะไรที่ไม่ถนัดเพื่อเขา เพียงแค่นี้.. แค่นี้เขาก็ไม่รู้สึกต้องการอะไรอีกแล้ว แค่ที่เขาได้รับก็มากพอแล้วจริงๆ
“พี่พีม น้ำเชี่ยวรักพี่นะ ต่อให้พี่ต้มน้ำเกลือให้น้ำกินแทนข้าวน้ำก็รักพี่มากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เพราะน้ำให้พี่หมดแล้ว ความรักของน้ำเชี่ยวให้พี่ไปหมดตั้งนานแล้ว น้ำเชี่ยวรักพี่ ได้ยินมั้ย น้ำเชี่ยวรักพี่ รักพี่” มือหนาเอื้อมคว้าเอาไหล่บางของคนขี้ใจน้อยที่ทำท่าจะลุกหนีไปเอาไว้ แล้วสวมกอดซุกหน้าลงแผ่นหลังที่คุ้นเคย
“น้ำเชี่ยวสัญญานะพี่ ว่าจะไม่ทำให้พี่เจ็บอีก จะไม่มีวันนั้น น้ำเชี่ยวสัญญา ขอให้พี่มั่นใจ เชื่อใจน้ำเชี่ยวนะนะครับ” น้ำเสียงนุ่มทว่าหนักแน่นเอ่ยไปพร้อมกับริมฝีปากอิ่มที่ไล้ไปตามใบหูและกดจูบเบาๆที่ข้างแก้มใส เรียกเอารอยยิ้มและน้ำตาแห่งความสุขใจของพีมออกมาได้..
พีมเองก็ขอสัญญาเหมือนกัน ต่อไปจากนี้เขาจะพยามปรับตัว ไม่เอาอารมณ์มาเหนือเหตุผล จะตอบแทนความรักทั้งหมดของน้ำเชี่ยวที่มีให้มา
“ครับ พีมก็รักน้ำนะ” รัก รัก รักจริงๆ..
**************************************
เจอกันตอนหน้าค้าบบบบบบบบบบ .... อ้อ!! อ่านแล้วช่วยเม้นกันซะหน่อยเน้ออออออ :really2: :กอด1: :L1:
ขอบคุณคับ :pig4:
B a l l o o n
-
จิ้มเย้ๆๆๆ
-
อย่าดราม่าน่ะเบื่อแระ
-
โอ้...ดีกันได้ซะที :sad4:
น้ำเชี่ยวก็นะวันหลังก็อย่ารุนแรงกับพีมนักเดี๋ยวเสียงโฉมขึ้นมาก็แย่กันพอดี
ว่าแต่อิคุณเพื่อนรัก..รักเพื่อนคนนั้น คงไม่เอาเรื่องพีมกับน้ำไปให้พวกนักข่าวหรอกนะไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ๆเลย เฮ้อ~~
-
อย่าดราม่าน่ะเบื่อแระ
ดีกันแล้วคร้าบบบบบบ
เชิญอ่านตามอัธยาศัย ^___^
-
น่ารักจริง ๆ น้ำเชียว
ใครสั่งใครสอนให้ร้ายได้น่ารักขนาดนี้
:call: รอมาต่อ
-
กรี๊ดดดดดดด
พี่พีมใจอ่อนแล้วจนได้ สงสารพี่พีมจะแย่
แล้วยังอุตส่าห์ทำกับข้าวให้กินอีก โห่ววว ร๊ากพี่พีมอ่า
จำไว้เลยนะอิตาน้ำเชื่อง ต่อไปหัดดูแลพี่พีมให้ดีกว่านี้
ไม่งั้นไปได้กับนังเอ็มแทนเลยไป๊ ฉลาดเกิ๊น
-
เย้ เข้าใจกันซักที :z1: :z1: :z1: หวานกันจัง :L2: :L2: :L2:
-
:mc4: :mc4:
ฮูเลลลลล่
คืนดีกันแล้วว
พีมจะน่ารักไปไหนเนี่ย
:o8: :o8:
-
กว่าจะดีกันได้ เดี๊ยนกินมาม่าซะหลายวันเลย
หวังว่าคงจะไม่มีแล้วนะ ถ้ายังเหลือมาม่าไว้อยู่อีกละก้อ
รบกวนคนเขียนช่วยเอาไปทิ้งด้วยนะค่ะ ตอนนี้เดี๊ยนรับได้แต่ของหวานเท่านั้นค่ะ!!!
-
ว้าว ๆ ๆ ๆ รักกัน ๆ
-
รัก มันแปรเป็นคำอื่นไม่ได้ นอกจากคำว่ารัก
รัก = รัก
-
เนื้อคู่กันแล้ว ย่อมไม่แคล้วคลาดกัน
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.
:laugh:
-
เย้ ๆๆ ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว
หวานไม่เกรงใจใรเลยน๊าาาา
:o8:
-
:m4: :m4: :m11: :m11:
ดีใจจังเลยยยย สุดท้ายก็ดีกันได้ซักที
แต่กว่าจะสำเร็จนี่น้ำเชี่ยวเกือบไม่รอดดด
แต่ขำหนูมาลีอ่าา รู้ทันพี่พีมตลอดดดดด :really2: :really2:
-
ชอบหนูมาลี แม่กะเหรี่ยงดอยคนสวย...ชีฮาได้โล่จริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ถอนหายใจออกมาดังๆ สามที :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ดีกันแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ อยากเห็นสองคนนี้สวีทหวานกันไวๆ เนอะๆ
ขอบคุณค่ะคืนนี้นอนหลับฝันดีแล้ว
-
เย้ๆๆๆๆๆๆ
คืนดีกันแล้ววววววว
เอาน้องกบมาง้อออ น่ารักจิงๆเลยยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด
ดีกันแล้วกว่าจะดีกันได้ :เฮ้อ:
-
ผ่านพ้นมันมาได้สักที นึกว่าจะเล่นตัวจนต้องเลิกกันจริงๆก็คราวนี้
งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้น้องหนูมาลีนะเนี่ย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นเหนื่อย ดีกันแล้ว แต่ค้างคา
น้ำเชี่ยวจะจัดการเพือ่นตัวแสบแบบไหน
ชอบหนูมาลีมากกกก
-
เห้อ ดีกันละ
ค่อยยังชั่วหน่อยย
หนูมาลีน่เยี่ยมจริงจริง
:เฮ้อ:
-
เย้ๆๆๆดีกันแล้ว
ลุ้นแทบตาย
ดีใตจังเลยๆๆๆๆๆ
-
ชอบรักสมหวัง :กอด1:
รอตอนหน้าอยู่นะ :z1: :z1:
:call:
-
5555555555555+ คืนดีกันแล้วววววว
งานนี้ต้องขอบคุณหนูมาลีอย่างแรงกล้าอ่ะ 55555+
ตัวแปรสำคัญเลยนะนั่น
แต่พีมก็น่ารักน้าาาา เข้าครัวทำกับข้าว เตรียมเป็นแม่ศรีเรือนอย่างดี (เอ๊ะ?) 555555555+
-
ดีกันได้ซะทีคู่นี้ :เฮ้อ:
-
:mc4: เย้ๆๆๆ ดีกันแล้ว
แต่จะดีกันไปได้นานแค่ไหนเนี่ย
หวังว่าปัญหาต่อไปที่เข้ามา จะค่อยๆช่วยกันแก้ปัญหาได้นะจ้ะ
:L2:
-
อ่านรวดเดียว :กอด1:
กว่าจะเข้าใจกันได้น่ะเจ้าเคโระกับเพ่พีม
อย่าทะเลาะกันอีกนะ
ดีๆกันเข้าไว้
-
ลุ้นกันซะเหนื่อยเลยกว่าจะถึงตอนจบ
พี่แมนมีแอบหวานเหมือนกันน่ะเนี่ย
น่าเสียดายที่น้องมินมาเห็นซะก่อน
ภาคต่อไปต้องเป็นพี่แมกซ์กะน้อยแน่เลย
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
เฮ้อโล่งอก ดีกันซะทีน๊า
หวังว่าน้องน้ำเยี่ยว เอ้ยน้ำเชี่ยวจะไม่ทำให้
พี่พีมต้องเจ็บอีกนะจ๊ะ :กอด1:
-
ไชโย ดีกันแล้ว โล่งอกไปที :mc4:
-
ดีใจอย่างเหลือล้น ที่สองคนเขาคืนดี
ต่อต่อไปคงไม่มี วันที่น้ำ-พีมเศร้าใจ
เฮ้อโล่งอกซะที รักกัน เข้าใจกัน ไปตลอดล่ะ ทั้งสองคนนั่นแหละ
-
รออ่านฉากหวานๆอีกค่ะ^^
-
กว่าจะดีกันได้นะ -_-
รักกันๆๆๆ
555+
:กอด1:
-
เข้าใจกันก็ดีแล้ว แต่เราอยากรู้เรื่องพวกตัวร้ายบ้างว่าจะมีแผนร้ายอะไรต่อไป แล้วคู่รักคู่นี้จะจะรับมือไหวไหมอ่ะ
ตั้งหน้าตั้งตารอต่อไป กว่าจะคืนดีกันได้ เล่นเอาคนอ่านเครียดเลยนะเนี่ย :serius2: แต่คราววหน้าหายดีกันแล้วก็น่าจะมี nc :z1: ให้อ่านบ้างนะคนแต่ง^-^
-
:กอด1: รักกันๆ
-
มาม่าหมดชามสักกะที ดีใจๆๆๆๆๆ
ต่อไปขอขนมหวานเซตโตๆ เลยนะคะ
ไปฮ่องกงอีกรอบได้ไหม อิอิ
-
และแล้วน้ำเชี่ยวก็กลับมาจนได้...ส่วนพี่พีมก็แพ้ให้กับลูกตื้อของน้ำเชี่ยวเช่นกัน
อ๊ากกกกกกกกกกก ก กกกกกกกก กกกก...เค้าดีใจอ่ะ...ดีกันแล้วดีกันแล้ว
อย่างนี้มันต้องฉลองด้วยฉากหวีท ๆ สักสองสามตอนต่อกันเลยนะฮะพี่บอล...คริคริ
แต่ที่อยากจะรู้มากที่สุดตอนนี้ก็คือ...น้ำเชี่ยวทานอาหารฝีมือพี่พีมหรือเปล่าหว่า???
อย่างว่าหล่ะนะ...พี่พีมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้...แล้วอย่างนี้น้ำเชี่ยวจะไม่ทานเลยเหรอ...รอลุ้น ๆ ๆ...ว่าอาหารฝีมือพี่พีมจะเป็นยังไง...คริคริ >//////<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :L2:
ดีกันแล้ว เย้ แต่กว่าจะดีกันได้ ดราม่าสุดๆ
-
เมื่อไหร่จะมีใครให้รักอย่างนี้บ้างน๊าาาาาาาาาา อิจฉาาาาาาาาาาาาา
-
หุหุุหุ เข้าใจกันแล้วจิงจิงด้วยยยยยยยย o13
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :mc4: :mc4: สุดท้ายก็ดีกันได้ซักที
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ในที่สุด มาม่าก็หมดชามซะที
ต่อไปหวังว่าจะมีแต่น้ำตาลมาเสิร์ฟนะคะ คนแต่งจ๋าาาา :o8:
-
อ่าา ในที่สุด :sad4:
ดีกันได้ซะทีนะ เล่นเอาคนอ่านลุ้นกันตัวโก่ง
ทำไมถึงได้น่ารักกันขนาดนี้น๊าา
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจริงๆเล้ย :o8:
ตอนต่อไปมาไวๆนะคะ :mc4:
-
ลุ้นจนตัวโก่ง ซดมาม่ากันหมดชามเลย
:เฮ้อ: จะดราม่าอีกไหมเนี่ย
พี่น่ารักจังมีทำกับข้าวให้กินด้วย :-[
-
ดีใจจังคืนดีกันได้ซะที ลุ้นน้ำกับพี่พีมน้า
-
หวานซะ..
-
เข้าใจกันแล้ว
ตอนหน้าขอหวานๆนะ
ไม่ทะเลาะกันแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณไร้ท์เตอร์ค่า
ดีกันแล้ววววววววววว
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
หนูมาลีเนี่ยเป็นกาวมาสมานให้สองคนนี้ดีกันอีกครั้งจริงๆนะ อิอิ
-
ในที่สุดก็ดีกันแล้ว
ที่หลังก็ใช่เหตุผลอย่าใช่อารมณ์นะ
-
หวานกันสักที ลุ้นจนน้ำตาท่วมจอแล้ว
รับปากกันแล้วต้องทำให้ได้นะพี่พีม น้ำเชี่ยว
-
ลุ้นจนเหนื่อย เหอะๆ ดีนะมาตอนจบ ปริศนาคลี่คลาย มาม่าเย็นแ้ล้ว อืดกำลังดี :o8:
-
รอค่ะรออยู่ มาต่อเหอะ
-
ดันค่ะดัน
-
ยามรัก น้ำต้มผักยังว่าหวาน ขนาดพี่พีมต้มน้ำเกลือให้น้าำเชี่ยวกินแทนน้ำข้าวก้อยังกินได้ชะมะ ไอ้เรื่องอร่อยไม่อร่อยใครเค้าจะไปสนกัน (ดูจากหน้าตาอาหารตามที่บรรยายมาเราว่ารสชาติคงเกือบดีทุกจานเลย)
-
เพิ่งตามอ่านจนทันคร่า
ชอบน้ำเชี่ยวมากเลย น่ารัก อ้อนสะเหมือนแมวเลยงิ
พีม ก็น่ารักน่าหยิก สรุปน่ารักทั้งคู่เลย
ดีนะเนี่ยที่ตามอ่านมาจนพ้นมาม่าแล้ว
ถ้าไม่อย่างนั้นคงขาดใจเหมือนรีอื่นๆไปแล้ว
หวังว่าจะหวานกันไปนานๆนะ
ชอบของหวานมากกว่าของขมอ่ะคะ
รอตอนต่อไปนะคร้า ^__^
-
รอๆๆๆ รออัพๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะ
-
คิดถึงพี่พีมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
Chapter 36
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่อากาศปลอดโปร่งอย่างนี้ อาจเป็นวันพักผ่อนแสนสุขของหลายๆครอบครัว แต่คงไม่ใช่สำหรับพัด หนังสือพิมพ์หัวสีถูกขยำจนยับยู่ปลิวหวือไปกองอยู่ปลายโต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับเสียงแหวแหวกอากาศเรียกใครซักคนมาในทันใด
“ไอ้ตัวดีบ้านนู้นมันอยู่มั้ย ไปตามมันมาเดี๋ยวนี้เลย ไป!“ สร้างเรื่องเก่งนัก ไอ้น้องเฮงซวย เสียงแรงที่ไปร่ำเรียนจบมาสูงๆ เพื่อแค่จะมาเป็นนักร้องยั่วพวกผู้หญิงไร้สติพวกตุ๊ดพวกเกย์เท่านี้อ่ะนะ หญิงสาวลุกพรวดจากโต๊ะทำงานเพราะนั่งไม่ติดกับข่าวศิลปินสุดฉาวที่ขึ้นหน้าหนึ่งในเช้านี้
ทุกวันนี้มันยังดังไม่พออีกหรือไง ถึงได้ปล่อยให้ตัวเองถูกถ่ายภาพตอนนัวเนียกับผู้ชายจนได้ มือเรียวที่กำลังสั่นเทาเพราะความโกรธกระตุกเอาชายผ้าม่านให้เปิดออกรับลมยามเช้า พลันสายตารื้นน้ำคู่สวยกลับเห็นบางอย่างผิดสังเกตที่โรงรถฝั่งตรงข้ามในอาณาเขตบ้านหลังเล็กของน้องชาย ..รถใคร?
พีมยืนมองสภาพห้องนอนของตัวเอง อดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนขึ้นมาไม่ได้ เรียกว่าช่วง3วันที่ผ่านมาสำหรับพีมเขาปรับอารมณ์ตัวเองแทบไม่ทัน ทุกครั้งเวลารู้สึกโกรธหรือโมโหน้ำเชี่ยวขึ้นมาเท่าไหร่ มันก็เหมือนมีความรูสึกบางอย่างสะท้อนกลับมาให้ได้รู้ว่าเขารักน้ำเชี่ยวมากแค่ไหน มันมีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวัน และยิ่งเกิดเรื่องอย่างนี้.. เมื่อคืนเจ้าเด็กซื่อบื้อนี่เลยคิดหาวิธีง้อเค้าให้หายโกรธ ด้วยกิจกรรมบนเตียงซะพีมเองแทบตามไม่ทัน ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เด็กเมื่อวานซืนคนก่อนนั้น จะทำเอาเขาเหนื่อยได้ขนาดนั้น ยิ่งคิดแล้ว มาเห็นสภาพห้องอย่างนั้นก็ทำเอาหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันที
-- แกร๊ก --
!@#!?!! “เฮ้ยย! พี่พัด เข้ามาได้ยังไง ทะ ทำไมไม่เคาะประตูก่อน” ด้วยอารามตกใจที่อยู่ๆพี่สาวที่ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยย่างกรายเข้ามาในบ้านของเขา แต่วันนี้อยู่ๆเธอกลับโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ที่สำคัญมันดันเป็นวันที่ไอ้ตัวดีก็อยู่ด้วยซะนี่ แล้วถ้าไอ้นั่นมันเกิดพรวดพราดออกมาจากห้องน้ำล่ะ จะทำยังไงดี ราวกับออกซิเจนถูกดูดหายไปชั่วขณะ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นแบบรวดเร็วจนเขาเองก็ตั้งตัวไม่ทัน
-- แกร๊ก! – แล้วสิ่งที่เพิ่งคิด มันก็... เป็นจริง โอยย~
“พี่พีม พี่จะให้น้ำใส่..เฮ้ย! ” o22
“เอ่อ น้ำเชี่ยวจะเสื้ออะไรก็ใส่ๆไปก่อนเถอะ เสร็จแล้วรอพี่อยู่ในห้อง ถ้าพี่ไม่เรียกก็ไม่ต้องออกมานะ เดี๋ยวพี่คุยธุระกับพี่พัด พี่สาวพี่แป๊บ” พีมหันไปกำชับเจ้าเด็กบื้อที่ดันเดินโทงๆออกมาทั้งที่พันผ้าขนหนูอยู่ผืนเดียวด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกก่อนจะรีบดันตัวพี่สาวคนเดียวให้ออกจากห้องไปด้วยกัน
“นี่มันบ้าอะไรกันพีม?!” ทันทีที่ได้เผชิญหน้ากับน้องชาย พัดก็แผดเสียงพร้อมกับขว้างหนังสือพิมพ์เจ้าปัญหาใส่พีมอย่างเหลืออด
“นักข่าวมันกำลังเขียนเรื่องความมั่วของนายซะเละ ซ้ำยังมีรูปนายนัวเนียกับผู้ชายเป็นหลักฐานด้วย”
“..!!!..” ภาพและเนื้อความตัวบิ๊กเบิ้มทำเอาชายหนุ่มแทบช็อค ถึงกับพูดอะไรไม่ออกที่เห็นภาพตัวเองบนหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่ง
ข่าวที่ถูกตีพิมพ์เป็นรูปของเขากับน้ำเชี่ยวในอิริยาบถต่างๆ บางภาพจับได้ชัดกระทั่งตอนที่เขากำลังกอด จูบ และหอมแก้มกัน แต่น่าแปลกมาก ที่ภาพมากมายหลายๆภาพในข่าวไม่จงใจให้เห็นใบหน้าของน้ำเชี่ยวเลย เหมือนกับว่านักข่าวตั้งใจเอารูปที่เห็นเขาชัดเพียงฝ่ายเดียวมาลงเท่านั้น หนำซ้ำการเขียนข่าวก็ยังถูกเขียนออกมาให้เห็นว่าผู้ชายปริศนาในรูปเป็นคนละคนกันอีก มันอะไรกันแน่? ทำอย่างนี้มันเหมือนจงใจจะใส่ร้ายให้เขาดูเป็นคนสำส่อนที่เปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยชัดๆ แถมบางรูปยังถูกตัดแต่งให้เห็นแค่หน้าของเขาซะอีก แล้วมันเพราะอะไร ทำไมนักข่าวถึงจงใจเล่นข่าวเฉพาะเขาคนเดียว ไม่เอ่ยถึงน้ำเชี่ยวเลย
“นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ นี่นะเหรองานของนาย! ชีวิตของนาย!”
หรือว่า..รูปพวกนี้ไม่ได้ถูกถ่ายโดยนักข่าว?
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด! ผู้ชายในรูปพวกนี้เป็นคนๆเดียวกันนะพี่ เขาเป็นแฟนพีมเอง พีมกำลังโดนนักข่าวพวกนั้นมันแกล้ง!”
“แกล้งเหรอ? หึๆ ก็ถ้านายไม่ทำอย่างนั้น ไม่ไปมั่วกับผู้ชายด้วยกันกลางที่สาธารณะนั้น จะมีใครเค้าถ่ายรูปเอามาประจานอย่างนี้ได้มั้ย พีม!”
“หึ แล้วนายยังมีหน้าพูดออกมาได้เต็มปากอีกงั้นเหรอ ว่าแฟนนายน่ะ ผู้ชาย สตินายฟั่นเฟือนไปแล้วรึไงพีม นายไปเอาเชื้อวิปริตแบบนี้มาจากไหน พ่อกับแม่ แล้วก็พี่เลี้ยงนายไม่ดียังไงนายถึงได้เป็นแบบนี้”
“พี่พัด!” พีมมองลึกลงไปในดวงตาฉ่ำน้ำของพี่สาว อยู่ๆความรู้สึกน้อยอกน้อยใจประทุขึ้นมากลางอก
“พี่ไม่เข้าใจเลยพีม ทำไมอยู่ๆเรื่องมันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้พีมกับจีก็รักกันดี แล้วพี่ก็ไม่เห็นว่าจีเค้าจะมีอะไรเสียหายตรงไหน ซ้ำเขายังดูเหมาะสมกันพีมมากว่าไอ้ผู้ชายไม่มีหัวนอนปลายเท้าในรูปพวกนี้ซะอีก” ด้วยน้ำเสียงที่ดังเพราะแรงอารมณ์ทำให้ทุกประโยคของพัดดังเข้าไปถึงอีกคนที่ยืนฟังอยู่หลังประตูในห้องนอน
“แต่เค้าก็เป็นคนที่พีมรัก! และพีมกับจีก็เลิกกันมาตั้งนานแล้ว มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วพี่”
“ก็แค่ผู้ชายสั่วๆที่มันยากจะเกาะนายมากกว่า! ทำไมนายจะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่..”
“เอาเถอะ.. ถ้านายอยากจะสนุกชั่วครั้งชั่วคราว พี่ก็จะไม่วุ่นวาย.. แต่ขอเถอะนะ เรื่องบนเตียงนายจะเลือกผู้ชายหรือผู้หญิงพี่ไม่ว่า แต่นายจะต้องไม่ทำให้มันเป็นข่าว นายรู้มั้ยว่ามันจะกระทบกับธุรกิจของพี่ แล้วต่อไปถ้านายมาทำงานที่บริษัท ใครเค้าจะนับถือนายกัน คิดบ้างสิพีม” พีมถอนหายใจอย่างเหนือยหน่ายกับสิ่งที่ได้ยิน พี่พัดยังไงก็เป็นพี่พัดวันยังค่ำ มองธุรกิจมาก่อนอย่างอื่นเสมอ
“พี่ก็รู้ ว่าพีมไม่เคยอยากจะไปทำอะไรที่บริษัทพี่อยู่แล้ว เลิกเอาเรื่องนี้มาพูดซักทีเถอะพี่ และถ้าเรื่องข่าวนี่มันไปกระทบงานของพี่ พีมก็ขอโทษ พีมไม่ได้ตั้งใจ ต่อไปพีมจะไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก”
“พีม.. พีมก็รู้ เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง ตลอดมาทุกวันนี้ที่พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อพีม เพราะพีมเป็นน้องชายคนเดียวของพี่ ทำไมพีมไม่เข้าใจไม่นึกถึงใจพี่บ้าง ถือว่าพี่ขอร้องเถอะนะ ถ้าพีมไม่อยากไปทำงานที่บริษัท อย่างน้อยพีมก็แต่งงานมีลูกมีหลานให้พี่เถอะ ..จะ จะกับจีหรือกับใครก็ได้ แล้วพี่จะไม่เอาเรื่องบริษัทมาพูดกับพีมอีก” มีเรียวเอื้อมเข้ากุมสองมือของน้องชายไว้ด้วยกัน พัดร้องขอพีมด้วยแววตาอันปวดร้าว เธอรู้ดีว่าชีวิตนี้ไม่สามารถมีลูกได้เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น
ตั้งแต่วันที่พ่อแม่และแฟนของเธอจากไป ทั้งชีวิตเธอก็ทุ่มเทให้กับงานและน้องชายคนเดียว เป็นไปได้ว่าถ้าวันนี้ไม่เหลือพีมอยู่ เธอก็คงจะเลือกที่จะลาโลกนี้ตามพวกเขาไป
“พี่พัด พีมขอโทษ พีมคงทำไม่ได้ ถ้าทำอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นจีหรือใครๆ พวกเค้าก็จะตกนรกทั้งเป็น มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลย”
“แล้วอะไร ที่มันยุติธรรมสำหรับพี่ล่ะพีม แต่เล็กจนโตพี่ให้พีมทุกอย่าง พ่อกับแม่ตายไปพี่ก็ทำทุกอย่างเพื่อให้พีมได้เรียนในที่ดีๆ ได้อยู่สุขสบายเหมือนอย่างที่พ่อกับแม่เคยให้พีม แต่วันนี้พี่ได้อะไรกลับมาบ้าง บ้านเราหลังกว้างใหญ่แต่พีมกลับมาปลูกบ้านนี่อยู่ ถ้าพี่ไม่เรียกให้พีมไปหา พีมเคยที่จะไปดู ไปหาพี่บ้างมั้ย.. พีมเคยรู้มั้ยว่าปีนี้พี่ป่วยกี่ครั้ง หรือวันไหนที่พี่ไม่กลับบ้านบ้าง และที่พีมรู้ดีที่สุดคือพี่มีลูกไม่ได้ ถึงพี่แต่งไปกับใครพี่ก็มีลูกให้เค้าไม่ได้ พี่มีแค่พีมคนเดียว ฮึกๆ มีแค่พีมคนเดียว แต่พีมกลับทำอะไรให้พี่ไม่ได้ซักอย่าง ทำไมพีมถึงเป็นแบบนี้ ฮือๆๆ” ทุกถ้อยคำและเสียงสะอื้นของพัดทำให้น้ำเชี่ยวตัวชาไปทั้งร่าง และไม่ต้องเดาเขารู้ว่าพีมก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน เด็กหนุ่มไม่เคยคิดเลยว่าความรักของเขาจะมีผลกระทบมากมายสำหรับใครบางคนขนาดนี้
“พี่พัด พีมขอโทษ พีมขอโทษ อย่าร้องนะพี่” พีมโอบกอดพี่สาวคนเดียวเอาไว้ สองมือค่อยปาดน้ำตาที่ไหลนองหน้า ในใจนึกโกรธตัวเองที่ช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด
“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกพีม แค่แต่งงานกับใครซักคนแล้วมีลูกให้พี่ พี่สัญญาจะไม่ขออะไรจากพีมอีก”
“ไม่ พีมทำไม่ได้ มัน..”
“งั้นก็ไม่ต้องมาเรียกพี่ว่าพี่อีก ถ้าเพียงเรื่องเดียวที่พี่ขอ พีมยังทำไม่ได้ เราก็ขาดกัน ไปจากที่นี่ซะ พี่จะถือว่าไม่มีน้องชายในโลกนี้อีก”
“พี่!..”
“ไม่ได้นะครับ!” แม้น้ำเสียงของทั้งคู่จะเบาลง แต่ประโยคสุดท้ายของพัดก็ดังชัดจนน้ำเชี่ยวทนอยู่ไม่ได้ จนต้องผลักบานประตูออกมา
“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะครับ ผมผิดเอง ผมเองที่เป็นฝ่ายตามตื้อ เป็นผมเอง อย่าไล่ให้พี่พีมไปไหนเลย ผมขอโทษครับ” น้ำเชี่ยวรู้สึกผิดและรู้ตัวดีว่าตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด คนที่คอยตื้อจนพีมใจอ่อน คนที่เป็นฝ่ายดึงดันจะเอาความรักของพีมมาเป็นของตัว และตอนนี้เขาก็กำลังจะเป็นเหตุให้พี่น้องขาดกัน เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ก้มหัวปลกๆให้กับหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าด้วยแววตาอ้อนวอน
“น้ำเชี่ยว พี่สั่งให้อยู่ในห้องไง กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้ เรื่องนี้พี่จะจัดการเอง เราไม่เกี่ยว”
“แต่พี่พีม น้ำเชี่ยว..” พัดลอบมองน้ำเชี่ยวและพีม ..ไม่ผิดแน่สรรพนามที่ทั้งคู่ใช้ ทั้งสายตาและท่าทาง แถมเจ้าเด็กคนนี้ก็มีเค้าหน้าใกล้เคียงกับผู้ชายในรูป แม้เธอจะพอรู้มาว่าน้องชายมีรสนิยมทางเพศเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ แต่เธอก็รู้ดีว่าแท้จริงพีมไม่ได้เป็นคนมั่วหรือชอบเที่ยวแต่อย่างใด บางทีพีมอาจจะกำลังหลงเด็กคนนี้และอาจจะคิดไปเองว่ารักก็ได้
“บอกให้กลับเข้าไป! พี่ขอล่ะน้ำ”
“เดี๋ยว!” เรื่องนี้ถ้าอยากให้จบ คงเป็นเรื่องยากถ้าจะเกลี้ยกล่อมพีม น้องชายคนเดียวที่เธอเลี้ยงมากับมือมีนิสัยดื้อแค่ไหนพัดรู้ดี ..แต่ถ้าให้เดาจากสีหน้าแววตา ประมาณอายุวุฒิภาวะของเจ้าเด็กหัวฟูตรงหน้านี้ มันก็ไม่แน่
“ชั้นไม่รู้นายเป็นเบอร์ที่เท่าไหร่ของน้องชายชั้น แต่ที่รู้ ชั้นว่านายคงยังไม่เห็นข่าวนี้แน่” หญิงสาวว่าพลางคว้าพับหนังสือพิมพ์โยนใส่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม
และนั่นก็ทำเอาน้ำเชี่ยวแทบเข่าอ่อนกับรูปและเนื้อข่าวที่ถูกตีพิมพ์.. เดิมทีที่แอบฟัง เขาเข้าใจว่าอาจมีข่าวของเขากับพีมลง และน่าจะเป็นแค่ข่าวซุบซิบธรรมดา แต่เมื่อได้เห็นชัดๆ ก็รู้ได้ทันทีว่าตัวการที่ทำเรื่องนี้ต้องเป็นไอ้เอ็มเพื่อนทรยศตามที่มันเคยลั่นคำพูดเอาไว้แน่
“พี่พัด! พอเถอะ.. น้ำเชี่ยว มันก็แค่ข่าว”
“พี่พีม.. น้ำเชี่ยวขอโทษ พี่พัดครับ ผมขอโทษ นักข่าวคงเข้าใจผิด คนในรูปเป็นน้ำเชี่ยวเอง เป็นน้ำเชี่ยวทั้งหมด น้ำเชี่ยวขอโทษ” เด็กหนุ่มเสียงสั่นลั่นคำขอโทษ รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้สองพี่น้องทะเลาะกันและอาจทำให้อนาคตในวงการของพีมต้องพังทลายกับภาพที่ถูกตัดแต่ง และเนื้อหาของข่าวที่ออกมาให้ดูเหมือนว่าเบื้องหลังของซูเปอร์สตาร์ดังแท้จริงนั้นเป็นพวกชอบเพศเดียวกันที่นิยมเปลี่ยนคู่ไปเรื่อยโดยไม่แคร์สังคม
“แกเป็นใครเจียมตัวซะบ้าง ไม่ต้องมาเรียกชั้นว่าพี่ เพราะชั้นมีน้องชายคนเดียว ส่วนคำขอโทษนั่นชั้นก็ไม่ต้องการฟังถ้ามันไม่ช่วยให้ชื่อเสียงของตระกูลและน้องชายชั้นกลับคืนมา กองไว้ตรงนั้นแล้วกัน”
“พี่พัด! พีมขอร้องล่ะ พอเถอะพี่ กลับไปก่อนได้มั้ย”
“พีม นายบ้าไปแล้วรึเปล่า ไอ้เด็กคนนี้มันกำลังจะทำให้ชีวิตนายล่มจมจนไม่เหลืออะไร รู้ตัวไว้ด้วย” หญิงสาวจงใจพูดกระทบเป้าหมายที่ยืนหน้าซีดอยู่ ก่อนจะรีบเดินออกไปเพราะสาวใช้มาตามไปรับโทรศัพท์ด่วนจากบริษัท ไม่แคล้วคงจะเป็นเรื่องของตัวเลขหุ้นการลงทุน และความไว้วางใจที่อาจสั่นคลอนของเหล่าผู้ถือหุ้นของบริษัท เพราะข่าวพาดหัวของทายาทชายเพียงคนเดียวของตระกูล
.
.
.
คล้อยหลังที่พัดออกไปไม่นานโทรศัพท์มือถือของทั้งสองคนก็ดังขึ้นพร้อมกันจากห้องนอน แน่นอนว่าข่าวนี้คงทำให้ที่บริษัทของพวกเค้ารวมถึงทั้งพี่ยีนส์กับพี่ฝนต้องโกลาหนกันไม่น้อยเช่นกัน
‘พีม.. นี่พี่ฝนเองนะ อยู่กับน้ำเชี่ยวหรือเปล่า พี่เห็นข่าวและรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ ทำยังไงก็ได้ให้น้ำเชี่ยวหลบออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ตอนนี้ กองทัพนักข่าวมันกำลังแห่กันไปที่บ้านพีม เตรียมตัวตอบคำถามไว้ก่อน เดี๋ยวพี่จะรีบไปให้เร็วที่สุด เข้าใจมั้ย!!!’
‘ไอ้น้ำเชี่ยว! แกอยู่ไหน ถ้าอยู่กับพีมล่ะก็ รีบเพ่นออกมาเลยนะ โอ้ยย!!#@%! ชั้นจะประสาทแดรกตายอยู่แล้ว นักข่าวมันกำลังจะยกโขยงไปที่นั่น ถ้าแกทำให้นักข่าวมันจับได้ล่ะก็ สาบานว่าอียีนส์เนี่ยจะกุดจู๋แกแน่ ไอ้เด็กแก่แดก อร๊ายยยยยย~’
สองผู้จัดการมือหนึ่งแห่ง GSเอนท์ฯ แว๊ดเสียงใส่มือถือไปถึงศิลปินที่ทั้งคู่ดูแล ก่อนจะโยนมันลงกระเป๋าสะพายแล้ววิ่งเอาเป็นเอาตายออกจากตึก จริงๆแล้วทั้งยีนส์และฝนก็พอรู้ระแค่ระคายในเรื่องของน้ำเชี่ยวและพีมมาบ้างจากบรรดานักดนตรีและพวกช่างแต่งหน้าที่ชอบจับกลุ่มซุบซิบกัน ทั้งคู่ยังคิดไว้ว่าจะหาโอกาสเรียกทั้ง2คนมาคุย ว่าความจริงมันเป็นอย่างไร แต่สุดท้ายดูเหมือนอะไรๆมันจะช้าไป เพราะทันทีที่ฝนและยีนส์เห็นรูปบนหน้าหนังสือพิมพ์ ทุกอย่างมันก็ชัดเจนและตอบทุกอย่างแล้ว ถ้าดูเผินๆหรือคนที่ไม่สนิทกันจริงๆคงดูไม่รู้ว่าคนในภาพนั้นคือน้ำเชี่ยว แต่สำหรับฝนและยีนส์แล้ว ทั้งลักษณะรูปร่าง ที่สำคัญเสื้อผ้าของผู้ชายในรูป พวกเขาจำได้ดี มันคือน้ำเชี่ยวอย่างไม่ต้องสงสัย
'
'
'
“ฮะ! จะแถลงข่าวว่าเป็นแฟนพีม แกสติแตกไปแล้วรึไงไอ้น้ำเยี่ยว!”
“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่พี่ยีนส์ ความจริงยังไงก็เป็นความจริงวันยังค่ำ แต่ถ้าน้ำเชี่ยวไม่พูดตอนนี้ พี่พีมก็จะถูกชาวบ้านแล้วก็คนในวงการด่าว่าเป็นพวกมั่วไปทั่วอ่ะ”
“หึ..ย๊าพ่อนักบุญ พ่อพระเหลือเกิน อยากปกป้องแฟนของตัวเอง แมนจริงๆไอ้เด็กแก่แดดเอ้ย! ทำงามหน้าซะขนาดนี้ เอาตัวเองให้รอดก่อนจะไปช่วยคนอื่นได้มั้ยห๊า” พี่เลี้ยงคนสนิทว่าพลางเอานิ้วดีดกะโหลกเข้าให้หนึ่งทีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาเป็นรอบที่ร้อยของวัน
“นี่น้ำเชี่ยวพูดเรื่องจริงนะพี่ ตอนนี้พี่พีมต้องกำลังแย่อยู่แน่ๆ ขนาดพี่สาวพี่พีมก็ยังจะตัดพี่ตัดน้อง ถ้าเป็นเพราะข่าวนี้ทำให้พี่พีมอยู่ในวงการไม่ได้ ไหนจะปัญหากับที่บ้านอีก แล้วพี่พีมจะเป็นยังไง มันเป็นเพราะน้ำคนเดียว น้ำเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอ่ะพี่ยันส์ น้ำจะทำยังไงดีพี่” เด็กหนุ่มพูดอย่างร้อนรนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไร
ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมานี่เป็นครั้งแรกที่ยีนส์ได้เห็นสีหน้าท่าทางของน้ำเชี่ยวอย่างนี้ ซึ่งปกติน้ำเชี่ยวจะเป็นคนสบายๆไม่คิดอะไรมาก ไม่ค่อยแคร์อะไรไม่ว่าตัวเองจะโดนข่าวแรงๆแค่ไหนหรือกับใคร ดูท่าแล้วครั้งนี้น้ำเชี่ยวคงจริงจัง เสียดายที่เขามารู้เรื่องนี้ช้าไป ไม่อย่างนั้นเขาคงทันที่จะตักเตือนให้เด็กหนุ่มยับยั้งชั่งใจไว้บ้าง ไม่ใช่ว่าพีมเป็นคนไม่ดี แต่ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้คือความรักแบบนี้ในวงการบันเทิงมันเป็นไปได้ยาก อีกทั้งสังคมที่แตกต่างระหว่างทั้งคู่โดยเฉพาะพี่สาวของฝ่ายนั้นด้วยแล้ว ถ้าน้ำเชี่ยวโตเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ซัก5-6ปีเรียนจบและมีความรับผิดชอบกับชีวิตของตัวเองได้มากกว่านี้ก็ว่าไปอย่าง แต่นี้อายุแค่20ต้นๆและยังเป็นคนที่ทำอะไรด้วยอารมณ์เป็นหลัก มันช่างดูยากเสียเหลือเกิน
“น้ำเชี่ยว ใจเย็นๆก่อน พีมน่ะเค้าอยู่ในวงการนี้มานาน ข่าวคราวทำนองนี้ก็ใช่ว่าเค้าจะไม่เคยโดน เชื่อพี่สิ คนไทยน่ะลืมง่าย เดี๋ยวเดียวเค้าก็ลืมๆกันไป ที่ดีที่สุดตอนนี้เราควรเงียบๆกันไว้ให้เรื่องมันซาไปเอง มันไม่คุ้มหรอกนะถ้าน้ำเชี่ยวจะกระโดดลงไปด้วยอย่างนั้น คิดถึงตัวเองไว้ให้มากๆ น้ำเชี่ยวเพิ่งเข้ามา เพิ่งมีชื่อเสียงในวงการ เรายังต้องการฐานกำลังของแฟนคลับ ถ้าหากน้ำเชี่ยวเปิดตัวเรื่องพีม ทุกอย่างในวงการของน้ำเชี่ยวก็จะจบ”
“แล้วจะให้น้ำเชี่ยวทิ้งพี่พีมอย่างนั้นเหรอพี่ น้ำทำไม่ได้ น้ำปล่อยให้พี่พีมเผชิญเรื่องร้ายๆคนเดียวไม่ได้ พี่ยีนส์เห็นข่าวพวกนั้นมั้ย มันจงใจทำให้พี่พีมเสียหายนะ”
“พี่ก็เห็นด้วยกับยีนส์นะน้ำเชี่ยว ไม่ต้องห่วงพีมหรอก จะว่าไปจริงๆแล้วไม่ว่าจะคนในวงการหรือคนที่เป็นแฟนคลับเค้าก็รู้ๆกันอยู่ลึกๆว่าพีมน่ะ อาจจะเป็น.. เอ่อเป็น..” ผู้จัดการสาวแทรกขึ้นหลังจากที่นั่งฟังศิลปินและARเถียงกันอยู่นาน
“เป็นเกย์” เพื่อไม่ให้ขาดตอนยีนส์จึงช่วยเสริมอย่างทันควัน
“ก็นั่นแหละ เรื่องนี้จริงๆแล้วเค้าก็สงสัยกันทั้งนั้น คือในบางคนมันก็ดูเหมือนจะช่วยเพิ่มเรทติ้งด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องที่ว่าจะเป็นจริงหรือไม่จริง พี่เชื่อว่า ด้วยเวลาและผลงานต่างๆที่พีมเค้าทำไว้ในวงการ มันคงพอทำให้คนเหล่านั้นเค้าไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้กัน เพราะจะว่าไปกว่า30-40%ของบรรดาแฟนคลับพีมก็เป็น.. เอ่อเป็น..”
“ตุ๊ด แต๋ว เกย์ กระเทย” ยีนส์คนเดิมช่วยเสริมอีกครั้ง
“เออ ใช่.. ฮ่าๆๆ เพราะฉะนั้นแฟนคลับพวกนี้ของพีมเค้าก็ไม่ได้กระเทือนอะไรอยู่แล้ว ที่พี่พูดอย่างนี้ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ห่วงพีมหรือจะทิ้งพีมนะ แต่พี่เห็นแล้วว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเส้นทางในวงการทั้งของพีมและน้ำเชี่ยว เพราะถ้าน้ำเชี่ยวเลือกที่จะเปิดเผยเรื่องราวทุกอย่าง ตัวของน้ำเชี่ยวนั่นแหละที่จะเดินต่อไปไม่ได้ในวงการนี้ อีกทั้งมันก็อาจจะไม่ได้ช่วยให้ภาพลักษณ์ของพีมดูดีขึ้นมาสักเท่าไหร่ ที่ร้ายกว่านั้นพีมอาจจะถูกแอนตี้และโจมตีจากบรรดาแฟนคลับของน้ำเชี่ยวซ้ำอีกก็เป็นได้” แม้สิ่งที่ทั้งสองคนพูดนั้นจะดูมีเหตุผลจนเขาไม่อาจเถียงได้ก็ตาม แต่ลึกๆในใจของน้ำเชี่ยวแล้วยังคงห่วงว่าพีมจะรู้สึกอย่างไร เขารู้ดีว่าพีมรักงานในวงการนี้มาก มากซะจนพี่สาวคนเดียวยังเปลี่ยนใจไม่ได้
เด็กหนุ่มนั่งเงียบฟังผู้บริหาร ผู้จัดการและARปรึกษาถึงแนวทางการรับมือกับนักข่าวหากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินใดๆขึ้นมา ดูภายนอกเสมือนว่าน้ำเชี่ยวยอมรับกับวิธีการตามที่บริษัทวางไว้ แต่ข้างในความคิดของเขาแล้ว เด็กหนุ่มย้ำกับตัวเองอยู่ตลอดว่า เขาจะไม่มีวันทิ้งให้พีมต้องเผชิญกับปัญหาคนเดียวแน่นอน ไม่ว่าอย่างไรเข้าก็จะไม่ปล่อยมือจากพีมและเขาจะแลกทุกอย่างให้อนาคตในวงการของพีมกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม
“มันอาจฟังดูใจร้ายสักหน่อย แต่ช่วงนี้พี่อยากขอร้องให้น้ำเชี่ยวอยู่เฉยๆเก็บตัวสักพัก และอย่าเพิ่งไปเจอกับพีมสักระยะได้มั้ยน้ำเชี่ยว คือ..พี่อยากกันไว้ดีกว่าแก้น่ะ พี่ไม่อยากให้พวกนักข่าวมันระแค่ระคายอะไรมากไปกว่านี้ มันจะเกิดผลเสียกับพีมเค้ามากกว่า”
สิ่งที่ผู้บริหารหนุ่มพูดออกมาในตอนท้ายทำให้เด็กหนุ่มเหลียวหลังกลับมาทั้งที่กำลังจะก้าวออกจากห้องไป น้ำเชี่ยวเลือกที่จะมองหน้าของท่านและARทั้งคู่อย่างคลางแคลงในใจแทนคำถามมากมายที่ไม่ได้เอ่ยออกมา แม้นั่นจะเป็นสิ่งที่ค้านกับความรู้สึกที่สุด
“บอสไม่ต้องกังวลหรอกครับ น้ำเชี่ยวจะไม่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงไปกว่านี้หรอก เพราะน้ำเชี่ยวก็เป็นคนนึงที่คิดว่า ตำแหน่งซูเปอร์สตาร์อันดับหนึ่งน่ะเหมาะสมกับพี่พีมที่สุดแล้ว น้ำเชี่ยวรับรองว่ารายได้จากสปอนเซอร์ทุกบาททุกสตางค์ที่บริษัทจะได้จากงานของพี่พีมจะอยู่ครบถ้วนแน่นอน”
********************
To be con คับ^^
ปล. มาเม้นท์ให้คนเขียนบ้างไรบ้าง จาจบแล้วนะ อิอิ
-
:z13: จิ้มซะหนึ่งที่
-
:z13: :z13: :z13:
O_o จาจบแล้วหรอออออ แง้งง มะอยากให้จบซักเท่าไรร
น้ำ อย่าทำอาราย วู่วามนะ ให้พี่พีมจัดการไปปปป
-
:serius2:งัยต่อไปอยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
น้ำอย่าถอยห่างจากพี่ภีมตอนนี้นะ
ไม่งั้นเรื่องแย่ลงแน่ๆอ่ะ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าไม่อยากกินมาม่า
ปล. ไอ้เชรียMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
-
มีเรื่องวุ่นวายอีกแล้วพึ่งจะเข้าใจกันแท้ๆ เลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ปวดตับ!!!
น้ำเชี่ยวลูก จะทำยังไงล่ะ? จะออกจากวงการเหรอ?
เฮ้อ! ห่วงทั้งพี่ภีมทั้งน้ำแหละลูก จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย?
งานนี้ไม่ว่าจะเป็นฝีมือจีจี้ หรือฝีมือเอ็ม บอกได้คำเดียว ปวดกระเพาะ :z3:
-
อารายเนี่ย???? :z3: :z3: :z3: :z3:
ไอ้เลวนั่นมันใคร บังอาจ :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat:
ทำอย่างงี้กับน้ำเชี่ยวกับพีมได้ยังไง :m16: :m16: :m16:
-
ปวดตับฉิบเรื่องนี้ ละค๊อนละครไทยดั้งเดิม ดีกันได้ครึ่งตอนเอง
-
ไหงมันวุ่นวายขนาดนี้เนี่ย
โอ๊ยยย
พี่พีมสู้ๆนะค่ะ
น้ำก็อย่าทำให้เรื่องยุ่งหล่ะ
ชั้นหล่ะกัวแกทำเรื่องยุ่งๆจิงๆ ไอกบ
-
ไหงมันวุ่นวายขนาดนี้เนี่ย
โอ๊ยยย
พี่พีมสู้ๆนะค่ะ
น้ำก็อย่าทำให้เรื่องยุ่งหล่ะ
ชั้นหล่ะกัวแกทำเรื่องยุ่งๆจิงๆ ไอกบ
ปล ยังไม่อยากให้ใกล้จบเลย
อยากอ่านต่อไปเร่อยๆ
-
ไหงมันวุ่นวายขนาดนี้เนี่ย
โอ๊ยยย
พี่พีมสู้ๆนะค่ะ
น้ำก็อย่าทำให้เรื่องยุ่งหล่ะ
ชั้นหล่ะกัวแกทำเรื่องยุ่งๆจิงๆ ไอกบ
ปล ยังไม่อยากให้ใกล้จบเลย
อยากอ่านต่อไปเร่อยๆ
-
กำลังเป็นเรื่องเลย
รีบมาต่อนะ :sad4:
:call:
-
ตอนนี้เศร้าจังค่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก...นี่เค้ากินมาม่ามาตั้งสองเรื่องแล้วนะ...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามของวันแล้วด้วย (- -ll)
ท้องอืดท้องเฟ้อไปหมดแล้ว...เฮ้ออออออออออออ อออออ อออ...ไม่รู้จะพูดจะพิมพ์อะไรดี...มันตื้อไปหมดเลย
หวังว่าน้ำเชี่ยวคงไม่ตัดสินใจทำอะไรที่มันจะทำให้คนอ่านอย่างเค้าต้องชอคและเสียน้ำตาหรอกนะ
เข้าใจในทุกฝ่าย...แต่เห็นใจสุดคงเป็นพี่พีมกะน้ำเชี่ยว...รักกันทั้งที อุปสรรคเยอะเกิ๊นนนนนนนนนน นนนน >.<'
แค่คิดตามก็เหนื่อยแทนแล่ะ...แล้วนี่ยังต้องมาลุ้นอีกว่าสรุปผลของเรื่องจะเป็นยังไง หวังว่าเรื่องจะจบลงได้ด้วยดีนะฮะ...
พี่บอลลลลลลลลลล ลลลล...เค้าถามหน่อย...ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว พี่บอลจะต่อภาคสองหรือเปล่าฮะ????
หรือว่าเรื่องนี้จบแค่ตรงนี้เลย...ช่วยไขความกระจ่างหน่อยนะฮะพี่บอล >///////<
-
เพิ่งจะดีกันแท้ๆ....พายุพัดเข้ามาอีกซะงั้น :z10:
-
สงสารพีมหง่ะ :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วเครียด
:เฮ้อ: :o12:
-
เอ่อ...อยากจะบอกว่าช่วงเน้ทำไมเจอแต่มาม่าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไหวจะเคลียร์ :เฮ้อ: ยังไงก้อได้ซดมาม่าแล้ว จัดมาเลยคร่า ทำใจว่าคงได้กินอย่างต่อเนื่อง
ปล.ขอไรท์เตอร์อย่างนึงได้มั้ยคะ ขอจบแบบแฮปปี้อ่ะค่ะ ถ้าจบไม่แฮปปี้นี่ รีดเดอร์คงบร้าตายแน่นอนเลย
-
มาม่า และวุ่นวายไปใหญ่
-
เพิ่งจะดีกันเอง
มีเรื่องทำให้ต้องปวดหัววุ่นวายอีกแระ
-
บริโภคมาม่าอีกแล้วววว
สงสารทั้งภีมและนำ้เชี่ยวจิงๆๆ เลย เฮ้อออ
พี่บอล หนูอยากบริโภคนำ้ตาลค่ะ
-
สงสารรร
-
โฮกกกกกกกกกกกก :m31:
ความรักต้องมีอุปสรรค!!!!
แต่........อุปสรรคจะมาถี่เกินไปม๊ายยยยยยยยยยยยย!???
ได้ข่าวคู่นี้เพิ่งทะเลาะและเพิ่งคืนดีกันไป! แล้วตอนนี้..... โฮกกกกกกกก มีปัญหามาเพิ่มอีกหนึ่ง แถมเรื่องยังใหญ่ซะด้วย ไม่ว่าจะเรื่องข่าว(อยากฆ่าคนที่ถ่ายรูปจริง!!! :m31:) แถมจะยังพี่สาวอีก!
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้ำเชี่ยวสู้ๆๆๆ พีมสู้ตายยยย!!~
อย่าท้อนะลูกกกกกกกก :sad4:
-
เอ่อ!!! เริ่มจากลมเพลมพัด กลายเป็นพายุโซนร้อนแล้วพอฟ้าเริ่มใส สึนามิเข้าซะงั้น
หวังว่าหลังจากสึนามิมากวาดเรียบแล้วทีนี้ก็คงจะฟ้าใส น้ำสวยเหมือนกับฝั่งอันดามันจิงๆสักทีนะจ๊ะ
เพราะฉะนั้นขอ :กอด1:ให้กำลังใจคนเขียนแน่นๆ 1ทีจ้า
-
บทต่อไป กำลังเข้ามา..
-
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
พี่พีม น้องน้ำเชี่ยว
ประกาศไปเลย....เค้าหนับหนุน
-
ไม่นะ!
ไม่ทันไรก็เกิดเรื่องอีกแล้ว :sad4:
แอบสงสารพี่พัดเหมือนกันนะ แต่จะให้ทำแบบที่พี่เค้าขอมันก็ไม่ได้อ่ะ!
เพราะถ้างั้นผู้หญิงคนที่พีมแต่งด้วยจะรู้สึกยังไงล่ะ ถ้าพีมไม่ได้รักเลยอ่ะ
ตอนนี้ขอแค่น้ำเชี่ยวอย่าทำอะไรโง่ๆ็ก็พอ :เฮ้อ: โอ๊ยย เครียด
รอต่อนะคะ
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก...นี่เค้ากินมาม่ามาตั้งสองเรื่องแล้วนะ...เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามของวันแล้วด้วย (- -ll)
ท้องอืดท้องเฟ้อไปหมดแล้ว...เฮ้ออออออออออออ อออออ อออ...ไม่รู้จะพูดจะพิมพ์อะไรดี...มันตื้อไปหมดเลย
หวังว่าน้ำเชี่ยวคงไม่ตัดสินใจทำอะไรที่มันจะทำให้คนอ่านอย่างเค้าต้องชอคและเสียน้ำตาหรอกนะ
เข้าใจในทุกฝ่าย...แต่เห็นใจสุดคงเป็นพี่พีมกะน้ำเชี่ยว...รักกันทั้งที อุปสรรคเยอะเกิ๊นนนนนนนนนน นนนน >.<'
แค่คิดตามก็เหนื่อยแทนแล่ะ...แล้วนี่ยังต้องมาลุ้นอีกว่าสรุปผลของเรื่องจะเป็นยังไง หวังว่าเรื่องจะจบลงได้ด้วยดีนะฮะ...
พี่บอลลลลลลลลลล ลลลล...เค้าถามหน่อย...ถ้าจบเรื่องนี้แล้ว พี่บอลจะต่อภาคสองหรือเปล่าฮะ????
หรือว่าเรื่องนี้จบแค่ตรงนี้เลย...ช่วยไขความกระจ่างหน่อยนะฮะพี่บอล >///////<
มีครับ
กำลังเขียนอยู่ อาจต้องดูที่เขียนไว้ว่ายาวพอไปต่อภาค2ได้มั้ย(ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรมันตันๆ) หรือว่าจะทำออกมาเป็นแบบตอนพิเศษเป็นตอนๆไปครับ แต่มีต่อแน่นอน
เพราะฉะนั้น สำหรับภาคแรกนี้ ไม่รู้จะมีคนที่ไม่ถูกใจตอนจบหรือเปล่า(แต่คิดว่าต้องมีแน่เลยอ่ะ - -") ก็สามารถรอไปสมหวังที่ภาค2กันแล้วกันเน้อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ((คนเขียนเอามือป้องปากแล้วหัวเราะอย่างสะจายยยย~~))
-
อิอิ นึกอะไรสนุกๆได้บางอย่าง!
แอบเห็นหลายคนคิดกันไปว่า เจ้าตัวแสบน้ำเชี่ยวจะทำอะไรโง่ๆ ผมเลยอยากรู้ว่า...
(เป็นคำถามนะครับ ถ้าตอบถูกแบบว่าไกล้ความจริงที่สุด จะมีรางวัล!)
คำถาม : คนอ่านทั้งหลายคิดว่าน้ำเชี่ยวจะทำอะไรหลังเกิดปัญหาเรื่องนี้หรือ? (ตอบว่า..ทำตามที่บอสบอก? ,ทำตามที่พีมขอร้องไว้? ,ทำตามใจตัวเอง? แบบนี้ไม่เอานะครับ มันกว้างเกิน ต้องบอกเป็นเหตุการณ์หรือเป็นสิ่งที่มันจะทำมาเลยนะครับ)
ฮ่าๆๆจะตอบมาที่PMหรือจะตอบลงกระทู้นี้ก็ตามสะดวกเลยครับ
คนที่ตอบถูกผมมีรางวัลครับ เป็นตอนพิเศษของเรื่องนี้ คุณจะได้อ่านก่อนใคร!!
(ฮ่าๆๆๆ พวกตอบไม่ถูก ก็รอไปอ่านนู้นนนนน เมื่อไหร่ล่ะ?? :m31:)
-
ง่าาาาา เพ่บอลพูดยังงี้แปลว่า มาม่าจะอืดดดดดดดดดจนจบภาคนี้เลยหรอ
ใจจะขาดดดดดดดดดดดด แงๆๆๆๆ
ขอตอบละกัน ตอบเอามันส์ ไม่เอารางวัล รออ่านได้ รอมาตลอดแหละ (น๊านนนน งอลล 555)
"น้ำเชี่ยวไปฆ่าหั่นศพไอ้เอ็ม เลยติดคุก" เป็นคำตอบสุดท้าย
เอริ๊กๆๆๆๆ :laugh5: :laugh5:
-
งานนี้สงสัยน้ำเชี่ยวคงออกมายอมรับว่าเป็นแฟนกับพีมแน่ๆเลย
ปัญหามีมาไม่จบซะทีนะคู่นี้ :เฮ้อ:
-
ใครน้อช่างทำกันได้....
-
ตอบว่า......
T_T (ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย แต่เหมือนเห็นลางแปลกๆยังไงไม่รู้อ่า)
จะต้องมีเหตุการณ์ที่สองคนถูกกีดกัน แล้วสุดท้ายน้ำเชี่ยวจะขอเลิกกับพีมหรือเปล่า เพราะคิดว่าตัวเองสร้างปัญหาและทำให้ครอบครัวพีมแตกแยก อะไรประมาณนี้ป่าวอ่ะ
-
ใครเป็นคนถ่ายรูปนะ
:z6: :z6:
-
โถๆๆๆ รันทดชีวิตอ่า
ขอเดามั่ง อยากอ่านตอนพิเศษ อิอิ
เอาเป็นว่า น้ำเชี่ยวหนีออกจากวงการเพื่อพี่พีม อะไรประมาณนี้เลยดีมั้ย เดาๆๆ เอิ๊กๆ
-
ขอเดาว่าน้ำเชี่ยวทำตามที่พี่พีมขอร้องค่ะ :o12:เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้พี่พีมเสียหายคงต้องให้พี่พีมตัดสินใจ
-
เซ็งหน้าเอ็ม TT
จะเอารูปไปลงทำไมนะ ฮือ ๆ
เพิ่งกลับมาคืนดีกันแท้ ๆ T^T
น้ำต้องอยู่กับพี่พีมนะ :D
ห้ามทิ้งกันนะ
-
ทำไมมันช่างมีแต่ปัญหาและอุปสรรคนักนะ
-
เครียด... ทางออกอยู่ไหน??
คงต้องถามไรเตอร์ :z3:
-
เดาว่าพี่พีมจะขอให้ "ห่างกันสักพัก" เพื่อตัวน้ำเชี่ยวเอง และน้ำก็คงยอมทำตาม ฮือออออออออออ
:sad4: :o12:
-
อีนางMMMMMMMMMMMMแหงๆเลย
โรคจิตแอบถ่ายขนาดนี้ มีมันนี่แหละ
พี่พัด ไมไม่คิดถึงใจน้องบ้างอ่ะ พี่บอกแต่ว่าตัวเองทุกข์ ทำงานเพื่อน้อง
แล้วหน้าที่ของความเป็นพี่ล่ะ พี่ได้ดูแลให้ความอบอุ่นน้องบ้างรึป่าว
น้ำเชี่ยวใจรุ่มๆนะลูก ตั้งสติก่อนสตาร์ทนะลูกนะ
-
:เฮ้อ: :m15: :m15:
-
ทำไมเรื่องมันยุ่งยากอย่างนี้นะ
พี่พัดเห็นแก่ตัวอ่ะ
ฮือๆๆๆๆๆๆ
-
เราว่าน้องน้ำต้องประกาศออกจากวงการแน่นอน
เพื่อพี่พีมไงล่ะ
-
เราว่า น้องน้ำต้องปกป้องคนที่ตัวเองรัก ด้วยการทำทุกวิธี
แต่ยังไงก็ต้องคิดถึงใจพีมด้วยน๊าว่าโอเคด้วยมั้ย ถ้าน้องน้ำจะปกป้อง
คนที่สำคัญที่สุดในชีวิต แบบนี้
เป็นเราคงภูมิใจน่าดูหล่ะ :L2: :L2: :L2:
-
น้ำเชี่ยวไปเรียนต่อเมืองนอก อะไรแบบนั้นมั้ย :เฮ้อ:
-
:o12:
พึ่งจะดีกันเองอ่ะ...
ขออย่าให้ร้ายเเรงเล้ยยยย
-
:เฮ้อ: อิโมตัวนี้บ่งบอกอารมณ์ตอนนี้ได้ดีที่สุดค่ะ
-
พี่บอล นานเกินไปแล้วววววววววววววว >"<
-
:sad11: :เฮ้อ:
แง่มๆๆ รอๆๆ
-
รอนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ไหนๆ ก็น่าจะได้มาม่าจนจบภาคแรกอยู่แล้ว
ขอเดาคำตอบแบบสุดๆรันทดไปเลยละกัน
คาดว่า น้ำน่าจะประกาศต่อสื่อว่าน้ำบังคับข่มขู่ให้พี่พีมเป็นแฟน
ไม่อย่างนั้นจะทำร้ายหรืออะไรก็แล้วแต่ แล้วก็ยอมรับผิดชอบ
โดยการลาออกจากวงการและชีวิตของพีม หนีกลับไปอยู่เชียงใหม่
แต่ก่อนไปขอให้น้ำไปกระทืบๆๆๆๆไอ้เอ็มก่อนได้ม๊ายยยยยยยย
ไม่งั้นไม่สะใจ 5555+
ปล.บอลจ๋ามาต่อสักทีเถอะสงสารเราเถอะ อยากอ่านจะแย่แล้ว :impress3:
-
ใช่จริงๆแหละ หายไปนานแล้วนะจ๊ะ พี่แก้วคิดถึงน้องน้ำเชียวกะคุณพีมนะ
อยากรู้ว่าน้ำเชี่ยวกะคุณพีม จะทำอย่างไร จะแก้ปัญหากันอย่างไร
แต่จะอย่างไรก็ตาม พี่แก้วเป็นกำลังใจให้กับทั้งสองคน และคนที่สามคือคนเขียนนะเจ้าคะ
-
กดดันๆๆๆ
พี่บอลหายไปจากบอร์ดนานไปแล่ว
-
ผ่านไปได้ด้วยดีทีเถ๊อะะะะะะ :call:
-
ยังไม่มาต่อเลยอะค่า ยังไงก้อรอ รอ รอ นะค่า
เรื่องจะเปงไงต่อไปอ่า พี่บอลค่า มาต่อเรวๆๆ นะค่า
น้องรออยู่อะ แง้
-
ตามทันๆๆ พี่พีมเเย่เเล้ว ว
หมั่นไส้เอ็มเว่อๆๆ
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอค่า อยากอ่าน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
อือ อือ แง้
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
รอออออออ :serius2:
-
เมื่อไหร่ตอนใหม่จะมาน้อ???
ยังรออยู่นะคะ :call:
-
คนแต่งหายตัวไปไหนคะ
มาต่อหน่อยเหอะนะ เห็นแก่คนอ่านตาดำๆ รอกันเต็มแล้ว
-
ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ :o12: :o12: :o12:
-
หายจริงๆ ด้วย ฮือออออออออ
-
รอๆ ต่อๆๆ
-
ไรท์เตอร์หายยยยยยยยยยยย
-
พี่บอลกลับมาบอร์ดแล้วนิ เห็นแว่บๆ มาต่อเหอะค่าส์
-
ดันค่ะ อยากอ่านต่อมากอ่า พี่ไร้ท์เตอร์ พลีสสสสสสสส :call:
-
ฮ่าๆๆๆๆ!!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: o13
มีคนตอบถูกเป๊ะด้วยค้าบบบบบบ เก่งมากๆๆๆๆ รู้ใจผมด้วย แต่ของรางวัลผมขอเปลี่ยนเป็นหนังสือรวมเล่มเรื่องนี้นะครับ ให้ฟรีไปเลยครับ! ฮ่ะๆ ผมจะจัดพิมพ์เรื่องนี้ครับ หลังจากลงจบจบแล้ว(ก็อีก1ตอนครับ ตอนหน้าก็จบแล้ว) ส่วนภาค2 ก็เขียนเหมือนเดิมครับ
ติดตามตอนก่อนจบข้างล่างเลยนะครับ
:pig4:
-
กรี๊ดดดด ดีใจเหมือนฝัน พี่บอลลูนมาต่อแล้ว :L1:
-
:call: :call: :call:
-
Chapter 37
.
.
“ว่าไงว่ะไอ้กบ! นั่งหน้าเป็นตูดเลยนะมึง” ไมกี้เอ่ยทักเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งใจลอยอยู่ใต้ตึกเรียน
เมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน หลังจากเกิดเรื่องข่าวฉาวที่ยังคงเป็นTalk of the townมาจนทุกวันนี้ น้ำเชี่ยวได้โทรไปขอร้องให้ไมค์ช่วยสืบหาข่าวภายในของบริษัทที่เกี่ยวกับพีมทั้งหมดจากบรรดาโปรดิวเซอร์และพวกเพื่อนๆนักร้องด้วยกัน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นน้ำเชี่ยวก็ถูกสั่งห้ามเข้าไปที่บริษัทเป็นการชั่วคราว อีกทั้งยังไม่สามารถไปที่บ้านของพีมได้เพราะมักจะมีนักข่าววนเวียนอยู่ที่หน้าบ้านของพีมประจำ เขาทำได้แค่โทรคุยกัน และพีมเองก็ไม่ได้บอกอะไรมากเกี่ยวกับผลกระทบที่เกิดขึ้น น้ำเชี่ยวเข้าใจดีว่าพีมก็ไม่อยากให้เขาต้องคิดมากกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดเพราะเป็นช่วงที่น้ำเชี่ยวกำลังจะสอบปลายภาคแล้ว
“เออ ไงว่ะไมค์? ได้เรื่องมั้ยว่ะ”
“เฮ้อออ.. แย่ว่ะ กูได้ยินมาว่าตอนนี้งานอัลบั้มใหม่ของพี่พีมถูกเลื่อนออกไปไม่มีกำหนด น่าจะเป็นผลกระทบจากสปอนเซอร์ที่ยังไม่เซ็นสัญญาตามที่ตกลงไว้ เห็นเค้าว่ากันว่าไอ้พวกคอสตูมช่างแต่งหน้าแม่งมันไปเม้าท์กันว่าพี่พีมน่ะชอบใช้เส้นสายและความเป็นซูเปอร์สตาร์ในวงการหลอกเด็กรุ่นน้องในค่ายให้ไปนอนด้วยแลกกับการที่พวกนั้นจะได้เป็นนักร้องในวงการอ่ะดิ แล้วเรื่องนี้ก็ไปถึงหูพวกบริษัทที่เป็นสปอนเซอร์ แม่งเชรี้ยชิบหายอีพวกปากหมาไม่มีหูรูดเนี่ย เฮ้อออ”
ด้วยเพราะไมกี้เองก็รู้เห็นเรื่องราวทั้งหมดระหว่างน้ำเชี่ยวและพีมมาตลอด พอได้ฟังข่าวที่คนอื่นๆเอาไปเม้าท์กันปากต่อปากก็อดรู้สึกโมโหจนต้องระบายออกมาไม่ได้ มารู้ตัวอีกทีก็ทำให้เพื่อนสนิทที่ได้ฟังถึงกับอึ้งไปกับเรื่องราวที่เขาเองก็ไม่คาดคิดว่ามันจะเลยเถิดไปได้ขนาดนี้
“ทำไมเรื่องมันถึงบานปลายไปได้ถึงขนาดนั้นว่ะไอ้ไมค์ แล้วพี่พีมก็ไม่คิดจะบอกอะไรกูซักอย่าง มึงเชื่อมั้ย ก่อนมาเนี่ยกูเพิ่งคุยกับเค้า แต่เค้าบอกกูว่าทุกอย่างกำลังดีขึ้น ทีมงานกำลังนัดวันไปอัดเพลงที่เหลือ..” เด็กหนุ่มตัดพ้อออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ฝ่ามือหนาได้แต่ขยำขยี้ทึ้งเส้นผมตัวเองอย่างเจ็บปวดที่ไม่สามารถทำอะไรให้คนรักของตนได้เลย
“กูไม่เข้าใจ เค้าเห็นกูเป็นอะไรว่ะ นี่กูไม่มีปัญญาไม่มีค่าพอที่จะช่วยเหลืออะไรเค้าได้เลยหรือว่ะ แม้แต่กำลังใจปลอบใจเค้ายังไม่ให้โอกาสนั้นกับกูเลย” น้ำเชี่ยวก้มหน้าระบายทุกอย่างออกมาทั้งน้อยและใจเสียใจ เขาไม่ได้โกรธพีมที่ปิดบังเรื่องทุกอย่าง หากแต่มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนพวกหน้าตัวเมียที่ทำอะไรไม่ได้ซักอย่างได้แต่หดหัวอยู่แต่ในกระดองทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากเขาเองแท้ๆ
“ถ้ากูจะบอกให้มึงอย่าคิดมากก็คงยาก เอาเป็นว่ากูขอให้มึงใจเย็นๆไว้แล้วกัน จะทำอะไรก็คิดถึงตัวเองแล้วก็พี่พีมไว้เยอะๆ กูว่าเค้าก็คงไม่อยากให้มึงเป็นอย่างนี้หรอก แล้วถ้ามึงมีอะไรจะให้กูช่วยหรืออยากจะระบายก็โทรหากูได้ทุกเมื่อนะเว้ย” มือหนาตบลงบ่าของน้ำเชี่ยวสองสามครั้งย้ำว่าเขายังอยู่ข้างๆเพื่อนเสมอ
“ไมค์กูอยากให้มึงช่วยอะไรกูหน่อย..”
.
.
.
“พี่นุ่น! ขวัญเหนื่อยจะกลับแล้ว มัวคุยอะไรอยู่นั่นแหละ” ดาราสาวโผล่งขึ้นกลางวงที่รายล้อมไปด้วยบรรดาช่างแต่งและหน้าคอสตูมที่กำลังสุมหัวกันเม้าท์ดารานักร้องในวงการโดยมีน้ำนุ่นนั่งเป็นประธาน กำลังฝอยกันจนน้ำลายแตกฟอง จะว่าไปเธอก็ไม่เห็นว่าน้ำนุ่นจะช่วยอะไรเธอในกองถ่ายได้เลย มาถึงก็ช่วยซับหน้าเธอพอเป็นพิธีเสร็จแล้วก็ตั้งวงคอยแต่เม้าท์ดาราคนอื่นๆ เวลาพักไม่ว่าจะน้ำหรืออาหารจอมขวัญก็ต้องช่วยตัวเองทั้งนั้น
“เอ๊ะ อิ.. อุ้ย! โธ่ ขวัญก็ ทุกทีพี่ไม่เห็นขวัญจะรีบอะไร นู้นไปคุยเล่นกับผู้กำกับก่อนสิ เดี๋ยวสักพักค่อยกลับล่ะกันนะ”
“พอเถอะพี่นุ่น วันนี้ขวัญเหนื่อยอยากจะกลับไปพักแล้ว รถขวัญก็ต้องขับ ไม่ได้นั่งเฉยๆแบบพี่นี่ พรุ่งนี้มีคิวถ่ายแต่เช้าขวัญต้องพักนะพี่”
“อะ! อินี่ บอกว่าแป๊บเดียวๆ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง ชั้นเป็นพี่แกนะหัดฟังกันหน่อย ถ้าแกไม่มีคนคอยช่วยงานรับงานให้อย่างชั้นแกจะดังได้ถึงขนาดนี้มั้ย อยากจะพักก็พักสิ นั่งอยู่ตรงนี้แกพักไม่ได้รึไง จะรีบกลับไปทำไม บ้านมันไม่วิ่งหนีแกไปไหนหรอก” สาวอ้วนสวนกลับน้องสาวอย่างลืมตัวเพราะถูกน้องพูดหักหน้าท่ามกลางวงสนทนา ทำเอาทั้งวงนั่งอึ้งกันไปหมด
“ขวัญไม่เห็นพี่จะทำอะไรที่มันเป็นประโยชน์กับขวัญสักเท่าไหร่เลย ช่วยรับงานตรงไหน พี่น่ะมีแต่จะทำให้ขวัญงานเข้าตลอดล่ะไม่ว่า แล้ววันนี้พี่ทำอะไรบ้างล่ะ ก็ได้แต่นั่งเม้าท์คนอื่นๆเค้าลับหลัง เรื่องมั่วๆข่าวลอยๆพี่ก็เอามาปั้นแต่งซะคนอื่นเค้าเสียๆหายๆหมด พวกพี่ๆก็เหมือนกันอย่าไปเชื่อพี่นุ่นให้มากนะคะ ขวัญอยากจะเตือนไว้ ถ้าไม่อยากถูกจดหมายฟ้องร้องข้อหาหมิ่นประมาทเหมือนพี่นุ่นล่ะก้อ” ดาราสาวตอกกลับอย่างเหลืออด
“ห๊า! อะไร จดหมายฟ้องอะไรห๊ะ อีขวัญ อย่ามาใส่ร้ายชั้นนะ ที่ชั้นพูดมันก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้นทำไมชั้นจะพูดไม่ได้ย๊ะ”
“นี่พี่ยังไม่รู้อะไรอีกเหรอ ว่าพี่กำลังจะโดนฟ้องน่ะ ก็จดหมายที่ขวัญเอาไปไว้ที่ห้องพี่เมื่อวันก่อนไง นี่พี่ยังไม่ได้เปิดดูเลยสินะ วันๆก็ได้แต่กินแล้วก็นอน มากองถ่ายก็เม้าท์ชาวบ้านเค้า จำได้หรือเปล่าว่านักข่าวคนไหนที่มันเอาคำที่พี่พูดไปลงบ้าง เค้าอ้างว่าได้แหล่งข่าวมาจากพี่น่ะ ขวัญบอกไว้ก่อนเลยนะพี่ คราวนี้ขวัญจะไม่ช่วยพี่แล้ว เงินที่จะไปซื้อหน้าลงขอโทษเค้าน่ะพี่หาเองแล้วกัน.. ขวัญจะกลับแล้วล่ะ ถ้าพี่จะนั่งแท๊กซี่กลับเองก็ตามใจ"
“ต๊าย! อะไรเนี่ยยัยน้ำนุ่น นี่เธอเอาเรื่องแต่งมาเล่าให้พวกชั้นฟังเหรอเนี่ย แล้วที่โดนฟ้องอย่าลากพวกชั้นไปเกี่ยวด้วยนะ ชั้นก็ฟังมาจากเธอโม้มาทั้งนั้น อ๊ายรมณ์เสียหลงนั่งฟังมันไปตั้งนานเสียเวลาทำมาหากินหมด” พอทุกคนได้ยินที่ดาราสาวเล่ามาก็พากันวงแตกไปคนล่ะทิศล่ะทาง ด้วยกลัวว่าตัวเองจะถูกดึงเข้าไปเอี่ยวด้วยในเรื่องฟ้องร้อง
จริงๆแล้วเรื่องที่น้ำนุ่นชอบทำตัวเป็นผู้หยั่งรู้ในวงการบันเทิงโดยใช้ดรีกรีที่ว่าตัวเองเป็นคนวงในเพราะเป็นถึงพี่สาวนางเอกดาวรุ่ง แล้วชอบพูดไปทั่วเรื่องข่าวคาวของดารานักร้องเพื่อที่ตัวเองจะได้เป็นจุดสนใจของคอื่นๆบ้างนั้น จอมขวัญเองก็รู้สึกเอือมระอามานาน กระทั่งล่าสุดข่าวที่ถูกปูดออกมาเรื่องเกี่ยวกับพีม พีราณุ ที่ว่าพีมชอบหลอกเด็กรุ่นน้องทำตัวมั่วบ้าผู้ชาย จอมขวัญก็รู้ดีว่าพี่สาวเธอที่ตั้งใจปั้นข่าวและไปพูดให้ฝ่ายเสื้อจัดเสื้อผ้าบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งฟัง เพื่อที่อยากจะเห็นพีมย่ำแย่ในวงการ เธอตั้งใจว่าจะหาโอกาสพูดกับน้ำนุ่นจริงจังเสียทีเพราะกลัวว่าจะมีปัญหาใหญ่ตามมาทีหลัง อีกทั้งเธอเองก็ไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่กับการปั้นข่าวเล่าเพื่อความสนุกปากของคนไม่กี่คนแต่อาจจะทำให้ชีวิตของคนๆนึงย่ำแย่ได้ทั้งๆที่เขาก็ตั้งใจทำงานผลิตผลงานที่ออกดีมา เพราะเธอเองก็เป็นหนึ่งในจำนวนคนพวกนั้น หลายครั้งที่เธอโดนข่าวๆเสียๆหายจากคนอื่นเธอเข้าใจดีว่ามันรู้สึกเช่นไร
กระทั่งเมื่อวานก่อนไมกี้โทรมาหาเธอ บอกว่าน้ำเชี่ยวให้เขาช่วยสืบว่าใครที่ปล่อยข่าวเรื่องของพีม เพราะน้ำเชี่ยวคิดว่าเอ็มน่าจะมีแค่ภาพแอบถ่าย แต่ไม่น่าจะมีพาวเว่อร์พอที่จะนำเรื่องราวให้ไปถึงหูคนในบริษัทโฆษณาหรือนักข่าวได้ ..และตอนนี้ไมกี้ก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือของน้ำนุ่นจึงโทรมาขอร้องให้เธอช่วยคุยกับพี่สาวให้หยุดพฤติกรรมอย่างนั้นซะ ไม่เช่นนั้นเขาจะบอกเรื่องทั้งหมดให้น้ำเชี่ยวรู้ และอาจจะรวบรวมพยานทั้งหมดรวมถึงบรรดาดาราคนอื่นๆที่น้ำนุ่นเคยเอาข่าวของพวกเขาไปใส่สีตีไข่แล้วเอาไปพูดในทางเสียหายให้ทุกคนร่วมมือกันฟ้องร้องค่าเสียหายจากพี่สาวเธอ และเมื่อถึงวันนั้นนอกจากจอมขวัญจะถูกน้ำเชี่ยวเกลียด ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงแล้ว อาจจะต้องตามไปชดใช้ค่าเสียหายให้บรรดาดาราเหล่านั้นแทนพี่สาวของเธอด้วย
.
.
.
“น้ำเชี่ยว..เองแน่ใจนะเว้ย ว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้อ่ะ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเพื่อน” ท่ามกลางความชุนลมุนและงุนงงของบรรดานักข่าวที่เริ่มทยอยกันมาจนเกือบเต็มห้องประชุมของโรงแรมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบริษัทนัก ไมกี้เดินเข้ามานั่งข้างเพื่อนซี้ที่โซฟาในห้องรับรองด้านหลัง
“ใช่น้ำเชี่ยว ลองคิดดูอีกทีมั้ย ทำอย่างนี้แล้วน้ำอาจจะต้องเสียเวลาเกือบ2ปีที่ทำมาในวงการไปเลยนะ” โจย้ำอีกครั้ง เขาอยู่ที่บริษัทนี้มานานเขารู้ดีสิ่งที่เด็กหนุ่มกำลังจะทำมันเหมือนเป็นการแหกกฎของบริษัทชัดๆ
“ขอบใจไมค์ ขอบคุณครับพี่โจ ที่หวังดีกับน้ำเชี่ยว น้ำคิดดีแล้วครับ คิดมานานแล้วด้วย ถ้าน้ำรู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องมันจะบานปลายมาขนาดนี้ น้ำคงทำไปตั้งนานแล้ว ไม่รอมาจนถึงวันนี้หรอก.. 2ปีในวงการของน้ำเทียบไม่ได้กับ6ปีของพี่พีมหรอกครับ จะว่าไปน้ำเชี่ยวเป็นนักร้องได้เพราะฟลุ้คด้วยซ้ำ แต่พี่พีมต้องทิ้งเกือบทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นครอบครัว บริษัทพี่พ่อกับแม่สร้างขึ้นมา เพื่อให้ได้ทำงานในวงการ เพื่อสิ่งเดียวที่พี่เขาฝันมาตั้งแต่เด็ก น้ำเชี่ยวยอมให้ตัวเองเป็นต้นเหตุทำลายทุกอย่างของพี่พีมไม่ได้หรอกครับ.. อีกอย่าง น้ำเชี่ยวคิดถึงพี่พีม อยากกอดอยากปลอบ ไม่อยากฟังคำพูดปลอมๆที่พี่พีมพยามหลอกน้ำเชี่ยวอยู่ทุกวันว่าทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้นอีกแล้ว” เด็กหนุ่มพูดออกมาอย่างหนักแน่นและพร้อมจะเผชิญกับทุกอย่างที่จะเกิด
ในเมื่อตอนนี้ทั้งภาพและข่าวที่ออกมาก็กลายเป็นผูกมัดพีมให้ยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้งแล้วว่าพีมเป็นพวกชายรักชาย แล้วการที่พีมไม่ยอมออกมาเปิดเผยตัวคนในรูปนั้นก็ยิ่งทำให้นักข่าวและผู้คนต่างคิดกันไปว่าพีมชอบมั่วและเปลี่ยนคู่ขาไปเรื่อย ทำให้บรรดาสำนักข่าวต่างๆพากันขุดภาพดารานายแบบคนนั้นคนนี้ขึ้นมาลากมาโยงจนเละเทะไปหมด รวมถึงข่าวที่ว่าชอบหลอกเด็กหนุ่มๆในสังกัดอีก ที่ทำให้มันมีประเด็นให้นักข่าวเขียนได้ทุกวัน ให้ประชาชนคิดกันไปไม่รู้จักจบสิ้น
และทางเดียวที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างมันจบไปซะได้ ก็เพียงแค่เขาออกมาบอกความจริง บอกในสิ่งที่นักข่าวพวกนั้นจะอยากรู้และสนใจมากกว่า ว่าคนในรูปที่เป็นข่าวเป็นน้ำเชี่ยวเอง และก็เป็นเขาที่จะสามารถยืนยันได้ ไม่ว่าจะเป็นรูปไหนในสถานที่ไหน คนในรูปล้วนเป็นเขาคนเดียว มันไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้แน่นอน เพราะตลอดมาเกือบ 2 ปีตั้งแต่วันแรกที่เขาได้รู้จักและร่วมงานกับพีม ก็มีเขานี่แหละที่ตามติดพีมตลอดมันจะเป็นใครไปได้ และถ้านักข่าวยังไม่เชื่ออีกเขาก็จะเอาเสื้อผ้าที่เขาใส่เหมือนในรูปมาพิสูจน์ให้ดูว่ามันเป็นเขาจริงๆ เขานี่แหละที่เป็นผู้ชายในรูป เป็นผู้ชายคนเดียวที่อยู่ข้างกายพีมมาตลอด เป็นคนที่พยามบีบบังคับให้พีมยอมมาเป็นแฟน ถ้าจะมากล่าวหาว่าพี่พีมมั่วก็มั่วแต่กับเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
.
.
.
ในคอฟฟี่ช็อบหรูชั้นล่างตึกGS เอนท์ฯ ในเวลาบ่ายแก่ๆเช่นนี้ ผู้คนไม่ค่อยมาก เหมาะแก่การถ่ายภาพนิ่งในอิริยาบถสบายๆและสัมภาษณ์ลงคอลัมน์ได้ พื้นที่3-4โต๊ะตรงโซนติดขอบกระจกใสด้านข้างถูกARคนเก่งกันไว้เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ทีมงานและศิลปินให้ทำงานได้อย่างสะดวกยิ่งขึ้น ผู้จัดการสาวเลือกนั่งโต๊ะถัดจากพีมและนักข่าวไม่ไกลนัก ช่วงนี้เป็นช่วงที่เธอต้องคอยสกรีนสื่อที่จะเข้ามาอย่างหนัก เพราะการมีข่าวฉาวไม่ได้ทำให้จำนวนสื่อที่เข้ามาลด ลงกลับมีมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ เพราะไม่ว่าจะเป็นนิตยสารหรือหนังสือพิมพ์เล่มไหนก็อยากจะจ่อไมค์สัมภาษณ์พีมในเรื่องแฟนหนุ่มที่เป็นข่าวด้วยทั้งนั้น แถมยังมีประเด็นร้อนเรื่องหลอกเด็กหนุ่มๆในสังกัดให้พวกสื่อปากเสียพวกนี้ค่อนแคะกันด้วยอีก แต่จะมีสักกี่สื่อกันเชียวที่เข้ามาเพื่อนำเสนอข่าวในแง่ของความเป็นจริงแบบไม่เติมแต่ง ยังดีหน่อยที่พีมฉลาดในการตอบคำถามไม่จนมุมนักข่าวได้ง่ายๆ
“เรียบร้อยแล้วหรือคะ อยากได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมก็โทรหาฝนได้นะคะ” ผู้จัดการสาวเดินมาทักเมื่อเห็นทีมงานและนักข่าวเริ่มเก็บอุปกรณ์
“อ๋อได้คะ แต่น่าจะเรียบร้อยน่ะคะ คุณพีมคุยเก่งและฉลาดตอบคำถามเหมือนเดิมเลยคะ ทำงานง่ายก็สบายทีมงานไปด้วยคะ คิดว่าน่าจะปิดอาร์เวริค์ได้ซักกลางเดือนหน้า เดี๋ยวหนังสือออกแล้วจะให้ทีมงานส่งมาให้นะคะ.. เอ๋! ว่าแต่นี่ก็จะเย็นแล้ว คุณฝนไม่ไปช่วยที่งานแถลงข่าวอีกงานเหรอคะ”
“คะ? งานแถลงข่าวอะไรหรือคะ” ออกจะงงๆกับคำถาม เพราะเธอก็มั่นใจว่าดูตรางงานมาชัวร์แล้ว วันนี้เธอมีแค่งานตามพีมเพียงคนเดียวเท่านั้น ว่าแต่งานแถลงข่าวที่นักข่าวถามมานี่ มันงานอะไรของเด็กคนไหนในค่ายอีกล่ะ
“อ้าว ก็เห็นว่าวันนี้น้องน้ำเชี่ยวมีแถลงข่าวอะไรก็ไม่รู้นะคะไม่ได้บอกประเด็นมา แต่เชิญทุกสื่อ เลยคิดว่านักข่าวน่าจะเยอะ พี่ยังแปลกใจเลยเพราะไม่ได้จัดที่บริษัทแต่ดันไปจัดที่โรงแรม.. เห็นปกติคุณฝนก็ดูแลน้องอยู่”
“โอ๊ะ!! ขอโทษครับๆ พีมซุ่มซ่ามเอง ขอโทษนะครับ” ศิลปินหนุ่มที่ฟังอยู่ถึงกับมือไม้อ่อนทำน้ำหกใส่หกใส่เอกสารของทีมงานเมื่อจับใจความในประโยคของนักข่าวได้ว่าน้ำเชี่ยวกำลังทำอะไรบางอย่างโดยไม่ผ่านบริษัท และแน่นอนไม่ได้บอกเขาด้วยเช่นกัน
“อ๋อเหรอคะ อ่า..พอดีช่วงนี้ฝนยุ่งๆน่ะคะ น่าจะเป็นยีนส์ที่คอยดูแลน้องคะ แหะๆ” ฝนกลบเกลื่อนเอาตัวรอดไป แต่หันไปสบตาพีมก็รู้กันว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่ๆ เพราะก่อนออกมาจากบริษัททั้งคู่ยังได้คุยกับยีนส์อยู่เลย ว่ายีนส์ต้องไปดูแลนิกที่งานโชว์ตัวต่างจังหวัดแทนARอีกคนที่ลาพักร้อน แล้วช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่น้ำเชี่ยวต้องเตรียมตัวสอบจึงไม่รับงาน แล้วจะมีแถลงข่าวได้อย่างไร
“พี่ฝน!” พอทีมงานคล้อยหลังไปพีมก็โผล่งหาผู้จัดการสาวคนสนิทพร้อมกับควานหาโทรศัพท์ โทรหาเจ้าตัวปัญหาทันที
“โอเคพีม โอเค..พี่รู้แล้ว พี่ก็งงไม่ต่างกับพีมนี่ล่ะ.. อียีนส์รับโทรศัพท์หน่อยสิโว้ย” มองตาศิลปินก็รู้ใจ ว่าตอนนี้ใจมันหายไปแล้ว ไม่ว่าจะใจของเธอหรือใจของพีมก็หายไปพร้อมๆกันนี่แหละ หญิงสาวกดโทรศัพท์ทันทีที่นักข่าวเดินออกไป
“พี่ฝน น้ำเชี่ยวไม่รับโทรศัพท์พีมเลยอ่ะ พีมจะไปดูที่โรงแรมนะพี่” พีมยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ เพราะจะมีเหตุผลอะไรที่ทำให้น้ำเชี่ยวตัดสายเขาทิ้งและปิดเครื่องทันทีแบบนี้
“เฮ้ยยย ไม่ได้นะพีมจะไปได้ยังไงเกิดนักข่าวรู้เข้าละ พีม! เดี๋ยวก่อน รอพี่ด้วย พีม!.. ฮัลโหลๆ ยีนส์! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว อีลูกกบของแกทำเรื่องแล้วงานนี้ กรี๊ดดดด กูจะบ้า..”
.
.
.
ในเวลาเดียยวกัน ที่โรงแรมระดับ4ดาวไม่ไกลจากบริษัทGS เอนท์ฯ บรรดากระจอกข่าวน้อยใหญ่ต่างพากันรัวชัตเตอร์กันไม่ยั้ง พร้อมเสียงฮือฮากันอย่างอื้ออึงหู ที่ได้ยินว่านักร้องดาวรุ่งอนาคตไกลตรงหน้าสารภาพอย่างหนักแน่นว่า เขาคือคนในข่าวหน้าหนึ่งเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
“สรุปแล้วคนในรูปคือ น้ำเชี่ยวใช่มั้ยครับ?!! แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงครับน้ำเชี่ยว?”
“ครับ ผมเอง ผมเป็นคนบังคับให้พี่เขามาคบกับผม ผมใช้ข้ออ้างเรื่องงานล่วงเกินเขาก่อน จนในที่สุดพอเราต้องทำงานด้วยกันนานๆเข้า ผมก็ใช้ความสัมพันธ์พวกนั้นมาต่อรองจนเขาใจอ่อน ทั้งหมดมันเป็นเพราะผมเอง ผมรักพี่เขา ผมทั้งรักทั้งหลงจนเหมือนคนบ้า พี่เขารู้ถ้าเขาปล่อยผมไว้คนเดียว ถ้าเขาทิ้งผมไปผมคงเป็นบ้าและอาจทำอะไรโง่ๆ และนี่เลยเป็นสาเหตุให้ผมใช้ความใจอ่อนของเขาให้เขายอมอยู่กับผม ยอมคบกับผมในที่สุด จนกระทั่งมาเกิดเรื่องนี้”
“หมายความว่าน้องน้ำเชี่ยวคือคนรักของคุณพีมใช่มั้ยคะ” นักข่าวสาวนางหนึ่งยิงคำถามทันทีที่สบโอกาส
“เอ่อ.. ผมอยากให้เป็นอย่างนั้นที่สุดครับ..”
“หรือว่าจริงๆแล้ว พีมก็ไม่ได้รักน้ำเชี่ยว แต่ต้องจำใจคบเพราะถูกบังคับใช่หรือเปล่าคะ?” แม้ว่าเด็กหนุ่มจะเจ็บปวดจากคำถามที่นักข่าวสาวถาม แต่เขาก็จำต้องเดินเกมส์นี้ต่อให้จบ เพราะในเมื่อเขาวางหมากไว้ให้เป็นแบบนี้แล้ว ก็ต้องพยามทนรับให้ได้กับสิ่งที่จะสะท้อนกลับมา
“ผมไม่สน ผมสนแค่ว่า ให้ได้พี่พีมมาอยู่กับผมแค่นั้นพอ!”
“แล้วเรื่องรูปถ่ายล่ะ? น้ำเชี่ยวคิดว่าเป็นฝีมือใคร”
“รูปปาปารัสซี่ทุกรูปถูกถ่ายโดยแฟนคลับของผมเอง เค้าไม่เห็นด้วยที่ผมคบกับพี่พีม และผมก็ไม่คิดว่าเค้าจะตามถ่ายภาพพวกนี้ส่งไปให้หนังสือพิมพ์”
“แน่ใจนะครับว่าไม่ได้แต่งเรื่องโกหกพวกเรา เพื่อที่จะปกป้องคุณพีม”
“ก็เพราะผมอยากปกป้องพี่พีมไงครับ เลยต้องออกมาพูดความจริงทั้งหมด ผมบอกแล้วว่าผมรักพี่เขา รักมาก มากซะจนทนเห็นข่าวมั่วๆที่พวกพี่เขียนกันอีกต่อไปไม่ไหว” จบคำตอบนักข่าวก็พากันฮือฮาพร้อมแสงแฟลตวูบวาบอีกครั้ง
“แน่ใจนะว่านี่ไม่ใช่การสร้างข่าวเพื่อให้ตัวเองดัง?” ช่างภาพหนุ่มปล่อยคำถามกลางปล้อง
“ผมเซ็นสัญญากับGSเมื่อ 3 ปีก่อน ปีถัดมาออกเทปชุดแรกและได้รางวัลศิลปินดาวรุ่ง อันนี้ GS เป็นคนสนับสนุนครับ และเพิ่งได้เจอและรู้จักกับพี่พีมครั้งแรกเมื่อ 1ปีกับอีก 9เดือนที่แล้ว เมื่อตอนที่เราต้องทำงานร่วมกัน ตอนนั้นผมเองก็มีแฟนคลับ มีผลงานเยอะแล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำอย่างนั้นเลยครับ”
“หมายความว่าน้องน้ำเชี่ยว เอ่อ.. เป็นเกย์ มาตั้งแต่ก่อนเข้าวงการแล้วอย่างนั้นหรือฮ๊ะ” นักข่าวสาวเทียมฝีปากกล้าส่งคำถามฮุคเข้าตรงๆ จนเด็กหนุ่มถึงกับอึ้ง
“คือ.. ผมเองก็ไม่รู้ครับ รู้แต่ตอนที่เจอพี่พีมก็รู้สึกถูกใจ และอยากจะสนิทด้วยมากๆ จนลืมว่าจะคบกันต้องเป็นผู้หญิงกับผู้ชาย.. แต่พี่พีมก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ผมอยากจะคบแบบแฟน แบบที่คนรักคู่อื่นๆเค้าเป็นกัน.. จะว่าไปแล้วผมก็เพิ่งคิดได้ว่า ตัวผมเป็นเกย์ก็ตอนที่พี่ๆถามมานี่แหละครับ” เด็กหนุ่มตอบออกมาตรงๆแบบซื่อๆซะจนนักข่าวพากันช๊อค บางคนก็พากันขำที่ได้ยินคำตอบ และยิงแฟลตรัวชัตเตอร์กันต่อไป
“น้ำเชี่ยวแน่ใจใช่มั้ยครับ ว่านี่ไม่ใช่แผนกลบข่าวฉาวให้กับศิลปินอันดับหนึ่งของGSเอนท์”
“GSเอนท์ฯ คงไม่เสียเวลา 3 ปีที่ปั้นผมมาให้เป็นนักร้องเพื่อมากลบข่าวอย่างนี้หรอกครับ ผมรับรองและยืนยันด้วยอนาคตในวงการของผมที่อาจจะเสียไปในวันนี้ ว่าทุกอย่างที่ผมพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงครับ”
เมื่อฝนมาถึง ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ยีนส์เดาไว้ไม่ผิดเพี้ยน ว่าน้ำเชี่ยวเคยเปรยไว้ตั้งแต่แรก ว่าอยากจะเปิดเผยเรื่องจริงทั้งหมดและมันจะแย่ก็ตรงที่น้ำเชี่ยวทำทุกอย่างโดยพละการซึ่งทั้งหมดอาจส่งผลเสียต่อแผนงานของบริษัท
“ขอโทษคะ! ขอโทษนะคะทุกท่าน! คงต้องพอเท่านี้ก่อนนะคะ น้องน่าจะตอบคำถามให้ครบแล้ว ยังไงฝนต้องขอตัวน้องล่ะนะคะ ขอโทษอีกครั้งคะ” เมื่อผู้จัดการสาวฝ่าวงล้อมของสื่อมวลชนเข้ามาได้ก็ตรงเข้าหาศิลปินพร้อมกับขอโทษขอโพยสื่อต่างๆและพาน้ำเชี่ยวออกจากห้องมาทันที
“อ๊ะ! เดี๋ยวสิคะ น้องน้ำเชี่ยวคะ อยากทราบว่าตกลงคบกันเป็นแฟนมาได้นานเท่าไหร่แล้วคะ?”
“แล้วอย่างนี้ต้นสังกัดทราบเรื่องมั้ยคะ?” ....
“หรือว่าแอบคบกันฮ่ะ เดี๋ยวสิฮ่ะน้องน้ำเชี่ยว”
“แล้วข่าวที่ว่ากุ๊กกิ๊กกับจอมขวัญว่ายังไงคะ?”
“ฮ่ะ?? ฮัลโหล! ห๊า ว่าไงนะ.. โอเคๆจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ.. นี่พวกเธอ! สายชั้นรายงานมาว่าเจอรถของพีมเพิ่งเลี้ยวเข้ามาที่โรงแรมเมื่อกี้นี้ล่ะ” ระหว่างที่นักข่าวกำลังมะรุมมะตุ้มยื้อคำถามคำตอบกับศิลปินอยู่นั้น นักข่าวปากไวนางนึงก็โผล่งอาการตกใจเมื่อรู้ว่าบุคคลสำคัญในข่าวมาอยู่ในรัศมีไม่ไกล นั่นทำให้นักข่าวส่วนหนึ่งเปลี่ยนเป้าหมายไปที่อีกคนทันที
.
.
((ต่อข้างล่างครับ)) บอร์ดโพสต์ติดยากมากกกกกกกกกก :z6:
-
เมื่อน้ำเชี่ยวและฝนสลัดพ้นจากบรรดานักข่าว ทั้งคู่ก็รีบกระหน่ำโทรหาพีมทันที เพราะแน่นอนว่าพีมคงยังไม่รู้ตัวว่านักข่าวเกือบทั้งหมดกำลังพุ่งเป้าไปที่เขา แต่ก็ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง เพราะลานจอดรถของโรงแรมดันอยู่ในชั้นใต้ดินที่เป็นสถานที่ทึบทำให้ไม่มีสัญญาณ
“พี่ฝนน้ำจะลงไปดู ถ้าโทรติดบอกพี่พีมไปเจอน้ำเชี่ยวที่บันไดหนีไฟชั้นG3 รถน้ำจอดอยู่ที่นั่น”
“เฮ้ย! ไอ้น้ำเชี่ยวรถข้าอยู่G4 โซนA น่าจะปลอดภัยกว่า เดี๋ยวทางนี้ข้าเคลียร์นักข่าวให้” ทว่าเจ้าลิงไมกี้ที่ดูเหมือนจะมีสติครบสมบูรณ์ที่สุดก็นึกแผนลวงนักข่าวขึ้นมาได้ จึงเสนอแลกรถของเขากับน้ำเชี่ยวพร้อมกับโยนลูกกุญแจรถตัวเองให้เพื่อนใช้แทน เพื่อเลี่ยงนักข่าวบางส่วนที่คงจะต้องตามเฝ้าแม้กระทั้งรถของนักร้องหนุ่มไว้อยู่แล้ว
ทางด้านพีมที่แม้จะเลี่ยงไปใช้ลิฟต์ขนของด้านหลังแทน แต่จนแล้วจนรอดลิฟต์นั้นกลับถูกล็อคไว้ให้ไปได้แค่ชั้น 1 ในส่วนล็อบบี้ของโรงแรมเท่านั้น
“อ๊ะ! นั้นไงพีม.. พีมคะ! พีมคะ! เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ ที่ว่าน้องน้ำเชี่ยวใช้กำลังบังคับพีมให้มาเป็นแฟนอ่ะคะ” สุดท้ายซูเปอร์สตาร์หนุ่มร่างเล็กก็เจอแจ๊กพ็อตทันทีที่ลิฟต์เปิด เพราะกองทัพนักข่าวส่วนหนึ่งลงมาถึงพอดี
“สรุปว่าผู้ชายในรูปปาปารัสซี่เป็นน้ำเชี่ยวใช่มั้ยครับพีม” พอโผล่ออกมาจากลิฟต์นักข่าวก็กรูกันเข้ามารัวคำถามยิงแฟลตจนเขาแทบหน้ามืด อีกทั้งแต่ละคำถามที่ถูกส่งมาทำเอานักร้องหนุ่มอึ้งแทบเข่าทรุด แม้เขาจะจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าน้ำเชี่ยวพูดอะไรไปบ้าง แต่ก็พอจะจับใจความบางอย่างว่ามันไปในทางใด
“เอ่อ.. เอ่อ.. พวกพี่ๆใจเย็นๆนะครับ พีม.. พีมฟังไม่รู้เรื่องครับ อะไรนะครับ” ชายหนุ่มใช้ช่วงชุลมุนบ่ายเบี่ยงถ่วงเวลาไว้ก่อน
“ช้าๆครับ อย่าแย่งกันพูดนะครับพี่ๆ พีมฟังไม่ทันครับ” ไม่รู้ว่าจะเตะถ่วงไปได้อีกสักแค่ไหน ได้แต่ภาวนาให้พวกพนักงานโรงแรมหรือพี่ฝนตามมาทันแล้วกันเขาออกไปจากตรงนี้เสียที
“พีมกับน้ำเชี่ยวความสัมพันธ์เป็นยังไงกันแน่คะ ถูกบังคับยังไง แล้ววิธีไหนคะ?”
“พี่พีม!” ท่ามกลางความชุนลมุน น้ำเชี่ยวก็ถลันเข้ามาอย่างหัวเสีย ในใจคิดว่าในเมื่อหลบไม่พ้น ก็คงไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว มือหนาฝ่าฝูงนักข่าวคว้าเอาแขนคนรักออกมาจากความวุ่นวายตรงหน้าทันที
“แล้วสุดท้าย พีมรักน้ำเชี่ยวมั้ยครับ? หรือว่าต้องจำใจยอมเพราะถูกบังคับ”
“ขอโทษนะครับพี่ๆ น้ำเชี่ยวว่าน้ำตอบเคลียร์ทุกคำถามแล้ว งั้นตรงนี้น้ำต้องขอตัวนะครับ ขอโทษครับ.. พี่พีมไป” เด็กหนุ่มพูดตัดจบทุกคนก่อนจะลากแขนอีกคนออกจากตรงนั้น ท่ามกลางแสงแฟลตวูบวาวของนักข่าวชนิดที่ว่าหากโรงแรมไฟดับมาตอนนี้ก็คงไม่ต้องพึ่งไฟสำรองกันแล้ว
“ขออีกแค่คำถามเดียวครับพีม สรุปแล้วพีมรักน้ำเชี่ยวใช่ไหมครับ พีมเป็นเกย์ใช่มั้ยครับ?!!” ด้วยไหวพริบอันชาญฉลาดอย่างพีม แค่เดาจากคำถามต่างๆที่ถูกนักข่าวกรูเข้ามา ก็รู้ได้ไม่ยากว่าเจ้าเด็กบ้านี่ มันต้องเมคเรื่องให้เขาดูขาวสะอาด แล้วเอาตัวเองเป็นโล่กันข่าวเสียๆที่ผ่านมาทั้งหมดแน่ๆ
“พีมกับน้ำเชี่ยวมีความสัมพันธ์กันแบบนี้ทางต้นสังกัดทราบเรื่องมั้ยคะ”
“แล้วไปกันถึงขั้นไหนแล้วฮ่ะ”
“ชายกับชายคบกันแบบนี้ ไม่กลัวกระแสสังคมบ้างหรือครับ”
“อยู่กินด้วยแล้วหรือเปล่าคะ พีม น้ำเชี่ยวคะ”
“แน่ใจนะครับว่าไม่ใช่การสร้างกระแส กลบข่าวครับ”
“แน่ใจนะว่าน้ำเชี่ยวไม่ได้ปั้นเรื่องขึ้นมาโกหก” ระหว่างที่เดินฝ่าฝูงสื่อและคำถามมากมายจากทั่วทุกสารทิศ คำถามระคายหูจากสื่อจอมเสี้ยมก็พุ่งเปรี้ยงเข้าหูเด็กหนุ่มอย่างจัง ทำเอาน้ำเชี่ยวชะงักค้างจนบรรดานักข่าวเบรกกันตัวแทบโก่ง
“เมื่อกี้พี่ถามว่าไงนะครับ.. สร้างกระแสงั้นเหรอครับ?” เจ้าหนุ่มตาหวานที่ตอนนี้หันมาทำตาขวางใส่นักข่าวที่ยิงคำถาม ทำเอากระจอกข่าวหน้าเหวอไปตามๆกันเพราะเจ้าเด็กตรงหน้าเปลี่ยนโหมดดุดันเข้าใส่เสียอย่างนั้น
“เอ่อ.. คือๆ” นักข่าวคนเดิมอ้ำอึ้ง
“พีมคะ พีมรักน้ำเชี่ยวมั้ยคะ หรือว่า..” นักข่าวสาวนางหนึ่ง ใช้จังหวะที่พีมกำลังยื้อยุดแขนตัวเองจากเด็กหนุ่มพุ่งไมค์จ่อคำถามเด็ดอีกครั้ง เธอสังเกตุเห็นว่าพีมอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ดูเหมือนน้ำเชี่ยวจะคอยปิดโอกาสนั้นด้วยการลากดึงเขาให้ออกห่างจากทุกคนไปตลอดทาง
“คือพี่ๆครับ จริงๆแล้วเรื่องทั้งหมดที่น้ำเขา ..อุ้บส์..!!!.” ..!!?@#!?!..
“กรี๊ดดดดดดดด” ..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” ..
“อ๊ายยยย..น้องน้ำเชี่ยว!” โดยไม่มีใครคาดคิดและได้ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มก็ตอบคำถามนักข่าวกวนโอ้ยแบบตาถึงตา ด้วยการคว้าเอาคนข้างๆเข้ามาประกบปากต่อหน้าเลนส์นับสิบอย่างไม่แคร์อะไร ทำเอาพีมถึงกับตาค้างจะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด รู้แต่ว่าตัวเองโดนแฟลตยิงจนโลกหมุนไปหมด พลอยทำให้ไอ้คำอธิบายที่พีมพยามจะบอกที่จะช่วยให้เจ้าเด็กหัวดื้อไม่ดูเป็นคนโหดร้ายอย่างที่มันไปเมคไว้หายลงคอไปหมด
“ผมบอกพวกพี่แล้วใช่มั้ยครับ ว่าไม่ว่าอย่างไรผมก็จะทำทุกอย่าง ทำทุกทางให้พี่เขารักผมให้ได้ ถึงต้องบังคับกันผมก็จะทำ ผมไม่สนหรอกครับว่าตอนนี้เขาจะรักผมหรือเปล่า เพราะไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะทำให้เขารักผมให้ได้ จนกว่าผมจะตาย จนกว่าผมจะหายไปจากโลกนี้นั่นแหละครับ ผมถึงจะยอมปล่อยมือคู่นี้!!”
“อร๊ายยยย.. กระเทยเชื่อแล้วคร๊ะ น้องน้ำเชี่ยววววว!! อรั้ยย!ไม่ไหวแล้ว อิจฉานะคะเนี่ย.. ว๊ายย จะเป็นลม~” ราวกับว่าเวลาหยุดหมุนไปชั่วขณะ จากแสงแฟลตที่วูบวาบกลายเป็นมืดดำเพราะหนังตาที่เคลิ้มปิดเพราะถูกแรงดึงดูดจากคนข้างอีกครั้ง จากประกบปากธรรมดากลายเป็นจูบที่ดูดดื่มทำเอาพีมตัวลอยหูอื้อแข้งขาอ่อนปลวกเปียกไปหมด
ในเวลาเดียวกันระหว่างที่บรรดานักข่าวแขนงต่างกำลังอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่กำลังจะได้เป็นเรื่องช็อกวงการอย่างมโหฬารในวันรุ่งขึ้นแบบไม่ต้องสืบนั้น พวกของฝน ไมกี้ โจ ก็ตามลงมาเห็นฉากจูบสะท้านวงการพอดิบพอดี ทำเอาผู้จัดการสาวแทบล้มทั้งยืน เธอไม่อยากจะคิดแทนว่าถ้ายีนส์ได้มายืนอยู่ตรงนี้ รับรองว่ามันจะต้องได้กรี๊ดจนแต๋วแตกก่อนจะวิ่งถลาไปกระชากหนังหัวเจ้าเด็กยุ่งสองคนนั่นให้แยกออกจากกันเป็นแน่แท้ และก่อนที่อะไรๆมันเลยเถิดฝนจึงได้ขอร้องให้พวกของไมค์และโจช่วยกันนักข่าวออกจากสถานที่ให้ ในขณะที่เธอจะไปเอาตัวสองคนนั้นไปยังรถให้เร็วที่สุด จากนั้นเธอจะได้กลับไปเตรียมตัวรับศึกหนักแน่ๆในวันรุ่งขึ้น
เฮ้อ..ไม่เคยจะคาดคิดเลยว่าเจ้าเด็กห้าวๆบื้อๆอย่างน้ำเชี่ยวจะกล้าทำเรื่องถึงขนาดนี้ได้ ถ้าลองทำได้ขนาดนี้แล้วแสดงว่าเด็กหนุ่มคงจะเตรียมตัวรับถึงผลที่จะตามมาได้ล่ะนะ
.
.
.
((โปรดติดตามตอนจบ นะ ค รั บ อิ อิ))
B a l l o o n
-
กรี๊ดดดดดดดดดด จิ้มบวกพี่บอล
ไม่ไหวน๊า น้ำเชี่ยวววววววววววว
แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กล้าหาญเกินไปแล้วววววววววว
จะจบยังไงอ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
น้ำเชี่ยวแรงงง... o13
มาให้กำลังใจทั้งสองคน
+1
-
น้ำเชี่ยวสุดยอด o13 o13
เป็นกำลังใจให้ทั้่งคู่เลย
:L2: :L2:
-
นำ้เชี่ยวลูกแม่
เจ๋งมากมายยยยยยยยย
พี่บอลขาา หนูไม่อยากบริโภคมาม่านะค่ะ
-
o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้ำเชี่ยว เอาใจไปเต็มเลยๆลูก สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
ว่าแต่...ผลที่จะตามมาอ่ะ มัน...เฮ้อ! เอาวะ สู้ๆลูก ยังไงพี่ภีมก็ไม่มีอะไรจะเสียแระ ช่วยน้องด้วยนะลูกนะ
-
กร๊๊ดดดดดดดดดดดดดดด น้ำเชียวได้ใจมากๆ :L2:
-
อะไรอ่ะ ตอนหน้า ตอนจบแล้วหรอ???
อ๊ากกก น้ำเชี่ยวแมนมากกกกอ่ะ
ยอมดูเป็นคนเลวให้คนที่รักได้มีความสุข
อ๊ากกกกก รักอมตะ :กอด1: :กอด1:
-
น้ำเชี่ยว ช่างกล้าหาญชาญชัยเสียจริง
-
น้ำเชี่ยวช่างกล้า สะใจเจ๊มากมาย
-
อะไร ๆ ก็ไม่เหนือความคาดหมายเท่าจูบสะท้านวงการ - -"
ณ จุดนี้...บอกได้คำเดียวว่าน้ำเชี่ยว "แร๊งงงงงงงงง งงงงงงงงส์"
แต่ที่แรงกว่าคือพี่บอล...ตัดจบฉับแบบไม่ให้คนอ่านตั้งตัว
กำลังอ่านแบบเพลิน ๆ ลุ้นแบบตัวโก่ง ก็ต้องมาเจอคำว่า "โปรดติดตามตอนต่อไป" ซะง้าน -*-
เสียดายที่ตอนหน้าจะจบแล้ว...ไม่รู้ว่าบทสรุปสุดท้ายมันจะเป็นยังไง...หวังว่าอะไร ๆ มันคงจะคลี่คลายไปได้ด้วยดี
แต่เหมือนปมมันยังคลายไม่หมดยังไงก็ไม่รู้...ตัวปัญหาหลาย ๆ ตัวเค้ายังไม่เคลียร์กันเลยอ่ะ...พี่บอลก็บอกว่าจะจบซะแล้ว
เอ๊ะ...หรือแบบนี้จะมีภาคสอง...หวังว่าจะมีภาคสองต่อนะฮะ...อยากอ่านน้ำเชี่ยวกะพี่พีมต่อไปอีกอ่ะ...ไม่อยากให้จบเลย
+1 ให้พี่บอลด้วยนะฮะ...หายไปนาน ๆ ระวังตะไคร่น้ำขึ้นกระทู้นะเออ...คริคริ =w= b
-
นํ้าเชี่ยว ได้ใจสุดๆ เลย o13
-
กรีด ๆๆๆๆๆๆๆ
น้ำเชียวแรงได้ใจพี่จริง ๆ เลย o13
รอ รอ รอ
:call:
-
สื่อบางครั้งก็คาดคั้นเกินไป..ถึงจะเข้าใจว่าเป็นงานเหอะ
น้ำเชี่ยวห้าวหาญมากลูก อิอิ..ปกป้องพี่พีมเต็มที่ o13
-
น้ำเชี่ยว สู้สู้ น้ำเชี่ียว สู้ตาย น้ำเชี่ยวไว้ลาย สู้ตายสู้สู้ :mc4:
อยากให้ ชีวิตจริง น้องกล้ากล้า แบบนี้บ้าง
ไม่มีพรุ่งนี้ รักเราจะมี เพียง วันนี้ รออยู่
ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป
หน้าที่ของฉัน....แค่เพียงวัน รักเธอ ทั้งหัวใจ
แบบนี้ใช่มั้ย...น้ำเชี่ยว... :-[ ที่อยากบอก พี่พีม
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เห็นหงิมๆอย่างนี้ ไม่นึกว่าจะกล้าสุโค่ยขนาดนี้นะน้ำเชียวววววววว :m20:
กรี๊ดดดดดด!!!! ขอกรี๊ดร่วมกับนักข่าวด้วยคนค่ะ :o8: อ๊ายยย อยากเห็นๆ :-[
-
น้ำเชี่ยวเเรง อ่ะ
555.
มาต่อเร็วๆนะ
-
โห...น้ำเชี่ยวสุดยอด o13
หวังว่าผลที่ตามมาจะไม่ร้ายแรงนะ
และหวังว่าพีมจะไม่โกรธน้ำเชี่ยวนะ
:กอด1:
-
อย่างแมน...จูบต่อหน้านักข่าว
ได้ใจมากกกกกกกกกกกกก
-
เอาใจฉันไป..
-
โอวววว นายแน่มากน้ำเชี่ยว เอาไป5ดาวเลย o13
-
:o12: :o12:
ซึ้งในความเริ่ดของน้ำเชี่ยวจนน้ำตาเล็ด 5555
o13 เยี่ยมมากไอกบเอ๊ย
-
ตามคนอื่นเค้ามาค่ะ
แต่ยังไม่ได้อ่านเลย
สู้ๆๆๆๆ
เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อน
มาต่อไวๆๆน้าค่ะ
-
รอตอนจบค่ะ^^
-
สุดยอดเลยน้ำเชี่ยว
+1
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ เร็วมากๆๆๆๆ เลย ส่อแววว่าเรื่องมันจะยังไม่ลงตัวด้วยดีอ่า
พี่บอลจะต่อภาค 2 ให้อ่านเลยมั้ยคะ
-
น้ำเชี่ยวววววว
o13 o13 o13 o13 o13
สุดยอดมากกกก
แล้วผลที่ตามมาละ จะเปนยังไงงง
เง้ออ :serius2: :serius2:
-
น้ำเชี่ยวแมนมากลูกกกกกกกกกกกกกกก
เอาใจช่วยสู้ ๆๆๆๆ
-
เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
น้ำเชี่ยว
นายแน่มาก
มากมายอ่ะ
ช่างกล้า
ไม่มีอะไรจะมอบเลย
ไอดอลมากๆๆๆๆๆๆ
ปลื้มหว่ะน้ำำำำ
-
เร็วนะครับ รออยู่
-
เลิศมากน้ำเชี่ยว
นักข่าวถามได้น่าเตะมากอ่ะ :m16:
-
มันต้องอย่างนี้สิลูก น้ำเชี่ยวเอ๋ย สะใจแม่ยกโดยแท้ ^///^d
-
สวดยอดเลยน้องน้ำเชี่ยววว o13
-
:z1: :z1:
ที่สุดอ่ะน้ำเชี่ยวววววววว
-
สุดยอดหายไปนานเลยนะคับ
สุดยอดเลยอ่ะน้ำเชี่ยว
-
ไม่อยากให้จบเศร้าเลย ฮือออ พี่บอลอย่าใจร้ายนักน๊าคะ
-
รอๆๆ
-
อุกริ๊สสสสสสสสสสสสสสส
คิดว่าตัวเองตอบถูก แต่มะแน่ใจว่าจะใช่เราป่าวหว่า 555+ มึน
รอ ร๊อ รอ ตอนต่อไปจร้า
บอลมาต่อเร็วๆนะ จะลงแดงคิดถึงพี่พีมกับน้ำเชี่ยว
-
สงสารทั้งสองคนจังเลย ต่อไปจะยังไงต่อล่ะทีนี้ เฮ่อ
-
โหยยยย อึ้งกับการกระทำของน้ำเชี่ยวจริงๆ!
แบบว่านะคะ ถึงมันจะดูสิ้นคิดไปหน่อย แต่มันก็เห็นได้เลยนะว่าน้ำเชี่ยวเขารักและแคร์พีมมากแค่ไหน
โอ๊ยยยย ชอบจังเลยค่ะ น่ารักมากๆ
จูบสะท้านวงการกันเลยทีเดียว เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
แล้วมันจะจบยังไงล่ะเนี่ย? หรือว่าจะต้องเลิกเป็นนักร้องกันทั้งคู่.. ไม่นะ :sad4:
เกลียดพวกนักข่าวจริงๆ ถามแต่ละอย่าง ไม่ได้เกรงใจกันบ้างเล้ยย
อยากอ่านต่อแล้วว มาต่อไวๆนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย :กอด1:
-
ดันๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z3: อยากอ่านต่อ :z3:
-
เมื่อไหร่มาต่อคะพี่บอล
-
อ่านมาึถึงปัจจุบันเเล้ว น้ำเชี่ยวเจ๋งมากๆเลยถึงตอนนั้นจะทำร้ายพี่พีทไปเยอะมาก อย่าดร่าม่าอีกน่ะค่ะ
happy happy
รอรอค่ะ +1
-
นั่งอ่านตั้งแต่แรกสนุกมากเลยค่ะ
ตอนแรกอ่านแล้วสนุก บางตอนเศร้ามาก :m15:
แต่เราก็ชอบตอนที่... :oo1:ที่สุด
รีบมาอัพนะ
เราเป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆต่อไปนะค่ะ
-
จบ ภาคแรก
ในที่สุดทั้งน้ำเชี่ยวและพีมก็กลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยจากพวกนักข่าวที่ตามยิงแฟลตลั่นชัตเตอร์ใส่พวกเขายิงกว่าปืนกล ต้องขอบใจเจ้าสปอรต์ฟิลม์ทึบของไมกี้จริงๆ
“เฮ้อ..” พอมาถึงน้ำเชี่ยวก็ทิ้งตัวที่โซฟาอย่างหมดแรง ในที่สุดเขาก็ผ่านเรื่องนี้ไปได้
ขณะที่พีมยังคงดูงงๆกับเหตุการณ์ที่โรงแรมและเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ตลอดทางกลับมาบ้านเขาได้แต่เงียบ ในหัวก็คิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิด เขายอมรับว่าสิ่งที่น้ำเชี่ยวเพิ่งทำลงไปยังไงก็ส่งผลดีกับตัวเขามากกว่าที่จะเป็นผลเสีย เพราะสิ่งเดียวที่บรรดานักข่าวจ้องจะโจมตีเขาก็คือข่าวว่ามั่วไม่เลือก ก็เพื่อจะล่อให้เขาออกมาเปิดเผยเรื่องคนรักตัวจริง เพื่อที่รุ่งขึ้นทุกสำนักข่าวจะได้มีข่าวใหญ่ให้เล่นและได้สนุกกับการขุดคุ้ยประวัติคนรักของเขาอีกระลอก ..แต่ถึงอย่างไรน้ำเชี่ยวก็ไม่น่าจะต้องเอาอนาคตตัวเองมาแลกกับเรื่องแบบนี้ อาจเพราะน้ำเชี่ยวยังเด็กและไม่เคยคิดถึงว่า การอยู่ในสังคมที่มีแต่สายตาดูหมิ่นดูแคลนว่าเราเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจน่าขันนั้นมันจะทำให้เขาแทบจะไม่อยากจะมองหน้าใครในสังคมนี้เลยก็ว่าได้ แล้วถ้าหากว่าวันนั้นมาถึงจริงๆ น้ำเชี่ยวจะเป็นอย่างไร
“พี่พีม..” เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกคนรักที่เงียบตั้งแต่อยู่บนรถจนกลับมาถึงบ้าน ตั้งแต่วันที่เกิดข่าวนี้เขากับพีมก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลยได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ นับถึงวันนี้ก็ร่วม3อาทิตย์พอดิบพอดี น้ำเชี่ยวลอบมองแผ่นหลังของคนตัวขาวๆที่เดินไปเช็คดูเอกสารงานที่เครื่องแฟ๊กซ์ก่อนจะเข้าห้องนอนไปโดยไม่หันมาขานรับเขาสักคำ
“พี่พีมครับ.. พี่ผอมลงนะ ได้นอนบ้างหรือเปล่า อย่างเพิ่งทำงานเลย น้ำว่านอนพักผ่อนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวน้ำอุ่นนมร้อนให้นะ จะได้หลับสบายๆ” วงแขนกว้างโอบรอบตัวคนรักจากทางด้านหลัง ริมฝีปากหนาพรมจูบซับลงบนแก้มเนียนของคนรักที่นั่งขีดเขียนตัวโน๊ตอยู่ตรงคีย์บอร์ดข้างโต๊ะทำงาน ทว่าอีกคนกลับไม่มีแม้แต่คำขานรับตอบกลับใดๆ
.
.
สักพักใหญ่แก้วกระเบื้องลายสวยบรรจุนมร้อนส่งไอลอยกรุ่นก็ถูกวางลงข้างกองกระดาษโน้ตเพลงมากที่ถูกขีดเขียนไว้ด้วยลายมือหวัดๆ หากตัวโน๊ตเหล่านั้นแปลเป็นภาษาที่เข้าใจได้ ก็คงมีความหมายไม่ต่างจากเพลงเศร้าที่สะท้อนอารมณ์ของคนแต่งได้ไม่ต่างกัน ..
ยิ่งเห็นสีหน้าและท่าทางเฉยชาของคนรัก น้ำเชี่ยวก็ยิ่งใจไม่ดี เขารู้ว่าสิ่งที่ทำไปในวันนี้แม้จะเป็นผลดีต่อชื่อเสียงและงานในวงการของพีม แต่นั่นไม่มีทางทำให้พีมรู้สึกดีได้แน่ๆเพราะพีมเองก็แสดงออกและคอยเตือนเขาอยู่เสมอ ถึงเรื่องการวางตัวและการรับผิดชอบต่องาน แน่นอนพีมก็เป็นอีกคนที่ห่วงอนาคตของเขาที่สุดคนหนึ่ง หากกลับกันถ้าคนที่ทำแบบนี้เป็นพีมแทนที่จะเป็นเขา น้ำเชี่ยวก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ไม่มีใครจะรู้สึกดีได้หรอกที่จะได้อะไรมาด้วยการแลกกับอนาคตของคนที่ตัวเองรัก ด้วยเหตุนี้น้ำเชี่ยวจึงไม่คิดโกรธที่พีมทำตัวเฉยชาต่อเขาตอนนี้เลย ‘ก็ถ้าต้องเลือก ต้องแลก ยังไงน้ำก็เลือกพี่อยู่แล้วนี่นา เฮ้ออ!’
กว่าครึ่งชั่วโมงที่เด็กหนุ่มออกไปคุยโทรศัพท์กับยีนส์ที่โทรมาถึงเรื่องที่เกิด เป็นไปอย่างที่เขาคาดการไว้ไม่ผิด ทันทีที่บอสรู้เรื่องทั้งหมดก็เรียกตัวพี่ยีนส์และพี่ฝนไปคุยและให้ต่อสายถึงเขาให้ได้ แน่นอนเขาโดนผู้บริหารคนเก่งด่าซะยับและตบท้ายด้วยว่าเรื่องทั้งหมดที่เขาทำจะถูกนำเข้าบอร์ดการประชุมในเช้าวันรุ่งขึ้น และหากมติของบอร์ดเห็นพ้องต้องกันว่าเขานำความเสื่อมเสียจนทำให้มีผลกระทบต่อรายได้ของบริษัทแล้ว สัญญาการเป็นนักร้องของเขาก็จะเป็นโมฆะทันที .. แต่นั่นจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ เพราะเขาคิดและตัดสินใจเด็ดขาดตั้งแต่วินาทีแรกที่ออกไปแถลงข่าวแล้ว ว่าเขาจะถอนตัวออกจากวงการนี้เสียดีกว่า เพราะการที่ดันทุรังอยู่ต่อไป แม้ว่าบริษัทจะสร้างข่าวใหม่ขึ้นมาเพื่อกลบข่าวเสียๆให้หายไป แต่ไม่ว่าอย่างไรตัวเขาก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงไปได้ เรื่องที่ว่าเขารักพีมเกินคำว่าเพื่อนหรือพี่น้อง และถ้าจะให้ตัวเขาถอยห่างออกจากคนที่รักเพื่อรักษาภาพพจน์รักษาชีวิตในวงการ เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดในการจะรักษาความรักของเราและความฝันของพี่พีมไว้ให้ได้ เขาก็แค่เพียงรับความผิดทั้งหมดไว้แล้วค่อยๆทำตัวให้หายไปจากวงการที่วุ่นวายนี้เท่านั้นเอง อีกไม่นานคนก็จะลืมๆมันไปไม่ต่างจากข่าวอื่นๆที่เป็นอยู่ ส่วนตัวเขาก็ยังมีอะไรให้ต้องทำอีกมากมาย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงานเบื้องหลัง เรื่องการฝึกเขียนและทำเพลงก็เป็นอีกสิ่งที่เขาอยากจะทำไม่ต่างจากการร้องสักเท่าไหร่ ก็ถือซะว่าเขาจะได้มีโอกาสทำอะไรอย่างจริงจังและชัดเจนเสียที
อากาศที่เย็บเฉียบจากเครื่องปรับอากาศบวกกับบรรยายกาศที่ตรึงเงียบจากคนตัวขาวๆหน้านิ่งที่เอาแต่สนใจกับงานเพลงในโน๊ตบุ๊คและโน้ตเพลงกองโต ความเฉยชาที่อีกคนเป็นอยู่เริ่มทำให้น้ำเชี่ยวหวั่นใจกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก..
ชั่วโมงหนึ่งผ่านไป เด็กหนุ่มหน้าเศร้าก็กลับเข้าห้องมาพร้อมกับนมร้อนแก้วเดิมที่ถูกนำไปอุ่นให้ร้อนอีกครั้งเนื่องจากมันถูกปล่อยวางไว้ไม่ได้ถูกแต่ต้องแม้แต่น้อย น้ำเชี่ยวมองไปรอบๆห้องและกลับมาที่แผ่นหลังของคนที่รักอีกครั้ง เด็กหนุ่มพยามเคลื่อนไหวให้เงียบที่สุดเพราะกลัวว่าจะไปทำลายสมาธิของคนรักที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่
“อ๊ะ!! ..ขอโทษครับ” และในจังหวะที่เขาวางถ้วยนมที่เพิ่งถูกอุ่นมา พอดีกับพีมที่กำลังจะลุกไปหยิบไอพอทจากกระเป๋า ทั้งคู่จึงประทะกันเข้าอย่างจัง
“นายทำบ้าอะไร!! เปียกหมดแล้ว!” พีมตะคอกใส่คนตรงหน้าพลางสะบัดเจ้าของเหลวสีขาวที่หกรดกระดาษโน้ตเพลงของเขาอย่างอารมเสีย แม้ว่าจริงๆแล้วมันจะไม่ได้ทำความเสียหายอะไรให้กับข้อความบนกระดาษสักเท่าไหร่ แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่โตนั่นด้วยหลากหลายความรู้สึกที่ถูกเก็บกลั้นรอเวลาจะประทุอยู่ข้างใน
“คะ..คือ น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวน้ำลอกใส่แผ่นใหม่ให้นะ..”
“พอได้แล้ว!! นายทำแบบนี้ทำไมน่ะห๊ะ! ทำทำไม!!” ยิ่งได้เห็นในสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำยิ่งสะท้อนสิ่งที่อยู่ในใจของพีมมากขึ้น
“.....” แต่ก็ไร้คำตอบใดๆจากคนตรงหน้า ..นายจะทำให้พี่รู้สึกเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
“พี่..”
“นึกว่าตัวเองเป็นฮีโร่รึไงน่ะห๊ะ!!” เสียงแหบแผดลั่นก่อนจะคว้าเอาแก้วนมบนโต๊ะไปเททิ้งลงชักโครกแล้วโยนแก้วลงถังขยะไปอย่างไม่ใยดี เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆในเมื่อก็รู้ทั้งรู้อยู่ว่าสิ่งที่น้ำเชี่ยวทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวเขาเองทั้งนั้น น้ำเชี่ยวรักเขามากแค่ไหนเขาก็รู้ แต่ให้ตายเหอะ.. แล้วเพราะอะไรล่ะทำไมเขาถึงยังได้โกรธเจ้าเด็กนี่ไม่หายสักทีนะ
“น้ำว่าพี่เหนื่อยมากแล้ว นอนพักเถอะครับ”
“หึ ทำไม ทีอย่างนี้นายไม่ทำเป็นเก่งต่อไปล่ะ ..แล้วคิดว่าตัวเองจะทำอวดเก่งแบบนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่น่ะ”
“...” เด็กหนุ่มอึ้งไปกับอารมณ์ฉุนเฉียวของพีม แม้จะพยามเตือนตัวเองไว้ตั้งแต่แรกว่าจะใจเย็นให้ถึงที่สุด
"ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะนะครับ ค่ำแล้ว เดี๋ยวน้ำเปิดน้ำอุ่นให้"
“คิดเหรอว่า กลายเป็นคนธรรมดา เป็นนักร้องตกกระป๋องแล้วทุกอย่างมันจะเหมือนเดิมน่ะห๊ะ” เมื่ออารมณ์พุ่งสูงก็ยากจะทำให้เย็นลงได้ง่ายๆ ความโมโห โกรธไม่เคยปราณีใคร โดยเฉพาะกับคนอย่างพีม พีราณุ
“พี่หมายความว่ายังไง ที่ว่าไม่เหมือนเดิม” เมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิด ความพยามที่ตั้งใจไว้ก็เริ่มสั่นคลอน เด็กหนุ่มย้อนถามเสียงเข้มใส่คนรัก
“แล้วนายว่าอะไรล่ะ นายทำอะไรไปล่ะ อะไรที่มันจะตกต่ำไปนับตั้งแต่วันนี้น่ะ” ดวงตาเรียวจ้องเขม็งใส่เด็กหนุ่มคนรักอย่างท้าทาย หากปลายเท้ากลับก้าวถอยหนีร่างสูงที่กำลังย่างสามขุมมาหาเขาอย่างหมายมาด
“ใช่!! ตั้งแต่วันนี้น้ำเชี่ยวจะหมดสิ้นทุกอย่าง! จะเป็นได้แค่นักศึกษาคนหนึ่ง! ไม่ได้เป็นนักร้อง! ไม่มีชื่อเสียง! ไม่มีเงินทอง! ไม่มีอะไรเลย! นี่ใช่มั้ยที่พี่หมายถึง!! แล้วยังไง? ห๊ะ!! แล้วพี่จะทิ้งน้ำไปมั้ย? ในเมื่อทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมพี่จะทิ้งน้ำไปหรือเปล่า?!! หา? พูดมาสิ! บอกมา!!” เมื่อต้อนคนปากเก่งจนตัวติดผนัง มือหนาจึงคว้าเอาต้นแขนขาวไว้แน่น
เด็กหนุ่มระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้า หมดสิ้นความอดกลั้นทุกอย่าง นึกน้อยใจ เสียใจอย่างมากที่ถูกคนรักเมินเฉยแล้วยังไม่คิดเข้าใจในสิ่งที่เขาทำไปอีก ยิ่งได้ยินประโยคร้ายกาจนั่นก็ทำเอาเขาถึงกับหวั่นใจที่สุดว่า ที่ผ่านมาพีมอาจจะคิดคบกับเขาเพราะเพียงเขามีชื่อเสียง เป็นนักร้องอนาคตไกลทำรายได้สูงหรือเปล่า แล้วในเมื่อวันนี้ทุกสิ่งกลับมาพังครืน พีมจะยังคงเหมือนเดิมกับเขาหรือไม่ ถ้าคำตอบมันคือไม่แล้ว เขาคงไม่ต่างอะไรกับคนโง่ๆที่ทำทุกอย่างเพื่อบูชาความรักโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ใยดีอะไรกับมันเลย
“อ๊ะ!..ปล่อยนะ พี่เจ็บ” พีมเบ้หน้าร้องด้วยความเจ็บที่ถูกมือหนาขยำเค้นเอาที่ต้นแขนจนข้อศอกกระแทกเข้ากับผนังด้านหลัง
“ไม่! จนกว่าพี่จะบอกมาก่อนว่า หมายความว่ายังไงที่ไม่เหมือนเดิม ห๊ะ! ที่พี่พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่” ยิ่งถูกคนตัวเล็กกว่าบ่ายเบี่ยง ก็ทำให้เด็กหนุ่มบันดาลโทสะมากยิ่งขึ้น มือหนาที่รวบต้นแขนขาวทั้งสองข้างยิ่งเกร็งกำหนักเข้าจนเล็บแทบจิกลงไปในผิวเนื้อ
“ฮึกๆ.. ก็หมายความว่านายมันบ้า ประสาทที่สุดยังไงล่ะ ที่ทำแบบนั้นน่ะ ฮึกๆ.. คิดว่าพี่จะดีใจรึไง ที่เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้น่ะ.. ใช่ นายอาจจะสบายใจที่ได้ทำ แต่นายคิดถึงพี่หรือเปล่า นายคิดว่าต่อไปเวลาที่พี่ทำงาน เวลาที่พี่ร้องเพลงบนเวที พี่จะรู้สึกยังไง จะทำหน้ายังไง” ถูกเค้นหนักเข้าก็ทำให้คนที่ถูกต้อนจนจนมุมโผล่งทุกอย่างที่อยู่ข้างในออกมา
“ฮึกๆ ก็ในเมื่อข้างในนี้มันรู้อยู่ว่า มันแลกกับทุกอย่างที่เป็นของน้ำเชี่ยว ฮืออ ไอ้บ้า ไอ้คนไม่รุ้จักคิด ฮือๆๆ ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่ ฮึก ทำไมต้อเป็นแบบนี้ ฮืออ” เสียงแหบสะอื้นพร่ำพูดทุกอย่างทั้งน้ำตา เข้าใจว่าที่น้ำเชี่ยวทำทั้งหมดก็เพราะหวังดี แต่การหวังดีถึงขนาดต้องทำลายตัวเอง เขาก็รับมันได้ยากเช่นกัน ..
ทางด้านน้ำเชี่ยว พอได้ยินได้เห็นน้ำตาของคนรัก และความในใจที่ถูกระบายออกมานั้น ก็ทำให้เขามีสติฉุกคิดขึ้นมาได้ นึกโทษตัวเองที่แค่นี้ยังเผลอคิดในแง่ลบกับอีกฝ่ายเสียได้ แถมยังเกือบพลั้งใช้กำลังบังคับและตัดสินทุกอย่างเหมือนครั้งก่อนๆอีก
“พี่ น้ำเชี่ยวขอโทษ น้ำแค่อยากจะให้เรื่องทุกอย่างมันจบๆไป ไม่อยากให้คนพวกนั้นมันเขียนข่าวว่าพี่เสียๆหายๆอีก .. น้ำอยากเจอหน้าพี่ไวๆ อยากกอด อยากปลอบ ไม่อยากให้พี่เครียด ไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ อย่าโกรธน้ำเลยนะพี่ ขอโทษนะครับ อย่าร้องนะครับ ขอโทษครับ ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยพลางปาดนิ้วมือไปที่หยดน้ำข้างแก้มใส ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาตรงหางตาเล็ก แล้วรวบกอดคนที่กำลังสะอื้นไว้เบาๆ
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ว่าน้ำจะหมดทุกสิ่งทุกอย่าง พี่ก็รู้น้ำขี้อายจะตายไป ที่เข้ามาวงการ ได้เป็นนักร้องกับเขาก็เพราะฟลุคทั้งนั้น ที่ดังขึ้นมาได้น่ะ ก็เพราะแม่จับแต่งตัว แม่แอบส่งรูปส่งประวัติไปเองหมด น้ำไม่ได้อยากจะเป็นจริงๆสักหน่อย รู้มั้ย.. จริงๆแล้ว ที่อยากเป็นจริงๆน่ะ ก็คือเป็นนักดนตรี นักแต่งเพลงต่างหากเล่า” ริมฝีปากหนายกยิ้มจนแก้มบุ๋ม แล้วพูดปลอบคนขี้แยที่เอาแต่ซุกหน้าร้องไห้กับบ่าเขาเป็นวักเป็นเวร
..จะว่าไปมันก็ถูก เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกอาลัยอาวรณ์ถ้าจะต้องเสียอนาคตในวงการไปเลย เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้เขาเป็นนักร้องในวงการได้ก็คือความรักในเสียงดนตรี คือการได้ร้องเพลงการได้อยู่กับเสียงดนตรีเท่านั้น เพราะฉะนั้น การได้ทำงานอื่นๆที่เกี่ยวกับเสียงเพลงก็ยังมีอีกมาก ใช่ว่าจะต้องเป็นนักร้องอยู่หน้าแสงไฟ อยู่บนเวทีเท่านั้น.. กลับกัน สิ่งที่เขารู้สึกหวงแหนและทรมานที่สุดหากจะต้องเสียไปคือ ผู้ชายตัวขาวๆหน้าตาน่ารักแต่อารมณ์ร้ายคนนี้ต่างหาก เด็กหนุ่มประคองกอดคนรักหลวมๆก่อนจะเคลื่อนปลายจมูกแหลมเข้าหอมกลุ่มผมนุ่มสลวยของพีมเบาๆ แล้วค่อยไล่จูบลงมาตามหน้าผาก หว่างคิ้ว ปลายจมูกรั้น และจงใจหยุดเสียงสะอื้นน้อยๆนั่นด้วยริมฝีปากของตน และมันก็ได้ผลชะงักกว่าคำปลอบใดๆเป็นอย่างดี .. เพราะนอกจากจะทำให้เสียงสะอื้นนั่นหายไปแล้ว ยังทำให้คนในอ้อมกอดเขาอ่อนระทวยเคลิ้มไปกับการละเลียดชิมริมฝีปากหวานๆของเขาซะจนลืมว่าร้องไห้อยู่ไปเลย
“คิดถึงน้ำเชี่ยวมั้ย” เด็กหนุ่มล่ะจากริมฝีปากนิ่ม เอ่ยถามกลับไปเบาๆที่ข้างใบหูเล็ก ขณะเดียวกันก็ดันร่างคนรักไปที่ปลายเตียง
“คิดถึง..สิ” ยังไม่ทันจะได้ตอบคำ ริมฝีปากนิ่มก็ถูกปิดลงอีกครั้งพร้อมกับปลายสิ้นชื้นที่รุกไล่หยอกเย้าเข้ามาเหมือนจงใจแกล้ง รู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังก็ถูกอีกคนผลักลงสัมผัสปลายนุ่มแล้ว
“คิดแล้ว ยังไงอีก หืม?” น้ำเชี่ยวจงใจซุกไซร้ริมฝีปากอิ่ม ลากไรหนวดเขียวครึ้มที่เว้นจากการโกนมากว่า2วันไปตามหลังหูและซอกคอขาวเนียน จนคนด้านล่างต้องดิ้นหนีเพราะไม่ชินที่ผิวเนื้อถูกครูดด้วยหนวดเครานั้น
“อา~ .. น น้ำ” เสียงแหบครางพลางบิดกายหนีจากการรุกไล่ของคนรักที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขบเม้มริมฝีปากสลับกับโลมเลียไปตามลำตัวของเขา ขณะที่มือหนาก็นวดเฟ้นไปที่ส่วนต่างๆของร่างกายที่ปราศจากอาภรณ์ใดๆ
“เจ็บมั้ย?..” เด็กหนุ่มล่ะจากร่างกายขาวตรงหน้า เอ่ยถามพลางลูบไล้ไปตามลำตัวเปลือยเปล่าของพีมที่ถูกเขากอดรัดฟัดซะจนผิวเนื้อนวลละเอียดเป็นรอยปื้นแดงไปทั่ว ..และคำตอบที่อ่านได้จากอาการสั่นศรีษะเล็กน้อยมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานแต้มด้วยสีแดงระเรื่อของพวงแก้มใสของคนตรงหน้าก็ทำเอาน้ำเชี่ยวอดไม่ได้ที่จะโถมกอดมอบจูบอันเร่าร้อนไปให้อีกครั้ง
“อืออ~” เสียงครางหวานผ่านลำคอเพราะถูกปิดด้วยริมฝีปากนิ่ม แม้ร่างกายบางส่วนที่เป็นผิวเนื้ออ่อนๆจะถูกหนวดเคราถูไถถูกขบเม้มเป็นรอยจนเจ็บ แต่ดวงตาเรียวกลับหลับพริ้มอย่างเป็นสุข พีมยอมให้สองมือหนาจับเขาพลิกหน้าพลิกหลังกลืนกินทุกตารางนิ้วบนร่างกายอย่างไม่อิดออด นักร้องหนุ่มเข้าใจดีว่าเวลาเกือบเดือนที่น้ำเชี่ยวและเขาต้องถูกจับแยกจากกันเพราะมรสุมข่าว เด็กหนุ่มคิดถึง เป็นห่วงและโหยหาเขามากเพียงใด ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างจากข้างในใจของเขาที่ร่ำร้องเช่นกัน
นาทีนี้พีมบอกกับตัวเองว่า ถึงเวลาแล้วที่จะทิ้งอดีตและเรื่องราวเลวร้ายทุกอย่างไว้เบื้องหลังเสียที ไม่ว่าจะเป็นอดีตที่เขาจงใจปกปิดพี่สาวคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของน้ำเชี่ยวหรือเรื่องรสนิยมส่วนตัวของเขา รวมไปถึงเรื่องการปรับนิสัยขี้โมโห โวยวาย อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ น้อยใจต่างๆนานา ที่มักทำให้เขาและเด็กหนุ่มต้องทะเลาะจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตทุกครั้ง ถ้าน้ำเชี่ยวรักและทำเพื่อเขาถึงขนาดนี้ เขาก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อน้ำเชี่ยวได้เช้นกัน ..ต่อจากนี้เขาจะตั้งใจทำงาน ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ให้ตัวเองมีความสุขที่สุดเพื่อน้ำเชี่ยว และเพื่อเราทั้งสองคน
“อา.. “ เด็กหนุ่มประคองต้นขาขาวแล้วโน้มลงจูบริมฝีปากแดงอีกครั้งก่อนจะกระแทกกายหนักลงสะโพกมนให้ลึกสุด ไม่ว่าจะเคยร่วมรักกันมาสักกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ แต่ตรงกันข้าม เขากลับโหยหาและต้องการร่างกายนี้มากขึ้นไปอีก
“พี่พีม.. ผมรักพี่ รักที่สุด อา~” หยาดเหงื่อและไอร้อนแผ่ซ่านจากร่างกายแกร่งของเด็กหนุ่มที่กำลังขยับตัวอยู่บนร่างของอีกคนทั้งหนักและเบาไม่หยุด พร้อมกับเสียงทุ้มที่เฝ้าบอกอยู่ข้างหูว่ารักและต้องการกันมากเพียงใด
“อะ~ อาา.. รู้มั้ย.. ร่างกาย ..พี่ ข้างใน..มัน กะ..กำลัง รั ด ผ ม .. ข้างในนี้ มะ..มันกำลั ง รั ก ผ ม จนแทบ บ้าอยู่แ ล้ ว อาาา~”
“ฮาา.. ใช่ พี่รักน้ำ ..าา พี่ รักน้ำเ ชี่ ย ว” ฝ่ามือเรียวได้แต่ปัดป่ายไปตามเนื้อตัวชื้นเหงื่อของคนรักก่อนจะฝังปลายเล็บจิกลงบนแผ่นหลังหนา พร้อมกับคำหวานที่เปล่งออกมาอย่างขาดห้วงเพราะลมหายใจที่ฝืดขัดจากแรงถาโถมของร่างกายแกร่งที่กระแทกเข้ามาในจุดสุดท้าย
..ชายหนุ่มผิวขาวพริ้มตาลงช้าๆจนหลับสนิท พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยผ่อนลงสม่ำเสมอ รู้สึกเหมือนมีฝ่ามืออุ่นคอยลูบไล้อยู่บริเวณข้างแก้มและริมฝีปากบาง รู้สึกถึงลมหายใจแผ่วๆของกายอุ่นๆของใครคนนึงที่วนเวียนอยู่ข้างกายเขาไม่ห่าง
..สุข.. ไม่มีเวลาไหนที่เขาจะรู้สึกถึงความสุขได้มากเท่านี้
..เพราะอะไรกันนะ..
เพราะคนๆนี้หรือเปล่า
..น้ำเชี่ยว..
.
.
.
.
“ว้ายย!!” สาวใช้ชาวดอยหวีดร้องอย่างตกใจ เมื่อไหล่เล็กถูกสัมผัสจากคนข้างหลังขณะพยามกำจัดหนังสือพิมพ์เจ้าปัญหาให้ลงถังขยะไปซะ
“ทำอะไรลับๆล่อๆน่ะ หนูมาลี” พัดนภาถอนหายใจก่อนจะเอ่ยถามเจ้าเด็กรับใช้จอมแก่นคนโปรดของน้องชายคนเดียวของเขา กระทั่งหญิงสาวชะโงกไปดูข้างหลังของคนตรงหน้าก็ถึงบางอ้อ
“เอ่อ..คือว่าหนูมาลีเอาขยะมาทิ้งน่ะคะ หนังสือพิมพ์นี่หนูเอาไปเช็ดอึไอ้นูปปี้ เลยรีบเอามาทิ้ง แหะๆๆ”
..หึ สมกับที่เป็นเด็กสร้างกันมาจริงๆ แสบกันทั้งนายทั้งบ่าว เรื่องเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ยังจะปิดกันไปเพื่ออะไร
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็จัดการซะให้เรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวมันจะเลอะเทอะ.. อ้อ ถ้ามีเวลาว่างมากขนาดมาเล่นกับสนูปปี้แล้วล่ะก้อ ฉันว่าน่าจะทำอาหารอร่อยๆหรือขนมนมเนยไปให้สองคนที่บ้านนู้นบ้างนะ เห็นขลุกกันอยู่ไม่ไปไหนมาหลายวันแล้ว เค้าไม่คิดจะกินอะไรกันบ้างหรือไง” หญิงสาวพูดเปรยกับสาวใช้อย่างไม่รอเอาคำตอบแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้สาวใช้ยืนงงกับประโยคของคนเป็นนายอย่างไม่เชื่อหู
..คุณพัดรู้ว่าน้องน้ำเชี่ยวมาอยู่กับคุณพีมเหรอ เป็นไปได้ยังไงเนี่ยยย?
หญิงสาวร่างระหงค่อยย่อนหลังพิงพนักตัวยาวในท่าสบาย ดวงตาเรียวภายใต้กรอบแว่นใสไล่อ่านข้อความที่เป็นข่าวดังในช่วง3-4วันที่ผ่านมาบนเว็บไซท์บันเทิงชื่อดังด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากสวยยกยิ้มขำเล็กๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์สักครู่ ที่หนูมาลีพยามจะปิดทางไม่ให้เธอรับรู้ข่าวคราวของพีมในหน้าหนังสือพิมพ์ ..ช่างไม่รู้อะไรซะเลย แม่ตัวดี.. พัดนภาระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วลากเม้าส์ปิดหน้าต่างบนเว็บข่าวที่เธอติดตามมาในช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอได้แต่นึกอาทรตัวเองที่ช่างอาภัพไม่มีที่สิ้นสุด
..จบแล้วสินะ ข่าวคาวของซูเปอร์สตาร์ดัง ที่เธอสู้อุตส่าห์ลุ้นมาตั้งหลายอาทิตย์ว่า วงการบันเทิงอาจจะไม่อยากต้อนรับนักร้องสุดฮ็อทที่เธอเฝ้าหวังจะปั้นเขาคนนั้นให้เป็นนักธุรกิจแถวหน้าในวงการธุรกิจมากกว่า แต่สุดท้ายกลับมีเจ้าเด็กบ้าที่ไหนไม่รู้ ที่ไม่รู้จะเรียกว่ามันบ้าเพราะรัก หรือหน้ามืดตามัวหรือเปล่า ที่ดันมายอมทิ้งอนาคตของตัวเองเพียงเพื่อจะกู้ชื่อเสียๆของน้องชายของเธอเอาไว้จนได้
..เฮ้ออ ถ้าเจ้าเด็กนั่นมันยอมทำถึงขนาดนั้นแล้วล่ะก้อ เธอก็คงต้องยอมแพ้ล่ะสินะ
--------------------------- จ บ (season 1) แ ล้ ว ค้ า บ บ บบ --------------------------------------
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็ลงจนจบแล้วววววว ดีใจๆ :mc4: :sad4: :mc3:
o1 ขอบคุณ คุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามเรื่องนี้กันจนจบนะครับ
สำหรับ season2 ของเรื่องนี้คงอีกสักพักเลยนะครับจึงจะเอามาลง
เพราะตอนนี้ยังเขียนไปไม่ถึงไหนเลย โดยเจตนาเดิมของเรื่องนี้ที่วางพล็อตไว้
จบแบบนี้สำหรับผมถือว่า สมบูรณ์แล้วนะครับ
(แม้ว่าจะมีคนหนึ่งออกจากวงการไป แต่เขาทั้งคู่ก็ยังได้รักกัน ก็ถือว่าHappyใช่มั้ย ก็บอกแล้วว่าไม่มาม่า งุงิ~)
ฉะนั้นเรื่องราวของ season2 ผมเลยจะทำฉีกออกไป(แบบที่ทุกคนคงคาดไม่ถึง หรือถึงหว่า?)
และจะใช้ชื่อใหม่ด้วยครับ โดยก็ยังคงตัวละครเดิมทั้งหมด แต่เนื้อเรื่องแซ่บ(แน่)ฮ่าๆๆๆ แบบแปลกๆ :z6:
.
.
.
.
ส่วนท่านไหนที่สนใจ อยากได้รวมเล่มFictionเรื่องเก็บไว้ ก็เมล์มาจองกันไว้ก่อนได้ครับที่ balloon_kidzแอทฮ็อทเมล์ดอทคอม หรือจะPMมาไว้ที่ผมก็ได้ ซึ่งราคาเดี๋ยวผมจะมาแจ้งให้ทราบอีกทีครับ ตอนนี้กำลังดูร้านพิมพ์อยู่(ใครรู้ที่ทำไม่แพงก็แนะนำมาได้นะครับ)
โดยภายในเล่ม ผมจะมีตอนพิเศษให้นะครับ น่ารัก^^ :z1:
โดยให้รายละเอียดในการจองตามนี้นะครับ
1.เวอร์ชั่นที่ต้องการจอง [ original เวอร์ชั่น (เวอร์ชั่นที่คุณรู้ว่าใคร) กับ พีม+น้ำเชี่ยว เวอร์ชั่น ]
2.จำนวน..ชุด
3.ชื่อที่จอง + Login
4.อีเมล์
โอเค.. สุดท้ายนี้
ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามครับ
B a l l o o n
-
^
^
^
จึ้ก กกก!!!!! :z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดด จบแว้ววววววววว :sad4:
จบแบบแฮปปี้ดีค่ะ น้ำ-พีม ยังรักกันอยู่
พี่สาวก็ยอมรับ แค่นี้ก็ดีแล้วเนอะ เพราะยังไงขอแค่น้ำพีมและครอบครัวแฮปปี้ก็พอ
ส่วนข่าวหรือปากหอยปากปูที่อื่นช่างมันไป ขอแค่ทั้งคู่มีความสุขก็พอ o13
กอดคนแต่งค่ะ :กอด1:
ขอบคุณมากค่ะ ที่แต่งและลงเรื่องนี้ให้อ่าน ขอบคุณจริงๆค่ะ :L1: :L2:
-
Greedddddddddddddddd
จองเวอชั่นสองคนที่คุณก็รู้ว่าใครค่า อยากได้ที่สุดในสามโลก เด๋วเมล์หานะคะ
ถามนิดนึงเวอชั่นออรินี่มีตอนย้อนอดีตแบบต้นแทนเป่าอ่า ชอบๆ อิอิ
ขอบคุณพี่บอลค่า จุ๊บๆ
-
:3125: :3125:
จบแฮปปี้น่ะ แต่แฮปปี้แบบแปลกๆอ่ะ
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึดพีมงี่เง่าๆมากเลย
มีคนยอมเสียสละขนาดนี้ก็ดีไม่ใช่หรอ
แอบงงแหะ
ซีซั่น2 หวังว่าคงไม่มาม่า
-
ไม่เข้าใจว่า original เวอร์ชั่น (เวอร์ชั่นที่คุณรู้ว่าใคร) กับ พีม+น้ำเชี่ยว เวอร์ชั่น ต่างกันยังไงค่ะ :m28:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด จบแล้วววววว
หลังการติดตามอันยาวนาน ฮ่าาาา
จองมันทั้ง สอง เวอร์ชั่นเลย ดีก่าาาา
เด๋ว PM ไปนะคะ
-
มารอภาค สอง แล้วครับผม ภาคแรก สนุก มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
อย่างน้อยก็ยังอยู่ด้วยกัน
-
รู้สึกค้างแบบแปลกๆ
แต่.. happy ending แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
รอภาค 2 นะคะ :L2: :L2:
-
จบแล้วหรอ? :monkeysad:
แต่ว่าจิงๆแล้วเค้าหน้าจะให้โอกาสน้ำเชี่ยวน่ะ
ในเมื่อทำถึงขนาดนี้น่าจะให้อภัยกันบ้าง :monkeysad: :monkeysad:
แต่สุดท้ายทั้งสองก็ยังรักกัน มีความสุขกันอยู่ก็โอเคแล้วหละ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13 o13 :pig4:
-
ไม่เข้าใจว่า original เวอร์ชั่น (เวอร์ชั่นที่คุณรู้ว่าใคร) กับ พีม+น้ำเชี่ยว เว อร์ชั่น ต่างกันยังไงค่ะ :m28:
ตอบแทนให้ว่า ออริจินอลคือเวอชั่นที่เป็น แฟนฟิค ค๊า
-
สนุกมากมายค่ะ...
รออ่าน season2 ต่อนะคะ o13
-
จบแบบนี้ก็เหมือนแฮปปี้แหละคร่า
เหลือแค่บางเรื่องเองที่ยังไม่ลงตัว
แต่ไม่เป็นไรแบบนี้เรารับได้ 555+
น้ำเชี่ยวน่ารักจริงๆ พีมต้องรักน้ำเชี่ยวมากๆนะ
น้องยอมแลกทุกอย่างให้เลย
พี่พัดก็ยอมรับแล้วดีใจกับทั้งคู่ด้วย
รอภาค2 ต่อไปจร้า
-
ลุ้นมาตลอด จบไม่ประทับใจเลย
ค้างแปลกๆๆ เหมือนกัน
+1
-
รอภาค 2 อยู่นะคร๊าบบบบบบ
:call:
:pig4:
-
ไม่เข้าใจว่า original เวอร์ชั่น (เวอร์ชั่นที่คุณรู้ว่าใคร) กับ พีม+น้ำเชี่ยว เว อร์ชั่น ต่างกันยังไงค่ะ :m28:
ตอบแทนให้ว่า ออริจินอลคือเวอชั่นที่เป็น แฟนฟิค ค๊า
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ชอบค่ะๆๆๆๆ ขอบคุณพี่บอลมากมาย
จบแบบนี้ดีแล้วค่ะ น้ำเชี่ยวมีหนทางอีกมากมาย เพราะเป็นคนมีความสามารถ
ขอแค่รักกันมั่นคงแบบนี้ อนาคตอีกไกลค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง ^^
-
ถูกใจคร๊าบบ ถูกใจมากกกกเลย ภาคสองคงจาไม่ดราม่าน๊าาาา อยากให้ทั้งสองรักกันนานนาน
-
+1 ขอบคุณค่ะ รักกันๆๆๆๆๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงความหลัง ครั้งยังหลงรักละอ่อนน้อยกับปี้ชายหนุ่มเหนือ น่ารักเนอะ
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง โดยเฉพาะเรื่องมาม่าเนี้ย มันใช่มากกกกกกกก สนุกมากคะ
-
มีน้ำตาซึม TT'
สมกับที่รอคอย
สนุกมากกกก
-
ขอบคุณนะ สำหรับเรื่องราวสนุกๆ
ยังไงก็ยังรอภาค 2 นะ
-
ดีจายที่จบแบบ แฮปปี้
รอภาค 2 น้าาา พี่บอล
-
จบเรียกเลือดด้วย โว้วววววววววววว
ขอบคุณค๊า เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นอีกหนึ่งเรื่องโปรดในเล้าเลยจริงๆ
-
Greedddddddddddddddd
จองเวอชั่นสองคนที่คุณก็รู้ว่าใครค่า อยากได้ที่สุดในสามโลก เด๋วเมล์หานะคะ
ถามนิดนึงเวอชั่นออรินี่มีตอนย้อนอดีตแบบต้นแทนเป่าอ่า ชอบๆ อิอิ
ขอบคุณพี่บอลค่า จุ๊บๆ
มีสิครับ จะพลาดไปได้ไง :o8:
+
+
+
อาจบอกไม่ละเอียดนะครับ เอาใหม่ๆ ..
ความแตกต่างระหว่างเวอร์ชั่นคือ
1.ชื่อของตัวละคร เกือบทั้งหมด
2. สรรพนาม หรือฉายา ที่ตัวละครใช้เรียกกัน (คือเวอร์ชั่นออริจิเขาก็จะมีศัพท์เฉพาะของเขา ที่บางคนไม่ใช่แฟนฟิคก็จะไม่เก็ทไรประมาณนี้นะครับ)
3. สีและแบบปก(ซึ่งยังไม่ได้ทำ ฮ่าๆ ทำเสร็จแล้วจะมาให้ดูครับ)
4. รายละเอียดเล็กๆน้อยๆต่างๆ ในเนื้อเรื่องอ่ะคับ (แต่โดยรวมเนื้อหาไม่ได้เปลี่ยนนะ)
ความแตกต่างที่นอกเหนือจากที่ลงในเว็บ
1. ทั้งสองเวอร์ชั่นจะมีตอนพิเศษ(มีแค่ในหนังสือคับ)
บอลลูน
-
อ๊ายยยย อยากได้เร็วๆ แล้วอ่าพี่บอล
-
:pig4: ขอบคุณค่าพี่ สนุกๆๆๆๆ
-
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากเลยค่ะ
ไม่มีพลิกล็อกหรือค่ะว่าน้ำเชี่ยวไม่ต้องออกจากวงการเพราะแฟนคลับเห็นใจในความรักของทั้งคู่ และซาบซึ่งในความกล้าหาญของน้ำเชี่ยวเลยอยากจะให้น้ำเชี่ยวกลับมาอีกครั้ง
-
เข้ามารายงานตัวค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย ที่นู๋ตามอ่านที่เล้าเป็ด
สนุกครบรสชาติค่ะ
จะรอภาค 2 นะคะ
ปล....รักพี่พีมมมมมม
-
พี่บอลเอาตอนพิเศษมาลงแถมให้มั่งได้มั้ยค๊า อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวจะจองหนังสือ ขอส่งรายละเอียดก่อนนิ อิอิ
-
:oni1: มาแจ้งข่าวครับ
สำหรับคนที่สั่งจองรวมเล่ม ที่ยังไม่ได้เมล์มาให้ผม รบกวนช่วยเมล์มาครับที่ balloon_kidzแอ็ดฮ็อทเมล์ดอทคอม นะครับ เพราะที่ส่งทางPMมาผมอ่านเมล์ไม่ได้ครับ (บอร์ดนี้เขาห้ามแสดงเมล์นะครับ) เกรงว่าเดี๋ยวจะติดต่อกันลำบากครับ
และให้เขียนในเมล์สั่งจองตามนี้นะครับ
1.เวอร์ชั่นที่ต้องการจอง [ original เวอร์ชั่น (เวอร์ชั่นที่คุณรู้ว่าใคร) กับ พีม+น้ำเชี่ยว เวอร์ชั่น ]
2.จำนวน..ชุด
3.ชื่อที่จอง + Login
4.อีเมล์
อันนี้ขอยกมาจากที่เคยตอบท่านผู้อ่านนะครับ..
ความแตกต่างระหว่างเวอร์ชั่น?
1.ชื่อของตัวละคร เกือบทั้งหมด
2. สรรพนาม หรือฉายา ที่ตัวละครใช้เรียกกัน (คือเวอร์ชั่นออริจิเขาก็จะมีศัพท์เฉพาะของเขา ที่บางคนไม่ใช่แฟนฟิคก็จะไม่เก็ทไรประมาณนี้นะครับ)
3. สีและแบบปก(ซึ่งยังไม่ได้ทำ ฮ่าๆ ทำเสร็จแล้วจะมาให้ดูครับ)
4. รายละเอียดเล็กๆน้อยๆต่างๆ ในเนื้อเรื่องอ่ะคับ (แต่โดยรวมเนื้อหาไม่ได้เปลี่ยนนะ)
ความแตกต่างที่นอกเหนือจากที่ลงในเว็บ?
1. ทั้งสองเวอร์ชั่นจะมีตอนพิเศษ(มีแค่ในหนังสือคับ)
ราคาหนังสือ?
ยังไม่ทราบครับ คิดว่าน่าจะแปรผกผันตามจำนวนที่สั่งพิมพ์ครับ คือถ้ามียอดสั่งมาเยอะก็จะถูกลงหน่อยไรงี้ครับ และถ้าใครมีร้านพิมพ์ที่คิดว่าถูกรบกวนบอกผมด้วยครับ ผมจะได้ไปใช้บริการ แหะๆ~
ปิดจองเมื่อไหร่?
20 ม.ค. 2554 คับ
โอนเงินล่ะ?
หลังจากปิดจองประมาณ 15 วันครับ
เมื่อไหร่จะได้หนังสือ?
ผมจะสั่งพิมพ์ประมาณต้นเดือน ก.พ.54 ครับ (เพราะนัดอิคนที่มันจะทำArtworkทำปกทำไรให้ มันจะมาทำให้หลังปีใหม่คับ) และหลังจากบวกๆเวลาพิมพ์ เวลาจัดส่ง ทั้งหมดทั้งมวล จะให้เสร็จสิ้นภายในกุมภาฯครับ
น่าจะครบข้อสงสัยของทุกคนแล้วเนอะ
:pig4:
--------------------------------
อ้อ.. คนที่เคยตอบคำถามถูก และผมเคยบอกว่าจะให้รางวัลเป็น รวมเล่มเรื่องนี้ ก็คือ..
คุณ gayraygirl ครับ :mc3:
ก็อย่าลืมส่งที่อยู่มาทางเมล์นะครับ เดี๋ยวส่งไปให้ (ฮ่ะๆ ขอค่าขนมค่าจัดส่งสักจิ๊ดสักหน่อยด้วยนะคับ อิอิ อ่ะล้อเล่ง!)
บอลลูน^^
-
^
^
ได้เมล์นู๋แล้วมั้ยอ่า
อยากได้หนังสือๆๆๆๆๆๆ
-
รักอ่ะ
ถึงแม้จะโมโหเอง ไปบ้างเวลาสองคนนี้ทะเลาะกัน
เพราะอารมณ์ร้ายทั้งคู่เลย
แต่ไมเวลารักกัน ถึงดูเหมือนคนละคนเลยก็ไม่รู้
แต่ที่รู้คือ น่ารักง่ะ
ซีซั่น 2 คงไม่เครียดขนาดนี้ใช่มั้ยคะ :monkeysad:
-
สนุกมากๆ ครับ แบบว่าชอบที่มันมีสีสันของคนธรรมดาเยอะดี
มีรัก โกรธ โมโห ขาดการยั้งคิด แล้วก็มีการเอาสิ่งที่ทำไม่ดีกลับมาเตือนสติตัวเองให้ต้องแก้ไขสิ่งนั้นๆ
จะติดตาม season2 ต่อไปครับ
-
เดี๋ยวส่งเมล์ไปห่าค่า o13
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ลุ้นไปกับอารมณ์แรงของพีม :beat:และความบ้าบิ่น :oo1:ของน้ำเชี่ยวทั้งเรื่อง
ขอบคุณค่ะ :pig4: รอภาค 2 นะคะ
-
อ่านจบแล้วว
รอซีซั่นสองนะคับบ
-
นู๋ส่ง PM ไปหานะค๊าพี่บอล :กอด1:
-
จบแล้วว
ชอบทั้งคู่เลย ทั้งพีมทั้งน้ำเชี่ยว
น่ารักมากๆ
รอซีซั่นสองนะคะ อาจจะสั่งหนังสือด้วย แต่ดูงบก่อน
ตอนนี้ใช้เงินเกินลิมิตไปแล้วว :sad4:
-
พี่ค๊าส่งเมลล์ไปจองแล้วไม่ได้รับการตอบกลับเลยจ้า รบกวนเช็คหน่อยค่ะไม่แน่ใจอยู่ Junk mail รึเปล่าค่ะ
:z10: :z10:
-
เห็นชื่อเรื่องน่าสนใจเลยเข้ามา :z13:
เดียวมาค่อยมาอ่านเน้อ :o8:
-
พี่ค๊าส่งเมลล์ไปจองแล้วไม่ได้รับการตอบกลับเลยจ้า รบกวนเช็คหน่อยค่ะไม่แน่ใจอยู่ Junk mail รึเปล่าค่ะ
:z10: :z10:
กำลังทยอยตอบกลับทางเมล์ของทุกคนนะครับ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดีใจแบบสุดโต่ง
เดี๋ยวจะส่งเมลล์ไปให้นะคะ
เก็บค่าส่งได้เลยค่า
ที่ได้ของรางวัลก็ดีใจและขอบคุณมากแล้วคร่า :L2:
-
ได้รับเมล์ตอบกลับแล้วนะค๊าพี่บอล จุบุๆๆๆ เฝ้ารอต่อไป
-
ได้รับเมลล์ตอบกลับแล้วนะจ๊ะบอล
:กอด1: :L2:
-
อ๋อ ลงเมล์ใหม่แล้ว กำลังงงกับการไม่โชว์เมล์พอดีค่ะ แหะๆ
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกดีค่า อารมณ์แรงกันทั้งคู่ แต่ก้อน่ารักมาก o13
ขอภาค2 ไวๆๆนะคะ :m5:
-
เพิ่งข้ามาอ่านก็จบซะและเฮ้อๆ
เดี๋ยวจะติดตามภาคสองด้วยเน้อ
แต่คงต้องอ่านภาคนี้ให้จบก่อน
แล้วจะติตามต่อไป ขอไปอ่านก่อน แว๊ปปปหายตัว
:3123: :3123: :3123:
-
ท่านที่สั่งจองรวมเล่มมาทางเมล์หรือทางPM ผมจะมีตอบกลับทุกคนนะครับ ถ้าหากว่าคนไหนที่ส่งมาแล้วไม่ได้ตอบกลับ แสดงว่าผมอาจจะไม่ได้ข้อความนะครับ รบกวนเช็คดูด้วยครับว่าได้ข้อความตอบกลับหรือไม่
ฝากอีเมล์ไว้อีกครังนะครับ ติดต่อทางเมล์สะดวกสุดครับ balloon_kidzแอทฮ็อทเมล์ดอทคอม
:pig4:
-
อยากได้หนังสือเร็วๆ จังเลย อิอิ o13
-
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี \\(^^)// (>/////<)
-
อยากอ่านตอนพิเศษจะแย่แล้ว
-
ไม่มีอะไรครับ แหะๆ~ :really2:
แค่อยากเข้ามาสวัสดีปีใหม่ 2011 คุณผู้อ่านทุกคนครับ :mc4:
ขอให้ผู้อ่านทุกท่านและครอบครัวจงพบเจอแต่สิ่งดีๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรง คิดสิ่งใดก็ให้สมหวังนะครับ
:bye2:
-
Happy New Year จ้า
ขอให้มีความสุข อย่าจน อย่าเจ็บจ้า :L2:
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
สวัสดีปีใหม่่ค่าพี่บอล พี่พีม และน้ำเชี่ยว
-
จบภาคแรก ภาคสองจะมาแนวมาม่าปะเนี่ย เหอะๆ :z2:
Happy New Year นะคะไรท์เตอร์ :mc4: :mc4:
-
สวัสดีปีกระต่ายค่าพี่บอล
ไม่มีตอนพิเศษฉลองปีใหม่เหรอคะ อิอิ
-
:call: :call: คิดถึงๆ
-
พี่บอลลลลลลลลลลลลล คิดถึงงงงงงงงง
หนังสือเป็นไงบ้างค๊า อยากได้ๆๆๆๆ
-
:call: รอเหมือนกัน :call:
-
มาแจ้งข่าว :z3: :sad4:
ตอนนี้ ยังจัดหน้าไม่เสร็จเลยอ่ะคร้าบบบบบบบบ ปวดหัวมากกกกก มันเยอะอ่า!!! :serius2:
ดูมีแนวโน้มว่าจะต้องแยกออกเป็นสองเล่ม มันเยอะอ่ะ เพราะมีตอนพิเศษด้วยอีก
เลยยังแจ้งค่าหนังสือไม่ได้นะครับ รอกันหน่อยนะค้าบบบบบบ จะพยามยามให้เร็วที่สุดครับ
ใจเย็นๆนะครับ
ขอโทษน๊าาาาาาา~~~~ :call:
:sad11:
-
ทำให้เรียบร้อยก่อนก็ได้ค่ะ
อย่ารีบร้อนมากไปเดี๋ยวผลงานมันจะเสียเอา
คิดว่าคนที่จะซื้อคงไม่รีบอยู่แล้ว
และคงอยากได้ผลงานที่มีคุณภาพด้วย
อย่าหักโหมมากไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
รับทราบและเป็นกำลังใจค๊า
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ รอได้จ้าพี่บอล
-
ใจเย็นจ้า ยิ่งรีบยิ่งช้านะ เคยได้ยินป่าว หุหุ
-
ห๊ะ จบง่ายๆอย่างนี้
งั้นแอบขอตอนพิเศษได้ไหมคะ
เขียนดีมากๆค่ะ แม้บางครั้งจะแลมาม่ามากมายไปนิดส์555
ปล.สนุกมากค่า เชื่อว่าช่วงที่ทุกอย่างเกิดขึ้นนั้นคงเป็นปีชงของทั้งคู่แน่นอน ฟังธง
-
สนุกมาก ขอบคุณครับ
-
เข้ามาให้กำลังใจบอล :L2:
-
จุ๊บๆ สุขสันต์วันแห่งความรักจ้าพี่บอล
-
Happy Valentine ย้อนหลังนะจ๊ะบอล :L2:
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับภาคแรกนะคะ ดีจายที่จบแบบไม่มาม่า
แต่จะดีจายกว่านี้ถ้าภาค2 มีมาม่าด้วยกว่าภาคแรก อิอิ
-
คิดถึงพี่บอลอ่าาาาาาาาาาาาาาาา
-
บอลหายไปนานนนนนนนนนนนนนมากเลย
คิดถึงนะจ๊ะ
-
อร๊างงง ตามอ่านอยู่ค่ะ ><
ช่วงแรกพีม ช่าวงหลังเริ่มไปข้างน้องน้ำเชี่ยวแทนละ 555
ไอ้พีมมันร้ายนี่!! :impress2:
-
คิดถึงพี่บอล พี่พีม >"<
-
:m15: พี่บอล นู๋ยังอยากได้หนังสืออยู่นะคะ :call:
-
สำหรับเรื่องนี้แค่ตอนแรกก็หน้าอ่านแล้ว
อ่านไปเรื่อยๆ ก็รวดเดียวจบ
เรื่องนี้มีหลายอารมณ์มากอ่ะ บอกไม่ถูก ดราม่าเยอะมาก
แต่ก็มีความสุข
ขอบคุณนักเขียนมากนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆ(พาให้ลุ้นตลอดเวลา) มาให้อ่านค่ะ
:L2: :L2: :3123: :3123: :L1: :L1:
-
คิดถึงพีมกับน้ำเชี่ยวมากมายเลยมานั่งอ่านใหม่อีกรอบแก้คิดถึง :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกก
รักน้ำเชี่ยวสุดหัวใจ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีนะครับ อ่านแล้วชอบมากๆเลย
น้ำเชี่ยวนี้ บ้ารักจริงๆ เสียสละสุดๆเลย ^^
-
ขุดมาอ่านใหม่อีกรอบค่ะ
พี่บอลหายไปไหนคะ น้ำท่วมบ้านม๊ายยย
-
o13 น้องน้ำเชี่ยว แมนได้ใจมาก.
กดLike กันแทบไม่ทัน. :กอด1:
-
ยังอยากให้รวมเล่มอยู่เลยค่ะ
-
รอภาค2 :really2:
-
รอภาค 2 ค่าาาาาาาาาาาาา ^^
-
อยากได้หนังสืออ่ะ คนแต่งจะมีรีปริ้นซ์ มั๊ยน้อ
:sad11:
-
มาออกเสียงรอรวมเล่มด้วยคนค่ะ :z2:
-
อยากได้รวมเล่มเหมือนกันแง้ :o12:
-
ตามมาอ่านด้วยคน
เคยอ่านเวอร์ชั่นเดิมแล้วแต่ไม่จบ
อ่านอีกทีก็อินซะเหลือเกิน มันตรงเกินไปแล้ววววววว
หน้าคู่เดิมลอยมาตลอด
ชอบมากคร้าบบบบบ
:L2: :L2:
-
พึ่งมาตามอ่านเรื่องนี้สนุกมากกกกกก
อยากได้หนังสือเหมือนกัน
-
ตามมาอ่านด้วยคน
เคยอ่านเวอร์ชั่นเดิมแล้วแต่ไม่จบ
อ่านอีกทีก็อินซะเหลือเกิน มันตรงเกินไปแล้ววววววว
หน้าคู่เดิมลอยมาตลอด
ชอบมากคร้าบบบบบ
:L2: :L2:
เม้นท์นี้โดนนนนนม๊าก ช่วงนี้ยิ่งกลับมาอินนะจ๊ะ อิอิ
-
สนุกจัง...แต่ว่าจบแบบตัดตอนสุด ๆ เลยอ่า...
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องจ้า :impress2:
-
อร๊ายย อิเชี่ยวแกยังจิ้นอยู่หรอ :hao7: :hao7:
-
คิดถึง กลับมาอ่านอีกรอบ
-
โกหกก็คือโกหก ไม่ว่าคุณจะโกหกด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พีม :o12: :o12:
-
เลิกกับอิน้ำเยี่ยวโดยด่วนเลยพีม คนรักกันนะไม่ว่าคุณจะตกอยู่ในสถานการณ์ไหน โกรธ เกลียด โมโห หรืออะไรที่เลวร้ายกว่านี้ก็ตาม คนรักกันก็จะไม่มีวันทำร้ายคนที่ตัวเองพร่ำบอกว่ารักหรอก เกลียดน้ำเชี่ยววะ เกลียดๆจริงๆนะยอมทำใจให้ยอมรับว่าน้ำเชี่ยวเป็นพระเอกหรือนายเอกเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว คือมันเกินให้อภัยอ่ะ :o12: :o12: :angry2: :angry2:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลยค่ะ
ตามอ่านเรื่องต่อไปนะคะ :pig4:
-
มาม่าเยอะจังเรื่องนี้ แต่หวานมาก :o8: