-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------------------
♥ อยากเป็นคนที่ถูกรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206.0) ♥
♥ คนมันรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206.30) ♥
♥ รักแบบป่าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206.120) ♥
♥ รักแบบปอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16206.new#new) ♥
-
:z13: :z13:
เข้ามาอ่านด้วย
-
ขออนุญาตจากคุณ JUBJIB ผู้แต่งเรียบร้อยแล้วนะคะ
[Short Story]อยากเป็นคนที่ถูกรัก
สวัสดีครับ ผมมีนามว่าจัตวา เรียกผมว่าวาก็ได้นะครับ ถึงจะซ้ำกับพี่สักวาของเท็นจังก็เถอะ ^^
วันนี้เรื่องที่ผมจะมาเล่าไม่ใช่เรื่องของผมหรอกครับ (อ้าว) เหอะๆ แต่เป็นเรื่องของเพื่อนสุดที่เลิฟของผมสองคน
คนแรกพ่อแม่มันคงหัวรุนแรงเลยตั้งชื่อลูกชายคนแรกอย่างมันว่า สงคราม
เห็นมันบอกว่าน้องชายมันชื่อ สัประยุทธ์ ชื่อเล่นชื่อวอร์ นี่ก็สงครามเหมือนกัน
แต่ผมไม่เคยเจอน้องมันหรอกครับ มันเป็นคนบ้านะครับไอ้สงครามเนี่ย มันเที่ยวได้กอดคนโน้นทีคนนี้ทีไปทั่ว(สาวๆ) แต่เค้าไม่ด่ามันหรอกครับ ผมยังงงเลยว่าทำไมไม่มีใครด่ามันสักคน คงเพราะมันหน้าตาดีมั้งครับ
ส่วนอีกคนมันชื่อซาวครับ ชื่อจริงมันชื่อฐากร ตอนนี้มันเป็นหุ้นส่วนของผมที่เปิดร้านเกมอยู่ด้วยกัน ผมกับมันเรียนไม่ค่อยตรงกัน เลยไม่มีปัญหาเรื่องคนเฝ้าร้านน่ะครับ ไอ้ซาวเนี่ย ชื่อมันแปลได้เยอะครับ มันเองยังไม่รู้เลยว่าชื่อมันมาจากที่ไหน พ่อมันเป็นคนไทยภาคเหนือที่มาอาศัยอยู่ที่กทม.ตั้งแต่ก่อนที่จะได้เจอกับแม่มัน ส่วนแม่มันเป็นชาวฟินแลนด์ครับ หน้ามันเลยลูกครึ่งซะ พ่อมันบอกว่าซาวแปลว่า 20 ในภาษาเหนือ แม่มันบอกว่าชื่อมันแปลกว่าเสียง มันคิดว่าชื่อมันหมายถึงการสำรวจ (ซาวเสียงประมาณนั้น) เพื่อนๆชอบเรียกมันว่าซาวครีมครับ
แต่ผมว่าชื่อซาวของมันน่าจะแบบซาวข้าวน่ะครับ สุดท้าย ก็ไม่ได้ข้อสรุปอะไรทั้งนั้น
555 พล่ามมาซะเยอะ ผมเริ่มเล่าเลยดีกว่าเนอะ
............................
“คราม ท่าอย่างงี้มันไม่ถนัดนะ”
“ทำไมล่ะ ดีออก รู้สึกดีสุดๆ”
“นายน่ะสิ รู้สึกดีอยู่คนเดียว ฉันเมื่อยนะ”
“อะไรอ่ะ ซาวก็อย่าเกร็งสิ ปล่อยตัวตามสบาย”
.
.
.
“นี่………………..พวกนายอย่าพูดจาให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ไหม”
ผมส่งเสียงขัดบทสนทนาที่แปล่งๆ ดึงสงครามและซาวออกมาจากโลกส่วนตัว
“วาก็ดูไอ้ครามสิ มันมานั่งกอดอย่างงี้ แล้วจะเล่นเกมถนัดได้ไงว่ะ โรคจิตชะมัด”
ซาวรีบฟ้องพฤติกรรมของไอ้ครามที่กำลังนั่งกอดมันจากด้านหลัง
“ทำไมอ่ะ ก็ชอบอ่ะ”
สงครามพูดไม่สนสายตาซาวที่หันมามองค้อน
“โอ้ย………..นี่ถ้าไม่รู้จักพวกนายฉันคงคิดว่าพวกนายเป็นคู่เกย์กันแหง”
ผมพูดดังๆ อย่างเอือมระอา
“อ้าวไม่ใช่หรอกเรอะ”
ลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านด้วยประสานเสียงกันถามขึ้น
“หึ…นั่นไง”
ผมว่า ในขณะที่ซาวตะโกนดังๆว่าไม่ใช่สักหน่อย ส่วนสงครามยังเฉยสนิท แถมไม่คลายอ้อมกอดออกเลยสักนิด
ผมล่ะปวดกระบาลกับมันสองคนจริงๆ
.........................
-
:z13:
เรื่องใหม่ น่ารักจัง
-
อยากอ่านต่อแล้ว :z2:กำลังมัน
-
อ่านด้วยคนค่ะ...สงครามแอบหื่นรึเปล่าเนี่ย แต่เนียนได้โล่ห์เลยอ่ะ555+
-
:mc4:
:z1:
-
มาต่อกันดีกว่า
.........................
ไม่ต้องแปลกใจหรือคิดว่ามันเป็นอะไรกันหรอกนะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ
ไอ้สงครามกับไอ้ซาวเพื่อนผมน่ะ มันไม่ได้เป็นอะไรที่นอกเหนือไปจากเพื่อนกันหรอกครับ
ส่วนที่ไอ้ครามมันชอบไปนั่งกอดไอ้ซาวเนี่ยเพราะมันกอดทุกคนแหละ โดยเฉพาะสาวๆ นี่ขนาดมันมีแฟนอยู่แล้วนะ มันบอกว่าเวลาที่ได้สัมผัสคนอื่นแล้วจะรู้ว่าสามารถเข้ากันได้รึเปล่า แต่นี้มันเล่นกอดด่ะ ออกแนวฉวยโอกาสมากกว่าค้นหาหัวใจอย่างที่มันชอบพูดแล้วล่ะมั้ง แต่เอาเถอะ เพราะเดี๋ยวนี้มันก็เพล่าๆลงบ้างแล้วล่ะครับ
ส่วนผม ไม่ได้โดนมันกอดหรอก ไม่เคยคิดและไม่อยากด้วย
จะว่าไป เออ………… อย่าเอ็ดไป ฟังแล้วเหยียบไว้เลยนะครับ ผมน่ะไม่เคยเห็นไอ้ครามมันกอดผู้ชายคนไหนเลย
มีแต่ไอ้ซาวเนี่ยล่ะ
ส่วนไอ้ซาวน่ะ ชอบไอ้ครามแหงๆ 100% ไม่งั้นมันคงไม่ให้ไอ้ครามมานั่งกอดมันอย่างงั้นหรอกครับ ผมว่าลองเป็นคนอื่นไปกอดมันสิ โดยถีบไปแล้วแน่ๆ
แต่ไม่แน่ อาจโดนสงครามถีบก่อนจะได้กอดก็เป็นได้ ไอ้ครามนี่ออกแนวหวงซาวนะครับ อืม หรือว่ามันเองก็ชอบซาวเหมือนกัน
………………….
“ครามฉันว่าน้องแป้งนายแปลกไปนะ”
ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่แป้งแฟนสาวของไปครามเดินจากไป
“ฮืม………..”
ไอ้ครามตีหน้างสงสัยมาทางผม
“ฉันว่าเค้ามองพวกฉันไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ว่ะ หรือนายว่าไง”
ประโยคหลังผมหันไปถามไอ้ซาวที่นั่งเล่มเกมเหมือนไม่สนใจใครอยู่ แต่ผมแอบเห็นนะครับ ตอนที่แป้งมาน่ะ
มันลอบมองไอ้ครามกับแป้งคุยกันตั้งหลายที
“ไม่รู้ “
นั่นไงครับ มันทำเสียงหงุดหงิดนิดๆอย่างที่คนอื่นคงคิดว่าเป็นเพราะขัดจังหวะเล่นเกมของมัน
แต่เปล่าเลยครับ
ผมรู้ว่ามันหงุดหงิดเพราะทันทีที่แป้งมา ไอ้ครามตัวดีก็ผละจากมันไปหาแป้งทันที หลักฐานเรอะครับ ก็เพราะเมื่อกี้แมนยูเพิ่งยิงเชลซีไปน่ะสิครับ (ไอ้ซาวเล่นวินนิงอยู่ มันเล่นเซลซี) แสดงว่ามันไม่ได้มีสมาธิอยู่กับเกมสักนิด
“อืม….ฉันเองก็ว่าพักนี้แป้งแปลกๆนะ”
สงครามพูดเหมือนรำพึงกับตัวเอง ผมพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนไอ้ซาว ยังคงไม่พูดอะไรอยู่อย่างเคยครับ กำลังพยายามเอาคืนจากแมนยูอยู่
ผมไม่รู้ว่าสงครามมันสังเกตบ้างรึเปล่า แต่ว่าซาวจะไม่ออกความคิดเห็นเกี่ยวกับแป้ง ไม่เคยเลยสักครั้ง ไม่ใช่แค่แป้งเท่านั้น แฟนสงครามทุกคนซาวไม่เคยพูดถึง ถ้าคนอื่นพูดมันจะเงียบซะ ถ้าสงครามถามมันก็จะเลี่ยงไม่ตอบ
มันไม่ชมไม่ด่า ผมคิดว่าสงครามมันคงไม่ได้สังเกตหรอก เพราะถ้ามันสังเกตเห็นมันคงรู้แล้วล่ะว่าซาวชอบมัน คงต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง
แต่นี้มันไม่มีอะไเลย แปลว่าคงไม่รู้หรอก ใช่ไหมครับ ?
TBC........
-
มาติดตามด้วยจ้า
เรื่องน่ารักดี เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งเลยนะเนี่ย ชอบทุกเรื่องของคุณจิ๊บเลย อิอิ o13
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยเราอ่านตั้งเป็น 10 ครั้งแนะ อิอิ
-
:mc4:
หนุกดีๆๆ...
รอติดตามๆๆนะค๊า..มาต่อเร็วๆๆน๊า
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยเราอ่านตั้งเป็น 10 ครั้งแนะ อิอิ
คนโพสเองก็อ่านหลายรอบเหมือนกัน
น่ารักเนอะ
…………………
“อะไรว่ะ เลิกกับแป้งแล้ว”
อยู่ๆวันถัดมาสงครามมันก็เดินมาบอกพวกผมอย่างงี้ ซาวขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังทำหน้าเฉยสนิท ไม่ใช่ครั้งแรกนี่เนอะที่สงครามมันเลิกกับแฟน อีกไม่นานมันก็ควงคนใหม่แล้วล่ะ แต่ที่ผมตกใจเพราะเมื่อวานยังเห็นมันพูดกันดีๆอยู่เลย
“แป้งเค้ามีคนอื่นน่ะ ฉันจับได้”
แล้วสงครามมันก็เล่าให้ฟังว่า เมื่อวานมันบอกแป้วว่าจะค้างที่ร้านพวกผมซึ่งมันทำเป็นประจำ แต่ว่ามันไม่ได้ค้างครับ มันกลับไปที่ห้อง แล้วมันเลยไปเจอแป้งกับผู้ชายอีกคน บนเตียง มันเลยบอกเลิกแล้วย้ายออกมา และจะมาอยู่กับพวกผมที่ชั้นบน ซึ่งมันบอกว่าจะช่วยจ่ายค่าเช่า
ผมก็ว่าดีนะ แต่ว่าแล้วแต่ซาว
“ไม่”
ซาวพูดทันทีที่ฟังจบ
“ทำไมว่ะ”
สงครามหันไปซักทันที
“ยังไงๆฉันก็อยู่ที่นี้เป็นส่วนใหญ่อยู่แล้ว”
ผมเองก็เห็นด้วยนะครับ เพราะว่าสงครามมันจะมากินมานอนที่นี้มากกว่าที่ห้องมันอีก ไม่แปลกหรอกครับที่แฟนมันจะนอกใจ น่าสงสารเค้าอยู่เหมือนกันนะแป้งน่ะ อาจจะเหงาที่แฟนไม่ค่อยสนใจ
“มาเที่ยวเล่นไม่ได้ห้าม แต่ไม่ให้เข้ามาอยู่เด็ดขาด”
ซาวพูดคำประกาศิต แต่สงครามมันไม่ยอมลดละเลยครับ มันคงตั้งใจจะเข้ามาอยู่จริงๆ
“บอกเหตุผลมาสิ”
นั่นล่ะครับ ผมเองก็อยากรู้ ซาวมันน่าจะดีใจไม่ใช้เรอะครับที่คนที่มันชอบจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย หรือว่าผมจะคิดผิด
ที่จริงซาวไม่ได้ชอบสงคราม ?
“ไม่จำเป็น ไม่ก็คือไม่”
เท่านั้นแหละครับ สงครามมันเลยของขึ้น ทุบข้างฝาดังปึงจนคนในร้านหันมามองกันหมด แค่พูดกันเสียงดังไม่เท่าไหร่หรอกครับ เค้าคงชิน แต่ว่าขนาดที่ทุบข้างฝานี่เพิ่งมีนี่แหละ
“ไปคุยข้างบนไป “
ผมบอกมันสองคน ฝากร้านให้เพื่อนที่นั่งเล่นเกมช่วยดูให้ แล้วลากมันทั้งคู่ที่จ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันขึ้นมาข้างบน
……………………….
“ทำไม ฉันมันน่ารังเกียจนักเรอะ”
สงครามมันเริ่มก่อนครับ
“ป่าว”
“งั้นทำไม”
นั่นครับ มันวนกันอย่างงี้มาสามรอบแล้วเห็นจะได้ แล้วก็มาหยุดที่ไอ้ซาวเงียบไปเนี่ยแหละ ความจริงผมเองยังอยากรู้เลยว่ามันเพราะอะไร
“ไม่ก็คือไม่ เท่านั้นล่ะ”
สรุปซาวมันก็พูดแบบนี้ สงครามมันคงหมดความอดทนครับ มันเตะเก้าอี้ใกล้ๆเท้ามันจนล้ม
“ได้ งั้นจะไม่มารบกวนอีก ขอโทษนะที่ทำให้ยุ่งยาก”
มันว่าแล้วเดินออกไปเลยครับ ผมหันไปมองซาวที่กัดปากตัวเองแน่น ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ ถ้าต้องทำท่าทรมารขนาดนั้น จะไปปฏิเสธมันทำไม
…………………
…………………
สงครามมันทำตามที่พูดจริงๆครับ มันไม่โผล่มาที่ร้านอีกเลย ที่มหาลัยเพราะเรียนคนล่ะคณะเลยไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้ว ทุกทีก็มาเจอกันที่ร้านเท่านั้น ผมไม่อยากจะด่ามันหรอกนะครับ แต่ว่าไอ้ซาวมันท่าจะบ้า ทำอะไรไม่คิด ทำไปแล้วตัวเองนั่นแหละที่มานั่งซึมอยู่
แล้วนี้ไอ้ครามมันหายไปไหนของมันเนี่ย โทรไปก็ไม่รับ บ้านก็ไม่ได้กลับ หอเก่าก็ไม่ได้ไป แล้วมันไปอยู่ที่ไหนของมัน ผมชักเป็นห่วงมันนิดๆเหมือนกันนะครับ
สุดท้ายผมเลยต้องใช้ไม้ตาย เดินไปบอกไอ้ซาวให้ไปขอโทษสงครามซะ ตามด้วยเทศน์ชุดใหญ่
ซาวก็พยักหน้ารับคำดีครับ
ผมรู้หรอกครับว่าซาวมันอยากไปจะแย่ แต่กลัวเสียฟรอม์ มันเลยต้องใช้ผมเป็นข้ออ้าง ผมก็ยินดีเป็นข้ออ้างให้มันอยู่แล้วล่ะครับ ผมนี่ก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกันเนอะ
TBC.......
-
สงครามไปไหนอ่ะ น่าสงสาร :serius2:
แต่ซาวก็น่าที่จะมีเหตุผลน่ะ ที่ไม่ให้อยู่ด้วยน่ะ
ยังไงก็อยากรู้ตอนต่อไปน่ะค่ะ รีบ ๆ มาต่อน่ะค่ะ จะติดตาม o13
-
สงสารครามจัง
ซาวมีเหตุผลไรอ่ะ หรือว่าจะตัดใจ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ้าวๆๆ ซาวไหงทำอย่างนี้หล่ะ ไม่บอกเหตุผลไปหล่ะ
-
:a5:
-
กำลังมันเลย อยากอ่านต่ออะ
JUBJIB นักเขียนคนนี้ เขียนเรื่อง จอมไตร ซีรี่ย์ ด้วยปะหรือว่าคนละคน :z2:
แอร๊ยยยส์ยังไม่จบหรอจอมไตร ไหนว่าเค้าทำเล่มออกมาแล้ว เมื่อนานมาแล้ว :z3:
ถ้ามีโอกาสเอามาลงด้วยนะ
v
v
-
กำลังมันเลย อยากอ่านแีกอะ
JUBJIB นักเขียนคนนี้ เขียนเรื่อง จอมไตร ซีรี่ย์ ด้วยปะหรือว่าคนละคน :z2:
ใช่แล้วค๊าบบบบบบ
แต่เรื่องจอมไตร ซีรี่ย์ยังไม่จบเลยเอาเรื่องสั้นมาลงก่อนดีกว่า
เดี๋ยวคนอ่านจะค้างคา ^_^
-
ค้างๆ ต่อด่วนเลยครับ อิอิ
-
ท่าทางสนกดีอ่ะ ติดตามค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะ :L2:
เอ่อ... ขอถามหน่อยค่ะ คุณJUBJIB เขียนเรื่องอะไรบ้างคะ ไออยากลองอ่านดูอ่ะค่ะ (ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ)
-
มาดันนนน
-
แวะมาอ่านอีกรอบ + มาช่วยดันค่ะ ^_^
ps. อยากให้เอาจอมไตร ซีรี่ย์ คู่ไม้-กลอน มาลงอ่ะค่ะ อยากอ่านอีกเพราะชอบคู่นี้มากเลย :impress2:
-
:กอด1:
โคสข้อความไม่เป็นอะคะ ตอบเลยล่ะกันเนาะ
เรื่องจอมไตรจิ๊บแต่งจบคู่ไม้กลอนคู่เดียวนะค่า เรื่องอื่นยังค้างเติ่งอยู่เลยอ่ะคะ :o8:
ขอบคุณที่ชอบค่า ....
ขอบคุณคุณแก้มด้วยที่เอามาโพสให้ :pig4:
-
ขอบคุณคุณจิ๊บที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านเหมือนกันคะ
:z13: แอบเต๊าะไข่คนแต่ง
--------------------------------------------
…………………..
พวกผมมารอสงครามที่หน้าคณะ แล้วก็เจอครับ เจอสงครามที่นั่งรถมากับใครสักคน พอลองถามคนอื่นดูถึงได้รู้ว่าตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกัน สงครามมันก็มากับคนนี้ตลอดเลย
ผมเห็นแค่ผ่านๆ แต่รู้ครับว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดี ซาวที่ตั้งใจจะมาขอโทษเลยกลายเป็นเดินหนีไปดื้อๆซะอย่างงั้น
เลยไม่ทันได้คุยอะไรกันเลย
“คราม”
ผมตัดสินใจเดินไปหาสงครามถึงแม้ซาวจะไปแล้ว
“ไง วา”
ครามทักผมแต่ตามองไปข้างหลัง ไม่บอกก็รู้ครับว่ามองหาใคร
“ฉันเป็นห่วงนายน่ะ สบายดีนะ”
“อืม”
หน้าตาที่ผิดหวังเพราะไม่เห็นคนที่ตัวเองอยากให้มาทำให้ผมอดไม่ได้
“คนเมื่อกี้ใครหรอ ซาวมันเห็น เดินหนีไปแระ”
ผมบอกเพราะอยากให้สงครามรู้ว่าซาวเองก็อยากคืนดี
“คนเมื่อกี้ที่ว่านี้หมายถึงผมรึเปล่า”
อยู่ก็มีเสียงดังจากมาข้างหลัง ผมหันไปดูเห็นแต่ช่วงไหล่ พอเงยหน้าดูจึงเห็นว่าเป็นคนในรถ ว่าแต่ เมื่อกี้ไม่เห็นดูรู้เลยว่าสูงขนาดนี้
“นี่นายวอร์ เรียนปี1 “
สงครามพูดเสียงเอื่อยๆ
ห่ะ ปีหนึ่ว สูงขนาดนี้เชียว ว่าแต่ชื่อวอร์นี้คุ้นๆนะ
.............อืม...........น้องชายสงครามไม่ใช่เรอะ
เพิ่งรู้ว่าน้องชายหมอนี่สูงขนาดนี้ แถมเรียนที่เดียวกันอีก
“นายน่าจะไปที่ร้านนะวันนี้”
ผมพูดกับสงครามต่อ ทิ้งน้องชายไอ้ครามไว้เบื้องหลัง
“ขอร้องไปคุยกันให้รู้เรื่องที ฉันอึดอัด”
ผมพูดจบก็ขอตัวกลับ เพราะใกล้วิชาเรียนของผมแล้ว
และจากตรงนี้ไป ผมคงไม่สามารถเล่าให้ฟังได้ต่อ
เพราะว่าเป็นเรื่องที่ทั้งสองคนต้องพูดกันเอง ไอ้ผมจะไปยืนฟังเพื่อมาเล่าต่อก็คงไม่ดี
เอาเป็นว่าของให้ท่านผู้อ่านไปติดตามกันเอาเองล่ะกันนะครับ
บ๊าย…บาย
………………………
[
-
สงครามเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ตามคำบอกของจัตวาว่าซาวอยู่ข้างบน ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง ว่าทำไมถึงไม่ยอมให้ตนมาอยู่ด้วย ทั้งๆที่สงครามมากินมาอยู่ที่นี้ไม่ต่างจากเป็นบ้านตัวเองมาตั้งนานสองนาน แล้วทำไมพอจะมาอยู่แบบจ่ายเงินถึงไม่ได้รับการต้อนรับ
“หวัดดี”
สงครามทักซาวที่เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ซาวตกใจเล็กน้อย แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้นแหละ
“ดี “
“มาคุยกันหน่อยสิ”
สงครามพูดแล้วเดินไปดึงซาวไปนั่งด้วยกันที่โซฟา
แน่นอนว่าท่านั่งเป็นแบบที่สงครามชอบ คือการมีซาวเกยอยู่บนตัก
“ไม่ได้กอดนายตั้งหลายวัน”
พูดแล้วยังซุกไซ้จมูกไปตามซอกคอซาวอีก
“ครามนายปล่อยก่อนได้มั้ย”
ซาวที่ถึงแม้จะใจเต้นตึกตักๆเพราะการกระทำเหล่านั้น แต่ก็รำลึกได้ว่า ตัวเองนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว
“ไม่ปล่อย”
สงครามว่าแล้วกอดกระชับซาวแน่นอีก
“นายต้องบอกก่อนว่าทำไมถึงไม่ให้ฉันมาอยู่ด้วย”
“เรื่องนั้น เดี๋ยวค่อยคุยกันได้มั้ย ตอนนี้ปล่อยก่อน”
ซาวขยับตัวเหมือนจะบอกให้รู้ว่าต้องการให้ปล่อยจริงๆ แต่ว่าสงครามที่ไม่ได้คิดถึงการแต่งตัวของซาว(หรือคิดกันนะ ไม่ค่อยแน่ใจ) ไม่ยอมปล่อยตัวอีกฝ่ายออกจากอ้อมกอด
ยิ่งซาวดิ้นรนมากเท่าไหร่ สงครามก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเท่านั้น
“บอกมาก่อนสิแล้วจะปล่อย”
“นายนั่นล่ะปล่อยก่อนสิ แล้วจะบอก”
เถียงกันไปเถียงกันมาจนซาวเริ่มคิดได้ว่าตัวเอง คงต้องเป็นฝ่ายยอมก่อนเพราะว่า เสียเปรียบอยู่ แล้วผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวก็คงหลุดไปนานแล้วถ้าหากว่า ซาวไม่ใช้มือกำเอาไว้
ไม่รู้ว่าสงครามสังเกตเห็นรึเปล่าว่าเพื่อน(?)ใส่ผ้าเช็ดตัว อยู่นะโวย
คิดแต่ไม่กล้าพูดอ่ะ กลัวมันหาว่าดัดจริต ผู้ชายเหมือนกันเขินกันหาอะไรว่ะแนวนั้น
“คือว่านะ ไม่มีอะไรหรอก เรื่องนั้นน่ะ ไม่ต้องใส่ใจหรอก”
เป็นคำพูดที่ซาวพูดประจำเวลาไม่รู้ จะแก้ตัวยังไง เพราะว่าเหตุผลจริงๆฟังไม่ขึ้น แบบประมาณว่าปัดๆให้เรื่องมันจบไป
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะจบนะ แต่ว่า สงครามที่รู้จักซาวดีไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
“ซาว อย่ามาเฉไฉนะ ตอบมาสิ”
ซาวหน้างอ มันจะอะไรกันนักกันหนาว่ะ ก็เรื่องจริงจะให้พูดได้ไง จะให้บอกสงครามได้ไงอ่ะ เรื่องน่าอายอย่างงั้นพูดก็บ้าแล้ว
ซาวเงียบแล้วเลิกดิ้นด้วย สงครามเห็นอีกฝ่ายเงียบไปเลยก้มหน้ามาดู ก็เห็นซาวหน้างอ กัดริมฝีปากตัวเองอยู่ ไม่อยากทะเลาะด้วยหรอก แต่ว่าถ้าไม่ทำอย่างงี้แล้วจะได้รู้เหตุผลไหมล่ะเนี่ย
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับร่างของจัตวาที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“โทษนะ ไม่ได้ตั้งใจมาขัดจังหวะ แต่ว่าน้องแป้งมาหานายว่ะคราม”
TBC...............
-
ค้างเลย ยังไม่ทันเคลียร์กะทางนี้ ปัญหาก็มาเพิ่ม นายครามจะทำยังงัย :laugh:
คุณ JUPJIB อย่าลืมไปเขียนจอมไตรต่อนะ อยากอ่านคู่อื่นๆจ้า :z1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ขัดจังหวะจริงๆ นายครามนี่ก็ไซร้ๆซาวจนแทบเสียตัวได้แล๊ะ ไมไม่เป็นแฟนกันไปเลยวะ!? :angry2:
รอฟังเหตุผลของซาวอยู่นะตัวเอง - -"
-
มาต่อกัน
----------------------------
“โทษนะ ไม่ได้ตั้งใจมาขัดจังหวะ แต่ว่าน้องแป้งมาหานายว่ะคราม”
จัตวาพูดพร้อมกับยิ้มเล็กๆกับภาพตรงหน้าที่เห็น
สงครามปล่อยซาวทันที แถมยังดันตัวซาวออกเองก่อนที่ซาวจะได้ทันตั้งสติลุกขึ้นมาซะอีก ซาวมัวแต่ตกใจที่จัตวาเข้ามาเห็นอยู่น่ะสิ
กว่าจะเข้าใจที่จัตวาพูด สงครามก็เดินออกไปแล้ว
ซาวขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจเลย สงครามเป็นอย่างเสมอ พอแป้งมาจะผละออกจากซาวอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เป็นอย่างงี้มาตลอดตอนที่คบกับแป้ง และคนอื่นๆ นี่เลิกกันแล้วก็ยังเป็นอยู่ แปลว่ายังรักแป้งอยู่สินะ
แล้วไอ้ท่าทีเมื่อกี้ของสงครามล่ะ หมายความว่ามีแต่เราที่บ้าไปเองคนเดียวงั้นสินะ
คิดไปเอง หลงตัวเอง โง่ชะมัด
ซาวคิดในใจแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้จัตวายืนเซ็งๆอยู่กลางห้องคนเดียว
เฮ้อ……………….คิดว่าจะดีกันได้อยู่แล้วเชียว เมื่อไหร่จะแฮปปี้เอนดิ้งล่ะอย่าง
“เฮ้ออออออออออ”
จัตวาถอนหายใจดังๆกับเสียงตึงๆ ที่ดังออกมาจากห้องซาว งานนี้พังของอีกแล้วสิ
“ถอนหายใจอะไรเหรอ”
เสียงสงครามดังมาจากประตูห้อง จัตวาพยักหน้าไปทางห้อง ที่มีเสียงเพลงดังลอดออกมาแทนคำตอบ
“ว่าแต่ หน้านายไปโดนอะไรมาล่ะ”
จัตวาเอ่ยถามพร้อมกลั้นยิ้มเมื่อมองเห็นรอยแดงเป็นรูปมือบนใบหน้าของเพื่อน
สงครามไม่ตอบแต่ส่งสายตาปรามจัตวาที่ทำหน้าสนุกอยู่คนเดียว
“นายลงไปดูร้านเลยไป เดี๋ยวข้างบนนี้ฉันจัดการเอง”
สงครามเอ่ยปากสั่งเพื่อนอย่างกับว่า ตัวเองเป็นเจ้าของร้านงั้นล่ะ
“คร๊าบๆ”
จัตวายิ้มล้อเลียนแต่ก็ยอมลงมาโดยดี
.....................................
ก๊อกๆ
“ซาว เปิดประตูหน่อย”
สงครามเคาะประตูเบาๆเรียกซาวที่อยู่ข้างใน
“……………..” ไม่มีเสียงตอบรับ
ตุ๊บๆ
“ซาวเปิดหน่อยสิ”
สงครามเคาะแรงขึ้นอีกนิด
“………………..”ไม่มีเสียงตอบรับ
ตึงๆ
สงครามชักโมโหเลยเพิ่มแรงมากขึ้น
“ซาวได้ยินมั้ยเนี่ย”
“………………”ไม่มีเสียงตอบรับ
ปังๆ
“ซาว มาเปิดเลยนะ”
เมื่อซาวยังเงียบสงครามก็เริมโมโห
“……………”ไม่มีเสียงตอบรับ
โครมๆ
“ซาว ไม่เปิดจะพังนะ”
สุดท้ายสงครามก็ใช้เท้าเตะที่ประตูแทนมือ
“โอ้ยยยยยยยยยยยย อะไรเล่า”
ซาวเปิดออกมาพร้อมกับหัวยุ่งๆ ที่ทำให้รู้ว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างแรง
“มีเรื่องจะพูดด้วย”
สงครามดันตัวซาวเข้ามาในห้องพร้อมกับเดินตามเข้ามา มือเอื้อมไปล็อกห้องไว้เรียบร้อย ====>เอ้ย…ทำอะไรกันอ่ะ > <!
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย”
ซาวว่าพลางเมินหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ยอมสบตาด้วย สูดลมหายใจเข้าในปอดก่อนที่จะ เดินผ่านสงครามมาที่ประตู ตั้งใจจะออกไปจากห้อง ไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับหมอนี่อีกแล้ว
แต่ว่าสงครามไม่ปล่อยให้ซาวทำอย่างที่ใจคิด จังหวะที่ซาวเดินผ่านตัวเองไปแล้วนั้น สงครามก็ยื่นมือไปจับร่างบางไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมสวมกอดจากด้านหลัง
“แต่ฉันมีเรื่องจะพูดกับนายนะ เยอะด้วย สำคัญมากอีกต่างหาก”
สงครามพูดเสียงที่เล่นทีจริง
ฝ่ายซาวก็พยายามแกะมือของสงครามออก แต่ดูจะไม่เป็นผลเอาซะเลย
“ปล่อย”
ซาวว่ากลั้นเสียงสะอื้นที่จะดังเล็ดลอดออกมาได้แล้วนะ แต่ว่าอาการสั่นของแผ่นหลังทำให้สงครามรู้ว่า
คนที่ตนกอดอยู่นั้นกำลังร้องไห้
“นาย ร้องไห้เรอะ เป็นอะไรน่ะ”
สงครามร้อนรนถามอย่างตกอกตกใจ
“มีเรื่องอะไร หึซาว”
สงครามคลายอ้อมกอด แล้วจับซาวหันมาเผชิญหน้ากัน ซาวก้มหน้างุด ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นน้ำตาของตน
สงครามเองดูจะไม่รู้ว่าซาวร้องไห้เรื่องอะไร
“ซาว…..โธ่ …..ร้องทำไมเนี่ย มีเรื่องอะไร บอกฉันสิ”
สงครามพูดอย่างท้อใจ เค้าไม่ชอบเห็นซาวร้องไห้เลย มันไม่สบายใจเอาซะมากๆ ฝ่ายซาวยิ่งคนที่เป็นตนเหตุให้ตนเองต้องร้องไห้มาพูดปลอบอย่างงี้ด้วย ยิ่งทำให้น้ำตายิ่งไหลมากขึ้น
สงครามเช็ดน้ำตาให้ซาวเบาๆ เมื่อเห็นซาวไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แถมยังร้องไห้หนักขึ้น เลยกอดร่างบางไว้แนบอกแทน
“ซาว ใครทำอะไรบอกมาสินะ อย่าร้องเลย”
สงครามลูบหลังปลอบใจปากก็พูดไปเรื่อยๆ ซาวร้องไห้จนพอใจแล้วเริ่มตั้งสติได้ จึงผลักสงครามออก
“เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของนายนะ”
TBC..................
-
:z3: พูดกันดีๆบอกกันดีๆจิ ซาวนิไม่ได้ใจเลย
-
จะบอกรักกันแล้ว ฮิ้ววววววว
จะมีคู่ของนายวาด้วยป่าวคะ
-
:L2: :L1: :pig4:
-
เพิ่งเห็นว่ามีนิยายของ "ยัยจิ๊บ" มาลงที่นี่ด้วย
เราก็งง??? ไม่เห็นเคยเจอ ๕๕๕๕๕
ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันเจ้าค่ะ
น่าจะเอา จอมไตร มาลงนะ ((ถึงมันจะจบแค่ภาคเดียวก็เถอะ)) ๕๕๕๕
ขอบคุณ ๆ
-
จอมไตรเนี้ยกะจะขอคุณจิ๊บมาลงเหมือนกันคะ
เพราะคนโพสชอบ แต่ตอนนี้ขอเป็นเรื่องสั้นก่อนดีกว่าคะ
เดี๋ยวคนอ่านที่นี่จะค้างเหมือนคนโพส 555 :laugh:(เหมือนกดดันคุณจิ๊บไปในตัว)
ส่วนเรื่องของนายวามีแน่นอนคะ ให้จบเรื่องซาวก่อนเน๊อะ
-
:a5:
-
:serius2: โอยยยยยยยยยย ขัดใจๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนโพสเพิ่งกลับมาจากเรียน วันแรก โค-ต-รเบลอ
----------------------------------------------
“เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของนายนะ”
ซาวพูดเสียงดังเป็นตะโกน สงครามตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
ความผิดของเค้างั้นเรอะ
ถึงคิดอยากจะเถียงแต่ก็ยังนิ่งเงียบฟังซาวพูดต่อไป
“นายถามใช่มั้ยว่าทำไมฉันไม่ให้นายมาอยู่ที่นี้ เพราะฉันไม่ชอบไงล่ะ หากว่านายจะพาแฟนนายมาที่นี้
ไม่ว่าจะเป็นชั่วคราวหรือถาวร ฉันไม่ชอบที่พอผู้หญิงที่นายคบด้วยมา นายก็ผละออกไปจากฉันทันที ฉันไม่ชอบที่นายให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าฉัน แล้วนายรู้มั้ย ทำไมฉันคิดแบบนั้น”
ซาวเว้นจังหวะหายใจก่อนจะพูดช้า
“เพราะว่าฉันรักนายไง เข้าใจรึยัง เป็นไง รังเกียจใช่มั้ยล่ะ ขยะแขยงล่ะสิ ถ้าเข้าใจแล้วนะช่วยออกไปได้แล้ว”
ซาวพูดจบก็ออกปากไล่สงครามทันที
ซาวรู้อยู่เสมอว่าถ้าหากพูดไปแล้วคงไม่สามารถมาเป็นเพื่อนกันได้อีก
เค้าจึงไม่อยากพูด จึงเก็บเงียบเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะบีบให้เค้าต้องพูดออกมาเหลือเกิน
สงครามอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน เค้ารู้อยู่หรอกนะว่าซาวน่ะคงมีใจให้เค้าบ้าง ถึงได้ยอมให้เค้ากอด แต่ว่าเรื่องเหตุผลที่ซาวบอกเค้าไม่เคยคิดเลย ไม่นึกว่าเหตุผลที่ซาวไม่อยากให้เค้ามาอยู่ที่นี้จะน่ารักขนาดนี้
สงครามคิดพลางอมยิ้มบนใบหน้า ซึ่งซาวไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตา
สงครามจับซาวพลิกลับมาเผชิญหน้ากัน ก้มหน้าลงมาจนอยู่ระดับเดียวกับใบหน้าของซาว
จับปลายคางซาวที่หันหน้าหนีให้หันมาสบตากับตนช้าๆ ก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากบาง
ซาวตาโต ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จูบนิ่ สงครามกำลังจูบเค้าอยู่ ถึงจะเป็นเพียงสัมผัสแผ่วเบา แต่ว่าสงครามไม่เคยทำอย่างงี้มาก่อน
มัน….มันจะหมายความไปในทางที่ดีได้ไหมนะ ซาวคิดในใจ
“ฉันน่ะรักนายนะ”
สงครามพูดย้ำให้ซาวรู้ว่าสิ่งที่คิดเป็นเรื่องจริง ซาวอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่จริงน่า หูฝาดแน่ๆ ใจจริงอยากจะลองหยิกตัวเองดูให้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป แต่ว่ากลัวสงครามหัวเราะเลยไม่ทำดีกว่า
“ให้ตายสิ ที่นายพูดเมื่อกี้น่ะจริงเรอะ ที่ว่าไม่อยากให้ฉันมาอยู่เพราะไม่อยากให้พาคนอื่นมาน่ะ”
สงครามถามย้ำในขณะที่ซาวพยักหน้ารับ ทั้งๆที่ยังเรียบเรียงความคิดได้ไม่หมด
“ฉันดีใจนะ ดีใจเป็นบ้าเลย”
สงครามพูดแล้วกอดซาวไว้แน่น น่ารักชะมัดเลย คิดเรื่องน่ารักๆแบบนี้ได้ไงเนี่ย มันน่าจับปล้ำให้เลิกคิดนัก ยิ่งคิดไปเรื่อยสงครามก็ยิ่งกอดซาวแน่นขึ้น ซาวเริ่มหายใจไม่ออก จนต้องทุบหลังสงครามแรงๆเตือนสติ สงครามจึงยอมคลายอ้อมกอดออก แต่ไม่ยอมปล่อย
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ รักแล้วรักเลยห้ามเปลี่ยนใจด้วย”
สงครามพูดแล้วเอาคางเกยบนศรีษะอีกฝ่าย
ซาวขมวดคิ้ว ใครกันแน่น่าจะเป็นคนต้องพูดประโยคนี้นะ ซาวเลยย้อนไปว่า
“นายนั่นล่ะ”
สงครามเลยยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่
“นี่สงครามนายกำลังจะทำอะไรน่ะ”
ซาวส่งเสียงดังเมื่อร่างสูงดันกายตนลงบนเตียงช้าๆ
“ทำอะไรไม่เห็นต้องถามเลย”
สงครามพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาทเช่นเคย
“นายตั้งใจอะไรกันแน่”
ซาวตะโกนเสียงดังจนสงครามตกใจ ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอก แต่ว่ามันน่าอายออกนี่นาเรื่องแบบนั้นน่ะ
“นายมาบอกรักแล้วมาทำยังงี้ทันที นายก็แค่พูดไปงั้นเองใช่มั้ยล่ะ”
ซาวพูดไปเสไปมองทางอื่น รู้อยู่หรอกว่ามันไม่ใช่อย่างงั้น แต่ว่าต้องหาทางเอาตัวรอดก่อนล่ะ อย่างน้อยๆก็วันนี้ล่ะนะ - - !
สงครามที่ได้ยินและรับรู้ถึงความหมาย จึงจำใจต้องปล่อยร่างซาวให้เป็นอิสระ
“ฉันรักนายจริงๆนะ”
“โกหก นายก็แค่ ก็แค่………..”
คำที่หายไปสงครามก็พอจะรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง
“ฉันหน้าตาเหมือนพวกจ้องแต่จะฟันขนาดนั้นเลยเรอะ”
สงครามพูดมาอย่างตัดพ้อ ใจจริงซาวอยากบอกว่ามันไม่ใช่ แต่ว่าดูเหมือนตอนนี้พยักหน้าไปเป็นดีที่สุด
“เอาเถอะ จนกว่านายจะเชื่อ ฉันจะไม่ทำถึงขนาดนั้นก็ได้”
ซาวหน้าแดงทันทีที่ได้ยินข้อความออกจากปากสงคราม
หมอนี่มันอายเป็นบ้างมั้ยเนี่ย
“แต่ว่านายคงไม่ห้ามหมดหรอกนะ”
สงครามว่าแล้วก้มลงประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากบางทันที ซาวไม่ได้ขัดขืนเพราะคิดว่าสงคราม คงจะจูบเหมือนที่จูบไปเมื่อกี้ จูบแค่บางเบาแต่ว่าซาวคิดผิด เพราะว่าสงครามกลับใช้ลิ้นลิ้มรสความหวานรอบริมฝีปากบางช้าๆอ่อยอิ่ง แล้วจึงส่งลิ้นเข้าไปสำรวจภายในเรียวปากบาง
ซาวกลั้นหายใจ สติเริ่มหลุดลอย จนสงครามถอนริมฝีปากออก ซาวก็ทำได้แค่ซบหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้างเท่านั้น
สงครามเห็นปฏิกิริยาของวาวแล้วอมยิ้ม ก็น่ารักขนาดนี้จะปล่อยไปได้ไง
“รักนายนะซาว” สงครามกระซิบคำหวานแผ่วเบา คำ…ที่ได้ยินกันแค่สองคน
+++++++++++++++++++++++++
THE END
-
มีต่ออีกนิด
-----------------------------
=
=
=
=
สวัสดีครับ ผมจัตวาเจ้าเก่าเจ้าเดิมครับ เรื่องจบลงสักทีนะครับ ในที่สุดก็HAPPY ENDING ???
แต่ว่าผมมีเรื่องหลังจากนั้นมาเล่าให้ฟังต่อครับ อีกนิดๆหน่อยๆอ่านกันก่อนนะครับ
“นี่ครามฉันถามอะไรนายหน่อยสิ”
วันหนึ่งในขณะที่สงครามนั่งกอดซาวเล่นเกมอยู่ ซาวก็ถามขึ้นมา
“ทำไมเวลาที่แฟนนายมานายต้องรีบผละออกจากฉันด้วยล่ะ”
ซาวถามเรื่องที่คงคาใจมากที่สุด สีหน้าบูดยิ่งแสดงถึงอารมณ์ไม่ชอบอกชอบใจอย่างชัดเจน สงครามซะอีกที่ยิ้มแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ
“ก่อนอื่นนะซาวนายต้องเรียกเค้าว่าแฟนเก่าถึงจะถูกนะ เพราะว่าตอนนี้แฟนฉันคือนาย ...แล้วก็นะ เรื่องนั้นถ้านายอยากจะรู้ขนาดนั้นล่ะก็จะบอกให้ว่าที่ทำไปเพราะว่าฉันรักนายไง ไม่อยากให้เค้ามายุ่งย่ามกับนาย อยากให้นายอยู่อย่างสบายใจ ฉันไม่คิดหรอกนะว่ามันจะทำให้นายรู้สึกแย่ ก็เห็นนายทำท่าเฉยๆนิ่”
สงครามพูดแล้วกอดซาวแน่นขึ้นอีก
“อืมๆ เข้าใจล่ะฉัน………..เออ………ฉันก็รักนายนะ”
ซาวตอบกลับไปด้วยท่าทีเขินอาย ครับ………มันก็ดูน่ารักดีหรอกครับ
แต่ตอนนี้ผม(และคนอื่นๆในร้าน) ชักอยากอาเจียนขึ้นมาตะหงิดๆไงไม่รู้
ผมว่าพอดีกว่าครับรำคาญพวกมันจะแย่
จบเท่านี้ล่ะครับ
(เห็นหวานกันขนาดนี้สงครามมันยังไม่ได้แอ้มไอ้ซาวเลยครับ สมน้ำหน้ามัน 555+)
END ^^
-
ขอบคุณค้า :pig4:
รอคู่ต่อไปนะคะ อิอิ
-
ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
หวานมากๆเลย
-
สั้นจิงๆด้วย แอร๊ยยยส์ รออ่านเรื่องต่อไปนะจ๊ะ
-
น่ารักมากที่สุด :pig4:
-
:pig4:
ชอบๆๆน่ารักๆๆๆ :impress2:
ปล.อยากอ่านเรื่องของวามั่งอ่ะค่ะ :L2:
-
:pig4:น่ารัก :-[
-
น่ารักมากกกกกก
ปล.อยากอ่านเรื่องนายจัตวาบ้าง ลงยังครับเนี่ย
-
มาอ่านเรื่องของวากันดีกว่าเนอะ :-[
--------------------------------------------
[Short Story]...คนมันรัก
สวัสดีครับ
ผมจัตวาครับ กลับมาอีกครั้งตามคำเรียกร้อง (ใครเค้าไปเรียกแก)
แต่คราวนี้ผมจะหยุดพักเรื่องคนอื่นไว้ชั่วคราว
อะอ่ะ อย่าเพิ่งคิดว่างั้นแกจะโพล่มาทำไมนะครับ
เพราะถึงไม่มีเรื่องคนอื่นมาเล่า
ผมก็ยังมีเรื่องของตัวเองมาเล่าให้ทุกคนฟังนะ
ง่ะ อย่าทำหน้าไม่สนใจเรื่องของผมสิ
ฟังกันหน่อยเหอะ นะ นะ
ไม่สนก็จะเล่า....
เรื่องของเรื่องมันเริ่มขึ้นหลังจากที่เพื่อนรักทั้งสองคนของผม
(ก็นายซาวกับนายสงครามนั่นล่ะครับ-หาอ่านได้จาก อยากเป็นคนที่ถูกรัก)
เริ่มคบกัน และสงครามย้ายมาอยู่ที่ร้านอย่างเป็นทางการ
แต่เปลี่ยนไปก็ตรงที่จากเดิมที่มันบอกว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ที่ห้องว่าง
มันกลับเปลี่ยนเป็นย้ายเข้ามาอยู่ที่ห้องซาวแทน
(นี่ก็แปลกนะ ยังไม่มีอะไรกันแท้ๆ ทนนอนด้วยกันได้ไง)
และแล้วตัวปัญหา(สำหรับผม)ก็ตามเข้ามาในชีวิต
ตัวปัญหาของผมรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้ม
เป็นเดือนมหาลัย พูดจาดี สาวๆกรี๊ดกร๊าด
พ่อแม่รวย เรียนเก่ง มีรถยนต์เป็นของตัวเอง
และที่สำคัญเป็นน้องไอ้สงครามมัน
เอาล่ะที่พูดถึงมันเนี่ยไม่ได้ชมมันนะครับ
แต่ต้องการอธิบายลักษณะตัวปัญหาให้ทราบ
ผมเองพยายามมองหาแง่มุมที่เลวร้ายของหมอนี่ก็อืม
ไม่เห็นมีอ่ะครับ
ความจริงจะมีอยู่ก็เรื่องเดียวเท่านั้นแหละที่ผมคิดว่าเป็นจุดด่างของหมอนี่
และจุดด่างนั่นก็เป็นปัญหาสำหรับผม
อะไรน่ะเรอะครับ
เออ.................คือ...................(มองซ้ายมองขวา จนแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยิน)
เวลามันเจอผม มันมักจะหาโอกาสอยู่กับผมสองคน
แล้วจะกระซิบบอกผมทุกครั้งว่า
“ผมชอบพี่วานะครับ”
จากนั้นริมฝีปากผมก็จะถูกครอบครองด้วยริมฝีปากแกร่ง
ผมจะเริ่มหายใจไม่ออกและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เมื่อ
ลิ้นหนาเข้ามาลุกไล่อยู่ภายในเรียวปาก
จนตัวเองต้องตอบสนองไปทุกครั้ง
แล้วไงเรอะครับ
สุดท้ายพอหมอนั่นถอนริมฝีปากออกผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืน
ส่วนตัวปัญหากลับยิ้มหน้าตายแล้วทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกครั้ง
ผมไม่เข้าใจหมอนั่นจริงๆ ไม่เข้าใจ!!!
.............................................................
-
:z1: เจอตอนแรกไปก็นะ ขออีกนิดนึงจิ งัยต่ออะ
========
แนะนิสนุง ตรงหัวเรื่อง อย่าใส่ว่าคำว่า "จบ" ไปนะถ้ายังต่อเรื่องอื่นๆอีก เพราะ เดี๋ยวโมฯเค้ามาเห็น
อาจจะโดนย้ายเพราะคิดว่าเรื่องจบแล้ว :laugh:
เอาเป็น [Short Story] by JUBJIB แบบนี้ก็ได้นะ คือรวมหลายๆเรื่องสั้น กระทู้จะได้อยู่นานๆ
-
ขอบคุณที่บอกนะคะ :pig4:
กะจะโมดิไฟล์ลงต่ออีก แต่มันลงไม่ได้ ต่อกันนี้แล้วกันนะคะ
-------------------------------------------
“อ้าววอร์”
ซาวส่งเสียงทักน้องแฟนที่เดินเข้ามาในร้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
จัตวาสะดุ้งทันทีที่ได้ยินชื่อตัวปัญหา
“หวัดดีครับพี่ซาว นี่พีเพื่อนผมครับ”
จัตวาที่ไม่ได้หันไปมองตอนแรก พอได้ยินเสียงทุ้มแนะนำคนอื่นเลยอดหันไปมองไม่ได้
คนที่วอร์พามาด้วย ตัวเล็กๆหน้าตาน่ารัก
ตอนแรกจัตวาคิดว่าเป็นผู้หญิงซะอีก
แต่เพราะเครื่องแต่งตัวทำให้รู้ว่าเป็นผู้ชาย
“สวัสดีครับพี่วา”
วอร์หันมาหาจัตวาที่กำลังทำหน้าปั้นอยากอยู่
ในใจรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ หายใจได้ไม่ทั่วท้อง อืม...เพราะอะไรกันนะ หรือว่าจะหิวข้าว
“อืม หวัดดี”
ถึงจะรู้สึกอย่างไร แต่สิ่งที่ร่างบางแสดงออกไปคือการยิ้มรับ
อย่างทุกครั้ง แต่ถ้าใครสังเกตดีๆจะรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มการค้า
ที่จัตวาใช้เวลาทำงานเท่านั้น
“พี่วาครับ มันหลุดอ่ะ”
เสียงลูกค้าที่มานั่งเล่นเกมเรียกจัตวาทำให้จัตวาได้ทีผละไป
“พีเค้าอยากเล่นเกมน่ะครับ ผมเลยพามา”
เสียงวอร์บอกซาวดังมาในโสตประสาท
ทำไมยังเจ็บในอกอยู่อีกนะ
จัตวาหลังจากที่จัดการแก้ปัญหาอินเตอร์เนทได้แล้ว
ก็เดินหลบมาหลังร้าน
โดยที่ไม่ได้ดูว่ามีใครเดินตามมา
“พี่วาครับ”จัตวาหันไปมองตนเสียงยังไม่ทันตั้งตัวร่างบางก็โดน
ดึงไปปะทะกับอกกว้างแล้ว
“นายทะ.......”
ก่อนที่จะพูดจบริมฝีปากบางก็โดนครอบครองไว้ซะก่อน
จัตวาพยายามเบี่ยงหน้าหนี
แต่มือแกร่งที่จับท้ายทอยไว้ยึดแน่นไม่ให้จัตวาทำได้อย่างใจคิด
ลิ้นหนาเริ่มลุกรานเขาไปภายในเรียวปากบาง
ค้นหาความหวานภายใน
“อือ........อือ”
เสียงหวานหลุดลอดออกมาแผ่วเบามือที่
เคยผลักไส้กลับยึดไหล่หนาไว้เป็นหลัก
“ฮือ............”
วอร์ถอดริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย
ร่างบางรีบหายใจเอาอากาศอย่างรวดเร็วจนวอร์อดที่จะหัวเราะกับภาพนั้นไม่ได้
จัตวาทรุดลงกับพื้นทันทีที่ปล่อยมือจากร่างหนา
วอร์ย่อตัวลงมามองใบหน้าแดงซ่านของจัตวาแล้วยื่นจมูกไปแตะแก้มใสอีกครั้ง
แล้วเดินออกไปข้างนอก
จัตวานั่งกองอยู่บนพื้นโดยยังหอบหายใจอยู่
ขายังไม่มีแรงที่จะยืนได้
แหงนมองร่างสูงที่เดินออกไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจริงๆ
โธ่เว้ย นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
จัตวาค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ รีบเดินไปในห้องน้ำก่อนที่จะมีคนเข้ามาเห็นสภาพของตัวเอง
นอกจากจะไม่เข้าใจวอร์แล้ว
ตอนนี้จัตวาเริ่มไม่เข้าใจตัวเองขึ้นมาอีกคนแล้วด้วย
......................................................
TBC..........
-
แต่งเรื่องได้น่ารักดีครับ :L2:
-
เรื่องของนู๋วามาเเล้วๆๆ เย้ๆๆ
ปล. :pig4:ไรเตอร์นะคะ
-
ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
รอตอนใหม่ของนู๋วา :L1:
-
น่ารักดีจ้า
:L2:
-
น่ารักมากๆ ครับ
อยากอ่านต่อ อิอิ
-
ชอบนายจัตวาจัง >.< รอตอนต่อไปนะคะ (ถึงจะเคยอ่านแล้ว แต่ก็อยากอ่านอีก ^_^)
-
น่ารักมากๆเลยทั้งสองตอน ชอบๆอ่ะ
ฮุๆๆ น้องวอร์มาเล่นก่ะรุ่นพี่งี้ได้ไง ทำวาใจสั่นเลย คริ คริ
-
พี่น้องสงครามมาแรงกันทั้งคู่จริงๆค่ะ
-
จัตวาออกมาข้างหน้าร้านก็เห็นวอร์ยืนอยู่ข้างหลังโซฟาตัวหนึ่ง
โดยเท้าแขนแล้วเอาคางเกยบนพนักพิง
“ไม่ได้เรื่องเลยพี”
วอร์พูดกับคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้น
“อย่ามาว่านะ ก็เล่นไม่เป็นนิ่”
อีกฝ่ายตอบกลับงอนๆ
ช่างเป็นบทสนทนาที่น่ารักซะจริง
จัตวาคิดแล้วยิ้มแกนๆให้ตัวเอง
“อ้าววา มาสอนน้องพีเล่นหน่อยสิ ฉันก็เล่นไม่เก่ง”
เสียงซาวเรียกจัตวาผู้สันทัดเกมออนไลน์ให้เข้าไปสอน
จัตวาถอนหายใจเบา คนยิ่งอยากหลบๆอยู่ ….
เอะ! แล้วเราจาหลบทำไมนะ
“พี่วาครับ แล้วต้องไปไหนต่ออ่ะ”
เสียงใสเรียกจัตวาให้ต้องก้มลงไปดูใกล้ๆ
“อืม ไปทางนี้นะ จะมี NPC………………”
จัตวาสอนให้พีอย่างตั้งใจ งานเว้ยงานท่องไว้
ถ้าเงยหน้ามองสักนิดก็คงจะเห็นว่าร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ
ยืนอมยิ้มกับท่าทางตั้งหน้าตั้งตาสอนของจัตวาอยู่
............................................
ตั้งแต่วันนั้นพีก็กลายมาเป็นลูกค้าประจำของที่ร้าน
จัตวาอยากจะไม่ชอบหน้าพีอยู่เหมือนกัน
แต่ว่าจากที่ได้คุย ได้รู้จักแล้ว
บอกตรงๆว่าเกลียดไม่ลงจริงๆ
พีเป็นคนน่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็อดรู้สึกดีด้วยไม่ได้
ไม่แปลกหรอกหากว่าวอร์จะเปลี่ยนใจ
เอ๊ะ! หรือว่าเค้าคบกันมาก่อนรู้จักเรานะ
จัตวาเดินคิดไปเรื่อยเปื่อยหลังชั่วโมงเรียน
ตั้งแต่พีมา วอร์ก็ไม่ค่อยฉวยโอกาสกับเค้าอีก
และถึงทำคำพูดที่ว่า “ผมชอบพี่วานะครับ”
จัตวาก็ไม่เคยได้ยินอีกเลย
ตอนนี้ที่ทำได้คงทำใจสินะ
ร่างบางถอนหายใจขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องออกมา
ทั้งหมดทั้งมวลคงเพราะรักใช่มั้ย
ทำไมไม่เคยรู้เลยนะทั้งที่เวลาโดนจูบก็ไม่เคยนึกรังเกียจหรือโกรธเลย
ต้องบอกว่ารู้สึกดีด้วยซ้ำ
“ขอโทษคับ”
เพราะไม่ทันระวังจัตวาเลยเดินไปชนคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าอย่างจัง
“วา”
จัตวาที่ก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อตน ใครน่ะเสียงคุ้นๆ
“พี่นนท์”
จัตวาเรียกคนตรงหน้าอย่างตกใจ
ไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี้
เจ้าของชื่อกอดจัตวาแน่นด้วยความคิดถึง
จัตวาก็กอดตอบไปเช่นกัน
“พี่นนท์ ไม่สบายใจเรื่องอะไรรึเปล่า แล้วมาได้ไงคับเนี่ย”
จัตวาถามอย่างห่วงใย ไม่บ่อยนักที่คนๆนี้จะมาหาตน
“พี่มารอวาน่ะ เห็นเดินมานึกว่าเห็นซะอีก”
นนท์บอก พยายามให้ขำแต่ว่าเสียงก็ยังเศร้าๆอยู่ดี
“มีเรื่องอะไรคับ”
“พี่ไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ”
“งั้นไปหาที่คุยกันดีมั้ยครับ”
จัตวาบอกเมื่อสังเกตเห็นว่าคนรอบข้างเริ่มมอง
ก็จะไม่ให้มองได้ไง ทั้งสองคนยังกอดกันอยู่เลยระหว่างที่คุยกันน่ะ
“อืม ไปสิ”
นนท์ว่าแล้วพาจัตวาขึ้นรถขับออกไป
ในที่สุดเลยมาคุยกันที่ร้าน บนห้องของจัตวา
“ว่ามาเลยครับ”
จัตวานั่งลงแล้วเอ่ยบอก
“ก็เรื่องเดิมๆ”
“เรื่องแต่งงาน”
จัตวาพูดแล้วถอนหายใจออกมา
เอาอีกแล้วเรื่องบ้าๆนี่อีกแล้ว
“อืม”
“ผมแนะนำ บอกท่านไปเลยดีกว่าว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง”
นนท์หันขวับมามองจัตวา
“อย่างกับง่ายงั้นแหละ”
“แล้วมันยากตรงไหน”
นนท์ตีหน้าเครียดกับคำพูดของจัตวา
“นายคิดว่าที่บ้านพี่จะตอบว่าไงล่ะ เค้าคงจะบอกว่า...งั้นเรอะ หรือ..แล้วก็ไม่บอก อย่างั้นรึไง”
จัตวายิ้มอ่อยๆ พอนึกถึงความเป็นจริงมันก็ใช่น่ะนะ
“แล้วนิวกับนาวล่ะคับ”
“อ๋า!!! จริงด้วยกี่โมงแล้วเนี่ย”
ว่าพลางมองไปที่นาฬิกา ตายล่ะ3โมงครึ่งแล้วเรอะเนี่ย
“พี่ไปรับลูกก่อนนะ”
ว่าแล้วรีบเดินลงไปจนจัตวาต้องยิ้มขำ
แล้วตะโกนบอก
“พี่นนท์ค้างที่นี้นะครับวันนี้”
นนท์พยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป
แต่ก่อนจะออกจากร้าน นนท์รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่มายังตน
มองไปรอบๆก็ไปเจอสายตาคู่หนึ่งที่ทำหน้าไม่พอใจ
และจ้องมาที่เค้า
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามามีเรื่องต้องรีบไปแล้ว
.............................................
-
“หมอนั่นใคร”
จัตวาสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงดังจากด้านหลัง
“ใคร”
จัตวาถามกลับไปทั้งๆที่รู้ว่าหมายถึงใคร
วอร์เดินเข้าหาฉุนๆ คว้าแขนร่างบางให้หันมาเผชิญหน้าตน
จัตวาจำใจต้องหยุดมือจากการจัดที่นอนสำหรับคนที่จะค้างที่นี้วันนี้
“คนที่ไปรับพี่วาที่มหาลัยแล้วมาข้างบนนี้”
จัตวางง ไม่เข้าใจว่าวอร์ต้องการอะไร
แต่ไม่ทันได้คิดมากไปกว่านั้น เพราะวอร์ดึงจัตวาเข้าไปจูบอย่างแรง
ไม่ได้นิ่มนวลเหมือนทุกครั้ง แต่ร้อนแรงราวกับจะแผดเผา
“อือ......”
ร่างบางครางในลำคอ
ลิ้นหนาเริ่มรุกรานเพื่อนหาความหวานภายใน ฟันสวยได้รูปของวอร์กัดเข้าที่ริมฝีปากบาง
“อึก ...................อือ”
วอร์ถอนริมฝีปากออกแล้วยิ้มมุมปาก ยิ้มที่ไม่เหมือนทุกครั้ง
ยิ้มเยาะเย้ย หยันเค้า
วอร์ปล่อยร่างของจัตวาออกจากอ้อมกอด จัตวาก็ทรุดหวบลงทันที
วอร์ก้มลงมากระซิบข้างหูจัตวา
“ผมไม่ชอบที่ใครมายุ่งกับพี่วา อย่าทำให้ผมโมโหจะดีกว่า”
จัตวากำลังจะเถียง แต่คนตัวสูงกลับดึงสาบเสื้อจัตวาเปิดออก
แล้วฝั่งริมฝีปากลงไป ทิ้งรอยแดงระเรื่องไว้
จัตวาอึ้งไป ไม่เข้าใจวอร์ต้องการอะไรกันแน่ วอร์ยิ้มมุมปากแล้วดึงเสื้อจัตวาให้เรียบร้อยเหมือนเดิม
จากนั้นจึงเดินออกไป
......................................
จัตวานั่งเหม่อลอย ในขณะที่สาเหตุของการเหม่อลอยกำลังเล่นวินนิ่งกับพีอย่างสนุกสนาน
“เห็นมั้ยบอกแล้วว่าชั้นเก่ง”
เสียงพีพูดกับเพื่อนอย่างโอ้อวดตัวเองทีเล่นทีจริง
จัตวาหันไปมองตามเสียงนั้น เห็นพีกำลังยิ้มอย่างภูมิใจ วอร์ขยีหัวพีเบาๆอย่างรักใคร่เอ็นดู
“รู้แล้วล่ะน่า”
จัตวารีบหันหนีทันทีเพราะกลัวว่าถ้าเห็นมากกว่านี้อาจจะร้องไห้ได้
ช่วยไม่ได้ดันไปรักคนที่เค้ามีเจ้าของแล้วก็งี้ล่ะ
“น้าวา”
“น้าวา”
เสียงเรียกสดใสดังขึ้นพร้อมกัน
จัตวาที่กำลังเศร้าใจพอเห็นหน้าหลานก็อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“ว่าไงทโมนทั้งคู่”
จัตวาพูดแล้วยิ้มขำ
“คิดถึงน้าวาค่ะ”
ลิงน้อยนาวพูดเสียงหวาน
“นิวก็คิดนะครับน้าวา”
ลิงน้อยนิวรีบพูดบ้างเรียกว่าไม่ยอมแพ้
“น้าวาก็คิดถึงเราทั้งสองคนนะ”
“พ่อก็คิดถึงน้าวาฮะ”
นิวพูดต่อแล้วหันไปมองหน้าบิดาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว
จัตวาก็ยิ้มบ้าง ยิ้มให้เด็กทั้งสองแล้วเลยไปที่พ่อของเด็กที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วย
ตื๊ด....................ตืด
เสียงโทรศัพท์ดังมาจากกระเป๋าของนนท์
นนท์บอกบอตัวไปพูดโทรศัพท์แล้วเดินออกไปนอกร้าน
“วาพี่จะไปคุยกับพ่อแม่หน่อยนะ ฝากลูกแปป”
“คับ”
ร่างบางตอบรับ
แล้วนนท์ก็รีบร้อนออกไปจากห้องทันที
“บ้านน้าวามีเครื่องเกมเยอะจัง”
นิวพูดแล้วยิ้มอวดฟัน
“อยากเล่นมั้ย เล่นได้นะ”
จัตวาบอกเด็กน้อยทั้งสองซึ่งไม่ต้องคิดก็พยักหน้ารับคำทันที
..................................
TBC..........
-
อะไรของวอร์เนี่ย ไม่ทำอะไรให้มันจริงจังเด๋วก็เชียร์วากะนนท์ซะเลยนี่ -*-
-
วอร์คิดยังไงกับพีเนี่ย!! :serius2:
แล้วนนท์นี่ใช่พี่ของจัตวารึเปล่าอ่ะ :เฮ้อ:
-
แอร๊ยยยส์ วาก็เล่นละครให้ วอร์หึงหน่อยจิ ยอมเจ็บตัวนิสนุง :z1:
พี่นนท์นี่ต้องเป็นญาติวาแน่ คึคึ
-
สนุกมาก อยากอ่านอีก
-
:a5:
-
เป็นพวกชอบบังคับทั้งบ้านจริงๆ
ตกลงวอร์จะเอายังไงกะวาเนี่ยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
ทำเป็นหึงและหวง แต่ไม่แสดงตัวให้เขารู้ว่าคิดกะเขายังไงเดี๋ยวก็เสียเขาไปหรอก :L3:
-
....ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักรึเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ....
เอามาฝากวอร์กับวาค่ะ
-
สวัสดีครับ ผมจัตวาเองครับ เฮ้อออออออออออออออออ
ตอนนี้ผมกำลังเศร้าครับ
เรื่องอะไรเรอะครับ ก็.................
เฮ้ออออออออออ
ผมไม่อยากพูดถึงเลย
เรื่องมันเริ่มต้นเพราะว่า >>>คนเขียน(จิ๊บที่แสนงี่เง่า)
ดันบ้าเปลี่ยนพล๊อตเรื่องเนื่องจากอยากเปลี่ยนพระเอก
แล้วพอคนอ่าน(ที่น่ารัก)
ทั้งข่มทั้งขู่ทั้งจิกทั้งปลอบทั้งอ้อนทั้งขอร้อง (เฮ้ย พอๆ ไม่มากขนาดนั้น:จิ๊บ)
นั่นล่ะครับ สรุปว่ามันไม่เปลี่ยนล่ะ
แล้วผมเลยหนาวๆเนื่องจากไปชม้ายตาส่งยิ้มหวานให้พี่นนท์
เพราะคิดว่าพี่แกจะได้ขึ้นแท่นพระเอก แต่ว่ามันไม่เป็นอย่างงั้น
แล้วไอ้ที่ผมทำอ่ะ อยู่ในสายตาของน้องวอร์คนที่ผมคิดว่าจะเป็นแค่อดีตพระเอก
แล้วดูน้องเค้าไม่พอใจผมเลยอ่ะ
ผมไม่ได้หลายใจนะครับ
เรื่องทั้งหมดต้องโทษยายนี่ (ชี้มาที่จิ๊บ)
ชอบทำเรื่องบ้าๆ แล้วเนี่ยดูวอร์โกรธมากๆเลยอ่ะ ไม่สนใจผมเลย
พอคิดมาถึงตงนี้ผมชักไม่พอใจขึ้นมาบ้างล่ะ
เรื่องอะไรล่ะครับ ทีตัวเองมีแฟนอยู่แล้วยังมาทำอย่างงั้นอย่างงี้กับผมได้เลย
เอาสิ โกรธมาก็จะโกรธตอบล่ะนะ เพราะผมคิดว่าถึงยังไงผมก็ยังมีพี่นนท์ นิว นาว อยู่
แล้วเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
เพราะทั้งสามคนแค่เจอพีวันเดียว ลืมผมกันไปหมด
ส่วนเพื่อนรักทั้งสองคนของผมก็อยู่ในโลกส่วนตัวของเค้า
เฮ้อ........................จะไม่ให้ผมเศร้าได้ไงล่ะครับ
ก็ตอนนี้ผมเป็นอากาศไปสมบูรณ์แบบเลยนี่นา
.....................................
เฮ้อ..................
จัตวานั่งเหม่อมองกลุ่มคนที่กำลังเล่นเกม อย่างสนุกสนานแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ
เค้าไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย
หดหู่สมบูรณ์แบบ
“พี่พี ตรงนี้ยังไงคับ”
“พี่พีตรงนี้ล่ะค่ะ”
เสียงเด็กสองคนที่น่าจะเรียกชื่อเค้ามากกว่าดังไปทั่วร้าน
นี่เค้าสู้เด็กคนนั้นไม่ได้จริงสินะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร
ร่างบางคิดแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ
รู้สึกอยากหนีไปไกลๆ อยากหนีไปจากคนที่รู้จักทุกคน(ซึ่งไม่มีใครสนใจเค้าสักคน)
อยากหนีไปจากตัวเองที่หงุดหงิด อารมณ์ไม่ดี และกำลังอิจฉา
จัตวาเงยหน้าขึ้นช้าๆ
เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่มีใครสังเกตเห็นเค้า
เดินลงมาข้างล่าง
ไม่มีใครสังเกตเห็นเค้า
สุดท้าย เดินออกไปนอกร้าน
แล้วหันกลับมาดู
ก็ยังไม่มีใครสังเกตเห็นอยู่ดี
เฮ้อ..............................
ร่างบางถอนหายใจเบาแล้วออกเดินไปเรียกแท็กซี่ จุดหมายคือห้างขนาดใหญ่
.....................................
จัตวามาถึงก็ตรงไปชั้นบนสุดทันที
ยืนจ้องโปรแกรมหนังอยู่นานก็เลือกดูหนังภาคต่อเรื่องหนึ่ง
อารมณ์เริ่มดีขึ้นมา
ถึงที่นี้ไม่มีคนรู้จักเค้า
แต่ความรู้สึกช่างต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับที่ร้าน
ที่ๆมีแต่คนรู้จัก แต่กลับไม่ได้รับความสนใจ
ก่อนที่จะเข้าไปในโรงหนังจัตวาไม่ลืมที่จะปิดเครื่องโทรศัพท์ตามมารยาทที่ควรทำ
ถึงจะรู้ดีว่า เปิดไว้ก็ไม่มีใครโทรมาอยู่ดี
.........................................
หลังจากที่ดูหนังเสร็จ
จัตวารู้สึกขึ้นมาทันทีว่าตัวเองสบายใจขึ้นนิดหน่อย
ร่างบางเดินออกจากห้างเป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว
ยังไม่อยากกลับเลย
จัตวาคิดแล้วเดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่ร้านเหล้าเล็กๆ
ที่อยู่ในซอย ไม่มีป้ายบอกซะด้วย
แล้วจะมีคนเรอะอย่างงี้
แต่คนน้อยๆก็ดีนะ
ร่างบางคิดแล้วเดินเข้าไปในร้าน
“สวัสดีครับ”
เสียงทักดังมาจากบาร์จัตวาหันไปยิ้มให้แล้วเดินตรงไปนั่งหน้าบาร์
เป็นอย่างที่จัตวาคิดจริงๆ
เพราะในร้านไม่ใช่คนน้อย
แต่ไม่มีคนเลยต่างหาก
“รับอะไรดีครับ”
“เอา....................”
จัตวาเอ่ยชื่อคอกเทลที่ตนชื่นชอบไป
“ไม่มีคนเลยเรอะคับ”
จัตวาพูดแล้วอยากกัดปากตัวเองนัก
เสียมารยาทจริงๆเลย
แต่แทนที่คนถูกถามจะโกรธกลับยิ้มให้
“วันนี้คนน้อยเป็นธรรมดาครับ”
จริงสินะ
วันนี้วันอาทิตย์ ใครจะออกมาเที่ยวเมื่อพรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า
จัตวานั่งเหม่อมอง
คอกเทลแก้วที่สองอยู่ที่ในมือ
“ผมชื่อ ปิงครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร”
จัตวายิ้มให้คนถามอย่างเป็นมิตร
การที่มีคนมาถามชื่อตัวเองอย่างงี้ทำให้ร่างบางรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
ว่ายังมีมนุษย์โลกให้ความสนใจเค้าอยู่
“จัตวาครับ เรียกวาดีกว่า”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับวา ว่าแต่ทำไมมาคนเดียวล่ะครับ”
จัตวาสลดลงทันทีที่ได้ยินคำถาม
“เพราะไม่มีใครให้มาด้วยไงครับ”
จัตวาเอ่ยตอบยิ้มขมขื่น
ปิงมองหน้าเศร้าของจัตวาแล้วไม่รู้จะถามอะไรต่อดี
“แล้วนี้อยู่คนเดียวเรอะครับ”
จัตวาถามกลับบ้างเมื่อเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของอีกฝ่าย
“ครับ ร้านนี้ผมกับคนรักเปิดด้วยกันน่ะครับ
ปกติไม่ค่อยมีคนอย่างงี้แหละครับ ส่วนใหญ่จะมีแค่ลูกค้าประจำเท่านั้น”
ปิงพูดยาว พยายามหันเหประเด็น
“แล้วคนรักไปไหนล่ะครับ”
จัตวาถามพลางเหลียวมองหา
“ไปธุระน่ะครับ เดี๋ยวคงมา”
พอพูดจบก็มีคนเดินเข้ามาในร้านพอดี
“นั่นไงครับ กลับมาแล้ว”
ปิงว่าแล้วชี้มือไปที่คนที่กำลังเดินเข้ามา
จัตวาหันไปมองคนที่เดินเข้าไปในบาร์
นั่นมันผู้ชายนี่หว่า
นี่เค้าจะหลุดไม่พ้นทางนี้จริงๆสินะ
ร่างบางคิดแล้วถอนหายใจ
พลางมองดูทั้งสองคนที่ความสูงไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่
แต่ดูปิงจะสูงกว่านิดหน่อย
“นี่ยุดครับแฟนผม”
ปิงว่าพลางดึงยุดมากอด
“เฮ้ย!!!”
ยุดร้องแล้วผลักปิงออกแรงๆ
หน้าที่ขรึมๆบัดนี้กลายเป็งสีแดงนิดๆ
“สวัสดีครับ ยุดครับ”
ยุดหันมาหาผมที่กำลังยิ้มกับท่าทีของคนทั้งสองอยู่
“ครับ วาครับ”
จัตวาแนะนำตัวออกไป
“อย่าไปสนที่หมอนี่พูดเลยครับ”
ยุดบอกผมพร้อมกับจิ้มนิ้วที่หน้าผากปิงไปหนึ่งที
“เรื่องจริงแท้ๆ”
ปิงบ่นงุบงิบเบาๆคนเดียว
“หืม....................”
ยุดหันไปมองข่มขู่ปิง
ปิงเลยได้แต่ส่งยิ่มแหย่ๆมาให้จัตวาแทน
จัตวาที่นั่งดูอยู่เลยหัวเราะออกมาเบาๆ
“อ่านะ อย่างน้อยๆก็ทำให้คุณวายิ้มได้”
ปิงพูดแล้วยิ้มทะเล้น
จัตวาขมวดคิ้มเข้าทันที
นี่เค้าแสดงออกชัดมากเลยเรอะ
ยุดหันมายิ้มให้จัตวาแบบว่าอย่าไปถืมเค้าเลย
จัตวานั่งที่ร้านคุยกับทั้งสองคนเพลินจนลืมเวลา
ร้านเองก็ไม่มีลูกค้าอื่นอีกนอกจากจัตวา
“ผมกลับก่อนดีกว่า”
จัตวาที่เหลือไปเห็นนาฬิบอกเวลา1นาฬิกากว่าบอกกับทั้งสองคน
ปิงหันไปมองนาฬิกาบ้างเลยรู้ว่าสมควรแก่เวลาจริงๆ
“วามายังไงล่ะ”
ยุดถามจัตวาที่ตอนนี้สนิทจนไม่ต้องเรียกคุณ กับไม่ต้องมีครับไปแล้ว
“แท็กซี่ครับ”
จัตวาบอกพร้อมรอยยิ้ม
“งั้นรอเดี๋ยว เดี๋ยวพี่ปิดร้านแล้วจะไปส่ง”
ปิงหันมาบอกจัตวา
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
จัตวารีบปฏิเสธ
“ไม่ได้หรอก พี่ไม่ไว้ใจให้เรากลับเองแน่ๆ”
ยุดบอกแล้วรีบเก็บของช่วยปิงเพื่อปิดร้าน
จัตวาได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจ
แต่ก็รู้ว่าไม่สามารถปฏิเสธน้ำใจของทั้งสองคนได้แน่ๆ
ยุดมองจัตวาที่นั่งคอยทั้งคู่อยู่เฉยๆหลังจากได้รับคำปฏิเสธไม่ให้เข้าช่วยเหลือการปิดร้าน
หน้าจัตวาแดงนิดๆเพราะฤทธิ์แอลกอลฮอล์
ท่าทางเหม่อๆคงเป็นเพราะความไม่สบายใจของเจ้าตัว
เจ้าตัวจะรู้มั้ยเนี่ยว่าตัวเองที่เป็นแบบนี้น่ะ มันน่าจับกดขนาดไหน คิดแล้วไม่น่าเสียท่านายปิงมันเล๊ยยย ไม่งั้นจะจีบซะ
.......................................
TBC..........
-
เยสสส ได้ :z13: คนแรก อิอิ
วานี่เสน่ห์แรงจริงๆ 555
ระวังวอร์จะหึงหน้ามืดนะ
-
รอๆ ฮ่าๆ
-
:a5:
จบตอนแบบค้างตลอดเลย...งอแงๆ
มาต่อเร็วนะคะๆๆ :impress:
-
ค้างงงงงงงง แล้วมี ปิงกะยุดเพิ่มมาอีก วอร์ อกแตกแน่ๆ
-
กลับไปจะโดนโกรธมั้ยเนี่ย หายไปนาน
-
ปิงและยุดขับรถมาส่งที่หน้าบ้านจัตวาแล้วได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไป
ด้านใน
“ไม่เอาดีกว่า ปิงลงไปส่งน้องเค้าหน่อยสิ”
ยุดปฏิเสธแล้วหันไปสั่งคนขับรถ
ซึ่งกุลีกุจอจะลงไปส่ง ตามคำสั่งที่ได้รับ(หมาหรือคนว่ะ)
แต่โดนยุดดึงไว้กระซิบอะไรบางอย่าง
ปิงตาโตเมื่อได้ยินคำสั่ง(?)
“เอาจริงเรอะ”
“อืม”
“แต่”
“ทำไปเถอะน่า”
ปิงพยักหน้าช้าแล้ววิ่งตามมาส่งจัตวาที่กำลังไขประตูอยู่
จัตวาหันมาหาปิงแล้วส่งยิ้มให้
“พี่ไม่ต้องลงมาส่งก็ได้นิ่ครับ”
จัตวาที่ตาปรือๆหันไปบอกปิง
“เอาเถอะ ราตรีสวัสดิ์นะ”
ปิงว่าแล้วดึงจัตวาเข้ามาใกล้
หน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงเซ็น
ริมฝีปากของทั้งสองมีเพียงมือของปิงเท่านั้นที่กั้นไว้
จัตวาสติพล่าเลือนเต็มที
เลยได้แต่เฉยกับการกระทำแปลกๆของอีกฝ่าย
“เข้าไปเถอะ”
ปิงดันจัตวาให้เข้าไปในตัวบ้าง
พอได้ยินเสียงล๊อกจากข้างในปิงก็เดินกลับไปที่รถทันที
“ทำไมต้องทำงั้นล่ะ”
ปิงถามคนรักที่นั่งยิ้มอะไรไม่รู้คนเดียว
“เอาเถอะน่า”
ตอบแบบปัดๆแต่ยังไม่เลิกยิ้ม
ปิงมองรอยยิ้มของคนรักแล้วชักไม่อยากรู้ล่ะว่าเพราะอะไร
รอยยิ้มของปิศาจน้อยๆที่ปิงไม่อยากเห็นนัก
วางแผนอะไรอีกล่ะสิ
ถึงจะรู้ว่าคงไม่ใช่เรื่องแย่ๆแต่ก็คงไม่ดีซะทีเดียว
หวังว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับจัตวาเพราะการกระทำของเค้าเมื่อกี้หรอกนะ
................................
จัตวาเดินเซๆเข้าบ้าน
แต่เสียงเคาะประตูทำให้จัตวาต้องหันกลับไปทางประตูใหม่
พี่ปิงลืมอะไรรึเปล่านะ
จัตวาคิดแล้วเปิดประตูออกไปดู
“พี่ปิง....................อ๊ะ”
จัตวาตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านไม่ใช่ปิงแต่เป็นวอร์
ร่างสูงดันจัตวาเข้ามาในบ้านพร้อมกับที่ตัวเองเดินตามเข้ามา
“เมื่อกี้ใคร”
วอร์พูดเป็นคำราม
ถึงจะไม่ดังเพราะรู้เวลา
แต่ก็บ่งบอกว่ากำลังโมโหมาก
จัตวาโมโหขึ้นมาทันที
อะไรกันนักกันหนาว่ะ
ทั้งๆที่ไม่ได้สนใจเค้าเท่าไหร่แท้ๆ
แล้วจะมาอารมณ์เสียใส่เค้าเพื่ออะไรเนี่ย
“ไม่เกี่ยวกับนาย”
ร่างบางพูดแล้วเดินหนีไปทางบันได
หารู้ไม่ว่ายิ่งพูดยิ่งทำให้วอร์โกรธ
“ทำไมถึงจะไม่เกี่ยว”
วอร์กระชากข้อมือจัตวาดึงเข้ามาพูดใกล้ๆ
“ก็ไม่เกี่ยวนิ่ แค่น้องเพื่อนจะมาอะไรนักหนา”
จัตวาพูดตอกไปไม่ลดล่ะ
ถ้าเป็นปกติคงไม่มีอะไรแบบนี้
แต่จัตวาที่เมาเล็กๆ(ชั้นว่าเมามากเลยล่ะ)และอารมณ์น้อยใจกำลังถาโถมทำให้พูดออกไปอย่างใจคิดทั้งหมด โดยไม่ได้กลั่นกรอง
“เรอะ งั้นทำให้เกี่ยวซะทีก็ดีเหมือนกัน”
วอร์ว่าแล้วดึงจัตวาให้เดินตามไปยังห้องนอนเล็กที่ว่างอยู่
จัตวายังไม่ได้สติจวบจนโดนผลักลงบนเตียงเรียบร้อย
“นายจะทำอะไรน่ะ”
จัตวาถามเสียงสั่นเมื่อวอร์ถอดเสื้อออกแล้วเหวี่ยงไปอย่างไม่ใยดี
วอร์ลงมาทาบทับร่างบางไว้ทันทีที่เห็นว่าจัตวาเริ่มได้สติ
และพยายามจะลุกขึ้นหนี
“อะไรล่ะครับพี่วา หนีทำไมล่ะครับ มาให้ผมเกี่ยวข้องกับพี่หน่อยเถอะ”
ถึงภาษาจะสุภาพแต่ว่าน้ำเสียงไม่พอใจชัดเจนทำให้จัตวาชักจะกลัว
วอร์สูดกลิ่นหอมจากซอกคอของจัตวาแล้วเม้มทิ้งรอยไว้
ไล้ลงมาเรื่อยๆ
“อย่า วอร์ หยุด”
จัตวาพยายามดันวอร์ออกไป
แต่เรี่ยวแรงแทบไม่มี
วอร์ถอดเสื้อจัตวาออกช้าๆไม่รีบร้อน
ไล้ริมฝีปากลงไปเรื่อยๆพร้อมกับทิ้งรอยไว้
“อึก พอวอร์”
ดันตัววอร์ไม่เลิก แต่ร่างสูงก็ยังไม่สะทกสะท้าน
ริมฝีปากหยอกเล่นอยู่ที่ยอดอกของร่างบาง
มือเลื่อนลงมาที่หน้างท้อง ลูบไล้เบาๆ
แล้วเลยไปปลดกางเกงและของจัตวาออก
“อย่า อือ....................”
เนื่องจากเมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
พอเจอทั้งการสัมผัสจากฝ่ามือร้อน
ทั้งริมฝีปาก อาการขัดขืนก็เริ่มน้อยลง
ส่วนอ่อนไหวตอบสนองมือของวอร์ที่ส่งไปกอบกุมไว้
“อืม..............อือ”
ร่างบางส่งเสียงเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับมือ
“ชอบเรอะครับพี่วา”
วอร์ถามพร้อมรอยยิ้ม
จัตวาที่ตาปรือพยักหน้าตอบประสาซื่อ
“ก็ดีครับที่พี่ชอบ”
วอร์ขยับมือเรื่อยๆจนสายธารแห่งความสุขเริ่มเอ่อล้นทีล่ะน้อย
“อึก อย่า”
จัตวาร้องห้ามเมื่อรับรู้ถึงการรุกรานทางด้านหลัง
“อึก.......................อือ”
ร่างบางพยายามดิ้นหนี แต่วอร์จับกดไว้แน่น
“น่ารักจริงๆนะครับพี่วา”
วอร์พูดพร้อมกับเพิ่มจำนวนนิ้วที่สอดใส่
“เจ็บ.........วอร์เจ็บ”
จัตวาส่งเสียงบอกเพื่อให้ร่างสูงหยุด
แต่การกระทำนั้นยังคงเดินหน้าต่อไป
มือแกร่งขยับส่วนอ่อนไหวด้านหน้าอีกครั้ง
และเริ่มขยับข้างหลังพร้อมกัน
“อึก........อา”
จัตวาเริ่มชินจากความเจ็บ
เริ่มขยับสะโพกตอบรับจังหวะ
“อืม..............อ๊ะ”
อยู่ๆวอร์ก็หยุดการเคลื่อนไหว
จัตวาที่หลับตาพริ้มอยู่เลยปรือตาขึ้นมองหน้า
ส่งสายตาวิงวอนไปให้
“ต้องการอีกเรอะคับพี่วา”
โดยไม่รอช้าจัตวาพยักหน้าแรงๆแทนคำตอบ
วอร์อมยิ้มแล้วยกสะโพกจัตวาขึ้น
“เดี๋ยวจะทำให้รู้สึกดีกว่าเดิมอีกนะครับ”
วอร์ว่าแล้วแทรกกายเข้าไปในทันที
“อึก.........เจ็บ.....อ๊ะ........ไม่ไหว”
จัตวาร้องประท้วง
“อย่าเกร็งนะคับพี่วา”
จัตวาก็ยอมทำตามแต่โดยดี แม้จะยากแสนยากในเมื่อร่างกายแทบจะฉีกออก
ร่างสูงเอื้อมือมากอบกุมส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของจัตวาพร้อมขยับขึ้นลงเพื่อให้ผ่อนคลาย
“อืม.............”
“ใช่อย่างงั้นแหละครับ ขยับตอบผมด้วยสิ”
วอร์กระซิบเบาๆที่ข้างหู
“อ๊ะ............อา”
ร่างบางขยับตอบรับจังหวะจากช้าๆ
ก็เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ.............วอร์”
จัตวาโอบรอบคอร่างสูงไว้ไม่ห่าง
วอร์เองก็ขบเม้มไปทั่วผิวเนียน
ทิ้งรอยเอาไว้
“อ๊ะ...................ไม่ไหวแล้ววอร์ หยุดที”
จัตวาหายใจกระชั้นขึ้นทุกที
วอร์ยิ่งเร่งจังหวะเข้าไปอีก
“อ๊ะ..............อ๊า..............”
ร่างบางปลดปล่อยออกมาในทีสุด
พร้อมกับวอร์ที่ขยับแรงๆอีกครั้งก็ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน
จัตวารู้สึกว่ามีของเหลวอุ่นฉีกพ่นเข้ามาในร่างกายตน
ก่อนที่สติของเค้าจะดับวูบไป
.......................................
TBC..........
-
กรรมแล้ว ความเมาไม่เคยปรานีใครจริงๆ
โถวววววววววว วา
-
และแล้ววาก็เสร็จวอร์จนได้
กรรมแล้ว ความเมาไม่เคยปรานีใครจริงๆ
โถวววววววววว วา
เห็นด้วยค่ะ ^^
-
อย่าบอกว่าตื่นมา วอร์ ไม่สนใจอีกนะ :serius2:
-
วา !!!
ไม่น่าเลย TT
-
วอร์ฉวยโอกาสกับคนเมานี่นา 555
-
วาตื่นมาจะเป็นไงบ้างเนี่ย
-
่เอ่อ...
ตายไปเลย
-
:L2: :L2: :L2:
จัตวาตื่นขึ้นมารู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกาย
พอลองขยับตัวก็ยิ่งเจ็บ
เอ๊ะ........แขน จัตวาจับแขนที่พาดตัวเองอยู่ขึ้นดู
รำลึกถึงเหตุการณ์ณเมื่อคืน ถึงจะเมาก็เถอะ แต่จัตวาก็จำได้ทุกอย่าง
คนข้างๆผู้ก่อเหตุนอนหลับสบายอารมณ์โดยกอดจัตวาเอาไว้
ร่างบางไม่เข้าใจวอร์เลยสักนิด
ทำไมวอร์ต้องทำอย่างงี้ด้วยนะ
ทั้งๆที่ก็มีพีอยู่แล้ว
จัตวารีบลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่างทันที
“วา เมื่อวานไปไหนมาน่ะ”
นนท์ที่กำลังจะออกไปทำงานพร้อมกับนิวและนาวที่กำลังจะไปโรงเรียนเอ่ยทัก
จัตวาได้แต่ยิ้มบางๆตอบกลับไป
“พี่ไปทำงานก่อนนะ นิวนาวลาน้าวาสิลูก”
นนท์หันไปบอกเด็กสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไปก่อนนะครับ/คะ น้าวา”
“จ๊ะ”
จัตวายังคงยิ้มน้อยๆอยู่เหมือนเดิม
จนนนท์ชักแปลกใจแต่ต้องรีบออกไปเลยคิดว่าเดี๋ยวตอนเย็นค่อยถามแล้วกัน
.................................
“อ้าววาเมื่อวานไปไหนน่ะ ไม่บอกใครเลยนะ มือถือก็ปิด”
ซาวถามเพื่อนที่นั่งเหม่ออยู่หน้าร้าน
“อืม โทษที”
“เป็นอะไรรึเปล่า ชั้นกับครามเป็นห่วงนายนะ”
ซาวบอกเพราะเมื่อวานสงครามกับเค้าแทบจะแจ้งตำรวจอยู่แล้วที่หาวาไม่เจอ
“อืม ขอโทษอีกทีแล้วกันนะ”
ซาวที่พอดูรู้ว่าเพื่อนอยากอยู่คนเดียวมากกว่าเลยขอตัวกลับเข้าไปในบ้าน
ตืด~~~~ตืด~~~~~
“ครับพี่ยุด”
จัตวารับโทรศัพท์เสียงเหนื่อยอ่อน
“พี่ว่าจะไปเที่ยวทะเล ไปไหม”
ยุดถามอย่างอารมณ์ดีเข้าใจว่าจัตวาคงลงเอยกับวอร์(ที่จัตวาเล่าให้ฟังแล้ว)
“พาคนอื่นไปด้วยก็ได้นะ”
ยุดรีบพูดต่อ
“ไปครับ แต่ผมคงไปคนเดียว จะรบกวนพวกพี่รึเปล่าครับ”
จัตวารีบถามเพราะถึงยุดกับปิงจะใจดีแค่ไหน
แต่การไปขัดจังหวะทั้งคู่ดูจะไม่ใช่เรื่องดีนัก
“ไม่เป็นไร ไปกับครอบครัวพี่สาวพี่น่ะ ตกลงไปนะ”
ยุดรีบพูดเพราะรู้สึกได้ว่าจัตวากำลังแย่
“พี่อยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปหา”
“บ้านน่ะ ซอย.............เลขที่............นะ มาถูกมั้ย”
“ครับ เดี๋ยวเจอกันครับ”
จัตวาวางโทรศัพท์แล้วก็เข้าไปเอากระเป๋าตังใน
บ้านแล้วรีบออกมาเรียกแทกซี่ไปบ้านยุดกับปิงทันที
เสื้อผ้าค่อยไปหาซื้อเอาแล้วกัน
ตอนนี้ไม่อยากเจอวอร์ที่หลับอยู่
ไม่อยากรอถึงเย็นที่ต้องเจอสภาพเป็นอากาศไม่มีคนสนใจอีก
..........................................
“เข้ามาก่อนสิวา”
ปิงที่เดินออกมาเปิดประตูเชิญจัตวาเข้าบ้าน
บ้านที่ปิงกับยุดอยู่เป็นบ้านหลังเล็กๆสองชั้น
มีรั้วเล็กที่หน้าบ้าน กับสนามหญ้านิดหน่อย
พอเข้ามาในบ้านแล้วจัตวารู้สึกได้ถึง
ความอบอุ่นที่อบอวลไปทั่วทั้งบริเวณบ้าน
จัตวาไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกดีเวลาอยู่กับสองคนนี้
“วาท่าทางไม่ดีเลย
ไปนอนก่อนไหม เดี๋ยวจะแย่เอานะตอนเดินทาง”
ปิงที่เห็นหน้าซีดๆของจัตวาถามอย่างห่วงใย
“นั่นสิ”
ยุดที่ละมือจากการเตรียมอาหารไปกินระหว่างทางละมือหันมามองบ้าง
“ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยพี่ยุดดีกว่า”
จัตวาที่ไม่อยากดูเป็นภาระมากไปกว่านี้รีบตอบ
“ไม่ได้เลย ไปนอนพักเถอะถ้าไม่สบายจะแย่เอานะ”
ปิงว่าพลางดันหลังจัตวาไปนอนที่โซฟา
จัตวาที่ตั้งใจว่าจะไม่หลับ
แต่เอาเข้าจริงนอนได้สักพักก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
..............................
หลังจากที่เตรียมอาหารเสร็จแล้วยุดก็เดินออกมาดูจัตวาที่นอนหลับอยู่
เห็นหน้าซีดๆของจัตวาแล้วชักเป็นห่วงเลยลองเอามืออังหน้าผากดู
ตัวไม่ร้อนนิ่นะ คงแค่เพลีย
ยุดคิดแล้วลองแตะมือที่คอของร่างบางเพื่อนความแน่ใจ
เอะ! ยุดสะดุดกับรอยเล็กๆที่ซอกคอของจัตวา
คิสมาร์กนิ่น่า ยุดคิดแล้วเลยเปิดเสื้อจัตวาออกช้าๆอย่างเบามือ ระวังไม่ให้คนหลับรู้สึกตัวตื่น
ร่องรอยที่ปรากฏบนตัวจัตวามีทั้งรอยจูบรอยกัด ก็พอบอกได้ถึงอารมณ์ไม่พอใจของคนทำ
เฮอ...............ขี้หวงจริงๆ เพราะที่เค้าให้ปิงไปแกล้งเมื่อคืนแน่ๆ
เมื่อคืนตั้งใจแค่แหย่เล่นๆ ไหงกลายเป็นงี้ได้นะ
ยุดจัดเสื้อผ้าของจัตวาให้เข้าที่เรียบร้อยแล้วหัน
ไปหยิบโทรศัพท์ของจัตวาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กขึ้นมา
คงต้องทำอะไรแก้ตัวเรื่องเมื่อคืนหน่อยล่ะ
............................................
TBC..........
-
จะช่วยให้ดีขึ้นมั้ยเนี่ยพี่ยุด ^^
-
ค้างอ่ะ 555
-
ค้างอ่ะ 555
งั้นเดี๋ยวสี่ทุ่มมาต่อให้อีกตอน
-
4 ทุ่มกว่าแล้วน๊าาาาาาา
-
สี่ทุ่มแล้วนะจ๊ะ อิอิ
แวะมารอ
-
รอด้วยคน :L2:
-
รอด้วยอีกคนจ้า
กำลังติดตามอย่างใจจดจ่อ
-
ขอโทษที่มาช้านะคะ :L1:
'
'
'
“วา............................”
จัตวาหันหลังตามเสียงเรียกแล้วต้องตกใจเมื่อร่างที่ปรากฏตรงหน้าคือซาว ที่มีครามตามหลังมาตามด้วยนนท์ ที่เดินจูงมือนิวและนาวมา และสุดท้านพีที่เดินเคียงข้างมากับวอร์
“เออ มาได้ไง”
จัตวาถามเสียงอึกอัก ที่เค้ามาเที่ยวที่นี้ถึงจะโทรไปบอกซาวไว้แต่ไม่ได้บอกว่ามาที่ไหน
แล้วทำไม ถึงโพล่ที่นี้กันได้
ซาวไม่ตอบเอาแต่ยิ้มจนจัตวาต้องหันมองยุดกับปิงที่ยืนปิ้งบาบีคิวอยู่
“พอดีเค้าโทรมาหาวาตอนที่วาหลับน่ะ พี่เลยบอกไปว่าจะไปที่ไหน”
ยุดพูด จัตวาเลยได้แต่พยักหน้าเข้าใจ
หลังจากแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเป็นที่เรียบร้อย แต่ละคนก็แยกย้ายเอาของเข้าไปไว้ในบ้านพักของยุด
“แล้วพี่สาวพี่ยุดล่ะครับ”
จัตวาถามเพราะตอนแรกยุดบอกว่าจะมากับครอบครัวพี่สาว
“คงไม่มาแล้วล่ะ พอดีติดธุระสำคัญน่ะ”
บ้านพักของยุดไม่ใหญ่มาก แต่ไม่ใช่บ้านเล็กๆ
มีห้องเพียงพอให้ทุกคนนอนคนล่ะห้องด้วยซ้ำ แต่ว่าครามยืนยันที่จะนอนห้องเดียวกับซาว
และนนท์เองก็นอนกับนิวและนาว
“น้าวา นิวอยากไปเล่นน้ำฮะ”
“นาวก็อยากไปค่ะ”
สองเสียงใสเดินเข้ามาอ้อนจัตวา จัตวายิ้มให้หลานๆ
“พี ว่างรึเปล่า พาสองคนนี้ไปเล่นน้ำหน่อยสิ”
จัตวาหันไปบอกพี ที่ยืนงง
“ว่างครับว่าง”
“ไปกับพี่พีนะเด็กๆ”
จัตวาพูดกับนิวนาวด้วยรอยยิ้ม
พีจูงมือเด็กๆออกไปงงๆ ไม่ต่างจากคนอื่นๆที่มองจัตวาอย่างไม่เข้าใจ
โดยเฉพาะนนท์ ที่ไม่เคยเห็นจัตวาปฏิเสธเด็กหรือว่าบอกให้คนอื่นทำแทนอย่างงี้
แต่จัตวาหันไปยิ้มแย้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เลยไม่มีใครกล้าถาม อย่างที่อยากถาม
เหตุการณ์เช่นนี้ยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายครั้ง
ถึงแม้จะทำท่าเป็นปกติ แต่ว่าทุกคนดูออกว่าจัตวาแปลกไป
ถึงจะพูดคุยเหมือนปกติ แต่ทุกคนรู้สึกได้ว่าจัตวาไม่เหมือนเดิม เหมือนกับว่าจัตวาห่างเหินไป
และทุกคนก็ดูออกว่ามีเพียงปิงและยุดที่จัตวาให้ความสนิทสนมอย่างสนิทใจ
...........................................................
“วามีอะไรรึเปล่า บอกพวกเราได้นะ”
ซาวกับครามลากจัตวาออกมายืนคุยนอกตัวบ้านเมื่อทั้งสองคนเริ่มทนไม่ไหว
“ไม่เป็นไรนิ่”
จัตวายังคงตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“วา คบกันมานานเท่าไหร่แล้ว คิดว่าพวกเราดูไม่ออกรึไง”
ซาวขึ้นเสียงอย่างเหลืออด
“เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก กับพวกนาย รับรองว่าไม่มี”
จัตวาพูดแบบนั้นแล้วก็เดินเข้าบ้านไป
ความจริงทั้งสงครามและซาวก็รู้ว่าจัตวาไม่ได้อะไรกับพวกตนเท่าใดนัก
แต่ว่ากับคนอื่นๆนอกนั้น
ซาวที่รู้จักนิสัยเสียของเพื่อนคนนี้ดี ก็คิดอย่างหวาดๆ
จัตวาอาจจะเป็นคนดี เวลาปกติ
แต่
จัตวาน่ะ เจ้าคิดเจ้าแค้นจะตาย แล้วยังเป็นพวกชอบหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดทางใจ
แล้วถ้าทั้งสองอันมารวมกันเมื่อไหร่ จัตวาจะหายไปจากคนๆนั้นที่ล่ะนิดๆจนสุดท้ายจะหายไปโดยสมบูรณ์
ซาวชักกลัวใจเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนทำอย่างนั้นไม่ว่าจะกับตัวเองหรือคนอื่นๆ
สงสัยคงต้องพูดเรื่องนี้กับปิงยุดดู เพราะดูทั้งคู่จะห่วงจัตวาอยู่พอสมควร
..................................................
ปิงกับยุดที่ฟังซาวพูด มองหน้ากันเครียดๆ
พอจะดูออกว่าจัตวาทำตัวห่างเหินกับคนอื่นๆ
แต่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะประมาณนี้
คนเราใช่จะหายไปจากชีวิตใครได้ง่ายๆซะเมื่อไหร่
แต่ดูจากที่ซาวเล่ามา คงไม่ใช่เรื่องยากหากว่าเป็นจัตวา
“พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีนะ คือว่าเอางี้ พวกเธอรู้รึเปล่าว่าจัตวาชอบวอร์ และดูเหมือนวอร์คงจะชอบจัตวาด้วยล่ะมั้ง”
ซาวทำตาโตหันไปมองหน้าสงครามเค้าไม่เห็นรู้เรื่องเลย
แค่สงครามกลับพยักหน้าตอบ
“แล้วรู้รึเปล่าว่า.................เออ.....................”ยุดหยุดไปเพราะหาคำพูดที่เหมาะสมไม่ได้
“แบบว่า ................ดูเหมือนทั้งคู่จะมีอะไรกันแล้ว โดยที่จัตวาเค้าไม่ค่อยเต็มใจ และดูเหมือนวอร์เองก็ไม่ได้อารมณ์ปกตินัก”
ถึงจะพูดเลี่ยงๆแต่สงครามเข้าใจในทันที
มิหน้าล่ะ
วันก่อนที่จะมาที่นี้
น้องเค้าดูร้อนรนพิกลที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นจัตวา
ที่สำคัญคือ วอร์มานอนที่ร้านได้ยังไง
แต่เพราะดูวอร์จะอารมณ์ไม่ดีนักที่ติดต่อจัตวาไม่ได้ สงครามเลยไม่ได้ถามอะไรมาก
แต่ไม่คิดว่าวอร์กล้าทำถึงขนาดนั้น
สงครามที่กำลังจะลุกขึ้นไปเอาเรื่องน้องชายด้วยความโมโหกลับโดนยุดดึงไว้ก่อน
“ที่เค้าโมโหเพราะพวกพี่เอง”
แล้วยุดเลยเล่าให้ฟังว่าเค้าบอกให้ปิงไปทำอะไร
“ถึงอย่างงั้นมันก็ไม่น่าทำขนาดนั้นนิ่ครับ รักเค้ามากผมก็รู้ แต่ขนาดนี้มันมากเกินไป”
สงครามยังไม่หายโมโห
จนซาวชักงงว่าวอร์กับจัตวากันแน่ที่เป็นน้องสงคราม
“เพราะเป็นน้องนี่ล่ะยิ่งปล่อยไว้ไม่ได้ซาว น้องทำผิดต้องดุต้องด่าเป็นเรื่องธรรมดานะ”
สงครามพูดชัดถ้อชัดคำ
แล้วสงครามก็เดินออกมาทันที
โดยที่คราวนี้ไม่มีใครห้ามได้ทัน
สงครามเดินมาเจอวอร์กำลังนั้นเล่นอยู่ที่ริมระเบียงกับพีก็ตรงเข้าลากวอร์ออกมาทันที
“อะไรกันเนี่ยพี่คราม”
วอร์ตกใจแต่ก็เดินตามพี่ชายมาแต่โดยดี
“แก่ทำอะไรวา”
สงครามที่ลากวอร์มาถึงหาดหน้าบ้านเค้นถามเสียงต่ำ
“ทำอะไร”
วอร์ตอบด้วยเสียงยียวน ความจริงวอร์กำลังโกรธจัตวาที่หนีมากับปิงกับยุดอยู่
“แก ไอ้น้องชั่ว”
สงครามชกเข้าที่หน้าวอร์เต็มๆ
วอร์ที่ลงไปนั่งกองกับพื้นมองพี่ชายอย่างโมโหพอกัน
แล้วการแลกหมัดระหว่างพี่น้องก็เกิดขึ้น
พีที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นจึงรีบวิ่งไปบอกทุกคนทันที
ปิงกับนนท์ที่ตัวโตพอๆกับทั้งสองคนรีบเข้าไปห้ามทั้งสองคนไว้
“พอได้แล้วคราม”
ซาวมาช่วยห้ามคนรักอีกแรง
“นั่นสิพอเหอะวอร์”
พีมาช่วยยื้อวอร์ไว้
ส่วนต้นเหตุที่ไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองเป็นต้นเหตุกำลังมองภาพพีที่จับหน้าวอร์หมุนไปมาเพื่อนดูว่าเจ็บที่ไหนบ้าง
ปากก็บ่นพร่ำไปเรื่อย ว่าวอร์น่าจะใจเย็นๆ เป็นพี่น้องกันไม่น่ามาตีกันฯลฯ
พอเห็นว่าทั้งคู่หยุดได้แล้ว จัตวาเลยเดินเข้าบ้านไปเงียบๆ
...................................
TBC..........
-
วาจะตัดได้จริงๆ เหรอ :เฮ้อ:
คืนนี้มีอีกตอนไหมน้า อิอิ ^_^
-
สงสารวาอ่ะเฮ้อออ
-
:เฮ้อ:
-
จัตวานอนกระสับกระส่าย
พลิกไปพลิกมา
คิ้วสวยขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิดอย่างหนัก
เมื่อเย็นหลังจากที่วอร์และสงครามเลิกทะเลาะกันได้แล้ว
จัตวาก็เดินไปนั่งเล่นหลังบ้านคนเดียว
แล้วคนที่ตามก็คือยุด
“วา”
“ครับพี่ยุด”
“พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
เอาเป็นว่าพี่อยากให้วาใจเย็นๆ
จะทำอะไรก็คิดเอาดีๆ อย่าเอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินใจทำอะไร
ต้องมีเหตุผลประกอบด้วย และที่สำคัญอย่าคิดเอาเองคนเดียว
สรุปอะไรคนเดียว
พี่ขอพูดเท่านี้ล่ะวา”
ยุดว่าแล้วลุกออกไปทามกลางความมึนงงของจัตวา
เค้าไม่เข้าใจที่ยุดพูดเลยแม่แต่น้อย
จัตวานั่งคิดที่ยุดพูดไปเรื่อยๆ
ไม่นานร่างสูงของสงครามก็มาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“วา เอ่อ เรา................”
สงครามเอ่ยตะกุกตะกัก แล้วหยุดไป
“ว่ามาสิคราม”
จัตวามองหน้าเพื่อน
“เรื่องที่วอร์ทำกับนาย เราขอโทษแทนด้วย”
จัตวาอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
ที่วอร์ทำเรอะ
เรื่องอะไรล่ะ
เรื่องที่จูบเค้า
เรื่องที่บอกว่าชอบ
หรือเรื่องที่จับกดเค้าวันนั้นล่ะ
สงครามเห็นจัตวายังนั่งเงียบเลยพูดต่อ
“น้องชั้น ไม่ใช่ว่าชั้นจะเค้าข้างน้องนะ
นายก็เป็นเพื่อนชั้น แล้วก็ไม่ใช่ว่าฉันอยากเข้ามายุ่ง
ความจริงมันน่าจะเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ว่าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว
ไม่ยุ่งคงยิ่งแย่”
สงครามร่ายยืดยาว
ในขณะที่อีกฝ่ายเพียงพยักหน้าเงียบๆ
“คืองี้ วอร์น่ะ ถึงจะชอบทำอะไรบ้าระห่ำ
ไม่ค่อยคิดก่อนทำ ยิ่งเวลาโมโหยิ่งแล้วใหญ่
แต่ชั้นบอกได้เลยว่า
น้องฉันไม่ทำอย่างงั้นกับนายแน่ ถ้าไม่คิดจริงจังกับนาย”
“แต่...........”
“ฉันจะไม่แก้ตัวแทนน้องหรอกนะ
ถ้ายังไงนายน่าจะคุยกับเค้าเองมากกว่า”
สงครามพูดจบก็ลุกออกไปทันที
สงครามนี่ก็พูดแปลกๆ ทำไมต้องไปคุยกับหมอนั่นด้วย
ทั้งๆที่วอร์ทำเรื่องร้ายกาจไว้แท้ๆ แล้วก็มีแฟนอยู่แล้วอีกต่างหาก
เฮ้อ.........ไม่น่าไปรักเค้าเลย
เจ็บชะมัด
จัตวาคิดไปเรื่อยเปื่อยจนในที่สุดก็ทนไม่ได้
นอนไม่หลับจริงๆ
ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอน
ตั้งใจจะไปเดินเล่นสักหน่อย
แต่ยังไม่ทันได้ออกจากประตูบ้านก็มีมือมาดึงแขนไว้
“จะไปไหน”
เสียงคุ้นเคยแต่น้ำเสียงแสนห้วน
ทำเอาอาการเจ็บที่ใจแล่นปรี๊ดขึ้นมาอีก
จัตวาหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
ริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาที่ใกล้จะไหลออกมาเต็มทน
“มันเรื่องของฉันไม่ใช่เรอะ”
จัตวาหันไปตอบ
วอร์มองหน้าร่างบางตรงหน้าที่ตอบมาไม่ถูกใจเค้าสักนิด
“ไปไม่ได้ ไม่ให้ไป”
วอร์พูดอย่างเอาแต่ใจ
จัตวาอึ้งไปทันที
หมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่
เป็นเจ้าชีวิตเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่
สะบัดมือออกจากการกอบกุมของร่างสูง
แล้วออกเดินทันที
วอร์มองตามจัตวาแล้วส่ายหัวระอาใจ
แต่ก็เดินตามจัตวาออกมา
จัตวาหันไปค้อนคนตัวสูงที่เดินตามมาเป็นระยะๆ เค้าหยุดก็หยุด เค้าเดินก็เดิน
จะตามออกมาทำไมเนี่ย
เซ็งจริงๆว่าจะมาเดินเล่นคลายเครียด กลายมาเป็นเดินเล่นเพิ่มความเครียดไปซะได้
จัตวาหันกลับไปมองทางข้างหน้าอย่างหัวเสีย
วอร์มองการกระทำของจัตวาอย่างนึกขำ
ไม่บอกใครจะรู้ว่าร่างบางตรงหน้าเค้าอายุมากกว่าเค้าตั้งสองปี
วอร์คิดพลางหันมองรอบตัว
จัตวาไม่ได้สังเกตเลยแต่ว่าตลอดทางที่เดินมา
มีแต่คนมองตลอดทาง
ถ้าเค้าไม่ส่งสายตาพิฆาตไปให้ ป่านนี้พวกนั้นคงเข้ามาเกาะแกะจัตวาไปแล้ว
ช่างไม่รู้ตัวเสียเลยว่าการที่ตัวเองจะออกมาเดินแถวนี้
ซึ่งมีเสือสิงห์กระทิงแรด เต็มไปหมดคนเดียวน่ะ
อันตรายขนาดไหน
แต่วอร์ก็ไม่ได้รู้เลยเหมือนกันว่า
สำหรับจัตวาแล้ว วอร์ต่างหากที่เป็นตัวอันตรายที่สุด
จัตวาเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็วนกลับมาที่บ้านพัก
เดินเปิดประตู และปิดทันทีที่เดินเข้ามาข้างใน
โดยไม่สนใจเลยว่าข้างหลังยังคนตามมาอีกคน
จัตวาหันมาแลบลิ้นใส่ประตูเยาะเย้ยที่หนีเข้ามาบ้านก่อน
และปิดประตูใส่หน้าวอร์ได้
ขณะที่จัตวายังทำหน้าล้อเลียนอยู่นั้น วอร์ก็เปิดประตูตามเข้ามาทันที
จัตวาหยุดทำหน้าล้อเลียนแล้วทำหน้ามุ่ยแทน
วอร์ที่เข้ามาทันเห็นจัตวาทำหน้าประหลาดก็อดอมยิ้มไม่ได้
ยิ่งวอร์ยิ้มจัตวาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า
เลยหันหลังกลับตั้งใจจะกลับไปห้องนอนของตน
จัตวาเดินมาถึงหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป
มือเอื้อมไปเปิดไฟข้างประตู
แต่ขณะที่กำลังใช้หลังดันประตูปิดนั้น
กลับมีแรงมาผลักประตู้ให้เปิดออก
จนจัตวาเซไปข้างหน้า
ร่างบางหันไปมองผู้มาเยือนอย่างหัวเสีย
แต่ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจกลับเดินเข้ามาในห้อง
แล้วปิดประตู ไม่ลืมที่จะล๊อกเรียบร้อย
จัตวามองการกระทำเหล่านั้นอย่างหวาดหวั่น
“ออกไปนะ”
TBC..........
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ ชอบมากกกกกกกกก
ชอบวอร์ที่สุดเลย พระเอกแบบนี้โดนใจ อิอิ
อ่านไปแอบน้ำตาซึมนะคะ สงสารวาอ่ะ
หวังว่าตอนหน้า จะเข้าใจกันซักทีนะคะ
จะมีต่อมั้ยคะวันนี้ อยากอ่านแล้วอ่ะ
-
อ่านแล้วเคืองวอร์มากๆเลยอ่ะ
วาอย่าไปยอมง่ายๆนะ
-
ปิดประตูจะเคลียร์กันแล้วชิมิค่ะ :z1:
-
วอร์ก้อเคลียร์ๆให้วาเข้าใจเห๊อะ สงสารวาเน้อ
-
:z3:อารมณ์ค้างกันเลยทีเดียว
กลับมาต่อไวไวนะ
อยากรู้จะยังไงต่อ
-
“ออกไปนะ”
จัตวาเอ่ยได้เป็นคำแรกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น
ทำไมเค้าไม่รู้นะว่าวอร์เดินตามหลังมาจนถึงห้อง
“ไม่ล่ะ วันนี้จะนอนที่นี้”
วอร์พูดอย่างสบายอารมณ์ราวกับว่าเรื่องที่พูดมาเป็นเรื่องปกติ ธรรมดา
“นายจะมานอนที่นี้ได้ไง
นี้มันห้องฉันนะ”
เสียงจัตวาที่เอ่ยออกไปไม่ดังนัก
ไม่รู้เพราะเกรงว่าห้องอื่นๆที่เค้าหลับกันแล้วจะได้ยิน หรือว่าหวั่นใจที่วอร์อยู่ในห้องนี้
“เพราะเป็นห้องพี่วาไงเลยนอนได้”
วอร์พูดแล้วอมยิ้ม
หน้าจัตวาตอนนี้บึ้งสนิท แต่วอร์คิดว่ามันก็น่ารักดี
ดีกว่าหน้าตาเฉยๆตั้งเยอะ
“ถ้านายอยู่นี้งั้นฉันไปเอง”
จัตวาเดินมาทางประตูที่วอร์ยืนอยู่ เอื้อมไปที่ลูกบิดหมายจะเปิดประตู
แต่แล้วจัตวาก็ได้รู้ว่าไอ้ที่คิดทำน่ะ มันผิด
เพราะวอร์จับมือข้างนั้นไว้ แล้วดึงจัตวาเข้ามากอดแน่น
จัตวาตกใจในทีแรกและรู้ว่าต้องขัดขืน
แต่ยิ่งจัตวาดิ้น วอร์ก็ยิ่งกอดแรงขึ้นไปอีก
จนร่างบางเหนื่อยจึงหยุด
วอร์อุ้มจัตวาขึ้นทันทีที่เห็นว่าจัตวาสงบลงแล้ว
ปากที่กำลังจะโวยวายถูกทำให้เงียบลงด้วยริมฝีปากอีกฝ่าย เพราะไม่ทันที่จัตวาจะได้ตั้งตัว
การรุกรานจึงเป็นไปโดยง่าย ลิ้นหนาเข้าลิ้มความหวานจากเรียวปากสวยอย่างกระหาย
“อือ............”
เสียงแผ่วใสดังออกมาจากลำคอเมื่อรู้สึกหลงใหลไปกับรสจูบของร่างสูง
มือที่ทุบตีเริ่มอ่อนแรงลงและกลายเป็นโอบรอบคอ และยึดปกเสื้อด้านหลังไว้แทน
วอร์ยิ้มในตากับปฏิกิริยาของจัตวา ไม่เสียแรงที่หมั่นเพียรจูบเป็นประจำจนอีกฝ่ายคุ้นชิน
ขาก้าวเดินไปทางเตียงอย่างมั่นคง โดยที่ยังไม่ล่ะจากริมฝีปากบางไป
เมื่อเดินไปถึงเตียงก็ถอนริมฝีปากช้าๆ
วางร่างบ่างที่ยังเคลิ้มรสจูบ และกำลังหอบหายใจลงบนเตียงนุ่ม
หน้าแดงก่ำของจัตวาดูยั่วยวนเหลือเกินในเวลาอย่างงี้ แต่เปิดไฟสว่างแบบนี้จัตวาคงยิ่งต่อต้านแน่ๆ
ปิดไว้ก่อนดีกว่า รอให้อะไรๆมันลงตัวก่อน คราวหน้าค่อยมองให้เต็มที่
วอร์คิดแล้วเดินไปปิดไฟก่อนที่จะกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
“นายมาทำอย่างงี้กับฉันทำไมวอร์”
จัตวาที่เริ่มมีสติบ้างแล้วเอ่ยถาม
“ก็เพราะอยากทำน่ะสิ”
วอร์ว่าแล้วคร่อมตัวร่างบางเอาไว้
“ทั้งๆที่นายมีพีอยู่ทั้งคน
นายมาทำอย่างงี้ไม่กลัวเค้าเสียใจเรอะ”
ในที่สุดจัตวาก็พูดออกมาได้ซักที
เรื่องของพี แต่ทำไมพอพูดจบ น้ำตามันถึงไหลออกมาได้นะ
วอร์ชะงักไปทันที
เมื่อเห็นว่าจัตวากำลังร้องไห้
“อย่าร้องสิ”
วอร์ดึงจัตวาให้ลุกขึ้นมาซบหน้ากับไหล่ตน
“พูดเรื่องอะไรน่ะ แล้วพีมาเกี่ยวอะไรด้วย”
วอร์ถามเสียงงงงัน
ไม่เข้าใจว่าเรื่องของเค้ากับจัตวามันเกี่ยวอะไรกับพี
“ก็ ฮึก ก็ นายเป็นแฟนกับพี”
จัตวาพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนวอร์กดหน้าลงกับไหล่หนาอีกครั้ง
“บ้าเรอะ เพื่อนกัน เพื่อนสนิท แฟนอะไรกันเล่า”
วอร์พูดไปลูบหัวจัตวาไป
“แต่นายสนิทกันมาก”
“ก็เพื่อนกันนิ่ นี่คิดอย่างงี้มาตลอดเลยเรอะ”
ร่างบางไม่ตอบได้แต่ซุกหน้าไว้กับไหล่หนา
“ขอยืนยันนะว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน
ไม่เคยแม้แต่จะคิด ถ้าไม่เชื่อไปถามพีดูก็ได้”
วอร์พูดแล้วกอดจัตวาแน่น
โธ่เอ้ย ที่แท้ก็น้อยใจ+หึง นี่เอง
วอร์จับไหล่จัตวาออกช้า
เพื่อให้มองเห็นหน้ากันได้
“ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เรอะว่าผมชอบพี่วา”
“แต่หลังๆนายไม่พูด ไม่......เออ....ไม่จูบด้วย”
จัตวาพูดแล้วหน้าแดงหูแดงไปหมด
“ก็ผมคิดว่าพี่ไม่ชอบ เห็นทำหน้าเหมือนจะตายทุกครั้งเลยนิ่”
วอร์พูดเหมือนงอนทั้งๆที่หน้ายังยิ้ม
ก็ใครจะไม่ยิ้มได้ล่ะ
จัตวาพูดอย่างงี้ก็หมายความว่า ชอบที่เค้าจูบน่ะสิ
“ก็จะตายจริงๆนั่นล่ะ
ตื่นเต้นจะตายไง”
จัตวาพูดจบก็ทำปากยื่น
เชอะดีใจไปเถอะ
“ผมดีใจนะครับ พูดอย่างงี้”
วอร์พูดแล้วดึงจัตวาเข้าไปกอดใหม่
ถูคางไปมากับผมของร่างบาง
“เรื่องวันนั้นผมขอโทษนะครับที่ฝืนใจพี่วา”
นายวอร์พูดหน้าตาเฉยจนจัตวาอดไม่ได้ต้องหยิกไปหนึ่งที
“ผมจะบอกพี่ใหม่อีกครั้งนะ
ผมชอบพี่ ไม่สิ รักพี่
ผม นายสัประยุทธ์ รักพี่จัตวานะครับ
รักมากเลย รักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นพี่ไปหาพี่ครามล่ะ
และจะรักอย่างงี้เรื่อยไป”
วอร์พูดไปกอดจัตวาไป
ก็ยังดี ไม่อย่างงั้นคงได้เห็นว่าจัตวาหน้าแดงแล้วแดงอีก
“พี่วาจะไม่พูดอะไรหน่อยเรอะ”
วอร์ดึงจัตวาออกมาให้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง
ตอนแรกจัตวาตั้งใจจะด่าซะที แต่ว่าพอเห็นแววตาอ้อนๆแบบนั้น
มันก็ใจอ่อน
“พี่ก็รักวอร์นะ”
จัตวาพูดแล้วหอมแก้มวอร์ไปหนึ่งที
และโดยที่จัตวายังไม่ทันตั้งตัว
วอร์ก็กดจัตวาลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว
“นายจะทำอะไรน่ะวอร์”
จัตวาถามอย่างแตกตื่น
พยายามดันตัวลุกขึ้น แต่ไม่เป็นผล
“ก็หลังจากบอกรักกันเสร็จ
ก็ต้องเข้าหอสิพี่วา”
TBC..........
-
เฮ้ออออ ลุ้นจะเเย่ ดีแล้วเข้าใจกันสะที :)
-
ว่าแล้วก็เคลียร์กันลงตัว แต่ จะไม่มาต่ออีกสักหน่อยหรอ ไม่อยากจิ้นอะ :-[
-
เย้ ลงเอยด้วยรัก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด บอกรักกันแล้ว
ในที่สุดก็รูความในใจกันสักทีนะ
วา น่ารักมากกกกกกกกกก
วันนี้มาอีกมั้ย อารมณ์มันค้างสุดๆ เลยอ่ะค่ะ
ไม่อยากจะคิดหลังจากนี้ อ้ายยยยยย
จะรอนะคะ
-
บอกรักกันซะที :impress2:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกัน อิอิ
-
ลงตัว..เข้าใจกันสักทีเน้อ :impress2:
-
แหม่~ ดีใจด้วยจริงๆเนอะ :-[
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก
น่ารักทุกๆคนเลยจริงๆๆค่ะ
นายวาก็นะ ขี้น้อยใจจริงๆ
แต่ก็ดีใจด้วยที่สุดท้ายก็ลงเอย
ด้วยดีกับวอร์สักทีเนอะ ^^
-
อ๊ายยยยย จะเข้าหออออออออออ :impress2:
อิอิ :-[
-
ถูกต้องน่ะคร๊าบบอกรักเสร็จแล้ว อะไร อะไรมันก้อต้องเสร็จซิใช่ม่ะ :haun4:
-
“ก็หลังจากบอกรักกันเสร็จ
ก็ต้องเข้าหอสิพี่วา”
“เฮ้ย ไม่เอา ปล่อยนะ”
จัตวายังคงพยายามดิ้น แต่ดูไม่จริงจังนัก
โดยเฉพาะหลังจากที่วอร์ก้มลงมาสูดดมความหอมจากซอกคอขาว
“อือ........อย่าสิวอร์”
จัตวาจับหน้าของวอร์ที่ไล่ไปทั่วทั้งใบหน้าให้หยุดอยู่เฉย
แต่วอร์กลับหันหน้าเข้าหามือเรียวที่ประคองใบหน้าตนอยู่
ลิ้นหนาสัมผัสนิ้วมือบาง
“เฮ้ย”
จัตวาชักมือกลับแทบจะทันที
“นายเล่นอะไรเนี่ย”
วอร์อมยิ้มกับคำโวยวายเล็กๆจากจัตวา
มือหนาเคลื่อนไปจับชายเสื้อยืดของร่างบางแล้วดึงขึ้น
“ยกหัวหน่อยสิครับ”
จัตวาค้อนใส่คนตรงหน้าทีนึง
แต่ก็ยอมทำตาม
เสื้อยืดถูกถอดออก
พร้อมกับวอร์ที่ยิ้มหวาน
“น่ารักจัง”
จัตวาเห็นท่าทางวอร์แล้วหมั่นไส้
กำลังจะอ้าปากด่า
แต่วอร์กลับแนบริมฝีปากลงมาปิดไว้ซะก่อน
ลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้าหาความหวานจากเรียวปากบางอย่างไม่รู้จักอิ่ม
“อืม..........อือ”
จัตวาหลับตาพริ้ม
ปล่อยใจไปกับรสจูบ
ส่งลิ้นไปพัวพันแลกเปลี่ยนความหวานกับคนที่รุกเข้ามาอย่างลืมตัว
วอร์ยิ้มในตากับการตอบสนองของจัตวา
มือหนาทำหน้าที่ถอดกางเกงขาสั้นพร้อมชั้นในของจัตวาออกอย่างคล่องแคล่ว
ร่างบางไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น
ฝ่ามือแก่งลูบไล้ไปทั่วทุกส่วนของผิวเนียน
อยากสัมผัสทุกตารางนิ้วบนตัวของคนตรงหน้า
วอร์ถอนริมฝีปากออกช้าๆอ้อยอิ่ง
ขยับไปเลียเล่นที่ติ่งหูก่อนจะขบกัดเบาๆ
“อ๊ะ.........อือ”
จัตวาปรือตาขึ้นมองว่าเกิดอะไรขึ้น
วอร์ยิ้มใส่ตาร่างบาง
แล้วพรมจูบไปทั่วใบหน้า
ก่อนจะก้มต่ำลงมาที่ซอกคอ
ขบเม้มฝากรอยเล็กๆไว้มากมาย
ต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงแผ่นอกมาหยุดที่
ยอดอกสีชมพูที่เกร็งเขม็งราวกับรอคอยการสัมผัส
“อ๊ะ......อ๊ะ”
มือที่ลูบไล้ร่างการเข้าหยอกล้ออีกข้างที่ว่าง
“วอร์..........อ๊ะ”
ร่างบางไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
นอกจากสัมผัสที่ทำเอาแทบคลั่งของคนตรงหน้า
มือจับบ่าสองข้างของวอร์ไว้แน่น ปากก็พร่ำเรียกชื่อไม่ขาด
“อา.........วอร์...........วอร์”
วอร์ล่ะจากยอดอกลงมาพรมจูบบริเวณหน้าท้องเนียนเรียบ
และก้มต่ำลงเรื่องเรื่อยๆ
แต่ก็ผ่านส่วนอ่อนไหวของร่างบางที่บัดนี้มีความรู้สึกขึ้นมาอย่างเต็มที่แล้ว
จัตวาพรูดลมหายใจออกอย่างขัดใจ
เมื่อวอร์เฉียดผ่านส่วนนั้นไปที่หน้าขาแทน
“อือ........อย่าแกล้ง.........อ๊ะ”
จัตวาพยายามบอก
แต่เมื่อวอร์กัดแรงๆที่หน้าขาด้านในจัตวาก็ร้องออกมาอย่างอดไม่ได้
วอรกัดแล้วเลียบริเวณแผลราวกับจะสำนึกผิด
“เจ็บมั้ย”
วอร์พูดเสียงเบา
“อือ ไม่หรอก แต่......”
จัตวาพูดแค่นั้นแล้วหยุดไป
วอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ในหน้า
“แต่อะไรคับ”
ถามราวกับไม่รู้ความต้องการของร่างบาง
จัตวาหน้างอ ส่งเสียจิจ๊ะอย่างขัดใจ
แล้วเอื้อมมือไปยังส่วนอ่อนไหวของตัวเอง แต่วอร์ก็ไวกว่า
เค้าจับแขนสองข้างตรึงไว้ข้างลำตัวร่างบาง
“ปล่อยนะ”
จัตวาพูดทั้งๆที่ยังหายใจติดขัดเพราะความรัญจวนที่ยังมีอยู่
“ไม่ได้สิ ต้องให้ผมทำให้”
วอร์พูดพร้อมรอยยิ้ม เฉียดหน้าเข้าไปใกล้ส่วนอ่อนไหว
“แต่พี่วาต้องบอกก่อนว่า อยากให้ผมทำ”
จัตวาปรือตามองอย่างงอนๆ
คิดว่ายังไงก็จะไม่พูด
แต่วอร์กลับก้มลงสัมผัสหน้าขาอีกครั้ง และคงตั้งใจที่จะเฉียดเข้าใกล้บริเวณนั้นแต่ไม่แตะต้องบ่อยๆ
“อือ ...... พอ อย่าแกล้งสิ”
จัตวาพูดผสมเสียงคราง
“ก็บอกมาสิครับว่าอยากให้ทำ ต้องการ”
วอร์เพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งประโยค
จัตวาพรูดลมหายใจออกอย่างขัดใจอีกครั้ง
“วอร์ อย่าแกล้งเลย”
“ก็บอกก่อนสิครับ ว่าอยากให้ทำ ต้องการ รักผม”
วอร์เพิ่มเข้าไปอีกคำ และลงไปวนเวียนรอบๆบริเวณนั้นใหม่
“อือ..........วอร์ ทำเถอะนะ พูดก็ได้”
จัตวาพูดเสียงเบา
“อยากให้ทำ ต้องการ รักวอร์ พอใจมั้ย”
วอร์ยิ้มหวาน ปล่อยมือจากข้อมือบาง
แล้วก้มลงครอบครองส่วนอ่อนไหวตรงหน้าด้วยเรียวปาก
“อ๊ะ.......วอร์....อือ”
ร่างบางแทรกนิ้วไปตามเรือนผมของอีกฝ่าย
ยิ่งเมื่อร่างสูงเม้มปากในบางครั้ง ยิ่งสร้างความรัญจวนให้จัตวามากขึ้นไปอีก
“อ๊ะ....วอร์เจ็บ”
จัตวาร้องขึ้นเมื่อนิ้วแกร่งสอดแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังช้าๆ และเริ่มขยับ
“อือ.....อือ”
นิ้วที่รุกรานเพิ่มจากหนึ่งเป็นสองและเพิ่มจากสองเป็นสาม
“อือ......วอร์ จะไม่ไหวแล้วนะ”
จัตวาพูดเสียงเครือ
วอร์ถอนปากออกมา
และค่อยๆดึงนิ้วออกช้าๆ
ก้มลงแกะกระดุมกางเกงตัวออก
“อือ......วอร์.....อ๊ะ”
ร่างสูงยกสะโพกจัตวาขึ้นและสอดแทรกความแข็งแก่งเข้าไปทันที
“อือ.....วอร์”
เล็บสวยจิกลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเจ็บ
แม้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ความเจ็บไม่ได้ลดลงเลย
“ใจเย็นครับอย่าเกร็ง”
วอร์พูดเสียงรอดไรฟัน เพราะต้องสะกดอารมณ์ตัวเองไว้เหมือนกัน กลัวว่าจะรุนแรงไป
พอเห็นหยดน้ำบริเวณหางตาของจัตวาจึงลงไปจูบซับบางเบา
แล้วไปประทับจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง
เริ่มจากแผ่วเบาแล้วกลายเป็นรุกไล้ เรียกร้อง
“อือ”
เสียงจัตวาครางผ่านลำคอ
ร่างสูงเริ่มขยับตัวช้าๆ และถอนริมฝีปากออก
“อ๊ะ อ๊ะ”
ร่างบางร้องออกมาอย่างอดไม่ได้ ส่วนที่เชื่อต่อกันทำให้รู้สึกมากกว่าที่เคยคิด มากกว่าครั้งนั้นที่สติหายไปกว่าครึ่งเพราะความเมา
วอร์ขยับกายแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งร่างบางข้างใต้ส่งเสียงและขยับตอบมากเท่าไหร่ วอร์ก็ยิ่งเร่งจังหวะขึ้นเท่านั้น
“อือ....อ๊ะ”
มือหนากอบกุมเอาส่วนอ่อนไหวของจัตวาไว้
และขยับไปพร้อมกัน
“อือ อ๊ะ ไม่ไหวแล้วนะ”
วอร์ยิ่งเร่งจัวหวะขึ้นไปอีก
“อา.......อ๊ะ”
“ผมรักพี่วา” วอร์พูดข้างหู
“อือ รักวอร์ รัก”
จัตวาพูดไม่เป็นประโยค ตอนนี้แทบขาดใจอยู่แล้ว
“อ๊ะ อ๊า.............”
ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือหนาเลอะไปทั่วหน้าท้องเรียบ
“อึก.........อ๊ะ”
จัตวาร้องออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ถูกปล่อยไว้ภายใน
วอร์ทรุดตัวลงทับจัตวา
“ผมรักพี่วานะครับ อย่าหนีผมไปไหนอีกนะ”
วอร์กระซิบข้างหู แล้วหอมแก้มใสเบาๆ
“อืม ไม่หนีหรอก...........เฮ้ย แล้วมือนั่นต้องการอะไรน่ะ”
จัตวาที่ยังหอบหายใจโวยวายขึ้นเมื่อมือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างกายอีกครั้ง
“แล้วไอ้ที่มันกำลังใหญ่ขึ้นน่ะมันอะไร”
จัตวาโวยวายต่อเมื่อส่วนที่ยังอยู่ภายในช่องทางแคบเริ่มมีอาการขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็ผมรักพี่วามากนิ่ครับ”
วอร์พูดแล้วเม้มติ่งหูจัตวาเล่น
และเริ่มแสดงความรักอีกครั้ง
..........................................
THE END...คนมันรัก...
-
เป็นแฟนวอร์ต้องอดทน 555
-
ชอบตอนจบแบบนี้จัง :haun4: รออ่านเรื่องต่อไปจ้า
-
:haun4: อิอิ
จบแล้วหรือคะ ขอบคุณค้า :pig4:
แต่ว่าเข้าหอคืนเดียวเหรอ 55555
-
:pighaun:
-
ขอบคุณมากจ้า :jul1:
-
:o8:น่ารักอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มารอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปป o13
-
:haun4: เลือดท่วมจอทีเดียว
วอร์หื๊นนนนนนนน หืน แต่เค้าชอบนะ อุอุ
จบแล้วเหรอคะ ขอตอนพิเศษซัก 10 ตอน :laugh:
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านน้อ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
กรี๊ดดดดดดด :serius2:
เป็นเรื่องที่จินตนาการต่อไปล้ำลึกม้ากกกกกกกก o22
-
:L2: ขอบคุณค่ะ ชอบเรื่องนี้จัง ทั้ง2คู่เลยนะ รออ่านเรื่องต่อๆไปเคอะ :กอด1:
-
ขออีกๆๆ...รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ o13
-
มาต่อเรื่องใหม่กันดีกว่าเนอะ
ส่วนตอนพิเศษนั้นคุณจิ๊บบอกว่า ขอลองคิดก่อน เพราะว่าเรื่องที่ลงแต่งไว้นานแล้วอ่ะคะ
------------------------------------------------------------------------------
>> รักแบบป่าน <<
ป.ปลาคนโต
........................................................
"ปวดหัว"
ป่านตะโกนสุดเสียงก็แน่ล่ะ เมื่อคืนเล่นล่อเบียร์คนเดียว หมดไปเป็นลัง สมน้ำหน้ามัน
"มองไรว่ะ แมร่งเอ้ย หาอะไรมากินแก้แฮงค์หน่อยดิ"
นั่น มาพาลใส่ชาวบ้านเค้าอีก แล้วกูต้องทำตามที่มึงว่าเรอะเนี่ย
"ยังมองอีก ไปดิว่ะ ไอ้นี่นิ่"
เชอะ ลุกก็ได้ว่ะผมค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ ไปในครัว เปิดตู้เย็นเจอสภาพ โล่ง ไม่มีอะไรเลย ก็ได้แต่เกาหัว
แล้วคุณท่านจะเอาอะไรไปแก้แฮงค์ดีล่ะนั่น ไม่มีแม้แต่น้ำเปล่าด้วยซ้ำ
เฮ้ออออ ได้แต่ถอนหายใจล่ะนะผม
ผมมองไปรอบๆครัว ก็เจอ สิ่งที่คิดว่าน่าจะใช้ได้ กาแฟครับ เหมือนจะเคยได้ยินมาว่า กาแฟแก่ๆช่วยได้
ผมเลยชงแบบว่า สามช้อนอ่ะ ไม่ใส่นม+น้ำตาล ไม่รู้พี่ท่านจะกินได้ไหม
"นานจิงมึง ไปแค่นี้ อย่างกับไปปากซอยมา"
ปากคอเราะร้ายมากมายจริงๆไอ้นี่ ผมตั้งกาแฟตรงหน้า คนที่ยังบ่นโน่นบ่นนี่ไปเรื่อย ป่านมองแล้วยกขึ้นดื่มทันที
"ร้อน!"
อุทานออกมาพร้อมๆกับที่ถ้วยกาแฟตกลงมาจากมือมัน ดีนะที่ไม่แตก แต่กาแฟก็เลอะเทอะไปทั่วเชียว
"ไปหาไรมาเช็ดดิว่ะ มองอยู่ได้"
ผมมองแล้วได้แต่ส่ายหน้า เดินไปหยิบผ้ามาเช็ด พร้อมกับชงกาแฟแก้วใหม่มาให้มันด้วย
"ระวังร้อนนะ"
ผมบอกมันแล้วก้มลงเช็ดกาแฟที่พื้น
"เพิ่งบอกเรอะเมิง แมร่ง ลวกลิ้นกูไปเป็นรอบล่ะ"
แล้วทำไมเมิงไม่คิดเอาเองบ้างฟ่ะ ผมเช็ดไปคิดไป ก็ได้แต่คิดเท่านั้นล่ะครับ ทำไงได้
บางคนคงงงว่าทำไมผมต้องมาทนไอ้บ้านี่ด้วย
ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมน่ะเป็นพี่ชายของแฟนเก่ามัน
ไอ้น้องคนดีของผม ทิ้งมันไปมีคนอื่น เมื่อวานนี้เอง
ไอ้ผมก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดที่ผมต้องมารับผิดแทนน้องหรอกนะครับ
แต่ว่าเรื่องเงินมันไม่เข้าใครออกใครนิ่
ตอนที่คบกันน่ะ เออ หมายถึงน้องผมกับมันนะครับ
ผมยืมเงินมันมา ไม่มากไม่มายอะไรหรอกครับ ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งมันร่วงสักนิด แค่ 50000 เอง
มันก็แสนดีนะ ตอนนั้นน่ะ ไม่เคยทวงผมเลย แถมสนิทกับผมมากเลย ผมคิดว่าดีล่ะที่ได้มันมาเป็นน้องเขย
แต่พอน้องสาวผมทิ้งมันเท่านั้น มันก็โทรมาหาผมทันที และก็เป็นอย่างที่เห็นนี้ทันทีล่ะครับ
จากเดิมที่เคยพูดกันดีๆนี่ไม่มี
พูดทีนี้นึกว่าไปแค้นกันมาแต่ชาติปางไหน
ผมรึ จะไม่ยอมมันก็ไม่ได้ เพราะมันพูดชักเจนว่าถ้าหาเงินมาคืนไม่ได้ก็ต้องใช้หนี
กำสิครับแบบนี้
ผมเลยกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ให้มันอย่างช่วยไม่ได้
แต่ว่านั้นน่ะ เป็นแค่ 30 ไม่สิ 40 เปอร์เซ็น ที่ทำให้ผมยอมให้มันโขกสัก
อีก60 เรอะครับ
รู้แล้วเงียบๆไว้เลยนะฮะ
คือว่ามันคงไม่ดีนักใช่ไหมล่ะที่พี่ชายมาหลงรักแฟนของน้องสาวตัวเอง
แหะๆ ใช่แล้วครับ
ผมอ่ะ รักไอ้ป่านมันน่ะครับ
ที่มารองมือรองเท้ามันอยู่เนี่ย เพราะว่าสงสารมันครับ คนที่เรารักกำลังเสียใจ ก็เป็นธรรมดาใช่มั้ยล่ะครับที่เราอยากมาเอาใจใส่ดูแล........................ถึงมันจะมากไปหน่อยก็เถอะ
"เช็ดอะไรของเมิงนักหนา"
ง่ะ มันทักล่ะครับ ผมคงเล่าได้เท่านี้ก่อนนะครับ
+++++++++++++
"กูบอกเมิงล่ะใช่ไหมว่ากูไม่กินจะกินเผ็ดๆน่ะ"
ไอ้ป่านพูดเสียงดังกลางที่สาธารณชนเลยล่ะครับ
แค่เมื่อกี้ผมลืมสั่งข้าวให้ป่านเผ็ดแค่นั้น
"ควายจริงเมิงนี้ สั่งอะไรได้เรื่องบ้างไหมเนี่ย"
มันว่าพลางผลักหัวผมครับ
ผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมไปเท่านั้น
ไม่อยากเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตา สะใจที่ได้พูดแย่ๆกับผมของไอ้ป่าน
แล้วก็ไม่อยากเห็นสายตาคนรอบข้างที่มองมา
ผมทนมันมาสองอาทิตย์ล่ะครับ
ไม่รู้เลยว่าจะทนมันไปได้นานแค่ไหน
ผมไม่โกรธนะที่ไอ้ป่านทำตัว แย่ๆ ห่ามๆ เลวๆกับผม
แต่ผมน้อยใจ เสียใจมากกว่า
ตอนที่มันคบกับน้องผม
ผมคิดเสมอว่ามันน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม
และผมก็คงเป็นเพื่อนของมัน
ถึงจะรักผมไม่ได้
แต่
ก็เป็นคนที่มันรู้สึกดีๆด้วย
แต่ว่าตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่ามันไม่ใช่
ที่มันดีกับผม เพราะเป็นพี่ของคนที่มันรัก
และตอนนี้
ผมก็เป็นแค่พี่ของคนที่มันโกรธ(มั้งนะ มันไม่เคยพูดเรื่องน้องผมกับผมเลย)
แต่มันต้องเกลียดผมมากแน่ๆ อาจจะเป็นมานานแล้วก็ได้ แต่เพิ่งแสดงออกได้เท่านั้น
++++++++++++++++++++++
"วันนี้เมิงไปนอนที่ห้องเมิงนะ"
คุณชายป่านออกคำสั่งที่ผมได้แต่พยักหน้ารับทราบ และทำตามแต่โดยดี
"แล้วไม่ต้องเสือกมาปลุกกูแต่เช้าล่ะ"
มันพูดโดยที่สายตายังจ้องทีวีอยู่เลยครับ
ผมเดินออกมาจากห้องป่าน กลับไปที่ห้องผม
ตึกเดียวกันนี่ล่ะครับ แต่อยู่ชั้นล่าง ห้องเล็กกว่าของป่านมันเยอะ อย่างว่าน่ะนะ มันคนล่ะชั้นกัน 55 ผมหมายถึง ฐานะน่ะนะ
ตอนเข้าลิฟท์ ผมเดินสวนกับผู้หญิงสวยๆคนหนึ่ง หน้าคุ้นๆ แต่ผมจำไม่ได้อ่ะครับ ช่างเหอะ ไม่เกี่ยวกะผมหรอก
ผมมาถึงหน้าห้อง และล้วงหากุญแจจากกระเป๋าหลัง
อ้าว!
เฮ้ย!
หายไปไหนว่ะเนี่ย!
ผมลูบๆคลำๆหา คงหล่นที่ห้องไอ้ป่าน กลับไปเอามีหวัง โดนด่าแหง
แต่ทำไงได้ล่ะเนอะ
ผมกลับขึ้นลิฟท์และตรงไปห้องไอ้ป่าน
ผมบิดประตูเพราะรู้ว่ามันไม่เคยล๊อก แต่ วันนี้มันล๊อก แปลกจัง
เมื่อกี้ผมไม่ได้ล๊อกน้า
ผมเดินไปที่กระถางต้นไม่หน้าระเบียงห้องและหยิบกุญแจจากตรงนั้นไขเข้าไป
มันคงนอนแล้ว เพราะทีวีปิดไปแล้ว
ผมค่อยๆย่องเข้าไปอย่างเงียบเชียบ
เดินเข้าไปในครัว และเจอกุญแจของผม
กำลังจะเดินออกไปก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างลอดออกมาจากห้องนอนป่าน
หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่านะ
ผมเป็นห่วงมัน และอย่างรู้นิดหน่อยเลยเดินไปดู
ประตูห้องนอนไม่ได้ปิดครับ
ผมเลยเห็นเต็มๆเลยเชียว
บนเตียง
ไอ้ป่านกะสาวที่ผมเดินสวนเมื่อกี้ กำลังฟัดกันนัวเนียเชียว
ผมอึ้งไปประมา 10 วินาที
และต้องรีบถอยออกมา
อย่างเงียบเชียบเช่นเดิม
โธ่เว้ย!!
กุญแจห้องผมล่ะ เมื่อกี้หยิบมาแล้วนี่หว่า
ผมเดินเข้าลิฟท์อย่างหัวเสีย สงสัยหล่นอีกล่ะแน่เลย
ช่างแมร่ง
ไปนอนที่ห้องเพื่อนก็ได้ว่ะ
ผมออกจากตึก และเดินไปถึงห้องเพื่อนที่ไม่ไกลเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไมนะ ผมต้องร้องไห้
มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายไม่ใช่เรอะไง แล้วผมจะร้องทำไมเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.......
กว่าจะโพสได้ กดไปตั้งหลายรอบ
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องสั้นอีกเช่นเคย อยากจะถามคนอ่านซะหน่อย
อยากอ่านเรื่องจอมไตรกันหรือป่าวเอ๋ย จริงๆได้ขอคุณจิ๊บเอาไว้แล้ว แต่กะมาขอความเห็นก่อน :L2:
-
ปวดใจแทนเลยเนอะ
-
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องสั้นอีกเช่นเคย อยากจะถามคนอ่านซะหน่อย
อยากอ่านเรื่องจอมไตรกันหรือป่าวเอ๋ย จริงๆได้ขอคุณจิ๊บเอาไว้แล้ว แต่กะมาขอความเห็นก่อน => ตักบาตรอย่าถามพระ ฮ่าๆๆๆ
เศร้าโศกจังแหะ
-
อยากอ่านต่อแล้ว
ส่วนจอมไตร เอาลงก็ได้จ้า ฝากบอกคุณจิ๊บว่าเขียนคู่อื่นๆมาด้วยนะ อิอิ อยากอ่าน :z2:
-
ง่ายๆดีเน๊อะไอ้ป่าน
-
:เฮ้อ:เสียใจจจจจจจจจจ หนีไปเลยยยเอาไห้รุว่าไม่มีเราอยู่ไม่ได้ๆๆๆๆๆๆ o13
-
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องสั้นอีกเช่นเคย อยากจะถามคนอ่านซะหน่อย
อยากอ่านเรื่องจอมไตรกันหรือป่าวเอ๋ย จริงๆได้ขอคุณจิ๊บเอาไว้แล้ว แต่กะมาขอความเห็นก่อน => ตักบาตรอย่าถามพระ ฮ่าๆๆๆ
เศร้าโศกจังแหะ
ฮ่าๆๆ ขอถามนี๊ดนึง :impress2:
อยากอ่านต่อแล้ว
ส่วนจอมไตร เอาลงก็ได้จ้า ฝากบอกคุณจิ๊บว่าเขียนคู่อื่นๆมาด้วยนะ อิอิ อยากอ่าน :z2:
อยากอ่านเหมือนกันคะ จะพยายามบอกให้บ่อยๆ
-
:sad4: น้ำตาซึม
สงสารอ่ะ เยี่ยมไปเลยนะคะ ยอมให้เค้าโขกสับ
เหอ เหอ
อยากอ่านทุกเรื่องค่ะ เอามาโลด o13
-
อะไรเนี่ยยยยยยยยยยย กุงงงงงงงงงงง :serius2:
ปล.เอาลงก็อ่านอ่ะค่ะ ไม่เห็นต้องถามเลยเนอะ :m18:
-
เมนท์เรื่องเก่าก่อน...
วอร์หื่นมากกก วาตายไปเลย ฮ่าๆ
แต่ก็แฮปปี้ อิอิ
เรื่องใหม่บ้าง...
อ่านแล้วหนักๆ อึดอัดๆ ชะมัด
-
:pig4: รอนะค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกทั้ง 3 เรื่องเลยค่ะ
-
เรื่องนี้ก็น่าติดตามอีกแล้ว
ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
-
:serius2:
-
กำลังอ่านอ่ะ อ่านได้แค่หน้าเดียว เพราะมันง่วงก่อนอ่ะ
-
มาต่อแล้วคะ ขอโทษทีนะที่เมื่อวานไม่ได้มาต่อ
ส่วนเรื่องต่อไปจะมาต่อวันจันทร์นะจ๊ะ เพราะต้องไปต่างจังหวัด หวังว่าคงไม่ทิ้งกันไปซะก่อนน๊า
----------------------------------------------------------------------------------------
ผมตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด เพื่อนผมไปเรียนเรียบร้อยล่ะครับ ส่วนผม ไม่อยู่ในสภาพจะไปเจอใครได้
ง่า .....ตาบวมๆนี้ ทำให้หน้าแย่ๆของผมแย่เข้าไปอีก
ผมลืมตามาดูเบอร์โทรเข้า ไอ้ป่านครับ คงโทรมาจิกผมตามเคย ผมเลยจัดการปิดเครื่องมันซะเลย
ก่อนปิดแอบดูนิดนึง อ่านะ 43 สายไม่ได้รับ โห ขยันโทรน่าดู
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า
อยากให้สภาพดีขึ้นมาหน่อย แต่ดูจะไม่ดีขึ้นเลย อยู่ๆก็มีคนมาเคาะห้องดังปังๆแบบไม่เกรงใจชาวบ้าน
ใครว่ะ
ผมเดินไปเปิดเพราะกลัวเป็นเพื่อน แต่เพื่อนผมน่าจะมีกุญแจนะ อะไรของมัน
แล้วก็เพื่อนผมจริงๆครับ มันยืนหน้าจ๋อย พร้อมแฟนมันที่ยืนทำหน้าเข้มอยู่ข้างๆ
ง่า คงไม่ได้หึงผมหรอกนะ ผมทำหน้าเหลอหลาไม่เข้าใจ แล้วไอ้ป่านก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ครับ ดึงมือผมมออกมาเลย
รองทงรองเท้าไม่ทันได้ใส่กะเค้าหรอก
"เฮ้ย....ทำไรว่ะ ปล่อยนะ"
ผมสะบัดแขน อย่างแรง แต่ดูสภาพผมกะมันแล้ว ถ้าดึงหลุดก็เก่งล่ะครับ มันจับผมยัดใส่รถมันแล้วออกรถทันที
เจ็บนะเนี่ย แล้วดูมันขับรถดิ จะรีบไปไหนไม่รู้ หอก็ไม่ไกลสักหน่อย ขับรถมาไม่พอ ยังขับซะเร็วอีก แล้วไปกินรังแตนที่ไหนมาเนี่ย พอมาถึงมันก็ลากผมขึ้นมาบนห้องเลยครับ
อะไรของมันไม่รู้
ลากผมผ่านประตู ห้องนั่งเล่น ห้องครัว
เฮ้ย
ข้างหน้ามัน ห้องนอนนี่หว่า
มันเปิดประตู้แล้วเหวี่ยง ขอย้ำว่าเหวี่ยงผมลงบนเตียงอย่างแรง
สงสัยมันจะคิดว่าตัวเองเล่นหนังพิศาลอยู่รึเปล่านะ
"เมิงตั้งใจทำไรของเมิง"
มันมองหน้าผมโกรธๆ แล้วตั้งตำถาม
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่มันถามน่ะ เรื่องอะไร
"หายไปได้นะทั้งคืน ทำไมไม่บอกกูซักคำ"
แมร่งผมต้องรายงานมันทุกเรื่องรึไง ผมไม่ตอบครับ มองเตียงแล้วนึกถึงภาพเมื่อคืน
ผมเลยลุกขึ้นทันที
ขยะแขยง รังเกียจอ่ะครับ พูดตามตรง
"เมิงจะไปไหน"
พอผมลุกมันก็ผลักผลล้มลงอีกครับ
"กลับห้อง"
"เข้าได้เรอะเมิง"
มันว่า พร้อมชูกุญแจห้องผมขึ้น
"กวนนะเมิง ไปนอนห้องผู้ชายซะด้วย"
-*- ผมล่ะงง ไม่นอนห้องผู้ชายสิแปลก
ผมขยับลุกขึ้นจะไปเอากุญแจ แต่มันก็ปาทิ้งไปมุมห้องซะแล้ว
ผมมองตามกุญแจไป พอหันกลับมา ไอ้ป่านมันก็ถึงตัวผมแล้วครับ
"ทำอะไรน่ะ"
มันกดผมลงกับเตียง จะทำอะไรของมันเนี่ย
"นี่เมิงไร้เดียงสาหรือโง่ว่ะ"
มันว่าพลางก้มหน้าลงมา
"ก็....."
ผมไม่ทันพูดอะไร ป่านมันก็ชิงปิดปากผมก่อน ง่ะด้วยปากมันอ่ะครับ
"อือ....ฮือ"
นั่นเสียงผมรึเปล่านะ ผมรู้สึกตัวลอยๆ เบลอๆ เหมือนหายใจไม่ออกด้วยล่ะ
"ควายจิง หายใจทางจมูกสิว่ะ"
มันด่าผมที่นอนหอบหายใจอยู่ ดูมันจะขำๆกับท่าทางของผม ผมได้แต่ค้อน อยากเถียงกับมันใจจะขาด
ก็ใครจะไปเชี่ยวเหมือนมันเล่า
"เฮ้ย อย่า"
มันล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อผมครับ
"ไม่มีอะไรให้จับเหมือนผู้หญิงหรอกน่า"
มันขำอีกล่ะครับ แถมถอดเสื้อผมออกเฉยเลย
"อือ ...โอ๊ย"
ไอ้บ้า มันกัดที่ต้นคอผม แรงเชียว
"นี่ที่เมิงทำให้กูเป็นห่วง"
มันเลียรอบๆรอยฟัน แล้วขบย้ำเบาๆอีกที จนแดงเป็นจ้ำๆ
"นี่ที่เมิงไปนอนห้องผู้ชายคนอื่น"
"เดี๋ยว"
ผมพยายามผลักมันที่ไม่สะดุ้งสะเทือนออก มันไล่ลงต่ำมาที่ ไหล่ แล้วกัดอีกที
"นี่ที่เมิงทำให้กูไม่ได้นอน เพราะตามหาเมิงทั้งคืน"
"แล้วก็นี่ ที่เสือกทำหน้าน่ารักใส่กูตอนนี้"
"เดี๋ยว มันเป็นเป็นรอยนะ"
ผมพยายามพูดให้มันได้คิด แต่มันกลับเงยหน้าขึ้นมาทำรอยที่คอผมแทน สูงเชียวครับทีนี้
"อือ....บอกว่าอย่า"
"จะได้รู้ว่าเมิงเป็นของใคร"
มันพูดพร้อมกับถอดกางเกงผม
"ของกู จำไว้ เมิงน่ะ ของกู"
มันพูดพลางทำรอยลงไปเรื่อย ตั้งแต่คอถึงหน้าท้อง
"เมื่อคืน ผู้หญิงคนนั้น"
ผมถามที่ข้องใจออกมาทันที เพราะเอะใจได้ว่า เมื่อคืนมันบอกว่าหาผมทั้งคืน
"ไม่มีอะไรมากว่าที่เมิงเห็นหรอกน่า"
ป่านมันว่าพร้อมกับถอดกางเกงและบ๊อกเซอร์ของผม
เฮ้ย
กางเกง กะบ๊อกเซอร์
งั้นผมก็โป๊อ่ะดิ
ผมยังคิดไม่ทันตก ป่านก็ก้มลงใช้ปากครอบครองส่วนอ่อนไหวที่เริ่มแข็งขืนของผมไว้
ทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก
ได้แต่สนองไปตามอารมณ์
"อือ...........อึกเจ็บ"
ผมร้องออกมาเมื่อ มันใช้นิ้วมือสอดใส่ยังช่องทางด้านหลัง
"อย่าเกร็งนะ"
ป่านแช่มือไว้สักพัก และเมื่อผมผ่อนคลาย ก็ขยับมือเข้าออก และเพิ่มจากหนึ่งเป็นสองและสองเป็นสามนิ้ว
"อา..........พอเถอะ"
สติที่มีน้อยนิด บอกให้ผมต่อต้าน
แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้านอยู่ดี
"น่ารักจัง เมิงนี้"
ป่านว่า พร้อมๆกับที่ดันเอาความแข็งขืนของตัวเองเข้ามาในตัวผม
"เจ็บ.............อย่า"
ถึงแม้จะเตรียมความพร้อมมาแล้ว แต่ว่าก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
"อย่าเกร็งนะ คนดี"
ป่านพยายามนุ่มนวลอย่างมาก และเมื่อผมไม่เกร็งป่านก็เริ่มขยับ
"อึก.....อือ"
"น่ารักจริงๆน้า ทิมของป่าน"
ไอ้ป่านว่าพลางหอมแก้มผมไปและขยับตัวไป
"พอเหอะ ไม่ไหวแล้ว"
ผมเริ่มจะไม่ไหว ป่านเลยเร่งจังหวะ ไม่นานผมก็ปลดปล่อยความต้องการออกมา
พร้อมๆกับที่ป่านมันปล่อยออกมาภายในตัวผม แล้วทรุดตัวทับผมไว้
"จะท้องไหมเนี่ย"
ไอ้ป่านมันว่ายิ้มๆ แล้วหอมแก้มผมอีกหนึ่งที
"อย่าให้รู้เชียวนะว่าเมิงไปนอนห้องผู้ชายอีก คราวหน้า ตายแน่"
ผมนิ่งเงียบ ไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น ยังงงๆอยู่
"เข้าใจไหม"
ไอ้ป่านมันถามเสียงดัง ผมเลยรีบพยักหน้าตอบกลับ
ดีมาก
มันว่าพลางลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
"กูมันเลวๆแบบนี้แหละ แต่กูก็รักเมิงนะทิม"
อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมาอ่ะครับ
"เมื่อก่อนกูขอให้น้องเมิงช่วยเรื่องเมิง จะให้ได้ใกล้เมิง แต่ว่าอยู่ๆน้องเมิงดันไปมีแฟน กูเลยต้องรุกคนเดียว แต่กูไม่อยากหลอกเมิงแล้ว เลยเผยธาตุแท้หมด เมิงรับได้ไหมเนี่ย กูพูดไม่เพราะ นิสัยไม่ดี เอาแต่ใจ เมิงรับได้ไหม"
ผมยังเงียบอยู่ครับ
"น้องเมิงบอกว่าเมิงชอบกู จิงป่ะ"
เอ้า ถามซะงั้น เพิ่งมาถามเนี่ยนะ
"ว่าไง .........แต่ถึงเมิงไม่รัก เมิงก็เป็นของกู ถึงเมิงรับไม่ได้เมิงก็เป็นของกู จำไว้ หนีไงก็ไม่พ้น"
"อือ....ป่าน ทำอะไรน่ะ"
ผมถามเพราะว่ามือป่านเริ่มลูบไล้ไปทั่วตัวผม และช่องทางด้านหลังที่ป่านยังไม่ถอนตัวออกไปก็รับรู้ถึงการขยายตัวขึ้นอีกครั้ง
"รักไหม หึ"
ไอ้ป่านถามย้ำ
แล้วซุกไซร้ที่ซอกคอผม ให้ตายเหอะ อยากได้คำตอบจิงป่ะเนี่ย
"อือ.........ป่าน"
"กูรักเมิงนะ"
ป่านย้ำอีกที
ผมก็อยากบอกมันเหลือเกินนะ ว่าผมรักมัน แต่เอาไว้ก่อนล่ะกัน
ส่วนพวกคุณ พอล่ะนะ ผมอาย ออกไปได้แล้วน่า
"นั่นดิ ออกไปซักทีดิ กูรำคาญแล้วนะ"
แหะๆ เห็นป่ะ เฮ้ย! ไอ้ป่าน เมิ่งได้ยินเรอะเนี่ย
"เออ ตั้งแต่เริ่มเรื่องล่ะเมิง ควายจริงเมียกู"
-*-
จบดีกว่าครับ จบ
มันเป็นเรื่องสั้นค่ะ ^0^
-------------------------------------------------------------
เรื่องหน้าเป็นของป.ปลาคนรอง
"รักแบบปอ" นะจ๊ะ :กอด1:
-
อ้าวๆจบซะงั้น ว่าแต่คนแต่ง ญ ช ครับฮะๆๆๆๆๆๆ
-
อ้าวๆจบซะงั้น ว่าแต่คนแต่ง ญ ช ครับฮะๆๆๆๆๆๆ
ทำไมเหรอจ๊ะ?....ขอไปถามคนแต่งเพื่อความแน่ใจอีกที 555
-
อ่านะ ตอนนี้สั้นจริง สั้นจัง
หักมุมนิด ๆ ด้วย
ชอบป่านอ่ะ โหด หื่น ได้ใจ
-
อ่าววววว จบซะงั้น - -a
หักมุมแบบไม่รู้ตัวจริงๆ :undecided:
เหอๆๆๆ รอเรื่องใหม่ :z2:
-
อยากอ่านเรื่องต่อไปอีกแล้ว :-[ จบแบบที่ชอบ :laugh:
-
ชอบค่า
ชอบทั้งสามเรื่องเลย
รออ่านเรื่องต่อไปป
-
หาาาาา จบแบบงงๆ สั้นไปนิดแต่โอเค ฮ่าๆๆ
รอ ร๊อ รอไตรภาคนะจ๊ะ +1
-
ขอบคุณมากจ้า :L1:
-
จบดีกว่าครับ จบ
มันเป็นเรื่องสั้นค่ะ ^0^
ก็งงๆตรงนี่ไงครับเลยถามมาอิๆๆๆๆๆๆตอบมาซะดีๆเลย :serius2:
-
จบ แบบ งงๆ อ่านะ เรื่องสั้นสมชื่อจริง
แต่ก็แฮปปี้ เอนดิ้ง
:pig4:
-
เห็นมีแค่5หน้า เลยเข้ามาอ่าน
:m11:
ชอบมากกกกกกก..ก สนุกดีถึงจะสั้น
(คู่วอร์กับจัตวา :m25: กระจุย)
ถ้ามีมาใ้ห้อ่านอีกก็จะอ่านอีกค่ะ
ปล. คู่สงครามกับซาวน่ะ เขายังไม่มีNCมาให้ยลเลยนิ :m26:
-
น้องทิม เอ๋อได้อีก
คนอ่านก็แอบเอ๋อได้โล่
นี่ชั้นถูกไอน้องป่านหลอก แถมโดนมันด่าตอนท้ายเรื่อยด้วย
พ่นไฟ 5555
-
แต่งได้น่ารักจังเลยอ่า งี้ต้องคอยติดตามไปเรื่อยๆแล้วซิ :กอด1:
-
หักมุมซะงั้นนนนนนนนน
ฮ่าๆ
-
เพิ่งได้มาตามอ่านทั้งสามเรื่องพร้อม ๆ กัน
พออ่านไปอ่านมา...อ๊ากกกกกกกกกกกก...เค้าชอบหมดทั้งสามเรื่องเลยอ่ะ
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องสั้น แต่ก็ทำให้รู้สึกไม่ขัดอารมณ์เลยสักเรื่องเดียวเลย
โดยเฉพาะเรื่องที่สองอ่ะ...ไม่อยากจะบอกว่าแอบเครียด และน้ำตาซึม ๆ ไปพร้อมกับน้องวาเลยนะ
แบบว่าไรท์เตอร์คงจะไม่ว่ากันนะ ถ้าจะบอกว่าชอบเรื่องที่สองมากที่สุดเนี่ย
แต่เรื่องที่สาม...เค้าก็ชอบนะ...ชอบพระเอกดิบเถื่อนอ่ะ...แหม๋...พระเอกในอุดมคติเลยนะ 55555555555
แลดูคล้ายจำเลยรักดีอ่ะ...เค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบ...(อิคนอ่านคลับคล้ายคลับคลาจะซาดิสต์นะเนี่ย) -*-
รออ่านเรื่องต่อไปนะฮะ XD
-
:o8:น่ารักกกกกอะ อยากอ่านตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
อ่านแล้วชอบอ่ะ สั้นๆ ไม่ต้องรอกันนาน ก็แฮปปี้ :o8: ขอบคุนคนแต่งด้วยค่า :pig4:
-
:-[
ขอบคุณทุกท่านที่ชื่นชอบนะค่า
ขอบคุณคุณแก้มที่เอามาลงให้ด้วยค่ะ
...
...
...
เห็นมีคนถามว่าจิ๊บเป็น ช หรือ ญ ก็บอกเลยนะค่าจิ๊บเป็นผู้หญิงคะ
ส่วนอันที่งง
จบดีกว่าครับ จบ
มันเป็นเรื่องสั้นค่ะ ^0^
ก็งงๆตรงนี่ไงครับเลยถามมาอิๆๆๆๆๆๆตอบมาซะดีๆเลย
จบดีกว่าครับ จบ <<< อันนี้ตัวทิมพูดค่ะ
มันเป็นเรื่องสั้นค่ะ ^0^ <<< อันนี้จิ๊บเองงงง
-
คุณจิ๊บมาเยี่ยมกันด้วยยยยย จุ๊ฟๆ
แก้มก็ดีใจที่ทุกคนชอบเรื่องคุณจิ๊บเหมือนๆกัน :L2:
ก่อนอื่นขอโทษด้วยน๊าที่เมื่อวานไม่ได้มาต่อตามสัญญา เริ่มกันเลยดีกว่า เรื่องรักๆของป.ปลาคนรอง
-------------------------------------------------------------------------------------------
>> รักแบบปอ <<
ป.ปลาคนรอง
......................................................
“เป็นอะไรของมึงว่ะไอ้ปอนั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ได้”
“ยุ่งน่า”
ผมหันไปค้อนคนถามพลางหันหน้าหนี
“เป็นอะไรอีกล่ะ”
ไอ้คนไม่รู้ตัวนั่งลงข้างๆผมแล้วเปิดหนังสือการ์ตูนที่เช่ามาอ่านโดนไม่สนใจผมอีก
เชอะ ไอ้บ้านี่
เมื่อกี้ตอนไปเช่าการ์ตูนอ่ะ มันไปยืนคุยหัวเราะต่อกระซิบอะไรไม่รู้กับพนักงาน
รู้แต่ว่าไม่ชอบใจ ไม่ชอบใจโวย....แล้วมันไม่ได้รู้ตัวเลยนะว่าผมโกรธมันอยู่อ่ะ
แต่ให้มันไม่รู้ไปน่ะดีล่ะ ถ้ามันรู้ มันก็ต้องรู้น่ะสิว่าผมคิดไงกับมัน
....เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที...
“บาร์ท...บาร์ท”
ผมเรียกไอ้บ้าที่นั่งอยู่ข้างๆผมแต่ไม่ได้สนใจผมเลย มัวแต่อ่านการ์ตูนอยู่ได้
“บาร์ท”
“หือ”
ในที่สุดมักก็หือก็อือครับ หลังจากที่ผมเรียกมันไปประมาณสิบกว่าที แต่น้ำเสียงเหมือนรำคาญๆยังไงไม่รู้
“หิวแล้ว”
ผมบอกไป แต่....ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาครับ มันยังก้มหน้าอ่านการ์ตูนอยู่เหมือนไม่ได้ยินที่ผมพูด
ผมชักโมโหขึ้นมาอีกทีละ เมื่อกี้อุสส่าห์ ย้ำนะครับ ว่าอุสส่าห์หายโกรธมัน แต่ตอนนี้เริ่มจะโกรธขึ้นมาอีกล่ะ
ผมขยับตัวอย่างเสียอารมณ์ จิ๊ปากจิ๊คอไปตามเรื่องตามราว ให้ไอ้คนข้างๆมันรู้ว่าผมโกรธ
... แต่...
มันไม่ได้สะทกสะท้าน หรือหันมามองอะไรผมเลย ยังคงนั่งอ่านหนังสือของมันต่อไป
และแล้ว...ในที่สุด ผมก็หมดความอดทน
“เฮ้ย กูโกรธเมิงอยู่นะเว้ย สนใจหน่อยดิ”
ผมแหกปากดังลั่น พร้อมๆกับที่กระชากหนังสือการ์ตูนออกมาจากมือไอ้บาร์ท แล้วโยนลงไปกองไว้บนพื้น หรือที่เรียกง่ายๆว่าปาทิ้งนั่นแหละครับ
มันเงยหน้าขึ้นมองผมช้าๆ หน้าตาบ่งบอกว่ารำคาญเต็มที่
สายตาเฉยชาแบบที่ผมเห็นมันส่งให้คนอื่นบ่อยๆแต่กับผมมันไม่เคยทำ
มันลุกขึ้นไปหยิบการ์ตูนที่พื้นมาปัดและเช็ดรอยเปื้อนบนปกหนังสือออก
จากนั้นก็หันมาทางผม
“ถ้าหนังสือเค้าเป็นอะไรไปจะทำไง ทำอะไรไม่รู้จักคิด”
บาร์ทพูดแล้วเก็บหนังสือไว้ในกระเป๋าอย่างดี
“เอ้า!ที่นี้มีอะไรก็ว่ามาสิ”
มันว่าแล้วทำหน้าเบื่อหน่าย
ผมมองอาการแปลกๆของบาร์ทแล้วรู้สึกเจ็บๆในอกพิกล
“ไอ้บ้า !!”
ผมด่ามันพร้อมๆกับที่เตะหน้าแข่งมันอย่างแรงแล้ววิ่งออกมา
เชอะ ผมไม่เห็นจะง้อมันเลย อยากทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่ยุ่งด้วยแล้ว
แต่ก็แปลกนะ ทำไมมันถึงได้ทำท่าทางแปลกไป หรือว่าเป็นเพราะพนักงานร้านการ์ตูนคนนั้น บาร์ทคงเริ่มชอบเค้าแล้ว เลยโกรธที่ผมไปทำหนังสือเค้าเปื้อน หรือว่ามันรู้ความรู้สึกผม เลยรำคาญใจที่มีผมอยู่ใกล้ๆ
มันจะอะไรก็แล้วแต่ แต่ท่าทีแบบนั้นก็หมายความว่าไม่ต้องการให้ผมอยู่ข้างๆแล้วใช่ไหม แค่ในฐานะเพื่อนก็ไม่ได้งั้นสิ
โธ่เว้ย จะร้องไห้ทำไมว่ะ
ผมพูดกับตัวเองแล้วเริ่มเช็ดน้ำตาที่ไหลมา
พอกันที
.............................................................................................
“ไอ้ปอ เมิงมานั่งทำห่าอะไรแถวนี้ว่ะ ห้องเมิงอยู่ทางไหน ไปทางนั้นเลยไป๊”
ดู๊ ดู ดูมันพูดเข้าซิครับ ไอ้พี่เวรของผม พูดจาไม่ไพเราะเอาซะเลย ไม่เข้าใจว่าพี่ทิมชอบมันไปได้ไง โหด เลว เถื่อน ขนาดนี้
แค่ผมขอมานั่งให้สบายใจเล่นแค่ ไม่กี่วันแค่นี้ ทำเป็นไม่พอใจไปได้
“ไม่กี่วันบ้าอะไร นี่เมิงมาอยู่จะสองอาทิตย์แล้วนะโว้ย”
น่าน...ขนาดผมคิดในใจยังได้ยินอีกตลอดเลยพี่ผม
ผมเลิกสนใจมัน หันไปส่งสายตาอ้อนวอนที่พี่เอ่อ พี่เขย ไม่สิ พี่สะใภ้ของผมแทน
“น่าป่าน....ใจเย็นๆ”
เมิงเงียบไปเลย เย็นบ้าอะไร มันมาอยู่ที่นี้เกะกะจะตาย แล้วนี้ไม่ได้ทำมาตั้งสองอาทิตย์ จะลงแดงตายอยู่แล้ว
โถ่ นึกว่าโกรธอะไร ที่แท้ก็โกรธเพราะไม่ได้กอดพี่ทิม
โหย...รักน้องจังพี่กู ผมมองหน้าตาที่บ่งบอกว่าอยากมาก หื่นชะมัด และหันไปมองหน้าพี่ทิมที่แดงเอาแดงเอา แล้วกลับไปมองหน้าพี่ชายผมอีกที
“อยากทำอะไรก็ทำไปสิ”
ผมพูดแล้วเอนหลังพิงพนัก
“ไม่ต้องมาก็ทำไปสิเลย ถ้าทิมยอมกูทำไปแล้วโว้ย”
“หยุดเลยป่าน”
ในที่สุดพี่ทิมก็ออกโลงครับ 555 เป็นไงล่ะพี่ผม เงียบไปเลย ห้าวนัก ก็กลัวเมียนั่นล่ะหว้า
“ก็มัน...”
“ไม่ต้องมาก็มันเลย น้องไม่สบายใจอยู่ยังคิดแต่เรื่องอะไรไม่รู้อยู่ได้”
โดนครับโดน สมน้ำหน้ามันนัก
และแล้ว เสียงระฆังช่วยชิวิตพี่ผมก็ดังขึ้น ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงอ๊อดหน้าประตูนั่นเอง
พี่ทิมเดินไปเปิดประตู ส่วนพี่ผมงอนพี่ทิมเดินหายไปทางห้องนอน และแล้ว ความสงบก็มาเยือนอีกครั้ง
ผมนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ที่โซฟา เหมือนจะนั่งดูทีวีนะครับ แต่ผมไม่ได้มองหรอก ทีวงทีวีอะไรนั่นน่ะ แล้วผมก็รู้สึกว่าโซฟามันยวบลง ไอ้พี่ป่าน มันจะเริ่มสงครามรอบสองอีกแล้วเรอะ
“อะไรนักหนาหึพี่ป่าน”
ผมหันไปกะด่าเต็มที่ แต่ แต่คนที่นั่งอยู่ไม่ใช่พี่ชายผมกลับเป็น... ใช่แล้วครับ อย่างที่ทุกคนคิดนั่นล่ะ พี่ทิมนั่นเองที่นั่งอยู่ข้างๆผม
“ไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไร แต่มานั่งกลุ้มคนเดียวแบบนี้ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะปอ การหนีน่ะไม่มีทางแก้ปัญหาได้หรอกนะ”
พี่ทิมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ผมมองหน้าพี่ทิมอย่างซาบซึ้ง
อะอ๊ะ แต่อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ จะใช้น้ำเย็นเข้าลูบเพื่อให้ผมออกไปจากที่นี้ล่ะสิ ฮั่นแน่ ที่แท้ก็อยากทำกับพี่ผมเหมือนกันล่ะสิ เอาเถอะ เลิฟๆกันก็ดีล่ะ
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ ฝากลาไอ้พี่บ้านั้นด้วย”
พูดแล้วเดินไปหยิบเป้ที่ติดตัวมา
“ไปก่อนนะครับ”
พี่ทิมโบกมือลาและปิดประตู ก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมก็เห็นแขนของไอ้พี่บ้ามาดึงคอพี่ทิมเข้าไป
555 เสร็จพี่ผมแหงเลยงานนี้
TBC......
-
มาติดตามเรื่องใหม่
-
แหมอะไรจะรวดเร็วปานนั้นพี่ป่าน :z1:
-
:laugh:
แล้วตกลงว่าบ.บาร์ทเป็นไร?
-
2อาทิตย์สงสารพี่ป่านเหมือนกันนะเนี่ย 555
-
น่าน้อยใจแทนปอ ปอไม่อยู่ตั้ง 2 อาทิตย์เชียว บาร์ทไม่หืออือเลย
-
รักเขาข้างเดียวเลยเจ็บอยู่คนเดียวนะปอ :L3:
-
อยากอ่านต่อแล้ว :serius2:
-
อุอุ
รออ่านต่อครับ
เพิ่มเติมครับ
ลืมบอก
"อุตส่า์ห์" ครับ
-
o18เหอๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววว o13
-
บาร์ทช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
ปอน้องป่านนี่เอง ขำป่าน สองอาทิตย์แห่งการอดทน :laugh:
บาร์ทนี่มันน่า..มั้ยเนี่ย :angry2:
แต่..บาร์ทอาจจะไม่รู้มั้งว่าปอชอบ
รออ่านต่อไป :L2:
-
ฮิ้ววววววววววววววววววว
มาแล้ว แนวเพื่อนรักเพื่อน
เพื่อนมันค้ำคออยู่ หักมันลงมาซะเลยเป็นไง โห๊ะๆ
รออ่านตอนค่อไปค่า
-
ผมเดินลอยชายไปเกือบสองชั่วโมง ยังไม่อยากกลับห้องผม แต่จะไปนอนห้องพี่ป่านก็ไม่ได้แล้ว ลองโทรไปหาเพื่อนๆดูดีไหมนะ แต่ว่า ไม่ว่าเพื่อคนไหน บาร์ทก็รู้จักทุกคน เอ้า! แล้วทำไมผมต้องคิดไปขนาดนี้ล่ะเนี่ย ไอ้บาร์ทมาเกี่ยวอะไรด้วยนะ ถึงผมหายไปก็ไม่ได้หมายความว่า มันต้องมาสนใจสักหน่อย เฮ้อ...งั้นกลับห้องก็ค่าเท่ากัน
“ไปไหนมา!”
เสียงเข้มๆดังขึ้นข้างหลังผมในขณะที่กำลังไขกุญแจอยู่
ผมหันขวับทันทีกับเสียงคุ้นๆนั้น ถึงจะเป็นน้ำเสียงในแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็เถอะ
“บาร์ท?”
“ถามว่าไปไหนมา”
มันย้ำถามพร้อมๆกับที่ดันผมให้เข้ามาในห้อง แล้วตัวเองก็ก้าวตามเข้ามา
“นายไม่เกี่ยว”
ผมคิดได้ว่าต้องไม่หวั่นไหว เลยสะบัดหน้าหนีมันเดินไปยังตู้เย็น ต้องหาน้ำเย็นๆกินสักแก้ว ให้ใจมันเย็นๆลงบ้าง
“มาทำไม”
หลังจากสงบจิตสงบใจได้บ้างแล้ว ผมก็ถามคำถามนี้ออกไปทันที
ไอ้บาร์ทไม่ตอบ แต่หันกลับมามองผมด้วยสายตาเหมือนโกรธกันมาสักร้อยชาติ โหย ถ้าจะมาทำตาอย่างงี้ใส่กัน กลับไปเลยดีกว่าไป
“นายหายไปไหนมาสองอาทิตย์”
ย้ำคำถามเดิมอีกล่ะครับ
“ก็บอกแล้วว่านายไม่เกี่ยว”
ผมก็ยังย้ำคำตอบเดิมอยู่นั่นเองล่ะครับ แหะๆ ทำใจดีสู้เสื้อเข้าไว้ครับ เอาสิ ถามมาสิ ถามมากี่ทีก็จะตอบแบบเดิมนี่แหละ
“มือถือนายอยู่ที่ไหน”
อ้าว ผมนึกว่ามันจะถามอีก ไหงเปลี่ยนคำถามซะได้ล่ะนั้น ผมล้วงมือเข้าไปในเป้ หา หา และหา ง่า สงสัยอยู่ที่ห้องพี่ป่านแน่ๆเลย
“นายปิดเครื่องตลอดสองอาทิตย์เลยสินะ”
ผมเมินหน้าไปทางอื่น ไม่ตอบมัน ให้มันรู้ซะบ้างว่าเวลาโดนเมินน่ะ มันรู้สึกยังไง
แต่ว่าบาร์ทมันไม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ มันเดินเข้ามาบีบคางผมให้หันไปมองหน้ามัน
“แล้วพอเปิดเครื่องปุ๊ป คนรับสายก็เป็นผู้ชาย แถมไม่ยอมตอบเรื่องของนายอีก แบบนี้หมายความว่าไง”
พูดจบก็จ้องผมเขม็ง
สงสัยพี่ป่านจะเปิดเครื่องผม และคงรับโทรศัพท์ด้วย ลงท้ายด้วยการกวนหมอนี้เสร็จสรรพ พี่ผมล่ะครับพี่โผมมมม
“ว่าไงเล่า!”
อ้าว แล้วไอ้บ้านี้ โมโหใส่ผมซะอีก มือที่บีบคางผมก็แรงขึ้น มันก็เจ็บสิครับ ผมใช้สองมือดึงมือมันไว้ แต่มันก็ยังบีบอยู่อ่ะ เจ็บอ่ะ ง่ะ แล้วไอ้น้ำตาบ้าๆนี้ไหลออกมาทำไมเล่า
บาร์ทมันคงเห็นน้ำตาผมเหมือนกันน่ะครับ มันเลยรีบปล่อยมือ แถมทำท่าตกอกตกใจซะยกใหญ่
“เอ้ย อย่าร้องสิ เจ็บเรอะ เจ็บมากเลยเรอะ โอ๋ๆ อย่าร้องเลยนะ”
นั่น ปลอบไม่ปลอบเปล่านะครับ มากอดผมอีกต่างหาก รู้บ้างไหมเนี่ยว่าคนอื่นเค้าคิดอะไรกะตัวเองอยู่ ยิ่งโดนปลอบแบบนี้ผมก็ยิ่งร้องสิครับ
“โธ่เว้ย!!”
อยู่ๆมันก็สบถออกมาอ่ะครับ แถมปล่อยผมออกจากอ้อมกอดมันด้วย สงสัยบาร์ทคงรำคาญผมแย่แล้วสินะ ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล
ก่อนที่ผมจะได้โวยวายอะไรออกไปนั่น ผมก็รู้สึกได้ถึงริมฝีปาก .......ครับ....... ริมฝีปากของหมอนั่นที่ปิดลงมาที่ริมฝีปากผม ลิ้นอุ่นๆที่ลิ้มเล็มริมฝีปากผมเหมือนต้องการให้เปิดออกรับการรุกราน ผมที่สติหลุดลอยไปแล้วได้แต่ทำตามไปแบบเก้ๆกังๆเท่านั้น ง่าก็คนมันไม่เคยนี่นา ลิ้นที่สอดแทรกเข้ามากระหวัดเกี่ยวลิ้นผมให้ตอบรับ รุกรานแทรกซึมไปทุกพื้นที่ในเรียวปาก ลมหายใจเหมือนจะขาดห้วงไปให้ได้
เมื่อคนตรงหน้าถอนริมฝีปากออก นอกจากอาการหอบหายใจแล้ว ยังมีอาการขาอ่อนแรงอีกอย่างตามมา ไอ้บาร์ทเข้าประคองผมไว้ก่อนที่จะทรุดลงกับพื้น แล้วพูดขึ้นว่า
“หือ หยุดร้องจริงๆด้วยแฮะ”
พอได้ยินประโยคนี้เข้า สติก็เริ่มทยอยกลับมาทีละน้อย
“เมิง ....ทำ ...อะ.. ไร..... ว่ะ”
ไม่ต้องแปลกใจที่พูดห่างกันขนาดนั้น ถึงสติจะกลับมาเป็นของผมแล้ว แต่ลมหายใจยังไม่กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ตอนที่หมอนั่นจูบผม เอ่อ ผมคิดเข้าข้างตัวเองซะหน่อยว่ามันก็ต้องชอบผมบ้างแหละว่ะ อยากจะถาม แต่ดูเหมือนว่ามันจะจูบเพื่อให้ผมหยุดร้องเท่านั้นเองรึเปล่านะ
“ก็จูบ”
ตอบง่ายๆ ไม่ยี่หระ ไม่สะทกสะท้านเลยนะเอ็ง
“กูรู้แล้วว่าจูบ แล้ว ทำไม”
อ่านะ เข้าใจนิดนึง ถึงไงผมก็เป็นนายเอกอ่ะ จะให้ด้านถามไปโต้งๆว่าจูบทำไม ชอบผมเรอะก็กระไรอยู่
“ตอบมาก่อนว่าไปไหนมาสองอาทิตย์”
“อ้าว ไอ้บ้านี่ ถามไปดันถามกลับมาได้ “
ผมหน้ามุ่น ย่นจมูกใส่มัน เรื่องอะไรผมต้องตอบอ่ะ ผมถามก่อนแท้ๆ
“ถ้าไม่ตอบ จะจูบแบบที่นายไม่รู้ว่าจูบทำไมอีกนะ”
ขู่ครับ เดี๋ยวนี้มันขู่ ละผมต้องกลัวมันด้วยเรอะ
“บ้านพี่”
อ้าว ปากเจ้ากรรม ตอบมันทำไมว่ะ
“แล้วใครรับโทรศัพท์ ผู้ชายที่ไหน”
“กูจารู้ไหมนั่น ไม่ได้อยู่กับโทรศัพท์ตลอดเวลานี่หว่า”
ชิ ตัวเองได้คุย แล้วทำไมไม่ถามเอาล่ะเนอะ
“นายก็ต้องรู้สิว่าใครจะกล้ามารับของนาย”
“ไม่แน่ใจ คิดว่า พี่ชายมั้ง”
นั่น ตอบอีกล่ะ ปากบ้าๆนี่อยากจะตบแรงๆสักที แต่ก็กลัวเจ็บ
“แล้วทำไมไม่บอกกันสักคำ รู้ไหมว่าคนเค้าเป็นห่วงขนาดไหน”
โหย ได้ที เอาใหญ่เชียว เทศน์เชียวนะ ใครจะบอกคนที่ตัวเองกำลังหลบเล่า ควายจริง
“มานี่เลย โทษฐานทำให้เป็นห่วง”
ว่าแล้วลากผมเข้าห้องนอนเฉยเลยอ่ะครับ ไอ้นี่ คิดไรกะผมป่าวเนี๊ย มันยังไม่ตอบผมเลยไม่ใช่เรอะครับว่าทำไมถึงจูบผม อ้าว เฮ้ย เสื้อผมไปไหนแล้ว เฮ้ย แล้วไอ้บาร์ททำอะไรกะกางเกงผมอยู่ล่ะนั่น
“อะ...อย่า”
“เฉยน่า”
เสียงใคร บาร์ทมันพูดกะใคร บอกใครให้เฉย
“อะ...อย่าจับ...อย่างนั้นสิ”
“เรอะ ไม่ให้จับงั้นเรอะ ทั้งๆที่สู้มือขนาดนี้เนี่ยนะ”
ไอ้บาร์ทกำลังพูดอะไร พูดกะใครนะ เอ...แต่เดี๋ยวก่อนนะ เสียงคุ้นๆนะครับนั่น ในห้องก็มี บาร์ทกับผม ไม่ใช่เสียงไอ้บาร์ท งั้นก็ อ้าวเฮ้ย เสียงเราเรอะนั่น
“อ๊ะ ....อย่านะโว้ย จะทำอะไรน่ะ”
ผมโวยวายขึ้นมาทันทีที่นึกได้ว่าบาร์ทมันกำลังจับน้องหนูของผมรูดขึ้นรูดลงอยู่อ่ะ ไอ้ร่างกายของผมก็ไม่ทำตัวอย่างใจคิดเล๊ย ดันไปตามเค้าซะได้ ไม่มีความเป็นตัวของตัวเองเลยแฮะ อ้าว มันทำอะไรอีกล่ะนั่น
“อา....อือ ...อย่านะ”
บาร์ทเลื่อนตัวลงต่ำแล้วใช้ริมฝีปากเข้าครอบครองแก่นกายผมไว้จนหมด
“อือ...บาร์ท...อา”
นอกจากริมฝีปากที่ขบเม้มแล้ว ยังมีลิ้นที่คอยโลมเลียอีก โอ้ย ผมจะไม่ไหวแล้วนะ มันรู้สึกดีเกินไปแล้ว
“ไม่ไหวแล้ว...พอ..อะ...อะ..อา”
ออกมาจนได้ครับ ในที่สุด ผมปรือตาขึ้นมองไอ้บาร์ท มันกลืนของผมลงคอหมดเลยครับ
ผมนอนหอบหายใจ เรียกอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด
“อ๊ะ...จะทำอะไรน่ะ”
ผมรู้สึกถึงนิ้วที่พยายามแทรกเข้ามายังส่วนลึกในร่างกายผม บาร์ทไม่ตอบและไม่หยุดการกระทำของตน
“อึก....”
นิ้วแรกผ่านเข้าไป บาร์ทขยับนิ้วอย่างชำนาญ เมื่อช่องทางขยายมากขึ้น นิ้วที่สองก็ตามเข้าไป ผมแทบไม่สามารถหายใจได้ ได้แต่นอนบิดไปบิดมา แก่นกายที่ได้รับการปลดปล่อยไปแล้วครั้งหนึ่งเริ่มขยายตัวขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ไม่ได้รับการกระตุ้นโดยตรง
บาร์ทถอนนิ้วออกและลุกขึ้นไป ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน แต่รู้สึกไม่อยากให้บาร์ทหยุดการกระทำเมื่อกี้ มันถอดเสื้อออก แล้วกลับมาหาผมอีกครั้ง
“เราขอนะ”
มันกระซิบเบาๆแล้วผมก็ได้ยินเสียงรูดซิบลง ตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บ
“อึก....เจ็บนะ”
ผมพูดกับคนที่กำลังแทรกกายเข้ามา มันพูดขอผม ได้ยินไหมครับ แต่มันไม่เห็นฟังคำตอบผมเลย ขอปุ๊บก็ทำปั๊บ
“อ๊ะ...อ๊ะ”
“เจ็บเรอะ โทษทีนะ แต่ไม่ไหวแล้ว”
บาร์ทพูดพลางลูบหัวปลอบผม
“อย่าเกร็ง”
“หายใจด้วย”
มันบอกผมซ้ำๆด้วยสองคำนี้ ผมก็พยายามทำนะ แต่พอลืมตัวก็ช่วยไม่ได้ที่จะเกร็งจนลืมหายใจ
“อึก....อ๊ะ”
บาร์ทหยุดการเคลื่อนไหว พูดกับผมเบาๆว่าเข้าหมดแล้วนะ ผมเหนื่อยแทบขาดใจ แต่ก็รู้ดีว่าบาร์ทเองก็เหนื่อยไม่แพ้กับ ตอนนี้ร่างกายเจ็บและอึดอัดมาก มันคงรู้ว่าผมยังไม่พร้อม และเริ่มจูบผมอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง มือเข้ากอบกุมแก่นกายผมที่อ่อนตัวลงเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ ขยับขึ้นลงจนร่างกายผมเริ่มมีปฏิกิริยาอีก มือที่ว่างก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายผม ราวกับอยากสัมผัสทุกจุด ไม่นานผมก็เริ่มผ่อนคลาย
“อ๊ะ...อา”
บาร์ทเริ่มขยับช้าๆ ปากก็บอกให้ผมหายใจด้วย
“ไม่เป็นไรนะ”
ถามมาได้ ไม่เป็นไรบ้าอะไรกัน
“อะ...อึก”
แล้วทำไมกันนะ ทั้งๆที่น่าจะเจ็บ แล้วความรู้สึกดีนี่มันอะไรกัน บาร์ทขยับสะโพกเร็วขึ้น มือก็กระตุ้นส่วนหน้าของผมไปด้วย ผมรู้สึกดีจนจะบ้า รู้สึกดีจนจะทนไม่ไหวอีกครั้ง มือผมจับแขนของคนตรงหน้าไว่แน่น
“อ๊ะจะไป....จะไป”
ผมพูดไม่ได้ศัพท์ ไอ้บาร์ทก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง และเร่งจังหวะมากขึ้น
“อึก...อือ”
ผมไปถึงจุดหมายอีกครั้ง ของเหลวที่ถูกปล่อยออกมาเปรอะไปทั่วทั้งที่ตัวผมและตัวบาร์ท
“อืม....อือ”
บาร์ทขยับตัวอีกไม่กี่ครั้ง ผมก็รู้สึกอุ่นวาบในกาย รู้สึกได้ถึงการปลดปล่อยภายใน
“รักนะ รักที่สุดเลย”
มันถอนริมฝีปากออกแล้วกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.............
-
:-[ .. รู้สึกปอจะได้แฟนนิสัยเหมือนพี่ชายเด๊ะเลย :jul3:
-
ไม่เล็กหรอกนะ NC นั่นน่ะ
-
:-[ เขินแทน
-
เออแหะไวไฟนี่หว่าาา ฮ่าๆๆๆ
-
ไม่เล็กหรอกนะ NC นั่นน่ะ
ไม่เล็กหรอคะ แก้มคิดว่าเล็กๆซะอีก :z1:
-
แล้วก็เสร้จจนได้ :z1: เรื่องนี้จะจบลงแบบเรื่องก่อนมั้ย แบบว่า NC ตบท้าย :jul3:
-
o18ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แล้วจะเป็นยังงัยต่อน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
:haun4:
ปรับความเข้าใจกันโดยวิธีนี้
ต่อด่วนๆ จ้า
-
วิธีนี้ใช้ปรับความเข้าใจได้ผลเสมอเลยนะเนี่ย
ค้างคร่า~
-
บาร์ท ถามแบบไม่รอคำตอบเนี่ย...จะถามทำไมล่ะ - -???
แต่แหม๋...ใช้วิธีนี้แล้ว น้องปอจะหนีไปไหนรอดหล่ะเนี่ย...อิอิ
-
มาต่อกันจะได้ไม่ค้างคา
-----------------------------------------
“โทษทีนะครับที่ต้องรบกวน”
ผมพูดกับพี่ทิมที่ไปหยิบโทรศัพท์มาให้ เมื่อวานหลังจากมีอะไรกัน ไอ้บาร์ทก็แทบไม่ปล่อยผมอีกเลย กอด กอด กอด นับครั้งไม่ถ้วนเลย จนผมจะตายให้ได้ พอวันนี้ได้นอนทั้งที มีแรงลุกเอาตอนเกือบทุ่มก็โดนจับอาบน้ำ แต่งตัว และบอกให้ไปเอาโทรศัพท์ซะ ท่าทางไอ้บาร์ทจะไม่ค่อยเชื่อผมน่ะครับ เรื่องที่บอกว่าเป็นพี่ชาย
ผมเลยประชดให้เรื่องสาวที่ร้านเช่าการ์ตูน แต่มันดันหัวเราะใหญ่เลยครับ แล้วบอกว่า เค้าก็แค่แซวเรื่องผม แล้วที่มันหงุดหงิดใส่ผม ก็เพราะผมหัวช้า ไม่รู้ซักทีเรื่องของมันทั้งๆที่คนอื่นเค้าดูออกหมดแท้ๆ ดูมันพูดเข้าไม่บอกล่ะผมจะรู้ไหมนั่น
“นี่จ้า...ได้แล้ว...เครื่องนี้สินะ”
“ขอบคุณครับ”
“คราวที่แล้วมีคนโทรมานะ ป่านกวนประสาทไปแล้วด้วย”
พี่ทิมพูดยิ้มๆ ดูก็รู้ว่ารู้ว่าใครเป็นคนโทรมา
“อย่าถือสาเลยนะ”
คราวนี้หันไปพูดกับไอ้บาร์ทเลยครับ
“ไม่เป็นไรครับ”
แหม พูดซะเพราะเชียวนะ ดูมองเค้า เห็นคนสวยหน่อยไม่ได้เลยหมอนี่ เชอะ ไม่รู้ด้วยแล้ว
“กลับก่อนนะครับ”
“แล้วจะบอกป่านให้นะว่าปอแวะมา”
“ไม่ต้องบอกหรอกครับ คงสนใจหรอก”
ผมลุกขึ้น ไหว้พี่ทิม หันไปค้อนไอ้คนเจ้าชูข้างๆครั้งนึง แล้วเดินออกมา ผมได้ยินแว่วๆว่าไอ้บาร์ทลาพี่ทิม แล้วพูดอะไรซักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน แล้วหัวเราะกัน เชอะ เชอะ
“นี่จะรีบเดินไปไหน”
“เรื่องของฉัน”
ผมพูดแล้วเร่งเดินต่อ ไม่หันไปมองหน้ามัน
“เฮ้อ........”
เสียงถอนหายใจดังมาจากข้างหลัง แล้วเสียงฝีเท้าที่ตามหลังมาก็หยุด
“ถ้าไม่พูดก็ไม่รู้หรอกนะ นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เรอะ”
ผมเองก็หยุดเดิน นี่ผมไม่มีเหตุผลอีกแล้วสิ ผมหันหลังกลับไป แล้วบาร์ทก็บอกว่า “มานี่สิ” ผมเดินเข้าไปหามัน ยังไม่กล้ามองหน้า ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะรู้สึกผิด
“ถึงเวลานายโกรธจะน่ารัก แต่ว่าอยากให้เชื่อใจ ได้ไหม”
ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจนะ แต่พอรู้ตัวก็โกรธไปแล้วทุกที ก็คนมันไม่ชอบใจอ่ะ
ผมเงยหน้ามองบาร์ทช้าๆ
“ขอโทษ”
ผมพูดแล้วโผเข้ากอดมันไว้ อยากร้องไห้จัง
“โอ๋ๆ ไม่ดุแล้วไม่ดุแล้ว”
ยืนอยู่ตั้งนาน เพิ่งมานึกได้ครับว่าอยู่ข้างนอกอ่ะ คนมองเต็มแน่ๆเลย
ผมขยับตัวยุกยิกในอ้อมกอด บาร์ทหัวเรา หึหึ ในคอ แล้วปล่อยผม
“โล่งไป ไม่มีคน”
ผมพูดยิ้มๆ
“เค้าเดินไปหมดแล้วต่างหาก”
ไอ้บาร์ทมันสวนกลับมา
แล้วก็มองหน้าผม ผมรู้เลยว่าโดนแกล้งอีกแล้ว เชอะ แกล้งได้แกล้งไป
“รักนะ”
บาร์ทว่าแล้วก้มลงจุ๊บแก้มผมแล้วจูงมือผมออกเดิน
ส่วนผมก็อยากตอบกลับไปว่ารักมันเหมือนกันอยู่หรอก แต่ตอนนี้ ให้พูดคงไม่ไหว แค่ที่มันทำผมก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงก้มหน้าก้มตาเดินขาไม่ขวิดกันก็บุญแล้ว ขืนบอกรักมันตอนนี้ผมเป็นลมแน่ๆ ช่างเถอะ บาร์ทเองก็ไม่ได้เร่งเอาคำรักอะไรจากผมนิ่
...........................
ไงครับ...เรื่องของผม ดูดีกว่าเรื่องพี่ป่านช่ายม้า หึหึ
END
บาร์ท:ปอไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตอนที่ผมกอดปอหลายต่อหลายครั้งเมื่อคืนน่ะ ปอได้บอกรักผมไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้รู้ตัวเล๊ย ^^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีฉากนึงในการ์ตูนจิ๊บชอบมาก เลยเอามาใส่ในเรื่องนี้ด้วยค่ะ
ป.ปลาคนสุดท้อง ยังไม่มาจ้า555
อันนี้คำบอกเล่าของคุณจิ๊บที่แปะไว้ท้ายเรื่อง ใครอยากอ่านป.ปลาคนสุดท้อง
ต้องส่งเสียงอ้อนคุณจิ๊บกันเองนะคะ :impress2:
-
ชอบๆ เอาอีกๆ รักหลากหลายรูปแบบน่ารักมากมายครับ :L1:
-
อ้อนๆๆๆๆๆๆๆ :impress2: รอป.ปลาคนสุดท้อง :z2:
-
น่ารักๆๆๆ
ถ้าป.ปลาคนสุดท้องไม่มาก็คนอื่นก็ได้ค่า ><
-
น่ารักจัง นายเอกส่วนใหญ่จะความรู้สึกช้ากันนะ
สุดท้ายพระเอกรอไม่ไหว จับกดแม่มเลย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก...น่ารักจนจะละลายตามไปด้วยเลยอ่ะ
บทจะหวานก็หวานซะน่ารัก บทจะงอนง้อกันก็น่าหยิกอ่ะ...อิอิ
เค้าจะรอ ป.ปลาคนสุดท้องนะจ๊ะ...งุงิงุงิ~*
-
น่ารักจังครอบครัวป.ปลา :กอด1:
-
บ้านนี้เค้าลุกชายสามคนเป็นเกย์หมดเลยหรอเนี่ย :serius2: สงสารชะนีจิงๆ :laugh:
-
:o8:น่ารักอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านตอนพิเศษและรอ ปอปลาคนสุดท้ายยยยยยยยยย o13
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ค้างแล้วจ้า
ขอบคุณมาก รออ่านเรื่องหน้านะคะ
-
:-[ .. รู้สึกปอจะได้แฟนนิสัยเหมือนพี่ชายเด๊ะเลย :jul3:
นั่นสิ แต่รู้สึกว่าป่านจะดุและแรงกว่าบาร์ทหน่่อยนึง
:jul3:
คู่นี้ก็น่ารัก (่น่ารักทุกคู่) :-[
อยากอ่านป.ปลาคนสุดท้องเหมือนกันค่ะ
เข้าคิวรอนะ
ว่าแต่คนสุดท้องจะเป็นรุกเหมือนป่านหรือเป็นรับเหมือนปอหว่า? 55
-
น่ารักอ่ะ พี่น้องคู่นี้ ได้แฟนสลับขั้วกันเลย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
เรื่องที่จะลงเรื่องต่อคือเรื่องจอมไตรคะ
เป็นเรื่องยาวกว่าที่ผ่านๆมานะ
จะต่อที่กระทู้เดิมหรือขึ้นกะทู้ใหม่ดีคะ?
-
o18ยังงัยก้อได้จ้าาาาาา แล้วปอปลาคนสุดท้ายอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เรื่องที่จะลงเรื่องต่อคือเรื่องจอมไตรคะ
เป็นเรื่องยาวกว่าที่ผ่านๆมานะ
จะต่อที่กระทู้เดิมหรือขึ้นกะทู้ใหม่ดีคะ?
กระทู้ใหม่เลยจ้า เพราะมันเป็นเรื่องยาว เวลามีเรื่องสั้นก็ค่อยมาลงทุ้นี้อีกงัย
พี่ว่าดีกว่านะ
-
^
^
^
ตาม Mod จ้าาาา
-
มาต่ออีกนะ :L1:
-
เอายังไงก็ว่าตามกันจ้า
-
งั้นไปเปิดกระทู้ใหม่เลยดีกว่าเนอะจะได้ไม่ขาดตอน
ส่วนเรื่องสั้นเรื่องอื่นๆพักไว้ก่อน ^____^
-
เปิดแล้วลงเลยป่าวตะเอง รออยู่ หุหุ
-
เปิดแล้วลงเลยป่าวตะเอง รออยู่ หุหุ
ลงแล้วจ้าาาาา
จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16605.msg993499#msg993499)
-
ตามไปอ่านแล้วนะจ๊ะ
-
งั้นไปเปิดกระทู้ใหม่เลยดีกว่าเนอะจะได้ไม่ขาดตอน
ส่วนเรื่องสั้นเรื่องอื่นๆพักไว้ก่อน ^____^
เอาป.คนสุดท้ายมาก่อนสิคะ :serius2: ลงพร้อมกันก็ด๊ายยยยยยยยยย :z3:
และก็นะ ไอคิดว่าซีรี่ย์จอมไตรฯคงมีหลายภาค ถ้ามีหลายคู่และแต่ละภาคยาวพอสมควร ไออยากให้ขึ้นกระทู้ใหม่ เป็นภาคๆไปนะคะ(เหมือนปรัชญาช่างกลฯน่ะค่ะ) เวลาอยากย้อนกลับมาอ่านหรือคนใหม่ๆมาอ่านจะได้ไม่ต้องเปิดหาหลายๆหน้าเกินไปอ่ะค่ะ ลองรับไว้พิจารณาดูนะคะ ^^
แต่ตอนนี้มาลงป.คนสุดท้ายกะไปลงจอมไตรฯแต่ละตอนเยอะๆกว่านี้ทีสิคะ :sad4:
-
งั้นไปเปิดกระทู้ใหม่เลยดีกว่าเนอะจะได้ไม่ขาดตอน
ส่วนเรื่องสั้นเรื่องอื่นๆพักไว้ก่อน ^____^
เอาป.คนสุดท้ายมาก่อนสิคะ :serius2: ลงพร้อมกันก็ด๊ายยยยยยยยยย :z3:
และก็นะ ไอคิดว่าซีรี่ย์จอมไตรฯคงมีหลายภาค ถ้ามีหลายคู่และแต่ละภาคยาวพอสมควร ไออยากให้ขึ้นกระทู้ใหม่ เป็นภาคๆไปนะคะ(เหมือนปรัชญาช่างกลฯน่ะค่ะ) เวลาอยากย้อนกลับมาอ่านหรือคนใหม่ๆมาอ่านจะได้ไม่ต้องเปิดหาหลายๆหน้าเกินไปอ่ะค่ะ ลองรับไว้พิจารณาดูนะคะ ^^
แต่ตอนนี้มาลงป.คนสุดท้ายกะไปลงจอมไตรฯแต่ละตอนเยอะๆกว่านี้ทีสิคะ :sad4:
ป.ปลาคนสุดท้ายคุณจิ๊บยังไม่ได้แต่งเลยคะ จอมไตรฯมีหลายคู่คะ
แต่ที่จบจริงๆเห็นจะมีคู่เดียวล่ะมั้ง แหะๆ
-
:call: :call:
-
มาต่อได้แล้วเน้อ :กอด1:
-
อยากอ่านป.ปลาคนสุดท้องจังเลยค่ะ
-
แอร๊ยยย เพิ่งได้มาอ่าน น่ารักกันจริงจริ๊งงงง :-[
แบบชอบเรื่องสั้นอยู่แล้วไง ไม่ต้องทรมานมากมายเหมือนเรื่องยาว พอติดแล้วอยากอ่านมากเหมือนลงแดง 555
ขอบคุณไรตอร์ และคุณแก้มมากมาย ยังรอปอ ปลาคนสุดท้องอยูู่่น้าาาา :กอด1:
-
เข้ามาดันไว้อย่าให้ตก หุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมาต่อได้แล้วเน้อคิดถึง :L2:
-
อ่านใมาถึงคู่ล่าสุดแล้วสงสารสงคราม คู่อื่นเค้าได้ ตรึบตรึบ กันหมดยกเว้นสงครามกับซาวคู่เดียว :laugh:
งั้นไปเปิดกระทู้ใหม่เลยดีกว่าเนอะจะได้ไม่ขาดตอน
ส่วนเรื่องสั้นเรื่องอื่นๆพักไว้ก่อน ^____^
เอาป.คนสุดท้ายมาก่อนสิคะ :serius2: ลงพร้อมกันก็ด๊ายยยยยยยยยย :z3:
และก็นะ ไอคิดว่าซีรี่ย์จอมไตรฯคงมีหลายภาค ถ้ามีหลายคู่และแต่ละภาคยาวพอสมควร ไออยากให้ขึ้นกระทู้ใหม่ เป็นภาคๆไปนะคะ(เหมือนปรัชญาช่างกลฯน่ะค่ะ) เวลาอยากย้อนกลับมาอ่านหรือคนใหม่ๆมาอ่านจะได้ไม่ต้องเปิดหาหลายๆหน้าเกินไปอ่ะค่ะ ลองรับไว้พิจารณาดูนะคะ ^^
แต่ตอนนี้มาลงป.คนสุดท้ายกะไปลงจอมไตรฯแต่ละตอนเยอะๆกว่านี้ทีสิคะ :sad4:
ป.ปลาคนสุดท้ายคุณจิ๊บยังไม่ได้แต่งเลยคะ จอมไตรฯมีหลายคู่คะ
แต่ที่จบจริงๆเห็นจะมีคู่เดียวล่ะมั้ง แหะๆ
สงสัยค่ะ เห็นว่าเรื่องจอมไตรเคยพิมพ์รวมเล่มเป็นหนังสือแล้วนะค๊ะ แต่เห็นบอกว่าที่จบมีคู่เดียวแสดงว่าหนังสือที่ออกในเล่มก็มีคู่เดียวหรือค๊ะ :m28:
-
จะบอกว่าเรื่องสั้นที่เขียน น่ารักทุกคู่เลยอ่ะ
อ่านแล้วอมยิ้มเลย เลือกไม่ถูกเลยว่าชอบคู่ไหนที่สุด
จะรอติดตามเรื่อยๆนะ
-
กว่าคู่วอร์วาจะลงเอยกันได้ เหอะๆ แต่น้องวอร์นี่หื่นเกินหน้าเกินตาพี่ชายนะเนี่ย :m20:
-
555 ทิมน่ารัก ส่วนป่านก็นะ ดิบเุืถื่อนได้อีก เหอะๆ
-
อ่า รอเรื่องของ ป.ปลา คนสุดท้ายค่ะ :really2:
-
ชอบทุกคู่เลยคร้า o13
-
น่ารัก :L2:
-
น่ารัก...มาก!!
รอเรื่อง ป.ปลาสุดท้องจ้า~
-
:call: :call: :call: :call:
จุดธูป เรียกคนโผส มาต่อ ป.ปลาคนสุดท้อง...
ขำขำนะ...
:pig4: :3123: :pig4: :3123:
-
:L1: :call:ต่อด่วนครับคิดถึง
-
น่ารักทุกคู่เลย แต่ชอบคู่จัตวาที่สุดอ่ะ
-
พี่จิ๊บคราบบบบบบบบ รอ ป.ปลาคนสุดท้ายอยู่
พี่หายไปไหนกันอ่ะครร้าบบบบบบ
จอมไตรก็จบไปหนึ่งแล้วอ่ะ คิดถึงงงงงงงงงงง
:call: :call:
-
น่าจะแยกค่ะ ขึ้่นเรื่องใหม่ไปเลยดีกว่า
ว่าแต่ ป.ปลา ตัวสุดท้ายล่ะนั่น ยังไม่มาเลย หุๆ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกก ค่ะ !! >,,<
พี่ป่านไม่หวงน้องปอเลยนะ
่น่ารักค่ะน่ารัก
อยากอ่านจอมไตรรรรร ทุกคู่ ! >..<
ไรท์เตอร์สู้ๆ ค่าาาาาาาาาา
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องสั้น
น่ารักทุกคู่เลย
เหมาะที่จะต่อยอดให้เป็นเรื่องยาว ^^
ฝากถึงคุณจิ๊บ.....เราอยากอ่านจอมไตรทุกคู่เลย
งืดดดดดดด รออ่านอยู่ทุกวัน >_<
-
พี่จิ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ป๋มมาอ้อนวอน // กอดเอว
น้องป.ปลา อ่าๆๆๆๆๆ // กอดเอวแน่นขึ้น
-
รอพี่จิ๊บอัพ
-
ชอบทุกคู่เลยนะ
-
คุณจิ๊บคะ แต่งป.ปลาคนสุดท้องเสร็จยังค๊าา :m13: ไออยากอ่านจังเลยน๊าาาาาค๊าาาาาา
-
น่ารักทุกคู่เลย อยากอ่าน ปอ คนสุดท้ายจัง รออยู่นะค๊า :m1:
-
มารอ ปอ ปลา คนสุดท้องค่า
น่ารักทุกคู่เลยยย วิ้ววว :impress2: :impress2:
-
:call:
-
เปิดจองหนังสือ 3 เล่มดังนี้ค่า เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกโอนตามเวลายังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
(http://blog-imgs-46-origin.fc2.com/j/u/p/jupjibstorys/20110601084849b49.jpg)
รายละเอียดดูได้ข้างล่างค่ะ
หนังสือ รวมเรื่องสั้นของJUPJIBราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
เนื้อหา - มีที่ลงในบอร์ด และที่ไม่ได้ลง ( ตอนนี้ยังไม่ได้จัดหน้าดีๆค่ะ ถ้าหน้าเหลือเยอะอาจจะเพิ่มเรื่องอีกค่ะ )
เรื่องที่ลงในบอร์ด
1. รักแบบป่าน
2. รักแบบปอ
3. รักแบบเป้
4. เกลียดนักแต่ก็รักนะ (ยีนส์ - เบส)
5. อยากเป็นคนที่ถูกรัก (สงคราม - ซาว)
6. คนมันรัก (วอร์ - จัตวา)
7. โอ้ใจเอ๋ย
8. My Love (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
9. พึ่งรู้ว่ารักเธอ (แปลงมาจากฟิกของจิ๊บค่ะ)
+เรื่องที่ไม่ลงในบอร์ด
1. ตอนพิเศษ (ยังไม่บอกว่าของเรื่องไหนค่ะ ให้รอลุ้น)
2 .วาเลนไทน์ - ภีมเกลียดวันวาเลนไทน์เพราะการไปฉลองวันวาเลนไทน์ทำให้คนรักตีจาก และแล้ววาเลนไทน์ในอีก 2 ปีต่อมาเขากลับได้เจอกับคนรักเก่าอีกครั้ง ... ความรักของคนเกลียดวาเลนไทน์
3. เราจะกลับมารักกัน - ห่างกันสักพัก คำที่ไม่ว่าใครก็คงอยากได้ยินจากปากคนรัก แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดมันออกมาแล้ว ติวก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เมื่อคำๆเดียว แต่ตีความหมายได้หลายอย่าง ... ความรักกับคำว่าห่างกันสักพัก
4.รสจูบแสนหวาน - พร่ำเพ้อรำพันอยู่คนเดียวในชั่วโมงเรียนคืองานอดิเรกของผมล่ะ ปกติอาจารย์ก็มักจะมองข้ามเพราะว่าจนเบื่อจะว่าแล้ว แต่แล้วอาการของผมก็ยิ่งหนัก ยามเมื่อได้เจออาจารย์ฝึกสอนคนนั้น อ่า ปากอวบอิ่มน่าจูบจังนะ "อาจารย์ครับ ขอคิสทีเถอะครับ" ... ความรักแบบป๊อปปี้เลิฟของคนช่างฝัน(กลางวัน)
(http://blog-imgs-46-origin.fc2.com/j/u/p/jupjibstorys/20110601084836f09.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ เห็นได้ด้วยตา รักได้ด้วยใจ (ปฐพี-จิตริน)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - เมื่อต้องเดินทางกลับไปยังที่ซึ่งมีความทรงจำอันเลวร้าย ปฐพีก็ไม่อยากจะอยู่ที่นั่นให้นานนัก หากแต่เมื่อไปแล้วกลับได้พบเจอสิ่งที่คาดไม่ถึง ลูกชายที่ปฐพีไม่เคยรับรู้ว่าตัวเองมี บัดนี้เมื่อได้รู้ เขาต้องทำทุกวิถีทางให้ได้ลูกชายมา แล้วหม่าม้า(ที่เป็นผู้ชาย)ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้าของลูกชายตัวเองเล่า ปฐพีจะจัดการอย่างไรดี
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษ) + ตอนพิเศษที่ไม่ลงในบอร์ด
จำนวนหน้า กระดาษถนอมสายตา จำนวนประมาณ 300 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 340 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียนในประเทศ-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
(http://i68.photobucket.com/albums/i34/JUPJIB/3-1.jpg)
จอมไตร ซีรี่ส์ คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ (ไม้-กลอน)
รายละเอียด ....พิมพ์รอบที่ 4 (เหมือนรอบ 3 ทุกประการ>>เปลี่ยนปก + ตรวจคำผิดเพิ่มค่ะ นอกนั้นไม่ต่างจากรอบ 1+2 นะคะ)
รายละเอียด เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 10 กรกฏาคม 2554 (ไม่สะดวกยังไงบอกได้นะค่า ถ้าแจ้งไว้จิ๊บจะเก็บหนังสือไว้ให้ค่ะ)
เรื่องย่อ - กลอนเด็กกำพร้าที่มีอดีตอันเลวร้ายทำให้กลายเป็นคนมืดมนและไม่ไว้ใจใคร ไม้ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมหนึ่งในทายาทของบริษัทยักษ์ใหญ่อดีตรักแรกของกลอน ด้วยเรื่องของเพื่อนและพี่ชายทำให้กลอนกับไม้ต้องกลับมาพบกันอีกครั้ง ในขณะที่กลอนพยายามถอยห่างจากทุกคนที่อยู่รอบข้าง แต่ผู้คนที่อยู่รอบข้างกลับยิ่งขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น โดยเฉพาะคุณไม้ ผู้ชายที่เข้าใจได้ยากคนนั้ กลอนไม่ค่อยพูด ชอบคิดมาก(และคิดเองเออเอง) ไม้ก็ช่างแกล้ง (และหวังดี(?)แบบแปลกๆ)... แล้วจะลงเอยกันยังไง ติดตามกันได้ในเรื่องนะค่า
เนื้อหา - มีตอนที่ลงในบอร์ด (ปกติ +ตอนพิเศษของไม้กลอน) และอีกเรื่องสั้นคู่พิเศษที่ไม่ได้ลงที่ไหนค่ะ
จำนวนหน้า ประมาณ 290 หน้าค่ะ (อาจเปลี่ยนแปลง)
ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแบบลงทะเบียน-ขอสงวนสิทธิ์ส่งแบบเดียวค่ะ)
เมลสำหรับสั่งจอง jupjibstoryแอดgmail.com
-
น่ารักทุกคู่เลยค่ะ
-
สนุกมากค่ะ น่ารักทุกคู่จริง ๆ ชอบพี่น้องป.ปลาจริง ๆ
สงสารสงครามเหมือนทุกคนค่ะ 555+ ไม่รู้ว่าตอนนี้สมใจหรือยัง 555+
ส่งเมล์ไปจองหนังสือแล้วค่ะ ไม่พลาดแน่นอน ^^
-
อ๊ายยยยยย น่ารักทุกคู่เลยอ่า ชอบบบบบบบ อยากให้คนเขียนมาต่อจังเลยยยยย
-
รออ่านรักแบบเป้ค่ะ
พี่ชายสองคนมีความรักแบบน่ารักมากกก ของเป้จะเป็นยังไงน้า
ของพี่ครามกับน้องวอร์ก็สนุกเช่นกันค่ะ
-
ชอบคู่วากับวอร์ค่ะ แต่คู่อื่นก็น่ารักนะคะ
-
น่ารักทุกคู่
ขอบคุณมาก
-
:-[
น่ารักทุกคู่ครับ
แต่รักแบบเป้เนี่ยลงรึยัง
ถ้าลงแล้วบอกลิ้งด้วยครับจะตามไปอ่าน
-
เพิ่งได้มาอ่าน น่ารักกันจริงจริ๊งงงง อิอิ
ขอบคุณมากมาย ยังรอปอ ปลาคนสุดท้องอยูู่่น้าาาาครับ
-
น่ารักทุกคู่เลย อ่านทีเดียวรวดดดด
ชอบมากๆๆๆ :L1:
-
ชอบทั้ง4เรื่องเลย น่ารักทุกเรื่อง
-
:-[
น่ารักทุกคู่เลย
แล้ว ป.ปลาคนสุดท้าย อยู่ไหนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออยู่น้าๆๆๆ
-
สวัสดีค่าทุกคน ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
ก่อนอื่น ขอชี้แจ้งเรื่องคู่อื่นๆก่อนนะคะ
จอมไตรจิ๊บวางตัวไว้ พลอตบางส่วนไว้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะแต่งได้กี่คู่ เพราะงั้น ยังไม่มีการยืนยันว่าจะแต่งกี่คู่ค่ะ จิ้นๆๆๆๆ กันไปก่อนเนาะ o18
เรื่องที่แต่งไปแล้วแต่ยังไม่จบ(ค้างมาหลายปีล่ะ) :z10: มีคู่ดิน - ปาม กับ ตาหวาน - ภาคค่ะ มันยังไม่จบง่ายจิ๊บเลยยังไม่มั่นใจเอามาลง แหะๆ
ปล.ตอนพิเศษของปฐพีจะลงวันเสาร์นี้ค่ะ
ต่อไปจะแจ้งข่าวเรื่องหนังสือค่ะ มี 3 ข้อ
1. ส่งหนังสือไปครบแล้วนะคะ (ยกเว้นท่านที่โอนมาหลังวันที่ 28 ค่ะ) จิ๊บเมลไปบอกเลขที่ส่งแล้ว ใครไม่ได้เมลหรือวันพุธหน้า(10 สิงหาคม 2554)ยังไม่ได้หนังสือติดต่อจิ๊บด่วนค่า แล้วอย่าลืมเช็คของตามในเมลนะค่า ใครไม่ได้อันไหนเมลมาด่วนเช่นกันค่า หนังสือส่งช้ากว่ากำหนด(มาก)ขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ หากหนังสือมีข้อผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ และหากหนังสือมีปัญหาจากการพิมพ์แจ้งมาได้ จิ๊บจะแจ้งทางโรงพิมพ์เปลี่ยนให้ค่ะ
2. เรื่องเปิดจองอีกรอบ ยังไม่ได้กำหนดแน่นอนค่ะ เพราะจิ๊บชีวิตวุ่นวายมาก และหนังสืออาจจะเพิ่มราคา(คือดูเหมือนรอบนี้จิ๊บจะคำนวนผิดไปนิดหน่อย )แต่ก็ยังไม่แน่นอนอีกเหมือนกัน อาจจะไม่เพิ่มก็ได้ ต้องดูปัจจัยหลายๆอย่าง ถ้าจะเปิด-ไม่เปิดยังไงจะแจ้งอีกครั้งนะคะ
3. หนัีงสือหมดแล้วนะค่า
ขอบคุณค่ะ[/color]
-
ปฐพี 1 เล่ม
ไม้ 1 เล่ม
ส่งเมลล์ไปแล้วนะค่ะ catty_mooแอดhotmail.com
-
คุณ Timpooh จิ๊บตอบเมลแล้วนะค่า
ขอบคุณค่ะ
-
ได้รับหนังสือแล้วนะค่ะ
ปกสวยถูกใจมากๆ เลยค่ะ :impress2:
-
คุณ GaIta ดีใจที่ชอบค่า
ขอบคุณที่อุดหนุน o13
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ น่ารักทุกเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนและคนลงนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ ^^
-
สนุกมากค่ะ o13
-
อ่านรอบสอง อิๆ อยากอ่าน ป.ปลาคนสุดท้าย :impress2:
-
ตามอ่านย้อนหลัง
น่ารักทุกคู่เลยค่า ^ ^
-
>"< น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
ชอบเรื่องของป่านอ่า
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านนนน
น่ารักจิงๆๆๆ ทุกคู่เลยย o13 o13
-
ชอบทุกคู่เลยคะ
^^
-
ขอบคุณคร่า ^^
-
:pighaun:
-
น่ารักมากครับบบบ
-
ชอบนิยายของคุณจิ๊บทุกเรื่องเลยค่ะ
-
อ่านจนจบแล้ววว
น่ารักมากๆเลยขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ :L1:
-
ตามมาอ่านค่ะ เห็นชื่อคนเขียนแล้วต้องเข้ามาอ่านเลย :L2:
-
น่ารักอะ
-
แนวนี้คนแก่ชอบ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านรวดทีเดียว
น่ารักทุกคู่เลย ชอบจัง :m1:
-
ชอบค่ะ น่ารัก กรุบกริบทุกคู่เลย ^o^
-
น่ารักกันทุกคู่เลย ^^
ตอน :haun4: เหอะๆ
-
ทั้งสนุก ทั้งน่ารัก ชอบมากเลยค่ะ
แต่ชอบสุดก็ครอบครัว ป.ปลา อ่ะอ่ะ
-
น่ารักทุกเรื่องเลย
-
o13
ชอบเรื่องที่คุณจิ๊บแต่งทุกเรื่องเลย อ่านสบายสนุกและมีความสุขค่ะ
และขอบคุณ norlirin ที่เอามาลงให้อ่านนะคะ (เพิ่งได้อ่านก็ผ่านมาหลายปี :laugh: )
:pig4:
-
สนุก ... น่ารัก .... ชอบทุกคู่
ขอบคุณครับ
-
ขออนุญาตเม้นท์ตั้งแต่เรื่องแรกนะค้าา..^^
อยากเป็นคนที่ถูกรัก
… สงครามทั้งน่ารัก ทั้งน่าหมั่นไส้เลยนะคะ (แน่นอนว่าซาวต้องน่ารักกว่าสงครามอยู่แล้วล่ะค่าา >< ) แหม~ ขนาดตัวเองก็รักก็ชอบซาวเหมือนกัน แต่ก็ยังคบใครอีกตั้งหลายคนเลยนา.. แล้วแบบนี้ซาวจะออกตัวแรงได้สักแค่ไหนกันล่ะค่ะ ชิชิ นอกจากต้องอยู่แบบเจียมตัวว่าเราเป็นเพียงแค่ 'เพื่อน' ได้อย่างเดียวน่ะ น่าสงสารน้องซาวเบาๆ นะค้าา แต่ไม่เป็นไรเนอะ นั่นมันก็แค่อดีต เพราะว่าตอนนี้ทั้งสองคนตกลงคบกันแล้ว เย้~ ดีใจด้วยจ้าา :mc4:
คนมันรัก
… จัตวาน่าร๊ากกก.. >///< ดูโก๊ะๆ ดีเน้ออ~ (*กระซิบ* เราแอบหลงรักตัวละครที่ชื่อจัตวาตั้งแต่ที่น้องออกมาเล่าเรื่องของสงครามกับซาวแล้วล่ะค่าา >< ) วาน่าเห็นใจอยู่เหมือนกันนะคะที่ถูกคนขี้เก๊กอย่างนายวอร์ตามจีบ น่าจับตีก้นมากเลย ชอบแอบมาลวนลามวา มาบอกชอบวา แล้วก็ไม่ขอคบให้เป็นเรื่องเป็นราวไปสักที ที่วาคิดมากขนาดนี้นี่ไม่แปลกสักนิดเลยล่ะค่ะ บอกเลย.. คนไม่ชัดเจนเอ้ยย แบบนี้น่าจะให้วางอน+หึงวอร์ไปอีกนานๆ เลยนะคะเนี่ย หุหุ
รักแบบป่าน
… แหม~ ก็พอจะเข้าใจนะคะว่าป่านเถื่อนน่ะ แต่บางทีป่านก็ช่วยนุ่มนวลกับทิมบ้างก็ได้มั้งคะ ยิ่งตอนแรกๆ นี่เอาแต่ใจเสียจนทิมน่าสงสารสุดๆ ไปเลย น่าตีจริงๆ เชียว~ .. o18
รักแบบปอ
… น้องปอได้แฟนนิสัยเหมือนกับพี่ป่านเลยนะคะเนี่ย ไม่ผิดไปจากที่คนเขามักจะพูดว่า 'เกลียดอย่างไหนได้อย่างนั้น' สักนิดเดียวเลยนะคะ :laugh: (เกลียดในที่นี้เราหมายถึงนิสัยบางอย่างของพี่ป่านกับบาร์ทที่เหมือนกันเท่านั้นนะค้าา >< ) แต่ผิดคาดตรงที่บาร์ทเป็นฝ่ายบอกรักน้องปอก่อนนี่แหละค่ะ เซอร์ไพรซ์มากเลยนะค้าา..^^
-
ตามอ่านเรื่องของคุณจิ๊บทุกเรื่อง ชอบทุกๆเรื่อง
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้อ่านครอบครัวป.
สงสารทิมอ่ะ เจอร่างจริงสุดเถื่อนของป่าน
ที่เอาผู้หญิงมา จะลองใจทิมหรอ หรือกะเอาจริงกันแน่
-
น่ารักทุกเรื่องเลยค่ะ คือเมะแต่ละเรื่องเนี่ย หื่นมาก ไม่ชอบพูดให้รู้ คิดเอง ใช้ความรุนแรงแต่ชอบนะคะ