-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
###################################
นิยายเรื่องนี้เพื่อนเราเป็นคนแต่งเองค่ะ มันเลยฝากมาโพส แต่งโดยมี inspiration มาจากคณะที่เรียนอยู่ (และคณะใกล้เคียง อิอิ)
นี่เป็นการลงนิยายเรื่องแรกขอที่นี่เลย ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะจ้า มีคำผิดอะไรตรงไหนบอกได้นะ^ ^ :3123:
_____________________________________________________________
ตอนที่1
“พี่นั้นเป็นหนุ่มวิดวะ น้องหน้ามนคณะอะไร? ใช่ครุหรือเปล่า? หรือว่าเป็นถาปัด? อยู่คณะอะไร?...”
เช้าวันจันทร์ที่แสนจะเหน็บหนาวในช่วงต้นเดือนธันวาคมทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะลุกจากเตียงอุ่นๆ ในห้องพักอันแสนสบายของผมนัก แต่เพราะว่าวันนี้มีเรียนตอนเช้านี่สิ ถ้าไม่รีบตื่นตอนนี้ผมคงต้องโดนเช็คเลทแน่ ผมรีบลุกเข้าห้องน้ำหลังจากที่อิดออดกับตัวเองขอนอนต่อมา 5 นาที 3 นาที 2 นาที จนรวมเป็น 10 นาทีไปเรื่อยๆ จนต้องยอมถอนตัวเองขึ้นมา จำใจวิ่งเข้าไปยืนใต้ฝักบัวอย่างลวกๆ ให้ตายเถอะ! เมื่อไหร่หอในจะมีเครื่องทำน้ำอุ่นซะทีนะ!
เมื่อแต่งหล่ออะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินทางออกจากหอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคณะนัก เพียงแค่เดินเท้าเรื่อยๆ ไม่ถึง 10 นาที ก็ถึง อ้อ! ลืมบอกไป ผมเป็นนักศึกษาน้องใหม่ปี 1 ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ครับ แต่จะว่าไปตอนนี้มันก็ไม่ค่อยจะใหม่แล้วหล่ะ เพราะตอนนี้ก็ย่างเข้ามาถึงครึ่งเทอมที่สองแล้ว เริ่มจะมีว่าที่น้องๆ ปีหน้ามาสอบ มารายงานตัวให้เห็นกันบ้างแล้ว
“เฮ้ยๆ ดูนั่นดิวะไอ้เปี๊ยก เด็กถาปัดแมร่งหอบอะไรมาเต็มตัวไปหมดเลย พวกบ้าหอบฟางนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ” เสียงของผู้ชายที่ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่คณะข้างๆ คณะของผมเริ่มเห่าหอน(หรือที่คณะของเขาชอบเรียกว่าแซวนั่นแหละ) มาให้ผมได้ยินในระยะประชิด
“เออหว่ะ นั่นมันจะไปเรียนหรือจะไปเป็นกรรมกรวะน่ะ”ผู้ชายอีกคนที่นั่งข้างๆ รับมุกต่อทันทีทันใด แล้วเพื่อนในกลุ่มอีกเกือบๆ สิบคนก็หัวเราะเฮฮารับกันเป็นลูกคู่
ผมทำไม่สนใจรีบเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด เจอพวกแบบนี้ทีไรได้อารมณ์เสียแต่เช้าทุกทีสิน่า ที่ผมเงียบไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพราะยังไงผมก็เด็กกว่า สู้อะไรเขาไม่ได้ แถมเวลาจะเดินจากหอมาเรียนที่คณะก็ต้องผ่านคณะนี้ทุกเช้า ไม่อย่างนั้นก็ต้องอ้อมไปเข้าประตูใหญ่ มันเสียเวลา ทุกคนอาจจะสงสัยกันแล้วว่าคณะที่ผมต้องผ่านทุกเช้านี่มันคณะอะไร คำตอบก็คือวิศวะครับ ถาปัดของผมกับวิดวะที่อยู่ในรั้วเดียวกันเพียงสองคณะนี่เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน ไม่รู้เป็นอะไรกัน ดูพวกรุ่นพี่หลายๆ คนก็ไม่ค่อยถูกกับเด็กวิดวะเท่าไหร่นัก ตอนแรกๆ มาผมก็ไม่คิดแบบนั้นหรอก แต่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเดินผ่านกลุ่มคนพวกนี้แล้วโดนแซวก็ทำให้ผมเริ่มมองคนพวกนี้ใหม่ทันที
“เถื่อน” คือคำนิยามที่ผมยกให้เด็กคณะข้างๆ เป็นของขวัญ ผมเดินไปเรียนผ่านพวกนี้ทุกวันโดนแซวบ้าง ไม่โดนบ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเห็นว่าเป็นผู้ชายด้วยกัน คงเล่นด้วยความไม่ได้คิดอะไรจริงจัง แต่มันรู้สึกรำคาญเสียมากกว่า
“อ้าว หวัดดีภาม มาเช้าดีนี่ กินข้าวมายัง?”
คิดไปคิดมาก็เดินมาถึงคณะแล้วครับ นันเพื่อนสนิทในกลุ่มคนหนึ่งของผมทักผมเป็นคนแรก เขาสูงกว่าผมนิดหน่อย เพราะผมสูงแค่ 176 นันก็คงจะประมาณ 180 ละมั้ง นายคนนี้นี่หน้าตาดีทีเดียว เดินไปไหนมาไหนในคณะมีแต่สาวกรี๊ดทั้งนั้น อยู่กับคนหล่อแล้วมันเสียเซลฟ์จริงๆ เหอะๆ
“ยังอะ เดี๋ยวภามขอไปซื้อของทำงานก่อน นันจะไปเรียนหรือยัง”
“เฮ้ย นี่เพิ่งจะ 8 โมงเอง จะไปเรียนอะไรกัน ภามไปซื้ออะไรก็ไปเหอะ เดี๋ยวนันนั่งรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวค่อยมากินข้าวกัน”
นันพยักเพยิดให้ผมไปซื้อของก่อนแล้วค่อยมานั่งด้วยกันทีหลัง
ผมวางกระเป๋าแบบไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปที่ร้านขายเครื่องเขียนข้างโรงอาหาร แทรกตัวเข้าไปได้ก็สั่งของที่ต้องการ
“กระดาษร้อยปอนด์เอสองห้าแผ่นครับป้า”ผมบอกป้าเจ้าของร้านที่ค่อนข้างจะคุ้นเคยกันแล้ว เห็นแกหันไปสั่งลูกน้องให้หยิบให้ผมก็หันไปมองอย่างอื่นในร้านรอพลางๆ เผื่อจะมีของอะไรที่ขาดเหลือ
“อ้าว..นั่นโมเดลผมหนิ ว่าแล้วเชียวว่ามันหายไปไหน”ผมบอกพลางชี้ไปที่โมเดลสตัดดี้สำหรับใช้เขียนแบบที่ทำมาจากกล่องกับลูกปิงปอง
“อ๋อ ป้าก็ว่าแล้วว่าของใครมาลืมไว้ คิดว่าน่าจะเป็นโมเดลอะไรสักอย่างเลยเก็บไว้ให้”ป้าเจ้าของร้านบอกผม
“ฮึ..โมเดลกระจอกๆ แบบนี้ เป็นกู กูไม่ทำหรอกว่ะ”ยังไม่ทันที่ผมจะบอกขอบคุณป้าที่เก็บโมเดลไว้ให้ก็มีเสียงทุ้มๆ ดังขัดขึ้นมาก่อน ผม ป้าเจ้าของร้าน กับพี่ๆ ถาปัดที่อยู่ในร้านอีกสามคนหันมามองคนพูดทันที
ผู้ที่ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในร้านนั้นเป็นผู้ชายสูงประมาณ 185 ได้ ก็เห็นยาวซะไม่มี ผิวขาวๆ กับใบหน้าที่คมเข้มได้รูปนั้นทำให้เขาเป็นคนที่หล่อและดูดีในระดับที่มากกว่าคนทั่วไป ผมซอยสีดำมีประกายสีน้ำตาลเข้มที่ยาวระต้นคอนั้นยิ่งส่งให้ใบหน้าที่มีคิ้วเข้มๆ นั่นดูดีเข้าไปใหญ่ แต่ที่ทำให้ผมยอมรับในความกล้าหาญของไอ้บ้านี่ก็คือ....บนร่างกายที่ประกอบด้วยเสื้อยืดและกางเกงยีนส์กับรองเท้าที่ดูราคาแพงแล้ว ยังถูกสวมทับด้วยเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้มอยู่อีกชั้นหนึ่ง ใช่แล้วละครับ...ช็อปสีน้ำเงินเข้ม...ช็อปของวิศวะ
อารมณ์โมโหของผมพุ่งปรี๊ดทันทีทั้งๆ ที่ไม่ใช่คนที่โกรธคนง่ายขนาดนั้น แต่พอโดนดุถูกนี่ยอมไม่ได้ แล้วยิ่งนี่มันถิ่นของผมอยู่แล้ว จะไปกลัวอะไร
“นี่คุณ! คุณไม่รู้อะไรเป็นอะไรดีอย่ามาพูดเรื่อยเปื่อย นี่มันโมเดลสตัดดี้ จะเอาอะไรดีนักหนา เดี๋ยวมันก็ต้องแกะออกไปเขียนแบบแล้ว”ผมพยายามรักษาระดับเสียงและอารมณ์ให้คงที่ แต่ทุกคนในร้านก็รู้ว่าผมอารมณ์เสียแค่ไหน
“ก็ของมันห่วย แล้วจะให้บอกว่ามันดีได้ยังไงวะ” ไอ้บ้านั่นยังไม่เลิกครับ หล่อซะเปล่าแต่ปากนี่มันไม่เข้ากับใบหน้าจริงๆ
“เด็กวิดวะอย่างคุณไม่มีทางเข้าใจถาปัดหรอก ถ้าไม่รู้อะไรจริงทีหลังอย่ามาพูดหาเรื่องกันในคณะของคนอื่นเขาดีกว่า เชิญกลับไปใช้ชีวิตเถื่อนๆ ในคณะของคุณโน่น!”ผมบอกแล้วชี้ไปที่ประตูทางออกของร้าน เห็นเขาคิ้วกระตุกขึ้นมานิดหน่อยพร้อมใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมเดินออกจากร้านไปแต่โดยดี ในมือถือถุงอุปกรณ์ที่ซื้อไว้แล้วออกไปด้วย
“ปากดีนักก็อย่าให้เห็นเดินอยู่ในวิดวะแล้วกัน!” นี่เป็นคำพูดทิ้งท้ายก่อนที่ไอ้เถื่อนนั่นจะออกไป
....
........
.....
....
..
.
“เป็นอะไรภาม หน้าบูดหน้าเบี้ยวมาเชียว”นันถามหลังจากที่ผมวางจานข้าวกับขวดน้ำเปล่าลงบนโต๊ะ
“จะอะไรซะอีก ก็โดนคุณเพื่อนบ้านตัวดีของเรากัดมาน่ะสิ คนอะไร หน้าตาก็ดี แต่ปากนี่ร้ายชะมัด”
“ฮ่าๆ ได้เรื่องแต่เช้าเลยนะ พวกนั้นก็เป็นอย่างนี้แหละ แซวเขาไปทั่ว แต่ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรหรอก ส่วนใหญ่ในคณะนั้นก็มีคนดีๆ เยอะแยะไป”
“อันนี้ไม่เถียง คนดีมีเยอะกว่าก็จริง แต่นายคนนั้นน่ะมันจุดบอดของคณะชัดๆ”ผมบอกก่อนที่จะตักข้าวเข้าปาก
“เอาเถอะๆ อย่าไปคิดอะไรมากเลย กินข้าวเถอะ จะได้ขึ้นเรียนกัน”นันบอกพร้อมกับก้มมองดูนาฬิกาสีดำที่ข้อมือ ผมพยักหน้าอย่างว่าง่ายแล้วก็กินข้าวต่อไป
“ไปกินอะไรกันดีภาม?”ปอยถามผมหลังจากเลิกเรียนวิชาสุดท้ายในตอนเย็นของวันพุธ เธอเป็นเพื่อนสนิทของผมเองแหละครับ นอกจากนี้ในกลุ่มของผมยังมีนัน หนุ่มหล่อประจำคณะ แอมสาวสวยที่แอบพลาดตำแหน่งดาว โจแล้วก็ก้อง เรียนรู้นิสัยกันมาเทอมกว่าๆ ก็พอจะรู้แล้วละครับว่าเราเข้ากับใครได้ดียังไง ในที่สุดก็ได้กลุ่มที่ลงตัวออกมา เพราะมีนิสัยและอะไรที่คล้ายกันหลายๆ อย่าง จึงไม่ค่อยขัดแย้งอะไรกันมากนัก
“ร้านป้าดา”ผมบอก
“อีกละ กินบ่อยแล้ว เบื่อ”แอมบ่นสีหน้าไม่จริงจังเท่าไรนัก
“แต่วันนี้มีงานนี่ จะไปกินไกลก็เสียเวลาอยู่นะ”โจบอก มีนันคอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ
“เราเห็นด้วย”ก้องสรุปเป็นคนสุดท้าย เป็นอันว่าเราทุกคนต้องไปกินข้าวที่ร้านที่ผมเป็นคนเลือก
ร้านข้าววันนี้แน่นไปด้วยผู้คนเหมือนทุกวัน พวกเรามองหาโต๊ะว่างๆ แล้วแทรกตัวเข้าไปนั่ง หลังจากที่นันเอาใบรายการมาจดรายการอาหารของทุกคนจนครบแล้วส่งให้แม่ครัวแล้วเราก็มานั่งคุยกันรออาหารที่สั่ง
“สีน้ำตาล E 35 ของเราหมดแล้วอ่ะแอม มีให้เราเติมไหม”ปอยหันมาถามแอมที่นั่งอยู่ข้างๆ พวกผมมองปอยกับแอมนั่งเติมหมึกสีกันแล้วก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าของพวกเราก็หมดไปหลายแท่ง เลยกลายเป็นว่าทั้งโต๊ะงัดสีออกมาเติมกันเป็นที่สนุกสนาน
“หรอ? กูว่าแมร่งก็งั้นๆ แหละว่ะ”เสียงกวนๆ ที่คุ้นหูดังมาจากโต๊ะข้างๆ ที่อยู่ใกล้กับผมมากที่สุด แต่ผมไม่ค่อยจะสนใจฟังเท่าไหร่นัก
“ถาปัดแมร่งก็เท่านั้น วันๆ เอาแต่เพ้อฝันคิดโน่นคิดนี่แต่พอให้ทำออกมาจริงๆ ก็ทำไม่ได้ แค่มีวิดวะมันก็เพียงพอแล้ว”นั่น! ไม่สนไม่ไหวแล้วครับ ผมหันออกด้านข้างเพื่อที่จะได้เห็นหน้าไอ้คนพูดถนัดๆ
นั่นประไร! ผมว่าแล้ว ปากดีๆ แบบนี้มีอยู่ไม่กี่คนหรอกที่ผมเคยเจอ ไอ้บ้าที่ไปหาเรื่องที่คณะผมนั่นเองครับ นอกจากมันแล้วบนโต๊ะยังมีผู้ชายอีกสามคน แต่ละคนนี่หน้าตาจัดว่าดีกันทั้งนั้นแต่ยังสู้ไอ้ปากมอมนี่ไม่ได้ อีกสองคนผมไม่รู้จักแต่อีกคนนี่ผมจำหน้าได้ดี เขาชื่อพี่ป้องเรียนอยู่วิดวะ พาวเวอร์ปีสี่ครับ ผมรู้จักเขาเพราะเราต่างก็อยู่ชมรมทำรถฟอมูล่าร์วันด้วยกัน คนๆ นี้นอกจากจะหน้าตาดีและเรียนเก่งแล้วนิสัยยังดีสมกับเป็นสุภาพบุรุษวิศวะอีกต่างหาก แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมพี่ป้องถึงมานั่งโต๊ะเดียวกันกับไอ้ปากมอมนี่
“วิศวะสร้างได้ก็แต่เพียงโครงสร้างที่แข็งแรงมั่นคง แต่สร้างความสุขในหัวใจของมนุษย์ไม่ได้ แต่สถาปัตย์เป็นผู้สร้างอารยธรรม”ผมหันกลับมาที่โต๊ะตัวเอง กล่าว
ออกมาลอยๆ
เสียงเฮฮาบนโต๊ะข้างๆ เงียบลงทันทีพร้อมกับเสียงไอ้หล่อที่สวนมาอย่างไม่ยอมเสียหน้า
“ถาปัดแมร่งก็แค่พวกเพ้อฝัน”
“วิดวะก็ดีแต่ป่าเถื่อนชอบดูถูกคนอื่น”ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันแต่เราทั้งคู่ต่างเถียงกันทั้งๆ ที่ยังนั่งหันหลังให้กันอยู่
“พวกไม่ยอมรับความจริง”มันไม่ลดละ
“ความจริงก็คือพวกเถื่อนๆ ชอบหาเรื่องชาวบ้านเค้าไปทั่ว”ผมพูดได้แค่นั้นก็ถูกกระชากไหล่ให้หันกลับไปข้างหลังอย่างแรงจนเกือบจะตกจากเก้าอี้ ไอ้คนกระชากทำหน้าดุ ตาวาวอย่างเอาเรื่อง
“ปากดีนักนะมึง! อ้าว...นี่มันไอ้เด็กโมเดลห่วยเมื่อวันนั้นนี่หว่า โลกมันกลมจังนะ วันนั้นอุตส่าห์ใจดีไม่ทำอะไรแล้ว ยังไม่มีสำนึก อย่าคิดว่าวันนี้กูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ นะสัด”มันพูดเสียงเหี้ยม
.......
.........
...
To Be Continued จ้า^ ^
จะพยายามมาต่อให้อย่างสม่ำเสมอนะ :laugh:
*** ขออนุญาติแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
:z13:
เอาแล้วไงละ ไอนิ่มีอดีต กับสถาปัต รึเปล่าอยู่เฉยๆก็ผิด เหอะๆ
เป็นกำใจให้นะคะ สู้ๆ
-
เจิมครับผม
...อ่านแล้วน่าติดตามดีจัง
พี่หล่อนั่นก็ปะไร มีความแค้นอันใดกับถาปัตย์หนอ หรือหาเรื่องด้วยเจตนาแอบแฝง :z1:
สู้ๆนะครับผม
-
สงสัยเคยโดนเด็กถาปัตย์ทิ้งละมั้ง
-
:mc4: :mc4:
รอตอนต่อไป
-
ค้างอ่ะอยากรู้ว่าไอ้พี่หน้าหล่อ
จะทำอะไรน้องภาม
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ
-
+1 ต้อนรับเรื่องใหม่ อิอิ
แล้วจะรออ่านต่อ
-
สู้ๆ จะรออ่านนะ
-
:mc4: รับเรื่องใหม่
รออ่านนะ สนุกดี
+1 เป็นกำลังใจ :L2:
-
เข้ามาลงชื่อ รอตอนต่อไปด้วยคนครับ
:z2:
-
:mc4: ตอนรับเรื่องใหม่ค่ะ
เริ่มต้นก็ทะเลาะกันล่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:man1:
-
เริ่ดเถื่อนได้จัยจริงๆเชียว หุหุ
มารอติดตามจ้า
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า...
โลเคชั่นคุ้น....
ตั้งแต่เพลง...แซว..
คณะที่อยู่ติดกัน
ร้านป้าดา...
หุหุ
เริ่มเรื่องน่าสนใจจ๊ะ ติดตามๆๆๆ
-
ไอหล่อ สอบไม่ติด ถาปัด อะดิ
แค้งฝังหล่อ..
-
:mc4:ฉลองฟิคใหม่
-
ชอบจังเลยย
คณะวิศวะ กับ ถาปัตย์ นเี่ย
เซอร์ ติส กะ หล่อเถื่อนน ^^
จัดมาเลยย ... ค่ะ พี่หล่อ ขาาา
น้องภามม รอรับทุกสถาณการณ์
ไม่หวั่นค่ะ
ห้าๆ
.. .
o13
-
:pig2: :pig2: ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่จ้า :mc4: :mc4: อัพบ่อย ๆ นะ
-
มาอ่านเรื่องใหม่ :L2:
-
ตอนที่ 2
“ก็แล้วคุณจะทำอะไรผมหล่ะ?”กลัวครับกลัว ตัวมันก็ใหญ่กว่าผม แล้วเพื่อนมันก็ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่เลยต้องลอยหน้าพูดออกไป
“งั้นอย่าอยู่เลยมึง!”มันตะคอกพร้อมกระชากคอเสื้อของผมง้างหมัดเตรียมชก ท่ามกลางความตกใจของทั้งเพื่อนผมและเพื่อนมัน ผมหลับตาเตรียมรับหมัดที่กำลังจะมาถึงใบหน้าแต่เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน
“เฮ้ยๆ! ปล่อยเลยๆ นี่น้องกู กูขอไว้คนนึง”ผมลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นพี่ป้องสุภาพบุรุษของผมเองนี่แหละครับ มือข้างหนึ่งของพี่เขาคว้าแขนไอ้หมาบ้าไว้แน่นไม่ให้ทำร้ายผม
“ก็มึงดูปากมันซิ เด็กไม่อยู่ส่วนเด็ก วอนจะโดนตีนซะแล้ว”มันหันไปบอกพี่ป้องอย่างโมโห
“แต่มึงไปหาเรื่องน้องเค้าก่อนนะเว้ยยอร์ช”เพื่อนอีกคนที่ผมไม่รู้จักเข้ามาปรามเพื่อนไว้ คนในร้านเริ่มหันมาให้ความสนใจกับโต๊ะพวกเรามากขึ้น อ้อ...ชื่อไอ้หมาบ้ายอร์ชนี่เอง
“ใช่ๆ แล้วกูก็ว่ามีเรื่องตรงนี้มันไม่ดีหรอก ดูดิ คนมองเต็มร้านแล้วนะ”เพื่อนอีกคนสนับสนุน
“งั้นแสดงว่าถ้าไม่ใช่ตรงนี้ก็ได้ใช่ไหม?”มันถามจบก็พุ่งเข้ากระชากแขนผมแล้วลากออกไปจากร้านทันทีท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆ ของผมและของมัน
“คุณจะพาผมไปไหนเนี่ย ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ”ผมถามหลังจากที่ออกมานอกร้านแล้ว ตอนนี้ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อที่จะตามคนที่ลากผมไปให้ทัน ไม่งั้นคงล้มแน่ๆ
“ไปที่ๆ กูจะซัดมึงได้เต็มที่ไงไอ้สัด ปากดีอย่างมึงนี่กูไม่เอาไว้หรอก”มันหันมาตะคอกแล้วเปิดประตูรถคาดิลแลคสีดำมันปลาบที่จอดไว้ข้างร้านแล้วโยนผมเข้าไปที่เบาะข้างคนขับ ผมจะเปิดประตูรถลงแต่มันดันขึ้นมานั่งที่คนขับเรียบร้อยแล้วพร้อมกับสตาร์ทเครื่องถอยออกอย่างรวดเร็ว
“อยากเป็นคนพิการมึงก็กระโดดลงไป”มันบอก ไม่หันมามองหน้าผม ตามองไปที่การจราจรข้างหน้า ผมเงียบไม่รู้จะตอบอะไรมัน ใจก็นึกกลัวหยิบโทรศัพท์มาจะโทรเรียกพี่ป้อง ยังไงก็เพื่อนกัน คงจะพูดกันรู้เรื่อง
“มึงจะโทรหาใคร”มันถาม
“.........”
“กูถามว่ามึงจะโทรหาใคร!”มันตะคอกเมื่อเห็นผมไม่ตอบ
“...พี่ป้อง”ผมบอกมัน เริ่มกลัวมันมากขึ้นอีก
“ไอ้ป้องมันช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก เอามานี่เลยมึง ปากดีนักวันนี้ก็เอาตัวเองให้รอดแล้วกัน”มันเอื้อมมือมาคว้าโทรศัพท์ในมือผมแล้วขว้างไปกระทบกับเบาะหลังดังปุ โทรศัพท์ผมจะพังไหมเนี่ย ห่วงโทรศัพท์ก็ห่วง กลัวมันก็กลัว เมื่อมันไม่พูดอะไรอีกผมก็เงียบหาทางหนีทีไล่ไปพลางๆ
ไม่นานรถก็จอดสนิทหน้าคอนโดหรูห่างจากมหาวิทยาลัยเล็กน้อย มันอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งผมแล้วกระชากแขนผมให้เดินตามลงไป อันที่จริงเรียกว่าวิ่งตามมากกว่า มันลากผมเข้ามาในลิฟท์แล้วกดหมายเลขชั้นที่ 9 พอประตูลิฟท์เปิดมันก็ลากผมไปที่ประตูบานหนึ่งเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูได้ก็เหวี่ยงผมลงไปจุกแอ้กอยู่ที่โซฟากลางห้อง
“คราวนี้แหละมึง จะได้รู้ว่ากูพูดจริงทำจริง”มันบอกพร้อมหักนิ้วดังกร๊อบแกร๊บเดินย่างสามขุมเข้ามา
“คุณจะทำร้ายผมจริงๆ น่ะหรือ?”ผมท้าวแขนขึ้นจากโซฟา พยายามพูดเหมือนไม่กลัว
“ก็เออสิ ไม่งั้นกูจะลากมึงมาที่นี่ทำไม”มันตะคอกอีกแล้ว
“ผมรู้ว่าเรื่องใช้กำลังผมสู้คุณไม่ได้ แต่บ้านเมืองก็มีกฎหมาย คุณทำผมโดยที่ผมไม่โต้ตอบคุณตอนนี้ได้ แต่ผมก็จะต้องไปแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายอยู่ดี”ผมเริ่มอ้างเหตุผลหวังจะรอด
“หึ! ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาขู่กูเลย มึงคิดว่าถ้าพ่อกูไม่ใหญ่จริงแล้วกูจะกล้าพามึงมากระทืบหรือ? มึงแจ้งได้กูก็สั่งให้ถอนแจ้งความได้”มันบอก ยิ้มอย่างมีชัย ขายังก้าวเข้ามาไม่หยุด ใกล้จะถึงตัวผมเต็มที
“ก็ถ้าคุณพูดถึงขนาดนั้น...”ผมพูดออกไปอย่างไม่มีความกลัวในน้ำเสียงอย่างแท้จริง มือค่อยๆ ถอดแว่นตาโปโลสีน้ำเงินเข้มออกจากใบหน้าแล้ววางไว้ข้างๆ ตัว
“อะไรของมึงอีกหล่ะ”มันถามแบบไม่รู้ว่าผมจะมาไม้ไหน แต่ผมไม่มีไม้แล้วครับ ในเมื่อยังไงมันก็จะอัดผมให้ได้ก็คงไม่มีทางหลีกเลี่ยงแล้ว ยังไงก็คงต้องยอม จะได้ไม่เจ็บมาก
“คุณจะทำอะไรก็ทำ แต่ผมขอถอดแว่นตาก่อน ถึงมันจะดูไม่มีค่าอะไรสำหรับคุณแต่มันแพงสำหรับผม”ผมบอกพร้อมหลับตานิ่ง รอกำปั้นที่กำลังจะกระทบใบหน้า
“ก็ดี!”มันเดินมาถึงตัวผมพอดีพร้อมกับเสียงหมัดที่แหวกผ่านอากาศมา คงจะเจ็บไม่ใช่น้อย แต่ผมก็เตรียมใจไว้แล้ว...
เวลาผ่านไปจนผมนับหนึ่งถึงสามในใจแต่ความเจ็บปวดไม่ยักเกิดขึ้นกับใบหน้าผม หรือว่ามันจะเจ็บจนชาไปแล้ว? ผมค่อยๆ ลืมตาก็พบว่ากำปั้นขาวๆ เกร็งแน่น
ค้างอยู่ห่างจากใบหน้าผมไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร มันค่อยๆ ถอนหมัดกลับไปตามมาด้วยสายตางุนงงของผมที่มองหน้ามัน
“เออ! กูไม่ทำมึงก็ได้ ไม่อยากรังแกเด็กหว่ะ!”มันพูดห้วนๆ หันออกไปคุยกับลมกับแล้ง ไม่มองหน้าผม
“...............”ผมยังนั่งเงียบๆ ไม่ตอบคำมัน
“แล้วทีหลังมึงหัดทำตัวให้มีสัมมาคารวะด้วย กูน่ะปีสี่แล้วนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นของมึง หัดทำตัวดีๆ กับรุ่นพี่ซะบ้าง”
“ผมกลับได้แล้วใช่ไหม”ผมถามมัน ไม่สนใจสิ่งที่มันพูด หยิบแว่นตามาสวมกลับเข้าที่เดิมเตรียมตัวจะลุกออกไปข้างนอก
“ยัง!”มันขึ้นเสียงจนผมสะดุ้ง
“มึงกวนตีนกูจนกูยังไม่ได้กินข้าวเลย”อ้าว..นี่ตกลงความผิดผมหรือเนี่ย?
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง?”
“ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนกูเลยสาด”มันสั่ง
“ไม่ไปครับ”ผมบอกโดยไม่ต้องคิด ลุกขึ้นเดินไปคว้าลูกบิดประตู
“กูบอกให้ไปมึงก็ต้องไป อย่ามาเรื่องมาก”มันลุกเดินก้าวยาวๆ มาจนทันผม คว้าข้อศอกแล้วลากให้เดินไปพร้อมกับมัน ผมจะฮึดฮัดขัดใจยังไงมันก็ไม่สน
“มึงชื่ออะไร?”มันถามในขณะที่ออกรถ
“....................”เงียบครับ เรื่องอะไรจะไปตอบมัน
“ไม่ยักรู้ว่าเด็กถาปัดแมร่งหูตึงด้วย”
“........................”ขี้เกียจจะเถียง นั่งเงียบๆ ดีกว่า
จู่ๆ มันก็หักพวงมาลัยรถเข้าข้างทางเสียงดังเอี๊ยด ผมกระเด้งตัวไปข้างหน้าจนเข็มขัดนิรภัยรั้งหน้าอกจนเจ็บ
“จะตอบกูดีๆ ได้หรือยัง?”มันหันมาทำหน้าโหด ประกายตาคุกรุ่นนั้นไม่มีแววล้อเล่น
“........ภาม”
“ก็แค่นี้แหละ”มันพูดแล้วขับรถออกสู่ถนนดังเดิม
“กินอะไร?”มันถามผมเมื่อเราทั้งคู่นั่งลงบนโต๊ะอาหารเรียบร้อย
“ไม่กิน”ผมตอบ ไม่ได้จะกวนมันหรอก แต่ร้านนี้มันแพง ผมไม่มีเงินจะจ่าย
“อย่ามากวนตีน ถามว่าจะกินอะไรก็ตอบมาดีๆ สัดนี่”
“ไม่ได้กวน คุณเล่นมาร้านแพงๆ แบบนี้เด็กปีหนึ่งอย่างผมจะไปมีเงินมากมายจากไหนมาจ่าย เพราะงั้นผมไม่กิน คุณจะกินก็กินไปเถอะ เดี๋ยวผมนั่งรอแล้วค่อยกลับไปกินแถวหอ”ผมตอบยืดยาว อธิบายมันให้ครบ มันจะได้ไม่มาว่าผมกวนมันอีก
“อ้อ...รู้ตัวด้วยหรือว่าเป็นเด็กปีหนึ่งไม่ควรคิดอะไรเกินตัว เห็นที่ต่อปากต่อคำกับกูนี่ไม่เคยจะเจียมตัวเลย”มันพูดลอยหน้าลอยตา โมโหมันก็โมโหครับ แต่ทำอะไรมันไม่ได้ ได้แต่นั่งเงียบจ้องตามันอย่างไม่ยอมแพ้ ทำได้ดีที่สุดก็แค่นี้แหละ
“กูไม่ได้จะให้มึงจ่ายหรอกน่า มึงจะเอาอะไรมึงก็สั่งไปเหอะ”มันบอกอย่างรำคาญ
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะกินอะไรคุณก็สั่งมา ผมกินได้หมดแหละ”
“เออ”มันบอกตัดบทแล้วหันไปสั่งบริกรที่ยืนรอรับรายการอาหารอยู่ด้านข้าง
ไม่นานนักจานอาหารมากมายล้วนแล้วแต่น่าทานก็ถูกลำเลียงขึ้นมาบนโต๊ะ แต่ดูสีสันแต่ละอย่างนี่สิ เผ็ดๆ ทั้งนั้นเลย ผมดันเป็นคนกินเผ็ดไม่ได้เสียด้วย
“เป็นไร ทำไมไม่กิน กินดิวะ นี่พาให้มากินเป็นเพื่อนนะโว้ย”มันเงยหน้าจากจานข้าวมันมาทำตาดุๆ ใส่ผมหลังจากที่มันเริ่มกินไปได้สักพักแต่ผมไม่แตะต้องอะไรเลย ผมถอนหายใจเบาๆ พอที่มันจะไม่สังเกตแล้วยกช้อนตักลงไปในชามแกงจืดที่มีผักนานาชนิดที่ดูแล้วจะเป็นอาหารเพียงอย่างเดียวบนโต๊ะที่ไม่เผ็ด เอาวะ กินอันนี้ได้ก็กินอันนี้อย่างเดียวก็ได้
“สั่งมาตั้งหลายจานทำไมกินแต่แกงจืดวะ”แน่ะ หาเรื่องอีกแล้ว คนอุตส่าห์นั่งกินเงียบๆ แล้วนะ
“ผมกินเผ็ดไม่ได้”
“แล้วทำไมไม่บอก ทีกูถามเสือกบอกว่าอะไรก็กินได้”
“ใครจะรู้ว่าคุณมันเป็นพวกปากคอไม่ธรรมดาแบบนี้หล่ะ”ผมได้ทีสวนไป ได้แอบเหน็บเรื่องความปากมากของเขาไปด้วย
“หยุดเลยๆ ยังไงมันก็ไม่ใช่ความผิดของกู จะเอาที่ไม่เผ็ดไหม เดี๋ยวสั่งเพิ่ม”
“ไม่ครับ ผมอิ่มแล้ว”ผมบอกพลางรวบช้อน รีบๆ กินรีบๆ เสร็จจะได้รีบๆ กลับเสียที เบื่อที่จะอยู่กับเขาให้มากความ
“ตามใจ” พูดได้แค่นั้นเขาก็ก้มหน้าก้มตาซัดอาหารที่เหลือจนมันลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว แต่ในแต่ละจานมีผักเหลือไว้เป็นจำนวนมาก เฮอะ โตเป็นกระบือแล้วยังไม่ยอมกินผัก ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้
หลังจากผ่านพ้นอาหารมื้อนั้นไปเขาก็ขับรถมาส่งผมที่หอ ตัวเขาน่ะอิ่ม แต่ผมนี่สิ สงสัยคงต้องขึ้นไปต้มมาม่ากินเองคนเดียวบนห้อง
“นี่อยู่กับเมทคณะไหน”เขาถามก่อนที่ผมจะลงจากรถ
“เปล่า ไม่มี อยู่คนเดียว”
“เออ”ตอบสั้นๆ ตามแบบฉบับของเขา
“ขอบคุณครับ”ผมหันไปหาเขาแล้วยกมือไหว้ตามมารยาทก่อนที่จะหันไปเปิดประตูแล้วลงจากรถ ยังไงซะวันนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับผม(เท่าไหร่) เพียงแต่บังคับลากถูลู่ถูกังไปกับตัวเองแค่นั้น หันไปจะปิดประตูรถก็เห็นเขาทำหน้างงๆ เหวอๆ แต่ผมไม่สนใจแล้วหล่ะ ปิดประตูรถได้ก็เดินเข้าประตูรั้วหอไปเลย
“เออ”นี่คือเสียงที่ได้ยินเพียงเสี้ยววินาทีที่ผมกำลังปิดประตูรถของเขา หวังว่านี่จะเป็นวันแรกและวันเดียวที่ผมต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขา ขออย่าให้เราต้องมาเจอะเจอกันให้ลำบากอีกเลย ผมเงยหน้าขึ้นท้องฟ้าขอพรให้กับตัวเองแล้วก้าวขึ้นบันไดตึกไป
To be continue :impress2:
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นจ้า ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
ถ้าคนเขียนได้มาอ่านๆหลายๆโพสในนี้คงมีแรงปั่นต่อแล้วมั้ง 555 :laugh:
ตอบพี่ดาวพระศุกร์
คุ้นๆแบบนี้เริ่มเดาออกแล้วสินะคะว่าที่ไหน หุหุหุ ไม่ต้องห่วงค่ะเดี๋ยวมันจะมีอีกหลายสถานที่จริงโผล่มาในเรื่อง 55
-
เริ่มน่าติดตามละ อิอิ
มาต่ออีกบ่อยๆนะคร้าบบบ
-
ท่าทางพระเอกจะแอบชอบนายเอกแบบไม่รู้ตัว
น่ารักจริงๆพี่ยอร์ชกะน้องภามเนี่ย :L2:
-
น่าสนุกดีค่ะ รีบมาอัพนะค่ะ
อยากอ่านต่อค่ะ
:impress2: :impress2:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
มาต่ออีกนะคะ
+1เปงกำลังให้ค่ะ
-
คงจะได้เจอกันอีกนานเหละนะภาม
หนัยอร์ชไม่พ้นหรอก :laugh:
-
มาให้กำลังใจน้องภาม :L2:
+1
-
สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมDRAFT เองครับ เป็นสมาชิกบอร์ดนี้มานานแล้วแต่ใช้ชื่อล็อกอินอื่น ตอนนี้อยากลองเป็นเป็นนักเขียนบ้างเลยมาขอฝากตัวในชื่อล็อกอินใหม่ครับ 555+
ก่อนอื่นเลยที่มาของการเริ่มเรื่องนี้ก็คือว่างครับ และอีกข้อนึงคือมีนักเขียนประจำใจอยู่ในบอร์ดนี้ ซึ่งก็คือพี่จีนั่นเอง :haun4: และเพราะเป็นแฟนพันธุ์แท้ของพี่จีนี่แหละครับ เลยได้รับแรงบันดาลใจทำให้อยากลองเขียนเรื่องนี้ขึ้น เนื้อหาบางตอนอาจดูคล้ายๆ กันบางก็ได้โปรดให้อภัยผมด้วยนะครับ :m15:
สำหรับเรื่องที่เขียนนี้หลายๆ ตอนก็ได้เค้าโครงมาจากเรื่องจริง อย่างเช่นฉากแรกที่ภามเจอกับนายยอร์ชพระเอกของเรา คาแร็คเตอร์ของภามและบรรดาเพื่อนๆ รวมทั้งการเรียนต่างๆ ที่ผมได้เรียน นอกจากนี้สถานที่ต่างๆ ในเรื่องก็มีจริงหมดครับ อาจมีบางส่วนที่แต่งขึ้นมาเองบ้างเพื่อความสนุกของตัวเรื่อง
ความตั้งใจครั้งแรกเลยคือแต่งไว้อ่านเล่นๆ กับเพื่อนผม(คนลงนี่แหละครับ)กันแค่สองคน เพราะในภาคของเรานี่เราเป็นเจ้าลัทธิกันแล้วครับ 555+ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนที่เข้ามาใช้บริการเล้าบ่อยๆ แต่โพสต์น้อยมาก จึงคิดว่าอยากจะทำอะไรเพื่อให้ดูมีส่วนร่วมในเล้าบ้าง ให้ดูสมกับเป็นสมาชิกมากกว่านี้ เลยลองปรึกษาเพื่อนแล้วเอามาลงดู นิยายเรื่องนี้ที่ผมเริ่มเขียนเมื่อประมาณหกเดือนที่แล้วจึงได้มาปรากฏแก่สายตาเพื่อนๆ แบบนี้แหละครับ :o8:
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมลองเขียนและคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องเดียวที่ได้ลองทำด้วย เนื่องจากงานที่จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในปีต่อไปคงทำให้ไม่มีเวลาจะแต่งเรื่องใหม่ได้ แต่คิดว่าการได้ลองเขียนเรื่องนี้และได้รับกำลังใจจากเพื่อนๆนั้นเป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับผมมากๆ ครับ
ด้วยความที่เป็นมือใหม่เลยอาจทำให้เขียนได้ไม่ราบรื่นเท่าที่ควร บางตอนอาจจะน่าเบื่อหรือไม่สนุกไปบ้าง แต่ก็ขอให้เพื่อนๆลองรับนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะครับ :o8:
ขอบคุณพี่จีสำหรับแรงบันดาลใจที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ และขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจของคนอ่านครับ : L1:
: DRAFT
-
เขียนมาเหอะนะ จะรออ่านต่อ
ท่าจะสนุกไม่หยอก อิอิ
-
พี่ยอร์ชเปลี่ยนใจ สงสัยเห็นน้องภามถอดแว่นแล้วน่ารักถูกใจใช่ป่าว o13
ติดตามอยู่จ้ะ มาต่อไวไวนะ
-
ท่าทางหนูภามคงไม่เจอกับนายยอร์ชแค่วันเดียวแน่แท้
อยากรู้ว่านายยอร์ชมีไรฝังใจกับคณะข้างๆรึเปล่า
ปากถึงได้หาเรื่องขนาดนั้น :m16:
กรรมของหนูภาม
หรือว่าบุพเพกันแน่
ที่มาเจอนายยอร์ช
โฮะๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
สู้ๆค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เข้ามาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
เรื่องน่าติดตามดีครับ
แหะ ๆ :กอด1: ไรเตอร์คนใหม่ครับ
เป็นกำลังใจให้ และจะติดตามเรื่อย ๆ นะครับ ^^
ปล. ชอบนิสัยภามมากกก ฮ่า ๆ มีเหตุผลดี :L2:
-
555+....ชอบอะ.....นิยายเรื่องใหม่.....
รออยู่นะงับ....
:mc4: :mc4:
เกือบไปแล้ว....เกือบเสียตัว....อุ่ย!!!เจ็บตัวแล้ว.......5555+.......ทำไมยอร์ชไม่จับปล้ำเลยนะ.....คริๆ
-
เขียนมาเถอะคุ้ณณณณ
จะรออ่าน
ดูท่าคงได้เจอกันไปจนเบื่อหน้าแน่ๆ
-
ยิมดีต้อนรับเรื่องใหม่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
อิพี่ยอด (เรียกแค่นี้พอ "พี่ยอร์ช" ดูไม่เถื่อนเข้ากับคาแรคเตอร์ กร๊ากกกกกกกกกกก)
กวน... มาก ปากหาเรื่องเค้าแท้ๆ จะไปหาสัมมาคารวะจากน้องภามอีก
อิตานี่นิ่
-
อ้าวจะพาไปอัดไหงกลายเป็นเลี้ยงข้าว
ติดใจภามแล้วละสิ อิอิ :-[
มาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคนคร้า :pig2:
ขอคุ้นด้วยคน เริ่มคุ้นตั้งแต่เดินออกจากหอแล้วมีคณะนึงที่ชอบแซว
เป็นคณะที่ติดกัน ที่สำคัญ!!!ช็อปสีน้ำเงิน ใช่เลยอะ
รออ่านตอนต่อไปว่าพี่ยอร์ชมันจะทำไรน้องภามอีก :bye2:
-
หุหุ
เริ่มเรื่องได้น่าสนุกมากจ๊ะ...
ตบจูบ ตบจูบ พี่ชอบ :laugh:
โลเคชั่นน่าจะเป็นมหาลัยที่มีรถไฟผ่านรึเปล่า...5555
-
อ่ะโด่เอ๊ยยย
ใหญ่เพราะพ่อหรอก ชิ ถ้าพ่อไม่หย่ายยย อย่าหวังว่าหนูภามจะกลัววว
:laugh:
ทำเป็นปากดีไปเถอะอิลุง
แล้วอย่ามาหลงเด็กถาปัดแล้วกันนะ
:laugh:
+1 เป็นกำลังใจให้ค่า
มาต่อไวไวนะ แนวนี้ ชอบบบ สนุก อิ อิ
-
ติดตามค่าๆๆ
อ่านตอนแรกก็สนุกแล้วค่ะ
มาต่ออีกนะคะ
อยากอ่านอีกยาวๆ ^^
-
จิ้มเรื่องใหม่นะครับ
เขียนได้อ่านง่ายมาก คำผิดก็ไม่ค่อยจะมี (ไม่เหมือนตู มีเป็นเบือ)
โบราณเค้าว่า กัดกันแล้วลูกจะดกนะครับ พี่ภาม
-
จุดพรุฉลองเรื่องใหม่ :mc4:
สนุกมากกกกกกกก ได้อารมณ์หนุ่มวิดวะถาปัดที่สุด ^^
แบบเถื่อนดีอ่ะ ชอบๆๆๆ ชอบพระเอกอ่ะ เถื่อนได้ใจ
จำเลยรักได้อีก 555 แต่น้องภามน่ารัก น่ากกน่ากอดดีจิงวุ้ย
สู้ๆนะคะ รออ่านและเป็นกำลังใจให้
ตอนหน้าขอเถื่อนๆแบบนี้อีกนะ
มาต่อเร็วๆนะ เด๋วลงแดง อิอิ :monkeysad:
-
โอ้ววววว พี่วิดวะเถื่อนได้ใจเจงๆ อิอิ ว่าแต่ ทำมายเด็กถาปัดมอผม เถื่อนกว่าเด็กวิดวะอีกอะ กร๊ากกกกกก :jul3:
-
เรื่องนี้น่าติดตามจังเลย มา่่ต่อไวๆและเยอะๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
-
:laugh: ปี1กับปี4 ชั่งดีจริงๆเลย
คณะข้างๆนี้มีแต่หนุ่มใช่ไหมเอ่ย :haun4:
มาต่อเร็วๆนะคะ
:bye2:
-
ปี 4 นี่ต้องโชกโชนชัวร์ ฮ่าๆๆ
-
สนุกอ่ะ
วิดวะกับถาปัด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊า :L2:
-
ปี 4 เลือดวิศวะคงแรงหน้าดู
55+
ไม่ได้ลำเอียงแต่เขาเองก็อยากเป็นวิดวะ
งั้นเชียร์วิดวะ นะ 55+
-
มาไวทันใจดีจังค่ะ แต่ที่หัวเรื่องนะค่ะใส่เลขหน้าที่ลงด้วยได้ไหมค่ะ
:pig4:
-
สนุก ค่ะ
มาต่อ เร็ว ๆ สิค่ะ (อิอิ)
:L2: :L2:
-
เหอะๆ แล้วพี่ยอร์ชจะมายุ่งอะไรกับน้องภามอีกมั้ยเนี่ย หุหุ
ลักษณะน้องภามถอดแว่นคงน่ารัก ถูกใจพี่เค้าอ่ะเปล่า :กอด1:
รออ่านตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดด
หลงมน สิเหน่ หา ขอน้อง ภามแล้วล่ะซิ นังงพี่ยอร์ช
ภาม ถอดแว่นบ่อยลูกกๆๆ
พอถอด แว่น ก็ตกหลุมรัก จาก จะชกเลยชะงักกับ ..
ไม่อยากทำเด็ก หร๋อจ ๊ะกริ้ ววว
ทีหลังดึงมาจูบเลยไอ้น้องง
ไวไฟหน่อย
ไฟแรงเข้าไว้พี่พ่นให้ ย๊ากกกกก :m31: :fire:
ฮึ้ยย
รักคนแต่งงง กอดด :กอด1:
-
แค่ถอดแว่น..เด็กถาปัดก็อ่อน
-
:call: :call: :call:
-
ไปดูถูกคณะเขาก่อนจะไม่ให้เถียงกลับได้ไงฟระ :m16:
ถึงจะดูเพ้อฝัน ... แต่ถ้าไม่มีความฝันมาก่อน การตามหาความจริงก็คงไม่เกิด ทุกวันนี้ก็คงเป็นยุคหินอยู่นั่นแหละ
บอกตามตรงว่าเคืองมากๆๆๆเลยที่ไอ้พี่ยอร์ชดูถูกกันขนาดนั้น อยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุขไม่ได้รึไงวะ?! :angry2:
เฮอะๆๆๆ พอภามถอดแว่นออกปุ๊ปได้ชะงักปั๊ป จากอยากต่อยเป็นอยากจับจูบจับปล้ำทำเมียล่ะสิ :m12:
พ่อหนูน้อยก็ไม่รู้เอาซะเลยว่าเผลอทำความน่ารักตกใส่ใครไว้ จากนี้ไปโดนกวนนนนนนนนไปนานนนนนนนนนแหงงงง :laugh:
เป็นกำลังใจให้นะ มาต่อไวๆๆ&ยาวววววววๆๆๆนะจ๊ะ :L2:
-
:m20: ภามแค่ถอดแว่นเอง แค่นี้พี่ยอร์ชก็ม่ะกล้าทำไรแล้วหรอ ตกหลุมรักภามเข้าแล้วอ่ะดิ หุหุหุ :m1: แล้วถามเรื่องหอทำไม จะขอย้ายมาอยู่กับภามด้วยอ่ะดิ ชิมิ ชิมิ :o8:
-
สนุกดี ฟิคมหาลัยป่ะเนี่ยย ฮ่าๆ ภามน่ารักอ่ะ
-
เริ่มเรื่องก็สนุกแล้ว รออ่านต่อนะคะ
ภามจะเจอกับอะไรอีก
-
:mc4:เรื่องใหม่
-
ไม่อยากเกี่ยวก็ต้องเกี่ยวกันแน่ๆ :z1:
พี่ยอร์ช นานๆจะเจอตัวพระ(?)ชื่อนี้ที เอาใจช่วยนะครับพี่
แหม แต่อยากรู้จริงๆว่าตอนจะต่อยน้องภามพี่ท่านถึงคิดอะไร หรือพอน้องถอดเเว่นแล้วรัศมีมันเปล่งกระแทกตากัน
:laugh:
-
o13 เยี่ยม อยากอ่านต่อแล้วอ่ะค่ะ
-
อยากอ่านอีกๆๆๆ :serius2:
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียน+โพสเน้ออ :กอด1:
-
:pig4:
เนื้อเรื่องชวนติดตามดีนะค่ะ จะรอ่านต่อไปค่ะ
-
:laugh: ใหม่ ๆ เจิมครับเจิม
วิดวะเถื่อนดีจัง กรี๊ด ๆ ๆ ๆๆ :L2:
-
มารอชมตอนต่อไปค่า
-
กริ๊ดด
วิดวะ ถาปัด
อ๊ากกกกก :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4:
-
:call: :call:
-
เหมือนคุณพี่จะแอบถูกใจคุณน้องอยู่นะเออ
แบบนี้คุณน้องปี 1 ไม่รอดแน่ๆ เอิ้กๆๆ
สนุกมากมายขอรับ
มาต่อไวๆน้า o13
-
นิยายใหม่ สนุกมากกกกกกกกกกกกก มาต่อไวๆนะคับ
-
น่าติดตามมากเลยค่า มารอด้วยคน
-
ลงชื่อเป็นผู้ติดตามอ่านครับผม
-
ตอนที่ 3
“เดี๋ยวนันกลับก่อนนะภาม อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”นันที่อยู่เป็นเพื่อนผมในช็อปไม้เป็นคนสุดท้ายถาม นี่มันก็เย็นมากแล้ว แต่ผมยังขัดไม้ที่จะต้องใช้ทำงานไม่เสร็จ เห็นนันมานั่งเป็นเพื่อนทั้งๆ ที่ของตัวเองเสร็จไปตั้งนานแล้วก็เกรงใจเลยต้องไล่ให้กลับไปก่อน
“อยู่ได้สินัน นี่มันคณะเรานะ อยู่มาจนเกือบปีแล้ว ลุงช็อปก็อยู่ มีอะไรทำไม่เป็นเดี๋ยวเขาก็มาช่วยภามเองแหละ”
“อือๆ งั้นนันไปก่อนนะ ถึงหอแล้วโทรมาบอกด้วย”นันสั่งเหมือนที่ทำบ่อยๆ วันไหนที่ต้องกลับหอมืดๆ หรือเย็นมากผมจะต้องโทรไปรายงานนันทุกครั้งที่ถึงหอ นึกแล้วก็เหมือนมีพ่ออีกคนหนึ่ง ไม่รู้จะห่วงผมไปไหน
“คร้าบๆ คุณพ่อ”ผมล้อเลียน นันหันมาเก็กหน้าโหดชี้หน้าคาดโทษผมก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแบบของตัวเองแล้วเดินกลับหอ ปล่อยผมให้จัดการงานของตัวเองต่อไป
ผ่านมาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงงานของผมก็เสร็จ ผมเก็บชิ้นไม้ที่ขัดเป็นรูปทรงต่างๆ อย่างที่ต้องการเรียบร้อยแล้วใส่ถุงพลาสติกที่เตรียมมาแล้วหยิบกระเป๋าแบบเดินออกมาสู่ถนนเล็กๆ หน้าช็อป เย็นๆ อย่างนี้บรรยากาศที่คณะดีมากๆ ผมไหว้พระพรหมกับตึกทรงไทยที่ตั้งอยู่สองฟากฝั่งของถนนกะว่าจะไปซื้อน้ำในโรงอาหารดื่มก่อนกลับหอ จะได้สดชื่นขึ้นหน่อย
“อ้าว...ไอ้โมเดลห่วย”เสียงคุ้นหูทำให้ผมที่สะพายกระเป๋าแบบหนักแสนหนักหันหน้ากลับไปมอง อีกแล้ว...นึกว่าจะไม่ต้องเจอะต้องเจอกันแล้วเสียอีก นายวิดวะหันไปคุยอะไรสักอย่างกับผู้ชายอีกสองสามคนแล้วพวกนั้นก็วิ่งนำหน้าไปก่อน ส่วนเขาวิ่งถอยหลังกลับมาหาผม วันนี้เขาอยู่ในชุดนักกีฬารักบี้ดูเท่ไปอีกแบบ
“คุณคนเถื่อน”ผมทักเขาตอบเหมือนๆ กับที่เขาทักผม
“อย่ามากวนตีนๆ”นายวิดวะเริ่มจะพาล ตัวเองเริ่มก่อนแท้ๆ
“คุณควรสำรวมให้มากกว่านี้ ที่ตรงนี้เด็กถาปัดให้ความเคารพมาก”ผมบอกเขาดีๆ มองเลยไปที่ตึกทรงไทยที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหลังของเขา
“ไม่รู้ไม่เห็น คณะใครคณะมันสิ”เขาลอยหน้าลอยตาตอบ
“นั่นสิ แล้วเด็กวิดวะอย่างคุณมาร่อนอะไรอยู่ในถาปัดหล่ะ”เข้าทางผมผมเลยย้อนเข้าให้
“ก็มาวิ่งอยู่ทุกวัน ไม่เคยเห็นเลยเรอะ”
“แล้วผมจะมัวไปนั่งสังเกตคุณอยู่ทำไมหล่ะ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมไปก่อนนะ กระเป๋าแบบมันหนักมาก”ผมบอกแล้วหันตัวเดินกลับ
“เดี๋ยวๆ”นายวิดวะวิ่งมาดักหน้าผมแล้วดึงมือข้างที่ว่างออกไปแล้วยัดแบงค์ร้อยให้
“อะไรครับ?”ผมถามเขางงๆ อยู่ดีๆ เอาเงินมาให้เฉยเลย
“อยากกินกาแฟเย็น ไปซื้อให้หน่อย”เขาพยักเพยิดไปที่ร้านกาแฟที่ติดอยู่กับโรงอาหาร อะไรเนี่ย มารู้ได้ยังไงว่ามีร้านกาแฟอยู่ตรงนี้ ผมกำลังจะปฏิเสธและคืนเงินให้เขาไปแต่ดันถูกขัดขึ้นมาก่อน
“หยุดเลยๆ กูรู้ว่ามึงจะทำอะไร บอกให้ซื้อก็ไปซื้อเลย เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าขัดใจผู้ใหญ่”
“ใหญ่ตายหล่ะ”ผมประชดเข้าให้แล้วเดินไปซื้อกาแฟให้อย่างจำยอม นายนั่นก็เดินตามมานั่งรอที่ชิงช้าไม้ใต้ต้นไทรหน้าร้าน
“ก็ใหญ่กว่ามึงแล้วกัน”เสียงลอยๆ เหมือนไม่เจาะจงใครลอยมาจากคนที่นั่งอยู่บนชิงช้า ยังจะกวนได้อีกนะไอ้นี่หนิ
ไม่นานกาแฟปั่นใส่วิปครีมก็เสร็จ ผมเดินถือมาเสิร์ฟให้คุณชายนี่ถึงมือ แต่มันยังไม่วายบ่นกระปอดกระแปด
“ใครบอกให้ใส่วิปครีมวะเนี่ย กูกินซะที่ไหนหล่ะ”มันใช้ช้อนเขี่ยๆ วิปครีมที่ราดบนหน้ากาแฟแล้วหันมาหาเรื่องผม
“ก็ใครจะไปรู้ ปกติผมชอบกินแบบนี้”
“แล้วมึงกับกูนี่คนๆ เดียวกันรึไงไอ้สาด”
“ทีหลังก็บอกมาให้ละเอียดๆ สิ”ผมชักเริ่มโมโหแล้ว
“ตกลงกูผิดใช่ไหมเนี่ย”มันยังไม่ลดละ
“กับแค่กาแฟแก้วเดียวคุณยังมีปัญหากับมันได้เลยนะ”
“ก็กูไม่กินวิปครีมไอ้สาดดดดด”มันลากเสียงยาวกลัวแพ้ผมหล่ะมั้ง
“งั้นก็เอามานี่”ผมฉวยแก้วกาแฟจากมือเขาแล้วเปิดฝาออก ใช้หลอดตักวิปครีมเข้าปากตัวเองจนหมด เสร็จแล้วก็ปิดฝาเหมือนเดิมแล้วยัดคืนให้เขา
“เอ้าเอาไป”ผมกระแทกแก้วใส่มือนายวิดวะเรื่องมากที่ทำหน้าเหวอๆ กับการกระทำของผมแล้วคว้ากระเป๋าแบบขึ้นสะพายไหล่เดินหนีออกมาโดยไม่รอให้เขาตั้งตัวทัน ไม่กินก็กินให้เอง จะได้ไม่ต้องเรื่องมาก เฮอะ
“ภามเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”พี่ป้องรีบวิ่งเข้ามาจับหน้าจับแขนผมเมื่อผมเข้าไปในช็อปรถในเช้าวันจันทร์ถัดมา
“อะไรครับพี่?”ผมงงๆ กับการกระทำของพี่ป้อง
“ก็วันนั้นที่ไอ้ยอร์ชมันลากเราออกไปน่ะ พี่ตกใจกันแทบแย่ มันบอกมันไม่ได้ทำอะไรภามแต่พี่อยากถามภามให้แน่ใจ”
“เขาก็ไม่ได้ทำอะไรภามนี่ครับ”
“เหรอ...งั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่วันนั้นเราหายไปไหนกับมันตั้งนานสองนาน”พี่ป้องถามด้วยความสงสัย
“เขาพาภามไปกินข้าวครับ เห็นบอกว่าหิว”
“เฮ้ย! พาเราไปกินข้าวเนี่ยนะ ก็ไหนตอนแรกจะพาไปชกไง”พี่ป้องถามหน้าเหวอๆ ออกอาการงงเมื่อได้รับคำตอบจากผม
“เขาบอกว่าไม่อยากรังแกเด็ก”ผมตอบ
“แปลกดี ปกติไอ้ยอร์ชมันเป็นคนพูดจริงทำจริง พูดอะไรไว้มันต้องทำให้ได้อย่างที่พูด แต่นี่พูดแล้วกลับไม่ทำแฮะ”
“หรือพี่อยากให้เขาชกผมจริงๆ?”ผมชักไม่แน่ใจในความคิดของพี่ป้อง ก็เล่นพูดออกมาซะอย่างนั้น
“เปล่าๆ โทษที พี่ว่าก็ดีแล้วแหละที่มันไม่ทำอะไรภาม ไอ้ยอร์ชมันบทจะขวางโลกก็ขวางเขาไปซะหมด เห็นอะไรน่าจะดีก็จะต้องเข้าไปขัดขอแค่ชนะเป็นพอ แต่ถ้าหากลองคบลองดูนิสัยมันดีๆ ละก็จะรู้ว่ามันเป็นคนดีต่างจากบุคลิกภายนอกที่แสดงออกกันคนละด้านเลย”
“คนอย่างนั้นเนี่ยนะดี”ผมเปรยลอยๆ แต่พี่ป้องได้แต่ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร
“พี่ป้อง...”ผมเรียกเมื่อนึกได้ว่ามีบางอย่างที่สงสัย และคิดว่าคนที่จะตอบได้ก็คือพี่ป้องนี่แหละ
“ว่าไง?”
“คือ...คือภามอยากรู้ว่าเพื่อนพี่คนนี้เค้ามีความหลังอะไรกับถาปัดหรือเปล่า คือ...”ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ภามหมายถึงที่มันชอบด่าคณะภามอย่างโน้นอย่างนี้อะนะ?”พี่ป้องพูดได้ตรงใจผมเป๊ะเลย แต่ผมไม่รู้จะพูดมันออกไปยังไงก็เท่านั้น
“นั่นแหละพี่”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่น้องคนรองสุดที่รักของไอ้ยอร์ชมันเคยโดนหนุ่มถาปัดทิ้งน่ะ ไอ้คนเป็นพี่เลยร้อนรนไปตามประสา”พี่ป้องว่าแล้วหัวเราะแบบไม่คิดอะไร
จริงจัง
“คนอย่างนี้มีน้องกับเขาเป็นด้วยหรอพี่”ผมถามขำๆ นึกภาพสาวสวยแต่มีหน้าตาคล้ายนายยอร์ชคนนี้แล้วตลกดีพิลึก
“อ้าว! แล้วกัน ยอร์ชมันก็คนนะภาม ฮ่าๆๆๆๆ”พี่ป้องหัวเราะ
“ไอ้ตัวต้นเรื่องหัวแก้วหัวแหวนของพี่ชายมันก็เรียนอยู่ที่เดียวกับเรานี่ไง อยู่คณะไอทีแน่ะ แต่มันโตกว่าภามสักสองปีเห็นจะได้ ตอนนี้ก็ปีสามแล้ว”พี่ป้องยังอธิบายต่อ
“ถ้าภามอยู่กับมันไปเรื่อยๆ ก็จะเข้าใจที่พี่พูดเองแหละ มันคงเอ็นดูที่ภามอายุพอๆ กับน้องคนเล็กมันน่ะถึงไม่ทำอะไรเรา ตอนนี้น้องคนเล็กมันเรียนไฮสคูลอยู่ที่อังกฤษเพราะตาของยอร์ชเขาเหงาอยากมีหลานมาอยู่ใกล้ๆ บ้าง คนเป็นพี่เคยอยู่ด้วยกันกับน้องก็คงเหงาเป็นธรรมดา”
“ผมคงไม่มีโอกาสได้อยู่กับเขาไปนานกว่านี้แล้วหละครับ ยังไงก็หวังว่าคงจะไม่ต้องเจอกันอีก จะได้หมดเรื่องหมดราวกันไป”ผมบอกตัดบทแล้วขอตัวเดินเข้าไปหาอ๋องที่กำลังนั่งขัดโฟมทำบอดี้รถอยู่ด้านใน
“ไงภาม วันนี้มาช้าจัง”อ๋องทัก เขาเป็นเพื่อนของผมที่อยู่โรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย หลังจากจบมัธยมเราก็สอบได้ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่อยู่ต่างคณะ อ๋องสอบติดคณะวิศวะภาคพาวเวอร์หรือก็คือเป็นรุ่นน้องของพี่ป้องนั่นเอง อ๋องก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ทำให้ผมมองเด็กคณะเพื่อนบ้านดีขึ้นบ้าง ด้วยความที่รู้จักกันมาค่อนข้างนานเลยรู้นิสัยกันเป็นอย่างดี
“มาได้สักพักแล้วหล่ะ แต่ภามคุยกับพี่ป้องอยู่ ขอกระดาษทรายแผ่นนึงสิ เดี๋ยวภามช่วยขัด”ผมยื่นมือออกไปรับกระดาษทรายสีดำที่อ๋องส่งให้แล้วเริ่มลงมือขัดโฟมตามแบบที่ร่างไว้
“วันนี้พี่รหัสเราจะมาชวนไปกินข้าว ภามไปกับเรานะ พี่เขาใจดีมากเลย บอกว่าถ้ามีเพื่อนก็ชวนเพื่อนไปด้วยกันได้”อ๋องขัดโฟมไปก็หันมาชวนผมคุย
“เราว่าไม่ดีหรอก อยู่ก็อยู่กันคนละคณะ เกรงใจพี่เขาเปล่าๆ” ผมปฏิเสธไปตรงๆ เพราะเห็นว่ามันไม่เหมาะสม ถึงพี่ของอ๋องจะชวนก็เถอะ แต่เขาอาจจะชวนตามมารยาทก็ได้
“ไปเถอะนะภาม เราไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเลย มีแต่เพื่อนพี่เขาทั้งนั้น อีกอย่างเราเกร็งๆ ด้วยเพราะพี่รหัสคนนี้เป็นพี่ปีสี่แน่ะ ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกันดีเลย”อ๋องอ้อนทำตาละห้อย
“เอาไว้ภามคิดดูอีกทีนะ”ผมหันไปบอกแล้วกลับมาจัดการขัดโฟมต่อเงียบๆ ไม่ได้คุยอะไรกันอีก อ๋องเห็นผมเงียบก็ตั้งใจทำงานบ้าง ปล่อยให้ผมตัดสินใจว่าจะไปดีหรือไม่
ทำงานกันไปจนถึงเวลาหนึ่งทุ่มทุกคนในช็อปก็เริ่มเก็บของเตรียมตัวกลับหอเพราะวันนี้ไม่มีงานอะไรที่ต้องทำแล้ว ผมกำลังเก็บอุปกรณ์เข้าที่อ๋องก็ขอตัวออกไปรับพี่รหัสหน้าช็อปก่อนแล้วให้ผมเดินตามออกไปทีหลัง หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินสะพายกระเป๋าเป้ออกมาที่หน้าช็อป เห็นอ๋องกำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายตัวสูงๆ คนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้ผม ข้างๆ นั่นดูเหมือนจะเป็นพี่ป้อง
“นั่นไงพี่ เพื่อนผมมาแล้วครับ”อ๋องบอกผู้ชายที่ผมมองเห็นหน้าไม่ถนัดเมื่อมองเห็นผมเดินออกมา ผมสาวเท้าไปยังจุดหมายทันทีที่เห็นอ๋องเรียก
“ภามๆ มานี่”
“นี่ไงพี่รหัสเรา ชื่อพี่ยอร์ช พี่ยอร์ชครับนี่ภามเพื่อนอ๋องเอง อยู่ถาปัด”อ๋องแนะนำเมื่อเขาหันหน้ามาให้ผมเห็นได้ชัดๆ นายยอร์ชเจ้าเก่าเลิกคิ้วนิดหน่อยเมื่อเห็นผม แต่ผมนี่สิยืนทำหน้าซังกะตายไปเรียบร้อยแล้ว
to be continue :impress2:
เอ้ะ!! มันค้างอ้ะป่าวหว่า คงไม่ค้างหรอกเนอะ 555
_________________________________________________
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่นะคะ ดีใจจริงๆที่มีคนมารอเยอะขนาดนี้
แล้วก็ขอบคุณ n2 ที่แนะนำค่ะ คราวนี้ใส่หน้าให้แล้วนะ ^ ^
แล้วก็สำหรับคนที่ให้มาต่อยาวๆ ก็จะพยายามทำให้นะ แต่คงยาวมากไม่ได้
เดี๋ยวมันจะหมดสต้อกซะก่อน 5555 :laugh:
-
อิ อิ
ต่อไปท่าจะมีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นแน่นอน
:z1:
แล้วแหมมม พี่ยอร์ชมันเป็นพี่ที่ติดน้องนี่หว่า อ่ะโด่เอ๊ยยยย
แล้วเนี่ย วิธีจีบของพี่เค้าเหรอ เชยเป็นบ้า กร๊ากกกกก
:jul3:
-
:laugh: โลกมันกล๊มกลม....
แล้วน้องภามจะหนีหนุ่มวิศวะไปได้อย่างไรเนี่ย...
-
:L2:ให้น้องภาม
อย่าน่ารักเกินไปสิ
แบบนี้อ่านไปยิ้มไปเลยอ่ะ
:bye2:
-
น้องภามน่ารักจังครับ.... :L2: :3123:
-
คู่กันแล้ว
เค้าว่าไม่แคล้วกัน
ท่าทางงานนี้ภามเจอยอร์ชอีกนานนนนนนนนนนนนนน :laugh:
-
มันมีที่มาที่ไปอย่างงี้เองนะที่พี่ยอร์ชมันด่าภามเอาด่าภามเอา
วิศวะคนก็ตั้งเยอะดั๊นนมาเป็นพี่รหัสกับเพื่อนสนิทซะได้
เฝ้ารอตอนต่อไปค่ะ :call:
-
สวัสดีวันใหม่ครับเพื่อนๆ ใกล้จะเข้านอนแล้วเลยแวะมาดูซะหน่อยว่าคนลงมันแอบออกนอกลู่นอกทางรึเปล่า 555+ :laugh:
ต้องขอชี้แจงก่อนว่ามหาวิทยาลัยของภาม(และของผม)นี่เป็นมหาวิทยาลัยที่เด่นทางด้านการคมนาคมมากครับ แม้แต่ตอนนี้สนามบินก็เข้าถึงแล้ว เรียกว่ามีครบครันทุกอย่าง o13 ถึงตรงนี้แล้วหลายๆ คนคงไม่ต้องเดาแล้วมั้งครับว่าภามเรียนอยู่ที่ไหน เอิ๊กๆๆๆ
ส่วนจุดที่ภามโดนแซวในตอนแรกเลยนั้นมีชื่อด้วยครับ ใครผ่านไปจะเห็นป้ายเขียนไว้ว่า"สามแยกสุภาพบุรุษ"ซึ่งที่ตรงนี้เพื่อนคนสวยของผมเจอเพลงแซวไปเต็มๆ เลยครับ เอ๋อกันเลยทีเดียว สาวถาปัดเลยไม่ค่อยจะผ่านตรงนี้กันเท่าไหร่ ยิ่งสาวๆ ภาคสถาปัตย์ภายในนี่ยิ่งขยาดไอ้หนุ่มวิดวะเลยครับ(สงสัยโดนบ่อย 55+) ที่ฮากว่านั้นตอนนี้มีแผ่นหินใหญ่ๆ เขียนไว้ว่าหยุดรอแซวตั้งเด่นเป็นสง่าเลย นี่ลงทุนทำกันเป็นล่ำเป็นสันเลยเชียว ฮ่าๆๆๆ
ด้วยเหตุที่สองคณะนี้ก่อตั้งในเวลาที่ไล่เลี่ยกันจึงทำให้ต้องอยู่ในรั้วเดียวกัน แถมทางไปศูนย์เรียนรวมเราก็ต้องยืมคณะเขาเป็นทางผ่านบ่อยๆ อีก นี่จึงเป็นที่มาของความเป็นไม้เบื่อไม้เมาของเราชาวเพื่อนบ้านครับ :z3:
หลังจากตามมาดูแล้วว่าไอ้เพื่อนรักของผมมันไม่เหลวไหล แถมลงให้อ่านกันแบบไม่ค้างเติ่งกันทั่วหน้าแบบนี้ผมก็โล่งใจครับ
คืนนี้ขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและราตรีสวัสติ์ไปก่อนนะครับ บายครับ^^
: DRAFT
-
:เฮ้อ: ใครไม่ค้างแต่ผมค้าง
ไม่เป็นไรรอใหม่พรุ่งนี้ครับผม
ขอบคุณมากครับ :3123:
-
:angry2: นี่มันไม่ค้างตรงไหนนนน
ฮ่า ๆ
มาต่อไว ๆ นะคับ :) :กอด1:
-
:z3:
-
ค้างด้วย :serius2:
:L2:
-
พี่ยอดกวน... อีกละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
โลกกลมจริงจริ้งงงงงงงงงง งานนี้ท่าทางภามจะไปไหนไม่รอด
พี่ป้องก็กลุ่มเดียวกะพี่ยอด แถมเพื่อนอ๋องยังเป็น้องรหัสพี่ยอดอีก
ยากๆ ไปไหนไม่รอด ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
ใครว่าไม่ค้าง......................................ค้างย่ะ
-
:serius2:
ค้างงงงงง
-
:call: :call: :call:
-
ค้างอ่ะ :monkeysad:
แงๆๆๆๆๆ
:call: :call:
-
o3 หนีไปไหนไม่พ้นจริงๆ เด๋วเจอๆอยู่นั่นแหละ
ที่แท้..ไอ้พี่ยอร์ชก็แค่ติดน้องมากเกิ๊นนนน แล้วก็พาลลลลลล เด็กจริงจรี๊งงงงงง o16
นึกขำหน้าซังกะตายของภามอ่ะ :laugh:
สามแยกสุภาพบุรุษ :jul3:
-
เขาเรียกว่า "ชะตาฟ้ากำหนด" อิอิ เจอกันตลอดเลย
-
ค้างงงงงงงงงง อย่างแรงงงงงงงงง
เอิ่ม อิพี่ยอร์ช ทำแบบนี้เด๋วเค้าก็เกลียดเอาหรอก
ชอบเค้าก็ทำกะเค้าดีๆดิ
แต่!!!!!!!!!! แอบสงสัยนัน คิดไรกะเพื่อนป่ะนั่น
อย่านะๆ จองไว้ให้เฮียยอร์ช
มาต่อไวๆนะคะ รอๆ
-
:impress2:พรมลิขิตแท้เนอะเจอกันจนได้เลยนะ
แล้วตกลงจะไปกินกับเข้าไหมอ่ะภามอิอิ
:mc4: :mc4:
-
ชะตาต้องกันจริง ๆ นะคู่นี่ เจอกันตลอดเลย อิอิ
มาต่อไว ๆ นะคะ
-
กรี๊ดดดด
คุณ คนเถื่อน กับ น้องโมเดลห่วยยย
น่ารัก จริงๆๆ
จุ๊บๆๆๆ
พี่ยอร์ช ชอบน้องก็บอกไปป ทำมาเป็น น สั่งซื้อนู่นซื้อนี่
เดี๋ยวถีบเลย :z6:
ห้าๆ
-
ค้างเหมือนกันค่ะ :z3:
-
:กอด1:คู้กันแล้วก็ย่อมไม่แคล้วกันหรอก
พี่ยอร์ ชอบ น้องภาม ก็ทำดีกะเขาหน่อย
ตอนต่อไปมาไวๆนะครับ
-
ว่าแล้วเชี่ยว
มันต้องเป็นพี่ยอร์ช
-
พี่รหัสเป็นพี่เพื่อน..เหนื่อยจริง ๆ
-
:-[
ภามน่ารัก ใจเย็นดี
-
กรรมของภาม ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ :o12: ไอ้พี่ยอร์ชแกวางแผนไว้ชิมิ :o8:
-
เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นมีจิงๆนะนายภาม
:laugh: :laugh:
-
หนุ่มวิดวะจะสลัดคราบเถื่อนก็คราวนี้แหละ :z1:
ภามดูเป็นผู้ใหญ่ดีจัง สลับกับอิพี่ยอร์ชนะเนี่ย :laugh:
มาต่ออีกนะคร้า :bye2:
-
สนุกดีนะ
เริ่มเรื่องก็.... :z2:
-
Soulmate
-
สนุกดีมาต่อบ่อยๆนะ :impress2:
-
:call:
-
จะผิดไหม ถ้าบอกว่า นึกแล้ว
555+
แต่มันค้างงงงงงงงงงง
:z3:
-
แหม บุศเพนะคะเนี่ยน้องภาม
ไปไหนก็เจอแต่พี่ยอร์ช ฮาๆ
-
ง่าโลกกลม :laugh:
-
ชอบภามจังเลย น่ารักดี
หมั่นไส้พี่ยอร์ช เช๊อะ
-
รอมาต่อน่ะค่า !
-
อย่าบอกนะว่าเรียนที่เดียวกันกะผมอ่าๆ
วิดวะช้อบสีน้ำเงิน
รั้ววิดวะติดกะถาปัด (แต่ที่ผมเรียนรุ้สึกจะไม่มีรั้วกั้นนะ)
พระพรหมของคณะถาปัด อยุ่หน้าตึกทรงไทย (ที่ ม ผมมีพระพรหมหลายที่อะครับ)
สนามบินพึ่งเข้าถึง อย่าบอกนะว่าเป็นที่ ....
แต่คงไม่ใช่หรอก มหาลัยอื่่นๆเค้าก้อมีแบบนี้เยอะแยะ ฮ่าๆๆ
แต่ผมฟันธงว่าใช่ที่ นี่ชัวร์ KM อะไรๆๆนี่ละ ใช่มะคร้าบบบบ อิอิ
ถ้าไม่ใช่ผมก้อคงมั่วเองแหละ ฮ่าๆๆๆ
หนุกมากมายคร้าบบ สงสัยคงต้องติดอีกเรื่องละสิเนี่ยๆๆ
:z13: :z13: :z13: คนแต่ง คนโพส อิอิ
รอตอนต่อไปด้วยคนครับ
-
พระเอกนี่ท่าทางกวนสิ้นดี :z6:
-
พี่ยอร์ช กับ น้องภาม
เหตุเกิดเพราะโลกนี้มันกลมอ่ะนะ :laugh3:
-
โลกมันกลม...
-
อ๊าก
พึ่งจะเข้ามาได้อ่านเป็นครั้งแรก แต่ก็มีสีสันและน่าติดตามมากๆเรยครับ และจะตามอ่านไปเรื่อยๆนะครับ
-
น่ารักอะ อยากอ่านต่อไวๆแล้วล่ะ
-
:กอด1:
เรื่องนี้น่ารักดีอะ
ขอบคุณนะคะ
-
เข้ามาขอติดตามด้วยคน อิอ :o8:
-
น่ารักดีเรื่องนี้
ชอบพี่ยอร์ช :กอด1:
-
เห็นชื่อพี่ยอร์ชทีไรพานนึกไปถึง ฟยอร์ด ทุกทีเลยครับ ฮ่าๆ
แต่โลกมันกลมดีจริงๆ กลมดิ๊ก
-
แอบค้าง o22
โลกกลมจริงๆ คุณพี่วนเวียนมาเป็นพี่รหัสเพื่อนซะได้
ชอบมากเลยค้าบ o13
-
ไม่ค้างเลยน่ะ ไม่ค้างง จบตอนแบบกำลังดี << ประชดสุดๆๆๆๆ
:m31: พี่ยอร์ช โหดม๊ากกกกก ถูกใจจัง 555
แต่ก็ว่าแล้ว โลกกลมจริง หึหึ อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
ก็ ลุ้น ... เอา
-
:z13:พี่ยอร์ชกะน้องภาม
-
ใครบ่นไรค้างๆ ไม่มี๊ไม่มี 5555
___________________________________
ตอนที่ 4
“เอ่อ...น้องภามอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”พี่ป้องหันมายิ้มเจื่อนๆ บอกผม
“ขอโทษด้วยนะอ๋อง พอดีวันนี้เรามีงานน่ะคงไปด้วยไม่ได้แล้วหล่ะ”ผมบอกปฏิเสธคำชวนเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วของอ๋องไป
“ก็เมื่อกี้ภามยังบอกเราอยู่เลยว่างานส่งอีกสองสัปดาห์โน่น”คำพูดของอ๋องทำให้ผมอยากกัดลิ้นตัวเองซะเดี๋ยวนี้ อุตส่าห์หาทางหนีได้แล้วนะ
“เขาคงรังเกียจพี่เห็นพี่เป็นคนนอกมั้งอ๋อง ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเขารังเกียจพี่ขนาดนั้นไว้พี่พาไปเลี้ยงวันหลังก็ได้ วันนี้อ๋องไปกินข้าวกับเพื่อนเถอะ”นั่นไง เริ่มเรียกร้องความสนใจแล้ว
“โธ่...ไม่หรอกพี่ ภามคงเขินที่มีเขาเป็นถาปัดคนเดียวในกลุ่มน่ะ น่านะภาม ไปเป็นเพื่อนกัน งานกว่าจะส่งอีกตั้งนาน”อ๋องหันไปบอกเขาแล้วก็มาอ้อนผมต่อ
“ไปเถอะน้องภาม มืดขนาดนี้ไปกินข้าวคนเดียวไม่ดีหรอก เดี๋ยวพี่จะได้ไปส่งเรากลับหอด้วย”พี่ป้องออกปากชักชวนอีกแรง คนหนึ่งก็เพื่อนรัก อีกคนก็พี่ชายที่แสนดี จะปฏิเสธอีกก็ดูไร้เยื่อใยจนเกินไป แต่ติดอยู่ที่ไอ้คนที่ยืนกอดอกยักคิ้วที่แปลได้ประมาณว่า”ไม่กล้าไปอะดิ”มาให้อยู่อย่างเดียว เพราะมีนายนี่นี่แหละถึงไม่น่าไปด้วยที่สุด
“นะครับ น้องภาม”พี่ป้องบอกอีกหน
“ก็ได้ครับ”ผมต้องตอบรับอย่างจำยอม มองคนหน้ากวนก็เห็นกดยิ้มที่มุมปากอย่างผู้มีชัย
ไม่นานเราทั้งสี่คนก็มาถึงร้านหมูกระทะใกล้มหาวิทยาลัย อ๋องนั่งรถมากับนายยอร์ช ส่วนผมนั่งรถของพี่ป้องมา มาถึงที่โต๊ะก็เห็นเพื่อนของนายยอร์ชมารออยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว เป็นพี่สองคนที่ผมเคยเจอที่ร้านข้าววันที่เกิดเรื่องนั่นเอง เมื่อแยกย้ายกันไปตักอาหารมากันเรียบร้อยแล้วก็เริ่มลงมือย่างหมูกัน คุยไปคุยมาถึงได้รู้ว่าเพื่อนอีกสองคนในกลุ่มพี่ป้องนั้นชื่อพี่พัทกับพี่โจ ทั้งสองคนเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก ชวนผมที่เหมือนเป็นคนนอกที่สุดบนโต๊ะคุยเหมือนคนสนิทสนม อีกทั้งยังไม่เคยหันมาแขวะผมเหมือนนายยอร์ชที่นั่งห่างผมที่สุดด้วย สองคนนี้เป็นคนที่ทำให้ผมมองเด็กวิดวะดีขึ้นอีกเยอะจนตอนนี้ผมคิดว่าที่ผมมองเด็กวิดวะป่าเถื่อนนั้นคงจะมีแค่นายยอร์ชเพียงคนเดียวในคณะกระมังที่เป็นแบบนี้
“ภามรู้จักพี่ยอร์ชมาก่อนหน้านี้หรือ?”อ๋องถามเมื่อเห็นนายยอร์ชกัดผมอยู่เป็นพักๆ ตลอดการทานอาหาร
“ก็ นิดหน่อยน่ะ”ผมบอกสั้นๆ ขี้เกียจเล่ารายละเอียดยาว
“ดีเลย จะได้คุยกันสนุกๆ”อ๋องบอกยิ้มๆ
“สนุกมากอะ”ผมประชด เห็นไอ้หล่อยิ้มมาเย้ยๆ ฮึ้ย! เห็นคนหล่อกว่าแล้วมันขัดใจ
“เฮ้ย..ยอร์ชแมร่งไม่กินผักเลยวะ”พี่พัทนักโภชนาการประจำกลุ่มบอก เห็นเฮ้วๆ อย่างนี้ที่จริงเป็นคนใส่ใจเรื่องการกินมาก(แต่ก็ยังก๊งเหล้าเป็นช่วงๆ)
“ไม่รู้ ไม่ชอบ ไม่กิน”ไอ้หล่อเถียงแบบเด็กๆ
“ไม่ได้นะโว้ย มึงไม่กินผักแล้วสมองมึงจะพัฒนาได้ยังไง”พี่พัทยังไม่เลิกตอแย
“ก็กูไม่กิน”มันเริ่มงอแง
“อ๋อ...เพราะไม่ยอมกินผักนี่เอง เลยขาดวิตามินและแร่ธาตุ ปากเลยเปราะแบบนี้”สิ้นเสียงคนทั้งโต๊ะก็หันมามองที่ผม ผมตกใจตาโตเพราะไม่นึกว่าจากที่จะคิดในใจกลับหลุดปากออกมาอย่างนี้ แล้วดันพูดดังพอให้ได้ยินกันทั้งโต๊ะซะด้วย นายยอร์ชวางตะเกียบลงดังเคร้งแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมยิ้มๆ แต่ตานี่สิไม่ยิ้มไปด้วยเลย
“น้องภามดูเหมือนจะอยากมีปัญหากับพี่นะครับ เอาไว้เดี๋ยวเลิกงานแล้วเราค่อยไปเคลียร์กันนะ”เสียงทุ้มนุ่มค่อยๆ เอ่ยช้าๆ ชัดๆ เขาพูดดีกับผมอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน สงสัยเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าอ๋อง เกรงใจน้องรหัสไม่อยากให้รู้นิสัยแท้ๆ ของตัวเองเลยต้องแกล้งทำดี
บรรยากาศบนโต๊ะเงียบเชียบจนกระทั่งพี่โจหัวเราะทำลายความเงียบขึ้นมาเป็นคนแรก
“ฮ่าๆๆๆ แหมๆ ล้อเล่นกันซะแรงเชียวคู่นี้ เป็นพี่เป็นน้องก็รักกันให้มากๆ สิ”
“หึหึหึ รักมากเชียวหล่ะน้องคนนี้เนี่ย”นายยอร์ชละสายตาที่จ้องผมนิ่งมาตั้งแต่เมื่อครู่หันไปหัวเราะขี้เล่นรับมุขพี่โจ เห็นตัวปัญหาหัวเราะได้แล้วบรรกาศบนโต๊ะก็กลับมาดีดังเดิม ทุกคนเลิกให้ความสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไปสนิท
“น้ำแข็งน้องภามหมดแล้ว ส่งแก้วมาสิเดี๋ยวพี่เติมให้”พี่ป้องที่นั่งอยู่ข้างขวาติดกับผมและอยู่ติดกับถังน้ำแข็งบอก เขาเป็นคนที่คอยเติมน้ำแข็งให้ทุกคนบนโต๊ะตั้งแต่เริ่มกิน ผมพยักหน้ายิ้มๆ แล้วส่งแก้วให้พี่ป้องรับไปเติม ระหว่างที่พี่ป้องตักน้ำแข็งให้ผมอยู่ผมก็สังเกตเห็นว่าหมูของพี่ป้องที่ย่างไว้บนเตาสุกแล้วเลยคีบออกมาให้ เห็นพี่เขามือไม่ว่างทั้งคู่เลยกะจะป้อน ผมเป่าเบาๆ ให้คลายร้อนแล้วเรียกให้พี่ป้องหันมา
“พี่ป้องครับ นี่หมูพี่อะ อ้าปากๆ”พี่ป้องที่กำลังสาละวนอยู่กับการเติมน้ำแข็งหันมาอ้าปากรับหมูที่ผมป้อนให้อย่างว่าง่ายแล้วยิ้มขอบคุณผม พลันก็ได้ยินเสียงตะเกียบกระแทกลงกับโต๊ะตามมาด้วยเสียงห้าวๆ ของคนเจ้าปัญหา
“ไอ้ป้องแลกที่กัน อยู่ตรงนี้มันดูบอลไม่ถนัด ทางฝั่งมึงมองชัดดี”นายยอร์ชเอ่ยปากขอแลกที่
“อ๋อ...อืม ได้ๆ มาดิ”เพียงแค่คำพูดประโยคเดียวพี่ป้องก็ลุกให้อย่างว่าง่าย อะไรจะง่ายปานนั้นครับพี่!
ในที่สุดไอ้มารร้ายยอร์ชมันก็ได้มานั่งแป้นแล้นอยู่ข้างๆ ผมจนได้ ไม่รู้จะมาทำไม ใครจะเติมน้ำแข็งมันก็บอกให้ลุกมาเติมเอง ไม่สมกับที่มานั่งข้างถังน้ำแข็งเลย สู้พี่ป้องก็ไม่ได้ ไร้ประโยชน์สิ้นดี
“เฮ้ย...จะกินหมูชิ้นนั้นอะ ป้อนหน่อยดิ๊”เสียงไอ้มารร้ายข้างๆ บอกพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“มีมือคุณก็คีบเองสิ ผมก็ต้องกินของผมเหมือนกัน”ผมแย้ง
“ก็ส่งข้อความอยู่นี่ ไม่เห็นรึไงว่ามือไม่ว่าง”พอผมก้มลงไปมองก็เห็นมันกดมือถือยิกๆ ไม่รู้ว่าไปเอาออกมาตอนไหน
“ถ้าคุณจะกินคุณก็รีบส่งข้อความให้เสร็จสิ จะได้กินเองได้”
“ที่ทำปากดีเมื่อกี้ยังไม่ได้ชำระความเลยนะ นี่แสดงว่าอยากโดนมากนักใช่ไหม?”มันถามอย่างเอาเรื่อง เพื่อตัดความรำคาญผมจึงยอมคีบหมูขึ้นมาจ่อที่ปากเขา
“ควันลอยขนาดนั้นไม่เห็นหรือไงว่ามันร้อน คิดจะลวกปากกันหรือไง”เสียงประท้วงที่ทำผมรำคาญจนต้องค่อยๆ เป่าเบาๆ ให้หมูเย็นขึ้นแล้วเอาไปจ่อที่ปากเขาใหม่ คราวนี้นายยอร์ชอ้าปากรับไปอย่างว่าง่าย เคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมกับยิ้มจนเห็นลักยิ้มน่ารัก เออ...ให้มันน่ารักจริงๆ เถอะ เห็นอย่างนี้น่ะร้ายยิ่งกว่าพญามารอีก
“เอ้าๆ สองคนนั้นน่ะดีกันแล้วนี่ เห็นรักกันดีอย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย”พี่พัทเอ่ยแซว ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้พี่พัทแทนคำตอบ แต่หลังจากนั้นบรรยากาศบนโต๊ะก็ดูดีกว่า
เดิมขึ้นมาทันตา และจะดีมากกว่านี้ถ้าหากไอ้มารร้ายข้างๆ ผมจะไม่ทำโน่นทำนี่จนมือไม่ว่างแล้วเรียกร้องให้ผมคอยป้อนหมูให้เป็นระยะๆ
หลังจากที่ทุกคนอิ่มกันเรียบร้อยก็ถึงเวลาแยกย้ายกันกลับ พี่พัท พี่โจ และอ๋องบังเอิญอยู่ในเส้นทางที่พี่ป้องต้องขับรถผ่านกลับหอพอดี มีเพียงผมกับนายยอร์ชที่อยู่กันคนละทาง
“พี่ป้องไปส่งพี่พัท พี่โจกับอ๋องเถอะครับ เดี๋ยวภามกลับแท็กซี่ได้ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”ผมบอก เพราะเกรงใจที่ต้องให้พี่ป้องย้อนไปย้อนมา
“ไม่เป็นไรป้อง เดี๋ยวกูไปส่งภามให้”คนที่ผมไม่อยากไปด้วยที่สุดกลับอาสาจะไปส่งผม
“เรื่องอะไร ใช่ว่าคอนโดคุณอยู่ทางเดียวกับหอผมที่ไหน”ผมบอกปัดๆ ไป นั่งแท็กซี่ยังจะสบายใจซะกว่าต้องไปนั่งอึดอัดบนรถหรูของนายนั่น
“พี่ว่าให้ยอร์ชมันไปส่งน่ะดีแล้วภาม นี่มันก็ดึกแล้ว ถึงจะเป็นผู้ชายแต่กลับคนเดียวดึกๆ มันก็อันตรายอยู่”พี่ป้องบอกเหตุผล จริงของเขา เอาเถอะ วันนี้นายยอร์ชนี่คงไม่บ้าทำอะไรผมหรอก
“ก็ได้ครับ ภามจะกลับกับเขา”ผมยอมรับข้อเสนอแล้วหันกลับไปหานายตัวดีที่ยักคิ้วกวนๆ ให้ผมก่อนจะหันหลังเดินนำออกไป
“ไปก่อนนะครับพี่ๆ สวัสดีครับ แล้วเจอกันอ๋อง โชคดี”ผมยกมือไหว้พี่ๆ แล้วร่ำลาอ๋องแล้วหันกลับวิ่งตามนายยอร์ชไป
“พรุ่งนี้มึงมีเรียนกี่โมงวะ”ไอ้มารร้ายถามผมขณะที่นั่งอยู่ด้วยกันในรถระหว่างที่รถติดไฟแดง
“พอลับหลังน้องรหัสนี่ต่อมเถื่อนทำงานทันทีเลยนะคุณ”ผมประชด
“แล้วไง”เขาลอยหน้า “แล้วที่ถามเมื่อกี้น่ะทำไมไม่ตอบวะ ถามว่าเรียนกี่โมง?”
“เก้าโมง แล้วคุณถามทำไม?”
“เปล่า เห็นว่านี่มันดึกแล้ว กลัวว่าพรุ่งนี้มึงจะตื่นไปเรียนไม่ทัน”
“รู้จักเป็นห่วงคนอื่นเขาด้วย?”ผมหันไปถามตาโตอย่างตกตะลึง
“มึงจะเป็นคนสุดท้ายที่กูคิดจะห่วงเลยหล่ะไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดด”นายมารร้ายยอร์ชลากเสียงยาว หลังจากนั้นเราก็กัดกันมาตลอดทางจนถึงหอในของผม ผมไหว้เขาลวกๆ แล้วรีบลงรถปิดประตูตามทันทีเพื่อตัดความรำคาญ ขึ้นหอเร็วๆ จะได้อาบน้ำนอนซะที...
ในที่สุดวันนี้ผมเลยตื่นสายจนได้ ตื่นมาก็เกือบจะแปดโมงครึ่งแล้ว ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเร็วอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน อันที่จริงวันนี้ไม่ใช่วันเรียนของผมหรอกครับ แต่วันพรุ่งนี้อาจารย์ท่านไม่ว่างเลยเลื่อนตารางเรียนมาเช้าวันนี้แทน
ผมเล็กเชอร์ไปก็นั่งหาวไปจนนันที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องสะกิดอยู่หลายครั้ง สงสัยจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย แต่อันที่จริงดึกไม่ดึกผมก็ง่วงได้ตลอดเวลาแหละครับ นี่แหละชีวิตเด็กถาปัด หลังจากที่อาจารย์สอนและสั่งงานเสร็จก็ให้นักศึกษาแยกย้ายกันกลับได้ แต่ผมเห็นยังว่างๆ อยู่เลยคิดว่าจะขึ้นไปทำงานบนสตูดิโอก่อนสักพัก รอกินข้าวกลางวันแล้วค่อยกลับหอ
“ภามจะกลับหอเลยหรือเปล่า?”นันที่เดินตามมาข้างหลังถาม
“ยังหรอก เดี๋ยวภามว่าจะขึ้นไปเขียนแบบพอให้ได้งานแล้วค่อยกลับอะ”
“อือ งั้นเดี๋ยวนันอยู่เป็นเพื่อนนะ”นันบอกแล้วเดินมาคว้ากระเป๋าแบบที่ผมถืออยู่ไปถือไว้ซะเอง นันใจดีกับผมเสมอ เวลาผมมีปัญหาอะไรนันจะเป็นคนคอยช่วยเหลือตลอด หรือแม้แต่เวลาที่ผมต้องอยู่ทำงานคนเดียวนันก็มักจะอยู่เป็นเพื่อนจนเย็น
ผมจัดการแปะกระดาษปรู๊ฟบนโต๊ะดราฟท์และเตรียมอุปกรณ์เขียนแบบจนพร้อมแล้วเริ่มลงมือทำงานโดยมีนันคอยเสก็ตช์แบบงานที่ต้องส่งครั้งต่อไปอยู่ข้างๆ เราทำงานกันเงียบๆ ได้สักพักจนนันเรียกให้ผมหันไปสนใจ
“ภาม...”
“หือ?”ผมตอบรับ แต่ตายังคงให้ความสนใจกับงานบนโต๊ะ มือก็ปรับองศาของแอดจัสท์ให้เข้าที่
“คือ...นันมีเรื่องจะบอกภามน่ะ...”เสียงของนันที่ตอบมาดูท่าทางอึกอัก
“ว่ายังไงหล่ะ?”ผมค่อยๆ ลากเส้นต่างๆ อย่างตั้งใจ หูก็คอยฟังสิ่งที่นันกำลังจะพูด
“...คือ...เราคิดเรื่องนี้มานานแล้ว คิดมาตลอดเลยตั้งแต่เจอภามตอนสอบสัมภาษณ์น่ะ...”
“นันจะบอกอะไรภามเนี่ย? เกริ่นยาวจังเลย”ผมวางดินสอดราฟท์กับแอดจัสท์ในมือแล้วหันมาถามนันยิ้มๆ นันนั่งหมุนดินสอดราฟท์ในมือไปมา ใบหน้าแดงจัดราวกับคนไม่สบาย
“นันไม่สบายหรือเปล่า? หน้าแดงเชียว”ผมเห็นท่าไม่ดีรีบเดินไปหานันแล้วเอาหลังฝ่ามือแตะหน้าผากตัวเองก่อนที่จะไปแตะที่หน้าผากของนัน
“เปล่าๆ นันสบายดี”นันรีบบอกดึงมือผมที่แตะหน้าผากอยู่ออกมา แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย
“อือ ตัวก็ไม่ร้อน”ผมบอก
“แล้วตกลงนันมีอะไรจะบอกภาม อยู่ด้วยกันมาจะปีนึงแล้วยังต้องมีการบอกกล่าวล่วงหน้าเวลาจะบอกอะไรกันอีก”ผมถามแล้วยิ้มๆ ในท่าทางที่ดูเขินๆ ของนัน น่ารักอย่างกับเด็กเล็กๆ ที่โดนจับผิดเลย
“เอ่อ...ช่างเถอะ”นันตัดบท
“เอ้า อุตส่าห์ละจากงานมารอฟัง”ผมยังคะยั้นคะยอ
“งั้นเปลี่ยนจากบอกมาเป็นถามได้ไหม?”นันเปลี่ยนเรื่อง
“ก็เอาสิ”
“คือ...อยู่ด้วยกันมาจะปีนึงแล้ว...คือ....ภามว่าสำหรับภาม....นันเป็นคนยังไงหรือ?”นันถาม ท่าทีไม่มั่นใจในตัวเอง
“ถามแบบนี้แสดงว่าจะไปจีบใครเขาหล่ะสิเนี่ย ถึงว่าหน้าแดงเชียว”ผมยิ้มล้อเลียน มือก็ดึงแก้มแดงๆ ของนันเล่น
“ภามตอบนันสิ”นันคิ้วขมวด หน้ายิ่งแดงไปกว่าเดิม แกล้งนันนี่สนุกดีจัง
“ก็...นันเป็นผู้ชายที่สุภาพ อบอุ่น แล้วก็น่ารัก แถมหล่ออีกต่างหาก ใครๆ เขาก็ต้องชอบนันกันทั้งนั้นแหละ จะจีบคนอื่นทั้งทีมั่นใจในตัวเองหน่อยสิ”
“แล้วสำหรับภามหล่ะ...นันเป็นยังไง”นันยังถามต่อไม่เลิก
“เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราตั้งแต่อยู่คณะนี้มาเลย”ผมบอกอย่างไม่ต้องคิด ก็มันจริงนี่นา
“แค่นั้น?”
“เปล่า..ที่จริงมากกว่านั้น แต่มันอธิบายไม่หมด เหอะๆ”
“แล้วภามรักนันไหม?”นันถามสีหน้าจริงจังขึ้น
To be continue :z2:
ว้า โควต้าวันนี้หมดซะละ ไว้เจอกันตอนหน้านะจ้ะ :z1:
ปล. ดูเหมือนจะมีคนรู้สถานศึกษาของภามเพิ่มขึ้นมาอีกแล้วสินะ แต่คงไม่มีใครตามไปทวงหนี้ถูกหรอกมั้ง 55 :z10:
ปลล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นอีกครั้งจ้า แหม ได้อ่านแล้วชื่นใจจัง อิอิ
-
...
พี่ถามงานเข้าแล้วสิ
ฮ่า ๆ โดนเพื่อนรักบอกรักซะงั้น
:o8: ... งี้แหละน้าาา คนน่ารัก คนอื่นก็ชอบเป็นธรรมดา
อิอิ
:เฮ้อ: แล้วไอ้พี่ยอร์ชเมื่อไหร่จะรุกเนี่ย เอาแต่หาเรื่องตลอด (หรือนี่เป็นวิธีรุกของพี่แก)
ฮ่า ๆ :กอด1: ไรเตอร์คับ ติดตามอ่านเรื่อย ๆ
-
ยอร์ชขี้อิจฉาอ่ะ ขอย้ายที่มาป่วนเค้าเชียวนะ
ปล. ตามไปถูกนะ นั่งรถตู้แปบเดียวถึง
-
:z3: อะไรตานัน ถามภามอย่างนี้ได้ไง
อุส่าเชียให้นายเถื่อนสักหน่อย
ยอชอยู่ไหนภามโดนจีบแล้ว :z3:
-
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อซะแล้ว
:o8:
-
ตายอร์ชเอ๊ยยยยย
จะขี้อิจฉาไปไหน
เป็นพระเอกนะย่ะ
ไม่ใช่นางอิจฉา (หรือว่าไม่ใช่พระเอกหว่า :laugh:)
แถมมัวแต่หาเรื่องกับภามด้วย
ระวังเถอะจะโดนนันงาบไปกิน
มาเสียใจทีหลัง
ก็ไม่ซับน้ำตาให้นะย่ะ
เชอะๆ
-
คนดีๆ แพ้พวกปาก....ที่สุด
-
ช อ บ เ ว ล า พี่ ย อ ร์ ช ป ะ ท ะ ค า ร ม กั บ ภ า ม อ่ ะ
ต ล ก ดี
ม า ต่ อ ไ ว ไ ว น่ ะ
ไ ม่ บ ว ก น่ ะ
เ พ ร า ะ ยั ง บ ว ก ไ ม่ ไ ด้ 5 5 5 +
บ ว ก ไ ด้ บ ว ก ไ ป เ เ ล้ ว
[/b]
-
สวัสดีวันอังคารครับทุกคน^^ วันนี้ฝนตกเย็นดีจังเลยครับ(แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มีลมแรงๆ - -) อิอิ
ถึงวันนี้เราจะไปทัวร์งานสัปดาห์หนังสือกันมาเหนื่อยสุดๆ แต่เพื่อนผู้แสนดีก็ยังมาอัพให้ตรงเวลาตามเคย นับว่าขยันปฏิบัติหน้าที่เป็นอย่างยิ่ง 555+ (ได้หนังสือวาดเส้นมาใหม่เล่มนึง ถูกใจมากๆ ครับ><)
สำหรับใครที่พอจะเดาออกแล้วว่าภามของเราเรียนอยู่ที่ไหน ก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า คุณคิด....ครับ 555+ มันเป็นความลับของราชการอ่ะ คงต้องให้เฉลยกันเอาเอง สำหรับคณะไม้เบื่อไม้เมาของเรานั้นไม่มีรั้วกั้นครับ มีเพียงถนนเส้นเล็กๆ จากประตูใหญ่คั่นตรงกลางแต่ใช้รั้วใหญ่อันเดียวกัน ประตูทางเข้าทางเดียวกัน มีป้ายคณะแยกอยู่ด้านซ้ายกับขวาครับ ดังนั้นจึงทำให้คนของเราชอบข้ามไปทางโน้นบ่อยๆ ผ่านไปเรียนศูนย์เรียนรวมบ้าง มาเซเว่นบ้าง(เพราะคณะเราไม่มี ไม่มีอะไรเลยT^T) หรือไม่ก็มายึดโรงอาหารเพื่อนบ้านกินกันเป็นฝูงๆ เลยครับ(โรงอาหารของเรามีที่เดียว แถมมีร้านเยอะสุดๆ หลอก!)
ตึกทรงไทยของเรานั้นนับว่าเป็นสัญลักษณ์ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ที่นี่เลยก็ว่าได้ ตึกหลังนี้ได้รับการเขียนแบบด้วยมือโดยอาจารย์เก่าแก่ของเรา(ตอนนี้ท่านยังสอนอยู่)ตามความต้องการของคณะบดีคนแรกที่ก่อตั้งคณะของเราครับ(ซึ่งการเขียนแบบด้วยมือทั้งหมดนั้นพบเห็นได้น้อยลงตามกาลเวลา) นั่นเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กถาปัดที่นี่ทุกคนต้องยกมือไหว้ตึกหลังนี้ทุกครั้งที่เดินผ่าน หนึ่งก็คือเราไหว้ความรู้ความสามารถของครูบาอาจารย์ผู้ถ่ายทอดจิตวิญญาณแห่งสถาปัตยกรรม ส่วนข้อที่เหลือ เป็นเหตุผลที่มองไม่เห็นล้วนๆ ครับ(จะเล่าก็เดี๋ยวไม่เกี่ยวกับนิยาย 555+) ซึ่งการอัญเชิญองค์พระพรหมมาสถิตอยู่ตรงข้ามตึกทรงไทยหลังนี้ของคณะเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ แต่เป็นการจงใจเพื่อยับยั้งอะไรบางอย่าง...
เล่าออกนอกเรื่องมาซะยาวเลยจะขอโยงเข้าเรื่องเพื่อให้ดูเกี่ยวกันหน่อยนะครับ 555+ ทั้งหมดที่เล่ามาจึงเป็นเหตุผลให้ภามของเราเคารพที่ตรงนี้มากๆ(เพราะนายภามนี่จัดเป็นพวกกลัวสิ่งเร้นลับขั้นสุดยอด) ดังนั้นขอบอกกล่าวเพื่อนร่วมสถาบันของภามหากจะมาเยี่ยมเยือนถาปัดของเราขอให้เคารพที่ตรงนี้เป็นพิเศษนิดนึงนะครับ(เพราะโดนกันมาหลายรายแล้ว 555+) ถ้าอยากซาบซึ้งถึงอรรถรสของเรื่องนี้ตอนเปิดเทอมลองแวะเวียนมาเดินเล่นกันบ้างก็ได้ครับ ตอนเย็นๆ คณะเราจะน่าเดินมาก ลมพัดเย็นๆ มาจากคลองที่อยู่ติดคณะ ต้นไม้เขียวสดชื่นและสระน้ำสวยๆ ยิ่งไปกว่านั้นแดดร่มๆ แบบนี้เหมาะจะเที่ยวชมตึกทรงไทยมากๆ ครับ ^^(มีนักกีฬาชมรมรักบี้มาวิ่งทุกวันด้วยนะเออ!)
เรื่องของคณะเป็นอะไรที่ผมเล่าแล้วไม่รู้เบื่อครับ เพราะความรักคณะ(ของเราและเพื่อนบ้าน)นี่เองจึงเป็นส่วนหนึ่งที่เป็นแรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องนี้ขึ้น
ผมรักสถาปัตย์...และอยากให้ทุกคนรักสถาปัตย์ของผมด้วย มาร่วมกันรักภามและคณะของภามกันเยอะๆ นะครับ :pig2:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ที่สร้างรอยยิ้มและกำลังใจให้ผมครับ^^
: DRAFT
-
^
^
^
จิ้ม DRAFT
อั่นแน่ยอร์ชมี ซัม ติ่ง รอง นะเนี่ย
แต่นันมีมากกว่า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z13:จิ้มคนแต่ง
แอบอิจฉาเขาก็บอกมาเถอะ
แหม มือไม่ว่างตลอด
เจ้าเหล่นะพระเอกเราเนี่ย
-
เหมือนกันทุกเรื่อง
พระเอกมักรู้ตัวช้า
+1 ให้น้องภาม
-
เพื่อนสนิด คิดไม่ซื่อนี่เอง แต่ก็นะ ภามออกจะน่ารัก ไม่งั้นไอ้พี่ยอดคงไม่หลงซะชนาดนี้หรอก เจงมะ อิอิ :-[
-
เพิ่งมาตามอ่าน
สงสัยมหาลัยเดียวกันกับแพนซะแล้ว ^^
-
อ๊ะๆ พี่ยอร์ช มีอิจฉาเพื่อนด้วยอ่ะ กิ๊วๆๆ
ส่วนเพื่อนนันนี่สงสัยจะเก็บไว้ไม่อยู่แระ ต้องเปิดเผยให้ภามรู้บ้างอะไรบ้าง
แต่เหมือนเจ้าตัวเค้าไม่ค่อยจะรู้เรื่องเนอะ :laugh:
เคยไปงานกีฬาของเอกที่มอน้องภามมานะคะ
แต่แบบว่า ร้อนได้อีก เหงื่อซึมออกมานี่ระเหยทันทีเลย :laugh:
ประทับใจเรื่องอาหารการกินมากอ่ะ ได้เยอะสุดๆ อร่อยด้วย (ปกติคิดว่ามอตัวเองอร่อยสุดแล้ว มันชินปากอ่ะ :-[)
เสียดายไม่มีเพื่อนเรียนที่นั่น ไม่งั้นได้ไปเยี่ยมน้องภามกับพี่ยอร์ชบ่อยๆแล้วแหละ :o8:
-
ตอนแรกคิดว่า ม. เรา แต่คงไม่ใช่แฮะ ไม่รู้เหมือนกัน
อ่านแล้วจิ้นเอาเองก็ได้ 555+
/ ร้านหมูกะทะแถว ม. เยอะม๊ากกกกก อิอิอิ
-
อ่านไปยิ้มไป พอแก้มปริ เพลินดี นะคะ
:pig4:
-
ไม่ว่าเรียนที่ไหน..ทุกคนก็รักกันได้
-
เฮ้อ...เพื่อน...กูรักมึงว่ะ อีกแย้วชิมิ นัน :-[ จะเอาไงก็รีบ ๆ เข้านะค่ะนัน เด๋วภามจะเจอนายมารร้ายสอยไปซะก่อน นันสู้ ๆ :mc4:
-
โอ๊ะ เรือยอร์ช ถ้าชอบเขา ก็บอกไปวิ
ทำแอบ หึงง เนียน มาดูบอลลล
ให้เขาป้อนตลอด มีเป่าเล็ก ๆสร้างความรัญจวนใจในหมูชิ้นนั้น
รุก เยอะๆลูก เด็กถาปัตย์ หัวใจมันศิลป์
ลูกต้องลดความห่ามม เอาความศิลป์ เข้าแลก เอาตัวเข้าแลกไปเลยลูก อุ๋ยๆ ฮุยเล่ฮุยย :z13:
-
รอคำตอบของภามจ๊ะ
-
คิดไปเองหรือปล่าว รู้สึกมันค้างอ่ะ
คงไม่ค้างหรอก
เอ๊ะรึว่าค้าง(ท่าจะบ้า)หรือไม่ค้าง
สรุป
มันค้างงงงงงงงงง :fire:
-
ว้าว เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อ ซะแล้ว อิอิ
ว่าแต่นายยอร์ช เมื่อไรจะชอบภามซะที เพื่อนเค้าจะบอกรักอยู่แล้ว
เด๋วอดนะจ๊ะ
-
แหมมม ...อิพี่ยอร์ช กิ้วๆๆ :impress2:
ภามนี่เสน่ห์แรงเนอะ :-[
-
คิดไปเองหรือปล่าว รู้สึกมันค้างอ่ะ
คงไม่ค้างหรอก
เอ๊ะรึว่าค้าง(ท่าจะบ้า)หรือไม่ค้าง
สรุป
มันค้างงงงงงงงงง :fire:
confirmด้วยอีกคนคร้าบบบ
น่ารักนะ เอาจริงๆตอนนี้เหมือนจะอยากให้ภามได้กะนัน เพราะไม่งั้น ลางสังหรณ์มันบอกว่า นันจะได้กะใครซักคนที่ภามรู้จัก ซึ่ง ไม่ปลื้มอ่ะ แบบนั้น
-
:z13: :z13: :z13:
-
:L2:
-
ยอร์ชขี้หึงอ่ะ !
รักภามเข้าแล้วดิ
-
เพิ่งอ่านจบ. ... . .แบบน่ารักมากกกก .. . .
5 5 5 5+ อ่านแล้วฮาอ่ะ
อิอิ น่ารักว่ะคู่นี้ บอกได้คำเดียว
รีบๆมาต่อน๊า. .. . .. :-[
-
:z3:
-
:laugh: ไอ้พี่ยอร์ชอิจฉาล่ะเซ่~ อยากให้เค้าเป่าอยากให้ป้อนเลยต้องหาอะไรทำเยอะแยะไปหมดเลยเนอะ
ภามน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
ส่วนนันก็มาแนว.... เพื่อนเลิฟ เค้าร๊ากกกตัวเองว่ะ แหงๆ (ก็คู่นี้เขาพูดกันเพราะๆอ่ะ จะมากูมึงได้ไง) :jul3:
-
อ่านจบแล้วต้องนิ่งไปสักพัก
ก่อนจะมารู้สึกได้ว่ามันค้างงงง
นันน่ารักดีครับ
ส่วนพี่ยอร์ช ..ปากไม่ตรงกะใจนะเราน่ะ :-[
-
หึหึ ออกแนว เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่ออ
ถ้า ภาม รุ้ จะเป็นไงเนี่ย ตกลง หรือ เซย์ โนววว
5 5 พี่ยอร์ช อยากใกล้ ชิดเค้าก็บอก อยากให้ภาม ป้อนก็บอกดิ
ทำมาอ้างงง ไม่ว่างๆ 55
-
ค้างงงงงง...มากมาย
มาต่อด่วนนนน
-
นั่นไงล่ะ
ว่าแล้วนันนี่ทะแม่งๆ
แต่!!!!!!!!!!! อย่าเชียวนะ ภามของเฮียอร์ช
เด๋วโดนฆ่าหมกคลองหรอก
ดูเฮียแกหวงน้องขนาดนั้น อิอิ
มาต่อไวๆเลย (นะคะ :impress2:)
-
ฟันเฟิม ชัวร์ ม เดียวกะผมนี่ละ ฮ่าๆๆๆ มิน่าบรรยากาศคุ้นๆๆๆ
อิอิ แต่ยังไงภามคงปฎิเสธอยุ่แล้ววว ไม่กินเพื่อนๆๆๆ ฮ่าๆๆ
:z13: :z13: :z13: คนแต่ง คนโพส นะคร้าบบบบ
-
เอาไง ล่ะ นัน รักแบบไหน
ค้าง อ่า
เชียร์ ยอร์ช ดีกว่า เอิ๊ก ๆๆ
-
:pig4:ใจจ้า
-
ว่าแล้วเชี่ยว
ดีๆขนาดนี้ ชอบภามชัวร์
-
ภามจะตอบว่าไงอะ ค้าง
-
ได้ครับจะรัก ถาปัตเหมือนกันครับป๋มแต่ว่า มันค้างมากนะครับเนี่ย
-
มาแล้วคร้าบ..... วันนี้ก็มาขอรับกำลังใจจากเพื่อนๆ เช่นเคย แต่มาหัวค่ำหน่อยเพราะวันนี้ตื่นจากการนอนกลางวันขึ้นมาก็พบว่า...ไข้รับประทานครับ :sad4:
มาลองวิเคราะห์ถึงสาเหตุดูทำให้ทราบว่าอาการไม่สบายนี้เกิดจากโรคฟรีไทม์ ลิซึ่มนั่นเองครับ(ไอ้เพื่อนคนลงมันบอกผม) เนื่องจากตอนเปิดเทอมต้องทำงานหนักมากประหนึ่งโดนใช้ให้ไปไถนา เดินตากแดดตากลมเข้าคณะเกือบทุกวัน เวลานอนปกติคือตีสอง มาตอนนี้ได้กินมาก นอนมาก พักมาก เลยทำให้ไข้ขึ้นกันเลยทีเดียวครับ :m15:
ตอนนี้รู้สึกดีใจและมีความสุขมากครับ ที่งานเขียนชิ้นแรกของผมเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆ หลายๆ คน ได้รับกำลังใจจากคอมเม้นต์ของเพื่อนๆ ในแต่ละวันทำให้มีกำลังใจจะเขียนเรื่องนี้เพิ่มให้ได้เยอะๆ ขึ้นไปอีก ต้องขอขอบคุณมากๆ ครับ :pig4:
คิดว่าคำตอบของภามและเรื่องราวที่จะได้ลงต่อจากนี้จะเป็นที่ถูกใจของทุกคนนะครับ^^ ราตรีสวัสดิ์ครับ...
: DRAFT
-
^
^
^
จิ้มจ้าา
เป็นกำลังใจให้ต่อไป..
สนุก มันส์ ชอบบ
รักภามยอร์ช
ดูแลสุขภาพด้วยย
ห่วงสุขภาพนะ
จุ๊บุ๊
o13
-
+1 ให้น้องภาม
-
นัน ถ้าจะมีลางสังหรณ์ เลยรีบสารภาพ
ชอบน้องภาม พูดจาสุภาพ น่ารัก :กอด1:
:L2: ให้คนแต่งแทนบวก
-
ตอนที่ 5
“รักสิ ไม่ให้รักนันแล้วจะไปรักจัสตินหรือไง?”ผมเลิกคิ้วถามยิ้มๆ
“ภามเอานันไปเปรียบกับหมาในคณะเนี่ยนะ”นันทำปากจู๋หน้างอเหมือนเด็กๆ
“โอ๋ๆๆ ล้อเล่นน่า ใครจะรักจัสตินมากกว่านันได้”ผมเดินเข้าไปข้างหลังนันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วล็อกคอนันโยกไปโยกมา
“ภาม!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ โทษทีๆ ภามล้อเล่น”
“ภามรักนันจริงๆ นะ”นันถามในขณะที่ผมยังกอดคอนันอยู่
“มากอะ”ผมตอบสั้นๆ
“โอเค งั้นไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวเที่ยงจะได้ไปกินข้าวกัน”นันเปลี่ยนเรื่องได้อย่างรวดเร็ว ผมปล่อยนันที่ยังคงหน้าแดงไม่เลิกให้เป็นอิสระแล้วเดินกลับไปทำงานต่ออย่างว่าง่าย วันนี้นันเป็นอะไรนะ อยู่ๆ ก็มาถามอะไรแปลกๆ ไปอกหักจากใครเขามาหรือเปล่าหนอ?
.....เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้างๆ หูทำให้ผมต้องตื่นจากการหลับอันแสนสบายขึ้นมารับอย่างช่วยไม่ได้ มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มองออกไปที่ประตูระเบียงก็เห็นว่าแดดที่เคยแรงตอนนี้เริ่มอ่อนลงแล้ว
“ภามทำไรอยู่เนี่ย”เสียงแอมกรอกมาตามสายทันทีที่ผมกดรับ
“นอน”ผมบอกสั้นๆ เพราะยังงัวเงียอยู่
“ไหนบอกว่าจะเขียนแบบให้เสร็จไง”
“เสร็จแล้วๆ ภามเริ่มทำตั้งแต่เมื่อวานซืนที่สตูฯ อะ”
“อ๋อ อือ...เราโทรมาถามว่าเย็นนี้ภามจะไปเชียร์บาสด้วยกันหรือเปล่า วันนี้พี่ปีสี่แข่งกับวิดวะตอนทุ่มนึงน่ะ”
“เดี๋ยวนะ...”ผมหันไปมองนาฬิกาปลุกข้างเตียงเห็นว่าตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว
“อือ ไปสิ งานภามก็เสร็จแล้ว”ผมตอบ
“โอเคจ่ะ งั้นเจอกันที่โรงอาหารหกโมงครึ่งนะ เดี๋ยวไปที่สนามบาสพร้อมกัน”แอมบอกเวลาและสถานที่ก่อนที่เราจะลาแล้ววางสายกันไป
ผมลุกขึ้นมาล้างหน้าแล้วจัดเก็บของที่ระเกะระกะในห้องจนเรียบร้อยดูนาฬิกาก็เห็นว่าเกือบจะถึงเวลานัดพอดีเลยลงจากหอแล้วขี่จักรยานเข้าคณะ เมื่อไปถึงโรงอาหารก็เห็นว่าแอม ปอย ก้อง นัน โจคอยอยู่ก่อนแล้ว นี่ผมมาถึงคนสุดท้ายเลยหรือเนี่ย เขินจัง...
“ภามมาพอดี เราไปกันเลยดีกว่า นี่ก็เกือบจะทุ่มนึงแล้วด้วย”โจหันไปบอกเพื่อนๆ ที่พยักหน้าตาม นันเดินมาที่จักรยานของผมแล้วบังคับให้ผมไปนั่งเบาะคนซ้อนแทนแล้วตัวเองก็มาประจำที่คนขี่ เป็นสารถีให้ผมนั่ง ส่วนคนอื่นๆ ที่ไม่มีจักรยานก็ได้แต่เดินตามจักรยานที่ปั่นช้าๆ ไป
มาถึงสนามบาสได้สักพักเกมก็เริ่ม กลองถาปัดเริ่มตีให้สัญญาณแล้วพวกผมก็ร้องเพลงคณะพร้อมปรบมือแบบถาปัดที่ไม่มีคณะไหนเหมือนไปเรื่อยๆ ด้านตรงข้ามเป็นกองเชียร์วิดวะที่ตีกลองจังหวะฮึกเหิม(มากไปไหม?) แล้วเต้นกันสุดเหวี่ยงแบบที่คนดูยังกลัวจะเหนื่อยแทน ต่างจากทางฝั่งคณะผมที่กลองคณะถูกตีเรื่อยๆ เป็นจังหวะทุ้มกังวาน(ถาปัดเราไม่เต้นครับ) หลังจากเพลงเชียร์เพลงแรกจบนักกีฬาทั้งสองคณะก็ทยอยลงสนาม ฝ่ายถาปัดสวมเสื้อบาสสีส้ม ส่วนวิดวะสวมเสื้อสีดำดูแตกต่างกันชัดเจน ผมนั่งร้องเพลงไปตาก็มองไปที่สนามเห็นหนึ่งในนักกีฬาวิดวะหน้าคุ้นๆ เลยเพ่งมอง และคนที่ผมเห็นก็คือ....
....นายยอร์ชจอมกวนนั่นเอง วันนี้เขาก็ยังคงดูดีในแบบฉบับที่ผมแอบหมั่นไส้เช่นเคย ชุดกีฬาสีดำเป็นมันส่งให้เขาดูหล่อแบบสุขุม(หรอ?) มาดคุณชายซะไม่มี
เกมบาสเริ่มต้นและดำเนินไปอย่างสนุก ต่างฝ่ายต่างก็ผลัดกันนำผลัดกันตาม ผมต้องยอมรับว่าคู่ที่แข่งกันวันนี้กินกันแทบไม่ลงเลยทีเดียว ถาปัดก็ฟอร์มเนี้ยบ เฉียบขาด วิดวะก็แข็งแรงและประสานงานกันในทีมดี
หลังจากหมดครึ่งแรก นายยอร์ชจอมกวนนั่นก็ออกไปพักในสนามแล้วให้รุ่นพี่คนอื่นลงเล่นแทน ตอนนี้เขากลายเป็นหนึ่งในแก๊งกองเชียร์ของวิดวะไปแล้ว
“ภามๆ ดูนั่นสิ พี่คนนั้นน่ะ หล่อจังเลย”ปอยที่อยู่ข้างๆ สะกิดผมแล้วชี้ไปทางกองเชียร์วิดวะ
“อะไร คนไหน?”ผมถาม
“คนนั้นน่ะ พี่ที่ใส่เสื้อสีดำตัวสูงๆ ที่เพิ่งออกมาจากสนามแข่งเมื่อกี้อะ”
“คนนั้นน่ะนะ”ผมถามย้ำเมื่อเห็นเป้าหมายของปอย ก็นั่นมันนายยอร์ชชัดๆ เขากำลังเต้นท่าบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ดูตลกดีพิลึก บางทีนายนั่นก็ชอบชะเง้อมามองหาอะไรที่อัฒจันทร์ฝั่งถาปัดเป็นพักๆ
“อื้อ เต้นน่ารักจังเลย”ปอยนั่งบิดไปบิดมาหน้าแดง
“เต้นน่ารักหรือ?”ผมถามเบาๆ กับตัวเอง นั่งมองนายนั่นเต้นอะไรเปรี้ยวไหมๆ อยู่สักพักแล้วลงความเห็นกับตัวเองว่ามันดูตลกมากกว่าน่ารัก ผมนั่งดูจนทนไม่ไหวเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว เห็นนายยอร์ชชะงักกึก หยุดเต้นแล้วยืนเกาท้ายทอยก้มหน้ามองพื้น เพื่อนๆ เขาก็หยุดเต้นกันเช่นกัน แต่ละคนหันหน้าไปเหมือนจะแซวอะไรเขาแล้วก็โดนนายยอร์ชวิ่งไล่เตะไล่ชกไปตามเรื่อง
ผมส่ายหน้ากับความเป็นเด็กของนายยอร์ชที่พักหลังๆ เริ่มสังเกตเห็นมากขึ้นเพราะว่าความปรารถนาที่จะไม่ได้เจอเขามันดันไม่เป็นจริง เมื่อเลิกให้ความสนใจเขาผมก็กลับมาร้องเพลงคณะต่อ ผลสรุปเกมในวันนี้วิดวะเป็นฝ่ายชนะไปโดยที่ถาปัดมีคะแนนตามเพียงแค่ 4 แต้ม
“ไปกินอะไรดีภาม”นันหันมาถามเมื่อคนในสนามเริ่มแยกย้ายกันไปเยอะแล้ว
“ไม่รู้สิ ลองถามคนอื่นดูบ้างดีกว่า”ผมบอกนันเพราะเริ่มขี้เกียจคิดเมนูอาหารที่เราหกคนจะไปกินกันในวันนี้
“อือ”นันตอบรับแล้วหันไปถามความเห็นกับเพื่อนในกลุ่ม ผมหันดูโน่นดูนี่รอบตัวแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อปอยมาดึงแขนเสื้ออยู่ยิกๆ แล้วแอบกรี๊ดเบาๆ
“อะไรปอย?”ผมถามขันๆ
“พี่สุดหล่อของเราเค้ามองมาทางนี้ด้วยแหละ หาอะไรอยู่ก็ไม่รู้”ปอยท่าทางระริกระรี้ ไม่ใช่แค่ปอยหรอก แม้แต่แอมและผู้หญิงที่ยืนอยู่รอบๆ ตัวผมต่างก็ดูจะให้ความสนใจกับนายสุดหล่อของปอยกันเกือบทุกคน
“ดูสิๆ เขาเดินมาทางนี้แล้ว”ปอยบอกอย่างตื่นเต้น ผมมองตามก็เห็นนายยอร์ชที่ยังอยู่ในชุดเสื้อกีฬาแขนกุดสีดำเผยกล้ามขาวๆ กับกางเกงกีฬาตัวใหญ่เดินเข้ามาทางที่ผมยืนอยู่ ไม่ทันให้ปอยและสาวๆ รอบตัวผมได้กรี๊ดนาน นายยอร์ชก็เดินมาหยุดกึกอยู่ที่หน้าผมแล้วเอ่ยทัก
“ไงภาม”นายยอร์ชยกมือทักทายผม
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้เขาตามธรรมเนียม ยังไงเขาก็อายุมากกว่าผมถึงสามปี
“คือ...วันนี้พี่ไม่มีเพื่อนกินข้าวน่ะ โทรไปหาไอ้ป้องมันก็มีธุระที่บ้าน ไอ้พัทกับไอ้โจก็โทรไม่ติด”เขาบอก
“แล้วไงครับ”ผมถามงงๆ ทุกคนที่อยู่รอบข้างผมตอนนี้ต่างก็ยืนเงียบคอยฟังการสนทนาของผมกับเขาเหมือนเป็นสิ่งที่สำคัญ
“...พี่ว่าจะมาชวนภามไปกินข้าวเป็นเพื่อน”เขาเงียบไปนิดแล้วก็เอ่ยออกมา
“เกรงว่าจะไม่ได้ครับ พอดีผมนัดกับเพื่อนไว้แล้ว”ผมบอกปฏิเสธอย่างรักษาน้ำใจ
“ภามรู้จักพี่เขาหรือ?”ปอยที่ยืนช็อคอยู่ข้างๆ ตั้งแต่นายยอร์ชเดินมาคุยกับผมถาม
“ก็นิดหน่อย”
“ภามไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่เขาก็ได้นะ ไว้วันหลังเราค่อยไปด้วยกันทั้งหมดนี่ก็ได้”ก้องบอก ดูเห็นใจนายยอร์ชที่ยืนทำคอตก
“ไม่ได้หรอก เพื่อนต้องสำคัญกว่าสิ”ผมพูดได้แค่นั้นก็เห็นนายยอร์ชคอตกยิ่งกว่าเก่า ทำหน้าเหมือนหมาหงอยเข้าไปทุกทีๆ
“วันนี้พี่แข่งบาสชนะ ภามไม่คิดจะไปฉลองให้พี่เลยหรือ?”เขาถามเสียงอ่อยๆ ช้อนตามองผมอย่างขอความเห็นใจ มาแปลกนะวันนี้ ปกติไม่พอใจอะไรก็ฟาดงวงฟาดงาไปแล้ว พูดเพราะอีกต่างหาก
“ให้พี่เขาไปกับเราก็ได้นี่ภาม ไม่เห็นเป็นไรเลย”ในที่สุดนันผู้เป็นสุภาพบุรุษก็บอกผมแล้วหันไปชวนนายยอร์ชเสร็จสรรพ
“ไปด้วยกันนะครับพี่”นันบอก
“..................”เงียบครับ นายมารร้ายทำหยิ่งไม่ยอมตอบ เอาแต่ยืนทำตาละห้อยส่งมาให้ผม คนในกลุ่มเงียบกริบรอว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“....ก็ได้”ในที่สุดผมก็ต้องตอบรับอย่างจำยอม เห็นนายยอร์ชหันหลังไปฟาดกำปั้นระริกระรี้ใส่ลมแล้วหันกลับมายิ้มดีใจ ผมบอกเป้าหมายที่ตกลงกันไว้กับนาย
ยอร์ชแล้วบอกให้เขาขับรถตามไป แต่นายนั่นก็อิดออดบอกว่าไม่รู้จักร้านซะอีกนี่
“อะไรกันครับ คุณจะไม่รู้จักได้ไง เรียนที่นี่มาจะสี่ปีแล้วนะคุณ”ผมถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“ก็พี่ไม่รู้จริงๆ”เขาบอกลอยหน้าลอยตา ไม่อยากจะเชื่อเลย
“งั้นภามไปกับพี่เขาแล้วกัน จะได้บอกทางด้วย เดี๋ยวเรากับโจจะขี่จักรยานไปให้”ก้องบอกผม เป็นอันว่านายยอร์ชก็ได้ชวนปอย แอมแล้วก็นันนั่งรถไปด้วยกัน ผมนั่งเบาะหน้าเคียงคู่กับนายยอร์ชมาตามทางก็ได้ยินเสียงปอยกับแอมนั่งชื่นชมความงามที่สมกับราคาของตัวรถกันไม่หยุด ส่วนนันก็เอาแต่นั่งเฉยๆ ทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ในระหว่างการทานอาหารนั้นบรรยากาศบนโต๊ะเป็นไปด้วยดี นายยอร์ชเป็นขวัญใจของทุกคนบนโต๊ะยกเว้นผมและนัน เขานั่งเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างไม่รู้จักเหนื่อย แถมบางทียังชอบหยอดมุกที่ผมเห็นว่ามันฝืดสิ้นดีแต่เพื่อนๆ ผมดันหัวเราะจนท้องคับท้องแข็งไปเสียได้ นันนั้นฟังคนอื่นคุยกันเงียบๆ บางครั้งก็คุยโต้ตอบกับนายยอร์ชพอเป็นมารยาท แต่ดูเหมือนสายตาที่ทั้งสองคนนี้มองกันมันชักจะแปลกๆ เสียแล้วสิ มองดีๆ ดูเหมือนมีประกายไฟแลบแปล๊บๆ เมื่อสองคนนั้นมองหน้ากัน
ผมเริ่มสังเกตเห็นตั้งแต่ตอนที่นันตักไก่ทอดมาวางไว้ในจานผมและหลังจากนั้นนายยอร์ชก็ดูเหมือนไม่ยอมน้อยหน้าตักแกงจืดผักรวมมาใส่จานผมบ้างเช่นกัน ต่อจากนั้นเพียงไม่กี่นาทีจานของผมก็เต็มไปด้วยกับข้าวทุกชนิดที่มีอยู่บนโต๊ะจากฝีมือการแข่งขันตักกับข้าวชิงแชมป์ระหว่างนันและนายยอร์ช นันที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมก็ไม่รู้นึกครึ้มอะไรยกแขนล่ำสันขึ้นมาโอบไหล่ผมแล้วบอกว่า”เมื่อยแขนจัง” เท่านั้นแหละนายยอร์ชก็หน้าบึ้งตึงเหมือนโกรธใครมาร้อยชาติ มองหน้านันอย่างกับเคยไปทำร้ายร่างกายกันมาตอนไหน นอกจากนันกับนายยอร์ชที่ชักเริ่มจะดูไม่ลงรอยกันเท่าไหร่แล้ว คนอื่นๆ บนโต๊ะก็มองดูการกระทำของทั้งคู่แล้วมองหน้ากัน
แปลกๆ ก่อนที่จะเปิดประเด็นชวนคุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในท้ายที่สุด มื้อค่ำในวันนี้ก็จบลงไปได้อย่างค่อนข้างดี เพราะเพื่อนๆในกลุ่มที่เหลือของผมงัดเรื่องโน้นเรื่องนี้มาผลัดกันเล่าเป็นที่สนุกสนาน(แต่ดูท่าความสนุกจะไม่ได้ซึมซาบเข้าสู่นันกับนายยอร์ชเลย)
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอ”นายยอร์ชบอกผมหลังจากที่เราทุกคนออกมายืนกันหน้าร้าน
“ไม่เป็นไรครับ ผมเอาจักรยานมา”ผมเกรงใจเขา แล้วอีกอย่างก็ต้องเอารถกลับไปจอดที่หอด้วย กลัวหาย
“เดี๋ยวนันไปส่งภามเองนะ”นันเดินมาจับศอกผมแล้วออกปากจะไปส่ง
To be continue :really2:
_______________________________
สงสัยกระแสจิตจากคนอ่านคงไปถึงนายยอร์ชแล้วละมั้ง ถึงพูดจาดีขึ้น อิอิ
Talk นิสนึง
เห็นหลายท่านชอบบ่นว่าค้างๆ
ก็ไม่ต้องแปลกใจเพราะว่าเราจงใจ เอ้ยยย พูดอะไรออกไปเนี่ย ฮาๆๆ
อยากบอกว่าทั้งคนแต่งและคนโพสอ่านทุกคอมเม้นนะคะ แล้วก็มีความสุขมากที่เห็นทุกคนชอบและติดตาม
ถ้ามีอะไรติดใจ อยากบ่นหรือแสดงความคิดเห็นยังไงก็คอมเม้นมาได้เลยนะคะ เราพร้อมรับฟังและปรับปรุงเสมอ :กอด1:
หรือใครข้องใจอะไรถามได้ค่ะ แล้วจะมาตอบไว้
-
ว้ากได้ :z13:แล้ว
-
มาตามแล้ววว
-
ฮ่า ๆๆ ๆ
นี่อิพี่ยอร์ชมันเริ่มจะจีบจริงจังแล้วใช่มั้ยเนี่ย
น้องภามเตรียมตัวรับศึกหนักเลยยย
ไหนจะน้องนันเพื่อนสุดเลิฟ ไหนจะอิพี่ยอร์ชสุดหล่อ
เอิ้ก ๆๆ สนุกแน่ๆ งานนี้
:laugh:
-
พี่ยอร์ชทำตัวดีขึ้นทันตา
หรือแพ้รอยยิ้มของภามเข้าเต็มเปา? ..แต่ก็ดีครับทำตัวดีขึ้นแล้วดูน่ารักดี เหมือนเด็กๆในคราบผู้ใหญ่พิกล ฮ่าๆ
อยากเห็นพี่แกอ้อนจริงๆครับ :z2:
นั่งรอดูสงครามศึกชิงนายตอนต่อไป
-
:o8:
น้องภามเนื้อหอมจริงๆ
-
ว้ายยยพี่ยอร์ชเริ่มหึงตอนมีคู่แข่งแล้วอะดิ
ว่าแล้วว่านันต้องเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ หุหุ o18
รอตอนต่อไปนะคะ :call:
ปล.ถามนิดนึงเสื้อช็อปสีน้ำตาลไหม้ใช่ปะถาปัตอะคล้ายๆกับวิทยาใช่ไหมค่ะ
-
ไม่มีอะไรให้บ่นเลยจ้ะสนุกมากๆ เพื่อนภามคงรู้แล้ว
ว่า 2 คนนี้กำลังประกาศเป็นศัตรูกันเพื่อแย่งภาม 55
มาต่อไว ๆนะคะ
-
สงครามแย่งชิงหัวใจ ภาม เริ่มขึ้นแล้ว :mc3:
-
น้องภามงานเข้าซะแล้ว :impress2:
+1 เป็นกำลังใจ :L2:
-
นายเอกเสน่ห์แรงจิงๆ
พี่ยอร์ชนี่บทจะมาจีบนี่ก็ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลยนะ :z6:
ปล.
อีพี่ยอร์ชแววกลัวเมียออกแล้วนะ :laugh:
-
+1 ให้ทั้งคนแต่งและคนโพสค่ะ
:m18: โรคอะไรเนี๊ยยย ไม่เคยได้ยินชื่อ
พี่ยอร์ชเต้นแบบไหนอ่ะ อยากเห็นๆ อิอิ~เต้นด้วยคน :z2:
แน๊ะ เจอภามยิ้มขำทีเดียวถึงกับเขินนนเต้นไม่ออก :laugh:
-
เริ่มมีการแข่งขันแล้วละสิ เชียร์ใครดีหว่า?? อิอิ
:z13: :z13: :z13: คนแต่งนะคร้าบบบ
-
สงสารพระเอกจังนายเอกจะรู้เรื่องอะไรกะเขาไหมเนี่ย
แถมยังบอกรักเพื่อนตัวเองเข้าไปอีก พระเอกสู้ๆ
:L2:ให้คนแต่งจ้า
-
เราพึ่งมาอ่าน
แต่ตอนนี้ชอบแล้ว ว ว ว วว :mc4:
-
555+ ไอพี่จอร์ชมีคู่แข่งละเว้ย ดูท่านันได้เปรียบอีกด้วย
อย่างนี้ไอพี่จอร์ชมันต้องใช้แผนแน่เลย
รอดูชม มาต่อไวๆ นะคร้าบบ
-
อ๊ายยยย ตอนนี้พี่ยอร์ชน่ารักจัง
ขอเชียร์พี่ยอร์ชค่ะ น่ารักอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะ :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกขนาดนี้พลาดไปได้ไงเนี่ย
พี่ยอร์ชต้องรีบทำคะแนนหน่อยนะเด๋วจะโดนนันตัดหน้าไปซะก่อน
-
:angry2: ตายอชรีบทำคะแนนเข้า
เดี๋ยวนายภามก็ใจอ่อนกับตานันหรอก o18
-
เกิดศึกชิงภาม อิอิ สู้ๆค่ะ เชียร์ใครดีน้า ขอดูก่อนว่าใครทำตัวน่ารักกว่ากัน จะเชียร์คนนั้น :o8:
-
อร๊าย.......................จะเชียใครดีเลือกไม่ถูก
มาต่อไวๆนะค่ะ
-
ศึกนี้อีกยาวนานแน่
:laugh: :laugh:
-
จะเกิดสงครามระหว่างคณะหรือเปล่านะ
วิดวะ+ถาปัด :laugh:
-
ที่ทำดีได้แบบนี้ สงสัยอยากให้เพื่อนๆของภามสนับสนุนน่ะสิไม่ว่า เหอๆ แต่พออยู่กะนุ้งภามทีไร ความเป็นตัวของตัวเองมันก็ออกมาทุกที
เดี๋ยวได้มีงอนแน่ๆถ้านันได้ไปส่ง เหอๆ ส่วนนัน . . . :เฮ้อ: . . . เร่งไม่ขึ้นซะล่ะมั้งน่ะ
นุ้งภามเรานี่ ไม่มีsenseเอาซะเล้ย น่าหนักใจแทน
-
ทำไมนายยอร์ชถึงดีแบบดื้อ ๆ
น่าจะโหดร้ายนานกว่านี้..ชอบ
-
หนูภามฟีโรโมนแรงเนอะ หนุ่มๆ รุมจีบกันใหญ่
-
:serius2:
o18
:call:
-
พี่ยอร์ ชฉุดขึ้นรถเลยย
นันอย่า เจื๋อก :z6:
กรี๊ดดด
หล่อเถื่อน ยอร์ชเนี่ยแหละ
-
พี่ยอร์ชคร๊าฟ รีบๆจับภามกด เลยดิคร้าฟฟฟ
เด๋วชวดกันพอดี
:z1: :z1:
-
หุหุ...
น่าสนุก...
เปรี้ยวก็จิ้มเกลือ.... :z2:
หวานก็จิ้มเกลือ... :z2:
-
:impress2:ศึกชิงภาม
-
งานเข้าภามแล้ว
ท่าทางยอร์ชรุกไม่ปล่อย
ส่วนนันก้อเริ่มเผยความในใจ
...ศึกชิงนาย...
-
:laugh: พี่สุดหล่อ กับ เพื่อนสุดที่รัก
5 5 55 55+
ศึกชิงนายนัดนี้ ใครจะได้ ภามไปครอง
o18
-
:call: :call: :call:
-
เกิดศึกชิงนาง เอ้ย นายขึ้นมาแล้วจริงๆด้วย แต่ก็น่ารักทั้งคู่นะครับเนี่ย คนนึงก็ดีแสนดี อีกคนก็หล่อหลากอารมณ์ คนไหนจะพิชิตในนางเอ้ย นายภามของพวกเราได้นะครับ
แต่ว่าผู้แต่งใจร้ายมากนะครับ จงใจค้างหรอเนี่ย แบบนี้ต้องจับมา :z13: :z13: :z13: ซะ 3 ที จะได้ไม่รังแก คนอ่าน อิอิ
-
เชียร์พี่ยอร์ชเต็มที่ !
-
รออ่านนะครับ
-
อ่านมาหลายตอนแล้วแต่ยังไม่ได้โพส คงไม่โกรธกันนะ
ศึกชิงนายคราวนี้เชียร์พี่ยอร์ชเต็มที่คร๊าบ~บ
แล้วก็นะอยากบอกว่าเค้ารู้น๊าว่าตัวเองเรียนที่ไหน :-[
เพราะเรากำลังจะเป็นเด็กปี1ในสถาบัญนี้เหมือนกัน หุหุ
-
:call: :call: :call:
-
:laugh: มันคือ
ศึกชิงนาย
ใช่ม๊ายยยย ท่าทาง นายภาม ของเรา ?
จะไม่รุ้เรื่อง โฮ๊ะๆ
เอาอีกๆๆ :call:
-
แอร๊ยยย ศึกชิงน้องภาม :-[ :-[
แต่น้องภามก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย คริๆ :z1:
พี่ล่ะอยากให้น้องภามเรียกยอร์ชว่าพี่ยอร์ชเร็วๆจัง :o8:
(ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าศึกครั้งนี้ เราอยู่ฝั่งใคร อิอิ)
-
กะลังมันเลย
-
ชอบอ่านตอนชิงนายเอกจังเลย 555
-
ชอบ 'ยอร์ช' ค้าบบบบ !!!!!
:impress2:
-
เชียร์ ยอร์ช
สู้ๆๆๆๆ :ped149:
-
มายังคบ รอๆๆๆๆๆๆๆ :L2:
-
กำลังสนุกอ่ะ o13
-
มาต่อเลยค่ะ อีป้าแก่ๆ รออ่านอยู่เน้อ :call: :call: :call:
-
ชอบความรู้สึกตอนนายยอร์ชเขินภามที่อัฒจรรย์จังเลยครับ
กิ้วๆ
-
วันนี้ใจดีเลยมาต่อเร็ว อิอิ
เพราะรู้สึกว่าอัพดึกไปแล้วมันง่วงอ่ะจ้า (เกี่ยวมั้ย?)
___________________________________
ตอนที่ 6
“ไม่ต้องหรอกนัน หอนันก็อยู่คนละทางกับภามเหมือนกัน”ผมบอกอย่างเกรงใจ นันดีกับผมจนเกินไปแล้ว
“พี่ไปส่ง”นายยอร์ชยังไม่เลิก
“นันไปส่งนะ”นันก็บ้าจี้ตาม
“พี่ไปส่ง”
“นันไปส่งภามดีกว่า”
“ก็พี่บอกว่าจะไปส่งภามไง”นายยอร์ชเริ่มคิ้วขมวด
“โอ๊ย พอๆๆ พอเลยทั้งนันแล้วก็คุณ”ผมหันไปบอกนันแล้วก็หันไปทำหน้าดุใส่นายยอร์ชที่ดูไม่สะทกสะท้าน สองคนนี้นี่เป็นอะไรกันนักกันหนานะ วันนี้ทำตัวแปลกกันทั้งคู่เลย
“เดี๋ยวผมไปส่งภามเองดีกว่าครับ หอผมอยู่ทางเดียวกับภามพอดี เอาอย่างนี้ดีกว่าเนอะนัน”โจบอกนายยอร์ชแล้วก็หันไปขอความเห็นกับนัน
“อืม ก็ได้ งั้นฝากภามด้วยแล้วกัน”นันยอมรับข้อเสนอ
“ไม่ต้องฝากก็ได้ ภามก็เพื่อนเรานะ”โจบอกก่อนจะหันไปถามคู่กรณีอีกคน
“แล้วพี่ยอร์ชหล่ะครับว่ายังไง”
“เขาไม่ว่ายังไงหรอก ในเมื่อภามจะให้โจไปส่ง”ผมตัดสินใจให้เอง มองหน้าตัวเจ้าปัญหาที่ยังคงทำหน้าหาเรื่อง
“เออ..ก็ได้”นายยอร์ชตอบกับผมเสียงกระแทกกระทั้นแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง มางอนอะไรผมอีกหล่ะเนี่ย
ในที่สุดเมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วผมก็ได้ซ้อนท้ายจักรยานตัวเองโดยมีโจเป็นคนปั่นกลับหออย่างสงบสุข
“โจรู้ไหมว่าวันนี้นันอารมณ์เสียเรื่องอะไรหรือเปล่า?”ผมถามโจเมื่อใกล้จะถึงหอ
“หือ? ทำไมหล่ะ”
“ก็ตอนดูบาสด้วยกันยังดีๆ อยู่เลย แต่พอไปกินข้าวก็ทำเหมือนกับโกรธใครมาอย่างนั้นแหละ”
“เรื่องนั้นเราก็ไม่แน่ใจนะ เรารู้แต่ว่าบางทีมันอาจจะใกล้ถึงเวลาที่ภามต้องเลือกสิ่งสำคัญบางสิ่งในชีวิตแล้ว”คำพูดของโจทำให้ผมงง โจต้องการจะบอกอะไรผมกัน?
“หมายความว่าไงน่ะ?”ผมถามย้ำ
“เราก็ไม่แน่ใจ แต่เอาไว้ถึงเวลาภามคงรู้เอง เอาล่ะ ถึงหอภามแล้ว เดี๋ยวเราแยกกับภามตรงนี้เลยแล้วกันนะ”โจบอกตัดบทแล้วร่ำลากับผม ผมลงจากจักรยานแล้วจูงเข้าหอช้าๆ ในใจก็ครุ่นคิดถึงคำพูดของโจไปด้วย แต่ก็คิดได้ไม่นานเมื่อผมเข้านอนแล้วตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่โดยที่ไม่มีเรื่องที่คิดเมื่อวานหลงเหลืออยู่ในความคิดเลย...
…กระดาษลังชิ้นเล็กๆ แผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกผมจับมาเจาะด้วยแท่งเหล็กเจาะกระดาษ เจาะแล้วโยนๆ อย่างกับเป็นเครื่องจักร ทุกคนอาจจะสงสัยว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ คำตอบก็คือกำลังทำของเพื่อโปรโมทละครของคณะครับ เป็นธรรมเนียมปฏิบัติมาทุกปีสำหรับละคอนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ พี่ๆ ในคณะเปิดโอกาสให้น้องๆ ปีหนึ่งได้ทดลองประสบการณ์โดยเลือกทำงานฝ่ายไหนในละคอนก็ได้ ผมซึ่งพอจะมีเวลาว่างบ้างเลยลงชื่อมาอยู่ทีมพีอาร์ละคอน และนี่ก็คือที่มาของการที่ผมต้องมานั่งเจาะ นั่งโยนอยู่นี่แหละครับ...
“เดี๋ยวภามกลับแล้วนะนัน แอม”ผมบอกนันกับแอมหลังจากที่ทำงานเสร็จตอนเกือบๆ สองทุ่ม
“เดี๋ยวนันไปส่งภามนะ”นันรับอาสา
“ไม่ต้องหรอก แอมน่ะผู้หญิงคนเดียวนะ นันน่าจะไปส่งแอมมากกว่า ภามกลับเองได้ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”
“ถูกของภาม”แอมว่าแล้วหันไปทำหน้างอนๆ ใส่นันนิดหน่อย
“เอ่อ..เราก็ว่าจริง ขอโทษทีนะแอม”นันเกาศีรษะตอบยิ้มๆ แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับตามที่ตกลงไว้
ผมเดินมาถึงคณะวิศวะที่ต้องใช้เป็นทางผ่านเพื่อกลับหอเห็นไฟในช็อปรถยังสว่างอยู่เลยคิดว่าจะลองเดินเข้าไปดูเสียหน่อย แต่วันนี้คงไม่มีแรงจะไปช่วยใครทำอะไรแล้วหล่ะ คงได้แค่ดูเฉยๆ ว่ามีงานอะไรที่ต้องทำในส่วนของผมบ้าง
“สวัสดีครับพี่ป้อง พี่อั๋น พี่เปี๊ยก”ผมยกมือไหว้พี่ๆ ทั้งสามคนที่ยังคงทำงานกันอยู่ในช็อป พี่อั๋นกับพี่เปี๊ยกหันมาพยักหน้าแล้วยิ้มให้ผมก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อ ส่วนพี่ป้องเดินไปหยิบผ้าเช็ดมือแล้วเดินเช็ดมือพร้อมกับเดินยิ้มมาหาผม
“ไงภาม พี่นึกว่าวันนี้จะไม่มาเสียอีก”พี่ป้องวางผ้าเช็ดมือแล้วถามผม
“ถึงมาวันนี้ภามก็ไม่มีแรงจะช่วยพี่แล้วแหละครับ พอดีว่าภามเพิ่งเสร็จจากงานของคณะมา วันนี้แวะมาดูๆ งานไว้ก่อน”ผมบอกจุดประสงค์
“อ้อ ไม่เป็นไรๆ ตอนนี้งานส่วนที่เร่งก็เสร็จเกือบหมดแล้ว”พี่ป้องบอกยิ้มๆ
“เอ้อ เดี๋ยวนะภาม รออยู่นี่เดี๋ยวนึง”พี่ป้องทำท่านึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องของชมรม สักครู่ก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องช็อกโกแล็ตยี่ห้อดังกล่องใหญ่ในมือ
“ป้าพี่ที่อยู่อเมริกาเขามาเยี่ยมน่ะ เลยซื้อช็อกโกแล็ตมาฝากเยอะเลย พี่เห็นภามชอบกินเลยเอามาฝาก”พี่ป้องยื่นช็อกโกแล็ตกล่องใหญ่นั่นให้ผม
“แต่มันแพงนะพี่”ผมมองๆ แต่ก็ไม่กล้ารับ ของแบบนั้นผมมีปัญญาซื้อก็จริงแต่ก็ไม่บ่อยนักหรอกครับ
“เอาไปเถอะ พี่ให้เพราะเห็นว่าภามชอบกินจริงๆ พี่ไม่ค่อยชอบกินของหวานเท่าไหร่ เห็นอ๋องเคยเล่าให้ฟังว่าวันวาเลนไทน์ภามเคยได้ช็อกโกแล็ตจากสาวๆ ก็กินเรียบคนเดียวเลยไม่ใช่หรือ?”พี่ป้องถามยิ้มๆ ยัดกล่องช็อกโกแล็ตมาใส่มือผม
“แหะๆ งั้นก็ขอบคุณครับ”ผมยิ้มเขินๆ ที่พี่ป้องแอบรู้ความจริง แต่ก็ไหว้ขอบคุณเขาแล้วรับของมาอย่างเต็มใจ ก็พี่ชายให้นี่ครับ ไม่เอาก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว
พี่ป้องเห็นผมรับของมาแล้วก็ลูบศีรษะผมยิ้มๆ แล้วก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ ผมเดินดูงานอีกสักครู่จึงลาพี่ๆ กลับหอ ผมเดินออกมาพอพ้นประตูช็อปก็เห็นคนคุ้นตา(ในระยะนี้)ยืนล้วงกระเป๋าหันหลังให้ พอผมเดินไปใกล้เขาก็หันกลับมา มองกล่องช็อกโกแล็ตในมือผมแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
“ภาม...”เขาเรียกชื่อผมยิ้มๆ ยิ้มอะไรนักหนาก็ไม่รู้
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ทักทายนายยอร์ช เห็นเขาพยักหน้ารับแต่ยังยิ้มไม่เลิก
“ภามจะกลับหอแล้วหรือ?”
“ตรงนี้มีแค่คุณกับผมแค่สองคน ไม่ต้องฝืนพูดดีนักก็ได้”ผมบอกเขา เห็นว่าวันนี้มาแบบสุภาพชนผิดปกติ
“ทำไม? หรือว่าภามไม่ชอบให้พี่พูดดีๆ ด้วย”หมอนั่นเริ่มเสียงแข็งคิ้วขมวด ว่าแล้วเชียวว่าต้องดีได้ไม่นาน
“ผมอยากอาบน้ำแล้ว ขอตัวกลับหอก่อนนะครับ”ผมรำคาญที่จะต่อความให้มันยาวเลยรีบยกมือไหว้เขาหวังจะเดินหนี แต่จังหวะที่ผมกำลังจะเดินผ่านเขาก็คว้าต้นแขนผมให้หยุดเดินแล้วมาดักหน้าผมไว้
“เดี๋ยวภาม คือ...คือวันนี้พี่มีธุระต้องไปทำต่อกับไอ้ป้องน่ะ แล้วงานมันก็ยังไม่เสร็จเลย พี่ไม่อยากนั่งรอมันคนเดียว ภามนั่งรอเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ”เขาส่งสายตาอ้อนๆ มากับประโยคขอร้อง
“คุณก็ไปรอในช็อปสิ”ผมบอกเบื่อๆ จะมาไม้ไหนอีกก็ไม่รู้
“พี่...พี่...อ้อ เออ พี่แพ้ฝุ่นน่ะ นั่งรอในนั้นไม่ได้หรอก”อย่างนายยอร์ชเนี่ยนะแพ้ฝุ่น นักกีฬาขาลุยซะขนาดนี้
“ถ้างั้น...”
“พอๆ เอาเป็นว่าพี่ขอร้องภามแล้วกัน พี่ไม่อยากนั่งคนเดียว”นายยอร์ชรีบพูดตัดบทก่อนที่ผมจะคิดข้อเสนอใหม่ให้เขาออกแล้วลากผมไปที่ม้านั่งยาวใต้โคมไฟซึ่งอยู่ห่างจากตัวช็อปรถพอสมควร
ผมกับเขาต่างก็นั่งอยู่ข้างกันเงียบๆ เพราะผมก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาดี ใจก็ภาวนาให้พี่ป้องเสร็จงานเร็วๆ ผมจะได้รีบกลับไปทำงานต่อที่หอ ลมหนาวในช่วงปลายปีพัดมาหอบใหญ่ทำให้ผมต้องห่อตัวอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อลมพัดผ่านไปผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรพาดทับลงมาที่ไหล่ เอามือจับๆ ดูก็เห็นเป็นเสื้อกันหนาวที่ทำมาจากหนังอย่างดี หันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นเจ้าตัวนั่งเกาศีรษะอยู่แกรกๆ
“อะไรครับ?”ผมถามงงๆ
“ก็ภามหนาวไม่ใช่หรือ?”เขาตอบโดยที่ไม่มองหน้าผม พุ่มไม้ตรงนั้นมีอะไรดีนะ เห็นจ้องมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
“แล้วไปเอามาจากไหน”ผมถามแต่ก็ไม่ยอมคืนเสื้อที่คลุมอยู่ให้
“เถอะน่า จะได้อุ่นๆ ไง ไม่ต้องถามมากหรอก”
“อืม ขอบคุณครับ”ผมขอบคุณเขาแล้วเอาสมุดจดตารางงานขึ้นมานั่งตรวจโดยที่ไม่สนใจเขาอยู่สักพัก ได้ยินเขาทำอะไรกุกๆ กักๆ อยู่ข้างๆ สักครู่ก็เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปสนใจ ตอนนี้ในมือเขามีกีตาร์คลาสสิคอยู่ตัวหนึ่ง อีกแล้ว…แล้วไอ้อันนี้นี่ไปหามาจากไหนเนี่ย ตอนมาก็เห็นมาตัวเปล่านี่นา
“....คือพี่เพิ่งหัดร้องเพลง...”เขาบอก ก้มหน้ามองกีต้าร์
“แล้ว?”ผมถาม จะทำอะไรของเขาอีกนะ
“ไม่รู้ว่าร้องเพราะไหม ภามลองฟังดูนะ” ไม่รอให้ผมตอบ เขาเริ่มเกากีตาร์ช้าๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมนิ่งแล้วเริ่มร้องเพลงด้วยเสียงทุ้มนุ่มชวนฟัง
“พี่นั้นเป็นหนุ่มวิดวะ...
น้องหน้ามนคณะอะไร?
ใช่ครุหรือเปล่า?
หรือว่าเป็นถาปัด?
อยู่คณะอะไร?”
ผมวางดินสอดราฟท์ในมือแล้วนั่งมองเขาเกากีตาร์อย่างชำนาญ ไม่เหมือนคนเริ่มฝึกเลย เขายังไม่ละสายตาไปจากผม ดูจริงจังเสียจนผมนึกว่าเขาจะซ้อมไปร้องจีบสาวที่ไหน
“...พี่เจอเธอก็นานแล้ว
และพี่จ้องมองอย่างสนใจ...
พี่นั้นแซวเธอบ่อย...และเธอก็ยิ้มมาให้...
สุขใจเหลือเกิน...
หนุ่มพาวเวอร์หน้าขาว ไม่มีพิษมีภัย...โปรดจงเห็นใจ..กันหน่อย
อย่ามองพวกเราว่าเถื่อน...ให้มองพวกเราเป็นเพื่อน...
เราน่ารักจะตาย...”
ผมยิ้มบางๆ เมื่อเห็นหน้าเขาซับสีแดงเรื่อ อย่างนี้คงจะหนีไม่พ้นซ้อมร้องเอาไปจีบใคร ขะมักเขม้นจริงเชียว
“พี่เจอเธอก็หลงรัก...
หากน้องหน้ามนลองสนใจ....
หากเหงาขึ้นมาเมื่อไหร่...ก็มาให้พี่แซวได้...
หน้าภาคไฟของเรา...”
เขาก้มหน้าแล้วเงยขึ้นมาใหม่ มองผมจนผมแทบจะทะลุ แล้วร้องประโยคสุดท้ายออกมา
“หากเหงาขึ้นมาเมื่อไหร่...
ก็มาให้พี่แซวได้...
...หน้าภาคไฟของเรา...”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วครู่หลังจากเสียงกีตาร์เงียบลง
“เพราะไหม?”เขาถามผมหน้าแดงๆ
“อืม...เพราะดี”ผมตอบเขายิ้มๆ ทำอายจนอยากแกล้งเข้าให้
“แล้ว...ชอบไหม?”
“หือ?”ผมงงกับคำถาม
“พี่หมายถึงภามชอบไหม?”เขาถามย้ำ
“คนที่คุณจะไปร้องให้ฟังต้องชอบแน่ๆ แหละ ถ้าเขารู้ว่าคุณตั้งใจซ้อมขนาดนี้”ผมบอกยิ้มๆ
“หมายความว่ายังไง?”เขาถาม
“ก็คุณมาซ้อมร้องให้ผมฟังเพื่อที่จะเอาไปร้องจีบคนที่ชอบไม่ใช่หรือ?”
“ร้องจีบคนที่ชอบน่ะใช่ แต่เมื่อกี้ไม่ได้ซ้อม......... เอาจริง...”ท้ายประโยคเขาพูดเบาจนผมได้ยินไม่ถนัด ฟังไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ขี้เกียจจะถามให้มากความ
To be continue o13
อิตายอร์ชรุกนายเอกเราแล้วนะ สมใจใครหลานคนแล้วสิ อิอิ
________________________________
Talk
มีเกร็ดในเรื่องเล็กน้อยที่อยากจะบอกค่ะ
อย่างที่ได้อ่านในตอนกลางๆเรื่องกันที่เห็นภามเจาะกระดาษลัง เรียกอีกอย่างนึงว่า"ตุ้งติ้ง"ค่ะ เอาไว้แขวนตามที่สูงหรือทางเดินเพื่อโปรโมทละครคณะเราค่ะ
ลักษณะเป็นแผ่นกระดาษขนาดเท่าฝ่ามือเวลาโดนลมจะแกว่งไปแกว่งมาแบบตุ้งติ้งที่ติดปกเสื้อแหละจ้า o18
และอีกเรื่องคือเพลงที่นายยอร์ชร้อง มันคือเพลงจีบสาว(?)ของภาคพาวเวอร์หรือภาคไฟของมหาลัยxxxxเองแหละจ้า 555
เดี๋ยวไม่แน่คนแต่งอาจจะมาขายายความให้อีกที(มั้ง)
______________________________________________
ตอบเม้นจ้า
fonnonae - ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ ชอปวิทยากะถาปัดที่นี่สีคล้ายกันมากมาย แต่เราก็ดูกันออกนะ ฮ่าๆ ฝั่งนั้นเค้าจะดูสะอาดๆน่ะ ส่วนเราก็.... :laugh:
สมุนไพร - ต้องรอดูต่อไปจ้า แต่อยากจะบอกว่าเดาได้แม่นนะตัวเอง หุหุ
ืna_pc - ยินดีต้อนรับจ้า อยู่คณะไหนล่ะ เรามีเพื่อนที่นี่หลายคณะอยู่ เดี๋ยวจะฝากบอกไปให้ว่าจัดให้หนักๆ :z1: ว่าแต่...ไม่สนใจเข้าถาปัดหรอ??
-
พี่ยอร์ชเปลี่ยนไป พูดจาดีขึ้น
:laugh:
-
รอตอนต่อไปนะครับ :mc4:
-
ว้อย!!!!!!!!!!!!!!!!!! อ่านแล้วงุงิ :serius2:
ทำไมน้องภามเราซื่อ . . . ได้โล่ห์แบบนี้!!????? หรือว่าแอ๊วแบ๊ว!!!??? แต่ก็ไม่ใช่อ๊าาาาาาาาาาา :serius2:
สงสารไอ้2คนนั้นที่มันจริงจังซะไม่มี จีบใครไม่จีบมาจีบคนsenseตีบตันเรื่องความรัก ฮ่วย!!!
โจ!! มาช่วยเพื่อนคิดให้เยอะๆกว่านี้จะดีกว่ามั้ยน่ะ?
-
โอ๊ยยยจีบกันซึ่งๆหน้าเลยอะ :o8:
น่านโจยังดูออกเลย นันเริ่มจะรุก
ก็พอดีกับที่พี่ยอร์ชทำตัวดีกับภามแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อนุภาพของความรักนี่ยิ่งใหญ่จริง ๆ นะเนี่ย :o8:
-
แหมมม ... เพลงมันเสี่ยวชวนอายจิงๆ :m20:
พ่อยอร์ชนี่ก็เป็นหนุ่มขี้อายเหมือนกันนะ o13
อยากได้แบบตบจูบๆ55555+
-
รุก ต่อไป พี่ยอร์ช
สู้ๆๆ (555+)
-
o13 ไม่ได้ซ้อม เอาจริงๆเลย (ได้ใจจริงๆ)
แบบว่าภามต้องเลือกสินะ
เอาใจช่วยหนุ่มๆทุกคนเลยอิอิ :z1:
-
55555
คนฟังก็ยังไม่รู้ตัวนะ...
“พี่นั้นเป็นหนุ่มวิดวะ...
น้องหน้ามนคณะอะไร?
ใช่ครุหรือเปล่า?
หรือ ว่าเป็นถาปัด?
อยู่คณะอะไร?”
ได้ยินเพลงนี้แล้วแบบ... :m31:
เกลียดเพลงนี้โว้ย.... 55 (ส่วนตัวนิดนะ คนเขียน อย่าได้ว่ากัน)
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึง สมัยสาวๆ หนุ่มถาปัดน่าร๊ากกกกก :-[
:L2: ให้คนเขียนจ้า....
-
จะรอต่อไปน้าา
ชอบๆ
-
กร๊ากกก. . . ..ๆ พี่ยอร์ช รุกหนักเลยนะเนี้ย. .. .
ฮร่าๆ. . .. แต่ว่า งงๆ นะ อะไรก๊าน ที่ทำให้พี่เค้าเปลี่ยนไป๊. . ..แทนตัวเองว่า "พี่" เรียก ชื่อเล่น "ภาม"
55 55 55 5 เขาเปลี่ยนไป๋ . .. . แต่ก็น่ารักดี
แล้วพี่ยอร์ช รุกขนาดนี้ นัน จะรุกขนาดไหนเนี้ย ย ย . .. ..
ศึกชิงนาย นัดนี้ ยังคงไม่จบง่ายๆ .. .. . .ถ้านัน ไม่ยอมแพ้ไปก่อน :laugh:
แต่ว่า. .. . ..ช็อกโกแล็ตนั้น ยอร์ช ต้องเป็นคนซื้อให้ภามแน่ๆเลยอ่ะ
แสดงว่า. . .. .พี่ป้องก็ต้อง ไส้ศึกให้พี่ยอร์ช อ่ะดิเนี้ย 5 555 5+
แล้วก็ อยากฟังเพลง นั้นอ่ะๆ ที่พี่ยอร์ช ร้องให้ภามฟังอ่ะ. . .. อยากฟังๆๆๆๆๆ :z3:
รีบๆมาต่อน๊า. .. ..ดีใจเหมือนกัน ที่ได้อ่านเรื่องนี้ วันนี้ สองตอน :-[
-
ชะอุ๋ยย พี่ ยอร์ชชช
ไมหวานวี้จ๊ะ
ตอนแรกดูเนื้อนึกว่า เพลงลูกทุ่ง TT^TT
จีบภาม หร๊ออ
รุกเลยลูกก ก สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:impress2:
พี่ยอร์ชออกตัวจีบน้องภามแล้ว
-
อิอิ พี่ยอร์ชจีบน้องภามแบบว่ามาพร้อมมุขที่น่ารักมากกกกกก :-[
เล่นดนตรีจีบ กริ๊ววววๆๆๆ เชียร์ค่ะเชียร์
มาต่อไวๆนะคะ ^ ^
-
นายเอกมึนเกินนน
-
โอ๊ยยยยย หนูภามเอ๊ยย
ใสซื่อจริงๆ เขาจีบยังไม่รู้ตัวอีก
เอิ๊กๆๆๆ :impress2:
-
นั่นแน่มีร้องเพลงจีบด้วย
เขิน~นน(ได้ข่าวเค้าร้องให้ภามไม่ใช่เมิง-_-")
นาอยู่คณะ...ตึกหน้าสุดนู้นแน่ะ
แน่!! อย่าจัดหนักๆ หรืออะไรแปลกๆมานะคะ ไม่งั้นเค้าตามล้างแค้นถึงคณะนะเออ
เข้าถาปัดคงไม่ไหวหรอกค่ะ ทุกวันนี้วาดรูปคนยังไม่เป็นคนเลย :z3:
-
wow
-
:z3: น้องภามมมมมมม ซื่อไปไหนเนี่ยยยยยยยย --"
แอบนอกเรื่อง เดกสถาบันนี้น่ารักจิงจัง สมัยก่อนเคยแอบเล็งพี่ติวถาปัดเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ น่ารักดี
-
น่ารักจังเลยอะครับเนี่ย อุอุ
ว่าแต่ของผมพึ่งจะหน้า 8 เองนะครับ ทำไมท่านผู้แต่งฟาดไป 11 แล้วหล่ะครับ
-
:o8: เขิลแทน
-
รู้ตัวว่ามีคู่แข่ง
รีบรุกน้องภามเลยนะ นายยอร์จ :laugh:
+1
-
สวัสดีครับเพื่อนๆ วันนี้ผมก็มีโอกาสแวะมาเยี่ยมเยียนนิยายของตัวเองแบบมึนๆ เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผมดันเกิดอาการไม่สบายค่อนข้างจะหนักเอาการ กินอะไรก็ไม่ค่อยจะได้ ปวดหัวปวดตัวจนนอนไม่หลับ(จนต้องมานั่งเฝ้าอยู่กับคอมแบบนี้แหละครับ) :m15: เมื่อครู่โทรไปหาพี่ชายที่เรียนหมออยู่ก็ได้ใบสั่งยาทางโทรศัพท์มาแล้วครับ เห็นบอกผมว่าไม่น่าจะเป็นหวัด 2012 แต่ประการใด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคงต้องรอดูอาการกันไปก่อน :serius2: ดังนั้นในช่วงนี้จึงต้องของดการแต่งเรื่องต่อเป็นการชั่วคราว
แต่....ส่วนที่แต่งแล้วอยู่กับคนลงนี่เพียบเลยครับ ไม่ต้องเศร้าโศกว่าจะไม่ได้อ่านกันต่อไป โชคดีที่ตอนช่วงว่างผมขยันอะไรก็ไม่รู้ เลยมีสำรองไว้ให้ชื่นอกชื่นใจกันแบบนี้แหละครับ :-[
สำหรับเรื่องสีเสื้อช็อปของเรานั้นเป็นสีที่ไม่ซ้ำกับคณะวิทยาศาสตร์ครับ กล่าวคือเสื้อช็อปของคณะสถาปัตย์จะเป็นสีที่มีชื่อเรียกเฉพาะว่า"ซีเปีย" ครับ ซึ่งสีซีเปียนี้ได้ถูกนำมาใช้เป็นสีประจำคณะตั้งแต่เริ่มก่อตั้งคณะ(ถาปัดก่อตั้งเป็นคณะที่ 2 หลังจากวิศวะประมาณ 10 ปี) สังเกตได้ว่าจะเข้มจนเกือบดำซึ่งเข้มกว่าของวิดยามากครับ นอกจากนี้ชื่อสถาบันที่ปักตรงหน้าอกยังใช้ตัวอักษรภาษาอังกฤษทั้งหมด และมีการปักคำว่า ARCHITECTURE ด้วยด้ายสีแดงที่แขนเสื้อด้านขวาด้วยครับ(วิดยาปักชื่อสถาบันเป็นภาษาไทย ใช้ด้ายคนละสี) แต่เวลาใส่ช็อปเดินไปไหนทำไมมีแต่คนคิดว่าเรียนวิดยาก็ไม่รู้ครับ :sad4:
สำหรับน้องนา(ขอเรียกว่าน้องเนอะ เพราะเห็นว่าเพิ่งมาอยู่รั้วเดียวกัน) พี่ก็ขอต้อนรับสู่สถาบันที่สุดแสนจะอบอุ่นของเราครับ :pig2: (เว่อร์มาก 555+) คณะแรกหรือ? อืมมม ตอนรับน้องรถไฟนี่ให้พี่เต้นอะไรก็ไม่รู้ ใจร้ายมาก :monkeysad: เรียกได้ว่าจะแอบหนีกลับคณะเลยทีเดียว(เว่อร์ได้อีก...) ถ้าเดาไม่ผิด คิดว่าคณะนี้แหละอาจจะมาปรากฎอยู่ในเรื่องนี้ด้วย...
ตอนนี้พ่อยอดชายของเราเริ่มทำตัวดีเป็นกับชาวบ้านเค้าขึ้นมาบางแล้ว คิดว่าน่าจะถูกอกถูกใจแฟนคลับนายยอร์ชพอสมควร แต่ไม่รู้ว่าไอ้หนุ่มของเรานั้นจะดีแบบนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่ ยังไงก็ขอให้ทุกคนติดตามต่อไปอย่างเหนียวแน่นนะครับ :o8:
สำหรับวันนี้ขอกลับไปต่อสู้กับอาการไม่สบายต่อก่อนครับ มันทรมานจริงเฮ้ย :m15: จงหาย จงหายยยยยยยยยย...
: DRAFT
-
ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะ writer
รักษาสุขภาพด้วย
:L2: :L2: :L2:
-
นายยอชเท่มาก อะนะ ต้องขอบคุณผู้ที่อยุ่เบื้องหลัง อิอิ :impress2:
-
อ่าาาาา ตกลงพี่ยอร์ชวิดวะ เอาจิงแล้วช่ายมะ
นั่นๆๆ แผนสุง อุส่าวางแผนเอาช๊อคไปฝากพี่ป้องไว้
แล้วยังมาร้องเพลงจีบอีก พร๊อปพร้อม เอาคะแนนความพยายามไปเต็ม 100+ เลย
ว่าแต่ไอเดกนี่มันไม่รุ้เรื่องไรเลยอ่ะ
ฉกตัวมันไปไว้ห้องด่วนๆ ก่อนที่จะไปทำน่าซื่อจนโดนคนอื่นคว้าไป
แว่วๆๆ มีตุนไว้่หลายตอน เอามาอ่านอีกตอนดิค้าบบบ นะนะนะนะ :call:
-
โอ๊ะ พี่ยอร์ชชชชชช
มามาดใหม่ น้องภามคงยังงงๆอยู่
เอิ้กๆ ๆๆ ๆ
น้องภามก็ซื่อจริง เค้าร้องเพลงจีบ ยังไม่รู้ตัวอีกเน้
อิ อิ น่ารัก ๆๆ ๆ
:-[
ป.ล. ว่าแต่ว่า ยังไม่ถึงหน้า 11 เลยไม่ใช่เหรอ ?? บอกเลขหน้าผิดรึเปล่าคะ ?
:confuse:
-
รุกซะ ไม่ให้ตั้งตัวเลย
o13
-
พี่ยอร์ชน่ารักอ่า >///<
เปิดตัวมาตอนแรก นึกว่าพี่แกจะมาแนวตบจูบซะอีก 555
ที่ไหนได้ พี่ยอร์ชดูเหมือนเด็กๆมากกว่าอ่ะ ผักก็ไม่กิน จะจีบใครก็ต้องหารื่องทะเลาะก่อน
ยิ่งตอนไปกินหมูกระทะ เป็นการเอาชนะแบบเด็กๆจริงเชียว
อิอิ
น่ารัก น่าหมั่นเขี้ยวที่สุด
ส่วนน้องภาม เปลี่ยนมาเรียกพี่ยอร์ชว่าพี่เถอะ ผมกับคุณมันดูห่างเหินไงไม่รู้ เนอะๆ
-
พี่ยอร์ชรุกๆๆๆๆเร็วมากๆๆ
ชอบเพลงอ่ะ
ทำไมไม่เหมือนม.เราอ่ะ
ปล่อยวิศวะอยู่กลางทุ่งข้า่วคณะเดียว
จนเค้าเรียกว่า "วิศวะกลางทุ่ง"
แล้วภามก็ยังไม่รู้อีกเนาะ
รอๆๆๆๆ
-
:-[น่ารักกกกกกกกกก
เขาร้องเพลงจีบยังไม่รู้ตัวอีกนะภามมมมมมมมมม
เชียร์พี่ยอร์ชชชช
-
หน้ามือเป็นหลังมือมากพี่ยอร์ช
-
อ๊ากกกกกกกก..........อยุ่สถาบันเดียวกัน...........555++
กะลังขึ้นปีนึงอะ.....คริๆ.....
....555+.....
:กอด1: :กอด1:
-
กว่าจะรุกได้นะพ่อคุณ อิอิ
-
รุก ขนาดนี้..รุกไปเลย
-
พี่ยอร์ชน่ารักจังอ่า
:impress2: :impress2:
-
หายไวไวเน่ออพ่อหนุ่มมม :L2:
-
น้องภามช่างซื่อ (บื้อ) จริงๆ พี่ยอร์ชร้องเพลงจีบซึ่งๆ หน้า ยังไม่รู้เรื่องไรเลย
ช่างบริสุทธิ์ น่ารักกกกกกกกกกก
-
ว้าว ว วว ว . .. . ..ไรท์เตอร์ แวะเข้ามา
อิอิ. . .. .
ไงก็ดูแลสุขภาพดีๆน๊า. .. . ..อากาศร้อนๆแบบนี้ โคตรจะไม่สบายง่ายเลยแหละ
. . .....
เป็นห่วง + เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์น๊า
แต่ที่ไรท์เตอร์บอก ว่า จะดีไปอีกนานแค่ไหน. .. . ..นั้นแสดงว่ามันแอ๊บทำดีอ่ะดิเนี้ย
ถ้ามันทำไม่ดีกับภาม ไอ้พี่ยอร์ช เตรียมโดนแฟนคลับภาม. .. .. . :beat:
o18
-
รุกหนักขนาดนี้นันทำไงล่ะ
:laugh: :laugh:
-
พี่ยอร์ชน่าร๊ากกกกกกกก
ชอบหนุ่มวิศวะอ่ะ
-
:laugh:เพลงน่ารักจัง
-
ถ้าไม่พูดกันตรงๆ ดูเหมือนน้องภามจะไม่สามารถเข้าใจได้นะคุณยอร์ช และเพื่อนนัน
-
:m20: ต๊ายยยยยยย กล้ามากกอ่ะ ยอร์ช โถ่ ที่ตอนแรกดุเค้าสะเสียดัง ทีจะมาจีบเค้าละทำเสียงค่อย :z2:
ใจแข็งเยอะๆนะลูกนะภาม นันออกจะดี เอานันเถอะสงสารนัน 555
แต่ชอบเรื่องนี้ทีออกแนวจะตบจูบ 55คนอ่านซาดิสส :o8:
แล้วๆ ชอบ2คณะนี้ ทำไมเราไม่ชอบ2คณะนี้ก่อนที่เราจะเอนท์นะ เซ็งงงง
-
พี่ยอร์ชมีมุมน่ารัก มีมุมเขินๆ แบบนี้ด้วย น่ารักเจง 55555
ปกติเห็นแต่ยอร์ชเวอร์ชั่นเถื่อนๆ
ชอบบบบบ จีบน้องภามแบบนี้ตั้งนานคงติดไปแล้ว >< :o8: :o8: :o8:
-
:z13: :z13: มาต่อด้วยค๊าบ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
มนต์รักถาปัด :L1:วิศวะ
ต่อเลย ต่อเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
โอยยยยย เนื้อเรื่องน่ารักได้อีกค่า
ชอบๆ หนุ่มถาปัด เด็กวิศวะนี่ คริคริ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
รักคนแต่ง อิอิ :oo1:
-
เข้ามาเป็น FC ของนายภาม กับ พี่ยอร์ช
อ่านไปก็ยิ้มไป กับการโต้ตอบของทั้งสอง
แต่ไหง อยู่ ๆ พี่ยอร์ช เอาสุนัขออกจากปากเมื่อไหร่ ไม่ยักรู้
เล่นจีบกันตรง ๆ แต่ภามก็ยังไม่รู้ สงสัย หนุ่มวิศวะ คงต้องออกแรงขยันกว่านี้เป็นแน่แท้
+1 ให้ทั้ง เพื่อนรักทั้งสอง ทั้งคนแต่และคนโพส
:L2: ดอกไม้เยี่ยม หายป่วยไว ๆ นะครับ
-
พี่ยอดผีเข้าหรือผีออก กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
น้องภามแลดูจะไม่ได้ ตระหนักถึงเหตุการณ์ข้างหน้าเลยนะจ๊ะ
ไหนจะเพื่อนนันอีก วิ้ววววววววววว
หายๆเร็วนะไรเตอร์ :L2:
ให้กำลังคนโพสด้วยย :กอด1:
-
:กอด1: ไรเตอร์คับ
หายไว ๆ นะค้าบบบ
ฮ่า ๆ จะมารอติดตามนิยายคับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ ๆๆๆๆ ^^
-
:3123: รักษาสุขภาพนะค่ะ ขอหายป่วยไวไวๆค่ะ
-
เอาเลยค่าพี่ยอร์ช
เดินหน้าเกียร์ห้าเต็มที่
-
เอาดอกไม้มาเยี่ยมคนป่วยค่ะ :L2:
หายไวๆนะค่ะ แล้วมาลงต่อ หุหุ
อ้อใช่ๆปักภาษาอังกฤษจริงๆด้วย
ใกล้เป็นปี1เต็มตัวของที่นี่แล้ว
มีรับน้องรถไฟด้วยหรอ ตื่นเต้นๆ
พี่ยอร์ชเวอร์ชั่นนี้น่ารักอะ :-[
เอาใจช่วยพี่ยอร์ชค่ะ :bye2:
-
:m15: พี่ Writer ไม่สบายหรอค่ะ ดูแลรักษาสุขภาพดี ๆ นะค่ะ จะได้หายไว ๆ มาต่อนิยายให้เรา ๆ อ่านกันค่ะ :m15:
เอ...หรือว่าจะอ้อนให้โมคนใดคนหนึ่งสวมแค่ G-String แล้วไปคอยพยาบาล Writer ดีค่ะ :m17: :m4:
-
มารอตอนต่อค่ะ
:z13:
-
อยากอ่านอีก ก ก :z3:
พี่ยอร์ชเริ่มเดินหน้าแล้ว ว ว
ภาม รายนี้ยัง งงๆ เลย ย 55
:)
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ้าว เพิ่งคิดได้ นายเอกปี1 พะเอกปี4
เอ้ยๆๆ พี่ยอร์ช รีบๆเลยพี่เด่วพี่จะจบออกไปแล้วน่าาา เด๋วมีเปลื่ยนพะเอกจะยุ่งน่า
-
เอาดอกไม้มาเยี่ยมค่ะ... :L2:
หายไวๆๆนะ จงหายยยยยยยยยยยยยยยยย(จากโรคภัยนะ) :กอด1:
-
อ๊ากกก น่ารักอ่ะ :m3:
จากแรกๆไม่ชอบพี่ยอร์ช
ตอนนี้ ... --> :m1: แล้วอ่ะ
-
พี่คนแต่ง. . . . . บอกให้รอพี่คนโพสๆ
:mc4:
-
ยอร์ชช น่ารักไม่ไหวแล้วว :-[
มีจีบกันอย่างนี้เลย
แต่ท่าทาง ภาม มันจะยังไม่รู้เรื่องเลย 55
:L2: คนโพสต์ :กอด1: คนแต่งง
หายไวๆเน้อ รักษาสุขภาพด้วยจ้าาา
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
หายไวๆนะคร๊ะ อิอิ
แร้วมาลงต่อเยอะๆเลยน้า
ชอบจิงจัง ^ ^
-
:call: :call: :call: :call:
-
หายยย :serius2:
-
เหมือนจะน่ารักขึ้นนิดนึงนะนั่น
แต่คงลำบากน่าดูเพราะ ภามน่ะ ซื้อ(บื้อ) เอาใจช่วยให้สำมะเร็จแล้วค่ะ
-
เรื่องน่ารักดีนะฮะ
เลือกเอาใจช่วยนันหรือพี่ยอร์ชไม่ถูกเลยฮะ
ขอบคุณฮะ
เอ่อออ... บอกรัยนี๊ดนึงฮะหวังว่าจะไม่โกดกันนะฮะ คือว่า
มันต้องเป็น To be continued ล่ะฮะ
-
จะน่ารักเกินไปแล้วนะคะเนี้ย o13 o13
-
ตอนที่ 7
“แล้วตกลงว่าภามชอบไหม?”เขายังถามเซ้าซี้
“อื้อ ชอบสิ คุณร้องเพราะกว่าตั้นตั้งเยอะแน่ะ”ผมตอบไปตามจริง มือก็คว้าดินสอดราฟท์ขึ้นมาเช็คตารางงานต่อ
“อะไรนะ?”เขาถามเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“ผมบอกว่าคุณร้องเพราะกว่าเพื่อนของผมอีก”
“ใคร? มันเป็นใคร? หันมาคุยให้รู้เรื่องก่อนภาม”เขาดึงดินสอดราฟท์ออกจากมือผมแล้วจับไหล่ผมให้หันหน้าไปหาเขา คิ้วขมวดอย่างคนเริ่มจะอารมณ์เสีย จะดีทั้งทีทำได้ไม่นานเล้ย นายยอร์ชเอ้ย
“ตั้นเป็นเพื่อนของอ๋องไง เป็นรูมเมทกันด้วย คุณไม่รู้จักหรือ”ผมตอบเขาให้จบเรื่องจบราวไป จะอยากรู้ไปทำไมกันนักกันหนา
“แล้วไปรู้จักกันได้ยังไง?”
“เอ๊ะ! คุณนี่ ก็ผมเพิ่งบอกไปว่าเขาเป็นเพื่อนของอ๋อง ก็รุ่นน้องในภาคคุณนั่นแหละ”
“แล้วตอนมันร้องเพลงนี้ให้ฟังอยู่กันกี่คน?”นายยอร์ชจอมป่วนยังถามเรื่องที่หาสาระไม่ค่อยได้ไม่เลิก
“จะอยากรู้ไปทำไมเนี่ย?”ผมชักอารมณ์ไม่ดีแล้ว
“บอกมา!”อ้าว ไปๆ มาๆ ตะคอกกันซะแล้ว
“สองคน ตอนนั้นอ๋องออกไปซื้อน้ำ ตั้นเห็นเงียบๆ เลยร้องเพลงให้ฟัง พอใจหรือยัง?”ผมบอกหน่ายๆ ให้มันจบเรื่องจบราวไป
“ไอ้เด็กเวร... อย่าให้กูเจอหน้านะมึง รู้ว่าใครกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่”นายยอร์ชเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวพลางหักข้อนิ้วกรอบแกรบ
“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย? แค่เขาร้องเพลงซ้ำกับคุณเนี่ยนะ อีกอย่างตั้นเขาเป็นน้องในภาคคุณด้วย”ผมชักจะไม่อยากทนกับนิสัยเอาแต่ใจของเขาแล้วสิ ร้องเพลงเดียวกันก็จริง แต่ตัวเองร้องทีหลังเขาแท้ๆ
“น้องก็น้องสิ มายุ่งกับว่าที่เมียก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน!”เขาพูดเหมือนคนลืมตัวแล้วก็สะดุ้งเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าแอบทำผิดก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเมื่อผมมองหน้าประมาณว่าเมื่อครู่เขาพูดอะไร พอดีได้ยินไม่ถนัด
“ไม่รู้หล่ะ ทีหลังถ้ามีใครมาร้องเพลงนี้ให้ฟังห้ามบอกว่ามันร้องเพราะนะ ภามต้องบอกว่าพี่ร้องเพราะคนเดียว”เขาผูกขาดผมเหมือนเด็กๆ
“เรื่องอะไรหล่ะ”ผมไม่ยอมตามใจให้เขาได้ใจหรอก ไม่งั้นต่อไปจะเอาไอ้โน่นก็สั่ง จะเอาไอ้นี่ก็สั่ง ผมเหนื่อยตายพอดี
“รับปากมา”
“ไม่”
“ภาม...”เขากดเสียงต่ำ หัวคิ้วเริ่มกระตุก
“เอาแต่ใจ”ผมบ่นขมุบขมิบ
“ว่าไงนะ?”
“ก็ได้”ผมตอบอย่างขอไปที จะได้จบๆ กันไป
“ดีมาก”เขาว่าแล้วเอามือมาขยี้ผมผมยิ้มๆ เปลี่ยนอารมณ์ไวจริงพ่อคุณ
“พี่ป้องทำไมนานจัง”ผมถามเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้นายนี่หาหัวข้ออะไรมาหาเรื่องผมอีก
“ภามอยากกลับหรือยังหล่ะ”เขาถามเหมือนกับว่าจะให้ผมกลับเลยก็ได้
“กลับได้หรือ? ที่จริงผมอยากกลับมาตั้งนานแล้วแหละ”ผมบอก
“ไป งั้นกลับกัน เดี๋ยวพี่เดินไปส่งหน้าหอ”
“ไม่รอพี่ป้องแล้วหรือ?”ผมออกจะงงๆ กับจุดประสงค์ในตอนแรกกับตอนนี้ของเขา
“เดินไปส่งภามก่อนก็ได้ ไปเถอะ”เขาบอกแล้วลุกยืนรอ พอเห็นผมลุกตามเขาก็เข้ามาคว้ากระเป๋าสะพายไปสะพายไว้ให้แล้วเดินนำไป
เขายืนรอส่งผมเข้าประตูรั้วหน้าหอ ผมยกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนที่จะหันเดินเข้าไป นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ก็เปลี่ยนใจหันกลับมาใหม่ เดินมาหาเขาที่ยังยืนอยู่ที่เดิมแล้วยกหลังมือทาบหน้าผากเขา
“ตัวก็ไม่ร้อนนะ แต่ยังไงคุณกินยากันๆ ไว้ก่อนก็ดี”ผมบอกอย่างเป็นห่วงจริงๆ เพราะเห็นว่าวันนี้เขาทำอะไรแปลกๆ หลายอย่าง คงจะไม่ค่อยสบาย ผมยิ้มให้เขาบางๆ เห็นเขาหน้าแดงเรื่อๆ แล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าหอ
“...ขอบคุณที่เป็นห่วง”เสียงเบาๆ เหมือนคนที่สติหลุดลอยแว่วๆ มาให้ผมได้ยินจากข้างหลังก่อนที่ผมจะเดินขึ้นบันไดตึกไป...
“ภามรู้จักกับนายยอร์ชนั่นนานแล้วหรือ?”นันถามผมในขณะที่เรากำลังนั่งเสก็ตช์ภาพห้องซ้อมดนตรีกลางน้ำในเช้าของวันศุกร์ ทำไมถึงได้อยากรู้เรื่องนี้ขึ้นมาก็ไม่รู้
“ทำไมอยู่ๆ นันถึงอยากรู้หล่ะ”ผมใช้ปลายดินสอยื่นไปข้างหน้าเพื่อกะขนาดของตัวเสาที่ใช้ทำเก้าอี้ตรงระเบียงที่ยื่นออกมากลางน้ำ
“ก็เห็นเหมือนจะรู้จักกันมาก่อนน่ะ ดู...ดูเขาจะสนิทกับภามเป็นพิเศษ”
“พิเศษ? ตรงไหนหล่ะ”
“ก็วันที่ไปกินข้าวด้วยกันเห็นนายนั่นคอยตอแยภามอยู่ไม่ห่างเลยนี่นา”นันว่า
“เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ แกล้งอะไรให้ภามรู้สึกไม่ชอบใจได้ละก็ขออย่าให้บอกเชียว ลงทุนทำทุกอย่างแหละ”ผมบอกอย่างไม่ค่อยใส่ใจ เพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
“แล้วตกลงไปรู้จักกันตอนไหน?”นันที่ขึ้นโครงเกือบเสร็จแล้วถามต่อ ผมเห็นว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไรเลยเล่าไปเรื่อยๆ
“นันจำวันที่เรามาเรียนกันตอนเช้าแล้วภามเจอคนที่กวนโมโหที่ร้านขายอุปกรณ์ได้หรือเปล่า? วันนั้นแหละที่ภามเจอนายยอร์ช เขามาว่าว่าโมเดลที่ภามทำมันแย่มากเลยเถียงกันไปนิดหน่อย”ผมเล่าเรื่องในเช้าวันจันทร์วันหนึ่งเมื่อประมาณเกือบหนึ่งเดือนที่แล้ว
“แล้วหลังจากนั้นก็อย่างที่นันเห็น ภามโดนนายยอร์ชลากไปเตรียมตัวจะทำร้ายร่างกายเต็มที่ วันนั้นนันก็อยู่กับภามด้วยนี่ แต่มันชุลมุนมากนันคงจำหน้านายยอร์ชไม่ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ทำอะไรภามนะ”ตอนนี้ผมเริ่มหยิบสีที่อยู่ในกล่องพลาสติกใสออกมาเรียงเฉดเพื่อป้องกันการลงสีผิดพลาด
“หลังจากวันนั้นมาภามก็ภาวนาขออย่าให้ได้เจอเขาอีก แต่มันก็ไม่เป็นผลสำเร็จเอาเสียเลย ดูเหมือนภามจะบังเอิญเจอเขาบ่อยมาก”นันทำงานเงียบๆ ฟังผมเล่าอย่างตั้งใจ
“แต่หลายๆ ครั้งที่ได้อยู่กับเขาก็ทำให้ภามรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนไม่ดีอย่างที่คิดนะ ถึงเขาจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่ก็เป็นแค่คนขี้เหงาคนนึงนี่เอง”
“ทำไมหล่ะ?”นันที่นั่งเงียบมานานถามผม
“ก็เขามาชวนภามไปกินข้าวเป็นเพื่อนบ่อยๆ เห็นบอกว่าไม่มีเพื่อนไปกินด้วยน่ะ แต่อันที่จริงดูเหมือนเขาบังคับภามมากกว่า”ผมเล่าแค่นี้ หลีกเลี่ยงการกระทำครั้งล่าสุดที่ผมเจอเขาเอาไว้ เพราะการกระทำของเขาในวันนั้นก็เป็นสิ่งที่นอกเหนือจากที่ผมจะอธิบายได้
“กินข้าวหรือ? นายนั่นเนี่ยนะชวนภามไปกินข้าวด้วยบ่อยๆ”นันวางดินสอดราฟท์ดังแปะแล้วหันมาถามผมเสียงเข้มอย่างที่ไม่ค่อยได้ทำเมื่อพูดกับผม
“อื้อ ทำไมหรือ?”ผมถามพลางเริ่มลงสีไม้กระดานและตัวเสาด้านล่าง
“เปล่า...แต่ภาม...คือถ้าเขามาชวนภามไปไหนมาไหนด้วยกันอีกภามอย่าไปกับเขาได้ไหม?”นันถามผมเสียงอ่อน ผมหยุดมือที่ทำงานอยู่แล้วหันหน้าไปมองนันเพื่อขอเหตุผลสนับสนุนคำขอของเขา
“คือ...อย่างที่ภามบอก หมอนั่นเคยจะทำร้ายภามมาแล้ว ถึงจะกลับใจทีหลังก็เถอะ แต่นันก็ไม่ไว้ใจเขา”นันอธิบายเหตุผล
“นันก็พูดเหมือนกับว่าภามจะได้ไปไหนกับเขาบ่อยๆ อีก เรียนก็เรียนอยู่กันคนละคณะ อีกอย่างเขาก็จะเรียนจบปีนี้แล้วด้วย คงไม่มีเวลามาหาเรื่องอะไรภามหรอก”ผมหันกลับมาให้ความสนใจกับงานต่อ
“ถ้าภามไม่ไปกับเขาได้ก็ดี”นันว่า หยุดพูดไปพักหนึ่งแล้วเอ่ยต่อ
“งั้นเย็นนี้ภามไปกินข้าวกับนันนะ”
“ได้สิ แต่ต้องรีบหน่อยนะ ภามต้องรีบขึ้นรถไฟกลับบ้านให้ทันรอบสุดท้าย”ผมตอบรับ สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมอยู่ๆ วันนี้นันถึงชวนคุยเรื่องนายยอร์ชได้ แต่มาคิดได้ว่าเพื่อนก็ย่อมเป็นห่วงเพื่อนเป็นธรรมดาก็ไม่ได้คิดจะใส่ใจอะไรอีก
หลังจากเสร็จงานในช็อปตอนเย็นแล้วผมกับนันก็รีบเดินออกมาที่ร้านข้าวใกล้หอเพื่อที่จะได้รีบกินรีบกลับ ถ้าไม่ทันรถไฟรอบสุดท้ายผมคงต้องให้พ่อขับรถมารับ ซึ่งมันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย เสียค่าน้ำมันโดยใช่เหตุ เราเลือกที่นั่งแล้วนันก็เป็นคนจดรายการอาหารแล้วส่งให้แม่ครัว สักครู่อาหารที่เราสั่งเหมือนกันสองจานก็ถูกนำมาเสิร์ฟ นันกับผมตักข้าวกินไปก็คุยเรื่องสัพเพเหระกันไปจนกระทั่งมีเสียงๆ หนึ่งเรียกชื่อผมอยู่ใกล้ๆ
“อ้าวภาม”เสียงคุ้นหูเรียกให้ผมหันกลับไปมอง เห็นนายยอร์ชมากับพี่ป้อง พี่พัทแล้วก็พี่โจที่กำลังจะนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้เขาแล้วเลยไปไหว้ทักทายพี่ๆ อีกสามคนด้วย
“ทำไมวันนี้ภามมากินข้าวกันแค่สองคนหล่ะ แล้วเพื่อนคนอื่นไปไหน”นายยอร์ชถาม แต่เสียงฟังดูหาเรื่องยังไงชอบกล ถามผมแต่ยืนจ้องหน้านัน แปลกคน
“คนอื่นเรียนคนละเซค กลับไปหมดแล้ว”ผมบอก
“นี่เพื่อนภามใช่ไหม”เขาถามอย่างกับไม่เคยเห็นนัน ก็เคยนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะด้วยกันมาแล้ว
“อ้าวคุณ ก็เคยเจอกันมาแล้วไง”ดูซิจะมาไม้ไหน
“แค่เพื่อนจริงๆ น่ะหรือ?”เขาหรี่ตาลงทำหน้าไม่ไว้ใจแล้วจ้องไปที่นัน
“แล้วคิดว่าเป็นอะไรหล่ะครับ?”นันที่นั่งเงียบอยู่แต่แรกปากไวกว่าผมชิงพูดออกไปก่อน มุมปากกดลงเหมือนจะเยาะเย้ยอะไรซักอย่างเมื่อพูดจบ
“ไม่รู้สิ แต่เป็นแค่เพื่อนน่ะดีแล้ว เพราะตำแหน่งสำคัญตอนนี้มีคนจองแล้ว”นายยอร์ชหันไปพูดกับนันเต็มตัว
“เป็นแค่คนนอกอย่าทำรู้ดีนักสิครับ ที่จริงคุณอาจจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเลยก็ได้”นันพูดเย้ยๆ แบบที่ผมไม่เคยเห็นสุภาพบุรุษแบบเขาทำกับใครมาก่อน นันนี่มีแง่มุมแบบนี้เหมือนคนอื่นเขาด้วยหรือนี่?
“อย่ามาทำปากดีนักไอ้หนู ของที่มีคนจองแล้วน่ะเจ้าของเขาไม่ปล่อยทิ้งไปง่ายๆ หรอกนะ”นายยอร์ชพูดอะไรงงๆ เขาเคยให้นันยืมหนังไปดูที่ห้องหรือไงนะ แล้วทำไมนันเอาอะไรของเขามาแล้วไม่ยอมคืนหล่ะ นันไม่ใช่คนแบบนั้นนี่
“ผมถึงบอกว่าคนนอกอย่างคุณไม่ได้รู้อะไรเลยไง ไม่ได้รู้เลยว่าอะไรๆ มันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”นันพูดเสียงชั่วร้าย ตื่นเต้นจริงๆ ที่วันนี้เหมือนผมได้เห็นนันคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ตื่นเต้นได้ไม่นานเมื่อโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ถูกตบดังปัง! ด้วยฝีมือนายยอร์ช จนผมสะดุ้ง
“มึงหมายความว่าไง พูดอย่างนี้ตามกูออกไปนอกร้านเลยดีกว่า”นายยอร์ชเริ่มขุดภาษาดั้งเดิมของเขาออกมาใช้ ผมจะเอื้อมมือไปจับมือนันไม่ให้บ้าจี้ตามไอ้หมอนี่แต่มันก็สายไปเสียแล้ว นันยืนขึ้นโดยที่ไม่ต้องให้พูดรอบสอง มองหน้าผมแล้วยิ้มบางๆ พยักหน้าให้แล้วเดินนำนายยอร์ชออกจากร้านไป ผมที่กำลังจะเดินตามก็ถูกพี่ป้อง พี่พัทแล้วก็พี่โจเรียกไว้ บอกว่าสองคนนั้นมีเรื่องต้องเคลียร์กัน ปล่อยให้เขาคุยกันเองดีกว่า ผมพยักหน้ารับเบาๆ ก็ดีเหมือนกัน ถ้านันยืมอะไรนายยอร์ชมาจะได้คืนๆ กันไปเสียให้จบๆ
ผมนั่งกระวนกระวายรอนันอยู่เกือบๆ ยี่สิบนาทีกะว่าจะลุกออกไปตามแล้วแต่ก็เห็นนันกับนายยอร์ชเดินเข้ามาเสียก่อน แต่ทำไมสภาพแต่ละคนมันเป็นแบบนั้นหล่ะ
นันในตอนนี้อยู่ในชุดนักศึกษาที่ยับยู่ยี่ กระดุมเสื้อหลุดหายไปสองเม็ดเผยหน้าอกขาวๆ เต็มตา ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย แก้มช้ำ ปากแตกเห็นรอยเลือดไหลเป็นทาง นอกจากนี้ยังมีเลือดซึมๆ แถวหางคิ้วอีก โดยรวมแล้วเหมือนไปฟัดกับมาสคอตคณะผมมายังไงยังงั้น
ส่วนนายยอร์ชที่เดินตามหลังมามีลายดอกยางรองเท้านักศึกษาที่ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นมันที่พื้นรองเท้าของนันอยู่เด่นชัดบนหน้าอกเสื้อเชิ้ตสีขาว ผมของเขาถึงจะดูดีกว่านันหน่อยแต่ก็ดูกระเซอะกระเซิงอยู่ดี แก้มเขาช้ำทั้งสองข้างแต่ปากไม่แตก ใกล้ๆ ตาดูเหมือนจะขึ้นสีคล้ำอย่างเห็นได้ชัด สองคนนี้มันไปตกลงกันยังไงเนี่ย เละกลับมาทั้งคู่เลย
“นัน! คุณ!”ผมร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้
“ไปตกลงอะไรกันท่าไหนทำไมเละกลับมากันแบบนี้?”ผมถามเพราะพี่ที่เหลืออีกสามคนบนโต๊ะนั่งเงียบทำหน้าเจื่อนๆ ผู้พิพากษาคดีนี้เลยต้องกลายเป็นผมโดยไม่มีใครค้าน
“มานี่เลย มานั่งกันคนละฝั่งเลย”ผมชี้ไปที่เก้าอี้ว่างข้างตัวทั้งสองฝั่งแล้วสั่งสองคนนั้น ใจเย็นไม่ไหวแล้วครับ โตๆ กันแล้วทั้งคู่ยังจะทะเลาะกันอีก ดูก็รู้ว่าไปฟัดกันมา
“ยังๆ ยังจะไม่เลิกอีกนะคุณ”ผมหันไปปรามนายยอร์ชที่นั่งกัดฟันแง่งๆ ส่งไปให้นันที่เหมือนจะทำแบบนั้นโต้ตอบมาเหมือนกันแต่ผมเห็นแวบๆ
“ไหนบอกมาซิว่าไปทำอีท่าไหนกัน?”ผมถาม หันไปมองหน้านันก็ไม่ได้รับคำตอบเลยหันมาหานายยอร์ชที่นั่งอยู่อีกฝั่งแต่ก็ยังเงียบอยู่ดี
“โตๆ กันแล้วทั้งคู่ยืมอะไรกันไปทำไมไม่คุยกันดีๆ หล่ะ ยังไงเขาก็เป็นพี่เรานะนัน ทำไมนันต้องไปบ้าจี้ตามเขาด้วย ส่วนคุณ โตขนาดนี้แล้วจะยอมน้องบ้างไม่ได้หรือไง เรื่องอะไรมันหนักหนานัก”ไม่รู้ผมไปเอาความกล้าที่ไหนนั่งอบรมนายยอร์ชผู้ชายตัวโตๆ ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม พี่ๆ ทั้งสามคนนั่งยิ้มเจื่อนๆ แล้วมองหน้านายยอร์ช เห็นเขาเปลี่ยนสีหน้าจากสำนึกผิดมาเป็นคิ้วขมวดเอาจริงเอาจังแล้วเถียงผม
“เรื่องนี้ยอมไม่ได้!”เขาเอ่ยจริงจัง
“ก็แล้วทำไมมันจะไม่ได้ นันเขาอายุน้อยกว่าคุณตั้งสามปีนะ คุณเป็นพี่เขาแต่ทำตัวหาเรื่องน้องแบบนี้เนี่ยนะ?”ผมถามเหตุผล
“ภามไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า”เขาบอกแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ
“ก็ถ้าอยากให้รู้คุณก็อธิบายมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”ผมชักไม่ไหวจะทนกับเขาแล้ว เมื่อไม่ได้คำตอบจากเขาผมเลยหันมาหานันที่นั่งเงียบมาตั้งแต่แรกแทน
“ว่าไงนัน?”ผมถามนันที่มองหน้าผมอยู่แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ ต่อมโมโหผมทำงานระดับแม็กซ์แล้ว
“ดี! ในเมื่อไม่มีใครตอบได้ก็เชิญเคลียร์กันต่อเองแล้วกัน”ผมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแบบขึ้นสะพายแล้วเดินออกมาจากร้าน นายยอร์ชที่เพิ่งตั้งสติได้รีบวิ่งตามออกมา ตามมาด้วยนันที่ออกจากจุดสตาร์ทไล่เลี่ยกัน ทั้งสองคนพยายามจะมาถึงแขนผมไว้ไม่ให้ไปแต่ผมเอากระเป๋าแบบออกจากไหล่แล้วเหวี่ยงสะเปะสะปะไปทั่ว โดนใครก็รับกันไปแล้วกันนะ อยากหาเรื่องดีนัก
“หยุดเลยนะ! ใครตามมาเป็นเรื่องแน่!”ผมบอกแค่นั้นแล้วรีบวิ่งหนีไปขึ้นบั้งไฟ(วินมอเตอร์ไซค์ที่ขับเร็วและอันตรายที่สุดในย่านนี้)เพื่อกลับหอเพราะกลัวพวกนั้นจะตามมา
To be continued o13
____________________
ขอบคุณ pui_noizๆ มากนะคะที่บอกกัน ไม่โกรธหรอกจ้า ยังดีกว่าไม่บอกแล้วปล่อยไก่ไปอีกนานนะ :z2:
ความผิดพลาดนี้เนื่องจากคนโพสอ่อนด้อยภาษาอังกฤษอย่างแรง(ดูจากเกรดเทอมที่ผ่านมาได้ :m15:)
และขออภัยด้วยที่มาช้า คนโพสไปข้างนอกทุกวันเลยจ้ากว่าจะกลับก็ดึกแล้ว(พรุ่งนี้ก็เช็งเม้งนะจ้ะ :laugh:)
ปล. ใครอยากฟังเพลงที่นายยอร์ชร้องก็ลงชื่อมานะคะ ถ้ามีเยอะเดี๋ยวจะหามาให้ฟัง (เสียงหล่อด้วยนะเธอว์ อิอิ :z1:)
-
ชอบมากกกกกกกกก ภาม ช่างไม่รู้อะไรเลย 5555+
เอาอีกๆๆๆ อิอิ สู้ๆนะคะ
-
น้องภามเสน่ห์แรงจริงๆ เลย
:กอด1:
-
ภามนี่อ่อนต่อโลงจิ๊งงง หึหึหึ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เชียร์พี่ยอร์ชขาดใจ
พี่ยอร์ชสู้เค้าๆๆๆ
อิจฉาภาม เสน่ห์แรงมากไปแล้วววว ว ว ว :m31:
มาต่อไวๆนะจ้ะ
-
ลงชื่ออยากฟัง o13
ภามนี่ซื่อจิงๆ :serius2:
-
ภามเนี่ย... :o8: ...ไร้เดียงสาจัง เค้าไปเคลียร์กันเรื่องตะเองยังไม่รู้อีกหยอ :o8:
-
พี่ยอร์ชเหมือนเด็กเลย
น่ารักๆ
-
ภามนี่ ไม่รู้ตัวเลยเหรอ
-
555 เค้าเเย่งภามกันอยู่นั่นเเหละ
แต่ภามโกรธซะเเล้ว
-
ภามยังคงมึนแล้วมึนอีก... :m20:
...ดูเหมือนนายยอร์ชจะง่องแง่งได้ตลอด
ภามต้องคอยดูแลเด็กโข่งนะ เนี่ย :m13:
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ :pig4:
-
แหมมม แย่งกับเป็นเด็กๆเชียวนะเนี้ย อ่านๆไปแล้วขำอีตา ยอร์ชจิงเชียวทำตัวได้เด็กสุดๆเชียว น่ารักจริงๆ หุหุ
:กอด1:ไรเตอร์
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
นั่งอ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากๆค่า
ชอบภามจัง ซื่อดี 55+
แต่อ่านแล้วแอบเชียร์นันอ่า คึคึ
-
คนนะเว่ย ไม่ใช่ของเล่น แย่งกันอยู่ได้
ทำเป็นเด็กๆ ไปได้
เดี๋ยวปั๊กไล่ไปเรียน ท ๑๐๑ ใหม่เลยนิ
-
หูยยยยยยย
น้องภามซื่อได้อีกกก
แบบนี้จะรู้เรื่องอะไรกับเค้ามั้ยนี่
:z3:
ป.ล. อยากฟังงงงงงงงงง :-[
-
น้องภามเอ้ยยยยย
เค้าจะฆ่ากันตายเพราะมีตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ๆ ก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวกะเค้าเลย
-
แบ๊วได้อีก ด.ช.ภาม สงสัยจริงว่าใครจะเป็นคนทำให้ด.ช.ภามเป็น นุ้งภามได้ เอิ๊กๆ
-
ช่างไม่รู้ตัวเลยนะ 555555 :pig4:
-
โถๆ น้องภามผู้ไร้เดียงสา :-[
จะน่ารักไปไหนคะ แค่นี้เค้าก็แย่งกันอุตลุดแระ อิอิ
:กอด1: คนโพสต์และคนเขียนเลยคร้า น่ารักจริงๆเรื่องเน้ :o8:
-
ภามใช้น้ำมันพรายรึเปล่า
-
หยุดเลยนะ! ใครตามมาเป็นเรื่องแน่!”ผมบอกแค่นั้นแล้วรีบวิ่งหนีไปขึ้นบั้งไฟ(วินมอเตอร์ไซค์ที่ขับเร็วและอันตรายที่สุดในย่านนี้)
........................
ชอบมากครับ
การเขียนบรรยายชัดเจนไม่มากคำเข้าใจง่าย
และน่าติดตามมากครับ
อ่านแล้วยิ้มเลยครับ
:L1: ขอบคุณผู้แต่งนะครับ
ปล.เห็นภาพน้องภาพว่น่ารักน่าชังมากครับไม่น่าเชื่อเรียนมหลวิยาลัยแล้ว
แต่อารมณ์ติสแบบนี้ใครๆก็เดายากครับ^^
-
:pig4:
กรี๊ดดดดดน่ารักอะ อยากเป็นน้องภามจะได้มีหนุ่มๆมาแย่ง
-
อยากเห็นหน้าตั้นจังเลยยยย
เอาเข้ามสมทบอีกก็ดีนะ
ต่อยกันมันส์ไปเลยย
-
ภามใสจริง พี่ยอร์ชให้ไว หลงคารมใครไปจะยุ่ง
ตอนต่อไปคร้าบ
-
*ยกมือ*
อยากฟังๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โห่ว พี่ยอชไม่ทันไร หวงซะแระ ฮิ้วววววววว
แต่พวกนี้เซ็นจะดีเป็นพิเศษเนอะ
ประมาณว่ามองหน้าก็รู้เลย
-
:laugh:
ฮาจริงๆ หนูน้อยภามเอ๊ยยยยยย ใสซื่อจริงๆ มีการสั่งสอนด้วยนะ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย~ :jul3:
เจตนาชัดแจ้งแล้วววว ก่อนหน้านี้พี่ยอร์ชก็หลุดคำว่า "ว่าที่เมีย" ส่วนนันนี่ก็ใช่เล่นนะกล้าดวนกับไอ้พี่ยอร์ชด้วย
จะเป็นไงต่อไปนะ :interest:
-
writer ระดับมหาลัยแล้ว
อย่าให้น้องภามบื้อขนาดนั้นเลย เกินไปนิด
ใส ซื่อ กะ ซื่อบื้อ ใกล้กันแค่ข้ามเส้น
เชียร์นายยอร์จ
-
:impress2:ภามน่ารักจัง
-
คนเค้าจะฆ่ากันตายด้วยเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง ยังไม่รู้
ที่เรื่องอื่นละเข้าใจอะไรง่าย ๆ ที่เรื่องเนี่ย :m28:
ตกลงสองคนนั้น ยังจะฟัดกันต่ออีกหรือเปล่า หนูภาม
ให้ทั้ง คนโพส และ DRAFT คนละ + 1 ครับ
-
ฮะ :pig4: ที่ไม่โกด
อ่านถึงตอนนี้แล้วอืม เข้าใจ sense ของภามมาก เหอๆ เพราะเคยประสบด้วยตัวเองน่ะฮะ
ถึงขั้นเพื่อนสนิทหาว่าแกล้ง innocent รึป่าว ที่ไม่รู้ว่าทั้งพี่ (คณะฝั่งตรงข้าม) กับเพื่อน (คนนึงในคณะ) เค้าพยายามจีบ
ตอนนั้นก้ออืม เมริงถามได้บัดซวบมาก แสรด กรูออกจะฉลาดปานนี้ ถ้าพวกนั้นมาจีบ มัยกรูจาไม่รู้
อยู่ด้วยกัน 2 คนบ่อยๆ ทั้งกับพี่คนโน้นและกับเพื่อนคนนั้น ไม่เห็นจะรู้สึกว่าเค้ามาจีบเลย แค่เค้าเคยบอกว่าชอบ.. อืม เป็นพี่เป็นน้องกัน เป็นเพื่อนกันได้ ก้อแสดงว่าต้องถูกใจกันชอบพอกันถูกมั้ยฮะ ไม่แปลก
ทั้งคู่เคยบอกว่า..อยู่ด้วยแล้วสบายใจ รู้สึกดี อยากอยู่ใกล้ ก้อแหงล่ะ เพื่อนๆ ค่อนคณะก้อบอกรัยคล้ายๆ งี้แหละ ก้อผมออกจะน่าร้ากก (ขำๆ ฮะ) ซะขนาดนี้ ป่าวหรอกฮะ แค่ไม่เรื่องมากแล้วก้อชอบช่วยเหลือและคอยชอบบริการคนอื่นน่ะฮะ (อันนี้เพื่อนๆ บอก ไม่รู้ตัวหรอกฮะ)
แค่ได้เห็นเค้ามีฟามสุขจากที่เราทำให้ เราก้อ อืมรู้สึกดีและมีฟามสุขไปด้วยน่ะฮะ ก้อแค่เนี้ยไม่เห็นว่าไอ่ 2 คนนี้มันจีบกรูตรงไหน (ตอนนั้นยังแอ๊บโง่ ได่อีก)
แต่พอฟามจิงปรากด ก้ออืม หมดกันความมั่นใจ (แบบผิดๆ ที่คิดว่าตัวเองฉลาดที่มีมาตั้งนาน เหอๆ)
ตอนนี้เลยต้องฝากอะไรๆ ในหลายเรื่องให้พี่ (คณะฝั่งตรงข้าม) คนนั้นคิดให้แทน หุๆ
-
โธ่ ภามเค้าจะตีกันตายเพราะแย่งแกนะน่ะ :z3: :z3:
-
ช่างไร้เดียงสานัก หึหึ
-
ภามน่ารัก ใสซื่อ บริสุทธิ์
ไม่รู้ตัวว่าเสน่ห์แรง
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ไปว่าเขารู้หรือยังว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร..
-
มึน ๆ ไป กับ ภาม (555+)
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
แต่ยังไง เชียร์พี่ยอร์ช ค่ะ
-
กรี๊ดดด น่ารัก .. ภาม ยอร์ช
-
มายกมือรอฟังครับป๋ม :sad4: อย่าลืมเอามาให้ฟังนะครับ
แล้วเรื่องจะเป็นไงต่อเนี่ย เดายากจริง คนนึงเริ่มแสดงร่างจริงแล้วด้วยอะ อุอุ
-
+1 ให้กับคนแต่ง +1 ให้กับคนลงนะครับ
ขอติดตามด้วยนะครับ
เรื่องจะน่ารักไปไหน
-
อะโห รุกหนักทั้งคู่เลยนะเนี่ย
แต่ภามก็ยังเหมือนเดิม ยังอึนเหมือนเดิม ไม่เคยรู้อะไรกับเขาเลย เหอะๆ
เรื่องเพลงเนี่ย หาได้จริงๆเหรอคะ อยากฟังอ่ะ จะรอฟังนะเออ
-
กลับมาแล้วครับหลังจากที่ห่างหายไปพักฟื้นหลายวัน ด้วยกำลังใจจากเพื่อนๆ หลายๆ คนทำให้อาการป่วยของผมดีขึ้นไวมากๆ ครับ ดีใจที่จะได้มีแรงมีเวลามาเขียนนิยายต่อซะที(คิดว่าเพื่อนๆ ก็ดีใจด้วย 555+) ต้องขอขอบคุณสำหรับทุกความห่วงใยมากๆ ครับ :pig4:
สำหรับหลายคนที่อ่านๆ ไปแล้วเกิดสงสัยว่าทำไมนายภามของเราถึงได้ดูซื่อเกินลิมิตไปหน่อยนั้นก็อย่าได้แปลกใจไปครับ ในเรื่องนี้แม้จะดูเหมือนว่าน้องปี 1 ของเราดูมีความคิดหลายๆ อย่างที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าพี่ปี 4 ก็จริง แต่ภามนั้นเป็นคนที่เซนส์ตีบตันในเรื่องของความรักมาก ถึงแม้ว่าตัวเองก็เป็นคนๆ หนึ่งที่มองหารักแท้เหมือนกัน แต่ก็มักจะคิดว่าของแบบนี้ถ้าจะมาก็มาหาเอง เลยไม่ค่อยจะดิ้นรนไขว่คว้าเท่าไหร่ครับ
ด้วยความคิดที่ออกแนวจะแก่แดดไปบ้างนี่เองทำให้ภามที่เหมือนจะโดนทารุณโดยนายยอร์ชตั้งแต่แรกมองว่าการกระทำของรุ่นพี่ไม่มีทางมีอะไรเกินไปกว่าความเอาแต่ใจและขี้เหงา ส่วนความสนิทสนมและความรักที่มีให้กันระหว่างเพื่อนในคณะ(ที่กว่าจะผ่านพ้นช่วงเวลาหล่อหลอมของรุ่นพี่มาได้ก็ยาก)ทำให้เจ้าตัวนั้นมองไม่เห็นอะไรบางอย่างที่คนใกล้ตัวก็พยายามไม่แสดงออกเท่าที่ควรด้วยครับ
ส่วนเพลงที่นายยอร์ชร้องนั้นผมส่งไปให้คนลงแล้วครับ ถ้าหากว่ามีเพื่อนๆ สนใจอยากฟังหลายคนก็จะนำมาลงให้ได้ฟังกันครับ(ไอ้หนุ่มร้องได้กวนดี :z2:) แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคงต้องรอคนลงว่าจะมาเมื่อไหร่ด้วยครับ(พักนี้ดูวูบๆ 55+)
ขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและการติชมจากผู้อ่านทุกท่านนะครับ ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าการติชมของเพื่อนๆ จะเป็นการนำไปสู่การพัฒนาที่ดีในการเขียนของผมได้ในที่สุดครับ^^ :pig4:
: DRAFT
-
^
^
^
จิ้มๆ .. . .. อิอิ
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์น๊า. . .. .. :3123:
ฮร่าๆ. . . . .อยากฟังอ่า เพลง ที่ พี่ยอร์ชร้องให้ภามฟัง อยากรู้ว่ามันจะ. .. . .. .อ๊า ย ย ย ยย เขิน :o8:
แต่แบบว่า การที่ภามไม่รู้อะไรเลย อาจจะเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งไปแล้วละ
มันทำให้ภามดูน่ารัก. . . . . แต่บางที อาจจะดูซื่อ. . .. จนตลก ยัน ไปถึง . . ..โกธร ที่ภามไม่รู้อะไรเลย
5 5 5 55+
รอคนโพส สส . . . . ... :z2:
-
:กอด1:
-
พี่ยอร์ชสู้ๆ อย่าแพ้ นันะพี่
เชียร์พี่ยอร์ชขาดใจ ชอบคนนิสัยเด็กๆน่าร้ากน่าเลี้ยง 55 :-[ :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก
สนุกมากเลยอ่าา น่าติดตามๆ
ภามน่ารักดีจัง ไร้เดียงสาสุดๆๆ
นายยอร์ช กะ นัน นี่ก็สุดยอดเลย
ว่าแต่เชียร์ใครดีอ่าา ทั้งคู่เลยละกัน ^^
:pig4: คุณคนแต่ง แอนด์ คุณคนโพส เป็นกำลังใจให้ค่าาา
ปล. รอตอนต่อไป อิอิ :L2:
-
โหยยย จะมีหนุ่มวิศวะ มา้องเพลงให้เราอย่างนี้บ้างไหมน้า
อิจฉาๆๆ
-
ภามนี้... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาต่อเถอะค่ะ อีป้าแก่ๆ รออยู่ค่ะ :call: :call: :call:
-
สนุกมากกกก ชอบๆๆๆ :L2:
มาต่อไวไวนะจ้า :call:
-
ศึกชิงนาย แต่นายดันไม่รู้เรื่องซ่ะงั้น
-
ยอร์ช สู้ๆ
นันเนียนนะ
แต่เพื่อนอ๋องนี่เนียนกว่า :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มานั่งรอ
:amen:
-
อยากฟังเพลง 555รีบเลย
-
ป่านนี้ยังมะรุตัวอีกนะนุ๋
ป้าก็อยากมีคนมาแย่งแบบเน้บ้างง T..T
-
ภามซึนได้อีก
เค้าต่อยแย่งกัน ยังไม่รู้ตัวอีก :เฮ้อ:
-
:m16: โอ๊ยตาภามแกรู้อะไรบ้างนี่
:3123:เชียตายอร์ชจ๊ะสู้ๆๆๆๆ
-
อีป้าแก่ๆ อยากจะถามว่า
กว่าภามจะรู้ใจตัวเองนี่ต้องเสียซิงก่อนหรือเปล่าค่ะ
555555555555555555555555555 :กอด1:
-
สนุกดีคับชอบนายยอร์ชกวนดี
เลยเชียร์น้องภามให้เป็นแฟนเด็กวิดวะเร็ว ๆ คับ :mc4:
-
เนื้อหอมนะเรา
ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่
ตอมให้หึ่งเชียว
-
เหะๆ. . .. ... กลัวจะตกไปหน้าสอง. ..
:m22:
รีบๆมาต่อน๊า. . . . . รอฟังเพลงด้วยๆ :z2:
-
Hot จริง Hot จัง อ่ะภาม
ทั้งเพื่อทั้งรุ่นพี่ ... :sad4:
-
อึนและซึนได้อีก
ภามขาา ไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ยเนี่ย
เฮ้ออ คนอ่านเครียด
- -""
เพิ่งมาอ่านใหม่ ฝากตัวด้วยค่ะ
^^
-
เนื้อหา น่ารักอ่ะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ใสๆดีจัง ภามก็นะ น่ารัก
ชอบๆพี่ยอร์ช บุคลิก กวนๆน่ารัก ๆ แอบโหดเล็กน้อย
เอิ้ก ก ก ก กก ก ก
-
นี่ยอร์ชเป็นเอาแต่ใจตัวแม่เลยน่ะเนี๊ยะ
เชียร์นัน :mc4:
หลบดีกว่าเดี๋ยวโดนรองเท้าจากแฟนคลับยอร์ช :z6:
-
วันนี้จะมีคนเสียซิงล่ะ อิอิ :z1:
______________________________________
ตอนที่ 8
ผมฮึดฮัดขัดใจอยู่ได้ไม่นานก็ถึงเวลาที่ต้องมานั่งรอรถไฟเพื่อกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ตอนนี้หกโมงเกือบครึ่งแล้ว ผมวางกระเป๋าสะพายไว้ข้างตัวแล้วหาเรื่องอื่นมาคิดเพื่อที่จะลืมเรื่องเมื่อเย็น บรรยากาศก็มืดลงทุกทีๆ ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพักก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งลงข้างๆ เลยเงยหน้าขึ้นไปดูเผื่อจะเป็นคนรู้จัก แล้วก็รู้จักจริงๆ ด้วยสิ มาให้เห็นหน้าทำไมกันอีกนะ...
“ภาม....”นายยอร์ชเรียกชื่อผมด้วยเสียงทุ้มๆ ที่ได้ยินประจำ แต่เพราะยังโมโหเรื่องเมื่อเย็นอยู่ผมเลยเลือกที่จะนิ่งเงียบไม่สนใจเขาแทน
“ภามมมม...”เขายังเรียกไม่หยุด ผมก็ยังคงเงียบเช่นกัน
“ภามมมมมมมมมมมมมมม”นายยอร์ชทำเสียงยานหวังจะเรียกร้องให้ผมหันไปสนใจแต่ไม่สำเร็จหรอก วันนี้ผมโกรธเขาจริงๆ
“ภามอย่าโกรธพี่เลยนะ หันมาคุยกับพี่หน่อยเถอะ นะครับ นะครับ”แล้วจะมานะครับอะไรตั้งสองทีเนี่ย
“พี่มีเหตุผลที่ทำแบบนั้นนะภาม”เขาบอกเมื่อเห็นผมยังเงียบอยู่
“เหตุผลอะไรหล่ะ?”ผมถามเขาเป็นประโยคแรก
“หวง”เขาพูดแค่นั้น แล้วมันจะไปทำให้ผมเข้าใจได้ยังไง
“เอาอะไรที่เข้าใจง่ายกว่านี้ได้ไหม?”
“นี่แหละเข้าใจง่ายที่สุดแล้ว”เขาบอกยียวน เออเอากับเขาสิ ไม่บอกก็อย่าบอก รถไฟที่ผมรอวิ่งมาเห็นไฟอยู่ลิบๆ แล้ว
ผมลุกยืนไม่บอกไม่กล่าวเขาเพื่อเตรียมตัวขึ้นรถไฟ เขารีบลุกตามมาแล้วกวนใจผมต่อ
“ภามหายโกรธพี่นะ นะครับ นะครับ”ทีอย่างนี้หล่ะทำมาเป็นพูดดี ไปกินยาอะไรผิดมาอีกก็ไม่รู้ สงสัยฟัดกับนันจนสมองกลับไปแล้ว
“.............................”ผมเงียบ ไม่อยากจะเสวนา
“โธ่ภาม ถ้าภามยังไม่ยอมยกโทษให้พี่พี่กระโดดให้รถไฟทับจริงๆ นะ”เขาทำเสียงอ้อน
“ไปกระโดดที่อื่นโน่น ถึงคุณเป็นคนหรือผีผมก็ไม่อยากจะเจอคุณทั้งนั้น” ผมบอกเขาแล้วก้าวขึ้นรถไฟที่จอดสนิทพอดี มองลงมาก็เห็นเขาเดินมายืนอยู่ข้างๆ หน้าต่างตรงตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ แล้วทำหน้าหงอยๆ อย่านึกว่าผมจะสงสารซะให้ยาก คนไม่มีเหตุผลแบบนี้ต้องจัดการให้เด็ดขาด ไม่นานรถไฟก็เริ่มเคลื่อนตัว ผมมองออกไปที่นอกหน้าต่างก็เห็นนายยอร์ชหมาหงอยวิ่งตามรถไฟจนสุดทางเท้า แล้วก็หายไปจากสายตาผมในที่สุด...
และแล้วเช้าวันจันทร์ก็มาถึงอีกครั้งพร้อมกับความชุลมุนวุ่นวายเมื่อผมดันตื่นขึ้นมาในเวลาแปดโมงสี่สิบ แต่ดันมีนัดส่งแบบเก้าโมงตรง วิชานี้เป็นวิชาที่ผมไม่ค่อยถูกกับมันด้วยสิ ถ้าโดนเลทนี่คงแย่เลย
ผมรีบอาบน้ำภายในสามนาที แต่งตัวลวกๆ อีกสี่นาทีแล้วคว้าซูม(กระบอกใส่แบบ)สะพายไหล่วิ่งออกจากหอประหนึ่งลงแข่งขันวิ่งมาราธอน พอวิ่งข้ามทางรถไฟที่คั่นระหว่างหอของผมกับคณะวิศวะซึ่งเป็นทางผ่านไปสถาปัตย์ได้ผมก็ต้องเสียเวลายืนรอรถที่วิ่งกันให้วุ่นวายเต็มถนนอีก
ผมยกนาฬิกาข้อมือสีดำขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นเวลาแปดโมงห้าสิบสามแล้ว ตายๆๆๆๆ ถ้าเลทวิชานี้ผมขอเอาหัวโขกวุ้นให้แตกเสียดีกว่า วิงวอนต่อพระเจ้าให้รถหมดถนนเสียทีพลันสายตาก็สังเกตเห็นรถคาดิลแลคสีดำมันปลาบที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน เมื่อรถคันนั้นวิ่งมาอยู่ในระยะสายตาที่พอมองเห็นได้ก็เห็นป้ายทะเบียน วศ5555 ซึ่งทำให้ผมแน่ใจว่ารู้จักเจ้าของรถเป็นอย่าง(เกือบ)ดี รถหรูๆ ที่มีทะเบียนกวนๆ แบบนี้มีไม่กี่คันหรอกที่ผมรู้จัก
ผมถอดซูมออกแล้วยกไปเหวี่ยงๆ ข้างหน้าหวังจะให้รถคันนั้นมาหยุดที่ผม แล้วก็สำเร็จ รถคันนั้นชะลอความเร็วแล้วจอดเลยผมไปสามสี่ก้าว ผมรีบวิ่งตามไปแล้วทุบกระจกประหนึ่งคนร้ายจะฆ่าชิงทรัพย์เจ้าของรถ คนขับเลิกคิ้วมองผมงงๆ แล้วก็หน้าแดง แต่ก็เอื้อมมือมาปลดล็อคให้ ผมคว้าประตูข้างคนขับเปิดแล้วแทรกตัวเข้าไปอย่างไม่รอช้า
“ไปถาปัด!”ผมสั่งเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เห็นเขายังเอ๋อๆ กับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
“ไปถาปัดเดี๋ยวนี้เลยคุณ เร็ว!”ผมตะโกนบอกเขาอีกทีเห็นเขาสะดุ้งแต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขาวนรถตัดหน้ารถทุกคันบนถนนจนถูกสรรเสริญด้วยแตรวง(แตรรถหลายคันที่รวมกันแล้วตั้งวงดนตรีได้เลย) แล้วรีบหักซ้ายเข้าประตูรั้วสีเงินของคณะวิศวะอย่างรวดเร็วทันใจ ระหว่างนั้นผมก็ใช้เวลาให้คุ้มค่าโดยการจัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมก้มหน้าลงกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ติดผิดแถมยังลืมติดตั้งสองเม็ดจนมองเห็นหน้าอกได้โดยไม่ปิดบัง ยัดเสื้อเข้าในกางเกงลวกๆ ก็ถึงคณะพอดี
“จอดตรงนี้ๆๆๆๆๆๆ”ผมบอกเขาแล้วก็หัวทิ่มไปข้างหน้า เพราะเขาก็เหยียบเบรกเอี๊ยดทันทีที่ผมบอกเหมือนกัน หัวโนไม่โนผมไม่สนแล้วรีบเปิดประตูคว้าซูมแล้ววิ่งขึ้นตึกไม่คิดชีวิต ผมรู้สึกว่าระยะทางจากชั้นล่างถึงชั้นสามนี่มันช่างไกลแสนไกลเหลือเกิน วิ่งจนเหนื่อยหอบแล้วก็ถึงโต๊ะส่งงานจนได้ ผมรีบเปิดซูมนำแบบออกมาคลี่แล้วตรวจความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนส่ง ยกข้อมือขึ้นมาดูก็เห็นเข็มนาฬิกาชี้ไปที่เวลาแปดโมงห้าสิบเก้านาทีพอดี ในที่สุดผมก็รอดแล้ว....ดีใจจริงๆ
ผมหลับตานั่งพิงล็อกเกอร์ตรงที่ส่งงานอยู่อย่างนั้นรอให้หายเหนื่อยค่อยไปหาอะไรกินที่โรงอาหารจนกระทั่งมีมือใครก็ไม่รู้มาปัดผมที่ปรกหน้าของผมออก
“ภามทันไหม?”เสียงนายยอร์ชที่คงจะตามขึ้นมาบนตึกถามผม
“อืม...”ผมตอบสั้นๆ เพราะยังไม่หายเหนื่อย
“ภามหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม?”นายยอร์ชถามทั้งๆ ที่ผมยังไม่ลืมตา
“.................”ผมยังเหนื่อยจนไม่อยากจะตอบคำถามอะไร
“ภามมมมม...”เขาลากเสียงยาวยียวนกวนประสาท
“ยัง”ผมตอบไปสั้นๆ แต่กระแทกเอากลางใจของคนฟัง แต่กระแทกแรงไปหรือเปล่าไม่รู้ เห็นนายยอร์ชทำท่ากระเด็นไปชนผนังด้านหลังแล้วเอามือกุมตรงหัวใจ โอเวอร์แอคติ้งจริงๆ
“โธ่ภาม เรื่องมันก็แล้วไปแล้วน่า”เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วตั้งต้นโอดครวญใหม่
“คุณมันไม่มีเหตุผล”ผมลืมตาแล้วบอกเขา เริ่มหายเหนื่อยแล้ว ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปที่ห้องโถงกลางของชั้นสาม ได้ยินเสียงเขาวิ่งตุบตับๆ ตามมา
“พี่ยอมเสี่ยงตายขับรถตัดหน้ารถคันอื่นเพื่อให้ภามมาส่งงานทันเลยนะเนี่ย”เขาเริ่มทวงบุญคุณ
“ขอบคุณ”ผมให้ได้แค่นี้แหละ
“แค่นี้?”เขาถาม หยุดยืนอยู่ข้างๆ ผม
“อย่าเรียกร้องอะไรให้มากนักเลย รู้ไหมว่าตอนนี้อยู่ในถิ่นใคร?”ผมบอกแล้วพยักหน้าไปที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ฝังลงบนผนังตึกทั้งแถบที่ทำเป็นรูปตราสัญลักษณ์ประจำคณะสถาปัตย์
“จะถิ่นไหนพี่ก็ไม่สนหรอก อย่ามาขู่ซะให้ยากเลย ภามไปเคลียร์กับพี่ได้แล้ว”เขาทำเสียงขึงขังต่างจากเมื่อครู่แล้วเอื้อมมือมาจับข้อมือผมแต่ผมสะบัดออก
“ตอนนี้ผมยืนอยู่ในตึกของคณะผม อย่าคิดว่าจะมาบังคับอะไรผมได้ ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับผมผมจะตะโกนเรียก รปภ.หน้าตึกนะคุณ”ผมบอกเขา ยืนกอดอกนิ่งไม่ยอมทำตาม
“งั้นจะได้รู้ว่าได้หรือไม่ได้”พูดได้แค่นั้นตัวผมก็ลอยหวือขึ้นมาอยู่บนบ่าเขา ทั้งๆ ที่ตัวผมก็ไม่ใช่เล็กๆ เลย
“เฮ้ย! คุณ”ผมตกใจแต่ก็ต้องรีบจับชายเสื้อของเขาไว้เพื่อกันไม่ให้หน้าตัวเองไปกระแทกกับก้นของเขา ไอ้บ้านี่ เริ่มเอาแต่ใจอีกแล้ว
เขาแบกผมเดินปึงๆ ลงบันได้มาถึงชั้นล่าง พอใกล้ถึงประตูตึกผมจึงตะโกนให้พี่ รปภ.หน้าตึกช่วย
“พี่ครับๆ ช่วยผมด้วย นายนี่ไม่ใช่เด็กถาปัด เป็นใครก็ไม่รู้อยู่ๆ ก็จะพาตัวผมไป”ผมตะโกนบอกพี่ รปภ. มือที่ว่างอีกมือก็ทุบหลังเขาดังอั้กๆ แต่คนแบกก็ไม่ยักกะปล่อย รปภ.เห็นนายยอร์ชแบกผมประหนึ่งมนุษย์ถ้ำจะลากผู้หญิงไปทำเมียแล้วก็ทำหน้าตกใจก่อนที่จะตั้งสติได้แล้ววิ่งเข้ามาจะช่วยผม
“อย่าครับพี่ น้องชายผมดื้อหนีออกจากบ้าน นี่แม่ให้มาตามตัวกลับครับ บอกดีๆ ไม่ยอมฟังเลยต้องแบกแบบนี้”นายยอร์ชขายสตอให้พี่ รปภ.หน้าตาเฉย แล้วเขาก็เชื่อด้วยสิ
“ครับๆ ยังไงก็ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันนะครับ”ความหวังสุดท้ายของผมบอกเขาก่อนที่จะปล่อยให้ไอ้ผู้ร้ายนี่พรากผู้เกือบเยาว์อย่างผมไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของผมเลย ระหว่างทางมาที่รถผมก็ยังคงทั้งทุบ ทั้งข่วน ทั้งแกะ ทั้งเกาเขาตลอดเวลาเพื่อหาทางหลุดรอด แต่นายนี่ก็ความอดทนสูงจริงๆ
“ถึงห้องพี่เมื่อไหร่จะเอาคืนทบต้นทบดอกเลย”ได้ยินเสียงเขากัดฟันพูด ผมชะงักไปนิดแต่ก็รวบรวมกำลังที่มีประทุษร้ายเขาต่อ ในที่สุดผมก็ถูกยัดเข้ามานั่งในรถเขาจนได้
ระหว่างทางในรถเราต่างก็เงียบไม่มีใครพูดอะไรกันสักคน จนเมื่อถึงคอนโดของเขาผมก็ต้องเป็นอันถูกลากถูลู่ถูกังไปที่ห้องของเขาด้วยความไม่เต็มใจอีก เข้ามาได้เขาก็ดึงผมเข้าห้องๆ หนึ่งทางซ้ายมือแล้วเหวี่ยงผมลงไปนอนที่เตียงใหญ่กลางห้อง ดีที่เป็นเตียงสปริงผมเลยไม่เจ็บมาก
“จะทำอะไร”ผมมองเขาที่มีแววตาหื่นกระหายอย่างไม่น่าไว้ใจ
“จะทำให้ผู้ร้ายปากแข็งสารภาพน่ะสิ”เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ผม
“เรื่องอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”ผมยันตัวขึ้นแล้วถามเขา
“ก็บอกมาสิว่าหายโกรธพี่แล้ว นะภาม นะครับ”เขานั่งลงเฉยๆ ข้างๆ ผมแล้วทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
“คุณง้อคนที่โกรธด้วยการทำแบบนี้เนี่ยนะ บ้าไปแล้ว”ผมบอกเขาตาขวางๆ บางทีเขาก็เอาแต่ใจจนเกินไป
“ก็...”ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยังไม่ทันกดดูชื่อว่าใครโทรมานายยอร์ชก็ฉวยมือถือของผมไปอย่างรวดเร็วแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อก้มมองชื่อที่หน้าจอ
“เอามา”ผมบอกเขา ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
“ไม่ให้”เขาบอกแล้วแลบลิ้นใส่ผม น่ารักตายหล่ะ
“เอามาเถอะคุณ เผื่อนันโทรมา”ผมบอกเขาดีๆ เผื่อใครมีธุระอะไรจะได้ไม่เสียงาน
“ไม่ให้คุย เดี๋ยวคุยให้”เขาทำหน้าบึ้งเสียงแข็งแล้วกดรับโทรศัพท์แนบหู มือที่ว่างก็ยกนิ้วชี้มาทาบที่ริมฝีปากให้ผมเงียบ
“เปล่า ไม่ใช่ภาม กูเอง”นิ่งฟังปลายสายสักครู่เขาก็ตอบไป
“เออ ภามอยู่กับกู มึงจะทำไม”เขายิ้มเยาะๆ ใส่โทรศัพท์
“มึงรู้ได้ไงว่าเต็มใจหรือไม่เต็มใจ อย่ามาทำเป็นสู่รู้หน่อยเลย”เขาเริ่มไม่พอใจอีกแล้ว
“เชี่ย! อะไรเป็นอะไรเดี๋ยวมึงก็รู้ เรื่องของกูกับภาม มึงไม่มีสิทธิ กลับไปกินนมนอนซะไป”มันตะคอกใส่โทรศัพท์แล้วปาโทรศัพท์ผมไปกระทบผนังห้องจนชิ้นส่วนหลุดกระจาย โทรศัพท์ผม! นายนี่มันมีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้
“ภาม!”มันเรียกชื่อผมเสียงดัง จะเรียกว่าตะคอกเลยก็ได้ มองผมตาขวางเหมือนโดนผีเข้า
“ทำไมภามถึงต้องเรียกพี่ว่าคุณ ไม่ยอมเรียกว่าพี่?”มันถามแล้วคลานขึ้นมาบนเตียงคร่อมตัวผมไว้ ทำไมอยู่ๆ ถึงโมโหแล้วถามผมแบบนี้นะ คนที่มันคุยด้วยในโทรศัพท์จะต้องบอกอะไรมันแน่ๆ
“ว่ายังไง?”มันที่ตอนนี้คร่อมตัวผมที่นอนราบอยู่กับเตียงเรียบร้อยแล้วถามย้ำในลำคอเมื่อเห็นผมเงียบ ผมผลักอกมันอย่างไม่ชอบใจแล้วตะคอกบ้าง
“แล้วทำไมผมถึงต้องเรียกคุณว่าพี่!”ผมโกรธ โกรธจริงๆ ที่เขาทำกับผมแบบนี้
“ก็แล้วทำไมทีไอ้ป้อง ไอ้พัท ไอ้โจยังเรียกได้”มันก็โมโหไม่แพ้กัน
“คนที่คิดจะทำร้ายผมแค่ครั้งที่สองที่เจอกันมันสมควรให้ผมเรียกพี่แล้วหรือ!”
“ก็ตอนนี้พี่ทำดีกับภามแล้ว ภามยังจะต้องการอะไรอีก”มันส่งสายตาตัดพ้อมาให้ ผมไม่เข้าใจมันเลย
“ทำไมภาม เมื่อไหร่จะเรียกพี่ว่าพี่ซะที?”
“คนที่ไม่สำคัญกับชีวิตผมอย่างคุณเรียกแค่นี้ก็เพียงพอแล้วหล่ะ”ผมบอกสบตาเขานิ่งแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่ออารมณ์โกรธของเขาพุ่งสูงขึ้นทันทีทันใดจนผมตั้งตัวไม่ทัน เขาตะคอกออกมาดังลั่นห้อง
“ไม่สำคัญงั้นหรือ!”
“แสดงว่าภามไม่เคยมองว่าพี่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตภามเลยสินะ ได้! งั้นเดี๋ยวพี่จะทำให้พี่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตภามเดี๋ยวนี้แหละ!”มันตะโกนลั่นแล้วกดปากลงมาประกบที่ปากผมอย่างจาบจ้วงและรุนแรง มันไม่ยอมละออกไปจนผมหายใจไม่ออก มือทั้งสองข้างก็ถูกมันตรึงแน่นไว้กับเตียง เมื่อผมรู้สึกขาดอากาศจนหมดแรงสู้มันก็ถอนริมฝีปากออกมาแล้วอาศัยจังหวะที่ผมไม่มีแรงซุกไซ้ไปตามซอกคอของผม มันดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ผมใส่มาจนกระดุมขาดจนหมดอย่างไม่สนใจแล้วเหวี่ยงออกไปข้างเตียง กางเกงของผมถูกรูดซิปแล้วดึงลงมากองที่หัวเข่าเป็นลำดับถัดมา
“อย่าคุณ...”ผมบอกเขาเมื่อหายใจเข้าปอดได้พอสมควรแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดการกระทำนั้น
“อย่า...ยอร์ช อย่าทำ...”เขาชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วกระซิบที่ข้างหูผม
“มันสายไปแล้ว...ภาม”สิ้นคำพูดเขาก็จับผมหันหลังให้เขาทันที เขาถอดกางเกงของตัวเองออกไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้น้องชายของเขามันตื่นตัวเต็มที่อยู่ด้านหลังผม ไม่รอให้ผมคิดอะไรมากเขาทำในสิ่งที่ผมกลัวที่สุดทันที ผมกัดปากกลั้นเสียงร้องเพราะความเจ็บจนเลือดไหล น้ำตาไหลเป็นทาง นายยอร์ช...ไอ้คนเลว....
To be continued o13
_______________________________________________
อ่า จะบอกไว้ก่อนว่า ไอ้คนแต่งมันใสซื่อ(?????)ค่ะ เพราะฉะนั้น เรท เอ็นซงเอ็นซีอะไรไม่มี๊ :laugh:
บังคับขู่เข็นก็แล้วมันก็ไม่ยอมแต่ง เพราะฉะนั้นไปจินตนาการกันเอาเองจ้ะพวกเธอว์
หลายๆคนคงรู้แล้วสินะคะถึงเหตุผลที่ภามไม่ยอมเรียกนายยอร์ชว่าพี่ อิอิ
ปล. เพลงรอแปปนะคะ กำลังหาเว็บอัพโหลดอยู่ ถ้ามาแล้วจะแก้หัวข้อบอกให้จ้า :bye2:
Edit แก้เวลาที่ผิดให้แล้วนะจ้ะ ขอบคุณคุณfonnonae มากๆจ้าที่บอก o13
จะบอกว่าไอ้วิชานี้เจอสถานการณ์นี้มาแล้วนะ แต่วิกฤตกว่านี้เยอะ :m15: ขนาดวิ่งแทบหมดลม สุดท้ายก็โดนเลท อร้ายยยยยย!!~ จารย์ใจร้ายที่ซู้ดดดด :o12:
-
:z13: จิ้มก่อน
ผมยกนาฬิกาข้อมือสีดำขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นเวลาเก้าโมงห้าสิบสามแล้ว ตายๆๆๆๆ
มันน่าจะเปลี่ยนเป็น แปดโมงห้าสิบสามใช่ไหมค่ะ
โหยยยพี่ยอร์ชวู่วามอีกแล้ว :angry2:
ทำไมทำกับภามแบบนี้ละ
ทิ้งไว้ให้ค้างๆนิดๆด้วยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
o22
:serius2:
-
^
^
^
^
จิ้มทะลุทะลวงไปยังคนโพสต์เลย
:beat: ไอพี่ยอร์ช ทำดีได้ไม่นานเลยน่ะ
ทำภามเสียใจอีกแล้ว คนอะไรรร
เดี่ยวก็เชียร์นันซะหรอก :m31:
ปล. จะเอา เอ็นซีอ่ะๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกก
-
น่านไง... o22 ...แค่เรื่องเล็กน้อยทำให้ไอ้พี่ยอร์ชแปลงร่างเป็นซาตานบ้ากามเลย :o8: ง้อกันยาวแน่รอบนี้ :m25:
-
กี๊ดดดดดดดดดดดด
อิพี่ยอร์ช บ้าแล้วยังโง่อีกกกกกก
ไปปล้ำน้องภามทำม๊ายยยยย
แทนที่จะหายโกรธ แบบนี้ได้เกลียดจนตายอะ
ง้อยากกว่าเดิมเป็นร้อยพันเท่า
อ๊ากกกกกก ไม่ได้ดั่งใจเลยอิพี่ยอร์ชเนี่ย
:angry2:
แบบนี้ก็แพ้นันอ่ะดิ คะแนนอิพี่ยอร์ชติดลบบบบ
แล้วใครจะช่วยได้ละเนี่ย
:serius2:
-
ทำอะไรไม่คิดให้ดีซะก่อน แล้วต่อไป ภามจะยังยอมมองหน้าอีกหรือ
เตรียมรับกรรมที่ก่อไปเถอะ ไอ่พี่ยอร์ช
สงสารน้องภามจัง เสียจิ้นโดยไม่ตั้งพร้อมและตั้งใจ
+1 ให้ทั้ง DRAFT และคู่หู่ คนละแต้ม
-
แรงไปป่าว????
สงสารน้องภาม :m16:
+1
-
+1 นะคะ
สำหรับตอนเสียจิ้นน
ฮ่าๆๆ :z10:
-
ยอร์ชแร๊งงงงง ไวเกิ๊น
ยังไม่ทันสารภาพรักเลย
ข่มขืนซะแร้ว 5555
-
งานเข้า เจ็บมั้ยภาม ป้าช่วยไรไม่ได้เด๋วจะเตรียมยาทาไว้ให้นะจ๊ะ กร๊ากกกกกก (ตรูก็นะ)
ว่าแต่ยอร์ชเอ๊ยย ทำแบบนี้ :เฮ้อ: มันไม่ใช่ทางออกนะสิ
-
พี่ยอร์ชเอ๋ย
โดนโกรธแน่เลย เป็นบ้าอะไรนี่
-
เหอๆ.......ซะอย่างงั้นๆๆ....... :serius2:
ใช้อารมณ์ตัดสินปัญหาซะอย่างงั้น.......... :z3:
แล้วหนูภามจะรักไหมล่ะนี่????????? :z3:
-
นายยอร์ชทำอาร๊ายยยยย
แบบนั้นภามก็ยิ่งโกรธน่ะสิ :sad4:
-
เฮ้ย บักยอร์ช .... มันเกินไปแล้ววววววววววววว :z6:
-
มันจะมากไปแล้วนะไอ้พี่ยอร์ช. .. .. .ทำไมทำกับภามแบบนี้ :m31:
อ๊ากกก.. .. .. สงสารภาม ม ม ม :เฮ้อ:
รอฟังเพลงนั้นอยู่. .. .. รู้รึเปล่า อยากจะได้ยิน. . . .. 5 55 5 55 +
ดัดแปลงเพลงเค้าซะเสียเลย ย ย
ไงก็เป็นกำลังใจให้พี่คนแต่ง แล้วก็. . พี่คนโพสน๊า :3123:
-
กรีสสสส
น่ารัก
-
สงสารภามจริงๆ นายยร์อช ทำเบาๆนะ
:-[ :-[
-
สงสารภามจริงๆ นายยร์อช ทำเบาๆนะ
:-[ :-[
-
อย่านะพี่ยอร์ช ...... :serius2:
อย่าทำพี่ภามรุนแรงนะ :z1:
-
มันจะมาซวยทีหลังนา ยอร์ชนา
-
:z3
ต้องจิ้นเองด้วยอะ
-
กรี๊ดดดดด :serius2:
อิพี่ยอร์ชชช
แกทำอะไรน้องภามชั้นเนี่ยะ !!!
เฮ้ออออออ ซวยๆๆๆ เดี๋ยวก็ได้โกรธกันไม่เลิกหรอก
-
อิพี่ยอร์ชสุดยอดดดดด
จะข่มขืนแลวเรอะ ไปขอมาเป็นภรรยาก่อนไม่ดีกว่าหรอ?
-
เพลงมาแล้วนะจ้า เอาไปฟังแก้เซงอิตายอร์ชก่อนละกันนะ 55 :laugh:
ขอขอบคุณ kkmaster ที่แบ่งปันเพลงให้ชาวเราฟังกันด้วยนะจ้ะ้ม
[wma=300,50]http://www.upload-mp3.com/files/175082_01tya/power_boy.mp3[/wma]
ใครกดฟังไม่ได้โหลดไปฟังเอาละกันน้า
จิ้มเบาๆนะตัวเอง (http://www.mediafire.com/?qqg0lydzwyo)
-
สมกับที่รอ จนใจจะขาดรอนๆ
รู้สึกว่า ฮีจะหึงโหด 555555
แต่.........
มันขาดตอนอ่า!!!!!! :z3:
-
:beat:ไอ้พี่ยอร์ช
บังคับน้องภามทำไม
ทำไมไม่ทำให้สมยอมก่อน
:haun4:
-
:serius2:เอาNCเรามา เราต้องการNC
:m16:แต่แหม นายยอร์ช ทำเกินไปป่าว
น้องมันไม่ผิดนะ ทำแบบนี้ได้ไง
ภามต้องเกลียดพระเอกแน่ๆเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเด้อ
-
ไมฟังเพลงไม่ได้ง่ะ :z3: :z3: :z3:
-
ภาม น่าสงสารจัง :o12:
-
เตรียมรับกรรมที่ก่อเอาไว้ได้เลย
การข่มขืนเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าทำร้ายร่างกายซะอีก เป็นตราบาปไปจนวันตาย
-
อ๊างงงงงงงงงงงง.......ทำไมเป็นคนหลายอารมณ์แบบนี้อ่ะ :beat:
-
หึย ๆ :beat: ไอ้พี่ยอร์ชชชชชช
...
:m15: สงสารน้องภามจัง
:เฮ้อ:
-
รอฟังเพลงค่ะ :impress:
พี่ยอร์ชรุนแรงกับน้องจัง
-
เลือดไหลเลยหรอเนี่ยๆๆ :a5:
นายยอร์ชรุนแรงจริงๆ ใช้อะไรช่วยหน่อยก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
:-[ :impress2:
-
ไอ้บ้า ยอร์ช ทำอย่างนี้ภามจะยิ่งเกลียดแกขึ้นไปอีกนะซิ :angry2:
นี่มันข่มขืนเลยนะเฟ้ย
สงสารน้องภามจัง :o12:
-
ภามที่รัก(?) โดนนายยอรช์จัดการซะแล้ว :sad4:
บังอาจมาก ทำแบบนี้ได้ไง :m31:
-
ยอร์ชเอ๊ยยยยยยยยยยยย
พลาดอย่างแรงแล้ว
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
งานนี้มีมองหน้ากันไม่ติดแน่
-
แล้วจะดีกันไหมเนี่ย !
-
ยอร์ชเอ๊ย ความซวยมาเยือนแล้ว
ใครใช้ให้ทำผลีผลามกับภาม
อย่างภามต้องค่อยเป็นค่อยไป ทำยังงี้มีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง
-
ทำร้ายร่างกาย..แต่มันถึงหัวใจ
-
:o12: กักขังฉันเถิดกักขังไป
-
เฮ้ย ดิบของแท้เลยว่ะ
จู่ๆ ก็ปล้ำกันเฉยเลยเว้ย :z6:
-
:haun4: เหอะๆๆ....น้องภามไม่เสร็จคราวนี้แล้วจะให้ไปทำคราวไหน
-
แล้วหนูภามจะไม่เกลียดตายอร์ชไปอีกนานเลยรึ?
-
:ped149: NC NC NC
555++ ขอฉากสโลโมชั่น
ตอนพี่ยอร์ช ขืนใจน้องภาม
เอ..... แต่แบบนี้มันสโลกันได้ไหมคับเนี่ย...กร๊ากกกก
ขำ ๆ คับ เพราะตอนหน้าคงจะเครียดแล้วใช่ไหม :jul3:
-
ง้อ ๆๆ ๆ
-
:z6: อย่าเพิ่งดิทำน้องภามดิฟร่ะ
-
โห พี่ยอร์ช พูดกันดี ๆๆ ไม่ได้ หรอ ฮึ
ง้อ ดีๆๆ ดิ
ลุ้นตอน ต่อ ไป
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไอ้ยอร์ชชชชช
ฉันอุตส่าห์ เชียร์แก
เอาไป :z6: หนึ่งดอก
จัดการให้เสร็จด้วยลุก :z1: คึคึ :haun4:
ไม่ใช่เว้ย
เปลี่ยนโหมด :angry2: ทำงี้กับน้องได้ยังไงง รู้ไหมน้องเจ็บ ทำไมไม่ทำให้พร้อมก่อนเ้อ้ยไม่ใช่
... แล้วทำไมไม่ป้องกันน .. o22
เอ้ย ลืมตัววว
ทำไมไม่คุยกันดีๆ
ต้องให้เสียเลือดเสียเนื้อกันทำไม คนไทยเหมือน
กันรักกันเข้าไว้ ดิ ..
- - * นอกโหมดตลอดอินี่ เอาไป :z6: :a5:
ภามลูกขัดขึ้น อย่าให้มันทำได้ ถึงประากรสุดท้ายย ยถีบมัน :z6:
o18 จ้วงมัน
แล้วค่อยยอมม .. เอ้ยม่ะช่ายยย
แ้ล้วหนีลูก หใ้มันเจ็บปวดด ที่ทำยังงี้
รักภามเท่ซู๊ดดดดดดดดดด
-
ไอ่โง่เอ้ย! :angry2: ไปข่มขืนเค้าทำม๊ายย! งี้แทนที่จะดีกลายเป็นเกลียดหนักกว่าเดิมนะเซ่
มีหัวไว้กันหูเหรอว๊า เฮ้อ! o22 :เฮ้อ: เข้าหน้ากันไม่ติดแหงๆ
แล้วมันจะไปรอดไหมเนี๊ยะ.. แทนที่จะคุยกันดีๆ :m16:
ทำแบบนี้ง้อยันชาติหน้าเค้าคงไม่หายโกรธหรอก :เฮ้อ:
-
:a5:
-
ทามงี้ได้ไงอ่ายอร์ช :m16: :m16: :m16:
-
ทำไม เถื่อนจัง :เฮ้อ: :m16:
-
เอ๊ย !!!! โหดไปนะเว่ย
ไอ้ยอร์ช
:serius2:
-
อะไรก๊านนนนนนนนนน
เกือบจะน่ารักน่าหยิกแล้วพี่ยอร์ชเอ๊ยยย o22
โถ่เว้ยยย ทำไรคิดก่อนดี๊... :angry2: :angry2:
-
โหดร้า่ยอ่ะ
สงสารนันจัง
พี่ยอร์ชใจร้าย
ทำไมไม่คุยดีๆล่ะ
งี้เค้่าจะหายโกรธป่าวอ่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
โอ้ยเวรกรรมจริงๆเฮียยอร์ชเอ้ย
เดี๋ยวเค้าก็ยิ่งเกลียดหรอก :เฮ้อ:
-
ง่าส์. . . . .ฟังไม่ได้อ่ะ
- -*
ไม่รู้เป็นไร *-* อยากฟังๆๆๆๆ :serius2:
-
รอตอนต่อไป
-
อร้าย แบบนี้ก็เรียกว่าข่มขีนอะสิ
ภามเสียจิ้น! เอ้ยเสียใจน่ะ
:เฮ้อ:
-
YAHOO! สวัสดีครับทุกคน ไม่ได้มาแวะบอร์ด เอ่อ... กี่วันจำไม่ได้ เหอๆๆๆๆๆ เอาเป็นว่าวันนี้ว่างเลยมาทักทายทุกคนให้หายคิดถึงละกันครับ^^ :-[
ตอนที่เพิ่งลงไปนี้อาจจะทำให้หลายๆ คนใจหายกับพ่อตัวร้ายของเราที่ดันทำอะไรเกินกว่าเหตุไปเสียแล้ว(ผมเขียน NC ไม่เป็นอ่า... ต้อง sorry sorry sorry ทุกคนด้วยนะครับ :m15: ) เหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง นายภามจะมีวิธีโต้ตอบแบบไหน อีกไม่นานก็จะได้ทราบกันแล้วครับ
ทุกๆ คนบนโลกล้วนแล้วแต่มีเหตุผลของตัวเองและอยากให้คนอื่นรับฟังเหตุผลที่แตกต่าง แต่ในท้ายที่สุดแล้วเหตุผลทุกเหตุผลก็ไม่ได้ถูกต้องเสมอไป นายยอร์ชจะมีคำตอบของเหตุผลในการกระทำของตัวเองอย่างไร ขอเชิญเพื่อนๆ ร่วมรับฟังคำตอบนั้นไปกับคนทั้งคู่ด้วยนะครับ^^
ขอบคุณสำหรับทุกๆ กำลังใจครับ :pig4:
: DRAFT
-
อยากให้พี่ยอร์ชเปลี่ยนใจทันอ่ะ อย่าทำอะไรภามเลย :call:
จะได้ค่อยๆรักกัน แบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่ใช่มาได้นายเอกก่อนแล้วนายเอกถึงมารัก
-
ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุก จริงๆ :กอด1:
-
:call: :call: :call:
-
:z6: คิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะได้ใจมาเรอะ สิ้นคิดจริงๆ! :angry2:
:z3:
-
ขอบคุณคนโพสน๊า. .. . ..:pig4:
โหลดได้แล้วๆ
ปล. คนโพส กับไรท์เตอร์ บอกชื่อมั้ยอ่ะ จะได้เรียกถูก หรือจะให้เรียกว่า คนโพส กับไรท์เตอร์ต่อไปก็ได้นะ เหะๆ
+1
-
แอบเข้ามาลุ้นตอนที่ 9 คับ
แบบว่าตอนที่ 8 มันค้างงงงคาาาใจมากอะคับ
อย่าหายไปนานนะคับมันไม่ดี เดี๋ยวจะมีประชากรไทย
เป็นโรคหัวใจ(วาย)มากขึ้นอะคับ
เนื่องจากโคตรลุ้นนนนน :a5: กับชะตากรรม o18 ไอ้คุณพี่ยอร์ชเลยอะคับ
:L1: คนเขียนและคนโพสคับ
-
พี่ยอร์ชใจร้อนอ่ะ ทำไมต้องขืนใจน้องภามด้วย ตัวก็พูดกับน้องเค้าดีๆเด่ะ โห่วววววว
จุดนี้ น้องภามเกลียดพี่ยอร์ชจริงก็พร้อมสนับสนุน
-
ยอร์ชโหดจังเลย แบบนี้ภามจะยกโทษให้ไหมอ่ะ
-
เฮอะๆ โดนสาปส่งแล้วล่ะพี่ยอร์ชเอ๊ย ต่อไปนี้โดนเกลียดขี้หน้าแหงแซะ สมน้ำหน้าใจร้อนวู่วามเป็นที่หนึ่งก็ต้องเเป็นแบบนี้ล่ะ
ฟังเพลงแล้วค่ะ ฟังแล้วคิดถึงตอนที่พี่ยอร์ชร้องให้ภาม โอ๊ยยย เขินว่ะ ว่าแต่เสียงใครอ่ะ?? อยากรู้
-
ชอบเพลงจังเลย น่ารักดีอ่ะ อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ นายยอร์ชต้องเสียใจที่ทำแบบนี้
-
แทงข้างหลัง
ทะลุหัวใจ
-
ตอนที่ 9
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนที่ฟ้ามืดไปแล้ว ผมนี่ฝันอะไรเสียเป็นเรื่องเป็นราว ไปส่งงานกลับมาแล้วนอนกลางวันยังจะฝันกลางวันได้อีก ผมขยับตัวจะลุกไปล้างหน้าก็ต้องชะงักเพราะรู้สึกเจ็บช่องทางข้างหลังเหลือเกิน ความรู้สึกเจ็บนี้ทำให้ผมเริ่มมองรอบตัวใหม่ให้ชัดๆ
เตียงรูปทรงทันสมัยกว้างขวางที่ผมนอนอยู่ปูผ้าปูที่นอนสีน้ำเงินเข้ม มีหมอน หมอนข้างและผ้านวมที่ผมห่มอยู่เป็นลายเรียบๆ เข้าชุดกัน ข้างเตียงเป็นโต๊ะวางโคมไฟแก้วเจียระไนสีฟ้าอ่อน เครื่องเรือนในห้องมีแต่ของทันสมัยทำให้ผมแน่ใจว่าไม่ได้อยู่ห้องตัวเองอย่างแน่นอนแล้ว ผมลำดับความคิดใหม่แล้วก็พบว่าเรื่องนายยอร์ชนั้นเป็นความจริง ผมไม่ได้ฝันไป คิดได้ดังนั้นผมก็ซบหน้าลงกับฝ่ามือ ร้องไห้ให้กับตัวเองที่ต้องตกเป็นเหยื่ออารมณ์ที่ผมไม่รู้เหตุผลของเขา เสียงเปิดประตูทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
นายยอร์ชยืนอยู่ตรงกรอบประตูทำหน้าเหมือนจะสำนึกผิด แค่ผมเห็นเขาก็เกลียดเข้าไส้แล้ว ต้องสะบัดหน้าหนีมองไปให้ไกลๆ
“ภาม...พี่ขอโทษ”เขาบอกเสียงสำนึกผิด
“ออกไป”ผมบอก ไม่หันไปมองหน้าเขา
“ภามให้พี่อธิบายก่อนนะ”
“ออกไป”ผมยังยืนยันคำเดิม
“แต่ว่าพี่...”
“ก็ผมบอกให้คุณออกไปไง!”ผมหันมาตะโกนใส่หน้าเขา น้ำตารินไหลเป็นสาย เห็นเขาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ยอมออกไปจากห้องแต่โดยดี
ผมนั่งคิดหาทางจะออกไปจากที่นี่ ออกไปจากห้องของเขา ถ้าขอเขาดีๆ เขาคงยอม ตอนนี้น้ำตาผมหยุดไหลไปแล้ว ผมใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงก็ปรับจิตใจให้เป็นปกติเกือบจะเหมือนเดิมที่สุด ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย คิดเสียว่าโดนคนโรคจิตข่มขืนก็เท่านั้น ผมต้องเข้มแข็ง
เสียงโทรศัพท์ข้างหัวเตียงดังขึ้นทำลายความเงียบในห้อง ผมปล่อยให้มันดังอยู่นานเจ้าของก็ไม่ยอมเข้ามารับเสียทีจนต้องรับเองในที่สุด
“ครับ”ผมกรอกเสียงลงไป
“คุณชายธราเทพหรือครับ?”เสียงปลายสายถามมาอย่างไม่แน่ใจ เป็นเสียงผู้ชายที่น่าจะเป็นวัยรุ่นหรือไม่ก็ไม่น่าจะอายุเกินสามสิบ
“ครับ? ใครนะครับ”ผมถาม
“ไม่ทราบว่าตอนนี้เรียนสายอยู่กับใครครับ?”ปลายสายยังคงถามมาอย่างสุภาพ
“เอ่อ ภามครับ”ผมตอบคำถามงงๆ บอกไปแล้วเขาจะรู้จักผมไหมเนี่ย
“อ้อ คุณหนูภามนั่นเอง ไม่ทราบว่าคุณชายธราเทพ เอ่อ...ผมหมายถึงคุณชายยอร์ชอยู่ใกล้ๆ คุณภามหรือเปล่าครับ?”เขารู้จักผมได้ยังไงกันเนี่ย แปลกเหลือเกิน
“เขาอยู่ข้างนอกครับ เดี๋ยวผมเรียกให้”ผมกำลังจะลุกลงจากเตียงแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่สักชิ้นเลยต้องตะโกนออกไป
“คุณ คุณ โทรศัพท์”ไม่มีเสียงใดๆ ตอบรับมาจากข้างนอก
“คุณ”ผมตะโกนเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ยอร์ช!”ผมตะโกนอย่างเหลืออดและนั่นก็ทำให้ประตูห้องเปิดเข้ามาทันที
นายยอร์ชเดินมาที่โทรศัพท์แล้วยักคิ้วให้ผมก่อนจะยกหูขึ้นมาฟัง ผมนั่งเสหน้าไปทางอื่นเพราะยังรู้สึกโกรธเขาไม่หาย
“ฉันเอง อืม อือ ตามใจ”เสียงเขาพูดอยู่ข้างๆ
“อือ ฉันพาเขามาเอง” “อือ ก็ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ เออ” “ไม่ต้องๆ แค่นี้เคลียร์ได้น่า นายมีอะไรจะไปทำก็ไปไป”เขาว่าแล้ววางสายลงก่อนที่จะหันมาเล่นงานผม
“ภาม”เสียงเรียกของเขาทำให้ผมสะดุ้ง
“คุณ คุณพาผมไปส่งที่หอเถอะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคุณ บอกตรงๆ ...ผมกลัว”ผมหันหน้าไปบอกเขาอย่างไม่ไว้ใจ เขาเขยิบเข้ามานั่งข้างๆ ผมจนผมต้องกระเถิบหนีแต่เขาก็ตามมาจับแขนผมไว้
“ยังเรียกคุณอยู่อีกนะ หรืออยากโดนอีกที”เขาถามเสียงดุๆ
“คุณ...”
“ยังๆ ยังไม่ยอมเลิกนะ”เขาเลิกคิ้วถาม
“พี่...”ผมบอกเบาๆ ไม่คุ้นปาก
“อะไรนะ ไม่ได้ยิน”เขาคลายมือที่บีบแขนผมไว้เล็กน้อย
“พี่”ผมบอกเสียงดังขึ้น
“พี่อะไร?”
“พี่...พี่ยอร์ช”พูดออกไปจนได้ในที่สุดก็ได้ยินเขาทำเสียงในลำคออย่างพอใจ
“ว่ายังไง มีอะไรจะต่อรอง”
“คุณ...พี่ยอร์ชพาผมกลับเถอะนะ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”ผมกลัว ตอนนี้ผมกลัวเขาจริงๆ
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”นายยอร์ชบอก ผมเงียบไม่มีคำตอบให้เขา มันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะไม่เกลียดหรือกลัวเขา ในเมื่อเขาทำกับผมแบบนี้
“งั้นก็ไม่ต้องกลับ อยู่กับพี่นี่แหละ”เขาบอกแล้วลุกขึ้นยืน
“ให้ผมกลับเถอะนะ”ผมขอร้องอย่างหมดท่า ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป
“นอนก่อน ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน”เขาอ้อมมาที่เตียงอีกฝั่งแล้วแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่ม ดึงผมเข้าไปไว้ในอ้อมกอด
“พี่เช็ดตัวให้แล้วตอนภามหลับ ไว้พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วค่อยตกลงกันใหม่ คืนนี้นอนได้แล้ว”ผมตัวแข็งทื่อเมื่อถูกกอดใต้ผ้าห่มทั้งๆ ที่ร่างเปลือยเปล่า แม้เขาจะใส่เสื้อผ้าอยู่ครบก็ตามที แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมามันก็ทำให้ผมฝังใจจนหวาดระแวงในตัวเขาไปหมดทุกอย่าง ผมนอนลืมตาระวังภัยอยู่ได้ไม่นานความง่วงก็เข้าเล่นงาน บวกกับความอ่อนเพลีย ในไม่ใช้ผมก็หลับไปทั้งๆ ที่ถูกเขาโอบเอาไว้แบบนั้น...
ผมตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวันหนึ่งก็พบว่าตอนนี้ข้างตัวมีเพียงหมอนข้างวางไว้ ตอนนี้คนที่เคยอยู่ข้างๆ ผมเมื่อคืนไม่ได้อยู่บนเตียงนี้แล้ว ผมมองจนแน่ใจว่าในห้องนี้มีผมอยู่เพียงคนเดียวจึงรีบลุกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ อาการเจ็บที่มีเมื่อคืนทุเลาลงแล้วแต่ก็ยังเหลืออาการที่แสดงให้รู้ว่าเมื่อวานนี้ผมต้องผ่านอะไรมา ผมเปิดฝักบัวปล่อยให้น้ำเย็นๆ ไหลผ่านตัวเองราวกับว่าจะให้มันชะล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่แปดเปื้อนตัวและจิตใจของผมออกไป แต่ไม่เลย...ตัวของผมสะอาดขึ้น แต่ใจผมกลับหม่นหมองจนแทบจะกลายเป็นสีดำ...
เมื่อผมอาบน้ำฟอกสบู่จนพอใจแล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวที่เห็นแขวนไว้ในห้องมาพันตัวก่อนที่จะเดินออกไป หาเสื้อผ้าของผมเท่าไหร่ก็หาไม่เจอจนต้องเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาเลือกเสื้อยืดสีขาวที่ดูจะมีลายน้อยที่สุดออกมากับกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลเข้ม เมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องออกไปเผชิญหน้ากับเขา เขาที่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะเกลียด จะกลัว หรือจะเพียงแค่โมโหที่ทำกับผมแบบนี้ดี ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกกำลังใจแล้วกดด้ามจับประตูเพื่อเปิดออก หันซ้ายหันขวาก็เห็นเขากำลังวุ่นวายอยู่กับการทำอะไรสักอย่างที่โต๊ะตัวหนึ่งอยู่ในมุมที่ดูท่าว่าจะเป็นครัว
“อ้าวภาม ตื่นแล้วหรือ? พี่ว่าจะเข้าไปปลุกพอดี”เขาเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดแล้วยิ้มทักทายผมเหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้น
ผมเดินไปหาเขาเงียบๆ พยายามทำตัวให้เป็นปกติ ไม่อยากให้เขารู้ว่าที่จริงความรู้สึกตอนนี้ผมย่ำแย่แค่ไหน บางทีถ้าเขารู้ เขาอาจจะดีใจหรือสมน้ำหน้าผมก็ได้
“พี่ลงไปซื้อข้าวต้มปลามาให้ เห็นภามชอบกิน มาสิๆ นั่งๆ กินข้าวก่อน”เขาเดินอ้อมโต๊ะมาทางฝั่งผมแล้วจับไหล่ผมให้นั่งลงที่เก้าอี้แต่ผมปัดมือเขาออก ทำยังไงได้...ในเมื่อเรื่องเมื่อคืนมันยังตามหลอกหลอนผมอยู่จนถึงขณะนี้
“ภาม...”เขาเรียกชื่อผมน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจก่อนจะจับผมแน่นแล้วกดผมให้นั่งลงที่เก้าอี้
“นั่งลงแล้วกินข้าว มีอะไรค่อยคุยกัน พี่หิว”เขาบอกแล้วเดินกลับไปนั่งฝั่งตรงข้าม ความรู้สึกของผมตอนนี้ผมไม่คิดว่ายังจะกินอะไรลงหรอก ผมปล่อยช้อนและชามข้าวต้มให้วางอยู่ที่เดิม แต่เริ่มที่จะต่อรองกับเขาแทน
“คุณ...”เขาเงยหน้าวางช้อนดังเคร้งทันทีที่ผมเรียกเขา
“พี่ยอร์ช ไม่ใช่คุณ”คิ้วเขาขมวดอย่างที่ทำบ่อยๆ เวลาไม่พอใจ
“...ยอร์ช”ผมเปลี่ยนคำเรียกเขาใหม่ ในตอนนี้ผมให้เขาได้แค่นี้จริงๆ
“ภาม!”เขาทำเสียงเข้ม ดูไม่พอใจอย่างมาก
“ผมให้คุณได้แค่นี้แหละในตอนนี้ ถ้าหากคุณคาดคั้นอะไรผมมากกว่านี้ผมคงให้คุณไม่ได้แล้ว”ผมชักทนไม่ไหวบ้างเหมือนกันเลยบอกกลับไปอย่างโมโหๆ เห็นเขาถอนหายใจก่อนจะหันมามองผมใหม่
“ก็ได้...ตอนนี้แค่นี้ก่อนก็ได้”เขาเสียงอ่อนลง ดูพยายามไม่โมโหผม
“ให้ผมกลับเถอะ ผมคงกินอะไรไม่ลง ส่วนเรื่องเมื่อคืน...ผม... ผมจะคิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น และหวังว่าผม...จะไม่ต้องเจอคุณอีก”
“ไม่มีทางหรอกภาม!”เขาตะคอกผมอีกครั้งซึ่งก็เป็นสิ่งที่ผมคาดไว้แล้วล่วงหน้า
“ภามอย่าลืมสิว่าตอนนี้ภามเป็นของพี่แล้ว พี่ไม่มีทางที่จะไม่ไปให้ภามเห็นหน้าได้หรอก แล้วที่สำคัญ ภามต้องอยู่กับพี่ ห้ามไปไหนทั้งนั้น!”นายยอร์ชโกรธจนตาแดง
“ผมอยู่กับคุณไม่ได้ และผมก็ไม่ได้เป็นของใคร เราไม่ควรที่จะเจอกันอีก นี่คือสิ่งที่เราควรทำ”ผมที่ตอนนี้เริ่มทำใจได้แล้วกล่าวเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ภามเลิกคิดไปได้เลยว่าพี่จะปล่อยภามไป! ถ้าอยากกลับหอก็กินข้าวซะแล้วพี่จะไปส่ง แต่อย่าหวังว่าพี่จะเลิกยุ่งกับภาม!”เขาพูดเสียงดังแล้วจ้องหน้าผมส่งสายตาคมๆ มาให้ ผมเห็นว่าคงคุยกันไม่รู้เรื่องจึงก้มหน้ากินข้าวทั้งๆ ที่ไม่หิว ทำตามที่เขาสั่งแล้วเขาคงพอใจแล้วไปส่งผมกลับตามสัญญา ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ผมคงหาทางหลีกเลี่ยงที่จะไม่เจอเขาได้ ยังไงก็อยู่คนละคณะกัน เขาจะคิดยังไงก็เชิญตามสบาย....
To be continued :call:
____________________________________________
อิตา่ยอร์ชนี่แย่เน้อะ :m16: ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น
ตอนหน้าจะเป็น Special Part ของอิตายอร์ชนะจ้ะ บางทีหลายๆคนอ่านอาจจะเข้าใจนายโหดมากขึ้น(มั้ง??)
ตอบ εїз_PmïÄÑyK - เรียกเรานัทก็ได้จ้า เราเองก็ใช้ยูสเซอนี้หลายบอร์ดอยู่บางที่ก็เรียกเราฮินะ(คล้ายๆคุณฮิบาริเลย อิอิ) ส่วนคนแต่งให้มันมาบอกเองละกัน
Pumpkin- เสียงน่ารักล่ะสิ เจ้าตัวเองก็ไม่ได้บอกเหมือนกันค้าว่าเป็นใคร แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณที่มาร้องเพลงเพราะๆให้ฟังกันนะ
พบกันใหม่ตอนหน้าจ้า :bye2:
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
ปล. จริงจังไปป่ะ :laugh:
ปล๒. ลืมเปลี่ยนหัวกระทู้แจ้งอัพนะ เปลี่ยนด้วยๆ
-
เห้อ ..
..
ภามนี่โกรธ นิ่งๆจริงๆ แต่น่ากลัววว
ไม่อาละวาด ฟาดงวง สะบัดงา ใส่หน้ามันเลย
อิพี่ยอร์ช ....... :z6:
-
อิพี่ยอร์ช เห็นแก่ตัวไปมั้ยยะ :angry2:
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
ปล. จริงจังไปป่ะ :laugh:
ปล๒. ลืมเปลี่ยนหัวกระทู้แจ้งอัพนะ เปลี่ยนด้วยๆ
โดนใจสุดๆ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
-
:beat:ไอ้พี่ยอร์ช
ทำน้องเจ็บแทนที่จะปลอบ ดันขู่ซะงั้น
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
นายยอร์ชโหดได้ใจ จริงๆ ชอบๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบ :impress2:
-
พี่ภามคงไม่รอดเงื้อมมือเเน่ๆ :เฮ้อ:
-
ฮึ พี่ยอร์ช มันน่านัก
โกรธ ค่ะ
:L2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เออเว้ย...ช่างสั่งจริ๊ง
-
เข้าใจว่ารัก หึงโหด แต่ไม่เคยเห็นด้วย กับคนที่มีพฤติกรรมแบบนี้
แต่คนเราใช่ว่าจะไม่เคยทำผิด คงมีแต่ต้องใช้ความจริงใจให้น้องภาม
สักวันน้องภามคงเข้าใจ.......แต่ค้างงงงงอะ :z3:
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
ปล. จริงจังไปป่ะ :laugh:
ปล๒. ลืมเปลี่ยนหัวกระทู้แจ้งอัพนะ เปลี่ยนด้วยๆ
โดนใจสุดๆ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
เห็นด้วยอีกเสียง ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม
-
สงสัยเรือ่งยอร์ชกับภามเนี่ยคงมีอะไรในกอไผ่
-
ไอ้พี่ยอร์ชค่ะ...ชอบภามแล้วเคยบอกภามไปตรง ๆ รึยังค่ะ ท่าเยอะเหลือเกิน ปากแข็ง ชอบสั่ง อารมณ์ร้าย เอาแต่ใจ ชอบใช้กำลัง ที่ไอ้พี่ยอร์ชทำกับภามแบบนี้รักหรือทำลายกันแน่ค่ะ รักภามก็ไม่ยอมบอกกับภาม หวง กันท่า ใช้กำลังบังคับขืนใจ ทำกับภามแบบนี้ยังหวังให้ภามพูดดีด้วย ทำดีด้วยอีกหรอค่ะ เกินไปป่าวค่ะ :angry2:
-
อืม ก่อนที่จะเข้าใจ ขอ :beat: ที
นิสัย เห็นแก่ตัววววววววว
เป็นใคร ใครก็ทนไม่ได้หรอก ชิ
-
กรรมจริงๆ ทำอะไรไม่คิด ทำไมไม่พูดกันดีๆก่อนก็ไม่รู้
สรุปไอ้คุณบ้ายอร์ชมันมาจากดาวอังคารแน่ๆเลยค่ะ :pig4:
-
ทำลงไปซะขนาดนั้น ยอร์ชเอ๊ยย ยากแล้วล่ะ ได้กายไปแต่ใจอ่ะคงจะยาก
น้องภามอย่าได้แคร์
:angry2:
-
อ๊ากก. . . . .นาย ยอร์ช ช่างโหดร้า ยย ย ย
ทำไมถึงทำกับภามแบบนี้ ... ..
สงสารภามอ่ะ . .. .. . :sad11:
นายยอร์ช มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย .. ... .ไม่งั้นจะเจอแฟนคลับภาม . ... . :beat:
รีบๆมาต่อ เป็นกำลังใจให้ นัท. . . ..กับ ไรท์เตอร์ น๊า :3123:
-
สั้นอ่ะ
แต่ก็ดีใจครับที่ไรต์เตอร์มาต่อให้อีกครับ
-
ยอร์ชทำไมทำตัวแบบนี้อะ ตัวเองไม่เ้คยจะบอกรักภามเลย ภามก็ยังไม่รู้เลยว่ายอร์ชคิดยังไง
แล้วยังมาทำตัวเหมือนภามเป็นแฟนตัวเองแล้วอย่างงั้นแหละ :angry2:
เอาแต่ใจมากกกกก แบบนี้ใครจะไปรักลง เช๊อะ ขอให้ภาม โกรธข้ามปี สาธุ
ขอตบยอร์ชซักฉาด :beat:
-
เริ่มสงสารยอร์ชชี่ คุณคนแต่งๆให้เขาเลว+เห็นแก่ตัว ได้สุดใจตามประสาลูกคนรวยจริงๆอะ
ส่วนภามนี่ก็อารมณ์นางเอ๊กนางเอก ว่าแต่แข็งแรงเกินคาด ทั้งๆที่ น่าจะป่วย เผื่อยอร์ชชี่มันดูแลแล้วจะเห็นความดีในตัวมันบ้าง เหอะๆๆๆ
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
ปล. จริงจังไปป่ะ :laugh:
ปล๒. ลืมเปลี่ยนหัวกระทู้แจ้งอัพนะ เปลี่ยนด้วยๆ
โดนใจสุดๆ เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ
เห็นด้วยอีกเสียง ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม
ยกมืออีก 1 เสียง อย่าลืมนะ คนอื่น เค้าก็คนเหมือนกัน :fire:
ปล. ตรูบ้าไปละ :laugh3:
-
นายยอร์ชนี่เห็นแก่ตัวสุดๆ คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยคิดถึงจิตใจผู้อื่น :m16:
ภามน่าสงสารนะ อย่าพูดถึงความรักเลย ความรู้สึกดีก็ไม่น่ามีให้กันซักนิด
ขอบคุณผู้แต่งคราบ :pig4:
-
อยากอ่านด้านของพี่ยอร์ชๆ
รอต่อตอนต่อไปน่ะค่ะ
-
เฮ้อออ ... เอาแต่ใจจิงๆ :z3:
-
พี่ยอร์ชนี่ได้ใจ
อิจฉาภามโดนขืนใจ
เห้อออ
เกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยโดนข่มขืนเลยอ่าาาาาาา
(เออลืมไป เรายอมตลอด)
-
พี่ยอร์ชนี่เหี้ยได้อีกเนอะ
เหอะ ๆ อย่าบอกนะว่าภามจะรักคนแบบนี้ได้
:beat:
-
ชอบ!
-
อ่า...สวัสดีครับเพื่อนๆ หลังจากที่ดูโคนันจบแล้วมาแวะดูวันนี้รู้สึกเหมือนว่านิยายเราดูเดือดๆ ยังไงก็ไม่รู้(แค้นกันจริงอะไรจริง 555+)
ปุถุชนคนธรรมดาทั่วไปนั้นย่อมมีสิ่งผิดพลาดในชีวิตเสมอแหละครับ นายยอร์ชก็เช่นกัน ไม่ใช่ข้อยกเว้น ในบางครั้งความรู้สึกบางอย่างที่รุนแรงก็สามารถผลักดันให้คนเราทำอะไรออกไปโดยไม่ยั้งคิดได้ ซึ่งในตอนนี้หลายๆ คนอาจจะเข้าใจว่าความรู้สึกแบบไหนที่ทำให้นายยอร์ชนั้นตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดพลาดในครั้งนี้
หล่อ รวย เลว... บางครั้งสามสิ่งนี้ก็ผูกติดกันจนยากที่จะแยกออก แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นบนโลกทุกปัญหานั้นมักมีทางแก้ถูกคิดค้นแถมมาให้ด้วยทุกครั้ง แม้จะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแก้ไข แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีหากเลือกจะทำแทนที่จะไม่ทำอะไรเลย
ภามจะใช่ทางออกที่จะใช้แก้ไขปัญหานี้หรือเปล่า นี่คือสิ่งที่ผมและเพื่อนอยากจะบอกให้ทุกๆ คนร่วมติดตามและเป็นกำลังใจไปพร้อมๆ กันครับ^^
ปล.1 ถ้าผมจะบังเอิญมีแฟนขึ้นมาก็อยากได้ดื้อๆ แบบนายยอร์ชเนี่ยแหละครับ ><
ปล.2 เพื่อที่จะได้เรียกง่ายๆ เพื่อนๆ จะเรียกผมว่าดราฟท์ก็ได้ครับ คนที่เรียนถาปัดจะเข้าใจความหมายของคำนี้ดี 555
ขอบคุณสำหรับการติดตามผลงานเสมอมาครับ^^
:pig4:
: DRAFT
-
ช่างบังคับข่มขืนใจ :beat: :beat: :beat:
-
ร้ายกาจมาก
ข่มเหงเค้าแล้ว ยังมาพูดจาร้ายๆใส่อีก
ยอมรับผิดแล้วเชื่อฟังภามซะดีๆ
-
+1แต้มเลยครับ มานั่งตามอ่านตั้งเเต่ตอนเเรกเลย ตอนเเรกแปลกใจและเอ๊ะใจนิดๆ คณะวิดวะกับถาปัด ที่กั้นกันด้วยถนน สายเล็กๆ
ต่อมาเริ่มเเน่ใจพอบอกว่ามีเรือนไทย (อันศักดิ์สิทธิ์ : รับประกันได้ โดยคนอ่าน เดินผ่านมาแล้ว น่ากลัวโคตร ยิ่งมีศาลอยู่ตรงข้ามแม่งยิ่งน่ากลัว TTT.TTT)
ตอนนี้ขอสมัครเป็นแฟนคลับ คุณ DRAFT ด้วยอีกคนเลยครับ ชอบมากกก คนแต่งอยู่ปีไหนเเล้วเอ่ย? จะบอกว่าคนอ่านอยู่ปีสามเเล้ว คณะชอปแดง ฝั่งตรงข้ามกับถาปัดกับวิดวะเลยที่เดียว ฮ่าาาาาา :z2:
โรงอาหารกับร้านของข้างหน้าโรงอาหาร เราก็ไปกินแล้วก็ซื้อดินสอดร๊าฟ ที่นั้นแหละ ฮ่าาาา :z10:
ติดตามต่อไปครับ ชอบจริงๆเลย วิดวะกับถาปัด ยิ่งเป็นมหาลัยที่ตัวเองเรียนอยู่ยิ่งเเล้วใหญ่จินตนา ง่ายใหญ่เลย
พูดถึง น้องภามนิดนึง หนูความรู้สึกช้า+ใสซื่อมาลูก (คนอ่านยึดเป็นลูกเลยนะ >o< รักหนูภามมมม :z2:) แบบว่าไอยอร์ช (แกทำร้ายลูกฉัน :z6: ตายสะแก) มันเล่นเพลงแซวให้ฟังเเล้วลูกยังไม่รู้สึกอีกเหรอลูก ไหนจะเพื่อนนันของลูกอีกล่ะจร้าาา ลูกจร้า รู้ตัวได้แล้วนะว่าลูกเป็นที่ต้องการของตลาด (คนนะแม่ไม่ใช่ทุเรียน!!!::ลูกภาม) และรู้สึกเหมือนพี่ๆวิดวะจะหลงลูกแม่กันเป็นแถวเลยที่เดียว น่าร๊ากกกกกกกกกกกจริงๆลูกชั้น
ปล1.โกธรไอยอร์ชมันนานๆ เลยลูกแม่เชียร์เต็มที่ (อ้าวแม่ยายพูดงี้ผมก็ซวยดิ::ยอร์ช =_=")
อีกนิดขอพูดถึง ไอบ้ายอร์ชหน่อย (เคืองเเกจริงๆมาทำลูกภามชั้นได้) ได้ข่าวว่าเรียนพาวเวอร์ ไม่ได้เรียนโยฯ ไม?ปากหนักเหมือนเอาสะพานมาถ่วงไว้งี้พี่น้อง ทำไรให้คล่องเหมือนสาขาที่เรียนหน่อย ถึงจะร้องเพลงให้ลูกภามขอฉันฟังเเล้วก็เถอะ แกต้องเข้าใจว่าลูกฉันสมองด้านการประมวณความรู้สึกช้ายิ่งกว่าหอยทากคลาน (แม่ไม่ได้ว่านะลูก แค่เอาให้เห็นภาพ) แกก็หัดกระตุ้นหน่อย พูดหยอดบ่อยๆ เหมือนหยดเจลหล่อลื่น(?) เดี๋ยวหอยทากน้อย(ลูกภาม)ของฉันก็ต้องรู้เข้าสักวัน เข้าใจ!!! ว่าที่ลูกเขย :z13:
ส่วนน้องนัน ไอนัน บล่าาาา... ไม่รู้จะเรียกไรดี ก็คงตามไม่ทันพี่ยอร์ชเเล้วล่ะ พี่แกเล่นเสียบ น้องภามของแม่เเล้ว (NC O.O หายไปไหนลูก? :oo1: แม่อยากรู้เบื้องหลังการถ่ายทำมาก ถึงมากที่สุด o18 )
ปล.2คนแต่งโปรดฝึกบรือฝีมือด่วน จะได้ว่าเล่าเบื้องหลังการถ่ายทำแบบสดๆซิ่งๆ ให้เห็นภาพเลยที่เดียว
อีกนิด ไอประโยคนี้อ่ะ เคือง!!! “ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ” พูดมาได้ไอยอร์ช (เดี๋ยวปั๊ดเรียกตำแหน่งคืน) อ่านจบประโยคแทบเขวี้ยงแล็ปทอปทิ้้ง (เว่อร์ :a5:)
ปล3.อีกหน่อย เศร้าใจยิ่งนักเราอยากเข้าคณะนี้ที่ ม.XXXXX มาก แต่สุดท้ายตัดใจไม่ได้เลือก (แถมไปเรียน ความถนัดทางถาปัดที่คณะถาปัด ณ ม.แห่งนี้แล) พอคะเเนนออก คะแนนตรูถึง!!! แทบช็อกตายคาคอมพ์ :z3: ทำไมตรูไม่เลือก ฮือออออ TToTT แม่งเศร้ากว่าตอนเดินผ่านเรือนไทยสะอีก แต่สุดท้ายก็บุกป่า :z10: เข้ามาคณะชอปแดงจนได้ ฮ่าาาา ถึงไม่ได้คณะถาปัดแต่ก็ มหาลัยเดียวกัน อิอิอิอิ o13
ยินดีทีรู้จักครับคนแต่ง แล้วก็จะติดตามลูกภามกับไอยอร์ชต่อไป แม้จะหมั่นไส้ไอบ้ายอร์ชที่มันทำกับลูกสาว(?)สุดที่รักก็เถอะ เป็นกำลังใจให้นะครับ
จาก คนอ่าน...ตาล แห่งมหาลัยอกแตก ฮ่าาา(น่าจะรู้ว่าทำไมถึงชื่่อ ม.อกแตก) o22
-
:z6:
หมั่นไส้พระเอกได้ไหม ฮาาา
พูดจาเข้า เห็นแก่ตัวจริงๆคุณชายยอร์ช
รักเค้าก็ทำตัวดีๆสิ
น้องภามหนีเลยยยยย อย่าให้อิตายอร์ชมันเจอนะ ฮาาา
รออ่านตอนหน้านะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่า :bye2:
-
งานนี้ทั้งสองคนพูดกันคนละเรื่องเลยอ่ะ
แล้วจะเข้าใจกันสักทีไหมเนี่ย โอ๊ยลุ้น
-
รอตอนพิเศษจ้า
-
:haun4:
-
หมั่นไส้ยอร์ชจิงๆ
บังคับภามจัง ทั้งที่ตัวเองเพิ่งทำผิดไปแท้ :m31: :m31:
-
ไอพี่ยอร์ช ไอเห็นแก่ตัว .... นี่แหนะ :z6:
ไปทำเค้าแล้วยังจะเรียกร้องอะไรอีก
น่านัก ... อีกที :z6:
-
เด็กวิดวะกับถาปัดเนี่ย เป็นอะไรที่กระแทกใจตลอดกาลลลลล ยิ่งมาดเถื่ิอนๆในคราบคุณชายเนี่ยยิ่งโด๊นนนนโดน
.
.
.
.
มารอติดตามครับ
-
พี่ยอร์ชเผด็จการอ่ะ ชอบน้องภามก็บอกดีๆ
อย่าให้น้องเค้าเรียกดีๆ ก็ทำตัวกับน้องดีๆเด่ะ โห่ววววววววววว
สมควร :z6:
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
ตามนี้เลย...ยกมือเห็นด้วยสุดๆ :a1:
สักที... :z6:
-
ตอนนี้ขอ :beat: :z6:นายยอร์ชหน่อยเถอะ มั่นไส้ :m31:
โถ่ น้องภาม น่าสงสารสุดๆ :monkeysad:
-
บังคับจิตใจกันที่สุด :m16: :m16:
-
ถ้าคำว่ารักมันพูดกันยาก ก็แค่ทำความเข้าใจกับมันก็พอ..
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
เห็นด้วยอย่างยิ่ง พูดได้โดนใจจอร์ชมากมาย
-
โฮกกก หมั่นไส้ยอร์ช จะพูดอะไรก็พูดซักทีซิฟระ
แถมทำกับเค้าซะขนาดนั้น คแนนลดฮวบฮาบกันพอดี
แล้วเค้าก็เกลียดแดน่ะซิ แล้วนายนันก็คะแนนพุ่ง โฮก
ไม่เอานะๆ เชียร์ยอร์ชสุดใจ
ชอบๆพลอตนี้โดนสุดๆ มาต่ออีกนะคะ
สนุกมากๆเลย
-
ถ้าคำว่ารักมันพูดกันยาก ก็แค่ทำความเข้าใจกับมันก็พอ..
ชอบคุ่ะ เห็นด้วย
พระเอกไม่มีึความอดทนเอาเสียเลย
แค่เริ่มก้อไม่ทนแล้ว
ไม่แสดงอะไรให้เห็น
แล้วจะเรีึยกร้องความรัก เรียกร้องที่จะเป็นเจ้าของ
ฮืออออ ไปตายซะ
-
จาหนี พี่ยร์อชพ้น หลอภามงามนี้
:o8: :o8:
-
พี่ยอร์ชทำแบบนี้ใครไม่เกลียดก็บ้าแล้วววว
อยู่ดีๆลากเข้าห้องปล้ำซะงั้น 555
แต่ยังไงก็สูๆนะ เป็นพระเอก ง้อเยอะๆ น้องภามคงใจอ่อน ^^
-
ถึงไม่ชอบวิธีที่ยอร์ชใช้กับภาม
แต่อยากให้ภามเปิดใจยอมรับยอร์ชบ้าง
เพราะถึงยังไงภามก้อหนียอร์ชไม่พ้น
และยอร์ชก้อไม่ปล่อยภามแน่นอน
...ก้อคนมันรักเข้าไปเต็มเปาแล้วนี่นา...
-
โหย!!
ไรอ่ะ
เผด็จการเต็มขั้น ตายอร์ชเนี๊ยะ
เป็นเราโกรธตายเลย
ยังไงก็มาต่อเร็วๆๆๆนะคร๊าฟฟฟฟ
:z1: :z1: :z1: :z1: :3123: :3123: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
ภามยังคงรับไม่ได้...ที่โดนข่มขืน :call:
-
อ่านทันแล้วคับบบ
รออออออออออ :really2:
-
เอาน่าภาม
ยอร์ชเค้ารักหรอกเค้าถึงหวง ห่วง หึง o13
-
:z6:อีพี่ยอร์ชทำน้องภามเกลียดแล้ว
สมน้ำหน้าจีบดีๆไม่เป็น
-
หนูภาม ... จะโมโหไปถึงไหนเนี่ย หยวน ๆ น่า :call:
-
ขอต้อนรับเรื่องใหม่อีกเรื่องที่จะติดตาม
อ่านแล้วสนุกดี ชอบครับชอบ ทำให้ติดใจและอยากจะติดตามต่อไป
ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆนะ
-
:oni3: :oni3:
-
สงสารภามจังเรยครับ สู้ๆนะ กำลังเสร้าเลยครับเนี่ย
-
ฟังเพลงแล้วค่ะเสียคนร้องกวนๆบวกน่ารักๆ ดีค่ะ :L2:
-
ความใจเร็ว ด่วนได้ จะนำมาซึ่งความเจ็บปวดในอนาคต
ไอ้พี่ยอร์ช ทำอะไรลงไป คอยดูผลของมันจะตามมา
สงสารน้องภาม แต่ไม่เป็นไร เอาคืนให้เจ็บนะครับ
ให้ทั้งนัทและดาร์ฟ คนละ +1 ครับ เป็นกำลังใจให้ทั้งสอง ช่วยกันแต่ง ช่วยกันลง :z2:
-
ลืมไป ขออีกหน่อย เพลงอ่ะ ฟังแล้ว ครับ น่ารักจัง หนุ่ม Power Boy :z2:
-
เข้าใจ ไม่เข้าใจไม่รู้
แต่ไม่ชอบวิธีการกระทำ
คนไม่โดนเอง ไม่รู้หรอก ว่า มันไม่ได้เจ็บแค่ตัวแต่มันคือตราบาปในใจไปทั้งชีวิต
จะเอาความสัมพันธ์ทางกายที่ยัดเยียดให้อีกฝ่ายมาอ้างงั้นหรอ
บังคับไปก็คงได้แต่ตัวอ่าแหละ แต่ใจคงไม่มีวันได้ใจหรอก
“ภามจะกลับได้ก็ต่อเมื่อสัญญาว่าภามจะไม่เกลียด ไม่กลัวพี่แบบนี้ ถ้าเจอกันข้างนอกภามจะต้องคุยกับพี่ดีๆ”
เห็นแก่ได้โคตๆ ทำเค้าแบบนั้น ใครหน้าไหนไม่เกลียด ไม่โกรธ ไม่กลัวก็ไม่ใช่คนละคุณ
ปล. จริงจังไปป่ะ :laugh:
ปล๒. ลืมเปลี่ยนหัวกระทู้แจ้งอัพนะ เปลี่ยนด้วยๆ
โดนใจมากเลย เจ๋งเป้ง! o13
เฮ้อ! ภามเจอแบบนั้นเข้าไปไม่โกรธ ไม่เกลียดแกจนมองเห็นหน้าแกไม่ได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว หา! :angry2:
ให้ตายสิ ขอสักทีเหอะ! :z6:
ปล.ตอนที่ 10 จงมาๆ :oni3:
-
เข้ามารอนัท. . .. . . :กอด1:
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ดราฟท์. . .. .. . :3123:
-
สวัสดีครับทุกคน^^ ตอนที่ 10 ยังไม่มาแต่คนลงส่งผมมาเจรจาก่อนครับ 555+ :laugh:
ตอนนี้ได้ส่งคาแร็คเตอร์ของตัวละครหลักให้คนลงแล้ว คาดว่าอีกไม่นานคงจะมาลงให้ครับ(บางทีอาจจะมาก่อนตอนที่ 10)
ตอนนี้นายยอร์ชของเราโดนการลงโทษที่ค่อนข้างจะสาสมแล้ว(จากภามไม่เท่าไหร่ แต่จากคนอ่านนี่เยอะ 5555+) ไม่แน่ว่าต่อไปอาจจะทำตัวดีขึ้นบ้างก็ได้ครับ :impress3:
ตอบพี่ตาล : ตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นปีสองครับ เพิ่งผ่านพ้นช่วงการเป็นเฟรชชี่ได้ไม่นาน^^ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่มีเพื่อนร่วมสถาบันชื่นชอบในผลงานของผมครับ
ส่วนตึกทรงไทยนั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดครับ ตัวตึกได้รับการทำนุบำรุงอยู่ตลอด(เพราะใช้ในการรวมน้องเชียร์ทุกปี) รวมทั้งมีแม่บ้านไปทำความสะอาดด้านในทุกสัปดาห์ครับ การที่มีศาลพระพรหมอยู่ตรงข้ามก็เพื่อที่จะควบคุมไม่ให้วิญญานของ...ที่เคยถูกฝังไว้ใต้ตัวตึกทรงไทยมาทำอันตรายกับคนในคณะครับ(ประมาณว่าออกมาหลอกให้ตกใจ) ถึงแม้ว่าจะยังมีคนเจอกันอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่เข้าไปยุ่มย่ามเวลากลางคืนก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ(ผมเคยไปนั่งอยู่ใต้ตึกตอนตีหนึ่ง ไม่เจออะไรนี่ครับ แต่นั่งอยู่กับเพื่อนอีก 200 กว่าคนนะ 55) เราเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันได้^^
และก่อนจากกันในคืนนี้ผมอยากจะบอกทุกคนๆ ว่า อย่าโหดกับนายยอร์ชมากนะครับ ผมสงสาร 555+
หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับ
: DRAFT
-
คนเราย่อมมีความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น แต่จะแสดงออกมามากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับตัวบุคคลนั้นๆ
แต่...
อิยอร์ช...มากไปป่ะ :z6:
สงสารหนูภาม ช้ำในได้อีก :o12:
-
ขนาดส่งคนเขียนมาเจรจาเองเลยนะ หึหึ
ส่งตอนต่อไปมาเดี๋ยวเน้นะ! :L2:
ปล. เข้าใจถึงความเป็นปุถุชนคนธรรมดาที่ค่อนมาทางเลวอย่างยอร์ชนะ แต่สิ่งที่ทำให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์อื่น สิ่งที่ทำให้มนุษย์เรียกตนว่า สัตว์ประเสริฐ อยู่เสมอมา สิ่งนั้นคือ สติและการคิดอย่างมีเหตุผล ถ้าเกิดมาเป็นมนุษย์แล้วขาดสิ่งนี้ไป ควรจะเรียกตัวเองว่ามนุษย์อยู่ไหม ก็น่าคิดนะ
ฟังดูอาจจะมองคนในด้านเดียวไปนิด นายยอร์ชก็มีด้านดีของเขาล่ะ ไม่มีใครดีล้วน ชั่วล้วนอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้รู้สึกว่า ด้านเลวมันเห็นได้ชัด
ตอบ beery
ช่ายละ เคืองเป็นการส่วนตัว รักน้องภามอ่ะ :laugh:
-
^
^
^
ท่าทางวีสี่จะเคืองอิพี่ยอร์ชเป็นการส่วนตัว :laugh:
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน น้องภามของพี่(?)เสร็จอิพี่ยอร์ชไปซะแล้ว :serius2:
รออ่านตอนต่อไปคร้า :L1:
-
:เฮ้อ:
-
ิีิอีป้าแก่ๆ ก็ต้องทนทรมาณ รออ่านกันต่อไป :เฮ้อ:
-
Special Part 1
YORCH’s DIARY : บันทึกของผม
….ให้ตายเถอะ ทั้งๆ ที่มีอุปกรณ์ที่ต้องรีบใช้วันนี้แท้ๆ แต่ร้านในคณะดันปิดเสียนี่! แล้วที่นี้ผมจะทำยังไงดี ผมเดินวนไปวนมาคิดดูว่าร้านขายอุปกรณ์ที่ไหนที่จะอยู่ใกล้กับคณะผมที่สุดแล้วก็นึกออก... สถาปัตย์ ใช่ ที่สถาปัตย์ซึ่งเป็นคณะที่อยู่ติดกับคณะผมมีร้านขายอุปกรณ์ที่ครบครัน มีของเกือบทุกอย่างตั้งแต่ช็อกโกแล็ตยันโต๊ะเขียนแบบ คิดได้ผมก็ไม่รอช้าแล้วหล่ะครับ รีบเดินรีบซื้อดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันใช้
ไม่กี่นาทีผมก็มาถึงร้านขายอุปกรณ์เล็กๆ(แต่ของนี่ครบครันจริงๆ)ที่ตั้งอยู่ข้างโรงอาหารถาปัด ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เดินมาถึงมีแต่คนมองผมเหมือนไม่เคยเห็นคนหล่อ คิดไปคิดมา อ้อ! ก็วันนี้ผมดันใส่ช็อปของคณะมาด้วยน่ะสิ มิน่าหล่ะ เด็กถาปัดมองกันใหญ่ ผมหยิบของที่ต้องการแล้วจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแต่ยังออกจากร้านไม่ได้เพราะร้านที่มีขนาดเล็กอยู่แล้วตอนนี้มีไอ้เด็กแว่นตัวสูงๆยืนขวางประตูอยู่ มันสั่งกระดาษร้อยปอนด์สองใบ คงจะเอาไปเขียนแบบ ผมยืนรออยู่สักหนึ่งนาทีได้ก็ยังไม่เห็นว่ามันจะขยับหลบให้ผม มัวแต่หันไปมองโน่นมองนี่อยู่นั่นแหละ คนก็ยิ่งรีบๆ อยู่ ชักจะอารมณ์เสียแล้วสิครับ
“อ้าว..นั่นโมเดลผมหนิ ว่าแล้วเชียวว่ามันหายไปไหน”ไอ้แว่นว่าพลางชี้ไปที่โมเดลที่ทำมาจากกล่องกับลูกปิงปอง โมเดลอะไรของมันวะเนี่ย ห่วยแตกชะมัด เด็กประถมยังตัดได้เลย
“อ๋อ ป้าก็ว่าแล้วว่าของใครมาลืมไว้ คิดว่าน่าจะเป็นโมเดลอะไรสักอย่างเลยเก็บไว้ให้”ป้าเจ้าของร้านบอกมัน ดูท่าว่าจะสนิทสนมกันพอสมควร
“ฮึ..โมเดลกระจอกๆ แบบนี้ เป็นกู กูไม่ทำหรอกว่ะ”ด้วยความที่โมโหที่มันยืนขวางไม่ให้ผมออกไปอยู่แล้วเลยทำให้ผมพูดความในใจออกมาอย่างไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ป้าเจ้าของร้าน กับเด็กถาปัดที่อยู่ในร้านอีกสามคนหันมามองผมทันที ไอ้แว่นนั่นจากที่หน้ายิ้มๆ ตอนนี้หน้าบึ้งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“นี่คุณ! คุณไม่รู้อะไรเป็นอะไรดีอย่ามาพูดเรื่อยเปื่อย นี่มันโมเดลสตัดดี้ จะเอาอะไรดีนักหนา เดี๋ยวมันก็ต้องแกะออกไปเขียนแบบแล้ว”ไอ้แว่นว่า ดูพยายามข่มอารมณ์เต็มที่ สงสัยกลัวจะเสียภาพพจน์
“ก็ของมันห่วย แล้วจะให้บอกว่ามันดีได้ยังไงวะ” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วผมก็ขอพูดความจริงให้มันจบๆ ไปละกันนะ
“เด็กวิดวะอย่างคุณไม่มีทางเข้าใจถาปัดหรอก ถ้าไม่รู้อะไรจริงทีหลังอย่ามาพูดหาเรื่องกันในคณะของคนอื่นเขาดีกว่า เชิญกลับไปใช้ชีวิตเถื่อนๆ ในคณะของคุณโน่น!”มันชี้ไปที่ประตูทางออกแล้วเบี่ยงตัวให้ผมเดินออกไปครับ เออ! ดี กูรอให้มึงทำอย่างนี้มานานและ เสือกมายืนขวางอยู่ได้ โดนด่าก็สมควรแล้วสาด
“ปากดีนักก็อย่าให้เห็นเดินอยู่ในวิดวะแล้วกัน!” ผมคาดโทษมันไว้แล้วรีบเดินออกจากร้านไป
วันนี้เป็นวันที่ผมเลิกเร็วเรียนเร็วกว่าปกติครับ อาจารย์ที่สอนมีธุระต้องไปทำเลยแค่สั่งงานไว้ พวกผมเลยออกมากินข้าวกันที่ร้านข้าวในซอยหลังคณะ ระหว่างที่รออาหารที่สั่งไปผม ไอ้พัท ไอ้ป้อง ไอ้โจเพื่อนสนิททั้งสามคนของผมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ
“ไอ้โจ วันนั้นที่ไปดูนิทรรศการที่ถาปัดด้วยกันมึงเห็นเก้าอี้ตัวนั้นไหมวะ ไอ้ที่มันพับเปลี่ยนเป็นบันได เปลี่ยนเป็นชั้นวางของแล้วก็เปลี่ยนเป็นอะไรได้อีกก็ไม่รู้ กูจำไม่ได้และ แมร่งเจ๋งหว่ะ เด็กถาปัดแมร่งคิดกันได้ไงวะเนี่ย”ไอ้พัทหันไปพูดกับไอ้โจ ไม่รู้มันแอบไปกันมาตอนไหน
“อ๋อ ไอ้ตัวนั้นอะนะ เจ๋งกว่านั้นก็มีมึง แต่ละอันแมร่งไอเดียดีๆ ทั้งนั้น ออกแบบก็สวย เห็นว่าเป็นของภาคไอดีนี่หว่า”ไอ้โจตอบ ดูตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่มันได้พบเห็นกันมามาก
“หรอ? กูว่าแมร่งก็งั้นๆ แหละว่ะ”เห็นมันเทิดทูนเด็กคณะข้างๆ ผมราวกับเป็นพระเจ้าแบบนี้เลยอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
“ถาปัดแมร่งก็เท่านั้น วันๆ เอาแต่เพ้อฝันคิดโน่นคิดนี่แต่พอให้ทำออกมาจริงๆ ก็ทำไม่ได้ แค่มีวิดวะมันก็เพียงพอแล้ว”ผมพูดไปอย่างที่ใจคิด แต่ไอ้สามตัวที่เหลือบนโต๊ะทำหน้าไม่เห็นด้วยกับผมสักคน อะไรของพวกมันเนี่ย คงไม่ได้ไปแอบชอบเด็กถาปัดกันหรอกนะไอ้พวกนี้
“วิศวะสร้างได้ก็แต่เพียงโครงสร้างที่แข็งแรงมั่นคง แต่สร้างความสุขในหัวใจของมนุษย์ไม่ได้ แต่สถาปัตย์เป็นผู้สร้างอารยธรรม”เสียงคุ้นๆ ดังมาจากโต๊ะข้างๆ เยื้องกับผมเล็กน้อย คนพูดพูดราวกับว่าไม่ได้เจาะจงให้ใครฟังโดยเฉพาะ
ไอ้สามเสือบนโต๊ะผมมันเงียบกันทันทีที่ได้ยิน หันมามองหน้าผมอย่างปรามๆ มันรู้ดีว่าผมได้ยิน และก็รู้ดีด้วยว่าผมมันเป็นคนเลือดร้อนแค่ไหน
“ถาปัดแมร่งก็แค่พวกเพ้อฝัน”เรื่องอะไรผมจะไปยอมมัน ลองมาฉะกันซักตั้งจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
“วิดวะก็ดีแต่ป่าเถื่อนชอบดูถูกคนอื่น”ไอ้นั่นยังคงพูดจะท้าทาย ไม่ได้มีความเกรงกลัวเลย
“พวกไม่ยอมรับความจริง”ผมไม่ลดละ
“ความจริงก็คือพวกเถื่อนๆ ชอบหาเรื่องชาวบ้านเค้าไปทั่ว”มันพูดได้แค่นั้นเส้นความอดทนของผมก็ขาดลงทันที ไอ้เวรนี่วอนซะแล้ว ผมหันไปกระชากตัวมันอย่างแรงให้หันมาเผชิญหน้ากับผมจนมันเกือบตกเก้าอี้
“ปากดีนักนะมึง! อ้าว...นี่มันไอ้เด็กโมเดลห่วยเมื่อวันนั้นนี่หว่า โลกมันกลมจังนะ วันนั้นอุตส่าห์ใจดีไม่ทำอะไรแล้ว ยังไม่มีสำนึก อย่าคิดว่าวันนี้กูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ นะสัด”อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้วะ
“ก็แล้วคุณจะทำอะไรผมหล่ะ?”ดูหน้ามันก็รู้แล้วครับว่ามันกลัวผม แล้วยังจะมาทำเชิดหน้าเหมือนไม่กลัวอีก
“งั้นอย่าอยู่เลยมึง!”ผมตะคอกมันและกระชากคอเสื้อเงื้อหมัดหมายจะให้ลงที่กลางหน้ามันเต็มที่ แต่ว่ามีมือใครก็ไม่รู้มารับหมัดของผมไว้ได้ทัน
“เฮ้ยๆ! ปล่อยเลยๆ นี่น้องกู กูขอไว้คนนึง”อ้อ ไอ้ป้องครับ ไอ้นี่สุภาพบุรุษตลอดกาล ว่าแต่มันไปรู้จักกับไอ้เด็กเวรนี่ได้ยังไงเนี่ย
“ก็มึงดูปากมันซิหล่ะ เด็กไม่อยู่ส่วนเด็ก วอนจะโดนตีนซะแล้ว”ผมหันไปบอกมัน ยังโมโหไม่หาย
“แต่มึงไปหาเรื่องน้องเค้าก่อนนะเว้ยยอร์ช”ไอ้พัทบอกผม
“ใช่ๆ แล้วกูก็ว่ามีเรื่องตรงนี้มันไม่ดีหรอก ดูดิ คนมองเต็มร้านแล้วนะ”ไอ้โจก็สนับสนุนไอ้พัทอีกแรง เออ! เอาเข้าไป
“งั้นแสดงว่าถ้าไม่ใช่ตรงนี้ก็ได้ใช่ไหม?”ผมถามแค่นี้ก็ลากไอ้แว่นนั่นออกมาจากร้านเลยครับ อยู่ตรงนี้ทำอะไรมันไม่ได้ก็พาไปทำที่อื่น ผมไม่แคร์อยู่แล้ว
“คุณจะพาผมไปไหนเนี่ย ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ”ไอ้คนที่ผมลากอยู่ถามผมกลัวๆ
“ไปที่ๆ กูจะซัดมึงได้เต็มที่ไงไอ้สัด ปากดีอย่างมึงนี่กูไม่เอาไว้หรอก”ผมตะคอกมันจนมันสะดุ้งแล้วเหวี่ยงมันเข้าไปนั่งในรถของผมแล้วสตาร์ทเครื่องถอยออกอย่างรวดเร็ว
“อยากเป็นคนพิการมึงก็กระโดดลงไป”ผมบอกมันที่ดูจะไม่เต็มใจมากับผม(ก็แน่อยู่แล้วแหละ) เห็นมันเงียบไปสักพักก็หยิบโทรศัพท์มือถือของมันออกมา
“มึงจะโทรหาใคร”ผมถาม
“.........”
“กูถามว่ามึงจะโทรหาใคร!”ผมตะคอกเมื่อเห็นมันไม่ยอมตอบ กวนนักนะไอ้นี่
“...พี่ป้อง”มันบอกผมกลัวๆ ตลกนะมึง ที่อย่างนี้หล่ะกลัวกูเชียว
“ไอ้ป้องมันช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก เอามานี่เลยมึง ปากดีนักวันนี้ก็เอาตัวเองให้รอดแล้วกัน”ผมเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ในมือมันแล้วขว้างไปกระทบกับเบาะหลังดังปุ พังก็พังไป ช่างแมร่ง เห็นมันนั่งหน้าซีดๆ แล้วก็เงียบไม่พูดอะไรอีกเลย
ไม่นานนักผมก็พามันมาถึงคอนโดของผม พอลากมันขึ้นไปบนห้องได้ผมก็เหวี่ยงมันลงไปกระแทกกับโซฟาจนมันทำหน้าจุกพูดไม่ออก
“คราวนี้แหละมึง จะได้รู้ว่ากูพูดจริงทำจริง”
“คุณจะทำร้ายผมจริงๆ น่ะหรือ?”มันท้าวแขนขึ้นจากโซฟา พยายามพูดเหมือนไม่กลัว
“ก็เออสิ ไม่งั้นกูจะลากมึงมาที่นี่ทำไม”ผมตะคอกจนมันสะดุ้งเหมือนเคย เออหว่ะ เห็นมันกลัวผมแล้วสนุกดี เล่นบทโหดๆ แบบนี้ไปนานๆ ดีกว่า เอาให้แมร่งเข็ด ทีหลังจะได้ไม่มาทำซ่ากับผมอีก
“ผมรู้ว่าเรื่องใช้กำลังผมสู้คุณไม่ได้ แต่บ้านเมืองก็มีกฎหมาย คุณทำผมโดยที่ผมไม่โต้ตอบคุณตอนนี้ได้ แต่ผมก็จะต้องไปแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายอยู่ดี”มันอ้างครับ
“หึ! ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาขู่กูเลย มึงคิดว่าถ้าพ่อกูไม่ใหญ่จริงแล้วกูจะกล้าพามึงมากระทืบหรือ? มึงแจ้งได้กูก็สั่งให้ถอนแจ้งความได้”ผมบอกมัน เป็นเรื่องจริงที่ว่าตำแหน่งหน้าที่ของพ่อผมใหญ่จนแก้ไขเรื่องแค่นี้ได้สบายๆ
“ก็ถ้าคุณพูดถึงขนาดนั้น...”มันพูดแล้วค่อยๆ ถอดแว่นตาโปโลสีน้ำเงินเข้มออกจากใบหน้าแล้ววางไว้ข้างๆ ตัว
“อะไรของมึงอีกหล่ะ”ผมถามมัน ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก
“คุณจะทำอะไรก็ทำ แต่ผมขอถอดแว่นตาก่อน ถึงมันจะดูไม่มีค่าอะไรสำหรับคุณแต่มันแพงสำหรับผม”มันบอกพร้อมหลับตานิ่ง รอกำปั้นที่กำลังจะกระทบใบหน้า
“ก็ดี!”ผมเดินไปถึงตัวมันพอดีแล้วก็ซัดหมัดลุ่นๆ ไปข้างหน้าอย่างไม่รอช้า แต่ไม่รู้เพราะอะไรมาดลใจ ผมหยุดหมัดนั้นไว้กลางอากาศ ห่างจากหน้ามันเพียงคืบเดียว
มันหลับตานิ่งดูก็รู้ว่ามันทำใจยอมรับแล้วว่าจะต้องเจ็บ จนเมื่อผ่านไปแล้วสักสามสี่วินาทีนั่นแหละมันถึงลืมตาขึ้นมามองผมงงๆ
“เออ! กูไม่ทำมึงก็ได้ ไม่อยากรังแกเด็กหว่ะ!”ไม่รู้ทำไมจริงๆ ครับ ตอนนี้ผมไม่อยากทำร้ายมันแล้ว หรือผีคนดีจะเข้าสิงผม?
“...............”มันเงียบครับ เออดี งั้นกูขออบรมมึงหน่อยละกัน
“แล้วทีหลังมึงหัดทำตัวให้มีสัมมาคารวะด้วย กูน่ะปีสี่แล้วนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นของมึง หัดทำตัวดีๆ กับรุ่นพี่ซะบ้าง”
“ผมกลับได้แล้วใช่ไหม”มันถาม หยิบแว่นตามาสวมแล้วทำท่าจะออกจากห้อง ไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมพูดเลย ไอ้เด็กเวรนี่
“ยัง!”ผมบอกมัน สะดุ้งอีกแล้ว ไอ้นี่หนิตกใจง่ายนักวะ
“มึงกวนตีนกูจนกูยังไม่ได้กินข้าวเลย”
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง?”มันถาม
“ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนกูเลยสาด”ผมก็เลยสั่งไปตามนิสัยครับ
“ไม่ไปครับ”มันพูดซะเพราะ แล้วจับลูกบิดประตูเตรียมเปิด
“กูบอกให้ไปมึงก็ต้องไป อย่ามาเรื่องมาก”ผมลุกเดินก้าวยาวๆ มาคว้าข้อศอกมันแล้วลากให้เดินไปพร้อมกัน อะไรที่ผมตัดสินใจแล้วจะเป็นใครผมก็ไม่ยอมให้ขัดใจหรอกครับ
“มึงชื่ออะไร?”ผมถามมันในขณะที่ขับรถ
“....................”เงียบครับ มันไม่ยอมตอบผม นี่จะหาเรื่องกันให้ได้ใช่ไหมวะ
“ไม่ยักรู้ว่าเด็กถาปัดแมร่งหูตึงด้วย”
“........................”โว้ย! แมร่งกวนตีนชิบ เงียบอยู่ได้
ด้วยความโมโหที่ถูกมันท้าทายผมเลยหักพวงมาลัยรถเข้าข้างทางเสียงดังเอี๊ยด เห็นมันกระเด้งตัวไปข้างหน้าจนเข็มขัดนิรภัยรั้งหน้าอกหน้าตาดูเจ็บปวด
“จะตอบกูดีๆ ได้หรือยัง?”ผมถามมันเสียงเข้มเลยครับ ทำหน้าดุให้มันกลัวด้วย จะได้ไม่กวนตีนผมอีก
“........ภาม”มันบอกผมเบาๆ ไม่ยอมมองหน้าผม
“ก็แค่นี้แหละ”ผมพูดแล้วขับรถออกสู่ถนนดังเดิม
การกินข้าวกับมันครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่ามันเป็นคนที่ประหยัดพอสมควร เพราะมันยอมที่จะนั่งดูผมกินเฉยๆ หากว่ามันจะต้องเป็นคนจ่ายค่าอาหาร เหตุผลของมันคือมันยังเป็นเด็กปีหนึ่งหาเงินใช้เองไม่ได้เลยไม่กล้ากินอาหารแพงๆ นอกจากนี้ผมยังรู้ว่ามันกินเผ็ดไม่ได้อีกด้วย คิดไปคิดมาแล้วผมจะไปนั่งสังเกตนั่งสนใจมันทำไมวะเนี่ย แปลกจริง
หลังจากผมกินอิ่มเรียบร้อยแล้วก็ขับรถมาส่งมันที่หอ อยู่หอในซะด้วย คงเป็นเด็กที่เคร่งครัดในวินัยพอสมควร ไม่เข้ากับไอ้นิสัยที่ดูรั้นๆ ของมันเลย
“นี่อยู่กับเมทคณะไหน”ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากรู้เรื่องของมัน
“เปล่า ไม่มี อยู่คนเดียว”มันบอก
“เออ”
“ขอบคุณครับ”มันยกมือไหว้ผมงดงามตามแบบฉบับผู้ดี(แสดงว่าผมนี่ผู้เลวเต็มที่สิเนี่ย) ผมอึ้งกับมันจริงๆ ขนาดผมลากมันไปถูลู่ถูกังขนาดนี้ยังรักษามารยาทอีก
“เออ”ไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านี้แล้วครับเพราะผมยังงงกับมันไม่หาย เห็นมันทำท่าไม่สนใจกับปฏิกิริยาของผมแล้วก็หันหลังเดินเข้าหอไป
เย็นวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมต้องมาวิ่งเพื่อวอร์มอัพสำหรับการเล่นกีฬา ที่จริงผมอยู่ชมรมบาสของสถาบันฯ ครับ แต่ผมก็เล่นโน่นเล่นนี่ไปทั่วรวมทั้งรักบี้ก็เป็นกีฬาอีกชนิดหนึ่งที่ผมชอบอยู่ไม่น้อย วันนี้ผมใส่ชุดสำหรับเล่นรักบี้มาพร้อมเลยครับ สาวๆ มองตรึม หึหึ
เส้นทางวิ่งในวันนี้ก็เหมือนทุกวันคือวิ่งตั้งแต่ถนนในตัวคณะวิดวะเลยไปจนถึงถาปัดแล้วก็วนไปอย่างนี้ ก็ทำไงได้หล่ะครับ สองคณะนี้ดันอยู่ในเขตเดียวกัน ใช้รั้วอันเดียวกัน ถนนก็เชื่อมกันหมด จะวิ่งให้ได้ระยะทางยาวๆ ก็ต้องวิ่งต่อไปคณะข้างๆ แบบนี้แหละ
ผมวิ่งมาถึงโรงอาหารถาปัดเป็นรอบที่สาม ตอนนี้เริ่มๆ เหนื่อยบ้างแล้วเลยเปลี่ยนเป็นวิ่งเหยาะๆ แทน เงยหน้าขึ้นมาเพื่อจะสูดอากาศก็เห็นคนคุ้นๆ ตา ตอนแรกก็ว่าจะไม่คุ้นหรอกครับ แต่ทำไงได้ ทำไมมันถึงรู้สึกว่าคุ้นไปแล้วก็ไม่รู้
เด็กหนุ่มตัวสูงตามแบบฉบับวัยรุ่นยุคใหม่กำลังเดินลอยหน้าลอยตาชมโน่นชมนี่ไม่ได้สนใจทางเท่าไหร่ ใบหน้าที่ได้รูปนั้นตอนนี้แม้จะชื้นไปด้วยเหงื่อแต่ก็ดูหล่ออยู่ดี หมอนี่มันหล่อแบบน่ารักๆ ต่างจากหลายๆ คนที่ดูหล่อแบบคมเข้ม ผมสีดำสนิทที่ซอยให้บางแต่ปล่อยยาวลงมาถึงไหล่นั่นบ่งบอกได้ดีว่ามันเป็นเด็กที่มีอารมณ์ศิลป์พอควร(คนไว้ผมยาวๆ แบบนี้คณะผมมีน้อยครับ) ซึ่งดูขัดๆ กับแว่นกรอบเหลี่ยมสีน้ำเงินที่มันใส่แล้วดูเหมือนนักเรียนแพทย์มากกว่า มันพับแขนเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตามาจนถึงข้อศอก ที่ไหลก็สะพายกระเป๋าแบบใบใหญ่มาด้วย จะหนักไหมวะนั่น ไม่รู้ทำไมแทนที่ผมจะวิ่งเลยผ่านมันไปเลยแต่กลับผ่อนเท้าให้วิ่งช้าลงแทน
“อ้าว...ไอ้โมเดลห่วย”ผมเรียกมันแล้วรออยู่อีกประมาณสองวินาทีมันถึงละสายตาจากทิวทัศน์รอบตัวมามองผม ทำหน้าเหมือนจะพูดว่า “อีกแล้วหรือ?” จนผมชักหมั่นไส้มันเล็กๆ ผมหันไปบอกเพื่อนร่วมทีมให้วิ่งนำไปก่อนแล้วค่อยมาคุยกับมัน
“คุณคนเถื่อน”มันเลิกทำหน้างงแล้วครับ ตอนนี้มันเปลี่ยนมาเป็นทำหน้านิ่งๆ แทน แต่ไม่วายจะกวนตีนผม
“อย่ามากวนตีนๆ”
“คุณควรสำรวมให้มากกว่านี้ ที่ตรงนี้เด็กถาปัดให้ความเคารพมาก”ภามมันว่า แล้วส่งสายตาไปที่ตึกทรงไทยที่อยู่ด้านหลังผม
“ไม่รู้ไม่เห็น คณะใครคณะมันสิ”ไม่ใช่ไม่เคารพหรอกครับ ผมเรียนมาหลายปีพอจะรู้ว่าที่ตรงนี้เด็กถาปัดจะให้ความเคารพกันมาก ซึ่งนอกจากจะเคารพฝีมือของอาจารย์ในคณะที่เป็นคนเขียนแบบด้วยมือท่านเองแล้ว ที่นี่ยังมีประวัติยาวนานและ...ดุอีกด้วย(มีคนเล่าให้ผมฟัง) แต่ผมอยากจะกวนมันเล่นๆ แค่นั้นแหละ เห็นมันคิ้วกระตุกนิดๆ แล้วก็ย้อนผม
“นั่นสิ แล้วเด็กวิดวะอย่างคุณมาร่อนอะไรอยู่ในถาปัดหล่ะ”
“ก็มาวิ่งอยู่ทุกวัน ไม่เคยเห็นเลยเรอะ”ไอ้เปรตนี่หนิ เป็นยามเฝ้าคณะรึไงวะ หวงจริง
“แล้วผมจะมัวไปนั่งสังเกตคุณอยู่ทำไมหล่ะ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมไปก่อนนะ กระเป๋าแบบมันหนักมาก”มันบอกแล้วหันตัวเดินกลับ และผมก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คิดจะทำอีกครั้ง
“เดี๋ยวๆ”ผมวิ่งไปดักหน้ามันครับ แล้วผมจะทำอย่างนี้ทำไมวะ อ๋อ เออ ใช่ๆ ผมหิวน้ำ เมื่อหาสาเหตุได้ผมเลยหยิบแบงค์ร้อยจากกระเป๋าตังค์แล้วยัดใส่มือมัน เห็นมันก้มลงไปมองเงินแล้วเงยหน้ามามองผมงงๆ
“อะไรครับ?”
“อยากกินกาแฟเย็น ไปซื้อให้หน่อย”ผมสั่งมัน ที่จริงผมอยากลองกินกาแฟร้านนี้มานานแล้ว แต่ไม่ค่อยมีโอกาสเพราะได้แต่วิ่งผ่าน มัวมาซื้อเดี๋ยวโดนเพื่อนด่าเอา
“หยุดเลยๆ กูรู้ว่ามึงจะทำอะไร บอกให้ซื้อก็ไปซื้อเลย เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าขัดใจผู้ใหญ่”ผมว่ามันดุๆ เมื่อเห็นมันทำท่าจะคืนเงินผม อย่าคิดจะมาท้าทายอำนาจมืดของกูเชียวนะโว้ย
“ใหญ่ตายหล่ะ”มันว่าหน้าหงิกๆ แต่ก็ยอมเดินไปซื้อให้ผมแต่โดยดี
“ก็ใหญ่กว่ามึงแล้วกัน”ผมเดินตามมานั่งรอมันที่ชิงช้าไม้ใต้ต้นไทรหน้าร้าน แต่ก็ไม่วายจะต้องเหน็บให้มันเคืองๆ เล่น ฮิฮิ ทำไมเวลาแกล้งมันแล้วผมมีความสุขอย่างนี้วะ
ไม่นานกาแฟปั่นก็เสร็จ ไอ้ภามเดินถือมาเสิร์ฟให้ผมที่นั่งรอเป็นคุณชายสุดหล่อถึงมือ แต่เอ๊ะ มันจะใส่วิปครีมมาทำไมวะ ผมกินซะที่ไหนหล่ะ เห็นผมเป็นเด็กๆ รึไงเนี่ย
“ใครบอกให้ใส่วิปครีมวะเนี่ย กูกินซะที่ไหนหล่ะ”ผมเขี่ยๆ วิปครีมในแก้วอย่างของที่ไม่ต้องการ
“ก็ใครจะไปรู้ ปกติผมชอบกินแบบนี้”อ๋อหรอ เออๆ ภามชอบกินกาแฟปั่นใส่วิปครีม ผมจะได้จำไว้ แล้วถ้าเป็นโกโก้หล่ะ ภามจะชอบกินหรือเปล่านะ? อ้าว! เฮ้ย! นี่ผมกำลังคิดอะไรวะเนี่ย ประเด็นตอนนี้คือผมต้องหาเรื่องมันไม่ใช่เรอะ
“แล้วมึงกับกูนี่คนๆ เดียวกันรึไงไอ้สาด”ด่ามันจนได้ครับ ฮิฮิ สะใจ
“ทีหลังก็บอกมาให้ละเอียดๆ สิ”ดูมันชักเริ่มโมโห
“ตกลงกูผิดใช่ไหมเนี่ย”
“กับแค่กาแฟแก้วเดียวคุณยังมีปัญหากับมันได้เลยนะ”
“ก็กูไม่กินวิปครีมไอ้สาดดดดด”เอาสิมึง อะไรที่กูต้องการกูต้องได้ และตอนนี้กูต้องชนะมึง(ไม่รู้ว่าผมกลายเป็นเด็กขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่)
“งั้นก็เอามานี่”ภามมันว่าแล้วก็ฉวยแก้วกาแฟจากมือผมไปครับ ฉวยไปแล้วก็....อ้าวเฮ้ย! ตักวิปครีมในแก้วกูกินหยับๆ ซะงั้น ไอ้เด็กเวรนี่ นี่ผมให้มันซื้อมาให้ผมกินนะ
“เอ้าเอาไป”มันกระแทกแก้วคืนใส่มือผมหลังจากตักวิปครีมกินจนหมดแล้วปิดฝาลงเหมือนเดิมแล้ว ในจังหวะที่ผมกำลังอึ้งกิมกี่อยู่กับการสวาปามวิปครีมของมันมันก็รีบลุกเอากระเป๋าแบบสะพายไหล่แล้วเดินหนีผมไปทันที
ผมนั่งอึ้งต่ออีกประมาณสามนาทีกับภามลุคใหม่ไฉไลกว่าเดิมหรือเปล่าไม่รู้ ตั้งสติได้ผมก็ก้มลงมองแก้วกาแฟในมือที่ตอนนี้วิปครีมข้างบนหายไปเกือบหมดแล้ว เหลือแต่เศษเล็กๆ ที่ติดขอบแก้วให้เห็นเป็นอนุสรณ์ว่าเคยมีมันอยู่ในแก้วใบนี้ ผมยกแก้วขึ้นมาดูดกาแฟเย็นๆ เข้าปาก แปลก...ปกติถ้าไม่ใช่เพื่อนหรือคนรู้จักที่สนิทกันจริงๆ ผมจะไม่ยอมกินอะไรที่ต้องใช้ภาชนะร่วมกับเขา แต่สำหรับแก้วใบนี้ หลอดอันนี้ ผมกลับนั่งกินมันต่อจากภามโดยที่ไม่รู้สึกรังเกียจอะไร ผมลุกขึ้นเดินถือแก้วกาแฟดื่มไปเรื่อยๆ ทำไมร้านนี้ทำกาแฟหวานจังวะ ทั้งๆ ที่ผมไม่ชอบกินอะไรหวานๆ มาก แต่ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกว่ากาแฟแก้วนี้มันอร่อยจัง หวานหรือ?....อืม....ก็อร่อยไปอีกแบบ
จบยอร์ชไดอารี่พาร์ทแรกจ้า
___________________________________
สำหรับตอนนี้เป็นการะดำเนินเรื่องฝั่งนายยอร์ชตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับภามเลยทีเดียว
ไม่รู้จะมีใครเริ่มเข้าใจนายยอร์ชขึ้นมั่งรึยัง อุตส่าห์มาลงเรียกเรตติ้งพระเอกคืนนะเนี่ย :laugh:
ปล. เดี๋ยวจะมาอัพรูปกับ profile ตัวละครให้นะจ้ะ
-
พยายามเรียกเรตติ้งยังไง ท่านยอร์ชก็ยังเป็นพระเอกที่ควบตำแหน่งผู้ร้ายวันยังค่ำค่ะ
สงสารน้องภาม :กอด1:
-
อย่าบอกแค่จะมา มาเลยละกน ให้ไวๆ ด้วย
อีป้าแก่ๆจะรอต่อ :pig4:
-
ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับ
:undecided: :undecided:
-
หืมม.. นี่ขนาดด้านนายยอชร์แรกๆ ยังโหดขนาดนี้
เป็นตัวของตัวเองดีจริงๆ
แต่อย่าคิดว่า ว่าจะให้อภัยที่ทำกับภาม เชอะะ
:a14:
-
:) เย้ ๆ
:L2: เป็นกำลังใจให้นะครับ รออ่านตอนต่อไป
... ^^
-
อ๋อ.. ที่แท้ก็วิปครีมสื่อรักนี่เอง
แต่พี่ยอร์ชก็ยังเลวอยู่ดี
สองตอนหลังเปลี่ยนไปคนละเรื่องเลย
-
ปากอีพี่ยอร์ชมันน่าจูบด้วยตีนจิงๆ :z6:
-
:z13: :z13: :z13:
-
โหย ยย . . . อะไรเนี้ย
แค่อยากแกล้ง. .. .แต่ไหง ตอนหลัง กลับไปตกหลุมรักเขาได้เนี้ย คุณพี่ยอร์ช
5 55 55+
แต่แบบว่า แค่นี้ จะชำระหนี้แค้นที่ทำกับภามได้หรอออ.. . . .. ม่ายยย ย ยย ย ย
โนๆ .. . .. 5 5 5 5+ ทำภามเจ็บ. . . ..มาก แค่นี้ยังไม่พอ
ต้องมากกว่านี้. .. . .. โดยการดูแลภามไปตลอดชีวิต แล้วก็ตามใจภามด้วย . . o18
5 55 5 + นัท รีบๆมาโพสน๊า อยากเห็นหน้างามๆของภาม :-[
แล้วก็อยากเห็นหน้า ไอ้พี่ยอร์ช. . .. .. .คนเถื่อน .. ..เอ้ย ! คนหล่อ 5 5 55 +
-
อ่อออ อารมณ์ยอร์ชประมาณ "กูลูกใครมึงรู้มั้ยยย" ใหญ่จิ๊งงงพ่อคุณ
จะว่าไปเราก็ชอบนะแนวตบจูบเนี้ยย 5555+
อีกอย่างที่จะบอก ชอบเพลงมากกกกกกกกกกกกกกกก
เปิดฟังครั้งแรกยิ้มแก้มตุ่ยเลย :-[ น่ารักดี
-
คนอะไร โคตจะเอาแต่ใจเลย แถมเลี้ยงหมาไว้ในปากเพียบด้วย
ขอให้โดนเอาคืนหนักๆ
ไม่ค่อยแปลกใจหรอก ที่น้องมันจะไม่สนิทใจ ก็ดูทำอะไรเค้าแต่ละอย่าง ความรู้สึกดีๆ ยังเกิดได้ยากเลยเหอะ
-
ถือว่าให้โอกาสยอร์ชละกันค่ะ ดูพฤติกรรมไปก่อน วันนี้เราจะไม่ประณาม :laugh:
-
เอาแต่ใจ จริงๆ พี่ยอร์ช
:เฮ้อ:
แล้วภามเป็นไงบ้าง นะ
รอตอนหน้า ค่ะ
-
แน่ใจนะว่าเอามาลงเรียกเรตติ้งพระเอก
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้
ดีที่คนแต่งน่ารัก เลยเจ๊ากันไป
-
ยังไม่เห็นว่ามันจะดีตรงไหนเลย :angry2:
เอาแต่ใจตัวเองสุด ๆ
-
นายยอร์ชหลงรักน้องภามแบบไม่รู้ตัวแน่ ๆ
กินกาแฟหลอดเดียวกันแค่นี้ยังเพ้ออออ..ว่าหวาน
แล้วที่ไปปล้ำภามไว้แล้วโดนสั่งห้ามไม่ให้ไปยุ่งด้วยอีก
นายยอร์ชไม่คลั่งเลยเหรอคับเนี่ย :m20:
-
เอ่อ...โกรธกันนานจังเลย สงสารยอร์ช 555+ หลังจากนี้ก็จะเป็นการดำเนินเนื้อเรื่องตามปกติแล้วครับ ซึ่งภาคของนายยอร์ชตอนแรกนี่ผมอยากจะใช้มุมมองของนายยอร์ชสื่อออกมาให้ผู้อ่านได้เห็นด้วย นานๆ ลองเปลี่ยนมุมมองดูก็ดีเหมือนกันนะครับ(คิดเหมือนผมกันรึเปล่าเนี่ย เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ) o18
สำหรับโพรไฟล์ที่จะนำมาลงให้นั้นคาดว่าไม่นานก็คงจะมาถึงครับ แต่ใครที่คิดว่าภามนั้นตัวผอมบาง หน้าสวย น่าทะนุถนอมนั้นก็ต้องขอบอกว่าคิดผิดครับ 555+ นายภามของเรานี่จัดว่าเป็นหนุ่มหล่อน่ารักเลยทีเดียว ซึ่งหน้าตาแบบนี้แหละครับที่ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งโน่นนี่นั่นอยากจะจับไปขังแล้วครอบครองไว้ซะคนเดียว 55 :laugh:
ได้อ่านหลายๆ Rep. ก็รู้สึกดีใจแทนภามมากครับที่มีแฟนคลับเยอะขนาดนี้ ยังไงก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานมาตลอดด้วยครับ :3123: :pig4:
อากาศร้อน คนก็ร้อน ใจเลยต้องร้อนด้วยเป็นธรรมดา แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งสวมบทโหดทารุณนายยอร์ชจนเกินไปนะครับ เค้าอาจจะสำนึกผิดแล้วก็ได้น่า...เนอะ! :sad4:
: DRAFT
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาทำตัวน่ารักแบบนี้ แต่เค้าก็ยังไม่ลืมหรอกนะว่าทำอะไรกะภามอ่า อิพี่ยอร์ช :m16:
ถ้าจบพาร์ทพี่ยอร์ชแล้ว เอาพาร์ทนันด้วยได้ป่ะคร้าไรเตอร์ o18
แบบเค้าแอบชอบนันอ่า :-[ แต่รักน้องภามที่ซู๊ดดดดด :กอด1:
-
ไม่เห้นใจหรอก เพราะยังนิสัยไม่ดีอยู่ดี ชอบแกล้งคนอื่น
-
ต๊ายยยย ลูกเขยยอช์ท ที่แท้ก็มีซัมติ่ง อ่านแล้วแม่ยิ้มเลยลูกกก
รักลูกยอร์ทขึ้นมานิดนึง (นี้ขนาดแค่นิดนึงนะเเม่ :ภาม)
ต้องดูก่อนว่า o18 ครึ่งหลังจะเป็นยังไง โฮกกกกๆๆๆ :laugh5:
ตอบน้องดาร์ฟครับ วันที่พี่เดินผ่านเป็นเวลาห้าทุ่ม เพิ่งกลับจากดูหนังสยองขวัญที่คณะน้องแหละครับ เรื่อง โรงบาล วิญญาณ อาฆาต มั้ง ถ้าจำไม่ผิด
โฮะๆๆๆ แล้วพอเดินผ่านพี่ก็ดันจำเรื่องนี้ได้เลยพูดขึ้นมาว่า........จากนั้นแปดคนก็วิ่งกันกระเจิง :เฮ้อ: กลัวไรกันก็ไม่รู้ (ได้ข่าวกุซอยเท้าหนีคนแรกเลย)
no comment ในส่วนน้องภาม เพราะ รอบนี้ ยอรืทได้ใจแม่ยายมาก
มันทำเพราะมีซัมธิงนี้เอง โฮะๆๆๆ :z2:
เอาไว้มารออ่านตอนต่อไปนะจร้าน้องดร๊าฟ คนแก่ได้เวลาเข้านอนแล้ว...กิน อิ่ม นอนหลับ ต่อนิยายไว้ๆเด้อน้อง :กอด1:
-
ยอร์ชมันเด็กเอาแต่ใจเนอะ 555
-
อ่า ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
คอมเมนท์เรื่องนิยายก่อนเนอะ
น้องภามคับ น้องภามต้องหัดคิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ดีนะคับ
แล้วน้องภามก็โกรธอิคุณชายพี่ยอร์ชไปเยอะๆเลย
งอนมันไปนานๆ เล่นตัวเข้าไว้นะคับ ขี้คร้านอิคุณชายพี่ยอร์ชจะสยบสลบคาตีนน้องเองนั่นแหล่ะ
แต่ดูเหมือนอิคุณชายพี่ยอร์ชจะรักจริงหวังแต่ง...เราก็ยอมอ่อนบ้างอะไรบ้าง
ไว้เมื่อไหร่เราได้ขึ้นตำแหน่งจริงๆ ค่อยแผลงฤทธิ์แสดงอภินิหารอีกที
ถึงเวลานั้นจะเรียกลมเรียกฝนก็ได้ทั้งนั้น!! o18
ว่าแต่น้องนันก็แสนดี ความจริงก็แอบเชียร์ แต่ในเมื่อน้องภามเสร็จอิคุณชายพี่ยอร์ชไปแล้วก็อยากให้ไรท์เตอร์ดร๊าฟแคสตัวละครใหม่
หรือจะเป็นพี่ป้องดี กร้ากกก :laugh: คู่นี้น่าลุ้นอ่ะ
ส่วนเรื่องโลเคชั่น...สถานที่ถ่ายทำ
อยากบอกว่าชอบมหาวิทยาลัยนี้มากกกกกกกกก
มีเสน่ห์แบบไม่เหมือนใคร ทั้งด้านวิชาการ วิถีของนักศึกษา แม่มมม!!
เจ๋งสุดก็ต้องถนนตัดผ่าน แถมยังมีรถไฟกับสนามบินเข้าถึง จะแหวกไปไหนค้าบบบ!!
ตอนแอดมิดเลยตัดสินใจเลือกมอนี้ไปสองลำดับ(เลยนะ)...แต่ก็หวืดหมด
น่าเสียดาย แต่ไม่เป็นไร เพราะยังไงตอนนี้ก็เรียนจบแล้ว หุหุ
พูดถึงถาปัดฯ เป็นคณะที่พี่โคตรใฝ่ เลยตัดสินใจเรียนสายวิทย์
มอสี่แมร่งโคตรชิวๆ วิชาวิทย์ตรูท๊อปรองท๊อปตลอด o18
แต่พอขึ้นมอห้าเทอมหนึ่ง เจอโปรเจคไตน์ ตรูดับอนาถ จอดสนิทอย่างไร้เงื่อนงำ :sad4: :a5: :z3:
วิชาคำนวณเริ่มไม่เข้าหัว เหวี่ยงแหวก แม้กระทั่งชีวะยังมึนงง o22
สรุปเพิ่งค้นพบตัวเองว่าเป็นเด็กวิทย์หัวใจศิลป์ :laugh:
ภาษาเด่นเกินหน้าเกินตา :z3:
ทุกวันนี้เรียนยังสำนึกว่าเรียนจบมอปลายได้ก็เพราะโพยและเพื่อนโดยแท้ กร้ากกก
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่ยอร์ชนี่กวนจริง
-
พี่ยอร์ชเพ้อ น้องภามมากนะเนี่ย
:laugh:
-
หวานจัง ชิส์
:m16:
-
ชอบจัง ไดอะรี่ของยอร์ช จะได้รู้ที่มาของความโหดบ้าของมาน 555+
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งรับรู้ ยิ่งรู้สึกแย่
+1 เป็นกำลังใจ
-
อ่ะ..ชอบค้ามานาน..แต่เล่นไปกดเค้าก่อนแบบนี้..ใครจะไปรักลง(ในตอนนี้) ตามง้อกันไปแล้วกัน...
-
อิพี่ยอร์ช แกปีสี่แน่นะ
คิดบ้าง อะไรบ้างเหอะแก ทำแต่ละอย่าง o22
-
ยังไงก็ยังไม่เข้าใจนายยอร์ชอยู่ดีเหละค่ะ :undecided:
แต่ถ้าได้อ่านพาทสองอาจเข้าใจ :haun5:
-
มาอ่านแล้ว รอรักกันนน
-
เรียกเรตติ้งไม่ทันละ
มีแต่คนหมั่นไส้อิพี่ยอร์ชไปแระ
:laugh:
คนบ้าไร เอาแต่ใจตัวเองที่สุดดด
น้องภามอย่าไปยอมง่ายๆ นะ อิ อิ
เดี๋ยวอิพี่ยอร์ชมันได้ใจ
o18
-
วิดวะ - ถาปัด - วิดวะ - ถาปัด
:call: :call:
-
โตแต่ตัวจริงๆยอร์ชชี่ (>w< ")
-
:z6:สักที ข้อหาขืนใจน้องภาม
กินน้อยๆ แต่กินนานๆนะพี่ยอร์ช
-
ไดอารี่น้อย..กลอยใจ
-
มามะ มามะ มามะ มาเร็วๆ ดิ อีป้าแก่ๆรออยู่ค้า......
-
ก็งั้นๆแหละค่ะ แค่นี้มันเรียกความรู้สึกที่หายไปคืนไม่ได้!! (ดูยิ่งใหญ่ดีนะ)
ก็แค่คนที่มีดีแค่หน้าตา แต่นิสัยแปละปากนี่ยอดแย่จนอยากมอบโล่ให้เลยล่ะ เฮอะ!!
ภามห้ามยอมนะ ต้องเล่นงานอิตียอชชี่ให้ได้เลย ย้ากกกก :fire:
-
โอเคหลังจากอ่านไดอารี่นายยอร์ชพาท1จบไปแล้ว
เปอร์เซนการเกรียดลดไป 2 เปอร์จาก102
เพราะฉะนั้นยังเกรียดอยู่อีก 100 55+
ตอนนี้ยังไงซะก็เชียร์นันต่อไป :laugh:
-
แวะมาอ่าน diary คนเถื่อน....... :a14: ทำตัวเป็นเด็กจริงๆ
-
เหมือนยอร์ชจะเอาแต่ใจมากเลยนะเนี่ย
:เฮ้อ:
-
:impress2: :impress2:
น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย
-
+1 ก่อนเลยค่า
เพิ่งได้มาตามอ่าน
ชอบพี่ยอร์ชมากมาย ถึงแม้หลังๆจะรุนแรงไปสักหน่อยล่ะนะ ฮ่าๆ
แต่ยังเชียร์พี่ยอร์ชอยู่นา อิอิ
-
เข้าใจความโหดค่ะ หุหุ แล้วต่อไปจะทำไงกันดีหละเนี้ยไปอึ๊บเค้าเสียแล้ว เฮ่ออออออออออออ รอต่อไป หุหุ
จริงๆถ้าเขียน สลับไปมา ภาม ตอน นายยอร์ชตอนก็ดีนะจ๊ะ จะได้ รู้ความคิดของตัวละครทั้งคู่ไปพร้อมๆกัน :3123: :3123:
-
ยอร์ชไดอารี่ อ่านไป อมยิ้มไป
น่ารักกกกกกกก คนโหดๆ เจอคนเอ๋อ ไม่สนใจใคร แต่กลับมีเสน่ห์มากๆ :impress2:
-
ยังไม่เห็นใจหรอกนะ นายยอร์ช
ต้องมาเล่าต่ออีกก่อนเด้อออ
-
หึหึ
.. . . .
ยอร์ช ไดอารี่ .. มันไม่สามารถลบ
ล้างความผิดพลาดที่ทำกับภามได้
-
เชอะ :a14: ก็แค่ไอ้เด็กเอาแต่ใจนิสัยเสียคนนึง บังอาจมาทำร้ายร่างกายและจิตใจของน้องภามผู้น่ารัก :กอด1:
จังซี่มันต้องโดน :beat: :z6: :beat: :z6: :beat:
สบายใจละ ไปดีก่า 5555555 :laugh:
-
Special Part 2
YORCH’s DIARY
ฮ้า...ในที่สุดงานของผมก็เสร็จเสียที วันนี้ผมนัดน้องรหัสไว้ครับ ว่าจะพามันไปเลี้ยงหมูกระทะซะหน่อย ผมนัดกับอ๋องน้องรหัสของผมไว้ที่ช็อปรถที่ไอ้ป้องทำงานอยู่ เพราะทั้งมันกับอ๋องต่างก็อยู่ชมรมฟอร์มูล่าร์วันกันทั้งคู่
“ภามๆ มานี่”ไอ้อ๋องที่วิ่งออกมารับหน้าผมเมื่อครู่หันไปเรียกเพื่อนมันหลังจากที่เล่านิสัยเพื่อนให้ผมฟังไปแล้วคร่าวๆ ครับ
“นี่ไงพี่รหัสเรา ชื่อพี่ยอร์ช พี่ยอร์ชครับนี่ภามเพื่อนอ๋องเอง อยู่ถาปัด”อ๋องแนะนำเมื่อผมหันไปมองเพื่อนมันเต็มตา ผมเลิกคิ้วเชิงประหลาดใจเล็กน้อยไม่คิดว่ามันก็อยู่ชมรมนี้ด้วย ถ้าเป็นไอ้นี่หล่ะก็ผมรู้จักมันดีเชียวแหละ ส่วนไอ้ตัวดีที่ผมว่ามันทำหน้าปลาขาดอ็อกซิเจนไปเรียบร้อยแล้วครับ
“เอ่อ...น้องภามอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”ไอ้ป้องหันไปยิ้มให้ภามหน้าเจื่อนๆ
“ขอโทษด้วยนะอ๋อง พอดีวันนี้เรามีงานน่ะคงไปด้วยไม่ได้แล้วหล่ะ”ภามปฏิเสธว่าจะไม่ไปกับพวกเราครับ ไม่ได้นะ มึงต้องไปสิ กูอยากให้มึงไป เฮ้ย! นี่ผมคิดอะไรอีกแล้ววะ
“ก็เมื่อกี้ภามยังบอกเราอยู่เลยว่างานส่งอีกสองสัปดาห์โน่น”ไอ้อ๋องว่า ใช่ๆ มึงว่างมึงก็ไปเป็นเพื่อนเพื่อนมึงสิวะ
“เขาคงรังเกียจพี่เห็นพี่เป็นคนนอกมั้งอ๋อง ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเขารังเกียจพี่ขนาดนั้นไว้พี่พาไปเลี้ยงวันหลังก็ได้ วันนี้อ๋องไปกินข้าวกับเพื่อนเถอะ”แล้วผมจะทำดราม่าไปทำไมวะเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“โธ่...ไม่หรอกพี่ ภามคงเขินที่มีเขาเป็นถาปัดคนเดียวในกลุ่มน่ะ น่านะภาม ไปเป็นเพื่อนกัน งานกว่าจะส่งอีกตั้งนาน”
“ไปเถอะน้องภาม มืดขนาดนี้ไปกินข้าวคนเดียวไม่ดีหรอก เดี๋ยวพี่จะได้ไปส่งเรากลับหอด้วย”ไอ้ป้องออกปากชวนมันอีกแรง ทั้งๆ ที่ผมอยากให้มันไปแต่ก็อดไม่ได้ที่จะส่งสายตาเยาะๆ ไปให้มัน
“นะครับ น้องภาม”
“ก็ได้ครับ” เออดี! ก็แค่นี้แหละมึง ท่ามากนัก
ไม่นานเราทั้งสี่คนก็มาถึงร้านหมูกระทะใกล้มหาวิทยาลัย พวกเรามาสมทบกับพวกไอ้พัทไอ้โจที่รออยู่ที่ร้านก่อนแล้ว นั่งกินกันไปครู่เดียวไอ้พัทกับไอ้โจก็นั่งคุยกับภามอย่างสนิทสนม ส่วนไอ้ยุ่งก็คุยยิ้มแย้มต่างกับตอนที่ต้องคุยกับผมโดยสิ้นเชิง ฮึ่ย! เห็นแล้วมันขัดตาหว่ะ
“ภามรู้จักพี่ยอร์ชมาก่อนหน้านี้หรือ?”อ๋องถามภามเมื่อเห็นผมชอบกัดไอ้ภามเป็นระยะๆ
“ก็ นิดหน่อยน่ะ”
“ดีเลย จะได้คุยกันสนุกๆ”
“สนุกมากอะ”มันทำหน้าไม่ได้เข้ากับสิ่งที่มันพูดออกมาเลยครับ ดี! ไม่สนุกก็ดี ผมทำหน้าเยาะเย้ยส่งไปให้มัน เห็นมันทำหน้าหงิกๆ คืนมา
“เฮ้ย..ยอร์ชแมร่งไม่กินผักเลยวะ”ไอ้พัทมันว่าผมครับ
“ไม่รู้ ไม่ชอบ ไม่กิน”
“ไม่ได้นะโว้ย มึงไม่กินผักแล้วสมองมึงจะพัฒนาได้ยังไง”
“ก็กูไม่กิน”
“อ๋อ...เพราะไม่ยอมกินผักนี่เอง เลยขาดวิตามินและแร่ธาตุ ปากเลยเปราะแบบนี้” ปากดีอีกแล้วครับไอ้ยุ่งของผม (ของผม?) ผมวางตะเกียบเสียงดังพูดกับมันเสียงดุๆ ไม่รู้หล่ะ ขู่ไว้ก่อน
“น้องภามดูเหมือนจะอยากมีปัญหากับพี่นะครับ เอาไว้เดี๋ยวเลิกงานแล้วเราค่อยไปเคลียร์กันนะ”
บรรยากาศบนโต๊ะเงียบเชียบจนกระทั่งไอ้โจหัวเราะทำลายความเงียบขึ้นมาเป็นคนแรก
“ฮ่าๆๆๆ แหมๆ ล้อเล่นกันซะแรงเชียวคู่นี้ เป็นพี่เป็นน้องก็รักกันให้มากๆ สิ”
“หึหึหึ รักมากเชียวหล่ะน้องคนนี้เนี่ย”ผมว่า เห็นผมพูดอย่างนี้ทุกคนบนโต๊ะก็โล่งใจกลับมาเฮฮากันเหมือนปกติ
ผมนั่งกินไปนั่งคุยไปสักพักอยู่ๆ ก็เห็นไอ้ยุ่งคีบหมูไปป้อนเข้าปากไอ้ป้องเฉยเลย อะไรวะ ไอ้ป้องมันกินเองไม่เป็นหรือไง ถึงตอนนี้มือมันจะไม่ว่างก็เถอะ หมั่นไส้จริงๆ
“ไอ้ป้องแลกที่กัน อยู่ตรงนี้มันดูบอลไม่ถนัด ทางฝั่งมึงมองชัดดี”ผมจะแลกที่ทำไม? ไม่รู้! แต่ที่รู้คือตอนนี้ผมพูดมันออกไปแล้ว ยังไงก็ต้องย้าย
“อ๋อ...อืม ได้ๆ มาดิ”ไอ้ป้องลุกให้ผมอย่างว่าง่าย
ในที่สุดผมก็ได้มานั่งทำหน้ามีความสุขที่ได้ลดความสุขของคนข้างๆ ลงอยู่ตรงที่ที่เคยเป็นของไอ้ป้อง
“เฮ้ย...จะกินหมูชิ้นนั้นอะ ป้อนหน่อยดิ๊”ผมบอกมันให้พอได้ยินกันแค่สองคน เออดี กูจะกวนมึง เพราะกูมีความสุข ฮิฮิ
“มีมือคุณก็คีบเองสิ ผมก็ต้องกินของผมเหมือนกัน”มันบอกครับ จะยอมให้กูหน่อยไม่ได้เลยนะมึง
“ก็ส่งข้อความอยู่นี่ ไม่เห็นรึไงว่ามือไม่ว่าง”ผมหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาด้วยความเร็วแสงแล้วทำท่ากดส่งข้อความ
“ถ้าคุณจะกินคุณก็รีบส่งข้อความให้เสร็จสิ จะได้กินเองได้”
“ที่ทำปากดีเมื่อกี้ยังไม่ได้ชำระความเลยนะ นี่แสดงว่าอยากโดนมากนักใช่ไหม?”ยอมกูยากนัก อย่างนี้ต้องขู่ เห็นมันทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยอมคีบหมูบนกระทะมาจ่อที่ปากผมแต่โดยดี แต่นี่มันร้อนนะเนี่ย ไม่คิดจะเป่าให้เลยเรอะ ทีไอ้ป้องยังเป่าให้เลย
“ควันลอยขนาดนั้นไม่เห็นหรือไงว่ามันร้อน คิดจะลวกปากกันหรือไง”มันทำหน้ารำคาญแต่ก็ค่อยๆ เป่าเบาๆ ให้หมูเย็นขึ้นแล้วเอามาจ่อที่ปากผมใหม่ ผมอ้าปากรับแล้วนั่งเคี้ยวไปอย่างมีความสุข ทำไมภามมันมองผมแปลกๆ ไม่รู้แฮะ
“เอ้าๆ สองคนนั้นน่ะดีกันแล้วนี่ เห็นรักกันดีอย่างนี้ค่อยโล่งใจหน่อย”ไอ้พัทแซว เห็นผมกับภามไม่ค่อยทะเลาะกันแล้วทุกคนบนโต๊ะก็เฮฮากันเต็มที่
หลังจากกินกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับ บังเอิญที่ว่าหอพักของคนอื่นอยู่ทางเดียวกันหมดพอดียกเว้นผมกับภาม ตอนแรกไอ้ป้องมันว่ามันจะไปส่งภามเองแต่ไอ้ตัวยุ่งมันไม่ยอมครับ มันว่ามันจะกลับเอง ผมเลยอาสาไปส่งมัน แต่มันก็ไม่ยอมอีกนั่นแหละ สุดท้ายด้วยคำพูดของไอ้ป้องไอ้ตัวเจ้าปัญหาเลยยอมให้ผมไปส่งจนได้
“พรุ่งนี้มึงมีเรียนกี่โมงวะ”ผมถามภามขณะที่รถติดไฟแดงอยู่
“พอลับหลังน้องรหัสนี่ต่อมเถื่อนทำงานทันทีเลยนะคุณ”
“แล้วไง”ผมทำเป็นไม่สนใจคำประชดของมัน “แล้วที่ถามเมื่อกี้น่ะทำไมไม่ตอบวะ ถามว่าเรียนกี่โมง?”
“เก้าโมง แล้วคุณถามทำไม?”
“เปล่า เห็นว่านี่มันดึกแล้ว กลัวว่าพรุ่งนี้มึงจะตื่นไปเรียนไม่ทัน”ผมก็แถไปเรื่อย ที่จริงแค่อยากรู้เรื่องของมันเฉยๆ วะ! แล้วนี่ผมจะอยากรู้ไปทำมะละกออะไรวะเนี่ย!
“รู้จักเป็นห่วงคนอื่นเขาด้วย?”ไอ้ยุ่งหันมามองผมตาโตแสดงความตื่นเต้นทางสีหน้าเต็มที่
“มึงจะเป็นคนสุดท้ายที่กูคิดจะห่วงเลยหล่ะไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดด”ผมตอบไปด้วยความหมั่นไส้ ไม่รู้จะประหลาดใจอะไรนักหนา ภามยกมือไหว้ขอบคุณผมเหมือนที่เคยทำแล้วก็รีบลงจากรถแล้วเดินเข้าหอไปไม่หันกลับมามองผมอีก ผมนั่งมองแผ่นหลังของภามตั้งแต่ตอนเดินผ่านเข้าประตูรั้วจนกระทั่งขึ้นบันไปตึกไป ทำไมนะ...เดี๋ยวนี้ผมถึงรู้สึกมีความสุขเวลาอยู่ใกล้ๆ ภาม ถึงมันจะกวนแล้วก็ชอบขัดใจผมบ้าง(ที่จริงก็มากอยู่)แต่ผมก็ยอมอ่อนลงให้มันหลายครั้งทั้งๆ ที่ไม่เคยยอมใครแบบนี้มาก่อน ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเลยไปกลับรถที่สนามกีฬาพร้อมกับคำถามที่ยังค้างคาอยู่ในใจ...ทำไมกัน?
“เฮ้ยๆ โจเลื่อนชามมานี่หน่อย กูตักไม่ถึง”
“เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะพัท?”ผมหันไปถามไอ้พัททันทีที่มันพูดจบ เหมือนผมจะได้ยินมันพูดอะไรภามๆ
“กูบอกว่าให้โจมันเลื่อนชามต้มยำมา ทำไม มึงจะกิน?”ไอ้พัทถามผมงงๆ
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร”
วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมก็มากินข้าวกันสี่คนเหมือนเดิมครับ ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมได้ยินแต่ชื่อเดิมซ้ำๆ “ภาม”
“ว่าก็ว่า แมร่ง ยามที่คณะวันนี้กวนอย่างกับอะไร บอกว่าจอดส่งงานแป๊บเดียวก็ไม่ให้จอด”
“เฮ้ย! แล้วมึงไปว่าภามมันทำไมวะโจ”ผมหันไปถามไอ้โจอย่างเอาเรื่อง
“กูไม่ได้ว่าน้องภาม กูว่ายาม มึงเป็นอะไรมากไหมเนี่ยไอ้ยอร์ช แปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะมึง”ไอ้โจถามผม ทำหน้าประหลาดใจ
“เปล่าๆ ขอโทษที เมื่อวานกูคงนอนน้อยไป”ผมยกฝ่ามือลูบหน้าแล้วกินข้าวต่อเงียบๆ นั่งคิดอะไรคนเดียวสักพักผมก็เงยหน้าขึ้นไปถามสิ่งที่ผมคิดในใจกับพวกมันสามคน
“ไอ้ป้อง ไอ้พัท ไอ้โจ....ถ้าหากว่าคนเราคิดถึงใครคนนึงตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะคิดถึงแต่คนๆ นั้นนี่มันหมายความว่ายังไงวะ”
“ทำไมอยู่ๆ มึงถึงถามแบบนี้ขึ้นมาหล่ะ?”ไอ้ป้องถามผมเป็นคนแรก
“กูอยากรู้ บอกมาเหอะน่า”
“ก็คงจะต้องชอบมั้ง ไม่งั้นจะไปคิดถึงอยู่ทำไมตลอดเวลาวะ”ไอ้พัทว่า
“แล้วมึงถามทำไม อย่าบอกนะว่ามึงไปแอบชอบสาวที่ไหนเข้า ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นมึงจริงจังกับใคร”ไอ้โจรีบต่อเลยครับ
“กู...กูรู้สึกแปลกๆ”ผมไม่รู้จะอธิบายมันยังไงดี
“กับใคร?”ไอ้โจยังถามต่อ
“กูว่ากูรู้แล้วแหละ”ไอ้ป้องว่า ผมรวมทั้งไอ้สองตัวที่เหลือหันไปมองหน้ามันเพื่อขอคำตอบ
“ไอ้ยอร์ชมันไม่ได้ไปแอบชอบสาวที่ไหนหรอก แต่มันชอบหนุ่มหว่ะคราวนี้ ต่างคณะซะด้วย”อึ้งครับ เหมือนคำพูดไอ้ป้องจะทำให้ผมรู้สึกอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ซ่อนไว้ในใจ
“ใครวะ!”ไอ้พัทกับไอ้โจประสานเสียงกันทันใด
ไอ้ป้องหันหน้ามามองผมแล้วจ้องตาแน่วแน่ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่มันคิดออกมา
“ดีใจด้วยไอ้ยอร์ช มึงหลงรักน้องภามของกูซะแล้ว!”
คำพูดของไอ้ป้องเมื่อวานทำให้ผมในตอนนี้รู้ใจตัวเองแล้วครับ ใช่...ผมชอบภาม ตอนนี้ผมชอบภามจริงๆ วันนี้เป็นวันที่ผมต้องลงแข่งบาสของคณะกับคณะถาปัด ไม่รู้ว่าภามจะมาไหม ยิ่งรู้ใจตัวเองความรู้สึกที่อยากจะเจอหน้าภามมันก็ทวีมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
กลองถาปัดเริ่มรัวตีเบิกฤกษ์เป็นอันรู้ดีในหมู่คนฟังว่าต่อจากนี้ถาปัดจะเริ่มร้องเพลงเชียร์แล้ว ผมที่กำลังเดินลงสนามได้ยินเพลงคณะของถาปัดซึ่งมักจะใช้ร้องเป็นเพลงแรกสำหรับการเชียร์ดังมาจากแสตนด์ อยากจะเงยหน้าขึ้นไปมองว่าภามมาด้วยหรือเปล่าก็ไม่ค่อยจะถนัด เพราะอีกไม่กี่วินาทีนี้การแข่งขันก็จะเริ่มแล้ว
เสียงเพลงเชียร์ทั้งของคณะผมกับถาปัดดังแข่งกันมาเรื่อยๆ เพลงเชียร์ของวิดวะฮึกเหิมแข็งแรง ส่วนเพลงเชียร์ของถาปัดอ่อนหวานและนุ่มนวล ฟังดูเป็นอะไรที่ขัดแย้งกันแต่ก็ดูกลมกลืนเมื่อเราทั้งสองคณะมาร่วมแข่งขันกันด้วยน้ำใจนักกีฬาในวันนี้
เมื่อถึงครึ่งหลังผมก็ออกจากสนามให้เพื่อนคนอื่นๆ ได้ลงเล่นบ้าง ตอนนี้ผมเปลี่ยนหน้าที่มาเป็นกองเชียร์แทน ผมเต้นตามแบบฉบับของคณะผมไปเรื่อยๆ(ถาปัดไม่ยอมเต้นครับ ไม่รู้จะนั่งขรึมกันไปถึงไหน) ซักพักก็เห็นน้องผู้หญิงคนนึงที่อยู่ในแสตนด์ถาปัดชี้ไม้ชี้มือมาแถวๆ ที่ผมยืนอยู่ ผมเต้นไปมองไป เฮ้ย! ข้างๆ น้องนั่นมันภามนี่หว่า เห็นน้องคนนั้นหันไปคุยอะไรกับภามแล้วไอ้ตัวดีก็หันมามองผม ชั่วครู่ก็เผยรอยยิ้มหล่อเหลาออกมา(สำหรับผมเรียกว่ารอยยิ้มน่ารักครับ) แหงะ! เล่นงี้ผมก็ใจสะดุดสิครับ ผมหยุดเต้นทันที ยืนเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน แถมไอ้พวกเพื่อนตัวดียังหยุดเต้นแล้วมายืนแซวผมอีกว่าไปแอบเหล่ใครที่ไหน
สรุปแล้ววันนี้วิดวะเป็นฝ่ายชนะครับ ดีแล้ว ผมจะได้ใช้ชัยชนะครั้งนี้ให้เป็นประโยชน์ ผมเดินไปหาภามและใช้มันเป็นข้ออ้างในการชวนภามไปกินข้าวเพื่อฉลองชัยชนะให้ผมจนได้ครับ แต่...ดันมีเพื่อนภามมาอีกตั้งหลายคน เฮ้อ จะหวานทั้งทีดันมีอุปสรรค แต่ทำไงได้ ก็ยังดีกว่าไม่ได้ไปหล่ะวะ
พวกเรา(ผมและเพื่อนๆ ของภาม) นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ยกเว้นก็แต่ภามกับไอ้เด็กนันที่ไม่ค่อยพูดอะไรมากมายเท่าไหร่ เห็นท่าทางกับแววตาไอ้เด็กนันนี่ผมก็รู้แล้วครับว่ามันน่ะเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ คิดจะเล่นเพื่อนสิมึง กูไม่ยอมง่ายๆ หรอก หวง!
คุยกันไปคุยกันมาสองคนผมกับไอ้นันนั่นก็ทะเลาะกันจนได้ครับ สุดท้ายก็ต้องออกไปตัดสินแบบลูกผู้ชายกันนอกร้าน ประเด็นของการตัดสินคือคนที่ชนะจะมีสิทธิจีบภามได้เต็มที่ ส่วนคนแพ้ห้ามกันท่า จะจีบให้ไปแอบๆ จีบเอา ห้ามให้รู้ ก็แล้วคิดว่าใครจะชนะหล่ะครับ ผมน่ะอายุก็มากกว่ามัน เชิงมวยมันก็มีมากกว่าอยู่แล้ว สรุปไอ้นันนั่นก็ต้องเป็นฝ่ายถอยครับ แต่ไม่รู้ว่าการกระทำครั้งนี้ของผมมันจะคุ้มหรือเปล่า ก็เล่นโดนภามโกรธซะขนาดนั้น เฮ้อ! แต่ถึงยังไงผมก็ไม่มีทางจะปล่อยให้ภามหลุดมือไปอยู่กับคนอื่นหรอกครับ ตอนนี้ผมชอบภามแล้ว และผมจะต้องทำให้ภามเป็นของผมคนเดียวให้ได้!
YORCH’s DIARY End.
__________________________________________
คิดว่าสองตอนหลายคนคงยังไม่ใจอ่อน เพราะความผิดนายยอร์ชช่างใหญ่หลวงยิ่งนัก :laugh:
แต่ก็เป็นมุมมองน่ารักๆที่หลายคนคงคาดไม่ถึงชิมิล่ะ แอบเคลิ้มกันแล้วล่ะสิ อย่ามาซึนเดเร้ะ o18
แล้วก็.... เอาโปรไฟล์ตัวละครมาฝากแล้วจ้า หลังจากที่บอกไว้นานแล้ว ต้องกราบขออภัยอย่างสูง :sad4:
(http://i201.photobucket.com/albums/aa270/hikikomori_hikky/romnace_book_art_painting_of_has-5.jpg)
ภาคิไนย เจริญโอภาศตระการชัย : ภาม (ปกติใส่แว่นนะจ้ะ หุหุ)
ครอบครัว : เป็นลูกคนกลาง มีพี่ชายกับน้องสาวอย่างละหนึ่งคน
นิสัย : มองโลกในแง่ดี เป็นคนมีเหตุผลจนบางครั้งก็มากเกินไปและใสซื่อจนเกินเหตุกับบางเรื่อง เวลาโกรธจะพูดน้อยแต่ดูน่ากลัวในสายตาคนมอง เป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดีจนเป็นที่รักของคนรอบข้าง ภูมิใจในความเป็นนักออกแบบของตัวเองมาก
สิ่งที่ชอบ : สีขาว ที่ๆ มีคนน้อยๆ ช็อกโกแล็ต
สิ่งที่ไม่ชอบ : วิชาเขียนแบบ หน่อไม้ หัวไชโป๊ว ข้าวโพด
(http://i201.photobucket.com/albums/aa270/hikikomori_hikky/romnace_book_art_painting_of_has-3.jpg)
ธราเทพ วัฒนาเดชาวงศ์ : ยอร์ช
ครอบครัว : เป็นพี่ชายคนโต มีน้องชายสองคน
นิสัย : เป็นคนมีน้ำใจกับเพื่อนฝูง แต่ติดนิสัยเอาแต่ใจตามประสาลูกคนรวย หลายๆ ครั้งชอบทำตัวขวางโลกขอแค่ทำให้ตัวเองพอใจ อารมณ์เสียง่ายแต่บางทีก็ชอบทำตัวเป็นเด็ก ไม่มีเหตุผล ปากเปราะกับเรื่องที่ไม่ค่อยควรแต่มักปากหนักในเรื่องที่สำคัญ เขินง่ายแต่เก็บอาการค่อนข้างเก่ง
สิ่งที่ชอบ : รักบี้ บาส สีดำ รถสปอร์ต
สิ่งที่ไม่ชอบ : การโดนขัดใจ วิปครีม
(http://i201.photobucket.com/albums/aa270/hikikomori_hikky/romnace_book_art_painting_of_hasome.jpg)
นันทรากรณ์ นันทวิชาญ : นัน
ครอบครัว : มีน้องชายอีกหนึ่งคน
นิสัย : ใจดี สุขุมเยือกเย็น เป็นคนมีเหตุผล มักจะเป็นผู้ช่วยที่สำคัญของภามเสมอในยามที่ภามมีปัญหา เป็นสุภาพบุรุษกับทุกคนที่ทำดีด้วย มีความเป็นผู้นำสูง
สิ่งที่ชอบ : วิชาเขียนแบบ เครื่องปั้นดินเผา นมจืด
สิ่งที่ไม่ชอบ : ดนตรีร็อค ที่ๆ มีเสียงดังๆ
(http://i201.photobucket.com/albums/aa270/hikikomori_hikky/romnace_book_art_painting_of_has-4.jpg)
ปกป้อง ปราบอรินทร์ : ป้อง
ครอบครัว : เป็นลูกชายคนเดียว
นิสัย : อ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษและมีเหตุผล เป็นคนที่พูดจาน่าฟัง มักเป็นคนคอยห้ามทัพเวลาจะมีเรื่องเสมอ รักและเอ็นดูภามเป็นพิเศษในฐานะน้องชาย
สิ่งที่ชอบ : รถฟอร์มูล่าร์วัน หนังสือท่องเที่ยว
สิ่งที่ไม่ชอบ : ขนมที่หวานมากๆ
_________________________________________
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการจิ้นมากขึ้นนะ o13
-
:z13: มาจิ้ม น้อดร๊าฟฟฟ ไดอารี่ ตอนต่อไป
ต่อด่วนพี่อยากอ่านต่ออย่างแรง น้องดร๊ฟฟ ครับบมาต่อให้หน่อยน้าาาา :z3:
แบบว่าอยากรู้ว่าไอยอร์ทมันยังเหมาะสมกับตำแหน่งว่าที่ลูกเขยอยู่หรือเปล่า
หรือควรยกตำแหน่งนี้ให้ นันดี หรือ ยกให้ไอพี่ป้อง(กันภัย) (:z6: คนเขียนทำร้าย ข้อหา ตั้งชื่อตัวละครตามใจชอบ)
แล้วก้ขอบคุณครับที่ไปให้กำลังใจ รองานน้องต่อไป อิอิอิ หนุกๆ ดัน ดัน :-[
Edit.... จองครับบบ อ่านก่อนเดียวมาบอกผล
________________________________
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :laugh:
รูปๆๆๆๆ นันน่ารักกกกก เปลี่ยนใจมาชอบนันได้มั้ยอ่ะ (หยุดคิดเดียวนี้แม่ยาย : ยอร์ท)
น่ารักมากก มาก ถึงมาที่สุด ให้อภัย โกธรแค่ 60 % แล้วกัน (สภาพเหมือนไม่โกธรแล้วเลย ฮ่าาา o18)
ไม่ไหวจะเคลียร์กับไดอารี่ไอคุณยอร์ท เพราะมัน มัน มัน น่ารักมากกก
ชอบมาตอนที่เต้นอ่ะ น่ารัก อ่านเเล้วยิ้มเลยอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด (จับกุไปโรงบาลที หัวใจเต้นผิดปกติ)
แล้วยิ่มาเห็นรูป รักหมดใจเลย แต่ไงไม่รู้ชอบ รูปนันที่สุด
แต่ดูไปดูมา กรุรักทุกคนเลยอ่ะ ไม่ไหวแล้ว ปวดจิต (คนอ่านมันบ้าไปแล้ว :z2:)
โอ๊ย แทบจะรอตอนหน้าไม่ไหว มาต่อไหวนะ ไม่ไหวแล้ว
เหมือนเลือดกำเดาจะไหล (เว่อร์นรกมากกุ :pighaun:)
-
รู้สึกไปเองป่าวว่านันหน้าหวานๆ ภามยังดูแมนกว่า
มีรูป4คน พี่ป้องกะนันแน่ๆ o22
รอตอนต่อไปครับ
-
แอบชอบพี่ยอร์ชจัง เถื่อนได้น่ารักดี
:-[ :-[
ยังไงรีบตามปล้ำ อ๊ะตามง้อภามให้ได้นะค๊าฟฟฟ
:m25: :m25:
-
^
^
^
^
ใช่ๆๆๆ
-
เอาใจช่วยๆ :กอด1:
-
เห็นด้วยๆ นันหน้าหวานเว่อร์มากๆ
แต่รูปที่เห็นแล้วตรงใจสุดเห็นจะเป็นพี่ป้องเนี่ยแหละ น่ารักซ้าาาาาาา :o8:
-
:เฮ้อ: ยิ่งอ่านยิ่งมึน
คนเรา การกระทะ แสดงออก จากอารมณ์ มากกว่าความรู้สึก กับหัวใจสินะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อีป้าแก่ๆ เครียดคะ
+ 1 เป็นกำลังใจละกัน
-
รอดูต่อไป !!
:L2: :L2:
-
หน้าคล้ายๆกันเลยอ่าาา
เหมือนมันหายไปช่วงนึงนะครับ
-
เห็นเรื่องนี้ผ่านตาหลายรอบเพิ่งได้โฉบเข้ามาอ่าน
อ่านไปได้หนึ่งตอน อา...โลเกชั่นคุ้นตาตั้งแต่สองคณะนี้มันติดกันละอิอิ
ขอตัวไปอ่านต่อก่อนขอรับ
-
กำลังตามอ่านอยู่ค่ะ
อ่านแล้วก็คิดถึงข้าวผัดต้มยำร้านป้าดาอ่ะ o3
เป็นกำลังใจใหทั้งคนแต่งคนโพสเลยนะคะ :กอด1:
-
ต่ออีกได้มั้ยคับ ได้อ่านมุมนี้แล้วชอบยอร์ชมากเลย : p
-
เอ๋? เอ่อ... พาร์ทหลังนี่มาไว้เกินคาดแฮะ 555+ ไม่รู้ว่าคนลงเกิดขยันอะไรขึ้นมา ฮาๆๆๆๆๆ :laugh:
เอาครึ่งหลังมาง้อแล้ว อ่านจบแล้วก็มายกโทษให้กับนายยอร์ชกันเถอะนะครับ โกรธกันนานๆ ไม่ดีนะ อุอุ :call:
สำหรับรูปที่นำมาลงให้ชมกันอาจจะไม่ตรงกับที่หลายๆ คนคิดไว้ แต่อยากบอกว่ารูปทั้งหมดนี่ตรงใจคนเลือกทุกประการครับ 55+ เห็นนันหน้าหวานๆ ก็เถอะ อุปนิสัยนี่แมนเกินร้อยครับ(จากประวัติยังไม่เคยโดนหนุ่มจีบ มีแต่จีบหนุ่มบางคน ฮาๆ) รูปที่ตรงใจที่สุดก็เห็นจะเป็นรูปของภามนี่แหละครับ ตั้งใจไว้แต่แรกว่าภามนั้นจะต้องเป็นเด็กหนุ่มสดใสที่ใครอยู่ข้างๆ ก็เป็นต้องหลงรัก แต่จะไม่เป็นคนรูปร่างบอบบางหน้าสวย รูปนี้ทำให้เกิดนายภามที่เป็นรูปธรรมแบบตรงคอนเซ็ปท์ของผมมากๆ ครับ(ขาดแต่แว่นตา)
หลังจากจบบันทึกลับๆ ของนายยอร์ชแล้วอาจจะทำให้หลายๆ คนเข้าใจนายยอร์ชมากขึ้น การกระทำของคนเรานั้นหลายๆ ครั้งก็เกิดขึ้นโดยที่ไม่ได้ผ่านการไตร่ตรอง แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นทั้งหมด ที่สำคัญคือสาเหตุของมันอยู่ตรงไหนต่างหากครับ อะไรที่มากไป ก็ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่ดี นี่คือตัวอย่างที่ว่าทำไมการกระทำที่เกิดจากการผลักดันโดยอารมณ์ที่รุนแรงจะให้ผลลัพท์ในด้านลบเสียมากกว่า แม้หลายๆ คนจะคิดว่าการเสียสละและวางเฉยจะให้ผลดีที่สุดเมื่อต้องเผชิญกับวิกฤติ แต่ผู้คนอีกมากมายที่ตัดสินใจจะคว้าสิ่งที่กำลังจะหลุดมือไปโดยไม่ได้ไตร่ตรองก็ไม่ได้ผิดเสียทีเดียวหรอกครับ ใครบ้างที่อยากสูญเสียสิ่งที่รัก? ใครบ้างที่ต้องการสูญเสียสิ่งสำคัญ?
และเพราะเหตุผลนั้นนี่เองที่ทำให้นายยอร์ชของเรายอมที่จะเสียภามไปไม่ได้ อาจจะเคยทำให้เจ็บ เคยทำให้ร้องไห้ แต่ที่จริงแล้วตัวคนทำถึงจะปากเก่งต่อหน้าแต่ลับหลังกลับเจ็บยิ่งกว่าอีกครับ(เขาฝากผมมาบอก 555+)
และสุดท้ายนี้นายยอร์ชฝากผมมาบอกทุกคนว่า "ความดื้อมันเกิดจากอารมณ์ แต่คำว่ารักนี่เกิดจากใจครับ" เสี่ยวได้อีก ฮาๆๆๆ o13
ขอบคุณทุกคอมเม้นที่มาแลกเปลี่ยนมุมมองทำให้ผมมีความคิดที่กว้างขึ้นครับ^^
: DRAFT หนุ่ม สถ. SO HOT!!!
-
ู^
^
^
:z13:จิ้มหนุ่มโซฮอต อิอิ :z1:
อ่า...อิพี่ยอร์ช ฉันจะให้อภัยเธอดีมั้ยเนี่ย ก็แอบน่ารักอยู่น๊า :-[
น้องภามน่าร๊ากกกกก ชอบมากเลยคร้า เหอๆหล่อทุกคนเลยเนอะ น่าไปเรียนมอนี้จริงๆ กร๊ากๆๆ
+1 ขอบคุณทั้งคนโพสต์และไรเตอร์คร้า รอตอนต่อไปนะคร้า :กอด1:
-
:o8:นันหน้าหวานมากกกกกกก
-
ฮั่นแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ โปรไฟล์แค่ 4 คนแบบนี้ สงสัยงานนี้จะมี 2 คู่ซะแล้วว o18
-
โอ๊ะโอ้ว เบื้องลึกเบื้อหลังของคุึณพี่ยอร์ชมาอีกแล้ว o13
พยายามเข้าแล้วกันนะ ความผิดครั้งนั้นให้ภามให้อภัยก่อนเถอะ :laugh:
-
รอตอนต่อไปจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
น้องนัน กะ พี่ป้อง
หรืออะไรยังไง เอิ้ก ๆ
:z1:
-
นัน หน้าหวานมากมายอ่าา
ภาม ก็น่ารักแบบหล่อๆ อ่ะ
ที่สำคัญเท่าที่อ่านไดอารี่ของยอร์ชแล้ว
ทำให้รูว่า ยอร์ช การกระทำไม่ตรงกับใจนี่นา
สงสาร ภาม อ่ะ
:pig4: คุณคนเขียน แอนด์ คุณคนโพสท์ค่าา
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพี่ยอร์ช
น่ารักเวอร์อ่ะ หล่อๆกันุทกนายเลยอ่ะ แค่จิ้นก็เลือดสาดแล้ว หุหุ :z2:
-
สรุปคือว่าพี่ยอร์ชซื่อบื้อ? ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรก็แกล้งเค้าซะเลย แถมตอนหลังยัง..... o3
"ความดื้อมันเกิดจากอารมณ์ แต่คำว่ารักนี่เกิดจากใจครับ" กร๊ากกกกกกก เสี่ยวได้อีกจริงๆ :m20:
อยากจะบอก... ไอชอบหน้าพี่ป้องมากเลยอ่ะ สเปคไอเลยนะเนี่ยยยย นันก็หน้าหวานจริงๆ สรุปแล้วก็หล่อทุกคนล่ะจ๊ะ o13
-
หล่ออๆๆทุกคนเลยยย
-
พี่ยอร์ชดูหล่อแบบเลวๆ แหะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องภามน้องช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยย
-
ไอ้พี่ยอร์ช การกระทำ กับ ความรู้สึก ของแกนี่มันสวนทางกันตลอดเลยนะ ถ้าภามเกลียดแกขึ้นมา เค้าจะไม่แปลกใจเลยสักนิดเดียว o22
-
อยากให้น้องภามมาอ่านบันทึกของอิตายอร์ชจริง
เผื่อน้องจะหายโกรธ ที่ทำไปทั้งหมดเพราะรักหรอกนะ
-
image น้องนนกับน้องภาม
น่าจะสลับกันนะ
+1 เป็นกำลังใจให้น้องภาม
-
:z2: :z2:
-
มาต่อทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4:
-
หลังจากอ่านพาท2จบไปแล้ว..
ก็ยังเหมือนเดิม
เกรียดพี่ยอร์ช เชียร์นัน :laugh:
-
เหมือนจะคู่กับพี่ป้อง
เอ๊ะ :m28:
หรือเค้าคิดไปเอง :m26:
-
:call:
-
อารมณ์เกิดได้ทุกเมื่อ..คนเราก็ใช้มันได้ทุกเวลา
-
เห็นรูปละ ดูสนุกขึ้นเยอะเลย 555
-
:pighaun: อ๊าคคคค น้องภามน่ารักโคตรๆๆๆ :กอด1:
ส่วนไอ้พี่ยอร์ช หล่อแต่เลว ชิ :beat: :z6: :beat:
ยังไงก็ยังไม่ยกโทษให้หรอก ต้องให้น้องภามทรมานซะให้สาสม
สวมวิญญาณคุณชายเลือดเย็นเลยลูก นิ่งเงียบเชือดเฉือน เอาให้กระอักเลือดไปเลย 55555
-
น้องภามน่ารักเกินไปและครับเนี่ย หลงภามแล้วคร้าบ แต่ท่าทางเวลาโกรธก็เหวี่ยงน่าดูเหมือนกัลนะเนี่ย
-
อ่านทันแล้วค่า
พี่ยอร์ชนะชอบก็น่าจะบอกไปตรงๆ
ทำอย่างนี้ใครจะไปรู้
ภามพาลจะคิดว่าเกลียดซะมากกว่า เฮ้ออ
-
พี่ยอร์ชน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจัง
-
ย๊ากกกกกก
นันน่าร๊ากกก จากที่ไม่ชอบนัน พอเห็นอิมเมจ โอ้ยยยยย ตกหลุมรัก 55+
ปลื้มมมม อิมเมจน้องน่ารักมากค่ะ
-
ยังไม่ให้อภัยนายยอร์ช ต้องมีเหตุผลมากกว่านี้ :m16:
อิอิ รออ่านต่อค่ะ
-
เด็กในร่างผู้ใหญ่ชัดๆ :เฮ้อ:
-
โหย ย ย ย . . .. ..พี่ยอร์ช ทำไมปากไม่ตรงกับใจยังงี้ละ
ถ้า ทำตัวดีๆ. .. . .. แล้วก็ไม่ข้ามขั้น. .. .. จน ทำให้ภามเสียใจ
จะไม่เคืองเลยนะเนี้ย. .. .. แถมจะเชียร์สุดพลัง :laugh:
แต่ แบบว่า. .. .. .ภามหล่อ โฮกกก ก ก ก ก อ่ะ :jul3:
ส่วนนัน. .. . .หน้าหวานได้อีก
ก่อนนัน จะเอาภามทำภรรยา. .. . นัน ควรจะระวังตัวเองก่อนดีกว่านะ
5 55 5+
เดี๋ยวอาจจะได้เป็นภรรยา คนอื่นซะก่อน. .. ..คนอื่นนั้น อาจจะไม่ไกลเกินคาด :m20:
รีบๆมาต่อน๊า. .. .. เป็นกำลังใจให้ นัท&ดราฟท์ :3123:
-
เห็นรูปแล้ว นัน ป้อง นัน ป้อง (555+)
พี่ยอร์ชทำตัวดีๆๆ นะ
(อย่าข้ามขั้นอีกหล่ะ)
:L2:
-
เห็นรูปทุกคนแล้ว
หน้าตาดีทุกคนเลยยย
แล้วทำไมยอร์ชไม่ค่อยเป็นค่อยไปหล่ะคร๊าฟฟฟ
ทำยังงี้ผลจะเป็นไงนิ
ยังคงรอๆๆๆต่อไป
ยังไงก็ลงเร็วๆๆๆนะคร๊าฟฟฟ please please
:m15: :m15:
-
กะอีแค่สองตอน กับความในใจแบบนี้น่ะ มันยังลบความผิดไม่ได้หรอกเฟ้ย!! :angry2:
อย่าคิดนะว่าจะน่ารักขึ้น เฮอะ ก็ยังถ.เถื่อนอยู่ดีแหละนายยอร์ช ก้มหน้ารับผิดต่อไปซะ!!
-
ไม นัน สวย
โฮกกก
ภามหล่อ
แต่อิยอร์ช ความผิดติด
ตัวแก !!
-
เห็นรูปแล้วยิ้มแก้มตุ่ยเลยอ่ะ อ๊ากกก ชอบบบ ยอร์ชนี่ใช่เลยอ่ะ :-[
แต่ก็ยังไม่ใจอ่อนกะยอร์ชเท่าไหร่นะ ทำเกินไปปปจิงๆนะแหละ
-
พี่ยอร์ช หล่อมาก :L1:
-
:call:
-
ภามน่ารัก ส่วนพี่ยอร์ชก็หล่อเข้ม ชอบๆ :-[
-
:เฮ้อ: ที่แท้พี่ยอร์ชมันก็เพิ่งรู้ใจตัวเองนี่เอง
...
แต่น้องภาม ทำไมความรู้สึกช้านักนะ
จนตอนนี้ เสร็จมันไปแล้ววว
:m15:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตามจนทัน...หล่อกันจัง :o8:
-
ตอนที่ 10
25 ธันวาคม 2552
ผมเดินลงจากบันไดตึกเรียนด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิด ทำไมน่ะหรือครับ วันนี้ผมและบรรดาเพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันโดนอาจารย์คอมเม้นต์แบบโคมไฟที่เพิ่งส่งไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วมาซะเต็มที่เลยน่ะสิ ตอนนี้เพื่อนหลายๆ คนของผมที่เดินตามมาข้างหลังเริ่มทำหน้าเหมือนโดนธาตุไฟเข้าแทรกแล้ว ผมหันไปมองแล้วก็อดที่จะขำกับตัวเองไม่ได้ อาจารย์ที่สอนวิชานี้ท่านดุเรื่องงานมากครับ ถ้างานไหนไม่ดีหรือไม่ถูกใจท่านก็จะติออกมาตรงๆ คนที่รับได้ก็เอาแบบไปแก้ไขใหม่ คนไหนจิตใจอ่อนไหวหน่อยก็จะทำหน้าเหมือนโดนสูบพลังแบบนี้แหละครับ แต่นอกเหนือจากเรื่องงานที่ต้องเอาจริงเอาจังแล้วอาจารย์ท่านเป็นคนที่น่ารักมากครับ ท่านเป็นเหมือนรุ่นพี่ และผู้ให้คำปรึกษาปัญหาต่างๆ ที่ดี แถมงานคราวนี้ยังใจดีไม่เก็บคะแนนแต่ให้ทำมาแก้ตัวใหม่ได้อีก ตอนนี้ผมจึงกำลังคิดว่าจะเอาแบบโคมไฟตัวใหม่แบบไหนมาเสนออาจารย์ในอีกสองสัปดาห์หน้าดี
“วันนี้วันคริสต์มาสแล้ว จะไปฉลองที่ไหนกันดีน้า”ปอยที่เดินนำอยู่ด้านหน้าหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาถามพวกผม
“อยากไปไหนกันหล่ะ?”ก้องถามเพื่อนๆ
“เราอยากไปถ่ายรูปกับต้นคริสต์มาสที่เซ็นทรัลเวิลด์อะ”แอมเสนอความคิดเห็น ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย ดีเหมือนกัน เดี๋ยวผมกลับไปเอากล้องที่หอแล้วค่อยมาเจอกันที่คิวรถตู้ดีกว่า ขณะที่ผมกับเพื่อนๆ เดินมาเกือบถึงทางลงด้านนอกตึกก็เห็นคนที่ไม่อยากเจอหน้าในตอนนี้ยืนพิงรถซีดานสีดำคุ้นตามองนาฬิกาอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ แต่เห็นอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะเดินผ่านแล้วครับ
“โจๆ เดี๋ยวภามว่าจะกลับไปเอากล้องที่หอก่อน เราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันนะ แล้วเจอกันที่คิวรถตู้ตอนสี่โมงครึ่ง”ผมบอกโจที่อยู่ใกล้ที่สุดซึ่งโจก็รับคำ แต่ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับแล้ววิ่งเข้าไปในตึกอีกครั้งก็นึกอะไรขึ้นมาได้เอื้อมมือไปดึงเสื้อนักศึกษาของนันให้หันกลับมา
“นัน”
“หือ?”นันทำหน้างงๆ
“นันเห็นยอร์ชไหม นั่นน่ะ ยืนอยู่ตรงนั้น”ผมบอกแล้วชี้ไปที่เป้าหมาย
“อือ ทำไมหรือ?”
“ภามไม่อยากเจอหน้าเขา ภามจะวิ่งเข้าไปในตึกแล้วออกทางประตูหลัง ถ้าเขาเห็นซะก่อนนันช่วยกันไว้ไม่ให้เขาตามภามทันนะ แล้วเจอกัน”ผมพูดจบไม่รอให้นันที่กำลังทำหน้าประหลาดใจรับคำก็หันหลังรีบวิ่งหนีกลับเข้าตึก แล้วก็อย่างที่คิด พอเสียงผมวิ่งดังตุบตับๆ ดังสะท้อนทั่วทางเดินยาวหน้าตึกนายตัวเจ้าปัญหาก็เงยหน้ามาเห็นผมวิ่งทันที
“ภาม!”หมอนั่นเรียกผมเสียงดังเลยครับ แต่ใครมันจะโง่อยู่รอ ผมวิ่งต่อไปเห็นประตูตึกอยู่ห่างแค่อีกไม่กี่ก้าว ได้ยินเสียงวิ่งดังตามมาจากข้างหลังแต่ก็ต้องหยุดแล้วก็มีเสียงเอะอะโวยวายของนายยอร์ชดังก้องไปทั่ว นันคงจะกันเขาไว้ให้ผมแล้ว ผมไม่สนใจรีบวิ่งเข้าไปในห้องโถงของตึกแล้วผ่านทะลุประตูอีกบานหนึ่งซึ่งอยู่ตรงกันออกจากตึกไป เฮ้อ...พ้นเสียที
คืนวันนี้เซ็นทรัลเวิลด์เต็มแน่นไปด้วยผู้คน ผมกับเพื่อนๆ เดินชมของประดับต่างๆ ในวันคริสมาสต์อย่างตื่นตาตื่นใจ ดีเหมือนกัน บางอย่างในงานนี้ก็สามารถเก็บไปเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบได้ ผมเดินถ่ายรูปกับเพื่อนๆ รวมถึงถ่ายโน่นถ่ายนี่ในงานไปเรื่อยๆ จนล่วงเข้าสู่เวลาสามทุ่มเศษๆ ใกล้ถึงเวลาที่ตกลงกันไว้ว่าจะกลับหอแล้วทุกคนเลยขอตัวแยกย้ายกันไปซื้อของที่ต้องการก่อนที่จะกลับ ผมไม่รู้จะซื้ออะไรดีเลยยอมเดินตามนันที่จูงมือผมออกไป นันเดินพาผมมาที่ต้นคริสต์มาสต้นหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน
“ภามถ่ายรูปคู่กัน”นันว่ายิ้มๆ ในความมืดที่มีเพียงเสียงไฟสลัวๆ ของงานเทศกาลแบบนี้แต่ผมก็ยังสังเกตเห็นว่าหน้านันดูแดงๆ ผิดปกติ
“เอาสิ มาๆ”ผมว่าพลางดึงแขนนันให้มายืนคู่กันหน้าต้นคริสต์มาสแล้วยิ้มให้กล้องที่นันยื่นมันออกไปข้างหน้าจนเกือบสุดแขน
“เอานะ หนึ่ง สอง..”นันนับและจังหวะที่นับถึงสามนันก็หันมากดจมูกลงที่แก้มของผมพร้อมกับกดชัตเตอร์
“อะไรเนี่ยนัน”ผมหันไปถามนันขำๆ เดี๋ยวนี้นันกลายเป็นคนขี้เล่นแบบนี้ไปแล้วหรือเนี่ย
“เก็บไว้ดูขำๆ”นันว่ายิ้มๆ
“งั้นภามเอาคืนบ้าง มานี่เลย”ผมแย่งกล้องมาจากนันแล้วอ้อมไปยืนด้านหลัง เอื้อมมือมาล็อกคอนันแล้วกดจมูกตัวเองลงที่ขมับของนัน มืออีกข้างก็กดชัตเตอร์ไปด้วย
“ทีนี้ก็หายกัน”ผมดึงแขนนันจะชวนไปถ่ายรูปที่อื่นต่อแต่นันก็ไม่ยอมขยับ ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ลองสะกิดก็แล้วเรียกก็แล้วก็ยังไม่หันหน้ามามองผม เป็นอะไรไปอีกเนี่ย
“นัน รีบไปถ่ายรูปตรงอื่นกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะถึงเวลานัดแล้วนะ”ผมเรียกนันเสียงดังๆ อีกครั้ง เห็นนันสะดุ้งแล้วก็หันกลับมาบอกผมหน้าแดงๆ
“อือ ไปสิไปๆ”
เราตระเวนถ่ายรูปด้วยกันในบริเวณใกล้ๆ กับต้นคริสต์มาสเมื่อครู่ พอได้เวลานัดก็ไปเจอกันที่หน้าห้างเพื่อขึ้นแท็กซี่กลับ วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกมีความสุขมากๆ หลังจากที่ผมต้องเสียความรู้สึกไปมากมายในวันนั้น วันนั้นที่ผมพยายามลืมและตอนนี้ก็ลืมไปได้เกือบหมดแล้ว จิตใจของผมคงกลับเข้าสู่ภาวะปกติได้อีกครั้งในไม่นาน ผมหวังอย่างนั้น...
หลังจากวันนั้นที่นายยอร์ชมารังควาญผมถึงตึกเรียน ผมก็ระมัดระวังตัวเวลาจะไปไหนมาไหนมากขึ้น แล้วก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ หมอนั่นมาคอยดักฉุดผมเหมือนฆาตรกรโรคจิตทุกวัน แต่ผมก็หนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้ง
วันที่หมอนั่นมาดักรอหน้าตึกผมก็วิ่งหนีออกทางประตูหลังตึก
วันที่หมอนั่นมาดักรอที่หลังตึกผมก็วิ่งหนีออกทางประตูหน้า
วันที่หมอนั่นมาดักอยู่ที่ประตูหน้าแล้วให้พี่ป้องมาดักอยู่ที่ประตูหลังผมก็ลงทางบันไดข้างแล้วแอบเปิดประตูริมตึกหนีไปได้อย่างสวยงาม(ต้องขอบคุณรุ่นพี่สถาปนิกคณะผมที่ออกแบบตึกให้มีทางออกเยอะแบบนี้)
คืนวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปีนี้ที่ผมจะอยู่ที่หอครับ วันนี้เลยมาเดินเล่นที่ตลาดนัดเสียหน่อย เผื่อจะซื้ออะไรไปฝากภีมกับภาที่บ้าน(พี่ชายกับน้องสาวผม) หลังจากที่ผมกับปอยเลือกซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันกลับหอ หอปอยอยู่ใกล้ๆ กับตลาดเดินไม่กี่เมตรก็ถึงจึงเดินกลับไปก่อน ส่วนผมพอแยกจากปอยแล้วก็เดินมาซื้อน้ำเต้าหู้ของโปรดกลับไปกินที่ห้อง ขากลับว่าจะไปขึ้นวินอีกที่ที่ต้องเดินผ่านตลาดไปเพราะว่าถ้าขึ้นหน้าตลาดต้องเสียเพิ่มอีกตั้งห้าบาท เมื่อผมซื้อน้ำเต้าหู้เรียบร้อยก็หิ้วของทั้งหมดเดินออกจากตลาดมา วันนี้คนพลุกพล่านจริงๆ ผมชักอยากถึงหอเร็วๆ แล้วสิ
“ภาม!”ผมสะดุ้งกับเสียงเรียกที่ดังอยู่ด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้แล้วหล่ะครับว่าใครเรียก ก็ขยันมาให้ผมหนีหน้าทุกวันอยู่แบบนี้ ผมใส่ตีนหมาโกยแบบไม่คิดชีวิต มือก็ต้องคอยหลบถุงน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ไม่ให้ไปโดนคนอื่น พอผมวิ่งเสียงฝีเท้าของอีกคนก็วิ่งตามมาไม่ห่าง ทำยังไงดีๆ คิดสิภาม นายต้องคิดให้ออกว่าจะหนีหมอนั่นให้พ้นยังไง...ใช้เวลาเพียงชั่วครู่ผมก็นึกออก ใช้ประโยชน์จากฟังก์ชันการใช้งานของของที่มีอยู่นี่แหละวะ คิดสมกับที่เป็นนักออกแบบจริงๆ เลยไอ้ภาม!
พอถึงเขตที่ไม่ค่อยมีคนผมจึงหยุดวิ่งแล้วหมุนตัวกลับไปอย่างรวดเร็วแล้วยกมือชี้หน้าคนที่วิ่งตามมาข้างหลัง
“หยุด!”ผมตะโกนเสียงดัง ได้ยินเสียงรองเท้าที่เขาใส่มาเบรกกับพื้นดังเอี๊ยด หน้าแทบจะคะมำลงพื้น เออดี เชื่อง่ายๆ จะได้หนีทัน
“ภามอย่าหนีพี่อีกเลยนะ ฟังพี่หน่อยเถอะ นะครับ”นายยอร์ชพูดแล้วก้าวเท้าเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ราวกับว่าผมเป็นคนคิดสั้นที่จะกระโดดตึกลงไปเมื่อมีคนวิ่งเข้ามาช่วย
“หยุดเลย! ถ้าคุณเข้ามาใกล้ผมอีกนิดผมเอาน้ำเต้าหู้ร้อนๆ นี่นาบแขนคุณแน่”ผมขู่แล้วชูของโปรดที่ผมอาจต้องสละมันทิ้งในวันนี้ขึ้น เห็นเขาขมวดคิ้วนิดหนึ่งแล้วเอ่ย
“กลัวซะที่ไหนหล่ะ”แววตาของเขาตอนนี้วาววับเหมือนปิศาจร้าย ไม่เห็นเหมือนกับตอนแรกที่ทำสายตาหมาหงอยมาง้อผมเลย ไอ้บ้า ไม่กลัวก็ไม่กลัว แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน คิดได้แค่นั้นผมก็ต้องตกใจครับ เมื่อนายยอร์ชที่อยู่ห่างจากผมไปเกือบๆ สิบเมตรพุ่งทะยานตัวออกจากจุดที่เขาอยู่มาทางผมแล้วอ้าแขนหมายจะจับผมไว้ ด้วยความที่มันกะทันหันมากและผมก็ตกใจมือมันก็เลยคว้าถุงน้ำเต้าหู้ปาใส่เขาไปเต็มๆ ครับ
“โอ๊ย! ภาม!”เขาร้องเสียงดังแล้วหยุดวิ่ง ดูท่าทางจะเจ็บปวดไม่น้อย ก็บอกแล้วว่ามันร้อนๆ เชื่อรึยังหล่ะ
“ไม่ต้องตามผมมาแล้วนะ ไปหาหมอซะ”ผมเป็นคนทำแต่โยนให้หมอรับผิดชอบครับ ทำไมผมถึงเป็นนักศึกษาที่ไม่ดีแบบนี้เนี่ย แต่ก็เอาเถอะ ถือว่าป้องกันตัว หลังจากที่ผมตะโกนสั่งเขาเสร็จเรียบร้อยก็รีบวิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้างทันที
“ภาม! เดี๋ยว! ภาม! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ภาม!”เสียงเขายังดังตามมาไม่หยุด
“ซิ่งเลยครับพี่!”คำสั่งเดียวที่ผมไม่เคยคิดจะสั่งกับวินมอเตอร์ไซค์ในละแวกนี้หลุดออกมาจากปากผมเป็นครั้งแรก แล้วผมก็ได้ค้นพบว่า...ยืนรอยอมให้นายยอร์ชจับไปบูชายัญยังดีกว่าเป็นไหนๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์!!!
ผมกลับมาถึงหออีกครั้งหลังวันหยุด(เกือบ)ยาวที่แสนจะสงบสุข บ่ายแก่ๆ ของวันอาทิตย์ทำให้ผมเริ่มเคลิ้มๆ ทั้งๆ ที่มีงานที่ต้องทำ แต่เอาเถอะ ของีบนิดละกันน่า...
หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าท้องฟ้านอกประตูระเบียงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแล้ว ผมมักจะชอบนอนกลางวันแล้วมาตื่นเอาตอนเย็นๆ เสมอ แล้วก็ทำงานเลยไปจนถึงตีหนึ่งตีสองค่อยนอนอีกครั้ง หลังจากที่ผมเอาผ้าที่ต้องซักลงไปส่งร้านซักรีดในหอแล้วขึ้นมาบนห้องก็ยังไม่ค่อยอยากทำงานเท่าไหร่(เพราะมันยังไม่รีบส่ง) สุดท้ายผมเลยหยิบไม้กวาดขึ้นมากวาดห้องที่ไม่ได้กวาดมาหลายวันด้วยความขี้เกียจ เสียงเคาะประตูห้องเรียกความสนใจของผมให้หันไปมองขณะที่กวาดห้องไปได้เกือบครึ่งแล้ว ใครมานะ สงสัยจะเป็นอ๋อง เพราะอ๋องเคยมานอนห้องผมบ่อยๆ เวลาที่ต้องข้ามมาเรียนทางฝั่งหอในดึกๆ ผมวางไม้กวาดแล้วเดินไปเปิดประตูพร้อมกับยิ้มให้คนที่มาหา
“ลมอะไรหอบมาถึงนี่หล่ะอ๋อง”ผมทักแล้วก้มหน้าลงเพื่อที่จะปลดสายยูที่คล้องประตูไว้ออก แต่เสียงที่ลอดผ่านช่องเล็กๆ ที่เปิดทิ้งเอาไว้ทำให้ผมหยุดความคิดที่จะปลดมันออกลง
“ภาม”นายยอร์ชที่ยืนอยู่หน้าห้องผมเรียกผมยิ้มๆ
“ยอร์ช!”ผมตกใจจริงๆ ไม่คิดว่าเขาจะบุกมาหาผมถึงที่นี่ นอกจากเพื่อนสนิทแล้วไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ห้องไหน ทำไมเขาถึงรู้และที่ผมสงสัยไปมากกว่านั้นเขาผ่าน รปภ.หน้าประตูใหญ่มาได้ยังไงแล้วยังประตูตึกที่ต้องมีคีย์การ์ดอีก
“คุณเข้ามาได้ยังไง”
“ทำไม? พี่เข้ามาได้นี่มันแปลกมากเลยหรือ?”เขาถามผมกวนๆ ไม่ยอมตอบคำถาม
“คุณผ่าน รปภ. เข้ามาได้ยังไง ปกติคนนอกเข้ามาได้ที่ไหน”
“ภามรู้จักพี่น้อยไปแล้วมั้ง ของแค่นี้ทำไมพี่จะจัดการไม่ได้ อย่าถามมากเลย ภามเปิดประตูให้พี่เข้าไปดีๆ ก่อน”
“ไม่ คุณกลับไปเลย ผมไม่ยอมให้คุณเข้ามาในห้องผมหรอก”เรื่องอะไรจะเปิดให้เข้ามาง่ายๆ
“อย่าคิดว่าแค่สายยูโง่ๆ นี่มันจะขวางพี่ได้นะภาม”เขากดเสียงต่ำ เริ่มขู่ผมแบบที่ชอบทำ
“อย่างน้อยมันก็ทำให้คุณเข้ามาไม่ได้หล่ะน่า หรือคุณจะกล้าพังมันหล่ะ?”ผมถามเขาเย้ยๆ ไม่กล้าอยู่แล้วหล่ะ
“อย่าท้าพี่นะภาม ประตูบ้านี่ถีบทีสองทีมันก็หลุดแล้ว”เขากอดอกมองผมอย่างเป็นต่อ
“บ้าหรอคุณ นี่มันอาคารของราชการนะ นี่มันหอในนะคุณ!”ผมเริ่มกลัวว่าเขาจะทำจริงๆ แล้วครับ ไอ้บ้านี่มันไว้ใจไม่ค่อยได้จริงๆ
“ทำพังได้ก็ซ่อมได้ เดี๋ยวแค่บอกเขาว่าห้องภามโดนขโมยขึ้นก็จบแล้ว ว่าไงจะเปิดไม่เปิด นับหนึ่งถึงสามนะ”นายยอร์ชว่าอย่าง(พยายาม)ใจเย็นแล้วเขาก็เริ่มนับ
“หนึ่งสอง!”เฮ้ย บ้าแล้ว นี่มันนับไม่เว้นเลยนี่หว่า นี่กะจะพังประตูห้องผมจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ผมรีบปิดประตูกลับเข้าที่เดิมแล้วปลดสายยูออกอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะทำอะไรบ้าๆ และแล้วนายยอร์ชก็เข้ามายืนทำหน้าพอใจในห้องผมจนได้ ให้ตายเถอะ!
To Be Continued จ้า :man1:
ตอนนี้นันคะแนนพุ่งพรวดๆเลยสินะ :z1:
__________________________________________
ที่ใจดีมาต่อให้หลายวันเพราะเดี๋ยวนัทจะไปต่างจังหวัดจ้า หนีม้อบไปทะเลเล่นสงกรานให้เบิกบานดีกว่า 5555 :laugh:
คงหายไปซัก 2-3 วันนะจ้ะ อดใจรอกันนิดนึง
Talk ซักนิด: ในที่สุดก็กลับมาเรื่องหลักซะทีเพราะกลัวหลายๆคนคิดถึงน้องภามจะแย่ o18 ส่วนไดอารี่ของยอร์ชมาต่อให้อีกเร็วๆนี้(เอ๊ะ!~ หรือไม่มีใครอยากดูหว่า....)
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้า
นัท
-
ภามมมมมมม ซื่อจริงๆๆ (ตอนถ่ายรูป อ่ะ)
อืม..........
ยอร์ช เคลียร์กันดีๆๆ นะ
:L2:
-
:z3: :z3:
-
พังเลยย
รวยนิจะได้ซ่อม
แต่เป็นภามถีบจากข้างในออกไปนะ
แล้วให้ มันซ่อม
-
สงสารยอร์ชเน๊อะ :กอด1:
-
ค้างอ่าา
ยอร์ชจัดการรอบสองเลยย
-
:impress2:
เอ๊าเคลียร์กันหน่อย
จะได้รู้เรื่องกันซะที
-
เข้ามาได้แล้วทำไงต่อเนี่ย
-
พี่ยอร์ชอย่าทำร้ายน้องน้าาา
ไม่งั้น มึงงงง ตาย!!!!!! :fire:
-
ป้าแก่่ๆขอขอบคุณค่ะ
-
:man1:
-
ตายอร์ชนี่ดีแต่กำลังใช่มั้ยนี่ :z3:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: ไอ้บ้าพี่ยอร์ช พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไง บอกว่าให้เลิกตาม เลิกมายุ่งกับภามได้แล้ว แม่ง :m31: โดนน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ ไปยังไม่เข็ดช่ายม๊าย คราวนี้เจอไม้กวาดแพ่งกระบาลหน่อยเป็นไง :angry2:
-
สวัสดีครับเพื่อนๆ กลับมาพบกันอีกครั้งในวันที่วุ่นวายของประเทศก็ทำให้เศร้าๆ งงๆ แปลกๆ นะครับ เหอะๆๆๆๆ :m15:
แต่เราอย่าเพิ่งไปพูดถึงเรื่องเครียดๆ กันเลยครับเพราะเรื่องดีสำหรับวันนี้คือ....เพื่อนผมมันเอาตอนใหม่มาลงแล้วไงครับ 555+ (แต่ก็คงต้องรอกันไปอีกสามสี่วันสำหรับตอนต่อไป) o18
ตอนนี้สภาพจิตใจของนายภามนั้นดีขึ้นมากแล้วครับ(โทรไปถามมา 55+)เพียงแต่ว่าความรู้สึกไม่ดีที่ยังตกค้างอยู่ก็ยังคงคอยย้ำเตือนให้น้องน้อยของเราระมัดระวังตัวอยู่เสมอ แต่...ไปๆ มาๆ แล้วก็หนีไม่พ้นการติดตามของพญามารจนได้ 555+(เหนื่อยใจกันเลยหล่ะสิ!) สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยให้คนๆ นั้นก้าวเข้ามาในอาณาเขตของตัวเอง แล้วอย่างนี้จะรอดไหมเนี่ย?!? :z1:
คงอยากรู้กันแล้วใช่มั้ยครับ?
แต่ผมบอกไม่ได้! 5555555555+ ไม่ได้แกล้งทำร้ายกันนะครับ แต่คนลงไม่อยู่ผมก็ลำบาก เหอๆๆๆๆๆๆ อย่างอนกันน้า^^ :3123:
เรื่องราวต่อจากนี้(คาดว่า)จะดำเนินไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ ถึงนายยอร์ชของเรามันจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็อย่าโมโหโกรธาไปเลยนะครับ คิดเสียว่าดูโฆษณาเด็กร้องจะเอาปลาโลมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: แล้วกันครับ 555+
ถึงคนลงจะหนีไปเที่ยวสบายใจแล้ว แต่ผมจะพยายามแวะมาตอบคำถามต่างๆ ให้เรื่อยๆ ครับ ใครสงสัยอะไรก็ถามมาได้เลยนะครับ^^
รักคนอ่านทุกคนครับ จุ๊บๆ :L1:
: DRAFT หนุ่ม สถ. จะเอาปลาโลมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
:m31: :m31:จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
อย่าใช้อารมณ์ร้ายๆกับภามอีกนะยอร์ช อย่าเถื่ือน ไม่ปลื้มมม
-
เราเชียร์พี่ยอร์ชอยู่นะ ><
ภามไม่รู้ตัวอย่างนี้นันก็คิดไกลสิ เฮ้ออ
คริสมาสปีที่แล้วเราก็อยู่เซนทรัลเวิร์ลนะ อาจจะเจอภามกับนัน 555
-
:z1:
มารอตอนต่อปาย
-
เห็นนันแล้วก็น่ารักจริงๆ 555
-
อิยอร์ชหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วนะ
-
:3123: :3123:
-
55 5 5 ตามมาแล้ว ว
ไปไหนไม่รอด ด
-
กรี๊ตตซาดิสถ์ ชอบบบบบบ
-
โดนหลบหน้าตลอด
นายยอร์ชออกจะใจเย็นนะ o18
เข้าห้องมาแล้วจะเป็นยังไงต่อเนี่ย
ปรับความเข้าใจกันซะนะจ๊ะ :oo1:
-
:เฮ้อ:คงจะเคลียกันรู้เรื่อง
-
แอบไปสวีทกับนันสองต่อสอง
ทิ้งยอร์ชเลย
แล้วถ้าไปเห็นรูปจะว่าไงเนี่ย
-
รีบเคลียร์นะยอร์ช
ก่อนที่คะแนนนันมันจะพุ่งไปมากกว่านี้ ,,
-
เคลียร์กัน น้องภาม
-
อยากเห็นรูปจัง จะน่ารักขนาดไหนน้อ
มีปัญหาเรื่องรูปตามมาที่หลังแน่ๆๆๆ
แล้วยอร์ชบุกถึงหอแล้วภามจะรอดป่ะเนี๊ยะ
ยังไงก็เที่ยวสงกรานต์ให้หนุกนะคร๊าฟฟฟฟ
รอติดตามอยู่คร๊าฟฟฟ
:L2: :L2: :L2:
-
เยี่ยมมากคร๊าฟฟฟพี่ยอร์ชชชชช
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ถ้าภามรู้ว่าความจริงแล้วนันชอบภามมากกว่าเพื่อนคงอึ้งเนอะ..
แล้วนี่พี่ยอร์ชตามมาถึงหอ..จะเคลียร์กันแบบไหนน๊าาา
-
จะเครียร์กันได้มั้ยเนี๊ยะ :serius2:
-
ไม่ว่าอันไหน แต่ถ้าเข้ามาต่อบ่อยๆก็ดีที่สุดและครับ
น่ารักจังน้องภามสู้ๆนะครับ หนีอีตา ยอรช ไปเลย อิอิ
-
อ้าว...หนีกันไปซะงั้น
มาลงต่อเร็ว ๆ นะจ๊ะ
-
เฮ้ออ มันจะดีกันได้ยังงัยว่ะเนี้ยย
ยอร์ชเอ๊ยยยย เค้าหนีขนาดนี้แล้วนะ ก็ยังอีก
-
เปิดมาทำอะไรเนี่ย
:z1:
-
โถๆ วิ่งหนีกันอย่างกับหนังอินเดียอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็เข้าห้องน้องภามได้แล้ว :laugh:
จะทำอะไรก็รีบๆทำน๊าพี่ยอร์ช หุหุ :z1:
ดร๊าฟคร้าบ!!!~ เค้าอยากใช้อีโมนี้อ่า --> :jul1: :haun4: :m25:
-
ปล้ำก่อน ค่อยง้อทีหลัง
เห่อ ๆๆ ๆ
บังคับกันอีกแระ ... :เฮ้อ:
-
ชอบมากเลย แอบอู้อ่านตอนทำงาน 555 ไงมาต่อไวๆนะคับ จะรออ่าน
-
นันน่ารักมาก เค้าชอบ นันภาม อ่า :man1: :กอด1:
ส่วนคุณพี่ยอร์ช :beat: :z6:มั่นไส้ ชิ
%การเกรียจเพิ่มเป็น 108 % :angry2:
-
:z13: :z10:
-
คู่แข่งแสนซื่อ..กับพระเอกแสนร้าย
-
ไม่ชอบไอ้พี่ยอร์ชชี่จริงๆนะ ช่วงหลังๆมาเนี่ย
แต่ให้ดี นัน!! เอ็งน่ะ รีบๆเข้า ภามก็อย่าแบ๊วให้มันมาก เข้าใจไอ้ที่นันมันตั้งใจสื่อหน่อย
-
อีป้าแก่่ๆ ก็ต้องรอต่อไป ชิ...
-
สู้ๆนะพี่ยอร์ช ปล้ำภามให้ได้อีกรอบ
เอ้ย เคลียร์กับภามให้สำเร็จนะค๊า เอาใจช่วย
:call: :call:
-
นันน่ารักมากมาย โดนหอมทีงี้ขึ้นสวรรค์ไปเลย(อย่าคิดไปไกลนะ) น่ารักจริงๆคนอะไรเนี่ย!
ว่าแต่อิตายอชชี่เนี่ย เข้าห้องได้แล้วคงไม่ทำเรื่องให้วุ่นวายหรอกนะ ไม่งั้นโดนอับเปหิจากแท่นพระเอกแน่นอน
เรื่องราวต่อจากนี้(คาดว่า)จะดำเนินไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ ถึงนายยอร์ชของเรามันจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็อย่าโมโหโกรธาไปเลยนะครับ คิดเสียว่าดูโฆษณาเด็กร้องจะเอาปลาโลมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: แล้วกันครับ 555+
อ่านแล้วนึกภาพตามว่านักศึกษาชาย คณะวิศวกรรมศาสตร์ ลงไปนอนดิ้นๆๆที่พื้นงอแงจะเอาปลาโลมา :m20: โอเค มันคงไม่ไหวเนาะ??
-
^
^
^
555+
:jul3:
-
ค่อยๆคุยกันนะค๊าบ.... :z1:
-
แง่ว~ สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้มาแบบเพลียๆ เพราะโดนแดดบนเขาเล่นงานมาครับ ตอนนี้ไทยแลนด์ของเรานี่ร้อนจริงๆ นะครับ ออกไปเผากระดาษเงินกระดาษทองครู่เดียวเดินเข้าร่มมาเท้าเป็นลายหูหนีบรองเท้าเลยครับ :o แต่วันนี้ก็ถือว่าเป็นวันเฮงจริงๆ ครับ เพราะรับมาหลายอยู่ 555+ :mc4:
วันนี้ว่าจะแต่งเพิ่มอีกซักตอนครับ เพราะพักนี้ไอ้เพื่อนตัวดีกระหน่ำลงจนไฟลนก้นแล้ว เดี๋ยวสะดุดขึ้นมาจะโดนภามFC อัปเปหิให้ไปนั่งจ๋องกรอดอยู่กับนายยอร์ช(แค่คิดก็สยอง บรื๋ออออส์) :sad2:
Pumpkin > เสียใจด้วยครับที่ต้องบอกว่าตอนต่อไปพ่อตัวดีของเราจะสร้างความวุ่นวายเต็มเหนี่ยวเลยแหละ แต่จะวุ่นวายแบบไหนคงต้องรอติดตามเองนะครับ 55
BeeRY > ถ้าจะใช้อีโมเซ็ทนั้นคงต้องรอไปอีกนานครับ 55555555555555+ ให้นัทมันช่วยแต่งให้มันก็ไม่ยอม กลัวทำภามของผมเสียหาย!!!
atomzaa > ขอบคุณครับ^^ แต่ปีนี้คิดว่าจะไม่ไปไหน เพราะร้อนและค่อนข้างอันตราย กะจะไปสวดมนต์กับที่บ้านอย่างเดียวครับ(ถ้าไม่ใจแตกเพราะใครมาชวนนะ :oni1:)
PEENAT1972 > รออีกนิดนะครับป้า...ตอนต่อไปรับรองได้เรื่องครับ ฮาๆๆๆๆ
ยังไงก็ขอให้อดใจรอกันอีกซักวันสองวันนะครับ เดี๋ยวพอคนลงมันตังหมดมันก็กลับมาเองหล่ะ 555555+
ขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและการติดตามอย่างเหนียวแน่นครับ รักคนอ่านมากมายยยยยย :m1:
: DRAFT หนุ่ม สถ. เบื่อซาลาเปา จะเอาปลาโลมาๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
โอ้โห พี่แกรถึงเนื้อถึงตัวมากกกก
-
หุหุ..งั้นจะภาวนาให้คนลงตังค์หมดเร็วๆๆดีมั้ยเนี่ย...กร๊ากกก...ล้อเล่นจ้า..รอได้ๆๆ
ปล..ฮาอ่ะ เบื่อซาลาเปาแต่จะเอาปลาโลมา... :m20:
-
นันน่ารักมากมาย โดนหอมทีงี้ขึ้นสวรรค์ไปเลย(อย่าคิดไปไกลนะ) น่ารักจริงๆคนอะไรเนี่ย!
ว่าแต่อิตายอชชี่เนี่ย เข้าห้องได้แล้วคงไม่ทำเรื่องให้วุ่นวายหรอกนะ ไม่งั้นโดนอับเปหิจากแท่นพระเอกแน่นอน
เรื่องราวต่อจากนี้(คาดว่า)จะดำเนินไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ ถึงนายยอร์ชของเรามันจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็อย่าโมโหโกรธาไปเลยนะครับ คิดเสียว่าดูโฆษณาเด็กร้องจะเอาปลาโลมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: แล้วกันครับ 555+
อ่านแล้วนึกภาพตามว่านักศึกษาชาย คณะวิศวกรรมศาสตร์ ลงไปนอนดิ้นๆๆที่พื้นงอแงจะเอาปลาโลมา :m20: โอเค มันคงไม่ไหวเนาะ??
^
^
^
Comment นี้โดนมาก 555+ คิดได้ไงอ่ะ ลองนึกตามดูแล้ว ฮาแตกเลย 55+
------------------------
เฮ้อ! เอาละสิ นายยอร์ชเราบุกขึ้นถึงห้องแล้วพี่น้อง แล้วภามเราจะหาทางหนียังไงล่ะทีนี้ เหอะๆ =[]=!!! :เฮ้อ:
แต่ภามเราก็ซื่อ(จนเซ่อ)เกิด นัน ชัดเจนขนาดนี้มันยังไม่รู้ครับ =[]=!!! (ชาวบ้านชาวช่องเค้าดูออกหมด มีหมอนี่คนเดียวไม่รู้เรื่อง เฮ้อ!)
เอาล่ะเรื่องมันชักจะอิรุงตุงนังเข้าไปทุกที มาอัพเร็วๆน้อ ค้างงงงเฟ้ยยยยยย! o22 55+
ปล.ตึกถาปัตของพี่สุดยอดครับ คิดได้ไง โห! สร้างทางออกไว้หนีใครเหรอเพ่! เยอะขนาดนั้น ยังมีทางที่ภามยังไม่ได้ใช้อีกรึเปล่า เหอะๆ =[]=! ชักอยากไปเที่ยวซะแล้วสิ 55+
-
อียอร์ชนี่ทำตัวแบบนี้แล้วน้องภามจะไปชอบได้ยังไง
ว่าแต่นันนี่หน้าตาน่ารักมากกว่า แอบเชียร์ให้ได้กับพี่ป้องยังไงไม่รู้ อุอุ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ้าาา คิดถึงทั้งคู่เลย :m3:
น่าจะมายาวๆหน่อย ยังไม่หายคิดถึงเลย
อยู่บ้านเบื่อๆจะออกไปไหนก็ไม่สะดวก :เฮ้อ:
อ๊ากกกกกกกกก :serius2:
-
ภามจะรอดพ้นไหมนี่? ยอร์ชเข้ามาบุกถึงที่เลย
ถ้ายอร์ชเห็นที่นนท์กับภามแลกเปลี่ยนกัน? สงสัยยิ่งกว่าเป็นเรื่อง
-
ลูกภามของฉัน แกไอยอร์ทกล้าข่มขู่ลูกฉันเหรอ เดี๋ยวตายหรอกมึ_ :angry2:
ภามลูกอย่าไปกลัวมัน ยอมมันสะลูกจะได้ไม่เจ็บตัว :z2:
(ได้ข่าวเมื่อกี้บอกว่าอย่ากลัว:ภาม :z3:)
(ก็อย่าไปกลัว แต่ยอมมันไปเหอะ อยากอ่าน NC ฮาาาาาา :haun5:)
ส่วนไอนัน แกๆๆๆ แกขโมยหอมแก้มลูกฉัน แล้วไงลูกไปจูบขมับอะ
เดี๋ยวไอยอร์ทมาเจ็บนู๋จะซวยนะลูก แม่เป็นห่วง o18
ยอร์ทถ้าแกเจอ แกก็ลงโทษด้วยการ จูบ กระชาก แล้วก็ปล้ำเลยนะ ฮาาาาา
(เป็นเรื่องที่น่าคิดมากครับแม่ยาย : ว่าที่ลูกเขยยอร์ท :impress2:)
คนแต่ง มีความสุขปีใหม่นะครับ น้องดรีาฟด้วยนะครับบบ
สงกรานพี่ไม่ได้ไปไหน ฝากเที่ยวด้วย นะครับบบ อิอิ :impress2:
:-[.......................สุขสันต์ปีใหม่ไทยนะครับ................................. :o8:
-
อียอร์ช จะพังประตูไหม
ภามถีบออกไป ..
ประตูจะได้ฟาดหน้ามันน
ห้าๆๆ
-
ภามกับยอร์ช พูดจากันดีๆนะจ้ะ
อย่าหันหลังให้กัน หันหน้าเข้าหากันดีกว่า :z1:
-
รอร๊ออออออออออ..รอ..
น้องภามน่ารักมากๆ :pig4:
-
ยอร์ชแม่ง ใช้แต่กำลัง + การขมขู่ !! :angry2:
-
:call: :call: :call:
ถ้ามาช้า อีป้าแก่ จะจุด 9 ดอก ค่ะ
(คนแก่เอาแต่ใจเป็นเหมือนกันค่ะ 555)
-
ช่วงหลังๆนี่แอบโหดนะคะ ออกแนวรักต้องปล้ำ55+
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้โพสเลยคีบอร์ดมันเน่ามากมาย ขอโทษด้วยนะคะ
-
แวะมาสวัสดีปีใหม่ครับทุกคน^^ พรุ่งนี้ก็เป็นวันสงกรานต์แล้ว ขอให้มีความสุข สนุกอย่างปลอดภัยในวันปีใหม่ของไทยนะครับ :mc4:
ร้อนๆ อย่างนี้ไปเล่นน้ำเย็นๆ กันก่อน เดี๋ยวตอนใหม่ก็มา...อีกไม่นานเกินรอครับ 555+
: DRAFT
-
เคลียร์กันดีๆ นะ
อย่าประชดกันไปมาหล่ะ
สวัสดีปีใหม่ไทยจ้าา
เที่ยวให้สนุกนะ คุณนัท ฮิฮิ :L2:
-
:mc4: :mc4: สงกานต์ๆขอให้สนุกสนานสุดเหวี่ยง
-
และแล้วก็ตามทัน =D
ก่อนอื่นก็ต้องบอกว่า สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับ .
เมื่อไรน้องภามจะหายโกรธพี่ยอร์ชเนี่ย? ,เชียร์อยู่นะเนี่ย555555
รอยอร์ชสมหวังครับ =) ,เป็นกำลังใจให้นะครับ
PS.ต่อไวๆนะครับ ผมเริ่มอดใจรอน้องภามกับพี่ยอร์ชไม่ไหวแล้ว = = .ก๊ากๆๆ
-
เออ สนุกดีแวะมาเม้นก่อน ยังอ่านไม่จบเลย แต่เห็น บรรยากาศ คล้ายกับที่มอ เลย อิอิ
เด๋วอ่านจบแล้วจะมาอีดิท เน้อออ
-
ภามถ่ายรูปกับนันด้วยกลัวพี่ยอร์ชเห็นอ่ะ เสียวๆไงไม่รู้
รอ :call:
รอ :call:
รอ :call:
-
เสร็จแน่5555!!!
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ปีใหม่ไทย
นะครับทุก ๆ คน :mc4:
[/b]
-
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า
กลับมาต่อให้แล้วนะ อย่าเพิ่งจุดธูปเรียก 555
__________________________________________
ตอนที่ 11
“พูดรู้เรื่องอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย”สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อเข้ามาในห้องคือถอดรองเท้าแล้วกระโดดขึ้นไปนอนเอาแขนหนุนศีรษะบนเตียงของผมหน้าตาเฉย
“ยอร์ช นั่นมันเตียงผมนะ ลงมาเลย”ผมบอกเขาโมโหๆ ถือวิสาสะจริงๆ ไอ้บ้านี่
“ภามมานั่งนี่”เขาลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงแล้วตบที่ว่างข้างๆ ตัวดังปุๆ ไม่ได้สนใจที่ผมพูดเลย
“อะไร”ผมหรี่ตาอย่างไม่ไว้ใจ จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
“บอกให้มาก็มาเหอะ หรือจะให้ไปลากมา ฮะ?”เขาเริ่มเอาแต่ใจอีกแล้ว ถ้าแค่คุยเฉยๆ คงไม่เป็นอะไรมั้ง ผมเดินไปใกล้เขาแต่เลือกที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะคอมข้างเตียงแทน ให้นั่งข้างๆ เขาบนเตียงมันเสี่ยงเกินไป ได้ยินเขาจิ๊จ๊ะอย่างไม่คนไม่ได้ดั่งใจแต่ก็ยอมคุยโดยดี
“พี่มีของมาให้ภามแหละ”เขาพูดยิ้มๆ ท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ
“ไม่เอา”ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยครับ เหอะๆ
“ไม่เอาก็ต้องเอา อะไรที่พี่ให้ภามต้องรับ ไม่งั้นพี่โกรธ”
“คุณจะโกรธก็โกรธไปสิ โกรธแล้วทำอะไรได้หล่ะฮึ”
“ภามก็รู้แล้วนี่ว่าเวลาพี่โกรธพี่ทำอะไรภามได้บ้าง หึหึ”เขายิ้มอย่างมีเลศนัย ไอ้บ้า ไอ้ยอร์ชผีบ้ากาม
“แล้วไหน มีอะไรจะให้”เพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่ชวนอึดอัดผมเลยเปลี่ยนเรื่องไปซะเฉยๆ
“นี่”เขาหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็กๆ ออกมาแล้วเปิดฝาออกเผยให้เห็นแหวนคู่ที่อยู่ข้างใน อะไรของเขาเนี่ย
“ยื่นมือซ้ายมา”เขาสั่ง
“ทำไม ไม่เอา ผมไม่อยากได้ของๆ คุณ”
“ถามหรือว่าอยากได้หรือเปล่า บอกให้ยื่นมือมาก็ยื่นมาสิ”
“คุณไม่คิดจะถามผมบ้างเลยหรือไงว่าผมเต็มใจจะให้มีแหวนของคุณอยู่บนนิ้วผมหรือเปล่า แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณเอามันมาให้ผมทำไม”
“ฮึ่ย! เรื่องมากจังวะ”เขาสบถออกมาตามนิสัยแล้วฉวยมือซ้ายของผมไปสวมแหวนลงที่นิ้วนางอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ห้ามถอดนะ”เขาบอกเสียงเข้ม ผมก้มลงมองแหวนในมือ มันเป็นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงสะท้อนแสงวิบวับแสบตา ตัวเรือนสลักเป็นคำว่า BHAMYORCH แค่เห็นผมก็อยากจะถอดทิ้งด้วยความหมั่นไส้แล้ว
“สวยดี ถ้าเอาไปขายคงได้หลายตัง แต่มันมีชื่อคุณอยู่บนนี้ด้วย ผมไม่อยากเก็บมันไว้กับตัวหรอก”ผมบอกเขาแล้วทำท่าจะถอดแหวนออก แต่เขาจับข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้แน่น
“อย่าดื้อสิภาม เนี่ย พี่ยอมเป็นช้างเท้าหลังให้เลยนะ ไม่เห็นรึไง”เขาบุ้ยใบ้ไปที่ชื่อของผมกับเขาที่สลักไว้บนตัวแหวน แอบขำกับความคิดเล็กคิดน้อยของเขา แต่ผมไม่อยากได้มันจริงๆ ถ้าเขาจะให้อะไรผมสืบเนื่องมาจากสถานการณ์ที่มันดีกว่านี้ผมคงจะยอมรับมัน
“ผมไม่อยากได้ของๆ คุณแม้แต่ชิ้นเดียว เอากลับไปเถอะนะ”ผมบอกเขาดีๆ ตอนนี้ผมไม่โกรธเขาแล้ว แต่เป็นอารมณ์ไม่ไว้ใจมากกว่า เขาได้ยินแค่นั้นก็ทำหน้าโกรธเหมือนผมไปฆ่าหมาของเขาตาย เขาเหวี่ยงผมจากเก้าอี้ไปนอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมตัวผมไว้ มือก็ยังจับแขนผมเอาไว้แน่น
“พี่ให้ใส่เพื่อเวลาใครเห็นจะได้รู้ว่าภามมีเจ้าของแล้ว มันจะได้ไม่มารุ่มร่าม พี่หวง!”ผมที่ยังตกใจกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“เอ่อ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณนี่ คุณปล่อยผมก่อนแล้วมาคุยกันดีๆ นะ นะ...ยอร์ช”
“ไม่เอา ภามต้องบอกพี่ก่อนว่าจะไม่ถอด พี่ให้ภามถอดได้แค่ตอนอาบน้ำแค่นั้น นอกนั้นถ้าพี่เห็นว่าภามไม่ใส่หล่ะก็...พี่ไม่รับประกันนะ ว่าพี่จะห้ามใจไม่ให้ตัวเองทำแบบนั้นกับภามได้แค่ไหน”เขาพูดประกายตาวาววับ
“ว่าไง”เขายังถามย้ำเมื่อเห็นผมเงียบ มือซ้ายของเขาปล่อยมือผมออกข้างหนึ่งแล้วเปลี่ยนมาช้อนศีรษะผมให้ยกขึ้นแทน หน้าของเขาก็ก้มเข้ามาเรื่อย แววตาหื่นกามอย่างเห็นได้ชัด
“หยุดเลย อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้นะ”ผมใช้มือข้างที่ว่างดันหน้าขาวๆ ของเขาไว้ไม่ให้มันเข้ามาใกล้มากกว่านี้ นายยอร์ชยังคงใช้แรงควายที่มีโน้มหน้าตัวเองเข้ามาจนแก้มที่โดนผมดันไว้บุ๋มเข้าไป
“เออ ก็ได้!”ผมตอบอย่างจำใจเมื่อรู้ดีว่าสู้แรงไอ้บ้านี่ไม่ได้ เอาไว้กลับคำทีหลังคงไม่สาย
“อย่าคิดว่าจะตอบส่งๆ นะ อย่าลืมว่าพี่พูดจริงทำจริง”เขาว่าแล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระแล้วกลิ้งตัวไปนอนอารมณ์ดีอยู่ที่เตียงข้างๆ อารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายจริงๆ นายคนนี้
“ภาม หิวแล้วไปกินข้าวกัน”นายยอร์ชที่ถือวิสาสะเปิดทีวีในห้องผมนอนดูมาตั้งแต่เมื่อครู่เอ่ย
“ไม่เอา ขี้เกียจออก คุณจะไปก็ไปสิ กินแล้วกลับไปเลยนะไม่ต้องขึ้นมาแล้ว”
“เรื่องอะไรจะไปให้โง่หล่ะ เชอะ”เขาทำปากยื่นหน้างอ น่ารักตายหล่ะ
“นี่ไม่คิดจะกลับจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย”ผมละความสนใจจากจอคอมไปถามเขาเซ็งๆ
“ไม่ลงข้างล่างงั้นต้มมาม่าให้กินละกันนะ”นั่นไง ไอ้นิสัยอย่างนี้น่ะชอบนัก ถามอะไรไม่ตอบ ชอบพูดไปคนละเรื่อง
“อยากกินก็ทำเอง”ผมหันกลับไปสนใจเว็บที่เปิดดูค้างไว้ต่อ
“นะครับ”เฮ้ย! มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขากอดคอผมจากข้างหลังเฉยเลย
“ออกไปห่างๆ เลยนะยอร์ช”ผมว่าหน่ายๆ พอได้ทีหล่ะเริ่มลามปามตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ
“อะไรกัน ผัวหิวข้าวเมียก็ต้องทำให้กินสิ มัวแต่สนใจคอมได้ไง”
“ประสาทแล้วคุณ พูดแบบนี้อีกคุณเจ็บตัวแน่”
“คราวที่แล้วยังไม่เอาคืนเลยนะ ไอ้น้ำเต้าหู้กู้โลกของภามน่ะ ใจร้าย ทำร้ายผัวตัวเองได้ลงคอ มันร้อนนะรู้ไหม”เขายังคงไม่คลายอ้อมแขนออกไปจนผมรู้สึกอึดอัด
“จะทำไม่ทำฮึ?”เริ่มฮึดฮัดอีกแล้วครับพอไม่ได้ดั่งใจ เออ เอาก็เอา ถือว่าเลี้ยงพวกจรจัดไปแล้วกัน
“ถ้าจะกินก็ปล่อย ไม่งั้นไม่ต้องกิน”เขาปล่อยผมอย่างว่าง่ายแล้วไปนั่งมองผมหยิบโน่นทำนี่
“เอาสองห่อนะ ห่อเดียวไม่อิ่ม”แหมโว้ย มีสั่งอีก
ในไม่ช้านายยอร์ชก็ได้กินมาม่าสมใจตบท้ายไปด้วยโอวัลตินอีกแก้วที่ผมชงเผื่อไว้ให้เผื่อเขาไม่อิ่ม อิ่มแล้วจะได้ไปๆ ซะที
“อิ่มจัง”เขาลูบพุงยิ้มๆ เมื่อทุกอย่างหมด
“อิ่มแล้วก็กลับไปได้แล้ว ใจดีจะล้างจานให้”ผมรีบไล่เขาทันที อย่าอยู่ให้นานกว่านี้เลย
“เรื่องอะไร?”เขาทำหน้ากวนโมโหแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนดูทีวีสบายใจเฉิบ เออเอากับมันสิ
“ยอร์ช! กลับไป”ผมไล่เขาอย่างไม่เกรงใจแล้ว
“ไม่เอา”
“กลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่”
“เอ๊ะ! คุณนี่”
“ไปอาบน้ำไปภาม น้ำเย็นเดี๋ยวจะไม่สบาย”เขาชี้มือไปที่ประตูห้องน้ำ ตาก็ยังดูรายการทีวีไปเรื่อย อะไรวะ นี่ไม่สนใจผมเลยหรือเนี่ย
ผมฮึดฮัดขัดใจอยู่สักครู่ก็ต้องเข้าไปอาบน้ำเพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ อยู่ในห้องน้ำคนเดียวก็คงจะดีกว่าอยู่ตรงนี้กับนายยอร์ชสองคนแหละน่า
“ภาม นี่อะไร?”นายยอร์ชที่นอนอืดอยู่บนเตียงค่อยๆ กระดึ๊บมาหาผมที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะพับที่พื้นข้างเตียงแล้วชี้มาที่กล่องสี ไล่กี่รอบๆ ก็ยังหน้าด้านไม่ยอมไป จนสุดท้ายผมเบื่อที่จะพูดแดกดันเขาแล้ว
“นี่เรียกว่าสีพาสเทล เอาไว้ทำแบ็คกราวน์หรือไม่ก็บริเวณที่เป็นสีอ่อนๆ”ผมอธิบาย
“หรอ แล้วมันใช้ยังไงอะ แบบนี้หรือ?”เขาหยิบสีแท่งหนึ่งในกล่องแล้วขีดๆ ลงบนกระดาษที่เห็นว่าผมไม่ใช้แล้ว ผมตีมือเขาดังเผียะเขาก็ปล่อยสีร่วงทันที
“บ้าเหรอ ใครเขาใช้กันอย่างนั้น”
“เมียจ๋าทำร้ายผัวอีกแล้วนะ”ดูมันทำหน้าเข้าสิ อยากซัดให้จริงๆ
“หุบปากไปเลย ถ้าอยากรู้ก็ดูนี่”
ผมหยิบสีแท่งที่เขาเอามาขีดเมื่อครู่มาขูดด้วยคัตเตอร์ลงในถาดกระดาษแล้วผสมแป้งเด็กลงไป พอเข้ากันดีก็เอาสำลีมาจุ่มๆ กองสีแล้วปาดลงบนกระดาษ
“โห! สวยจัง”นายยอร์ชนอนตบมือแปะๆ อยู่บนเตียง นี่เขาอยู่ปีสี่หรือผมกันแน่เนี่ย
“แล้วนี่หล่ะอะไร?”
“ดินสอชอล์กขาว”
“แล้วนี่อะ?”
“ปากกามิลค์กี้"
“แล้วนี่หล่ะ?....”ฯลฯ
หลังจากความใจดีของผมในครั้งแรกก็นำพาความซวยให้ผมในอีกหลายชั่วโมงถัดมา พอผมทำท่ารำคาญไม่ยอมตอบหมอนั่นก็นอนดิ้นงอแงเป็นเด็ก เออ! เอาเข้าไป!
“ภามมีผ้าเช็ดตัวไหม? พี่จะอาบน้ำ”เขาถามหลังจากที่กวนผมมานานพอสมควรแล้ว
“ไม่มี ถ้าจะอาบก็กลับไปอาบที่ห้องตัวเองโน่น”ที่จริงน่ะมีครับ แต่เพื่อหาทางให้เขากลับไปผมเลยบอกไปว่าไม่มี
“ไม่เป็นไร ของภามพี่ก็ใช้ได้ ผัวเมียกันไม่มีปัญหา”เขาว่าแล้วก็ลุกออกไปที่ระเบียงหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่ยังชื้นๆ ของผมพาดบ่าเข้ามาหน้าตาเฉย ยังไม่ทันที่ผมจะทักท้วงนายนี่ก็ถอดเสื้อยืดของตัวเองออก ตามมาด้วยกางเกงยีนส์ที่ใส่มา
“เฮ้ย! จะถอดก็ไปถอดในห้องน้ำสิ”ไม่ได้อายเลยไอ้บ้านี่ คนอายกลับเป็นผมแทน
“ทำไมหล่ะ ภามก็เคยเห็นแล้วนี่”ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเขาเหลือแค่กางเกงในสีขาวตัวเดียวแล้วครับ ผมไม่อยากจะเห็นยอร์ชน้อยจึงต้องหันหน้าไปทางอื่นอย่างเสียไม่ได้
“ฮ่าๆๆๆๆ มีความสุข”เขาหัวเราะอารมณ์ดีแล้วก็หายเข้าห้องน้ำไป สนุกที่ได้แกล้งผมหล่ะสิ ไอ้บ้า!
To be continue :call:
_____________________________________________________
หลายคนๆคงเสียใจล่ะสิที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แหม ปล้ำหลายๆครั้งเดี๋ยวหนูภามเค้าก็ช้ำตายพอดี 5555
ตอนนี้กำลังคิดตอน Special Thanks อยู่นะคะ
แต่เพราะไอ้คุณดราฟมันไม่ยอมแต่ง เราก็เลยต้องช่วยแต่งให้ เดี๋ยวต้องส่งไปให้มันตรวจทานก่อน :laugh:
ยังไงก็ขอบพระคุณทุกๆคอมเม้นนะจ้ะ
ขอให้สนุกสุขสันต์วันสงกรานจ้า :bye2:
-
เข้ามาได้ไง ?? ทะลุมารึ ..
บังคับภามตลอด
เอาแหวนไปจำนำ ลูก ..
เหอะ ช้างเท้าหลัง
พูดมาด๊า ย ย ย ย ย ย ย
ปา กไม่นิ่งเลยสงสัย ทุกอย่างงง . . 0.0
ง้อน้องซิ อย่าบังคับ แล้วจะ
ยก โทษ ให้
ห้าๆๆๆ
-
โอ๊ยยย ทำตัวได้น่าถีบมากมายเลยล่ะตายอร์ช
ไม่น่าเชื่อเนอะว่าจะเด็กได้ขนาดนี้ มันเหมือนเด็กที่มาตะแง้วๆคุณแม่ในโฆษณาอ่ะ ที่คอยแต่จะถามว่า "คุณแม่คะ ทำไม...?" อย่างงั้นเลยอ่ะ
-
ด้านได้อีกนะยอร์ช แต่ด้านยังงี้ก็เข้าทางคนอ่านนะสิ 555
รออ่านตอน Special Thanks นะค้า :impress2:
-
555 สามีออดอ้อนคุณภรรยา :m20: เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามัน แบบว่า... :o8: ยังไม่ชินเวลาเห็นสามีเกือบนู้ด
-
อินังยอร์ช....ด้านได้ อายอด จริงๆ 555
-
เนียนได้อีกนะยอร์ช......แต่ก็น่ารักดีคับ o13
-
ไอ้คุณพี่ยอร์ช ขอสักเปรี้ยงเถอะ :beat:
มั่นไส้ บังคับตลอด มั่นไส้ :z6:
ภามจ๋า อย่าไปยอมง่ายๆนะ เดี๋ยวจะได้ใจ :m16:
-
:mc4:ตอนนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ 555 ขำตาภามค่ะ
-
หวานกันอ่ะตอนนี้
:กอด1:
-
ตายๆๆ หลอกให้อีป้าแก่ๆ อารมณ์เสีย ค้างสะงั้น
แงๆๆๆๆ ไม่ยอม มาต่อเลยเร็วๆ
-
ยอร์ชกวนตีนมากค่ะ
-
ปีสี่แล้วนะนั้น
ยังเหมือนเด็กเลย
555+
:jul3:
-
เอาเข้าไปยอร์ช สู้ๆๆ
-
สงสัยจะถือคติด้านได้ อายอดนะยอร์ช :laugh:
แต่รักเด็กก็ไม่ต้องทำตัวแอ๊บเด็กก็ได้นะ....มันน่าร๊ากกกก กร๊ากกกๆๆ
รอแค่น้องภามใจอ่อนอีกนิสสส :-[
ขอบคุณคร้า :bye2:
-
ยังคงสเต๊ปบังคับขู่เข็ญได้เรื่อยๆ นะเนี่ย สงสารภามอ่ะ
วิธีการแสดงออกว่ารัก หวง อยากดูแลของยอร์ช น่าเอาปืนจ่อกระโหลกเจริงๆ (_ _ll)
แล้วแบบนี้จะได้ลงเอยเหรอเนี่ย
-
ตอนนี้ยอร์ชอ้อนได้น่ารักจัง
:กอด1: :กอด1:
-
ถึงไม่มีอะไรก็สนุก
สนุกที่ได้อ่านยอร์ชกวนภามเล่น
ภามก็เหมือนจะโกรธ แต่ก็ไม่ได้อะไรนี่นา
ไม่จริงจังอะไรมากนี่นะ ดีแล้วๆ
จะได้สานต่อง่ายขึ้นอีกนะ ฮี่ๆ
-
โหยยยยยยย อะไรเนี่ย
นี่อิพี่ยอร์ช มันลืมไปแล้วเหรอว่ามันปล้ำภามอะ
คือ ภาม ควรจะเป็นฝ่ายโกรธ แล้วอิพี่ยอร์ชง้อ อะไรแบบนี้
แต่นี่อิพี่ยอร์ชทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น หน้าด้านหน้าทนมาบังคับขู่เข็ญให้ภามทำนู่นนี่นั่นตามใจมันอีก
เฮ้ออออ อะไรของเขาวะเนี่ย
:เฮ้อ:
-
เหะๆ. . .. 2 ตอน รวด เนื่อง จากดองนิยาย
5 55 5 5+
แต่แบบชอบ ตอนที่ภามถ่ายรูปกับนันอ่ะ
น่ารักกกก. . ..
แต่ไอ้พี่ยอร์ช. . ..จะดีกว่านี้นะ. .. .
ถ้าคุณพี่ไม่บังคับภาม ตามใจภามบ้าง .. . .
แล้วก็ เข้าใจภามหน่อย เรียก ผัว เมีย กับภามเลย. .. ..ไม่รู้ภามจะรับได้ไหม .. ...
เป็นกำลังใจให้ นัท กับ ดราฟท์ น๊า. . . :3123:
-
55555555555555
เสร็จแน่ อีรอบแหงๆ
ม๊วฟ ฟฟ ฟ
-
ไอ้คุณยอด ยังคงความน่า :beat: และ :z6: เหมือนเดิม :fire:
น้องภามก็นะ คราวที่แล้วน้ำเต้าหู้ คราวนี้ทามมายไม่เอามาม่าราดเลยหละลูก จะได้สะใจ 555555
-
นายยอร์จน่ารักขึ้น
แต่กำแพงน้ำแข็งหนาจัง
คนโพสท์ กะ writer รักกันหน่อย
-
สวัสดีวันสงกรานต์ครับทุกคน อิอิอิอิอิ :mc4: วันนี้ไปเล่นน้ำรอบเมืองมาครับ สนุกมากมาย^^ หลังจากไปแช่น้ำที่เขื่อนขุนด่านฯกลับมาถึงบ้านก็ดำไปหมดเลยครับ 555+
หลังจากที่ผมรู้ว่านายยอร์ชโหมดโหดเรียกคะแนนส้นเท้าได้อย่างน่าอัศจรรย์ ในวันนี้ผมยังได้เรียนรู้เพิ่มอีกว่านายยอร์ชในโหมดเด็กหนุ่มแสนซนก็ยังคงคะแนนความน่าถีบได้เหมือนเดิม :sad4: หลังจากได้อ่านหลายๆ Rep. แล้วผมจึงลองถามพาร์ทเนอร์ดู
DRAFT : เฮ้ย! ยอร์ชมันผิดมากเลยหรอวะ ทำไมมีแต่คนเกลียดมัน?
นัท : ช่ายยยยยยยยยยยย กุดูตอนนี้กุยังหมั่นไส้ ระวังแฟนๆ จะน้อยลงเพราะอิยอร์ชนะ!
DRAFT : (ง่ะ!) แต่กุว่ามันน่ารักนะ :-[
นัท : เฮ้ออออออออ....สเปคมึง!!!
และนี่คือบนสนทนาในคืนนี้ของเราครับ :sad4: ถึงนายยอร์ชมันจะออกนอกลู่นอกทางไปบ้างแต่คนอ่านที่รักอย่าเพิ่งหนีผมไปไหนนะครับ :m5: แอบกลัว..เหอๆๆๆๆ
สำหรับคนที่สงสัยว่าทำไมน้อ....ภามมันถึงได้หายโกรธไวขนาดนี้ ก็ต้องขอชี้แจงให้ทราบว่าระหว่างที่สองคนนี้วิ่งหนีกันเป็นหนังแขกอยู่ก็กินเวลาไปโขอยู่ครับ และด้วยนิสัยที่โกรธง่ายหายเร็วของภาม(ซึ่งอันที่จริงไม่น่าจะเอามาใช้กับกรณีนี้ได้!!!!)จึงทำให้ความโกรธเกลียดจางหายไปตามวันเวลาครับ
การที่คนเราจะเปลี่ยนนิสัยที่มีติดตัวมานานในระยะเวลาอันรวดเร็วนั้นย่อมเป็นไปได้ยากครับ แต่ในเมื่อตอนนี้พ่อตัวดีของเราเริ่มที่จะยอมคนเป็นกับเขาบ้าง ผมคิดว่าน่าจะลองให้โอกาสผู้ร้ายกลับตัว(นิดๆ)คนนี้ดูบ้างนะครับ 555+
รักคนอ่านทุกคนครับ^^ :L1:
: DRAFT หนุ่ม สถ. แดดเดียว
-
จิ้มๆๆ น้องดร๊าฟ ๆ ๆ
เล่นน้ำหนุกเปล่า ระวังดำนะ ฮ่าๆๆๆ
ถึงแม้จะหมั่นไส้ เขยยอร์ท แต่ห้ามเขยยอร์ททิ้งลูกภามนะ
(เอามีดจ่อคนเขียนเลย ถ้ามันสองเลิกกัน หึ่มมม เสร็จ o18)
ของให้น้องนัท น้องดร๊าฟเที่ยวให้หนุกนะ
จะเฝ้ารอตอนต่อไป อิอิอิ
:z2: :z2:
แต่ขอนิดนะ อ๊ากกกก เขยยอร์ทระวังตายนะเอ็ง (คามือแม่ยายแกคนนี้แหละ o18)
เหมือนเดิม สมแล้วที่เป็นคุณชาย (น่าหมั่นไส้ ถ้าไม่ติดว่าลูกภามชั้นเป็นเมียแกเเล้วนะ หึ่มๆๆ จบหัวโขกเสาหินไปแล้ว)
แม่งอะไรก็บังคับ ลูกภาม คุมสามีทางพฤตินัย หน่อยลูก เอามันให้อยู่หมัด
ไม่กล้าหือ กล้าอือ เลย หมั่นไส้ (เดี๋ยวปั๊ด :z3:)
แต่ตอนนี้น่ารักนะ มีโหวงมีแหวน แอบหวาน แต่ความกวนขอแก กับความเอาแต่ใจ มันล้ำหน้าความหวานไปไกลโขเลย
ชาตินี้ความหวานคงตามไม่ทัน (เริ่มปลง สงสารลูกภามจริงๆ :z13:)
-
น่ารักจังเลยภามมมม
แต่ก็ชอบนันอ้าาาา
-
ความรัก เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วอ่ะ 555
-
แค่น้องภามให้อยู่ในห้อง ไม่ไล่จริงจัง
ก็ถือว่าคืบหน้าแล้ว เย้เย้
พี่ยอร์ชสู่ต่อไปป
-
:laugh:
อิยอร์ชยังเหวงได้อีกอะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยอร์ชนี่ได้ใจจริงๆๆๆ
ยอมเป็นช้างเท้าหลัง คิดได้ไง :call: :call:
แอบหวานเหมือนกันนะคับ
-
น้องภามใจอ่อนเกินไปแล้ว อีกไม่นานคง ...
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิพี่ยอร์ชแกหน้ามึนดีจัง :เฮ้อ:
-
นี่เหรอไอ้ยอร์ช
ที่มรึงจะง้อเค้าหน่ะ
ถ้าไม่เคยทำไรเค้านะ
ถือว่าอ้อนได้น่ารักมากกๆ
-
อ๊ากกกก น่าัรัก .... ภาม น่ารัก เวอร์
อยากได้ลูกอย่างภาม ฮาาาา
รีบมาัอัำำพนะค่ะ
-
ยอร์ชอ้อนได้น่ารักจัง
:impress2: :impress2:
-
พี่ยอร์ชน่ารักอะะะะะะะ
กรี๊ดๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:impress2:
-
คึคึ ไม่ต้องห่วงค่า ถึงจะมั่นไส้คุณพี่ยอร์ชมากแค่ไหน
แต่ก็ไม่หนีเรื่องนี้ไปไหนหรอก ยังจะตามดูน้องภามที่รักต่อไป 55+
แล้วอีกอย่าง ถ้าคุณพี่ยอร์ชยังไม่โอในสายตาเรา
เราก็จะตาม :beat: :z6:คุณพี่ยอร์ชต่อไปเช่นเดิม o18
ปล. เชียร์ นันภาม 555555555555 :laugh: :laugh:
-
แหมม.. ทำเป็นกลัวแฟนๆหาย
อีตายอร์ชจะเป็นไง
อีป้าแก่ๆ ก็บ่อยั้น
สัญญา จะตามอ่านต่อไป
จนกว่าคนแต่งจะแต่งจบละน่า
ตีตนไปก่อนไข้หรือเปล่าคะ :กอด1: +1 กำลังใจคะ
-
ได้ใจจริงๆๆๆๆ
-
:laugh: พ่อตัวดีมันมือชกมากกอ่ะ 555
ว่าแต่ยอร์ชก็น่ารักดีนะ แต่ก็แบบว่า ชอบก็บอกไปดิทำไรให้มันชัดเจนไปเลย
อันนี้มันแบ 555 แล้วเมื่อไหร่ภามเค้าจะยอมดีๆละเนี้ย ลุ้นๆๆ
-
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เมื่อไหร่ภามจะใจอ่อนน๊า.... :impress2:
-
มาต่อเร็วๆน้ออ :3123:
-
ยอมเข้าไปได้ไงน่ะ บรรยากาศระหว่าง2คนนี้มันจะดีขึ้นได้ไงเนี่ย
คนนึงก็มึนตึง อีกคนก็หน้ามึนเป็นอย่างเดียว
-
อ่านตอนนี้เหมือนนายยอร์ช เป็นลูกแมวแสนเชื่องและก็แสนซน
มาดกวนยังมีให้เห็น แม้จะพยายามทำตัวให้น่ารักก็ตาม
พยายามทำใจให้รักพระเอกของเรื่องนี้อยู่ แต่ก็เพราะร้ายกับนายเอกก่อน
ฉนั้น ก็คงใช้เวลาอีกสักระยะ :z2:
มีความสุขกับการได้อ่านตอนนี้ +1 ให้ทั้งดร๊าฟและนัท คนละแต้มครับ
-
เนียนได้ดี แถได้เก่งจริงเลยพ่อยอร์ช
หนูภามแย่แล้วสิ มีสัญลักษณ์แล้ว
-
ยอร์ชต้องถือคติด้านเท่านั้นที่จะได้ภามมาครองแน่ๆ :jul3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาต่อเร็วๆๆ
นะครับ
ชอบมาก +1
-
อย่างนี้..ลูกดก
-
:oo1:
-
:fire: :fire:
-
สงสาร ภามจังเรยครับ
-
ทำตัวได้น่า....รักมาก ยอร์ช 555 :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ดูจากเนื้อเรื่องแล้วน่ารักดี
-
หนุกมากเลย ชอบภามน่ารัก แต่ปาดดีแบบใบมีดอาบนำผึ้งผแอบยืมฉายาอดีตนายกมา)
ชอบท่านยอร์ชด้วยเถื่อนดี :z3: :impress3:
-
น่ารักจังเลย
-
เฮ้อ ... พี่ยอร์ช ไม่ถอดออกให้หมดแต่แรก :-[
-
ไอ้พี่ยอร์ชนี่มันยุ่งเหมือนชื่อเรื่องจริงๆ แฮะ
:laugh:
-
ชอบพี่ยอร์ชจังน่ารักซะ :haun4:(ได้ข่าวว่าภามบอกน่ารักตายล่ะ :m20:)
รอตอนน่า :call: :call: :call:
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ :110011:
-
หุหุ..พี่ยอร์ช ทนเข้าไว้ แล้วก็เนียนขอนอนต่อเลย..กร๊ากก น้องภามไม่กล้าปฏิเสธหรอก o13
-
:mc4: สวัสดีฉลองสงการนต์นะจ๊ะ
เพิ่งอ่านวันนี้รวดเดียวเลย สนุกสุดยอดไปเลย
ภามน่ารักดี ส่วนยอร์ชไม่รู้จะพูดยังไง
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ตามอารมณ์ไม่ทันเลย
แต่ก็ยังดีที่ไม่ทำร้ายหนูภามจนเกินไป
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์และคนโพสนะจ๊ะ
ขอฝากตัวเป็นFC ด้วยคนอิอิ ส่วนเพลงฟังแล้วนั่งอมยิ้มเลย
ขอบคุณมากมายก่ายกองเลยจ๊ะ
:กอด1: :L1:
-
เขินแทนภามอ่ะ :-[
-
เข้ามาอ่านวันละนิด แต่น่ารักดี ชอบภามมากเลย น่ารัก พูดจาสุภาพ แต่อยากให้ออกแนวเถื่อนๆบ้าง
เพราะดูจากปากไอ้พี่ยอร์ช แล้วอย่างให้โตใก้แหลก
ออกแนวซาดิสแล้วตรู
-
ตอนที่ 12
ผมออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็พบว่าภามหลับไปเรียบร้อยแล้ว กองงานต่างๆ ยังตั้งกองอยู่เต็มโต๊ะตัวเล็กที่ภามนั่งทำงานเมื่อครู่ ตอนนี้เตียงอีกหลังหนึ่งที่เคยอยู่ติดกับเตียงที่ภามนอนอยู่ถูกดันห่างออกไปแล้ว ผมแอบขำกับความระแวงของภาม ด้วยความที่ของในห้องมีเยอะ ภามจึงเลื่อนเตียงให้ห่างกันได้เพียงคืบเดียวเท่านั้น โถ...พยายามจังนะไอ้ยุ่ง
ด้วยความที่ผมไม่อยากจะปลุกภามขึ้นมาจึงถือวิสาสะค้นตู้เสื้อผ้าของภาม ได้กางเกงกีฬาสีดำตัวใหญ่กับเสื้อ รด.มาใส่ ส่วนข้างในปล่อยโล่งครับ จะเอากางเกงในของภามมาใส่เดี๋ยวโดนโกรธแย่
เนื่องจากตอนนี้ภามไม่ตื่นให้ผมกวนแล้วผมเลยถือโอกาสสำรวจห้องภามเสียเลย ผมเดินไปดูโต๊ะเขียนแบบของภามที่ตั้งอยู่ใกล้ประตูหน้าห้องเป็นอันดับแรก มีสมุดเสก็ตช์ภาพและรูปต่างๆ วางอยู่เล็กน้อย
“ภาคิไนย เจริญโอภาศตระการชัย”ผมอ่านชื่อบนปกสมุดเล่มหนึ่งที่หยิบขึ้นมาดู “ภาคิไนย”หรือ? ชื่อเพราะดีแฮะ ผมเดินดูโน่นดูนี่ในห้องไปเรื่อยๆ บนผนังตรงหัวเตียงเป็นรูปงานต่างๆ ที่ภามเอามาแปะไว้ มีทั้งงานเขียนแบบต่างๆ รูปวาดทั้งดินสอ ปากกาและรูปวาดลงสี รูปถ่ายของภามในอิริยาบถต่างๆ ที่ผมยังสั้นไม่เหมือนตอนนี้ คงจะเป็นตอนที่เข้ามาใหม่ๆ รวมถึงใบปลิวจากพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ขยันแปะจริงๆ
ข้างจอแอลซีดีทีวีสีขาวที่อยู่ตรงปลายเตียงมีกล่องคุกกี้สีแดงกล่องใหญ่ บนนั้นมีกล่องคอร์นเฟล็กซ์ที่มีรูปไก่สีเขียวยืนยิ้มแป้นแล้นซ้อนทับไว้อีกที โถ...เด็กจริงๆ ยังจะกินอาหารเช้าแบบนี้อีกหรือเนี่ยเมียผม
ดูท่าทางว่าภามจะเป็นคนที่ชอบเก็บภาพความทรงจำมาก เท่าที่ผมเดินสังเกตในห้องนี้เต็มไปด้วยกรอบรูปต่างๆ มากมายวางไปทั่ว มีตั้งแต่รูปที่ภามถ่ายกับครอบครับ ถ่ายกับเพื่อน ถ่ายกับไอ้ป้อง ดูไปดูมาผมก็มาสะดุดกับกรอบรูปกระจกอันหนึ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะคอมของภาม อารมณ์คุกรุ่นของผมพุ่งทะลักทันที
รูปถ่ายใบนั้นเป็นรูปของภามที่กำลังหลับตายิ้มอย่างมีความสุข แต่ที่ทำให้ผมทนไม่ได้อยากจะฆ่าคนนั่นก็คือสันจมูกของภามที่กดลงไปบนขมับ ของไอ้เด็กเวรนันนั่น ไอ้เด็กนั่นทำหน้าเหวอๆ โดยที่มีฉากหลังเป็นต้นคริสต์มาสแสนสวย โว้ย! มีความสุขกันจริงๆ นะ พี่ไม่ยอมหรอกภาม!
ผมจัดการเอารูปใบนั้นออกจากกรอบแล้วฉีกทิ้งลงถังขยะแล้วเอารูปของตัวเองที่มีติดอยู่ในกระเป๋าตังค์ใบหนึ่งมาใส่ไว้แทนก่อนจะตั้งไว้ที่เดิม ทีนี้แหละถึงผมไม่ได้อยู่ห้องนี้แต่ภามก็ต้องเห็นหน้าผมตลอด ฮิฮิ มีความสุข
หลังจากที่ดูโน่นดูนี่ในห้องของภามจนง่วงแล้วผมจึงขึ้นนอน ก็นอนเตียงเดียวกับภามนั่นแหละครับ เรื่องอะไรจะไปนอนอีกเตียงให้ขาดความอบอุ่น ผมดึงภามมากอดหลวมๆ แล้วมองอย่างไม่รู้เบื่อ
ผมคิดว่าภามตอนอยู่ในชุดนักศึกษาสีขาวบริสุทธิ์นั้นทำเอาผมอยากจะดึงภามมากอดไว้แน่นๆ จนแทบคลั่ง แต่ตอนนี้มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น ภามที่นอนหายใจสม่ำเสมอในอ้อมกอดของผมตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อกีฬาแขนกุดสีขาวกับกางเกงกีฬาสีน้ำเงินเข้มบางๆ มันสั้นจนเห็นถึงต้นขาขาวๆ ที่ไม่ค่อยโดนแดด ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกลามกที่มีต่อภามอย่างยากลำบาก ไอ้ยอร์ชน้อยเจ้ากรรมก็ดันตื่นตัวดันกางเกงที่ใส่อยู่ขึ้นมาจนปวดหนึบไปหมด ถ้าภามตื่นขึ้นมาเห็นตอนนี้มีหวังคว้าโคมไฟข้างเตียงมาทุบของรักผมหักแน่! เพื่อที่จะหักห้ามใจไม่ให้ลักหลับภามในตอนนี้ผมจึงต้องหลับตาท่องสูตรฟิสิกส์ต่างๆ ที่เคยเรียนมาตั้งแต่ปีหนึ่งช้าๆ แต่มันก็ไม่ค่อยได้ผลเอาซะเลย ผมพยายามสะกดจิตตัวเองถึงครึ่งชั่วโมงเต็มๆ ไอ้ส่วนที่มันแข็งจนปวดก็ยอมอ่อนลงให้จนได้ ผมถอนหายใจอย่างยากลำบากแล้วเอนตัวลงนอนหลับไปทั้งๆ ที่ยังกอดภามไว้แบบนั้น
.....
......
..
...
..
“ภาม...ภามครับ ตื่นได้แล้ว”เสียงคุ้นๆ ดังอยู่ข้างๆ เรียกให้ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา สงสัยจะเป็นนายยอร์ชนั่นแหละ เมื่อคืนคงไม่ได้กลับไปที่คอนโด
“เดี๋ยวก่อน ขออีกห้านาที”ผมปัดมือที่จับไหล่ออกแล้วหันหนีไปอีกทาง
“ภาม...วันนี้มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่หรือ? ถ้าไม่รีบตื่นเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ”
“..............................”
“ภาม ถ้าไม่ลุกเดี๋ยวนี้พี่จูบนะ”เสียงที่เข้มขึ้นทำให้ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที นั่งมองนายยอร์ชตาขวางๆ ขัดความสุขจริงๆ
“เอ้าๆ มองทำไม ไม่รีบไปอาบน้ำ หรือว่าอยากจะ....”
“หยุดเลย! อาบก็อาบสิ”ผมว้ากใส่เขาอย่างอารมณ์เสีย ลุกออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ระเบียงเดินเข้าห้องน้ำไป อาบน้ำเสร็จแต่งตัวเรียบร้อยออกมาเพิ่งนึกได้ว่าผ้าผืนนี้เมื่อคืนผมไม่ได้ใช้คนเดียวนี่หว่า มันยังถูกใช้ห่อหุ้มร่างกายของคนอีกคนที่นั่งมองผมไม่วางตาอยู่ตอนนี้ แถมคงจะถูกเอาไปทาถูๆ ตรงส่วนนั้น ส่วนโน้น ส่วนนี้ของไอ้บ้านี่อีก อึ๋ย! แค่คิดก็คลื่นไส้แล้ว
“ทำหน้าอย่างกับแพ้ท้องแน่ะภาม”นายยอร์ชที่นั่งอยู่บนเตียงพูดขำๆ
“อย่ามาบ้าน่า แล้วนี่ทำไมไม่กลับคอนโดตัวเองไปฮึ”
“พี่รอไปส่งภามเรียนก่อน เดี๋ยวค่อยกลับไปอาบน้ำ วันนี้มีเรียนบ่าย”
“อ๋อหรือ? อืม”ผมได้แค่ทำสัญญาณรับรู้ในสิ่งที่เขาบอกแล้วเดินไปหยิบนาฬิกาข้อมือที่โต๊ะคอมมาใส่ สายตาก็สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบนโต๊ะ
“คุณทำอะไรกับกรอบรูปของผมเนี่ย!”ผมหยิบกรอบรูปที่ทำจากแก้วบนโต๊ะขึ้นมาดู รูปของผมกับนันที่เคยอยู่ในนั้นหายไปแล้ว ตอนนี้มันกลายเป็นรูปนายยอร์ชยืนทำหน้าเข้มอยู่ในนั้นแทน
“อ้าว มีใครบ้างหล่ะอยากเห็นเมียตัวเองเอารูปที่ถ่ายกับคนอื่นมาใส่กรอบโชว์ แถมยังมีหอมกันอีกแน่ะ”
“อย่ามาพูดบ้าๆ นะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้นแหละ”
“ภามแน่ใจหรือว่าไม่เป็น? ให้พี่ทบทวนให้อีกครั้งดีไหม?”
“แต่ยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิเอารูปตัวเองมาใส่กรอบของผมโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ มันเสียมารยาท”
“ก็อนุญาตเสียสิ พี่กับภามน่ะคนอื่นคนไกลกันที่ไหน”เขาพูดมาหน้าระรื่น กวนโมโหจริงๆ
“ผมจะเปลี่ยน เอารูปคุณกลับไปด้วย”
“ถ้าคราวหน้าพี่มาห้องภามแล้วไม่เห็นรูปพี่ตั้งอยู่ตรงที่เดิมหล่ะก็สวยแน่”นายยอร์ชทำหน้าเข้มขึ้นให้ผมกลัว อันที่จริงก็แอบกลัวนิดๆ นั่นแหละ
“วางมันลงแล้วไปกันได้แล้วภาม เดี๋ยวจะสาย”เขาเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ผมชักจะเบื่อกับการบังคับโน่นบังคับนี่ของเขาแล้วนะ แต่เอาไว้ก่อนก็ได้เดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทัน ผมวางกรอบรูปที่มีรูปเขาอยู่ลงที่ข้างจอคอมเหมือนเดิม แล้วใส่รองเท้าเดินตามนายยอร์ชที่เดินนำอยู่ข้างหน้าไป
“เป็นอะไรภาม เห็นเดี๋ยวก็หน้าบึ้งเดี๋ยวก็ยิ้ม ไม่สบายหรือเปล่า”ปอยที่นั่งเซาะร่องแท่งปูนปลาสเตอร์อยู่ข้างๆ ผมถาม
“หา? ปอยว่าไงนะ”ผมละสายตาจากแท่งปูนของตัวเองหันไปถาม ตอนนี้พวกเราอยู่ในช็อปเซรามิกของคณะเพื่อทำงานวิชาดีไซน์ชิ้นสุดท้ายของเทอมนี้ นั่นก็คือการออกแบบแจกันและเซาะแท่งปูนปลาสเตอร์ที่หล่อไว้ให้ออกมาตามแบบ
“กำลังคิดอะไรอยู่อ่ะ เดี๋ยวก็ทำหน้าซะน่ากลัวเดี๋ยวก็ยิ้มซะหวาน แต่เราเห็นแกยิ้มมากกว่า”
“เอ่อ...”ผมตอบไม่ถูก นี่เมื่อครู่ผมทำหน้าแบบไหนไปกันนะ ในเมื่อผมจำได้ว่าผมกำลังคิดถึงเรื่องที่นายยอร์ชไปสิงสถิตอยู่ที่ห้องอยู่ อารมณ์มันต้องเป็นโกรธสิ แล้วปอยจะเห็นผมยิ้มได้ยังไง
“ว่าไงหล่ะแก”ปอยยังเซ้าซี้ไม่เลิก
“เรากำลังคิดถึงเรื่องเมื่อวานน่ะ ว่าแล้วก็ยังโกรธไม่หาย...”แล้วผมก็เล่าเรื่องของนายยอร์ชให้ปอยฟังจนหมด ในเมื่อสนิทกันก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง
“แต่ทำไมเราเห็นแกยิ้มอยู่นั่นแหละ ก็ไหนว่าโกรธเค้า”ปอยถามผมหลังจากที่ผมเล่าจบ
“หรอ?.. ก็ไม่รู้สิ เหอะๆๆ”ผมหัวเราะกลบเกลื่อน ในเมื่อคำถามที่ปอยถามมา ผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
“เราว่าเราพอรู้แหละ”ปอยบอกยิ้มๆ มีประกายตาขึ้นมาอย่างไม่น่าไว้ใจ
“อะไร”ผมถาม
“เรื่องอะไรจะบอก ของแบบนี้ต้องให้เจ้าตัวรู้เองถึงจะสนุก”ปอยตอบเจ้าเล่ห์แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไม่ตอบอะไรอีกแม้ว่าผมจะเซ้าซี้เท่าไร จนห้าโมงเย็นแดดเริ่มร่มลมเริ่มตกบัดดี้ผมก็โทรเข้ามาตาม
“เฮ้ย เดี๋ยวเราไปช็อปรถแล้วนะ น้ำโทรมาตามแล้ว”ผมรีบเก็บของแล้วตะโกนบอกพวกเพื่อนๆ ตอนนี้ใกล้ปิดเทอมใหญ่แล้วงานก็เริ่มโถมเข้ามามากขึ้น รวมทั้งการเพ้นท์รูปรถลงบนผนังช็อปรถที่วิศวะก็เป็นโจทย์ข้อสอบปลายภาคของวิชาการนำเสนอด้วย ซึ่งงานนี้ผมอยู่กลุ่มเดียวกับน้ำ บัดดี้ของผมที่อาจารย์จัดให้ตอนต้นเทอม เราทั้งแปดคนต้องช่วยกันวาดรถที่คณะสถาปัตย์และวิศวะออกแบบด้วยกันลงบนผนังให้สวยที่สุดถ้าไม่อยากได้ดีในวิชานี้(ไม่มีใครอยากได้ดีจริงๆ นะ)
“อ้าวภามมาแล้วหรอ พี่นึกว่าจะวันนี้ภามกับเพื่อนๆ จะไม่มาทำต่อ”พี่ป้องถามผมเมื่อผมเดินผ่านหน้าช็อปเพื่อไปหากลุ่มทำงานที่ผนังอีกฝั่ง
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าพี่ เหมือนพี่จะรอภาม”ผมถามเพราะสังเกตว่าพี่ป้องรอผม
“อ๋อ มีสิ พอดีหมาแถวนี้มันอยู่ไม่ค่อยสงบสุข งุ่นง่านรอเจ้าของมานานแล้วทำท่าจะฟัดคนเค้าไปทั่ว นี่พี่ก็ว่าถ้าอีกครึ่งชั่วโมงภามไม่มาพี่คงโทรตาม”พี่ป้องพูดขำๆ
“มาช้าจริงๆ เลย”ไม่ทันที่ผมจะถามพี่ป้องให้หายสงสัยกับคำพูดเมื่อครู่เสียงกวนๆ ก็ดังลอยมาตามมาด้วยนายยอร์ชที่เดินกอดอกหน้าบูดเป็นตูดออกมาจากข้างใน
“อะไรอีกหล่ะ”ผมทำหน้าหน่ายๆ เมื่อพอจะรู้ว่าหมาที่พี่ป้องพูดถึงหมายถึงใคร
“ไม่ต้องมาอะไรเลย พี่มาคอยภามนานแล้วนะ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่”
ผมขมวดคิ้วใส่หน้าคนพูดเพราะไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรแล้วมันจะหนักส่วนไหนของเขา แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะมารอผมทำไม เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงผมจึงทำเป็นไม่สนใจเดินหนีเขาเพื่อไปทำงาน ไม่แม้กระทั่งจะบอกลาพี่ป้อง
“ภาม! จะไปไหน มานี่เลย โธ่โว้ย!”นายยอร์ชเดินไล่หลังผมมาติดๆ ผมก็ยิ่งเร่งเดินหนีเมื่อพอจะจับน้ำเสียงได้ว่าเขาเริ่มอารมณ์ร้ายมากขึ้น นิสัยเสียจริงๆ
ปั้ก! “เฮ้ย!” เคร้งๆๆๆ เสียงโลหะกลิ้งดังอยู่ข้างหลังผมแล้วก็เงียบไป แต่เสียงที่ดังขึ้นกลับเป็นเจ้าของคำอุทานเมื่อครู่
“สัดนี่ มึงไม่เห็นรึไงวะว่ากูเดินอยู่ตรงนี้”นายยอร์ชตะคอกใครก็ไม่รู้เสียงดังลั่น ผมชักอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงหยุดเดินหันหลังไปมอง
“ผมขอโทษครับพี่ พอดีผมไม่ทันมอง”ผู้ชายตัวผอมๆ ที่ผมว่าน่าจะอยู่ปีหนึ่งเหมือนกันยืนตัวสั่นละล่ำละลักขอโทษนายยอร์ช ที่พื้นมีคราบน้ำมันเครื่องหกนองพร้อมกับกระป๋องสังกะสีที่กลิ้งอยู่ไม่ไกล มองไปบนตัวคนที่ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนก็เห็นว่าที่เสื้อช็อปเปื้อนน้ำดำๆ อยู่ไม่มาก
“แล้วทำไมมึงไม่มองวะ มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ใหญ่นักหรอกล้ามาทำกูเลอะแบบนี้”เอาแล้วไงมันพาลแล้วครับ ไอ้ที่มันพูดออกมาไม่ได้เกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้เลย ไอ้หนุ่มนั่นก็แสนดีไม่กล้าตอบอะไรอีก เอาแต่ยืนก้มหน้าทำตาแดงๆ ตอนนี้คนที่อยู่แถวนั้นมามุงดูตามระเบียบกันหมดแล้ว
“อ้าว เชี่ยนี่! ถามไม่ตอบ งั้นแดกหมัดกูหน่อยแล้วกัน”พูดจบไอ้หมาบ้าก็เงื้อหมัดทันที
“ยอร์ช!”ผมตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าห้ามไอ้เถื่อนนี่ ก็มันทำหน้าน่ากลัวซะขนาดนั้น ใครจะกล้าหล่ะ
ได้ผลครับ หมัดลุ่นๆ ของเขาหยุดอยู่ห่างจากปลายจมูกของคนเคราะห์ร้ายเพียงคืบเดียว นายนั่นก็หลับตาปี๋ตัวสั่นเตรียมรับชะตากรรม
แต่เพียงไม่ถึงสามวินาทีหมัดนั้นก็เงื้อขึ้นมาใหม่เตรียมซัดเข้าที่เป้าหมายเดิม
“หยุดเลย! ไอ้บ้า!”ผมที่ยืนอยู่ห่างจากเขาพอสมควรตะโกนแบบไม่ไว้หน้าแล้ว นี่มันอันทพาลชัดๆ โว้ย! เดี๋ยวก็โทรแจ้งตำรวจซะเลย ไอ้พวกคนดูนี่ก็กลัวอะไรนักหนาไม่รู้ ยืนลุ้นกันอย่างเดียว ไม่เว้นแม่แต่พี่ป้อง
“ภามคิดว่าภามจะห้ามพี่ได้หรือ”ไอ้เถื่อนยอร์ชถามผมเสียงดุโดยที่ไม่หันมามองหน้า กำปั้นที่กำแน่นยังค้างอยู่กลางอากาศหลังจากถูกหยุดไว้เพราะเสียงตะโกนของผมเมื่อครู่
“แล้วคิดว่าได้หรือไม่ได้หล่ะ”ผมถามเสียงเรียบแบบที่ถ้าผมใช้โหมดนี้เพื่อนๆ จะรู้เลยว่าผมโกรธแบบสุดๆ แล้ว
“ฮึ่ย!”นายยอร์ชสบถบ้าบออะไรออกมามากมายแต่ยังไม่ยอมเอามือลงมา ไทยมุงก็หันมองผมทีมองไอ้บ้านี่ทีแบบอยากรู้ว่าจะทำยังไงกันต่อไป
“ตกลงจะหยุดหรือไม่หยุด”ผมถามนิ่งๆ แต่ไม่มีคำตอบกลับมา
“เอามือลง”ผมสั่ง เขาลังเลอยู่ชั่วครู่แล้วเอามือลงคลายออกเป็นปกติ
“นายชื่ออะไร อยู่ปีหนึ่งเหมือนกันหล่ะสิ เราชื่อภามนะ อยู่ถาปัด”ผมเดินเข้าไปถามคนที่ผมช่วยไว้ได้โดยไม่คาดคิด นายนั่นยิ้มแหยๆ แล้วตอบกลับ
“เราชื่อต้า อยู่วิดวะปีหนึ่งน่ะ”ดูท่าเขายังเกรงไอ้หมาบ้าที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหนอยู่ หน้าตาถมึงทึงไม่ยอมเปลี่ยน
“ยอร์ช”ผมเงยหน้าขึ้นไปเรียกคนตัวสูงข้างหลัง เขาเลิกคิ้วกวนประสาทประมาณว่ามีอะไร
“นี่เพื่อนใหม่ผม คุณทำไม่ดีกับเพื่อนของผม ช่วยขอโทษเขาด้วย”นายยอร์ชหน้าบึ้งตึงขึ้นมาอีกทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ คนที่มุงอยู่รอบๆ ก็ส่งเสียงฮือฮาที่ผมกล้าสั่งพี่ปีสี่หน้าตาเฉยแบบนี้ ดูก็รู้แล้วว่าคนถูกสั่งไม่มีทางทำตามเด็กปีหนึ่งอย่างผมแน่นอน
“ว่าไง จะไม่ทำก็ได้นะ แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก ผมไม่ชอบพวกอันทพาล”เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองผมจึงหันหลังจะเดินออกไปทำงานเพราะคิดว่ายังไงนายต้านี่มันก็ต้องรอดอยู่แล้ว
“เดี๋ยว...”มือใหญ่คว้าแขนผมไว้ให้หันกลับไปพร้อมกับสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน
“พี่ขอโทษนะ คือ...เมื่อกี้พี่โมโหไปหน่อยเลยอารมณ์เสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”นายยอร์ชขอโทษต้าด้วยท่าทางที่แตกต่างจากเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว ผมที่ยังไม่ทันเห็นว่าต้าจะยิ้มเลยตั้งท่าจะเดินออกไปอีกแต่ก็ต้องโดนดึงกลับมาอีกตามเคย
“น้องยกโทษให้พี่เถอะนะ ไม่งั้นพี่ตายแน่ นะครับ พี่ขอโทษจริงๆ”นายยอร์ชเล่นอ้อนวอนต้าจนคนรอบๆ ส่งเสียงฮือฮาอีกรอบ ดูท่าว่าต้าไม่ได้โกรธหรอก แต่กลัวมากกว่า ต้ามองหน้าผมประมาณว่าเอายังไงดี แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเพราะกลัวรุ่นพี่เสียหน้าไปมากกว่านี้เลยต้องยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ผมเข้าใจ”ต้ามองมาที่มือของนายยอร์ชที่จับแขนผมแน่นแล้วยิ้มให้ก่อนขอตัวกลับไปทำงานในช็อปต่อ ผมแกะมือนายยอร์ชแล้วก็เดินฝ่าไทยมุงที่เริ่มแยกย้ายออกมาเพื่อที่จะทำงานต่อ
“เดี๋ยวก่อนภาม”เขาวิ่งตามมาข้างหลังเรียกให้ผมหยุด
“ทำไมอีก จะสร้างปัญหาอะไรอีก”ผมถามเขาอย่างรำคาญ ไม่รู้จะอะไรกับผมนักหนา
“พี่ขอโทษ ก็พี่โมโหนี่นา”เขาบอกเสียงอ่อยๆ ผมเห็นหน้าสำนึกผิดก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“ช็อปเลอะแน่ะ ถอดออกสิ”ผมบอกนายยอร์ชซึ่งกระวีกระวาดถอดออกหลังจากผมพูดจบ
“ภามจะไปไหน”
“ทำงานสิถามได้”
“พี่ไปด้วย”เขาเดินตามมาอีกเมื่อเห็นว่าผมไม่มีทีท่าจะสนใจ
“หยุด”ผมหยุดเดินแล้วหันมาบอกซึ่งเขาก็หยุดกึกอีกเหมือนกัน
“ภาม...”นายยอร์ชครางเหมือนหมาถูกเจ้าของทิ้ง
“ไปหยิบถังสีตรงโน้นแล้วเดินตามมา”ผมชี้ไปที่ถังสีที่ต้องใช้ตรงมุมตึก คนฟังหันตามแล้วหันมายิ้มดีใจก่อนจะวิ่งไปทำตามที่ผมบอก
พวกเพื่อนๆ ที่เป็นผู้หญิงในกลุ่มทำงานของผมกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ที่ได้ตัวช่วยรูปหล่อมาช่วยทำงาน แล้วก็ยิ่งกรี๊ดกันมากไปอีกเมื่อเห็นผมโดนแย่งโน่นแย่งนี่ไปทำจนแทบไม่ต้องทำอะไรเลย แม่เพื่อนพวกนั้นก็ตัวดีคอยยุยงส่งเสริมพี่ยอร์ชตรงโน้น พี่ยอร์ชตรงนี้ ให้ช่วยผมอยู่คนเดียว กลัวผมจะเหนื่อยนักหรือไงไม่รู้ เราทำงานกันโดยที่ผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลยจนถึงสองทุ่มครึ่งก็พากันเก็บของกลับหอ
To be continued o13
_____________________________________
ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาเอาคืนของภามที่ทุกคนรอคอยแล้วนะจ้ะ ดีใจด้วยยยยย :mc4:
เห็นมีแฟนหน้าใหม่เข้ามาก็ยินดีต้อนรับจ้า และต้องขอขอบคุณแฟนๆหน้าเก่าที่ติดตามมาตั้งแต่แรกด้วยนะ :กอด1:
ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกัน ยังเข้ามาเม้นให้กันเสมอ
อ่านแล้วมีความสุขมากๆ ขอบคุณจ้า :bye2:
นัท
-
:pig4:มาต่อไวๆๆๆๆนะรออ่านอยู่
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
สนุกมาก ๆ เลย
อยากรู้ว่านายยอร์ชจะทำยังไงให้น้องภามรักได้
-
ตอนนี้น้องภามเจ๋งมาก o13
ข่มยอร์ชซะอยู่หมัด ฮาาา แอบซะใจ
ยอร์ชสิ้นลายเลยทีเดียว น่ารักกกกก
-
มารอส่งกำลังใจให้พี่ยอร์ชพิชิตใจน้องภามได้ไว ๆ นะคะ :L2:
.
.
.
ชอบคุณพี่เป็นการส่วนตัวมากค่ะ ......อุอุอุอุ (เชียร์จนออกนอกหน้า.....)
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากมายค่ะ :L1:
-
ความรู้สึกขัดแย้งที่ชวนให้น่าหวั่นไหว
ความรู้สึกที่ได้จากตอนนี้ มันประมาณนี้ล่ะ เลยคิดเล่นๆว่า คุณคนแต่งกำลังทำให้คาดหวังอะไรอยู่รึเปล่านะ?
รอตอนต่อเหมือนเดิม เริ่มติดเรื่องนี้แล้วล่ะ
อยากรู้ว่าต่อไปมันจะออกมาเป็นยังไง แบบนี้ o13หรือแบบนี้ o22 อิอิ สู้ๆ! :a2:
-
มันต้องอย่างนี้สิพี่ยอร์ช. . .. มันถึงน่าเชียร์
เอาใจภามเยอะๆ แล้ว แฟนคลับภาม จะไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ
เอิ๊กกๆๆ . .. .
ชอบตอนนี้นะ เพราะ ยอร์ช ทำตามภาม ตามใจภาม :man1:
เป็นกำลังใจให้ นัท & ดาฟร์ท
-
พี่ยอร์ชขา ทำดีไว้เยอะๆนะคะ ตอนแรกทำไว้ไม่ค่อยดี คงต้องทำความดีกันอีกนานกว่าน้องจะใจอ่อน
-
ดีมาก หนูยอร์ช ยอมๆ ไปก่อน แล้วค่อยไป :oo1: ชดเชยทีหลัง 5555 :haun4:
-
ยอร์ชนิสัยเด็กเกิ๊น -*- ภามต้องคอยคุมเหมือนคุณแม่ ฮ่าๆๆ
-
นายยอร์จทำตัวน่ารัก :laugh:
วิดวะอึ้งทั้งคณะ
น้องภามสั่งได้
+1
-
แอบรู้สึกว่าตอนนี้ความรู้สึกของภามมันขัดๆกับความคิดนะค้า
ที่อ่านมาดูภามจะค่อนข้างหงุดหงิดกับพระเอกแต่ดันยิ้มตอนคิดถึงซะงั้น
แต่ก็น่ารักดีค่า พระเอกของเราขี้หึงจริงๆ ฉีกรูปกระจุยเลย เหอๆ
ชอบน้องภามขู่ซะพี่ยอร์ชหงอเลย o13
-
สนุก อิอิ
-
ทำไงดีเกลียดยอร์ชอ่ะ ตรงที่ฉีกรูปทิ้ง -*-
ทำไมไม่คิดว่าคนในรูปนั้น อาจเป็นคนสำคัญมากๆ แล้วถ้ารูปนั้นมันหามาแทนไม่ได้แล้วจะทำไง
นิสัย -******-
-
ฮ่าๆๆ ยอร์ชกลัวเมีย ฮ่าๆๆ :m20: :m20: :m20:
-
คุณพี่ยอร์ชขา.. มีของขวัญจะให้น่ะ :impress2:
:beat: :beat:
ไม่สะใจ เอาไปอีก :z6:
ขี้โมโหจริงๆ ทำไมไม่รู้จักระงับอารมณ์บ้างอะไรบ้าง
แล้วเรื่องบังคับภามน่ะ เลิกซะที :angry2:
จะเป็นพระเอกทั้งที ช่วยทำตัวให้เป็นพระเอกในอุดมคติหน่อยสิ :m16:
ชิชิ เชียร์ นันภาม ต่อไป เนื่องจากมั่นไส้คุณพี่ยอร์ช :fire:
-
โอ๊ะ โอ หายไปหลายวันอยู่ กลับมาคุ้มสุดๆ ได้อ่านหลายตอนเลย
ตอนไดอารี่ ก็น่ะ พี่ยอรช์ แม่ง ชอบเค้า ก็ยังจะไปเยาะเย้ยภามอีก
โคตรขี้บังคับเอาแต่ใจเลย โหมดจะอ้อน ๆ เด็กๆ ก็น่ารักซะ จนเราอดอมยิ้มไม่ได้
รูปภาพที่ให้ดู เราชอบ รูปภามอ่ะ กับพี่ยอร์ช แต่ชอบพี่ยอรช์ มากกว่า แบบว่าใช่เลย 5555
ตอนนี้ ก็น่ะ สะใจดี พี่ดราฟ เอาแบบนี้อีกน่ะ เอาเยอะๆ แกล้งพี่ยอชร์มัน
อยากเอาแต่ใจดีนัก 55 ให้ภามสั่งมั่ง เอาให้เข็ด ไปเลย หมั่นใส้ เล็กๆ
รอๆต่อปายยย :110011:
-
พี่ยร์อช หมอบซะแร้ววววว
:laugh: :laugh: :laugh:
แววเกียร์มัว ออกซะแร้วววพ่อหนุ่มวิศวะ
-
พี่ยอร์ชกลัวเมียว่ะ :m20:
-
ส่อแววกลัวเมียอย่างมากนะเนี่ย
แต่ก็เอาแต่ใจ ชอบใช้กำลังเหมือนกัน
ดูขัดแย้งในตัวเองจริงๆ
-
มาแล้วครับทุกคน อุอุ^^ ไม่ได้เจอกันตั้ง 1 วัน เพราะเมื่อวานอยู่ๆ เน็ตก็ใช้ไม่ได้ พอโทรหาช่างที่ทีโอทีก็ดันรู้งาน ปิดมือถือหนีซะนี่! :m16:
เป็นยังไงบ้างครับทุกคน! รู้สึกสะใจกันขึ้นมาบ้างรึยังครับสำหรับบทลงโทษ(เบาๆ) ที่ผมจัดให้ภามFC เป็นกรณีพิเศษ 555+ คิดว่าถ้าใครโดนอย่างนายยอร์ชนี่คงอายกันไปข้างแหละครับ ไม่รักจริงทำแบบนั้นท่ามกลางคนมากมายไม่ได้นา.... :laugh:
ความรู้สึกในตอนนี้ของภามถ้าจะให้อธิบายเป็นคำพูดก็คงจะมีสับสนบ้างแหละครับ เคยมั้ยหล่ะครับที่เวลานึกถึงใครสักคนในใจแอบหมั่นไส้แต่คนอื่นดันเห็นเรานั่งยิ้มซะนี่! ผมก็เคยเป็นครับ 555+
วันนี้ก็เป็นวันส่งท้ายสงกรานต์แล้ว ยังไงผมก็ขออวยพรให้ปีเสือน้อยปีนี้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกๆ คนนะครับ :m18:
ขอบคุณกำลังใจจากแฟนๆ ทั้งใหม่และเก่าครับ^^ :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. แดดเดียว
-
ฮะๆๆๆ พี่ยอร์ช ท่าทางเกรงใจเมียมากมาย พูดคำไหนคำนั้นเลย :m20:
ภามจัดการซะ อย่าให้กล้าหือ
-
ยอร์ชนี่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ เนอะ
สงสารน้องภาม
-
สุดยอด......ข่มยอร์ชซะอยู่หมัด
-
เป็นไงล่ะไอ้พี่ยอร์ช ทำเป็นเก่ง กล้าหือกับภามอ่ะเปล่า กล้าเปล่า :m20: ไม่ทันไรเสือร้ายก็กลายเป็นแมวซะล่ะ กลัวเมียสุด ๆ :m20:
-
ตอนนี้ น่ารักอ่ะ
ส่อเค้าเลยว่ากลัวเมีย 555
-
ท่าทางจะออกแนวกลัวเมียอะ
o18 o18
-
ยังดีกว่าไม่ได้เอาคืน แต่ยังไม่สะใจเลยอะ ไอ้พี่ยอดตัวดียังน่า :beat: น่า :z6: อยู่เหมือนเดิม
ภามจ๋า ยังไม่สะใจเลย เอาให้หนักๆกว่านี้หน่อยจิ อยากเห็นคนโดนทรมานนนนน 55555 (แอบซาดิสต์นะเนี่ยะ) :z2:
-
ของเค้าดีจิงๆน้องภาม เคลียร์เรื่องรูปด้วย เอาให้อยู่หมัดนะคับ^^
-
ยอมเชียร์พี่ยอร์ชก็ได้ เห็นว่าตอนนี้น่ารักหรอกนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หมดคำพูด ลูกภามแม่เก่งมากลูกเอารางวัลไปหลายๆจุ๊บเลย จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ (พอเเล้วมั้งแม่ยายนั้นเมียผม : ยอร์ท)
ซุโค่ยยย มากลูก จัดการมันสะอยู่หมัด จัดไปให้หนัก ซัดให้เจ็บ สำเร็จโทษให้สลบ ตบให้จำ ซ้ำให้เข็ด เเล้วก็ เอ่อออ...พอแหละ เดี๋ยวมันตาย (ที่จริงคิดไม่ออก ฮ่าา )
สะใจตอนนี้มาก หนูอัพเลเวลได้สุดยอด ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหวมากๆๆ :impress2:
ปล.ไอเขยยอร์ทแกทำดีมาก เรื่องรูป ฮ่าาาา ต้องงี้ซิเขยลูกรัก แอบหมั่นไส้ไอน้องนัน มาหอแก้มลุกภาม (โกธรลูกภามด้วยไปหอมขมับไอน้องนัน เดี๋ยวปั๊ด เหนี่ยวโป้งซะหรอกเอ็ง :m31:)
ตอนแต่งอย่าลืมเอามือวางเหนือมือมันนะลูก ไอเขยยอร์ทจะได้กลัวลูกภามของเเม่ง
โอ้ย ไม่ไหวจะเคลียรืแล้ว ยิ้มปากจะถูกรูหูแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
รักคนแต่ง มาต่อไวๆนะครับบ คนลงก็อย่าช้านะครับ คนอ่านใจจดใจจ่อ รักภาม เลิฟคนแต่ง เลิฟคนลง แต่หมั่นไส้เขยยอร์ท
ปล. สอง ช่วยส่งคนมาปราบไอน้องนันที่ เอาไอพี่ป้องปก ปกป้อง ก็ได้ ถ้าจะโค่นกันลงอยู่ ฮ่าาๆๆๆ
-
พี่ยอร์ชถ้าจะเข้าชมรมเกียมัวซะแล้วสิ :jul3:
-
พี่ยอร์ชอายุเท่าไรแล้วเนี่ย
เอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้วนะ!!!
:เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:เชื่องเชียวนะคะพี่ยอร์ช หุหุ น้องภามอย่าได้ตายใจไประวัง
-
โอ๊ยยย พี่ยอร์ชน่ารักอะ
แหม่ๆเกรงใจคุณภรรยาจังนะ
น้องภามเอ๊ยยยย เริ่มมีใจให้เค้าแล้วละซิ
นั่งนึกถึงเค้าไปยิ้มไป
หึหึ o3 o3
เป็นกำลังใจให้นะคะ สุ้ๆ :L2:
-
เชื่อเมียแล้วดีนะพี่ยอร์ช
ภามก้อนะ ด่าซะพี่แกหงอเลย
-
น้องภามทำให้เชื่องได้ :m11: คุมให้อยู่
พี่ยอร์ชพี่ปีสี่อย่างนี้ไม่ไหว :m16: ทำตัวแบบนี้แล้วน้องๆมันจะเคารพเหรอ
ขอบคุณครับ :mc4:
-
เหอเหอ พี่ยอร์ชได้อยู่ชมรมคนเกลียมัวแน่ๆๆ
กร๊ากกก...ไมอยากเชื่อ โหดๆแบบนี้เจอภามพูดทีเดียว .. นิ่งเลย
-
พี่ยอร์ชทำตัวดีๆ น้องภามจะใจอ่อนแล้ว
:z1:
-
พี่ยอร์ชน่ารักมากๆเลยค่ะ มีใครคิดแบบเราบ้าง (กรี๊ดกร๊าด)
พี่ภาม ก็อย่าใจร้ายมากนะคะ พี่ยอร์ชถึงจะจิตๆ แต่ก็ดูจริงจังนะคะ (ฮา)
ไรเตอร์สู้ๆ รีบมาอัพนะคะ o13
-
ยอร์ชกลัวเมีย 5555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอยยย โหดดจนนึกร็อตไวเลอร์ตัดต่อพันธุกรรม พอมามีเมีย กลัวเมียซะแทบเยี่ยวราดดด สมควร!!!!
.
.
.
.
ภาม เราเป็นเมียต้องให้ยอชมันเป็นช้างเท้าหน้านะ .........ส่วนเรานั้นต้องเป็น "ควาญช้าง" เท่านั้น!!!!
-
กลัวเมีย..แล้วเจริญ
-
นายยอร์ช ค่อยๆข้ามาแทรกซึม... หัวใจของน้องภามของเราทีละนิด.....อุอุ
-
ตอนนี้ พี่ยอร์ชมัน
.
.
.
.
น่ารักเว้ยยยยยยย :m20:
-
ภามใจอ่อนแล้วใช่มั๊ยจ๊ะ
-
อารมณ์ร้ายใจร้อนจริงๆน๊า
แล้วภามจะรักได้ไงเนี่ยยอร์ช~
-
:laugh: :laugh:
-
อิพี่ยอร์ชเชื่องมากมิอยากจะพูดดดดดดดดดดดดดด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นช่วงทำคะแนนล่ะสิ ฮึ? :-[
-
อ่านทันละ สนุกดีๆ ชอบๆพี่ยอร์ช 555
อ่อ ชอบด้วยเรื่องเทคนิคต่างๆ มีแอบสอดแทรก
มาต่อไวๆเน้ออ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เช้านี้มากด + สนองนีส อีป้าแก่ๆ อย่างเดียว
ออนมือถือเมื่อคืน กด + บ่อได้ 555
-
เอาคืนเยอะๆ เลย เอาให้สาสม อิอิ
-
o13 o13 o13
เด็ดมากกกภามจ๋า เจ๋งสุดๆอ่ะ เริ่ดดดดดด 555+
ยอร์ชแก จ๋อยไปเลย หุหุ ดีมากที่ทำตามและเชื่อฟังภาม ถ้าเป็นแบบนี้ภามอาจจะใจอ่อนก็ได้น้าา
-
นิสัยยังแย่ไม่เปลี่ยนเลยนะ ยอชชี่ ทำแบบนี้แหละหนูภามจะเกลียดเอา
ส่วนภามน่ะ ต้องเอาคืนให้หนักให้สาสมไปเลย!!
-
ภามแอบโหดนะ
๕๕๕๕๕๕๕
พี่ยอร์ช ระวังเถอะ ระวัง
กร๊าก ก กก ก
:pig4: :pig4:
-
หัวใจเริ่มหวั่นไหว โดยไม่ทันรู้ตัว แอบยิ้มคนเดียว :o8:
ส่วนพระเอก ก็กลายเป็นเสือสิ้นลาย จะเหลืออะไรอีก :m20:
อ่านตอนนี้แล้วแอบสะใจ เล็ก ๆ ที่ ภามกล้าที่จะสั่ง ให้หยุด สั่งให้ทำตาม
แต่โดยเนื้อแท้ ที่ยอร์ชยอมก็เพราะ รักไง :m1:
จัดให้ทั้ง ดร๊าฟ และ นัท คนละ 1 รีบมาต่อไว ๆ นะครับ
-
ยอร์ชแท่จัง
-
น่ารักอ่ะ
นายยอร์ชหงอได้ด้วยยยย
-
อ่านเพราะว่า คนแต่งเรียน สถ.(ใช่ปะคะ) ม.XXX นะเนี่ย
รุ่นพี่ รุ่นพี่ รุ่นพี่ :really2:
เพราะว่าปี้นี้ก็จะเข้าปีหนึ่งที่นั่นแระ (สน.) อ่ะค่ะ
ปล.รับน้องน่ากลัวป่าวอ่ะ
-
อิอิ ไม่มีไร จะเข้ามาบอกว่าวันนี้ไม่ลงนะจ้ะ
ของใกล้หมดสต้อกและ ต้องดองให้เปรี้ยวกลมกล่อมนิดๆ :laugh:
พรุ่งนี้มาแน่นอนจ้า สัญญาๆ
^
^
^
ตอบ QHUNA จ้า พี่ไม่ได้อยู่สถ.นะ อยู่ไอดีอ่ะจ้ะ
แต่มีเพื่อนอยู่สน เดี๋ยวไปบอกให้จัดหนัดให้ได้ ฮ่าๆๆๆ
ที่นี่รับน้องเบาที่สุดเท่าที่เห็นแล้วนะ ฉะนั้นวางใจได้ ดีใจจริงๆที่เจอน้องๆในนี้ o18
ขอบคุณทุกคนทุกๆคนที่กด+ ให้นะ ถ้าเม้นถึงเมื่อไหร่จะไปกดคืนให้แหละ :กอด1:
-
จิ้มๆ :z13:
:z13:
รอพรุ่งนี้กะได้
ว่าแต่จะมากี่โมงอ่ะ พี่ฉาว เอ้ย พี่ สาว (ใช่ม่ะ)
-
ตอบ QHUNA จ้า พี่ไม่ได้อยู่สถ.นะ อยู่ไอดีอ่ะจ้ะ
แต่มีเพื่อนอยู่สน เดี๋ยวไปบอกให้จัดหนัดให้ได้ ฮ่าๆๆๆ
ที่นี่รับน้องเบาที่สุดเท่าที่เห็นแล้วนะ ฉะนั้นวางใจได้ ดีใจจริงๆที่เจอน้องๆในนี้ o18
เอ่อพี่ค่ะ ไม่ต้องไปบอกเพื่อนก็ได้
หวังว่าจะรับเบาจริงๆนะ :call:
-
ขำยอร์ท :a5:
-
เย้ย! 800 ของผมไปซะแล้ว ไวมากอะ เชื่อแล้วว่าเป็นมือวางอันดับ 1 จริงๆ 5555555555+
จะเข้ามาย้ำอีกทีครับว่าวันนี้นิยายยังไม่มา แต่จะมาพรุ่งนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: ดูชั่วร้ายเนาะ ที่จริงก็มีสำรองไว้บ้างครับ แต่ถ้ารีบเอามาลงหมดเดี๋ยววันที่ผมต้องเข้าคณะจะอดไปนาน เหอๆๆๆๆๆ
ตอนนี้รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งครับที่ไอ้หนุ่มของผมเริ่มมีคนเห็นใจขึ้นมาบ้างแล้ว แต่จะมียอร์ช FC เกิดขึ้นมาอีกหรือไม่คงต้องรอดูกันอีกนิดครับ ก็บอกแล้วว่าไอ้พี่ยอร์ชมันดื้อ!!! จะดีได้นานแค่ไหนต้องคอยดูฤทธิ์กันครับ หึหึหึหึหึหึ o18
น้องQHUNA : นี่เป็นน้องภาคไอ่นรกสินะ หึหึหึหึหึหึ(มันชื่อณรงค์แต่พี่เรียกนรก :laugh:) สน. มีแต่พี่ๆ ใจดี ไม่ต้องกลัวไป แต่ระวังให้ดี....สตูฯสน. ผีดุมากๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่ก็เพิ่งเจอกันไป แต่ดุไม่เท่าสตูฯภาคพี่หรอก น้อยกว่านิดนึง 555+
กำหนดการขึ้นรถไฟออกมาแล้ว อย่าลืมไปนะครับ(เดี๋ยวพี่ก็ไป) ถ้าไม่รู้กำหนดพีเอ็มมาถามพี่ได้นะ^^
นอกเรื่องไปเยอะเลย 555+ ยังไงก็ต้องขอขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ให้กำลังใจทุกคนครับ :pig4: รอวันที่จะมียอร์ชFC อยู่ เดี๋ยวผมเป็นหัวโจกเอง 555+
: DRAFT หนุ่ม สถ. หลายแดดแล้ว :try2:
-
ยอร์ชเป็นแมวหง่าวเป็นแล้ว อิอิ :z1:
สงสัยจะอยู่ชมรมเกลียมัวนะ หึหึ
-
เห้ย มา เด๋วผม ตั้ง ยอร์ช FCเอง 5555
แบบนี้แหละที่หามานาน กร๊ากกกก
QHUNA พี่ก็รู้จักเพื่อนภาคนี้ โคตรแรงอะคนนี้ อิอิ แต่ใจดี เด๋วฝากไว้ให้อีกแรง กร๊ากกกก
-
งืม...
อ่านทันแ้ล้ว
น่ารักมากกกก
นายยอร์ชนี่มัน ได้ใจจริงๆ
-
:man1: มาเลยพี่ยอช
มาอยู่ชมรมคนกลัวเมียกัน
หาสมาชิกอยู่คราบ
-
มอบกำลังใจ ให้ เฮีย ยอช นะค่ะ
อิอิ o13 o13
-
อ่านทันแหล๊วววววววววววว :mc4:
ดีใจมากมาย มีคนเอาเรื่องคณะมาเขียนแว๊ว
พอดีพี่ PM ไปหาดราฟก่อนหน้านี้แล้วอ่านะ
(ตอนนั้นยังอ่านมะทัน อิอิ)
พี่อยู่ film อ่าจ้า จะเรียนจบละ เหลือแก้ทีสิสนิดนุง
ปูลู เวลาพี่เดินผ่านตรงจุดแซวของหนุ่มวิดวะนี่
ไม่มีโอกาสได้แซวพี่หรอก พี่จะชิงแซวมานก่อนเลย
ฮ่าๆๆๆๆ ทำเอาเด็กวิดวะสยองไปตามๆกัน เอิกๆๆๆๆๆ :z2:
-
ดีแล้วยอร์ชโดนซะบ้าง
-
ขอต้าเป็นมือที่สาม ระหว่างยอร์ชกับภามทีเถิ้ดด
ภามจะได้รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับยอร์ช :impress2:
-
ดีมากพี่ยอร์ช คนเกียมัวเนี่ย เค้าว่าจะเจริญนะพี่
:laugh:
-
ฮ้า อ่านทันแว้ววววววว ^^
รอตอนนต่อไปน้า
อ่านละ อยากไปเข้า มอ นี่มั่งจัง คริๆ
ชอบเพลงม้ากกก มากกกก อยากมีหนุ่มวิดวะมาร้องห้ายฟังมั่ง :m25:
ร้ากพี่ยอร์ชชชชช ^^*
-
อ่านทันแล้วววววววววววววววววว~
ฮาเฮียยอร์ช!!
ยังไม่ทันไรเลย ออกแววกลัวภริเมียมาแล้ว>,.<!!!!!
แบบนี้ภามไม่ต้องกลัวว่าแต่งไปแล้วเฮียแกจะนอกใจ...
เอาอยู่หมัดแน่นอน ๕๕๕๕+ :a2:
-
มาต่อยังเอ่ย :seng2ped:
-
ไหลไปกับน้ำป่าว ว
กลับมาได้แล้ว ว ว :call:
-
ภาม สุดยอดเลยอ่ะ
ยอร์ช ก็นะ เป็นคนดีจัง ให้ความเคารพ แฟน มากมายอ่าาา 555+
:pig4:
-
ตอนที่ 13
“เล่ามาเลยนะภาม ไปทำยังไงถึงได้หนุ่มหล่อมาตามติดแจแบบนี้”น้ำ บัดดี้ผมรีบเข้ามากระแซะทำตาวิบๆ หลังจากนายยอร์ชอาสาวิ่งเอาแปรงทาสีทั้งหมดไปล้างให้ เพื่อนคนอื่นๆ ก็เข้ามาร่วมวงด้วย
“จะไปทำอะไรหล่ะ เราก็อยู่เฉยๆ”ผมตอบเลี่ยงๆ
“แต่ที่ชั้นเห็นพี่เค้าอยู่ในโอวาทแกจังนะภาม ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าไม่มีอะไร”แจน เจ้าแม่นิยายวายประจำรุ่นยิงคำถามตรงๆ จนผมอยากจะหนีออกมาจากตรงนั้นไวๆ
“ว่ายังไง”แจนยังอยากรู้ไม่เลิก
“เออ เราลืมไปว่าพี่ป้องเรียกไปคุยในช็อปหลังทำงานเสร็จ เดี๋ยวเราไปก่อนแล้วกันนะ”ผมรีบเดินหนีออกมาทันทีเพราะไม่อยากตอบคำถามที่คิดว่าโกหกได้ยากสำหรับเจ้าแม่วายคนนี้
“เชื่อฟังกันแบบนี้ยังไงก็รักพี่เขาให้มากๆ หน่อยหล่ะ”ยัยแจนตะโกนตามหลัง
“ดีใจด้วยนะภาม เจอคู่ชีวิตซะที ฮ่าๆๆๆๆ”บัดดี้ผมเจริญพรไล่ตามมาพร้อมเสียงแซวจากเพื่อนๆ คนอื่นในกลุ่ม
ผมเดินหน้าร้อนผ่าวๆ เข้ามาเอาของที่วางไว้ในช็อปเพื่อที่จะกลับหอก็เจอพี่ป้องอยู่ด้านใน
“ยอร์ชหล่ะภาม มันไปไหนแล้ว”พี่ป้องเงยหน้าจากชิ้นส่วนรถขึ้นมาถามผม
“ล้างแปรงทาสีอยู่พี่ พี่มีอะไรกับเค้าเปล่า เดี๋ยวภามเรียกให้”ผมตอบ
“เปล่า ว่าแต่ภามไปเสกอะไรใส่มันเข้าถึงได้ว่าง่ายแบบนั้น”พี่ป้องถามต่อ
“ที่พี่ว่าว่าง่ายนี่คืออะไรอ่ะ”
“ยอร์ชมันเชื่อภามทุกอย่างเลย บอกให้หันซ้ายมันก็หัน บอกให้หันขวามันก็หัน”
“แปลกหรอพี่?”ผมถามงงๆ
“แปลกสิ ปกติยอร์ชมันเคยเชื่อใครที่ไหนหล่ะ ยิ่งเวลามันโมโหนะ ไม่มีใครห้ามมันได้หรอก ไม่งั้นเมื่อเย็นพี่ก็เข้าไปห้ามมันแล้ว”พี่ป้องว่า
ผมเงียบ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี
“ยอร์ชมันคงเห็นภามเป็นคนสำคัญของมันถึงได้ยอมภามขนาดนี้ ถ้าเป็นภามพี่ก็หายห่วง ยังไงพี่ฝากมันด้วยแล้วกัน”พี่ป้องยิ้มแล้วฝากฝังนายยอร์ชกับผมซะดิบดี
“เฮ้ย! ทำไมพี่พูดแบบนั้นอะ”ผมหน้าเหวอ
“ภามดูไม่ออกจริงๆ หรอว่ายอร์ชมันคิดยังไงกับภาม”พี่ป้องบอกแล้วมองเลยไปข้างหลังผม
“ภามๆ นี่ พี่ล้างแปรงเสร็จหมดแล้ว เป็นไงสะอาดมั้ย”หมดกันไอ้ท่าทางกร่างคับคณะเมื่อเย็น นี่มันอารมณ์เด็กผีชัดๆ
“ทำไม พี่ล้างไม่สะอาดหรอ ขมวดคิ้วทำไม”นายยอร์ชโหมดใหม่ที่ผมเพิ่งเคยเห็นถามซ้ำ
“สะอาดๆ เอาไปเก็บตรงโน้นให้ที”ผมชี้ไปที่มุมห้อง เขาก็เดินไปเก็บอย่างว่าง่าย
“เห็นไหมหล่ะ”พี่ป้องพูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“ไปภาม กลับกัน”นายยอร์ชที่เก็บของเรียบร้อยเดินมาดึงแขนผมให้ออกไปด้วยกัน นี่ไม่คิดจะลาเพื่อนกันเลยเรอะ
“จะกลับก็กลับไปสิ กลับเองได้”ผมปฏิเสธเขา
“ไม่เอา พี่ง้อภามมาตั้งแต่เย็นจนเหนื่อยแล้วนะ ถ้านานกว่านี้เดี๋ยวกลับโหมดเดิมนะ”น้ำเสียงนายยอร์ชเริ่มเข้มขึ้นต่างจากเสียงเด็กผีเมื่อครู่ ผมมองหน้าพี่ป้องก็เห็นเขาอมยิ้มแล้วพยักหน้าให้เบาๆ
“อืม”ผมตอบเพราะไม่อยากต่อความอีก อีกอย่างก็ไม่อยากให้ไอ้คนข้างๆ นี่กลับมาโหมดโหดเหมือนเดิมด้วยเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเขาเป็นบ้าขึ้นมาอีกผมจะโชคดีเหมือนเมื่อเย็นไหม ในที่สุดผมก็โดนลากออกไปจนได้
หลายวันมานี้ผมรู้สึกถึงความปั่นป่วนที่เกิดกับตัวเองอย่างบอกไม่ถูก พูดให้ตรงๆ แล้วคงจะเป็นความสับสนมากกว่า แล้วคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น...นายยอร์ชตัวแสบนั่นแหละ ผมไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วเขาต้องการอะไรจากผม ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนตอนเจอกันใหม่ๆ ทำท่าว่าเกลียดขี้หน้าจนไม่อยากจะเจอกันด้วยซ้ำไป แต่ตอนนี้เขากลับทำหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างที่ทำให้ผมรู้สึกดีอยากบอกไม่ถูก และนี่ก็เป็นอีกตัวการหนึ่งที่ทำให้ผมคิดไม่ตกแบบนี้ ตลอดหลายวันหลังจากเรื่องคราวก่อนนายยอร์ชก็คอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ผมาชนิดที่ว่าไม่ปล่อยให้ห่างตัวถ้าไม่จำเป็น เจอพี่ เจอเพื่อนของผมที่เป็นผู้ชายเข้ามาคุยด้วยก็ตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่ชาวบ้านเค้าลูกเดียว วันดีคืนดีก็ขนข้าวขนของมาขอร้องแกมบังคับนอนที่ห้องผมแล้วก็ไม่วายมือไม้ไม่เป็นสุขตลอดเวลา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังไม่แปลกเท่าการที่ผมเริ่มรู้สึกรำคาญน้อยลงและไม่ไล่เขาอย่างไม่ไยดีเหมือนเมื่อก่อน
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่พวกผมมาเพ้นท์ผนังที่ช็อปรถทางฝั่งวิศวะเพราะพรุ่งนี้ก็เป็นกำหนดส่งแล้วหลังจากที่อาจารย์ให้เวลาพวกเรามาหนึ่งเดือนเต็มๆ นายยอร์ชที่หน้าด้านหน้าทนกับการไล่เตลิดเปิดเปิงของผมนั่งหน้าเข้มอยู่ข้างๆ กำลังแกะช็อกโกแล็ตเฟอเรโร่ลูกที่สี่ให้ผมอย่างตั้งอกตั้งใจ นี่คือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีอีกอย่าง หลังจากเราเริ่มทะเลาะกันน้อยลงนายยอร์ชก็ดูจะเรียนรู้นิสัยจากการนัวเนียอยู่ใกล้ๆ ผมมากขึ้น จากนั้นไม่ว่าผมจะชอบหรือไม่ชอบอะไรเขาก็จะรู้หมดเหมือนมีกุมารทองและสรรหาทุกสิ่งทุกอย่างมาให้แบบชนิดที่ถ้าผมเป็นแฟนกับเขาคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก
“แหม หวานจังเลยนะคะพี่ยอร์ช ป้อนจนภามจะเบื่ออยู่แล้ว”แจนที่เก็บรายละเอียดท้ายรถอยู่หันมาแซวให้ผมร้อนๆ หนาวๆ
“อร่อยดีนะน้องแจน ลองชิมดูสิ พี่ซื้อมาเผื่อพวกเราด้วย คิดว่าน่าจะชอบ”ตัวต้นเรื่องยังหันไปทำหน้าหล่อใจดีแบ่งขนมให้
“อ่า...ขอบคุณค่ะพี่ แหมๆ มีพี่เขยดีแบบนี่สงสัยต้องเชียร์ให้สุดใจ เพื่อนเราอิ่มใจแถมเรายังอิ่มท้องอีกต่างหาก”น้ำพูดแล้วหัวเราะ นายยอร์ชก็ดีเหลือเกินไม่ปฏิเสธซักคำแถมยังมีหยอดต่อ
“พี่น่ะเป็นแฟนภามตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ภามจะยอมเป็นแฟนพี่ซะที”เท่านั้นแหละทั้งไอ้เพื่อนกลุ่มผม ไอ้เพื่อนกลุ่มข้างๆ หันมาโห่ฮาป่าแตกกันยกใหญ่ ผมรู้สึกเขินอย่างประหลาด ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แต่จะทำอะไรมากก็ไม่ได้เพราะกลัวเป็นที่สังเกต แต่เฮ้ย! นี่เมื่อกี้ผมเขินงั้นหรอ ผมเขินเนี่ยนะ! เพราะไอ้ความรู้สึกนี้ ผมจะปฏิเสธมันออกไปก็คงไม่ได้ สงสัยต้องให้เวลาตัวเองทบทวนเรื่องบางอย่างอีกทีแล้วกระมัง...
ผมนั่งเช็คเมลล์อยู่ที่โต๊ะทำงานตอนใกล้ๆ เที่ยงคืน หูก็ฟังเสียงน้ำในห้องน้ำไหลดังซ่าๆ ซักพักแทนที่จะเป็นจอคอมแต่ผมดันเลื่อนสายตามามองที่กรอบรูปกระจกที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ จอแทน ตั้งแต่วันนั้นมารูปที่ใส่อยู่ในกรอบนี้ก็ยังเป็นรูปใบเดิม ไอ้หนุ่มหน้าหล่อที่ยืนล้วงกระเป๋าสวมเชิ้ตสีขาวนี่ก็ทำให้ผมใจเต้นแปลกๆ อย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก ไม่ใช่ไม่เปลี่ยนเพราะกลัวคำขู่ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ผมอยากให้รูปใบนี้ยังคงอยู่ในกรอบอันนี้ และตั้งอยู่ตรงนี้ต่อไป เสียงประตูห้องอาบน้ำเปิดออกและตามมาด้วยเสียงพูดด้านหลัง
“เอาไว้เดี๋ยวถ่ายรูปคู่กันเมื่อไหร่ค่อยเอามาเปลี่ยน ตอนนี้เอาไว้อย่างนี้ก่อน”ผมหันไปก็เห็นนายยอร์ชยืนเปลือยอกขาวๆ ที่มีมัดกล้ามเรียงสวยกระชากใจสาวๆ ด้านล่างพันไว้ด้วยผ้าขนหนูสีขาวลวกๆ หยดน้ำยังเกาะตามตัวแพรวพราว เขายิ้มๆ แล้วยืนเช็ดผมให้แห้ง
“ไปเช็ดตัวดีๆ เลย เดี๋ยวพื้นเปียก”ผมดุเสียงสั่นๆ หน้าร้อนๆ แล้วหันมาสนใจกับคอมต่อ ไม่นานนักไอ้ตัวกวนเมื่อครู่ก็นอนร้องเรียกผมเหยงๆ อยู่บนเตียงบอกให้ขึ้นไปหาได้แล้ว ดึกแล้ว ผมที่ปกตินอนตีสองตีสามจนเป็นนิสัยยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่แต่เสร็จงานแล้วเลยปิดคอมขึ้นไปนอนดูทีวีบนเตียง ไม่ทันถึงสองนาทีดีคนปัญหามากก็กระแซะๆ เข้ามาเอาหัวหนุนตักผมที่นอนพิงหัวเตียงดูทีวีอยู่
“อะไร”ผมถาม สายตายังคงสนใจกับทีวีแต่ก็ไม่ไล่เขาลง
“อยากนอนหนุนตักเมีย”เขาพูดสั้นๆ แต่กวนได้ใจ
“อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ เดี๋ยวก็ไม่ต้องนอนที่นี่หรอกคืนนี้”ผมหน้าร้อนวูบกับคำพูดของเขา แต่ยังค้นหาเหตุผลที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ ปากเลยต้องเอ่ยปกปิดความรู้สึกออกไปก่อน
นายยอร์ชนอนเงียบไปสักพักจนผมคิดว่าเขาหลับไปแล้ว แต่อยู่ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นมา
“ภาม... ถามจริงๆ พี่อยู่ใกล้ๆ กับภาม เจอกับภามมาก็หลายเดือนแล้ว นับวันที่พี่ยิ่งอยู่ใกล้ภาม จากแรกๆ ที่หมั่นเขี้ยว กลายเป็นชอบ แล้วตอนนี้ยิ่งรักมากขึ้นทุกๆ วัน ภามรู้สึกว่าภามเองรักพี่บ้างหรือเปล่า”เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมทั้งๆ ที่ยังนอนหนุนตักอยู่อย่างเดิม ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนต้องหลบตาเขา ที่ผ่านมาเขาไม่เคยที่จะพูดกับผมจริงจังขนาดนี้ และเพราะประโยคนี้เองทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดนั้นมันเป็นเพราะอะไร รักหรือ? ระยะหลังๆ ที่ผมรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้เขา ไม่รู้สึกรังเกียจที่จะให้เขามานอนค้างที่ห้อง รวมถึงรู้สึกแปลกๆ เวลามีคนหน้าตาดีๆ เข้าหาเขาแบบจงให้ให้เห็นว่าเกินเพื่อน นี่หรือเปล่าอาการของคนที่มีความรัก?
“ผมยังไม่แห้งดีแน่ะ”ผมเลี่ยงที่จะตอบเพราะความสับสนในใจ คว้าผ้าขนหนูผืนเล็กข้างเตียงมาค่อยๆ เช็ดผมให้เขา ได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรผมต่อ ผมนั่งเช็ดผมให้นายยอร์ชไปเรื่อยๆ สายตาก็มองทีวีที่เปิดไว้ด้วยความว่างเปล่าลอยไปไกลเพราะสมองก็คิดหาคำตอบสำหรับคำถามเมื่อครู่อยู่
“ฉันรู้ตัวว่าแปลก ที่เพิ่งมาหวั่นไหว ไม่เคยเป็นกับใครเป็นกับเธอคนนี้...รับเป็นเรื่องที่แปลก กี่พันทฤษฎี กฎเกณฑ์ไหนที่มีไม่ทำให้เข้าใจ...”เสียงเพลงประกอบละครของช่องหลายสีที่ผมเปิดทิ้งไว้ดังเข้าโสตประสาท ผมหยุดมือที่เช็ดผมให้คนที่นอนเพลินในตอนนี้ ความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นในใจของผม ความรู้สึกที่เหมือนจะเจอคำตอบของคำถามที่ได้รับ บางทีสิ่งที่ผมกำลังตามหา อาจจะไม่ต้องใช้ทฤษฎีที่มีอยู่บนโลกนี้เพื่อหาคำตอบของมันก็ได้
“เพิ่งได้รู้จักรักเมื่อได้รู้จักเธอ...เกิดมาเพิ่งได้เจอคนอย่างเธอคนนี้...”ผมก้มลงมองหน้าคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนตัก
“เพิ่งได้รู้จักรักฉันว่ามันดี๊ดี...เห็นหน้าเธอทุกทีอยากจะมีหวานใจ...ที่น่ารักอย่างเธอ”ผมได้คำตอบแล้ว คำตอบสำหรับสิ่งที่ผู้ชายบนตักผมถามเมื่อครู่นี้ คำตอบที่ผมเองก็ค้นหาเพื่อที่จะตอบตัวเองมานานนับเดือน และผมกำลังจะบอกให้เขาได้รู้…
“ผมแห้งแล้วหรอ หยุดทำไม กำลังเพลินเลย”นายยอร์ลืมตาขึ้นมาถามผม อมยิ้มน้อยๆ น่ารัก
“ยอร์ช...ภามคิดว่าภามรู้คำตอบแล้ว”ผมยิ้มให้เขาแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน และคำพูดแทนตัวเองของผมที่ใช้กับเขาในตอนนี้ทำให้เขาตาโตเหมือนคนตกใจ
“ภาม...คำตอบอะไร”เขาทำหน้าลุ้นระลึกกับสิ่งที่ผมกำลังจะบอก
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้และโน้มใบหน้าลงไปหาเขาพร้อมกับกดจมูกและปากลงบนแก้มเขาแรงๆ พอเงยหน้าขึ้นมาใหม่ก็เห็นคนหนุนตักนอนแน่นิ่ง หน้าแดงแปร๊ดเหมือนคนไม่สบาย ตาโตเหมือนช็อคกับอะไรสักอย่าง สุดท้ายก็กระเด้งตัวลุกขึ้นมาจับไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้แล้วถามด้วยเสียงตื่นเต้น
“ภามหมายความว่า...”
“อืม...คิดเหมือนกัน”ผมตอบเขาสั้นๆ แต่คิดว่าคงได้ใจความโดยไม่ต้องพูดให้ยาวกว่านี้....
To be continued :o8:
________________________________________________
อ่า คราวนี้มีคนเข้าแถวรอตอนต่อไปเยอะจัง เป็นเพราะคนบางคนมันทำตัวดีขึ้นรึเปล่านะ อิอิ
ตอนหน้าจะมีตัวละครใหม่เข้ามาแล้วนะจ้ะ จะเป็นใคร? คู่ใหม่รึเปล่า? ต้องไปติดตามกันเองน้า :laugh:
ปล. ขอบคุณเพื่อนพี่น้องร่วมสถาบันที่เข้ามาทักทายกันอย่างล้นหลามด้วยนะคะ แหม บอร์ดนี้ม.เราอยู่กันเยอะจริง ฮ่าๆ
และต้องขอขอบคุณมิตรรักแฟนฟิคทุกท่านด้วย :กอด1:
-
พี่งเข้ามาอ่านคะยังตามอ่านไม่ทัน
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :L2:
-
หัวใจของยอร์ชกับภามจูนตรงกันซะที ฮูเล่ ๆ :mc4: ยอร์ชไม่เสียแรงที่ตามตื้อภาม ดูแลเทคแคร์ เอาใจใส่ภามอยู่นาน ในที่สุดก็ได้รักจากภามมาเติมเต็มในหัวใจ :m1: :L2: :m1:
-
กรี๊ด อีป้าแก่ๆ ร้องเสียงดัง จน อีป้าน้อย(น้องสาวอีป้าแก่ๆ)
มันตกใจวิ่งมาดู พอรู้ว่าอ่านเรื่องนี้แล้วกรี๊ดเสียงดัง มันด่าเลย
"อีบ้า กรูตกใจหมด" 555 อีป้าแก่ๆ ต้องขอบอกว่า
ทำไปได้นะ ไม่เจียมสังขาร(อินแล้วกรี๊ด)
+1 ให้ความหวานตอนล่าสุดคะ :กอด1: คนแต่งสัก 20 ที โอเคไหมคะ
-
แอร๊ย ย ย ทำไมนิยายช่วงนี้
แต่ละเรื่อง เซอร์ไพรส์กันสุดริด ด
คิดเหมือนกันเลยจ๊ะ
ว่าจากนี้ NC มันจะมาบ่อยขึ้น!!
อ๊าย ย ย (ตีปากๆ) แป๊ะๆ ๆ ๆ
จุ๊บๆ เริ่ดมากค่ะตอนนี้
-
สมหวังแล้วบักยอร์ช :really2:
-
กีสสสสส น่ารักมากมายเลยคร้าบบบ
นันจ๋าาาา
มาซบอกเรามา อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ภามน่ารักมากมายเลยคร๊าฟฟฟ
งานนี้นายยอร์ชประสบความสำเร็จอย่างแรงเลยล่ะะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:-[ ความรักมันดีเเบบนี้เอง
และการตื้อเท่านั้นที่ครองโลก :laugh:
ออกแนวบ้า แต่ภามน่ารักดีอ่ะ รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ ไปเลยตรงๆ
ชีวิต คนมันสั้นทำตามใจตัวเองอ่ะ ดีสุดๆๆ (ออกนอกเรื่องเลย)
:bye2:
-
อ๊างงงงง ภามรู้ใจตัวเองแล้ว เย้เย้
ตัวละครใหม่จะเป็นใครนะ
ขอหวานๆอีกหลายๆตอนนะคะ ฮี่ฮี่ :impress2:
-
อ๊ายยยยยย ภาม ก้คิดเหมือนกัน :-[
ยอร์ชก้เลิกเอาแต่ใจได้แล้วนะ รักภามให้มากๆล่ะ ^ ^
ตอนต่อไปมีตัวละครใหม่ด้วยหรอ อยากให้มาคู่กะนันจังเลย :o8: จะได้ไม่ต้องมาแย่งภาม อิอิ
-
กรี๊ด ดีใจกับพี่ยอร์ชด้วย
ในที่สุดภามก็ใจตรงกันเสียที
ขอให้รักกันนานๆ อิอิ ;')
-
:-[ :-[ :-[ :-[
เขิลแทนน้องภามจัง
โอ้ยยยยยยยพี่ยอร์ชขาา เดี๋ยวหนูซื้อเฟเรโร่่ เลี้ยงแจกทั้งซอยย
ทำตัวน่ารักขึ้นเป็นกองงงงงงง o13
ปล.อิจฉาเค้ารักกันนนน กรี๊ดดดดดด อยากมีแบบนี้บ้าง กร้ากก :z10:
-
:mc4: สักทีนะนู๋ภาม
ปอลิง....ไม่ได้จบมาจากมอนี้ แต่เคยแอบปิ๊งเดกถา'ปัดมอนี้อ่ะ ฮ่าๆ
-
เป็นการปรับปรุงตัวที่น่าชื่นชมค่อดๆๆๆๆๆ
น่ารักเกินแล้วอ่ะยอร์ช :z2:
จากไอ้บ้าที่ไม่สนใจใครตามง้อตามเอาใจขนาดนี้ไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้ว่าไงล่ะ
-
ฮิ้ววววววว อย่างนี้มันต้องฉลองแล้ว :mc4:
ในที่สุกนู๋ภามของเจ๋ก็รู้ใจตัวเองแล้ว
ต้องขอขอบคุณเพลงประกอบละครอย่างแรง 55+
-
ม.ไหน หว้าาาาา ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
อ๊ากกก คู่ใหม่ กำลังจะมาแล้ววว
:impress2:
-
อ๋อยยยยยย เขินเว้ยย :-[
จากไม่ถูกกัน เวลา ก็เป็นตัวช่วยที่ทำให้ รัก กันจนได้
อย่างนี้ต้อง :mc4: เย้วววว อ่านไปยิ้มไป ยอรช์ ชักจะน่ารักขึ้นทุกวัน
แล้วภามก็รู้ใจตัวเองแล้วด้วยย จะมีอะไรดีกว่าเน้ อีก
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
:กอด1: คนโพสต์ :L2: พี่ดร๊าฟ
-
บอกไปเลยภามว่า รักยอร์ช :กอด1:
-
:-[ภามน่ารักเกินไปป่าวววววว
มาบอกรักกันแบบนี้ คนอ่านช๊อคคคค
เพราะว่าหวานเกินไป ใจละลาย ๆ ๆ
-
OMG
-
อืม. .. .คิดเหมือนกัน >> สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ
อร๊า ย ย ย ย . . ...เขิล ล ล ล
พี่ยอร์ชทำตัวดีขึ้น จนน่าใจหาย
แบบนี้สิ ถึงได้เหมาะกับภามหน่อย ย ย. .. ..
ตอนนี้แฟนคลับภามคงเปิดใจรับพี่ยอร์ชได้อย่างเต็มใจแล้วละ
แต่ถ้ามันมีอะไร. . . .ไปทางลบ คงเจอแบบ .. . .อย่าหวัง ได้ เกิด
:laugh:
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนน๊า . . . :3123:
-
อ๊ากกกก น่ารัก หวานชะมัด
น้องภามกับพี่ยอร์ช ในที่สุด ก็ ยอมรับว่ารักกันแล้ว เพราะ ฉะนั้น ตอนต่อไป ขอหวานๆ อีกเยอะๆนะ :o8:
-
น่ารักมาก ๆ เลย
ติดตามอยู่นะคะ
-
OMG!! ด้วยคน :m1: :m1: :m1:
:L2: :L2: :L2:
-
(มาย้อนอ่าน อ่านทีเดียวหลายตอน)
:กอด1: :L2: กอด+เป็นกำลังใจให้คนแต่งและคนโพสค่ะ
น้องภามน่ารักนะ แต่ทำไมใจอ่อนง่ายจังอ่ะ แบบนี้ไอ้พี่ยอร์ชก็ได้ใจอ่ะดิ ไม่ดีๆ เดี๋ยวเหลิงนะ o18
ตอนล่าสุด เอ้ยยยยยย หวานม๊ากกกกกกก :impress2: มากทีเดียว o13
ว่าแต่ ทำไมไอ้คุณพี่ยอร์ชถึงยังเดินเข้าออกหอใน(ตึกใหม่ ชิมิ?) ได้อย่างสะดวกสบายแบบนี้ล่ะ แอบมีนอกมีใน จ่ายใต้โต๊ะกับลุงยามป่ะเนี่ย?
(ชั้นสงสัยนะยะ บอกมาทำไง เดี๋ยวชั้นจะได้ทำบ้าง :laugh:)
-
ขอให้น่ารักแบบนี้
ตลอดนะคุณยอร์ช
หึ หึ
-
เขิน!!! :o8:
ภามได้คำตอบแล้วเหรอ
นี่ถ้าไม่ได้เพลงประกอบละครนี่จะตัดสินใจได้มั้ย
แต่คนใหม่ที่เข้ามา จะเป็นใครก็ได้นะที่ไม่สร้างปัญหาให้คู่นี้ :serius2:
คู่นี่เข้าเพิ่งจะตกลงใจกันได้
ขอสวีทก่อนเหอะ :กอด1:
-
ถ้าใจตรงกันอะไรๆ ก็คงเป็นเรื่องง่าย
แต่นี่เป็นแค่การเริ่มต้น ยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกเยอะ
นายยอร์ชก็อย่าไปใช้กำลังกับภามแบบนั้นอีก
ปล. ขอ o22 ด้วยคน
-
:o8: :L1:
-
:-[ :-[ ยอร์ช อย่าดีแตกนะ 555 ในเมื่อได้ใจภามไปแล้วเนี้ยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
(//ตายอย่างสงบ//)
:a5: > :o8: > :impress2:
-
:mc4:ฉลองให้ยอร์ช
-
เป็นยังไงกันบ้างครับทุกคน คิดว่าตอนนี้คงจะถูกใจและสมการรอคอยนะครับ^^
บทภามมันจะเก็ทก็เก็ทเอาง่ายๆ แบบนี้หล่ะครับ 555555555555+ :laugh: ก็ในเมื่อรู้ใจตัวเองแล้วจะเก็บไว้ทำไม สู้บอกไปเลยดีกว่าเนอะ :o8:
ส่วนการขึ้นหอในตึกใหม่ที่ขึ้นชื่อว่า รปภ. เข้มงวดสุดๆ ของพ่อตัวดี นั้น ไม่ต้องเดาครับ มันใช้เงินล้วนๆ o18
สำหรับในตอนหน้านั้นจะมีตัวละครมาใหม่แล้วครับ ซึ่งตัวละครใหม่เป็นตัวละครที่ผมค่อนข้างชอบ เพราะสามารถเขียนให้รั่วๆ ได้ สนุกดีครับ วันจันทร์นี้จะต้องเข้าไปทำหน้าที่พี่ที่ดีที่คณะแล้ว ช่วงที่ผมไม่อยู่ยังไงก็ขอฝากตัวละครใหม่ไว้ในอ้อมใจทุกคนด้วยนะครับ :L2:
ปล.ใครถูกใจตอนนี้อยากให้รางวัลกรุณาส่งเฟอเร่โร่ไปให้ที่คณะได้ทุกวันทำการครับ 555+
ปล.2 ถึงเวลาตั้งยอร์ช FC แว้ว!
ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่เข้ามาคอมเม้นต์ให้ครับ โดยเฉพาะคุณป้า ถึงกับกรี๊ดให้ทีเดียว 55 :3123: :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. YORCH's FC.
-
แล้วคุณเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหายไปไหนแล้วอ่ะ :m28:
แต่จะว่าไป อ่านตอนนี้แล้วมันน่ารักอ่ะ ความรู้สึกเหมือนกับกำลังค่อยๆรัก กลัวก็แต่ไอ้บ้ายอร์ชมันจะห้ามใจไม่อยู่
จู่ๆนุ้งภามน่ารักน่าฟัดขึ้นมาทันตาเห็นแบบนี้ ระวังนุ้งภามจะถีบออกนอกห้อง เคยทำเขาเจ็บไปหนแล้ว หึหึ :o9:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m16: ภาม ทำไมหลงเสน่ห์นายยอร์ชเร็วจังเลยอะลูก น่าจะเอาคืนให้หนักกว่านี้อีกซักนิด แค่น้ำเต้าหู้ถุงเดียวเองอะ
น่าจะแถมเปลือกทุเรียนอีกซักชิ้น :laugh:
:เฮ้อ: อดดูนายยอร์ชโดนทรมานเลย เศร้าใจจัง (ท่าทางจะซาดิสต์นะเนี่ยะเรา :jul3: )
-
อ๊าก น่ารักจังเลยอะครับน้องภาม แต่ทำไมเอาคืนน้อยจัง แกล้งเยอะๆดิครับเนี่ย
-
วิดวะ กับ ถาปัด เป็นของคู่กันนะ ... ภามกับยอร์ช น่ารักจัง
-
หวานมาก ... ชอบครับ :haun4:
-
เออ น้องภามเข้าใจตัวเองเร็วๆ ก็ดี
อยากอ่านตอนหวานๆ แล้ว
:laugh:
-
น่ารักจังเลยยย น้องภามรู้ใจตัวเองแล้วหรอจ๊ะ????
วิดวะกับถาปัด คริคริ เป็นการจับคู่ที่เจ๋งชมัดไปอีกแบบ
บทจะน่ารัก ยอร์ช ก็ทำตัวดีน่าใจหายจริงจริ๊งงงง
o13
-
:L1: :L1: :L1:
-
ในที่สุดก็ค้นใจตัวเองจนเจอว่ารู้สึกยังไงกับเค้านะน้องภาม
นายยอร์ชก็ทำตัวน่ารัก มากมายอ่ะ
อยู่ในโอวาทดีแท้ ^^
:pig4: :pig4:
-
คู่นี้น่ารักจังเลย :-[
อยากอ่านตอนหลังจากภามยอมรับยอร์ชเป็นแฟนแล้วอ่ะ
อยากรู้จะหวานกันแค่ไหน :impress2:
ขอ NC แบบภามเต็มใจด้วยนะจ้า :oo1:
:pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เขินอ่ะ
ตอนที่บอกว่า คิดเหมือนกันนนน
งื้อออออ
พี่ยอร์ช โอเคมั๊ย ??
ช็อกตายไปยัง ฮ่าๆๆ
^^
-
หนูภามจะได้ออกเรือนแล้ว เย้ :laugh:
-
แอร๊ยยย......จะน่ารักไปไหนเนี่ย..
แต่พี่ยอร์ชนี่อยู่ในโอวาทภามจริงๆแหล่ะ แล้วตอนนี้ก็ให้คำตอบกับพี่ยอร์ชไปแล้วด้วย
ดีใจๆๆๆคู่นี้น่าจะมีอะไรๆๆหวานขึ้นอีกแน่เลย..
อ๊ะ จะมีคู่ใหม่อีกเหรอ..รอๆๆ อ่านต่อจ้า
-
คืนนี้ให้เดานะ ยังไม่เสร็จกันหรอก 555+
-
โอยยย
-
:mc4:รักกันดีๆซะที
-
ความหวานมันเข้าตาจริงๆ:กอด1: :กอด1:
-
:o8: เขินมากคับ ฮ่า ๆ
-
กี๊ตตตเลิศศศ
-
:L2: :L2: :L2:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด..... ภามมมมมมมมม น่ารักกกกกกกกกกก
จะเป็นลม o13
-
เย้ๆๆ อ่านทันแล้ว หลังจากไปเมามาหลายวัน เอิ้กๆๆๆ
ว่าแต่ เฮียยอร์ชนี่ได้ใจจริงๆ :impress2:ตอนล่าสุดนี่สวีทได้ใจจริงๆเลยอ่าๆคร้าบบบ
ว่าแล้วบอร์ดนี่สถาบันเราก้อเยอะอย่างว่าจริงๆอะนะ ฮ่าๆๆๆ
ไอ้เราก้อหนึ่งในสถาบันนี้เช่นกัน ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
-
อ๊าย~ อ่านเเล้วเขิน
.....คิดเหมือนกัน :-[
ปอลอ.รู้เเล้วที่ว่าที่ไหน....ถ้าเดาไม่ผิดนะคะ เฟิร์นก็เกือบได้เป็น นักศึกษา ม. นี้เเล้ว คณะเดียวกับพี่ยอร์ชด้วย
-
กรี๊ดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
หวานนนนนนนนนนน ภามน่ารักอ่า
ยอมดีกับคุณพี่ยอร์ชชั่วคราว 55+
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกก :z3:
ในที่สุดก็ใจตรงกานแล้ววว
ดีใจๆๆ เราเปน FC.ยอร์ช นะเออ คิคิ
พี่ชอบตอนเราแต่งให้ตัสละครมันแสดงความรู้สึกออกมาแบบตรงๆอ่ะ
ชอบก็บอกชอบ เกลียดก็บอกเกลียด
ปูลู เราก็หัดแสดงความรู้สึกออกมาหน่อยนะ เผื่อคนที่เค้าแอบมองๆอยู่จะได้กล้าเข้ามาทักทาย กร๊ากกก พูดไรหว่ากรุ :z2:
-
:-[
ดีกันแล้วๆๆ
ตอนหน้าอยากเปลี่ยนไปใช้คำว่า
ได้กันแล้ว :haun4:
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ รวดเดียวจบ น่ารักทั้งคู่เลย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:-[ :-[
-
รักกันแล้วอ่ะ น่ารัก :L1:
-
ในที่สุด ยอร์ช ก็ได้รับความรักจาก ภาม แม้จะไม่ใช่คำพูด
แต่การกระทำมีค่ามากกว่า คำพูดเป็นร้อยเท่าพันทวี
แล้วที่นี้ นายอร์ช จะรักษาความรักอันนี้ได้นานแค่ไหน
การได้มาซึ่งความรักนั้นมันยาก แต่การรักษานั้นยากยิ่งกว่าหลายร้อยเท่า :z2:
+1 ให้นัท กับดร๊าฟ คนละแต้มครับ :กอด1:
-
:-[ :-[
น่ารักที่สุด อิอิ
ตายอร์ชทำตัวดีดีนะ
เดี๋ยวภามจะเลิกรักเอา
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
:impress2:
อร๊ายยยยยยยยยยย
เขินอ่ะ ภามน่ารักมากเลย :o8:
อิจฉายอร์ช จะเอาภามๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (โดนยอร์ชโดดถีบ)
:L2:เอาดอกไม้มาฝาก
:กอด1: กอดคนแต่ง สู้ๆนะ :bye2:
-
เฮ่ยไอ้ยอร์ชเกียร์มัว
เปลี่ยนนิสัยแบบหน้ามือ
หลังมือเลยเหอะ
ดีใจจังที่ภามรู้ใจตัวเองแล้ว
ถึงจะแอบหมั่นไส้ไอ้คน
กลัวเมียก็เหอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ภามตอบได้น่ารักที่สุดเลย กรี๊ดออกมาจริงๆดีนะตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน :impress2:
-
ขอต้อนรับนายยอร์ชเป็นสมาชิกใหม่แห่งสมาคนคนเกียร์มัว :laugh: :laugh: :laugh:
ภามแอบน่ารักนะเราน่ะ
-
:o8:สมหวังกันสักทีนะ
ตายอช :man1:
-
จ้ากกกกก!!!!
อิคุณยอร์ชมันสมใจแล้วโว้ยยย!
เห็นว่าประพฤติตัวดี เชื่อฟังอยู่ในโอวาทของเมียเลยเทใจให้
จากนี้ก็เลี้ยงน้องภามดีๆนะ พาเข้าบ้านสวัสดีพ่อแม่หน่อย
จัดไปเอ็นซีเยอะๆให้น้องภามเป็นทาสรักของพี่ยอร์ชตลอดไป
หุหุ
ส่วนน้องภามคับ เมื่อรู้ใจตัวเองแล้วก็อย่าลืมทำตัวหวานบ้างไรบ้างเนอะ
อาบน้ำให้คุณชายเขา จูบก่อนนอน หอมแก้มตอนเช้า
ยอมพี่เขาไปเยอะๆ ยั่วพี่เขาหน่อยๆ เอาให้พี่ยอร์ชมันจะใจจะขาดรอนๆ
(ดร๊าฟ อยากอ่านเรื่องผีและความเฮี้ยนของคณะตัวอ่ะ เขียนให้เค้าอ่านหน่อยดิ นะๆ ขอบคุณ อิอิ)
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉลองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เขิลๆๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :man1: :man1: :man1: :o8: :o8: :o8: :impress2: :impress2: :impress2:
รอๆๆๆอยู่นะคับ
-
ว้าวววว!!!
รักกันแล้วนะ
o18
-
เอ่ย น่ารักจังคู่นี้ :กอด1:
ไรฯ แพลมๆ จะมีอีกคู่เหรอ จัดมาอย่าให้เสีย ว่าแต่จะเป็นเฮียป้อมป่าวอ่ะ
รอลุ้นนะ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก *
น่าร้ากกกกกก เพิ่งอ่านทัน คริๆ *
พี่ยอร์ชน่าร้ากกจัง คริๆ :mc4:
-
:oo1:
-
น่ารักจังบอกรักกันแล้ว
-
น่าร้ากกกกกกกก ภามน่ารักจังเลย
ใจตรงกันๆๆๆๆ อิอิอิ
ไม่เสียแรงเปล่านะนายยอร์ช :impress2:
-
แวะมาก่อนเข้าคณะพรุ่งนี้ครับ.... จะมาบอกว่าพรุ่งนี้มีตัวใหม่ออกแล้วเน้อ! ฝากเด็กใหม่ด้วยนะครับ 555+ :L2:
ตอนนี้พระเอกของเราทำตัวดีขึ้นแล้วก็รีบๆ รักกันไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยววันไหนผีออกขึ้นมาจะอด o18
ส่วนเรื่องผีในคณะนี่มีเยอะครับ เอาไว้ถ้าว่างจะมาเขียนเป็นตอนพิเศษของภามให้แล้วกันนะครับ ช่วงนี้กำลังวุ่นๆ กับเรื่องขอทุนของบริษัทดีไซน์ที่เสนอมาให้คณะ เป็นทุนสำหรับผู้ขาดแคลนความเย็น ซึ่งถ้าได้มาผมตั้งใจจะเอาไปซื้อตู้เย็นเข้าหอโดยเฉพาะ 5555555555555555555555555+ :freeze: (อันนี้คิดเองนะ ที่จริงเค้าให้ไว้เรียน!) จะไปสัมภาษณ์ทั้งทีถึงกับต้องโกนหนวดโกนเครากันเลยทีเดียว แสบชะมัด!!! o9
ขอรับทุกกำลังใจและขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ครับ :pig4:
ป๋อล๋อ.มันนิ่งเองอะพี่ปอล์ มันต้องสนิทอะผมถึงกล้าคุย 55555555555555+
: DRAFT หนุ่ม สถ. รอทุน
-
เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ
กด+ให้แล้ว
ตอนหน้าขอหวานๆนะ อย่าเพิ่งดราม่าเลย
-
o13
พระเอกน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวานเหลือเกิ้น
เหอะๆๆ
-
บอกบนเตียงแบบนี้จะรอดเหรอคืนนี้อะ
:jul3:
ภามตายแน่ ๆๆๆ ๆ
:haun4:
-
โทษทีที่มาอ่านช้านะครับไรท์เตอร์
อ่านเสร็จนั่งยิ้มอะ แต่งได้น่ารักได้ใจมากครับไรท์เตอร์
น่ารักมากเขยยอร์ท ตอนนี้แกเอาใจแม่ยายไปเลย
ส่วนลูกภาม น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆลูกแม่
ลูกจร้า บนเตียง บนเตียง บนเตียง (สะกดจิตตตตตตตตตตต)
ถ้ามีการหักเหลี่ยม เสยมุม ทุบแนว แม่มีเคือง ไอยอร์ท (เกี่ยวไรกะผมอะแม่ โทษคนเขียนดิ :m16: :เขยยอร์ท)
(คนเขียนไม่เกี่ยว โทษแกแหละ :z6: : แม่ลูกภาม)
เอาเป็นว่าตอนหน้า ขอน้ำตาลทราย น้ำตาลปีบ น้ำตาลปึก น้ำตาลมะพร้าว เรียกพี่แล้วกัน :z2:
รอตอนต่อไปครับบบบ
-
อีป้าแก่ๆ ก็ชอบน้ำตาลเยอะๆเหมือนกัน
แต่ เค้าไม่เอาน้ำตาลไหม้นะตัวเอง
ขี้เกียจเป่าปี่อะ +1 จัดไป
-
jต่ออิกนะคับ :3123: :bye2:
-
:-[ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คู่ใหม่..ไม่ใช่ คู่แข่งใช่ไหม..
-
เฮียยยยยยยย~ ดีใจด้วย! ดีใจด้วย~ :m3:
มอบเพลงนี้ให้ภาม...
"ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ค้นหัวใจ.. มีเธออยู่แล้วมาตั้งนาน
เพราะคิดถึงเธอทุกที อารมณดีเมื่อเธอยิ้มให้กัน
คือเธอเท่านั้น.. เพิ่งรู้ว่าฉัน... รักเธอ!!!"
:mc3: :mc2: :mc3: :mc2: :mc3:
-
หุหุ เรียกคะแนนนายยอร์ชได้เยอะเลยนะเนี่ย
ไปอ่านต่อเลยจ้า
_________________________________________
ตอนที่ 14
“มาๆ ชนอีกแก้วๆ เพื่อนสละโสดอย่างเป็นทางการแบบนี้มันต้องเลี้ยงหน่อย ฮ่าๆๆๆ”เสียงพี่พัทโห่ฮิ้วดังจนคนโต๊ะข้างๆ หันมามอง ตอนนี้เริ่มหน้าแดงตาเยิ้มแล้ว
“ไม่รู้ว่าเป็นบุญหรือกรรมของน้องกู ได้หมาบ้าไปเลี้ยงฟรีๆ ตัวนึง”พี่ป้องส่ายหัวแล้วว่ายิ้มๆ
“แหมๆ คิดว่าคงเป็นบุญมั้งคะพี่ เจ้าตัวถึงได้ยิ้มไม่หุบตั้งแต่เข้าร้านมาแล้ว”ยัยแอมที่วันนี้ก็มากินหมูกระทะกับพวกผมด้วยรีบรับทันที
หลังจากที่ตกลงว่าจะใช้ชีวิตคู่กันอย่างเป็นทางการแล้วฝ่ายเจ้าบ่าวของผมก็ดูจะดีใจจนออกนอกหน้าเหลือเกิน ชวนคนโน้นบอกคนนี้ไปทั่วว่าวันนี้จะพามาฉลองสละโสด พอผมจะห้ามก็ทำท่าแง่งๆ ขึ้นมาอีกแล้ว สุดท้ายก็ต้องตามใจกันบ้างครับ นี่เป็นเหตุผลที่ในวันนี้กลุ่มเพื่อนสนิทของผมกับยอร์ชจะมากันพร้อมหน้าพร้อมตาที่ร้านประจำเพราะไม่รู้จะไปที่ไหนดี ก็แถวนี้มันมีที่เที่ยวน้อยนี่ครับ
“กินผักเยอะๆ หน่อยยอร์ช เห็นกินแต่เนื้อทุกทีแล้วมันจะได้วิตามินมั้ย”ผมตักผักในกระทะใส่ถ้วยของคนข้างๆ จนพูน ตั้งแต่เข้ามาเห็นนั่งกินมันแต่หมู ไก่ กุ้ง หมึก ไอ้นิสัยไม่กินผักนี่แก้ไม่หายจริงๆ
“ก็พี่ไม่ชอบนี่”คนตัวโตทำเสียงอ้อนๆ แต่อย่าหวังว่าจะรอด หึหึ
“จะกินไม่กิน”ผมเริ่มส่งสายตาอำมหิตแล้วครับ
“อ่า...”นายยอร์ชยิ้มแหยๆ
“ยอร์ช..หนึ่ง สอง...”ผมนับถอยหลังเตรียมตัวฉะกับไอ้ดื้อ
“เฮ้ยๆ กินครับกิน มาๆ ป้อนหน่อย กินเองมันขม”ว่าแล้วก็อ้าปากรอกินเหมือนแมวน้ำ ผมหัวเราะกับอาการอ้อนของเขาเบาๆ แล้วตักผักในถ้วยป้อนเข้าปากเห็นพ่อตัวดีสะดุ้งโหยง
“เอ้ย! ร้อนๆๆๆๆ”คนโดนป้อนส่ายไปส่ายมาไม่ยอมเคี้ยวเอาแต่บ่นว่าร้อนจนผมต้องชะโงกหน้าเข้าไปดู ไม่รู้มันจะอะไรกันนักกันหนา แค่มันร้อนก็ดื่มน้ำตามเข้าไปสิ พิลึกคน
“ไหน ปากพองไหม”ผมหันไปมองดูปากคนบ่นว่าเสียหายอะไรหรือเปล่า ก็คนมันเป็นห่วงนี่ครับ แต่หวานไม่ค่อยเป็น ฮ่าๆๆ ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวทันนายยอร์ชก็ก้มหน้าลงมาเร็วๆ จนปากของเขาแตะกับริมฝีปากของผม เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็ถอนออก นั่งมองผมตาเยิ้ม
“ไม่ร้อนแล้ว...”เสียงโห่ฮาดังขึ้นทั่วทั้งโต๊ะจากการกระทำของแฟนผมเมื่อกี้ ผมอายจนทำอะไรไม่ถูก คนอะไรเนี่ย ไม่อายฟ้าดินบ้าง
“ไอ้ที่ว่าขมก็ยังกลายเป็นหวาน ความรักหนอความรัก”ยัยปอยพูดแล้วทำหน้าเพ้อฝันเหมือนนางเอกละครเรียกเสียงหัวเราะครืนจากคนอื่นๆ ด้วยความที่ยังอายไม่เลิกผมเลยเสหันไปตักกุ้งให้นันแทน วันนี้นันดูจะเงียบกว่าที่เคย เพราะเห็นคุยกับเพื่อนๆ พี่ๆ น้อยมาก ส่วนใหญ่จะนั่งจ้องหน้ากันกับนายยอร์ชซะมากกว่า
ทุกคนบนโต๊ะเงียบลงทันทีเมื่อเห็นปฏิกิริยาของนายยอร์ชตอนที่ผมตักกุ้งให้นัน ไอ้หล่อที่เมื่อครู่แปลงร่างเป็นแมวน้อยตอนนี้เป็นเสือโคร่งไปแล้วครับ นายยอร์ชนั่งแยกเขี้ยวขาววาววับหวังขย้ำเหยื่อซึ่งก็คือนันน้อยผู้น่าสงสารเต็มที่ สองคนนี้นี่เมื่อไหร่จะเลิกทำหน้าบูดๆ ใส่กันซะทีนะ ดูไม่ถูกกันมาตั้งแต่เจอกันแล้ว
“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะครับ”นันว่าแล้วอมยิ้มน่ารัก แหม..เพื่อนผมนี่มันหล่อจริงๆ
“มีสิวะ กูมีปัญหากับมึงนี่แหละ”อ้าว เริ่มออกอาการถ่อยเถื่อนอีกแล้วครับไอ้นี่
“มีก็ไปเคลียร์กันข้างนอกก็ได้นะครับ”นันยิ้มอย่างมีเลศนัย อะไรกันวะสองคนนี้
ไอ้คนถูกท้าก็ไม่พูดอะไรครับ ลุกขึ้นเดินนำออกไปนอกร้านอย่างว่าง่าย วะ! อะไรมันจะง่ายปานนั้น เชื่อฟังกันดีจริงๆ เชียว เมื่อเห็นคนนำลุก นันก็เดินตามออกไป ผมเห็นท่าไม่ดีเพราะคล้ายๆ ว่าเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาครั้งนึงแล้วเลยลุกขึ้นจะเดินตามออกไปด้วยแต่ก็ถูกพี่ป้องดึงไว้ก่อน
“พี่ว่าภามอย่าตามไปเลย เรื่องมันจะได้จบซะวันนี้”พี่ป้องว่า
“หมายความว่ายังไงพี่”
“พี่คิดว่าสองคนนั้นคงเลิกทะเลาะกันวันนี้นี่แหละ ภามนั่งรอไปก่อน เดี๋ยวลองสังเกตดู”
ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าสองคนนั้นจะเลิกทะเลาะกันยังไงแต่ก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี และก็ตามที่พี่ป้องบอก หลังจากผ่านไปสักพักสองคู่หูคู่ทะเลาะก็กลับมาในสภาพที่ดูก็รู้ว่าไปฟัดกันมา พอผมตั้งท่าจะหันไปเล่นงานไอ้คนใกล้ตัวสองคนนี้ก็ยกแก้วเหล้าขึ้นชนกันเฉย ทำเหมือนว่าชีวิตนี้ไม่เคยบาดหมางกันมาก่อน ผมเห็นนันอารมณ์ดีขึ้นและค่อนข้างจะคุยเข้าขากับนายยอร์ชโดยไม่ทะเลาะกันได้อย่างน่าแปลกประหลาดเลยลืมไปเลยว่าเมื่อครู่กำลังจะหันไปบ่นที่สองคนนี้ไปฟัดกันมา
“ในที่สุดก็ยอมรับได้ซะที”โจเพื่อนผมซึ่งไม่ใช่พี่โจเพื่อนยอร์ชพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้ผมสงสัย
“อะไรหรอโจ”โจไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่หันไปมองหน้านันแล้วก็หันมายิ้มให้ผมก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินต่อ
อาหารวันนี้แม้ว่าจะไม่ใช่อาหารที่เลิศเลอแบบที่เด็กมหาวิทยาลัยในเมืองกินกัน แต่มันก็ดูเป็นอาหารที่อร่อยขึ้นมาทันทีเมื่อคนบนโต๊ะล้วนแล้วแต่มีความสุข ถึงผมจะไม่รู้ว่าในที่สุดไอ้สองคู่หูคู่ทะเลาะนี่มันเลิกรากันได้ยังไง แต่ผมก็ดีใจที่ต่อไปจะไม่ต้องอึดอัดกับการทำตัวของเพื่อนและ...แฟนอีก ถึงผมจะไม่รู้ว่าโจต้องการจะบอกอะไรผม แต่ผมก็รู้ว่ารอยยิ้มที่โจส่งมาให้เป็นรอยยิ้มที่แสดงความยินดีกับผมอย่างจริงใจ และถึงแม้ว่าวันนี้..จะเป็นวันแรกที่ผมเรียกนายยอร์ชว่าแฟนอย่างเต็มตัว แต่อนาคตก็ไม่ใช่สิ่งที่แน่นอน ไม่รู้ว่าผมจะรักษาความสุขในวันนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน แต่ท้ายที่สุด...ผมก็ตกลงใจกับตัวเองแล้วว่า...ถ้าหากคนที่นั่งจับมือผมตอนนี้ไม่ปล่อยมือผมไปไหน ผมก็ยังคงจะยอมให้เขากุมมือของผมไว้...ตลอดไป
สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์สุดท้ายสำหรับการเรียนการสอนในคณะผม ซึ่งวันจันทร์หน้าก็จะเข้าสู่ช่วงเวลาของการสอบปลายภาคแล้ว ผมรีบเก็บอุปกรณ์การเรียนหลังจากที่ปิดคอร์สวิชาสุนทรียศาสตร์ในเวลาเกือบๆ หนึ่งทุ่ม หันไปมองรอบๆ เพื่อนๆ ที่นั่งคุยกันเซ็งแซ่เมื่อครู่ก็กระวีกระวาดรีบเก็บของเช่นกัน เพราะในวันจันทร์แบบนี้ คลาสของเราจะเป็นคลาสสุดท้ายที่ใช้ห้องในตึกเรียนรวมสถาปัตย์ ออกมาทีไรทั่วทั้งตึกก็ปิดไฟเรียบร้อยทุกที ต้องคลำกันเดินออกมากว่าจะถึงชั้นล่าง บางทีก็แข่งวิ่งกันหาทางออกเพราะตึกนี้สร้างมานานจนบางทีมืดเกินไปมันก็น่ากลัว
ผมเดินตามเพื่อนๆ ลงมาถึงห้องโถงก็เห็นน้ำที่วิ่งลงมาก่อนวิ่งเข้ามาหาหน้าตาหื่นๆ
“ภามๆ มีใครไม่รู้มาถามหาภามแน่ะ หล่อเชียว รู้จักหรอ”น้ำถามผมท่าทางตื่นเต้น
“ใครหรอ”ผมถามงงๆ มืดค่ำป่านนี้แล้วถ้าไม่ใช่เพื่อนหรือนายยอร์ชก็ไม่มีใครมาหาผมหรอก น้ำรีบดึงแขนผมออกไปหน้าตึก ท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ ของโคมไฟริมทาง มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวนักศึกษายืนอยู่ น้ำชี้ไม้ชี้มือให้ผมเห็นแล้วไล่ผมให้เข้าไปหาพร้อมกำชับว่าถ้าไม่รู้จักก็ให้สืบประวัติมาให้ด้วย ผมเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นงงๆ
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณมารอพบผม?”ผมทัก พอเขาได้ยินก็หันกลับมา หน้าตาแบบนี้ไม่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เขาจัดว่าเป็นหนุ่มตี๋ที่หล่อมากเลยทีเดียว
“เธอชื่อภามใช่ไหม”ไม่ทันจะตอบนายคนนี้ก็ถามผมซะก่อน
“เอ่อครับ...ไม่ทราบว่าคุณ...”ผมยังพูดไม่ทันจบก็โดนแทรกอีก
“นี่น่ะหรือแฟนเฮีย อืม...”เขาว่าแล้วล้วงกระเป๋าเดินวนรอบๆ ตัวผมที่ยืนงงอยู่
“นึกว่าจะหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม...”อะไรของเค้าวะ
“แต่มันหล่อเหลาเอาการนี่หว่า ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้คนแปลกหน้ากระโดดเข้ามาล็อกคอผมแล้วขยี้ผมอย่างเมามัน เฮ้ย! อะไรกันวะเนี่ย ไอ้นี่มันใคร!
“เฮ้ย! คุณ! ทำอะไรเนี่ย”ผมท้วง พยายามดิ้นให้เขาปล่อย
“อ่า...โทษทีๆ เฮียหมั่นเขี้ยวไปหน่อย ฮ่าๆ”เขาว่าแล้วปล่อยผมเป็นอิสระ อะไรวะ มาฮงมาเฮีย
“เฮียยอร์ชให้เฮียมารับภามไปหาแน่ะ ตอนนี้เฮียไม่ว่าง กลัวภามกลับมืดๆ แล้วอันตราย”กลับกันแกน่ะสิอันตราย ผมคิดในใจ
“อะไรกันทำท่าไม่ไว้ใจกันจริงเชียว”เขาว่าเมื่อเห็นผมไม่พูดอะไร
“ผมจำได้ว่าผมยังไม่รู้จักคุณเลย”ผมบอก
“เอ่อหว่ะ ขอโทษอีกที เฮียลืม เฮียเป็นน้องคนที่สองของเฮียยอร์ช ภามเรียกว่าเฮียยอร์คละกัน”
หา! น้องยอร์ชนี่ผู้ชายหรอเนี่ย ภาพสาวสวยที่ผมจินตนาการมานานพังทลายหายไปทันที
“ดูทำหน้าตกใจเข้า ทำไม เฮียหล่อกว่าแฟนภามหล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้คนนี้หนิ หัวเราะได้ตลอดเว
“ไปๆ เสียเวลากันมามากแล้ว ไปหาเฮียกัน”เขาดึงแขนผมที่ยังมองเขาอึ้งๆ ให้เดินตามไป
“เอ้า! พวกที่แอบดูอยู่ตรงนั้นน่ะเพื่อนภามใช่มั้ย มาๆ มาขึ้นรถ เดี๋ยวเฮียไปส่ง”นั่น ไอ้เฮียนี่ดันมีน้ำใจอีก เพื่อนผมก็สนองเต็มที่ครับ วิ่งมาอัดๆ กันบนรถเหมือนดูจะเกรงใจมาก ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ออก เฮียยอร์ค(เรียกตามที่เขาบอก)แวะส่งเพื่อนผมที่ร้านอาหารไม่ไกลจากคณะมาก หลังจากนั้นก็ขับรถพาผมมาที่ตึก ECC ของวิดวะ ระหว่างที่นั่งรอยอร์ชคุยกับอาจารย์เสร็จเฮียยอร์คก็ชวนผมคุยหลายเรื่องทำให้ผมรู้อะไรเกี่ยวกับยอร์ชอีกหลายอย่าง เช่น ถึงปู่ของยอร์ชจะเป็นคนจีน แต่หลานชายคนแรกอย่างเขากลับมีหน้าแบบไทยแท้ที่ลอกแบบฉบับจากตาที่ตอนนี้พักอยู่ที่อังกฤษมาเต็มๆ ต่างจากเฮียยอร์คที่หน้าออกตี๋ๆ และน้องชายคนสุดท้องที่อายุน้อยกว่าผมหนึ่งปี นายเยล ที่หล่อแบบหวานๆ ตามเชื้อที่ได้รับมาจากย่า ช่างเป็นครอบครัวที่แตกต่างดีจริงๆ
เฮียยอร์คเป็นคนอารมณ์ดี คุยเก่ง และไม่ถือตัวกับผม ยิ่งไปกว่านั้นเขายังดูจะเอาใจใส่ผมเป็นอย่างดีในฐานะน้องเขย นอกจากจะเล่าโน่นเล่านี่เกี่ยวกับยอร์ชและตัวเองให้ฟังแล้วยังซักเรื่องของผมอย่างละเอียด
เราคุยกันสักพักนายยอร์ชก็เดินลงมาจากตึก หอบของมาเต็มมือ พอมาถึงก็โยนของทั้งหมดให้เฮียยอร์คแล้วตัวเองก็มากระแซะผม
“เหนื่อยจังเลย วันนี้คุยงานทั้งวัน ขอรางวัลให้ชื่นใจหน่อย”พูดจบก็หลับตาทำแก้มป่องยื่นมาให้ แหม..น่ารักตายหล่ะ
“อะไร”ผมถามขำๆ
“อื้อๆ”พ่อตัวดีที่ยังทำแก้มป่องส่งเสียงอื้อๆ ผมลังเลหันไปมองเฮียยอร์ค จะทำอะไรประเจิดประเจ้อก็ไม่กล้า
“เดี๋ยวเฮียเอาของไปเก็บที่รถก่อนนะ ตามสบายๆ”เฮียยอร์ครีบพูดแล้วเผ่นไปทันที เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุยจริงๆ พี่น้องคู่นี้
เมื่อเห็นว่าทางโล่งผมเลยจัดให้ซะหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าใจร้าย ผมประทับริมฝีปากบนแก้มป่องๆ นั้นเบาๆ แต่ดูเหมือนจะยังไม่พอใจอีกฝ่าย เขาหันเปลี่ยนเป็นอีกด้านมาให้ ผมหัวเราะแต่ก็ยอมหอมแก้มเขาแต่โดยดี
“ฮ้า...ชื่นใจ”นายยอร์ชทำหน้าระรื่น
“พอใจแล้วก็ไปกินข้าวได้แล้ว หิว”ผมบอกไล่ความเขิน นายยอร์ชเดินเข้ามาคว้ามือผมยิ้มๆ แล้วเดินไปที่รถด้วยกัน
หลังจากที่เราสามคน ผม นายยอร์ช เฮียยอร์คกินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว ไอ้หนุ่มวิดวะก็ขับรถมาส่งผมที่หอ ผมเปิดประตูรถลงมาก็ยังไม่วายเดินตามลงมาส่งเหมือนทุกวัน
“อย่านอนดึกมากนะภาม พี่เป็นห่วง”นายยอร์ชบอกแล้วจับมือผมอย่างกับผมจะไปต่างประเทศ
“อืม”ผมบอกยิ้มๆ
“ฝันถึงพี่ด้วยนะ”นายตัวดียกมือผมขึ้นมาประทับริมฝีปาก แหม ทำให้เขินได้ตลอดสิน่า
ยังไม่ทันที่ผมจะเขินได้เต็มที่ดีเสียงคุ้นๆ ก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาก่อน
“เฮ้ยๆ ปล่อยเลยไอ้หน้าหล่อ!”ถัดจากเสียงก็มาเป็นตัวเลยครับ ผู้ชายตัวโตๆ ที่ผมคุ้นหน้ารีบวิ่งเข้ามาปัดมือนายยอร์ชออกเหมือนเป็นของสกปรก
“เฮ้ย! อะไรวะ!”นั่นไง โดนเหยียบหางหน่อยหล่ะเป็นไม่ได้ พ่อตัวดีของผมจะถลาเข้าไปชกบุรุษนิรนามแล้วครับ แต่เรื่องอะไรจะยอมหล่ะ ผมเข้าไปขวางนายยอร์ชไว้อย่างเต็มที่
“หยุดเลย ห้ามทำอะไรนะยอร์ช”ผมว่าเขาดุๆ เห็นเขานิ่งไปแต่หน้ายังโหดอยู่ พอได้ยินเสียงเอะอะ เฮียยอร์คก็ลงจากรถมาสมทบอีกคน
“มีอะไรกันเฮีย”เฮียยอร์คถามพี่ชายงงๆ
“อ้อ! ไอ้ตี๋ นี่พี่มึงใช่มั้ย รีบๆ เอามันกลับไปเลย แล้วอย่าปล่อยให้มันมาทำรุ่มร่ามกับคนของกูแบบนี้อีกนะ!”คนข้างหลังผมชี้หน้าเฮียยอร์คด่าปาวๆ
“คนของมึงนี่มันหมายความว่าไงวะ มาคุยกันตัวต่อตัวเลยมา!”นายยอร์ชเริ่มบ้าไม่แพ้คนข้างหลังผม วิ่งเข้ามาจะชกอีกฝ่ายให้ได้
“เออ! น้องกูกูไม่ยกให้ใครหรอกโว้ย หวง!”นั่นไง ว่าแล้ว พี่ชายผม มันหวงน้องได้ตลอดสิน่า
To be continued จ่ะ :กอด1:
________________________________________
วันนี้ไปคณะมาจ้า มีประชุมค่ายที่กำลังจะจัดในอีกไม่กี่วันนี้
ส่งผลให้นายดราฟต้องค้างหอ และที่สำคัญ ไม่มีคอม!!!
ดังนั้นวันนี้มันคงไม่ได้เข้ามาทักทุกคนอ่ะนะ 5555
ขอ talk นิสนึง
วันนี้ไปร้านน้ำ(ร้านที่ยอร์ชให้ภามไปซื้อให้ในเรื่องอ่ะแหละ 555) กะดราฟมัน
ยืนรออยู่ก็เห็นหนุ่มวิดวะคนนึงมาซื้อ หล่อไม่ไหวแล้วววว
พอพี่เค้าไปถึงกับหันมองหน้ากันแล้วเม้ากระจาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หนุ่มวิดวะมันดีจริงๆนะเธอว์
นัท
-
:z13: ก่อนนะคะ ไปอ่านเเล้ว
o22 มีเลี้ยงสละโสดด้วยนะ
ไม่ชวนกันบ้างเลยอ่ะอยากไปกินด้วยคน o18
-
งานเลี้ยงแต่งงาน ประกาศเป็นทางการไปแล้ว
ไม่มีเข้าห้องหออย่างเป็นทางการด้วยเหรอคะ
อีป้าแก่ๆ ก็แค่ อยากรู้ นิดนึงไงคะ :pigha2:
-
แอบจิ้น เฮียยอร์คกะพี่ของภาม :laugh:
-
อีพี่ยอร์ช ... ก็นะ ... เมื่อแรกรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน ... รอดูต่อไป :z2:
ก้างตัวเบ้อเริ่มมาแล้ววววว :laugh:
-
หุหุ
หนุกๆๆๆ
อุปสรรคเห็นๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
อ่า ... งานนี้มีพี่ชายเข้ามาขวางซะแล้วนายยอร์ช :m16:
-
อ่านะ ตึก ECC นี่เราไปเรียนบ่อย อิอิ
ว่าแต่อิจฉาจิงๆๆ หวานหน้าตึกเลยน้าาา
ว่าแล้วก้อ :z13: :z13: คนแต่งกะคนโพสนะคร้าบบบ :impress2: :impress2:
-
555+
พี่ชายหวงน้องเกินไปอ่ะเปล่า
:jul3:
-
หวานกันน่าดูเลย พี่ยอร์ชและน้องภาม :เธเธญเธ”1: เหมือนฉลองมงคลสมรสไม่ปาน
ว่าแต่ตอนท้าย คู่ใหม่โผล่มาหรือเปล่า เฮียยอร์คกับพี่ของภาม
-
พี่ยอร์ชเจอของแข็งเข้าให้ล่ะ
พี่ชายภามหวงล่ะ อุอุ
-
พอยอมรับว่าชอบกันเท่านั้นแหละ
หวานกันใหญ่เลยนะ ยอร์ช ภาม
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
พี่มา พร้อมงานที่วิ่งชนรึเปล่า???
:pig4: :pig4:
-
ฮร่าๆๆ.. .. . .เอาเลย ขอเข้าข้างพี่ชาย ภามได้มั้ยอ่ะ
แบบ รู้สึกเหมือน อะไรๆมันจะได้มาง่ายๆจัง o18
เอิ๊กก ๆ ๆ . .. . .
เป็นกำลังใจให้ นัท & ดราฟท์ น๊า :3123:
-
พี่หวงน้อง
แล้วเมื่อไหร่จะแต่งกันละจ๊ะ
แจกการ์ดด้วยนะ พี่ยอร์ชน้องภาม
-
ชีวิตต้องมีอุปสรรคขวากหนาม บ้างนะยอร์ช :laugh:
พี่เขาหวงน้อง :bye2:
ขอบคุณครับ
-
เพิ่งจะสวีทหวานหลังประกาศเป็นแฟนกันไม่ทันไร ก้างชิ้นใหญ่อีกชิ้นก็ปรากฏ ความรักครั้งนี้ ยอร์ช :L1: ภาม จะไปรอดมั๊ยน๊า น่าเป็นห่วงจิง
-
ยอร์ช ยอร์ช ยอร์ช :L2: :L2: :L2:
-
จะมีคู่พี่ไหมน่ะ :-[
-
น่านไง พอสารภาพรักกันแล้ว ก้มีอุปสรรคจากพี่ของภาม ใช่ป่ะ เหอๆ :เฮ้อ:
-
พี่ภามมาเองเลย
-
อุปสรรคที่หนึ่งมาแล้วว
ภามกับพี่ยอร์ชสู้ๆน้ะ
-
นายยอร์ชยังคงเสมอต้นเสมอปลายอยู่ในโอวาทภริเมียเหมือนเดิมเลยนะ ถึงแม้จะอยากเดินเข้าไปดุ่มๆต่อยก็เหอะ :laugh:
ดีๆอยากเห็นนายยอร์ชหงอยมั่ง ซ่าซะเจอพี่สะใภ้เล่นให้หงอย :z1:
-
ตกลงเรื่องนี้มีสิทธิ์ที่จะเห็น "คนพี่คู่กับคนน้อง คนน้องคู่กับคนพี่" รึเปล่าเนี่ย
ประมาณว่า "ภาม กับ ยอร์ช" และ "ยอร์ค กับ ...(พี่ของภาม)"
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้วววว เขินนน อ่านไปดิ้นกับโต๊ะไป
ยอร์ชช ทำไมน่ารัก อ้อนเก่งมากอ่ะ ตอนนี้ก็อยุ่ชมรอกลัวเมียไปเรียบร้อยและ นายยอรช์ของเรา
นัน ก้น่ะ พระรอง หาคู่ให้นันหน่อยจิ เดี่ยวนันเหงา 55
อ่อ เฮียยอร์ค แกกก น่ารักกอ่ะ ออกมาให้ชุ่มชื่นหัวใจจริงๆ
คาวว่า คงจะคู่กับพี่ภาม รึเปล่า หรือว่า คู่นัน หว่าา หวังไปไกลระเบิดระเบ้ออ
-
ก้างตัวบะเริ้มเลยยยยยย ฮ่าๆ
-
พี่ยอร์ชนี่ขี้อ้อนจริงๆ โดยเฉพาะกับภามเนี่ย...หุหุ ตกลงใครเด็กกันแน่ฟระเนี่ย...
แล้วนี่เจอด่านอรหันต์พี่ชายจอมหวง พี่ยอร์ชจะทำไงล่ะเนี่ย...จัดไปอีกคู่ได้มะ พี่ของภามกันพี่ยอร์ค...คิกคิก :laugh:
-
อร๊ายยยยย ตัวละครโผล่ขึ้นมาอีกตัวแล้ว!!!!!!!
เย่เย้ !! แล้วคุณพี่น้องภามเนี่ยะ ชื่ออะไรจ๊ะ
:-[ แหม่ะๆๆ ท่าทางห่วงน้องน่าดู
มาๆๆ มาซบอกพี่ก่อนแล้วค่อยไป
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
มาต่อไวๆนะคะ อยากรู้ว่าพี่น้องภามจะเป็นคนยังไงง
-
แอบจิ้น เฮียยอร์คกะพี่ของภาม :laugh:
อ่า เห็นด้วย สงสัยลูกดก!
ซูมกล้องกลับมาที่คู่คนน้อง...พี่ยอร์ชแม่งยอมเป็นช้างเท้าหลังจริงๆด้วย
หงอน้องภามชะมัดเลย ต้องอย่างนี้สิ กร้ากกกก เชื่อฟังเมียเจริญแน่ๆ ฟันธง!!!
ส่วน หนุ่มหล่อวิศวะที่ซุ้มน้ำโค้ก เล่ามาแค่นิดเดียว แต่ไอเดียของเรากลับบรรเจิด เตลิดไปไกลแล้วเนี่ย
เข้าใจอารมณ์ว่าเหมือนลมหายใจสะดุดใช่มั้ยล่ะ? :laugh: เราเป็นบ่อยไง :laugh:
แล้วเค้าส่งยิ้มให้ดร๊าฟรึเปล่า? จะได้แอบลุ้นว่ามีใจให้ดร๊าฟบ้างอะไรบ้าง
o13 เป็นกำลังใจให้เธอเสมอ :กอด1:
-
พี่ยอร์ชมดขึ้นแล้ว หวานกับภามซะ :-[
-
พี่ยอร์ชน่ารัก ขี้อ้อนๆ >///<
แต่พี่ติดใจเรื่องเดียวค่ะน้องภาม...นู๋เป็นน้องเขยเฮียยอร์คเค้าหรือคะ
พี่เข้าใจว่านู๋เป็นสะใภ้บ้านนี้มาตลอดเลยนะ คิกๆ
เซ็งค่ะ วิดวะที่มอมีแต่หน้าโหดๆ แต่ยังไงก็เรียนคนละที่อยู่แล้ว 55+
รออ่านตอนต่อไปคร้า :L2:
-
:a5: ความรักมันย่อมมีอุปสรรค์
นะตายอช คุณชายจะเชียตายอช ต่อไป :3123:
-
เฮียยอร์คครับ ไหนๆภามก็เป็นแฟนพี่เฮียยอร์คแล้วว
เฮียยอร์คก็สอยพี่ชายภามมั่งดิ
เรือร่มในหนอง ทองจะไปไหน อิอิ
-
นั่นไง คู่ใหม่มาแล้ว 555+
และเราก็จิ้นไปเรียบร้อยด้วยความไวแสง
ปูลู. เคืองว่ะ ไม่ยอมถ่ายรูปหนุ่มวิดวะมาให้ดู :monkeysad:
-
อิจฉาคนมีความรักก
-
ใคร อะ
:z2: :z2:
-
เฮียยอร์ค จัดการเลย!
ฮิฮิ่ว ~
-
:pig4:ใจจ้า
-
มันจะน่ารักไม่ไหวแหละ ไอเขยยอร์ทแกทำไมน่ารักได้ขนาดนี้วะคะ :z2:
โคตรจะหวานเลย แต่ว่าโผล่มาอีกคู่ที่น่าลุ้น ว่าแต่ใครจะลุกจะรับวะเนี่ย :z13:
ถ้าเดา ขอเดาว่ายังไงกรรมพันธุ์มันแรง ในเมื่อลูกภามของแม่เป็นเมียเขยยอร์ท
งั้น ลูก...(พี่ชายลูกภามชื่อไร ?) ก็ต้องเป็นภรรเมียว่าที่เขยยอร์ค :mc4:
โฮะๆๆๆๆ บ้านนี้กะฟาดลูกสาว (?) บ้านแม่หมดเลยเหรอ (รั่วหนักและตรู)
เมื่อไรเพื่อนนัน (สรรพนามเปลี่ยนเชียวนะแม่ : นัน) จะมีข่าวดีอะคะ :เฮ้อ:
ไม่ไหวแหละ อ่านแล้วเหงือกแห้ง ยิ้มจนจะได้ตำแหน่งนางสาวไทยอยู่เเล้ว :laugh:
-
สงสัยได้อีกคู่..เฮียกับพี่ชายภาม
-
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอภามตกลงคบกับยอร์ชแล้วเนี้ย ภามจะยอมหอมแก้มในที่สาธารณะได้ 5555
ผิดคาดอย่างแรงงงงง
-
เริ่มจะหวาน
งานเข้าซะ
+1 เป็นกำลังใจ
-
สงสารนันจัง อย่าลืมหาคู่ให้นันด้วยนะคะไรท์เตอร์
หรือไม่ก็ให้เป็นคนแอบรักภามแบบนี้ต่อไปก็ดี (แอบหวงนันนี่นา 55+ :impress2:)
ว่าแต่.. พี่ชายภามมาแล้ว ไม่อยากเดาเลยว่าจะได้คู่กับเฮียยอร์ค 5555555555555555 :laugh:
-
:serius2:
-
แอบจิ้น เฮียยอร์คกะพี่ของภาม :laugh:
ิจิ้นด้วยคน o13
-
อีกคู่มาละ
เฮียยอร์คกับพี่น้องภาม
:z1:
-
พี่ชายมาหวงน้อง ง ง อ๊าย ย ย
รบกวน บอกรูปร่างหน้าตา
ของ ยอร์ช ภาม พี่ชายของภาม ที่นะค่ะ
อยากจิ้น นๆ
-
จะมีอีกคู่ป่าวเนี่ย ^^
-
ยินดีด้วยที่ภามยอมสละโสดกับพี่ยอร์ช
พี่ยอร์ชอ้อนๆ น่ารักกกกกกกกก
-
เอาแล้วไงยอร์ช พี่เมียโผล่แล้ว
ท่าทางหวงมากด้วย ตายแน่แก
อยากซ่าดีนัก อิอิ
แต่รู้สึกว่า เฮียยอร์คจะน่ารักนะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ตอนนี้หวานน่ารักจัง
:กอด1:
-
น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ยอร์ชน่ารักอะ
ปล. นี่คู่ใหม่ป่าวเนี่ย ฮี่ๆๆ
-
ดูท่ายอร์ชจะกลัวเมียใช่ย่อย 55+
แต่ว่ามีก้างขวางคอมาแล้วอะทำไงดี
อยากอ่านหวาน ๆ เยอะ ๆ อ่า :call:
-
ต๊ายตาย คุณพี่ชายโผล่มา อุปสรรคชิ้นเบ้อเร้อเลยนะเนี่ย ฮะ? ตายอร์ช พยายามเข้าล่ะ บางทีอาจจะเข้ากันได้ดีก็ได้นะ เห็นดูเถื่อนๆเหมือนกัน แต่กว่าจะถึงวันนั้นคงจะโชกเลือดน่าดู อิอิ
อ่านคอมเม้นต์ของคนอื่นๆ ที่คิดว่าจะมีคู่ใหม่ไหม? อยากจะบอกว่าคิดเหมือนกัน กร๊ากกกกก :laugh:
-
สนุกมาก
เข้ามาอ่านรวดเดี่ยวเลย
รีบมาต่อนะฮะ
o13 o13
-
น่ารักจังเลยครับ ภามเล่นไม่หนักให้พี่ชายมาจัดหนักไปเลยคร้าบ อิอิ
-
ออกมาแล้วพี่ชายนายเอก 555
-
ท่าทางจะมีคู่รักเพิ่มนะนี่...น้องของยอร์ชกะพี่ของภาม....จิ้นต่อๆ คริๆ
-
ก้างงงง ชิ้น โต ปรากฏ พี่ชาย
ที่บังเอิญ เกิดอยากรักน้อง ขึ้นมาเหอๆๆ
-
แหม่ หลายคนทายกันถูกเยอะนะเนี่ย
ไปอ่านกันเลยดีกว่า :z2:
__________________________________________
ตอนที่ 15
“หา!”ไอ้หมาบ้าที่จะกระโจนเข้ามาชกพี่ผมหยุดกึก ซึ่งอีกฝ่ายก็โดนผมหยุดไว้ด้วยการดึงชายเสื้อ
“พอเถอะภีม เสียงดังจนคนเค้ามองกันเต็มแล้ว”ผมว่าขำๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ ที่แท้ก็พี่ติดน้องนี่หว่า นึกว่าอะไร”เฮียยอร์คที่ตอนนี้ยืนล้วงกระเป๋าหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เงียบไปเลยไอ้ตี๋ รีบๆ เอาพี่มึงกลับไปเลยไป!”พี่ผมไล่อีกครั้ง หน้าดำหน้าแดงแบบคนอารมณ์ไม่ดีสุดๆ
“โถๆๆๆๆๆ ติดน้อง”เฮียยอร์คยังเล่นไม่เลิก
“ไอ้!...”ภีมพูดได้แค่นั้นผมก็หันไปเรียกนายยอร์ชที่กำลังทำหน้างงๆ ขึ้นมาก่อน
“ยอร์ช กลับไปก่อนนะ ภามมีเรื่องต้องคุยกับพี่ เฮียพายอร์ชกลับไปก่อนนะ”ท้ายประโยคผมหันไปบอกเฮียยอร์คที่ดูมีสติมากกว่าซึ่งเขาก็พยักหน้ายิ้มๆ ลากนายยอร์ชขึ้นรถ แต่ไม่วายหันมากวนพี่ชายผมเล่น
“เฮียกูน่ะไม่ไก่อ่อนหรอกนะเฟ้ย ละอ่อนอย่างมึงขวางเฮียกูไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆๆๆ”หัวเราะทิ้งท้ายเรียกความโมโหจากภีมได้อีกหลายระดับก่อนจะขับรถออกไป ภีมที่ยังอารมณ์ไม่ปกติดีหันมาหาผมที่ทำได้แต่ยิ้มแหยๆ ส่งไปให้
“เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวนะภาม”ภีมดึงผมให้เดินตามขึ้นหอแบบไม่ค่อยจะปรานี
“ยาวก็ยาว”ผมพูดได้แค่นี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเพราะสายตาดุๆ ที่พี่ชายส่งมาให้ เฮ้อ สงสัยคืนนี้คงยาวจริงๆ
ผมนั่งรอภีมอาบน้ำอยู่บนเตียงนอน กำลังคิดว่าจะเริ่มเล่าเรื่องนายยอร์ชให้พี่ชายฟังยังไงดีถึงจะเป็นประโยชน์กับทั้งสองฝ่ายมากที่สุด ภีมเป็นพี่ชายแท้ๆ ของผมที่อายุมากกว่าสองปี เป็นนิสิตชั้นปีที่สามของคณะวิศวะมหาวิทยาลัยกลางเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยตึกและห้างสรรพสินค้า และถึงแม้มหาวิทยาลัยของภีมจะเต็มไปด้วยนิสิตที่มีความเป็นผู้ดีและสุภาพชนมากที่สุด แต่พี่ชายคนนี้ของผมก็ดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้น ยังคงความเถื่อนของตัวเองไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา และนิสัยอีกอย่างหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนหรือลดน้อยลงก็คือ...หวงน้อง ถือคติที่ว่ารักน้องยิ่งชีพ สมัยก่อนตอนเรียนมัธยมที่โรงเรียนต่างจังหวัดด้วยกันใครมาเกาะแกะผมเป็นไม่ได้ โดนตะเพิดกระเจิงกันไปหมด
ผมนั่งยิ้มกับวีรกรรมของพี่ชายสักครู่ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ภีมที่ยังทำหน้างอนๆ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของผมรื้อค้นชุดใส่เองเหมือนที่เคยทำทุกครั้งที่มานอนที่หอผม พอเช็ดผมแห้งก็มานั่งที่เตียงเอาหมอนวางบนตักแล้วนั่งพิงผนังหันหน้ามาหาผมที่นั่งอยู่หน้าคอม
“ว่ามา...”ภีมจ้องหน้าผมแล้วพูด
“อะไร?”ผมถามยิ้มๆ
“ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะรู้จักกันธรรมดา ภามเป็นอะไรกับไอ้หล่อนั่น”คำถามตรงไปตรงมาถูกถามออกมา ภีมเป็นคนโผงผาง มีอะไรก็ชอบพูดตรงๆ แบบนี้เสมอ
“อืม ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ”ผมว่า
“เมื่อไหร่?”
“ถ้าเริ่มคบจริงๆ ก็เมื่อวานเอง”
“งั้นก็ดี เพิ่งเริ่มคบจะได้ทำให้เลิกกันง่ายๆ หน่อย”ภีมว่าแล้วยิ้มชั่วร้าย”
“ภีม ยอร์ชเป็นคนดีจริงๆ นะ พี่ไม่ต้องห่วงเค้าหรอกน่า”ผมพอจะเอาออกว่าพี่ชายคิดอะไร
“แน่ใจได้ยังไงว่ามันจะดีจริง”ภีมแย้งหน้าเครียด
“ก็รู้จักกันมาตั้งหลายเดือนแล้ว”
“อะไร! แล้วทำไมไม่เคยเล่าให้พี่ฟังเลย”นั่นไง เริ่มโมโหแล้ว
“ก็ตอนนั้นยังไม่แน่ใจนี่”พูดจบก็เห็นพี่ชายนั่งเม้มปากงอนๆ จ้องหน้าโดยที่ไม่พูดอะไร
“ภีม...”ผมคราง ไม่รู้จะงัดไม้ไหนมาเอาใจพี่ชายขี้หวง
“ไม่รู้แหละ พี่จะขัด! พี่จะขวาง!”ภีมพูดเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆ
“ภีมอ่ะ!”
“เชอะ!”นั่นๆ มีงอนอีก เฮ้อ...ผมถอนหายใจมองหน้าพี่ชายตัวเองแล้วเหนื่อยใจ เลยเปลี่ยนเรื่องพูดแทน
“แล้วนี่ทำไมอยู่ๆ ถึงมานี่ได้หล่ะ”
“พี่ปิดเทอมแล้ว ว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนภามนี่แหละ”พอเปลี่ยนเรื่องดูเหมือนว่าภีมจะมีสีหน้าที่อ่อนลง แต่ฟังน้ำเสียงแล้วยังแอบงอนอยู่
“ก็ดี เค้าก็เหงาๆ อยู่เหมือนกัน ช่วงรอสอบไม่ค่อยมีอะไรทำ หนังสือก็ไม่ต้องอ่านอะไรมาก”ผมเริ่มเอาใจ ช่วงที่รอสอบนี่ผมว่างหลายวัน จะมีก็พรุ่งนี้เรื่อยไปจนครบสี่วันที่จะต้องไปเตรียมงานสำหรับงานเลี้ยงใหญ่ประจำปีของภาคส่วนของปีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ว่างหลายวันกว่าจะสอบ สอบวันเว้นสองวันบ้าง เว้นสามวันบ้าง หนังสือสอบก็ไม่มีให้อ่านเยอะ เพราะส่วนใหญ่เป็นงานดีไซน์ที่ต้องเก็บคะแนนโดยการทำงานอยู่แล้ว
“คิดถึงพี่หล่ะสิ”พี่ชายตัวดีเริ่มยิ้มออกแล้วกระโดดเข้ามากอดผม
“อือ คิดถึงอยู่แล้วแหละ ปล่อยก่อนภีม เค้าจะไปปิดไฟ จะได้นอน ดึกแล้ว”ภีมปล่อยให้ผมไปปิดไฟส่วนตัวเองก็ล้มตัวนอนที่เตียงของผม เวลาภีมหลบ รปภ.ขึ้นมานอนห้องผมทีไรเรามักจะนอนเตียงเดียวกันเสมอ ดูเหมือนภีมจะไม่ยอมห่างผมแม้แต่นาทีเดียวถ้าทำได้ รักน้องจริงๆ ไอ้พี่คนนี้ ผมเอนตัวลงนอนบนเตียงข้างๆ ภีมบ้าง ไอ้คนข้างๆ มันก็อยู่ไม่สุขเอาทั้งขาทั้งแขนพาดตัวผมซะเต็มที่ ผมยิ้มขำๆ ในความมืด ในที่สุดเราสองคนก็หลับไป...
วันนี้เป็นวันแรกสำหรับการเริ่มเตรียมงานเลี้ยงของภาควิชาที่จะจัดขึ้นกลางเดือนหน้า งานนี้พี่ปีสี่ทุ่มงบจำนวนมากเพื่อที่จะสร้างสรรค์งานให้ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กับที่เคยจัดทุกปี สถานที่จัดงานเลยเป็นโรงแรมหรูใจกลางเมืองย่านสุขุมวิท หลังจากที่เพื่อนที่นัดไว้มากันครบตอนสี่โมงเย็นงานก็เริ่มขึ้น ผมเองทำงานอยู่ฝ่ายที่ต้องทำถ้วยรางวัลสำหรับพี่ที่ป็อปที่สุดในงานก็มาคอยเป็นลูกมือให้แจน เจ้าแม่นิยายวายอยู่ไม่ห่าง คอยช่วยเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่ทำได้ เพราะส่วนใหญ่เพื่อนหลายๆ คนก็ช่วยกันทำสุดฝีมืออยู่แล้ว
ทำกันไปเล่นกันไปคุยกันไปจนเกือบๆ จะสองทุ่มภีมก็เริ่มโทรตามผมเพราะเป็นห่วงตามเคย ผมนัดให้ภีมมารับหน้าตึกเรียนรวม จะได้ไม่ต้องเดินเข้ามาถึงโรงอาหารให้เสียเวลา ภีมเออๆออๆ แล้วบอกว่าจะรีบออกมาจากหอแล้วก็วางสายไป
ผมช่วยเพื่อนๆ เก็บของในส่วนที่ไม่ใช้แล้วแล้วขอตัวกลับ นันใจดีเดินมาส่งผมหน้าตึกเรียนรวมเหมือนเคย แต่ผมก็บอกให้กลับไปช่วยเพื่อนเก็บของต่อเพราะเกรงใจ ยืนอยู่คนเดียวไม่นานก็เห็นรถคาดิลแล็คคุ้นตาเข้ามาจอดเทียบฟุตบาท นายยอร์ชเปิดประตูลงมาก่อนแล้วตามมาด้วยเฮียยอร์คคู่หูคู่ป่วน
“นี่สินะที่เค้าเรียกว่าพรหมลิขิต ขนาดภามจะกลับหอตอนไหนพี่ยังรู้เลย”นายยอร์ชหมุนตัวเดินสามตลบเข้ามาหาผมก่อนที่จะจับมือแล้วพูด
“เสี่ยวอะยอร์ช”ผมพูดขำๆ เห็นคนตัวโตเกาหัวแกรกๆ
“เสี่ยวกับภามคนเดียวแหละ แล้วชอบไหม?”ผมยิ้มแต่ไม่ตอบคำถาม แต่หันไปคุยกับเฮียร์ยอร์คแทน
“สวัสดีครับเฮีย ไม่เจอกันตั้งวันนึง คิดถึงจะแย่”
“เฮ้ยๆ อย่าหาเรื่องซวยมาให้เฮียนะภาม เฮียจะยืนอยู่ตรงนี้เฉยๆ เงียบๆ”เฮียยอร์คว่าแล้วหันหลังไปทางอื่น ผมได้ยินเสียงแง่งๆ ดังมาจากคนข้างๆ
“สนใจแต่น้องสามี แล้วสามีหล่ะไม่สนบ้างหรือไง”นายตัวดีเริ่มเรียกร้องความสนใจ
“อย่าๆ อย่ามาอ้อนตีนให้มาก ปล่อยเลยมึง”ไม่ใช่เสียงผมครับ เพราะผมยังไม่ได้ตอบอะไรออกไป สิ้นคำพูดมือที่จับผมไว้ก็เป็นอันโดนปัดหลุดออกไปแรงๆ ฝีมือใครก็น่าจะเดาออก
ไม่ทันที่นายยอร์ชจะหันไปกัดกับตัวปัญหาองครักษ์พี่ทักษ์พี่ชายก็ทำงานอย่างรู้หน้าที่
“อ้าว! แป๊ะ! คนเค้าจะสวีทหวานกันมึงไปยุ่งอะไรเนี่ย มานี่เลยมานี่”เฮียยอร์คเดินเข้ามาดึงมือภีมแล้วลากให้เดินตามออกไป
“หุบปากเลยไอ้ตี๋! เรื่องของพี่น้องคนอื่นไม่เกี่ยวโว้ย!”ภีมเริ่มเปลี่ยนเป้าหมายเล่นงานแทน ทิ้งให้ผมกับยอร์ชยืนเป็นผู้ชม
“แน่ะ! พูดไม่รู้เรื่อง ก็นั่นเค้าผัวเมียกัน เรื่องของคนในครอบครัว ห่ะนี่!”เฮียยอร์คก็ไม่ยอม ลอยหน้าลอยตาเถียง
“สาดดดดดดดดดดดดดดด พูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ อยากเจอกูนักใช่มั้ย แม่งๆๆๆๆๆๆ เชี่ยๆๆๆๆๆๆ แม่งๆๆๆๆ”ภีมเริ่มสติแตกแล้วครับ เอ่อ...ผมจะเข้าไปดึงพี่ชายออกมาดีมั้ย
“เอ้า! เอ้า! บ้าไปเลย รับไม่ได้หล่ะสิ ไอ้แป๊ะติดน้อง”เฮียยอร์คยืนกอดอกหัวเราะจนตาหยี มองภีมอย่างผู้ที่เหนือกว่า
“ปากดีนักมานี่เลยมึง!”
“เฮ้ย!”ภีมตะโกนตามมาด้วยเสียงอุทานของเฮียยอร์ค ภาพต่อมาที่ผมและยอร์ชเห็นคือ เฮียยอร์คถูกภีมลากไปด้วยพลังช้างสารหลายลับไปทางมุมสตูดิโอของภาคสถาปัตยกรรมภายใน
“เป้าหมายเปลี่ยนไวจัง”ยอร์ชที่ยืนงงๆ กับเหตุการณ์เมื่อครู่เอ่ยเป็นประโยคแรก
“เหอะๆ” ผมที่ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่หัวเราะ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”เสียงร้องโหยหวนของเฮียยอร์คดังมาจากมุมตึกไกลๆ ผมตกใจรีบหันไปหายอร์ช
“เฮียยอร์คจะเป็นอะไรหรือเปล่ายอร์ช”
“คิดว่ามันน่าจะเอาตัวรอดได้ พี่ชายภามไม่กล้าทำอะไรมันหรอกน่า”ยอร์ชบีบมือผมให้กำลังใจ จะให้น้องชายเป็นไม้กันหมาให้หล่ะสิ อย่าคิดว่ารู้ไม่ทันนะไอ้นี่
หลังจากเสียงร้องเมื่อครู่เงียบไปได้ไม่นานเฮียยอร์คก็วิ่งตับๆๆ ออกมาสมทบกับผมและยอร์ชที่ยืนอยู่ที่เดิมท่ามกลางความโล่งใจของเราทั้งสองคน สภาพของเฮียยอร์คก็ยังอยู่ดี เพียงแต่เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ยับยู่ยี่แปลกๆ กับรอยแดงๆ ตามตัวที่ตอนก่อนโดนลากเข้าไปไม่มี
“กลับเหอะเฮีย วันนี้เราแพ้ ฤกษ์ไม่ดีแล้ว”เฮียยอร์คมากระตุกแขนพี่ชายรัวๆ หันไปมองภีมที่เดินยิ้มกริ่มออกมาจากมุมตึกแบบระแวงๆ ดูก็รู้แล้วว่าใครเป็นฝ่ายชนะในยกนี้ แต่ไม่รู้ว่าชนะด้วยวิธีไหน
“อะไรวะตี๋ ก็ไหนตอนแรกตกลงว่าจะมารับภามไปกินข้าวด้วยกันไง”นายยอร์ชหันไปถามน้องชายงงๆ
“แป๊ะมันก็อยู่ มันไม่ได้เจอน้องนานแล้ว ให้มันกินกันตามประสาพี่น้องบ้างก็ได้เฮีย”เฮียยอร์คเรียกภีมซะน่ารักเชียว เหอะๆ
“ยังไม่กลับอีกรึไงวะไอ้ตี๋ หรืออยากลองดีอีก”ภีมที่เดินมายืนอยู่ข้างๆ ผมถามยิ้มๆ
“เฮียยยยยยยยยยยยย...”เฮียยอร์คเกาะแขนนายยอร์คแล้วเขย่าๆ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไม่ตอบคำถามของภีม นายยอร์ชหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายผมเลยพยักหน้าให้อีกฝ่ายไป
“งั้นพี่ไปก่อนนะครับ คนดี”นายยอร์ชว่าแล้วรีบก้มหน้าลงมาแตะที่แก้มผมเร็วๆ
“เฮ้ยๆ จะกลับก็รีบกลับไปเลยไอ้หล่อ อย่ามาทำรุ่มร่าม”ภีมเริ่มจะอาละวาดอีกแล้วครับ นายยอร์ชไม่ว่าอะไรเพียงแค่หันไปยักคิ้วกวนๆ ให้ภีมแล้วเดินตามแรงลากของเฮียยอร์คออกไป
“ไปทำอะไรมาวะตี๋ ทำไมรอยแดงเต็มเลย ตรงคอนี่ก็มี”เสียงถามของนายยอร์ชดังมาไม่ไกล
“ยุงกัดน่ะเฮีย ยุง!”เฮียยอร์คกระแทกเสียงก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังลั่นของภีม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปภาม ไปกินข้าวกัน”ภีมว่าก่อนจะจูงมือผมเดินออกไปหาอะไรกินนอกคณะ อะไรของเขาเนี่ยพี่ชายผม ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
To be contined :laugh:
__________________________________
ทีนี้เริ่มรู้อะไรขึ้นมามั่งยังจ้ะท่านผู้อ่านทั้งหลาย...
ถ้ายังไม่รู้.... ก็.....
ต้องติดตามตอนต่อปายยย 555555
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกเม้นจ้า
-
จอง
- - - - - - - - -- - - - -- - --
แม่เจ้ายุงกัด กร๊ากกกกก คิดได้นะน้อง
แต่แม่ยังค้างคาใจ ยังไงกรรมพันธุ์มันน่าจะแรงน้าาาา
หรือจะไม่ แต่ลูกภีม กับลูกภาม น่ารักมากกก
หรือว่าลูกภีมเป็นเคะราชินี ชอบลักลอบฝ่ายรุก
ยังต้องติดตามกันต่อไป หุหุหุหุ :z2: :z2:
แต่แอบรักน้องยอร์คมากมาย ทำมั้ยน่ารักอย่างนี้ลูก
จุ๊ฟฟฟฟฟ รับขวัญ ส่วนเขยยอร์ช วันนี้ทำดีมากกกก
อ๊ายยยยยยยย แม่ปวดแก้มแล้วลูกๆ น่ารักไปไหนกันเนี่ย
มามะ มาจ๊วบอีทีดิ o11
ปอลอ.นู๋นันไปไหนอะอยากให้นู๋นันได้คู่ จ๊วฟฟฟฟฟ :จุ๊บๆ:
ปอลออีกที รักคนแต่ง มาจุ๊บทีดิ จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
รอตอนต่อไป อิอิอิอิ :z13: :z13:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ข้าน้อยได้เล็งเห็นแล้ววววววว
-
คู่กัดคู่ใหม่เฮียภีมกับเฮียยอร์ค กัดแบบเป็นรอยฝากรักไว้ซะด้วย :o8:
พี่ยอร์ช :L1: ภาม & เฮียภีม :L1: เฮียยอร์ค เท่ากับเกี่ยวดองกันสองชั้นเลยนะเนี่ย สนับสนุนค่ะ :m1:
-
badbad_maru
จองเลยเหรอคะ จองเพื่ออะไรคะ :เฮ้อ:
สงสัย4 คนพี่น้อง คงไม่เสียดุลมั้งคะงานนี้ หุๆๆ
อีป้าแก่ๆ เริ่มอยากอ่านต่อแล้วค่ะ :pig4:
-
ง่า ยังเห็นไม่ชัดครับ :really2:
ไหน .... ลองเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในความมืดนั้น ให้ชัดเจนทุกซอกทุกมุมอีกครั้งสิครับ :haun4:
-
เค้าอยากรู้เรื่องมุมตึกสถาปัตอ่ะ
ระหว่างภีมกับยอร์ค :impress2:
มาต่อไวไวนะ
-
แว๊กกกกกกกกกกก
ภีมทำไรยร์อคอะ ฮ่าๆๆๆ
-
ว้ายยย อีกคู่ท่าทางจะน่าร้ากกกกกกกกกกก
-
555555+
อ่อนว่ะยอร์ค :m20:
-
งานนี้คงได้คู่ใหม่จริงๆด้วยสินะ ฮิฮิ :z1:
ว่าแต่.. ใครรุกใครรับอ่า :laugh:
-
มาอ่านอีกที...ก็ได้คู่ใหม่มานั่งลุ้นต่อ o3
-
อ่ะ แป๊ะ กะ ตี๋ หึหึ
ตอนแรกคิดว่าตี๋ เอ้ย นายยอร์คจะรุกซะอี๊กกกกก ไหงกลายเป็น โดนรุก ไปซะด๊ายยยยยย o22
-
:haun4: ยุงกักตรงซอกตึก ได้อารมณ์สุด :jul3:
ภีมนี้เเรงๆ o13
:bye2:
-
สงสัยจะเกิดคู่รัก ใหม่ขึ้นมาอีกคู่แล้วล่ะสิ
เอิ้ ก ก ก ก
ภีม & ยอร์ค
:impress2:
:pig4: :pig4:
-
:-[ ตายแล้วทำไรกันสองคนนี่
:angry2: แต่เมื่อกี้ดูพระจันทร์ลายพยัคฆ์ เค้าสงสารจันทร์ฉายกับวายุมาก
ไปให้กำลังใจวายุก่อนนะ
-
ภีม
ทำอะไรอ่ะ
ห๊ะ
บอกมาเลยยยยย!
-
ภีมกัดยอร์ค แม่มให้ตายเหอะ! :z3:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย ชอบบบบบบบบบบบ
เพิ่งอ่านเจอวันนี้รวดเดียวติดหนึบ แถมยังมาเจอคู่ใหม่ประดับวงการอีกอร๊ายยยย จอดไม่มีแจวเลยงานนี้ :-[
รอตอนต่อไปคร้าาาาาาาาา :กอด1:
-
เฮ้ย.... ผิดคาด นึกว่ายอร์คจะจับภีมกด ไหงโดนจับกดซะได้ :a5:
คู่รองเค้าแรง แหะตอนนี้ เฮียยอร์ชกับน้องภาม หวานไม่ออกเลย โดนขัดขวาง
-
:laugh: ยอร์ค ระวังเหอะภีม เกิดยอร์คเอาจริงขึ้นมาคราวนี้คนที่จะมีรอย "ยุงกัด" มากกว่าท่าจะไม่พ้นตัวเองน่ะแหละ หุหุ
ส่วนภามกับยอร์ชนี่ก็...อืม...เหมือนภามจะยังไม่ค่อยให้อารมณ์คนรักกันเท่าไหร่ แต่ยอร์ชนี่หลงภามเต็มเปาแล้วนะน่ะ
-
ตกลงว่าภีมรุกยอร์คหรอ นุกว่ายอร์คจะรุกภีมซะอีก
-
อะๆๆๆ อีกคู่หรอเนี่ยๆๆ
รอ ร้อ รอ ตินต่อไป อิอิ :z2: :z2:
-
กร๊ากก ๆๆๆ. . ..ไม่รู้ก็ บ้าแล้ว ว วว
5 5 55 +
อย่านึกว่าคนอ่านเป็นแบบภามสิ 55 5 5 5+
แต่แปลกใจ .. . ..นึกว่ายอร์คจะรุกซะอีก
ผิดคาดอย่างรุนแรง. . .. .แต่ออกมา ฮาได้อีก
กร๊าก ก ก ๆๆ. . .. . . :laugh:
เป็นกำลังใจให้ นัท กับ ดราฟท์ น๊า :3123:
-
ร้ายว่ะนายภีม...: :o9:
ว่าแต่เฮียยอร์คโดนไรมามั่ง :z1:
-
:mc4:ต้อนรับคู่รักคู่ใหม่
เอาให้หวานกว่าคู่แรกเลยนะ
ชอบบบบบบบบตบจูบ
-
ขำภีมกัดยอร์คอ่ะ ทำไปได้
เป็นพี่ที่หวงน้องเอาโล่ แต่เปลี่ยนเป้าหมายได้ไวจริงๆ :laugh:
-
คนแถวๆนี้เลือดหวานนะครับ...ส่งยุงมาทางนี้ซักตัวสิ :impress2:
-
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆ
-
ง่า อยากตามไปแอบดู ว่าเกิดอะไรขึ้น หุหุหุ
ว่าแต่นี่เข้าข่าย เรื่อล้มในหนอง เลยปะนี่ ดี ๆ เงินทองไม่รั่วไหล คิคิ
-
หุหุ เริ่มรุ้็และ ภีมน่ารักว่ะะะ เปลี่ยนเป้าหมายย
สงสัย เค้าคง คู่กัน ฮ่าๆ
ปล. พี่ยอร์ช ทำไมน่ารักนัก :กอด1: ที
รีบๆมาอัพอีกน้า
-
โดนดูด ด 55 5
คู่ใหม่แน่ๆ
-
ยอร์คโดนภีมปล้ำง่ะ เหอะๆๆๆๆ :m20: :m20: :m20:
-
ยุงตัวเบอเลอร์ เลยคะ(เขียนไงเนี้ย)
กัดถูกเวลาซะด้วยซิ
ชักยากโดนกัดบ้างแล้วสิ ฮ่าๆ
-
หลงรักภามจังเบ่อเร่อ.. :L1:
-
เพิ่งมาคอมเม้นเปิดเผยตัวครั้งแรกค่ะ...แฮ่ ตามอ่านครบจนได้
คู่ใหม่ ฮิ้วๆๆๆๆๆ
ยุงเป็นฝูงเลยป่ะเฮียยอร์ค :laugh:(ยุงหลายตัวเรียกฝูงป่ะฟะ)
พี่ภีมหวงภามจังเลยอ่ะ...แต่เปลี่ยนเป้าหมายเร้วเร็วเนอะ อิอิ
อย่างนี้พี่ยอร์ชต้องพาเฮียยอร์คมา(เป็นไม้กันหมา)ด้วยบ่อยๆซะแล้ว
กอดพี่คนโพส&คนแต่ง :กอด1:
-
อุ๋ย ยุ่งกัด ยุ่งตัีวใหญ่มากด้วย อิอิ :-[ :-[
-
โป๊ะเชะ
:laugh:
-
โฮ้ว คู่ใหม่
พี่น้องสองบ้านนี้จะเสร็จกันและกันหมดเลยเร้อ
ฮ่าๆ
-
คู่ใหม่น่ารักจัง อิอิ :impress2:
-
กร๊ากกกกกกกกก เค้าวางแผนแลกเปลี่ยนกันแล้วใช่มั้ย
ไม่ขาดทุนแล้วสินะ พี่ภีม
เจอลากเข้าซอกตึกไปดูดเลือดซะแล้ว
-
กี๊ดดดดดดดดด
เอาคู่เน้ ๆๆ ๆ
ยอร์ชกะภามไม่ต้องแต่งต่อล้ะ เอาคู่ ไอ้ตี๋ กะ แป๊ะ ดีกว่า
:haun4:
-
เหยย มีแววว่าจะชอบคู่รองซะแล้วค่ะ ><
-
สงสัยงานนี้เฮียยอร์คเสร็จพี่ภีมแน่เลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
ก๊าก โดนๆๆ
-
มาเชียร์ๆๆ
-
เฮียยอร์คกับพี่ภีม
มีซัมติงกันแน่ๆ
:z1:
-
ร้ายจริงนะภีม :m25:
-
ก่อนอื่น เจ๊มีเรื่องจะถาม
เด็ก สถ. มานเลี้ยงกานที่ รร หรูเลยหรอวะ
ทำไมภาคเจ๊มันไม่มีบ้างงงง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
น้อยเนื้อต่ำใจ (กัดผ้าเช็ดหน้าวิ่ง อร๊างงงง)
มาต่อกันที่นิยาย
แบบว่า พี่ภีมแอบร้ายนะคะเนี่ย
มีการฝากรอยยุงกัดไว้ที่เนินเนื้อน้องยอร์คด้วย
แฮ่มมมมมม ขอลายละเอียดเนื้อหาส่วนนี้เพิ่มเติมด้วยเค่อะ :haun4:
-
เห่อๆๆ
สงสัยว่ายุงที่มุมตึกจะตัวโตมากๆ
กัดจนเป็นรอยแดง
เกาะติดสถานการณ์มุมตึกอยู่ รายงานด่วน
อยากรู้ๆๆๆๆ
-
คนพี่ได้น้อง คนน้องได้พี่สินะ :z1:
-
แล้วจะลำดับ ญาติ กันยังไงเนี่ย
มารอตอนต่อไปตามคำบอก ครับ นัท :z2:
อ๋อ... +1 ให้แล้วนะ
-
ก็ดีนี่ครับ ทั้งสองบ้านจะได้ไม่มีใครเสียดุล
-
ต้องตามยาวๆแล้ว
สงสัยงานนี้มีซัมติ้งรองแน่ คูน้องยอร์ค กับเฮียภีม
เอาเป็นง่าขออย่าสลับมาก อย่าให้เฮียภีมเป็นเคะนะ
ป้ากลัวใจ คนเขียน
เอ๊ยยอร์ชน่ารักอะ จากเถื่อนดิบ สงสัยเสน่ห์น้องภามคงหวานหยด
เปลี่ยนหนุ่มห้าวให้น่ารัก
เอาเป็นว่ารักภาม และเฮียยอร์ช
แต่แอบเชียร์ เฮียภาม และน้องยอร์ค
-
มาอ่านก่อนไปทำงาน :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ยุงตัวโต๊โต หรือปล่าว? 555
แหน่ะ มีไรกันปล่าวเนี่ย สองคนนี้ o18
แต่ยอร์ชภามน่ารัก :-[
-
เหอๆๆ ดีๆๆๆ จะได้ไม่ขาดทุน ภามรับยอร์ช รุก กะภีมรุกยอร์ค รับ :oo1: :jul3: เหมาะมากมายๆๆ :m20:
-
นึกว่าจะแน่..แพ้เขาจนได้
-
ยังกัด เร็วจิงๆเลยยุงอะไรเนี้ยย มาทั้งฝูงเลยป่าว กรีากกก
อ่ะนะคำถามมันจวนตัวคิดได้เืท่านี้ก็โอเคแล้วว 555
-
:laugh:พี่ภีม ทำไปได้
-
ยอร์คเป็นรับรึเนี่ย
o22
-
กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบบบพี่ๆ เพื่อนๆ นักอ่านที่รักทุกคน :m15: ตอนแรกไม่ได้กะจะไปหลายวันขนาดนี้ แต่กรรมการสัมภาษณ์ทุนดันเลื่อนวันซะนี่
การไปหอครั้งนี้ทำให้ผมได้พบเจออะไรหลายๆ อย่าง...
- หอในตอนปิดเทอมใหญ่เป็นอะไรที่วังเวงและน่ากลัวมาก เด็กวิดวะที่ชอบตั้งวงไพ่ให้ผมนั่งสรรเสริญตอนทำงานทุกคืนก็ไม่อยู่ เด็กเกษตรที่ชอบเปิดคอนเสิร์ตในหอก็หายไป เป็นอะไรที่ไม่คุ้นชินมากๆ ครับ(ต้องตั้งทีวีไว้ให้ดับเองแล้วถึงเข้านอนได้)
- ทุกเช้าผมจะต้องสะดุ้งตื่นด้วยเสียงผู้ชายห้าวๆ เป็นสิบคนที่ดังมาจากข้างหอ เฮ เฮ ฮา ฮา WHO ARE WE......(กุไม่รู้ววววว กุจะนอน!)ทายซิครับว่าหนุ่มคณะไหน เหอๆๆๆๆ
- การซ้อมเพลงคณะทำให้ผมปวดก้นอย่างเหลือร้ายเลยครับ วันต่อมาผมเลยหนีไปซ้อมเพลงคณะที่เอ็มโพเรียมแทน เย็นดี 555+
- พี่นัทที่เจอที่ร้านน้ำของถาปัด(ไม่ใช่ซุ้มโค้กนะ เป็นคอฟฟี่ช็อปเล็กๆ)หล่อจริงครับ 555+ เค้าจะมาซื้อน้ำที่ถาปัดทุกวันในเวลาเกือบๆ บ่าย ไม่รู้ติดใจอะไรนักหนา แต่ที่แน่ๆ ไขข้อข้องใจให้เลย เค้าไม่ได้มองผมแน่นอนครับ พี่เค้าสูงแค่ไหล่ของผมเอง ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-การวิ่งออกกำลังกายที่สนามกีฬาของสถาบันในตอนหัวค่ำนี่เป็นอะไรที่ทำให้กระชุ่มกระชวยมากๆ ครับ หึหึหึหึหึหึฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :z1:
ฯลฯ พอก่อน ชักออกนอกเรื่องไปเยอะแล้ว 55 มาคุยกันเรื่องนิยายของเราดีกว่าครับ ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่ารู้สึกดีใจมากครับที่ตัวละครใหม่มีฟีดแบ็คที่ดีจริงๆ ซึ่งทั้งสองตัวนี้ก็เป็นตัวละครที่ผมชอบไม่แพ้ยอร์ชกับภามเลยครับ เพราะบุคคลิกของสองคนนี้จะออกแนวห้าวๆ สนุกๆ เลยรู้สึกว่าเขียนสนุกดีครับ แต่ยังไงก็อย่าทื้งพี่ยอร์ชกับน้องภามนะครับ รักให้หมดทุกคนเลย 555+
หลายๆ คนที่อยากรู้เรื่องที่มุมตึกนี่คงต้องให้ไปเดาเอาเองแล้วหล่ะครับ ผมไม่กล้าบอก เดี๋ยวพี่ภีมมาเตะเอา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ส่วนคำถามของพี่ปอล์ งานเลี้ยงไม่ใช่ของภาค สถ. ครับ (รู้นี่นาว่าผมอยู่ภาคไหน 55) เป็นงานเลี้ยงใหญ่ของภาควิชาที่จะรวมเอาบรรดารุ่นพี่ที่เป็นอาจารย์และตั้งแต่รุ่นที่ 1 จนถึงรุ่นปัจจุบันมาพบปะสังสรรค์กันครับ ซึ่งงานนี้ไม่ได้จัดมาถึง 20 ปีแล้วเนื่องจากต้องใช้เงินทุนมาก แต่ได้รับการสานต่อในปีนี้พอดี ซึ่งจัดไปแล้วที่โรงแรมวินเซอร์(แถวๆ เอ็มโพเรี่ยม)ครับ(ผมใส่สูทไปเต็มยศ 555+) จบงานหมดไปประมาณ 5-6 แสนบาทครับ (เอามาซื้อรถขับเล่นดีกว่าเนอะ เหอะๆๆๆๆ)
ช่วงนี้อาจจะดูเหมือนว่าพี่ยอร์ชและนายภามของเราจะโดนไอ้สองหนุ่มขโมยซีนไปเต็มๆ แต่อีกสักพักการดำเนินเรื่องหลักก็จะกลับมาสู่ตัวเอกของเราแล้วครับ ส่วนใครที่เห็นใจอยากให้ผมหาคู่ให้นันนั้นต้องบอกเลยว่าตอนนี้นันจะไม่ค่อยมีบทบาทไปอีกสักพักเลยครับ จะมาให้เห็นอีกทีก็ท้ายเรื่องเลย เอาเป็นว่าเอาตอนสนุกๆ มาแก้ขัดให้แล้ว อย่าเพิ่งเศร้ากันไปนะครับ :m13:
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน อ่านคอมเม้นต์ครบแล้วรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมากครับ ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้ด้วยครับ :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. กลับมาแล้ว!
-
^
^
^
Jim k'DRAFT nakaa~~~
Oh hi, i've just finished reading all parts!
what a lovely story >.<
(guess that their university is the same (old) u. as my close friend's.)
the main pairing is so cute, but P'Peem and York seem to be cuter 55555
thanks for the story nakaa, i'll follow ur work kaa *3
-
สนุกมากเลยค่ะ
พักหลังภามตามใจยอร์ชมากเลยอ่ะ
ชอบเฮียยอร์คกับพี่ภีมยัง คุคุ :z2:
-
ยุง ?? ..
กัด . .
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่นี้น่ารักก o13
-
เฮียเรา........ไปเป็นสามีน้องชายเค้า :-[ :-[
ตัวเราน่ะ....ต้องไปเป็นเมียให้พี่ชายเค้าเเทนไง.....นายยอร์ค :impress2: :impress2:
-
ดีดีดี
สองตระกูลจะได้ไม่มีใครเสียเปรียบใคร
มีทั้งลูกเขยและลูกสะใภ้ :laugh:
-
:call: :call:
-
:impress2:
:call:
:z13:
-
ยุงนี้คงเปงยุงตี๋ๆๆนะคับ
-
ชอบนายยอร์คอ้ะ '
ชอบคนตี๋ 5555555 5
สเปคเลยยย ( เหมือนตาตัวเองโต - -; )
-
นิยายตกหน้า
ช่วย reply
อ่านมา ชอบมากๆ
-
ยุงกัด... :call: :call:
-
ตอนที่ 16
บ่ายๆ ของวันถัดมา ภีมเดินมาส่งผมที่คณะด้วยหน้าบูดๆ เล็กน้อยเนื่องจากชักชวนผมไปกินไอติมกับเจ้าตัวที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ ไม่สำเร็จ สุดท้ายหลังจากที่มาส่งผมหน้าโรงอาหารแล้วภีมก็ต้องเดินไปขึ้นรถตู้ที่อยู่ไม่ห่างจากคณะมากนักคนเดียว ผมใช้เวลาในช่วงบ่ายถึงเย็นช่วยแจนกับเพื่อนคนอื่นๆ จัดการเก็บรายละเอียดของถ้วยรางวัลที่จะใช้ในงานเลี้ยงให้เสร็จ ซึ่งงานในส่วนของกลุ่มเราดูจะเสร็จสิ้นก่อนวันที่กำหนด ถ้ากลุ่มอื่นเหลืองานอีกไม่มาก พรุ่งนี้พวกเราก็จะมีเวลาพักผ่อน
“เดี๋ยวขัดอีกทีนะภาม เสร็จแล้วเดี๋ยวพ่นสีทับอีกรอบก็โอเค”แจนหันมาบอกผมให้ขัดฐานรองถ้วยรางวัลที่โป๊วสีทับรอยต่อของไม้แต่ละชิ้นไว้ก่อนที่จะหันไปจัดการกับอีกถ้วยที่เหลือ ตอนนี้เพื่อนที่มาทำงานด้วยกันในโรงอาหารเหลืออยู่ไม่มากนัก ส่วนใหญ่ก็แยกย้ายกระจายกันไปทำงานส่วนอื่นๆ ที่หอหรือบางคนก็มีธุระมาช่วยไม่ได้จริงๆ
“อื้อ”ผมตอบรับยิ้มๆ แล้วเริ่มลงมือขัดไม้ด้วยกระดาษทรายเบอร์ที่ค่อนข้างละเอียด อันที่จริงนี่ก็เป็นงานเล็กน้อยที่ผมได้ช่วยทำในวันนี้
“ทำไมวันนี้ไม่เห็นนันเลยหล่ะภาม ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอดนี่นา”น้ำที่กำลังเก็บกวาดเศษอุปกรณ์อยู่หันมาถาม
“เห็นบอกว่ามีธุระที่บ้านน่ะ กลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว”ผมบอกตามที่รู้มาจากนัน เมื่อคืนนันโทรมาขอโทษผมที่มาช่วยงานในวันนี้ไม่ได้ ซึ่งผมก็งงว่าจะขอโทษทำไม ในเมื่อหัวหน้างานนี้คือปาล์ม เพื่อนอีกคนในรุ่น
“อ๋อ เราก็นึกว่ามีอะไร เพราะทุกทีก็เห็นนันมาช่วยงานตลอด”น้ำว่าอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะหันไปทำงานของตัวเองต่อ ไม่นานนักฐานไม้ที่ผมขัดเสร็จก็ได้รับการพ่นสีเป็นที่เรียบร้อย เพื่อนๆ ที่เหลืออยู่อีกประมาณห้าคนรวมทั้งผมช่วยกันเก็บกวาดโรงอาหารก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับหอ ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีอะไรต้องช่วยอีกผมก็จะได้กลับบ้านเสียที ค่อยเข้ามาใหม่ในวันที่มีงานเลี้ยงเลย...คิดถึงบ้านจะแย่แล้ว
ผมเดินถือถุงใส่ถ้วยรางวัลทั้งสองถ้วยที่เพื่อนฝากไปเก็บที่ห้องมาทางหน้าตึกเรียนรวม บรรยากาศในคณะตอนเย็นๆ นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ภายในคณะน่าเดินมาก แดดร่มๆ กับลมเย็นๆ ที่พัดผ่านต้นไม้สีเขียวสดชื่นน่ามองทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เดินเล่นในคณะเวลานี้ นักกีฬาจากชมรมกีฬาของวิศวะวิ่งผ่านไปบนถนนเล็กๆ ด้านหลัง รุ่นพี่ในคณะเดินหอบโมเดลบ้านหลังใหญ่กลับหอ นี่คือสิ่งที่ผมเห็นจนชินตาในทุกๆ วัน และคงจะห่างหายไปเมื่อเวลาปิดเทอมมาถึง ในเวลาเปิดเทอม การปิดเทอมคือสิ่งที่พวกเราภาวนาให้มันรีบเดินทางมาถึงเร็วๆ แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ เรากลับอยากให้เปิดเทอมไวๆ เพื่อกลับมาใช้แรงงานเหมือนเก่า ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าให้กับความคิดของตัวเอง พลางยกมือไหว้รูปปั้นคณะบดีคนแรกของคณะที่ตั้งอยู่หน้าหอประชุมคณะ
“ภาม!”เสียงคุ้นหูดังลงมาจากหน้าหอประชุมด้านบน ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวใหญ่ที่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ตรงลานกว้าง ด้านหลังเป็นตัวตึกกรุกระจกที่ทำเป็นรูปครึ่งวงกลม
“ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นอะยอร์ช”ผมยิ้มให้แล้วถามอย่างอารมณ์ดี เห็นคนข้างบนหัวเราะคิกคักแล้ววิ่งลงมาหา
“อยู่สูงๆ จะได้มองเห็นภามก่อนใครไง”เขาว่ายิ้มๆ แล้วฉวยถุงในมือผมไปถือแทน “อีกอย่างจะได้ตั้งรับไอ้ตัวหวงน้องได้ถนัดๆ ด้วย”ประโยคที่ตามมาทำให้ผมออกจะตลกกับท่าทีของเขา
“ภีมไปเดินเล่นที่ห้าง ยังไม่กลับเลย”
“อ๋อ ดีๆ จะได้ทำอะไรถนัดๆ หน่อย”นายยอร์ชท่าทางดีใจ
“จะทำอะไรหล่ะถึงต้องให้ถนัดนัก”ผมแกล้งถาม
“ก็...ทำแบบนี้ไง”คนข้างๆ ว่าแล้วโน้มใบหน้าลงมาประทับริมฝีปากที่แก้มผมอย่างรวดเร็วก่อนจะถอนออก
“ฮ้า...ชื่นใจ”พอยืนตัวตรงได้ก็หลับตาทำหน้าเพ้อฝัน
“ไม่ได้อายชาวบ้านเค้าเลยนะ”ผมว่าเขินๆ ผลักเขาจนเกือบล้มไปอีกทางแล้วเดินหนีขึ้นไปนั่งที่บันไดขั้นบนสุดหน้าหอประชุม
“เมียเราดุจัง”นายยอร์ชบ่นกระปอดกระแปดหลังจากที่วิ่งตามขึ้นมานั่งข้างๆ ผมเรียบร้อยแล้ว
“อะไรนะ!”
“ปละ..เปล่า”นายตัวดีตอบหลบสายตาแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “ไปกินข้าวกันมั้ย นี่ก็เย็นแล้ว พี่หิว”
“เดี๋ยวก่อน ต้องรอกินพร้อมภีม”ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนี้เกือบหกโมงเย็นแล้ว ทำไมภีมมาช้าจังนะ
“โห...ถ้ารอพี่ภามพี่ก็ไม่ได้กินกับภามน่ะสิ กีดกันกันขนาดนั้น”เสียงโอดครวญดังตามมาหลังจากที่ผมพูดจบ
“ภีมไม่ดุขนาดนั้นหรอกน่า ยอร์ชก็ทำตัวดีๆ สิ”ผมว่าขำๆ
“พี่อายุมากกว่าเขาตั้งปีนึงนะภาม”นายยอร์ชเถียงหน้าแดงๆ ดูขัดใจเล็กน้อย
“ล้อเล่นๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวภามคุยกับภีมให้”ผมบอกแล้วหันไปมองคนข้างๆ ที่ทำหน้าโล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง ตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนที่จะทำให้ภีมยอมรับยอร์ชได้ ในเมื่อทั้งสองคนในตอนนี้เป็นคนที่ผมอยากรักษาน้ำใจด้วยกันทั้งสองคน นายยอร์ชอาจจะดูออกในเรื่องนี้ จึงไม่ค่อยที่จะแสดงท่าทีไม่ดีต่อภีมเท่าไหร่นัก ต่างจากพี่ชายตัวดีของผมที่คอยแต่จะหาเรื่องคู่กรณีอยู่ไม่ห่าง
“งั้นไปเดินเล่นกัน”นายยอร์ชลุกขึ้นยืนแล้วชวน ผมลุกขึ้นตามพร้อมกับนึกอะไรขึ้นมาได้
“ยอร์ช”
“หือ?”คนถูกเรียกหันหน้ามามองผมงงๆ
“นั่งลง”ผมบอกยิ้มๆ
“ทำไม?”สีหน้าไม่เข้าใจของเขาฉายอยู่เด่นชัด
“เถอะน่า”ผมบอกเขาที่งงๆ อยู่สักครู่ก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งชันเข่าอยู่กับพื้น ผมนั่งลงบนหลังเขาแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอ
“เมื่อย...ขี้เกียจเดิน”ผมบอกสั้นๆ ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ คักๆ จากคนที่ขี่หลังอยู่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวลงบันไดช้าๆ สายลมเอื่อยๆ พัดเส้นผมของผมให้ปลิวสะบัดไปด้านหลัง ตอนเย็นนี่ช่างดีจริงๆ...
“ไปไหนดีครับท่านผู้โดยสาร”พาหนะของผมถามเสียงทะเล้น
“ไปเรื่อยๆ”ผมตอบอย่างอารมณ์ดี
“ไปไกลมากเก็บแพงนะ”
“แล้วคิดว่าจะจ่ายไหมหล่ะ”ผมตอบยียวน
“ที่แอบฉกอยู่ทุกวันนี่ก็ถือว่ากำไรแล้ว”นายยอร์ชพูดขำๆ ในขณะที่เท้าก็ก้าวไปเรื่อยๆ
“อ้าวภาม!”เสียงเรียกทำให้ผมหันไปมองคนเรียกที่ยืนอยู่บนลานด้านล่าง พี่แม็คที่เรียนอยู่ภาคนิเทศศิลป์ปีสองสะพายกล้องตัวใหญ่ยืนโบกมือให้ผมยิ้มๆ เรารู้จักและเริ่มที่จะสนิทกันในตอนที่ทำละคอนเวทีของคณะเมื่อไม่นานมานี้
“อ้าว! หวัดดีครับพี่”ผมทักทายแล้วหันมาบอกคนที่ขี่หลังอยู่ให้ปล่อยลง ซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็มองพี่แม็คอย่างระแวดระวัง เฮ้อ...จริงๆ เลย
“พักนี้ไม่ค่อยได้เจอภามเลย เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม”พี่แม็คถามยิ้มๆ ส่วนนายยอร์ชเริ่มแยกเขี้ยวขู่ฮื่อๆ
“อื้อ ดีครับ”ผมตอบ “พี่แม็ค นี่ยอร์ช รุ่นพี่ของภามเอง”ผมแนะนำคนที่พยายามจะมีบทบาทในการสนทนากับพี่แม็ค แล้วก็หันไปทำแบบเดียวกันกับเจ้าตัวที่ผงกหัวหงึกๆ ท่าทางไม่เป็นมิตรไปให้
“อ้อ...คนนี้น่ะหรอพี่ยอร์ช อยากเจอตัวจริงมานานแล้ว”พี่แม็คพูดยิ้มๆ ยิ้มที่เป็นมิตรจริงๆ ทำให้ทั้งผมและนายยอร์ชงงในคำพูดของเขา
“อ้าว! ก็คนเขาพูดกันไปทั่วเรื่องที่ภามช่วยเด็กวิศวะไว้เมื่อไม่นานนี้น่ะ”พี่แม็คเฉลยเมื่อเห็นท่าทางไม่เข้าใจของผมกับคนข้างๆ
“ไม่น่าเชื่อว่าภามจะกล้าทำแบบนั้น ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่”พี่แม็คหันมาพูดกับผมแล้วหันไปยิ้มให้นายยอร์ชซึ่งตอนนี้ดูท่าทางเป็นมิตรมากขึ้นแล้ว นี่เรื่องที่นายยอร์ชทำท่าเชื่องกับผมในวันนั้นดังขนาดนี้เลยหรือเนี่ย!
เราคุยอะไรกันอยู่ไม่นานก่อนที่พี่แม็คจะเอ่ยปากขอผมถ่ายรูป
“เอ้อ! เดี๋ยวพี่ขอถ่ายรูปเราหน่อยสิภาม มีโจทย์นึงที่พี่ต้องการพอดี”เขาว่า”พี่ยอร์ชด้วยนะครับ โจทย์คราวนี้ต้องการรูปคู่”นายยอร์ชดูจะประหลาดใจกับคำขอของพี่แม็ค ต่างจากผมที่ตกลงอย่างว่าง่าย เพื่อนๆ พี่ๆ ที่อยู่ภาคนิเทศมักจะมายืมตัวคนรู้จักในคณะไปเป็นแบบถ่ายรูปให้เสมอ จึงไม่แปลกที่ผมจะเริ่มชินแล้ว
พี่แม็คจัดท่าทางให้ผมกับนายยอร์ชถ่ายรูปตามสถานที่ต่างๆ ที่ถูกเลือกไว้ในคณะ ในระหว่างที่ถ่ายไปผมก็แกล้งโน่นแกล้งนี่นายยอร์ชไปพลางๆ ซึ่งคนถูกแกล้งก็ยังหัวเราะอารมณ์ดีไม่มีทีท่าว่าความเอาแต่ใจส่วนตัวจะกำเริบแต่อย่างใด
“เสร็จแล้วหล่ะ ขอบใจมากนะภาม ขอบคุณมากนะครับพี่”พี่แม็คยิ้มให้ผมก่อนที่จะยกมือไหว้นายยอร์ชที่รับไหว้ยิ้มๆ ตอนนี้ดูเขาจะไม่หาเรื่องจับผิดพี่แม็คแล้ว พี่แม็คคุยเล่นอยู่กับเราสักครู่ก่อนที่จะขอตัวกลับไปทำงานต่อที่หอเพื่อที่จะได้รีบปิดโปรเจ็คสุดท้าย บรรยากาศตอนนี้เริ่มเข้าสู่ช่วงค่ำแล้ว รอบๆ ตัวของเราเริ่มมืดลงและโคมไฟภายในคณะเริ่มเปิดให้แสงสว่างในเวลากลางคืนอีกครั้ง
ผมหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาภีมเมื่อเห็นว่าภีมชักจะมาช้าเกินไปแล้ว ได้ยินเสียงภีมที่ดูหอบๆ ดังตอบกลับมาบอกว่ากำลังรีบวิ่งมาหา ผมบอกสถานที่ที่รออยู่และวางสายไป
ในไม่ช้าภีมที่ถือถุงในมือสองสามใบก็วิ่งหอบแฮ่กๆ มาหยุดยืนที่หน้าผม ภีมก้มหน้าลงมองพื้นแล้วท้าวมือไว้กับหัวเข่า
“’โทษทีภาม พี่ลืมว่าต้องขึ้นรถสายไหนกลับ เลยลงผิดที่ไปหน่อย”ภีมว่าแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม
“เฮ้ย! ไอ้หล่อ! มาอยู่กับน้องกูได้ไงวะ!”ภีมชี้หน้านายยอร์ชที่ยักคิ้วกวนๆ ให้
“ขับรถมา”นั่นไง ไอ้นี่ก็กวนซะจริงๆ
“ขับรถมางั้นก็ขับกลับไปเลยมึง ไม่ต้องมาวนเวียนกับน้องกู!”ภีมว่าปาวๆ ยังไม่ทันที่นายยอร์ชจะกวนอะไรกลับไปเสียงเดิมๆ เหตุการณ์คุ้นๆ ก็กลับมาอีกครั้ง
“เฮ้ยๆๆๆ มากไปแล้วแป๊ะ จะติดน้องก็ให้มันเพลาๆ บ้าง”เฮียร์ยอร์คเดินดุ่มๆ ออกมาจากมุมมืดของตึกที่อยู่ไม่ไกลจากที่ๆ เรายืนเท่าไหร่
“อ้าว? มาเมื่อไหร่วะตี๋?”นายยอร์ชถามน้องชาย
“ซักพักแล้วแหละเฮีย แต่ไม่อยากมาขัดจังหวะ”เฮียยอร์คว่าแล้วหันไปทำหน้าตี๋กวนใส่ภีม “ก็มีแต่ไอ้แป๊ะนี่แหละ ที่ไม่รู้จักรักษามารยาทเล้ย”ยังไม่วายแขวะคนใกล้ๆ
“ไม่ต้องมายุ่งเลยไอ้ตี๋ อยากโดนแบบเมื่อวานรึไงวะ”ภีมถามเฮียยอร์คด้วยเสียงเจ้าเล่ห์
“เหอะๆๆๆๆ”ได้ยินคำถามนั้นเฮียยอร์คก็หัวเราะทำหน้าเหมือนคนโรคจิตที่เพิ่งแอบหนีออกมาจากโรงพยาบาล มือที่ไพล่ไว้ด้านหลังถูกเปลี่ยนมาไว้ด้านหน้าเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือ
“เฮ้ย!”ภีมตะโกนลั่นกระโดดถอยหลังเมื่อไม้ช็อตยุงไฟฟ้าในมือเฮียยอร์คที่มีประกายไฟแลบแปล๊บปล๊าบถูกตวัดเฉียดหน้าไป
“เอามาทำไมวะตี๋”นายยอร์ชที่ดูงงๆ ไม่แพ้ผมถาม
“ยุงแถวนี้มันเยอะอะเฮีย เมื่อวานมันก็ทำไว้แสบ เลยต้องเอามาสั่งสอนมันบ้าง”เฮียยอร์ชยังไม่เลิกทำหน้าโรคจิต ตวัดไม้ช็อตยุงผ่านหน้าภีมที่กัดฟันกรอดๆ โยกตัวหลบไปมา
“ลองเข้ามาอีกทีสิ พ่อจะช็อตให้ชักตายเลย หึหึหึหึหึหึหึหึ”เฮียยอร์คหัวเราชั่วร้ายก่อนที่จะหยุดมือไว้ไม่ตวัดผ่านหน้าภีมต่อ
“ฝากไว้ก่อนนะมึงไอ้ตี๋!”ภีมส่งคำอาฆาตมาให้เฮียยอร์คทำให้ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าของในมือเฮียผู้แสนจะทะเล้นนั้นถูกเตรียมมาให้ภีมโดยเฉพาะ
“ฝากไว้อย่าลืมมาเอาคืนนะมึง นานมากกูไม่มีดอกเบี้ยให้นะเว้ย”เฮียยอร์คหันไปยิ้มให้ภีมจนตาหยีก่อนจะหันมาชวนผมกับยอร์ชออกไปกินข้าว
“ไปกินข้าวกันเถอะภาม ไปเฮีย เราหิวแล้ว เฮ้ย! ไปกินข้าวโว้ยแป๊ะ หิว!”ท้ายประโยคหันไปสั่งภีมก่อนที่เฮียยอร์คจะลากภีมแล้วเดินนำเราไป นายยอร์ชหันมามองผมยิ้มๆ แล้วจูงมือผมให้เดินตามไป
“มีน้องดีมันก็ดีอย่างนี้แหละ”เขาว่า
“แสบกันทั้งพี่ทั้งน้องแหละ”คำตอบของผมเรียกเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีจากคนข้างๆ เราเดินมาถึงรถที่มีเฮียยอร์คนั่งกดภีมไว้ด้วยขาและแขนรออยู่ที่เบาะ
หลัง ผมขำเบาๆ กับท่าทีปั้นปึ่งของภีมที่ดูจะอารมณ์เสียแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ตัวก็ใหญ่กว่าเขา สะบัดทีเดียวก็หลุดแล้ว ยังจะมานั่งหน้าบึ้งให้โดนรัดอยู่นั่นแหละ พิลึกคน!
To be continued :z1:
______________________________________
มาสานต่อตำนานยุงสื่อรัก
ขอโทษทีมาช้าจ้า พอดีมีงานยุ่งวุ่นวายมาก
ยังไงก็ขอบคุณทุกเม้นนะจ้ะ
ปล. วันจันถาปัดที่ม.มีค่าย ใครที่ลงสมัครไว้เจอกันน้า
-
:-[
ภีมก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
อยากอ่านยุงสื่อรัก
-
:กอด1: ตาภีม กับอาตี๋ นี้ยังไง ยังไง
นะ น่าลุ้นจัง :man1:
-
หุหุหุ....เจอไม้ตียุงเลย...ระวังเเบตหมดนะยอร์ค
-
ฮั่นแน่ๆๆๆๆๆๆ แป๊ะภีมเริ่มอ่อนกับตี๋ยอร์คแล้วววววววววววว
วันนี้ยอร์คภามน่ารักซะ ไม่ค่อยจะเปิดตัวกันเลย มีขี่หลังกันด้วยยย
-
:-[
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก~
-
“ลองเข้ามาอีกทีสิ พ่อจะช็อตให้ชักตายเลย หึหึหึหึหึหึหึหึ”
5 5 5 5 55 + ระวังจะไม่ได้ช็อตนะยอร์ค .. . .
เพราะได้ข่าวว่า. .. .ยุงมันตัวหย่าย ย ยย ยย ย :laugh:
ก่อนจะช็อต อาจจะโดนยุงมันกัดทั้งตัวก่อนอ่าดิ๊ :m20:
เอิ๊กกก ๆๆ.. .. .ชอบคู่นี้อ่ะ น่ารัก 5 5 5 5+
แป๊ะ & ตี๋
เป็นกำลังใจให้ นัท & ดราฟท์ น๊ะ :3123:
-
น่ารักกันจังเลยนะพี่น้องสองคู่นี้ :m1: :m4:
-
ฮ่าๆๆๆ คราวนี้ยุงไม่กล้ากัดแน่ๆ o13 o13 o13
-
พี่ยอร์ชกับพี่ภามน่าร้ากกกกจังเลยอ่ะ มีขี่หลังด้วย(คนมองด้วยตาร้อนผ่าวๆ 55+)
พี่แม็คเอาไปทำสกู๊ปหรือเปล่้า ว่าเฮียยอร์ชมีซัมธิงรองกับพี่ภาม :-[
แหมๆ แป๊ะภีม มองหน้าตี๋ถึงกับไม่มีแรงผลักออกไปเลยหรอ :laugh: ตัวก็ใหญ่กว่า คนตัวเล็กกว่าจะมากดไหวได้ยังไง
ชอบตรงนี้>>>“ลองเข้ามาอีกทีสิ พ่อจะช็อตให้ชักตายเลย หึหึหึหึหึหึหึหึ”
อยากจะบอกเฮียยอร์ค...ระวังช็อตไปช็อตมาเกิดสปาร์คกันขึ้นมาล่ะก็... :-[
น่ารักทั้งสองคู่เลย อิอิ
คู่ใหม่...มนต์รักไม้ช็อตยุง :laugh:
-
ระวังโดนไรที่ไม่ใช่ยุงน๊าฮิๆๆ
-
ภามยอร์ช
ยอร์คภีม
-
แอบหวีดๆ :-[
-
“ลองเข้ามาอีกทีสิ พ่อจะช็อตให้ชักตายเลย หึหึหึหึหึหึหึหึ”
5 5 5 5 55 + ระวังจะไม่ได้ช็อตนะยอร์ค .. . .
เพราะได้ข่าวว่า. .. .ยุงมันตัวหย่าย ย ยย ยย ย :laugh:
ก่อนจะช็อต อาจจะโดนยุงมันกัดทั้งตัวก่อนอ่าดิ๊ :m20:
เอิ๊กกก ๆๆ.. .. .ชอบคู่นี้อ่ะ น่ารัก 5 5 5 5+
แป๊ะ & ตี๋
เป็นกำลังใจให้ นัท & ดราฟท์ น๊ะ :3123:
เห็นด้วยจ้ะ อิอิ น่ารักทั้งสองคู่เลย
คู่เอก เริ่มหวานกันชัดเจน ส่วนอีกคู่แนวโน้มดีขึ้นเรื่อยๆ :impress2:
-
รึภีมจะกลัวไม้ตียุง
ถึงได้นั่งนิ่งให้ทับกันง่ายๆ
:jul3:
-
เรื่องยุงสื่อรักนี่น่าสนใจจริงๆ
แต่วันนี้ยอร์ชกับภามก็หวานจัง
รูปที่ถ่ายต้องออกมาน่ารักแน่เลย
-
ขอคู่
ยอร์ค - ภีมหน่อย
เอาน่ารัก ๆ อ่ะ 555+
-
55555555555
ภีม ตัวกันซีนชาวบ้าน
งวดนี้ฮีโดนเอง 5 5
เอาอีกๆๆ
-
พึลึกตรงหนายยยย
ก้แป๊ะเขาไม่อยากขัดขืนอะ ใครจะทำมายยย
ชอบคู่เน้จริง ๆ
:man1:
-
ตอนแรกนายยอร์ชโหดมาเลย
เด๋วนี้น่ารักเชียวววว
เฮียยอร์คก็น่ารักน๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
:impress2: :man1:
-
อาตี๋กับอาแป๊ะ
ท่าทางจะเป็นคู่ใหม่ ฮ่าๆ
ยอร์ชกับภามก็น่ารักเหมือนเดิมเลยน๊า
อิอิ
-
:z2: :z2:
-
ภีม ตี๋ นี่น่ารักดีจริงๆดูห่ามๆๆๆ ขอตอนน่าๆรักของคู่นี้บ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงน๊าค๊า
-
:กอด1: :กอด1:
-
สงสัยยุงจะถูกช็อตจนปากเจ่ออออ :m11:
-
ขอฮาหน่อย
ไอ้แม๊คออกมาแล้วสินะ
555555555555555555555555+ :pigha2:
-
:-[น่ารักดีทั้งพี่ทั้งน้อง
-
คู่หนึ่ง ลงเอยกันได้ดี
อีกคู่ คงต้องให้เวลาอีกสักพัก :z1:
+1 ให้ DRAFT กับ นัท คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้ และรอตอนที่ 17
ว่าจะเกิดสงครามอะไรในระหว่างกินข้าว :z2:
-
:m20: :m20: เจอไม้ตียุงเข้าไปจ๋อยเลยนะพี่ภีม
ส่วนน้องภามกับพี่ยอร์ชนี่หวานได้อีกนะ
รอลุ้นเฮียยอร์คกับพี่ภีมนะค่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
อีป้าแก่ๆ ว่า
ไม่น่าจะใช่ยุงนะ
น่าจะเป็น
แมลงรัก มั้ง 555
-
อยากอ่านเหมือนกัน น้องยุงผู้น่านัก :impress2:
-
อยากจะตียุง...
-
ยังคงน่ารักเหมือนเดิม
-
ภีมไม่ขัดขืนเริ่มชอบยอร์คแล้วใช่มั้ยล้ะ หุหุ
-
เมื่อก่อน ยอร์ชกับภามก็อย่างเนี่ย
ไปๆมาๆ ก็สมยอม
กร้ากกกก
รอดูแป๊ะตี๋จะลงเอยยังไง
o18
-
คู่ยุงสื่อรัก..
กรั่กๆๆๆ น่าัรักไปมั้ยน้องภีม มียุงเกาะตีตราจองแบบนี้แล้ว
จะไปไหนรอด
-
แหม่ คู่นึงก็หวานซะ
ส่วนอีกคู่ก็ฮากระจาย 55+
-
น่ารักกับน่าลุ้น อิอิ :z1:
-
แหม
...
ชอบให้กดก็ไม่บอก 555 :laugh:
-
หนุกหนาน ๆ...
รอตอนต่อไปค๊าบบบ..
-
อ่านไปก็เขินไป อ่านไปก็ขำไป :m20: มีความสุขชะมัดดดดด
ตอนนี้ พ่อยอร์ช ของเรา ก็กลายเป็นลูกแมวน้อย แสนจะเชื่องไปแล้ว 555
นี่แหละนา อานุภาพความรัก เปลี่ยนคนบ้า ให้เป็นคน
ปล. อยากอ่านยุงต่อจัง แต่ ยุง มันกัดเจ็บจริงๆ ฤ ถึงได้เตรียมไม้มาฟาดยุงขนาดนั้น 55
-
ขนาดเตรียมที่ช็อตยุงมาขู่ :เฮ้อ:
สงสัยคงกลัวจนหลอนไปละ
-
คู่1ก็หวานซะ
อีกคู่เด็ดเผ็ดมัน... o13
-
คู่ ภีม กะ ยอร์ค นี่น่าสนุกดีนะ
-
ยอร์คน่ารักมากง่ะ .
ชอบคนตาตี่โว่ยย ' 55555555 5
-
หุหุหุหุหุหุหุหุหุ
อะไรมันจะน่ารักได้ใจขนาดนั้นไรท์เตอร์ มีสวีทขี่คอกันด้วย
ไม่ไหวจะเคลียร์เเล้ว ลูกภามของแม่น่ารักโคตรๆ ขี่คอ อิอิอิ สารถีก็ไม่มีขัดใจ
ชอบมากมุขไม่ตียุง ถ้าจะเห็นมาลางๆแล้วว่าจะได้สะใภ้เป็นน้องยอร์คและเขยเป็นเฮียยอร์ช
ถูกใจมากๆ หลังจากที่คู่ภามกับยอร์ชสบุกสมบันกันมามาก
ก็มีมากให้ลุ้นอีกคู่เเล้วว่าจะสมบุกสมบันแพ้กันมั้ย
ตอนนี้เหลือนั่งรอ ว่าน้องนันจะมีคู่กับเขาหรือเปล่า
รอคอยน้องนันกลับมา อิอิอิ สนุกๆมาก ชอบๆ
:sad11: ตอนนี้ก็ลองแค่รอลูกภามกับเขยยอร์ค สองคนตกลงเรื่องงานแต่งกันเท่านั้น
หวังว่าคงได้แต่งพร้อมกับสองคนนะลูก (เพล้อหลัก อาการเข้าขั้นย่ำแย่แล้วตรู :z3:)
-
คู่หวาน กะ คู่กัด :laugh:
-
น่าร๊ากกกกๆๆๆ
สองคู่ชู้ชื่น o13
ว่าแต่.... ตอนแรกนึกว่าพี่ภีม จะโดนกดซะอีก 555 กลายร่างเป็นยุงยักษ์ ซะงั้น.. :o8:
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยนะเนี่ย
-
:laugh: เตรียมตัวพร้อมมากอ่ะยอร์ค
-
น่ารักอีกคุ่แล้ว เชียร์ยอร์คเต็มสูบ อิอิ
ส่วนคู่ภามยแร์ช นี่ก็สุดๆ ยิ่งกว่าคนเหล็กอีก
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
:mc4:มาต่อแล้ว
-
น่ารัก กุ๊กกิ๊กกันซะ
ภาม & ยอร์ช
ภีม & ยอร์ค
อีกคู่ก้อ
นัน & ป้อง ป่าวหว่า :really2: :really2:
-
เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ ตามอ่านจนทันแล้วอ่ะ...อิอิ
คู่หลักก็น่ารัก แต่ลุ้นนานมากกว่าจะลงเอยกันได้
ส่วนคู่ภีมกะยอร์คก็น่ารักไม่น้อยเหมือนกัน
แหม๋มียุงเป็นกามเทพแบบนี้เนี่ย..สงสัยยอร์คจะไปไหนไม่รอด 555555555
ตอนแรกก็ยังนึกอยู่นะ ว่าน้องภามจะมาตกลงปลงใจกะพี่ยอร์ชอิท่าไหน
ที่แท้ก็ท่าบนเตียงนี่เอง...อิอิ...แต่พอยอมรับใจตัวเองกันได้แล้วเนี่ย
หวานกันซะไม่มีเลยนะ...ชอบอ่ะ...น่ารักมาก ๆ เลย
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ ^^'
-
ภีมตามหวงน้องเลยได้แฟนแทนซะเลยป่าวเนี่ย :กอด1:
-
ที่ไม่สะบัดหนี ไม่ใช่เพราะกลัวไม้ตียุงมั้ง
ตั้งใจนั้ง ให้กด หรือเปล่า
ฮ่าๆๆ :mc4:
-
ท่าทางคู่ของยอร์คกับภีม คงไม่แคล้วกันไปได้ อิอิ
คู่ภามกับยอร์ช ชักจะหวานและ ชอบๆๆๆ :o8:
-
ภีมเสร็จแน่งานนี้ :z1:
:z13: :z13:
:call: :call:
-
ภามกับยอร์ช ขี่หลัง หวานมาก
แต่ตอนนี้ ภีมกับยอร์คฮาไม่ไหวแล้ว
ถึงกับเตรียมที่ช็อตยุงมาเลย ฮ่าๆ
ปล. เอาคู่นี้เยอะๆ ครับ
ปล.2 แหม ภีม ไม่พอใจทำไมไม่สะบัดออกละ อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาตามอ่านต่อ
ลุ้นยอร์ค กับ ภีม :call:
ส่วนภามกับยอร์ชยังน่ารักเหมือนเดิม
:L2: เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะ
:bye2:
-
สงสัย 2 คู่แน่
-
:man1:สองคู่ น่ารัก
-
สงสัยจะได้ลุ้นเพิ่มมาอีกคู่น้า
ตอนนี้ภามกับยอร์ชหวานกันจริงๆเลย :L2:
-
ยอร์ค กับ ภีม น่ารักมาก
แต่ภีมแอบร้าย เจอกันแปปเดียวลากไปมุมตึกซะงั้น อิอิ
ชอบคู่นี้มาก บังเอิญว่าชอบคนตาตี่ๆ อะไรแบบนี้
-
เพิ่งมาอ่านครับ
น่ารักดี
จะติดตามต่อไปครับผม
มาลงบ่อย ๆ นะคร้าบบบบบบบ
-
ตอนที่ 17
การทานอาหารในวันนี้มีเรื่องสนุกๆ เกิดขึ้นกับผมหลายเรื่อง ซึ่งก็มักจะมาจากเฮียยอร์คเป็นคนสร้างความเฮฮาเป็นส่วนใหญ่ นายยอร์ชคอยตักโน่นตักนี่ให้ผมอยู่ข้างๆ สลับกับอ้าปากให้ผมป้อนอาหารให้โดยไม่คิดจะเกรงกลัวสายตาอาฆาตของภีมที่ส่งมาให้ไม่ได้ขาด เฮียยอร์คที่ลากภีมไปนั่งข้างๆ ในฝั่งตรงข้ามได้สำเร็จดูเหมือนจะรู้หน้าที่ของน้องที่ดี ทุกครั้งที่ภีมอ้าปากจะหาเรื่องนายยอร์ชก็มักจะมีช้อนจากคนข้างๆ ที่ตักกับข้าวจนพูนยัดเข้าปากในทันที หลังจากนั้นการปะทะคารมระหว่างสองคนนี้ก็จะตามมา ซึ่งแน่นอนว่าคนที่อารมณ์ฉุนเฉียวดูจะมีภีมเพียงคนเดียว ส่วนคนหาเรื่องก็หัวเราะตอบได้ทุกครั้งไป!
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอแล้วกันนะภาม”นายยอร์ชบอกผมหลังจากทานอาหารเสร็จซึ่งผมก็เห็นดีด้วยเพราะตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว ไม่อยากเสี่ยงอันตรายเดินกลับหอกับภีมแค่สองคน หันไปหาภีมยังไม่ทันจะได้ถามก็เห็นพี่ชายตัวดีคว้าแขนเฮียยอร์คเดินไปที่รถเงียบๆ คนโดนลากหันมามองผมที่งงไม้แพ้กัน แต่ก็ยอมเดินตามไปโดยดี
นายยอร์ชหันมามองหน้าถามคำถามเดียวกับที่ผมสงสัย แต่ผมก็ทำได้เพียงส่ายหน้าเบาๆ แล้วเดินนำเขาไปที่รถ
“นั่นแน่! ยอมเปิดทางให้เฮียแล้วหล่ะสิ!”เฮียยอร์คที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังชะโงกหน้าเข้าไปก่อกวนภีมที่นั่งเงียบตั้งแต่ขึ้นรถ ไม่มีการคัดค้าน ไม่มีการโวยวายอะไรทั้งสิ้น เงียบจนแม้แต่ผมก็ยังประหลาดใจ
“ยังโว้ย! ยอมตอนนี้มันง่ายไป”ภีมหันไปขู่แฮ่ๆ ใส่เฮียยอร์คที่ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวแม้แต่น้อย ยังคงทำหน้าระรื่น มือก็ล้วงแคะแกะเกาเป็นอันให้ภีมได้รำคาญ
“ยอมรับมาเถอะน่า ไม่เสียฟอร์มหรอกแป๊ะ เปิดทางให้คนรักกันได้บุญนะ เผื่อมึงจะได้เจอคนรักกับเค้าบ้าง”
“เงียบไปเลยไอ้ตี๋!”ภีมหันไปดุคนที่ทำตัวเป็นปลาหมึกอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจจากเฮียร์ยอร์คนิดหน่อยแต่ก็ไม่เถียงอะไรกลับ
ผมเงยหน้ามองกระจกส่องหลังก็เห็นว่ามือที่แกล้งล้วงนั่นล้วงนี่ภีมอยู่โดนหยุดไว้ด้วยมือที่ใหญ่กว่าของภีม ภีมกุมมือเฮียยอร์คเอาไว้เงียบๆ โดยที่ไม่ได้ว่าอะไร
“แป๊ะๆ”เฮียยอร์คทำลายความเงียบขึ้นมาหลังจากทั้งสองคนเลิกรบรากันไปชั่วครู่
“อะไร”ภีมภามรำคาญๆ แต่ไม่ได้หันหน้าไปมอง
“ปล่อยมือกูได้แล้ว มือมึงมีแต่เหงื่ออะ สกปรก”สิ้นเสียงของเฮียยอร์ค เสียงอุทานเบาๆ ของภีมก็ตามมาพร้อมกับเสียงบ่น
“กูออกจะสะอาด!”
“เออ! สะอาดม๊ากกกกกก”เฮียยอร์คพูดขำๆ
“กวนนักไอ้ตี๋ เดี๋ยวเหอะมึง!”ภีมหันไปคาดโทษเฮียยอร์คที่ตอนนี้นั่งหัวเราะไม่ยอมหยุด
“เฮอะ!”นี่คือเสียงสุดท้ายที่เกิดขึ้นในระหว่างทางกลับหอ ภีมหันหน้าหนีมองออกไปที่กระจกรถด้านข้าง ไม่หันมาต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเฮียยอร์คอีก รู้จักสงบเป็นกับเค้าด้วยนะเนี่ยพี่ชายเรา!
สองสามวันหลังจากนั้น “เรา” ซึ่งประกอบไปด้วยผม ภีม ยอร์ชและเฮียยอร์คก็มีอันต้องได้ไปไหนต่อไหนด้วยกันตลอด และแน่นอนว่านายยอร์ชจะต้องเข้ามาคลอเคลียผมอยู่ไม่ห่างทุกครั้งที่ไปไหนด้วยกัน หลังจากนั้นก็จะตามติดมาด้วยภีมที่กระโดดงับนายยอร์ชไม่ยอมปล่อยและปิดท้ายด้วยเฮียยอร์คน้องชายผู้แสนดีที่จะคอยทำหน้าที่รวบตัวหมาบ้าทุกครั้งอย่างเป็นวงจร จึงไม่แปลกเลยที่สองสามวันมานี้ภาพแบบนี้จะเป็นสิ่งที่ผมเห็นจนชินตาไปแล้ว..
งานเลี้ยงอำลาระหว่างผมและพี่ๆ กลุ่มนายยอร์ชถูกจัดขึ้นในวันพุธ นายยอร์ช พี่ป้อง พี่พัท พี่โจมากันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่วงติดมาด้วยอ๋องซึ่งเป็นน้องรหัสนายยอร์ช ผมและผู้ติดตาม....ภีม!
การกินข้าวในมือนี้แม้จะถูกสร้างบรรยากาศให้ดูสนุกสนาน แต่ลึกๆ แล้วทุกคนบนโต๊ะก็รู้สึกดีว่าการจากลาที่จะต้องมาถึงในอีกไม่ช้านั้นได้กระตุ้นให้ความเศร้าเกิดขึ้นอยากไม่มีทางหลีกเลี่ยง ภีมที่ดูจะพยายามกีดกันพี่ๆ ทุกคนบนโต๊ะให้ออกห่างจากผมก็เหมือนจะจับความรู้สึกนี้ได้ เขาถอนหายใจอย่างคนยอมแพ้และเข้าร่วมวงสนทนาด้วยดีอย่างที่ดูแล้วผิดปกติ
“ต่อไปภามคงเหงาแย่...พอรู้ว่าที่นี่จะไม่มีพวกพี่อยู่ด้วยแล้วมันทำให้รู้สึกแปลกๆ ...”ผมพูดเศร้าๆ ซึ่งพี่ๆ ทุกคนบนโต๊ะรวมทั้งอ๋องก็ทำหน้าเศร้าไม่แพ้กัน
“แล้วที่ชมรมอีก...”ผมหันไปมองหน้าพี่ป้อง น้ำตาเริ่มคลอหน่วย...พี่ป้อง...พี่ชายที่แสนดี ผมยังจำวันแรกที่เข้ามาในชมรมนี้ได้ดี
...........
....................
.......................
..........
......
....
..
.
ในวันนั้นเป็นการประชุมครั้งแรกของผมในชมรมรถฟอร์มูล่าวัน รุ่นพี่ฝ่ายคณะผมพาพวกเราเดินฝ่าฝนที่ตกพรำๆ เพื่อมาลองประชุมชิมลางดูเป็นครั้งแรก โชคไม่ดีเท่าไหร่ที่วันนั้นฝนสาดจนแว่นตาที่ผมใส่มาถูกน้ำเกาะพราวจนมองอะไรไม่ถนัด ผมที่มองอะไรไม่ค่อยชัดเดินรั้งท้ายและชนกับกองอุปกรณ์ในช็อปรถจนล้มข้อเท้าแพลง...
“เจ็บมากไหมครับ?”ผู้ชายตัวสูงๆ ที่ไม่รู้ว่าปราดเข้ามานั่งจับข้อเท้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยถาม เขาจับข้อเท้าผมขยับเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง
“โอ๊ย!”ผมร้องเมื่อเขาขยับโดนจุดเจ็บ เห็นเขาสะดุ้งแล้วเอ่ยขอโทษ
“อ่า...พี่ขอโทษที พี่คิดว่าบางทีพี่อาจจะไม่เก่งเท่าหมอ...”เขาพูดยิ้มๆ ผมงงกับปฏิกิริยาของเขาจนไม่รู้จะพูดอะไรตอบ พิลึกคนจริง...
“...แต่พี่คิดว่าพี่น่าจะเก่งพอที่จะขับรถพาเราไปโรงพยาบาลได้”เขาฉีกยิ้มน่ารักที่คิดว่าสาวๆ เห็นเป็นต้องยอมให้ทุกราย แต่ผมก็มีสติพอที่จะปฏิเสธเขาด้วยความเกรงใจ
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ...ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นอะไรมาก”
“หรือ? แต่พี่เห็นเราร้องโอ๊ยนะเมื่อกี้”รอยยิ้มอ่อนโยนระบายบนใบหน้าของเขาตลอดเวลา และโดยที่ไม่รอให้ผมพูดอะไรอีกผู้ชายคนนี้อุ้มผมขึ้นแล้วเดินไปยังรถซีดานที่จอดอยู่ไม่ไกล
“อะไรกันน่ะ ภาม! เป็นอะไรหรือเปล่า?”พี่คณะผมที่เป็นคนพาพวกเรามาเข้าประชุมเห็นผมไม่เดินตามขึ้นไปเลยเดินลงมาถาม เธอดูมีสีหน้าตกใจจนผมลืมที่จะปฏิเสธการถูกอุ้มจากผู้ชายตัวสูงคนนี้
“ไม่เป็นอะไรหรอก...แค่ข้อเท้าเจ็บนิดหน่อย เดี๋ยวพี่พาไปโรงพยาบาลเองนะครับ น้องไปเข้าประชุมเถอะ”เขาหันไปบอกแล้วยิ้มให้ พี่คณะผมไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแต่มองมาด้วยสายตาที่เป็นห่วง...
ไม่นานนักเขาก็พาผมมาถึงโรงพยาบาลและจัดการเรื่องทุกอย่างให้จนเสร็จเรียบร้อย แม้แต่เงินค่าตรวจก็ไม่ยอมให้ผมจ่ายเองด้วยเหตุผลที่ว่า “วันนี้ผมมาเข้าประชุม แสดงว่าเป็นน้องในชมรมของเขาแล้ว เขาต้องดูแลในฐานะพี่ที่ดี” ในวันนี้แม้ผมจะขาดการประชุมครั้งแรกของชมรม แต่ระหว่างทางที่เขาพาผมไปส่งที่หอเขาก็เล่ารายละเอียดของเรื่องที่จะประชุมในวันนี้ให้ผมฟังคร่าวๆ ไปด้วย
“คุยกันตั้งนานพี่ยังไม่รู้จักชื่อของเราเลย”เขาหันมาทำหน้ายิ้มๆ ในขณะที่รถกำลังจะเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่นำไปสู่หอใน
“เอ่อ...ภามครับ ภาม...สถาปัตย์ปีหนึ่ง”ผมตอบเขาเขินๆ อย่างคนที่เพิ่งรู้จัก แต่ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ เขา
“พี่ชื่อป้องนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก....”รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นอีกครั้ง มันดูสว่างไสวและเด่นชัดในความทรงจำของผมมาจนถึงทุกวันนี้…
“เดี๋ยวพี่ก็แวะมาที่ชมรมบ่อยๆ ภามอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ...”พี่ป้องบอกแล้วยิ้ม...ยิ้มเหมือนกับวันนั้น ผมรู้สึกราวกับถูกผลักให้ตกจากที่สูง มันรู้สึกวูบไปเลยทีเดียวเมื่อคิดว่าผมจะต้องอยู่ห่างจากพี่ป้อง น้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ไหลออกมาเป็นทางยาว พี่ป้องดึงผมเข้าไปกอดแล้วลูบหลังเบาๆ ส่วนภีมในตอนนี้น้ำตาไหลตามผมไปเรียบร้อยแล้ว
“จะเสียใจไปทำไมในเมื่อยังไงพี่ ยอร์ช พัทแล้วก็โจก็จะยังเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม...ในเมื่อยังไงแล้วยอร์ชมันก็เคยพูดว่ามันจะไม่ปล่อยภามไป แล้วคิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกเลยเชียวหรือ?”พี่ป้องถามผมด้วยเสียงอ่อนโยน ใช่...นายยอร์ชเคยพูดแบบนั้น ถ้าหากนายยอร์ชไม่คิดจะเปลี่ยนคำพูดจริงๆ ผมก็ยังคงจะได้เจอพี่ชายที่ผมรักมากคนนี้อีกใช่ไหม? เสียงสะอื้นของผมเบาลงหลังจากที่พี่ป้องพูดจบ ผมเงยหน้าขึ้นมาด้วยดวงตาชื้นๆ มองไปรอบโต๊ะก็เห็นพี่ป้องยิ้มให้อย่างอ่อนโยน นายยอร์ชนั่งเกาหัวแกรกๆ ภีมนั่งร้องไห้เงียบๆ ส่วนอ๋อง พี่พัทและพี่โจก็นั่งทำหน้าเศร้าแบบที่ไม่เคยเห็น
“ส่งมือถือมาสิภาม...”พี่ป้องบอกยิ้มๆ แล้วแบมือตรงหน้าผม ถึงแม้จะงงๆ อยู่บ้างในสิ่งที่พี่ป้องทำแต่ผมก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้แต่โดยดี พี่ป้องนั่งกดอะไรอยู่สักพักแล้วก็ส่งมือถือต่อไปให้พี่โจและพี่โจก็ทำแบบเดียวกันก่อนที่จะส่งต่อไปให้พี่พัท เมื่อมือถือเครื่องนั้นวนกลับมาที่ผมอีกครั้งสิ่งที่ผมเห็นบนหน้าจอก็ทำให้ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างหยุดไม่อยู่
บนหน้าจอนั้น....มีเบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของพี่ป้อง พี่โจและพี่พัทอยู่ครบทุกคน... ในบรรทัดล่างสุด...มีข้อความสั้นๆ เขียนไว้ว่า “คิดถึงก็ไปหา...”ผมเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ทุกคนทั้งน้ำตา ไม่มีงานเลี้ยงไหนที่จะไม่มีวันเลิกรา และงานเลี้ยงนี้ก็คงถึงเวลาเลิกแล้วจริงๆ...
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาในเช้าของวันพฤหัสบดี มองไปรอบห้องก็ไม่พบเจอภีมแต่อย่างใด หันไปมองนาฬิกาปลุกข้างหัวเตียงตอนนี้บอกเวลาสิบโมงแล้ว ภีมหายไปไหนกันนะ? เมื่อตรวจดูจนแน่ใจแล้วว่าภีมไม่ได้อยู่ในห้องน้ำผมจึงหยิบมือถือบนเตียงเพื่อที่จะโทรภามว่าภีมอยู่ที่ไหน แต่ปรากฏว่าเสียงเรียกเข้าคุ้นหูดังขึ้นมาจากมุมห้องอีกฝั่งหนึ่ง แน่นอนว่ามือถือของภีมถูกลืมไว้ตรงนั้น... ผมส่ายหน้าเบาๆ กับความขี้ลืมของพี่ชาย ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็คงต้องรออย่างเดียวหล่ะนะ... คิดได้ดังนั้นผมก็หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อรอภีมกลับมา หลังจากนั่งเช็ดผมที่กำลังเปียกไปดูทีวีไปได้ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก ภีมเดินถือถุงสองสามใบในมือเข้ามา หน้าตาดูเรียบเฉย ไม่ยิ้มและกระโจนเข้ามาหาผมเหมือนทุกครั้ง เขาวางถุงทั้งหมดลงบนโต๊ะทีวีแล้วมานั่งจ่อหน้าพัดลมทำหน้าเครียดๆ
“พี่ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝาก เมื่อเช้าเห็นภามยังไม่ตื่นเลยไม่อยากปลุก”ภีมว่า
“อ๋อ อืม...”ผมพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้ ขยับตัวไปข้างๆ ภีมที่มาบังพัดลมที่ผมกำลังเป่าผมอยู่เสียมิด
“เป็นอะไรหรือเปล่า? ภีมดูแปลกๆ นะ”ผมชะโงกหน้าเข้าไปหาภีมแล้วถามยิ้มๆ
“...เปล่า..อากาศข้างนอกมันร้อนน่ะ”ภีมหันหน้าหนีไปทางอื่น ผมที่รู้สึกแปลกๆ กับท่าทีนั้นทำได้เพียงขมวดคิ้ว
“อ้อ! พี่ซื้อน้ำเต้าหู้ของโปรดภามมาให้ด้วยแน่ะ มีปาท่องโก๋ด้วยนะ”อยู่ๆ ภีมก็โพล่งขึ้นมาหลังจากที่นั่งเงียบไปสักพัก น้ำเสียงดูร่าเริงขึ้น แต่ว่าผมจับน้ำเสียงนั้นได้ มันแค่ถูกพยายามปั้นแต่งให้ดูเหมือนว่าอารมณ์ดีเท่านั้น
“ภีม....”ผมที่ในตอนนี้นอนดูทีวีอยู่บนเตียงแล้ววางรีโมตลงแล้วหันมาเรียกภีมอย่างขอคำอธิบาย ปกติภีมไม่ใช่คนที่เงียบแบบนี้ แล้วยิ่งอยู่ใกล้ๆ ผมเมื่อไหร่เมื่อนั้นแหละภีมจะกลายร่างเป็นหงอคงทันที ไม่ว่าใครก็กำราบความเฮี้ยวของภีมไม่อยู่
ภีมไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่ายหน้าเบาๆ แล้วลุกจากเก้าอี้ขึ้นมานั่งกับผมบนเตียง เขาเข้ามานั่งซ้อนข้างหลังแล้วดึงผมเข้าไปกอดแล้วโยกตัวไปมา
“....พี่รักภามนะ”ภีมว่าเสียงเครือๆ
“อืม...เค้ารู้...”ผมรู้สึกได้ถึงแรงกอดที่แน่นขึ้น ภีมรัดผมจนเข้าไปประชิดกับแผ่นอกเรียบๆ ของเขา
“พี่รักภามจริงๆ นะ ไม่ว่าหลายๆ คนบนโลกนี้จะสร้างความทุกข์ให้ภาม แต่พี่อยากให้รู้ว่าพี่จะคอยสร้างความสุขให้ภามเสมอไม่ว่าภามจะอยู่ที่ไหน...”จากสัมผัสที่แผ่นหลังทำให้ผมรับรู้ได้ว่าตอนนี้ภีมเริ่มตัวสั่นแล้ว
“............ภีม...พูดมาเถอะ....”ผมกล่าวด้วยเสียงเบาหวิว มันเรื่องอะไรกันที่ทำให้ภีมพูดแบบนี้ออกมา? มันมีผลกระทบกับเราสองคนมากมายขนาดที่ภีมเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้เชียวหรือ?
“..........พร้อมหรือยัง?”ภีมถามเบาๆ หลังจากที่เราเงียบกันไปครู่หนึ่ง
“...อืม...”ผมตอบรับในลำคอ สูดลมหายใจเข้าปอดรอรับกับสิ่งที่กำลังจะได้ยิน
“คือ...เมื่อกี้ที่พี่ออกไปหาอะไรมาให้ภามกิน พี่กลัวว่าภามกินโรงอาหารตรงนี้จะเบื่อเลยเดินเลยไปถึงซอยหลังวิดวะ...”ภีมเริ่มเล่า
“พี่เข้าไปสั่งก๋วยเตี๋ยวแต่คิวค่อนข้างเยอะเลยต้องนั่งรอ...”ภีมเล่าถึงแค่ตรงนี้ก็เงียบอีกครั้ง อาการสั่นเริ่มกลับมา
“แล้วยังไงต่อ...ภีม...”ผมเรียกสติของพี่ชาย
“.....คือ....”ภีมอึกอักก่อนจะพูดต่อ
“ระหว่างที่พี่นั่งรออยู่หูก็ได้ยินคนที่นั่งอยู่ร้านข้าวติดกันคุยกัน...”
“เขาว่าอะไร?”ผมถามนิ่งๆ ไม่อยากทำตื่นเต้นให้ภีมไม่สบายใจ
“......ภาม.............คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับพี่คือไอ้ยอร์ชกับเพื่อนของมัน!”ภีมพูดด้วยเสียงที่โกรธแค้น ยอร์ชหรือ?เขาทำอะไร?
“....ยอร์ชมันกำลังจะหมั้นแล้วนะภาม มันกำลังจะหมั้นในเร็วๆ นี้ คิดว่าไม่เกินเดือนหน้า....”ภีมพูดอีกครั้งหลังจากที่เห็นผมนิ่งไป หยดน้ำร้อนๆ ของคนที่กอดผมไว้หล่นลงมากระทบกับไหล่ คำบอกกล่าวของภีมทำให้ผมนิ่งไปครู่ใหญ่เพราะไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน
To be continued :z2:
________________________________
อะไรค้างๆ .... ใครค้าง ไม่มี๊!!!~ ฮ่าๆๆๆๆ :m20:
ใครคิดเหมือนกันบ้างว่าตอนภามเจอพี่ป้องครั้งแรกยังกะพรหมลิขิตแน่ะ น่าจะเปลี่ยนคู่เนอะ ฮาๆๆๆ
อ่า ไม่ชักจูงคนอ่านดีกว่า ไปละ เหนื่อยๆๆๆ
ขอบคุณทุกเม้นจ้า :bye2:
-
จัด +1 ทั้งน้องดราฟ์ ทั้งน้องนัท ครับ
:angry2: ไอยอร์ช ถอนตำแหน่งคืน มาเคลียร์เลยเอ็งจะหมั้นกับใครฟร่ะ
:z6: อีกสักที รีบมาด่วนเลย อธิบายโดนไว ก่อนที่คนอ่านเรื่องนี้ทุกคนจะไล่กระทืบแกจมดิน
o18 รีบๆคายความจริง ออกมาให้หมดเปลือก (หรือลูกภีมจะแกล้งน้องภาม ก็ไม่น่าจะใช่ ลูกเราไม่น่าจะเลวได้ขนาดนั้น)
โวยยยยยยย หงุดหงิด ไอบ้ายอรืช ทำลูกภามฉันร้องไห้อีกแล้วนะแก
สงสัยจะไม่เคยตาย (ว่าแล้ว ว่าช่วงนี้ทำไมคู่ลูกภามกับเขยยอร์ชมันราบรื่นผิดปกติ ที่แท้ก็ลมสงบก่อนพายุเข้านี้เอง)
ปล.หนึ่ง แอบหวานนะเฮียยอร์คกับลูกภีม น่ารัก จับมือกันด้วย
ปล.สอง o12 ไรท์เตอร์มันไม่ค้างตรงไหนฟร่ะ อ่านแล้ว :a5: ไอ(อดีตหรือเปล่า?)เขยยอร์ชมันกำลังจะหมั้น
ปล.สาม ซึ้งตอนงานเลี้ยงอำลา :m15: พี่ป้องเป็นคนดีโคตรๆ มากอดที o11
ปล.สี่ ยังคงคิดถึง หนูนัน หายไปไหนอะ ไม่ออกมาสองสามตอนเเล้วนะ หรือหมดสัญญาจ้าง ไปเล่นเรื่ิองอื่นแล้วเหรอ :z3:
-
อ้าว..... ยอร์ชจะหมั้น กับใคร กับน้องภามหรือเปล่า ยังไม่อยากคิดไร อยากได้ฟังจากปากยอร์ช
รอ...รอ.... รอ ตอนต่อไป ไรเตอร์อย่าให้ค้างนานนะจ้ะ
-
o22 หมั้น...ได้ไง... :monkeysad: ไอ้พี่ยอร์ชรีบเคลียร์เลยน๊า :angry2:
-
:a5: เอิ่ม......
:o12: ไร้ซึ่งคำอธิบาย เพราะคงต้องรอให้เจ้าตัวอธิบายแทน...
:กอด1: ภีม การที่เห็นคนที่เราทะนุถนอมเจ็บปวดด้วยน้ำมือคนอื่นนี่มัน ทรมาณจริงๆนะ...
-
เกิดอะไรขึ้น o22
ไรเตอร์มาต่อด่วน :call:
-
--**--
คู่ภีมกับยอร์ค...ก็น่ารักนะ :o8:
กำลังจะบอกว่าพี่ยอร์ชรักภามจัง....
.
.
.แต่ตอนนี้อยาก o18 :angry2:
แล้วจะรอนะคะ
เป็นกำลังใจให้จ้า... :mc4:
-
หมั้นกับชะนีที่ไหน :m16:
ไม่เอา
สงสารภามจัง :monkeysad:
-
ภีมกะยอร์คเป็นคู่ที่น่าสนับสนุนมากเลยนะเนี่ย >//////////////<
สงสัยว่าภีมจะมีใจให้ยอร์คบ้างแล้วหล่ะ...ไม่ง้านคงไม่ยอมกันถึงขนาดนี้
เค้าว่าลิ้นกับฟัน ยังไงมันก็ของคู่กันอยู่ดีอ่ะนะ...อิอิ
เฮ้ออออออออออ...อดีตระหว่างน้องภามกะพี่ป้องเนี่ย
อย่างกะในเอมวีเลยอ่ะ...เปิดตัวพี่ป้องอย่างกะเป็นพระเอกเลยนะ
นี่ดีนะที่เปิดตัวพี่ยอร์ชออกมาตั้งนานแล้ว ถ้าเกิดว่าเปิดตัวพี่ป้องแบบนี้ตั้งแต่แรก
คงจะไม่ผิด ถ้าจะมีหลาย ๆ คนที่คิดว่าพี่ป้องเป็นพระเอกอ่ะ
ก็เล่นแสนดี สุภาพบุรุษ ยิ้มหวาน และอ่อนโยนซะขนาดนี้...อิอิ
ดีนะ น้องภามเค้าไม่ตกหลุมรักตั้งแต่ตอนนั้นหน่ะ ไม่ง้านล่ะก็ พี่ยอร์ชก็พี่ยอร์ชเถอะ
คงจะได้แย่งน้องภามกะพี่ป้องบ้างอะไรบ้างแล้วล่ะเนี่ย...หึหึหึ - -+
แต่ที่ชอคที่สุดก็คงต้องเป็นเรื่องที่พี่ยอร์ชจะหมั้นนี่แหล่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...อ่านแล้วใจสั่นหวั่นไหว
ขอให้เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริงนะฮะไรท์เตอร์...ขอให้ภีมเข้าใจผิด
ฟังไม่ครบ อาจจะเป็นว่าพี่ยอร์ชกะลังจะหมั้นกะน้องภามอะไรอย่างนี้
หรือไม่อย่างนั้นพี่ยอร์ชก็ต้องรีบมาเคลียร์ตัวเองอย่างด่วนเลยนะ
อย่ามาทำให้น้องภามต้องเสียใจนะ...ไม่ง้านเค้าจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงหัวพี่ยอร์ชแน่ ๆ คอยดูสิ...ชิส์ ๆ ๆ ๆ ๆ
พีเอส ,, มันไม่ค้างหรอกนะฮะไรท์เตอร์...แต่มันเติ่งอยู่ข้างบนเลยแหล่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
รีบมาต่อเลยนะฮะ...ปล่อยไว้นานไม่ดีนะ...คนอ่านคาใจเป็นที่สุดเลยอ่ะ T^T
-
จะหมั้นกับภามป่าวเหอะ รออยู่นา o13 o13 o13
-
ยอร์ช! อะไรวะ
ทำงี้ได้ไง! ขอให้ภีมฟังผิดนะ
-
ไม่กล้าเดาครับ
เอาเป็นว่า
ขอให้ทุกอย่างลงเอยด้วยดี
ขอให้ทุกคนมีความสุข
นันจ๋าาาาาา
นันหายไปเลยน้าาา
-
o22ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง :a5:
-
:เฮ้อ: :m16: :m16:
-
อะไรกันเนี่ย โฮกกก
ขอให้เป็นเรื่องเข้าใจผิด
เจอพี่ป้องเหมือนพรหมลิขิตจริงๆค่ะ เขิน
-
:z13:
ค้างงง :serius2:
-
โอ้วววว มายยยย ก้อดดดดดด :sad4:
-
ถ้าฆ่าคนเขียนจะเป็นไรมั้ย
-
อ่า.....มาวันนี้เป็นตอนที่เศร้าๆ หน่อยนะครับ
หลายๆ คนมักจะบอกว่า ความสุข...ผ่านมาแล้วก็จะจากไปในไม่ช้า จากที่ผมลองสังเกตทั้งเรื่องของตัวเองและคนสนิทรอบข้างก็เห็นว่าเป็นจริงเสียส่วนใหญ่ครับ...
น้ำที่ถูกสายฝนเติมจนปริ่มอ่าง นานวันเข้าแสงอาทิตย์ก็จะทำให้มันระเหยกลายเป็นไอขึ้นไปบนท้องฟ้า น้ำที่เหลืออยู่ในอ่างก็จะลดลงเรื่อยๆ...ไม่เต็มเหมือนเมื่อก่อน....
แต่ในไม่ช้า....ฝนก็ตกลงมาใหม่และเติมเต็มสิ่งที่แสงอาทิตย์ได้นำพาไปกลับคืนอีกครั้ง...
ชีวิตคนก็ไม่ต่างอะไรกับการวนเวียนแบบนี้ครับ.... ในวันนี้คนเราอาจจะพบเจอความทุกข์อย่างแสนสาหัสที่สุด แต่หากทำใจและยอมรับมันให้ได้ ในไม่ช้า...ความสุขก็จะกลับคืนมาอีกครั้งครับ
ตอนนี้ต้องขอชี้แจงว่าต้นฉบับนั้นผมส่งไปให้นัทเท่าที่มีหมดแล้วนะครับ ซึ่งการตัดตอนต่างๆ นั้น "มัน ลง คน เดียว" ครับ เพราะงั้นก็ จะใส่อะไรเอาให้เต็มที่เลยนะครับ 555+ แต่ยังไงก็จะพยายามเร่งให้มันลงต่อให้ไวๆ ครับ ผมก็เป็นคนนึงที่อ่านตอนเศร้าแล้วกระวนกระวาย ยังไงก็เข้าใจความรู้สึกนี้ดีครับ
ไม่รู้ว่านัทจะมาลงต่อให้ได้ไวขนาดไหนนะครับ ตอนนี้งานที่คณะของเราค่อนข้างยุ่งเลยเชียวครับ ซึ่งถ้าลงเร็วไปต้นฉบับในสต๊อกก็อาจจะหมดก่อน เพราะช่วงนี้คงยากที่จะหาเวลาแต่งต่อครับ เนื่องจากกว่าผมจะส่งน้องๆ ที่อยู่ในความดูแลเข้านอนที่ตึกเรียนรวมเสร็จก็สี่ทุ่มครึ่งแล้วครับ แต่เอาเป็นว่าก็จะพยายามเร่งให้ผ่านช่วงนี้เร็วๆ นะครับ^^
ขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. รักพี่ป้องสุดชีวิต :L2:
-
ตอนจบ ดูเศร้าๆจังเลย แอบสงสารภาม
แล้วทำไมเฮียยอร์ชจะหมั้นไวจัง????
เร็วไปไหมคะคุณ? ได้ข่าวเพิ่งจะจบปี4
เหอๆๆๆๆๆ
-
จะหมั้นเรอะ
งานงอกแล้ว :เฮ้อ:
-
งานเข้า าา า า
ยอร์ชเกิดอะไรขึ้น :m16:
อธิบายมานะเฟ้ย ยย ย (อินจัด)
-
ไอ้พี่ยร์อช....แมร่ง
o12 o12 o12
-
ตามอ่านจนทันแล้วครับ เรื่องนีสนุกดีครับ
ชอบทุกคู่เลย โดยเฉพาะ ภีม กับ เฮียยอร์ค ทะเลาะกันน่ารักดี
อ่านตอนสุดท้ายแล้วแบบว่า...... :serius2: :serius2: :serius2:
มันเกิดอะไรขึ้นเนียะ...เอากำลังใจช่วยภามให้ผ่านปัญหาครั้งนี้ไปได้ครับ
แล้วก็ขอบคุณ writer ที่นำผลงานดีๆมาให้อ่านครับ :3123: :3123: :3123:
-
เอาไงละทีนี้
งืมๆๆๆ
ภามเอาไงดี
งืมๆๆ
-
:a5:
-
:angry2: ไอ้พี่ยอร์ชชชชช :beat: !!!!
จะหมั้นกับใคร ทำไมทำแบบนี้!!!!!
พี่ภีม พี่ภาม อย่าอภัยให้นายคนนี้เด็ดขาด หลายรอบแล้วนะ
!!!
หมั้นไปเลย สนเหรอ หมั้นซิ
...
หาใหม่ได้เหมือนกัน
วะฮ่า ๆ :m15:
มาต่อไว ๆ นะค้าบ ค้างงงงงง
-
ในที่สุดก้อตามอ่านทัน..
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
+1ให้เป็นกำลังใจค๊า :impress2:
-
กี๊ดดดดดดดดด
อิพี่ยอร์ช เสียแรงเป็นพระเอกมาตั้งนาน จะมาตายเพราะเรื่องหมั้นเหรอ ม่ายน้าาาาา
โทรไปถามเฮียยอร์คเลยน้องภามว่ามันเป็นยังไงกันแน่
อิพี่ยอร์ชเต็มใจหรือหม่อมแม่บังคับ เคลียร์เลย!
แล้วก้ขอกี๊ดแป๊ะหน่อยยยยย
แป๊ะร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ... แอบเนียนจับมือเค้าไว้เชียวนะ
:z1:
-
ค้างไว้แบบนี้...เอามีดมาเสียบพุงกันเลยดีกว่ามั้ยคะ o18
อาราย...ใครหมั้น...หมั้นใคร...แอร๊ยยย นู๋ภามมมม T^T
เคลียร์...อย่างนี้มันต้องเคลียร์...
:กอด1: น้องภาม
-
ไม่ได้เร่งรัดเล้าหลือให้ต่อนะ เคลียร์การงานสบายอกสบายใจแล้วค่อยมาต่อน้าาาา
.
.
.
.
.
แต่ค้างจริงแหละ :serius2:!
-
:z6: :z6:
ไอ้พี่ยอร์ชเมิงรีบมาอธิบายเด๋วนี้ว่าคนที่เมิงจะหมั้นด้วยคือน้องภามมมมมมม
-
:a5: :a5: :a5: อะไรกันนี่
o22 o22 o22 ค้างค่ะค้าง
-
อะไรกันเนี่ย ย
มันไม่เคลียร์เลยนะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
ตกลงมันเข้าใจผิดใช่มั้ย ย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ย
-
ค้างงงเจ้าค่ะ
-
คำเดียว
"ค้าง"!!!!!!
-
อย่าพึ่งโวยไป :fire: รอฟังคำอธิบายก่อนนะครับ น้องภาม
เรื่องอาจพลิกกลับก็ได้ ใครจะรู้ ( DRAFT กับ นัท ) ใช่เปล่า
+1 ให้ ทั้งสองคนละแต้ม รอฟังจากปากของนายยอร์ช :m16:
-
หมั้น อะไร ยังไง แจงมา
เดี๋ยวนี้นะตายอร์ชอย่ามาทำนิสัย
ฟันแล้วทิ้งกะภามนะเว้ยเดี๋ยว
เจอระเบิดปาบ้าน
-
ค้าง...
มาเคีลยร์ด่วนๆ :m31:
-
เจ็บปวดแทนภามอ่ะ
อีพี่ยอร์ชทำกันได้นะ
-
ชอบตอนที่ภามเจอพี่ป้องกัน
ตอนนี้เปลี่ยนใจจากนันไปหาพี่ป้องแทนยังทันมั้ย
อ่อ เปลี่ยนพระเอกด่วนค่า จะเอาพี่ป้องอ่า 55+
ว่าแต่.. ดราม่ากำลังจะมาใช่มั้ย หุหุ
-
เอาให้เคลียร์ๆๆๆๆๆๆไอ้พี่ยอร์ช
-
:sad4: ซะงั้นอ่ะ
ว่าแต่อย่างที่บอกมาว่า ตอนเจอของภามกับพี่ป้องนี่ดูโรแมนติกนิดนึงนะเนี้ย ชอบ 5555
-
:m31: :m31: :m31:
-
:angry2: :beat: :m31: :m16: :z6: :z6: :z6:
-
เพิ่งอ่านครั้งแรก สนุกมาก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยู่ดีๆ ก็มาอ่าน แล้วก็ตามมาถึงนี่ได้ยังไงก็ไม่รู้
สนุกดีๆ แปลกๆ ดี ชอบครับ
-
อะไรยังไง มาต่อแบบด่วนๆๆ :serius2: :serius2:
-
เอ้อ!! มันคงเป็นการเข้าใจผิดใช่มั้ยเี่นี่ย
เอ!! หรือว่าจะมีการเปลี่ยนคู่กันน้าา หุหุ :L2:
:pig4: คุณคนแต่ง กะ คุณคนโพสท์
-
ง่ะ หมั้นกับใครอ้ะ
-
หมั้นกับภามนะ ห้ามหมั้นกับคนอื่นเด็ดขาด โฮกกกกก :m31:
-
พี่ยอร์ชจะหมั้นกับภามใช่มั้ยครับ :กอด1:
:angry2: ถ้าไม่ใช่ล่ะก็
ฮึ่ม :z6:
-
ค้างอ้า
มาต่อเร็ว
ที่นั้นหอประชุมใหม่สร้างเสร็จยังละนั้น
-
ยอร์ชจะหมั้นกับใครฮะ?? :m31:
ภามใช่รึเปล่า?
ถ้าไม่ใช่จะเชียร์ภามให้ไปหาคนอื่น เช๊อะ :m16:
ขออีกๆ ขอ แป๊ะตี๋ อีก ฮิฮิ :impress2:
-
ท่าทางยอร์ชจะหมั้นกับภามนะ :laugh:
ชอบคู่ยอร์คกับภีมนะ :กอด1:
-
:a5: :a5:
ค้างอย่างแรง ยอร์ชมันจะหมั้นกับใครหวะ
มาเคลียร์ด่วน
เดี๋ยวเปลี่ยนคู่ซะเลย
-
อะไรอ่ะยอร์ช :beat:
-
ค้างๆๆๆๆ
มารับผิดชอบด่วน o12
-
ห่างหายไปตั้งนาน
มาดุอีกทีตายอร์ชจะหมั้นแล้วหรอ
เคลียร์ด่วน!!! ไม่งั้นตาย
:m16: :m16: :m16:
-
:a5: ไรฟ่ะะ
ไม่เชื่ออออออออออ มันป้อจ๊าย เรื่องจิง ใช่มั้ย พี่ดร๊าฟ :monkeysad:
แอบสงสารภาม นิดนึง ยังไงก็รอ ไอเฮียยอร์ช มาเคลียร์ ก่อน
ถ้า เคลียร์ ไม่ดีน่ะ :m16: มีเฮ แน่ๆ
ปล. รักภีม จังงงงง แอบหวานคู่ชูชื่น กับเฮียยอร์ค 555
:pig4: พี่ดร๊าฟ แอนด์ คนโพสต์
-
:o12: เอาให้เคลียตายอร์ช ไม่งั้นเหรดติ้งหลุดแน่
ทำไม ทำไม ทำไม อยากให้เค้ารู้ว่ามันเจ็บ ๆ เพียงไหน
บอกฉันได้ไหมว่าฉันผิด ๆ อย่างไร
-
เรตติ้งยอร์ชดิ่งตัวลงเลยทีเดียวตอนนี้
รีบๆ มาเคลียร์ เรียกเรตติ้งคืนนะจ๊ะ
o18
-
ยังไงเนี่ย เริ่มงง
มาclearด่วนเลยนะยอร์ช
-
ยอร์ชจะหมั้น กับใครอ่ะ หรือเป็นแผนของภีม
มาต่อด่วนไรท์เตอร์
-
อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย..
ฟังคำสรุปให้ดีก่อนดีไหม..
-
^
^
^
^
กดคนในรูปได้ป่ะ
ตายอร์ชนะ เค้าอุตส่าห์เชียร์
ว่าแต่ว่า ...มันยังไม่กระจ่างนี่นา
รอต่อเห๊อะ
อย่าเพิ่งตัดสิน
-
มันไม่ค้างเลยนะ
พี่ยอร์ชโดนบังคับแน่ๆเลย
:เฮ้อ:
-
ง่ะ ๆ
อยากฟังคำอธิบายจังง
-
พี่ยอร์ชจะหมั้นกับใคร???
มาอธิบายกับภามให้รู้เรื่องเลยย
-
ค้างอ่ะะะะะะะะะะะ
มาต่อด่วนๆ เลยนะครับ
-
ค้าง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3:
เกิดอะไรขึ้น
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
อยากรู้ ๆ ๆ
มาอธิบายให้มันรู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะไอ้พี่ยอร์ช :angry2:
สงสารน้องภาม :z3:
-
อ๊ากทำไมทิ้งประเด็นแบบนี้เอาๆไว้หล่ะครับเดนี่ย
-
ตอนที่ 18
“....ไอ้ยอร์ชมันกำลังจะหมั้นภายในเดือนหน้า พ่อแม่ของมันจัดหาคู่หมั้นไว้ให้มันแล้ว เห็นว่ารู้จักกันมานานหลายปี.........”ภีมพูดไปก็ร้องไห้ไปไม่หยุด น้ำตาของภีมทำให้ผมสัมผัสได้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดกับผมตอนนี้มันไม่ได้เป็นแค่ฝันไป แต่มันเป็นเรื่องจริง!!!
“ภีม....”ผมครางเบาๆ ตอนนี้สิ่งที่ได้ยินทำให้ใจหล่นวูบ...ภีมพูดเรื่องจริงหรือ? แล้วถ้าจริงทำไมเจ้าตัวถึงไม่เคยบอกกับผมในเรื่องนี้
“ถึงพี่จะไม่ชอบไอ้ยอร์ชมาก แต่ครั้งนี้พี่รับรองว่าไม่ได้โกหก”เขาพูดย้ำเพื่อให้ผมเชื่อในสิ่งที่บอก
“.............เอาไว้เค้าขอพิสูจน์ก่อนนะภีม ตอนนี้เราอย่าเพิ่งวิตกไปเลย”ผมที่ตอนนี้ก็รู้สึกสับสนภายในใจกลับต้องมานั่งปลอบภีมที่ร้องไห้ไม่หยุด ภีมเป็นพี่ชายที่รักน้องมาก...ข้อนี้ทั้งผมและยายภารู้ดี แต่การกระทำหลายๆ อย่างที่นายยอร์ชแสดงให้ผมเห็นในระยะเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้ผมทำใจที่จะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินเมื่อครู่ได้ยาก ผมนั่งลูบหน้าลูบหลังภีมด้วยหัวใจที่บีบรัด...ส่วนภีมก็ยังคงร้องไห้ตัวโยนไม่หยุด ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่เพิ่งรับรู้ยังไม่ได้รับการพิสูจน์จึงทำให้ผมไม่อยากฟูมฟายจนเกินไปนัก แต่สุดท้ายแล้วผมควรจะเชื่อใคร? ระหว่างพี่ชายที่รักผมเหมือนชีวิตของตัวเอง และผู้ชายที่เฝ้าทุ่มเทพิสูจน์ตัวเองว่ามั่นคงต่อผมเพียงใด....
หลังจากวันนั้น...เราไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นกันอีก ผมและภีมกลับมาอยู่ที่บ้านและใช้ช่วงเวลาในช่วงปิดเทอมอยู่กับครอบครัว ภีมคอยจับตาดูผมอยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วง และเพราะผมรู้ตัวว่าโดนสังเกตนี่เอง ทำให้การแสดงความรู้สึกกังวลต่อหน้าคนอื่นนั้นถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจ พ่อกับแม่มักจะหาช่วงเวลาพาเราทั้งสามคนไปเที่ยวพักผ่อนอยู่เสมอ หากวันไหนพ่อกับแม่ไม่ว่าง ภีมก็จะพาผมและภาขี่จักรยานไปเที่ยวดูโน่นดูนี่ ผมรู้ดี...ภีมพยายามหาเรื่องไม่ให้ผมว่าง เพื่อไม่ให้ผมมีเวลาพอที่จะไปกังวลเรื่องของนายยอร์ช...
อีกแปดวันก็จะถึงกำหนดวันงานเลี้ยงของภาควิชา นายยอร์ชยังคงโทรมาหาผมเหมือนปกติในทุกๆ วันที่ผมกลับมาพักผ่อนอยู่ที่บ้านในต่างจังหวัด และแน่นอน...บทสนทนาของเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม นายยอร์ชยังคงบอกว่าคิดถึงผมทุกลมหายใจและอ้อนโน่นอ้อนนี่เหมือนที่เคยทำทุกครั้ง ซึ่งผมก็โต้ตอบไปตามปกติ ไร้ซึ่งคำถามสำหรับสิ่งที่ผมได้ยินมาจากภีม...
ผมเข้ามาที่หอพักอีกครั้งหนึ่งวันก่อนที่จะมีงานเลี้ยงโดยมีภีมติดตามมาด้วยเหมือนเคย ตอนกลางคืนนายยอร์ชโทรเข้ามาถามว่าพรุ่งนี้ผมจะไปงานเลี้ยงที่ไหนยังไง ผมบอกชื่อโรงแรมดังย่านสุขุมวิทและบอกเขาไปว่าจะนั่งแท็กซี่ไปกับเพื่อนๆ เอง ซึ่งเขาก็ไม่เซ้าซี้ที่จะไปส่งอีก
บ่ายวันถัดมา ผมเตรียมแต่งตัวด้วยชุดที่เตรียมไว้ ภีมนั่งผูกไทด์สีเทาให้ผมอยู่บนเตียงก่อนที่ผมจะหยิบสูทออกมาพาดไว้ที่แขนเตรียมตัวเดินทางออกจากหอ เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นเรียกความสนใจ ผมกดรับแล้วคุยกับปลายสายที่คุ้นเคยดี
“ภามจะไปโรงแรมหรือยัง?”นายยอร์ชกรอกเสียงถามมาตามสาย
“อืม..กำลังจะไป”ผมบอก
“งั้น...เดินทางดีๆ นะครับ”เสียงปลายสายโต้ตอบกลับมาพร้อมกับเสียงจูบหนักๆ จากคนกะล่อน
“......ยอร์ช.....”
“หืม?”
“มีอะไรจะบอกภามไหม?”เป็นครั้งแรกที่ผมถามคำถามนี้ขึ้นมา เหมือนลางสังหรณ์บางอย่างกำลังกระตุ้นให้ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“อ่า...ไม่มีหนิ”นายยอร์ชตอบเหมือนปกติ
“แต่จะว่าไป...ตอนนี้มีแล้ว...”เขารีบพูดก่อนที่ผมจะว่าอะไรต่อ
“พี่รักภามนะครับ”เสียงเจ้าชู้ตอบกลับมา
“อืม...รักเหมือนกัน”ผมบอกก่อนจะวางสายแล้วล่ำลากับภีมที่จะอยู่รอที่หอ
งานเลี้ยงในคืนนี้จัดอย่างยิ่งใหญ่และหรูหรา มีการเชิญบรรดาอาจารย์และศิษย์เก่าตั้งแต่รุ่นแรกๆ จนถึงปัจจุบันมาพบปะสังสรรค์กันอย่างครึกครื้น งานเลี้ยงเป็นไปอย่างสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่มผมและเพื่อนๆ จึงทยอยกันกลับหอ แต่ยัยปอยดันอยากลองไปเที่ยวผับแถวรัชดาขึ้นมากะทันหัน พวกเราเลยเปลี่ยนเป้าหมายกันโดยที่ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน
พวกเราเลือกผับแห่งหนึ่งที่ดูครึกครื้นในซอยหก หลังจากที่พนักงานพาเรามาที่โต๊ะยืนและสั่งเครื่องดื่มกันเรียบร้อยแล้วคนอื่นๆ ในกลุ่มก็เริ่มดื่มและเต้นอย่างสนุกสนาน มีเพียงผมและนันที่ยืนจิบเครื่องดื่มอยู่เฉยๆ
ผมเริ่มเบื่อกับเสียงดังๆ และผู้คนที่อัดแน่นกันอยู่จึงมองโน่นมองนี่ฆ่าเวลารอเพื่อนๆ กลับ พลันสายตาก็สังเกตเห็นคนที่คุ้นตานั่งอยู่กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งในมุมที่ไม่ค่อยมีคน ผมมองจนแน่ใจแล้วว่าใช่คนๆ นั้นจึงบอกนันว่าจะออกไปข้างนอก ซึ่งนันก็เดินตามออกมาเป็นเพื่อนด้วย ผมหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดเบอร์เป้าหมายโดยไม่ต้องอาศัยสมุดโทรศัพท์และยกขึ้นแนบหูเพื่อรอฟัง
“ว่าไงภาม...”เจ้าของเบอร์รับโทรศัพท์หลังจากรออยู่พักหนึ่ง
“พอดีภามเพิ่งกลับจากโรงแรม เลยโทรมาถามว่าทำอะไรอยู่”ผมยกนาฬิกาข้อมือของนันขึ้นมาดู ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว
“เอ่อ...อ๋อ พี่กำลังตรวจบัญชีอยู่น่ะ แต่อีกเดี๋ยวจะนอนแล้ว ง่วงแล้วเหมือนกัน”เสียงที่พยายามทำให้ดูเป็นปกติตอบกลับมา ผมมองไปที่อีกมุมหนึ่งของลานกว้างหน้าร้าน....ผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ที่นั่น ในมือถือโทรศัพท์แนบหู...ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของผม…..
“....ถ้างั้นก็ดีแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะ..กำลังจะลงจากรถ”ผมบอกด้วยเสียงที่เริ่มจะสั่น แต่ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่ได้สังเกต
“ครับ ภามก็รีบนอนนะ ฝันดีครับ...”เขาตอบกลับมา ผมวางสายแล้วจ้องมองผ่านม่านน้ำตาออกไป...เขาคนนั้นกำลังทำท่าโล่งใจกับการโกหกที่เหมือนจะสมบูรณ์แบบ....หากว่าในคืนนี้....ผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้
ผมเดินพาตัวเองที่สติหลุดลอยมาจนถึงหน้าประตูห้องของตัวเองที่หอพัก จำได้ว่าหลังจากที่วางโทรศัพท์แล้ว นันที่อยู่ด้วยกันไม่ได้ถามอะไรผมแม้แต่คำถามเดียว เพราะในตอนนั้น...นันก็เห็นทุกอย่างเหมือนที่ผมเห็น.....และได้ยินทุกอย่างที่ผมพูดออกมา นันเพียงแต่วิ่งเข้าไปในผับแล้วออกมาอีกครั้งก่อนที่จะเข้ามาดึงผมที่ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มช้าๆ ให้เดินตามไปขึ้นรถแท็กซี่ที่เรียกไว้ นันนั่งกอดผมที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดทาง เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย...เพราะน้ำตาของผมมันเป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว.....
หลังจากเคาะประตูแล้วรอเพียงอึดใจเดียวภีมก็วิ่งมาเปิดประตูเหมือนรอผมมานาน อาการยิ้มจนแก้มจะปริของภีมหายวับไปทันทีเมื่อเห็นผม ผมกระโดดเข้าไปกอดภีมจนเราทั้งคู่ล้มลงไปกองที่พื้น
“ภาม! เป็นอะไร ภาม!”ภีมถามผมด้วยท่าทางที่ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาลุกขึ้นมานั่งแล้วโผเข้ามากอดผมไว้แน่น พลางลูบหลังเร็วๆ
“....ภีม....เค้าเชื่อแล้ว..........เค้าเชื่อภีมแล้ว.......”ผมพูดแค่นั้นก็ร้องไห้ออกมามากมาย เสียงสะอื้นดังจนภีมต้องรีบปิดประตูแล้วประคองให้ผมขึ้นไปนั่งบนเตียง สิ่งที่ผมเห็นในคืนนี้มันทำให้ผมรู้ในที่สุดว่าใครที่เป็นคนพูดจริง แน่นอนว่าภีมไม่เคยโกหกผม..... และหากว่านายยอร์ชบริสุทธิใจกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ทำไมต้องโกหก? สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ผมเชื่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยว่าเธอคนนั้นเป็นคู่หมั้นของเขา....
คนที่เขาพยายามปกปิดผมมาโดยตลอดในช่วงนี้ และทั้งสองคนก็กำลังมาเที่ยวพักผ่อนด้วยกันตามประสาคนที่ใกล้จะเป็นครอบครัวเดียวกัน....
“ใคร! ใครมันทำอะไรภาม! บอกพี่มา! บอกพี่มา!!!”ภีมตะโกนราวกับคนบ้า ดวงตาแดงก่ำไม่แพ้ผมที่กำลังร้องไห้จนแทบจะขาดใจ
ผมไม่สามารถพูดอะไรได้! เพราะในตอนนี้ผมเริ่มสะอื้นหนักจนหายใจไม่ทันแล้ว!
“ภาม! ภาม!!!”เสียงตะโกนของภีมดังมาให้ได้ยินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย...........
“ฮึก! ฮือๆๆๆๆ”เสียงสะอื้นของใครบางคนที่อยู่ข้างๆ ทำให้ผมต้องปรือตาขึ้นมอง แสงสว่างของเวลากลางวันสาดเข้ามาในห้องจนผมต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง
“...ฮึก....ฮึก...”เสียงเหมือนคนพยายามที่จะหยุดร้องไห้ยังดังอยู่ไม่ห่าง ผมเริ่มสังเกตรอบตัวเองเมื่อสายตาชินกับแสงดีแล้ว เพดานด้านบนเป็นสีขาวสะอาด มีราวผ้าม่านที่แขวนไว้ด้วยผ้าม่านสีชมพูผืนยาวจากเพดานลงมาจรดพื้น หากแต่มันไม่ได้มีผืนเดียว! ผ้าม่านแบบนี้มีอยู่ทั่วห้องกว้าง และภายในนั้นเต็มไปด้วย
เตียงของคนไข้! ผมสำรวจตัวเองก็พบว่าอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาลใกล้คณะเตียงที่ผมนอนอยู่รวมทั้งผ้าห่มมีชื่อของโรงพยาบาลติดไว้ชัดเจน
“ภาม! ภามตื่นแล้ว! ภาม!”ภีมแทบจะกระโจนขึ้นมาบนเตียงเมื่อเห็นผมขยับตัว ดวงตาและจมูกแดงก่ำ เสียงที่ปลุกผมเมื่อครู่ก็คงจะมาจากภีมสินะ....
พยาบาลที่ได้ยินเสียงเอะอะรีบวิ่งเข้ามาห้ามไม่ให้ภีมกระชากตัวผมเข้าไปกอดด้วยความรุนแรง พยาบาลบางคนก็เข้ามาจับตัวภีมไว้เพื่อป้องกันอันตรายให้กับผม อันตรายที่อาจจะเกิดจากความรักที่เกินขนาด!!!
ไม่นานนักหลังจากที่ภีมเริ่มจะสงบลง หมอหนุ่มในชุดกาวน์ก็เดินยิ้มใจดีเข้ามาหาผมที่เตียง
“เป็นยังไงบ้างครับน้องภาคิไนย?”คุณหมอถามผมด้วยท่าทางใจดี
“เอ่อ...ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ ผมก็สบายดี”ผมตอบคุณหมองงๆ
“แล้วตอนนี้รู้สึกว่าหายใจเป็นปกติหรือยัง ยังรู้สึกเหนื่อยหอบอยู่หรือเปล่า?”คุณหมอถามผมอีกครั้งหลังจากก้มลงไปมองชาร์ตในมือ
“ก็...ปกติดีครับ....ผมเป็นอะไรหรือครับคุณหมอ?”ผมถาม ยังไม่รู้สาเหตุของการที่ต้องมานอนโรงพยาบาลของตัวเองครั้งนี้
“เมื่อคืนคุณภีมะ พี่ชายเราเขาอุ้มเราน้ำตานองวิ่งขึ้นตึกมา ปรากฏว่าเราช็อคกับอะไรบางอย่างจนทำให้อาการหอบกำเริบจนหมดสติไป...แต่พี่ให้ยาพ่นขยายหลอดลมไปแล้ว คิดว่าน่าจะดีขึ้น”พี่หมอว่ายิ้มๆ
“อ๋อ...ขอบคุณมากครับคุณหมอ”ผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ยกมือไหว้ขอบคุณเขา เขาเป็นหมอหนุ่มที่จัดว่าดีทั้งหน้าตาและจิตใจเลยทีเดียว ผมมองไปที่เสื้อกาวน์สีขาวสะอาด ตัวอักษรสีเขียวถูกปักไว้ที่หน้าอก...นพ.องค์อินทร์ วัฒนาเดชาวงศ์ ชื่อเพราะดีแฮะ
“แหม...เรียกเสียเต็มยศเชียว เรียกพี่ว่าพี่อินก็ได้จะได้ดูสนิทสนมหน่อย”คุณหมอว่ายิ้มๆ แล้วหันไปหาภีม
“คุณภีมะ หยุดร้องไห้เถอะครับ คนอื่นมองเต็มแล้ว เดี๋ยวใครเขาจะหาว่าพี่ทำร้ายญาติคนไข้”เขาพูดขำๆ ซึ่งก็ทำให้ภีมเงยหน้าขึ้นมาสอดส่ายสายตาไปรอบห้อง คนไข้เตียงอื่นนั่งมองภีมแปลกๆ บางคนก็นั่งจ้อง ผู้หญิงบางคนก็นั่งทำหน้าแดงๆ ตาลอยๆ ส่วนพวกพยาบาลที่เกาะกลุ่มกันอยู่เมื่อเห็นภีมหันไปมองก็รีบกระวีกระวาดหาอะไรใกล้มือทำด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ....พิลึกดี!!!
จากปฏิกิริยานั้นทำให้ภีมเริ่มหยุดร้องไห้สักที พี่หมออินพูดคุยกับผมและภีมอยู่สักครู่ก็ขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นต่อ ส่วนภีมก็ออกไปจัดการจ่ายเงินและทำเรื่องพาผมออกจากโรงพยาบาล
“...พี่จะไปกระทืบมัน! พี่จะฆ่ามัน!”ภีมนั่งทำสีหน้าเคียดแค้นอยู่บนเตียงนอนของผมหลังจากที่ผมเล่าสิ่งที่เห็นในคืนนั้นให้ภีมฟังเมื่อกลับมาจากโรงพยาบาล
“ช่างเถอะภีม...”ผมบอกนิ่งๆ ตอนนี้ผมไม่ได้ร้องไห้แล้ว ความพยายามที่จะลืมเรื่องทุกอย่างเริ่มจะเห็นผล แม้จะเพียงน้อยนิด...แต่ในไม่ช้าผมจะต้องลืมเรื่องนี้ให้ได้ และสุดท้าย...ต้องลืมเขา....
“มันทำให้น้องพี่เจ็บ มันต้องเจ็บกว่าหลายร้อยเท่า!!!”ภีมลืมตัวตะคอกออกมาจนผมสะดุ้ง
“พี่ขอโทษๆ”ภีมรีบเข้ามาลูบหน้าลูบหลังผมเป็นการใหญ่ ผมรั้งตัวภีมเข้ามากอด น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มปริ่มขอบตาอีกครั้ง
“พอเถอะภีม เค้าเหนื่อยแล้ว...ต่อจากนี้เราก็อยู่ส่วนเรา ปล่อยให้เขาอยู่ส่วนเขาเถอะนะ อย่าไปยุ่งอะไรกันอีกเลย”ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด ภีมดันผมออกจากอ้อมกอด มือทั้งสองข้างจับไหล่ผมไว้แล้วจ้องหน้า
“....ภามแน่ใจหรือว่าจะทำใจได้?”ภีมถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“...อาจจะไม่ใช่ตอนนี้ แต่ในที่สุดเค้าต้องทำได้”ผมยิ้มบางๆ ส่งไปให้ภีม เห็นภีมถอนหายใจหนักๆ ก่อนที่จะดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้งพร้อมกับลูบหลังผมเบาๆ....
To be continued o18
______________________________
อ่ะ ใครอยากด่ายอร์ชด่ามาได้เต็มที่ เพราะนัทอยู่ข้างนักอ่านเสมอ พระเอกทำแบบนี้ได้ไงฟระ ฮ่าๆๆๆๆ :angry2:
แล้วก็อย่าไปด่าทออิดราฟมากนักเลย สารภาพว่าแต่ละตอนเราเป็นคนแบ่งเองแหละ มันส่งมาให้ทั้งดุ้นไม่ทำไรเลย :laugh:
การทรมาคนอ่านก็เป็นอีกความสุขของเราเหมือนกัน ฮึฮึ เจอกันตอนหน้าน้ะจ้ะ
นัท
-
คนแรกกกกกกกก
ขอใช้มีดจิ้มพุงอีตายอร์ชค่า
ตายซะะะะะะะะ จะโกหกด้วยสาเหตุอะไรรีบๆมาเคลียร์เลยนะตอนนี้ โมโหแทนภาม
-
สงสารภามจัง :m15:
-
ไอ้พี่ยอร์ช :m15:ไอ้คนโกหก ไอ้คนหลอกลวง กระล่อน ปลิ้นปล้อน ตอแหล :fire:
นพ.องค์อินทร์ วัฒนาเดชาวงศ์ คุณหมอหนุ่มหน้าตาดี หวังว่าคุณหมอคงไม่เกี่ยวข้องหรือรู้จักเป็นการส่วนตัวกับไอ้คนหลอกลวงหรือว่าที่คู่หมั้นของมันหรอกนะค่ะ โลกคงไม่กลมขนาดนั้นชิมิค่ะ o18
-
ไอ้พี่ยอร์ช :angry2:
รอติดตามตอนต่อไปค๊า
-
:กอด1: ภาม และพี่ภีม
เป็นพี่ที่รักน้องมากจริง ๆ ชอบจังที่ภามคิดได้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก
มันดีกับเรา และทั้งสองฝ่าย
ปล่อยเขาไปเถอะ เราก็อยู่ส่วนเรานะ
:กอด1: ภามอีกสักรอบ
:m15: เป็นโสดแล้วววว
:L2:
-
เยี่ยม......
:z3: อยากร้องไห้..... เกลียดการโกหกจัง.. เฮ้อ!!!!
-
สรุปว่านัทอยากโดนคนอ่านจิ้มพุง เพราะแบ่งตอนได้ทรมานใจคนอ่านใช่ป่ะเนี่ย?
อืม.............เรื่องนายเรือยอร์ชนี่................เดี๋ยวพระเอกมันคงทำอะไรซักอย่างล่ะ
ต่อให้ซื่อบื้อ อารมณ์รุนแรงแค่ไหนก็ตาม แต่กำลังลุ้นกับมุขของน้องภามที่จะเอามาใช้กับพระเอกเราอยู่ ว่าจะเด็ดดวงแค่ไหน อิอิ
ขอเด็ดๆ เอาให้ยอร์ช o22ยอร์ช :serius2:ยอร์ช :o7:ต่อหน้าน้องภามเราเลย!!
-
สงสารภามจัง
ไอ้พี่ยอร์ช :fire:
แกมันขี้โกหก ไม่ยอมพูดความจริง
ส่งตัวภามให้นันเลย
เกลียดไอ้พี่ยอร์ช :z6:
-
ยอร์ช ชั้นจะรอเหตุผลดีๆจากเธอนะ
แต่พี่หมออินครับ ยินดีตอนรับสู่คณะข้างๆนะครับ
อิอิ
-
ใจหายเป็นที่สุด :z3:
-
หวังว่าพี่ยอร์ชคงมีคำอธิบายดีๆ ไม่งั้นล่ะก็... :fire:
-
คุณนัทจะโดนก่อนอิพี่ยอร์ชแล้วเนี่ย
เอาตอนต่อไปมาเลยยยยย !!!!!
:m31:
กี๊ดดดดดดดดดดด
เกิดไรขึ้น อิพี่ยอร์ชขอเหตุผลสวยๆหน่อยนะ ไม่งั้นโดนนนนนน
ตี๋ก้โดนด้วย จะยุให้แป๊ะเกลียดให้หมดทั้งบ้านเลยยยย
:laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ
อ่านตามจนทันเลย สนุกดีค่ะ
ยอร์ชรีบมาแก้ตัวด่วน
ว่าโกหกทำไม เดี๋ยวยิ่งเข้าใจผิดกันใหญ่ ... o13 :mc4:
-
ผู้ชายตอแหล
-
ไอ้ยอร์ชชชชชชชชชชชชช :z6: :z6: :z6:
บังอาจมาทำน้องภามของชั้นร้องไห้ :angry2: :angry2:
-
พี่ยอร์ช...มีอะไรจะสั่งเสียก่อนโดน :z6: มั้ย...
ทำงี้ได้ไงอ่ะ ภามอุตส่าห์ไว้ใจ เชื่อใจนะ...โกรธแล้ว :fire:
โกหกแบบนี้ ให้พูดอะไรออกมาเพื่อแก้ตัว ภามก็คงไม่เชื่อแล้วแหละ (คิดแทนภามซะงั้น 55+)
แต่พี่หมออินน่าสนใจเนอะ คิกๆๆ
+1 ขอบคุณนัทจ้ะ รออ่านตอนต่อไปเน่อ
-
ยอร์ช ทำแบบนี้ได้ไงฟร่ะ โกหก หลอกลวง ไม่จริงใจ :m16: :m31:
ทิ้งไปเลยภาม เราหาใหม่ได้
-
ลาก่อนไอ้พี่ยร์อชแกตายยยยยยยยยยยย
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
สงสารภามจริงๆ ไหนว่ารักภามนักรักภามหนาไง
อีกซักกะที
:z6: :z6:
-
เอาตามตรงเลยนะ...อ่านตอนแรกแล้วเนี่ยโกรธ เกลียดอิพี่ยอร์ชมากถึงมากที่สุด
อยากจะหาระเบิดไปเฟี้ยงหัวสักลูกสองลูกให้รู้แล้วรู้รอดกันไปซะที...ชิช๊ะ
บังอาจมาทำให้น้องภามต้องเสียใจและเสียน้ำตาได้ยังไง แถมยังมาโกหกกันอีก
น้องภามอุตส่าห์ไว้ใจ เชื่อใจ ว่าสิ่งที่ได้ยินมาทั้งหมดอาจจะไม่ใช่เรื่องจริง
แล้วนี่อะไร อิพี่ยอร์ชมาทำลายความไว้ใจ และเชื่อใจของน้องภามอย่างไม่มีชิ้นดี
เราทั้งโกรธ ทั้งโมโหอิพี่ยอร์ชเป็นที่สุดเลยอ่ะ...ทำอย่างนี้ได้ยังไงห๊าาาาาาา!!!!!!!!!!!!
หงุดหงิดไปหมดเลยอ่ะ...เห็นแบบนี้แล้วอยากให้น้องนันแย่งน้องภามกลับมาให้รู้แล้้วรู้รอด - -"
แต่พออ่านจบแล้วก็ทำให้คิดอะไรได้อย่างนึง...บางทีแล้วพี่ยอร์ชอาจจะมีเหตุผลก็ได้
ถึงได้ทำอะไรแบบนี้หน่ะ...อาจจะไม่อยากทำให้น้องภามต้องคิดมากกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น
และการที่มาเที่ยวแล้วโกหก ก็คงเพราะยังไม่อยากให้น้องภามต้องเป็นห่วงและกังวล
หรืออาจจะกลัวน้องภามโกรธก็ได้ที่ไม่ได้บอกก่อนว่าจะมาเที่ยวในที่แบบนี้
ยังไงซะเอาเป็นว่า ขอฟังความข้างอิพี่ยอร์ชก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยตัดสินว่า
โทษของอิพี่ยอร์ชรอบนี้ควรจะเป็นอะไร สมควรโดนขาคู่กระโดดใส่ หรือว่าควรได้ระเบิดไปกินดี
แต่พี่ยอร์ชเคยรู้บ้างมั้ยนะ...ว่าการที่ปิดบังอะไรแบบนี้ มันอาจจะร้ายแรงกว่าการบอกความจริงก็ไ้ด้
เพราะยิ่งอีกฝ่ายไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลย แต่ต้องมาเห็น มารับฟังคำโกหกเนี่ย...มันเป็นอะไรที่เกินรับได้นะ
ก็เหมือนกับการถูกหักหลังนั่นแหล่ะ แล้วจากนี้ความเชื่อใจ ความไว้ใจจากน้องภามจะเหลือมั้ยล่ะเนี่ย
ไม่ได้จะโทษว่าพี่ยอร์ชผิดหรอกนะ แต่ทำอะไรก็ควรนึกถึงใจน้องภามบ้าง ไม่ใช่คิดเองเออเองคนเดียว
แล้วสุดท้ายคนที่เจ็บที่สุด ก็คือคนที่เราคิดว่าเราปกป้องเค้าได้นั่นแหล่ะ
(ในสถานการณ์ที่ว่า อิพี่ยอร์ชไม่ได้ตั้งใจอ่ะนะ...แต่ถ้าตั้งใจ อิพี่ยอร์ชแกตายยยยยย...ช้านจะฆ่าแกเอง) - -"
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...จะไม่ปลื้มก็อิตรงที่ไรท์เตอร์ทำเค้าค้างนี่แหล่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...แทนที่จะพ่นไฟใส่อิพี่ยอร์ช ขอพ่นไฟใส่ไรท์เตอร์ก่อนได้มั้ย???
ขัดใจอ่ะ ตัดจบแบบนี้เนี่ย...เป็นลูกอิช่างตัดหรือเปล่าฮะ....หงุดหงิดอ่ะ...ชิส์ ๆ ๆ ๆ ๆ -*-
+1 ให้ด้วยนะค่ะ ^^'
-
แบบนี้เขาเรียกว่ารักงั้นเหรอ
-
พี่ยอร์ชชชชชชช
ถึงอาจจะไม่มีอะไร แต่การโกหกก็ทำให้ความเชื่อใจหายไปแล้วนะ!
เชียร์คุณหมอพี่อินให้จีบภามได้มั้ยคะ ฮ่าๆ
-
หงะ เครียดดดดโว้ยยยย
ไอออออยอร์ชมึงงงงทำไมทำงี้วะ
แม่งน่าตัดให้เป็ดกิน เอาไว้ทำไม :angry2:
-
รีบๆมาต่อเน้อ อิอิ
เด๋วจะไปช่วยภีมกระทืบนายยอร์ช
เอิ๊กส์ๆๆ
-
:z6: :z6:
-
นายยอร์ชจะมีเหตุผลล้านแปดเพียงใด ก้อลบคำโกหกไม่ได้ :angry2: เกลียดๆๆจิงๆๆพวกแบบนี้อ่าๆๆ
สงสารภามจังเลย มาต่อแบบด่วนๆๆๆ อยากฟังคำแก้ตัว :serius2: :serius2: :angry2:
:z6: :z6: นายยอร์ช
-
รอตอนต่อจ้า อยากรู้พระเอกเลวจิงงไหม
-
แกรีบมาแก้ความผิดตัวเองได้แล้วยอร์ช
ก่อนที่เรื่องมันจะใหญ่ไปกว่านี้
-
:pigangry2: ยอร์ช ตายซะเถอะ :z6:
-
ไหงเป็นงั้นอ่าา
ไปตายซะอีตายอร์ชนี่
น่า :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:ให้ตาย :jul1: :jul1: :jul1:
-
ขอตอนต่อไปด่วน อยากรู้ทำไมยอร์ชทำกับภามแบบนี่ :m31:
-
ยังแอบเข้าข้างนายยอร์ชอยู่นิด ๆ ( นิดจริง ๆ )
แต่สิ่งที่ทำ มันก็น่า :z6: จะโกหกเพื่อให้อีกคนสบายใจ เรื่องเลยไปกันใหญ่
ที่นี้แหละ เตรียมรับผลของการโกหกได้เลย :z2:
+1 ให้นัท ถ้าให้ดีลงมันทั้งดุ้นนั้นแหละ ชอบ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆ
-
อรุณสวัสดิ์นะค่ะ ตามอ่านเรื่องนี้มานานแล้ว
แต่ไม่ได้เมนท์ซักที o22
ชอบนะค่ะ สนุกมากเลยค่ะ พี่ยอร์ชนะพี่ยอร์ชทำไมทำเยี่ยงนี้
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
-
ยอร์ชอาจมีเหตุผลอะไรหรือเปล่า :เฮ้อ:
รอฟังเหตุผลของยอร์ชก่อนดีไหมอ่ะ
น้องภามกับภีมใจเย็นๆน่ะ
-
โกหกทำไม?
-
น่าจะบอกกันตรงๆ :m15:
มีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า
แต่....ตอนนี้
:z6:มาน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนนี้เตรียมอีโต้ไว้รออยู่
หวังว่าคงมีคำอธิบายที่เข้า
หูหน่อยนะตายอร์ช
-
ตบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ใครดีฟร่ะ :serius2: หงุดหงิดโว้ยยยย
:angry2: น้องนัท ทำงี้ได้ไง โอ้ย ค้างอย่างแรงสุดเเสนจะเจ็บปวดแทนลูกภาม
ลูกภามจร้าอย่าเสียใจไปลูกยังไงไอเขยยอร์ชมันก็พระเอกมันไปไหนไม่รอดหรอกเชื่อแม่
ลูกภีม :m15: ทำหน้าที่ดีมากลูก ทำไมรักน้องเยี่ยงนี้ แต่ที่ว่าจะทำให้ยอร์ชเจ็บกว่านี้จะทำอะไร
ไม่ใช่เกลียดพี่ไปลงกับน้องนะ หุหุหุหุหุ (ถ้าทำก็ดี อิอิอิ o18)
น้องนันกลับมาแล้ว คิดถึงน้องนันมากมาย ว่าแต่พี่หมอนี้ยังไงหว่า
มีการบอกขนาดนี้ พี่หมออินต้องมีอะไรเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆเลย หุหุหุหุ
ปล. หนึ่ง น้องนัท ทำไมถึงทำกับพี่ได้ โว....... :m16:
ปล. สอง ไอเขยยอร์ชรีบมาสะสางเรื่องที่ก่อไว้ซะนะ ตอนนี้ไม่อยากด่า เพราะคนอื่นๆคงด่าให้เเล้ว กร๊ากกกกกก แต่ขอ :z6: ที
ปล. สาม เดี๋ยวพี่ต้องไปฝึกงานที่นครนายกอะ อดอ่านหลายตอนแน่เลย :z10:
:z13: :z13: :z13:
-
เอ้า อิยอร์ช
แม่ง
o22 :z6:
-
ภาม หาแฟนใหม่ดีกว่า
พี่หมออิน ก้อน่าสนน่ะ :z1:
:call: :call: :call:
:amen: :amen: :amen:
-
สงสัยยอร์ชคงกำลังเคลียร์อยู่มั้ง
แต่ก็ไม่ควรโกหกคนรักนะ
มีอะไรก็ควรบอกกันตรงๆไปเลย
การโกหกมันก่อให้เกิดปัญหาขึ้นทุกครั้งเสมอ
:เฮ้อ:
รักภีมจังเลย
-
เรื่องราวต่อไปเป็นไงไม่รู้ แต่ตอนนี้ ขอ :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: นายยอร์ชก่อน
เพื่อฟามสะจวยของตัวเอง เอิ๊กๆๆๆ :laugh:
-
ไอ้คุณพี่ยอร์ช เอาอีกแล้วใช่มั้ย ห๊า :angry2:
มันน่า :beat: :beat: :z6: :z6:
โถ่ ภามจ๋า ยังมีนันอยู่น๊าหรือคุณหมออินดี :impress2:
พระเอกเปลี่ยนได้เสมอ กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
-
:serius2:
น้องภามน่าสงสาร
อิพี่ยอร์ช รีบมาอธิบายด่วน
-
ทำแบบนี้
กินวีต้า...
แล้วไปตายซะ!!!
ปล.รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
รักไรท์นะครับ จุ๊บ ๆ ๆ
-
:L2:...เอาใจช่วยนะภาม....
ยอร์ช...ต้องโดน...... :z6:
พี่ภีมรักน้องมากอ่ะ... o13
-
มาลงชื่อไว้ก่อน เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 7 อยู่เลย
เท่าที่อ่านมารู้สึกชอบภามมาก ที่เป็นเด็กมีสัมมาคารวะ
ทั้งๆ ที่มีเรื่องกันอยู่ แต่ก็ยังไม่ลืมว่าเค้ามีอาวุโสมากกว่า
ยังยกมือไหว้ แสดงให้เห็นถึงมารยาทงามอย่างไทย
:L2: :L1: :L2:
-
:z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat:
-
ใจร้ายหว่ะ..
-
มันจะเป็นอย่างมี่เราคิดมั้ยหว่า ไม่ชอบเลยทำไมต้องมาโกหกกันด้วยย แตก็นะ
-
ไอ้พี่ยอร์ช :z6:
-
เอามีดจิ้มพุงดราฟกะคนโพส
เเล้วก็ไปกระโดเตะอิยอร์ช
อิชั่ว ทำรายภามของหมู่เฮาได้เยี่ยงไร (ออกเเนวพร่ำเพ้อ) กาซิกๆ
ต่อไปฉันจะเชียร์นันเป็นคนรักษาเเผลใจ ฮือๆๆ
:z6: :beat:
สำหรับเเก แยอร์ช :m31:
-
:a5:
ฝากภีมช่วย :z6: ยอร์ชด้วยน้ะ '
-
อุแหม่ๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วจี๊ดดดดดดดด
ไอ้เห้พี่ยอร์ชเพราะเมิงภามถึงเข้า รพ.
:z6: อีกซักที
น้องชายสุดที่รักตอนนี้คงยุ่ึงกะพรีบีอยู่สินะ
สู้ๆ พักผ่อนบ้าง อย่าเดินตากแดกมากเด๋วผิวเสีย :กอด1:
-
คนแรกกกกกกกก
ขอใช้มีดจิ้มพุงอีตายอร์ชค่า
ตายซะะะะะะะะ จะโกหกด้วยสาเหตุอะไรรีบๆมาเคลียร์เลยนะตอนนี้ โมโหแทนภาม
แต่เราว่าจิ้มนัทก่อนดีกว่าไหมที่มาทรมานคนอ่านเนี่ยะ
ภีมเอามันให้ตายเลยมันทำภามเข้าโรงบาลอ่ะ :z6:
-
ยอร์ช! โกหกทำไม
บอกสิว่ายังรักภามใช่มั้ย
ไม่จริงงง :o12:
(อินหนักเลยชั้น)
-
ไปๆมาๆ ภีมน่ารักที่ซู๊ดดดดดดด
เป็นพี่ชายที่รักน้องมากจริงๆ ถึงขนาดร้องห่มร้องไห้ยิ่งกว่าน้องอีก
เพลาๆ บ้างก็ได้
-
อยากให้หมออินมีบทบาทมากกว่านี้อ่ะ 555
-
ไอ้พี่ยอร์ช ฮึ่ม :beat:
-
ฝากเอาเอ็ม79 ยิงใส่อิพี่ยอร์ชด้วยนะ เอาให้สาหัสเลย
ชอบเอาความรู้สึกคนอื่นมาหรอกเล่น
ไรท์เตอร์ก็เหมือนกัน (พาล) อัพต่ออีกนิดเถอะ ค้าง!!!~
-
ค้างเลยอ่ะ o22
มาอัพด่วน
-
อะไรกันเนี่ยยยย
ทำไม่อิพี่ยอร์ชเป็นคนแบบนี้ไปได้
น้องภามสู้ ๆ ฝากพี่ภีมดูแลน้องด้วย
-
:monkeysad:
ก็.................
พยายามคิดแง่ดีว่าอาจจะมีอะไรเข้าใจผิด หรือไม่ ยอร์ชก็อาจจะหาทางทำอะไรเพื่อภามอยู่
แต่ .......
ตอนนี้เฮิร์ทมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณนัทมาต่อใ้ห้ไวค่าาาา..........มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z10:
ไม่อยากให้มีมือที่สามแล้วอะ......เราคิดว่าแค่นี้มันก็บั่นทอนจิตใจกันเยอะแระ 5555
ถ้ามีคู่แข่งเข้ามาอีก เกิดเค้าดีกว่ายอร์ชทุกด้านทำไง (ต่อให้จะโมโหยอร์ชแค่ไหน แต่เราก็ยังอยากให้เป็นพระเอกอยู่หนา)
ขอบคุณมากค่ะ
ปล. อ๊ะ เพิ่งเห็น...ใครจิ้มคะแนนแรกเราไปกันเนี่ย เอิ๊กกกกกกซ์ เสียซิงซะแระ >///
-
นิสัย มันน่าโมโหเสียจริง
-
ไอ้ยอร์ช ไอ้ยอดชั่ว ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
อ่านไปทึ้งหัวตัวเองไปด้วย ทนไม่ไหวแล้วไอ้เลว
ไม่ได้อ่านมาสองตอนกลับมาอ่าน เป็นแบบนี้ซะแล้ว
อยากจะบอกว่าแกจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยนะไอ้ยอร์ช เอานันกลับมา
เป็นพระเอกแทนแกตอนนี้จะทันไหมเนี่ย คนอะไรเลวไม่มี
ที่ติจริงๆ ไม่อยากจะเข้าข้างแล้ว รอตอนต่อไปด่วยเลยนะจ๊ะ
ไรเตอร์กลับมาไวไวเลยนะ ก่อนที่เราจะอกแตกตายไปมากกว่านี้
โมโหจริงๆเลย :z3: :z3: :z3:
-
ไอ้ยอร์ช ไอ้สารเลว
เคยตายมั๊ยเมิง
:fire:
เค้าสงสารน้องภาม
:sad11:
-
เห้ย กำลังหงานแหววกุ๊กกิ๊ก
ไหงมา ดราม่า อ่า ม่ายน้า
ฮือๆๆๆ ไม่เศร้าสิ :serius2:
-
อยาก :beat: :beat: ยอร์ชมากกกกกกกกกก
ทำงี้ได้ไง :angry2: :m31: :m16:
สงสารภามอ่ะ :m15:
-
เหตุผล คือคำเดียว ที่ คนอ่านต้องการ
เพราะฉะนั้น รีบมาต่อ เหตุผล สะทีคะ
อีป้าแก่ๆ เริ่มเคืองแล้ว ชิ........
-
ยังไม่แสดงความเห็นใดๆ
รอดูทางยอร์ชก่อนดีกว่า
:z2:
-
รอภามคร้าบบบ
อย่าเสียใจน้าาาภามสู้ๆๆ
:monkeysad: :monkeysad:
-
โหยย ย . . ..สันดานมาก! .. ..
มันน่าโมโห
กำลังจะเข้า Fc ยอร์ชแล้ว .. . .แต่เจอ. ..แบบนี้
ขอเข้าคลับ คนเกียจพระเอก ได้มั้ย ยย ย ย . . .
ถึงจะมีเหตุผลอะไรก็เถอะ. . .
บังอาจมาโกหกภาม. . .ทำให้ภามเสียใจจนช็อค .. .มันน่า! :z6: . >> :beat: ให้สาสม
:m16:
นัน. . .... ลุยเต็มที่ เหยียบให้มิด กลบศพอิยอร์ช .. .. :m31:
เป็นกำลังใจให้ดราฟ & นัท น๊า :3123:
-
:angry2: พ่อยอดชั่ว
พ่อยอดขมองอิ่ม :z6:
-
นายยอร์ชเอ้ยยยยย o18 :m16:
-
ขอทำตัวสู่รู้นิดนะคะ คริ คริ................
............................
ยอร์ชคงมีเหตุผลในเรื่องคู่หมั่นแต่พยายามเคลียร์อยู่เลยปิดภาม
เพราะไม่อยากให้ภามไม่สบายใจ
แต่ในเมื่อมันมีเหตุให้ภามรู้ไปแล้ว
ต่อไปยอร์ชคงตามง้อภามและพยายามอธิบาย
แต่ภามคงหนีถึงที่สุดเพราะไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว
ยอร์ชเลยจัดการปัญหาเรื่องคู่หมั่นอย่างเด็ดขาด
ภามเมื่อรู้ว่ายอร์ชยอมทำถึงขนาดนั้นเลยใจอ่อน
สุดท้ายก็เคลียร์กันได้
จบ
.
.
.
.
ปล.1 เดานะคะเดา......(เดาของขอ.....ว้ายยยยยยยย)
ปล.2 สู่รู้เนอะอีtomodagingเนี่ยยยยยยยย :m23:
-
:z6: โดดถีบมันเลยภาม
-
คำโกหก
-
ถึงไงก็ยังอยากรู้จากปากอีตายอร์ช นะ
อยากรู้เรื่องราว
ใจจะขาดแล้วเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใจจาขาด.......แล้วเอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ต่อวัยไวนะ
-
:z2:ไม่ได้อ่านมานาน ว้าว ตัวละครใหม่ ชอบอ่ะภีมกับเฮียยอร์ค
เชียให้ภีมเป็นเคะ เฮียยอร์ค เมะ :call:
อยากมีพี่ชายแบบ ภีม อ่ะ :-[
-
แวะมาเยี่ยมมมมมมมม
จะยังติดตามและรอต่อไปนะ
-
เราต้องการความจริงทั้งหมด
:m31:
-
เย้...อ่านทันซะที
แต่นายยอร์ช ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ
ไม่ให้อภัยแล้วนะ
-
คลานมาอัพให้ สองสามวันนี้เหนื่อนจากค่ายที่คณะมากกกก
วันนี้เลยใจดีอัพให้เยอะหน่อย เพราะอาจหายตัวไปได้ ฮ่าๆๆๆ
__________________________________________
ตอนที่ 19
เช้าวันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำเรื่องย้ายออกจากหอพัก ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้มือถือผมเต็มไปด้วยมิสคอลล์ที่เม็มโมรี่ว่า “ยอร์ช” มากมายจนใครหลายๆ คนอาจตกใจ...... แต่มันไม่ใช่สำหรับผม ทุกครั้งที่โทรศัพท์ดังผมก็จะปล่อยมันทิ้งไว้อย่างนั้นจนมันเงียบเองในที่สุด และในครั้งที่เกือบจะสามสิบ ภีมก็เป็นคนเดินมากดปิดมือถือให้ผมเสียเอง
ไม่เฉพาะนายยอร์ชเท่านั้นที่กระหน่ำโทรหาผมแบบเอาเป็นเอาตาย เพราะในจำนวนรายชื่อทั้งหมดที่ผมไม่ได้รับสายนั้นถูกคั่นไปมาระหว่างนายยอร์ช พี่ป้อง พี่พัทและพี่โจ.... โทรมาจนครบทุกคนแบบนี้นึกว่าผมจะไม่รู้หรือว่าจะคุยเรื่องอะไร....แต่มันจะมีประโยชน์อะไร...ในเมื่อสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าผมจะพูดยังไง ความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้คือนายยอร์ชต้องเข้าพิธีหมั้นในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้านี้……………
อีกสองวันให้หลัง พ่อส่งคนงานที่บ้านมาช่วยขนของเพื่อย้ายหอโดยมีภีมเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการคุมการขนย้ายทั้งหมด ภีมกลัวผมตากแดดมากแล้วจะหน้ามืดไปอีก เพราะสองสามวันที่ผ่านมาผมยังรู้สึกวูบอีกหลายครั้ง และมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เป็นลมล้มในห้องน้ำ………
“.........คุณภาม...”
“...คุณภาม...”
“คุณภามครับ!”เสียงเรียกของชายหนุ่มทำให้ผมสะดุ้งออกจากภวังค์ เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นน้าเปี๊ยกยืนถือกรอบรูปกระจกอันหนึ่งอยู่
“คุณภามดูเหม่อๆ นะครับ”น้าเปี๊ยกว่า
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก น้าเปี๊ยกมีอะไรหรือ?”
“ของอย่างอื่นยกไปเกือบหมดแล้ว แต่ผมยังไม่เห็นว่าคุณภามจะเก็บกรอบรูปอันนี้ใส่ลัง จะให้จัดการยังไงดีครับ”น้าเปี๊ยกพูดพลางยกกรอบรูปกระจกที่เคยวางอยู่บนโต๊ะคอมให้ดู ผมมองรูปที่อยู่ภายในกรอบนั้นพลันน้ำตาก็เริ่มคลอหน่วยขึ้นมาอีกครั้ง นิ่งไปครู่หนึ่งจึงบอกออกไป
“ภามไม่เอาแล้ว ฝากทิ้งให้ด้วย...”ผมเสมองไปทางอื่น หากว่าผมยังคงมองสิ่งที่อยู่ในมือของน้าเปี๊ยกต่อไป บางทีผมอาจจะได้ร้องไห้จริงๆ....
“ได้ครับ”เขาตอบรับ แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเดินไปไหน ผมหันกลับไปมองน้าเปี๊ยกด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“สิ่งที่ไม่ใช่ของๆ เรา ไม่ว่าเราจะไขว่คว้าเท่าไหร่มันก็ไม่สามารถที่จะมาเป็นของๆ เราได้...”น้าเปี๊ยกลดกรอบรูปในมือลงแล้วพูดกับผมด้วยร้อยยิ้มอ่อนโยนแบบผู้ใหญ่กำลังสอนเด็ก
“...........แต่ถ้าหากว่าสิ่งนั้นถูกลิขิตไว้ให้เป็นของๆ เราแล้ว ถึงเราจะหนีไปไกลสุดขอบฟ้า...มันก็ยังจะตามไปเป็นของเราอยู่วันยังค่ำ”ผมมองหน้าน้าเปี๊ยกงงๆ กับคำพูดที่ไม่มีที่มาที่ไปของเขา แต่น้าเปี๊ยกก็ไม่ปล่อยให้ผมยืนเอ๋ออยู่นาน
“จำคำของผมไว้ให้ดีนะครับคุณภาม”น้าเปี๊ยกขยิบตาให้ก่อนที่จะออกจากห้องไปพร้อมกับกรอบรูปในมือ
ผมเปิดกล่องกระดาษสีเทาใบเล็กอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งปิดมันไปเมื่อคืนเพื่อทำบางสิ่งที่จะเป็นขั้นตอนสุดท้าย กระดาษใบหนึ่งถูกพับและวางอยู่ที่ก้นกล่อง มันถูกบันทึกไปด้วยตัวหนังสือที่ผมนั่งเขียนเมื่อคืน เพื่อที่จะส่งไปให้ใครอีกคน...
ผมวางรูปถ่ายใบหนึ่งที่เพิ่งจะได้มาในเวลาไม่นานลงไปในกล่อง รูปสีซีเปียใบนั้นเป็นรูปของคนสองคน...ผมที่กอดคอของอีกคนไว้แน่นแล้วยิ้มจนแก้มบุ๋ม...และยอร์ชที่แบกผมไว้บนหลังด้วยใบหน้าที่มีความสุข.... รูปถ่ายที่พี่แม็คเป็นคนถ่ายให้เราที่หน้าหอประชุมของคณะ น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้งอย่างหยุดไม่อยู่เมื่อรูปถ่ายใบนั้นถูกวางลงไปในกล่อง... ท่ามกลางม่านน้ำตา...ผมถอดแหวนทองคำขาวที่ใส่ติดตัวมาตลอดตั้งแต่วันนั้นออก ในตอนนี้...แม้แต่ความแวววาวของมันก็ไม่อาจฝ่าม่านน้ำตาของผมเข้ามาได้ ผมวางมันลงบนรูปถ่ายอย่างแผ่วเบา คงถึงเวลาที่ผมจะคืนมันให้กับเจ้าของเสียที.....
ฝากล่องถูกปิดลงเป็นลำดับสุดท้าย บนฝากล่องสีฟ้ามีที่อยู่ของพี่ป้องที่ผมได้รับมาเมื่อหลายวันก่อนเขียนไว้ครบถ้วน ผมปาดน้ำตาทิ้งและพยายามเรียกความรู้สึกที่ดีให้กลับมาอีกครั้งแม้ว่ามันจะทำได้ยากเต็มทีก่อนจะเดินออกไปสบทบกับคนอื่นๆ ที่รออยู่ที่รถ
“อะไรครับ?”น้าเปี๊ยกที่นั่งจับของอยู่หลังรถกระบะถามงงๆ เมื่อผมยื่นกล่องใบนั้นให้
“ฝากเอาไปส่งให้ผมที....”ผมบอก น้าเปี๊ยกรับกล่องใบนั้นไปแล้วมองมันอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรอีกภีมก็รีบมาดึงผมให้เข้าไปนั่งหน้ารถเพราะกลัวว่าผมจะตากแดดนานจนเกินไป ผมถอนหายใจช้าๆ ก่อนที่จะเดินตามภีมไปโดยดี....ลาก่อนนะ...ยอร์ช…
เมื่อจัดการธุระเรื่องการย้ายหอพักเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็กลับมาพักผ่อนที่บ้านในต่างจังหวัด หลังจากวันนั้นน้าเปี๊ยกคนงานของพ่อก็ไม่ได้พูดอะไรแปลกๆ ให้ผมฟังอีก ภีมยังคงหาเรื่องพาผมไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่อยู่ไม่ได้ขาด และสายที่ไม่ได้รับในมือถือของผมก็ยังคงเป็นชื่อเดิม.....
เมื่อผมกลับมาอยู่ที่บ้าน นายยอร์ชก็ยังคงโทรมาไม่ยอมหยุด บางครั้งก็ฝากข้อความไว้ให้ผมโทรไปหาหรือยอมรับโทรศัพท์บ้างก็ยังดี ภีมเคยถามผมว่าทำไมผมจึงไม่เปลี่ยนเบอร์หนีนายยอร์ชไปซะ แต่คำตอบของผมที่มีให้ภีมก็คือพี่ป้อง....เพราะถ้าหากว่าเปลี่ยนเบอร์ ผมก็จะไม่สามารถติดต่อพี่ป้องได้อีก และถ้าหากต้องเปลี่ยนจริงๆ ผมก็ต้องบอกพี่ป้องอยู่ดี....และแน่นอนว่าคนที่ผมไม่อยากให้รู้เบอร์ของผมก็จะรู้ไปด้วย เปลี่ยนยังไงก็หนีไม่พ้น....
สามวันต่อมาข้อความของนายยอร์ชถูกส่งมาถึงผม มันเป็นเพียงประโยคสั้นๆ ที่มีเพียงคำไม่กี่คำ
“อย่านึกว่าจะหนีพ้น”นี่คือตัวอักษรทั้งหมดที่เขาส่งมา ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป และหลังจากข้อความนี้ถูกส่งมาถึงผม มิสคอลล์ที่เป็นชื่อของเขาก็ไม่เคยปรากฏอยู่บนโทรศัพท์ของผมอีกเลย...
เปิดเทอมใหม่ของผมมาถึงในอีกสองเดือนให้หลัง ชีวิตการเรียนของผมยังเป็นไปในแบบเดิมๆ แต่ที่จะมีเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็คือการที่ผมย้ายหอพักใหม่เพื่อหลีกเลี่ยงการพบหน้าคนที่ไม่อยากเจอ และแน่นอนว่าทุกเย็นหลังจากเลิกเรียนแล้วผมมักจะหลีกเลี่ยงการเดินกลับหอทางประตูใหญ่เสมอ...
ในช่วงแรกๆ ของการเปิดเทอม ผมมักจะเห็นเฮียยอร์คมายืนดักรอผมที่หน้าคณะอยู่เสมอ แต่ผมก็สามารถที่จะหลบเลี่ยงการพบหน้ากันไปได้ทุกครั้ง ถึงแม้ว่าเฮียยอร์คจะดีกับผมมาก....แต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะทำตัวให้เหมือนปกติได้ในตอนนี้.........บางทีเมื่อเวลาที่ผมทำใจได้มาถึง ผมอาจจะได้กลับไปเป็นน้องชายของเฮียยอร์คเหมือนเก่า...........
หลังจากเรื่องราวหน้าผับเมื่อสองเดือนก่อน นันและเพื่อนๆ ดูเหมือนจะเอาใจใส่ผมมากขึ้นเป็นพิเศษ และยิ่งเมื่อเวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ ส่วนที่ผมคิดว่ามันหายไปก็ค่อยๆ ถูกทำให้กลับมาเต็มเหมือนก่อนด้วยทุกคนที่อยู่รายล้อมผม ไม่ว่าจะเป็นภีม ยายภา นัน และบรรดาเพื่อนๆ คนอื่นๆ แน่นอนว่าตอนนี้พี่ป้องไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว.........
แต่ถึงแม้ว่าผมจะต้องอยู่ห่างจากพี่ชายคนสำคัญในตอนนี้ แต่ผมก็ได้พี่ชายอีกคนมาคอยดูแลแทน........พี่อิน หรือคุณหมอองค์อินทร์ คุณหมอที่บังเอิญอยู่เวรและคอยรักษาผมในวันนั้นมักจะซื้อขนมมาฝากผมที่คณะบ่อยๆ บางทีก็มาชวนไปกินข้าว หรือแม้แต่ทุกครั้งที่ผมไม่สบาย....พี่อินก็จะมาเป็นหมอส่วนตัวให้ผมทุกครั้ง เพราะพี่อินเป็นคนใจดีเหมือนพี่ป้องนั่นเอง จึงทำให้เราสองพี่น้องสนิทกันได้ในไม่ช้า.....
...............
......................
....................................
.........................
................
...........
......
....
..
.
ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา....ผมได้รู้จักคนเยอะขึ้น ได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับงานมากขึ้น ทำให้หัวใจที่โดนแบ่งแยกของผมกลับมาเป็นดวงเต็มสมบูรณ์อีกครั้ง...
แน่นอนว่าเมื่อมีพบ...ก็ต้องมีการลาจาก......ในวันหนึ่งของการเรียนในปีที่สี่ พี่อินเข้ามาบอกลาผมเพื่อที่จะย้ายเข้าไปประจำที่โรงพยาบาลในตัวกรุงเทพ เขาบอกว่าหน้าที่ของเขาที่นี่ในตอนนี้เสร็จสิ้นลงแล้ว คงถึงเวลาที่ต้องกลับไปทำงานใกล้ๆ บ้านเสียที........
ถึงแม้ว่าพี่อินจะย้ายไปแล้ว แต่เขาก็ยังทำหน้าที่พี่ชายได้ดีเหมือนเก่า เรายังคงติดต่อกันเหมือนเดิม และทุกครั้งที่พี่อินมาทำธุระแถวคณะของผม เราก็มักจะได้ไปทานอาหารด้วยกันเสมอๆ และสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขได้ในระหว่างเรียนอยู่ที่นี่ก็คือ.....การที่ผมได้แอบติดต่อกับพี่ป้อง ไม่กี่เดือนหลังจากที่เกิดเรื่อง....ผมโทรคุยกับพี่ป้องและเล่าเรื่องราวและเหตุผลของผมทั้งหมดให้ฟัง พี่ป้องไม่ได้คัดค้านอะไรและยังตกลงที่จะช่วยปกปิดที่อยู่ของผมให้เป็นความลับต่อนายยอร์ช......ซึ่งถือว่าเป็นการดีสำหรับผมที่สุด...
ผมยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ต่างก็มาที่นี่ในวันนี้เพื่อผม...ยายเดินเข้ามากอดผมแล้วยิ้มทั้งน้ำตา....น้ำตาที่เกิดจากความสุขอย่างเหลือล้น พ่อยืนกอดแม่และยิ้มให้ผมอยู่ไม่ห่าง มีภีมและภายืนคุยอยู่กับพี่หมออินอยู่ข้างๆ รอบข้างของเราเต็มไปด้วยเพื่อนๆ ของผมกับครอบครัว เพื่อนๆ ของผมทุกคนอยู่ในชุดแบบเดียวกันรวมทั้งผม ชุดสีขาวที่ถูกคลุมทับด้วยครุยสีแดงขลิบทอง.........ชุดที่พวกเราใฝ่ฝันที่จะได้ใส่มากที่สุดในวันรับปริญญา…..
หลังจากออกมาจากหอประชุมใหญ่อีกครั้ง ผมนำสมุดผ้าไหมที่อยู่ในมือมาให้พ่อกับแม่ ท่านทั้งสองยิ้มอย่างอ่อนโยนและเข้ามากอดผมทั้งน้ำตา และในไม่ช้า ทุกคนในบ้านก็เข้ามากอดกันกลมเป็นจุดเดียว! เมื่อคุยกันได้สักพักผมก็ขอตัวไปร่ำลาเพื่อนๆ.....ห้าปีที่ผ่านมาได้หล่อหลอมให้เราล้วนแต่เป็นคนสำคัญของกันและกัน .....และแม้ว่าวันนี้จะต้องมาถึง เราต่างก็ได้สัญญากันอย่างมั่นคงว่าจะต้องไม่ทิ้งกันไปไหน..........
เมื่อเสร็จสิ้นธุระทั้งหมดทุกคนก็แยกย้ายกันเพื่อกลับไปฉลองกับครอบครัว ครอบครัวของเราเดินมาที่รถโดยมีพี่อินเดินมาส่งผมด้วย ผมเดินคุยกับพี่อินรั้งท้ายมาด้านหลังแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีคนมายืนขวางหน้า...
........ผู้ชายตัวโตๆ ในชุดสูทสีดำที่ดูเหมือนบอดี้การ์ดในภาพยนตร์สามคนยืนอยู่ตรงหน้าผม คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดถือช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่อยู่ในมือ เขาหันไปโค้งให้พี่อินอย่างสุภาพ สีหน้าดูเหมือนประหลาดใจเล็กน้อย ซึ่งพี่อินก็พยักหน้าให้เบาๆ แต่ไม่ว่าอะไร... ผมชักจะงงๆ กับภาพที่เห็น
“นายให้เอามาให้ครับคุณภาม”ผู้ชายที่ถือดอกไม้ส่งช่อดอกไม้ในมือมาให้ผม เขารู้จักผมได้ยังไงกัน? ผมหันไปหาพี่อินที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นว่าเขาพยักหน้าให้จึงรับมาแบบงงๆ
“คุณรู้จักผมด้วยหรือครับ?”ผมถามคนที่ส่งดอกไม้มาให้
“คุณภามชื่อจริงว่าภาคิไนย เจริญโอภาศตระการชัย มีพี่น้องสองคน เป็นผู้ชายหนึ่งคนผู้หญิงอีกหนึ่งคน เกิดวันที่........”
“แฮ่ม...”เขาหยุดพูดไปเมื่อพี่อินทำเสียงกระแอมไอก่อนจะโค้งให้ผม
“ขออภัยครับ”ผมโค้งกลับให้เขาอย่างงงๆ ทำไมถึงได้รู้อะไรเกี่ยวกับผมมากมายนัก!
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมต้องขอตัวก่อน”ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรชายสามคนนั้นก็โค้งให้พี่อินก่อนจะทำแบบเดียวกันกับผมแล้วหายลับไปในฝูงชน
ผมก้มลงอ่านการ์ดสีขาวขลิบทองที่ห้อยติดไว้กับช่อดอกไม้.....ในนั้นมีเพียงตัวอักษรภาษาอังกฤษ ที่ถูกเขียนด้วยลายมืออยู่ไม่กี่ตัว....
“GAME!!!”
ช่วงระยะเวลาหนึ่งเดือนหลังจากรับปริญญา พ่อกับแม่บังคับให้ผมพักอยู่บ้านเฉยๆ โดยที่ไม่ต้องทำอะไร ภีมทำเรื่องย้ายที่ทำงานจากในกรุงเทพมาเป็นวิศวกรประจำเขื่อนของจังหวัดอย่างรวดเร็วทันใจเมื่อผมเรียนจบ ถึงแม้ว่าภีมจะให้เหตุผลว่าอยากกลับมาดูแลพ่อกับแม่ แต่ท่าทางที่ยังติดน้องไม่หายจึงทำให้ไม่ค่อยมีใครเชื่อเท่าไหร่....
ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่ผมมีความสุขมาก ระหว่างที่พ่อแม่ไปทำงานยายจะให้แป้น เด็กรับใช้ในบ้านมาตามผมไปอยู่เป็นเพื่อน ยายอยู่บ้านหลังเก่าที่เป็นเรือนไทยภาคกลางที่ปลูกอยู่ห่างจากบ้านของผมไม่กี่สิบเมตร บางวันยายก็สอนผมทำอาหาร บางวันก็สอนร้อยมาลัย หลายๆ อย่างดูแล้วเป็นงานของแม่ศรีเรือนทั้งนั้น!!! เหตุผลของยายก็คือ....ถึงจะเป็นผู้ชายก็ควรมีความอ่อนโยน เป็นผู้ชายที่ไม่แข็งกระด้าง ไปอยู่ที่ไหนก็จะมีแต่คนรัก...ผมเพลิดเพลินกับการทำโน่นทำนี่โดยมียายเป็นอาจารย์และแป้นเป็นลูกมือ เวลาที่ภีมว่างจากงานก็จะพาผมไปนั่งรถเล่นดูโน่นดูนี่ ส่วนยายภาก็จะมานัวเนียผมทุกครั้งที่กลับบ้านในวันหยุด ตอนนี้น้องสาวผมกำลังจะเรียนจบปีสามแล้ว...
ระหว่างที่พักผ่อนไป ผมก็เข้าไปหางานทำในกรุงเทพบ้างเป็นระยะๆ วางแผนชีวิตไว้ว่าจะทำงานหาประสบการณ์ในกรุงเทพไปก่อน ไว้มีทุนมากพอก็ค่อยร่วมหุ้นเปิดบริษัทเล็กๆ กับเพื่อนๆ แล้วคอยช่วยกันบริหาร ถ้าเป็นแบบนั้นเมื่อไหร่ เวลาที่ผมจะได้กลับมาอยู่บ้านก็มีมากขึ้น.... จดหมายเรียกตัวไปสัมภาษณ์เข้าทำงานถูกส่งมาให้ที่บ้านหลายฉบับ ถึงแม้ว่าจะมีพี่ๆ ที่จบไปแล้วชวนผมไปทำงานด้วยเป็นระยะๆ แต่ผมอยากลองใช้ความสามารถของตัวเองหางานทำดูก่อน การสัมภาษณ์ของหลายๆ บริษัททำให้ผมพลาดเข้าทำงานหลายครั้งจนผมเริ่มท้อ ทุกๆ บริษัทที่เรียกตัวผมไปสัมภาษณ์จะทำท่าทางอยากรับผมเข้าทำงานเต็มที่ แต่พอเอาเข้าจริงก็ถูกปฏิเสธหมด บริษัทล่าสุดนี่ก็เช่นกัน
“ผมเชื่อว่าคุณจะเป็นตัวแทนของคนรุ่นใหม่ที่จะนำการพัฒนามาสู่บริษัทของเราได้”กรรมการฝ่ายบุคคลยิ้มให้ผมอย่างใจดี เขากำลังตั้งท่าจะเซ็นอนุมัติรับผมเข้าทำงานในวันนี้ ถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นก่อน
“ว่ายังไง”เขากดสปีคเกอร์ของโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วกรอกเสียงถาม
“มีสายตรงจากท่านประธานลงมาค่ะ”เสียงผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นเลขาตอบกลับมา
“ขอตัวสักครู่นะ”เขาบอกผมยิ้มๆ แล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับคนในสาย พูดครับๆ อยู่ไม่กี่ครั้งก็วางแล้วทำสีหน้าลำบากใจ
เขาหันหน้ามามองผมอย่างเห็นใจก่อนจะพูดสิ่งที่ผมได้ยินมาแล้วหลายครั้งในช่วงนี้
“คุณเป็นคนที่เก่งและน่าสนใจมากภาคิไนย....แต่ต้องขอโทษด้วยที่ตอนนี้เราไม่สามารถรับคุณเข้าทำงานได้แล้ว”เขาเงียบไปสักครู่ แต่สีหน้ายังไม่ดีขึ้นก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นผมนิ่งฟังอย่างสงบ...
“ตอนนี้ท่านประธานได้คนที่จะเข้าทำงานในตำแหน่งนี้แล้ว ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ หวังว่าคุณจะได้ตำแหน่งที่ดีกว่านี้ในบริษัทอื่น....”ผมรู้สึกท้อใจอีกครั้งเมื่อได้ฟังประโยคนี้ แต่เมื่อได้เห็นสีหน้าแสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจของคนตรงหน้าทำให้ผมฝืนยิ้มออกไปจนได้ ผมยกมือไหว้ลาเขาก่อนที่จะเตรียมตัวกลับบ้าน ผมเหนื่อยกับการหางานทำแล้ว ตอนนี้ขอพักสักเดือนแล้วค่อยหางานทำต่อแล้วกัน....
“คุณภามคะ มีจดหมายส่งถึงคุณภามค่ะ”แป้นเดินถือซองจดหมายสีขาวยาวๆ มาส่งให้ผมในขณะที่กำลังนอนเล่นอยู่ในเปลญวนใต้ถุนบ้านทรงไทยของยายในวันหนึ่ง ผมรับจดหมายนั้นมาดูก่อนที่จะเบิกตากว้าง ใจเต้นอย่างที่เป็นบ่อยๆ เวลาดีใจ ผมรีบแกะซองออกอ่านจดหมายด้านใน และนั่นก็ทำให้ผมดีใจจนอยากร้องตะโกน แต่ก็ยังทำไม่ได้ในตอนนี้ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่แน่นอน...
“ว่ายังไงคะ?”แป้นที่ยังยืนรอไม่ยอมไปไหนถามเมื่อเห็นผมอ่านจดหมายในมือจบ
“จดหมายเรียกตัวไปสัมภาษณ์งานน่ะแป้น บริษัทใหญ่เชียวแหละบริษัทนี้น่ะ ดังเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศเลย”ผมบอกแป้นด้วยความดีใจ ไม่น่าเชื่อว่าบริษัทดังๆ แบบนี้จะส่งจดหมายมาเรียกตัวผม
“โอ้โห! อย่างนี้ก็ดีเลยสิคะคุณภาม อย่างนี้แป้นต้องไปบอกคุณยายให้เลี้ยงฉลอง!”ว่าแล้วยายแป้นก็รีบวิ่งตับๆ ขึ้นบันไดเรือนไป ผมได้แต่นอนอมยิ้มอยู่ในเปล รอเวลาที่ทุกคนในบ้านกลับมา จะได้ไปบอกข่าวดีนี้
ว่าแต่..........ผมเคยไปยื่นใบสมัครที่บริษัทนี้ด้วยหรือ???
“คุณโชคชัย เชิญเข้าไปสัมภาษณ์ได้เลยค่ะ”เสียงเลขาหน้าห้องเรียกคนที่อยู่คิวก่อนผมเกือบสิบคิวเข้าไปสัมภาษณ์ ผมเดินทางเข้ามาพักในกรุงเทพตั้งแต่เมื่อวานและรีบมารอที่บริษัทนี้ตั้งแต่เช้า....... ผมไม่แปลกใจเลยที่ในวันนี้มีคนมาสัมภาษณ์เข้าทำงานมากมาย ด้วยชื่อเสียงที่มีมานานของบริษัทนี้ทำให้ใครๆ ก็อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกิจการใหญ่โตนี้ แล้วยิ่งวันนี้มีการสัมภาษณ์หลายตำแหน่งด้วย จึงไม่แปลกเลยที่ผมซึ่งมาแต่เช้าต้องนั่งรอจนถึงบ่าย....
“คุณภาคิไนยอยู่แถวนี้ไหมคะ?”เลขาคนเดิมเดินมาถามแถวๆ ที่ผมนั่งอยู่ในอีกเกือบๆ สองชั่วโมงต่อมา
“ครับ”ผมรีบลุกขึ้นขานรับ ใจเต้นรัวเร็ว....นี่ผมจะได้สัมภาษณ์แล้วใช่ไหม? ถ้าได้เข้าทำงานในบริษัทนี้ต้องเป็นการเริ่มต้นทำงานที่ดีมากแน่ๆ!
“เอ่อ....ต้องขอโทษด้วยนะคะ”เลขาสาวยิ้มให้ผมอย่างสุภาพ คำพูดของเธอทำให้ผมหน้าซีดอีกครั้ง...นี่ผมกำลังจะโดนปฏิเสธอีกแล้วหรือ? ไม่เอาแล้วนะ....
“คือทางเรามีการเปลี่ยนห้องสัมภาษณ์เนื่องจากมีปัญหาเล็กน้อยน่ะค่ะ ยังไงเดี๋ยวตามดิฉันมาเลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะนำคุณไปเองค่ะ”หญิงสาวชี้แจงรายละเอียดก่อนค่อยๆ เดินนำให้ผมตามไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก....อย่างน้อยผมก็จะได้เข้าสัมภาษณ์ ถึงไม่ได้ก็ดีกว่าไม่ได้พยายามอะไรเลย...
ผมเดินตามคนข้างหน้าอยู่พักหนึ่ง มีการขึ้นลิฟท์มาอีกหลายชั้นก่อนที่เธอจะพาผมมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆ หนึ่ง มันถูกติดป้ายของกรรมการบริหาร หญิงสาวเคาะประตูสองสามทีก่อนที่จะเปิดให้ผมเดินเข้าไปคนเดียวโดยที่ไม่บอกกล่าวเจ้าของห้อง นี่บริษัทนี้เขาใช้คนใหญ่คนโตแบบนี้สัมภาษณ์พนักงานใหม่เลยหรือนี่?
ผมเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่กลางห้อง ห้องนี้เป็นห้องทำงานที่ดูเรียบแต่ทันสมัย เจ้าของห้องคงยังอายุไม่ค่อยเยอะ
“มาแล้วหรือคุณภาคิไนย?”เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงานกลางห้องที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้ผมอยู่
“ครับ...สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้พนักเก้าอี้...ก็คนสัมภาษณ์นี่ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ จะหันมาหน่อยไม่ได้เลยหรือไงนะ!
“ผมได้อ่านประวัติของคุณมาบ้างแล้ว น่าสนใจทีเดียว...”เขาพูด แต่ยังคงนั่งหันหลังอยู่เหมือนเดิม
“ผมไม่มีอะไรจะถามคุณมาก ถ้าคุณตอบคำถามได้ถูกใจผมคุณก็ได้งานนี้ไปทำง่ายๆ แต่ถ้าไม่ก็คงต้องขอแสดงความเสียใจด้วย”
“อ่า...ครับ”อะไรเนี่ย ตั้งแต่ไปสัมภาษณ์มากี่บริษัทๆ ผมไม่เคยเจออะไรที่แปลกประหลาดแบบนี้มาก่อนเลย
“ข้อแรก....คุณคิดว่าสิ่งที่ตาเห็นเป็นสิ่งที่ถูกต้องเสมอไปหรือไม่?”คำถามแรกที่ไม่น่าจะเกี่ยวกับการสัมภาษณ์งานถูกเอ่ยออกมาจากปากของผู้ชายที่นั่งหันหลังให้ผม
“ถึงสิ่งที่เห็นจะตอบอะไรได้หลายๆ อย่าง แต่มันก็ไม่ถูกต้องเสมอไปครับ ถ้าเรารับฟังเหตุผล บางทีสิ่งที่เห็นก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป”ผมตอบอย่างมั่นใจ ในคู่มือการสัมภาษณ์ทำงานเขียนไว้ว่าห้ามอึกอัก!
“ดี...ข้อสอง.....คุณคิดว่าคนที่เอาแต่หนีโดยไม่ฟังเหตุผลเป็นคนแบบไหน”เป็นอีกข้อหนึ่งซึ่งผมคิดว่าไม่ได้เกี่ยวกับตำแหน่งการทำงานของผมเลย
“ผมคิดว่าเป็นคนที่มีโลกทัศน์ที่แคบเพราะไม่ยอมเปิดใจรับฟังคนอื่นครับ ถ้าเขายอมฟังเหตุผลของคนอื่นบ้าง...การหนีก็ไม่น่าจะเกิดขึ้น สู้เผชิญหน้ากับปัญหาไปเลยดีกว่า”ผมตอบในสิ่งที่คิด ซึ่งก็ถูกตอบกลับมาด้วยเสียงที่แสดงความพึงพอใจ
“คำถามสุดท้าย....สมมติว่าคุณมีคนๆ หนึ่งที่ไว้ใจมาก คุณทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับคนๆ นั้นจนหมด แต่เขากลับทิ้งคุณไปโดยไม่ไยดี....ในวันหนึ่งที่เขากลับมา คุณจะทำยังไงกับเขา? คุณจะยอมปล่อยเขาไปอีกหรือไม่?”อะไรเนี่ย!นึกอยู่ว่ามันแปลกพิสดาร แต่นี่มันจะมากไปหน่อยไหม! ทำไมถามอะไรไม่ได้เกี่ยวกับตำแหน่งที่จะรับเลย!
ผมเริ่มงุนงงกับคำถามในการสัมภาษณ์แล้ว บริษัทใหญ่ๆ แบบนี้เขามีวิธีรับคนที่แปลกๆ แบบนี้น่ะหรือ? แต่ในขณะที่ผมกำลังคิดหาคำตอบ เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ก็หมุนกลับมา....
“ว่ายังไง?....ภาม.........”ชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานถามผม เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างดี ใบหน้านั้นเรียบเฉย....ใบหน้าที่ผมรู้จักดี.....ยอร์ช!!!
To be continued :impress2:
________________________________
แหม รู้นะแอบเสียดายคู่ภีมยอร์คล่ะสิๆๆๆ อิตายอร์ชมันทำเสียเรื่องจริงเลย :m16: ด่ามันๆ
ช่วงนี้ต้องทำค่ายติวเด็กๆจ้า แหม่ น้องผู้ชายหน้าตาน่าแทะโลมจริงๆเลยปีนี้ :z1:
มีรุ่นพี่(เกย์&กระเทย)ในคณะฝากให้เอาขนมไปให้เยอะมากมาย จนน้องเค้าต้องหิ้วเดินไปมาทั้งวัน 5555
เม้าพอละ พบกันใหม่ตอนหน้าจ้า
นัท
-
เวลาผ่านไปเร็วมากนะครับ
-
อ่า .... :angry2: นายยอร์ช ... แล้วนายหายไปไหน ล่ะ ปล่อยให้ภามเจ็บอยู่ตั้งหลายปี
-
แอร๊ย ย ย ชอบอ่ะ
คือกำลังจะสื่อว่า ภามคิดผิด? ใช่มั้ย
ปล.ติว'ถาปัตย์ที่ไหนค่ะ น้องสนใจมาก
ตอนนี้น้องก็มีติวค่ะ :)
-
โอ้นี่มันอะไร
แต่อย่าเพิ่งไว้ใจตายอร์ช
มันจุก :z3:
มันอะไร่ มันอะไร
-
ค้างมากค่ัะ ละครช่อง 7 ตอนนี้จบเร็วจัง 5555 +(เหมือนจิงนะ)
มาต่อไวๆนะคะ
-
โดนเลย
-
ชีวิตนี้ไม่เคยเกลียดอะไรเท่ากับการได้เห็นคำว่า TBC เล๊ยยยย..ให้ตายเถอะ -*-
ไรท์เตอร์อ่ะ...มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด...ค้างมากกกกกกก...ค้างที่สุดดดดดดดดดดดด T3T
พี่ยอร์ชทำแบบนี้หมายความว่ายังไงอ่ะ...หายไปตั้งหลายปี กลับมาอีกทีทำไมถึงเป็นแบบนี้หล่ะ
นี่จะมาง้อน้องภาม หรือว่าจะทำให้โกรธมากขึ้นกว่าเดิมล่ะเนี่ย >[]<
แล้วเวลาตั้งหลายปีไปทำอะไรมาห๊ะ????....คิดแล้วหงุดหงิดแทนน้องภามจริง ๆ
หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น น้องภามจะยอมฟังพี่ยอร์ชมั้ยล่ะเนี่ย???
อยากรู้แล้วอ่ะไรท์เตอร์...อยากรู้มากกกกกก...อยากรู้ที่ซู้ดดดดดดดดดดดด >[]<
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ...รีบ ๆ มาต่อน้าาาาาาาาาา...งุงิงุงิ~*
+1 ให้นะฮะ ^^;
-
อร๊ายยยยย มาอีกตอน ก็ข้ามเวลา ไปหลายปีดีดักซะแล้ว....
เนื้อเรื่องเริ่ม ดราม่า คึคึ
ส่วนนายยอร์ช ก็ฝังใจเหลือเกินนะ 5555 (ก็มันพระเอกนี่หว่า..... :z3:)
“...........แต่ถ้าหากว่าสิ่งนั้นถูกลิขิตไว้ให้เป็นของๆ เราแล้ว ถึงเราจะหนีไปไกลสุดขอบฟ้า...มันก็ยังจะตามไปเป็นของเราอยู่วันยังค่ำ” อิชั้นก็เชื่อเช่นนนั้นค่ะ
ปอลิง. เห็นด้วยกับตอนที่ได้ใส่ครุยแดง.... ภาคภูมิใจสุดจริงๆ o13
-
กรี๊ด! ดำเนินเรื่องทันใจมากเลยค่ะ ชะเอิงเอย รอลุ้นอยูค่า ขอด่วนนนนนน :call:
-
เย้ยยยยยย มาแบบนี้เลยเรอะ
เวลาผ่านไปไวจริงๆ เรียนจบแว้วว
-
:a5:
ค้างงงงง
ตกลงยร์อชแต่งงานไปยังไมปล่อยภามรอตั้งนานนน
-
ว๊ะ วะ วะ ว๊าว!!!!!!!!! :m3: เจอตัวกันจนได้
คราวนี้พี่ยอร์ชจะเผด็จศึกภามยังไงดีนะ ต้องติดตามๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m1:
ไรเตอร์อย่าหายไปนานนะครับ คิดถึง :-[
:จุ๊บๆ: ทีนึง
-
กลับมาเจอกันอีกครั้งจนได้ :m15: ถ้ารักภามมากทำไมปล่อยให้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ล่ะค่ะ ทำไมค่ะไอ้พี่ยอร์ช :o12: อย่ามาพูดเหมือนกับว่าจะโทษภามฝ่ายเดียวนะ ใครกันที่ไม่บอกเรื่องคู่หมั้น ใครกันที่โกหกว่าตรวจงานอยู่ ใครกันทำให้ภามเสียใจร้องไห้จนช็อก ทำไมไม่บุกไปหาภามตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่ภามไม่รับโทรศัพท์ มัวแต่เสียเวลาทำอะไรกับใครอยู่ แล้วด้วยศักยภาพและฐานะทางบ้านการที่ไอ้พี่ยอร์ชจะตามหาภามมันไม่ยากเลย แล้วปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานขนาดนี้เพื่ออะไร ทำไม...ทำไม :angry2:
-
โห่ยยยยยย
อ่านตอนที่แล้วยังไม่หงุดหงิดเท่าตอนนี้อะ
ถ้ามาต่อช้านี่อาจนอยด์แดกได้ทั้งวัน ฮ่า ๆๆ ๆ
:m15:
ทำไมยอร์ชถึงทิ้งช่วงห่างไปตั้งหลายปี ? ไมไม่ตื้อวะ
แล้วทำไมต้องส่งการ์ดอะไรมาแบบนั้น ? จะบอกว่า กำลังจะเล่นเกมกับภามเหรอ ?
แล้วหมออินทร์เกี่ยวไรด้วยป่าวเนี่ย ?
แล้วคู่หมั่นอีกอะ ตกลงแต่งกันป่าว ?
แล้วทำไมทำเหมือนภามผิดอะ ? (หรือภามจะผิดวะ ฮ่าๆ )
แล้วที่ภามโดนปฏิเสธงานจากทุกๆที่นี่ก็เพราะยอร์ชด้วยใช่มั้ยอะ ?
แล้ว ๆๆ ๆๆ โอ๊ยยยย อึดอัด
แล้วแบบนี้ ชื่อเรื่องก้ไม่สัมพันธ์คล้องจองกะเนื้อเรื่องแล้วนะ ฮ่า ๆๆ ๆ
อยากรู้อีกเยอะแยะอะ มาต่อไวไวนะ
:m15:
อารมณ์เหมือนวันพฤหัสดูละครช่องเจ็ด แล้วจบตอน ต้องรอพฤหัสหน้า
:jul3:
-
มารอคำอธิบาย.....คิดว่ายอร์ชคงไม่ปล่อยน้องภามไปไหนอีกแน่ๆ หึหึ
-
โฮกกกกกกกกกกกก !!!
อะไรกันเนี่ย ??
เวลาผ่านไปเร็วมากนะ
แล้วก็อะไรกันเนี่ย ?
ยอร์ชพูดเหมือนภามผิด หรือว่าอะไรกัน
เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ยอร์ชไม่ได้ติดต่อมา
โอ้ย เยอะสิ่งจริงๆ :serius2: ลุ้น
-
อีป้าแก่ๆ อ่านเพลิน แต่ทำไมยังไม่อิ่มไม่รู้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยอร์ชที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมมาป่านนี้น้องเอ๋ยยย
-
อ่านตอนรับปริญญา น้ำตาไหลเลย :monkeysad:
แบบว่าอีก2 ปี จะได้ใส่แล้ว
แต่ไหนมันดราม่าขึ้นแล้วละ
:z3:
-
“อย่านึกว่าจะหนีพ้น”
“GAME!!!”
เสร็จแน่น้องภาม นายยอร์ชรอคิดต้นทบดอกอยู่นาน...(ไงก็ฟังเค้าหน่อยนะน้องภาม) :laugh3:
-
อืม... น้องภาม คราวนี้ ท่าทางจะหนีไม่รอด
ยอร์ช คงจะกักตัวไว้แน่ๆ แต่งง ทำไมยอร์ชปล่อยเวลานานจัง ละ
มาต่อเร็วเหอะนะ แบบว่ามันอยากรู้ :z3:
-
ค้างอย่างเเรง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :serius2:
เวลาผ่านไปนานจัง :m15:
ทำไมรีบเคลียร์กันให้เร็วกว่านี้นะ :angry2:
เสียดายเวลาที่ปล่อยให้ผ่านไป :เฮ้อ:
-
“อย่านึกว่าจะหนีพ้น” :fire: ขอคำอธิบายต่างๆด้วย!
-
ใช้อำนาจในทางมิชอบบบ
มาต่อด่วนนนนนนะน้องนัท :m31:
-
จะผิดมั้ยเนี่ยถ้าจะบอกว่า
เกลียดประโยคที่ว่า 'To Be Continued' อ่ะ
รออ่านอยู่น้าาว่า ภาม จะตอบคำถามนี้ยังไง
แล้ว ยอร์ช จะทำยังไงต่อไป
:pig4: คุณคนแต่ง กะ คุณคนโพสท์ จร้าา
-
เวลาผ่านไปเร็วมากมาย...ตอนต่อไปคงรู้ความจริงทั้งหมดใช่ไหมคะ รออ่านนะคะ :L2:
-
ง่า ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความจริงแล้ว ยอร์ช ไม่ได้เป็นคนแบบนั้นใช่ไหม
-
ปล่อยเวลาไว้นานไปไหม ป่านี้แล้วถึงเพิ่งมา :angry2:
ภามมันทำใจตัดแกทิ้งไปแล้ว ตายอร์ช :m16:
อยากรู้จะเป็นยังไงต่อ รออ่านอยู่จ้า :3123:
-
ลุ้นตอนหน้าตัวโก่งเลย
:z10:
-
better start it well this time! o13
-
เออ... ตอนนี้ขอ :m15: :m15: :m15: อย่างเดียวนะ
-
มันจะเป็นยังไงต่อไปเนอะ
น่าติดตามมาก คงสนุกกว่าตอนที่เรียนอยู่แน่ ๆ เลย
-
:a5:ภามว่าเค้าตัวเองชัดๆ
-
ภามแย่แหล่ว :jul1: อย่ายอมนายยอรช์ง่ายๆนะ เอาให้หงอไปเลย เชอะ เชอะ
ถึงเรื่องที่ภามจะเข้าใจผิด หรือไม่เข้าใจผิด แต่ยอรช์นั่นแหละปล่อยเวลามาตั้งนาน
แถมไม่ยอมอธิบายแต่ทีแรก เอาให้จุ๋งไปเลย :m31:
-
ตอนต่อไปจะเป็นไงอ่ะคับ
แต่นายยอรชนี่สุดยอดอะ ตามติดตลอดเลย :-[
มาแบบได้ใจมากครับตอนนี้ :impress2: รอตอนต่อไปนะคร้าบบ
:z13: :z13:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
To be continued????? :a5:
-
:a5:
"ค้าง"
-
ไอ้ยอร์ชยังไม่ตายอีกหรอ หายไปตั้งนาน
โผล่กลับมาทำไมเนี่ย คงจะไปแต่งกับเมีย
มันเรียบร้อยแล้วซิ เลวจริงๆ ค้างด้วย
ไรเตอร์จ๋ารอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
อย่าบอกนะว่าเป็นการเข้าใจกันผิด
สี่ปีที่ไม่มีคำตอบ
ภามเอ๊ยยย จะโดนเอาคืนทบต้นทบดอกมั๊ยเนี่ยะ
-
สวัสดีครับทุกคน ห่างหายไปนานวันนี้พอมีเวลาก่อนนอนเลยแวะมาดูนิยายของตัวเองครับ
ส่วนตัวแล้วผมก็แอบชอบเรื่องดราม่าครับ เลยแบบว่าลองดูบ้าง 555+ ส่วนสิ่งที่หลายๆ คนสงสัย ไม่ช้าไม่นานก็จะได้รู้ครับ
วันนี้ทำค่ายเป็นวันที่สี่แล้วทำให้รู้ว่ามันเหนื่อยจริงๆ ครับ น้องๆ ในความดูแลของผมทั้งสิบคนบทจะซนก็ซนบทจะน่ารักก็เรียบร้อยว่าง่าย ต้องปรับตัวให้ทันตลอดเลยครับ :really2: (น้องชายผมโดนฝากขนมให้เช้า กลางวัน เย็นเลย คนรับฝากเป็นใครก็น่าจะรู้ - - )
ตอนนี้นายยอร์ชกลับมาอีกครั้งแล้ว ยังไงก็มารับขวัญกันเยอะๆ นะครับ วันนี้ขอเตรียมตัวไปนอนเก็บแรงไว้รบกับลูกลิงที่คณะก่อนครับ
ขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ^^
: DRAFT หนุ่ม สถ. เพลียๆ :really2:
-
^
^
^
^
จิ้มที่รักสี่ทีแรง ๆ คึ ๆ ๆ
ค้างครับพี่น้อง :m31:
ที่รักมาต่อด่วนเลยนะครับ o18
ปล. ช่วยไม่ได้นะยอร์ชความรักของแกมันไม้เคลียร์เอง
แล้วแกจะโกหกน้องทำไม เพราะสุดท้ายตึกที่รากฐานมันถูกทำลาย มันก็จะพังครืนลงมาทันที
เพราะสุดท้ายความรักของแกมันก็แค่นั้น
ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาแกทำอะไร แล้วตอนนี้ยังจะมาอะไรอีก เกลียดแกว่ะยอร์ช :angry2:
ปล. 2 ชอบนิสัยแบบภามถ้าผิดตัดทิ้ง ไม่สน หัวใจฉันก็จะควักออกมาทิ้งได้ หากมันคิดที่จะทรยศ :laugh3:
-
เหอเหอ
ยอร์ชจะเล่นเกมส์กับความรู้สึกของภามทำให้ภาพเจ็บอีกหรือ
ถ้าไม่ผิดทำไมปล่อยเวลาผ่านไปนาน
ทั้งที่มีอำนาจที่สามารถหาภามเจอได้
ต่อเร็วๆน้าอยากรู้แล้ว
-
ค้างอย่างแรง
:m31: :m31:
-
กำลังมันส์เลยอ่ะ
มาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
แล้วการโกหกคนที่รักเรา ไม่รู้หรือว่าทำให้เขาเสียใจแค่ไหน
บางครั้งมันทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีมาทั้งหมดลงก็เป็นได้
บางอย่างต้องเริ่มแก้ไขที่ตัวเรา ไม่ใช่โทษผู้อื่น แล้วปล่อยเวลาล่วงเลยจนป่านนี้
ขอบคุณครับ :pig4:
-
ที่หายไป ใช่ว่าจะหายไปเลย แอบส่งคนตามตลอด แต่ทนได้ไง ตั้งหลายปี
ตัวละครหลายตัวที่เข้ามาพัวพัน และขัดขวางการสมัครงาน พระเอกคนนี้อยู่เบื้องหลังทั้งนั้น
มารอดูบทดราม่า ของ DRAFT ว่าจะเรียกน้ำตาจาก FC ของน้องภามได้ไหม ( อย่าใจร้ายเกินนะ )
+1 ให้ทั้ง DRAFT แล นัท
ปล.อย่าสนุกกับเด็ก ๆ จนลืมเล้านะครับ :z2:
-
หนีไม่รอดแล้วล่ะนะภาม หวังว่าเจอกันครั้งนี้จะได้ปรับความเข้าใจกันซะที
แต่ถ้ายอร์ชทำภามเสียใจอีกล่ะก็... :m31:
-
:serius2:
GAME...นี่แกกลับมาแก้แค้นใช่มั้ย
ตายอร์ช หน๊อยเดี๋ยวจะโดนแม่ยก
ดักตีหัว
-
ทำไมยอร์ชถึงเป็นคนแบบนี้อ่ะ ไหนจะคำว่า “อย่านึกว่าจะหนีพ้น” “GAME!!!” แล้วก็ “คำถามสุดท้าย....สมมติว่าคุณมีคนๆ หนึ่งที่ไว้ใจมาก คุณทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับคนๆ นั้นจนหมด แต่เขากลับทิ้งคุณไปโดยไม่ไยดี....ในวันหนึ่งที่เขากลับมา คุณจะทำยังไงกับเขา? คุณจะยอมปล่อยเขาไปอีกหรือไม่?”
ตะลึงกับประโยค "แต่เขากลับทิ้งคุณไปโดยไม่ไยดี....ในวันหนึ่งที่เขากลับมา คุณจะทำยังไงกับเขา? คุณจะยอมปล่อยเขาไปอีกหรือไม่?” แสดงว่ายอร์ชแต่งงานจริงๆ หรือ ไรท์เจอร์มาเคลียร์ด่วน!!!
ปล.อยากให้อัพสัก 2 ตอนอ่ะ อัพตอนเดียวอ่านเสร็จแล้ว ค้างเจ้าค่ะ!!!~
-
ปั่นหัว!!!
ทำไมพี่ยอร์ชต้องวางแผนอะไรให้วุ่นวาย
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เนื้อเรื้องน่าติดตามมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
What game? :z3:
แล้วหมออิน เกี่ยวข้องแบบไหนเนี่ย
จะเป็นยังไงต่อเนี่ย
แล้วยอร์คภีมอ่ะ(อยากให้มัคู่นี้จริง) :call:
-
แล้วการโกหกคนที่รักเรา ไม่รู้หรือว่าทำให้เขาเสียใจแค่ไหน
บางครั้งมันทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีมาทั้งหมดลงก็เป็นได้
บางอย่างต้องเริ่มแก้ไขที่ตัวเรา ไม่ใช่โทษผู้อื่น แล้วปล่อยเวลาล่วงเลยจนป่านนี้
ขอบคุณครับ :pig4:
เห็นด้วยสุดๆเลย ยังไงๆนายยอร์ชก็น่าตื้บสุดๆ 555
-
อิตายอร์ชใช้อำนาจในทางมิชอบหรอเนี้ย o18
บังอาจทำร้ายจิตใจน้องภามแล้วมาทำตัวแบบนี้ :angry2: :angry2:
น้องภามให้โอกาสบอกความจริงตั้งหลายครั้ง ตัวเองไม่บอกเอง
แถมยังมีการโกหกอีก แล้วยังมาทำตัวแบบนี้ :m16: :m16: :m16:
น้องภามสู้ๆน้าคะ :L2: :L2:
แต่ว่า.....ยังไงก็เชียร์ให้นายยอร์ชเป็นพระเอกอยู่ดี :o8: :o8:
-
ทำไมนายยอร์ชถึงปล่อยเวลาให้ผ่านมาได้ตั้ง 4-5 ปี
ดูท่าทางว่าเรื่องนี้คงจะยาวแล้วล่ะสิ
ว่าแต่พี่หมออินคงจะสำคัญมิใช่น้อย
เพราะคนที่หอบดอกไม้มายังต้องก้มหัวให้
รอตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
แอบน้ำตาซึม
ตอนที่เขียนว่าเอาใบปริญญาไปให้พ่อแม่แล้วกอดกัน
เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นกับผม...ผมอยากทำบ้าง
..เสียใจกับชีวิตตัวเองหว่ะ..
-
เรื้องนี้ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลัง ทุกคนในบ้านปิดบังอะไรภามรึเปล่า โอยเดาไม่ถูก :serius2:
-
ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ
รอคำอธิบาย ขัดใจเล็กน้อยถึงปานกลาง
ไม่ต้องมาทำเป็นเอาคำถามเข้าข้างตัวเองมาถามเลย
มีอะไรก็รีบๆแถลงๆมา ด่วนๆ หึหึหึ
-
มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย 4ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก 555
เนื้อคู่กันไม่แคล้วกันหลอกยังไงก็กลับมาเจอกันอยู่ดี
แล้วไงต่ออยากรู้แล้วมาต่อเลยดีกว่า
-
โห้ยย ช่วงวัยเรียนออกแนวใสๆ น่ารัก
แต่พอเข้าทำงานดราม่าเหรอ
จัดมาอย่าให้เสียค่ะ
นิสัยภามเด็ดขาดมาก เลิกคือเลิก ตัดคือตัด จะเจ็บแค่ไหนหากมันแตกสลายไปก็ไม่สนควรยิ้อไว้
ปล.มาเป็นแฟนคลับอีกคน
ปลล. ความจริงจะเม้นตั้งแต่ตอนก่อน(เพราะเข้ามาอ่านตอนนั้น) แล้วพิมอะไรไปเยอะแยะ แต่พอกดส่งมันหายไป T^T(ใจแป้วเลย)เลยมาเม้นตอนนี้ แทนคงไม่ว่ากันนะ
-
กรี๊ดดด พี่ยอร์ชจะบอกว่าภามเข้าใจผิดแล้วไม่ฟังเหตุผลใช่มั้ย?ชิ!
ขอเดาว่าพี่อินรู้จักกับพี่ยอร์ช
แล้วบริษัทที่ปฏิเสธภามก็เพราะพี่ยอร์ชรึเปล่า?
เรื่องเริ่มซับซ้อนแล้ว สนุกค่ะ
ต่อไปจะมีตบจูบมั้ยนะ หุหุ
-
:oo1: :z10:ระวังนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ,,
น่ารักมากมายนะทั้ง 2 คน
:impress2:
-
อ่านตอนนี้ทั้งลุ้นทั้งบีบใจมากๆเลย
ในที่สุดก็เหมือนหนีกันไม่พ้นเนอะ
แต่จะเป็นยังไงต่อนี่สิ ลุ้นมากๆ
-
ว่าแล้วว่ามันคงไม่จบง่ายๆแน่
ว่าแต่ทำไมยอร์ชถึงได้ปล่อยให้เวลาผ่านไปขนาดนี้ได้เนี้ยย งง
-
มันไม่ใช่ความผิดภามเลยนะยอร์ช
ถึงภามไม่ยอมรับโทรศัพท์ไม่ยอมรับฟัง
ก็ตามหาภามสิ ไปอธิบายให้รู้เรื่อง
ตัวเองนั่นแหละที่ผิดตั้งแต่แรก โกหกภาม แล้วอย่างนี้จะให้ภามเชื่อได้ยังไง
-
ค้าง ค้าง ค้าง อ่ะครับ
-
อยากอ่านต่ออย่างแรงอ่ะ
ทำไมยอร์ชไม่ตามง้อภามตั้งนานแล้ว เวลามันผ่านมานานเกินจริงๆแหล่ะ
มีเหตุผลอะไรหรือเปล่าที่ทำแบบนี้ :z6:
อยากต่อไวๆไรเตอร์ มาต่อด่วน ค้างสุดๆ :sad4: :sad4: ฮ่าๆๆๆ
-
นั่นไงตูว่าแล้ว
คนที่ทำให้ภามไม่ได้งานนี่ก็เพราะอิตายอร์ชแหงมๆ = =
แต่แบบว่า...
มีความคิดเห็นเหมือนคนอื่นๆ ค่ะ
เวลามันผ่านมานานเกินไปแล้วแหละ
น่าจะตามง้อซะตั้งนานแล้วนะ
จะบอกว่าภามหลบดี ตัวเองเลยหาไม่เจองั้นเรอะ
ก็รู้อยู่ว่าภามไม่ได้ลาออกจาก ม. ซะหน่อย มาหาก็ต้องได้เจอแหงๆ ล่ะ
แล้วทีงี้จะมาโทษภามงั้นสิ
ตัวเองทำตัวเองก่อนตะหากล่ะ เชอะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ป.ล.สวัสดีค่ะ เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก สนุกมาก ภามน่าร๊ากกกกกกกอ้ะ > <
-
:serius2:
:z6:
:z3:
:z13:
-
แอบมาลุ้นว่าจะเป็นไงต่อไป
-
ผ่านไป...4 ปีเลยเหรออออออออ
อ๊ากกกกกกกกกกกก แล้วไปทำอะไรอยู่เนี่ย เสียดายเวลาสิ้นดี
รอฟังคำตอบของยอร์ชแล้วกัน แบบว่าเห็นใจอ่ะ...
-
4ปี ทำไมไปไวงี้หละ อิอิ จะเป็นไงต่อไปน๊า นายภาม
-
อีพี่ยอร์ชหายไปไหนมาถึงปล่อยให้เวลามันผ่านไปตั้งสี่ปี ไม่คิดถึงภามรึไง
แล้วอย่างงี้ภามจะโดนอะไรบ้างเนี่ยะ
แต่ที่แน่แน่ค้างมากมากอ่ะตัวเอง :z3:
-
GAME START นานมากกกกกก !!!
-
:impress2: :impress2: :impress2: ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แหม ก็ถึงว่า ตายอร์ชหายไปสี่ปี ซุ่มอยู่นี่เอง ฮ่าๆๆ
ไอ้เราก็ตะหงิดๆใจแล้วนะตั้งแต่ตอนที่โดนปฏิเสธเรื่องงานที่แรก ที่แท้มันก็มาจากอำนาจมืดของตายอร์ชนี่เอง
แล้วคู่ตาภีมกับตายอร์คเนี่ยจะมีreturnป้ะ? ต้องมีสินะ ต้องมีแน่เลยอ่ะ o18
-
"GAME"
หมายความว่าไงฮะ ไอ้พี่ยอร์ช
หายหัว เอ้ย หายหน้าหายตาไปตั้งสี่ปี
นี่ไม่ใช่มีลูกเมียครบละนะ (นี่ก็เวอร์เกิน)
จะโทษว่าภามเป็นคนผิดได้ไง
ในเมื่อไอ้พี่ยอร์ชเองแหละที่เป็นฝ่ายโกหก
ลองนึกดูว่าถ้าตัวเองโดนแบบนี้จะทำยังไง
โห้ยยย เกลียดไอ้พี่ยอร์ชว่ะ
เพราะไอ้พี่ยอร์ชเลย คิดถึง ไอ้พี่แป๊ะกับพี่ตี๋
เค้าคิดถึงแป๊ะตี๋อ่ะ ง๊องแง๊ง ๆ ๆ ๆ
:a3: :a3:
-
:z2:อย่าบอก นะเรืองทั้งหมดเพระ ภีม หวง ภาม เลยสร้างเรือง ว่า ยอร์ช จะหมั่น.... :z2:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน 555
แอบเคืองยอร์ชเล็กน้อย เรื่องทั้งหมดมันเริ่มเพราะเค้าโกหกไม่ใช่เหรอไง
ความไว้ใจอ่ะ มันสร้างยากนะ แล้วถ้าครั้งนึงมันถูกทำลายไปแล้ว
มันก็ยากที่จะสร้างใหม่ และยังไงมันก็จะไม่มีวันเหมือนเดิมนะ
-
เห้อออ :เฮ้อ: อ่านไปก็แอบเครียดไป
กะไว้แล้วตั้งแต่ หางานทำและ ไม่มีใครรับแล้ว
อิพี่ยอร์ชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช :beat: สักที
เรื่องนี้ผ่านไปไวมาก เหมือนโกหก แปปๆ ภามเรียนจบแล้วอ่ะ 5555
แล้ว "GAME" นี่มันอะไร มันคืออารายยยย อยากรู้
แต่ งานนี้ไม่รู้มันจะคืนดีกันได้มั้ย ยอร์ช จะมาแก้ตัวอะไรอีก
เห้ออออ ค้างงง :z3:
-
งานเข้าแล้วสิภาม นายตอยไม่ดี
เราว่ายอร์ชเอานายแน่เลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ ได้พบประสบเรื่องนี้เข้าอ่านไปเรื่อยๆ ขอบอกว่าชอบ ชอบนิสัยของภามที่ไม่ค่อยเอาเรื่องราย ไม่ยุ่งยากใจทีหลัง อะไรยอมได้ก้อยอม ตลอดอ่ะ ส่วนไอ้พี่ก้อข่มตลอดอ่ะ สงสารภามเหมือนกันเนอะ อ่านจนมาถึงหน้าสิบเก้า ได้พบประสบรูป อยากให้เปลี่ยนจาง จากนันเป็นภามได้ป่ะ หน้าตาน่ารักทรงผมก้อเหมือนในที่ติดตามอ่านมาหน้าหวานได้อีก ส่วนที่ไรเตอร์รูปภามมาเราว่าหน้าตาเข้มไปป่ะ เหมือนจะรุก มากกว่ารับ แหะ แหะ
ปล.มากไปปล่าวเนี่ย เอิ๊ก เอิ๊ก
-
มาแล้วววววววว หุหุหุหุหุหุ
ทำไมปล่อยให้ภามรอตั้งนานหละ
อยากรู้เหตุผลนายยอร์ช ลุ้นต่อไปค่ะ o13 :mc4:
-
:sad11:
-
คู่หลักก็ลุ้นต่อไป
:z3:
แต่ภีมกับเฮียยอร์คล่ะ
ผมจิ้นคู่นี้ไปเตลิดเปิดเปิงแล้วนะ
-
และแล้วเวลาก็ผ่านไป.....
55 เหมือนในการ์ตูนเจ้าหญิงเจ้าชายเลย
ว่าแต่ ดูคุณยอร์ชจะแค้นมากนะเนี่ย
พนันได้ว่าที่ภามไม่มีงานทำเพราะนายยอร์ช !!
แต่ว่า คุณหายไปนานเลยเ่นาะ
- -^^
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
ช่ายและแล้วเวลาก้อผ่านไปไวเหมือนโกหก
แต่เราอ่านวันนี้เองก้อมาจนถึงตอนล่าสุด โหย กำลังได้อารมณ์เลยอ่ะ
อยากอ่านต่อไรเตอร์มาต่อเร็วๆ หน่า>>>>>>>>>>
-
น่าสนใจมากเลยทีเดียวเชียวครับเนี่ย
-
คืนนี้จะมาต่อมั้ยอ่า รออยู่นะคับ
-
เริ่มลุ้นแล้วอ่ะดิ
-
ตาย! เสร็จแน่ เสร็จแน่ๆ เสร็จยอร์ชแน่แล้ววววว
ยอร์ชจ๋ายอร์ชคนดี อย่าแกล้งภามมากนักนะ
อดใจรอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วววววว อ้ากกกก
-
ยอร์ชคิดอะไรอยู่...... :confuse:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ทำเวลาผ่านไปเร้วเร็ว
เหอะๆๆ
ตามอ่้านทันและ
-
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
มันค้างดีแท้น้อ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ อ่านได้4ตอนละ สนุกดี เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อ ง่วงแล้วววววววววววววววววว :t3:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปเน้อ
มาต่อด่วนๆๆ
-
อยากรู้ความจริง มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
-
ต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะแกล้งภามไปถึงไหนฮึ อีตายอร์ช
-
ตัดฉับแบบเน๊ชั้นจะไปพ่นไฟใส่ใครดีแว๊ :m31:
-
รอลุ้นน!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ขอสักหน่อยเหอะ. .. .ไม่ไหวแระ
กรี๊ดด ด. . .. .4 ปี ผ่านไป ไวเหมือนจรวด 5 5 5+
ทำไมอิพี่ยอร์ชถึงปล่อยภามไปถึง 4 ปี
นานไปมั้ยพ่อคุณณณณ. .. ..โอ้โห. .. .
ไมไม่รอให้แก่ตายไปเลยละหะ. ...ทำกันได้ 4 ปี
นี่คุณรอพิสูจน์อะไรร ร รร . ...
แหมะ. . .. อยากจะซัดหน้าจริงๆ :z6:
ดูดิ๊. . . ..ผมกระทบ ไปตกอยู่ที่ภีม กับ ยอร์คเลย
แบบเฮ้อ. . ..ยังไงอ่ะ....แบบว่า นี่มึงคิดจะกลับมา มึงแค่มานั่งกระดิกเท้าอยู่บนเก้าอี้ กรรมการบริหาร แค่นั้น .. .
แล้วอย่าบอกที่ บริษัทอื่นไม่รับภามก็เพราะอิพี่ยอร์ชอ่ะ . . .. .โห. . ..คนเรา ทำกานได้
เปลี่ยนๆๆๆๆ. .. .. . .. .
ขอเอาคู่นายภีม กับ เฮียยอร์ค มาคั่น ความเจ็บจี๊ด ได้มั้ย ย ย ย ย 55 5+
เป็นกำลังใจให้ทั้ง สองคนน๊า. . ... :3123:
-
ผ่านไปอีกทีนี่ไปทำงานกันแล้วเหรอ
ไวได้อีกนะเนี่ย
รอตอนต่อไป ยอร์ชจะทำยังไงกับภามนะ
-
ไรท์เตอร์อัพเถิดดดด อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว
-
เราเข้ามาปูเสื่อรอดูตอนต่อไป
ถ้าไรท์ไม่ใจร้ายมาต่ให้นะครับ
โรคหัวใจจะกำเริบ(ลุ้นเกินเหตุ)
-
มาต่อเถอะ
ด่วน
จะลงแดงแล้ว
พรีส
-
:call: :call:
มาอัพเถอะนะ
-
โห ปล่อยเวลาล่วงซะนานเลยเนาะ
ไม่พยายามเลยอีตายอร์ชนี่อ่ะ
ต่อเร็วๆๆๆ
-
ในที่สุดก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่เค้าไม่มา
ฉันต้องร้อรออีกนานแค่ไหน
ลงแดงรอไปก่อน
-
:call: :call:
-
ค้างอย่างแรงงง
รีบๆต่อเลย
อยากรู้ว่ายอร์ช จะทำอะไร
ภามจ๋าาา เพื่อภามเราสู้ตาย มีอะไรให้ช่วย
บอก!!
-
:call: :call: :call:
อัพเถอะนะจ๊ะ
-
นายยอร์ชชช
รีบมาสารภาพมาซะดีดี ทำไมมาง้อภามช้า
:sad4: :sad4:
มาต่อเถอะไรท์เตอร์อยากรู้ๆๆ
-
อยากอ่านต่อจังเลยยยยยยยย
-
เข้ามาดูทั้งเช้า สาย บ่าย เย็น ดึก ก็ยังไม่อัพตามเคย ก็ได้แต่รอ รอ รอ 555++
-
มารอ รอ รอ
มาเร็วๆน้า คิดถึง
ยอร์ชอย่าใจร้ายกับภามมากน้า
เดี๋ยวภามร้องไห้
-
ดีแล้ว ต่อตอนทำงาน จะได้ฟาด ได้ฟัน กันให้ถึงกึ๋น
อย่างน้อยเป็นผู้ใหญ่แล้ว
อะไรหลายอย่างคงใหญ่ตาม
ไรเตอร์ครับ
ไปร่วมอะไรอยู่แถวใหน กลับมาเถอะนะครับ
สงสารพวกเราเถอะ
-
ปูเสื่อนอนรอ.... :sleep2:
-
ไรเตอร์
กลับมาาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
-
มานั่งรอด้วยคน
-
ค้างคาอย่างแรง
-
ต้องขออภัยพ่อแม่พี่น้องที่เข้ามารอกันทุกวี่วันจริงๆค่ะ
พอดีค่ายที่คณะเพิ่งจบไป และคนอัพก็เพิ่งได้นอนหลังจากโต้รุ่งกะน้องมาสามสี่วัน :laugh:
ยังไงเย็นพรุ่งนี้มาต่อแน่จ้า (เอ้ะ หรือวันเดียวกัน 55)
ยังไงก็รอหน่อยนะ
:man1:
-
ถึงตอนนี้พี่เค้าคงไม่ปล่อยภามง่ายๆแน่
-
มารอเย็นนี้ด้วยคนครับ กำลังเข้มข้นเลย
-
มาจุดธูปรอค่ะ
:call:
ยังรออยู่เสมออ
^^
-
มาแล้ว
รีบ ๆ ๆ มาต่อนะ
กดดันไรเตอร์ต่อไป
-
*3*
-
ลงชื่อรอด้วยคน.... คึคึ
-
ค้าง.....
โอเค...รอค่ะ
น่าติดตามมากค่ะ อ่านรวดเดียวแบบหยุดไม่ได้เลย
(แอบดีใจที่ตัดจบตรงนี้เพราะว่าหนีงานมาอ่าน...เหอะๆๆๆ)
-
คืนนี้จะมามั้ยอ่า
ไว้ดึกๆ จะแวะเข้ามาดูใหม่น้า
-
:call: :call: :call:
(จุดธูปบวงสรวง)
:laugh: :laugh:
(ปูเสื้อนอนรอ)
คร่อกกก !!!.... o19 o19
-
ตอนที่ 20
“คุณ!”ผมตกใจจนผงะถอยไปด้านหลัง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“ทำไม? ตกใจมากนักหรือไงที่เจอพี่?”เขาเข้ามาคว้าแขนผมไว้แล้วก้มหน้าเข้ามาจนเกือบชิด แววตาดุดันนั้นจ้องมองผมจนแทบจะทะลุ...
“ปล่อย! มันเจ็บนะคุณ!”ผมร้องประท้วงเขาที่เริ่มจะบีบแขนผมแรงขึ้นแต่เขาก็ทำเพียงคลายออกเล็กน้อย
“คำถามสุดท้ายพี่จะตอบแทนให้ก็ได้.....ถ้าเป็นพี่....พี่จะตอบว่าไม่! พี่จะไม่ปล่อยให้คนๆ นั้นหนีพี่ไปไหนอีก ในวันที่เขากลับมา.... นั่นหมายความว่าเขาจะต้องอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม!!!”เขาพูดเสียงดังจนผมสะดุ้ง เขาบ้าไปแล้ว! ผมไม่มีทางทำงานในบริษัทของเขาเป็นอันขาด! ไม่มีทาง!!!
“ผมจะกลับ ผมไม่อยากได้งานนี้แล้ว”
“ไม่เอางานที่นี่แล้วภามจะไปทำที่ไหน?”เขาถามผมเยาะๆ
“ก็บริษัทอื่นที่ไม่ใช่บริษัทของคุณ!”ผมตะคอกกลับบ้าง ผมก็โมโหเป็นเหมือนกันนะ!
“แล้วที่ผ่านมาเคยมีบริษัทไหนรับภามเข้าทำงานบ้างหล่ะ”เขายิ้มชั่วร้ายพร้อมกับหัวเราะเสียงต่ำ
“คุณ! อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาไม่มีบริษัทไหนรับผมเพราะ....”
“ฉลาดแล้วนี่! เข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้วสินะ!!!”
“คุณมันเลว!”ผมด่าเขาไม่ไว้หน้า ในวันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าอาการทำท่าจะรับแล้วสุดท้ายก็ปฏิเสธของบริษัทที่ผ่านๆ มามันเกิดจากอะไร!
“ใช่! พี่มันเลว! แต่ถึงภามจะเกลียดพี่เท่าไหร่ภามก็หนีพี่ไปไม่ได้หรอก! เสียใจด้วยนะที่ภามต้องตกเป็นของคนเลวๆ อย่างพี่อีกครั้ง!!!”เขาตะคอกผมอีกครั้งจนผมแทบจะร้องไห้ น้ำตาเริ่มคลอหน่วย
“ปล่อยผม! ผมไปทำงานกับรุ่นพี่ของผมก็ได้ ถึงยังไงคุณก็ไม่มีทางกีดกันผมจากรุ่นพี่ได้หรอก!”ผมสะบัดแขนแรงๆ แต่คนที่จับไว้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีกก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น....
“ถ้าหากว่าภามอยากให้ไอ้บริษัทพวกนั้นมันเจ๊งเพราะรับภามเข้าทำงานหล่ะก็...ลองสิ”
“คุณ!.....”
“เลวหล่ะสิ! มีอะไรอีกไหม ด่ามาให้หมดเลย ด่าจบแล้วจะได้ยอมรับเสียทีว่าภามต้องทำงานที่นี่ ต้องเจอหน้าพี่ทุกวัน ไม่มีทางหนีพี่ไปไหนได้อีก!”น้ำตาผมไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่....สี่ปีที่ผ่านมาผมพยายามทำใจที่จะปล่อยเขาไปจนกลับมาเป็นปกติแล้ว ทำไมเขาจะต้องกลับมาเหนี่ยวรั้งผมไว้อีกทั้งๆ ที่เขาก็มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน
“หมดข้อโต้แย้งแล้วใช่ไหม? ก็ดี....งั้นรอพี่อยู่ในห้องนี่แหละ เดี๋ยวทำงานเสร็จแล้วกลับพร้อมกัน”เขาปล่อยมือผมแล้วกลับไปนั่งทำงานตามเดิม ผมกำลังจะก้าวไปเปิดประตูเพื่อกลับบ้านแต่เขาก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
“พี่สั่ง รปภ. ในตึกไว้หมดแล้ว ถ้าภามหลุดออกจากชั้นผู้บริหารนี่ไปได้เมื่อไหร่ พวกเขาก็จะพาภามกลับมาอีก ถึงเดินออกไปตอนนี้ก็ออกไปจากตึกไม่ได้อยู่ดี”
“เลว...”ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวยาวในห้องอย่างจำยอม
“ขอบใจ”เขาตอบแค่นั้นก็ทำงานต่อโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก
เวลาล่วงเลยมานานเท่าไหร่ไม่รู้เมื่อเขาปลุกผมที่ร้องไห้จนหลับไปขึ้นมาอีกครั้ง เขาลากผมที่ดิ้นไปตลอดทางมาจนถึงรถ ในที่สุดรถที่เรานั่งมาโดยมีเขาเป็นคนขับก็เข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หรูทรงยุโรปหลังใหญ่ นายยอร์ชลากผมที่ไม่ยอมลงจากรถมาจนถึงห้องโถงกลางบ้าน
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?”ผมถามเขาอย่างไม่เข้าใจ ถ้าเดาไม่ผิดนี่คงเป็นบ้านของเขา
“ก็ไม่ทำไม...แค่ภามต้องอยู่ที่นี่กับพี่...แค่นั้น”เขาพูดนิ่งๆ
“ไม่มีทาง! ผมไม่มีทางอยู่ร่วมบ้านกับคนเลวๆ อย่างคุณ! พาผมไปส่งเดี๋ยวนี้นะ!”
“ภามคิดว่ากำลังสั่งใคร?”เขาหันมาถามผมเสียงเย็น ไม่มีทีท่าว่าจะโอนอ่อนแต่อย่างใด
“จะไม่ไปส่งใช่ไหม? ได้....ผมเดินกลับเองก็ได้!”ว่าแล้วผมก็หันหลังวิ่งทันที แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูบ้านเขาก็เข้ามาลากผมกลับไปจนได้
“พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยนะภาม! โตแล้วอย่าให้ต้องพูดมาก!”เขาบีบแขนผมแน่นแล้วตะคอกดังลั่นบ้าน คนที่ดูเหมือนจะเป็นคนรับใช้ในบ้านสองสามคนเริ่มออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงเอะอะ
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยู่! ผมจะกลับบ้าน! ผมจะกลับบ้านคุณได้ยินไหม!”ผมตะคอกเขาบ้างด้วยความโกรธ ถึงแม้ความเจ็บที่แขนจะเริ่มมากขึ้นจากแรงบีบ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่แสดงมันออกมา
“อย่าฝันไปหน่อยเลย! คิดว่าพี่จะปล่อยให้ภามหนีไปอีกหรือไง! ไม่มีทาง!”เขาตะโกนกลับมารุนแรงไม่แพ้กัน ใบหน้าเขาตอนนี้ดูน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเริ่มร้องไห้อย่างอับจนปัญญา....เขาต้องการอะไรกันแน่!!!
“ปล่อย....ผมจะกลับ”ผมหยุดตะโกนแล้ว แต่เริ่มสะอื้นแทน
“ไม่!”เขายังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง คนในบ้านเขาเริ่มมองมาที่เราด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
“ปล่อย...”
“ไม่!”
“ปล่อยเถอะ....ให้ผมกลับเถอะนะ....”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไงภาม! ฟังให้รู้เรื่องบ้างสิ!!!”
“เอะอะอะไรกันตายอร์ช?”เสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากประตูบ้าน ผมหันไปมองก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ข้างๆ กันมีชายหนุ่มตัวสูง ยืนถือกระเป๋าอยู่
“เอ๋?”ผู้หญิงคนนั้นทำหน้างงเมื่อเห็นนายยอร์ชจับผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สีหน้ายังคงเคร่งเครียดเหมือนเดิม ส่วนผมก็เอาแต่ร้องไห้...
“คุณภามครับ”ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขยิบเข้าไปพูดกับเธอ เธอจ้องมาที่ผมครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มใจดีมาให้
“อ๋อ....คนนี้น่ะหรือ?”ผมเริ่มงุนงงกับท่าทีของผู้หญิงคนนี้ นายยอร์ชก็ยังไม่ปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“ยอร์ชทำอะไรน้อง ดูซิน้องร้องไห้แล้ว”เธอหันไปถามตัวต้นเหตุที่ยังจับแขนผมไว้แน่น แต่เขาก็ยังคงไม่ตอบ
“ยอร์ช....ปล่อยน้องก่อน แล้วมาคุยกันดีๆ”เธอบอกอีกครั้ง
“ปล่อยได้ที่ไหนหล่ะครับ! ถ้าผมปล่อยเขาก็หนีอีก!!!”นายยอร์ชบอกโมโหๆ
“ก็แล้วเราไปทำยังไง ทำไมเขาถึงต้องหนีเรา?”
“ก็คุณแม่ดูลูกสะใภ้คุณแม่สิครับ! พูดดีๆ แล้วรู้เรื่องที่ไหน!”เขาตะโกนเสียงดังจนน้ำตาผมทะลักขึ้นมาอีก ทั้งๆ ที่เขามีภรรยาอยู่แล้วแต่ยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้เนี่ยนะ? เขากล้าพูดแบบนี้แสดงว่าแม่ของเขาก็ต้องรู้เรื่องระหว่างผมกับเขาน่ะสิ!
“ยอร์ช....ค่อยเป็นค่อยไป ทำแบบนี้น้องตกใจนะ”
“ปล่อยน้องก่อน”แม่ของเขาพูดเรียบๆ แต่แววตาดูเอาจริงเอาจัง
“....ยอร์ช....”เธอพูดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกชายไม่มีทีท่าว่าจะทำตาม ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยผมด้วยท่าทางขัดใจ สายตายังคงจับจ้องที่ผมอย่างโกรธๆ
“ไม่ต้องตกใจไปนะภาม พี่เขาก็โมโหง่ายแบบนี้แหละ บางทีก็เรื่องไม่เป็นเรื่อง”เธอเดินเข้ามาดึงผมไปกอดไว้แล้วพูดอย่างอ่อนโยน ผมที่ต้องการที่พึ่งในตอนนี้กอดเธอไว้แน่นแล้วร้องไห้อย่างหมดหนทาง
“โถ...ดูสิ คงตกใจมาก นิ่งซะนะลูก นิ่งซะ”เสียงปลอบโยนถูกเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับการลูบหน้าลูบหลัง เธอหันไปบอกอีกคนที่ยังคงยืนตีหน้ายักษ์ไม่ยอมไปไหน
“จะทำอะไรก็ไปทำไปยอร์ช”
“คุณแม่!”เสียงประท้วงดังสวนขึ้นมาทันที
“ยังจะมีปัญหาอะไรอีก?”คุณป้าถามเสียงเย็นๆ ในขณะที่มือก็เช็ดน้ำตาให้ผมไปด้วย
“คืนเมียผมมาก่อน!”เขาพูดเสียงดังไปลั่นบ้าน แต่ดูท่าคนฟังไม่ได้สนใจ กลับหันไปหาชายหนุ่มตัวสูงที่อยู่ข้างๆ แทน
“ทัพ....เธอเอาคุณชายของเธอไปเก็บแล้วดูแลดีๆ ด้วย”คนรับคำสั่งพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปดึงนายยอร์ชที่ขัดขืนอยู่ให้ตามไปด้วยกัน เสียงเขาตะโกนลั่นบ้านเหมือนคนบ้า
“คืนนี้ก็ดึกแล้ว เดินทางกลับเลยจะอันตราย นอนที่นี่คืนหนึ่งก่อนนะลูก ไว้พรุ่งนี้เช้าเราค่อยมาคุยกัน”โดยไม่รอคำตอบ เธอหันไปเรียกเด็กรับใช้อีกคนให้เข้ามาหา
“นิ่ม....เธอพาคุณภามไปห้องพักที่ปีกตะวันออกด้วย เลือกห้องที่ไกลจากห้องคุณยอร์ชให้มากที่สุดนะ”กล่าวจบคุณป้าก็หันมายิ้มใจดีแล้วดันให้ผมเดินตามเด็กผู้หญิงอีกคนไป ผมเหนื่อยมามากพอแล้วสำหรับวันนี้ เหนื่อยจนหมดแรงจะทำอะไรอีก....การเดินทางกลับของผมในคืนนี้คงเป็นไปไม่ได้จริงๆ....
to be continued :a5:
__________________________________
ตอนนี้มีแต่อะไรดราม่านะ เชื่อว่าคนอ่านเริ่มอยากกระโดเข้าไปในเรื่องแล้วกระทืบอิยอร์ชแล้วใช่มะ? o18
เราก็อยู่ฝั่งภามจ้ะ สู้ๆ ต้องชนะพลังมืดให้ได้ 5555
ขอบคุณทกคอมเม้นจ้า แล้วต้องขออภัยด้วยที่ดองนานไปนิส ฮ่าๆ :man1:
-
55+ ดราม่าสุด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็ชอบครับ
แปลกใจที่ ... ทำไมไม่คุยกันตั้งแต่แรก
หมายถึง ถ้ารักกันจริงก็น่าจะเคลียร์กันให้จบ ๆ ไม่ใช่หนีออกมาแบบนี้
แล้วต่างคนก็ต่าง เจ็บปวด กับสิ่งที่ทำลงไป
ขอร้องอย่าให้พี่ยอร์ชร้ายเลยนะคับ สงสารภาม (ถึงนิสัยเดิม ๆ จะเป็นแบบนั้นก็เหอะ ฮ่า ๆ)
แบบเหมือนโตแล้ว อยากให้ทำอะไรมีเหตุผลหน่ะคับ
สงสาร อยากเห็นคนรักกัน
ไม่อยากเห็นคนทะเลาะกันนนนน
กระซิก ๆ (ดราม่าต่อไปกรู)
55+ :laugh:
-
โอ้ว....อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมากๆเลยจ้า ลุ้นตัวโก่งเลยตอนท้ายๆนี่
ภามนี่ก็น้าาา ถ้ายอมฟังสักหน่อยก็น่าจะดีกันแล้ว แต่ก็อีก...ยอร์ชก็ใจร้อนเหลือหลาย ระวังจะไม่เหลืออะไรเลยน่อ
ขอมาเป็นอีกกำลังใจให้นะคะ
ปล.อย่าว่ากันน้า แต่ตรงคำว่า 'หล่ะ' นี่มันน่าจะเป็น 'ล่ะ' มากกว่านะคะ เวลาอ่านจะได้ไม่ขัดๆนะคะ ^^
-
หนอยอิยอร์ช
แกจะบ้าไปถึงหนายยยยย
-
แปลกมั้ยที่เข้าข้างยอร์ช แล้วหมั่นไส้ภามอ่ะ
ไม่ฟังเหตุผลกันเลยอ่ะ
คือ เรื่องมันแปลกๆ ทั้งหมั้น แต่งงานฯลฯ เหมือนภามคิดไปเองคนเีดียว
ลุ้นให้เข้าใจเรื่องราวซะที
และกอดคุณแม่ร้อยรอบ น่ารักมากกกกกกก
-
กะนอนแล้วนะเนี่ยยย ... พอดีรีเฟรชเจอ 5555+
อุตส่าห์คอย :m15:
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
อีตายอร์ชมาเล่าเรื่องราวต่างๆหนอยสิ
ไปตะคอกน้องทำไม แกน่สิโตแล้ว แต่ยังไม่มีเหตุผลเลย :z6:
-
อยากรู้ที่มาที่ไปว่ามันเป็นยังไง
ตอนต่อไปน่าจะรู้เรื่องแล้วหรือเปล่าครับ
น่าจะต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่เลย
-
สงสารภามอ่า :sad11:
-
อธิบายสี่ปีที่หายไปด้วยยอร์ชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
-
นึกว่าตอนนี้จะได้ฟังคำอธิบายของยอร์ชแล้วซะอีก ที่ไหนได้ ดราม่าที่สุด
ไม่ไหวๆ แต่ที่น่ากลัวกว่ายอร์ชนี่รู้สึกจะเป็นคุณหญิงแม่นะ
"อ๋อ...คนนี้น่ะเหรอ?" มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเย้ยหยัน เสียดสีชอบกล
แล้วไหนจะแยกให้ภามไปนอนห่างจากห้องยอร์ชให้มากที่สุด น่ากลัวๆ
แต่ถ้าแม่ยอร์ชเกลียดลูกสะใภ้(?)คนนี้จริงๆ คงไม่มากอดมาปลอบแบบนี้หรอก ... คิดว่านะ (-_ -")
เฮ้อ...ทำเอาอยากรู้ตอนต่อไวๆ มาสั้นๆแค่นี้มันไม่สะใจเลยอ่ะคร้าบบบบบ มาไวๆนะ xxx :กอด1:
-
แค่นี้เองเหรออออออออออ
เอาอีก ๆๆ ๆๆๆๆ ๆ
:serius2:
อยากรู้เรื่องทั้งหมดไวไวแล้ววววว
:serius2:
-
ขอให้ปรับความเข้าใจให้ได้เร็วๆเหอะ
ยังไงๆเป็นผัวเป็นเมียกันก็ไม่มีทางเปลี่ยนได้อีกหรอก กร๊ากกกกกกกกกก!!!
-
แปลกมั้ยที่เข้าข้างยอร์ช แล้วหมั่นไส้ภามอ่ะ
ไม่ฟังเหตุผลกันเลยอ่ะ
คือ เรื่องมันแปลกๆ ทั้งหมั้น แต่งงานฯลฯ เหมือนภามคิดไปเองคนเีดียว
ลุ้นให้เข้าใจเรื่องราวซะที
และกอดคุณแม่ร้อยรอบ น่ารักมากกกกกกก
เห็นด้วยงานนี้น้องภามผิดแน่ๆเลยเข้าใจไปเองคนเดียวอ่ะ ไม่ฟังกันเล้ยยยยย เฮ้ออออเหนื่ยแทน แต่ยอร์ชอย่าบ้ามากนักนะเด๋วน้องกลัว
-
สงสัยมีคนเข้าใจผิดแน่งานนี้
o18 o18
-
คุณแม่น่ารัก :กอด1:
อยากให้รีบเคลียร์กันเร็วๆ เรื่องนี้มันผิดทั้งคู่น่ะแหละ
คนนึงก็เอาแต่หนี อีกคนก็ไม่ยอมอธิบาย ละเหี่ยใจ :เฮ้อ:
-
วันเวลาผ่านไป ภามก็ยังคงเป็นภาม
และยอร์ชก็ยังคงเป็นยอร์ชเหมือนเดิม
-
อิพี่ยอร์ชกลายร่างงงง...อ๊ากกกกกกกกกกกกกก...กลับไปเป็นยอร์ชคนที่ไม่ยอมน้องภามอีกแล้วอ่ะ >[]<
แต่พี่ยอร์ชอ่ะเป็นคนผิดนะ...รู้ทั้งรู้ว่าน้องภามโกรธเรื่องอะไร ทำไมไม่ยอมมาง้อตั้งแต่ตอนนั้นหล่ะ
ปล่อยให้น้องภามเข้าใจผิดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน แล้วพอน้องภามเค้าตัดใจได้แล้วก็กลับเข้ามาใหม่
อย่างนี้จะมาโทษน้องภามที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยไม่ได้หรอกนะ...ถ้าเค้าเป็นน้องภามเค้าก็คงจะทำแบบนี้เหมือนกัน
แต่แอบสงสัย ทำไมอิพี่ยอร์ชไม่ยอมตามง้อน้องภามตั้งแต่แรก มันต้องมีเหตุัมีผลใช่ป่ะ???
ดังนั้นอิพี่ยอร์ชรีบมาหาข้อมูลมาแก้ต่างด่วนเลยนะ...ก่อนที่จะโดนรุมสหบาทาเอาได้ง่าย ๆ
แทนที่จะคุยกับน้องภามดี ๆ ดันกลับมาใช้กำลังกับน้องซะง้าน น้องไม่ต่อยหน้าเ้ข้าให้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว - -"
เฮ้อออออออออออออออออ...นี่ยังดีนะเนี่ยที่แม่พี่ยอร์ชเข้ามาห้ามทัพซะก่อน ไม่ง้านน้องภามต้องได้ช้ำในตายแน่ ๆ
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะฮะ...อยากรู้แล้วว่าสี่ปีที่ผ่านมาอิพี่ยอร์ชหายไปไหนมาอ่ะ..รีบ ๆ มาต่อนะฮะ ^^'
-
:z3: เครียดดดด ทำไมมันรู้สึกว่ามันสั้น หรือว่า เราไม่พอเองงง
แอบเข้าข้างยอร์ช จะมีใครว่าไรไหม
บอกให้เคลียร์ๆ เราว่าที่พี่ยอร์ช ห่างหายไปไม่ติดต่อกับมา คงเพราะไปเคลียร์อะไรบางอย่างอยุ่
เพราะไม่งั้น คงไม่ปล่อยให้ภาม รอดมาจนถึงทุกวันนี้
นี่ เค้ากลับมา ทวง ของ หรือ คน ของตัวเองคืน ก็คงจะไม่ผิดนัก บอกให้ภามเชื่อใจ
ภามบอกคนอื่นได้ แต่บอกตัวเองไม่ได้ ที่เค้าถามตอนรับเข้าทำงาน นั่นแหละ ยอร์ชคงอยากรุ้ว่าภามจะคิดยังไง
ที่ยอร์ช กลับมาเป็นแบบนี้ ผลพวงมาจากภามหรือเปล่า อยากให้คิดไว้ คิดดู ที่แม่ยอร์ชบอก คนนี้ หรือนี่ แสดงว่า ยอร์ช คงต้องไปพูดอะไรซักอย่าง หรือทำอะไรซักอย่างเพื่อภาม แหงะ กลายเป็นว่าภามไปและ แม่ยกภามจะตบเราไหมเนี่ย
แต่ก็ยังเชื่อกับการกระทำของพี่ยอร์ชอยู่ เชื่อว่าเค้ามีเหตุผล ในสิ่งที่ทำ ที่ไม่บอกภามแต่แรก คงไม่อยากให้ภามไม่สบายใจละมั้ง
+1 จัดไปจ้า สำหรับตอนใหม่ ที่แอบ ค้างงงงงง
-
ยอร์ชดุอ่ะ
รีบทำให้เชื่องเหมือนเดิมเร็วๆ นะภาม
:laugh:
-
คุณแม่รับรู้แล้ว.....
รอเฉลย...เรื่องหมั้นของยอร์ช...
ประมาณทำเพื่อครอบครัวหรือเปล่า????
น้องภามน่าสงสาร....แต่...
น้องภามหนีปัญหามานานแล้ว...ฟังความจริงเถอะ :เฮ้อ:
-
บอกมานะนายยอร์ช ถา้ารักภามจริงทำไมต้องปล่อยภามไปตั้งสี่ปี
o18 o18 o18 o18 o18 o18
-
หึหึ ไม่ได้อยากกระโดดเข้าทำร้าย ยอร์ซหร๊อกกกกกกกกก
แต่จะทำร้าย....แทน
แต่อ่านตอนนี้แล้วแปลกๆนะ เพราะเหมือนทุกคนในครอบครัวจะรู้ว่า ยอร์ซ รักภามอ่ะ
ยังไงก็จะรอเฉลยล่ะกานนนนน ขี้เกียจคิด(ได้อีก)
-
รักมาก ก็หวงมากเป็นธรรมดา
ยิ่งอะไรที่เคยหลุดมือเราไป
พอได้กลับมา ก็ยิ่งหวงมากกว่าเดิม
นายยอร์ชก็เป็นอย่างงั้นแหละ 555
เคยเสียภามไป ตอนนี้เลยหวงหนัก
แต่อย่างน้อย เรื่องนี้ก็ไม่มีปัญหาแม่ผัว-ลูกสะใภ้มากวนใจสินะ อิอิ
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
คุณหญิงแม่ o13 o13
แต่ เค้าคิดถึงแป๊ะตี๋
-
สี่ปีผ่านไป อารมณ์ยังรุนแรงกันทั้งคู่เลยนะ
-
อ๊ายย
อยากอ่านอีกอ่ะ
รอๆๆ
อย่าให้รอนานนะคะ
ปล.เที่ยงคืนครึ่งแล้ว ยังทำงานอยุ่เลย เฮ้อออ :z13: :เฮ้อ:
-
ยอร์ชนะยอร์ชทำภามร้องไห้เลย :angry2:
-
งง มากกกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆ น๊าาา
-
แปลกมั้ยที่เข้าข้างยอร์ช แล้วหมั่นไส้ภามอ่ะ
ไม่ฟังเหตุผลกันเลยอ่ะ
คือ เรื่องมันแปลกๆ ทั้งหมั้น แต่งงานฯลฯ เหมือนภามคิดไปเองคนเีดียว
ลุ้นให้เข้าใจเรื่องราวซะที
และกอดคุณแม่ร้อยรอบ น่ารักมากกกกกกก
เห็นด้วยงานนี้น้องภามผิดแน่ๆเลยเข้าใจไปเองคนเดียวอ่ะ ไม่ฟังกันเล้ยยยยย เฮ้ออออเหนื่ยแทน แต่ยอร์ชอย่าบ้ามากนักนะเด๋วน้องกลัว
I totally agree
แต่ก็ยังอยากรู้เรื่องที่พี่ภีมเล่าให้ภามฟังนะ
เรื่องหมั้นหมายอะไรนั่นน่ะ
ตกลงมันเป็นยังงัยกันแน่
-
เอายาวๆหน่อยดิคร้าบ คิดถึงยอร์ชง่ะ
o13 o13 o13
-
แทนที่จะมาทะเลาะ มาตั้งแง่ใส่กัน มานั่งคุย เปิดใจเคลียร์กันดีกว่ามั๊ยค่ะ เวลาที่ต่างก็สูญเสียไปแทนที่จะได้อยู่ด้วยกัน มันยังไม่มากพออีกหรอค่ะ :m15: :o12:
-
พี่แกจะดุไปไหน
-
ว๊ายคุณหญิงแม่
-
มันยังไงกันเนี้ย.....
ตกลงทั้งหมด น้องภามเข้าใจผิดใช่ไหมมมม
ขอกอดคุณแม่ที น่ารักจริงๆเลย o13
-
(ปูเสื้อนอนรอต่อไป...)
เอาอีกๆๆๆ :m16: :m16: :m16: :m16:
ยอร์ชคงมีเหตุผล -*-
รีบๆอธิบายสิฟร้าาา~~~!!! :angry2:
เอ...แต่เหมือนภามจะไม่ฟังเอง -*- o22
(รอตอนต่อไปมาเฉลย) 555 :laugh: :laugh:
-
สี่ปีผ่านไปเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย
เหอๆ
รอตอนต่อไปครับ
-
:pig4:ใจจ้า
-
ไอ้คุณยอร์ชมันจะพูดเคลียดีไม่เป็นใช่ไม่นั้นนะ
ค้างมาก
-
"เลว" แรง!!
"ขอบใจ" นี่ก็แรง ง!! 555
เจอทีเด็ดซะทีนะ ภาม เริ่ดๆ ตามมาด้วย NC แอร๊ย ย ย
-
:a5:
ค้างๆๆๆ
ยอร์ชก้อใจร้อนเกินไป..ตั้งสี่ปีที่ทำให้ภามเข้าใจผิดมาตลอด ใครจะมายอมฟังง่ายๆ ใจเย็นๆนิดนุงกว่าจะคุยกันรู้เรื่องภามได้ตายคามือเฮียยอร์ชไปก่อนป่าวเนี่ย..หุหุ
:pig4:
-
ขอบคุณค่า..
เฮ้อ..ชีวิตภามมีแต่หนีกับหนีรึไง..เจอกันจังๆ แบบนี้ก็ยังคิดจะหนีอยู่อีก..ทำไมถึงชอบหนีปัญหาแบบนี้นะ o12
ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบันภามคิดเองเออเองมาตลอด..ทำไมไม่คิดจะถามความจริงหรือสืบให้รู้ความจริงไปเลยว่ามันเป็นยังไงกันแน่..ก่อนที่จะตัดสินใจหอบผ้าหอบผ่อนหนีไปแบบนั้น :เฮ้อ:
-
มะรอด
-
:a5: <<< อาการหลังจากเห็นคำว่าทูบีคอนติ๊นิววว~ 55555
เชื่อว่านายยอร์ชต้องมีเหตุผลแน่ๆแหละ...ไม่งั้นไม่ปล่อยผ่านเวลานานขนาดนี้แล้วกลับมาอีกครั้งแน่นอน
น้องภามก็แบบ ก่อนหน้านี้ก็ไม่คิดจะถามจากเจ้าตัวบ้างเลย
เห็นด้วยว่าควรจะรีบเคลียร์
แล้วก็ควรจะเลิกใช้อารมณ์คุยกันด้วย
เฮ้ออออออ....
มาต่อเร็วๆนะคะ :L1:
-
อิตาพี่ยอร์ชเป็นบ้าไปแล้ว :a5: :a5:
บังอาจมาทำร้ายน้องภาม :angry2: :angry2:
สงสารภามอ่า :monkeysad:
ว่าแต่ว่าคุณแม่ท่าทางจายอมรับน้องภามเป็นสะใภ้แล้วจิ :impress2:
คุณแม่เจ๋งที่ซู๊ดดดดด o13 o13 o13
-
:เฮ้อ:แล้วความจริงมันเป็นอย่างไร กันนะ :z2: :z2:
-
เราว่าพี่ยอร์ไม่ผิดนะ ภามไม่ยอมฟังอะไรเลยตะหาก
มีโอกาสที่จะถาม แต่ไม่ถาม คิดเอง เออเอง แล้วก็หนีเค้าไป
เป็นใครก็โกรธค่ะ ไม่ให้โอกาสพี่ยอร์ชอธิบายบ้างเลยยย :m16:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
มันค้างคามากอะครับ
รีบมาต่อเร็วๆน๊า
จุ๊บๆๆๆ
^O^
-
เ่อ่ออออ ยอร์ช บ้าเลือดมั่ก ภามกลัวหมดแล้วอ่ะ พูดดีๆสิ อย่าป่าเถื่อน :angry2:
ภามคงคิดว่ายอร์ชมีเมียแล้วเลยหนีมา
ต้องค่อยๆอธิบายนะ
-
:serius2: :serius2:
ค้างมากๆเลย สั้นอีกตั้งหาก
ไรเตอร์จ๋าขอยาวๆได้ไหม จ๊ะ รอมานานแล้ว
:angry2:ส่วนแกไอ้ยอร์ช หายไปตั้งสี่ปี ถ้าไม่มีเหตุผลดีดี
มาหักล้างนะ จะจุดธุปแช่งให้น้องชายแกมันไม่ขันตลอดชาติเลยคอยดู
ทำหนูภามช้ำใจมาตั้งสี่ปีกลับมายังทำนิสัยอีกนะ เลววววว
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ขอให้ไรเตอร์มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ :กอด1:
-
เห่อๆๆๆ
เอาแบบนั้นเลยหรอ
เป็นกำลังใจให้ภามนะคร๊ําฟฟฟ
-
ไม่เข้าใจพี่ยอร์ชเท่าไร
แต่จะพยายามเข้าใจนะค่ะพี่
สงสารภามนะ ถ้าไวท์เป็นภาม
ก้อไม่มากะพี่ยอร์ชหรอก ทำตัวแบบนี้ :monkeysad:
-
ยอร์ชทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ แรงได้ใจ สงสารภามจัง
-
งานนี้ภามต้องเข้าใจยอร์ชผิดตั้งแต่แรก
-
เข้าใจผิดเปล่าไม่รู้ รู้แต่อยากแกล้งยอรช์ ภามอย่าพึ่งยอมง่ายๆน่อ :z1:
-
ยอร์ชกลับไปเป็นหมาบ้าแล้วว
ภามผิดตรงนี้ไม่ฟังอะไรเอาแต่หนีมาตั้งแต่แรก เฮ้ออ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เพราะความเข้าใจผิด..หรือ?
-
โอ้อะไร
นี่อะไร
เอาอะไรให้มันเคลียหน่อยสิ
เห้อ
-
ค้างงงงง
กลับมาต่อเร็วๆ นะครับ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากรู้ ๆ ๆ
จะเกิดอะไรขึ้นมันจะเป็นยังไงต่อไป
กำลังมันหยดติ๋ง ๆ ๆเลย
+1
ให้ครับ
-
เกิดอะไรขึ้น อย่างแรง เข้าใจอะไรกันผิด
มาต่อด้วยเน้อ ไม่ค่อยอยากรู้ อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ไรเตอร์แกล้งให้ค้างอะ :serius2:
มาต่อเร็วๆๆๆเลย
อิพี่ยอร์ช พูดดีๆกับน้องหน่อย เชอะ!!
เป็นเอามากู ฮ๋าๆๆ
-
โถ่.. อย่าบอกนะว่าเสียเวลาไปตั้ง 4 ปี
แต่ที่แท้ก็ไม่มีอะไรเลย เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมดน่ะ
ว่าแต่ ไอ้คุณพี่ยอร์ช เอาอีกแล้วนะ :m16:
เดี๋ยวปั๊ดกระโดดถีบขาคู่ :z6:
ภามจ๋ามานี่มะ เดี๋ยวกอดปลอบให้ ฮิฮิ :man1:
-
โหหห.....ทิ้งเวลาไปตั้ง 4 ปี แต่ก็น่าลุ้นดีนะว่าจะคืนดีกันยังงัยท่าทางคุณแม่เข้าข้างว่าที่ลูกสะใภ้ด้วย..คึคึ
-
ยังคงอึมครึมอยู่ น้องภามอย่าเพิ่งร้องไห้ใจเย็นๆ ถามเหตุผลพี่ยอร์ชก่อน
นี่แม่ก็รู้ ใครก็รู้แสดงว่า มันต้องมีไรแน่ๆ
โวยวายเหนื่อยเปล่าจ้ะ นะภาม :กอด1:
-
อ่านถึงตอนปัจจุบันแล้ว ^^
ที่ผ่านมาที่ไม่เข้าใจกันหนีกันมาหลายปีจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหรอ? :z3: เดาเอา เหอ ๆ
พี่ยอร์ชโหมดโหดอีกแระตอนนี้ แต่มันทำให้น้องภามดูน่าทะนุถนอมมากๆ เลย ชอบจังค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะไรท์เตอร์ สู้ๆ ค่ะ :pig4:
-
o9 o9 o9
o18 o18 o18
:amen: :amen: :amen:
-
พี่ยอร์ช โหดมากมายอ่าา
เดี๋ยว ภาม ก็เกลียดยิ่งกว่านี้หรอก เฮ้ออ
ภามสู้ๆๆ อย่าไปกลัว จัดการเลย (จัดการ'ไรอ่ะ ฮาาา)
-
เชียร์ภามขาดใจดิ้นทุรนทุรายชักกะแด่วแหง่วๆ อย่ายอมง่ายๆ :man1:
-
:L2: ให้ Draft
" อ๋อ....คนนี้เหรอที่ทำให้ลูกชายฉันไม่ยอมแต่งงาน" ใช่ไม๊คุณแม่
แต่อยากทราบเหตุผลที่ ยอร์ช ไม่มาวุ่นวายกับ ภาม ตั้งสีปี
จะเหมือนที่คิดไว้ไม๊นะ :m28:
-
จำเลยรัก
ตบจูบ เลือดสาดดดดด แ่น่ๆๆๆๆ งานนี้
-
นายยอร์ชเจอปุ๊บก็โหดเลยนะ :angry2:
เล่นเอาน้องเสียขวัญหมดแล้ว:m17:
-
เอาแต่ ใจ ใช้กำลัง บังคับขู่เข็น เสียงดัง แสดงออกถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ.....
ทั้งหมดนี้.... คือ ไอ้คุณยอร์ช....
ทั้งหมดนี้.....กรูชอบ.....5555 o18
มาต่อซักทีนะอิหนู....เจ๊รอจนแก่แล้ว คึคึ
อย่าหายไปนานอีกนะ เจ็คิดฮ๊อด.... :กอด1:
-
FC รายใหม่มารายงานตัว ^^
สนุกมากๆ อ่านทันซะที = =
อ่านตอนนี้นึกว่าภามจะหอบขึ้นจนต้องเข้ารพ.แล้วนะเนี่ยะ
-
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เฮียยอร์ชอ่ะอย่าเสียงดังดิ น้องภามตกใจหมอ
ลูกสะใภ้เลยเหรอ กล้าเน๊อะตัวเองหายไปตั้งหลายปียังกล้าเรียกสะใภ้เน๊อะ
ของบอกว่ามาให้เร็วววววววววววววววววววเลยไรเตอร์ o13
-
จริงๆไม่สงสัยหรอกว่ายอร์ชมีคนอื่น
เพราะเชื่อตั้งแต่แรกว่าภามต้องเข้าใจผิด
แต่ทำไมไม่พูดกันให้รู้เรื่องก่อนอ่ะ :angry2:
รู้ๆอยู่ว่าภามออกจะซื่อบื่อ :เฮ้อ:
มาต่อเร็วนะคร้าาาาาาาาาาา
-
รีบๆ มาลงนะคร้าบ
จะได้เคลียร์กันซะทีทั้งยอร์ช ภาม และคนอ่าน
//นั่งปูเสื่อรอ ขอบคุณคับ
-
อ๊ากน่าสนใจที่สุดเห็นทีคงจะเป้นช่วงเวลาที่หายไปอะครับ อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
-
เรื่องของผัวเมีย ไม่อยากยุ่งแล้วเว้ย
-
รอตอนต่อไป
รีบๆ มาต่อเน้อ
-
รีบเคลียร์กันเร็วๆ นะ
-
งงนะเนี่ย
ไม่เคลียร์ๆ
:เฮ้อ:
-
ไอ้บ้ายอร์ช ช ช ช .. ..ไมต้องรุนแรงกับภามด้วยว่ะ .. . . :fire:
แมร่ง งง . ...ถึงจะมีเหตุผลอะไรก็เถอะ. . .
แต่ . .. .
ยังเคืองเว้ย . . . .แมร่ง ง หายไป 4 ปี
มีที่ไหน
5 เดือน จะไม่ว่า . .. .. แถม 5 เดือนก็ถือว่านานแระ
แต่นี่ เล่น หายไป 4 ปี
โหย ย ย. . .. แล้วยัง จะมาอารมณ์ร้าย ใส่ภามอีก
แล้ว ว่าภามว่าไม่โต. . ..แล้วที่มึงทำ นี่โตแล้วรึงาย ย ย ย ยย!
วุ้ย. . ..- -* อิพี่ยอร์ชแมร่ง ก้ณุ้ว่าภามเป็นคนยังไง
เกิดช็อกขึ้นมา อีก. .. .ใครจะรับผิดช๊อบ บ บ บ บ บ ห๊า :angry2:
Fc ภาม เลือดกำลังพุ่งพล่าน :m31: 5 55 5
เป็นกำลังใจให้นัท กับดราฟน๊า. . .. . :3123:
-
แสดงว่า นายยอร์ช ที่หายไปเนีย ไม่ได้หายไปไหน ยังคงตามดู ภามอยู่ห่าง ๆ มาตลอด
แล้วเรื่องผู้หญิง คนนั้น อาจเป็นการเข้าใจผิดกันก็ได้ ถ้าภามเปิดใจยอมรับฟังยอร์ชมั่ง
สงสัยต้องให้แม่ จัดการซะแล้ว นายยอร์ช ก็เล่นเอานิสัยเดิมมาใช้อีกแล้ว อย่างนี้ ภามคงยอมหรอก
+1 พร้อมกำลังใจให้ นัท รีบจัดตอนต่อไปด่วนครับ ( ไหน ๆ ก็กลับมาแล้ว ) :z2:
-
โหหหหหห ดราม่ามากกกก สงสารนู๋ภามจังเลย
แต่พอจะเข้าใจยอร์ชแระ อีผู้ชายคนนี้นะเอาแต่ใจตัวเอง ชอบตะคอก พูดกันดีๆก็ได้
หรือจะบอกมา มายสไตล์ ย่ะตายอร์ช 5555
-
อ่าววว ~ แล้วทำไมยอร์ชไม่อธิบายให้ภามเข้าใจก่อนละค๊าาาาาา
มีอำนาจขนาดสั่งไม่ให้รับภามเข้าทำงานได้
เพ่ไม่ได้สืบเร๊อะ! ว่าน้องเค้าหนีไปทำไมนะฮึ!
แล้วมาดึงๆลากๆคนที่เจอกันครั้งแรกหลังเข้าใจผิดเนี่ย! ใครมันจะยอมว๊าาา
-
ยุ่งจัง
มารอตอนใหม่คราบ
มายัง มายัง มายัง
-
มารอ ร้อ รอตอนต่อไป อิอิ
-
ง่ะ สั้นอ่ะ
ตอนหน้าขอแบบยาวๆนะก้าปปปปปปป
-
กลับมาแล้วครับผม^^ หลังจากที่ห่างหายไปหลายวัน
การทำค่ายครั้งนี้เป็นอะไรที่สนุกมากๆ ครับ ถึงแม้ว่าจะได้นอนตีสามตีสี่ทุกวันแต่มันมีความสุขจริงๆ
น้องๆ 10 คนที่ผมดูแลมาตลอด 8 วันเห็นผมเป็นจ่าฝูงเลยครับ 555+ ไปทางไหนก็ไปตาม ขนาดพาไปงานสถาปนิก ผมแอบไปนอนที่ห้องจัดเลี้ยงยังตามมานอนระเนระนาดกันทุกคนไม่ยอมไปเดินดูงานเลยครับ
วันที่ผูกข้อมือน้องๆ ทุกคนเดินตามหาผม... เดินเข้ามาหาด้วยข้อมือที่ว่างเปล่า... เพื่อให้ผมผูกข้อมือให้เป็นคนแรก น้ำตาผมคลอหน่วยโดยไม่รู้ตัวเลยครับ จากเด็กที่ไม่เคยรู้จักกันเลย 10 คน ถูกทำให้กลมเกลียวกันในเวลาไม่นาน และในวันสุดท้าย...พวกเขากล้าที่จะกระโดดกอดผมอย่างไม่อาย... แถมยังสั่งพิซซ่ามาเลี้ยงอีกตะหาก T^T สุดท้ายแล้วก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะค้นหาความฝันให้เจอ แล้วก็ได้มาเรียนที่เดียวกันในที่สุด...ถึงตอนนั้นผมคงอยู่ปีสี่แล้วมั้ง 555+
อาจจะไม่มีอะไรเกี่ยวกับนิยายเลย แต่วันนี้มาในอารมณ์คิดถึงเหตุการณ์ดีๆ ที่เพิ่งผ่านมามากครับ คิดถึงมันทีไรก็ยิ้มได้ทุกที...
ขอบคุณสำหรับการรอคอยอย่างอดทนครับ :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. จ่าฝูงใหญ่
-
:L2: :L2: :L2:
มอบดอกไม้ให้จ่าฝูงครับ
-
มารอภามกะพี่ยอร์ชล่ะ
รีบๆมาลงน้า
:L2: :3123: :L2: :3123:
-
เรื่องมันเป็นยังไงกันเนี่ย
รีบมาต่อด่วนเลยอ่ะ o11
-
อ่านะ คุณแม่สามีได้ใจมากๆๆๆ อิอิ
มาต่อเร็วๆนะครับ ว่าแต่สั้นไปป่ะนี่ๆๆ
-
ปล่อยมานาน 4 ปีแล้วนะยอร์ช
จะปล่อยให้นานออกไปอีกทำไม
จงไปจับน้องภามกดซะให้สาสมกับเวลาที่เสียไป 55555
-
มารอครับ
ยังรอเสมอ
ด้วยใจจดจ่อ
-
ภามร้องไห้มากๆ จะเป็นอะไรอีกป่ะเนี่ย แล้วยอร์ชรู้ไหมว่าภามเป็นโรคหัวใจอยู่อ่ะ
-
^^
มาต่อเรวๆน้าาาา
-
เข้ามารอตอนต่อไป o11
ไรเตอร์มาต่อเร็วๆนะ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะจ๊ะ :กอด1:
-
Writer ค่ะพักสักหน่อย พอหายเหนื่อยรีบมาเคลียร์เรื่องพี่ยอร์ชกับภามเร็ว ๆ นะค่ะ :3123: :bye2:
-
รอ......และรอค่ะ :o11:
-
ไรท์เตอร์สู้ๆ รีบๆมาลงน้า
แอบรออยู่
งิงุ
:sad11:
-
ไรเตอร์ ได้เจอประสบการณ์ดีดีอีกแล้ว อิจฉาจัง
สนุกมากไหมจ๊ะ จ่าฝูงใหญ่
พักผ่อนให้เพียงพอนะจ๊ะ จะได้มาต่อ เร็วๆๆ
รออ่านอยู่เสมอ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
:z7: :110011:
-
เวลาตั้งสี่ปี
ไม่น่าเชื่อว่าภามจะหนียอร์ชได้ขนาดนั้น
ทำไมไม่ตามให้ได้ตั้งนานแล้ว
บางทีเค้าก็อาจจะอยากรู้ว่า "ทำไม" แค่นั้นเอง
แต่เอาจริงๆแล้ว เหตุผล ให้กับความรัก ไม่ค่อยได้ สินะคะ
^^
-
อ่านรวดเดียวถึงปัจจุบัน
บอกได้เลยว่าสนุก
ยอร์ชนายแน่มาก
บอกเหตุผลไปเลย
แต่ทำไมถึงปล่อยเวลานานไปแบบนี้อะ
-
เสร็จงานหลวงแล้วก็มาต่องานราษฎร์เร็วๆ นะ
คนอ่านรออยู่คับ
-
มาปูเสื่อรอแล้วนะ
-
:เฮ้อ: มารอเหมือนเดิม
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหมือนเดิม
ตาภามจะเป็นยังไงบ้างน้า :o12:
-
ตอนที่ 21
ผมตื่นมาอีกครั้งเมื่อถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูในอีกวันหนึ่ง เด็กผู้หญิงในบ้านคนเดียวกับเมื่อวานที่นำผมมาที่ห้องนี้ยืนอยู่หน้าห้องและบอกสิ่งที่ผมต้องทำหลังจากนี้ให้ทราบ
ผมใช้เวลาไม่นานนักในการอาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมที่ติดตัวมาตั้งแต่เมื่อวาน อันที่จริงคุณป้าให้นิ่มนำชุดใหม่มาให้ผมด้วยแล้ว แต่พอผมซักถามจนรู้ว่าเป็นชุดเก่าของนายยอร์ชผมจึงปฏิเสธไป
นิ่มเดินนำผมมาที่ห้องทานอาหารใหญ่ ตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยผู้คนที่จับจองที่นั่งอยู่ ผู้ชายวัยกลางคนที่ยังคงความดูดีแม้ผมจะเริ่มมีสีขาวแซมนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ข้างโต๊ะด้านขวามือของเขาคือแม่ของนายยอร์ช และนายยอร์ชที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับเป็นลำดับถัดไป ส่วนทางด้านซ้ายมือถัดจากหัวโต๊ะเป็นเฮียยอร์คที่นั่งยิ้มแป้นแล้นยักคิ้วส่งมาให้เมื่อเห็นผมเดินเข้ามา ถัดจากเฮียยอร์คเป็นเด็กผู้ชายที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับยายภา เป็นเด็กผู้ชายที่ดูสดใสด้วยดวงตาหวานที่ประดับอยู่บนใบหน้า
“ภามมานั่งนี่”นายยอร์ชเอ่ยเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงที่มากับแม่เขาเมื่อวานเลื่อนเก้าอี้ตัวถัดจากเด็กผู้ชายอีกคนให้ผม
“ตรงนั้นแหละถูกแล้ว”เสียงผู้ชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะบอกนายยอร์ชดุๆ ตามมาด้วยเสียงฮึดฮัดขัดใจของนายยอร์ช ความสงสัยอยู่กับผมได้ไม่นานผู้ชายที่เลื่อนเก้าอี้ให้ก็ก้มลงบอกที่ข้างหูผม
“คุณธนาพัทธิ์คุณพ่อของคุณชายครับ ด้านข้างคุณชายคือคุณอรวิมลคุณแม่ของคุณชาย ส่วนข้างๆ คุณภามคือคุณชายเล็ก คุณชายธราดลครับ”
“เอ่อ....สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้พ่อของนายยอร์ชที่นั่งอยู่หัวโต๊ะแล้วเลยไปไหว้แม่ของเขาด้วย พอสบตาเข้ากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ต้องรีบเบือนหนี.....คนเลว....
คุณลุงกับคุณป้ารับไหว้ แล้วยิ้มใจดี
“ลุง...ไม่สิ พ่อเพิ่งกลับมาจากสัมมนาเมื่อเช้านี้ พอจะได้ยินเรื่องเมื่อวานมาบ้าง”คุณลุงคุยกับผมก่อนที่จะเบือนหน้าไปมองนายยอร์ชที่นั่งหน้าบึ้งเล็กน้อย คำพูดนั้นทำให้ผมพอจะรู้ว่าเรื่องที่ว่าหมายถึงอะไร ผมนั่งนิ่งๆ แต่สายตาก็สอดส่ายเพื่อหาคนอีกคนที่ควรจะนั่งอยู่บนโต๊ะนี้....ผู้หญิงคนนั้น
“หาอะไรหรือ?”คุณลุงถามเมื่อเห็นผมมองกวาดไปบนโต๊ะอาหารตัวยาว
“....เปล่าครับ”ผมจำต้องพูดโกหก แม้ว่าจะมองอยู่หลายครั้งแต่ก็พบว่ามีเพียงจำนวนคนเท่าที่เห็นตอนแรกที่นั่งอยู่บนโต๊ะ คุณลุงพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“พ่อต้องขอโทษแทนพี่ยอร์ชด้วยนะสำหรับเรื่องเมื่อคืน ถ้าเป็นเรื่องของภามเขาก็เป็นแบบนี้แหละ”เขาเรียกชื่อผมเหมือนรู้จักมานาน ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่เคยเจอหน้าเขามาก่อน แล้วเรื่องที่ว่าเรื่องของผมนี่คือเรื่องอะไร?
“คุณพ่อจะขอโทษทำไม! ผมจะพาเมียตัวเองกลับมาบ้านมันผิดตรงไหน! ภามนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง!”นายยอร์ชรีบสวนเข้ามาโดยที่ผมไม่ทันจะได้พูดอะไร
“ยอร์ช!”คุณลุงหันไปทำหน้าดุจริงจังใส่นายยอร์ชซึ่งก็ทำเพียงหยุดพูดแต่หน้างอเหมือนเดิม
“พ่อว่าภามมาทำงานที่บริษัทของพ่อก็ดีแล้ว ถึงยังไงเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันที่ไหน”เขาหันมาบอกผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนกับผมเป็นลูกของเขาแท้ๆ แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่! ผมไม่สามารถยอมรับในข้อเสนอของเขาได้...
“ผมคิดว่าผมควรจะหางานใหม่ทำมากกว่า คุณลุงคงเข้าใจผิด ผมต้องขอโทษด้วยที่ต้องเรียนคุณลุงว่าครอบครัวของเราไม่แม้แต่จะรู้จักกันมาก่อน ดังนั้นเราจึงยังคงเป็นคนอื่นมากกว่า”ผมตอบกลับเรียบๆ พยายามหาคำพูดที่ดูสุภาพที่สุด
“หรือ? แต่พ่อว่าไม่มั้ง ฟังจากที่คนเค้าเล่ามาอีกที หรือว่าไงยอร์ค?”ท้ายประโยคเขาหันไปถามเฮียยอร์คที่สะดุ้งสุดตัวแล้วยิ้มตอบแหยๆ ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาผม อ้อ! คนที่ว่านี่คงเป็นคนนี้นี่เอง!
“ถึงยังไงพ่อว่าภามทำงานที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว พี่เขาจะได้คอยดูแลเราด้วย”
“ขอโทษครับ ผมไม่ต้องการการดูแลจากเขา”ผมตัดบทอย่างไม่มีเยื่อใย คุณลุงดูหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่คุณป้าก็รีบพูดแทน
“พ่อเค้าหมายถึงว่าอยากให้ภามลองทำงานที่นี่ไปก่อนน่ะลูก บริษัทของเรามีคนเก่งๆ เยอะ เขาจะได้สอนประสบการณ์ให้ภามไง”
“แต่....”ผมตั้งท่าจะคัดค้านแต่คุณลุงก็รีบขัดขึ้นมาก่อน
“เอาเป็นว่าลูกภามทำงานที่บริษัทพ่อนี่แหละ ส่วนนอกนั้นต้องการอะไรก็บอกพ่อ พ่อจะให้คนจัดหาให้”อะไรเนี่ย! มัดมือชกกันทั้งพ่อทั้งลูก แล้วไอ้คำว่า “ลูกภาม” นี่มันอะไร!
“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมขออนุญาตที่จะไม่อยู่ในบ้านหลังนี้”ผมบอกข้อตกลงในการทำงานในบริษัทของเขา
“พี่ไม่อนุญาต!!!”นายยอร์ชรีบชิงพูดออกมาทันทีแต่ผมไม่ได้สนใจ คุณลุงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วถามต่อ
“มีอะไรอีกไหม?”
“ขอให้ผมอยู่ห่างจากลูกชายของคุณลุง ที่บริษัทห้ามเขามายุ่งวุ่นวายกับผม”
“ไม่ได้!!!”นายยอร์ชว่าหน้าดำหน้าแดง
“ลูกชายคนไหนหล่ะ พ่อมีลูกชายตั้งสามคน”คุณลุงว่าขำๆ ไม่ได้สนใจท่าทางใกล้บ้าของนายยอร์ช บ๊ะ! ลูกเล่นเยอะกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย กวนนัก!
“ล้อเล่นๆ ยิ้มหน่อยสิ ตั้งแต่เดินเข้ามาพ่อยังไม่เห็นภามยิ้มเลยนะ”เขาพูดต่อเมื่อเห็นผมยังนั่งนิ่งไม่เล่นด้วย สุดท้ายก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนตอบตกลง
“ตกลง เอาเป็นว่าภามจะได้ในสิ่งที่ขอ”เขาว่าก่อนจะหันไปเรียกผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังนายยอร์ช
“ทัพ”
“ครับ?”เขาขานรับ
“สั่งคนรถพาคุณภามไปพักที่โรงแรมที่เรามีหุ้นอยู่ เลือกที่ใกล้ๆ บริษัทและเดินทางสะดวกๆ ด้วยนะ”
“คุณพ่อ!!!”นายยอร์ชลุกจากเก้าอี้แล้ว
“นั่งลงยอร์ช พ่อยังพูดไม่จบ”เขาว่าเรียบๆ ซึ่งนายยอร์ชก็ทำหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ก็ยอมนั่งลงในที่สุด
“ต่อไปเธอต้องไปบริษัทกับคุณชายของเธอทุกวัน คอยตามติดเขาตลอด และห้ามเขาเข้าใกล้คุณภามเกินสิบเมตร”เขาหันไปพูดกับนายทัพอะไรนั่นต่อ
“ไม่ยุติธรรม!!!”
“ยุติธรรมที่สุดแล้วยอร์ช”คุณลุงพูดหน่ายๆ
“ไม่ต้องกลัวว่าคุณชายของเธอจะโกรธนะทัพ แน่นอนเขาโกรธอยู่แล้ว”อ้าว?
“แต่ถ้าเขาไม่ทำตามที่ฉันพูด กุญแจรถทุกคันจะถูกยึด รวมทั้งบัตรเครดิตทั้งหมดของเขาจะถูกระงับทันที ถ้าเธอยังไม่อยากให้คุณชายของเธอต้องเดินไปทำงานหล่ะก็ทำหน้าที่ให้ดีด้วย”
“ครับ”นายทัพตอบสั้นๆ แต่สายตาดูหวั่นๆ ในขณะที่นายยอร์ชหันไปเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่เขา
“เอาหล่ะ...คุยจบแล้วก็ทานข้าวกันได้แล้วล่ะนะ ส่วนวันนี้ภามยังไม่ต้องไปทำงานนะ งานของเราจะเริ่มในอีกสามวันข้างหน้า ช่วงนี้ก็เตรียมตัวไปก่อน”คุณลุงกล่าวตัดบทในที่สุดแต่ก็ไม่วายมีคนขัด
“ยังคุยไม่จบ!”
“จบแล้วยอร์ช ทานข้าว!”คุณลุงสั่งเสียงเฉียบขาด และการทานอาหารอย่าง(ค่อนข้างจะ)สงบก็เกิดขึ้นเสียที....
โรงแรมที่คุณลุงจัดให้ผมพักนั้นเป็นโรงแรมที่ค่อนข้างใหญ่และหรูหรา เมื่อผมมาถึงฟร้อนท์และแจ้งชื่อตามที่คุณลุงบอก ผู้จัดการฟรอนท์ก็รีบพาผมขึ้นไปบนห้องที่เป็นสิทธิของคุณลุงทันที ในห้องชุดที่ผมถูกพามานั้นมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน การจัดแต่งแม้จะดูเรียบๆ แต่ก็ดูหรูหราและบ่งบอกถึงรสนิยม ผมจัดการจัดเน็คไทด์ให้เข้าที่ก่อนที่จะส่องกระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนออกไปทำงาน เมื่อสองวันที่แล้วผมออกไปซื้อชุดเพื่อใส่ทำงานสองสามชุดและลองเดินสำรวจสถานที่ใกล้ๆ ห่างจากโรงแรมไปไม่เท่าไหร่ก็เป็นสถานีรถไฟฟ้า ซึ่งนับว่าเป็นการสะดวกมากหากจะต้องเดินทางไปทำงาน
ผมเดินเข้ามาในบริษัทอย่างคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย วันที่มาสัมภาษณ์ก็มัวแต่ทะเลาะกับนายยอร์ช ส่วนตอนคุยกับคุณลุงก็กลับลืมถามเสียอีก รู้แค่ว่าผมได้งานในตำแหน่งกราฟฟิคดีไซเนอร์ คอยดูแลเรื่องการทำแพ็คเกจสินค้าของบริษัทและงานด้านกราฟฟิคอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง แต่ผมจะเริ่มจากตรงไหนของตึกหลังนี้นี่สิคือประเด็น!!!
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?”หญิงสาวหน้าตาทีที่ผมเห็นอยู่ที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์เมื่อครู่เดินมาถาม
“เอ่อ....ไม่ทราบว่าแผนกงานกราฟฟิคอยู่ชั้นไหนครับ?”
“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระจะติดต่อกับใครในแผนกนั้นหรือเปล่าคะ?”เธอยังคงถามอย่างสุภาพ
“พอดีผมเพิ่งได้งานในแผนกนั้นน่ะครับ แต่บังเอิญว่าไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”ผมยิ้มแบบละอายใจเล็กน้อย ขนาดได้งานทำแล้วยังไม่รู้อะไรเลย เฮ้อ....
“อ๋อ...ค่ะ คุณต้องขึ้นไปที่ชั้น 8 นะคะ ถ้าเป็นพนักงานของที่นี่ก็ให้ใช้ลิฟท์ตัวนั้นได้ค่ะหากว่าลิฟต์ตัวนอกมีคิวยาว”เธอบอกจุดหมายแล้วผายมือไปทางลิฟท์อีกตัวที่อยู่หลังประตูถัดจากแผนกประชาสัมพันธ์ไป
“ขอบคุณครับ”ผมยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์
ชั้น 8 ที่ผมขึ้นมาถึงนั้นเต็มไปด้วยโต๊ะทำงานมากมาย ข้าวของส่วนใหญ่ในนี้จะกองกันไม่ค่อยเป็นระเบียบ บางโต๊ะก็มีโมเดลแพ็คเกจตัวอย่างวางสุมๆ อยู่ บางโต๊ะก็มีเอกสารกระจัดกระจาย บางโต๊ะก็มีสินค้าของบริษัทวางระเกะระกะไล่ไปจนถึงพื้น มีตั้งแต่กลอนประตูไปจนถึงเครื่องสูบน้ำ! เคยได้ยินว่านอกจากบริษัทนี้จะเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่แล้วยังจะผลิตวัสดุก่อสร้างต่างๆ ขายด้วย แต่ไม่คิดว่ามันจะดูครบวงจรขนาดนี้ รวยเกินไปแล้ว นายบ้ายอร์ช!
พนักงานหลายคนคุยตีกันจนจับใจความไม่ถูก บางคนก็นั่งหน้ามุ่ยจ้องมองกระดาษในมือ มีดินสอเสียบติดไว้ที่ใบหู บางคนก็นั่งขยี้ตาเหมือนเพิ่งตื่นนอน บางคนก็นั่งจิบกาแฟคุยกัน....นี่น่ะนะบริษัทที่เต็มไปด้วยชื่อเสียงและประสบการณ์!!! บุคลากรแต่ละคน!
“อ้าว มาหาใครครับหนุ่มน้อย!”ชายหนุ่มคนหนึ่งที่หันมาเห็นผมวางกระดาษในมือแล้วตะโกนถามข้ามโต๊ะตัวอื่นมา เสียงดังๆ ของเขาทำให้ทุกคนในห้องกว้างเงียบกริบแล้วหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว
“....ผมเพิ่งได้งานที่แผนกนี้ครับ ไม่ทราบว่าผู้จัดการอยู่ไหม ผมยังไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย”ผมเดินเข้าไปใกล้อีกนิดแล้วบอกผู้ชายที่ถาม
“แหม! มีหนุ่มน้อยน่ารักแบบนี้มาทำงานด้วยกันมันค่อยกระชุ่มกระชวยหน่อย ผู้จัดการคร้าบบบบบ.... เด็กใหม่มาแล้ว มารับหน่อยเร็ว!”ชายคนเดิมตะโกนข้ามฟากไปด้วยเสียงร่าเริง ไม่นานนักผู้ชายอายุประมาณสามสิบกว่าๆ ที่ใส่สูทดูเรียบร้อยที่สุดในชั้นนี้ก็เดินออกมาจากมุมหนึ่ง
“ไอ้แอ้ม! พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าอึกทึกให้มากนัก เดี๋ยวบอสมาก็ได้ซวยกันหมดหรอก”เขาตะโกนข้ามฝั่งในขณะที่เดินเข้ามาหาผู้ชายที่ส่งเสียงเรียก ดูท่าตาคนใหม่นี่อึกทึกยิ่งกว่าคนถูกบ่นอีก เหอะๆ
“บอสจะลงมาตรวจแค่สัปดาห์ละครั้ง แล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันตรวจด้วย ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ ผู้จัดการมาดูเด็กใหม่นี่ดีกว่า หน้าตาน่ารักไม่เบา
ฮ่าๆๆๆๆๆ”นายพนักงานมาดนักเลงยังไม่ยอมลดดีกรีความแรง ผมชักจะเบื่อกับไอ้คำว่าน่ารักของเขาแล้วนะ
“อ้าว....ไหน? อ้อ เรา....ภาคิไนยใช่ไหม?”เขาถามเมื่อหันมาเจอผม
“ครับ สวัสดีครับผู้จัดการ”ผมยกมือไหว้ทักทายเขา เห็นเขารับไหว้แล้วยิ้มๆ
“เด็กจบใหม่ไฟแรง ดูหน่วยก้านดีเหมือนกันนี่เรา”เขาพูดอารมณ์ดี ดูไม่ถือตัวกับเด็กใหม่อย่างผมเลย ผมยิ้มให้เขาเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เอ้าๆ มาแนะนำตัวหน่อย พี่ๆ เค้าจะได้รู้จัก”ผู้จัดการบอกก่อนจะหันไปตบมือป้าบๆ
“พวกทโมนทั้งหลายเงียบๆ หน่อยเว้ย! เด็กใหม่จะแนะนำตัวแล้ว!”ได้ผลครับ เสียงตะโกนของเขาหยุดเสียงพูดคุยในห้องไปโดยปริยาย ผมโดนผู้จัดการดันหลังให้ก้าวออกไปข้างหน้าเล็กน้อย คงให้ผมพูดแนะนำตัวสินะ...
“สวัสดีครับ ผมชื่อภาคิไนย เจริญโอภาศตระการชัย มาทำงานที่นี่ในตำแหน่งกราฟฟิคดีไซเนอร์ครับ ขอฝากตัวด้วยนะครับ”ผมยกมือไหว้และแนะนำตัว หลังจากพูดจบเสียงในห้องก็ดังขึ้นมาอีกทันที
“ว้าย! น่ารักจัง!”
“บอกแต่ชื่อจริงแล้วชื่อเล่นล่ะคร้าบบบบบบบบบบ....”
“อ้าว! อยู่ฝ่ายเดียวกับตูนี่หว่า โชคดีจริงๆ เฮ้ย!”
“น้องคะมานี่เร็วๆ เดี๋ยวพี่สอนงานให้เอง!”
พนักงานแต่ละคนชักจะเริ่มเอะอะจนคุมไม่ไหวจนผู้จัดการต้องทำหน้าดุใส่ถึงยอมเงียบกันได้ เขาหันมาบอกให้ผมบอกชื่อเล่นด้วย เพราะแผนกนี้ทุกคนจะสนิทกันหมด จะได้เรียกกันง่ายๆ
“ภามครับ”ผมหันไปบอกยิ้มๆ แล้วเสียงฮือฮาแบบเดิมก็มีมาอีกระลอก ผู้จัดการต้องปรามอีกครั้งก่อนจะหันมาคุยกับผม
“ต่อไปเรียกพี่ว่าพี่เอกนะ แผนกเราทุกคนจะสนิทกันหมด ทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นเข้าไว้ ไม่ต้องเครียด”ผมพยักหน้าให้เขายิ้มๆ
“แผนกของเราเป็นแผนกที่เพิ่งตั้งขึ้นใหม่เมื่อสองปีที่แล้ว ปกติเวลาบริษัทเราผลิตสินค้าอะไรก็จะจ้างข้างนอกทำแพ็คเกจหรือไม่ก็โฆษณาให้ แต่บอสเห็นว่าบริษัทเรามีสินค้าใหม่ๆ มาเยอะ เลยเสนอท่านประธานให้ตั้งแผนกนี้ขึ้นมา ภามไม่ต้องแปลกใจนะว่าทำไมมีแต่ทโมน ฮ่าๆๆๆ”ไม่แปลกใจก็ได้ แม้แต่ผู้จัดการยังดูเป็นไปกับเค้าด้วยเลย!
จากคำบอกเล่าของพี่เอก ในแผนกของเราเป็นแผนกเล็กๆ ที่มีพนักงานแค่ 11 คน แต่ที่ห้องกว้างนั้นดูแคบก็เพราะว่าข้าวของที่วางเกลื่อนกลาด ใครไม่รู้หลงมาชั้นนี้เลยพาลนึกว่ามีพนักงานเป็นร้อย!!!
หลังจากพี่เอกพาแนะนำส่วนต่างๆ ในแผนกเรียบร้อยแล้วก็ส่งต่อผมให้ไอ้พี่นักเลงเป็นคนเริ่มสอนงาน ก็คนเดียวกับที่ทักผมตอนแรกนี่หล่ะครับ เห็นนิสัยแล้วนึกถึงภีมขึ้นมาตะหงิดๆ เฮ้วได้ใจจริงๆ......
พี่นักเลงหรือชื่อเล่นจริงๆ ก็คือพี่แอ้มบอกขั้นตอนต่างๆ ในสายงานของเราให้ผมลองทำความเข้าใจจนใกล้ถึงเวลาพักเที่ยง พนักงานหลายๆ คนที่หยุดทำตัวเป็นลิงเป็นค่างและตั้งหน้าตั้งตาทำงานมาตั้งแต่เช้าหลังจากที่ผมแนะนำตัวจบเริ่มอยู่ไม่ค่อยเป็นสุขอีกครั้ง หลายๆ โต๊ะเริ่มหันมามองทางผมบ่อยๆ จนผมอดรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไม่ได้ จนเมื่อเวลาพักมาถึงนั่นแหละทุกคนถึงได้รีบกรูกันเข้ามาหาผมทันที
“เป็นไงบ้างน้องภาม มีอะไรไม่เข้าใจไหม เดี๋ยวพี่สอนให้”ผู้ชายคนหนึ่งรีบยื่นหน้าเข้ามาถามจนผมหลบแทบไม่ทัน
“บ้า นายมาร์ค นี่มันเวลาพักเที่ยงแล้ว ยังจะไปกวนน้องภามอีก ไปกินข้าวกับพวกพี่นะน้องภาม”พี่ผู้หญิงอีกคนรีบเข้ามาจับแขนผมแล้วชักชวน มีผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งด้านหลังคอยพยักหน้าเห็นด้วย
“เฮ้ย! อะไรวะพวกแกนี่ เห็นเด็กใหม่เป็นไม่ได้เลยนะ!”ไอ้พี่แอ้มรีบเข้ามาขวางผมเป็นการใหญ่พร้อมกับทำท่าไล่คนอื่นออกไป
“แหม ตัวเองก็เห่อน้องเหมือนกันแหละนายแอ้ม!”พี่อีกคนรีบตอกกลับ แล้วสงครามที่มีผมเป็นตัวประกันก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด มันดูจะไม่จบลงง่ายๆ เมื่อผมโดนยื้อแขนไปทางโน้นทีทางนี้ทีจนกระทั่งมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนแทรกเข้ามา
“เฮ้ย! บอสมา!”
To be continued :z1:
_________________________________
ขอโทษจ้าที่หายไปหลายวันเลย
อดหลับอดนอนทำค่ายจนกลับมาไม่สบายอย่างแรง ไอไม่ไหวแล้ว :o12:
แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วจ้า จะกลับมาอัพให้เหมือนเดิมนะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นมาก :กอด1:
นัท
-
อ่านทันแล้ววววววว
ลุ้นตลอดดเลยอ่ะ
อยากรุ้แล้วว่าจาเป็นไงต่อ
ระหว่างภามเข้าใจผิดกับพี่ยอรชมีคนอื่น
อันไหนแน่ที่เป็นความจิงอ่ะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์ทั้งคนโพสเลยนะค่
-
มาเจิมทันโตย คริคริ อยากรู้เหตุผลแล้วว
รีบๆมาต่อนะค่ะ o13 :bye2:
-
ภามมาอยู่ใกล้ตาละ แต่เเตะต้องไม่ได้ เพราะพ่อห้าม :laugh:
ว่าแต่ เรื่องที่เข้าใจผิดยังไม่กระจ่างเลยอ่ะ :m15:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ไอ้ยอร์ชโดนสั่งห้ามทุกอย่างเลย ไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับภาม
แล้วเมื่อไหร่จะได้รู้เรื่องกันละเนี่ย ว่าสี่ปีมันหายไปไหนมา
อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย มาต่อไวไวนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์และคนอัพเลย
หายเหนื่อยไวไวนะจ๊ะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
ปล.รักษาสุขภาพด้วยเน้อออ
-
:serius2: ไม่เคลียร์เลยอะค่ะ :o12:
-
อยากรู้ส่วนที่ต่อจาก บอสมา กิเลศความอยากขึ้นปี๊ด อีป้าแก่ๆ ก้ต้อง ยุบหนอพองหนอเอา 555
รักษาสุขภาพดีๆนะจ๊ะ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยๆ +1 ค่ะ
-
ยังไม่เคลียร์เรื่องนั้นเลย :serius2:
บอสที่ว่านี่ใช่ยอร์ชรึเปล่า ถ้าใช่ ตอนหน้ามีวีนแตกแหงถ้าเห็นว่าภามเป็นที่เอ็นดูขนาดนี้ :z1:
-
บอสมาแล้ว แล้ว แล้ววววววววววววววววววววววววววววว
แล้วไงต่อเนี่ยะ นัทให้ไวเลยนะตัวเอง เค้ารอลุ้นอยู่ o13
-
เด็กบอสนี่หว่า เท่ห์ไม่หยอกเลยกับตำแหน่งนี้
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้ายอร์ดี
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
แต่ว่ายังไงก็อยากให้สองคนลงเอยกันซะที
เป็นกำลังใจให้น้าคะ :bye2:
-
บอสมานี่อารมณ์เหมือนเจอฝ่ายปกครอง :laugh:
-
คิดถึงน้องภามมมมมมม จะมัวทะเลาะกันทำม้ายยย :z3:
ไมไม่บอกความจริงน้องไปซะทีไม่ก้ถามพี่เค้าไปสิ เข้าใจผิดแบบนี้คนอ่านอึดอัดนะเนี่ย
-
สะใจจิงๆ ยอร์ชทำไรภามไม่ได้ 5555+ :laugh:
-
o13 คุณพ่อเยี่ยมจริง ๆ
เอาสะพี่ยอร์ชหุบปากฉับ :laugh:
-
นึกว่าลืมมาลง 5555
ว่าแล้วว่าต่อไปนี้บอสคงมาทุกวันเลยแหละ 555
เริ่มจะสงสารพี่ๆในชั้น8ซะแล้วสิ กร๊ากกกก
-
หมาหงอยเลยยอร์ช :laugh:
-
เข้ามาเชียร์ภามให้กลับไปรักยอร์ชเหมือนเดิม :L2: :L2: :L2:
-
๕๕๕ นายยอร์ช โดนท่านพ่อสั่งห้าม ถ้าพ่อจะเข้าข้างลูกชายคนใหม่มากกว่านะ :laugh:
คิดว่าสาม สี่ปีนี้ นายยอร์ชต้องพิสูจน์อะไรกับพ่อแม่หลายอย่างทีเดียว ถึงยอมรับได้ขนาดนี้
น่าสงสาร :sad11: รักก็แสดงออกดีหน่อยดิ เอาแต่ดุ แต่ขู่ใครเขาจะเข้าใจอะ
สู้ต่อไปนะนายยอร์ช o13
ปล.พี่ๆแผนกกราฟฟิกเตรียมตั้งแถวต้อนรับบอสทุกวันแน่ ๕๕๕๕
-
เฮ้ยยยย บอสมาาา :z3: ค้างอีกแล้วววว
ยังแอบเห็นใจยอร์ชอยู่ ภามไม่น่าแบบนี้เลย
ไหนตัวเองเป็นคนพูดแล้วไง ว่าได้เห็นอะไร ก็จะถามก่อน ไม่หนีแบบนี้
แต่พี่ยอร์ช ก็ไม่ยอมอธิบายซักที เหนื่อยจวยแทนน :เฮ้อ:
แลดูพี่ๆพนักงาน ถ้าจะเห่อภามกันมาก เป็นพิเศษ หุหุ
:กอด1: คนโพสต์ +1 ให้จ้า
-
ระวังงานเข้าไม่รู้ตัวนะค่ะพี่ ๆ ทั้งหลาย นั่นหน่ะว่าที่สะใภ้ของท่านประธานเลยนะค่ะ แถมเป็นภรรยาโดยพฤตินัยของบอสไปเรียบร้อยแล้วด้วย :laugh:
-
เอาแล้วสิพี่ยอร์ช คราวนี้จะทำยังไงล่ะเนี่ย???
แต่เค้าว่าอย่างพี่ยอร์ช ทำถึงขนาดนี้แล้ว คงจะไม่หยุดที่แค่นี้แน่ ๆ เลยอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ ^^'
-
มาชวนน้องภามไปกินข้าวแหงง ๆ แต่ห้ามเข้าใกล้รัศมี 10 เมตร ไม่ใช่หรือ :z2:
ความสงสัยยังไม่กระจ่างเรื่อง ยอร์ชมีภรรยา แต่โดนพ่อสามี เบรคไว้ก่อน
มารอดูนายยอร์ชเป็นบ้า คอยหึง น้องภามดีกว่า :m20:
+1 ให้ น้องนัท เป็นกำลังใจให้ น้อง DRAFT รอตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
ไม่รู้ว่าครอบครัวนายยอร์ชต้องการอะไร.....
ดูเหมือนดี.....แต่มีความลับอะไรไม่บอกภามหรือเปล่า...
นู๋ภามกลายเป็นขวัญใจไปแล้ว.....
นายยอร์ชเดือดแน่...... o3
รักษาสุขภาพนะคะ :L2: :pig4:
-
:เฮ้อ:
ไอ้บ้าพี่ยอร์ช มาแล้ว วว ว ว ว ว ว ว
:m16:
ภาม ควง คนใหม่ เย้ยแมร่งเลย ย ยย ยย 55 5 5+
- -* หมั่นไส้ . .. .เอาแต่อารมณ์เสียอยู่ได้
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนน๊า. . . :3123:
-
เออ ไม่เคลียร์อ่ะ
เรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องใหญ่พอควรเลยนะ
แต่กลับไม่มีใครพูดให้มันชัดเจนเลย
มันยังงัยเนี่ยะ
แล้วภามต้องบอกทางบ้านทางมั๊ย หรือภีมมั๊ย
เอ๊ะ ยังงัยล่ะเนี่ยะ
-
บอสมาไมอะ
คนตำแหน่งใหญ่กว่าบอส เค้าห้ามบอสเข้าใกล้น้องภามเกินสิบเมตรนะ
ยังจำได้ป่าว
:jul3:
-
ตั้งแต่อ่านมา ตอนนี้ถูกใจที่สุดเลย อยากเห็นนายยอร์ชเต้นเร่าๆอย่างงี้มานานละ สะจายยยยยยย :m20: :laugh: :jul3:
-
พียอร์ชขาเลิกดุแล้วอธิบายให้น้องภามเข้าใจดีกว่าไหมนี่
ทะเลาะกันแบบนี้ไม่ดีนะตัวววววว
ปล. ตอนนี้คนในแผนกวุ่นวายกับภามใหญ่ แต่ถ้าเจอบอสจะเปลี่ยนไปป่ะนะ บอสเค้าขี้หวง 55555
-
นึกว่าพ่อแม่ภามจะเฉลยเหตุผลที่เข้าใจผิดกันซะอีก
สุดท้ายภามก็ยังเข้าใจผิดยอร์ชต่อไป :เฮ้อ:
-
พ่อกะแม่นายยอร์ชนี่ใจดีที่ฉุดๆๆ เลย
ว่าแต่ภามจะแข็งกะพ่อกะแม่ยอร์ชมากไปป่าววหว่า
จะคอยดูว่ายอร์ชจะทำไงให้ภามใจอ่อนล่ะกันเน้อะ เป็นกำลังใจให้2คนเลย
รีบๆ มาต่อนะคร้าบ
-
แง.... สงสารนายยอร์ช :sad4:
-
เคลียร์กันก่อนดีม้ายยยยย :m16:
เรื่องนั้นน่าจะเคลีย์ให้จบตั้งแต่ที่โต๊ะอาหารแล้วนะ
-
บ้านพี่ยอร์ช น่ารักกันทุกคนเลย
พี่ๆที่ทำงานก้อน่ารัก
-
อยากให้ภามกลายเป็นลิงไปด้วย จะได้กลายเป็น 12monkeys (แต่ไม่ใช่คนบ้าแบบในเรื่องนั้นนะ!!)
แค่อยากให้เย้วๆเฮ้วๆกล้าพูดกล้าทำมากกว่าเดิม จะได้เคลียร์กะไอ้พี่ยอร์ชรู้เรื่องกันไปซะที
แล้วนี่ขนาดพ่อแม่เปิดทางก็แล้ว ไม่มีแม้แต่เงาของผู้หญิงคนนั้น น้องภามเรายังคิดไปเองอยู่ได้
ขอเถอะ ไอ้เรื่องนิสัยคิดเองเออเองเนี่ย ลด ละ เลิก แล้วหันกลับมาฟังไอ้พี่ยอร์ชมันมั่ง
ส่วนไอ้พี่ยอร์ช เบาๆหน่อยก็ได้ รู้แล้วว่ารัก แต่รักเบาๆหน่อย ไม่ใช่รุนแรงเป็นไอ้บ้าเถื่อนถ่อยแบบนี้
-
4ปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นนนนนนนนน :angry2:
ค้างอย่างแรง :serius2:
-
ทำไมไม่อธิบาย.....โกรธแทนน้องภามล่ะเนี่ย... :angry2:
-
แล้วจะง้อกันยังไงล่ะเนี้ย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ขอบคุณค่า..
ภามก็ยังเหมือนเดิม..ยังคงหนี..ยังคงโง่ หรือ ยิ่งกว่าเดิม..มรึงยังจะเป็นนางเอกไปไหนว่ะ..หัดรับฟังคนอื่นซะบ้าง :angry2:
เฮ้อ..อ่านตอนหลังนี้แล้วเกลียดภามว่ะ..พูดกับผู้ใหญ่ไม่ดีเลย..โกรธลูกแต่ไปพาลที่พ่อแม่เค้าแบบนี้ได้เหรอ..แค่นี้แยกแยะไม่เป็นรึไงวะ..นิสัยโคตรเด็กเลยว่ะ :beat:
-
ค้างอ่ะ
ค้าง
สนุกมากกก
แต่มันก็ค้างอยู่ดี
ทำไมไรเต่อร์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
-
555 หนุกหนานกันจังนะแผนกนี้
แล้วมาต่อไวไวนะ :bye2:
-
:เฮ้อ:ไอ้ยอร์ชเอ้ย
ผ่านมาตั้งหลายปีก็ไม่รู้จักเคลียร์
ไม่งั้นป่านนี้ก็ได้อยู่กับภามไปเรียบร้อยแล้ว :m16:
ตอนนี้เลยเข้าใกล้ได้ไม่เกิน 10 เมตร :m20:
แถมรู้สึกว่าจะมีคู่แข่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมด้วย :impress2:
ไรเตอร์มาต่อเร็วนะ เค้ารออยู่ :กอด1:
-
บอสสสมาแล้ววววว...แล้วงัยต่ออ่ะคะ..ค้างๆๆ :serius2:
-
"เฮ้ยบอสมา"
ลุ้นตอนต่อไปนะคะ
-
เมียบอส
-
:angry2: ตายอชรีบเคลียสิ
เรื่องจะแต่งงาน เรื่องโกหกภามแล้วไปผับอีก
อะไรนักหนานี่ แต่ละคนโอ๊ยปากแข็ง
ขอตอนต่อไปด่วน ความดันจะขึ้นแล้ว
-
บอส คือ ใคร
ใคร คือ บอส หุหุ
ชี้แจงแถลงไขด่วนจร้าา
-
เมื่อไหร่ยอร์ชจะอธิบายให้ภามฟังสักที ><
-
รู้สึกค้างๆ คาๆ
รึตรูยังไม่ได้จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟหว่า
:sad4:
-
....เมียบอส....
-
บอสมา กรี๊ดๆ
อยากรู้เหตุผลเร็วๆด้วยคน
แต่เป็นอย่างนี้ก็ตื่นเต้นดีค่ะ 555
-
น้งภามก็ยังทำตัวให้เราหมั่นไส้ได้เหมือนเดิม
ด่าพี่บอร์ชอยู่ได้ ไม่ยอมฟังอะไรตามเคย :angry2:
-
สู้ๆๆๆ
-
"เฮ้ยบอสมา"
ลุ้นตอนต่อไป :z2: :z2:
-
ยาวนะ แต่ค้างอะ
-
สามี มาคุม 5555
-
:pig4:ใจจ้าที่มาต่อ
-
โอ๋ ๆ
หายไว ๆ ๆ นะครับ
แล้วมาต่อให้หายคิดถึงเร็ว ๆ ด้วย
งุงิ ๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมาก
มาอัพต่อเร็วๆน้า ยอร์ชยังไม่เคลียร์กะน้องภามเลย ลุ้นอ่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
สนุกมากมายอ่ะ
ส่วนเรื่องที่ค้างคากันนั้นก็ยังไม่เคลียร์
ไม่รู้จะสงสารใครดี ????
ขอบคุณมากนะค่ะ!! ^^
-
ค้างมากมาย
ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ
-
จะค้าง จะอย่างไร....ไม่นำพา
จะรอ
มีไรมะ
ชอบพี่ยอร์ชอ่ะ
ค้างได้ แต่อย่านาน...จะพาลเป็นลม....
-
กร๊าาก...สะใจ คุณพ่อเด็ดขาดมากมาย....นายยอร์ชห้ามใกล้ภามตั้ง 10เมตร อกแตกตายแหงๆ
-
"ซวยแน่เลย" หรือเปล่า???
:a5:
-
คนนั้นชัวร์ๆๆๆ
-
กำลังคิดอยู่ว่า นายยอร์ช ต้องมา
ตอนเที่ยงพาไปกินข้าว..
ไม่รู้ว่าถูกหรือป่าว
-
ภามเรามีแต่คนหนุนหลัง (ฮาาา)
บอสนี่ใช่คุณพี่ยอรช์หรือเปล่าเนี่ย
ไม่รู้จะมาทำอะไรภามมั้ยเนี่ย
แต่เรื่องเหมือนจะไม่มีอะไรเนอะ
เพราะตลอด4ปีที่ผ่านมาเหมือนภามจะคิดไปเองทั้งหมด(หรือเปล่า)เรื่องพี่ยอร์ช
เอาเป็นว่าติดตามต่อไป อิอิ
-
"บอสมา"
พี่ๆแผนกนี้คงจะได้ยินคำนี้กันจนเบื่อแน่ๆ
555
-
:serius2: :serius2:
บอสมาแล้วยังไง ??? มาต่อด่วนๆๆนะคร้าบๆๆ
:serius2: :z3: :z13:คนลง อิอิ
-
อยากจะบอกว่า :-[ เราเองก็ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆๆๆๆ คนหนึ่งนะ
ถึงเนื้อเรื่องไม่ nc ก็ตาม แต่...การดำเนินเรื่อง ในเรื่องนี้ ^^~
ของคน 2 คน สังคมของคนทั้งคู่ และการได้รู้จักกัน กลับการค่อยๆ เริ่มนับ 1 ไปทีละก้าว
ทีละก้าว ของทั้งคู่ อยากบอกคู่นี้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ ถึงจะทะเลาะเพราะการไม่เปิดใจกานน
ถ้าเป็นเรานะ เจอแบบนั้นทำจายอยากอะ :m15: แต่ก็อยากจะเชียร์ไปเรื่อยๆ ยิ่งได้อ่านเรื่องพวกเขาก็ยิ้มไปกับพวกเขาแล้วจ้า น่ารักทั้งคู่ :กอด1:
อากิมาคิดดูนะ...ภีมน่าจะได้กับน้องพระเอกนะ เพราะดูเหมาะสมกานมากๆๆๆๆ เราว่าน้องชายพระเอกจะคงชอบๆภีมบ้างละ ว่ามะ :laugh: อยากลืมเอาคู่นี้มาให้อ่านนะ เราว่าคู่นี้
โครตน่ารักเลยอะ o13
อย่างไรจะติดตามผลงานนี้ตลอดไปนะจ้า..สู้ๆ... :bye2:
-
เอาตอนต่อไปมาเถอะ
จะลงแดงอยู่นี่ละ
-
ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาในเล่าเท่าไร
แต่พอเข้ามาก็สะดุดกับชื่อเรื่อง เลยลองอ่านดู
แต่อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบในบรดาหลายๆเรื่อง
และก็อยากบอกว่ารีบมาต่อไวไวคับ
อิอิ
-
งุงิ งุงิ :impress2:
อย่าหายไปนานนะค่ะ o18
-
แวะมานั่งรอค่ะ อิอิ
-
ว้าวๆๆๆๆ ชักจะน่าลุ้นเข้าไปทุกที
-
บอสมา?? ใครหว่า ตายอร์ชชี่เหรอ?? ช่างมันเถอะ เดี๋ยวตอนหน้าก็รู้เอง ฮ่าๆๆๆ
แต่ชอบคุณพ่อคุณแม่ของยอร์ชมากเลยอ่ะ กีดกันลูกชายตัวเองทุกวิถีทาง กร๊ากกกกกกก :laugh:
-
โอ้ว วุ่นวายดีแท้หน้ออออ
บอสที่ว่ามานี่ใครนะ นายยอร์ชรึเปล่า ฮ่าๆๆ
-
เรื่องยังไม่ประติดประต่อเท่าไหร่...
เหตุและผล ยังไม่ค่อยกระจ่างชัด.....
พี่ว่านายยอช์ร เปิดตัวเร็วไปหน่อย...+ ความเอาแต่ใจ เหตุผลของการกระทำไม่กระจ่าง
เพราะมันเป็น ช่วงเวลาที่หายไปตั้ง หลายปี...
ไม่เป็นไรๆๆ รอตอนต่อไป อยู่จ้า.....
-
:m12:ไม่มาต่อหน่อยหรอ o18
-
โส นะ หน้า กะลาหัว นายยอร์ช
ชิชิ รู้ก็รู้ว่าหนูภามน่ะบื้อ มีอะไรแทนที่จะพูดดีๆ เชอะ
-
ใจร้ายตัดให้อยากแล้วจากไปเลย
-
ฮ่าๆ เอาแล้ว บอสมา
แต่ไหนกฎล่ะยอร์ช
แต่ก็นะ ,, ท่าทางไม่สนอยู่แล้วนิ
-
อืม เออ อ่า
ไม่เคลียกันเหรอ
ทั้งยอร์ช ทั้งพ่อแม่ก็รู้เรื่อง
แต่ทำไมไม่เคลียกัน
เดี๋ยวมีเรื่องมาอีก
คนที่เดือดร้อนและเจ็บคงไม่พ้นภาม
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องแท้ๆ....
ชอบภามมากกกกกอ่ะ
เมื่อไหร่ยอร์ชจะเคลียร์สักทีห๊า :angry2:
พี่ๆที่ทำงานภามให้การต้อนรับอย่างดีกันทุกคนเลย...น่าร๊ากกก :-[
:L2:
-
มานั่งรออ่านตอนต่อไป :z2:
-
วันนี้จะมาไหมค่ะ อีป้าแก่ๆรออ่านอยู่นะคะ
-
บอสคงมาตามไปทานข้าวแล้วล่ะมั้ง
-
จะเอาตอนที่ 22 แล้วค่ะ อีป้าแก่ๆ อยากอ่านแล้ว จะมาเมื่อไหร่ดีค่ะ
-
มาต่อด้วยค๊าบบบบบ...
-
เจ๊ ต่อมาเร็วๆ นะ รออยู่
-
มาต่อแล้วจ้า ป้าใจเย็นๆนะ 555
เห็นมารอหลายรอบเลย
_____________________________________
ตอนที่ 22
“บ้า! บอสจะลงมาทำไมวันนี้!”อีกเสียงหนึ่งตะโกนกลับ
“บอสมาจริงๆ!”
“ไหน!!!”ทุกคนรีบหันไปทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกันก่อนจะแตกกระเจิงกันไปคนละทิศคนละทาง ที่หน้าประตูกระจก นายยอร์ชในชุดสูทสีดำยืนขมวดคิ้วหน้าตาย มีนายคนที่ชื่อทัพยืนเป็นกำลังใจอยู่ข้างๆ
“พวกนายทำอะไรคุณภาม!”เสียงดุๆ ดังขึ้นทันทีหลังจากความเงียบเข้ามา
“คุณภาม?”พี่แอ้มทวนคำพูดงงๆ
“เออ! ฉันถามว่าเมื่อกี้พวกนายทำอะไรคุณภาม!”เขายังกอดอกทำหน้าดุ
“เปล่านี่ครับบอส พวกเราก็แค่คุยกับน้องใหม่”พี่แอ้มตอบขำๆ ไม่ได้มีความกลัวไอ้บอสหน้าเหี้ยมนี่เลย
“ก็ฉันเห็นพวกนายรุมจับโน่นจับนี่คุณ....”เขาเงียบเสียงไปก่อนจะพูดใหม่เมื่อนายทัพที่ยืนอยู่ข้างๆ เดินเข้ามากระซิบอะไรสักอย่าง “ก็ฉันเห็นพวกนายรุมกันจับโน่นจับนี่ภามกันใหญ่ จะไม่มีอะไรได้ไง!”
“โธ่! บอสคะ....เราแค่จะชวนน้องภามไปกินข้าวด้วยกัน บอสอ่ะ! หวงเด็กใหม่จัง ไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย”พี่ผู้หญิงอีกคนถามนายยอร์ชอย่างไม่ได้มีความกลัวเกรง สงสัยบอสกับไอ้ลูกน้องแผนกนี้มันจะสนิทกันจริงๆ
“ไม่รู้หล่ะ! ต่อไปฉันห้ามพวกนายแตะเนื้อต้องตัวภามแบบนั้นอีก!”สิ้นคำพูดพนักงานคนอื่นก็เริ่มประท้วงทันที
“บอสหวงภามมากเกินไปไหมเนี่ย!”พี่แอ้มหน่วยกล้าตายถามขึ้นมาท่ามกลางเสียงโอดครวญว่าไม่ยุติธรรม
“ไอ้แอ้ม! จะไม่ให้หวงได้ไง! ก็นี่มัน….”เสียงนายยอร์ชเงียบหายไปเนื่องจากโดนคนที่เคยยืนอยู่ข้างๆ กระโจนเข้ามาปิดปาก
“อะไรครับบอส?”พี่แอ้มถาม แต่คนที่ตอบกลับเป็นนายทัพที่กำลังปราบพยศนายยอร์ชแทน
“คุณชายจะบอกว่าคุณภามเป็นพนักงานคนหนึ่งของคุณชาย จึงต้องห่วงสวัสดิภาพกันเป็นธรรมดาน่ะครับ”
“อ๋อ....”เสียงโล่งใจดังประสานกันจากคนทั้งห้อง
“ถ้าเข้าใจกันแล้วก็ไปพักกันได้แล้ว ส่วนภามมานี่!”นายยอร์ชยังตีหน้าดุเรียกผมให้เข้าไปหา
“ผมต้องไปทานข้าวกับพี่เอกครับ ขอโทษด้วย”ต่อหน้าพนักงานคนอื่นก็ต้องพูดให้เรียบร้อยหน่อย
“บอกให้มาก็มาเถอะน่า!”ไอ้บอสตัวดียังไม่หยุดเอาแต่ใจ
“ไม่ไปครับ”ผมบอกนิ่งๆ ก่อนจะลุกเดินไปทางพี่เอก “ไปทานข้าวกันดีกว่าครับ”ผมบอกพี่เอกแล้วดึงแขนให้เดินไปด้วยกัน พี่เอกก็ได้แต่เดินตามมางงๆ
“นี่พูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม! ต้องให้ไปลากมาใช่ไหม!!!”นายยอร์ชเริ่มเสียงดังแล้วเดินปรี่เข้ามาหาผม
“หยุดเลยนะ! ออกไปห่างๆ เลย!”ผมห้ามไม่ให้เขาเข้ามาหาด้วยความลืมตัว
“ภามห้ามพี่ไม่ได้หรอก!”นายยอร์ชยังคงเดินดุ่มๆ หลบหลีกกองงานต่างๆ เข้ามาด้วยใบหน้าเอาจริงเอาจัง แต่สวรรค์ยังมีตาส่งนายทัพเข้ามารั้งตัวเขาไว้ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้ผมไปมากกว่านี้
“คุณชายเข้าใกล้คุณภามไม่ได้นะครับ! ถ้าคุณผู้ชายรู้เดี๋ยวจะเป็นเรื่องอีก”นายทัพพูดด้วยเสียงที่พยายามทำให้เบา แต่ในห้องที่เงียบแบบนี้ทำให้คำพูดนั้นถูกได้ยินเกือบหมด ใบหน้าที่งงอยู่แล้วของคนในห้องกลับงงเข้าไปใหญ่
....งงกับคำพูดของเจ้านาย
....งงกับการไล่เจ้านายของเด็กใหม่
....งงกับประโยคห้ามแปลกๆ ของคนติดตามเจ้านาย
จะมีอะไรที่น่างงไปกว่านี้อีกไหม?
“ปล่อย! ไอ้ทัพ! ไม่ต้องมาห้าม!”นายยอร์ชพยายามสะบัดแขนที่ถูกฉวยไว้ออก
“คุณชาย! เข้าไปใกล้กว่านี้ไม่ได้แล้วครับ!”นายทัพกระโดดกอดนายยอร์ชเรียบร้อยแล้ว!
“ไอ้ทัพ! แกเป็นลูกน้องฉันนะโว้ย!”นายยอร์ชสะบัดตัวจากการเกาะกุม ปากก็ด่าคนที่กอดตัวเองไว้แน่นปานรักกันเต็มที่
“เพราะเป็นลูกน้องคุณชายนี่แหละครับถึงต้องห้าม! ไม่อย่างนั้นคุณชายต้องเดินมาทำงานจริงๆ นะครับ!”นายทัพบอกเสียงหอบๆ คงจะเหนื่อยจากการจับหมาบ้า ผมนี่ก็ชั่วนะ....นั่งดูอยู่ที่เดิมเฉยๆ แทนที่จะลุกหนีออกให้ห่างกว่านี้อีกหน่อย....
“พวกคุณช่วยพาคุณภามออกไปด้วยครับ อย่าให้คุณชายเข้าใกล้คุณภามนะครับ!”นายทัพเริ่มขอความช่วยเหลือเมื่อเห็นว่าจะรั้งนายยอร์ชได้อีกไม่นาน ไอ้พี่แอ้มที่ได้สติคนแรกรีบมาลากผมที่นั่งอยู่ออกไป ในไม่ช้าผมก็ถูกพามาที่โรงอาหารของบริษัท มีพี่ๆ คนอื่นๆ รีบตามมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
และแล้วมื้อกลางวันวันนี้ผมก็ตกเป็นจำเลยของพี่ๆ ทั้งแผนก ผมพยายามเล่าเฉพาะในเรื่องที่เล่าได้ แน่นอนว่ายังไม่มีใครรู้ว่าผมกับนายยอร์ชเคยมีความสัมพันธ์กันแบบไหน บางเรื่องที่ไม่ควรเล่าผมก็เงียบแล้วทำเพียงแค่ยิ้ม ซึ่งพี่ๆ ก็ไม่ติดใจจะถามอะไรต่อ หลังจากเล่าความโหดร้ายของนายยอร์ชพอหอมปากหอมคอแล้วพี่ๆ ทุกคนก็แปรพรรคมาอยู่ข้างผมทันที พวกพี่ผู้หญิงเอาแต่บ่นว่าบอสใจร้ายๆ ส่วนผู้ชายก็ตีอกชกลมกันไปตามเรื่อง เพราะทำอะไรเจ้านายไม่ได้ ไม่เว้นแม้แต่พี่แอ้ม จะมีที่สงบหน่อยก็ดูจะเป็นพี่เอก ซึ่งพี่เอกก็สอนการวางตัวที่ดีสำหรับการทำงานให้ผมได้รู้ ผมรู้สึกดีจริงๆ กับบรรดาเพื่อนร่วมงานที่ได้พบกันเพียงวันแรก.....แม้จะเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ทุกคนก็พร้อมที่จะเข้าข้างผมกันหมดแล้ว ดูท่าว่าคำว่าครอบครัวที่พี่เอกบอกผมในตอนแรกของการพาดูการทำงานในแผนกจะไม่มากไปเลยจริงๆ.....
“ไอ้พวกนี้มันอะไร!!!”เสียงตะโกนอย่างเดือดดาลของนายยอร์ชดังอยู่หน้าแผนกในตอนสายของวันถัดมา ผมเงยหน้าจากจอคอมไปมองเขาเพียงชั่วครู่ก็กลับมาสนใจงานต่อเหมือนเดิม
ผมไม่ได้นึกสงสัยเลยว่าทำไมเขาจะต้องโมโหขนาดนั้น เพราะเมื่อผมเข้ามาทำงานในตอนเช้า สิ่งแรกที่เห็นได้สะดุดตาเลยก็คือเชือกสีแดงที่ผูกกั้นพื้นที่หน้าแผนกไว้ ตรงกลางของเส้นเชือกมีป้ายที่เขียนด้วยลายมือตัวโตๆ ว่า “เขตปลอดบอส!” ข้างใต้มีรูปที่วาดด้วยปากกาม้าเป็นรูปใบหน้าของนายยอร์ชในวงกลม มีเส้นคาดเฉียงทับอีกที....เออแฮะ! ไม่เสียแรงที่เป็นดีไซเนอร์ ฝีมือดีเหมือนกันนี่นา....
ผมยืนงงอยู่หน้าแผนกได้ไม่นานนักพี่แอ้มกับพี่คนอื่นๆ ก็รีบมาพาผมลอดใต้เส้นเชือกเข้าไปแล้วบ่นถึงบอสตัวดีพอเป็นกระษัยนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน พอผมถามหาพี่เอกก็ไม่ได้รับคำตอบ มีเพียงเสียงหัวเราะแหะๆ จากพี่ๆ ตอบกลับมา
“พี่เอกอยู่ไหน!!! ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเลย!”นายยอร์ชหน้าบูดเต็มที่ ดูท่าว่าตอนนี้เขาสามารถจะกระโจนกัดทุกคนที่เดินผ่านหน้าได้
“ผู้จัดการพี่เอกเพิ่งออกมาขอยาแก้ปวดแล้วบอกว่าไม่อยากพบใครค่ะ”พี่จูนตอบ ตอนนี้ผมรู้จักพี่ๆ ทุกคนในแผนกแล้ว
“ไอ้แอ้ม! แกใช่ไหมที่เป็นตัวนำ!”ตัวการของเรื่องสะดุ้งโหยง ถึงแม้จะดูเป็นนักเลงไปหน่อยแต่ก็ยังกลัวเจ้านายนิดๆ ได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไป
“เปล่านะครับบอส ผมไม่รู้เรื่องจริงจริ๊ง!”
“อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ! มาเอาไอ้เชือกบ้านี่ออกไปให้พ้นๆ เลย!”เขาตวาดพี่แอ้ม
“ไม่ได้นะคะบอส! ยังไงบอสก็ห้ามเข้ามาใกล้น้องภามค่ะ! เรารู้หมดแล้วนะคะว่าบอสเคยทำอะไรกับน้องภามไว้บ้าง!”พี่รัตรีบช่วยอีกแรง
“ฉันไปทำอะไรเขา!”นายยอร์ชดูท่าจะโมโหมากขึ้นทุกที ใบหน้าเริ่มแดงแล้ว
“บอสคอยแกล้งน้องภามมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว นี่ยังจะมาบังคับน้องภามอีกหรือครับ!”พี่โชคเริ่มเอาบ้าง
“นี่น่ะนะที่พวกนายบอกว่ารู้หมดแล้ว! หา!!!”
“ก็ใช่น่ะสิคะ! เพราะฉะนั้น บอสเข้ามาไม่ได้ค่ะ พวกเราขอยืนยัน!”พี่ปลาพูดดูเป็นการเป็นงาน
“ถ้าพวกนายคิดว่าไอ้เชือกบ้าๆ นี่มันจะขวางฉันได้หล่ะก็....คิดผิด!”ไอ้บอสตัวดีเดินปึงปังเข้ามากระชากเชือกทีเดียวขาดลงพื้นแล้วตรงดิ่งเข้ามาอย่างไม่ไว้หน้าใคร พวกพี่ๆ ดูตกใจแต่ก็รีบไปยืนขวางข้างหน้าผมไว้.....แหม.....ดูเว่อร์ไปนิดแต่ก็ซึ้งใจจริงๆ
“นี่พวกนายจะหาเรื่องให้ได้เลยใช่ไหม!”นายยอร์ชตะโกนเสียงดังเมื่อโดนกำแพงมนุษย์ขวางอีกครั้ง
“บอสเข้ามาไม่ได้นะครับ! ไม่งั้นผมฟ้องท่านประธานจริงๆ ด้วย น้องภามเล่าให้เราฟังแล้วว่าท่านประธานสั่งอะไรไว้บ้าง!”พี่แอ้มนี่มันกล้าจริงๆ ยกโทษเรื่องที่แอบโมโหเมื่อวานให้ก็ได้
“อ๋อ! เดี๋ยวนี้หัวหมอนะภาม!”นายยอร์ชมองมาที่ผมอย่างคาดโทษ ผมทำได้แค่เสมองไปทางอื่น ไม่อยากจะมองหน้าเขาให้เสียสายตา
“จะเอายังไงครับบอส?”พี่แอ้มถามอีกครั้ง
“แล้วถ้าฉันจะเข้าไปหล่ะ?”เขาถามด้วยความหงุดหงิด
“เราจะฟ้องท่านประธาน!!!”ทุกคนประสานเสียงพร้อมกัน ฟังดูไพเราะที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา มิตรภาพมันดีแบบนี้นี่เอง....
“เออ! แล้วจะได้เห็นดีกัน!!!”นายยอร์ชชี้หน้าพวกพี่แอ้ม คาดโทษไว้ก่อนที่จะเดินไม่สบอารมณ์ออกไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะกล่าวขอบคุณพวกพี่ๆ อย่างจริงใจ บางทีในความโชคร้าย...คนเราก็อาจจะพบสิ่งดีๆ ได้โดยไม่คาดคิด อย่างที่ผมกำลังประสบอยู่กับตัวเองในตอนนี้...........
To Be Continued :o12:
_______________________________
มีข่าวร้ายจะมาบอกแหละ
ว่านี่คือ...........
ตอนสุดท้ายที่มีในสต้อกแล้ว :laugh:
อิคนเขียนมันไม่ยอมแต่งต่อซะที ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้อ่านตอนต่อไป
ก็ช่วยๆกันด่ามันให้เขียนต่อกันเอานะจ้ะ 55
-
:z13: ตูดรีบนค่ะ
รับทราบค่ะ เรื่องด่านี่ อีป้าแก่ๆถนัดค่ะ แต่จะจ้างด้วยอะไรดีค่ะ :laugh:
สรุป ว่า บอส ก็กลัวบิ๊กบอส มากเหมือนกัน ใช่ไหมค่ะ :laugh:
+1 ค่ะ
-
ยอร์ชเริ่มน่าสงสารบ้างแล้วนะเนี่ยะ :m20:
ภามไม่สงสารพี่ยอร์ชบ้างเหรอ :เฮ้อ:
-
สะใจมากกกกกกกกก สมน้ำหน้ายอร์ช
-
รอจ๊ะจะรอ อิอิ
พี่ยอร์ช น่าสงสาร ,, แต่สมควร โกหกเอง เชอะส์
-
ดราฟทำงี๊เสียใจนะ :o12:
อีพี่ยอร์ชนี่น่าจะเลยเบญจเพสแล้วนะ ยังทำตัวเป็นเด็กอีก :m20:
-
555555555555
อ่านไปขำไป
ทำไปได้
บอส เอ๋ย5555+
-
"เขตปลอดบอส!" :laugh:
ได้ใจจริงๆ. . . . . . :m20:
แล้วถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ. . . .อิพี่ยอร์ช มันจะได้จับตัวภามบ้างมั้ยเนี้ย
แล้วเมือไหร่จะเคลีย์
ถึงจะโกรธอิพี่ยอร์ช อยู่บ้าง. ..แต่ก็ยังอยากฟังเหตุผลทั้งหมดที่มันหายไป 4 ปี!. . .
:fire: ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ. . . .อิพี่ยอร์ช แกโดน FC ภาม :z6: แน่!
:a5: . . .. . เอ่อ . ...ในสต๊อกหมด
แล้วแบบนี้จะต้องรออีกนานไหมหนออ ออ อ อ .. . . :serius2:
เป็นกำลังใจให้ดราฟน๊า. ... . สู้ๆ ในการแต่งตอนต่อไปมาให้อ่านเร็วๆ เหะๆ :3123:
-
อ่านตอนนี้แล้วฮา
ภามเป็นยิ่งกว่าประธานาธิบดีอีกนะเนี่ย บอดี้การ์ดเพียบ :laugh:
-
มาต่อแวร้วววววววววววววววววววววววว
เกิดอะไรขึ้นยังไม่รู้เลยยย
แต่ยอร์ชน่ารักแอบกลัว ป๊ะป๋า อิอิ :3123: :L2:
-
555 สุดท้ายก็รู้จนได้ว่าบอสกลัวใคร อิอิ
-
รีบเขียนตอนต่อไปเลยนะ
ไม่งั้นจะเอาระเบิดไปทิ้งไว้หน้าบ้านเลย
5555
บวกหนึ่งให้ครับ
-
อยากให้ภามเข้าใจทำไมไม่รีบเคลียร์กันซะทีหล่ะค่ะพี่ยอร์ช เอาเวลามาทำตัวไร้สาระอยู่ได้ :serius2:
-
ดู ๆ ไป ก็สงสารนายยอร์ชนะ ถ้าพี่ ๆ ในแผนกรู้ความจริงทั้งหมด จะยังกล้าเข้าข้าน้องภามหรือเปล่า :z1:
ใจร่ม ๆ ลองไม่มาตามรังควาญ สัก สองสามวัน รับรอง น้องภามชะเง้อหาพี่ยอร์ชแน่ ๆ ( ก็ยังรักอยู่อ่ะ )
น้องดร๊าฟ ทำอย่างงี้ได้ไง รีบทำให้มีเวลาว่าง ๆ จัดมาสัก 5 ตอนเป็นไง
+1 ให้นัท เป็นอะไรดี ..... คิดเอาละกัน :z2:
-
สภาพยอร์ชเหมือนหมีป่าคลุ้มคลั่งจ้องจะเขมือบภามเลย ฮ่าๆๆๆ
พี่ๆใน แผนก กับคนคุมทั้งหลายเหมือนเจ้าหน้าที่คุ้มกันไม่ให้หมีป่าคลั่งเข้ามาใกล้
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ง่ะ ตอนสุดท้ายในสต็อกแล้วหรอ
:m15: :m15: :m15:
น้อง hiki รีบไปบีบคอน้อง draft ให้รีบๆแต่งต่อเลยครับ อิอิอิ
ลุ้นยอร์ชอยู่
o13 o13 o13
-
กรีดร้อง ดิ้นๆ รีบๆเขียนต่อนะคะ พลีสได้โปรด TT^TT
อ่อ ตอนนี้ฮามากมาย
อยากรู้จริงๆคุรพี่ยอร์ชจะทำยังไงต่อไป 55+
-
คนแต่งกรุณาแต่งต่อด้วย :m16: คนอ่านจะขาดใจตายยย :jul1: แหมะ!!
ว่าแต่อยากดูมุมมองของนายยอร์ชบ้างอ่าๆๆ ว่าเปนไง อิอิ :z2:
เป็นกำลังใจให้คนลงกะไรเตอร์นะคร้าบบ :กอด1:
-
ไรเตอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ๋า
รีบๆเขียนน้า กำลังมันส์ๆๆๆมากกเลยแหละ 555
อยากเข้าทำงานแล้วได้พี่ๆแบบนี้บ้างจังเลย ซึ้งความจริงมันช่างโหดร้ายยยย ฮืออออ
-
5555 ขำบอส.... ตอนนี้ต้องทำท่าแบบนี้อยู่แน่ๆ 55>> :m31:
คนแต่งจ๋า มาต่อไวๆ ม่ะ....เปิดเทอมตั้งเดือนหน้าเน้อ...
-
:laugh: โว้วววว สะจาย ช่วงน้องภามแก้เผ็ด :m20:
เป็นไงหละ อยู่ไกล้แต่ทำอะไรไม่ได้ นายยอร์ชเนี่ยะ น่าสงสารจริงจริ๊งงงงงง :jul3:
แต่ :sad4: หมดสต๊อค :serius2: น้องดร๊าฟรีบๆแต่งมานะครับ คนอ่านรออยู่นะ พรีสสสสส :m5:
-
แล้วเมื่อไหร่จะเคลียร์กันซีกทีล่ะคะ
ใจร้อนนนนน อยากให้กลับมาหวาน ๆ กันอีกเร็ว ๆ
-
โดนกันซีน55555555
-
อิอิ สมน้ำหน้าพี่ยอร์ช
-
:m25: สงสารพี่ยอร์ช อย่างรุนแรง :sad4:
-
บางที่รักมากก็โกรธนะค่ะนายยอร์ช
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
:pig4: :pig4:
-
:z3: มีอะไรทำไม ไม่เคลียกัน
:angry2:
-
ไม่ให้ยอร์ชเข้าใกล้ แล้วแบบนี้จะดีกันได้ยังไงอ่ะ
มีไม้กันหมาเพียบ กว่ายอร์ชจะฝ่าด่านไปได้คงเหนื่อย
นิยายหมดสต๊อก :a5: หมดอนที่มันค้างๆแบบนี้อ่ะเหรอ
คนแต่งรีบมาต่อเร็วๆนะคับ
คนโพสคอยทวง 3 เวลาหลังอาหาร+ ก่อนนอนเลยเน้อ
+1ใปนพลังให้คนโพสตามหลอกหลอนเอ้ยทวงนิยาย
-
อ่านตอนนี้แล้วฮาค่ะ เฮียยอร์ชทำอะไรไม่ได้เลยแฮะ บอดี้การ์ดน้องภามเพียบ
-
แล้วเมื่อไรจะดีกันได้ซะที ภามเล่นมีผู้ช่วยมากันนายยอร์ชซะเยอะแยะ :serius2:
-
เอ่อ เริ่มสงสารยอร์ชแล้วอ่ะครับ
ยอร์ช เค้าก็คงเสียใจมาพอๆกันกับ ภามนั่นละนะ
เห้อ +1 ให้ความใจกล้า ของแก๊งค์ครีเอทีฟนะครับบ
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ช่วยด่าค่ะ -*- กร๊ากกกกก :laugh: :laugh:
การี๊ดดด ~~~~
เป็นตอนที่น่ารักจริงๆ ><
ไม่ไหวกับบอส 5 55 นั่นหรือคือบอส ?
ทำอะไรลูกน้องไม่ไ้ด้เลย 5 55 5
จุดธูปรอค่ะ -0- :call: :call: :call:
-
ช่วงเอาคืนของน้องภามจริง ๆ นะเนี่ย...มีแต่คนคอยปกป้องอ่ะ
น้องภามต้องเอาคืนพี่ยอร์ชซะให้เข็ดเลยนะ...บังอาจมาทำให้เสียใจ
แล้วอิพี่ยอร์ชเนี่ย...ทำไมไม่พูดไม่อธิบายสักทีฟ่ะ...แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันหล่ะเนี่ย
เฮ้อออออออออ...น่าสงสารจริง ๆ (เหรอ?) 55555555555555555
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...หวังว่าคนแต่งคงจะขยันในเร็ววัน...อิอิ XD
-
เลยได้พวกมาทั้งแผนกเลย...
ฮาาาา
-
โฮกกกกกกกกกกกก
หนุกอ่ะ
อ่านรวดเดียวเลยอ่ะ
ชอบพี่ภีมอ่ะ :man1:
แล้วพี่หมอจะมีบทไหมอ่ะน่ารักดี :กอด1:
ส่วนพี่ยอร์ชแกบทจะดีก็ดีจนลืมหายใจ บทร้ายก็ร้ายใจหาย
ส่วนภามนิสัยแปลกดีไม่เคยเจอนายเอกแบบนี้ แต่ชอบ 55+
...........................
ขอบคุณที่ลงนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง คนลง o13
:bye2:
-
:m20: ขำนะ แต่ก็ยังเชียร์พี่ยอชร์อยู่
ทำไมภามชอบหนีปัญหาอ่ะ เซ็งงงงงง
มีไรก็คุยๆกันไปสิ จะได้จบๆซักที
แล้วถ้ายังงี้ไม่คุยกัน เมื่อไหร่มันจะเข้าใจกันหล่ะ
:z3:
:m16: ถ้าพี่ดร๊าฟ ยังไม่แต่งต่อนะ หึหึ o18
ช่วยทวงให้แล้วนะทุกคนน
+1 จ้าา
-
มาจึ่งเดียวเองง่า
แต่แผนกนี้ดูมันเว้อๆไงมะรู้เนอะ
-
น้องภามร้ายใช่เล่นนะ :o9:
-
ยอร์ช...อารมณ์ร้อนไม่เปลี่ยนเล๊ยยย :fire:
ภามก้อนะ...ได้พวกตั้งแต่เข้าทำงานวันแรก...อิอิ..
แต่ก้ออยากให้ภามยอมฟังยอร์ชสักครั้งอ่ะนะ..(อยากรู้ด้วยว่ายอร์ชจะอธิบายยังไง)
พี่ดร๊าฟ....แต่งต่อไวๆน๊า...มีอีกหลายชีวิตรออยู่..... :monkeysad:
-
จะว่าไป พี่ยอร์ช ก็น่าสงสารนะ แต่สะใจมากกว่าอ่าา
ภาม ก็ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย
พี่ๆ ในแผนกก็แรงสุดยอด แถมยัง อาร์ท ตัวพ่ออีก
:laugh: >> เขตปลอดบอส หุหุ
อยากรูว่า พี่ยอร์ช จะทำยังไงต่อไป 555+
-
แง.... สงสารนายยอร์ช
-
บอส ได้แต่เสียงดังอ่า จริง ๆ ไม่กล้าหรอก ใช่ไม :z2:
-
"เขตปลอดบอส" อยากเอาไปติดที่ทำงานจริงๆ
แต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าหรอก กลัวไม่มีเงาหัว คริคริ
ว่าแต่แผนกนี้เพิ่งเปิดได้ 2 ปีเองเหรอ
สงสัยจะเปิดขึ้นมาเพื่อรองรับภามโดยเฉพาะแน่เลย
-
รู้สึกเหมือนเรื่องทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิดกันเนาะ
แต่ทำไมพี่ยอร์ชถึงไม่อธิบายให้น้องภามฟังตั้งแต่แรกล่ะคะเนี่ย
ปล่อยมาได้ตั้งหลายปี เป็นเราก็คิดว่าหายไปจากชีวิตแล้วนะเนี่ย
แถมกลับมาก็ดูวุ่นวายกับชีวิตน้องเค้าเหลือเกินนะคะ
ทำกันขนาดนี้เป็นเราคงโกรธมากมาย แต่ก็นะพี่ยอร์ชเค้าเป็นพระเอก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ : ))
-
ไอ้หมายอร์ชโดนกันแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่องเนี่ย
:z3: :z3: จะขาดใจตายแล้ว คลุมเครือมากๆเลย
ตนแต่งจ๋าแต่งมาต่อเร็วๆนะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ :กอด1:
-
ลูกน้องแต่ละคน..รักบอสกันทั้งน้านนนน ห้าๆ
-
พร้อมใจกันดีจริง อยากให้ได้อยู่เถียงกันก็ยังดี
-
55555 แผนกนี้สุดยอด
ไม่กลัวโดนไล่ออกกันหรือไง ฮ่าๆ
อยากทำงานบริษัทแบบนี้บ้าง
ว่าแต่เมื่อไรสองคนนี้จะได้คุยกันดีๆ เฮ้อออ
-
ภามจะใจร้ายไปไหน
ใกล้นิดใกล้หน่อยนะนะ สงสารพี่เค้า
-
เออ ตอนนี้มันแลฮามากกว่านะ
ฮายอร์ชอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
ไม่กลัวบิ๊กบอสนี่เห็นจะไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวไม่มีรถขับตามดูนุ้งภามอย่างห่วง หวง อยู่ห่างๆจริงป่าว อิอิ
ว่าแต่ เมื่อไหร่ไอ้พี่ยอร์ชมันจะหัดพูดดีๆกับภามมั่งเนี่ยเอะอะก็ใช้อารมณ์ น่าเบื่อคนพวกนี้
รู้ว่ารัก แต่ลดๆมันมาหน่อยก้ได้ ไอ้บ้านี่ คนรอบข้างประสาทหูจะสื่อมก็เพราะเสียงดังๆของแกเนี่ยแหละ
ไม่ใช่ทหารนะ ต้องมาแหกปากรับคำสั่งเนี่ย ฮ่วย!!!
-
หา!!!!!!!!
อ๊าก ก ก!!!~
รีบมาต่อเร็วๆนะคราบบบ บ
-
คงได้มีคนคลั่งตาย
:laugh:
-
ดูอบอุ่นดีจัง 555
-
สะใจอะ
แต่ภามก้อน่าจะฟังเหตุผลนายยอร์ชบ้างนะ
-
สวัสดีครับทุกคน ช่วงนี้ยุ่งๆ อยู่กับทั้งการทำงานของคณะและการแอบหนีเที่ยวก็เลยไม่ค่อยมีเวลามาแต่งต่อเท่าไหร่ครับ เหอๆๆๆๆ
เครียดกันมาหลายวันแล้ว คิดว่าตอนนี้น่าจะทำให้หลายๆ คนยิ้มออกบ้างนะครับ นานๆ ทีมาฮากันบ้างก็ดีเหมือนกัน 555+
พรุ่งนี้ก็เป็นอีกวันที่จะมีงานสำคัญของคณะครับ จึงต้องขอโทษทุกคนไว้ล่วงหน้าเลยที่อาจจะไม่ได้แต่งต่อให้เลยทันทีในวันพรุ่งนี้ แต่พล็อตเรื่องของตอนนี้วางไว้เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ
ตอนต่อไปอาจจะตามมาช้าสักหน่อยแต่รับรองว่าไม่นานเกินรอครับ(สักสองสามวันเนอะ) และขอแอบบอกว่าตอนหน้าจะมาพร้อมกับความกระจ่างที่หลายๆ คนอยากได้ด้วยครับ ยังไงก็รอนิดนึงนะครับ :m5:
ขอขอบคุณสำหรับการรอคอยและติดตามอย่างเหนียวแน่นของคนอ่านหน้าเก่าและหน้าใหม่นะครับ และที่สำคัญต้องขอขอบคุณสำหรับคำติชมซึ่งผมจะได้นำไปใช้ในการแต่งครั้งต่อไปด้วยครับ :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. อยากรู้ว่า...เกาะสมุยมันมีดีอะไร?
-
ทะเลาะกันเรื่องหงุงหงิง
-
พี่ยอร์ชช่างเป็นบอสที่น่าสงสารจิงงง
ลูกน้องไม่ฟังคำสั่งซักคน
สงสัยคงกำลังใกล้จาสติเเตกแล้ว
:m31: :m31: :m31:
แต่ว่าเมื่อไหร่น้องภามกะพี่ยอร์ชถึงจาเริ่มปรับความเข้าใจกันซักทีอ่ะ
ปล.ไรเตอร์ขาเขียนตอนต่อไปและต่อๆๆไปเร็ววๆนะ
คนอ่านค่อยเป็นกำลังใจให้ค่า
-
สงสารยอร์ชอ่ะ ต้องมาตามง้อ :เฮ้อ:
-
ชอบพนักงานแผนกนี้จริงๆเลย 555
หาได้มีความเกรงกลัวบอสไม่
ไรเตอร์รีบแต่งต่ออย่างด่วนเลยนะคะ
กำลังสนุกเลยอ่า
-
คนแต่งสู้ๆๆจ้า
-
เป็นกำลังใจให้ เรื่องนี้สนุกมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด สนุกมากค่ะ
!+1 คนเขียน คนโพสต์
เดี๋ยวมาเมนท์อีกทีเน้ ลงชื่อเป็นกำลังใจไว้ก่อน
-
ร้ายดี ทั้งยอร์ช และคนเขียน
หมดสต็อก อีกแล้ว..อิอิ
-
อ๊ายยยยยยยย สะใจมีคนช่วยภามเยอะขนาดนี้ 555+
ทำไปซักพักนะคะ ให้ป๊ะป๊า ปลดแบนยอร์ชก่อน อยากได้ความสะใจอีกซักพัก
ให้ภามใจอ่อนเอง
อยากอ่านต่อนะคุณ DRAFT ขอตอนต่อไปด้วยค่า
-
ห้าๆๆ
ปลอดบอส นะัจ๊ะ ปลอดบอสส o13
-
เออเนอะ
แผนกนี้เค้ารักกันดีจริง
ไม่กลัวบอสซะด้วย :jul3:
ยอร์ชก็เนอะไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี :m20:
ไรเตอร์เขียนตอนไม่ได้แล้วววววววววววว แอบหนีเที่ยวอยู่ล่ะสิ ชิ :angry2:
แต่ก็รักนา :กอด1:
-
สภาพยอร์ชเหมือนหมีป่าคลุ้มคลั่งจ้องจะเขมือบภามเลย ฮ่าๆๆๆ
พี่ๆใน แผนก กับคนคุมทั้งหลายเหมือนเจ้าหน้าที่คุ้มกันไม่ให้หมีป่าคลั่งเข้ามาใกล้
อ่าน rep นี้แล้วได้ใจมาก
ตอนนี้อ่านไปแล้วฮามาก ไม่มีความเครียดเลย ถึงแม้จะยังไม่คุยกันให้มันรู้เรื่องก็เหอะ
เราสาวกน้องภามอะ เซ็งพี่ยอร์ช ยังไม่ต้องรีบเคลียร์ก็ได้
แกล้งไปเยอะๆ ก่อน เอาให้หนักนะคนเนี๊ยะ
-
:laugh:เขตปลอดบอสสสสสจริงๆ
-
และแล้วน้องภามก็กุมอำนาจ 5555
สมน้ำหน้าอิตายอร์ช(แต่แอบสงสาร)
-
กด+ให้ไปสำหรับตอนนี้
สนุกมากค่ะ ยอร์ชลำบากแน่ๆ
ทุกคนเข้าข้างภามกันหมด
แต่ความจริงบอกไปว่าจะมาง้อแฟนก็จบ
ทุกคนคงเห็นใจบอสกันบ้าง
-
ชอบอ่า....
ฮาได้จัยส์จริงๆๆๆ
ยังเชียร์คู่ ภีม กะ ยอร์ค นะคร้าบบบบบ
-
งี๊ดๆ ทำไมทำกับพี่ยอร์ชอย่างงี้~T^T
สงสารพี่ยอร์ชอ่า
ไรท์เตอร์อย่าแกล้งพี่ยอร์ชเยอะน้า
มาต่อไวๆนะจ้ะ จะรอ ขอยาวๆๆๆๆด้วยนะจะดีใจมาก ฮ่าๆๆ
-
เหอะๆๆ...มาทัน“เขตปลอดบอส!” พอดีเลย :o8:
แต่ว่า!!!!...ทั้งที่ตามมาทันแล้ว
ทำไมดั๊นนนนเป็นตอนสุกท้ายที่มีไปได้คะเนี้ย :a5:
จะลงแดงมั้ยนะเรา :o12:
มาต่อไวๆนะคะ จะรอค่ะ :pig4:
-
อยากอ่านอ่ะ
ค้างอย่างรุนแรงเลยนิ
จะสงสัยพี่ยอรช์ดีไหมหนอ
คึดถึงคนแต่ง 55+
-
รอเด็กชายภามครับ
:z13:
:z13:
:z13:
รีบๆมาต่อน้ากะลังสนุกเลยอยากรู้ว่าพี่ยร์อชจะอกแตกตายมั้ยฮ่าๆ
-
ตามทันอีกเรื่องนึงแล้ว :mc3:
แต่ขอเม้นท์ตอนล่าสุดเลยละกันนะ
......อ่านแล้วรู้สึกจี๊ดดด ปี๊ดดดด ทำไมน้องภามทำเยี่ยงนี้....
.....ทั้งๆที่ ภาม เป็นคนไม่เคลียร์เองตั้งแต่แรก เข้าใจไปเอง หนีไปเอง ไม่เคยคิดจะำทำให้ทุกอย่างกระจ่าง ....
.....แล้วทำไมทุกคนทำเหมือน ยอร์ช เป็นคนผิดละคะ .....ทำไมทุกคนทำกับเค้าอย่างนี้...
....ไม่เข้าใจว่า ทั้ง พ่อ แม่ พี่ น้อง และผู้ร่วมงาน ทำไมถึงทำกับเค้าอย่างนี้ ผู้ร่วมงานช่างเหอะเพราะฟังความข้างเดียว แต่ครอบครัวนี่ดิ ไมเคลียร์ :fire:...
.... หรือว่าทุกคนมองแค่ภายนอก ยอร์ชเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่เป็นคนตรงไปตรงมา ...แต่ภามเป็นเงียบ ใช่ว่าภามจะไม่ีมีส่วนผิด?
ปล. โทษทีนะคะถ้าเม้นท์ไม่ถูกใจ แหะๆ อินไปหน่อย (เยอะเลยเหอะ :m31:)
-
555 ตลกดีอ่ะ
-
ค้างมาก
แล้วเมื่อไหรมันจะคุยกันรู้เรื่องละนั้น
-
มานั่งรอ
ตอนต่อไป :impress2:
-
ดีใจยังมีคนที่อยู่ข้างภาม
คอยปกป้องภามอ่า
-
เิ่พิ่งเข้ามาอ่านได้สองตอนเอง แต่เนื้อเรื่องน่าติดตามจังค่ะ
เดี๋ยวจะรีบไปตามอ่านให้ทัน
-
:call: :call:
-
ภามแอบเจ้าเลห์อ่ะน่ารักคร้า
-
จะรอไรเตอร์ตลอดนะจ๊ะ
ขอให้สนุกกับงานที่คณะนะจ๊ะ
มาเร็วๆนะ รอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน อิอิ
:z2: :z2:
-
อย่าหายไปนานนะอย่าหายไปนานนะมารออยู่ (มาเป็นเพลงเลยตรู)
คิดเถิ่งมาต่อไวนะคร้าบ
-
ครบสองสามวันแล้วนะไรเตอร์ :impress2:
เอามาลงได้แล้ว :angry2:
-
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(>< นายยอร์ชหมาหงอย(><
และท้ายที่สุดก็อยากบอกว่า....................................................................... :jul3: :m20: :laugh: :pigha2: :z1:
-
โอ๊ยยย เจิดๆๆ
ภาม แอบร้ายกาจ 555
+1
-
ตอนที่ 23
สองสามวันที่ผ่านมา นายยอร์ชก็ยังคงมาวนเวียนอยู่ที่หน้าแผนกของผมเหมือนเดิม ต่างกันตรงที่จำนวนความถี่นั้นน้อยลง พวกพี่ๆ ในแผนกไม่ค่อยมีเวลามาเห่อผมเหมือนวันแรกๆ เท่าไหร่นัก เพราะหลังจากเรื่องราวระหว่างบอสอารมณ์ร้ายกับลูกน้องผู้แปรพรรคในวันนั้นก็ดูเหมือนว่างานมากมายจะหลั่งไหลเข้าสู่แผนกของผมไม่ได้ขาด หลายๆ งานก็ดูจะเป็นงานเล็กงานน้อยเสียจนไม่น่าจะหลุดมาถึงพวกเราได้ อย่างเช่นเด็กเดินเอกสารป่วย คนไม่พอ ขอยืมตัวแผนกกราฟฟิกไปช่วย หรือบางทีก็แม่บ้านประจำชั้น 8 ลากิจ แต่ห้องน้ำต้องการการทำความสะอาด ขอให้พนักงานช่วยกันทำเอง เป็นต้น
“ภามต้องขอโทษด้วยนะพี่แอ้ม”ผมบอกพี่แอ้มในสายของวันหนึ่งหลังจากที่พี่ๆ ในแผนกทำการขับไล่นายยอร์ชสำเร็จไปอีกครั้ง
“อะไรหรือ?”พี่แอ้มเงยหน้าจากงานที่โต๊ะข้างๆ มาถามผมแบบงงๆ
“ภามคิดว่าพวกพี่รู้ว่าสาเหตุของงานมากมายพวกนี้มันมาจากอะไร”ผมมองไปที่กองเอกสารมากมายที่ทำให้คนพูดมากอย่างพี่แอ้มเงียบลงไปได้มาก
“ไม่เป็นไรหรอก พวกพี่เต็มใจช่วยภามจริงๆ”พี่แอ้มว่ายิ้มๆ ยิ้มแบบเถื่อนๆ ตามแบบฉบับของเขา แต่หลายวันมานี่มันก็ดูอ่อนโยนและน่ารักขึ้นทุกวันเมื่อประกอบกับการเอาใจใส่ต่อผมที่บางครั้งก็ดูมากเกินเหตุจนโดนเพื่อนๆ ในแผนกแซว
ผมได้แต่ยิ้มตอบบางๆ แต่พี่แอ้มก็เอ่ยประโยคต่อมา
“นี่ถือว่าบอสใจดีกับพวกพี่มากแล้วที่ไม่ไล่พวกพี่ออก อันที่จริงสิ่งที่พวกพี่ทำมันถือว่าร้ายแรงเลยทีเดียว”
“ยอร์ชน่ะหรือใจดี?”ผมถามแบบไม่อยากเชื่อ
“ดูภามจะสนิทกับบอสจังนะ ระหว่างภามกับบอสมีอะไรที่มากกว่าที่เล่าให้พวกพี่ฟังหรือเปล่า?”พี่แอ้มทำสีหน้าจริงจังขึ้น หน้าที่ดูแดงเรื่อๆ เมื่อครู่ก็จางสีลง
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอกพี่”ผมฝืนหัวเราะออกไปเพื่อกลบเกลื่อนแต่พี่แอ้มก็ยังถามด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจ
“แน่นะ?”
“แน่สิพี่ ถามทำไมเนี่ย? จะจีบผมหรือ?”ผมแกล้งถามเพื่อเบี่ยงประเด็น ชักร้อนๆ หนาวๆ แล้วเมื่อพี่แอ้มชักเข้าใกล้จุดอันตรายมากขึ้นทุกที
“อือ”
“ฮ่าๆๆๆ หะ.....หือ?”ผมที่กำลังหัวเราะอยู่หยุดให้กับคำตอบของพี่แอ้ม อะไรเนี่ย คงไม่เอาจริงหรอกนะ
“พี่ถามก็เพราะว่ากลัวบอสจะจีบภาม แต่ถ้าภามยืนยันแบบนี้ก็ดีแล้วหล่ะ แสดงว่าพี่ก็มีสิทธิ”สีหน้าของพี่แอ้มในตอนนี้ดูจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น จะเอาจริงแน่หรือ? คงไม่มั้ง...
“พี่เอาจริงนะภาม”นั่นไง อย่างกับอ่านใจออก
“ก็หน้าเราทำเหมือนไม่เชื่อ”อ๋อ อย่างนี้นี่เอง..........
“พอจะเป็นไปได้ไหม?”พี่แอ้มถามผมอีกครั้ง
“คิดว่าคงยาก”ผมตอบยิ้มๆ ท่าทางแบบนี้ของพี่แอ้มก็น่ารักไปอีกแบบ ผู้ชายเถื่อนๆ ที่นั่งทำท่าจริงจัง บนใบหน้ามีสีแดงเรื่อๆ น่ารัก!
“แสดงว่าอาจจะเป็นไปได้สินะ”พี่แอ้มเริ่มเผยรอยยิ้ม
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”แทนที่ผมจะตอบกลับตั้งคำถามกลับไปแทน
“วันแรก”คำตอบที่ต้องการกลับมาในเวลาเพียงไม่นาน มันกลับมาแทบจะทันทีเมื่อผมถามออกไป
“พี่แอ้มคิดไม่ซื่อนี่ ภามเป็นน้องนะ!”ผมแกล้งทำหน้าดุขมวดคิ้วแล้วเอาดินสอดราฟท์ตีที่มือพี่แอ้มแรงๆ เห็นเขาทำหน้าเบ้แสดงอาการเจ็บ แล้วก็กลับมาทำหน้าจริงจังเหมือนเดิม
“ก็ภามน่ารักทำไมหล่ะ”
“พอเห็นว่าไม่ว่าอะไรนี่เอาใหญ่เลยนะ”
“ก็จริงนี่ ภามคิดว่าถ้าพี่ไม่กันไว้ภามจะรอดจากพวกไอ้มาร์ค ไอ้โชคหรือเปล่าหล่ะ”อ๋อ ไอ้ที่มากันเวลาพี่มาร์คกับพี่โชคเข้าใกล้ผมนี่คงไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก มันหวงชัดๆ!
“หมาหวงก้าง”
“เออ! ก็หวงดิ”
“พี่ก็รู้ว่าตอนนี้พี่ไม่มีสิทธิ เป็นพี่ชายที่ดีแบบนี้แหละดีแล้ว”ผมเริ่มจริงจังบ้าง ขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้เดี๋ยวจะบานปลาย ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมกับความรักครั้งใหม่จริงๆ
“เดี๋ยวพี่จะทำให้มีสิทธิเอง!”พี่แอ้มบอกอย่างหมายมั่น
“บอกแล้วว่ายาก”ผมว่าแล้วส่ายหัวก่อนจะหันกลับมาทำงานของตัวเองที่ดูจะมีเท่าเดิม ต่างจากคนอื่นในแผนกที่มีงานเพิ่มขึ้นเท่าตัวทุกคน
“เออน่า! คอยดูแล้วกัน!”คนดื้อด้านก็ยังคงเป็นคนดื้อด้าน ประโยคดื้อดึงประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงมุ่งมั่น ก่อนที่ความเงียบจะมาเยือนอีกครั้งหลังจากเราทั้งคู่หันไปให้ความสนใจกับงานของตัวเอง.............
ผมก้าวเข้าประตูกระจกใสเข้ามายืนอยู่ในล็อบบี้ของตึกหลังใหญ่ พื้นที่ปูด้วยหินแกรนิตสีดำ มันวาวจนสะท้อนเงาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาแม้กระทั่งตัวผม....
หลังจากครุ่นคิดอยู่หลายวัน ในที่สุดขาของผมก็พาตัวเองเดินทางมาจนถึงที่นี่จนได้ ถ้าภามรู้ว่าผมถึงขนาดต้องลางานมาต้องโกรธผมมากแน่ๆ แต่จะให้ทำยังไงได้.... เวลาผมโทรมาทีไรก็มักจะได้ยินเสียงเศร้าๆ ที่ปิดไว้ไม่มิดของภามทุกครั้ง พอถามว่าอยู่ที่ไหนก็บอกว่าอยู่บ้านเจ้านาย พอขอจะมาเยี่ยมก็โดนปฏิเสธไปทุกครั้ง.... จากการสนทนากันหลายๆ ครั้งมันมากพอที่จะทำให้ผมรู้สึกตัวได้ว่าภามกำลังมีอะไรบางอย่างปิดบังผมอยู่ และนี่ก็คือสาเหตุที่ผมต้องมาที่นี่ในวันนี้...
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...”
“เฮ้ย!”ผมอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามีท่อนแขนของใครบางคนมารัดที่คอ จะหันไปมองก็ไม่ได้ มันเล่นรัดซะแรงเหลือเกิน!
“คิดถึงจังเลยแป๊ะ หายไปตั้งน้านนานแน่ะ แอบไปกบดานที่ไหนมาวะ”เสียงที่ผมเคยคุ้นเมื่อนานมาแล้วดังขึ้นให้ได้ยินอีกครั้ง เสียงที่แม้จะนานขนาดไหน...ผมก็ยังคงจำได้มีลืมเลือน
“ไอ้เอี้ย...อ่อยอุเอย อุอ๋ายไอไอ้ออก เอ็วๆๆๆๆ”ผมทำได้เพียงพูดเสียงอู้อี้ออกไป เพราะดูท่าทางไอ้คนรัดมันคงจะไม่รู้ว่ามันกำลังจะฆ่าผมโดยไม่ได้ตั้งใจอยู่
“แหมๆ หยาบคายว่ะมึงอะ เออๆ กูปล่อยๆ”ไอ้ตัวดีคลายท่อนแขนออกจากคอผม ผมรีบหายใจเอาอากาศเข้าปอดก่อนจะหันมาหามันหมายจะด่าให้สาแก่ใจ แต่ก็ไม่ทันจะได้ทำอะไรมันก็ชิงเล่นผมซะก่อน
“กูคิดถึงมึงม๊ากมากเลยแป๊ะ ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก แล้วมึงอะ? เจอกูแล้วดีใจปะ?”ไอ้ตี๋มันถามผมด้วยสีหน้าแป้นแล้นน่าถีบ ไม่ได้เจอกันสี่ปีแต่ไม่รู้ทำไมว่าหน้ามันยังแจ่มชัดอยู่ในความรู้สึกนึกคิดของผม ใบหน้าของมันในวันนี้แทบจะไม่ได้แตกต่างจากครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะจากมันเลย....
“เรื่องอะไรกูต้องดีใจ มึงนี่หลงตัวเองมากไปละ”ปากไม่ตรงกับใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง ความจริงแล้วผมดีใจมากที่ได้เจอมันในวันนี้ ถึงแม้ว่าเมื่อสี่ปีที่แล้วผมจะโกรธมันมากก็ตามที แต่ลึกๆ แล้วผมก็ยังคงบอกตัวเองว่ามันไม่ผิดๆ อยู่ตลอดเวลา
“โห...มึงอะ ใจร้าย โกรธเฮียแล้วอย่าพาลกูด้วยดิ มีเหตุผลหน่อยๆ”ไอ้ตี๋เดินเข้ามาตบบ่าผมดังป้าบๆ แล้วทำหน้าเหนื่อยใจ มันน่านัก...ไอ้นี่!
“มึงรู้ได้ไงว่ากูพาลมึง อย่ามามั่ว”เรื่องอะไรผมจะยอมรับง่ายๆ หล่ะ เสียชั้นเชิงหมด
“ก็ตั้งแต่วันที่ภามหายไป มึงก็ไม่เคยโผล่มาให้กูเห็นอีกเลย มึงอะ...ใจร้าย ปล่อยให้กูคิดถึงมึงอยู่คนเดียว”มันทำสีหน้าตัดพ้อแบบน่าหมั่นไส้สุดๆ
“มึงรู้ได้ไง?”เพราะที่จริงกูก็คิดถึงมึง ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ
“หรือว่าที่จริงแล้วมึงก็คิดถึงกู!”มันว่าแล้วทำท่าดีใจเหมือนลูกหมาเจอเจ้าของ
“กูไม่บอกมึงให้โง่หรอก”ผมว่าแล้วเอามือตีแก้มมันเบาๆ เห็นมันหัวเราะๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร
“แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่อะแป๊ะ?”ไอ้ตี๋ถามผม
“เดี๋ยว...กูสงสัยก่อน มึงต้องตอบกูก่อน แล้วมึงหล่ะ มึงมาทำอะไรที่นี่?”ผมถามมันกลับ ก็ผมสงสัยในใจก่อนมัน เพราะงั้นมันต้องตอบผมก่อน
“แหม มีงี้ด้วย ก็นี่มันบริษัทพ่อกู กูก็ต้องมาทำงานสิ”
“เฮ้ย! นี่บริษัทมึงหรอ?”
“เออ ทำไม?”
“มึงเอาภามไปซ่อนไว้ที่ไหน มึงบอกกูมาเลยนะสัด!!!”ผมถลาเข้าไปจับไหล่ของมันไว้แล้วเขย่าๆ จนมันหัวสั่นหัวคลอน ถ้าผมคิดไม่ผิด...ไอ้พี่ชายตัวดีของมันก็ต้องทำงานอยู่ที่นี่ด้วย แล้วสาเหตุทั้งหมดที่ทำให้ภามดูไม่สบายใจก็คงจะมาจากมัน
“แอะ..แหวะๆ เดี๋ยวๆ แป๊ะ เบาๆ หัวกูจะหลุด เดี๋ยวๆๆๆๆๆ เฮ้ยยยยยยยยยยย! ใจเย็นๆ!!!”ไอ้ตี๋ทำหน้าเหมือนคนเมาเรือแล้วตะโกนใส่ผมจนผมได้ยิน
“มึงอธิบายมา กูแน่ใจว่าพี่มึงต้องบังคับขู่เข็นน้องกูแน่ๆ!”ผมตะโกนใส่มันอย่างเหลืออด โอ๊ย! โกรธพี่ก็จริง แต่น้องมันอยู่ตรงนี้ จะให้ไปลงที่ใคร!!!
“ไอ้นี่! พนักงานมองกันเต็มแล้ว มานี่เลยมึง! อยากรู้ก็มาคุยกันดีๆ”มันลากผมไปที่ค็อฟฟี่ช็อปเล็กๆ ในอีกด้านหนึ่งของตัวตึกก่อนที่จะกดผมให้นั่งลงบนเก้าอี้นวมแล้วมันก็ไปนั่งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับสั่งกาแฟให้เสร็จสรรพ
“โอเค...ทีนี้มึงเลิกทำหน้าดุคิ้วขมวดใส่กูได้แล้ว ไม่ได้ผลหรอก เพราะกูไม่กลัว”มันว่าแล้วเบะปาก
“ไอ้นี่! อย่ามาวอนนะโว้ย เดี๋ยวกูได้เตะโชว์ลูกน้อง”ผมชักจะเริ่มหมดความอดทนแล้ว ความรู้สึกดีๆ ในครั้งแรกที่เจอมันเริ่มจะหายไปทีละน้อย
“ใจเย็นๆ โว้ย ใจเย็นๆ เลิกงอนกูซะทีกูจะได้ตอบคำถามมึง จะตอบให้ทุกคำถามเลยเอ้า!”
“กูไม่ถาม แค่มึงเล่ามาให้หมดว่าพี่ชายมึงทำอะไรน้องกู”ผมพยายามควบคุมอารมณ์ให้สงบมากขึ้น ตอนนี้เราทั้งคู่ต่างก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะให้มาทะเลาะกันแบบเด็กๆ ก็คงจะดูไม่ค่อยดี
“งั้นก็ต้องเล่ายาวเลยหล่ะ”มันว่า
“เออ... ยาวก็ยาว”
“โอเค....เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อสี่ปีก่อน เฮียโดนคลุมถุงชนให้หมั้นโดยที่ไม่รู้ตัวมาก่อน”
“มึงหยุดพูดเรื่องนี้เลย! นี่มึงอยากให้กูชกมึงนักใช่มั้ย!!!”โมโหจริงๆ แล้ว ผมจะทนไปได้อีกนานแค่ไหนกัน!
“ฟังกูก่อนสิ....เฮียกับพี่แองจี้ไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้นกันเลยนะ”มันรีบแก้ตัวให้พี่ชาย ก่อนจะเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าผมเพียงนั่งนิ่งๆ กำหมัดแน่นไม่พูดอะไร
“มันเป็นการตกลงกันเองของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ทั้งเฮียทั้งพี่แองจี้ก็เพิ่งจะมารู้เอาตอนจะเรียนจบกันแล้วทั้งคู่”
“ไม่ได้เต็มใจแต่ตอนนี้ก็คงแต่งกันไปเรียบร้อยแล้วสิ”ผมพยายามข่มโทสะในใจ แม้ตอนนี้อยากจะระบายลงกับไอ้คนเล่านี่ก็ตาม
“....เปล่า....เขาไม่ได้แต่งงานกัน”
“............?”คำตอบที่ได้ทำให้ความสงสัยเกิดขึ้นในใจผม
“เฮียกับพี่แองจี้เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม เขาสองคนรู้จักกันมาหลายปีจนทำให้ไม่ได้คิดอะไรเกินเพื่อน และตอนที่ทั้งสองคนรู้ข่าวการหมั้นของตัวเอง...พี่แองจี้ก็มีคนที่รักแล้ว”มันหยุดพูดแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ
“วันที่ภามหายไป เฮียเหมือนคนบ้า เฮียเดินน้ำตาไหลเป็นทางเข้ามาในบ้าน หน้าตาแดงก่ำจนน่ากลัว นี่เป็นครั้งแรกที่กูเห็นเฮียร้องไห้หลังจากที่กูไม่เคยเห็นอีกเลยตอนเรียนจบ ป.2 ในตอนนั้นไม่มีใครเข้าหน้าเฮียติดเลยแม้แต่คนเดียว พอมาถึงเฮียก็เดินขึ้นห้องไปเลย....”
“.............................”ผมนิ่งแล้วรอฟังสิ่งที่มันกำลังจะพูดต่อไป
“........พอเข้าห้องได้ เฮียก็ทำลายทุกอย่างที่อยู่ในห้อง เสียงข้าวของแตกดังไปทั่วบ้าน ไม่มีแม้แต่คนใช้คนไหนกล้าเข้าไปดู จนกระทั่งทุกคนในบ้านได้ยินเสียงปืน.......”มันหยุดแล้วยกกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง
“พ่อรีบให้คนงานในบ้านพังประตูเข้าไปทันที.... แต่เฮียฉลาดพอที่จะไม่ยิงตัวเอง ผนังห้องฝั่งหนึ่งเต็มไปด้วยรูของกระสุนปืน.....”
“แล้วยังไงต่อ?”ผมถาม แอบสะใจเล็กน้อยที่ไอ้บ้านั่นมันคลั่งได้
“หลังจากคนงานล็อกตัวเฮียออกมาได้ พ่อ แม่ เฮียแล้วก็กูเข้าไปคุยเปิดอกกันในห้อง เฮียโกรธพ่อมากที่ทำให้ต้องเสียภามไป เฮียเล่าไปน้ำตาก็ไหลไป ทั้งๆ ที่ไม่เคยได้ร้องให้ใครเห็นมาสิบกว่าปีแล้ว”
“แล้วพ่อมึงว่ายังไง?”
“พ่อไม่เคยรู้มาก่อนว่าเฮียจะชอบผู้ชายด้วยกัน วันนั้นพ่อชกเฮียหงายหลังไปเลย”มันว่าหน้าเบ้ๆ
“สมน้ำหน้า”ผมแสยะยิ้มชั่วร้าย
“แต่สุดท้ายพ่อก็ยอม ลองใครได้เห็นเฮียในสภาพนั้นยังไงก็ต้องใจอ่อนกันทุกคนแหละ... พ่อเอ่ยปากจะยอมเสียหน้าขอถอนหมั้นให้ แต่เฮียปฏิเสธไป เฮียบอกว่าเฮียจะใช้วิธีของเฮียเอง เพื่อที่พ่อจะได้ไม่ต้องเสียคำพูด”
“แล้วมันทำยังไง?”เรื่องนี้มันชักจะน่าสนใจขึ้นแล้วสิ
“ที่เห็นว่าภามรอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้มึงอย่าคิดว่าเฮียทิ้งภามนะ... หลังจากคุยกันในครอบครัวเรียบร้อยแล้วเฮียก็รีบชิงหนีไปเรียนต่อที่อังกฤษ โดยที่ก่อนไปก็จำเป็นต้องหมั้นไปก่อน ส่วนทางด้านของภาม...เฮียก็ส่งบอดี้การ์ดของพ่อไปคอยดูอยู่ตลอด จึงไม่น่าแปลกเลยที่เฮียจะรู้ความเคลื่อนไหวของภามตลอดเวลา”
“ไอ้พวกโรคจิต”ผมว่าเหยียดๆ
“ก็ทำไงได้หล่ะ คนมันรักนี่หว่า.... จะฟังต่อมั้ยเนี่ย?”
“เออ...ฟัง”
“อือ... ในระหว่างที่เฮียอยู่อังกฤษก็ได้ติดต่อกับพี่แองจี้ ทั้งสองคนสร้างสถานการณ์หนึ่งขึ้นมาเพื่อให้ดูเหมือนว่าบริษัทของพ่อพี่แองจี้จะต้องสูญเสียกำไรครั้งใหญ่ นับว่าพี่แองจี้เป็นคนที่เด็ดขาดมาก ทั้งสองคนทำการโยกย้ายเงินนิดหน่อยให้ดูเหมือนเกิดปัญหา แล้วสุดท้ายเฮียก็เอาเงินก้อนนั้นแหละเข้าไปช่วย เลยทำให้ทางบ้านของพี่แองจี้รู้สึกติดหนี้บุญคุณมากมาย สุดท้ายเรื่องการถอนหมั้นของทั้งคู่เลยเป็นแค่เรื่องง่ายๆ ทางฝั่งโน้นก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไร”
“สุดท้ายก็ไม่ได้แต่งสินะ?”ผมถามย้ำเรื่องราวทั้งหมดอีกที
“เออ... กูก็เห็นเฮียมีแต่ภามคนเดียวเนี่ย จะให้ไปแต่งกับใครที่ไหนได้”
“แล้วตอนนี้น้องกูอยู่ไหน?”เมื่อเรื่องราวมันกระจ่างแล้วผมก็ไม่คิดจะนั่งอยู่ต่อให้มากความ อยากจะเจอหน้าน้องเร็วๆ
“ทำงานอยู่ข้างบนมั้ง”ไอ้ตี๋ว่าแล้วเงยหน้าขึ้นไปข้างบน
“อือ... งั้นกูไปหล่ะ กูจะไปหาภาม”ผมทำท่าจะลุก
“เฮ้ยๆๆๆๆๆ ไม่ได้ๆ มึงห้ามไปให้ภามเห็นหน้าตอนนี้นะ!”มันรีบห้ามผม แต่ใครจะสนหละ?
“มึงคิดว่ามึงห้ามกูได้มั้ย? กูจะไปหาน้องกูแล้วมันผิดตรงไหน?”
“ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงที่ภามต้องปรับความเข้าใจกับเฮียอยู่ ถ้ามึงเข้าไปตอนนี้ภามจะยิ่งลำบากใจนะ”ไอ้ตี๋พยายามโน้มน้าว
“แล้วยังไง กูจะพาน้องกูลาออกวันนี้แล้วด้วยซ้ำ พี่มึงมันเจ้าเล่ห์เกินไป”ผมบอกแล้วตั้งท่าจะเดิน แต่มันก็รีบมาดึงแขนผมไว้
“กูขอร้องหล่ะ... นะ....ภีม มึงก็ดูออกว่าที่จริงแล้วภามก็รักเฮีย”
“.................................”ผมนิ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน สิ่งที่มันบอกก็เป็นความจริง
“กูเชื่อว่าสองคนนั้นจะต้องปรับความเข้าใจกันได้ ตอนนี้กูจะคอยดูแลภามให้มึงเอง ถือซะว่าทำให้คนรักกันได้อยู่ด้วยกันเถอะนะ”
“......อีกแค่ครั้งเดียว กูให้โอกาสพี่มึงอีกแค่ครั้งเดียว.....”ผมบอกนิ่งๆ
“....อืม.....ก็ยังดี....ขอบใจนะภีม”มันเรียกชื่อผมเป็นครั้งที่สองของวันนี้ ความโมโหเริ่มจางหายเมื่อผมได้ยินเสียงมันที่คอยเรียกชื่อผมแบบนี้ ทำไมนะ?
“แล้วมึงจะกลับเลยหรือ?”ไอ้ตี๋ถามผม
“ยัง”
“แล้วมึงจะไปไหนต่อ?”
“ไปกินข้าว”ผมตอบแล้วดึงแขนมันให้เดินตามมาด้วยกัน มันทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมเดินตามผมมาโดยที่ไม่ได้ว่าอะไร.....
To be continued :impress2:
_____________________________________
วันนี้มาต่อชดเชยให้ยาวแบบสะใจไปเลยจ้า
ก็จะพยายามให้มันรีบปั่นมาลงอีก ยังไงก็รอกันหน่อยน้า
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากมาย :กอด1:
นัท
-
^
^
จิ้มคับ
^^
-
ได้รู้สักทีว่าระหว่างสี่ปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แต่พี่ยอร์ชก็น่าจะบอกน้องภามไปตรง ๆ นะ
ไม่น่าจะเก็บไว้แบบนี้เลยอ่ะ...อธิบายให้เข้าใจกันไปเลย
ถ้าน้องภามไม่เชื่อ ก้ยังมีพ่อแม่ที่ยังจะคอยยืนยันได้อีก
มัวแต่เก็บไว้แบบนี้เมื่อไหร่จะดีกันสักทีล่ะพี่ยอร์ช - -"
ระวังเหอะ เด่วพี่แอ้มจะเอาน้องภามไปแบบไม่ทันรู้ตัว
รู้สึกว่าน้องภามเริ่มจะเอนเอียงแล้วนะเนี่ย
เฮ้อออออออออออ...พี่ยอร์ชเอ๋ย...จะเสียของรักโดยไม่รู้ตัว - -"
ส่วนคู่ยอร์ค-ภีม...คู่นี้ขอกรี๊ดก่อน...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
สุดท้ายภีมก็คิดอะไรกับยอร์คจริง ๆ ด้วยสิเนี่ย
แอบลุ้นคู่นี้มาตั้งนานแล้วนะเนี่ย...อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
ขอกรี๊ดให้กับความน่ารักของอีกคู่ :o8:
งานนี้ถ้าไม่รีบเคลียร์กันซะ เดี๋ยวภามก็เสร็จพี่แอ้มหรอก :m16:
-
นึกว่าจะต้องรอนานซะอีก เห็นบอกว่าหมด stock แล้ว
หนุกหนานมากมายครับ
-
ความกระจ่างได้กระจายออกมาแล้ว
เหลือแต่ภามเท่านั้น ที่ยังไม่รู้ ส่วนพี่แอ้มคงยังไม่รู้ว่าเล่นอยู่กับบ่อนรก :really2:
เป็นกำลังใจให้ ดาร๊ฟ และก็ +1 ให้นัทนะครับ
-
:a5:อึ้งเลยอ่านความจริงแล้วแบบทำไมไ่ม่บอกภามไปตั้งแต่แรกละยอร์ชเอ้ย
ด่าแกไม่ลงเลยเรื่องมันออกมาแบบนี้
แล้วทีนี้จะทำยังไงอยู่ใกล้ก็ไม่ได้โดนกันอีก
แถมยังมีคนนู้นคนนี้จะเข้ามาจีบภามอีก
ความจริงภามก็ยังไม่รู้สงสัยงานหนักแน่แกยอร์ช
อีกนานกว่าเลยเรื่องจะเคลีย เอาใจช่วยยอร์ชละกันหลังจากที่ด่าแกมานาน
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะจ๊ะ
:กอด1:
-
ยอร์ชมีคู่แข่งซะแล้ว
ภีมกับยอร์คจะกลับมาจีบกันต่อหรือเปล่า
-
สงสารบักยอร์ช สะเทือนใจมากมายตอนมันเดินร้องไห้กลับบ้าน :z3:
อีกคู่นี่จีบกันอยู่นะ กิ้วๆ :-[
-
จะเอาอีก ขอตอน 24 อยากรู้เรื่องต่อ ห้ามหายไปนานนะ +1
-
ให้มันได้อย่างงี้!! แจ่มแจ้งแดงแจ๋ แบบว่าชัดเจน!!
เมื่อไหร่นายยอร์ชจะอธิบายให้ภามเข้าใจบ้างน๊า
ภามยิ่งเสน่ห์แรงอยู่ด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวภามมีคนอื่น
แต่กลัวยอร์ชมันหึงจนทำเสียเรื่องอีกอ่ะดิ๊ ~
-
เชียร์ ภีม กะ ยอร์ค สุดใจคร้าบบบบบบบ
^^~
-
อ๊ายยยยยยยย คู่ภีมก้อน่ารัก
เพิ่มตอนพิเศษสำหรับคู่นี้ให้หน่อยจิค่ะ อิอิ
-
เคลียร์ตัวเองแล้ว
แต่ทำไมต้องสี่ีปีด้วย น้องภามเข้าใจผิดแถมเจ็บปวดมาตั้งนาน T___T
วิธีของยอร์ชก็เท่อยู่หรอก แต่ไม่ใจเลย ชริ~
-
ดูภีมกับยอร์คน่าจะติดตามกว่าอีก๕๕๕๕
นายยอร์ชเลิกโมโห แล้วเคลียร์ตัวเองซะทีดีกว่า ช้าไปจะเสียการ
-
ใช้ได้เหมือนกันนะไอ้พี่ยอร์ช o13 อย่างนี้ค่อยน่าเอาใจช่วยส่งแรงเชียร์หน่อย :angellaugh2: รีบหน่อยละกันนะค่ะพี่ยอร์ช คู่แข่งเริ่มจะเยอะขึ้นอีกแหล่ะ
ขอให้ปรับความเข้าใจกันได้เร็ว ๆ นะค่ะ เค้าอยากให้พี่ยอร์ชกับภามมีความสุข :m13: :m1:
-
เรื่องราวมากมายกับ4ปีที่ผ่านมา เฮ้ออ
ยอร์ชน่าจะอธิบายให้ภามฟังบ้าง
แล้วก็โดนแย่งไปหรอก คนเค้ายิ่งจ้องๆอยู่
เชีวร์ภีมกับยอร์คสุดใจ ><
-
ภีมกะยอร์คนี่น่ารักว่ะ
:impress2:
-
มาเร็ว ๆ นะครับ
คิดถึงภีมภามมาก ๆ ๆ ๆ
จุ๊บ ๆ ๆ ๆ
-
สู้ๆ พี่ยอร์ช
-
สี่ปีกับวิธีของยอร์ช :a5:
เหตุและผล ดูอ่อนไป
ไม่สมกับที่ปล่อยให้ภามรอ
ถ้าถูกพ่อบังคับก็ว่าไปอย่าง
แต่ว่า ตอนนี้ขืนชักช้า นะยอร์ช :m16:
:L2: แทนกำลังใจให้คนแต่ง
-
ในที่สุดเรื่องก็เปิดเผย งืม.. ก็ถือว่าไม่เสียเวลาไปเปล่าๆอ่านะ
แต่คุณพี่ยอร์ช ถ้าอยากปรับความเข้าใจกับภามก็เลิกนิสัยขี้บังคับซะก่อน
แถมยังแกล้งคนในแผนกภามแบบนี้อีก จะยิ่งโดนเกรียดเอานะเนี่ย
แล้วก็รีบๆเข้านะ มีมารหัวใจเพิ่มเข้ามาซะแล้ว
แถมยังเป็นคนดี และอีกอย่าง ใกล้กันแบบนี้ ระวังภามเผลอใจหล่ะ ฮิฮิ o18
-
:z2: เต้นได้แล้วว บอกแล้ว ยอร์ช ไม่ทิ้งภามง่ายๆหรอก ทุกอย่างที่ทำมันมีเหตุผล ขอแค่เพียงภามจะรับฟังสักนิด
ก็คงไม่ผิดใจ โกรธกันขนาดนี้ o13เชียร์พี่ยอร์ช สุดใจขาดดิ้นเลยเอ้าาา ถึงแม้ว่าพี่แอ้ม จะดูน่ารักดีก็เถอะ
ตอนที่เฮียยอร์ค มาเล่าว่าพี่ยอร์ชมีสภาพเป็นยังไง แอบสงสารอ่ะ งือออ แล้วก็ดีใจที่คู่นี้จะมาเจอกันอีกก
ภีม ยอร์ค ยังน่ารักเหมือนเดิม เชียร์คู่นี้ด้วยยย
ปล. ยังแอบเคืองภามอยู่อ่ะะะ ทำไมรอบนี้ เคืองนายเอกได้ว๊าเนี่ยย 555
ปลล. :กอด1: +1 ให้จ้าาา
-
คนที่สมควรรู้ความจริงก็คือภามนะ ไม่ใช่ภีม เฮ้ออออ แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกันเนี้ย
แต่ก็ดีแระ ให้ภามมันเกลียดยอร์ชไปแหละ ดีที่สุด 555555+ :laugh:
-
ความจริงเป็นอย่างนี้นี่เอง ..
ถ้ามภามรู้ความจริงจะคืนดีกับอิพี่ยอร์ชมั้ยเนี่ย
-
ขอบคุณคร่า
คิดถึงคู่นี้มากๆเลย
-
รีบ ๆ เคลียร์กันซะทีเถอะ
มันนานไปแล้ว เดี๋ยวได้เสร็จโจร (แอ้ม) พอดี
-
อยากได้คู่นี้อ่า ๆ ๆ ๆ :serius2:
-
ยอร์ช รีบเคลียร์กับ ภาม ด่วนเลยย
ส่วน ยอร์ค กับ ภีม น่ารักกันจังเลยอ่าา เชียร์คู่นี้ด้วยอ่ะ ^^
-
จะเอา ยอร์ค - ภีม
จะเอา จะเอา
จะเอา จะเอา..
-
อิพี่ยอร์ช :angry2:
รีบเคลียร์กับภามให้จบเลยนะ
ก่อนที่อิพี่แอ้มจะคาบภามไปแดก :serius2:
จุบุจุบุไรเตอร์ รีบมาลงเร็วๆนะค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็มาแล้ว
คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลย^^
เรื่องของความจริง ภีมรู้แล้วแต่ภามยังไม่รู้ งือออออ :serius2:
คู่ยอร์คแป๊ะก็น่ารักดีนะคะ^^
-
โลภอ่ะ ขออีกตอนได่ป่ะ 555
-
ภีม ภาม น่ารักทั้งคู่
พี่แอ้ม อย่ามาแอ้มภามนะ
จะหาว่ายอร์ชไม่เตือน
+1ให้กับความรักที่มั่นคงของยอร์ช
จุ๊บๆ
-
พี่ยอร์ชรีบมาเคลียร์ความจริงกับภามเร็ว
เดี๋ยวอิพี่แอ้ม มัมมาแย่งไป!! :serius2: :serius2: :serius2:
ภีม+ยอร์คน่ารักๆๆๆๆๆ :o8:
-
โห ไม่นึกว่าพี่ยอร์ชจะวางแผนอะไรขนาดนั้น
ยังไงก็เอาใจช่วยให้ปรับความเข้าใจกันได้นะคะ
อยากเห็นคนทั้งคู่มีความสุขจัง ^^
-
24 ด่วน
ภีม ยอร์อค น่ารักจัง
-
รีบเคลียร์กันให้ไวเลย ว่าแต่ยอร์ชอ่ะก็น่าจะคุยให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ใช้แต่อารมณ์
กลับมาเข้าใจกันไวไวเน้อ
-
แล้วอย่าลืมเอามาลงต่อนะครับ กำลังเข้มข้นได้ที่เลยอ่ะ
-
ตี๋กับแป๊ะน่ารักกกกกกก
ในที่สุดสองคนนี้ก็ได้เจอกันอีก ><
ยอร์คคู่แข่งมาแล้วนะ
มัวแ่ต่แง่งๆใส่ภามเดี๋ยวก็งานเข้าหรอก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ต่อจากยอร์ชกับภามก็คงเป็นภีมกับยอร์คแน่นอนล่ะเนี่ย
เพราะงั้นก็ญาติดีกันไว้ล่ะนะทั้งสองคน ฮ่าๆ
และแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็ถูกเปิดเผยแล้ว
ยอร์ชจริงใจกับภามจริงๆนะ
แล้วเมือไหร่กับที่ภามจะรับรู้ความจริงล่ะเนี่ย
-
อ๊ากกกกกกกกกก พี่ภีมน่ารักที่สุดเลย
-
ลืมไปแล้วว่ายังมีคู่นี้ให้ปลื้มกันอยู่ ตี๋กะแป๊ะ ว่าแต่...คู่นี้ใครเป็นเมะใครเป็นเคะอะ แบบว่าลืมคาแรคเตอร์ อิอิ
เห็นด้วยกะหลายคนนะที่ว่า เหตุผลของยอร์ชดูไม่ค่อยแน่น คำถามแรกเลยที่ผุดขึ้นมาคือ
พอรู้ว่าภามหายไป ทำไมไม่ตาม แล้วพอเจอทำไมไม่เข้าไปหา แต่อย่างว่าแหละ ขนาดนี้ตอนนี้ยังใช้อารมณ์เป็นหลัก
มันก็คงไม่ได้เรื่องอยู่ดี แต่นะ....ตั้ง4ปี นานไปป่ะ?
รออ่านความคิดของเด็กน้อยภามกับกระทิงคลั่งยอร์ชอยู่นะคร้าบ
-
อ่า... ในที่สุดก็แต่งตอนที่ 23 จนเสร็จออกมาให้ได้ชมกันแล้วนะครับทุกคน^^
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ตารางงานชนกันเยอะมากจนหาเวลาได้ค่อนข้างยาก เลยทำให้ต้องแต่งกันออกมากันตอนต่อตอนเลยครับ อารมณ์ประมาณลงคืนนี้แต่งหัวค่ำอะไรประมาณนั้นเลยครับ เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ :m23:
ในตอนนี้ได้เปิดโอกาสให้ตัวละครที่ผมชอบอีกสองตัวได้ออกมายืดเส้นยืดสายกันบ้าง คิดว่าน่าจะทำให้หลายๆ คนหายคิดถึงกันได้บ้างนะครับ :m13:
ยังไงก็ต้องขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่แวะเวียนกันมาไม่ได้ขาดครับ แต่มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะฟ้องคือ.....ตอนที่ 23 ผมแต่งเสร็จไปตั้งสองวันแล้วครับ แต่ไอ้คนลงมันมัวแต่เถลไถล 555+ เพราะงั้นก็ยำกันได้เลยนะครับ o18
แล้วพบกันใหม่พร้อมกับตอนที่ 24 ครับ :bye2:
: DRAFT หนุ่ม สถ. มาเป็นพักๆ
-
คู่นี้ได้กันแน่เลย :3123:
-
รีบๆ เคลียร์กัน...
-
ยอร์ชมีคู่แข่งซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรสู้เค้า เราเป็นต่ออยู่แล้ว 555
เชียร์ ภีม&ยอร์คด้วยนะ :L2:
-
แป๊ะ กับ ตี๋ . .. .
น่ารักได้อีก
ขอคู่นี้อีกได้ไหมม มม . . .
แบบสวีทๆ อ่ะ .. .. :-[
โอเค. . .เหตุผลพอ ยกโทษให้อิพี่ยอร์ชได้
แต่ ถ้าเลิกบ้าด้วย .. .ก็จะดีมากๆ :angry2:
-
เริ่มเห็นเงามือที่สามแล้วนะ
อีตาพี่แอ้มนี่มันตาบอดรึเปล่า
คนรู้จักกันธรรมดาจะมาตามกัน
ขนาดนี้เหรอ ดูไม่ออกรึไงว่า
อิยอร์ชกับน้องเป็นอะไรกัน
-
o22โห้ยอร์ชมันเสียเวลาไปมั้ยต้ังสี่ปี. เป้นไงคู่แข่งโผล่มาเลย
-
ปัญหาเก่าคลี่คลาย แต่ยังไม่แจ่มแจ้ง
-
สงสารยอร์ชว่ะ
อยากอ่านเรื่องของภีมกะยอร์คเรื่อยๆด้วยง่ะครับ
o13 o13 o13
-
แอบอยากเห็นนายยอร์ชร้องไห้อีก ใจร้ายไปไหม
-
ขอกรี๊ดก่อนค่ะ กรี๊ด
ชอบแบบนี้ แป๊ะตี๋แบบนี้ ฮ่าๆๆ
เข้าใจยอร์ชซักที ที่แท้เป้นแบบนี้เอง
คุณป๋าแอบโหด แต่ก็ใจดีนะ
อิพี่ยอร์ชเริ่มมีคู่แข่งหัวใจละ
ขออีกรอบ แป๊ะตี๋เยอะๆ ฮ่าๆๆ
-
ตามมา + เฉยๆ
-
ได้ใจจิงๆ
-
ให้น้อภามเข้าใจผิดซะนาน...ไม่รีบเคลียระวังอดนะ
ได้ข่าวมีคนหมายตาเยอะนิ
-
อื่ม เค้าจะมาต่อทุกวันหรือวันเว้นวันหน๊า
-
เหลือแต่ภามที่ยังไม่รู้อะไรเลย
ทั้งๆที่ควรจะรู้เป็นคนแรกแท้ๆ ฮ่าๆๆ
-
รีบๆ เคลียร์เลยเดี๋ยวไอ้แอ้มเอาไปรับประทาน
ยิ่งภามช่วงนี้เกลียดขี้หน้ายอร์ชอยู่ อย่างอนมากรับฟังคนอื่นบ้าง
เจ้าภีมก็บอกน้องมั้งภามจะได้เข้าใจยอร์ชซะที
เริ่มสงสารยอร์ชซะแว้ววอ่ะ อยากหอม อยากกอดแฟนอยากกอดคนรักก็ทำมะได้
ถ้าภามใจอ่อนแล้วอนุญาตยอร์ชชดเลยเต็มที ....^^ :-[ :impress2: :impress2:
-
เฮียยอรช์น่ากลัวหลาย ถ้ารู้ว่ามีคนจะมาจีบภาม สงสัยฆ่าหมกส้วมแน่ๆ
-
มารอลุ้นคู่หลังนี้ดีกว่า
ท่าจะมันส์เหมือนกันนะ :laugh:
-
ช่วงที่หายไป...เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง...
แต่ชอบคู่แป๊ะอะ น่ารักเนอะ... :-[ อยากได้คู่นี้แบบเต็มๆ บ้างจังเลยค่ะ :impress2:
-
ว่าแล้วไง ว่ายอร์ชเค้ามีเหตุผล ที่ทำไปทั้งหมด
ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับภามแล้วล่ะ ว่าจริงจังก็ยอร์ชมากขนาดไหน
คนรักกันจริงต้องพร้อมที่จะรับฟังและให้อภัย
ปูลู. ไอ้ 2 หน่อแป๊ะยิ้มนี่ก็จะน่ารักไปไหน :-[
-
ทำไมเฮียยอร์ชไม่อธิบายแบบนี้ให้ภามฟังมั่งอ่ะคะเนี่ย...เห็นพอเจอภามก็อาลวาด วีนแตกอย่างเดียว :เฮ้อ:
+1ให้เป็นกำลังใจค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
เมื่อไหร่จะรู้เข้าใจกันน้า ภามกับยอร์ช :seng2ped:
ไปลุ้นอีกคู่ด้วยดีกว่า
-
ภามรีบๆเข้าใจยร์อชซะทีนะ
ยร์อชใจเย็นๆหน่อยค่อยพูดค่อยจากัน
ส่วนตาแป๊ะกะไอ้ตี๋ คู่นี้มี ซัมติงรว์อง อะป่าวงับงิงุ
:L2: :L2: :L2:
-
คู่หลังนี่ท่าทางจะแสบสันไม่เบาเหมือนกันนะ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
*ปาดเหงื่อ*
ขอให้ภามกับยอร์ชปรับความเข้าใจกันได้เร็ว ๆ เถอะ
อ่านมาไม่คิดโกรธยอร์ชเลยเพราะภามไม่ยอมฟังเลยอ่า(แอบเข้าข้างพระเอก)
ยังไงก็ลดทิฐิลงมาฟังพี่ยอร์ชมั่งนะน้องภาม
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ชอบแป๊ะกับตี๋อ่ะค่ะ พาร์ทหน้ารีเควสท์คู่นี้ได้ไหม
ห้าห้า
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ในที่สุดความจริงก็เปิดเผย
แต่ยังมองไม่เห็นวี่แววว่าภามกับยอร์ชจะคืนดีกันแม้แต่น้อย
ยอร์ชก็ใช้แต่อารมณ์ ภามก็ใจแข็งซะจริง
-
อะโห ปล่อยคาราคาซังมาสี่ปี ด้วยเหตุผลแค่เนี้ย
มันน่ายุให้ภามงอนนานๆ ซะดีมั้ยเนี่ย
:angry2:
-
:z2: :z2:
-
เรื่องราวเิิริ่มกระจ่าง
คิดถึงคู่แป๊ะกับตี๊เหมือนกัน
อิอิ
ขอคู่นี้เยอะๆ
-
ยอร์ชสู้ๆๆ
-
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ :call:
-
อ่ะ อ่ะ
บอกแล้วนะว่าแต่งหัวค่ำ แล้วลงคืนนี้~ :impress2:
อย่าลืมนะ เค้าจะได้มานั่งรอ :t3:
:กอด1:ไรเตอร์ :กอด1: พี่คนโพส
-
อิอิ น่ารักจังเลยครับเนี่ย
-
ชอบเนื้อหา และชื่นชมผู้แต่ง
-
ไอ้พี่ยอร์ชนี่ ปล่อยให้ภามเศร้าอยู่ได้ตั้ง4ปี แล้วทำไมพี่ป้องไม่บอกอะไรบ้างอ่ะ
-
อื่ม ขอให้ภามฟังเหตุผลอย่างใจเย็นนะครับ
-
เห่ออออ
กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ... ก้แล้วทำไมอิพี่ยอร์ชมันไม่บอกภามแว๊!!!
:serius2:
แป๊ะกะตี๋ น่ารักมากกกกก อิ อิ
เอาคู่เน้เยอะๆ
:-[
-
ให้พี่ยอร์ชง้อนานๆไปเลย 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
มาต่อแล้ว
อ๊ากก...พี่ภีมมาแล้วอ่ะ :serius2:
กว่าภามกับยอรช์จะคืนดีกัน คงมีข่าวดีของแป๊ะกะตี้นะ
55+ :really2:
-
อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา คงต้องคืนดีกันอยู่แล้ว แต่
แบบไหนนี่สิ น่าลุ้น
-
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
เฮียยอร์ชก็รีบๆหน่อยนะ
นานไปล่ะ
:jul3:
-
:pig4:ใจจ้า
-
รีบเคลียร์กันซะ
-
ในที่สุดก้อรู้สักทีว่า ยอร์ชหายไปไหนสี่ปี o13
:กอด1:ไรเตอร์
-
กระจ่างๆๆๆๆ
มาต่อเร็วครับ
นั่งรอ
นอนรอ...
ไรท์เตอร์
-
o11 ตอนต่อไปอยู่ไหนเอ่ย
เรายกโทษให้ยอร์ชแล้วก็ได้ เพราะยอร์ชคงเสียใจ
ที่ต้องเสียภามไปเหมือนกัน :กอด1:
แล้วเมื่อไหร่ภามจะยกโทษให้ยอร์ชหละ
เรื่องนั้คงต้องถามไรเตอร์ชิมิค่ะ
งั้นไรเตอร์ก็ต้องรีบเอามาลง เราจะได้เอาใจช่วยให้ยอร์ชกับภามคืนดีกันเร็วๆ :L2:
-
ตามอ่านมา 2 วันก่า
เนื้อเรื่องน่าลุ้นดีอะ มันจะเป็นยังไง :laugh:
แต่พระเอกนี่เจ้าเลห์ใช้ได้เลยนะ แต่ว่าจะหาทางไหนเข้าใกล้ตัวภามอะเนี่ย
:z2: :z2:
-
ชอบเนื้อหาแบบนี้จัง พระเอกก็ใช่ย่อย นายเอกก็ใช่เล่น....
... ว่าแต่ โพสอยู่ดีๆ ทำไมคะแนนมันติดลบอ่ะครับ...งง
-
ชะแว๊ปปมารอคอยต่อไปปปปป
รีบๆ มานะ :z2: :z2: :z2:
-
แอบสงสารคุณพี่แอ้ม ดูแล้วพี่แกยังไม่รู้ว่ามาเล่นกับใคร ระวังนะจ๊ะ นรกมันรออยู่เบื้องหน้า
ส่วนอีกคู่น่ะ โคตรอยากจะให้มีบทเยอะกว่านี้เพราะชอบมากๆเลยอ่ะ >.<
-
เออเว้ย...ตั้งสี่ปี ทีห่างกันไป ก็สู้ๆนะ
-
ยอร์ชอยู่ไหนมาเร็วนะจ๊ะ
อยากอ่านคิดถึง :call:
-
ยอร์ชรีบมาอธิบายให้ภามฟังไวไวหน่อยสิ
-
ปีนี้พี่ DRAFT เรียนอยู่ปีอะไรแล้วคะ
หรือจบแล้ว
อยากรู้ค่าตอบหน่อยนะคะ
เพราะปีหน้าจะไปร่วมสถาบันด้วยคะ
(มั่นใจมากว่าติดชัวร์ = =)
-
เข้ามารอ และ รอรอรอ :t3:
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอครับเนี่ย เริ่มนานแล้วนา
-
คู่นี้น่ารักน๊า
-
:z2: พี่ไรเตอร์หนีเที่ยงอีกป่ะเนี้ย
ไม่มาต่อเลย :m16:
-
ไรเตอร์ค้าบบบบบบบบบบบบบบบ มาต่อซะทีเหอะ
-
อัพต่อเถิด
-
จะมาบอกว่า............รอสุดหัวใจ
หือ.........รีล่างผมแก่แล้วเหรอครับ
ดีจังเลย ชอบคนแก่ๆ
อยากได้มรดกซัก พันล้าน ฮี่... ฮี่....
:laugh:
-
อีป้าแก่ๆ มารอนานแล้วนะ เดี๋ยวมีเคือง ชิส์.........
-
Writer หายยาวอีกแล้วหรา :o12:
-
คู่นี้น่ารักได้อีก
o18
-
เมื่อไหร่หนอเธอจะมาสะที อีป้าแก่ๆ รอคอยมานานละ
-
ป้าๆๆๆ รอนานแล้วนะ
-
หายไปไหนค้าบบบบบ รู้มั้ยมีคนรออยู่
:call: :call: :call:
-
:call:
-
ตอนที่ 24
“อีกแล้วพี่แอ้ม”ผมว่ายิ้มๆ เมื่อคนตัวโตกว่าเข้ามาคว้ากระเป๋าสำหรับใส่ของมาทำงานของผมไปเหมือนที่เคยทำในหลายๆ วันที่ผ่านมา หลังจากที่พี่แอ้มประกาศตัวจะจีบผมอย่างจริงจังในวันนั้น การกระทำทุกอย่างที่ดูจะเป็นการเอาใจผมถูกระทำโดยเปิดเผยและชัดเจนมากขึ้น
“ยิ้มอย่างนี้ก็แสดงว่าไม่ได้รำคาญใช่ไหมล่ะ?”พี่แอ้มอมยิ้มน่ารักเมื่อเห็นผมไม่ได้ว่าอะไรต่อจากนั้น ด้วยความหมั่นไส้ก็ได้แต่ฟาดแขนเขาไปเบาๆ แล้วหัวเราะ
“พอเถอะพี่แอ้ม ทำอย่างนี้เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมด พี่แอ้มจะโดนมองไม่ดีเอานะ”ผมคว้ากระเป๋าของตัวเองกลับมาเหมือนเดิม หลังจากที่ยื้ออยู่กับคนหัวรั้นที่ไม่ยอมปล่อยอยู่สักครู่ก็ได้กระเป๋าของตัวเองกลับมาครองสมใจ
“รู้ก็รู้สิ ใครจะมองไม่ดีอะไร?”พี่แอ้มถามสีหน้าจริงจัง
“ก็ปกติผู้ชายที่ไหนเขาจีบผู้ชายด้วยกันหล่ะพี่?”ผมว่าขำๆ พลางวางกระเป๋าถือไว้บนโต๊ะทำงานของตัวเอง กระดาษสั่งงานต่างๆ รวมถึงงานที่ผมต้องทำในวันนี้ถูกกองอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างไม่ค่อยจะเป็นระเบียบนัก ผมเริ่มจัดแยกงานแต่ละอย่างให้เข้าที่เข้าทาง
“พี่จะรักใครชอบใครมันก็เรื่องของพี่นี่ ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลย”พี่แอ้มเสียงเข้มขึ้นมานิดหนึ่ง
“แล้วพี่แอ้มไม่แคร์ภามบ้างเลยหรือ?”ผมแกล้งถามเล่นๆ มือก็จัดเอกสารบนโต๊ะไปเรื่อยๆ
“แคร์สิ”พี่แอ้มตอบแทบจะในทันที
“ก็แล้วทำไมยังตามติดภามแจอย่างนี้ ไม่คิดบ้างหรือว่าคนอื่นจะมองภามไม่ดีหรือเปล่า
“เอ่อ..... แต่พี่ก็พอจะดูภามออก...ว่าที่จริงภามก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องแบบนี้”พี่แอ้มพูดอึกอัก
“รู้ได้ยังไง?”ผมเงยหน้าจากกองงานขึ้นไปมองสบตากับพี่แอ้ม เห็นพี่แอ้มขมวดคิ้วยุ่งๆ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เปลี่ยนท่าทีไป
“เอาเป็นว่าพี่ดูออกแล้วกัน”พี่แอ้มตอบอย่างเสียไม่ได้
“แอ้มๆ พี่เอกเรียกเข้าไปดูแบบงานแน่ะ”พี่โชคโผล่หน้าออกมาจากประตูห้องที่แยกออกเป็นห้องส่วนตัวของพี่เอก เห็นพี่แอ้มทำท่าจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจเดินเลี่ยงออกไปแทน ผมถอนหายใจเบาๆ กับตัวเองเมื่อได้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง มันจะดีหรือเปล่านะที่ผมยังจะปล่อยให้เรื่องของพี่แอ้มยังค้างคาแบบนี้ ต้องยอมรับว่าท่าทางเขินๆ ที่พี่แอ้มมีให้เวลามองผมมันก็น่ารักไปอีกแบบสำหรับผู้ชายตัวโตๆ นิสัยห้าวๆ แต่การที่ผมจะยังคงทำเล่นกับพี่แอ้มไปเรื่อยๆ โดยที่ผมไม่สามารถคิดอะไรเกินกว่าการเป็นพี่เป็นน้องระหว่างเราทั้งสองคนเลยก็อาจจะทำให้พี่แอ้มยิ่งคิดไปไกล และสุดท้าย....ผมก็จะเป็นคนทำร้ายจิตใจของพี่ชายคนนี้ด้วยมือของตัวเอง.........คงไม่ใช่เรื่องที่สมควรได้รับการอภัยจริงๆ
จมอยู่กับความคิดของตัวเองได้สักพัก ทั้งความคิดและการกระทำของผมก็เป็นอันต้องหยุดลงเมื่อสายตาได้เห็นอะไรบางอย่างที่เป็นสิ่งแปลกปลอมสำหรับโต๊ะทำงานของผมตัวนี้.....กล่องกำมะหยี่เล็กๆ สีดำซึ่งผมไม่เคยเห็นมาก่อนวางแอบไว้มุมหนึ่งรวมกับแก้วใส่เครื่องเขียน ผมวางงานที่ทำอยู่แล้วเอื้อมมือไปหยิบกล่องนั้นขึ้นมาดู ข้างใต้กล่องมีกระดาษใบเล็กพับไว้สองใบ
“พี่เอามาคืนภามแล้ว...ใส่ด้วย”ผมอ่านข้อความที่มีอยู่ในกระดาษแผ่นแรก ความสงสัยถึงสิ่งที่อยู่ในกล่องใบนั้นถูกระตุ้นขึ้นมาทันที ผมไม่รอช้าที่จะเปิดฝามันออกมา…….
“หือ?”ผมอุทานออกมาเมื่อได้เห็นของที่อยู่ภายในนั้น มันคือสิ่งที่ผมไม่ได้เห็นมันเลยในตลอดสี่ปีที่ผ่านมา.... แหวนทองคำขาวส่องแสงสะท้อนวิบวับจับตาที่ผมไม่เคยลืมมันไปจากความทรงจำได้เลยแม้ว่าจะพยายามเท่าไหร่ แหวนวงเดิมที่สลักชื่อของคนสองคนไว้บนนั้น.....
“ไอ้บ้า.....ถึงตอนนี้แล้วมันจะยังมีประโยชน์อะไรอีก”ผมด่าคนที่เคยมอบแหวนวงนี้ให้ผมเป็นเจ้าของเบาๆ น้ำตาของผมรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อภาพความหลังเริ่มฉายออกมาเป็นฉากๆ
แทนที่ผมจะหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาใส่ในทันที แต่ผมกลับเลือกที่จะหยิบกระดาษอีกแผ่นที่สอดอยู่ใต้กล่องขึ้นมาอ่านแทน
“รู้หรอกว่าจะต้องไม่ใส่ พี่รู้นิสัยภามดี เลิกดื้อแล้วใส่ซะ พี่คิดว่าภามก็รู้จักนิสัยพี่ดี....ว่าถ้าภามรั้นพี่จะทำยังไง”น้ำตาของผมเริ่มแห้งในทันทีที่อ่านข้อความในกระดาษแผ่นนี้จบ ไอ้คนบ้าคนนี้ก็ยังคงเอาแต่ใจได้คงเส้นคงวาเหมือนเดิม....สี่ปีที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยขัดเกลาจิตใจร้ายๆ ของเขาได้เลยหรือไงนะ หรือว่าภรรยาไม่สั่งไม่สอน....คิดเองก็ปวดใจเอง จะไปนึกถึงเขาทำไมนะ?
ผมใช้เวลาอยู่ไม่นานในการตัดสินใจที่จะดื้อด้านหรือยอมโอนอ่อน ในที่สุดหัวใจก็ของผมก็บอกให้เลือกทางที่จะตัดปัญหาได้ดีที่สุด.....
ผมหยิบแหวนที่สะท้อนเป็นประกายในกล่องขึ้นมาสวมลงบนนิ้วของตัวเองช้าๆ อย่างน้อย.....ถ้าหากแหวนวงนี้ยังอยู่กับตัวผม นายยอร์ชก็คงจะไม่มีข้ออ้างมาหาเรื่องอะไรผมอีกไปสักระยะ หรือจนกว่าเขาจะหาข้ออ้างอื่นมาได้ ด้วยขนาดแหวนที่เขาสั่งทำมา จึงแน่นอนว่าไม่มีนิ้วไหนในมือผมที่จะเหมาะกับมันไปมากกว่านิ้วนาง แต่ก็เถอะ.....ในเมื่อคนให้ก็ไม่ได้เป็นอะไรกับผมอีกแล้วถ้าให้ใส่ข้างซ้ายก็ดูจะหยามเกียรติภรรยาเขาเกินไป ในที่สุดแหวนวงนี้ก็ได้ที่อยู่ที่เหมาะสมบนนิ้วนางข้างขวาของผม
“โอ้โฮ! น้องภาม ใครให้แหวนมาคะเนี่ย? สวยจริงบาดตา”พี่จูนที่ถือแฟ้มเอกสารเดินผ่านหน้าผมรีบเข้ามาทักหลังจากที่มันเพิ่งมาอยู่บนมือของผมได้ไม่นานเท่าไร...หวังว่าจะไม่สร้างปัญหาในทันทีที่ใส่หรอกนะ
“คุณแม่ให้มาครับ”ผมบอกยิ้มๆ ใจก็ไม่อยากจะโกหก แต่ถ้าหากยิ่งไม่พูดก็จะยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เกิดการสงสัยเข้าไปใหญ่
“อ้อ....เอาไว้ให้หมั้นสาวหล่ะสิ ใครกันน้าจะเป็นผู้โชคดีได้แหวนวงนี้ไป”พี่จูนว่ายิ้มๆ ซึ่งผมก็ทำได้แค่เพียงยิ้มเจื่อนๆ ส่งให้ไป
ยังไม่ทันที่พี่จูนหรือผมจะได้ว่าอะไรต่อ เสียงโครมครามก็ดังมาจากทางหน้าแผนก....เป็นพี่มาร์คนี่เองที่วิ่งเข้ามา ดูหน้าตาตื่นๆ
“น้องภามๆๆ”พี่มาร์ควิ่งหอบๆ หน้าตาตื่นเข้ามาหาผม
“น้องภามรู้จักคนชื่อนันทรากรณ์หรือเปล่า?”ไม่รอให้ผมถาม พี่มาร์ควิ่งมาหยุดหน้าผมเหนื่อยๆ แล้วรีบยิงคำถาม เขาก้มหน้าเอามือเท้าหัวเข่าแล้วหายใจถี่
“เอ๋? นันหรือ? ทำไมพี่?”ผมถามงงๆ พี่มาร์คไปรู้จักนันตั้งแต่เมื่อไร
“รู้จักใช่ไหม?”ผมพยักหน้าตอบคำถามที่ถูกส่งมาอีกครั้ง
“ดี...งั้นตามพี่มาเร็วๆ”พี่มาร์คดึงแขนผมจนเซถลาไปตามแรงดึงพร้อมกับออกวิ่งเท่าที่ที่ทางในแผนกจะอำนวยให้วิ่งเร็วได้ตรงไปที่ลิฟท์อย่างไม่รอช้า ผมที่ยังคงไม่เข้าในในการกระทำนั้นก็ทำได้เพียงวิ่งตามไปเพื่อไม่ให้ตัวเองล้ม
“อะไรเนี่ยพี่มาร์ค? อยู่ๆ ไปลากผมมามีอะไรครับ?”ผมรีบยิงคำถามทันทีที่โมโอกาสเมื่อลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวลงสู่ชั้นล่าง
“ก็คนชื่อนันทรากรณ์อะไรนั่นแหละ มาอาละวาดอยู่ข้างล่าง บอกว่ามีเรื่องจะเคลียร์กับบอส แถมพูดชื่อภามออกมาด้วย พี่เลยว่าน่าจะรู้จัก ตอนนี้มีคนขึ้นไปแจ้งบอสแล้วด้วย ถ้าเกิดบอสบ้าจี้ลงมาตอนนี้จริงๆ ได้เป็นเรื่องแน่”พี่มาร์คร่ายยาวก่อนจะหยุดไปแล้วพูดต่อ
“ยังไงถ้าภามรู้จักกับเขาก็ช่วยห้ามหน่อยเถอะนะ ยังไงบอสก็เป็นคนที่ทุกคนในแผนกของเรารักและเคารพ ไม่อยากให้ใครมามีเรื่องแบบนี้”พี่มาร์คว่า ซึ่งผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่ครุ่นคิดว่านันจะมาก่อเรื่องอะไรที่นี่....คนอย่างนันที่เป็นคนมีเหตุผลคนนั้นน่ะหรือ?
ผมและพี่มาร์คลงมาถึงห้องโถงใหญ่ของชั้นล่างในอีกอึดใจต่อมา ที่ตรงนั้นตอนนี้มีคนหลายคนยืนมุงดูด้วยความสนใจ ผมแทรกเข้าไปได้ก็ต้องตกใจเล็กน้อยกับภาพที่เห็น.....นันในสถาพที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยถูก รปภ. ของบริษัทล็อกตัวเอาไว้อย่างแน่นหนา ห่างจากเขาไปไม่มาก....นายยอร์ชที่อยู่ในสูทสีดำเรียบอย่างทุกวันยืนทำหน้างออย่างคนอารมณ์เสียอยู่
“แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไอ้ยอร์ช! แกเคยทำให้ภามเสียใจขนาดนั้น วันนี้แกยังจะต้องการอะไรจากภามอีก! แกเอาภามมาขังไว้ที่นี่เพื่ออะไร!”นันตะโกนออกมาทั้งที่ไม่สามารถวิ่งเข้ามาทำอะไรนายยอร์ชได้ ถ้าหากตอนนี้เขาเป็นอิสระ เชื่อได้เลยว่าเขาคงไม่ปล่อยให้หน้าหล่อๆ ของนายยอร์ชได้อยู่ดีแน่ๆ
“แกมันจะไปรู้อะไรไอ้เด็กอวดดี! ถ้าหากว่าไม่รู้อะไรจริงก็หุบปากแล้วออกไปจากบริษัทของฉันเลยดีกว่า!”นายยอร์ชก็โต้ตอบกลับไปแรงไม่แพ้กัน เสียงของเขาดังสะท้อนไปทั่วห้องกว้าง นี่ดีนะที่ตอนนี้ยังเช้าและอยู่ในเวลาทำงานอยู่ คนที่อยู่ร่วมฟังในตอนนี้จึงมีไม่ค่อยมากนัก
“อย่ามาทำเป็นเก่งหน่อยเลย วางก้ามใช้อำนาจลูกชายเจ้าของบริษัทแบบนี้ที่จริงก็กลัวฉันใช่ไหมหล่ะ!”นันตะโกนอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้กลัวแก!!!”
“งั้นก็บอกให้ลูกน้องแกปล่อยฉันสิวะ!”นันเริ่มประท้วง
“ปล่อยมัน!”นายยอร์ชสั่ง รปภ. และนันก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระในทันที
“ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาแกมัวไปทำอะไรอยู่ แกหายหัวไปไหนมา แล้วตอนนี้แกยังคิดว่าแกมีสิทธิอยู่อีกหรือ!”นันถามนายยอร์ชทันทีที่เป็นอิสระ ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาทั้งสองคนยังมองไม่เห็นว่าผมมาอยู่ตรงนี้แล้ว พี่มาร์คพยายามบอกให้ผมรีบออกไปห้าม แต่ผมก็ยังคงค้างคาเรื่องที่นันรู้ได้ยังไงว่าในระยะนี้เกิดอะไรกับผมบ้าง ความสงสัยนั้นทำให้ผมอดทนที่จะรอดูต่อไปก่อน
“ฉันจะหายไปไหนมันก็เรื่องของฉัน! มันไม่ได้เกี่ยวกับแก! อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันก็ไม่เคยทิ้งภาม!”นายยอร์ชว่าหน้าดำหน้าแดง ไม่เคยทิ้งผมงั้นหรือ? มันหมายความว่ายังไงกัน?
“ฮึ! ไม่ทิ้งหรือ? นี่สินะคำแก้ตัวห่วยๆ ของแก แกมันก็แค่ไอ้หน้าตัวเมียหนีปัญหา!”
“แก!”นายยอร์ชรีบปรี่เข้าไปหมายจะชกนันให้ล้ม แต่นันก็ไม่อ่อนชั้นเชิงรีบตั้งการ์ดรับอย่างคนเตรียมพร้อม ผมเห็นท่าไม่ดีต้องรีบเข้าไปขวางในที่สุด
“หยุดเถอะทั้งสองคน! นันหยุดได้แล้ว ส่วนคุณก็ด้วย”ผมปรามอย่างเสียไม่ได้ นี่ถ้าอยู่ในที่ที่นายยอร์ชไม่ได้มีอำนาจขนาดนี้ผมคงด่าเขาไปแล้ว
“ภามบอกให้พี่หยุดแล้วดูไอ้เพื่อนคิดไม่ซื่อของภามสิ! ดูสิว่ามันร้ายแค่ไหน!”นายยอร์ชตะคอกอย่างโมโห
“แกมันก็ดีแต่ว่าคนอื่น! แล้วผู้ชายอย่างแกมันดีนักหรือไง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องได้มาด้วยการบังคับ เคยคิดจะถามใจของคนอื่นดูบ้างไหมว่าเขาต้องการหรือเปล่า!”นันก็ไม่ยอมแพ้
“ถ้าฉันมันไม่ดีแกมันก็เลวหาที่เปรียบไม่ได้แล้วแหละ อย่านึกว่าฉันดูไม่ออกนะว่าแกคิดจะทำอะไรกับเพื่อนที่ไว้ใจตัวแกเองแบบนี้ คนคิดไม่ซื่อแบบแกมันเลวกว่าฉันที่เป็นแบบนี้ซะอีก!”
“ผมบอกให้เลิกกันเสียที! จะหยุดกันได้หรือยัง! ส่วนคุณก็เลิกว่านันได้แล้ว เลิกเอาเรื่องบ้าบอมาใส่ร้ายนันเสียที!”ผมที่ตอนแรกจะเข้ามาห้ามก็อารมณ์ขึ้นไปเสียแล้ว ในเมื่อห้ามก็ไม่ได้ผล แถมเหตุการณ์ยังดูแย่ขึ้นไปอีกเมื่อมีผมเข้ามาเอี่ยว
“ช่างเถอะภาม คนที่ไม่มีหัวคิดมันก็คิดได้แค่นี้แหละ ดีแต่จะว่าคนอื่นที่ทำไม่เหมือนตัวเอง”
“ไอ้นัน!”ไม่รอให้ผมได้ทันตกใจ นายยอร์ชก็พุ่งเข้าชนนันจนหงายหลังลงไปกับพื้นแล้วขึ้นคร่อมชกไม่ยั้ง คนที่มุงดูอยู่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แม้แต่ รปภ.ของตึกก็ไม่เข้าไปช่วยนัน ผมตั้งสติได้รีบวิ่งเข้าไปดึงนายยอร์ชออกปากก็ด่าเขาไปด้วย
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ! ปล่อยนันเดี๋ยวนี้!”ดูท่าว่าเสียงตะโกนของผมจะไม่ได้ผล นายยอร์ชทำร้ายนันที่ไม่มีทางสู้อย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดเมื่อความอดทนของผมหมดลง ผมอ้อมไปด้านหน้าแล้วผลักนายยอร์ชให้ล้มออกไปนั่งอยู่ข้างๆ นันด้วยแรงที่มาจากไหนไม่ทราบ ก่อนจะตบลงไปบนหน้าเขาฉาดใหญ่......แรงจนรู้สึกได้ว่ามือของผมก็เจ็บ
ทุกคนในที่นั้นเงียบเสียง....เงียบ....จนแทบจะได้ยินเสียงหายใจ ผมไม่รอช้าที่จะเข้าไปประคองนันที่ใบหน้ามีเลือดไหลเป็นทางให้ลุกขึ้นยืน ก้มลงมองที่พื้นก็พบกับสายตาตัดพ้อที่นายยอร์ชส่งมาให้โดยที่ไม่พูดอะไร แต่ใครจะยอมใจอ่อน....ในเมื่อสิ่งที่เขาทำลงไปมันแย่เสียยิ่งกว่าการที่ผมตบหน้าเขาไปเมื่อครู่หลายเท่า ผมละสายตาจากคนที่นั่งอยู่บนพื้นก่อนจะประคองนันให้ขึ้นไปบนแผนกด้วยกัน อย่างน้อย....ผมก็จะได้พาเขาไปทำแผลก่อน แล้วหลังจากนั้นก็จะได้เริ่มเก็บข้าวของส่วนตัวเพื่อย้ายกลับบ้านเสียที......แน่นอนว่าการกระทำของผมคราวนี้ร้ายแรงเกินกว่าที่ผมจะได้นั่งทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแล้ว........
่
To be continued :sad11:
_______________________________________________________
โฮะๆๆๆ มันเพิ่งปั่นมาให้เมื่อวานเลย แต่อยากส่งมาดึก ก็เลยต้องลงวันนี้ :laugh:
ช่วงนี้เซ็งมาก งานรับน้องที่มหาลัยก็ต้องเลื่อนไม่มีกำหนดอีก
เค้าอยากเจอน้องแล้วง่าาาาาาา :o12:
บ่นพอละ ไปดีกว่า พบกันตอนหน้าจ้า
นัท :pig4:
-
^
^
^
จิ้มน้องนัทก่อนอ่าน
-
ขอตอนต่อไปด่วนคร้าบบบบบบ
กำลังลุ้น o13 o13 o13
-
ภามยังไม่ได้ฟังเหตุผลอะไรเลย
-..- คิดไปเองเรื่อยๆ เสียใจอยู่แบบนี้
-
สั้นเนาะ นานๆมาที เคยเข้าข้างภามนะ
แต่ไม่ชอบใจที่ภามทำเหมือนให้ความหวัง
อิพี่แอ้มเลย ถ้าไม่มีใจให้เค้าจะไปเล่นกับ
เขาทำไม อยากให้ความจริงเปิดเผยเสียที
-
สั้นจัง
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เรื่องไปกันใหญ่แล้ว ฮือออออ
เมื่อไรยอร์ชจะบอกอะไรภามบ้าง
-
ไอ้พี่ยอร์ช...ทำไมไม่เคลียร์ทุกเรื่องให้มันจบซะที รออะไร :เฮ้อ: ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้ค่าทำไมอีก หรือว่าเรื่องคราวที่แล้วกับคำว่า "สายเกินไป" ยังตอกย้ำชีวิตตัวเองไม่พอ ต้องรอให้ภามหนีไปจากชีวิตของพี่อีกครั้งหรือยังไง ถึงจะคิดได้ว่าควรจะทำอะไรบ้าง...ขัดใจจริง ๆ :serius2:
-
ทำไม ยอร์ช ไม่พูดให้เคลียร์
เอาแต่พูดน้อย ต่อยหนัก
ภามจะเข้าใจได้ไง
-
ภามจะเข้าใจนายยอร์ชเมื่อไรน้า :sad2:
นายยอร์ชก็ไม่ยอมมาเครียให้รู้เรื่องซะที :m19:
-
ทำไมถึงไม่รีบเคลียร์ๆกันให้จบซะที :เฮ้อ:
ยอร์ชก็ไม่ยอมบอกความจริงภาม
แค่บอกว่าไม่ได้แต่งงาน ทุกอย่างน่าจะจบ
แต่ภามก็ไม่ฟังอะไร คิดเองเออเอง
แล้วคู่นี้มันจะจบลงยังไงว่ะเนี้ย แต่ละคน :z3:
:กอด1:พี่นัท
-
สั้นจัง งอนละ
-
สื่อสารกันซักนิดได้มั๊ย เฮ้ออ
-
อืมมมม
ค้างงงงงค่า ค้างงงงอย่างแรงงงง
:a5:
อ้ากกกกกกก
:m31: :m31:
เมื่อไหร่ภามถึงจาปรับความเข้าใจกะยอร์ชซักทีอ่ะ
เศร้ามาหลายตอนแล้วนะ
:serius2: :serius2: :serius2:
ปล.มาสั้นจังเลยยยยย
มาสั้นแบบนี้ต้องมาบ่อยๆๆนะ
-
แค่พูดออกไป แค่พูดว่าไม่ได้แต่งงาน แค่นั้น
ยากอะไรวะ!
เรื่องยุ่งๆจะได้กลายเป็นง่าย ๆๆๆ ๆ
โห่ยยยยย
เอาตี๋กะแป๊ะมาดีกว่า เบื่อคู่นี้แระ
อิพี่ยอร์ชก้ไม่ยอมพูดอะไรเลย ภามก้ไม่ฟังคิดเองเออเองอยู่นั่น
เห่อออ เซ็ง!
:เฮ้อ:
-
ภาม ทำอะไร ให้ชัดเจนหน่อย....กะพี่แอ้มเอาไงก้อบอกไป :angry2:
ยอร์ช...เมื่อไหร่จะได้เคลียร์กะภามให้รู้เรื่องสักทีน๊า :เฮ้อ:
นัน ก้ออีกคน ดูยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่...แต่ไงตอนนี้ก้อชัดเจนแบบเพื่อนล่ะนะ... :z2:
ว่าแต่...ตอนนี้สั้นจริงๆ น่ะแหละ
.
.
.
:call:รอตอนต่อไป :call:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย...ขัดใจจริง ๆ ให้ตายเถอะ - -"
พี่ยอร์ชโว้ยยยยยยยย...ทำไมไม่พูดออกไปซะที...เคลียร์ให้มันจบ ๆ ไป
น้องภามจะได้เข้าใจอ่ะ...อมอะไรอยู่ห๊ะ >[]<
อ่านแล้วหงุดหงิดอิพี่ยอร์ชเป็นที่สุดเหอะ...แมร่งงงงงง...ชิส์ ๆ ๆ ๆ ๆ
แล้วอย่างนี้จะทำยังไง...ตัวเองผิดที่ไปทำร้ายนันด้วยนะ...น้องภามคงจะยอมหรอกนะ
ยิ่งก่อปัญหา ยิ่งผูกปมให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก...อ๊ากกกกกกกกกกก...อยากจะพ่นไฟใส่อิพี่ยอร์ชซะจริง
แต่คนที่อยากจะพ่นไฟใส่มากที่สุดตอนนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นไรท์เตอร์...แบบว่าตัดจบได้ค้างมากกกกกก
อิคนอ่านจะคลั่งให้ได้...รีบ ๆ มาต่อนะฮะ...เค้าอยากจะรู้แล้วว่าอิพี่ยอร์ชจะทำยังไงต่อไปอ่ะ
รออ่านอยู่นะฮะ XD
-
เรื่องไปกันใหญ่ เห้อ ตายๆๆๆ
อีกคนก็ใจร้อน อีกคนก็ไม่ฟังอะไรอีก
ติดตามต่อไปคัฟ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อีป้าแก่ๆ ว่าปัญหาเก่าคาราคาซัง ปัญหาใหม่มาสุมหัวไดัอีก กรรมค่ะ +1
แต่ว่า...........
อีป้าแก่ๆ................
อยากอ่านอีกค่ะ 555
-
แหวนนำโชคแน่ๆเลย
แต่อาจจะเป็นโชคร้าย ใส่ปุ๊บ ได้เรื่องปั๊บ 5555
ปล. อยากไปโรงเรียนแล้วเหมือนกันค่ะ
-
โอ้!! ดูท่าเรื่องคงจะยุ่งยิ่งไปกว่าเดิม
งานเก่ายังไม่เคลียร์ งานใหม่รุมเข้ามาอีกแย้วว
นายยอร์ช จะทำเยี่ยงไรหนออ
ชี้แจง ด่วน!!!!! จร้าา
:pig4:
-
ทำไมถามไม่ยอมฟังเหตุผลหน่อยอะ
สงสารนายยอร์ช
-
เรื่องมันจะยุ่งไปกันใหญ่แล้วเนี่ย
เฮ้อ น่าจะพูดให้เคลียร์กันไปเลยนะ
แล้วรีบมาต่อนะ
-
กล้ามากๆ ที่ทำให้ภามโมโหอีกรอบ เดี๋ยวก็ไม่มีสิทธิ์คืนดีหรอก
-
:เฮ้อ: ยุ่งๆๆ อีรุงตุงนังงงงง
เคลียร์กันได้แล้ววว คนอ่านปวดใจแทนนะ
ทั้งคู่เลย ภามก็ไม่ฟังใคร ยอรช์ก็เอาแต่ใจ
นันก็โถมเข้าใส่ อะไรกันเนี่ยยยยยย
หยุดๆแล้วฟังกันบ้างง อย่าเอาแต่อารมณ์เป็นใหญ๋ดิ :z3:
-
ทำไมภามไม่ฟังพี่ยอรช์บ้างอะ ปิดใจอยู่อย่างนี้จะเจ็บเอานะ
พี่ยอรช์ทำไมไม่พูดกับภามดีๆ เอาแต่ใจเกินไปไม่ดีนะ
นัน...กลับมามีบทแล้วคนนี้ แต่อย่ามาแย่งภามไปนะ ไม่อยากเศร้า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
-*-
-
รอลุ้นอยู่นะ ส่งตอนต่อไปมาไวไว
-
มาแล้ว...........................ภามยังเข้าใจผิดอยู่เลยอ่ะ
ยอร์ชรีบแก้ข่าวด่วน ไม่งั้นไม่ได้แอ้มน้องภามนะ คริคริ
-
ง่ะคิดว่านันจะมาช่วยสร้างสถานการณ์ให้ยอชให้ปรับความเข้าใจกับภามซะอีก
ไหงเป็นเงี้ยะอ่า
ขออีกหน่อยเหอะคับกะลังสานุกกกกก นะนะนะ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
โอ้โห เข้มข้นสุดๆเลยอ่า
ยอร์ชยังคงบ้าเลือดเสมอต้นเสมอปลายเลยเนอะ
ภามก็ยังคงไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม
นันก็ เหมือนเดิม แต่บ้าเลือดเพิ่มขึ้น 555
และเนื้อเรื่องกำลังสนุกมากขึ้น หึหึ
-
เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันล่ะเนี้ย
เฮ้อออ...!!
-
ศึกชิงนายยย
อ๊ากกกกกกก
-
เอาล่ะสิยอร์ช
เรื่องเก่ายังไม่ทันอธิบาย
เรื่องใหม่ก็เกิดซะงั้น
แล้วภามก็ใจแข็งซะด้วย
สงสัยต้องง้อกันไปอีกยาว
-
พูดไม่ออก
นี่คือตอนจบของคนไม่พูดกัน
:z3:
-
ภาม นัน ยอร์ช
จะสงสารใครดีอ้าาาา
หือๆ
-
แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยกัน :serius2:
-
จังหวะบอกความจริงไม่มาซะที
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
สงสารยอร์ชอ่ะนะ แต่ฝ่ายที่เข้าใจผิดอย่างภามก็ต้องเสียใจตลอดว่าโดนทิ้ง และโดนโกหก
-
โอ๊ย ย ชักจะดราม่า
อย่าหายไปนานน๊ะ คิดถึงเรื่องนี้มาก
-
ตอนสัมภาษณ์ภามก็รูนิ..ว่าต้องทำจิตใจยังไง
ภามชักเยอะไปล่ะ..ยอรช์ก็ไม่พูดซักที..เฮ่ออออออออออออออออ...เอาใจช่วยทั้งคู่ล่ะกันครับ
-
อีกคนไม่พูดอธิบายเหตุผลที่ต้องหายไปสี่ปี
่สวนอีกคนก็เจ็บเพราะการจากหายไปสี่ปี เลยทำให้ไม่เข้าใจ
กันเสียทีไม่รู้จะพูดว่าอะไรแล้วพูดได้คำเดียวเลยว่า
อึดอัด อึดอัด ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัดทำไมไม่เคลียไม่พูดกันดีดีซักทีไม่เข้าใจเลย
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ ตอนหน้าขอยาวๆด้วยเถิด :call:
-
:serius2:เคลียกันซะทีเซ่
-
นัน แอ้ม ไปไกลๆไป
เฮียยอร์ชจัดไปชุดใหญ่เลยเฮีย
เฮียยอร์ชน่าสงสารว่ะ :เฮ้อ:
-
^^
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีเนี่ย ลุ้นแทนจนจะอกแตกตายอยู่แล้ววววว :z3:
-
งานเข้าอีกแล้วนายยอร์ช
ทำไมไม่อธิบายให้ภามเข้าใจสักทีนะ
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน ความจริงกระจ่างเรื่อง ๔ ปี ที่หายไป
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
เมื่อไหร่จะได้คุยกันดีๆ หนีกันไปตามกันมาอย่างกับหนังอินเดีย :m16:
-
:z3: :z3: :z3:
:serius2: :serius2: :serius2:
-
นิดเดียวเองอะ
-
เฮ้อ.... ปวดตับ....
เมื่อไหร่ อิตายอร์ชชี่... จะเคลียร์ตัวเองได้ซะที
ก่อนที่จะมีคนเกี่ยวข้องมากกว่านี้นะ...
-
เฮ้ออออ... :เฮ้อ: เครียด...
พี่ยอร์ช พี่ก็ไม่ยอมเคลียร์ไม่ยอมพูดอะไรออกมาอะ...พี่ไม่ทำให้มันเคลียร์ ไม่พูดกันให้จริงจัง...
ภามก็ทิฐิ อะ...ถ้าพี่เค้าพูด หนูก็ต้องยอมฟังนะลูก :กอด1:
-
ทำไมไม่เคลียร์กันให้รู้เรื่องอ่ะ ปล่อยให้เข้าใจผิดกันอยู่ได้
-
เมื่อไหร่คุณบอสรูปหล่อจะอธิบายให้ภามฟัง และไอ้คุณภาม เมื่อไหร่จะลดทิฐิลงมาฟังความจริงบ้าง?
ลุ้นขาดใจดิ้นค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เพราะรักอีกหรือป่าว..
-
โอ้ว อย่าหายไปนานๆนะครับ ต้องมาลงบ่อยๆ เพราะการเมืองมันเครียดเกินไปต้องหลบมาอ่านเรื่องน่ารักๆกันดีกว่า
-
น้องภามค่ะ เป็นอะไรค่ะ ?? คิดเองเออเองอยู่ได้ :serius2:
อีพี่ยอร์ชก็เหมือนกัน!! รีบๆอธิบายความจริงซะ!!
คนอ่านอึดอัดๆๆๆๆๆๆ :m16:
อยากอ่านตอนหวานๆๆๆแล้ว รีบมาต่อนะ o13 o13 :bye2:
-
:angry2:คิดเองเออเองได้อีกเว้ยยยยย มีอคติก็ให้มันอยู่ในระดับที่สมเหตุสมผลหน่อยเด้ ไม่ใช่พอไม่อยากรู้อะไรก็หนีปัญหาแล้วมาพาลไม่ชอบอย่างนู้นอย่างนี้
ระวังจะเสียคนสำคัญไปล่ะ เปิดหูฟังคนรอบข้างหน่อยนะคะภามขา อยากเห็นฉากแฮปปี้ไวๆ :z3:
-
ไอ่พี่ยอร์ช อมพนำอยู่นั่น ทำไมไม่บอกออกไป หึ๋ยยยยยย :m16: แล้วงี้ภามจะเข้าใจไ้ด้ไง
ก็คนมันไม่รู้เหตุผลของคุุณ ก็ยังคงคิดว่า คงมีเมียไปแล้ว
แล้วการที่ยังบังคับทำแบบเดิมอีกเนี่ย หมายความว่าไง
เชียร์ภามเก็บกระเป๋าหนีไปเลย หมั่นไส้ ไม่บอกซะที :angry2:
ส่วนนัน ก็เค้ารักภามอยู่แล้ว พอมาวันนี้ ในมุมมองที่รับรู้ ก็ต้องไม่อยากให้ภามมาอยู่ที่นี่ ถึงตามมาโวยวาย
เป็นไง โดน ฝามืออรหันต์ภามซะ :m20:
-
:m15: เจ็บแทนยอร์ชอ่ะ เจ็บที่ใจ
ทำไมภามไม่คิดจะถามยอร์ชเลยอ่ะ
เรื่องชักจะไปกันใหญ่จนกู่ไม่ค่อยกลับแล้ว
รอตอนต่อไปด้วยความจดจ่อ
-
โห ยิ่งยุ่งเข้าไปกันใหญ่อีก
แล้วเมื่อไหร่จะได้คืนดีกันซักทีเนี่ย
ยุ่งจังวะ เฮ้อ....
-
สงสาร นัน...
รอ ๆ ตอนต่อไปค๊าบบบ
-
เหอะๆๆ รีบเคลียร์ดีกว่าไหมอะ เดี่ยวเรื่องมนชักจะบายปลายแล้วนะเนี่ย o13
-
ตอนนี้ช่าง.. บีบจิต TT^TT
ถึงเค้าจะรู้เรื่องราวที่ผ่านมาบ้างแล้ว
แต่ยังไงเค้าก็ยังเข้าข้างภาม+นันอยู่ดี ฮาาาา :laugh:
-
อ้าวววววว...งานงอกซะแล้ว จะเป็นยังไงต่อคะเนี้ย
พี่ยอร์ช ไม่ง้อไม่ได้นะ
-
มาฟัดกันให้อยาก(?) แล้วก็จากไป คริคริ
รอตอนหน้าค่า คงจะมีอะไรเคลียร์กันหน่อยแล้วมั้งเนี่ย
-
โอ้.........พี่ยอร์ช
-
ตอนที่ 25
เสียงเคาะประตูหน้าห้องปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไรนักหลังจากที่ผมเพิ่งเข้านอนไปได้ไม่น่าจะนานเท่าไร ผมปรับสายตาให้ชินกับแสงสลัวของโคมไฟเล็กน้อยแล้วมองดูเวลาที่ข้างเตียง..........ตีสองสี่สิบนาที ใครกันนะช่างมาหาได้ถูกเวลาอย่างนี้.........
เพื่อความมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเอง ผมแนบตากับตาแมวที่ประตูเพื่อมองผู้มาเยือนยามวิกาลให้แน่ใจว่าจะไม่ใช่คนที่ไม่รู้จัก แปลก! คนๆ นั้นทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ได้?
“คุณภามครับ”นายทัพเรียกผมทันทีที่ประตูเปิดออก
“คุณมีอะไรหรือเปล่า? มาเวลานี้น่ากลัวจะมีเรื่องด่วน”ผมถามคำถามที่มีในใจ ก็คนปกติที่ไหนจะมาเคาะประตูห้องชาวบ้านเอาป่านนี้
“มีครับ เรื่องด่วนเสียด้วย”เขาตอบด้วยท่าทีลำบากใจ เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้เขาต้องรีบมาบอกผมแบบนี้?
“คุณภามช่วยกลับไปที่บ้านคุณชายเดี๋ยวนี้เลยจะได้ไหมครับ?”นายทัพตั้งคำถามเมื่อเห็นว่าผมตั้งท่าฟังโดยที่ไม่พูดอะไร แต่ประโยคสั้นๆ นี้ก็มีอำนาจพอที่จะปลุกให้ผมตื่นอย่างเต็มตา
“หือ?”
“ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ นะครับคุณภาม ถือว่าผมขอร้อง ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครจริงๆ”
“เดี๋ยวๆ คุณ อยู่ๆ ก็จะมาให้ผมไปที่นั่น จะไม่บอกเหตุผลผมหน่อยหรือ?”ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าอะไรที่สำคัญถึงขนาดที่ผมจะต้องกลับไปที่นั่น
“คุณชายครับ.....”นายทัพพูดแล้วเว้นช่วงไป “ตั้งแต่ที่คุณชายกลับไปที่บ้านในตอนสายก็ไม่ยอมพบใคร ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ อาหารก็ไม่ยอมทาน ดื่มแต่เหล้าจนเมาไม่ได้สติเลยครับ”ตอนสาย? คงเป็นตอนที่ผมพานันไปทำแผลสินะ นันอยู่คุยกับผมสักพักก็กลับไป เขาไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบผมนิดหน่อย ก่อนที่เราจะแยกย้ายกัน
“นั่นมันก็เรื่องของเขา ถ้าเขาอยากทำอะไรก็ไม่มีใครไปบังคับเขาได้นี่ แล้วผมจะต้องไปที่นั่นทำไมกัน?”พอไม่ได้อย่างใจก็สำมะเลเทเมาตามเคย คนแบบเขาก็เป็นแบบนี้แหละ
“เรื่องมันแย่ตรงที่ว่าไม่มีแค่เท่านั้นหล่ะครับ พอคุณชายเมาก็เริ่มอาละวาด พออาละวาดก็เดินสะเปะสะปะไปทั่วจนตกบันไดลงมาตั้งหลายขั้น ดีนะครับที่กระดูกไม่แตก แต่ก็เจ็บหนักพอที่หมอจะใส่เฝือกให้เลยหล่ะครับ”นายทัพหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ
“พอกลับจากโรงพยาบาลคุณชายก็ไม่ยอมแตะต้องอาหารอะไรเหมือนเคย แต่ที่แย่ก็คือไม่ยอมทานยาด้วยนี่แหละครับ ใครพูดอะไรด้วยก็เงียบอย่างเดียว คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงก็ไปต่างประเทศ ผมไม่รู้ว่าจะมีใครที่จะช่วยได้นอกจากคุณภามอีกแล้ว ยังไงช่วยไปกับผมเถอะนะครับ ให้ผมไหว้ก็ยอม”
“เฮ้ย! คุณ”ผมรีบเข้าไปจับมือเขาไว้เมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะยกมือขึ้นไหว้ผม ไม่ไหวๆ เดี๋ยวผมก็อายุสั้นกันพอดีหรอก
“ไปได้สินะครับ?”นายทัพดูมีสีหน้าที่ดีขึ้น
“เอ่อ..... คงต้องขอโทษด้ว....”
“งั้นผมขอคุกเข่ากราบตรงนี้เลยแล้วกัน”
“ไปครับ! ไปๆ ไปเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวขอเปลี่ยนชุดครู่เดียว!”เฮ้อ....ในที่สุดก็ปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว........
“คุณภามพอจะรู้สาเหตุที่คุณชายเป็นแบบนี้หรือเปล่าครับ? พอดีว่าวันนี้ผมไม่ได้ตามคุณชายไปที่บริษัทด้วย”นายทัพถามผมในขณะที่ขับรถเข้าสู่ถนนสีลม ผมสะดุ้งเล็กๆ กับคำถามที่ถูกส่งมา สาเหตุนะหรือ? รู้สิ! รู้ดีด้วย ต้นเหตุยังรู้เลยว่าใคร.....
“ตอนนี้ยอร์ชเป็นยังไงบ้างครับคุณทัพ?”เมื่อรู้ดีอยู่แล้วว่าตอบอะไรไปก็เข้าตัวเองผมจึงเลือกที่จะเป็นคนตั้งคำถามเอง
“เฮ้ย! คุณภามอย่าเรียกผมแบบนี้สิครับ! มันไม่เหมาะ”นายทัพหน้าตาตื่นๆ รีบหันมาบอกผม เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ ดูถนนโน่น ไม่ต้องมาดูผม!
“อ้าว? ก็ถ้าไม่ให้เรียกแบบนี้จะให้ผมเรียกว่าอะไร?”ผมถามงงๆ
“ก็เรียกแบบคุณชายไงครับ ง่ายออก”
“ให้ผมเรียกคุณว่าไอ้...... เอ่อ แบบนั้นเนี่ยนะ?”หยาบคายไปมั้ย?
“ฮ่าๆๆๆ ถ้าจะเรียกแบบนั้นก็ได้ครับ แต่ถ้าไม่สะดวกใจก็เรียกว่าทัพเฉยๆ ก็ได้ครับ นี่เป็นชื่อที่คุณชายตั้งให้ผม”อะไรกัน หัวเราะได้แล้ว ไหนว่าเป็นห่วงคุณชายนักหนา
“ยอร์ชตั้งให้เนี่ยนะ?”ผมถามงงๆ แล้วทำไมพ่อแม่เขาไม่เป็นคนตั้งชื่อให้เขาหล่ะ
“ครับ........เพราะคุณชาย ผมถึงอยู่ได้มาจนถึงวันนี้”เขาพูดยิ้มๆ แล้วเริ่มเล่า
“ผมถูกทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็กน่ะครับ จำได้ว่าตอนนั้นผมเพิ่งอายุได้สิบกว่าขวบ คุณชายที่อ่อนกว่าผมสามสี่ปีในวันนั้นได้ติดตามคุณท่านทั้งสองคนไปเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้าที่นั่นด้วย”หือ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ? ผมก็เพิ่งจะได้รู้วันนี้เอง
“วันนั้นหลังจากงานเลิก คุณชายที่เห็นผมนั่งซึมอยู่ตลอดทั้งวันได้เข้ามาชวนผมให้มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ซึ่งคุณท่านก็อนุญาต หลังจากวันนั้นคุณชายก็ตั้งชื่อใหม่ให้ผม “ตั้งทัพ” ชื่อใหม่ที่มาพร้อมกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่”อะไรเนี่ย ชื่อบ้าเลือดแบบนี้ ไม่แปลกเลยที่มันจะมาจากนายยอร์ช
“ผมรู้นะครับว่าคุณภามกำลังคิดอะไรอยู่”เขาหันมาบอกยิ้มๆ “มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ คุณชายบอกผมว่าผมชอบทำหน้าหงอยอยู่ตลอดเวลา ชื่อตั้งทัพนี่จะได้ทำให้ผมมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นมาสู้กับชีวิต สู้กับปัญหาทุกอย่างที่จะเข้ามาหา และนับแต่วันนั้นนี่ก็เป็นชื่อเดียวที่ผมมีและภูมิใจ”
“คุณชายเป็นคนดีมากนะครับ ถึงจะโผงผางและดูจะเอาแต่ใจไปหน่อย แต่ผมอยากขอร้องให้คุณภามอดทนสักนิด”ตั้งทัพพูดหลังจากที่เราเงียบกันไปได้สักพัก
“คุณต้องการจะบอกอะไรผม?”
“เรียกผมเหมือนคุณชายเถอะครับ ผมขอร้อง”แทนที่จะตอบเขากลับพูดไปอีกเรื่อง
“นายต้องการจะบอกอะไรฉัน?”เอาสิ! ผมไม่ยอมหรอก ถามแล้วก็ต้องให้ตอบให้ได้
“.......ผมดูออกว่าคุณภามก็รักคุณชาย”
“............................................”เงียบสิครับ จะให้ตอบอะไร
“คุณชายรักคุณภามมากนะครับ รักมากแบบที่ว่าไม่สามารถขาดคุณภามไปได้ ได้โปรดกลับไปอยู่กับคุณชาย ให้โอกาสและฟังเหตุผลของคุณชายอีกสักครั้งเถอะครับ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“จะให้ไปได้ยังไง? ในเมื่อภรรยาเขาก็อยู่ทั้งคน”ผมตอบทั้งๆ ที่ใจก็เจ็บ
“คุณชายไม่ได้แต่งงานหรอกครับ”
“หือ?”อะไรนะ? ผมได้ยินอะไรผิดหรือเปล่า?
“คุณภามฟังไม่ผิดหรอกครับ คุณชายไม่ได้แต่งงาน ไม่มีเจ้าสาวหรืออะไรทั้งนั้น ตอนนี้คุณชายรอโอกาสที่จะได้อธิบายอยู่นะครับ”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้แต่งงานหล่ะ?”ผมรู้สึกเหมือนสิ่งหนักๆ ได้ถูกยกออกจากอก ความหนักที่ทับถมผมอยู่เป็นเวลานานได้ถูกยกออกไปมากมาย แต่มันก็ยังไม่หมด ถ้าผมยังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ
“ผมว่าคุณภามถามเอาจากคุณชายเองดีกว่าครับ”
“ก็เขาไม่เล่านี่ แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”อะไรเนี่ย! ท่ามากกันทั้งเจ้านายลูกน้อง
“เพราะคุณภามไม่เปิดโอกาสให้คุณชายต่างหากครับ ผมถึงได้ขอร้อง ให้โอกาสคุณชายอีกสักครับนะครับ อีกสักครั้ง.......”
ประโยคขอร้องถูกเอ่ยออกมาอีกครั้งจากตั้งทัพ โอกาสหรือ? นั่นสินะ........ดูเหมือนว่าผมจะไม่เคยได้ให้โอกาสกับนายยอร์ชเลยทั้งๆ ที่ถ้าผมจะทำก็ทำได้ โอกาส.......นั่นสินะ...........
“ภามมมมมมมมมมมมม.....”
“พี่ภามมมมมมมมมมมม.....”สองเสียงดังประสานกันเป็นการต้อนรับเมื่อผมเดินเข้าไปในบ้าน เฮียร์ยอร์ครีบวิ่งถลาจากโซฟาตัวยาวเข้ามาหาผม ตามมาด้วยน้องชายคนเล็กของนายยอร์ชที่เดินสโหลสเลเข้ามาหา ทั้งสองคนดูอยากนอนกันเต็มที แต่คงไปไหนไม่รอดเพราะตัวปัญหาที่มีเพียงหนึ่งเดียว
“เฮียไม่ยอมหลับยอมนอนซะที เอาแต่นั่งขรึม หารู้ไม่ว่าจะทำให้น้องตัวเองเป็นหมีแพนด้ากันหมดแล้ว”เฮียยอร์ครีบฟ้องเป็นคนแรก
“เยลสงสารเฮียมากเลยพี่ภาม ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เยลยังไม่เคยเห็นเฮียเป็นแบบนี้เลย”เฮ้ยๆ พ่อแกท้องได้ด้วยเรอะ?
“คุณชายอยู่บนห้องข้างบนครับ”ตั้งทัพที่ดูจะรอช้ากับการฟ้องของสองพี่น้องไม่ไหวรีบบอกจุดหมายแก่ผม แล้วเขาก็เดินนำขึ้นไปยังชั้นบน ตามติดมาด้วยสองพี่น้องแพนด้าที่เดินเบลอๆ ตามมาดูผลงานห่างๆ
ผมเปิดประตูห้องที่นายทัพพามาหยุดอยู่ออกแล้วเดินเข้าไป บนเตียงกลางห้อง นายยอร์ชนั่งนิ่งอยู่ไม่แม้จะหันมามองว่ามีใครเข้ามาในห้องของตัวเอง ที่ขาขวามีเฝือกสีขาวอันใหญ่ ข้างๆ กันเป็นไม้เท้าที่คงจะได้แถมมาจากโรงพยาบาล
“ยอร์ช....”นายยอร์ชหันมามองผมตามเสียงเรียก ได้ยินเสียงตบมือดีใจของสองพี่น้องที่ยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก แต่ความดีใจก็มีอยู่ได้ไม่นานเมื่อพ่อตัวดีหันกลับไปอย่างเก่าและทำท่าไม่สนใจอะไรอีก
“คุณภามมาเยี่ยมครับคุณชาย”ตั้งทัพพูดทำลายความเงียบเมื่อเห็นว่าท่าจะไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องหันมาให้ความสนใจกับพวกเราแต่อย่างไร ผมหันไปพยักหน้าบอกให้ทุกคนออกไปก่อนซึ่งทุกคนก็พร้อมใจกันเป็นอย่างดี ก่อนออกไปนายทัพชี้บอกตำแหน่งของถ้วยยาที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วทำท่าให้ผมบังคับเจ้านายให้กินให้ได้
“เจ็บไหม?”ผมถามแล้วนั่งลงข้างๆ เขาบนเตียงเมื่อคนอื่นออกไปกันหมดแล้ว แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคงเป็นความเงียบ ผมถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะลุกไปหยิบยาและแก้วน้ำข้างหัวเตียงมายื่นส่งให้เขา
“กินยาเถอะ ไม่งั้นจะปวดขานะ”ไร้สัญญาณตอบรับ โอย....ผมจะทำยังไงดีเนี่ย แสนงอนเหลือเกินนายคนนี้
“ยอร์ช......”ผมครางอย่างจนปัญญาเมื่อทำยังไงเขาก็ไม่ยอมสนใจ เอาแต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นยนต์อยู่นั่นแหละ ในเมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผลผมจะลองใช้ไม่แข็งละนะ
“จะกินหรือไม่กิน?”ผมถามเขาเมื่อหมดความอดทนในที่สุด เห็นเขาเหลือบขึ้นมามองผมชั่วครู่แล้วก็กลับไปสนใจผนังห้องเหมือนเดิม
“ไม่กินก็อย่ากิน งั้นกลับละนะ โชคดี”ผมวางถ้วยยาและแก้วน้ำลงแล้วเดินไปที่ประตูห้อง เฮ้อ....สงสัยคืนนี้จะยังเร็วไปที่จะทำให้อะไรมันดีขึ้น ไว้รอพรุ่งนี้ก็แล้วกัน
“เดี๋ยว....”ในที่สุดเขาก็ยอมพูดเป็นคำแรก คำแรกที่ทำให้ผมแอบยิ้มบนใบหน้าแล้วหันกลับไปหาเขา
“..........กิน....ก็ได้”นายยอร์ชพูดเบาๆ ผมเดินกลับไปหยิบยายื่นส่งให้เขา แต่เขาทำเพียงแค่อ้าปากรอ ไม่ยอมยื่นมือออกมารับ เฮ้อ..... เห็นว่าผมเป็นตัวการหรอกนะ ยอมสักวันนึงก็ได้
“กลับมาทำไม?”นายยอร์ชถามผมเมื่อผมป้อนยาเสร็จ
“อ้าว? แล้วไม่อยากให้กลับมาหรือไง?”
“..............ก็............อยาก”แม้ในความมืดที่มีแสงสลัวจากโคมไฟข้างเตียง แต่ผมก็เห็นได้ว่าสีหน้านายยอร์ชดีขึ้นกว่าเดิมมาก
“ที่จริงก็ไม่อยากกลับมาหรอก แต่มีคนไปรับเพราะหาทางจัดการกับคนป่วยดื้อๆ ไม่ไหว”ผมบอกยิ้มๆ
“จะมาอยู่นานแค่ไหน? มาอยู่กับพี่ตลอดเลยได้ไหม?”
“ก็ต้องดูก่อนว่าทำตัวให้น่าอยู่ด้วยหรือเปล่า”
“ภามมมมมม.......”
“นอนได้แล้ว นี่คิดว่ากี่โมงแล้วเนี่ย อย่าเอาแต่ใจเหมือนเด็กสิ”ผมบอกแล้วเข้าไปประคองให้เขาลงนอนซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“จะไปไหน?”นายยอร์ชถามเมื่อเห็นผมเดินออกไปเมื่อจัดท่านอนให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“ก็ไปนอนสิ จะให้อยู่ทำไมหล่ะ”
“ก็นอนกับพี่นี่แหละ”
“ไม่เหมาะมั้ง”ผมปฏิเสธ
“ก็เคยนอนด้วยกันอยู่ ไม่เหมาะตรงไหน?”
“ไม่เหมาะตรงที่มีคุณอยู่นี่แหละ นอนไปเลย”ผมตั้งท่าจะเดินออกจากห้องอีกรอบ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเขาเริ่มกระจองอแง
“ถ้าภามไม่นอนด้วยพี่ก็ไม่นอน”เขาพยายามลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งจนสำเร็จแล้วเอื้อมมือไปคว้าไม้เท้าข้างเตียงทำท่าว่าจะลุกเดินตามมา
“พอๆๆ นอนก็นอน ลงไปนอนดีๆ เลย”ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจแล้วเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
“อืม”นายยอร์ชตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วล้มตัวลงนอนอีกฟากของเตียงใหญ่
“ห้ามข้ามมานะ นี่เป็นเขตหวงห้าม”ผมคว้าหมอนข้างที่มีพู่ห้อยหรูหรามาวางกั้นตรงกลางเตียง
“รับรองเลย”นายยอร์ชบอกอารมณ์ดี
“โอเค งั้นก็นอน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที”
“ครับผม”นายยอร์ชตอบรับ ก่อนที่เราทั้งสองคนจะเงียบจนผมเคลิ้มหลับไป.....
To be continued :z1:
_____________________________________________
ดีใจด้วยย ในที่สุดคู่นี้ก็จะได้เริ่มเคลียร์กันซะที(รึเปล่านะ? หึหึ)
ช่วงนี้อยู่บ้านจนเซ็งเลยล่ะคะ ก็ภาวนาให้บ้านเมืองสงบเร็วๆ
รักษาเนื้อรักษาตัวกันด้วยนะจ้า เป็นห่วงทุกคนเลย :กอด1:
นัท
-
^
^
จิ้มก่อนอ่าน
อิอิ
รอมานานนนนนน
รีเฟรชตั้งหลายรอบ คริๆ
-
เข้าใจกันซักที อิอิ
รักษาตัวเช่นกันนะคะ
-
เห่อออออออ
ตอนเช้าตื่นขึ้นมาได้ถูกอิพี่ยอร์ชกอดอยู่แหง ๆๆ ๆ
หมอนข้างจะทำอะไรพี่ยอร์ชได้
:jul3:
-
:เฮ้อ: แวะมาถอนหายใจเฮือกค่ะ
หลังจากลุ้นให้เคลียร์มานาน ><
จริงๆน้องภามยังมีคดีไปให้ความหวังชาวบ้านอีกนี่ 555
เคลียร์กันไวๆนะเอ้ออ
ขอบคุณมากค่าาา :L2: ให้ทั้งคุณนัทคุณดราฟท์เลยค่าา มาต่อเร็วๆเน้อออ
-
ทำไมต้องมีคำว่า รึปล่าวน้าด้วยละครับ
อยากเห็นภามโหมดใสๆบ้างงงงงง
-
:เฮ้อ:ภามยอมๆ นายยอร์ชเค้าหน่อยเหอะนะ เดี๋ยวยอร์ชจะตายซะก่อน แล้วจะเสียใจเน้อ
-
สงสารยอร์ชอ่ะ คือยอร์ชไม่ผิดเลยยย
อยากให้ภามรู้จัง ภามทิถิสูงจัง
-
ใกล้จะเคลียร์กันรู้เรื่องแล้ววว รีบๆปรับความเข้าใจกันเน้อ สงสารยอร์ชจะแย่อยู่ล่ะ :m15:
o13 o13 o13
-
เค้าจะดีกันแล้วใช่ไหมอ่ะนัท :-[
-
:เฮ้อ: อยากฟังคำแก้ตังขอ นายยอร์ชจัง
มาต่อเร็ว ๆ นะ
:z2: :z2:
-
พอจะอ่อนก็อ่อนเอาง่ายๆเลยเน๊อะภามนี่
ไอ้ยอร์ชก็พอกัน อารมณ์เย็นลงบ้างยังล่ะตอนนี้ ต้องให้คนอื่นมาช่วยก่อนเรื่อย เฮ้อ...
สู้ๆเด็กน้อยภาม+ยอร์ช เอาให้รักครั้งนี้มันไปรอดนะ
-
เริ่มจะเข้าใจกันแล้วสิ ดี
-
---***---
ฮ่าๆๆ จะคืนดีกันแล้ว.... :mc4: :mc4:
เอาใจช่วยนะ :L2: :L2:
รอต่อไปจ้า.....
:z2: :z2: :z2:
-
อย่างน้อยน้องภามก็รู้แล้วว่าพี่ยอร์ชไม่ได้แต่งงาน
หวังว่าน้องภามจะรู้อะไร ๆ มากยิ่งขึ้นไปอีก และไม่มีอะไรมาขัดขวางนะ
แอบคิดอ่ะ...ว่านี่เป็นแผนของพี่ยอร์ชหรือเปล่า - -?? (อิคนอ่านก็ช่างคิดเนอะ - -")
แต่คงไม่หรอกมั้ง...เพราะทั้งเฮียยอร์ค และเยลก็ยังอยู่ร่วมลุ้นด้วยเลย
หลังจากนี้คงจะปรับความเข้าใจกันได้สักทีนะ...และน้องภามก็คงจะให้โอกาสพี่ยอร์ชอีกสักครั้ง
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
พอภามมาแล้วล่ะก็ว่าง่ายเลยนะยอร์ช
ทำตัวเป็นกบฎให้เค้ากลุ้มใจกันอยู่ตั้งนานนม
เจอภามทีเดียวล่ะยอมง่ายเชียว
ตื่นขึ้นมาก็ฟังยอร์ชอธิบายสักนิดนะภามเอ๊ย
รักกันแล้วจะได้อยู่ด้วยกันดีๆเสียที
-
เมื่อไหร่คู่นี้เขาจะลงเอยกันนะ
ภายให้โิอกาสยร์อช อ้าปากพูดอธิบายมั้งเถอะสงสารเกิ๊น
:sad4: :sad4:
:sad4:
-
:m16:บอกแล้ว...
ที่เรื่องไม่เคลียร์ ก็เพราะภามไม่ฟัง แล้วชอบคิดไปเอง
แต่หวังว่าตอนน่าคงจะเคลียร์เรื่องทุกอย่างหมดซะที
อยู่แบบมึนๆอึนๆกันมานานและ อึดอัด :serius2:
รีบมาต่อนะไรเตอร์ :impress2:
รีบเอามาลงนะพี่นัท :กอด1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย
บทภามจะใจอ่อนยอมพูดดีดีด้วยก็ง่ายแบบนี้เลยเนอะ
แล้วก็ปล่อยให้เค้าเครียดอยู่ได้ตั้งนานนะภาม
-
หลังจากที่ใจแข็งมาสี่ปี
ตอนนี้พอรู้อะไรอย่างที่อยากรู้ใจอ่อนกับยอร์ชก็ดีแล้วนะน้องภาม
ให้ยอร์ชนอนกอดด้วยยิ่งดี
:z2: :z2:
-
ช่วงนี้ขอให้คนเขียนอารมณ์ดีมาต่อไวๆ และยาวด้วยเทอญ
อย่าหายไปนานอีกเลย :call: :call:
-
:เฮ้อ:
กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้ ลุ้นแทบแย่
อิอิ รักกันๆๆ :กอด1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบค้าบบบ
-
ให้โอกาสเถอะ ฟังเหตุผลกันก่อน
แต่ยังไงต้องให้เค้าง้อนานๆไปเลย 555
-
เข้าใจกันได้แล้ว ว ว
-
ดีมาก เริ่มจะพูดดีๆ กันแล้ว อีป้าแก่ๆ รอตอนต่อไป อย่างใจจดจ่อ 555
-
เหมือนเค้าจะเคลียร์กันแล้วแตกยังไม่ชัดเจนเลย...
ตื่นมาแล้วก็คุยกันให้รู้เรื่องเน้ออออออ
-
ลองให้โอกาสพี่ยอร์ช ลองให้โอกาสตัวเอง อีกสักครั้ง...นะค่ะภาม อย่าให้ภามต้องรู้ความจริงทั้งหมดในวันที่สายไปกว่านี้อีกเลยค่ะ พี่ยอร์ชและภามทนทุกข์กันมามากพอแล้วนะค่ะ ให้โอกาสพี่ยอร์ชได้พูดได้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดอีกสักครั้ง ให้โอกาสเพื่อคนที่ภามเคยรัก ยังรัก และรักเสมอมา :L1: ...นะค่ะ
ต้องยกความดีให้...ตั้งทัพ...นะค่ะเนี่ย o13
-
ดีกันซะทีเถอะ พ่อคุณ
ลุ้นจนตัวโก่งหมดและ
ภาคให้โอกาสยอร์ชได้อธิบายอะไรหน่อยน่ะจ๊ะ
-
โอ๋ว ตอนนี้มาเร็วทันใจ ชอบๆๆๆ
เริ่มจะปรับความเข้าใจกันแล้ว น่าจะมี nc รำลึกความหลังสักหน่อยนะ 555++
-
ยอร์ชอาการหนักนะเนี่ย เปิดอกคุยกันไปเลยเลยจ๊ะ
อธิบายถึงเหตุและผลไปเลยจะได้ตัดสินกันไปเลย
ว่าภามจะให้อภัยหรือเปล่ายิ่งเป็นแบบนี้นานไปยิ่ง
ทำให้สถานการณ์ตึงเครียด พาลจะเสียสุขภาพกันไปทั้งคู่
เป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์และคนโพสเลยนะจ๊ะ รอติดตาตอนต่อไปจ๊ะ
:กอด1:
-
:impress3: ดี ดี กัน นะ
รอลุนใจจดจ่อ
-
น่ารักก ><
รีบๆเคลียร์กันเร็วๆนะ
ไม่เข้าใจกันนานๆเสียเวลาแห่งความสุขหมด
-
+ กับนิมิตรหมายอันดีที่ภามกับยอร์ชจะได้เคลียร์กันซะที
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอให้ภามเปิดใจยอมรับฟังคำอธิบายของยอร์ช
ตอนนี้ยอร์ชมีโอกาสที่จะได้พูดและอธิบายแล้ว
ใช้เวลาตอนนี้ให้เป็นประโยชน์ที่สุดนะยอร์ช
เอาใจช่วย :L2: :pig4:
-
ดีกันไวไวนะจ๊ะ อยากอ่านฉากหวานๆบ้างแล้ว :impress2:
-
เหมือนจะมีโอกาสได้เคลียร์กัน แต่ไม่รู้ว่าจะราบรื่นรึเปล่านะ??
-
ว้าววววววว เริ่มเข้าใจกันแล้ว รีบๆเขียนนะครับ อย่าให้ผมเริ่มลืมเนื้อเรื่องเก่าๆจนต้องอ่านรอบสามน่ะ :really2:
-
หวังว่าคราวนี้นายยอร์ชจะได้อธิบายสักทีนะค่ะ
เฮ้อ อ อ อออ
อยากให้คืนดีกันไวๆจังเลย ย ย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
จะฝันเรื่องเดียวกันรึป่าวน้า................
หึ หึ
เรื่อง :oo1: อ่ะ
-
คนนึงขี้งอน อีกคนเอาแต่ใจ..
คงจะจบง่าย ๆ หรอก
-
คุณพี่ยอร์ชนี่เหมือนเด็กๆเลย :laugh:
แต่ก็เอาเถอะ แบบนี้ก็เรียกคะแนนความน่าสงสารจากภามได้อ่านะ o18
-
:mc4:จะคุยกันดีๆแล้วใช่ไหมเนี่ย
-
ได้โปรด ให้เคลียร์กันอย่างสงบด้วยเถ้ออ อย่าเพิ่งมีไรมาขัดเลยได้โปรด
คนอ่านลุ้นอยากให้เคลียร์กันได้โดยเร็ว
-
ต่อเลย ๆ ครับ
-
ค่อย ๆ คุยกันนะจ๊ะ...และหวานกันให้มาก ๆ เลย
:haun4:
-
พี่ยอร์ชเป็นเด็กโข่งหร่า
-
ยังไม่เคลียร์...เลย
-
555555555 ดูกลายเป็นเด็กไปเลยอ่ะ ยอร์ช
-
*-*
เหตุการณ์กำลังจะดีขึ้นใช่ไหม
-
สวัสดีคร้าบทุกคนนนนนน.... กลับมาอีกครั้งกับสถานการณ์บ้านเมืองที่ร้อนระอุ
ตอนนี้กำหนดการทุกอย่างของคณะถ้าไม่ถูกยกเลิกก็เลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดทั้งนั้นเลยครับ อดเจอหน้าน้องๆ ที่น่ารักเลย แงๆๆๆๆๆๆ :m15:
ช่วงนี้กรุงเทพค่อนข้างจะอันตราย เอาเป็นว่าก็ขอให้ทุกคนระมัดระวังตัวกันแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมก็หนีกลับบ้านต่างจังหวัดและ 5555+
ส่วนเรื่องของพี่ยอร์ชกับภามนั้นผมจะพยายามปั่นมาลงให้เร็วที่สุดเท่าที่เวลาจะอำนวยครับ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะโดนตัดเน็ตอะไรกันวันไหนหรือเปล่า ยังไงก็ต้องขอให้อดใจรอกันสักนิดนะครับ^^
ตอบน้อง mookmak ตอนนี้พี่เพิ่งขึ้นปีสองครับ กำลังใสๆ 555+ ยังไงก็ขอให้ได้มาร่วมสถาบันกันตามที่ได้ตั้งใจไว้ครับ^^
ขอขอบคุณทุกกำลังใจจากทุกท่านครับ แล้วเจอกันในตอนต่อไปครับ^^
: DRAFT หนุ่ม สถ. โมโหแล้วโว้ยครับ!!! พอ! หยุด!!!
-
หันมามองหน้าสบตากันได้ซะที
โอกาสเข้าใจกันได้ มาถึงแล้ว
โล่งอก
รอลุ้นต่อไปว่าจะสำเร็จยังไงค่า
-
“ห้ามข้ามมานะ นี่เป็นเขตหวงห้าม”
หึ.. หึ.. หึ..
จะเชื่อดีรึป่าวเนี่ย.. น้องภาม
:man1: :man1: :man1:
-
:o8: โอ้ยกว่าจะดีกันลุ้นแทบแย่
-
เฮีย ยอร์ชเวอร์ชั่นนี้ ก็น่ารักอ่ะค่ะ^^
ภามใจอ่อนเร็วๆเถอะนะ
สงสารคนแก่เค้า
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
นี่ดีกันแล้วใช่มั้ย น้องภามฟังยอร์ชบ้างเถอะนะ
ภรรยาที่ดีเขาต้องเชื่อฟังสามีรู้มั้ย
-
จะมาต่อเมื่อไหร่อ่ะ :m17:
:z6: เค้าเพิ่งจะมาต่อ ก็มาท้วงอีกตอนซะและ :beat:
-
มาต่อแล้วววว.........................................
น้องภามให้โอกาสพี่ยอร์ชอธิบายได้แล้วเน้อ
แอบอยากอ่านคู่ ภีมกะยอร์คอ่ะ คิดถึง คริคริ :-[ :o8:
-
อ๊าากกกกกกกกกกกก
เหมือนจะดีกันแล้ว :mc4:
ต่ออีกไวๆนะคับบ :3123:
-
เหมือนจะเป็นนิมิตรหมายที่ดีแล้วนะเนี่ย... :man1:
ดีใจจังเลย...น้องภาม ฟังพี่เค้าหน่อยนะ... :กอด1:
-
คุยกันซะให้รู้เรื่อง :z10:
-
ดีกันซะนะ โอ๋เอ๋ ๆ
มาต่อเร็วๆนะครับ :call:
-
ว้าวววว
เริ่มจาปรับความเข้าใจกันแล้วว
คืนดีกันเร็วๆๆนะ
เอาใจช่วยจร้า
+1
-
ชอบน้องภาม
รุ้เหตุรู้ผลเข้าใจอะไรง่ายดี
ไม่ทิฐิ งอแง เรื่องมาก
-
ดีใจที่เข้ากันได้ดีแล้วนะค้าบบบ
-
มาแล้วววว ว
อิอิ
-
อ้า ดีมากที่เริ่มเข้าใจกานแล้ว
นี่ถ้ายังให้พี่ยอร์ชโดนแกล้งต่อไปว่าจะไประเบิดห้องไรทเตอร์ละ
:laugh:
-
รีบๆ เคลียร์กันไวๆเน้อ
:เฮ้อ:
-
โอ้ยย ย ดีกันด้วยเถิ๊ด ด ดด
-
รีบ ๆ ปรับความเข้าใจกันไปเลย ... ไม่งั้นจะเสียเวลาไปเหมือนกับ 4 ปีที่ผ่านมา
-
อยู่บ้านจนเซ็ง งั้นเข้ามาต่อไวไวนะ
-
ใกล้จะถึงตอนที่...........แล้วดีใจด้วยที่ภามกำลังใจอ่อน 55555+ :-[
-
ในที่สุด ก็ได้คุยกันซะที แม้จะยังไม่ได้คุยกันก็ตาม
ทีนี้แหละ หัวปี ท้ายปี แน่ ถ้าท้องได้นะ :m20:
+1 ให้ทั้งนัท & ดาร๊ฟ คนละ แต้ม
อดใจรออีกสักนิด ก็ได้เจอน้องแล้วละครับ :กอด1:
-
รีบๆ เคลียร์กันนะครับ
รออยู่ครับ
-
รอต่อไป ดูซิจะเคลียกันยังไง
-
หึหึ
หมอนข้างอันแค่นั้นมันกั้นไม่อยู่หรอกภามเอ๋ย
:laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:mc4: เย่ จะได้เคลียร์กันแล้วววว ซักที รอมานานคุ่นี้
พี่ยอร์ช อ้อนเ่ก่งมากอะ น่ารักกกกกก ฮ่าาา
-
อยากอ่านต่อจังเลย อ่า
-
คุยกันดี ๆ สักทีซิคับ ทำตัวเป็นเด็ก ๆ กันไปได้ :เฮ้อ:
-
:z2:
มานั่งรอไรเตอร์ กะพี่นัท
มายังอ่ะ :impress2:
-
จะเคลียร์กันได้ซะทีนะ
อิพี่ยอร์ชเหมือนเด็กเอาแต่ใจเลย กร๊ากกกกกกก
-
รอมานานแสนนาน
ก็รอแต่เธอเท่านั้น
เพราะว่าเธอยืนยัน
ว่าเธอต้องมา
ถึุงแม้่นเวลาทุกๆนาที
จะผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ฉันไม่ท้อฉันไม่เคยหมดหวัง
-
อัพเร็วๆ ชอบจัง...อยากรู้ความจริงแล้ว
-
555 สงสารแพนด้าน้อยสองตัว เอ๊ย สองคนนั้นจัง กว่าจะได้ไปนอน
-
ตอนนี้มีเซอร์วิสเล็กๆน้อยๆให้ผู้อ่านนะจ้ะ หึหึหึ :haun4:
______________________________________________
ตอนที่ 26
“อืม....”แสงแดดยามเช้าปลุกผมให้ตื่นจากการหลับขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะหลับตาอยู่ ผมก็รู้สึกได้ถึงความสว่างของแสงอาทิตย์ด้านนอกที่สาดส่องเข้ามา
“อ่า......”แต่.........อะไรหนักๆ?
........................................................
. ........................................
..........................
“เฮ้ย! คุณ!”ไอ้บ้ายอร์ช! เล่นเอาหน้ามาซะเกือบชิดแบบนี้ ตกใจหมด!
“จุ๊ๆๆ ภามต้องเรียกว่ายอร์ชสิ ไหนพูดใหม่ซิ หนึ่ง สอง สาม.....ยอร์ชชชชชชชชช.........”นายตัวดีพูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี ผมละสายตาจากหน้าเขามาที่เอวตัวเองก็พบว่าถูกมือใหญ่ของคนเจ้าเล่ห์โอบอยู่หลวมๆ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น.....ไอ้ที่กระเถิบมาซะชิดนี่มันอะไรกันเนี่ย!?!
“บอกแล้วไงว่าห้ามข้ามมา!”ผมขึ้นเสียงใส่อย่างหัวเสีย เมื่อคืนก็นึกว่าพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ ทำไมมันถึงได้ดื้อดึงอย่างนี้เนี่ย!
“อย่าโมโหสิ พี่ก็ไม่ได้ข้ามมาซะหน่อย แค่ยกหมอนข้างขึ้นแล้วลอดผ่านมา ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ ไม่ข้ามคือไม่ข้าม”นายยอร์ชแสร้งปั้นสีหน้าขึงขัง แต่ผมรู้ดีกว่าใครว่าไอ้หน้าแบบนี้นี่แหละในใจหัวเราะจนน้ำตาเล็ดไปแล้ว!
“ปล่อยเลย จะไปล้างหน้า”ในเมื่อถูกต้อนซะแล้วก็ต้องหาทางหนีก่อนหล่ะครับ ใครจะอยู่ให้เสียเปรียบ
“ไม่ปล่อย”นายยอร์ชลอยหน้าลอยตา
“ปล่อย!”
“ไม่เอา”
“ปล่อย!!!!”
“ถ้าพี่ปล่อย.......ภามจะหนีพี่ไปอีกไหม?”นายยอร์ชถามเสียงเศร้าๆ คราวนี้ดูเหมือนจะไม่ได้แกล้งทำเหมือนเมื่อครู่
“........................................”ผมเบือนหน้าหนีออกไป ความรู้สึกบางอย่างจุกขึ้นมาที่หน้าอก
“ว่ายังไง? ภามจะหนีพี่ไปไหนอีกหรือเปล่า? ถ้าภามยังยืนยันที่จะไป....พี่ก็จะไม่ปล่อย พี่จะกอดภามไว้อย่างนี้.......ไม่ให้ภามหนีไปไหน”
“...........................................”
“อยู่กับพี่นะภาม............พี่ไม่สามารถทนอยู่โดยไม่มีภามได้อีกแล้ว ภามกลับมาเถอะนะ กลับมาเถอะ.....พี่ขอร้อง”ไม่มีแววล้อเล่นเจือปนอยู่ในน้ำเสียงของเขา บรรยากาศรอบตัวผมเต็มไปด้วยความสงบ และความเศร้าที่รู้สึกได้ชัดเจนจากคำพูดของนายยอร์ช
“ถ้าอยากจะได้คำตอบที่อยากได้ก็ปล่อยก่อน....”ผมบอกเรียบๆ พยายามทำจิตใจให้สงบมากขึ้น เพื่อที่จะได้รับฟังเขา
นายยอร์ชถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมลุกขึ้นหมายจะเดินไปนั่งที่โซฟาหลุยส์หรูหราตัวยาวที่มุมนั่งเล่นในห้องของเขา พลันสายตาก็สะดุดกับสิ่งหนึ่งที่อยู่บนผนังห้องเหนือขึ้นไปบนโซฟาตัวนั้น ความมืดเมื่อวานคงทำให้ผมมองไม่เห็นมัน.....ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อที่จะมองสิ่งนั้นให้ชัดๆ
เหนือขึ้นไปจากโซฟายาว กรอบรูปสีทองงดงามขนาดใหญ่ถูกแขวนไว้บนผนัง ความสูงของมันกินพื้นที่ตั้งแต่เหนือโซฟาขึ้นไปจนเกือบจรดเพดาน ภายในนั้นบรรจุรูปวาดสีน้ำมันบนผืนผ้าใบ..........รูปของผู้ชายสองคนที่แสดงสีหน้าเอ่อล้นไปด้วยความสุข คนหนึ่งอยู่บนหลังของอีกคนที่แบกอยู่ด้านล่าง สายตาที่มองกันและกันเต็มล้นไปด้วยความหมายที่ใครมองก็เข้าใจ.....รูปของผม.....กับนายยอร์ช
“ภามชอบไหม?”นายยอร์ชถามผมจากข้างหลัง ดูเหมือนเขากำลังพยายามเดินด้วยไม้เท้าเข้ามาหา “ตอนภามคืนรูปใบนี้มาให้พี่ พี่ก็สั่งให้ช่างเขียนมาวาดให้ มันอยู่ตรงนี้มาสี่ปีแล้วหล่ะ”สี่ปี? แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารอคอยผมมาตลอดเลยอย่างนั้นหรือ? ความตื้นตันที่ผมอาจจะคิดไปเองทำให้น้ำตาของผมเริ่มรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“เล่ามาได้ไหม?”ผมตัดสินใจถามออกไปในที่สุด ตลอดเวลาที่ผ่านมาอาจจะเป็นผมเองก็ได้ที่ทำพลาดไป และตอนนี้.......ผมก็พร้อมที่จะยอมรับมัน
“เฮ้อ......ไม่คิดเลยว่าภามจะมาให้โอกาสพี่อธิบายในสภาพแบบนี้ ตั้งตัวไม่ถูกเลยแฮะ”นายยอร์ชถอนหายใจก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด
....................................................................................
.........................................................................
...........................................................
..............................................
......................................
..............................
...................
.............
......
“หายโกรธพี่นะครับ คนดี.....”นายยอร์ชพูดข้างหูผมเบาๆ เมื่อความจริงทั้งหมดได้ถูกเล่าออกมาจากปากของเขา ความจริง.....ที่ผมละเลยที่จะฟังมันมาถึงสี่ปี
“ขอโทษ ยอร์ช......ขอโทษ ภามขอโทษ”ผมโผเข้ากอดเขาที่เซไปเล็กน้อย น้ำตาที่ตอนนี้กลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้วเริ่มถามโถมออกมาจนควบคุมไม่ได้ นายยอร์ชลูบหลังผมอย่างอ่อนโยนในขณะที่ผมก็เป็นตัวการที่ทำให้ไหล่กว้างของเขาเปียกขึ้นทุกที
“พี่ก็ต้องขอโทษภามด้วย แต่ในตอนนั้นพี่มาติดต่อกับภามไม่ได้จริงๆ พี่กลัวว่าถ้ามายุ่งกับภามตอนเรื่องยังไม่จบภามอาจจะเป็นอันตราย หรือไม่ก็ลำบากใจ”
“ภามขอโทษจริงๆ นะยอร์ช ถ้าภามฟังยอร์ชมากกว่านี้ เรื่องก็จะไม่เกิด”ผมยอมรับผิดทุกกรณี เป็นจริงอย่างที่ตั้งทัพว่า..........ผมไม่เคยให้โอกาสนายยอร์ชเลย
“ภามรู้สึกผิดจริงหรือเปล่า?”นายยอร์ชดันผมออกจากไหล่เบาๆ แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าให้
“อืม....”
“งั้นอยากไถ่โทษไหม?”
“อืม.....”
“ถ้างั้น.......”
.................................
........................
..............
“........กลับมาอยู่กับพี่.....นะครับ”
“.......อืม.........”คำพูดเดียวที่ผมเอ่ยออกไปได้อย่างเต็มใจในตอนนี้ ในที่สุด...เมื่อความจริงทั้งหมดกระจ่าง ผมจึงได้รู้ว่าความที่ชอบคิดไปเองของผม ทำให้เราทั้งสองคนต้องสูญเสียเวลาดีๆ ไปถึงสี่ปี...........สี่ปีที่น่าจะมีความหมายดีๆ มากกว่านี้
“ถ้างั้นก็หยุดร้องได้แล้ว”นายยอร์ชบอกแล้วพยายามจูงผมให้เดินตามไป มืออีกข้างก็ใช้ไม้เท้าค้ำไปอย่างยากลำบาก
“จะไปไหน?”ผมถามด้วยความสงสัย
“เช็ดตัวให้หน่อยนะ พี่ร้อน”
“อืม”ผมตอบรับแล้วพาเขาเดินเข้าห้องน้ำ
“เฮ้ย! ทำอะไรเนี่ย!” ผมร้องสุดเสียงเมื่อหันมาเห็นภาพบาดตาหลังจากไปหยิบอุปกรณ์เช็ดตัวมา นายยอร์ชตอนนี้อยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า ไม่มีอะไรติดตัวอยู่แม้แต่ชิ้นเดียวกำลังนั่งถอดปราการชิ้นสุดท้ายที่ติดอยู่ตรงเข่าอยู่บนเก้าอี้ที่ผมยกเข้ามาให้ ยอร์ชน้อยในตอนนี้ที่ไร้สิ่งใดมาปกปิดนอนนิ่งท้าสายตาอยู่อย่างไม่กลัวเกรง
“ทำไมอะ ภามก็เคยเห็นแล้วนี่”นายยอร์ชพูดยิ้มๆ ยิ้มกวนโมโหกันชัดๆ “มาช่วยพี่ถอดกางเกงในหน่อยสิ มันติดเข่าอยู่นี่....เอาไม่ออกเลย แย่จัง~”เขายังคงทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ผมที่ตอนนี้อายแทนเจ้าตัวจนร้อนไปถึงไหนต่อไหนกลับต้องหันหน้าหนีออกไปแทน
“ใส่กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”ผมรีบบอก ก็จะให้ไปกล้าเช็ดตัวให้ได้ยังไง เล่นถอดซะหมดแบบนี้
“ไม่ถอดมันจะเช็ดได้ยังไงหล่ะ ถ้าไม่เช็ดตรงนี้มันจะอับนะ มาเถอะน่าภาม จะได้เสร็จๆ ไป”
ผมยืนนิ่งไม่ยอมขยับตัวเมื่อรอยังไงก็ยังไม่มีสัญญาณว่าเขาใส่กางเกงในกลับเข้าไปแล้ว
“ภาม................”
“เออๆๆๆๆๆ เช็ดก็เช็ด” ในที่สุดผมก็เป็นผู้ถอดกางเกงในสีขาวสะอาดของเอาออกมาด้วยมือของตัวเอง หลังจากนั้นการเช็ดตัวอันแสนยากลำบากก็ได้เริ่มขึ้น ผมต้องหันออกไปมองทางอื่นโดยที่มือก็เช็ดสะเปะสะปะไปเรื่อย มีมือของนายยอร์ชมาจับไปวางให้เข้าที่เข้าทางเป็นระยะๆ ส่วนพ่อคนตัวดีก็ฮัมเพลงทำท่ามีความสุขไปด้วย
“อะ............”ผมชะงักเมื่อผ้าในมือโดนดึงออกอย่างรวดเร็ว ประกอบกับมือของผมตอนนี้ก็ถูกจับไปกำแท่งยาวๆ ใหญ่ๆ ร้อนๆ เต็มมือ หวังว่าคงไม่ใช่..................
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..........”มันใช่! มันใช่จริงๆ ไอ้บ้ายอร์ช! ไอ้บ้ายอร์ช!!!
“ภามว่าใหญ่มั้ย เคยวัดกับเพื่อนตอนเมาพี่ก็ว่าพี่ใหญ่สุดแล้วนะ”ใหญ่ไม่ใหญ่ก็เกือบเต็มกำมือแหละไอ้บ้า! แต่ว่าไอ้เสียงระรื่นนี่มันอะไรกัน!!!
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ! เอามือออกไปเดี๋ยวนี้!!!”ผมจ้องหน้าเขาแบบโมโหสุดๆ ก็ไอ้ที่ผมเอามือออกไม่ได้ซะทีก็เพราะมือของเขาที่กำทับอยู่นี่แหละ!!!
“ภามไม่ทำความรู้จักกับมันหน่อยหล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะได้คุ้นเคย”ไอ้ตัวดีว่ายิ้มๆ เหวย!!! มันน่านัก! ผมก้มลงมองที่มือของตัวเอง ไอ้สิ่งที่ผมถูกบังคับให้จับอยู่แข็งขันเต็มที่ตามประสาชายหนุ่ม มันมีขนาดใหญ่จนผมรู้สึกเกรงๆ ที่หัวบานใหญ่สีชมพูนั้นมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มไปหมด หันกลับไปมองหน้าเจ้าของมันก็ยิ้มอย่างเดียว ไม่มีทีท่าจะอายเลย!!!
“ภามทำมันตื่นแน่ะ ต้องเอาลงให้พี่นะ”
“อย่ามาใส่ความ! ทำอะไรที่ไหนกัน!”หนอยยยยยย.... ไอ้......
“โห.... เล่นลูบเนื้อลูบตัวพี่ขนาดนี้ พี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ไม่รู้หล่ะ เอาขึ้นได้ก็ต้องเอาลงได้!”
“นี่จะให้โมโหจริงๆ ใช่มั้ย?” ผมก็ชักจะเริ่มยัวะแล้วนะ
“ภามมมมมมมมมมม............”
“หนึ่ง....”
“โห.....เล่นงี้เลยหรอ”
“สอง.....”
“ภามอะ!”
“สา.....”
“โอเคๆ ยอม แต่แค่คราวนี้นะ!”นายยอร์ชยอมปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ผมได้ทีก็ตีลงที่น่องขาของเขาดังเผียะ
“ใจร้าย.....”นายยอร์ชคราง
“ก็หาเรื่องทำไมหล่ะ ไม่ได้อายกันบ้างเลยนะ หน้าด้าน”
“อายทำไม ก็เมียตัวเอง”นายยอร์ชยังลอยหน้าลอยตา แหม....มันกวนส้น.....
“ตกลงจะเช็ดตัวต่อหรือไม่เช็ด!”
“เดี๋ยวๆ ขอพี่เอาลงแป๊บนึง”ไม่ทันขาดคำพ่อตัวดีก็กำของสงวนรูดขึ้นรูดลงต่อหน้าผมแบบไม่รอให้หันไปทางอื่นก่อน!
“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะดังไล่หลังผมมาในขณะที่ผมเดินเลี่ยงออกไปรออยู่อีกฝั่งของห้องอาบน้ำแล้วรูดม่านพลาสติกปิด จะออกไปรอข้างนอกก็ไม่ได้อีก ห้องคนรวยนี่มันกว้างเกินไปที่นายนี่มันจะตะโกนออกไปเรียกผมที่อยู่ข้างนอกได้ ระหว่างที่นั่งรอก็ต้องนั่งฟังเสียงครางฮืมๆ พอใจจากอีกฝั่งมาเป็นระยะๆ โอ๊ย! นี่ถ้าไม่คิดว่าตลอดสี่ปีที่ผ่านมาผมเป็นคนผิดนะ ได้โดนปล่อยให้เดี้ยงอยู่ตรงนี้คนเดียวแน่ๆ!
“อ้า............”เสียงสุดท้ายดังก้องไปทั่วห้องน้ำเรียกความร้อนขึ้นมาที่หน้าผมอย่างช่วยไม่ได้
“ภามๆ เสร็จแล้ว มาเช็ดตัวต่อเร็ว”นายยอร์ชที่อยู่หลังม่านเรียกให้ผมเข้าไปหา
“เออๆ”ผมตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปหา ยอร์ชน้อยตอนนี้เริ่มมีทีท่าสงบลงบ้างแล้ว น้ำสีขาวขุ่นเปรอะเลอะไปทั่วหน้าท้องของนายยอร์ชลามเลยไปจนถึงหน้าอก ปลายคาง และผนังห้องน้ำ!!! เวรเหอะ! นี่ต้องเช็ดใหม่หมดเลยนี่หว่า!
“เหอะๆ ขอโทษที พี่เก็บมานาน”ไอ้ตัวดีว่าแล้วหัวเราะแหะๆ
ผมจัดการซักผ้าแล้วเช็ดตัวเขาใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง คราวนี้คงไม่ต้องอายอะไรแล้วมั้ง ก็ขนาดเจ้าตัวยังเล่นไม่อายเลยนี่ แถมเมื่อครู่ยังนั่งฟังนายนี่ครางอยู่เป็นนานสองนาน
“ไม่เขินแล้วหรือ?”นายยอร์ชถามขำๆ เมื่อเห็นผมจับส่วนนั้นของเขาขึ้นมาเช็ดทำความสะอาด
“ก็ขนาดเจ้าตัวยังหน้าด้านขนาดนี้ แล้วจะสนอะไรอีกหล่ะ”ผมด่าออกไปตรงๆ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงหัวเราะชอบใจ
“เอาอีกแล้วนะ!”ผมเริ่มโมโหอีกครั้งเมื่อไอ้น้องชายไม่รู้จักพอของเขากลับมาแข็งชูชันอีกแล้ว!
“ก็ภามจับซะขนาดนั้นไม่ขึ้นก็แปลกหล่ะ”นายยอร์ชพูดยิ้มๆ
“ถ้ายังจะทำอีกจะไม่เช็ดให้แล้วนะ พอกันที!”ผมบอกอย่างคนเริ่มจะพื้นเสีย
“เดี๋ยวให้ไอ้ทัพมาเช็ดน้ำออกให้ก็ได้ ภามจะได้ไม่เหนื่อย เช็ดตัวพี่อย่างเดียว”นั่นไง! มันยังมีต่อรอง!
“ยังจะหน้าไม่อายอยู่อีกนะ!”ผมว่าแล้วฟาดน่องเขาไปอีกทีแรงๆ เห็นเขาสะดุ้งทำท่าจะประท้วงอีกครั้งแต่ผมชี้หน้าเขาจนหยุดพูดไปก่อน แล้วหลังจากที่ผมเอาจริงไม่นาน ความสงบสุขก็กลับคืนมา การเช็ดตัวอันสุดแสนจะลามกนี้เสร็จสิ้นลงในที่สุด แล้วไอ้คนบ้านี่ก็ได้ใส่เสื้อผ้าเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที!
To be Continued :impress2:
______________________________________________
โอ้ยย อยู่บ้านจนจะเหี่ยวตายแล้ว เค้าอยากไปเที่ยวๆๆๆ :m31:
ใครเซ็งเหมือนเราก็อ่านนิยายแก้เครียดไปก่อนนะคะ 555
ยังไงก็ ขอบคุณมิตรรักเฟนฟิคที่ติดตามกันอยู่เสมอ เจอกันตอนหน้าจ้า :กอด1:
นัท
-
อร๊ายยยย
ต่อไปจะหวานกันแล้วใช่มั้ย ><
-
เพื่อไม่ให้เสียเวลารอคอยกันนานเลยปั่นมาให้ตามคำขอแล้วนะครับผม^^
ตอนนี้เป็นตอนที่ต้องใช้ความพยายามในการเขียนมากมาย 555+
ขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ :pig4:
: DRAFT หนุ่ม สถ. Let's go to the sea!!!
-
คืนดีกันแบบเรท R แบบนี้เลยหรอคับ แบบนี้พี่ยอร์ชก็ติดใจแย่สิคับ :m23:
-
:m25:
:m25:
:m25:
เย้ๆๆเข้าใจกันแร้ววว
-
เข้าใจกันได้ซะที :m4: ไอ้พี่ยอร์ชท่าจะเก็บกดมาตลอด 4 ปีเลยหื่นจัดแบบนี้ สงสัยภามต้องโดนไอ้พี่ยอร์ชถอนทุนคืนเรียกเก็บแบบทบต้นทบดอกแหง ๆ เลย สุขล้นเตียงท่ามกลางท้องฟ้าสีเหลืองกันถ้วนหน้า :m1:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกัน 555
-
:เฮ้อ: ฟังซะทีนะนู๋ภาม
-
:o8: คิคิคิคิ
ในที่สุดก็เข้าใจกัน.....
-
คืนดีกันแล้ววว :m1: :m1: :m1:
PS. พยายามเขียนตอนแบบนี้ออกมาเรื่อยๆนะครับน้อง DRAFT อิอิอิ o13 o13 o13
-
กว่าจะดีกันได้
แต่ถ้าดีกันแล้วแบบนี้ มันก็น่าจะมี ....
อะไรบ้างน้าาาาา... :-[
-
เค้าคืนดีกัน ถึงเนื้อถึงตัวกันดีนะคะ...คู่นี้^^
เฮียยอร์ชดูร่าเริงขึ้นทันตาเห็นเลยอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
"แค่ยกหมอนข้างขึ้นแล้วลอดผ่านมา ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ ไม่ข้ามคือไม่ข้าม"
กร๊ากๆๆ ยอร์ชคิดได้ไงฟร่ะเนียะ เดี๋ยวยืมมุกนี้ไปใช้มั้งดีกว่า
ภามไม่ช่วยยอร์ชเลยยยย เดี๋ยวมี fc ในนี้เยอะแยะแย่งกันช่วยยอร์ชหรอก :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ :laugh: :laugh:
-
น่าจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันนะ :haun4:
-
เคลียไปหนึ่งคู่ เหลือคู่หูคู่ฮาอีกหนึ่งคู่ :3123:
-
เย้ คืนดีกันแล้ววววววว
-
ดีใจจังเลยอะ ดีกันแล้ว.... :mc4:
ภามน่ารัก พี่ยอร์ช ก็น่ารักอะ :-[
รักกันนานๆ นะคะ :กอด1:
-
o13 พี่ยอร์ชเจ๋งไปเลย !!!
:-[ เขินแทนภามอ่ะคับ
ฮ่า ๆ
แต่ว่าไอ้เรื่องเข้าใจผิดมาตลอดสี่ปีนี่คืออะไรคับ? จะเล่าให้ฟังมั้ยน้าาา อยากรู้จัง
เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
-
หื่นฮามากนายยอร์ช
-
โอ๊ยยยยยยยย
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที
นั่งลุ้นจนจะเป็นนิ่วแล้วนะเนี้ย(เกี่ยวไหมวะ) :confuse:
เค้าอยากได้ nc แบบเต็มๆอ่ะ :z1:ฮี่ๆๆๆ
นี่ๆๆ :m12:ไรเตอร์อยู่บ้านเบื่อใช่ป่ะ
นั่งเขียนนิยายไปก่อนพลางๆก่อนดิ จะได้มีไรทำ เนอะ!!!! :m3:
-
ฮิ้ว พอดีกันแล้วนะก็หวานซะ
ยอร์ชก็สมใจแล้วสิเนี่ย อิอิ
-
กร๊ากกกก
"แค่ยกหมอนข้างขึ้นแล้วลอดผ่านมา ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ ไม่ข้ามคือไม่ข้าม"
ประโยคนี้ถูกจวยมาก o13
บทจะกลับมาหวานนี่นะ....หื่นนำเลยนะ :-[
-
:haun4: พี่ยอร์ชแรงอ่ะ
ดีใจดัวยคร้าบบ คืนดีกันแล้ว :impress2:
-
โหยยยยยยยย
พอคืนดีปุ๊บ นายยอร์ชหื่นปั๊บ
:haun4:
คราวต่อไปขอเต็มๆนะ
:impress2:
-
ยอร์ชหน้าด่านนนนนนนอ่ะ
ภามก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกก
-
ด้วยรักและหื่นจริงๆ นายยอร์ช
และยินดีด้วยค่ะที่เข้าใจกันได้ซะที ตั้ง 4 ปีเลยนะเนี่ย ถ้าไม่รักจริงไม่ทนขนาดนี้หรอก
ป่ะๆ พ่อแม่ก็ยอมรับ แต่งๆ กันไปซะที
-
อืมนะ.. ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที
แต่คุณพี่ยอร์ชค่ะ พอดีกันแล้วก็หื่นเลยนะคะ
เดี๋ยวปั๊ดเชียร์ให้ภามนอกใจเลย 555+
-
กว่าจะเข้าใจได้ เฮ้อ
-
อ่านทันแล้ว บันไซ !!
นายยอร์ชนี่หื่นจริงจัง
เดี๋ยวยุให้ภามงอนอีกรอบ แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวอด :oo1:
เข้าใจกันแบบนี้ต่อไปนะ
-
:z1: :z1:
น่ารักแบบหื่นๆ อ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ.....
:L2: :L2: :L2:
รอ.........
:z2: :z2: :z2:
-
ภามอ่ะ... ใจร้าย
-
:pighaun: ดีกันไม่ทันไร ความหื่นกระหายก็มาพลัน
:z10:
-
เข้าใจกันปุ๊บ ก็หวานกันปั๊บเลยน้าา
ยอร์ช นี่หื่นใช้ได้เลยนะ หุหุ
ภาม ก็น่ารักจิงๆเลย
รอตอนต่อไปน้าาาาาาา
-
น่ารักแบบนี้ ต้องลุ้น nc
-
:o8:
เขิลแทนภาม
-
:z1: :z1: :z2: :z2:
-
โห ! สั้นอะ ไม่สมกับที่รอคอยเลย รออยู่จ้า :call:
-
เข้าใจกันแล้ว ก้ดี อิอิ
-
เสร็จสมอารมณ์หมาย กันไปเรียบร้อย แม้จะคนเดียวก็ตาม
คุ้มไหมกับการรอคอยถึง 4 ปี ถ้าให้ยอร์ชตอบคงไม่คุ้ม แต่ก็พอทำเนา
+1 ให้ทั้งน้องนัทและน้องดาร๊ฟ คนละแต้ม
ปล. แน่จริงไปไหนไม่ได้ก็เอาวันละ 2 ตอนดิ :z2:
-
หือ............
แต่เราว่า...ในห้องน้ำอ่ะ
ม้นผิดวิสัยไรป่าวหว่า
ครือแว่....แฮ่..แฮ่....
เป็นเราได้จับขนาดนั้นแล้ว
ไม่มีทางออกไปยืนฟังหรอก ว่ามะ
หึ หึ
:oo1: :m20:
-
เสร็จสมอารมณ์หมาย กันไปเรียบร้อย แม้จะคนเดียวก็ตาม
คุ้มไหมกับการรอคอยถึง 4 ปี ถ้าให้ยอร์ชตอบคงไม่คุ้ม แต่ก็พอทำเนา
+1 ให้ทั้งน้องนัทและน้องดาร๊ฟ คนละแต้ม
ปล. แน่จริงไปไหนไม่ได้ก็เอาวันละ 2 ตอนดิ :z2:
^
^
^
จัดไปเลยดร๊าฟ..อิอิ :z1:
ปล.ลุ้นมานานกว่าจะเข้าใจกันได้...ขออีกๆๆ :impress2:
-
คืนดีกันซะที ลุ้นแทบแย่ :เฮ้อ:
-
กระฉูด.............
อ่านไปยิ้มไป....
นายยอร์ชหื่นได้ถ้วย....
ภามก้อยอมๆๆไปเถอะ คนมันเก็บมาตั้ง 4 ปี อ่ะ
ยังไงก้อยังเชียร์ คู่ภีม กะยอร์คอยู่นะครับ
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมม...อิพี่ยอร์ชหื่นนะเนี่ย - -"
แต่ก็นะ...ทำไมเวลาอ่านไปแล้วรู้สึกว่าต้องยิ้มไปด้วยอ่ะ
น่ารักดีอ่ะ...น้องภามก็แหม๋...ช่วย ๆ พี่เค้าไปเถอะ
คนเคย ๆ กันอ่ะนะ...อิอิ...แต่อิพี่ยอร์ช ระงับจิตระงับใจบ้างอะไรบ้างนะย่ะ
เด่วน้องภามจะตกอกตกใจ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พอน้องภามเข้าใจอะไร ๆ ก็น่าชื่นเชียวนะ...เรื่องร้าย ๆ จะได้ผ่านไปกันสักที
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
ไหนฉากน๊านนนน :mc4:
-
เย้ๆๆๆ คืนดีกันแล้ว..
แต่พอคืนดีปุ๊บ ความหื่นก็เข้าปั๊บเลย .... หุหุ
-
หวานหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าหื่นมาก ๆ ๆ
คงเก็บกดมาหลายปี 5555
-
หื่นซะ
-
ชอบจังเลย...ในที่สุดก็เข้าใจกัน
-
ดีใจที่คืนดีกันได้ แต่ว่า....... 4ปีที่หายไป ไม่เล่าให้ละเอียดก่อนหรอ ว่าเป็นยังไงบ้าง ภามผิดตรงใหนอะ :m16: ภามไม่ผิด :m31: นายยอร์ชตะหากที่ผิด
-
ฟู่....เฮ้อ.....เหนื่อย....ฮ่าห์.... ลุ้นจนตัวโก่งเลยค่ะ
ตะลุยอ่านตั้งแต่ตอนที่ 19 - ตอนที่ 26 ลุ้นซะ................... แต่ตอนนี้หายใจโล่งแล้วค่ะ
:กอด1: น้องภามกับคุณบอสแน่น ๆ ซักทีค่ะ
ตอนนี้ขอไปนั่งลุ้นคู่ อาแปะ & อาตี๋ ต่อนะค๊า คนเขียนขา...........
.
.
.
ปัจฉิมลิขิต อ๊ะ....อ๊ะ.... แอบอยากให้พี่แอ้มมีคู่อยู่เล็ก ๆ นะคะ คนเขียน :L1:
-
เห้อออ เคลียร์กันซักที หวานมากกกกอ่ะ
:o8: เลย ยย ยอร์ช น่ารักกก
-
เข้าใจกันแล้วดีจัง :impress2: :impress2: :impress2:
แต่ว่ายอร์ช หน้าด้านจังนะ :pighaun: :pighaun:
-
หื่นจัง ง ง
แหมเพิ่งจะคืนดีไปเมื่อกี้ ก็เอาเลยหรอนายยอร์ช
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ในที่สุดทั้งสองคนก็เข้าใจกันแล้ว น้องภามก็ไม่ยอกสักที
เดี๋ยวนายยอร์ชน้อยใจแย่เลย คนอ่านแอบจิ้นเอง คริคริ :L2: o13
-
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วสบายใจที่สุดเลย
ตั้งแต่ที่สองคนเค้าทะเลาะกัน ในที่สุดก็ดีกันจนได้
คิดว่าจะต้องรอจนจบซะแล้ว อิอิ พอดีกันก็หื่นเลยนะ
นายยอร์ช รอติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์และคนอัพนะจ๊ะ :กอด1:
-
อ๊าก โดนมดกัดแล้วคร้าบ หวานเลี่ยนได้จัยมากๆ
-
ให้ภามเรียกยอร์ชว่า คุณ นะ น่ารักดี
-
ยอร์ชไมไม่อายคนอื่นเลยอ่ะ
ถึงภามจาเป็น ม-เอีย ก็เถอะ
แต่คนอ่านอ่ะอายแทนนน
อิอิ
ต่อไปจาเป็นฉากหวานนนนอ่ะป่าวไรเตอร์
-
น่ารักซะ
-
มาต่อเร็วๆนะครับ กำลังเข้มข้นได้ที่เลย :really2:
-
ดีกันแล้ว.......น่ารักด้วย..... :-[
รอลุ้นคู่ต่อไป......จะแนวไหน....
:pig4: :pig4: คนแต่ง กะ คนโพส ค่ะ
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกที
อิพี่ยอร์ชแอบหื่นว่ะ เค้าเช็ดตัวให้แค่นี้ก็ยังคึก
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
ยอร์ชนี่ยังมีหน้ามาหื่นอีกนะ
แล้วกล้าทำไปได้ยังไง คนเดียวอะ ไม่ให้ภามมาช่วยละคร้าบบ
ฮ่าๆๆ
:haun4:
-
โฮ่ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
อุตส่าห์ลุ้นนนนนนนนน :jul1:
เอาน่าอีกนิด
-
ไอ้ยอร์ชไอ้โรคจิต นี่ขนาดแกเดี้ยงนะเนี๊ยะ
-
โอ้ยดีใจ ดีกันแล้วๆ
แล้วมาต่ออีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:m25:
-
คืนดีกันแล้ว เย้ๆๆ
มารอตอนต่อไปคร้าบบบบ
-
อ๊ากกกกกกกก
เลือดพุ้ง :pighaun:
:jul1:
ตอนนี้คนอ่านจะตายเอา
-
นายยอร์ชคงจะเก็บกดมานานจริง
เพิ่งคืนดีกันได้ไม่ทันไร ก็ออกอาหารหื่นซะแล้ว
-
น่ารักแบบหื่นๆ จริงๆ ด้วย
ฮ่าๆๆๆ
-
เย้เข้าใจกันแล้ว
จะได้หวานๆกันซะที่
แต่จะมีคู่ของยอร์คกับภีม ไหมอ่ะ
-
ในที่สุด ก็เข้าใจกันซะที
-
แล้วเมื่อไหร่ฟูลเซอร์วิสจะมาละคะ
จัดไปอย่าให้เสีย :haun4:
กด+ให้ไรเตอร์ ดีใจที่คู่นี้คืนดีกันได้
แล้วคู่ภีมอ่ะ มีไรคืบหน้าบ้าง
-
คืนดีกันแล้ว
แต่ยอร์ชไม่ค่อยหื่นเลยนะ :z1:
-
ค่อยยังชั่วอ่ะ
นึกว่าจะไม่ได้คุยกันซะแล้วววว
-
:z13:
-
เข้าใจกันซะที น้า
แต่แหม๋ น้องภาม ช่วยพี่เค้าหน่อยสิลูก ฮ่าๆๆ
-
ตอนที่ 27
“ตั้งทัพ! นั่งลง!”ผมบอกเป็นรอบที่สามให้คนที่ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างโต๊ะอาหารทำตาม แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
“ไม่ดีกว่าครับคุณภาม มันไม่เหมาะ”
“ก็แล้วมันจะไม่เหมาะอะไรเล่า คนเหมือนกันไหม? นั่งลงแล้วกินข้าวด้วยกันเลย”ผมชักจะโมโหแล้วนะ
“ก็....”
“ไอ้ทัพ! คุณภามบอกให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะน่า!”นายยอร์ชที่ตอนนี้นั่งอยู่หัวโต๊ะต้องเอ่ยออกมาเมื่อทนฟังไม่ได้ในที่สุด
“ครับ”แน่ะ! ทีคราวนี้หล่ะว่าง่ายเชียวนะ นายทัพรับคำโดยเสียเวลาคิดอยู่เล็กน้อยก่อนจะสอดตัวเข้ามานั่งบนเก้าอี้ว่างตัวที่อยู่ถัดจากผม
“ทีนี้คงกินกันได้เสียทีนะ”นายยอร์ชว่า และแล้วการทานอาหารเช้าก็ได้ฤกษ์เริ่มในที่สุด
“ผมขอร่วมโต๊ะแค่วันเดียวนะครับ ถ้าคุณท่านกลับมาจะไม่เหมาะ”ตั้งทัพสะกิดผมแล้วแอบกระซิบเบาๆ หลังจากเริ่มกินข้าวไปได้ครู่เดียว
“เอาน่าๆ อย่าคิดมากไปเลยๆ”ผมบอกขำๆ ก็คนเหมือนกันนี่นา จะอะไรนักหนา
“ไอ้ทัพ!!!”
“คะ...ครับ!”นายทัพสะดุ้งสุดตัวก่อนจะขานรับคนหัวโต๊ะที่เสียงดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“แกมากระซิบกระซาบอะไรกับเมียฉัน!”โอย.....จะให้ได้ขายหน้ากันตลอดเวลาเลยใช่มั้ยเนี่ย
“ปะเปล่าครับ!”ตั้งทัพตอบละล่ำละลัก นายยอร์ชมองตาขวางอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบเย็น
“อย่าให้รู้นะว่ามีอะไรในกอไผ่ ไม่งั้นแก.....”เขาหยุดพูดไว้แค่นั้นแล้วยกนิ้วทำท่าปาดคอตัวเองให้ดู เรียกความสยองจากทุกคนบนโต๊ะด้วยท่าทางและน้ำเสียง
“ภามไม่ต้องไปทำงานในแผนกกราฟฟิกแล้วนะ”หลังจากขู่ตั้งทัพเสร็จก็เปลี่ยนอารมณ์กันซะง่ายๆ ขนาดนั้น พิลึกคนจริงนายคนนี้
“ก็กำลังคิดว่าจะไปเก็บของอยู่ ดันไปตบหน้าลูกชายเจ้าของบริษัทนี่นะ ถูกไล่ออกแล้วหล่ะสิ”ผมว่าเรียบๆ ไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไร ออกจากที่นี่ก็ไปทำที่อื่นก็ได้
“ใครบอก…….ที่บอกว่าไม่ต้องทำที่นั่นแล้วคือจะให้ภามมาเป็นเลขาพี่แทนต่างหาก”
“บ้า! ไม่เอาหรอก ภามเรียนสถาปัตย์มานะ จะให้ไปเป็นเลขาเนี่ยนะ เสียเวลาเรียนหมด”ผมปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
“เถอะน่า นะครับ พี่จะได้เห็นหน้าภามตลอดไง”แหวะ เสี่ยว จะเอาไอ้เหตุผลแค่นี้เนี่ยนะมาบอกให้ผมไปเป็นเลขาเขา ได้ยินเสียงเฮียยอร์คกับเยลหันไปหัวเราะคิกๆ กันสองคน ส่วนนายทัพก็เอาแต่นั่งเงียบๆ
“ตกลงไม่ไล่ออกใช่ไหม?”ผมถามย้ำอีกที
“ใครจะกล้า”นายยอร์ชยกมือทำท่ายอมแพ้
“ดี.....งั้นวันนี้ภามไปทำงานนะ”
“จะไปทำไม ก็พี่ยังไปทำงานไม่ได้ ภามเป็นเลขาไม่ต้องไปหรอก”
“ใครว่าจะเป็น ก็จะทำอยู่ที่เดิมนั่นแหละ แล้วห้ามมาสั่งย้ายด้วย”ผมบอกเอาจริงเอาจัง
“ภาม!”
“ห้ามโต้แย้ง!”
“ไม่ได้!”
“ยอร์ช!!!”
“เออ! ก็ได้ แต่วันนี้ยังไม่ให้ไป!”ในที่สุดเขาก็ยอม แต่ยังท่ามากอีก อะไรกันนักนะ
“ทำไมอีกเล่า! ภามเป็นพนักงานไม่ใช่ลูกเจ้าของบริษัทนะ!!”
“ก็แต่งเข้ามาแล้วไง เป็นมาตั้งนานแล้ว ภามนั่นแหละมัวแต่ไปปลอมตัวทำงานกับพนักงานอยู่ได้!”
“นี่!”
“ไม่รู้หล่ะ พี่ไม่ไว้ใจ! ภามอย่ามาพูดนะว่าไม่รู้ว่าไอ้แอ้มมันคิดยังไงกับภาม แค่มันมองภามพี่ก็รู้แล้ว!”
“นี่รู้ด้วยหรือ?”อะไรกัน หูไวตาไวจริง
“เออสิ! ผู้ชายด้วยกันทำไมจะมองไม่ออก”
“แล้วภามไม่ใช่ผู้ชายเหมือนกันหรือไง!?!”
“ไม่รู้! ไม่สน! ไม่ให้ไปคือไม่ให้ไป!”หนอย....... สั่งใช่มั้ย ดี! แล้วจะได้เห็นดีกัน!
“เฮียยอร์ค อิ่มแล้วใช่มั้ย”ผมหันไปถามก็เห็นเขาพยักหน้าหงึกๆ คงกินไปเรียบร้อยระหว่างที่ผมกำลังเถียงกัน
“ดี....งั้นไปทำงานกันได้แล้ว!”ว่าแล้วผมก็เดินอ้อมโต๊ะไปคล้องแขนเฮียยอร์คให้ลุกขึ้น ถึงเขาจะทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมเดินตามผมที่ลากไปหน้าบ้านเร็วๆ แต่โดยดี นายยอร์ชที่คงพอจะรู้แล้วว่าผมจะทำอะไรรีบพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็นะ....คนขาไม่ดีแบบนั้นจะมาทันผมได้ยังไง
“พี่ภาม กุญแจรถครับ”น้องเยลวิ่งมาหาผมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าราวเทวดาน้อย ในมือควงกุญแจรถเบนซ์สีหน้ามีความสุขมาให้
“โอเค ขอบใจมากน้องเยล ทีนี้ก็ไปกันได้แล้วเฮีย!”
“ภามมมมมมมมม.....!!!”เสียงโหยหวนของนายยอร์ชดังไล่หลังมาแต่ไกล ช่วยไม่ได้ คนขาไม่ดีก็แบบนี้แหละ หึหึหึหึหึหึ........
แปลก......วันนี้ดูเหมือนที่บริษัทจะมีอะไรแตกต่างไปจากเดิม ไม่ใช่ว่าเพราะ รปภ. หน้าประตูวิ่งเข้ามาเปิดประตูให้ผมเมื่อมาถึงหน้าบริษัท เพราะมันคงไม่แปลกที่ผมซึ่งเดินมาพร้อมกับเฮียยอร์คจะมีคนมาเปิดประตูให้ แต่หมอนั่นดันโค้งให้ผมซะงดงามเหมือนๆ กับทำให้เฮียยอร์คนี่สิ มันทะแม่งๆ อยู่
ถึงแม้ผู้คนในบริษัทจะยังคงดำเนินชีวิตกันแบบเดิมๆ แต่ในความที่เป็นสิ่งเดิมนั้นผมก็ยังรู้สึกได้ถึงความแตกต่างที่ไม่เหมือนกับวันอื่นๆ ตั้งแต่ห้องโถงกลาง ทางเดิน หรือในลิฟท์ ทำไมกันนะ? อะไรกันที่มันแปลกๆ?
มาพร้อมกับความงงในที่สุดก็เดินมาถึงโต๊ะทำงานจนได้ นี่ก็เหมือนกัน........แปลก.......แทนที่จะส่งเสียงเฮฮากันเหมือนทุกวัน แต่ทุกคนในแผนกของผมกลับนั่งตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันแบบขยันเต็มที่ เรียกว่าไม่มีวอกแวกกันเลยทีเดียว
ผมนั่งถอนหายใจกับความรู้สึกที่ไม่ค่อยคุ้นเคยนักเงียบๆ แต่ไม่นานความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลงโดยมือที่ยื่นแหวนทองคำขาวสะท้อนแสบตาเข้ามาข้างหน้าผม ผมมองไล่จากมือนั้นจนไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเจ้าของมือ.....พี่แอ้มนั่นเอง
“พี่เอามาคืนให้.........เมื่อวานมันคงหลุดจากมือภามตอนที่ภามเข้าไปตบบอส”พี่แอ้มพูดด้วยเสียงจริงจังต่างจากทุกวัน แม้แต่สีหน้ายังบ่งชัดว่าพยายามทำให้นิ่งสนิท ผมรับแหวนวงนั้นคืนมาช้าๆ ตัวหนังสือที่สลักอยู่บนเรือนแหวนคงจะทำให้พี่แอ้มรู้แล้ว ประกอบกับเหตุการณ์เมื่อวานมันยิ่งทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจนเข้าไปใหญ่
“ภามขอโทษ....พี่แอ้ม ภามไม่ได้คิดจะปิดพี่”ผมเงยหน้าไปสบตากับพี่แอ้มด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วบอกผม
“พี่ลองนั่งทบทวนดู มันทำให้พี่เข้าใจ ภามคงมีปัญหาอะไรสักอย่างกับบอส ซึ่งถ้าให้คนอื่นรู้มันก็คงไม่ดี”
“พี่แอ้มโกรธภามไหม?”ผมถามออกไปตรงๆ
“โกรธ? จะให้พี่โกรธภามเรื่องอะไร?”พี่แอ้มถามน้ำเสียงสงสัย หากแต่ใบหน้าก็เพียงแค่แสดงความสงสัยออกมาเล็กน้อย
“ก็......ตลอดเวลาที่ผ่านมา ภามไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธพี่ไปตรงๆ มัน.....มันเหมือนกับภามไปให้ความหวังพี่แอ้มน่ะ”ผมบอกด้วยความสำนึกผิด ถึงผมจะไม่ได้แสดงท่าทีอะไรต่อพี่แอ้มมาก แต่การที่ผมไม่พูดอะไรมันก็แย่อยู่ดี
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นพี่ไม่โกรธหรอก บางที.....บางทีนะ พี่เคยดูละครมา เขาบอกว่าถ้าหากว่าคนๆ หนึ่งเกิดมาเพื่อเป็นคู่กับเราแล้ว ถึงยังไงเขาก็จะต้องมาเป็นคู่ของเราอยู่ดี แต่จากเมื่อวาน พี่มาลองคิดดู บางทีภามอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะ”พี่แอ้มว่ายิ้มๆ แล้วนั่งลงบนโต๊ะทำงานของผม
“พี่แอ้ม.....ภามขอโทษ”ผมรู้สึกแย่จริงๆ นะตอนนี้ ยิ่งได้ฟังคำพูดของพี่แอ้มแล้วผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่แย่เหลือเกิน.....
“บอสเป็นคนดีมากนะภาม ถึงจะชอบแสดงนิสัยป่าเถื่อนบ่อยๆ ก็เถอะ ถ้าภามได้เป็นคู่ครองของบอสพี่ก็ดีใจ”พี่แอ้มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบหัวผม
“เขาก็เถื่อนเหมือนพี่แอ้มหล่ะ”ผมบอกยิ้มๆ ก็คนพูดก็พอกันเลยนี่นะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เออ...จะว่าเหมือนก็เหมือน ว่าแต่ดีกันหรือยัง?”
“ก็........อืม”
“ดีแล้วแหละ พี่ดีใจด้วยนะ ภามไม่ต้องคิดมากหรอกเรื่องของพี่ ยังไงเราก็ยังเป็นพี่น้องที่ซี้ปึ้กของแผนกเหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆๆ”พี่แอ้มว่าแล้วหัวเราะโชว์ฟันขาว ผมเห็นพี่แอ้มเป็นแบบนี้ก็รู้สึกเบาใจ อย่างน้อยความรู้สึกผิดในใจผมก็ลดลงไปได้เยอะเหลือเกิน
“แล้วทำไมวันนี้ทุกคนดูขยันทำงานกันจังเลยพี่?”ผมถามอีกปัญหาที่ยังค้างคาใจ
“ไอ้พวกนั้นน่ะนะ? จะตั้งใจทำงานก็ไม่แปลกหรอก ถึงบอสจะไม่ได้ตามมาคุมเองแต่ก็เหมือนมา”พี่แอ้มว่าแล้วหัวเราะอีกครั้ง
“ทำไมครับ?”ผมถามงงๆ
“เอ้า! ก็เมียบอสมาอยู่นี่ ก็เหมือนบอสมาเองแหละ”
“พี่แอ้ม!”ผมว่าเขาดุๆ แต่เขาก็ยังคงหัวเราะอารมณ์ดีต่อไป นอกจากจะไม่สนใจแล้วยังเรียกคนอื่นๆ เข้ามาอีก
“เฮ้ย! ซูเปอร์บอสเรียกพบทุกคนโว้ย!”เท่านั้นหล่ะ ทุกคนในแผนกรีบวิ่งกรูเข้ามายืนล้อมโต๊ะผมกันอย่างเป็นระเบียบ นี่ดีนะที่ผู้จัดการพี่เอกทำงานอยู่อีกห้องนึง
“เอ่อ.... มีอะไรให้พวกเรารับใช้คะ?”พี่จูนถาม
“เมื่อก่อนถ้าผมทำอะไรไม่ดีต้องขอโทษด้วยนะครับ อย่าไล่ผมออกเลยนะ ตัดเงินเดือนก็ไม่เอา”พี่มาร์คที่เอามือกุมไว้ด้านหน้าเหมือนนักบอลยืนรักษาประตูรีบพูด มีพี่โชคยืนพยักหน้าหงอยๆ อยู่ข้างๆ
“ทุกคนเป็นอะไรกันหมดครับเนี่ย?”โอย.......... ไม่ไหวแล้วนะ ผมเจอแต่ความรู้สึกนี้ตั้งแต่เดินเข้าบริษัทมาแล้ว
“ก็แหม.....มีซูเปอร์บอสอยู่ด้วยแบบนี้ก็ต้องเกร็งกันเป็นธรรมดาแหละค่ะ”แล้วกัน! พี่รัตน์ก็เป็นไปด้วย
“ทุกคนครับ!”
“ครับ/คะ!!!”แหม ตอบรับกันพร้อมเพรียงอย่างกับฝึกทหาร!
“ช่วยกลับมาเป็นพี่ๆ ที่น่ารักของภามเหมือนเดิมด้วยครับ ภามขอร้อง”ผมวิงวอนด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายเต็มประดา ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไงกัน?
“แหม......รอคำนี้อยู่เลยค่ะ”พี่จูนรีบบอก แล้วทุกคนก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกันอีกระลอก หลังจากหายเกร็งกันได้แล้วทุกคนก็รีบมานั่งล้อมผมแล้วถามโน่นถามนี่เหมือนสอบปากคำทันที ซึ่งผมก็ตอบไปเท่าที่ตอบได้ เฮ้อ......อย่างน้อยผมก็กำจัดปัญหาออกไปได้แล้ว ถึงจะแค่ในวงแคบก็เถอะ แต่ก็ใช่ว่าจะรู้กันทั้งบริษัทนี่นะ คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่างเถอะ แค่ผมสนใจพี่ๆ ในแผนกก็พอแล้ว
“อยากรู้อะไรมาถามฉันนี่!”อยู่ๆ เสียงที่ผมมั่นใจว่าทุกคนในนี้คุ้นเคยกันดีก็โพล่งขึ้นมา
“ว้าย! บอส! ไปทำอะไรมาคะนั่น!”พี่รัตน์ทำเสียงตกใจเมื่อหันออกไปนอกวง ได้ยินแค่คำว่าบอสเท่านั้นแหละทุกคนก็แตกฮือกันเปิดทางให้บอสตัวจริงเสียงจริงได้เข้ามา
“ตกบันได!”นายยอร์ชที่นั่งบนรถเข็นที่มีตั้งทัพคอยเข็นให้ทำหน้ายุ่งๆ ก่อนจะมองเลยมาที่ผม
“อ้าว! แล้วกัน.....แล้วบอสมาบริษัททำไมครับเนี่ย?”พี่แอ้มถามขำๆ
“เมียหนีมาบริษัท จะมาเฝ้า!”อีกแล้วนะ! นายคนนี้นี่! ผมมองปฏิกิริยาของทุกคนเมื่อเขาพูดจบ แต่ละคนถ้าไม่พยายามกลั้นหัวเราะก็อมยิ้มกันแก้มตุ่ย มีเพียงพี่แอ้มที่กลั้นไม่ไหวแอบหัวเราะคิกๆ เบาๆ
“ขำอะไรกัน! เดี๋ยวก็ตัดเงินเดือนมันให้หมด!!!”
“ไม่ขำครับไม่ขำ นี่ครับบอส เก้าอี้ครับ เชิญนั่งเฝ้าได้ทั้งวันเลยครับ”พี่โชครีบวิ่งไปยกเก้าอี้มาเอาใจเจ้านายเต็มที่ ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปหาน้ำหาขนมมาต้อนรับกันแบบดีที่สุดเท่าที่จะหาได้ นายยอร์ชขมวดคิ้วมองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร พอผมจะพูดด้วยดันสะบัดหน้าหนีไปซะอย่างนั้น งอนอีกหล่ะสิแบบนี้
“แอ้ม มาร์ค โชค”อยู่ๆ นายยอร์ชก็เรียกขึ้นมา
“ครับ!”
“พวกนายไปหาโต๊ะทำงานมาให้ฉันชุดนึง เอามาตั้งข้างๆ ภามนะ ช่วงที่ขายังไม่หายฉันจะลงมาทำงานที่นี่ชั่วคราว”เห็นสามคนนั้นหันมามองหน้ากันเลิกลั่กแต่ก็รีบทำตามคำสั่งแต่โดยดี
“บอสขี้เกียจเดินขึ้นเดินลงหล่ะสิท่า”พี่แอ้มพูดขำๆ
“เออ! รู้แล้วก็รีบไปหามา!”
“คร้าบๆ จัดให้ครับบอส”พี่แอ้มหัวเราะร่าก่อนจะวิ่งไปทำตาม
“คราวนี้ก็ได้กินข้าวกลางวันด้วยกันทุกวันแล้วนะภาม”เมื่อเสร็จจากการสั่งงานแล้วนายยอร์ชก็เปลี่ยนเป้าหมายมาหาผมอย่างฉับไว ถึงเสียงจะถูกทำให้ดูร่าเริงแต่ผมสัมผัสได้...... ก็คิ้วยังกระตุกอยู่เลยนี่นา!
“แหะๆๆ ดีๆ”ผมรับคำได้เท่านั้น ก็ไม่รู้จะว่ายังไงนี่นะ เฮ้อ................
To be continued :man1:
____________________________________________
ใครหวังให้ตอนนี้เอ็นซีมั่ง ยอมรับมาซะดีๆ :laugh:
ไอ้คนแต่งก็งี้แหละ มาทำให้อยากแล้วจากไป
ปล. โดนเลื่อนเปิดเทอมแหละ :sad4:
เค้าอยากเปิดเทอมแล้ววว เบื่อออ อยากทำงานนนโต้รุ่ง(ซาดิส 5555)
ขอบคุณทุกเม้นจ้า ที่ฟังเราบ่น 555
นัท
-
ใครหวังให้ตอนนี้ NC มั่ง เอ่อ หมายถึงตอนที่ยอร์ชยังขาเจ็บเนี่ยะเหรอ
แหะ แหะ จริง ๆ ก็หวังนะ เลื่อนเปิดเทอมแล้วก็ยังมีเวลาเขียนตอนต่อไปน๊า อิ อิ
ว่าแต่ว่าเฮียยอร์ชนี่ หวงภามสุด ๆ เลยอ่ะ อะไรเนี่ยะ
หวง หึง และห่าม
-
เสร็จนายยอร์ชแล้วล่ะภามหลุมนี้ลึกจนตะกุยขึ้นไม่ได้แล้วละ :laugh:
-
ซุปเบอร์บอสตัวจริงมาแล้วว ฮ่าๆๆ
จริงๆภามน่าจะวางแผน take over บริษัทมาเลยนะเนี่ย
เพราะรู้สึกว่าทุกคนจะรักซุปเบอร์บอสมากกว่าบอสขาหัก อิอิอิ :m20:
o13 o13 o13
-
ดีใจจังที่ได้อ่าน
-
ฮา่ๆ
-
อุ้ย ซุปเปอร์บอสสสส
อิอิ
พี่แอ้มนี่ น่าจัดไปให้นันนะเนี่ยย
+1ให้บอสยอร์ช ที่รักเมีย เอ้ย!(งาน) จนต้องมาทำงาน
-
เมียบอสดุอ่ะ
ขอโทษนะเอ็นซีอ่ะ ไม่ได้รอหรอก
ไม่ได้รอแค่ตอนนี้ แต่รอมันทุกตอนอ่ะ :haun4:
รีบส่งมาให้ทีเถอะ รอจนแก่ละ
-
ยอร์ช นี่เป็นหนักนะเนี่ย
ถึงขนาดต้องมาคุม ภาม ถึงที่เลย
ปล. คิดถึง ยอร์ค กะ ภีม อ่ะ ^^
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ยอร์ชตามมาได้ในที่สุดล่ะนะ
ว่าแต่ทุกคนก็รู้เรื่องแหวนกันหมดแ้ล้วล่ะสิเนี่ย
ยอร์ชมานั่งเฝ้าแบบนี้ภามจะกระดิกไปไหนได้อีก
ว่าแต่ว่า ระวังกิตติศัพท์ท่านประธานเรื่องกลัวเมีย
จะแผ่ขยายมาไกลนะ ฮิฮิ
-
คราวนี้แผนกกราฟฟิคคงคันกันน่าดูเหอะ........(มดคงขึ้นเต็มแผนก o22 :laugh: :laugh: :mc4: :laugh:)
-
สะใภ้ใหญ่ยอมเปิดเผยฐานะที่แท้จริงแล้ว :laugh:
-
ซุปเปอร์บอส โฮะๆๆๆ (เมียบอส) :m20:
มาเฝ้ากันแบบนี้เลย นั่งรถเข็นมาอีกตะหาก กร๊ากกกกกกกกกกกก ข้าวใหม่ปลามันก็งี้
นายยอร์ชนี่ เกลียมัว :laugh:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วนั่งขำคนเดียว จนคนข้าง ๆ หันมามองหน้าหลายที
ว่ามรึงจะขำอะไรนักหนาว่ะ - -"...แต่เค้าว่ามันขำจริง ๆ นะ...มันแบบว่า น่ารักอ่ะ
ชอบตอนที่พี่ยอร์ชโหยหวนตอนที่น้องภามหนีมาทำงานอ่ะ...ฮามาก
แล้วไหนจะตอนที่พี่ยอร์ชหงออีก...โอ๊ยยยยยยย...ยิ้มแก้มจะปริให้ได้
ยิ่งมาเจอคนในแผนกเรียกน้องภามว่า ซุปเปอร์บอสนะ...ไม่ต้องพูดถึง...แทบจะตกเก้าอี้ให้ได้
สุดท้ายก็มาถึงตอนน่ารัก ๆ จนได้นะ...หลังจากที่ทำเอาคนอ่านเครียดมานานหลายตอน
จนคิ้วแทบจะขมวดกันเป็นปมอยู่แล้ว...บทจะน่ารัก ก็น่ารักซะคนอ่านหุบยิ้มไม่ลงเลย ให้ตายสิ =^=b
อ้อออออออออออ...ที่สำคัญนะ...สงสัยคงต้องส่งใบสมัครสมาคมคนเกลียมัว (กลัวเมีย) ไปให้พี่ยอร์ชซะแล้วหล่ะ
เพราะอาการมันฟ้องกันอย่างชัดเจน...ก็เล่นหงอเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ ซะขนาดนั้น...แต่น่ารักซะไม่มีอ่ะพี่ยอร์ช 5555555
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
เปิดตัวอย่างเป็นทางการแล้ว.... :mc4: :mc4:
พี่ยอร์ชหวงเมียเวอร์ค่ะพี่ขา...อิอิ
-
กลัวเมีย 55+ :laugh:
-
จริงเหรอน้องนัทที่ว่าอยากเปิดเทอม พี่ยังไม่อยากทำงานเยยยยยยยยย 555
วันนี้ไปเดินเล่นห้างแถวบ้านมา เจอคู่หนึ่ง เห็นแล้วนึกถึงยอร์ชกะภามอ่ะ
คือ นิสัยของทั้ง2คนจากที่พี่สังเกตเอง แบบ . . . ถึงคำพูดเขาจะเหมือนเถียงๆกันแบบยอร์ชกะภาม (กระโชกโฮกฮาก)
แต่บรรยากาศรอบๆมันชวนให้รู้สึกว่า "เออ...น่ารักอะ" แล้ววันนี้ได้มานั่งอ่านอีก ทำเอาเพ้อไปเลย
นี่ถ้าแฟนพี่มันแสดงออกได้ซักครึ่งหนึ่งของยอร์ช(เอาด้านดีๆนะ ไม่ใช่อารมณ์ร้ายเหลือหลาย)คงจะให้ความรู้สึกดีโคตรๆ
สู้ๆน้องนัท ยิ้มๆไว้กับเมืองไทยวันนี้จ้า xxx
-
นายยอร์ชฮา 5555
โรคขี้หวงนี่รักษาไม่หายจริงๆ
แผนกนี้คึกครื้นกันตลอด น่ารักจังค่ะ
-
:impress2: ชะเอิงเอย รอมานานแล้วฉากน่ารักๆ แบบนี้ สะใจเล็ก ๆ ค่ะ โดยเฉพาะ ซุปเปอร์บอส ช่างเรียก :m20: รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อค่ะ :m9:
-
เฮียยอร์ชแก่เเล้วพักมั่งรัยมั่ง...ไม่ต้องมานั่งเฝ้าหรอก
ไม่มีใครกล้ายุ่งกะซุปเปอร์บอสของเฮียแน่นอน :laugh:
-
ซุปเปอร์บอส ฮ่าๆๆๆ แต่แอบลืมแล้วว่าบนแหวนสลักว่าอะไร :o8:
-
นายแอ้ม ดูไม่เศร้าเลยเนอะ หึหึ
:z13:
-
ยอร์ชนี่หวงภามจริงๆ :impress2:
-
ตามอ่านจนทันแล้ว เย้
ภามน่ารักอะ :กอด1:
-
ซุปเปอร์บอส>>>>>>ฮาอ่ะ
หนูภามน่าร๊ากกที่สุดดดด
-
...ซุปเปอร์บอส.. o13 +555
น่ารักอ่ะ.......... :laugh:
:mc4:
-
ถึงกะมานั่งเฝ้าเลย :z2:
-
โฮกกก โดนปาดหลายรีสุดๆ 5555
เรื่องหนักอกหนักใจดูคลี่คลายเนอะคะ ^^
เห็นด้วยๆๆๆกับรีบนๆค่ะ พี่แอ้มดูทำใจเร็วมากกกเลยอะ
ซุปเปอร์บอส...นี่หมายถึงบอสของบอส = เมียของบอส ใช่ปะคะ? 5555 น่ารักอะ
แต่ตอนนี้แอบขำยอร์ช...เดี้ยงแล้วยังซ่าเนอะ อิอิ
น่ารักค่าาา...เปนกำลังใจให้คนแต่งและคนโพสต์นะคะ :L2:
-
คราวนี้แผนกกราฟฟิคคงคันกันน่าดูเหอะ........(มดคงขึ้นเต็มแผนก o22 :laugh: :laugh: :mc4: :laugh:)
ไม่รู้ว่าจะคันเพราะมด หรือว่าคันเพราะหมามุ่ยนะครับ อิอิ
ช่วงหลังๆนี่เอาฮ่าลูกเดียวเลยเน๊อะ เอาแบบกุ๊กกิ๊กๆหน่อนดิ๊ แล้วก็อย่าลืมอัพเดทคู่ยอร์คภีมด้วยนะครับ รอคู่นี้เหมือนกัน เหอๆ
-
ยอร์ชแรดมากกกกกกกกกกก
-
แวะมาทักทายก่อนนอนครับ^^ และวันนี้จะมาบอกว่าตอนที่ลงนี่เป็นตอนสุดท้ายที่มีในสต๊อกอีกแล้วครับ 555+
เปิดเทอมเลื่อนไปอีกหลายวัน ตอนนี้เบื่อๆ บ้าง เลยว่าวันนี้จะเข้าคณะแล้วครับ เอาเป็นว่าถ้าไม่โดนลากตระเวนราตรีทุกคืนจะพยายามปั่นมาลงให้นะครับผม :จุ๊บๆ:
สองตอนในหนึ่งวันคงยาก แต่สองวันหนึ่งตอนนี่อาจจะพอไหว 555+
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจครับ :pig4:
: DRAFT
-
ยอร์ชนี่มีแววเกลียมัวรึเปล่า พนักงานถึงยกย่องภามให้เป็น"ซูเปอร์บอส" :laugh:
-
o18 o18
-
นายยอร์ชเวอร์ชั่นหงอเนี่ยน่ารักตลอดอ่ะ ดีกว่าเป็นนายโหดตั้งเยอะ 555
-
ซูปเปอร์บอส กร๊ากกกก สะจาย ขำมากมาย เหอๆๆ ชอบๆๆๆ เรื่องนี้ภามกุมอำนาจสูงสุด ใครก็เกรงกลัว
-
พูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วล่ะ " ตามมาเฝ้าเมีย " :m20:
แล้วอย่างงี้ ภามจะทำงานได้หรือเปล่าเนี่ย
+1 ให้คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้ทั้งนัท และ ดาร์ฟ :z2:
-
ภามนี้ปราบยอร์ชได้อยู่หมัดเลยสมเป็นซูปเปอร์บอสจริงๆ :laugh:
-
ขอ nc ระลึกความหลังสักตอนไม่ได้หรอค่ะ 555
ไหนๆ ดีกันแล้ว น่าจะมีสักหน่อย
ปล.อัพเร็ว ถูกใจมาก สู้ๆๆๆ
-
เอ่อ...........อ..................................อ
อยากรู้ว่าเมียบอส เข้าห้องน้ำชายหรือหญิงอ่ะ
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว
-
เค้าไม่ได้หวังเอ็นซีนะ แต่อยากให้มีฉากเรียกเลือด - ., -
55+
-
อยากได้เอ็นซีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แอบยกมือยอมรับความจริงว่าอยากให้มีเอ็นซี 555+
พอดีกันแล้วก็หวานหยดเชียวนะ ส่วนไอ้ยอร์ช หวงเมียได้ตลอดเวลา เฝ้าเหมือนหมาหวงเจ้าของเลย หุหุ
ชอบคำว่าซูเปอร์บอสจัง ^^
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ จะหวานก็หวานกันเชียว
ตามมาเฝ้าเมีย ทำไปได้ตา ยอร์ช
-
ไม่อยากพูดว่าเหมือนหมาตามหวงเจ้าของเลยว่ะ
แต่น่ารักกกกกกก
อ่านไปขำไป
เพราะก็มีแบบนี้อยู่ข้างๆ1ตัวเหมือนกัน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โหด..เลว..แล้วจะดี
-
ยอร์ชน่ารักอ่ะ เหมือนเด็กเลย 555
ปล.เราก็โดนเลื่อนเปิดเทอมเหมือนกันค่ะ ฮ่าๆๆ
-
ขี้หึงเป็นที่หนึ่งเลย ยอร์ช
ขนาดเดี้ยงซะขนาดนี้ยังจะตามมาคุมอีก
ดีใจด้วยนะจ๊ะที่กลับมาหวานกันเหมือนเดิมอีก
-
บอสช่างพยายามมากค่ะ
แม้ขาจะหัก แต่เมียก็เป็นห่วง
เลยต้องตามมาคุมเมียทั้งรถเข็นกันเลยทีเดียว
555
-
“ใครว่าจะเป็น ก็จะทำอยู่ที่เดิมนั่นแหละ แล้วห้ามมาสั่งย้ายด้วย”ผมบอกเอาจริงเอาจัง
“ภาม!”
“ห้ามโต้แย้ง!”
“ไม่ได้!”
“ยอร์ช!!!”
“เออ! ก็ได้ แต่วันนี้ยังไม่ให้ไป!”ในที่สุดเขาก็ยอม แต่ยังท่ามากอีก อะไรกันนักนะ
55555 พี่ยอร์ชกลับมากลัวเมียเหมือนเดิม เอิ้ก ๆ :m20:
-
นี่กะจะตามติดภามทุกฝีก้าวเลยหรอคับ ขนาดขายังเดี้ยงอยู่นะคับเนี่ย :เฮ้อ: ให้อิสระกันบ้างเถอะคับ
-
อิอิมาเจิมแล้วจ้า.........................พี่ยอร์ชก็นะ หวงน้องภามเกิน
น่ารักได้อีก เมื่อไหร่พี่ยอร์ชจะหายดีหละเนี่ย แอบลุ้น เขิล....... :haun4: :pighaun:
-
55555+
ช่วงข้าวใหม่ปลามัน :haun4:
-
ยกมือขึ้น ยอมรับว่าหวังอยู่ กร๊ากกก
ว่าแต่ ดีใจจจจจจจจจื ที่ดีกันสักที ลุ้นจนตีนกาขึ้นแล้วเนี้ยยย
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาเจอเด็กหนุ่มๆเยอะ ทั้งที่เป็นและไม่เป็น กรี๊ดสลบ กระชุ่มกระชวยมากก
รู้สึกว่าตัวเองเป็นป้าหื่นเลย กร๊ากกกกกก
-
ดีกันแล้ว
ดีใจด้วย
-
น่ารักจังเลยอ่ะ ชอบๆๆๆ
-
Super Boss คิดหรือว่าจะหนี Boss พ้น หุ หุ
-
ยอร์ชช่างน่ารักจริงๆๆ
เชื่อฟังเมีย..เอ้ย ภามทุกอย่างเลย
(ท่าทางจะกลัวเมีย)
ฮาฮา
หวานกันแล้วววว
รอมาหลายตอน
-
เจ๊จะอดทนรอให้เฮียยอร์ชหายเจ็บขาก่อนก็ได้นะ
แล้วอย่าลืม NC ที่เรียกหาไว้ล่ะ อิอิอิ
ได้ข่าวว่าช่วยกันแต่งเชียว ฉากอัศจรรย์เนี่ย :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้จัง
-
:pig4: ไปอ่านก่อน
-
อีป้าแก่ๆ ก็เข้ามารอตอน(ตื่อดื๊ด)ต่อไป
-
ไม่หวังเท่าไหร่(แต่ก็นิดนึง^^)
พระเอกขาเจ็บ รอได้ค่ะ^^
ภามโดนคุมหนักแฮะ งานเนี้ย
มาต่อเร็วๆนะคะ
:bye2:
-
โฮ นี่บอสโดนยึดอำนาจแล้วหรือ
ซุปเปอร์บอสนี่มันต้องใหญ่กว่าบอส
อยู่วันยังค่ำ55555 ทีนี่เตรียมตัวตาย
ได้เลยนายยอร์ช
-
น่ารักอ่ะ
อิอิ
-
ยอร์ช เหมือนเด็กชอบห่วงของเลย ห่วงมากด้วย อิอิ
-
น่ารักมั่กมากอ่ะ 555
-
แหมๆๆๆๆๆๆ
ใหญ่กว่าบอส
ก็ต้องเมียบอสสินะ
ใช่ไหมทุกคน :jul3:
-
:-[น่ารักจัง
-
สงสารพี่แอ้มอะ อกหักดังเป๊าะเลย
-
ตอนต่อไปอยู่ไหนเอย o18
-
ขอบคุณพี่ Draft มากคะ สำหรับคำอวยพร
ชอบคำนี้อะคะ...ซุปเปอร์บอส
บ่งบอกได้เลยว่าใครใหญ่กว่าใคร
ไม่คาดหวังเรื่องncนะคะ
แต่จะรอ 555+
-
แอบมารอน้องภาม
-
ไม่ทราบนิยายเป็นอะไรเหรอค่ะ
ตอนแรกที่เข้ามาหาเรื่องนี้ไม่เจอ
เพราะปรกติจะอยู่หน้าแรกเลย ทีนี้
เลยลองหาไล่ทุกหน้าก็ยังไม่เจอ
จนต้องพึ่งgoolgel ช่วยหา และเรา
เลยลองเม้นปรากฏว่าชื่อเรื่องก็ยังไม่ขึ้น
อีก ไม่รู้เป็นเรื่องนี้เรื่องเดียวหรือว่าเป็นหลายเรื่อง
-
ในที่สุดก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
-
มาอัพต่อนะค่ะ อัพเร็วๆ ชอบ
-
รออยู่นะจ๊ะ :m1:
-
:laugh: :laugh: ซุปเปอร์บอสหรอๆๆ อิอิ
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบ
-
มาปูเสื่อรอจร้า
มาต่อไวไวนะ
-
น้องภามจูงมือบอสมาลงเรื่องต่อได้แล้วครับ :n1:
-
:z13: :z13:
-
แล้วจะรอตอนต่อไปนะครับ ตอนนี้ดูน่ารักจังเลย
-
ดีกันแล้วก็หวานแหววให้อิจฉาเล่น
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
ตามอ่านจนทันแล้ว
สนุกมากเลยค่ะ ชอบอ่ะ น่ารักดี
ชอบคำนี้มากเลย ซูเปอร์บอส :laugh:
บ้านนี้เมียเป็นใหญ่ :laugh:
-
แล้วก็ยังไม่มา :เฮ้อ:
-
พี่นัทกับพี่ดราฟคะ
อยากบอกว่า
ชอบฐานของภาคพวกพี่มากอ่า :z1:
ได้ใจ :-[:jul1:
ปล.รอสโซ่กับวาโก้ :impress2:น่ารักอ่ะ :man1:
-
:a6: ห้าวันแล้วนะตะเอง
-
ขออีกสักตอนก่อนเปิดเทอมทีเถอะ
เพี้ยงๆๆ
-
รอยอร์ช อยู่นะ คิดถึง
-
ต่อไวๆๆๆๆๆๆๆ
-
เค้ารออยู่นะ มาต่อไวไวนะ :oni1: :impress2:
-
รอนานแล้วเน่อออ :call: :call:
-
คิดถึงซุปเปอร์บอสอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :-[
ที่จริงก็อยากอ่าน NC นะ แต่ว่าอีตาบอสขาเดี้ยงซะแล้ว เพราะฉะนั้น อด 55555 :jul3: :m20:
-
คิดถึงเธอจนใจจะขาดรอนๆ
-
ใรอคร้าบบบบ
ยังเชียร์คู่ภีม กะเฮียยอร์ค เหมือนเดิมครับ
-
พี่นัทกับพี่ดราฟคะ
อยากบอกว่า
ชอบฐานของภาคพวกพี่มากอ่า :z1:
ได้ใจ :-[:jul1:
ปล.รอสโซ่กับวาโก้ :impress2:น่ารักอ่ะ :man1:
ดีใจจังที่น้องๆชอบ พวกพี่คิดมาเพื่อสาวกวายโดยเฉพาะเลยนะ
ถ้าน้องอยากรู้ว่าพี่เป็นใคร สังเกตได้จากคนที่กรี๊ดดังที่สุด ฮ่าๆๆ
เจอกันวันลงทะเบียนจ้า
-
อยากอ่านต่อค่า!!! :call:
-
โอ้ย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
หยุดไป 3 วัน นึกว่าจะได้มาอ่านต่อ..
-
ชอบๆๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ
-
มาปูเสื่อรอ ไรท์เตอร์มาอัพ
-
เข้ามารอฉากหวานๆระหว่างบอสกะซุปเปอร์บอส ระหว่างรอ ก็เจาะไข่ 2 รีบน เอิ๊กๆๆๆๆ
-
กว่าจะคืนดีดันได้
เล่นเอาเราเหนื่อยเลย
คริ ๆ ๆ
-
มาช่วยดันตอนต่อไปอ่ะ
-
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว
-
เข้ามารอภามกับยอร์ช :กอด1:
-
คุณพี่ยอร์ชแอบลักพาตัวภามหายไปไหนหรือเปล่าเนี่ย คึคึ
ไรท์เตอร์ขา "รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด" ฮาาาา
-
รอ ร้อ รอ :a12:
-
อ๊ากกก
ชอบมากๆเลยคับ วันนี้อ่านรวดเดียวตั้งกะ 10 โมงเพิ่งอ่านจบตอนนี้
นายเอกของเราเสน่ห์แรงไม่เบานะเนี่ย 55
-
:undecided: :undecided:
-
ชาวคณะรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอคอย รอกันต่อไป สู้ๆๆ
-
รอๆๆ
ไปไหนอ่ะคะ
:call: :call:
-
เข้ามาปูเสื่อนอนรอจร้า
อยากอ่านตอนหวานๆๆๆๆๆ
หรือ NC ก็ได้ๆๆ
(แต่พี่ยอร์ชขาหักอยู่นี่นา....ไม่เป็นไรน้องภามทำให้ก็ได้จิงมั๊ยไรเตอร์)
-
มารอนายยอร์ชนะ ขาหักนานแล้วนะ
ไม่มาแบบนี้สงสัยจะเป็นอัมพาตไปแล้วนายยอร์ช คิดถึง
-
หายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
แวะมาบอก ว่าพวกเราก็รอกันต่อไป
-
เมื่อไรเฮียยอร์ชเค้าจะมาเนี่ยะ :haun4:
-
...
หายๆๆๆ
หายปายหนายยยอ่า
-
+1 พร้อม :L2: และ :call:
-
:oni1: :oni1: :oni1:
เอ๊ะ ยังไม่มา
งั้นก็รอต่อไป
-
จะมาวันไหนค่ะ มาบอกด้วย จะได้มารอให้ถูกวัน
รอนานไป เดี๋ยวต้องไปอ่านแต่แรกใหม่อีก อีป้าแก่ๆ อารมณ์เสีย
-
จงมาๆๆๆ
:call: :call:
-
รอ รอ รอ
-
:call: :call: :call:
-
ยังไม่มาอีกเหรอคะ
:L2:
-
ทำไมคราวนี้หายไปนานจังเลยอะครับเนี่ย
-
อยากอ่านต่ออ่ะตัวเธอ
-
ไปไหนแล้วหว่า..
-
:call: :call: :call:
-
:z2:
-
มาต่อไวไวนะจ้ะ คิดถึง :angry2: :bye2: o13 :กอด1: :z13:
-
จงอัพๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
-
หายไปนานแล้วนะ อัพสิค่ะ จุดธูปรอแล้ว 555
-
แวะมารอ ร๊อ รอค่าาา
-
ประกาศ ประกาศ
ภามกับยอร์ช ที่บ้านให้อภัยแล้ว กลับมาเถอะนะ
ทุกคนรออยู่
:call: :call: :call:
-
Writer ไปยุ่งจังวะ อยู่คณะไหนคับ รีบกลับมาด่วนขอรับ :call:
-
คิดถึง ภาม กะ ยอร์ช อ่ะ
รอตอนต่อนะจ๊ะ
-
:call:
:call:
:call: :z13: :z13: :z13:
มาปูเสื่อรอคร้าบบบบบบบบ
-
หายไปไหนหว่า :เฮ้อ:
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:call: :call:
:m15:
-
คนแต่งขา อีป้าแก่ๆ ว่า ควันธูปมันเต็มกระทู้แล้วค่ะ
-
เข้ามารอด้วยคนครับ :call:
-
คนแต่งขา....เมื่อไรจะมาต่อล่ะค่ะ.....รอจนน้ำหมากไหลเป็นทางแล้วเคอะ
-
:z3: :z3: ยังไม่มาอีกเหรอ นานแล้วนะ อยากอ่านแล้วอ่ะคะ o22 o22
-
มาต่อได้แล้วนะครับ คิดถึง
-
ไรเตอร์คร้า
คิดถึงพี่ภาม กะพี่ยอร์ชมากมายแล้วน้า
เมื่อไรจะมาต่อค่ะ
ทุกคนกำลังรอไรเตอร์อยู่นะค่ะ
มีปัญหาไรบอกกันได้นะ จะได้เป็นกำลังใจให้กันไง
-
ทาย
ช่วงนี้ไรเตอร์และคนลงกำลังยุ่งกะงานคณะอยู่ ชัวร์ o13
เป็นกำลังใจให้ค่า :3123: :L1:
พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแระ :L2:
-
มาปูเสื่อรอๆๆๆ writer มาอัพนะคะ :3123: :3123: :3123:
-
:laugh:ภามกะยอร์ชไปฮันนี่กันนานแล้วนะ
มีลูกก็คงโตแล้ว :m20:
:call: มาต่อได้แล้วน้าคร้าบ :call:
-
ฮ้า...ดีใจ อ่านมา3วัน ในที่สุดก็ตามทันซะที :sad4:
อ่านไปลุ้นไปขำไป อิตายอร์ชนี่ขี้หวงจริงๆ มานั่งเฝ้าเลย อย่างว่าแหละภรรยาเสน่ห์แรง
ช่วงนี้กะลังhappy แต่ต่อไปก็ไม่แน่นะเนี่ย ลุ้นๆ
เป็นกำลังใจให้writer อัพๆเจ้าค่ะ o13
-
แว่บเข้ามาเป็นกำลังใจให้ รอวันเธอมาต่อ555
-
จุดธูปรอ นานแล้วนะ
-
พึ่งได้อ่านตั้งแต่ต้นสนุกมากๆเลย
เรื่องราวของเด็กเตคกับวิศวะอ่านไปก็ขำไป
.
.
.
.อ่านแล้วก็หวนให้นึกถึงการใช้ชีวิตตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ซึ่งมีเรื่องราวผ่านเข้ามามากมาย
สนุกจริงๆกว่าจะผ่านเรื่องราวแต่ละตอนคอยลุ้นอยู่ตลอด
รีบมาต่อไวไวนะครับ
-
มาต่อเร็วๆ นะครับ เพิ่งตามมาอ่านอาทิตย์นี้ ตามจนทัน
-
ไหนเธอบอกว่าจะรอไม่นาน แต่อีป้าว่าป้าฯรอจนนมย้วยมากแล้วค่ะ
-
^
^
^
เห็นใจคนข้างบน เถอะครับ
มาต่อเร็วๆๆ นะ
-
ไม่ได้รอซักนี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาตอนใหนก็อ่านตอนนั้นแล๊ะ..หึ หึ
ก็แค่แวะมาดูวันละ 8 รอบเท่านั้นเอง จริ๊ง...ไม่ได้รอเลยยยยยยยยยยยยยยย
-
มารอคร้าบบบบ
:call: :call: :call:
-
:angry2:ยังไม่มาต่ออีกหรอ
-
มารอเป็นเพื่อนทุกๆ ท่าน
:t3:
-
รอมานานแสนนาน
ก็รอแต่เธอเท่านั้น
เพราะว่าเธอยืนยัน
ว่าเธอต้องมา
ถึงแม้เวลาทุกๆนาที
จะผ่านไปอย่างเชื่อช้า
ฉันไม่ท้อ ฉันไม่เคยหมดหวัง
-
เมื่อไหร่จามาต่อ
รอนานแล้วนะ
-
ยังไม่มาอีกหรอครับ
-
:call: :call: :call:
-
รอนานจนนมย้วยถึงเข่าแล้วค่ะ
-
ป้าจ๋า..........
หัวนมกะหัวเข่าคงห่างกันไม่ถึง 10 นิ้วมั้ง
ย้วยเร็วไปนี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ป้าจ๋า..........
หัวนมกะหัวเข่าคงห่างกันไม่ถึง 10 นิ้วมั้ง
ย้วยเร็วไปนี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พูดมาก เดี๋ยวเอานมฟาดปากเลยนิ ชิชะ....
-
o9 เเงงงงงงงง
เค้าจะเอาตอนต่อไป เค้าจะเอาตอนต่อไป
-
มารอเช่นกันเจ้าค่ะ :call:
-
ยังรออยู่ด้วยความหวังเล็กๆ
-
:call: :call: :call:
-
:call:
-
ไรเตอร์หายไปไหนน้ออออออออออออ
-
นานได้อีก
-
คนแต่งกำลังแอบเขียนอยู่ใช่ม้า หายไปเลย
ตอนมาต่อ ต้องมาแบบยาวๆเลยน้า
-
:z3: :z3: :z3:
-
เข้ามาแล้วตกใจ ควันลอยเต็มกระทู้เลย :laugh:
วันนี้มาแจ้งข่าวสารให้ทราบกันค่ะ เดี๋ยวหลายคนจะคอยกันจนทนไม่ไหวไปก่อน
ตอนนี้ที่ม.เปิดเทอมแล้วค่ะ อาทิตย์แรกท่านอาจารย์ที่เคารพก็มอบงานมาให้ดั่งพายุเลยทีเดียว :m15:
แถมยังมีเชียร์ตอนค่ำด้วย ทำให้นังคนเขียนมันไม่ว่างเลย
ต้องขออภัยแฟนๆหลายท่านที่รอติดตามด้วยนะคะ
จะพยายามเล้าหรือให้มันแต่งมาให้เร็วที่สุด อดใจรอกันหน่อยน้า :กอด1:
-
จร้า
-
เชๆๆ ได้ๆๆๆ รอต่อไปก้ได้ 555
-
:a12:
-
เห่อๆๆๆ
ในที่สุดก็ตามทัน
หลังจากที่มัวแต่รับน้องมหาลัยซะนานเลย
ไม่ไหว ไม่ไหว รับน้องปีนี้อ่อนโคตรๆๆๆ น่าแขวนรุ่นซะให้เข็ด
ยังไงก็รอติดตามอยู่นะคร๊าฟผม
-
กิ๊ดดดด อ่านรวดเดียวจบเลยอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8:
ขอบพี่ยอร์ชกับน้องภามจัง ไรท์เตอร์มาต่อเร็วๆ นะค้า :impress2:
-
เค้ารอไดี ฮี่ๆๆๆ o18
-
เค้า รอ อยู่ น่ะ
-
คิดถึงนะ :sad4:
-
ประกาศ...ประกาศ...คนเขียนเรื่องนี้หายไป ใครพบเบาะแสกรุณาติดต่อกลับด่วน :laugh: :laugh: :laugh:
WANTED
-
มายังอะ
-
:z13:
-
คิดถึงงง ~
TOT~
:z3: :z3:
-
เข้ามารอค่ะ ยังไม่มาอีกหรอ :monkeysad:
-
ก็เข้าใจนะว่ารับน้องที่มหาลัยน่าสนใจกว่ารับป้าแก่ๆ ในบอร์ดนี้เยอะ กร๊ากกกกกกกกกกก
-
:call: :call: :call:
-
ตามทันแล้วค่ะ หนุกมากๆ
จะบอกว่า ยอร์ช สมแล้วที่จบวิดวะ การ เกียร์มัว สำคัญ ยิ่งชีพ :laugh:
แต่งเก่งมากอ่า ไรเตอร์
ว่าแต่ ถามไรหน่อยดิ ว่าเด็กวิดวะ แบบ พี่ยอร์ชเนี่ย ไปขุดหากันมาจากไหนอ่ะค่ะ
คือว่าเราอ่ะเรียน วิดวะไฟฟ้า กำลังเหมือนกัน เข้าปีที่4ละ ทำไมหาดีไม่มีเรยวะ ไอ้แบบหุ่นดีมีซิคแพด หล่อขั้นเทพอ่ะ
ที่มีนี่ก็นะแต่ละคน :m15:
-
:z10:
:z3:
:z2:
-
หายไปไหนอ่ะ รีบมาต่อเร็วๆน้า
-
หายเงียบไปนานจังเรยป้า
-
มาปูเสื่อนอนรออ่านครับ
-
รอ ~~~~ :call:
:กอด1: :กอด1:
-
:z12:ประกาดตามหาคนแต่งด่วน
-
รอได้ค่ะ สู้ๆ
-
แวะมานอนรอค่ะ
-
เอ่อ... ไม่ได้แวะเข้ามาซะนาน มีคนมารอเยอะเลย ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยครับที่ต้องมาต่อให้ช้า
พอดีมัวแต่ไปสาละวนอยู่กับน้องรหัสอยู่ครับ ปีนี้ได้ทะโมนมาสี่ตัว สุภาพสตรีอีกหนึ่ง เป็นชายสี่หมี่เกี๊ยวเลยครับ ซนกันเป็นลูกลิง สนุกดี 5555+
ตอนนี้ที่มีพิมพ์ไว้ได้ลงให้อ่านหมดไปแล้วครับ ดังนั้นสำหรับตอนต่อไปที่จะลงก็ต้องแต่งใหม่เลย ตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมงานก็มาเป็นกองเลยครับ เขียนแบบกันถึงสว่างพร้อมดูบอลโลกกันเลยทีเดียว จนมาถึงช่วงนี้งานก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงแต่อย่างใด จึงต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
ตอนนี้ยังมีแบบที่ต้องส่งวันจันทร์ เสก็ตช์แบบงานเพิ่มสองวิชา แล้วก็งานรีเสิร์ชที่ผมยังต้องฝ่าฟันอยู่อีกครับ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ^^
-
สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
โชคดีที่ไรเตอร์มาอธิบาย ไม่งั้นผมคงคิดมากกว่านี้อ่ะนะ :seng2ped:
-
สู้ๆๆนะไรเตอร์
เป็นกำลังใจให้จร้า
-
หนุกมากครับ มาต่อไวๆๆๆ นะครับ
-
สู้ๆนะครับ จะยังคงรอและเป็นกำลังใจให้อย่างสม่ำเสมอเลยทีเดียวเชียว
-
ยังไงก็สู้ๆนะครับ แล้วอย่าลืมมาเต็มกำลังใจผู้ที่คอยอ่านกันด้วยนะครับ
-
มีเวลาอย่าลืมมาต่อนะค่ะ รออยู่ค่ะ :teach: สู้ ๆ ค่ะ Writer :3123:
-
:fire: :m31: :m16: รอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาเถอะนะ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ครบ 1 เดือน แล้วนะ
-
โอ๊วววว สู้ๆจ๊ะ ไรเตอร์ พอดีเลยจุดนั้นมาแระ กร๊ากกก ลอยตัว เหรออออออ -*-
เอาเป็นว่าจะรออ่านแล้วกันนะจ๊ะ แต่อย่าทิ้งกันไปน้า
-
หนึ่งเดือนผ่านไป
:laugh:
-
:L2: ไม่ได้เข้าเล้านาน แต่มีคนแนะนำเรื่องนี้ว่าเจ๋งดี
สถานที่บรรยากาศ ถูกใจ ....
อืม ....อ่านตอนแรกก้อติดใจซะแล้วเลยมาให้กำลังใจ คนแต่งของเรา
ชอบๆ แล้วจะติดตามแล้วก้อดีใจที่พึ่งมาอ่าน เพราะไม่ต้องรอตั้งเดือนนึง5555
ไปอ่านต่อก่อนน๊า คงพอดีกับคนใจดี กลับมาต่อเรื่อง .... :กอด1:
-
หายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
นานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อได้แล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :call: :call: :call: :call:
-
กระซิกๆๆ :monkeysad:
จะเดือนนึงแล้วนะค่ะ
-
กระซิกๆๆ :monkeysad:
จะเดือนนึงแล้วนะค่ะ
แต่อีป้าแก่ๆ ว่า มันเลยเดือนแล้วค่ะ ตอนนี้
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
จงมา จงมา
-
เมื่อไหร่จามาอ่า...
-
:sad4:
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
สนุกมากมายค่า
อ่านรวดเดียวจบเลยคะ หาความง่วงไม่เจอเลย
o13
:L2:มารอด้วยคนคะ :L2:
ขอให้งานเสร็จเร็ว ๆๆๆๆๆ ผลงานออกมาดีด้วยคะเป็นกำลังใจให้คะ :L1:
และจะรอต่อไปด้วยความคิดถึงมากมาย :L2:
แต่ถ้าไม่รีบมาระวังจะโดน :z13: แล้วก็ :z13: จากหลาย ๆ คนนะคะไรเตอร์ขา
:z2:
-
เพิ่งตามมาอ่านทันคับ อยากอ่านต่อเเล้วงะ
-
ไม่ได้จะมาทวงหรือเร่งรัดอะไรหรอกนะค่ะ
แต่แค่จะเข้ามาบอกว่า นี่ 1 เดือน กับอีก 6 วัน
เท่านั้นเอง เท่านั้นจริงๆนะค่ะ กร๊ากกกกกกกกก :jul3:
ไรเตอร์รีบมาต่อนะค่ะ เค้าคิดถึง :กอด1:
-
อ๊า.....ยังไม่มารึคะ สนุกมากอ่ะ ไรเตอร์คนดีรีบเข้ามา...เต๊อะนะ เค้าคิดถึง......ง
-
หายนานไปแล้ว ระวังกระทู้ด๋อย 555
-
คิดถึงค่ะ หายไปไหนนายจังเลย เฮียขาหักหายดีแล้วมั๊งเนี่ย รีบมานะจ๊ะรอยู่ รักนะจหอยขม
-
หายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนจริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอิอิอิ
-
รอนานแล้วนะ :sad4: :sad4:
:z3: :z3: :z3:
-
นานเกินไปแย้วว = =
-
อีกนานเลยกว่าจะอ่านทัน
ไรเตอร์ก็รีบๆกลับมาด้วยน่า :กอด1:
-
อยากอ่านตอนที่ 28 :z2: :z2: :z2:
-
:call: :call: :call:
มาเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รีบๆมาอัพด้วยน้า ทันแล้วอ่ะ o22
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad11:
:เฮ้อ:
:L2:
-
คิดถึงจังเลยยยย
เมื่อไหร่จะมาต่อนะ
-
จะ 2 เดือนแล้วนะ..
-
ตามอ่านทันแล้ว :impress2:
สนุกสมคำแนะนำจริงๆ
รออ่านตอนต่อไปแทบจะไม่ไหวแล้ว T_T
-
o22ยังไม่มา o18
-
มารอ :call:
-
:m22:
-
ไรเตอร์หายจิงจั
มีคนรออ่านยู่น้าคับ
อย่าลืมมาต่อให้จบน้า
-
:L3:
-
:call: เมื่อไหร่จะมาน๊า
เข้ามารอ คิดถึงๆแล้ว มาต่อไวๆนะ
-
อ่า อ่านทันแล้ว ตอนที่ยอร์ชกลับมาลุ้นแทบแย่ หุๆ
ไรท์เตอร์ท่าทางยุ่งมากกกกกก คงอีกนานกว่าจะได้อ่านตอนใหม่ หุๆ รอต่อปายจ้า สู้ๆนะคะไรท์เตอร์ o13
-
เราคอยอยู่นะคราบ
:call: :call: :call: :call: :call:
ขอบคูรคราบ
-
ว้าววววว เรื่องนี้สนุกมากๆ เลย จะจดจ่อรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคิ ^__^
-
มารออ่านด้วยคนค่า
ได้โปรดมาต่อ :call:
-
แวะมาให้กำลังใจค่ะ
-
2 เดือนแล้วน้าาาาาาา :monkeysad:
-
โอ๊ะ!!~
อัพครั้งล่าสุดของเรื่องนี้ นั่นวันเกิดเรานี่หว่า
เออวุ้ย สงสัยจะได้อ่านปีหน้า
555+
-
รอจนเหงือกแห้งแล้วครับ วิ่งไปวิ่งมาด้วยความว้าวุ่นใจ :m31:
-
2 เดือนผ่านไป
รอกันต่อไป
-
มาเซ็นชื่อลงทะเบียนรออ่านด้วยคน(ทบ.คนค้าง)55+
ท่าทางคนแต่ง คนโพสต์จะงานยุ่งขนาดแฮะ อืมๆรักษาสุขภาพด้วยนะ
-
รอน้องภามที่รักอยู่ครับ........คนแต่งไม่รักน้องภามแล้วหรอ...หายไปเลยอ่ะ
-
สวัสดีครับ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่รักทุกท่าน ก่อนอื่นผมต้องขอโทษที่หายไปนานด้วยนะครับ เพราะงานที่มีมาอยู่ไม่ขาดสายทำให้ผมคิดว่าช่วงที่หายไปนั้นเป็นเวลาไม่นานมาก แต่พอเข้ามาอีกทีมีคนอ่านมาทวงหลายหน้าจนตกใจเลยครับ แหะๆ
ตอนนี้ผมแต่งตอนที่ 28 จบแล้วนะครับ เอ๊ะ 28 ใช่มั้ย? พอดีผมก็ไม่ได้เข้ามานานมากจนลืมเหมือนกัน เหอๆ แต่พอดีว่าต้องรอคนลงกลับมาลงให้ก่อนน่ะครับ ตอนนี้ยังอยู่เกาะสมุยอยู่เลย คาดว่าคงจะมาลงให้ได้ในวันอังคารหรือไม่ก็พุธครับ
อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะแจ้งคือ ตอนที่ 28 นี้คือตอนจบของเรื่องนะครับ แล้วก็มีบทส่งท้ายเล็กๆ อยู่ด้วย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นแล้วผมไม่ได้ขี้เกียจจนอยู่ๆ มาตัดจบนะครับ ผมเชื่อว่าถ้าแต่ละตอนมาห่างๆ กันก็ยังมีทุกคนคอยที่จะอ่านอยู่ แต่เพราะดูตารางการเรียนในปีสองของผมบวกกับเนื้อเรื่องที่ก็ลงล็อคจะจบได้แล้ว จึงมีตอนที่ 28 เป็นตอนจบนี่แหละครับ
การแต่งนิยายเป็นของตัวเองนี้ก็เป็นเป้าหมายหนึ่งที่ผมตั้งไว้ว่าจะต้องทำให้ได้สักครั้งในชีวิต และมันก็สำเร็จลงด้วยดีแล้วในวันนี้ ส่วนหนึ่งต้องขอขอบคุณทุกๆ คนที่คอยติดตาม ติชม และคอยเป็นกำลังใจให้เสมอมาครับ เพราะถ้าไม่มีคนอ่านที่น่ารักคอยให้กำลังใจ นิยายของผมก็คงไม่ประสบผลสำเร็จให้ผมได้ภูมิใจในตอนนี้
ตอนนี้ผมกำลังปรึกษากับเพื่อนนัทอยู่ว่าอยากจะทำรวมเล่มของเรื่องนี้ออกมาครับ จึงอยากลองสำรวจดูก่อนว่ามีคนอ่านสนใจมากน้อยแค่ไหน ถ้าหากมีคนสนใจเยอะก็อาจจะลองทำออกมาก็ได้ครับ
ยังไงก็ต้องขอขอบคุณทุกคนที่คอยให้กำลังใจเสมอมาครับ แล้วเจอกันเร็วๆ นี้ครับ ^^
: DRAFT
-
เยี่ยมเล้ยยย
สู้ๆเรื่องเรียนนะน้องดราฟท์ :กอด1:
-
เศร้าใจ จะจบแล้วเหรอเนี่ย
-
รอลุ้นมานาน ถึงจุดสุดยอด(???)ซะืที รอตอนจบเช่นเดียวกันนะครับ ถ้าจะทำรวมเล่มผมช่วยทำปก+ภาพประกอบให้มั้ยครับ(เผอิญมีอาชีพด้านนี้) บริการฟรีจากแฟนคลับยุ่งจังวะคณะข้างๆครับ :-[
-
โหน้องมิได้เข้ามาอ่านปุ๊บก็จบปั๊บเลย :เฮ้อ:
ก่อนอื่นต้องขอ :จุ๊บๆ: +1 คุณนัท และ :จุ๊บๆ: +1 คุณดราฟท์ก่อนนะคะ
เรื่องน่ารักมาก อ่านสนุกมากค่ะ อ่านไปก็เพลินไป ไม่เครียดดีค่ะ
อีกเรื่องที่ขอชื่นชมคือคุณทั้งสองใช้ภาษาได้ดีนะคะ ใส่ใจเรื่องการเขียนสะกดคำดีมากค่ะ
มีข้อเสนออยู่เล็กน้อยค่ะ คือเรื่องมันรวบรัดไปนะคะน้องมิว่า ช่วงที่พระเอกมีปัญหากับนายเอกช่วงนั้นอาจจะเล่าเรื่องหรือใส่เหตุการณ์ในมุมมองด้านของพระเอกเสริมเข้าไป ให้คนอ่านได้เห็นว่าพระเอกต้องเผชิญปัญหาอะไร มีวิธีแก้ไขอย่างไรให้ชัดเจนขึ้น ที่ตัดออกไปจะว่าเพราะต้องการให้นายเอกเป็นคนเล่าเรื่องรึเปล่าประมาณให้คนอ่านรู้ความจริงไปพร้อมนายเอกรึเปล่า แต่ก็ไม่ใช่เพราะมาเฉลยให้คนอ่านรู้เรื่องก่อนที่นายเอกจะรู้เสียอีก
อีกเรื่องหนึ่งต่อภาคสองก็ดีนะคะ ภาคภีมกับยอร์ค :กอด1:
รออ่านตอนจบอยู่นะคะ
-
รออ่านอยู่จ้า :mc4:
-
กลับมาเร็วๆนะคะ
ตั้งตารอต่อไป
:L1:
-
ขอโทษที่ทำให้ทุกท่านรอนานนะคะ เพิ่งกลับมาสดๆร้อนๆ รับไฟล์มาจากดราฟมะกี้เลย 555
เราเองก็ยังไม่ได้อ่านตอนจบนี้เหมือนกัน ดังนั้น ไปอ่านตอนที่ทุกท่านรอคอยกันมานานเลยดีกว่าาาาา o13
______________________________________________________
คุณเชื่อเรื่องความบังเอิญไหม? ผมก็เป็นคนที่เชื่อเรื่องแบบนี้อยู่เหมือนกัน หากแต่ว่า......ในบางครั้งที่คุณรู้สึกว่าเรื่องที่เจอเป็นเรื่องบังเอิญ แต่อันที่จริงแล้ว.....มันอาจจะเป็นการจงใจทำให้เกิดอย่างไม่น่าเชื่อก็ได้
“ยอร์ชทำอะไรอยู่หรือตั้งทัพ?”ผมถามโดยที่ไม่เงยหน้าจากจานขนมที่ยังจัดอยู่เบื้องหน้าวันนี้ทั้งผมและนายยอร์ชต่างก็ไม่ได้ไปทำงานทั้งคู่ ตั้งแต่เช้ามานายตัวดีก็เริ่มแผลงฤทธิ์ความเอาแต่ใจ เขาสั่งให้ตั้งทัพออกไปซื้อข้าวของอะไรก็ไม่รู้ที่ตลาดตั้งแต่เช้าก่อนที่ผมจะเตรียมตัวเสร็จ ส่วนคนขับรถคนอื่นก็ไล่ให้ไปทำงานอื่นกันหมดจนผมไม่รู้จะทำยังไงจึงตัดสินใจจะเดินไปเรียกแท็กซี่เองแต่เขาก็ยังโวยวายจนในที่สุดผมก็ต้องอยู่บ้านเฉยๆ ทั้งวัน
เขาจะรู้บ้างไหมนะ.....ว่าการที่เขายิ่งทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมอึดอัด ในเมื่อที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม และผมก็รู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่ตัวเองได้รับอภิสิทธิ์ด้านการทำงานมากกว่าคนอื่น......
“คุณชายดูบอลอยู่ที่ห้องนั่งเล่นครับ คุณภามมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”ตั้งทัพถามผมหลังจากให้คำตอบแล้ว
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่จะปั่นน้ำผลไม้อีกอย่าง”ผมละความสนใจจากจานขนมแล้วเริ่ม
หันไปเปิดดูผลไม้สดชนิดต่างๆ ที่แช่เอาไว้ในตู้เย็น
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยล้างให้นะครับ”ตั้งทัพว่าแล้วมาหยิบผลไม้จากมือผมไปล้างที่อ่าง และในการปั่นน้ำผลไม้ครั้งนี้ผมก็ได้ตั้งทัพเป็นลูกมือให้ทำให้ทุ่นแรงไปได้มาก
“ได้ยินเสียงยอร์ชคุยกับใครน่ะ มีใครมาหรือ?”ผมถามขณะที่เรียงทั้งน้ำผลไม้และขนมใส่ถาดเล็กๆ เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังจะยกออกไปเสิร์ฟให้นายตัวดีที่คงจะใกล้หายเป็นปกติเต็มที
“คุณหมอมาตรวจเฝือกให้ครับ ถ้าหายดีแล้วพรุ่งนี้ก็คงได้ตัดเฝือกออก”ตั้งทัพว่าแล้วเข้ามาฉวยถาดบนโต๊ะออกไปก่อนที่ผมจะยกแล้วรอให้ผมเดินนำออกไปจากครัว ผมพยักหน้าว่ารับรู้เล็กน้อยแล้วเดินนำออกไป
ที่ห้องนั่งเล่น ผู้ชายในชุดสีขาวตัวสูงนั่งหันหลังให้ผมคุยอะไรสักอย่างอยู่กับยอร์ช เห็นเขาพยักหน้าหงึกหงักแต่ก็ดูรู้ได้ว่าไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่กำลังรับฟังเลย ผมเดินนำตั้งทัพให้ยกถาดน้ำไปวางไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา แก้วน้ำผลไม่อีกใบได้ถูกเตรียมเรียบร้อยแล้วเมื่อรู้ว่ามีแขกมาที่บ้าน ผมนั่งลงบนโซฟาอีกตัวที่เหลือว่างอยู่เพื่อรับฟังสิ่งที่คุณหมอพูด เพราะดูท่าตัวคนไข้เองไม่ได้สนใจฟังเลย กลับดูระริกระรี้อย่างเห็นได้ชัดเมื่อผมเข้ามา
“ภามๆ นี่.....”นายยอร์ชหันมาเขย่ามือให้ผมเงยหน้าขึ้นมา จนผมได้เห็นหน้าคุณหมดชัดๆ นั่นแหละ
“อ้าว?”ผมอุทานอย่างไม่ได้ตั้งตัวมาก่อน บางทีโลกมันก็กลมดีเนอะ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะภาม เป็นยังไงบ้างเรา”ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามผมอย่างเป็นกันเอง เขายังคงดูไม่แตกต่างไปจากครั้งล่าสุดที่ผมได้เจอ จะมีก็แต่ประกายตาที่ดูสดชื่นขึ้น อาจจะเป็นเพราะได้รับการพักผ่อนเพียงพอ
“พี่อิน ดีใจจังเลยที่ได้เจอกันอีก ภามสบายดีครับ ว่าแต่พี่อินทำงานอยู่โรงพยาบาลที่ยอร์ชรักษาอยู่หรอ?”ผมถามอย่างดีใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่อินอีกครั้งในเวลางานของเขา
“เปล่า”พี่อินบอกยิ้มๆ
“อ้าว?”
“พี่คงไม่เคยบอกภาม พอดีว่ายอร์ชเป็นน้องชายของพี่น่ะ คุณพ่อของพี่เป็นพี่ชายของคุณพ่อของยอร์ช”พี่อินอธิบาย ผมประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขาสองคนเป็นญาติกันงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นทำไมตอนที่เจอกันครั้งแรกที่โรงพยาบาลใกล้มหาวิทยาลัยเขาถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้ รวมถึงครั้งต่อๆ มาที่ได้เจอกันก็ไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยถึง หรือว่า....บางทีเขาอาจจะไม่รู้ว่าผมรู้จักกับยอร์ชก็ได้
“อะไร? นี่รู้จักกันหรอ?”อยู่ๆ นายยอร์ชที่นั่งจ้องผมทีจ้องพี่อินทีก็พูดขึ้นมาเสียงแข็ง ท่าท่างระริกระรี้เมื่อครู่ก็หายไปกลายมาเป็นยอร์ชผู้เอาแต่ใจอีกเหมือนเดิม
“อืม”ผมที่ยังงงๆ อยู่เหมือนกันก็พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ
“นายรู้จักภามมานานแค่ไหนแล้วอิน?”นายยอร์ชชักดูอารมณ์ไม่ค่อยดี
“ก็ตั้งแต่ที่เขาต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะนายนั่นแหละ หลังจากนั้นก็คุยกันมาตลอด”พี่อินบอกยิ้มๆ แต่คนฟังยิ่งทำหน้าน่ากลัวเข้าไปทุกที
“แล้วทำไมนายไม่เคยบอกฉัน! ทำไมต้องแอบไปคบกันเงียบๆ ด้วย!”ผมสะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยของเขา
“ก็ตอนนั้นพี่สงสารภาม เลยคิดจะเอาคืนนายบ้าง ก็แค่นั้นแหละ”พี่อินไหวไหล่แบบไม่สนใจอะไร
“งั้นแสดงว่าตลอดเวลาที่ฉันไปอังกฤษนายก็ติดต่อกับภามตลอดเวลาเลยงั้นสิ!”
“ก็....ใช่”
“องค์อินทร์!!!”นายยอร์ชถลาเข้าไปทำท่าจะซัดหมัดใส่พี่อิน ถึงแม้จะดูท่าทางยืนได้ทุลักทุเลแต่ผมก็เลือกที่จะเข้าไปขวางเขาไว้ก่อน
“หยุดเลยยอร์ช ทำไมแค่นี้ต้องโมโหด้วย”ผมถามงงๆ ในเมื่อพี่อินก็ไม่เคยบอกผมเหมือนกันว่ารู้จักกับเขา แต่ผมก็เลือกที่จะไม่โกรธในเรื่องที่ถูกปิดบัง เพราะเท่าที่ดูเหตุการณ์พี่อินก็ไม่ได้เข้าหาผมเพื่อเป็นสายสืบให้ยอร์ช และอีกอย่างก็คงยากที่จะอธิบายเรื่องของยอร์ชในตอนนั้นให้ผมฟังได้ทั้งหมด ในเมื่อมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาเอง ที่สำคัญที่สุด ในระหว่างที่ผมเหมือนไม่มีใคร....พี่อินก็คอยเป็นพี่ชายที่ให้คำปรึกษาที่ดีเสมอมา
“ก็มัน....”
“เอาเถอะๆ นั่งนิ่งๆ เลย ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่หายเสียที”ผมดึงนายยอร์ชที่กำลังฮึดฮัดให้นั่งลงอย่างค่อนข้างลำบาก ในที่สุดความสงบก็เหมือนจะกลับคืนมาอีกครั้ง
“ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วนะภาม พรุ่งนี้ก็พายอร์ชไปตัดเฝือกได้”พี่อินดูท่าจะไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องเมื่อครู่ สงสัยคงรู้นิสัยน้องชายตัวเองดีอยู่แล้ว
“ก็ดีครับ เขาจะได้ดูแลตัวเองได้เสียที”ผมบอกพี่อินยิ้มๆ
“หมายความว่ายังไงภาม”นายยอร์ชถามผมแบบไม่เข้าใจ
“พรุ่งนี้พอยอร์ชตัดเฝือกเรียบร้อยแล้วภามจะย้ายกลับไปนอนที่โรงแรมนะ แล้วจะหาห้องเช่าอีกที”ผมบอกในสิ่งที่คิดมาหลายวัน ในเมื่อที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม ผมจึงไม่สะดวกใจที่จะอยู่ที่นี่ไปได้ตลอด
“ไม่ให้ไป”นายยอร์ชตอบเสียงแข็งโดยไม่ต้องคิด
“ก็ที่นี่ไม่ใช่บ้านภาม”ผมบอกเหตุผลเขาดีๆ
“ทำไมจะไม่ใช่ในเมื่อภามเป็นเมียพี่ บอกไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป”เขาพูดเอาแต่ใจเหมือนทุกครั้งที่เคยเป็น ด้วยความระอา ผมเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำกับเขาอีก ในเมื่อผมตัดสินใจแล้ว สิ่งที่เขาคิดไม่ว่าอะไรก็ไม่มีน้ำหนักพอที่จะคัดค้านความถูกต้องทั้งหมดได้ ผมละการสนทนากับเขาหันไปคุยกับพี่อินแทน
“แล้วนี่ตรวจเสร็จแล้วพี่อินจะไปไหนต่อครับ”
“ตอนแรกว่าจะกลับเลย แต่ไหนๆ เจอภามแล้วก็ขอฝากท้องที่นี่เลยแล้วกัน มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะแยะเลย”
“ไม่ให้อยู่”นั่นไง ตัวขวางโลกเริ่มอาละวาดอีกแล้ว แต่พี่อินก็ดูไม่ได้สนใจเท่าไร
“ดีเลยพี่อิน ภามก็อยากคุยด้วยอยู่เหมือนกัน”ผมตอบตกลงท่ามกลางเสียงคัดค้านของเจ้าของบ้าน ไม่รู้แค่ข้าวมื้อเดียวจะเลี้ยงญาติตัวเองหน่อยจะมีปัญหาอะไรนักหนา คนรวยนี่เขางกกันแบบนี้เป็นด้วยหรอ? แต่ถึงจะค้านเท่าไหร่ ในที่สุดมื้อเย็นในวันนี้พี่อินก็ได้มานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะสมใจ เพราะตอนนี้แม้เจ้าของบ้านก็ดูท่าจะไม่กล้าขัดใจผมเท่าไหร่
“พี่ป้อง!”ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าใครอีกคนเดินเข้ามาในห้องอาหาร เห็นเขายักคิ้วให้ยิ้มๆ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างพี่อินที่ตั้งทัพเลื่อนให้ ตรงหัวโต๊ะเป็นนายยอร์ช ส่วนอีกฝั่งเป็นผมกับน้องเยล วันนี้เฮียยอร์คออกไปขี่ม้ากับเพื่อนๆ ยังไม่กลับเข้ามา และคุณลุงกับคุณป้าไปตรวจดูงานที่ต่างประเทศ
“สบายดีไหมภาม ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”พี่ป้องในตอนนี้ดูเป็นคนอบอุ่นไม่ต่างจากเมื่อก่อน แม้จะรู้จักกับพี่ป้องก่อน แต่ระยะหลังผมมักจะได้เจอพี่อินมากกว่า
“สบายดีครับ วันนี้พี่ป้องมาทำงานหรอ”ถึงผมจะไม่ได้เจอ แต่จากการคุยโทรศัพท์กับพี่ป้องบางครั้งก็ทำให้รู้ว่าเขามีกิจการเล็กๆ ที่ทำร่วมกันกับนายยอร์ชอยู่
“จะว่างั้นก็คงได้มั้ง อยู่ๆ ยอร์ชมันก็มีงานด่วนเข้ามาให้พี่กระทันหันน่ะสิ ดูท่าจะเป็นงานร้อนซะด้วย เห็นมันบอกว่ารับมือคนเดียวไม่ไหว”พี่ป้องเหล่ไปทางยอร์ชแล้วหัวเราะแปลกๆ แต่คนหัวโต๊ะก็ทำเพียงแค่ทำคิ้วขมวดตอบกลับมา
ระหว่างทานอาหารในวันนี้ ผมรู้สึกมีความสุขเหมือนได้สิ่งที่รอคอยกลับคืนมา พี่ชายที่ดีกับผมมากๆ ถึงสองคนอยู่ๆ ก็เข้ามาหาผมอย่างไม่ได้คาดฝัน พี่อินมักจะชวนผมคุยโน่นคุยนี่อยู่ตลอดเวลา แต่เกือบทุกครั้งพี่ป้องก็จะรีบถามโน่นถามนี่แทรกผมอยู่ตลอด ส่วนนายยอร์ชก็คอยแต่เอาเรื่องที่ผมบอกว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นมาพูดแล้วก็ลงท้ายที่คำว่า “ไม่ให้ไป”
“อย่าพูดไม่รู้เรื่องน่าภาม!”นายยอร์ชพูดคำนี้กับผมครั้งที่เท่าไหร่ผมก็ไม่ได้นับไว้ รู้แค่ว่าหลายครั้ง
“ก็บอกแล้วว่ามันไม่เหมาะ”ผมตอบคำถามเดิมๆ
“ก็แล้วมันไม่เหมาะตรงไหน!”
“ก็ที่ถามนี่ตอบไปตั้งหลายรอบแล้วไง!”ผมว่าไอ้คำถามนี้ผมตอบไปมากกว่าแปดรอบแล้วนะ
“ไม่รู้! บอกว่าไม่ให้ไปก็คือไม่!”เขาตัดสินใจให้ผมเสร็จสรรพ
“พี่อินจะกลับบ้านหรือยังครับ”ผมเบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงแล้วเลยหันมาคุยกับพี่อินแทน ยังไงคำพูดของนายยอร์ชก็ไม่ได้มีผลอะไรกับผมอยู่แล้ว
“กำลังจะกลับพอดีเลย”พี่อินว่า
“งั้น.... รอภามแป๊บนึงนะครับ ขอขึ้นไปเอาเสื้อผ้าก่อน คืนนี้ภามขอไปนอนด้วย ยังคุยกับพี่อินไม่เต็มอิ่มเลย”จากการสนทนาบนโต๊ะทำให้ผมทราบว่าพี่อินมีบ้านพักอีกหลังที่ตั้งอยู่หลังคฤหาสน์ของนายยอร์ช มีเพียงสวนเล็กๆ กั้น ส่วนคุณพ่อคุณแม่ของพี่อินตอนนี้ทำงานอยู่ที่เยอรมัน
“ได้สิ/ไม่ได้!”คำตอบของพี่อินดังขึ้นพร้อมกับคำตอบของอีกคนที่ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าใคร แต่ว่าใครจะอยู่ฟังคนเอาแต่ใจแบบนี้ล่ะครับ เอาไว้เขาใจเย็นลงก่อนค่อยพูดกันทีหลังแล้วกัน
ผมใช้เวลาไม่นานในการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เร็วพอที่นายยอร์ชก็เดินกระเผลกขึ้นมาห้ามไม่ทัน กว่าเขาจะเข้ามาถึงตัวผมได้ ผมก็บอกให้พี่อินออกรถไปแล้ว....
ดื้อ.... คือคำเดียวที่ผมมักจะแอบมอบให้ภามเสมอ โดยเฉพาะตอนนี้.....
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ตัว ว่าหลายๆ ครั้งภามก็มักจะเหนื่อยใจกับการชอบบังคับโน่นบังคับนี่ของผม แต่ภามคงไม่รู้หรอก....ว่าที่จริงแล้ว ผมเองก็เหนื่อยใจกับการที่ต้องระงับอารมณ์ตัวเองเวลาภามอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่อย่างไม่ค่อยจะเต็มตานัก เนื่องจากเมื่อคืนหลังจากที่ผมกระหน่ำโทรหาภามอย่างบ้าคลั่งและได้รับการปฏิเสธโดยการปิดโทรศัพท์หนี ก็ไม่รู้ว่าตัวเองผล็อยหลับไปเมื่อไหร่
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าบ้านของอินอยู่ไม่ไกล ไม่ใช่ว่าไม่อยากตาม แต่ในสภาพแบบนี้ถ้าผมกระเผลกๆ ไปดึงตัวภามกลับมา ก็คงทำได้แค่คว้าน้ำเหลว
“พี่ไม่ให้ไปอยู่ที่อื่นนะภาม เมื่อคืนให้นอนกับอินคืนนึงแล้ว คืนนี้กลับมานอนที่บ้านนะ”ผมบอกหลังจากตัดเฝือกเสร็จ เมื่อเช้าตอนผมเดินลงมาจากชั้นสองโดยมีไอ้ทัพเป็นคนพยุงลงมาก็เห็นภามมานั่งรอที่โต๊ะอาหารแล้ว
“นึกว่านอนคนเดียวคืนนึงแล้วจะคิดอะไรที่มีเหตุผลมากกว่านี้ได้เสียอีก”ภามถอนหายใจเบาๆ แล้วว่าเหมือนหน่ายผมเสียเต็มประดา
“พี่พยายามมีเหตุผลมากที่สุดแล้วภาม”ใช่...พักหลังมานี่ผมคิดว่าผมพยายามมีเหตุผลมากขึ้นแล้วนะ ยืนยันได้จากพักหลังมานี่เด็กนันที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของภามมักจะมาหาภามที่บริษัทบ่อยๆ มาหลายๆ ครั้งก็ชอบไปนั่งคุยกันที่ค็อฟฟี่ช็อปที่ชั้นล่างของบริษัทกันนานสองนาน บางทีก็พากันออกไปข้างนอกโดยที่ไม่บอกผม แต่ผมก็พยายามจะเชื่อใจภามให้มากที่สุด ไม่ดุ ไม่โมโห ไม่โวยวาย บางครั้งที่พวกเขาออกไปข้างนอก ช่วงแรกๆ ผมก็ส่งไอ้ทัพไปคอยดูบ้าง แต่หลังๆ พอได้รับรายงานว่าไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงผมก็ปล่อยให้ภามมีอิสระเป็นของตัวเอง เด็กนันนั่นก็ดูมีความสุขดี ไม่ว่าจะมีความสุขจากการแอบรักหรืออะไรก็ตาม แต่อะไรสักอย่างที่ไม่มีสิ่งยืนยันแน่ชัดได้บอกกับผมว่า ตราบใดที่ภามยังยืนยันที่จะรักผม เด็กนั่นก็จะคอยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของภามตลอดไป………..
เรื่องเมื่อวานก็อีก มันน่าโมโหน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ อินก็น่าซัดให้คว่ำไปเลยจริงๆ ไปแอบคบแอบคุยกับเมียผมมาตั้งหลายปี ไม่เคยบอกกันสักคำ ถ้าบอกผมสักนิด บางทีผมอาจจะไม่ต้องระแวงจนตามไอ้ป้องมาคอยช่วยขัดแข้งขัดขาตอนกินข้าวเย็นก็ได้.......ผมไม่เข้าใจ......ผมไม่มีเหตุผลตรงไหน?
“ไม่ไปนะภาม อยู่กับพี่เถอะ....นะครับ”ผมบอกอีกครั้งเมื่อเห็นภามเงียบไป ภามไม่ได้ให้คำตอบในสิ่งที่ผมต้องการ แต่กลับพูดเป็นอย่างอื่นแทน
“ไหนลองเดินซิยอร์ช ถ้าเดินสะดวกแล้วจะได้ไปทำงานกัน”ผมถอนหายใจอย่างจนปัญญา เอาเถอะ ในเมื่อตอนนี้ภามก็ยังอยู่กับผมไม่ได้ไปไหน เอาไว้ค่อยตะล่อมอีกที สุดท้าย ถ้าหากว่าคุยดีๆ ไม่ได้.....ผมก็คงต้องบังคับ
การที่ผมคิดว่าภามยังต้องอยู่กับผมอีกนานและมีเวลาเกลี้ยกล่อมนั้นไม่ใช่ความคิดที่ถูกต้องเลย เย็นวันที่ไปตัดเฝือก หลังจากเลิกงานภามก็กลับไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นย้ายไปที่โรงแรมทันที ไม่ว่าผมจะคัดค้าน ขอร้องหรือบังคับอย่างไร ภามก็ไม่มีทีท่าว่าจะโอนอ่อนสักนิด......และนั่นก็คือการทะเลาะกันครั้งแรกหลังจากผมหายดี............แม้จะไม่ได้รุนแรงอะไรนัก แต่ทำไมผมถึงไม่บาดเจ็บไปอีกสักพักนะ?
ตลอดช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ภามก็ยังคงไปทำงานที่บริษัทตามปกติ และผมมักจะลงไปหาและรับไปกินข้าวกลางวันด้วยกันเสมอ ภามก็ยังเป็นเหมือนเดิม.....คอยดูแล เอาใจใส่ผมอย่างดี พูดคุยร่าเริงและน่ารักไม่ต่างจากตอนที่ผมชอบเฝ้ามองเมื่อสมัยที่เรายังเรียนมหาวิทยาลัย แต่ทุกครั้งเมื่อผมเริ่มพูดเรื่องจะพาเขาย้ายกลับไปอยู่ด้วยกันที่บ้าน ถ้าไม่จบลงด้วยการเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นของภาม ก็มักจะจบลงด้วยการทะเลาะของเราสองคน และคนที่เริ่มโวยวายและนำไปสู่การทะเลาะ.....ก็คือผม
และแล้ววันที่ความอดทนของผมต้องขาดสะบั้นลงก็มาถึง เช้าวันจันทร์ของการเริ่มงานดำเนินไปอย่างปกติ แต่มีบางอย่างที่ไม่ปกติเมื่อผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของภาม บนนั้นมีกระดาษโน้ตสีขาววางทับไว้ด้วยกล่องใส่ปากกาเล็กๆ ผมหยิบโน้ตใบนั้นขึ้นมาอ่านข้อความด้านใน
“ตอนแรกภามคิดว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องได้ แต่มันยากเหลือเกินที่จะคุยให้ยอร์ชเข้าใจ มาคิดดูอีกที....ภามคิดว่าตัวเองไม่ชอบอยู่ที่กรุงเทพเท่าไหร่ หมายถึงเด็กต่างจังหวัดอย่างภามชอบที่จะอยู่ในที่สงบๆ อย่างที่บ้านมากกว่า จดหมายลาออกอยู่ในลิ้นชักนะยอร์ช ตอนนี้ภามกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว ไว้จะโทรหาแล้วแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ นะ หรือถ้ายอร์ชอยากมาหาภามก็มาได้ตลอดเลย เรายังเป็นเหมือนเดิมนะ”กระดาษอีกใบที่ซ้อนอยู่ด้านหลังถูกดึงออกมา มันเป็นแผนที่คร่าวๆ ที่คาดว่าภามทิ้งแผนที่ไปที่บ้านไว้ให้ผม เผื่อว่าผมอยากไปหา นี่สินะ......เหตุผลที่ว่าทำไมเมื่อวานภามไม่ยอมออกมาพบหน้าผม ทั้งๆ ที่โทรไปก็ยังคุยกันเหมือนปกติ ผมหันไปมองสิ่งต่างๆ ในห้อง ทุกสิ่งยังมีชีวิตชีวาเหมือนที่ตอนที่ภามเคยอยู่ แต่ต่างกันตรงที่เหมือนทุกคนในแผนกจะรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว ทุกคนดูมีสีหน้าที่เศร้าหมองลง เห็นไหม.....การที่ภามตัดสินใจแบบนี้ไม่ใช่ว่าทำให้ผมคนเดียวที่เป็นทุกข์จนแทบบ้า.......แต่ยังมีคนอื่นอีกหลายคนที่ต้องรู้สึกไม่ดีเมื่อภามตัดสินใจจากไป
เพราะอย่างนี้แหละ ผมถึงได้บอกว่า..........ภามนั้นดื้อเสียยิ่งกว่าใคร
ผมนั่งเคาะพวงมาลัยรถด้วยความร้อนรุ่มในใจ เมื่อเช้าหลังจากได้อ่านข้อความที่ภามทิ้งไว้ให้ ผมก็เปิดลิ้นชักเอาใบลาออกของภามมาฉีกทิ้ง เพื่อนๆ ของภามพอเห็นผมทำอย่างนั้นก็พลอยยิ้มออก ทุกคนคงเชื่อมั่นอย่างที่ผมเชื่อ.....ว่าผมจะต้องพาภามกลับมาที่นี่ได้
รถคาดิลแล็คสีดำที่ผมเคยใช้สมัยเรียนถูกนำกลับมาใช้อีกครั้ง เมื่อก่อนผมมักใช้รถคันนี้รับส่งภามไปโน่นมานี่อยู่เสมอ แต่ในตอนนี้มีเพียงแค่ผมคนเดียวที่คอยบังคับมันอยู่ และจุดหมายปลายทางที่ผมกำลังจะไปคือ.......นครนายก
หลายๆ คนรวมทั้งภามมักจะบอกว่าผมเป็นคนเอาแต่ใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมักจะบอกตัวเองว่าทุกอย่างที่ตัวเองทำนั้นถูกต้องแล้ว และไม่เคยยอมรับการเป็นเจ้าของนิสัยแบบนั้นที่คนอื่นมอบให้ แต่วันนี้.....ผมเชื่อแล้วว่าผมเป็นคนเอาแต่ใจจริงๆ และวันนี้แหละ ผมจะใช้ความเอาแต่ใจของตัวเองพาภามกลับมาให้ได้............
“ว่าไงยอร์ช”เสียงปลายสายตอบกลับมาเมื่อเสียงรอสายดังไปได้ไม่นาน
“ตอนนี้อยู่ที่ไหนภาม”ผมถามเพื่อยืนยันในสิ่งที่ภามบอกไว้
“อยู่บ้าน กินข้าวหรือยังเนี่ยยอร์ช เที่ยงแล้วนะ”
“นี่คือสิ่งที่ควรพูดตอนนี้หรือไง?”ผมถาม
“อ้าว?”
“แล้วนี่ทำอะไรอยู่หรอ?”ภามถามผมอีกครั้งเมื่อไม่รู้จะพูดอะไร
“ขับรถอยู่”
“หรอ? จะไปไหนหล่ะเนี่ย”
“ไปรับเมียกลับบ้าน”ผมตอบไปแค่นั้นแล้วก็วางสายไป ไม่พูดอะไรให้มากความกว่านี้
ผมใช้เวลาไม่นานจากกรุงเทพฯมาถึงตัวเมืองนครนายก หลังจากดูแผนที่คร่าวๆ ของภามประกอบกับคอยจอดรถถามคนแถวนั้นเป็นระยะๆ ไม่นานผมก็มาหยุดอยู่ที่จุดหมาย
หลังรั้วเหล็กดัดสีเขียวอ่อน บ้านหลังไม่ใหญ่นักปลูกอยู่ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่หลากหลายสายพันธุ์ มันเป็นบ้านปูนสองชั้นสร้างเหมือนแบบที่ผมเคยเห็นพวกขุนนางสมัยก่อนอยู่กันในโทรทัศน์ ระเบียงไม้เล็กๆ ถูกสร้างยื่นออกมาในส่วนที่จะนำไปสู่ประตูบ้าน มีบันไดสองสามขั้นให้ก้าวขึ้นไป ตรงมุขที่ยื่นออกมาหน้าบ้าน หน้าต่างไม้บานเกล็ดสีเขียวอ่อนทรงแคบแต่สูงติดตั้งอยู่เรียงราย บางบานก็ปิดไว้ ส่วนบางบานก็ถูกดันให้เปิดออกมา ผ้าม่านลูกไม้โปร่งสีขาวสะอาดถูกลมพัดปลิวเป็นระยะๆ โดยรวมแล้วถึงตัวบ้านจะเป็นบ้านสมัยเก่า แต่ก็เหมือนได้รับการดูแลรักษาอย่างดีมาตลอด ทำให้ดูใหม่และไม่น่ากลัวอย่างที่คิด
ผมตัดสินใจจอดรถไว้นอกรั้วบ้านและเดินเข้ามาแทนเพราะเกรงใจเจ้าของบ้าน เดินเข้ามาไม่มีก้าวก็เห็นผู้ชายวัยกลางคนตัวค่อนข้างสูงกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ดูเค้าหน้าแล้วคล้ายภามอยู่มาก สงสัยจะเป็นคุณพ่อของภาม
“อ้าว! มาหาใครกันคุณ?”เมื่อเขาเห็นผมก็วางบัวรดน้ำในมือแล้วหันมาถาม ผมยกมือไหว้ก่อนจะบอกจุดประสงค์
“ผมมาหาภามครับ”เขารับไหว้ผมแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้
“ภามช่วยคุณยายทำขนมอยู่เรือนเล็กโน่นแน่ะ เดี๋ยวลุงให้คนไปตามให้ มาๆ ขึ้นบ้านก่อนๆ”เขาบอกแล้วเดินนำให้ผมเดินตาม
“ไม่เป็นไรครับ อันที่จริง.....ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณพ่อมากกว่า”ผมตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดจะทำไว้ตั้งแต่ขับรถอยู่ออกไป
“เรื่องสำคัญสินะ?”เขาหันมาถามผม สีหน้าและแววตาก็ยังใจดีเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนไป
“ครับ”ผมบอก เห็นเขาเดินนำเข้าไปในห้องๆ หนึ่งโดยที่ไม่พูดอะไรผมก็เดินตามเข้าไป จากการจัดห้อง คิดว่าคงจะเป็นห้องทำงาน
คุณพ่อของภามเดินเข้าไปนั่งหลังโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่ก่อนจะเชิญให้ผมนั่งลง ผมมองสำรวจห้องก็พบกรอบรูปอันใหญ่อยู่บนผนังสองอัน กรอบแรกเป็นรูปผู้ชายที่ดูมีอายุเยอะกว่าอยู่ในชุดราชปะแตนของไทย ส่วนกรอบขวาเป็นรูปของผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ เขาอยู่ในชุดตำรวจเต็มยศ ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกเมื่อเห็นกรอบรูปอันที่สอง นี่ผมคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ตัดสินใจทำแบบนี้
“นั่นคุณปู่ของภามน่ะ บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของท่าน”คุณพ่อของภามหันไปตามสายตาของผมแล้วไขข้อข้องใจให้ ผมทำแค่พยักหน้าให้น้อยๆ
“ว่าแต่มีอะไรหรือถึงอยากคุยกับลุง คงเป็นเรื่องภามสินะ?”ตรงเผงเลย เรื่องนี้แหละที่ผมอยากจะบอก แต่ผมจะรอดออกไปไหม
“คือ....ผมเป็นเจ้าของบริษัทที่ภามทำงานอยู่ครับ”ผมเกริ่นก่อน
“อ้าว....งั้นคุณก็เป็นเจ้านายภามน่ะสิ ภามไปทำอะไรไม่ดีบ้างหรือเปล่า มีอะไรบอกลุงได้นะ”เขาดูประหลาดใจ คงคิดว่าภามไปทำอะไรไม่ดีแล้วผมจะมาฟ้อง
“อันที่จริง....ผม.......”
“คุณ...ทำไม?”เขาถามงงๆ
“ที่จริงแล้ว....ผม....เป็น.....เป็นแฟนของภามครับ”ผมกลั้นใจพูดในสิ่งที่เตรียมใจมาแล้วออกไป ลูกผู้ชายทำผิดก็ต้องกล้ารับสินะ คุณลุงเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูดคำแรกออกมาหลังจากความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง
“ไม่จริง”
“จริงครับ”ผมบอกเพื่อยืนยันว่าเรื่องที่พูดเป็นความจริง
“ไม่จริง”เขาพูดคำพูดเดิมอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ผมทำได้แค่เงียบ ดูเหมือนเวลาแห่งความเงียบสงบนี้จะผ่านไปเนิ่นนานเหลือเกิน
“ถึงขนาดไหนแล้ว?”เสียงถามแผ่วดังมาจากคนที่ทำหน้าเลื่อนลอยเมื่อหลายนาทีก่อน
“ภาม.....เป็นของผมแล้วครับ”ผมบอกช้าๆ
“ไม่จริง.....ลูกฉันไม่มีทางยอม”
“ครับ.....ภามไม่ได้ยอมผม ครั้งแรกนั้น..........ผมเป็นคนข่มขืนภาม”พูดได้แค่นั้นผมก็โดนซัดเข้าที่หน้าอย่างจังจนรู้สึกว่าตัวเองลอยตกจากเก้าอี้ลงมากระแทกพื้นไม้
“แก......แกกล้าทำลูกของฉันแบบนี้ได้ยังไง!”คุณลุงตามลงมาคร่อมผมไว้พร้อมซัดหมัดเข้าที่หน้าอีกหลายครั้ง ท่าทางใจดีเหมือนตอนแรกนั้นหายไปหมดแล้ว
“ผมยอมรับผิดทุกอย่าง คุณพ่อจะทำยังไงกับผมก็ได้ ผมขอแค่อย่างเดียว ขอแค่ภาม.....แค่ภามกลับไปอยู่กับผม”เขาชะงักทันทีเมื่อได้ยินในสิ่งที่ผมพูด
“รักลูกของฉันจริงๆ งั้นหรือ?”เสียงเย้ยหยันดังมาจากคนที่คร่อมอยู่ด้านบน
“รักครับ รักมาก รักที่สุด”ผมบอกจากใจจริง
“คิดว่าฉันจะเชื่อได้ยังไง ขนาดข่มขืนภามแกยังทำมาแล้ว”
“ผมสาบานว่าจะไม่ทำอีก ผมรักภามจริงๆ นะครับ ได้โปรด....”ผมขอร้องอย่างหมดท่า หวังแค่ว่าความจริงใจจากลูกผู้ชายด้วยกันคงจะทำให้เขาเข้าใจ
“นายรักภามมากแค่ไหน?”เขาถามอีกครั้ง
“แม้แต่ชีวิตผมก็ให้ได้”ผมบอกอย่างหนักแน่น ไม่มีครั้งไหนอีกแล้วที่ผมจะมั่นใจได้ขนาดนี้
“ฉันไม่เอาหรอกชีวิตของนายน่ะ”เขาพูดแล้วปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ผมมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ เขาเปิดลิ้นชักและหยิบอะไรสักอย่างออกมา และเมื่อมันอยู่ในระยะที่ผมมองเห็นได้ถนัด ผมก็พบว่ามันคือ......ปืน!
“ฉันขอแค่ขาของนายข้างเดียว ชดใช้สิ่งที่ทำไว้กับลูกของฉัน ได้ไหม?”เขาเดินกลับมายื่นมือจับผมให้ลุกขึ้นแล้วส่งปืนพกสีดำในมือมาให้ ผมรับมันมาไว้ในมืออย่างไม่ได้กลัวอะไร
“ถ้าผมทำ คุณพ่อจะยกภามให้ผมใช่ไหม?”ผมถามคำถามเดียวที่ผมต้องการคำตอบที่สุดในตอนนี้ ถ้ามันทำให้ภามกลับไปกับผมได้ เสียขาทั้งสองข้างผมก็ยอม
“อืม”คำพูดเดียวที่ทำให้ผมเลิกที่จะลังเลอีกต่อไป ผมจ่อปืนไปที่ขาขวาของตัวเองแล้วเหนี่ยวไกทันที แต่เสียงที่ได้แทนที่จะดังจนหูดับ กลับมีแค่เสียงกริ๊กเบาๆ ผมหันกลับไปมองหน้าเจ้าของปืนอย่างงงๆ ก็เห็นสีหน้าของเขากลับมาเป็นคนเดิมกับที่ผมได้พบตอนแรกแล้ว
“พ่อก็ไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันเป็นยังไง ไม่เคยเข้าใจเลย”เขาบอกแล้วหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ
“แต่ถ้าหากว่าเธอกล้าที่จะทำถึงขนาดนี้เพื่อลูกของพ่อแล้ว พ่อก็คงวางใจที่จะฝากภามไว้กับคนอย่างเธอได้.......... สุดท้ายจะกลับหรือไม่กลับไป ก็ขึ้นอยู่กับภามแล้วนะ”ผมแทบจะกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจเอาไว้ไม่อยู่เมื่อได้ฟังประโยคนั้นจบ ผมวางปืนลงที่เก้าอี้ไม้ใกล้ๆ ก่อนจะทรุดลงกราบแทบเท้าของผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับคำพูดเดียวที่พูดได้ตอนนี้
“ขอบคุณครับ”
“ออกไปกินน้ำกินท่าก่อน เดี๋ยวพ่อจะให้เด็กไปตามภามมาให้”คุณพ่อของภามพูดแค่นั้นก็เดินนำหน้าออกไป
-
“โกรธพี่หรือภาม?”ผมถามขณะเดินตามภามที่เดินนำหน้าอยู่ในสวนข้างๆ บ้าน ต้นจำปีใกล้ๆ ออกดอกเต็มต้น บานส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว
“เปล่า....ดูท่าจะโดนมาเยอะ จะโกรธเสียหน่อยก็เลยทำไม่ลง”ภามหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าผมพร้อมกับยิ้ม
“งั้นเรากลับกันเถอะนะ กลับไปอยู่บ้านของเรา ไปอยู่กับพี่นะ”ผมบอก ภามไม่ได้พูดอะไร แต่กลับพูดไปอีกเรื่อง
“ไปๆ มาๆ ภามก็ยังเปลี่ยนความคิดเดิมที่มีมาตั้งแต่สมัยเรียนไม่ได้ ด้วยความที่บ้านภามอยู่ต่างจังหวัด เลยไม่คุ้นชินกับการต้องไปแออัดอยู่ในกรุงเทพเท่าไหร่ ที่ลาออกมานี่ก็ไม่ใช่ว่ายอร์ชทำผิดอะไรหรอก”ภามเด็ดดอกจำปีใกล้ๆ มาใส่มือผม แล้วพูดต่อ
“พอมาคิดดู ตอนสมัยเรียนภามเคยเลือกเรียนด้านเซรามิกไว้ เผื่อไว้ว่าถ้าวันไหนเบื่อชีวิตเมืองกรุง ก็จะกลับมาอยู่กับพ่อ กับแม่ กับยายที่บ้าน แล้วเปิดโรงงานเล็กๆ ปั้นแจกัน ปั้นถ้วยไปวันๆ ชีวิตคงมีความสุขดี แล้ววันนั้นก็มาถึงไวกว่าที่คิด”คำพูดของภามทำให้ผมใจหาย นี่ภามคิดจะทิ้งผมกลับมาที่นี่ถาวรเลยหรือนี่?
“ภามจะทิ้งพี่จริงๆ ใช่ไหม?”ผมภามเสียงเบาหวิว
“ใครจะทิ้งยอร์ชลงเล่า”ภามหันมาบอกแล้วหัวเราะ
“ยอร์ชก็ยังมาหาภามได้เหมือนเดิม ภามก็จะไปหายอร์ชเหมือนเดิม เราก็ยังโทรคุยกันได้เหมือนเดิมนี่นา”ภามพูดเมื่อเห็นผมเงียบไป
“แล้วมันจะมีความหมายอะไรถ้าคนรักกันไม่ได้อยู่ด้วยกัน”ผมแทบจะกลั้นความรู้สึกเสียใจที่มีเอาไว้ไม่ไหวแล้ว
“คนรักกันจำเป็นด้วยหรือที่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา?”ภามมองหน้าผม ใบหน้ายังระบายไปด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
“ไม่เอานะภาม พี่ไม่เอาแบบนี้ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีภามอยู่ข้างๆ”ผมดึงตัวภามเข้ามากอดไว้แน่น เพราะกลัวว่าภามจะหลุดลอยไป ไม่กลับมาอยู่กับผมอีก น้ำตาลูกผู้ชายที่เก็บไว้ไหลรินลงบนบ่าของภามอย่างไม่อาย
“จะสามสิบแล้วยังร้องไห้อีก คิดว่ายังอยู่สมัยที่เรายังเรียนกันอยู่หรือไงฮึ”ภามกอดผมหลวมๆ แล้วลูบหลังเหมือนปลอบเด็กเล็กๆ คำพูดของภามทำให้ผมหวนนึกถึงครั้งแรกที่เราเจอกันที่ร้านเครื่องเขียน ต่อมาก็ร้านอาหาร วันที่ผมวิ่งวอร์มก่อนเล่นกีฬาแล้วมาเจอภามตอนเย็นที่คณะ และเรื่องราวอื่นๆ อีกมากมาย
“พี่อยู่ไม่ได้ พี่อยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีภาม”
“ไว้คิดดูก่อน”ภามว่า
“นานขนาดไหน”
“วันนี้ พรุ่งนี้ เดือนหนึ่ง ปีหนึ่ง หรืออาจทั้งชีวิต”
“ทั้งชีวิตนานไป”ผมบอกเบาๆ น้ำตายังคงไหล
“งั้นตัดทิ้งก็ได้”ภามว่าขำๆ
“พี่ให้เวลาภามคิด”
“ใจดีจัง”
“แต่ถ้าหากภามยังคิดไม่ได้.......พี่ก็จะไม่กลับไป”คำพูดที่บอกออกไป เพื่อให้ภามได้รับรู้ และใช้บอกตัวผมเอง ว่าผมต้องทำแบบนั้น ใช่.....ถ้าภามไม่กลับ ผมก็ไม่กลับ ไร้ซึ่งการบังคับอีกแล้ว ผมยอมทุกอย่างแล้ว ยอม.....คนที่ผมรัก
ผมโทรไปสั่งงานแล้วก็บอกคนที่บ้านไว้เรียบร้อยว่าผมอาจต้องอยู่กับภามอีกนาน สั่งไว้ว่าถ้ามีธุระสำคัญเท่านั้นถึงจะขับรถเข้าบริษัท เพราะระยะทางจากนครนายกไปกรุงเทพฯก็ไม่ถือว่าไกลนัก ยังขับไปกลับได้สบายๆ
หลายวันมานี่คุณพ่อคุณแม่ของภามปฏิบัติต่อผมเหมือนลูกคนหนึ่ง นับว่าท่านทั้งสองเป็นคนที่เปิดกว้างมาก ท่านมีเหตุผลพอที่จะยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น หากแต่ว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมกับภามต้องนอนแยกบ้านกันตลอด หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ของภามพาผมเข้าไปกราบคุณยายของภามที่บ้านทรงไทยหลังเล็กที่ปลูกอยู่ใกล้ๆ กัน ท่านดูตกใจในตอนแรกจนผมคิดว่าคงเป็นลมไปแล้ว แต่หลังจากตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ให้ทุกคนออกไปและนั่งคุยอะไรสักอย่างอยู่กับภามสองคน เย็นวันนั้นทุกคนถูกเรียกให้ไปทานอาหารเย็นที่เรือนไทยหลังเล็กรวมทั้งผม และเหตุผลที่ว่าผมยังไม่ทำอะไรให้มันถูกต้อง ภามจึงต้องถูกย้ายมานอนที่เรือนไทยนี้ชั่วคราว ส่วนผมซึ่งเป็นแขกให้พักอยู่บนตึกใหญ่
วันต่อมาผมถูกปลุกให้ไปที่เรือนไทยตั้งแต่ตีห้า งานมากมายโถมใส่ผมอย่างที่ไม่เคยตั้งตัวมาก่อน ตั้งแต่จ่ายตลาด ก่อเตาไฟ ทำกับข้าว ขัดเครื่องทองเหลือง จนกระทั่งร้อยมาลัย! โดยมีครูพิเศษก็คือคุณยายของภามคอยสอน และผมก็มักจะโดนไม้เรียวฟาดอยู่เสมอๆ ถึงผมจะไม่เข้าใจและไม่เคยถามถึงเหตุผลในสิ่งที่ผมต้องทำ แต่ผมก็ยอมรับมันแต่โดยดี ไม่คิดจะโต้แย้งอะไร คิดดูแล้วก็คงต้องอยู่ที่นี่อีกนาน มีอะไรทำก็ดีเหมือนกัน เพียงแต่เหนื่อยมากไปหน่อยเท่านั้นเอง.....
น้องของภามตอนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแถวๆ ศาลายา ส่วนนายภีมตอนนี้ย้ายกลับมาทำงานที่บ้านเหมือนกัน จึงดูมีเวลาว่างมาเยาะเย้ยและกวนอารมณ์ผมเหมือนอย่างเคย ไอ้นี่ก็เหมือนกัน หวงน้องอย่างกับอะไรดี ทีหลังๆ มานี่มันไปโน่นมานี่กับตี๋ออกบ่อยผมยังไม่เห็นจะเคยว่าอะไรสักที สุดท้ายก็คงไม่วายเป็นเหมือนผมนี่แหละ แต่ดูท่าเจ้าตัวเองก็คงยังไม่รู้ตัว
วันที่ห้าของการอยู่ที่นี่ ผมคิดว่าฝีมือของผมนั้นมีมากพอที่จะทำอะไรบางอย่างแล้ว อะไรบางอย่างที่คุณยายของภามเคยบอกผมเป็นนัยๆ ตั้งแต่วันแรกที่ปลุกผมขึ้นมาทำงานบ้านที่ลูกผู้ชายอย่างผมไม่เคยทำ
พวงมาลัยสองพวงที่ผมเป็นคนร้อยด้วยตัวเองวางอยู่บนพานธูปเทียนแพสองอัน นี่คงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมคุณยายของภามถึงต้องสอนให้คนที่ดูแข็งกระด้างแบบผมร้อยมาลัยด้วย พานอันแรกถูกยื่นไปตรงหน้าคุณพ่อกับคุณแม่ของภามก่อนที่ผมจะก้มลงกราบท่านทั้งสอง ส่วนอันที่สองถูกวางไว้หน้าคุณยายของภาม เมื่อผมก้มกราบเสร็จก็เห็นท่านยกพวงมาลัยบนธูปเทียนแพไปวางคล้องโถอัฐิทองเหลืองที่อยู่ไม่ไกลกัน ท่านทั้งสามรับไหว้ขอขมาจากผมและลูบศีรษะผมอย่างเอ็นดู ตอนนี้.....ผมคงทำทุกอย่างถูกต้องแล้วสินะ
“อะไรน่ะภาม?”ผมถามเมื่อเห็นภามลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาไว้ที่กลางห้องรับแขกในเช้าของวันถัดมา
“กระเป๋าเดินทางไง”ภามว่า
“จะไปไหนหรือ?”ผมถามงงๆ ในมือก็ถือไม้กวาด กวาดบ้านไปด้วย มาอยู่ที่นี่หลายวันจนทำเป็นกิจวัตรไปแล้ว แปลกดีเหมือนกัน ทั้งชีวิตผมก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่คิดว่าเดี๋ยวนี้จะทำมันได้เหมือนเป็นเรื่องปกติ
“กลับกรุงเทพฯ”คำพูดของภามทำให้ไม้กวาดในมือร่วงลงพื้นทันที ผมวิ่งเข้าไปหาภามอย่างเร็วที่สุด รอยยิ้มที่มีกว้างจนปิดไม่มิด
“หมายความว่าภามจะกลับไปอยู่กับพี่แล้วใช่มั้ย”ผมถามรัวเร็ว
“คิดว่าไงหล่ะ”ภามถามผมยิ้มๆ ช่างเป็นยิ้มที่น่ารักเหลือเกินสำหรับผมในตอนนี้
“ขอบคุณ...... ขอบคุณ..........” คำเดียว....คำเดียวเท่านั้นที่ผมพร่ำบอกภามได้ในตอนนี้ ในที่สุด เมื่อผมทำทุกสิ่งในทางที่ถูกต้อง ผลลัพธ์ที่ได้ก็จะออกมาในทางที่ดีสินะ ใช่.......ดีจริงๆ........
บทส่งท้าย
ผมกลับมาอยู่ที่นี่ได้ราวๆ หนึ่งเดือนแล้ว หลังจากคืนนั้นที่ผมเข้าไปคุยกับแม่ในห้องนอน ผมก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ และเช้าวัดถัดมาหลังจากนั้น คำตอบที่ให้กับยอร์ชก็คือการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า.....แล้วกลับมา.......กลับมาบ้านของเรา
หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์โครงการสร้างโรงปั้นเครื่องปั้นดินเผาเล็กๆ ในบริเวณบ้านต่างจังหวัดของผมก็เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นด้วยการสนับสนุนจากยอร์ช ผมกับยอร์ชคอยเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านที่นครนายกและกรุงเทพฯ บ่อยจนรู้สึกว่าผมไม่ได้ทิ้งบ้านเกิดที่ผมรักไว้นาน เพราะบางครั้งเราก็กลับไปค้างที่บ้านเก่าหลายวัน
กลับมาอีกครั้ง.....ทุกอย่างก็ยังเป็นเหมือนเก่า ครั้งล่าสุดที่ผมกลับมาที่นี่ คงเป็นวันรับปริญญาของตัวเอง หอประชุมใหญ่หลังใหม่ทางฝั่งคณะเกษตรถูกสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทางฝั่งของคณะผมและวิศวะจึงไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่นัก
หลังจากผมล่ำลาและส่งน้องรหัสเข้าหอประชุมเพื่อร่วมพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตรเรียบร้อยแล้วก็เดินข้ามฝั่งกลับมาที่คณะของตัวเอง ถนนเล็กๆ ที่คั่นกลางคณะสถาปัตย์กับวิศวะยังคงเป็นเหมือนเดิม ผมเดินผ่านตึกภาควิชาของตัวเองที่ตั้งอยู่ริมถนนก็หวนคิดถึงวันเก่าๆ ร้านยูสโตร์ตรงหัวมุมบูธที่เคยมานั่งกินเค้ก มาถ่ายรูปเล่นกับเพื่อนๆ ตอนสมัยเรียนดูทันสมัยขึ้นกว่าเดิมมาก ตึกใหม่แปดชั้นของคณะวิศวะที่สร้างไว้ตั้งแต่ตอนผมยังเรียนอยู่ตอนนี้สร้างเสร็จแล้ว มันสูงใหญ่จนบดบังความงามของหอประชุมคณะสถาปัตย์ไปจนมองเห็นได้ลำบาก แต่ความงามของตึกจานบินหลังนั้นก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่แตกต่างกับก่อนที่ผมจะเรียนจบไป
ไม่รู้ทำไมขาถึงพาตัวเองก้าวมาถึงที่นี่........ทำไมนะ?
ผมมองรูปวาดรถยนต์หลากหลายคันบนผนังปูนของช็อปรถ สีของมันซีดลงบ้างตามระยะเวลาที่ผ่านมาหลายปี ผมยืนมองแล้วยิ้มบางๆ ให้กับภาพความทรงจำในอดีต........ ผมในสมัยปีหนึ่งที่เพิ่งทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ คอยวิ่งวุ่นกับถังสีและพู่กัน มองไปในจุดที่เคยยืนอยู่ก็เห็นตัวเองค่อยๆ ระบายสีลงบนล้อแม็กซ์ของรถอย่างตั้งใจ
ผมพบพี่ป้องครั้งแรกที่นี่.......
ผมพบเจอมิตรภาพจากทั้งพี่และเพื่อนๆ ที่นี่…..
และ.....
ผมได้พบนายยอร์ชอีกครั้ง............ที่นี่
ผมหลับตาลงปล่อยให้บรรยากาศของวันวานพัดผ่านตัวผม ความรู้สึกเหมือนเป็นเพียงเมื่อวานที่ผมยังเป็นเด็กปีหนึ่งของที่นี่ และความทรงจำของผมจะเก็บไว้ที่นี่.....ไม่หายไปเช่นกัน
เสียงเกากีตาร์เบาๆ ดังลอยมากับสายลม คงเป็นเด็กแถวนี้นั่งร้องเพลงกัน จริงสินะ ที่ตรงนี้ก็เคยมีคนมานั่งร้องเพลงให้ผมฟังเหมือนกัน......คนที่ผมรักที่สุดในตอนนี้………
“พี่นั้นเป็นหนุ่มวิดวะ......
น้องหน้ามนคณะอะไร?
ใช่ครุหรือเปล่า?
หรือว่าเป็นถาปัด?
อยู่คณะอะไร?”
เหมือน...........เหมือนเมื่อก่อนจริงๆ แม้กระทั่งเสียงยังเหมือนเขาเลย.....
“พี่เจอเธอก็นานแล้ว.....
และพี่จ้องมองอย่างสนใจ
พี่นั้นแซวเธอบ่อย.......และเธอก็ยิ้มมาให้.........
สุขใจเหลือเกิน.......”
เหมือน........เหมือนเกินไป….
“หนุ่มพาวเวอร์หน้าขาว ไม่มีพิษมีภัย โปรดจงเห็นใจกันหน่อย
อย่ามองพวกเราว่าเถื่อน ให้มองพวกเราเป็นเพื่อน เราน่ารักจะตาย.....
พี่เจอเธอก็หลงรัก.......หากน้องหน้ามนลองสนใจ......
หากเหงาขึ้นมาเมื่อไหร่.......ก็มาให้พี่แซวได้.......
หน้าภาคไฟของเรา...............”
เสียงกีตาร์นั้นค่อยๆ เบาลงและหยุดไป ผมหันกลับมาข้างหลังเพื่อหาที่มาของเสียง และที่เดิม.....ที่ตรงนั้น..........เขายังคงแจ่มชัดในความทรงจำของผมเสมอ…..
“คิดอะไรอยู่หรือภาม?”นายยอร์ชวางกีตาร์ในมือลงแล้วถามยิ้มๆ ยิ้มเหมือนวันนั้น.....
“กำลังคิดถึงสมัยปีหนึ่งอยู่น่ะ”ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ เขา บนเก้าอี้ยาวตัวเดิมที่เขาเคยร้องเพลงนี้ให้ผมฟัง
“ตอนนั้นน่ะภามดื้อที่สุดเลยรู้ไหม พี่รับมือยากจริงๆ”เขาเอนตัวลงพิงพนักแล้วหลับตาลงพูดยิ้มๆ
“ตอนนั้นภามก็เกลียดยอร์ชเหมือนกัน”ผมพูดเบาๆ หวนคิดไปถึงอดีต
“อ้าว?”เขาลืมตาขึ้นมาแล้วมองหน้าผม
“ก็ยอร์ชน่ะเข้าข่ายสิ่งที่ภามไม่ชอบทุกอย่างเลย เป็นเด็กวิศวะที่ขี้เก๊ก อวดดี ป่าเถื่อนแล้วก็ชอบทำอะไรรุนแรง ไม่ให้ไม่ชอบก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
“อาจจะจริง....แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่คิดว่าภามยังไม่รู้”นายยอร์ชพูด
“หือ?”
“เด็กวิดวะน่ะ ถึงจะโหด ถึงจะเถื่อน แต่เวลาได้รักใครแล้วน่ะรักจริงนะ”เสียงหนักแน่นค่อยๆ เอ่ยให้ผมฟังชัดๆ
“หรออออออออออ....”ผมแกล้งลากเสียงยาว ก็เล่นพูดอย่างนี้ เขินน้อยเสียเมื่อไหร่หล่ะ
“เอาใหม่.....ให้บอกอีกที”นายยอร์ชลุกขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วหันมาโอบผมไว้หลวมๆ
“อะไร?”ผมถามเมื่อเห็นแววตากรุ้มกริ่มจากเขา
“เมื่อก่อนภามรู้สึกยังไงกับพี่ ให้ตอบใหม่ เอาดีๆ”เขาพูดเหมือนให้โอกาส
“เกลียดที่สุด”ผมบอกโดยที่ไม่ต้องคิด เห็นเขาแกล้งทำหน้าสลดเสียงเศร้า
“ว้า.........”
“แต่ตอนนี้..............”ผมเว้นระยะไว้จนเขาหันมามอง
“รัก............ที่สุด”ผมเอียงหน้าเข้าไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆ ของยอร์ชก่อนที่ความรู้สึกอ่อนโยนจะสัมผัสที่แก้ม
ไอ้คนคณะข้างๆ ผมนี่มันยุ่งจริงๆ............สาบานได้..............
- - จบบริบูรณ์ - -
สุดท้ายนี้แล้ว ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอด ขอบคุณทุกคำติชมที่มีให้กับนิยายเรื่องนี้ ถึงแม้เราจะอู้บ้าง เบี้ยวบ้าง ทุกคนก็ยังไม่ทิ้งกัน ถ้ามีโอกาสดีๆอีก หวังว่าคงได้เจอกันในโปรเจคพิเศษหรือเรื่องใหม่จ้า บายยยย
-
:z13:
:L2: จบแล้ว
ขอบคุณไรเตอร์มากๆนะค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆ
ที่นำมาถ่อยทอดให้เราได้อ่านกัน ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่ม
หลงรักตัวละครในเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนไหน
พอมารู้ตัวอีกที ก็ติดหนึบจนถอนตัวไม่ขึ้นซะละ
-
มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะครับ ^^ หวังว่าตอนจบนี้จะทำให้ทุกคนอมยิ้มได้นะครับ แค่ยิ้มน้อยๆ ผมก็ถือว่านิยายของผมเรื่องนี้ประสบผลสำเร็จมากมายแล้วครับ : )
หลังจากนี้ถ้าหากมีเวลาว่างก็จะพยายามแต่งตอนพิเศษมาให้ได้อ่านกันครับ ถือว่าเป็นการขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มานาน แล้วก็อยากจะขอสำรวจความคิดเห็นของทุกคนตอนนี้เลยนะครับ เรื่องมันมีอยู่ว่าผมก็อยากจะมีนิยายของตัวเองที่ตีพิมพ์ออกมาเหมือนกัน(แบบว่าอยากเก็บไว้ภูมิใจเล็กๆ 555+) จึงอยากจะถามว่า ถ้าจะมีการรวมเล่มเรื่องนี้จะมีใครสนใจหรือไม่ครับ? ถ้าหากว่ามีคนอยากให้รวมเยอะ ก็อาจจะได้มีการตีพิมพ์ออกมาครับ(ถ้าไม่มีเดี๋ยวสั่งพิมพ์เล่มเดียว แถวคณะมีร้านพอดี 555)
ขอขอบคุณพี่ tomodaging มากครับ เอาเป็นว่าถ้ามีโอกาสจะได้รวมเล่มจริงๆ ก็จะขอรบกวนแล้วกันนะครับ ดีใจที่มีแฟนคลับใจดีแบบนี้ ต้องขอขอบคุณมากครับ^^
ส่วนเรื่องตอนที่ยอร์ชหายไป ผมคิดว่าน่าจะจัดล็อกของเรื่องให้ไม่สับสนแล้ว แต่ก็ยังมีหลายคนงงๆ อยู่ ตอนนี้ยังไม่มีเวลาแก้เลยครับ ถ้าหากมีเวลาอีกจะพยายามมาเช็คให้แล้วกันนะครับ :call:
วันนี้คนลงเพิ่งกลับจากสมุยมาก็ถูกใช้แรงงานเลยเพราะกลัวไม่ทันใจคนอ่าน อาจจะยังไม่ได้จัดหน้าดีเท่าไหร่ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่อาจจะอ่านยากนิดนึง
หวังว่าทุกคนจะมีความสุขไปพร้อมๆ กับภามและนายยอร์ชของเรานะครับ ขอบคุณทุกกำลังใจที่เป็นแรงผลักดันให้ทุกตัวละครของผมได้มีโอกาสโลดแล่นผ่านสายตานักอ่านครับ
พบกันใหม่เมื่อเวลาว่างมาถึงครับ^^
: DRAFT
-
โอ้วน่ารักจริงๆ อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ขอบคุงคับไร้ท์เตอร์
-
ทำไมเศร้าจังน้ำตาไหลเลยคะ
ตอนนี้หายแล้ว แฮ๊ปปี้มากๆ ค่ะ 5555
-
แฮปปี้เอ็นดิ้งประทับใจมากเลย แอบขำพ่อภามให้ยอมชยิงขาตัวเอง แหม่เกือบเสียขาแล้วไง
ว่าแต่จะมีคู่ ภีม กะ ยอคมั้ยคะอยากอ่านจัง :monkeysad:
-
:pig2:ต้อนรับกลับบ้าน & :mc4:ฉลองตอนจบ
เรานึกว่าหายไปไหนนานมากๆ อ่านซ้ำไปซ้ำมาระหว่างรอ
จบไปหลายรอบ ถึงจะโหดจะเถื่อนแต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
o13 o13 o13
รอตอนพิเศษอยู่จ้า ( :laugh:ตอนจบยังเพิ่งมายังกล้าขอตอนพิเศษอีกซะงั้น)
:z2: :z2: :z2:
-
รอคอยมาตั้งนานสุดท้ายก็สมหวัง
-
:กอด1:
-
กว่าจะลงเอยได้
ลุ้น เหนื่อย
-
:sad4: มีความสุขจิง ๆๆ
ว่าแต่มีภาค 2 ป่าว
-
ขอบคุณคร๊าบ ที่มาต่อตอนจบให้
-
ยินดีกับการจบลงอย่างมีความสุขค่ะ
เป็นเรื่องเครียดๆๆๆๆๆ แ่ต่มาจบซะแบบหวานหยดเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับการเขียนเรื่องสนุกๆ ให้อ่านนะคะ
-
:กอด1: กอดให้หายคิดถึงค่ะ...
จบแล้วเนอะ...แต่ก็ได้อะไรหลายๆอย่าง ทั้งรอยยิ้มแล้วก็ความเศร้าบ้างอะไรบ้างจากเรื่องนี้
น่ารักมากค่ะ ดีใจที่ความรักของทั้งสองคนลงตัวแล้วก็ลงเอยได้ในที่สุด ^ ^
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสท์ที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกันด้วยนะคะ :L2:
-
ต๊าย ย เกือบจะพลาดเรื่องนี้ไป
ภีมกะตี๋ไม่เคลียร์นะค่ะ
ขอตอนพิเศษบ้างไรบ้าง 55 5
รวมเล่มก็ดีนะค่ะ
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อค่ะ...
ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย...
จบด้วยความอบอุ่น และอิ่มเอมใจ
ภามน่ารักมากๆๆ พี่ยอชน์ ก็ดูเป็นสามีที่อยู่ในโอวาทดีเนอะ...
รอตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
ซึ้งจัง
จบแบบนี้คนอ่านมีความสุข
ขอบคุณไรเตอร์มากๆ น๊า (ตอนแรกนึกว่าจะดองข้ามปีซะล่ะ :laugh:)
:L2: :L2: :L2:
-
รวมเล่มก็ดีนะ เค้าชอบเรื่องนี้มากๆอ่ะ
ปล.ตอนสุดท้ายไม่รุ้เพราะไม่ได้อ่านนานรึเปล่า แต่ดูบรรยากาศ บุคลิกของภามดูเปลี่ยนไปมากอ่ะ
-
จบซะแล้ว ต่อไปคงคิดถึงภามแย่เลย :sad4:
อิอิ จบได้น่าประทับใจมากมายค่า นี่สินะ แฮปปี้เอน จริงๆ 55+ :man1:
-
สุดท้ายยอร์ชก็อยู่ในโอวาทภามจนได้ 555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์เลย
-
แฮปปี้จ้า....อมยิ้มได้เลยทีเดียว :o8:
ขอบคุณไรเตอร์นะคะที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆ มาให้ได้อ่านกัน o13
-
ตอนจบสุดยอดมากครับ
ทำไมมันซึ้งขนาดนีอ่ะ
อ่านไปทั้งยิ้ม ทั้งน้ำตา ฉากจบคุณประทับใจมากครับ
สุดยอด อยากให้เอาไปสร้างเป็นหนังสั้นจัง ไงมารอตอนพิเศษน่ะครับ
ปล คุณสุดยอดมาก น้ำตาผมไหลจริงๆๆน่ะ
ปล2 มหาวิทยาลัยอะไรอ่ะคับ ไม่รุ้จริง ๆ ว่างๆจะได้ไปเดินเล่นมั้งครับ ไบ้เปนในๆก้ได้ครับ
-
หว๊าน ... หวานนะคู๋นี้ ^^
ขอบคุณมากนะครับไรเตอร์ ^^
-
จบอย่างซึ้งมากกกเลยครับ
รวมเล่มก็ดีนะครับ ถ้าคนสนใจไม่เยอะพอทำเก็บไว้เป็นที่ระลึกให้ตัวเองสักเล่มสองเล่มก็ดีครับ ผมช่วยเต็มที่ ^_^
.
.
.
ปล.โปรเจคใหม่นี่ เป็นคู่จากเรื่องนี้ด้วยรึปล่าวครับ???
-
หายไปนานกลับมาอีกทีจบเลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีจ้า :L2:
-
สิ่งดี ๆ ที่เรียกว่า รัก..
-
ใจเหมือนกันนะค่ะที่รู้ว่าเรื่องนี้จบแล้ว T^T
แต่ก็มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้จริง ๆ...จบได้ประทับใจ จนน้ำตาคลอเลยอ่ะ
เข้าใจความรักมากขึ้น...ไม่รู้จะพูดอะไรดีอ่ะ...เอาเป็นว่าเค้าซึ้งจนน้ำตาไหลแล้ว...ฮืออออออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้มาก ๆ เลยนะค่ะ...เป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่ประทับใจและชอบมาก ๆ ค่ะ ^^~*
-
จบแล้วเหรอ กลับมาจบเลย ฮือ ฮือ แต่ไม่เป็นไร ยังไงก้อ แฮปปี้เอนดิ่งเนอะ o13
-
:sad4: งี๊ดๆๆๆ จบอย่างมีฟามสุข อ่านแล้วน้ำตาใหลด้วยฟามปลื้ม ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
อ๊า ว๊า จบเเล้วหรอเนี่ยๆ
จะรอเรื่องต่อไปนะค่ะ !!
^^
-
:L2: :L2: :L2:
ขอบคุณค่ะ ...สำหรับเรื่องดีๆ
อ่านแล้วมีความสุขจัง
:กอด1: :กอด1:
-
อยากอ่านเรื่องที่เกี่ยวกับ สถาบันนี้อีกอ่ะ
ขอเปงเรื่องหน้าเลยก้อได้
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ
:pig4:
รอตอนพิเศษนะ
+1 ให้ค่า
-
จบแล้วววววววว
อยากอ่านภาคสองต่ออ่ะ ^^
-
จบแล้วววว ชอบมากค่ะ น่ารักดี แอบใจหายเหมือนกันนะคะเนี่ย จบแล้ว T^T
อยากอ่านตอนพิเศษน่ะค่ะ จะมีมั้ยเอ่ย? คู่ภีมกับตี๋ด้วยก็ดีนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก ๆนะคะ :pig4:
-
เอิ๊กกก จะจบได้ลุ้นความดื้อของภามซะเหงื่อแตก
ถ้าเป็นคนอื่นคงท้อไปแล้วนะเนี้ยะ
เผอิญ พระเอกของเรา อึด+ด้าน 5555
ขอบคุณที่แ่ต่งเรื่องนี้จ้า
สนุกมาก :กอด1:
-
จบแล้ววววววววววววววววว
น้ำตาซึมเลยอะ
ขอบคุณที่แต่เรื่องนี้จนจบคร้าบบ
:L1: :L1:
-
:L1:
รักเรื่องนี้มากมาย
คิดถึงเรื่องนี้ทีไรเพลงpowerลอยขึ้นมาทุกทีเลย
-
+1 ฉลองตอนจบจ้า
จบแล้วสินะเนี่ย ตอนแรกก็แลเหมือนว่าจะตัดจบ
แต่พออ่านโดยรวมแล้วก็เป็นตอนจบที่สมบูรณ์เหมือนกันนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
-
เข้ามา :จุ๊บๆ:+1 ส่งท้ายให้คุณดราฟท์และคุณนัท สำหรับนิยายเรื่องนี้
หวังว่าอีกไม่นานน้องมิจะมีโอกาสจุ๊บบวกเป็นกำลังใจให้คุณทั้งสองคนในนิยายเรื่องใหม่อีกนะคะ :กอด1:
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายหวานๆ น่ารักๆ สนุกๆ เรื่องนี้ อ่านแล้วมีความสุขมากเลยค่ะ
-
จบได้น่ารักดีครับ อิอิ
-
:monkeysad: ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อจนจบ รอมานานมากๆ :sad11:
จบได้ประทับใจสมกับที่รอคอยค่ะ o13 และขอเป็นกำลังใจให้กับเรื่องต่อๆ ไปนะคะ โชคดีค่ะ :bye2:
-
ถ้าเป็นเปรียบตอนจบของเรื่องเป็นอาหารสักจาน ก็คงจะบอกได้ว่ามีครบทุกรสเลยจริงๆ
แล้วก็ออกมากลมกล่อมมากๆ ทีเดียว
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ อีกหนึ่งเรื่องนะคะ :L2:
-
ในที่สุด ก็จบสักทีนะครับ
ขอบคุณไรซ์เตอร์ครับ
-
เย้ ในที่สุดก้จบอย่างแฮปปี้ ^ ^ ขอบคุณมากค่ะ ที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน :pig4:
-
ตอนจบน่ารักจัง
ชอบเพลงตอนจบที่
ยอชน์ร้องให้ภามจัง
-
สุดยอด!!!!!!!! ยอร์ชกับภามน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :L2: :L2: :L2:
เป็นบทสรุปที่ประทับใจครับ ขอบคุณน้องดราฟแล้วก็น้อง hiki มากๆครับผม
:L1: :L1:
หวังว่าคงจะมีเรื่องราวเจ้าแป๊ะกับตี๋มาให้อ่านบ้างนะครับ รอลุ้นคู่นั้นอยู่เหมือนกัน อิอิอิ
o13 o13 o13
-
ไม่อยากให้จบเลย หนุกมาก ๆ
-
หลังจากห่างหายไปนาน
แล้วก็กลับมา พร้อมกับ รอยยิ้ม กับความประทับใจ ที่มีในเรื่องนี้ ตลอดเลย
หุหุหุหุ ขอขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านจร้า
หุหุหุหุ
ปลใ ไม่อยากไห้จบเลย :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักมากมาย :pig4:
-
ทั้งสุขทั้งเศร้า น่ารักจริงๆเลยครับ
-
:กอด1: จบแล้ว happy ending
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ว่างก็มาส่งตอนพิเศษหรือเรื่องใหม่ได้นะคะ จะรออ่าน อิๆ
-
ซึ้งจังเลยยยย
คิดว่าจะไม่แฮ็ปปี้ซะแล้ววว
ขอบคุณDRAFTมากกกที่เเต่งเรื่องดีๆๆอย่างนี้ให้อ่าน
และขอบคุณhikikomori ที่เข้ามาโพสต์ให้อ่านตลอดด
ขอบคุณมากกกก
ปล.ขอตอนพิเศษไวไวนะ
ปล.ถ้ารวมเล่มจองด้วยคนจร้า
-
แฮปปี้เอนดิ้ง :-[
ตอนจบหวานมากค่ะ เค้าเขิลง่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยอร์ชก็เลยกลายเป็นพ่อบ้านไปซะเลยอ่ะ นึกท่าจับไม้กวาด ฮ่าๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ที่แต่งเรื่องๆน่ารักๆแบบนี้ให้ได้อ่านกัน ขอบคุณคนโพสด้วย
ว่าแต่ จะมีตอนพิเศษมั๊ยนะ อิอิ
-
^___^
:L2:
-
ในที่สุดคู่นี้เค้าก็ตกลงกันได้ซะทีนะ
หลังจากลุ้นมานาน 5555
ก็คู่นี้เค้าเล่นดื้อกันทั้งคู่นี่นา
5555
-
จบแบบแฮปปี้ก็ดีใจแล้ว
ยอร์ชนี่น่าจะได้รางวัล
ยอดนักตื้อแห่งปีเพราะพี่
แกตื้อเก่งเหลือเกิน
ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องยอร์ช
ก็ยังคงคอนเซ็ปจอมเผด็จการอยู่ดี
หวังว่าจะได้เจอกันในตอนพิเศษบ้างนะ
-
แหะๆ นั่งอมยิ้มเป็นหมาเอ๋ออยู่แป๊บนึงเรยทีเดียว
จบได้น่ารักจริงๆ ไร้เตอร์น่ารักไม่ทำร้ายจิตใจแควนๆ
ขอบคุณมากค่ะ
-
o13
นึกว่าจะไม่กลับซะแล้ว
อ่านและก้ยิ้มให้กับทั้งคู่
อิอิ
-
กลับมา ก็ส่งบทจบมาให้เลยนะครับ
อ่านไปตามเนื้อความ ความสุขก็ค่อย ๆ ไหลออกมาให้อิ่มสุข
ความน่ารักของภาม ความเอาแต่ใจของยอร์ช ก็ได้รอยยิ้มออกมา
สรุปว่ามีความสุขกับการอ่านนิยายใส ๆ เรื่องนี้
หวังว่าจะมีตอนพิเศษ ออกมาให้ได้อ่านเป็นระยะ ๆ เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่อง 555......
+ 1 ให้ ดาร๊ฟ และ นัท คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้ จะรอพบกันอีกในนิยายเรื่องต่อไปครับ :กอด1: :bye2:
-
สนุกมากๆเลยครับบ
-
ทำงานเหนื่อยๆ แวะเข้ามาดูหายเหนื่อยเลยครับ^^ 555+
จะว่าไปก็อยากต่อภาคสองเหมือนกันครับ ถ้าหากมีเวลายังไงคงได้ฝากผลงานอีกเรื่องนะครับ
ตอบคุณ OHmeza019 ครับ มหาวิทยาลัยของผมเป็นเครือที่ใช้ชื่อและตราสัญลักษณ์เหมือนกัน 3 ที่ครับ แต่ของผมเป็นที่เดียวที่ไม่ใช่คำว่ามหาวิทยาลัย คิดว่าคงพอเดาออกนะครับ ;]
: DRAFT
-
แต่งและจบได้ดีจริงๆ ครับ :mc4:
ขอบคุณมากๆ สำหับคนแต่ง และคนโพสต์นะครับ
มีเรื่องใหม่ๆ หรือภาค ๒ ก็มาลงอีกนะครับ
โชคดีมีความสุขกับชีวิตและการทำงาน ครับ :pig4:
-
น้องภามได้เด็กดื้อเอาแต่ใจตัวโตเป็นแฟน.....
อ่านแล้วทั้งสนุกและก็น่ารัก....
หากมีโอกาสก็...แต่งนิยายน่ารัก ๆ มาให้อ่านกันอีกนะคะ
:pig4: และขอให้ประสบความสำเร็จในทุก ๆ เรื่องนะคะ
:L2: :L1: :bye2: คนแต่ง + คนโพส
กด + ให้กำลังใจต่อไปค่ะ
-
น่ารักจริงๆ เลย
-
จบแบบ happy ending ขอ NC หรือตอนพิเศษแถมสักนิดนะจร้า
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นะจ๊ะ......
-
ขอบคุณไรเตอร์นะคะ ที่เขียนเรื่องนี้ออกมา
มีหลายอย่างที่ปูรุ้สึกขัดใจเวลาอ่านเรื่องนี้ แบบว่า ทำไมต้องง้อมาก ทำไมต้องแบบนั้น ทำไมต้องแบบนี้่
จนมาตอนสุดท้ายที่ทำให้ปูรุ้สึกว่า เพราะการที่เราจะอยู่ด้วยกันได้เราก็ต้องพร้อมที่ยอมบ้างหากเราทำได้
มันทำให้เรารุ้จริงๆคะ ถ้าคิดตะรักแล้วก็ต้องรุ้ที่จะผ่อนปรนอะไรที่เราทำได้บ้าง ขอบคุณนะคะ :bye2:
o13
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับ :pig4:
อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบอกว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมาก
นายจอร์ชนี่ก็เอาแต่ใจตัวเอง หึงหวงภามอย่างกะเด็กๆ :o8:
ภามนี่ก็เป็นคนมีเหตุผลพอสมควร ชอบคนแบบนี้มั๊กๆ o13
ชอบเรื่องรักใสๆแบบนี้ล่ะคับป๋ม
คาแร็กเตอร์แต่ล่ะตัวก็ดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆมาก ชอบแบบนี้เลยคับ :กอด1:
ว่าแต่ไม่มีคู่ภีมกับจอร์คอีกคู่หรอครับ o18
ปล.ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีที่เอามาให้อ่านคับผม :L1:
-
ประทับใจที่สุดสำหรับตอนจบ และบทส่งท้าย :m11:
คนที่รักกัน ต่อให้ทำยังไงก็ยังรักกันอยู่วันยังค่ำ ไม่มีอะไรจะมาพรากความรักไปจากคนทั้งสองได้
เพราะคำว่า "รัก" คำเดียวแท้ๆ ที่ทำให้คนเอาแต่ใจชอบบังคับอย่างยอร์ช ยอมลงให้กับภามเด็กดื้อ
และทำให้ทั้งสองคนอภัยให้กันในสิ่งที่พลาดพลั้งไปบ้าง จนกลับมาอยู่ด้วยกันในที่สุด :L1:
ขอบคุณไรท์เตอร์ และคนโพสค่ะ :กอด1:
ปล. เค้าก็อยากรับปริญญาที่'ถาบันบ้างอะไรบ้างอ่ะ (แต่แก่แล้วเลยต้องจำใจไปบางนา เฮ้อออออออ o12 )
-
จะรวมเล่มหรอครับ? ขอยกมือด้วยคนนะ ^^
-
พึ่งเข้ามาครั้งแรก
ขอไปอ่านก่อนนะคะ :really2:
-
น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
จบแล้ว
น่ารักมาก
เล่นเอาน้ำตาซึมเล็กๆ แฮะ
ก่อนหน้านี้ได้มีโอกาสเดินผ่านทางเดินระหว่างวิดวะกับถาปัดบ่อยๆ
ทำให้นึกถึงเรื่องนี้ได้เหมือนกัน...
ยังไงก็รอตอนพิเศษ หรือภาคสอง ก็ได้นะครับ
ปล. ถ้าให้ดี ขอให้เป็นเรื่องของภีมกับยอร์คนะ อิอิ
ปล.2 อยากกินน้ำเต้าหู้กับหมูปิ้ง เกกี!!!!
-
ขอบคุณหลายเด้อข้าเด้อออออออออออออออออออออออออ
-
อ่ะ ลองอ่านย้อนกลับไปดู มีรวมเล่มด้วยหรอเนี่ย
งั้นป๋มขอจองรวมเล่มด้วยคนครับ
ชอบเรื่องนี้มั๊กมาก ชอบพระเอกกลัวเมีย :laugh:
และชอบการบรรยายคณะอ่ะครับ เพราะผมใฝ่ฝันว่าอยากเรียนเรียนที่เกี่ยวกับศิลปะ
แต่น่าเศร้า แค่เหลา EE ยังหักไปตั้งหลายแท่งหล่ะ :เฮ้อ:
ปล.เห็นคนม่ะค่่อยเม้นว่่่ารวมเล่มกัน เรยม่ะรู้ว่ามี พี่ไม่เขียนตรงหัวข้ออ่ะครับ ส่วนใหญ่เค้าม่ะค่อยอ่านเม้นท์กัน :กอด1:
-
Happy ending ลุ้นมานาน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
รออ่านตอนพิเศษ
++1 สำหรับทั้งสองคน
-
เพิ่ีงมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน ตามอ่านทั้งคืนเลยกว่าจะจบ สนุกมากๆค่า
น่ารักทั้งคู่เลย แต่เหมือนกว่ายังมีคู่อื่นๆอีกนะที่ยังค้างๆอยู่อ่ะค่ะ แหะๆๆๆ
ปล. แวะมาลงบทพี่เศษให้หายคิดถึงบ้างนะคะ
-
:L2: มาขอบคุณคนแต่ง และ คนโพส สำหรับเรื่องราวความรัก หลากรส
อ่านรวดเดียวเลย อยากบอกว่า สนุกนะ มีทั้ง สุข เศร้า แต่ก็ลงท้ายด้วยดี
ถ้ามีเวลาก็แวะมาแบบ ตอนพิเศษบางนะ
-
ยกมือสนับสนุนให้รวมเล่มค่ะ
สนุกมาก น่ารักที่สุด
ได้ทุกอารมณ์
ยิ้ม เศร้า ซึ้ง
ขอบคุณนะคะ
o13
-
น่ารัก อิ่มเอม...ขอบคุณนะครับ
-
จบแล้ว ขอขอบคุณครับ........
-
ขอบคุณมากค่าา ในที่สุดก็ลงเอยกัน
เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สนุกมากเลย อืมๆ
เห็นไรท์เตอร์รีบจบ แต่จะบอกว่า ไม่รู้สึกว่ารีบ ๆ ตัดจบจนรู้สึกว่ามันขาด ๆ ไปเลย
เก็บหมดทุกประเด็น โดยรวมถือว่า จบ"สมบูรณ์" ค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ^^
ปล. ยังขาดคู่นี้แน่ะเป็นไงบ้างเอ่ย ลงเอยกันยัง พี่นายเอก กะ น้องพระเอก อิอิ
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบเรื่องนี้จัง ^^ รอตอนพิเศษค่ะ :กอด1:
ปล.ทำหนังสือออกมาจริงไอก็เก็บค่ะ :L2:
*ปั้มไว้ก่อน ไว้จะมาเมนท์เพิ่มนะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากๆๆๆๆ
มีภาค 2 ต่อนะะะะะะะ
รออยู่นะคร๊าบ
ยอร์ชแบบน่ารักอ่ะ
ชีวิตจิงจะหารักแท้แบบนี้ได้เปล่าหนอ
คู่ยอร์คและภีมยังรออยู่น้าาาา
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงง
คุณน้องขา พี่โคตรจะอยากเห็นพี่ยอร์ชร้อยมาลัยเลยยยยยยยย
เรื่องนี้บอกตามตรงว่ารักพี่ยอร์ชมากมาย
แปลกนะ ปกติจะชอบเคะเกือบทุกเรื่อง มีเรื่องนี้เนี่ยแหละ พี่ยอร์ช FC :laugh:
พอด้อ่านตอนจบแล้ว นึกถึงที่คณะจังเลยอ่ะ
พอไม่ได้ไปแล้วใจมันโหวงเหวงพิกล
จบได้ Happy ดีจริงๆ ถูกใจๆ รอตอนพิเศษอยู่นะจ๊ะ (มีใช่มั้ย??)
ปูลู. พฤศจิกานี้อย่าลืมมาถ่ายรูปกันนะ อิอิอิ :bye2:
-
จบซะแล้ว จะมีตอนพิเศษมาให้อ่านอีกไหมค่ะ
ชอบเรื่องนี้ถ้ามีรวมเล่มให้เก็บสะสมไว้ก็ดีนะค่ะ
-
เขิล
น่ารักอ่ะ
ยอร์ชๆๆๆ
-
จบแล้ว~~~ ซิก เรื่องนี้น่ารักมากๆ เลย ซิกๆๆ ไม่น่าจบแลยงิ แง~~~
-
เพิ่งมาอ่านคับ
สนุกมากๆ แฮะๆ
ขอคุงนะคับที่ :3123:
นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านกาน
ภาม+ยอร์ช
จะอยู่ในใจตอลดไป
ป.ล. อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆ จัง
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
ขอบคุณมากค่ะ ไรท์เตอร์
สนุกดีค่ะ เริ่มแรกๆลุ้นๆว่าใช่มหาลัยตัวเองหรือเปล่า
ปรากฏไม่ใช่ อิอิ สนุกตั้งแต่ต้นจนจบ
น้องๆน่ารักมากๆ
จะติดตามเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ
:กอด1: :L2:
-
ถ้าต่อเรื่องใหม่แล้วส่งข่าวกันบ้างนะคะ :bye2:
-
ฮ่าๆๆ ในที่สุดก็มาต่อจนจบ
หนุกมากๆๆ
อ่านไปมีทั้ง,,,ยิ้ม,,,หัวเราะ,,,ร้องไห้ ตามไปด้วย
ขอบคุณมากๆๆนะคร๊าฟ
แล้วจะติดตามเรื่องต่อๆไปคร๊าฟผม
-
อยากรู้เรื่องของอาตี๋กับอาแปะมั่งอะคับ
เอามาลงเป็นตอนพิเศษบ้างน้า....
-
เพิ่งอ่านจ้ะ
อ่านตั้งแต่ตอนแรก .... สนุกมากๆ^^
อยากอ่าน แป๊ะกับตี๋ อ่า ๆ น่ารักดี
คิดว่าคงได้อ่านตอนพิเศษนะค่ะ :))
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: ขอบคุณมากนะคะที่มีเรื่องดี น่ารักแบบนี้มาให้อ่านกัน
จบมานานจนเริ่มลืมบรรยากาศสมัยเรียนไปแล้ว
อ่านเรื่อยๆก็เริ่มหวนนึกถึงความหลัง แม้จะเรียนคนละสายแต่ก็ให้อารมณ์คล้ายๆ
จะคอยติดตามผลงานเรื่อยๆนะจ๊ะ
-
อยากได้คู่พี่น้องอีกคู่เป็นตอนพิเศษ Draft จัดให้ได้ป่าวน้าาาา
-
จบลงแบบสมบูรณ์แบบค่ะ
น่ารักทั่งพระเอก-นายเอกเลย
เป็นกำลังใจให้ทั้งไรท์เตอร์และโพสต์เตอร์นะคะ
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
-
เรื่องน่ารักจังค่ะ แต่งดีมาดอ่านลื่นปรื๊ด ไม่มีสะดุดเลย^^
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆ น้องภาม พี่ยอร์ช
อย่าลืมมาอัพเดทคู่ ยอร์คกับภีมนะครับ อิอิ
-
หวายๆๆๆ
ไม่ไหวแล้ววว
สุดๆจริง
ลงเวรมา
ใช้เวลาไม่นาน เริ่มต้นตอน บ่ายโมงกว่าๆ
จบลงตอนที่เม้นท์นี้
อิอิ
ทำไมน้าาา
ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกจริงหรือ
งั้น
ก็แสดงว่า
ตื๊อ..คือเจ้าโลกสิ
+55555555
ม่ายน้าาาาาาา
อย่าๆๆ
อย่าแม้แต่จะคิด
ชอบยอร์คอ่ะ
กวนได้โล่
น่ารักได้เหรียญ
ขอบคุณมากๆนะคร้าบ
ทั้งคนแต่งและคนโพสต์
มีความสุขทุกๆท่าน
นักอ่านทั้งหลายด้วยครับบบ
-
ไม่ได้เข้ามานาน เรื่องจบแล้ว จบได้ดีด้วย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากๆนะคะ
ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวสนุกๆแบบนี้
:L2: เป็นกำลังใจให้ทำสองคนนะคะ
-
ชอบจังเลยอ่าา <อ่านแบบ non-stop 6 ชม. ก่าแหน่ะ = =>
ชีวิตนี้จะหาผู้ชายดีๆ อย่างยอร์ชได้จากที่ไหนนะเรา T.T
::. พออ่านนิยายเรื่องนี้จบก้เริ่มเพ้อฝันแล่ะ ห๊าๆๆ+
ปล. อยากอยุม.นี้จัง ^^
.. ชอบยอร์ชที่สุดเลยๆๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านตอนพิเศษอ่าๆๆ ...
-
ฮ่าๆๆ โทดทีนายดราฟ เราก็พึ่งไ้ด้ว่างมาอ่านเนี่ยแหละ งานแม่งเยอะโคตรๆเลยปีสอง เข้าใจๆ เขียนแบบก็นะ 555
ยังไงก็รอภาคสองรึตอนพิเศษละกัน เวลาเดินเข้าไปทางถาปัตและวิดวะ คิดถึงเรื่องนี้ทุกที 555
-
ยังอ่านไม่จบ แต่อยากจะมาบอกว่า
เรื่องน่ารักดีนะครับ ^^
-
หนุกหนาน มากมากกก o13
-
รวดเดียวจบ สนุกมากมายคับ o13 o13
-
ความรู้สึกตอนที่ทั้งคู่ต้องแยกจากกันเพราะการเข้าใจกันผิด มันเศร้าจริงๆ
ภามเลือกที่จะไม่เข้าไปคุย สาเหตุเพราะรู้สึกเสียใจต่อการหักหลังและไม่อยากไปยุ่งกับความสุขของคนรัก จึงเลือกที่จะหลีกหนีไป
ยอร์ชมีเรื่องที่ไม่สามารถบอกได้ ดูภายนอกเหมือนคนที่หักหลังกันแบบแรงๆ และเหตุการณ์ก็ไม่สามารถเคลียร์ให้จบในวันเดียวได้ จึงเป็นเหตุให้ยอร์ชยอมห่างกับภามไปในที่สุด ยอร์ชเลือกจะเคลียร์ตัวเองและใช้ช่วงเวลานี้เรียนให้จบเพื่อรอวันกลับมาพบกันใหม่ของเขาและภาม
ภามดูเป็นเด็กที่มีจิตใจดี จึงไม่ได้ยุ่งกับเรื่องการคบกันเลิกกันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่มีผลมาจากภายในใจของเขาเองรึเปล่า ส่วนยอร์ชนั้นชัดเจนว่าเป็นหนุ่มฮอต เป็นคนที่พร้อมในการหาคนเข้ามาแก้เหงาในช่วงที่ต้องห่างจากภาม แต่ยอร์ชก็ไม่มีใคร ยอร์ชเลือกที่จะเก็บรักษาความรักเอาไว้มากกว่าที่จะหาใครมาแทนที่ภามในช่วงที่ไม่สามารถครอบครองภามไว้ข้างตัวได้
เมื่อวันแห่งการกลับมาพบกันมาถึง ด้วยการตั้งใจทำให้เรื่องดูบังเอิญ นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงการพยายามไขว่คว้าของๆ ตัวเองกลับมาของนายยอร์ช คุณแม่ คุณพ่อ และน้องๆ ยอร์ชก็ดูเป็นคนที่เข้าใจเรื่องราวต่างๆ ดี และไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจภามเลยแม้แต่น้อย ยอร์ชเองก็ไม่ได้โกรธ เกลียดอะไรภาม กลับให้อภัยที่ภามพยายามหนีเขามาตลอด
คุณแม่ คุณพ่อ พี่น้องภามเองก็ดูรักภามมาก แม้จะมีบทพิสูจน์ยอร์ชอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้หนักมาก เป็นสไตล์คนต่างจังหวัด ที่อะไรๆ ดูง่ายๆ แต่จริงใจ เพียงเพื่อมั่นใจแค่นั้นเองว่าภามจะได้รับการดูแลอย่างจริงใจจากนายยอร์ชจริงๆ
ไม่คิดเลยว่าเรื่องราวจะน่าประทับใจและก็ซึ้งได้ขนาดนั้น
ชอบตอนที่ยอร์ชไปขอโทษเด็กรุ่นน้อง แล้วจะไหว้ยกมือบอกให้ยกโทษให้เถอะไม่งั้นพี่ซวยแน่ จะเรียกว่ากลัวเมียก็ได้แต่โคตรน่ารักเลยล่ะ แล้วก็สุดท้ายตอนจบ ดีดกีต้าร์บอกร้ากกก
สุดท้ายก็ขอบคุณไร้ท์เตอร์มากๆ ถ้าจะให้รางวัลแบบเซ็งเป็ดอวอร์ดผมขอโหวตเลยครับ พระเอกยอดนิยมแห่งปี นายยอร์ช และก็ เรื่องน่าประทับใจแห่งปี รักไร้ท์เตอร์ครับ ;3
-
ร้ากกกกกกกกกกกกกกก เรื่องนี้ทึีสุด
:impress2:
:impress2:
:impress2:
:impress2:
-
ฟิคน่ารักมากๆเลยค่ะ :impress2:
ขอบคุณมากค่ะ :L2:
-
รวมเล่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
-
อ่านแร้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเรย
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากค่ะ มากจนอยากให้มีภาคต่อเพราะคิดว่าตอนพิเศษคงไม่พอ
แต่ยังไงก้อขอตอนพิเศษไว้แก้ความคิดถึงก่อนนะคะ
-
อ่านรวดเดี่ยวจบเลย ขอบอกว่าสนุกมากครับบบ
พระเอกได้ใจจิงๆๆ นายเอกก็น่ารักๆ
ขอบคุณนะครับบบทีเเต่งเรืองดีๆ ให้พวกเราได้อ่านกัน
ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ ขอตอนพิเศษ
-
จบแล้วหร่า ขอตอนพิเศษด้วยกั๊บ :-[
-
ขอบคุณสำหรับ เรืองดีๆที่แต่งมาให้น่ะครับ
เป็นกำลังให้ คนแต่ง มีความสุขมากๆน่ะ สุขภาพแข็งแรง
5 5 5 ขอเรือ่ง ภีมด้วยน่ะ อิอิ
-
สนุกมากเลยเรื่องนี้
เขียนได้ดีจริงๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ
ปล.อยากอ่านเรื่องน้องภีมกะยอร์คด้วยค่ะ คู่นี้ก็แอบน่ารักเหมือนคู่หลัก
-
บอกได้คำเดียวว่า.....สุดยอดไปเร้ยยยย
อิอิ..น่ารักมากกกกกกกก..
ชอบๆๆๆ..ขอบคุณนะคร้าบบ
ที่แต่งเรื่องราวดีๆแบบนี้มาให้อ่าน o13
-
แวะมาตามเก็บ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆขอรับ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ น่าร๊ากมาก ยอร์ชแม้จะเอาแต่ใจไปนิดแต่ก็น่ารักเหลือเกิน ภามก็น่ารักอ่า อยากได้ตอนพิเศษจัง
-
อิอิ...ภามอยู่นครนายกด้วยแหละ..
บ้านเดียวกันๆ..
เด๋วจะลองไปตามหาดูซิ...
เอิ๊กๆๆๆๆ
-
น่าหนุก ๆ น้องภาม พี่ยอช์จ
พอน้องไม่ใส่แว่น แล้วมองใกล้ ๆ เลยเห็นความน่ารักล่ะสิ :z2:
-
:o8: :-[ เสน่ห์แรงและใสซื่อจริง ๆ หนูภาม
น่ารัก :L2:
-
:L2: ขอบคุณนะคะ
ที่แต่งเรื่องสนุกๆ ให้อ่านค่ะ
-
เสียดายมาช้าไปนาน TT
หลงเรื่องนี้สุด ๆ รักหนุ่มวิศวะ + สภาปัดไปอีกนาน ห้า ๆ
ไรเตอร์จ้า
ไม่มีตอนพิเศษหรอคะ ??
อยากอ่านสุดใจขาดดิ้นเลยค่ะ TT
ดันดันดัน :DD
-
สนุกมากครับ
นั่งอ่านรวดเดียวจบเลย อิอิ
ขอบคุณไรเตอร์มากๆ ครับ
-
ชอบพี่ยอร์ชน่ารักจริงงง
วู๊ววววว
-
น่าร๊าก กกกกกก มากๆ 5 55
นั่งอ่านรวดเดียวจบ
อยากอ่านตอนของภีมมั่งอ่า ~~
ขอบคุณที่มาลงไห้อ่านจ้า :)
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกมากจริงๆ
ภามก็น่ารักยอร์ชก็น่าฟัดค่ะ
-
รวดเดียวจบ
^^ ประทับใจสุด ๆ
ยอร์ช นายแน่มาก 555
ขอบคุณ WRITER นะคร้าบบ ^^
-
ตอนเเรกที่อ่าน ก็คิดอยู่ตั้งนานว่าเรียนที่ไหน คิดว่าที่...เเน่ เเต่ยังไม่เเน่ใจ พออ่านหน้า8จบ เห็นเพลงจีบ ใช่เลย อยู่ใกล้ตัวเราเอง ไปอยู่ที่ละเเวกนั้นทุกๆเย็นเลย :z2:สนุกดีครับชอบๆ จิ้นหน้าตานักเเสดงออก เพราะเห็นเด็กที่นั่นเเทบทุกวัน o18
-
:z13: :z13: เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ
-
อ่านจบแล้ว เย่ๆๆๆ ขอบคุณมากๆนะค๊าบบบบบ
-
ขอบคุณจากใจ :pig4:
ชอเรื่องนี้มากเลย :L1:
-
จบได้หวานสุดริทไปเลยอ่าา
จามีใครแบบนี้ีอีกเป่าอ่าา
โฮ๊ย....อยากเจอสักคนอ่าาา
อยากรุเรื่องของ ยอตกะภีมจังเลยอ่า หน้ารักไปหยอกเลยที่เดียว
-
ฮะ ฮะ ฮะ
มีภาค2ด้วยเหรอ
อยากอ่านเร็วๆๆจังเลย
ปล.มีรวมเล่มด้วยเหรอ จองด้วยคนดิ
-
อ่านเย็นๆยันดึก
รวดเดียวจบ
ขอบคุณ คนแต่งกับคนโพสมากครับ
-
ยอร์ชติดเมียไปไหน
อยากอ่านภาคต่อของภีมกะยอร์คจ้า หาคู่ให้น้องเยลด้วยนะ น่ารักอ่ะ
แอบเคืองภามที่ไม่ยอมฟังยอร์ชอธิบาย แต่ลงตัวกันได้ก็โอเคแล้วอ่ะ
สนุกดีจ้า ชอบมากเลย
-
จบแบบแฮปปี้ สุดๆ
รอ ตอนพิเศษน่ะค่ะ
อยากอ่านของเฮียยอร์ค กับพี่ภีมมค่า
-
o13 ขอบคุณครับ
-
หึหึ ผมคุ้นตั้งแต่ร้านขายของข้างโรงอาหาร พอมี ป้าดา ชัวแน่ๆ นี้มันคณะของผมชัดๆ หึหึ ที่ๆผมกำลังเรียนอยู่ ห้าๆๆ เปนกำลังใจให้ครับ
-
:m15: จบได้แจ่มมากค่ะ
:call:นับถือนับถือ
-
ขอบคุณนะค่ะ
สำหรับเรื่องสนุกๆที่เอามาแบ่งปัน o1
-
พี่ยอร์ช น้องภาม forever...
-
ฮ้า
อ่านทันจนจบแล้วค่า :-[ แอบหมั่นไส้หนูภาม (จะโดนตีนพี่ยอร์ชไหมเนี่ย 555+) แบบ เอาแต่ใจตัวเองพอกันเล้ยยยยยย แต่ภามดูจะดื้อกว่า แล้วก็คิดว่าตัวเองมีสิทธิมากกว่า 555+ บางทีอ่านไปอ่านมานะ ถ้าป้าเป็นยอร์ชป้าคงไม่ยอมขนาดนี้ ไปไหนก็ไปเลย อยู่ไหนก็อยู่เลย เหนื่อยเเทนค่า :sad4:
รู้สึกแบบยอร์ชคอยตามภามฝ่ายเดียวเลย ไม่ค่อยรู้สึกถึงความรักทีภามมีต่อยอร์ชเท่าไหร่ ....... :o12:
แต่น่ารักมากค่า จบแฮปปี้ เย้ๆๆ o13
-
:man1:
แล้วก้อจบแบบ happy
อ่านจบแล้วก็นั่ง อมยิ้มอยุ่คนเดียว
-
happy กันถ้วนหน้าเลย
เป็นคู่ที่น่ารักดี
แต่เสียดาย น่าจะทำตอนพิเศษคู่ของภีมซะหน่อย (ปลื้มอยู่) อิอิ
-
ว้า จบซะแล้ว
แต่สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านแล้วมีความสุขครับ ^^
ว่าแต่.. แป๊ะกับตี๋ เป็นยังไงกันต่อน๊ออ..
-
โอะๆๆ
:o8: แหมๆ มีการถามหาเมท
จะอยู่เป็นเพื่อนหรอจ๊ะ แหมๆๆ
แสดงว่า ภามถอดแว่นละน่ารัก
ยอร์ชเลย ติด เหอะๆ
:z13:
-
พรหมณ์ลิขิตบรรดาลชักพา
ดลให้มาพบกันทันใด
ทำใจเหอะภาม :oo1:
เนื้อคู่กันอ่ะนะ
ไม่อยากเจอยิ่งเจอแหละน่า
-
55 5 +
อิพี่ยอร์ชแอบหึง
และแอบทำตัวหน้ารัก :m25:
เอ๊ะคุณนัน รึคุณจะคิดไม่ซื่อ?
-
ฮิ้ว ว
นายเอกเลิกทำตัวไม่รู้เรื่องซะทีสิ
พี่ยอร์ชเค้าร้องให้นายนั่นแหละ!!!
-
ตามอ่านมาสองวันครับ แล้วก็จบลงทั้งหมด 28 ตอน
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ก็น่ารักจริงครับ
แม้จะติหน่อยตรงที่พระเอกทำไมจะต้องข่อขืนนายเอกซะตั้งแต่ตอนแรก
แล้วเรื่องก็ดูจะง่ายๆ ไปนิดนึง
ทั้งนายภามก็น่าจะชอบนายยอร์ชตั้งแต่แรกแล้ว ถึงยอมคบกับคนที่ทำอะไรกับตัวเองแบบนั้นได้
แล้วเหตุผลที่นายยอร์ชข่อขืนก็ดูจะไม่มีเหตุผลเอาซะเลย เฮ้อออออ
จริงๆ ถ้าเรื่องนี้ใส่รายละเอียดลงไปอีกหน่อย ก็น่าจะยาวกว่านี้ได้นะครับ
เพราะว่าคนรอบข้างก็ดูเหมือนจะมีบทเฉพาะกิจเท่านั้น
คนอ่านยังไม่ค่อยได้เรียนรู้เกี่ยวกับนายนัน พี่ป้อง ซักเท่าไหร่เลย ถ้าไม่ใช่น้องภามเล่าให้เราฟังเอง
แต่โดยรวมถือว่าโอเคมากครับ สำหรับงานชิ้นแรก
แต่อยากจะให้แก้ หรือไม่ก็เพิ่มตรงนึงอ่ะครับ
คือช่วงแรกๆ ที่มีบันทึกของนายยอร์ชอ่ะครับ
มันมีเนื้อเรื่องหายไปช่วงนึง
เพราะว่ายอร์ชต่อยกับนัน คือตอนที่ภามไปกินข้าวกับยอร์ชและเพื่อนของยอร์ช
ส่วนตอนที่ภามไปกินข้าวกับยอร์ชหลังจากแข่งบาสชนะ ที่ไปกับเพื่อนของภามนั้น
ไม่ได้ต่อยกัน เพราะว่าสุดท้ายแล้ว โจเป็นคนไปส่งภามที่หอเอง
เห็นอ่านแล้วมีเล่าว่าอยากจะรวมเล่ม เลยอยากจะให้แก้ตรงนี้ซักนิดอ่ะครับ
จะได้ไม่หลุดไป ^^ จะรออ่านถ้ามีผลงานอีกนะครับ ^^
o13 o13 o13 :mc4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
สนุกมากๆอ่ะ
อ่านแล้วนึกถึงตอนที่ผมเรียนอยู่ที่นี่เลยคร้าบ
แต่ตอนนี้จบมานานแล้วอ่ะครับ..อิอิ
ไม่ได้อยู่ถาปัดหรือวิดวะนะคร้าบแต่อยู่คณะที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ใส่ช็อบสีแดงอ่ะ อิอิ บอกแค่นี้คงรู้นะครับว่าคณะไรอ่ะ
เข้าเรื่องนะครับ อยากบอกว่าชอบพี่ยอร์ชกับน้องภามมากอ่ะ
อ่านแล้วสนุกมากมาย ขอบคุณไรเตอร์ที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆมาให้ได้อ่านกันนะครับ
แต่อยากอ่านตอนพิเศษของ ภีม กับ ยอร์ค ครับ
อยากรู้ว่าแป๊ะกับตี๋จะลงเอยกันยังไงอ่ะ อยากรู้ อิอิ
ปล.ไม่รวมเล่มแล้วเหรอครับเห็นเงียบมากมายอ่ะ ถ้ามีรวมเล่มอยากได้เหมือนกันครับ
แล้วจะติดตามผลงานของไรเตอร์ต่อไปนะคร้าบ
:L2:
-
แวะเข้ามาบอก ว่า
คิดถึงจังเลย
-
น่ารักมากอะ เฮียยอร์ช ก้อน่ารัก น้องภามก้อน่ารัก อยากอ่านตอนพิเศษอะ :-[
-
สนุกมากค่าาาาา
ใช้เวลา 2 วันกว่าจะอ่านจบ
อ่านไปก้ลุ้นไปว่าว่าเมื่อไหร่ภามจะยอมฟังตายอร์ชสักที
จบฉอปปี้ได้นี่ดีใจมากเลยค่า
อิอิ
-
เข้ามาบอกว่า.. ยู่หลง สนุกมากกกกกกก
ฮ่าๆๆๆ บอกในนี้ได้มั้ยอ่า? แหะๆ
เค้าชอบถาปัตนะ แอบอยากให้ถาปัตได้กับวิศวะจริงจัง
ฮ่าๆๆๆ แอบเชียร์คณะตัวเองให้ไปจีบถาปัตอยู่คะ ฮ่าาาาา
-
ขอบคุณครับ
เป็นเืีิรื่องทึี่่สนุกมากๆเลยครับ
-
ขอบคุณคับสำหรับนิยายเรื่องนี้ ผมอ่านรวดเดียวจบเลย ใช้เวลาอ่านตั้งแต่ สองทุ่มยันตีห้าเลย
อ่านแล้วก็ได้ข้อคิดดี ๆ หลายอย่าง ทำให้คิดถึงตอนที่เข้ามหาลัยใหม่ ๆ จนตอนนี้ใกล้จะจบแล้ว
ช่วงที่เรียนอยู่มีเรื่องราวผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย ทั้งดีทั้งไม่ดี
แต่ก็เป็นความทรงจำที่มีคุณค่ามากที่สุดในชีวิตของมหาลัย
ขอบคุณคับสำหรับนิยายเรื่องนี้
ตั้ม เด็กมหาลัย
-
เย่ อ่านจบแล้ววววววววว
ใช้เวลาอ่านสองวัน เหนื่อยๆจริงๆ
แต่ก้สนุกดี น่ารัก เถื่อน โหด เอาแต่ใจสุดๆๆ
ชอบงับ
-
:o12: ก่อนอื่นขอคร่ำครวญ!!!!
โฮๆๆๆๆ ที่พิมพ์ไว้พอกดโพสแล้วหายหมดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิเจ๊อุตส่าห์เวิ่นเว้อไว้ซะมากมาย เจอแบบนี้อีกแล้ว :seng2ped: (ความผิดอิจ๊เองที่ลืม copy ข้อความไว้)
โฮ~~ น้ำตาตกใน....
ขอแบบสั้นกระชับเลยนะคะ :sad4: ชอบคู่นี้มาก... ถึงยอร์ชจะเอาแต่ใจ แต่พออยู่กับภามแล้วหยั่งกับลูกแมวน้อยแหนะ!!
ส่วนฉากที่ชอบที่สุดคงไม่พ้นฉากจบ ตอนที่ยอร์ชดีดกีต้าร์ร้องเพลงเดิมเหมือนตอนที่จีบภามใหม่ๆ มันดูคลาสสิกมาก รู้สึกเหมือนเห็นฉากซากุระบาน(ได้ข่าวว่าอยู่เมื่อไทยไม่ใช่ญี่ปุ่น เหอๆ) แล้วก็มีกลีบสีชมพูปลิวๆเต็มไปหมด บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวมีพนักพิงนายยอร์ชกำลังนั่งเกากีต้าร์โปร่ง ร้องเพลงบ่งบอกสายเลือดวิดวะ ห่างออกไปสักหลายเมตรหน่อย นายภามกำลังยืนมองภาพเหมือนฝันแบบตกตะลึง รู้สึกเหมือนตัวเองได้...ตกหลุมรัก...อีกครั้ง!
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มันให้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆนะ!!!
ขอกอดคนแต่งคนโพสซักที....ขอบคุณที่คลอดนิยายดีๆแบบนี้ออกมาและขอบคุณที่เอามาให้อิเจ๊บ้านๆได้ยนกับความรัก...
โฮะๆๆๆ ขอคารวะเจ้าค่ะ o1
-
อ่า ไม่ได้เข้ามาเม้นซะนาน ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะจ้า^ ^
สำหรับทุกคำติชม เรารับหมดจ้ะ เพราะยังไงนี่ก็เป็นเรื่องแรกของคนแต่ง ย่อมมีผิดพลาด
ยังไงก็ขอบคุณมากจ้า
มาวันนี้ก็ขอแอบมาตอบบางคอมเม้นที่ถามๆกันอ่านะ
จะมีรวมเล่มมั้ย?
- มันเป็นเรื่งของอนาคตอ่าจ่ะT T คงต้องดูกระแสตอบรับและงบดุล และตอนนี้กำลังเฟ้นหาคนวาดปกอยู่ ฉะนั้นรอกันไปก่อนน้าสำหรับผู้ที่อยากได้
และเพื่อนร่วมสถาบันของเรา รู้สึกอบอุ่นมากที่บอร์ดนี้รวมเลือดพระจอมเยอะขนาดนี้ โหะๆๆๆ
ทุกๆคนที่มากจากสถาบันอื่นด้วยจ้า ขอบคุณมากที่ติดตามชมกัน
มีอะไรเม้นไว้ที่นี่ได้น้า^ ^
ปล. สำหรับยู่หลง ดีใจมากจ้าที่ซื้อบัตรมาดู นักแสดงและทีมงานทุกคนทุ่มเทมากทีเดียว แต่ก็หายเหนื่อยเมื่อได้ยินผู้ชมหัวเราะปรบมือ
ดังขนาดนี้ แล้วเจอกันใหม่กับละครถาปัตปีหน้าจ้า
-
ระหว่างรอสีรองพื้นโมเดลแห้งเลยแวะมาครับ 555 คิดถึงบอร์ดและทุกคนมากๆ เลยครับ เรื่องรวมเล่มคงต้องรอดูอนาคตอีกทีนะครับ ต้องขอโทษด้วยที่ตอนนี้ยังบอกอะไรแน่นอนไม่ได้เพราะงานรุมเร้าเยอะเหลือเกินครับ แง่มๆ
ตอนนี้กำลังแต่งนิยายเรื่องที่สองอยู่ครับ(แต่ไม่ใช่ภาคต่อของคนในเรื่องนะครับ 55) ถ้ารวมๆ ได้เยอะเมื่อไหร่น่าจะเอาออกมาให้ยลกันได้ครับ (แต่คงนานอยู่ แหะๆ) หรือถ้าว่างก็อาจจะมาลงตอนพิเศษของเรื่องนี้ไว้ให้หายคิดถึงกันครับ
ต้องขอขอบคุณสำหรับทุกคำติชมมากๆ ครับ ขอรับไว้ด้วยใจ
รักทุกคนครับ
DRAFT
-
เอาตอนพิเศษมาฝากให้หายคิดถึงจ่ะ :กอด1:
_______________________-________________________--
หนาว.... ช่วงนี้ผมมักพูดคำนี้บ่อยๆ จนยอร์ชบอกว่ารู้สึกแปลกถ้าวันไหนผมไม่บ่น ยิ่งสองสามวันมานี่ยิ่งแล้วใหญ่ ปลายเดือนธันวาคมแบบนี้แม้จะเป็นประเทศไทยที่ได้ชื่อว่าร้อนชนะเลิศประเทศหนึ่งในแถบเอเชียก็ยังอุตส่าห์ได้มีโอกาสสัมผัสฤดูหนาวกับเขาเหมือนกัน แต่มันคงจะดีกว่านี้มากถ้าหากว่าอยู่ๆ ไม่ตื่นมาแล้วหนาวปุบปับอะไรแบบนี้
ผมมักได้ยินคนพูดว่าฤดูหนาวมักทำให้คนเหงาใจ เหงาหรือ? อาจจะจริง บางทีตอนนี้ผมอาจจะรู้สึกเหงาอยู่ก็ได้...
“ยอร์ชล่ะตั้งทัพ?”ผมถามเมื่อเห็นตั้งทัพกำลังยกข้าวของของแม่เข้ามาในบ้าน วันนี้เขาก็ใช้ให้ตั้งทัพขับรถไปรับผมอีกตามเคย ถ้าเดาไม่ผิดก็คงต้องออกไปทำอะไรสักอย่างแล้วก็กลับมาดึกๆ เหมือนสามวันที่ผ่านมา
“คุณชายมีสังสรรค์กับเพื่อนเก่าครับ เห็นว่าคุยเรื่องงานกับลูกค้าเสร็จแล้วก็ไปต่อเลย”ตั้งทัพหยุดรอคำตอบจากผม
“หรือ? แล้วทำไมเขาไม่บอกกับฉัน ทำไมต้องโทรบอกนาย?”ผมถามสิ่งที่ค้างคาใจ ตลอด 3 วันที่ผ่านมานี่ยอร์ชมักจะหายตัวไปบ่อยๆ ในช่วงเย็น กลับมาบ้านอีกทีก็ประมาณห้าทุ่ม เหตุผลก็มีนัดกับลูกค้าบ้าง อยู่ๆ เกิดอยากเอารถไปเช็คสภาพเองบ้าง(ศูนย์ที่ไหนมันเปิดตอนกลางคืน?) มีนัดกับเพื่อนบ้าง สาเหตุที่ต้องไปโน่นมานี่นั้นเขามักจะบอกผ่านตั้งทัพมาถึงผมเสมอ ซึ่งก็ให้การตรงกันบ้างไม่ตรงกันบ้าง พอกลับมาก็ไม่ยอมตอบคำถาม บ่ายเบี่ยงไปเรื่อย เป็นใครใครก็ดูออกละครับว่ามันไม่ชอบมาพากล
“เอ่อ......”นั่นไง ลูกสมุนชักจะแก้เกมไม่ทันแล้ว ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรปิดบัง
“ไม่เป็นไร....นี่เพิ่งสามทุ่ม”ผมบอกแล้วเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาแขวนผนังเรือนใหญ่
“เดี๋ยวห้าทุ่มเขาก็คงกลับมาเอง.....ถูกไหม?”ผมยิงคำถามอย่างหมั่นไส้ เห็นพ่อตัวดีทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจึงเดินเลี่ยงไปนั่งดูทีวีเงียบๆ อยู่คนเดียวที่ส่วนรับแขกแทน
เหงา? ใช่...ผมเหงาจริงๆ ด้วย เวลานี้พ่อกับแม่ขึ้นนอนกันเรียบร้อยแล้ว เฮียยอร์คก็ยังไม่กลับ น้องเยลก็ยังอยู่ที่คอนโดของเพื่อน ส่วนคนที่ผมอยากพบมากที่สุด.....ก็กลับหายหน้าไปเหมือนเคย บ้านหลังใหญ่โตสวยงามที่ใครๆ ก็ใฝ่ฝันอยากจะเป็นเจ้าของที่ผมกำลังอาศัยอยู่ตอนนี้ไม่ได้ให้ความสุขกับผมเลย มันกลับดูเหมือนพื้นที่ที่ว่างเปล่า ใหญ่โต แต่ไม่มีความอบอุ่น เมื่อคิดถึงบ้านของตัวเองที่นครนายกก็น้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆ ที่อายุ 26 แล้วเชียว แต่โรคคิดถึงบ้านกลับไม่หายสักที
เสียงรถยนต์ดังแว่วเข้ามาจากประตูใหญ่ ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงรถของใคร ผมอยู่ที่นี่นานจนสามารถจำเสียงเครื่องยนต์ของรถทุกคันและความเร็วในการเหยียบของคนในบ้านนี้ได้แล้ว ไอ้นิสัยซิ่งปาดหน้าชาวบ้านเอี๊ยดอ๊าดแบบนี้ไม่ต้องให้เดาผมก็มั่นใจว่าต้องเป็นเขา
“ชื่นใจจัง”สันจมูกคมๆ กดลงที่แก้มผมหนักๆ หลังจากเสียงรถเงียบหายไปในโรงจอดได้ไม่นาน แขนแข็งแกร่งที่ผมคุ้นชินโอบกอดมาจากทางด้านหลังโซฟาตัวใหญ่
“ไปเที่ยวกับเพื่อนเก่าสนุกไหม?”ผมถามโดยที่ไม่ได้หันไปมอง สายตายังคงจับจ้องที่จอทีวี หากแต่มันว่างเปล่า ผมแทบมองไม่เห็นเลยว่าบนจอนั้นฉายภาพอะไรบ้าง
“หือ? อ๋อ ก็สนุกดี”เขาว่าพลางเดินอ้อมมานั่งข้างๆ ผม
“ภามเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่เห็นมองหน้าพี่เลย”เขาชะโงกหน้าที่ตอนนี้มีไรเคราสีเขียวจางๆ เข้ามาหา ใบหน้าคมเข้มนั้นแทบไม่ได้ต่างจากเดิมเลย ใบหน้าที่ผมต้องพบและอยากจะพบเจอในทุกๆ วัน หากแต่ตอนนี้ความโกรธที่แม้จะไม่ได้มากมายแต่ก็กลับทำให้ผมไม่อยากมองหน้าเขาไปเสียอย่างนั้น
“เปล่า....ที่งานท่าทางจะมีเพื่อนเยอะนะ”ผมยังคงนั่งมองหน้าจอทีวีไปเรื่อยๆ
“ก็มีไอ้เอก ไอ้วิน ไอ้เอ ไอ้พร้าว แล้วก็ไอ้พิท”เขาตอบ
“อืม แป้งเลอะเสื้อแน่ะ คราวหลังถ้าเพื่อนจะทาแป้งกันก็บอกให้ระวังๆ หน่อยแล้วกัน”ผมหันไปชี้รอยเปื้อนสีขาววงใหญ่บนเสื้อเชิ้ตของเขาก่อนจะลุกขึ้นห้อง เสียงรถของน้องเยลขับเข้ามาพอดี อย่างน้อยคืนนี้ก็คงมีเพื่อนนอน ไม่ต้องเหงาเพิ่มไปอีกคืน
“อา เฮ้ย! เพื่อนพี่มีแต่ผู้ชายนะภาม มันไม่ทาแป้งกันหรอก”นายยอร์ชทำท่าจะรับปากแต่ก็เพิ่งรู้สึกได้กับคำพูดของผม
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปอาบน้ำได้แล้วไป”ผมบอกแค่นั้นก็กลับขึ้นห้อง ช่วงเสี้ยวนาทีพ่อตัวดีก็วิ่งตุบตับๆ ตามขึ้นมาจากข้างล่าง ผมนั่งรออยู่บนเตียงใหญ่กลางห้อง เห็นเขาทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูด จนสุดท้ายก็ดูล้มเลิกความตั้งใจแล้วยืนถอดเสื้อผ้าอยู่หน้ากระจก
“วันนี้ไม่เห็นมาช่วยปลดกระดุมเลย”เขาพูดขึ้นในที่สุด
“วันนี้เหนื่อย ก็ทำเองสักวันสิ”ผมว่านิ่งๆ ปกติเวลาเขาจะอาบน้ำ เขามักจะยืนถอดเสื้อผ้าอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเลย ผมเคยบ่นอยู่หลายครั้งแต่เขาก็มักจะบอกว่าเป็นสามีภรรยากันไม่เห็นต้องอาย(ที่จริงเขาไม่ได้พูดเพราะแบบนี้หรอก) จนหลังๆ ผมเริ่มชินและมักจะช่วยถอดไทด์ให้เขาเสมอ
“ภาม....”เขาครางเบาๆ
“อะไรอีกล่ะ”
“..........เปล่า”นายยอร์ชดูหงอยลง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก เขายืนถอดเสื้อผ้าอยู่เงียบๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมหยิบหมอนและผ้าห่มอีกผืนในตู้ติดผนังออกมาหลังจากอีกคนเข้าห้องน้ำไปได้ไม่นานนัก เพียงครู่เดียวผมก็แบกของทั้งหมดมาถึงหน้าประตูห้องที่อยู่ถัดไปอีกสามห้อง ผมเคาะประตูเบาๆ รออยู่ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้
“อ้าว? พี่ภาม?”น้องเยลดูงงๆ เมื่ออยู่ๆ ผมก็โผล่มายืนหน้าห้องในเวลาดึกแบบนี้ นอกจากจะมีน้ำเสียงสงสัยแล้ว สายตายังมองมาที่ของในอ้อมกอดผมอย่างต้องการคำตอบ
“พี่ขอนอนด้วยคนสิ”
“หา?”
“ไม่ต้องหาหรอก ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ นะ”
“แล้วเฮียล่ะครับ?”เขาบุ้ยใบ้ไปทางห้องที่ผมเพิ่งจากมา
“ไม่ต้องห่วงหรอก เขานอนคนเดียวได้”ผมว่านิ่งๆ อารมณ์น้อยใจอีกคนที่ถูกพูดถึง ไม่ใช่ผมไม่ไว้ใจเขา แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้ที่หลายวันมานี้เขาต้องทำอะไรลับๆ ล่อๆ จะพูดจะบอกกันสักนิดก็ไม่มี โอ๊ย พูดแล้วก็อยากจะหนีกลับบ้านตัวเอง
“ทะเลาะกันหรือครับ?”น้องเยลยังคงถามต่อแต่ก็เปิดประตูกว้างขึ้นให้ผมเข้าไป ซ้ำยังดึงผ้านวมในมือผมไปถือซะเองก่อนจะเดินนำไปที่เตียง อืม เตียงห้องนี้ก็ไม่ได้เล็กกว่าห้องโน้นสักเท่าไรนี่นะ
“ไม่หรอก แค่พี่อยากเปลี่ยนบรรยากาศน่ะ”ผมจัดหมอนให้เข้าที่ก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ราตรีสวัสดิ์นะ”ผมบอกน้องเยลแล้วหลับตาลง
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
............................................
.....................................
...........................
................
“น้องเยล......”
“ห๊ะ! ครับๆ”
“วางโทรศัพท์แล้วนอนดีกว่านะพี่ว่า”ผมบอกทั้งๆ ที่ยังหลับตา แค่ได้ยินเสียงกดปุ่มมือถือผมก็รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร
“แล้วไม่ต้องเปิดประตูให้ใครทั้งนั้นนะ ไม่งั้นพี่โกรธ”ผมสำทับอีกครั้งก่อนจะหลับไปด้วยความง่วง
“ภาม.....”
“ภาม....................”
“เฮ้ย ไปไหนวะ”ผมสบถกับตัวเองเบาๆ เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นคนที่อยากกอดบนเตียงนุ่ม ว่าจะแกล้งกอดทั้งๆ ที่ยังคาดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแบบนี้เสียหน่อย ผมมักทำแบบนี้บ่อยๆ และภามก็มักจะบ่นแบบไม่ได้จริงจังทุกครั้ง แต่ผมชอบมองหน้าภามเวลาเขินเมื่อโดนผมกระโดดกอดตอนไม่ใส่เสื้อผ้าจริงๆ
“ไปไหนของเขานะ”ผมถามตัวเองเบาๆ ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปเดินหานอกห้อง ถ้าจะดื่มน้ำตู้เย็นเล็กในห้องนอนก็มี ทีวีในห้องก็มี แล้วจะออกไปไหนอีก? สงสัยไปเข้าห้องน้ำที่ห้องอื่นละมั้ง?
................................
...................
...............
“โว้ยยยยยยยย!”
“ไอ้ทัพ! แกไปดูห้องโน้นซิ อะไรวะ เมียฉันหายทั้งคนทำไมไม่มีใครรู้!”ผมตวาดลั่นอย่างสุดจะทนเมื่ออีกสิบหน้านาทีให้หลังผมก็ยังหาภามไม่พบ แรกๆ ก็เดินหาเองก่อน พอไม่เจอชักใจไม่ดีเดินไปปลุกไอ้ทัพให้ลุกขึ้นมาช่วยกันหาด้วย พอไม่เจออีกชักจะเครียดแล้วครับ รถก็อยู่ทุกคัน แต่ภามไม่รู้หายไปไหน จนตอนนี้ผมต้องให้คนงานเอาสปอร์ตไลท์ออกส่องหาที่สวนและสนามรอบๆ บ้าน
“ใจเย็นๆ ครับคุณชาย ผมว่าคุณภามไม่ได้หายไปไหนหรอก”ไอ้ทัพบอก แต่ดูท่าทางมันก็เป็นห่วงภามไม่แพ้กัน
“ไม่หายแล้วทำไมไม่เห็นวะ! คนบ้านนี้มันไม่ได้ดังใจเลยโว้ย! ไล่ออกให้หมดเลยดีมั้ย!”
“โธ่......คุณชาย”
“แกขึ้นไปเอามือถือที่ห้องฉันมาซิ เร็วๆ ด้วย ฉันจะโทรหาไอ้กร”
“คุณชายจะโทรหาสารวัตรมกรทำไมครับ?”ไอ้ทัพถามหน้าซื่อ
“ถ้าฉันนับหนึ่งถึงสิบเมื่อไหร่แล้วยังไม่ได้มือถือล่ะก็ แกโดนไล่ออก!”
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”ไอ้ทัพวิ่งเลิ่กลั่กขึ้นไปบนชั้นสอง ไม่นานนักมือถือของผมก็มาอยู่ในมือทันใจ
“หือ?”หน้าจอโทรศัพท์ของผมมีเบอร์ของตี๋เล็กค้างอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ก็อยู่ห้องใกล้ๆ กัน ถ้ามีอะไรทำไมไม่เดินมาหา หรือว่า?”
“เออว่าไง”
“เฮีย....เฮียไปทำอะไรให้พี่ภามโกรธเนี่ย”เสียงน้องชายคนเล็กกระซิบกระซาบดังมาจากเครื่องมือสื่อสาร
“ภามอยู่กับตี๋เล็กหรือ?”ผมยิงคำถามทันที
“อื้อ เฮียเอาไงต่อเนี่ย”อีกฝ่ายยังคงกระซิบตามเดิม
“เออๆ เดี๋ยวเฮียไปรับภามเอง”
“เดี๋ยว เฮีย....”ดูเหมือนปลายสายจะพูดอะไรอีกแต่ผมไม่ได้ฟังแล้ว ผมกดวางโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที ใจนึงก็นึกดีใจที่ภามปลอดภัยดี แต่อีกใจนึงก็ชักจะงอนภามขึ้นมาตงิดๆ โกรธกันแค่นี้ไม่เห็นต้องแยกห้องกันนอนเลย ผัวเมียกันถึงโกรธกันก็ต้องนอนห้องเดียวกันสิ
“เฮ้ย! ตี๋เล็ก!”ผมตะโกนเรียกเมื่อพบว่าก้านกดทองเหลืองไม่สามารถกดเพื่อเปิดประตูได้
“ชู่ววว... เบาๆ เฮีย เดี๋ยวพี่ภามตื่น”อีกฝ่ายทำเสียงกระซิบกระซาบมาจากอีกฟากของบานประตู
“เปิดประตูสิวะ”ผมเริ่มพาลแล้วครับ กับน้องกับนุ่งก็ไม่เว้น
“เปิดไม่ได้อ่ะเฮีย พี่ภามสั่งไว้”
“วะ! แล้วเฮียจะเอาเมียกลับห้องยังไงวะ!”เรื่องมากนักเดี๋ยวก็พังประตูซะเลยโว้ย!
“ใจเย็นๆ เฮีย พี่ภามห้ามเยลเปิดประตูให้คนอื่นอะ แต่เฮียเปิดเข้ามาเองคงได้ เดี๋ยวเยลโยนกุญแจออกทางหน้าต่างให้นะ แล้วเฮียไปเอามาเปิดเข้ามาเอง”ไอ้คนเจ้าแผนการว่า
ภายในไม่เกินหนึ่งนาที กุญแจสีเงินก็เข้ามาอยู่ในมือผมด้วยฝีเท้าการวิ่งของไอ้ทัพ ผมไขประตูเข้าไปในห้องที่มีแสงไฟสลัวๆ ตี๋เล็กยืนทำหน้ามีคำถามอยู่ใกล้ๆ ภาม แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะตอบคำถามอะไรใคร ผมช้อนตัวภามอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวเจ้าตัวจะตื่นก่อนจะพามานอนที่เดิมบนเตียงในห้องของเรา
ผมเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากของภามออกเบาๆ แล้วประทับจูบลงไป ภามขยับตัวยุกยิกเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะตื่น ผมถอนหายใจเบาๆ กับเหตุการณ์ในวันนี้ เป็นเรื่องจริงที่ผมมีเรื่องที่บอกภามไม่ได้ ผมรู้ว่าภามอาจจะรู้ว่าผมโกหกและรอคอยให้ผมพูดความจริง แต่มันยังไม่ถึงเวลา ผมกดริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากของอีกคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง หวังว่าภามคงอดทนได้จนกว่าจะถึงวันนั้น.....วันที่ผมพร้อมจะพูดความจริง
“เดี๋ยวพี่ต้องออกไปก่อนนะภาม สักสองทุ่มคงกลับ แล้วเราค่อยไปฉลองกัน”นายยอร์ชบอก วันนี้เป็นวันสิ้นปี เขาพาผมกลับจากบริษัทด้วยตัวเอง ผมออกจะแปลกใจนิดๆ ที่เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้ากลับพบว่าผมนอนอยู่ที่เตียงของตัวเองโดยมีเจ้าของหน้าคมๆ นอนกอดอยู่ข้างๆ วันนี้เขาทำให้ผมใจชื้นขึ้นเพราะตั้งแต่เช้าเขาก็ตามประกบผมตลอดทั้งวัน คอยเอาใจผมสารพัดจนผมเกือบจะหายโกรธ ถ้าหากว่าเขาไม่มาขอไปรับเพื่อนที่สุวรรณภูมิแล้วขอกลับค่ำเสียก่อน
“วันนี้ห้ามไปนอนห้องคนอื่นอีกนะ”เขาเลิกคิ้วเข้มๆ เป็นเชิงดุให้ผมก่อนสั่งเสียจริงจัง
“ถ้าไปแล้วจะทำไม?”ผมถามกวนๆ ทีเขายังไม่ยอมบอกสักทีว่าที่หายๆ ไปนี่ไปทำอะไรนักหนา
“พี่ไม่ทำภามหรอก แต่ถ้ามีคนสมรู้ร่วมคิดพี่เอาตาย อย่านึกว่าเป็นตี๋เล็กพี่จะละเว้นให้นะ”เอาอีกแล้วสิ ไอ้คำพูดเอาแต่ใจนี่แก้ไม่หายสำหรับนายคนนี้จริงๆ
“ก็ต้องดูก่อนว่าคนสัญญาจะกลับตรงเวลาไหม”
“ตรงแน่นอน งั้นพี่ไปก่อนนะ”เขาบอกแล้ววนรถอกไปเสียงดังเอี๊ยด ไอ้นิสัยนี้ก็เหมือนกัน ขับรถใจร้อนเป็นที่หนึ่ง เพราะความเป็นห่วงผมจึงต้องนั่งควบคุมเขาอยู่ข้างๆ เกือบทุกครั้งเวลาเขาไปไหน
“ตั้งทัพ”ผมหันไปเรียกตั้งทัพที่รดน้ำต้นไม้อยู่ใกล้ๆ
“ครับ?”
“ไปเดินตลาดเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม? วันนี้ว่าจะลองทำอาหารเองน่ะ เผื่อยอร์ชจะชอบ”
“ได้ครับๆ งั้นคุณภามรอตรงนี้ครู่นึงนะครับ เดี๋ยวผมไปเอารถออกมารับ”ตั้งทัพรีบปิดน้ำแล้วเข้าไปเอารถที่โรงจอด ไม่นานนักเราก็มาถึงตลาดสดที่อยู่ไม่ไกลบ้านเท่าไร ตามกำหนดการแล้วคืนนี้เราจะอยู่ฉลองปีใหม่กันที่กรุงเทพ แล้วพรุ่งนี้ยอร์ชจะพาผมกลับไปกินข้าวกับพ่อแม่ที่นครนายก
“อันนี้มันสดหรือไม่สดอะตั้งทัพ?”ผมยกหัวกะหล่ำปลีในมือให้ตั้งทัพดู แต่จะว่าไปมันก็คงสด....มั้ง เพราะผมดูไม่เป็นหรอก อันที่จริงที่จะทำกับข้าววันนี้ก็กะให้แม่ครัวที่บ้านสอน
“หือ?”ยังไม่ทันที่ตั้งทัพจะตอบผมก็มองเลยไปเห็นคนคุ้นตาเข้าเสียก่อน คุ้นมากเสียด้วยแหละ ก็ในเมื่อไอ้บ้านี่เพิ่งบอกว่าจะไปสุวรรณภูมิเมื่อกี้ไง!
“ซวยแล้ว!”ตั้งทัพอุทานเหมือนไม่ได้ตั้งใจเมื่อมองตามสายตาผมไปพบกับเจ้านายตัวเองที่ยืนถือถุงข้าวของพูดคุยยิ้มแย้มแจ่มใสกับผู้หญิงอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ
“อะไรซวย หือ?”ผมหันกลับมาเค้นถามคนข้างๆ อย่างเอาเรื่องในเมื่อตัวปัญหามองไม่เห็นผมและก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเห็น
“เอ่อ.....”
“ไม่เป็นไร ตอบมาแค่ว่าตกลงแล้ววันนี้มีเพื่อนยอร์ชลงเครื่องที่สุวรรณภูมิไหม?”
“อ่า......”
“รักกันเข้าไปนะคุณชายของนายน่ะ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาโกหกฉันยังจะเข้าข้างกันอีกนะ”ผมบอกนิ่งๆ ซึ่งใครๆ ก็รู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าผมโมโหจริงๆ แล้ว
“คุณชายไม่ได้มีคนอื่นหรอกนะครับคุณภาม เชื่อผมเถอะ”ตั้งทัพส่งเสียงครางหงิงๆ เพื่อช่วยเจ้านาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสงบลงมากเท่าใดนักกับคำตอบของเขา ก็เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีใครอื่นนอกจากผม แต่..........
“ใช่ เขาไม่มีใครหรอก ฉันเชื่อนายและก็เชื่อใจเขาด้วย แต่ฉันแค่ต้องการความจริง ทีนี้จะตอบคำถามฉันได้หรือยัง”
“เอ่อ......”
“มีหรือไม่มี?”
“อา....ไม่มีครับ”
“โอเค เรากลับบ้านกัน”
“หา?”
“ไม่ต้องหา กลับบ้านกันได้แล้ว”ผมเดินนำตั้งทัพไปที่รถทันที ซึ่งเขาก็วิ่งตามผมมาติดๆ เช่นกัน
ผมใช้เวลาครู่เดียวก็จัดของลงกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยโดยมีเสียงห้ามปรามหงอยๆ ดังอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา ยังไงก็ต้องกลับอยู่แล้ว กลับนครนายกก่อนกำหนดสักวันนึงคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“ถ้าคุณชายของนายกลับมาก็บอกเขาด้วยแล้วกันว่าให้ไปอธิบายที่บ้านฉัน”ผมหันไปบอกลูกสมุนปิศาจที่ยังคงอธิบายคุณความดีของเจ้านายอยู่ข้างๆ
“คุณภามอย่าใจร้ายกับคุณชายมากนักสิครับ ใครๆ ก็รู้ว่าคุณชายรักคุณภามมากแค่ไหน”
“ฉันฟังมาหลายสิบรอบแล้วตั้งทัพ เอาเป็นว่าถ้าเขากลับมาก็บอกเขาตามนี้แล้วกัน ฉันกลับบ้านก่อนนะ บาย”ผมยกกระเป๋าที่มีข้าวของไม่กี่อย่างลงไปด้านล่างแล้วขับรถออกไปอย่างไม่คิดจะรอฟังอะไรจากตั้งทัพอีก ภามเชื่อใจยอร์ชนะ....แต่ไว้ไปอธิบายให้ฟังตอนภามใจเย็นแล้วก็แล้วกัน.......
“ภามๆ นี่ๆ ร้องเพลงนี้กัน”ภีมคะยั้นคะยอผมเมื่อเลือกเพลงคาราโอเกะในคอมพิวเตอร์เสร็จ วันนี้ที่บ้านผมก็มีงานเลี้ยงฉลองเหมือนกัน ทุกคนดีใจมากที่ผมกลับมาร่วมงานกับที่บ้านได้โดยไม่เอะใจสักนิดที่ผมบอกว่ายอร์ชจะตามมาทีหลัง แต่ดูเหมือนจะมีคนหนึ่งที่จับสังเกตได้......หลังจากเพลงที่แล้วจบลง พ่อก็เข้าไปเอาปืนลูกซองในบ้านมานั่งขัดซะเงาวับทั้งๆ ที่มันก็เงาอยู่แล้ว....
“พี่ภาม คนชื่อตั้งทัพจะคุยกับพี่อะ”ยายภา น้องสาวของผมเดินเอามือถือที่ผมวางทิ้งไว้ในบ้านออกมาให้ ผมรับมาไว้ในมือก่อนจะตอบ
“มีอะไรหรือ?”ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“คุณภามครับคุณภาม!”
“อืม ทำไม ก็ฉันไง”
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ คุณชาย!”
“อะไร? ตกลงจะฉันหรือนายยอร์ชกันแน่?”
“คุณชายครับ! คุณชายรถชนครับ!”
“อืม...หา! อะไรนะ ยอร์ชอยู่ที่ไหน?”ผมอุทานอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“ตอนนี้รอประกันอยู่ที่แยก จปร.ครับ คุณชายไม่ได้เป็นอะไรมาก สั่งห้ามไม่ให้ผมบอกคุณภาม แต่คุณภามออกไปรับทีได้ไหมครับ?”ตั้งทัพที่ดูจะตั้งสติได้แล้วเริ่มพูดจารู้เรื่องมากขึ้น
“โอเคได้ ฉันจะออกไปรับเดี๋ยวนี้”ผมวางโทรศัพท์แล้วก็พรวดพราดออกจากบ้านแต่ภีมดันดึงแขนไว้เสียก่อน
“ไปไหนภาม?”
“ไปรับยอร์ช ยอร์ชรถชนอยู่แถวแยก จปร.”ผมบอกภีม
“อือ ภามไม่ต้องไป เดี๋ยวพี่ไปเอง ตอนนี้ภามยังตกใจอยู่ ขับรถจะอันตราย”ภีมสั่งผม
“แต่.....”
“เอาน่า ตามนี้”ภีมว่าก่อนจะขับรถของตัวเองออกไป
ผมเฝ้ารอด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย ยอร์ชจะเป็นยังไงบ้างนะ จะเจ็บไม่มากเหมือนที่ตั้งทัพบอกหรือเปล่า หรือตั้งทัพพูดแค่ให้ผมสบายใจ? โอย...ไม่นะ ทำไมผมถึงไม่ขอตามภีมไปด้วย
เกือบอีกหนึ่งชั่วโมงให้หลังรถของภีมก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน ผมรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงอีกคนที่นั่งมาในรถ ภีมเปิดประตูลงมาก่อนตามด้วยนายยอร์ชที่ดูเป็นปกติดี แต่ใครจะรู้ว่าถึงไม่มีแผลแต่ภายในเขาเป็นอะไรหรือเปล่า? ผมโผเข้ากอดนายยอร์ชพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ถ้าเขาเป็นอะไรไปแล้วผมจะอยู่ยังไง ทุกวันนี้อุบัติเหตุตามเทศกาลมักทำให้ผมหวั่นใจเสมอ ภีมเดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปรวมกับคนอื่นๆ ในบ้าน ปล่อยให้เราได้คุยกันสองคน
“ร้องไห้ทำไม?”ยอร์ชจับไหล่ทั้งสองข้างของผมแล้วดันออกเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกให้
“เจ็บไหม?”ผมถามทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดร้องไห้
“ไม่เห็นเจ็บตรงไหนเลย”ยอร์ชว่าขำๆ
“แต่ถ้าภามยังไม่หายโกรธพี่ คงจะเจ็บตรงนี้”เขาว่าแล้วเอามือของผมไปทาบไว้ตรงตำแหน่งของหัวใจ
“ไม่โกรธ ไม่โกรธ ภามไม่โกรธยอร์ชแล้วนะ ขอแค่ยอร์ชไม่เป็นอะไรก็พอ”ผมบอกความจริงในใจ ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่สำคัญกว่าเขา แม้ว่าเขาจะปิดบังเรื่องอะไรไว้อีกก็ตาม ผมไม่ต้องการจะรู้อีกแล้ว ขอแค่เขาปลอดภัยเท่านั้น
“พี่ไม่เป็นอะไรเลย แค่รถตัดหน้านิดหน่อยเอง แต่ดูเหมือนอย่างอื่นจะเป็นนะ”
“อะไร?”
นายยอร์ชยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะหันกลับไปเปิดประตูด้านหลังรถของภีม กล่องสีสันสดใสทว่าบุบบี้เล็กน้อยถูกประคองอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ภามจำได้ไหมว่าพี่มีเพื่อนที่เปิดร้านเบเกอรี่ด้วย”เขาถามยิ้มๆ
“อื้ม ที่ว่าชื่อไพลิน?”ผมหยุดร้องไห้แล้ว แต่ตายังคงชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา แล้วเขาถามผมเรื่องนี้ทำไม?
“ช่วงที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้ภาม ทุกวันหลังจากเลิกงานพี่ขอให้ไพลินช่วยสอนทำเค้กให้”เขาบอก แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะบอกอยู่ดี
“ดูสิ บุบหมดเลย”นายยอร์ชว่าพลางก้มลงไปขมวดคิ้วใส่กล่องปริศนา
“ไม่รู้ว่าภามจะชอบไหม แต่....”เขาเปิดฝากล่องบุบๆ นั้นออกเผยให้เห็นเค้กช็อกโกแล็ตสีน้ำตาลไหม้ก้อนโตที่เสียรูปทรงไปเล็กน้อยด้านใน
“สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ น้องภามของพี่”
จบคำพูดของเขาผมกระโดดเข้ากอดเขาไว้แน่นโดยไม่ได้คิดอะไรอีก น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเป็นทางยาว ช่วงเวลาที่ผมมัวแต่น้อยใจ แต่ผู้ชายที่รักผมเท่าชีวิตคนหนึ่งกลับทุ่มเททำในสิ่งที่ผมชอบให้....จะมีใครอีกไหมที่ผมจะรักได้เท่าเขา
“ฮ่าๆๆ เบาๆ สิ เดี๋ยวเค้กเละอดกินนะ”นายยอร์ชหัวเราะอารมณ์ดี มือข้างหนึ่งยังคงถือกล่องเค้กไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็โอบกอดผมเบาๆ
“ขอโทษนะยอร์ช ภามขอโทษจริงๆ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกภาม พี่เข้าใจ ภามจะโกรธหรืองอนพี่พี่ยอมทั้งนั้น แต่พี่ดีใจมากที่ถึงยังไงภามก็ยังเชื่อใจพี่....”
“เราเคยผ่านช่วงเวลาที่ไม่เข้าใจกันมาครั้งหนึ่งแล้ว พี่ไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นอีก และพี่ก็ดีใจที่ภามยังคงไว้ใจพี่เสมอมา”นายยอร์ชพูดกับผมเบาๆ
“ก็เพราะแบบนี้น่ะสิ....”ผมบอก เงยหน้ามองเขา ตอนนี้ไรเคราเขียวๆ ที่เคยมีถูกโกนออกหมดแล้ว เหลือเพียงกลิ่นอาฟเตอร์เชฟบางๆ
“หือ?”
“ก็เพราะแบบนี้ไง ถึงได้หยุดรักไม่ได้สักที”ผมพูดต่อจนจบ เห็นเขาแย้มยิ้มขึ้นน้อยๆ
“แล้วรักมากไหม?”เขาถามยิ้มๆ
“มากกกกกกกกก”ผมลากเสียงยาว
“มากเท่าไหน?”เขายังคงถามต่อ
“อืมมมม... เอาเท่าไหนดี?”
“เท่าฟ้าดีไหม?”ผมแกล้งถามเบาๆ
“เท่าฟ้าน้อยไป”เขาว่า แล้วทำท่านึก
“เอาเท่าอวกาศแล้วกัน”เขาก้มลงมาบอกเมื่อทำท่านึกได้
“ไม่เอาหรอก...”
“หือ? ทำไมล่ะ?”นายยอร์ชถามผมหน้าตาสงสัย
“อวกาศก็ยังไม่กว้างพอ ความรักที่ภามให้ยอร์ช อะไรก็เทียบไม่ได้หรอก”ผมบอกพลางเอานิ้วชี้จิ้มที่แก้มเขาเบาๆ เห็นเขาอมยิ้มน่ารัก
“ดีจัง บังเอิญเราคิดเหมือนกันเลย...”
“กินได้หรือยัง?”ผมชี้ไปที่กล่องเค้กที่ตอนนี้เขาวางไว้หลังรถ ไหนๆ เขาก็ตั้งใจทำมาให้ ต้องลองชิมให้รู้ แต่ถึงมันจะอร่อยสู้ร้านดังๆ ไม่ได้ ผมก็มั่นใจว่ามันจะเป็นเค้กที่ผมมีความสุขที่สุดที่ได้กิน...ในเมื่อมันเกิดจากฝีมือของผู้ชายที่ผมรัก
“ยัง....”เขาว่า
“กินนี่ก่อน”
“เฮ้...!”ยังไม่ทันที่ผมจะอุทานได้จบคำ ริมฝีปากของคนตัวโตก็ประทับลงมาเสียก่อน ก็ปากไม่ว่างแล้วนี่นะ จะไปกินอะไรได้ ก็คงได้แต่ยอมๆ เขาไป.....
--- สวัสดีปีใหม่ครับ ---
-
:-[ น่ารักมากกกกกกก
ก็ว่าอยู่ว่ายอร์ชต้องทำอะไรเซอร์ไพรส์น้องภามแน่ๆ
ชอบมั่กกกกค่ะ
สวัสดีปีใหม่นะคะ : )
-
เฮียยอร์ช น้องภาม ยังน่ารักเหมือนเดิม
:กอด1:
-
จบได้หวานซะ ... งุงิ
แต่สำหรับเรานะ ขอบอกว่าไม่เคยชอบอะไรที่เซอร์ไพรส์เลย
-
เซอไพรซ์นี่ทำคนโกรธกันประจำ นี่ดีนะที่รถชนนิดหน่อย^^
-
นายยอร์ชน่ารักจังเลย มีการทำเค้กด้วย อิจฉาภามจัง
-
ปีใหม่ได้หยุดหลายวัน มีเวลาว่างก็เลยแต่งตอนพิเศษออกมาส่งความสุขให้แฟนคลับยอร์ช-ภามครับ แทนคำขอบคุณที่เป็นกำลังใจและติดตามกันมาตลอด ปีใหม่นี้ผมขออวยพรให้ทุกคนในเล้ามีความสุขมากๆ นะครับ พบแต่เรื่องดีๆ ตลอดปีเลย^^
สวัสดีปีกระต่ายครับ
DRAFT
-
น่าร๊ากกกจัง กิ๊วๆ :L2:
-
หวานจนคนอ่านตาร้อน :-[
+1 ทั้งสองคน
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
นี่ตายอร์ชจริงๆหรือนี่
ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอบคุณที่พาน้องภามกับพี่ยอร์ชมาให้หายคิดถึง
-
นายยอร์ช กับ น้องภาม น่ารักจัง
สวัสดีปีใหม่ 2011 และขอบคุณที่ส่งความสุขมากับ
ยอร์ช กับ ภาม คับ อ่านแล้วยิ้มเลย :mc4:
-
Happy New Year จ้า
หวานกันจังเลย
-
สวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ :L1:
น่ารักได้อีกน้าเฮียยอร์ช :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารัก น่ารัก น่ารักมากๆ เลย
เป็นอะไรที่แบบน่ารักอ่ะ ไม่รู้จะหาคำไหนมาบอก อ่านไปมีความสุขไป แอบอิจฉาน้องภามด้วยนะเนี่ย ที่มีพี่ยอร์ชคอยดูแลเอาใจใส่ตลอด น่ารักจริงๆ
อิจฉาเว้ยยยยยยยยยยยยยย
-
อยากได้แบบนี้ด้วยคนอ่ะ เค้าจะเอาน๊าาาา
ถึงจะโผงผาง ใจร้อน แต่ก็รักมั่นคง หวานได้อีก
อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆ จัง ภามก็ไม่ยอมถามน๊าสงสัยก็ถามเหอะ
ดูดิ งานเกือบเข้า 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอ็นดู ภามที่สุดอะ !!
ม๊วฟจ้า ลูกภามมมมมมมม
-
+ ให้คนเขียน และคนโพสค่ะ
หวานซะเค้กจืดไปเลย :o8:
-
น่ารักจริง ๆ :o8:
-
อ่ารวดเดียวเลย น่ารักจริง ๆ คู่นี้ :o8:
แต่ก็อยากให้แต่งคู่ของภ๊มกับยอร์คบ้างอ่ะ :impress2:
แล้วคู่น้องเล็กของแต่ละคนด้วยอ่ะ
หรือจะจับคู่พี่น้องสุดท้องนี้อีกคู่ดีอ่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษออกมาอีกอ่ะ
หรือไม่ก็เป็นภาค2 ซะเลยแต่เป็นคู่ของภีมกับยอร์คเป็นหลักดี
:call:
เสนอ ๆ ไว้ เผื่อไรเตอร์สนใจค่ะ :L2: :L2: :L2:
อยากกด+ ให้แต่ทำไม่เป็นอ่ะต้องทำยังไงเหรอ :z3:
-
"ตอนที่1"
เห่อๆ ไม้เบือไม้เมากันจริงๆ
สงสัยจะรักแรกพบซะละมั้ง ถึงกัดซะขนาดนี้ ฮ่าๆๆๆ
แอบคิดว่านันจะชอบภามแฮะ ฮาาา
-
"ตอนที่ 2"
ชื่อยอร์ช!!!! แอบชอบภามแล้วล่ะซี่
ทำเป็นปากไม่ตรงกับใจ ฮ่าๆ
คงเป็นไปไม่ได้หรอกภาม ได้เจอกันอีกแน่ บ่อยๆด้วย
สองคณะนี้จะได้ผูกสัมพันธ์กันซะทีสินะ หึหึ
-
"ตอนที่ 3"
คู่กันแล้วไม่่แคล้วกันจริงๆ ยังไงก็เจอ
ดันเป็นพี่รหัสของเพื่อนอีก จะบอกว่าโลกมันกลมหรือมหาลัยแคบดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
หวานสุดๆ
ขอบคุณคุณดราฟ+คุณนัท ที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
"ตอนที่ 4"
โอ๊ะ แล้วก็จริงด้วยแฮะ นันชอบภามจริงๆด้วย
คิดอยู่ว่าเพื่อนกันไม่น่าจะทำขนาดนี้
แล้วภามเวลากัดกับยอร์ชทำไมถึงดูเหมือนผู้หญิงผู้ชายเถียงกันเลยแฮะ
-
"ตอนที่ 5"
เอาแล้วไง เกิดศึกชิงนางเอ๊ยนายซะแล้วววว
วันนี้มาแปลกจริงแฮะ หรือว่าเพราะอยู่ต่อหน้าเพื่อนๆของภามเลยพูดเพราะ
จะเป็นยังไงต่อไปน๊าาาาา
-
"ตอนที่ 6"
จงใจเห็นๆ ทำเป็นพามานั่งเป็นเพื่อนรอพี่ป้อง
แล้วช๊อคโกแลตนั่นนะ แหม อาการออกซะขนาดนั้นไ่ม่รู้เลยนะว่าของใคร ฮ่าๆๆๆๆๆ
นายเอกเราก็เหมือนจะพยายามจะไม่สนใจซะงั้น
เค้ารุกกันซะขนาดนี้สังเกตเห็นบ้างเหอะ
แต่ก็คงไม่คิดละเนาะ่ว่าผู้ชายหน้าตาดีขนาดนั้นจะมาจีบเรา(ซึ่งก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน = = )
-
ยอร์ชเนี้ยทำไรหวานๆๆ เขิลเิเทน กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สวัสดีปีใหม่ครับบบบบ
-
"ตอนที่ 7"
ภามซื่อจริงจังมากกกกกก
นิสัยตัวละครดูจะยังก้ำกึ่งแฮะ มันเหมือนยังแสดงออกไม่ชัดมั้ง
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L1:
-
:o8: ภามงอนน่ารักอ่า อิอิ อย่างงี้ต้องให้นายยอร์ชจับ :oo1: ซักที อิอิ :o8:
-
ตกลงแป้งที่เปื้อนเสื้อนี่แป้งเค็ก ชิมิ
ยอร์ชนี่ น่ารักซะไม่มีแอบไปเรียนทำเค็กกะว่าจะเซอร์ไพรส์เมียซะหน่อย
แต่โดนเมียเซอร์ไพรส์ งอลหนีกลับบ้านซะงั้น
ขอบคุณไรท์เตอร์สำหรับตอนพิเศษค่ะ :pig4:
-
อ๊าย~~ เค้กเคิกคงไม่ต้องแล้วล่ะค่ะ เล่นกินของหวานกันจนอิ่มแล้วนี่นา :-[
-
หวานกว่าเค้กอีกนะคร๊าฟ
น่าอิจฉาจังอ่ะ
ขอบคุณไรท์เตอร์มากๆๆ
มาต่อตอนพิเศษอีกนะคร๊าฟ
-
อ่านจบแล้วค่า :o8:
แบบว่าตอนแรกภามนี่มึนอึนได้เรื่องเหมือนกันแฮะ
นายยอร์ชกับนันตีกันแทบตายยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรอีก
ชอบมากเลยตอนที่ขี่หลังเดินกันในมหาลัยอ่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยเขินแทนคนแถวนั้นเลยวุ้ย
แอบอยากเห็นรูปภาพที่อยู่ในห้องนอนยอร์ชอ่ะ
ต้องเป็นภาพที่สวยมากแน่ๆ
หลังจากดีกันแล้วก็น่ารักมากเลยยิ่งตอนพิเศษไม่ต้องพูดถึง
อยากได้หวานๆอย่างนี้มานานมาเจอตอนนี้เข้าไป
น้ำตาลพุ่งพรวด น่ารักมากมาย
ขอบคุณค่าที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
รอผลงานต่อไปนะคะ
-
"ตอนที่ 8"
ง่าาาาา ยอร์ชทำไมทำแบบนี้ล่าาาาาา
แล้วยังงี้จะง้อได้มั้ยเนี่ยยย
นันคงบอกอะไรเรื่องเรียกสินะ ก็ตะหงิดใจอยู่
ความจริงแล้วสงสารทั้งภามทั้งยอร์ชเลยแฮะ - -
-
ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันได้สักที
แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเองและก็มีวิธีการแสดงออกที่แตกต่างกันออกไปละนะ
-
แหม หวานกันรับปีใหม่เลยนะ
อุตส่าห์ไปเรียนทำเค้กกะจะมาเซอร์ไพรส์ืล่ะสิ
แต่แบบนี้ไม่ค่อยดีแฮะ แล้วก็การที่ภามหนีกลับบ้านก็ไม่ค่อยดีเท่าไรเหมือนกันนะ
เพราะัมันจะทำให้อีกคนร้อนใจแล้วรีบตามหาทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่ายแบบนี้แหละ
แต่ปลอดภัยก็ดีแล้ววล่ะนะ
-
ชอบมากมีความสุขที่ได้อ่าน แต่ผมคงเป็นหมีแพนด้า เพราะว่าไม่หลับไม่นอน
-
ผมก็ยังไม่ได้นอนครับ งานยังไม่เสร็จ นอนไม่ได้ครับ :sad4:
-
^
^
HNY ย้อนหลังค่ะ :mc3:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะ ไอคิดว่าจะไม่ได้อ่านคู่นี้เพิ่มจากเดิมอีกแล้วซะอีก :L2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :)
น่ารักมาก ๆ.
-
คนแต่งเป็นคน คอนยก ปะครับ ผมก็เด็กคอนยก นะ เคยเรียนโรงเรียนที่อยู่หน้า จปร อะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:o8: :L1: :L1: :L1: :o8:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนจบ :z2:
ก่อนอื่นขอ +1 ให้กับคนแต่ง...สนุกมากกกกกกกก o13
ชอบภาม ชอบพี่ภีม เป็นพี่น้องที่น่ารักมาก :-[
หมั่นไส้ยอร์ช ชอบแกล้งภาม อ่านแล้วอยาก :z6: ทุกครั้งที่ภามร้องไห้
ขอบคุณคนแต่งมากๆ จ้ะ :L2:
-
:-[ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ :m23:
ใช้เวลาวันกว่าๆ อ่านซะเพลินเลย
ทั้งสองคนมีนิสัยที่ต่างกันมากเลย แต่นี่ล่ะนะ สิ่งที่แตกต่างมักดึงดูดซึ่งกันและกัน
ชอบคู่แป๊ะกับตี๋อ่ะค่ะ อยากอ่านมากเลย
ปล.ชอบในความพยายามของพี่ยอร์ชมาก เพราะถ้าเป็นเราเจอคนดื้อขนาดนี้ ถ้าไม่รักมาก(อย่างยอร์ช)จริงๆ คงไม่ทำได้ขนาดนี้แน่
-
น่ารักจริงๆ เลยครับ อิอิ
-
ได้ตื่นมาทุกๆ เช้า รู้ว่าเรายังรักกัน
ให้ลมหายใจของฉัน นั้นยังมีค่าเพื่อใคร
ที่เธอนั้นยังรักกัน ฉันจะขอบคุณเท่าไร
ก็รู้มันก็คงไม่พอ
เธอไม่เคยจะนิ่งเฉย เธอไม่เคยให้ฉันรอ
เมื่อฉันทุกข์ เมื่อฉันท้อ ก็มีเธอข้างๆ กัน
ต่อให้ฉันจะพลาดไป เริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน
ก็เพราะฉันได้รักจากเธอคนนี้
จะไม่มีใครอีกแล้ว รักฉันได้อย่างเธอนั้น
รักทุกๆ อย่างของฉัน รักกันได้มากอย่างนี้
เมื่อไม่มีใครอีกแล้ว ที่ดีที่สุดอย่างเธอคนที่แสนดี
และฉันรู้ชีวิตนี้ ไม่มีใครจะรักฉันได้เหมือนเธอ
-
ขอบคุณนะครับ น่ารักมากจริงๆด้วย
-
thank จ้า สำหรับตอนพิเศษ
-
ลุ้นทั้งเรื่องเลยเน้อ กลัวแต่ว่าภามจะปันใจให้คนอื่น
เพราะว่าภามเป็นที่รักมากมาย
แต่สุดท้ายก็ต้องพี่ยอร์ชอยู่ดี
ดีใจจังเน้อ
สนุกมากๆ เลยค่ะ
-
เพิ่งรู้ว่ามีตอนพิเศษ 55+
น่ารักน่าหยิกเชียว มีงอนบ้างอะไรบ้าง นี่แหละชีวิตคู่ 55+
-
:laugh5: :laugh5:นายยอร์ชโชคดีที่ไม่โดนลูกปืน
-
อยาก อ่าน ของตี๋ กะแป๊ะ อะครับ
-
ภาม-ยอร์ชบันไซ!
อ่านรวด น่ารักอ่ะครับ
ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้พึ่งเห็น เพราะยังเข้าใหม่ๆค่ะ
กำลังติดตามอยู่นะคะ o13
ตอนนี้ถึงตอนที่ 13 และ เข้าทันทีเลยว่า ตื๊อครองโลกจริงๆค่ะ 555 :laugh:
-
สงสัยจะหลงรักนางเอกตอนถอนแว่นแน่ๆๆ :m1:
สนุกมากค่ะ
-
อ่านจบแล้วค่า~
น่ารักมากเลย :o8:
สนุกดีนะคะ
มีตอนทำให้หวาดเสียวจะเลิกกันได้เจ็บแปลบๆบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง แต่เจ็บโคตรๆ!! 555 :laugh:
อ่านคู่นี้ แล้วแอบอยากลองอ่านแนว NC ดูบ้างเหมือนกัน ฮิๆๆ -w-
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อยากอ่านคู่อื่นบ้างงงงงงงงงงงงงง o13
-
เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆ o22
-
:L1:
-
น่ารักกกกกกกก
:L1:
-
เคยเกือบฆ่ากันตายมาแล้วกับ "เซอร์ไพรส์" เนี่ย
จะทำอะไรให้ ก็บอกกันตรงๆ ดีกว่าครับ
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
ตอนแรก .... หมั่นไส้ยอร์ชมากกก กวน เอาแต่ใจ เถื่อน ปาก...
ตอนกลาง .... อยากมีแฟนแบบยอร์ชจังเลย
ตอนเกือบหลัง .... ไอ้พี่ยอร์ช ทำหนูภามเสียใจ รับไม่ได้
ตอนจบ .... ในที่สุดก็รักกัน เข้าใจกันสักที
ตอนพิเศษ ... ยอร์ชน่ารักมากกกกกกกกกกกก แอบภามไปหัดทำขนมเค้กด้วย น่าร๊ากกกกกกกกก
ส่วนตัวชอบยอร์ชมาก ภามไร้เหตุผลไปนิดนึง ถ้าเดินไปถามยอร์ชเรื่องมันก็ไม่ยาวขนาดนี้(หมายถึง 4 ปีอ่ะ)
-
ชอบน้องภามจริงๆ หึงแบบเหี้ยมๆ หึๆ เอาให้พี่ยอร์ชกลัวปายเลย :laugh:
-
Happy Valentine Day จ้าเพื่อนๆ :กอด1:
ไหนๆก็วันแห่งความรักทั้งที เราเลยมีของดีมาฝาก อิอิ
อ่านกันให้สนุกน้า
______________________________________
“ปลูกดอกกุหลาบไว้ให้เธอ เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก....”
“เว่อร์ มีเวลามากขนาดนั้นเอาไปปลูกมะม่วงดีกว่า กินได้ด้วย” ผมตอบไปตามที่นึกเมื่อฟังคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮัมเพลงออกมาเบาๆ
“โหย.....ดิบเถื่อนอย่างนี้ตลอดอะแป๊ะ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะหาแฟนได้เนี่ย”
“ภีม......”ผมบอกเบาๆ
“แป๊ะ”
“ภีม........”
“แป๊ะ”
“บอกให้เรียกภีมไงวะ”ผมชักจะหงุดหงิด นี่โตๆ กันแล้วนะเว้ย
“จะโมโหทำไม ถึงนายดุมากกว่านี้ฉันก็เรียกเหมือนเดิมอยู่ดี ไหนดูดิ๊ หน้าเหี่ยวเป็นหมาบูลด็อกแล้วเนี่ย”ว่าไม่ว่าเปล่า ไอ้ตัวดีดันเอามือมาแปะบนใบหน้าของผมหน้าตาเฉย แถมพยายามจัดระเบียบใบหน้าให้อย่างหน้าซื่อๆ ไอ้หน้าซื่อๆ แบบนี้เนี่ยแหละที่ผมชักจะหมั่นไส้ มันไม่รู้หรอกว่าไอ้ที่มันซื่อเนี่ย ตอนนี้ผมไม่ได้คิดซื่อกับมันซักนิด
ด้วยเหตุแห่งความไม่ซื่อของผมนี่แหละ ผมถึงอยากให้มันเรียกชื่อของผมออกมาจากปากเสียที ผมอยากเป็นภีมของยอร์ค อยากได้ยินชื่อตัวเองบ่อยๆ จากปากของมัน ไม่ใช่ว่าเอาแต่เรียกผมแป๊ะๆ แบบนี้ เมื่อเราโตขึ้น.... สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือเราเริ่มที่จะเป็นผู้ใหญ่ ผมและยอร์คเลิกพูดกูมึงใส่กันและกันเหมือนเมื่อสมัยก่อน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไม่ได้ในตัวของอีกคนนั่นคือสรรพนามที่ใช้เรียกผมนี่แหละ..........เหนื่อยใจ
“นี่ๆ จอดๆ ถึงแล้ว ขอบใจหลายๆ ที่มาส่งนะแป๊ะ”ไอ้ตี๋ยอร์คหันมายิ้มหน้าระรื่นก่อนจะเปิดประตูลงไปหลังรถจอดสนิทหน้าบริษัทของครอบครัว
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมต้องเข้ามาคุมงานในกรุงเทพพอดี ด้วยระยะเวลาที่ต้องอยู่นานพอสมควร ก็เลยได้ฤกษ์พักอาศัยอยู่ในคอนโดแถบชานเมืองที่ซื้อไว้ ไหนๆ ก็ติดต่อกับยอร์คอยู่ตลอดอยู่แล้ว แอ๊บไปรับไปส่งให้เห็นหน้ากันหน่อยมันคงไม่ไหวตัวหรอกมั้ง
ผมนั่งมองแผ่นหลังของคนที่เดินฝ่าฝูงชนห่างออกไปเรื่อยๆ เฮ้อ....นี่ผมไปแอบชอบมันตอนไหนวะเนี่ย? มารู้ตัวอีกที....ผมก็รักมันเข้าเต็มเปาซะแล้ว เป็นอย่างที่คนอื่นว่าจริงๆ พอลองได้รักแล้วเราก็จะคิดถึงหน้าคนๆ นึงทุกวัน อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากพูดอยากคุยด้วย ผมก็เป็นแบบนั้นนี่แหละ หนักอกหนักใจแต่ก็ยังไม่กล้าบอก
“เออเฮ้ย!” ผมอุทานไม่ค่อยเบานักขณะเลี้ยวรถที่สี่แยกไฟแดงใกล้ๆ....ลืมไปเลย ไอ้ตัวดีก็รีบลงซะจนผมลืมพูด ทำใจมาทั้งคืนกะจะชวนไปกินข้าวด้วยกันคืนนี้ ถึงผมจะไม่กล้าบอกมันว่าผมชอบ แต่ผมก็หวงก้างเกินกว่าจะเห็นมันไปดินเนอร์กับใคร ก็วันนี้มันเป็นวันแห่งความรักนี่นา เกิดมันมีใครจองตัวผมก็แย่สิ
โทรศัพท์มือถือถูกหยิบออกมาจากคอนโซลหน้ารถ นิ้วผมจ่ออยู่ที่เบอร์เป้าหมายแล้ว และ...... และผมก็ไม่กล้า ในที่สุดโทรศัพท์น้อยๆ ของผมก็ได้กลับไปนอนอยู่ที่เดิม เฮ้อ.....ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย!
“นายครับ....”
“นาย.................”
“เอ่อ....นายครับ!”เสียงคนงานคนหนึ่งในไซต์งานปลุกผมให้ออกจากภวังค์ ผมมองหน้าคนเรียกงงๆ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าครับ เห็นกำมือถือบีบเข้าบีบออกดูเหม่อๆ ผมกลัวมันจะพัง ของแพงด้วยนะน่ะ”ไอ้เชตุว่า
“ทำเป็นรู้ดีว่าแพง แล้วนี่มีอะไรหรือเปล่า”
“มีสิครับ ผมจะมาบอกนายว่าเหล็กเส้นล็อตใหม่มีปัญหานิดหน่อย จะเรียกนายไปดูแต่เห็นนายเอาแต่เหม่อนี่แหละ”
“เหม่ออะไรของแกวะ กำลังคำนวณวัสดุอยู่โว้ย”ผมทำเสียงดุใส่
“ให้มันจริงเถอะครับ ผมเห็นนายกำมือถือทำหน้าจริงจังเกิ๊น”ไอ้เชตุว่าเสียงสูง
“จะพาไปดูเหล็กเส้นเดี๋ยวนี้หรืออยากโดนเตะก่อนวะ?”ผมถามเอาเรื่อง
“ไปดูก่อนนะดีแล้วครับ นายตามผมมาเลย”มันว่าแล้วเดินนำหน้าให้ผมตามไปแต่ไม่วายหันมาพูดอีกประโยค
“อยากโทรก็โทรสิครับนาย ชักช้าเค้าโดนชวนตัดหน้าไปจะเสียใจนา”
“ไอ้เชตุ!”แหม......รู้ดีจริงโว้ยไอ้เด็กบ้า!
“ว่าไงแป๊ะ”เสียงปลายสายตอบมาในระยะเวลาที่ไม่นานเกินรอ ผมถอนหายใจกับการเรียกนี้เบาๆ ก่อนถาม
“ทำไรอยู่อะ”
“เล่นโยคะอยู่”
“อย่ากวนดิวะ”
“เออๆ ใจเย็นๆ เซ็นเบิกอยู่อะ มีอะไรหรือเปล่า?”
“อือ มี จะถามว่าเย็นนี้ว่างไหม จะชวนไปกินข้าว”ในที่สุดผมก็พูดมันออกไปจนได้ หลังจากโดนไอ้เชตุไซโคมาต่างๆ นาๆ
“ก็ไม่ว่างซะทีเดียวนะจะว่าไป”เสียงปลายสายบอกเสียงไม่ค่อยแน่ใจ
“ทำไม จะไปไหน”
“มีนัดกินข้าวเย็นน่ะสิ”
“กับใคร?” เฮ้ย! กับใครวะ! มึงนี่มันแม่นจริงๆ ไอ้เชตุ!
“กับพี่ฟอร์ด ทำเสียงดุทำไมเนี่ย?”
“ฟอร์ดนี่ใคร?”ผมถามแบบค่อนข้างจะหงุดหงิด
“เป็นลูกเพื่อนพ่อน่ะ บริษัทของเราค่อนข้างที่จะสนิทกันมาก พี่ฟอร์ดใจดีมากๆ เลยนะ ตอนเด็กๆ เคยให้ฉันขี่คอด้วย”
“พอๆ ยาวเกินไปละ”
“ว่าแต่ที่ถามมานี่มีอะไรหรือเปล่า?”ยอร์คถามผมงงๆ ได้ยินเสียงพลิกกระดาษดังแว่วเข้ามาในสายด้วย
“ก็จะชวนไปกินข้าวเหมือนกัน”
“ว้า......ชวนช้าจังเลย”
“พูดงี้ก็แสดงว่าต้องไปกับไอ้พี่ฟอร์ดนั่นสินะ”ผมชักจะยัวะๆ
“ก็คงงั้นล่ะ ว่าแต่ไม่ต้องมีไอ้นำหน้าก็ได้นะ เรียกพี่ฟอร์ดเฉยๆ ก็พอมั้ง”
“เออจำไว้เลย เห็นคนอื่นดีกว่านะ”ผมชี้หน้าฝากรอยแค้นกับลมเปล่าๆ ข้างหน้า มือก็กำโทรศัพท์แน่น
“แล้วไม่ไปกับแฟนล่ะวะ วันวาเลนไทน์ก็ต้องออกไปกับแฟนสิ มาเที่ยวกับเพื่อนจะดีหรอ?”นั่นไงถามเสียงซื่ออีกแล้ว นี่มันจะซื่อจนโง่แล้วมั้งเนี่ย
“ก็เห็นอยู่ว่ายังไม่มีแฟน นี่หรือไอ้พี่ฟอร์ดนี่ชวนไปเดทหรือไง”
“เอ้า! พาลอะไรเนี่ย ก็ฉันก็ยังโสดนี่หว่า ไปกินข้าวกับพี่กับน้องมันแปลกตรงไหน”
“เออไปเลยไป!”
“งอนป่ะ?”
“งอน ง้อด้วย”
“ให้ง้อซักกี่โมงดี?”
“ทุ่มครึ่ง”
“ที่ไหน?”
“ไว้เดี๋ยวคิด เดี๋ยวไปรับ โทรมาบอกด้วยว่าให้รับที่ไหน”
“โอเค ตกลง”
“พูดง่ายอย่างนี้แต่แรกก็จบ”
“เออ ใจเย็นนนนนนนนนนนนนนนน”
“ก็เย็นแล้วนี่ไง”
“เย็นห่านไรล่ะ เหอะๆ”
“ว่าไงนะ!”
“ว่าเดี๋ยวเจอกัน แค่นี้ก่อนนะ รีบเคลียร์งานก่อน”ไอ้ตัวดีรีบพูดรีบวางสายไปก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ โอยยยย..........มันนอย มันเฮิร์ท ผมช้าไปจริงๆ โดนตัดหน้าไปจนได้ โซเครียดดดดด
เอาวะ ได้เจอกันตอนค่ำก็ยังดี ไม่สายไปที่จะหลอกจับมือ อิอิ
ผมยืนพิงรถโตโยต้าพรีอุสของตัวเองมาเป็นเวลาเกือบสิบนาทีเห็นจะได้ ในที่สุดคนที่ผมรอก็เดินเข้ามาในระยะสายตาลิบๆ มาพร้อมกับ.............ช่อดอกกุหลาบสีแดงในมือ กับกล่องปริศนาอีกใบ โอ๊ย หวานกันจริงโว้ย “พี่น้อง” คู่นี้
“ยังไม่หายงอนอีกหรอ? นี่รีบบ๊ายบายพี่ฟอร์ดออกมาเลยนะเนี่ย”ยอร์คถามผมหน้าระรื่นเหมือนเคย
“พี่น้องนี่เค้าให้ดอกกุหลาบกันแบบนี้ด้วยหรอ”ผมถามประชด ตาก็มองช่อดอกไม้อย่างเหยียดๆ
“อืมมมมมม.... สงสัยจะโดนจีบเข้าแล้วล่ะ”ไอ้ตัวดียกช่อกุหลาบช่อโตในมือขึ้นมามองพร้อมกับทำคิ้วขมวด
“เพิ่งรู้หรือไง คนที่เค้าคิดซื่อๆ จะชวนมากินข้าวด้วยกันวันวาเลนไทน์มั้ยล่ะ”
“เออจริง ว่าแต่นายคิดอะไรหรือเปล่าเนี่ย ก็ชวนมากินข้าวเหมือนกันนี่หว่า”นั่นไง ที่นี้ล่ะฉลาด
“นั่นกล่องอะไร?”ผมเสถามไปอีกเรื่อง ถ้าตอบไปก็ได้แต่คำโกหก ไม่ตอบน่าจะดีกว่า
“ช็อกโกแล็ตน่ะ”
“ไอ้พี่ฟอร์ด..........”
“ให้มา ถูกเผง”ตี๋ยอร์คต่อคำพูดให้ผมเสร็จสรรพ
“นี่จะซักฟอกกันอีกนานมั้ย จะไปกันได้หรือยัง”
“เออๆ จะไปไหนดีล่ะ”ผมถาม เพราะจุดหมายปลายทางผมก็ยังไม่ได้คิด
“อยากกินโรตีที่ถนนพระอาทิตย์”ไอ้ตัวดีว่า
“อืม....”ผมตอบรับในลำคอ ก่อนจะขึ้นนั่งประจำที่สารถี เพื่อเริ่มต้นการเดินทางอันไม่ซื่อตรงของผมในคืนนี้
“เอ้อออออ อื้มมมมมมม”
“จะร้องแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ชักจะอายคนแล้วนะ”ผมบอกหน่ายๆ ขณะที่เรานั่งกินโรตีด้วยกันบนม้านั่งริมถนนพระอาทิตย์
“ก็มันอร่อย”คนข้างๆ ตอบมาทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวโรตีอยู่เต็มปาก
“กินเยอะขนาดนี้ไม่คิดจะเผื่อท้องไว้ให้ช็อกโกแล็ตกล่องนั้นเลยหรือไง?”ผมถามประชดๆ
ยอร์คไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่เคี้ยวโรตีไปเรื่อยๆ และยิ้มให้ผมจนตาที่ตี่อยู่แล้วเล็กเข้าไปอีก
“พี่คะ....”เสียงเล็กๆ เรียกให้ผมหันไปมอง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มีผมเปียสองข้างถือตะกร้าสานไว้ในมือ เธอยื่นมันมาให้ผม ในนั้นมีกุหลาบแดงดอกโตนอนแน่นิ่งอยู่เพียงดอกเดียว
“พี่ช่วยซื้อดอกกุหลาบหน่อยนะคะ เหลืออีกดอกเดียวหนูจะได้กลับบ้านแล้ว”เธอบอกยิ้มๆ แม้แววตาจะดูเหนื่อยกับวันนี้
“แล้วพี่จะซื้อให้ใครล่ะ หืม?”ผมก้มหน้าเข้าไปถามเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“ก็พี่ที่กินโรตีอยู่นี่ไงคะ”เด็กหญิงตอบเสียงซื่อ
“เฮ้ย ผู้ชายเขาไม่ให้ดอกกุหลาบกันหรอกเด็กน้อย”ผมพูดไปยังงั้นแหละ ในใจอยากให้จะตาย
“ท่ามาก....ยังไงก็ต้องช่วยซื้ออยู่ดี ถามนานจัง”นั่นไง พอปากว่างล่ะก็เป็นพูดดี ไอ้ตี๋เอ๊ย
“ทำเป็นรู้ดี”ผมว่า
“แล้วซื้อมั้ยล่ะ?”
“เออ! ซื้อ!”ในที่สุดผมก็ยื่นแบงค์สีแดงแลกเปลี่ยนกับดอกกุหลาบให้เด็กน้อยไป
“เดี๋ยวครับน้อง”ยอร์คเรียกเด็กหญิงที่กำลังจะเดินจากไปให้หันกลับมา เธอทำหน้างงๆ เมื่อกล่องช็อกโกแล็ตที่ดูราคาแพงถูกยื่นไปให้ตรงหน้า
“พี่ก็ยังไม่ได้ลองชิมหรอก แต่ยี่ห้อนี้ก็ดังอยู่นะ น่าจะอร่อย”ยอร์คว่ายิ้มๆ ก่อนจะยื่นกล่องช็อกโกแล็ตหรูหราให้เด็กหญิง เธอยิ้มดีใจกับสิ่งที่ได้ สีหน้าบ่งบอกถึงความสุขกับสิ่งที่ได้รับจนผมพลอยรู้สึกดีไปด้วย รู้สึกดีที่เด็กคนหนึ่งได้รับสิ่งดีๆ ที่ในชีวิตไม่เคยได้ และรู้สึกดีที่ในที่สุดไอ้ตัวดีก็ไม่ได้แตะต้องช็อกโกแล็ตสื่อรักในกล่องนี้เลยแม้แต่ชิ้นเดียว เออ.....ถือว่าทำได้ดี ไอ้ตี๋
“ไม่กินหรือไง? ให้ไปซะงั้น”ผมถามงงๆ
“ไม่อะ อิ่มแล้ว”ไม่อิ่มได้ไงฟะ ก็ซัดโรตีไปตั้ง 6 อัน
“อย่างนี้ไอ้พี่ฟอร์ดก็อกหักล่ะสิเนี่ย?”
“คิดว่าไงล่ะ?”ยอร์คหันมาถามยิ้มๆ น่าเอ็นดู
“รอพบแพทย์อย่างเดียว”ผมตอบ
“ซักวันนึงเดี๋ยวเค้าก็เจอคนที่เหมาะสมเองแหละน่า ฉันนี่สิไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอ”จบประโยค เสียงถอนหายใจเบาๆ ของคนข้างๆ ก็ตามมา
“แล้วถ้าเจอจะรู้ได้ยังไงว่าใช่ล่ะ?”
“ไม่รู้สิ แต่คิดว่าหัวใจน่าจะเต้นเร็วกว่านี้”
“เอาน่า ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะมีคนแอบชอบนายอยู่แล้วก็ได้”ผมบอกออกไปทั้งที่ใจก็ยังเขินๆ ถ้าตรงนี้สว่างมากๆ คนข้างๆ คงได้เห็นผมหน้าแดงแน่ๆ
“ก็ได้แต่หวังว่าซักวันคงเจอ ดอกกุหลาบนี่สวยจังเนอะ กุหลาบนอกแน่ๆ เลย”ไอ้ตัวดีว่าก่อนจะแย่งดอกกุหลาบของผมไปจากมือ
“เอาไปปักแจกันน่าจะสวย”
“เอาป่ะล่ะ”ผมถาม
“ให้หรอ?”ไอ้ตี๋น้อยหันมาถาม
“ก็ไม่รู้จะเอาไปทำไมนี่”ผมว่า
“ดีจัง งั้นขอล่ะนะ”ไอ้ตี๋หันมาบอกยิ้มๆ
“อืม”เหอะๆๆๆ เขินโว้ย
“ดึกแล้วล่ะ เรากลับกันได้แล้วมั้ง”ยอร์คว่าก่อนจะลุกนำผมให้ลุกตาม ผมตอบรับในลำคอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามคนข้างหน้าที่เดินรอผมช้าๆ
“ยอร์ค”เสียงเรียกของผมหยุดการก้าวเดินของคนข้างหน้าให้หันกลับมาแบบสงสัย
“ลืมแน่ะ”ผมพยักหน้าไปทางดอกกุหลาบช่อโตที่วางอยู่บนม้านั่งที่เรานั่งกันอยู่เมื่อครู่
“ก็ไม่ได้ลืมนี่ ไปกันได้แล้วล่ะ” ไอ้ตี๋น้อยว่ายิ้มๆ พลางหมุนดอกกุหลาบที่แย่งไปจากมือผมเมื่อครู่เล่นก่อนจะหันหลังกลับแล้วก้าวนำไปข้างหน้าช้าๆ ความรู้สึกดีใจจนอยากร้องตะโกนจุกขึ้นมาที่อกผมเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาเมื่อครู่ ถึงคนที่ผมแอบชอบจะยังคงใสซื่อได้อย่างไม่เสื่อมคลาย แต่อย่างน้อยผมก็ยังมีโอกาส ซักวันถ้าผมกล้ามากกว่านี้....ผมคงจะได้พูดคำว่ารักออกไปให้เขาได้ยิน
ใครว่าวาเลนไทน์เป็นวันที่โหดร้ายสำหรับคนโสดทุกคน บางที...........มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอก จริงไหมครับ?
--- The End ---
-
ปั่นสุดๆ ตอนเที่ยงคืนเลยอาจจะไม่ลื่นไหลเท่าไหร่นะครับ 55
วันนี้อยากจะบอกสั้นๆ ว่า "รักทุกคนในเล้ามากๆ ครับ"
อย่าลืมรักผมมากๆ นะครับ จุ๊ฟๆ :จุ๊บๆ:
DRAFT
-
อิอิ ^^ คู่นี้น่ารักดี
แต่..จำไม่ได้แล้วว่าเป็นใครอ่ะ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
บอกไปเลยดิเฮียจะได้มีคู่กะเค้าซะที
-
o18พี่ภีมปากแข็งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ยอร์คก้อกวนอารมร์อะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
น่ารักอ่ะ
-
สู้ๆนะเฮี ย
-
คิดมากๆ หน่อยซิคะแป๊ะ
หนูยอร์คแสดงออกขนาดนี้
คิดเข้าข้างตัวเองได้เลยว่าเค้าก็มีใจให้น่ะ
-
Happy Valentine's Day
-
ยอร์คก็เหมือนจะรู้ตัวอยู่ว่ามีคนคิดไม่ซื่อกับตัวเองอยู่อ่ะ
^^
น่าจะแต่งคู่นี้เป็นเรื่องยาวต่อนะคะ
น่ารักดีอ่ะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
น่ารักอ่ะ น่าจะเเต่งยาวเลยนะครับบ
ชอบบ
-
ขอบคุณครับ o13
-
นั่งอ่านรวดเดียวจบเลย อ่านไปก็อมยิ้มไป ชอบวิธีการจีบของหนุ่มวิดวะ นะ แอบลุ้นว่าจะคืนดีกันอย่างไง แต่ยอร์ชโชคดีแล้วละ ได้แบบภาม ถ้าเป็นคนอื่นคงทนไม่ไหว ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพส ที่แต่งและเอาเรื่อง น่ารักแบบนี้มาให้อ่าน แถมมีตอนพิเศษให้อีก ขอบคุณค่ะ :L2:
-
โถ่ แป๊ะ ยังไม่ได้ กดตี๋อีกหรอ !!!!
-
น่ารัก อยากอ่านคู่นี้แบบเต็ม ๆ มั่งอ่ะ
-
So sweet : P
-
แปะนี่น้า~~
ฮิฮิ
:กอด1: หน่อยด้วยความคิดถึง +1 หน่อยด้วยความรัก
-
ยอร์คแกล้งทำเป็นซื่อหรือเปล่านะ
อยากอ่านเรื่องของคู่นี้เป็นยาวบ้างอ่ะค่ะ :L2:
-
ไมีมีอะไรจะพูดนอกจาก
:-[ อรั๊ยยยยยยยยยยยยย
-
คู่นี้น่ารักจังเลยย
-
คำถามแรกคือ ใครว่ะ แป๊ะ เอ๋เรื่องนี้เรื่องไรนะ ตัวเอกชื่อไรนะ
สักพักนึง อ๋อ แป๊ะ นี่......ตัวรองใช่ป่ะว่ะ ยอร์ค ภีม ญาติฝั่งไหนหว่า
สุดท้าย อ่านจบนะจ๊ะ
-
:-[แป๊ะสู้ๆๆนะ
รออ่านเรื่องยาวจ๊ะ ^0^
-
น่ารักมากกกกกก
-
มาต่อไวๆๆนะคับ
ผมเชียร์คู่นี้อยู่นะครับ
น่ารักดี :impress3:
-
แหมแป๊ะ กล้าๆ หน่อย
น้องเค้ารอให้บอกรักอยู่เนี่ย
ไม่รู้หรอว่าเค้าบอกอ้อมๆ แล้วเนี่ยว่าเลือกแป๊ะอ่ะ
:L1:
-
สนุกสนาน น่ารักเชียว
ทั้งเรื่องน่ารักมาก น่าอิจฉาอ่าส์
ขอบคุณนะค๊ะ สำหรับเรื่องๆดีๆแบบนี้
-
เง้อ เค้าอยากอ่านเฮียภีมต่ออีกแล้วอ่า ดราฟท์แต่งต่อเลย T^T (ไม่ต่องอนจริง ๆ นะ)
-
คู่นี้ก็น่ารักนะ
-
อยากอ่านคู่นี้แบบเต็มๆจัง
ชอบโคตรอ่ะ
-
แป๊ะ โดนยอร์ค หลอกแล้วมั้ง
ดูเหมือนว่ายอร์คไม่ได้ซื่อเลยซักนิด
เหอๆ
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักมากเลยอ่ะ ยอร์ค-ภีม
ขอบคุณนะคะ
-
ตามอ่านรวดเดียวเลยเพิ่งจะได้เมนต์
สนุกมากๆ..
ยอร์ดไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยยจริงป่าวเนี่ย
ตกลงใครจะจีบใครกันแน่ 55+
ปล. เราเรียนที่เดียวกันด้วยล่ะ...แต่อยู่วิดยาค่ะ..
เคยเข้าไปถาปัด2ครั้งเองอ่ะ 55....(((ช่วงสอบแต่ยังจะมาอ่าน ฮา)))
-
อ่านจบแล้วววว
สนุกจังเลยค่าาาา ><
ตอนหลังๆอ่านแล้วยิ้มตามเลย
หวานมากๆ ^^
ตอนพิเศษก็น่ารักค่ะ
ไม่รู้ยอร์คจะใสซื่อไปถึงไหน
แอบทำเป็นไม่รู้ตัวแน่เลย 55+
-
:o8: เย่ เพิ่งเข้ามาอ่าน
ความรักเป็นไปแบบเรื่อยๆ แค่ภามกับยอร์ชเริ่มต้นไม่ดีเท่าไหร่
แหะๆ อ่านถึงตอนที่ภีม เจอยอร์ค
โอ้ว OMG น่ากลัวมากครับ ภีมไปทำอะไรยอร์คหรือเปล่าเนี่ย หึๆ
-
:sad4: สุดท้ายก็อ่านจนจบเหลือแต่ตอนพิเศษ
แงงงงงงงงง ยิ่งอ่านยิ่งอยากได้นายช่างเนอะ
ถึงดูเถื่อนแต่รักใครรักจริง
บร๊ะเจ้า! โดนใจที่สุด
ตอนแรกนายเอกนิ่งๆ อ่ะ ไม่รู้ว่าคิดไงไปชอบพระเอกได้
แต่ชอบมากกกกกก จบแล้วเหรอออออออ ไม่จริงม้างงงงงงง TT
-
เพิ่งอ่านจบไปแบบสดๆร้อนๆเลยนะเนี่ย :a5:
อ่านจบก็รีบเม้นเลย นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆๆๆค่ะ :-[ o13
ปล. ผลิตตอนพิเศษออกมาให้พวกเราได้อ่านกันอีกเยอะๆนะค่ะ :really2:
ปล.ที่2 ชอบคู่ภีม&ยอร์คมากๆๆๆค่ะ น่ารักดีนะ :o8: :-[ :impress2: :กอด1: o13
-
จบแล้วเหรอเนี่ย ไม่ยอมๆๆๆ จะอ่านอีกๆๆๆๆ
-
o14
ขอบคุณ DRAFT จริงๆที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้ให้อ่าน
ชอบมากเลยอ่า อ่านรวดเดียวจบเลย o13
ลุ้นๆ คู่ของภีมกับยอร์คอยู่ มาต่อตอนพิเศษให้อีกนะ
-
เรื่องนี้ชอบมากเลย ยิ่งมีคณะสถาปัตย์ด้วยยิ่งชอบ
สนุกมากคับ
-
สงสัยจะไม่รอด คู่นี้ 55555
-
แป๊ะกล้าๆ หน่อยจิ ยอร์คอาจจะกำลังรออยู่ก็ได้นะ
อยากอ่านคู่นี้อีกจัง
-
อาแป๊ะ โหย ยยยยย กล้าๆหน่อยสิเฟ้ย
-
อยากให้สารภาพรักอ่าาาาาา :3123:
-
เพิ่งจะอ่านจบ
แบบว่า...น่ารักเนอะ...
-
อ่าา
เราพึ่งมาอ่านนะ
เราอ่านไปได้แค่ตอนเดียว เราก็รู้แล้วว่า หมายถึงสถาบันไหน ฮ่าๆ
คนแต่งคงเรียนคณะเดียวกับเรา " ภาค " เดียวกับเรา สถาบันเดียว
เพราะเหมือนชีวิตประจำวันเราจังเลย
เราสัญญาว่าจะ่อ่านให้จบนะครับ
และสัญญาว่าจะติดตามผลงานของคนแต่งเรื่องนี้อีก
สู้ๆนะครับ
" สู้อย่างทรนง "
-
อ่านจบแล้ว
สิบสิบสิบ
ใจจริงอยากจะบอกว่า
ชอบคู่ ยอร์ค-ภีม ตั้งแต่แรกแล้ว ฮ่าๆ
ชอบมากกว่าคู่เอกอีก
ฮ่าๆ
-
ถึงเข้ามาช้ากว่าวันวาเลนไทน์ แต่คงใช้คำว่าช้า ไม่ได้หรอก
เพราะ " ความรัก " มีให้กันได้ทุกวัน :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะครับ พร้อมรอคอยเรื่องใหม่ที่ใกล้คลอด หรือเปล่า :z1:
รออยู่นะครับ DRAFT :m9:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตั้งแต่ต้นค่ะ
เป็นเรื่องที่อ่านไหลลื่นดี น่ารักดีค่ะ
เรื่องราวค่อยๆเป็นไป แต่แอบชอบคู่รองมากกว่า 555
พออ่านจนจบรวมตอนพิเศษด้วยแล้ว ประมับใจมากค่ะ
ชอบตอนพิเศษทั้งสองตอนเลย แน่นอนโดยเฉพาะคู่ภีมยอร์ค ^^
ไม่รู้จะมีตอนต่อไปอีกไหม แต่ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
ผมอ่านเรื่องนี้ไว้นานละคับแต่ยังไม่ได้สมัคร
อ่านแล้วชอบมากเลยคับ
ขอบคุณที่แชร์สิ่งดีๆให้ :sad4: :sad4:
-
ในที่่สุดก้ออ่านจบสักที
เป็นเรื่องราวที่น่ารักใสๆๆ และก้อน่าประทับใจมากๆๆๆอ่า
ชอบยอร์ชกับ ภามมากๆๆๆอ่า (แต่ปั้นใจชอบยอรช์มากกว่าอ่า)
อีกคน ก้อหื่นสุดฤทธิ์สุดเดช (แต่ก้อชอบนะ) อีกคน ก้อใจแข็ง ยังกะหิน (หลังๆๆเริ่มหมั่นไส้ )
จะว่าไป ยอร์ชก้อตรงใจผมนะเนี่ย เถื่อน เอาแต่ใจ แถมหื่น ที่สำคัญ รักเดียวใจเดียว :-[ :-[ :-[ แบบนี้บอกได้คำเดียว ว่าชอบบบ
ถ้าชีวิตจริงมีแบบนี้ ก้อดีนะ ยังยอร์ชเนี่ย คงไม่ได้หาได้ง่ายๆๆตามเซเว่นแน่ๆๆ555
ชอบตอนพิเศษมากๆๆๆอ่า
ขอบคุนมากๆๆครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากครับ ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์นะครับ
^_____^
:3123:
-
ตามอ่านรวดเีดียววันเดียวจบ
อ่านตอนแรกๆ ทำมัยพี่ยอร์ช ทำแบบนั้น สงสารภามมากอ่า
แบบเรื่องนี้ทำให้ความรู้สึกหลายอารมณ์มากอ่ะ ทั้งเศร้า :o12: ทั้งฮา :laugh:
ขอบคุณพี่ DRAFT ที่แต่งเรื่องดีๆ สนุกๆให้อ่าน
ขอบคุณพี่นัทที่ช่วยลง และตัดตอนให้ค้าง
และขอบคุณที่พี่ๆทำให้วันนึงในวันปิดเทอมของฟิล์มมีความสุขนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล. ตอนที่ฟิล์มอ่านไม่เห็นรูปภามเลยอ่ะ
ปล.2 รูปนันน่ารักมาก
-
สองวันสองคืนเจ้าค่าาาาา :a2:
ทนความน่ารัก:m3:ของภามไม่ไหว
เลยต้องจัดยาวเลย ฮ่าๆๆๆๆ:laugh3:
:impress: น่ารักกันดีเนาัะคู้นี้..น่าอิจฉา
แต่แอบเชียร์คู่พี่ภีมกะตี๋ยอร์คอยูนะก้าบบ :m13:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
มีแฟนอย่างยอร์ช รักตายเลย
แม้ว่าจะใจร้อนไปมากกกก ก้ตามมม
555
-
หยุดอ่านไม่ได้เลยจิง
พีียอร์ชปากร้ายมากแต่น้องภามก็ใช่ย่อย
เหมาะแล้วล่ะคู่นี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ :pig4:
-
อ๊ากกกกก น่ารักทั้งสองคู่เลย
ภาม ยอร์ค น่ารักที่สุดดดดด ><
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
เจิมก่อนอ่านครับ ^^
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้ดีค่ะ เพราะรู้สึกว่าไม่ขี้งอนจนเกินงามไป และยังรู้ใจตัวเองไม่มัวแต่กลัวเสียฟอร์มแบบนายเอกบางเรื่อง
ดูเป็นธรรมชาติดีค่ะ ส่วนคู่อื่นอย่างของภีมก็ชอบมากค่ะ รู้สึกว่าภีมแอบน่ารักดี ในส่วนของเนื้อเนื้อมีการเขียนบรรยายให้เห็นภาพและรู้สึกถึงบรรยากาศในเนื้อเรื่องค่ะ ทำให้คิดถึงตอนเป็นนิสิตอยู่เหมือนกัน
-
เพิ่งจาอ่านจบ ใช้เวลาไปไม่น้อยเหมือนกัน
แต่คุ้มอะ ไรเตอร์เก่งมากกกกกกกกกกก แต่งได้แบบว่า ครบทุกรสชาติจริงๆ
หลงรักทุกอย่างในฟิคเรื่องนี้เลยอะ ขอบคุณนะคะ
ปล.กรี๊สสสสสุดๆ ก็อิตอนอาเฮีย ทำเค้ก นี่แระ ปลื้มๆ
-
คนแต่งคงเรียนคณะเดียวกับเรา " ภาค " เดียวกับเรา สถาบันเดียว
เพราะเหมือนชีวิตประจำวันเราจังเลย
อ่าวจริงเหรอคะ ในเล้าเป็ดเจอเพื่อนร่วมสถาบันเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
งั้นก็ เจอกันในคณะนะคะ อิอิ^ ^
ปล. คนแต่งกำลังอยู่นช่วงขี้เกียจและติดซีรี่
แต่พล้อตเรื่องใหม่ออกแล้วละค่ะ คงต้อง(ภาวนา)รอกันต่อไป
-
นั่งตามอ่านอย่างเมามันส์ตั้งแต่ต้นจนจบใน 1 วัน 55555555
ชอบมากๆ อ่านแล้วได้บรรยากาศสมัยเรียนมหาลัยเลย
ถ้าถามว่าชอบตอนไหนที่สุด ก็คงเป็นตอนที่ยอร์ชดีดกีต้าร์ร้องเพลงจีบภามทั้งตอนที่จีบใหม่ๆ และในตอนสุดท้ายแบบว่ามันซึ้งมากเลยอ่ะ ทั้งเรื่องอ่านแล้วไม่เศร้า ไม่เครียด แต่พอถึงตอนสุดท้ายดันร้องไห้+น้ำตาไหลแบบหยุดไม่ได้ซะงั้น เป็นเพราะยอร์ชมาดีดกีต้าร์ร้องเพลงย้อนกลับไปเมื่อตอนวันแรกๆ ที่เริ่มต้นจีบภามใหม่ๆ อ่ะ ..... น้ำตาไหลพรากๆ เลย :monkeysad:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ และรอเรื่องต่อไปผอยู่นะคะ
-
อิอิ อ่านจบแล้วว
ตามทันซักที
คู่ภีมกะยอร์คเนี่ยยยย น่ารักมากๆเลยยอ่าาา :-[
เขินเล็กๆแบบนี้ น่ารักดีอ๊าาาาาา :o8:
-
พึ่งอ่านจบมะกี้นี้เองคร่า
แบบว่าวันนี้อ่านตั้งแต่เช้าๆเลย
ชอบมากๆเลยค่ะ
ภามน่ารักมากๆเลยค่ะ
ส่วนนายยอร์คเนี๊ย
แรกๆกวนโอ๊ยมากๆมาย
หลังๆมาเอาแต่ใจโคตรๆ
ง้อใครเขาก็ไม่พูดดีๆใช้แต่กำลัง
แต่เค้าก็ชอบน๊าาาาาาาาาาาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากกกกกกกกกก
อ่านไปลุ้นไปกลัว คนแต่งแจกมาม่า 555 o13
คู่หลัก ภาม-ยอร์ช ไม่เท่าไหร่ หวานมันดี
แต่คู่รอง ยอร์ค-ภีม นี่ซิ อิภีม มันแอบซึน
มันน่าจะรู้ใจตัวเอง ตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว ยอร์คมันทอดสะพานจนผุแระ ยังไม่รู้ตัว :m20:
:pig4:
-
อยากอ่านเรื่องของตี๋น้อยกะแป๊ะต่อจัง
-
อ่านทีเดียวจบ สนุกมากๆอ่
-
วู้ววว จบแล้วๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ อิอิ
-
ชอบพี่ยอร์ชกับภามจังเลยค่ะ :-[
ซูปเปอร์บอส..
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกอ่ะค่ะ
ยอร์ชชชชชชก็ปากหนักเกิ๊นนนนนนน
อธิบายอะไรให้มันเร็วๆๆหน่อยได้มั้ยยยยย
ภามก็อีกคน เด๋วเหอะ ฟังบ้างงงงงงง
แต่อยู่ด้วยกันอย่างนี้น่ารักมากอ่ะค่ะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
โอ๊ยยยยยย ยอร์คกับภีม นี่ไม่ไหวแล้วนะค่ะ
จะทำอะไรให้ชัดเจนไปเลยก็ไม่เอา
55555555
ภีมอ่ะ จัดไปเลยลูก อย่าปล่อยให้หลุดมือ
น้องเราเสียดุลไปแล้ว ต้องไปเรียกคืนมาจากน้องเฮียแกเหมือนกัน
555555555
น่ารักอ่ะค่ะ อ่านแล้วอิ่มใจ
ขอบคุณมากๆๆๆๆนะค่า
-
อ่านอยู่ๆ หุหุ
-
o13 o13 สนุกมากๆคะ
:L2: กว่าจะจบลุ้นซะตัวโก่ง
-
:a5:
ในที่สุดก็อ่านจบจนได้
อ่านแล้วชอบมากมายกับยอร์ชและภาม
แต่จะบอกว่าคู่ที่ได้ใจเราไปคือ ภีมกับยอร์คอ่ะ :o8:
อยากให้คู่นี้เป็นเรื่องยาวจังอ่ะ
จะรอตอนพิเศษอีกนะคะ
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกกี่ครั้งก็ยังรักเรื่องนี้ไม่เปลี่ยน :กอด1:
-
เด็กคอนยก อ่านแล้วมีความสุข
-
อ่านรวดเดียวจบเลยคับ ชอบมากเลยนะเนี้ยเรื่องเนี้ย
โดยเฉพาะ ภาม อยากจะบอกว่า จนบัดนี้ภามก็คง ไม่รู้ตัวเองหรอ ว่า ภาม ก็ดือเงียบ ( แน่หรอ ) แบบสุดๆ เลยอะ แต่ก็น่ารัก ได้ใจจังเลยนะเนี้ย
ชอบยอร์ช ตรงที่ถึง จะเถือน เอาแต่ใจ โหดร้าย ( กับบางคน ) และหึงขั้นรุนแรง แต่มีข้อดีอยู่สอง ข้อ นี้ก็กินขาด สำหรับ หล่อลากพรากใจฉัน กับ รักเดียวใจเดียวไม่ยอมเปลียนแปลง คิก คิก เนี้ยแหละ ที่ทำให้ได้ใจ
แต่ถ้าจะบอกว่า ชอบ ใครที่สุดละก็ ขอบอกว่า ยอร์คอะ ฮาฮา น่ารัก ใสซื่อ ยิ่งภาคพิเศษ โอ้ยยยย เอาใจไปเลย และ ตามมาติดๆ เลยนะ กับ นายภีม ผู้ห่วงน้องยิ่งชีพ แถมยังบวกอาการ ปากหนัก จิตตก อีกตั่งหาก ฮาฮา น่ารักจริงเลยอะ คู่นี้ อยากจะเห็น รูป ของ คู่นี้จังเลยอะ ปล. สำหรับรูปที่เห็น ภามน่ารักกกก สุดๆ ไปเลย แต่ว่าเออ อยากจะบอกแทบอยากจะเทใจให้ นัน เมื่อเห็นรูปเลยอะ ฮาฮา ปล. อีกรอบ อยากจะถามว่า เรื่องนี้มีรวมเล่มไหมคับ อยากได้มากเลยอะคับ ถ้ามี รบกวน ส่งเมลบอกหน่อยได้ไหมคับ พอดีไม่ค่อยได้เข้าบอร์ด แต่เช็คเมลบ่อยนะคับ sasuke_kakiอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ขอขอบคุณมากเลยนะคับ กับ นิยายดีๆ เรื่องนี้ สนุกมากเลยยยย ^^
-
อีกนิดคับ อยากอ่านคู่ แป๊ะ กับตี๊ เรื่องยาวจังเลยอะ ชอบ ชอบ ชอบ คู่นี้จังเลยยยย ^^
-
อ่านจบเเล้ว กรี๊ด ดดดดดดดดดด อดนอนไปวันหนึ่ง ในที่สุดก็จบ :z3: :z3: :z3:
รักคนเเต่งที่สุดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
หนูภาม กับพี่ภีมน่ารักมากคร่า าาาาา
ยอร์ชกะยอร์คก็น่ารักมากนะลูก :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
รอรวมเล่มนะค่ะ ถ้ามีไม่พลาดเเน่ๆ o13 o13 o13 o13
-
แอบอ่านจบตั้งนานแล้ว
เลยแวะมา
:z13:
เสียหน่อย
-
ชอบคู่ภีม-ยอร์คอ่าห์ น่าร๊ากกก ><
:impress:
-
กว่าจะลงเอยกันได้
จัดหนักทุกตอนเลย
ทั้งสุขเศร้าโหดดิบเถื่อน
แต่ก็น่ารักอ่ะสนุกดี :L2:
-
จนจะปีใหม่อีกรอบ พึ่งจะเห็นว่ามีตอนพิเศษ เอิ๊กๆๆๆ
-
น่ารักมาก ๆ
-
โอ้ย...อิจฉา น่ารักอ่ะ
-
แปะไว้ โป๊ะ!!!!
จะมาอ่านให้ทันนะคะ
^^
-
เคยบอกพี่ DRAFT ไว้ว่าจะติดที่นี่ใช่มะ
ตอนนี้ติดแล้วคะ แต่ลืมบอก 55+
อยู่คณะเดียวกับพี่ยอร์ช แหละ หุหุ แถมเจริญรอยตามรุ่นพี่ด้วย นั่งร้องเพลงแซวคณะสถาปัต ตอนเย็นๆเวลาเดินผ่านโต๊ห้อง
หนู เป็นผญ.น้าาาา แต่สาวสถาปัตย์สวย+อินดี้มาก! ชอบไปขี่จักรยานแถวคณะสถาปัตย์ร่มดี แต่เงียบมาก ผิดกับคณะวิศวะมากมาย^^
-
น่ารักมาก ๆ
-
รู้สึกเสียดายที่ตนเองที่ไม่ได้เรียนอยู่ฟากวิศวะ&สถาปัตย์
คณะเราอยู่ห่างกันคนละโยชน์เลย T^T
อยากสัมผัสบรรยากาศโดนแซวบ้าง 555555
ปล.อยากกินข้าวร้านป้าดาจัง :))
-
บอกได้คำเดียวเลยตอนอ่านโคตรมีความสุขเลยอ่ะ :impress2: ถ้ามีตอนพิเศษอีกก้อดีนะคับ
-
สนุกมากครับ
-
แง่ง ลืมหมดแล้ว ว่าใครเป็นใคร
-
อ่านจบแล้วค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมากเลย
ชอบบุคลิกภามกับพี่ยอร์ชมาก
ภาม ดื้อเงียบ ใจเด็ด
พี่ยอร์ช เอาแต่ใจ แต่น่ารัก รักใครรักจริง
แต่สองคนนี้คู่กันแล้ว เป็นอะไรที่ลงตัวค่ะ
อีกคู่ภีมกะยอร์คก็น่ารักมาก
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะคะ สนุกมากค่ะ
-
สนุกมากเลย น่ารักดีอ่า
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เขียนได้ดีจัง................ชอบ....................สนุกมาก
-
คู่น้องสมหวังกันไป แต่คู่พี่ชายขี้อายอย่างนี้สงสัยอีกนาน
ปล คนแต่งเหมาบ้านภามเป็นเกย์กันหมดเลย สงสารปะป๋าต้องรอน้องภาปั๊มทายาท
-
เข้ามาดันให้คนอื่นได้อ่านเรื่องนี้บ้าง สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบยอร์ชอ่ะ รักจริงรักจัง รักมากๆๆๆๆ ชอบจังผู้ชายแบบนี้ ภามก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก :-[
-
น่ารักอ๊าาาาาาาาาาาาาา... :impress2:
..
Thx ไรท์ จ้าาาา :pig4:
-
Special Valentine's day 2012
[ภีม*ยอร์ค]
''''''''''''''''''''''''
''''''''''''''''''
'''''''''''
[[York’s talk]]
“ขาว"
“ชมพู"
“ก็บอกว่าขาว"
“ชมพูมันสวยกว่านี่"
“ก็พี่บอกให้ใส่ขาวไง"
“นี่ไปงานแต่งงานนะไม่ใช่งานศพ จะใส่ทำไม ขาวดำเนี่ย!”เสียงคนที่ยืนอยู่เชิงบันไดชั้นสองเริ่มแสดงความหงุดหงิดให้ผมรู้สึกได้ มองจากตรงนี้ผมเห็นภามเดินหน้างอเล็กน้อยลงมาจากชั้นบน ส่วนเฮียก็ก้าวฉับๆ ตามลงมาด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แตกต่างกันนัก
“ก็ที่ให้ใส่ขาวจะได้เหมือนกัน เนี่ย!”เฮียที่เดินตามลงมาชูเสื้อสีขาวในไม้แขวนหยอยๆ ให้ภามดู แต่เจ้าตัวกลับทำหน้างอเดินมาหาผมแทน
“เฮียยอร์คช่วยบอกเขาทีว่าไปงานแต่งงานมันไม่ควรใส่ขาวดำ"ผมมองภามในชุดเสื้อเชิร์ตสีชมพูอ่อนในสูทสีครีม ที่คอมีหูกระต่ายสีขาวน่ารักผูกอยู่ด้วย แต่จะให้ผมบอกยังไงเนี่ย ในเมื่อไอ้ที่ผมใส่อยู่มันก็คล้ายๆ เฮีย
“ตี๋มันก็ใส่"นั่นไง ไม่วายพยักเพยิดมาทางผมอีก โบ้ยตลอดอ่ะเฮีย
“เอาเถอะๆ มัวแต่เถียงกันจะไปสายเอานะเฮียว่า"ผมพยายามไกล่เกลี่ย
“ภามเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย!”จู่ๆ เฮียก็หน้าบูดหน้างอ เหวี่ยงเอาซะอย่างงั้น
“ก็บอกว่าไม่ใส่ไง ยอร์ชอย่าพูดไม่รู้เรื่อง!”
“วันนี้มันวันวาเลนไทน์นะ!”เฮียยังคงยื่นเสื้อสีขาวในมือมาให้ภามอย่างไม่ลดละ
“แล้วมันเกี่ยวกันมั้ย?”
“เกี่ยว! วันแห่งความรักเมียก็ต้องตามใจผัวสิ!”โอ๊ยยยย เฮียยยย
“หยาบคาย ไม่พูดด้วยแล้ว จะไปรอที่รถ"ภามว่าแบบเบื่อจะเถียงแล้วหันหลังเดินออกไปทางประตูหน้า ทิ้งให้เฮียฮึดฮัดขัดใจปาเสื้อลงโซฟาดังป้าบอยู่คนเดียว เออ...ไม่คนเดียวสิ ผมก็อยู่ด้วยนี่หว่า ไอ้เสื้อเจ้ากรรมก็ดันลอยมาตกอยู่ข้างผมซะงั้น หรือเฮียตั้งใจใช้ผมเป็นเครื่องระบายอารมณ์วะเนี่ย?
“ตี๋! ไปโว้ย!"เฮียเดินก้าวฉับๆ ไปที่คาดิลแลคของตัวเองที่มีเจ้าของหัวใจนั่งรออยู่ ดีนะที่ผมก็มีรถของตัวเอง ไม่งั้นคงต้องไปนั่งฟังคนทะเลาะกันอีกยาว เหอะๆ
งานที่เรากำลังจะไปในวันนี้เป็นงานแต่งงานของคนในวงการทำงานที่ครอบครัวผมสนิทด้วย ครอบครัวของพวกเราสนิทกันตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก เรียกได้ว่าซี้ปึ้กกันเลยทีเดียว นี่ถ้าครอบครัวเรามีลูกสาวคงต้องถูกยืมตัวไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวกันบ้างแล้ว
วันนี้เป็นวันดีที่ใครๆ ก็อยากจะจัดงานแต่งงาน ก็แน่ล่ะครับ วันวาเลนไทน์แบบนี้ แม้คนไทยๆ อย่างเราไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกับเค้าซักเท่าไหร่แต่ก็ได้สนุกสนานกับเค้าไปด้วย เรียกได้ว่าคนไทยไม่เรื่องมากฉลองได้ทุกสถานการณ์ ซึ่งผมก็ว่าสนุกดี ชีวิตคนเรามีเรื่องเครียดๆ กันมากพอแล้ว มีเรื่องให้สนุกบ่อยๆ ก็ไม่ได้แย่นัก
เมื่อเช้าผมต้องแหกตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่งด้วยสายโทรศัพท์ก่อกวนจากแป๊ะยิ้ม ส่งตรงกันมาจากนครนายกตั้งแต่ไก่เริ่มวอร์มเสียงกันเลยทีเดียว ด้วยความที่ยังงัวเงียอยู่ผมเลยตอบไปแบบรู้บ้างไม่รู้บ้าง เหมือนว่าจะชวนไปไหนอะไรสักอย่าง แต่ผมสำนึกรู้ได้แค่ว่าวันนี้ไม่ว่าง เลยตอบไปประมาณว่าโนๆ ไม่ๆ อะไรประมาณนั้นละมั้ง สุดท้ายก็คุยไม่รู้เรื่อง ผมคิดว่าผมคงตัดสายไปเพราะความง่วงนั่นแหละ...
................................................................................................
................................................
.............................
[[Peam’s talk]]
โหยยยยยยยยยยยยย... อะไรวะเนี่ย! ปีที่แล้วว่าช้า โดนชวนตัดหน้า ปีนี้เลยอุตส่าห์แหกตาตื่นโทรไปชวนตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ตัดสายเฉย! ไอ้ตี๋นะไอ้ตี๋ หยามเกียรติลูกผู้ชายกันแรงมาก!
สุดๆ ซวยที่สุด อยู่ๆ มาเป็นชุดพร้อมกันทุกวันพุธ เฮ่ย! นี่มันวันอังคารนี่หว่า เออเอาเป็นว่าวันไหนก็ซวยได้ ตอนนี้ผมก้าวขึ้นเวทีไปด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น แสงไฟสว่างจ้าฟอลโล่วมาที่ผมและคนอีกสามสี่คนบนเวที
“เป็นไรวะภีม เอ็งดูหน้าไม่สดชื่นเลย ไม่ดีใจหรอที่ข้าได้แต่งงานเนี่ย"ไอ้แทคเจ้าบ่าวในวันนี้พูดกับผม ผมมีหน้าที่ขึ้นมาส่งเจ้าบ่าวบนเวทีตามหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวในวันนี้ก่อนที่จะต้องลงไปนั่งรวมกันกับคนอื่นๆ ก็นะ ใจมันพาลคิดไปถึงคนอีกคนนี่หว่า ที่บอกว่าไม่ว่างๆ เนี่ยไปไหน ไปทำอะไร ไปกับใครอีก ผมก็อุตส่าห์โทรไปชวนตั้งแต่เช้าแล้วนะ หรือยังช้าไปอีกหรือไง?
“เฮ้ย คิดมากน่า เอ็งแต่งงานทั้งทีไม่ดีใจได้ไง โน่นๆ เจ้าสาวเค้ามารอแล้ว ยังจะหันมาห่วงเพื่อนอีก ไปๆ ไอ้พระเอก"ผมตบไหล่เพื่อนรักป้าบๆ ขยิบตาแบบเท่บาดใจให้หนึ่งทีก่อนขอตัวลงไปนั่งรอข้างล่าง เฮ้อ...เมื่อไหร่จะได้แต่งงานกับเขาบ้างนะ?
“เฮ้? แป๊ะๆ"หลอน หลอนแน่ๆ นี่ผมคิดถึงไอ้ป่วนนั่นจนเพ้อได้ยินเสียงมันเลยหรอเนี่ย?
“แป๊ะะะะะะะะะ"หือ? หรือว่าใช่วะ?
“แป๊ะยิ้มๆ ทางนี้ๆ"หา? โต๊ะวีไอพี? ไม่น่าใช่ สงสัยตาฝาด
“เอ่อ คุณผู้ชายครับ ผมคิดว่าท่านนั้นคงเรียกคุณอยู่"บริกรหนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ สะกิดเรียกให้ผมหันไปมองตามทิศทีชี้ ผมเห็นภาพลวงตาของไอ้จอมป่วนเดินหน้ามุ่ยๆ เข้ามาหาผมเรื่อยๆ
“แรงที่สุด จะทำเมินกันหรือไง?”ภาพลวงตาชกผมหนึ่งทีเน้นๆ ที่ต้นแขน เฮ้ย! ภาพลวงตามันชกได้ไงวะ?
“นี่ตัวจริงหรอ?”ผมไล้มือไปที่หน้าของคนตรงหน้าเบาๆ
“ทะลึ่ง! ก็จริงน่ะสิ คิดว่าอะไรล่ะ แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ไงเนี่ย รู้จักเค้าหรอเราน่ะ เห็นจูงไม้จูงมือกันขึ้นไปถึงบนเวทีโน่น"ตี๋ยอร์คที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นตัวจริงแล้วพยักเพยิดขึ้นไปบนเวที
“ก็มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว"ผมตอบเท่าที่นึกได้ ตาก็ยังคงมองวิเคราะห์คนตรงหน้า สรุปนี่มันตัวจริงหรอวะเนี่ย?
“อะไร? สงสัยอะไรหรือไง? มองหน้าอยู่ได้”ยอร์คมองหน้าผมแล้วถามไม่ค่อยสบอารมณ์
“นายมาได้ไง"
“ขับรถมา"
“กวนตีน"
“อย่ามาแรง"
“เอาดีๆ ซิ"
"ก็รู้จักกับพิม พิมเป็นลูกสาวของอาชาติชาย อาชาติเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อ และเราสนิทกับพิมมาก เคป่ะ?”พิมที่ว่าก็คือเจ้าสาวที่แต่งงานกับเพื่อนผมนั่นเอง
“ทำไมภามไม่เห็นบอกว่านายจะมา"
“ก็ไม่ได้บอกฉันเหมือนกันนั่นแหละ เซอร์ไพรซ์มากกกกก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน พอได้มาเจอกัน.....โดนเมินเฉ๊ย"
“อย่ามางอน โตแล้ว"ผมว่าดุๆ
“แล้วเมินป่ะล่ะ?”
“ไม่ได้เมิน ก็ไม่รู้ว่ามาแบบตัวเป็นๆ"
“เอองั้นแล้วไป ไปนั่งด้วยกันดิ คิดถึ๊งงงคิดถึง ไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะ"ตี๋น้อยว่าพลางดึงข้อมือผมไปทางโต๊ะที่ลุกมา มีสายตาของภามและไอ้ยอร์ชมองมาห่างๆ
“ที่จริงก็เพิ่งคุยกันเมื่อเช้ามืด ถ้าไม่ติดว่าใครบางคนตัดสายไปก่อน"ผมขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามไป แต่ดึงตัวอีกคนให้เดินตามมาแทน
“ก็ถ้าใครบางคนโทรมาเวลาที่ชาวบ้านเค้าตื่นคงไม่โดนวางสายใส่อะนะ แล้วนี่จะไปไหน?”ไอ้ตัวดีถามผม แต่ก็ยอมเดินตามมาอย่างว่าง่าย
“ไปเดินเล่นที่สวนกัน"ผมว่า
“แอ๊บโรแมนติกอีก จะจีบกันหรือไงห๊ะ"
“ก็แล้วจีบได้ป่ะล่ะ"โอย ผมพูดออกไปได้ไง หน้าด้านสุดๆ มันจะตอบว่าไงวะเนี่ย
“ให้โอกาส โสดมานานและ เบื่อเหมือนกัน"
“วะ? จริงดิ?”ไรเนี่ย? ง่ายแท้?
“หลอก! แบร่!”ไอ้ตัวดีว่าพร้อมกับแลบลิ้นแล้ววิ่งแผ่นแนบเข้าไปในสวนสวยข้างโรงแรมด้านนอก ไอ้ตี๋จอมป่วน!ไอ้บ้า!
“หยุดเลยนะเว้ย! ทำมาฮา กลับมานี่!” ผมวิ่งตามไปพลางตะโกนไล่ไปพลาง จับได้ต้องเตะตูดให้เข็ด กะล่อนนัก
“หยุดก็โง่ดิ ตัวก็ใหญ่บึ้กๆ วิ่งตามพี่ไม่ทันหรอกน้อง ยอมเห๊อะ หะ! จะแว้ก!” นั่นงะ มัวแต่หันมาล่อเป้า พุ่งเข้าเป้าไปซะเอง
“เข้าไปทำไมในพุ่มไม้?”ผมเปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดินเมื่อเข้าใกล้เป้าหมายที่ทรุดตัวลงนั่งทับพุ่มไม้ใหญ่
“เหออออ เจ็บอะ"ยอร์คจับข้อเท้าทำหน้าเหยเกก่อนจะเงยขึ้นมามองหน้าผม แค่ได้ฟังคำว่าเจ็บจากปากมันผมก็ใจไม่อยู่กับตัวแล้ว รีบทรุดตัวลงไปจับข้อเท้ามันดูทันที
“ตรงนี้หรอ?”ผมพลิกข้อเท้าดูเบาๆ
“อืม สงสัยข้อเท้าแพลงตอนล้มเมื่อกี้"
“ถ้าเจ็บบอกนะ"ผมถอดรองเท้าหนังเงาวับออกจากเท้าของคนตรงหน้าอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ ดึงถุงเท้าออกแล้วนวดช้าๆ
“คิกๆ"เสียงไอ้ตัวดีหัวเราเบาๆ อยู่เหนือศีรษะผม อะไรอีกวะเนี่ย? คงไม่หลอกกันอีกหรอกนะ
“นี่แกล้งอีกหรือเปล่าเนี่ย?”ผมมองหน้าถามเอาเรื่อง คราวนี้ถ้าหลอกกันคงต้องลงโทษอะไรกันบ้างแล้ว
“เปล่าๆ ไม่ได้หลอก ล้มจริงเจ็บจริงไม่ใช้แสตนอิน"
“แล้วหัวเราะทำไม?”
“ก็แป๊ะน่ารักดี ถอดรองเท้าให้ แถมนวดให้ด้วย เลยดีใจ"ยอร์คอมยิ้มพูดน่ารัก หน้าตาไม่มีร่องรอยของคนที่เจ็บตัวอยู่เลย โฮ้ยยยย น่ารักว่ะครับ
“ไร้สาระ"ผมพูดไปแก้เก้อ
“ดอกนั่นสวยดี"อยู่ๆ ไอ้คนเจ็บก็เปลี่ยนเรื่องพูด ผมมองไปตามมือที่ชี้ไปยังพุ่มดอกไม้ใกล้ๆ ทั้งๆ ที่ยังนวดข้อเท้าให้เจ้าตัวอยู่ ภายใต้แสงสีส้มที่ส่องสว่างมาจากเสาไฟทรงยุโรปด้านบน ช่อของดอกไม้สีม่วงชูช่อแข่งกันเป็นกลุ่มก้อน ดูละมุนละไมน่ามองแบบบอกไม่ถูก
“ฟอร์เก็ตมีน็อต"เสียงพ่อตัวดีว่า
“หือ?”
“ก็ดอกนั่นไง ฟอร์เก็ตมีน็อต แปลว่า อย่าลืมฉันนะ...จ๊ะ"แน่ะ มันต้องมีพ่วงท้าย
“อ่อ เคยดูในเรื่องข้างหลังภาพ"ผมว่า พอจะเข้าใจความหมายของมัน
“คนเราบางทีพออยู่ใกล้กันมากเกินไป บางทีก็ลืมกันได้ ไม่ใช่ว่าแค่คนที่อยู่ไกลๆ กันหรอก"ยอร์คเอ่ย สายตายังคงมองไปที่พุ่มดอกไม้อย่างอ่อนโยน
“ยังไง?”
“อย่างเช่น ทุกวันปีใหม่ เราเที่ยวซื้อโน่นซื้อนี่แจกคนข้างบ้าน แจกเพื่อน แจกลูกน้อง ให้เจ้านาย แต่เราดันลืมไปว่า ยังไม่มีอะไรให้พ่อแม่ที่อยู่ที่บ้าน เพราะนึกว่าเจอหน้ากันทุกวัน เลยลืมไปว่าจริงๆ แล้วคนที่ควรให้ของขวัญเป็นอันดับแรกก็คือคนในครอบครัว"
“เออจริง"ผมพยักหน้ารับเบาๆ มือก็ยังคงทำหน้าที่นวดต่อไป
“คนที่แต่งงานกันทุกวันนี้ก็มีแค่ไม่กี่คู่ที่ไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง ส่วนใหญ่อยู่ด้วยกันไปนานๆ ก็มักจะลืมกันไปแล้วว่าวันที่เคยรักกันมันเป็นยังไง จำได้แค่ว่าตัวเองต้องการอะไร และอีกฝ่ายทำผิดอะไรเท่านั้นเอง"
“แล้วไม่อยากแต่งงานหรือไงหือ?”
“ก็นิดนึง แต่กลัวเป็นอย่างที่ว่านี่แหละ"
“ไม่ต้องกลัวหรอก....”เอาไงดี บอกดีมั้ยนะ?
“หือ?”ยอร์คหันมามองหน้าผมงงๆ
“ก็...”ไม่รู้จะพูดยังไงดีแฮะ มันเขิน
“อะไรล่ะ?”โอ๊ย จะจ้องทำไมวะ
“ก็...ถ้านายแต่งกับฉัน ก็ไม่ต้องกลัว"ฮู่...บอกไปแล้วจริงๆ สินะเนี่ย
“อะไร...อยู่ๆ จะชวนแต่งงาน อินมากไปปะเนี่ยเพื่อนเจ้าบ่าว"ยอร์คว่าขำๆ
“นายเคยเป็นเพื่อนที่ดี"ผมพยายามเรียบเรียงคำพูด
“แน่นอน"คนฟังยืดอกตอบอย่างภูมิใจ
“แต่มันแค่เคย วันนี้ไม่ใช่แล้ว"
“อ้าว?”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ฉันเลิกมองนายเป็นเพื่อน แต่มองลึกเกินไปกว่านั้น"
“เอาจริงดิ?”ยอร์คคลี่ยิ้มบางๆ
“ฉันว่าฉันรักนาย...ยอร์ค"
“อืม...”เจ้าตัวรับง่ายๆ
“ไม่ตกใจหรอ?”
“คิดว่าคงใช้พลังงานพอตัว ไม่ดีกว่า"
“ยังจะมาเล่นอีก นี่ซีเรียล เอ้ย! ซีเรียส"
“ก็...”
“เออช่างเหอะ ไหนตอบมาหน่อยซิ นายคิดยังไงกับฉัน"
“ก็...”
“นายเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า?”
“ก็...”
“แล้ว...”
“ฟังสิเว่ยเฮ่ย!”ไอ้ตัวดีขึ้นเสียงเบาๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน ก็คนมันตื่นเต้นนี่หว่า เกิดมาไม่เคยสารภาพรักกับใคร
“นายก็เคยเป็นเพื่อนที่ดี...”
“ก็แน่นอนล่ะ"ผมรับ
“แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วอะสิ"เจ้าตัวทำสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มที่เคยมีเมื่อครู่หายไป เหลือไว้แต่เพียงร่องรอยของความกังวล
“อ้าว?”คำเดียวที่ผมพูดได้ในตอนนี้ คือเหมือนกับว่าทุกอย่างมันจะมืดไปหมด
“จนนายเอ่ยคำนั้นออกมา ฉันคิดว่าฉันคงต้องเสียเพื่อนที่ดีไปอีกคน เป็นเรื่องที่น่าเสียดายจริงๆ"
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ"ผมพูดออกไปอย่างแผ่วเบา จริงๆ ก็ไม่อยากจะเข้าใจอะไรนักหรอก ไม่เลย...ไม่อยากรับรู้อะไรเลย คนที่เค้าอกหักมันรู้สึกแบบนี้เองหรอ มันเจ็บอย่างนี้นี่เอง
“อืม...ขอโทษ"ยอร์คเอื้อมมือมาลูบหลังมือผมเบาๆ ยังไม่วายยิ้มให้อย่างห่วงใย
“ไม่ต้องนวดแล้วล่ะ ฉันคิดว่าฉันพอเดินได้แล้ว"เจ้าตัวดึงขาของตัวเองออกพลางใส่ถุงเท้าตามด้วยรองเท้าแล้วลุกเดินเขยกๆ กลับเข้าไปทางประตูโรงแรม
“ฉันขอถามนายเรื่องหนึ่ง"ผมลุกยืนมองแผ่นหลังของคนข้างหน้าและตัดสินใจเอ่ยคำถามที่ผมไม่อยากถามและอยากถามไปพร้อมๆ กันออกไปในที่สุด แทนคำอนุญาต คนข้างหน้าหยุดฝีเท้าลง แต่สายตายังคงมุ่งไปข้างหน้าไม่เปลี่ยนแปลง
“นายเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า?”คำถามที่ผมเองก็รู้คำตอบ ถ้ารักแล้วจะเดินหนีผมไปแบบนี้หรือ? ทำไม? ผมทำอะไรผิดหรือไง?
“รัก"คำเดียวสั้นๆ ที่เอ่ยออกมาจากปากคนข้างหน้า รักแล้วยังไง รักแล้วทำกับผมแบบนี้น่ะหรือ? ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปอีก
“แต่...”คนข้างหน้าเอ่ยเบาๆ เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองแผ่นหลังที่ตั้งตรงพร้อมรอรับฟัง
“คนเราจะเป็นทั้งเพื่อนและคนรักพร้อมกันไม่ได้ นายควรเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง"
“นายหมายความว่ายังไง?”ผมไม่เข้าใจ
“ถ้านายอยากได้เพื่อน นายต้องยอมสูญเสียคนรัก แต่ถ้าหากนายอยากได้คนรัก ก็คงต้องทำใจสูญเสียเพื่อน"
“นายหมายความว่า!”
“อืม... ตอนนี้ฉันสูญเสียเพื่อนไปแล้วล่ะ"ยอร์คหันมายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แววตาขี้เล่นคู่นั้นเป็นประกายน่ามอง ผมโห่ร้องตะโกนขึ้นฟ้าพร้อมกับกำปั้นที่ชกขึ้นไปในอากาศเต็มแรง สองขาก็กระโดดตัวลอย ดีใจจนตัวลอยมันเป็นแบบนี้เองสินะ ผมวิ่งเข้าไปหาหมายจะดึงคนข้างหน้าเข้ามากอดให้ชื่นใจ ในที่สุดก็มีแฟนกับเขาซะที ใกล้เข้ามา...แผ่นหลังที่ใกล้เข้ามา... แต่...
“เฮ้ย!”ผมกระโจนเข้าไปรวบตัวยอร์คและขึ้นคร่อมเอาตัวเองกำบังไว้ทันทีที่เห็นระเบิดน้อยหน่าลูกเป้งๆ ลอยเข้ามาหาเจ้าตัว ผมกอดคนในอ้อมแขนไว้แน่น อะไรวะ พอจะได้มีแฟนกับเค้าบ้างก็ต้องมาตายเลยหรือเนี่ย? แต่เอาวะ ได้ตายเพื่อคนที่รักเปรียบเสมือนทำเพื่อชาติ!
“ทำอะไรอ่ะ?”คนที่อยู่ข้างล่างถามเสียงงงๆ
“ใครไม่รู้โยนระเบิดน้อยหน่าเข้ามา"ผมบอกไปตามที่เห็น
“ในโรงแรมกลางกรุงเทพตอนสามทุ่มเนี่ยนะ?”
“เรื่องจริง"ผมยืนยัน
“ไม่เห็นมีอะไรระเบิด"
“ก็...”
“เฮ่ยๆๆ ปล่อยน้องชาวบ้านเค้าได้รึยังวะ?”เท้าของชายนิรนามสะกิดเข้ามาที่เอวของผม ไม่ต้องเดาเลย ไอ้เสียงแบบนี้...
“ไอ้ยอร์ช!”
“เออ แล้วไงวะ?”
“แกเป็นคนโยนระเบิดบ้านั่นเข้ามาใช่มั้ย!"ต้องเป็นมัน ต้องเป็นมันแน่ๆ และมันต้องบ้ามากๆ ด้วย ไปเอาระเบิดน้อยหน่ามาจากไหนวะเนี่ย!?!
“เออสิ ก็ทดสอบ ว่ารักตี๋มันจริงเปล่า"ไอ้เวรมันว่า เห็นภามเดินออกมาสบทบข้างๆ
“เฮียแรงอ่ะ"คนข้างใต้ตัวผมประท้วงเสียงอู้อี้
“เฮ่ยๆ ลุกมาได้และ มากอดกันบัดสีบัดเถลิง"ยอร์ชดึงคอเสื้อผมยิกๆ พร้อมเร่ง
“บอกแล้วว่าแรงไป"ได้ยินภามว่าเบาๆ ไอ้ตัวร้ายเอี้ยวตัวไปทำปากจิ๊จ๊ะนิดหน่อยก่อนหันมาเล่นงานผมต่อ
“แต่แค่นี้มันยังไม่เรียกว่าผ่านว้อย ของจริงมันต่อจากนี้"
“ห๊ะ? มีอีกหรอวะ?”อะไรเนี่ย จะกวนกันไปถึงไหนวะ
“ไม่ต้องมาห๊ะเลย เมื่อก่อนแกน่ะกันท่าฉันไว้มาก คราวนี้ขอจัดเต็มบ้างไรบ้าง"เช้ด พูดจาอ้อล้อน่าถีบเหมือนน้องมันเลย
“เฮียอะ"ยอร์คประท้วง
“ห้ามประท้วง จงทำตามบัญชา"
“ภาม...”ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากภาม แต่คำตอบที่ได้คือการพยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่มีคำพูดอะไรตอบกลับมา...
[[York’s talk]]
รายงานสดขณะนี้ เราสี่คน ไม่สิ ห้าคนกำลังอยู่ที่สระน้ำของโรงแรม ผมกับภามนั่งอยู่ที่ริมสระ ส่วนเฮียกับภีมตอนนี้อยู่ในกางเกงว่ายน้ำขาสั้นตัวจิ๋วเปลือยอกกันไปเสียแล้ว จะว่าไปภีมก็หุ่นดีเหมือนกันนะ ถึงจะไม่ได้มีซิกซ์แพคมีกล้ามอกชัดแจ๋วแล้วก็ขาวเท่าเฮียแต่ก็ถือว่าสุขภาพดีทีเดียว อืม.....เฮ้ย นี่ผมกำลังวิเคราะห์อะไรเนี่ย!
“พี่ภามว่าใครจะชนะ"เยลที่รับคำสั่งจากเฮียให้ไปซื้อกางเกงว่ายน้ำมาอย่างเร่งด่วนหันไปถามภาม
“น่าจะเป็นยอร์ช"อ้าว? นี่ไม่อยากให้เฮียได้คู่หรือไงคร้าบน้องภาม ถ้าแป๊ะมันแพ้พี่ได้โสดไปจนตายเลยนะ
“จริง ก็เฮียบ้าพลังจะตาย ยิ่งตอนอยากแกล้งคนยิ่งบ้า"ไอ้เย๊ลลลลล ตกลงนี่จะไม่เชียร์ให้เฮียมีคู่กับเค้าบ้างเลยหรอวะ?
“แต่ก็ไม่แน่ ภีมเคยแข่งว่ายน้ำที่โรงเรียนมาบ้าง"ภามว่า
“โห?”
“เคยได้เหรียญทองหนึ่ง เงินห้า ทองแดงสาม"
“จริงดิ? งี้เฮียแพ้แน่ๆ เลย" เออดีมากเยลน้องรัก เชียภีม ต้องเชียร์ภีม
“พี่ล้อเล่น"แป่ว! น้องภ๊ามมมมมมม! แวร๊งงงงงง!
“อ้าวเฮียเรียกพอดี เดี๋ยวเยลไปก่อนนะครับ"ไอ้น้องรักรีบวิ่งไปพร้อมกับนกหวีดในมือ เห็นเฮียกวักมือเรียกอยู่หยอยๆ ส่วนภีมก็ยังคงวอร์มอยู่เบาๆ
“ไปเชียร์ข้างสระมั้ยเฮีย?”ภามหันมาถามผม ผมส่ายหน้าเบาๆ ดูตรงนี้แหละ แค่นี้ก็ลุ้นจะแย่แล้ว
ผมมองออกไปที่แท่นกระโดด ตอนนี้ทั้งเฮียทั้งภีมขึ้นประจำที่เรียบร้อยแล้ว เฮียหันมาโบกมือให้ภามเบาๆ ส่วนภีมทำแค่พยักหน้าให้ผม ผมพยักหน้าตอบ หวังว่ากำลังใจจากผมจะส่งไปถึงนะ ขอให้ถึงทีเถอะ... เพราะผมก็เฝ้ามองเขามานานพอๆ กัน...เพียงแต่ว่าเพราะความเป็นเพื่อน ผมจึงไม่กล้าที่จะเสี่ยงพูดออกไป...
ปรี๊ดดดดดดดด... เสียงนกหวีดดังมาจากริมสระ ทั้งสองคนกระโจนลงน้ำพร้อมๆ กัน ออกตัวเร็วกันทั้งคู่ สูสีกันอย่างไม่น่าเชื่อ ไกลออกไป ไกลออกไป เริ่มเลยจุดกลางสระไปแล้ว ภีมยังคงตามเฮียอยู่เกือบช่วงตัว ก็อย่างว่าแหละ เฮียบ้าพลังจะตาย แล้วก็อย่างที่เยลบอก ถ้าอยากจะแกล้งใครต้องคูณความบ้าเข้าไปอีกสามเท่า! ขอให้มีปาฏิหาริย์ทีเถอะ
อีกแค่ยี่สิบเมตร...ทุกสิ่งทุกอย่างใกล้จะจบลง ภีมเริ่มล้าลงอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ยังเห็นได้ว่าสู้อยู่อย่างสุดกำลัง เขายังคงจ้วงผืนน้ำไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ส่วนเฮีย.....อ้าว? หงายหน้าขึ้นฟ้าแล้วตีกรรเชียง??? ภีมใกล้จะแตะขอบสระแล้ว แต่เฮียยังคงตีกรรเชียงสบายๆ เข้าขอบสระเรื่อยๆ ภีมแตะขอบสระแล้ว! เขาพุ่งขึ้นมาจากน้ำพลางหายใจหอบ มองเฮียที่ค่อยๆ เข้าเทียบฝั่งอย่างสบายใจ!
“เล่นอะไรวะเนี่ย!”ภีมตะโกนดังก้องไปทั่วสระน้ำ
“เออ แพ้แล้วว่ะ"เฮียว่าแล้วดึงหมวกกับแว่นตาออกมาส่งให้ภามที่เดินไปรับ
“หลอกกันนี่!"
“ไม่ได้หลอกโว้ย ก็มันเหนื่อย"เฮียชิงเดินขึ้นมาออเซาะภามก่อน ดูท่าไม่อยากสาวความต่อ
“ไปใส่เสื้อใส่ผ้าก่อนไป มันจั๊กจี้นะยอร์ช"ภามดุเฮียที่เริ่มจะเอาคางที่มีเคราบางๆ ไปถูกับซอกคอของภาม เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ บัดสีกว่าภีมมันนอนกอดผมซะอีก!
“ขอบคุณนะเฮีย"ผมบอกเบาๆ ตอนเดินเลยทั้งคู่ไปหาคนที่ยังคงลอยตัวหอบอยู่ที่ขอบสระ เฮียขยิบตาให้ผมทีหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มของภามที่ส่งมาให้ ทุกคนในที่นี้รู้หมด...ว่าเฮียเคยเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยไปแข่งว่ายน้ำระดับอาเซียน ยกเว้นไอ้ตัวที่ลงไปว่ายแข่งกับเค้านี่แหละ นี่ถึงเป็นเหตุผลที่ผมกลัว แต่ผลตอนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนี่นะ
“หลอกกันชัดๆ"ภีมว่าเมื่อผมเดินไปถึงขอบสระแล้วนั่งลงข้างๆ
“แล้วไม่ดีหรือไง"ผมถามยิ้มๆ
“ก็ดี แต่มันเหมือนถูกหยาม มันไม่ยุติธรรม"ภีมตอบ
“เอียงหูมาหน่อย"ผมว่า
“หือ?”
“เถอะน่า"ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูภีมที่เอียงเข้ามาหาเบาๆ
“เวร! งี้แข่งไปถึงชาติหน้าก็ไม่ชนะ"
“นี่แหละวิธีของเฮีย"ผมบอกยิ้มๆ
“แต่นี่ก็ถือว่าชนะใช่มั้ย"ภีมถามผม
“แน่นอน ก็ชนะสิ"ผมยิ้มให้เป็นคำตอบ แทนคำขอบคุณที่เขาทุ่มพลังกายพลังใจทั้งหมดต่อสู้เพื่อผม
“งั้นขอรางวัลหน่อยได้ไหม?”ภีมยักคิ้วกวนๆ
“หือ?”ผมส่งเสียงเป็นคำถาม ภีมไม่ได้ตอบ เพียงแต่่หลับตาลงแล้วเอียงหน้าทำแก้มป่องมาให้ ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวเข้าไปหา....ก่อนจะ"ผลัก"เขาให้หลุดออกไปจากขอบสระ ภีมลืมตาขึ้นขมวดคิ้วมาให้เป็นคำถามพลางพยุงตัวให้ลอยอยู่ในน้ำ
“มาแข่งกันอีกซักรอบ ถ้าชนะแล้วจะให้....”
The End
--------------------------------------------------
ก็จบไปแล้วนะกับคู่พิเศษที่หลายๆคนถามหากันมานาน
ผ่านไปตั้งปีนึงแน่ะ จะว่าไปก็เร็วมากมาย
แต่ก็ยังมีนักอ่านหน้าใหม่เข้ามาตลอด ยังไงก็ขอบคุณมากจ้า
ปล. ขอซาวน์เสียงนิดนึง คือถ้าจะรวมเล่มขาย
มีใครสนใจซื้อมั่งเอ่ย เพราะคนเขียนมันสนใจจะทำอ่ะ
เลยอยากรู้ยอดคร่าวๆ
ถ้ายอดถึงก็อาจจะทำออกมานะ^ ^
ยังไงเม้นบอกกันด้วยละ :pig4:
-
:กอด1: คิดถึง คิดถึง คิดถึง
-
รวมสิ เอาด้วย
-
สวัสดีครับทุกๆ คน ไม่น่าเชื่อเลยว่าหนึ่งปีจะผ่านไปไวมาก ผมแทบจะไม่ได้เข้ามาบอร์ดเลยด้วยงานที่หนักสาหัสมากๆ พอรู้ตัวอีกทีก็วาเลนไทน์อีกครั้งแล้ว 555
จริงๆ แล้วก็อยากจะแต่งตอนพิเศษให้ได้อ่านกันทุกๆ โอกาสสำคัญล่ะนะครับ แต่ด้วยการเรียนปีสามที่เรียกได้ว่าเข้มข้นมากๆ ก็เลยยังคงมอบให้ได้แค่ของขวัญวันวาเลนไทน์ ก็หวังว่าแฟนๆ เฮียยอร์ชของผมคงจะถูกใจกันบ้างไม่มากก็น้อยนะครับ
อีกเรื่องหนึ่งคือผมเคยเห็นว่าเพื่อนๆ ในนี้เคยสอบถามเรื่องการรวมเล่มไว้หลายคนเหมือนกัน แต่ด้วยว่าตอนนั้นประสบการณ์ของผมกับเพื่อนก็ยังไม่มากพอ บวกกับเวลาที่ไม่เอื้ออำนวยเลยยังทำไม่ได้ แต่ตอนนี้เห็นเพื่อนหลายๆ คนในรุ่นทำอะไรกันเป็นชิ้นเป็นอันกันเยอะมากก็เลยมีไฟอยากจะลองทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันของตัวเองดูบ้างครับ ก็เลยจะลองมาซาวน์เสียงเพื่อนๆ ในบอร์ดก่อน ถ้ามีคนสนใจกันเยอะหรือถึงเป้าที่ตั้งไว้ก็จะมีการรวมเล่มภายใน 2-3 เดือนนี้ครับ แต่เรื่องทั้งหมดที่ลงไว้ในบอร์ดจะไม่มีการลบส่วนใดส่วนหนึ่งออกทั้งสิ้น อันนี้หายห่วงครับ ก็ขอฝากเรื่องรวมเล่มไว้สำหรับผู้ที่สนใจสะสมไว้ด้วยละกันครับ
ไม่ได้เข้ามาดูนาน พอเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ของเรื่องนี้ยังวิ่งอยู่เรื่อยๆ ก็ดีใจมากครับ ขอขอบคุณแฟนๆ ทั้งเก่าและใหม่ทุกคนที่คอยเป็นกำลังใจที่ดีเสมอมาครับผม
ปล.ขอแสดงความยินดีกับน้องๆ ที่สอบติดเข้ามาเรียนร่วมสถาบันเดียวกันด้วยนะครับ ถ้ามีโอกาสก็ลองมาเดินเล่นถาปัดดูบ้างนะครับ บางทีอาจจะเจอภามกับยอร์ชมานั่งรำลึกความหลังกันบ้างก็ได้ 555
รักนะครับ :กอด1:
: DRAFT
-
(>_____<) aeb waan na kha khuu nii,,hu hu hu....
-
เค้าจองด้วย 1 เล่มคร่าาาา ^ ^
-
เย้ รวมเล่ม แถมตอนพิเศษเยอะๆ นะ
o18
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
เข้ามาเม้นท์ให้กำลังใจคนเขียนและคนโพสต์ค่ะ
จริงๆอ่านเรื่องนี้จบตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกเลย
เพื่อนแนะนำให้อ่าน สนุกมากเลยค่ะ น่ารักด้วย
อ่านแล้วนึกถึงบรรยากาศตอนเรียนอยู่เลยล่ะนะ
สนับสนุนให้รวมเล่มด้วยคนค่ะ :L2:
-
แฮปปี้ไปอีกคู่แล้ัวสินะภีมกับยอร์ค น่ารักจัง
เคยอ่านเรื่องนี้จบไปนานแล้ว แต่ไม่เคยได้เม้นท์เลย แหะๆ
วันนี้เข้าเล้าเห็นมีตอนพิเศษ เลยมาตามอ่านต่อ
ยังสนุกเหมือนเดิม ขอบคุณที่เอาเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่านนะคะ :L2:
-
โชคดีเปิดเข้ามาดู ได้อ่านตอนพิเศษพอดีเลย
คู่นี้เค้าก็น่ารักอีกตามเคย
-
ถ้ามีภีมกับยอร์ชเยอะๆ ในรวมเล่มก็น่าจะดีนะค่ะ แอบลุ้นมากกว่าคู่หลักอีก
-
เฮียหวงน้อง 555
-
รวมเล่มแล้ว ขอตอนพิเศษเยอะๆ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
-
o13 สนใจครับ
-
ขี้หวงน้องจริงๆ
-
สนับสนุนให้รวมเล่มค่ะ
จองล่วงหน้าเลย 1 ชุด :กอด1:
-
:กอด1:
-
น่ารักที่สุดอะ ชอบๆๆ
-
จองด้วยคน
-
น่ารักดีค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษของภามกับยอร์ช แบบหวานๆหน่อย
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากๆ ค่ะ
รักพี่ๆ น้องๆ ทั้งสองบ้านเลย
วุ่นวายดีจริงๆ
พวกลูกคนรวยนี่ก็เอาแต่ใจเหลือเกิน
ลูกคนจนกว่าเลยขี้งอนไปโดยปริยาย
-
รวมเหอะ อยากอ่าน
แต่ขอตอนพิเศษเยอะ ๆ
แล้วกัน :z2:
-
จบแล้วสุดท้ายก็แฮปปี้เอนดิ้งละนะ ยอร์ช+ภาม เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากค่ะ o13
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์ค่ะ :pig4:
-
สนใจรวมเล่มจ้า ♥♥♥
-
ขอบคุณ นิยายดีๆ สำหรับคนอยาหมีรัก ครับ
-
ผมเพิ่งจะเริ่มต้นอ่าน ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ที่แต่งเรื่องท่่ีสนุกมาให้อ่่าน เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะครับ!!! :L2:
-
รวมเลยแต่ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ ^^
-
อ่านรวดเดียวเลย
พี่ดราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
มีเรื่อง ใหม่ยังนิ
น่ารักมากอ่า แต่ตอนเข้าใจผิดกันนี่ นานมากอ่า
เป็นเวลานานมากที่ไม่ติดต่อกัน
มันพีค สุดๆๆเลยนะ
-
ภีม VS ยอร์ค
สมหวังแล้ว :o8:
เย้ เย้ เย้
-
จองเลยมั้ย
รออยู่
-
เค้าเอาน้า เค้าบอกไปหรือยัง >,<
-
รวมเลยค่ะ รวมเลย อิอิไม่ได้เจอกันตั้งปีนึงแนะ
-
ถ้ารวมเล่มก็จองด้วย 1 ชุดค่ะ
-
รวมเล่ม!!! สนใจจจจจจจจจจจค่ะ
เรื่องนี้อ่านกี่รอบๆก็ยังชอบตลอดเลย เวลาจะมีเสียงเพลงpowerรอยเข้ามาในหัวทุกที
ยังไงก็จะรอติดตามเรื่องรวมเล่มนะคะ
-
น่ารักครับ
-
ขอบคุณที่มีคอนพิเศษให้หายคิดถึงกันนะคะ
อ่านจบไปนานจนแทบจะลืมเนื้อเรื่องแล้ว(ฮา)ต้องกลับมาอ่านใหม่
เรื่องนี้ยังให้ความรู้สึกอบอุ่นได้เหมือนเดิมเลยค่ะ
-
ถ้ารวมเล่มขอจอง 1 เล่มค่ะ
ขอตอนพิเศษในเล่มหลายๆตอนนะ ถ้าให้ดีขอเพิ่ม ฉากหวาดเสียวจะดีมาก หุๆ
-
น่ารักมาากเลยค่าา จริงๆไม่ได้ตามเรื้องของภามนะ
แต่อ่านทุกตอนเผื่อเจอพี่ภีม 555 (ทำตัวน่ารักเองนิ)
เรื่องนี้ทำให้เรายิ้มไม่หยุดเลย แต่บางทีก็คิดว่า อยากให้ภามใจแข็งกว่านี้อ่ะ
เฮียยอร์ดจะได้ซึมกว่านี้ 555
ขอบคุณค่ะ o13 :bye2:
-
สนุกมากเลยค่ะ
ตอนอ่านไปกลางๆเรื่องก้อช็อคอ่ะ :a5:
ทำไมยอร์ชทำกับภามอย่างนี้ :m31:
ชอบคู่ของภีมกับยอร์คมากเลย
กวนๆ หยอกล้อ น่ารักอ่ะ :-[
จะรอติดตามเรื่องต่อไปอยุนะคะ
-
จากตอนที่ 15 คนน้องโดนคนพี่งาบไป
คนพี่เลยได้งาบคนน้อง คริๆชอบอ่ะ
คู่ภีม ยอร์คนี่ก็ท่าจะมันส์
ปล.วิบัติเพื่อเสียงนะคะ
-
o13 o13
ชอบค้าาาา น่ารักมากกก เรื่องนี้
ถึงพระเอกเราจะเอาแต่ใจไปหน่อย แต่ก็น่ารักกกก
น้องภามนี้สิ น่ารักสุด :laugh:
:กอด1: พี่นัท
:กอด1: พี่ดราฟ (เขียนถูกป่าวว๊าา)
-
ชอบจังเลยเรื่องนี้ อิอิแปะไว้ค่ะ ><
-
สนุกมากเลยค่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย
พระเอกโวยวาย ป่าเถื่อนมากกกกกกกก
น้องภามก็ดื้อจัง
แทบจะตีกันตายวันละหลายๆรอบ
แถมคู่กัดคู่รักก็น่ารักดี
ตอนพิเศษวาเลนไทน์ปีที่แล้วน่ารักมากกกกกกก
ของปีนี้ก็หวานซะ
^^
ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆนะคะ
-
วันนี้มาแจ้งข่าวครับผม พอดีว่าช่วงที่ตัดสินใจจะรวมเล่มนิยายบังเอิญว่าทางสำนักไร้กรอบกรุณาเข้ามาช่วยทำให้พอดี ก็นำเนินการมาเดือนกว่าๆ แล้วครับ วันนี้ปกออกเรียบร้อยแล้ว นิยายเริ่มเปิดให้จองแล้วครับ เดี๋ยวยังไงรอนัทมาพร้อมกับรายละเอียดตอนเย็นๆ นะครับผม ขอออกตัวก่อนว่าปกสวยมากๆ ครับ ถ้าเห็นแล้วจะต้องชอบกันแน่นอน ยังไงก็ช่วยกันอุดหนุนยุ่งจังวะ คณะข้างๆ กันเยอะๆ นะครับผม :L2:
รัก
: DRAFT
-
รับทราบครับ แต่ควรแก้ที่หัวเรื่องด้วย
คนอ่านจะได้ทราบการแจ้งข่าวนะครับ
-
มาโปรโมทหนังสือค่า
ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็จะมีรวมเล่มมาให้เพื่อนๆได้ครอบครองซะที
ยังไงแฟนๆที่รอคอย ก็หวังว่ายังไม่ลืมเรากันนะคะ
ช้าไปนิสเดียวจริงๆนะเออ แหะๆ :-[
ปกตัวอย่างงามๆมาแล้วจ่ะ
(http://img98.imageshack.us/img98/6734/1finf1.jpg) (http://imageshack.us/photo/my-images/98/1finf1.jpg/)
ขอบคุณ SUKICHANG มากๆสำหรับปกงามๆค่ะ :กอด1:
รายละเอียดหนังสือ
++หนังสือ เล่มเดียวจบ ราคา 390 บาท
++ปกปีก พิมพ์สี่สี เนื้อในกระดาษถนอมสายตา ขนาด เอ5
++ตอนพิเศษ เฉพาะรวมเล่มเท่านั้น
เริ่มเปิดจอง พร้อมโอน 5/8-2/11/2555
เข้าไปดูรายละเอียดของทางไร้กรอบได้ที่นี่เลย
http://story.raikrob.com/index.php?topic=201.msg4629#msg4629 (http://story.raikrob.com/index.php?topic=201.msg4629#msg4629)
ขอบคุณผู้อ่านที่ติดตามกันมาอย่างยาวนานจ้า^ ^
-
เยี่ยมมากครับ.....ขอบคุณ
-
ภามน่ารักยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
เปิดโอนวันไหนค่ะ?
-
สนุกมากๆเลย
อ่านข้ามวันข้ามคืนเลย
อิอิอิ
ขอบคุณที่เขียน นิยาย ดีๆ +โพส ให้อ่าน นะ
-
จองงงงงงงงงงงง
-
เพิ่งเริ่มตามอ่านจนจบ (ล้าหลังเหลือจะกล่าว) ขอเหน็บน้องภามเอามันส์ซักกะติ๊ด นู๋จะหนีไปไหนอยู่เรื่อยล่ะคะ หนีได้อยู่เรื่อย คงเส้นคงวาจริงจัง ความรักความเข้าใจมันต้องมาด้วยกัน ไม่เข้าใจกันให้เค้าตามง้ออยู่ตลอดมันก็ลำบากอยู่นา แต่แหม..มีพี่ยอร์ชอยู่จะกลัวอะไรล่ะเนอะ เค้าออกจะรักตัวเองปานนั้น อิอิ
ปล. อ่านๆ ไปอ่านมาแอบชอบคาร์แร็คเตอร์พี่ป้อง กรี๊ดกร๊าด เฮียขาน่ารักจริงจัง >///<
-
สวัสดีมิตรรักทุกท่านครับผม วันนี้เนื่องจากผมแต่งตอนพิเศษจบและส่งให้ทางไร้กรอบเรียบร้อยแล้ว จึงขอมาประกาศเชิญชวนให้จองนิยายยุ่งจังวะ คณะข้างๆ กันอีกรอบครับผม กว่าจะรวบรวมสติจัดออกมาภายในเวลาเดือนเศษๆ ได้นี่นับว่าหนักเอาการเลยทีเดียว ฮ่าๆ :laugh:
โดยตอนพิเศษนี้แต่งเพิ่มเพื่อผู้อ่านให้ได้อ่านกันอย่างจุใจถึง 2 ตอนสั้น 1 ตอนยาว จำนวนกว่า 40 หน้าเลยทีเดียว ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องราว "หลังจากนั้น" ของนิยายเรื่องนี้ ซึ่งใครที่อยากจะรู้ว่าชีวิตของน้องภามและพี่ยอร์ชจะเปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลาที่พ้นผ่านอย่างไร คนที่ยังไม่มีคู่จะได้เจอคู่ชีวิตไหม แนะนำให้รีบไปจองกันอย่างเร็วรี่เลยครับผม และที่สำคัญทุกตอนพิเศษนี้ไม่เคยตีพิมพ์ที่ใดมาก่อน แต่งเพิ่มใหม่สดๆ ร้อนๆ เพื่อเป็นของสมนาคุณผู้อ่านทุกท่านเลยครับ :3123:
สำหรับคนอ่านที่เพิ่งเข้ามาใหม่ หากถูกใจก็อย่าลืมอุดหนุนกันนะครับผม หากคุณรักพี่ยอร์ชกับน้องภามและเรื่องราววุ่นๆ ทั้งหลายของเหล่าเด็กวิดวะและถาปัดแล้วล่ะก็ มียุ่งจังวะ คณะข้างๆ ไว้บนชั้นหนังสือที่บ้านสักเล่มก็คงจะน่ารักน่าชังไม่น้อย :L2:
รักทุกคนนะครับ :กอด1:
: DRAFT
-
จองผ่านทางไหนเนี่ยะจ๊ะ ยืนยันจองผ่านpm ได้มั้ยคะ
-
จบแล้วค่า ภายในหนึ่งวัน ต้องบอกว่าน่ารักโคตรๆ ชอบน้องภามจริงจริ๊งน่ารักน่าหยิกมากๆ
คุณยอร์ชขี้หึงโคตร แต่ก็น่ารักแบบพระเอกนะตัวเธอ
ขอบคุณที่แต่งเืรื่องหวานๆพ่อแง่แม่งอนมาให้อ่านกันจ้า
-
น่ารัก และก็สนุกคะ
แม้ว่าหลังๆน้องภามจะดูใจร้ายกับยอร์ชไปนิด
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
สำหรับคนอ่านที่สนใจจะสั่งจองนิยายเรื่องนี้ตามลิงค์นี้ไปได้เลยครับผม
(http://images.temppic.com/09-09-2012/images_vertis/1347127288_0.97377000.jpg)
http://story.raikrob.com/index.php?topic=201.msg4629;topicseen#new
ขอบคุณทุกคำติชมจากคนอ่าน และอย่าลืมอุดหนุนนิยายเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคร้าบ :กอด1:
: DRAFT
-
o13 สนุกมาก อ่านรอบสองแล้วก็ยังสนุกเหมือนเดิม :กอด1: รักคนเขียน
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :กอด1:
กลับมาอ่่านอีกครั้ง
คิดถึง
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :call: :call:
-
เป็นเรื่องที่อ่านเพลินมากเลยค่ะ โดยส่วนตัวอ่านแล้วรู้สึกสงสารยอร์ชมากกว่าที่จะเกลียดยอร์ช(คงเพราะมีคนเกลียดเยอะแล้ว ๕๕๕) กว่าจะรักกันได้นี่ยอร์ชก็โดนภามเมินจนช้ำในเลยทีเดียว ๕๕๕๕
แล้วก็คู่ภีมกับยอร์คก็น่ารักค่ะ หยอดกันแบบเพื่อนมานอน สุดท้ายก็ได้ลงเอยกันแล้ววว อยากเห็นสองคนนี้สวีทกันแบบตอนเป็นแฟนกันแล้วจังเลยค่ะ อยากรู้ว่าจะหวานกันแบบไหน จะซื้อรวมเล่มมาติดตามนะคะ
ม.ที่ยอร์ชกับภามเรียนอยู่ไม่ไกลบ้านเท่าไหร่แต่ไม่ได้ไปเรียนที่นั่น แอบเสียดายอดซึมซับบรรยากาศแบบแอคคูซีฟเลย ๕๕๕๕๕
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนลงนะคะที่แบ่งปันเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ :L2: :L2:
-
จะจองด้วยคนจะทันมั๊ยเนี่ย??
-
:L2:
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
-
อ่านจบรวดเดียวเลย อิอิ
น่ารักมากอ่ะ :pig4:
-
:sad4: :o8: :o8: o13 ชอบๆๆๆ น่ารักมากเลยขู้นี้ :o8: :o8:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกก :z1: :z1: :z1:
-
ประทับใจจัง :o8:
-
สนุกสุดๆไปเลยเรื่องนี้ สองครอบครัวก็ไม่ต้องมีใครเสียเปรียบด้วยได้ทั้งเขยทั้งสะใภ้ คริคริ^___^
-
ยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว
-
อ่าน 3 วัน 3 คืนเลยทีเดียว :laugh:
เป็นคู่ที่ง๊องแง๊งกันได้น่ารักดี จะว่าไปก็แรงกันทั้งคู่ ดีแล้วลูกดก :o8:
คู่รองเป็นอะไรที่ชวนฝันมาก ขอบคุณที่เขียนออกมาเป็นตอนพิเศษให้ได้ชื่นใจนะครับ
ขอบคุณครับ :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกก
ชอบยอร์ชตรงที่รักภามมากจิงๆแต่ภามเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย
จนถึงวันที่ผ่านมานานถึงยอมเชื่อใจ น่ารักดี
อ่านรวดเดียวจบ สุดยอดดดด ชอบภึมด้วยนะ อิๆ
-
เดี๋ยวไปสอยหนังสือมากอดซักเล่ม 555++
-
<3
-
คงไม่ได้จองค่ะ แต่จะตามไปซื้อที่ร้านแน่นอน ขอรีเควสให้ทางสำนักพิมพ์ พิมพ์ตัวอักษรใหญ่หน่อยได้ไหมคะ เพราะผิดหวังสุดๆกับเรื่องรักจังที่ไร้กรอบจัดทำ
เป็นนิยายในดวงใจพิมพ์มาตัวอักษรเล็กนิดเดียวอ่านแล้วต้องเพ่ง ปวดตามากมาย เรื่องนี้ของคุณDRAFT เป็นอีกเรื่องในดวงใจเหมือนกันค่ะ
ไม่ว่ากันหากพิมพ์ตัวอักษรใหญ่หน่อยแล้วเพิ่มราคาหรือจำนวนเล่มขึ้น หากเนื้อเรื่องดี หนังสือมีคุณภาพ อ่านง่ายไม่ปวดตา แพงกว่าก็ซื้อแน่นอนค่ะ
-
ภามน่ารักน้าาาาาาา
>0<
-
อยากให้นันมีคู่กับเค้าบ้างอะ จะได้มีคู่ครบทุกคนอะครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับอ่านแล้วนึกถึงบรรยากาศเก่าๆตอนเรียนเลยจริงๆ ถึงจะเคยเข้าไปฝั่งสถาปัตย์แค่ครั้งเดียวแต่พื้นที่เขาร่มณ์รื่นจริง
ตอนนี่หน้าห้องสมุดกำลังสร้างตึกใหม่อยู่เลยครับ แล้วห่างกันไปจั้งสี่ปียังดีที่ได้กลับมารักกันอีกครั้ง >_<
ปล.หอประชุมใหม่เหมือนจะยังไม่เสร็จดี 555
-
ฟิน ฟิน ฟิน สถานที่เรื่องนี้อยู่ไม่ไกลไม่ไกล อิอิ เราเรียนที่นี้เอง ฮ่าๆๆ ถึงว่าอ่านตอนแรกคุ้นๆมีรางรถไฟคั้นกลาง o13
-
ลุ้นแทบแย่กว่าจะรักกัน
กว่าจะคืนดีกัน
เรื่องสนุกมากครับ
อ่านรวดเดียวจนจบเลย
-
ชอบมากครับ
-
น่าระกอ่ะ ทั้ง ภาม ยอร์ช ภีม ยอร์ค และทุกๆตัวละคร
-
o13
หลงรักคุณเข้าแล้ว >>> วิด'วะ 'ถาปัด
:กอด1:
-
ผู้แต่งแต่งสนุกมากๆค่ะ
ชอบเนื้อเรื่องมากเลย : ] :pig4:
-
อ่านถึงหน้า 20 มาแปะไว้ก่อนนร้า
-
ตอนที่19หน้า43 มาแปะไว้ก่อนนะครับ
-
สนุกมากๆๆอ่านแล้วมีความสุขมากๆทั้งลุ้นทั้งเศร้าแต่ก็น่ารักไปอีกแบบ
-
อ่านแล้วเพลินดี ^ ^
-
ชอบเรื่องนี้มาก!!!!!!!!
-
สนุกมว๊ากกกกกก ,, อ่านจบใน 2 วัน ไม่เว้นแม้ขณะเดินทาง
ชอบนายเอกแบบนี้จังเลยอ่ะ ซึนได้อีก ภามเอ้ยยย แต่ก็น่ารักมากเชียวล่ะ
ตัวละครแต่ล่ะตัว มีสีสันสุดๆเลย เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจจริงๆน้า
อยากได้รวมเล่มมาครอบครองเลยอ่ะ
ขอบคุณนะค่ะ o13 :bye2:
-
good น่ารัก สนุกดีครับ
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
เป็นเรื่องที่สนุกมากอ่านแล้วยิ้มได้ตลอด
ขอบคุณคนเขียนคนลงมากๆนะครับ
-
so sweet :hao6: :hao6: :hao6:
คนแก่ชอบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านกี่ทีก็ยังสนุกเช่นเคย แม้จะเป็นรอบที่สองแล้วก็ตาม //รอบแรกในเด็กดี อิอิ
ชอบยอร์ช มันทั้งเอาเรื่องและเอาแต่ใจดี, ชอบภาม ตัดเป็นตัด งอนเป็นงอน สะใจ, ชอบการเขียนของคุณมาก อ่านลื่น อ่านสนุก
จะรออ่านเรื่องใหม่ของคุณ DRAFT และคุณนัทนะ ชอบบบ
ปล. เป็นอีกคนที่ไม่ชอบเลย ไอ้เซอร์ไพร้ซ์เนี่ย หนีกลับบ้านซะ...ทำดีมากหนูภาม (อินต่อเนื่องจากตอนพิเศษ วันปีใหม่)
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
o13
สนุกจังครับ
-
นันละ นันอยู่ไหน ทำไมนันไม่มีคู่ ทำมายยยยยยยย :z3: นิยายสนุกมากฮ่ะ แต่อยากให้นันมีคู่จริงๆ นะ :pig4:
-
อ่านกี่รอบก็สนุกเหมือนเดิม
-
สนุกมากครับ ชอบมาก
-
เรื่องนี้ไปขุดได้มาจากเน็ต แต่ขอบอก...
สนุกมากๆ
ขอบคุณคนเขียนครับ
-
สนุกมากกกกกกกกกกก ฟินสุด
ตามอ่านรวดเดียวจนจบ
ชอบมากๆเลยค่ะ แต่งเรื่องหนุกออกมาอีกนะ
ลุ้นสุดๆกว่าจะรักกัน 5555555555
:mc4: :mew1: :pighaun:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงภามกับยอร์ชมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:L2: คู่เอกลุ้นสุดๆ กว่าจะแฮปปี้นี่เดือดร้อนกันทั้งบาง
-
คิดถึงจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เรื่องน่ารักมากเลยยย ขอบคุณมากค่ะ
:L2:
-
คิดถึงจางเยยยยยยยยยยยยยยยย :mew1:
-
:m4: ขอบคุณค่ะ :m1:
-
ภามยอร์ช ภีมยอร์ค น่ารักมากๆๆๆ เสียดายนัน ไม่มีคู่ ทีแรกนึกว่าจะคู่พี่ป้องซะอีก อ่านแรกๆเหมือนจะสงสารภาม แต่หลังๆนี่กลับสงสารยอร์ชซะงั้น 55+ ภามนี่ซึนได้อีก คู่แป๊ะตี๋ นี่แล้วใหญ่ สับสนตำแหน่งคู่นี้มาก สรุปใครสารมีใครศรีภรรยา 555+ แต่ดูท่าภีมจะหาสะใภ้เข้าบ้านคืนแทนภามที่ไปเป็นสะใภ้บ้านเขา ใช่มั้ย 555+ ยอร์ชก็ยอมยกน้องให้ง่ายไปนะ สงสัยแกล้งกันท่าไปงั้น เพราะลึกก็แอบดีใจใช่มั้ยล่า ที่ตี๋น้อยจัดการพี่ชายขี้หวงของภรรเมียให้พ้นๆทางไปน่ะ ใช่มั้ย อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ *หน้าปกรวมเล่มสวยมากๆๆ
-
จิ้มๆ ไว้เดี๋ยวมาตามอ่าน :z13: :z13: :z13: :z2: :z2: :z2:
-
ชอบภีม+ยอร์ค
นึกว่ารู้เรื่องไปตั้งแต่ยุงกัดแล้วนะ
นี่ยืดเยื้อมาจนจะสิบปีแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ
-
คู่พี่คู่น้องก็ผลัดกันเขยกับสะใภ้ซะจะได้ไม่ขาดทุน :hao3: :hao3: :hao3:
-
อ่านถึงตอนไอ้ยอร์ชโกหกภามแล้วรู้สึกจุกแทนภาม คือไม่ว่าคุณจะโกหกด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ประเด็นคือคุณโกหก ความไว้วางใจที่มีให้ในเมื่อขาดไปแล้วต่อให้ต่อใหม่ยังไงก็ยังเห็นร่องรอยว่าครั้งหนึ่งคุณได้ทำลายมันไปแล้ว :o12: :o12: :o12:
-
ตอนแรกๆเข้าข้างภามนะ แต่หลังๆนี่ภามเหมือนให้ความหวังไปทั่ว ไม่ใช้สติมีแต่อคติ :katai1: :katai1:
-
สนุกดีค่ะ ขอบคุณมาก :กอด1:
แอบติดใจ "ร้านป้าดา" ค่ะ :laugh: สมัยเรียนก็มีร้านประจำที่ชื่อร้านป้าดาเหมือนกัน ร้านหนึ่งอยู่ที่โรงอาหาร พอย้ายมาเรียนอีกที่ก็มาเจอร้านป้าดาข้างม. ชักจะออกทะเลไปแล้ว
ใจจริงอยากให้มีเรื่องราวระหว่าง ภามกับยอร์ช ระหว่างที่เรียนม.เยอะๆ แต่ก็เข้าใจค่ะ เพราะปี 4 กับปี 1 แต่สงสัยค่ะ ยอร์ชปี 4 ทำไมมีน้องรหัสปี 1 ได้ ข้ามไปตั้ง 2 รุ่น
:bye2:
-
ตามมาอ่านตามคำแนะนำ น่ารักดี ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักดีค่ะ :pig4:
-
สนุกมากเลย ชอบๆๆๆๆ มาอ่านรอบที่ 2 แล้ว
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ จบไปแล้วก็ยังคิดถึง T T
-
อ่านจบแล้วว เคยอ่านไปแล้วรอบนึงแต่เหมือนยังไม่จบ เลยมาอ่านอีกที น่ารักดีจ้า
-
:z2: จบ :pig4: :pig4:
-
คิดถึงเลยเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้อีก อ่านกี่ครั้งก็สนุกเหมือนเดิม o13 o13 o13
-
สนุกจ้า..... ชอบคู่รองจัง
-
ประกาศตัวเป็นพี่ยอร์ช FC ครับ และก็แอบหมั่นไส้ความเยอะของภามเบาๆนะ จะเยอะอะไรนักหนาไม่ทราบ ฮ่าๆๆๆ ส่วนคู่ภีมยอร์คก็น่ารักดีครับ มาต่ออีกนะ :mew1:
-
หลงรักเรื่องนี้ซะแล้ววว รักทุกตัวละครเลย
แอบสงสารนันอ่ะบอกตรง ฮืออออ :o12:
สุดท้ายรักคนเขียนเรื่องนี้นะครัชชชชชชช :bye2:
-
คิดถึงภาม&ยอร์ช เลยกลับมาอ่าน เลยยิ่งทำให้คิดถึงมหาลัยเราไปอีกกกกก
ตอนอ่านครั้งแรกจินตนาการไปจินตนาการมาก็คิดภาพว่าคงคล้ายม.เราเอง
อ่านไปอ่านมาพอเจอทางรถไฟ เจอคลุยแดง ชัดเลยยย
ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากกก :pig4: :impress3:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
:m20: :laugh: :mew1: :mc4: :katai2-1: o13 :z2: :bye2: :กอด1:
ขอบคุณคร๊าบบบบ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ อ่านรวดเดียวจบเลย เรื่องนี้น่ารักจัง :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าว...เสร็จ แป๊ะ ล่ะ ยอร์ค
-
:hao3:
-
อ่านแล้วสงสารยอร์ช อยากอธิบายทุกอย่าง แต่อีกฝ่ายไม่รับฟังอะไรเลย
ตัดขาดทุกอย่าง 4 ปีที่ทรมาน พอมาเจอกัน เหมือนภามเข้มแข็งขึ้น ตรงข้ามกับยอร์ช น่าสงสาร
-
:hao6: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ o13
-
คิดถึง เลยกลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ เพื่อความสะดวกเลยทำสารบัญมาให้นะคะ :mew1:
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg840612#msg840612) ♥ ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg842143#msg842143) ♥ ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg843774#msg843774) ♥ ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg845436#msg845436) ♥ ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg846853#msg846853) ♥ ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg847747#msg847747) ♥ ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg850936#msg850936) ♥ ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg853994#msg853994) ♥ ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg856825#msg856825) ♥ Special Part 1 YORCH’s DIARY : บันทึกของผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg860224#msg860224) ♥ Special Part 2 YORCH’s DIARY (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg862119#msg862119) ♥ ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg863892#msg863892) ♥
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg867877#msg867877) ♥ ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg870178#msg870178) ♥ ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg873374#msg873374) ♥ ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg877921#msg877921) ♥ ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg882036#msg882036) ♥ ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg886076#msg886076) ♥ ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg889194#msg889194) ♥ ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg893364#msg893364) ♥ ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg897923#msg897923) ♥ ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg908075#msg908075) ♥
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg913366#msg913366) ♥ ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg917049#msg917049) ♥ ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg923567#msg923567) ♥ ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg935726#msg935726) ♥ ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg938978#msg938978) ♥ ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg943102#msg943102) ♥ ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg947596#msg947596) ♥ ตอนที่ 28 END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg1039551#msg1039551) ♥
ตอนพิเศษ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg1264519#msg1264519) ♥ ตอนพิเศษ 2 Happy Valentine Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg1317956#msg1317956) ♥ ตอนพิเศษ 3 Special Valentine's day 2012[ภีม*ยอร์ค] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14193.msg1855808#msg1855808) ♥
-
ภามยอร์ชน่ารักกกกกกก
ถึงช่วงที่ห่างหายหนีกันไปจะดูนานๆไปหน่อย แต่ก็น่ารักดีค่าาาาา
ภีมกับยอร์คก็น่ารักกกกกกกก ยอร์คแบ๊ววววววว ><
-
พี่นั้นเป็นหนุ่มวิดวะ.....
น้องหน้ามนคณะอะไร?
ใช่ครุหรือเปล่า?
หรือว่าเป็นถาปัด?
อยู่คณะอะไร?
พี่เจอเธอก็นานแล้ว.....
และพี่จ้องมองอย่างสนใจ
พี่นั้นแซวเธอบ่อย.......และเธอก็ยิ้มมาให้.........
สุขใจเหลือเกิน.......
หนุ่มพาวเวอร์หน้าขาว ไม่มีพิษมีภัย โปรดจงเห็นใจกันหน่อย
อย่ามองพวกเราว่าเถื่อน ให้มองพวกเราเป็นเพื่อน เราน่ารักจะตาย.....
พี่เจอเธอก็หลงรัก.......หากน้องหน้ามนลองสนใจ......
หากเหงาขึ้นมาเมื่อไหร่.......ก็มาให้พี่แซวได้.......
หน้าภาคไฟของเรา..............
#ยอร์ชภาม
รัก นิยายเรื่องนี้ รักพี่ยอร์ชรักพี่ภาม รักพี่ภีมรักพี่ยอร์ค รักพี่ป้อง รักทุกๆที่อ่านมา รู้สึกผูกพันกับตัวละคร อ่านวันเดียวจบ ซึ้งกับฉากจบ ร้องไห้หนักมากจริงๆ รู้สึกมีความสุขที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ ไม่รู้สิ เค้าชอบ 5555555 เริ่มเพ้อละ ขอบคุณพี่ดราฟที่แต่งเรื่องสนุกๆอย่างนี้ให้อ่าน ถึงเค้าจะมาไม่ทันที่จะซื้อหนังสือ เสียดาย :sad4: :o12: จะจดจำเรื่องนี้ไว้ รัก .... ยุ่งจังวะ คณะข้างๆ
-
เพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้ มาช้าไป5ปี :o8:
น่ารักมากเลย ชอบตรงที่ภามเอายอร์ชอยู่555
-
o13
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมาอ่านอีกรอบครับ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่า
-
อ้านกี่ทีก็ยังรัก ยังหลง เรื่องนี้ คิดถึงทุกคนเลย :mew6: :mew6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฝ้ารอตอนพิเศษน๊าา ขอคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
:3123:
-
:z3:
-
ชอบมากครับ เรื่องนี้ ปวดหัวดีครับ 55555
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน ประทับใจมาก
แม้พระเอกจะเอาแต่ใจแต่ก็มีความรักที่มั่นคงมาก
นายเอกภาม หล่อหวานอย่างมีสติ
ขอบคุณนักเขียนมากกกกกก
ประทับใจมากๆๆๆ + 1 เป็ดเลยค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1: