-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////
(ตอน 1)
วันที่ 5 พ.ย.49....09.00 น. "ดั่งคำสาปฟ้า... ชะตาขีดไว้ เจ็บเมื่อรักใคร
ฟ้าไม่เคยมีหัวใจ ไม่มีเมตตา ..."เสียงมือถือผมดัง..........ผมคว้ามาคุย
"มรึงอยู่ไหน ฟะไอ้เอก............."ผมกำลังงัวๆเงียๆ เพิ่งหลับได้ไม่ถึงสี่ ชม.เลย
"ใครฟะ กรูจะนอน" ผมถามไป เบลอๆ เมื่อคืนดื่มเยอะ
" กรูเอ มรึงไปลอยกระทงไหนฟะคืนนี้ "
"กรูอยู่เชียงใหม่ ไมเหรอจะชวนกรูไปลอยไหน" ผมถามมัน เออวันนี้ลอยกระทงผมจะไปไหนดี ลอยกระทงทีไรผมก้อลอยคนเดียวเที่ยวคนเดียวเป็นประจำ ทำไมชีวิตมันน่าเศร้าแบบนี้
"โหไอ้สาดกลับมาเลยหว่ะ กรูไม่มีเพื่อนเที่ยวยิ่งเซ็งๆ อยู่ นะ นะ นะกรูขอร้องเดี่ยวกรูเลี้ยงเหล้าคืนนี้"
"โห ไอ้ห่า กรูอยู่เชียงใหม่นะมรึง" ผมบอกมันมาคิดอีกทีก้อดีน่ะ มีเพื่อนลอย อีกอย่าง ไม่ต้องเสียตังส์ค่าเที่ยว 555 เผอิญงกเล็กน้อยครับ "งั้นเจอกันสองทุ่ม นะ" ง่ายไปเปล่าครับนี่ คือว่า ผมกับมันเป็นเพื่อนกัน เจอกันทางอินเตอร์เนทครับ ประมาณว่าผมโพสหาเพื่อนดื่มเหล้าในห้องหาแฟนโพสประมาณว่า"หาเพื่อนดื่มเหล้าครับ ร้านบางรัก ไม่จำกัดเพศนะครับ แต่ขอดื่มเก่งๆ" ใจจริงก้อไม่หวังอะไรหรอกครับเพราะไม่รู้จะโพสอะไรคือกะจะหาเพื่อนคุยประมาณนั้นก้อมีไอ้บื้อนี่แหละมันเข้ามาคุย ครั้งแรกมันบอกว่ามันอยากไปร้านนี้แต่ไม่มีเพื่อนไป 555 เข้าทางผมเลย วันนั้นก้อเลยได้รู้จักกับมัน ดื่มกันยันเช้า หน้าตาก้อดี คุยสนุก แต่เสียอย่างเดียวขี้หลีไปหน่อย หลังจากไปเที่ยวกันวันนั้น ผมกับมันก้อคบกันแบบเพื่อนสนิทไปเลย คือ ไปไหนไปด้วยเที่ยวไหนเที่ยวด้วย ส่วนใหญ่มันจะชอบ ไป อาบ อบนวด 5555 หนุ่มขี้หลี ทำไมมันแบบนี้ทุกคนเลยฟะ...................
................................................. ตลอดทางที่ผมนั่งรถมาจากเชียงใหม่ ผมนอนมาตลอดทาง มารู้ตัวอีกทีก้อรังสิตแล้ว"ดั่งคำสาปฟ้า... ชะตาขีดไว้ เจ็บเมื่อรักใคร ฟ้าไม่เคยมีหัวใจ ไม่มีเมตตา ..." โทรศัพท์ผมดังอีกครั้งตอน 2 ทุ่มกว่า "สาด อยู่ไหนแล้วฟะ สองทุ่มแย้ว"
" รังสิต ไมเหรอ เออ แล้วจะไปเที่ยวไหนฟะ" ผมถาม
"ไม่ไปลอยกระทง ได้เปล่าฟะ ไปแดกเหล้า เมรีลอยกระทง เค้านารี " สาดดดด วันลอยกระทงนะเฟ๊ย ไปลอยที่อาบอบนวดเฉยเลยไอ้หน้าม่อ 555
"โห สาดนี่ เขาไปขอขมาแม่น้ำคงคา นี่แม่งเล่น ลอยในอ่าง กรูละเซ็ง อุตส่าห์หอบสังขารมาจากเชียงใหม่"ผมบ่น ก้อบ่นไปงั้นแหละครับ ไปไหนก้อได้ ที่มีมัน เออ ชักยังไงนี่ เป็น...หรือเปล่าใช่ครับ เป็นอย่างที่คิดแหละครับ ผมรู้สึกอยู่ใกล้มันแล้วผมมีความสุข ผมชอบรอยยิ้มของมัน ชอบดูมันหลีหญิง ชอบ มองตา มองแล้วมีความสุข จริงๆ
"เอาน่า เอาน่า อย่าบ่น เดี่ยวไม่เลี้ยงเหล้า นะ ตกลง สามทุ่มครึ่งเจอกันที่เดิมนะเดี่ยวกรูจะไปรับ"
"อือ ได้ๆ แค่นี้นะ บาย" ..............................................................................ประมาณสี่ทุ่ม มาถึงหน้า เมรีอาบอบนวด แวะซื้อเหล้า เอ๊ย ยีน สองขวด มันบอกว่าจะเอาไปอาบเลยเหรอไง ก้ออาบจริงๆ ครับ ทุกทีซื้อขวดเดียวไม่เคยพอ เลย แม่งใจบุญสุนทานเหลือเกิน เด็กเสร์ฟ พนักงานเชียร์แขก ขอแมร่งมันแจกหมด ผมล่ะเสียดายเหล้าแทน คราวนี้เลยซื้อประชดมัน 555 แบบว่ามันจ่าย ผมก้อเลย ล้มทับ หน่อย เรานั่งกันมุมเดิมคือเก้าอี้แถวหน้าสุด 555 เพราะสะดวกในการเลือกเด็ก แต่ไปทุกครั้ง เชื่อเปล่าครับผมไม่เคยขึ้นห้องเลย 5555 มีข้ออ้างร้อยแปดในการโกหกมันมีแต่ไอ้บ้าม่อนี่แหละ ขี้นห้องทุกครั้ง"คืนนี้มรึงจะขึ้นเปล่าฟะ " ผมถามมัน
"เออ ดูก่อน ไม่อยากทิ้งมรึงน่ะ" แหวะ ไอ้สาดดดดด พูดแบบนี้ทุกที พอเมาๆ ใกล้เที่ยงคืน มันก้อหายแว๊บปล่อยให้กรูนั่งรอมรึงทุกที
"อือ งั้น ชน" ผมกับมัน ชนแก้วกันแก้วแล้วแก้วเล่า จนหมดไปขวดกว่าๆ มันหน้าแดงขึ้น5555 แสดงว่าเริ่มเมา ส่วนผมน่ะเหรอ เมาไปนานแล้วครับ เมาที่ได้เห็นมัน ได้อยู่ใกล้มัน
"จะเที่ยงคืนแล้วนะมรึง ไม่เลือกเด็กอีก เดี่ยวก้อตลาดวายกันพอดี คืนนี้ยิ่งมีทัวร์ญี่ปุ่นมาลงด้วย" ผมบอกมัน
"ไม่ดีกว่าหว่ะ คืนนี้ขอเมาอย่างเดียว" มันบอก หึหึ ผมเริ่มเมาแล้ว ตอนนั้น ผมอยากจะสารภาพอะไรกับมันบางอย่างด้วยอยากบอกว่าผมชอบมันเกินกว่าคำว่าเพื่อนแล้ว ดีๆ จะได้จบๆ ครับ ไม่อยากทรมาน เกือบปีที่ได้อยู่กับมัน เจอมันผมมีความสุข มันเกินกว่าความรู้สึกที่เพื่อน มีให้เพื่อนไปแล้ว ผมอยากบอกมันหลายครั้งแต่ ติดอยู่ที่ว่า ผมกับมันเป็นผู้ชาย และมันก้อไม่ได้เป็นเกย์ด้วยดิ ผมคิดมาหลายครั้งจะพูดดีไม่พูดดี จนมาตอนนี้เริ่มเมา ความกล้าก้อมีมากขึ้น อือ เอาไงเอากัน ไม่เสี่ยง ก้อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ วิญญานนักสู้เริ่มสิง
"ไอ้ เอ กรูมีอะไรจะบอกมรึงน่ะ มรึงอย่าโกรธกรูนะ"ผมรวบรวมความกล้าเต็มที่ เอาวะ ถึงต้องเสียมรึงไป กรูก้อต้องบอกกรูไม่อยากทรมานแบบนี้ บอกๆ ให้มันจบๆ หลังจากนี้เป็นไงค่อยว่ากันอีกเรื่องหนึ่งถึงผมอาจจะเสียใจที่อาจจะไม่มีมันอีกต่อไป (คือมันต้องเลิกคบผมแน่ๆ)แต่เวลามันก้อคงเยียวยาให้ผมหาย ไม่ต้องมามีความสุขปนกับความทุกข์ ที่เห็นมันแต่ไม่ได้จับต้องมัน
"อะไร มรึงจะขึ้นห้องเหรอไง 5555 เอาดิ กรูไม่โกรธมรึงหรอก เอาเบอร์ไหนล่ะ เดี่ยวกรูบอกพี่เค้าให้" โหไอ้เวนผมกำลังรวบรวมความกล้าแต่มรึงมาทำหน้าตาตลก เดี่ยวเถอะมรึงจะตลกไม่ออก กรูสัญญา
"ไม่หว่ะ ไม่ขึ้น เออ........... เอ เออ"
"ไร เรียกอยู่น่านแหละ" มันยังทำหน้าตาทะเล้นตามเคย
"เอ กรูชอบมรึงว่ะ ชอบแบบเกินเพื่อน" เอ๊ย มันตกใจมากเลยครับ
"เอ๊ย มรึงเป็นบ้าไรนี่ กรูไม่เอาด้วยนะ สาด สาด...มรึงเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ สาด นี่"ผมยังเงียบ ใจมันเหมือนสูญเสียอะไรไปแล้ว ผมเจ็บมาหลายครั้งครับกับเรื่องแบบนี้ มันพูดไรอีกหลายประโยคแต่ผมไม่ได้ฟัง ผมเดินออกมาจากตรงนั้น เดินขึ้นรถกลับไปอย่างคนไม่มีวิญญาน อือผมเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนี่
...................................................................................ย้อนไปไกลหน่อยนะครับ..........
-
(ตอน 2)
ออด.........................................ดดดดดดด เสียงออดดังขึ้นตอนสี่โมงเย็น ผมเตรียมเก็บหนังสือสมุดเข้ากระเป๋าหลังจากครูสอนเสร็จ "ไอ้เอกไปไหนวะ ไปตีเทนนิส กัน"ไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อย เพื่อนผมมันชวนผมไปตีเทนนิส
"ไม่หวะ กรูจะไปโรงอาหาร มรึงไปเถอะ กรูไปกินข้าวกับพิศหว่ะ" 5555 คงงงล่ะซิครับ ว่าพิศคือใคร แฟนผมครับ เพิ่งจีบกันได้ไม่กี่วันเอง คือเรื่องของเรื่องน่ะผมน่ะเด็กเรียน ไม่ค่อยสนใจเรื่องจีบใครอยู่แล้ว พอดีปีใหม่ปีนี้ พิศเอา ส.ค.ส. กับช๊อกโกแลตมาให้ตอนปีใหม่ โหผมโดนแซวใหญ่เลยครับ ครั้งแรกจริงๆตอนรับหน้าแดง เขิน แบบว่าไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้ บวกกับไอ้เพื่อนผมมันก้อยุ "โหสาดนี่ผู้หญิงเขาให้ท่าแบบนี้จีบหน่อยดิฟะ" "จะจีบไม่จีบ ไม่จีบกรูจีบนะ" "ขาว ไม่สวย หมวย น่ารักแบบนี้ ไม่สนเหรอวะ" "ไก่อ่อนอย่างมรึงคงมะมีปัญญาจีบหรอก" ฯลฯ โดนแซวมากๆ เข้า ผมก้อเลยต้องจีบ อั้นแน่จีบติดด้วยแฮะ หลังจากนั้นก้อสนิทกัน จีบกันจนเรียกว่าแฟน
ผมเดินจากอาคารเรียนมาถึง โรงอาหาร
"มาช้าจัง เลยตัวเอง เค้ามารอนานแล้ว กินไรดีล่ะ"พิศถามผม
"พอดีคุยกับ ใหญ่กับจ๋อย อยู่น่ะ กินไรดีล่ะตัวเอง ก๋วยเตี่ยวล่ะกัน "แล้วผมก้อสั่งก๋วยเตี่ยวเส้นเล็กสองชาม
"อือ ตัวเองเค้าให้ลูกชิ้น" ผมตักลูกชิ้นทั้งหมดให้พิศ กินลูกชิ้นนะ เส้นไม่ต้องกิน จะได้ไม่อ้วน "แล้วผมก้อตักเส้นชามของพิศมาชามผม 5555 ตอนนั้นผมชอบทำไรเปิ่นๆ แบบนี้แหละ โรแมนติก ไม่มีหรอกครับ มีแต่ความจริงใจ ถามผมว่า ชอบพิศที่ตรงไหน นั่นดิผมชอบที่ตรงไหนล่ะ สวยก้อไม่สวยนะ หน้าตาธรรมดา ประมาณหนูหิ่น แต่ขาว ผมเรียก ประจำว่า ยัยกระเหรี่ยง เรียกชื่อนี้ทีไรผมต้องแอบหยิกแก้มหรือไม่ก้อบีบบจมูก พิศทุกที 5555 ลวนลามไปในตัว ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียนเรามันจะมาหาอะไรกินก่อนกลับบ้าน คุยกันกระหนุงกระหนิง พอเป็นกระสัย หลังจากนั้นผมก้อมักจะไปส่งพิศที่บ้านครับ เรื่องเซ็กส์น่ะไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ไม่เคยคิดมันเป็นความรักแบบ เด็กๆ น่ะ
"เตรียมตัวเหรอยังเสาร์นี้" พิศถามผม
" เตรียมตัวไร ให้แม่ ไปขอ เหรอ " ผมทำหน้าเอ๋อ ......พูดไม่ทันขาดคำ ฝ่ามือน้อยๆ อันอ่อนนุ่มคนคนที่ผมรักก้อฟาดเปรี้ยงมาที่ต้นแขน
"บ้าแล้วตัวเอง ไปเชียงใหม่ไง"อือผมเพิ่งนึกออก ใช่ดิ เสาร์นี้ ผมต้องไป ทัศนศึกษาที่เชียงใหม่นี่หว่ะ ลืมๆ นานๆ จะได้ไป ที่บอกว่านานๆ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะแม่ผมไม่ค่อยให้ผมไปไหนหรอกคับ เสิกเรียนกลับบ้านก้อต้องก่อนหกโมง ถ้าหลังหกโมงแล้วไม่มาถึง แม่ผมจะยืนถือไม้เรียวรอทุกที เคยโดนตีต่อหน้าไอ้ใหญ่ไอ้จ๋อยด้วยครับ อายก้ออาย แต่รู้ว่าที่แม่ทำไปเพราะเป็นห่วงผม ก้อเรามีกันสองคนนี่ ครับ แม่ผมซื้อมอเตอร์ไซด์ให้ผมขี่ไปเรียนตอน ม.4 แกบอกว่าไม่อยากให้ผมเดินไปเรียน มันร้อน ก้อร้อนจริงๆ ครับบ้านผมอยู่ห่างจาก รร. ประมาณ 1 กม. เป็น รร. ต่างจังหวัด นะครับ ไม่ใช่ ในกรุงเทพ ไม่มีรถเมลล์ มีแต่รถรับส่ง ตอนเย็นหลังจากคุยกระหนุ่กระหนิงพอเป็นพิธีผมมักจะไปส่งพิศที่บ้านครับ 18 กม. สำหรับผมไม่ไกลหรอกครับ ขี่ไป แป๊บๆ ก้อถึง อยู่ใกล้แล้วมีความสุข
"ไม่ต้องเตรียมไร หรอกตัวเอง มี ตัว หัวใจ และก้อตัวเอง เค้าก้อไปได้แล้ว" อือ มุขพี่แท่งมาอีกแล้ว 555 อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ จะได้มีความสุขกับยัยกระเหรี่ยงทั้งวัน คิดแล้วปลื้ม............
-
นิยายใหม่อีกแล้นนนน
อ่านมะทันแล้วค้าบพี่น้องงงงงงงงง
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
เรื่องใหม่ :m4:
-
:laugh: แต่เรื่องนี้รับประกันว่าหนุกเจงๆนะ ไม่อยากจะสปอยมาก ลองตามอ่านกันดูแล้วกัน จาลงให้วันละ2ตอนนะจ๊ะ :m9:
-
จะติดตามดูสิ.......ว่าใครเป็นเสือไบ :interest:
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอามาลงแล้ว เรือ่งนี้สนุกมากมายเลยขอบอก
ตามอ่านนะเคอะ :m3:
-
อ่าว เจ้เคยอ่านมาแล้วเหยออ งั๊นจุ๊ๆๆไว้นะเจ้ :m13:
แสดงว่าเจ้ไปอ่านมาจากในบล็อคใช่ป่าว ? เพราะเจ้าของเรื่องเค้าบอกว่าไม่เคยอาวเรื่องนี้ไปลงบอร์ดอื่นเยย :m7:
-
.........หนุกๆๆๆๆๆๆ.... :m4: :m4: :m4:
.........รออ่านต่อนะคับ........ :m3: :m3:
..........มุขเสี่ยวดี..... o3 o3
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ อิอิ :m4: :m4:
อืม มีคนรับรองตั้งสองคน แบบนี้ท่าทางสนุกแน่นอน o8
-
ตามอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..
ขอบคุณนะแน๋ววววววววว
-
มารับประกันเป็นคนที่ 3 หนุกหนานคับ หนุกหนาน.. อาจมี :m10: เป็นบางตอน อิอิ
-
อยากเป็นแฟนเอกมั่งจัง
:m3: :m3: :m3: :m3:
จาได้กินลูกชิ้นทู้กกกกวันนนนนน
:m4: :m4:
-
กล้าหาญชาญเชี่ยวดีแหะ
:m4: :m4:
-
เข้ามาติดตามเรื่องใหม่ด้วยอีกคนนนนน :yeb:
-
อ่าว เจ้เคยอ่านมาแล้วเหยออ งั๊นจุ๊ๆๆไว้นะเจ้ :m13:
แสดงว่าเจ้ไปอ่านมาจากในบล็อคใช่ป่าว ? เพราะเจ้าของเรื่องเค้าบอกว่าไม่เคยอาวเรื่องนี้ไปลงบอร์ดอื่นเยย :m7:
น้องปลาคร้าบเค้าส่งมาให้อ่านครับ อิอิ
-
(ตอน 3)
ถ้าถามผมว่าความรักเป็นไง ผมตอบไม่ได้ครับ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกครับ
เวลาอยู่ใกล้พิศ: มีความสุขมาก อบอุ่น
เวลาไม่เห็นหน้ากัน : เหงา คิดถึง อยากไปหา
เวลางอน : ผมก้อง้อก่อนทุกทีไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องง้อก่อน
เวลาหลับ :ผมฝันหวานถึงหน้ายัยกระเหรี่ยงบ่อยๆ หัวใจสีชุมพูเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น
เวลาโดนเพื่อนแซวเรื่องเราสองคน:หน้าแดงนิดหน่อย ยิ้มแบบเขินๆ แต่ก้อชอบ น่ะ
ก่อนนอน ก้อมักจะคิดถึงและก้อหลับอย่างมีความสุข
เอาทุกข้อมารวมๆ กัน นี่แหละมั๊งเขาเรียกว่าคนมีความรัก
********************************************************
วันเสาร์แล้ว ตื่นขึ้นมาตอน07.00 เอ๊ยสายแล้วกะจะตื่น 6 โมง นาฬิกาคงปลุกแล้วแต่ขอนอนต่ออีกสักหน่อย ไม่ได้ ต้องรีบหน่อย เดี่ยวตกรถ อาบน้ำแต่งตัวอีก 20 นาที ส่องกระจก อือ กรูก้อหล่อเหมือนกันนิ (จริงๆ ไม่หล่อหรอกครับ หน้าตาธรรมดา เหมือนเด็กเรียน แบบว่าเข้มๆ ใส่แว่นตาสีดำ เฮ้อ ดูไปดูมาเหมือนคุณฉุย หรือคุณเฉิ่มไรแบบนี้แหละ)หยิบชุดเก่งมาใส่ เป็นเสื้อยืด สีขาว ตราห่านคู่ กางเกงยีน รองเท้าคอนเวิส (สมัยก่อนก้อดีสุดก้อแค่นี้แหละครับ ชีวิตผม) เอาแจ๊กเก๊ตทับก่อนอากาศหนาวๆ อยู่ พันผ้าคอ อือ ส่องกระจก 1 ครั้ง อือ หล่อๆ เอาโรลออนทาเต่าหน่อย เสร็จแล้ว ส่องกระจก อีก 1 ที หล่อเหมือนเดิม หยิบย่าม (ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนี้ชอบสะพายย่ามน่ะ) กุญแจ รถมอเตอร์ไซด์ ขี่ไป รร.ถึง รร. 8.00 พอดี เขาเช็คชื่อขึ้นรถบัสแล้วมองหายัยกระเหร่ยง ของผมอยู่ไหนนี่ อ๋อยืนรอหัวดำอยู่นั่นเอง ผมก้อเดินแถแดดแถดเข้าไปหาทันที
"โห มาช้าจังตัวเอง นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
"ไม่มา ได้ไง ล่ะจ๊ะตัวเอง เสียตังส์ไปแล้ว" แม่งกรูงก หรือนี่ ....เปล่า อยากไปจริงๆ ครับ
"ไปหาที่นั่งเถอะ นั่งคูกันนะ"ผมชวน พร้อมกับจูงมือยัยกระเหรี่ยงของผมเดินไปหาที่นั่ง กะจะนั่งคู่สักหน่อย หาหาหา มะมีแฮะ ไม่น่ามาช้าเลย........เหลือบไปเห็นไอ้จ๋อย กับไอ้ใหญ่ นั่งคู่กัน หันมามองพร้อมกับหัวเราะคิกๆ นินทากรูอีกล่ะจิพวกมรึง และแล้วความคิดอันบรรเจิดก้อแวบขึ้นมา
"รออยู่นี่นะตัวเองเดี่ยวเค้ามา" ผมเดินไปหาไอ้ใหญ่กับไอ้จ๋อย ทันที
"เอ๊ย พวกมรึงสองคน กรูขอนั่งตรงนี้กับพิศได้เปล่าฟะ นะ นะ นะ กรูขอร้อง"มันทำท่าเหมือนไม่ยอม
"เดี่ยวกรูเลี้ยงข้าวมรึงสองคนก้อได้ฟะ มื้อกลางวัน' "
ได้ เลี้ยงแบบไม่มีข้อแม้นนะเฟ๊ญ "โห ไอ้เพื่อนเวน เห็นแก่กิน แต่ไม่เป็นไร แลกกับความสุขที่ได้นั่งกับยัยกระเหรี่ยง ยากแค่ไหน ผมทำได้ หลังจากรถบัสออกแล้วเราคุยกระหนิงพอเป็นพิธี อาทิ
"เมื่อคืนเป็นไง บ้างคิดถึงเค้าบ้างเปล่าตัวเอง"
"อ่านวิชานั้นถึงไหนแล้ว"
"นอนฝันถึงเค้าบ้างเปล่า"
"วันนี้จะซื้อไรกลับไปฝาก....ดี"ฯลฯ
ผมตื่นมาอีกทีตอนที่รถถึงดอยสุเทพแล้ว ตื่นขึ้นมาตาผมมันหยีๆหลับไปตอนไหนนี่ คงซบอกนุ่มๆ ของยัยกระเหรี่ยงไปตลอดทาง น้ำลายย้อยเหรอเปล่ามะรู้ อ้าวเหลือบไปมองยัยกระเหรี่ยงอือ หลับเหมือนกัน แกล้งหลับต่ออีกซักนิด ดีกว่า..... หึๆ ได้แต่คิดครับ เพราะครูนำเที่ยวบอกว่าให้ลงไปขึ้นดอยสุเทพ ยัยกระเหรี่ยงผมก้อตื่นพอดี เฮ้อ อด..........หลังจากเดินดูนั่นดูนี่แล้ว กลับมาขึ้นรถ ไปต่อที่ บ่อสร้าง........... นวลนางน้องกางจ้องพี่นั้นแอบมองมาสองนาน.......................ครูนำทัวร์บอกว่าจะแวะกินข้าว แถวๆ นี้ แล้วให้เวลา สอง ชม เดินเที่ยว อือ .... รับทราบครับ.....................
"เดียวเราไป นั่งกินข้าวกันนะตัวเองเค้าหิว แล้วค่อยเดินเที่ยวกัน"ผมชวนแต่ไม่ทันจะพูดไรกัน ไอ้จ๋อย กับไอ้ใหญ่ก้อมาตบกะบาลผม
"ไหนจะเลี้ยงข้าวกรูไง" โหจำได้แม่นจริงๆ นะมรึง เฮ้อ ไปกับมันก้อได้....ไอ้เพื่อนเฮงซวย ผมบ่นพอเป็นพิธีเลยบอกให้ยัยกระเหรี่ยงแยกไปกับเพื่อนหญิงอีกกลุ่มหนึ่ง
" สาดด..... ลำบากกรูจริงนะพวกมรึง กินไรล่ะ เดี่ยวกรูเลี้ยง แต่เดี่ยวมรึงช่วยกรูเรื่องนะ"
"เรื่องไรฟะ ถ้าจะให้เซ๊งต่อพิศ กรูมะเอานะเฟ๊ย ไม่ชอบชาวเขา" ผมเลยเบิร์ดกะบาลมันไป 1 ที
"ตาหลกแล้วมรึง กรูจะซื้อของให้พิศหว่ะไปช่วยกรูเลือกหน่อย นะ กรูขอร้อง" ผมทำสายตาเว้าวอน
"พูดกับกรูเพราะๆ ดิ แล้วกรูจะช่วย" โหสาด นี่เหรอเพื่อนผม.....ได้
"คุณ........ กับคุณ............ ครับช่วยผมไปเลือกซื้อของให้แฟนผมหน่อยนะครับ" มันหัวเราะคิกๆ คงมีความสุขที่ได้แกล้งผม อือ ไม่ว่ากันพวกทีเอ็งข้าไม่ว่าที่ข้าเอ็งอย่าโวย............................. เดินดูศิลปะ(ร่ม,ภาพวาด,พัด ฯลฯ)แล้วเลือกชื้อของไปฝากแม่กับพิศ โหเลือกยากฉิบ ดูไม่ถูกใจเลย เฮ้อ ขนาดมีสองสหายมาช่วยเลือก แต่ในที่สุดก้อได้ครับ ผมซื้อหมูยอใบตองไปฝากแม่ส่วนพิศน่ะเป็นหมวกไหมพรมครับ สีขาวอือ.... ใส่แล้วคงน่ารักดี เลือกอยู่นานทำไมนะการเลือกซื้อของให้คนที่เรารักมันยากแบบนี้ น่ะ แต่มะเป็นไรถึงเธอจะไม่ชอบแต่ผมก้อเลือกด้วยใจเต็มร้อย .......................................
กลับมาถึงรถบัสกือบ บ่ายสามโมง ยัยกระเหรี่ยงของผมกลับมาแล้ว อือ ดีจังนึกว่าหลงไปซะแล้วหน้าตายิ่งเหมือนคนแถวๆ นี้อยู่ด้วย "ได้อะไรมาบ้างล่ะตัวเอง" ยัยกระเหรี่ยงถามผม "ได้หมูยอไปฝากแม่น่ะ และนี่ขอตัวเองเค้าซื้อให้เอาไปแกะที่บ้านนะ"ผมยื่นถุงให้พิศไป (ก้อหมวกไหมพรมสีขาว ที่ผมซื้อนั่นแหละ ผมให้เจ้าของร้านห่อให้มิดชิดด้วยน่ะ กลัวพิศจะไม่ถูกใจ) "เค้าก้อซื้อมาให้ตัวเองเหมือนกัน นี่ผมรับมา แล้วยิ้มปลื้มจริงๆ ช่างรู้ใจพี่เสียจริงนะจ๊ะน้องกระเหรี่ยงหน้าขาว.เดี่ยวคืนนี้ค่อยเปิดดูว่าเป็นอะไร ฮ่าฮ่า ........... รถบัสเดินทางกลับผมหลับตลอดทางเพลียมากเลยครับพักนี้อ่านหนังสือดึกครับใกล้สอบเอ็นทรานแล้ว กลับมาถึง รร. ประมาณ เกือบทุ่ม รีบบึ่งมอเตอร์ไซด์ไปส่งพิศที่บ้าน แล้วต้องรีบเข้าบ้านเลยเวลามามากแล้วเดี่ยวจะโดนไม้เรียว...............................กลับมา ขอแม่ขึ้นนอนเลย เพลียจริงๆ ครับ เปิดดูห่อถุงที่ยัยกระเหรี่ยงซื้อให้ผม โหตกใจหมดเลย มันเป็นหมวกไหมพรมที่ผมซื้อให้พิศนั่นแหละครับแต่มันคงล่ะสี โหสีน้ำเงิน อือ ใจตรงกันจริงๆนะ นี่เค้าจะปลื้มใจเหมือนผมเหรอเปล่านี่.............. คืนนี้ใส่หมวกนอนอย่างมีความสุขตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีสี่ลุกมาอ่านหนังสือก้อแล้วกัน.................................
ใครว่าช่วงเวลาชีวิตตอนมัธยมปลายมันสบายผมของเถียงนะครับ ไหนจะต้องเรียน ต้องอ่านหนังสือสอบ ต้องคิดอะไรมากมาย ต้องคิดหาที่เรียนต่อ ต้องทำนั่นทำนี่ กิจกรรมใน รร. อีก เหนื่อยจริงๆ แต่ช่วงนี้มีความรัก ทุกอย่างมันหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง.........................
-
(ตอน 4)
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้สวีทกับพิศเลยครับต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบ แม้จะเรียนห้องเดียวกันก้อเถอะ เช้ามาหลังจากเคารพธงชาติแล้ว ผมก้อมักจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดหามุมเงียบๆ อ่าน เพราะมีหลายวิชา ที่ผมอ่านที่บ้านแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจก้อต้องมาค้น มาหัดทำแนวข้อสอบใหม่ (ช่วงนี้ทุกวิชาสอนจบแล้วอาจารย์จะให้ติวกันหรือไม่งั้นก้อไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด)ใกล้สอบเอนทรานซ์เอนท์เล็กนะครับ(คือประมาณโควต้าพิเศษของมหาลัยเชียงใหม่ครับ)ช่วงนี้สังเกตุได้เลยคับแต่ละคนจะเครียดมากเลยครับ 1.เพราะใกล้จบแล้ว 2.ต้องหาที่เรียนใหม่ 3. ต้องจากกันแล้วมั๊ง...................
"แม่ครับ หมวกไหมพรมสีน้ำเงินของผมอยู่ไหนแม่"ผมถามแม่ เพราะมันหายไปจากโต๊ะหนังสือ
"อยู่ในตะกร้าผ้า น่ะ กำลังจะเอาไปซัก ทำไมเหรอ"
"ไม่ต้องซักหรอกแม่ เดี่ยวกลิ่นคนให้จะหาย" อือ แม่ผมทำหน้าเอ๋อๆ แปลกๆ ก้อจริงๆนี่ผมไม่อยากกลิ่นยัยกระเหรี่ยงหายไปนี่ 55555 ใส่อ่านหนังสือทุกวัน ตอนกลางคืนไม่เคยเอาไปซักเลย ครับ "ถึงไม่ได้เห็นหน้าแค่ได้เห็นหมวกก้อหายคิดถึงแล้ว จุ๊บๆ
ในใบสมัครเอนทรานซ์เล็กผมเลือก 1.แพทย์ศาสตร์ 2 เภสัช 3.วิทยาศาสตร์ (นี่เป็นระบบเก่านะครับ ระบบใหม่เป็นไง ผมไม่รู้นะครับ คือช่วงประมาณปี 2532 ครับ นานมั่กๆ)สาเหตุที่เลือกน่ะเหรอครับ อันดับ 1 แพทย์ศาสตร์ เป็นสาขาวิชาที่ผมไม่ชอบเอาเลยครับ คือประมาณผมกลัวเลือด กลัวหมอกลัวเข็ม แต่ที่เลือกเพราะแม่อยากให้เป็นหมอ แม่บอกว่า ถ้าได้เป็นจะได้ดูแลรักษาแม่ อือๆๆ แม่ไม่รู้เลยเหรอครับ ว่าผมไม่อยากเป็นผมเกลียดเลือดจะตาย เคยไปเจาะเลือดนะครับเป็นลมคาอ้อมแขนพยาบาลเลย อายมากครับ อันดับสอง เภสัช ผมชอบนะครับ สาขานี้ ผมชอบอะไรก้อได้ที่เกี่ยวกับเคมี,ชีวะ ผมถนัดครับ เพราะเกรดตั้งแต่ ม.4 มันบอกครับ ผมได้เกรดสี่ วิชาเคมี,กับชีวะทุกตัว 3 วิทยาศาสตร์ผมชอบมากนะครับเป็นอาชีพที่ใฝ่ฝัน อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์มาตั้งแต่ ม.1 มีอาจาร์ยหลายคนถามว่าทำไมผมไม่เลือดวิศวกรรมล่ะ เพราะเป็นสาขายอดฮิตที่ผู้ชาย เค้าเลือกกัน ผมบอกได้เลยว่าผมไม่ชอบไม่เคยคิดเลยครับ5555แต่นั่นมันตอนนั้นถ้าผมรู้อนาคตผมคงทำใจให้ชอบสาขานี้ไว้ก่อน..........(ติดตามเองนะครับว่าผมทำงานเกี่ยวกับวิศวกรรมอย่างไร) บอกก่อนนะครับ ว่าผม เป็นอันดับ 1 ไม่งั้นก้อ 1 ในสาม ที่เรียนเก่งของ รร.ประจำอำเภอ(มีรร.เดียว)จังหวัดที่ผมเรียน 5555 เพราะฉะนั้นผมเลือกอะไรมักจะอยู่ในสายตาของอาจารย์เสมอครับ*******************
และแล้วก้อถึงวันที่ต้องเข้าสนามสอบครับ สอบหกวิชาสองวัน เมื่อคืนต้องนอนตั้งแต่ 3 ทุ่ม อือ นอนใส่หมวกไหมพรมนอนทุกคืน(ช่วงนี้หนาวๆอยู่) ตื่นมาตีห้า อ่านที่สรุปไว้อีกรอบ แม่ผมมาเคาะประตู บอกว่าไปกินข้าวได้แล้วเด่ยวไม่ทัน อือแม่ทำตับนึ่งไว้ให้กิน แม่บอกว่ากินตับเยอะๆ จะได้ฉลาด(อะไรของแม่ผมก้อไม่รู้ช่วงนี้เลยต้องกินทุกวันคือแม่ผมจะทำง่ายๆครับหั่นตับใส่กระเทียมพริกไทยซีอิ๊วเกลือนิดหน่อยใส่ชาม พอข้าวในหม้อหุงข้าวใกล้สุกก้อเอาชามตับใส่ลงไปง่ายดีแท้ๆ แม่ผม 5555อร่อยดีนะครับแม่ผมบอกว่านี่เป็นอาหารฮองเฮา 55555 อาวเข้าไปแม่กรูรรเค้ามีแต่อาหารฮ่องเต้) ........................................**************** หลังจากสอบเสร็จรู้สึกโล่งครับ เฮ้อ เครียดมานาน เรามาถามคำตอบกันเฮ้อ "รู้สึกจะทำข้อนั้นผิด นะ ""ข้อนั้นทำไงนี่" "ต้องตอบแบบนี้"ถามกันไปถามกันมารู้สึกได้เลยครับ ว่าท่าทางจะไม่รอดครับ อันดับ 1 คงไม่ได้แน่ๆ อันดับ2,3 อาจจะมีลุ้น ช่วงลุ้นนี้แหละครับ เป็นช่วงที่ระทึกที่สุด ระทึกว่าจะติดหรือไม่ติด เครียดครับ ไม่ใช่ผมเครียดคนเดียวนะครับ มีแม่ผม ครูที่โรงเรียน เพราะผมเป็นความหวัง1 ของ รร. (เค้ามักจะวัดกันที่เด็กที่สอบติดครับว่าปีนี้ รร.สอนเด็กเป็นแบบไหน ปีแล้วสอบติดไป 9 ปีนี้จะเท่าไหร่ประมาณนี้)
............................................................................และแล้วก้อถึงวันประกาศผลครับประมาณเปลายเดือนกุมภาพันธ์วันนั้นอากาศดีครับแต่ลมแรงมากๆ จำได้ครับเพราะวันนั้นไฟดับบ่อย ทุกคนมารวมบ้านผมครับฮิฮิเพราะบ้านผมเจริญมั๊งไปมาสะดวก(คืออยุ่ติดถนนสายเอเชียครับ)แม่ผมทำลาดหน้าเลี้ยงเพื่อนที่มาด้วยน่ะ(มีน้ำจายจริงๆ)ประกาศผลทางช่อง 11 ครับเมื่อก่อนก้อคือช่องแปดกรมประชาสัมพันธ์ ต้องแบบจ้องเขม็งเหมือนเชียร์บอลเลยนะครับ
"เฮ........ กรูติดเฟ๊ย......"เพื่อนของผมตะโกนเมื่อเค้ามันเห็นผลของมัน ติดเกษตรศาสตร์
"เฮ ....กรูติด จิตวิทยา หว่ะ......." เฮ๊ย ไอ้เอก มีชื่อมรึงมาแล้ว ติดวิดยา หว่ะ" เฮ้อ โล่งใจจริงๆ ติดแล้ว แม้จะไม่ได้เภสัช แต่วิทยาศาสตร์ก้อดีน่ะ" แม่ผม เพื่อนผมดีใจกับผม แต่ดีใจมากไม่ได้ครับ เพราะมีเพื่อนที่ไม่ติดอยู่ เข้าใจความรู้สึกของเขาครับในนั้นก้อมีไอ้ใหญ่ไอ้จ๋อยและยัยกระเหรี่ยงของผมด้วยที่สอบไม่ติด.............................................................อย่าเพิ่งท้อนะยังมีอีกหลายสนามสอบพยายามต่อไปมนุษย์ไฟฟ้าทั้งหลาย..................
-
เรื่องนี้น่ารักดีอ่ะ มาต่ออีกนะ ชอบอ่ะที่เขาเรียกแฟนตัวเองว่ายัยกระเหรี่ยง มันฟังดูน่ารักดี :m1: แบบเหมือนหยอกล้อกันไงเงี้ย
-
โห......มหาลัยในฝันเลย ม.เชียงใหม่ อยากเข้าอยากเข้า o9
ขอไปอยู่ ตจว.ซัก4ปีเถอะ อยู่กรุงเทพไม่ไหวอะ รถก็ติด ร้อนก็ร้อน อีก2ปีจะเอ็นติดกะเค้าไหมเนี่ย :impress:
-
จองไว้ก่อน
-
555 หนุกดีๆ ยายกระเหรี่ยงกับไอ้หนุ่มหน้าเมืองกรุง (งั้นดิ)
คุณแมทธิวเอนท์เข้า ปี 32 โห.....ไม่อยากจะ said คารวะผู้อาวุโส อิอิ (ล้อเล่นๆ ) :laugh:
รออ่านต่อน้า เป็นกำลังใจให้แน๋วที่ร้ากกกกก :m9:
-
รออ่านต่อจ๊ะ :m4:
-
โห...เอ็นท์ก่อนเค้าตั้งสิบกว่าปี
:m12: :m12:
มารอตอนต่อไปเหมือนกันจ้า
:m2: :m11:
-
มีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว
จะติดตามต่อไปครับ
ขอบคุณครับ :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
ชีวิตจะผกผันไปไงหวา ก็ปกติดีนิ
:m14:
-
.............ถึงว่าทำไมมุกเสี่ยวจัง....
.............ก็มันตั้งเกือบ 20 ปีที่ผ่านมา.... :m11: :m11:
-
o15
มาอ่านตามคำแนะนำครับ
น่าสนุกดีครับ
:impress:
-
(ตอน 5)
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ต้องมาโรงเรียน.....ไม่อยากมาเลยครับ มันเศร้าๆ ยังไงไม่รู้... ที่พรุ่งนี้จะไม่ได้มาโรงเรียนอีก (นึกถึงหน้าเพื่อน หน้าครูที่สอน ครูที่ปรึกษา นึกถึงกิจกรรมต่างๆ นึกถึงตอนที่เข้าม.1 วันแรก นึกถึงภาพตอนกีฬาสีน้ำตามันจะไหลเอา)
หลังจากเคารพธงชาติเสร็จพวกเราก็เข้าห้องเรียน พวกเราตอนนี้ดูซึมๆกันมากไม่ค่อยได้พูดจากันเท่าไหร่สิ่งที่ฮิตที่สุดตอนนี้ก้อคือเขียนไดอารี่สั่งลา...ไม่งั้นก็เขียนบนเสื้อนักเรียน ข้อความที่เขียนอาทิ....
"กรูรักมรึงนะโว๊ยไอ้สาด"
"หากวันไหนเธอเดือดร้อนคิดถึงฉันเป็นคนแรกนะ"
"รักนะแต่ไม่แสดงออก"
"ถ้าวันไหนมรึงเดือดร้อนกรูขอเป็นน้ำแข็ง เพราะมรึงจะได้ไม่เดือดไง"
"วันหน้ามีจริงขอให้เราเจอกันอีก"
"มีแฟนอย่าลืมคิดถึงเพื่อนคนนี้นะ"
"หล่อๆแบบนี้หาแฟนดีๆนะเป็นห่วง"
"เป็นห่วงและคิดถึงเสมอ" ฯลฯ
ตอนนั้นพวกผมมักจะเขียนเปิ่นๆแบบนี้แหละ.... แต่ของยัยกระเหรี่ยงสุดที่ร๊ากของผม...ผมเขียนว่า....
"ตัวเองจะอยู่ในใจเค้าตลอดไป" จากนั้นก็วาดรูปการ์ตูนผู้ชายผู้หญิงจูงมือกันและมีรูปหัวใจอยู่ระหว่างกลาง ปล.ถึงอยู่รามเค้าก็จะ จม.หานะ (ที่ต้องเขียนจดหมายเพราะตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือ...โทรศัพท์บ้านก็ยังหายากเลย ตอนนั้นผมคิดว่าต้องเรียนที่ มช.แน่..... ส่วนยัยกระเหรี่ยงของผมเค้าบอกว่าจะเรียน มร.)....................ครูที่ปรึกษาเข้ามาแจกสมุดพก.....โห... เกรดเทอมนี้ดีแฮะ เป็นที่ 1 ของห้องด้วยปลื้มๆ ได้รางวัลด้วยครับ (คือครูประจำชั้นสัญญาไว้นะครับ ว่าใครได้ ที่ 1 - ที่ 5 จะมีรางวัลให้) หลังจากนั้นแกก็เล่าความรู้สึกที่เจอพวกเราครูแกพยายามเล่าแบบขำๆ เพราะบรรยากาศตอนนี้มันเศร้าๆๆไงไม่รู้.... บางคนถึงกับร้องไห้เลยก้อดี.........ประโยคสุดท้ายผมจำได้ขึ้นใจเลยครับ ครูเค้าบอกว่า "มีพบก้อต้องมีจาก และครูขอให้พวกเธอมีอนาคตที่ดี เป็นคนดีในสังคมนะ อย่าลืมกลับมาเยี่ยม โรงเรียนบ้างนะ".....แค่นี้หลายคนก็น้ำตาไหลแล้ว.....
ช่วงบ่ายเราต้องเข้าหอประชุมในงานอำลา ม.6 บรรยากาศเศร้ายิ่งกว่าเดิมอีก ม.6 มีประมาณ 300 ครับแต่พวกเราก็รู้จักกันเกือบหมด สนิทกันบ้างไม่สนิทกันบ้าง เคยต่อยกันก็มี ทะเลากันก็มี...แต่ตอนนี้เราไม่โกรธกันแล้วครับ หลังจากนั้นครูทั้งหมดก็ผูกข้อมือด้วยสายสินจ์ให้เราพร้อมกับอวยพรให้เราพบกับอนาคตที่ดี ผมน้ำตาซึมแล้วซึมอีก เพราะผมรู้จักครูเกือบทุกคนผมเรียนที่นี่มาหกปีเรียกว่าแทบจะสอนผมหมดทุกคนภาพต่างๆ มันค่อยๆ แทรกเข้ามาในความคิดตลอดเลย..ไม่ว่าตอนชั่วโมงคหกรรมช่วงทำบัวลอยไข่หวาน,ช่วงวิชะพละตอนวิ่งแข่งกับครูสอนพละ,ช่วงวิชาเคมี ทำไฟเกือบไหม้ห้องดีนะครูเอาที่ถังดับเพลิงมาฉีดทัน,ช่วงที่แอบเตะบอลบนห้องเรียนโดนครูฟาดด้วยไม้เรียวไปคนละสามที,ช่วงที่หลบแถวเคารพธงชาติแอบอยู่ในห้องโดนครูจับได้จดชื่อเราไปฝ่ายปกครอง,ช่วงที่สอบเอเอฟเอสครูมาสอนท่ากระบี่กระบองให้เพื่อจะให้เป็นความสารถพิเศษที่ต้องไปโชว์ต่างชาติ,ช่วงที่ครูไปรับไปตอบปัญหาวิทยาศาสตร์ที่ตัวจังหวัดหรือที่ เชียงใหม่ ฯลฯ ความประทับใจเยอะมากๆ คิดทีไรรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง
หลังจากผู้ข้อไม้ข้อมือแล้วครูใหญ่ก้อขึ้นมากล่าวโอวาสแล้วเป็นอันจบพิธีพวกเราแยกย้ายกันกลับบ้าน,บางคนก็ไปต่อกันที่บ้านเพื่อน....แต่ผมกับพิศอยากอยู่ด้วยกันผมกับพิศเลยขอแยกตัวออกไปคุยกันที่แสตนนั่งในสนามบอลเสื้อนร.ของเราทั้งสองคนตอนนี้มันมีข้อความเต็มไปหมดก็คล้ายๆในไดอารี่แหละครับ แหะแหะะมีรูปฝ่าเท้าด้วย ก็เขียนกันในห้องประชุมแหละ ใครเขียนอะไรบ้างก็ไม่รู้ เพราะคนมันเยอะมากเลยครับจำไม่ไหว
"ตกลงตัวเองจะไปเรียนที่ไหนเหรอ"ผมถาม ไม่รู้จะคุยอะไร. มันรู้สึกหวิวตอนนี้ผมนอนหนุนตัก อยากมองหน้าพิศแบบนี้ไปนานๆ
"คงเรียนรามแหละ มาเดี่ยวเค้าแยงหูให้" อือ อันนี้เป็นกิจกรรมที่เราทำกันเมื่ออยู่กันสองคนเงียบๆนะครับคือเอาผมยาวๆ มาเส้นหนึ่งแล้วพับขึ้นม้วนๆพันกันแล้วก็แหย่เข้าในรูหูทำเหมือนเป็นคอทตอนบัด แยงหูทีไรรู้สึกเสียววาบวาบทุกที...... ผมมักจะปล่อยให้พิศทำ..ไม่รู้ดิทำทีไรผมรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น รู้สึกมีความสุข..รู้สักเพลิน..บางครั้งเพลินจนหลับไปเลยก็มี ......ตอนนี้หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข...
"กรุงเทพนะเหรอ ดีจัง เค้าก็อยากไปเรียนกรุงเทพด้วยจัง แม่เค้ามีบ้านอยู่ที่นั่นด้วย....."ผมบอก ไม่อยากจะห่างยัยกระเหรี่ยงผมไกลเลยบ กทม.กับ เชียงใหม่ในความคิดผมมันไกลมาเลยนะครับ
"แล้วตัวเองจะไปสอบที่ไหนอีกเหรอเปล่า"พิศถามอีก
"มีอีกสองที่มั๊ง ครุทายาท กับ สาธารณะสุขจังหวัด ตัวเองไม่ลองสอบดูล่ะเผื่อติด" ผมแนะ
"ตัวเองก็รู้เค้าเรียนไม่ค่อยเก่งแต่ก็ดีเน๊อะ....เค้าจะลองสอบสาธารณะสุขดู"
"ลองวิดลัยครูอีกอย่างดิ พวกเราไปสอบกันเยอะไม่ติดก็ไม่เห็นเป็นไรไปสอบดู ให้เค้าไปส่งก้อได้"ผมแนะพิศเพื่อนเพื่อนของพวกเราส่วนใหญ่ก็จะไปสอบสองอย่างนีเยอะมาก...แต่สำหรับผมไม่ชอบครับ รู้สึกไม่มีความสามารถในการสอนใครคขนาดติวให้ยัยกระเหรี่ยงผมยังไม่ค่อยจะรอดเลย เวลาติวกันทีไรได้แต่มองตากันทุกที.......
"อือ ก็ได้ "
หลังจากคุยกันเรื่องสอบกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ถามอีก.....
"ถ้าตัวเองไปกรุงเทพจะคิดถึงเค้าบ้างมั๊ย"
"คิดถึงดิ"
"แค่ไหนล่ะเท่ากับระยะทางเลยเหรอเปล่า"ผมย้อนถามต่อ
"เท่าฟ้าเลยมั๊ง...พอใจยัง"
"อือ"ผมพลิกตัวรู้สึกเริ่มปวดหูซ้ายแล้ว เปลี่ยนเป็นหูขวาดีกว่า.....
"สัญญานะ ว่าตัวเองจะไม่ทิ้งเค้า" พูดไปได้ไงไม่รู้....."สัญญานะ ว่าหลังจากเรียนจบ ทำงานแล้ว เราจะแต่งงานกัน......"ไม่รู้ผมพูดต่อได้ไง บรรนยากาศมันพาไปเหลือเกิน....ดวงอาทิตย์ช่วงก่อนหกโมงมันกำลังสวยท้องฟ้าสีฟ้า เสียงนกร้องจิ๊บๆกำลังเริ่มทยอยบินกลับรัง แล้วก็คงเป็นช่วงความรู้สึกมันเหงาๆก่อนจาก
"อือ เค้าสัญญา"ตอนนั้นยังเด็กไม่รู้หรอกครับ ว่าคำพูดของคนมันเชื่อถือได้ขนาดไหน...แต่ผมก็วาดฝันไปไกลแล้ว ว่าอย่าน้อยผมก็มีคนที่ผมรักและรักผมรอผมอยู่ในวันข้างหน้า.........
"เมื่อไหร่เราจะเจอกันอีกนี่ "ผมถามเพราะช่วงนี้ต้องขยันอ่านหนังสือ โทรศัพท์ติดต่อกันก็ไม่มี ไม่มีมือถือไม่มีโทรศัพท์บ้านจะเขียนจดหมายถึงกันก็กระไร เพราะอยู่ใกล้กันแค่ 18 กม.เอง
"สงกาณต์ มาเล่นน้ำบ้านเค้าดิ แต่ไปกันหลายๆคนนะเดี่ยวแม่เค้าจะว่าเอา"
."ได้ๆ เดี่ยวชวน ไปหลายๆ คนเลย" อือ อย่างน้อยก็ยังดี ที่ยังได้เจอกัน อยากให้ถึงสงการณ์เร็วๆจัง
"ถ้าเราแต่งงานกันจะอยู่ที่ไหนดีล่ะ บ้านตัวเองหรือบ้านเค้า" อือ ผมถามไปได้ไงนี่ แต่ที่รู้ๆ พิศหน้าแดงครับ
"โอ๊ยเค้าเจ็บตัวเอง พอแล้ว" ผมร้อง โหคงอายจริงๆ...
"บ้า.... คิดอะไรไปไกลขนาดนั้น เรียนให้จบก่อนเถอะ..."
"เค้า นะรอดอยู่แล้ว..... ว่าแต่ตัวเองเถอะ.. นานแค่ไหนเค้าก้อจะรอนะ....เย็นแล้วกลับบ้านกันดีกว่าเค้าไปส่งตัวเองนะ"
"อือ"
"เดี่ยว"
"อาราย "พิศถาม.........ผมหลับตายื่นแก้มไป
"หอมเค้าทีนะ อีกตั้งนานกว่าเราจะได้เจอกัน นะ นะ นะ"
จุ๊บ.....
"แค่นี้เค้าก็พอใจแล้ว ป่ะกลับกันได้แล้ว"ผมชวนกลับ อารมณ์ดีมีความสุขจริงๆตอนนี้...ตอนที่ผมขี่มอเตอร์ไซตืไปส่งพิศที่บ้านร้องเพลงไปตลอดทางเลย.... สมัยนั้นก็ประมาณรวมดาว..... รอยัลสไปร์ท แจ้ หรือไม่งั้นก้อติ๊กซิโร่,นูโว .....
อนาคตจะเป็นไรผมไม่รู้...แต่ผมมั่นใจ ผมเชื่อคำพูดของคนที่ผมรัก คนรักกันต้องเชื่อใจกันเป็นกำลังใจให้กัน ผมไม่รู้รักแท้มันเป็นอย่างไร ผมไม่เคยคิดว่าความเจ็บปวดจากความรักรสชาติมันเป็นยังไง....คงเหมือนเพลงกวีบทเก่าแหละครับและตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงแรกช่วงที่มีความสุข......
แต่ก่อนทุกครั้งทีไร
ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป
ไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ
อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา
-
(ตอน 6)
วันนี้ผมกำลังไปสอบครับ สอบสาธารณะสุข เลือกสาขาเภสัช คือจบมาจะได้รับการบรรจุเป็นเจ้าหน้าที่ใน รพ.ในตำบล ทำงานเกี่ยวกับยา อะไรแบบนี้แหละ ความจริงก็ไม่ตั้งใจจะสอบหรอกครับ แต่สัญญากับยัยกระเหรี่ยงไว้ว่าจะไปส่งก็เลยต้องไป เมื่อคืนก้อเลยหยิบอ่านนิดหน่อย... แม่ผมบอกว่า ลองไปสอบดู เรียนฟรี แถมยังได้ทำงานใกล้แม่อีก เรียนแค่ สองปี เอง (งกจิงๆ แม่กรู.....)ผมไปสอบ แต่เช้าที่โรงพยาบาลตัวจังหวัด พักนี้แวะเวียนไปตัวจังหวัดบ่อยเหลือเกินผมไปโดยนั่งรถตู้นะครับ พักนี้นั่งไปกลับเป็นว่าเล่นเชียวค่ารถตู้ 25 บาทเอง แต่สอบคราวนี้แปลกครับ สอบเช้า เลิกตอนสี่โมงเย็น ประกาศผลสอบตอนสามทุ่ม โหเขาประกาศผมเร็วจริงๆ แต่คนไปสอบไม่มากนะครับ ประมาณ 1000 กว่าคนเอง....
เพื่อนๆ ผมมาสอบกันเยอะแฮะไม่น่าเชื่อเพราะตอนที่ผมไปสมัครผมไปคนเดียว..... เลยไม่รู้ว่าใครมาบ้าง อือ....... ขอให้โชคดีกันนะ ผมเจอยัยกระเหรี่ยงก่อนเข้าห้องสอบครับ เผอิญ สอบห้องใกล้ๆ กัน คุยกันพอให้หายคิดถึงแล้วค่อยเข้าสอบ ดูยัยกระเหรี่ยงผมเครียดๆ ไงไม่รู้ครับ...เค้าสมัครสาขาพยาบาล โอมเพี้ยง ขอให้ติดนะคนดี...ถ้าติดผมจะได้เลือกที่นี่เลย มั่นใจตัวเองสุดๆ ครับว่าตัวเองติดชัวร์ ดูระดับคนมาสอบ แล้วสบายมากครับ
วิชายสุดท้ายหมดเวลาตอนสี่โมงแต่ผมออกมาก่อนตั้งแต่ บ่าย สามโมง โหอะไรนี่ ยังไม่มีใครออกมาอีก ข้อสอบยากเหรอนี่ พอหมดเวลา ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้งพร้อมกับ วิจารณ์การสอบ....
"ข้อนั้นตอบไรอ่ะ ผิดนี่หว่ะกรู"
"มันตอบแบบนี้ไม่ใช่ เหรอ "
"จะรอดมั๊ยนี่ อือ อือ"
"จะไปเรียนที่ไหนดีนี่ แค่นี้ยังทำไม่ได้เลย" ยัยกระเหรี่ยงผมบ่นครับประโยคนี้ผมต้องคอยกุมมือ
"รอดูผลก่อนนะ มันไม่แน่หรอก" มือยัยกระเหรี่ยงผมตอนนี้เย็นมากๆเลย...
"คืนนี้จะลุ้นผลสอบมั๊ย หรือจะกลับบ้านเลย"ผมถามต่อ......
"มาดูตอน สามทุ่มน่ะ เค้าพักกับพวก........" ยัยกระเหรี่ยงผมตอบมาครับ..อือ เพื่อนๆกันทั้งนั้นแต่เป็นผู้หญิงหมด...
"งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ เที่ยวตัวเมืองกันนะ ไม่ได้เจอกันหลายวันเค้าคิดถึงตัวเองมากเลย นะ นะ ตัวเอง" ผมอ้อนอีกแล้วปรกติผมก็ขี้อ้อนอยู่แล้ว
"เดี่ยวเค้ามานะ ไปบอกพวกไอ้ใหญ่ไอ้จ๋อยก่อนว่าไม่ต้องรอ เจอกันที่นี่ตอนสามทุ่มเลย" วันนี้ผมกะจะมาค้างคืนที่นี่ครับ ก็บ้านญาติเพื่อนอีกคน เพื่อนคนนี้ความจริงมันสอบติดคณะศึกษาศาสตร์ที่เชียงใหม่แล้วครับ
เราแวะกินเย็นตาโฟที่หน้าศาลากลาง(ช่วงนี้ความรักกำลังสดใส ต้องกินไรที่สีหวานๆ หน่อย ครับ ) กินกัน คุยกันเพลิน ..... แว่บขึ้นมาในความคิดผม เอ๊ย 24 มีนาคมนี่...วันนี้มันวันเกิดยัยกระเหรี่ยงของผมนี่หว่ะ..... โหผมลืมไปได้ไง...ผมเพิ่งคิดได้น่ะ
"สุขสันต์ วันเกิดนะ ตัวเอง เค้า ไม่มีของขวัญอะไรจะให้น่ะ พอดียุ่งๆ กับการอ่านหนังสือ...." อือ โกหกหน่อยนะ ก็ลืมจริงๆ ครับ แต่ไม่เป็นไร เดี่ยวเลี้ยงแฟรผทมื้อนี้เอง......
"เค้านึกว่าตัวเองจะลืมแล้ว นี่อุตส่าห์ ลองใจ ว่าจะจำได้เหรอเปล่าน่ะ " อือ ถ้าลืมผมคงโดนทิ้งแหงๆ .....
หลังจากนั้นพิศชวนผมไปไหว้พระครับ ที่ วัดพระแก้วดอนเต้า.......... (ท่าทางจะใช้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วย) เข้าไปในวัดเราสองคนก็ซื้อดอกไม้ธูปเทียน ครับ ตอนนั้น กำละ 5 บาท ไหว้พระเสร็จยัยกระเหรี่ยงผมอธิษฐานนานมากๆ ครับ (คนเราเวลากลุ้มใจทำไมนะต้องพึ่งพระพึ่งเจ้าด้วย.... เช่นตอนนี้ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ มันคงจะติดนะ..)
ไหว้พระเสร็จแล้วผมแกล้งถามว่าอธิฐานไร อือ คำตอบเป็นที่ผม คิดจริงๆ คือ ขอให้มีที่เรียน อือ นึกว่าขอให้เรา อยู่กันจนแก่จนเฒ่า...........(555 อันนี้ผมอธิฐานครับ เมื่อก่อนเป็นความรักผมจะเป็นความรักแบบเด็กๆ ไสๆ แบบว่า รักแรกแบบนี้ ประมาณช่างฝันแบบนั้น) เราเดินไปจนทั่ววัดครับ วัดนี้เป็นวัดเก่าแก่ของตัวจังหวัด....เราสองคนไม่ลืมที่จะเคาะระฆังครับ แปร๊ง ..... แปร๊ง.......แปร๊ง..... เสียงดังวานดีแท้ๆ ทำไมเวลาเข้าวัดทีไรรู้สึกใจสงบทุกทีก็ไม่รู้ รู้สึกเย็น โล่งใจ สมองปลอดโปร่ง ผมคิดอะไรไปเพลินๆ คิดถึงวันข้างหน้าผมจะเป็นยังไง ผมคงไปเรียนเชียงใหม่เป็นนักศึกษา......ไม่ได้คิดเลยว่าอนาคตมันไม่แน่นอน............
พวกเราออกมาจากวัดเกือบทุ่มแล้ว ช่วงทุ่มของช่วงเดือนมีนาคมนี่ยังไม่มืดนะครับ ลมกำลังพัดเย็นสบาย ฝูงนกกำลังบินกลับบ้าน ท้องฟ้าสีแดงๆ...... สวยๆ ครับ เราสองคนเดินจูงมือคุยกันไปจนมาอยู่ที่หน้าประตูวัด..เดินมาอีกหน่อย ได้ยินเสียง กอบ กอบ กอบ กอบ ไอเดียของผมก็บรรเจิดขึ้นมาครับะ ผมจัดการโบกรถม้า.. โบกครั้งแรก โบกทั้งชุดนักเรียนนั่นแหละ............
"พี่ ๆ วิ่งรอบเมืองเท่าไหร่ ครับ ........"ยัยกระเหรี่ยงผมคงตกใจน่ะครับ ทำหน้าเอ๋อๆ ....คงคิดว่าผมทำบ้าอะไรนี่.....
"ร้อยบาทน้อง มาสอบกันเหรอ......" ลุงแก่ๆ นะครับ แกเรียกผมว่าน้อง จำได้ด้วยนะคับว่าแกใส่เสื้อม่อฮ้อม...
"ขึ้นเถอะ ตัวเอง ไปเที่ยวรอบเมืองกัน ถือว่านี่เป็นของขวัญวันเกิด" ผมรีบลากยัยกระเหรี่ยงขึ้น ....
ร้อยบาทตอนนั้นไม่แพงนะครับ ผมก็พอมีเงินเก็บ เพราะแม่จะให้เงินส่วนหนึ่งเพื่อเตรียมสอบน่ะ ....ไม่ว่าจะซื้อคู่มือสอบ,หนังสือแม๊ค,ให้ไปติวที่สถาบันติวเตอร์มากพอควรครับ สมัยก่อนผมไม่ค่อยจะติดการ์ตูน หนังสือบอลไม่มีนะครับ ไม่ได้เที่ยว ไม่ได้ไปดื่มเหล้าสังสรรค์เหมือนกับพวกเด็กสมัยนี้.......
เสียงม้าวิ่งกอบ กอบ ไป... ผมเพิ่งสังเกตุนะครับและสงสัยนะครับ ว่าทำไมเค้าต้องปิดตาม้าด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ แล้วมันจะมองเห็นทางได้ไงนี่ ........พิศเอาไหล่พาดคอผมครับ ชี้ให้ผมดูนั่นดูนี่ อือ ดีชอบๆ นานๆ จะได้ อยู่กันแบบนี้...เฮ้อ เวลาความสุขทำไมมันถึงวิ่งเร็วจังนี่ แป๊บๆ รอบเมืองซะแล้ว.....ยังไม่หายอยากเลยนะ......
"จะให้ส่งที่ไหนล่ะ หนู" โหไรนี่ หมดประโยชน์เรียกหนู "ส่งที่ รพ........ นะพี่" อือ ใกล้เวลาที่จะประกาศผลสอบแล้ว
ผมจ่ายเงินให้ลุงรถม้าแล้วผมก็เดินจูงมือยัยกระเหรี่ยงของผมเข้าไปใน รพ...... ครับ ไปตึกที่เค้าประกาศผล
"ขอบคุณนะตัว เองสำหรับของขวัญวันเกิด...." อือ นึกว่าจะไม่มีคำนี้ซะแล้ว
"ไม่เป็น ไร แค่ตัวเองมีความสุข เค้าก็มีความสุขแล้ว"ผมบอกพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ๆ ยัยกระเหรี่ยง....
"อะไร "
"น่า นะ 1 ที หอมครั้งเก่ามันจางแล้วนะ" ผมทำหน้าอ้อน แต่ได้ผลแฮะ ได้มาฟอดหนึ่ง จริงๆ แค่นี้ก็พอแล้วครับ สำหรับความสุขของผมในตอนนี้มันอาจจะเด็กๆ ในสายตาใครบางคนแต่สำหรับผม มันเป็นความประทับใจสุดๆเลย
ใกล้สามทุ่มแล้วคนที่มาคอยเริ่มเยอะขึ้น....โหสงสัยมีแต่คนมาดูผลสอบวันนี้แน่เลยแทบจะไม่มีที่ยืน..คนเกือบจะพันเลยนะครับ รวมๆ กับพวก ที่มาธุระที่ รพ.และคนที่ทำงานที่นี่แล้ว อือ ความจริงน่าจะประกาศที่อื่นนะ โรงเรียนที่จัดสอบเมื่อเช้าก็ได้ จะได้ไม่รบกวนคนป่วยน่ะ ............เกือบสามทุ่ม ครึ่งครับ เราถึงรู้ผล เราอยู่กันพร้อมหน้าเลยที่มาสอบในวันนี้ไม่ว่าจะพวกผู้หญิงหรือผู้ชาย เพื่อนๆ ผมทั้งนั้น.....
"โห ไหนๆ ดูหน่อย ติดเปล่า ไชโยติด " มีทั้งดีใจและเสียใจครับผมสอบติดอีกแล้ว แต่เพื่อนผมล่ะดิ แก๊งค์ที่ไปสอบมีติดไม่กี่คนเอง ไปกันเกือบ 20คน ติดกันแค่ 3 คน มีผม,เพื่อนที่ติดศึกษาศาสตร์ มช.,แล้วก้อเพื่อนผุ้หญิงอีกคนหนึ่ง อือ อือ.......
ยัยกระเหรี่ยงผมค่อนข้างจะซึมมากเลยครับ สงสารก็สงสาร ปลอบก็แล้ว ในที่สุดก้อร้องไห้ออกมา..ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
"มามานี่" ผมต้องลากออกไปที่เงียบๆ ครับ ประมาณหลังตึก อีกตึกหนึ่ง
"พยายามใหม่อีกก็ได้นี่ ร้องไห้ทำไม ตัวเอง" ผมหยิบ ผ้าเช็ดหน้า เช็ดน้ำตา
"ดูดิตาช้ำหมด" ผมกับยัยกระเหรี่ยงนั่งทำใจได้สักครู่... ยัยกระเหรี่ยงผมก็ถอนหายใจ
"เฮ้อ ไม่เป็นไรแล้วตัวเอง กลับเถอะ "
"ไหวแน่นะ ตัวเอง" ผมถามย้ำ
แล้วเราก็ออกไปรวมกลุ่มกับพวกที่มาดูผลสอบ สักพัก ก็แยกย้ายกลับที่พัก...... ทีแรกกะจะไปส่งยัยกระเหรี่ยงของผมถึงที่พักแต่เค้าบอกว่าไม่ต้องหรอกดึกแล้วย้อนไปย้อนมา ไม่ต้องนอนกันพอดี .......ผมรู้ครับ ว่าเค้าเสียใจมากครับ นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เค้าหวัง แต่มาพลาด .......
ความสามารถคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ ทำไมเค้าไม่รับคนที่เข้ามาสอบกันทุกคนล่ะนี่ รับเหมือน ตอนประถม ตอนมัธยม.......ผมได้แค่คิดแบบเด็ก ตอนนั้น แม้ผมจะสอบติดแต่ผมไม่ดีใจเลย...จะดีใจได้ไงในเมื่อผมอยากให้ผมและคนที่ผมรักสอบติดด้วยกันมกกว่า ถ้าแลกได้ผมยอมแลกจริงๆ....อย่างน้อยแม้ผมจะไม่ติดที่นี่ผมยังยังมี มช.ให้เรียน
พวกกลุ่มผู้ชาย(ก็กลุ่มผมนี่แหละ มีไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อย ไอ้ป้อม ไอ้ดำ) เดินกลับที่พักอยู่แถวๆ สะพานแขวนข้ามแม่น้ำวังครับ......
"ไอ้เอก " ไอ้ใหญ่ ทำลายบรรยากาศมันเงียบๆ วังเวงไงไม่รู้
"มีอะไร " ผมถาม
"พวกกรูจะไปสมัครสอบที่ กรุงเทพน่ะ มรึงไปส่งพวกกรูหน่อยดิ....."
"ที่ไหน วะ"ผมถาม มันจะให้ผมไปส่งสมัครที่ สถาบันการบินพลเรือน และ สถาบันเกี่ยวกับหน่วยราชการแห่งหนึ่ง(ขอสงวนชื่อนะครับ) ผมคิดหนักแฮะ มันบอกว่าจะออกค่าใช้จ่ายให้แต่ ต้องสอบเป็นเพื่อนและติวให้มันด้วย สมัยก่อนพวกนักเรียนชายก็จะสอบสถาบันทหาร จ่าอากาศ จ่านายสิบ จ่าตำรวจ
"อือ ได้ " ผมรับปากมันเลย สงสารมัน สอบมาหลายสนามพลาดหมด
"แล้วพวกมรึงจะพักกันที่ไหนล่ะ" ผมถามต่อ
"บ้านมรึงไง" โห อะไรนี่.... ลากผมไปแล้วยังจะกวนผมอีก
"อือ ขอบอกลุงกรูก่อนนะ เกรงใจแกน่ะ ถ้าขอได้เดี่ยวกรูบอกมรึง"พ่อผมเป็นคนกทม. ครับพอผมเจ็ดขวบพ่อกับแม่ผมก็ย้ายมาทำงานที่จังหวัดนี้ ลากผมมาด้วยแล้วบ้านที่เคยอยู่ก้อให้ลุงดูแล น่ะครับ
"ไปเมื่อไหร่ล่ะ " ผมถามต่อ
"อีก 3 วัน " โหกระชั้นชิดจัง เฮ้อลองขอแม่ดู..... แม่ผมให้ไปอยู่แล้วครับถ้าเป็นเรื่องเรียน ไม่น่าจะมีปัญหา
"เดี่ยวขอแม่ขอลุงก่อนพรุ่งนี้เย็นถึงจะรู้ผล"
"นะ ไอ้เอก....กรูฝากความหวังไว้ที่มรึงนะ "เฮ้อ สงสารมันเหมือนกันครับ ไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อย ไอ้ป้อมมันเป็นเพื่อนสนิทผม ถึงจะชอบแกล้งผม ชอบแซวผม แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก เพื่อนไง ก็อคือเพื่อน ชั่วดีไงก้อเพื่อนเรา เรามีประสพการณ์ดีร่วมกันเยอะครับ ไม่ว่าจะทั้งดีใจ เสียใจ หรือ ผิดหวัง.........
ผมเริ่มรู้รสชาดของการสอบไม่ติดตั้งแต่ยัยกระเหรี่ยงผมร้องไห้แล้วครับ เข้าใจความรู้สึกนี้ดี ผมอาจจะเป็นคนเก่งสอบติดทุกครั้งที่สมัคร แต่ทุกคนมันไม่เหมือนกันนี่ครับ ความสามารถของคนมันต่างกัน....
-
เบื่อเหมือนกันที่เราสองติดแต่เพื่อนสอบไม่ติด เพราะมักโดนเพื่อนค่อนขอดตลอด
ปล. อ่านแล้วเห็นภาพเลย สมัยนั้นมันก็เหมือนๆ กันหมดเลยเนอะ เด็กบ้านนอกพอกัน
-
เบื่อเหมือนกันที่เราสองติดแต่เพื่อนสอบไม่ติด เพราะมักโดนเพื่อนค่อนขอดตลอด
ปล. อ่านแล้วเห็นภาพเลย สมัยนั้นมันก็เหมือนๆ กันหมดเลยเนอะ เด็กบ้านนอกพอกัน
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
(ตอน 7)
เหลังจากกลับมาจากตัวจังหวัดในตอนเช้าผมรีบบอกผลสอบให้แม่รู้ครับ แม่ผมดีใจมากผมถามแกว่าจะเรียนที่ไหนดีแกบอกว่าแล้วแต่ผมล่ะกัน ....ตัวผมก็ยังสองจิตสองใจอยู่ครับ แต่ ก็เอียงไปทาง มช. มากกว่า(คือ คิดว่าน่าจะเท่ห์กว่าอีกอย่าง มีผู้หญิง เยอะกว่าด้วยมั๊ง)ผมบอกแม่ว่าผมจะไปสมัครสอบที่กทม.อีก ขออยู่นานเลยครับ พอแม่รู้ว่าผมจะไปสอบที่ รร.ในหน่วยงานของราชการแห่งหนึ่ง แม่ผมเชียร์ใหญ่เลยครับ แกอยากให้ผมติด และเป็นราชการเพราะ ครอบครัวของผมเป็นราชการมาตั้งแต่ ปู่ พ่อ ... และก็ อาจจะเป็น ผม.......
แม่ผมให้ผมโทรเลขมาบอกลุงที่ กทม.ก่อนจะได้ จัดเตรียมที่พักไว้ให้.... (ที่ต้องโทรเลขเพราะเมื่อก่อนไม่มีโทรศัพท์ทั้งที่บ้านผม และที่บ้านลุงที่ กทม.ครับ จะไปหาต้องโทรเลขไปบอก) หลังจากนั้นผมก็ไปบ้านไอ้ใหญ่ครับบอกว่าแม่อนุญาติแล้ว มันดีใจใหญ่ เลย
"อือ ช่วยหมาชักครั้งไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่มรึงไม่ต้องออกค่ารถให้กรูก็ได้ กรูออกเองแต่ค่าสมัครสอบ ...มรึงออกนะเว๊ย" ผมบอกมัน แม้บ้านมันจะรวยกว่าผมแต่ผมก็ไม่อยากจะเอาเปรียบมันครับมันยิ่งจิตใจแย่ๆ อยู่ นัดรวมพลตอนขึ้นรถ.สี่ทุ่ม ..........
และแล้วพวกผมก็มา กทม. มากับรถ บขส.นั่นแหละ แต่ละคนแต่ตัวกันเท่ห์ทั้งนั้น(ถ้าใครคิดว่าใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนขาดๆ รองเท้ารีบอกซ์ สวมแว่นตาเลย์แบนด์ ผิดครับ)เรา ใส่ชุดนักเรียนนั่นแหละครับ เพราะสมัยนั้น เขาจะลดราคาให้ครึ่งหนึ่ง เรานั่งกันแถวหลังสุดสี่เบาะเรียงกันพอดี ......บ้านนอกเข้ากรุงดีๆ นี่เอง
"ไอ้จ๋อย เบาๆ หน่อยหว่ะ กรูอายเค้า"ผมบอกมัน ก็มันเล่นถามนั่นถามนี่ ถามว่าอะไร ที่ไหน ตั้งแต่รังสิตแล้วครับ คนก็หันมามองบ้าง หัวเราะบ้าง....... เพื่อนกรู
หลังจากลงจากรถ ผมก็ลากไอ้สามเกลอของผมเข้า ไปนั่งในสวนจักตุจักร
"ที่ไหนฟะ " อ้ายจ้อยมันถามอีกแล้ว
"สวนสัตว์เขาดินไง"มันชะเง้อมองหาไร "ไม่เห็นมีสัตว์สักตัวเลยมรึง"
"ก็มรึงไง" อีกสองตัวหัวเราะตาม
"แล้วเราจะไปไหนกันต่อฟะ "ไอ้ใหญ่ถามผม
"นั่ง แถวนี้แหละ ใครอยากเข้าห้องน้ำก็ตรงนั้น อาบน้ำได้ แต่เสียตังส์"ผมชี้ "หลังจากนั้นก็ไป สถาบันการบินฯ ตรงนั้นไง" ผมชี้ไปไกล
" ไรฟะ ใกล้กันแค่นี้เอง กรูไม่น่าขอมรึงมาเป็นเพื่อนเลย " อือ อือ .....ตกลงมันโง่หรือมันบ้านนอกฟะนี่... สายๆ เราไปสมัครสถาบันการบินพลเรือนกันครับ โหหรูโคตรๆ
"เอ๊ยใหญ่ มรึงซื้อใบสมัครมาชุดเดียวก่อนน่ะ กรูว่ามันหรูไปหว่ะ มันจะแพงไปเหรอเปล่า ฟะ" ใช่ครับ ห้องที่จะไปสมัครเหมือนประมาณสถานทูตเลยครับมีธงชาติประเทศต่างๆ ตั้งเต็มไปหมด.....ตรงห้องที่ไปซื้อใบสมัครปูพรมอย่างดี หรูซะ หน้าตึกมีประมาณเครื่องบินเล็ก น่านั่งดี แต่มาคิดดูอีกทีคงไม่มีปัญญาเรียนครับ ค่าเทอมประมาณเทอมละหมื่นกว่า อีกอย่างผมสายตาสั้นด้วย คงเป็นไม่ได้หรอก....เป็นได้ประมาณช่างซ่อมเครื่องอะไรพวกนี้แหละ
"เอาไง ฟะ พวกมรึงจะสมัคร กันเปล่า" ไอ้ใหญ่ถามย้ำ ไอ้ป้อม ไอ้จ๋อย ส่ายหน้างืดๆ เฮ้อ ไหนจะค่าเทอมแพงแล้ว ตอนสอบข้อสอบเป็นประมาณภาษาอังกฤษหมด
"มรึงสมัครไปล่ะกัน กรูเห็นราคาค่าหน่วยกิตแล้วไม่ไหวหว่ะ บ้านกรูไม่รวยเหมือนบ้านมรึงนะ สาด"
"อือ สอบกับกรูหน่อยน่ะ กรูออกให้" ผมปฎิเสธถึงจะสอบติดแต่ก็คงไม่มีปัญญาเรียนหรอกครับบ้าน
"ไม่น่ะมรึงสมัครเถอะ" ผมตัดสินใจแล้วครับ
เสร็จจากธุระที่สถาบันการบินฯ แล้วผมก็พาพวกบ้านนอก(รวมทั้งผมด้วย)ไปเดินตากแดดหัวดำที่สวนจักตุจักร เดินไป เหล่หญิงไป เหล่ไปเหล่มา หลง กันครับ ตายล่ะพวกมรึง จะกลับกันอย่างไง ผมเดินหาพวกมันแทบแย่เลยครับ โทรศัพท์ก็ไม่มี จะไป บอกยาม ไม่ไหว ห่วงก้อห่วง เฮ้อ เกิดพวกมรึงไปโดนจับไปกรูจะทำไงนี่ จะบอกพ่อแม่พวกมรึงนี่ ผมเดินจนสวนเลิกครับ โห ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ทั้งหิว ชุด นร. ที่ขาวๆ ครับตอนนี้ แทบจะดำเลยครับ คราบเหงื่อ ขี้เกลือเต็มไปหมด ท้อมากเลยครับ เลยมานั่งที่ป้ายรถเมลล์ รอตรงนี้แหละ คือคิดว่าถ้ามันจะออกไปบ้านผมมันต้องมารอป้ายรถเมลล์ ป้ายนี้(คือ หน้า สถาบันการบินฯ) โห สาด พวกมันมานั่งทำหน้าบ้านนอกรอผมนี่เอง สาด.... อุตส่าห์เดินตามจนหอบ
"ป๊าบ" ผมระบายอารมณ์ ใส่หัวไอ้จ่อย เสียงดังดีแท้ๆ
"โหนึกว่า ไปเขาดินซะแล้วพวกมรึง กลับเถอะ กรูเพลียแล้ว นั่งแท๊กซี่ไปนะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ตาจะปิด" ถึงบ้านลุงผม หลับเป็นตายเลย
เช้าวันรุ่งขึ้นเราต้องไปซื้อใบสมัครที่ รร.ที่เป็นหน่วยงานของรัฐบาล แห่งหนึ่งครับ แถวปากเกร็ดครับ เปิ่นอีกแล้วครับงานนี้
"ถ้ามรึงเห็นสะพานลอย คนข้ามสีเขียวให้ลงเลยนะ ช่วยกรูดูด้วยกรูไม่เคยมา"ผมบอกพวกมัน ผมมาต่อรถ 104 ที่อนุสาวรีย์ครับ สมัยก่อน มันยังวิ่งถึงอนุสาวรีย์อยู่ นั่งไปประมาณนานมากๆ จะหลับ ก็ไม่กล้า เพราะกลัวหลง ทั้งสี่คนไม่มีคนเคยมาเลยสักคน จะไปแท๊กซี่ก้อแบบว่านะ ประหยัดไว้ก่อน
"เอ๊ย เห็นแล้วๆๆๆ " ไอ้ป้อมรีบบอก พวกเรา รีบลงไปที่ประตูทางลงเลยครับ แต่ทว่าเลยป้ายแล้ว กว่าจะกดออด เอ้อเลยป้าย แถมยังโดนกระเป๋าด่าอีก เพราะกดตั้งสามครั้ง (อือ อย่าว่าพวกผมเลยนะพี่ พวกผมมันบ้านนอก ฮิ ฮิ)
เดินย้อนป้ายมา ร้อนโคตรๆ แต่สถานที่ไปสมัคร บรรยากาศ แบบต่างจังหวัดเลยครับ(ไม่เหมือนสมัยนี้รถติดตั้งแต่ ห้าแยกปากเกร็ด ยันแคราย) มีโรงพยาบาลด้วยแฮะ
"เอ๊ยใหญ่...ที่นี่น่าเรียนหว่ะ มีโรงบาลด้วย น่าจะมีนักศึกษาพยาบาล น่ะ"
" อือ ไหนๆ นั่นๆ พยาบาลเดินมาโน่นแล้ว สวยๆ ๆๆ" ไอ้ใหญ่ ทำท่าหื่นอีกแล้ว เออกรูจะบ้าใครจะสนมรึงฟะไอ้บ้านนอก.....
เราใช้มุขเดิมครับคือซื้อใบสมัครชุดเดียวก่อนแล้วเอามาดู อือ น่าเรียนดี เรียนฟรี ไม่ต้องเสียค่าเทอม ค่าหอพัก เสียแต่ค่ากิน จบมา ทำงานใช้ทุน ในหน่วยงานราชการ เรียนสามปีครึ่งใช้หนี้สองเท่า ... น่าสนๆ ผมคิดว่าถ้าแม่ผมรู้น่ะต้องเชียร์สุดใจแน่เลย พวกผมเลยสมัครไว้เลย.. พอดีเอาเอกสารต่างๆ เตรียมมาเลย .......สมัครเสร็จมีพี่ที่เค้ารับสมัครบอกว่า รร. อยู่ตรงนั้น พวกเรา เลยเดินไปสำรวจดูหน่อย อือ น่าเรียนดีบรรยากาศ เหมือน รร.เก่าเลย มีหนองมีบึงติดแม่น้ำ มี รพ.มีสนามกีฬา เพียบ .........
พวกเรามี เวลาเตรียมสอบ สองอาทิตย์ ครับ เราตั้งแคมป์อ่านหนังสือที่บ้านน้าไอ้ใหญ่แถวดอนเมือง (ความจริงมันก็มีบ้านญาติที่ กทม. ดันมาค้างบ้านลุงกรูอีก เปลือง ข้าว เปลืองอากาศ ถ้าไม่เห็นเป็นเพื่อน กรู.... น่ะ มรึง....... ล้อเล่นนะเฟ๊ย)ประมาณเขตสีกันครับ เข้าไปลึกมากๆ ดึกๆ นี่ไม่ต้องห่วงครับ ออกมาไม่ได้..พวกเราต้องสอบที่เข้า รร.หน่วยงานของรัฐก่อน แล้วค่อยสอบสถาบันการบินฯ ทุกคนดูตั้งใจอ่านหนังสือ ,ช่วยกันติวเพราะทางเลือกเหลือน้อยแล้ว ถ้าไม่ติดมีหวัง มร. อย่างเดียว......
วันสอบ พวกเราออกมาตั้งแต่ ตีห้าเพราะนอนกันที่ดอนเมืองกว่าจะถึงปากเกร็ดโรงเรียนที่สอบแปดโมงพอดี ..... สอบสองวันครับ พอสอบเสร็จวิชาสุดท้าย มันท้อจริงๆ แต่ละคนออกมาแทบจะไม่ยิ้ม เลยครับ ข้อสอบ ยากว่าเอนทรานซ์(เอ็นเล็ก)ของเชียงใหม่ที่ผมสอบซะอีก....ทุกคนได้แต่ปลง ผมก็คิดว่าผมคงไม่ติด ขนาดผมยังไม่เหลือแล้วพวกมันล่ะ.......หลังจากนั้น พวกผมต้องส่งไอ้ป้อม ไอ้จ๋อยกลับต่างจังหวัดก่อน ครับ มันไม่รู้จะอยู่ทำไม ส่วนผมมีหน้าที่ต้องติวภาษาอังกฤษ ให้ไอ้ใหญ่มันเพราะ ข้อสอบของสถาบันการบินภาษาอังกฤษครับ
"ใหญ่ ถ้ามรึงได้เป็นนักบิน มรึงจะลืม กรูเหรอเปล่าฟะ" ผมถามมันขณะติวให้มัน
"ไม่ หว่ะ มรึงก็รู้นิสัยกรูดี"
"มันไม่แน่ นะเฟ๊ญ ของแบบนี้ มรึงได้บินรอบโลก อิจฉาหว่ะ อย่าลืมเอาหญิงมาฝากกรูบ้างนะ กรูชอบ " ผมพับกระดาษเป็นรูปเครื่องบิน เขียนชื่อมันติด
"กรูดีใจที่มีเพื่อนเป็นนักบิน"
" เหี้ย กรูสอบติดเปล่ายังไม่รู้เลย ว่าแต่มรึงเถอะ ถ้ามรึงได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ชื่อดัง มึงจะลืมพวกกรูเปล่าฟะ ถ้าลืมกรูจะไปเล่นดนตรีเปิดหมวกหน้าที่ทำงานมรึง"
เอากับมันเข้าไป นี่แหละครับมิตรภาพระหว่างเพื่อนฝูง.... ผมกับมันซี้กันมากๆ ครับกินด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน จีบสาว เที่ยวหญิงด้วยกัน.....................
"สัญญานะ ถ้ามรึงได้เป็นนักบินมรึงจะไม่ลืมกรู "
"มรึงก้อต้องสัญญานะ ว่าถ้ามรึง เป็นนักวิทยาศาสตร์ มรึงก้อไม่ลืมกรูเหมือนกัน"
"จับ มือ สัญญา" เด็กน้อยกันจริงๆ ครับ (ถ้าข้ามไปถึงอนาคต กรู กับมรึงก็ไม่มีใครผิดสัญญานะเฟ๊ย เพราะ .......................)
วันสอบ ไอ้ใหญ่มาค้างบ้านลุงผเพราะมันใกล้สถานที่สอบมากกว่า ผมไม่ได้สอบแต่ต้องมาส่งตามสัญญา สอบวันเดียว........ อือ เบื่อชมัด การรอคอยเป็นอะไรที่หน้าเบื่อจริงๆ นับหัวคนเดินไป เดินมา แก้เบื่อ ไปเกือบ สี่โมงเย็น โห มันเดินคอตกหน้าซีดเป็นไก่ต้ม หลังวันไหว้ ออกมา.........
"เอ๊ย เป็นไงพวก ทำได้เปล่า" ผมถามมันก่อน
"ได้ ทำ กลับเถอะ กรูเหนื่อย" มันคงเครียดกับการสอบจริงน่ะ หน้าตามันแย่มากๆเลยครับ
"อือ ได้ เจอกันตอนวันประกาศผลที่ปากเกร็ดนะ" อีกประมาณ 5 วันแหละครับ ช่วงนี้ผมอยู่เที่ยวกรุงเทพ สบายใจครับ ไม่ต้องไปสอบที่ไหนแล้ว อย่างน้อย ก็เป็นนักศึกษา มช. .......
วันไปดูผลสอบ ผมไปดูเองครับ (ไอ้ใหญ่บอกว่ามัน จะไปช่วงบ่าย,ส่วนไอ้ป้อม,ไอ้จ๋อย มันให้ใหญ่ดูให้ครับ) คราวนี้ไปถูกครับ ไม่หลง...ไม่บ้านนอกอีกแล้วฮ่าฮ่า....
ประกาศผลครับ ตัวจริง 100 คน พวกผมสี่คน ไม่มีใครสอบติดครับ เกือบหมดหวังครับ เหลือบตาไปมอง เอ๊ะ มีประกาศตัวสำรองด้วย ลองดูซักหน่อยก้อไม่เสียหายนี่ ผมติดครับ แต่อันดับที่ 9 โห คงจะได้ล่ะนะผมคิดตอนนั้น(เรียนฟรี จบมาเป็นราชการ มีงานทำใครจะไม่เอาวะ) มีหมายเหตุด้วยครับ ถ้ามีคนสละสิทธิ์จะส่งจดหมายเรียกตัวมาทำสัญญาภายใน 2 อาทิตย์
" หมดสิทธิ์ แน่" แม่ผมรู้เรื่องก้อดีใจครับ "โห ไรแม่ เอกว่าไม่มีหวังหรอก คนตั้งร้อย"
"คนเราต้องมีความหวัง นี่ลูก 9 คนเอง เดี่ยวแม่ไปบน ศาลพระภูมิ ก่อน"
(แม่ผม เอาอีกแล้ว แต่ปล่อยแกเถอะ ทำแล้วสบายใจก็ทำไป ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะครับ ของแบบนี้)
ส่วนผมน่ะเหรอครับ ไม่หวังแล้วครับตอนนี้เตรียมตัวเป็นนักศึกษาของ มช. ไปแล้ว
วันไปรายงานตัวที่ มหาลัย พวกเราต้องไปกันทางรถไฟ มีรุ่นพี่มาคอยต้อนรับประมาณรับน้องใหม่แหละครับเป็นครั้งแรกครับ ที่ผม ได้สัมผัสบรรยากาศแบบมหาลัย พี่เค้าก็ร้องเพลงเต้นประมาณเพลงเชียร์ไรแบบนี้แหละ
พวกผมที่สอบติดกัน 7 คนมารวมตัวกันที่ สถานี้รถไฟตัวจังหวัดครับ แต่หลังจากนั้นเราต้องแยกไปคณะใครคณะมัน เมื่อรุ่นพี่เช็คชื่อเสร็จเราก็ขึ้นรถไฟ ไปเชียงใหม่ บรรยากาศอบอุ่นมากๆ เลยครับ รุ่นพี่เทคแคร์แบบสุดๆ ผมได้รู้จักเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันคุยกันรู้สึกถูกคอดี กะว่าจะชวนมันเป็นรูมเมท ครับ สามคน หลังจากนั้นจะมีรถบัสมารับเข้าหอ ตอนนั้นจำได้ครับว่าประมาณหอใหม่ใกล้หอนาฬิกาประมาณหอสี่ นี่แหละ พี่ๆ ให้เข้าพักตามรายชื่อที่จัดไว้ โห เหมือน คิดเลยครับ ผมได้พักกับคนที่ผมคุยถูกคอจริงๆ พักห้องละสามคน (มารู้ทีหลัง ชื่อมันติดกันนี่เอง) คุยกันสัพเพเหระทั้งคืนแทบจะนอนไม่หลับครับ แปลกที่แปลกคน จะไปหาเพื่อนที่โรงเรียนเก่าก็ไม่รู้ว่าพวกมันพักกันห้องไหน ลงไปกินข้าวก็ไม่เจอใครเลยนี่
เช้าวันต่อมา หลังจากตรวจร่างกาย ทำบัตรนักศึกษา รับตารางลงทะเบียน พี่ๆ ก้อเรียกรวมพล อีกแล้ว ประมาณว่าเริ่มซ้อมเพลงเชียร์ไรประมาณนี้แหละ ผมน้ำลายไหลแล้วไหลอีก (พี่ๆ สวยน่ะ) เฮ้อ ป่านนี้ยัยกระเหรี่ยงของผม จะเป็นไงบ้างนี่ .....ไอ้ใหญ่ ไอ้จ๋อยไอ้ป้อมอีก อยู่นี่ก็ยังไม่สนิทกับใคร ถึงจะมีเพื่อน รร.เก่า 7 คนที่สอบติดมาด้วยกัน แต่มันอยุ่ไหนกันบ้างผมยังไม่ได้เจอเลย มาสามวันซ้อมเพลงเชียร์ จะมีก็รูมเมทแหละ ชื่อชัย กับชื่อโจ๊ก ........วันที่สี่ของการใช้ชีวิตใน มช. ไปไหนทีต้องใช้จักรยาน เดินไปขาลากหมด...ผมคงต้องหามาสักคันแล้ว ไม่ไหวครับ ไปตึกนั้นทีตึกนี้ ที ขาลากพอดี.......วันนี้ผมต้องลงทะเบียนแล้ว นัดกับรูมเมทกันจะออกไป ช่วง 10 โมง ผมก้อมานั่ง ตรงระเบียง มันสองคนหลับอยุ่ เพราะตอนนี้ประมาณ 8 โมงผมนอนไม่ค่อยหลับมันแปลกที่... ไกลบ้าน....วันจากแม่มาผมแทบจะร้องไห้เลยครับ ไม่เคยไปไหนจากแม่ผมนานแบบนี้... อย่างมากก็ไปกรุงเทพไปแล้วก็กลับ เฮ้อ ที่นี่ไม่รู้จะคุยกับใคร มันเหงา......สักพักผมได้ยินเสียงโพนครับ " นายเอก.............. ห้อง 446 อยู่เปล่า มาพบญาติ ที่ ล๊อบบี้ ด้วยครับ" สี่ ห้าครั้งได้ครับ ที่แรกผมไม่สนใจครับ แต่เอ๊ะชื่อผมนี่ ผมมีญาติที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ผมเลย รีบวิ่งออกไปโฟน กลับ "ครับ จะลงไปเดี่ยวนี้ แหละ ครับ " แต่ เอ๊ะ ใครล่ะ ญาติผม......คิดไม่ออก
ผมมาถึงล๊อบบี้กวาดสายตาหาญาติผม...... อ้าวนั่น แม่ น้า ผมนี่ มาทำไมนี่ เกิดอะไรขึ้น ผมชักกใจเสีย..(พ่อผมเสียตั้งแต่ผม อายุ 9 ขวบแล้วนะครับ)
" แม่ จ๋า มาหาเอกทำไมนี่ " ผมถาม ไปหอบไป วิ่งลองมาหลายชั้น แม่ผมยื่นจดหมายให้
" ดีใจด้วยนะ เค้าเรียกลูกไปรายงานตัวที่ .......... พรุ่งนี้เช้า เอาไง ถ้าจะไปก็ไปกับแม่ได้เลย เดี่ยวน้าเค้าจะไปส่ง" ผมชักลังเล แล้วแฮะ อยู่ที่นี่ ก้อดี นะ ช่วงแรกเหงาหน่อยอีกหน่อยก็คงดีมั๊ง
"แล้ว แม่จะให้ผมเลือกอะไรล่ะ ผมไม่รู้" ตอนนั้นสองจิตสองใจ ครับลังเล ....
"แม่อยากให้เอกเรียนที่โน่น น่ะ " ผมพาแม่ไปนั่งตรงม้าหินอ่อนครับ
"ครอบครัวเราเป็นราชการมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นพ่อ" แม่ผมพูดได้แค่นี้ผมก็บอก
"ครับ แม่ เอกจะเลือกเรียนที่นั่น" ผมมีแม่อยู่คนเดียว อยากให้แม่ผมสบายใจ ผมรู้ตัวว่าผมไม่ถนัดวิชาที่จะไปเรียนเลยครับ ประมาณวิศวะแหละ แต่เมื่อก่อนไม่ได้ปริญญาตรีนะครับ ไอ้แค่อนุปริญญา
"ขอเวลา เอกแป๊บนะแม่ เอกขึ้นไปเอาของ และบอกลาเพื่อนห้อง ก่อน" ผมเดินกลับไปที่ห้องน่ะ ไอ้ชัยกับ ไอ้โจ๊กแต่งตัวรอแล้ว "หายไปไหนมา ครับ พวกผม รอคุณอยู่" ตอนนั้นไม่สนิทกันครับ พูดเพราะๆ แบบนี้แหละ
"ชัย โจ๊ก ผมคงไม่ได้เรียนที่นี่แล้วแหละ ผมสอบติดที่กรุงเทพ พรุ่งนี้ต้องไปรายงานตัวแล้ว" สองคนทำหน้าสงสัยครับ มันคงไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้มั๊ง
"ดีใจด้วยนะครับ แล้วจะไปเลยเหรอครับ"
"ครับ " ผมเก็บของไม่เยอะครับแค่กระเป๋าเดียว กะว่าจะกลับไปเอาอีกตอนวันเสาร์ อาทิตย์ ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกครับต้องทำไงบ้างต้องไปทีฝ่ายทะเบียนไรเหรอเปล่า อารามรีบด้วย
"ตัวเองรอเค้าหน่อยนะ เค้าจะตามไป กทม. แล้ว"ผมฝันหวานตอนนั่งรถไป กทม.
อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอนจริงๆ ขนาดผมกะว่าจะเป็นนักศึกษาที่เชียงใหม่แน่ๆ แล้วยัง กลับแปรเปลี่ยนไปได้เลย...... แล้วผู้ชายจะไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเกย์ได้เชียวเหรอครับ.....(ทนอ่านหน่อยนะครับใกล้ถึง ช่วงที่ผมจะกลายพันธ์แล้ว)... .....
-
(ตอน 8)
และแล้วผมก็ได้ไปรายงานตัว ที่ รร.......(ตอนนั้นเป็นโรงเรียนครับ ตอนนี้เป็นวิทยาลัย.....) ที่ผมสอบติดครับ(อยู่แถวปากเกร็ด)มี 11 คนครับที่มารายงานตัววันนั้น (สละสิทธิ์เยอะเหมือนกัน ก็คงเพราะประกาศผลหลังเอ็นทรานซ์) หลังจากรายงานตัวทำสัญญาแล้ว, ลงทะเบียนวิชาเรียนแล้ว ผมก็ได้ตารางเรียน ,ไกด์บุ๊ค,ไทด์สองเส้น(สีเลือดหมูกับสีดำ),เข็มกลัดรูปหยดน้ำ,เข็มขัดสถาบัน 1 เส้น แต่เสื้อกางเกงต้องไปหาเอาเอง(เรียนฟรีน่าจะให้ด้วยนะนี่)
"น่าอยู่ ดีนะ เอก " แม่ผมบอก มันมีหมดเลยครับ โรงพยาบาล,วัด,ตลาด,สโมสร,แม่น้ำ,สนามกีฬา,ฯลฯ...
หลังจากส่งแม่ผมกับน้ากลับต่างจังหวัดแล้วผมก็กลับบ้านลุงครับเตรียมตัวไปรายตัววันเสาร์เช้า(คือต้องขนของเข้าหอครับ ยังไม่เรียน เปิดเรียนวันจันทร์ถัดมา) ผมไม่มีปัญหาเรื่องชุดนักศึกษาเพราะเตรียมไว้ตั้งแต่อยู่ มช.แล้วตอนนั้น(แม่ผมตัดให้ผมความจริงอยากซื้อแบบแฟชั่นแต่แม่ผมอยากให้ตัดมากกว่าเพราะมีร้านประจำที่บ้าน)
วันเสาร์แล้วผมตื่นแต่เช้าเลยครับ บอกได้เลยครับว่าตื่นเต้นจริงๆ ครับประหม่าด้วยครับ ไม่รู้จักใครเลยสักคน (อยู่ มช.ยังมีเพื่อน รร.เก่า ) แต่งตัวไม่ค่อยมั่นใจเลยแฮะปรกติ ใส่เสื้อ นร. กางเกง นร.ขาสั้น นี่ต้องใส่เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวกางเกงแสล๊คสีน้ำเงิน ผูกไทด์แดง ติดเข็มกลัดรูปหยดน้ำ แต่งไปแต่งมา "เฮ๊ยกรูผูกไทด์ มะเป็นทำไงดีหว่ะ" ลุงผมมาช่วยผูกครับแต่ไม่ได้เรื่องเลยครับ มันไม่สวย ลุงเลยไปขอพี่ข้างบ้าน(เรียน มหิดล) ผูกให้ เออ ค่อยดูดีหน่อย กว่าจะแต่ตัวเสร็จประมาณเกือบ 7 โมงครับ เดินทางไปถึงที่ รร.เกือบ 8 โมงครึ่งครับ(ตอนนี้รู้เส้นทางมากขึ้นครับ) สัมภาระผมมีเป้ใบเดียว(เลิกสะพายย่ามแล้ว)ครับประมาณว่าไปดูลาดเลาก่อน มาถึงปากทางเข้า ครับ โหอลังการงานสร้างจริงๆ ครับ
"น้องครับ มารายงานตัวเข้าหอเหรอเปล่าครับ"พี่คนหนึ่งถามครับ จำชื่อได้ด้วยครับแต่ขอสงวนนามไว้นะครับ ฮ่าฮ่า
“ครับ พี่” ผมบอก แล้วพี่คนนี้ก็พาผมไปเช็คชื่อครับ ประมาณตรวจเอกสาร เสร็จแล้วเขาก็ยื่นป้ายชื่อ(ไม่ใช่ชื่อผมนะครับแต่เป็นชื่อห้องที่ต้องอยู่ มีทั้งหมดประมาณ 16 ห้อง ห้อง 1 – ห้อง 15 แต่ห้อง9 จะมีสองห้อง ห้องหนึ่งมีกันหกคน)แล้วพี่เค้าก้อยื่นดอกกุหลาบแดงให้ผมครับ “ตามพี่มา” พี่เขาพาผมไปเคารพสักการะอนุสาวรีย์บิดาแห่ง........ของ รร. นี้ครับ(ทุกคนที่เรียนที่นี่จะเรียกว่าพ่อ)) เสร็จแล้ว ก็พาผมนั่งสามล้อพาเข้าหอครับ พี่เค้าตามนั่งไปด้วยครับ (โหตอนนั้นหรูโคตร)
“อะไรมีของแค่นี้เองเหรอ”
“ครับ ไว้วันจันทร์ค่อยเอามาครับ” พี่เค้าหัวเราะครับ ผมไม่รู้ว่าหัวเราะอะไร หัวเราะแบบยิ้มๆ แบบมีเลสนัย
“น้องอยู่ห้องนี้นะ “แกพาผมเข้าไปดูห้องครับ
“ตรวจดูสิ่งของด้วยนะ ตู้เตียง ผ้าปูที่นอน หมอนผ้าห่มครับ เปล่า เซนต์ชื่อรับรอง แล้วกรอกข้อมูลที่แปะหน้าห้องด้วย ช่องฉายาไม่ต้องกรอกนะ” จะประมาณนี้นะครับ ชื่อ.................................. จบจาก............................... เกรดที่จบ......................ฉายา.............................(ช่องนี้ต้องรอ ครับเพราะต้องรอให้รุ่นพี่รุ่นตั้งให้) หลังจากนั้นผมก็สาละวนจัดการกับสิ่งของที่เซ็นต์รับมา(ต่อตู้เสื้อผ้า ใส่ปลอกหมอน ผ้าปูที่นอน เหลือบไปเห็นอีกเตียง เอ รูมเมทผมมาแล้วนี่หว่ะ หายไปไหนฟะ ยังไม่ได้รู้จักกันเลย ลืมบอกไปนะครับ ห้องใหญ่มี หกคนครับ แยกเป็นสามห้องเล็ก ห้องละ 2 คน (เผารูมเมทของผมหน่อยนะครับ มันไฮโซ ,หรูหล่อมากๆ ครับ ประมาณดารา นายแบบได้เลยครับ แต่ติดสำอางเครื่องประทินโฉมมันประมาณตะกร้าเลยได้ครับแต่ไม่ใช่เกย์นะครับ ดูไงก้อไม่ออกว่าเกย์ ชอบพาแฟนมาอวดเพื่อนๆให้น้ำลายหกอีกต่างหาก ไม่รู้บ้างเลยเหรอไงฟะว่าบัดดี้มรึงอิจฉาโคตรๆ) ประมาณ เที่ยงรุ่นพี่มาตามให้ไป รวมกันที่ โรงอาหาร คราวนี้รู้จักสมาชิกห้องผมหมดครับ แต่ละคนประมาณต่างจังหวัด .. บรรยากาศการเจอกันครั้งแรกมันไม่เหมือน รร.เลยครับ ประมาณรับน้องรถไฟที่ผมเจอตอนที่เข้า มช. แหละครับ แต่ที่นี่ไม่มีผู้หญิงนะครับ ประมาณ รร.ลูกผู้ชายประมาณนั้น(ห่อเหี่ยวจริงๆ) เลิกประมาณบ่ายสี่ โมงครับ ต้องรีบกลับบ้าน เพราะต้องไปเตรียมอุปกรณ์เสื้อผ้า อาทิ รองเท้าผ้าใบ กางเกงขาสั้น ผ้าเช็ดตัว ขันน้ำ อุปกรณ์ในการอาบน้ำ เหมือนเข้าค่ายฝึก รด. ไงไม่รู้ พรุ่งนี้ต้องเข้าหอก่อน หกโมงเย็นด้วยดิ รุ่นพี่เค้าคอมเมนต์มาด้วยนะครับ ว่าถ้ามาช้าจะถูกทำโทษ (โดนหลอกครับ มันมิกิจกรรมบางอย่าง) วันอาทิตย์ วันนี้ผมแต่ตัวธรรมดาครับ มาต้องนอนที่หอเพราะพรุ่งนี้ต้องเริ่มเรียนแล้ว ผมมาถึงประมาณ เกือบหกโมงล่ะครับ สมัยก่อนเดินทางลำบากนะครับ ไม่มีรถตู้ ไม่มีรถไฟฟ้า นั่งรถเมล์สถานเดียว นั่งทีก็สามต่อ แต่ค่ารถเมล์ถูกครับ สองบาทห้าสิบ(ความจริงกะจะมาก่อนนั้นแหละครับ แต่ช่วงนั้นติดรายการโหดมันส์ฮาน่ะ คือแบบชอบดู ตลกดี) มาถึง คุยกับบัดดี้ ห้องถามสารทุกข์ ว่ามาจากไหน ตอนนั้นพูดครับผมครับผม แต่ละคนสุภาพกันมากเลยครับ(หลังจากนั้นไม่กี่เดือนทำไมมัน กรูมรึง กรูมรึง ทุกทีเลยวะ )
ประมาณทุ่มแหละครับรุ่นพี่เรียกรวมพลที่หน้าห้อง(คือประมาณระเบียงหน้าของหอชั้นล่าง)ยืนเรียงแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งตามห้องนะครับพร้อมกับนับจำนวน(เหมือนฝึก รด. ไง อย่างงั้นเลย)
“ให้เวลา 3 นาที ไปเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำแล้วมาเข้าแถวเหมือนเดิมที่นี่ ปฎิบัติ” รุ่นพี่ คนหนึ่งสั่งครับ พวกเรารีบกลับเข้าห้องไปเตรียมตัวเอาอุปกรณ์อาบน้ำ เออ รีบจริงๆ ตอนนั้น รุ่นพี่สั่งก็ทำอย่างเดียว กลับมาอีกที ทุกคนอยู่ในชุด กระโจมอก ใช้ผ้าเช็ดตัวไม่ใช่ผ้าถุงหรือผ้าขาวม้า (ตลกมาก ๆ ครับเกิดมายังไม่เคยนุ่งแบบนี้เลย ทีแรกก้อนุ่งธรรมดาแหละครับ แต่รุ่นพี่เค้าบอกว่ามันเป็นกฎต้องกระโจมอก)
“ทั้งหมดนับจำนวน” อือ ครบร้อย หลังจากนั้นพวกเราก้อเดินหน้าแถวเรียงหนึ่งไปอาบน้ำครับ ที่นี่มีห้องอาบน้ำครับ แต่ห้องเดียวใหญ่ๆ มีอ่างสี่เหลี่ยมประมาณ 2 x 5 x1.5 เมตร หลังคาสังกะสี มีรั้วสังกะสีล้อมรอบ กันอุจาดตาแก่ผู้พบเห็น ฮ่าฮ่า (คล้ายๆ ทหารแหละครับ น้ำอุ่นมากๆ เพราะเป็นน้ำบาดาล) นี่คือการอาบน้ำครั้งแรกของพวกผมนะคับ อาบกันร้อยคน เลย แต่ก่อนถึงช่วงอาบ (ขอเตือนก่อนนะครับ ข้อความหลังจากนี้บางคนอาจรับไม่ได้ครับ เด็ก และสตรี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
พวกผมเตรียมจ้วงขันแล้วครับ กะว่ารุ่นพี่คงให้สัญญาญแล้วจึงเริ่มอาบแต่ละคนตอนนั้นใส่ กางเกงใน สีสัน ไม่ต้องพูดถึงครับ หลากสีหลากสไตล์ “ใครใส่ กกน. ถอดด้วย” โห ผมแทบจะเป็นลมเกิดมายังไม่เคยแก้ผ้าให้ใครเห็นเลยครับ(ไม่ใช่มีแค่พวกผม 100 คนนะครับ มีพวกรุ่นพี่ด้วย ทั้งชั้นล่าง ชั้น สอง โห รวมๆ กันเกือบ สองร้อยมั๊ง) โหโป๊ กันเลยครับตอนนี้ ลมยิ่งเย็นๆ อยู่ด้วย (ตอนนั้นไม่กล้าแม้จะเหลือบมองคนข้างๆ ครับ เพราะเขินมากๆ)
“น้อง เอานี่ไป “ รุ่นพี่คนหนึ่ง ยื่นไม้โปรฯให้เพื่อนผม คนหนึ่ง (ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้รู้สึกอิจฉามันหว่ะที่.............)
“วัดขนาดแต่ละคน วัดแล้วตะโกนบอกด้วยนะ “ อาจึ๋ยไรของเค้านี่ กรูอยู่ที่ไหนฟะ โลกมนุษย์ หรือ นรกนี่ ทำไมมีเปรตยืนแก้ผ้าเต็มไปหมดเลย “5.3 เซน “ “6.4 เซน “ “4.3 เซน” เพื่อนผมมันวัดไปตะโกนบอกขนาดความยาวไปมันคงอายไปด้วยมั๊ง ถึงตอนผมโดนวัดแล้วผมแทบจะหลับตาปี๋เลยครับ “7.0 เซน “ หลังจากที่มันวัดแล้วตะโกนค่อยยังชั่วขนาดกำลังไม่อายใคร 5555 แต่ยังมียาวกว่าผมอีกนะครับ “7.9 เซน” อือฮากันใหญ่เลยครับ (หลังจากนั้นก้อมารู้ครับ คนที่ยาวที่สุดจะได้ฉายาแชมป์)
หลังจากอาบน้ำเสร็จ(โล่งใจเหมือนหลุดมาจากขุมนรกไงไม่รู้)เรามายืนแถวหน้ากระดานที่เดิมครับ แล้วก็ไป โรงอาหารมื้อนี้ พี่ห้องจะเลี้ยงข้าวพร้อมกับแนะนำตัวด้วย พี่ห้องหกคน.......โหแต่ละคนหน้าตา.......จำได้ด้วยครับ1 ในนั้น ก็เป็นพี่คนที่พาผมเข้าหอเมื่อวันเสาร์แหละหลังกินข้าวเสร็จรุ่นพี่แต่ละคนก็มาแนะนำให้คำปรึกษา(อบอุ่นดีจังประมาณพี่รหัส)
มีพี่ห้องคนหนึ่งแกแย้มมาด้วยครับ” พรุ่งนี้พวกน้องเจอนรกแน่” (ตอนนั้นไม่ได้เฉลียวใจครับ เพราะคิดว่าน่าจะเหมือนตอนอาบน้ำแหละ) หลังจากนั้นประมาณเกือบสามทุ่มครับ พวกเราก็แยกย้ายกันเข้านอน พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวเรียนตั้งแต่แปดโมงครึ่ง ก่อนนอนคุยกับบัดดี้ห้องด้วย ตอนนั้นรู้สึกมันจะเก๊กๆ ไงไม่รู้ ถามคำตอบคำ เอ้อ ไม่สนดีกว่าขอนอนดีกว่าเผื่อฝันถึงผู้หญิงบ้างมาอยู่ที่นี่เจอแต่ผู้ชายจนเอียนเลยผม........
ตอนนี้น้องกระเหรี่ยงของผมจะเป็นไงบ้างนี่ ไม่ได้ติดต่อกันเลย ไม่มีเบอร์โทรไม่มีที่อยู่ของหอที่ราม 2 แต่ผมก้อยังมีหมวกไหมพรมที่ยัยกระเหรี่ยงของผมซื้อให้.......ไม่เห็นหน้าแต่เห็นหมวกก้อนอนหลับฝันดีแล้ว
-
รออ่านต่อจ้า
แน๋วไวจิงๆๆ :m4:
-
555 มิน่าละเปลี่ยนความชอบกันก็คราวนี้แหละ :m10:
เรื่องวัดขนาด เพื่อนเราก็เคยโดนอะ มันมาบอกด้วยว่ามันได้เกรด A น่ากัวมั่กๆๆ :try2:
หนุกดีจ้า อยากอ่านต่อแล้วอ่า ว่าอะไรทำให้เปลี่ยนไป
รออยู่น้า แน๋วที่ร้ากกกกก :m9:
-
อ่านแล้วดึงดูด เหมือนข้ามกาลเวลาเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์เลย
:m4: :m4: :m4:
ชีวิตเด็กนี่แล้วแต่ชะตาจะพาไปจริงๆ
ใครสอบติดที่ไหน มันก็เหมือนชะตาขีดไว้
:m15: :m15: :m15:
-
จะมีตอนรับน้องมั๊ยเนี่ย ท่าทางจะโหดนา :m12:
-
อาบน้ำรวม :m10: :m10: :m10:
อิอิ อ่านไปอ่านมา อ้าว มาจากจังหวัดเดียวกันแน่เลย :m12: :m12:
ว่าแต่ว่าที่บอกว่าปิดตาม้าอ่ะ (ตอนที่แล้ว)
จริงๆ เค้าไม่ได้ปิดหมดนา
เค้าปิดด้านข้างให้ม้าเห็นแค่ด้านหน้า มันจะได้ไม่ตื่นเวลาเห็นรถแซงไง
:m9: :m9: :m9:
-
มาลงชื่อรอลุ้นต่อไปครับ
:m13:
-
ตอนเรียน ป ตรี ก็โดนตัดเกรดเหมือนกันคับ o7
ไม่บอกหรอกว่า ได้เกรดอะไร อุอุ แต่แค่นั้นก็ฝันเห็นกล้วยทุกคืนเป็นสัปดาห์ๆ :laugh3:<------
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
-
อายุเท่าไหรอ่าคับ
ทำไมไปอาบอบนวด
ฟังดูแก่มาก
นึกว่ามีแต่เสี่ยแก่ๆ ไปที่แบบนั้นกัน
-
ขอบคุณสำหรับการติดตาม นะครับ.....สำหรับแฟนคลับเล้าเป็ดที่น่าน่ารักและอบอุ่นครับ......
เหตุการณ์ทั้งหมดมันเหมือนเกิดขึ้นนานแล้ว แต่สำหรับผมมันไม่นานเลยนะคับเหมือนภาพทรงจำดีๆ อะไรแบบนี้แหละ...ภาพทรงจำดีๆ ที่อยากจดจำ....
เสือไบ:the series มีทั้งหมด 160 ตอนครับ มีทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งผิดหวัง สมหวัง ของชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่มีรักในวิถึเกย์(เสือไบ).....ลองอ่านดูนะครับ แม้จะสู้เรื่องของคุณเป็ดไม่ได้ .....แต่ก็ถือว่าอ่านเพื่อความบันเทิงก็แล้วกัน...แล้วจะรู้ว่าชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งมีอะไรมากกว่าที่คุณคิด........
วันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะครับ ไว้วันหลังจะมาเฉียดๆ ใหม่...แหะๆ
สำหรับใครที่อยากคุยกับแฟนคลับของผมทางเอ็มเอสเอ็น ได้เลยนะครับ แฟนคลับผมน่ารักทุกคน แอดมาคุยได้ที่ matheww_wwอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
:bye2:
-
เข้ามาขำเม้นต์ของ เตอิ้ง
ปล. เรื่องคุณหนุกดีครับ คุณแมททริว :m3:
-
:m4: เย้ๆพี่เอกเข้ามาเม้นท์ให้แล้ว ใครอยากคุยก่าพี่เอกและก๊วนเสือไบของพี่เอกแอดเอ็มไปคุยได้น๊า...
อย่าลืมอาวเดะไปเซ่นด้วย :m12: เพราะได้ข่าววมาว่าพี่เอกก็ชอบกิงเดะเหมียนกานน อิอิ :m3:
-
รออ่านต่อจ้า :m4:
-
มาให้กำลังใจคนแต่งและคนโพส จ้า มาต่อไวๆ นะ :m3:
-
ติดตามอ่านตอนต่อไปครับ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
160ตอนลงวันละ2ตอนคาดว่ากว่าจาลงครบตอนคนโพสคงได้แซยิดกันพอดี :try2:
ขอเปลี่ยนเปงลงวันละ2ครั้ง ครั้งละ2ตอนจาดีก่ามั๊ย เหอะๆ :m13:
//////////////////////////////////////////////////////////////////
(ตอน 9)
วันจันทร์ เป็นวันแรกที่ผมได้ใช้ชีวิตแบบนักศึกษาครับ ลงไปอาบน้ำ เฮ้อ ยังทำใจไม่ได้เลยครับ อาบน้ำแบบนี้แต่ก็ต้องอาบ อายๆ ไม่กล้าจะมองใคร ฮ่า ฮ่า...... อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เอาไทด์มาผูก ดีนะ ที่ไม่ได้แก้ปมไทด์ เลยไม่ต้องผูก (ทุกวันนี้ก็ยังผูกไทด์ไม่เป็นเลย) เข้าไปเรียน วิชาแรกคือ math อาจารย์แจกชีท ดีแฮะ ....ไม่ต้องมีตำรา อาจารย์สอนไปสอนมาผมหลับไปซะนี่(แอร์เย็นมากๆ)ตื่นขึ้นมา อาจารย์บอกว่าพอแค่นี้ก่อนนะวันนี้ ........ตอนนี้ยังไม่สนิทกับใครเลยสักคนมีแต่รูมเมทต้องคอยตามมันไม่งั้นเหงาตาย.......ช่วงบ่าย อาจารย์ไม่สอนครับแต่รุ่นพี่นัดร้องเพลงเชียร์โหทีแรกผมก็นึกว่าประมาณร้องเพลงแบบที่มช.
และแล้วก็เป็นช่วงเวลาที่พี่ห้องผมบอกครับ "พรุ่งนี้เองต้องเจอนรกแน่ๆ"
พวกเรานั่งรวมพลที่ห้องกลาง(ห้องไม่กว้างนะแต่อึดอัดมาก)ครับ แถวละสิบคนสิบแถว รุ่นพี่เริ่มตะโกนต่อไปนี้เป็นกฎให้ปฎิบัติช่วงรับน้อง......เยอะแยะมาก...จำไม่ไหวจริงๆ เอาคร่าวๆ นะครับ 1 เวลาคุยกับรุ่นพี่ต้องก้มหน้า 2 ต้องเดินตามที่ทางที่กำหนด 3 รุ่นพี่ทำอะไรไม่ผิด(มีแบบนี้ด้วยแฮะ) 4.ไปเรียนต้องไปเป็นแถว(ประมาณแถว รด. แบบนั้น) 5 ช่วงเย็นต้องมาซ้อมเพลงเชียร์ทุกวัน 6.ต้องจำชื่อเพื่อนให้ได้ทั้งร้อยคน 7 ต้องจำชื่อพี่ห้องให้ได้(ไม่ได้มีหกคนมีมากกว่านั้นเพราะมันมีหลายรุ่น) 8 เวลาโดนทำโทษจะทำโทษเป็นเท่ารุ่น9.สิทธิของพวกผมเป็นศูนย์ไม่มีสิทธิ์บ่นไม่มีสิทธิ์เถียงต้องทำตามที่รุ่นสั่งอย่างเดีวยวและก็ต้องก้มหน้ารับกรรมไป...แหะโทษฐานที่เข้ามาเรียนช้ากว่ารุ่นพี่(อยากจะเข้าก่อนเหมือนกันครับพี่แต่ถ้าเข้ามาก็ต้องโดนแบบนี้อยู่ดีแหะแหะ)......ฯลฯ จำไมได้แล้ว บรรยากาศต้องนั้น อึกทึก ครึกโครมมาก รุ่นพี่แต่ละคนจะตะโกน ผมก็พยายามฟัง แต่ฟังยังไงก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกมีเสียงกระทืบเท้ามันมาแทรกแถมรุ่นพี่หลายคนยังแย่งกันตะโกนบอกอีก พื้นห้องมันเป็นพื้นไม้เวลากระทืบเสียงเลยดังมากๆ ไม่เคยเจอบรรยากาศอึดอัดแบบนี้เลย....ผมแทบจะบ้า........
กว่าจะเสร็จครับประมาณ 2 ชม (ตอนนั้นแทบบ้าเลยครับ เครียด) ทีแรกนึกว่ารุ่นพี่จะปล่อยครับ แต่ไม่ครับ ต้องซ้อมเพลงเชียร์อีกร้องไม่ดีไม่ถูกพวกเราจะโดนทำโทษครับ(สก๊อตจัมพ์ ครับ จำนวน x เท่ารุ่น) ซ้อมร้องเพลงเชียร์ประมาณสองชั่วโมงครับ เหนื่อย (เพราะสก๊อตจัมพ์ ทุกๆ สิบนาที ร้องผิดก้อโดน ร้องถูกก้อโดน ฮือ ฮือ)เพลีย....
ห้าโมงกว่าๆ นึกว่าจะเลิก รุ่นพี่พาวิ่งครับประมาณวิ่งแบบ รด. แบบนั้นแ วิ่งไปไม่วิ่งเปล่าร้องเพลงเชียร์ไปด้วย (เฮ้อ ตกลงผมมาเรียนหรือมาเป็นทหารนี่) วิ่งไปวิ่งมาเจอสาวสวย.......เยอะเหมือนกันแฮะ......บรรยากาศที่นี่ดีมาก เพิ่งรู้ว่าติดแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย กลับมาประมาณหกโมงกว่ารุ่นพี่ให้เวลาอาบน้ำแล้ว เจอกันที่โรงอาหารหนึ่งทุ่ม...... ห้ามเลท ถ้าเลทจะโดนทำโทษ เวลาอาบน้ำ ก็เหมือนเดิมนะครับต้องมายืนเรียงแถวหน้ากระดานขั้นล่างหอก่อน....รอให้ครบแต่คราวนี้อาบทีห้าสิบคนเพราะถ้าเข้าไปหมดร้อยคนแบบวันแรก มีหวังต้องเบียดกัน... กลุ่มแรกอาบไปกลุ่มที่รอก็มีกิจกรรมทำเช่นเล่นเกม ร้องเพลงเชียร์.....เมื่อกลุ่มแรกอาบเสร็จกลุ่มสองก็จะไปอาบ กลุ่มแรกต้องรีบแต่งตัวมารอ ชุดที่แต่ง ก็ชุดนักศักษานะครับผูกไทด์ รอจนครบ ถึงได้ไปกินข้าวที่โรงอาหาร..... ดีแฮะมื้อเย็นพี่ห้องเลี้ยง กินเสร็จ......ซ้อมเพลงเชียร์อีกแล้ว.... เฮ้อ....อะไรนักหนานี่........(เครียดจริงๆ ครับ) ซ้อมจนถึงสองทุ่มครึ่งถึงเลิก ช่วงนี้รุ่นพี่จะไม่มากวนครับ คือปล่อยให้อ่านหนังสือ จนถึงหกโมงเช้าครับ ออกวิ่งอีกแล้ว.......
วัฐจักร ก็เป็นแบบนี้แหละครับ ช่วงซิว(ว๊ากน้อง) ความรู้สึก เครียด อึดอัด แบบไม่เคยเจอมาก่อน จะโล่งใจหน่อยก็สองวัน คือ วันพุธ กับ วันเสาร์ ที่ว่าวันพุธสบายคือ พวกเราปี 1 ต้องไปเรียนวิชาเคมีที่เกษตรศาสตร์เรียนทั้งวัน.....มีรถรับส่งนะครับ รถที่ไปส่งทุกคนคงคาดไม่ถึงว่าเป็นรถอะไร มันจะประมาณ รถ รสพ. ไม่มีที่นั่ง ยืนไป ถือหนังสือด้วย โห.....ขึ้นไป คราวแรกอายมากเลยครับ ชาวบ้าน ชาวเมือง มองตาม ....โหไม่เคยเห็นเหรอไงนี่.....(คนทีมองเค้าคงคิดว่านักศึกษาที่ไหนนี่อัตคัตแบบนี้)...... หลังๆ ชินครับ...จะลำบากหน่อยก้อต้องฝนตกแหละครับ ถ้าโชคไม่ดีก็เหมือนลูกหมาตกน้ำดีๆ นี่แหล
ส่วนวันเสาร์ รุ่นพี่จะปล่อยกลับบ้านประมาณบ่ายสามโมง คือ ใครจะกลับบ้าน ใครจะอยู่หอ ช่วงนี้ฟรีทาม ครับ แต่ต้องอยู่ในกฎนะ......ห้ามแหก ถ้าแหกก็ต้องถูกทำโทษ จะต้องกลับมาให้ถึงก่อนหกโมงของวันอาทตย์ถ้ามาหลังจากนี้ ก็โดนทำโทษ......... อาทิตย์แรกวิธีการลงโทษ จะเป็นสก๊อตจัมพ์จำนวนเท่ารุ่น หลังจากพ้นนี้แล้ว มันเริ่มหนักขึ้นคือ วางท่อ(คล้ายท่าเริ่มต้นการวิดพื้นครับแต่กำหมัดไม่แบมือ) คลานศอก วางขอบ สารพัดช่วงวันเสาร์ผมก็มักจะไปหายัยกระเหรี่ยง ผมออกจากรร.บ่ายสามกว่าๆ ถึง ราม 2 ประมาณ หกโมงกว่าๆ ครับ เหนื่อย เพลียแต่ต้องอดทน น่ะ รักเธอแล้วต้องอดทน..... วันอาทิตย์ผมอยู่บ้านไม่ไปไหน......นอน และก็นอน บางอาทิตย์ นอนแบบหลับเป็นตายเลย...... ช่วงบ่ายสองวันอาทิตย์ มีรายการโหดมันส์ฮา ครับ ผมชอบดู ตลก...มุขดี คนพากษ์กวนดี.....ที่ต้องนอนแบบนี้ไม่ใช่เพราะอ่านหนังสือดึกแต่เพราะซิวนั่นแหละ มีโดนซิวนอกรอบด้วยนะครับ ถ้าคืนไหนฝนตก พวกเราเตรียมใจไว้เลยว่าต้องโดน ....โครมๆๆๆๆ รุ่นพี่จะเคาะประตู "เปลี่ยนชุด เปลี่ยนชุด "รุ่นพี่จะพาพวกเราไปสามแยก ไปกลิ้งๆ คลานๆ แถวๆ นั้น (สามแยกตอนนั้นไม่เหมือนตอนนี้นะ ตอนนั้นจะประมาณ ลูกรังหินก้อนแหลมๆ)พวกเราได้เลือด(ที่ข้อศอก,หัวเข่า,หมัด) กว่าจะเสร็จกิจกรรมนี้ ก็ร่วมสอง ชม .รุ่นพี่พามาอาบน้ำ เข้านอน ตื่นมาก้อต้องวิ่งอีก .........
ผ่านไปสองอาทิตย์ ผมเริ่มชินแล้ว เครียดมันเครียด ทุกวันแหละ แต่ชิน เริ่มปรับตัว ตอนนี้รู้จักเพื่อนเกือบครบแล้วคือท่องชื่อได้ ท่องแม้กระทั่งจบมาจากที่ไหน พี่ห้องผมรู้จักมากขึ้น ผมได้ฉายาแล้ว ครับ ฉายานุ่ม ความจริงไม่ใช่นะครับแต่ใกล้เคียง.......ฉายานี่ก็คือชื่อเล่นที่ใช้เรียกกันในหมู่เพื่อน รุ่นพี่ ห้ามเรียกชื่อเล่น...ฉายาที่เอามาตั้ง......มันมีหลายที่มานะครับ แบบแชมป์ นี่ก็อย่างที่เล่าไปแล้ว ...บางฉายาที่ได้ก็เพราะหน้าตาเหมือนรุ่นพี่คนนั้นคนนี้..... บางฉายาได้มาจากพฤติกรรม บางฉายาได้มาจากโชคช่วย........ ส่วนของผมได้มาจากเพราะหน้าตาคล้ายรุ่นพี่ คือประมาณเด็กเรียนใส่แว่นหนาเตอะ อไรแบบนี้....
"พรุ่งนี้กรูจะลาออกแล้ว "เพื่อนผมบอก
"เอ๊ย มรึงคิดดีๆนะ กว่าจะสอบติด กว่าจะหาที่เรียนใหม่อีก แค่นี้มันไม่ตายหรอก มรึงจะยอมแพ้เรื่องแค่นี้เหรอ"
เหมือนมันจะคิดได้ เรื่องเจ็บตัว เรื่องเครียด เรื่องเล็ก อนาคต สำคัญกว่า แต่ก็มีพวกลาออกแต่แค่สองคน
เอง... พวกเราตอนนี้ก้อเลยเหลือ 98 คน
การเรียนตอนนี้ อยู่ในระดับดีเพราะมันเป็นวิชาที่ผมถนัด คือประมาณ คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี อังกฤษ ... เรียนที่นี่ต้องขวนขวายเพราะมีคนเก่งเยอะจะเอาแค่ท่องตำราอย่างเดียวไม่ไหว ไม่ทันเค้าแน่(เพราะผมมาจาก รร.ต่างจังหวัดพื้นฐานไม่ค่อยแน่นเท่าไหร่) สนุกๆ ก็ช่วงทำการบ้านนี่แหละ คือเราจะมีคนทำต้นฉบับก่อน หลังจากนั้นก็ลอก และก็ลอก.....ลอกจนบางครั้งนี่ เก้าสิบคนนี่เหมือนกันหมด......
และแล้วเวลาก็ผ่านไป อย่างช้าๆ ...... จนถึงวันรับขวัญ...(วันรับน้องอย่างเป็นทางการประมาณกลางเดือนสิงหาคม) หนึ่งวันก่อนวันรับน้อง (วันศุกร์)เราต้องไปนอนวัดคือต้องให้จิตใจบริสุทธิ์มั๊ง ไปฟังเทศน์ฟังธรรมบ วันนี้พวกเราน่วมไปทั้งตัวแล้วครับ มือ เท้า เข่าศอก.... เป็นแผล บางคนเน่าเลยก้อมี.......(โหดจริงจริง) ที่นี่มีวัด มีโรงพยาบาล มีตลาด มีแม่น้ำ ตื่นมาหลังจากตักบาตรพระเสร็จรุ่นพี่พาเราไปดูงานต่างจังหวัดครับ(ออกสนามครั้งแรก ช่วงที่ไปดูงาน รุ่นพี่ที่ไม่ได้ไปต้องอยู่เตรียมซุ้มรับน้องประมาณ 10 กว่าซุ้ม ซุ้มสุดท้ายเป็นท่อ(มีโคลนเต็มไปหมดเลย) ใครได้ลอดท่อ ออกมาถือว่าจบหลับสูตร.....พวกผมกลับจากดูงานประมาณบ่ายสามโมง ช่วงนี้รุ่นพี่เอาพวกเราไปปล่อยไกลมากๆ เลยต้องวิ่งกลับมา ที่ รร. ตอนนี้พวกเราอยู่ในชุด กางเกง รด. เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบ หน้าตาเต็มไปด้วยสี กว่าจะผ่านทุกซุ้มจนได้ลอดท่อ ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ทั้งเมา(มีเหล้าทุกซุ้มเลย)
เสร็จประมาณ เกือบทุ่ม ครับ ต้องรีบมาอาบน้ำล้างโคลนออก....เมาก็เมา ตอนนี้สติสตังส์ไม่อยู่กับตัว อาบน้ำยังมีคนมาอาบให้เลยครับ หลังจากนั้น แต่งตัว ไม่ใช่ชุดนักศึกษา แต่เป็น เสื้อขาว กางเกงขาว ผูกไทด์ ใส่เข็มกลัดหยดน้ำ....เข้างาน........ บูม ..... ตอนนั้นตื้นตันใจมากเลย (พอๆ กับตอนรับปริญญาเลยครับ) เสร็จแล้ว เราก็เลี้ยงฉลองกันฉลองกันแบบเมาสุดๆเลยครับ เมาแบบฟุบคาโต๊ะ.... สภาพนี้จริงๆ คือแต่ละคนจะโดนมอมจนเมาฟุบ....จนต้องหิ้วปีกกลับห้อง
หลังจากงานเมื่อคืนแล้วเช้านี้ผมตื่นขึ้นมา.......ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดครับ รุ่นพี่ยิ้มมากขึ้น มีมิตรภาพมากขึ้น ไม่เครียดเหมือนช่วงรับน้องแล้ว......ตอนนี้ก็สนใจเรื่องเรียนอย่างเดียวเท่านั้น เพิ่งมารู้ครับ ที่รุ่นพี่ เคี่ยวเข็นทำนั่นทำนี่ สั่งนั่นสั่งนี่ก็เพราะให้พวกเราสามัคคี รักใคร่กลมเกลียวกัน ไม่ใช่ต่างคนต่างเรียน ทางใครทางมัน พวกเราไม่เคยโกรธกันไม่เคยต่อยกัน มีเรื่องอะไรก็มาช่วยกันแก้ปัญหา.......
-
(ตอน 10)
เกรดปี 1ออกมาแล้วครับ เฮ้อ สองจุดเก้า...(ขนาดผมเอฟตัวหนึ่งนะครับ) พูดถึงวิชาที่เอฟก่อนล่ะกันมันเป็นวิชาแบบว่าเป็นหัวใจของ รร. หรืออาชีพนี้ แต่ผมดันเอฟซะนี่ (ท่าทางจะไม่เหมาะกับ อาชีพนี้จริงๆ) ผมยังแปลกใจเลยครับว่ามันเอฟได้ไง ทั้งๆ ที่ทำได้ ....
"ไอ้นุ่ม มรึงเอฟได้ไง วะ มรึงบอกว่าทำได้ไม่ใช่เหรอ" ทำได้จริงๆ ครับ แต่ทำไมผลมันออกเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้คะแนนมิดเทอมก้ออยู่ประมาณเกาะกลุ่มไม่ได้ขี้เหร่อะไร
"ไม่รู้ หว่ะ กรูว่า อาจารย์เค้าคงใช้วิธีลัดตรวจข้อสอบหว่ะ"
"วิธี ไรของมรึงวะ"เพื่อนผมเกาหัวยิกๆ
"ไม่รู้ดิ กรูว่า อาจารย์เค้าคงใช้วิธิเตะในการตรวจข้อสอบหว่ะ ใครไกลก็ได้เอ เผอิญสมุดคำตอบกรูคงตกอยู่แถวปลายตีนแก กรูก็เลยได้ เอฟ" มันหัวเราะก๊ากเลยครับ (จริงเปล่าไม่รู้ แต่จากเกรดที่ออกมา พลิกความคาดหมายมากๆ บางคน แบบว่า ไม่น่าจะเก่ง ไม่น่าจะทำได้ เอ เฉยเลย)
"ปิดเทอม มรึงไปฝึกงานที่ไหนนี่" มันถามต่อ
"กรูลงชื่อไว้ฝึกที่เชียงใหม่ กับพวกไอ้.........."
"โห น่าสนุกหว่ะ กรูลงชื่อไว้ที่สงชลา....เดี่ยววันเสาร์คงต้องเดินทางไปแล้ว"
ช่วงปิดเทอมพวกเราถ้าไม่กลับบ้านก็ไปฝึกงาน....ไปฝึกประมาณหาประสพการณ์กับหน่วยงานต่างจังหวัดได้เงินด้วยประมาณลูกจ้างชั่วคราววันละร้อยกว่าบาท ฝึกประมาณ 3 เดือน ใครคิดว่าเลิกฝึกแล้วจะรวยมีเงินเก็บคิดผิดเพราะพวกผมมีความสามารถในการใช้เงินเป็นอย่างยิ่งไม่ว่าจะหมดกับการดื่มเหล้า เที่ยวหญิง หรือซื้อเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย เฮ้อ สามารถจริงๆ(ไม่เคยเหลือเก็บมีบางครั้งต้องชักเนื้อตัวเองอีกต่างหาก ) งานที่เราไปฝึกก็ง่ายๆประมาณ 1 ถ่ายเอกสาร 2 นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ 3 อ่านแบบ หรือ พับแบบ. 4 ทำตัวให้ร่าเริงทั้งวัน 5 ต้องเตรียมพร้อมในการออกภาคสนามตอนเย็น(บางทีอาจะถึงเช้านะ) 6 นอนรอในห้องประชุมเพื่อรอคำสั่งให้ปฎิบัติงาน... ไร้สาระจริงๆไม่น่าเสียงบประมาณจ้างพวกผมเลย....
ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของผมกับยัยกระเหรี่ยงของผมกำลังหวานชื่นเราจะโทรคุยกันแทบจะทุกวัน วันเสาร์ อาทิตย์ เราก็เจอกันระยะทางจากปากเกร็ดไปราม 2 ไม่ใด้เป็นอุปสรรคสำหรับผม.........
"เกรดตัวเอง เป็นไงบ้างล่ะ " ผมถามยัยกระเหรี่ยงของผม
"ดี น่ะเก็บได้หลายตัวแล้ว" ผมก็ไม่เข้าใจเกรด ของ มร. เท่าไหร่หรอกแต่รู้ว่าการเรียนของน้องกระเหรี่ยงออกมาดีผมก็ดีใจด้วย มีแฟนเก่งตัวเองต้องเก่งตาม......
กิจกรรมที่เราทำกันช่วงเจอกันก็แบบหนุ่มสาวทั่วไป คือ ดูหนัง ฟังเพลง เดินห้าง ไร้สาระทั้งวัน บางครั้งนั่งคุยกัน ทั้งวันก็มี.... ....
ปีสองแล้ว เป็นปีที่ผมต้องเรียนหนักคือมันไม่มีวิชาพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์แล้ว เป็นวิชาเกี่ยวกับวิศวกรรมที่ต้องเรียนขนาดตั้งใจอ่าน ตั้งใจ ฟังอาจารย์แทบจะทุกครั้งคะแนนสอบที่ออกมาไม่ดีอย่างที่คิด.. ประมาณ เกาะมีนแบบนี้แหละ หรือไม่งั้นก้อต่ำกว่ามีนครับ ช่วงนี้ผมไม่ได้อยู่หอแล้วเหตุผลที่ผมไม่อยู่ก็คือต้องการความเงียบสงบในการอ่านหนังสือ .... และ .....ก็ไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้
"โครม โครม "เสียงตบประตูดังขึ้น... ผมตื่นงัวเงียไปเปิดประตู สาดป่านนี้แล้วมันจะมาเรียกทำพระแสงเหรอไง...
"มีไร .....ไอ้สาดกรูจะ นอน" ไอ้แพะเพื่อนผมมาเคาะประตูมันไม่ได้มาคนเดียวด้วยดิ มีสาวสวยมาด้วย เป็นที่รู้กันว่ามันจะมาขอใช้ห้องผมเป็นที่ปฎิบัติกามกิจ.....
"มรึงไปนอนห้องกรู ก่อน นะ... " เออ ห้องตัวเองก็มี ไม่ยักไปใช้ ฮ่า ฮ่า มันคงไม่ใช้หรอกเพราะมีบัดดี้ นอนอยู่อีกสองคน ส่วนผมนอนเดี่ยวเพราะบัดดี้ผมมันไปนอนบ้านมัน...หลังจากเลิกรับน้องแล้วผมกับบัดดี้ผมก็ตัวใครตัวมัน...มันไปนอนบ้าน ผมนอนคนเดียว...
"อือ ลำบากกรูอีกไอ้เพื่อนเฮงซวย เดี่ยวกรูก็แอบดูซะเลย " เดินไปนอนห้องมันอย่างไม่เติมใจ แต่ก็ต้องไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกครับ หลายครั้งแล้ว...
บางคืนกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้อง แมร่งมีน้ำหกลงมาห้องผมอีก เฮ้อ ไอ้พวกเพื่อนเปรตมันตั้งวงกินเหล้ากัน เปิดเพลงเสียงดังลั่น ไม่ชวนกรูเลยนะไอ้เวน......ไม่ชวนแถมยังทำน้ำหกลงมาห้องกรูอีก พอพวกมันเมาได้ที มันก็จะมาตบประตู โครมๆ เฮ๊ยเปลี่ยน ชุด เปลี่ยนชุด แน่ะ มีการล้อเลียนรุ่นพี่ อีก....
ปีสองนี้พวกผมได้เป็นรุ่นพี่แล้วมีรุ่นน้องน่ารักๆเข้ามาให้ซิว ซิวทีไรนึกกถึงตัวเองอยู่ตอนปีหนึ่งทุกที ทั้งเครียด ทั้งกดดัน แต่ผมก็ไปดูน้องห้องทุกครั้งที่ซิวนะ คือแบบไปให้กำลังใจมัน ชีวิตในช่วงปีสองนี้ของผมไม่มีอะไรหวือหวา เพราะต้องตั้งใจเรียน......
ความสัมพันธ์ผมกับยัยกระเหรี่ยงเหมือนเดิมแต่ไม่ค่อยได้เจอกันมีแต่โทรคุยจ๊ะจ๋ากัน จากปีหนึ่งเราเจอกัน อาทิตย์ละครั้งแต่ตอนนี้เดือนละครั้งแต่ก็คุยกันตลอด
ปีนี้บ้านลุงผม และบ้านที่ต่างจังหวัด มีโทรศัพท์ใช้แล้ว ดีครับจะได้โทรไปขอตังส์ได้ง่ายขึ้น (แม่ผมส่งให้ใช้เดือนละ 3000 บาท ครับ ตอนนั้นพอใช้บางเดือนเหลือเก็บด้วยซ้ำเนื่องจากอยู่บ้านลุงกินฟรีอยู่ฟรีไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเท่าไหร่)
เกรดปี สองนี้ ออกมาแล้ว.... เฮ้อสุดยอดเลยครับ ตั้งใจอ่านแทบตาย เกรดออกมาได้แค่ สองกว่านิดเดียวเอง.....ปีนี้เลือกไปฝึกงานที่อุตรดิตถ์ ฝึกที่นี่ก็เหมือนกับฝึกที่เชียงใหม่เลยไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย.....ดีนะที่เอามอเตอร์ไซด์ไปด้วย (อุปกรณ์ในการจีบหญิง) อุตรดิตถ์ก็ดีเป็นเมืองเล็กๆ ที่น่าอยู่มากๆ ....มาฝึกที่นี่เกือบพลาดท่าโดนลูกสาวหัวหน้าคนงานจับทำแฟนซะแล้ว....
ปีสาม...เหลืออีกปีก็จะจบแล้วต้องตั้งใจเรียนหน่อยเห็นเกรดปีสองแล้วแทบเข่าอ่อน นี่ละนะ เลือกเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบและไม่ถนัด พยายามแค่ไหนมันก็ไม่ได้ดี.... แต่ทำไงได้มาถึงขนาดนี้แล้ว.....
ผมยังเดินทางไป*กลับ ระหว่างเรียนเหนื่อยหน่อยแต่ก็ต้องทน อยู่หอทีไร สติแตกทุกที ปีนี้เริ่มวางอนาคตตัวเองแล้วว่าจะไปทำงานที่ไหนทำงานอย่างไง ผมเริ่มวางแผนอย่างคร่าวๆ แล้ว ความสัมพันธ์ของผมกับยัยกระเหรี่ยงก็ยังเหมือนเดิมแต่เราไม่ค่อยได้เจอกัน คือผมยุ่งถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังไปไม่รอดแน่ และแล้วไอเดียบรรเจิดก็เข้ามาในหัวผม.... วันลอยกระทงนี่แหละผมต้องจัดการเผด็จศึกยัยกระเหรี่ยงของผมให้ได้ (คิดชั่วแบบนี้จริงๆ ตอนนั้น) อย่างน้อยก้อผูกมัดกันไว้ก่อน (ตอนนี้เริ่มมีประสพการณ์แล้วเรียนที่นี่สองปีแล้วประสพการณ์เพียบ)
วันนั้นผมชวนยัยกระเหรี่ยงผมไปลอยกระทงที่ภูเขาทอง บรรยากาศงานวัดจริงๆเดินไปจูงมือกันไป สวีทหวานแหววกันนานๆ จะได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ แต่ต้องระวังประทัดและพลุเป็นระยะ....เราซื้อกระทงมาคนละกระทง อธิษฐานพอเป็นพิธี.....ผมกับยัยกระเหรี่ยงมาอยู่กรุงเทพ 3 ปี ลอยกระทงด้วยกันทุกปี
ผมกับยัยกระเหรี่ยงเดินไปเที่ยวกันไปเรื่อยๆ บอกตรงๆนะตอนนี้ยังคิดวิธีชวนเข้าโรงแรมไม่ได้เลยพวกเราเดินเที่ยว ต่อ จนเกือบจะตีหนึ่ง..... เมื่อยแล้ว ยัยกระเหรี่ยงชวนผมกลับแล้ว ผมขอไปส่งบอกว่าเป็นห่วง... ได้ไง มายังไปรับเลย กลับก้อต้องไปส่ง (ตอนนั้นไม่คิดพาเข้าโรงแรมแล้วครับ ไม่มีช่องทางเหนื่อยเพลียเมื่อยขา)
ผมนั่งแท๊กซี่ไปส่งตรงรามคำแหง 53 อยู่บนแท๊กซี่ผมกอดยัยกระเหรี่ยงผมตลอด เฮ้อ ไม่ได้เข้าโรงแรม ได้กอดก็พอแล้ว แต่ไม่เป็นไร ผมมีแผนสำรองอยู่แล้ว ถึง ปากซอยรามคำแหง 53 ผมชวนยัยกระเหรี่ยงกินข้าว
"กินข้าวกันก่อนนะตัวเอง เค้าหิว"
"อือ เค้าไม่กินนะ นั่งเป็นเพื่อน"
"ได้ " ไปถึงร้าน ประมาณร้านข้าวต้มโต้รุ่ง.. ผมถามยัยกระเหรี่ยงผมอีกครั้งว่ากินไรเหรอเปล่า
"ไม่เอา น่ะ กลัวอ้วน ตัวเองสั่งคนเดียวล่ะกัน"ผมเลยสั่งข้าวราด ผัดกะเฉดไฟแดง
"ตัวเอง " ผมเรียก
"ยังรักเค้าอยู่เหรอเปล่า" ผมรีบจู่โจมเลยครับ
"ถามทำไมล่ะ รักมั๊ง" เค้าทำท่าอายๆ น่ะ
"จริงเหรอ ถ้างั้นหลับตาดิ ยื่นมือมาด้วย "ผมบอก
ผมรีบควักแหวนเป็นประมาณแหวนเงิน สองวง วงหนึ่งสลักคำว่าเอก อีกวงหนึ่งสลักคำว่า พิศ ผมเลือกวงที่สลักคำว่าเอก สวมให้
"หมั้นไว้ก่อนนะ แม้มันจะไม่มีค่าแต่เค้าก็ทำให้ตัวเองด้วยใจรักนะ"
"อือ"
"ของเค้าก็มีนะ แต่สลักชื่อตัวเอง"ผมบอกแล้วก็สวมแหวนชื่อพิศลงในนิ้วนางของผม
"สัญญาใต้แสงจันทร์เลยนะ ว่าจบมาเราจะแต่งงานกัน"ละครน้ำเน่าอีกแล้วครับท่าน
"ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฎิเสธ"แต่ที่แน่ๆ รู้ว่า เค้าอาย เป็นอันว่าความคิดที่จะลากยัยกระเหรี่ยงผมเข้าโรงแรมเป็นหมันไปแล้วแต่ไม่เป็นไร เราหมั้นกันเงียบๆ ไปแล้ว.... มานั่งคิดว่าผมทำไปได้ไง คิดทีไรขำทุกทีเลย
จบปี 3 แล้ว เกรดผมออกมาแล้วสรุปแล้วจบมาประมาณ 2.70 ไม่น่าเชื่อเกือบตายถึงตอนนี้ต้องเลือกสถานที่ทำงาน ผมได้เลือกเป็นคนที่ 10 (คือเกรดเป็นอันดับ 10)ตำแหน่งที่ผมต้องเลือกแปลกแฮะ ไม่มีใครเลือก ประมาณว่าต้องไปทำงานคนเดียว ในสาขาใหญ่ที่ กทม. ดีๆ ตอนนี้ชักหลงแสงสั ของ กทม.แล้ว จบปีสามผมยังไม่ได้ทำงานแต่ต้องไปฝึกงาน อีก 6 เดือน (ต่างจังหวัด) และผึกเสร็จแล้วก็มาอบรมกฎระเบียบของราชการอีก 2อาทิตย์........ถึงจะได้ทำงาน หลังจากทำสัญญามารายงานตัวที่ทำงานใหม่ รสชาดชีวิตช่วงทำงานจะเป็นไงบ้างนี่ จะใช้ความรู้ที่ได้เรียนมาทำงานซะทีผมคิดอย่างมีหวัง
ทำงานไปอีกสองเดือนผมถึงได้รับประกาศนียบัตร(ตอนนั้นไม่ได้ปริญญานะได้ แค่อนุปริญญา) รับกับสมเด็จพระเทพครับที่หอประชุมของหน่วยงานที่ผมทำงานอยู่ แม่ผมดีใจมากเลยที่ผมจบมาได้ แกร้องไห้ด้วยความดีใจ นี่แหละครับรางวัลสำหรับนักศึกษาที่เรียนจนจบ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////
(http://i199.photobucket.com/albums/aa225/n_a_e_w/text/kapook_20242.gif)
แต่ถ้าจาให้ดีช่วยเม้นท์ให้ด้วยนะจ๊ะ จุ๊ฟๆ
-
รอลุ้นเมื่อไหร่จาเบี่ยงเบน :m12:
ปล.รักคนโพสเช่นกันจ้า :m3:
-
มาเม้นต์แล้วจ้า
-
หุหุ ชีวิตก็ปกติดีนี่นา :m12:
-
แหมๆ
มีสวมแหวนกันด้วย
:m12: :m12:
-
อ่ะ มาเม้นแล้วนะคร๊าบบบบ :o10:
เดี๋ยวจาหาว่าไม่ใส่ใจ :m14: :m14: :m14:
-
เหอๆๆๆ เคยรุแต่เรื่องที่ ญ เปงไบ แต่ว่าตอนนี้มีเรื่องไบ มาก็น่าติดตามน้อ อิอิ
จะรออ่านต่อไปนะ :impress2:
-
ผิดฟามคาดหมายอ่ะ
ปกติมักจะเกิดไรขึ้นตอนเรียนแบบมีแต่ผู้ชายซะด้วย
มาแนวแปลก
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
เสือไบ:the series (ตอน 11)
วันที่ผมทำงานวันแรก...ตื่นเต้นมากเลยครับ ขนาดอาทิตย์ก่อนแค่ไปทำสัญญาผมยังไปแอบดูห้องทำงาน(เห็นแต่ประตูไม่กล้าเข้าไปข้างใน)วันนี้เป็นวันแรกตื่นตั้งแต่ 6 โมงเช้า(ปกติไม่ค่อยจะตื่นเวลานี้นะ)หยิบชุดข้าราชการมาใส่ส่องกระจก "โหมันเหมือนภารโรงจัง" แต่งยังไงก็เหมือนภารโรงอยู่ดี ไม่เอาถอดๆ ไม่มั่นใจเลยเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กางเกงแสล๊คสีน้ำเงินมาใส่ดีกว่าชุดนี้เข้าท่าดี ทำงานวันแรกแต่งแบบนี้แหละใครๆจะได้รู้ว่าเพิ่งจบ ฮ่าฮ่า เอาไทด์สีเลือดหมูมาผูก(ยังไม่เคยคลายปมเนทไทด์เลยนะครับตลอด 4 ปี) โหจะเดินออกจากบ้านแล้วลุงทักว่า
"เอก แกจะไปเรียนหรือไปทำงานวะ " เสียself หมด ถอด ก็ได้
ผมไปถึงที่ทำงานประมาณ 8 โมงตรง ยื่นใบรายงานตัวที่หน้าห้องหัวหน้าแผนก ฟังแกอบรม 5 นาที แล้วแกก็ให้ไปเซนต์ชื่อในสมุดลงเวลา ตอนนั้นผมก็ซื่อๆ มองนาฬิกา แปดโมงครึ่งแล้ว เลย ลงเวลาทำงาน 08.30 น.คนมาทีหลังผม(จำได้นะครับว่าพี่ติ๊ก) เอะอะใส่ผมใหญ่ว่าต้องลงมันเร็วๆ กว่านี้หน่อย คนมาทีหลังเค้าจะได้ มีเวลาเซ็นต์ได้ (เพราะราชการเค้าเข้างาน 08.30 น.สอนให้เด็กจบใหม่ทำตามสิ่งที่ดีๆ เลยนะ)
ผม เข้าห้องทำงาน ยกมือไหว้ทำความรู้จัก คนนั้น คนนี้ ไม่เลวเหมือนกันนะห้องนี้ มีแต่รุ่นพี่รุ่นน้อง.....และก็ป้าๆ .........วันแรกของการทำงาน โหงานยุ่งมากเลยครับ ฮ่าฮ่า เป็นแบบนั้นได้ก็ดีครับนั่งผลาญอากาศในห้องไปโดยเปล่าประโยชน์อุตส่าห์ทำหน้าทำตา แบบ ของานทำ ก็ไม่มีพี่คนไหนสนใจเลย(ประมาณตอนที่หมามันเห็นเจ้านายกินข้าวหรือ ขนมแหละ ฮ่าฮ่า)
นั่งเล่นเกมส์ดีกว่า โหขอบอกก่อนคอมพิวเตอร์ตอนนั้นไม่เหมือนตอนนี้ ประมาณ ไอบีเอ็ม หน้าจอสีเขียว เกมส์ฮิตๆ ก้อคือเกมส์งูกินหาง ไม่งั้นก็เกมส์รถแข่งแต่ต้องใส่แผ่นที่ไดร์ฟเอ ประมาณนั้น หุๆ (มีให้เล่นก้อบุญแล้ว) ตกกลางวัน พี่ติ๊ก พี่พี พี่ตั้น ชวนไปกินข้าวบอกว่าจะเลี้ยงรับน้องใหม่ น่ะ (กินฟรีผมชอบ) ขอแนะนำตัวละคร สามตัวนี้ก่อนนะ(เพราะหนึ่งในนั้นมีบทบาทกับผมในอนาคตมากๆ) เอาเลยล่ะกัน คนแรกนะ
พี่ติ๊ก(นามสมมุติ นะครับ ถ้าบอกชื่อจริงไปรู้หมด) รุ่นพี่ผม 2 ปี
มวลรวม : ประมาณ 600 N แต่อาจแปรผันได้ตามสุราหรือกลับแกล้มที่กินเมื่อคืน
มวลสมอง : แปรผกผันกับมวลรวม และมีได้เกิน 1 %+ขี้เลื่อยอีกนิดหน่อย
ลักษณะทางกายภาพ :
- ภายนอกแข็งก้าว, ภายในติงต๊อง หล่อ(คล้ายต้นจักกฤษ) รวย ขี้เล่น ชอบแหย่ให้ชาวบ้านเค้าได้อาย....
คุณสมบัติทางเคมี :
- ทำปฏิกริยาอย่างรวดเร็วกับผู้หญิง(ไม่เลือกหน้าตา แต่ขอหุ่นดีประมาณนักร้องคาเฟ่แหละครับที่พี่แกชอบ)
- ดูดซึมและส่งผ่านข้อมูลข่าวสารใต้เข็มขัดได้อย่างรวดเร็ว
- มีสมบัติทำละลายเงินได้ดีเมื่อมีแอลกอฮอล์และผู้หญิงเป็นตัวเร่งปฏิกริยา
ลักษณะพิเศษ:
- จะมีอาการเซื่องซึมในเวลาราชการจะสดชื่นและกระตือรือร้นหลังจากชวนโดดงานหรือเลิกงาน
ประโยชน์ :
- เป็นตัวอย่างที่ดีต่อผมในสิ่งผิด(ชวนกินเหล้า,ชวนโดดงาน,ชวนเที่ยวหญิง ในเวลางาน)
- ช่วยชาติโดยบริจาคเงินผ่านทางกรมสรรพสามิต (สุรา,ยาสูบ)
ข้อควรระวัง :
อย่าให้พี่ติ๊กว่างงานครับถ้าพี่เขาว่างงานพี่ติ๊กมักจะชวนโดดงานประจำ
(5555 แซวพอสมน้ำสมเนื้อนะพี่ อย่าโกรธน้องคนนี้เลยนะ ผมขอโต้ด)
พี่พี (นามสมมุติ เช่นเดียวกัน) เพื่อนร่วมรุ่นกับพี่ติ๊ก
มวลรวม : ประมาณ 550 N คงที่ตลอด (แกไม่ชอบให้มีพุง)
มวลสมอง :เหมือนพี่ติ๊ก เพราะเค้าซี้กันแต่จะมีขี้เลื่อยน้อยกว่าหรือไม่มีเลย
ลักษณะทางกายภาพ :
- ขี้เก๊ก พูดน้อย หล่อ(ประมาณวีรภาพแต่ขาวกว่าเยอะ)
- ฐานะปานกลาง,เหล้าไม่ดื่ม,บุหรี่ไม่ดูด
- ชอบใช้ขาหน้า(ผมเรียกขาหน้านะครับ)เบิร์ดกระโหลกผมประจำเวลาแกอยากแกล้งผม
- เป็นคู่กัดกับพี่ติ๊ก (ไหนว่าเป็นเพื่อนรักไงล่ะพี่ผมเห็นเจอหน้ากันแหง่ แหง่ ใส่กันทุกทีไป)
คุณสมบัติทางเคมี :
- ไม่ค่อยทำปฏิกริยากับผู้หญิงเลยน่ะ(ในสายตาผมนะ)
- ไม่ค่อยทำปฎิกริยากับเหล้า,บุหรี่ แต่จะทำปฎิกิริยากับเป๊บซีตอนไปดื่มเหล้า(แบบว่าดื่มเป็นถังๆได้เลย)
-- มีสมบัติทำละลายเงินได้ดีเมื่อมีผมเป็นตัวเร่งปฎิกิริยา(เพราะผมชอบชวนแกเที่ยวประจำ ประมาณว่าดูหนังฟังเพลงแต่ไม่ได้เที่ยวหญิง)
การทดสอบ :
- จะมีอาการดีใจที่ผมชวนเที่ยว....
- จะเป็นคู่ฟัดกับพี่ติ๊ก ทุกครั้งไป (ส่วนใหญ่จะทะเลาะกันเรื่องที่พี่ติ๊กชวนเที่ยวหญิงนะครับ) - จะช่วยรักษาธรรมชาติเป็นอย่างดีโดยการปล่อยสัตว์สงวนทั้งหลาย ออกมาเป็นจำนวนมากเมื่ออยู่กับพี่ติ๊ก
- นิยมการเล่นฟุตบอลด้วยโทรศัพท์มากกว่าเท้า
ประโยชน์ :
- เป็นพี่ที่ดีของผมยามผมอยากเที่ยว
- เป็นตัวทำให้พี่ติ๊กและพี่ตั้นและผมหายเหงาได้
ข้อควรระวัง :
- อย่าชวนเที่ยวผู้หญิงเลยนะครับ ไม่งั้น จะโดนขาหน้าเบิร์ดกระโหลก......
- ห้ามมอมเหล้าแกนะครับ ไม่งั้น แกจะเดินลุกกลับบ้านเลย โดยไม่มีสาเหตุ
(แซวเล่นนะครับ พี่พี ผมก้อยังไม่เข้าใจเหมือนเดิมครับ ไอ้การโดนผู้หญิงมอมเหล้าแล้วปล้ำพี่ ทำให้พี่เกลียดผู้หญิงและเลิกดื่มเหล้าไปได้เลยเหรอพี่ ฮ่าฮ่า)
พี่ตั้น(นามสมมุติ เหมือนกัน) รุ่นน้องพี่พีกับพี่ติ๊ก รุ่นพี่ผม 1 ปี
มวลรวม : ประมาณ 550 N แต่อาจแปรผันได้ตามภาวะเศรษฐกิจส่วนตัวจะเพิ่มมากขึ้นตอนสิ้นเดือนหรือตอนกู้เงิน
มวลสมอง : แปรผกผันกับมวลรวม และมีได้เกิน 1 %ที่เหลือเป็นสาวนึกศึกษาและก้อขี้เลื่อย ฮ่าฮ่า
ลักษณะทางกายภาพ :
- ภายนอกแข็งก้าว หล่อ(ประมาณ ซีศิวัส) จน ดื่มเหล้า ดูดบุหรี่
- พื้นผิวหมองคล้ำ ไม่ชวนต่อการสัมผัส
- แปรสภาพเป็นวัตถุแข็งเกร่ง (Rigid body) เมื่อถูกพูดถึงวิจารณ์เรื่องสาวมหาวิทยาลัย และพี่ตั้นแกชอบทดสอบความแข็งแกร่งของของตั้นน้อยโดยการถูกกับเหลี่ยมโต๊ะ(ขอโทษนะครับพี่ตั้น เผอิญเห็นทุกครั้งที่เราวิจารณ์สรีระของสาวมหาลัย)
คุณสมบัติทางเคมี :
- ทำปฏิกริยาอย่างรวดเร็วกับน้องๆ นักศึกษา
- ดูดซึมและส่งผ่านข้อมูลข่าวสารใต้เข็มขัดได้อย่างรวดเร็ว(โดยเฉพาะเรื่องเบอร์โทรของน้องๆ)
- มีสมบัติทำละลายเงินได้ดีเมื่อมีแอลกอฮอล์,เพื่อน,สาวๆเป็นตัวเร่งปฏิกริยา
การทดสอบ :
- จะมีอาการลิงโลดหลังเลิกงาน
- จะรู้สึกสดชื่นและกระตือรือร้นเมื่อมีคนชวนไปอาบอบนวด
- พี่ตั้นแกจะช่วยรักษาธรรมชาติเป็นอย่างดีโดยการปล่อยสัตว์สงวนทั้งหลาย
ออกมาเป็น จำนวนมากเมื่ออยู่รวมกัน(ยิ่งเวลาไหนที่กลุ่มแกจับวงนินทาเกี่ยวกับสรีระและลีลาของสาวๆ น่ะสุดยอดเลยครับ)
ประโยชน์ :
- สืบสานวัฒนธรรมโดยการใช้ภาษาสมัยพ่อขุนรามคำแหง
- เป็นตัวอย่างที่ดีต่อผมในเรื่องผู้หญิงแกรู้สรีระของผู้หญิงที่แกคบเป็นอย่างดี ฮ่าฮ่า
- ช่วยชาติโดยบริจาคเงินผ่านทางกรมสรรพสามิต (สุรา,ยาสูบ,อาบอบนวด)
ข้อควรระวัง :
- ไม่ควรตั้งวงคุยเรื่องสาวๆ กับแก เดี่ยวได้เรื่อง
(เอาแค่นี้ล่ะกันนะพี่ตั้น ทีหลังจะไปอาบอบนวด ชวนผมบ้างก้อได้ ผมก้ออยากไปนะคร๊าบ.......)
ขอแถมอีกคนนะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เอาใครดีหว่ะ......ฮ่าฮ่า เอาป้าๆ ที่ผมทำงานด้วยล่ะกัน คือห้องผมจะแบ่งเป็นห้องทำงานแยกผู้ชายผู้หญิงเพราะ....พวกป้าๆแกชอบทะเลาะกันบางครั้งถึงขั้นวางมวยฝ่ามือกันหลังห้องเลยก็มี(มวยหญิง) พวกแกจะมีเป็นก๊ก ครับ ประมาณสามก๊ก (เหมือน โจโฉ เล่าปี่ ซุนกวนเลย พับผ่า) เรื่องที่ทะเลาะกันก็ไม่ใช่เรื่อง ส่วนใหญ่ก็
1 เรื่องโทรศัพท์ ใช้นานก็ทะเลาะกัน ใช้เร็วก็ทะเลาะกันโดยเฉพาะวันหวยออก เฮ้อ .... อะไรนักหนานี่
2. เรื่องกาแฟ... กินมากกินน้อย ก็มีพวกบ่น บางคนไม่กินก็บ่น เฮ้อ กาแฟแค่นี้แบ่งๆ กันเต๊อะ
3. เรื่องเซ็นต์ชื่อลงเวลา เรื่องนี้ทะเลาะกันได้ทุกวัน ....
เอาแค่นี้ก่อนนะครับความจริงมีเยอะกว่านี้แต่กลัวจะเปลืองพื้นที่ ......
1 เดือนผ่านไปไวเหมือนต้มมาม่า......โหนี่กรูมาทำอะไรนี่ (ผมคิดในใจนะ)งานที่ผมทำคือนั่งผลาญอากาศในห้องทำงานไปวันๆ,ถ่ายเอกสาร,อ่านแบบและก็ทำคอมพ์ คอมพิวเตอร์สมัยนั้นก็ต้องบูธจากดอส โปรแกรมที่ใช้ก็จะประมาณ โลตัส123 ซียูไรท์เตอร์ (ไม่ใช่ไมโครซอร์ฟออฟฟิสเหมือนสมัยนี้)
เลิกงานเสร็จตอนเย็นพวกเรามักจะไปสังสรรค์ที่สโมสรกันประมาณ ดื่มเหล้าตั้งวงอภิปรายเรื่องการทำงานและสาวๆ ฮ่าฮ่า...พูดถึงคอมพ์ผมจะมีภาษีดีกว่าหน่อยครับคือรู้เรื่องกว่า พี่ๆ ที่มาทำงาน เพราะช่วงที่ผมว่างจากการอบรมระเบียบข้าราชการแล้วผมต้องรอบรรจุงานครับความคิดใฝ่ดีเลยบรรเจิดขึ้นมาผมเลยไปสมัครเรียนที่ บีซีซี จะเลิกงานแล้วเย็นนี้ผมต้องไปหาห้องเช่ากับเพื่อนชื่อเรย์ ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะไปเริ่มหาที่ไหนก่อนดีเย็นนี้หามาหลายทีแล้วไม่ถูกใจผมและมันสักที
"ไอ้นุ่ม เย็นนี้ไป แด....ก เหล้าที่สโมสรกัน " พี่ติ๊กชวนผม แกก้อมักจะชวนผมทุกเย็น ตอนนั้นพี่พีก้อนั่งใกล้ๆ พี่ตั้นหายไปไหนไม่รู้แล้ว
"น้องจะไปหาห้องเช่าครับพี่"ผมบอกพี่ติ๊ก
"อ้าวทุกวันนี้พักกลับใครล่ะ"พี่ติ๊กถามต่อ
"บ้านญาติพี่" พี่ติ๊กหันมองไปทางพี่พี ผมเดาได้เลยน่ะ แกต้องหาเรื่องให้พี่พี่แน่.......
"ไอ้พี ไอ้นุ่มมันจะไปหาห้องเช่า มรึงอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอวะ เอามันไปอยู่ด้วยดิ เป็นรุ่นพี่ต้องรักรุ่นน้อง"โหจะซึ้งดีเปล่านี่ คำพูดน่ะซึ้งแต่แววตามันไม่ให้เลยนะพี่ติ๊ก พี่พีเงียบอยู่นาน
"มาอยู่ดิ แต่มรึงต้องซักผ้า หุงข้าว ถูบ้าน ขัดหลัง ล้างก้นให้ กรู" แกพูดแบบนี้จริงๆ ครับ ผมอึ้งเลย
"โหพี่พี ผมรุ่นน้องนะ พี่ไม่ใช่สล๊าฟ" ผมทำสายตาเว้าวอน 5555พี่ติ๊กน่ะเหรอครับ หัวเราะก๊ากๆ อยู่ด้านหลังผม
"ก็รุ่นน้องล่ะจิ ถึงเอาไปทำสล๊าฟ ถ้ามรึงทำได้ตามนี้ ขนของมาห้องกรูได้เลย" โหๆๆ อย่างอื่นทำได้น่ะแต่ถูหลังกับล้านก้นนี่จิ คิดหนัก
"เอางี้ล่ะกันพี่ถ้าเย็นนี้ผมไม่ได้ห้อง ผมไปพักกับพี่นะ" 555 ผมแหย่คืนบ้าง พี่ติ๊กหัวเราะชอบใจใหญ่ คงได้แกล้งพี่พี....คู่นี้เขาขมิ้นกับปูนกันครับ
เย็นนั้นผมก็เลยต้องออกไปหาห้องเช่ากับไอ้เรย์กันต้องหาให้ได้ด้วยดิ กลัวได้ไปอยู่กับพี่พี ขอเล่าเท้าความถึงไอ้เรย์หน่อยนะครับ ผมรู้จักมันตอนที่เรียนที่บีซีซีครับ ก็อย่างที่บอกแหละครับ ความคิดใฝ่ดีผมบรรเจิดผมก็ไปเรียนคอมพิวเตอร์ตอนนั้นยอมรับเลยว่าโง่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มากๆ (ตอนนั้นมีเงินเก็บครับ ไปฝึกงานมา 6 เดือนได้มาเกือบหมื่นกว่าบาทหักภาษีสุราและเที่ยวแล้วยังเหลืออีกพอที่จะเรียนคอมพิวเตอร์)สมัครเรียนหลักสูตรแบบรวมมิตร คือการใช้คอมพิวเตอร์เบื้องต้น,ดอส,โปรแกรมสำเร็จรูป เช่น โลตัส 123 ,ซียูไรท์เตอร์ ฯลฯ วันแรกที่ไปเรียนผมเลือกที่จะนั่งกลางๆ คือผมจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ชอบนั่งหน้าหรือนั่งหลัง อาจารย์ก็สอนหน้าห้องไป ผมว่ามันแอบมองผมอยู่หลายๆครั้งน่ะ (มันนั่งหลังผม) คอร์สที่เรียนส่วนใหญ่จะเป็นเด็กนักเรียนไม่งั้นก็แบบวัยทำงานแบบแก่เลยน่ะ
พออาจารย์สอนเสร็จผมก็เก็บของครับ(สมุด 1 เล่ม,ปากกา,กล่องใส่ฟล๊อบปี้ดิส)เดินออกจากบีซีซี อะแน่โทรหาน้องกระเหรี่ยงผมซะหน่อย... ตอนนั้นคิดว่าคงโทรเป็นชั่วโมงแหละเพราะแลกเหรียญไปเยอะมากๆ โทรเสร็จจ๊ะจ๋ากันพอให้หายคิดถึง
ผมก็เดินไปที่ป้ายรถเมลล์...กำลังจะยืนรอรถเมล์ แฮ่ๆ มันเดินยิ้มเข้ามาบ เหมือนรู้ว่าผมโทรศัพท์เสร็จแล้ว
"ไปรถสายอะไรครับ " มันถามประโยคแรกผม โห ทำเป็นยิ้มหน้าตามันจะคล้ายตุ้ยธีระภัทรแหละคับ
"74 ครับ นายล่ะ"
"เหมือนกันเลยครับ ผมอยู่ประตูน้ำ" ไอ้เอาเข้ มรึงว่ากรูโง่เหรอไงฟะ ไปประตูน้ำสายอื่นก็ไปได้ วันนั้นเหมือนฟ้าดินเป็นใจมันเลยครับ รถติดโคตรๆ รอประมาณ 20 นาทีแหละ...
"รถติด แบบนี้ ไปหาอะไรกินกันก่อนมั๊ย เดี่ยวผมเลี้ยง" โห เล่นเอาของฟรีมาล่อแบบนี้มีเหรอผมจะปฎิเสธล่ะ มันนำผมไปร้านหนึ่ง ชื่อประมาณ(ตักเหล้านี่แหละ) ขนาดผมผ่านที่นี่บ่อยๆ ผมยังไม่รู้เลยน่ะว่ามีร้านอยู่ในหลืบนี้ด้วย
"นายสั่งดิ" มันยื่นเมนูให้ผม
"พี่เอาเบียร์....... 1 ขวดครับ " มันสั่งเจ้าของร้าน อะแน่ เอาเบียร์มาล่อกรูอีกหลังจากที่เด็กเสิร์ฟรินเบียร์ให้มันแล้ว รินให้มันแก้วเดียวจริงๆ ครับ มันก้อถามผมจะสั่งได้ยัง
"อือ เอาเหมือนายล่ะ" โหทำแบบนี้ดูถูกกันนี่หว่ะ ผมมันฉายาขุนรินสุราพ่ายนะครับ ฉายานี้ไม่ได้ได้มาง่ายๆเอาเบียร์มากินคนเดียวได้ไง
พอหลังจากเบียร์เข้าปากแล้วเราก้อคุยกันครับประมาณเรื่องมันแหละ มันว่ามันเป็นเด็กประจวบฯครับ มารอทำงานที่tags ที่ดอนเมือง(ตอนนี้ไม่มีแล้วย้ายไปสุวรรณภูมิแล้ว) โหมันโชว์ชุดที่มันต้องใส่ทำงานด้วยล่ะประมาณเสื้อสีฟ้า กางเกงแสล๊คสีน้ำเงิน มีบั๊งโ ก้โคตรๆ ทำงานเกี่ยวกับเครื่องบินหรูซะ....มันมาพักกับพี่ที่ประตูน้ำ ตอนนี้ช่วงรองาน มันเลยมาเรียนคอมพิวเตอร์ อือ เข้าใจว่ามรึงจะเอากรูทำเพื่อนน่ะ บอกตรงๆ ก้อได้ไม่ต้องเสียเวลาสร้างสถานะการณ์หรอก 5555 หลังจากเบียร์หมดไปหลายขวดจากผมคุณ กลายเป็น กรูมรึงเฉย เลยวันต่อมาที่บีซีซี ผมนั่งทีเดิมของผม พอมันเห็นผมมันก้อแถแดดแถแดดนั่งข้างผม หลังจากนั้นเราก้อกลายเป็นเพื่อนซี้กันโดยปริยายสมใจมรึงแล้วซิไอ้เรย์(เล่นชวนกรูแดกเหล้าทุกวันเลยนี่หว่ะ)
กลับมาถึงตอนที่ผมหาห้องเช่านะครับ โหมันเลือกมากจริงๆ จะเอาใกล้ๆ แฟนมันอยู่ (แฟนมันอยู่ม.ธุระกิจบัณฑิตเด็กประจวบฯเหมือนกัน) แต่หอแถวนั้นผมว่าน่ากลัวครับมันเปลี่ยวๆไงไม่รู้ เดินหาจนเจอแถวพงษ์เพชร เป็นตึกประมาณ15 ชั้น(ชื่อพงษ์เพชรไรสักอย่างแหละลืมแล้ว ข้างๆ ตลาดพงษ์เพชร แหละคับ)
"กรูจะเอาที่นี่แหละ ถ้าไม่เอาไม่หาแล้ว"บังคับแกมขู่มัน ที่นี่ความจริงทำเลดี ใกล้ที่ทำงานมัน(ดอนเมือง)ใกล้ที่ทำงานผม(สามเสน)ใกล้แฟนมัน(ม.ธุระกิจฯ) 5555 ความจริงที่ผมกลัวมากกว่านั้นก้อคือต้องไปเป็นสล๊าฟให้พี่พีนั่นแหละคว้าไรได้คว้าก่อน
"อือ นี่ก้อได้วะ ดีเหมือนกัน มีรถวิ่งตลอดคืน"บทมันจะง่ายมันก็ง่ายเลย
"งั้นไปทำสัญญากันเลยหว่ะ มรึงออกค่ามัดจำไปก่อนนะ เดี่ยวเงินเดือนแรกกรูออกกรูคืน"สาด....ลำบากผมอีก
ตกลงเป็นอันว่าผมได้ที่สิงสถิตย์แล้ว เฮ้อ ในใจลึกๆ ผมก็อยากเป็นสล๊าฟของพี่พีนะ ฮ่าฮ่า........แต่ผมไม่เคยล้างก้นให้ใครล่ะซิ.......
-
เสือไบ:the series (ตอน 12)
หนึ่ง ปีผ่านไป ไวจริงๆ วันนี้พี่ติ๊กชวนพี่พี พี่ตั้น และก้อพี่ๆ ในที่ทำงานพาผมมาเลี้ยงประมาณแบบว่าเลี้ยงครบรอบ 1 ปีที่ผมทำงาน
"โหพี่ยังกับครบรอบแต่งงานผมเลยแฮะ"ผมขำๆ พี่ติ๊ก น่ะแกตัวตั้งตัวตีงานนี้โดยเฉพาะ
"มรึงจะไปไม่ไป กรูอุตส่าห์จะเลี้ยง"แหะ แหะ ไปดิพี่ของฟรีผมชอบ
หนึ่งปีผ่านมานี่ผมเป็นงานมากขึ้น แบบว่ามีงานทำเป็นชิ้นเป็นอัน(อย่างน้อยก็ได้ใช้ความรู้ด้านวิศวะที่เรียนมาบ้างน่ะ แม้จะไม่ร้อยเปอร์เซนต์ก้อเถอะ) ไม่ต้องผลาญอากาศไปวันๆ สนิทกับพี่ที่ห้องมากขึ้น(แก๊งค์สามซ่า พี่พี พี่ติ๊ก พี่ตั้น ) ที่สำคัญหนึ่งปีมานี่ผมไม่เคยมาสาย หรือขาดงานเลย ...(ปีนี้ได้ขั้นครึ่งด้วยแหละครับ)
ประมาณห้าโมงทุกคนมารวมตัวกันที่สโมรสรบรรยากาศก็ประมาณกินเหล้า คุยเรื่องงาน นินทาสาวๆโดยเฉพาะป้าๆ ที่ทำงานด้วย (วันนี้พี่ติ๊กแกจะชวนมาด้วย แต่โดนเบรกไว้ ถ้าชวนมาเดี่ยวก็ได้มีการวางมวยหญิงกลางวงเหล้านี่แหละ)
หนึ่งปีที่ทำงานมาผมประทับใจที่นี่ครับ ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องเพื่อนร่วมงานหรือเรื่องงานให้ลำบากใจไม่เหมือนที่ๆเพื่อนๆผมไปบรรจุบางคนไม่สนุกกับงานบางคนทะเลาะกับเจ้านายหรือเพื่อนร่วมงานเลยก็มี.......
กินดื่มกันประมาณ 1 ทุ่มพวกพี่ที่สูงอายุแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือแต่พวกเรา สี่คน(ผม พี่ติ๊ก พี่พี พี่ตั้น)
"ไอ้นุ่มเมื่อไหร่มรึงจะย้ายหอไปอยู่กับไอ้พีวะ ไอ้พีรอให้มรึงไปล้างก้นอยู่" พี่ติ๊กเริ่มก่อนวอดอีกแล้ว โหจะปีแล้วแกยังไม่ลืมเหรอนี่ พี่พีเครียดไปทันทีเลย ฮ่าฮ่า
"ยังพี่ น้องอยู่กับเพื่อนครับ ไม่กล้าย้าย เดี่ยวมันจะว่าเอา"
"ถ้ามรึงย้ายออกไม่ต้องหาห้องเช่าอีกนะ ห้องไอ้พีรอต้อนรับมรึงเสมอ" อือ เอาเข้าไป พี่พีเค้าไม่พูดสักคำ.................
เราไปต่อกันที่ร้านข้าวต้มหน้าที่ทำงาน ความจริงพี่ตั้นชวนไปต่อที่คาราโอเกะ แต่พรุ่งนี้พวกเราต้องมาทำงานกันแต่เช้าเลย เอาแค่กินข้าวต้มดีกว่า ถ้าเป็นวันเอื่นมีหวังได้ไป กอดสาวๆ อุ่นๆ แน่เลย เสียดายจัง...
ตอนนี้ชีวิตผมกำลังไปได้ดีครับ ไม่ว่าจะเรื่องงาน เรื่องเพื่อน แต่เรื่องรักผมไม่มั่นใจแล้ว
LUCKY IN GAME BUT UNLUCKY IN LOVE
แยกกันที่ร้านข้าวต้มแล้วผมก็โทรหายัยกระเหรี่ยงของผมทันที ประมาณเมาแล้วชอบเป็นมนุษย์ตู้โทรศัพท์(มีความสามารถในการใช้ชีวิตในตู้โทรศัพท์นานๆ บางครั้ง เลย สามชั่วโมง) ช่วงนั่นยังไม่มีมือถือ ไอ้การจะให้คิดถึงปุ๊บกดปุ่มปุ๊บติดปั๊บ น่ะไม่มีครับ ต้องไปใช้บริการของตู้สาธารณะ(ลำบากจริงๆ แต่ก็ต้องทน..)
ตื๊ด ติ๊ด..... ผมโทรศัพท์ไปที่หอที่ยัยกระเหรี่ยงพัก
"สวัสดีค่ะ จะพูดกับใครคะ"หน่อย เพื่อนยัยกระเหรี่ยงเป็นคนรับสายเหมือนเดิม ห้องนี้เค้าพักกันสามคนครับ คือเปิ้ล หน่อย พิศ(ยัยกระเหรี่ยงของผม)
"เอกเองนะหน่อย ขอสายพิศหน่อยเร็ว"
"ยังไม่กลับจากที่ทำงานเลยเปิ้ลด้วย"หน่อยบอก ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากๆ เลยครับกับคำตอบนี้อาการเมาที่กินมาช่วงหัวค่ำสร้างไปในบัดดล
"ทำงานไรเหรอหน่อย"
"อ้าวตอนนี้พิศกับเปิ้ลเรียนจบแล้วนี่ ทำงานที่บริษัทที่นอนดัลลอป.....แถวพระโขนง"โหอะไรกันนี่ ผมเป็นอะไรไปครับนี่ อึ้งกับคำตอบนี้จริงๆ ยัยกระเหรี่ยงผมเรียนจบรามแล้ว ทำงานแล้วด้วย ทำไมผมไม่รู้ล่ะ ผมน่าจะเป็นคนลำดับต้นๆ ไม่ใช่เหรอครับ ที่จะต้องแสดงความดีใจกับคนที่เรารักเมื่อเขาเรียนจบ หรือได้ทำงานใหม่....
"เอกไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"อ้าวนึกว่าพิศบอกเอกแล้วซะอีก"
"หน่อย ถ้าพิศกับมาให้โทรหาเอกที่หอหน่อยนะ อย่าลืมล่ะ บาย"ตอนนั้นไม่มีแรงที่จะคุยอะไรต่อแล้วครับ มันมีคำถามคาใจเต็มไปหมดน่ะ.....
ผมรีบกลับไปที่หอ(แฟลตแถวพงษ์เพชรนั่นแหละ) นอนรอโทรศัพท์ในใจเต็มไปด้วยคำถามสารพัด ประมาณเที่ยงคืน ผมทนรอไม่ไหวแล้วเลยตัดสินใจโทรกลับไปอีกครั้ง
"สวัสดีค่ะ จะพูดกับใครคะ" หน่อยคนเดิมรับแล้ว
"เอกเองหน่อย พิศกลับมายัง" ผมถามต่อ หน่อยเงียบไปสักพักแหละครับ
"กลับมาแล้ว หลับแล้ว แต่หน่อยบอกพิศให้โทรกลับแล้วนี่"
"ไม่เห็นโทรมาเลยน่ะ มีอะไรปิดบังเอกอยู่เหรอเปล่า" หน่อยเงียบไปอีก น่ะ
"งั้น...ไม่เป็นไรหน่อยบอกพิศล่ะกัน ถ้าพรุ่งนี้ไม่โทรมาหาเอกที่ที่ทำงาน เดี่ยวเอกจะไปรอที่ห้องนะ"
"อือ แล้วจะบอกให้นะจ๊ะ"คุยกันได้สักหน่อยผมก็ขอตัว ไม่ไหวจริงๆ สรุปคร่าวๆ ก็คือตอนนี้สามสาวเรียนจบรามฯ แล้ว ยัยกระเหรี่ยงผมกับเปิ้ล ทำงานที่บริษัทที่นอน ได้สองเดือนแล้ว ส่วนหน่อย ทำงานผู้ช่วยหมอฟัน ทำไมผมเพิ่งมารู้ล่ะนี่........คืนนั้นผมหลับด้วยคำถามมากมาย ตื่นขึ้นมาด้วยอาการอิดโรยทั้งเหล้าทั้งนอนไม่ค่อยหลับ...ตามบวมแดงกล่ำมาทำงาน วันนี้ผมซึมทั้งวันเลย หูก็คอยฟังเสียงโทรศัพท์
"ไอ้พี มรึงไปแกล้งไรใอ้นุ่มอีกฟะ มันซึมเป็นไก่หงอยทั้งวันเลย " พี่ติ๊ก ส่งเสียงดังผมไม่ได้สนใจมากมายครับ
"เปล่านี่ มรึงแหละไปแหย่มันมากๆ มันเลยเครียด" พี่ติ๊กกับ พี่พีคุยกันต่อ เรื่องอะไรไม่รู้อีกมากมาย ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ไม่ค่อยมีสมาธิอยู่แล้ว
"ไอ้นุ่ม เมื่อเช้ามรึงมาทันมวยคู่เอกหรือเปล่า วะ"
เงียบ (ผมไม่ได้ยินจริงๆ)
"ไอ้สาดนุ่ม กรูถามมรึงนะเว๊ย" ป๊าบ ผมโดนเบิร์ดกะโหลกไปหนึ่ง ที ตกใจเลยครับ สะดุ้งตื่นจากพวังค์
"อะไรเหรอครับ"ผมทำท่าเหรอหรา
"อ้าวเวน ไม่ฟังกรูเลย เป็นไรวะ ทำอย่างกับอกหัก"
"ไม่มีไรพี่ เหนื่อยๆ" ผมตอบแล้วก้อลุก ไปนอกห้องครับ ไม่มีอารมณ์จะต่อความยาวกับ พี่ๆ
กลับมานั่งโต๊ะทำงานประมาณบ่ายสามกว่าๆ ครับ (อาการยังเหมือนเดิม ซึม หงอย นั่งเหม่อเหมือนคนบ้า)
กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดัง(หูผมกระดิก ครับ ฮ่าฮ่าตอนนั้นถ้าเป็นเสียงแบบนี้ประสาทสัมผัสผมตอบรับทันที)
"ไอ้นุ่ม โทรศัพท์ มรึง" พี่ตั้น ตะโกนโหวกเหวกมา ตอนนั้นผมลิงโลดเลยครับ ประมาณมันเหมือนตอนเมาแฮงค์ๆ ตื่นขึ้นมาเจอน้ำวางอยู่ตรงหน้าคว้าหมับมาดื่ม ฮื้อหือ สดชื่น
"เอก พูดครับ "
"เค้าเองตัวเอง สบายดีเหรอเปล่า" โหคำถามแรกทำให้ผมอึ้งเลยนะนี่ นั่นดิ เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนี่ เจอกันครั้งสุดท้ายก็เมื่อตอน เมษาวันสงกานต์ เจอแป๊บเดียวด้วย ไม่ถึง 10 นาที เจ็ดเดือนแล้วนี่หว่ะ โทรศัพท์ก็ไม่ได้คุยกันเลย (ผมโทรไปทีไรหน่อยกับเปิ้ลก้อบอก ว่าไม่อยู่บ้างน่ะ ไม่ว่างบ้างน่ะ ยังไม่กลับบ้างน่ะ ตอนนั้นผมเฉยๆ คิดว่าไม่เรียนหนักก็น่าจะติวหนังสือกันอยู่)
"สบายดี แต่คิดถึงตัวเองแหละ" อาจึ๋ย
"เค้าเรียนจบแล้วนะ ตอนนี้ทำงานอยู่แถวพระโขนง"
"ดีใจด้วยนะ อือ มาบอกเอาซะป่านนี้ " ผมพูดแบบงอนๆ
"เอก"
"จ๋า"
"วันศุกร์นี้ว่างเหรอเปล่า ไปกินข้าวกันหน่อยนะ.........."
"ว่างดิ สำหรับตัวเองเค้าว่าเสมอแหละ"
"อือ สองทุ่มนะเจอกันที่ ร้าน 13 เหรียญ หน้าราม แค่นี้นะ"
"จ้า บายจ้า จุ๊บๆ" ตอนนั้นรู้สึกสดชื่อกระปี้กระเป่าขึ้นทันทีเลย ได้ยินเสียงแค่นี้ก็ดีใจแล้วศุกร์นี้มีเดทแล้ว เจ็ดเดือนแล้วที่ผมกับยัยกระเหรี่ยงผมไม่ได้เจอกันเลย ผมมองไปที่แหวนเงินตอนนี้ ห้าปีแล้วมันก้อยังติดนิ้วนางของผมอยู่แม้มันจะเก่าแต่ผมก้อยังใส่มันอยู่ "วันศุกร์ชั้นจะเจอจ้าวนายแกแล้วนะ" ผมบอกมัน...
ตอนนี้ผมอารมณ์ดีมากเลยครับ พี่ติ๊ก เกาหัวยิกๆ
"ไอ้นุ่ม มันเป็นไรฟะ เช้ามันไก่หงอย เย็นผีเข้า กรูปวดหัวกับน้องมรึงจริงๆ หว่ะไอ้พี"
"ไปเย็นนี้ไปแดกเหล้ากันที่สโมฯ เลย ไอ้ไก่หงอย" 5555 เย็นนั้นผมกับพี่ติ๊กก็เลย ไปนั่งดื่มเหล้าที่สโมรคนโสด อย่างสุขขี
ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าวันศุกร์ที่ผมจะออกเดทผมจะเจออะไรบ้างแต่ผมก้อดีใจที่ได้เจอคนที่ผมรัก......เฮ้อทำไมเวลาที่เรารออะไรด้วยใจจดใจจ่อ เวลามันช่างเดินช้า แบบนี้นะ
-
นี่ละมั่ง.....จุดเปลี่ยน :m4:
-
อิอิอิ.....คนเรามันจะรักอ่านะ....ห้ามใจไม่ให้รักมันยาก
รักไปเลย....รักกันม่ะใช่เรื่องผิด o13 o13 o13
-
สงกะสัยจาโป๊ดไม่ทันใจวัยรุ่น เอกเลยมาโป๊ดเองเยย เอิ๊กๆๆ :o8:
:m4: ฉะบายแย้วเรา
-
อย่าบอกนะว่านัดบอกเลิกอ่า o7 o7 o7
จะเป็นเสือไบก็คราวนี้ละวุ้ยย รออ่านต่อนะ เอก (ใช่ป่าวหว่า55) :m3:
-
หุหุ ไม่อยากจะเดา สงสัยอกหักอยู่หน้ารามแน่ ๆ :m14: :m14: :m14:
-
ในวันที่ชีวิต...เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน
ช่ายป่ะ??? :m12:
-
เสือไบ:the series (ตอน 13)
เช้าวันศุกร์ตื่นขึ้นมา โหตาบวมแฮะ เมื่อคืนดื่มกับไอ้เรย์นิดหน่อย กะจะไม่ดื่มอยู่แล้วเชียวเพราะกลัวร่างกายจะโทรมน่ะวันนี้มีนัดสำคัญซะด้วยดิ นั่งปฎิเสธอยู่นานแล้วแล้วก้อทนเสียงเรียกร้องของมันกับเพื่อนมันไม่ไหว (เพื่อนที่tags น่ะครับ) ก็เลยตาบวมแบบนี้ วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษแฮะอาบน้ำร้องเพลง (ร้องดังไม่ได้ พวกมันนอนเรียงแถวเป็นปลาย่าง อยู่หน้าห้องน้ำ ฮ่าฮ่า) ไปทำงาน พี่ติ๊ก ทักอีก "วันนี้ รื่นเป็นพิเศษนะมรึง"(คนมันมีความสุขนี่คร๊าบพี่)ทำงานไปเกือบบ่าย ไอเดียบรรเจิดก้อแว่บขึ้นมา ไปหาน้องกระเหรี่ยงต้องซื้อของให้ด้วยดีกว่า ถือว่าเป็นของขวัญที่เรียนจบและได้งานทำ โทรชวนไอ้เรย์ซื้อของที่เดอะมอลล์งามวงค์วาน
"เรย์ มรึงว่างเปล่าฟะ ไปส่งกรูที่เดอะมอลล์หน่อย"
"กรูทำงานตอน ห้าโมงเย็น แต่ไปส่งได้ มรึงออกมาเลยดิ" อือ ลืมไปว่ามันทำงานงานที่นี่แปลกครับแบบว่าทำสองวันหยุดสองวัน(วันแรกทำกะเช้า,วันสองทำกะดึกแล้วก้อหยุดอีกสองวัน สบายดีแท้ๆ)
"มรึงจะซื้ออะไรให้ใครฟะ" มันถามผม ขณะที่ผมกำลังเดินมองๆ ของที่ร้านกิ๊ฟชอฟ.
"ซื้อให้พิศ เค้าจบราม แล้วได้งานแล้ว"
"อ้าวยังคบกันอีกเหรอ" ไอ้เวนถามแปลกๆ เออแต่ก้อจริงที่มันว่า หลังๆ ผมแทบไม่ได้เจอ ไม่ได้ไปหายัยกระเหรี่ยงของผมเลยโทรไปก้อไม่อยู่ ไม่ว่าง .....
เลือกได้ประมาณตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ น่ะ อือ รูปร่างน่ารักดี ห่อใส่ถุง อือ มีดอกไม้หน่อยน่าจะดี ผมก็เลยไปร้านดอกไม้ซื้อมาช่อหนึ่ง(ประมาณกุหลาบแดงแบบนี้แหละ ฮ่าฮ่า) กลับมาอาบน้ำที่ห้อง เจอผัวเมียที่อยู่ข้างห้องทะเลาะกันลั่นเลยเฮ้อลางไม่ดีเลยแฮะ(ที่นี่แปลกนะครับ จะอยู่ประมาณครอบครัว ไม่ค่อยมีนักศึกษา จะมีประมาณหมอนวดเยอะ)อาบน้ำเสร็จส่องกระจก ส่องแล้วส่องอีก หล่อดีเหมือนกัน ฮ่าฮ่า เรียกแท๊กซี่ไปถึงร้าน เลยสองทุ่มไปห้านาที (วันศุกร์รถติดมากๆ) เปิดประตูเข้าร้าน เฮ้อ นั่งกันอยู่นั่นเอง มีพิศ หน่อย เปิ้ล และก้อ ใครไม่รู้(แต่เหมือนเคยเห็นที่ซุ้มคนเหนือ)
"โทษทีมาช้าไปหน่อย อ้าวนี่ตัวเองเค้าให้" ผมยื่นดอกไม้กับห่อของขวัญให้
"อะไร อือ ขอบใจนะ นั่งดิ"ยัยกระเหรี่ยงผมชวนนั่ง พี่คนนั้นมองผมแปลกๆ น่ะ เอทำไมมองแบบนี้ล่ะ
"เอก จะสั่งอะไรกินก่อนเปล่า" ผมมองไปที่โต๊ะมันก้อมีหลายอย่างแล้วนี่ มีกับข้าว มีเหล้า
"ไม่แล้ว เยอะแล้วนี่"ผมตอบ พร้อมกับรับแก้วเหล้าจากเด็กเสิร์ฟ
"เอก เค้ามีอะไรจะบอก"
"อะไร"ผมถามยิ้มๆ เฮ้อ ไอ้พี่บ้ามันนั่งข้างน้องกระเหรี่ยงของผมด้วย ผมนั่งตรงข้าม
"นี่พี่ทิต พี่ที่ทำงานด้วย เราจะแต่งงานกัน อีกสามเดือน" เหมือนฟ้าผ่าเลยครับ ผมอึ้งเงียบ บรรยากาศที่โต๊ะตอนนี้เงียบมาก เลยครับ หลังจากประโยคนี้ แต่รู้สึกว่ามีมือหน่อยมาจับผมครับ .....ประมาณปลอบหรือห้ามให้ผมทำอะไร
"หา ....ทำไม" ตาผมมันมีน้ำตาซึมออกมา รู้สึกมันเหมือนสูญเสีย เหมือนโดนแย่งของอะไรปานนั้นแหละครับ
"รู้จักกันนานแล้วเหรอ"
"สองสามปีแล้ว เรารักกันมาก" นี่ไม่ใช่ยัยกระเหรี่ยงผมตอบนะครับ เป็นไอ้พี่ทิต
ผมอึ้ง ผมพูดอะไรไม่ออกผมขอตัวเข้าห้องน้ำ รู้สึกว่าเข้าไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำน่ะ ไม่รู้จะทำอะไร จะมีเรื่องก็ไม่กล้า(ธรรมดาผมจะเป็นคนไม่ชอบหาเรื่องอยู่แล้ว ผม)เข้าไปนานมากๆ ผมร้องไห้ ออกมาจนตาบวม ประมาณชั่วโมงแหละครับ
"เอก เป็นอะไรเปล่า พิศเค้าให้มาตาม" ไอ้พี่ทิต น่ะ เข้ามาตามผมในห้องน้ำ
"ไม่เป็นไร พี่ เดี่ยวผมตามออกไปครับ แป๊บหนึ่ง" ผมออกมาจากห้องน้ำ ส่องกระจก โหตาบวม แดงด้วยล้างหน้าล้างตาหน่อยดีกว่า หน้าตาดูไม่ได้เลย ออกมาหน้าห้องน้ำเจอหน่อย
"เอก เป็นอะไรเหรอเปล่า"
"เปล่า"ผมตอบ ผมนั่งลงที่เก้าอี้จะมีประมาณเก้าอี้ไม้ยาวๆอยู่ครับ หน่อยก็นั่ง
"เค้าคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เหรอหน่อยทำไมเอกไม่รู้เรื่องอะไรเลย" แล้วหน่อยก้อเล่าให้ผมฟังน่ะ พี่ทิตเป็นพี่ที่คณะเดียวกัน จังหวัดเดียวกัน คบกันประมาณ สองสามปีแล้ว ช่วงที่ผมไม่ค่อยได้ติดต่อพิศแหละครับ (ช่วงนั้นเรียนหนักและก็มีฝึกงานด้วย)
"เอกน่ะผิดเองน่ะ ที่ไม่ค่อยมาหาพิศ ตอนนั้นพิศมันบ่นๆ อยู่ว่าเอกหายเงียบไป" อือ ผมผิดอีกที่ไม่ได้ติดต่อ...
"อือ เอกคงผิดจริงๆ ช่างเถอะ ออกไปข้างนอกกันเถอะ" ตอนนั้นเสียใจมากๆ แต่ผมก็ไม่อยากให้ใครมาสงสารหรือปลอบใจแบบนี้ มันดูงี่เง่าไงไม่รู้ ผมทำตัวเอง ขาดการติดต่อ ขาดการดูแล สัญญิงสัญญาที่ให้ไว้ให้กันมันไม่มีความหมายแล้ว ผมถอดแหวนเงินที่นิ้วนางครับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ผมไม่เคยถอดมันเลยตั้งแต่วันที่ใส่..แต่ตอนนี้จะใส่มันไปเพื่ออะไรล่ะ....
กลับมานั่งที่โต๊ะครับ บรรยากาศวังเวงมากในความคิดผม แม้หน่อย เปิ้ล พิศจะชวนผมคุย ..ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เหมือนไม่มีจิตใจ ไม่มีความรู้สึก.....เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า ผมดื่มมันลงไป ดื่มไป เพื่อจะได้ลืม เพื่อที่จะได้หลับ นี่ผมกำลังฝันไปแน่ๆ .......นั่งได้ไม่ถึงชั่วโมง(แต่รู้สึกนานมากๆ)
"พิศ เอกกับก่อนนะ ดีใจด้วยนะ แต่งวันไหนบอกด้วยนะ"
"อือ เดี่ยวเค้าออกไปส่ง" อือ คงอยากให้เค้ากลับไวไว ล่ะซิตัวเอง
"อย่าโกรธเค้านะตัวเอง เค้าเจอคนที่ใช่น่ะ พี่เค้าก็ดี...น่ารักเข้าใจเค้าทุกอย่าง"
"ไม่หรอกตัวเองเลือกแล้ว ตัวเองมีความสุขเค้าก็ดีใจด้วย" พูดแบบนี้จริงๆ ครับ ผมไม่รู้จะพูดอะไรจะแย่งคืนก้อคงไม่ได้ ก็เค้าเลือกแล้วนี่.......จริงๆ ผมมาก่อนแท้ๆ ยังไม่สามารถจะรักษาไว้ได้เลย..
"เอก เค้าคืนให้ตัวเอง" พิศยื่นแหวนเงินที่สักชื่อผมให้ผม.....
"เก็บไว้เถอะ ถ้าไม่อยากเก็บก็โยนทิ้งไป เอกก็ไม่รู้จะเอาไปทำไม เอกไปล่ะ"จากนั้นผมก้อโบกแท๊กซี่กลับไปที่ห้อง กลับไปเหมือนคนที่ไร้วิญญาน ภาพต่างๆ มันไหลเข้ามาในจิตใจ ภาพหวานๆ ที่เราเคยมีให้กัน ภาพที่เราอยู่ด้วยกันมันไหลเข้ามาโดยไม่ต้องคิด แต่ภาพสุดท้ายตอนที่พิศแนะนำไอ้พี่ทิตให้ผมรู้จัก แล้วคำว่า"เรารักกันมาก"มันก็เข้ามาเหมือนคำคอยหลอกหลอนผมตลอดเวลา.......ผมเจ็บ.... ผมร้องไห้.... ผมอยากตะโกน...... ผมอยากจะลืม........
-
เสือไบ:the series (ตอน 14)
"ไอ้เอก ไอ้เอกตื่นเว้ย เป็นเหี้ยไรนี่มานอนไมตรงนี้ขึ้นไปนอนบนเตียง"ปวดหัวตื๊บๆเลย โหทำไมหัวมันหนักจังเลยตื่นมาตาหยี ไอ้เรย์นี่เอง คอแห้งผลัก ไม่มีเสียง ผมพยายามลุกนั่ง โหตัวหนักจัง เหลือบไปมองรอบข้าง ผมไม่ได้ฝันนี่ ข้างๆ มีขวดประมาณ แม่โขง ล้มอยู่ โซดา น้ำเกลื่อนไปหมด โหเมื่อคืนกินไปได้ไงนี่ เกือบสามกลม คนเดียว
"เฮ๊ยเป็นเหี้ยไรฟะ ไปเจอหน้าแฟน ฉลองใหญ่เลยนะมรึง แดกกับใครฟะนี่ อย่าบอกนะว่าแดกคนเดียว"
"แดกคนเดียว กรูโดนเขาบอกเลิกแล้ว" ผมร้องไห้อีกแล้ว น้ำตามันมาจากไหนก็ไม่รู้...ร้องไห้ตั้งแต่ในร้านตอนกินเหล้าก็จำได้ว่ากินเหล้าแกล้มน้ำตา กินๆไปร้องไป กินจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
"เฮ้ย มรึงจะร้องทำไม ผู้หญิงไม่ได้มีแค่คนเดียวนะเฟ๊ย" มันคงตกใจน่ะ ผมไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยอ่อนแอให้ใครเห็น แต่มันสุดๆ จริงๆ
"อือ ก็จริง ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียว แต่คนที่กรูคิดจะแต่งงานด้วยมีแค่คนเดียว กรูรัก กรูหวังไว้เยอะ"คราวนี้น้ำตาแตกเหมือนเขื่อนเลยครับ
"เล่าให้กรูฟังหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น" จากนั้นผมก็เล่าเห็นการในร้านที่ไปเจอมาเมื่อคืน
"โหแสบจริงๆ หว่ะ ถ้าเป็นกรูกรูคงอัดมันไปแล้ว" ก็จริงๆ น่ะเป็นไอ้เรย์ป่านนี้ไม่ใครก้อใครน่วมไปข้างหนึ่งแล้วไอ้นี่มันอารมณ์รุนแรงประมาณรักแรงเกลียดแรง
"เลิกร้องได้แล้ว ไปอาบน้ำ ไหวเปล่านี่สภาพมรึงดูไม่ดีเลยหว่ะ" ก้อคงใช่ครับ ตั้งแต่เมื่อวานผมยังไม่ได้กินข้าวเลย มีแต่เหล้า แล้วก้อเหล้า
"เดี่ยวกรูลงไปซื้อโจ๊กข้างล่างมาให้เอาอะไรอีกมั๊ย"มันคงเห็นหมดสภาพผมไม่เคยกินแบบนี้มาก่อน....ถึงจะเมาแค่ไหนผมก็ไม่มีสภาพที่ดูไม่ได้แบบนี้
"ซื้อพารามาให้กรูด้วย กรูปวดหัวตึ๊กๆ น่ะ" อือ หลังมันออกไปแล้ว ผมก็พยายามประคองตัวเองเข้าห้องน้ำกะจะเก็บทำความสะอาดบริเวณที่กินก่อนแต่ไม่ไหวจริงๆ มันล้ามันไม่มีแรงเลย...ผม เข้าไปอาบน้ำภาพต่างๆ มันก็ไหลเข้ามาอีก ผมร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้แข่งกลับน้ำในฝักบัว ผมนั่งในห้องน้ำนานมากๆ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลอีกแล้ว.. ออกมาแต่งตัว เห็นชามใส่โจ๊ก น้ำยา วางอยู่บนโต๊ะ เฮ้อลำบากมรึงอีกแล้วไอ้เรย์...มันเขียนโน้ตแปะไว้ด้วยน่ะ
"ไอ้เอกกินโจ๊ก แล้วกินยา ซะนะ กรูไปหาแฟนก่อน เดี่ยวกลับมาตอนสิบโมง"อือขอบใจมรึงหว่ะเรย์อย่างน้อยช่วงที่กรูแย่ๆ มรึงยังอยู่เป็นเพื่อนกรู ความจริงเรย์กับพิศ ไม่ค่อยจะถูกกัน เคยพาไปเจอครั้งสองครั้ง
"ไอ้เอกกรูว่าแฟนมรึงแปลกๆ หว่ะ รักกันไงฟะนี่ เหมือนเค้าจะหลอกๆมรึงไงไม่รู้" มันเคยบอกผมแบบนี้
"เอก ตัวเองแน่ใจเหรอ ว่าเรย์ไว้ใจได้น่ะ" ผมเล่าเรื่องที่ผมเจอเรย์ที่ บีซีซีให้พิศฟัง
เวลาสองคนนี้เจอกันก็ไม่ค่อยจะคุยกัน เฮ้อตอนนี้ผมรู้แล้วแหละว่าใครพร้อมที่จะจริงใจกับผม...
กินโจ๊กไปได้สองสามคำ รู้สึกผะอืดผะอมอีกแล้ว ดื่มน้ำตามสักหน่อย แฮงค์มากจริงๆ พยายามฝืนกินไปอีกสองสามคำ อย่างน้อยจะได้มีอะไรรองท้องบ้าง ไม่ไหวแล้ว ขืนกินต่อไปมีอ๊วกแน่เลย หยิบขวดพาราที่เรย์มันซื้อมาให้เทใส่มือสองเม็ด ภาพอดีตที่หวานๆ มันหวนเข้ามาอีกแล้วคิดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว แล้วก็ตามด้วยการบอกเลิก มือผมเริ่มสั่นเทาอีกครั้ง ผมเทยาหมดขวดเลย ตอนนั้นคิดอย่างเดียวเลยน่ะว่าอยากลืม ไม่อยากคิดอะไรแล้ว อยากจะนอนแบบไม่ตื่น(ไม่แน่ใจเหมือนกันครับว่ากินยาหมดกำมือตอนนั้นผมจะเป็นไงบ้าง)ผมเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำด้วยมืออันสั่นเทาเหลือบมองเห็นโน้ตที่ไอ้เรย์เขียนไว้ อือ อย่างน้อยก้อยังมีคนห่วงใยผม ผมยังมีแม่ มีญาติ หน้าแม่ผมลอยเข้ามาในความรู้สึก....อือ คิดอะไรไปนี่... ผมเทยาทั้งกำมือลงขวดไป ผมร้องไห้อีกรอบ รอบนี้แทบไม่มีน้ำตาอีกแล้วตาผมช้ำมากแล้ว
"ไอ้เรย์ กรูไม่อยากทิ้งมรึงหว่ะ กรูไม่อยากทำความเดือดร้อนให้มรึง กรูเป็นอะไรไปมรึงจะไปอยู่กับใครล่ะ"ผมบอกกับตัวเอง กินยาเสร็จแล้วผมล้มตัวนอน ทำไมตอนนี้มันหลับยากหลับเย็นจัง ภาพหลอกหลอนนั้นมันตามเข้ามาอีกแล้ว..ผมพยามยามจะสลัดมันออกไป พลิกตัวไปพลิกตัวมา ทำไมไม่หลับซักที ทำไมเวลามันเดินช้าแบบนี้นะ............เกือบ ชั่วโมงผมหลับไป หลับแบบฝันร้าย ฝันเห็นหน้าน้องกระเหรี่ยงผม กับไอ้พี่ทิต
ห้าโมงเย็นแล้ว ผมตื่นมา อือ...เหลือบไปดูรอบห้อง อือ ห้องสะอาดแฮะ สงสัยไอ้เรย์ทำความสะอาดให้ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ เออ อยู่ใต้เตียงนี่เอง ทำไมมันไม่มานอนข้างบนล่ะ กลัวนอนแล้วผมจะตื่นแหงๆ เลย ไอ้นี่มันขี้เกรงใจผมอยู่ด้วย
"ตื่นแล้วเหรอวะ เป็นไงบ้าง" มันถาม
"อือ ดีขึ้นแล้วหว่ะ ขอบใจมากนะ"
"กรูซื้อข้าวมาน่ะ อยู่บนโต๊ะกินซะ "มันบอกอีก
"ขอบใจ เดี่ยวกรูอาบน้ำก่อนหว่ะ" อาการดีขึ้นมากแล้วครับตอนนี้แต่แฮงค์ หาน้ำดื่มดีกว่า
ผมอาบน้ำตอนนี้ไม่ทำเหมือนเมื่อเช้าแล้ว เพราะส่งกระจกดูสภาพตัวเองแล้วมันดูไม่ได้เลยครับ ตาบวมแดง สภาพเหมือนคนไม่มีวิญญาน เลย ออกจากห้องน้ำ ไอ้เรย์มันเปิดวิทยุ อือ เปิดอะไรก็โดนหมดทำไมวิทยุมันมีแต่เพลงอกหักล่ะนี่ ไม่ชอบเอาเลย ฟังแล้วมันจะคิดถึงแต่ความหลัง
"ปิดนะ กรูขอ" มันหัวเราะหึๆ ผมคว้าข้าวในกล่องมานั่งกิน อือ อะไรตอนนี้กินไปก็ไร้รสชาด จริงๆ กินไปได้ไม่กี่คำก้อ อิ่ม(แต่เยอะกว่าเมื่อเช้า)
"ไปไหนเหรอเปล่าวะ คืนนี้" ผมรู้ว่าเป็นวันหยุดของมันแต่ไม่รู้ว่ามันต้องไปไหนเหรอเปล่า
"ไม่หว่ะ "
"เดี่ยวลงไปกินเหล้าข้างล่าง กัน" ผมชวน ไม่อยากอยู่เงียบ ไม่อยากอยู่คนเดียว อยากจะหาอะไรทำๆ จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน
"กี่โมงล่ะ จะให้โทรชวนไอ้อาร์ม ไอ้ชาญมาด้วยเปล่า" เพื่อนที่ทำงานที่ tags แหละครับ ผมกินกับพวกนี้บ่อย
"สองทุ่ม ล่ะกัน เอาดิ ชวนมาเยอะสนุกดี "
"อือ เดี่ยวกรูลงไปโทรชวนล่ะกัน มรึงจะนอนต่อเหรอ"
"เปล่าน่ะ ขอจัดการอะไรสักแป๊บก่อนก่อน มรึงลงไป"
"จัดการอะไรของมรึงวะ เอาเถอะเดี่ยวกรูขึ้นมาล่ะกันไปโทรเรียกไอ้ชาญไอ้อาร์มก่อน" หลังจากที่มันออกจากห้องไปแล้วผมก็จัดการกับของที่ผมต้องจัดการครับ ผมหยิบหมวกไหมพรม อือ มันเป็นหมวกที่ผมใส่เป็นประจำตอนนอน(ก็เค้าซื้อให้ผมตอนไปเชียงใหม่) พวกสคส. ของขวัญที่เคยซื้อให้ผม การ์ด หนังสือ เยอะแยะเหมือนกันแฮะ เกือบเต็มถุง อือ อีกอย่างหนึ่งก็คือแหวน หาเสื้อที่ใส่เมื่อคืน อือ ยังอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ผมใส่มันไว้ในถุง พยายามนึกว่ามีอะไรเหลืออีกเหรอเปล่า คงหมดแล้ว ผมจะทิ้งความทรงจำทั้งหมดของผมที่มีกับยัยกระเหรี่ยงของผมไปกับถุงนี้ ผมมัดปากถุง อือจบกันทีความรักของผม ผมหิ้วถุงออกไปทิ้งพอกันที.....
ประมาณสองทุ่ม แต่งตัวลงไปร้านอาหารข้างล่าง พวกมันโทรมาตามแล้ว สมาชิกก้อหน้าเดิมๆ แหละครับ(ผม เรย์ ชาญ อาร์ม) ไอ้อาร์ม กับไอ้ชาญ แซวผมใหญ่
"ไรฟะอกหักแค่นี้ดูทำตัว"
"ปล่อยเค้าไปเถอะหว่ะ แฟนมรึงเค้าคงคิดได้เป็นกรูกรูก้อทิ้ง"
"ขี้เมาอย่างมรึงใครจะมาสนฟะ" ฯลฯ
สาระพัดครับ ไอ้เพื่อนเลว เพื่อนมรึงเสียใจอยู่นะเฟ๊ย... กินไปจนกี่โมงไม่รู้ รุ้แต่ว่าเมามากโดนหิ้วปีกกลับ(ปกติเป็นคนที่ดื่มแล้วไม่ค่อยเมา ถึงจะเมาแต่ก้อเก็บอาการไว้ทุกครั้ง) ตื่นมาก้อเหมือนเดิมครับคือแฮงค์ ร่างกายโทรม ผมไม่มีเวลามาดูแลตัวเองเท่าไหร่ครับช่วงนี้ เย็นมาก้อเหล้าๆ พยายามจะไม่คิดแต่มันก้ทำไม่ได้สักที ดื่มมันไป มันจะได้หลับ .......
อาทิตย์แรกของการอกหัก ชีวิตการทำงานผมดูจะแย่ตามไปด้วย ขาดสมาธิ นั่งเหม่อลอย พี่ติ๊กเดินมาบ่น
"ไอ้นุ่ม มรึงเป็นเหี้ยไรฟะ ทำงานผิดอีกแล้ว อาทิตย์นี้มรึงทำงานผิดมาหลายครั้งแล้วนะ หัวหน้างานมรึงบ่นๆ แล้ว"ใช่ดิ ผมไม่มีสามาธิทำงานมาหลายวันแล้ว งานที่ผมทำจะเกี่ยวกับเอกสาร,ตัวเงิน อะไรแบบนี้ด้วยดิ มันต้องละเอียดนิดนึง
"ไหนพี่ เดี่ยวผมเอามาแก้"ผมรับงานเอามาดู อือ ผิดจริงๆ ผิดเล็กผิดน้อย อีกแล้ว อะไรนี่เมื่อก่อนจะไม่มีเลยครับ ค่อนข้างจะตรวจแล้วตรวจอีกก่อนส่งให้เจ้านายเซ็นต์
"เป็นไรวะ บอกพวกกรูได้นะ ทำตัวเหมือนอกหัก" พี่พีบอก
"ก็ประมาณอกหักแหละพี่" พูดได้ประมาณนี้ตาผมเริ่มแดงอีกแล้วแฮะ ทำไมช่วงนี้น้ำตามันสั่งง่ายเหมือนนางเอกละครไทยเลยผมก้อเล่าเรื่องให้พี่ๆ ฟังอย่างคร่าวๆ
"สาด พูดแค่นี้จะร้อง มรึงเป็นผู้ชายนะเฟ๊ย เอาเช็ดขี้มูกซะ"พี่ติ๊กหยิบประมาณทิชชู่ส่งให้ครับ
"ขี้มูกบ้านน้องไม่ได้ออกที่ตานะ พี่" ผมคว้ามาเช็ดอือพี่ๆที่นี่ ก็ดีแบบนี้แหละ เริ่มยิ้มได้บ้างแล้วผม
ตอนนี้ยังอยู่ในระยะแผลสด คิดถึงทีไรคอยจะร้องไห้ทุกที........ประมาณเพลงกวีบทเก่าที่ผมเคยค้างไว้อีกครึ่งหนึ่งแหละ ตอนนี้ไม่ว่าฟังเพลงเศร้ามันก็เศร้าแล้ว(ไม่เข้าใจทำไมถึงมีแต่เพลงประเภทอกหัก,ความรักไม่สมหวังเยอะมาก)
จนวันที่เขาลืมเรา จู่จู่ ความเหงาก็เกิดมี
กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี
ได้อ่านอีกที่น้ำตาจะไหล
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองสักครั้งกับความผิดหวัง
ต้องเจ็บต้องเหงา
เก็บความหมายทุกตอน เก็บอักษรทุกตัว
อยู่ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
ให้มันช้ำไปอีก ให้ช้ำเข้าไปให้มันสาแก่ใจ
ให้ช้ำกว่านี้
-
เหอ เหอ อกหักเพียงครั้งยางม่ายตายยยยยยยย :m15: :m15:
-
เดี๋ยวก็ผ่านไปได้เอง เอาใจช่วย :m11:
-
:m9: เข้ามาดันเอก อึ๊บๆๆ
-
เสือไบ:the series (ตอน 15)
หนึ่งเดือนผ่านไป ช้าโคตรๆ ผมยังเหมือนเดิม ครับ ยังรู้สึกแย่ๆ พักนี้ขาดงานบ่อยมากเลยครับ วันเว้นวัน (แต่อย่างว่าเน๊อะราชการ มันมีวันลาป่วย ลาพักพักร้อน เยอะอยู่แล้ว ) พักนี้ชีวิตผมประมาณนางเอกละครพื้นบ้านไทยเลยครับ ประมาณว่า เคราะห์ซ้ำ กรรมซัด
หนึ่ง เดือนที่ผ่านมาผมทำงานพลาดบ่อย โดนหัวหน้างานถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม และเมื่อวานสดๆ ร้อนๆเลยครับ ช่วงกลับมาจากทำงาน เมื่อวานเลิกเย็น ประมาณ ทุ่มกว่าๆ มาถึงที่ตลาดพงษ์เพชร วันนี้กินเหล้าที่ห้องล่ะกัน นัดพวกไอ้เรย์ไว้ด้วย ซื้อประมาณกับแกล้ม เหล้า ที่ตลาดครับ ของที่นี่ถูก เดินๆ ไป ท่อประปาแตกครับ น้ำท่วมเจิ่งเลย ผมคงต้องถอดรองเท้าลุย ลุยก็ลุยวะ แล้วทำไมไม่มีใครเขาเดินซอยนี้เลยนี่ เดินๆ ลุยไปเกือบถึง ตึกที่ผมพักแล้ว น่ะ ตูม โห เสียงดังฟังชัด ผมตกท่อ.... ลึกเกือบ เอว เลยครับ น้ำดำปี๋ ข้าวของที่ซื้อมาโหตกท่อหมด เสื้อผ้า กางเกงตอนนี้ดำปี้ น้ำในท่อตลาดรู้ๆ อยู่ครับ กลิ่น แม่ง สุดยอด ทั้งน้ำหมู ขี้ไก่ อือ ไม่อยากเล่า.....กว่าจะลากสภาพลูกหมาตกน้ำขึ้นห้อง ตอนนี้เหลือแต่เหล้าอย่างเดียวครับ กับข้าวอย่างอื่น ไม่เอาแล้ว....หมดอารมณ์กิน ไปถึงที่ห้องแม่งโดนไอ้เรย์ ไอ้อาร์มไอ้ชาญ แซวอีกว่าอกหักจนตาบอดเหรอไง ถึงได้เดินตกท่อ ..... เออ กรูมันเลว ที่ประคองรักไว้ไม่ได้ ....
วันนี้ก็เช่นกันครับเป็นเหตุการณ์ที่ผมจำได้ดีครับ.... วันศุกร์ตาเขม่นๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว... ตอนเย็นตอนเลิกงาน พี่ติ๊กชวนขึ้นสโมสร ก็ประมาณดื่มเหล้านั่นแหละ
"ไอ้พี ไอ้ตั้น เดี่ยวขึ้นสโมสรหว่ะ ไปหาเหล้ากิน กัน ฉลองที่ผู้หญิงเค้าทิ้งไอ้นุ่ม"โดนอีกแล้วผม
"โหจะเดือนกว่าแล้วนะพี่ติ๊ก ไม่ฉลองซะชาติหน้าเลยน่ะ"
"กรูกลัวมรึงจะตายซะก่อนล่ะซิ ดูที่ผ่านมาดิ สภาพแม่งเหมือนหมาตายซาก"
"มันยังไงพี่...หมาตายซากพี่น่ะ"ผมถาม ตอนนี้ทะเล้นได้เหมือนเดิมแล้วครับแต่ยังไม่เต็มร้อย
"มีแต่ร่างกายไม่มีวิญญานไง"
ก็คงใช่ครับ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมทำตัว แย่มาก ผมเผ้า, หนวดเคราไม่ค่อยจะดูแล เสื้อผ้าบางครั้งผมก็ไม่รีด ใส่ยับๆ ไปทำงานแหละ จะอายอะไรครับยังเด็กอยู่เพิ่งจบมาปีกว่าๆ เอง ผมไม่ใช่ประเภทที่จะต้องใส่เสื้อผ้ากลีบคมอยู่แล้วนี่
ห้าโมงผม พี่ติ๊ก พี่พี พี่ตั้นก็ มาล้อมวงที่โสมรสร ที่นี่ดีนะครับติดแม่น้ำเจ้าพระยา เห็นวิว เห็นพระอาทิตย์ตกดิน เห็นเรือโดยสารผ่าน มีเรือมาขายของพวกผลไม้ มีเรือมาขายปลาหมึกย่าง มีเรือขนทราย และเรือนำเที่ยวผ่านมา เพลินตาดี บรรยากาศประมาณคลาสสิคๆ
นั่งกินประมาณชั่วโมงก็คุยเรื่องทั่วไปแหละครับ(เรื่องผู้หญิง,เรื่องบอล,เรื่องงาน,เรื่องสาวที่....(อาบอบนวด),เรื่องแฟนผม) พี่ตั้นขอตัวไปอีกแล้วไปแบบว่าไปอาบน้ำแบบนี้แหละครับ เฮ้อ มาที่นี่ทีไรหาเรื่องไปได้ทุกที ไปก็ไม่ยักจะชวนผมเลยนะครับ ชวนแต่เพื่อนแก.... (น้อยใจนะพี่ตั้น)
กินได้ประมาณเกือบหกโมงพี่พีขอตัวกลับ(ต้องกลับบ้านต่างจังหวัด)พวกผมเลยหมดสนุกเลยคับ ขาดมวยคู่เอก ประมาณ เหล้ากับ เป๊บซี่แล้วนี่
"เมายัง ไปกินต่อบ้านกรูเปล่า" พี่ติ๊กชวนไปกินที่บ้านก็ประมาณใกล้ๆ รร.เก่าที่ผมเรียนนั่นแหละ
"ไปดิพี่ เบื่อๆเหมือนกัน" จากนั้นพวกเราก็มูฟไปที่บ้านพี่ติ๊กครับ ตอนแรกไปกินที่ป้อมครับ(ข้างบ้านพี่ติ๊ก) ก็ประมาณป้อมยาม แต่สร้างให้มันเป็นร้านเหล้า ข้างๆ มีคลองด้วยแหละแต่เป็นคลองน้ำเน่า เพราะช่วงนี้เค้าไม่ปล่อยน้ำเจ้าพระยาเข้ามา ยุงตัวเท่าแม่ไก่ชุมมากๆ กินได้แป๊บๆ โห มีรุ่นน้องที่ โรงเรียนมากินด้วยอีกแฮะ จากที่กิน สองคนเป็นประมาณ 6 คน กฎการดื่มเหล้าของ รร.ผมนะครับ ถ้าชงต้องหมดแก้ว(ป่าเถื่อนจริงๆ)รุ่นน้องที่เลขประจำตัวมากสุดต้องเป็นคนชงเหล้า จากเหล้าขวดแรก ต่ออีกขวด แล้วก็ต่ออีกขวด.....ทำไมรุ่นน้องรุ่นนี้มันกินเก่งกันฉิบวะ รุ่นพี่มรึงจะไม่ไหวแล้ว พี่ติ๊กตอนนี้เริ่มจะหมดสภาพแล้ว ส่วนผมยังประคองตัวอยู่ได้
"เอ๊ย พอก่อนหว่ะ ช่วยกันหามพี่ติ๊กไปที่บ้านแกก่อน"ตัวหนักโคตรๆ เลย เฮ้อ ลำบากรุ่นน้องกับ ผมอีกพี่ติ๊ก กว่าจะช่วยกันหามกลับได้ เหนื่อยไปตามๆ กัน
"กินต่อเปล่าวะ พวกเอ็ง"
"แล้วแต่พี่ครับ" นี่คือคำตอบเหมือนเป็นกฎครับ คือเวลารุ่นพี่ชวนกินเหล้า รุ่นน้องมันจะพูดแบบนี้ประจำ ซึ่งไม่เว้นแม้แต่ผม ถ้าพี่ชวนผมก็พูดแบบนี้แหละ
กินต่อกับพวกนี้ต่ออีกสองกลม โห พวกรุ่นน้องเริ่มร่วงไปทีละคนสองคน ในที่สุดก็ร่วงกันหมด เฮ้อ ทิ้งพี่เก็บซากอีกแล้วนะพวกมรึง นอนกันก่อนนะเดี่ยวเถอะลักหลับพวกมรึงซะเลย.....(ล้อเล่นนะครับตอนนี้ยังไม่เป็นเกย์)
กว่าจะเก็บของเสร็จครับเกือบชั่วโมง (ประมาณเก็บขยะเก็บขวดเหล้าโซดา ล้างจาน ล้านแก้ว) เสร็จแล้วจะนอน ไม่คุ้นที่เลย พื้นก็พื้นไม้ หมอน โซฟาก็โดนพวกรุ่นน้อง จับจองเกือบหมด
"นอนที่คอนโดดีกว่า" การกระทำเร็วเท่าความคิดจ ผมแต่งตัวใส่รองเท้าออกไปเลยครับ กะจะโบกแท๊กซี่แถวข้างหน้านี่แหละ
รอนานเกือบ 10 นาที แท๊กซี่ไม่มาซักที เปลี่ยวก็เปลี่ยว มันจะมีมาเหรอนี่ต้องออกไปขึ้นถนนใหญ่
ผมก็เลยเดินออกไป ทางตอนนั้นทั้งเปลี่ยว ทั้งมืด ทั้งไม่คุ้น เพราะไปครั้งแรกแม้โรงเรียนผมจะอยู่แถวนี้ก็เถอะแต่ผมก็ไม่เคยมาแถวบ้านพี่ติ๊กเลย เดินออกไปได้สักนิดเริ่มกลัวแฮะ รู้สึกจะหลงทางครับเพราะบ้านที่นี่จะเป็นแบบบ้านไม้ลักษณะเหมือนกัน ทางก็คล้ายๆ กันทำไงดีนี่ เห็นไฟสีส้มๆ แต่ไกลครับ ผมคิดว่านั่นน่าจะเป็นถนนใหญ่
"เฮ้อ กรูไม่น่าออกมาเลย"
บรื๊นๆ เสียงมอเตอร์ไซด์มา ไชโยมอเตอร์ไซด์รับจ้างมาแล้ว แต่เอ๊ มีผู้โดยสารนี่หว่ะ นั่งซ้อนกันมาสามคน เฮ้อ สงสัยต้องได้เดินจริงๆ คิดยังไม่ทันใรเลยครับ มอเตอร์ไซด์คันนั้นก็แล่นตรงมาที่ผม
"ตุ๊บ" "ตุ๊บ"ผลั๊ก" ตามมาด้วยเสียงขาดผลึง ของสร้อยคอผม แล้วก็นาฬิกา
ตอนนี้ผมตัวงอแล้วครับโดนชกที่ท้องสองที ปลายคาง หนึ่งที หลังจากนั้นมันก็ดึง สร้อยคอหนึ่งบาทที่คอ และนาฬิกาที่ผมใส่ สร้อยน่ะขาดไปแล้วครับติดมือมันไป ครึ่งหนึ่ง ตกที่เสื้อผมอีกครึ่งหนึ่ง นาฬิกามันได้ไปครึ่งเหมือนๆกันครับ เพราะมันดึงไป แว๊บไฟหน้ารถส่องมาที่ผมล้มกุมท้องอยู่.... เสียงรถกะบะวิ่งมา พวกมันเผ่นไปแล้ว
"น้องเป็นอะไรเหรอเปล่า โดนกระชากสร้อยเหรอ"
"ครับ พี่ "ผมยังเอามือกุมท้องอยู่ครับ จุกมากๆ เลยครับโดนเต็มๆ จังๆ เลย
"จะไปไหนล่ะ ไปแจ้งความเปล่าเดี่ยวพี่ไปส่ง ดึกๆแบบนี้ไม่น่าออกมาแถวนี้เลยขี้ยามันเยอะ "
"ไม่ดีกว่า ส่งผมหน้าถนนใหญ่ก้อพอครับพี่" คือผมไม่อยากมีเรื่องน่ะครับ กลัวสาระพัดแค่นี้ผมก้อแย่พอแล้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ดีครับปล่อยคนชั่วให้ลอยนวล ผมทั้งเจ็บทั้งแค้น เสียดายสร้อยเส้นนี้แม่ผมซื้อให้ตอนรับปริญญา นาฬิกาเป็นนาฬิกาคาสิโอ น้าซื้อให้ตอนเรียนจบ ผมขอบคุณพี่ที่เค้ามาส่งผมที่ถนนใหญ่เสร็จ ผมก็โบกแท๊กซี่กลับหอที่พงษ์เพชรครับ ตอนนี้ยังจุกๆ อยู่ ถึงหอ ผมอาบน้ำนอนเลยครับ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ(วันนี้อยู่คนเดียวครับไอ้เรย์ไปทำงานกะดึก)
เช้ารุ่งขึ้นผมรีบโทรบอกแม่ผม (ตอนนั้นผมกำลังหาคนปลอบใจครับกำลังเสียขวัญ) ผมคิดว่าไม่ว่าผมจะเดือดร้อนทุกข์ใจแค่ไหนคนที่พร้อมจะให้คำปรึกษา แนะนำ ให้กำลังใจก็คือ แม่ผมนั่นเอง
"ไม่เป็นไรเอก ถือว่าฟาดเคราะห์ไป ของแค่นี้หาใหม่ได้" พูดถึงเคราะห์แม่ผมเคยเตือนแล้วครับแม่ผมเอาดวงไปให้พระท่านดู พระท่านบอกว่าดวงปีนี้ผมตกหนัก...จะเสียทั้งทรัพย์ ทั้งของมีค่า ทำอะไรต้องระวังอย่าประมาณ ต้องพยายาม ทำทำบุญไว้ด้วย ประมาณนี้แหละ ตอนแรกผมไม่เชื่อเท่าไหร่ครับ ผมน่ะค่อนข้างจะเชื่อว่าเวรกรรมมันอยู่ที่ตัวเรา ถ้าเราทำตัวดี ก็จะได้ดี เราทำตัวไม่ดีเราก็จะได้ผลกรรมนั้น ผมไม่เชื่อว่าดวงมันเกิดจากลิขิตของฟ้า อะไรแบบนี้ครับ(เรียบเรียงไม่ค่อยจะถูกเลย)
หลังจากที่คุยกับแม่เสร็จ แม่บอกให้ผมกลับบ้านครับ ไปรดน้ำมนต์ วันพรุ่งนี้เลย ผมก็เลย รับปาก ตอนนี้ผมอยากเลิกดื่มเหล้าแล้วครับ เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้มันเหมือนรอดตายอย่างหวุดหวิด ถ้าไม่มีพี่รถกะบะคันนั้นผ่านมา ผมอาจจะโดนแทง โดนทุบ ด้วยไม้ไปแล้วก็ได้
เรื่องที่โดนกระชากสร้อยนี่ผมไม่บอกใครนะครับ มีเฉพาะแม่ผมเท่านั้นที่รู้ บางเรื่องต้องสแกน....จะบอกใครบางครั้งก็ต้องคิดหน่อย.....มันเหมือนซ้ำเติมตัวเองให้เค้าสมน้ำหน้าไงไม่รู้
อกหักครั้งแรกผมโดนมาแทบจะเอาชีวิตไม่รอดมันทำให้ผมเข็ดเรื่องความรัก เรื่องผู้หญิงไปเลย... ผมขอพักรบเรื่องรักไว้ก่อนน่ะ ถ้าหัวใจและร่างกายผมแข็งแรงกว่านี้ ผมจะเดินตามหามันเอง .... ชาตินี้ผมจะต้องหาผู้หญิงที่พร้อมจะก้าวเดินไปกับผมได้ทุกที่ให้ได้ จะนานแค่ไหนผมก็จะรอ(ฮ่าฮ่า...สงสัยแล้วดิครับ ว่าผมเป็นเกย์ ตามชื่อเรื่องเหรอเปล่า)
-
เสือไบ:the series (ตอน 16)
หกเดือนผ่านไป ทุกอย่างดีขึ้น ผมลืมความเจ็บปวดไปเกือบหมดแล้วแต่ยังคงเหลืออาการซึมๆ อยู่บ้าง(เวลาฟังเพลงอกหัก รู้สึกคำว่าเจ็บปวดเสียใจเข้าถึงใจทุกที) ตอนนี้ถ้าถามผมเรื่องความรัก ผมบอกว่าผมมีครับ แต่มีสำหรับตัวเอง หก เดือนที่ผ่านมาผมไม่เคยดูแลตัวเองปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความทุกข์,เหล้า และสาระพัด ผมส่องกระจกดูตัวเองผมถึงคิดได้ว่า อือ เราอาศัยร่างนี้มาแล้วเราก็น่าทะนุถนอมไม่ใช่จะทำร้ายมัน
วันนี้ผมมาทำงานปกติครับ ชีวิตราชการเฮ้อเช้าชามเย็นชามจริงๆ หลังจากทำงานเสร็จช่วงเช้าเสร็จ(ทำแค่เกือบชั่วโมง)ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว....อ่านหนังสือพิมพ์ นั่งเล่นเกมส์ ฆ่าเวลาให้หมดไปวันๆ ตกเย็นไม่แน่อาจจะต้องขึ้นสโมสร ไปสังสรรค์กับพี่ๆ ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้..............
"ไอ้นุ่ม รับโทรศัพท์"พี่ตั้นเรียกไปรับโทรศัพท์
"สวัสดีครับ"
"กรูเอง เอก"
"กรูน่ะใคร"
"กาย ไง เอกกรูเอาของฝากฝากไว้ที่ลุงมรึงนะ"เพื่อนผมครับชื่อกาย แนะนำคนนี้คร่าวๆ นะครับ ประวัติก็คือเป็นเพื่อนข้างบ้านลุงที่ผมอาศัยอยู่แหละ หน้าตามันประมาณเคนธีระเดช เป็นคนชลบุรี คือตอนที่ผมเรียนอยู่แหละ ก็มีมันเป็นเพื่อนที่นี่แหละ รู้จักมันตอนไปแข่งบอลที่ศูนย์เยาวชนข้างบ้าน....หลังจากนั้นก็สนิทกัน คือชอบไปเที่ยว ดื่มเหล้าด้วยกัน แต่หลังๆ มันต้องไปอยู่กับแฟนมันที่ภูเก็ต ผมก็เลยไม่ได้เจอมันอีกเลย เพิ่งได้ยินเสียงมันตอนนี้แหละ
"มากรุงเทพแล้วเหรอ มากี่วันล่ะ"
"อยู่ตลอดไปเลยหว่ะ กรูเลิกกับแฟนแล้ว"ทีแรกผมนึกว่าแฟนมันเป็นผู้หญิงนะครับ แต่มารู้ทีหลังว่าเป็นผู้ชาย
"มีธุระอะไรเปล่า กรูทำงานอยู่" ฮ่าฮ่า ความจริงไม่มีงานหรอกครับแต่มันเป็นมารยาทโทรศัพท์ที่นี่มีไว้ติดต่องานเดี่ยวพี่ๆ เค้าจะว่าเอา
"คืนนี้ไปเที่ยวกันที่ฮอลลีวู๊ด รัชดา อยากเจอมรึงหว่ะ กรูเช่าห้องอยู่ลาดพร้าว"
"อ้าวไม่บอกกรู มาพักกับกรูก็ได้....กรูอยู่พงษ์เพชร"
"ไม่หว่ะ กรูอยากอยู่คนเดียว กรูทำงานได้ เจ็ดวันแล้ว"
"ทำงานที่ไหนวะ"
"ร้านนวดหว่ะ แถวซอยอารีย์"
"แล้วเจอกันที่ไหนวะ ไปที่ฮอลเลยเหรอเปล่า" ผมถาม
"มรึงมาหากรูที่ร้านก่อนได้เปล่าวะ กรูไม่แน่ว่าจะเลิกงานกี่โมง เดี่ยวเลิกงานแล้วไปด้วยกันเลย"
"ได้ๆ กรูไม่มีไรทำอยู่แล้ว"
"เบอร์กรู 01............โทรมานะ มานั่งรอที่ร้านที่กรูทำงานได้ "โหมีมือถือด้วยช่วงนั้นมือถือเริ่มมีออกมาแล้วครับ แต่ผมยังไม่ใช้ คือประมาณว่า แพง ด้วย ไม่มีธุระในการใช้โทรศัพท์มือถือมากมาย
"โอเค กรูคงไปถึงประมาณสองทุ่มแหละ แค่นี้นะ" ได้เที่ยวกับมันอีกแล้ว ไอ้นี่มันเที่ยวเก่ง ประมาณว่าเสือเที่ยวตัวจริง มันรู้จักร้านเกือบทุกที่ มันจบประมาณ ปวส.แหละครับ หลังจากนั้นมันก็ทำงานประมาณร้านนวด ผมไม่รู้รายละเอียด(งานนวด)อะไรมากมายหรอก แต่รู้ว่าไอ้นี่แฟนมันเยอะ(ประมาณว่าสาวแก่เสี่ยหนุ่มแบบนี้แหละ)
สองทุ่มผมไปที่ร้านที่มันทำงาน... อยู่ประมาณซอยอารีย์(ฮ่าฮ่า ร้านนี้ชาวสีม่วงเค้ารู้จักดี)โหร้านไรฟะนี่ มันไม่เหมือนร้านอาหารหรือร้านนวดเลยแฮะ ผมโทรหามัน มันบอกว่าให้เข้ามาข้างในเลยมันรออยู่ ......
"เอก รอกรูที่นี่ก่อนนะ กรูติดแขกอยู่ อีกชั่วโมงครึ่งค่อยไปกัน"
"โหสาด แล้วบอกให้รีบมา"ผมเริ่มบ่นๆ บรรยากาศร้านมันแปลกๆ ไม่มีผู้หญิงเลยแฮะ จะมีก็ประมาณสาวประเภทสองอยู่คนแหละครับ
"เดี่ยวมื้อนี้กรูเลี้ยงมรึงเอง" ฮ่าฮ่า ของฟรีอีกแล้ว ไม่เป็นไรรอได้ อีกอย่างหนึ่งอยากไปอยู่แล้วบ่นไปเป็นธรรมเนียม
"อือ รีบมาล่ะกันกรูรอที่นี่แหละ"หลังจากนันมันก็เดินขึ้นบันไดไป
ผมนั่งหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน...ที่นั่งมันแคบ....ประมาณว่ามีตู้กุณแจ ล็อคเกอร์ทั้งสองข้าง มันมีคนเดินเข้าออกตลอดเวลา อือ พนักงานที่นี่จะใส่ประมาณ กางเกงเล ถอดเสื้อ แต่แขกหรือคนนวดเหรอเปล่านี่นุ่งผ้าเช็ดตัว.....
ผมนั่งอ่านหนังสือไม่ถึงห้านาทีครับก็มีคนมานั่งข้างๆ....ประมาณว่ามาแต่งตัวใส่เสื้อผ้า...... เค้ายิ้มให้ผมด้วย
"สวัดดีครับ มานวดเหรอครับ"
"เปล่าครับมารอเพื่อนครับ เดี่ยวจะไปเที่ยวด้วยกัน"
"อ้าวเหรอครับ ขอโทษครับ แต่พี่สนใจที่จะนวดเหรอเปล่าครับ"
"นวดเหรอ"ก้อสนใจน่ะ เมื่อยๆมาด้วย พักนี้เล่นกีฬาตีเทนนิส ไม่ได้ลงขวดทุกวันเหมือนตอนอกหัก
"ไม่เคยนวดครับ แต่ก็น่าสนนะ นานเปล่า เดี่ยวอีกชั่วโมงกว่าเพื่อนผมก็ลงมาแล้ว"
"ไม่นานหรอกครับ ชั่วโมงเดียวก็ได้ เอาเปล่าพี่ ผมยังไม่ได้ซักนวดเลย"
"ราคาล่ะ"ผมถามต่อตอนนั้นเริ่มสนใจแล้ว...
"ค่าร้านห้าร้อยครับพี่"ก็ถูกดีนี่....
"งั้นนวดก็ได้ครับ"
"ตกลงนะครับ งั้นขอเบอร์ล๊อคเกอร์พี่ครับ"
"ไม่มีครับ"
"อ้าว งั้นเดี่ยวผมไปเอามาให้นะ"มันหายไปได้แป๊บ...ก็กลับมายื่นกุญแจให้ผม
"พี่เปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ อาบน้ำที่โน่น เดี่ยวผมไปเตรียมอุปกรณ์ก่อนครับ"แล้วมันก้อหายไปผมเปิดล๊อคเกอร์มีผ้าเช็ดตัวเลยหยิบมาใส่อาบน้ำถอดเสื้อผ้า อือ ไม่เคยบรรยากาศแบบนี้เลยแฮะ(ขนาดผมไม่เคยอายนะ...อยู่ที่โรงเรียนเก่าก็อาบน้ำแก้ผ้าเห็นกันเป็นประจำอยู่แล้วแรกๆ ก็อาย แต่หลังๆ ผมเริ่มชิน...) อาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว...ผมมานั่งรอที่เดิม สักพักมันก็มาหาผม
"พี่ตามผมมาครับ"ผมเดินตามมันไป......เข้าไปในห้องประมาณสองเมตรคูณสี่เมตร เป็นห้องแฮร์มีกระจก
"นอนคว่ำครับพี่"ผมก็นอนครับ....นอนคว่ำ
"พี่ครับ ถอดผ้าเช็ดตัวและกางเกงในด้วยครับ เดี่ยวเปื้อน"หุยตายล่ะวา ไม่เคยจริงๆ แบบนี้มันประมาณว่าคนแปลกหน้า......ถ้าผู้หญิงก็ว่าไปอย่างแต่นี่มันผู้ชายที่ไม่รู้จักกันและก็สองต่อสองด้วย....แต่เอาวะเอาไงเอากันผมสู้อยู่แล้วยิ่งในห้องสองคนแบบนี้ ไม่มีใครเห็น ลุกไปจะถอด.....โหมันถอดก่อนผมซะอีกเฮ้อแบบนี้ไม่อายวะ จะได้รู้ว่าน้องชายใครเล็กใครใหญ่ ฮ่าฮ่า(ของผมประมาณรองแชมป์รุ่นอยู่แล้วนี่)หลังจากจัดการกับเสื้อผ้าที่มีอันน้อยนิดตอนนี้แล้วผมก็นอนคว่ำ...มันค่อยๆ ชโลมน้ำมัน(ประมาณน้ำมันทานตะวันแต่กลิ่นหอมดีแฮะ สงสัยใส่กลิ่นไปด้วย)ลงที่มือมันนวดประมาณเท้าผมก่อน... ไม่น่าเชื่อแฮะมันไม่มีท่ารังเกียจเลย.....ผมเห็นจากกระจก (ผมว่าเท้ามันเป็นอะไรที่ต่ำๆ ของร่างกายไม่ค่อยมีใครกล้าสัมผัสของคนแปลกหน้าหรอก)อือมันนวดเท้าผมดีมากเลยแฮะเริ่มรู้สึกสบายและเคลิ้มๆ แล้ว
หลังจากนวดเท้าทั้งสองข้างเสร็จ มันก็เริ่มนวดขา โหตอนนี้ผมเคลิ้มยิ่งกว่าเคลิ้มอีกแฮะ มันสยิวๆ ยังไงไม่รู้ น้ำหนักแรงที่กดตรงขา แล้วมือที่คอยบีบ คอยกดตรงขา เฮ้อ ตอนนี้มันไม่ขาแล้วดิ มันมาบริเวณก้นแฮะ ผมไม่รู้จะบรรยายอย่างไง..... หัวใจผมเต้นตุบๆ แรงมากๆ แบบว่าไม่เคยเจอแบบนี้ แต่เอ๊ะมือมันเริ่มป้วนเปี้ยนป้วนเปี้ยนบริเวณก้นกับเอกน้อยแล้วดิ เอกน้อยผมก้อรู้งานดีเหลือเกิน ไม่ไหว ต้องหาเบี่ยงเบนความสนใจหน่อยดีกว่า(ฮ่าฮ่า นี่ไม่ใช่ซีรี่ส์เซ็กส์นะครับ เพราะฉะนั้นไม่บรรยาละเอียดแบบนั้น)
"ชื่ออะไรครับ"ผมเริ่มถามแล้ว ขืนไม่ถามดิ ผมใจจะขาดอยู่แล้ว
"เอ็กส์ ครับพี่ แล้วพี่ล่ะ"
"โห เหมือนกันเลยแฮะไม่น่าเชื่อ ผมก้อชื่อเอ็กส์"555 นึกมุขได้ทันทีเลยครับ
"พี่เนื้อแน่นดีนะครับ เล่นกีฬาไรครับ"
"ตีเทนนิส กับ เตะบอล"
"พี่ครับ เรามาเล่นเกมส์ดีกว่า"ตอนนี้มันมานวดบริเวณหลังแล้วครับประมาณขึ้นนั่งคร่องเลยน่ะ
"เกมส์ไรล่ะ"
"เล่นทายคำขวัญจังหวัดดีกว่าครับ พี่บอกชื่อจังหวัดมา ถ้าผมบอกถูกไม่ถึงห้าชื่อ ผมไม่เอาทิป"
"ทิปไรครับ อ้าว ก็ห้าร้อยบาท ไม่ใช่เหรอครับ" ผมถามยังงงอยู่ แต่ก็สยิวอยู่ เฮ้อ จะรอดมั๊ยนี้
"ผมลืมบอกพี่ไปครับ ห้าร้อย ค่าร้าน แต่พี่ต้องให้ทิปผมอีกต่างหาก ขึ้นต่ำไม่เกินเจ็ดร้อยครับ มันเป็นกฎ"
"อ้าวเหรอ"ฮ่าฮ่า เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผมแล้ว......ตอนนี้ประมาณคนเอาอาหารมาล่อตอนหิวยังไงก็ต้องกิน
"ไม่เป็นไร เดี่ยวผมก็ชนะเกมส์เองแหละ"ตอนนั้นมั่นใจ....จังหวัดมีตั้งเจ็ดสิบหกจังหวัดจะมีไอ้บ้าที่ไหนจำคำขวัญได้หมดนี่
"พี่บอกชื่อจังหวัดมาเลย ฮ่าฮ่า ผมเชื่อว่าผมตอบได้"
"ตาก"
" ธรรมชาติน่ายล ภูมิพลเขื่อนใหญ่พระเจ้าตากเกรียงไกร เมืองไม้และป่างาม " โหเก่งแฮะ ผมยังไม่รู้เลยต้องเอาจังหวัดยากๆ ซะแล้ว
"ระนอง"
" คอคอดกระ ภูเขาหญ้า กาหยูหวาน ธารน้ำแร่ มุกแท้เมืองระนอง ".อึ้งทิ่งเสียวอีกแล้วครับท่าน
"ร้อยเอ็ด"
"สิบเอ็ดประตูเมืองงาม เรือนนามพระสูงใหญ่ ผ้าไหมสาเกตบุญผะเหวตประเพณีมหาเจดีย์ชัยมงคล งามน่ายลบึงพลาญชัยเขตกว้าไกล ทุ่งกุลาโลกลือชาข้าวหอมมะลิ"
"โหรู้ได้นี่ ไม่เอาแล้วผมยอมจ่ายดีกว่าฮ่าฮ่า" ผมรู้ครับถึงถามไปมันก้อตอบได้หมดแหละ ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ถามแล้วมันเจี๋ยว........ผมไม่เคยเนื้อแนบเนื้อชายกับชายแบบนี้มาก่อน......หัวใจเต้นตึกตักแทบจะไม่เป็นจังหวะ
"พี่ครับ พลิกตัวครับเดี่ยวผมนวดด้านหน้าให้"โหโคตรอายเลยครับตอนนี้ที่อายไม่ใช่อะไรครับผมชักธงรบอยู่...เอาวะเอาไงเอากัน.....เหลือบไปเห็นธงมันก็ชักเหมือนกัน ฮ่าฮ่า เสมอกัน
พลิกตัวมามันก็เริ่มนวดเท้า.....โหตอนนี้ผมแทบจะหลับตาปี๋ มันเห็นหมดเลย อาไรเป็นอาไร นวดเท้าเสร็จก้อนวดขา ตอนนี้ผมเกร็งแล้วเกร็งอีก เฮ้อไม่รู้จะบรรยายไงแล้ว.....
"พี่ครับ" ผมไม่ทันจะบอกไรครับรู้แต่ว่า ฮ่าฮ่าเราเริ่มบรรเลงเพลงรักกันแล้ว (ไม่บรรยายนะครับ เพราะไม่ใช่ซีรีส์เรท x) เสร็จแล้วผมแทบจะหอบแฮ่กๆ ไม่เคยเหนื่อยอะไรขนาดนี้ (ปกติกับผู้หญิงมันก็ไม่เหนื่อยมากขนาดนี้นะ)
"พี่ก็อึดดีเหมือนกันนะครับ"
"นายก็เหมือนกันแหละ"
"พี่นอนพักแป๊บนะครับ เดี่ยวผมไปเอาน้ำมาให้ดื่ม"หลังจากนั้นมันก็หายไป ผมก็นอนแผ่หรา ในใจผมครุ่นคิดสารพัดเลย เกิดอะไรขึ้นกับผมนี่ .....
มันกลับมาพร้อมน้ำเย็นแก้วหนึ่งครับ ผมยกดื่มหมด ตอนนั้นเหนื่อยจริงๆ (ฮ่าฮ่า ประมาณดื่มไปเพื่อทดแทนส่วนที่เสียไป ฮ่าฮ่า)
"ไปอาบน้ำกันพี่เดี่ยวผมอาบให้"โหอีกแล้วเหรอนี่ มันจะทำให้ผมอารมณ์กระเจิงถึงไหนนี่
"มีอาบน้ำให้ด้วยเหรอ"
"เปล่าหรอกครับ สำหรับพี่ ฮ่าฮ่า ตามมาดิ" เกิดมาผมมีคนอาบน้ำให้ผมไม่กี่คน ส่วนใหญ่จะเป็นญาติหรือคนสนิท ไม่นับ(สาวๆอาบอบนวดนะครับ) แต่นี่ผู้ชายใครก็ไม่รู้มันถูมันลูบไล้ จนผมอารมณ์กระเจิงอีกแล้ว
"พี่ถูหลังให้ผมหน่อยครับ" โหมีใช้อีกแต่แปลกนะครับผมถูหลังให้มัน ผิวมันเนียนดีเหมือนกันนะ ขาวๆ มันหุ่นดีมาก ผมเพิ่งสังเกตุ ตอนอยู่ในห้อง ไม่ได้คิดอะไรครับเพราะอารมณ์กระเจิงแต่ตอนนี้ อือ หน้าตามันก็ดีนะ ขาวๆ ใสๆ หล่อ ดี หลังจากอาบเสร็จมันก็เช็ดตัวให้ผม โหเหมือนเด็กเลยแฮะ.... แต่ผมชอบครับแบบนี้......
"พี่ลงไปก่อนนะครับเดี่ยวผมตามไปที่ล๊อคเกอร์"
"ครับ" ตอนนั้นเหมือนเด็กเลยครับมันบอกอะไรผมก็ทำ ลงมาที่ล๊อคเกอร์ เฮ้อไม่มีใครเหลือแฮะ อ้าวเจอไอ้กายอีก
"เฮ้ยมรึงไปนวดมาเหรอวะ ฮ่าฮ่า "
"รอมรึงแหละ ทำไมไม่เตือนกรูล่ะวะ" อายครับ มันหัวเราะขำๆ อยู่ด้วย
"นวดกับใครวะ โหไม่อุดหนุนเพื่อนเลยนะเฟ๊ย ฮ่าฮ่า ติดใจล่ะดิมรึง"
"ไอ้เอ็กส์" นั่นไงมันเดินมาแล้ว
"อ้าวเพื่อนพี่กายเหรอครับ ไปไหนกันล่ะพี่"
"ฮอลลีวู๊ดรัชดา ไปเปล่า"
"ไปครับ"ไรฟะไม่ถามกรูสักคำเลยนะเฟ๊ย กรูเพื่อนมรึงนะไอ้กาย หลังจากจ่ายค่าเสียหาย(แพงเหมือนกันพันห้า ความจริงใจให้ทิปมัน700 แต่คิดไปคิดมาให้ไปพันเลยดีกว่าบอกตรงๆเลยครับประทับใจ)
สี่ทุ่มกว่าๆ ไปถึงฮอลลีวู๊ดรัชดา ผมไม่ได้เที่ยวแบบนี้นานแล้ว อย่างมากก็ร้านธรรมดาหรือไม่งั้นก็ร้านข้าวต้ม พวกมันสองคนดูจะรู้งานดี ไปเอาบัตรเหล้า บอกเด็กเสิร์ฟเลือกทำเล โห นั่งใกล้เวทีเลยแฮะ
เสียงเพลงไฟเธคสาวๆเต้นกันส่ายตามจังหวะเสียงเพลง เพลินตาดีแฮะเหล้าเข้าปากผมแก้วแล้วแก้วเล่าผมเหลือบไปมองไอ้เอ็กส์กับไอ้กาย โหหายไปไหนฟะ ไรนี่ ไปโน่นแล้ว ยืนกอดหญิงอยู่...โหตกลงไรนี่ผมเริ่มงงกับตัวเองแล้ว มันเพิ่งมีอะไรกับผมเมื่อไม่กี่นาทีนี่เองแล้วนี่ไปกอดหญิงแล้ว(ไม่ได้หึงนะครับ แต่งง)
"พี่ไม่เต้นเหรอครับ" มันกลับมาแล้ว ไม่มีสาวที่กอดเมื่อกี๊มาด้วย
"ไรพี่ เดี่ยวผมสอน เต้นแบบนี้" ผมเต้นไม่เป็นจริงๆน่ะ อย่างมากก็นั่งโยกหัวไปแค่นั้น หลังจากนั้นไม่นานผมก็เต้นเป็นมันไม่ยากอะไรหรอก ฮ่าฮ่า แบบว่า ไม่อยาก แต่เห็นมันเต้นแล้วสนุกดีก็เลยลองดู เต้นไปดื่มไป มันส์ดีเหมือนกันเหลือบไปดูเวลา โหเกือบตีสี่แล้ว(ตอนนั้นไม่มีระเบียบปิดตีสอง จะปิดประมาณตีสี่ตีห้านี่แหละ) ไอ้เอ็กส์มันยังเต้นไม่หยุดเลยแฮะ แรงดีจริงๆนะมรึง ผมไม่ไหวแล้วหอบแล้ว เห็นไอ้กายสาวตรึมจริงๆ สงสัยงานนี้ผมได้กลับเองอีกแล้ว
"กาย กรูกลับก่อนนะ เดี่ยวพรุ่งนี้ต้องทำงาน"
"อือ แล้วเดี่ยวกรูโทรหา" อือ รีบเสือกไสเพื่อนเลยนะ กรูไม่ขอแบ่งหรอก ไม่มีแรงแล้วเหนื่อยมาทั้งคืน
"งั้นผมไปส่งพี่ หน้าประตูนะครับ" ไอ้เอ็กส์อาสาออกมาส่ง บริการลูกค้าจนนาทีสุดท้ายเลยนะ มันจัดการเรียกแท๊กซี่ให้ด้วยแฮะ
"พี่ครับ นามบัตรผม "โหมีนามบัตรด้วยเหรอนี่ มิสเตอร์..... ...........
"จุ๊บ" โหอะไรนี่มันหอมแก้มผมน่ะ ผมน่ะอาย หน้าแดง อายคน อะไรนี่มันกล้าทำแบบนี้เลยเหรอ
ระหว่างทางกลับบ้านในใจผมว้าวุ่นไปหมด นี่ผมเป็นอะไรนี่ ผมมีอะไรกับผู้ชาย ผมไม่เคยแบบนี้มาก่อน การกระทำที่มันทำให้ผม ผมยังจำได้ทุกตอน ไม่ว่าจะตอนนวด ตอนอาบน้ำให้ผม ตอนสอนผมเต้น ตอนชนแก้ว แล้วก็ตอนหอมแก้มผม...... ผมเป็นอะไรแล้วตอนนั้นมีคำถามเต็มไปหมดเลยครับผมเป็นเกย์เหรอนี่ ถ้าถามว่าผมชอบไหมผมบอกไม่ถูกนะ แต่รู้ว่ามีความสุข...รู้สึกประทับใจ.....
-
...............ในที่สุด.....รักใหม่กับปู้จายก็บังเกิด.... :m3: :m3:
-
มันขนาดนั้นเลยหรอ
วันหลังว่างๆ เจ้จะต้องไปบ้างเสียแล้ว หรือว่าจะวันนี้เลยดีหว่า เพราะว่าวันี้วันสุข อิอิ :m4:
-
เสือไบ:the series (ตอน 17)
ผมเริ่มขัดแย้งกับตัวเองแล้ว ว่าผมต้องการแบบนี้เหรอเปล่า ถามว่ามีความสุขมั๊ยกับที่ไอ้เอ็กซ์ทำกับผม ผมตอบได้เลยว่ามี ถ้าถามว่าชอบเอ็กส์มันมั๊ญ ผมบอกได้เลยว่าไม่ชอบ แต่อยากอยู่ใกล้มัน มันมีอะไรบางอย่างที่ผมอยากค้นหาในตัวมัน ผมชอบมองตามัน ตามันฉายแววเศร้าๆ ชีวิตมันดูน่าค้นหาดีจริงๆ ผมไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้... ผ่านไปได้วันเดียวผมโทรหามันครับ ทีแรกคิดแล้วคิดอีกว่าควรโทรเหรอเปล่า...แต่ผมก็ตัดสินใจโทรหามัน...หลังจากผ่านไปแค่วันเดียว....
"ผมเอ็กส์ นะครับ" ตอนนี้ใช้ชื่อมันไปแล้ว ฮ่าฮ่า
"ครับ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับพี่" อ้าวจำผมได้อีก...
"อยู่ไหนล่ะครับตอนนี้"ผมถามต่อ
"ร้านครับ"
"อ้าวเหรอ กายอยู่ด้วยเปล่าครับ ผมโทรหามันไม่ติด" ฮ่าฮ่า ความจริงไม่ได้โทรหาหรอกครับ แค่ข้ออ้าง
"ไม่เห็นนะพี่ คงไม่มามั๊ง เมื่อวานเห็นแกบอกๆ อยู่" ฮ่าฮ่า เสร็จผม แมวไม่อยู่ หนูจะหาเหยื่อแล้ว ...
"เดี่ยวผมไปหานะ"
"ครับ ผมรอนะพี่" ผมไปถึงก็เหมือนเดิม กิจกรรมประมาณเดิม แต่คราวนี้ผมค่อนข้างจะรู้งานแล้ว...ไม่อายไม่เขินผมกับจะกระโจนใส่มันซะอีก หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว จ่ายตังส์เสร็จผมเอ๋ยปากชวนมันออกไปเที่ยว...คราวนี้เปลี่ยนที่ครับมันพาผมไปประมาณเพื่อชีวิต... เข้าทางผมนะครับเพราะผมชอบพวกนี้อยู่แล้ว คราวนี้ผมรู้จักมันมากขึ้นครับ มันบอกว่ามันเป็นเด็กประมาณเด็กบ้านแตก พ่อแม่ แยกทางกัน มันต้องไปอยู่กับน้าที่ลำพูน(อือ คล้ายๆผมเลยแฮะ ผมก็ประมาณนี้เหมือนกัน) มันมาเรียนต่อที่กรุงเทพ เรียนประมาณดุสิตพานิชการณ์ เพิ่งจบ กำลังหางานทำ....
"เอ็กส์ นายเป็นเกย์ เปล่าวะ" ผมยังงง กับมัน ท่าทางมันก็ไม่ออกอะไรเลยนะเหมือนไอ้กายด้วยซ้ำ
"คงเป็นมั๊งพี่"
"วันนั้นผมเห็นกอดสาวอยู่เลยนี่หว่ะ"
"ฮ่าฮ่า ของแถมครับ"
"แล้วชอบแบบไหนล่ะ" ผมถามมันต่อ.....โหมันชี้มาที่ผม
"แบบพี่ไง"
"ตาหลกแล้ว ผมมีอะไรให้ชอบนี่"
"เนื้อแน่น ฟิตดี" โหสาด พูดซะตรงเลย ความจริงมันพูด เรทเอ็กส์กว่านี้อีกครับ แต่พิมพ์ลงไม่ได้ไม่ผ่าน กบว.
"พี่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้างเปล่า"
"ก็ไป ครับ แต่นานๆที ผมไม่ค่อยรู้จักที่เที่ยวครับ"
"ผมพาไปเปล่า พี่ชอบแบบไหนล่ะ ภูเขา หรือ ทะเล"
"ทะเล ครับ" ไม่รู้ดิ ผมอาจจะเป็นเด็กดอยก็ได้ ผมอยู่กับภูเขามาตั้งแต่เด็ก ทะเลไม่ค่อยได้ไปหรอก
"ไปพัทยากันเปล่าพี่ วันหยุดหน้า" ประมาณวันจักกรี ครับ ช่วงหยุดยาว สามวัน
"น่าสนเหมือนกันแฮะ ชำนาญล่ะจิ"
"ก็พอได้ครับ รับรองพี่สนุกแน่"
"อือ ผมเชื่อ"ขนาดมาเที่ยวแค่นี้ผมยังมีความสุขเลย
"แต่ผมคิดตังส์นะพี่ สามพัน ไปสามวัน ศุกร์ เสาร์ กลับวันอาทิตย์"
"โหงกอีกนะ"
"ผมต้องกินต้องใช้นะพี่"
"อือ ไม่ว่ากัน ผมต้องเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมด ใช่เปล่า เอาไปหมื่นพอเปล่า" ช่วงนั้นเพิ่งกู้เงินธนวัฏมาครับ
"พอพี่ ไม่ต้องห่วง เอ็กช์รับประกัน"
แล้วทริปนรก เอ๊ยไม่ใช่ ทริปทัวร์ระหว่างผมกับมันก้อเริ่มขึ้น........
-
เสือไบ:the series (ตอน 18)
วันนั้นผมเตรียมตัวแต่เช้า ปกติต้องไปทำงานแต่วันนี้เป็นวันหยุด นัดมันไว้บ่ายโมง ที่อนุสาวรีย์ (ฮ่าฮ่า ความจริงมันเอาเปรียบผมนะ หอมันอยู่แค่ ราชวิถี 6 เอง ผมอยู่ตั้งพงษ์เพชร) ประมาณสิบเอ็ดโมงผมโทรเข้ามือถือมัน
"ออกมาเลยได้เปล่าครับ เจอกันที่ worldtrade มีเรื่องให้ช่วยหน่อยครับ"ผมทำเสียงอ้อนมัน
"ช่วยอะไรล่ะพี่"
"ดูโทรศัพท์ให้หน่อย ผมจะซื้อ" ตอนนั้นคิดซื้อแล้วครับ เห็นเอ็กซ์มันใช้แล้วเท่ห์ดีแต่ผมซื้อไม่เป็นไม่รู้ว่าจะใช้ยี่ห้อไหนรุ่นไหนแล้วต้องทำอย่างไรบ้างคือประมาณโง่แหละไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย
"อะแน่ กลัวไม่ได้โทรหาผมล่ะซิ ได้พี่เที่ยงเจอกันที่........" แน่มันรู้อีก ก็ถูกอย่างที่มันแซวแหละหนึ่งในเหตุผลที่ผมตัดสินใจก็เพราะมันด้วย....ช่วงนี้ผมโทรหามันแทบทุกวันแหละ แต่หลังสี่ทุ่ม เพราะมันจะเลิกงานช่วงนั้น
หลังจากที่เจอกันแล้ว มันจัดการเรื่องโทรศัพท์ให้ผม ดูมันคล่องแคล่วมากๆ
"พี่ดูเครื่องล่ะกัน จะเอาแบบไหน"
"เอาแบบของนายแหละ" ตอนนั้นมันใช้สตาร์แทคฝาพับ (ฮ่าฮ่า นานแล้วนะครับ แต่ตอนนั้นราคาแพงมากๆ หมื่นเก้าแน่ะ)
หลังจากจัดการเรื่องซื้อโทรศัพท์แล้วเราก็ออกเดินทางนั่งแท๊กซี่ไปเอกมัย พวกเรากำลังจะโบกแท๊กซี่มีผู้หญิงประมาณนักศึกษาโบกตัดหน้าไป โหไอ้เอ็กซ์แม่งยั๊วะครับ แบบว่าจะแย่งขึ้นคันนั้นให้ได้
"เอ็ย ให้เค้าไปเถอะหว่ะ เค้าผู้หญิงนะ"
"ผู้หญิงแล้วไงล่ะ ไม่มีมารยาทเลย" เฮ้อ ตกลงท่าทางมันจะเกย์จริงๆ ไม่ชอบผู้หญิง ฮ่าฮ่า
ผมกับไอ้เอ็กซ์ไปถึงเอกมัยเกือบบ่ายโมงมันจัดการเรื่องตั๋ว ผมไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกเพราะไม่เคยไปพัทยาเลยน่ะ ถึงพัทยาประมาณบ่ายสามโมง ตลอดทางไปพัทยาผมหลับซบไหล่มันด้วย ตอนนี้ผมไม่รู้จะบอกตัวเองว่าทำไมผมเป็นแบบนี้.....จะว่ารักก็ไม่ใช่ ประมาณหลงๆ แบบนั้นแหละ ผมไม่เคยมีชีวิตแบบนี้ เอ็กซ์มันตามใจ มันเอาใจผมทุกอย่าง ไม่รู้นะครับว่ามันทำแบบนี้กับทุกคนที่เป็นลูกค้าของมันเหรอเปล่า........
หลังจากลงรถที่ท่ารถแล้ว(ท่ารถรุ่งเรือง) เราต่อประมาณรถสองแถวแดง
"พักจอมเทียนล่ะกันนะพี่ เงียบดี"
"เอาดิ ที่ไหนก็ได้"
"ครับ แต่เราต้องหาโรงแรมก่อนไม่รู้จะมีเปล่า หยุดยาวแบบนี้"
เราถึงจอมเทียนตรงหัวโค้ง เราเดินหาโรงแรม เต็มๆเกือบจะหมด เดินไป....ร้อนก้ร้อนครับ แถมยังต้องมาสะพายเป้ กับหิ้วถุงโทรศัพท์มือถืออีก
"ไหวเปล่าพี่" โหเป็นห่วงผมอีก.....แบบนี้ไม่หลงชอบได้ไง
"ไหวดิ นายยังไหวเลย"
"หาซอยข้างหน้าอีกซอยล่ะกันพี่....ถ้าไม่ได้ นั่งพักกัน"
โหโชคดี ที่นี่มีห้องแต่บรรยากาศมันวังเวงๆ แบบเข้าซอยเข้าไปลึก.....มันไม่ใช่โรงแรมแบบเป็นคอนโดที่เค้าแบ่งให้เช่ารายวันได้แบบนี้......ชื่อประมาณเทียนทองนี่แหละ ได้ชั้นบนสุดอีกต่างหาก...บรรยากาศไม่น่าพักเลยน่ากลัว ทั้งชั้นมีพวกผมพักอยู่ห้องเดียวด้วย
"ทนหน่อยนะพี่ เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยย้าย พี่จะนอนพักก่อนหรือไปทะเลครับ"
"ไปนอนที่ทะเลดีกว่า"ตอนเข้ามาผมเห็นมันมีเตียงผ้าใบให้นอนด้วย
"พี่ต้องชาร์ตแบตไว้นะพี่ สิบสองชั่วโมง"มันจัดการชาร์ตแบตโทรศัพท์ให้ผม....ผมไม่รู้หรอกครับว่าต้องทำอย่างไรบ้างกับโทรศัพท์ที่ซื้อมาครั้งแรก
หลังจากจัดการกับข้าวของผมเปลี่ยนขาสั้นแล้ว...พวกผมลงไปทะเล นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ได้มาพัทยา คนเยอะเหมือนกัน บรรยากาศทะเล ช่วงห้าโมงบรรยากาศกำลังดี ลมพัดเย็นสบาย ชาวต่างชาติเยอะเหมือนกัน ไม่ว่าฝรั่ง เกาหลี จีน ขาวๆ หมวยๆ ทั้งนั้น(ผมว่าผมยังไม่เปลี่ยนนะครับยังชอบมองสาวๆขาวๆหมวยอยู่) เรานอนเอกเขนกบนเตียงผ้าใบ
-
เสือไบ:the series (ตอน 19)
เรานอนเอกเขนกบนเตียงผ้าใบ เตียงหน้าสุดติดทะเล เลย เสียงคลื่น ดังซ่าๆ เสียงคนเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน มีคนเตะบอลชายหาดด้วย บาบาน่าโบทก็น่าเล่นแฮะ (เกิดมายังมะเคยเล่นเลย)
"พี่จะสั่งไรกินเหรอเปล่า"ไอ้เอ็กซ์ถามผมครับ หลังจากที่นอนชมวิวได้สักครู่
"เอาเบียร์ให้ผมขวดล่ะกัน ที่เหลือนายสั่งล่ะกัน ผมไม่เคยมา...ไม่รู้จะสั่งอะไรหว่ะ" ก็ไม่เคยจริงๆ ไม่รู้จักสั่งอะไร
"เบียร์สองขวดพี่ ส้มตำปูหนึ่งที่ ไก่เหลืองหนึ่งจาน.....ครึ่งตัวนะครับ หมึกย่างหนึ่งและก็ข้าวเหนียวหนึ่งที่ครับ"
หลังจากได้เบียร์มาแล้วผมก็โช๊ย เลยครับ บรรยากาศดีแบบนี้ ดื่มเบียร์ แกล้มอาหารตา (ฮ่าฮ่า สาวต่างชาติเยอะมากๆ ขาวๆ ทั้งนั้น แปลกใจล่ะซิครับทำไมผมยังมองสาวๆ อยู่ ผมยังไม่แน่ใจตัวเองไงล่ะครับ ว่าตัวเองต้องการอะไร ผมยังชอบมองสาวๆ อยู่ แต่กับผู้ชายผมยังเฉยๆ นะครับตอนนี้ ไม่ค่อยรู้สึกอยากมองเท่าไหร่)
ส้มตำกับไก่ย่างที่นี่ก็อร่อยเหมือนกันแฮะ อร่อยกว่าที่เคยกินมาอีก รสจัดดี ปลาหมึกย่างสำหรับผมอร่อยอยู่แล้วะ ผมชอบปลาหมึกย่างครับ พอกินอะไรเสร็จแล้ว เราก็โซ๊ยเบียร์กันอีกคนล่ะสองขวดครับ(ขวดเล็ก) เอ็กซ์มันล้วงกระดาษกับปากกาออกมา ทีแรกนึกว่ามันจะเอามาวาดรูปวิว มันขีดๆ เขียนๆ ได้สักพักผมก็ถามมัน
"วาดรูปเหรอครับ"
"เปล่าพี่ ผมวางโปรแกรมไว้น่ะ"
"โปรแกรมไรเหรอครับ" ผมถามต่อ
"โปรแกรมเที่ยวคืนนนี้ไงครับ"โหอะไรนี่.....มีแบบนี้ด้วย
"ทำไมเป็นทางการจังครับ"
"ไม่ได้พี่ เพื่อความสุขสุดๆ ของพี่ผมต้องทำให้พี่ประทับใจมากที่สุด" แหวะ ทำเพื่อเงินมากกว่ามั๊ง ฮ่าฮ่า คิดในใจนะไม่กล้าพูดตรงๆ เดี่ยวมันจะเสียใจ....
"ไหน ขอดูหน่อยครับ" มันยื่นกระดาษมาให้ผม ลายมือสวยเหมือนกันแฮะ....
โหดูมันลิส..... สุดยอดจริงๆ.....
19.00 กลับห้อง ปฎิบัติกิจ........ (มันเขียนละเอียดกว่านี้นะครับ แต่กลัวไม่ผ่าน กบว.)
20.00 ไปกินอาหารทะเลร้านลุงไหว
21.00 กลับมาอาบน้ำ อีกรอบ
21.30 ตะลอนทัวร์ แถวสายสาม (หึๆๆๆ มีรูปการ์ตูนด้วยครับ)
22.30 ไปฮอลลีวู๊ด
02.30 ต่อที่ครัวไทย
"โห ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ครับ ผมอย่างไงก็ได้ ได้มากับนายผมก็สุขใจแล้ว" ฮ่าฮ่า มีหยอด
"ไม่ได้ครับ พี่เป็นลูกค้า ผมก็ต้องทำให้ดีคุ้มกับเงินที่พี่จ้างมาไง"
"โหไม่เอาครับ ผมว่ามันยังไงไม่รู้ครับ ผมต้องการเพื่อนมากกว่านะ" ฮือ ก็จริง ครับ แม้ผมจะอยู่ใกล้มันแล้วรู้สึกสนุกรู้สึกดี แต่ผมก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่านั้น
"อีกอย่างนะผมว่า อายุนายกับผมก็น่าจะไม่ไกลกันมากนะ ไหนๆ เอาบัตรมาดูหน่อยเร็ว" ทีแรกมันไม่ให้ครับ ผมต้องแย่งจากกระเป๋ามัน หึๆ มีรูป ผู้ชายในกระเป๋าด้วย (ประมาณ ถ่ายคู่ ครับ ผมไม่แน่ใจว่าใคร)
"โห เกิดปีเดียวกัน อีก ผมแก่กว่านายไม่กี่เดือนเอง" ผมดูบัตรประชาชนมัน....ผมแก่กว่ามันประมาณ สี่เดือน รูปในบัตรหน้าเด๋อๆ แหะๆ ตลกๆ...
"เป็นเพื่อน กันดีกว่านะครับ จะได้สนิทใจดี ต่อไปผมจะไม่พูดแบบนี้แล้วนะ พูดกรูมรึงดีกว่า"
"ดีเหรอพี่ ถ้าพี่ต้องการแบบนั้นผมก็จะทำ"
"ดีมากมรึง" ผมยื่นเช็คแฮนด์มัน มันจับมือผมตอบครับ มือนิ่มจังเลยแฮะ
"แล้วมรึงทำไรต่อวะ จะมืดแล้ว" ฮ่าฮ่า เริ่ม เถื่อนแล้วครับผม
"เดี่ยว ขอเล่นน้ำก่อนน่ะ ที่รัก แป๊บหนึ่ง"
"ที่รัก อาไร เพื่อนกัน....." ไม่ทันผมจะพูดอะไรจบ มันวิ่งลงน้ำทะเลไปแล้ว มันเล่นน้ำอย่างน่าสนุก ร่างเริงแจ่มใสดี โหเล่นน้ำไม่ถึงห้านาที ได้เพื่อนซะแล้ว คงเป็นพวกที่เตะบอลบนชายหาดเมื่อกี๊ (สนิทกับคนง่ายจริงๆ) มันเล่นอยู่สักพักก็เดินขึ้นมาน่ะ
"ทำไมรีบขึ้นล่ะวะ"
"กลัวที่รักรอไง" โหไม่พูดเปล่าครับ มาหอมผมด้วย
"เอ๊ย สาด นี่ ใครเป็นที่รักมรึง" คิดถูกคิดผิดนี่......ที่คิดจะเป็นเพื่อนกับมัน
"กลับเถอะหว่ะ กรูหนาว" อือ ค่อยยังชั่ว
"อือ ไปดิ" ผมเก็บข้าวของ ความจริงก็มีไม่เยอะหรอก แต่ส่วนใหญ่ก็มีแต่ของมันที่ฝากไว้ตอนเล่นน้ำ ผมมีแค่รองเท้าผ้าใบ
"ทรายเต็มรองเท้าเลยหว่ะ เดี่ยวเอาออกก่อน" ความคิดบรรเจิดอีกแล้วผม เอาทรายพัทยาใส่ขวดเติมน้ำทะเลไปฝากที่ทำงานดีมั๊ง ฮ่าฮ่า....
กว่าจะถึงห้อง เดินไกลเหมือนกัน
"เดี่ยว ผมล้างตัวก่อนนะที่รัก นายนอนรอก่อนล่ะกัน สักครู่" พูดแล้วมันก็หยิบผ้าเช็ดตัว แล้วก็เป้ของมันเข้าไป ส่วนผมก็นอนดูโทรทัศน์ สักพักกำลังเคลิ้มใกล้หลับ....
"เอ๊ย เอกเข้ามานี่หน่อยหว่ะ" มันตะโกนเรียกผม...ผมลังเลอยู่นานว่าจะเข้าไปดีเหรอเปล่า แต่ในที่สุดผมก็ลยเดินเข้าไปหามันในห้องน้ำ (ฮ่าฮ่า หวังว่ามันคงจะไม่ให้ผมไปเก็บสบู่นะ)
โหสุดยอด..มันปิดไฟห้องน้ำ ตอนนี้ในห้องน้ำแต่มีเทียน ประมาณเทียนหอม.... หอมกลิ่นน้ำมันหอมระเหยอ่อนๆด้วย คิดว่าน่าจะกลิ่นลาเวนเดอร์นะ อ่างอาบน้ำมันเปิดเตรียมน้ำให้แล้ว
"มาอาบน้ำกันเร็ว" ฮ่าฮ่า ตอนนี้มันอยู่ในชุดวันเกิด ผมก็ไม่รอช้าหรอก.....ขอมีส่วนร่วกับฉากโรแมนติกนี่ซะเลย...........
เกือบชั่วโมงครึ่ง เฮ้อทำไมอาบน้ำกับมันนานจังเลยหว่ะ ฮ่าฮ่า(เรทเอ็กซ์ทั้งนั้น แต่พิมพ์ไม่ได้ ไม่ใช่ซ๊รี่ส์เรทเอ็กซ์) ผมออกมาก่อน หลังจากที่มันเช็ดตัวให้ผมเสร็จแล้ว ผมก็มาแต่งตัว เอาขาสั้นล่ะกัน ตามลิสที่มันบอกเดี่ยวก็ต้องกลับมาล้างเกลืออีก มันเก็บข้าวของอุปกรณ์ที่ใช้ในห้องน้ำเมื่อกี๊ เสร็จแล้วก็เดินออกมา.....ไอ้เอ็กซ์ใส่ขาสั้นเสื้อกล้าม หวีผมซะเยลคงหมดกระปุกละมั๊งนี่....
"ไปยังวะ"
"อือ เสร็จแล้ว กลัวไม่ได้แดกเหรอไง" ตอนนี้ผมกับมันเริ่มคุ้นกันแล้ว อยู่ในห้องน้ำก็กัดกันจนน้ำกระจายไปรอบหนึ่งแล้ว
"ต้องรีบไปหว่ะ คนเต็ม เดี่ยวรอนาน" ผมกับมันแต่งตัวเสร็จก็ออกไป นั่งมอเตอร์ไซต์รับจ้างไป ร้านลุงไหวจะอยู่ประมาณหัวโค้งท้ายหาด บรรยากาศร้านไม่หรูนะครับ เป็นเพิงธรรมดา แต่คนเยอะน่าดู กว่าจะได้ที่นั่งเกือบเหนื่อยแหละ......
"สั่งไรดีล่ะวะ แนะนำหน่อย มรึงจ้าวถิ่นนี่.... ยังไม่กินเหล้านะ หิวข้าว"ผมบอกมัน....
"ทะเลเผาหนึ่งกระจาด หมึกมะนาวหนึ่งที่ ปลาเก๋าลาดพริกหนึ่งที่ ข้าวหนึ่งโถโค๊กลิตรหนึ่งขวด" ฮ่าฮ่า ของชอบผมทั้งนั้น ช่างรู้ใจกรูจริงๆ อาหารที่นี่ค่อนข้างใช้ได้.. แม้จะรอนานหน่อยแต่ก็คุ้ม ผมกับมันกินกันจนอิ่มแปล้
"ที่รัก ช่วยกรูกินกุ้งหน่อย" อีกแล้วมรึง
"ใครที่รักมรึง"ผมย้อน
"มรึงไง" มันชี้มาที่ผม
"อ้าวกินเยอะ เยอะ กุ้ง กับหอย เสียของ"
"กรูไม่กินกุ้ง แพ้หว่ะ หอยก็ไม่ชอบ ชอบหอยสด" ผมแซวมัน
"หอยชะนี ล่ะซิ ไม่เอาด้วยหรอก อือ ไม่กินไม่เป็นไร กรูโซ๊ยเอง" เฮ้อ อิจฉามันจริงๆ เห็นมันกินได้นอนหลับ ผมก็สบายใจแล้วครับ ลึกๆ ผมว่ามันก็น่าสงสารนะ....
หลังจากออกมาจากร้านลุงไหวแล้ว....เราก็กลับห้องไปพักก่อน... ตอนนี้เหนียวตัวมากเลย เพราะร้านมันอยู่ติดทะเล... ลมทะเลพัดปะทะตลอด ขากลับขามอเตอร์ไซด์ไม่มีพวกเราต้องนั่งสองแถวแดงมาที่ที่พัก...ผมกับมันอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ฮ่าฮ่า ไม่มีกิจกรรมอย่างว่านะครับ เหนื่อยๆ อิ่มๆแบบนี้ใครจะทำอะไรลง คราวนี้ผมกับมันแต่งตัวประมาณนักเที่ยวกลางคืนแหละครับ ....พอแต่งตัวเสร็จเราก็เดินออกมาโบกรถสองแถวหน้าปากซอย....
"ไปสายสามพี่" ไอ้เอ็กซ์โบกรถสองแถวครับ ผมชอบนั่งรถสองแถวแล้วมองวิวที่นี่จัง....ยิ่งเห็นหอคอย(จำไม่ได้แล้วว่าของโรงแรมไหน) เหมือนรู้สึกดีๆ เหมือนอยู่ ต่างประเทศประมาณนั้น ยิ่งในรถมีฝรั่งด้วยแล้ว เหมือน จริงๆ มันกดออดลงตรงหน้าวัด(จำชื่อวัดไม่ได้ครับ แถวๆพัทยาใต้แหละครับ น่าจะเป็นวัดชัยมงคลเหรอเปล่า)
"ลงเดินนะ จะได้เห็นอะไร"ไอ้เอ็กซ์บอกผม...
"อือ แล้วแต่มรึง" มันพาผมเดินไปเรื่อยๆ คับ ช่างต่างประเทศเยอะมากจริงๆ ครับที่นี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นประเทศไทย แทบจะห้าสิบห้าสิบเลยครับ ไทยกับฝรั่ง เดินไปกับมัน....มันก็พูดแนะนำผมครับว่าร้านอะไร แบบไหน เดินไปได้เกือบชั่วโมงเราก็มานั่งดื่มกาแฟ ที่ร้าน(น่าจะชื่อเอมอร์นะ ถ้าจำไม่ผิด)
"กินกาแฟกันก่อน เดี่ยวค่อยเดินต่อ"
"กรูไม่กินกาแฟ เอาน้ำส้มล่ะกัน" ลูกค้าร้านนี้ก็อย่างว่าแหละครับ ไม่สังเกตุก็รู้ว่าประเภทไหน มันเดินหายไปในร้านแป๊บหนึ่งก็ออกมา
"ไปไหนมาวะ ปล่อยให้กรูนั่งโดนกระเทยแทะโลม"
"ใครวะกล้าแทะมรึงบอกรู เดี่ยวกรูจะไปเตะมันว่ายุ่งอะไรกับที่รักกรู" โหเอาเชียวนะมรึง คิดถูกคิดผิดนี่ที่ เป็นเพื่อนกับมัน
"อือช่างเถอะ เดี่ยวไปไหนกันต่อวะ ไปดื่มเหล้ากันเลยเหรอเปล่า"
"อา.....ไร"มันลากเสียงยาว "มาที่นี่ก้อต้องเที่ยวบาร์เกย์ดิ"
"เข้าจริงเหรอฟะ กรูไม่เคยเข้าเลยหว่ะ" ก็จริงๆ ครับ เคยแต่ได้ยินแต่ไม่เคยคิดจะเข้าไปเลย
"อายไรวะ อย่าบอกนะว่ามรึงไม่กล้าเข้าเพราะมรึงไม่ใช่เกย์" ผมเงียบไปเลยครับ นั่นดิตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจตัวเองซะแล้ว.....ผมยังชอบมองหญิง ยังคิดถึงยัยกระเหรี่ยงของผมและ ชอบทำอะไรกับผู้หญิงอยู่น่ะ แต่ผมก็รู้สึกดีตอนมีอะไรกับมัน หรือว่าจะเฉพาะกับมัน...
"ไปดิ กลัวที่ไหนล่ะ" ฮ่าฮ่า ผมถือคติอายครูไม่รู้วิชา อายมันก็อดรู้อะไรดีๆ ฮ่าฮ่า.....
หลังจากกินน้ำส้มแกล้มสายตาบรรดาเกย์ในร้านเอมอร์หมดแล้ว มันก็พาผมไปร้านของเล่นเด็กชาย ฮ่าฮ่า แปลกใจล่ะจิ ร้านทอยบอยครับ บรรยากาศกาศในร้านน่ะเหรอสุดยอดเลย ผมเพิ่งเคยเข้าบาร์เกย์เป็นครั้งแรก มีเด็กๆ ประมาณรุ่นๆ แหละครับ เต้นอยู่บนฟอร์ กางเกงในสีขาว ผมไม่ชอบน่ะครับ ผมชอบอะโกโก้หญิงมากกว่า ตอนเดินวนๆ แถวนี้ก็ผ่านมาหลายร้านแต่ไอ้เอ็กซ์มันไม่ยอมเข้า เพลงในร้านก็แบบเพลงเร็วน่าเต็นด้วยจัง
"ดื่มอะไรดีครับ"เด็กเสริฟเข้ามาถาม เด็กเสิร์ฟที่นี่ก็หลือเกินครับ ดูออกเลยว่าเป็น...
"กรูเอายีนโทนิค ที่รักเอาไร..." เวนอีกแล้วผมน่ะหน้าแดงเลยครับมันพูดออกดังเด็กเสิร์ฟยิ้มขำๆ
"เอาเหมือนมรึงดีกว่า ที่รักกินอะไรกรูกินด้วย ฮ่าฮ่า..." ผมเอาคืนแต่จริงๆผมไม่รู้จะสั่งอะไร....ฮ่าฮ่า เป็นอย่างเดียวครับคือเบียร์ ยีนโทนิคที่มันสั่งน่ะผมไม่รุ้จริงๆว่ามันเป็นไง..
หลังจากเด็กเสิร์ฟเอายีนโทนิคมาเสิร์ฟแล้ว เค้าก็ถามพวกผมครับ
"พี่สนใจใครเหรอเปล่าครับ เรียกมานั่งด้วยก็ได้นะครับ"
"ไม่ล่ะครับ ผมมากับที่รัก...เดี่ยวก็จะกลับแล้วครับ"ไอ้เอ็กซ์พูดเสียงดังเลย.....เวนอีกแล้วมรึง
ผมกำลังสนุกกับการดื่มยีนโทนิคไม่เคยกินจริงๆ รสชาดประมาณเหล้าผสมมะนาว ใส่เกลือ อร่อยดีเหมือนกัน บรรยากาศในร้านก็ใช่ย่อย ดื่มไปมองเป้าเด็กที่เต้นบนฟอร์ไป เหลือบหันไปมองไอ้เอ็กซ็...ไอ้เอาเป็ดมองเป้าเด็กตาเป็นมันเลยนะมรึง... ลืมที่รักมรึงที่นั่งตรงนี้ได้ไง....
“ยีนหมดแล้วออกเถอะ เดี่ยวไม่มีที่” มันชวนผมออก
“อ้าวก็ฮอลลีวู๊ดพัทยาไง เดี่ยวคนจะเยอะ ช่วงนี้วันหยุดอยู่ด้วย”อือ ลืมไป ออกก็ออกหลังจากจ่ายตังส์แล้วผมกับมันก็เดินออกเดินไปที่ฮอลลีวู๊ดจะว่าไกลก็ไม่ไกลนะครับ ก่อนไปผ่านวัด ผ่านสิ่งที่เป็นมงคลก่อนที่จะไปทำสิ่งไม่เป็นมงคล
“เดี่ยวซื้อเหล้าก่อน ซื้อข้างนอกเอาไปเปิดข้างในถูกกว่า” มันบอกผม....ผมยื่นเงินให้มันไปมันเดินเข้าไปซื้อในร้านผมรออยู่ด้านนอก ไม่นานนักมันหิ้วมาสองขวด
“เอ๊ย เอาไปอาบเหรอวะ”
“มากินเหล้านะเฟ๊ยไม่ใช่มานอน เพราะฉะนั้นเมาเป็นเมาอย่าบ่นที่รัก” มันเดินนำผมเข้าไปในร้านโหคนกำลังเริ่มเยอะครับ... มันเลือกหน้าเวทีครับประมาณหน้าห้องน้ำชาย มันบอกว่าใกล้ดี เวลาปวดฉี่ ไม่ต้องเดินไกล
บรรยากาศตอนนี้เหรอครับ สุดยอด ผมชอบที่นี่มากกว่าฮอลลีวู๊ดที่กรุงเทพอีกประมาณ หน้าตานักร้อง,แดนเซอร์,การเปิดเพลง,แล้วก็โปรดักส์ชั่น ชุดแดนซ์เซอร์แต่ล่ะเพลงไม่มีซ้ำกันเลย มีเปลี่ยน มีออกแบบแต่ละชุด....น่าดูและอลังการตอนนี้ผมกับไอ้เอ็กซ์เริ่มเมาแล้ว เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า ชนกันแบบไม่ยั้ง.....
“เอก มรึงสนุกเหรอเปล่าวะ”มันถามผม
“สนุกหว่ะ กรูไม่เคยสนุกแบบนี้มาก่อนเลย”
“กรูดีใจหว่ะที่ทำให้มรึงดีความสุข” มันพูดเหมือนจะร้องไห้เลย
“เป็นไรของมรึงนี่ อย่างกับจะร้องไห้”
“ไม่มีอะไร ควันบุหรี่เข้าตา”
“อือ มีไรบอกกรูได้นะ”
“ม่ายมีหว่ะที่รัก เต้นดีกว่า มรึงเต้นเก่งขึ้นเยอะนะ”
ก็จริงครับ ผมเต้นเก่งขึ้น เที่ยวเก่งขึ้นก็เพราะมันนี่แหละ ผมเห็นมันเต้นแล้วผมอยากจะเต้นตาม การแสดงบนเวทีก็น่าดู ตอนนี้มีสาวประเภทสองชือลิซ่ากับซูซี่มาโชว์ตลก โหอะไรนี่ลิซ่าเล่นแบบมุขประชดผู้ชายหยาบๆ พอมีแขกข้างล่างเอาเหล้ามาให้......โหเขายกทีเดียวเกือบครึ่งขวดนับถือจริงๆแต่ผมชอบมุขและการแสดงของสองคนนี้นะครับดูทีไรขำขำทุกที ลิซ่าจะประมาณนางฟ้าแ ก็จะประมาณสาวประเภทสองที่ไปทำมาแล้วนมเป็นนมก้นเป็นก้นน่าจับน่าบีบดีจริงๆ ส่วนซูซี่น่ะเหรอ เหมือนปิศาจตัวตลก นมเป็นนม แต่ประเภทเหมือนเอาลูกโป่งยัดแหละครับ ยิ่งใส่ชุดสีชมพู ทาปากแดงแล้วดูไม่จืดจริงๆ ครับ
หลังจากการแสดงของสองคนนี้จบแล้วดีเจก้อเปิดเพลงครับเป็นเพลงเร็วผมสองคนเต้นกระจายเลยครับประมาณว่าหลุดโลกไปแล้ว เหล้าตอนนี้หมดไปขวดกว่าๆ แล้วครับ
“ขอโทษค่ะ ขอคุยด้วยคนนะคะ ชื่ออะไรคะ” โต๊ะข้างๆน่ะเองครับ มากันสามคน มาจากกรุงเทพด้วย
“เอกครับ นี่เพื่อนผม ชื่อเอ็กซ์ครับ” ความจริงอยากบอกมากกว่านั้นครับ แต่ไม่ดีกว่า....
“เต้นสนุกดีจังค่ะ ขอเต้นด้วยคนนะคะ”โหหลังจากนั้นผมก็สนุกกับสาวคนนี้ครับจำได้ว่าชื่ออ้อย เต้นไปเต้นมาอารมณ์กามผมก็ออก(ก็คนมันไม่ได้เป็นเกย์มาแต่กำเนิดนิ)ผมโอบกอดอ้อยจากด้านหลังกอดไปเต้นไปไอ้เอ็กซ์ตอนนี้เหรอ ทำหน้าตายักษ์ใส่ผมแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมัน นึกว่ามันน่าจะสนุกในที่แบบนี้
“เดี่ยวไปต่อที่ไหนกันคะ” อ้อยถามผม
“ไปครัวไทยครับแต่ผมไม่รู้จักนะ เพื่อนผมรู้จัก”
“ไปด้วยได้เปล่าล่ะ ไม่รู้จักที่เที่ยวต่อที่นี่เลยค่ะ”
“ว่าไง มรึง เค้าไปกับเราด้วยได้เปล่าวะ” ผมถามมัน ผมคิดว่ามันน่าจะโอเคนะ ไปกันหลายๆคน
“จะไปรู้เหรอวะ กรูกลับก่อนนะ มรึงอยากไปไหนก็ไปล่ะกัน กรูง่วง” พูดจบ มันเดินลิ่วๆ ออกเลย
“เอ๊ย อะไรของมรึง” ผมตามมันออกมา
“มรึงไปเถอะ กรูง่วง กรูกลับไปนอนแล้ว อยากไปก็ไป กรูไปรอที่ห้องล่ะกัน” แล้วมันก็เรียกมอเตอร์โซด์รับจ้างหน้าร้านไปเลยปล่อยให้ผมเกาหัวยิกๆงงกับมัน .......อะไรของมันนี่.....หึงอะไรผม...ตอนนี้ผมหมดอารมณ์ที่จะไปต่อแล้ว ขาดมันสักคนผมจะเที่ยวอย่างไรล่ะ เคยมาซะที่ไหน แต่ผมต้องกลับเข้าไปก่อนครับ ยังมีเหล้ามีบุหรี่ ที่โต๊ะอยู่ แล้วก็คงบอกอ้อยครับว่าคงไปไม่ได้แล้ว....
“อ้อยขอโทษนะ เราไปไม่ได้น่ะ เพื่อนผมไม่สบาย เป็นห่วงมัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เค้าจะรู้เปล่านี่ ผมชักเขินๆ แล้ว หลังจากบอกลาพวกสามสาวแล้วผมก็กลับไปที่โรงแรมครับ นั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้าง จะโดนฆ่าหมกเปล่านี่ใจหวั่นๆ .. ไปถึงห้องพักโห.... ขึ้นไปคนเดียวยิ่งน่ากลัวครับ ประมาณบุผาราตรีแหละน่ากลัวๆไม่มีคน เลย .ไปถึงหน้าประตู ผมเคาะประตู เคาะอยู่นาน....
“เอ็กซ์ เปิดประตูให้กรูหน่อย เป็นอะไรโกรธอะไรกรูเหรอ”
เงียบ ครับ.....
“อย่าทำแบบนี้ดิวะมีอะไรบอกกันดิ.......เออ กรูผิดไปแล้ว” ผมรู้ว่ามันอยู่ในห้องครับ
“รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว กรูให้อภัย” ,มันเปิดประตูออกมาแล้ว
“มรึงก็รู้กรูไม่ชอบ ผู้หญิงแล้วมรึงจะให้พวกนั้นไปด้วยทำไม”มันบอกต่อ...
“อือ กรูขอโทษ” เฮ้อไม่เข้าใจอารมณ์มันจริงๆ แต่ก็ต้องยอมครับ
หลังจากเข้าห้องแล้ว ก็อย่างที่เขาว่ากันแหละครับ ผัวเมียคู่ไหนยิ่งทะเลาะกันยิ่งลูกดก ฮ่าฮ่า....กว่าจะกล่อมมันหลับได้ผมแทบหมดแรง....เมาก็เมา เหนื่อยก้อเหนื่อย เฮ้อ แต่ก็ดีครับที่มันหายงอนผมแล้ว.....ตอนนี้ผมแคร์มันมาก แต่ไม่ใช่ถึงขั้นนรักนะ.......แค่หลงๆ อาจจะเป็นสีสันที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนก็ได้ .....
-
เสือไบ:the series (ตอน 20)
กริ๊ง กริ๊ง........
เสียงโทรศัพท์บนหัวข้างผมดังนั่นเอง ผมลืมตาขึ้นมามึนๆเพลียๆไงไม่รู้เมื่อคืนดื่มเหล้าเยอะ ไอ้เอ็กซ์มันนอนซบอกขวาของผม เวลามันหลับก้อน่ารักดีน่ะเหมือนลูกหมาเชื่องๆ ไม่มีพิษมีภัย ผมกระตุกไหล่ข้างขวา 1 ที แน่ะยังไม่ตื่นอีก ผมดันหัวมันขึ้น มันลืมตาสลึมสลือ ลุกขึ้นมา
"เช้าแล้วเหรอ" มันถาม
"เช้าเหี้ยไรวะ เกือบเที่ยงแล้ว เดี่ยวรับโทรศัพท์ก่อน" ผมตอบมัน
"สวัสดีครับ"
"ค่ะ ได้เวลาเช็คเอ้าท์แล้วนะคะ จะอยู่ต่ออีกวันหนึ่งหรือจะเช็คเอ้าท์เลยคะ"
"เช็คเอ้าท์ ครับ อีกสักครู่จะลงไปนะครับ" ไม่ไหวจริงๆ ครับที่นี่มันเงียบจนน่ากลัว ขนาดเมื่อคืนผมเมาๆ มาตอนขึ้นลิฟท์ขึ้นมาบรรยากาศมันเหมือนบุปผาราตรีไงไม่รู้
วางสายเสร็จแล้วผมก็ตรียมตัวเก็บของ....ส่วนไอ้เอ็กซ์หลับตาบนเตียงกำลังรอวิญญาณเข้าร่างมันมั๊ง....ขี้เซาจริงๆ
"กรูอาบน้ำก่อนนะ" ผมบอกมัน
"อือ งั้นเดี่ยวกรูเตรียมน้ำให้นะ" มันกำลังจะลุกไปห้องน้ำ...
"ไม่ต้องหรอก มรึงไม่ต้องทำแบบนั้นอีก กรูเพื่อนมรึงนะ เดี่ยวกรูอาบเองได้" ฮ่าฮ่า ความจริงก็ดีครับ ขืนให้มันเตรียมน้ำให้อาบมีหวังได้ฟัดกับมันอีกรอบในห้องน้ำแน่... ไม่ไหวครับ เพลียๆ
หลังจากอาบน้ำเก็บข้าวของเสร็จแล้ว....ผมกับมันก็เช็คเอ้าท์ออกจากที่นี่
"ไปที่ไหนดีวะ ไม่เดินหานะโว๊ย เหนื่อย มรึงมีที่ไหนแนะนำบ้างล่ะ"
"มรึงเหลืองบเท่าไหร่ล่ะ"
"ห้าพัน" ผมตอบ เมื่อวานหมดไปเกือบๆห้าพันเ ผมตั้งงบไว้ที่หนึ่งหมื่นครับ ไม่รวมค่าตัวมันอีกสามพัน ถ้าถามผมว่ามันเวอร์ไปเหรอเปล่า หรือฟุ่มเฟยไปมั๊ย ผมบอกว่าไม่ครับ ผมมีความสุขที่ได้มาที่นี่กับมัน เคยมีคนบอกผมครับ ว่าความสุขคนเรามันต่างกัน ก็เหมือนเวลาเรากินอาหาร กระเพราไข่ดาว ก็อร่อย กินหูฉลามน้ำแดงก็อร่อย แต่การได้มาของกระเพราไข่ดาว มันใช้เงินน้อยกว่า หูฉลาม แต่มันก็อร่อยทั้งสองอย่าง ขี้นอยู่กับเราจะเลือกกินแบบไหน...ต้นทุนในการเลือกมันเลยต่างกัน ตอนนี้ผมเลือกที่จะกินหูฉลามน้ำแดง พูดง่ายๆ ผมเลือกที่จะมาเที่ยวกับมัน แม้ผมจะเสียค่าใช้จ่ายมากแต่ผมก้อมีความสุข บอกตรงๆนะครับว่าตอนนี้ผมหลงไหลในความเป็นตัวตนของมัน หลงไหลในความเป็นเกย์ของมัน มันไม่ใช่แบบเกย์แจ๊แจ๋ นะครับ มันประมาณขาลุย แมนๆ ดูอย่างไงก็ดูไม่ออกว่าเป็นเกย์
"งั้นพักที่แกรนจอมเทียนล่ะกัน" ผมกับมันนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้างไป หลังจากเช็คอินเข้าแล้ว เราก็ขนสัมภาระไปที่ห้อง ห้องหรูดี...คนพลุกพล่านส่วนใหญ่ก็จะเป็นชาวต่างชาติซะมากกว่า โรงแรมที่นี่หรู... มีสิ่งอำนวยความสะดวกเกือบครบ
"มรึงจะนอนต่อ หรือว่าทำอะไรวะ" มันถามผม
"ไปนอนชายทะเลดีกว่า กะจะเล่นน้ำด้วย"
"ได้ๆ เดี่ยวกรูทาครีมกันแดดก่อนล่ะกัน" โห สุดยอด ผมเห็นเครื่องประทินโฉมที่มันขนมาหลายชิ้นครั(เกือบสิบอย่าง ของผมน่ะเหรอ มีแค่ที่ทาเต่า ฮ่าฮ่า) มันบอกว่ามันต้องดูแลหน้าตาตัวเองเป็นพิเศษเพราะมันใช้หากิน ....
ออกจากโรงแรมมาเราก็มานอนเล่นที่ชาดหาดหน้าโรงแรมแหละครับ ไม่อยากเดินไกล คนเยอะจริงๆ ช่วงวันหยุดครึกครื้นเสียงดังดี .......
"จะสั่งอะไรเหรอเปล่าครับ" เจ้าของร้านถามพวกผม
"หรือจะเล่นบาบาน่าโบท เจทสกี ครับ" เค้าถามต่อ....
"เอาไรล่ะมรึง สั่งอะไรมากินหน่อยดีกว่ามั๊ง ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย"
"เหมือนเดิมล่ะกันน่ะ ส้มตำ ไก่เหลือง ข้าวเหนียว ง่ายดี" แล้วมันก็สั่งเมนูตามนี้ ตอนนี้ผมกินได้หมดหิวจนไส้กิ่ว..
"กินเสร็จแล้ว เราไปเที่ยวเกาะล้านกันดีกว่ามั๊ง"
"เกาะล้าน ที่ไหนเหรอ ไปไงล่ะ" น่าสนเหมือนกันแฮะ....ผมไม่รู้จักจริงๆ..
"ไปเรือดิ แต่มันมีที่สะพานปลาน่ะ แต่ร้านนี้มีเรือพาไปนะแต่แพง"
"เท่าไหร่ล่ะ ถ้าไม่แพงมากก็ไปได้"
"เดี่ยวมานะ เดินไปถามเจ้าของร้านก่อน" 1200 แน่ะครับ แต่ไอ้เอ็กซ์มันต่อเหลือพันเดียว
"ไปเปล่า พันเดียว"ไม่ต้องเสียเวลาคิดหรอก ไปก็ไป ผมอยากไปอยู่แล้ว...
"ไปดิ"
"เดี่ยวพวกน้องกินข้าวให้เสร็จก่อนล่ะกัน อีกสามสิบนาทีขึ้นเรือได้เลยนะครับ" เค้าชี้ไปที่สปีดโบท
หลังจากพวกกินข้าวเสร็จแล้ว(ข้าวเหนียวส้มตำที่นี่กินทีไรแซบอีหลีทุกที ใส่กันชาเหรอเปล่านี่)พวกผมก็นั่งเรือไปเกาะล้าน(ก่อนไปไอ้เอ็กซ์ซื้อเหล้าไปขวดหนึ่ง มันบอกว่าที่โน่นแพง) อือลมเย็นๆ ผมทำตาหยีๆ ตอนนั่งเรือ..เกิดมาก็เพิ่งได้นั่งสปีดโบทนี่แหละผ่านหอคอยอีกแล้วเห็นทีไรผมคิดว่าน่าจะไปโดดบันจี้จัมพ์ที่หอคอยนี้จริงๆ ระหว่างทางก็เห็นมีคนโดดร่ม โดยใช้เรือลาก คนเล่นเจทสกี คนเล่นบาบาน่าโบท เพลินตาดีเหมือนกัน เรือแล่นประมาณสามสิบนาที เราก็ถึงเกาะล้าน
"พี่พักผ่อนตามสบายนะครับ เดี่ยว หกโมงผมมารับนะครับ" คนขับเรือบอกพวกผม จะว่าคนนี้มันก็หน้าตาดีนะแต่เสียอย่างเดียวดำไปทั้งตัวสงสัยตากแดดจนดำ
"ครับ" เกาะล้านก็สวยดีนะ....หาดทรายสีขาวน้ำทะเลสีคราม ที่สำคัญที่นี่เงียบ มีลูกค้าไม่ถึง 10 เตียงส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ......
"แดกเหล้ากัน"ว่าแล้วมันก็สั่งคู่กรรม(น้ำแข็งโชดาน้ำเปล่า)
"แดกแต่หัววันเลยนะมรึง กรูอยากนอน" ผมบ่น
"ตกลงมรึงมาเที่ยวหรือมานอน " ดูมันถาม....เอากับมันหน่อยล่ะกัน...
"เที่ยว....เออ แดกก้อแดก ให้มันตายไปเลย ฮ่าฮ่า"
"กรูสั่งปลาเก๋าราดพริกไปแล้วนะ ที่นี่อร่อย ปลาฆ่าสดๆ" โหทำบาปอีกแล้วผม ผมเห็นเค้าเลี้ยงไว้ในอ่างขนาดใหญ่ ผมเห็นตอนเค้าทุกหัวสดๆด้วย เฮ้อ ไม่น่าเลยน่ะไอ้เอ็กซ์
หลังจากที่ดวลเหล้ากับมันไปหลายแก้วเริ่มกรึ่มๆแล้ว อากาศมันร้อน ครับ หน้าผมกับมันงี้แดงไปหมด
"กรูลงเล่นน้ำดีกว่า ร้อน มรึงลงเล่นกับกรูหน่อยนะ" ว่าแล้วผมก็ลากมันลงไปในน้ำทะเล อือ เกิดมาก็ได้เล่นนี่แหละผมเช่าห่วงยางมาห่วง(ว่ายน้ำไม่เป็นครับ)ส่วนไอ้เอ็กซ์เหรอดำว่ายดำผุดเหมือนกระดี่ได้น้ำสนุกจริงๆนะมรึงผ่านไปเกือบชั่วโมงชักเหนื่อย.....ผมก็เลยมานั่งข้างหาดทรายให้คลื่นมันชัดเท้าเล่น ไอ้เอ็กซ์มันก็มานั่งข้างผม
-
:m10: สุดยอด :m10:
คุณ mathewwww ลงถูกใจมากเลย :m3:
-
o2 o2 o2 o2 o2
อ่านทีเดียวแบบนี้มึนใช้ได้แฮะ
เริ่มเข้าสู่วังวนแล้วสิ :m12:
-
หุหุ ลงได้สะใจมาก :m4: :m4: :m4:
และแล้วก็เจอจุดที่ทำให้นุ่มเปลี่ยนไป :m3: :m3:
-
555 เสือไบ มันมีจุดเริ่มต้นกันอย่างงี้นี่เอง :m4: :m4:
ว่าแต่ทำมาย ทำม้ายยย ไม่บรรยายตอนน้าน จะได้รู้ๆ กันไป ปล่อยให้จิ้นไปได้น่า
รออ่านต่ออยู่น้า แสดงว่าติดใจที่ความเร้าใจก่อนอะจิ หรือที่ตัวตนของ เอกซ์
หนุกๆๆ รออ่านต่อ o13
-
:kikkik: เอกเริ่มค่อยๆเปิดออกมาทีละนิดๆแล้วจิ
-
มันจะยังไงต่อไปน้า? :confuse:
-
ตกลงนี่เต็มใจหรืออารมณ์มันพาไปหวา
แต่ก็หื่นได้ใจดี
อะไรไม่รู้ตรูเอาไว้ก่อน
:m11: :m11: :m11:
-
เสือไบ:the series (ตอน 21)
"ทะเลมันไปสุดที่ไหนวะ"ผมถามมันตอนนี้กำลังเย็นสบาย นั่งแช่น้ำรอให้คลื่นซัดมาโดนตัว
"ไม่รู้ดิ กรูไม่เคยไปจนสุดทะเล"ไอ้เอ็กซ์มองหน้าผมแล้วบอก..
"กรูอยากอยู่ที่นี่หว่ะ เงียบดี สงบด้วย ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย มีมรึงและก็กรู" ผมบอกต่อ...
"มรึงจะอยู่ได้ไงวะ ที่นี่ไม่มีไฟ ไม่มีน้ำ"
"อ้าวเหรอ ทำไมกันดารจัง"
"ก็แค่ส่วนนี้แหละ ตรงโน้นมี ฮ่าฮ่า"มันชี้ไปอีกทีครับ ผมก้ออยากจะไป แต่เห็นมันไกลๆ
ผมลุกขึ้นกำลังปวดฉี่
"ไปไหนวะ"
"เอาน้องชายไปร้องไห้ ไมอยากเห็นเหรอ"
"ไม่หว่ะ ไปเถอะเดี่ยวกรูนั่งรอที่นี่" ผมเดินเข้าไปห้องน้ำ.. ไกลจากที่นั่งกินเหมือนกัน โหอย่างที่มันบอกไม่มีน้ำประปาจริงๆผมเห็นเค้าตักน้ำมาใส่น่ะ...หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก้อเดินกลับที่เดิม ตอนนี้มันกำลังก่อปราสาททรายอยู่ครับ.....
"เอกมรึงดูดิ เมืองกรู" มันชี้ให้ผมผมดูกองทรายที่มันก่อ
"นี่บ้านกรู นี่บ้านพ่อกรู นี่บ้านแม่กรู"
"บ้านไรมรึงฟะเหมือนหลุมฝังศพเลย"มันสร้างประมาณแท่งสี่เหลี่ยมแหละครับแล้วก้อเขียนชื่อติดครับว่า พ่อ แม่ แล้วก้อ เอ็กซ์
"ก็หลุมศพไง กรูเรียกว่าบ้าน" มันเริ่มเศร้าอีกแล้วตามันแดงๆแล้ว
"คนเราทุกคนเกิดมาก๋ต้องตาย หรือมรึงจะไม่ตาย" อือ ผมเงียบไปเลยครับเถียงมันไม่ออก
"ทำไมมรึงถึงเกลียดผู้หญิง"
"มรึงอยากรู้จริงเหรอ เศร้านะเว๊ย"
"แล้วแต่มรึง มรึงอยากบอก มรึงก้อบอกมา ถ้าลำบากก้อไม่ต้องก้อได้"
"อือ ได้กรูจะเล่าให้มรึงฟัง" เรื่องต่อไปนี้ก้อคือเรื่องที่มันเล่าให้ผมฟังครับยิ่งกว่าละครน้ำเน่าซะอีก
"กรูเป็นลูกไม่มีพ่อหว่ะ แม่กรูท้องกับใครก็ไม่รู้ พอคลอดกรูเสร็จ แม่กรูก้อเอามาให้น้าเลี้ยง
"อ้าวแล้วแม่มรึงไปไหนล่ะ"
"ไม่รู้ กรูไม่เคยเห็นหน้าแม่กรู ไม่เคยรู้จัก กรูมีแต่รูป" ทำไมมันเศร้าจังวะ
"น้ากรูเลี้ยงกรูตั้งแต่เด็ก ส่งให้กรูเรียนจนจบ กรูไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ เวลาวันพ่อ วันแม่ที กรูก็จะร้องไห้ประจำ คนอื่นเค้ามีพ่อ มีแม่ให้กราบ กรูไม่มี"
"กรูก็เหมือนมรึงแหละ กรูก็อยู่กับน้ากรูตั้งแต่เด็ก พ่อกรูเสีย แม่กรูไปทำงานที่กรุงเทพ" ผมไม่รู้จะปลอบมันว่าไงครับ
"กรูเลยเกลียด แม่กรู แม่กรูทิ้งกรู ไม่เคยมาเลี้ยงกรู มรึงคิดดูหมามันยังรักลูกมัน เลย แล้วแม่กรูล่ะ"มันกำลังจะร้องไห้
"น้ามรึงผู้ชาย ผู้หญิงวะ"ผมถามมัน
"ชาย ขนาดน้ากรูมีลูกแล้วแกยังรักกรูเลย แกบอกว่าแกสงสารกรู เลยเลี้ยงดูส่งเสียกรูจนจบ"
ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไง มันพูดแรงกว่านี้ ผมจำได้ประมาณนี้ นี่คือเหตุผลที่มันเกลียดผุ้หญิง .....
มันเล่าเรื่องอีกหลายอย่างให้ผมฟัง ผมฟังแล้วน้ำตาแทบจะไหล ชีวิตมันเจออะไรๆ หนักๆ มาเยอะ
"เอ็กซ์ มาเป็นแฟนกรูดีกว่า" ฮ่าฮ่า ตอนนั้น ไม่รู้คิดไงถึงพูดคำนี้ออกไปครับ ผมสงสารมัน
"ไม่หว่ะ มรึงไม่ใช่สเป็คกรู กรูชอบ หล่อ ล่ำ รวย "
"โห พูดตรงไปเปล่าวะ ไม่เป็นไรแค่มรึงเป็นเพื่อนกรูก้อพอ....."ดูมันไม่รักษาน้ำใจผมเลย ฮ่าฮ่า...
"แน่ใจเหรอจะคบกรูเป็นเพื่อนจริงๆ ชีวิต กรูไม่เหมือนมรึงนะ กรูมันหลักลอย ไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน"
"แล้วทำไมมรึงไม่หางานทำจริงๆล่ะ"
"ไม่หว่ะ ทำแบบนี้เงินดีกว่า เดือนหนึ่ง ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็กือบ สองหรือสามหมื่น"
"โหแบบนี้มรึงก็มีเงินเก็บเยอะดิ กรูเงินเดือนยังไม่ถึงหมื่นเลย"
"ไม่มีหรอก ส่วนใหญ่ก้อเที่ยว แต่งตัว ดูแลหน้าตา อาชีพแบบกรูหน้าตาต้องมาก่อน"
"โห อย่างกับนายแบบเลยนะมรึง"
"ฮ่าฮ่า ประมาณนั้นแหละ มรึงไปหาอ่านดูดิ" มันบอกว่ามันถ่ายนู๊ดด้วยครับ ไม่บอกนะครับว่าหนังสืออะไร....
ตอนนี้น้ำขึ้นมามากแล้ว ที่ๆมันก่อปราสาททรายไว้เมื่อกี๊หายไปหมดแล้ว... น้ำทะเลหนุนเข้ามาแล้ว......
"ไปแดกเหล้ากันต่อดีกว่า เครียดหว่ะ" มันพูดจบมันก็เดินไปที่เตียงที่เราตั้งเหล้าไว้
"มรึงเคยรักใครบ้างเปล่าวะ" ผมถามมันอีกครั้งหลังจากชนแก้วกับมัน
"เคย แฟนกรูไง แต่กรูเลิกกันแล้ว สองปีแล้วมั๊ง มรึงดูนี่" มันเปิดผมให้ผมดูแผลเป็น ประมาณคล้ายๆแฮรี่พอตเตอร์
"ตอนนั้นกรูแทบจะฆ่าตัวตาย โดดจากหอที่กรูอยู่ แต่มันแค่สามชั้นเองเลยไม่ตาย ได้แผลมานี่แหละ"
โห เหมือนผมอีกแล้วตอนอกหัก ผมก็เคยคิดฆ่าตัวตาย....
"แล้วทำไมเลิกกันล่ะ"ผมถามต่อ
"มันไปรักผู้หญิงไง มันทิ้งกรู มันเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกรู "
"อือ มรึงต้องทำใจ ของแบบนี้"
"แล้วไมมรึงไม่หาใหม่ ล่ะ"
"ไม่หว่ะ อยู่แบบนี้น่ะดีแล้ว กิน เที่ยว ไปวันๆ มีทำไมแฟนให้ เหนื่อยใจ"
"คิดงั้นได้ก้อดี" เรานั่งดื่มกินกันจนหกโมงครับ เรือก้อมารับพวกผมสองคนกลับ....
ระหว่างนั่งเรือกลับ ไอ้เอ็กซ์แหล อีกแล้ว... มันไปตีซี้กับน้องที่ขับเรือ โห ทิ้งผมให้นั่งเป็นเป็ดหงอย อยู่ตัวเดียวเลยนะ..
-
เสือไบ:the series (ตอน 22)
หลังจากขึ้นเรือมาแล้วเรากกลับเข้าโรงแรมเลยครับ เหนื่อย เพลีย เมา แต่ก็สนุก
"คืนนี้มีโปรแกรมไปไหนอีกเปล่าวะ" ผมถามมัน
"มรึงอยากไปไหนล่ะ บอกกรูเดี่ยวกรูพาไป"
"ไม่รู้หว่ะ แต่ไปฮอลลีวู๊ดล่ะกัน กรูชอบที่นี่คนเยอะดี"
"งั้นเอาโปรแกรมเดิมล่ะกันนะ กินข้าวเสร็จ ไปบาร์เกย์ ฮอลลีวู๊ดแล้วต่อด้วย ครัวไทย"
"ได้ๆ แต่งบกรูน้อยนะวันนี้เหลือแค่สองพันกว่าบาท"
"ไม่เป็นไร มีน้อยกินน้อย เดี่ยวกรูช่วยออก" โหผมซึ้งน้ำใจมันเลย มันไม่เคยทวงสามพันค่าตัวมันเลย....
ประมาณสองทุ่มครับ เราแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จ ผมกับมันก็นั่งรถสองแถวแดงไปพัทยาใต้......
"กินข้าวก่อนนะ ร้านผักบุ้งลอยฟ้า"
"โห มาทะเลนะมรึง จะแดกผักบุ้งอีกเหรอ"
"ชื่อร้านเว๊ย มันมีหมดแหละ อาหารทะเลก็มี" เราสั่งอาหารแค่สองสามอย่าง มันตื้อๆ เมาๆ ยังไงไม่รู้สงสัยจะนอนน้อย แล้วก็ตากแดดดื่มเหล้าทั้งวัน แต่รสชาดอาหารใช้ได้ ที่นี่ มันเดินพาผมทัวร์บาร์เกย์อีกแล้วคราวนี้ไม่เข้าร้านของเล่นเด็กชายแล้วนะ มันเข้าร้าน บอย บอย บอย โห ร้านนี้คนเยอะ เยอะกว่าร้านเมื่อวานอีก เด็กก๋จะเป็นสไตล์ใสๆ แนวๆ ตัวใหญ่ๆ ผมกับมันก็สั่งเหมือนเดิมครับ ยีนโทนิค ...
"เอก มรึงว่าไอ้นั่นเป็นไงวะ เบอร์.... กรูชอบ น่ะ" มันชี้ให้ผมดู
"ก็หล่อดี ล่ำดีหว่ะ สเป็คมรึงแบบนี้เหรอ"
"อือ กรูชอบแบบนี้ เดี่ยวกรูเรียกมานั่งคุยนะ "ไม่ถึงนาทีครับ เด็กคนนั้นก็มานั่งกับพวกผม ...
"สวัสดีครับ ผมวีนะครับ พี่ชื่ออะไรกันครับ"
"เอ็กซ์ นี่เอก "ไอ้เอ็กซ์มันตอบครับ ผมน่ะนั่งเงียบไปแล้ว
"มาจากกรุงเทพเหรอครับ"
"รู้ได้ไงล่ะ"
"ก็ไม่เคยเห็นไงครับ"
"ดื่มไรเหรอเปล่า สั่งมาดิ" แล้ววีมันก้อสั่งเบียร์ครับ ท่าทางเอ็กซ์มันจะชอบจริงๆ ครับเห็นคุยกันถูกคอมากๆ เลยครับ
"ไปดื่มเหล้ากันเปล่า ที่ฮอลลีวู๊ด นายคิดค่าตัวเท่าไหร่ล่ะ ห้าร้อยล่ะกัน ไปดื่มเหล้ากัน ไม่มีเซ็กส์" โหมันพูดดังจนผมได้ยิน
"ได้ๆ พี่ เดี่ยวผมไปแต่งตัวเลยนะ" อือ ตกลงมื้อนี้ไอ้เอ็กซ์มันจ่าย ค่าออฟสามร้อย ค่ายีนโทนิค อีกต่างหาก...
แล้วเราสามคนก็เดินไปที่ฮอลลีวู๊ด ตอนนี้ไอ้เอ็กซ์มันดูร่าเริงเป็นพิเศษเลย เฮ้อ ทิ้งกรูเลยนะ แต่ไม่เป็นไรมรึงมีความสุขกรูก็ดีใจแล้ว คืนนี้ผมสนุกมากครับ การแสดงบนเวทีก็น่าดูไม่เคยผิดหวังสำหรับผม(ลิซ่ากับซูซี่ยังเป็นตัวชูโรงชั้นดีครับ) แต่วันนี้ไม่เจอผู้หญิงที่ผมคุยเมื่อวาน...
"พี่เอ็กซ์ เพื่อนผมมันอยากมาด้วยครับ ผมชวนมันมาได้เปล่าคับ" เพื่อนที่ร้านแหละครับ
"เอาดิ หล่อเปล่าวะ"
"ก็ใช้ได้ครับ พี่ก็น่าจะเห็นแล้วนะครับ ในร้านเมื่อกี๊" วีมันเดินออกไปโทรศัพท์นอกร้าน ซักแป๊บเพื่อนมันอีกสองคน ก็ตามมา
"พี่เอก พี่เอ็กซ์ นี่ตุ่น ครับ นี่ เก่ง" หล่อดีเหมือนกันแฮะ
เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า ครับ เราชนกัน ไอ้เอ็กซ์กับไอ้วีตอนนี้ กอดกันแล้ว ไม่อายสายตาชาวบ้านเลยนะมรึง เรากินดื่มเต้น ชน กันจนถึงประมาณตีสาม......
"พี่ไปไหนต่อครับ"
"แดกต่อ ที่ครัวไทย ไปเปล่า"ไอ้เอ็กช์บอก มันดูเมาๆแล้ว
"ไปดิครับ" แล้วเราห้าคนก็ไปครัวไทยเป็นร้านประมาณร้านอาหารเปิดเพลง.... มีดีเจ คนเยอะ คนที่มาที่นี่ก้อแบบว่าไปเมามาแล้วนะครับ จากเธค ผับ แล้วมาต่อที่นี่ ...ที่สำคัญร้านนี้ปิดเที่ยงวัน......เรานั่งดื่มกันประมาณชั่วโมง...
"ตุ่น เพื่อนผมกับวีหายไปไหนวะ" ผมถามไอ้เอ็กซ์กับไอ้วีมันหายไปนานแล้ว
"ไม่รู้ครับ กลับแล้วเหรอเปล่านี่ ห้องน้ำก็ไม่มี" ไอ้ตุ่นบอกผม..
"กลับแล้วเปล่านี่" ผมโทรหามันครับ แต่มันปิดเครื่องไปแล้ว....
"งั้นผมกลับก่อนนะครับ เดี่ยวผมเช็คบิลตรงนี้เอง พวกนายจะนั่งกินต่อก็ได้นะ ผมเอาไม่เหล้ากลับ"เหล้ายังเหลืออีกเยอะ ผมกลับไปที่โรงแรม ขอกุญแจ ที่เค้าเตอร์ อ้าวอยู่แปลว่ามันยังไม่กลับ ผมเป็นห่วงมันเหมือนกัน มันยิ่งเมาบ้าๆ บอๆ อยู่ แต่อีกใจหนึ่งคิดว่ามันน่าจะไปทำอะไรกันหรือเปล่า...
ผมนอนหลับไปด้วยความเมาแล้วก็เพลียด้วย ตื่นขึ้นมาอีกที...เสียงมือถือผมดัง...
"เอก กรูเอง ฮ่าฮ่า มรึงเช็คเอาท์เสร็จเอากระเป๋ามาให้กรูด้วยนะ ฮ่าฮ่า"
"มรึงหัวเราะร่านทำไมวะ อย่าบอกนะเล่นยากันอยู่"
"ฮ่าฮ่า รู้ได้ไง สนเปล่ามาแจมกันดิ ห้องไอ้วี" แล้วมันบอกสถานที่บ้านไอ้วีให้ผมรู้
"อือ เดี่ยวกรูตามไปล่ะกัน" ผมไม่รู้หรอก...แต่มอเตอร์ไซด์รับจ้างน่าจะรู้ ไม่ถึงชั่วโมง...ผมเซ็คเอาท์ออกแล้วก็ไปหามันไปถึงแทบไม่เชื่อสายตาเลย พวกมันเล่นยากันอยู่ ห้องงี้เหม็นหึ่งเลย ไอ้เอ็กซ์ ไอ้วี ไอ้เก่งไอ้ตุ่นหัวเราะกันร่วน...
"ลองเปล่าวะเอก" มันยื่นขวดน้ำขาวๆที่ตัดๆ...แล้วมีควันออกมาให้ผม...
"ไม่หว่ะ ตามสบาย" ผมไม่ชอบแบบนี้ อยากจะเตือนมันแต่ก้อไม่ทันแล้ว....ก็เมาตาฉ่ำแบบนี้...
"ฮ่าฮ่า อือ กรูกำลังมีความสุข หว่ะ กำลังจะบิน" ไอ้บ้านี่
"เอ็กซ์มรึงนอนดีกว่า" ผมเดินออกไปจากห้องแล้วครับ เหม็นควัน ไอ้เก่งเดินตามมา
"ไปไหนพี่เอก"
"ไปนอนที่ชายหาดหว่ะ เหม็น"
"ผมไปส่งพี่นะ ผมมีมอเตอร์ไซด์"
"บอกวีมันด้วยถ้าเพื่อนตื่นให้มันโทรหาผมด้วยจะได้กลับกรุงเทพ พรุ่งนี้ผมทำงาน..."
ผมมานอนเล่นที่ชายหาดจอมเทียนตอนนี้ผมทุกข์ใจไงไม่รู้ ที่เห็นไอ้เอ็กซ์มันเล่นยาผมไม่ชอบแบบนี้เลย เดี่ยวถ้ามันตื่นต้องคุยกับมันหน่อยนะ ต้องเตือนมันสักหน่อยแล้ว มันจะเชื่อไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร อย่างน้อย มันก็เพื่อนผม......
-
กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้วสิ งานแบบนี้ทำไปเหมือนจะได้เงินเยอะ
แต่สุดท้ายเหมือนเงินมันร้อน แล้วก็ไม่เหลืออะไร
แถมยังเสี่ยงต่อการมีชีวิตด้านมืด กว่าจะรู้ตัวก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
จะช่วยคนพวกนี้ได้ ก็มีแต่ดึงเขาออกมาให้เร็วที่สุดเท่านั้นเอง
ใช้เวลากับเขามากๆ ไม่ให้ต้องมีเวลาไปทำอย่างอื่นที่มันไม่ดี
:m9: :m9: :m9:
-
:เฮ้อ: อย่างอื่นคงไม่เท่าไหร่แต่ถ้าติดยาแล้วนี่ดิ เลิกยาก ต้องใช้กำลังใจเปงอย่างมาก หวังว่าเอ็กซ์คงยังมะติดแค่อยากลองของ
-
:เฮ้อ: ดูท่าเอ๊กซ์คงกู่ไม่กลับแล้วล่ะ
-
น่าจะแค่อยากลองละมั้ง
แต่ทำตัวให้เข้าไปอยู่ในวงจรที่เสี่ยงน่าดู
เอกคงดึงเอกซ์กลับมาได้นะ
เหอเหอ อุตส่าห์เป็นคนที่ทำให้เข้ามาอยู่ในวงจรเสือไบ o3
รออ่านต่อน้า :m3:
-
ฮ่าฮ่า มาบอกเพิ่มเติมนะครับ ผมจะลงวันละสองตอนนะครับ จันทร์ - ศุกร์ เวลาประมาณ 08.00 -09.00 น. ไม่เกินนี้ ส่วนวันสาร์อาทิตย์ขอพักนะครับ....สำหรับใครอยากจะเป็นเสือไบ:แฟนคลับ แอดมาคุยกันที่ matheww_wwอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ได้นะครับ แม้จะไม่เยอะเท่าเล้าเป็ด แต่แฟนคลับผมทุกคนน่ารักนะครับ อบอุ่นดีมีประมาณเกือบ 200 ชีวิตแล้ว
และสุดท้ายขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ติดตามเรื่องเน่าๆ ของผู้ชายคนหนึ่งนะครับ ขอบคุณเว็บมาสเตอร์และคุณเนี้ยวที่เอาเรื่องผมมาลง และขอบคุณ เอ๊ยไม่ใช่ออสการ์นี่น่ะ จบล่ะครับ ไว้คุยกันใหม่นะครับ...บายๆ
-
:m11: ก๊วนนี้คุยหนุก ใครชอบคุยเอ็มลองแอดมาคุยน๊า.. :m12: ก๊วนนี้เค้ารู้ลึกรู้จริงเกี่ยวกะเพศฉึกฉา อิอิ ใครชอบก็ลองแอดมาคุยดู :haun5: และสุดท้ายเราก็ได้ชื่อเนี้ยวเพิ่มมาอีกชื่อ :m4: ขอบคุงเอกมากสำหรับเรื่องเสือไบ :m3:
-
หุหุหุ มิน่าล่ะคับพี่แน๋วถึงออนเอ็มบ่อยๆ คิคิ
:m4: :m4: :m4:
-
อ่านคำชวนของพี่แน๋วแล้วไม่กล้าแอด
ก็นู๋ออกจาใสซื่อขนาดนี้ คงคุยกะพี่เค้าไม่รู้เรื่อง :impress:
-
เพศศึกษา?
เจ้อยากเรียนจัง
เนี้ยยยยยย ไม่เคยรู้เรื่องเลย อิอิ :m14:
-
เพศศึกษา อืมน่าสน :m12:
เรียนรู้การใช้อวัยวะ :m11:
-
เสือไบ:the series (ตอน 23)
เกือบห้าโมงเย็นแล้วผมยังนอนที่เตียงผ้าใบแถวชายหาดจอมเทียน...ไร้วี่แววเสียงโทรศัพท์ของไอ้เอ็กซ์โทรมาแต่ผมก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอครับ....มาด้วยกันก้อต้องกลับด้วยกัน ผมกับไอ้เก่งนั่งดื่มเบียร์ด้วยกัน...พูดถึงไอ้เก่งมันก็ดีเหมือนกันแฮะทั้งๆที่ผมเพิ่งรู้จักมันเมื่อคืนนี้เอง
"ทำไมไม่เล่นยากับพวกมันวะ" ผมถามมันตอนนี้เราสองคนนั่งดื่มเบียร์กันอยู่ครับ
"ไม่ล่ะพี่ ไม่ชอบเล่นยาบ้า ตื่นขึ้นมาแล้วปวดหัว"
"อ้าวแล้วเราไปหามาจากไหนล่ะ"
"อ้าวก็เห็นเพื่อนพี่หามานี่ครับ"เก่งจังนะไอ้เอ็กซ์มาตั้งไกลยังรู้แหล่งอีก
คุยกับมันหลายอย่างครับ มันเป็นสุรินทร์ครับ ก็ทั้งสามคนแหละ(วี ตุ่น เก่ง) ทีแรกไอ้วีมาทำงานที่นี่ก่อนแล้วตุ่นกับเก่งก็ตามมาทำ...เห็นบอกว่างานดีเงินดีทำสบายได้เงินได้เที่ยว...
"แล้วแฟนไม่ว่าเหรอวะทำงานแบบนี้" ผมเห็นมันบอกว่าคืนนี้มีนัดกับแฟน
"ไม่ว่าหรอกพี่ แฟนผมก็ทำงานบาร์เหมือนกันแต่เป็นบาร์อะโกโก้"
"แล้วพี่จะกลับกี่โมงครับ ผมว่ากว่าพี่เอ็กซ์จะฟื้นก้อคงสองสามทุ่มแน่ะ"
"ไม่เป็นไรหว่ะ รอได้ มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกัน"
ประมาณเกือบทุ่มกว่า ผมกับเก่งก็กลับไปที่ห้อง ไอ้เอ็กซ์ไอ้วีไอ้ตุ่นตื่นกันแล้วครับ
"อ้าวนึกว่ากลับแล้วซะอีก" ไอ้เอ็กซ์มันถามผม
"กระเป๋ากรูอยู่ที่นี่....กรูจะกลับได้ไงล่ะ.... รอมรึงแหละ....ไหวเหรอเปล่า นี่"
"ไหวๆ เดี่ยวขออาบน้ำก่อนล่ะกัน ไม่ต้องรีบหรอกวันนี้ กว่าจะได้กลับ คงสามสี่ทุ่มแหละ คนเยอะรถน้อย"
เกือบสามทุ่ม ผมกับมันก็ไปที่ท่ารถโดยมีไอ้เก่งขับมอเตอร์ไซด์ไปส่ง(ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่าหลังจากนี้ผมจะสนิทกับพวกนี้ คือเวลามาพัทยาทีไรก็จะมาหามัน....มานอนเล่นห้องมันประจำ)
"เอ็กซ์เงินมรึง สามพัน" ผมยื่นเงินให้มันตามสัญญาค่าตัวมัน
"ขอบใจหว่ะ"
"เอ็กซ์ กรูขออะไรมรึงอย่างดิ ถ้ามรึงเห็นกรูเป็นเพื่อนมรึง"
"อะไรล่ะ"
"อยากให้มรึงเลิกเล่นยาหว่ะ มรึงดูสภาพมรึงตอนนี้ดิ "
"กรูไม่รับปากหว่ะ แต่จะพยายาม มรึงก็รู้ชีวิตกรูมันเป็นไง"
"กรูรู้ แล้วมรึงเล่นยาแล้วมรึงลืมความทุกข์ ลืมอดีตได้เหรอ พอยาหมดฤทธิ์ มรึงก็ยังคิดอยู่ดี" ผมเงียบไปเกือบนาทีครับมันก็เงียบด้วย.....ผมพูดต่อไปว่า
"แล้วแต่มรึงล่ะกัน ตัวมรึง....ชีวิตมรึง กรูก็เตือนได้ในฐานะเพื่อนแหละ" ผมพูดกับมันเพียงแค่นี้ รู้สึกเหนื่อยเพลีย แต่พอรู้ว่ามันไม่เชื่อผมหรอก ..... พวกเรากลับมาถึงกรุงเทพเกือบเที่ยงคืนแหละครับ ถึงที่พักก็สลบเลย ทริปนี้แม้จะแพงแต่ก็ได้ความสนุกได้เพื่อนได้รู้อะไรอีกเยอะในด้านมืดที่ผมไม่เคยรู้.......
สามเดือนหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอไอ้เอ็กซ์เลยครับ(แต่ก็โทรคุยกันอยู่นะครับ ตามประสาเพื่อน)เพราะผมต้องประหยัด..... เงินเดือนราชการอย่างที่รู้ๆ มันไม่เท่าไหร่ ช่วงที่ผมเที่ยวกับมัน ผมก็กู้ธนวัฎ ไปใช้ด้วย...
"ว่าไง" ไอ้เอ็กซ์โทรหาผม "อยู่ที่ทำงานเหรอ" ผมถามต่อ
"กรูไม่ได้ทำงานแล้วหว่ะ"
"อ้าว เหรอ แล้วเอาไรกินวะ"
"ฮ่าฮ่า เผอิญมีผู้มีอุปการะคุณมาอุปการะน่ะ"
"โหดีจัง ได้เดือนเท่าไหร่วะ"
"สองหมื่น แต่ดีเหี้ยไร หวงกรูอย่างกับอะไรดี ออกไปไหนก็ไม่ได้ ไปไหนทีต้องมีเค้าไปด้วย"
"โห ทนไปเถอะหว่ะ ดีซะอีกมรึงจะได้มีคนคอยรักคอยห่วง มรึงต้องการมัน......มาตลอดไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ใช่แบบนี้ ขนาดกรูขอไปบ้านเพื่อนนะเค้ายังไม่ให้ไปเลย "
"อือ ทนๆ หน่อย รักจะสบายก็อย่าบ่น"ผมว่ามันติดเที่ยวติดเพื่อนมากกว่า...
ผมกับไอ้เอ็กซ์คุยกันอีกหลายครั้ง ส่วนใหญ่มันก็มักจะโทรมาบ่นเรื่องผู้มีอุปการะคุณของมันซะมากกว่าผมก็ได้แต่รับฟัง จนวันหนึ่ง....
"เอกคืนนี้ว่างเปล่าไปกินเหล้ากับกรูหน่อย บ้านเพื่อน กรูไม่เคยไป แถวคอนโดทองหล่อ"
"โห เพื่อนมรึงกรูจะไปรู้จักได้ไง"
"เอาน่าไปเถอะ เดี่ยวกรูแนะนำ" ทีแรกก็อยากจะปฎิเสธครับ แต่ไอ้ความที่อยากเจอมันแหละทำให้ผมต้องไปกับมัน
"แล้ววันนี้ออกมาได้ไงวะ เค้าของมรึงไม่อยู่เหรอ"
"ไปต่างประเทศหว่ะ กรูว่า กรูกับเค้าท่าทางจะไม่ยืดหว่ะ"
"ทำไมเหรอ มรึงเซ็กส์เสื่อมเหรอไง"
"ไม่รู้ดิ " เราไปถึงคอนโดเกือบห้าทุ่มแหละครับ คอนโดหรูมากๆเลยครับประมาณพวกไฮโซอยู่กัน
"มาหาคุณ........ ห้อง...." สักแป๊บโอเปอร์เรเตอร์ก็โทรขึ้นไปครับ ผมกับไอ้เอ็กซ์ ก็เลยได้ขึ้นไปข้างบน
"มรึงน่าจะบอกกรูหน่อยว่ามาที่หรูๆแบบนี้ จะได้แต่งตัวเข้ากับสถานที่หน่อย"เพราะวันนี้ผมแต่งตัวแบบโทรมๆมา
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เพื่อนกรูมันไม่ถือหรอก " พอมาถึงหน้าห้องโหห้องกว้างด้วยแฮะ
"เดี่ยวกรูโทรหามันก่อน" แป๊บเดียวแหละครับ ประตูก็เปิดออก
"เข้ามาดิ" ผมกับมันเดินตามเพื่อนมันเข้าไป ไอ้นี่ผมไม่เคยเห็นหน้าและไม่รู้จักด้วย..
โหเข้าไปในห้อง เสียงเพลงดังมากๆ ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมแทบจะเดินกลับ มีคนอยู่ในนั้นประมาณเกือบ 20 คน มีผู้หญิงไม่ถึงห้าคน ทุกคนอยู่ในสภาพเมามายครับ เปิดโทรทัศน์ด้วยครับ ประมาณหนังเอ็กซ์แบบนี้ มีกอดมีปล้ำกันด้วย บางคนก็กำลังฉีดยา,บางคนก็กำลังหลับตาพลิ้ม เคลิ้มด้วยฤทธิ์ยา มีกอดมีจูบกันด้วย
"เอ็กซ์ กรูกลับก่อนล่ะ" ผมไม่ฟังคำตอบมันแล้วครับ พยายามไปให้พ้นตรงนี้ครับ ผมไม่ชอบแบบนี้..
"เอ๊ย" ไม่ทันแล้วครับผมลิ่วๆ
"เดี่ยวดิ จะรีบไปไหน"
"มรึงอยู่เถอะ กรูไม่ชอบแบบนี้"
"มรึงจะไปก็ได้แต่อย่าปากมอมไปบอกตำรวจนะเว๊ย เดี่ยวจะหาว่าไม่เตือน"
"ไม่ต้องกลัวหรอกหว่ะ กรูไม่อยากให้มรึงติดคุก...มรึงเพื่อนกรูนะ" ผมพูดจบก็กดลิฟท์ลงไปเลยครับ พยายามออกมาให้เร็วครับ กลัวสารพัด ออกมาหน้าคอนโดก็รีบโบกแท๊กซี่ ไปให้พ้นที่นี่ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน....ผมนั่งรถกลับมากระวนกระวายไงไม่รู้ ไม่น่ามากับมันเลย ผมต้องการเพื่อนคุยมาก จะโทรหาใครดีล่ะ โทรหาไอ้กายดีกว่า ถ้ามีอะไรจะได้ปรึกษามันได้
"อยู่ไหนวะมรึง"
"อยู่แดนซ์ฟีเวอร์ มาดิ กรูอยู่กับเพื่อนสองคน"
"ได้ๆ มรึงอยู่ไหนแล้ว เดี่ยวกรูรอหน้าร้านนะ" ไม่ถึง 10 นาที ผม็ถึงรอมันออกมารับเข้าไปในร้าน ทีแรกกะจะบอกเรื่องที่ผมเจอมา แต่ ผมเลือกที่จะเฉยดีกว่า.....มันไม่ดีต่อตัวผมและไอ้เอ็กซ์ด้วย ไอ้กายแนะนำให้ผมรู้จักกับเพื่อนมัน เป็นชาวต่างชาติประมาณสิงคโปร์แหละขอเรียกมิสเตอร์เชน ล่ะกันนะครับ (มันบอกผมว่าเพื่อนแต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นสปอนเซอร์มันนะ) มาได้เหล้าได้แดนซ์ได้ฟังเพลง ผมก็ลืมเรื่องที่ผมเจอมาแล้วครับตอนนี้ไม่กลัวแล้ว.....มาตั้งไกล แต่ยังห่วงไอ้เอ็กซ์อยู่ครับ มันไม่น่าใช้ชีวิตแบบนี้เลยไอ้เพื่อนเวน..
-
เสือไบ:the series (ตอน 24)
ผ่านมาหลายเดือนแล้ว(เกือบปี) ผมไร้ข่าวคราวของไอ้เอ็กซ์ อยากจะโทรหามันแต่มันกลัวๆ กล้าๆ ไงไม่รู้ วันนี้ผมรวบรวมความกล้า เป็นไงเป็นกัน คุยกับมันสักครั้งถามสาระทุกข์สุขดิบดู มันก็เพื่อนผม เพื่อนไงก้อเป็นเพื่อน
"หมายเลขที่ท่านเรียกยังไม่ได้ลงทะเบียน" เอ๊ยเป็นไปได้ไง หรือว่ากดผิด ผมลองดูอีกหลายครั้งแต่มันก็ประมาณนี้แหละครับ มันปิดเบอร์มันไปแล้ว แบบนี้ผมจะติดต่อมันได้ไงล่ะ...
คืนนั้นผมโทรหาไอ้กาย มันทำงานที่นั่นมันน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเอ็กซ์บ้างน่ะ
"กายมรึงเจอไอ้เอ็กซ์บ้างเปล่าวะ"
"คิดถึงมันเหรอวะ"
"เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่ามันเป็นไง โทรหามันแล้ว แต่มันปิดเบอร์แล้วหว่ะ คนมันเคยเที่ยวด้วยกันนี่หว่ะ " ผมปากแข็งไปงั้นแหละ แต่จริงๆก็คิดถึงมัน(แต่ไม่ถึงขั้นรักนะครับ ผมว่าผมกับมันมีชีวิตคล้ายๆ กัน ชีวิตในวัยเด็ก)
"กรูไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้วตอนนี้กรูมาทำที่สุขุมวิท 11 แต่เดี่ยวกรูโทรถามเพื่อนให้" หลังจากคุยกับไอ้กายแล้วผมร้อนใจ ความคิดหนึ่งก็เข้ามาในหัวผม ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือได้ไง ผมตัดสินใจไปที่ร้านที่มันเคยทำงาน(ฮ่าฮ่าเพื่อนๆ คงพอนึกชื่อร้านออกแล้วมั๊งครับว่าร้านอะไร)
ไปถึงเกือบสามทุ่ม ความจริงไปนวดร้านแบบนี้ต้องไปช่วงหกโมงถึงสองทุ่ม เพราะจะมีเด็กให้เลือกเยอะ ตอนนี้ก็มีนะครับ แต่น้อย ผมเลือกดูเฉพาะคนน่าจะรู้จักไอ้เอ็กซ์(ไม่ยากหรอกครับ) ผมเลือกเด็กคนหนึ่งครับชื่อหนุ่ม ความจริงไอ้นี่ผมเคยเจอพร้อมๆ ไอ้เอ็กซ์ที่ฮอลลีวู๊ดรัชดาแล้วแหละ
อยู่ในห้องนวดกับไอ้หนุ่ม นวดไม่ค่อยดีเลยครับ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือผมไม่มีอารมณ์ร่วมก็ไม่รู้ ไอ้หนุ่มนวดได้ประมาณสิบห้านาทีผมก็พูดเข้าในสิ่งที่ผมต้องการ
"ชื่ออะไรครับ"
"หนุ่ม ครับ ผมว่าพี่หน้าตาคุ้นๆนะ"
"เราเคยคุยกันแล้วที่...."ผมบอกไปว่าเคยเที่ยวกันที่ฮอลลีวู๊ดรัชดา
"อ๋อ"
"รู้จักเอ็กซ์เหรอเปล่า"
"เอ็กซ์ไหน มันมีสองเอ็กซ์ เอ็กซ์ดำ หรือเอ็กซ์ขาว"
"เอ็กซ์ที่มีแผลเป็นที่หน้าขวา ไง ขาวๆ "
"รู้จักครับ แต่ผมไม่ได้เจอมันนานแล้วพี่ ลูกค้าที่นี่บ่นหามันตรึม"
"โห มีคนนวดกับมันเยอะขนาดนั้นเชียวเหรอ" หนุ่มเงียบไปสักพัก
"เด็กที่นี่ครับ พวกผม" ที่แรกก้อไม่เข้าใจหรอกครับ แต่หลังๆ หนุ่มมันบอกครับว่าไอ้เอ็กซ์มันเป็นคนส่งยา
"โห ผมไม่รู้นะครับ ว่าเพื่อนผมมันจะ กล้าทำแบบนี้ เอมันมีคนเลี้ยงนี่หว่ะ"
"ก็มีครับ แต่เห็นมันอยู่กับเค้าได้ไม่นานมันก็ย้ายออกมา" อือ ก็คงหลังจากที่มันพาผมไปแถวคอนโดทองหล่อ
ไม่น่าเลยนะมรึงมีชีวิตดีๆไม่ชอบ ชอบหาอะไรเสี่ยงๆ
"แล้วตอนนี้ มันมาที่นี่เหรอเปล่าครับ" ผมถามต่อ
"ไม่รู้ครับ ผมไม่ค่อยได้มาทำงานเท่าไหร่ครับ " เออ จบข่าวท่าทาง ผมจะหมดปัญญาตามหามันแล้ว
หลังจากนั้นผมก็เงียบ ผมคิดอะไรเกี่ยวกับไอ้เอ็กซ์สาระพัด... นวดกับหนุ่มไม่เหมือนกับนวดกับไอ้เอ็กซ์เลย ไม่ว่าจะเป็นลีลาการนวด,การมีเซ็กส์หรือการเอาใจลูกค้า ต่างกันลิบลับ (ผมอาจจะคิดไปเอ็งก็ได้นะ กับไอ้เอ็กซ์นั่นมันครั้งแรก) หลังจากจ่ายทิปจ่ายค่าร้านแล้วผมก็กลับ หมดปัญญาหามันแล้วจริงๆ......
สองสามวันหลังจากนั้น ผมไม่ได้คิดจะตามหามันแล้ว คนเราลองถ้ามันไม่มีโอกาสเจอกันอีกทำยังไงมันก็ไม่ได้เจอหรอก......ดิ้นรนไปก็เหนื่อยเปล่าเหนื่อยทั้งใจ เหนื่อยทั้งกาย... ตื๊ดๆ ไอ้กายโทรมา ผมกดรับ.....
"กรูได้ข่าวผัวมรึงแล้วนะ ไอ้เอก อยากรู้เปล่าล่ะ"โหดูมันพูด.....
"ใครผัวกรู ปากมอมจริงๆมรึง เพื่อนกัน" ผมเถียง....
"กรูถามเพื่อนกรู ที่เคยทำงานกับมันแล้ว มันบอกว่าว่าตอนนี้ไอ้เอ็กซ์ติดคุกอยู่ที่......."
"เอ๊ยจริงเหรอ วะ ข้อหาไรเหรอ" ความจริงผมก็น่าจะเดาออกน่ะว่าข้อหาอะไร แต่เผอิญตอนนั้นตกใจ
"ค้ายา มันติดยาด้วยหว่ะ กรูไม่รู้รายละเอียดมากหรอก รู้แต่ว่ามันติดมาได้สามสี่เดือนแล้วแหละ"
"อือ น่าสงสารมันหว่ะ พรุ่งนี้มรึงว่างเปล่าไปส่งกรูหน่อยดิ กรูอยากเจอมัน กรูไม่เคยไปเรือนจำหว่ะ"
"สาด เมียจะไปหาผัวต้องให้ชาวบ้านเดือนร้อนด้วยเหรอวะ"
"นะ นะ " มันตกลงครับ
"พรุ่งนี้เจอกันบ้านลุงมรึงล่ะกัน เดี่ยวกรูไปรับ" ได้ๆ ตอนนี้ไอ้กายมันออกรถใหม่แล้วครับ รถกะบะโก้ดีจังทำงานแบบนี้มันก็ดีแบบนี้แหละ มีเงินซื้อรถได้ ผมทำราชการมาเกือบ 3 ปียังไม่มีอะไรเลย มีแต่หนี้สิน....
วันต่อมา กว่าผมจะเข้าไปเยื่ยมไอ้เอ็กซ์ได้ ทำไมกฎระเบียบมันเยอะจังหรือว่าผมไม่ชินกับที่แบบนี้ กว่าจะเจอตัวมัน โหแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองครับ ว่ามันจะมีสภาพแบบนี้จากเด็กที่หน้าตาใสๆ หล่อ ล่ำ หุ่นเฟิร์มตอนนี้มันผอมลงตาคล้ำ ซึมๆ มันยกมือไหว้ไอ้กาย ผมเห็นมันผมแทบน้ำตาซึม
"กรูมาเยี่ยมหว่ะ เอ็กซ์ เป็นไงบ้าง ไปโทรหากรูเลยนะ" ผมทำขำๆครับทั้งที่รู้ว่าบรรยากาศมันขำไม่ออก
"สบายดีหว่ะ กรูอยู่ในที่ๆ กรูควรอยู่แล้ว มรึงล่ะเป็นไงบ้าง"
"สบายดีหว่ะแต่เหงา ไม่มีใครพากรูไปเที่ยวหว่ะ" ผมไม่อยากจะตอกย้ำอะไรมัน.. คนเราพลาดแล้วพลาดไป มันย้อนไปเริ่มใหม่ไม่ได้ แล้วมันก็เล่าเรื่องที่มันติดคุกให้ผมกับกายฟัง ประมาณว่ามันติดยา จากที่มันเคยซื้อได้หลังๆ มันไม่มีปัญญาซื้อ ก็เลยต้องเป็นคนส่ง ส่งไปส่งมาก็เลยโดนตำรวจรวบ ตอนที่รวบน่ะดีหน่อย ไม่กี่ร้อยเม็ดถ้ามากกว่านั้นมีหวังโดนประหารชีวิตแน่ ตอนนี้มันก็กำลังบำบัดอยู่ อยู่คุยกับมันได้ไม่ถึงครึ่งขั่วโมง ก็หมดเวลาแล้ว
"แล้วกรูจะมาเยี่ยมอีกนะ"
"ขอบใจหว่ะ มรึงไม่ต้องมาหรอก กรูเห็นหน้ามรึงกรูนึกถึงคำเตือนของมรึง กรูนึกถึงมรึง ถ้ากรูเชื่อมรึงกรูก็คงไม่เป็นแบบนี้" มันเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว ไอ้กายก็อคอยปลอบมัน
"งั้นถ้ามรึงออกไป มีไรโทรหากรูนะ เบอร์กรูจำไม่ยากนี่ กรูว่ามรึงจำได้"
"อือ"
คืนนั้นทั้งคืนผมแทบจะไม่ได้นอน ภาพมันยังติดตาผมอยู่...ภาพต่างๆ ที่ผมเคยอยู่กับมัน เสียงที่เคยคุย เคยให้คำปรึกษามัน ภาพที่มันเคยสอนผมเต้น สอนให้ผมลองยา ภาพที่มันงอนผมเรื่องผู้หญิง มันยังวนๆเวียนในสมองผมตลอด ผมไม่เคยลืมมันเลย..... นี่ผมไม่ได้รักมันนี่... แต่มันบอกไม่ถูกเพราะอะไร ..... ตอนหลังถ้าคนไม่สนิทกันถามว่าผมชื่ออะไรผมก็มักจะบอกว่าชื่อเอ็กซ์ เสมอ ผมอยากจำมันไว้ (แม้มันไม่ใช่ความทรงจำในเรื่องที่ดี แต่มันก็สอนให้ผมรู้อีกด้านหนึ่งของชีวิต.....ด้านหนึ่งของชีวิตที่ผมไม่เคยลืม)
-
สิ่งที่ประคองชีวิตของคนเราไม่ให้ต้องเลวร้าย
ก็คือ...............สติ :o7: :o7:
และจิตใจที่เข้มแข็ง...........เศร้าอ่ะ :sad2: :sad2:
-
กว่าจะรู้ตัวก็สายไป
แต่ก็ดีนะติดคุก
อาจเปลี่ยนให้คนกลับมามีชีวิตที่ดีได้อีกครั้ง
เพราะเมืองไทยก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับประวัติสักเท่าไหร่
ปิดๆข่าวหน่อย ย้ายไปทำงานต่างจังหวัดหน่อยก็มีชีวิตใหม่ได้หล่ะ
o14 o14 o14
ปล.สงสัยต้องลองเข้าไปดูแก๊งเสือไบซะหน่อยละ
:m11:
-
............ความทรงจำมันก็คือสิ่งที่เราอยากจำ..........
............แม้มันจะดีหรือจะเลวร้ายขนาดไหนก็ตาม......... o7 o7
-
:เฮ้อ: ยาเสพติดเป็นภัยต่อชีวิต เป็นพิษต่อสังคม
-
:เฮ้อ: ชีวิตคนจามีไรมากไปกว่านี้อีก
-
:เฮ้อ: ม่ายมีอะไรจะพูด :เฮ้อ:
-
เอ๊กซ์เค้าคงคิดได้แล้วล่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 25)
ชีวิตผมตอนนี้ก็ตามเรื่องตามราวของข้าราชการหนุ่ม(เช้าชามเย็นชาม ศุกร์ เมา เสาร์นอน อาทิตย์ ถอนจันทร์ลา ถ้ามันแฮงค์หนักจริงๆ ก็อังคารอีกวันฮ่าฮ่า) เป็นมนุษย์เงินเดือนก็แบบนี้แหละ จะรวยก็ตอนต้นเดือน อดๆ อยากๆ ก็ตอนใกล้สิ้นเดือน แต่พวกผมก็ยังเที่ยวได้แทบทุกวัน ดีหน่อยก็ตามเธค แย่หน่อย ก็สโมสรตอนเย็น...เมาเสร็จก็กลับบ้านนอน ถ้าช่วงเงินเดือนออกวันแรกน่ะเหรอ อาบอบนวด หรือ ตามล้อบบี้โรงแรมแหละ เฮ้อ......
ถ้าถามเรื่องความรัก ผมก็ยังจีบผู้หญิงอยู่นะครับ แต่ส่วนใหญ่ก็แห้วรับประทานเป็นประจำ เหตุผลง่ายๆ ที่เพื่อนๆ ผมบอกผมประจำว่าทำไมผมถึงแห้ว มาฟังกัน........
1.มันว่าผมไม่หล่อ,ไม่รวย,ไม่มีรถ
2. ผมหลีหญิงและเอาใจผู้หญิงไม่เก่ง
3.ผมมักจะติดเพื่อน(ในวงเหล้า)และกีฬา(เทนนิส) มากกว่า
4. ผมจ๊ะจ๋ากับผู้หญิงได้ไม่เกิน5นาที ถ้าหลังจากนั้นผมก็มักจะขอตัวหรือไม่งั้นก็วางโทรศัพท์ไป
ฯลฯ
แต่พวกมันจะรู้บ้างเหรอเปล่านี่....เหตุผลจริงๆน่ะเพราะอะไร คนติดตามเรื่องของผมน่าจะรู้แล้ว.. เหตุผลจริงๆน่ะคือ ผม เป็น. (เซนเซอร์)...... แต่ผมก็ไม่เคยจีบผู้ชายนะครับ ยังทำใจไม่ได้น่ะ ที่จะต้องเริ่มให้ท่าผุ้ชายหรือที่จะต้องแกล้งทำผ้าเช็ดหน้าตกให้ผู้ชายเก็บ หรือ มากหน่อยก็ใส่สายเดี่ยว ในเธค เดินเข้าไป ชนเหล้ากับคนที่เล็งไว้ (ฮ่าฮ่า ล้อเล่นอยากจะทำเหมือนกันเดี่ยวโดนเตะกลับมาซะก่อน)
และแล้ววันหนึ่งผมก็โดนไอ้กามเทพแผลงศรรักเข้าให้แล้ว ฮ่าฮ่า โดนเข้าเต็มๆ เลยครับ ไม่ใช่ผู้หญิงนะ....แต่เป็นผู้ชาย ผมขอเรียกว่า นัมเบอร์วัน (No.1) ก็ล่ะกัน
ฮ่า ฮ่า ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอ ก็รุ่นพี่ในแก็งค์สามช่า(พี่ติ๊ก พี่พี พี่ตั้น)ของผมนี่แหละ หากินง่ายๆก่อนครับช่วงนี้ ... ลองเดาดูซิครับว่าเป็นใคร.....
ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
(โห เดาถูกกันเพียบ)
พี่พี ของผมน่ะเอง...ไม่รู้มันเกิดขึ้นกับผมได้ยังไง แต่ผมขอเรียกมันว่าทฤษฎีแห่งความใกล้ชิด.... ความใกล้ชิดมันทำให้ก่อเกิดความรัก (ประมาณหนังเรื่องเพื่อนสนิทเหรอเปล่านะ ผมไม่ได้ดูด้วยดิ) ไม่น่าเชื่อนะว่าจะเกิดระหว่างพี่พีกับผม ที่ไม่น่าเชื่อก็เพราะ พี่พีแกโคตรจะเก๊ก พูดน้อย ไม่ดื่มเหล้า ไม่เที่ยว.... ผมน่ะไม่ค่อยรับรู้ความต้องการของแกเท่าไหร่หรอกครับ ถ้าแกไม่พูดออกมา ส่วนนิสัยผมน่ะเหรอ ตรงข้ามกับแกทุกอย่าง...หน้ามือกับหลังมืออะไรแบบนั้น
ในบรรดารุ่นพี่แก๊งค์สามช่าถ้าเรียงจากความสนิทสนมแล้ว ก็น่าจะเริ่มจากพี่ติ๊ก พี่ตั้น และก็พี่พี อย่างที่บอกแหละครับ นิสัยผมกับแก ตรงข้ามกันหมด ผมจะเหมือนพี่ติ๊กกับพี่ตั้นซะมากกว่า ....
เหตุการณ์ครั้งแรกที่เป็นจุดเริ่มต้นแห่งทฤษฎีแห่งความใกล้ชิดก็คือ วันหนึ่ง...ประมาณกลางๆ เดือนธันวาคม ผมจำไม่ได้แล้วว่าวันไหนแต่ไม่ใช่วันศุกร์แน่นอน.....
ประมาณ ห้าโมงเย็น ตอนนี้ผม อยู่ที่ทำงานสองคนกับพี่พี (ทุกคนกลับกันหมดแล้ว พี่ติ๊กกับพี่ตั้นคงขึ้นสโมสร) ผมนั่งเล่นเกมส์ พี่พีก็นั่งทำงาน (ตอนนี้ที่ทำงานได้คอมพิวเตอร์ใหม่มาแล้ว ประมาณใช้โปรแกรมวินโดว์แหละ) ผมนั่งเล่นเกมส์ได้สักแป๊บ บรรยากาศก็นะ เงียบๆ ได้ยินเสียงแอร์ เสียงเพลง...
"ไอ้นุ่ม มรึงยังไม่กลับอีกเหรอ" พี่พีเริ่มพูดก่อน
"ใกล้แล้วพี่ เกมส์โอเวอร์....เดี่ยวน้องกลับล่ะ... อ้าวแล้วพี่ล่ะ เอ วันเกิดพี่นี่....ไม่ไปไหนเหรอครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ" ผมร่ายยาว ก็ความจริงวันเกิด....ทั้งทีแกน่าจะไปฉลองกับแฟน..... หรือกับเพื่อน
"ขอบใจนะ ...รู้เปล่ากรูรอมรึงแหละ ว่างเปล่า ไปดูหนังกัน" โหอะไรนี่ชวนผมเลย ฮ่าฮ่าแล้วมีเหรอที่ผมจะปฎิเสธ มันธรรมเนียมรุ่นพี่รุ่นน้องอยู่แล้ว...ผมมักจะไม่ปฎิเสธรุ่นพี่เรื่องแบบนี้.... ถ้าไม่ติดธุระจริงๆ...
"ว่างครับ ดูที่ไหนล่ะพี่"หลังจากที่เก็บข้าวของ ปิดคอม ปิดไฟ ล๊อคประตูห้องแล้วเราสองคนเดินไปที่ท่าเรือ สายลมพัดเบาๆ ไม่หนาว เพราะนี่เข้าช่วงหน้าหนาว....หนาวได้วันสองวันก็หายหนาวแล้ว.....
เราสองคนขึ้นเรือไป..... เรือด่วนเจ้าพระยา ที่ทำงานผมอยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา มีเรือผ่าน ที่ต้องขึ้นเรือไปเพราะมันสะดวกดี อย่างที่รู้ๆ ช่วงเย็นๆ รถจะติดมาก
"ลงท่าปิ่นเกล้านะ ไอ้นุ่ม" เราจะไปดูหนังที่เมเจอร์ปิ่นเกล้ากันครับ หลังจากที่ขึ้นเรือด่วนแล้วเราก็จ่ายตังส์ แล้วก็ยืนช่วงเลิกงานแบบนี้ไม่มี่ให้นั่งหรอก...ขนาดที่ยืนยังต้องเบียดกันเลย.....
ตื๊ด ตี๊ด เสียงมือถือผมดัง (ตอนนี้ผมมีโทรศัพท์มือถือคนเดียวในที่ทำงาน)
ไอ้เรย์โทรมา .....ผมกดรับ
"มรึงอยู่ไหนวะ เย็นนี้ กรูพาเพื่อนไปกินเหล้าที่ห้องนะ รีบกลับมาด้วย"
"ได้ คงดึกๆ นะ พวกมรึงโซโล่กันไปก่อนเลยนะ...." กำลังพูดต่อ....พอดีมีเรือด่วนเจ้าพระยาอีกคันสวนมา คลื่นของอีกคันเลยซัดมาที่เรือที่ผมยืนอยู่ ผมที่กำลังยืนไม่ได้เกาะอะไร มันกเลย...ล้มทับใส่พี่พีเต็มๆ เลย หน้าผมกับหน้าแกแทบจะชนกัน (ประมาณ ละครไทย ช่วงที่นางเอกล้มทับพระเอก.....มันมีช่วงนิ่งที่พระนางมองหน้ากันแล้วส่งความรู้สึกซึ้งให้กัน ฮ่าอ่า) ผมรู้สึกว่าทังผมและแกหน้าแดง.....และผมกับพี่พีนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่
"โป๊ก" เสียงดังฟังชัด...พี่พีเบิร์ดกระโหลกผมอีกแล้ว ผมตื่นจะภวังค์แล้ว
"ระวังหน่อยซิวะ เดี่ยวกรูกับมรึงก็ได้ลงไปว่ายน้ำกันหรอก โน่นโทรศัพท์มรึงอยู่โน่น" โหตอนนั้น ยังหน้าแตงอยู่ อายทั้งพี่พี อายทั้ง คนในเรือ ... ผมเก็บโทรศัพท์แล้วก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย จนถึงท่าปิ่นเกล้า....เขินมากเลยผม..
พอขึ้นมาจากท่าเรือปั่นเกล้าแล้วพวกเราก็ต่อแท๊กซี่ไปอีกทีหนึ่ง... พอถึงที่พวกเราก็เดินไปดูโปรแกรมกันก่อน โหความเห็นไม่ลงลอยกันอีกแล้ว พี่พีแกอยากดูแอร์ฟอร์ทวัน ผมอยากดูหนังแนวกุ๊กกิ๊ก ฮ่าอ่า เวลาฉากซึ้งๆ จะได้ซบไหล่แก (ได้แค่คิดแหละผม) เถียงกันไปพอเป็นพิธีแกก็ให้เงินผมไปซื้อตั๋ว เป็นอันว่าผมก็เลยต้องดูแอร์ฟอร์ดวัน โหได้ดูตั้งสองทุ่ม.. ตอนนี้เวลาเหลือเพียบเลย...
"หาไรกินกันก่อนล่ะกัน" พี่พีแกชวน ไม่ชวนเปล่า....กอดคอผมด้วย
"ไม่ต้องกอดคอก็ได้พี่ ผมอึดอัด"
"ได้ไงมรึง ที่กรูกอดคอมรึง กลัวมรึงจะหลงน่ะ มรึงยิ่งเซ่อซ่าอยู่ คนเยอะแบบนี้..หลงไปกรูขี้เกียจตาม" เอาวะแกอยากกอดคอก็กอดไป
"กินไก่ล่ะกัน กรูไม่ได้กินมานานแล้ว" เราเดินเข้าไป ร้านเคเอฟซี พี่พีให้เงินมา.... แต่ผมบอกแกว่า
"น้องเลี้ยงพี่ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดนะครับ นานๆ จะได้เลี้ยงพี่ซักที" อานะ มีข้ออ้างในการเลี้ยงจริงๆ .... ส่วนใหญ่ที่นี่ไปไหนกันรุ่นพี่รุ่นพี่ก็มักจะจ่ายอยู่แล้ว รุ่นน้องกินฟรี....
"โหงั้นกรูไม่เกรงใจนะ เอาชุดนั้นกับชุดนั้น". โหได้ใจจริงๆนะไอ้คุณพี่พี่.....
"ได้พี่ กินให้หมดนะ เสียดายของ" ได้ของที่สั่งมาแล้วพวกเราก็มานั่งโซ๊ยกัน พี่พีกินอย่างเอร็ดอร่อย หมดเรียบไม่ว่าจะอก ปีก เฟรนไฟร์ มันบด โคลสลอร์ หรือเป็บซี่ ส่วนผมเหรอ ก็หมดเหมือนกัน เห็นพี่พีกินได้แบบนี้ค่อยดีหน่อย วันเกิดแกทั้งทีแกคงมีความสุข ไม่น่าเชื่อเราใช้เวลาในการจัดการกับเคเอฟซีถึงสองทุ่มพอดี
"หนังจะเข้าแล้วพี่ไปเถอะ ต้องเข้าห้องน้ำอีก". เราเดินออกไปจัดการธุระส่วนตัวก่อนเข้าโรงหนัง เสร็จแล้ว
"ไอ้นุ่ม กรูอยากกินป๊อบคอร์น กับเป็บซี่ เลี้ยงกรูหน่อย". โหได้ใจเลยนะไอ้พี่พี ยิ่งกลางเดือนอยู่ เอาวะเลี้ยงก็เลี้ยง หลังจากได้ปีอบคอร์นกับเป็บซี่ ผมเลือกชุดใหญ่ เราก็เดินเข้าโรงหนังเข้าไปหาหาที่นั่ง คนเยอะเหมือนกันแฮะ...เกือบเต็มโรง ช่วงแรก ระหว่างดูหนังตัวอย่างเราก็กินป๊อบคอร์นกับเป็บซี่....โดยผมเป็นคนถือ ถุงป๊อบคอร์น ส่วนเป็บซี่น่ะแก้วใครแก้วมัน.....ช่วงนั้นจะว่าสวีทก็คงไม่ใช่.... ผมยังไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ....เพียงแค่จุดเริ่มต้น....
หนังเริ่มฉายแล้ว ป๊อบคอร์นหมดไปแล้ว อย่างว่าแหละ หนังท้องตึงหน้าตาก็หย่อน ยิ่งได้แอร์เย็นๆ ในโรงหนังด้วยแล้ว ช่วงแรกผมเผลอหลับไป เพลียมาทั้งวัน.... หลับไม่หลับเปล่า เผลอไปซบไหล่พี่พีด้วย ตื่นมาอีกที โดนพี่พีสะกิด.... โหน้ำลายผมย้อย.....
"เอ๊ย มีเชื้อบ้าเปล่าวะนี่".
"ขอโทษครับพี่ เดี่ยวผมเช็ดให้". ผมล้วงหยิบทิชชู่ ฮ่าฮ่า ได้มาจากเคเอฟซีเมื่อกี๊แหละมาเช็ดไหล่เสื้อแก เผลอย้อยได้ไงนี่ อายจริงๆ วันนี้มีแต่เรื่องอายๆ ทั้งนั้นเลย หนังก็สนุกดี ประมาณพระเอกเป็นประธานาธิบดีสหรัฐโดนผู้ก่อการร้ายปล้นเครื่องบินแอร์ฟอร์ทวัน โดยจับลูกเมียเป็นตัวประกัน เหลือตัวคนเดียวเลยต้องสู้กับเหล่าร้ายโดยมีรองประธานาธิบดี (เป็นผู้หญิง) คอยช่วยเหลืออยู่ข้างล่างภาคพื้นดิน...
หนังจบประมาณห้าทุ่ม ยังไม่ถึงดึกเท่าไหร่ พวกเราเดินออกจากโรงหนังสิ่งที่ทำโดยด่วนก่อนก็คือเข้าห้องน้ำ....ผมจะออกมาหลายครั้งแล้ว...แต่ติดที่คนเยอะและหนังสนุกด้วย ผมเลยต้องนั่งบิดนั่งทนอยู่ในโรงหนัง (ช่วงทรมานสุดๆก็ผมเล่นดื่มเป็บซี่ตั้งสองแก้ว)
"กลับเลยเหรอเปล่าพี่" ผมถาม
"มรึงรีบกลับเหรอเปล่าวะ... นั่งฟังเพลงกับกรูก่อนซิ ร้านนั้น กรูยังไม่อยากกลับ".พี่พีชี้ไปที่ร้านอาหารบ ร้านพรีวิว ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ยังอยู่เหรอเปล่า เพราะผมไม่ได้ไปเมเจอร์ปิ่นเกล้านานแล้ว
"น้องไม่รีบครับ แล้วแต่พี่ล่ะกัน".ความจริงผมมีนัด แต่ถ้าเลือกตามสถานะการณ์แล้วผมอยากอยู่กับพี่พีมากกว่า พวกไอ้เรย์กินกับพวกมันแทบจะทุกวัน....ส่วนพี่พีวันนี้วันเกิดแกด้วยจะทิ้งให้แกอยู่คนเดียวก็กระไร
"สั่งดิ สั่งได้หมดแหละ เดี่ยวกรูเลี้ยง". พี่พียื่นเมนูมาให้ผม บรรยากาศร้านนี้ก็น่านั่งดี.. เป็นร้านสไตล์ผับมีดนตรีเล่นสด มองลงมาผ่านกระจกเห็นถนน เห็นคนเดินข้างล่างเห็นเซนทรัลปิ่นเกล้า คนในร้านก็เยอะ ประมาณดูหนังเสร็จคู่หนุ่มสาวก็จะมาสวีทกัน
"มรึงสั่งเบียร์ดิ สั่งเป็บซี่ให้กรูด้วย"
"ครับ". พี่พีแกไม่ดื่มแอลกอฮอล ครับ แต่ดื่มเป็บซี่เหตุผลก็อย่างที่ผมเคยเม้าท์ๆแกแหละ หลังจากที่ได้กลับแกล้มมาสองอย่างเบียร์หนึ่งเหยือก เป๊บซี่หนึ่งเหยือกเราก็นั่งคุยกัน ดนตรีที่นี่ก็เล่นดี เข้าบรรยากาศคู่รักมาสวีทกันดีออก...
"พี่ไม่ไปหาแฟนล่ะ" ฮ่าฮ่า ผมเริ่มก่อหวอด ได้เบียร์ไปแก้วสองแก้ว....
"ไม่มีเว๊ย ไม่งั้นจะมาแดกกับมรึงได้ไง" แกทำตาเศร้าๆ....
"โห ไรพี่ หน้าตาก็ดี ไม่น่าเชื่อ"
"มีมันมีได้....แต่จะเอาไหนเลี้ยงเค้าล่ะ เงินเดือนไม่เท่าไหร่ นี่ก็กำลังเรียนอยู่"ใช่ครับตอนนี้พี่พีเรียนต่อที่มหาลัยมหานครหนองจอก(เรียนตอนวันเสาร์อาทติย์ พวกผมเรียนจบมายังไม่ได้ปริญญาตรี ได้แค่ประกาศนียบัตร.......)
"มันก็จริง" ผมได้แต่นั่งเงียบไป
"มรึงล่ะตอนนี้มีแฟนใหม่เหรอยัง" ฮ่าฮ่า ผมดีใจที่พี่พีเค้ายังจำได้ว่าผมเคยร้องให้ให้ผู้หญิง....ยัยกระเหรี่ยงของผม
"ยังพี่" จะบอกไปว่าผมเปลี่ยนไปแล้วก็กะไร....เดี่ยวเบียร์กับเป๊บซี่จะไม่อร่อยเอา....
เราคุยกันหลายเรื่อง.... ส่วนใหญ่ก็จะเรื่องผม เรื่องแก เรื่องพี่พี่ติ๊ก และก็พี่ตั้น เรื่องงาน..ส่วน เรื่องสาวๆ ไม่ต้องพูดถึงไม่มีเฉียดกราย พอเที่ยงคืน ผมไอเดียบรรเจิด ผมเขียนขอเพลง เพลงที่ผมขอก็คือเพลงวันเกิด...
"ขอเพลงแอปปี้เบิร์ดเดย์ สำหรับคนเหงาๆสองคน....."
ได้ผลครับ ไม่กี่นาทีผมกับพี่พีและทั้งร้านก็ได้ฟังเพลงนี้ พี่พีเบิร์ดกระโหลกผมอีกแล้ว
"กรูไม่ได้เหงานะไอ้นุ่ม เข้าใจอะไรผิดเหรอเปล่า" พอเพลงจบ ผมกับพี่พีก็ปรบมือให้นักร้อง
"ไอ้นุ่มกรูขอบใจนะ ที่มากับกรูคืนนี้ "แกเอ๋ยปากบอกผม.....
"เห็นพี่มีความสุข น้องก็มีความสุข" ผมตอบแกไป นั่งกันได้อีกไม่นานผมกับแกก็กลับ ผมเริ่มจะเมาๆ แล้ว สองเหยือกแล้วพรุ่งนี้ต้องทำงานด้วย ผมกับแกกลับแท๊กซี่คันเดียวกัน.... พี่แกอยู่วงสว่างส่วนผมพงษ์เพชร.......
นี่คือทฤษฎีความใกล้ชิดที่ก่อให้เกิดความรัก บทแรกของผม ผมไม่รู้มันเข้ามาหาผมได้ไง และผมก็ไม่รู้ว่าผมคิดไปคนเดียวหรือ เราคิดกันทั้งสองคน
-
เสือไบ:the series (ตอน 26)
"ความรักเปรียบเสมือนอากาศ ที่ช่วยให้ทุกชีวิตคงอยู่มีลมหายใจ
โลกจึงยังงดงาม หากว่ายังมีรัก ชีวิตยังมีหวัง...รออยู่ ยังอุ่นหัวใจ โลกหมุนด้วยความรัก"
หลังจากวันนั้นแล้วผมกับพี่พีก็สนิทกันติดกันอย่างกับตังเม ผมอยู่ที่ไหน พี่พีก็อยู่ที่นั่น ความผิดปกตินี้ไม่รอดพ้นการสังเกตุของสมาชิกในห้องทำงานผม.....
"อะแน่ พักนี้พวกมรึงแปลกๆ นะ ไอ้พี ไอ้นุ่ม ไปไหนกันมาล่ะเมื่อคืน" พี่ติ๊กก่อม็อบอีกแล้ว เมื่อคืนหลังจากขึ้นสโมสรแล้วผมเริ่ม เมาๆ กรึ่มๆ พี่พีชวนผมไปเดินเล่นที่ตรอกข้าวสาร
"แดกเหล้าอยู่ อยู่ๆ ก็หายไปเฉยเลย..ไม่ร่ำไม่ลา" ความจริงผมก็อยากจะบอกลาแกแหละแต่พี่พีห้ามไว้น่ะ แกบอกว่า ขืนบอกมันก็ไม่ให้ไปหรอก
"ไปม่านรูดไหนวะ" เอาอีกแล้ว
"พี่พีไม่ชวนผมเลยนะ จะได้ไปแจม ลีลาไอ้นุ่มเป็นไงบ้าง สะแด่วแห้วเหรอเปล่าพี่" อ้าว พี่ตั้นดันร่วมแจมอีก
"แล้วใครเป็นผัว ใครเป็นเมียล่ะ" ยังเผาผมกับพี่พีไม่เลิกอีก....
"เอ๊ยกรูกลับบ้านโว๊ย ไอ้นุ่มกรูไม่รู้ ถามมันล่ะกัน" พูดเสร็จแกก็เดินหนีไป ทิ้งให้ผมแก้ต่างอยู่คนเดียว
"ผมว่าพี่พีต้องเป็นผัว ไอ้นุ่มเป็นเมียแน่พี่ติ๊ก" พี่ตั้นแซวอีก
"ไม่แน่นะโว๊ย... ไอ้พีมันจะทำเป็นเหรอวะ หญิงมันเคยเอาที่ไหนล่ะ" ผมน่ะหน้าแดง แต่ก็ต้องเงียบไม่รู้จะต่อความยาวไปทำไม ปล่อยให้พี่ติ๊กับพี่ตั้นหัวเราะคิกๆ สนุกกับการนินทาผมกับพี่พี ต่อไปดีกว่า...
ถ้าถามผมตอนนี้รู้สึกยังไงกับพี่พี....ผมขอตอบว่าผมโดนทฤษฎีความใกล้ขิดไปเต็มๆ แล้ว ยอมรับเลย ว่าเวลาอยู่ใกล้พี่พีผมมีความสุขมันเหมือนความสุขครั้งแรกที่ผมมีกับผู้หญิงคนแรก(น้องกระเหรี่ยง)ของผม.... แต่ความรู้สึกของพี่พีผมไม่รู้....ผมไม่กล้าถาม
มีอยู่ครั้ง... หลังจากที่ผมเซ็นต์ชื่อในสมุดลงเวลาแล้ว เพื่อนรุ่นเดียวกับผมชวนผมไปคุยเรื่องงานเลี้ยงรุ่นที่โรงอาหาร ผมกลับเข้าที่ทำงานเกือบ 9 โมงครึ่ง.. มาถึงห้องทำงานพี่พีนั่งหน้างอรอผมอยู่...
"ไปไหนมาวะ กรูรอกินข้าวกับมรึงอยู่" แกทำหน้างอนๆ ผม..
"น้องกินมาแล้วพี่ เมื่อกี๊ไปประชุมรุ่นมา"
"โห ไม่บอกกรู อุตส่าห์รอ ไปกินกับกรูเลย" ผมจำใจต้องตามไปกินด้วยอีกครั้ง....
"อ้าวไม่สั่งอะไรมากินล่ะ" โหตอนนั้นผมอิ่มมาแล้ว แต่ไงล่ะ ผมต้องสั่งมากินอีกครั้ง....ถ้าไม่สั่งเหรอแกจะงอนผมไปทั้งวันแหละ พูดด้วยแกก็ไม่พูด แกไม่พูดกับผมทีไร...ผมน่ะใจหาย...ใจแป้วหมด
วิธีทำให้พี่พีหายงอน..ไม่ยากหรอก.... คือผมต้องไปนวดๆ บีบๆ ไหล่แก แล้วผมมักจะพูดว่า
"โกรธไรน้องล่ะพี่ หายงอนได้แล้ว"
"น้องผิดไปแล้วพี่ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วครับ"
"เย็นนี้น้องเลี้ยงข้าวนะพี่ หายโกรธได้แล้ว"
"ไปดูหนังกันนะพี่..เย็นนี้น้องเลี้ยง" ฯลฯ
ถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยงครับ......ที่ผมไม่อยากทำเพราะถ้าทำใครเห็นเค้าจะคิดว่าเป็นคู่เกย์กันไงครับ ฮ่าฮ่า.....
เย็นวันหนึ่งพี่พีชวนผมไปซื้อโทรศัพท์ครับ
"โหทำไมคิดซื้อล่ะพี่ ไม่จำเป็นเลยนะ แฟนก็ไม่มีใครจะโทรหาใครล่ะ" ผมแหย่ไปแบบนั้นแหละ
"โทรหามรึงไง" ฮ่าฮ่า ผมน่ะรีบลากแกขึ้นแท๊กซี่ไปที่ศูนย์เอไอเอสทันทีเลยครับ สมัยก่อนที่ศูนย์มีขายโทรศัพท์ด้วย ตอนนั้นรู้สึกจะมีไม่กี่คลื่นนะครับ 800,900,จีเอสเอ็มสองวัตต์.....
พอไปถึงศูนย์ที่เซนทรัลปิ่นเกล้า.....
"พี่เลือกรุ่นดิ เค้ามีซิมให้ด้วย" ผมบอกแกเพราะเมื่อก่อนจะซื้อเครื่องพร้อมเบอร์ พี่พีดูหลายรุ่น... รุ่นนั้นรุ่นนี้ เป็นชั่วโมง....... แกดูจะสนใจเป็นพิเศษเลยแต่สุดท้าย...
"เอาสตาร์แทครุ่นเดียวกับมรึงนี่แหละ" อะไรของแกนี่เลือกตั้งนาน....
"อะไรนี่....เห็นเลือกตั้งนาน"
"ไม่รู้ดิ ไม่ถูกใจ รุ่นที่มรึงใช้...กรูก๋อยากใช้......กรูชอบแบบที่มรึงชอบ" เออ เอากับพี่แก ตกลงผมกับแกเป็นไรกันนี่ ครั้งนี้ทำให้ผมนึกภาพที่ผมชวนไอ้เอ็กซ์ไปซื้อโทรศัพท์ที่เวิลเทรด.....
ถ้าถามผมนะครับว่าพี่พีเป็นเกย์เปล่าผมบอกไม่ได้ พี่พีก็เหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไป บ้าบอล(ลิเวอร์พูล) เตะบอล ชอบดูข่าวกีฬา ชอบดูหนังโป๊ ชอบดูสาวๆ แต่ทำไมแกชอบงอนๆผมเหมือนผู้หญิงก็ไม่รู้ดิ เฮ้อ ลูกกลมๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นลูกบอลเสมอไปเน๊อะ......
มีอยู่วันนะครับ เด็ดมากครับ ประมาณ ทุ่มแหละ วันนี้ผมกลับบ้านเร็ว เพราะไม่มีใครขึ้นไปสโมสร เราเดินไปขึ้นรถเมลล์กลับบ้าน ระหว่างเดินไป....
"ไอ้นุ่ม มรึงเคยไปบาร์เกย์เปล่าวะ กรูอยากเห็นว่าเป็นไง" ผมสะดุดกึกเลยครับ
"ไม่เคย พี่ ทำไมเหรอครับ" แหะ แหะ ผมโกหกพี่พีไปครับ ความจริงเคยไปครับ หลายครั้งแล้วด้วยกับใครก้อน่าจะรู้นะครับ......
"กรูอยากรู้ว่าเป็นไงหว่ะ อยากเห็นหว่ะ แถวบ้านมรึงด้วยดิ"
"ใช่พี่ แถวสุรวงค์ จะไปจริงเหรอพี่" ผมถามย้ำ...
"ไปเดินผ่านเฉยๆ ล่ะกัน กรูแค่อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง"
ผมเลยจำต้องพาพี่แกไป เพราะมันใกล้บ้านลุง เรานั่ง สายสิบหกไป ไปถึงประมาณ สามทุ่ม สีสันก็อย่างว่าแหละพัฒพงษ์กลางคืนไม่เคยหลับอยู่แล้ว.......
"โหไอ้นุ่มมรึงดู บาร์เกย์ตรึม" แกชี้ให้ผมดู ช่วงเดินผ่านก็จะมีประมาณเด็กเชียร์ร้านแนะนำให้เข้าไปในร้าน...
"เอาไงพี่" ผมแกล้งแหย่แก จะได้รู้สักทีว่าแกเป็นเปล่า....
"ไม่ไหวหว่ะ กรูขนลุก" แกลากผมเดินออกจากที่นั่น
"พี่ไม่ต้องจูงมือผมหรอก ผมเดินได้"
"ไม่ได้เดี่ยวกรูหลง กรูไม่อยากเสร็จไอ้พวกนี้" เดินมาได้ระยะหนึ่ง เราก็มานั่งกันที่ อนุสาวรีย์ ร.หก หน้าสวนลุม
"บ้านมรึงไปทางไหนวะ" ผมชี้ไป...
"ที่นี่ดีแฮะ ตึกสูงเยอะ" แกชี้ไปที่โรงแรมดุสิต
"ว่างๆ เรามาเที่ยวกันอีกนะ กรูชอบแถวนี้หว่ะ แสงสีเพียบ มีสวนให้วิ่งด้วย"
เราสองคนนั่งคุยกันได้เกือบชั่วโมงแหละครับ อากาศดี ลมดี คนมานั่งที่นี่ก็พอสมควร สักพักมีผู้หญิงเข้ามาคุยกับเราสองคน.....
"เที่ยวเหรอเปล่าคะ" สำหรับผม รู้ครับ ว่าประโยคนี้หมายความว่าไง....แต่พี่พีน่ะเหรอ...
"ครับ มาเที่ยว"
"สนใจพี่เหรอเปล่าจ๊ะ สามร้อยเอง" โห พี่พีแกหน้าแดง
"ไม่ล่ะครับ กลับเถอะไอ้นุ่มกรูง่วงแล้ว" ผมได้แต่เกาหัวครับ ไม่เข้าใจอารมณ์แกจริงๆ
ถ้าถามว่าทำไมผมยอมแกหรือไปไหนกับแกได้ทุกที่ อาจจะเพราะผมเป็นรุ่นน้องมั๊ง ผมมักจะไม่ปฎิเสธรุ่นพี่อยู่แล้ว แต่ลึกๆ ก็อย่างที่บอกแหละ ผมชอบอยู่กับแกเห็นแกมีความสุข ยิ้มได้ ร่างเริงสดใส ผมก็มีความสุขด้วยแล้ว
-
เข้ามาบอกว่าชอบประโยคนี้
เฮ้อ ลูกกลมๆ ไม่จำเป็นต้องเป็นลูกบอลเสมอไปเน๊อะ......
ได้ใจไปเต็มๆ เอาไว้ตอบพวกน้องนี้ที่ชอบถามว่า ใครเป็นรุกใครเป็นรับ อิอิ
-
พาพี่พีไปเปิดหูเปิดตา :m3:
-
ทายไม่ผิดเจงๆ
พี่พีมีอะไรๆซ่อนอยู่
จะหน้าแตกคิดไปเองอ่ะป่าวนี่ดิ
ผู้ชายบางคน ก็เหมือนมีนิสัยเหมือนผู้หญิงได้ ไม่แปลกอะไร
:m1: :m1: :m1:
-
หุหุ พี่พี :m3: :m3: :m3:
-
ว่าแล้วว่าพี่พี เนี่ยแปลกๆอยู่ :interest:
-
พี่พี มีมุมน่ารักๆ เหมือนกันนะนี่ :m13:
น้องกระเหรี่ยงตกดอยไปเรย
รออ่านต่อจ้า :m1:
-
พี่พีเริ่มมาแรงแซงทางโค้งแล้ว
:o9: :o9: :o9:
-
เสือไบ:the series (ตอน 27)
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...............................................
เสียงนาฬิกาปลุกของผมดังครับ 07.30 น. ผมตื่นมาปิดมัน...พักนี้ตื่นเร็วครับ...ผมปิดนาฬิกาปลุกเสร็จก็อาบน้ำเลย....ไม่เหมือนเมื่อก่อนปิดเสร็จขอหลับต่ออีกสักหน่อยบางครั้งเลยไปถึงเที่ยงเลยก็ยังมี...ฮ่าฮ่า ช่วงนี้ก็แบบนี้แหละครับชีวิตกำลังสดใสผมต้องรีบตื่นไปเจอเจ้าความรักที่ผมก็ไม่รู้ว่าหน้าตามันเป็นอย่างไร ผมอาจจะคิดไปเองก้อได้...อาบน้ำไปฮัมเพลงไปเหมือนคนบ้าอะไรแบบนั้นไอ้เรย์แซวผมเป็นประจำเลยครับพักนี้
"มรึงเป็นบ้าไรนี่พักนี้อารมณ์ดีจริง อาบน้ำร้องเพลงมีความสุข"
"ทำอย่างกับคนกำลังอินเลิฟนะมรึง"
"มีแฟนใหม่แล้วเหรอวะพามาให้กรูรู้จักบ้างดิ" สาระพัดครับที่มันบ่น...เฮ้อพูดถึงจะพามารู้จักมันจะเป็นไปได้ไงขืนมันรู้ว่าผมเป็นแบบนี้มีหวังโดนเลิกคบแน่ๆ....
อาบน้ำเสร็จแล้วส่องกระจกโกนหนวดดูสภาพตัวเอง...พักนี้เนี๊ยบ....ไม่เซอร์เหมือนเมื่อก่อน....หนวดเคราตอนนี้ไม่ไว้(ปกติผมเด็กเซอร์ ตอนนี้เปลี่ยนลุ๊ค.....ความรักทำให้คนดีขึ้นสงสัยจะจริง) ช่วงนี้ไม่ค่อยดื่มเหล้าหรือเที่ยวมากเท่าไหร่ กลัวโทรม....
ผมออกจากห้องกำลังจะปิดประตู เสียงมือถือผมดัง อาจ๊ากแม่ผมโทรมาน่ะเอง..
"สวัสดีครับ แม่มีอะไรครับ"
"จะมีอะไรล่ะ โทรมาไม่ได้เหรอไง บ้านช่องไม่ยอมกลับเลยนะ"โหแม่ผมใส่แหลก....
"นี่มันกี่เดือนแล้วที่แกไม่ยอมกลับบ้านหา ดูลูกคนอื่นดิ เค้ากลับบ้านกันทุกอาทิตย์ ปล่อยให้ชั้นเฝ้าชะเง้อตั้งตามองหาลูกตัวเองว่าเมื่อไหร่มันจะกลับมาหาชั้นสักที" นั่นดิ กี่เดือนแล้วนี่ที่ผมไม่ได้กลับไปหาแม่ ปกติผมจะกลับบ้านแทบทุกเดือน ก็ประมาณไปหาไปกอดแม่ เอาเงินไปให้แม่อะไรปานนี้แหละ...
"เอกงานยุ่งอะแม่ เสาร์อาทิตย์ยังต้องทำงานเลย" เฮ้อ โกหกอีกแล้วผม.....
"อะไร เสาร์อาทิตย์ ยังทำอีกเหรอ ราชการนะยะ ไม่ใช่เอกชน"
"ไม่รู้น่ะสิ้นเดือนถ้าแกไม่กลับโดนตัดจากกองมรดกแน่แก"
"ครับ สิ้นเดือนเจอกันนะแม่ รักนะครับ จุ๊บๆ" หลังจากวางสายแล้วผมขึ้นรถไปทำงานครับ .....
ผมไม่ได้เจอแม่มาเกือบหกเดือนแล้วดิเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็อย่างที่คิดๆแหละครับ... ผมโดนเจ้าทฤษฎีความใกล้ชิดเล่นงานผมเต็มๆ วันจันทร์-ศุกร์ ถึงที่ทำงานเก้าโมง เค้าให้เลิกสี่โมงครึ่ง ไม่ครับ....ผมกับพี่พีนั่งทำงานกันต่อ บางครั้งก็ไม่มีงานหรอกครับ นั่งอยู่แค่ขอให้ได้เห็นหน้ากันก็พอ,บางครั้งก็ขึ้นไปเมาที่สโมสร,บางครั้งก็ไปดูหนัง มีเรื่องให้คิดให้ทำเกือบทุกวันแหละครับ จะกลับถึงห้องก็เกือบสี่ห้าทุ่ม เสาร์อาทิตย์น่ะเหรอ พี่พีไปเรียน ผมพักแต่ก็ไม่ได้พักเท่าไหร่แฮะ..... แกชอบชวนผมไปเที่ยวต่อหลังเรียนเสร็จ .....ถ้าแกไปไหนกับเพื่อนแกก็จะโทรตามผมไปแจม ประมาณไปชงเหล้าหรือ กลับด้วยกันแบบนี้แหละ เพราะฉะนั้นผมถึงบอกว่าผมโดนทฤษฎีความใกล้ชิดเล่นงานเข้าเต็มๆ.
ผมมาถึงที่ทำงานเกือบ เก้าโมงครับ พี่พีมาแล้ว (ก้อแปลกนะครับ เมื่อก่อนแกก้อไม่ได้จะมาเช้าเท่าไหร่ มาหลังผมประจำ) แกคงรอผมไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารแหละ...
"ไมมาช้าจังวะ กรูรอจนหิวแล้ว"
"พอดีคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่ล่ะครับพี่" เซ็นชื่อเสร็จผมกับแกก้อไปกินข้าวที่โรงอาหารครับ โรงอาหารที่นี่แปลกนะครับไม่ค่อยมีสาวๆ ให้มองเท่าไหร่ ถ้ามีลูกจ้างสาวที่มาทำงานหรือฝึกงานใหม่ๆ ไม่มีเหลือ หนุ่มๆที่นี่จะเหมือนนกรู้ ไม่กี่วันก็จีบเป็นแฟนกันแล้ว ฮ่าฮ่า
"กินไรดีล่ะพี่...เช้านี้"
"เกาเหลาเลือดหมูล่ะกันซดน้ำ มรึงไปสั่งมานะเดี่ยวกรูไปซื้อน้ำ" สั้นๆ ง่ายๆ ครับ ผมไปเอาเกาเหลาพี่พีซื้อน้ำ
ได้เกาเหลาเลือดหมูมาแล้วเราสองคนก็โซ๊ยกัน พี่พีตักเครื่องในมาที่จานผม..
"กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ" โห....
"ขอบคุณครับพี่ ทีหลังเอาหมูมาบ้างก็ได้นะ" ผมแซวกลับ ก็แกเล่นตักแต่เครื่องในให้นี่หว่า....
หลังจากกินข้าวเสร็จใช้เวลาไม่เกินยี่สิบนาที เราก็กลับขึ้นไปทำงาน...ตอนนี้โต๊ะทำงานผมติดกับพี่พีแล้ว ก็เพราะพี่ติ๊กแหละครับ ยุดีนัก...
"ไอ้นุ่มมรึงย้ายโต๊ะมานั่งนี่เลย จะได้ใกล้ไอ้พี......กรูหนวกหู.....เวลาพวกมรึงตะโกนคุยกัน"
"โหพี่ติ๊ก อะไรจะใจดีขนาดนั้นเดี่ยวผัวเมียคู่นี้ก็คุยกันไม่เป็นอันทำงานหรอก" พี่ตั้น เสริมเข้ามาอีก
"เออช่างมัน กรูลำคาญหว่ะ เดี่ยวมดมันจะขึ้นโต๊ะกรูด้วย....แม่งเล่น คุยกันข้ามหัวกรู"
หลังจากวันนั้น ผมก็เลยได้ย้ายโต๊ะทำงานมานั่งข้างๆ พี่พี ฮ่าฮ่า ดีใจครับ พี่ติ๊ก พี่ตั้นช่างรู้จายจริงๆ.....
วันนี้ผมโดดงานช่วงบ่าย....โดดประมาณบ่ายสามโมงเพราะมีเพื่อนมาจากต่างจังหวัดมาติดต่องานที่ส่วนกลางผมก็เลยแวบไปกินเหล้ากับมันที่ข้างๆ ที่ทำงาน...ประมาณเกือบ 6 โมง พี่พีโทรมาหาผม
"ไอ้นุ่มมรึงอยู่ไหนวะ มาหากรูด่วนกรูบาดเจ็บอยู่" ผมสร่างเมาเลย ตกใจด้วย..
"อ้าว พี่อยู่ไหนครับ เป็นไรมากเปล่าครับ อยู่ไหนนี่เดี่ยวผมไปหา"
"ห้องไอ้มั่ว เพื่อนมรึง"
"ครับ อ้าวแล้วพี่ไปทำอะไรห้องไอ้มั่วล่ะ"
"มาทำธุระ รีบมานะโว๊ย กรูไม่ไหวแล้ว"
"ครับ ครับ ไปเดี่ยวนี้แหละพี่" หลังจากวางแล้ว ผมก็ลาเพื่อนที่ดื่มด้วยกันอยู่ เอ หรือพี่พีจะอำวะ โทรหาไอ้มั่วดีกว่า สาด...ปิดเครื่องทำผือไรนี่..... เอาวะไปก็ไป ขาดเธอไปฉันคงขาดใจ . ฮ่าฮ่า....ผมร้อนรนจนต้องนั่งมอเตอร์ไซต์ไป...
ผมไปถึงห้องไอ้มั่ว......ผมเคาะประตู เปิดเข้าไป โห แม่งนั่งกันสี่คนหัวสลอนเลยนะ ผมทั้งโกรธทั้งเซ็ง...
"พี่พี ไหนพี่เจ็บไง นี่มันนั่งตีดรัมมี่กันอยู่นะพี่" ผมบ่นๆ กับแก
"ก็เล่นดรัมมี่ไง บาดเจ็ดอยู่ มรึงเอาเงินมาให้กรูยืมสักสามพันเดี่ยวกรูคืน"โห ทั้งโกรธทั้งแค้น แต่ก็ยอมๆ คนที่รักนิ น้องยอมได้ทุกอย่างอยู่แล้ว...
"เล่นไงให้เสียนี่" ผมแซวแกต่อ...
"ขาดมรึงไง สาดมานั่งนี่เลยมาช่วยกรูดูไพ่หน่อย"
ฮ่าฮ่า นอกเรื่องหน่อยนะครับ ผมต้องขึ้นป้ายเหมือนในทีวีเหรอเปล่านี่ ว่าการพนันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย.... ฮ่าฮ่า...
หลังจากนั้นผมก็เลยต้องจำยอม นั่งเป็นเพื่อนพี่พี...ทั้งเมาทั้งเหนื่อยแต่แปลกแฮะ ช่วงนี้พี่พีเริ่มมือขึ้นแฮะจากที่แกเสียไปเกือบสามพันแกได้คืนมาส่วนหนึ่งแล้ว....
"ไอ้นุ่มมรึงมาเล่นแทนกรูหน่อย.....ตาหน้าเดี่ยวกรูต้องไปรับเมีย" ไอ้มั่วเพื่อนผม มันต้องไปรับเมียมัน...
"เอ๊ย กรูเล่นไม่เก่ง " ผมไม่อยากเล่น เมาๆ มาๆ แล้วอีกอย่างมีพี่พีเล่นด้วย...
"สาด ไรมรึงแดกเงินกรูไปหลายครั้งแล้วนะเฟ๊ย มาเลย อย่ามากเรื่องเดี่ยวกรูมา" ผมเลยต้องจำยอมเล่น เล่นไปเสียไป เหมือนดวงไม่มีเลยวันนี้ (หรือมัวแต่มองหน้าพี่พีก้อไม่รู้ นั่งตรงข้ามกันด้วย) กว่าไอ้มั่วจะกลับมา เกือบเที่ยงคืน ผมเสียไปเกือบพัน พี่พีน่ะเหรอหัวเราะร่วน ได้กำไรแล้วเกือบสองพัน เฮ้อ....
เราเลิกเล่นเกือบตีสอง เพราะพรุ่งนี้ต้องทำงาน ผมกับพี่พีเดินมาขึ้นรถแท๊กซี่ที่ปากซอย......
"เอาเงินที่กรูยืม สามพัน แล้วนี่กรูให้มรึง....ค่าโง่มรึงพันหนึ่ง" โหมีหลอกด่ากันอีก...
"เก็บไว้เถอะพี่....น้องมีสปิริตในการเล่นไพ่พอ เสียก็คือเสีย" ก็จริงครับ ผมก็แบบนี้แหละ เสียจนเล่นไพ่เป็น....
หลังจากขึ้นแท๊กซี่แล้ว ผมไปทางเดียวกับแก วงศ์สว่างกับพงษ์เพชรมันใกล้ๆกัน
"เสาร์นี้มรึงว่างเปล่า ไปเที่ยวบ้านกรูที่ต่างจังหวัด" ไม่บอกนะครับว่าจังหวัดไหน เอาเป็นว่าใกล้ๆกรุงเทพนี่แหละ
"ว่างครับ แล้วพี่ไม่มีเรียนเหรอครับ"
"ไม่มี"
กลับถึงหอผมหลับเป็นตาย ทำงานอีกสองวัน ก้อวันเสาร์แล้ว..........ผมนัดเจอพี่พีที่หมอชิต บ่ายสองโมงอาบน้ำแต่งตัวเสร็จดูให้ดีหน่อย(แหะๆ ถือว่า ไปเป็นการไปพบ พ่อแม่สามี ไปในตัว อันนี้ล้อเล่นนะครับ) อะนะความคิดผมบรรเจิดอีกแล้วไปเจอญาติผู้ใหญ่ต้องมีของติดไม้ติดมือไปหน่อย ไม่ได้ๆ ต้องสร้างความประทับใจไว้ก่อน..ของฝากหาไม่ยากด้วย เพราะผมอยู่ใกล้ตลาดพงษ์เพชร ผลไม้เพียบ ผมได้ผลไม้ 1 ถุงใหญ่ (ประมาณแอปเปิ้ลกับส้ม ) ไปถึงหมอชิต บ่ายสองพอดี พี่พีทำหน้าเครียดอยู่แล้ว
"ไมช้าจังเลยวะ กำลังจะโทรไปตาม กรูซื้อตั๋วให้มรึงแล้ว คันนั้น ขึ้นเลยล่ะกันรถใกล้ออกแล้ว"
"ถือไรมาเยอะแยะวะ"
"ของฝากพ่อแม่พี่ไง"
"ซื้อมาทำไมนี่ กรูซื้อไปแล้ว"
"ไม่เป็นไรพี่ น้องไปรบกวนขอข้าวบ้านพี่กินตั้งสามมื้อ ต้องมีอะไรติดมือไปหน่อย ไม่งั้นน่าเกลียดตาย"
"โหคิดมากนะมรึง มรึงรุ่นน้องกรู ข้าวแค่นี้กรูเลี้ยงได้ บ้านกรูให้หมากิน....ยังมากกว่านี้อีก" โหซึ้งเลยผม เงียบดีกว่าพูดไปเดี่ยวเข้าตัวอีก....
หลังจากรถออกแล้วผมก็หลับ ผมซบไหล่พี่พี แรกๆ แกก็ว่าแหละแต่หลังๆ แกคงเหนื่อยที่จะว่าแล้วมั๊ง....ตอนนี้แกก็หลับด้วยเหมือนกัน ต่างคนต่างหลับเหมือนรูปปั้นเลย.... พวกเรามาถึงประมาณสี่โมงกว่าๆ .....
"ขอต้อนรับสู่บ้านกำนัน อำเภอ..........". เป็นบ้านเรือนไทย กว้างและใหญ่ด้วย
"พ่อพี่เป็นกำนันเหรอครับ ไม่ยักรู้"
"อือ" พี่พีนำผมเดินขึ้นบันไดไม้
"พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูกลับมาแล้ว" อะแน่....สักพัก มีชายประมาณกลางคนแหละ กับหญิงคนหนึ่งเดินออกมา
"อ้าวไอ้หนูเอง...มาแล้วเหรอวะ ไหนว่าจะมาบ่ายๆ ล่ะ นี่เกือบสี่โมงแล้ว" โหสำเนียงซาวแทรคสุพรรณชัดเจน
"อ้าวแล้วนั่นเอ็งพาใครมาล่ะ"
"รุ่นน้องหนูที่ทำงานหนูเองพ่อ" ผมยกมือสวัสดี ทั้งสองคน พ่อกับแม่แก....จะพิมพ์พ่อสามีแม่สามีก็กะไร ฮ่าฮ่า...
"เออ ๆ ไหว้พระนะลูก ตามสบายนะ"
"แม่จ๋า หนูซื้อของมาฝากแม่ด้วยน่ะ".พี่พีเดินเอาของไปวางไว้...
หลังจากที่คุยกับพ่อแม่ของพี่พีเสร็จแล้วสักครู่ พี่พีก้อพาผมไปห้องพัก ห้องแกที่แกนอนเมื่อตอนยังอยู่ที่นี่ ห้องกว้าง ผมวางข้าวของบนโต๊ะข้างเตียง โห ห้องไม่รกเหมือนมีคนมาปัดมาเช็ดประจำ...ผมเหลือบไปเห็นรูปแกตอนเป็นนักเรียน น่ารักดีจังหัวเกรียนเชียว..
"โห พี่ รูปพี่ ฮ่า ฮ่า..." ปั๊ก ผมโดนเบิร์ดกระโหลกอีกแล้ว..
"หัวเราะไร หล่อดี ออก.."
"เปลี่ยนขาสั้นดิ เดี่ยวกรูพาไปเดินรอบบ้าน" ผมใช้สายตาสำรวจดูภายในห้อง มีถ้วยรางวัลและเหรียญรางวัลด้วยท่าทางจะเป็นนักบอลตัวยงนะนี่....
"ไม่ต้องเอามือถือไปหรอก แค่นี้เอง"
หลังจากนั้นพี่พีก้อพาผมเดินชมรอบบ้าน บ้านเรือนไทยก็สวยอยู่แล้ว รอบๆ บ้านมีต้นไม้ พวกกล้วยไม้ ไม้ดอกต่างๆ มากมาย ยิ่งทำให้สวยขึ้นไปอีก
"ของพ่อกรู แกปลูกเวลาแกว่างๆ "
ถัดจากนั้นแล้วแกก็พาเดินออกนอกบ้าน ประมาณหลังบ้าน ผมเห็นผืนนา ไกลสุดลูกตา....
"นาพ่อกรูเองแหละ"
"โหรวยจังเลยพี่ แล้วทำไมพี่ไม่มาช่วยพ่อแม่พี่ทำนาล่ะ"
"สาด กรูไม่ใช่ควายนะ กรูไม่ชอบ หว่ะ กรูชอบราชการมากกว่า แบบนี้กรูไม่ถนัด พี่ชายคนโตช่วยพ่อกรูอยู่"พี่พีแกมีพี่น้องสี่คน ชาย สาม หญิงหนึ่ง คนโตช่วยงานที่บ้าน คนรองเรียนอยู่ที่ศรีปทุม แกทำงานราชการ คนสุดท้องผู้หญิงเรียนมัธยมอยู่ที่นี่แหละ....
"ไอ้นุ่ม"
"ครับ"
"มรึงน่าจะเหมาะกับที่นี่หว่ะ"
"ทำไมล่ะพี่"
"กรูว่า หน้าตามรึงเหมือนไอ้ตัวนั้นดีหว่ะ ฮ่า ฮ่า" แกชี้ไปที่ควายสองสามตัวที่กำลังกินหญ้าอยู่.....
"ถ้าน้องควาย พี่ก็เป็นรุ่นพี่ควายล่ะครับ ฮ่าฮ่า" ผมเอาคืน เฮ้อ ผมยากจะบอกอีกอย่างว่าถ้าน้องเป็นควาย พี่ก็มีเฟนเป็นควายแหละ แต่ผมไม่กล้าหรอก กลัวโดนเบิร์ดกระโหลก....
"ปูกับหอยที่นี่ตัวโตจังพี่"
"น้ำดีข้าวดีก็แบบนี้แหละ จับฆ่าไม่หวั่นไม่ไหว มรึงจับไปฝากลุงมรึงดิ"
"โหจะจับไปทำมล่ะพี่ ไม่ใช่ปูม้านะ"
พี่พีพาผมเดินต่อ เดินไปประมาณคลอง จำชื่อไม่ได้แล้วครับว่าคลองอะไร....
"คลองบ้านพี่น้ำใสดีนะครับ ลึกเปล่านี่"
"ไม่ลึกหรอก ไม่ใช่หน้าฝนน่ะ" น้ำในคลองใสจริงๆ ไม่เหมือนกับคลองแสนแสบดำสนิท
"ไอ้นุ่มดูอะไรโน่น" ผมหันไปครับ
ตูม น้ำกระจายเลย ผมโดนพี่พีผลักลงน้ำ โหผลักผมยังไม่พอ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก.. ที่แรกผมก็นึกว่าน้ำลึกแต่พอจมลงไป โผล่ขึ้นมายืนได้ เฮ้อ นึกว่า ตายซะแล้ว น้ำแค่ระดับปากผมเอง
"โห พี่พี ผมว่ายน้ำไม่เป็นนะ ถ้าลึกกว่านี้ทำไงล่ะ"
"กรูก็โดดไปช่วยมรึงแบบนี้ไง" พี่พีถอดเสื้อแล้วกระโดดลงมาตาม...
"ไอ้นุ่มมรึงตาย" ฮ่าฮ่า แกไล่ปล้ำผม แบบจับหัวผมกดน้ำประมาณนั้นแหละ... ผมก็สู้ซิ อยู่ที่ทำงานไล่ฟัดกันบ่อยอยู่แล้ว แบบไม่ค่อยจะยอมกัน...เราเล่นน้ำกันซักครู่.....
"ไม่ไหวแล้วพี่พี น้องขึ้นก่อนนะหนาว" ผมเริ่มสั้นแล้ว น้ำมันเย็นจริงๆ
"ไรฟะ ทีไปอาบที่อ่าง กรูไม่เห็นจะรีบขึ้นเลย" แน่ะรู้อีกว่าผมไปอาบอบนวด
ผมขึ้นมานั่งรอแกที่ข้างๆคลอง พี่พีตอนนี้ดำว่ายดำผุด สายตาผมจับจ้องไปที่หุ่นแก โห ขาวจังพี่ ไม่มีพุง ที่ท้องมีขนอุยๆ ไปถึงหน้าอกด้วย เฮ้อ เห็นแล้วผมใจตึกตัก ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเห็นแกถอดเสื้อเลย หัวใจผมรัวไปหมดแล้ว..
"อะแน่แอบดูกรูว่ายน้ำเหรอมรึง"
"ปะ เปล่า ครับ พี่" ตกใจหมดเลยครับ กำลังได้อารมณ์ดีแท้ๆ
"กรูขึ้นดีกว่า ฉุดกรูขึ้นหน่อยดิ" พี่พียื่นมือมาครับ ให้ผมฉุดขึ้น ผมก็กำลังจะฉุด แต่แกดึงผมซะก่อน
ตูม ผมตกน้ำไปอีกรอบแล้ว แกปีนขึ้นคลอง แล้วก็หัวเราะผมเหมือนเดิม
"ฮ่าฮ่า ปล่อยให้กรูว่ายคนเดียวนะมรึง จะได้เปียกเหมือนๆกัน"หลังจากผมขึ้นมาแล้ว ก็สลัดน้ำออก...ตอนนี้ต้องถอดเสื้อ เพราะไม่งั้นหนาวบ พี่พีก็เอาเสื้อแกมาเช็ดหัวให้ผม
"เช็ดหัวก่อนมรึง....เดี่ยวไม่สบายขึ้นมา"
"ขอบคุณครับ"
หลังจากที่เช็ดหัวแล้วเราก็นั่งรอให้กางเกงแห้ง พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน ท้องฟ้าสีแดงๆ นกกำลังบินกลับรังประมาณนั้น .....
"พี่พี ดวงอาทิตย์บ้านพี่สวยจัง"
"ดวงอาทิตย์ที่ไหนก็เหมือนกันแหละ สาด "
ก็ถูกของพี่แกนะ แต่ตอนนี้ผมมีพี่ มีท้องนา มีลมเย็นๆ มีคลอง และก็มีผม มันถึงได้สวยเป็นพิเศษ
-
เสือไบ:the seires (ตอน 28)
"ไอ้นุ่ม มรึงพี่มีน้องกี่คนวะ" พี่พีถามผมต่อ
"คนเดียว พี่ ถามทำไมเหรอพี่"ผมหันมองหน้าแก...
"กรูอยากมีน้องชาย หว่ะ"
"พี่ก็มีน้องสาวแล้วนี่"
"มันไม่เหมือนกัน น้องชาย กับน้องสาว"
"ไม่เหมือนตรงไหนล่ะพี่" ผมถามต่อครับ
"ก็ตรงที่กรูตบกะโหลกไม่ได้ เหมือนมรึงไง แม่กรูหวงอย่างกับอะไรดี " ผมโดนเบิร์ดกะโหลกอีกหนึ่งที
"โห น้องสาว นะพี่ ว่าแต่น้องพี่สวยเหรอเปล่า ล่ะ น้องจีบดีกว่ามั๊ง" ฮ่าฮ่า แกล้งแหย่แกไปเล่นๆ
"อย่านะมรึง น้องกรูยังไม่จบม.หกเลย อีกอย่างกรูไม่อยากมีน้องเขยอย่างมรึงหว่ะ ขี้เหล้า แถมยังจนอีกต่างหาก"
"ฮ่าฮ่า ไม่หรอกพี่...น้องไม่ชอบ เด็ก เดี่ยวติดคุก"
"มรึงเป็นลูกคนเดียวไม่เหงาบ้างเหรอวะ" พี่พีถามต่อ
"เหงาดิ ครับ น้องก็อยากมีพี่ชาย และน้องชายกับเขาบ้าง"
"อือ ไม่อยากมีน้องสาวเหรอวะ ฮ่าฮ่า"
"ไม่ล่ะพี่ มีน้องสาวน้องขี้เกียจตามคุม"
"กรูอยากมีน้องชาย อย่างมรึงหว่ะ แม้มรึงจะขี้เมา ไร้สาระบ้าง แต่มรึงก็ดีนะ นิสัยใช้ได้" โหผมจะปลื้มดีเปล่านี่...อยากบอกพี่พีครับว่าผมไม่อยากเป็นน้องชายพี่ อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่าน่ะ
"ครับ น้องก็อยากมีพี่ชายแบบพี่เหมือนกัน หล่อ รวย เปอร์เฟคแมนขนาดนี้" ประชดไปอีกหนึ่งดอก
"รวยตรงไหนวะ นี่ของพ่อกรู กรูไม่เคยขอเงินพ่อมาตั้งแต่ทำงานแล้ว"
"ครับ " เรานั่งเงียบไปครู่หนึ่ง
"กลับเถอะหว่ะ นุ่ม แม่กับน้องกรูทำกับข้าวรอแล้ว"
"ครับ"
"ไอ้นุ่ม มรึงเห็นเสาต้นโน้นเหรอเปล่า" พี่พีชี้ไปเสาไฟครับ ห่างจากพวกเราอยู่ประมาณร้อย เมตรแหละ
"ไมเหรอพี่ ปวดฉี่แล้วเหรอ"
"สาด นี่" ผมโดนไปอีกหนึ่งที " มาวิ่งแข่งกันใครแพ้โดนขี่หลังไปถึงบ้าน"
"โหพี่ เอาเปรียบกันนี่ แต่เอาก็เอาถ้าพี่ต้องการก้อได้" เป็นอันว่าผมรับคำท้า จะไม่รับได้ไงล่ะ ถ้าไม่รับมีหวังโดนด่าอีกแน่ ทางข้างหน้าประมาณทางที่รถอีแต่นเขาเอาไว้วิ่งกันแหละครับลูกรังๆ ....
"นับดิ" พี่พีสั่งผมอีก....เราอยู่ในท่าเตรียมพร้อม ใจตอนนั้นผมก็อยากจะชนะพี่พีเหมือนกันจะได้ขี่หลังแก..เนื้อแนบเนื้อประมาณนั้น ฮ่าฮ่า....
"1 2 3" พอสิ้นเสียงโหพี่พี วิ่งนำผมไปแล้วครับ นำแบบม้วนเดียวจบด้วยล่ะ
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก โหพี่เหนื่อย"ก็เหนื่อยจริงๆ นานๆผมจะได้วิ่งระยะแบบนี้ซะที ถึงจะเป็นนักกีฬาเทนนิสก็เถอะแต่ช่วงสองสามปีนี้ผมไม่ได้เล่นเลย ก็มัวแต่ตามแกนี่แหละ....
"อาไร วะวิ่งแค่นี้หมาหอบแดด"
"เหนื่อยพี่ น้องจะเป็นลม" จะเป็นลมจริงๆเลยครับ ตอนนั้นเริ่มหน้ามืดแล้ว..ผมก็เลยนั่งยองๆ
"ไหวเปล่าฟะ ไอ้นุ่มมรึงหน้าซีดจัง"
"ไหวครับ ขอน้องพักแป๊บครับ"
"เอ้อ กรูอดขี่หลังมรึงเลย มาขึ้นมา....กรูแบกมรึงกลับเอง...ค่ำแล้ว"แกบอกผมแต่ผมลังเล หน้ามันมืดๆ ไงไม่รู้
"มาขึ้นมา ขี่หลังกรู ภาระกรูจริงๆ" แกบ่น ระยะทางจากนี่ไปบ้านแกก้อประมาณไม่เกินสามร้อยเมตร...ตอนนี้เริ่มมืดแล้วด้วย...
"เร็วๆ กรูหิวแล้ว " ผมก็จำยอมต้องขี่หลังแก ฮ่าฮ่า ลึกๆ น่ะอยากอยู่แล้วแต่ต้องเก็บอาการไว้ครับไม่งั้นไก่ตื่น..
แกแบกผมไปได้สักพัก ผมเป็นอะไรไม่รู้ครับเผลอร้องเพลงออกไป
"เมฆดูสวยงาม เมื่อยามมองฟ้า ฟ้าดูกว้างใหญ่เหมือนเก่า เมื่อยังเล็กแหงนดู...มือไขว่คว้าเอา สูงจังอยากตัวโตสูง"
"โห ร้องเพลงนี้เลยเหรอ ร้องจนจบนะกรูอยากฟังเสียงมรึง"
"จ้องมองแสนนาน พี่ชายคงเห็นยิ้มเดินมาใกล้แล้วอุ้ม ขี่คอจนเกือบสูงทัน จ้องมองบนฟ้านั่น
เอื้อมมือถึงจันทร์ จะเอาเป็นของเรา"
"ท่อนนี้กรูขอร้องนะ ครั้งโดนเขารังแก ร้องงอแงร้องไห้ พี่คนนี้ยังคอยคุ้มครองคุ้มภัย น้องเอยอย่ากลัวใครเขา
สองพี่น้องเดินไป น้องตามพี่ชาย จับมือจูงน้องไป มองฟ้าอันกว้างใหญ่ ฟ้าคงไกลไป ขี่คอพี่สูงเอง ตามรึงแล้วไอ้นุ่ม" ตอนพี่พีร้องผมเอาแก้มแนบหัวแกด้วยครับตอนขี่หลังแก
"จวบจนฉันโต พี่ยังคงรักและคอยเป็นห่วงแสนห่วง เมื่อผิดหวังให้กำลังใจทั้งดวง น้องเอยอย่ากลัวใครเขา
เมื่อยามท้อใจ จ้องมองบนฟ้านึกตอนเป็นเด็กเล็กนั่น ขี่คอจนเกือบสูงทัน เอื้อมมือให้ถึงจันทร์ บอกเอาไว้นาน พี่ชายที่แสนดี"
"เฮ้อ ชักไม่อยากเป็นพี่ชายมรึงแล้วหว่ะ เหนื่อย เอ้าถึงแล้ว ลงๆ ไหวเปล่าวะ"
"ไหวพี่" ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เฮ้อ ได้ยาดีนี่เอง ผมลงจากหลังพี่พีแล้ว พี่พีเปิดประตูเล็กเข้าบ้านครับ หมาเห่ากันเกรียว พอมันเห็นพี่พีแค่นั้น กลายเป็นวิ่งเข้ามากระดิกหางเลียขา....
"โห ท่าทางพี่จะมีน้องเยอะนะนี่"
"แต่น้องกรูทำไมหน้าตาเหมือนมรึงเลยวะ ฮ่าฮ่า" ผมโดนอีกแล้ว เราสองคนเดินขึ้นบันได พ่อพี่พี ก้อเดินมาหา.
"ไอ้หนูพวกเองไปไหนมาวะ ข้ารอกินข้าวอยู่ ไปอาบน้ำ ก่อนไป" พ่อพี่พีบอกครับ
"จ้าพ่อ" ผมกึบพี่พี ก้อเลยต้องไปอาบน้ำก่อน
"ไอ้นุ่มมรึงอาบห้องข้างๆ นี่นะ เดี่ยวกรูไปอาบข้างล่าง"
"ครับ พี่" เฮ้อ นึกว่าจะได้อาบน้ำด้วยกันซะแล้ว....
ไม่ถึงสิบนาที พวกผมก็แต่งตัวออกไปโต๊ะอาหาร อยู่กันครบเลย....พ่อ แม่ พี่ชายคนโต น้องสาวคนเล็ก
"ไอ้พีวันนี้แม่เอ็งต้มยำปลาช่อนของโปรดเอ็งด้วยน่ะ" พ่อพี่พีบอก
อาหารบนโต๊ะน่าทานทั้งนั้นเลย ต้มยำปลาช่อน ไก่บ้านย่าง ไข่เจียว น้ำพริก ผักต้ม ผัดอะไรสักอย่างแหละครับนึกชื่อไม่ออก...ช่วงนี้ผมเงียบ เพราะครอบครัวเค้าคุยกันครับ (ส่วนใหญ่ก้อจะถามสาระทุกข์สุกดิบกัน) ผมกินอย่างเดียว
"เพื่อนไอ้หนู เอ็งกินเยอะๆ ไม่ต้องเกรงใจ"
"ครับ พ่อ" ฮ่าฮ่า ....ผมกำลังสนุกกับการกิน สายตาก็เหลือบไปมองน้องนุชเขา(น้องคนสุดท้องของพี่พี) สวยดีเหมือนกันแฮะ หน้าตาคล้ายๆ แม่พี่พีเลย หน้าตาพี่ชายพี่พี ก็คล้ายพี่พีเลยแฮะ ....
"เอ๊ย มองไรวะ กรูรู้นะมรึงคิดไร" พี่พีมากระซิบ ข้างหูผม
หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จแล้ว อิ่มจริงๆ ยอมรับเลยว่าเป็นอีกมื้อหนึ่งในความทรงจำที่ผมคิดว่าอร่อย หลังจากนั้นพวกเราก็มานั่งประมาณห้องรับแขก(มันไม่เหมือนห้องรับแขกหรอก เป็นระเบียง กว้างๆ มีโต๊ะไม้สักใหญ่ๆ มีโทรทัศน์ ตอนนี้เหลือ พ่อ แม่ ผม และก้อพี่พี) ลมพัดเย็นสบายดี....
"เพื่อนไอ้หนู ตอนอยู่กรุงเทพไอ้หนูข้ามันมีสาวมาจีบบ้างเหรอเปล่าวะ"พ่อพี่พีถามผม เอาละซิ ผมจะตอบไงดีล่ะนี่
"เยอะแยะครับ พ่อ หล่อๆ แบบนี้ สาวตรึมครับ"
"จริงเหรอลูกนุ่ม แม่ไม่เห็นพีมันเอามาไหว้พ่อกับแม่บ้างเลย" แม่พี่พีคุยบ้าง
"อย่าไปเชื่อไอ้นุ่มแม่ หนูจะมีใครล่ะจ๊ะ มีพ่อกับแม่ แค่นี้ก็พอแล้ว" พี่พีแกพูดแล้วก็กอดแม่แก เฮ้อผมเห็นแล้วอยากกอดแม่ผมบ้างจัง
"ไอ้หนูถ้าเอ็งหาไม่ได้บอกข้านะเว๊ย ลูกสาวผู้ใหญ่ บ้าน.... นั้น เค้าก็ว่างเหมือนกัน"
"ไม่ไหวล่ะพ่อ หนูยังไม่พร้อมจ้า ..." พี่พีปฎิเสธใหญ่ คุยกันได้สักพักพ่อกับแม่ พี่พี ขอตัวเข้านอนก่อน ผมนั่งดูทีวีกับพี่พีต่อได้ชักชั่วโมง
"ไอ้นุ่มกรูง่วงแล้ว...ไปนอนดีกว่า "
"ครับ" เฮ้อ ไม่อยากจะคิด ตอนนี้ ผมเกิดอาการแปลกๆ...
หลังจากที่แปรงฟันเสร็จแล้ว พี่พีก้อเตรียมตัวนอน
"มรึงนอนข้างบนกับกรูล่ะกัน ด้านโน้น" พี่พีชี้ไปที่ๆผมต้องนอน เตียงมันกว้าง นอนสามคนยังได้เลย
ผมล้มตัวนอน .... พี่พีก้อนอนแล้ว
"นุ่ม บ้านกรูเป้นไงบ้าง สนุกเปล่าวะ"
"ก็ดีพี่ น้องอยากมีแบบนี้บ้างจัง"
"ถ้ากรูกลับมาอีกมรึงมากับกรูก็ได้นะ กรูไม่ว่า"
"ครับพี่" ผมเงียบไปสักครู่ พี่พีหลับไปแล้ว กรนคอฟี้ คอฟี้ เฮ้อ กินง่ายหลับง่ายจริงๆ ผมมองไปที่หน้าพี่พี หัวใจผมเต้นตึกๆ .... ผมไม่รู้จะบอกไง....จะว่าน่ารักก็ใช่ น่าค้นหาก็ใช่ น่ากอด.....น่าทุกอย่าง .......ผมอยากจะจับอยากจะลูบแก้มแกเบาๆ.....แค่อยากจะ... แต่ไม่กล้าล่ะครับ กลัวแกจะตื่นขึ้นมา....กลัวแกจะรู้ว่าผมเป็นแบบนี้...ผมยังไม่พร้อมที่จะเสียแก.... ผมยังไม่พร้อมที่จะให้แกรู้ว่าผมเป็นเกย์...
-
ชอบเพลงนี้มากครับ "พี่ชายที่แสนดี" :m13:
ที่เป็นอยู่อย่างนี้กะพี่พี .......................ก้อแสนจะอบอุ่นแล้วนะ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน ...............
รอมาต่อคร๊าบ :-[
-
คนชื่อพี น่ารักเสมอ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ :m3:
-
...............พีน่ารักมากมาย......... :m1: :m1:
ป.ล....เจ๊จ๋ากระทะทองแดงรออยู่.......... :m14: :m14:
-
ละลายไปแล้วครับท่าน
พี่ชาย
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
มีพี่ชายแสนดีขนาดนี้ ขออยู่สู้ตาย ถวายชีวิตดีกว่า :m3:
-
ชอบนะเรื่องนี้ สนุกดี ติดอยู่อย่างเดียวไม่มีติดเรทเล้ย :m10: :m10: :m10: :m5: :m5: :m5:
-
หุหุ มนต์รักลูกทุ่ง :give2: :give2: :give2:
-
รออ่านต่อจ้า :m3:
-
พี่ชาย...
น่ารักจัง :m12:
-
มิตรภาพที่ดีนั้นหายาก แต่เมื่อได้มันมาแล้วควรจาเก็บรักษาและทะนุถนอมมันให้นานที่สุด :m2:
พี่ชายยยยยยยยยยย :m13:
-
เสือไบ:the series (ตอน 29)
เอ๊กอี้เอ๊กเอ้ก ไก่ขันแล้วครับ ผมลืมตาขึ้น แสบตาเหมือนกัน ถ้าหลับไม่เต็มตื่นผมก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ เมื่อคืนกว่าจะหลับได้คิดว่าคงหลังเที่ยงคืนไปแล้ว นอนกระสับกระส่าย ก็อยู่ใกล้คนอันเป็นที่รักก้อแบบนี้แหละครับได้แต่มอง มอง และก๋มอง.....รักต้องห้ามก้อแบบนี้แหละ(ได้แต่เห็นได้แต่มอง อยู่ใกล้แต่สัมผัสไม่ได้)
ทำไมตัวผมมันหนักๆ นี่ มองเต็มตา โห ทั้งแขนทั้งเท้าพี่พีเลย มาพาดผม....นอนดิ้นเหมือนกันนะนี่ ขนาดผมว่าเป็นเซียนนอนดิ้นแล้วนะ(เมาๆ มาเตียงผมกระจายทุกครั้งที่นอน....ตื่นขึ้นมาเสื้อผ้าผมงี้ถอดหมดให้อุจาดตาคนที่มาเจออยู่บ่อยๆ ฮ่าฮ่า คนเมาก็แบบนี้แหละ มันร้อน) ผมดันแขนและขาแกเบาๆ พยายามให้เบามากที่สุดเพราะแกหลับอยู่ แต่แกก็ตื่นจนได้ แกลืมตาหยีๆ มา..
"ตื่นแล้วเหรอวะ เช้าอยู่เลย" แกมองที่นาฬิกาที่หัวเตียง...จะหกโมงแล้ว
"พี่หลับต่อเถอะครับ เดี่ยวน้องออกไปสูดอากาศที่ระเบียง" ผมบอกแล้วก็เดินออกไปเปิดประตูที่หลังห้องซึ่งเป็นระเบียง....อากาศยามเช้าที่นี่ดีมากเลย.... เย็นๆ บริสุทธิ์ ผมหายใจได้เต็มปอด ขนาดนอนไม่เต็มตื่นยังรู้สึกสดชื่นมากเลยครับ... พี่พีเปิดประตูเดินเข้ามาหาผม
"อ้าวไม่นอนต่อเหรอครับ พี่ยังเช้าอยู่เลย"
"ได้ไง ปล่อยแขกไว้แบบนี้ไม่ดี ไปอาบน้ำก่อนไป เดี่ยวจะพาไปดูสาวที่ตลาด..."
"ครับ พี่" ผมเข้าไปอาบน้ำ น้ำเย็นมากเลยแฮะ บรื๋อ....... ออกมาจากห้องน้ำเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด โหพี่พีรออาบน้ำอยู่ เฮ้อ ใส่ผ้าขาวม้าผืนเดียว ผิวขาวๆ เนียนๆ .......หัวใจผมจะละลายอีกแล้ว... แต่ผมต้องเก็บอาการ(ฮ่าฮ่า เดี่ยวไก่ตื่น) ...
หลังจากแต่งตัวเสร็จพวกเราก็ออกจากห้องไป เจอแม่พี่พีกำลังจัดของใส่บาตรพระอยู่...
"ลูกพี ลูกนุ่ม รอใส่บาตรก่อนซิ เดี่ยวพระก็มาแล้ว"
"ไม่ล่ะแม่จ้า ไอ้นุ่มมันทำบุญไม่ขึ้นหรอกแม่ เห็นผ้าเหลืองมันร้อน" แน่ะตอบแทนผมอีก....
"แม่ใส่ไปเถอะจ้า เดี่ยวหนูพาไอ้นุ่มไปตลาดนะแม่ ไม่ต้องรอหนูทานข้าวช้าวนะเดี่ยวหนูไปกินก๋วยจั๊บกัน...." เฮ้อ อดทำบุญเลย กะจะทำแล้วอธิฐานว่าชาติหน้าเกิดมาขอให้เกิดมาเจอพี่พีทุกชาติ ฮ่าฮ่า ล้อเล่นคร๊าบ....
พี่พีสตาร์ทมอเตอร์ไซด์แล้ว ท่าทางทะมัดทะแม่งเหมือนกันแฮะ....
"เกาะให้แน่นะมรึง ตกลงไปตาย กรูไม่รู้จะหาไหนไปแทนแม่มรึงหว่ะ หน้าตาแบบนี้....." กัดผมอีก
"ฮ่าฮ่า ทำไม่เป็นล่ะซิพี่ ไม่เป็นไรเดี่ยวน้องสอน......" โหผมไม่ทันจะพูดจบเลยครับ พี่พีเข้าเกียร์ ยกล้อหน้า ผมยังไม่ทันตั้งตัว แทบจะตกรถ....คว้าเอวแกได้ เฮ้อ ได้กอดเอวสมใจแต่เกือบตาย.....บรรยากาศยามเช้าของจังหวัดนี้ก็น่าอยู่ดีครับ... เจริญดี คนไม่เยอะ...ขนาดเป็นอำเภอเล็กๆ อำเภอหนึ่งนะนี่(จังหวัดนี้เป็นเคยมีนายกรัฐมนตรี) ระหว่างทางไม่เจอคนสวยๆเลยแฮะ(หรือว่า ยังไม่ตื่นกัน) ไปถึงตลาดพี่พีจอดรถไว้ข้างๆตลาด....
"กินก๋วยจั๊บกันนะ มรึงไปสั่งก่อนเลย เผื่อกรูด้วย เดี่ยวกรูไปซื้อปาท่องโก๋ก่อน" พี่พีชี้ให้ผมดูร้าน ผมก็เดินตามที่แกชี้ สักพักแกกลับมาพร้อม ปาท่องโก๋ถุงใหญ่....
"เจ้านี้อร่อยนะโว๊ย..... กรูกินมาตั้งแต่เด็กๆ"
"เห็นปาท่องโก๋ คิดถึงพี่ติ๊กแฮะ" แกชอบ แซวผมกับพี่พี ว่าติดกันเหมือนปาท่องโก๋....
"อย่าพูดถึงมันได้เปล่าวะ กรูกำลังกิน เดี่ยวก็กินไม่ลงหรอก..."
"โหไร พี่เพื่อนรุ่นพี่นะครับ "
"เพื่อนไรวะ มันกัดกรูได้แทบทุกวัน"
"ฮ่าฮ่า " ผมหัวเราะก็จริงแหละ... คู่นี้ อยู่ใกล้กันไม่ค่อยได้ ความเห็นไม่ค่อยจะตรงกันเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเรื่องงาน เรื่องบอล(ผีแดง กับหงส์แดง) เรื่องหญิง สาระพัด......
ก๋วยจั๊บร้านนี้อร่อยดี น้ำข้นเครื่องเยอะ พี่พีขอเบิ้ลอีกชามแฮะ ท่าทางแกจะอร่ยอจริงๆ ขนาดน้ำซุปยังไม่เหลือติดชามเลย....
"กลับกรุงเทพกันกี่โมงพี่" ผมถามพี่พีต่อ...
"เที่ยงๆ แต่เดี่ยวต้องไปเอามะม่วงที่สวนก่อน"
"มีสวนด้วยเหรอพี่ โห น้องว่าพี่น่าจะมาช่วยพ่อช่วยแม่นะ อยู่ที่นี่สบายจะตาย ไม่ต้องเริ่มจากศูนย์เหมือนชีวิตที่โน่น"
"กรูไม่ชอบหว่ะ กรูยอมเริ่มจากศูนย์น่ะ กรูยอมเหนื่อย กรูมีความสุขที่ได้ทำงานราชการ มีความสุขที่ได้ทำงานกับพวกเรา.... แม้จะจนแต่กรูก็ชอบ "
มันก็จริงของพี่พี ขนาดผมไม่ถนัดวิศวกรรมแต่เมื่อจบมาทำงานผมภูมิใจ ที่ได้ทำงานที่นี่ แม้เงินเดือนจะน้อยผมก็มีความสุข มีความสุขกับงาน มีความสุขกับเพื่อนร่วมงาน....
"คนเรามันไม่เหมือนกันหรอกหว่ะ กรูชอบที่จะสร้างรากฐานด้วยสองมือของกรู...มรึงเชื่อเปล่าตั้งแต่เรียนจบกรูยังไม่เคยขอเงินพ่อกับแม่อีกเลย...."
"ครับ" ผมพยักหน้าตอบแก
กินเสร็จกันแล้วพวกเราก็ไปสวน เป็นสวนมะม่วง โห กว้างมากเลย .....
"เอานี่ไม้กับตะกร้าช่วยกันสอยไปฝากที่ทำงาน"
"ครับ" หลังจากรับไม้สอยตระกล้ามาแล้วผมก็สอย....ไม่ถนัดเลย.... ได้บ้างไม่ได้บ้างส่วนพี่พีน่ะเหรอ ทะมัดทะแมงจริงๆ .... สอยไปสอยมาไม่ไหว มดแดงเยอะเหลือเกินแดงไปทั้งตัว
"อะไรของมรึงวะ ได้แค่นี้ พอแล้วเหรอ"
"มดกัดพี่ ดูหลังน้องแดงหมดแล้ว"
"เออ พอเถอะเดี่ยวกรูสอยเอง มรึงเอามะม่วงล้างใส่กล่องล่ะกัน"
"ครับ" ท่าทางผมไม่เหมาะเป็นชาวสวนจริงๆ หลังจากล้างแล้วเก็บมะม่วงใส่กล่องแล้ว เอ้อ หนักเหมือนกันแฮะ
"โห พี่จะแบกไปกรุงเทพไงนี่ หนักจะตาย"
"เดี่ยวเที่ยงๆ พี่ชายกรูขับรถไปส่ง"
"เฮ้อ ค่อยยังชั่ว" มันหนักจริงๆ ลังเบ่อเริ่ม สองลัง ถ้านั่งรถเมล์ไปมีหวัง.....
ตอนเที่ยงผมก็ลาพ่อกับแม่พี่พี พ่อแม่แกบอกให้ผมมาเที่ยวบ่อยๆ น่ะ(อะแน่เข้าทางผมเลย พ่อสามีแม่สามีปลื้มแบบนี้ ฮ่าฮ่า ล้อเล่นนะ) ระหว่างทางพี่พีนั่งหน้ากับพี่ชาย ผมนั่งแคปหลัง เฮ้อบรรยากาศเงียบจัง พี่น้องกันคู่นี้ไม่ค่อยคุยกันเลย ถามคำตอบคำ.... หรือมีผมเป็นคนนอกก็ไม่รู้นอนหลับดีกว่า ตื่นขึ้นมาอีกทีถึงพงษ์เพชรแล้ว
"ไอ้นุ่มตื่นได้แล้ว ถึงหอมรึงแล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้เช้าไปหอกรูไปช่วยกรูขนมะม่วงไปที่ทำงานด้วยนะตอน แปดโมง"
"ครับพี่"
ทริปนี้ก็เป็นอีกทริปหนึ่งที่ผมประทับใจ ที่ได้ไปเที่ยวบ้านพี่พี ได้รู้จักครอบครัวแก... ผมกับพี่พีได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมเริ่มไม่แน่ตัวเองแล้วว่าผมจะห้ามใจตัวเองได้อีกนานแค่ไหน ตอนนี้ความรู้สึกด้านดีกับด้านชั่วมันเริ่มขัดแย้งกันแล้ว...
หลังจากทริปนี้แล้วสองอาทิตย์...ผมต้องเตรียมตัวสอบเพื่อเรียนต่อปริยญาตรีที่สถาบันพระจอมเกล้าบางมด(ที่จบมามันได้แค่อนุปริญญาเท่านั้น) ผมลาพักร้อนห้าวันติดเลย เพื่ออ่านหนังสือสอบ (ทำงานมาสองสามปีแล้ว...ความรู้ที่เรียนมามันเข้าหม้อเข้าไหหมดแล้ว ต้องกลับมาฟี้นใหม่) เช้าวันจันทร์ ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่ครับพี่พีโทรมา
"เอ้ย ถึงไหนแล้ววะกรูรอกินข้าวแล้ว หิวจนไส้กิ่วแล้ว"
"น้องลาพักร้อนพี่ ลาอ่านหนังสือ"
"ไม่บอกกรูเลยนะเว๊ย ปล่อยให้กรูรอ แค่นี้แหละ เซ็ง..." พี่พีตัดสายไปเลย
อีก 15 นาทีครับ เสียงโทรศัพท์มดังอีกแล้ว...
"ไม่มีอะไร เบื่อหว่ะ แดกข้าวคนเดียว แค่นี้แหละ ตื๊ดๆ" เออ อะไรของแกวะ สงสัยคงเข้าใจแล้วล่ะว่าขาดผมเป็นไง..ฮ่าฮ่า ผมอ่านหนังสือไปจนถึงเที่ยงครับ พี่พีโทรมาอีกแล้ว....
"แดกข้าวเหนียวสมตำอยู่กับไอ้ติ๊ก ไอ้ตั้น หว่ะ ขาดเด็กชงเป็ปซี่หว่ะ มรึงอ่านไปถึงไหนวะ"
"เรื่อยๆ พี่"
"สอบวันเสาร์ใช่เปล่า อือ ไม่กวนแล้ว ตื๊ดๆ" เออ นึกจะตัดสายก็ตัด เฮ้อ....
ห้าโมงเย็น พี่พีโทรมาอีก...
"เหงา หว่ะ เฝ้าห้องคนเดียวหว่ะ มรึงอ่านหนังสือเป็นไงบ้างล่ะ"
"เรื่อยๆ พี่"
"เดี่ยวกรูไปช่วยมรึงติวดีกว่านะ ตื๊ดๆ" เออ ยังไม่ทันตอบรับหรือปฎิเสธเลย แกตัดสายไปซะแล้ว หลังจากนั้นไม่ถึง ชั่วโมง แกก้อมาเคาะประตู
"กรูซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝากหว่ะ แดกก่อน กรูแดกด้วย หิวๆ"
"ไหนว่ามาช่วยติวไงพี่"
"กินก่อน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง สมองจะแล่นได้ต้องกินก๋วยเตี๋ยวก่อน ฮ่าฮ่า" กินก็กินวะ เฮ้อ พี่แกอุตส่าห์มาซื้อมา หลังจากกินเสร็จแกก็นนเอนกที่เตียงผม....
"ไหนว่ามาช่วยน้องติวล่ะพี่ มานอนทำไมนี่"
"เออ มรึงอ่านไปก่อนกรูง่วง" พูดไม่ทันไรครับ แกหลับไปซะแล้ว......ผมก้อเลยอ่านไปคนเดียวครับจนสองทุ่ม...
"กรูกลับห้องล่ะหว่ะ ง่วง"
"อ้าวพี่ ไหนมาติวน้องล่ะพี่"
"พรุ่งนี้ล่ะกันเดี่ยวกรูมาอีก ไปล่ะ" เฮ้อ วัยรุ่นเซ็งเลย อะไรของแกนี่น้องนุ่งจะสอบมากวนอยู่ได้.... ดีนะวันนี้ไอ้เรย์ไปทำงานกะดึก ไม่งั้นมีหวังเจอกัน ผมจะหลุดอะไรบ้างก็ไม่รู้ถ้าสองคนนี้เจอกัน(เวลาผมอยู่กับพี่พี ผมรู้สึกแปลกๆไง.. แววตา ท่าทาง มันไม่ค่อยจะปกติเหมือนอยู่กับคนอื่นเลย)
ผมต้องตัดไฟก่อนแล้ว ถ้าพี่พีกวนผมทุกวันแบบนี้ผมมีหวังไม่เป็นอันอ่านหนังสือแน่เลย ผมเลยโทรไปบอกแก เช้าวันต่อมาว่าผมไปติวหนังสือที่บ้านเพื่อนจนถึงวันสอบเลยครับ(อยู่กับเพื่อนแกคงไม่ตามผมมาหรอกครับ เพราะอ่านกันหลายคน).......
-
เสือไบ:the series (ตอน 30)
ผลสอบออกมาแล้วครับ ผมสอบติดสถาบันเทคโนโลยีบางมด (ขนาดมีมารมาผจญนะนี่) แต่ผมก้อยังลังเล อยู่เลยครับ ว่าจะเอาดีเหรอเปล่า เหตุผลนะเหรอครับ คือ
1.ไกลมากเลยครับ นั่งรถเมลล์สองต่อ
2. ต้องเรียนตอนเย็นทุกวัน ผมต้องออกจากที่ทำงานตั้งแต่บ่ายสามโมง
3.กลับ สามทุ่มทุกวัน กว่าจะมาถึงบ้านก้อคงเที่ยงคืน...
4.. เหตุผลที่สำคัญจริงๆ ก้อคือ พี่พีนั่นแหละ ผมไม่อยากห่างแก.....
"แน่ใจล่ะเหรอไอ้นุ่ม สอบมาแทบตายนะ แถมค่าเทอมยังถูกด้วย" พี่พีถามผมวันหนึ่ง
"ครับ รอเรียนมหานคร กับพี่ดีกว่าครับ" ผมมั่นใจว่าผมต้องสอบติดแน่นอนเพราะมหาวิทยาลัยนี่เพิ่งเปิดครับ และก้อเป็นเอกชนด้วยแล้วผมก้อสอบติดจริงๆ ครับ ได้อยู่ใกล้พี่พีสมใจเลยครับ ทั้งเจ็ดวัน วันเสาร์อาทิตย์ เรียนครับ เราสองคนจะนัดเจอกันที่ อิมพีเรียลเก่า ครับ ขึ้นรถตู้จากที่นี่ไปมหาวิทยาลัย ค่าเทอมแพงหน่อยครับ แต่ก้อ สะดวกในการเดินทาง ที่สำคัญได้อยู่ใกล้พี่พี ค่าเทอมแพงแบบนี้ผมต้องลดค่าใช้จ่ายลงครับ ก้อเลยขอบ้านพักราชการ ครับ แล้วก้อย้ายออกจากพงษ์เพชร
"ไม่โกรธกรูนะเว๊ย ไอ้เรย์ กรูต้องลดรายจ่ายหว่ะ มรึงไปอยู่กับกรูที่ปากเกร็ดก้อได้นะ"
"ไม่หว่ะ เดี่ยวกรูไปอยู่กับแฟนกรู มรึงไปเถอะ"
พูดถึงแฟนไอ้เรย์ มันขยันเปลี่ยนจังเลยครับ คบมันมา 4 ปี มีแฟนไปแล้ว หกคน เฮ้อ อย่างว่าน่ะ คนมันหน้าตาดีมีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว....
"งั้นเดี่ยวกรูย้ายไปเลยล่ะกัน ไม่ต้องรอถึงสิ้นเดือนก้อได้"
"อือ ได้"
มันย้ายออกไปก่อนผมครับ ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกสิบกว่าวัน วันย้ายน่ะเหรอครับ ผมชวนพี่พีไปช่วยด้วย
"นะ นะ พี่พีไปช่วยน้องขนของเข้าบ้านพักหน่อยนะครับ"
"ไรของมรึงวะ ลำบากกรูอีกแล้ว"
ของผมไม่เยอะหรอกครับ มีไม่กี่กล่องเอง แต่ที่ชวนไปด้วยเพรพาะผมต้องการกำลังใจน่ะ (ฮ่าฮ่า)
"โหแฟลตน่าอยู่จังหว่ะ กรูย้ายมาอยู่กับมรึงดีกว่ามั๊ง"
"ไม่ได้พี่ ไอ้แจ๊คมันจะมาอยู่กับน้อง" แจ๊คที่ว่าก้อเป็นรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันครับ
"อ้าวแล้วไมมันไม่มาช่วยมรึงล้างห้องล่ะ"
"บอกมันแล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้มันคงมาแหละพี่ อดมาอยุ่กับน้องเลย ฮ่าฮ่า"
"กรูว่ามรึงย้ายไปอยู่กับกรู ดีกว่ามั๊ง ให้ไอ้แจ๊คมันอยู่คนเดียยว"
"ไม่เอาพี่ ไม่อยากเป็นสล๊าฟใคร"
"อือ ตามใจมรึง อย่ามาร้องไห้ขอกรูไปอยู่กับกรูล่ะกัน"
"ครับพี่" ฮ่าฮ่า แกก็แบบนี้แหละครับ ทำไมชอบชวนผมไปอยู่จริงๆ น้องที่ทำงานก้อหลายคน ไม่เห็นพี่แกจะชวนเลย....ชีวิตช่วงนี้เหนื่อยครับทำงานห้าวัน เรียนสองวัน เรียนก้อเรียนตั้งแต่แปดโมงครึ่ง เลิกประมาณ ทุ่ม หลังจากเลิกเรียนเสร็จก้ออย่างว่าแหละครับ เที่ยวกันต่อ.....พี่พีแกก้อขยันชวนผมเที่ยวจริงๆ....
-
คนชื่อพี น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3:
รักคนชื่อพี อิอิ :m14:
-
.........ระวังจะได้เป็นทาสใจนะ......... :m12: :m12:
ป.ล....รีบนจะเกินหน้าเกินตากะคนชื่อพีมากไปป่าวจ้ะ......... :m14: :m14:
-
คนชื่อพี คงทำให้เจ้มีความสุขอะดิ :m4:
รึว่าคนปัจจุบันชื่อพีจ๊ะ :m3:
-
อ่าว กลัวอดจายไม่ไหวอะดิ เลยไม่ยอมย้ายไปอยู่กับพี่พี
:m9: :m9: :m9:
-
อิอิ! ควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้แล้วสิ :m12:
ว่าแต่พี่ พี จะคิดตรงกันป่าวหวา :confuse:
-
เจ้ ออกนอกหน้าเกินไปแล้ว :m14: :m14:
-
ทุกวันนี้ก็เป็นทาสอยู่แล้วไม่ใช่เหยอออออ
เป็นทาสรักของเธอไง :m12: :m12: :m12:
กร๊ากก :laugh3:
-
เสือไบ:the series (ตอน 31)
การ์ตแต่งงานสีชมพูวางบนโต๊ะทำงานผม อั่นแน่ มีคนแต่งงาน ทีแรกนึกว่าเพื่อนผม เปิดดูอ้าวของพี่ติ๊กนี่หว่า แต่งที่อยุธยา พูดถึงคู่บ่าวสาวคู่นี้แล้วขอเมาส์หน่อยนะครับ มันช่างแตกต่างอะไรเช่นนั้นประมาณฟ้ากับแกนแม่เหล็กโลก หรือ นางฟ้ากับซาตาน พี่ติ๊กของผมน่ะประมาณภาษาชาวบ้านคงจะต้องเรียกแกว่ากุ๊ย (แต่ผมเรียกว่าเซอร์นะ) ส่วนแฟนแก ประมาณลูกท่านหลานเธอ เป็นอาจารย์สอนที่สถาบันแห่งหนึ่งแถวๆ นนทบุรี สาวสวยทำไมถึงได้กับหนุ่มเซอร์ล่ะนี่ แต่ผมเชื่อ ว่าพี่สองคนนี้รักกันมากครับ...
วันแต่งงานตรงกับวันเสาร์ พวกผมกับที่ทำงานนัดกันนั่งรถตู้ไป โดย รถตู้จอดรอที่หน่วยงานส่วนกลาง รถออกประมาณสี่โมงเย็น วันนี้ผมกับพี่พีมีเรียน แต่โดดคาบสามกับคาบสี่ ไปงานแต่งงานพี่ติ๊กโดยเฉพาะ..
"มรึงว่าคู่นี้จะไปรอดเปล่าวะ ไอ้นุ่ม มันเป็นอะไรที่แตกต่างจริงๆ'
"รอดอยู่แล้วพี่ ความรักนะพี่มันสามารถเปลี่ยนคนได้"
"มันจะเปลี่ยนไอ้ติ๊กได้เหรอวะ ม่อ กาม หื่นแบบนั้น"
"แต่คนอย่างพี่ติ๊ก น่ะเหมาะกับพี่........เค้าน่ะ จะได้คุมๆ กันอยู่.."
เราถึงโรงแรมแถวอยุธยาประมาณเกือบหกโมง ถึงปุ๊บก็ข้างานเลย อือ วันนี้คู่ที่หล่อสวยที่สุดก็เป็นคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวแหละครับ พี่ติ๊กผมอยู่ในชุดปกติขาว แฟนพี่ติ๊ก อยู่ในชุดไทย(แกใส่ชุดนี้ได้เด่นมากๆเลย)
งานเริ่มจริงๆ ประมาณทุ่ม คนเริ่มเยอะขึ้นตามลำดับ ญาติฝ่ายเจ้าบ่าวก็เยอะ ฝ่ายเจ้าสาวก็เยอะ.
กว่าจะเสร็จงานก็ประมาณสองทุ่มกว่าๆ ส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอเสร็จพวกผมก็แยกย้ายกันกลับ.....
ผมกับพี่พีเดินออกจากโรงแรมจะมาขึ้นรถตู้เจอไอ้เอเพื่อนผมมันเดินมาพร้อมกับพี่ตั้น....
"ไอ้นุ่มไปไหนต่อกันวะ หรือว่าจะกลับเลย" ไอ้เอถามผม
"แล้วมรึงกับพี่ตั้นไปไหนล่ะ"
"หาเหล้ากินแถวสะพานพระนั่งเกล้า ไปด้วยกันเปล่า"
"ฮ่าฮ่า หรือต้องรอถาม แฟนมรึงก่อนวะ" ประโยคนี้พี่ตั้นเป็นคนพูดนะ....ดูจะแหย่ผมกับพี่พีไปถึงไหนนี่....
"โหพี่ตั้น เดี่ยว น้องก้อโดนพี่พีเตะเอาหรอก"
"พี่พี พี่ตั้นชวนไปกินเหล้าที่สะพานพระนั่งเกล้าพี่ไปด้วยเปล่า"
"ไป" สั้นๆ เข้าใจง่ายครับ สำหรับพี่แก เวลาผมชวนแกไม่ค่อยจะปฎิเสธหรอก
พวกเรามาถึงร้านเกือบสี่ทุ่ม.....ผมมากับรถไอ้เอ ร้านคนเยอะมากเลย แต่พอดีไอ้เอมันรู้จักเจ้าของร้านเลยจองโต๊ะได้.....ก็อย่างว่าแหละ มาถึงก็ต้องเมาเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าชนกันไม่มีหยุด แต่ของพี่พีเป็บซี่นะครับ.....ผมยกเหล้าดื่มจนผมเมา.....แล้วสติผมก็ขาดลง.....มารู้ตัวอีกที.....
ทำไมมันมืดแบบนี้ล่ะ อือ ตัวผมโดนผ้าห่มคลุมอยู่นี่หว่ะ คลุมไปถึงหน้าเลย ผมสลัดตัว ผ้าห่มหลุด ผมพยายามจะพยุงศรีษะขึ้น โหมันหนักมากๆเลย มีอาการแฮงค์ๆ ด้วยกว่าจะประคองตัวขึ้นนั่งได้ เกือบแย่แ แต่เอ๊ะ! เอ๊ยเสื้อผ้าผมหายไปไหนนี่ นี่ผมล้อนจ้อนอยู่เลย เร็วเท่าความคิดผมคว้าผ้าห่มที่สลัดออกเมื่อกี๊มาปิดกันอุจาดตา พี่พีนอนบนเตียง นอนกระดิกเท้าดูดรากอนบอลอยู่ หรือว่า ผมเสียความบริสุทธิ์ให้พี่พีแล้ว อาจ๊ากๆๆๆ(กะจะเก็บไว้ตอนวันแต่งงานซะหน่อย ฮ่าฮ่า ล้อเล่นนะครับ)
"พี่พี ทำไรผมนี่ ......เสื้อผ้าผมหายไปไหนพี่"
"เฮ้ยไอ้สาด กรูจะกล้าทำอะไรมรึงล่ะวะ เมื่อคืน น่ะ มรึงเมา...อ๊วกทั้งคืน อ๊วกไปทั่วเลย มรึงดูดิ รอยอ๊วกยังรอให้มรึงเช็ดอยู่เลย" ผมมองไปที่พี่พีชี้ จริงๆ ครับ อ๊วกกองใหญ่ๆ สองสามกอง กลิ่นนงี้ไม่ต้องพูดถึง หลักฐานมีแบบนี้ผมจ๋อยลงแต่ไม่ยอมแพ้แก.....
"แล้วเสื้อผ้าผมล่ะพี่"
"อยู่ในห้องน้ำ เมื่อคืนมรึงอ๊วกเสร็จมรึงก็มาปล้ำกรู กรูรำคาญ ไม่เป็นอันนอนเลย กรูเลยลากมรึงไปในห้องน้ำ แล้วเอาน้ำ ในถังราดมรึงเผื่อมรึงจะได้สร่างเมา แมร่งเมาแล้วเป็นเหี้ยไรนี่ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร กรูรคาญเลยขังมรึงไว้ในห้องน้ำ"
"พอมรึงหมดฤทธิ์ กรูกลัวมรึงจะเป็นปอดบวมตาย เลย ถอดเสื้อผ้ามรึง แล้วลากมรึงมานอนหน้าห้องน้ำนี่แหละ"
"โห ลากเลยเหรอพี่ มิน่าถึง ปวดเมื่อยไปทั้งตัว" ผมพูดขำๆ เอ้อ เมาเกินลิมิตทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลยผม
"ตื่นมาก็ดีแล้ว ล้างอ๊วกที่มรึง กองไว้ด้วยนะเว๊ย ไอ้จู๋น้อย"
"ไม่ต้องมาแซวเลย พี่ ดูของน้องแล้ว อย่ามาวิจารณ์แน่จริงแลกกันดูดิ"
"ไอ้สาด...ลามปามนะมรึง... ไปล้างไปเช็ดอ๊วกได้แล้ว..... เดี่ยวกรูไปซื้อโจ๊กให้แดก เอ้อ ลำบากกรูจริงๆ"พี่พีทำท่าจะลุกออกจากห้องไปแล้ว แต่ผมเรียกไว้ก่อน
"เดี่ยวครับ....พี่ จะให้น้องเป็นชีเปลือยแบบนี้เหรอไงพี่ ยืม เสื้อ กางเกง ผ้าเช็ดตัวหน่อยดิพี่ น้องอายนะพี่"
"อ้าวทีเมื่อคืนมรึงยังอยู่ได้ทั้งคืน อายทำไมล่ะไอ้จู๋น้อย ฮ่าฮ่า " แต่แกก็ไปหยิบเสื้อผ้าผ้าเช็ดตัวมาให้ผม อารมณ์ดีจริงๆแฮะ คงได้แกล้งผม วันนั้นทั้งวันผมโดดเรียนเก็บกวาดหลักฐานที่ทำไว้เมื่อคืน ตอนชักเสื้อผ้าของผมในห้องน้ำผมทั้งอายทั้งขำ ทำไปได้ไงนี่ผม นี่แกจะรู้เปล่านี่ ผมคิดอะไรกับแก ไม่น่าหลวมตัวไปปล้ำแกเลย ฮ่าฮ่า.....
-
เสือไบ:the series (ตอน 32)
"ไอ้นุ่มทำไมมรึงมาช้าจังวะ กรูรอตั้งนาน"พี่พีบ่นผมครับที่ผมมาช้า วันนี้วันเสาร์ รถทำไมมันติดแบบนี้ วันนี้เราจะไปเที่ยวพัทยากัน คือเรื่องของเรื่องก็คือไปเที่ยวประจำปี(เลี้ยงตอนสิ้นปีงบประมาณ) แต่เหตุผลจริงๆ ที่พวกผมไปกันก็คือ
1. เลี้ยงส่งพี่ติ๊กกับพี่ตั้น (พี่ติ๊กย้ายไปอยู่อีกงานหนึ่ง พี่ตั้นย้ายกลับไปเชียงใหม่)
2.เลี้ยงที่พี่พีได้รับปริญญา (ส่วนผมลูกผีลูกคนอยู่ครับ เกรด 1.90 ยังไม่สามารถลงโปรเจคได้)
3. เลี้ยงเกษียณป้าๆ....ปีนี้มีเกษียณ สองคน....
วันนี้พี่พีนัดผมที่หอแถวบ้านแก...บ แล้วเราค่อยนั่งแท๊กซี่ไปขึ้นรถบัสที่หน่วยงานส่วนกลาง....ประมาณเก้าโมงแหละ สมาชิกครบ รถบัสออกเดินทาง วันนี้คนที่ดูเศร้าๆ ก็คือพี่ติ๊ก กับพี่ตั้น.....
"ยิ้มหน่อยดิ พี่ตั้น ย้ายไปทำงานนะพี่ ไม่ได้ไปรบ" ผมแซวพี่ตั้น เห็นแกเงียบๆ
"ไว้สิ้นปีน้องจะไปเที่ยวหา หาเด็กให้น้องด้วยล่ะกัน"
แต่วันนี้พี่พีร่างเริงเป็นพิเศษ ตอนนี้แกทำหน้าที่เป็นเจ้ามีศาล เอ๊ย เจ้ามือป๊อกเด้ง ร่างเริงจริงๆ ต่างจากตอนที่เที่ยวเมื่อปีแล้วโดยสิ้นเชิงทำไมน่ะเหรอ ฮ่าฮ่า... ขอเมาส์หน่อยล่ะกัน....
ปีที่แล้วพวกผมไปเลี้ยงกันที่สวนผึ้งราชบุรี ก็ไปรถบัสนี่แหละ ผมพาสาวไปด้วย สาวคนนี้ชื่อเจี๊ยบ รู้จักกันทางเนทเจี๊ยบทำงานธนาคารแห่งหนึ่ง ก่อนขึ้นรถผมนัดเจอกันที่สะพานซังฮี้แวะรับแล้วพาไปขึ้นรถบัสที่หน่วยงานส่วนกลางวันนั้น..
"ไอ้นุ่มมรึงแวะมารับกรูที่หอด้วยนะ จะได้ไปพร้อมกัน" พี่พีโทรหาผมตอนเช้าวันนั้น...
"ไม่ได้พี่ น้องจะไปรับเด็ก"
"เด็กที่ไหนวะ อ้าวมรึงพาไปด้วยเหรอ"
"เด็กในเนทครับพี่ น้องจะพาไปด้วย"
"เออ สาด กรูไปเองก็ได้" ตื๊ด ตี๊ด..... แกตัดสายผมไปเลย
บรรยากาศในวันนั้นเหรอ แกเงียบสนิท ไม่ว่าผม พี่ติ๊ก พี่ตั้น ชวนแกเล่นไพ่ หรือ เที่ยวในรีสอร์ท
"พี่พี พี่ติ๊ก พี่ตั้นชวนเล่นไพ่แน่ะ" ผมเข้าไปชวนแก ตอนนี้ สมาชิก เค้าต้องการเจ้ามืออยู่....
"อย่ามายุ่งกับกรู กรูจะนอน พวกมรึงเล่นกันเถอะ"
"ไรพี่ ตกลงมาเที่ยวหรือมานอนนี่"
"มันเรื่องของกรู มรึงอย่ามายุ่งกับกรู...ไปยุ่งกับเด็กมรึงไป๊" แกปิดประตูใส่ผมโครม
"โหไรนี่ มีหึงผมด้วยเหรอ ฮ่าฮ่า" อันนี้ผมคิดในใจ มาคิดดูอีกทีผมก็ไม่น่าพาเจี๊ยบมาเลย...พามาผมก็ไม่มีความสุขเท่าไหร่หรอก(ก็รู้จักกันในเนท ไม่เคยเห็นหน้ากันหรอก ได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์อย่างเดียว ผมปากดีไปชวนเจี๊ยบ ทีแรกนึกว่าเค้าจะไม่ไปแต่ที่ไหนได้ ไปเฉย พอเจอหน้ากันจริงๆ มันไม่ค่อยสนิทใจไงไม่รู้) แต่เจี๊ยบก้อนิสัยดีนะ ร่าเริง เข้าคนง่าย ที่สำคัญ ค่อนข้างสวยและรวยด้วยดิ...ทริปนั้นทั้งทริป ผมกับพี่พีแทบจะไม่ได้คุยกันเลย เหมือนแกโกรธผมไงไม่รู้ ส่วนผมเหรอรู้สึกผิดในใจแต่ทำไงได้ล่ะชวนเจี๊ยบมาแล้ว....เดอะโชว์มัสโกออนต่อไป....
วันนี้พี่พีสนุกกับการเป็นเจ้ามือป๊อกเด้งโดยผมเป็นลูกมือในการแจกไพ่(ฮือฮือ....ผมอยากจะเป็นลูกขามากว่าครับแต่พี่พีบังคับแกมขู่ให้ผมเป็นลูกมือ)
"เป็นห่าไร ฟะ วันนี้ไอ้คู่ผัวเมีย กินเอากินเอา.." พี่ติ๊กบ่นแต่หัววัน..... ตอนนี้แกเสียเกือบพันแล้ว..
"โห พี่ติ๊ก เล่นเสียอย่าพาล อีกหน่อยน้องก็ไม่ได้เล่นกับพี่อีกแล้ว"
ปั๊ก ผมโดนตบกระโหลกหนึ่งที
"กรูแค่ย้ายฝ่าย...ไม่ได้ไปตาย มาแจกไพ่มา" ฮ่าฮ่า พวกผมมีความพยายามสูงนะนี่ เล่นไพ่ได้ตอนรถแล่น มันเป็นรสบัสสองชั้น ชั้นบนไว้ กิน นอน ดูวีดีโอ ชั้นล่างไว้เล่นไพ่ กินเหล้า....
พวกเรามาถึงพัทยาเกือบเที่ยง พักที่วิลล่านาวิน เก็บข้าวของเข้าที่พักเสร็จ คืนนี้ผมนอนกับพี่พี ปกติก็จะนอนด้วยกันอยู่แล้ว ยกเว้นทริปที่แล้ว(แกงอนผม) พวกผมเที่ยวกันหลายที่ เมืองจำลอง สวนเสือ ฯลฯ จนถึงเย็น เราก็เลยออกมาเล่นน้ำทะเลกัน...
"ไอ้นุ่มมรึงว่าทะเลมันไปไกลสูดถึงที่ไหนวะ" ไม่น่าถามคำถามนี้เลยพี่พี ทำให้ผมคิดถึงไอ้เอ็กซ์...ตอนนี้มันไปอยู่ที่ไหนแล้วนี่....
"ไม่รู้ดิพี่ ผมไม่เคยไปจนถึงสุดสักที"
"แล้วมรึงไปถึงตรงไหนวะ"
"ปากอ่าวพี่ ถึงปากอ่าวทีไรล่มทุกทีเลย ฮ่าฮ่า"
"ไอ้สาด" แกด่าผม โหนึกว่าไม่รู้ว่าล่มปากอ่าวเป็นไง นี่แกรู้ด้วยเหรอนี่...
"ไอ้พี ไอ้นุ่ม เล่นบาบาน่าโบทดีกว่า" พี่ติ๊กกับพี่ตั้น ชวนผมกับพี่พี
"ไม่ไหวมั๊งพี่น้องว่ายน้ำไม่เป็น"
"เฮ๊ยมันมีชูชีพ"พี่ติ๊กบอกอีก
"ก็มีแหละพี่ น้องไม่อยากลอยตุ๊บป่องตุ๊บป่อง กลับเข้าฝั่ง"
"มาน่าอย่าเรื่องมากนานๆ กรูจะเลี้ยงซะที" พี่ติ๊กบ่นๆ ครับ
หลังจากนั้นพวกเราห้าคน มีไอ้แจ๊ค น้องบัดดี้ห้องที่หอปากเกร็ดของผมมาแจมด้วย อีกคน... สนุก กรี๊ด ได้สุดเหวี่ยงดีจริงๆ เวลาเทกระจาด...เราขึ้นมาจากทะเลประมาณเกือบทุ่ม พวกเราก็มาอาบน้ำแต่งตัวกัน ช่วงนี้มีสองกิจกรรม พวกป้าๆ แกจะไปดูคาร์บาเล่ทีอาคาร์ซ่า ส่วนพวกผม(ผู้ชายล้วน) ก็ไปอาบน้ำกันที่คาซ่า...
ไปถึงคาซ่า พี่ติ๊กกับพี่ตั้นดูจะระริกระรี้เป็นพิเศษแหละ ขึ้นห้องก่อนเป็นกลุ่มแรก กลุ่มสุดท้ายก็เหลือผมกับพี่พี และไอ้แม้วน้องที่ทำงานอีกคนหนึ่ง..
"อ้าวพี นุ่ม แม้ว ขึ้นได้แล้ว น้องเค้ารอ อยู่"หัวหน้างานผมเร่ง
"ว่าไง พี่พี ไอ้แม้ว... พี่พีไม่ขึ้นเหรอ งั้นน้องขึ้นไปก่อนนะ"
"เออ มรึงขึ้นไปก่อนล่ะกัน เดี่ยวกรูตามไป"แกมองหน้าผม......บอกมาดิว่าไม่อยากให้น้องขึ้นน้องจะได้ไม่ขึ้นตาม....
"จริงนะ พี่ พี่ไม่ขึ้น เดี่ยวน้องขอเบิ้ลนะ"ไม่บอกเหรอ...งั้นส่วนที่เหลือเป็นของน้องก็ล่ะกัน...
"เออ เอาดิ ถ้ามีปัญญา"แกทำหน้าเบื่อๆ...
"ฮ่าฮ่า ไม่เอาพี่...ของๆ พี่......น้องไม่เอาหรอก " หลังจากนั้นผมก็ขึ้นห้องไปกับเด็ก.... เฮ้อ ตอนอยู่กับเด็กผมดีใจทีแรกนึกว่าเอกน้อยจะใช้การไม่ได้แล้วฮ่าฮ่า เพราะตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร เป็นแบบไหน แต่....ไม่รู้ดิผมว่าคนเรามันหนีธรรมชาติไม่พ้นหรอก ผมอาจจะเคยและชอบแบบนี้มาก่อนเลยยังมีอารมณ์ แม้ทั้งตัวทั้งใจผมตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าผมเป็นเกย์ไปจนหมดแล้ว
กลับลงมา...แน่ะ เจอพี่พี นั่ง คุยอยู่กับไอ้หาว นี่ผมขึ้นไปนาน หรือว่า พี่พีกับไอ้หาวมันยังไม่ด้ขึ้นฟะ....
"อ้าวพี่พี ไอ้แม้ว ทำไมเสร็จเร็วจัง" ผมรีบแซวก่อน
"ยังไม่ได้ขึ้นเลยพี่ รอพี่แหละ พี่พีไม่อยากนั่งคนเดียวเลยขอให้น้องนั่งเป็นเพื่อน"
"อ้าวพี่พี พี่ก็ขึ้นไปกับมันด้วยดิ จะมารอทำไมล่ะนี่ ไอ้แม้วมรึงขึ้นไปเลย เดี่ยวกรูนั่งเป็นเพื่อนพี่พีเอง"
พูดจบไอ้แม้ว รีบขึ้นห้องไปทันที สงสัยมันจะเ งงี่... ยน..... จริงๆ
"ไอ้นุ่ม กรูว่าเราไปเที่ยวที่อื่นกันดีกว่า"แกชวนผม
"อ้าวพี่ ไม่ขึ้นห้องเหรอ อะไรนี่ของฟรีนะพี่นานๆ จะมีผู้รับเหมามาเลี้ยงซะที"
"ไม่หว่ะ กรูเบื่อ มรึงจะไปกับกรูเหรอเปล่า"
"ไปไหนล่ะพี่"ผมคงต้องไปกับแกล่ะ...ไม่ไปมีหวังผมโดนงอน...
"มรึงแนะนำดิ ไหนว่าเคยมาไง"
"งั้นไปแดนซ์กันที่ฮอลีวู๊ดพัทยานะพี่ รอพี่ติ๊กกับพี่ตั้น ก่อนเปล่าล่ะพี่"
"ไปเลย กรูเซ็งแล้ว" ฮ่าฮ่า หลังจากนั้นผมกับพี่พีก็นั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างไปที่ฮฮลีวู๊ดพัทยา ความจริงเดินไปก็ได้ แต่ค่อนข้างไกลเหมือนกัน(ตอนนี้ในใจผมคิดถึงแต่ไอ้เอ็กซ์ไม่รู้เป็นไร)
เราสองคนไปถึงฮอลีวู๊ดก้อเกือบสี่ทุ่มแล้ว(แต่สำหรับที่นี่ถึอว่ายังหัวค่ำอยู่)
"พี่จะดื่มเหล้าเหรอเปล่า น้องจะไปซื้อ"
"กรูไม่ดื่ม มรึงซื้อมาดื่มเถอะ"
"โห ไรพี่ น้องไม่เมาตายเหรอนี่ คนเดียว ตั้งกลม"
"กินไม่หมดก็เอาไปกินที่ ห้อง" แกยื่นใบห้าร้อยให้ผม....ผมรับมาแล้วก็รีบไปซื้อเหล้า....ก่อนเข้าฮอลลีวู๊ดพัทยา บรรยากาศที่นี่ก็เหมือนเดิม ผมกับพี่พี สนุกกับโชว์ เสียงเพลง แล้วก้อ เต้น แปลกแฮะ วันนี้พี่พีเต้นได้(ความจริงก็ไม่เชิงเต้นหรอกครับ แค่ยืน ทุกทีจะยืนที่โต๊ะแกยังไม่กล้าเลย) ผมน่ะเหรอ ดื่มหล้าหมดเกือบจะหมดขวด เฮ้อ ลำบากพี่พีตามเคยวันนี้แกหามผมกลับ เมาจริงๆ มารู้ตัวอีกทีก็ช้าแล้ว...(เหตุการณ์ต่อจากนั้นในทริปนี้ก็ไม่มีอะไรมากมายนะ สนุกกันตามประสาคนมาเที่ยว แล้วพวกเราก็เดินทางกลับ กทม. กัน)
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าพี่พี คิดยังไงกับผม มันเหมือนกึ่งๆ กลางๆ ระหว่าง คำว่า รุ่นพี่รุ่นน้อง เพื่อน หรือ คนที่รู้ใจ ส่วนผมน่ะเหรอ ให้พี่พี ไปทั้งตัวทั้งใจไปแล้ว......รักนะแต่ไม่กล้าบอก....
-
ดูๆแล้ว พี่พีคงก็เป็นเหมือนกันแหละ ดูแกไม่ชอบผู้หญิงอ่ะ คำพูดหรือการกระทำบางครั้ง ก็มีความในยังไงไมรู้ น่าจะลองเปิดใจกันดูทั้ง2ฝ่ายเนอะ ว่าคิดตรงกันปะ จะได้ ........... :m10: ซะที ฮ่า ๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
..........กินไปเลย.........กินกันไปเยอะๆ.............
..........จะได้สารภาพความในใจกันซักที......... :m13: :m13: :m13:
-
ดื่ม เพื่อรอวันเสียตัวเหรอ 55 :m10: :m10:
เอาเลยๆ ช่วยลุ้น คุณเอก
-
หุหุ มีแต่คนลุ้นเอาใจช่วย .... :m14: :m14:
-
รักแต่ยากจะบอกมันออกมา
เลยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองต้องการอะไร
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 33)
สองทุ่มแล้ว ผมยังอยู่ที่ทำงานอยู่เลย ฝนตกเหมือนฟ้ารั่วเลย... ตกตั้งแต่หกโมง ไม่มีทีท่าจะหยุดเลย
"พี่พี กลับบ้านเถอะ ท่าทางฝนจะตกไม่หยุดพี่ "ผมชวนพี่พีกลับบ้านครับ ตอนนี้ไม่มีพี่ติ๊กกับพี่ตั้นแล้ว เหลือผม พี่พี และรุ่นน้องไม่กี่คน...
"เดี่ยวรอกรูเล่นเกมส์จบก่อนล่ะกัน ใกล้แล้ว"พักนี้ผมกับพี่พีไม่มีงานทำหรอกครับ ช่วงเย็นส่วนใหญ่พี่พีก้อจะนั่งเล่นเกมส์ ส่วนผมก้อจะนั่งแชทจีบสาว ฆ่าเวลาไปอย่างงั้น...
"เสร็จแล้ว ปิดไฟ ปิดคอม กลับบ้านดีกว่า" แกชวนผมกลับแล้ว เราสองคนเดินลงบันไดลงมาถึงชั้นล่าง....โหน้ำท่วมครับประมาณเข่าได้แหละ...
"พี่พีสงสัยต้องลุยน้ำกลับแล้วล่ะพี่ น้ำท่วมกรม.."
"สาดอายเค้ามั๊ยนี่ ทำงานเกี่ยวกับน้ำ แต่ที่ทำงานดันโดนน้ำท่วม"แกบ่นๆ หลังจากที่เดินลุยน้ำถลกขากางเกงถือรองเท้าเดินออกมา
"ฮัดเช๊ย" อ้าวจามอีก แกจามไม่หยุดเลย หน้าแกแดงๆด้วยสงสัย ไข้จะเล่นงานแล้ว พวกเราเดินมาถึงป้ายรถเมล์รถติดโคตรเลยสองทุ่มจะสามทุ่มแล้ว...
"ไอ้นุ่มไปแท๊กซี่ดีกว่า กรูไม่ไหวแล้วหว่ะ มึนๆ " แกหน้าแดงมาก ผมพยายามโบกแท๊กซี่แต่อย่างว่าแหละครับฝนตกแบบนี้....รถติด แท๊กซี่หายาก รอโบกรถเป็นชั่วโมงยังไม่ได้เลย
"ไหวเปล่าพี่ นั่งหลับซะแล้ว"
"อือ" จนสี่ทุ่มผมถึงโบกแท๊กซี่ได้...พาพี่พีไปส่งหอที่วงสว่าง...
"อย่าลืมทานยากันไว้ก่อนนะพี่ ท่าทางพี่แย่มากเลยน่ะ"
"อือ"หลังจากส่งพี่พีแล้วผมก็นั่งรถเมล์กลับบ้านพักที่ปากเกร็ด
เช้าวันต่อมาสิบโมงแล้ว ผมนั่งรอพี่พีรอทานข้าวเช้าที่โรงอาหารกับแกปกติแกจะมาแล้วนี่....เอชักไงแล้วนะ..
ตื๊ดๆ อ้าวแกโทรหาผม.. สิบเอ็ดโมงแล้ว...
"ว่าไงครับพี่"
"ไอ้นุ่มบอกพี่... กรูลาป่วยสองวันหว่ะไม่ไหวจริงๆ" เสียงแกแย่มากๆเลย.......
"ครับพี่ แล้วพี่ทานยา ทานข้าวยังครับ"
"ยัง แค่นี้นะกรูเหนื่อย" ตื๊ดๆ อ้าวแกตัดสายทิ้งไปเฉยเลย..ผมชักเป็นห่วงแกแล้วดิปกติแกเป็นคนแข็งแรงตั้งแต่ทำงานมานี่ผมยังไม่เห็นแกลาป่วยเลยสักวัน...ผมนั่งอยู่ที่ทำงานด้วยใจกระวนกระวายไงไม่รู้....เป็นห่วงแกสาระพัดแล้วผมก็ตัดสินใจไปหาแกที่หอ...
ก๊อก ก๊อก.... ผมเคาะประตูอยู่นานเลย(ทีแรกนึกว่าแกจะไม่มาเปิดซะแล้ว)
"พี่น้องซื้อข้าวต้มมาให้ กินข้าวเหรอยังนี่"
"ยังเข้ามาดิ" โหสภาพแกตอนนี้ดูไม่ได้เลยครับ ตาโหล หน้าซีด
"น้อง....ว่าพี่ไปหาหมอดีกว่าครับ ท่าทางพี่แย่มากๆเลย"
"ไปส่งกรูหน่อยดิ กรูไม่กล้าไปคนเดียว กลัวเป็นลม"
"งั้นพี่กินช้าวก่อนล่ะกัน เดี่ยวไปคลีนิคหน้าปากซอย" จากนั้นผมก็เตรียมข้าวต้มใส่ชาม ครับ ..แล้วส่งให้พี่พี
"ป้อนกรูหน่อย" ผมก็เลยต้องป้อนพี่พี ตอนนี้แกเหมือนเด็กไงไม่รู้ แต่ผมก็มีความสุขนะที่ได้ทำแบบนี้ แกทานไปได้ไม่กี่คำ
"ไม่ไหวแล้วหว่ะนุ่ม จะอ๊วก"
"งั้นพอล่ะกัน น้ำพี่"ผมยื่นแก้วน้ำให้ หลังจากนั้นผมก็พาพี่พีไปหาหมอ ที่คลีนิคหน้าปากซอยหมอบอกว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ .......พี่พีโดนฉีดยาไปหนึ่งเข็ม หลังจากนั้นผมก็พาพี่พีกลับมาที่ห้อง...
"ไอ้นุ่มมรึงเช็ดตัวให้กรูหน่อยดิ กรูไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เหนืยวตัวหว่ะ"
"ครับ" ผมเดินไปตู้เสื้อผ้าแก
"ผ้าขนหนูอยู่ตรงนั้น มรึงผสมน้ำร้อนมาให้หน่อย" ตอนนี้แกสั่งอะไรผมก็ทำตาม คนที่ผมรักมาไม่สบายแบบนี้..ผมยอมทำด้วยความเต็มใจ..
"ถอดเสื้อดิพี่...เดี่ยวน้องเช็ดตัวให้"เป็นครั้งแรกครับที่ผมได้สัมผัสตัวพี่พีอย่างใกล้ชิด(อย่างมากก็เห็นแกเอ็กซ์ๆ ตอนแกนุ่งผ้าเช็ดตัวอาบน้ำ) หัวใจผมเต้นตึกตักไงไม่รู้ เห็นเนื้อขาวๆ เฮ้อไม่น่ากามเลยผม หลังจากเช็ดตัวเสร็จเฮ้อ(ผมหายใจทั่วท้องหน่อย) ให้แกทานยาแล้วก็ห่มผ้าให้แกนอน..
"นุ่ม มรึงอย่าเพิ่งกลับนะ อยู่รอกรูจนกว่ากรูจะตื่น"
"ทำไมล่ะพี่"
"กรูกลัวหว่ะ เมื่อคืนกรูกลัวทั้งคืนเลย กลัวกรูจะไม่ตื่น" เฮ้อท่าทางแกแย่มากจริงๆ เวลาผมไม่สบาย ผมก็ยังมีญาติ มีคนซื้อยา ซื้อข้าวมาให้ส่วนแก ตัวคนเดียว ญาติที่กรุงเทพแกก็ไม่มี
"ครับ พี่นอนเถอะ น้องอยู่เป็นเพื่อน"แกหลับไปแล้ว อย่างที่บอกแหละ...พี่พีแกกินง่ายหลับง่าย
ช่วงที่รอผมก็ไม่มีอะไรทำเหลือบไปเห็นกองเสื้อผ้าแก เอ้อ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น ฮ่าฮ่า ไม่ได้ปั้นหรอก แค่เอาผ้าไปซัก เก็บกวาดห้อง (ฮิฮิ ในใจผมคิดนะครับ ว่าเก็บกวาดไปเผื่อไปเจอ หนังสือโป๊เกย์หรือวีดีโอเกย์ผมจะได้มีข้ออ้างในการผูกมัดได้ ฮ่าฮ่า แต่หายังไงก็ไม่เจอนะ)
จนเย็น แกตื่นขึ้นมา...ตอนนี้สภาพแกดูดีขึ้น
"อ้าวไม่กลับอีกเหรอมรึง"
"ไรพี่ ก็พี่บอกให้น้องอยู่รอจนพี่ตื่นนะ"
"อ้าวเหรอ ขอบใจหว่ะ ที่ไม่ทิ้งกรู เมื่อคืนกรูอยู่คนเดียวแทบแย่หว่ะ นึกว่าจะตายซะแล้วตัวก็ร้อน แรงก็ไม่มีจะโทรหามรึงก็เกรงใจ"
"เกรงใจทำไมล่ะพี่ พี่ก็เป็นพี่ชายน้อง เป็นพี่ชายที่แสนดี" ความจริงอยากจะบอกว่า เป็นคนที่น้องรัก น้องทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว....
"อือ นุ่ม กรูอยากกอดมรึงหน่อยได้เปล่าวะ"
"กอดน้องนี่นะ นึกไรนี่ ได้ครับ" ผมก็ยังไม่เข้าใจแกอยู่ดี แกสวมกอดผม ...ผมรู้สึกอบอุ่นไงไม่รู้ แกกอดผมสักพัก
"กรูดีใจที่มีมรึงเป็นรุ่นน้องหว่ะ เฮ้อ กรูหิวแล้ว ลงไปซื้อข้าวให้หน่อยดิ จะได้กินยา" ตอนนั้นผมไม่อยากให้แกปล่อยอ้อมกอดเลย อยู่ในอ้อมกอดแกผมอบอุ่น ผมคงเหมือนเด็ก เหมือนแฟนที่เค้ากอดกัน แต่ทำไงได้ล่ะรักต้องห้ามก็แบบนี้แหละได้แต่เก็บไว้ในใจไม่กล้าบอกให้แกรู้
คืนนั้นผมกลับจากห้องแกเกือบสี่ทุ่ม จิตใจผมว้าวุ่นไงไม่รู้ ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังผมอกแตกตายแน่เลยมันค้างๆ คาๆใจไงไม่รู้ ผมต้องรู้ให้ได้ ว่าพี่พีคิดไงกับผม ถ้าแกคิดว่าผมเป็นน้องชายจริงๆ ผมจะได้วางตัวถูกจะได้ไม่ต้องคิดไม่ต้องฝันไปไกล อย่างที่เค้าว่ากันแหละ....ยิ่งคิด ยิ่งหวังมาก ก็ยิ่งเจ็บมาก ถ้าแกไม่เลือกผม หรือไม่เป็นอย่างที่ผมคิดผมก็พร้อมที่จะหยุด.... หยุดเพื่อไม่ต้องเจอกับความเจ็บปวดที่ผมเคยเจอมาก่อน....
-
เสือไบ:the series (ตอน 34)
พี่พีกลับมาทำงานแล้ว.... แล้ววันนี้ผมก็ตัดสินใจที่จะถามความในใจของแกในเรื่องของเรา...ว่าแกคิดกับผมอย่างไร ผมมาทำงานแต่เช้า กะว่าจะหาโอกาสที่อยู่กันสองคนถามแกสักที...
เก้าโมงเช้า ผมกับพี่พี พากันไปกินข้าวที่โรงอาหารเหมือนเคย อยู่กันสองคน แกทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย.
"หายไข้ รู้สึกน้ำหนักมันลดหว่ะ ไอ้นุ่ม"
"ครับ พี่ เออ.... คือ..." เห็นพี่พีสนุกกับการกินผมก้อเลยหมดอารมณ์จะถามเลย....
"เออ อะไรของมรึง เป็นห่าไรฟะ เห็น งกๆ เงิ่นๆ เบลอๆ"
"ปะ ๆ เปล่า พี่ ไม่มีอะไร" ผมรีบปฎิเสธ เดี่ยวพี่พีแกจะจับได้
"อิ่มแล้วพี่ ขึ้นไปทำงานกันเถอะ" เช้าวันนี้ผมไม่มีสมาธิในการทำงานเลย ผมเฝ้าคิดหาคำพูดที่จะถามแก แม้แต่ตอนเข้าห้องน้ำ คำพูดที่คิด ก็จะประมาณนี้แหละครับ
"พี่พี พี่คิดยังไงกับน้องนี่"
"พี่พี เราคบกันก็นานแล้วนะ พี่ทำให้น้องคิดมากเกินรุ่นพี่รุ่นน้องไปแล้ว"
"พี่พี รู้เปล่าพี่ทำให้น้องรู้สึกแย่..."
"พี่พี น้องเริ่มหลงรักพี่แล้ว.." ฯลฯ เฮ้อ แต่ละคำพูดมันได้แค่คิดบ พูดจริงๆ มีหวัง จุกอยู่ที่คอหอยไม่กล้าพูดอยู่ดี
ช่วงเที่ยงเราไปกินข้าวกัน ที่โรงอาหารที่เดิมแหละ ผมกำลังรวบรวมความกล้า ด้วยการนับหนึ่งถึงสิบกะว่าถ้าถึงสิบ แล้วผมจะถามเลย... แต่แล้ว...
"พี่พี พี่นุ่ม น้องนั่งทานด้วยคนนะ" ไอ้สาดแจ๊คนี่เอง กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่...
"อือ เอาดิ แล้ววันนี้ไม่ไปกินกับแฟนเหรอวะ" พี่พีถาม ส่วนผมทำหน้ายักษ์อยู่ เฮ้อ ไอ้เอาเข้กรูกำลังรวบรวมความกล้าจะได้อยู่แล้วเชียวดันมาเจือกซะนี่ ฮ่าฮ่า แต่ก็ดี ที่มันมาขวางไว้ก่อนไม่งั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะกล้าพูดเหรอเปล่า....
"ไม่ล่ะพี่ แฟนน้องป่วย" บัดดี้ห้องผมคนนี้แฟนเยอะ มันจีบไว้เผื่อเรียกหลายคน อย่างว่าแหละ คนหน้าตาดี เฮ้อ มีปัญญาหาไว้เก็บแสปร์...
หลังจากที่กินข้าวกลางวันเสร็จพวกเราก็กลับไปทำงานกันต่อ ผมก็ยังเบลอๆ ยังพยายามรวบรวมความกล้า ช่วงบ่ายระหว่างทำงานผมเหลือบไปเห็นข้อความอันหนึ่ง อาแน่ลองอ่านแล้วน่าสนใจดีแฮะ ข้อความอะไรน่ะเหรอครับ.....
35 ข้อวิธีตรวจความเป็นเกย์ (ฮ่าฮ่า ลองเอามาเทียบกับพี่พีดูดีกว่า ถ้าแกมีเกินครึ่งผมจะได้ไม่รีรอที่จะถาม)
1. แต่งตัวดีเกินเหตุ หัวเข็มขัดตั้งในระนาบเดียวกับกระดุมและซิบกางเกงความคลาดเคลื่อนไม่เกิน 1 ซม.
ข้อนี้ไม่น่าจะใช่แฮะ แกแต่งตัวดีนะ แต่ไม่เกินเหตุ ก็แค่เสื้อรีดเรียบ เสื้อผ้าก็แนวธรรมดา ไม่ใช่แนวรัดติ้ว รัดรูปโชว์หัวนม หรือโชว์ขนจักกะแร้
2. ใช้น้ำหอม
ข้อนี้ก็ไม่ใช่น่ะ แกก็ใช้เหมือนๆ กับผม คือ มีที่ทาเต่า กับ ดีโอเสปร์ย
3. มีผ้าเช็ดหน้าติดตัว
อันนี้ไม่ใช่แฮะ เห็นใช้แต่ทิชซู่...
4. ผูกเน็ตไทสวยไม่มีที่ติ
ข้อนี้ก็ไม่ใช่ เพราะพวกเราไม่ใช้ไทด์
5. ใช้กางเกงในสีขาว
ข้อนี้ใช่ แกใช้กางเกงในสีขาว ตอนไปเที่ยวเห็นบ่อยๆ และตอนที่แกไม่สบายผมก็เห็นกางเกงในสีขาวทั้งนั้นในตู้เสื้อผ้า
6. แต่งตัวเข้าเทรนตลอด การใช้เสื้อผ้าต้องเข้าชุดกัน และดูเป็นตัวของตัวเอง
ไม่น่าจะใช่นะข้อนี้ แกแต่งตัว เรียบๆ ตามสไตล์ของแกแหละ...เสื้อยืดกางเกงยีน
7. มีเครื่องสำอางติดตัวอย่างน้อย 1 ชิ้น เช่น ลิปมัน กระดาษซับหน้า โลชั่นกันแดด SPF 30
ข้อนี้ไม่มีติดตัวนะ แต่ถ้าที่บ้าน น่ะมีครบเลย ลิปมัน กระดาษซับ โลชั่น ครีมทาหน้า..
8. เค้าจะเลือกทรงผมที่เข้ากับหน้าตาได้ดีที่สุด
ฮ่าฮ่า ข้อนี้ตรง แกไว้อยู่ทรงเดียวแต่ก็เป็นทรงที่เหมาะกับหน้าแกที่สุด
9. ตาจะกลิ้งกรอก เคลื่อนไหวได้มากกว่าผู้ชายธรรมดา
ข้อนี้ไม่น่านะ เพราะไม่งั้นผมก็คงไม่มานั่งหนักใจอยู่แบบนี้หรอก...
10. พูดจาสุภาพ น่าเชื่อถือ เป็นนักพูดที่เก่ง เป็นนักฟังที่ดี
ข้อนี้น่าจะใช่ แต่แกเป็นคนพูดน้อยน่ะ แต่พูดทีโลกตะลึง ฮ่าฮ่า...
11. มีคำราชาศัพท์หลุดออกมาบ้างเป็นครั้งคราว อย่าง อุ้ย เก๋ไหมล่ะ เลิศ
ข้อนี้ก้อไม่นะ ไม่เคยเห็นศัพท์เกย์หลุดจากปากแกเลย เห็นหลุดแต่ ไอ้สาด ไอ้เหี้ย ไอ้กร๊วก และก็สิงสาราสัตว์อีกเพียบ
12. การหยิบจับของ นิ้วก้อยที่ชี้ขึ้นจะบ่งบอกระดับความเป็นเกย์
ข้อนี้ก็ไม่นะ แกจับอะไรจะเต็มไม้เต็มมือดี
13. ไว้เล็บนิ้วก้อย
อาแน่....ข้อนี้ตรงแฮะ แต่เห็นแกไว้ทีไรเล็บฉีกทุกที
14. ใส่แหวนนิ้วกลางข้างซ้าย (แสดงถึงความเข็มแข็งที่อ่อนแอและต้องการความอบอุ่นจากใคร บางคน)
ว้า แกไม่ใส่แหวนเลยน่ะ จะตัดสินไงล่ะข้อนี้ น่าจะเป็นข้อที่บอกได้ชัดที่สุด..
15. ชอบกัดเล็บ
ข้อนี้ก็ไม่นะ แกไม่ชอบกัดเล็บหรอก ชอบกัดแต่รุ่นน้อง ไม่งั้นก้อพี่ติ๊ก...
16. สังเกตดีๆ เขากันคิ้วหรือเปล่า
แกไม่กันคิ้วครับ
17. เก่งภาษาต่างประเทศ
ข้อนี้ก็ไม่นะ แกไม่เก่งภาษาต่างประเทศแต่เก่งภาษาสัตว์..
18. มีความสามารถในการทำงานที่ใช้ความสร้างสรรค์
ตอบไม่ได้ครับ ข้อนี้ งานที่พวกผมทำส่วนใหญ่ก็พวกงานวิศวะ ไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากมายเพราะมีแบบมาตรฐาน
19. ละเอียดอ่อน และอ่อนไหวง่าย
ข้อนี้ตรงครับ แกจะละเอียดอ่อนกับงาน
20. ปากร้าย ด่าเจ็บ
ข้อนี้ก็ไม่นะ แกไม่ค่อยพูด เป็นคนเงียบๆ
21. สามารถหาเรื่องขำๆให้คนอื่นหัวเราะได้เรื่อยๆ
ข้อนี้ก้อไม่นะ เหตุผลก้อต่อจากข้อ 20 แหละ
22. เกลียดเด็ก (รวมถึงสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ เช่น แมลงสาบ คนบ้า)
ข้อนี้ก้อไม่นะ เห็นแกรักเด็กดีออก โดยเฉพาะรุ่นน้อง และผม (ฮ่าฮ่า ของเข้าข้างตัวเองหน่อยนะครับ)
23. ไม่ชอบเรื่องเซอร์ไพรส์
ข้อนี้ตรงครับ เคยเซอร์ไพส์วันเกิด แก ผมโดนด่ากระเจิงเลย หาว่า ไม่บอกแกก่อน
24. อารมณ์เปลี่ยนแปลงง่าย
ข้อนี้ก็ตรง แฮะ เอาใจแกไม่ค่อยจะถูกเลยบางครั้ง
25. ชอบทำตัวรังเกียจกระเทย เพื่อปกปิดความเป็นเกย์ในตัว
ข้อนี้ตอบไม่ได้ เห็นแกเฉยๆ ครับ กับกระเทย
26. ชอบกินอาหารเพื่อสุขภาพ
ข้อนี้ก็ไม่นะ เห็นแกกินแหลกเลย ..
27. ชอบออกกำลังกายบางชนิดอย่าง ว่ายน้ำ แอโรบิค วิ่ง วอลเล่ย์บอล แบด การเพาะกาย
ข้อนี้ก้อไม่นะ แกไม่ชอบออกกำลังกาย จะมีบ้างก้อ แค่ รำพัด(เล่นไพ่) ยกน้ำหนัก( แก้วเป๊บซี่ เวลาเที่ยว)
28. สมองขาดสมรรถภาพในด้านการเล็งระยะ เช่นการชูดบาส ยิงธนู ยิงปืน การจอดรถยนต์ในพื้นที่จำกัด (สูญเสียพื้นที่ในสมองส่วนนี้ไปให้ความอดทนและความละเอียดอ่อน)
ข้อนี้ตอบไม่ได้น่ะ เพราะแกไม่เล่นกีฬา ไม่ขับรถ..
29. ชอบเพลงคลาสสิค เพลงแจ๊ส โซล
ข้อนี้ตอบไม่ได้เหมือนกัน เห็นแกฟังทุกแนว หมอรำยัน ฮิพฮอพ
30. สันโดษ ชอบความเป็นส่วนตัว
แหะๆ ข้อนี้ใช่เลยครับ 100 %
31. ขี้เหงา
ข้อนี้ก้อชัวร์ ครับ
32. ในห้องน้ำที่บ้านเขาจะมีมากว่าสบู่ ยาสระผม ครีมนวด และยาสีฟัน
ข้อนี้ก็ชัวร์ ครับ มีทุกอย่าง เครื่องประทินโฉม
33. ห้องนอนเรียบร้อยกว่าผู้ชายปกติ
อันนี้ไม่น่าจะใช่นะ ที่นอนแกกับผม รกพอๆกัน
34. รักต้นไม้ และการปลูกต้นไม้
ตอบไม่ได้แฮะ เพราะไม่เคยเห็นแกปลูกต้นไม้เลย
35. ถ้าเค้าคนนั้นที่คุณสงสัยอยู่มีลักษณะดังที่กล่าวมามากกว่า 80 % เค้าเป็นเกย์นะครับ ไม่จำเป็นต้องมีทุกข้อ
นับผลแล้วยังไม่ถึงครึ่งเลย... เฮ้อ ผมก้อคงต้องนั่งหนักใจต่อไป เอาวะไงวันนี้ต้องถามให้ได้ ผมต้องเรียกความมั่นใจของผมกลับมาก่อน ทำไงดีล่ะ เอาล่ะก่อนอื่นต้องหาตัวช่วยก่อนล่ะกัน (ฮ่าฮ่า ขอเป็นไอ้เรย์กับยัยแสงโสมล่ะกัน)
"เรย์ เย็นนี้มรึงว่างเหรอเปล่า มากินเหล้าที่ที่ทำงานกรูดิ กรูเลี้ยง"ผมชวนมันครับ พักนี้ไม่ค่อยได้เจอมันเลยครับ ก้ออย่างว่าแหละ มันติดหญิงอยู่...
"อือ ได้ ขอห้าโมงล่ะกัน เจอกันที่สโมเลย" มันมาบ่อยครับ แหมรีบรับปากเลยนะมรึง เจอของฟรี แต่วันนี้ไงก้อไม่กินเยอะหรอกครับ เพราะเดี่ยวถ้าเมามากๆ ความขลังในคำพูดของผมมันจะลดลง เดี่ยวพี่พีแกก้อหาว่าผมเมาแล้วเพ้อเจ้ออีก
ห้าโมงผมก้อขึ้นไปที่สโมสร
"พี่พี น้องขึ้นไปหาเพื่อนที่สโมนะพี่ เดี่ยวสองทุ่มเรากับพร้อมกันนะ ไปคุยกับเพื่อนแป๊บหนึ่ง"
"อือ อย่าเรทนะเว๊ย กรูไม่อยากรอ"
"ครับพี่" ฮ่าฮ่า พี่พีแกจะรู้มั๊ยนี่ ผมกำลังลากแกเข้าลานประหาร.............
คุยดื่มกับไอ้เรย์ เมาพอเป็นกษัย ครับ (แบนเดียวแต่ไอ้เรย์มันขอต่อด้วยเบียร์อีกสองขวด) ผมกำลังตึงๆมึนๆ ประมาณสองทุ่ม ผมก้อขอตัวมันกลับฮ่าฮ่า แหลกับมันว่าติดธุระที่บ้านลุง....หลังจากส่งมันขึ้นรถเมล์เสร็จผมก้อกลับไปหาพี่พีที่ห้องทำงานครับ....
ตึ๊ก ตั๊ก ตึ๊กตั๊ก...หัวใจผมเต้นแรงผิดปกติ เฮ้อ ความรู้สึกมันแทบบรรยาไม่ถูกครับ ตื่นเต้น หวาดกลัว ไม่แน่ใจ สาระพัด......ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง... พี่พีนั่งเล่นเกมส์อยู่ครับ ผมเดินเข้าไปหาแก..เอาวะเอาไงเอากัน ผมสูดหายใจเต็มท้องครับ..
"เมามาล่ะซิมรึง"
"นิดหน่อยครับ พี่ แค่แบนเดียว" ผมตอบ แล้วยืนพิงโต๊ะปริ๊นเตอร์ตรงข้ามกับแกที่นั่งเล่นเกมส์อยู่
"พี่พี"
"อะไร เรียกอยู่น่านแหละ มีอะไรก้อว่ามา"
"พี่คิดกับน้อง ไงกันแน่ นี่" และแล้วมันก้อหลุดจากปากผมไปแล้วครับ...บรรยากาศตอนนี้เงียบสนิทไปชั่วขณะประมาณการ์ตูนญี่ปุ่นแหละ ช่วงเงียบๆ ช่วงตะลึงจะมีประมาณเสียงจิ้งหรีด เรไรเท่านั้น เราสองคนเงียบไปอยู่นานเลยครับ แล้วแกก้อเอ๋ยปากพูดก่อน....
"มรึงเป็นรุ่นน้องที่ดีหว่ะ ปะกลับบ้านดีกว่า ปิดไฟปิดคอม" แค่นี้แหละครับ สั้นๆ ง่ายๆ ตอนนี้ผม อึ้งไปแล้ว..มันเป็นคำตอบที่ยังไม่กระจ่างอยู่ดีแหละ
หลังจากล๊อกห้องแล้วเราเดินกลับบ้านกัน...ตอนเดินกลับบรรยากาศยังเงียบเหมือนเดิม... ลมพัดแรงมากเลยครับช่วงนี้ฝนคงจะตกในไม่ช้า...
"ไอ้นุ่ม ที่มรึงถาม กรูรู้ว่ามรึงหมายความว่าไง" แกเริ่มพูดก่อน...
"กรูชอบมรึงนะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกหว่ะ มรึงลองคิดดูนะ อีกหน่อยเราทำงานไป เราต้องก้าวหน้ามีลูกน้องมีคนนับหน้าถือตา แล้วมรึงก้อรู้สังคมราชการ"
"มันเป็นสังคมที่แคบ มรึงจะทนเสียงคนที่นินทาเรื่องกรูกับมรึงต่อหน้าและลับหลังได้เหรอวะ สำหรับกรูกรูทนไม่ได้หวะ ไงอีกหน่อยกรูว่า กรูก้อต้องแต่งงาน มีครอบครัวแล้วมรึงจะทนได้เหรอวะเมื่อถึงตอนนนั้น กรูไม่อยากทำให้มรึงเสียใจเพราะกรู มรึงเข้าใจกรูนะ ไอ้นุ่ม" ตอนนี้ผมใบ้กินไปแล้วครับ มันเหมือนเข็มพันเล่นมาตอกในใจผม ผมหมดแรง หมดกำลังใจ แต่ผมก้อต้องฝืนยิ้มตอบแกไป.....
"ครับ พี่ น้องเข้าใจ" ตอนนี้เราเดินมาถึงป้ายรถเมลล์แล้ว...
"แยกกันตรงนี้นะพี่ น้องจะไปทำธุระที่บ้านลุงครับ" ผมต้องโกหกพี่พีไป... ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว อยากจะรวบรวมความเข้มแข็งที่มีเหลืออยู่อันน้อยนิดมาช่วยให้ผมมีแรงสู้ต่อไป....ผมนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ นั่งอยู่นาน(ป้ายตรงข้ามที่พี่พีขั้นรถนะครับ) อยากจะร้องไห้ แต่ไม่กล้าครับ ผมเป็นผู้ชายผมต้องเข้มแข็ง(อีกอย่างกลัวคนที่มารอรถเมลล์เค้าจะหาว่าบ้า) ตอนนี้ตาผมแดง มันเหมือนมีน้ำตาเอ่อซึมที่ดวงตา..
ฝนเริ่มตกลงมาแล้ว บรรยากาศเหมือนมิวสิควีดีโอตอนอกหักเลย....ผมเริ่มหนาว... ฝนตกหนักมากๆเลยครับลมก้อพัดแรง ผมรวบรวมแรงที่มีเหลืออยู่โบกแท๊กซี่ไปบ้านพักปากเกร็ด....ตอนนี้ทำอะไรเหมือนไม่มีวิญญานเลยครับ กลับมาถึงบ้านอาบน้ำเอาน้ำรดหัว เฮ้อแย่มากๆเลย ครับ กว่าจะข่มตานอนได้... เกือบเช้า.....
-
บางทีเราก็จำเป็นที่จะต้องเลือกเหมือนที่นุ่ม (เริ่มลืมแระว่าชื่อเล่นจริงๆชื่อไร อิอิ) ได้ทำ
เลือกที่จะหยุด หยุดที่เพียงแค่จะคิดไปคนเดียวว่าเขาคิดยังไงกับเรา
หรือจะเดินต่อไป ถามให้รู้ไปว่าที่รู้สึกนั้นเหมือนกันหรือเปล่า
แต่ถ้าต้องการที่จะเดินต่อไปแล้ว ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไหน
ก็ขอให้เดินต่อไปให้สุดทางนะคร้าบบบบ สู้ๆๆๆ :m15: :m15:
-
เศร้าไปด้วย :m15: เอาใจช่วยอยู่นะ :m13:
-
สังคม สังคม สังคม เฮ้ออออออออออ
:o12: :o12: :o12: :o12:
มาต่อไวๆน๊า.................รอครับ :m13:
-
เป็นคำตอบที่ชัดเจนและเจ็บปวดจริงๆ
ชีวิตที่เหลืออยู่จะมีความสุขได้ไหมนี่สิ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
สงสารนุ่มจังคับ :dont2: :dont2: :o11:
-
เศร้า :m15:
-
รัก...แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้นี้เศร้าจริงๆนะ :m15:
-
..........บางทีการไม่รู้อาจจะมีความสุขมากกว่า......... :o12: :o12:
-
อืม พีพูดได้ตรงประเด็นดีมาก "สังคมข้าราชการ" :m15:
-
ไม่เข้าใจเหมือนกันกับคำที่บอกว่าอย่างนั้นถูกอย่างนี้ผิด
เอาอะไรมาตัดสินหรอว่าอะไรถูกอะไรผิด
ผิด....เพียงเพราะว่าทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น
ผิด....เพียงเพราะว่าไม่ได้ทำในสิ่งที่สังคมกำหนดมาว่าถูก
สังคมเป็นตัวกำหนดทุกๆ อย่าง
แต่จะทำอะไรได้บ้าง.....ในเมื่อมนุษย์เป็นสัตว์สังคม :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 35)
เช้าแล้ว... ผมตื่นนอนแล้ว.... เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็เกือบตีสี่ ภาพของพี่พีคอยวนเวียนในสมองผมตลอดเวลา ผมลุกจากที่นอน หยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมตัวเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกดู โหตาแดงเชียว เมื่อคืนผมไม่ได้ร้องไห้นะ... ผมโตพอที่จะรับความเจ็บปวดแบบนี้ได้แล้ว (ถ้าเป็นเมื่อก่อนมีหวังนอนร้องไห้จนหมอนเปียก) ผมเดินเข้าห้องน้ำ... เรี่ยวแรงตอนนี้ผมมันเหมือนไม่มีเลยแฮะ มันเหมือน มีแต่ร่างกายแต่ไร้วิญญาณ ไร้หัวใจ ผมอาบน้ำ อาบไป คิดไป เสียงของพี่พียังวนเวียนในโสตประสาทผมตลอดเวลา.......
"กรูชอบมรึงนะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกหว่ะ "
"มรึงจะทนเสียงคนที่นินทาเรื่องกรูกับมรึงต่อหน้าและลับหลังได้เหรอวะ"
"ไงอีกหน่อยกรูว่า กรูก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัวแล้วมรึงจะทนได้เหรอวะเมื่อถึงตอนนนั้น กรูไม่อยากทำให้มรึงเสียใจเพราะกรู มรึงเข้าใจกรูนะ "
"กรูอยากกอดมรึงหน่อยได้เปล่าวะ"
"กรูดีใจที่ได้มรึงเป็น รุ่นน้องหว่ะ "
"กรูอยากมีน้องชาย อย่างมรึงหว่ะ แม้มรึงจะขี้เมา ไร้สาระบ้าง แต่มรึงก้อดีนะ "
มันสะท้อนอยู่ในหูผมตลอดเวลา วันนี้ผมใช้เวลาในห้องน้ำนานกว่าปกติ...ผมพยายามจะลืม พยายามจะลบความทรงจำต่างๆ ระหว่างผมกับพี่พีออกไป แต่อย่างว่า ยิ่งอยากลืมแต่มันกลับจำ กลับตอกย้ำความเจ็บปวดลงในใจผมมากขึ้น ผมออกจากห้องน้ำด้วยหัวใจบอกซ้ำ เดินมาเช็ดตัว กำลังจะหยิบชุดทำงานมาใส่....ผมเบลอๆ ผมเป็นอะไรไปแล้วนี่ ถ้าผมยังเป็นแบบนี้ต่อไปมันคงไม่ดีแน่ๆ เลย .... ผมทรุดนั่งลงที่เตียง... เอามือกุมหน้าไว้ ผมพยายามรวบรวมสมาธิ รวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ คิดทวบทวนเรื่องต่างๆ ...... ผมยังไม่ได้เสียพี่พีไปนี่ ผมยังต้องทำงานกับแกอีกนาน ผมกับแกก็ยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันอยู่ แกก็ยังเป็นพี่ชายที่แสนดีของผม...รักต้องห้ามก้อเป็นแบบนี้ล่ะมั๊ง ได้เห็นได้สัมผัส แต่เป็นเจ้าของไม่ได้ ผมก็น่าจะยอมเจ็บปวดนะ เพื่อใด้อยู่ใกล้กับแก ได้อยู่ใกล้กับคนที่ผมรัก ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ผมรัก......แล้วผมจะมาเศร้าโศกเสียใจทำเหมือนคนที่มีร่างกายแต่ไร้วิญญาณไปทำไมล่ะนี่..ผมคิดเท่านี้ผมก็มครับ เฮ้อ กรูจะบ้าไปใหญ่แล้ว....
หลังจากทำใจได้แล้วผมก้อไปทำงานตามปกติครับ มาถึงที่ทำงาน อ้าวพี่พีมาทำงานแล้วแฮะ แกเห็นผมแล้วแกก็มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ อย่างนั้นแหละ
ผมเดินไปที่โต๊ะทำงานครับ (โต๊ะทำงานผมก็ติดกับโต๊ะพี่พีนั่นแหละ) เปิดคอม รอคอมบู๊ตเครื่อง... ผมมองไปที่พี่พีครับ พี่พียังคงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป เหมือนไม่มีผมอยู่ในห้องแหละ เฮ้อ ถ้าถามความรู้สึกของผมตอนนี้ ตอบไงดีล่ะ ขอตอบเป็นเพลงล่ะกัน เอาเพลงใครดีล่ะ (ขอยืมเพลงของพี่ช่ามาล่ะกันนะครับ)
http://www.thaiclinic.com/cgi-bin/wb_xp/YaBB.pl?board=doctorroom;action=display;num=1180012934
ห่างไปเพียงวันเดียว ไปได้ยินอะไร
เมื่อสบตาเธอทำไมมันเศร้าอย่างนี้
มองแล้วมันสะดุดอีกแล้ว เริ่มใจไม่ดี
รู้ว่าคงต้องมีบางอย่างทำใจเธอวุ่นวาย
ไม่อยากให้ฟังใครๆ ฟังหัวใจตัวเอง
จะปากใครๆ บรรเลงไม่ต้องใส่ใจ
เราสองคนก็คุยกันแล้ว แค่เธอมั่นใจ
ฉันจะทำให้เธอรู้สึกว่าเลือกถูกแล้ว
เธอก็รู้ว่าฉันแคร์เธอคนเดียวเท่านั้น
อยากจะทำให้เธอนั้นสบายใจ
อยู่ที่ฉันอยู่ที่เธอ ไม่ใช่ใครที่ไหน
แค่เพียงสบตาก็รู้หัวใจ (ว่าเรานั้นรักกัน)
ก็อยากจะเป็นคนดี คนที่เธอภูมิใจ
ไม่อยากจะทำอะไรให้เธอผิดหวัง
เพียงแค่เธออย่าไปหวั่นไหวเรื่องราวทุกอย่าง
ฉันจะทำให้ดีที่สุด ฉันพูดจากใจ
พี่พียังคงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป... ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปมันไม่ดีสำหรับผมแน่....
"พี่พี ไปทานข้าวกันเถอะ พี่" ผมชวนพี่พีไปทานข้าว.. แกเงียบอยู่นาน..
"อือ แป๊บนะ ขอเซิร์ฟงานแป๊บๆ" เออ ดีใจครับ ที่แกตอบออกมาได้....
หลังจากนั้นพวกเราสองคนก็ไปทานข้าวกันที่โรงอาหาร.....
"เป็นไง เมื่อคืนนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยซิมรึง" เป็นคำพูดแรกที่แกพูดกลับผมที่โรงอาหาร สำหรับผมมันเหมือนเสียงสวรรค์....
"เปล่าพี่ แค่ตาแดงๆ น้องโตแล้วนะพี่ เรื่องแค่นี้ไม่รู้จะร้องไห้ไปทำไม"
"มรึงไม่โกรธกรูเหรอวะ ที่กรูพูดกับมรึงแบบนั้น"
"ไม่ครับพี่.... น้องเข้าใจ"
"เข้าใจว่าไงวะ"
"เข้าใจว่าพี่ชอบน้องไง... ฮ่าฮ่า เป็นแบบที่พี่ว่าก็ดีแหละ เป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง ...น้องจะได้กวนตีนพี่ได้มากๆ หน่อย อือ อีกอย่างนะพี่....น้องก็คงทนไม่ได้ล่ะพี่ ถ้ามีคนนินทาว่าเราชอบกัน ฮ่าฮ่า"
"ไอ้สาด ...เออ กรูนึกว่ามรึงจะขาดงานแล้ว เมาแอ๋ เหมือนเมื่อก่อนอีก "
"โหไม่ล่ะพี่ ดื่มเหล้าไปมันก็ไม่ทำให้น้องสมหวัง สู้นอนแล้วมาทำงาน มาป่วนพี่ดีกว่า สะใจกว่าตั้งเยอะ"
"สาดกรูอุตส่าห์เป็นห่วงนะมรึง กะจะโทรไปหาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ไม่กล้าหว่ะ"
"ทำไมล่ะพี่"
"กรูก็เสียใจไม่น้อยกว่ามรึงแหละ เสียใจที่ตอบมรึงไปแบบนั้น "
"ครับพี่... น้องไม่ได้คิดอะไรแล้ว พี่ มันเป็นไปไม่ได้หรอก น้องมันไร้สาระไปเอง ดูดิพี่คนอกหักที่ไหนมันจะยิ้มร่าแบบนี้ล่ะพี่ " พี่พียิ้มๆ......เห็นพี่พียิ้มได้....ผมก็ดีใจแล้ว ตอนนี้ผมยอมเจ็บ... ยอมเป็นแบบนี้ตลอดไป...ความจริงมันก็ดีไม่ใช่เหรอที่ผมได้อยู่ใกล้กับคนที่ผมรัก......เค้าจะเป็นอะไร จะอยู่สถานภาพไหน อยู่ในสถานะอะไร ...แต่สำหรับผมแล้ว พี่พีก็เป็นคนที่ผมรักตลอดไป ผมขอซ่อนความเจ็บปวดไม่ให้แกรู้อยู่คนเดียวดีกว่า...........
หลังจากวันนั้นแล้วผมกับพี่พีก็เหมือนเดิม ไม่ว่าจะทำงาน ไปเที่ยว เราสนิทกันเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ......
-
เสือไบ:the series (ตอน 35)
หลังจากวันนั้นแล้ว ผมกับพี่พี ก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ.. ไม่ว่าจะเรื่องกิน เรื่องงาน เรื่องเที่ยว เราไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด แต่ก็แปลก.. พี่พี แกก็มีเพื่อนเยอะนะ(เพื่อนร่วมรุ่นและเพื่อนร่วมงาน) แต่ทำไม๊..ทำไม แกชอบไปไหนกับผมประจำ...พอหลังเลิกงานแล้วแกมักจะชวนผมไปประมาณนี้บ่อยๆแหละ....
"ไอ้นุ่ม เย็นนี้เพื่อนกรูมันชวนแทงสนุ๊กที่หน้ากรม ... มรึงไปนั่งเป็นเพื่อนกรูหน่อยนะ"
"เย็นนี้ไปไหนเหรอเปล่าวะ ไปนั่งดูหนังที่เมเจอร์กัน"
"ไอ้มั่ว มันชวนตีดรับมี่ที่ห้องมันน่ะ มรึงไปด้วยนะโว๊ย ขาขาด"
"คืนนี้ไปนั่งดูบอลที่...... บิ๊กแมท นะมรึง"
"สาดเย็นนี้ ไปโยนโบว์กันดีกว่าไม่ได้เล่นนานแล้ว" ฯลฯ
สาระพัด... อาทิตย์มีเจ็ดวันพวกผมจะเที่ยวกันอย่างน้อย 4 วัน เที่ยวเสร็จบางครั้งเช้าก็ไปทำงานเลย..(ฮ่าฮ่า ตอนนั้นร่างกายยังเฟรชอยู่ ถึงไหนถึงกัน) บางครั้งผมปฎิเสธพี่พีนะครับ แต่....
"พี่พี เย็นน้องมีนัดกับเพื่อนน่ะ"
"นัดไรวะ โหกรูไม่สำคัญเลยนะมรึง ถามอีกคำนะเว๊ย มรึงจะไปกับกรูเหรอเปล่า" แกทำหน้าจริงจังใส่ผม
"เฮ้อ ไปก้อไป ครับ" ก็มักเป็นแบบนี้ ผมมักจะปฎิเสธแกไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เท่าที่รู้ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับแกและผมก็ไม่อยากจะปฎิเสธแกให้แกเสียใจ...
"ไม่เบื่อบ้างเหรอพี่พี เที่ยวได้ทุกวัน น้องยังไม่ได้นอนเลยนะพี่ ตั้งแต่เมื่อคืน" ผมถามแกในวันหนึ่ง.....
"ไม่หว่ะ กรูไม่อยากอยู่ห้องหว่ะ มันเหงา"
"เหงา แบบนี้หาเมียดิพี่" อ้าวผมปากหมาอีกแล้ว
"ก็เคยมีคนมาจีบกรูนะ แต่กรูปฎิเสธเค้าไปหว่ะ"
"อ้าวทำไมล่ะพี่"
"กรูบอกว่าความรักของกรูกับเค้ามันเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้หว่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ มีความรักที่เป็นไปไม่ได้ด้วยเหรอ" ผมว่าน่าจะประมาณดอกฟ้ากับหมาวัดอะไรแบบนี้...
"แล้วเค้าว่าไงล่ะพี่" ผมยังถามต่อ....
"เขาบอกว่าเขาเข้าใจ แล้วยอมเป็นรุ่นน้องกรูโดยดี มันจะได้กวนตีนกรูได้มากๆ หน่อย"
"อ้าว" ผมเองนี่หว่ะ แกได้แต่หัวเราะคิกๆ ผมน่ะเหรอหน้าแดงไปเลย....
มีอยู่วันนะ จำได้ดีเพราะเป็นวันวาเลนท์ไทน์ วันศุกร์แหละ... เราไปดื่มกันที่ อาร์ซีเอ(ช่วงนั้นกำลังเพิ่งเปิดใหม่)
"อิจฉา คนอื่นจังเลยพี่ มาเป็นคู่ๆ เฮ้อ... เห็นแล้ว......"
"กรูกับมรึงก็มาเป็นคู่นี่หว่ะ"
"มันเหมือนกันที่ไหนล่ะพี่ "
"55555 ก็มาสองคนไง" แกตลกๆ แต่ผมตลกไม่ออกน่ะ....จะบอกว่าเป็นคู่เกย์สงสัยงานนี้มีต่อยกันแหงๆ...
นั่งดื่มกันได้ไม่นานแหละ... แกก็ทนเห็นความหวานแหววของคู่หนุ่มสาวหลายๆ คู่ในร้านไม่ไหว.....
"ไอ้นุ่ม กลับเถอะ กรูเบื่อหว่ะ"
"อ้าวรีบกลับไปไหนล่ะพี่ โห วันแห่งความรักนะพี่วันนี้"
"กรูอยากไปดูดาว ที่พัทยาจัง" แกบอกออกมา...
"ไปจริงเหรอพี่" ผมทำหน้าเอ๋อๆ
"ตอนนี้ไปได้ด้วยเหรอ"แกถามผม...
"มาเดี่ยวน้องจัดให้" ผมเดินไปโบกแท๊กซี่ .... ตกลงราคา...ถ้าได้ประมาณพันบาทผมก็จะไป....แล้วคืนนั้นผมกับพี่พี ก็ไปนับดาวที่หาดจอมเทียนกัน... หาดทราย สายลม กับสองเรา...(อาจจะเป็นคืนที่ผมมีความสุขกับพี่พีมากที่สุขก็ได้...... คืนนั้น ผมนั่งซบไหล่พี่พีจนถึงเข้าเลย)..........
เหตุการณ์เป็นแบบนี้ไปได้ประมาณ หกเดือนแหละครับ ทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมก้อคือ หนี้สิน ผมกับพี่พีมีความสามารถในการใช้เงินจริงๆ เลยแฮะ หนี้สหกรณ์ออมทรัพย์ของผม แสนห้า ธนวัฎ อีก เจ็ดหมื่น บัตรเอเมก กดเงินสดได้สามหมื่น และวงเงินซื้อของได้อีกสามหมื่นเต็มเอี๊ยดเลย รวมแล้วตอนนี้ผมกับพี่พีมีหนี้กันคนละเกือบสามแสนแหละครับ.....
"ไอ้นุ่ม มรึงหาเงินมาให้กรูยืมสักหมื่นดิ กรูต้องจ่ายบัตรเครดิตหว่ะ"
"โหพี่ น้องจะไปหาไหนนี่ ของน้องยังไม่ได้จ่ายเลย"
"กรูเดือดร้อน มรึงไม่ช่วยกรูเลยนะ ไอ้ห่า เวลาเที่ยวก้อเที่ยวด้วยกัน เวลากรูเดือดร้อนมรึงทิ้งกรู"
"น้องไม่ได้ทิ้งพี่ น้องไม่รู้ไปหาไหนจริงๆ อีกอย่างน้องไปน้องก็ช่วยพี่จ่ายนี่ครับเวลาเที่ยว"
"ไม่ต้องมาพูดเลยไอ้ห่า" พี่พีเหมือนโกรธผมจริงๆ แกเดินออกนอกห้องทำงานไปแล้ว
แกหายไปนานเลย จนถึงเวลาเลิกงานแล้ว แกก็ยังไม่กลับมา....ผมชักห่วงแกแล้วดิ..
ตื๊ด ตื๊ด... เสียงโทรศัพท์ผมดัง พี่ติ๊กโทรมา....
"มีไรให้น้องรับใช้ครับพี่ติ๊ก"ผมไม่ได้เจอแกนานแล้ว....
"มีปัญญารับใช้กรูเหรอวะไอ้นุ่ม เมื่อกี๊ไอ้พี ยังมาขอยืมเงินกรูเลย"
"อ้าวแล้วพี่ติ๊กให้ยืมเปล่าพี่ ช่วยพี่พีแกหน่อยดิ น้องก็แย่เหมือนกัน"
"กรูก็แย่หว่ะ มันกลับไปขอเงินที่บ้านต่างจังหวัดแล้ว ......ลด เรื่องเที่ยวบ้างดิวะมรึง เดี่ยวเถอะได้เป็นหนี้กันหัวโตทั้งสองคน มรึงเตือนๆไอ้พีมันหน่อย"
"ครับพี่" ก็จริงอย่างพี่ติ๊กพูดแหละครับถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกผมมีหวังเป็นหนี้กันหัวโตทั้งสองคน แต่จะเตือนพี่พีคงยาก แกเคยฟังผมที่ไหนล่ะ....ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ทำไงดีล่ะ ผมรวบรวมความคิดรวบรวมสมาธิ คิดถึงสาเหตุที่เราเป็นกันแบบนี้ .....มันอาจจะเป็นเพราะผมกับพี่พี เหมือนกันจนเกินไป... มันเลยไม่มีคนคอยห้ามคอยเตือน พี่พีชวน ผมไม่เคยปฎิเสธ ผมชวน พี่พีก้อไป มันก้อเลยเหมือนคูณสอง หรือยกกำลังสองแบบนั้น แล้วผมจะทำไงดีล่ะ เพื่อตัวผม และคนที่ผมรัก ผมต้องยอมทำทุกอย่างแล้ว.....แม้บางครั้งมันจะทำให้ผมเจ็บปวด.....
แล้วผมก็คิดออกครับ ลองวิธีนี้ดูก่อนล่ะกัน มันน่าจะใช้ได้น่ะ แต่ผมจะทำได้เปล่านี่ ผมต้องทำตัวห่างจากพี่พีไปชั่วระยะหนึ่ง แกล้งทำเหมือนทะเลาะหรือโกรธกัน แค่นี้ก็ทำให้ผมห่างจากพี่พี แล้วมั๊ง ผมรู้จักนิสัยแกดี เวลาทะเลาะกัน มีผมเท่านั้นแหละที่ต้องง้อแกก่อนทุกที (ตอนนั้นอีกด้านหนึ่งของใจผมมันต่อต้านอย่างแรงเลย โหแล้วผมจะทนได้เหรอนี่ คนที่ผมรัก คนที่ผมอยากอยู่ใกล้ อยากคุย อยากเห็นรอยยิ้ม แล้วผมต้องมาทำตัวให้ห่าง ให้โกรธกัน ทำให้แกเสียใจ....ถ้าผมทำไปแล้วผมจะไม่เสียใจเหรอไง)
ผมหลับตาพยายามคิดทบทวนแล้วลองหาวิธีอื่น บอกตรงๆผมไม่อยากใช้วิธีนี้เลย แต่คิดไงก็คิดวิธีอื่นไม่ออก เฮ้อ...ตอนนี้ยังเป็นขนาดนี้แล้วถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ทั้งชีวิตผม และพี่พี มีหวังพังแน่เลย ผมตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เพื่อตัวผมเอง และ เพื่อคนที่ผมรัก ผมยอมเจ็บ ........
-
ยอม ยอม ยอม
ทำมายน้า
เพื่อคนที่เรารัก ไม่ว่าเรื่องไหน เราก็ยอมให้เขาเสมอ
แต่ทำไงได้ ก็เพื่อคนที่เรารักนี่นา
:sad2:
-
ชีวิตทำไมมันยุ่งยากแบบนี้
:m8: :m8: :m8:
-
มันไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้แล้วเหรอครับ :sad4:
-
มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว .... จริงเหยอ...เฮ้อ :o11:
-
หุหุ รวมกันเราตายหมู่ แยกกันอยู่อาจจะตายเดี่ยวมั้ง :laugh:
-
เพิ่งตามอ่านทัน เฮ้อ สังคม สังคม
รักกันก็พูดไม่ได้ อึดอัดจะบ้าตายแทน
วิธีแก้ปัญหาแบบนี้ เฮ้อ :เฮ้อ: ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอครับ
-
วิธีแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บทั้งสองฝ่ายหรอก :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 37)
ผมตื่นมาแต่เช้า... เมื่อคืนตอนนอน...นอนคิดทั้งคืนเลยว่าผมจะทำอย่างที่ผมคิดเหรอเปล่า ถ้าผมทำผมก็ต้องยอมเจ็บปวด แต่มันก็น่าจะเป็นผลดีต่อผม และพี่พี ห่างๆ กันไปสักระยะ(อาจจะปี หรือสอง หรือสามปี) เมื่อหนี้สินของผมและพี่พีลดลง ผมจะเป็นคนไปกราบขอโทษแกเอง ผมรู้นิสัยแกดี แกโกรธผมได้ไม่นานหรอก แค่เอาไม้ไปแหย่ๆ เฮ้อ ไม่ใช่ แค่ไปอ้อล้อ...พูดจา ดีๆ เอาใจ หรือ เลี้ยงข้าวมื้อใหญ่ๆ สักมื้อแถมเลี้ยงหนังอีกสักเรื่อง .... แกก็หายงอนผมแล้ว..........ผมขอเรียกสิ่งที่ผมจะทำกับพี่พีว่าภาระกิจโฉดล่ะกันนะครับ (ฮ่าฮ่า ทำให้คนที่ผมรักต้องเสียใจและตัวผมก็เสียใจด้วยที่ผมทำแบบนั้น)
ผมมาถึงที่ทำงานแล้ว..เหลือบไปมองโต๊ะพี่พี ยังไม่มานี่หว่า.. ตอนนี้ผมกำลังรวบรวมแรงใจและสมาธิเพื่อปฎิบัติภาระกิจโฉดนี้ต่อไปให้ได้.....
พี่พีเปิดประตูมาแล้ว วันนี้ดูแกเบิกบานและร่าเริงเป็นพิเศษ สงสัยคงได้เงินไปจ่ายค่าบัตรเอเม็กแล้ว....
"ไอ้นุ่ม ไปกินข้าวกัน" ประโยคแรกที่แกทักผม..... เฮ้อร่าเริงจังนะพี่(ผมจะลากพี่เข้าลานประหารแล้ว)... เดี่ยวพี่จะร่าเริงไม่ออก...
"น้องกินมาแล้วพี่ พี่ลงไปกินเถอะ เดี่ยวน้องจะไปธุระ" เสียงและแววตาผมแสดงความห่างเหินออกไปด้วย ผมบอกพี่พีเสร็จแล้วผมก็เดินออกนอกห้อง พี่พีคงงง น่ะ มันเกิดอะไรขี้น.... ทุกทีผมกับแกจะกินข้าวเช้าด้วยกันทุกวันถ้าผมมีธุระ ผมก็จะกินข้าวก่อนแล้วค่อยไปทำธุระ......
พี่พีกลับมาจากกินข้าวแล้ว แกก็มานั่งทำงาน...
"ไอ้นุ่ม กรูได้เงินเสียค่าบัตรแล้วนะ ไปยืมพี่ชายกรูหว่ะ แม่ง กว่าจะได้...."
"ครับ" ผมพูดได้แค่นี้ ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป... ในใจตอนนี้ผมอยากคุยกับพี่พีนะแต่เหตุผลอย่างที่บอกแหละผมต้องใจแข็งเริ่มต้นปฎิบัติการะกิจโฉดแล้วนี่.....
"เป็น ห่าไร วะ พูดได้แต่ครับ ครับ..." แกเริ่มบ่นแล้ว... ผมลุกเดินออกจากโต๊ะทำงานผมแล้วครับ เดินไป นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะรับแขก...แกคงเริ่มสงสัยแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น....
ผมกลับมาที่โต๊ะทำงานอีกรอบหนึ่งตอนนี้พี่พี ก็มองผม แต่ไม่พูดอะไร ประมาณสักสิบโมงครึ่งแหละ..ผมออกไปเข้าห้องน้ำ... หันหลังมองไป อ้าวพี่พีเดินตามมานี่หว่า...
"ไอ้นุ่ม มรึงเป็นห่าอะไรวะ ถ้ามรึงโกรธกรูเรื่องเมื่อวานกรูขอโทษนะ กรูใช้อารมณ์กับมรึง" โหมีสำนึกผิดแล้ว ผมเกือบจะใจอ่อนยอมยกเลิกภาระกิจนี้แล้ว แต่... ไม่ดีกว่าครับ ไหนๆ ก็ก้าวมาถึงตรงนี้แล้ว ถ้าผมยอม......ทุกอย่างก็กลับไปเหมือนเดิมอีกแหละ ผมต้องใจแข็ง.....
"ครับ" แล้วผมก็หายเข้าไปในห้องน้ำ เข้าไปนานมากๆ เลย ไม่นั่งทำใจจริงๆ .... ใจอยากจะตะโกน อยากจะร้อง อยากจะต่อยตัวเอง....อยากจะทำอะไรสักอย่าง มันเหมือนขัดแย้งในจิตใจตัวเองอะไรแบบนั้น....หลังจากกลับเข้าห้องทำงานแล้วผมก็นั่งทำงานต่อไป... จิตใจตอนนี้ว้าวุ่น ไม่มีสมาธิในการทำงานเลย...
ก่อนเที่ยงประมาณ สิบห้านาที ผมต้องรีบลงไปทานข้าว ถ้ารอให้ถึงเที่ยงพี่พีอาจจะชวนผม...ก่อนลงไปผมตะโกนบอกไอ้แจ๊ค ความจริง ก็กะให้พี่พีได้ยินด้วยแหละ...
"แจ๊ค ถ้ามีโทรศัพท์มาถึงกรูบอกว่า กรูไปทานข้าวนะ ให้โทรมาอีกตอนบ่าย" แล้วผมก็เดินออกไปครับ พี่พีคงได้ยินแล้วแหละ ทุกทีผมกับพี่พีจะไปกินข้าวตอนเที่ยงพร้อมกันแหละ... วันนี้ผมเดินออกไปกินข้างนอกไม่ใช่โรงอาหารนะครับ กินไปจิตใจก้อว้าวุ่น เฮ้อเป็นบ้าอะไรไปนี่ ...ออกจากร้านลืมจ่ายเงินอีกต่างหาก เกือบโดนเจ้าของร้านด่าแล้ว...
กลับเข้าห้องทำงานอีกครั้งพี่พียังไม่ขึ้นมา... เหลือบไปมองโต๊ะทำงานพี่พี ก็อยู่ติดกับโต๊ะผมแหละ เฮ้อ มันใกล้กันแบบนี้ มันจะดีเหรอนี่ ย้ายไปนั่งไกลๆ แกดีกว่า ... เหลือบมองไป ไอ้แจ๊คมันเคยบอกนี่หว่ะมันอยากจะมานั่งตรงนี้..เอมันอยู่พอดีเลย ผมเดินไปหามัน....
"แจ๊ค มรึงย้ายไปนั่งข้างพี่พี ได้เปล่าวะ กรูขี้หนาวหว่ะ แอร์มันลง พักนี้ไม่ค่อยสบาย" ผมโกหกหน้าด้านๆเลย...
"ไร พี่ เห็นนั่งมาหลายปีแล้ว มาหนาวอะไรตอนนี้" มันย้อนถาม...
"ก็ตอนนี้มันหนาวไงวะ มรึงช่วยกรูหน่อยนะ กรูจะไม่ขออะไรมรึงอีกเลย" ฮ่าฮ่า ขอร้องแกมขู่บังคับไอ้แจ็คมันคงเข้าใจผม น่ะ ....
"โห ย้ายก็ย้าย ตอนนี้เลยเหรอเปล่า"
"อือ ตอนนี้เลยแหละ ของไม่มีอะไรมากนี่ แค่โต๊ะกับคอม" มันตกลงแล้ว ผมกับมันก็เลยสลับกันนั่ง ย้ายของมันมาตรงมุมที่ผมนั่งก็แป๊บเดียวไม่ถึงสิบนาที...หัวหน้างานผมเห็นแกเลยถามว่าทำไมถึงย้าย...
"หนาวพี่ แอร์มันลงที่หัวเลยครับ ฮ่าฮ่า อีกอย่าง เปลี่ยนนวิวบ้างพี่ เบื่อนั่งที่เดิม"
"ตั้งนานไม่ย้ายน่ะมรึง " แกได้แต่หัวเราะ ...
พี่พี กลับเข้ามาแล้ว... แกเดินไปนั่งที่โต๊ะแก อ้าว เห็นไอ้แจ๊คนั่งอยู่ตรงที่ผมเคยนั่ง แกมองมาที่ผม ผมได้หลบตาแก ไม่อยากจะมองแกเลย... แค่นี้ผมก็แย่แล้ว ผมรู้ทำแบบนี้...พี่พีแกจะรู้สึกอย่างไร...(ผมก็เจ็บไม่น้อยกว่าแกหรอก มันเหมือน ทำร้ายตัวเองดัว ทำร้ายคนที่ผมรัก ก็เหมือนทำร้ายตัวผมเองด้วยแหละ) ประมาณบ่ายสามโมงเกือบสี่โมง ผมกลับบ้านแล้ว ไม่อยากอยู่ห้อง อยู่ไปก็ทุกข์ใจ ผมบอกกับตัวเองว่าผมเดินหน้าไปแล้ว ผมจะไม่ยอมถอยหลังอีก......
เช้าวันต่อมา ผมมาทำงานตามปกติ ความจริงอยากจะหยุดสักวัน วันนี้วันศุกร์แล้วด้วย แต่มาทำงานดีกว่าอยู่ห้องยิ่งว้าวุ่นใจ ผมรู้สึกผิดกับสิ่งที่ผมทำไปแบบนี้ ถ้ากับคนอื่นผมจะไม่เป็นแบบนี้หรอกครับ แต่นี่กับพี่พี...
เกือบสิบโมงแล้ว แกยังไม่มาทำงานเลย... ผมชะโงกมองไปที่โต๊ะแกบ่อยๆ วันนี้ (ทุกทีนั่งติดกันแค่ชำเลืองก้อเห็นแล้ว) เฮ้อชักเป็นห่วงแกแล้วซิ ทุกทีแกไม่เคยขาด ไม่เคยสายเลยนะ จะป่วยก็วันที่ผมไปเฝ้าแกก้อแค่นั้นแหละ....จะโทรไปถามก็ไม่ได้(ทำขนาดนี้แล้ว แกคงจะให้อภัยแหละ)...เลยคิดแผนการณ์ให้ไอ้แจ๊คโทรหาล่ะกัน.....
"แจ๊คมรึงโทรไปหาพี่พี เรื่องงาน ตัวนี้หน่ยอ มี เจ้าหน้าที่ต่างจังหวัดเค้าสงสัยหว่ะ โทรศัพท์กรูโทรออกไม่ได้"
ผมโกหกหน้าตาซื่อ ไอ้แจ๊คมันก็น่าจะรู้แหละ ว่าโทรศัพท์ผมมันเป็นโปรโมรชั่น....แต่มันก็โทรหาพี่พีให้ผมนะ มันคุยกับพี่พีได้สักแป๊บมันก้อบอกผม
"พี่นุ่ม พี่เปิดเข้าไปดูไฟล์นี้นะ พี่เค้าเอางานไว้ตรงนี้"
"อือ แล้วไมพี่พีเค้าไม่มาทำงานล่ะ" ผมเข้าเรื่องในสิ่งที่ผมอยากรู้จริงๆ
"ไม่รู้ดิ แกบอกว่าแก เบื่อๆ ขอหยุดพักสักวันสองวัน เดี่ยววันจันทร์ แกคงมาแหละ พี่นุ่มโทรไปคุยกับแกดิ"
"อือ" ผมได้แต่ตอบมันแค่นี้... ก้มหน้าต้มตา ทำงานและรับกับความเจ็บปวดในสิ่งที่ผมทำต่อไป.....
วันจันทร์ พี่พีมาทำงานแล้วมาสายด้วยแฮะ เกือบสิบเอ็ดโมง..สภาพแกวันนี้ ผมเห็นแล้วผมเสียใจกับสิ่งที่ผมทำไปมากๆเลย พี่พีวันนี้แกโทรมๆ เหมือนแกไม่ได้นอน(เอ หรือว่าจะไปเล่นไพ่ จนเช้านี่ ไม่น่าจะเป็นไปได้ วันเสาร์กับอาทิตย์แกจะไปเล่นทีไหนล่ะ) วันนี้แกไม่ได้โกนหนวดมาด้วยแฮะ เมื่อก่อน หนวดสักเส้นแกไม่ให้โผล่มาดูโลกได้เลย เสื้อผ้าที่แกใส่วันนี้แกเหมือนไม่ได้รีดมา แต่ก็ไม่ยับมาก แกมองมาที่ผม(เหมือนแกจะถามว่าดีใจล่ะซิที่เห็นแกสภาพแบบนี้) ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตา.... วันนี้ทั้งวันผมไม่มีสมาธิ ไม่มีจิตใจที่อยากจะทำงานเลย.. ผมเริ่มจะสติแตกแล้ว ตอนนี้ เฮ้อ ผมเดินไปหยิบไปลาพักร้อนมาเขียน ผมขอไปทำใจกับสิ่งที่ผมได้ทำ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ เห็นพี่พีในสภาพแบบนี้ ผมรู้สึกแย่ ขอไปพักร้อนทำใจ สักสามวัน เผื่ออะไรจะดีขึ้นมาบ้าง....
ตอนนี้ถ้าถามผมว่าผมรู้สึกไง ผมบอกได้คำเดียวว่าแย่มากๆ มันบอกไม่ถูก มันเหมือนอกหัก มันเหมือนทำร้ายคนดีๆ คนหนึ่ง ที่เค้าไม่รู้เรื่องอะไร ผมมาคิดได้น่ะ....น่าจะคุยกับพี่พีด้วยเหตุและผล ไม่ใช่มาทำแบบนี้ แต่ผมเดินหน้าไปแล้วนี่ มันสำเร็จตามที่ผมคิด
ผมกับพี่พีไม่คุยกันเกือบๆ สามปี ถ้าเรื่องงานเราคุยกัน แต่ถ้าเรื่องส่วนตัวไม่ได้คุยกัน...... ผมกับแกห่างกัน ช่วงเย็นผมก็ไม่เห็นแกไปเที่ยวที่ไหน มีบ้าง แต่ไม่บ่อยเท่าที่อยู่กับผม แกสามารถเคลียร์หนี้สินได้หมดภายใน สองปี ส่วนผมเคลียร์ได้หมดก่อนแก ฮ่าฮ่า อยากรู้ล่ะซิว่าผมทำอย่างไร ติดตามต่อไปตอนหน้าๆ ล่ะกัน ต่ออีกนิดล่ะกัน มีคนถามผมว่าพี่พีเป็น.... ด้วยเหรอเปล่า อันนี้ผมบอกไม่ได้นะ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้แกแต่งงานแล้ว กำลังจะมีเจ้าตัวเล็กด้วย ผมกับพี่พีเราสนิทกันเหมือนเดิม แต่ไม่ได้เที่ยวหัวราน้ำเหมือนเดิม ผมกับแกอาจจะคิดได้..............เรื่องราวของผมกับนัมเบอร์วันก็มีแค่นี้แหละครับ ...
มันเป็นความสัมพันธ์ที่ผมเรียกว่าความรัก ผมไม่เคยคิดเรื่องเซ็กส์กับแก มันเหมือนความรักในอุดมคติ แค่ได้เห็น ได้อยู่ใกล้ ผมก็มีความสุขแล้ว....ผมเริ่มต้นจากทฤษฎีความใกล้ชิด แล้วผมก็ทำลาย มันด้วยทฤษฎีการเดินจาก.....
-
เสือไบ:the series (ตอน 38)
วันนี้เป็นวันที่ผมลาพักร้อนวันแรก ตื่นขึ้นมาเฮ้อรู้สึกแย่(มันเป็นความรู้สึกเหมือนผมอกหักครั้งแรกอย่างไงอย่างงั้นเลย). เมื่อคืนเฝ้าคิดเรื่องที่ผมทำลงไปทั้งคืนเลย...คิดว่าผมทำผิดมากไปเหรอเปล่า ยิ่งได้เห็นพี่พีสภาพแบบนั้น มันยิ่งตอกย้ำความผิดที่ผมทำลงในจิตใจผมมากขึ้น ผมทำอะไรลงไปนี่...ผมทำแบบนั้นกับพี่พีได้ไง.... แต่อีกเสียงหนึ่งมันสะท้อนมาว่า......ถ้าไม่ทำแบบนี้อีกหน่อยผมอาจจะทำร้ายแกมากกว่านี้ก็ได้ ผมนั่งสงบจิตสงบใจสักพัก ผมตัดสินใจทำไปแล้ว..ผมก็ต้องเตรียมพร้อมรับผลของการกระทำที่ผมได้ทำไป... ผมจะมาเสียใจไปทำไม ในเมื่อผมเองแหละที่ตัดสินใจทำไป.... ทำไปทั้งๆ ที่คิดแล้ว เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์ที่มาคิด มาใคร่ครวญแบบนี้ (นิสัยผมก้อแบบบนี้แหละ) แต่อย่างที่ผมบอกแหละ ผมรักพี่พี....แม้จะเป็นความรักในอุดมคติ แต่มันก็เป็นความรัก ผมผูกพันธ์กับแกมากมาก จะให้มาเลิกคิดเลิกผูกพันง่ายๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
วันนี้ผมไม่จำเป็นต้องเร่งรีบอะไร เป็นวันลาพักร้อนของผม แต่วันนี้ทั้งวันผมจะทำอะไรดีล่ะ ถ้าไม่หาเรื่องทำภาพของพี่พีคงจะมาหลอกหลอนผมทั้งวันแน่เลย ภาพในอดีตต่างๆ ภาพที่ผมเจอเมื่อวาน เฮ้อ มันทรมานจริงๆ (ฮ่าฮ่า ขอบรรยายโดยใช้เพลงนะ... มุขเดิม)
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=blueberrycpie&month=11-2005&date=17&group=11&gblog=60
ตื่นขึ้นมาด้วยความตั้งใจ จะทำอะไรที่ยังค้างคา
อยากทำตัวให้มันวุ่นวายจนกว่า วันจะผ่านเลยไป
เช็ดฝุ่นตามแจกันล้างจาน และจัดห้องนอนให้มันดูใหม่
จัดดอกไม้พรวนดินรดน้ำเล็มใบ วันนี้คงยาวนาน
ผ่านเวลามาเกินเที่ยงวัน ถึงทำอะไรที่เป็นเรื่องราว
แต่ที่ทำลงไปก็เปลืองแรงเปล่า ยังไม่ลืมความหลัง
ทั้งที่ทำอะไรเรื่อยไปไม่หยุด ไม่ยอมให้ใจมันว่าง
แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นเลยสักอย่าง ยังทุรนทุราย
ก็ในใจฉันมันยังรักเธอ มันยังฝังใจ มันยังไม่ลืม
เกลียดที่หัวใจที่ยังฝังจำ ที่ยังฝังใจ ที่ยังไม่ลืม
ไม่เข้าใจทำไมยังเป็นแบบนี้
เกือบเที่ยง ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย.. เฮ้อ ทำไมจะทำอะไรสักอย่างมันยากมันเย็นแบบนี้ จะนั่งดูทีวีก้อไม่มีสมาธิ ผมเหลือบไปเห็นแร๊กเก็ตเทนนิส หยิบมันขึ้นมาดู โหฝุ่นจับเพียบเลย นี่ผมไม่ได้ตีเทนนิสมานานเท่าไหร่แล้วนี่ ร่วมๆ สามปี เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะผมโดนทฤษฎีความใกล้ชิดเล่นงานล่ะซิ เทนนิส เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผมรัก.....แต่ผมก็ยอมทิ้งมันเพื่อไปหาอีกสิ่งหนึ่งที่ผมรักมากกว่า แต่ตอนนี้ผมทิ้งสิ่งนั้นมาแล้วผมก็เลยกลับมาหามัน (ฮ่าฮ่า ถ้ากีฬาเทนนิสเป็นคน ผมคงโดนมันงอนหรือด่าผมน่าดู หนีไปแล้วจะกลับมาทำไมอีก ไปไม่รอดล่ะซิถึงซมซานกลับมาแบบนี้ ฮ่าฮ่า)
ผมมองที่ด้ามจับเป็นขุ๋ยแล้ว.. เฮ้อเดี่ยวคงต้องไปเดินเดอะมอลล์ซื้อที่พันกริฟมาเปลี่ยนแล้ว เย็นนี้จะได้ไปตีที่คอร์ท(คอร์ทเทนนิสที่ปากเกร็ดก้ออยู่ใกล้บ้านพักผม) ดีเหมือนกันออกไปข้างนอกบ้างจะได้เห็นผู้คน จะได้ลืมสิ่งที่มันติดตาติดใจแบบนี้ .....
หลังจากสามสิบนาทีผ่านไปผมมาถึงเดอะมอลล์แล้ว เดินซื้อที่พันกริฟ ซื้อเสร็จไม่รู้จะทำอะไรดี เฮ้อ จะดูหนัง ก็คิดถึงคนที่เคยมาดูด้วย จะนั่งกินอะไรก็คิด คิดอีกแล้ว.... ผมเลยมานั่งมองวิวที่หน้าเดอะมอลล์ จุดนี้จะมีคนเข้าคนออกเยอะมองๆ ไปก็เพลินดี..เด็กเทคนิคจับกลุ่มคุยกัน คู่หนุ่มสาวกำลังสวีทกัน ผู้ชายผู้หญิงกำลังโทรศัพท์หาเพื่อน เจ้าหน้าที่กำลังโบกแท๊กซี่ ไม่น่าเชื่อว่าผมจะนั่งมองภาพต่างๆ เหล่านี้ได้นานขนาดนี้(ร่วมๆ สามชั่วโมง)
กำลังเพลินๆ ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง..... อ้าวไอ้กายโทรมานี่หว่ะ.
"ว่าไง หายไปเลยนะมรึง" ผมทักทายมันก่อน
"กรูไปต่างจังหวัดมา มรึงว่างเปล่าคืนนี้หาเหล้าแด ...ก กัน"
"คืนนี้เหรอ ไม่ดีกว่าหว่ะ กรูไม่ว่าง"
"ไรฟะ กรูอยากเจอมรึงนะ"
"ไว้วันอื่นล่ะกัน ช่วงนี้กรูไม่ว่างจริงๆ" ผมโกหกมันไป ช่วงอกหักแบบนี้ ดื่มเหล้ามันจะทำให้ผมสติแตก
"อือ ไม่เป็นไร เดี่ยวกรูชวนคนอื่นก็ได้ แค่นี้นะเฟ๊ย เซ็งหว่ะ"
"อือ บาย" มันวางหูไปแล้ว...
ตอนนี้ผมไม่อยากดื่มเหล้า เหตุผลน่ะเหรอ ก็เพราะตอนที่ผมอกหักจากยัยกระเหรี่ยงครั้งแรกผมเกือบจะฆ่าตัวตายแล้ว..ก็เพราะดื่มเหล้านี่แหละ ...(ใครงง ไปหาอ่านตอนเก่าๆ เองนะครับ)
ผมไม่เข้าใจเลยว่าคนเราเวลาอกหักหรือเสียใจทำไมต้องใช้เหล้าเป็นตัวช่วย มันช่วยได้จริงเหรอ ดื่มไปก็เมา เมามาแม้มันจะทำให้หลับ... ทำให้ลืม แต่หลังจากนั้นล่ะ หลังจากที่ตื่นขึ้น มันก็จำทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเดิมน่ะแหละ...
แล้วถ้าถามว่าทำไมผมชอบดื่มเหล้า ผมไม่ได้ชอบเหล้า ขมจะตายแต่ผมชอบบรรยากาศในการดื่ม ชอบบรรยากาศแบบมิตรภาพ เพื่อนฝูง คนรัก...(ถ้าเปลี่ยนเหล้าเป็นนม หรือเป็นน้ำอัดลมล่ะ ผมว่าก็ทำได้นะ แต่มันคงดื่มได้ไม่นานเท่าดื่มเหล้าหรอก) เหมือนในโฆษณาล่ะมั๊ง อยู่ได้นาน ก็สนุกได้นาน ใครเค้าจะดื่มนม หรือน้ำอัดลมยันเช้าได้ล่ะ ฮ่าฮ่า
ห้าโมงแล้วผมกลับมาจากเดอะมอลล์ตอนนี้มันเหมือนเดิมอีกแล้วแฮะ ภาพต่างๆ มันไหลเข้ามาอีกแล้ว ... เฮ้อ ทำไมเป็นแบบนี้ฟะ.... อยากลืมแต่มันก็กับจำ...หลังจากเปลี่ยนที่พันกริฟแล้ว อาบน้ำแต่งตัวชุดกีฬา สะพายแร๊ตเก็ตเทนนิสเดินทางไปคอร์ทเทนนิส ลงมาที่ลานจอดรถ (ฮ่าฮ่า ไม่มีรถหรอกครับ มีแต่จักรยานบีเอ็มเอ็กซ์ คันเดียว)โห บีเอ็มเอ็กซ์ผม ฝุ่นเขรอะ ยางแบน เฮ้อ คงต้องเดินไปแล้วแหละ...(ระยะทางไม่ไกลนะครับ ประมาณ 300 เมตร) ระหว่างเดินไป ช่วงนี้เบลอๆ มันเป็นอาการของคนอกหักอย่างไงอย่างงั้นเลยแหละ ใกล้ถึงคอร์เทนนิส แล้ว
เอี๊ยด...........................! เสียงรถมอเตอร์ไชด์เบรก......
ผมสะดุ้งตกใจ เฮ้อ ผมเหม่อๆ อยู่ ตายละหว่า ตอนนี้ผมยืนอยู่กลางถนนเลย เดินตัดหน้ามอเตอร์ไซด์
"เอ๊ย อยากตายเหรอไง ครับ เอก อยู่ๆ เดินตัดหน้ารถผม...." มีเสียงด่ามาด้วย อ้าวพี่พันนี่เอง
อะแน่....คงสงสัยล่ะซิ....ว่าเค้าเป็นใคร แนะนำตัวละครตัวนี้ก่อนนะครับ
พี่พันเป็นเพื่อนที่ตีเทนนิสด้วยกัน ผมรู้จักพี่พันก่อนรู้จักพี่พีรู้จักตอนไปตีเทนนิสที่คอร์ทนี้ตอนปีสี่ หน้าตาแกดีนะ สูง 185 ซม. หุ่นประมาณคล้ายภราดร หน้าตาก็ประมาณ คีนูรีฟเมืองไทย...หล่อ ล่ำ นิสัยดี แต่แกขี้เก๊กบ จะประมาณพี่พี ไม่ค่อยพูด แกทำงานที่เดียวกับผม แต่คนละตึกกัน แกไม่ได้จบปริญญาตรี จบ ประมาณ ปวส.ที่จังหวัดมหาสารคาม.....
"ลมอะไรพัดมานี่ หายไปนาน"
"ลมไม่ได้พัดมาหรอกพี่ เดินมาครับ จะแข่งแล้ว ต้องมาซ้อมหน่อย เดี่ยวแพ้พี่อีก" ฮ่าฮ่า มีมุขด้วยผม ช่วงนี้มันต้นเดือนพฤศจิกายน ครับ ใกล้แข่งกีฬาหน่วยงานแล้ว(ประมาณ 13 -15 ธันวาคมของทุกปี)
หลังจากที่วอร์มอัพร่างกายและน๊อคบอร์ดประมาณ 15 นาที ผมก้อมาน๊อคบอลกับพี่พัน เฮ้อไม่ได้ตีมาเกือบๆ สามปี ตอนนี้ ไม่เนท ก้อรั้ว แต่ผมก็พยายาม จะฟื้นฟอร์มเก่าๆ ให้คืนมาโดยเร็ว...น๊อคประมาณ 30 นาที พี่กวางกับพี่ต้น มาขอเล่นเซทด้วย ผมอยู่ข้างพี่พัน ส่วนพี่กวาง กับพี่ต้นคู่กัน (คอร์ทที่นี่เค้านิยมเล่นเซทกันแบบคู่ไม่เล่นเดี่ยวเพราะสมาชิกมันเยอะ) เล่นกันไปอย่างสนุกสนาน ฟอร์มผมก็ยังลุ่มๆ ดอนๆ เล่นวันแรกอะนะจะให้มันดีได้ไงล่ะ อีกอย่างใจผมมันยังว้าวุ่นกับเรื่องพี่พีอยู่ด้วย.....จนกระทั่ง ...มาถึงซอร์ตนี้ พี่กวางตีลูกโด่งมาที่ฝั่งผมกับพี่พัน ลูกมันมาตกอยู่ใกล้ๆ ผม ผมจะหลบไปด้านซ้าย พี่พันเตรียมจะตบลูก แต่มันเร็วมากๆเลย ครับ ผมจะหลบให้แกตบ แต่ .......
เปรี้ยง......
พี่พันตบโดน แต่ไม่ได้โดนลูกเทนนิส แต่โดนหัวผมเต็มๆ โดนที่ประมาณ ปลายคิ้ว ศรีษะด้านขวาแหละ... หลังจากที่สิ้นเสียง แล้ว ผมมองเห็นดาวมยุรี เอ๊ย ดาว เต็มหัวผมไม่หมด มึนสุดๆ...... ผมเอามือกุมศรีษะไว้ตอนนี้ต้องนั่งยองๆ แหละ.... เจ็บมากๆ พี่พัน พี่ต้น พี่กวาง รีบวิ่งเข้ามาดูผม...
"เป็นไงบ้าง ขอโทษครับ ไม่นึกว่าจะโดนหัว " พี่พันขอโทษผม
"ไม่เป็นไรมากพี่ มึนๆ พักแป๊บนะพี่ ดาวเต็มหัวแล้ว" ผมนั่งยองๆ รอให้มันหายมึน มือก็กดตรงหางคิ้วตรงที่โดนแร๊กเก็ตฟาดเมื่อกี๊ ตอนนี้เริ่มเจ็บแล้วด้วย.. หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจผมก็หายมึนแล้ว.. แต่เดอะเกมส์มัสโกออน ยังเล่นไม่จบเซ็ทเลย ไงก็ต้องเล่นให้จบ กำลังสูสี
"เล่นต่อได้เลย พี่" ผมลุกขึ้นมาแล้ว เตรียมพร้อมที่จะไปเสิร์ฟลูก..กำลังจะโยนบอลขึ้น มีน้ำสีแดงๆ หยดแหมะๆ บนบ่าด้านขวาผม .... เลือดผมออกจากแผลเมื่อกี๊แหละตอนนี้มันหยดลงแหมะๆ ผมเห็นเลือดแล้วแทบจะลมใส่...(ฮ่าฮ่า ปกติผมกลัวเลือดอยู่แล้ว แค่เห็นลมมันจะใส่ทุกที)
"เอก เลือกคุณไหล ครับ มีแผลแตกด้วย เอานี่ผ้าเช็ดหน้ากดแผลไว้ ไปโรงบาลดีกว่า ผมไปส่ง" พี่พันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมครับ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก... เห็นเลือดทีไรเข่าอ่อนทุกที
"ครับ" เหมือนว่าง่าย ผมเดินตามพี่พันไปขึ้นมอเตอร์ไซด์ เป็นอันว่าเซ็ทนั้นยกเลิกไป ผมรีไทร์เพราะได้รับแผลแตก(แอลตาซิลทำไมไม่ได้จ่ายให้ผมบ้างนี่)
ระหว่างทางไปโรงพยาบาล (ไม่ไกลนะแค่สามร้อยเมตร) ผมเผลอไปซบแผ่นหลังพี่พันเข้าแฮะ เฮ้อ ก็คนมันทำอะไรไม่ถูกนี่ครับ มือขวาเอาผ้าเช็ดหน้ากดผล มือซ้ายกอดเอวแก ....ไม่ถึงสองนาทีก็ถึงโรงพยาบาล โหผมโดนเย็บแปดเข็มแหละ เฮ้อ ครั้งแรกจริงๆ ที่มีแผลแตก ตอนนี้ผมเลยเป็นอินทรีย์คิ้วขาว (ขาวเพราะมีผ้าปิดแผลปิดที่หางคิ้วด้านขวา ฮ่าฮ่า)
หลังจากจ่ายเงินค่าเย็บแผล และรับยาแล้ว ผมกับพี่พันก้อกลับไปที่อคอร์ทเทนนิสอีกครั้ง
"เลิกดีกว่า ครับ "
"อ้าวทำไมล่ะพี่ พี่เล่นเถอะ ผมกลับบ้านได้"
"ไม่ดีกว่า ครับ ผมทำคุณเจ็บนะ มา... ไปบ้านผม เดี่ยวผม ทำข้าวต้มให้กิน จะได้กินยา ที่ได้มา"
"ครับ" เฮ้อ ไม่รู้จะปฎิเสธแกไปทำไม ตอนนี้ผมต้องการกำลังใจอยุ่แล้วนี่... พี่พันกับเผมเก็บแร๊กเก็ตเสร็จก็ออกมาจากคอร์ทเทนนิสเลยเราไปสโมสรกันก่อน (ซื้อพวกเครื่องข้าวต้ม และน้ำเต้าหู้ ) ซื้อเสร็จก็ไปบ้านพี่พันเลย...
มาถึงบ้านพี่พันแล้ว.. บ้านพี่พันเป็นบ้านพักราชการเหมือนกัน แต่เป็นประมาณบ้านพักชั้นโท(สองชั้น ประมาณบ้านไม้ เก่าๆ คล้ายๆ เทาว์เฮ้าส์ แต่เป็นไม้ อายุน่าจะเลย 20 ปีขึ้น อยู่ใกล้กับโรงเรียนของหน่วยงานที่ผมเคยเรียนและหลังโรงพยาบาลชื่อเดียวกับหน่วยงานของผม)
"โห พี่ อยู่คนเดียวไม่กลัวเหรอครับ ทั้งเงียบ ทั้งเปลี่ยว ทั้งไกลผู้คน" ผมบอกแกหลังจากที่ผมกับแกมาถึง..
"ทำไงได้ล่ะ ขอได้แค่นี้ จะเหมือนเอกได้ไงล่ะครับ ได้แฟลต" อ้าวประชดผมอีก ความจริงผมว่าได้บ้านดีกว่าได้แฟลตนะ พื้นที่ความเป็นส่วนตัวมันต่างกันเยอะ
"ครับ" ไม่อยากเถียงไรกับแก.....
แกเเก็บอุปกรณ์กีฬาไปเก็บขั้นบนส่วนผมนั่งรอแกอยู่ที่โต๊ะรับแขกแหละ แกเดินมาอีกที....
"ไปหลังบ้านกัน เดี่ยวผมทำข้าวต้มเครื่องให้กิน" แกเดินนำผมไปแล้ว.... ผมเดินตามไป
หลังจากที่เตรียมอุปกรณ์ เครื่องปรุง เฮ้อ คล่องแคล่ว จริงๆ ไม่น่าเชื่อมันขัดกับหน้าตาที่เข้มๆ หล่อๆ ของแกไงไม่รู้...
"กินได้แน่เหรอพี่ ฮ่าฮ่า" ผมแซวแก ครับ ทีแรกไม่อยากจะเชื่อครับ ว่าจะทำเป็น ผมคิดว่าแกน่าอยากจะทำเพื่อไถ่บาปที่ทำให้ผมได้แผล...
"โหอยากมาดูถูกผมนะเอก ผมทำกับข้าวกินคนเดียวทุกเย็น"
"จริงเหรอพี่ ดีจัง ว่างๆ ผมแวะมาฝากท้องด้วยดีกว่า" ฮ่าฮ่า ....
"เอาเลย ผมกินคนเดียว มันเหงาอยู่แล้ว มาได้เลย แต่ต้องหลังจากเล่นเทนนิสแล้วนะ"
"ได้พี่ ผมไม่เกรงใจนะ" หลังจากนั้นไม่นาน เฮ้อ ข้าวต้มเครื่องฝีมือพี่แกก้อมาอยู่หน้าผม หอมฉุ่ยเลย สีสันนี่ไม่ต้องพูดถึง น่ากิน(พูดจากใจจริงนะครับ ผมยังจำติดตาได้ดีเลย)
"มากินกันได้แล้ว อ้าวนี่ น้ำเต้าหู้ กินกับข้าวต้ม"
"โหสูตรไหนล่ะนี่ พี่ กินน้ำเต้าหู้กับข้าวต้ม" ผมงง เกิดมาก็ไม่เคยกินแบบนี้
"เปล่าหรอก ผมกินทุกเย็นแหละน้ำเต้าหู้ กินแล้วมันมีประโยชน์นี่ กินแล้วหน้าใส ดีกว่ากินเหล้าซะอีก" เฮ้อ ก็ถูกของแก.....
ผมตักข้าวต้มใส่ปากคำแรก โหอร่อยจริงๆ ไม่น่าเชื่อ แกยิ้มๆ
"เป็นไงครับ ใช้ได้เปล่า นี่เครื่องปรุง" แกยื่นพริก น้ำปลา มะนาวมาให้ผม
"ไม่ต้องหรอกพี่ รสชาด กำลังดีครับ ไม่ต้องปรุง" เป็นข้าวต้มที่ผมคิดว่าอร่อย อีกชามหนึ่ง อาจจะเพราะเห็นพี่พันตั้งใจทำด้วย และอีกอย่างมันก็อร่อยจริงๆ
กินเสร็จดื่มน้ำเต้าหู้ที่พี่พัน ใส่แก้วให้ผม ฮื้อ อิ่ม..หลังจากนั้น สักระยะผมก็กินยาตาม โดยพี่พันเป็นคนจัดยาจัดน้ำให้ เฮ้อ ......แกทำให้ผมคิดมากเลยครับตอนนี้ (คิดไรไม่บอกนะครับ)
"รีบกลับเปล่า ครับ นั่งดูโทรทัศน์ก่อนนะ เดี่ยวผมไปส่ง ขอตัวอาบน้ำก่อนนะ" แกบอก พร้อมเดินไปเปิดโทรทัศน์ให้ผมดู
"ครับ พี่" พี่พันเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว ผมนั่งดูทีวีไปพลางๆ เฮ้อ บรรยากาศยามนี้มันวังเวงไงไม่รู้ มันไม่เหมือนบ้านผม ที่ค่อนข้างเปลี่ยว ได้ยินเสียงจิ้งหรีดจั๊กจั่นร้องด้วย....ดูไปตามันจะหลับเอาคับ เพราะฤทธิ์ยาบวกกับออกกำลังกายวันแรกและบวกกับการที่ผมไปนั่งเตร็ดเตร่หน้าเดอะมอลล์หลายชั่วโมงเลยทำให้ผมเพลียๆ อีกอย่างผมเสียเลือดด้วยมั๊งวันนี้.....
พี่พันออกมาจากห้องน้ำมาแล้ว... โหผมกำลังจะหลับๆ อยู่ตอนนี้ผมหายง่วงเป็นปลิดทิ้งเลย ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะพี่พันแหละ แกออกมาจากห้องน้ำนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว (เฮ้อ ไม่เกรงใจแขกบ้างเลยนะพี่) มีกล้ามอกด้วยแฮะ เห็นแล้วแมนจริงๆ แต่เดี๋ยวครับ ที่กลางอกแกมีแผลด้วยแหละ เหมือนเอาเนื้อมาปะที่อกแบบนั้น....
"แผลอะไรเหรอพี่ ใหญ่จัง" ผมชี้ไปที่แผงหน้าอกของแก
"หน้าอกมันเป็นซีส น่ะ ต้องผ้าตัด หมอก็เลยตัดส่วนนี้ไป แล้วเอา หนังที่ขา มาปะ" แกชี้ให้ดูรอยตัดหนังตรงต้นขา..เห็นแล้วสยอง แต่ตอนนี้ผมเสียวน่ะ พี่พันเล่นยกขาตอนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
"ครับ"
"รอแป๊บนะ จะเสร็จแล้วไปใส่เสื้อก่อน " ไม่ถึงสิบนาที แกก็ออกมา และหลังจากนั้นแกก้อขี่มองเตอร์ไซต์ไปส่งผมที่บ้านผม ผมอยากจะอยู่ต่อ แต่มันง่วงจริงๆ แล้วช่วงนี้ผมกำลังว้าวุ่นใจอยู่ด้วยไงครับก็เลยกลับ...
"พรุ่งนี้ไปตีเทนนิสอีกเปล่า" แกถามผมหลังจากที่ถึงตึกผมแล้ว...
"โหพี่ เป็นอินทรีคิ้วขาวแบบนี้นะพี่ พักก่อน ครับรอแผลหายก่อน"
"งั้นสองทุ่มพรุ่งนี้ผมมารับนะครับ ไปกินข้าวบ้านผม เดี่ยวทำของอร่อยให้กิน"
"จะดีเหรอพี่ ผมเกรงใจครับ"
"เอาน่า สองทุ่มนะ เดี่ยวมารับถึงห้อง เตรียมตัวไว้ล่ะกัน เออ ขอเบอร์ไว้ด้วย เผื่อไว้.." หลังจากที่ผมให้เบอร์แล้วแกก็นั่งมอเตอร์ไซด์กลับ ผมเดินขึ้นห้องไป ......
ตอนนี้ ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้น..... อาการเบลอๆ เมื่อตอนกลางวันตอนี้เริ่มหายไป... ภาพของพี่พันเริ่มเข้ามาแทนภาพของพี่พีแล้ว (ฮ่าฮ่า ต้องมีมิตรรักนักอ่านว่าผมแน่ๆเลยครับว่าทำไม ผมถึงเป็นแบบนี้ เฮ้อ ผมขอตอบด้วยคำถามนะครับ ....ว่า....ทำไมผมต้องทนกับความเจ็บปวดแบบนั้นด้วยล่ะ ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บ...สู้ลืม แล้วเริ่มต้นใหม่ไม่ดีกว่าเหรอจะมัวมาจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดไปทำไม)
-
พี่พีคือ นัมเบอร์วัน :m15:
ตกลงพี่พันคือ นับเบอร์ทู คนต่อไปใช่มะเนี่ย คริ คริ ลุ้น ๆๆๆ :m1:
-
เรื่องพี่พีก็จบลงจนได้........... อุตส่าห์ลุ้น o7 ลุ้นไม่ขึ้นซะงั้น
เรื่องพี่พันจะเป็นไงน๊า o3 สงสัยข้าวต้มจะใส่รากราคะ :haun5:
-
สงสารพี่พีจัง :เฮ้อ:
รอลุ้นพี่พีนต่อ :m4:
-
บางทีถ้าลองคุยด้วยความเข้าใจ อาจแก้ปัญหาได้ดีกว่านี้
แต่หักดิบก็เป็นวิธีที่ง่ายและได้ผลดีก็มีอยู่เยอะ
:m4: :m4: :m4:
-
...........รักแล้ว....ลืมได้จริงหรอ..... :o12: :o12:
-
รออ่านนัมเบอร์ทูดีกว่า นัมเบอร์วันลุ้นไม่ขึ้นแระ :m1: :m1:
-
เสือไบ:the series (ตอน 39)
เสียงอึกทึกครึกโครมมากเลยครับตอนนี้ ผมยืนอยู่ที่ไหนนี่ อ๋อสนามมวยในโรงเรียนของหน่วยงานที่ผมทำงานอยู่ โหผมมาทำอะไรที่นี่ล่ะนี่ ....
ผมยืนอยู่กลางเวที... เหลือบมองไปที่มุมแดง เอ นั่นพี่พีนี่หว่ะ แล้วผมก็เหลือบมองไปทางมุมน้ำเงิน อ้าว พี่พันเอง ไหงมายืนกันบนเวทีแบบนี้ล่ะ....ทันใดนั้นเสียงโฆษกข้างสนามประกาศดังชัดเลยครับ
"ต่อไปเป็นการชกของมวยคู่เอก ระหว่าง มุมแดง พีสนิท ศิษย์ส.สุพรรณ กับ มุมน้ำเงิน ฉายา หมัดพญายม พันน้อย ลูกมหาสารคาม" เสียงปรบมือของผู้ชมข้างล่างดังสนั่นเลย แฮะ....
แต่เอ นี่ผมมาเป็นกรรมการตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ .... ผมมองไปทางพี่พี มุมแดง โห ขี้ก้างจังนะพี่(พี่พีสูงแค่ หนึ่งร้องหกสิบเจ็ด ซม.เอง น้ำหนักก็ไม่น่าจะเกินหกสิบ กก. ส่วนพี่พัน สูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบห้า น้ำหนักร่วมร้อย มันจะชกกันไงล่ะนี่มวยกันคนละรุ่นกันเลยนะ) สายตาแกตอนนี้ พี่พีดูกังวลไงไม่รู้ แต่พี่พันดูมั่นใจเป็นพิเศษ ... นี่เดิมพันเงินแสนกันนะนี่ แต่ลึกๆ นอกเวทีที่ตกลงกันไว้ระหว่างพี่พี กับพี่ พันเดิมพันอีกอย่างก็คือตัวผม เฮ้อ กรูจะบ้าตาย (เค้ามีแต่ศึกชิงนาง แต่นี่เป็นศึกชิงนายเฉยเลย)
ผมเดินไปที่ฝ่ายแดง พี่พี พูดออกมาว่า
"ไอ้นุ่ม กรูต้องชนะนัดนี้ หว่ะ กรูจะเอามรึงคืนกลับมาให้ได้" ผมได้แต่มองพี่พี ...สายตาแกมุ่งมั่นจริงๆ... ผมเดินไปที่มุมน้ำเงิน บ้าง พี่พันยามนี้ แววตากระเหี้ยนกระหือมากเลยแฮะ แกชกลม วอร์ม ไม่หยุด...
"เอก เชื่อดิ ผมจะน๊อค มันไม่เกิน นาที" เฮ้อ ตอนนี้ ผมตัดสินใจไม่ได้เลยแฮะ ว่าผมจะเชียร์ใครดี....
ยกที่หนึ่ง เริ่ม... ผมเป็นกรรมการนี่ เรียกนักมวยฝ่ายแดงและฝ่ายน้ำเงิน มากลางเวที เช็คนวม ตรวจฟันยาง ตรวจกระจับ (อาจึ๋ย อยากตรวจส่วนนี้ให้นานๆ จัง ฮ่าฮ่า ล้อเล่น) โห ตอนนี้รังสีอำหิตบนเวทีมีมากเลยผมรับรู้ได้ดี.....พี่พีเดินเข้าหาพี่พันก่อน ...พี่พันปล่อยหมัดฮุค ไป พี่พี ยกการ์ด ป้องกัน แกเดินโยกหลบไปมา อาศัยที่แกตัวเล็กสามารถ เคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วกว่า พี่พัน พี่พีปล่อยหมัดออกไปบ้างพี่พันโยกหัวหลบ ... มวยกลางเวทียังชกได้อย่างดุเดือด และแล้ว...ก็มาถึงช๊อตเด็ด พี่พันต่อยหมัดเปรี้ยงมาที่ปลายคางพี่พี(เสียงดังคล้ายๆ หมัดของ เคนใน สตรีทไฟท์เตอร์) ก่อนที่หมัดพี่พันจะโดนปลายคลางพี่พี....พี่พีก็อัพปะคัทไปที่ปลายคางพี่พันเหมือนกัน(เสียงก็ดังคล้ายๆ หมัดของ ริว ในสตรีทไฟท์เตอร์เหมือนกัน) ทั้งพี่พีและพี่พันต่างโดนหมัดของกันและกัน แกทั้งสองกระเด็นไปด้วยแรงหมัด เลือดที่ปากกระเซ็นออกมาสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ฟันยาง กระเด็นไปคนละทิศละทาง..
โหทั้งคู่ ล้มลง ครับ น๊อคไปแล้ว ผมเป็นกรรมการ นี่จะนับใครดีล่ะ นับไงดี ล่ะ อ้าวไงก็ต้องนับทั้งคู่
" 1 2 3 4 5 ..............8 9 10" อ้าว ยังไม่มีใครลุกเลย ผมทำไงดีล่ะนี่ .....กรรมการข้างล่างเวทีประกาศชัดว่าแมทนี้ต้องมีคนชนะ ใคร ลุกขึ้นมา แล้วชูสองนิ้ว ก่อน เป็นฝ่ายชนะ....สิ้นเสียงประกาศแค่นั้นแหละ พี่พี กับพี่พันเริ่มพยายามลุก พี่พี ดูจะพยายามเป็นพิเศษเลย ส่วนพี่พัน ก็พยายามเหมือนกัน....
ตอนนี้ท่าทางพี่พี จะทำสำเร็จก่อนแน่เลย แกยืนได้แล้ว พยายามชูสองนิ้ว ขาแกสั่นมากเลย แกยืนแล้ว โครม แกล้มไปแล้ว ผมรีบวิ่งเข้าไปดูแก ส่วนพี่พันยืนได้แล้ว ตอนนี้แกชูสองนิ้วเป็นผุ้ชนะไปแล้ว...
"ไอ้นุ่ม กรูเอามรึงคืนมาไม่ได้หว่ะ กรูขอโทษ กรูเสียใจ" แกพูดได้แค่นี้ เลือดจากปากแกก็กระฉอกออกมา แล้วแกก็นิ่งไป...
"พี่พี ไม่........................." ผมตะโกนออกมาด้วยความเสียใจสุดเสียง......
ผมสะดุ้งสุดตัวบ ตอนนี้เหงื่อผมออกมากๆ เลย....อ้าว ผมฝันไปเหรอนี่ ฝันบ้าฝันบออะไรแบบนี้ล่ะ ตกใจหมด...เหลือบไปมองนาฬิกา เฮ้อ แปดโมงแล้ว ไอ้แจ๊คคงไปทำงานแล้ว (คงสงสัยล่ะซิครับว่าเกี่ยวอะไรกับไอ้แจ๊ค ผมกับมันเป็นบัดดี้ห้องกันไง บ้านพักที่ผมอยู่(แฟลต) มันเป็นห้องใหญ่ แยกย่อยเป็นสองห้องเล็ก ผมอยู่ห้อง ไอ้แจ๊คอยู่อีกห้อง ผมกับมันไม่ค่อยได้เจอกันหรอก มันกลับมา...ก็ไปเตะบอล เตะเสร็จ มันก็ไปหาแฟนมัน จะกลับมานอนก็ตอนหลังเที่ยงคืน ผมนอนหลับไปแล้ว เช้าก่อนไปทำงานก็อาจจะเจอกัน เพราะมีห้องน้ำอยู่ห้องเดียว แบ่งเวลากันอาบ เราจะคุยกันก็ช่วงนี้แหละ)
ผมตื่นขึ้นมาวันนี้ดีหน่อย แม้ภาพต่างๆ ของพี่พีจะเข้ามาในสมองผม แต่ผมก็ไม่รู้สึกแย่เท่าเมื่อวานแล้วเวลามันช่วยผมได้มากเลย อีกอย่างอย่างที่บอกแหละ ภาพพี่พันตอนนี้มันเริ่มมีอิทธิพลกับผมแล้ว...แม้เมื่อวานจะเป็นการเจอแกครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอแกนาน ....แต่ผมจะเอาแกนี่แหละมาช่วยเยียวยารักษาแผลใจผม..(อย่าว่ากันนะพี่พัน ตอนนี้ผมไม่มีใครก็มีพี่นี่แหละ ที่หลงเข้ามาถูกจังหวะดีจริงๆ...ฮ่าฮ่า..)
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมก็หาอะไรกิน (ก็ขนมปัง นม ที่แช่ไว้ในตู้เย็นแหละ) จะได้ทานยา... ตอนนี้ระวังไม่ให้น้ำเข้าแผลอย่างเดียว อาการบวม เมื่อวานคงหายแล้วแหละ เพราะมันไม่ปวด ไม่เหมือนเมื่อวาน รู้สึกปวดๆ ..
ทานยาเสร็จแล้ว ดูทีวี เฮ้อ วันนี้ผมจะทำไรนะ กว่าจะได้ไปบ้านพี่พัน ก็เกือบๆ สองทุ่ม เฮ้อ หาไรทำดีกว่ามั๊ง... เย็นนี้ ผมไปกินข้าวบ้านพี่พันนี่ จะไปมือเปล่าได้ไง ต้องหาอะไรติดไม้ติดมือไปบ้างดีกว่า แกจะได้ไม่ว่า หรือให้แกดูผมในสายตาที่ดีๆ หน่อย....ว่าแล้วผมตัดสินใจไปเดอะมอลล์อีกวัน ไปเดินดูพวกอาหารสด และผลไม้ (ตอนนั้นคาดว่าคงได้ไปบ้านพี่พันบ่อยๆ)
เฮ้อ สิบโมงกว่าๆ อยู่เลย ไม่มีอะไรจะทำจริงๆ ไปเดอะมอลล์เลยดีกว่า เออ หาเพื่อนไปสักคนก็น่าจะดี ผมเลยตัดสินใจโทรหาไอ้เรย์ (ความจริงกะจะชวนไอ้กาย แต่คาดว่าเมื่อคืนมันคงหนัก เลยไม่อยากรบกวนมัน)
"เรย์ ว่างเปล่าวะ ไปเดินเดอะมอลล์เป็นเพื่อนกรูหน่อย" งานของไอ้เรย์ก็อย่างที่ผมบอก ทำสองวัน หยุดสองวัน (ที่ทำงานก็ที่ tags แถวดอนเมืองครับ ตอนนี้คงย้ายไปสุวรรณภูมิหมดแล้ว)
"กรู หยุด เอาดิ เบื่อๆเหมือน กัน แต่ ช่วงสี่เย็นกรูต้องไปรับแฟนกรูนะ"
"อือ ไม่เป็นไร เดินเล่น ดูหนังสักเรื่อง ก้อประมาณบ่าย สาม บ่ายสี่แหละ"
"โอเค เที่ยง เจอกันที่ เคเอฟซี นะ บาย"
ไอ้เรย์ก็แบบนี้แหละ เป็นเพื่อนที่น่าคบ มันไม่เคยทิ้งหรือลืมผมเลย แม้มันจะมีแฟนเยอะ แต่ถ้าผมมีปัญหามีเรื่องทุกข์ใจผมก็มักจะปรึกษามัน เสมอ มันเป็นเพื่อนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนตายได้เลย ไอ้กายก็เหมือนกัน มันก็คล้ายๆ ไอ้เรย์แหละ แต่ไอ้นี่ มันไม่ค่อยได้อยู่กรุงเทพเท่าไหร่ เพราะมันมีงานต้องออกต่างจังหวัดเสมอ..
สี่โมงกว่าๆ ผมอยู่กับไอ้เรย์ตอนนี้ผมกำลังจะส่งมันขึ้นรถเมล์แล้ว หลังจากที่ดูหนังไปหนึ่งเรื่องพามันเดินซื้อของสดและผลไม้ ...
"มรึงซื้อไปทำไมมากมายวะ บ้านมรึงทำครัวไม่ได้นี่"
"เปล่า กรูซื้อไปทำที่บ้านเพื่อนกรู" ผมโกหกมันอีก ไม่อยากให้มันถามเซ้าซี้มาก เดี่ยวความลับแตกหมด..
"รถมาแล้วกรูไปก่อนนะ แล้วโทรคุยกัน"
หลังจากที่ส่งมันขึ้นรถเมลล์กลับแล้วผมก้อกลับเหมือนกัน วันนี้ไม่มีอารมณ์จะดูวิวหน้าเดอะมอลล์ ใจมันกระวนกระวายอยากให้ถึงสองทุ่มเร็วๆ.....
ทุ่มครึ่งแล้ว ตื๊ด ตื๊ด.. โทรศัพท์ผมดังขึ้น อ้าวพี่พันนี่เองโทรมาไวจัง มีอะไรเหรอเปล่านี่นัดกันไว้สองทุ่มนี่... หรือแกจะแคนเซิลนัด....
"เอก อยู่ห้องเปล่า ผมจะไปรับ ไปทานข้าวที่บ้านผม แล้วนะ"
"อยู่พี่ อ้าวนี่เพิ่งทุ่มครึ่งเอง นัดกันสองทุ่มไม่ใช่เหรอพี่"
"ที่คอร์ทมันไม่มีคนตีด้วย ครับ ก้อเลยกลับ โอเคเดี่ยวผมไปรับเลยล่ะกัน"
"ได้พี่ รับตรงที่พี่ส่งผมลงเมื่อวานล่ะกัน ผมรออยู่ที่นั้น" หลังจากวางสายเสร็จก็รีบขนของที่ซื้อมาจากเดอะมอลล์ลงไปรอแกที่เกส่งผมลงเมื่อวานนี้ ผมไม่ต้องแต่งตัวไรมากหรอกไปแค่นี้เอง กางเกงบอล เสื้อยืด รองเท้าแตะ..
ไม่ถึงสิบนาทีครับ แกก็มา.....
"อ้าวหิ้วอะไรมาเยอะแยะ ครับ"
"วันนี้ผมไปเดอะมอลล์มาพี่....ก็ลย ซื้อของสดกับผลไม้มาด้วย เอาไปทำกินบ้านพี่กัน"
"ทีหลังไม่ต้องซื้อมาหรอก ของสด ผมตุนไว้เยอะ "
"ได้ไง พี่ อีกหน่อยผมก็ต้องฝากท้องมื้อเย็นไว้ที่บ้านพี่แหละ" ฮ่าฮ่า ตู่ไปงั้นแหละ ...ตอนนี้ผมยังคิดวิธีที่จะเข้าประชิดตัวและหัวใจของพี่พันไม่ออก....เอาแค่กินข้าวกันไปก่อนล่ะกัน.....
ไม่ถึงสิบนาที พวกเราก็มาถึงบ้านพี่พัน ตอนขี่รถมาหมาเห่ากันเกรียวเลยแฮะ (หมาที่นี่เยอะ แบบว่าไม่เคยมีใครจับพวกมันทำหมันบ้างเลย มันก็เลยเยอะขึ้นเยอะขึ้น) พอมันเห็นพี่พันแค่นั้นแหละ ฮ่าฮ่า วิ่งกระดิกหาง แล้วิ่งตามกันเป็นแถว ผมน่ะกลัวมันจะงับขาจังเลยยิ่งใส่ขาสั้นอยู่....
ผมเอาข้าวของที่ซื้อมาแช่ตู้เย็น ส่วนพี่พัน กำลังง่วนกับการเด็ดผัก เย็นนี้ เมนูที่แกจะทำให้ผมกิน ก้อง่ายๆ แกบอกว่าจะทำ แกงจืด ไข่เจียว และก้อ น้ำพริกกะปิ...
"พี่ให้ผมช่วยทำไรเปล่าครับ" อานะ มาฝากท้องบ้านชาวบ้านแล้วจะมางอมืองอเท้ารอกินอย่างเดียวได้ไง...
"อยู่เฉยๆ ก็ได้ครับ เดี่ยวแผลกระเทือนหมด"
"โหพี่ มันแตกไม่กี่เข็มเองนะพี่ อีกอย่างผมก็ไม่ปวดแล้ว มาผมช่วยเด็ดผัก"
แกมองผมแล้วก็ให้ผมช่วยล่ะ อือ ค่อยดีหน่อย เด็ดผักเสร็จผมก้อช่วยแกปลอกแตงกวาอีกอย่าง....
ตอนนี้แกตำน้ำพริกอยู่ โหคล่องแคล่วดีจริงๆ ตำไปพร้อมกับ ต้มจืดไป ส่วนผมหลังจากปลอกแตงกวาเสร็จก็มาตีไข่รอพี่พันเจียว .....
เป็นอันว่า มื้อนี้ ผมช่วยพี่พันทำกับข้าว แล้วกับข้าว สามอย่างก็มาวาง อยู่หน้าผม พร้อมข้าวสวยร้อนๆ เฮ้อ เก่งแฮะ ทำไม่ถึงชั่วโมง ได้กับข้าวตั้งสามอย่าง.....ผมกับพี่พันกินอย่างเอร็ดอร่อย อย่างว่าแหละมันทำมากับมือนี่ ไม่อร่อยได้ไง ....ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กับข้าวหมดเกือบทุกอย่างยกเว้นน้ำพริก.... ผมกับพี่พัน พุงกางแล้ว อิ่มจริงๆ.... เสร็จจากกินข้าวแล้ว พวกผมต่อด้วยแตงโมงที่ผมซื้อมาจากเดอะมอลล์กันอีกคนล่ะซีก ....
สามทุ่มครึ่งแล้ว หลังจากผมช่วยพี่พันเก็บกวาดล้างจานเสร็จ ผมก็ออกมานั่งดูทีวีรอแกไปพลางๆ ตอนนี้แกขอตัวไปอาบน้ำก่อน ...... แกเดินลงบันไดมาที่ห้องรับแขกตรงที่ผมนั่งรอ อาแน่ถือกีตาร์มาด้วย ไม่น่าเชื่อว่าแกจะเล่นเป็นเห็นหน้าตาขี้เก๊กเงียบๆ แบบนี้ล่ะนะ...มีดนตรีในหัวใจเหมือนกันแฮะ...
"เอกคุณรีบกลับเปล่า ถ้าไม่รีบมาร้องเพลงกันดีกว่า "
"ไม่ ครับ กลับดึกๆ ก็ได้ ผมกลับบ้านก็ไม่ได้ทำอะไร กลับไปก็นอนเลย พรุ่งนี้ผมก็ลาพักร้อนอีกวันหนึ่งพี่"
"มาไป ร้องกันข้างนอก หยิบ เก้าอี้ตัวนั้นไปด้วย " แกชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง... ผมเห็นแล้วผมก็หยิบตามแกไป หน้าบ้านแกจะมีแคร่ตัวหนึ่ง อยู่หน้าบ้าน แกเดินมาหยุดอยู่ ผมยกเก้าอี้ลงแล้วก็นั่ง
"เดี่ยวจุดเทียนก่อน มันมืด" หือบรรยากาศโรแมนติกดีแฮะ ท้องฟ้าตอนนี้เปิด มันเห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้าระยิบระยับ เลย... แกกางหนังสือเพลง ประมาณเก่าๆ เล่มใหญ่ ผมว่ามันน่าจะรวมเพลงเก่าๆ ไว้เยอะแหละ...
"เพลงไรดีล่ะ เริ่มด้วยเพลงนี้ก่อนล่ะกัน"
"อยู่โรงบาลนั้น แสนยากเข็ญ
ไม่มีใครเห็นใจพวกเรา
อยู่อย่างคนที่ไร้ญาติขาดมิตร
เราเลยไม่คิดจะรักใคร
ด้วยไม่มีใครเข้าใจเรา
ชอบมองเราในแง่ไม่ดี
ชอบเหยียดหยามพวกเรายิ่งนัก
เศร้าใจสิ้นดี
หลงรักสาวสักคน (หลงรักสาวสักคน)
เขาไม่สนใจเรา (เขาไม่สนใจเรา)
ชีวิตจำต้องเศร้า
เพราะเราเป็นผีโรงเย็น "
ผมเริ่มช่วยพี่พันร้องและคอรัสด้วย อยู่กันสองคนนี่ ก็ต้องช่วยๆ กัน ฮ่าอ่า ตอนนี้ ผมเริ่มมาองตาแกบ้างแล้ว อือไม่น่าเชื่อ หล่อ ทำกับข้าวเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง แถมยังมีอารมณ์ศิลปินด้วยแฮะ.... จบเพลงผีโลงเย็นแล้วผมก็ร้องกันต่ออีกหลายๆ เพลงบ ส่วนใหญ่ก็จะสใตล์เพื่อชีวิต ร๊อคประมาณพงพัฒน์ อิทธิ อำพล บิลลี่อะไรแบบนี้ ....
กว่าจะจบกับกิจกรรมร้องเพลงก็ร่วมๆ ห้าทุ่ม ร้องกันนานไม่ได้ ละแวกที่นี่มันเงิยบ เกรงใจบ้านข้างๆ เค้า..
"เลิกก่อนนะ เสียงมันดัง เกรงใจข้างๆบ้าน เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยโซโล่กันใหม่"
"ครับ พี่ เออ พี่สอนผมเล่นบ้างดิ ผมอยากเล่นเป็น "
"ได้ๆ ปะ ผมไปส่ง พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"
"เออ พรุ่งนี้ผมไม่มานะพี่ ติดธุระ ที่พระรามสี่" ฮ่าฮ่า ผมโกหกแกไปงั้นแหละครับ ทำไมล่ะเหรอ....ตอนนี้ผมตั้งใจแน่วแน่แล้ว ว่าจะเอาพี่พันนี่แหละมาช่วยสมานบาดแผลใจของผม แต่ผมยังไม่กระโตกกระตากไป ค่อยๆคิดหาทางว่าจะเข้าหาแกโดยวิธีไหนดี .......
"ไว้วันจันทร์เลยนะพี่ ผมต้องไปให้หมอ ดูแผล ตัดไหม อยู่แล้ว"
"อือ ได้ๆ วันจันทร์ผมไปรับไปหาหมอที่โรงบาลล่ะกัน"
"เออ จะดีเหรอพี่ แต่ถ้าพี่อยากมารับ....ก็ได้ครับ" ท่าทางเหมือนแกจะทำไปเพราะเหมือนแกสำนักผิดที่ทำให้ผมมีแผลแตกอะไรแบบนั้นล่ะ...แต่ก็ไม่ว่ากัน แกอยากจะบริการ ผมก็จัดให้...... มันเข้าทางผมอยู่แล้วนี่ ฮ่าฮ่า...
คืนนั้นผมหลับอย่างมีความสุขครับ เฮ้อ เจ้าความรักมันเริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้ผมอีกแล้ว....ตอนนี้ผมแค่ต้องการใครสักคน..... ใครสักคนที่เข้ามารักษาแผลใจผม.......
-
เสือไบ: the seres (ตอน 40)
วันจันทร์แล้ว ผมมาทำงานแล้ว(ฮ่าฮ่า ความจริงลาพักร้อนถึงวันพฤหัสบดี แต่อารามขี้เกียจ ก็เลยขอลาป่วยวันศุกร์อีกวัน ช่วงนี้กำลังคิดแผนที่จะเข้าประชิดตัวพี่พันน่ะ ฮ่าฮ่า)
วันนี้อากาศเย็นมากเลย กรุงเทพเพิ่งหนาวได้สองวันเอง ผมงัดเอาเสื้อกันหนาวมาใส่ เสื้อกันหนาวแขนยาวสีแดงมีหมวก(ฮุค)ด้วย (ตัวนี้ไปซื้อกับพี่พีที่สะพานพุทธเมื่อปีที่แล้ว กะจะใส่ตอนหนาวๆ แต่เผอิญปีที่แล้วมันหนาวไม่ถึงอาทิตย์) มาถึงที่ทำงานเซ็นชื่อเสร็จ เฮ้อ เปิดประตูห้องไปทำงาน พี่พี มาทำงานแล้ว แกเหล่ๆ มองผมแล้วก็ก้มหน้า ก้มตาทำงานต่อไป ฮ่าฮ่า เห็นเสื้อกันหนาวสีแดงที่เราไปซื้อด้วยกัน แกจะคิดไงนี่...... สักพักแกก้อเดินออกนอกห้องไป... คาดว่าคงไปทานข้าวเช้า วันนี้สภาพแกดูเหมือนเดิมแล้วผมเห็นผมก็สบายใจขึ้น ตอนนี้ผมกับพี่พีคงเปิดสงครามรบกันอย่างถาวรแล้วแหละ(คือไม่พูดไม่คุยกัน แต่ถ้าเรื่องงานก็คุย).......ผมนั่งทำงานไป..... วันนี้คงไม่ไปกินข้าวเช้าเพราะเดี่ยวลงไปเจอพี่พี อีก ....จะแยกนั่งคนเดียว...ไม่ไปนั่งโต๊ะเดียวกับแกก็คงไม่ดี เดี่ยวแกจะยิ่งเกลียดผมมากกว่าเดิมอีก ก็เลยตัดสินใจอดข้าวเช้าไปเลย...
ผมนั่งทำงานไปเผลอไปลูบผ้าปิดแผลที่คิ้วด้านขวา เฮ้อ...คิดถึงพี่พันทันทีเลยแฮะ ...ผมจะทำไงดีล่ะนี่ ที่จะลากพี่พันมาช่วยเยียวยารักษาแผลใจ..... ผมวิเคราะห์คร่าวๆ พี่พันไม่น่าจะเป็นเกย์นะ.. แกผู้ชายธรรมดา แมนๆ ล่ำๆ ขี้เกีก พูดน้อย แต่งตัวดี แต่คนขี้เกีก พูดน้อย แต่ตัวดี ก็ไม่ใช่จะเป็นเกย์ทุกคนนี่หว่ะ เอาวะตอนนี้ยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับแกมากมาย งั้นช่วงนี้ผมจะใช้ ทฤษฎีความใกล้ชิด กับแกล่ะกัน ผมเชื่อว่าความใกล้ชิดมันจะทำให้เกิดความรัก ความผูกพัน (อย่างที่ผมโดนเต็มๆ มากับพี่พี) หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที.......
ตอนเที่ยงผมออกจากห้องทำงานไปกินข้าวก่อน ประมาณสิบเอ็ดโมงห้าสิบ เหล่มองๆ พี่พี แกยังก้มหน้าก้มตาทำงาน(คงเห็นผมเหล่แล้วแหละ แต่แกคงไม่อยากคุยกับผมตอนนี้) ตอนนี้ บรรยากาศผมกับแก ก้อคงเหมือนเพลงนี้แหละ
http://www.ijigg.com/songs/V24DF0EPA0
จากคนคนที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื่อใยต่อกัน
อยากลืมลืมทุกสิ่ง ลบล้างเรื่องวันวาน
หากเราไม่เห็นกันคงลืมกันได้
หนักใจตรงที่ความจำเป็นบางอย่าง
กดดันทำให้เราเจอกันต่อไป
ยิ่งเจอใจยิ่งเจ็บมันทรมาณเกินไป
ห่างไกลไปให้ไกลมันยังดีกว่า
คนที่รัก ร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รักใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่
เจ็บซักเท่าไหร่ ก็ต้องรับมา
อีกนานนานเท่าไรมันจึงจะจบ
จบไปไปให้ไกลไกลกันสุดตา
อยากมีชีวิตไหม่ ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นชากันอยู่
เจ็บปวดเสมอที่ต้องเจอกัน
เอ่ยปากต่อกันเหใอนคนใหม่
จำใจแสดงแกล้งทำกันไป
อย่างไม่ค่อยเต็มใจอย่างกับคนไม่เคยรักกัน
(เจ็บไงทนๆ หน่อยนะพี่ น้องก็เจ็บไม่แพ้พี่เหมือนกันแหละ....แต่ขอพ้นช่วงนี้ไปก่อนนะครับ)
ผมกำลังเดินไปถึงที่โรงอาหาร มีมืออันกำยำมาจับที่ไหล่ขวาผม ใครวะ มาหาเรื่องผมเหรอไง หรือเห็นว่าผมมาคนเดียว ผมหันไปนึกว่า เจ้าถิ่นที่ไหน อ้าว พี่พันน่ะเอง......
"อ้าวพี่มากินข้าวเหรอครับ นั่งกับใครล่ะ"
"คนเดียว ครับ มานั่งกินด้วยกันดิ" อาแน่ เข้าทางผมนะพี่ แต่แปลกนะ ที่แกมานั่งกินคนเดียว แต่วิเคราะห์คร่าวๆ นะ....แกไม่ได้จบมาจากโรงเรียนของหน่วยงานของผม(แกจบมาจาก มหาสารคาม) ก็อย่างว่า พวกผมก็มักจะคบกันหรือซี้กันเฉพาะพวกที่จบมาจากโรงเรียนนี้เหมือนกันเท่านั้น.......
บรรยากาศมื้อนี้ก็สนุกสนาน ข้าวใหม่ปลามัน ฮ่าฮ่า มีเรื่องให้คุยให้แซวให้ถามเยอะ....สักพักผมเหลือบไปเห็นพี่พี แกไม่ได้มาคนเดียวมากับรุ่นน้องที่ทำงานห้องเดียวกับผมแหละ เฮ้อ ดีหน่อย ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้....
"แผลเป็นไงบ้างครับ" พี่พันแกไม่ถามเปล่าแก เข้ามามองใกล้ๆด้วย
"ไม่บวมแล้วนี่ แผลคงแห้งแล้ว ไปตัดไหมกี่โมงครับ"
"ทุ่มครับ พี่"
"งั้นผมไปรับนะครับ ตอนทุ่ม หลังจากนั้นไปทำไรกินบ้านผมกัน"
"ครับพี่" ไม่มีปฎิเสธหรอกครับ ผม ฮ่าฮ่า ....ผมจะใช้ทฤษฎีความใกล้ชิดนี่แหละจัดการแก...
"แล้วตอนเย็นพี่กลับบ้านที่ปากเกร็ดไงล่ะครับ" ผมถามแกต่อ อยากหาข้อมูล....
"เรือกรม ครับ" ฮ่าฮ่า เสร็จผม แน่ๆ แต่ไว้พรุ่งนี้ล่ะกัน....หลังจากกินอิ่มแล้วผมก้อขึ้นทำงานต่อครับ...
ประมาณทุ่ม พี่พันโทรหาผมอีกครั้ง.....
"จะไปเหรอยังครับ ผมรออยู่ข้างล่างแฟลตแล้ว"
"อ้าวเหรอพี่" ผมเผลอหลับไปครับ ก้อเพราะรอแกนี่แหละ...
"ห้านาทีนะครับ แต่งตัวก่อน" ห้านาทีผมก็ไปหาแก.... แล้วก็ซ้อนท้ายแกไปที่โรงพยาบาล.. ฮ่าฮ่า ตอนนั่งมอเตอร์ไซด์ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไปกอดเอวแก ครับ (ตีซี้ ไว้ก่อน จะได้ทำบ่อยๆ แต่แกก็ไม่มีท่าทีอึดอัดหรือรังเกียจ อะไรผมนะ สังเกตุได้จากระหว่างทางผมคุยกับแกไปตลอดจนถึงโรงพยาบาล)
หมอตัดไหมที่ปลายคิ้วขวาแล้วครับ ตอนนี้ผมไม่เป็นอินทรีย์คิ้วขาวแล้ว ค่อยดีหน่อย ค่อยมั่นใจ...หลังจากนั้นพี่พันก็พาผมไปที่บ้าน...
"ทำไรกินครับ วันนี้" ผมถามแกหลังจากที่แกเอาอุปกรณ์กีฬาไปเก็บ เฮ้อ ถอดเสื้อมาด้วยแฮะ ไม่เกรงใจผมเลยนะ..แกชี้ไปที่ถังน้ำข้างๆ ตู้เย็น ...ผมเดินไปดู อ้าวมีปลาตัวหนึ่ง ครับ อยู่ในถัง ปลาช่อน....
"ต้มยำปลาช่อนดีกว่า เมื่อวานไปตกมา"
"อ้าวพี่ตกเป็นด้วยเหรอ ตกที่ไหนล่ะครับ"
"ตกที่สระน้ำหลังโรงบาลนี่เอง ตัวบักเอ้กเลย" อือ หลังโรงพยาบาลที่ผมอยู่มีสระน้ำขนาดใหญ่ สำหรับเป็นที่พักน้ำและรับน้ำเสียจากโรงพยาบาลแหละ แต่ก้อไม่ใช่น้ำเสียหมดนะครับ เพราะมีน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยาเข้ามาด้วย..
"โหพี่...." เฮ้อ ผมสงสารปลา ครับ แต่อย่างว่าแหละครับ มันเกิดมาเพื่อเป็นอาหารของมนุษย์นี่หว่ะ....
หลังจากนั้นไม่นาน ต้มยำปลาช่อน ชามย่อม ๆ ก็วางข้างหน้าผม ...พร้อมไข่เจียวอีก 1 จาน ...ผมกับพี่พันกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ฝีมือใช้ได้จริงๆ.....
"ว่างๆ มาตกปลากันดิ"
"ที่ไหนล่ะพี่" ผมชักสนใจแล้วแฮะ บอกแล้วตอนนี้ต้องเก็บข้อมูลทุกอย่างไว้ประมวลผล....
"ก็ที่ที่มีน้ำ" แน่ะ กวนอีก...
"ที่สระหลังโรงบาล ร้าน(แกบอกชื่อร้านที่ตกปลา) แม่น้ำเจ้าพระยา และก็ ทะเล...."
โหน่าสนเหมือนกันแฮะ ดีๆ ผมชอบแบบนี้อยู่แล้ว...แม้จะตกไม่เป็น แต่บรรยากาศแบบนั้นมันน่านั่งดื่มเบียร์ มองวิวมองแม่น้ำ หรือทะเล โหโรแมนติกโคตร ยิ่งได้อยู่กับพี่พัน......
คืนนี้ผมต้องรีบกลับ พี่พันบอกว่าเอางานมาทำด้วยเพราะต้องใช้ประชุมในตอนเช้าวันพรุ่งนี้ แกไปส่งผมเหมือนเดิมแหละ...... แล้วผมกับแกก็นัดกันตีเทนนิสกันตอนเย็นวันพรุ่งนี้.......
ตอนนี้พี่พันเหมือนเอนไซโคบีเรีย สำหรับผมไปแล้วแฮะไม่น่าเชื่อเลย ผมคิดว่าชีวิตแกน่าจะเป็นชีวิตที่เรียบง่าย คือจากการที่แกเป็นคนพูดน้อย ขี้เก๊ก ไม่ค่อยจีบหญิง แต่เท่าที่คุยๆ กับแกในช่วงหลัง ช่วงที่ผมทำความคุ้นเคยกับแกมากขึ้นผมกับคิดว่า ชีวิตแกน่าตื่นเต้นดี (ส่วนใหญ่ผู้ชายหล่อๆ หน้าตาดีๆ เค้าก็จะมีแต่ม่อสาว หลีหญิง แต่สำหรับพี่พันไม่ใช่ แกไม่ค่อยมีเรื่องแบบนี้เข้ามาให้ผมเห็นเลย แม้บางครั้งผมจะชวนแกคุยเรื่องผู้หญิง แกก็คุยนะ แต่ก็ไม่แสดงอาการ กามหรือขี้หลีให้ผมเห็นเลย)
-
เสือไบ: the seres (ตอน 40)
ตอนนี้พี่พันเหมือนเอนไซโคบีเรีย สำหรับผมไปแล้วแฮะไม่น่าเชื่อเลย ผมคิดว่าชีวิตแกน่าจะเป็นชีวิตที่เรียบง่าย คือจากการที่แกเป็นคนพูดน้อย ขี้เก๊ก ไม่ค่อยจีบหญิง แต่เท่าที่คุยๆ กับแกในช่วงหลัง ช่วงที่ผมทำความคุ้นเคยกับแกมากขึ้นผมกับคิดว่า ชีวิตแกน่าตื่นเต้นดี (ส่วนใหญ่ผู้ชายหล่อๆ หน้าตาดีๆ เค้าก็จะมีแต่ม่อสาว หลีหญิง แต่สำหรับพี่พันไม่ใช่ แกไม่ค่อยมีเรื่องแบบนี้เข้ามาให้ผมเห็นเลย แม้บางครั้งผมจะชวนแกคุยเรื่องผู้หญิง แกก็คุยนะ แต่ก็ไม่แสดงอาการ กามหรือขี้หลีให้ผมเห็นเลย)
สงสัยพี่พันแกจะไม่ชอบผู้หญิงอ่ะดิ :m14: ฮิฮิ :m12: มีสิทธิ์ ๆๆๆๆ
-
รอลุ้นต่อ :m4:
แต่อีกใจก็สงสารพี่พี :เฮ้อ:
-
............ใครจะได้นายเอกไปกันหนอ........ :m13: :m13:
-
แล้วจะผิดหวังเหมือนเดิมอีกป่าวเนี่ยะ
:m13: :m13: :m13:
-
ต่ออีกนิดล่ะกัน มีคนถามผมว่าพี่พีเป็น.... ด้วยเหรอเปล่า อันนี้ผมบอกไม่ได้นะ แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้แกแต่งงานแล้ว กำลังจะมีเจ้าตัวเล็กด้วย ผมกับพี่พีเราสนิทกันเหมือนเดิม แต่ไม่ได้เที่ยวหัวราน้ำเหมือนเดิม ผมกับแกอาจจะคิดได้..............เรื่องราวของผมกับนัมเบอร์วันก็มีแค่นี้แหละครับ ...
อ่านตรงนี้แล้ว บอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก เหมือนตอนที่ได้รู้ว่า พระอ้อย จะไปบวชเลย ?
-
ตามลุ้นต่อ :m4: :m4: :m4:
-
เจ้าของมาเอง สลบบบบ....
ตามอ่านอยูค้าบ... พี่พี พี่พัน บอร์ 3 เบอร์ 4 โอ้ยมีสปอยคนแถวนี้อย่างแรง... .
เรย์..
หักดิบไม่ได้ผลทำงัยดีคับ :sad4:
-
ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน... :110011: :เชิป2:
ฝันว่าจะเจอตัวจริงซ๊ากวานนนนน :วู้วว1:
-
เรย์..
หักดิบไม่ได้ผลทำงัยดีคับ :sad4:
ไม่ได้ผลยังไงอ่ะ ก็ต้องหาเรื่องทะเลาะแรงๆก่อน
เอาแบบให้แทบจะฆ่ากันตายไปเยยอ่ะ
คิกคิก
-
รอลุ้นต่อ *-*
สู้ๆๆ น้อ ชีวิตต้องสู้ + ต้องก้าวเดินต่อไป :m11: :m11:
-
ความรักชาวเรา ก็งี้ละคับ จบด้วยไม่สมหวัง :m15:
-
เสือไบ:the series (ตอน 41)
วันนี้วันเสาร์ เป็นลองวีคเอนท์ คือ หยุด เสาร์อาทิตย์ จันทร์ เนื่องจากมีวันหยุดเพิ่มอีก 1 วันคือวันพ่อ...ผมกลับมาที่บ้านต่างจังหวัด กลับมาหาแม่ เฮ้อ ครั้งสุดท้ายที่ผมกลับบ้านที่ต่างจังหวัดก้อตอนสงกานต์แหละ กี่วันกี่เดือนแล้วนี่ ผมโดนทฤษฎีความใกล้ชิดของพี่พีเล่นงานจนผมต้องเป็นลูกที่แย่ไปแล้ว...ผมเจอแม่ผมตอนผมเข้าบ้าน ผมเข้าสวมกอดแม่ เฮ้อ ไม่มีอะไรจะอบอุ่นเท่าอ้อมกอดแม่อีกแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าที่ผ่านมาเกือบสองหรือสามปีผมจะลืมอ้อมกอดนี้....ไป ผมไม่อยากจะพูดเลยว่า "ถ้าย้อนเวลาไปได้ผมจะไม่ทำแบบนี้" พูดแบบนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย มันเหมือนคนที่ไร้ความรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองโดยสิ้นเชิง...
"ไหน มาให้แม่ดูใกล้ๆ หน่อยดิ ชั้นจำไม่ได้แล้วว่าลูกชั้นหน้าตาไง" แม่ผมพูดกับผมเป็นคำแรก...
"โห ไมขี้ลืมแบบนี้ล่ะแม่ นี่ลูกแม่นะ"
"อ้าว เป็นลูกชั้นเหรอนี่ เก้าเดือนชั้นเพิ่งหน้าเห็นแกนะ...." แม่ผมทำเสียงสูงใส่ผม เฮ้อ ผมโดนแม่ประชดซะแล้ว...
"ก็เอกงานยุ่งนี่แม่ มามะเอกขอกอดให้ชื่นใจอีกที" ฮ่าอ่า เล่นลูกอ้อนไปด้วยเลยผม...
"เหม็นตัวน่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาเดี่ยวแม่ ผัดข้าวให้กิน" เฮ้อ แม่ผมก็มักเป็นแบบนี้ แกจะคอยห่วงเสมอ คิดแล้วผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น.....ผมคงไม่โทษพี่พีหรอก... ผมโทษตัวผมเอง........
ผมเข้าไปอาบน้ำ กินข้าวผัดหอมโชยมาแต่ไกล ......... อาบเสร็จแม่ผมก็ตั้งโต๊ะรอผมทานข้าวแล้ว...ระหว่างทานข้าวเราก็คุยตามประสาแม่ลูก ผมกับแม่มีกันสองคน เพราะฉะนั้นเราจะห่วงกันเป็นพิเศษ.....ช่วงหยุดสามวันนี้ผมคงใช้เวลาช่วงนี้พักผ่อนและคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผมทั้งหมด พักให้มีเรี่ยวแรงไปสู้กับชีวิตที่กรุงเทพต่อไป ก้ออย่างที่รู้ ชีวิตในกรุงเทพเป็นชีวิตที่ดิ้นรน ต้องตื่นแต่เช้า...กลับบ้านก็มืดแล้วเวลาพักผ่อนเวลาทบทวนเหตุการณ์ในชีวิตต่างๆมันไม่ค่อยมีเท่าไหร่....
ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่พันยังถือว่าเป็นช่วงเริ่มต้นบ ช่วงที่ผมยังต้องเก็บข้อมูลบางอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าผมจะเข้าถึงหัวใจแกเหรอเปล่า ... เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อน จะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า เข้าไปมอมเหล้า มอมยา แบบตัวร้ายในละครน้ำเน่าผมก็คงทำไม่ได้ ผมต้องได้มาทั้งตัวทั้งใจฮ่าอ่า .....แต่ถ้าผมเห็นท่าไม่ดี หรือ เห็นว่าแกไม่มีทีท่าที่จะเล่นด้วยผมก็พร้อมจะหยุด พร้อมที่สละเรือไป ถ้าไม่คิดหยุดมีหวังได้บาทามาแทนตัวหรือหัวใจแน่เลย......ฮ่าฮ่า
ชีวิตแต่ละวันของผมกับพี่พันก็ไม่มีอะไรมาก เราจะกินข้าวที่โรงอาหารตอนกลางวันกัน (อาแน่ ก็วันที่ผมเจอแกแหละเห็นแกกินข้าวคนเดียว วันต่อมาผมก็เลยโทรไปชวนเลย ฮ่าฮ่า ด้านได้อาย อด...) กินเสร็จก็กลับไปทำงานต่อหลังจากเลิกงานผมเจอแกอีกครั้งหนึ่งตอนขึ้นเรือกรมฯกลับบ้าน(ไม่ค่อยอยากขึ้นเรือเท่าไหร่หรอกเพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น มันกลัวๆไงไม่รู้) ถึงบ้านผมก็จัดการอาบน้ำแต่งตัว ทานข้าว แล้วก็ไปตีเทนนิส ตีประมาณถึงสองทุ่มพวกเราก็ไปทำอะไรกินบ้านพี่พัน...(ฮ่าอ่า เมนูไม่เคยซ้ำ พี่พันแกมีไอเดียในการทำอาหารเยอะ แกทำ...ผมเป็นลูกมือ และก็คนชิม) เสร็จจากกินข้าวแล้ว ถ้าไม่นั่ง แหกปากร้องเพลง ก็จะนั่งเล่นเกมส์ (ไม่ใช่เพลย์สเตชั่นนะครับ เป็นเกมส์ รุ่นเก่าน่ะประมาณ ที่เป็นกล่อง ผมจำไม่ได้แล้วน่ะ ประมาณ TANK, คอนทร่า,บอมพ์แมน,โรมารีโอ ฯลฯ) หรือไม่งั้นก็นั่งดูวีดีโอ กัน (ฮ่าฮ่า เรทปกตินะครับ) นั่งกันประมาณ ห้าทุ่มหรือเที่ยงคืน พี่พันก็กลับไปส่งผมที่บ้าน (ฮ่าฮ่า ถ้าเป็นละคร ตัวร้ายหญิงก็คงชวนพระเอกไปดื่มกาแฟที่ห้อง หลังจากนั้นก็ใช้ร่างกายเข้าปลุกปล้ำ จนพระเอก เสียความบริสุทธิ์ ฮ่าฮ่า.....)
เมื่อประมาณสองอาทิตย์ก่อนผมได้มีโอกาศออกภาคสนามกับพี่พัน วันลอยกระทง วันนั้นเราก็ยังไปซ้อมเทนนิสเหมือนเดิม หลังจากกินข้าวเสร็จ (สามทุ่มแล้ว)
"ไม่ไปลอยกระทงกับแฟนเหรอพี่" ผมถามแกก่อน ผมคิดว่าวันนี้เป็นหนึ่งในหลายๆวันที่คนเป็นแฟนเค้าน่าจะออกไปเที่ยวกัน ผมอยากรู้เหมือนกันว่าพี่พันมีแฟนหรอยัง.....
"แฟนมีที่ไหนล่ะ แฟนมีก็คงต้องมา ถ้าแฟนไม่มาก็เพราะว่าแฟนไม่มี ฮ่าฮ่า" อ้าวร้องเพลงตอบผมอีก ผมมองตาแก มองดูว่าแกพูดโกหกเหรอเปล่า เฮ้อ มองเข้าไปก็ไม่เห็นอะไรเลย ฮ่าฮ่า..ที่ผมมองแกไม่ใช่อะไรหรอก... ผมอยากจับผิดเรื่องอื่นด้วย อย่างที่เค้าว่ากันแหละ... ว่าผีย่อมเห็นผีด้วยกัน แต่ผมก็ไม่เห็นผีในตัวแกเลยนะ แกคงซ่อนผีไม่ได้แนบเนียนขนาดนั้นมั๊ง...
"ไร พี่ หน้าตาก็ดี เสียยี่ห้อหมดนะนี่"'
"อือ เอาน่าไม่ได้ไปเที่ยววันนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีแฟนนี่ ครับ" แกพูดมาแบบนี้แฮะ ผมก็ไม่ได้สนใจ.... อือ วันนี้ท้องฟ้าสวยเหมือนกันแฮะ พระจันทร์สีเหลือง ดวงดาวเต็มท้องฟ้า... น่าไปเที่ยวเหมือนกัน ผมเลยเอ่ยปากชวนแก
"พี่พันเราไปเที่ยวตัวจังหวัดนนท์ดีกว่ามั๊ง สี่ทุ่มเอง ที่นั่นจัดงานครับ จะได้ไปลอยกระทงด้วย"
"จะไปเหรอ " แกคิดแป๊บหนึ่ง แล้วก็บอกผมว่า
"ไปก็ไป อยู่ห้องก็เบื่อหมือนกัน" หลังจากที่แกแต่งตัวแล้วแกก็ไปส่งผมไปที่ห้องก่อน เพื่ออาบน้ำแต่งตัว (ตอนนั้นยังอยู่ในชุดกีฬาอยู่เลย) ประมาณ สี่ทุ่มครึ่ง ผมกับพี่พันก้อออกเดินทางไปจังหวัดนนทบุรี....
ผมนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์พี่พันไป ช่วงนี้รถบนถนนค่อนข้างเยอะ และที่กลัวอีกอย่างก็คือคืนนี้จะมีมอเตอร์ไซด์เยอะมากเลย ถ้ามากแบบปกติไม่กลัวหรอก แต่นี่มันเล่นมาเป็นกลุ่ม... กลุ่มประมาณ 20 คัน(ส่วนใหญ่จะมีสาวๆ หรือไม่งั้นก็มีผู้ชายซ้อนท้าย ซ้อนสองซ้อนสาม) เฮ้อ น่ากลัวจริงๆ พวกนี้มาทีพี่พันก็มักจะให้พวกมันผ่านไปก่อน กลัวมันจะถีบรถพวกผมล้ม...
เราไปถึงตัวจังหวัดนนท์เราหาที่ฝากรถ (มีที่ฝากรถตรงวันทินกรฯ ) เฮ้อ วันนี้คนเยอะมากๆ เค้าปิดถนนด้วย งานมันก็คล้ายๆ งานวัดมีชิงช้าสวรรค์ มีรถบัมพ์ มีเกมส์ต่างๆ มีดนตรีลูกทุ่ง มีชกมวย มีขายของ ฯลฯ
ตอนนี้ผมกับแก ฮ่าฮ่า แบบว่าเดินจับมือจูงกันอยู่ คนมันเยอะจริงๆ กลัวหลง เราเดินตรงไปที่ท่าน้ำ สิ่งที่ต้องทำก่อนตอนนี้คือไปลอยกระทง เฮ้อ คิดถูกคิดผิดนี่ที่เลือกมาที่นี่ คนมันเยอะมากๆ หลบคนไม่พอ ต้องมาหลบพวกประทัด พลุอีก กว่าจะไปถึงท่าน้ำเฮ้อ เหงี่อไหลเป็นน้ำเลย ครับ ยิ่งผมใส่เสื้อหนาวสีแตง ไปด้วย (ตอนนั้นเสื้อตัวนี้มันตัวเก่ง) โห แทบจะถอดทิ้งเลย พี่พันก้อไม่แพ้กัน คืนนี้แกแต่งตัวประมาณคาวบอย กางเกงยีน เสื้อยืด แถมยังมีแจ๊กเก็ตยืนทับอีก รองเท้าบู๊ตสีน้ำตาล เฮ้อ ....
ผมกับแกก็ได้ลอยกระทงสมใจ .... ตอนช่วงวางกระทงลงแม่น้ำเจ้าพระยาต้องระวังหน่อย ช่วงนี้โป๊ะคนเยอะมากๆๆ โป๊ะแคบๆ ด้วย ผมน่ะกลัวโดนเบียดตกน้ำจริงๆ....หลังจากที่ปล่อยกระทงลงที่แม่น้ำแล้วผมกับพี่พันก็ดูผลงาน ว่ามันจะลอยไปไกลแค่ไหน หรือว่าหลงทางกลับฝั่ง ฮ่าฮ่า แต่ไม่ไหวลุ้นไม่ขึ้นกระทงจมทั้งคู่แบบนี้มันบอกใบ้อะไรเหรอเปล่านี่ว่าความรักของผมกับแกไม่มีทางไปรอด ล่มๆ แถวๆฝั่งแน่ๆ ฮ่าฮ่า.. (ก็กระทงหยวกกล้วยนี่หว่า)...สงสัยความ...เราเดินเที่ยวกันต่อ ก็ประมาณดูนั่นดูนี่แหละแต่ที่พี่พันสนใจเป็นพิเศษก็คือ ยิงปืน (ที่กระสุนเป็นจุกน้ำปลา) เห็นแกชอบมากๆเลย แกบอกว่าแกจะยิงจนได้ตุ๊กตา น่ะ....และก็ได้จริง ได้มาสองตัว (แต่เสียเงินไปร่วม 200 บาท คุ้มเปล่านี่) แกให้ผมตัวแล้วเก็บไว้ตัว เดินไปเดินมาก็มาหยุดที่สนามมวย...มวยไทย (ฮ่าฮ่า สงสัยอยากจะชกมวยจริงๆ หรือว่าที่ผมฝันมันจะเป็นจริงนี่) เดินไปเดินมา โหดูเวลาอีกที จะตีสองแล้ว ..... แกเลยชวนผมกลับ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก...
ข้อมูลที่ผมเก็บได้ช่วงนี้นะ ....ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดี แกก็มองสาวๆ มองคนที่เค้าจูงมือกัน แกยังชี้ให้ผมดูเลย ว่าคนนั้นคนนี้ หุ่น หน้าตาดีแฮะ แต่ช่วงที่ผมซ้อนท้ายกอดเอวตอนขี่มอเตอร์ไซด์ แกก็ไม่มีทีท่ารังเกียจหรือลำบากใจ เวลา คนหล่อๆ เดินผ่านมา แกก็ไม่เหล่นะ เฮ้อ ทำไมมันช่างยากเย็นแบบนี้ หรือว่าผมจะปล่อยแกไปตามทางของแกดีล่ะนี่ แต่ผมมองไปที่ตุ๊กตากระต่ายตัวเล็กๆ ที่แกให้ผมมา ผมจะลองอีกสักตั้งล่ะกัน เป็นไงเป็นกัน.....
-
เสือไบ:the series (ตอน 42)
ตอนนี้มาสรุปความก้าวหน้าของความสัมพันธ์ของผมกับพี่พันก่อนนะครับถึงตอนนี้ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนกับสิบสามวันแล้ว (เริ่มต้นเจอพี่พันก้อวันที่ 1พ.ย.จำวันนี้ได้ขึ้นใจเพราะเป็นวันที่ผมเสียใจมากที่สุดเรื่องพี่พี) ความสัมพันธ์ก็ยังคงดำเนินต่อไปด้วยดี ตอนกลางวันเราทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ...ส่วนใหญ่แกจะโทรชวนผมไปกินที่โรงอาหาร ถ้าผมหรือแกไม่ติดธุระเราก็จะกินด้วยกัน สี่โมงเย็นกว่าๆ ผมเจอแกอีกครั้งตอนขึ้นเรือกลับบ้านพักที่ปากเกร็ด พอถึงบ้านพักปากเกร็ด ผมก็เตรียมตัวไปตีเทนนิส ส่วนใหญ่พี่พันจะแวะมารับผมเพราะแกต้องผ่านทางนี้อยู่แล้วตอนไปตีเทนนิส ตีเทนนิสประมาณสองทุ่มเราก็กลับบ้านพี่พัน..... ไปทำอะไรกินกันต่อ... กินเสร็จก้อประมาณ สามทุ่มกว่าๆ ช่วงย่อยอาหารเรามีกิจกรรมเยอแยะ เช่นเล่นเกมส์ ร้องเพลง(แกยังไม่ได้สอนผมเล่นกีตาร์เลย) ดูวีซีดี หรือช่วยแกทำงาน ฯลฯ ประมาณห้าทุ่มกว่าๆ แกก็ไปส่งผมที่บ้าน.....ศุกร์เสาร์อาทิตย์ไม่ได้เจอกัน เพราะส่วนใหญ่ผมจะติดเพื่อน.....ความจริงก็อยากจะไปหาแกแหละแต่กลัวเจอกันบ่อยๆ แกจะเบื่อเอาน่ะ.....
จากผลสรุปที่เห็น....ผมควรจะทำอะไรต่อไปดีล่ะ....ตอนนี้ผมเริ่มหลงรักพี่พันแล้ว (ขอเรียกเป็นนัมเบอร์ทู NO.2 เลยนะครับเพราะผมแน่ใจแล้วแหละว่าผมชอบและเริ่มรักแกเข้าไปเต็มๆแล้ว...) และแล้วผมคิดช้อยส์ออกสองข้อ คือ.....
ข้อ 1. ใช้ทฤษฎีความใกล้ชิดต่อไป ก็ทำเหมือนเดิมแหละ....ความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดของความรักแต่วิธีนี้มันไม่มีระยะเวลากำหนดแฮะ ไม่รู้จะกี่วันกี่เดือน....(ผมเคยเจอเคสนี้กับตัวเองนะ คือเพื่อนผม(เสือไบ)มันขอบผู้ชายคนหนึ่งผู้ชายคนนี้มีแฟนหญิงแล้วและไม่ได้เป็นกย์ด้วย มันเอาตัวมันใกล้ชิดมันใช้ความรักความผูกพันมันเอาใจใส่เขาจนในที่สุดผู้ชาย(แท้) คนนี้ก็เสร็จมันจนได้ (เป็นแฟนกัน))
ข้อ 2.ใช้การจู่โจมแบบฉับพลัน ฮ่าฮ่า โดยการพาแกไปเที่ยวแล้วมอมเหล้าจนแกเมา...แล้วใช้กำลังปลุกปล้ำแก วิธีนี้ต้องดูให้ดีๆหน่อยแฮะ มิฉะนั้นจะเจอรองเท้าบูทเบอร์43 กระแทกปลายคางเอาง่ายๆ ถ้าแกไม่เล่นด้วย อีกอย่างทุกอย่างต้องมาพร้อมกันหมดครับไม่ว่าจะการที่แกยินยอมไปเมากับผม,แกดื่มเหล้าจนแกเมาไม่สามารถคุมสติได้(แกไม่ดื่มอยู่แล้ว เจอแก้วสองแก้วมีหวัง..ฮ่าฮ่า)..หลังจากที่แกเมามายจนได้ที่ผมจะลากแกไปเผด็จศึก....ฮ่าฮ่า คิดเวอร์ๆ ไปงั้นแหละ...ข้อนี้อาจจะไม่มีโอกาสเกิดเลย อย่างที่ผมบอกแหละแกไม่ดื่มเหล้าและแกก็ไม่ชอบเที่ยวเธคด้วย...แม้ข้อนี้ความเป็นไปได้จะน้อยนิดแต่สำหรับคนที่เล่นนักกีฬาหรือเป็นนักพนันแล้ว....โอกาสที่ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซนต์ก็มีสิทธิ์จะชนะได้...ฮ่าฮ่าข้อนี้ผมก็เลยยังไม่ตัดทิ้งไป.....
เฮ้อสรุปไปเลยล่ะกันตอนนี้ผมขอใช้ทางเลือกข้อหนึ่งก่อนล่ะกัน....แต่ถ้าใช้ข้อนี้...ผมต้องเตรียมทำใจนะเพราะทุกอย่างมันอาจไม่มีอะไรแน่นอน (ดูอย่างผมกับพี่พีดิ) พี่พันอาจจะมีแฟนหรือแกอาจจะรู้ว่าผมเป็นเกย์ สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมดมันอาจจะสูญเปล่า (ผมเคยถามแกนะ....แกชอบกะเทยเหรอเปล่า แกบอกว่าแกไม่ชอบ...เกลียดมากด้วย เฮ้อ ถ้าผมถามแกว่าแกชอบเกย์เหรอเปล่า.... แกจะตอบว่าไงนี่.....แล้วถ้าผมบอกแกว่าผมเป็นแบบที่ผมถามล่ะ...แกจะเลิกคบไปเลยหรอเปล่านี่ นึกแล้วมันเศร้า)
วันนี้วันที่ 13 ธันวาคม ครับ เป็นเทศกาลแข่งกีฬาสีของหน่วยงาน (ทั่วประเทศ 76 จังหวัดมาแข่งที่สนามปากเกร็ด) ผมกับพี่พันแข่งเทนนิส เหมือนเดิมแหละ ปีที่แล้วผมได้เหรียญทองแดง พี่พันได้เหรียญทอง ในประเภทชายคู่ทั่วไป ครับ ปีนี้เราก้อลงประเภทชายคู่ทั่วไปอีก ผมอยู่สีเหลืองพี่พันอยู่สีส้ม ..(ตั้งแต่แข่งมาดีที่สุดผมได้แค่เหรียญเงิน)วันนี้ กีฬาอย่างอื่นเริ่มแข่งแล้ว แต่เทนนิสเริ่มแข่งพรุ่งนี้ แต่ผมกับพี่พันต้องมาซ้อมประมาณมาลองซ้อมจริงกับบัดดี้ ปีนี้บัดดี้ผมก็คนเดิม ไอ้อาท มันเด็กกว่าผม 2 ปี จบปริญญาโท มช.ทำงานหลังผม 2 ปี ปีนี้เป็นปีที่สองที่ผมลงเล่นคู่กับมัน... มันก็เล่นใช้ได้ ว่ากันแล้วมันตีดีกว่าผมซะอีก.....
หลังจากวอร์มเซ็ทกับบัดดี้ผมโดยมีพี่พันกับบัดดี้แกเป็นคู่ซ้อมให้ ถึงบ่ายสองเราก็เลิก วันนี้ตากแดดทั้งวันแทบลมใส่ทุกทีผมไม่เคยเล่นกลางแดดแบบนี้หรอก ผมมันค้างคาวนี่.....มันแพ้แสงแดด..ปกติผมกลางวันตาหลับกลางคืนตาใสอยู่แล้ว(เที่ยวดึกๆ แทบทุกวันแหละครับตอนอินเลิฟกับพี่พี).....
"กลับเลยเหรอครับ เอก" พี่พันถามผมขณะที่ผมกำลังเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้าน...ตอนเช้าแกไปรับผมที่แฟลต...
"ครับ ทำไมเหรอพี่ ไปไหนต่อเหรอครับ" ผมถามต่อ
"กะจะชวนไปบึงหลังโรงบานครับผมเพิ่งซื้อคันเบ็ดมาใหม่จะลองเอ็นซักหน่อย ไปด้วยกันเปล่า"
"ไปครับ กี่โมงล่ะพี่"
"สี่โมงล่ะกัน" ไม่มีคำปฎิเสธสำหรับผมหรอก ถ้าเราอยู่ใกล้ใครแล้วเค้าทำให้เรามีความสุข เราจะปฎิเสธไปทำไมล่ะ................
หลังจากที่พี่พันมาส่งผมที่แฟลตแล้วผมก็อาบน้ำแต่งตัว...โหหน้าไหม้แฮะ ซันบล๊อคยังเอาไม่อยู่เลยเฮ้อแดดหน้าหนาวทำไมมันแรงอย่างนี้...เป็นแบบนี้ทุกปี หลังแข่งกีฬาหน่วยงานเสร็จหน้าผมจะดำปี๋กว่าจะให้มันกลับมาเหมือนเดิมเกือบเดือน ....อาบเสร็จทาครีมบำรุงไว้ซะหน่อย ต้องเจอแดดแบบนี้อีกตั้งสองวัน...
ผมลงไปใต้ตึก วันนี้แต่งตัวธรรมดา กางเกงบอล เสี้อกล้าม รองเท้าแตะ (อาแน่ ผมรู้นะ เกย์ๆ เค้าชอบผู้ชายแบบนี้ แต่พี่พันเค้าไม่ใช่นี่ จะกลัวไปทำไม...) ผมลงไปเอาจักรยาน บีเอ็ม........เอ็กซ์ ที่ลานจอดรถตอนนี้ผมเติมลมแล้ว เมื่อไหร่จะมีรถเก่งขับกับเขาสักทีนี่.....ผมไปถึงบึงข้างโรงพยาบาลของหน่วยงานก้อเกือบสี่โมงแหละ...พี่พันมารอแล้วแฮะ แกเอาอุปกรณ์ตกปลา ถังน้ำ และก็ กีตาร์มาด้วย โห.....บรรยากาศน่าดื่มเบียร์จังแต่เนื่องจากวันนี้ผมตากแดดมาทั้งวันแล้ว..... เหนื่อยเพลีย เลยของดสักวัน........
"เอกดูเบ็ดผมดิ เพิ่งซื้อมา หลายพันเหมือนกัน" โห ผมเห็นแกมีหลายอันแล้วแฮะ ....อย่างว่าแหละแกไม่ได้เที่ยวเตร่เหมือนผมนี่แกเลยมีปัญญาซื้อ... ผมเหรอ แค่แร๊กเกตเทนนิสผมยังใช้แค่อันเดียวเลย...
"เป็นไงพี่ ถูกใจเปล่า"
"ก็ดีน่ะ กะจะเอาไปตกปลาที่ชุมพรด้วยคันนี้ เออ ว่าแต่เราจะไปกลับผมด้วยเปล่า"
"เมื่อไหร่ล่ะพี่" ผมถามวันเวลา.. ถ้าวันธรรมดาหรือถ้าติดธุระก็คงไปไม่ได้..
"กลางเดือนหน้าแหละ คงไปวันเสาร์เช้า กลับวันอาทิตย์"
"ดูก่อนพี่ แต่อยากไปนะครับ ผมชอบทะเล พี่" ผมอยากไปจริงๆ ผมว่าทะเลมันน่าเที่ยวมากกว่าภูเขาอีกน่ะ...
หลังจากแกลองเบ็ดเสร็จตอนนี้แกใช้เบ็ดคันนี้ลองตกปลาในบึงดูนโดยใส่ใส้เดือน(ฮ่าฮ่า ไปหามาจากไหนนี่ สงสัยแถวหลังบ้านแก) รอปลามากินเหยื่อ...แกหยิบกีตาร์มาร้องเพลง...แกมักจะเริ่มต้นด้วยเพลงผีโรงเย็นทุกทีเลย(ประมาณเพลงเอาฤกษ์เอาชัยของแก) วันนี้ก็เหมือนกันผมเคยถามแกว่าทำไม แกบอกว่ามันตรงดี... ฮ่าฮ่า ก็ตรงจริงๆ บ้านแกอยู่ข้างหลังโรงพยาบาลจริงๆ แต่ท่อนที่บอกว่าหลงรักสาวสักคนเค้าไม่สนใจเรา ผมว่าท่อนนี้มันไงๆอยู่นะ อย่างที่ผมบอกแหละหน้าตาแกจัดว่าประมาณคีนูรีพเมืองไทยแหละ...ทำไม้ทำไมไม่มีสาวมาชอบล่ะนี่ หรือว่าแกไม่เล่นด้วย เอหรือว่าแกทำไม่เป็น ฮ่าฮ่า..
ผมกับแกยังสนุกกับการเล่นกีตาร์กันต่อไป...ตอนนี้ไม่มีปลาหน้าโง่มากินเบ็ดเลยแฮะ พี่พันเปลี่ยนเหยื่อมาแล้วสามหรือสี่รอบแล้ว... ก็อย่างว่าแหละ บึงนี้มีคนมาจับปลากันแทบทุกวันทั้งแห..ทั้งเบ็ด..ทั้งสวิง มันคงจะเกิดมาทันให้พอจับหรอก.......
หกโมงแล้ว ช่วงนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว หน้าหนาวก้อแบบนี้แหละ ดวงอาทิตย์ตกเร็ว...พี่พันเริ่มเก็บคันเบ็ดแล้ว วันนี้ไม่มีปลามากินเบ็ดเลยแฮะ..... (อดกินต้มยำปลาเลย)
"กลับกันเถะหิวแล้ว" แกเก็บของเสร็จแล้ว.... แกเดินกลับส่วนผมขี่จักรยานตามแกไป(จักรยานผมมันคันเล็กให้แกซ้อนเดี่ยวยางมันจะแตกซะก่อน)เย็นนั้นเราก็ทำกับข้าวกันง่ายๆ ข้าวผัดกระเพราคลุกกับไข่ดาวง่ายดี เพราะคืนนี้ต้องรีบนอน พรุ่งนี้จะแข่งเทนนิสแล้ว ผมทานข้าวเสร็จผมก็ขอตัวกลับเลยวันนี้สมบุกสมบันมาทั้งวันแล้ว....
กว่าผมจะข่มตานอนได้.... คืนนี้ โหมันช่างยากเย็น เป็นแบบนี้ทุกทีช่วงแข่งกีฬา....มันตื่นเต้นในสมองผมมันคอยคิดคอยหาแท๊กติกที่จะใช้ในการแข่งพรุ่งนี้ เฮ้อ ท่าทางจะบ้าแล้ว ผมเป็นแบบนี้จริงๆ ทั้งๆที่ก้อรู้กีฬาหน่วยงานเค้าจัดกันขึ้นเพื่อความมีส่วนร่วมและความสามัคคีในหน่วยงาน...แต่อย่างว่าแหละตอนแข่งกันใครก้อยากเป็นผู้ชนะกันทั้งนั้น.......อีกอย่างผมยิ่งใกล้พี่พันแบบนั้นในใจผมคิดผมฝันไปไกลแล้ว.. สถานะพี่พันไม่เหมือนพี่พีนี่ เราไม่ได้ทำงานห้องเดียวกัน ไม่ได้เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน เราสนิทกันแบบเพื่อน เพราะฉะนั้นมันไม่น่าจะมีข้องอ้างเรื่องการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในสังคม...เพียงแต่ความสัมพันธ์เรามันอาจจะเปิดเผยไม่ได้ในวงกว้าง แต่ผมก็ยอมนะ ถ้าเป็นไปได้จริง...ได้อยู่กับคนที่ผมรักนี่....ผมยอมทุกอย่าง.....อยู่แล้ว...
-
หากินไม่ไกลตัวเลยเนอะ :m14:
-
หุ หุ อยากหาใกล้ๆแบบนี้เหมือนกัน แต่มันเสี่ยงอ่ะ
ม่ายเอาดีก่า :try2: เจี๋ยวเกิน
ตึกเรายิ่งหล่อๆเยอะๆอยู่
-
ความรักที่เกิดจากทฤษฎีความใกล้ชิดนี่แหละ
คือความรักที่แท้จริงนะครับ
:m11: :m11: :m11: :m11:
อยากมีเหมือนกันแต่กัวโดนเบอร์ 42 หรืออย่างที่ป้อมว่า
:m15: :m15: :m15:
-
ใครอยากคุยกับผม คุยกันหนุกๆ ก็เชิญได้นะครับ matheww_wwอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com แม้จะไม่อบอุ่นเท่าเล้าเป็ดแต่ก็มีอะไรมากกว่าที่คิดนะครับ...... :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
คนใกล้ตัวมันผูกพันง่ายไง
ส่วนใหญ่มีประสบการณ์ รักเพื่อน เพื่อนรัก มากันทั้งนั้นแหละม้างง
แต่กลัวเลิกกันแล้วกลัวเสียเพื่อนอะจิ เข้าหน้าไม่ติด
เอาใจช่วยน้า รออ่านต่อ
ปล แจกเมลล์เจงๆๆๆ กลัวหลงหนุ่มๆ เสือไบอะจิ 555 :m9: :m9:
-
ไม่ชอบตกปลา กลัวง่ะ ....กลัวว่าตกปลาแล้วจาไม่ได้ปลา อายเค้า เอิ๊กๆๆ :laugh: อาวสวิงช้อนเยย ง่ายดี :laugh3:
-
เสือไบ:the series (ตอน 43)
ผมตื่นมาแล้ว หลังจากที่พยายามข่มตาหลับเมื่อคืน พักนี้ตอนนอนทุกครั้งต้องฝัน...ไม่รู้จะฝันอะไรนักหนา ส่วนใหญ่ก็จะไม่ค่อยเป็นเรื่องเป็นราว ฝันนี่โผล่ไปโน่น บางครั้งฝันผมมันแบบการตูนไปเลยก็มี...เฮ้อฝันแบบนี้จะเอาไปแปลเป็นเลขได้ไง พูดถึงฝันผมก็ไม่เคยฝันว่าโดนงูรัดเลยแฮะ ....ฮ่าฮ่าตอนนี้อยากฝันแบบนี้เหมือนกัน.....ถ้าถามว่าตอนนี้ผมกำลังอินเลิฟเหรอเปล่าผมตอบเลย ว่าใช่นะ ความรักของผมก็แบบนี้แหละ ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แค่ได้ชิดกับคนที่ผมรัก ได้คุย ได้อยู่ใกล้ แม้คนๆ นั้นไม่ได้คิดว่าผมเป็นคนรัก เอ ...เหมือนๆเพลงนี้เหรอเปล่า เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหม แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้หัวใจของเธอ........ฮ่าฮ่าคล้ายๆ แอบรักเขาข้างเดียวเลยนะ...แต่ไม่เป็นไร..... ตอนนี้ขอแอบรักไปก่อน อีกหน่อยค่อยหาวิธีการที่จะพิชิตหัวใจพี่พัน.......
ตื๊ดๆ ตื๊ด...เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น.. อ้าวไอ้อาท นี่เอง มาถึงสนามแล้วเหรอ..
"ว่าไง ครับ"
"ตื่นได้แล้วพี่ มาน๊อคให้ผมหน่อย" โหท่าทางมันจะฟิตจริงๆ ปีนี้ ......
"ครึ่งชั่วโมง เจอกัน อาบน้ำก่อนนะเพิ่งตื่น ครับ บายๆ" ผมรีบวางสายเพราะจะได้รีบๆ อาบน้ำแล้วไปสนามแข่ง.....หลังจากอาบน้ำเสร็จแต่งตัวแล้ว ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ อ้าวพี่พันโทรมา...
"จะไปพร้อมผมเหรอเปล่าครับ เอก" ผมใช้เวลาคิดแป๊บ ของเยอะๆ แบบนี้ไปเองดีกว่า
"ผมไปเองนะพี่ เสร็จแล้วครับ เดี่ยวออกไปเลย" แกวางสายไปแล้ว ผมจัดการกับอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ(ไม่มีไรมากหรอก แลตตาซอยสองกล่อง ขนมปังที่ตุนๆไว้ในตู้เย็นตอนนี้มีไรใส่หมด)
"ฮึมๆๆๆ กีฬาๆ เป็นยาวิเศษ ฮ้าไฮ แก้กองกิเลสทำคนให้เป็นคน. ผลของการฝึกตน เล่นกีฬาสากล ตะละล้า. ร่างกายกำยำล้ำเลิศ กล้ามเนื้อก่อเกิดทุกแห่งหน" เสียงเพลงมาร์ชดังไปทั่วเลยแฮะ บรรยากาศการแข่งขันกีฬาจริงๆ ความจริงมันก็เหมือนกีฬามหาวิทยาลัย,กีฬาแห่งชาติประมาณนั้น แต่ว่ามันเล็กกว่าแค่หน่วยงานเอง....
ผมไปถึงสนามประมาณ แปดโมงครึ่ง เซ็นต์ชื่อรายงานตัว ดูสายแข่งขัน เฮ้อ ดีจังปีนี้ไม่ต้องเจอพี่พันในรอบแบ่งกลุ่มพบกันหมด.....ผมเดินไปดูตารางการแข่งขันและแบ่งสายปีนี้ มีแข่งห้าประเภทแฮะ คือ หญิงคู่,คู่ผสม,ชายคู่ทั่วไป,ชายคู่อายุเกินห้าสิบแต่ไม่ถึงห้าสิบห้า,ชายคู่อายุห้าสิบห้าขึ้นไป..... นอกจากยังมีการแข่งประเภททีมด้วยคือเอาคะแนนรวมของห้าประเภทนี้มารวมกัน...ใครได้คะแนนมากสุดได้เหรียญทอง,เงินทองแดง ตามลำดับอีกหนึ่ง เหรียญ...
ผมกับไอ้อาทแข่งเป็นคู่แรกของรายการเลยแฮะ... เฮ้อแบบนี้ทุกทีเลย แมทแรกทุกครั้งมันตื่นเต้นไงไม่รู้ ขนาดผมไปแข่งมาหลายสนามแล้วนะเมื่อตอนเรียน แต่ก็นั่นแหละ ทิ้งมานาน ........คนที่มาแข่งที่นี่ก้ออย่างที่ผมบอกแหละบางคนเพิ่งจับแร๊กเก็ตแค่วันนี้เดียว แบบนี้ ก็อย่างว่าแหละ มันเป็นกีฬาเชื่อมความสามัคคีเอาอะไรมากมาย ได้เหรียญไม่ได้ เงินนิ..... ปีนี้ได้เสื้อสีเหลืองมาสองตัว หมวกหนึ่งใบ ถุงเท้าหนึ่งคู่และเงินอัดฉีดอีกสองร้อยบาท....
หลังจากที่วอร์มน๊อคแล้วพวกผมก็เริ่มแข่งขัน อากาศวันนี้ร้อนมากๆ นี่ขนาดเก้าโมงครึ่งเองนะ แดดแรงบนท้องฟ้าไม่มีเมฆเลยสักก้อน ซันบล๊อคก้อคงไม่ช่วยอะไรมาก ดูอย่างเมื่อวานกลับบ้านดำปี๋ เกมการแข่งขันโหกำลังสูสี คู่แข่งของผมตีได้ดีกว่าที่พวกผมคิดไว้เยอะ โหในที่สุดพวกผมแพ้ครับ เฮ้อ แพ้แมทแรกอีกแล้ว ลางไม่ดีเลยแฮะ (สายมีสี่ทีมนะครับ มันต้องแข่ง 3 ครั้ง)
แข่งเสร็จผมมานั่งเป็นหมาหอบแดดข้างสนาม เฮ้อ ซ้อมแค่สองเดือนจะเอาอะไรนักหนา กำลังนั่งให้หายเหนื่อย ผ้าเย็นสีขาวๆ ก็โผล่มาที่หน้าผม อ้าวพี่พันน่ะเอง โหๆคงเห็นผมเหนื่อยๆ
"ผมหยิบมาฝากเห็นเหนื่อยๆ.... อ่อนซ้อมก็แบบนี้แหละ ฮ่าฮ่า หอบแฮ่กๆ เลย" แกขำๆ ...แต่ผมปลื้มๆ
"เช็ดให้หน่อยซิพี่ ผมเหนื่อย" ฮ่าฮ่า ออดอ้อนหน่อย
"มากไปมากไป " แกขำๆ แต่แกก็แกะถุงที่หุ้มผ้าเย็นให้นะ..
"อะนะ ผมล้อเล่นพี่....ใครจะกล้าใช้พี่ใช้เชื้อล่ะ" ไม่หลงกลผมเลยนะพี่ เฮ้อวัยรุ่นเซ็ง...
"ไงแพ้เหรอชนะล่ะ"
"แพ้พี่ หมดแรง แฮ่กๆ"
"อีกสองแม็ท พยายามหน่อยล่ะกัน"
"แล้วพี่ล่ะเป็นไงบ้าง"
"ชนะ สองแม็ทแล้ว เข้ารอบแล้ว" โห...แกชนะสกอร์ขาดด้วยดิ 8 ต่อ 0 กับ 8 ต่อ 1 แต่อีกสองแมทของผมก็ไม่น่ายากอะไร ของมันเคยๆ เล่นกันอยู่ผมรู้ความสามารถของคู่ผมกับคู่เขา...
ผมมีแข่งอีกครั้งก็ช่วงบ่ายเลย... ตอนนี้ขอโซ๊ยข้าวก่อน ที่นี่มีเลี้ยงฟรีนะครับ ข้าว ก๋วยเตี๋ยว กินเท่าไหร่ก้อได้....ฮ่าอ่า ถ้าใครคิดว่าผมจะไปแอบกินกับพี่พันสองคนน่ะคิดผิดนะครับ เรากินกันเป็นกลุ่ม... ก้อพวกนักกีฬาแหละ...กินไปคุยไปส่วนใหญ่จะถามสารทุกข์สุกดิบ กันครับ ก้ออย่างที่บอกแหละ ปีหนึ่งเจอกันครั้ง....บางคนนานๆถึงจะมาแข่งที....มันก้อเลยมีเรื่องให้คุยให้ถามเยอะหน่อย....
ช่วงบ่ายเห็นแดดแล้ว โหอยากจะกางร่มแข่งจริงเลย.....ไอ้อาทบัดดี้ผมมันบ่นยิ่งกว่าผมอีกตอนนี้ชันบล๊อคคงหมดไปร่วมหลอดแล้วมั๊งมัน...(ไอ้นี่มันหนุ่มเหนือ ขาวๆ สำอางค์ๆ) แต่ไงก็ต้องแข่ง ไม่แข่งเปล่า.. แข่งแล้วต้องชนะด้วยไม่งั้นไม่ได้ผ่านรอบน๊อคเอ๊าท์....และแล้วความพยายามผมก็เป็นจริง ชนะรวด เฮ้อแต่ก็แทบตาย...เหนื่อยสุดโค-ตะ-ระ เลย......
ห้าโมงเย็นแล้วการแข่งขันวันนี้เสร็จแล้วผมมายืนดูผลสรุปประจำวันกับพี่พัน...ปีนี้สีผมมีลุ้นประเภททีม....ส่วนคู่ผมมีลุ้นเหมือนกันแต่พรุ่งนี้ต้องตัดเชือกกับพี่พันนี่ล่ะดิงานหนัก คู่ผมกับคู่พี่พันเจอกันทีไรก้อแพ้คู่พี่แกทุกทีเลยแฮะ(เคยชนะแก แต่มันนานมาแล้ว ฮ่าฮ่า และอีกอย่างตอนนี้แค่เห็นแกผมก็ยอมแพ้แกแล้วแหละแพ้ทั้งกาย ทั้งใจ)
"เย็นนี้ไปบ้านผมเปล่า" แกถามหลังจากที่เราเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับแล้ว...
"ไปพี่ เดี่ยวขออาบน้ำก่อนนะพี่ ตากแดดเหงื่อออกมาทั้งวัน" ผมตอบตกลง ...จากนั้นก็ขี่บีเอ็มเอ็กช์คันน้อยของผมกลับแฟลตไป...เหนื่อยมากๆเลย...วันนี้พรุ่งนี้ต้องแข่งอีกสองแมท...
หลังจากอาบน้ำเตรียมตัวไปบ้านพี่พัน ตื๊ด ตื่ด โทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกแล้ว....ผมหยิบมาดูอ้าวไอ้เบิร์ด...(ไอ้นี่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับผม มันทำงานที่พิษณุโลกก้อบ้านเกิดมันนั่นแหละ วันนี้มันมาแข่งกีฬาเหรอนี่ไม่น่าเชื่อ หน้าอย่างมันนี่ล่ะนะ ผมเห็นมันเอาแต่ม่อหญิงอย่างเดียว ไอ้นี่มันหน้าตาใช้ได้เลย)
"มีธุระอะไรให้กรูรับใช้ ไอ้ห่า" ผมมักจะขึ้นประโยคแบบนี้กลับมันเสมอแหละ.. มันแบบนี้ประจำ เวลามันใช้งานหรือไหว้วานให้ผมทำอะไรมันจะโทรหาผม....ผมไม่เคยเห็นมันโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบบ้างเลย .....
"ว่างเหรอเปล่า กรูมาออกร้านที่ข้างสนามบอล กำลังจะไปกินเบียร์กันที่......... ไปด้วยเหรอเปล่า"
"โหสงสัยฝนคงจะตก ไปดิ" ก็แบบนี้แหละ นานๆผมจะเจอมันซะที เฮ้อวันนี้ขอไม่ไปหาพี่พันล่ะกัน...
"รีบมานะโว๊ยตอนนี้กรูรออยู่ที่ๆ หน้าพ่อ เพื่อนเรารอด้วยหลายคน"
"เออ สิบนาที" ผมรีบวางสายมันแล้วก็รีบโทรไปบอกพี่พัน พี่พันมีประชดเล็กน้อยหาว่าผมแอบไปกินของอร่อยคนเดียว ฮ่าฮ่า อยากชวนหรอก แต่เพื่อนๆผมเยอะ.........เดี่ยวมันจะเข้าใจถูกว่าผมเป็นเกย์........
สิบนาทีผมไปถึงที่นัดหมาย โหเพื่อนๆผมมากันเพียบเลย...บางคนไม่ได้เจอกัน เกือบห้าปี ส่วนใหญ่ที่เจอกันวันนี้ก็มาแข่งกีฬากับมาออกร้าน.....ตอนนี้สภาพแต่ล่ะคนอย่าให้พูดเลย สงสัยกินกับนอน ฮ่าฮ่า อ้วนลงพุงกันเยอะ ส่วนผมไม่มีหรอก.....ถึงไม่ได้เล่นกีฬามาสามปี ถึงผมจะคอสุรา แต่ผมก็นิยมออกกำลังกาย หรือถ้าเห็นมันอ้วนขึ้นหรือพุงเริ่มย้อยผมก็จะไปฟิตเนส หรือ ง่ายๆ ก็ซิทอัพกับวิดพื้น...
"ไอ้นุ่ม มรึงหายหน้าไปเลยนะมรึง หัดติดต่อกับเพื่อนฝูงบ้างดิ" ประโยคแรกที่พวกมันทักผม โหหายไปที่ไหนล่ะ..เพียงแต่กรูไม่อยากเจอหน้าพวกมรึง...
"ไปกินที่ไหนกันนี่ เลี้ยงกรูด้วยนะ กรูจน" ก็จนจริงๆ คนที่ทำงานในหน่วยงานส่วนกลางต้องทำใจ เราจะได้เฉพาะเงินเดือน,ค่าไปราชการ,ค่าโอทีก้อแค่นั้น ไม่เหมือนอยู่ที่หน่วยงานต่างจังหวัดจะมีค่าคุมงาน,ค่าตรวจงาน,ค่าอะไรต่างๆ อีกเยอะ......
"เออ ได้ ไปกิน ที่ลานเบียร์ล่ะกัน แถวบ้านกรูไม่มี" ไรฟะ พิษณุโลกทั้งจังหวัดไม่มีลานเบียร์เลยเหรอนี่....
หลังจากที่ถึงลานเบียร์แล้วพวกผมก็สั่ง....สี่งและก็สั่ง ตอนนี้ เบียร์ขนมาเสิร์ฟแทบไม่ทันแกินอย่างกับแก้วรั่ว(อย่างที่บอกแหละพวกผมกินเหล้ากินเบียร์กันชนทีต้องหมดแก้ว) ผมเริ่มเมาแล้วแหละ เฮ้อพรุ่งนี้จะแข่งไหวมั๊ย..... ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว อ้าวพี่พันโทรมา อาแน่ห่วงผมแน่ๆเลย...ผมเดินออกไปหาที่เงียบๆคุย
"ว่าไงครับพี่" น้ำเสียงผมตอนนี้คงบอกดีกรีแอลกอฮอลล์ชัดเลย.....
"เมาล่ะดิ เอก อย่าดื่มมากนะครับ เดี่ยวพรุ่งนี้จะแพ้ผมแบบไข่ต้ม"
"ฮ่า ฮ่า ก็ดีพี่จะได้เอามากิน ผมอยู่ลานเบียร์โลตัส พี่มารับผมหน่อยดิ" แหย่แกไป...ผมกะว่าแกไม่น่าจะมาหรอกเกือบๆสามทุ่มแล้ว..
"เลิกแล้วเหรอ งั้นผมออกไปเลยล่ะกัน" อาจ๊ากนี่ผมล้อเล่นกับพี่แกนะนี่
"ไม่ต้องหรอกพี่ เดี่ยวผมจะไปธุระกับเพื่อนอีกแป๊บ"
"อ้าว ผมนึกว่าเอกจะกลับซะอีก งั้นอย่าเที่ยวดึกนะ เดี่ยวห้าทุ่มผมโทรมาใหม่" แบบนี้จริงๆ... ตอนนั้นชักลังเลแล้วแหละว่าแกจะเริ่มเป็นแบบพี่พีเหรอเปล่า แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจ เพราะแกอาจจะห่วงผมจริงๆก็ได้ คนมันเคยเจอหน้าเคยกินข้าวเคยผูกพันธ์กันทุกวันนี่...
ผมกลับไปที่โต๊ะอีกครั้ง ตอนนี้เพื่อนๆผมเริ่มเมาแล้ว เสียงดังโหวกเหวกดีนะวันนี้ลานเบียร์คนไม่ค่อยเยอะไม่งั้นคงได้โดนไล่กันบ้างแหละ....
"ไอ้นุ่มเดี่ยวพวกกรูจะไปนวดกันที่พาราไดช์ มรึงจะไปด้วยเหรอเปล่า" แหมพูดหรูเลยนะมรึงไปนวด....ผมรู้ว่าที่นี่มันก็อาบอบนวดดีๆ นี่เอง แต่มีนวดแผนโบราณชั่วโมงละสองร้อยบาท....
"ไปดิ แต่กรูไม่นวดนะ พรุ่งนี้กรูต้องแข่งกีฬาอีกวันเดี๋ยวไม่มีแรงหว่ะ กรูไปนั่งฟังเพลงที่ล๊อบบี้" ผมบอกมันไปพวกผมก็แบบนี้เมาๆ ชอบไปต่อด้วยสถานที่แบบนี้กัน....
ผมกำลังเพลินกับการฟังเพลง... เพลงในร้านอาบอบนวดส่วนใหญ่ก็จะสไตล์เบาๆ ลูกกรุงหรือลูกทุ่ง แบบนี้ไม่มีพวกร๊อคหรือแดนซ์นะ...ตอนนี้เพื่อนๆผมขึ้นไปปฎิบัติกิจกันข้างบนเหลือผมนั่งคุยกับเด็กที่เรียกมานั่งดริ๊งส์สองคน....
"พี่นุ่มไม่ขึ้นนวดเหรอคะ เดี๋ยวหนูนวดให้เอง" โหไม่พูดเปล่า เค้านวดๆ ขย้ำๆ ตรงขาผมด้วย ทั้งขาซ้ายและขาขวา.......ว่าแต่ถ้าผมขึ้นไปผมจะนวดกับใครดีล่ะหรือจะนวดพร้อมกันเลยสองคน เฮ้อ...ชักเกิดอารมณ์เหมือนกันแฮะก็อย่างที่ผมบอกว่าผมไม่ได้เกลียดผู้หญิงนี่ ผมยังเหล่ผู้หญิง ยังชอบมองสรีระผู้หญิงอยู่...ตอนนี้ยิ่งเมาๆด้วย...เลือดลมมันพุ่งพล่านดีจริงๆ แต่ก่อนที่ผมจะเผลอตัวเผลอใจไปมากกว่านี้ (โหน้องเค้าเล่นจับโน่นบีบนี่ล้วงโน่นแหย่นี่ ผมน่ะเจี๋ยว) ตื๊ดๆ พี่พัน เป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยผม.....ผมเหลือบมองนาฬิกาห้าทุ่มแล้วตรงเวลาจริงๆนะ..
"เดี่ยวพี่ขอตัวโทรศัพท์แป๊บนะครับ" ผมเดินออกมาแต่ไม่ไกลจากโต๊ะเท่าไหร่ เพราะเพื่อนๆผมตอนนี้ไม่มีใครอยู่เดี่ยวเค้าจะหาว่าผมหนีไม่จ่ายตังส์...
"ครับพี่ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ" ผมถามแกก่อน....
"อ้าวยังไม่กลับอีกเหรอเสียงเพลงดังจัง"
"ยังพี่ แต่ใกล้แล้วล่ะ ผมก้อง่วง แล้วพี่ทำไมไม่หลับไม่นอนล่ะ หรือว่าไม่ได้เห็นหน้าผมก่อนนอนเลยนอนไม่หลับ" ฮ่าฮ่าอย่างว่าแหละครับ เมาเลยมีความกล้า...
"ครับ รีบกลับล่ะกัน ผมจะนอนแล้ว แค่นี้นะ"
"ครับ ฝันดีนะพี่เจอกันพรุ่งนี้ แวะรับผมด้วยนะพี่พร่งนี้ บายๆ " ผมอยากจะคุยอยากจะบอกแกมากกว่านี้แต่ทำไงได้เดี่ยวไก่ตื่นขึ้นมาผมจะเสียแกไป......
หลังจากวางสายพี่พันแล้วผมก็กลับมาที่โต๊ะ โหเด็กดริ๊งค์สองคนยังนั่งรอผมอยู่เลย (ท่าทางจะงาบผมให้ได้นะนี่) ตอนนี้ไอ้เบิร์ดกลับมาแล้วท่าทางมันมีความสุขนะนี่ ผมเผิ่มชุ่มไปด้วยน้ำเฮ้อแล้วถ้ามรึงบอกว่ามรึงไม่ได้อาบน้ำมากรูไม่เชื่อมรึงเด็ดขาดเลย....
"อ้าวไอ้นุ่ม ไปไหนมาไม่ขึ้นนวดเหรอ"
"คุยกับแฟน อยู่ คงไม่ขึ้นแล้วแหละแฟนกรูบอกให้รีบกลับ" ฮ่าฮ่าขอยืมพี่พันมาเป็นแฟนหน่อยนะ ขืนไม่ใช่มุกนี้มีหวัง ต้องไปผจญเวรผจญกรรมกับพวกมันยันเช้าแน่เลย...
"อ้าวจะกลับแล้วเหรอ เออไม่เป็นไรเดี่ยวพวกกรูไปต่อกันเอง" ก็แบบนี้แหละ พวกผมเที่ยวกันแบบไม่เช้าไม่เลิก..หลังจากนั้นผมก็ลากลับ....เด็กดริ๊งส์สองคนที่นั่งรอผมทำหน้าละห้อย...สงสารเหมือนกันแต่อย่างว่าแหละพรุ่งนี้พี่มีกิจกรรมที่ต้องทำนะจ๊ะ.....
ผมกลับถึงแฟลตก็อาบน้ำเข้านอนเลย....ผมคิดเรื่องที่พี่พันโทรหาผมอีกครั้ง ถ้าแกรู้สึกเหมือนตอนพี่พีโทรตามห่วงผมก็ดีล่ะซิ...ผมจะได้ทำอะไรง่ายๆขึ้น... ตอนนี้ผมต้องการแค่อะไรที่ทำให้ผมมั่นใจว่าพี่พันเริ่มเป็นห่วงผมเริ่มชอบผมเท่านั้นแหละ... ผมจะได้มั่นใจและเริ่มแผนการปฎิบัติการพิชิตหัวใจและตัวแกมาครอบครอง(ฮ่าฮ่า โหด ดีเหมือนกัน)
-
เสือไบ:the series (ตอน 44)
ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง ผมตื่นด้วยความงัวเงีย(ก็เมื่อคืนเล่นทั้งเหล้าทั้งเบียร์).... อยากจะนอนอีกสักงีบสองงีบ หยิบมาดูเบอร์อ้าวพี่พันนี่หว่า ตายแล้ว แปดโมงกว่า แล้ว ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย... หยิบขึ้นมากดรับ...
"พี่พัน ครับ ผมเพิ่งตื่นพี่ พี่ไปก่อนเลย ไม่ต้องรอ" ผมรีบบอกแก ไม่อยากให้แกมารอผม...
"ได้ไง ล่ะ เฮ๊ย มีความรับผิดชอบหน่อย ใครนัดผมมารับนี่ ...เอางี้ผมให้เวลายี่สิบนาที ผมรอรับที่เดิมนะ " ตื๊ดๆ ไรนี่ผมงง....แกอะไรกับผมนี่ ....แต่ยังไงผมก็ผิดอยู่แล้วนี่นัดแกมารับป่านนี้ยังไม่ได้อาบน้ำเลย....แล้วสมองผมก็สั่งการให้ทำอะไรเร็วขึ้น ฮ่าฮ่า วิ่งผ่านน้ำยังไงยังนั้นเลยแหละ... ตอนนี้อาบน้ำ สระผม ทาเต่า ฉีดโรออน แต่งตัวใช้เวลาทั้งหมดสิบนาที ฮ่าฮ่า หยิบนม ขนมปังมากิน อีก วิ่งหยิบ แร๊กเก็ต รองเท้ากีฬา ถุงเท้า เฮ้อ เหนื่อยเลยผม.....วิ่งลงบันไดไปยังที่แกจอดรับส่งผมบ่อยๆ แหะ แหะ....แกรออยู่แล้ว โห....ตรงเวลาจริงๆ...
"ไงล่ะ ไปกินเหล้ามาเมื่อคืน เช้านี้เลย รีบจนหัวตั้ง" ตอนนี้โงกุนตอนซุปเปอร์ไซย่าอย่างไงอย่างงั้นเลย ผมส่องกระจกมอเตอร์ไซด์ดูโห ลืมหวีผมเพิ่งสระแท้ๆ ไม่เป็นไรในกระเป๋าผมมีหวีด้วย หวีซะหน่อย พี่พันแกหัวเราะขำกลิ้งเลย...
"หล่อแล้ว ปะไปกันได้แล้ว ... ต้องรีบแข่งกัน.....แข่งเสร็จต้องไปเลือกตั้งสหกรณ์" อ้าวเวนแล้วกรู ดันลืมเอาบัตรสมาชิกสหกรณ์มา .....วันนี้นอกจากแข่งแล้วผมยังต้องไปเลือกตั้งสมาชิกสหกรณ์ออมทรัพย์ด้วยครับ ฮ่าฮ่า ไม่ไปก็ได้นะครับ แต่ถ้าไปเลือกตั้ง.......ได้เงินตอนไปเลือกด้วย ค่ารถสามร้อยบาท(ตอนนั้นสามร้อยบาท ตอนนี้ห้าร้อยบาทแล้ว) แถมผมยังได้ปันผมอีกสองพัน(ส่วนนี้เอาเข้าแบงค์ในวันจันทร์)เฮ้อกู้ตั้งแสนห้า (มาผลาญตอนอินเลิฟกับพี่พี) ได้ปันผลแค่นี้เอง..
"รอแป๊บนะพี่ ผมลืมบัตรจริงๆ" พูดเสร็จ ผมวิ่งขึ้นแฟลตไปอีกรอบ โหตอนนี้นึกถึงตอนวิ่งร้อยเมตรเลยครับ เหนื่อยไงอย่างงั้น....กลับมาหอบแฮ่กๆ อีกครั้งหลังจากไปเอาบัตรมาแล้ว...
"เสร็จแล้วพี่...ไปกันเถอะ" เฮ้อเสร็จซะที ....ไปถึงคอร์ทเทนนิสเกือบเก้าโมง วันนี้ไม่ต้องรีบอะไรมากมาย...ก็แข่งแบบน๊อคเอ๊าท์ คู่ผมเจอพี่พัน ตอน 10.00 น. คู่แรกกำลังเริ่มแข่ง (คู่ที่ชนะผม รอบแบ่งกลุ่มกับอีกคู่ในสายพี่พัน) คนวันนี้เยอะเป็นพิเศษ เพราะ
1.มีแข่งขันกีฬาทั่วไป..(มันเริ่มแข่งตั้งแต่ 13 มาชิงในวันนี้แหละ)
2. มีงานออกร้านของหน่วยงานทั่วประเทศ
3. มีการเลือกตั้งสหกรณ์ออมทรัพย์ของหน่วยงานผม..
4.มีการแข่งขันกีฬามหาสนุกด้วย...
5.มีขบวนพาเหรดของแต่ละสี..
6.วันนี้อธิบดีมาเปิดงานด้วย.....
คนเยอะประมาณตลาดนัดสวนจตุจักรช่วงเสาร์อาทิตย์คนที่มาก็มาจากต่างจังหวัดเยอะ...มาทีก็เหมารถบัส ที่จอดรถบัสกว้างเท่าสนามบอลสองสามสนามยังเต็มเลย....
สิบโมงแล้ว คู่ผมกำลังจะลงแข่งแล้ว เฮ้อเจอแดดอีกแล้ว...แดดวันนี้พอๆกับเมื่อวานเลย..ผมยิ่งนอนน้อยๆ ด้วยจะไหวเหรอเปล่านี่....วอร์มน๊อคก่อนแข่งประมาณห้านาที (แฮ่กๆ เหนื่อยมากๆเลย ) และแล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้น คู่พี่พันแต้มต่อมากกว่าผมเยอะ ถ้าเป็นภาษาบอลก็ประมาณสิบต่อหนึ่ง แต่อย่างว่าแหละกีฬาเทนนิสมันเป็นที่วัดกันด้วยเปอร์เซนเทรดของลูกวินเนอร์และลูกอันฟอร์ทเออเร่อร์ ใครตีผิดพลาดน้อยที่สุดและทำแต้มวินเนอร์ได้มากสุดวันนี้จะเป็นผู้ชนะไป....
ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว การแข่งขันกำลังสูสีมากๆ เลยแฮะทุกเกมเสิร์ฟส่วนใหญ่ก้อจะแข่งกันถึงแต้มดิวเลยทีเดียวต่อนี้จากแต้มที่คู่พี่พันต่อ สิบต่อหนึ่ง ตอนนี้อัตราต่อรองมันประมาณสิบต่อเก้าแล้ว ฮ่าฮ่า เหมือนมวยไทยยกสี่ยกห้าเลยแฮะ...ตอนนี้คะแนนแต่ล่ะทีมมาอยู่ที่ เจ็ดต่อเจ็ด (เล่นเกมส์แปด นะครับ ไม่ใช่เกมหก เกมเดียวชนะเลย ถ้าเสมอเจ็ด ต่อเจ็ดต้องตัดสินด้วยไทเบรก)
ถึงช่วงเล่นไทเบรกแล้ว ตอนนี้ผมคิดว่าคู่ผมน่าจะชนะน่ะ กีฬาประเภทนี้มันอยู่ที่โมเมนตัมเหมือนกันตอนนี้คู่ผมกำลังได้ใจ เล่นอะไร...ตีอย่างไร....เป็นลงหมด....และแล้วแต้มไทเบรกก้อมาเสมอกันที่หกต่อหกอีก (อะไรมันจะสูสีกันขนาดนี้) ไอ้อาร์ทมันเป็นคนเสิร์ฟแต้มต่อไป แต้มเมื่อกี๊มันเสิร์ฟเอชไปแล้ว...ลูกแรกติดเนทไป เสิร์ฟใหม่อีกครั้ง อ้าวเวน ติดเนทอีก เฮ้อ แต้มคู่พี่พันหนีไปเป็นเซเว่นต่อหกเลย ผมก็ได้แต่บอกไอ้อาทว่าไม่เป็นไร เบรกแต้มนี้ให้ได้ละกัน มันเป็นคนรับด้วยดิ... (มันชอบรับคอร์ทขวา ส่วนผมชอบรับคอร์ททางซ้าย..) ดูมันเกร็งๆ พี่พันเป็นคนเสิร์ฟด้วยดิ ลูกแรกแกก็เสิร์ฟติดเนท แกหยิบลูกมาเสิร์ฟครั้งที่สอง เสิร์ฟดี ไอ้อาท รับไป พี่พันโต้กลับมา ไอ้อาทรับอีก แต่เผอิญคู่พี่พันแกวิ่งโฉบมา โหวอลเล่ย์ลึกด้วย ไอ้อาทตีโฟร์แฮนด์ไปแต่ติดเนท ..... เป็นอันว่าคู่พี่พันชนะคู่ผม... คู่แกได้ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศช่วงบ่าย ส่วนคู่ผมได้ชิงแค่เหรียญทองแดง.....(เหรียญทองแดงก็มีความหมายนะครับเพราะปีนี้มีแข่งแบบทีมด้วย ที่หนึ่ง ที่สอง ที่สาม มีคะแนนทุกแมท)
"เหนื่อย พี่ โห เกือบเป็นลม แฮ่กๆ " ตอนนี้ผมมานั่งเป็นหมาหอบแฮ่กๆ ข้างสนาม พี่พัน ก็มานั่งดื่มน้ำใกล้ๆ มีบัดดี้คู่พี่พันและ ไอ้อาทด้วย ตอนนี้สภาพแต่ละคน เหนื่อยกันจริงๆ ...
"ยอมตั้งแต่สี่ศูนย์ ก็ไม่เหนื่อยแบบนี้หรอก เอก ฮ่าฮ่า" อ้าว เวนแล้ว พี่พัน กีฬานะพี่ ต้องแข่งจนถึงแต้มสุดท้าย...
"อยากจะยอมเหมือนกันแหละ แต่กลัวพี่เอกจะว่าเอา" ตรงนี้ไอ้อาทเป็นคนพูดนะ...
"ผมไม่ว่าหรอก ผมเห็นเราฟิตๆ อยู่ก็เลยลองสู้สักตั้ง...ฮ่าๆ เป็นไงล่ะพี่พันเกือบจะแพ้คนมาเล่นแค่เดือนกว่าๆ " ผมหันไปแซวพี่พันครับ เฮ้อ ไม่น่าเชื่อฟิตๆ อย่างแกจะหมดแรงเหมือนกัน....
พักจนหายเหนื่อยแล้ว ผมกับพี่พัน ก็พาไปเลือกตั้งสหกรณ์ (ฮ่าฮ่า ประมาณงกเงินสามร้อยบาทแหละ) ปีนี้คึกคันสุดๆ มีโคโยตี้มาช่วยหาเสียงด้วย โหอะไรจะทุ่มทุนสร้างขนาดนี้....ยิ่งกว่าเลือกตั้ง ในกรุงเทพอีก....หลังจากที่ผมหย่อนบัตรและได้เงินสามร้อยแล้ว ผมมารอพี่พัน มากับแกก็ต้องกลับกับแกนิ....
"รวยแล้วเอก เย็นนี้ไปกินข้าวนอกบ้านกันดิกว่า" อ้าวเข้าทางผมล่ะดิ....
"พี่จะเลี้ยงอะไรผมล่ะ"
"อ้าวไหงต้องเลี้ยงล่ะ มีคนละสามร้อย ก็ช่วยๆ กันออก" โห มางกอะไรตอนนี้นี่ ฮ่าฮ่า ไม่ว่ากัน....
"ครับพี่"
หลังจากนั้นพวกผมก็กลับไปที่คอร์ทเทนนิส วันนี้ไม่มีข้าวเลี้ยง แต่มีก๋วยเตี๋ยว กินกี่ชามก็ได้ ผม,พี่พัน,ไอ้อาท เหมือนตายอดตายอยากมาจากไหนไม่รู้ กินไปคนล่ะ ห้าชาม พี่พันขอเบิ้ลอีกสองชามสุดท้ายเป็นเจ็ด(ฮ่าฮ่าอย่าตกใจนะ มันประมาณก๋วยเตี๋ยวเรือชามเล็กๆ ) ประมาณบ่ายโมง พวกเราต้องเตรียมแข่งกันแล้ว....ช่วงเตรียมตัวแข่งก็อย่างว่า เหมือนรู้งานกันมีคนเอาเสื่อเอาหมอนมาเตรียมนอนรอได้เลย (หนังท้องตึงหนังตาหย่อน) ผมก็นอนนะ ตอนนี้นอนหนุนขาพี่พัน พี่พันนอนเอนพิงเสา รอโฆษกประกาศชื่อเพื่อลงแข่ง........
ถึงเวลาที่ผมต้องแข่งแล้ว แข่งเป็นคู่รองสุดท้าย...(ผลการแข่งขันคู่ผมสำคัญมาก) ถ้าผมชนะ ผมก็ได้เหรียญทองแดง และได้เหรียญทองในประเภททีมด้วย แต่ถ้าผมแพ้ ก็ได้แค่เหรียญเงินในประเภททีมเหรียญเดียว...งานนี้ต้องพยายามเป็นพิเศษ คู่แข่งผมก็เคยเจอมาแล้วในการแข่งรอบแรกรอบแบ่งกลุ่ม....คู่ผมแพ้คู่นี้ แต่ก็แพ้ไม่ขาดยังพอสู้ได้ เพราะอย่างที่บอก แมทแรกสำหรับผมกับไอ้อาทมันตื่นๆไงไม่รู้.......
การแข่งขันเริ่มแล้ว...เกมส์ช่วงแรกดำเนินไปอย่างสูสีมาก ต่างคนต่างรักษาเกมส์เสิร์ฟจนมาถึงที่คะแนน สี่ต่อสี่ เกม ต่อไปผมเป็นคนเสิร์ฟ บ เกมนี้ผมเสิร์ฟดีซะด้ว เสิร์ฟแล้วขึ้นวอลเล่ย์หน้าเนทเลย คู่ผมได้เกมนี้ไป..เกมต่อมาคู่ต่อสู้ผมเป็นฝ่ายเสิร์ฟ ไอ้อาทเป็นคนรับทางคอร์ทด้านขวาเหมือนเดิม โหเกมนี้มันรับลูกเสิร์ฟได้ดีมากเลย แทบไม่เสียเลย เป็นอันว่าเกมนี้ผมเบรกได้ ครับ นำไปเป็นหกต่อสี่ ต่อไปไอ้อาทเป็นคนเสิร์ฟ (ผมน่ะกลัวตอนมันเสิร์ฟทุกทีเลยน่ะ เปอร์เซนต์เสิร์ฟมันน้อยมากๆ) และแล้วไอ้อาทก้อไม่ทำให้ผมผิดหวัง มันเสิร์ฟได้ดีมากๆเลยแฮะ ตอนนี้คู่ผมนำห่างเป็น เจ็ดต่อสี่ แล้ว อย่างว่าแหละ นำห่างแบบนี้ความกล้าเล่นมันก็มีมากขึ้น คู่ต่อสู้เค้าก็ได้แต่เซฟเพราะอาจจะเป็นเกมสุดท้ายแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ คู่ผมสามารถเบรกเกมนี้ได้ เป็นอันว่าคู่ผมชนะได้เหรียญทองแดง แล้วก็ยังได้เหรียญทองในประเภททีมด้วย....เฮ้อดีใจเหมือนกันซ้อมแค่เดือนเดียว....
หลังจากที่พักผ่านจนหายเหนื่อยแล้ว (ความจริงแมทนี้มันไม่เหนื่อยมากเท่าแมทที่แข่งกับคู่พี่พันนะ) ผมกับไอ้อาทก็ไปเชียร์คู่ของพี่พัน (แม้ผมจะแพ้แกในรอบที่แล้ว แต่ผมก็อยากให้แกชนะได้เหรียญทอง) โห แต่คู่แกเล่นดีจริงๆ ครับ ผลสุดท้ายแกก็ชนะ...ได้เหรียญทอง ส่วนประเภททีมแกไม่ได้เหรียญนะ ได้แค่ที่สี่....
หลังจากนั้น ไม่นานพวกเราก็มาเข้าแถวรอรับเหรีญรางวัลกันครับ ปีนี้รองอธิบดีหน่วยงานผมเป็นผู้มามอบด้วยตัวเองพิธีรับมอบเหรียญก้อเป็นแบบกันเองเรียบง่าย ประกาศชื่อเสร็จก้อเดินไปให้รองอธิบดีเอาเหรียญห้อยที่คอ จับมือกันแล้วผมก้อยกมือไหว้...ตอนนี้ผมที่คอผมมีเหรียญสองเหรียญ..(ฮ่าฮ่า น่าจะเป็นเหรียญเอเชี่ยนเกมส์จะได้เงินอัดฉีดกับเขาบ้าง)
"รีบกลับเปล่าเอก ไปสนามบอลกัน" พี่พันแกชวนผม ที่สนามบอลมีการแข่งขันกีฬามหาสนุก และข้างๆ เป็นงานออกร้านขายของของหน่วยงานทั่วประเทศ
"ไปดูสาวล่ะซิพี่ ไปๆ ปีนี้ลีดสวยๆเยอะ" ก็ประมาณลีดเดอร์งานกีฬาจุฬาธรรมศาสตร์ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหนนี่....ขนาดทำงานทุกวันผมยังไม่เคยเห็นสวยๆแบบนี้เลย... ผมกับพี่พัน ไม่ได้เอามอเตอร์ไซด์ไปจอดไว้ที่สนามเทนนิสแหละ สนามบอลมันใกล้ๆ แค่ร้อยเมตรเอง เราสองคนเดินไปเหล่สาวไป เฮ้อตอนนี้ผมไม่ได้ปกปิดความเป็นตัวเองนะ...ปกติเห็นสาวสวยๆผมก็เหล่ ก็มองอยู่แล้ว...
"เช็ดน้ำลายหน่อยพี่ แหม เห็นลีดเค้ายกแข้งขกขา น้ำลายไหลย้อย" ผมแซวแก แหม มองตาไม่กระพริบเลย ว่าแต่พี่พันผมเองก็ชอบมองเหมือนกัน สาวสวยๆ ผมยาว ใส่ชุดรัดๆ เต้นแบบนี้ หุหุ......
ตอนนี้ที่สนามบอลกีฬามหาสนุกแข่งเสร็จแล้ว ต่อไปก็เป็นบอลคู่สุดท้าย ชิงเหรียญทองกัน ระหว่างสีส้มกับสีแดง เสียงเพลงของแต่ละสีที่ดังกระหึ่มกันช่วงเมื่อกี๊เริ่มเงียบลงบ้างแล้ว ก็เหลือที่ดังๆอยู่แค่สองสีแหละ ครับ .........ลีดทั้งสองน่ารักดี ....
"แหมเชียร์สีตัวเองออกนอกหน้าน่าดูเลยนะพี่"
"อ้าวก็สีผมนี่ ผมก็ต้องเชียร์"
"งั้นเราขึ้นไปเต้นบนแสตนเลยดีกว่า ฮ่าฮ่า" ผมแกล้งจับมือจูงแกขึ้นบนแสตนเชียร์
"ไม่เอา อายเค้าเอก ยืนตรงนี้น่ะดีแล้ว"
"อ้าวแบบนี้จะได้เห็นแบบแนบชิดได้ไงล่ะ..ฮ่าฮ่า" ผมหัวเราะแบบขำๆ เฮ้อ .....
หลังจากดูสาวๆ จนชุ่มปอด แหะแหะ น้ำลายไหลย้อยมาหลายรอบแล้ว พี่พันก็พาผมไปดูของที่ขาย แกซื้อหลายอย่าง ส่วนใหญ่จะพวกของกิน มะขามหวานเพชรบูรณ์ มะม่วงแช่อิ่ม หัวไชโป้วหวาน ปลาหมึกเส้น แหมก็มีแขกประจำบ้านเป็นผมนี่ (ขยันกินอยู่แล้ว) .....ตอนนี้ของเต็มไม้เต็มมือผมกับพี่พันแล้วล่ะ....ผมผ่านไปจนถึงซุ้มไอ้เบิร์ดโหตามันแดงเป็นลูกตำลึงเลยแฮะสงสัยไม่ได้นอน....ผมคุยกับมันเป็นพิธีจากนั้นก็ขอตัวกลับของเยอะหนัก.....
ตื๊ด ตื๊ด....โทรศัพท์ผมดังขึ้น โหจะรับไงล่ะนี่ พี่พันแกคงเห็นผมกำลังจะหยิบโทรศัพท์ด้วยความยากลำบากแกก็เลยเอาของที่ผมถืออยู่ไปถือแทน... อ้าวไอ้เอสโทรมา .......
(ย้อนหลังประวัติของไอ้เอสคร่าวๆ นะครับ มันเป็นรุ่นน้องผมครับห่างกันหลายๆรุ่น มันกำลังเรียนอยู่ปีสี่ที่โรงเรียนของหน่วยงานที่ผมทำงานอยู่ ชื่อจริงมันถ้าไม่ได้เห็นหน้ามันก่อน ใครคงคิดว่ามันเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกันเลยแหละครับ ทั้งๆที่หน้าตามันโคตรจะตี๋ พ่อแม่มันช่างตั้งชื่อไอ้เอสได้ดีจริงๆ ..ผมรู้จักมันเมื่อตอนสงกานต์ พอดีผมไปเที่ยวหาพี่ตั้นที่เชียงใหม่ พี่ตั้นพาผมไปเลี้ยง และพามันไปด้วยเพราะมันไปฝึกงานที่เดียวกับที่พี่ตั้นทำงานอยู่......หลังจากนั้นมันก็แถแดดแถแดดมาสนิทกับผม และชวนผมกินเหล้าบ่อยๆที่แฟลตผม... หลังๆ กินกับมันจนซี้กันไปเลย)
"ว่าไง วะ มิสเตอร์เอส"
"เปล่าครับ พี่ พี่นุ่มคืนนี้พี่ไปไหนเหรอเปล่าพี่"
"ไม่ไปหว่ะ มีไร จะชวนไปกินไหน"
"คือน้องจะชวนพี่ไปงานเลี้ยงน้องจังหวัดล่ะพี่" ช่วงนี้เป็นเทศกาลเลี้ยงน้องห้องน้องจังหวัดน้องภาค........
"เลี้ยงที่ไหนล่ะ" ฮ่าฮ่า วันนี้ว่างๆ แฮะไปกินกับพวกมันหน่อยก็ดี...
"ที่ร้าน มล.เติบแถวเมืองทอง พี่ งานนี้มีสองจังหวัดนะครับ แจมกัน ระหว่างราดรีกับกาญ"
"อือ เอาดิ กี่โมงล่ะ ไปๆ" ตอนนี้พูดไปมองหน้าพี่พันไป แหะๆ
"พี่จะไปพร้อมน้องเลย หรือว่าจะไปเองครับ"
"ไปเองดีกว่า ร้านนี้กรูเคยไป กรูคงไปถึงสองทุ่มนะ ถ้าถึงจะโทรหานะ"
"ครับพี่....เจอกันสองทุ่มนะครับ " ตื๊ดๆ หลังจากที่วางสายกับไอ้เอสมันแล้ว พี่พันถามว่าจะไปไหนเหรอคืนนี้..
"จะไปกินกันที่ไหนครับเอก"
"คืนนี้มีงานเลี้ยงน้องล่ะพี่ เลี้ยงน้องจังหวัด จังหวัดราดรีกับกาญ"
"อ้าวเหรอ เอ แต่เอกไม่ใช่คนจังหวัดนี่นี่ครับ"
"ขาแจมพี่ น้องที่สนิทกับผมมันเป็นคนจัดงาน ฮ่าฮ่า"
"น่าสน"
"สนไรพี่พัน มันชวนผม ไม่ได้ชวนพี่" ผมแกล้งแหย่แกเล่นแหละ...
"เออ..นั่นดิ ชวนเอกไม่ได้ชวนผม อดไปเลย" แกเงียบไป..
"ฮ่าฮ่า ไปได้พี่ ของกินเยอะครับ งานนี้มีทั้งเหล้า ทั้งเพลง ...."
"งั้นไป กี่โมงล่ะ" อาแน่สงสัยเป็นห่วงผมเมื่อคืนแทบจะไปรับผมที่ลานเบียร์
"สองทุ่มพี่แต่เราต้องไปก่อน งั้นแบบนี้พี่พันพี่มาหาผม ที่แฟลต เดี่ยวโบกแท๊กซี่ไปหน้าแฟลตผม" หลังจากตกลงกันเสร็จแล้วแกก็ไปส่งผมที่แฟลตก่อน..... แล้วก็แวะไปอาบน้ำที่บ้านแก....ทุ่มครึ่งเรามาเจอกันที่หน้าแฟลตผมเพื่อที่จะได้ขึ้นแท๊กซี่ไปที่ร้านมล.เติบที่เมืองทอง......โหวันนี้แกแต่งตัวหล่อมากเลยแฮะมีทางเยลด้วยใส่น้ำหอมกลิ่นโค-ตะ-ระ แมนเลย...เฮ้อนานๆจะได้เห็นแกแต่งตัวแบบนี้.... ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นก็วันลอยกระทงแหละ..แต่วันนี้แกใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวกางเกงแสล๊ครองเท้าทำงาน เอหรือว่าแกจะเข้าใจผิดคิดว่าไปทำงานกันนี่....
“พี่พันนี่เราไปทำงานหรือไปกินเลี้ยงกันนี่ แต่งตัวซะเนี๊ยบแบบนี้” ผมแซวแก
“อ้าวงานนี้มีรุ่นน้องเราเยอะไม่ใช่เหรอต้องแต่งตัวให้สมวัยสมฐานะหน่อย น้องมันจะได้นับถือ” โหว่าประชดผมเหรอเปล่านี่ วันนี้ผมยิ่งใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืดสีแดง รองเท้าคอนเวิด ด้วย.....
พวกเรามาถึงที่ร้านเกือบสองทุ่ม ร้านนี้เป็นประมาณห้องอาหารทั่วไป......ไปถึงผมก้อโทรหาให้ไอ้เอสออกมารับที่นอกร้าน เข้าไปเองมีหวังหลงเพราะมันมีหลายสิบห้อง...ผมคุยกับมันเรื่องค่าใช้จ่ายก่อน เพราะงานนี้ผมไม่ใช่พี่จังหวัดแถมอีกอย่างยังลากพี่พันมาด้วยเลยช่วยมันไปพันห้า....หลังจากตกลงค่าใช้จ่ายกันแล้วมันพาผมขึ้นบันไดไปยังห้องที่รุ่นน้องนั่งดื่มกันอยู่โหเปิดประตูเข้า...เกือบสามสิบคน (ฮ่าฮ่า เข้าทางผม หล่อๆ ทั้งน้านๆๆๆ)
หลังจากที่ได้ที่นั่งแล้ว ผมกับพี่พันก็ถือโอกาสนี้หาอะไรใส่ท้องก่อน อย่างว่าแหละ แข่งกีฬาช่วงบ่ายยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ตอนนี้ผมต้องรีบหาอะไรกินเพราะรู้ถ้ามาดื่มกับพวกนี้ ไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างหนึ่ง(ฮ่าฮ่าพวกบ้านี่ดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายกันจริงจริง) หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็เตรียมออกศึก พี่พันก็สไตล์แกแหละเป็บซี่ตลอด...มีรุ่นน้องปีหนึ่งถามด้วยว่าพี่พันเป็นใคร ที่แรกกะจะบอกมันไปว่าแฟน...ฮ่าฮ่า แต่กลัวบอกไปมันจะกินอะไรกันไม่ลงเลยบอกว่ารุ่นพี่ที่รีไทร์ไปแล้ว...และบอกอีกน่ะว่าพี่แกไม่กินเหล้า ฮ่าฮ่า พี่พันก็รับสมอ้างโดยดีเลยแฮะ......
ห้าทุ่มแล้วตอนนี้รุ่นน้องปีหนึ่ง(จังหวัดราชบุรีและกาญจนบุรี) แต่ละคนสภาพนี่ไม่ต้องพูดถึง สภาพเมาเหมือนหมายังไงยังงั้น บางคนอ๊วก บางคนหลับคาโต๊ะ รุ่นพี่จังหวัดก็ช่างกระไรนะ รู้อยู่รุ่นน้องปีหนึ่งมันไม่มีเขี้ยวเล็บอะไรชวนชนมันก็ชน มันไม่รู้วิชาฝิ่น,วิชายุบหนอพองหนอเหมือนรุ่นพี่นี่.....
เที่ยงคืนแล้ว รุ่นพี่บางคนทยอยกลับกันแล้ว บางคนต้องไปส่งรุ่นน้องที่หอเพราะดูสภาพรุ่นน้องปีหนึ่งแต่ละคนไม่น่าจะกลับเองได้ ต้องหามกลับกันเลยทีเดียว ผมน่ะเริ่มเมาได้ที่แล้วเหมือนกัน.... แต่อย่างว่า เราเป็นรุ่นพี่(คงแก่สุดในนั้นแล้ว ถ้าไม่นับพี่พันด้วย)ต้องรอส่งรุ่นน้องกลัวก่อน...
“พี่นุ่มกลับเลยเหรอเปล่า พี่ พวกน้องจะไปต่อกันที่คาราโอเกะ........” ไอ้เอสชวนผมไปต่อ ตอนนี้อยู่กันไม่กี่คนแล้วประมาณหกคน รวมผมกับพี่พันด้วย....
“มรึงยังไหวเหรอ เอาดิ ไปก็ไป มรึงไปจองห้องก่อนล่ะกันเดี่ยวกรูตามไป” ไม่อยากให้มันรอ เพราะผมมีพีพันอยู่ด้วย กะจะให้แกกลับก่อนแล้วผมค่อยตามไป.....เฮ้อความคิดที่กะจะมอมเหล้าแกไม่ประสพผลสำเร็จแล้ววันนี้.....ความจริงผมก็คะยั้นคะยอแก แต่แกปฏิเสธ...กลับเป็นผมซะอีกที่เกือบจะโดนรุ่นน้องเก็บ.....
หลังจากที่ไอ้เอสกับเพื่อนๆ มันขึ้นรถไปแล้วผมก็ถามพี่พัน..
“พี่พันจะกลับบ้านเลย หรือจะไปต่อกับผมครับ” ตอนนี้ผมผะอืดผะอมมากเลย ของที่กินๆ มันเหมือนมันมาจุกที่คอหอยแหละ....แต่อย่างที่ผมบอกแหละผมน่ะถึงไหนถึงกัน....
“ไปไหนล่ะ แล้วเราไหวเหรอ เมาแล้วไปนอนดีกว่ามั๊ง” อ้าวพี่ พูดไงแบบนี้ล่ะ ฮ่าฮ่า..ผมมีฉุน
“ยังไหวพี่ อีกหลายก๊อก”
“’งั้นไปก็ได้”
จากนั้นผมก็โบกแท็กซี่ไปที่คาราโอเกะ ที่นี่มันเป็นคาราโอเกะสำหรับพวกผมตอนไปต่ออยู่แล้ว มีสาวเสิร์ฟสวยๆ มาคอยบริการด้วย เด็กเสิร์ฟก็อย่างว่า กล้าเล่นกับลูกค้าด้วย...ถ้าคนไหนที่คุยถูกคอ ได้คือได้ ไม่ต้องเสียตังส์....
แท็กซี่วิ่งไปถึงประมาณหมู่บ้านกฤษดานคร ตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆ ไอ้ที่มันจุกคอมันจะออกมาให้ได้...พี่พันคงรู้แหละเพราะแกเห็นหน้าตาผมแย่มากๆ จะอ๊วกออกมาหลายทีแล้ว...
“พี่ครับ จอดรถหน่อยครับ ผมไม่ไหวแล้ว” พี่แท็กซี่ก็ดีครับ แกรีบจอดเลยหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านพอดี....ผมวิ่งลงไป ตอนนี้อะไรที่มันจุกคอผมมันออกมาหมดแล้ว พี่พันแกตามลงมา แกคงจ่ายตังส์แล้วให้แท็กซี่ไปก่อนแกเพราะคิดว่าผมคงใช้เวลานานน่ะ....
“ไหวเปล่าเอก” แกลูบหลังให้ผม ตอนนี้ผมเหงื่อแตก หน้าซีด ไอ้ที่อ๊วกออกมาก็มีแต่น้ำ ....ผมนั่งยองๆ แทบหมดแรง..
“เดี่ยวผมไปซื้อน้ำ กับอะไรร้อนๆมาให้ล่ะกัน’ แกคงเห็นเซเว่น แต่ไกลหน่อยประมาณเกือบร้อยเมตรได้น่ะ..แกเดินไปแล้ว...ส่วนผมยังเอาสิ่งที่มันผะอืดผะอมออกไม่หมด...ผ่านไปสองนาทีคงหมดแล้วแหละ เฮ้อ ไม่น่าเลยอายพี่เค้ามั๊ยนี่ เห็นภาพอันไม่ควรจะเห็นตอนนี้ผมเดินตามแกไปเซเว่น (ตรงนั้นมันปากทางเข้า ยืนนานเป็นเป้าสายตา) ไปถึงเซเว่นเห็นแกกำลังเลือกของอยู่ ผมก็นั่งรอแกหน้าเซเว่นนั่นแหละ นั่งกับพื้น....ตอนผมนั่งไม่ได้สังเกตุนะครบว่ามีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว นั่งเสร็จเลยรู้ อ้าว ผมนั่งลงข้างๆ คนๆ หนึ่ง.....แทบจะโดนตัวเขาด้วย..
"ขอโทษครับ" ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนี่ เมาๆ ผมหันหน้าไปมองเขา โห หน้าตาแมนดีจัง (ฮ่าฮ่า ตอนนี้ผมเมามากเลยครับผีในร่างกายที่ผมสะกดเอาไว้ตอนไม่เมาตอนนี้มันพร้อมจะออกมาได้ทุกเวลาแล้ว)
"ไม่เป็นไรครับ เมามาเหรอ ไปกินที่ไหนมาล่ะ" ผมมองเขาเต็มตา โหผมชอบแบบนี้เลย....ถูกสเป็คดี หน้าตาแมนๆ ไทยๆ บ้านๆ ไม่ได้หล่อมากแต่ไอ้นี่หุ่นมันดีมิหนำซ้ำที่แขนมันยังมีรอยสักทั้งสองข้าง มันเป็นรอยสักที่ผมชอบด้วยดิ ประมาณคล้ายๆ เปลวไฟกงจักรๆ อะไรแบบนี้น่ะ (ตอนไปพัทยาผมเคยเพนท์รอยสักนี้น่ะ มันดูเถื่อนๆดี) แถมตอนนี้มันยังนั่งดื่มเบียร์กระป๋องด้วย....
"ไปงานเลี้ยงรุ่นน้องมาครับ เมาแป้เลย นายชื่ออะไรครับ ผมชื่อเอก.."’ นานๆจะมีคนถูกสเป็คมาสักทีขอคุยด้วยหน่อย ตอนนี้ผมลืมพี่พันไปเลยแหละ .....
"ผมเหรอ โจ้ ครับ ดื่มเบียร์เปล่า" เขายื่นเบียร์ให้ผมน่ะ โหหล่อดีมีน้ำใจ ผมก็รับดิ ฮ่าฮ่า...
"ขอบคุณครับ เดี่ยวผมซื้อมาแทนนะ รอเพื่อนผมออกมาก่อน เพื่อนผมกำลังซื้อของ"
"ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง" คุยกันได้แค่นี้เองผมต้องหยุดคุยกับโจ้มัน...พี่พันออกมาแล้ว ถือมาม่าคัพ น้ำเปล่า ผ้าเย็นมาให้ผมด้วย...
"นี่พี่ผมครับ ชื่อพี่พัน" ไอ้โจ้ก้อพยักหน้า...ฮ่าฮ่า อยากจะคุยอะไรกับมันมากกว่านี้แหละแต่กลัวพี่พันจะรู้....ช่วงนี้ผมก็เลยโซ๊ยมาม่า ผ้าเย็นและน้ำเปล่าไป แต่ก็ไม่ลืมเบียร์ของมันนะ...ของที่มันให้มาจากความจริงใจ ผมจะทิ้งได้ไง ผมดื่มหมดกระป๋อง.... พี่พันเห็นผมค่อยยังชั่วแล้วเลยชวนผมกลับ....
"กลับก่อนนะโจ้ ผมต้องรีบไปทำธุระ" ฮ่าฮ่า จะบอกว่าจะไปกินต่อด้วยกันเหรอเปล่าก็กะไร รู้จักกันไม่ถึงชั่วโมง....
ผมกับพี่พันเดินมาได้ประมาณยี่สิบเมตรแล้ว ผมนึกได้ เสียดายมันเหมือนกัน เฮ้อ ต้องใช้แผนนี้ดีกว่า...
"พี่พันรอผมแป๊บนะ ผมลืมถามอะไรมันน่ะ" ฮ่าฮ่า ผมวิ่งไปหาไอ้โจ้อีกครั้ง ผมเข้าไปขอเบอร์มัน มันก็ให้โดยดี เฮ้อ มิตรภาพครั้งแรก ระหว่างผมกับมัน....ตอนนั้นมันจะคิดว่าผมเป็นเกย์เหรอเปล่านี่...
หลังจากได้เบอร์มันแล้ว พี่พันสงสัยเหรอเปล่าก็ไม่รู้เพราะช่วงที่ขอมันผมไม่ได้ยื่นมือถือให้มันนะ ถามแล้วก้อจำเอาผมความจำเกี่ยวกับพวกนี้ดีอยู่แล้ว...หลังจากที่อยู่บนแท๊กซี่ผมก็เมมไว้...พี่พันคงไม่สงสัย....ไปถึงคาราโอเกะก็เกือบตีหนึ่ง ร้านนี้วันนี้เต็มไปด้วยพวกผม โหไม่รู้มากจากไหนกันนี่ คนเยอะจริงๆ อย่างว่าแหละ เจอแบบนี้ผมจะเหลือเหรอ คืนนั้นที่คาราโอเกะผมทำอะไรบ้างผมจำไม่ได้จริงๆ รู้แต่ว่าพี่พันน่ะลากผมกลับด้วยความทุลักทุเล.....แกส่งผมเสร็จก็กลับไปนอนห้อง กว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบบ่าย...ที่ตื่นน่ะแกโทรมาหาผม แกแซวผมใหญ่เลยน่ะ ....ไหนว่าฉายาขุนรินสุราพ่ายนี่....แหมมันน่าจะตั้งว่าหมื่นเอกหลับคาโต๊ะ....
ประโยคหลังจากนี้คือประโยคที่แกบอกผมอีกวันหลังจากที่ผมนอนสลบไสลไปเกือบค่อนวัน...
"ฟื้นแล้วเหรอ ครับ เอก"
"ครับพี่แต่มันแฮงค์ๆ ปวดหัว..."
"กินมากก็แบบนี้ รู้เปล่ากว่าผมจะลากเอกออกมาได้ เกือบตาย"
"โหขนาดนั้นเชียวเหรอพี่"
"ดีนะ ที่รุ่นน้องเอกที่ชื่อเอสมันช่วยหามขึ้นรถ" โหขนาดนั้นเชียวเหรอกรู.....ผมคิดในใจนี่ต้องผมอายประชาชีอีกเยอะเลย..
"ฮ่า ฮ่า" ผมได้แต่หัวเราะ จะแก้ตัวไงล่ะหลักฐานมันเต็มตาพี่พันแบบนั้น
"ขึ้นมาแล้วก็ยังไม่หมดฤทธิ์นะ พูดนั่นพูดนี่ ร้องไห้ด้วย แถมยังเอาโทรศัพท์ปาหัวผมอีก" โหผมซาดิสขนาดนั้นเชียวเหรอ...
"แท๊กซี่เกือบจะไล่เราลงแล้วแหละ แต่ผมบอกว่าสงสารผมเถอะ ทิ้งไว้ตรงนี้ผมขี้เกียจจะต่อยให้มันหลับ" โหขนาดจะต่อยผมให้หลับเลยเหรอนี่
"ดีนะที่เอกโวยวายได้แป๊บเดียวก้อหลับไป จนถึงหอ กว่าจะปลุกได้เฮ้อ ผมแทบเหนื่อยโชคดีที่ยามใต้แฟลตออกมาช่วยลาก" โหยิ่งฟังแกเล่าผมยิ่งอยากจะแทรกที่นอนของผมหนีไม่อยากฟังแล้วมันอาย....
"พอถึงห้องเอกผมก็เอาผ้าเช้ดตัวชุบน้ำเช็ดตัวให้ แล้วผมก็กลับ เฮ้อ ทีหลังอย่ากินเยอะดิครับ"
"ครับ พี่แต่ได้ไง รุ่นน้องมันท้าแหยงๆ แบบนั้น แต่ไม่เป็นไรพี่ ถ้าไปกับพี่พันอีก ผมจะเมาให้หนักกว่านี้ ฮ่าฮ่า" แหย่ไปงั้นแหละ ...
"ไม่ไปด้วยแล้ว กินกันเหมือนจะอาบเลย ไม่ไหวไม่หวาย"
"น่านดิพี่ เฮ้อ เสียชื่อฉายาขุนรินสุราพ่ายของผมหมด"
"ง้นผมเปลี่ยนให้ใหม่ล่ะกัน หมื่นเอกหลับคาร้าน"
"โหไม่เอาพี่ เสียยี่ห้อหมด แล้วพี่อยู่ไหนนี่ บ้านเหรอเปล่า"
"เปล่าผมมาชลบุรีน่ะ มาธุระนิดหน่อย"
"ครับ" ถ้าผมเฉลียวใจสักนิดตรงนี้ว่าพี่พันไปทำไมชลบุรี ผมอาจจะคิดอะไรบางอย่างทันก็ได้....แต่อย่างว่าแหละเรื่องแบบนี้มันเหมือนฟ้ากำหนดไว้แล้ว.... ผมจะไปแก้ไขมันได้ไง....
คุยกับพี่พันได้สักพักผมขอวางก่อน ไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้ได้ฉายาใหม่จากพี่พันซะแล้ว หมื่นเอกหลับคาร้าน กรูจะบ้าตาย..........
-
มีไรที่ชลหรือ
น่ากัว
o21 o21 o21
-
เมืองชล?
อะไรกันเคอะ เมืองชลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล :m11:
-
...........ไปทามมายยยยยยยยยย............. o11 o11 o11
-
ชลบุรี มีอะไรที่นั่นเหรอ :m11: :m11: :m11:
-
เสือไบ:the series (ตอน 45)
วันนี้วันที่ 30 ธันวาคม แล้ว ความสัมพันธ์ของตัวละครที่สำคัญกับผมในปีนี้ที่ผ่านมา.......ผมขอสรุปอย่างคร่าวๆ เลยล่ะกัน.....
No.1
ผมกับพี่พีตอนนี้ยังคงไม่คุยกัน แม้บางครั้งเรามองหน้ากัน ใจอยากจะพูดอยากจะถาม แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ผม หรือ แก ต้องคิดต้องชะงักไป ถ้าถามว่าทำแบบนี้แล้วสิ่งที่ผมต้องการมันสำเร็จตามที่ผมหวังเหรอเปล่า ไม่รู้นะครับ แต่ที่แน่ๆ ผมใช้หนี้บัตรเอเม็กไปเกือบครึ่งแล้ว ส่วนกรุงไทยธนวัฎ ยังเหมือนเดิม ส่งแต่ดอกทุกเดือน ส่วนเงินกู้สหกรณ์ออมทรัพย์ผมต้องส่งเป็นรายเดือนอยู่แล้ว...ส่วนพี่พี.....บัตรเอเม็กแกปิดไปแล้ว ส่วนธนวัฎแกยังเหมือนเดิม ส่วนสหกรณ์ก็ส่งเป็นรายเดือนเหมือนผม .....ถ้าถามว่าตรงอย่างที่ผมหวังเหรอเปล่าผมบอกว่าตรงครับ หนี้สินเราเริ่มลดลงอย่าเห็นได้ชัด และถ้าถามว่าผมจะกลับไปคืนดีกันอีกเหรอเปล่า บอกเลยครับว่ามีแน่นอน ผมกับพี่พีมันตัดกันไม่ขาดหรอก มันเหมือนมีความผูกพันธ์อะไรบางอย่างมาเชื่อมความสัมพันธ์ของเรา....ตอนประมาณกลางเดือนนี้ช่วงวันเกิดแก แกเหมือนจะเศร้าๆไงไม่รู้ก็เพราะปีแล้วผมกับแกไปฉลองวันเกิดด้วยกัน แต่ปีนี้ไม่มีผม...แกก็ไม่ได้ไปฉลองกับใครนะ.....แต่ผมก็ไม่ใจร้ายนะครับ ผมส่ง SMS วันเกิด ไปให้แก....
No.2
แล้วผมกับพี่พันล่ะ....หลังจากวันที่ผมโค-ตะ-ระ เมาจนแกต้องหามขึ้นแฟลตผมก็ไม่ได้เจอแกอีกเลย เพราะอะไรเหรอ ผมต้องสอบไง ผมยังเรียนไม่จบเลยนะ....เทอมนี้ลงทะเบียนสี่ตัว เป็นตัวรีเกรด 2 ตัว แล้วเป็นตัวช่วยอีกสองตัว(ฮ่าฮ่า ประมาณวิชาการใช้ห้องสมุดและสังคมศึกษา) เกรดผมไม่พอที่จะลงทะเบียนวิชาโปรเจคครับ มันติดอยู่แค่นี้เอง......ความสัมพันธ์ของผมกับพี่พันมันราบเรียบอยู่ ก็อย่างที่เคยบอกแหละ ขอให้ผมแน่ใจว่าถ้าผมทำอะไรกับแกไปผมจะไม่โดนบาทา หรือ แกเลิกคบผมขึ้นมา แต่ถามว่าแค่นี้ผมพอใจแล้วเหรอ ผมบอกเลยว่าผมพอใจแล้วอย่างที่ผมเคยบอกแหละ แค่อยู่ใกล้คนที่ผมรักผมก็พอใจแล้ว ...ความรักต้องห้ามจะเอาอะไรมากมาย ผมไม่ได้หวังที่จะมีเซ็กส์อะไรกับแกนี่.... ผมต้องการทั้งตัวทั้งหัวใจต่างหาก...
ไอ้เรย์...
ผมกับมันก็สนิทกันเหมือนเดิม มันคอยโทรชวนผมไปดื่มเหล้าบ่อยๆ ถึงมันจะแบ่งเวลาให้แฟนมันมากกว่าผม ผมก็ไม่ว่านะครับ มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์อยู่แล้ว.....
ไอ้กาย
ไอ้นี่ นานๆผมจะเจอมันสักที ก็อย่างที่บอกแหละ มันออกต่างจังหวัดบ่อย ออกไปทำไมผมไม่เคยถามนะ เวลามันกลับมาหรืออยู่กทม.มันก็โทรหาผมและชวนผมไปดื่มเป็นประจำ....
ไอ้เอ็กซ์
ไม่ได้ข่าวมันเลยครับ เหมือนมันหายจากสารบบของผมไปเลย....
ยัยกระเหรี่ยง...
เขาแต่งงานมีลูกแล้วหนึ่งคน วันแต่งงานผมไม่ได้ไปหรอกครับ ยังทำใจไม่ได้ กลัวไปงานแต่งผมจะสติแตกมาอีก...
พี่ติ๊กกับพี่ตั้น.....
สองคนนี้ย้ายไปจากที่ทำงานผมปีกว่าๆ แล้ว สุขสบายดี พี่ตั้นยังโสด ส่วนพี่ติ๊กแกยังเหมือนเดิม นิสัยเป็นไงมีเมียแล้วก็ยังเหมือนเดิม เฮ้อ เพลาเรื่องเที่ยวหญิงกับเรื่องเหล้าลงหน่อยนะครับ น้องนุ่มเป็นห่วง.....
ไอ้เอสและผองเพื่อน...
ตอนนี้ผมกับมันสนิทกัน เหมือนผมกับมันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นไปเลยแฮะ มันชอบชวนผมไปดื่มเหล้าที่หอที่มันพักเป็นประจำ พอผมไปมันก็ลากรุ่นน้องมากินด้วย เฮ้อ สุดท้ายก้อเมาเหมือนหมาทุกที....
อีกคนที่จะพูดไม่ได้ก็คือ ไอ้โจ้....
ฮ่าฮ่า คืนนั้นผมเมา ผมไปขอเบอร์มันมา แต่หลังจากที่สร่างเมาแล้วผมจำไม่ได้ ว่าเบอร์ใคร ผมเลยโทรไปดู ทีแรกมิสคอลไป สองที (ฮ่าฮ่า อ่อยเหยื่อไปก่อนไม่มีข้อมูลจริงๆ ผมจำมันไม่ได้จริง)...มันโทรมา...
"สวัสดีครับ ใครน่ะ" ผมถามมันก่อน...
"อ้าวคุณโทรหาใครล่ะ" น้ำเสียงมันมีน้ำโห...
"ผมเมมไว้ว่าโจ้ ครับ แต่ผมไม่รู้ว่าได้เบอร์มาจากไหน..."
"คุณไปเอาเบอร์มาจากไหนล่ะ"
"ขอโทษครับ ได้มาเมื่อคืน แต่ผมเมาผมจำไม่ได้จริงๆ" สารภาพไปตามความจริง น่าอายจริงๆ
"เมื่อคืน คุณชื่อเอกเหรอเปล่า"
"เมาขนาดนั้นเชียวเหรอครับ ผมคนที่ให้เบียร์....คุณดื่มไงหน้าเซเว่นตรงกฤษดานคร" เท่านั้นแหละ ความทรงจำของผมมันกลับมาทันทีเลยแฮะ...กรูจะบ้าตาย เมาบ้าเมาบออะไรแบบนั้นเมื่อคืน....
"วันนี้ไม่ไปไหนเหรอครับ"
"ไม่ไป ครับ ไม่มีเพื่อนไป"
"เออ ขอโทษนะครับ โจ้พักอยู่แถวไหนครับ" ผมถามมันไป....
"อยู่ที่............." มันบอกสถานที่ชัดเลย..... ผมเอ๋อเลย...ทำไมต้องเอ๋อเพราะ...
"เอ๊ยผมก็อยู่แถวนี้แหละ" มันอยู่หอที่ผมเคยเรียน ตึกเดียวกับไอ้เอสด้วยน่ะ โหไรนี่ มันหลอกผมเหรอเปล่านี่ ผมขอพิสูจน์หน่อยล่ะกันว่าชัวร์หรือมั่วนิ่ม........
"โจ้กินข้าวเหรอยังครับ ผมยังไม่ได้กิน มากินด้วยกันเหรอเปล่า ที่ป้อม......เดี่ยวผมเลี้ยง..." ที่ผมเรียกว่าป้อม เพราะมันคือสถานที่กินเหล้าคล้ายป้อมยาม......
"ก็ได้ครับ กี่โมงล่ะ" ผมมองเวลา....
"อีกสามสิบนาทีเจอกันที่ป้อม...เลยนะ" หลังจากวางสายแล้วผมก็ไปตามนัด จะพิสูจน์ว่ามันแหลผมเหรอเปล่า...อีกอย่างถ้ามันไม่โกหกผมก็ได้เจอมัน ผมชอบมองมันจริงๆ แมนๆ เถื่อนๆ ....ภาษาที่ผมใช้นิยามันก้อคือ เอี้ยสะใจดีจริงๆ..... ฮ่าฮ่า........
สามสิบนาทีผมขี่บีเอ็มเอ็กซ์ไป ไปถึงมันอยู่รอผมอยู่แล้วโห....มันไม่ได้หลอกผมนี่ งั้นผมเริ่มตะหงิดๆ แล้วแหละคนที่อยู่ตรงนั้นได้มันต้องเป็นคนที่เรียนที่นั่น ถ้ามันเรียนที่นั่นมันก้อต้องเป็นรุ่นน้องผม... โหผมนึกไปแล้วสยอง เกิดเมื่อคืนผมเมาหลุดไปทำอะไรมันมาขึ้นมาผมจะเหลือเหรอนี่ ตอนนี้ข่าวคราวมันคงกระจายไปแล้วแหละว่าผมเป็นเกย์ เฮ้อ นึกแล้วขอบคุณพี่พันเลยผม ที่เข้ามาขัด ไม่งั้น....นึกภาพไม่ออก....
วันนั้นผมเลี้ยงข้าวและเบียร์คืนครับคุยไปคุยมา ผมถามมันว่ารุ่นไหน มันก็บอกว่ารุ่น.....(รุ่นก่อนไอ้เอสหนึ่งปี) เฮ้อทีหลังผมต้องระวังให้มากกว่านี้แล้ว(เมาแล้วต้องพยายามสะกดผีในตัวอย่าให้มันไปรุ่มร่ามกับใคร ฮ่าอ่า)... อะไรบางครั้งสิ่งที่ไม่อยากเปิดเผยผมต้องพยายามเก็บซ่อนมันไว้ให้มิดชิดให้ได้...เพื่อประโยชน์ของผมเอง....
ฮ่าฮ่า นี่คือ ตัวละครที่สนิทๆ กับผมในช่วงปีนี้......
วันนี้หลังจากที่ผมกินเลี้ยงที่หน่วยงานเสร็จแล้ว ผมก็รีบกลับ(ความจริงพี่พีเป็นตัวตั้งตัวตีจะไปต่อกันแต่ผมตัดสินใจไปเลยว่าไม่ไปด้วย) วันนี้ผมนัดพวกไอ้เอส ไอ้โจ้ และเพื่อนๆ ไอ้เอสมากินเหล้าที่แฟลตผม....กะจะเลี้ยงฉลองวันปีใหม่วันนี้ผมให้พวกมันมาตกแต่งบรรยากาศห้องผมให้เป็นประมาณปีใหม่ตั้งแต่บ่าย ให้มันจัดการอาหาร,เหล้าให้พร้อมโดยผมให้งบมันไว้ (วันนี้มีไอ้เรย์เป็นแขกด้วยแหละ.....และผองเพื่อนที่tags เป็นแขกด้วยแหละ) โหแล้วห้องผมจะพอจุเหรอเปล่านี่....ห้องไม่ใหญ่มากคงจุได้ประมาณสิบห้าคน ดีนะวันนี้ไอ้แจ๊คมันไม่อยู่....ใกล้ถึงแฟลตแล้ว ตื๊ดๆ อ้าวพี่พันโทรมา.....
"หวัดดีครับพี่" ช่วงนี้ผมไม่ได้เจอพี่พัน หลังจากแข่งกีฬาหน่วยงานเสร็จผมติดสอบแล้วอีกอย่างพี่พันแกก็พักร่างกายด้วย ซ้อมมาเกือบปี ขอพักปิดซีซั่นหน่อย (เหมือนนักเทนนิสมืออาชีพเลยนะพี่)
"หายไปเลยนะเอก ทำไรอยู่ครับ เพิ่งกลับเหรอ"
"งานเลี้ยงที่ฝ่ายเพิ่งเสร็จครับ"
"แล้วไม่ไปไหนต่อเหรอ แล้วนี่กลับต่างจังหวัดเหรอเปล่า"
"เดี่ยวผมมีงานเลี้ยงที่แฟลตล่ะพี่...ว่างเปล่าพี่มาแจมดิ....มีร้องเพลงด้วย พรุ่งนี้ผมไปเค้าดาวน์ที่เวิลเทรด"
"ไปวันนี้ดีกว่า เดี่ยวผมไปแจมล่ะกัน ที่ห้องใช่เปล่า"
"ครับ รอนะพี่" โหห้องผมจะจุคนพอเปล่านี่..... แต่ไงไม่พอก็ต้องอัดกันล่ะ..
สี่ทุ่มแล้ว ตอนนี้ ห้องผมมีสมาชิกเกือบยี่สิบคนแล้ว โหไม่รู้มันมาจากไหนมากมาย พี่พันก็มานะ ไอ้โจ้ก็มา คืนนี้ความรู้สึกที่ผมมองมันไม่เหมือนวันนั้นแล้ว ผมชอบมันก็จริง แต่...ผมเป็นเสือนี่ เป็นเสือต้องหาเหยื่อไกลบ้าน หาเหยื่อใกล้ๆ มีแต่จะทุกข์ใจ ฮ่าฮ่า....โหพี่พันตอนนี้ดูแกจะสนิทกับพวกรุ่นน้องผมไปแล้ว .....มีน้องบางคนมันชอบถามผมจังว่าพี่พันเป็นใคร...ผมก้อบอกว่ารุ่นพี่ที่รีไทร์แล้ว...ขืนบอกความจริงดิ มีหวังโดนอีกแหละ...คืนนี้พวกเราสนุกกันเต็มที่ เหล้าหมดไปหลายขวดร่วมโหล พอๆ กับเป็ปซี่พี่พันแหละ ฮ่าฮ่า.....
พรุ่งนี้ ผมนัดกันไปเวิลเทรดครับ ไปเคาท์ดาวกัน... กับไอ้เอส ไอ้โจ้......ส่งท้ายปีนี้หน่อย........
-
เสือไบ:the series (ตอน 46)
ผมตื่นมาเกือบบ่ายสองแล้วแหละเมื่อคืนหนักมากๆ เลย เฮ้อ ตื่นขึ้นมาโหศพเกลื่อนห้องเลย...สภาพแต่ละคน (ฮ่าฮ่า เมาเหมือนหมาอย่างไงอย่างงั้นเลย บางคนนุ่งแค่กางเกงในตัวเดียวนอน) โหนอนอัดไปได้ไงนี่ เกือบยี่สิบคน ผมมองหาพี่พัน แกคงกลับไปแล้ว..เฮ้อ..หนีกลับไม่ล่ำลาเจ้าบ้านเลยนะ หรือว่าแกล่ำลาแล้วแต่ผมเมาจำไม่ได้......
ผมจัดการปลุกไอ้ศพที่นอนเกลื่อนกลาด เฮ้อไอ้พวกนี้....ไอ้โจ้ตื่นแล้ว มันนอนน่ารักดี ใส่เสื้อกล้ามสีขาวโชว์รอยสัก เฮ้อ เห็นแล้วใจผมตุ้มๆ ต่อมๆ.... หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาคุยกับไอ้โจ้....
"เอ๊ย เดี่ยวกรูกลับบ้านที่คลองเตย ก่อนนะ เจอกันตอนห้าโมง ที่หน้าซุ้มเบียร์....... นะ อย่าลืมปลุกไอ้เอสด้วยล่ะ.."
"อ้าวทำไมไปเร็วขนาดนั้นล่ะล่ะพี่ " มันสงสัย...
"วันนี้ต้องรีบไปจองโต๊ะหว่ะ ไม่รีบไป มีหวังได้ไป เค้าดาวน์กันที่อื่นแน่เลย ยิ่งวันนี้มีเวทีใหญ่ถ่ายทอดสดด้วย คนต้องเยอะแน่ๆเลยหว่ะ..." หลังจากคุยกับมันแล้วผมก็ออกจากแฟลต ไปบ้านลุงที่คลองเตย....แต่ก่อนไปบ้านลุงขอไปเดินซื้อเสื้อกับกางเกงที่ห้างก่อนล่ะกัน ไหนๆ ก็ปีใหม่แล้วไปซื้อเสื้อใหม่ ใส่รับปีใหม่หน่อยดีกว่า
ผมไปห้างสรรพสินค้าเซนทรัลชิดลม วันนี้คนที่นี่เยอะ... คนคงมาจับจ่ายชื้อของช่วงสิ้นปี. แต่ถนนที่ผมผ่านมารถค่อนข้างจะโล่ง สงสัยผู้คนคงออกต่างจังหวัดกันหมด...ผมได้เสื้อมาสองตัวกางเกงหนึ่งตัว..ของฝากให้แม่ผมอีกนิดหน่อย(พรุ่งนี้จะกลับไปหาแม่ที่ต่างจังหวัด)....ไปถึงบ้านลุงเฮ้อ ไม่มีอะไรทำเลยจริงๆ แฮะ จะนอนต่อก็กลัวจะหลับยาว..อาบน้ำแต่งตัวเลยดีกว่า....ฮ่าฮ่าใส่เสื้อใหม่ที่ซื้อวันนี้เลย (เหม็นสาบกลิ่นที่ไม่ได้ซัก...) ฮ่าฮ่า วันนี้ใส่เสื้อสีแดงแขนยาวตัวเก่งทับด้วย......
ห้าโมงแล้วผมมาถึงหน้าเวิลเทรด มองหาพวกไอ้เด็กเปรต (ไอ้โจ้กับไอ้เอส) อ้าวยืนหน้าสลอนคุยโทรศัพท์กันอยู่...โหวันนี้คนเยอะแฮะ ท่าทางจะมาจองโต๊ะกัน... อีกอย่าง มันมีเวทีใหญ่ของโทรทัศน์ช่องหนึ่ง มีการเตรียมงานเตรียมเวทีกันอยู่....
"หวัดดีพี่" มันเดินมาหาผมแล้ว ไอ้เอสวันนี้แต่งตัวธรรมดา(เสื้อยืดกางเกงยีนส์ รองเท้าแตะหูคีบ) แต่ไอ้โจ้แม่ง มันแต่งฮิพฮอพเลยครับ เฮ้อกรู..ไม่สงสารหัวจิตหัวใจกรูบ้างเลยนะมรึง กรูยิ่งชอบๆ แบบมรึงอยู่.....
"เอส เดี่ยวมรึงเอาเงินไป เข้าแถวต่อคิวจองโต๊ะตรงนั้นเลย รีบๆ เดี่ยวโต๊ะหมด" โหตอนนี้ต้องแบบนี้เลย คนเริ่มมาจองโต๊ะกันแล้ว เฮ้อ ขนาดมันแค่เคาท์ดาวน์ธรรมดานะนี่ ไม่มีคอนเสิร์ต อะไร (แต่เวทีใหญ่มีคอนเสิร์ต ดารานักร้องมากันตรึม)
ผมได้โต๊ะนั่งแล้ว จะรอช้าไปไยล่ะ สั่งเบียร์มาดื่มกันเลย...(คูปองสองพันนะครับ หมดซื้อต่อได้)ตอนนี้ประมาณเกือบทุ่ม คนเต็มทุกโต๊ะแล้ว โหบรรยากาศแย่งกันกินแย่งกันหายใจกันจริงๆ แต่ไงก็ต้องทน ปีหนึ่งมีครั้ง.....ตอนนี้เราสามคนไม่ค่อยชนแก้วกันหมดแล้วนะครับ เหตุผลง่ายๆ ที่ผมบอกมันก็คือเปลือง (แต่จริงๆร่างกายผมไม่ค่อยไหวน่ะ เมื่อวานดื่มเยอะ นอนน้อย...แต่ไงดึกๆคงก้อสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว....)
"พี่นุ่มจะว่ามั๊ยครับ เดี่ยวมีรุ่นน้องมาอีกสามคน" โหไอ้เอาเข้ มรึงมาบอกทำไมป่านนี้ มันจะนั่งกันไหนนี่....
"มาได้แต่จะมีเก้าอี้นั่งเหรอ มันต้องเสียตังส์เพิ่มด้วยนะ" วันนี้ที่นี่มันขายโต๊ะล่ะสี่ที่ครับ ถ้าเกินซื้อเพิ่ม......
"ได้ๆ พี่เดี่ยวน้องช่วยจ่าย" เฮ้อ กรู..... แต่ก็ดี คนเยอะ บรรยากาศจะได้เหมือนแบบเทศกาลเฉลิมฉลองหน่อย
ตื๊ดๆ เวนใครโทรมาตอนนี้ล่ะ เสียงดนตรีดังมากๆ จะคุยไงล่ะ...อ้าวไอ้เวนกาย...เดี่ยวต้องไปหาที่เงียบๆ ก่อนแล้วค่อยคุยกับมัน..ผมออกไปรับโทรศัพท์ในเวิลเทรด เลยครับ...
"ทำไมรับช้าวะ กรูจะวางแล้ว เป็นไรหอบแดกเลยมรึง"
"กรูวิ่งมาหาที่เงียบๆ มารับโทรศัพท์มรึงไง ตอนนี้กรูมาเค้าดาวน์หน้าเวิลเทรด"
"อ้าวเหรอ ไม่ชวนกรูเลนะ สาด"
"อ้าว มรึงอยู่ไหนล่ะ มากินกับกรูได้เลย"
"กรูกะจะไปร้านรูท 66 กับ ลูกค้า คงนั่งกันยันเช้าแหละ" ลูกค้า..... เออลืมไปมันมีสปอนเซอร์เลี้ยงนี่หว่ะ...
"โหจะนั่งกันยันเช้าเลยเหรอ แค่สองคน"
"สองคนที่ไหนล่ะ เดี่ยวเพื่อนกรูมาเพิ่มอีกสอง ไอ้บีม ไอ้เจ มรึงก็รู้จักดิ" อือ ผมรู้จักมัน แต่ไม่สนิทแค่เคยคุย..
"เดี่ยวเที่ยงคืนกรูไปแจมด้วยดีกว่า ท่าทาง ที่นี่จะแยกย้ายกันก่อนหว่ะ"
"อือ ได้ๆ ถ้ามาก็โทรมาล่ะกัน บายนะ" ที่ผมบอกว่าคงแยกย้ายกันก่อนก็เพราะว่าผมมาเค้าดาวน์ที่นี่สองปีแล้ว ยังไม่เห็นใครอยู่ได้ถึงห้าทุ่มเลย ยกเว้นผมน่ะ เดี่ยวชนๆ กันไป แม่งเมา แม่งอ๊วก หายกันไปทีละคนทีละคน...จนผมต้องไปต่อคนเดียวกับเพื่อนๆ (ส่วนใหญ่ก็จะไอ้กาย กับไอ้เรย์) ทุกครั้งไป....
หลังจากที่คุยกับไอ้กายเสร็จผมก็กลับมาโต๊ะ ดนตรีตอนนี้คึกคักมากเลย มาถึงโต๊ะแม่งมากันแล้วแฮะไอ้พวกรุ่นน้องที่ตามมา...เฮ้อ จากที่นั่งสบายๆ ตอนนี้เป็นแออัดเลย ...ดนตรีมันส์....คนเยอะ ตอนนี้คนไม่รู้มาจากไหนกัน ทั้งข้างนอกข้างใน... เวลาพวกผมจะไปฉี่ทีต้องทำใจ ไปทีตอนกลับมาปวดฉี่อีกแล้ว คือมันไม่มีที่เดินเลย คนต่อกันเหมือนกับหนอน เฮ้อ คิดถูกคิดผิดที่มาที่นี่......
เกือบห้าทุ่มแล้ว แต่ละคนเริ่มเมา รุ่นน้องของผมบางคนเมา บางคนหายไปยังไม่กลับ โทรศัพท์ตามแต่ละทีก็แสนจะยากเย็นเฮ้อ... ผมเลยปล่อยๆ ไป ที่โต๊ะผมตอนนี้เหลือผมกับไอ้เอส เท่านั้นส่วนไอ้โจ้ กับรุ่นน้องหายไปหมด......
"พี่นุ่ม เมายังพี่" มันเริ่มถามผม... ตอนนี้บนเวทีมีพิธีกรมาเล่นเกมส่งท้ายปีใหม่ เกมไร้สาระประมาณถือแก้วเบียร์ขึ้นไปดื่มแล้วได้ของขวัญปีใหม่ประมาณนี้ ใครชนะจะได้ ของขวัญพิเศษ....
"ยังพี่ เฮ้อทำไมคนเยอะแบบนี้ล่ะ"
"ก็แบบนี้ทุกปี แหละ ปีที่แล้วกฌเยอะแบบนี้" มันพูดเสร็จผมก็ชนแก้วกับมัน แหม ก้อบรรยากกาศการเฉลิมฉลองขึ้นปีใหม่นี่ มันต้องชน บุรี เอ๊ย ชนแก้วกันเป็นของธรรมดา.....
ใกล้เที่ยงคืนแล้ว ตอนนี้พิธีกรบนเวทีเริ่มเข้าบรรยากาศการนับย้อนหลังแล้ว 60...59.....58....5..4...3...2..1 หลังจากสิ้นเสียงก็มีเพลงสวัสดีปีใหม่แล้ว ผองไทยจงแคล้วปวงภัย ช่วยกันรับขวัญปีใหม่ เถลิงฤทัยไว้มั่น สุขศรีปีใหม่หมาย สุขใจและกายรวมกัน สำราญสำเริงบันเทิงมั่น ........จากนั้นพอจบเพลงก้อมีเสียงไชโย ไชโย ไชโย แล้วก้อตามด้วยพลุ สีสวย จุดกันดังสนั่น พวกผม(ผมกับไอ้เอส)ยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มและนั่งมองด้วยความประทับใจ เฮ้อ มาที่นี่ก้อต้องการแค่นี้แหละ....(วันส่งท้ายปีเก่าแต่ละปีผมไม่เคยได้ฉลองกับพี่พีเลย เพราะพี่พีแกกับต่างจังหวัดส่วนผมก็นิยมมาที่นี่แหละ...ส่วนพี่พันปีนี้ปีแรกที่ผมสนิทกับแก... แกโทรมาบอกว่าอยู่ชลบุรี)
จะตีหนึ่งแล้วแฮะผ่านวันใหม่ของปีใหม่มาแล้ว เกือบชั่วโมง ตอนนี้คนเริ่มทยอยกลับแล้ว (ที่นี่มันเปิดถึงเช้าเลยนะ) ที่โต๊ะผมตอนนี้ก็เหลือผมกับไอ้เอส เฮ้อ หนีกลับกันหมดนะพวกเวน...
"พี่นุ่ม เดี่ยวน้องกลับก่อนนะ รู้สึกไม่ไหวจริงๆ" ผมมองหน้ามันโหคงไม่ไหวจริงๆแหละ มันคงไปอ๊วกมาหลายรอบแหละ...
"อือ หมดเหยือกนี้เลิกเลยล่ะกัน เดี่ยวกรูไปส่งมรึงขึ้นแท๊กซี่" เบียร์เหลืออีกไม่เยอะหรอกครับตอนนี้....หลังจากดื่มกันหมดแล้วผมกับไอ้เอสก้อกลับ... มันนั่งแท๊กซี่กลับ(คงรอนาน คืนนี้คนเยอะมากๆ) ส่วนผมนั่งรถไฟฟ้าไปลงที่สถานีเพชรบุรีเพื่อไปต่อแท๊กซี่ไปหาไอ้กายที่ อาร์ซีเอ....เฮ้อตอนขึ้นรถไฟฟ้าบรรยากกาศมันซืมๆ เศร้าๆ ไงไม่บอกก็คงไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่นะนี่....ผมเห็นคู่หนุ่มสาวๆ หลายๆ คู่เค้าสวีทกัน เฮ้อ บรรยายเป็นเพลงดีกว่า เอาเพลงนี้.....
http://www.bangkokcity.com/2003/service/board/detail.php?home=musicsmall&boid=44504
มองเวลาก็เกือบเที่ยงคืน
สิ้นคืนนี้ ก็เป็นเวลาของปีใหม่
มองทางใดมีแต่แสงไฟ
สวยเพียงไหน หัวใจก็จำได้เลือนลาง
มีเพลงเปิดดัง มีผู้คนรอบกาย หัวใจก็ยังเงียบงัน
อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ
คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ
อยากมีคนพิเศษ จับมือกันข้ามผ่าน
คืนสำคัญอีกคืน ที่ความเหงาคืบคลาน...หัวใจ
รอเวลาจะผ่าน ข้ามปี
ข้ามคืนนี้ เหมือนเดิมด้วยใจที่ว่างเปล่า
มองทางใดเจอแต่เรื่องราว
ของความรัก ของคนที่มาคู่เคียงกัน
ชีวิตผมก็คงเป็นเหมือนเพลงนี้ เฮ้อ ชีวิตนี้ผมจะมีคนรัก...คนจริงใจมาดื่ม...มาอยู่ในคืนแบบนี้กับผมบ้างเหรอเปล่าหนอ...ตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่พ่อกับแม่ และก็เพื่อนๆ ที่ฉลองกับผมตอนปีใหม่ทุกที....เฮ้อตอนนี้ผมต้องการแค่ใครสักคน...ใครสักคนที่ผมอยากอยู่กับเขาในค่ำคืนนี้...ใครสักคนที่ผมอยากเห็นรอยยิ้ม...อยากจะคุย...อยากชนแก้วด้วย...แต่...เฮ้อ ตอนนี้ผมมีแค่ความเหงา...ความเหงาเท่านั้นอยู่เคียงข้างผม.....ความเหงาตอนนี้รสชาดเป็นอย่างไงผมรู้สึกได้ดีเลย....เฮ้อขนาดรู้นะว่าความเหงาเป็นสิ่งที่เราคิดที่เราจินตนาการไปเอง.....เพียงแต่ถ้าเราไม่คิด....เราก็ไม่เหงาแล้ว…. แต่เฮ้อ......พูดมันง่ายแต่เวลาทำจริงๆทำไมมันช่างยากเย็นแบบนี้..............
ผมมาถึงร้านรูท 66 แล้ว คนยังแน่นร้านอยู่เลย ผมโทรหาไอ้กายมันหลายรอบมันไม่รับผมว่ามันอาจจะไม่ได้ยิน...เสียงเพลงมันดังมากๆเลย... ผมเดินเข้าไปในร้านรู้ครับว่ามันน่าจะนั่งตรงไหน อ้าวเจอจริงๆ นั่งกันสี่คน(มัน....ไอ้เจ..ไอ้บีม..มิสเตอร์เชน) โหมันกับมิสเตอร์เชนนั่งกอดกันใหญ่ ไอ้บีม ไอ้เจ แดนซ์กระจายกันอยู่.... สี่คนนี้ผมสนิทกับไอ้กายคนเดียวครับ คนอื่นแทบจะไม่รู้จักเลย (นี่ผมคิดถูกเปล่านี่ที่มา) แต่เอาน่ามาแล้ว ทำตัวให้ร่าเริงหน่อย...
หลังจากที่ได้แก้วเหล้าแล้วผมก็โซ่โล่เลย โดยมีไอ้กายเป็นคู่ชน (แหมมรึงแฟนมรึงไม่ว่าหรอกก้อกรูชนแก้วกับมรึงแล้วก้อชนแก้วกับแฟนมรึงด้วย) ตอนนี้ผมเหมือนสติแตกไปแล้ว แดนซ์กระจายอย่างเดียว ก็จะคุยกับพวกไอ้บีมไอ้เจก็ไม่ไหว เสียงดังมากอีกอย่างก้อไม่ค่อยสนิทกับมัน....ตอนนี้ขอเต้นดีกว่า...
เต้นไปเต้นมา มีโต๊ะข้างๆ ยื่นแก้วมาชนด้วย แหมเค้ามีไมตรีชนด้วย...มีเหรอผมจะปฎิเสธล่ะ ชนมาก็ชนตอบ...ผมไม่ชนแก้วกับคนที่ชนผมคนเดียวหรอกครับ ผมไล่ชนแก้วกับทุกคนในโต๊ะนั้นเลย....เฮ้อตอนเมาก็แบบนี้แหละหลังจากชนกันหลายครั้งเข้า ผมกับคนที่ชนผมครั้งแรกก็คุยกัน....
"ชื่ออะไรครับ" มันเริ่มถามผมก่อน....
"เอกครับ นายล่ะ"
"วี ครับ นายทำงานอะไรเหรอ ผมเป็นทหารเรือ" มันถามผมต่ออีก
"ผมทำงานราชการครับ อยู่แถว......."
"อ๋อรู้จักครับ" เราคุยกันอีกหลายเรื่อง ไม่ได้คุยกับไอ้วีคนเดียวนะผมคุยกับเพื่อนๆ มันด้วย ตอนนี้ ไอ้กาย มันคงคิดว่าผมทิ้งมันแล้ว (แหมก็มรึงเล่นกอดกันซะขนาดนั้นจะให้กรูไปกวนอีกเหรอวะ)
ผมเต้น ดื่ม ชน ประมาณ สองชั่วโมง ตอนนี้ก็ตีสามแล้ว เหนื่อยๆ เบื่อ ไงไม่รู้แหละ ตอนนี้บรรยากาศความเหงามันเข้ามาก่อกวนผมอีกแล้ว ผมเลยเดินออกมาข้างนอก มาสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อย ข้างในก็อย่างว่าแหละควันบุหรี่เต็มไปหมด......นั่งได้สักพักกำลังชั่งใจดีว่าจะกลับเลยหรือจะเข้าไปข้างในอีก... อ้าวไอ้วีกับพวกเดินออกกันมาแล้ว..มันเห็นผมมันก็เดินมาทักผม....
"กลับก่อนนะ จะไปต่อกันที่คาราโอเกะแถวสะพานควาย."
"อ้าวเหรอ อยากไปด้วยจังหว่ะ" ฮ่าฮ่า พูดออกไปได้ไงไม่รู้...
"ไปซิ ไม่แพงหรอร้านนี้ มันเป็นแบบคาราโอเกะหยอดเหรียญช่วยๆ กันออก"
"เอาดิ ไปก็ไป" โหใจง่ายจริงๆ แฮะผม ผมก็แบบนี้แหละ กลับบ้านไปก็เหงา จะกลับเข้าไปก็อย่างว่าเห็นไอ้กายกับมิสเตอร์เซนกอดกันกลมแบบนั้น (บอกตรงๆ ว่าอิจฉา อยากอยู่ในอ้อมกอดมันบ้าง ฮ่าฮ่า..)
พวกผมนั่งแท๊กซี่มาถึงสะพานควาย.....ร้านสมฐานะจริงๆ ต้องผ่านตลาดเดินผ่านประมาณน้ำคลำเข้าไปด้วย ...ไปถึงร้านยังมีแขกอยู่หลายโต๊ะพวกผมก็อย่างว่าแหละสั่งๆๆๆ กินร้อง... จนเช้าผมก็ขอตัวกลับ....
เฮ้อใครที่คิดว่าผมมากับพวกนี้เพื่อหวังเซ็กส์....เข้าใจผิดนะครับ ผมแค่ต้องการเพื่อน....ต้องการมิตรภาพ..ต้องการอะไรก็ได้ที่ผ่านมาในชีวิตผม.....ที่ไม่ทำให้ผมเหงา...ผมต้องการแค่นี้แหละ ตอนนี้ยิ่งฟุ้งซ่าน เรื่องความรักอยู่.
-
ประสบการณ์มากมาย
แต่รักษาเนื้อรักษาตัวผ่านปากเหยี่ยวปากกามาได้ตลอดแหะ
:m4: :m4: :m4:
ช่วงเวลาเหงานี่แหละ
เวลาอันตราย
:freeze:
ยิ่งรีบยิ่งคว้าผิดคว้าถูก
o20
อยู่กับเพื่อนไว้ จะได้ช่วยกันคิด แต่ถ้ามัวแต่เมาคงช่วยกันผิด
:laugh3: :laugh3:
-
[wma=200,50]http://gotoknow.org/file/toon_sukanda/07+-+%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%9B%E0%B8%B5+-+Endorphine.wma[/wma]
พี่เอกชม.บินสูง :m3: คงต้องศึกษาไว้บ้างแระเรา อิอิ
-
..........."อยากมีคนพิเศษ อยู่ในคืนพิเศษ
...........คืนสำคัญอีกคืน ที่ต้องอยู่อย่างเหงาใจ"
...........ใครๆก็อยากมี......แต่จะมีซักกี่คนที่มีคนพิเศษจิงๆ.......... :undecided: :undecided:
-
อ่านแล้วรู้สึกตะหงิดๆ ว่า เรื่องของพี่พัน ก็คงมีตอนจบคล้ายกับของพี่พีอ่ะ แล้วคงมี No.3 No.4 No.5 ......... อีกแน่เลย :m15:
-
แล้วจามีอีกสักกี่เบอร์ละเนี่ย :เฮ้อ:
รอลุ้นต่อ :m4:
-
หุ หุ :m4: น่าจะมีอีกหลาย No. เลย เพราะมีตั้ง 160 ตอนอ่ะ
ตามอ่านต่อปายยยยยยย
-
160 ตอน o22 o22 o22 เอ้าสู้ ๆ :o10: :o10:
-
เสือไบ:the series (ตอน 47)
วันนี้วันศุกร์ ผ่านปีใหม่มาได้สองอาทิตย์แล้ว...ผมกับพี่พันยังไม่ได้เริ่มตีเทนนิส (ช่วงพักปิดซีซัน) เย็นนี้ผมแวะไปบ้านแก..ไปคุยเรื่องที่เราจะไปตกปลาที่ชุมพรกันพรุ่งนี้.......ก้ประจำแหละกิจกรรมที่ผมกับพี่พันทำตอนที่ผมไปบ้านแกก็คือ... ทำอะไรกินกัน...เล่นกีตาร์....ร้องเพลง....เล่นเกมส์...ฮ่าฮ่า ช่วงนี้ผมต้องพยายามใช้ทฤษฎีความใกล้ชิดให้เป็นประโยชน์มากที่สุด....ผมเชื่อว่า....คนเราลองได้ใกล้ชิดได้ผูกพันได้มองตา...มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้างแหละน่า....น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน....ผมไม่คิดว่าหัวใจพี่พันจะแข็งกว่าหินหรอก...
หลังจากทำกับข้าวเสร็จเราสองคนก็นั่งโซ๊ยกัน....คุยกันไป......
"พรุ่งนี้ออกตีห้านะเอก เตรียมตัวด้วยล่ะ เกรงใจเพื่อนผม" คือเราไปกันสามคน ผม พี่พัน และก็เพื่อนพี่พันชื่อพี่โอ๋....
"ผมต้องเตรียมอะไรไปบ้างล่ะ...ตกปลาก้อไม่เป็น..."
"อยากกินอะไรก้อเตรียมไปล่ะกัน...ส่วนเรื่องตกปลาผมจะเอาเบ็ดสำรองไปด้วย...ไม่ต้องห่วงหรอกไม่ยาก...เออเราว่ายน้ำเป็นเหรอเปล่า.."
"ไม่เป็นพี่..."
"อือ น่าจะหาเสื้อชูชีพไปด้วยนะ"
"งั้นเดี่ยวไปซื้อที่เดอะมอลล์ล่ะกัน กะจะซื้อของไปกินด้วยครับ"
"งั้นเดี่ยวผมไปส่งล่ะกัน"
หลังจากกินข้าวกันเสร็จผมกับพี่พันก็ไปเดอะมอลล์กันเลย สองทุ่มกว่าๆ แล้ว เดี่ยวห้างมันจะปิดซะก่อน....ผมซ้อนมอเตอร์ไซด์พี่พันไป ...นั่งไปกอดเอวแกไป... ....ตอนนั่งซ้อนแกผมมองแผ่นหลังใหญ่ๆ ของแกมันอบอุ่นไงไม่รู้ยิ่งได้กอดเอวด้วยแล้ว...เฮ้อไม่น่าเชื่อว่าแกจะรอดมือสาวๆ มาได้ไง(ไม่ว่าหน้าตานิสัยมันน่าจะเป็นที่ต้องการของผู้หญิงเลยแหละ) ...
"เอาสีไหนดีล่ะพี่" ผมกำลังเลือกเสื้อชูชีพกับแกอยู่....
"แล้วแต่เราดิ ชอบแบบไหนล่ะ เอาสีส้มดีกว่ามั๊ง ขึ้นอืดจะได้เห็นชัด.." โหพี่ปากไม่เป็นมงคลเลยจะไปด้วยดีมั๊ยนี่...
"เอาสีนี้ดีกว่าพี่ ผมชอบสีนี้" เป็นประมาณสีเขียว.. ลายทหารบก...
"ก็สวยดีนะ แหมมีลูกหวีดด้วย กลัวไม่มีใครได้ยินเหรอไงเวลาขอความช่วยเหลือ..."
"เฮ้อ ก็กลัวแจ๊คไม่ได้ยินไงล่ะพี่..." ฮ่าฮ่า ผมเข้ามุกแจ๊คกับโรสในไททานิค เราสองคนเพิ่งดูเรื่องนี้กัน...ผมลองเป่าดู....หุหุ คนหันมามองเป็นแถว..
"เอ๊ยเป่าทำไมอายเค้า" แกคงไม่นึกว่าผมจะเป่าน่ะ
"ก็ลองดูครับ ว่าแจ๊คจะได้ยินเหรอเปล่า..." ฮ่าฮ่า แกล้งแกได้สะใจ...
หลังจากได้เสื้อชูชีพแล้วผมก็เดินดูพวกของกิน ทริปนี้ของผมไม่น่าจะเน้นพวกตกปลานะเพราะผมตกไม่เป็นกะจะไปกินลมชมวิว ดื่มเหล้าเคล้าหน้าพี่พันไป.....แค่คิดก็ฝันไปไกลแล้ว....
"พี่น่าจะดื่มเป็นเพื่อนผมนะ ผมดื่มคนเดียวจะสนุกได้ไง"
"ไม่ครับ เดี่ยวโอ๋มันก็ดื่มด้วย มันดื่มบ่อยตอนไปตกปลา"
"ครับ" ผมเจอพี่โอ๋หลายครั้งแล้วครับ แกประมาณแฟมมิลี่แมน ....
หลังจากได้ของครบแล้วเราก้อกลับครับ ผมยังไม่ได้แพ๊คกระเป๋าเลย.....วันนี้ยังก็ต้องรีบนอนเพราะพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า...
ตีห้าแล้วพี่พันมาเคาะประตูห้องผม ผมเพิ่งตื่นนี่แหละ ความจริงตั้งนาฬิกาไว้ตีสี่ครึ่งแหละมันปลุกแล้วแต่ผมขอหลับต่ออีกนิด ฮ่าฮ่า ....ตอนนี้ผมก้อเลยรีบซะ....
ตีห้าครึ่งเราก็ออกเดินทาง...พี่โอ๋เป็นคนขับพี่พันนั่งหน้า ผมนั่งแคปหลัง ฮ่าฮ่า หลับไปตลอดทางก็อย่างว่าแหละเด็กกำลังกินกำลังนอน.... ตื่นมาอีกทีอ้าวชุมพรแล้ว..เกือบเที่ยงแล้วแฮะ....กรุงเทพชุมพรมันประมาณสี่ร้อยหกสิบกิโลเมตร พี่โอ๋แกขับช้า....สิ่งแรกที่มาถึงชุมพรก้อคือไปไหว้ศาลกรมหลวงชุมพร
"ทำไมถึงต้องตั้งชื่อว่าชุมพรด้วยล่ะพี่" ผมเริ่มต้นถามแก...พี่โอ๋แกไม่ได้เป็นคนที่นี่...แต่แฟนแกเป็นคนชุมพร...
"ไม่รู้ดิ อาจะจามาจากที่จังหวัดนี้มีต้นมะเดื่อเยอะก้อได้ มะเดื่อชุมพร..."
"เอหรือจะชื่อที่มาจากการเพี้ยนจากคำว่าชุมนุมพลอันเกิดจากการที่จังหวัดนี้เป็นจุดชุมนุมพลในการศึกและเวลาออกรบต้องขอพรจากสิ่งศักดิ์ศิทธิ์ที่เรียกว่าชุมนุมพร..."
"ครับพี่"..
"แล้วคำขวัญจังหวัดชุมพรล่ะใครรูบ้าง.." พี่โอ๋ถามต่อ..
"ผมว่าน่ะจะมีอะไรๆ เกี่ยวกับรังนกๆ นี่แหละ..." พี่พันบอกครับประโยคนี้
"ประตูภาคใต้ ไหว้เสด็จในกรม ชมไร่กาแฟและหาดทรายรี ดีกล้วยเล็บมือ ขึ้นชื่อรังนก"
ตอนนี้มาถึงอนุสรณ์สถานกรมหลวงชุมพรแล้ว....อยู่ประมาณหาดทรายรี ห่างจากตัวเทศบาลมาประมาณ สิบกว่ากิโลเมตร หาดที่นี่สวยจังแฮะ ขาวๆ ทรายเนื้อละเอียด...
ตอนนี้ผมกับพี่พันมายืนอ่านประวัติของกรมหลวงชุมพร ข้างๆ ศาล....
พอไหว้เสร็จเราพักทานอาหารกลางวันที่นี่ (สงสัยล่ะจิแล้วพวกผมทานข้าวเช้ากันเหรอเปล่า ทานแค่ปาท่องโก๋ )
ช่วงนี้เราไม่รีบร้อนอะไรหรอก...เพราะกะว่าจะเข้าบ้านพักของคนนำไปตกปลาประมาณสามโมงเย็นผมก็เลยโจ้เหล้ากับพี่โอ๋แต่วันเลยครับ ชอบบรรยากาศแบบนี้จังกินเหล้าข้างทะเล ผมมองลงทะเลเฮ้อเป็นอะไรไม่รู้เหมือนผมคุ้นเคยกับมันมานาน.....
บ่ายสามโมงเราถึงบ้านคนนำตกปลา ชื่อลุงทา.... (แถวๆ หาดภราดรภาพ ถ้าจำไม่ผิด)บ้านแกเป็นบ้านประมาณชาวประมง(ชาวเล)แหละครับเป็นบ้านชั้นเดียวแกอยู่กับเมียแกสองคน บรรยากาศน่าอยู่จริงๆ .... ชนบทๆ มีต้นมะพร้าว เยอะ....ลมพัดเย็นดีจริงๆ....ตอนนี้พวกเรานอนพักผ่อนกันอีกรอบ เพราะคืนนี้ยังไง ก้อคงต้องลอยทะเลกันจนเช้า.....
"ไม่นอนเหรอพี่" ผมถามพี่พันเห็นแกเดินออกมาชมนกชมไม้(เห็นมีแต่ต้นมะพร้าว) ส่วนพี่โอ๋หลับไปแล้ว....
"ไม่ดีกว่า เดินเล่นดีกว่า นานๆ มาที"
"งั้นผมไปด้วย" ฮ่าฮ่า หาทางใกล้ชิดแกอีกแล้ว
เราเดินไปจนถึงทะเล หาดทราดทรายที่นี่ขาวดีจัง เป็นหาดที่ไม่มีนักท่องเที่ยวนะครับ ข้างๆ หาดก้อมีประมาณเรือประมงลำเล็กลำใหญ่จอดอยู่
"มีบ้านแบบนี้สักหลังก้อดีนะพี่"ผมชวนแกคุยครับตอนนี้เรามานั่งกันข้างๆทรายหาดแหละ...น้ำกำลังขึ้นด้วย...
"ก็ย้ายมาดิครับเอก ...ผมจะได้มาเที่ยวหาบ่อยๆ"
"อ้าวไม่มาอยู่ด้วยกันเหรอพี่ งั้นใครจะทำกับข้าวให้ผมกินล่ะ" ฮ่าฮ่า....
"เอกก็หาเมียดิครับ...อย่างเอกน่ะหาได้อยู่แล้วแหละถ้าไม่เลือกมาก...."
"หาไปจะเอาอะไรเลี้ยงเขาล่ะพี่ อยู่แบบนี้น่ะดีแล้ว." ผมอยากจะบอกแกว่าก้อกำลังจีบอยู่นี่ไง...
"ครับ น่าจะเอากีตาร์มาด้วยนะ บรรยากาศดีจัง" ผมนั่งชมทะเลกับพี่พันเกือบชั่วโมง.....ทะเลก็เหมือนพี่พันแหละมองทีไรไม่เคยเบื่อมีบางอย่างน่าค้นหา....
"ลงเล่นน้ำดีกว่า เดี่ยวจะได้กลับ..." พี่พันลงทะเลไปแล้ว...แล้วผมจะลงตามด้วยเปล่านี่ว่ายน้ำก็ไม่เป็นอีกอย่างผมเอาโทรศัพท์มาด้วย.
"ไม่ลงเหรอครับ เอก"แกตะโกนเรียกผม
"ไม่ล่ะครับพี่ ผมเอาโทรศัพท์มาด้วย พี่เล่นไปเถอะ เดี่ยวผมนั่งรออยู่ตรงนี้"
พี่พันว่ายน้ำอย่างสนุกสนาน ดำว่ายดำผุด....ท่าทางแกคงชอบทะเลเหมือนผม.....สักแป๊บแกก็ขึ้นมา...
"อ้าวทำไมรีบขึ้นล่ะพี่"
"เกรงใจคนรอ" แกถอดเสื้อมาบิดน้ำทะเลออก...โหหัวใจผมเต้นตึ๊กตั๊กอีกแล้ว....พักหลังๆ เห็นแกเรทอาร์บ่อย แต่เห็นทีไรหัวใจผมก็เต้นแรงทุกที ผมชอบหุ่นอย่างแก สูงใหญ่ มีกล้ามท้องหกลอน กล้ามเป็นมัดๆ.....
"กลับเถอะ เดี่ยวต้องเตรียมเบ็ดอีก.."
กลับไปถึงบ้านพี่โอ๋ตื่นแล้วครับตอนนี้แกช่วยลุงทาทำครัวอยู่....
"ไปไหนกันมาเหรอ"
"เดินเล่นครับพี่"
"เออ มาก็ดีแล้ว เดี่ยวเราต้องไปซื้อน้ำมันมาเติมเรือน่ะ ไปกับพี่หน่อย" แกชวนผมไป ส่วนพี่พันตอนนี้อาบน้ำอยู่...
หลังจากได้น้ำมัน น้ำแข็งมาแล้ว พวกผมก็เตรียมตัวอาบน้ำกินข้าว กับข้าวเย็นนี้ก็อย่างว่า.....มาบ้านชาวเลคงจะได้กินหมูหรอก ฮ่าฮ่า อาหารทะเลทุกอย่าง น้ำพริกกุ้ง แกงเหลียง ปลาทอด....แต่ละอย่างอร่อยครับผม พี่พัน พี่โอ๋เบิ้ลกันคนละจาน เฮ้อ ไม่มีเกรงใจเจ้าของบ้านกันเลย ฮ่าฮ่า ก้อกับข้าวมันอร่อยจริงๆ......
ทุ่มแล้วตอนนี้พวกผมเตรียมตัวกันแล้ว อุปกรณ์ในการตกปลามันเยอะจริงๆ พี่พัน กับพี่โอ๋ เอาเบ็ดไปคนละสองคันพวกเหยื่อต่างๆ อีก โห.จะถือไปไงล่ะนี่....ไหนจะเหล้าถังน้ำแข็งถังน้ำมัน....แต่มันคงไม่เกินความพยายามของพวกผมหรอก...มาถึงเรือพวกเราก้อจัดการกับน้ำมันและอุปกรณ์ต่างๆ ... เก็บมันให้เข้าที่เข้าทาง เรือลำประมาณกลางๆนะครับไม่ใหญ่และไม่เล็กมาก นั่ง 4 คน กำลังดี....ลุงทายกมือไหว้ที่หัวเรือ...ผมใส่ชูชีพ...พี่พัน พี่โอ๋ เอาเบ็ดออกมาครับ ตอนนี้เรือเริ่มแล่นออกสู่ทะเลแล้ว....นี่คือทริปออกทะเลครั้งแรกของผมกับพี่พัน...ในคืนที่ไร้แสงจันทร์....มีแต่แสงดาวสว่างบนท้องฟ้า
-
เสือไบ:the series (ตอน 48)
ตอนนี้มืดสนิท......เรือแล่นออกทะเลไปแล้ว....แล่นไปในความมืด.. บนเรือมีสี่ชีวิต....คือ ผม...พี่พัน.... พี่โอ๋.. ลุงทา.....เรือแล่นไปประมาณชั่วโมง ครับ ตอนนี้ รอบตัวผมมีแต่ความมืด สายลม แสงดาว มีไฟนิออนสีขาวอยู่ตรงกลางเรือ....ตอนนี้ส่องโลก ไง อย่างงั้นเลยครับ พี่พันพี่โอ๋ตอนนี้เตรียมเบ็ดเตรียมเหยื่อแล้ว....
"เดี่ยวเราจะไปตกหมึกกัน" ลุงทาบอก....น่าสนใจดีเหมือนกัน เกิดมาผมยังไม่เคยตกปลาหมึกเลยตกหมึกนี่เอาไปทำเป็นเหยื่อเพื่อตกปลาเก๋าและปลาต่างๆ...
"เอก นี่เบ็ดคุณ " พี่พันยื่นคันเบ็ดให้ผม.... เบ็ดเป็นตะขอเหล็กนะ หลายตะขอ ไม่ได้เอาไว้ตกปลานะครับแต่สำหรับตกปลาหมึกโดยเฉพาะ...เหยื่อที่ใช้สำหรับตกปลาหมึก ที่เราเรียกมันว่าโยทะกาตัวสีขาว ผูกคู่กับเหยื่อกุ้งปลอม หรือ โยซูริ ถูกนำมาประกอบเข้าชุดสำหรับตกปลาหมึกศอก......
"วิธีการผูกชุดตกปลาหมึกแบบ ทูอินวันนั้นเราจะผูกเหยื่อกุ้งปลอม ให้อยู่เหนือโยทะกา ประมาณ 1 ฟุต นั้นคือตัวโยทะกาจะผูกอยู่ที่ปลายสาย เป็นตัวถ่วงให้เหยื่อจมน้ำอย่างรวดเร็ว ส่วนตัวกุ้งปลอม จะพริ้วตัว ตามกระแสน้ำ ส่ายระริกระรี้ หลอกล่อปลาหมึกศอกให้เข้ามาจับ วิธีการตกปลาหมึกวิธีนี้ไม่ยุ่งยาก โดยเรา จะปล่อยเหยื่อให้ถึงพื้นดินด้านล่าง แล้วก็กระตุกคัน การกระตุกคันจะช่วยสร้าง Action ให้กับเหยื่อกุ้งปลอม ถ้ามีปลาหมึกศอกอยู่บริเวณนั้น ไม่นานมันจะเข้ามาจับ เหยื่อของเราเอง เมื่อมีหมึกมาเกาะโยทะกา เราจะ สามารถ รับรู้ ได้จากน้ำหนักที่ปลายสาย เราจะรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ มาเกาะโยทะกา เมื่อเรารู้ว่าหมึกมาเกาะ โยทะกาแล้ว ก็ไม่ต้องรีบร้อน รีบปั่นรอกกรอสายเอ็น นะครับ ค่อยๆ หมุนสายเก็บเข้ามาเรื่อยๆ บางครั้งเรา อาจจะมีการต่อสู้ดิ้นรน ขัดขืนจากตัวปลายสาย เราก็ไม่ต้องตกใจ พยายามอย่างเดียวว่า อย่าให้สายเอ็นนั้นหย่อนเป็นอันขาด เพราะ ปลาหมึกศอก มันฉลาดมาก มันสามารถปลดปล่อยตัวมันเองออกจากหนามแหลมของโยทะกาได้เอง คือมันจะใช้หนวด ของมัน ไต่ย้อนตัว โยทะกาขึ้นมาจนหนวดมันหลุดออกจากคมหนามแหลมของโยทะกา "
พี่พันแกอธิบายให้ผมฟัง ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่หรอกแต่พอเข้าใจง่ายๆว่าเมื่อเบ็ดดิ้นแปลว่ามีหมึกมาติดแล้วก็กระตุกขึ้นเลย.....ลุงทาแกพามาถึงจุดที่มีหมึก.....ผมขอเรียกว่าหมายล่ะกัน.... แกจอดเรือ ส่องไฟลงไปในน้ำ ตอนนี้เสียงเรือเงียบแล้วครับ เรือลอยเท้งเต้งบนทะล.. ตอนนี้ผมเห็นใต้น้ำมีปลาหมึกลอยกระจึ่งๆ มาแล้วครับ...
"โอเค เริ่มได้เลย" พี่พัน กับ พี่โอ๋ และผมหย่อนเบ็ดไป ส่วนลุงทาแกจะใช้ประมาณสวิงบ..คอยตักคอยช้อน...โห นั่นพี่พันตกได้แล้วบ ตัวใหญ่ดีเหมือนกัน .... พี่โอ้ได้ตามมา... ส่วนผมมือใหม่ ตอนแรกพลาด...แต่หลังจากนั้นผมก็ได้บ เราเพลิดเพลิน กับการ ตก หมึก อย่างสนุกสนานเดี๋ยวคนโน้นวัดเดี๋ยวคนนั้นสาว ปลาหมึกที่เราช่วยกันตกขึ้นมาได้แต่ละตัว มีขนาดใหญ่ๆ ทั้งนั้น หมึกบางตัว ยาวกว่าศอกก็มี เราช่วยกันตกปลาหมึกขึ้นมาได้ตั้งหลายสิบตัว เพียงชั่วโมงกว่าๆ ก็มีปลาหมึก อยู่ในถึงโฟม ไม่ต่ำกว่าร้อยตัว ตอนนี้เรามีเหยื่อสำหรับตกปลาเหลือเฟือ เหลือพอที่จะเอามาทำอาหารให้คนกินได้อีกด้วย บัดนี้ น้ำในถังโฟมเหยื่อ ดำปิ๊ดปี้ เพราะปลาหมึกมันพ่นหมึกออกมาลุงทาแกตักน้ำทะเลลาดลงไปในถังโฟมครับ ทำให้มันสะอาดขึ้นเพื่อช่วยเพิ่มอ๊อกซิเจนให้พวกมันไม่งั้นมันจะตายและเน่าหมดครับ...
ตอนนี้ลุงทาขับเรือย้ายหมายใหม่แล้วครับ หมายที่มีปลาเก๋าชุม... ตอนนี้พี่พัน พี่โอ๋ เปลี่ยนเอ็นเบ็ดใหม่แล้วครับ แกเปลี่ยนให้ผมด้วย... เบ็ดขนาดเจ็ดโอสองตัว ผูกด้วยสายรีดเดอร์ลวด ขนาดแปดสิบปอนด์ยาวประมาณสองเมตร เกี่ยวด้วย หมึกศอกตัวใหญ่ พี่พันอยู่ข้างซ้าย....พี่โอ๋ด้านขวา ส่วนผม ยืนหัวเรือ เราจะไม่ยืนใกล้กันครับ เดี่ยวเบ็ดจะพันกัน...ตอนนี้ทุกคนหย่อนเบ็ดลงไปแล้วครับ...
ตกปลาเก๋าต้องใจเย็น....ตอนนี้ผมลืมเหล้าลืมเสบียงที่ซื้อมาแล้ว..มันสนุกดีครับตกปลาแบบนี้ผมไม่เคยมาแบบนี้เลยตอนนี้ขอตกปลาแทนดื่มเหล้าล่ะกัน.....
โหพี่โอ๋ตกได้แล้วครับ ตัวประมาณสามโล ขึ้นมาเป็นตัวแรก เก่งจังแฮะ....ส่วนผมยังไม่ได้เลย....พี่พันได้แล้วครับตอนนี้ แกดึง ปลาเก๋าลูกหมู ตัวประมาณห้ากิโลกรัม โหลุงทาต้องรีบเข้าไปช่วยพี่พัน เพราะปลามันตัวใหญ่ ตอนแกดึงปลาขึ้นมา แกจะใช้ตะขอเกี่ยวตรงตัวปลาอย่างแม่นยำ...และปลาก้อหมดฤทธิ์ไปเลยครับ ตอนนี้พี่พัน พี่โอ๋ ตกได้หลายตัวแล้ว ส่วนผมกำลังจะตกได้ตัวแรก เบ็ดกระตุกแล้ว โห กระตุกแรงด้วย... ผมรีบชักรอกคืน...โหได้แล้ว...ลุงพันรีบมาดู โห ได้จริงๆ ตัวเท่าฝ่ามือ...แต่ลุงพันบอกว่าให้ปล่อยไป ปลาแบบนี้กินไม่ได้ ประมาณมันมีพิษผมก็เลยเซ็งอารมณ์เลย เฮ้อ ขอนั่งลุ้นดีกว่า.....
ลุงทาแกเปลี่ยนหมายไปอีกสองสามหมาย... เราก็ตกได้บ้างไม่ได้บบ้าง... ผมมองดูเวลา โหจะเช้าแล้วเหรอนี่ ทำไมเวลามันเร็วแบบนี้ เกือบตีสามแล้ว....ตอนนี้ลมเริ่มพัดแรงขึ้น... โหท้องฟ้าตอนนี้ไม่เห็นดาวแล้ว....แกเร่งเรือให้เร็วขึ้น ประมาณไปให้ใกล้ๆ เกาะ ที่เห็นก่อน.... เพราะถ้าฝนตกลมแรง กลัวเรือจะล่มแหละครับ เรือมันลำไม่ใหญ่...ตอนนี้ผมใจตุ้มๆ ต่อมๆ แล้ว... คนมันว่ายน้ำไม่เป็นนี่...พี่พัน พี่โอ๋ตอนนี้เก็บเบ็ดแล้ว
"เราอาจจะต้องเข้าเกาะหลบลมก่อนนะ ลุ้นอยู่ขออย่าให้ฝนตกลมแรงเลย..." ลุงทาแกบอก...
แกเอาเรือเข้าหลังเกาะ.. เพื่อหลบลม เฮ้อ ค่อยยังชั่วเมื่อกี๊ผมเกือบเมาคลื่นแหละ ถือว่าโชคดีของพวกเรา พายุฝนตอนนี้หายไปแล้ว ท้องฟ้ากลับมาเห็นดาวตามเดิมแล้ว...ลุงทาแกบอกว่าฝนในทะเลก้อแบบนี้แหละ มาเร็วไปเร็วบางครั้งก็คล้ายจะตก ถ้าลมแรงมันก็จะหอบฝนไปหมด....เฮ้อดีเหมือนกันที่ไม่ต้องหลบเข้าไปในเกาะ แกบอกว่าไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบนเกาะมีอะไรเพราะไม่เคยมาเกาะนี้เลย....เกาะโจรสลัดเหรอเปล่าก้อไม่รู้....ฮ่าฮ่า...
ประมาณตีห้า.... เรามาถึงหมายใหม่ ที่นี่จะมีปลาใหญ่เลย....พี่พัน พี่โอ๋ เตรียมเบ็ดให้ผมตอนนี้ไม่ตกแล้วครับ..ขอลุ้นขอช่วยอย่างเดียว...ท้องฟ้าเริ่มมีแสงบ้างแล้ว....ผมมองเห็นปลาได้ชัดเลยแฮะ.....โหปลาตัวใหญ่เยอะมากๆ เพียงแต่มันจะกินเบ็ดเหรอเปล่าแค่นั้น ตอนนี้เรือแล่นอยู่...แต่แล่นช้าๆ วนรอบๆ ..ครับเพื่อให้ปลากินเหยื่อ..
ปลาติดเหยื่อพี่โอ๋แล้ว ผมพี่พัน ลุงทาวิ่งไปดู โหปลามันตัวใหญ่จริงๆ .... พี่โอ๋กำลังชักรอกเบ็ดอยู่ครับ พี่พันกับผมคอยช่วยจับ ลุงทาตอนนี้แกดับเรือแล้ว คอยใช้ตะขอเกี่ยวตัวปลาตอนปลาขึ้นจากน้ำ...โหขึ้นมาแล้วครับ ปลาตัวยาวเท่าแขนเลย....ตอนนี้หมดฤทธิ์ไปแล้ว เพราะขอเกี่ยวของลุงทา...แกเรียกปลาชนิดนี้ว่าปลาสาก ผมไม่ค่อยรู้เรื่องปลานะ....เลยอธิบายไม่ค่อยถูก.....
เมื่อได้ตัวแรกก้อต้องมีตัวสอง....ตัวสาม วันนี้พวกเราโชคดีครับ ปลาติดเบ็ดบ่อยๆ...ลุงทาแกบอกว่า วันนี้น้ำเดินดี..
ประมาณ เจ็ดโมงแหละครับตอนนี้แดดเริ่มออกแล้ว...พี่พันกับพี่โอ๋ ขอตกเป็นรอบสุดท้าย ....ลุงทาแกเลยวนเรือวนอีกรอบหนึ่ง......โหเบ็ดพี่พันกระตุกแ โห...คราวนี้กระตุกแรงมากๆ เลย ท่าทางตัวจะใหญ่
"เอก โอ๋ มาช่วยผมดึงหน่อย" เบ็ดมันดิ้นแรงมากจริงๆเลย...
"เอ้ย มัยปลา มันว่ายขึ้นมาแปลกๆ ชอบกล"
"นั่นดิ" ปลามันว่ายแฉลบไปแฉลบมาครับ ตอนนี้...
"มันโดนเบ็ดเกี่ยวที่ข้างลำตัว มิน่าละ มันถึงได้สู้เบ็ดจัง "
"เอ๊ย เตรียมดึงนะ.....ใกล้แล้ว" พี่พันเตรียมกระตุกเบ็ดแล้วลุงทาเตรียมใช้ตะขอเหมือนเดิม..
พี่พันกระตุกขึ้นมาแล้วครับ ปลาตัวใหญ่มากๆเลยครับ เท่าขาเลย ตอนนี้เบ็ดงอมากๆ แล้วด้วย
"หนึ่ง สอง สาม" แกกระตุก ตอนนี้ตะขอปักตัวปลาแล้ว ...
ลุงทาหิ้วปลาไปเก็บแล้วแต่พี่พันกำลังจะเก็บคันเบ็ดแล้วแต่เรือมันเอียงครับ ผมยืนข้างๆ พี่พัน เอ๊ย แค่สุดเสียงผมก็ตกทะเลไปแล้ว.....อารามที่ตกใจเลยตะเกียกตะกายใหญ่เลยครับนึกว่าไม่รอดแล้ว
"ตูม " เสียงดังสนั่น พี่พันโดดลงจากเรือแล้วแกว่ายน้ำมาตรงที่ผมตะเกียกตะกายอยู่ แกเข้ามาข้างหลังผม..
"เอกอย่างดิ้น อย่าลืมดิ เราใส่ชูชีพอยู่" แค่นั้นแหละ ผมเลิกตะเกียกตะกาย เพราะใส่ชูชีพมันลอยน้ำ เฮ้อน่าอายจริงๆ ผมหลังจากที่พี่โอ๋ ลุงทา ฉุดมือผม พี่พัน ขึ้นจากเลยแล้ว...โหตอนนี้หนาวมากๆเลยครับ น้ำทะเล เย็นมากๆเลย...ผมสั่นแล้ว....
"ถอดเสื้อบิดน้ำก่อน เดี่ยวหนาว" มันหนาวไปแล้วพี่ ผมถอดเสื้อบิดครับ ตอนนี้เหลือแต่ชูชีพ...
"อ้าวนี่" พี่โอ๋ ยืนขวดเหล้าให้ผม
"ดื่มซะ แก้หนาว ได้" ผมดื่มเข้าไปครับ โหอุ่นขึ้นจริงๆ เอ้อ ...ตอนนี้หายหนาวแล้ว....พี่พันตอนนี้ถอดเสื้ออยู่...ผมเดินเข้าไปหาแก...
"ขอบคุณนะพี่ ที่ช่วยผม"
"ไม่เป็นไร มันไม่จมสักหน่อย"
"ก็นั่นแหละพี่" ผมตอบแบบเขินๆ
เฮ้อ นึกถึงอ้อมกอดของพี่พันในทะเลแล้ว อบอุ่นจริงๆ อยากจะแช่แบบนั้นนานๆจัง....ฮ่าฮ่า ประมาณโรสในอ้อมกอดแจ๊ค.....
หลังจากที่เข้าฝั่งแล้ว ตอนนี้ภาระหนักของพวกเราก็คือบรรดาปลาทั้งหลาย ตกมาเยอะก็แบบนี้แหละ ทั้งปลาหมึก ปลาเก๋า ปลาสาก... เราตกลงว่าเราจะให้ปลาพวกนี้กับลุงทาแกหมด เอาไปกรุงเทพก็ต้องเป็นภาระยุ่งยาก......
หลังจากจัดการกับของเสร็จแล้ว พวกเราขอตัวกลับ....ตอนนี้ให้ค่านำทัวร์ไปประมาณ พันบาทบาท...ทีแรกแกไม่รับ พวกผมก็เลยคะยั้นคะยอจนแกใจอ่อน..... แกแลกกับของฝากประมาณกุ้งแห้ง ปลากรอบที่แกทำไว้ติดบ้านแกให้พวกเราไปกิน....
ภาพที่พี่พันกอดผมช่วยผมในทริปนี้มันติดตรึงติดตาผมเหลือเกิน ผมเริ่มหวั่นไหวกับแกมากขึ้น นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว..ผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ถ้าเก็บไว้แบบนี้มีหวัง..อกแตกตาย... เฮ้อถ้าแกป็นเกย์ผมคงจัดการอะไรได้ง่ายขึ้นแต่นี่.. ทำไมมันยากเย็นแบบนี้.......นึกหาวิธีไงก็นึกไม่ออก.....เฮ้อ โอ๋เจ้าความรักมันจะเล่นงานผมไปถึงไหนนี่ผมเกลียดความรักแบบนี้จริงๆ .... ได้อยู่ใกล้กับคนที่เรารัก ได้เห็นได้สัมผัส แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของ...
-
ติดตามอ่านอยู่ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :m1:
-
ห่างหายจากเรื่องนี้ไปหลายวัน
กลับมาอีกทีตามอ่านจนตาเปียกตาแฉะ :impress:
ได้อยู่ใกล้คนที่เรารัก แต่ไม่อาจแสดงมันออกมาได้นี่ เจ็บปวดจริงเลยนะ :sad2:
-
โอ้วววววววววววววววววววววววววววววว
ตอนนี้เจ้ก็รู้สึกเหมือนคนเขียนเรื่องเคอะ :o12:
-
..........รักแต่ไม่กล้าบอก......มันทรมานนะ........ :o12: :o12:
-
เคยตกน้ำแบบนี้เหมือนกันเยย ใส่เสื้อชูชีพด้วย แล้วก็ลืมไปว่าตัวเองใส่อยู่ -*- อารมณ์เดียวกัน :laugh:
-
จริงๆแล้วแอบตกเรืออ่ะดิ :m12: เข้าใจคับว่าอยากอยู่ในอ้อมกอด ที่แสนอบอุ่น หุ หุ
ได้ความรู้เรื่องตกหมึกด้วย ตอนนี้
-
ทำไมชีวิตมันช่างรันทดเยี่ยงนี้
:m15: :m15: :m15:
เอาหน่ะ ถือว่าชีวิตนี้ก็ได้ทำอะไรที่มีความสุข
:m4: :m4: :m4:
-
หุหุ เป็นโรคกลัวน้ำเหมือนกันเลย :m4: :m4: :m4:
-
เสือไบ:the series (ตอน 49)
หลังจากกลับมาจากชุมพรแล้ว สถานภาพผมกับพี่พันก้อยังไม่มีอะไรคืบหน้า....ผมยังคิดหาวิธีไม่ได้...จนถึงวันนี้...วันนี้วันที่ อังคาร 14 กุมภาพันธ์....เฮ้อเป็นวันที่ผมไม่อยากมาทำงานเพราะอะไรน่ะเหรอ.....ใช่ครับวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันนี้ของปีนี้กับปีแล้วต่างกันอย่างลิบลับ ปีแล้วก็อย่างที่รู้ๆ แหละผมยังไม่ได้ตัดความสัมพันธ์กับพี่พี ผมมีความสุขกับวันนี้เมื่อปีที่แล้ว จนถึงเช้า ... จนถึงวันที่เราไปนั่งดู(ซบไหล่)ทะเลที่พัทยาด้วยกันกับพี่พี ...แต่ปีนี้ผมไม่มีแก.....ความจริงแกก็เศร้าไม่แพ้ผมเหมือนกันแหละวันนี้ เราต่างคนต่างก้มหน้าก้มตากันทำงาน ไม่มีดอกไม้สีแดงมาวางบนโต๊ะ ไม่มีการ์ดอวยพร ไม่มีช๊อคโกแล็ค ไม่มีสติกเกอร์รูปกามเทพหรือหัวใจมาแปะชุดทำงาน มีแต่ความเงียบขรึมและสายตาที่ว่างเปล่าของเราสองคน......ผมทำงานจนกระทั่งพักเที่ยง...ตื๊ดๆ พี่พันโทรมา...(ผมกับแกทานข้าวกลางวันกันแทบทุกวันครับ ถ้าไม่ติดประชุมหรือไปราชการ)
"เอก ผมรอที่เดิม นะครับ" แกจะรอผมประมาณทางขึ้นลงบันไดที่ตึกที่ผมอยู่....
"ครับ พี่ ผมลงไปเดี่ยวนี้แหละ" เดินออกไปเจอพี่พี แกก้มหน้าก้มตาทำงาน เหมือนเดิม ฮ่าฮ่า แต่แกคงได้ยินที่ผมคุยโทรศัพท์แหละ....
หลังจากถึงโรงอาหาร ผมกับพี่พันก้อสั่ง ข้าวราดแกงกันมากินคนล่ะจาน.... ตามธรรมดาครับ ช่วงเที่ยงเป็นช่วงที่เร่งรีบ...รีบกินให้เสร็จๆ แล้วก้อจะได้กลับไปทำงานต่อ.....
"เอก วันนี้รีบกลับเปล่า"
"ทำไมล่ะพี่"
"ไม่ส่งผมเดอะมอลล์หน่อยดิ" อาแน่ ตอนนั้นผมดีใจมากเลยครับ คิดไปประมาณว่าแกจะชวนไปกินข้าว ดูหนัง หรือไม่งั้นก้อเดินเล่นอะไรแบบนี้ (คือแบบว่าคิดไปเองนะครับ)
"ไปกี่โมงครับ"
"สามโมง" โหชวนโดดงานเลยเหรอนี่....
"โอเค สามโมงเจอกันข้างล่างตึกพี่เลยนะครับ"
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็กลับไปทำงานต่อด้วยหัวใจที่แบบว่า...กระชุ่ม...กระชวย ดีใจ.... คิดอะไร กับผมตั้งนานไม่ยอมบอก.... จะมาบอกในวันนี้ .....
สามโมงเย็นผมรอพี่พันใต้ตึก...หลังจากที่แกเดินมาแล้วเราก้อโบกแท๊กซี่ไปเดอะมอลล์งามวงงานกัน...ตอนอยู่บนรถผมก็ประมาณชวนคุยนั่นคุยนี่...เราคุยกันอย่างสนุกสนานครับจนถึงเดอะมอลล์...
"เอกไม่ถามเหรอครับ ว่าผมชวนมาทำไม"
"ไม่รู้ดิพี่ มีอะไรเหรอครับ" ตอนนี้ผมแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ครับ ฮ่าฮ่า ลองแสดงความดีใจออกนอกหน้าดิมีหวังโดนว่า...
"เออ.....คือ........"
"อ้าวพูดมาดิ พี่ ผมจะรู้เหรอนี่...."
"พูดก้อพูด เออ คือเย็นนี้ผมมีนัดกินข้าวครับ กับพื่อน จะเรียกว่าแฟนก้อได้นะ..." ผมองหน้าพี่พัน ตอนนี้อาการที่ดีใจตอนอยู่ในรถตอนนี้มันหายไปแล้วแต่ผมก้อนิ่งๆ นะครับ....
"ครับ พี่แล้วไง..."
"ก้ออยากให้เอกมาช่วยเลือกของให้หน่อยน่ะ ของสำหรับให้คนที่เรารักในวันนี้"
"ครับ พี่" ตอนนี้พูดได้แต่คำนี้คำเดียวครับ มันเหมือนหมดอาลัยตายอยากอย่างไงอย่างงั้น...
"พี่จะเอาอะไรล่ะ วันนี้วันแห่งความรัก ที่เขาให้ๆ กันก้อ ดอกไม้ ช็อคโกแล๊ค หรือไม่งั้นก้อตุ๊กตา...แฟนพี่ชอบแบบไหนล่ะ..."
"ไม่รู้ดิ ผมก้อเห็นเค้าชอบหมด น่ะ..."
"งั้นเอาตามที่พี่อยากซื้อให้ก้อแล้วกัน แต่ผมว่าน่าจะเป็นดอกไม้กับตุ๊กตานะ"
"งั้นเอาตามที่เอกบอกล่ะกัน ดอกไม้กับตุ๊กตา.."
"โหตกลงแฟนใคร ครับนี่" ผมแซวๆ แก เฮ้อ ตอนนี้จะเศร้าจะซึมไปก้อไม่มีประโยชน์แล้วครับ....ถึงขั้นนี้แล้วไงช่วยแกไปล่ะกัน....แกมีความสุขผมก้อน่าจะมีความสุขด้วยนี่...
เราเดินไปร้านดอกไม้ก่อนครับ ไปสั่งไว้ก่อนแล้วค่อยไปรับหลังจากที่เดินไปซื้อตุ๊กตาเสร็จ...
"เอาดอกอะไรดีล่ะเอก"
"อ้าวเวน เลย วันวาเลนท์ไทน์ซื้อดอกมะลิดีมั๊งพี่"
"มะลิเหรอ งั้นเอามะลิก้อได้.." ผมได้แต่เกาหัว
"ผมว่าประชดน่ะพี่ เข้าใจเปล่าพี่ ประชด"
"อ้าวเหรอ เอก ผมไม่รู้นี่ ไม่เคยซื้อดอกไม้ให้สาวนี่"
"งั้นสั่งแพ็คเกควาเลนไทน์ล่ะกัน ผมว่าสวยดี เข้ากับเทศกาลด้วย"
"ก้อได้ สวยดีๆ" แหมจะซื้อของให้สาวไม่บ่นเรื่องราคาเลยนะ....
หลังจากที่สั่งดอกไม้เสร็จเราก้อเดินไปชั้นกิ๊ปช็อบ มีของให้เลือกเยอะเลยครับ ก้ออย่างเดิมแหละ..พี่พันแกไม่รู้จะเอาอะไรแบบไหน...
"เอกตัวนั้นผมว่าน่ารักดี" เป็นประมาณตุ๊กตากามเทพถือศรน่ะครับ ผมจำชื่อไม่ได้...
"งั้นเอาตัวนี้เลยนะพี่ ผมก้อว่าสวย" ฮ่าฮ่า ความจริง ผมไม่มีอารมณ์ในการเลือกแล้วครับ ...
ระหว่างที่นั่งรถให้พนักงานห่อตุ๊กตาให้ผมถามพี่พันว่า....
"พี่รู้จักแฟนพี่นานเหรอยังครับ"
"จะสองปีแล้ว เค้าอยู่ชลบุรี"
"อ้าวแล้วเค้ามา กทม.เหรอครับ วันนี้"
"มาอบรม อาทิตย์ หนึ่งน่ะ ที่........ เย็นนี้เราเลยนัดกันกินข้าว.." แฟนพี่พันประมาณ สาวแบงค์ล่ะครับ...
"เอกไปด้วยกันเปล่าล่ะ" อ้าวเวนแล้วจะให้ผมไปทำไมล่ะนี่ คนเค้าจะสวีทกัน...เดี่ยวเถอะแม่งจะหึงใส่ให้...
"ไปเถอะพี่ แหม จะเอาผมไปทำอะไรนี่..."
"ก้อแกล้งชวนไปงั้นแหละครับ"
ห้าโมงครึ่งแหละครับ เราเสร็จธุระกัน ผมขอแยกกับพี่พันหน้าเดอะมอลล์เลยเพราะแกไม่ได้กลับปากเกร็ดครับ แกไปที่ร้านอาหารประมาณร้านติดแม่น้ำแห่งหนึ่งครับ ผมคงไม่มีอารมณ์ไปสนุกที่ไหนหรอกครับคืนนี้ ไร้คู่แบบนี้สู้ไปนอนหาวิธีเผด็จศึกพี่พันดีกว่า....
ระหว่างนั่งรถกลับ ผมว่ามันถึงเวลาที่ผมต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้ว ถ้าไม่รีบ...มีหวังผมต้องอดแน่เลย ตอนนี้ผมไม่สนอะไรแล้วขอให้ได้ตัวแกก้อพอ.....เรื่องอื่นเป็นค่อยว่ากัน.....ตัณหาและความต้องการในตัวผมมันพลุ่นพล่านเหลือเกินตอนนี้....
-
เสือไบ:the series (ตอน 50)
และแล้วประมาณกลางเดือนมีนาคม ผมถึงคิดวิธีและรวบรวมความกล้าได้ ทำไงดีล่ะ...ก็ใช้วิธีจู่โจมโดยฉับพลันไงครับ...วิธีน่ะเหรอตามที่ผมคิดไว้....
1.ชวนแกไม่ดื่มเหล้า...ประมาณฟังเพลงสร้างบรรยากาศ......พอแกเมาหน่อยก็...... ฮ่าฮ่า เสร็จโจร....
ปัญหามันก้อคือแกไม่ดื่มเหล้า....งั้นจะแก้ไงล่ะ.... เอางี้จะผมต้องสร้างบรรยากาศให้โรแมนติกโดยหาร้านที่มีเพลงฟังประมาณเพลงช้าๆ ซึ้งๆ...มีสาวสวยๆด้วยคงจะดี....
2.แล้วถ้าเกิดแกดื่มเหล้า...จนแกเมาล่ะผมจะทำไง...
อันนี้ไม่น่ายากน่ะ ก้อพาแกขึ้นสวรรค์ซะเลย....เป็นสิ่งที่ผมต้องการอยู่แล้วนี่...ตอนนี้บอกตรงๆ ผมไม่ต้องการสิ่งที่เค้าเรียกกันว่าความรักแล้วแหละครับ...เพราะคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้... แกมีแฟนแล้ว... ผู้ชายเหมือนกัน....แกคงจะเลือกล่ะนะ ...ตอนนี้แค่ความใคร่..(ขอโทษนะครับ ถ้าพูดง่ายๆ ตามประสาคนในเนทก้อคือ น้ำแตกแล้วแยกทาง..) มันก้อน่าจะดีสำหรับผมแล้ว ขอสักครั้งแค่ได้ลิ้มรสกามาของแก...เฮ้อ...ผมบ้าไปแล้วหรือนี่....
ตื๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น เอเบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ...
"สวัดดีครับ"
"ดี เอก พี่จูพูดนะ"
"ว่าไงครับพี่" พี่จูคนนี้เป็นเจ้าของผับแห่งหนึ่งข้างๆ กรมฯพลาธิการ เป็นร้านที่ผมไปเมากับพวกไอ้เอสไอ้โจ้บ่อย..
"เสาร์นี้ ร้านพี่มีคอนเสิร์ตน่ะ สุเมธแอนด์เดอะปั๋ง...สนใจมาเปล่าล่ะ พี่คิดค่าจองโต๊ะให้เอกเป็นพิเศษเลย"
"น่าสนพี่ แต่ผมจะไปกับใครล่ะ เออแล้วราคาเท่าไหร่ล่ะพี่"
"โต๊ะสองพันห้า แต่พี่คิดให้เอก สองพัน มีชีวาสขวด มิกซ์ฟรี แถมกับแกล้มให้2 อย่าง"
"งั้นขอเวลาผมครึ่งชั่วโมงนะพี่ ขอชวนเพื่อนก่อน แล้วเดี่ยวผมโทรกลับ"
ฟ้าดินช่างเป็นใจจริงๆ พี่พันแกชอบเพลงแนวนี้แหละครับ แนวรัก (ตอนนั้นคู่นี้กำลังดังครับ) เอาล่ะด่านแรกผ่านแล้ว...หาร้านหาแนวเพลงได้แล้ว....ด่านต่อไปก้อคือตัวแก....ผมเลยโทรหาแก...
"ว่าไงเอก..."
"เสาร์นี้ กลางคืนมีไปไหนเหรอเปล่า"
"เสาร์นี้เหรอ ไม่ไป ครับ ทำไมเหรอ.."
"ผมได้บัตรโต๊ะมาน่ะ คอนเสิร์ต สุเมธแอนด์เดอะปั๋งเผอิญเพื่อนมันขายต่อผม..เห็นมันถูก...เหล้าก้อดี ผมก้อเลยหาเพื่อนไปน่ะพี่.." แหลจริงๆ กรู....
"ผมไม่ดื่มเหล้า เอกก้อรู้ไม่ใช่เหรอ"
"ก้อไม่เป็นไรพี่ ผมดื่ม พี่ก้อนั่งดู เพื่อนผมมันไม่ว่างเลยน่ะ นะ นะ พี่" ใส่ลูกอ้อนแกนิดหน่อย...
"เอางั้นก้อได้....ไปกับเอกไงก้อต้องสนุกอยู่แล้ว"
"ครับพี่" สนุกแน่พี่...คงจะสนุกทั้งคืนเลย.....
หลังจากวางสายกับพี่พันแล้วผมก้อโทรหาพี่จู....ตกลงเรื่องโต๊ะ...คุยเสร็จผมก้อมาคิดวิธีต่อไป....คือมันต้องให้เนียนไม่มีที่ติไงครับ ถ้าถามผมว่าทำไมไม่ใช้ยานอนหลับหรือยาปลุกใจ ฮ่าฮ่า ยาพวกนี้ผมหาได้นะครับ ไม่ยาก เพื่อนของไอ้เอ็กซ์ผมก้อรู้จักเยอะ ไม่งั้นก้อถามไอ้กาย...ถึงที่ซื้อ......ผมคิดว่าการใช้ยาพวกนี้มันก้อเหมือนผมทำร้ายพี่พันไปในตัวคือมันอาจจะมีผลข้างเคียงและที่สำคัญมันเหลือหลักฐานไง....ถ้าแกรู้ว่าผมใช้ยาผมอาจจะตายคารองเท้าบูทแกเลยก้อได้...คนที่เราไว้ใจกันลองใครมาทำกับเราแบบนี้....ถ้าเป็นผมน่ะโค-ตะ-ระ แค้นเลย
พี่พันแกไม่เคยดื่มเหล้า ถ้าแกเห็นเหล้าแกก้อคงไม่ดื่ม.....งั้นทำไงดีล่ะ....ใช้วิธีนี้ล่ะกัน...ใช้ประมาณสปายไวน์คูลเลอร์ก้อแล้วกัน....แกไม่เคยดื่มแค่ขวดสองขวดก้อน่าจะพอ..แต่เอาให้อยู่หมัดคงต้องประมาณสักโหลแหละ...ฮ่าฮ่า ผมไปตกลงกับพี่จูเจ้าของร้านไว้ก่อนแล้วครับ ว่าผมจะเลี้ยงรุ่นพี่เพื่อนร่วมงาน.....บอกพี่จูแกว่าคนที่ผมจะเลี้ยงแกไม่ดื่มเหล้าแต่ดื่มสปายได้ โดยผมขอพี่จูว่า สปายที่ดื่มเป็นของฟรีจากทางร้านที่มอบให้ลูกค้า...(แต่ผมจ่ายตังส์ไว้แล้วตอนไปเอาบัตรจองโต๊ะ)
วันเสาร์มาถึงอย่างรวดเร็วครับ...วันนี้ผมนอนทั้งวัน...ฮ่าฮ่า จะออกล่าเหยื่อคืนนี้แล้วนี่...ร่างกายต้องฟิต....ไม่งั้นอาจโดนอุ้งเท้าเหยื่อเล่นงานเอา..ผมนัดพี่พันไว้ที่บ้านผม...บอกให้แกขี่มอเตอร์ไซด์มารับ..แล้วก้อซ้อนกันไป..ทำไมล่ะเหรอ..เหตุผลง่ายๆก้อคือทำให้แกคิดว่าคืนนี้น่าจะเป็นคืนที่เบาๆ นั่งฟังเพลงเสบายๆสร็จก้อกลับบ้านนอน...
เรามาถึงเกือบสองทุ่มครึ่งแหละ...ตอนนี้คนมากันเยอะแล้ว..โต๊ะเต็มทุกโต๊ะ....คนมาวันนี้ก้อจะประมาณมาเป็นกลุ่มส่วนใหญ่หน้าตาคุ้นๆนะแต่ไม่มีโต๊ะไหนเป็นรุ่นน้องผมเลย......ประมาณวัยทำงานซะมากกว่า...
"คนเยอะนะเอก" หลังจากที่เราได้โต๊ะแล้วเราก้อนั่งดื่มกันครับ...
"ครับ สาวๆ เยอะด้วยนะพี่" ฮ่าฮ่า...สร้างบรรยากาศการดื่มเหล้าหน่อย...สุรานารีเสียงเพลง มันของคู่กันในวงเหล้า..
"เอาอะไรกันบ้างคะ เหล้าสองแก้ว หรือสปายดีคะ" เด็กเสิร์ฟครับที่ผมเตี๊ยมกันไว้แล้ว เด็กเสิร์ฟคนนี้สวยนะครับผมจ่ายค่าเตี๊ยมไปตั้งร้อยแน่ะ...ฮ่าฮ่า
"ผมเหล้า ครับ แต่สปายคงไม่มีคนกิน น้องเอาไปกินเถอะ." พี่พันมองหน้าผมครับ...
"เขาห้ามเด็กเสิร์ฟกินค่ะ มันเป็นกฎของร้าน คือสปายนี่แถมให้นะคะ ถ้าไม่กินก้อไม่แถม คือถ้าเปิดชีวาสทางเราจะแถมสปายให้หนึ่งโหล" ฮ่าฮ่า เหมือนอย่างที่เตี๊ยมไว้เลย..น่าให้ตุ๊กตาทองเลยนะนี่...
"ว่าไงล่ะครับพี่พัน เอาหน่ยยก้อดีนะครับ เสียดาย ขวดตั้งสามสิบบาทแค่ไวน์คูลเลอร์ไม่เมาหรอกมันก้อแค่น้ำผลไม้"แกนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง....
"เอาก้อเอา ครับ" แกตกลงครับ ฮ่าฮ่าตอนนี้ แผนการณ์อันชั่วร้ายของผมประสพความสำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว...
หลังจากที่เราดื่มกันครับ ผมก้อพยายามสร้างบรรยากาศนะครับ โดยการชวนแกคุยโน่นคุยนี่ คุยเรื่องสาวโต๊ะนั้นโต๊ะนี้แต่ผมจะเลี่ยงไม่คุยเรื่องแฟนแกครับ มันเป็นข้อห้าม...ของการล่าเหยื่อแบบนี้ ....
ตอนนี้สปายหมดไปหนึ่งขวดแล้วครับ หน้าตาแกเริ่มแดงแล้ว ฮ่าอ่าสังเกตุได้ชัดครับ แกเริ่มจะหัวเราะร่าแล้ว..โหอะไรจะคออ่อนขนาดนั้น...
"อร่อยดีเหมือนกันแฮะเอก หวานๆ เปรี้ยวๆ ขมนิดหน่อย ขออีกล่ะกัน" เข้าทางผมล่ะซิ
"เอาเลยครับ พี่พัน ไม่กินก้อเสียของ" ขวดสองผ่านไป ขวดสามเริ่มตามมา... สี่ทุ่มดนตรีของสุเมธและปั๋งก้อเริ่มเล่นแล้ว....ดนตรีก้อใช้ได้ครับประมาณซอฟๆ ฟังสบายๆ .......
เที่ยงคืนแล้วนักร้องกลับแล้วตอนนี้ก้อเหลือแต่วงดนตรีของที่ร้านแหละครับ วงนี้เล่นดีนะครับ จะเน้นประมาณเพลงแดนซ์หรือเพลงตลาดๆ ดังๆ....ดนตรีเริ่มเล่นแล้วครับเพลงประมาณร๊อคแดนซ์ โห ที่นั่งเงียบๆ ซึ้งๆ เมื่อกี๊แต่ละโต๊ะเริ่มลุกเริ่มแดนซ์กันแล้ว....
ผมหันไป..โหพี่พันลุกแล้ว....อะไรของแกนี่ ฮ่าฮ่า เริ่มเข้าแผนของผมเต็มๆ แล้ว ผมเหลียวไปมองขวดสปาย แปดขวดไปแล้ว ตอนนี้แกส่ายหัวไปมาแล้ว ท่าทางจะมันส์ แล้วก้อเมา.....ผมเหรอไม่ปล่อยช่วงเวลานี้ให้หลุดลอยไปหรอก ผมเลยต้องชนแกบ่อยๆ ครับ อีกสี่ขวด ต้องเอาให้หมด...
เกือบตีสองแล้วครับ...ชีวาสผมลงไปครึ่งขวดแล้ว สปายพี่พันหมดไปแล้วครับ แล้วพี่พันล่ะ....อยู่ที่โต๊ะหลับคาโต๊ะไปแล้ว..ผมกำลังเดินไปสั่งกาแฟร้อน น้ำร้อน ผ้าเย็นมาให้พี่แก.. ตอนนี้ร้านคนเริ่มทยอยกลับแล้วครับ เหลือไม่กี่โต๊ะ...ผมกลับมาที่โต๊ะโหทำไงดีนี่
"พี่ครับ ดื่มอะไรร้อนๆ หน่อย เช็ดหน้าหน่อย"
"หือ หือ" แล้วแกก้อฟุบไปอีกรอบ ผมก้อเลยต้องเช็ดหน้าแกเอง...
"เอกเอากลับไหวเปล่า" พี่จูมาถามผมครับ ตัวพี่พันก้อรู้ๆ อยู่ ตัวโต..สูงใหญ่...
"พี่จูผมขอแรงเด็กเสิร์ฟ คนล่ะกัน ผมฝากมอเตอร์ไซต์ไว้ด้วยนะครับพี่พรุ่งนี้เช้าผมแวะมาเอา"
"ได้ๆ" หลังจากนั้นผมกับเด็กเสิร์ฟก้อหอบร่างคนเมา ฮ่าฮ่า พี่พันขึ้นแท๊กซี่ด้วยความยากลำบาก ครับ .
"เอกไปไหน นี่"
"กลับบ้านพี่ พี่เมาแล้ว นอนๆ เดี่ยวถึงบ้านแล้ว"
"จะรีบกลับไปไหนล่ะ พี่ยังไม่เมาเลย... มาๆ เต้นกันต่อ..."
"โหพี่ไม่เอา ครับ อยู่บนรถ" ตอนนี้แกดิ้นๆ ครับ..ใกล้จะถึงแล้ว...
"เอก"
"อะไรพี่" ยังถามไม่ทันจบครับ เต็มๆเลยครับ แกอ๊วกใส่ตัวผมดีนะครับผมเอาเสื้อรับไว้
"พี่จอดข้างทางเลยครับ ไม่งั้นเลอะแน่ะ" พี่แท๊กซี่ก้อดีครับ แกจอดตอนี้ตัวทั้งตัวผมมีแต่อ๊วกแกครับ ...หลังจากพาแกไปอ๊วกข้างทางได้แป๊บก้อลากแกขึ้นรถ...
"อือ อือ" เฮ้อ ตัวผมมีแต่คราบอีวกแกครับ ไม่ว่าจะเสื้อ กางเกง รองเท้า...บนรถไม่ต้องพูดเลยครับกลิ่นหึ่ง...ถึงบ้านซะที.....
"พี่ครับ ผมขอแรงช่วยหามหน่ยนะครับ เดี่ยวผมให้ค่าเสียเวลาพี่ ผมเอาไม่ไหวจริงๆ" ผมขอแรงแกครับ...แกก้อใจดีนะครับ ไม่โกรธที่พี่พันทำให้รถมีกลิ่นคาว...กว่าจะหามเข้าบ้านได้ แกสร้างหลักฐานที่แกเมาไว้อีกสองหย่อม คือหน้าบ้านตรงประตูเข้า กับ หน้าห้องน้ำ.....ตอนนี้ตัวแกเปรอะไปด้วยอ๊วกพอๆกับผมแล้ว...
ผมจ่ายเงินให้ค่าแท๊กซี่ไป 400 บาทครับ ค่ารถมันแค่ 70 เองที่เหลือถือว่าทิป... คุ้มเปล่านี่...ตอนนี้พี่พันนอนสลบไสลบนเตียงครับนอนแผ่หราอยู แกหลับสนิทครับ ท่าทางแกคงอ๊วกออกหมดจนไม่มีอะไรจะออกแล้ว....
ตอนนี้ผมขอถือวิสาสะเปลี่ยนชุดผมก่อนเลยครับ... อ๊วกแกกลิ่น....งี้ หมดอารมณ์ ...ผมก้อเลยขออาบน้ำก่อนครับ ออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว.. ผมเดินกลับมาที่เตียงพี่พัน....ผมมองไปที่ร่างของพี่พันที่นอนหลับอยู่..
ตอนนี้พี่พันอยู่ในอุ้งมือผมแล้ว.. ผมต้องการแกไม่ใช่เหรอ.....ตอนนี้ความรู้สึกด้านดีกับด้านชั่วของผมมันต่อสู้กันอยู่ครับ ผมกำลังสับสนมากๆเลย ผมต้องการคนๆนี้นี่ ผมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้แกมา และผมก้อกำลังจะได้ แต่....ผมมองหน้าแกครับ ตอนนี้แกเมาไม่ได้สติ ถ้าผมจัดการรวบรัดแกเลย มันก้อไม่น่าจะยากนี่ เสื้อกับกางเกงมันก้อไม่ใช่จะถอดยากอะไร แต่ถ้าผมทำแบบนั้น พี่พันตื่นมาแกจะรู้สึกไงล่ะ ผมต้องการทั้งตัวและหัวใจนี่ ....ผมหลับตาครับตอนนี้มันสับสนจริงๆ.... ผมนึกภาพตอนที่พี่พันกระโดดลงไปช่วยผมตอนผมตกน้ำทะเลตอนไปตกปลาที่ชุมพร เฮ้อ ถ้าผมทำแบบนี้ผมก้อคงเลวเต็มทนในสายตาแกแล้ว...
ผมเอามือกุมขมับปิดหูปิดตา.... ภาพพี่พันนอนแผ่หราตอนนี้มันช่างยั่วยวนกิเลสของผมเหรอเกิน...กิเลสเกย์นะครับ..ผมจะทำไงล่ะนี่ ..ผมสูดหายใจลึกๆ .... เมาๆ แบบนี้ผมต้องมีสติ...และแล้วผมก้อตัดสินใจครับ.......
อย่างแรกก้อคือถอดเสื้อแก....อย่างที่สองถอดรองเท้าถุงเท้า....อย่างที่สามก้อคือถอดกางเกง...กางเกงยีนส์นะครับ ไม่ใช่กางเกงใน แต่ถอดกางเกงยีนส์มันก้อเห็นกางเกงในแหละ...ผมพยายามหลับตาปี้แบบปิดห้านิ้ว เอามือเขี่ยๆ ไอ้นั่น .... (ฮ่าฮ่า ประมาณสาวน้อยไม่เคยเห็นของชายหนุ่มอะไรปานนั้นแหละ) ฮ่าๆ หลังจากถอดหมดแล้วผมก้อเดินเข้าห้องน้ำครับ หยิบเอาผ้าขนหนูพร้อมถ้วยขันน้ำมาเช็ดตัวให้แก...เฮ้อกว่าจะเสร็จเหงื่อผมงี้แตกซิก...
หลังจากที่เสร็จแล้วผมก้อหาเสื้อผ้ามาใส่ให้แกครับ แต่เสื้อที่ใส่ไปเที่ยวผมก้อกองไว้แบบนั้นแหละครับข้างๆ ที่นอนไว้เป็นหลักฐานตอนแกตื่นขึ้นมา....จากนั้นผมก้อหยิบผ้าห่ม หมอนมานอนที่ห้องรับแขกครับ ไม่กล้านอนข้างๆแก กลัวใจตัวเองครับ ผมรู้ว่าผมเป็นคนไง ขืนนอนข้างๆกันมีหวังไม่เหลือครับ......
ครับอย่างที่ได้อ่านแหละผมเลือกทางนี้จริงๆ ผมยอมทิ้งความต้องการของตัวเอง...เพราะอะไรน่ะเหรอ..ผมตอบไม่ได้ครับ....อาจจะเพราะผมไม่กล้าพอ หรืออาจจะเพราะผม....ไม่อยากจะได้พี่พันมาโดยวิธีนี้....หรืออาจจะกลัวพี่พันตื่นมาตื๊บผมเอา....แต่เหตุผลจริงผมรู้ครับเพราะผมต้องการที่จะได้ทั้งตัวและหัวใจของพี่พันมากกว่า.....
-
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า
ทำไมความรักมันยากอย่างนี้
:freeze: :freeze: :freeze: :freeze:
-
ดีแล้วครับ เพราะความรักที่ได้มาโดยไม่เต็มใจ
ยังไงเราก็เก็บไว้ได้ไม่นาน
ยิ่งแย่งของคนอื่นมาด้วย ยิ่งไปกันใหญ่
-
...........ได้แต่ตัวแต่ไม่ได้ใจ.........
...........สู้ไม่ได้มันเลยดีกว่า........... :o12: :o12:
-
ดีแล้วหล่ะที่หักห้ามใจได้แบบนี้ o13 ตอนอ่านไปก็ลุ้นไปนะว่าจะทำไรพี่พันรึป่าว คือ กลัวว่าแกตื่นขึ้นมาแกจะตืบเอก เอาอะดิ แล้วจะเสียความเป็นเพื่อนกันไปอีก :teach: ถึงเราจะไม่ได้ตัว ไม่ได้ใจเขา แต่ก็ได้ความเป็นเพื่อนจากเขา ซึ่งมันยั่งยืนกว่า
-
o13 o13 o13
-
เสือไบ:the series (ตอน 51)
ตอนนี้ผมอยู่ไหนนี่ ......อ๋อบ้านพี่พันนี่เอง ...เรานั่งที่โต๊ะรับแขกกันครับ เราสามคน ผม ....พี่พัน...และผู้หญิงอีกคน...ผู้หญิงคนนี้ชื่อรุ่ง....แฟนพี่พันเอง....บรรยากาศตอนนี้ตึงเครียดมาก....ความรู้สึกที่บรรยายออกจากหน้าตายามนี้ก็คือ
ผม...กังวลไม่เข้าใจว่าเหตุการณ์ต่อไปอีกนาทีข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป...
พี่พัน....กลัว เสียใจ...กังวล....แววตาแกฉายความเสียใจอย่างบอกได้ชัด....
พี่รุ่ง.... เสียใจ ตาแกเหมือนจะร้องไห้...มองพี่พันอย่างอาฆาตแค้น....
ปั๊ก พี่รุ่งแกโยนซองสีน้ำตาล ลงบนโต๊ะรับแขกมาซองหนึ่ง.....
"'เปิดดูดิ พัน รูปในซองนี่หมายความว่าไง" พี่รุ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ พี่พันหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมาดูพร้อมกับเปิด ผมนั่งอยู่ข้างๆ กำลังชำเลียงมอง ว่าในซองนั่นมีอะไรกันแน่....เป็นภาพถ่าย....
พี่พันเปิดดูแต่ละภาพด้วยมือที่สั่นเทา....ผมชำเลืองมองว่ามันเป็นภาพอะไร...โหตายแล้ว มันเป็นภาพผมกับพี่พันกำลังทำอะไรกันอยู่ เรทเอ็กซ์ๆ ทั้งนั้น คงเป็นเหตุการณ์เมื่อคืน......
"พันอธิบายมาซิ ว่าในรูป พันกับ เอก หมายความว่าไง."ตอนนี้ผมได้แต่ก้มหน้า...ซวยแล้ว.....พี่พันปากแกสั่นๆ แกคงตกใจ....เสียใจ...ความรักของแกท่าทางจะไปไม่รอด....ผมจะดีใจดีหรือเสียใจดีล่ะ...
"ผม ไม่มีอะไรจะอธิบาย แล้วแต่รุ่งจะคิด" หลังจากที่พี่พันอึ้งไปนาน แกเปิดปากพูดมาแล้ว...
"ที่รุ่งคิดไม่ผิดหรอก ผมกับเอก เรามีอะไรกัน"แล้ว พี่พันก็หอมแก้มผมหนึ่งฟอด
"เอ๊ย" ผมไม่ทันตั้งตัวและไม่นึกว่ามันจะออกมาแบบนี้.. ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดพี่พัน....
"เรารักกันใช่มั๊ย ตัวเอง" พี่พันกอดผมแน่นขึ้น จนผมหายใจไม่ออก....
ผมสะดุ้งสุดตัว เอ๊ย ......ผมฝันไปนี่หว่ะ.....
ตอนนี้ผมตื่นแล้ว เหลือบมองตัวเอง เอ๊ย ผ้าเช็ดตัว ผ้าห่ม มันหลุดไปตอนไหนนี่ คงตอนที่สะดุ้งตื่นนั่นเอง... เอ๊ย แล้วพี่พันก็นั่งอะไรไม่ไกลจากที่ผมนอนเท่าไหร่.... โหแกจะเห็นอะไรเปล่านี่ โด่เชียวเจ้าเอกน้อย ...
ผมหอมกลิ่นข้าวต้ม ...พี่พันคงทำอะไรกินแล้วแหละ (โต๊ะรับแขกที่ผมนอนกับห้องครัวมันไม่ไกลกันเท่าไหร่)
"อ้าวเอก ตื่นแล้วเหรอ เดี่ยวกินข้าวต้มกัน"
"ครับ พี่กี่โมงแล้วครับ"
"เกือบเที่ยงแล้ว แล้วเรามานอนทำไมตรงนี้ล่ะ ยุงไม่หามเหรอ"
"โห พี่พันจะให้ผมนอนที่ไหนล่ะ "
"เตียงผมไง" แกตอบมาหน้าตาเฉยเลย ..
"เฮ้อ เหม็นอ๊วกคนเมา พี่ไม่ไหว" ฮ่าฮ่า อยากบอกว่าผมอยากจะนอนด้วยจะตายแต่กลัวห้ามใจตัวเองไม่ไหว....
"เมื่อคืนผมคงเมามากเลยแหงๆ บอกแล้วว่าผมไม่กินเหล้า ชวนจัง"
"แหะ แหะ" ก็ผมชวนเองนี่หว่ะ เฮ้อ อุตส่าห์วางแผนไว้ซะ....เหยื่อยก็ติดแล้ว แต่ทำไมใจมันไม่กล้าก็ไม่รู้...
"พี่พันเดี่ยวผมขออาบน้ำก่อน นะพี่ มึนๆ เดี่ยวออกมากินด้วย" ว่าแล้วผมก็เข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ....
ผมคิดไปต่างๆ นานา ผมทำถูกทำผิดนี่ แต่ผมก็ทำไปแล้ว ที่ไม่คิดทำอะไรพี่พันตามที่ผมต้องการ...ถ้าผมทำอะไรแกลงไป.......ผมเองนั่นแหละจะรู้สึกผิด... (เพราะตอนนั้นคาดว่าพี่พันคงจะไม่รู้เรื่องอะไร และผมคงไม่เหลือหลักฐานให้แกจับได้หรอก แกจะจับได้อย่างเดียวก็คือตื่นมาตอนที่ผมทำอะไรแกตอนนั้น ฮ่าฮ่า)
อาบน้ำเสร็จ อ้าว ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่.....
"พี่ พัน ผมยืมเสี้อกางเกงขาสั้น ชุดหนึ่งดิพี่ เมื่อคืนโดนใครไม่รู้อ๊วกใส่" ผมบอกแก แกชี้ไปชุดที่แกเตรียมให้ผมแล้ว โหท่าทางจะรู้สึกผิดที่อ๊วกใส่ผม..
"ชุดเราพี่ซักไปแล้วนะ ฮ่าฮ่า โทษที เมื่อคืนเมาจริงๆ เฮ้อ เอกไม่น่าชวนกินเลย สปาย"
"ไม่กินก็เสียของ กินไปแล้ว ช่างเถอะ ครับ แต่อ๊วกพี่ กลิ่นไม่เหม็นนะ เหมือนน้ำผลไม้เลย"
"เฮ้อ คงเมาเหมือนหมา ฮ่าฮ่า ก็ดีนะ แล้วมอเตอร์ไซด์ผมล่ะ"
"อยู่ที่ร้าน ครับพี่ เดี่ยวผมขี่มาให้"
"มากินข้าวกันก่อน เดี่ยวผมไปด้วย ให้เอกขี่มาคนเดียวได้ไง เดี่ยวรถเมล์เฉี่ยวไปจะทำไง"
"ครับ พี่ " ก็ห่วงผมแบบนี้แหละ ผมถึงไม่กล้าทำอะไรพี่ไง....
เรานั่งทานข้าวต้ม อย่างเอร็ดอร่อย คนเมากำลังหิวก็แบบนี้แหละ เมื่อคืนก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยหลังจากที่เมาแล้ว.....
"ช่วงบ่าย เอกไปไหนเปล่า ครับ"
"ไม่ล่ะพี่ วันนี้พัก ทำไมเหรอครับ"
"ไปนั่งตกปลา ที่แม่น้ำเจ้าพระยา ดีกว่า ไปเปล่า"
"ครับ พี่ ขอสัก ห้าโมงเย็นล่ะกัน ครับ"
"ได้ๆ เดี่ยวห้าโมง ผมรอที่ ท่าน้ำเจ้าพระยาเลยนะ เอกตามไปล่ะกัน"
หลังจากเรากินข้าวเสร็จ ผมกับพี่พัน ก็ไปเอามอเตอร์ไซด์ ที่ร้านพี่จู พี่พันโดนพี่จูแซวอีก ว่า เมาเหมือน......
"อ้าวฟื้นแล้วเหรอ พัน เมื่อคืน รู้เปล่าเอกมันหามพันกลับ ฮิฮิ.... นึกว่ามันจะถีบลงรถซะแล้ว เมา เอะอะ"
พี่พันได้แต่หัวเราะ....
หลังจากได้มอเตอร์ไซด์แล้ว พี่พันก็มาส่งที่แฟลต ผมไม่ได้บอกนะครับ ว่าจะไปไหน ฮ่าฮ่า เรื่องของเรื่องคืออยากนอน ครับ ...ตอนนี้ภาพพี่พัน ตอนนอน บนเตียงมันตามหลอกหลอนผมเหลือเกิน (สมแล้วครับ ที่ผมโดนมิตรรักนักอ่านด่านะ ของมันอยู่คาปากแล้ว ดันคาย เฮ้อ ไม่น่าเลย เอก...)
ห้าโมง ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ผมก็ปั่นจักรยานบีเอ็มเอ็กซ์ ไปที่แม่น้ำเจ้าพระยาหลังแฟลตผมประมาณแปดร้อยเมตร พี่พันวางเบ็ดรอแล้วแฮะ...
"โทษทีพี่ มาช้าไปหน่อย"
"ตกด้วยกันเปล่า ผมเอาเบ็ด เอาเหยื่อมาเผื่อด้วย"
"ไม่เอาดีกว่าพี่กลัวปลาติด.." ตกปลาที่ท่านี้ต้องระวังหน่อยนะครับ เพราะมีวัดอยู่ฝั่งตรงข้าม ...บางครั้งวัดก็จะลากศพผ่านมาที่เราตกปลากัน เฮ้อ คิดแล้วไม่อยากกินปลาเลย.....
"เอกผมมีข่าวดี ครับ"
"อะไรพี่....ได้ปลายักษ์เหรอไง" ผมงงๆ ข่าวดีอะไรแกนี่....
"วันนี้ญาติแฟนผมเค้า ไปหาฤกษ์ แต่งงานน่ะ ได้แล้ว"....ผมเริ่มอึ้งอีกแล้ว เฮ้อ ผมต้องเสียพี่พันไปจริงๆ หรือนี่...
"มีสองฤกษ์น่ะ พฤษภา กับ สิงหา" แกบอกผมอีก...
"แล้วพี่จะแต่งเดือนไหนล่ะ"
"คงต้องสิงหาแหละเอก ผมยังไม่พร้อมเลย นี่กะว่าจะกู้สหกรณ์ มาแต่ง แต่ก็คงไม่พอ" ชีวิตราชการอย่างพวกผมก็แบบนี้แหละ.... ถ้าบวชหรือแต่งงานก็จะกู้สหกรณ์ไปบวชหรือแต่งงาน...
"ครับ พี่ มีอะไรให้ผมช่วยก้อบอกได้นะพี่ แล้วสินสอดล่ะพี่ แพงเปล่า..."
"ก็พอได้แหละ แต่ แฟนผมคงออก ...ผมไม่มีปัญญาหรอก...เฮ้อ ก็แบบที่เอกเคยบอกสาวๆแหละ รักพี่ต้องหนีตาม"
"แม่ยายพี่ไม่ว่าเหรอ..."
"ก็แม่เค้าบอกแบบนี้ อยากอุ้มหลานเร็วๆ"
"ครับ ดีแล้วพี่ อายุพี่ก็มากแล้ว" ผมพูดประชดไปงั้น ตอนนี้ใจมันหวิวๆ เหมือนสูญเสียสิ่งที่ดีอย่างหนึ่งในชีวิตไป....อายุแกก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับแก่กว่าผมสองปี ผมเบญจเพศ...
"แต่งเสร็จ ผมก็คงต้องย้ายไปอยู่ ที่ชลบุรีเลยน่ะ..." เฮ้อ นี่ผมจะไม่ได้เจอแกแล้ว....อาจจะได้เจอตอนแกมาแข่งกีฬาหน่วยงาน...เฮ้อปีละครั้งก็ยังดี...
"ครับ พี่" ผมหมดแรงที่จะคุย หมดแรงที่จะพูดไปแล้ว ผมมองเหม่อไปที่ดวงอาทิตย์ที่กำลังตก....ดวงอาทิตย์ตกมายังมีวันขึ้นมาให้ผมเห็น นี่พี่พันจะไปแล้ว ผมคงเหลือเวลาความสุขอีกไม่นาน...เวลาความสุขสำหรับผมทำไมมันเร็วจัง ผมยังไม่ได้ตั้งตัวที่จะเสียแกไปเลย....
"เอกจะเอาบ้านผมเหรอเปล่า ผมให้"แกจะให้สิทธิ์ในการครอบครองบ้านของแกให้ผม....
"ขอบคุณครับพี่ แต่ไม่ล่ะพี่ มันไกลไปครับ น่ากลัว ด้วย ดึกๆ นอนคนเดียวไม่ไหว" นี่คือเหตุผลที่ผมบอกแกไป แต่ความจริงไม่ใช่หรอก... ผมไม่อยากเก็บความทรงจำที่ดีๆ มาคอยตอกย้ำผมไง..ผมรู้สึกอบอุ่น รู้สึกดี รู้สึกมันเหมือนครอบครัวดีน่ะ ...
หลังจากกตกปลาที่แม่น้ำเจ้าพระยาแล้ว พวกเราก็กลับบ้านกัน พี่พันตกปลาได้มาสองตัว....
ตอนนี้ ความรู้สึกสูญเสีย ความรู้สึกเหงา ความรู้สึกอ้างว้างเริ่มเข้ามาหาผมอีกแล้ว ผมจะเสียแกไปอีกแล้ว ผมจะเสียคนที่ผมรัก คนที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆ คนที่ผมอยากเป็นเจ้าของ... แต่ผมก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ คนที่ผมรักเค้ากำลังจะสร้างครอบครัวใหม่....กับคนที่เค้ารัก...ผมก็น่าจะดีใจแล้ว ที่เห็นคนที่ผมรักมีความสุขกับคนที่เค้ารักซึ่งไม่ใช่ผม.....ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด......
-
เสือไบ:the series (ตอน 52)
ผมกำลังจะสูญเสียคนที่ผมรักไปอีกแล้ว.....ความรู้สึกแบบนี้ทำไมมันเกิดกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่านี่...คนที่ผมรักคนที่ผมอยากอยู่ใกล้ เค้ากำลังจะจากผมไป...จากไปอย่างไม่มีวันกลับ...จริงอยู่ ผมอาจจะเจอเขา อาจจะได้ยินเสียงเขา...แต่เขาคนนั้นไม่ได้เป็นเหมือนเดิมแล้ว เขามีเจ้าของแล้ว...ทำไมผมต้องเจอแบบนี้...ตอนนี้ผมอ่อนแอลงทุกทีๆ .......
ห้าวันเต็มๆ ผมลาพักร้อน ความจริงลาไปก็ไม่ได้ไปไหนหรอก ผมเก็บตัว ปิดโทรศัพท์ ไม่ออกไปไหน...ผมขอหมกตัวอยู่ในห้อง...เฮ้อ ธรรมดา เวลาผมอกหักผมก็จะไปเล่นกีฬา แต่ตอนนี้ถ้าผมไปเล่นผมว่าผมยิ่งจะเจ็บมากกว่าเดิม เจ็บที่ได้เห็นพี่พัน เจ็บที่พี่พันเขากำลังจะแต่งงานกับคนที่แกรัก... เฮ้อ ผมท่าจะบ้าไปแล้ว.....
ผมเปิดโทรศํพท์ดู โห เอสเอ็มเอสมาตรึมเลย....
"เอก ทำไมปิดเครื่อง.. เป็นอะไรหรือเปล่า ผมเป็นห่วงนะ"
"เจอกันที่สนามเทนนิสนะ เย็นนี้.."
"กินข้าวคนเดียวเหงาจังครับ เป็นอะไรเหรอเปล่า.."
"ผมไปบ้านเอกมา บ้านปิดก็เลยกลับ"
"ไอ้เอก มรึงปิดเครื่องทำห่าอะไรวะ กรูจะชวนมรึงไปมอร์แกน" อันนี้ของไอ้กาย...
โอเค ผมพร้อมที่จะเจอพี่พันแล้ว หลังจากที่ใช้สมองอันบ้าๆ คิดว่าถ้าผมเป็นแบบนี้ต่อไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นผมน่าจะใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดนี้อยู่ใกล้กับคนที่ผมรัก.....พยายามเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆ ไว้ ก่อนที่เขาจะจากผมไป.....
"หายไปไหนมาครับ" พี่พันทักผม
"ลาพักร้อนไปทำใจ พี่ช่วงนี้เบื่อๆเรื่องงาน' ฮ่าอ่า ครึ่งแรกน่ะใช่ ครึ่งหลังผมต้องโกหก...
หลังจากวันนั้นผมกับพี่พันก็เจอกันทุกวันไม่เว้นเสาร์อาทิตย์ ผมมักจะหาข้ออ้างเจอแกประจำ อย่าว่ากันนะ ที่ผมเห็นแก่ตัวแบบนี้ ....
วันเสาร์ประมาณเดือนกรกฎาคม ใกล้งานแต่งงานพี่พันแล้ว....เมื่อคืนผมมานอนค้างที่บ้านแก แค่นอนค้างนะครับ ไม่ได้มีอย่างอื่น...ตอนนี้ผมไม่มีความคิดแบบนั้นแล้ว คือเรื่องของเรื่องผมต้องมาช่วยแกพิมพ์ซองแต่งงาน...หลังจากที่เรากินข้าวเช้ากันเสร็จ ตื๊ดๆ มีโทรศัพท์ของแกเข้ามา...แกรับ..
"เอก ผมต้องไปถ่ายรูปน่ะ ช่วยผมทำต่อนะให้เสร็จวันนี้เลย พรุ่งนี้ต้องเอาไปแจกแล้ว'
"ครับ พี่ เดี่ยวผมทำให้เสร็จเลยเหลืออีกไม่เยอะ ถ่ายให้หล่อๆ เลยนะพี่ ฮ่าฮ่า'
หลังจากที่แกไปแล้วผมก็พิมพ์ซองการ์ดแต่งงานให้แก โห เยอะเหมือนกัน เกือบๆ สี่ร้อยซองแหละ...
แล้วก็ถึงวันที่แกแต่งงานครับเดือนสิงหาคม แกแต่งที่ชลบุรี ผมไปกับพี่โอ๋ ประมาณเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ฮ่าฮ่า ..แกแต่งงานแบบจีน ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่....
เก้าโมง เราต้องแห่ขันหมากกัน แบบจีนๆ
เกริ่นๆ หน่อยล่ะกันนะครับ พิธีเต็มๆ ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นแบบนี้เหรอเปล่า..
ก่อนแต่ง: เมื่อตกลงจะแต่งงานกัน.....ฝ่ายชายจะเอาดวงของคู่บ่าว-สาว ไปให้ซินแสทำการ “ซึ้งเมี้ย ” ( ผูกดวง) หลังจากนั้นฝ่ายชายก็จะทำการ “ทงใจ๋ ” คือส่งข่าวรายละเอียดของฤกษ์ยามต่างๆ เช่นฤกษ์สระผม ตัดผม ว่าเป็นวันไหน เวลาไหน ฯลฯ
ข้าวของที่เจ้าสาวต้องเตรียม : มีมากมาย เพื่อไม่ให้ฝ่ายชายดูถูกว่า “มาแต่ตัว” แต่คงไม่ต้องเตรียมเอง ไปหาซื้อได้ที่ร้านขายอุปกรณ์วิวาห์ของชาวจีนที่เยาวราช......ของใช้เหล่านี้ต้องใหม่ เป็นสีแดงหรือสีชมพู ทุกอย่างต้องจัดเป็นคู่ ประกอบด้วย ถังน้ำสีแดง กระป๋องน้ำสีแดง กระโถน กระจก กรรไกร เข็ม ด้าย ถาด กะละมังสีแดง หมอน1ชุด ส่วนใหญ่ใช้สีชมพู ประกอบด้วยหมอนข้าง 1 คู่ หมอนหนุน 1 คู่ ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม หวีสี่เล่ม เพื่อเป็นมงคลและมีนัยหมายถึง มีเงินทองไหลมาเทมา เอี๊ยมแต่งงานสีแดงผืนเล็ก ( ไม่ได้ให้เจ้าสาวนุ่ง แต่ใช้ประกอบพิธีเท่านั้น เอี๊ยมจะปักอักษรจีน อ่านแบบแต้จิ๋วว่า “แป๊นี้ไห่เล่า” หมายถึงอยู่กินกันจนแก่เฒ่าถึงร้อยปี และยังปักภาพกิเลนและมังกร ) ต้นเมียหลวงหรือต้นชุงเฉ้า ( คล้ายต้นกุยช่าย ) พัดจีนสีแดง ( ไว้ให้เจ้าสาวถือ ) แผ่นหัวใจสีแดงทำจากผ้าสักหลาด สำหรับวางเครื่องประดับ ที่เป็นสินสอดของหมั้น ......ดูเหมือนซื้อครบชุดราคาราวๆ 1 หมื่นบาท ( แพงเนอะ !!!! )
สิ่งที่ฝ่ายชายต้องเตรียม : ก็คือเครื่องขันหมาก นิยมใช้ส้มเช้งผลเขียวๆ ติดตัวหนังสือ “ซังฮี่” ทุกผล จำนวนเป็นเลขคู่ พร้อมเครื่องขันหมากอื่นๆ ซึ่งอาจเป็นชุดหมู คือเป็นขาหมูทั้งขา มา2 ข้างแบบสดๆ หรืออาจเป็น ตับหมู หัวใจหมู กระเพาะหมู ให้มาทั้งดิบๆ ทุกอย่างติด “ซังฮี่” สีแดง .....นอกจากนี้ก็มีขนมขันหมาก ( ขนมแต่ง ) แบบขนม 4 สี หรือขนม 5 สี จำนวน 4 อย่าง หรือ 5 อย่าง แล้วแต่นิยม
วันยกขันหมาก : ฝ่ายหญิงมอบของที่เตรียมไว้ให้ฝ่ายชายไป ซึ่งรวมถึงเอี๊ยมแดงที่เสียบปิ่นทอง โดยฝ่ายชายจะต้องคืนปิ่นทองมาให้ฝ่ายหญิงในเช้าวันส่งตัว เพื่อเจ้าสาวใช้ติดผมตอนออกจากบ้าน.......ฝ่ายหญิงยังต้องเตรียมส้มเช้ง จำนวนเป็นคู่ ติด“ ซังฮี่” เช่นกัน และต้องคืน“ขนมแต่ง ”ที่ฝ่ายชายให้มา โดยคืนกลับไปครึ่งหนึ่ง
วันออกเรือน ( คืนส่งตัว ) : เจ้าสาวใส่ชุดแต่งงาน ทำผมประดับปิ่นทองและใบทับทิม ปิ่นทองทำเป็นลาย “ยู่อี่ ”หมายถึง สมปรารถนา....แล้วเจ้าสาวไหว้เทพยดาฟ้าดิน เจ้าที่ และบรรพบุรุษ ....เมื่อฝ่ายชายมาถึง ฝ่ายหญิงต้อนรับด้วยน้ำชาและขนมอี๊ พอได้เวลา เจ้าบ่าวและ“เล่าตั้ว” ( พี่เลี้ยงเจ้าบ่าว ) จะต้องฟันฝ่าประตูเงินประตูทองของฝ่ายหญิง โดยจ่าย “อั่งเปา”จนครบ แล้วเจ้าบ่าวจึงเข้าไปมอบช่อดอกไม้ให้เจ้าสาว ซึ่งแต่งชุดวิวาห์ ถือพัดแดงนั่งคอยอยู่ : )
วันรับตัว: ก่อนออกจากบ้าน บ่าวสาวคู่แต่งงานจะต้องนั่งกินขนมอี๊ชมพูด้วยกัน..... เสร็จแล้วจึงไหว้ลาพ่อแม่ ไปขึ้นรถแต่งงาน( นิยมรถเบนซ์ ผูกโบว์ชมพู ) ..ฝ่ายหญิงต้องมีญาติที่เป็นผู้ชาย ถือตะเกียงที่จุดสว่าง นำหน้าขบวนไป ( จะนั่งรถคันหน้า หรือนั่งรถบ่าวสาว แต่นั่งข้างหน้าก็ได้ ) ถึงบ้านเจ้าบ่าว ก็จะต้องนำตะเกียงไปตั้งในห้องนอนและให้จุดไว้ตลอดคืน....เมื่อถึงบ้านฝ่ายชาย คู่บ่าวสาวต้องไหว้ฟ้าดิน เจ้าที่เจ้าทาง บรรพบุรุษ ไหว้พ่อแม่ ยกน้ำชาให้พ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ฝ่ายชาย แล้วก็กินขนมอี๊สีชมพู.......บางบ้าน เจ้าบ่าวจะเอามือเท้าประตูไว้ให้เจ้าสาวมุดเข้าไป เป็นเคล็ดว่าให้ผู้หญิงอยู่ใต้อำนาจสามี ( ได้ไง !!! )
วันตึ่งฉู่ : สามวันหลังวันแต่ง ( บางแห่ง 12 วัน ) เจ้าสาวจึงจะกลับบ้านพ่อแม่ได้ เรียกว่า “ตึ่งฉู่ ”โดยต้องมีน้องชายเจ้าสาวมารับ และเตรียมส้ม 12 ผลใส่ถาดไปด้วย .....ที่บ้านฝ่ายหญิง คู่แต่งงานต้องทำพิธี “ขั่งเต๊ ”หรือยกน้ำชาให้พ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ฝ่ายหญิง ผู้ใหญ่จะให้พรและของขวัญ......นิยมเป็นทรัพย์สิน เพื่อให้คู่แต่งงานได้ตั้งตัว
ท้ายสุดอย่าลืมแม่สื่อ ( บ่วยนั้ง ) ตามธรรมเนียม ฝ่ายชาย ต้องตอบแทนแม่สื่อด้วยขาหมู และเงินเป็นมูลค่า 5 เปอร์เซ็นต์ ของสินสอดที่ให้ฝ่ายหญิง................อีกอย่าง เท่าที่เคยเห็น ฝ่ายหญิงยังต้องเตรียมแหวน ( เพชร ) ไว้แลกกับเจ้าบ่าวด้วย.....ไม่แน่ใจว่าเป็นธรรมเนียมของทุกบ้านหรือแล้วแต่จะทำ........
ตอนนี้เก้าโมงกว่าๆ แล้ว ขบวนขันหมากเริ่มแล้ว ผมถือถาดประมาณถาดผลไม้ คนอื่นๆถือถาดกันอีกเพียบผมจำได้ไม่หมด เมื่อเช้าผมกับพี่โอ๋ต้องช่วยกันเอาเงินใส่ซองแดงให้พี่พัน ประมาณเงินอั่งเปาค่าผ่านประตูเงินประตูทอง ค่าเถ้าแก่ ค่าเด็กๆ ....ยุ่งยากจริงๆ แต่ก็สนุก สงสารพี่พันตอนต้องกินขนมกับพี่รุ่งนี่แหละ ....เฮ้อ ขนมอี๊ ไม่รู้รสชาดจะเหมือนขนมโก๋เหรอเปล่า....(ฮ่าฮ่า เกิดมาไม่เคยแต่งงานซะที)
เสร็จพิธีแล้ว เจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นรถไปแล้ว....ไปที่จัดงานเลี้ยงครับประมาณภัตาคาร(กลางเมืองชลบุรี) ผมนั่งรถพี่โอ๋ไป เฮ้อ เห็นแกมีความสุข ผมก็มีความสุขแล้ว (แต่ในใจมันหวิวๆ เหวงๆ ไงไม่รู้) วันเวลาที่จะได้เจอแกเหลือน้อยเต็มทีแล้ว เฮ้อเจ้าความรักทำไมถึงเล่นตลกกับผมแบบนี้นะ......
-
รักที่เป็นไปไม่ได้
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
เห็นใจจังคับ :m8:
-
รักเค้าแล้วเก็บเอาไว้ ก็ต้องช้ำใจแบบนี้แล :try2:
ทิ้งไว้แบบนี้หลายคน จะกินแห้วนะค๊าบบ เอก
รอ No.3 9อปายยย o3
-
:m15:กะแล้ว ว่าต้องจบคล้ายๆพี่พี เฮ้อ :เฮ้อ: เศร้าจัง รอ No.3 คนต่อไปละกัน :m8:
-
No. 2 จบได้สวยกว่า No. 1 นะ อย่างน้อยก็รู้สึกดี ๆ ต่อกันอยู่
รอ No.3 ต่อปายยย :m1: :m1:
-
เสือไบ:the series (ตอน 53)
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมได้มาบ้านพี่พัน ประมาณมาช่วยแกเก็บข้าวของเพื่อย้ายไปที่ชลบุรี...ของเยอะเหมือนกันแฮะไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มโสดจะมีของเยอะแบบนี้....โทรทัศน์ ...ตู้เย็น เตียง ฯลฯ.....ขนใส่ประมาณรถสิบล้อแ...
ขนตั้งแต่สิบโมงเช้า.....จนถึงบ่ายสาม.....
"เสร็จสักที" ผมกับพี่พันตอนนี้เหงื่อท่วมตัวเลย ก็ขนกัน 4 คน ผม.. พี่พัน...แล้วก็คนขับรถที่จ้างมาสองคน...
"เอกตกลงคุณไม่เอาบ้านผมไว้เหรอ" พี่พันถามผมอีก คือเรื่องของเรื่องแกอยากจะให้ผมมาอยู่แทนแกแหละ แต่ผมมาคิดดูแล้วไม่เอาดีกว่าบ ผมไม่อยากให้ความทรงจำดีๆ ของเราสองคนมาหลอกหลอนผมตลอดเวลา....
"ไม่เอาล่ะพี่ ผมมีแฟลตแล้ว อยู่หลายที่ค่าใช้จ่ายมันเยอะ"
"ไม่เอาก็ไม่เอา" หลังจากเสร็จแล้วพวกเราก็มานั่งคุยกันตรงริมน้ำหลังโรงพยาบาล...พี่พันไม่ได้กลับพร้อมรถขนของ ...แกบอกว่าแกมีธุระตอนเย็นๆ....
"ว่างๆ แวะมาเที่ยวหาผมบ้างนะครับ อย่าไปแล้วไปเลยล่ะ" ฮ่าฮ่า ผมเริ่มอ้อนแกก่อน ตอนนี้ในใจผมมันเหมือนคนที่สูญเสียของที่มีค่าอย่างหนึ่งไปแล้ว....ผมมองเหม่อไปในบึงน้ำ..แดดกำลังดีครับลมพัดเฉื่อยๆ...แต่ในใจผมตอนนี้มันวุ่นวายสับสนไงไม่รู้....
"ได้ๆ แต่ไม่รู้จะได้มาเหรอเปล่า ถ้ามาคงเจอกันช่วงแข่งกีฬาหน่วยงาน"
"ครับ...แล้วพี่มีโครงการจะปั๊มลูกเลยเหรอเปล่า" ผมถามอีกเพราะหลังจากที่แกแต่งงานและไปฮันนีมูนกันแล้ว ผมก็ไม่เห็นแกมีข่าวดีเรื่องเจ้าตัวเล็กเลย...
"ตอนนี้ คงยังครับ ยังไม่พร้อม ทั้งเรื่องเงิน และ งาน"
"แต่งงานนี่มันก็ยุ่งยากเหมือนกันแฮะ....เห็นพี่แต่งงานแล้วผมชักไม่อยากจะมีแล้ว..." อันนี้เฉไฉ เพราะตอนนี้บรรยากาศมันเงียบๆ ..วังเวงๆ ไงไม่รู้...
"ฮ่าฮ่า ....แต่งเมื่อไหร่อย่าลืมโทรไปบอกด้วยล่ะ ผมมาแน่นอน"
"ครับ พี่" จะบอกแกว่าไงนี่ว่าผมคงไม่แต่งงานหรอก...ผมยังไม่พร้อมที่จะหลอกใคร...ยิ่งคนที่เขาต้องมาใช้ชีวิตร่วมกับผมด้วยแล้ว....ผมสงสารเขา...ยิ่งคิด....ใจผมยิ่งวุ่นวายมากขึ้น ตาผมตอนนี้เริ่มมีน้ำตาไหลซึมๆ แล้ว....คิดถึงหน้าตาพี่พัน คิดถึงเวลาที่เรามีต่อกัน คิดถึงตอนที่ผมกอดเอวแก...ยิ่งคิดมันยิ่งสะเทือนใจครับ ความรู้สึกมันยากจะบรรยายจริงๆ ผมพยายามซ่อนน้ำตาไว้ แต่ตอนนี้มันกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว...
พี่พันหันมาพอดีเลย...ตาผมแดงน้ำตาผมซึมออกมาแล้ว....
"ร้องไห้ทำไมล่ะครับ" อ้าวถามแบบนี้ผมจะตอบไงล่ะ....
"ปล่าว พี่ ฝุ่นคงเข้าตา ครับ" ผมฝืนยิ้ม ฝืนทำตัวให้ร่าเริงแต่มันไม่ไหวแล้วจริงๆ...
ผมเงียบไป เมื่อวานก่อนนอนผมคิดแล้วว่าวันนี้ไงมันต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้.....ผมอยากจะบอกความในใจที่ผมมีกับแก....แต่บอกไปจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ถึงบอกไปว่า....ผมชอบแก ผมรักแก....แกจะรับได้เหรอ...แกจะทำใจได้เหรอที่ผมเป็นแบบนี้....บอกไปแล้วแกจะไม่ไปจากผมเหรอ...แกจะยอมทิ้งชีวิตแกและคนที่แกแต่งงานด้วยมาอยู่กับผมเหรอ....มันคงไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก.....
"ไหนมาดูซิครับ ฝุ่นเข้าตาจริงๆ เหรอเปล่า" เอาแล้วผม ....เจอของจริงเข้าแล้ว.....พี่พันมองที่ตาผมแล้วเอามือมาเช็ดน้ำตาให้...น่าอายจังครับตอนนั้น แต่มันเป็นแบบนี้จริงๆ....
"ไม่เห็นมีเลย....โอ๋ไม่เอาน่ะ ผมไปแล้วไปลับที่ไหนล่ะ เราคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้"
"ไม่รู้พี่ ผมรู้สึกใจหายไงไม่รู้....พี่พันอย่าลืมดิ พักหลังๆ ผมกับพี่เจอกันแทบทุกวัน....คนเรามันต้องมีบ้างแหละน่า...คนมันเคยเห็นหน้ากันทุกวันนิ.....หนีผมไปอยู่กับเมียซะไกลเลย... ใจร้ายจริงๆ" ผมพยายามทำเหมือนมันเป็นเรื่องขำๆ ...
"แหมๆ ผมขอโทษครับ เอก...."
"ไม่เป็นไรพี่ ผมก็คงเหมือนบึงนี้แหละ มันเคยเห็นพี่มาตกปลา มาเล่นกีตาร์ที่นี่ อีกหน่อยมันก็คงไม่เห็นแล้ว"
"เฮ้อ....ผมชักไม่อยากจะไปแล้วดิ...คิดถึงบึงนี้ คิดถึงโรงบาลแล้วก็คิดถึง........"
"โหไปเถอะพี่ เดี่ยวพี่รุ่งก็งอนเอาหรอก" ผมแย่งพูดก่อน กลัวแกจะบอกว่า....แล้วก็คิดถึงผม....
"แล้วพี่จะกลับชลบุรีกี่โมงครับ" ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
"คงดึกๆ น่ะ กว่าจะเสร็จะธุระ ไปด้วยกันเหรอเปล่าล่ะ...."
"ไม่ล่ะพี่ เดี่ยวผมจะกลับบ้านลุงเหมือนกัน งั้นกลับกันเลยล่ะกันนะพี่...."
ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ถ้าขืนอยู่คุย อยู่เห็นหน้า อยู่เห็นรอยยิ้ม แบบนี้ต่อไป ผมมีแต่จะร้องไห้...ผมไม่อยากให้แกเห็นน้ำตาผม ไม่อยากให้แกคิดว่าทำไมผมถึงร้องไห้...ผมขอกลับไปเจ็บคนเดียวที่ห้องดีกว่า.....คืนนั้นทั้งคืนผมนอนคิดนอนร้องไห้(อีกแล้ว หลังจากที่ไม่เคยร้องไห้มานาน).....นอนจนหลับ ตื่นมาตาแดงซ้ำ....
ตอนนี้พี่พันเดินจากผมไปแล้ว... ตลอดหนึ่งปีที่แกเดินผ่านเข้ามาในชีวิตผม แกทำให้ผมมีความสุขมากๆ แกทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมมีคนรัก คนคอยดูแล เอาใจใส่....เฮ้อ แต่มันคงถึงเวลาที่ผมจะต้องทำใจแล้ว......แกต้องเดินจากผมไปเพื่อสร้างชีวิตครอบครัวของแก...
เรื่องราวของนัมเบอร์ 2 ของผมก้อจบแล้ว จบแบบดีๆ แม้ผมจะเสียใจที่แกจากผมไป แต่ผมก็ดีใจที่ผมได้เห็นคนที่ผมรักมีความสุขกับชีวิตครอบครัว กับคนที่แกรัก......
-
เสือไบ:the series (ตอน 54)
หลังจากโศกเศร้ากับการไปของพี่พันได้ไม่กี่วัน ผมก็กลับมาสู่โลกความจริง เศร้าไปจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ....เศร้าไปพี่พันแกก็ไม่กลับมาหาผมหรอก......หนึ่งปีที่ผ่านมานี้ผมไม่ค่อยได้เที่ยวไม่ค่อยได้ดื่มเหล้าสักเท่าไหร่ถ้าเทียบกับตอนที่ผมสนิทกับพี่พี หรือตอนที่จบมาใหม่ๆ....ว่าแล้วเย็นนี้หาเหล้าดื่มหรือเจอเพื่อนสังสรรซะหน่อย....คืนนี้ผมเลือกไอ้เรย์ล่ะกันตั้งแต่ที่มันย้ายไปอยู่กับแฟนผมก็ติดต่อมันอยู่..บางครั้งก้อไปหามันบ้างช่วงเสาร์อาทิตย์หรือวันหยุดตอนนี้มันอยู่กับ ปอ (แฟนมัน)...มีโครงการจะแต่งงานกันอีกไม่นาน.....
"ฮาโหล....เรย์เหรอวะ เย็นนี้ว่างเปล่า เดี่ยวกรูเข้าไปหาพวกมรึงที่บ้านนะ" บ้านมันกับปออยู่แถวเสนา...
"อ้าวมรึงเองเหรอวะไอ้เอก กรูนึกว่ามรึงตายไปซะแล้วหายหัวไปนานเลยนะมรึง"
"อือ กรูไม่ค่อยว่าง แต่วันนี้กรูว่างน่ะ เจอกันที่บ้านนะ ทำงานเปล่า.."
"ทำ เลิกเย็น เย็นนี้พวกกรูฉลองกัน มาได้เลยนะ"พวกทำงาน tagsข้างการบินไทยแหละครับ
"ได้ๆ"หลังจากที่คุยเสร็จผมก้อกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว...ผมยังไม่ไปซ้อมเทนนิสนะครับยังทำใจส่วนนี้ไม่ได้...
มาถึงบ้านไอ้เรย์ตรงเสนาเกือบทุ่มแหละ เฮ้อ รถแถวนี้ทำไมมันขยันติดจัง.....ไปถึงสมาชิกครบ....หน้าเดิมๆ
"แหมเอก แกหายไปเลยนะโว๊ย " ปอแฟนไอ้เรย์ทักเมื่อเห็นผม...
"แหมเจ๊ ก็ เอกก็ติดงานติดหญิงเหมือนกันนิ" ผมเรียกปอว่าเจ๊ ประจำ ประมาณว่าผมไม่อยากแก่น่ะ....
"จ้า กินอะไรมาเหรอยัง มาๆ เดี่ยวชงเหล้าให้"
กิจกรรมที่นี่ก็แบบนี้แหละครับ เมา.....เล่นไพ่..คุยกันประสาเพื่อนฝูง... จนเช้าบางทีสามวันติดยังมีเลย...
สโลว์แกนวงนี้ก้อประมาณ "เงินทองเรากินกัน ความสัมพันธ์เรายังอยู่......"
"ไอ้เอก เดี่ยวมีเพื่อนปอมาแจมอีกคนน่ะ สวยนะเฟ๊ย จีบดิ" อ้าวเวนยุกันแบบนี้เลยเหรอ.....
"อือ" ตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้สนใจอะไรหรอก... ผมนึกว่าสวยของมันก็ประมาณปอแหละ....คือประมาณว่าไอ้เรย์มันไม่ค่อยสเป็คหญิงเท่าไหร่ ขอสวยๆ ผมยาวๆ เอาใจเก่งๆ ก็พอแล้ว หน้าตาก็ไม่ต้องสวยมาก.....
ตอนนี้เรานั่งโจ้เหล้ากันอยู่ โดยมีปอเป็นคนชงให้....อือ..ก็อย่างว่าแหละ มาดื่มเหล้านี่.จะให้นั่งตบยุงได้ไง..สักพักเสียงเคาะประตูดังขึ้น...
"เอก มรึงไปเปิดประตูหน่อยดิวะ นังป่านคงมาแล้วแหละ" ผมนั่งใกล้ประตูสุด...
ผมเดินลุกไปเปิดประตู....แหมใช้แขกเลยนะเฟ๊ยไอ้เพื่อนเวน...ผมเปิดประตูออกมา....
โหภาพที่เห็นประมาณนางฟ้าเลย....เคยดูละครหลังข่าวเวลา พระเอกเจอนางเอก หรือตัวรองเจอนางเอกประมาณนั้นเลยครับ ผม.....ตะลึงในความสวย.....(ประมาณโคนาสมูทอี ที่น้องจุ๋มเดินมาแล้วเศษแก้วตกดังเพล้งแหละ...แต่คนนี้เค้าสวยจริงๆ น้องๆ แพนเค้กนางเอกช่องหลายสีเลย)
"เออ คือ..." พูดอะไรไม่ออก แต่จะพูดไปทำไมนี่...เค้าใช้มาเปิดประตู..
"มาหาปอ ค่ะ" แล้วเธอคนนี้ (ตอนหลังรู้ว่าชื่อป่านครับ) ก็เดินเข้าข้างใน
หลังจากที่แนะนำกันให้รู้จักกันแล้วผมก็มีความกล้ามาขึ้น ฮะแน่ ก็คนเค้าสวยนี่ หมาอย่างผมก็ต้องแหงนมองเครื่องบินเป็นของธรรมดา...โบร๋ว.. อย่าเพิ่งแปลกใจน ว่าทำไมผมถึงสนใจผู้หญิง... มันไม่แปลกหรอกครับผมไม่ใช่เกย์ที่ชอบผู้ชายอย่างเดียวนี่...ผมชอบผู้หญิงด้วย.....ไม่งั้นผมจะไปอาบอบนวดกับเพื่อนร่วมงานตอนเงินเดือนออกเป็นประจำไปทำไมล่ะ....เสือไบก็แบบนี้แหละ ได้ทั้งชายทั้งหญิง.....
หลังจากกินเหล้าได้กำลังกรึ่มๆ...
"ปอ ข้าว่าตั้งวงดีกว่า หว่ะ" ป่านชวนเล่นไพ่ซะแล้ว....
"ว่าไงล่ะเอก...แกเล่นเปล่าวะ"ปอถามผม...
"เล่นอะไรดีล่ะ เอกไม่อยากเป็นเจ้านะ คนเยอะๆ แบบนี้เล่นเก้าเก ดีกว่า..."
"อือได้" แล้วพวกเราก็ตั้งวงเล่นไพ่กัน...ผมไม่ค่อยมีสมาธิในการเล่นเท่าไหร่เพราะอะไรน่ะเหรอ....
ก็ป่านล่ะซิครับ วันนี้ใส่ชุดทำงานมาประมาณเสื้อกระโปรงสีเหลืองสั้นๆ เธอนั่งข้างๆ ผมด้วยดิ แหมเล่นไปแทงไปขยับทีผมหวั่นไหวซะทุกครั้ง โหจะไม่ให้หวั่นไหวได้ไงล่ะ ขาว หมวย สวย อึ๋ม ขนาดนี้ (ประมาณอั้ม+ได๋) ผมยาวๆ ลีลาอ้อนๆ ยั่วๆ เวลาขอดูไพ่หรือภาษาชาวบ้านเรียว่าจับไก่... เธอก็จะเอามือไม้มาจับผมอย่างที่ไม่น่าเรียกว่าเป็นการรู้จักกันครั้งแรก....แบบนี้จะไม่ให้ผมหวั่นไหวได้ไงล่ะ....
"เอก สองร้อย จะเกทับเหรอเปล่า" โหมีท้า....ตานี้เหลือผมกับป่านสองคน คนอื่นหมอบกันหมดแล้ว...ผมมองดูหน้าไพ่ ไพ่ผมก็จัดกว่าดีนะนี่ ...จะหมอบก็กระไร เงินตรงหน้าตักกลางวงก็เยอะด้วยดิ...
"เกไปอีกสองร้อย" ฮ่าฮ่า ขอจับไก่ก่อนนะจ๊ะ.....
"โห เอก" ตอนนี้ป่านมันทำสายตาเย้ายวนอีกแล้ว...เล่นไพ่กันนะนี่ ทำไมต้องใช้มารยาหญิงด้วย ฮ่าฮ่า...อ้าวมือไม่อยู่สุขอีกจับขาของผมอีก...ผมก็นะ ได้ทั้งเหล้า ทั้งไม่มีหญิงผ่านมือมานาน....ฮ่าฮ่า....
"จะสู้ หรือจะขอดูล่ะ" ผมถามอีก
"ขอดูล่ะกัน แกเท่าไหร่วะ มาดูกันสองคน" โหดูกันสองคนจริงๆ ป่านทำประมาณเอาหัวมาซบอกผม...และก็ดูไพ่ผม.....คนอื่นกระแอมกันใหญ่...
"เออแกกินไปล่ะกัน..." ฮ่าฮ่า ไก่มาเหรอป่าน ระดับเอกไม่มีไก่อยู่แล้ว....
"เดี่ยวมานะเล่นกันไปก่อนเข้าห้องน้ำแป๊บ"
"แหม แกไปเล่นของเหรอฟะ นังป่าน" ปอแซว ....
ป่านเข้าห้องน้ำแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่พวกผมนั่งเล่นกันต่อ...
"ไอ้เอกมรึงสนใจก็จีบนะได้นะเว๊ย" ไอ้เรย์เริ่มยุแล้ว..
"จะไหวเหรอ เรย์...ไอ้ป่านมันระดับไหนแล้ว เอกจีบไปมีหวัง..." ปอบอก.....ผมเริ่มสงสัยแล้ว..
"ทำไมล่ะเจ๊"
"ป่านแฟนมันเยอะหว่ะ เอก มรึงจีบมันไม่ติดหรอก มันไม่ค่อยเลือกหน้าตาหรอก แต่มันเลือกที่ความพอใจ"
"มีแบบนี้ด้วยเหรอวะ เรย์"
"มรึงจะจีบจะชอบ ก็ทำใจหน่อยล่ะกัน กรูเตือนมรึงในฐานะเพื่อน..."
"อือ ขอดูก่อนหว่ะ หน้าตาอย่างกรูป่านมันคงจะสนแหละ"
"บอกแล้วไง แฟนล่าสุดเด็กบริหารธุรกิจ หน้าตาแย่กว่าแกอีกหว่ะเอก" ปอบอกต่อ....
"อือ" พูดกันเรื่องป่านได้แค่นี้ก็ต้องหยุด เพราะป่านเล่นของเอ๊ย ออกมาจากห้องน้ำแล้ว.....
"นินทาอะไรข้า วะ ปอ ได้ยินชัดทุกคำเลยน่ะโว๊ย"ป่านแซวๆ
"ฮ่าฮ่า ไม่มีอะไร เล่นต่อเถอะ.."
เราเล่นไพ่กันต่อจนถึงเช้า นี่คือครั้งแรกที่ผมเจอป่าน(ผู้หญิงที่ผมคิดว่ามีครบทุกอย่างไม่ว่าจะ สวย รวย มีสเน่ห์ มีมารยาหญิงแบบที่ผู้ชายต้องการ).... ผมขอเลือกที่จะเดินหน้าจีบล่ะกัน บางทีไม่แน่นะผมอาจจะกลับเป็นผู้ชายปกติก็ได้ ผู้ชายที่ชอบผู้หญิง ผู้ชายที่มีความรักแบบธรรมชาติ...ไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบรักต้องห้ามแบบที่ผมเคยเจอมากับพี่พีและพี่พันอีก.....แม้ผมจะเคยเจ็บปวดกับพิศ(ผู้หญิงที่ผมรักคนแรก)แต่ผมก็จะลองเสี่ยงดูอีกสักที...ไม่แน่นะครับ สิ่งที่ผมเสี่ยง...อาจจะเป็นสิ่งที่ผมตามหามานานก็ได้.........
http://www.ijigg.com/songs/V24BEE0P0
ก็ยังคง เดินทาง และยังคงเดินไป หาใคร บางคน
อยากมีคนจริงใจ ผ่านเข้ามาในใจ ซักคน
แล้วฉัน ก็เดินทางต่อไป เพราะฉันไม่เจอใคร อย่างนั้น
ฉันมั่นใจ ว่าเขานั้นมีตัวตน
ยังเต็มใจที่จะตาม ค้นหา และปฏิเสธ ที่จะท้อใจ
ยินดีที่จะเฝ้ารอ เพื่อเติมเต็มสิ่งที่หายไป
ยังพอใจที่จะตาม ค้นหา ว่าคนดีดีที่มีรักจริง อยู่ที่ไหน
คอยที่จะเจอเขา แม้ไม่รู้เมื่อไหร่
อาจเป็นการเดินทาง ที่ไม่มีปลายทาง ให้เจอ ซักที
แต่ไม่เคยลังเล ที่จะคอยบางคน ที่ดี
เพราะฉันเชื่อ ในทางเดินแห่งรัก
ที่พร้อมจะนำทาง ให้ฉัน
และฉันมั่นใจ ว่าเขานั้นมีตัวตน
รักนั้นมีอยู่ รักนั้นยังมีอยู่
ใครคนนั้น คนที่ตามหา คงมี
ใครคนนั้น ยังต้องตามหา
ใครคนนั้น คนที่ตามหา คงมี
ใครคนนั้น ยังต้องตามหา
ใครคนนั้น คนที่ตามหา คงมี
ใครคนนั้น ยังต้องตามหา..
-
...........เลือกที่จะเดินหน้าต่อไป........แต่กลับกลายเป็นเดินหนีใจตัวเอง........ o7 o7
-
อย่าบอกนะ ว่า NO. 3 เปลี่ยนมาเป็นหญิง ซะงั้น :m12: ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่นะ ผิดคอนเซป อ่ะ :m11:
-
อืม No.3 เป็นหญิงรึนี่ :m13: :m13:
-
:o :o :o
มันช่างเข้าใจได้ยากเจงๆ
:amen: :amen: :amen:
-
เสือไบ:the series (ตอน 55)
อาทิตย์หนึ่งผ่านไปความสัมพันธ์ของผมกับป่านสนิทสนมกันมากขึ้นแต่ผมก็ยังไม่ได้ตัวและหัวใจนะ...ภาษาชาวบ้านง่ายๆ ก็คือยังไม่ได้ฟัน......ตอนนี้ทุกวันผมกับป่านก็จะเจอกันแต่กิจกรรมส่วนใหญ่ก็จะอยู่ที่บ้านของปอกับไอ้เรย์....บางวันไอ้เรย์ทำงาน(กะกลางคืน)เราก็ยังมีกิจกรรมกันอยู่...(เล่นไพ่...กินเหล้า....ทำอะไรกิน)
พักนี้ผมต้องนอนแถวคลองเตยเพราะป่านทำงาน(ประมาณขายโทรศัพท์)ที่พระรามสามมันจะแวะรับผมที่หน้าเซเว่นหน้าบ้านผมแล้วเราก็จะมาด้วยกัน(ตอนนั้นขับรถมิร่าสีแดง)เป็นแบบนี้ประจำแหละ....
"เอกข้าอยากกินซุปเปอร์หว่ะ เดี่ยวแวะไปซื้อหน่อยนะ" ร้านข้าวต้มโต้รุ่งแถวโชคชัยสี่.....
"ชอบกินตีนเหรอแก...กินติงเอกดีกว่ามั๊ง..." แหะ...แหะ....สนิทกันแล้วพูดแซวกันได้..
"แหมเอก....ตัดมาดิ" ไม่พูดเปล่านะ....มือไม้ของป่านป้วนเปี้ยนแถวขาผมด้วยเฮ้อแบบนี้ประจำ...มันทำให้ผมหัวใจตุ้มๆต่อมๆ ทุกที..
แหะแหะขอเผาเพื่อนหน่อยนะ ประวัติป่านนีไม่ใช่ย่อยๆเลยนะครับมาดูกัน.....(ได้ข้อมูลมาจากมัน,)
เคยเป็นเมียน้อย....ฮ่าฮ่า(อันนี้ป่านเป็นคนบอก)เพราะเดือนที่แล้วเค้าเพิ่งไปมีเรื่องกับเมียหลวงมาประมาณว่าตบเมียหลวงซะเลือดกลบปาก.....จนมันต้องระหกระเหินเร่ร่อน....ก็ไปเมียน้อยตำรวจนี่... เมียหลวงเค้าก็ต้องมีอิทธิพลบ้างแหละ.....ไอ้สามีก็กระไร....โดนจับได้ขึ้นมา...หายเอาตัวรอดไปเลย....
อันต่อมามันมีแฟนเยอะไม่ใช่คนเดียวต่อครั้งเหมือนคนทั่วไปนะ...(อันนี้ก็ได้ข้อมูลจากมันแหละ)เพราะมันมาเล่าให้ฟังประมาณขอคำปรึกษาเรื่องการสับราง(เฮ้อผมน่ะเบื่อมากเลยมันก็น่าจะรู้ว่าผมกำลังจีบมันอยู่)
หลังจากที่ได้ซุปเปอร์แล้วพวกเราก็ตรงไปบ้านปอ...
"เอก ข้าว่าจะย้ายที่อยู่หว่ะ เมียหลวงมันส่งคนมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านหว่ะ...."
"แกจะไปอยู่แถวไหนวะ"
"อิฮิ...พี่.....เป็นคนหาให้หว่ะ" ประมาณกิ๊กของมันปวดหัวจริงๆ....
"แกจะย้ายเมื่อไหร่วะ"ผมถามต่อ...
"พรุ่งนี้ แกไปเพื่อนข้าหน่อยนะ ข้ากลัวเค้าจะปล้ำข้าหว่ะ..."อ้าวเวน....อะไรของมันนี่....
"อือ ได้" รับปากไปก่อน.....แต่วันต่อมาผมขอปฎิเสธ ผมไม่อยากยุ่งเรื่องพวกนี้
กิจกรรมวันนี้ที่บ้านปอก็คือตีดรัมมี่กัน....ขาครบ(ผม...ปอ...ป่าน...เรย์) เราก็เป็นกันแบบนี้ทุกวันมีความสามารถเล่นกันจนเช้า....เช้าก็ไปทำงานเลย...คนเหล็กจริงๆ จะหลับกันก็ช่วงพักแหละ......
"เอกทำไมแกไม่หาเมียวะ" อยู่ๆมันก็ถามผมในวันหนึ่ง....แปลกนะ...คนที่ใกล้ชิดผมแทบทุกคนมักจะถามประโยคนี้กับผม....
"มีไปจะเอาไรเลี้ยงล่ะ เลี้ยงด้วยลำแข้งจะมีคนเอาเหรอเปล่านี่"
"ไรฟะ ข้าราชการอย่างแก..สาวๆ ชอบอยู่แล้ว"โหดูมัน...แล้วแกไม่ชอบบ้างเหรอ
"รวมทั้งแกด้วยเปล่า..." ป่านมันเงียบแล้วมันก็หัวเราะคริๆ....
"รอแกรวยก่อนหว่ะ ข้าอาจจะจีบ" โหรักเราเพื่อหวังเงินนี่หว่ะ.....แต่ไม่เป็นไรผมยอม....รักมันต้องอดทนแต่ตอนนี้มันเหมือนไอ้มดแดงไงไม่รู้...มดแดงแฝงพวงมะม่วง....
ทำไมอุปสรรคความรักผมมันเยอะจังนี่.....หลายๆ ครั้งผมท้อเลย.....ทำไมมันยากเย็นแบบนี้....
จนวันหนึ่ง วันที่ผมจำได้ดีมากๆเลยเป็นวันเกิดของปอ...เราเลยเลี้ยงฉลองกันที่บ้านปอกิจกรรมก้อคือทำอะไรกินโดยมีปอกับป่านเป็นแม่ครัว ผมกับบรรดาผองเพื่อนเป็นคนกิน...ฝีมือใช้ได้เลยน่ะไม่น่าเชื่อสองคนนี่จะทำกับข้าวเก่ง...อย่างว่าฉลองวันเกิดก้อต้องดื่มเหล้ากัน....แต่วันนี้ไม่มีเล่นไพ่...เพราะสมาชิกเยอะประกอบกับพรุ่งนี้ต้องรีบทำงาน.....ประมาณตีสามผมกับป่านขอตัวกลับ.....ระหว่างทางผมเห็นมันเมาๆ เลยตัดสินใจนั่งติดไปด้วย(หอใหม่มันอยู่ประมาณลาดพร้าว 128 แหละเป็นคอนโด)
"ไหวเปล่าวะ ป่าน แก ดูเมาๆ นะ" ผมถามระหว่างทางมันขับรถอยู่...
"อือ ไม่เป็นไร มึนๆ นิดหน่อย" ไม่หน่อยล่ะมั๊ง หน้าแดงหัวเราะร่าแบบนี้....นั่งมาถึงประมาณโชคชัยสี่...ผมก็เจอกับประโยคนี้.....
"เอกแกชอบข้าจริงเหรอวะ" เฮ้อ เจอคำถามแบบนี้ผมจะตอบไงดีล่ะ ผมชอบจริงๆ ป่านมันเป้นผู้หญิงในสเป็คผมนี่ ขาวหมวย สวย อึ๋ม แบบนี้ไม่มีผู้ชายที่ไหนปฎิเสธหรอก....
"อือ" ผมตอบได้เท่านี้จริงๆ ....ตอนนี้ยิ่งเมาๆ อยู่ ผมก็รู้ว่ามันก็เมาไม่น้อยกว่าผมเหมือนกัน..แล้วผมก็ไม่เชื่อสายตาตัวเอง...เอ๊ย ป่านเลี้ยวรถเข้าไปในสถานที่หนึ่ง......
โรงแรมม่านรูด
"เอ๊ย อะไรนี่" ผมร้องถาม......
"แกชอบข้าไม่ใช่เหรอ......" ตอนนี้ผมอึ้งไปแล้ว.....
เนื้อมันมาจ่อปากหมาแล้วจะไม่งับมันก็กะไรนะ...ผมเดินตามเข้าไปในห้องอย่างเด็กว่าง่ายเลยครับก็อย่างว่าแหละ...ไฟตัณหาบวกกับอาการเมา...ของเราสองคน....และแล้วสุดท้ายก้อจบกันที่บนเตียง....(ฮ่าฮ่าไม่อธิบายเป็นฉากๆ ไม่ใช่ซี่รี่เอ็กซ์เหมือนที่หลายคนต้องการ)
เช้าขึ้นมาผมตื่นขึ้นมาตอนนี้ร่างกายเราสองคนไม่มีเสื้อผ้าใส่... มีแต่ผ้าห่มปิดร่างกาย ผมตื่นก่อนลุกมาดูนาฬิกาที่มือถือ...ป่านตื่นมาแล้ว...
"กี่โมงแล้ววะเอก"
"แปดโมงแล้ว"
"ตายแล้วข้าต้องรีบไปทำงาน" ว่าแล้วมันก็รวกๆ หยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป...กลับออกมา....
"เอกข้าไปก่อนนะเจอกันบ้านปอเย็นนี้"
อะไรนี่.....ไม่มีคำอธิบายเรื่องเมื่อคืน...นี่มันอะไรกัน ผมรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้น่ะ....ผมว่าฉากจบมันน่าจะดี...มันน่าจะหวานกว่านี้....นี่มันเหมือนเสร็จกิจแล้วแยกทาง... ผมเศร้า...วันนี้เลยขอลาหยุดงาน.....รับแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ขอหลับเพื่อให้ลืมความรู้สึกแย่ๆ แบบนี้ดีกว่า......
ตอนเย็นผมเจอป่านที่บ้านเรย์อีกครั้ง ...ไม่มีคำอธิบายหรือพูดถึงเรื่องเมื่อคืนทุกอย่างเหมือนเดิมมีแต่สายตาของผมที่เต็มไปด้วยคำถาม...สำหรับป่านมันอาจจะเป็นเรื่องปกติแต่สำหรับผมมันเรื่องใหญ่....ถ้าเป็นแบบนี้ผมขอถอยดีกว่า....สู้จีบไปก็ไม่มีประโยชน์.....รับรองไม่ได้คำว่ารักกลับมาแน่นอน.........
-
เสือไบ:the series (ตอน 56)
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว ผมยังไม่อยากเจอและไม่ยอมรับโทรศัพท์ของป่าน..ทำไมน่ะเหรอ...โหถ้าเจอแบบผมใครจะยอมได้ล่ะเห็นเราเป็นอะไรนี่....ผมอยากเป็นคนเลือก ไม่ใช่คนถูกเลือก.....
วันนี้ก็เช่นกัน ป่านโทรมาหาผมอีกแล้ว (หลังจากวันนั้นแล้วก็ป่านก็โทรมาทุกวันแต่ผมไม่รับสาย) ผมกำลังลังเลว่าจะรับหรือไม่รับดี ปล่อยไว้นานไม่ได้น่ะ เสียงโทรศัพท์รบกวนคนในที่ทำงาน...
"ว่าไง ป่าน" ผมทักเป็นคำแรก..
"แหม รับโทรศัพท์ข้าได้แล้วเหรอวะ...."
"อ้าว ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะป่าน...โทรมามีอะไร" เฮ้อบอกตรงๆ ตอนผมได้ยินเสียงป่านไอ้ที่โกรธๆ อยู่มันหายไปเลยน่ะ เหมือนคนโดนสะกดไงไม่รู้.....
"เย็นนี้มาเจอบ้านปอหน่อยดิ ขาขาดหว่ะ"
"ช่วงนี้เอกสอบ น่ะ รอสอบเสร็จก่อนดีกว่า เกรดยิ่งแย่ๆ ด้วย" ก็จริงๆ การเรียนผมตอนนี้ท่าทางจะลูกผีลูกคน..
"อ้าว เหรอ นึกว่าแกงอนข้า เรื่องคืนนั้นซะอีก"
"แหม มันน่างอนมั๊ยล่ะ คนนะโว๊ย ไม่ใช่ท่อนไม้ จะได้ไม่มีความรู้สึกไร...เอกไม่เหมือนป่านนี่..."
"โอ๋ๆ ขอโทษล่ะกัน....แหม ก็ต่างคนต่างเมา แกเมา ข้าเมา เอาน่า ข้าไม่เหมาะกับแกหรอกเอก..."
"เฮ้อ ไม่ว่ากัน ป่านแฟนเยอะอยู่แล้ว จะกลัวอะไรล่ะ เอกมันแค่คนข้ามคืน พอเช้าป่านก็ลืม...ฮ่าฮ่า" พยายามพูดให้ตลกๆ ไว้... ความจริงในใจมันเศร้ามันเหมือนถูกตบหน้า....เสือเจอเสือ แต่ดันโดนเสืออีกตัวขย้ำซะเละ....
"เดี่ยววันอาทิตย์เอกสอบเสร็จค่อยเจอกันนะป่าน เอกทำงานก่อนน่ะ ไว้ค่อยคุยกัน" ผมต้องรีบตัดบท ความจริงเทอมนี้ผมลงแค่ตัวเดียวเอง สอบไปแล้วด้วย แต่ผมยังไม่อยากจะเจอป่านช่วงนี้....เอาไว้ให้อารมณ์ดีๆก่อน.. ....
วันนี้ทั้งวันไม่มีงานเลย นั่งๆ นอนๆ....อ่านหนังสือพิมพ์ดูโทรทัศน์...เหลือบไปมองพี่พี...แกเห็นผมแล้วแกก็รีบก้มหน้าก้มตาทำงานของแกต่อไป เฮ้อ ปีกว่าๆ แล้ว แกกับผมไม่มีทีท่าจะคุยกันเลยแฮะ....
ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังอีกครั้ง ไอ้กายโทรมา...
"จะชวนกรูไปแดก เหล้าที่ไหนวะ คืนนี้" ก็ถ้ามันโทรหาผมก็มีกรณีเดียวคือไปดื่มเหล้า....
"แหะๆ ไม่หว่ะ คืนนี้กรูไม่ว่าง แต่กรูอยากเจอมรึงหว่ะ"
"เจอกรู... ทำไมเหรอวะ คิดถึงกรูขนาดนั้นเชียวเหรอ..."
"เอ๊ย เอาจริงหน่อย ห้าโมงเย็นมรึงมาหากรูที่ร้านซิสเลอร์ ที่ตึกออลซีซั่นนะ เดี่ยวกรูเลี้ยงสเต๊ก"
"ได้ๆ ท่าทางมรึงจะคิดถึงกรูจริงๆ โฮเคเจอกัน ห้าโมง.."
"เดี่ยว ถ้ามรึงมาถึง มรึงมารอกรูที่ล๊อบบี้ โรงแรมคอนราดก่อน โทรหากรู กรูจะลงมา ขี้เกียจมานั่งรอหว่ะ"
"มรึงไปทำไรที่คอนราดวะ"
"ฮ่าฮ่า กรูมาพักกับลูกค้า สองสามวันแล้ว เอาน่าเดี่ยวเจอกันค่อยคุยกัน อย่าเลทนะ กรูไม่ค่อยมีเวลา"
"โอเค ได้ๆ เจอกัน ห้าโมง บาย..."
ลูกค้ามันก้อประมาณสปอนเซอร์มันนั่นแหละ...
ห้าโมงแล้วผมไปถึงโรงแรมคอนราด โห โรงแรมอะไรมันหรูขนาดนี้นี่ ขนาดบ้านผมอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ผมยังไม่เคยเข้าหรือแวะเข้ามาเลย เพียงแค่ผ่านๆ เดินเข้าไป คนเปิดประตูเปิดให้ผม โหเขามองผมซะตั้งแต่หัวจรดเท้าขนาดผมอยู่ในชุดทำงานแล้วนะนี่ ยังดูปอนๆ เซอร์ๆ...
"น้องมาทำอะไรที่นี่ครับ" มันถามผม แหม ....เห็นกรูเป็นโจรเหรอไงวะ...
"มาหาเพื่อนครับ พี่ ล็อบบี้ไปทางไหนครับ" มันชี้ให้ผมดู
"ขอบคุณครับ" หลังจากนั้นผมก็โทรไปเรียกไอ้กายลงมา...
ระหว่างรอผมเข้าห้องน้ำโหห้องน้ำที่นี่ทำไมมันหรูจังวะ เกิดมาเพิ่งเข้าที่หรูๆ ก็แบบนี้แหละ ประมาณว่านอนหลับได้เลยในห้องน้ำ ทั้งแสงสี กลิ่น สุดยอดจริงๆ ผมจะได้มีโอกาศมาพักที่แบบนี้บ้างเปล่านี่....
หลังจากเจอไอ้กายแล้วเราสองคนพากันไปนั่งที่ซิสเลอร์ ตักสลัด สั่งสเต็ก แล้วเราก็คุยกัน...
"เอก เป็นงานเป็นการหน่อยนะ ไม่เล่นตอนนี้"
"เออ มีอะไรว่ามา" ท่าทางมันจริงจัง มากขึ้น...
"มรึงจำมิสเตอร์เชนได้เปล่าวะ" ผมพยายามนึก....
"ใครวะ คนที่เป็นสปอนเซอร์มรึงใช่เปล่า จีนๆ หน่อย" ไม่ได้เจอแกมาเกือบปีแล้ว ครั้งสุดท้ายก้อวันปีใหม่ ที่มันกอดกันกลมที่ร้านแถวทองหล่อ....
"ใช่ๆ คนนั้นแหละ"
"ทำไมเหรอ"
"แกชอบมรึงหว่ะ เลยให้กรูมาติดต่อมรึงดู"
"โห ไรนี่ แกชอบกรู ตรงไหนวะ" ผมยังหาเหตุผลที่แกชอบผมไม่ได้เลยน่ะ ผมไม่ได้หล่อเหมือนไอ้กาย ตัวก็เตี้ย
"แกบอกว่า มรึงบ้าดี บ้าๆ บอๆ ต๊องๆ ที่สำคัญมรึงเถื่อนได้ใจแกดี"
"โห ยังกับด่ากรูเลยนะนี่ แล้วมรึงล่ะ ไม่หึงกรูเหรอ ถ้ากรูตกลง...."
"กรูจะเลิกกับแก วันเสาร์นี้แล้ว หมดสัญญา" โหอย่างกับทำการซื้อขายกันเลยนะ...
"โหอะไรจะขนาดนั้น แล้วมรึงไม่เสียดายเหรอวะ แหล่งเงินมรึงเลยไม่ใช่เหรอ"
"ไม่หว่ะ กรูเจอคนใหม่แล้ว รักแท้ซะด้วย ว่างๆ กรูจะแนะนำให้มรึงรู้จัก ตกลงมรึงว่าไงล่ะ"
"ขอคิดก่อนได้เปล่าวะ "
"ได้ๆ พรุ่งนี้เดี่ยวกรูโทรไปถามมรึงล่ะกันก่อนเที่ยงนะเฟ๊ย"
"แล้วทำไมไม่หาคนอื่นวะ กรูไม่มีประสพการณ์เรื่องแบบนี้"
"แกบอกว่าแกชอบมรึง ถ้ามรึงไม่ตกลงแกก็คงหาคนอื่นแหละ ไอ้บีมมันเล็งๆ อยู่ แต่กรูเห็นว่ามรึงเป็นเพื่อนกรูและแกก็ชอบมรึงด้วย"
"อือ ขอคิดดูคืนหนึ่งล่ะกัน กรูเป็นราชการนะเฟ๊ย ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนมรึงหรอก "
"เอาน่าเดี่ยวกรูจะเทรนให้มรึงเอง เรื่องเวลา มันไม่ยากหรอก พี่เค้าไม่ได้มาบ่อยๆ เดือนมาครั้ง หรือไม่งั้นก็สองสามเดือนครั้ง"
"อือ แล้วกรูต้องทำอะไรบ้างล่ะ"
"มรึงต้องไปรับแกตั้งแต่สนามบิน พาแกเข้าโรงแรม พาเที่ยว ถ้าแกจะไปต่างจังหวัดมรึงก็ต้องไปกับแกด้วย"
"โห ขนาดนั้นเชียว แล้วกรูต้องเสียตัวด้วยเปล่า"
"อ้าว ขนาดนี้แล้วมรึงคิดว่ามรึงจะต้องเสียเปล่าล่ะ" เฮ้อจะเหลือเหรอ...
"เฮ้อ " ผมถอนหายใจ
"เอาน่า แลกกับค่าจ้างน่ะคุ้มนะมรึง....ได้เที่ยว ได้เงิน ด้วย "
"คงคุ้มแหละ มรึงออกจะล่ำซำแบบนี้"
"บางครั้งมรึงต้องไปทำงานกับแกนะ ประมาณเป็นเลขา แต่ไม่ค่อยบ่อยหรอก"
"โหสาระพัดประโยชน์จริงๆ นะมรึงนี่" มิสเตอร์เซนคนนี้เป็นชาวสิงคโปร์ มีธุระกิจเกี่ยวกับโรงงานเซรามิกที่เมืองไทย แกมาเมืองไทยบ่อย ประมาณมาเที่ยวและมาดูแลกิจการ
หลังจากที่อิ่มจากซิสเลอร์แล้วผมก็กลับบ้าน ไอ้กายขึ้นโรงแรมไปหามิสเตอร์เซนความจริงมันชวนผมขึ้นไปด้วยแต่ผมไม่อยากไป....เลยขอกลับไปคิดชั่งใจว่าจะตัดสินใจอย่างไงดี..
ตอนนี้ผมก็ต้องการเงินสักก้อนมาปิดหนี้สินที่ผมได้ก่อขึ้นตอนที่เที่ยวกับพี่พี(ร่วมๆ สามแสนบาท)แต่ความรู้สึกผมก็ยังรับอาชีพนี้ไม่ค่อยได้น่ะอาชีพขายบริการ....มันสองจิตสองใจอย่างไงไม่รู้เลือกดี หรือ บอกปฎิเสธดีนี่
-
ชีวิตที่พอเพียง
ต้องการเงินหรือความสุขกันแน่หนอ ชีวิตคนเรา
:sad3: :sad3: :sad3:
-
มารออ่านอยู่นะ ว่าจะตัดสินใจยังไง :m13:
-
อยากเป็น sale บ้างจัง อิอิ ท่าทางจะมันส์พะยะค่ะ :m4:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: ชีวิต
ถ้าคนเราพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ มันก็พอเพียงแล้ว
แต่เรื่องแบบนี้ ต่างคนต่างความคิด เพราะงั้น
รออ่านต่อไปดีกว่า :amen:
-
........... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:...........
..........หวังว่าคงจะเลิกเดินทางที่ดีนะ...........
-
.... :m2: .เย้....ตามอ่านทันแย้ว..........เอ่อ....ว่าแต่จาปายกะเค๊าเจง.ๆอ่ะ.... :m12:.
-
เสือไบ:the series (ตอน 57)
วันนี้วันศุกร์แล้ว เป็นวันที่ผมต้องให้คำตอบไอ้กายว่าผมจะตกลงหรือปฎิเสธกับการทำอาชีพขายบริการ ความจริงอาชีพหรือหน้าที่นี้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร ได้เที่ยว ได้เงิน อีกอย่างมันก็ไม่ได้ผิดกฎหมายอะไร ผมตัดสินใจแล้ว.....ประสบการณ์เรื่องพวกนี้ผมอาจจะไม่มีแต่ผมได้อะไรจากไอ้เอ็กซ์มาเยอะ และผมก็มีไอ้กายเป็นเพื่อนอีกของแบบนี้ปรึกษามันมันก็คงไม่ว่าหรอก....
เกือบเที่ยงไอ้กายโทรมาหาผมอีกครั้ง....
"ตกลงว่าไงวะ เอก.."
"เออ กรูตกลง.... กรูต้องทำอะไรบ้างล่ะ"
"เดี่ยววันเสาร์มรึงต้องมาเจอแกหว่ะ สถานที่ไว้เดี่ยวกรูโทรบอก......"
"เสาร์นี้เหรอ ... เออ กรูว่าง"
"ดี แต่วันนี้มรึงต้องเตรียมตัวก่อน......ก่อนอื่นมรึงต้องไปซื้อของกับกรู...กรูจะปรับปรุงตัวมรึงใหม่หว่ะ เซอร์ๆ เถื่อนๆ ที่มรึงมีมันไม่พอ"
"โห อะไรมันจะยุ่งยากขนาดนั้นเชียว"
"เจอตัววันเสาร์นี้ ไม่แน่มิสเตอร์เซน เค้าอาจจะไม่พอใจมรึงก็ได้ เพราะฉะนั้นต้องทำให้แกประทับใจ ฮ่าฮ่า"มันพูดเหมือนประมาณผมเป็นปลาย่างที่จะเอาใส่พานประเคนให้แมว เลยน่ะ....
"เออ มรึงจะให้กรูทำอะไรก้อบอกมาได้เลย"
"ก่อนอื่นต้องเปลี่ยนลุคมรึงก่อนหว่ะ มรึงน่ะเซอร์ๆ เถื่อนๆ สกปรกไปหน่อย กรูจะปรับลุคให้มรึงใหม่ เย็นนี้สามโมงเจอกันที่เอ็มโพเรี่ยมล่ะกัน "
"โหเอ็มโพเรี่ยมเลยเหรอ ห้างไฮโซ"
"เออ มาเถอะ ที่นี่มีของให้เลือกเยอะ ให้ไวนะมรึงสามโมงห้ามเลท"
"เออ เจอกันสามโมง"
ผมไม่คิดว่าอะไรมันจะยุ่งยากแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยแฮะ กับอาชีพนี้ หน้าตาผมไม่หล่อเป็นทุนเดิมอยู่แล้วไง ประมาณธรรมดาๆ ออกๆจะแนวขี้เหร่ด้วยซ้ำ.....ประมาณแมนๆ เข้มๆโจรๆ ...
บ่ายสามโมงแล้วผมไปเจอมันที่เอ็มโพเรียม....แหมวันนี้มันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ...
"เป็นห่าอะไรวะ อารมณ์ดีเชียวมรึง"
"กรูเพิ่งเอาเงินไปฝากมา นี่ๆ ดู" โหมีอวดบุ๊คแบงค์....เงินเกือบๆ ห้าแสน...
"พี่เค้าให้กรู ให้เอาไปตั้งตัวหว่ะ" โหดีจังแฮะ ปีก่อนมันก็ได้ปิคอัพมาคันแล้ว เฮ้อ นี่เงิน ค่าตั้งห้าแสน...อิจฉา..
"แล้วนี่จะทำอะไรก่อนล่ะ" ผมถามมันต่อ....
"ก่อนอื่นไปร้านแว่นก่อน...มรึงน่าใส่คอนแทคนะ...ใส่แว่นมันเหมือนเด็กเรียนเกิน.."
"เออไปก็ไป...."
"เอกมรึงมีเงินเปล่า ยืมกรูก่อนก้อได้นะ..." ผมคิดว่างานนี้มันน่าจะใช้เงินเยอะก็เลยขอยืมมัน..
"กรูยืมมรึงสามหมื่นล่ะกัน เล่นพากรูมาเอ็มโพเรี่ยม...เดี่ยวไงสิ้นเดือนกรูคืน...."มาถึงขึ้นนี้แล้วไงก็ต้องเสี่ยง การลงทุนมีความเสี่ยงเสมอ....ฮ่าฮ่าผมน่ะใจนักสู้อยู่แล้ว.....
"โอเคเดี่ยวกรูกดให้..."
ผมกับมันเริ่มกันที่ร้านแว่นตา โหใส่คอนแทคนี่ยากเหมือนกันแฮะทีแรกใส่หลุดใส่หลุดจนพนักงานเค้าเอือม แต่ในที่สุดผมก็ใส่ได้...โหตอนกระจกเหมือนมันคนละคนเลยแฮะ จากเด็กเรียนกลายเป็นโจร เอ๊ย เป็นเด็กเทคนิคล่ะกัน....
หลังจากเสร็จจากกิจกรรมร้านแว่นแล้วมันก็พาผมเดินซื้อของ..ประมาณเครื่องแต่งกายเสื้อผ้ากางเกง....
"มรึงใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรนี่"มันพาผมเขาแผนกเครื่องสำอางค์...
"กรูไม่ได้ใช้หว่ะ ใช้แต่แบนฟอร์แมน กับ แบนดีโอสเปย์"
"แบนฟอร์แมนไม่พอหว่ะ มันสำหรับแมน แต่นี่มรึงต้องใช้มันสำหรับเกย์" มันฉีดน้ำหอมใส่มือมันแล้วก็ให้ผมดม..
"กลิ่นนี้เป็นไงวะ กรูว่ามิสเตอร์เซนน่าจะชอบ กรูก็ใช้ยี่ห้อนี้แต่คนล่ะกลิ่น" โหกลิ่นไม่ฉุนนะครับหอมเข้มๆดี..
"แล้วแต่มรึงล่ะกัน กรูไม่ได้ใช้น้ำหอมนี่หว่ะ"
"โอเค เอานี่แหละ" มันทำเหมือนของมันซื้อเลย...เฮ้อตอนนี้ไงก็ต้องยอมครับ...
หลังจากได้คอนแทค,น้ำหอม แล้วเราก็มาเดินดูเสื้อผ้ากัน...
"เสื้อผ้าแต่งตัวแบบมรึงแบบนี้ใช้ได้แล้ว แกชอบอะไรที่เป็นตัวมรึงเพราะฉะนั้นไม่ต้องเปลี่ยนแขนกับคอมรึงน่าจะมีพวกสร้อมพวกกำไรนะ ไม่งั้นก็ที่รัดข้อมือที่มรึงชอบใส่ประจำ" ผมเป็นนักเทนนิส ชอบใส่ที่รัดข้อมืออยู่แล้ว
"อือ"
"มรึงใส่กางเกงในยี่ห้ออะไร...สีอะไรวะ" โหมัน...ไม่พูดเปล่ามันเล่นเปิดเข้ามาดูในกางเกงผมเลย...
"โหมรึงยังใส่สีนี้อีกเหรอวะ มาๆ ต้องเปลี่ยนหว่ะ"แล้วมันก็ลากผมไปที่ชุ้มกางเกงใน...
"ยี่ห้อนี้แหละแต่ต้องเป็นสีขาว"ฮ่าอ่า ชื่อประมาณอาชีพที่คนไม่ค่อยชอบกันแหละ...
"โห กรูยิ่งสกปรกอยู่" ผมไม่ค่อยชอบกางเกงในสีขาวเลย....มันเปื้อนง่าย..
"เอาน่ะขยันเปลี่ยนบ่อยๆ มันก็ดีเอง เกย์เค้าชอบกางเกงในสีขาว เอาทรงนี้" แล้วมันก็เอากางเกงในมาทาบขาผม
"โหมรึงไม่อายชาวบ้านเลยนะเค้ามองกันใหญ่แล้ว" มันเหมือนคู่เกย์ไม่รู้..
"แคร์เขาทำไมวะ เรามาซื้อของ มรึงต้องซื้อเสื้อกล้ามสีขาวไปด้วย เอาไปชักตัวก่อนล่ะกัน เผื่อแกไม่เอามรึงมรึงจะได้ไม่เสียเงินเยอะ"
"เออไม่เป็นไรเดี่ยวกรูใส่เล่นก็ได้" ตอนนี้ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
หลังจากได้กางเกงในเสื้อกล้ามแล้วผมก้อหาเสื้อกางเกงอีกสองสามตัว...
"มรึงมีรองเท้าผ้าใบเหรอเปล่า"
"มีรีบอกซ์สีฟ้า คู่ที่มรึงเห็นประจำนั่นแหละ" คู่นี้ไปถอยมาจากหลังกระทรวงกับมันแหละ....
"เออใช้ได้แล้วแหละ ใส่ถุงเท้าขาวหรือว่าถุงเท้าที่มีลายนะมรึงอย่าใส่สีดำ..."
"อือ"
"พกผ้าเช็ดหน้าด้วยนะโว๊ย พี่แกชอบแบบนี้"
"อือ" นี่ผมกำลังจะเปลี่ยนสีเหรอนี่ แต่ไม่เป็นไรท่องไว้ในใจ งานคือเงิน เงินคืองานบันดาลสุข...
หลังจากซื้อของได้มาหลายถุงเราก็มานั่งหาอะไรกินกัน.....
"แล้ววันนี้มรึงไม่ไปหา มิสเตอร์เซนเหรอ"
"กรูอยู่กับเค้าทั้งวัน เย็นนี้แกไปงานเลี้ยงเลิกดึก"
"อือแล้วเราจะไปไหนต่ออีกนี่" ผมถาม......ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว...
"กรูอยากให้มรึงเปลี่ยนทรงผมหว่ะ ทรงนี้มันดูรกไปหน่อย"
"ให้เปลี่ยนเป็นทรงไหนล่ะ กรูไม่ค่อยถนัดเลือกทรงซะด้วย"
"สกินเฮดล่ะกัน แต่มรึงไปตัดพรุ่งนี้ล่ะกัน เดี่ยวเสร็จนี้ไปห้องที่โรงแรมคอนราดก่อนล่ะกันกรูจะเทรนเรื่องการเอาใจ"
"เฮ้อ ไปก็ไป" อะไรมันจะยุ่งยากแบบนี้แฮะแต่ผมก็เชื่อที่มันบอก......ไอ้กายมันมีประสบการณ์พวกนี้เยอะ...
ไปถึงโรงแรมคอนราดเป็นครั้งแรกที่ผมได้ขึ้นไป โหห้องหรูจริงๆ ไม่ว่าจะที่นอน ของใช้หรือ บรรยากาศ....
"คืนเท่าไหร่วะนี่ หรูโคตร.."
"หลายตังส์เหมือนกัน"
"เดี่ยวขอกรูเปลี่ยนขาสั้นก่อน" มันจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮ่าฮ่า ใส่กางเกงตัวเดียว ถอดเสื้อ ผมก็ถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงสแล๊ค...
"เริ่มจากห้องน้ำก่อนล่ะกัน มรึงต้องเตรียมน้ำอุ่นให้แกอาบหว่ะ มากรูสอน"
"ไอ้นี่กรูเตรียมเป็น มรึงดูกรูว่าสูตรเดียวกับที่มรึงจะสอนเหรอเปล่า"
ผมจัดการปิดจุกอ่างน้ำใส่น้ำร้อนกับน้ำเย็นผสมกัน หลังจากนั้นก็กลีบดอกกุหลาบแล้วก้อครีมอาบน้ำตีน้ำให้เป็นฟอง...
"มรึงไปเรียนมาจากไหนวะ"
"ไอ้เอ๊กซ์สอนน่ะ" ความจริงไม่อยากจะบอกมันหรอก.....กลัวมันจะว่าเอา....ตอนนี้มันถอดกางเกงในลงอ่างไปแล้วโหผมเห็นหุ่นมันแล้วอดน้ำลายไหลไม่ได้..
"ลงมาดิ มรึงมาเป็นหุ่นให้กรูหน่อยเดี่ยวจะสอนวิธีนวดและขัดหลังให้"
ผมตามมันลงไปในอ่าง ตอนนี้เราสองคนไม่มีเสื้อผ้าปิดบัง(ฮ่าฮ่า ไม่ได้มีอะไรกันนะครับ อย่าคิดลึกเพื่อนคือเพื่อน)
ผมเป็นหุ่นให้มันนวดหลังให้โหมันนวดสุดยอดจริงๆ นวดจนอารมณ์ผมกระเจิง...
"เอ๊ย อย่ามีอารมณ์ มรึงต้องจำไว้..นวดแบบนี้น้ำหนักประมาณนี้ มาลองทำดู กรูเป็นหุ่นให้"เราหันหลังกลับครับตอนนี้มันเป็นหุ่นผมเป็นคนนวด
"เออดี แบบนี้แหละ เพิ่มแรงอีกหน่อย อือๆ ช้าๆ เออดีมาก พอแล้วล้างตัวกันเถอะ"
พอเราอาบน้ำล้างตัวกันเสร็จมันก็สอนวิธีเช็ดตัวโดยการผลัดกันเซ็ดมันเป็นคนสอนและเช็ดตัวให้ผมก่อน...
"ถ้าพี่เค้าเลือกมรึง กรูว่ามรึงต้องเข้าฟิตเนสหว่ะ หุ่นมรึงดีแต่เนื้อมันไม่แน่น"
"เออ ได้ๆ กรูก็อยากแน่นๆ เหมือนกัน มา..ตากรูเช็ดให้มรึงแล้ว"
ผมเช็ดตัวให้มันบอกตรงๆ ใจมันหวิวๆ ไงไม่รู้ หุ่นมันดี ประมาณซิกแพ็คเนื้อแน่น....
"มาขึ้นเตียงกัน" โหมันชวนผมเลยเหรอนี่....
"เอ๊ย" ผมตกใจ...
"ไอ้สาดคิดอะไรนี่ กรูจะสอนนวดให้มรึง มานอนลงเดี่ยวกรูสาธิตให้มรึงดู" มันเทน้ำมันประมาณน้ำมันทานตะวันลงมือแล้วก็นวดให้ผม...........ที่แรกที่มันเริ่มนวดก็คือเท้าโหได้อารมณ์ดีชมัด.....มันค่อยๆ เลื่อนจากช่วงล่างขึ้นช่วงบนเรื่อยๆ แต่ละท่วงท่าลีลา เฮ้อ ผมสุดจะทน....ประกอบกับเสียงเพลงที่มันเปิดด้วยโหได้ฟิวส์สุดๆ.....
หลังจากที่มันทำให้ผมสยิวจนแทบจะกลั้นความเสียวไว้ไม่อยู่แล้ว.....มันก็เปลี่ยนมาเป็นหุ่นให้ผมนวดมันเกือบหลายครั้งที่ผมคิดเตลิดไปไกลถ้ามันไม่เป็นเพื่อนผมมีหวัง..............
"โอเค คืนนี้แค่นี้แหละ เดี่ยวกรูต้องไปรับพี่แก ที่........ แล้วพรุ่งนี้กรูโทรนัดมรึงล่ะกันอย่าลืมไปตัดผมแล้วแต่งตัวตามที่ซื้อไว้นะ......พรุ่งนี้กรูไม่มีโอกาสที่จะได้เทรนมรึงแล้ว มรึงต้องพยายามเป็นตัวของมรึงมากที่สุดพี่เค้าชอบมรึงแบบที่เป็นมรึง"
"เออ ขอบใจนะโว๊ยสำหรับวันนี้"
"ไม่เป็นไร ถ้ามรึงได้พี่แก มรึงเลี้ยงกรูมื้อใหญ่ๆ มื้อหนึ่งนะโว๊ยสาด" มันพูดติดตลก
"ไม่มั่นใจเลยหว่ะ" มันเอามือมาแตะไหล่ผมประมาณให้สู้สู้เหมือนหนังเกาหลีแหละ....
"เอาน่า ลองสักตั้ง ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรถือว่าเราได้พยายามแล้ว"
"เออ กรูกลับแล้วมรึงไปรับพี่เค้าเถอะ"
หลังจากที่แยกกับมันแล้วผมก้อจัดการกับข้าวของที่ซื้อมา พรุ่งนี้แล้วซินะผมต้องเข้าลานประหาร....มันอาจจะเปลี่ยนวิถีชีวิตผมไปเลยก็ได้..........
-
เสือไบ:the series (ตอน 58)
เช้าวันเสาร์ผมตื่นขึ้นมา เมื่อคืนไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอก...นอนพักผ่อนเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ลุกอาบน้ำแต่งตัวลองใส่คอนแทคเลนด์อีกครั้ง โหยังใส่ยากเหมือนเดิม....แต่งตัวเสร็จก็ออกไปตัดผม ทรงสกินเฮดนี่....ไม่ต้องไปไหนไกลหรอกแค่ร้านหน้าปากซอยก็พอไม่ต้องถ่อไปถึงแฮร์คัทที่มาบุญครอง.....
ตัดผมเสร็จ...โหเย็นวาบเลยแฮะ...ทรงสกินเฮดหัวกลมๆ เหม่งๆ..... สุดยอดหน้าตาจริงๆ มันเด๋อๆ ไงไม่รู้ แต่ดูเข้มขึ้นจริงๆ ฮ่าฮ่า หัวเหมือนประมาณลานบินเลยแฮะ......
หลังจากกลับมาจากร้านตัดผม...ผมก็มาเตรียมตัวเกี่ยวกับเสื้อผ้า....คืนนี้จะใส่ประมาณไหนดี ก็คงแต่งตามสไตล์ผมเสื้อยืดกางเกงยีน ผมแต่งตัวธรรมดานะ(เมื่อก่อนเสื้อตราห่านคู่สีขาว ใส่แล้วมันเหมือนเด็กแนวไงไม่รู้ แต่พอมาอยู่ กทม.ใส่เสื้อยืดที่มันมีแบรนด์หน่อย) ไม่ได้แต่งเสื้อคับๆ โชว์หัวนมหรือขนจั๊กแร้ตามที่พวกเกย์ชอบแต่งกันนะ......
ประมาณสามโมงเย็นแหละไอ้กายโทรหาผมอีกครั้ง...
"มรึงเตรียมตัวเหรอยังวะเอก"
"กรูไปตัดผม....เตรียมตัวแล้ว มรึงจะนัดกรูไปที่ไหนล่ะ" ผมถามมัน...
"เดี่ยวสองทุ่มมรึงมาหากรูที่............แถวสุขุมวิท 12 นะ" เป็นร้านอาหารเกาหลีครับ...
"อือ กรูไปถูก"
"กินเสร็จหลังจากนั้น ไป แดนซ์กัน ที่........." เป็นประมาณเธคเฉพาะชื่อประมาณตัวอักษรอังกฤษที่อยู่ใกล้อาร์แหละ แถวสุขุมวิท 11
"อือ"
"กรูจะอยู่กับมรึงแค่ เที่ยงคืนนะ หลังจากนั้นมรึงต้องช่วยตัวเองแล้ว...พูดง่าย กรูจะซิ่งออกก่อน กรูบอกเค้าไว้แล้วว่ามรึงจะอยู่เป็นเพื่อน..หลังจากนั้นมรึงก็จัดการตามที่มรึงเห็นสมควรล่ะกัน..."
"จัดการไงวะ" ผมยังไม่ค่อยแน่ใจอยู่ดีแหละ....
"ก็เอาแบบที่มรึงถนัดแหละ....เค้าไม่ปล่อยมรึงไว้หรอก คืนนี้ ฮ่าฮ่า มรึงก็พยายามเป็นตัวมรึงล่ะกัน แต่อย่าเมาจนหลุดนะโว๊ย เดี๋ยวแห้ว.."
"เรื่องเมาน่ะไม่มีปัญหาหรอก มรึงอย่าลืมดิ กรูฉายาขุนรินสุราพ่ายนะ..."
"อือ อย่าปากดี..เค้าคงมอมมรึงแหละ ถ้าแกลวนลามอะไรมรึงก็ปล่อยๆ ไปเถอะ.."
"เออเรื่องนี้กรูเข้าใจ...แล้วมรึงจะชิ่งทำไมวะ อยู่ด้วยกันก่อน "
"ที่ชิ่งเพราะมรึงจะได้มีเวลาอยู่กับพี่เค้าเต็มๆ ไง คงต้องอยู่ยันเช้าแหละ ฮ่าฮ่า เรื่องเซ็กส์อย่าให้พลาดนะเฟ๊ย มรึงมีโอกาศแค่ครั้งเดียว" โห พูดเหมือนไปสืบราชการลับเลยแฮะ
"โห มรึง ถ้ากรูพลาดอย่างกับกรูต้องตายด้วยเปล่านี่"
"ฮ่าฮ่า มรึงตายแน่ สาด ติดเงินกรูสามหมื่น จำไม่ได้เหรอ"..เออจริงดิ เมื่อวานผมยืมเงินมันมาสามหมื่น...
"งั้นตอนนี้มรึงเดินหน้าแล้วมรึงไม่มีสิทธิ์จะถอยหลังหรือเลิก...มั่นใจในตัวเองไว้ เป็นตัวของมรึงเองมากที่สุดไม่ว่าจะกิน ดื่ม แดนซ์... เค้าชอบมรึงที่เป็นตัวมรึงจำไว้.... เอาใจแกเยอะเยอะ แกชอบคนเอาใจ....."
"เออ เรื่องนั้นมรึงไม่ต้องห่วงกรูถนัด" ก็อย่างที่อ่านๆ กันมาแหละครับ ผมเป็นคนที่ชอบเอาใจ หรือพูดง่ายๆ ก็คือเอาใจคนเก่งอยู่แล้ว อีกอย่างผมใจเย็นด้วย ไม่ค่อย หงุดหงิดหรืออารมณ์เสียกับใคร
"เรื่องเสื้อผ้าแต่งตัวตามที่ซื้อเมื่อวานนะ ใส่กางเกงในสีขาวสวมบ๊อกเซอร์ด้วย ถุงเท้า รองเท้าตามที่กรูบอก ใส่สร้อยที่มรึงเคย ใส่ และ สายรัดข้อมือด้วยนะ สวมหมวกไปหน่อยก็ดี"....โห มรึง....ทำไมไม่มาแต่งให้กรูเลยวะ...
"โอเค กรูจะแต่งตามที่มรึงบอก แล้วมรึงจะเลิก......ไม่เจอกับพี่เค้าเลยเหรอ"
"ก็คงแบบนั้นแหละ กรูอยากให้แกเจอคนใหม่ ที่ดีกว่ากรู บางทีคนๆนั้นอาจะเป็นมรึง พยายามหน่อยนะ กรูเอาใจช่วย..."
"เออ กรูจะพยายาม"
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ มั่นใจและเป็นตัวมรึงมากที่สุด....เอาใจพี่เขามากๆ...ไม่ใช่มัวเก๊กและปล่อยพี่เค้าไว้คนเดียวล่ะ"
"เออรับรองงานนี้ แกเสร็จกรูแน่" ผมพูดไปงั้นแหละ ผมไม่มั่นใจเลย เฮ้อ ก็คนมันไม่เคยนี่คร๊าบ...
"โอเค เจอกันสองทุ่มนะ ร้านมันอยู่ชั้น ล่างสุดนะ สุขุมวิท 12"
"อือ"
"งั้นแค่นี้แหละ บายๆ"
หลังจากวางสายกับไอ้กาย ผมก็มาจัดการกับตัวเอง วันนี้ อาบน้ำ แต่งตัวนานเป็นพิเศษ ...ใจจริงผมก็ไม่อยากจะทำงานนี้เท่าไหร่น่ะ แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไป......
สองทุ่มผมมาถึงสุขุมวิท 12 โหกว่าจะหาร้านเจอ ร้านมันหาไม่ยากหรอก แต่ผมอ่านภาษาเกาหลีไม่ออก....ฮ่าฮ่า..ดีนะมาดักรอมัน เห็นไอ้กายแล้วผมก็หลบ....รอเวลาสองทุ่มผมก้เดินเข้าไป...
"hi mr. chen..." ผมยื่นมือจับ...เฮ้อ...
"hi"
หลังจากทักทาย และไอ้กายแนะนำผมให้แกคร่าวๆ แล้ว เราก็ลงมือทานอาหารกัน บอกตรงๆ ผมไม่ชอบอาหารเกาหลีเลยน่ะ รสมันเลี่ยนๆ เหมือนอาหารญี่ปุ่น...ตอนนี้ผมเงียบๆ มีแต่ไอ้กายคุยกับมิสเตอร์เซน...ก็จะให้สาระแนไปทำไมล่ะ เขากำลังจะเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย....ผมนั่งจิบเบียร์มองดูแกกับไอ้กาย แกก็ดูเป็นผู้ชายธรรมดานะ อายุน่าจะมากกว่าผมและไอ้กายประมาณสัก 10 ปี ผิวสีเหลืองขาว ประมาณคนจีน ดูไงก็ไม่ออกว่าเป็นเกย์ หน้าตาแกจะเงียบๆ ขรึมๆ.........
ประมาณสี่ทุ่ม พวกเราย้ายที่กัน ไปร้าน แถวสุขุมวิท 11 มิสเตอร์เซนเริ่มคุยกับผมบ้างแล้ว ส่วนใหญ่แกจะคุยเป็นภาษาอังกฤษ ผมฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ก็ธรรมดาแหละ ผมพอฟังออก....พูดได้นิดๆ ภาษาชาวบ้านก็งูๆปลาๆ แหละ ..(ตอนคุยกับมิสเตอร์เซนผมขอพิมพ์เป็นภาษาไทยเลยนะครับไม่อยากพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษ....)
ห้าทุ่มแล้วคนกำลังเริ่มเยอะ ส่วนใหญ่ชาวต่างชาติจะเยอะ....คนไทยก็มีนะแต่น้อย(ที่เป็นคนไทยก็จะประมาณเป็นเด็กออฟซะมากกว่าเพราะร้านนี้มันค่อนข้างแพง).. เพลงที่นี่มีหลายสไตล์ พวกผมสั่งเบียร์ดื่มกันดื่มไปชนขวดไป แดนซ์ไป มิสเตอร์เซนท่าทางจะขาแดนซ์จริงๆ ตอนนี้ผม แก ไอ้กาย ต่างออกลีลากันแล้ว........เฮ้อแล้วมรึงจะซิ่งออกเมื่อไหร่นี่.....กรูกำลังรอเวลาอยู่.. ฮ่าฮ่า...
ประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ ดีเจเริ่มเล่นเพลงช้า.... โหตอนนี้มีหลายคู่กำลังซบกอดกันเหลียวไปมองไอ้กายหายไปแล้วแฮะเหลือผมกับมิสเตอร์เซน....(จะไปไม่ให้สัญญานกันเลยนะโว๊ย)
"เต้นรำสักเพลงนะ" แกชวนผมเต้นครับประมาณเต้นจังหวะช้าๆ โยกไปตามเสียเพลงโดยแกโอบกอดเอวผมข้างหลังโหจู่โจมอย่างรวดเร็วเลยแฮะ ....อย่างงี้เข้าทางผมดิไฟในร้านสลัวๆ อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องอายใคร...อีกอย่างเราอยู่ในมุมที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรเท่าไหร่....
"ผมชอบเพลงนี้จัง" ผมบอกแกครับ มันเป็นประมาณเพลงรักคลาสสิคแหละ...
ตอนนี้ผมเปลี่ยนมาโอบกอดแกแล้ว...แกเริ่มเมาๆแล้วมั๊ง ก้อเล่นไปเกือบจะสองโหลแล้ว(เป็นเบียร์ขวดเล็กนะคับ)ไอ้กายคงกลับไปแล้วแหละ ตอนนี้เหลือผมกับแก.....
แกหันหน้ามามองผม แสงไฟในร้านมันได้อารมณ์ดีแท้ๆ เพลงกำลังเพราะ บวกกับได้เบียร์มาแล้วด้วย เฮ้อ แกเริ่มประกบปากผมแล้ว...เฮ้อเกิดมาก็ไม่เคยแบบนี้เลยแฮะ...กลางร้านกลางสาธารณะชนแต่ทำยังไงได้ล่ะ ผมว่าไม่มีใครสนใจใครหรอก...ช่วงนี้แต่ละคน....แต่ละคู่...แต่ละกลุ่ม....มือไม้ของแกเริ่มไม่อยู่สุขแล้ว........ แต่ผมก็ไม่ว่านะ ฮ่าฮ่า..แกทำอะไรกับผม....ผมก็ทำกับแกตอบประมาณนั้นแหละ.. ตอนนี้ผมต้องเดินหน้าอย่างเดียวแล้ว....
เกือบตีสองแล้วผมเริ่มมึนแล้ว มิสเตอร์เซนก็เหมือนผมเ.....แกยื่นบัตรเครดิตให้เด็กเสิร์ฟไปเช็ดบิล...หลังจากที่จัดการเรื่องเงินแล้วเราก้อกลับไปที่โรงแรมคอนราด....
กว่าผมจะพยุงมิสเตอร์เซนขึ้นห้องได้โหเหมือนเด็กเลย แกคอยแต่จับนั่นจับนี่ของผม....ผมน่ะอายสุดสุดแต่ทำไงได้ล่ะจะทิ้งคนเมาไว้แบบนั้นได้ไง....(จริงๆเหตุผลที่อย่างรู้ๆแหละครับ ฮ่าฮ่า)
ผมเปิดประตูดึงแกขึ้นเตียงอย่างยากเย็น ผมพยายามจัดแกให้อยู่ในท่าทางที่นอนสบายมากที่สุด เริ่มแรกก็ด้วยการถอดรองเท้าถุงเท้า......ปลดกระดุมเสื้อ(แกใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวแขนยาว) ผมกะจะปลดเข็มขัดให้แกนิดหน่อยไม่ให้มันแน่นมากอยากให้แกนอนสบายๆ...ความจริงอยากจะถอดชุดนี้ทั้งหมดแล้วเปลี่ยนเสื้อให้แกแต่กลัวว่าแกจะหาว่าฉวยโอกาศน่ะ......ผมกำลังจะคลายเข็มขัด...แกก้อดึงผมเข้ามาจูบกอด เฮ้อ....นึกว่าแกจะเมาหลับไปแล้ว...... ตอนนี้ แกเริ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อนกับผมในคืนนี้แล้ว ...........แล้วทุกอย่างก็จบลง...กว่าจะกล่อมแกหลับได้ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย...ผมนอนหลับไหลด้วยความอ่อนเพลีย...แอร์เย็น ผ้าห่มอุ่นและแกก็นอนกอดผมทั้งคืน.............
-
:m25: กับทางที่เลือกเดิน :m25:
จะเป็นไงต่อไป โปรดติดตามตอนต่อไป :m19: (มาต่อเร็วๆนะ กำลังลุ้น)
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
จบลงแบบxxxxทุกที
:m24:
-
...........เป็นเด็กขายมันก็ยุ่งยากเหมือนกันเนอะ........ :m19: :m19:
-
ชีวิตช่างตื่นเต้นดีแท้
:m25: :m25: :m25:
-
เจ้อยากขายมั้ง ทำไงดีอะ :m28:
-
อืม ชีวิต :a1: :a1:
-
เจ้อยากขายมั้ง ทำไงดีอะ :m28:
ติดต่อเอกเยย ให้เอกเทรนให้
:m20: :m20:
-
เจ้อยากขายมั้ง ทำไงดีอะ :m28:
จาไหวหรอเจ๊ :m12: :m12: :m12:
-
เสือไบ:the series (ตอน 59)
เกือบเที่ยงแล้วผมตื่นมาแล้ว ...ผมรู้สึกอึดอัดไงไม่รู้ครับผมไม่เคยนอนให้ใครกอดแบบนี้นี่...ปกติก็อย่างที่รู้ๆผมนอนคนเดียวข้างๆ ผมก็มีแค่หมอนสองใบกับผ้าห่ม....(ฮ่าฮ่า) หันไปมองมิสเตอร์เซน...เฮ้อแกหลับอย่างมีความสุขเมื่อคืนกว่าผมจะกล่อมแกได้เหนื่อยแทบขาดใจ.......นี่ผมจะต้องเป็นแบบนี้อีกนานเปล่านี่..แต่มาถึงขั้นนี้แล้วไงก็ต้องยอม.....มองแกแล้วผมนึกถึงไอ้กายขึ้นมา มีวันหนึ่งผมคุยกับมันเรื่องแกนี่แหละ...
"กาย กรูถามอะไรมรึงหน่อยดิ" ตอนนั้นผมกับมันเริ่มเมาๆ กันแล้ว เราไปยืนคุยกันที่สะพานซั้งฮี้ะ ตอนนั้นน่าจะไปเมากันที่ริเวอร์ไซด์.....
"ว่ามาดิ"
"มรึงเป็นเด็กของมิสเตอร์เชนมรึงรักแกบ้างเปล่าวะ" ผมแปลกใจ และสงสัย...คนอยู่ด้วยกัน... มีเซ็กส์กัน....ใกล้ชิดกัน ห่วงใยกัน...เจอหน้ากันบ่อยๆ มันจะคิดเรื่องรักกันบ้างเหรอเปล่า...
"ตอบจริงๆ นะ" มันทำหน้าตาขึงขังจริงจัง สายตาจ้องไปยังแม่น้ำข้างล่าง..
"กรูไม่มีความรักกับคนพวกนี้ ก็อย่างว่าแหละต่างคนต่างมีประโยชน์ให้กัน แกให้เงินกรู กรูให้ความสุขแก" ความรู้สึกที่ผมได้ยินมันพูดตอนนั้นผมว่าไอ้นี่คบไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนั้นมันเป็นเพื่อนสนิทผม...ผมว่ามันน่าจะมีเหตุผลอื่นมากกว่า....
"อือ ไม่รู้ดิ ถ้าเป็นกรู กรูก็คงไม่สามารถทำใจเรื่องแบบนี้ได้หรอก เออ แล้วมรึงคบกับแกมากี่ปีแล้ว"
"เกือบสองปีแล้ว" รวมนี่อีกปี ก็สามปี...
"นานเหมือนกันแฮะ แล้วมรึงไม่ตกหลุมรักแกบ้างเหรอวะ คนมันเคยเสียบ เคยแหย่ ฮ่าฮ่า" ผมแซวมันตอนนี้เห็นมันเครียดๆ ขรึมๆ.....
"มรึงก็รู้กรูชอบผู้หญิง กับผู้ชายน่ะมีเซ็กส์ได้ แต่ไม่ได้ต้องถึงขั้นต้องรักกัน...."
"แล้วตั้งแต่มรึงทำงานแบบนี้ มรึงเคยคิดรังเกียจขยะแขยงบ้างเปล่าวะ" ผมสงสัย มันก็แมนๆ ดูไม่ออกหรอกว่าเป็นเกย์.....แฟนผู้หญิงมันก็มี แต่จะเป็นประมาณกิ๊กซะมากกว่า มันให้เหตุผลที่มันไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกที่รับได้กับการที่แฟนตัวเองทำหน้าที่ขายบริการให้ผู้ชาย....
"แรกๆ ก็มีบ้างแต่หลังๆ ชิน ทำไงล่ะกรูติดมาในวังวนนี้แล้ว....แต่ยังไงถ้ามีโอกาส หรือกรูเจอคนที่รักกรู..กรูก็พร้อมจะเลิกอาชีพนี้หว่ะ กรูกับมิสเตอร์เชนตกลงกันไว้แล้วว่ากรูจะทำงานให้แกแค่สามปี"
เฮ้อ เป็นอาชีพที่เข้าใจยากจริงๆ ตอนนี้ผมก็คงเหมือนมันแหละ...ผมมองหน้ามิสเตอร์เซน...ผมกำลังทำอะไรอยู่นี่.....ผมอยากให้คนๆ นี้เป็นพี่พี หรือ พี่พัน หรือคนที่ผมรัก ผมคงจะมีความสุขมากๆ .....
ผมขยับตัวนิดหนึ่ง มันอึดอัดไงไม่รู้ ไม่เคยมีคนนอนกอดนานแบบนี้ ตอนนี้ทั้งผมและแกก็เปลือยเปล่าทั้งสองคนแกลืมตาขึ้นแล้ว...
"ขอโทษครับ ที่ทำให้คุณตื่น" ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษ......
"ไม่เป็นไร ตื่นนานแล้วเหรอ มาให้ผมกอดอีกที "แกกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก เฮ้อตอนนี้ไงก็ยอม...แกคลายตัวผมแล้วก็ขึ้นคร่อมตัวผม หลังจากนั้น บทรักของผมกับแกก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เฮ้อ....เหนื่อย....
เสร็จกิจแล้วหน้าที่ต่อไปของผมก็คือการเตรียมน้ำให้แกอาบ กว่าผมจะขอตัวเข้าไปในห้องน้ำได้ เฮ้อแกทำกับผมเป็นของเล่นที่แกอยากเล่นต่ออยู่นั่นแหละ...
เตรียมน้ำอุ่นให้แกอาบเสร็จ...ผมก็มาบอกแก....แล้วก็กอดแกเข้าห้องน้ำจะให้แกอาบเองก็กระไรน๊อผมต้องทำให้แกพอใจมากที่สุดนี่...ผมถูสบู่ถูหลังนวดไหล่ให้แก...ฮ่าอ่า(ไม่ให้แกเก็บสบู่หรอกครับ เหนื่อยแล้ว)... แกขออาบน้ำให้ผมบ้าง....ได้ครับ ตอนนี้ผมก็เหมือนเด็กที่แกอาบน้ำให้ไปแล้วแหละแกทั้งขัดทั้งถูทั้งลูบ...เฮ้อ.....
หลังจากเช็ดตัวให้แกเสร็จ...แกก็แต่งตัวประมาณชุดลำลองแหละ ผมเหรอชักแห้ง ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน...ตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่ามิสเตอร์เชนจะเลือกผมเหรอเปล่า...
"เดี่ยวออกไปทานข้าวกับผมนะที่........." แถวตึกออลซีซั่นครับ ต้องเดินไป....
"ครับ เดี่ยวผมแต่งตัวแป๊บ" ตอนที่เช็ดตัวให้แกผมใส่กางเกงบ๊อกเซอร์ครับ ไม่ได้ใส่เสื้อ....
หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วเราก็เดินออกจากห้อง....ห้องที่นี่หรูมากๆเลย ผมชอบแบบนี้จังมันเหมือนปราสาทพระราชาแบบนิทานที่ผมอ่านตอนเด็กๆ....เดินออกมาเจอยามคนที่เค้าเคยมองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าวันก่อน...ฮ่าฮ่าเขาคงแปลกใจแหละว่าผมมาทำอะไรที่นี่อีก แต่เมื่อเห็นมิสเตอร์เซนอยู่ข้างๆผม.......เขาคงจะคิดไปไกลแล้ว คิดอะไรน่ะเหรอคงพอเดากันได้ถูกนะครับ.......
หลังจากสั่งอาหารแล้วเราก็เริ่มคุยกัน..
"คุณกาย โทรหาคุณเหรอเปล่า " (ที่เห็นภาษาแปร่งๆ เพราะผมพูดเป็นภาษาอังกฤษนะครับ แปลมามันประมาณนี้)
"โทรตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนที่เขากลับ" อ้าว นี่แปลว่ามิสเตอร์เชนรู้...แหมไอ้เพื่อนตัวดีรู้เห็นเป็นใจที่จะส่งผมเข้าปากเกย์เหรอเกินนะมรึง...ฮ่าฮ่า...(สงสัยคงประมาณทฤษฎีสมคบคิดแหงๆ)
"ครับ...แล้วต่อไปคุณจะคิดถึงคุณกายหรือเปล่า"
"มีบ้าง แต่ทำอย่างไงได้ล่ะ ผมกับเขา มันถึงจุดสิ้นสุดแล้ว"
"ครับ" ผมก้มหน้าจัดการกับสลัดกับสเต๊กในจานต่อ...
"คืนนี้พาผมเที่ยวนะที่...................."ประมาณบาร์เกย์แถวพัฒพงษ์....ตายแน่ผมเกิดมายังไม่เคยเข้าไปเลยไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับที่นี่เลย....อย่างมากเฉี่ยวตอนที่พี่พีชวนผมไป....
"ครับ แต่เตี่ยวผมขอกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ บ้านผมใกล้ๆ นี่เอง"
"ได้ครับ แต่บ้านคุณอยู่ตรงไหนล่ะ"
"ผมอยู่ที่................"ผมบอกสถานที่กับแก....
"ครับ งั้นตกลงเจอกันที่ห้องผมนะ สองทุ่ม ขึ้นไปหาผมเลยนะ แล้วออกมาพร้อมกัน"
"ครับ" หลังจากที่รับประทานเสร็จผมขอตัวแกกลับ ...นั่งมอเตอร์ไซด์นะครับ มันใกล้ๆ... ตอนออกมาเหลียวซ้ายแลขวา....กลัวใครที่รู้จักเห็นจัง.... ญาติผมแถวนี้ยิ่งเยอะๆ อยู่....ตอนนี้ผมต้องโทรหาไอ้กายอีกครั้ง ถามมันเกี่ยวกับข้อมูลที่เที่ยวแถวพัฒพงษ์.....
"ว่าไง มรึง ประสบความสำเร็จเปล่าวะ กรูห่วงๆ มรึงอยู่"
"ไม่รู้หว่ะ"
"แล้วตอนนี้มรึงอยู่ไหนล่ะ เสียงดังจัง" ผมอยู่ข้างถนน เสียงเลยดัง.....
"กำลังกลับบ้าน"
"แห้ว เหรอวะ มรึง เฮ้อ ทำใจนะเฟ๊ย แกไม่เอามรึง มรึงไม่ต้องเสียใจนะ" โหไปโน่นแล้วผมยังไม่ได้บอกอะไรมันเลย..
"คงงั้นแหละ กรูกลับมาหลับ มาเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปหาแกอีกครั้งตอนสองทุ่มหว่ะ"
"อ้าวไอ้สาด หลอกกรู พี่แกชอบมรึงแล้วแหละ ตักตวงไว้นะโว๊ย แล้วอย่าลืมมื้อใหญ่ๆ ที่สัญญาล่ะ"
"เออ เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน แกให้กรูพาไปพัฒน์พงษ์หว่ะ กรูไม่รู้แกชอบอะไรแบบไหน"
"แกชอบไปบาร์เกย์ ร้านที่แกชอบๆ มีสองร้าน มรึงคงต้องพาไปสองร้านแหละ ไปร้านนี้ก่อน" ร้านแรกจะชื่อเด็กชายกรุงเทพ
"ดูโชว์ที่นี่ รอบแรกเสร็จ แล้วมรึงออกไปอีกร้านแถวซอย...........ชื่อบาร์........."ร้านนี้มีนักกล้ามเยอะ
"อือ" ตอนนี้ผมได้แต่จดและจำไว้ก่อน ไม่เคยไปจริงๆ กะเย็นๆ จะไปเซอร์เวย์ดูก่อน ผมต้องหาข้อมูลให้ได้มากที่สุดทำให้แกคิดว่าผมสนใจใส่ใจเรื่องเกี่ยวกับแก.....
"ร้านแรกแกจะชอบคุยกับเด็กชื่อ........กับ........ถ้าแกเรียกมาคุยมรึงไม่ต้องพูดอะไรนะเฉยๆไว้หรือตีสนิทกับเด็กไปเลย..แกแบบนี้แหละชอบจับชอบคลำคนน่ารัก"
"อือ แกเด็กเยอะเหรอ"
"เอาน่าปล่อยๆ แกไปเถอะ แกต้องการอะไรมรึงก็จัดๆ ให้ล่ะกัน ถ้าแกจะอ๊อฟเด็กมรึงก็จัดการให้แก เรื่องเงินแกจ่ายอยู่แล้ว แต่กรูว่าแกคงไม่หรอก เมื่อคืนมรึงกับแกกี่ยกวะ" อ้าวเวนถามแบบนี้ผมจะบอกไงล่ะ แต่ผมจำต้องบอกความจริง..
"สองหว่ะ กลับมายกหนึ่งแล้วตอนตื่นอีกยกหนึ่ง"
"โหสุดยอด งั้นแกคงไม่ออฟเด็ก แต่ถ้าแกจะเรียกมาคุยมรึงก็จัดให้แกล่ะกัน"
"แล้วร้านที่สองล่ะ"
"เออ กรูลืมบอกมรึงไป มันจะมีโชว์ด้วยนะ ประมาณโชว์ฟัค มรึงหลับหูหลับตาดูไปล่ะกันใหญ่ๆ ทั้งน้าน.." โหอะไรนี่ผมเพิ่งรู้นะนี่ว่ามีแบบนี้ด้วย...
"อือ มาถึงตรงนี้แล้วนี่ กรูก็ลืมบอกมรึงไปล่ะว่ากรูชอบดูเหมือนกัน ว่าร้านที่สองมา" แหะๆ
"ร้านที่สองจะมีล่ำๆเยอะ แกชอบ น้อง.......เบอร์...... คนนี้หล่อใช้ได้นะ คุยดี มรึงบอกว่ามรึงรู้จักกับกรูละกัน....มันรู้จักกรู...."
"โอเค แล้วแกจะไปที่อื่นอีกเปล่านอกจากที่ที่มรึงบอกมานี่"
"ร้านที่สองจะหมดโชว์ตอนเกือบตีหนึ่งหลังจากนั้นแกอาจจะพามรึงไป ร้าน...........กับ เธคชื่อ........" ร้านแถวสีลมซอยสี่ที่มีโชว์ลิปซิ้งกับเธคชื่อดังแถวสีลมซอยสอง....
"แต่แกชอบเธคมากกว่า มรึงก็แล้วแต่แกล่ะกัน"
"โอเค แล้วหลังจากนั้นแหละ"
"มรึงไม่ต้องกลัวหรอกแค่นี้ก็จะเช้าแล้ว" ตอนนั้นเธคยังไม่ปิดตีสอง จำไม่ได้ว่าตีสามหรือตีห้า...ไม่น่าจะตีสอง..
"เออ แล้วแถวนั้นแกชอบไปกินข้าวกินอะไรบ้างเปล่า"
"ไป ร้าน.........ตรงปากซอย..............." ร้านประมาณอาหารอิตาลี่แหละ.....
"โอเคเดี่ยวซักหกโมง...กรูไปเดินดูก่อนหว่ะ"
"เออ ดี....มีอะไรโทรหากรูละกัน ฮ่าฮ่า แต่อยากลืมมื้อใหญ่นะโว๊ย"
"รอก่อนโว๊ย ไม่แน่คืนนี้กรูอาจจะโดนไล่ตะเพิดกลับแทบไม่ทันก้อได้"
"ไม่มีทางหรอก กรูเชื่อฝีมือมรึงหว่ะ"
"เออ แค่นี้ก่อนนะ เดี่ยวเย็นๆ กรูสงสัยอะไรกรูจะโทรถามหว่ะ ตอนนี้ขอนอนก่อน ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย"
"ฮ่าฮ่า บักโกรกเลยเหรอมรึง เออ นอนไปเถอะ"
หลังจากวางสายกับมันผมก็นอน พรุ่งนี้ผมต้องลาป่วยแหงๆ เลย วันนี้วันอาทิตย์ด้วย แต่ยังไงตอนนี้เดินหน้ามาแล้วไงก็ต้องสู้ต่อไป.......สู้เค้านะไอ้มดแดง.......สู้เค้านะไอ้เอก....
-
เสือไบ:the series (ตอน 60)
ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ เหลือบไปมองนาฬิกา อีกสามสิบนาทีหกโมงผมเอื้อมไปรับโทรศัพท์ที่หัวเตียง ป่านโทรมาหาผมนี่หว่ะ...
"ว่าไงจ๊ะ หวานใจของเอก" พักหลังๆ ผมทักป่านแบบนี้ประจำ
"หวานใจแก ตรงไหนวะเอก อย่ามามั่ว ฮิฮิ วันนี้ว่าไง ไปเจอข้าบ้านปอหน่อยดิ เหงาๆ ไม่ได้เล่นไพ่มาหลายวันแล้ว"
"โห อะไรนี่ โทรมาคิดว่าคิดถึงเอก ที่แท้คิดถึงดรัมมี่"
"ฮิฮิ ก็แกไม่มา ข้าเล่นกันสองคนกับ ไอ้ปอหว่ะ ชวนใครก็ไม่มีใครมา " ท่าทางผีพนันจะเข้าสิงกันจริงๆ พวกนี้
"ป่าน วันนี้เอกขอตัวก่อนล่ะกัน ติดธุระจริงๆ" ตอนนี้แค่ผมได้ยินเสียงป่าน เรื่องที่เคยโกรธวันก่อนๆ ผมลืมสนิท...
"อะไร นัดกันไว้แล้วนะแก หรือว่าแกยังไม่หายโกรธข้าวะ เอก"
"เปล่า หายแล้วจริงๆ เอกกับป่าน คงเป็นได้แค่เพื่อนกันแหละ แต่คืนนี้เอกนัดกับญาติไว้น่ะ ปฎิเสธไม่ได้" ผมแหลไปใหญ่แล้วครับ ถ้าผิดนัดกับมิสเตอร์เชนทุกอย่างที่ลงทุนลงแรงมามันอาจจะจบไปเลย...
"ไม่เป็นไร เดี่ยวพรุ่งนี้ข้าโทรมาใหม่ล่ะกัน แค่นี้นะ บาย"
หลังจากที่ผมวางสายกับป่านเสร็จผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ไปเซอร์เวย์ดูสถานที่ที่จะพามิสเตอร์เชนไปคืนนี้ตามที่ไอ้กายบอกซะหน่อย อาบน้ำเสร็จโบกแท๊กซี่ไปลงที่ถนนสุรวงค์..ระหว่างนั่งรถแท๊กซี่ หยิบกระเป๋าตังส์ขึ้นมาดูมันแฟบๆ ไงไม่รู้นี่ อ๋อเมื่อคืนผมหยิบเอาคอนดอมที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าสองอันไปใช้หมดแล้วนี่...(อย่าว่าทะลึ่งและไร้สาระนะครับ ผมว่าผู้ชายประมาณเกือบร้อยละห้าสิบพกคอนดอมในกระเป๋าตังส์เผื่อเหตุการณ์ฉุกเฉิน) แล้วถ้าคืนนี้ผมต้องมีกิจกรรมกับมิสเตอร์เชนล่ะผมจะเอาไหนมาใช้ล่ะนี่ ไวเท่าความคิด ผมกดโทรศัพท์หาไอ้กาย แหะๆ ตอนนี้มันคงเป็นที่ปรึกษาผมในเรื่องนี้ไปซะแล้ว....
"มีไร ให้กรูรับใช้วะ ไอ้เ หี้......ย เอก" โหดูมันทักทายผม...
"ฮ่าฮ่า ก็เรื่องแฟนเก่ามรึงแหละ เออ กาย มรึงซื้อคอนดอมที่ไหนวะ กรูไม่รู้ที่ซื้อ"
"เอ๊ย อย่าบอกว่าเมื่อคืน มรึงเล่นสดน่ะ"
"เปล่า เมื่อคืนกรูมีอยู่สองอัน ใช้หมดแล้ว ก็อันที่ขอมรึงตอนโน้นไง"
"โห แล้วมรึงไม่ซื้อใหม่เหรอ นานหลายเดือนแล้วนะ"
"กรูไม่เคยซื้อนี่ แล้วมันซื้อกันที่ไหนล่ะ"
"ปกติ กรูซื้อที่เซเว่น ไม่งั้นก็ร้านขายยา"
"เออ งั้นเดี่ยวกรูซื้อที่ เซเว่นล่ะกัน" เมื่อก่อนเซเว่นไม่ได้มีเกลื่อนเหมือนสมัยนี้...
"เอ๊ย แล้วมรึงไม่ใช้........เหรอวะ" ประมาณสารหล่อลื่น
"อ้าวต้องใช้ด้วยเหรอ"
"ใช้ดิวะ ไม่งั้น แกจะเจ็บนะโว๊ย หรือมีโอกาสถุงแตกสูง" โหน่ากลัวแฮะ
"มรึงไปซื้อ คอนดอม กับ ไอ้นี่.. ที่ร้านขายยาที่สีลมล่ะกัน ใกล้ๆ ร้าน....." อ๋อมันอยู่ระหว่างทางที่ผมต้องไปเซอร์เวย์
"เออ แค่นี้ก่อนนะ กรูกำลังจะลงแท๊กซี่" หลังจากวางสายกับไอ้กาย จ่ายเงินค่าแท๊กซี่ ผมก็เดินลงเซอร์เวย์แถวถนนสุรวงค์ซอยประตูชัย... ร้านเด็กชายกรุงเทพอยู่ไหนนะ อ๋ออยู่นี่เอง ตอนนี้หกโมงกว่าๆ ร้านยังไม่เปิด คนไม่พลุกพล่าน ผมเดินสำรวจไปรอบๆ หาร้านสำรองเผื่อไว้ ตอนนี้แค่มาเดินผมก็ยังไม่กล้า แต่ต้องมาเก็บข้อมูลเพื่อใช้ในการพามิสเตอร์เชนทัวร์...เดินดูหน้าร้านต่างๆ แถวนี้ได้ไม่นาน ผมก็เดินไปอีกร้านแถวซอยทานตะวัน....ร้านนี้ยังไม่เปิด ผมแค่เดินผ่าน ให้รู้ว่ามันอยู่ประมาณแถวๆ นี้จะได้ไม่หน้าแตกเมื่อเจอกับมิสเตอร์เซน ผมเดินทะลุมาท้ายซอย มันทะลุซอยสีลมซอยหก เดินไปดูหน้าร้าน.......สีลมซอยสี่และเธคที่สีลมซอยสอง แค่ดูหรือผ่านๆ หน้าร้าน ไม่ได้เข้าเพราะร้านยังไม่เปิด...
หลังจากเสร็จจากการเซอร์เวย์แล้วซื้ออุปกรณ์ทำมาหากินแล้ว.......ผมก็ต้องรีบกลับ ทุ่มกว่าๆ แล้ว กลับถึงบ้านต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว ใสคอนแทค ตอนนี้ผมใส่คอนแทคเลนซ์ได้เร็วขึ้นเมื่อก่อนใช้เวลาเกือบๆ สิบนาทีตอนนี้แค่สามนาที ....คืนนี้ผมจะแต่งตัวไงดีล่ะ เอาชุดนี้ล่ะกันชุดตัวเก่ง เสื้อยืดสีขาวแขนยาว กางเกงยีนส์ สวมถุงเท้า รองเท้ารีบอกซ์ ใส่หมวก ใส่สร้อยเงิน จี้ไม้กางเขน ใส่กำไรสีดำ (ข้างในก็เหมือนเดิมนะครับ กางเกงในสีขาว บ๊อกเซอร์ เสี้อกล้าม) ฉีดน้ำหอม ฮิๆ แค่นี้ก็น่าจะล่อมิสเตอร์เชนให้อยู่หมัดไปอีกวันแล้ว....ยู้ฮู..
อีกสิบนาทีจะสองทุ่มผมมาถึงโรงแรมคอนราดแล้ว ผมรีบขึ้นไปที่ห้องของมิสเตอร์เซน ตอนนี้ประชาสัมพันธ์ คนเปิดประตู รู้สึกจะคุ้นกับผมแล้วแหละ (แหมเมื่อก่อนมองผมตั้งหัวยันเท้า ตอนนี้แกเห็น แกทักเลยว่า มาหาคุณ.....ห้อง....เหรอ)
"ก๊อก ก๊อก" ผมเคาะประตู้หน้าห้องแก แกเปิดประตูแล้ว...
"เข้ามาข้างในก่อน เดี่ยวกินอะไรกันก่อน แล้วค่อยไปกัน" ผมเดินเข้าไปข้างใน โหตอนนี้ข้างในมืดๆ สลัวๆ มีเทียนปักอยู่ที่โต๊ะทานข้าว (ห้องแกประมาณห้องชุดหรือห้องสวีท มีหมดทุกอย่างห้องนอน ห้วงครัว ) อ้าวข้างในไม่ได้มีแค่ผมกับมิสเตอร์เชนนี่หว่ะ มีคนอยู่คนหนึ่งครับ ประมาณเด็กเสิร์ฟ ยืนมืดไขว้หลังอยู่ข้างๆ โต๊ะอาหาร) บนโต๊ะจุดเทียนครับ สามเล่ม แล้วก้อมีรอบๆ ห้องอีก หลายเล่ม(รอบๆ นี่ประมาณเทียนหอม)
"นั่งก่อน ดื่มไวน์นะ"
"ขอบคุณครับ" เด็กเสิร์ฟจัดการรินไวน์ จัดการเรื่องจานแล้วช้อนส้อม ในห้องมีเสียงเพลงด้วย ประมาณเพลงรักคลาสสิค ช้า บ้างเร็วบ้าง
"ชนครับ"
"ขอบคุณครับ" หลังจากที่แกชนแก้วกับผมแล้วแกก็มองหน้าผม...
"คุณน่ารักจัง" อ้าวเล่นชมกันตรงๆ แบบนี้ผมก็เขินล่ะจิ อีกอย่างไม่ได้อยู่กันแค่สองนะ ยังมีก้างอีก หนึ่ง
"ครับ น่ารักกว่ามิสเตอร์กายเหรอเปล่าครับ" ฮ่าฮ่า ปากหมาอีกผม...แกเจื่อนๆ ลงครับ
"น่ารักคนล่ะแบบคับ คุณน่ารักแบบสุขุม ส่วนมิสเตอร์กายน่ารักแบบขี้เล่น" โหอะไรนี่
"ขอบคุณครับ" ผมชนกับแกอีก ช่วงนี้ชนไปทำตาหวานใส่แกไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผมไม่ค่อยอายแล้ว อยู่กันสองคนหรือสามคน...
ไวน์หมดไปสองขวดแล้ว ใกล้สี่ทุ่มผมเริ่มมึนๆแล้วแฮะ ปกติไม่ค่อยชอบดื่มไวน์นะ มันดื่มง่ายแต่ก็เมาง่ายด้วยผมจะถนัดกับเหล้าหรือเบียร์มากว่า
"เดี่ยวเราไปต่อกันที่พัฒพงษ์นะ" มิสเตอร์เชนพูดกับผม
"ครับ" ผมพยักหน้า...แกเดินไปที่เด็กเสิร์ฟ ให้ทิปไปจำนวนหนึ่ง....หลังจากนั้นแกก็เดินมาหาผม
"เดี่ยวผมขอล้างมือก่อนนะ อ้าวนี่เงิน....เก็บเงินไว้ค่าใช้จ่ายในการเที่ยวคืนนี้" แกยื่นเงินให้ผมปึกหนึ่ง ประมาณหนึ่งหมื่นแหละ...แกเข้าไปในห้องน้ำสักครู่แกก็เดินออกมา..
ผมกับแกเดินออกจากโรงแรมคอนราดเพื่อโบกแท๊กซี่ วันนี้แกแต่งตัวสดใสดีแฮะ ดูกระชากวัยลงไปในพริบตา แกจะรู้บ้างเปล่านี่ว่านี่คือการบาร์เกย์เป็นครั้งแรกของผม....
เรามาถึงพัฒน์พงษ์เกือบสี่ทุ่ม สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือรีบทำเวลา....
"คุณจะเข้าร้านไหนครับ" ผมถามแก
"ไปร้าน เด็กชายกรุงเทพ" โหไอ้กายมรึงเดาถูกเลยหว่ะ มิเสียแรงที่กรูมาเดินดู
"ครับ เดี่ยวผมพาไป" ผมจูงมือแกข้ามถนน ตอนนี้ผมกับแกเหมือนคู่รัก ฮ่าอ่า คู่เกย์กันไปแล้ว.....เราไปถึงหน้าร้านโหตอนนี้คนพลุกพล่านมากๆ ไม่เหมือนช่วงที่ผมเดินมาเซอร์เวย์ตอนเย็น...
"เชิญครับ เดี่ยวจะมีโชว์แล้ว" พนักงานเรียกแขกหน้าร้านเชื้อเชิญพวกเราครับ เชิญไม่เชิญเปล่า... ดึงแขนดึงมือเข้าไปเลย ......
ผมกับมิสเตอร์เชนเดินเข้าไปในร้านแล้ว ในร้านบรรยากาศจะมืดๆ สลัวๆ แขกส่วนใหญ่ก็จะชาวต่างประเทศ ไม่ค่อยมีคนไทย คนไทยส่วนใหญ่ก็จะเป็นเด็กเสิร์ฟหรือไม่งั้นก้อพนักงานในร้าน....พวกเราสั่งเบียร์มากันละขวด....บนเวทีตอนนี้ยังไม่มีโชว์ มีประมาณเด็กออกมาเต้นสวมกางเกงในตัวเดียวออกมาเต้นโชว์ตัวคล้ายๆ นายแบบเดินมาเต้นพอหมดเพลงก็ลงไป คนใหม่ก็คืนมาเต้นต่อ....ประมาณสักพัก ดีเจ ก็บอกออกมาว่า นี่คือการโชว์แล้ว ไฟที่สลัวๆ ตอนี้ค่อนข้างมืดหน่อย แต่ก็พอเห็นบนเวทีได้อย่างชัดเจน.....
โชว์บนเวทีโหค่อนข้างจะติดเรทครับ ประมาณใส่....เสียบ...แทง.....โชว์ความใหญ่ กันจะๆ เห็นกันสุดๆ ไม่มีตัวเซนเซอร์ เลยครับ.... ผมเห็นแรกโหอารมณ์กระเจิงเลยครับ เกิดมาก็ไม่เคยเห็นแบบนี้เลยครับ ท่าแต่ละท่า ยิ่งกว่า กามาสูตรอีก มีตีลังกา ห้อยโหน ทำกันด้วย สุดยอดๆ มิสเตอร์เชนเหรอครับ ไม่ต้องพูดถึงเลยคับ แกเกร็งจนบีบขาผมไปหลายครั้งแล้ว.....
จบจากการโชว์ผมค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย ไฟเริ่มสว่างขึ้นแล้ว คนเริ่มทยอยออกกันมาแล้ว แต่ผมกับมิสเตอร์เชนยังนั่งสงบสติอารมณ์กันก่อน ตอนนี้บนเวทีก้อมีเด็กออกมาเต้นกันแล้ว....ผมเห็นนัมเบอร์ที่ไอ้กายบอกว่ามิสเตอร์เชนชอบเรียกมานั่งคุยด้วย...
"คุณจะเรียกเบอร์นั้นมานั่งคุยด้วยเหรอเปล่าครับ" ผมถาม...
"คุณรู้ได้ไง"
"มิสกายบอกผมครับ ฮ่าฮ่า"
"ผมก็อยากเหมือนกัน แต่วันนี้คงไม่ดีกว่า มากับคุณ ก็ต้องคุยกับคุณ"โหจะดีใจหรือเสียใจดีนี่...
"เดี่ยวจบเพลงนี้ คุณเช็คบิลแล้วไปร้านอื่น ดีกว่า" เออใช่ดิ เงินอยู่กับผมแล้วนี่ ผมก็รู้หน้าที่ เรียกเด็กมาเช็คบิลเลยหลังจากเช็คเสร็จเราก็ออกจากร้าน....
"เราจะไปร้านไหนกันครับ" ผมถามแก....
"แล้วแต่คุณล่ะกัน ที่รักของผม" โหแต่ละคำที่แกพูด สายตาที่แกชอบมาลวนลามผม มือไม้ที่แกไม่ค่อยอยู่สุข....ผมไม่รู้จะบ่นหรือจะว่าแกไง ...ฮ่าฮ่า ก็มันเข้าทางผมทุกอย่างเลยนี่......
"งั้นผม ไปร้าน...........ล่ะกัน" ก็ร้านที่ไอ้กายบอกแหละ ผมจะรู้ที่เที่ยวแบบนี้ได้ไงล่ะ นี่เพิ่งเคยมาครั้งแรกเอง...
"อย่าบอกว่ามิสเตอร์กายบอกอีกนะว่าร้านนี้เป็นร้านที่ผมชอบ"
"ใช่ครับ มิสเตอร์กายบอกผม" แกหัวเราะขำๆ ดีใจล่ะซิที่พาผมมาบาร์เกย์.....ตอนนี้ผมเดินจูงมือแกไปที่ซอยทานตะวัน ร้านนี้จะอยู่ห่างจากร้านแถวซอยประตูชัยครับ เป็นร้านที่เปิดมานานแล้วมีชื่อในเรื่องของนักกล้าม........
-
:m21: วิ่งไล่อ่านอยู่นะครับ ขอบคุณครับ ชอบๆๆๆๆ :m19:
-
ว้าวเปิดโลกทัศน์
:m25: :m25: :m25: :m25:
ว่างๆต้องไปสำรวจบ้างแย้ว
:a3: :a3: :a3:
-
.........อยากไปสำรวจด้วยจัง......... :m10: :m10:
-
....มะ....มันมีแบบนี้ด้วยเหยอ..... :m25:
-
เสือไบ:the seires (ตอน 61)
เที่ยงคืนกว่าๆ แล้วผมกับมิสเตอร์เชนมาถึงร้าน.......ในซอยทานตะวันแล้ว ร้านนี้ค่อนข้างจะเฉพาะกลุ่มอยู่ห่างไกลบาร์เกย์หน่อยแต่ที่นี่คนก็เยอะใช้ได้...ตอนนี้ผมจูงมือมิสเตอร์เชนเข้าไปแล้ว ฮ่าฮ่า ที่ร้านเด็กชายกรุงเทพโดนลากแกมดึงเข้าไป โหเข้าไป นี่มาถูกร้านเหรอเปล่านี่ นึกว่ารังปู พนักงานหรือเด็กบาร์แต่ละคนประมาณนักกล้าม (ที่นี่ ชื่ออีกชื่อหนึ่งก็คือบาร์นักกล้าม) แต่ละคน บึกๆ ล่ำๆ กล้ามใหญ่ เห็นแล้ว หนาวเลย ผมกับมิสเตอร์เชนเลือกที่นั่ง อานะ มิสเตอร์เชน เลือกนั่งหน้าสุดเลยแฮะ.....ที่นี่พวกเด็กๆ จะแต่งตัวกับแปลก ร้านก่อนเป็นประมาณกางเกงในสีขาว ร้านนี้จะประมาณจีสติงเหรอเปล่าผมไม่แน่ใจ คือเห็นร่องก้นชัดเชียว ตอนนี้ในช่วงที่ยังไม่โชว์ก็เหมือนกันแทบทุกร้านะ คือจะมาเดินเต้นๆ วนๆ กันไป แต่ร้านนี้จะแปลกตรงที่ เด็กจะเป็นแนวกล้าปูเยอะ ขึ้นไปเต้นทีก็จะเบ่งกล้ามโชว์สรีระเนื้อแน่ อาจ๊ากเหลือบไปมองมิสเตอร์เชน จ้องเป้าเด็กเต้นตามเป็นมันเลยแฮะ......
"สวัดดีครับ คุณเชน" มีเด็กเข้ามักทายทาย เช็คแฮนด์กับมิสเตอร์เชน หล่อดีแฮะ สูง มีกล้าม แต่ไม่ใช่กล้ามปูนะ.
"หายไปนานเลยนะครับ ผมรอตั้งนาน"
"ผมติดงานอยู่ที่สิงคโปร์ เที่ยวนี้มาไม่นานครับ นี่เพื่อนคุณกาย ชื่อเอก" อ๋อเพื่อนไอ้กายที่มันบอกนี่เอง...
"อ้าวเพื่อนกายเหรอวะ แล้วกายไม่มาด้วยเหรอ" มันถามผม คนนี้ชื่อเก่ง
"ไม่หว่ะ เขาเลิกกับมิสเตอร์เชนแล้ว ผมก็เลยมาแทนกาย " ครั้งแรกที่ผมเจอมันผมพูดสุภาพแบบนี้ แต่หลังๆเจอมัน พูดภาษาสาดกันเลย....
"คุณเอก คุณสั่งดริ๊งค์ให้คุณนี่หน่อย"
"เอาไรครับ เก่ง สั่งมาดิ พี่เค้าเลี้ยง" มันสั่งเบียร์ เหมือนๆ กับพวกผม.....
ตอนนี้เป็นช่วงระทึกอีกแล้ว ไฟและเสียงเพลงเริ่มเงียบลงดีเจเริ่มประกาศแล้ว ว่าจะเป็นการโชว์.......โชว์ที่นี่จะเป็นสเต๊ป ไม่มั่วๆ เหมือนร้านเด็กชายกรุงเทพ.....โดยชุดแรกจะเป็นประมาณรำอวยพรตอนนั้นผมไม่แน่ใจว่าเป็นป้านง เหรอเปล่านะ ชุดที่สอง ก็จะประมาณคาบาเร่ ลิปซิงค์ (ชุดนี้ผมชอบแฮะ มันเหมือนอากาซ่าโชว์ไงไม่รู้) ชุดที่สาม สี่ก็จะประมาณเต้น เข้าชุดที่ห้าแล้ว เรทเอ็กซ์อีกแล้วครับท่าน แต่ที่นี่เป็นเรื่องเป็นราวเป็นสเต็ปนะครับ มีการเกริ่นเรื่อง ไม่ใช่เหมือนร้านเมื่อกี๊ เข้ามาใส่ เข้ามาเสียบ ฮ่าฮ่า แต่เป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ ยิ่งเสียวกว่า ผมหายใจไม่ออกอีกแล้ว เกร็ง มิสเตอร์เชนไม่ต้องพูดถึงครับ ตอนนี้ ทั้งขาผม ทั้งขาเก่ง เอาทั้งสองขา เฮ้อ ดีนะที่แกไม่บีบ...........จนผมหน้าเหลือง....กว่าจะจบโชว์ชุดสุดท้ายผมแทบจะหายใจไม่ออกเพราะความระทึก ......
จบโชว์แล้วก็สเต็ปเดิม พนักงานก็ต้องออกไปเต้น รวมทั้งไอ้เก่งด้วย โหไอ้นี่หุ่นดีมากๆ จะว่าดีกว่าไอ้กายอีกล่ะมั๊ง หน้าตาก็ประมาณหล่อดี....
ตอนนี้เก่งมันพยายามคะยั้นคะยอขอมิสเตอร์เชนให้ออฟมันไปด้วย....(ฮ่าฮ่า ขอโทษหว่ะเก่งตอนนั้น มนต์เสน่ห์กรูมัดใจแกแน่นแล้ว) แต่มิสเตอร์เชนเหมือนจะรู้.....แกบอกว่า...
"เอาไว้คราวหน้านะ...เดี่ยวผมขอไปสองคนกับ มิสเตอร์เอก.."
"ครับ ไม่เป็นไรครับ" น่าสงสารมันเหมือนกันแฮะ มันได้รายได้ก้อจากค่าออฟ ค่าดริ๊งค์นี่แหละ....
หลังจากที่นั่งสักแป๊บ มิสเตอร์เชนก็ชวนผมกลับ ผมจ่ายค่าเบียร์และค่าทิปของไอ้เก่งด้วย ให้มันห้าร้อย มันมานั่งตั้งแต่ที่พวกผมเข้ามา...มานั่งจนไข่เขียวไข่เหลืองไปหมดแล้วมั๊ง ......
"ไปไหนต่อครับ" ผมถามแก ทีแรกนึกว่าแกจะไปที่ซอยสี่ก่อน...ตอนนี้ผมก็เริ่มเมาๆ แล้วแหละ จะไม่ให้เมาได้ไงล่ะ ทั้งไวน์ทั้งเบียร์ ยิ่งไอ้เก่งมันอยากไปด้วยมันชวนผมกับมิสเตอร์เชนชนตลอด หลังๆมิสเตอร์เชนไม่ค่อยกินเลยแฮะ ยกจิบๆ
"ไปเต้น ที่............" แถวสีลมซอยสอง
"ครับ" ตอนจะเข้าซอยไป โหคนตรึมเลย ขนาดวันอาทิตย์ไม่น่าเชื่อคนยังเยอะอีก....ส่วนใหญ่ที่นี่จะมีชาวไทยเยอะนะครับ ก็ประมาณมาเต้นกันของพวกเกย์หรือสาวประเภทสองแต่ละคนออกสเต๊ปกันอย่างไม่อายใครเลย บางคู่มีกอดจูบกันด้วย ผมเห็นแล้ว สยิว ควมจริงก็ไม่มีเวลาจะไปสยิวคนอื่นหรอก ผมก็กำลังสยิวอยู่ มิสเตอร์เชนทั้งกอดจูบ จับ เต้น ผมกลางสายตาผู้คนขนาดนั้น........
ผมชักมันส์กับเพลงที่นี่แล้วแฮะ ประมาณแนวแดนซ์ที่ผมถนัดเลยแฮะ....พอเพลงชาติเกย์ขึ้น โหมีเสียงฮือฮากัน ผมเหรอตอนนี้ยังร้องไม่ได้หรอก เพราะเพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกได้ไม่นาน (หลังๆ ร้องเพลงนี้ได้เลยครับ แล้วยิ่งเพลงเร็วๆ ของติ๊นา ของบริทนี่ หรือ ทาทา กินผมไม่ลงหรอก ฮ่าฮ่า)
"ชนหน่อยครับ" ผมหันไปทางเสียง เป็นผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาดูออกเลยแฮะว่าสาวแตก....
"มาคนเดียวเหรอครับ" อ้าวนี่ผมกับมิสเตอร์เชนยืนห่างกันขนาดนี้เชียวเหรอ โหขนาดมิสเตอร์เชน จับแขนจับขาสัมผัสผมไปหมดทุกสัดส่วนแล้วนะนี่...
"มากับแฟนครับ" ผมชี้ไปที่มิสเตอร์เชน แกก็ยืนใกล้ๆ ผมไม่ถึงเมตรนะ เขามองตาม ....
"แฟนนาย ไม่ว่าหรอก ชื่ออะไรครับ " อ้าว ผมนึกว่าเค้าจะหยุด เฮ้อ ผมล่ะหน่ายจริงๆ
"เออ ผมขอตัวก่อนล่ะกันครับ" ตอนนี้หน้ามิสเตอร์เชนเริ่มบึ้งๆ แล้ว พูดแล้วผมก้อเดินเข้าไปกอดไปโอบตามจังหวะเพลง ....ผมว่าแบบนี้มันน่ากลัว เกิดมีเรื่องอะไรมาคะแนนผมจะตกเอาง่ายๆ
"คุณคุยอะไรกันเหรอ" แกถามอย่างงอนๆ
"เขาถามผมว่าเป็นอะไรกับคุณ"
"แล้วคุณบอกว่าไงล่ะ"
"ฮ่าฮ่า บอกเขาว่า มายไวฟ์ไง" ปั๊บโดนฟาดไปที่ไหล่ขวาเบาๆ หนึ่งที แกยิ้มๆ ....ผมหันไปดูคนที่มาทักผมเมื่อกี๊หายไปแล้ว เฮ้อดีหน่อย ไม่อยากเกิดศึกชิงผมเลยคืนนี้....
เพลงตอนนี้เริ่มเร็วขึ้นแล้ว บรรดานักเต้นทั้งหลาย รวมทั้งผมและมิสเตอร์เชนแดนกระจายกันครับ ถ้าใครเคยดูบรรยากาศนรกในทีวีเหมือนๆ แบบนั้นเลย สักพักเธคที่นี่ก็เลิก ผมเมามากๆ แล้ว ก็เล่นไปสองคนเกือบโหล แต่ทำไงล่ะต้องแกล้งทำเหมือนไม่เมา เหมือนจะไปสนุกต่อได้ มิสเตอร์เชน น่ะหัวเราะร่าแล้ว เอ้อ....ผมจูงมือแกออกมาจากซอย...ระหว่างทางก็ตามธรรมเนียม จะเจอพวกนักล่า กับ....(คนที่อยากเป็น)เหยื่อ ตามรายทาง....ประโยคที่จะได้ยินตอนนั้นก็จะประมาณนี้....
"เที่ยวเปล่าครับ"
"ไปไหนกันต่อครับ สนใจให้ผมไปด้วยเปล่า"
"จะไปต่อที่ไหนกันเหรอครับ"
"พวกคุณน่ารักจัง ขอผมไปด้วยคนได้เปล่า"
"สะดวกที่จะแลกเบอรืเปล่าครับ ของผม......"
"พรุ่งนี้มาอีกเปล่าครับ" ฯลฯ
กว่าผมสองคนจะฝ่าบรรดาพวกนี้ออกมาเรียกแท๊กซี่กลับโรงแรมได้ เกือบครึ่งชั่วโมงเหมือนกัน ตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งหิว .....ผมเลยชวนแกไปกินข้าวกันก่อนครับ....จะตีสี่แล้ว...ไปไหนดีล่ะ กินโจ๊กกันล่ะกัน.....ทีแรกไม่แน่ใจว่าแกจะกิน ....แต่แถวนี้มันของเยอะไงถ้าแกไม่กินโจ๊กก็น่าจะกินก๋วยเตี่ยว...
"คุณหิวเหรอเปล่าครับ เราไปกินที่จุฬาล่ะกัน...."
"ได้ ผมกำลังหิวพอดี คุณพาไป ... ผมไม่รู้จักร้าน"
"ครับ " ผมบอกแท๊กซี่ให้พาไปกินแถวจุฬาครับ....ระหว่างนั่งกิน ตอนนี้มันเหมือนแฟนกันไงไม่รู้แกชอบทำตามเยิ้มๆหวานๆยิ้มให้ผม เฮ้อ เดี่ยวผมคงต้องเหนี่อยอีกครั้งแล้วล่ะมั๊งเมื่อถึงโรงแรมตอนนี้บอกตรงๆ ครับเมาๆ เหนื่อยๆสุดโค-ตะ-ระ....หลังจากกินเสร็จเราก้อกลับไปที่โรงแรมครับ ตีห้าพอดี.....
"คุณจะอาบน้ำก่อนเหรอเปล่าครับ หรือจะนอนเลย" ผมถามแก...ไงผมก็ต้องอาบน้ำก่อนอยุ่แล้ว...
"อาบน้ำก่อน....มาเข้ามาอาบให้ผมด้วย."
"ครับ " ว่าแล้วเชียว ผมทำไงได้ล่ะ มันก้อต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว การปฎิเสธหรือหวงเนี้อหวงตัวไม่ใช่เรื่องดีสำหรับอาชีพนี้......หลังจากอาบน้ำเสร็จของที่ซื้อมาเมื่อตอนหัวค่ำได้ใช้แล้ครับ เฮ้อ มันคงรู้แหละว่ามันต้องถูกใช้งานสำหรับคืนนี้โดยเฉพาะ .....
ผมอาบน้ำอีกรอบครับ เพราะงวดนี้ผมใช้เวลานานมากๆ อย่างว่าแหละเมาๆ ก็แบบนี้ เกือบจะหมดแรงๆ เขาอ่อนไปหลายครั้งแล้ว กำลังจะหยิบกางเกงไปแขวนอ้าว เงินที่แกให้มา เหลือเกือบสี่พัน...
"คุณ ครับ เงินเหลือคับ " ผมยื่นเงินให้แก...แกยิ้มๆ คงคิดว่าผมแกล้งอมไปแล้วมั๊ง...แต่นี้ไม่ใช่นิสัยผมนะ ...
"ครับ อ้าว ใช้ไม่หมดเหรอ" แกยื่นรับเงิน ผมเดินเข้าห้องน้ำไป....
อาบน้ำแต่งตัวชุดนอนน่ะเหรอครับ ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เพราะผมไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนอีกตามเคย....แกก็นอนกอดตามเคย ตอนนี้ผมไม่รู้สึกตัวแล้ว เหนื่อยเพลีย หมดแรง หลับไปอย่างง่ายดาย
ตื่นขึ้นมาอีกทีเกือบเที่ยงแล้ว มิสเตอร์เชนตื่นแล้วครับ แกเก็บข้าวของต่างๆ ลงกระเป๋าแล้ว ผมเห็นผมก็รีบแถแดดแถแดดเข้าไปช่วย...ฮ่าฮ่า เห็นคนรวยเดือดร้อนต้องรีบช่วยเหลือ...
"เดี่ยวคุณไปส่งผมที่ แอร์พอทหน่อยนะครับ มิสเตอร์เอก"
"ได้ครับ"
"ว่าง่ายแบบนี้ผมชอบจังเลยครับ ที่รักของผม" แกทำตาหวานให้ผอีกแล้ว
ของแกไม่เยอะนะครับ ประมาณ กระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบ โน๊ตบุ๊คแล้วก็โน๊ตบุ๊คอีกหนึ่งเครื่อง...
"ของคุณ" แกยื่นซองให้ผม ทีแรกผมไม่รู้หรอก ว่าข้างในมีอะไร.....
"เปิดดูดิ" ผมเปิดดู โหเงิน ประมาณ 3หมื่นแหละ...กับบัตรเครดิตอีกใบ....
"เงินของคุณ ส่วนบัตรเป็นบัตรเสริมนะ ใช้ตามความจำเป็นนะ..."
"จะดีเหรอครับ" ผมจะคืนบัตรให้แกไป.....
"ดี.....อย่าลืมนะคุณเป็นแฟนผม แฟนทำให้แฟน ไม่ผิดหรอก"
"ขอบคุณครับ"
"แล้วนี่นามบัตรผม" แกยื่นมาให้ผม.....
"สิ่งที่คุณต้องทำทุกวันคือเช็คเมลล์ผม เราจะคุยกันทางเมลล์หรือถ้าวันไหนผมมาผมจะโทรมาหาคุณ"
"แล้วมีเบอร์แล้วเหรอครับ" ผมถามงงๆ ก็ไม่เห็นแกขอนี่ แล้วแกจะมีได้ไง อ๋อผมนึกออกในบัดดลคงขอไอ้กาย
"มีแล้วครับ ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี่ยวผมรอ" ผมต้องรีบไปอาบน้ำ ไม่อยากให้แฟนเอ๊ย ผู้ใหญ่รอ หลังจากนั้นเราสองคนก็ไปเช็คเอาท์ครับ ช่วงนี้แกจัดการเอง โดยมีผมคอยศึกษางานอยู่ข้างๆ โหคนมีเงินก็แบบนี้นะไม่ต้องพกเงิน แต่ก็อยู่ดีกินดีได้ เฮ้อ อิจฉา เออตอนนี้ผมก็มีนี่หว่ะ อยู่ในซอง ...กับบัตรเครดิตบัตรเสริมอีก 1 ใบ....
กว่าจะส่งมิสเตอร์เชนเสร็จที่ดอนเมืองเกือบทุ่ม....ผมคิดถูกคิดผิดนี่ที่เลือกเดินมาสายนี้ สายแห่งโลกีย์ แต่ผมเลือกแล้วนี่ ผมไม่ถอยแล้วตอนนี้....... มิสเตอร์เชนก็นิสัยดี น่ารัก....ผมชักจะเคลิ้มๆ กับแกเหมือนกันแฮะ..กลับบ้านถึงหลับเป็นตายเลย พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานประจำแล้วด้วยดิ.........
-
เสือไบ:the series (ตอน 62)
ห้าวันผ่านไปชีวิตผมก็ยังเหมือนเดิมเป็นข้าราชการต๊อกต๋อย...ไม่มีใครรู้ว่าผมมีงานจ๊อบพิเศษอะไร....หลังจากที่พี่พัน(no.2) แต่งงานจากผมไปที่ชลบุรีแล้วอะไรต่างๆ มันก็ผ่านเข้ามาในชีวิตผมอย่างรวดเร็วมากๆ ไม่ว่าจะเรื่องของป่าน,เรื่องของมิสเตอร์เชน.....
วันนี้หลังจากที่ผมซ้อมเทนนิสเสร็จแล้ว (ฮ่าฮ่า เริ่มมาซ้อมได้ไม่กี่วัน จะแข่งแล้ว..ปีนี้ซ้อมน้อยแค่ไม่ถึงสิบวันเพราะอย่างที่บอกแหละมันไม่มีแรงบันดาลใจให้ไปซ้อม) ผมก็อาบน้ำแต่งตัว ไปนั่งทำงานที่ร้านเนท...ทำงานอะไรน่ะเหรอ...ก็ไปนั่งตอบเมลล์ที่มิสเตอร์เชนเขียนมา...บางครั้งแกยุ่งๆ ผมก็เขียนไปหาแกเอง... ผมไปร้านเนท อ้าวมีเมลล์หาผมนี่...ก็ของแกนั่นแหละ....ผมเปิดดู...
ถึง เด็กน้อย ของฉัน (ฮ่าฮ่า แปลตรงๆ ตัว ความหมายอาจแปร่งๆ ไปบ้าง)
เป็นไงบ้าง ตอนนี้ผมกำลังทำงาน อยู่ สิ้นปีก็แบบนี้แหละ งานยุ่งมากๆ เหนื่อย เพลีย แต่ไง ผมก็คิดถึง ที่รักของผมนะ คุณไปเที่ยวไหนบ้างเปล่า เที่ยวได้นะ แต่อยากนอกใจ ไม่งั้น.......... ผมจะไปเมืองไทยอีกประมาณ วันที่ 24 อยู่เที่ยวถึงวันที่ 3 มกราคม ปีนี้เราไปเชียงใหม่กัน ผมไม่ได้ไปนานแล้ว ตอนนี้ผมอยากกอด คุณเหลือเกิน แค่นี้ก่อนนะ ไว้ว่างๆ ค่อยคุยกันใหม่
รัก คุณ ชั่วนิรันดร์....
เชน..
แกแนบไฟล์รูปแกมาสองสามภาพ ผมอ่านแล้วผมยิ้มยิ้ม มันตลกๆ ไงไม่รู้ เฮ้อ ถ้าเมลล์นี้เป็นคนที่ผมรักอย่างพี่พีพี่พัน ผมคงรู้สึกดีกว่า นี้แต่ทำไงได้ล่ะ งานคือเงิน เงินคืองาน บรรดาลสุข....
ผมตอบเมลล์แกไป (ภาษาอาจจะแปร่งๆ ผมไม่ประสาในการเขียนจดหมายเท่าไหร่)
ถึง คุณ
ผมสบายดีครับ คิดถึงคุณทุกลมหายใจ อย่าทำงานหนักนะครับ ผมเป็นห่วง โอเค ปีใหม่ เราไปเชียงใหม่ด้วยกัน รีบๆ มานะครับ ผมก็อยากกอดคุณเหมือนกัน ผมจะฟิตร่างกายเพื่อรอเจอคุณนะครับ.....
คิดถึง มาก
มิสเตอร์เอก เด็กน้อยของคุณ
ผมตอบหรือเขียนเมลล์ไป คุยกับแกแทบทุกวันแหละครับ ไงช่วงนี้ขอทำแบบนี้ไปก่อนรอแกเบื่อผมเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน....
หลังจากตอบเมลล์เสร็จผมออกจากร้านเนท อาทิตย์นี้เป็นลองวีคเอนท์คือหยุดวันจันทร์อีกวัน โทรหาไอ้กายดีกว่า...จะเอาเงินสามหมื่นคืนมันด้วย....
"ทำไรอยู่วะ เลิกงานยัง" ตอนนี้มันกลับไปทำงาน ที่ร้านในสุขุมวิท 11 อีกแล้ว...
"เลิกแล้ว ทำไมเหรอ"
" กรูจะเอา เงินไปคืนมรึงหว่ะ ว่างเปล่าไปแดกเหล้ากัน กรูจะเลี้ยงมื้อใหญ่มรึง"
"โห ได้เลย ที่ไหนดีล่ะ จะเลี้ยงกรูมันต้องแล้วแต่กรูนะเฟ๊ย" เอาแล้วไง...
"สา....ด ได้ แล้วแต่มรึง จะกินที่ไหนล่ะ"
"เจ้าพระยาล่ะกัน กินเหล้า เคล้านารี โอเคกรูไปเลยนะ รีบๆ นะอย่าให้มีอารมณ์"
"โห มรึง เออ อีก ครึ่งชั่วโมงเจอกัน มรึงไปถึงก่อนก้อเปิดเหล้ารอล่ะกัน เดี่ยวกรูไปจ่าย.."
ไม่เป็นไร เพื่อนกัน แค่นี้เอง มันทำอะไรให้ผมตั้งเยอะ..ผมไม่มีเบื่อไม่มีบ่น...ประมาณ 30 นาทีผมก็ไปถึงที่เจ้าพระยานะครับ (ให้เดานะครับ ว่าสาขาไหน) โหไอ้กายเหมือนรู้งานดีจริงๆ สั่งเหล้า สั่งสาวๆ มาเคล้าจริงๆ....
"ไม่รอกรูเลยนะมรึง"
"รอไมวะ ดันมาช้าเอง จริงมั๊ยจ๊ะ บีจ๋า" แหม หันไปประจบเด็กดริ๊งค์อีก..
นั่งไม่ถึงสิบนาที ครับ ไอ้กายมันก็บอกผม...
"มรึงนั่งรอกรูแป๊บนะ เดี่ยวกรูขึ้นไปคุยธุระกับน้องบีข้างบนแป๊บๆ " เฮ้อ....กรู
"เออ ให้ไวนะมรึง เดี่ยวกรูขึ้นบ้าง ฮ่าฮ่า"
ไอ้กายกับน้องบีหายไปเกือบ สองชั่วโมงแหละครับ ผมนั่งดื่มคนเดียว เพลินครับ มีสาวๆ ในตู้กระจกให้คอยมอง มีเด็กเสิร์ฟมาริน มาคุย มีพี่เชียร์แขกมาคอยถามว่าชอบคนไหนเหรอยัง ...
"อ้าวไหนว่า จะขึ้นวะ"
"กรูขึ้นไป แล้วใครเฝ้าโต๊ะล่ะ"
"เออ แล้วมรึงจะขึ้นเปล่าวะ"
"ไม่หว่ะ กรูเหนื่อย วันนี้ซ้อมเทนนิส หนัก"
"เออ แล้วมรึงกับ คุณเชนเป็นไงกันบ้างวะ"
"ก็เรื่อยๆ แหละ คุยกันทางเมลล์ เดี่ยวแกจะมาอีกตอนปีใหม่ กรูเข้าใจความรู้สึกมรึงตอนที่คบแกแล้วหว่ะ"
"อือ ทำไงได้ล่ะวะ เราไม่มีสิทธิจะเลือก ถ้ามรึงรู้สึกแย่ มรึงก้อรักแกไปเลยดิ"
"ไม่หว่ะ มรึงก็รู้ความรักมันบังคับกันได้ที่ไหนล่ะ ต่อให้กรูมีอะไรกับแก มากแค่ไหน กรูก็คงไม่รักแก"
"เออ กรูรู้ ไอ้เอก กรูถามมรึงตรงๆ นะ มรึงเป็นเกย์เหรอเปล่า" โห ไอ้ห่านี่ ถามมาได้ไง...
"สาด....." ผมเงียบไปครับ...
"ถ้ามรึงเป็น มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรหรอก ของแบบนี้ มรึงดูกรูเมื่อก่อนกรูไม่ได้ชอบแบบนี้ หลังๆ กรูพยายามทำใจ พยายามฝืนใจ มรึงคิดดูว่า เวลาที่กรูทำแบบนี้มันทรมานแค่ไหน หลังๆ กรูทำใจได้ มันก็เฉยๆ" ไอ้กาย มันก็อย่างที่ผมบอกแหละครับ มันเรียนจบแค่ ม.6 เองเนื่องจากปัญหาทางบ้านแล้วอีกอย่างหนึ่งมันค่อนข้างจะหลงแสงสี....และผู้หญิง
"เอาน่า มรึงอยากรู้จริงเปล่าว่ากรูเป็นเหรอเปล่า" มันพยักหน้า.....
"มรึงมาลองกับกรูสักคืนดิ กรูให้มรึงเป็นคิงก็ได้ กรูเป็นควีนเอง"
"ไอ้สาด ลองกับมรึง ฮ่าฮ่า กายน้อยกรูหดหมด...." มันชนแก้วกับผม เวลาผมดื่มกับมัน ก็ประมาณยกแล้วหมดแก้วประจำแหละ....
"ไม่เป็นไรเดี่ยวกรูจัดการให้ มันโด่ เอง ฮ่าฮ่า"
"ไอ้สาด กรูไม่ไหวแล้ว กับน้องบีเมื่อกี๊"
"ฮ่าฮ่า กรูล้อเล่น มรึงจริงจังไปได้ มรึงคิดว่ากรูเป็นจริงเหรอ เออ เหล้าจะหมดแล้ว จะกินต่อหรือมูฟ" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องครับ .......
"มูฟดีกว่า ไปแดนซ์กันที่ฮอลลีวู๊ด"
"โอเค หมดแก้วนี้ไปเลยล่ะกัน กำลังอยากแดนซ์พอดี เออนี่เงินที่กรูยืมไป ขอบใจนะเฟ๊ย"
"อือ ไม่เป็นไร มรึงจะเลี้ยงเหรอเปล่ามื้อนี้"
"เลี้ยงดิ เดี่ยวกรูจ่าย เอง เช็คบิลเลยล่ะกัน"
"ฮือ"
หลังจากเช็คบิลเสร็จพวกผมไปถึงฮอลลีวูดประมาณเกือบห้าทุ่มครึ่งแหละครับ ตอนนี้คนเยอะ ประมาณว่าแน่นแล้ว แต่ด้วยอิทธิพลและอำนาจของไอ้กาย(คนเด็กเยอะก็แบบนี้แหละ) พวกผมได้โต๊ะยืนกินกัน
เพลงแดนซ์ๆ ของโปรดซะด้วย ไอ้กายไม่ต้องพูดถึง ไอ้นี่มันชอบอยู่เฉยๆ กับหลีหญิง อาแน่ ไม่ทันไรหันไปคุยกับโต๊ะข้างๆ ซะแล้ว....
"เอก มรึงว่าน้องคนนี้ ใช้ได้เปล่าวะ" มันมาถามผม แหม คุยกันแป๊บเดียวถามกันว่าใช้ได้กันเลยเหรอ...
"ไม่รู้หว่ะ ว่าแต่ว่า มรึงจะใช้น้องเค้าไปทำอะไรล่ะ" ผมกวน มัน...ได้ผลครับ ผมโดนตบที่หัวเบาๆ 1 ที...
"สาด กวนกรู เอ๊ย นั่นไอ้บีม กับไอ้วี" ไอ้กายชี้ไปที่ สองคนนี่กำลังเดินเข้ามาหาโต๊ะ สองคนนั่นเห็นมันก็เดินเข้ามาหาแต่แปลกครับ ไอ้บีม มันดูเฉยๆ แต่ไอ้วี มันดูแปลกๆ ไงไม่รู้...
"นั่งด้วยกันดิ ไปกินไหนมาวะ เมาเชียว.." ไอ้กายชวน ...
"กินที่ห้อง แล้วก็มาต่อนี่แหละ กินเบียร์ไปหลายขวดแล้ว" ไอ้บีมมันบอกครับ ไอ้วีมันมองผมด้วยสายตาแปลกๆ อีกแล้วเหมือนกับมันโกรธอะไรผมมานานแหละ...
ตีหนึ่งกว่าๆแล้วเพลงกำลังมันส์ผมกำลังเมาได้ที่เลยครับ ตอนนี้แดนซ์กระจาย สองคนกับไอ้บีม ไอ้กาย ยืนคุยกับไอ้วี...ผมได้ยินแว่วๆ นะครับ เสียงเพลงมันกลบ....
"มรึงจะไปโกรธ ไอ้เอกไม่ได้ มิสเตอร์เชน เค้าเลือกมัน ไม่ใช่เลือกมรึง" อ๋อผมพอเดาอะไรออกบ้างแล้วแหละ...
"ถ้าไม่มี มัน เค้าก็ต้องเลือกกรู" มันเริ่มเสียบดังแล้ว ครับ โต๊ะข้างๆ มองมาแล้ว...
"เอ๊ย กรูก็ไม่อยาก หรอก แต่ทำไงล่ะ กรูขอโทษ กรูไม่รู้ว่ามรึงเล็งไว้อยู่" จริงๆ ครับ ถ้ารู้ถ้ามันเล็งไว้ผมคงจะหลีกทางให้มันไปแล้ว ...แม้มันจะไม่สนิทกับผม แต่ผมก้อไม่ได้เหมาะกับอาชีพนี้เลย...
"โกหก อย่างมรึงนะเหรอ ไอ้....." มันเริ่มด่าผม
"เอก มรึงออกไปรอ กรูข้างนอกแป๊บหว่ะ" ผมเห็นท่าทางไม่ดีครับ อีกอย่างโต๊ะข้างๆ เขาเริ่มหันมามองกันแล้ว ผมก็เลย ออกไป....ก็เตร่ๆ แถวหน้าร้านตรงที่จอดรถแหละ.....เซ็งเลย มาสนุกแท้ๆ ดันมาเจอเรื่องแบบนี้อีก..
ผมรอเกือบครึ่งชั่วโมงแหละ ไม่มาซะที จะกลับเลยดีกว่ามั๊ง มองไปมองมา มีคนเดินมาหาผมแล้ว อ้าวไอ้วี...มันถือขวดเหล้ามาด้วย...ไอ้กายไอ้บีมหายไปไหนนี่....ผมมองดูที่ปากทางเข้า มันสองคนกำลังวิ่งตามมากัน..
"อ้าว กลับแล้วเหรอ มรึงเมามากแล้วนะ ถ้าเรื่องมิสเตอร์เชน กรูขอโทษ"
"ไอ้สาด ไม่ต้องขอโทษกรู มรึงต้องโดนนี่" โหเหตุการณ์มันเร็วมากๆ เสียงขวดแตกดังเปรี้ยง แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บนะครับ หรือว่าผมจะเมานี่....
ผมมองดูดีๆ อีกครั้ง ขวดแตกจริงๆ ครับ มีเลือดไหลด้วย แต่ไม่ใช่ห้วผมครับ ห้วไอ้กาย มันเข้ามาห้ามตอนนั้นพอดี ก่อนที่ขวดเหล้าจะโดนหัวผม.
"เหี้ย ไอ้กาย มรึง เข้ามาขวางทำห่าไร"ไอ้วีมันเดินเข้ามาหาผมกับไอ้กายอีกครั้ง มันทิ้งปากฉลามในมือไปแล้ว เอ๊ย เปรี้ยง หมัดเดียว ไอ้กายมันคงคิดว่าไอ้วีมันจะมาหาเรื่องผมอีก ปลายคางเลย ไอ้วี ล้มลงโดยไอ้บีม เป็นคนรับ..มันหลับไปจริงๆ โหหมัดหนักเหมือนกัน ตอนนี้ คนดูกันตรึมเลยครับ ผมน่ะอายจริงๆ แต่ตอนนี้ไงต้องสนใจไอ้กายก่อนเลือดมันไหลจริงๆ...
"บีม มรึงไปส่งมันที่บ้านหน่อยนะ เดี่ยวพรุ่งนี้กรูโทรไปหา"
"กายไปหาหมอก่อนหว่ะ เอานี่ผ้า อุดเลือดไว้ก่อน "ผมยื่นผ้าช็ดหน้าและโบอกรถ ทีแรกนึกว่าจะไม่ได้รถซะแล้วแต่มีแท๊กซี่เค้าใจดีไปส่ง...ผมก็เลยแวะซื้อน้ำแข็งให้มันประคบ....
"กรูขอโทษเรื่องเพื่อนกรูด้วยนะ"
"ไม่เป็นไร มรึงปวดแผลเหรอเปล่า เดี่ยวถึงคลีนิคแล้ว" ตอนนี้เลือดมันไหลน้อยลงแล้วได้น้ำแข็ง...
"ไกลหัวใจหว่ะ กรูไม่รู้ว่าไอ้วี มันแค้นมรึงเรื่องคุณเชน"
"ช่างมันเถอะ บอกมันนะ ถ้าเรื่องนี้ทำให้มันแค้นกรู กรูยอมเลิกงานนี้"
"เอ๊ย ทำแบบนั้นได้ไง พี่เค้าไม่ได้ชอบมัน ถึงมันจะไปเสนอหน้า คนกลางมันอยู่ที่คุณเชน มรึงอย่าเลยนะ..."
"เออ" ก็จริงแฮะ ของแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง ผมเป็นคนนอก ด้วย มิสเตอร์เชนยังเรียกผมไปดูตัวเลย....
ถึงคลีนิค ไอ้กายโดยเย็บไปเจ็ดเข็ม....โดนหมอซักนิดหน่อยว่าไปทำอะไรมา และมันก็จ่ายเงิน.....
"ขอบคุณนะสำหรับผ้าเช็ดหน้า มรึง เหม็นหน่อย แต่ก็ต้องใช้ ฮ่าฮ่า" แหม เลือดหยุดไหลแล้ว รื่นเชียวนะมรึง
"อือ แน่ใจนะว่าจะไม่ให้กรูไปส่งมรึงถึงห้อง"
"เออ มรึงกลับเถอะ กรูยังไม่อยากเป็นคิง และให้มรึงเป็นควีน" หน้าตารื่นๆ อีกแล้ว......สาดนี่ ผมส่ายหน้าขำๆ มัน
"ไอ้สาด ปากดีนะมรึง เออไปได้แล้ว รถมาแล้ว"
ผมมองดูแท๊กซี่ ที่มันนั่งไปจนลับตา นี่ล่ะนะ ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของผมกับมัน เป็นเพื่อนแท้กันจริงๆ...ผู้ชายก็แบบนี้มั๊งครับ จะมีเพื่อนสนิทจริงๆไม่คนหรือสองคน เพื่อนที่คอยให้คำปรึกษา คำแนะนำเรา...สำหรับไอ้กาย ผมบอกได้คำเดียวว่า มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตผมเลย.....
-
:เฮ้อ: ;วังวน :เฮ้อ:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:m29: :m29: :m29: :m29: พี่กายแมนมั่กๆอาหัวตัวเองรับขวดเหล้าแทนพี่เอก นับถือๆๆ o1
-
เสือไบ:the series (ตอน 63)
วันนี้เป็นวันแข่งกีฬาหน่วยงานวันแรก.. (อีกแล้ว ผมโดนขอตัว 3 วัน คือ 13 - 15 ธันวาคม) ปีนี้ก็อย่างที่ทราบๆ ผมได้ซ้อมแค่ 10 วันเองคือมันไม่มีแรงบันดาลใจเหมือนปีก่อน ขาดพี่พันซักคนมันเหมือนชีวิตขาดรสชาดไงไม่รู้....ตื๊ดๆ.....เสียงโทรศัพท์ผมดัง.....อ้าวพี่พันโทรมา.....ตั้งแต่แกย้ายไปชลบุรี ผมก็ไม่ได้คุยกับแกทางโทรศัพท์เท่าไหร่หรอก นิสัยผมคือตัดแล้วตัดเลย พี่เค้าไปดีแล้ว ผมจะไปกวนอีกทำไม อีกอย่าง ผมรู้พิษสงทฤษฎีความใกล้ชิดดี....แกมีครอบครัวแล้ว ผมไม่อยากทำให้แกเบี่ยงเบนหรือไขว่เขว่ได้...(บทเรียนจากเพื่อนๆ ผมที่เป็นเสือไบ )
"เอก อยู่ไหนครับ ตอนนี้ผมซ้อมเทนนิสอยู่ที่คอร์ท" แค่แว๊บแรกที่ผมได้ยินเสียงพี่พันหัวใจผมก็ลิงโลดแล้ว....
"อยู่แฟลต ครับ พี่ อ้าวพี่มาซ้อมเหรอ แข่งพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ"
"ครับ มาหาผมหน่อยดิ ผมมีของฝากให้เอกด้วย มาเอานะ แต่งชุดกีฬามาด้วยนะ ผมกำลังหาคู่ซ้อม" โหบังคับกันเลยเหรอนี่...แต่ไงผมก็ต้องไปอยู่แล้ว...เจอหน้าบุคคลอันเคยเป็นที่รัก ฮ่าฮ่า..
"โอเค อีกแป๊บ นะครับ ผมยังไม่ได้อาบน้ำ"
"ครับ " หลังจากวางสายแล้ว ผมก็รีบอาบน้ำ ดีใจครับ ที่จะได้เจอหน้าแกอีกครั้งแม้ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมแล้ว....
ตื๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว.....อ้าว แม่ผมโทรมา...
"เอก เมื่อวาน ลูกโอนเงินให้แม่ เหรอเปล่า เงิน มัน โผล่มาจากไหนไม่รู้ ห้าพัน" ฮ่าฮ่า เงินผมเองเมื่อวานผมโอนไปให้แม่ผมที่ต่างจังหวัด กะว่าโอนไปแล้วจะโทรไปบอก ดันลืมไปซะได้...
"ครับ แม่ เงินเอกเอง พักนี้เงินมันเหลือใช้น่ะ เลยเอาไปให้แม่ใช้เล่นๆ"
"เออ ท่าทางฝนจะตก ลูกชั้นมีเงินเหลือใช้ด้วย" ปกติผมโอนให้แม่ผมเดือนละ 3000 บาทครับต่อเดือน แต่หลังจากที่ผมไปทำงานครั้งแรกกับมิสเตอร์เชนผมได้มาอีกสามหมื่น เอาไปคืนไอ้กาย ส่วนที่ผมยืมไอ้กายผมใช้ไปแค่ หมื่นกว่าบาทเอง...มันเหลือๆ เลยโอนให้แม่ผมใช้ ก็อย่างว่าแหละผมมีความสุขแม่ผมก็น่าจะมีความสุขด้วย....
"แหม แม่ก็ ใช้ๆ ไปเถอะ ถ้าไม่มีที่ใช้ก็เก็บไว้ในแบงค์แหละ เดี่ยวถ้าเอกไม่มีจะไปขอยืมแม่ใช้"
"ย่ะ ชั้นกะว่าจะเอาไปทำบุญเก้าวัดน่ะ เพราะมันเป็นเหตุการณ์ไม่ปกติ"
"โหแม่ อย่ามาว่าเอกนะจ๊ะ ปีใหม่ เอกไม่ได้กลับบ้านจ๊ะ เอาไว้หลังปีใหม่ นะ "
"อ้าว อะไรของแก นี่ ปีใหม่ ลูกชาวบ้านเค้ากลับกันโครมๆ อีกแล้วเหรอแก ติดสาวที่ไหนอีกล่ะ" แม่ผมขึ้นเสียงอีกแล้ว คราวแล้ว คราวที่ผมโดนทฤษฎีความใกล้ชิดของพี่พีเล่นงานผมก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน...
"เปล่า จ้าแม่ เอกติดงานจริงๆ ประมาณวันที่สี่...เอกจะกลับนะจ๊ะ"
"เออ แล้วแต่แก มาก็โทรมาบอกล่ะกัน ฉันน่ะเบื่อแกจริงๆ เด็กเลี้ยงแกะ" ฮ่าฮ่า ผมบอกว่าจะกลับจะกลับ แต่ไม่ค่อยได้กลับตรงที่บอกเท่าไหร่หรอกครับ แม่ผมก็เลยเรียกผมว่าเด็กเลี้ยงแกะ..
"กลับแน่ จ้าแม่ แค่นี้นะ "
หลังจากวางสายแล้วจากแม่ผมแล้ว ผมก็ตรงไปที่คอร์ทเทนนิส ขี่บีเอ็มเอ็กซ์คันเดิมไป...ไปถึงเจอพี่พัน กับ สมาชิกสีต่างๆ ที่มาลงซ้อมกันและแบ่งสายแข่งขันกันวันนี้.....แว่บแรกที่มองเห็นพี่พัน เฮ้อ ความรู้สึกมันเหมือนแบบคนที่รัก คนที่รอ คนที่เราคอย แล้วเราได้เจอกัน อธิบายเป็นตัวอักษรไม่ถูก......
"ไง สุดหล่อ ไม่ได้เจอกันเกือบสองเดือน" อ้าวเวน ทักทายผมซะเสียเลย
"สบายดีพี่ แล้วพี่ ล่ะครับ มีเจ้าตัวเล็กเหรอยัง"
"ยังครับ " พี่พันแกยิ้มๆ......
"อาแน่ สงสัยไม่มีน้ำยา แบบนี้เย็นนี้ผมพาพี่พากินขนมจีนดีกว่า"
"กินขนมจีนแล้ว จะทำให้มีลูกเหรอเอก" ผมน่ะเกาหัวเลย เจอมุกนี้ของแก...
"เปล่าพี่ เผื่อพี่จะมีน้ำยา ทำพัน บ้าง" แกหัวเราะขำๆ
"เอกผมเอาข้าวหลามมาฝาก นะอยู่โน่นอย่าลืมเอากลับไปกินด้วยนะ"
"ขอบคุณ ครับ พี่ ผมไม่กินได้เปล่า นานๆ พี่จะซื้อมาให้ผม ผมว่าผมจะเก็บเอาไว้ดูต่างหน้าพี่ดีกว่า กว่าจะได้เจอพี่อีก ก็ปีหน้า...เห็นข้าวหลาม เหมือนเห็นหน้าเจ้าของ..."
"โห เวอร์ไป มาน๊อคกันดีกว่า" ผมกับพี่พันอยู่ซ้อมกันถึงบ่ายโมงครับ มันร้อนมากๆ ก็เลยเลิก...เรามาพักกันที่บึงหลังโรงพยาบาล...(ผมต้องหอบข้าวหลามมาด้วย เฮ้อหนักจริงๆ) บึงนี้ผมกับพี่พันมานั่งครั้งสุดท้ายก็ตอนมาช่วยแกย้ายของและผมก็ร้องไห้ให้แกเห็น (กลับไปอ่านตอนนั้นได้นะครับ อายจริงๆ)
"ไปอยู่ โน่น คิดถึง บึง คิดถึงโรงบาล คิดถึงเอกจัง"
"โหพี่ เวอร์ไป"
"อยู่โน่น ผมปรับตัวไม่ค่อยได้ครับ หัวหน้า เขา เขี้ยวๆ ไงไม่รู้"
"อ้าว" ชีวิตราชการก็แบบนี้ การโยกย้าย บางครั้งอาจเจอเจ้านายคนใหม่ที่ไม่ค่อยดี...
"แต่ไม่เป็นไร ช่วงนี้ต้องทนๆ ไปก่อน เดี่ยวก็คงปรับตัวได้เองแหละ แล้วเอกเป็นไงบ้างล่ะ"
"ครับ ก็เรื่อยๆ ตามประสาผม"
"ผมไม่รู้คิดถูกคิดผิดที่แต่งงานน่ะ" แกมองไปที่น้ำในบึง ครับ ตอนนี้มีผมกับแก สองคน.......ผมว่าแกน่าจะมีปัญหาเรื่องครอบครัวแน่เลย แต่ผมไม่กล้าถามลึกๆ นะ ว่าเรื่องอะไร แกเพิ่งแต่งงาน น่าจะมีความสุขกว่านี้....
"เอาน่าพี่ ทุกปัญหามีทางแก้ ครอบครัวทุกครอบครัว ย่อมมีปัญหาเสมอแหละครับ การแต่งงานคือการเอาชีวิตมาแชร์กันนะพี่..."
"ผมรู้ เฮ้อ ชักอิจฉา เอกแล้วล่ะซิตอนนี้ โสดๆ แบบนี้ ไม่ต้องมีอะไรให้คิด"
"โห พี่ ผมมีเรื่องให้คิดให้ทำเยอะนะ ครับ " พยายามจะคุยให้แกขำๆ ตาแกเศร้าๆ ไงไม่รู้...
"เดี่ยวผมต้องกลับแล้วนะครับ เดี่ยวเพื่อนที่มาด้วยกันจะเป็นห่วง"
"อ้าว ไม่โทรบอกเขาล่ะพี่" ฮ่าฮ่า ผมยังไม่อยากให้แกกลับครับ..
"ไม่ได้ เพื่อนเขาอยากให้ผมพาไปเที่ยวกรุงเทพ น่ะไปด้วยกันเหรอเปล่า"
"อ๋อ ไม่ล่ะพี่ พี่ตามสบายล่ะกัน พรุ่งนี้ต้องแข่งแล้ว อยากพักผ่อนล่ะพี่ เดี่ยวแพ้พี่อีก"
"งั้นเรากลับเลยล่ะกัน"
พี่พันแกทำเรื่องมาราชการหนึ่งอาทิตย์ครับ ก็ประมาณมากับเพื่อนที่จะแข่งเทนนิสด้วย แหละ และพวกแกพักกันที่โรงแรมแถวแคราย...ตอนนี้ผมกับแกไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่ครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนแกชวนไปไหนมีเหรอที่ผมจะปฎิเสธ.
วันรุ่งขึ้นผมมาแข่งขันเทนนิส ปีนี้มันกร่อยๆ ไงไม่รู้ มีสีแข่งขันแค่ 5 สี คนมาแข่งก็ไม่ได้มาทั่วประเทศ มาเฉพาะภาคกลางภาคตะวันออกและส่วนกลาง.....ปีนี้ผมได้แค่ เหรียญทองแดง ก็แพ้พี่พันในรอบน๊อคเอ๊าท์อีกตามเคย.......
หลังจากนั้นอีกสองวัน....เป็นวันหยุด ผมกำลังหลับอย่างมีความสุข(วันหยุด มักจะตื่นสายๆ แหละ แต่ถ้ามีการ์ตูนก็จะตื่นมาดูนะครับ ตอนนั้นที่ติดๆ ก็จะเป็นดาร์กอนบอล ที่ช่องเก้านะครับ ไม่ใช่ไอทีวี) เสียงโทรศัพท์ผมดัง...อ้าวไอ้ป่านโทรมา...
"มีอะไร ป่านเอกกำลังหลับฝันถึงป่าน อยู่' เสียงผมงัวเงียๆ
"เอก เรย์มันเลิกกับปอแล้วหว่ะ" อ้าวเวนผมตาสว่างขึ้นทันทีเลยครับ สองคนนี้กำลังจะมีโครงการแต่งงานกันนี่...
"เอ๊ย เป็นไปได้ไง เมื่อคราวแล้ว ยังเจอทั้งคู่อยู่เลย"
"ข้า ก็ว่างั้นแหละ แต่คุยกับปอ เมื่อกี๊ ดูมันแย่ๆ หว่ะ เพื่อนแก ไปทำงานชัยนาทแล้วนะ" อ้าวไอ้เรย์ไปทำงานชัยนาทเป็นไปได้ไงนี่
"งั้นเดี่ยวขอเอกโทรหาไอ้เรย์ก่อนนะ เดี่ยวเอกโทรกลับ" หลังจากที่วางสาย ผมก็โทรหาไอ้เรย์ด้วยความร้อนรน...เป็นไปได้ไงนี่ ไม่ข่าวคราว ไม่มีวี่แวว...
"เอก...กรูย้ายมาทำงานชัยนาทแล้ว" โหมันทักผมยังทำเสียงแบบ ดีใจๆไงไม่รู้
"แล้วมรึงทำงานอะไรวะ ตำแหน่งอะไร"
"กรูมาทำงานที่.......เป็นลูกจ้างชั่วคราวหว่ะ" เป็นหน่วยงานผมแหละครับ แต่อยู่ที่จังหวัดชัยนาท
"มรึงจะบ้าเปล่าวะเรย์ ลูกจ้างชั่วคราวมันจะได้เงินเท่าไหร่เชียว.....ถามจริงมรึงมีปัญหาอะไรกับปอเหรอเปล่า"
"ไม่มีหว่ะ" ผมรู้ว่ามันปากแข็งน่ะ
"มรึงคิดดีแล้วเหรอ เงินเดือนลูกจ้างมันจะพอกินเหรอวะ อยู่ที่แทค แม้มรึงจะได้เดือนหกพัน มรึงก็ยังได้โบนัสอีกปีล่ะ หมื่นกว่าบาท"
"เออ มรึงไม่ต้องพูดหรอก กรูลาออกจากแทคแล้ว"
"แล้วปอว่าไงวะ" ผมลองสุ่มๆ ถามมันดู
"ไม่รู้ กรูไม่ได้คุยกับเขา กรูเลิกกันแล้ว แค่นี้นะ กรูยุ่งอยู่" ผมงงกับมันจริงๆ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อเอาความจริงกับมันไม่ได้ผมก็ต้องเอาความจริงกับอีกคนหนึ่ง.....คนนั้นก็คือปอ...
เย็นวันนั้นผมชวนป่าน ไปหาปอ.....เจอหน้าปอ ก็ไม่ได้โศกเศร้าอะไร แต่ผมรู้ลึกๆ แหละ ปอเสียใจมาก แต่ความที่เป็นคนเข้มแข็งประมาณหญิงแกร่งอะไรแบบนี้ เรื่องแบบนี้ปอเลยทำให้เห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา....
"มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเจ๊ เอกโทรหาเรย์มัน มันก็ไม่ยอมบอกเหตุผลที่มันหนีไป"
"ข้าไม่รู้หว่ะ อยู่ๆ วันหนึ่งเรย์มันก็หายไป เรื่องที่ออกจากแท๊คชั้นก็เพิ่งรู้จากเพื่อนที่แท๊คมันแหละ"
"เอก งง ตั้งแต่คบกัน เรย์มันไม่ใช่คนแบบนั้นนี่ "
"ช่างเถอะ เลิกกันแล้ว ไงก็เพื่อนกัน ถ้าเอกเจอเรย์ด้วยนะ ขอให้โชคดี" อ้าวพูดแปลกๆ อีก ความรักทำไมมันเป็นแบบนี้นี่ เดี่ยวดีเดี่ยวร้าย ผมน่ะชักกลัวแล้ว ที่ผมเจอๆ มา ก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะ มีทั้งทำให้ผม ดีใจ และ เสียใจ...จนบางครั้งผมเกือบจะฆ่าตัวตาย...
"แหม แกจะมาโศกเศร้าทำไม ปะออกไป ตะเวนราตรีกันดีกว่า" อ้าวแล้วเชียวป่าน เข้าทางแกเลยนะ เพื่อนฝูงกำลังโศกเศร้าอยู่...
"ไปๆ ไปที่นี่ดีกว่า ข้า ไปบ่อย ดีนะโว๊ย หนุ่มๆ เยอะ" อ้าว เวนแล้วปอ สนับสนุนอีก ตัวเองเศร้าอยุ่ไม่ใช่เหรอ...
"เฮ้อ ไปก็ไป ดีซะอีก อยู่แบบนี้ มันทรมาณ" ผมเคยโดนเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วก็เลยรู้ไงครับ ห้องที่เราเคยอยู่ หมอนที่เราเคยกอด เตียงที่เราเคยนอน ยามที่เรารักกัน ทุกอย่างมันหวาน แต่เมื่อเลิกกัน ภาพทุกอย่างที่เคยทำอะไรร่วมกันมันคอยจะมาตอกย้ำ
ผมกับสองสาว ป่านและ ปอ ไปเที่ยวกันร้านแดนซ์โซน แถวซอยลาดพร้าว 122 (ฮ่าฮ่า ใครที่อยู่ย่านนั้นเมื่อก่อนจะรู้ดีครับ ว่าร้านนี้เป็นไง คนเต็มแทบทุกวันไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นตึกสองชั้นที่เปิดเป็นเธค ดนตรีประมาณเปิดแผ่น แต่ที่นี่มันมีแนวเพลงแดนซ์ทุกแนว ) โห ไป ไมน่าเชื่อครับ คนเยอะ มากๆ มากันเป็นกลุ่มๆ ป่านกับปอ น่ะเหรอ แค่ได้ยินเสียงเพลง มีเหล้าดื่ม มีหนุ่มๆ ให้มองแบบนี้ มีเหรอจะเหลือ เฮ้อ แต่ไงเห็นปอหายกลุ้มผมก็ดีใจแล้ว แต่รู้ครับ เหล้ากับที่นี่มันช่วยได้แค่ชั่วคราวเดี่ยวกลับบ้านไปทุกอย่างก็เหมือนเดิม
ยามรักกัน
ความรัก เกิดขั้นตอนไหน ใครตอบได้
รักเพียงใช่ เกิดจากใจ คนทั้งสอง
รักมิใช่ การยึดถือ การครอบครอง
รักนั้นต้อง ร่วมปรองดอง ร่วมเข้าใจ
รักมิใช่ การบังคับ อีกฝายหนึ่ง
รักนั้นจึง พึ่งสองฝ่าย คลายแก้ไข
รักมิใช่ การเหนี่ยวรั้ง รั้งฝ่ายใด
รักต้องใช้ ความเมตตา เข้าหากัน
รักมิใช่ การถือตัว มั่วทิฐิ
รักต้องริ เริ่มแก้ไข ใจสร้างสรรค์
รักมิใช่ ให้คนหนึ่ง เปลี่ยนหากัน
รักจริงนั้นต้องช่วยกัน เปลี่ยนสองคน
รักมิใช่ หลอกอีกฝ่ายให้โง่เขลา
รักนั้นควร พูดให้เขา หายสับสน
รักมิต้อง พูดจา ให้วกวน
รักควรช่วย คลายกังวล ทุกหนทาง
รักมิต้อง ปิดสังคม ของอีกฝ่าย
รักควรคล้าย ทางสายใหม่ ไม่บาดหมาง
รักมิใช่ ไร้ช่องว่าง ระหว่างกลาง
รักควรต้อง คงหนทาง คนสองคน
ยามเลิกกัน
ความรัก ดั่งงูพิษ กัดจิตกร่อน
พิษค่อยล่อน ลามทรวง ให้ง่วงหาว
แรกพิษซึม ซาบซับ ก่อนดับดาว
ความฝันราว พราวสล้าง ส่างระทม
พอหมดฤทธิ์ มัวเมา เมื่อเคล้าสุข
เงาความทุกข์ คลืบคลาน พาลให้ขม
พิษความรัก ปักทรวง ลวงให้ตรม
ให้ระทม ซมซาน สงสารใจ
แม้นรอดตาย จากพิษร้าย พอคลายเศร้า
บาดแผลเฝ้า ฝากฝัง ยังหวั่นไหว
แต่คิดนึก ตรึกถึง ยังพึงใจ
ด้วยฝันไฝ่ พิษแรก ที่แทรกทรวง
ผมไม่กล้าสอนเรื่องความรักให้ใครหรอกครับ โดนมากับตัวแล้วแทบเอาตัวไม่รอด เฮ้อ ทำไมต้องคนเราต้องวิ่งหาความรักด้วยนะ ทั้งๆ ที่รู้ว่า ที่ไหนมีรัก ที่นั่นย่อมมีทุกข์.....
-
เสือไบ:the series (ตอน 64)
หลังจากพาปอกับป่านไปปลดปล่อยที่แดนซ์โซนเมื่อวันนั้น ผมเจอกับปอกับป่านแทบทุกวัน เอาน่าผมคุ้นเคยกับการอกหักดี บางครั้งคนที่อกหักก็ต้องการเพื่อนคุย เพื่อนปรึกษา เพื่อจะทำให้ลืมภาพต่างๆ เกี่ยวกับคนที่เรารัก.....นี่ก็ใกล้วันที่ 24 แล้ว ช่วงนี้เป็นเทศการฮอลลีเดย์ด้วย ลานเบียร์ผุดขึ้นราวดอกเห็ดผมก็ไปแทบจะทุกวัน ไม่ว่าจะไอ้กาย ปอ ป่าน ไอ้เอส ไอ้โจ้ ไอ้บาส (ฮ่าฮ่า จำตัวละครพวกนี้ไม่ได้ก็ย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ ได้นะครับ)....
สิบวันที่ผมจะอยู่ จะได้ปรนนิบัติมิสเตอร์เชน ผมต้องค้นหาอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ที่แกชอบ มาเซอร์ไพส์แกบ้างแล้วแหละ ผมโทรถามไอ้กายเกี่ยวกับเชียงใหม่ ว่าแกชอบอะไรบ้าง...
"โห ไอ้เอก มรึงจะบ้าเปล่าวะ มรึงไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้"
"ไม่รู้หว่ะ แต่ตอนนี้ กรูรู้ว่า กรูควรทำให้คุ้มกับเงินทุกบาททุกสตางค์ที่แกให้กรู"
"สาธุ งั้นมรึงมาเป็นเมียกรูดีกว่ามั๊ง กรูชอบแบบนี้"
"โหขนาดมรึงยังชอบแบบนี้เลย แล้วมิสเตอร์เชนจะไม่ชอบเหรอวะ บอกมา แกชอบอะไรที่ ไหน บอกมาให้หมดเลย..."
"ส่วนใหญ่แกชอบเที่ยวหว่ะ จะเน้นกลางคืนมากกว่า พวกธรรมชาติก็มีบ้างนะ แต่กรูกับแกไปมาหมดแล้ว"
"โห เออ กรูมาที่หลังมรึงไง กรูถึงต้องศึกษาหาข้อมูล ให้มากหน่อย ฮ่าฮ่า บอกมาเร็วๆ"
"เอาที่แกชอบๆ นะ ถ้าสถานที่เที่ยว ดอยอ่างขาง ดอยอินทนนท์ ดอยสุเทพ"
"อือ แล้วพวกมรึงไปกันไงล่ะ" ผมเห็นสถานที่แล้ว มันต้องมีรถถึงจะสนุก...
"ก็ไปกับ พวกทัวร์ที่โรงแรมจัดแหละ แต่กรูว่า แกคงไม่ไปแล้วแหละไปบ่อยๆ เบื่อ..อีกอย่างมรึงกำลังใหม่ๆ สำหรับแกอยู่ กรูว่า แกคงอยู่ตัวเมืองแหละ ฮ่าฮ่า มรึงแหละจะซวย"
"เออ กรูก้อว่างั้นแหละ" ผมนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นที่คอนราด เฮ้อ.....
"ถ้าร้านเที่ยวนะ ก็ ริเวอร์ไซด์ กู๊ดวิว จีจี้ และก็บาร์เกย์ พวกอดัม เซอร์เคิล..."
"โห"
"มรึงเตรียมฟิตร่างกาย ได้เลย กรูไปกับแกมาหลายครั้ง แทบอ๊วก..."
"มันจะสักเท่าไหร่กัน โอเค เดี่ยวขอกรูไปศึกษาข้อมูลก่อนล่ะกัน...."
หลังจากที่วางสายกับไอ้กายแล้ว ผมก็มาศึกษาข้อมูล เออ ผมมีสอบวันที่ 24 นี่หว่ะ สอบเช้า แต่ไม่เป็นไรครับ มันเป็นวิชาช่วยประมาณประปาเบื้องต้นอะไรแบบนี้แหละ....อ่านสักหน่อย......
วันที่ 24 แล้วผมต้องไปสอบวิชา ประปาแต่เช้า (เทอมนี้ลงตัวเดียว กำลังลุ้นว่า ถ้าตัวนี้ได้บีขึ้นไปผมก็จะได้ลงโปรเจคกับเค้าซะที แต่มันคงยากครับ ตอนนี้ผมท้อๆ กับเรื่องเรียนไปแล้ว) นั่งรถตู้ไปสอบ นั่งไปหลับไปถึงมหาลัย ก็เข้าสอบเลย ใช้เวลาประมาณ สองชั่วโมงกว่าๆ ก็เสร็จครับ (วิชานี้มันเป็นวิชาช่วยนะครับ เพราะฉะนั้นไม่ยากเกินไป) สอบเสร็จผมต้องรีบกลับครับ เพราะผมต้องไปดอนเมืองเพื่อรับมิสเตอร์เชน แกบอกไฟท์ เวลา มาแล้ว....
เกือบทุ่มผมไปยืนรอมิสเตอร์เชน(ไปรอตั้งแต่ห้าโมงเย็น) ที่ประตูทางออกผู้โดยสาร(นึกไม่ออกครับ ว่าเค้าเรียกว่าอะไร) มิสเตอร์เชนเดินออกมาแล้ว แกเหมือนเดิมกับคราวแล้ว แกหิ้วประมาณกระเป๋าลาก กับโน๊ตบุ๊ค...วันนี้แปลกแกใส่สูทมาด้วย ดูดีๆ แกก็ดูเป็นผู้ชาย ธรรมดา ผมว่าถ้าเก๊กๆ อีกหน่อย แกก็หล่อใช้ได้เลยนะ....(ถ้าไม่เก๊กมันจะแต๋วๆ ฮ่าฮ่า) แกเห็นผม โหเหมือนหนังเลยครับ แกวางกระเป๋า แล้วก็วิ่งมากอดผม ....โห ผมอายน่ะอายเลยครับแต่ทำไงได้....
"คิดถึงคุณจัง" ฟอด ผมโดนหอมแก้มไปหนึ่งที เฮ้อ...ไม่เข้าใจเลยครับว่าแกกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะชนได้ไง
"ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน มาผมช่วย" ตอนนี้ผมช่วยแกลากกระเป๋ากับโน๊ตบุ๊คครับ...เอาน่าของแค่นี้ผมไม่เหนื่อยหรอก....
"ไปแท๊กซี่นะครับ"
"ครับ"
"แล้วพักที่เดิมเหรอเปล่าครับ" ผมถามต่อ ตอนนี้ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ..
"โอเค พักที่เดิมครับ" หลังจากนั้นเป็นหน้าที่ผม ครับ จัดการเรียกแท๊กซี่บอกให้ไปส่งที่โรงแรมคอนราด...ระหว่างนั่งไปกับแก....เฮ้อ แกทำเหมือนอยู่กับผมสองคนแหละ แต่ผมเฉยๆ นะครับ...พี่แท๊กซี่เค้าคงขำๆ แหละ...
มาถึงคอนราดแกก็จัดการเรื่องห้องครับ เราได้พักห้องเดิมครับ......
"คืนนี้คุณจะไปไหนเหรอเปล่าครับ" ผมถามแก...หลังจากช่วยแกจัดเข้าของเข้าตู้เสื้อผ้า...
"ไม่ดีกว่า ผมเหนื่อย อีกอย่าง ผมอยากอยู่กับคุณ มากอดหน่อยเร็วไม่ได้กอดนานแล้ว"
"ครับ"
"รู้มั๊ยผม เฝ้าคิดถึงคุณแทบทุกวัน"
"ครับ ผมก็เหมือนกัน.." แกกอดผมแน่นเลยครับ....
"ไปเตรียมน้ำให้ผมอาบหน่อยดิ ฮิฮิ เดี่ยวผมสั่งอาหารมากินที่ห้องก่อน"
"ครับ" มันเป็นหน้าที่ผมนี่ ผมเดินเข้าไปจัดการอ่างน้ำครับ ตอนนี้ผมเตรียมอุปกรณ์มาพร้อมทุกอย่างครับ ...ฮ่าฮ่า ก็ไอ้กายแหละตัวดีนักแนะนำ...มันบอกว่าเวลาอาบน้ำลองจุดเทียนที่มีน้ำมันหอมระเหยดิ ได้อารมณ์ดีนะ...
ตอนนี้ผมก็เลยทำตามคำแนะนำของมันครับ...ปิดไฟ จุดเทียนน้ำมันหอมระเหย ..ขนาดผมยังว่ากลิ่นมันโรแมนติกไงไม่รู้ ....มิสเตอร์เชนเหมือนจะรู้ครับ สั่งไวน์มาดื่มด้วย โหตอนนี้ผมกับแก อยู่ในห้องน้ำ (ฮ่าอ่า ไม่บรรยาต่อนะครับ คิดเอาเอง มะช่ายซีรี่ส์เอ็กซ์)
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมเหนื่อยมากๆ เลยครับ ก็อย่างว่าแหละทำงานแบบนี้ ห้ามบ่น...ต้องทำหน้าตายิ้มแย้มเหมือนเต็มใจทำ...แต่ผมก็เต็มใจจริงๆ ครับ..
อาหารมากันแล้วครับ แต่เป็นประมาณกับแก้มมากกว่า....มีไวน์ เด็กเสิร์ฟคนเดิมมารินให้อีกแล้ว มันมองหน้าผมแล้วยิ้มขำๆ ผมเข้าใจความหมายมันครับ แต่ทำไงได้ล่ะ....
"วันนี้ไม่ไปไหนจริงเหรอครับ" ผมถามย้ำแกอีกทีตอนนี้แกกำลังอินกับเสียงเพลงครับ
"พรุ่งนี้ดีกว่า คริสมาส"
"ได้ครับ ผมจะได้เตรียมตัว"
"คุณคิดถึงผมเหรอเปล่าครับ..."
"ครับ คิดถึง"
"แล้วทำไมคุณไม่ใช้บัตรเครดิตบ้างล่ะ" อ้าวแกรู้อีกว่าผมไม่เคยใช้บัตรที่แกให้...
"ตอนนี้ผมยังไม่มีความจำเป็นครับ เงินที่คุณให้ ยังใช้ไม่หมดเลย"
"ไม่ต้องจำเป็นก็ได้ ผมเต็มใจ... ผมอยากให้คุณมีความสุข"
"ขอบคุณครับ"
คืนนี้ทั้งคืน ผมต้องเหนื่อยกับมิสเตอร์เชน เฮ้อ ...บอกตรงๆ ครับ แทบตาย....
เช้าแล้วผมต้องขอตัวมิสเตอร์เชนไปทำงานครับกะจะไปขอลาพักร้อนต่อ ช่วงนี้ปีใหม่ งานไม่ค่อยมีอยู่แล้ว (ผมลาพักร้อนไว้วันเดียวคือเมื่อวานเพราะไม่แน่ใจว่าแกจะมาหาผมเหรอเปล่า ) กลับมาอีกที่ก็เกือบห้าโมงครับ ....หน้าที่ผมเหมือนเดิมครับ คือทำให้แกมีความสุข....คืนนี้เราไปกินข้าวฟังเพลงกันที่โรงเบียร์เยอรมันแถวพระราม 3 ก็ดีเหมือนกัน ครับ กินที่ห้องอายเด็กเสิร์ฟไวน์มัน.....
ประมาณสามทุ่มเราสองคนมูฟไปที่สีลมซอยสีลมซอยสี่ ครับ ก็อย่างว่าแหละ วันนี้คนจะเยอะเป็นพิเศษครับ เรายืนฟังเพลงกัน ประมาณเที่ยงคืนมีการแสดงประมาณลิบซิงค์และต่อด้วยทอคโชว์อีกนิดหน่อย ตอนนั้นไม่แน่ใจว่าเจ๊เดย์เหรอเปล่า.หลังการแสดงจบ
"คุณรู้เปล่า ว่าเค้าขึ้นไปทำอะไรกัน" ใช่ดิ ผมสังเกตุอยู่นานว่า มีคนเดินขึ้นเดินลง ไปขั้นบนบ่อยมกาๆ ...
"ไม่รู้ครับ" ผมส่ายหน้า ก็มาครั้งแรกนี่ครับ...ทีแรกไม่แน่ใจว่าร้านนี้เป็นบาร์กย์เหรอเปล่า มันไม่เหมือนที่เคยไปๆมา
"ลองขึ้นดูดิ" แกไม่พูดเปล่านะครับ จูงมือผมขึ้นไปแล้ว...ขึ้นไปประมาณชั้นสามแหละครับ โหมันมืดจริงๆ แต่สิ่งที่ผมไม่เชื่อสายตาก็คือ มีคนทำอะไรกันในนั้น หลายคู่ด้วย โห ผมเดินขึ้นไปไม่ถึงนาที โห มีมือใครมาจับขาผม...หันไปมองมิสเตอร์เชน อ้าวหายไปไหนแล้ว เฮ้อ พาผมมาปล่อยเหรอนี่ (ฮ่าฮ่า) ผมทนอยู่ไม่ได้ครับ ที่แบบนี้เลยลงไปดื่มต่อที่โต๊ะมิสเตอร์เชนยังไม่กลับมาอีก.....แกหายไปประมาณครึ่งชั่วโมงครับ แกกลับมาที่โต๊ะผมยิ้มๆ
"อ้าว ทำไมรีบกลับล่ะครับ" ผมยิ้มๆ ถาม
"กลัวคุณโกรธ"
"ไม่่ล่ะ อยู่กับคุณดีกว่า เดี่ยวเราไปมูฟที่ซอยสอง"
"ครับ"
เช็คบิลเสร็จแล้วเราก้อไปกันเลยครับ อย่างว่าแหละวันนี้คริสมาส เราสองคนแทบไม่มีที่ยืน คืนนี้ร้านนี้เปิดถึงตีสี่.......(คริสมาสครับ เค้าไม่จำกัดเวลา)
At first I was afraid
I was petrified
I kept thinking
I could never live without you by my side
But then I spent so many nights
Just thinking how you'd done me wrong
And I grew strong
I learned how to get along
So now you're back
From outer space
I just walked in to find you here
Without the look upon your face
I should have changed my f-ing lock
I would have made you leave your key
If I'd have known for just one second
You'd be back to bother me
Oh now go,
Walk out the door
Just turn around now
You're not welcome anymore
Weren't you the one who tried to break me with desire
Did you think I'd crumble
Did you think I'd lay down and die
Oh no, not I
I will survive
As long as I know how to love I know I'll be alive
I've got all my life to live
I've got all my love to give
I will survive
I will survive
Yeah, yeah
It took all the strength I had
Just not to fall apart
I'm trying hard to mend the pieces
Of my broken heart
And I spent oh so many nights
Just feeling sorry for myself
I used to cry
But now I hold my head up high
And you see me
With somebody new
I'm not that stupid little person still in love with you
And so you thought you'd just drop by
And you expect me to be free
But now I'm saving all my loving
For someone who's loving me
Oh now go,
Walk out the door
Just turn around now
You're not welcome anymore
Weren't you the one who tried to break me with desire
Did you think I'd crumble
Did you think I'd lay down and die
Oh no, not I
I will survive
As long as I know how to love I know I'll be alive
I've got all my life to live
I've got all my love to give
I will survive
I will survive
Yeah, yeah
แปลกแฮะ พอเพลงนี้ดังขึ้นมาบรรดาคนในร้าน กรี๊ดกันใหญ่ บางคนเต้นกันสุดเหวี่ยงเลยครับ โดยเฉพาะมิสเตอร์เชน... มิน่าเค้าถึงเรียกเพลงนี้เป็นเพลงประจำสถาบันเกย์....
-
หุหุ อย่าบอกนะว่ามิสเตอร์เชนคือ No.3 :a5: :a5:
-
ถ้ามิสเตอร์เชนคือ No.3 จริงๆ คงต้องมีการอึ้ง ทึ่ง เสียวกันบ้างล่ะ o3 o3 o3
-
..........I will survive .......... :m27: :m27: :m27:
:a4: :a11: :a3: :a10:
-
ความแตกต่างที่ลงตัว (รึป่าว) ข้าราชการ <<<<< กับ >>>>> ขายบริการ :m13: :m13:
ยังไง ก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านอยู่เสมอ ติดตามอยู่ตลอด น้า :m18: :m18:
-
No.3 นี่จะใช่กายหรือป่าวหว่า :m28:
-
อืม หรือ ว่า มิสเตอร์เชน จะเป็น No. 3
แต่จากทฤษฏีอะไรดีอ่ะ :m28: :m28:
-
ความใกล้ชิดก็ทำให้เกิดความรักมาได้
:a9: :a9: :a9:
-
อืม...ตามอ่านมันแล้วนิ :a3: :a3:
:m10: อ่าน้อ มิสเตอร์เชน เขาจะเปนตัวจิงอ่ะป่าวหว่า :m28:
รออ่านต่อน่อ สู้ๆ จ้า :a2:
-
เสือไบ:the series (ตอน 65)
วันนี้ 31 ธันวาคม แล้ว ผมกับมิสเตอร์เชนมาเชียงใหม่กันแล้ว อานะ เที่ยวกรุงเทพจนเบื่อแล้ว สภาพผมตอนนี้ ก็อย่างที่ไอ้กายบอก แทบอ๊วก เฮ้อ อยู่กับแกก็มีกิจกรรม ประมารเฮฮาปารืตี้กัน ยิ่งดื่มเหล้า นอนน้อยแบบนี้ แต่ยังไงผมก็สู้ ตอนนั้นยังเด็กยังฟิตอยู่ ฮ่าฮ่า...เราพักกันโรงแรมเชียงใหม่ภูคำ โหที่นี่หรูโค-ตะ-ระเหมือนกันแฮะ...
ตอนนี้ผมกับแกพร้อมที่จะตะเวนราตรีกันแล้ว...ฮ่าฮ่า คืนนี้...แต่เดี่ยว ทำไมมันหนาวแบบนี้น่ะ บรื๊อๆๆ....ขนาดผมสวมเสื้อกันหนาวมีหมวกไหมพรม แล้วนะนี่ ยังไม่หายหนาวเลย...
โปรแกรมคร่าวๆ ที่ผมต้องพาแกไปก็คือ...พาแกไปดินเนอร์ที่ริเวอร์ไซด์ ถ้าร้านเต็มก็กูดวิว....ต่อด้วย บาร์เกย์กำลังคิดว่าจะไปอดัม เซอร์เคิล หรือ คอฟฟีบอย ดี....เสร็จแล้วก็คงไปนับถอยหลังที่จีจี้....(ข้อมูลเหล่านี้ผมได้จากไอ้กายนะครับ)
ประมาณหกโมงครับ(มืดแล้ว) ผมพามิสเตอร์เชนไปเดินที่ ประตูท่าแพ วันนี้ตัวเมืองชียงใหม่ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ วันส่งท้ายปีก็แบบนี้แหละ พระจันทร์ก็เป็นใจเหลือเกิน เต็มดวงตั้งแต่โผล่ขึ้นมาบนท้องฟ้า ผมกับแกเดินเล่นกันจนถึงวัดพันเตา ผมแวะไหว้พระสักหน่อย แหมก็จะปีใหม่แล้วไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ซะหน่อย..
"อธิฐานอะไรเหรอครับ"
" ผมขอให้เราสองคนมีความสุขแบบนี้ตลอดไป....แล้วคุณล่ะ " อานะ....
"ผมก็เหมือนกันครับ" เฮ้อ ผมเริ่มรประจบเก่งขึ้นแฮะ ...เราเดินกันจะมาถึงร้านริเวอร์ไซด์เหนื่อยเหมือนกันแฮะแต่ก็ดี จะได้หายหนาวหน่อย.....
ร้านนี้ก็ธรรมดา ประมาณ นั่งกินข้าวกลางแสงเทียน จุดเทียน มีดนตรีเล่นสด โห วันนี้คนเยอะจริงๆ ....ส่วนใหญ่ก็จะมาฉลองกันนั่นแหละ ผมกับมิสเตอร์เชน นั่งกินข้าวฟังเพลงกันอย่างมีความสุข....เพลงที่นี่จะสไตล์คันทรี่ๆ ฟังเพลงๆ เข้าบรรยากาศ แสงเทียน ดีเหมือนกัน.....มิสเตอร์เชนให้ผมสั่งอาหาร ผมถนัดอยู่แล้ว ก็อยู่ภาคเหนือมานาน แกบอกว่าชอบกินอาหารรสจัด อานะ เข้าทางผมเลย เดี่ยวจะแกล้งสั่งอะไรเผ็ดๆ ให้แกกิน ฮ่าฮ่า..เริ่มต้นสั่งชุดขันโตก(มีแหนม หมูยอ ไส้อั่ซ แคบหมู น้ำพริกหนุ่ม) มาล่ะกันแล้วก็ต่อด้วยส้มตำปูไข่ดอง แกงส้มปลาสลิดทอด ปลากระพงราดน้ำปลา........เราดื่มเบียร์กันด้วย ก็อย่างที่บอกแหละ ไปกับแก กินเที่ยว เมา แล้วก็......... ฮ่าฮ่า โหเห็นแกกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วผมดีใจนะครับ....เสร็จจากริเวอร์ไชด์ผมก็พาแกไปยื่นเส้นยืดสายต่อที่บาร์เกย์วันนี้ผมเลือกคอฟฟี่บอย..ผมไม่เคยมาหรอก แต่ถามจากไอ้กาย เรามาโดยรถตุ๊กๆ มาถึงร้าน..เกือบสี่ทุ่ม...ร้านนี้จะประมาณเป็นบ้านไม้ มีป้ายหน้าร้านบอกด้วยว่า "cofee boy for men"(กาแฟ เด็กชาย สำหรับผู้ชาย) ผมกับแกเดินเข้าไปในตัวบ้าน มาที่นี่ต้องถอดรองเท้าด้วยแฮะ แต่ก็ดี ได้ฟิวส์ไปอีกแบบหนึ่ง ที่นั่งกินก็จะประมาณนั่งกับพื้น มีโต๊ะ เหมือนร้านอาหารญี่ปุ่น มีหมอนหนุน มีเบาะ นั่ง... ไม่มีเก้าอี้นะครับด้านหน้าจะเป็นประมาณเวทีแสดง มี ผมกับแกสึ่งเบียร์มาดื่มเหมือนเดิม สักพักมีเด็กมาคุยด้วย....
"ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ"
"แป๊บนะครับ ถามขอถามเพื่อนผมก่อน" ผมหันไปถามมิสเตอร์เชนแกพยักหน้า แหมก็น่าหรอกนะ เด็กคนนี้มันสูงหล่อ ขาว ขนาดนั้น .....
"ชื่ออะไรครับ พูดภาษาอังกฤษได้เปล่า"
"ชื่อ หล้า ครับ พูดได้นิดหน่อย ครับ"
"งั้นคุยกับพี่เค้านะครับ เค้าเจ้าของเงิน ฮ่าอ่า เผื่อแกออฟคุณไปด้วย" ผมบอกหล้ามัน...แหมไม่ทันจะพูดจบเลย มันยกขวดชนกับมิสเตอร์เชนซะแล้วรู้งานดีจริงๆ....
ตอนนี้ผมสนใจการแสดงโชว์บนเวทีมากกว่า...ส่วนใหญ่จะเป็นการโชว์ที่ไม่มีเรทนะ ประมาณเต้นๆ ลิปซิ้ง จะมีติดเรทหน่อยก็ชุดสุดท้าย...แต่มีผ้าบางๆ กั้นอยู่แต่มองเห็นข้างในนะ .....สยิวไปอีกแบบหนึ่ง...จบโชว์แล้ว ผมชวนมิสเตอร์เชนกลับ เพราะคิดว่าวันนี้ไงที่จีจี้น่าจะเต็ม (ปัจจุบันนี้เธคนี้ไม่มีแล้วนะครับ)
"พี่ออฟผมไปด้วยดิ ผมอยากไปเค้าดาวน์ที่จีจี้ด้วย ผมมีมอเตอร์ไซด์เดี่ยวผมเป็นสารถีให้" หล้ามันทำสายตาเว้าวอน เฮ้อน่าสงสารเหมือนกันแฮะ...ดีเหมือนกันแฮะ จะได้ไม่ต้องหารถให้ยุ่งยาก...เพราะปากทางมันลึกมากๆ นานๆ จะมีตุ๊กๆ ผ่านมาซักที
"คุณจะออฟ เขาไปด้วยเปล่าครับ"
"แล้วแต่คุณ เงินอยู่ที่คุณนี่ แต่ผมว่าชวนไปด้วยก็ดี ไปหลายๆ คนจะได้สนุก คุณว่าไง" อ้าวเงินอยู่ที่ผมก็จริงแต่เป็นเงินคุณนะ....
"ครับ "ตกลงพวกผมก็เลยออฟ เจ้าหล้านี่ไปด้วย มันก็ดีนะ รู้งานรู้การดีเหลือเกิน...
ผมกับมิสเตอร์เชนซ้อนมอเตอร์ไซด์ของหล้าไปที่เธคจีจี้ โหไปตอนนี้ คนเยอะมากๆ ปีใหม่ก็แบบนี้แหละ
การแสดงที่นี่จะเป็นแบบวงเล่นสด สลับกับกับดีเจเปิดแผ่น มิสเตอร์เชน กับไอ้หล้า โหตอนนี้เข้าขาแดนซ์กระจายกันแล้วครับ ผมบอกตรงๆ มาครั้งนี้ผมเหนื่อยมากจริงๆ มันหลายวันตั้งแต่อยู่กรุ่งเทพฯแล้ว....
60 59 58 ........... 9 8 7 6 5 4 3 2 1 ทุกคนที่นี่นับถอยเค้าดาวน์พร้อมกัน.....เฮ้อผ่านไปอีกหนึ่งปี...ผมชนแก้วกับมิสเตอร์เชน...กับไอ้หล้า....ถ้ามิสเตอร์เชนเป็นคนที่ผมรักก็น่าจะดีนะ...เริ่มเมาๆ แล้ว ผมขอตัวเข้าห้องน้ำ..กำลังยืนฉี่อย่างสบายอารมณ์ มีมือดีมาตบหัวผมหนึ่งที.....อ้าวไอ้กาย มาได้ไงวะ...
"อ้าว มรึงมาได้ไงนี่ ไม่อยู่กรุงเทพเหรอ"
"มาเที่ยวกับแฟน"
"แฟนมรึง หรือ สปอนเซอร์"
"แฟนจริงๆ คนนี้รักจริงหวังแต่งหว่ะ"
"โห แนะนำให้กรูรู้จักหน่อยดิ"
"ได้ๆ มรึงมากับใครวะ"
"มิสเตอร์เชน มรึงมานั่งกับพวกกรูดิ"
"จะดีเหรอวะ เดี่ยวแกเห็นแฟนกรู แกจะโกรธเอา"
"แล้วมรึงไม่คิดเหรอวะ ว่าเดี่ยวแกก็เจอมรึง ในห้องน้ำ อีกอย่างมรึงกับแกก็เลิกกันด้วยดีนี่ ไม่เห็นต้องกลัวอะไร"
"ได้ๆ เดี่ยวกรู พามรึงไปแนะนำให้รู้จักแฟนกรูก่อน สาวญี่ปุ่น" โหชอบสาวญี่ปุ่นซะด้วย..มันพาผมไปแนะนำให้รู้จักแฟนมัน สาวญี่ปุ่นคนนี้ชื่อยูมิ หลังจากจับมือเช็คแฮนด์กันแล้ว ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าผู้หญิงจริงๆเหรอเปล่า...
"มรึงสงสัยอะไรวะไอ้เอก"
"กรูสงสัยว่า มรึงชอบแบบนี้เหรอ" ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่ายูมิเป็นสาวประเภทสองที่แปลงเพศแล้ว...
"ไม่รู้ดิ แต่รู้อย่างเดียว กรูรักเขา.. กรูขาดเขาไม่ได้หว่ะ"
"อือ" เฮ้อ อนิจจาความรัก มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ผมไม่เชื่อเลย ว่าไอ้กายมันจะเลือกแบบนี้ แฟนผู้หญิงที่มันคบๆ ก็เยอะ แต่ทำไม้ทำไม มันถึงเลือกยูมินี่..
ผมลากไอ้กายกับยูมิไปกินด้วยที่โต๊ะ มิสเตอร์เชนเห็นไอ้กายแกตกใจเล็กน้อย ก็อย่างว่าแหละ เด็กเก่า..มันก็น่าหวั่นไหวบ้างแหละ แต่เหตุการณ์ก็ผ่านไปด้วยดี คืนนี้เราสนุกกันชนิดที่ว่าเมาหลุดเลย คนที่เมาหลับเมาอ๊วกก็คือ ไอ้หล้า กับมิสเตอร์เชน เฮ้อ แล้วผมจะพากลับไงนี่ แถมยังมอเตอร์ไซด์อีก...
"ไอ้กายมรึงช่วยกรูหน่อยหว่ะ เอามอเตอร์ไซด์ไปให้กรูที่ภูคำหน่อยดิ กรูจะแบกศพขึ้นตุ๊กๆ หว่ะ"
"เออ เอากุญแจมาเดี่ยวกรูกับแฟนไปรอมรึงที่ภูคำเลยล่ะกัน" ผมยื่นกุญแจให้มัน ตอนนี้ต้องพาซากศพพวกนี้กลับโรงแรมก่อน..
ทริปนี้ผมกับมิสเตอร์เชน สนุกครับ แต่เหนื่อย .....แต่ผมมาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งวันที่แกจะกลับสิงคโปร์ครับ....
"เก็บไว้นะ เด็กน้อยของผม" แกยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ผม ผมมาดูนี่มันเช็คนี่หว่ะ...โหเงินเยอะด้วยครับ สามแสนบาท..
"มันจะดีเหรอครับ เงินเยอะขนาดนี้"
"เก็บไว้เถอะ ผมอยากให้นายมีความสุข ผมไม่ได้ให้แบบนี้บ่อยๆ นะ ให้ประจำปี"
"ขอบคุณครับ " เฮ้อ ผมก็เลยตอบแทนแกให้หนำใจจนผมแทบหมดแรงเลย....ฮ่าฮ่า.....
-
เสือไบ:the series (ตอน 66)
หลังจากส่งมิสเตอร์เชนกลับสิงคโปร์แล้ว ผมก็มาจัดการเรื่องเงินในเช็คที่แกให้มา (ความจริงๆ หลังจากตอนที่แล้วผมเที่ยวเชียงใหม่ ชนิดที่ว่า ร้านทุกร้าน บาร์เกย์ทุกบาร์ผมกับแกไปกันมาหมดแหละแต่ผมไม่เอามาโพสนะ เดี่ยวจะมีคนว่าเป็นเกย์ทริปไปซะ) เงินสามแสนบาท เป็นเงินก้อนแรกที่ผมเคยมีอยู่ในมือผม (ได้เงินสดเป็นแบงค์พัน สามปึก) สิ่งแรกที่ต้องทำตามจุดประสงค์ที่ผมทำงานนี้ก็คือปิดหนี้สหกรณ์ออมทรัพย์แสนกว่าบาท กับ หนี้สินธนวัฎ ของกรุงไทย อีกห้าหมื่นบาท ไชโย ตอนนี้ผมรับเงินเดือนเต็มๆ แล้ว แบบนี้ต้องฉลอง...
หลังจากกลับมาจากเชียงใหม่ผมก็ยังไม่ได้พักเลย เหนื่อย เพลีย โทรม แต่ทำไงล่ะ คนมันดีใจนี่.. ไม่เคยคิดเลยว่าจะปิดหนี้สินได้เร็วแบบนี้(พี่พี ก็รู้นะ แต่แกไม่ได้พูดอะไร) ผมโอนเงินให้แม่ผมไปสามหมื่น เอาให้แม่ไปซ่อมแซมบ้านที่แกบ่นๆ ว่าไม่ได้ซ่อมมาหลายปีแล้ว.....
สองอาทิตย์ที่กลับมาจากเชียงใหม่ ผมไปเที่ยวแทบทุกวัน ทำไมยามมีเงิน เพื่อนมันหาง่ายแบบนี้ ยามไม่ค่อยมีเงินจะชวนใครไปกินแบบแชร์กัน.... ก็ไม่ค่อยมีใครไปเลย..... แต่ตอนนี้แค่บอกว่าเดี่ยวเลี้ยง โห ไม่ต้อง คะยั้นคะยอกันเลย พวกนี้มันแถแดดแถแดดไปด้วยในทันทีทันใด...
วันนี้วันศุกร์ผมนัดพวกปอกับป่านไว้ที่แดนซ์โซน ตอนนี้ป่านมันติดเด็กที่นั่น เด็กมันโหโคตรจะเซอร์เลยแต่หล่อนะ ประมาณเรียนราม ขี่ชอปเปอร์... ชอบมาแดนซ์ให้สาวๆ กรี๊ด วันหนึ่งไอ้ป่านมันเห็นมันชอบ มันเลย เดินเข้าไปชนแก้ว หลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของมันก็ เริ่มจะเบิ่งบาน (ไม่สงสารผมเลย.....) แต่มันก็คู่ควรกันดีนะ เจ้าพ่อชอปเปอร์กับเจ้าแม่มิร่า (ป่านมันขับรถมิร่าสีแดงคันเล็กๆ )
"สามทุ่มเจอกันที่ร้านเลยนะเอก ไอ้ปอไปด้วย" ป่านมันโทรมาย้ำ ...ผมเหนื่อยๆ เพลียๆ ไงไม่รู้แต่ไงก็ยังอยากไปตอนนี้เรื่องเงินไม่มีปัญหาสำหรับผมแล้วนี่...
ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ตอนนี้ ผมเปลี่ยนลุ๊คใหม่แล้ว จากเมื่อก่อนใส่เสื่อยืด กางเกงยีนส์ กับเสื้อไม่ค่อยมียี่ห้อ สองสามวันมานี้ผมไปซื้อมาใหม่ ประมาณเปลี่ยนเป็นแบรนด์เนม เกือบหมด ...แต่แบรนด์ของผมก็ไม่สูงมากนะ จะประมาณ ที่รู้ๆ จักกันดีในห้างแหละ.....เมื่อวันก่อนผมไปเดินซื้อที่เอ็มโพเรียมกับไอ้กาย...
"อะแน่ มรึงมาใช้เงินแบบนี้ แปลว่ามิสเตอร์เชนให้มาล่ะดิ" มันถามผม วันนี้ผมชวนมันมาเป็นเพื่อนผมสัญญาว่าจะเลี้ยงเอ็มเคมัน.....
"สามแสน" ผมบอกมันไป...มันทำหน้าเหรอหราเหมือนตกใจ
"ทำไมมันมากแบบนี้วะ ทีกับกรู แกให้แค่ ปีล่ะแสน อย่างเก่งก็สองแสน มรึงเพิ่งคบแกได้ไม่นาน ได้ตั้งสามแสนกรูว่าแกชักจะยังไงยังไงกับมรึงแล้วนะ"
"ไม่มั๊ง แกคงเห็นกรูจน" ตอนนี้ผมเริ่มหวั่นๆ เหมือนกัน อย่างที่บอกล่ะ ผมไม่ได้รักมิสเตอร์เชน และคงไม่สามารถรักได้ด้วย....ผมทำไปก็แค่เป็นงาน ความรักมันไม่ใช่การบังคับ... มันไม่ใช่สิ่งที่ซื้อกันได้ด้วยเงิน.. ถ้าแกต้องการจะใช้เงินซื้อความรักจากผม ผมว่าแกจะเสียเงินโดยเปล่าๆ....
"มรึงก็ระวังล่ะกัน ของแบบนี้ บอกไปเลยแบบกรูว่า จะเลิกเมื่อไหร่ มรึงต้องกล้าๆ "
"กรูก็กะจะบอกแก หว่ะ กรูจะขอแค่อายุสามสิบก็พอแล้ว ถ้าแกจะเลิกก่อนกรูก้อไม่ว่า มรึงรู้เปล่า ไปกับแก กรูเหนื่อยแทบขาดใจ ทั้งเรื่องเที่ยว เรื่องเซ็กส์ เรื่องการเอาใจ...." มันหัวเราะขำๆ มันก็คงรู้แหละครับ เพราะมันเป็นคนก่อนผมนี่....
"เคลียร์ๆ กันไว้ซะ....ตอนเลิกจะได้มีปัญหา ไปๆ รีบๆ ซื้อๆ จะได้ไปกินสุกี้ แหมอิจฉาหว่ะ กรูเลิกยังได้แค่ห้าแสน มรึงเพิ่งทำงานได้แค่สองสามครั้งได้ตั้ง สามแสน เฮ้อ อิจฉาโว๊ย...."
ผมใส่คอนแทคเลนส์หยอดน้ำตาเทียม.. เสร็จแล้ว ใส่หมวก สวมรองเท้า.เดินออกไปโบกแท็กซี่...ตอนนี้ใครจะว่าผมหรูหรา ฟุ่มเฟือย หลงสีสัน ผมยอมรับเลย ว่าจริง จากเมื่อก่อนที่ถนัดนั่งรถเมล์แต่ตอนนี้อะไรก็ต้องแท๊กซี่ จากเมื่อก่อนไม่ค่อยเที่ยวร้านหรู ไม่เคยสั่งเหล้าแพงๆ ตอนนี้ผมทำหมดเลย...... เงินมันร้อนก็แบบนี้แหละ มันคิดว่าต้องรีบใช้....ฮ่าฮ่า....
ระหว่างทางไป แดนซ์โซน...ตอนนั่งแท๊กซี่ ผมเริ่มปวดตา มันเหมือนมีเศษหินติดอยู่ที่ดวงตาข้างซ้าย มันเริ่มปวดตั้งแต่ตอนที่ใส่คอนแทคออกจากบ้านแล้วครับ... หรือว่ามีเศษอะไรติดที่คอนแทคเลนซ์นะ...
ไปถึงแถวคลองตัน โหไม่ไหวแล้ว มันเริ่มปวดมากขึ้นจริงๆ ปวดแบบนี้ผมคงไม่มีอารมณ์เที่ยวแล้วแหละ ตอนนี้ผมส่องกระจกดูตาซ้าย โหมันแดงมากๆ เลย แดงด้วยปวดด้วย มันผิดปกติแล้ว....ผมตัดสินใจแคนเซิลนัดไปเลย เที่ยววันหลังก็ได้ ถึงไปเที่ยวก็คงไม่สนุกหรอก มันปวดๆ เจ็บๆ แบบนี้...
ผมจอดซื้อยาหลอดตา ที่แรกนึกว่าตาแดงธรรมดา แต่เภสัชที่ร้านบอกว่า ให้รีบถอดคอนแทคออกเลย..ผมหยอดตาตอนนี้ตาแดงมากๆ เลย แดงไม่พอแถมยังมีอาการเจ็บๆ เหมือนมันมีกรวดก้อนเล็กๆ มาติดตาน่ะ...ผมนอนพัก คาดว่า นอนแล้วน่าจะหาย...(ตอนนี้นอนบ้านลุงนะครับแถวๆ คลองเตย)
ผมตื่นมาเช้ามืดเลยมันปวดๆ มากขึ้น ผมลุกมาส่องกระจก โห ขี้ตาที่ตาข้างช้ายเพียบเลย ตามันยังแดงอยู่ที่สำคัญอาการเจ็บมามากกว่าเดิม แล้ว ตอนนี้ใจผมเริ่มเสียแล้ว ถ้ามันบาดเจ็บบริเวณอื่นผมไม่ห่วงเท่าไหร่แต่นี่มันดวงตา มันเป็นหน้าตาของชีวิต...ผมคงต้องไปหาหมอซะแล้ว...
ผมชวนน้องสาวไปด้วย (น้องสาวคนนี้เป็นลูกลุงนะ ประมาณ ลูกพี่ลูกน้องกับผม อายุเท่าๆผมแหละห่างกันประมาณ 3 ปี) ว่าแต่ผมจะไปหาหมอที่ไหนล่ะ มันไม่ใช่การเจ็บป่วยธรรมดานี่ มันเกี่ยวกับตา เพราะฉะนั้นมันน่าจะหาหมอเฉพาะที่มากกว่า แล้วไอเดียหนึ่งมันก็แว่บเข้ามาในความคิดน่ะ คลีนิคเกี่ยวกับตามันก็ข้างๆ บ้านพักที่ปากเกร็ดนี่เอง ผมนั่งแท๊กซี่ไปครับ ไปถึง คลีนิคประมาณ 8 โมงเช้า...
"เล่าอาการให้หมอฟังหน่อยซิ" เป็นหมอแก่ๆ แล้วแหละครับ..
"คือผมใส่คอนแทคเลนส์ครับ แล้วเกิดอาการระคายเคือง ตอนนี้ปวด มากๆ ครับ เหมือนโดนเข็มเจาะ.."
"ใส่คอนแทคมาอีกแล้วเหรอ นี่ล่ะนะ หมอว่าไอ้คอนแท๊คน่ะ มันไม่ดีสำหรับดวงตา ดูดิ มาหาหมอทุกร้ายส่วนใหญ่ก็เคสนี้ทุกที" โหหมอผมกำลังต้องการกำลังใจ.....แล้วหมอคนนี้ก็ทำการล้างตานะครับโดยการหยอดตาแล้วก็ปิดตาด้วยผ้าก๊อด...ผมกลับบ้าน..ตอนนี้ในใจคิดว่ามันคงไม่มีอะไรแล้วถึงมือหมอแล้วนี่ หมอที่ถนัดเรื่องดวงตา...
ความจริงผมก็แย่จริงๆ ตามที่หมอว่าแหละ...ตอนไปเที่ยวเชียงใหม่ ผมไม่ได้ถอดคอนแท๊คเลย ใส่แช่ไว้แบบนั้นแหละ นานๆ ถึงจะถอด ตอนนั้นบอกตรงๆ ไม่มีประสพการณ์เกี่ยวกับคอนแทคเลนส์เลย คิดว่าใส่ๆ ไปหยอดตาไปไม่น่าจะมีปัญหา ผมไม่คิดว่าปัญหามันจะรุนแรงขนาดนี้.......
กลับไปที่บ้านผมนอนพัก ตอนนี้เรื่องเที่ยวเอาไว้วันหลังก่อนก็ได้ เอาเรื่องตาให้หายก่อน ผมนอนพักทั้งคืน จนถึงเช้า ตอนนี้อาการเจ็บไม่หาย แถมยังปวดมากขึ้น ผมลองดึงผ้าก๊อตออก เพราะรู้สึกข้างในมันแฉะมากๆ โหขี้ตาเพียบเลยครับ ตาแดง เหมือนเดิม...ผมเลยกลับไปที่คลีนิคอีกครั้ง(ไปกับน้องสาวเหมือนเดิม ผมไปเองคงทำอะไรไม่ถูกแหละ ใจมันเสียๆ ไปแล้ว)
ไปถึงหน้าคลีนิค อ้าวมีป้ายแปะว่าคลีนิคเปิดวันจันทร์ โหอะไรนี่....นี่ผมต้องทนไปถึงวันจันทร์เลยเหรอ ไม่ได้การแล้ว ผมหาที่อื่นก็ได้ แต่ผมกับน้องสาวก็นึกไม่ออกว่าที่ไหน...นึกออกแต่รัตนิน แต่น้องสาวบอกว่าเป็นเอกชนที่แพงมากๆ เฮ้อ ตอนนี้ลองโรงบาลเอกชนก่อนล่ะกัน....
ผมกับน้องสาวเลยมาที่โรงพยาบาลปากเกร็ดเวชการ หมอดูตาผม(คนนี้ไม่ว่าอะไรมากมาย ถามอาการแล้วก็ล้างตาฆ่าเชื้อ) เสร็จแล้วก็ปิดผ้าก๊อตอันใหม่ให้ผม บอกว่าพรุ่งนี้ให้มาอีกรอบ หนึ่ง แล้วให้ผมกลับบ้านไปนอนพัก....
ผมกลับบ้านไปนอนพัก กินยาที่หมอให้ ประมาณยาแก้ปวด....ผมนอนพัก มาตื่นอีกทีก็ตอนเย็นครับ ตอนนี้อาการปวดมันมากขึ้นกว่าเมื่อเช้าอีกครับ ปวดมากๆ แต่ผมไม่ได้ดึงผ้าก๊อดที่ปิดตาออกนะ..ผมบอกน้องสาว ว่าปวดมากๆ ....
"หนูว่าพี่ เอกไป โรงบาลดีกว่า ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ เดี่ยวหนูพาไปคลีนิคนอกเวลาที่ รามา"
"อือ" เอาไงเอากันครับ ตอนนี้ผมไม่มีความคิดใจมันแป้วๆ ไปหมดแล้วครับ เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย....
เราไปถึงโรงพยาบาลรามาเกือบทุ่ม ตอนนี้จิตใจผมกังวลสาระพัด ผมเป็นโรคแบบนี้แหละครับ เป็นอะไรนิดๆหน่อยๆ มันจะจินตนาการไปไกลเลย....ยิ่งมาโรงพยาบาลด้วยแล้ว มันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย...
ถึงคิวผมแล้ว ต้องเข้าไปให้หมอดูอาการ หมอ(จำได้ว่าเป็นผู้หญิง)แกะผ้าก๊อดที่ปิดตาผมออก แล้วจะส่องด้วยกล้องอะไรสักอย่างนี่แหละ แกแกะผ้าออกแล้ว ตอนนี้ ตาผมมันมองไม่เห็นแล้ว มันเห็นแค่แสงสีขาวๆ โหนี่ผมตาบอดไปแล้วเหรอนี่...ผมแทบหมดเรี่ยวแรงเลย...
"คุณเห็นอะไรเหรอเปล่าคะ"
"ไม่ครับ" ผมตอบหมอไปด้วยเสียงสั่นๆ มันเกิดอะไรกับตาผม ทำไมตาซ้ายผมมองไม่เห็น....
"ไหนขอหมอตรวจหน่อย " แกเอาสำลีเช็ดหนองที่ตาออก....เยอะมากเลย.. มีหมออีกสองสามคนมาช่วยดู
"ท่าทางจะแย่น่ะ ตอนนอนโรงบาลด้วย" ผมได้ยินประโยคนี้จากหมอคนหนึ่ง แกโทรไปถามประมาณแผนกเจ้าหน้าที่...
"คุณคะ เดี่ยวทางโรงพยาบาลจะส่งตัวคุณไปที่พระมงกุฎนะคะ เตียงที่นี่เต็ม ไปเลยนะ" แล้วหมอก็ให้ประมาณใบส่งตัวให้ผมไป ที่โรงพยาบาลพระมงกุฎ...ตอนนี้ใจผมเสียมากๆ น้องสาวผมก็คอยปลอบใจอยู่...
เราไปถึงโรงพยาบาลพระมงกุฎอีกชั่วโมงต่อมา หลังจากจัดการเรื่องบัตรผู้ป่วย แล้วเอกสารต่างๆ เสร็จผมก็โดนเข็นไปยังห้องพัก (ไม่รู้จะเรียกอย่างไร ห้องรักษาก็ไม่ใช่ ที่มันมีเตียงแหละ) หมอให้เสื้อผ้า ชุดคนป่วยมาให้ผมเปลี่ยน โห ผมไม่มีอุปกรณ์อะไรมาเลยนะ เลยให้หลานลงไปซื้อ (ความรู้สึกตอนนั้นมันเหมือนติดคุกเลยน่ะ เปลี่ยนชุดเป็นชุดนักโทษ ฮ่าฮ่า)
พยาบาลจัดการให้ผมพักในห้องๆ หนึ่ง ห้องติดเชื้อ ห้องนี้มีหกเตียงนะครับ แต่มีผมแค่คนเดียว..การรักษาผมเริ่มขึ้นแล้ว ตาซ้ายตอนนี้ผมมองไม่เห็นแล้วนะ ....
ชั่วโมงแรกของการรักษาเริ่มแล้ว พยาบาลแกะผ้าก๊อดที่ปิดตาผมออก แล้วหยอดยาหยอดตา ไปที่ตาซ้าย.....เสร็จแล้วก็ปิดด้วย เกราะ มันจะเป็นประมาณ พลาสติกเจาะรู สีเนื้อๆ แล้วครอบไปยังที่ดวงตา....ผมต้องหยอดตาทุกชั่วโมง ถึงเวลาครบชั่วโมงพยาบาลก็มาหยอดให้อีก จนถึงเช้า
ผมนอนไม่หลับหรอก ใจมันคิดไปสารพัด และอีกอย่างผมต้องหยอดตาทุกชั่วโมง ใจผมหวิวๆ ผมเริ่มกลัวมากขึ้น นี่ตาซ้ายของผมกำลังจะบอด หมอที่ส่งตัวบอกเลยว่า ผลการรักษาไม่สามารถสรุปได้นะ ห้าสิบห้าสิบ อาจจะบอดเลยหรืออาจจะดีขึ้นแต่คงไม่เหมือนเดิม มันขึ้นอยู่กับเชื้อโรคลุกลามกระจกตาผมไปแค่ไหน...
ภาพคนตาบอดที่ใช้แท่งเหล็กคลำทางเวลาเดินเข้ามาที่หัวผมอีกครั้ง โหผมคิดไปไกลขนาดนี้แล้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมยังเหลือตาขาวอีกดวง ผมคิดไปไกลถึงขั้นนว่า แล้วหน้าที่การงานผมล่ะ.....งานราชการที่ผมทำ แล้วงานที่ทำกับมิสเตอร์เชนล่ะ แกรู้.....แกจะดูแล ผมอีกเปล่า ใครบ้างล่ะที่จะชอบคนตาบอด แม้มันจะบอดข้างเดียวก็เถอะ.....
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
เอ่อ.....ใส่คอนเทคเหมือนกัล....แต่ว่ามีช่วง 1 ที่เหมือนว่าจะดูแลไม่ดีอ่ะ...คันตามาก...ตาแดงเลย...เลยเลิกใส่
ตอนนี้ใส่แว่นอ่ะ สะดวกกว่า
มันน่ากัวน๊า....ใส่ค้างข้ามคืนอย่างงั้นอ่ะ...อ่านที่พี่เล่าแล้ว...เหอๆๆๆ :a5:
มันคงไม่ร้ายแรงอย่างงั้นหรอกม้าง...ตาหายน่า สู้ๆๆๆ :m5:
เป็นกำลังใจให้น่อ :a2:
-
o22
โห ชีวิต
:เฮ้อ:
จะเป็นไงต่อเนี่ย
-
ขอบคุณคับ
-
น่ากลัวจริงๆ
-
..........สุขผ่านไป.........ทุกข์ก็ตามมา......
..........นี่แหละหนอ.........ชีวิตคน...... :m17: :m17:
-
:m5: ขออย่าให้ร้ายแรงขนาดนั้นเลยนะ ..เฮ้อ :เฮ้อ: ชีวิต ทุกขลาภ จริงๆ ลาภมาพร้อมทุกข์
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อย่าให้ร้ายแรงเลย :m5: :m5: :m5:
-
เสือไบ:the series (ตอน 67)
หลังจาก พยาบาลทำการหยอดยาฆ่าเชื้อในคืนแรกแล้ว ตอนนี้ผมก็ยังมองไม่เห็น และพยาบาลก็ต้องหยอดยาแบบนี้ต่อไปอีกในตอนกลางวันของอีกวัน แต่เวลาที่จะมาหยอดมันจะมากขึ้น จากเมื่อคืนชั่วโมงละครั้ง วันนี้สองชั่วโมงครั้ง...และแล้วชีวิตในโรงพยาบาลผมก็เริ่มขึ้น....เช้ามานะเหรอ ตื่นมาตั้งแต่ ตีห้า..พยาบาลจะมาวัดอุณหภูมิ และ ความดัน.. หลังจากนั้น ผมก็ไป.อาบน้ำ ทำความสะอาดร่างกาย เสร็จแล้ว รอให้หมอตรวจรอบเช้า หมที่ตรวจช่วงนี้จะเป็นประมาณนักศึกษาแพทย์ที่ใกล้จบ รวมทั้งหมอผู้หญิงที่ตรวจตอนที่ไปโรงพยาบาลครั้งแรกด้วย ..หลังจากนั้นกินข้าว...เช้าเสร็จก็นอนพัก....วันแรกนี่ ผมต้องไปตรวจเลือด ตรวจอย่างอื่นด้วยนะ.....
คนไข้ที่นี่ก็อจะมีหลายระดับ หลายอาการ หลายอายุ ดีหน่อยที่เป็นอาการเกี่ยวกับตา เฉพาะฉะนั้นเลยไม่ได้เห็นภาพที่น่ากลัว ไม่ได้ยินเสียงคนร้องโอดโอย...
ผ่านไป 1 วัน กับ 1 คืน เช้านี้เป็นเช้าวันจันทร์...ตอนนี้ผมก็ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยติดเชื้ออยู่ พยาบาลยังหยอดตาผมอยู่ แต่เปลี่ยนเป็นยาตัวใหม่แล้ว ยาตัวนี้มีฤทธิ์ความรุนแรงน้อยลง...ถ้าถามผมถึงความรู้สึกด้านจิตใจ ผมปลงไปแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด..ผมเป็นคนทำตัวเองนี่...
หลังจากที่ปิดโทรศัพท์ไป 2 วันเต็มๆ ผมเปิดโทรศัพท์แล้ว คนแรกที่ผมโทรไปก็คือโทรไปลางานหัวหน้างาน...โทรบอกแกว่าผมต้องอยู่รักษาตาที่นี่อีกนาน (ไม่มีกำหนดครับ แล้วแต่อาการ) คนที่สองที่ผมโทรหาก็คือรุ่นน้องที่ทำงานด้วยกัน ให้มันวิ่งเรื่องใบสำคัญมาให้.. ผมเป็นราชการ....รักษาฟรี...คนที่สามที่ผมโทรไปก็คือไอ้กาย
"เป็นเห..ไรวะ โทรมาแต่เช้าเลย" เก้าโมงกว่าๆ แล้วมันไม่เช้าแล้วนะนี่ หรือว่าเมื่อคืนมันไปเที่ยวไหนกันมา...
"เช้าห่าไร วะ เก้าโมงกว่าแล้ว กรูโทรมาบอกว่า กรูมานอนเล่นที่ โรงบาลพระมงกุฎ"
"แหม หักโหมกับคุณเชน จนถึงกับเข้าโรงบาลเลยเหรอ" มันยังขำอยู่...
"ตากรูบอด..ติดเชื้อจากที่ใส่คอนแทคหว่ะตอนนี้กำลังรักษาอยู่."
"เอ๊ย เอาจริงดิ"
"กรูจะไปหลอกมรึงทำซากไรฟะ อยู่ พระมงกุฎ ตึก.......ห้อง....."
"โอเค เดี่ยวกรูไปหามรึงเลยล่ะกัน"
นี่ล่ะนะ เพื่อนซี้ผมจริงๆ การที่ได้อยู่โรงพยาบาลนี่ มันทำให้ผมรู้ถึงซึ้งถึงความหมายของคำว่าเพื่อนแท้มากขึ้น...
กลุ่มแรกที่มาเยี่ยมผมก็คือ เพื่อนร่วมงาน น้องๆ รวมทั้งพี่พี หัวหน้างาน มาเยี่ยมผม พร้อมกับเอาใบสำคัญในการรักษามาให้.....สองก็คือไอ้กาย......สามก็คือ รุ่นน้องที่กินเหล้ากับผมบ่อยๆ พวก ไอ้เอส ไอ้โจ้....และพวกสุดท้าย ก็คือ ปอกับป่าน และแฟนใหม่มัน ฮ่าฮ่า...
ไอ้กายมาเยี่ยมผมประมาณ เที่ยงๆ....ผมกำลังกินข้าวอยู่....ว่าแต่อาหารที่นี่ก็อร่อยดีเหมือนกันแฮะ ผมไม่เคยเข้าโรงพยาบาล เลย ไม่เคยกินอาหารที่นี่และอีกอย่างการเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ผมถือว่าผมได้พักผ่อนไปในตัว จากที่ได้ตะลอนๆ เที่ยวหามรุ่งหามค่ำมาตั้งแต่คริสมาสจนผมต้องเข้าโรงพยาบาล ก็มีครั้งนี้แหละ ที่ผมได้หลับ อย่างเต็มอิ่ม แม้จะเป็นทุกข์กับอาการตาข้างซ้ายอยู่.......
"มรึงเป็นไงบ้างวะ มันบอดเลยเหรอ"
"หมอบอกว่าต้องรออีกวันสองวันน่ะ ตอนนี้ ฆ่าเชื้ออยู่ เขาบอกว่า โอกาสจะกลับมามองได้เหมือนเดิม ห้าสิบห้าสิบ อาจจะบอดเลยก็ได้"
"เสียใจด้วยนะ" มันกุมมือผม มองผม...
"ขอบใจ หว่ะ เออ กาย มรึงส่งเมลล์ไปให้ มิสเตอร์เชนให้กรูหน่อยดิ กรูหายไปแบบนี้เดี่ยวแกจะหาว่ากรูบกพร่องต่อหน้าที่"
"มรึงจะให้บอกว่าไง"
"บอกว่ากรูเข้าโรงบาล อยู่ที่ พระมงกุฎ ไม่ต้องเป็นห่วง ไว้ถ้าหายเมื่อไหร่ กรูจะเมลล์ไปคุยกับแก"
"เออ ไม่ต้องห่วงเดี่ยวบ่ายนี้กรูจัดการเลย โอเค มรึงพักล่ะกัน กรูมาเยี่ยมมรึงทุกวัน" แล้วมันขอตัวกลับ หลังจากนั้นได้ไม่นาน ก็มีพวก ปอ ป่านแหละครับ มาเยี่ยม แหม ควงแฟนใหม่มาให้เยี่ยมผมอีก...ตอนนี้ของเยี่ยมผมเยอะมากๆเลยครับ ก็เพื่อนร่วมงาน ญาติๆ รุ่นน้อง เฮ้อ กินเองคงไม่ไหว....
"เอก ข้า ว่าแกอยู่โรงบาลนี่ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องไปเที่ยวเตร่" ปอแซวผม...
"ได้ไง ล่ะ นี่นอนทั้งวันเลย เริ่มเบื่อแล้ว"
"อะไรอยู่แค่สองวันเองเบื่อแล้วเหรอ แล้วจะอยู่อีกกี่วันล่ะ" ป่านถามบ้าง....
"ยังไม่มีกำหนดล่ะ ต้องแล้วแต่อาการ"
"แล้วตาแกจะบอดเปล่าวะเอก" ปอถามอีก....
"ไม่รู้ ต้องดูอาการอีกที เฮ้อ ไม่อยากมีแฟนตาบอดเหรอป่าน" แหย่ไอ้ป่านมันเล่นครับ...
"ใครแฟนแก นี่แฟนข้าอยู่นี่เอก" เฮ้อ.... หลังจากคุยกับพวกนี้เสร็จผมก็นอน ที่นอนหลับได้ก็เพราะหมอเขาให้ยาหลังกินอาหารด้วย ไม่รู้ว่ายาอะไร
ชีวิตในโรงพยาบาลผมก็เป็นแบบนี้ เช้ามาตื่นขึ้นมา วัดไข้วัดความดัน อาบน้ำ รอตรวจร่างกายรอบเช้า...หมอส่วนใหญ่ที่ตรวจรอบเช้าก็จะเป็นแพทย์ที่ใกล้จบ ผมยังจำแพทย์หญิงที่ตรวจผมตอนเย็นวันที่ผมรามาได้เลย แกจะมาตรวจผมทุกเช้าครับ น่ารักดี แต่เสียอย่างเดียวคือ แกมีแฟนแล้ว...(อายุก็น่าจะประมาณผมแหละครับ แต่ผมไม่คิดจะจีบหรอกครับ ไม่ค่อยถูกโรคกับหมอไงไม่รู้) หลังจากนั้น กินเข้าเช้า กินยา แล้วรอหมอมาตรวจอีกที...ตรวจเสร็จถ้ามีอาการแทรกซ้อนพิเศษ บางครั้งผมก็ต้องไปตรวจที่ห้องอื่น ครับ หลังจากที่ตรวจเสร็จก็มากินอาหารกลางวัน กินยา นอน แล้ว รอญาติมาเยี่ยม (น้องสาวผมกับไอ้กายมาทุกวันนะครับ) เสร็จ ตอนเย็นอาบน้ำกินข้าว นอนตอนสองทุ่ม เป็นแบบนี้ทุกวัน อย่างกับฝึกทหารเลยแฮะ...
วันนี้วันอังคารหลังจากที่ให้ไอ้กายไปเมลล์บอกมิสเตอร์เชนเมื่อวานนี้ว่าผมต้องเข้าโรงพยาบาล คงไม่ได้คุยกับแกอยู่นาน ผมก็คิดเลยว่า แกอาจจะตัดขาดผมไปเลยก็ได้ ใครจะมาควงคนที่ ตาบอดล่ะ...ประมาณเที่ยงวันอังคารครับหลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว(อาการวันนี้ดีขึ้นกว่าวันแรกที่เข้ามาแล้วนะครับ)
ผมเห็นมิสเตอร์เชนเดินเข้ามาหาผม เฮ๊ย ตาขวาผมฝาดไปขนาดนั้นเชียวเหรอ หรือว่าผมฝันไป ....ผมขยี้ตา(ขาขวา) เออ ภาพจริง เสียงจริง ตอนนี้แกเดินเข้ามาอยู่ข้างเตียงผมแล้ว ไอ้กายตามหลังเดินตามหลังมา...
"เป็นไง บ้าง เด็กน้อยของผม" แกทักผมครั้งแรก ในห้องผู้ป่วยติดเชื้อมีผมนอนคนเดียว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องอายใคร... ไอ้กายมันเหมือนรู้แหละ มันเดินออกไปยืนคุยโทรศัพท์ข้างๆ ห้อง...
"ดีขึ้นแล้ว ครับ ผมบาดเจ็บที่ตา.. แล้วคุณมาได้ไงนี่ ."
"เมื่อวาน ผมเพิ่งกลับ จากเที่ยวที่ฮ่องกงกับครอบครัว กลับไปที่สิงคโปร์เปิดเมลล์ดู เห็น คุณกายบอกว่าคุณเข้าโรงพยาบาล ผมก็เลยร้อนใจบินมาเยี่ยมคุณในวันนี้ไง..นี่ของฝาก ผมซื้อมาจากฮ่องกง กะจะเอามาให้ตอนวาเลนไทน์" ผมอึ้งเลยที่แกทำแบบนี้กับผม...
"ขอบคุณครับ" ผมลากมิสเตอร์เชนมาคุยกันต่อข้างล่าง(ประมาณม้าหินอ่อนข้างๆ ตึกที่ผมอยู่นะ..) เพราะมีหลายสายตา เริ่มมองเข้ามาห้องที่ผมกับมิสเตอร์เชน คุยกันอยู่แล้ว ก็คุยกันเป็นภาษาอังกฤษแหละครับ...
"คุณไม่น่าลำบากมาเยี่ยมผมเลย"
"ทำไมล่ะ ผมอยากมา คุณไม่สบาย...ผมก็อยากมาให้กำลังใจ คุณเป็นคนที่ผมรัก" ผมอึ้งไปอีกแล้ว เรื่องแบบนี้ผมไม่สามารถจะไปห้ามแกได้ เรื่องของความรัก ผมก็เคยเป็นแบบนี้ด้วย ...
"ครับ ขอบคุณครับ"
"งี้วันวาเลนไทน์ผมก็คงไม่ได้มาหาคุณซินะ"
"ครับ ผมยังไม่แน่ใจเลยว่า จะออกจากโรงพยาบาลวันไหน อาจจะยาวถึงวันนั้นเลยก็ได้"
"ไม่เป็นไรหรอก เอาเป็นว่าผมมาหาคุณอีกที ก็คงชัมเมอร์ น่าจะวันที่สิบเมษายนนะ ไงเดี่ยวผม เมลล์มาบอกอีกที"
"ครับ"
"แล้วค่ารักษาพยาบาลล่ะ เอาที่ผมได้นะ"
"ผมเบิกได้ครับ อีกอย่างหนึ่ง เงินที่คุณให้ ผมยังไม่ได้ใช้เลย" ผมไม่อยากรบกวนแก ครับ เกรงใจแก
"ถ้าคุณมีปัญหาอะไรบอกผมนะ ผมพร้อมจะช่วยเหลือคุณ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
เราคุยหยอกเย้ากันเล่นอีกประมาณชั่วโมง (ผมไม่ได้บอกแกว่าตาซ้ายของผมผมอาจจะตาบอด เพราะ ผมยังต้องการเงินแกอยู่ ฮ่าฮ่า ยอมรับครับว่าผมเห็นแก่เงิน อีกอย่าง อาการตาบอดมันก็ไม่น่าจะมองเห็นจากภายนอกนี่ ...)แกต้องรีบกลับ เพราะจองไฟต์ไว้ตอนห้าโมง ผมบอกไอ้กายให้ไปส่งแก...
"กาย...มรึงไปส่ง แกหน่อยดิ เดี่ยกรูเลี้ยงมรึง 1 มื้อ"
"มรึงไม่ต้องบอก กรูก็จะไปส่งแกนน่ะ อย่าลืมนะเฟ๊ย กรูมาก่อนมรึง ฮ่าฮ่า" มันแหย่ผมเล่น....
"เออไปเถอะ แต่ไงขอบใจมากนะเฟีย"
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป อาการผมดีขึ้นมากแล้ว ผมก็แบบนี้แหละ แม้จะเจ็บป่วยไง ถ้าผมคิดว่าจะสู้และยิ่งได้กำลังจากเพื่อนๆ ที่มาเยี่ยมและญาติๆ ด้วยแล้ว ผมพร้อมที่จะสู้ ผมว่าน่ะ การที่คนเรามีกำลังใจดี มันเป็นตัวที่ทำให้เราชนะโรคภัยทีเกิดขึ้นในตัวเรานะ.....(ผมโทรบอกแม่ผมนะครับ แม่ผมแกจะรีบมาเฝ้าผมเลยในวันนั้นแต่ผมบอกว่าไม่ได้เป้นอะไรมากก็สงสารแก คนแก่ นั่งรถไปมามันค่อนข้างลำบากก็เลย บอกว่าอาการไม่หนักหนาเท่าไหร่)
หมอตรวจผมในเช้าวันหนึ่ง หลังจากผ่านมาได้ หนึ่งอาทิตย์แล้ว...
"อาการดีขึ้นมากแล้วนี่ "
"ครับ"
"ตาซ้ายคุณมองเห็นเหรอเปล่า"
"มองเห็นแล้วครับ แต่ไม่ชัด"
"มันก็แบบนี้แหละคุณต้องเปลี่ยนกระจกตา มันถึงจะมองชัด" ตอนนี้ตาช้ายผมมองเห็นแล้วครับ แต่จากที่มันสั้น 800 ตอนนี้มันสามารถมองเห็นได้ด้วยไม่ต้องใส่แว่นแล้ว แต่มันภาพที่มองผ่านตาซ้าย มันเหมือนมองผ่านไปในกระจก ภาพที่เห็นมันจะเป็นภาพเบลอๆ นิดหน่อย
"วันนี้คุณไปวัด ขนาดของตา นะ ที่ห้อง......รอคนบริจากจากสภากาชาด"
"ครับ"
"แต่หมอไม่รับรองนะ ว่าผ่าตัดครั้งแรกจะใช้ได้เลยเหรอเปล่า ถ้าครั้งแรกไม่ได้ ก็ต้องมีผ่าตัดครั้งที่สองครั้งที่ สามตามมา"
"ครับ" ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
อาการตาซ้ายของผมก็อย่างที่หมอบอก ผมยังปรับสภาพที่มองพร้อมกันสองข้างไม่ได้ ภาพมันเหมือนซ้อนๆ กัน น่ะ คือ ตาแต่ ละตา มองเห็นในลักษณะตาใคร ตามันแหละ ไม่แมท กัน...แต่มันไม่บอดเป็นอันว่าใช้ได้แล้วครับ หมอบอกว่าอาการนี้เดี่ยวร่างกายมันปรับของมันเอง แต่คงต้องใช้ระยะเวลาหน่อย...
สามอาทิตย์ผ่านไปแล้ว อาการผมดีขึ้นเป็นลำดับ ผมยังต้องตรวจอาการทุกวัน หมอตรวจก็คนเดิม หมอหญิง ที่ผมว่าน่ารักน่ารัก...เฮ้อตอนนี้ผมเบื่อที่จะนอนแล้วครับ คือกลางวันก็นอน กลางคืนก็นอน ผมยังอยุ่ในห้องติดเชื้อ สามอาทิตย์นี้ไม่มีคนมานอนเป็นเพื่อนเตียงข้างๆ เลยแฮะ มีแต่ เตียงข้างนอก สับเปลี่ยนเวียนเข้าออกของคนไข้ที่เกี่ยวกับโรคตา...ส่วนผมนอนคนเดียว เหงาจริงๆ...
วันจันทร์ของอาทิตย์ที่สี่ หมอบอกว่าให้ผมกลับบ้านได้แล้ว...อาการของผมตอนนี้ตาซ้ายเกือบเป็นปกติแล้ว แต่มองเห็นไม่ค่อยชัด เหมือนมันมีหมอกๆ บางๆ มากั้น แต่ตอนนี้มันไม่สั้นแปดร้อยแล้ว คือมันเป็นคล้ายๆ ที่มองเห็ได้โดยไม่ต้องใส่แว่น หมอจัดยา ให้น้ำตาเทียมมาหยอดตอนที่รู้สึกว่าตามันแห้งหรือแดง สำหรับหยอดตาซ้ายเพราะตาซ้ายผมโดนยาฆ่าเชื้อมาเยอะ เลยทำให้แห้ง แก้โดยต้องหยอดน้ำตาเทียม อีกอย่างหมอให้ผมทนรับสภาพที่ต้องปรับเพื่อให้ตาสองข้างปรับโฟกัสให้แมทกัน มันจะยากมากๆ เวลาเดินขึ้นบรรได หรือทางต่างระดับอะไรแบบนี้แหละ และให้ผมหลีกจากการมองแสงที่จ้า เช่นไฟหน้ารถ แบบนี้ หมอออกรับรองให้ผมสามารถพักผ่อนได้ออกไปอีกหนึ่งอาทิตย์ และให้ผมมาตรวจอาการแทรกซ้อน อีก เดือนละสองครั้ง......
หลังจากออกโรงพยาบาลแล้วผม ขอพักฟื้นที่บ้านที่ปากเกร็ด บ้านลุงคงไม่ไหวน่ะ เสียงดัง ผมอยากพักผ่อนจริงๆ.... ไม่มีใครดูก็ไม่เป็นไร มีไอ้เอสไอ้โจ้ อยุ่ใกล้ๆ ต้องการอะไรก็ขอมันมาทำให้ก็ได้ (ไอ้แจ๊คบัดดี้ผม มันไม่ค่อยอยู่ห้อง นานๆ มาสักทีหนึ่ง มันติดแฟนก็แบบนี้แหละ อีกอย่างผมไม่อยากจะกวนมันเท่าไหร่)
ช่วงที่เข้าโรงพยาบาลช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมท้อมากๆเลย ผมว่าทุกคนแหละจากคนที่เคยดีๆ ทุกคนที่เคยมีอะไรครบสามสิบสองประการ และมาวันหนึ่ง สิ่งที่เคยมีเหล่านั้นมันหายหรือพิการไป มันก็ต้องใช้เวลาทำใจอยู่เหมือนกัน ทำใจที่จะยอมรับสิ่งจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ยอมรับว่าเราเจอกับสภาพแบบนี้ต่อไป....เพราะฉะนั้นผมว่ากำลังใจสำคัญที่สุด ....
-
เสือไบ:the series (ตอน 68)
วันแรกที่พักฟื้น ก็วันออกจาโรงพยาบาลนั้นแหละ เฮ้อ เบื่อๆ อยากๆ อีกแล้วผม อาการ อยากเที่ยว มันเริ่มสำแดงออกมาเลยแฮะ อยู่โรงพยาบาล สามอาทิตย์ ไม่ได้ดื่มเหล้า ไม่ได้เห็นแสงสี เลย...ผมห้ามใจไว้ไม่ไหวแล้วครับ ผมเลยหาเรื่องโทรไปหาไอ้เอส...
"เอส ว่างเปล่า ไปเที่ยวร้านเจ๊จูกัน"
"โห อะไรพี่นุ่ม... เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลวันนี้นะ"
"ก็กรูเหงานี่ อยู่โรงบาล นั่งๆ นอนๆ นี่จำแสงสี่ลีลาท่าเต้นไม่ได้แล้ว ไปนะ "
"ไปก็ไป พี่จะไปไงล่ะ"
"มรึงโบกแท๊กซี่ที่หน้า....แวะมารับกรูด้วย"
"ครับ พี่" หลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงไอ้เอส ไอ้โจ้ และบรรดารุ่นน้องอีกสามคนก็นั่งแท๊กซี่มากัน โห ท่าทางจะขนมาถล่มกระเป๋าผมโดยเฉพาะนะนี่...
บรรยากาศในร้านก็เหมือนเดิมครับ มี แสงสีเสียง และก็เหล้า โห สงสัยเห็นผมอดอยากมาเกือบสามอาทิตย์เต็มไอ้พวกนี้มันเลยยกแก้วชนผมเอาชนผมเอา... แทบจะทุกครั้งที่จบเพลง ก็อย่างที่บอกแหละครับ พวกผมกับรุ่นน้องเวลาจะชนแก้วกันต้องยกหมดแก้ว...แต่เวลานี้ มันสลบคาโต๊ะกันเป็นแถวแล้ว...ฮ่าฮ่า ริจะมาชนกับขุนรินสุราพ่าย มันเลยเป็นศพอย่างที่เห็นแหละ..
ตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว รุ่นน้องที่พามาด้วย สามคน หลับอ๊วกคาโต๊ะกันเป็นแถวแล้วครับเหลือผม ไอ้เอส ไอ้โจ้...เฮ้อ จะปล่อยมันไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ มันคงเป็นที่รำคาญลูกกะตาของโต๊ะข้างๆ
"เดี่ยวน้องกับโจ้ไปส่ง สามตัวนี่กลับหอก่อนนะ ดูดิ อายโต๊ะข้างเค้า แล้วน้องจะกลับมากินต่อนะพี่"
"อือ รีบๆ ล่ะกัน"
หลังจากพวกผมสามคนช่วยหามซากศพขึ้นรถแท๊กซี่กับหอ ผมก็นั่งที่โต๊ะคนเดียว ตาซ้ายผมตอนนี้เจอกับแสงสีแว๊บๆ กับควันบุหรี่ในร้าน ผมเริ่มแสบตาแล้ว เฮ้อ ไม่น่ามาเลย...แต่ทำไงล่ะความอยากในตัวผมมันเรียกร้องนี่...ฮ่าฮ่า..
นั่งได้สักพัก ภาพที่ผมต้องนอนโรงพยาบาล ภาพที่ผมตาบอด มันลอยมาวนเวียนผมอีกแล้ว ผมเหมือนตกหลุมแล้วมีคนมาช่วย น้ำตาของผมไหลออกมา มันไหลออกมาได้ไงไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งข้างๆ เอ๋ใครหว่า....
"เพื่อนไปไหนหมดล่ะคะ เมื่อกี๊เห็นนั่งกันตั้งเยอะ" ผมมองไปตามเสียงที่ถาม เป็นผู้หญิงคนหนึ่งวัยน่าจะแก่กว่าผมประมาณสิบปี ผิวขาว ผมยาวหยิก...
"กลับไปส่งรุ่นน้องครับ เมากันเละ" ผมบอกไปงั้นแหละ...ตอนนี้น้ำตายังไหลๆ อยู่...
"อ้าวแล้วนี่ร้องไห้ทำไมล่ะคะ หรือว่าเพื่อนๆ ทิ้งไป เลยร้องไห้"
"เปล่าครับพี่...ผมกำลังคิดถึงเรื่องกลุ้มใจเรื่องราวที่ผ่านมา" แกยื่นผ้าเช็ดหน้า สีขาว มีรูปดอกไม้ด้วยครับเท่าที่เห็น
"เช็ดน้ำตาก่อน นะ เป็นผู้ชายร้องไห้แบบนี้ไม่ดี" ก็จริงๆ แฮะ ต่อมน้ำตาของผมมันคอยแตกอยู่เรื่อยเลย แต่เฉพาะข้างขวานะ ข้างซ้ายไม่ค่อยมีน้ำตา .. ผมเอาผ้าผืนนั้นมาเช็ดน้ำตาจริงๆ...
"มีอะไรระบายให้พี่ ฟังได้นะคะ พี่ชื่อนก เป็นเพื่อนกับพี่จูเจ้าของร้าน พี่เห็นเรามากินบ่อยนะ" แปลกแฮะทำไมผมไม่ค่อยสนใจแกเลย จำไมได้ว่าเคยเจอแกบ้างเหรอเปล่า..
"พี่อยากฟังจริงเหรอครับ" ผมถามย้ำตอนนี้ไม่มีอะไรทำ รอพวกไอ้เอส ไอ้โจ้ มันไปนานแล้ว...
"เอาดิ คะ บางครั้งคนเรา ก็ต้องการระบายไอ้ที่เก็บไว้อกมาบ้างเหมือนกัน แล้ว เราชื่ออะไรล่ะคะ"
"ชื่อเอก ครับ" แล้วหลังจากนั้นผมก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้แกฟัง เฉพาะตอนที่เกิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับตา ก็ตอนไปอยู่โรงพยาบาลอะไรแบบนี้แหละ....
"ไม่เป็นไรนะเอก มันก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้เอกก็ไม่ได้ตาบอดแล้วนี่ รอผ่าตัด ผ่ามาตามันก็ดีเหมือนเดิมแหละ" แกเอามือข้างขวาของแกจับมือผม.... ตอนนั้นผมรู้สึกอบอุ่นไงไม่รู้...ผมมองตาแก
"ขอบคุณครับพี่ ที่เป็นกำลังใจให้ผม"
"ไม่เป็นไรจ้า แล้วเอกอยู่แถวไหนล่ะ"
"ผมอยู่ที่....." ผมบอกสถานที่ไป...
"อ้าว พี่ก็อยู่ข้างในนั่น ตรง..." อ้าว มันใกล้บ้านพี่พัน เก่านี่หว่ะ ห่างกันแค่ สี่หลังเอง....
"พี่เคยเห็นเรา ไปแถวนั้นบ่อยๆ ใช่เปล่า" อาแน่ แอบดูผมอีก...
"ครับ ผมไปหาเพื่อนรุ่นพี่ ครับ"
เราคุยกันอย่างออกน้ำออกรส ไม่น่าเชื่อว่าผมกับพี่นกเพิ่งจะคุยกันเป็นครั้งแรกแต่ เราสองคนเหมือนสนิทกันมานาน เฮ้อ แกน้ำใจดีก็แบบนี้..ผมรอพวกไอ้เอส ไอ้โจ้เกือบตีสองครึ่ง ...
"ขอโทษ พี่นุ่ม ตอนน้องพาไอ้พวกเปรตกลับหอ มันอ๊วกใส่รถ แท๊กซี่มันก็เลยให้ไปล้างรถกับมันด้วย"
"อ้าว เวน สมน้ำหน้า...ดันลากพวกมันมาด้วย.... กลับเลยล่ะกัน กรูแสบตามากเลยหว่ะ."
"ครับพี่"
ผมเดินไปลาพี่นก หลังจากนั้นพวกผมกลับกัน เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักแก ตอนนั้นผมเฉยๆ นะ ก็แค่ คนเข้ามาคุย คุยเสร็จกลับแล้วต่างคนต่างเป็นคนอื่น...
หลังจากวันนั้นผมนอนพักฟื้น.... นั่งๆ นอนๆ อยากกินอะไรก็ลงไปซื้อ ตอนลงบันไดนี่ ต้องเล็งให้ดีๆ เดี่ยวจะตกบันไดเอา.....ถ้าไม่งั้นก็ต้องปิดตาข้างไหนข้างหนึ่ง (ผมไปตัดแว่นตามาแล้วนะครับ ข้างซ้าย ปกติ ข้างขวา สั้น แปดร้อย ตัวแว่นมันจะพิกลๆ ไงไม่รู้ เลนซ์ข้างซ้ายบางเฉียบ เลนซ์ข้างหวานหนา)
ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมเอื้อมารับเบอร์แปลกๆ แฮะ.
"สวัดดีครับ"
"เอกเหรอคะ พี่นกเอง"
"เอ พี่นกไหนเหรอครับ" นึกไม่ออกจริงๆ ...อาจจะเพราะวันนั้นผมเมาด้วย
"คนที่เจอ กับเอก ที่ร้านพี่จูไง คนที่เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาเอกไง" ผมนึกออกทันทีเลยน่ะ มันเป็นเรื่องน่าอายไงไม่รู้ร้องไห้ให้คนที่ไม่รู้จัก....
"ครับ พี่นกน่ะเอง สบายเหรอพี่"
"สบายดี แล้วเอกเป็นไงบ้างล่ะจ๊ะ ตาเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี ครับว่าแต่พี่นกมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ หรือว่าคิดถึงผมครับ" อ้าวไปแซวแกอีกผม...
"ไม่มีหรอกจ้า เป็นห่วงเอกก็เลย โทรหา ว่าแต่คืนนี้ไปไหนเหรอเปล่าจ๊ะ ถ้าไม่มีที่ไปมานั่งกินเหล้ากับพี่ก็ได้นะจ๊ะ ร้านจู พี่ก็นั่งกินคนเดียว เดี่ยวพี่เลี้ยงเอง"
"ครับ ไปพี่ ตกลงพี่จะมาที่ร้านกี่โมงครับ เดี่ยวผมไปหา" อาแน่เอาเหล้ามาล่อแบบนี้ผมเหรอจะไม่ไป...
"พี่เลิกงานหกโมง คงไปถึงร้านพี่จู ถึงตอนทุ่มครึ่งแหละ เอางี้สองทุ่มเจอกันนะจ๊ะ"
"ครับ พี่" ผมไม่รู้ทำไมผมถึงรับปากพี่นกไป .....ผมยังจำความอบอุ่นตอนที่คุยกับแกได้น่ะ เฮ้อ หรือว่าเวลาคนเจออะไรร้ายๆ เข้ามาในชีวิต ต้องการคนปลอบใจ คนดูแลเอาใจใส่แบบนี้เสมอน่ะ....
ผมมาถึงที่ร้านพี่จูสองทุ่มกว่าๆ ครับ(ตอนนี้ยังแสบตาเหมือนเดิมนะครับ ตอนโดนแสง และผมยังต้องใส่แว่นตาอยู่) มองทะลุกระจกเข้าไปในร้าน อ้าว พี่นกมาแล้ว แกกำลังคุยกับพี่จูอยู่...
"อ้าวเอก มานั่งนี่ดิ" พี่จูเรียกผม ผมว่าแกต้องเตี๊ยมอะไรกับพี่นกแน่เลย เบอร์ผมที่พี่นกโทรหาผมแกก็ให้พี่นกไป..
"ทำอะไรกันอยู่ล่ะพี่"
"กำลังจะดูดวงให้นกน่ะ...เอกสนเหรอเปล่า"
"เอก ลองดูดิ พี่จูแก เป็นหมอดูน่ะ" พี่นกคะยั้นคะยอผมครับ
"ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้ แต่ดูหน่อยก็ดีฆ่าเวลา นี่สองทุ่มอยู่เลย" ก็อย่างที่บอกผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องการดูดวงอยู่แล้ว ผมว่าชีวิตคนเรามันอยู่ที่ตัวเราเอง ดวงหรือโชคชะตา มันแค่เป็นส่วนเล็กๆ แค่นั้น อาจจะมีเปอร์เซนต์มากำหนดชีวิตเราบ้าง แต่ผมว่ามันน้อยมากๆ ก็คงคล้ายๆ กับ ถ้าเราเดิน อยู่ข้างถนน เราอยากจะโดนรถชน ก็ลงเดินไปที่กลางถนนดิ รับรองโดนชนแน่เลย ส่วนที่ผมว่า ดวงชะตาเล็กน้อย ก็คือ เราเดินอยู่ดีๆ อาจจะมีรถวิ่งเสียหลักมาชนเราไง.......
การดูดวงด้วยไพ่ป๊อกเริ่มต้นขึ้นแล้ว พี่จูเลือกใบแรก คือเป็นสัญลักษณ์ของผม ประมาณแจ๊คข้าวหลามตัด แกบอกว่าไพ่ใบนี้ แทนผม หนุ่มผิวขาว ผอม.....แกให้ผมสับตามอายุ และอธิฐานด้วย แกให้ผมดึงไพ่ใบหนึ่งมาปิด ตรงแจ๊คข้าวหลามตัด แล้วแกก็เรียงไพ่ เป็นวงๆ (ผมอธิบายไม่ค่อยถูกนะครับ เพราะไม่ถนัดในการดูดวง) เหลือ หกใบสุดท้าย แกให้เอาออกสามใบ และเหลือไว้ในมือสามใบ... ผมกับพี่นกนั่งดูด้วยความสงบ..
"ไพ่เอกมันแปลกๆ แฮะ เรื่องหน้าที่การงานจะดีตลอด มีการเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อย กับ ผู้ชายสูงอายุ ผิวขาวคนนี้ ฐานะ การเงิน จะดีอยู่ช่วงหนึ่ง และจะตกต่ำ ลง แต่คงอีกนาน คงอายุหลัง สามสิบห้า เรื่องความรัก มีผู้หญิงคนนี้มาสนใจ แต่ เอกไม่ได้สนใจ เพียงแต่ คบๆ ดูเท่านั้น เพราะมี ผู้ชายสูงอายุ คนนี้ คอยดูอยู่ และก็มี เด็กชายผิวดำคนนี้มาเกี่ยวข้องในชีวิต ต่อจากผู้หญิงคนนี้ ชีวิต ปั้นปลายจะเดียวดาย ไร้คู่ครอง..."
แกอธิบาย อย่างคล่องแคล่ว ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่มันก็แค่ การเรียงไพ่แล้ววิเคราะห์ตามนั้น
ต่อไปเป็นตาพี่นกแล้ว...ฮ่าฮ่า ไพ่ใบแรกของแกก็คือ แหม่มข้าวหลามตัด...แกสับไพ่ตามอายุ ผมกำลังมองๆ นับตามแกอยู่ ฮ่าฮ่า แต่เหมือนแกจะรู้น่ะ เลยหลบๆ การสับหน่อย แล้วพี่จูก็ให้พี่นกเลือก มาหนึ่งใบ มาปิดหน้าแหม่มข้าวหลามตัด แล้วแกก็เริ่มไพ่เป็นวงๆ เหลือ หกใบ แกให้พี่นกเลือก ไว้สามใบแล้วก็ทิ้งสามใบ....
"ไพ่นก เรียบๆ นะ ชีวิต ไม่ค่อยหวือหวา เท่าไหร่ จะมีเรื่องเสียใจในอนาคตอันใกล้นี้ จาก หนุ่มแจ๊คแดงข้าวหลามตัด แต่ไม่ต้องกลัวจะมี หนุ่มคิงโพธิ์ดำคนนี้มาคอยดูแล เรื่องเงิน อยู่ในขั้นปานกลางๆ หน้าที่การงาน เรียบๆ อนาคตปั้นปลาย มีหนุ่มคิงโพธิ์ดำคนนี้เป็นคู่แท้ "
แหม ถ้าเป็นไปตามไพ่ที่พี่จูดูพี่นกน่าจะมีครอบครัวที่มีความสุขนะ มีคนคอยดูแลเฮ้อ อิจฉาจัง......
หลังจากดูดวงเสร็จพี่จูก็ขอตัวไปดูแลหลังร้าน.....ผมนั่งมองตาพี่นก....
"เอก คะตาเป็นไงบ้างล่ะ"
"ค่อยดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วครับ พี่นกทำงานแถวไหนครับ" ผมเห็นแกโต๊ะแกมีแฟ้มงานมาด้วย และที่สำคัญแกแต่งชุดทำงานมาด้วย
"แถวทองหล่อเอก ไมจะไปรับพี่เหรอจ๊ะ" อ้าวเวนแล้ว ผมยังไม่เคยคิดเลยนะนี่....
"ฮ่าฮ่า เปล่าครับ พี่ ..."
"แล้วรู้สึกดีขึ้น ยังล่ะคะ เอก"
"ดีแล้วครับ ได้พี่นกคอยปลอบใจวันนั้น ผมมีแรงฮึดมากขึ้นครับพี่" เฮ้อ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมตัวเองติดประจบมาจากมิสเตอร์เชนก็ไม่รู้...
"แหม เอก ก็" แกทำหน้าเขินๆ
และแล้วผมกับแกก็นั่งกินเหล้าฟังเพลงกันออกรส พี่นกแกดูอบอุ่น คุยตลก แกชอบเล่าเรื่องต่างๆ ให้ผมฟัง เรื่องไปซื้อของ ดูหนัง เรื่องคนมาจีบแก ฯลฯ....
"เอกเคยประทับใจใครตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นบ้างเหรอเปล่า ประทับใจทั้งๆ ที่เราไม่รู้จักเค้า"
"แบบ รักแรกพบอะไรแบบนั้นเหรอครับ พี่"
"ก็ประมาณนั้นแหละ"
"ไม่ครับ" ความจริงน่ะมี แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชาย ลองผมบอกไปซิว่าเคยประทับใจผู้ชายคนนั้นคนนี้มีหวังแกจะหาว่าผมเป็นเกย์แหงๆ.....
"แต่พี่เคยน่ะ เจอเขาครั้งแรกประมาณปีแล้วน่ะ ที่นี่แหละ ตอนที่มีคอนเสิร์ตสุเมธแอนด์เดอะปั๋ง" อ้าววันนั้นผมก็มาด้วยนี่หว่ะ....
"ครับ พี่แล้วไงต่อล่ะครับ"
"พี่ ก็เฝ้ามองเขา มาเรื่อยๆ นะ แม้ไม่ได้คุย ไม่ได้รู้จักกัน แต่พี่ก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เจอเขา" แปลว่าคนนี้เขามาบ่อยๆล่ะซิ พี่นกถึงบอกว่า รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เจอเค้า...
"ครับ พี่"
"แล้ววันหนึ่งพี่อดใจไม่ไหวน่ะ วันนั้นเห็นเขานั่งคนเดียวพี่ก็เลยเข้าไปทัก"
"โห พี่ แล้วเขาไม่ตกใจเหรอพี่ แล้วพี่นกบอกเขาว่าไงล่ะ"
"พี่ก็บอกว่า ขอนั่งด้วยคน แล้วก็คุยกับเขาไป ดูเหมือนวันนั้นเขาจะมีเรื่องกลุ้มใจด้วยล่ะ" ผมฟังพี่นกเล่าด้วยความสนใจครับ....
"เฮ้อ ดีจัง แล้วหลังจากที่ได้คุยแล้วพี่ชอบเขาเหรอเปล่าครับ"
"ชอบมาก เลยน่ะ มันเหมือนอะไรที่พี่รอมานาน" แกทำหน้าฝันหวาน
"พรหมลิขิตว่างั้นเถอะ" ผมต่อให้...ผมไม่เชื่อแบบนี้อยู่แล้ว...
"ฮิฮิ ไม่แน่นะ ว่าชาติก่อน พี่กับเค้า อาจจะเป็นแฟนกันก็ได้"
"โห อะไร ขนาดนั้นเชียวเหรอพี่"
"พี่พูดเล่นน่ะ แต่ไม่แน่นะ อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ได้ ใครจะไปรู้"
"ครับ"
"วันนี้เค้าก็มาที่นี่ด้วยนะ" ตอนนี้คนเริ่มเต็มร้านแล้ว ครับ คนไหนนี่ ผมอยากรู้เสป็คของพี่นกจัง....
"คนไหนล่ะพี่ แล้ววันนี้พี่ไม่ไปคุยกับเค้าเหรอ" ผมมองไปทั่วๆ ร้าน ส่วนใหญ่ก็จะมีแต่เด็กรุ่นๆ เดียวกับผมแฮะ..
"เอกอยากรู้จริงเหรอ"
"ครับ" ผมพยักหน้า....
"คนนี้ไง" แกชี้มาที่ผม อ้าวเวน แกหมายถึงผมเองเหรอนี่ ....โหผมจะตลกดีเหรอเปล่านี่ ทีแรกขำๆ นึกว่าแกจะอำๆ ผมเล่นครับ แต่น้ำเสียง แววตา อารมณ์แก ทำให้รู้สึกว่าแกพูดจริง
ผมมาร้านนี้ก็หลายครั้งแต่ผมไม่เคยสนใจแกเลยนะก็ผู้หญิงมาเที่ยวที่นี่เป็นร้อย จะให้สนใจได้ไงล่ะ ผมไม่ได้ขี้หลีหรือ หน้าม่อ นี่... แต่ไม่รู้สิ ผมอาจจะไม่ค่อยชอบมองผู้หญิงก็ได้ แต่บางครั้งก็มองนะ มองผ่านๆ ไม่ได้สนใจหรือจดจำอะไร...
นี่คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของผมกับพี่นก....ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยดี ความสัมพันธ์ที่ผมไม่เคยรู้เลยว่า ผมจะอยู่ในสายตาแกตลอดเวลาที่ผมมาเที่ยวที่นี่.....ผมไม่อยากบอกเลย ว่าเริ่มต้นดีๆ แบบนี้แต่มันจบแบบเลวร้ายสุดๆ เลย......
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าคุณเอกใช้ชีวิตคุ้มค่าดีอ่ะ ตลอดทางเดินชีวิตมีเรื่องราวเข้ามาตลอดทั้งดีและร้าย :m13: ชอบๆ ลุ้นๆ แล้วพี่นก นี่เป็น No. ต่อไป ปะเนี่ย รอลุ้น :m4:
-
ยังอ่านไปได้ไม่กี่ตอนเอง (เยอะจริงๆๆๆ) :m23: เลยมาเม้นให้กำลังใจก่อน แล้วจะตามอ่านให้ทันนะครับ :m19:
-
...........ดีนะที่ตาไม่เป็นไร...... :a11: :a11:
...........แต่มี No. ใหม่เข้ามาอีกแล้วดิ......... :a6: :a6:
-
มันจะจบลงยังไงนะกะพี่นกเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
-
แล้วตอนนี้มันมีกี่ No. แล้วเนี่ย เริ่มงงแล้วอ่ะ
อ่านแล้วตกใจ :a5: โห ออกมาวันแรกยังกล้าเที่ยว อิอิ คนเรา
-
ตั้งแต่วันจัน่ทร์นี้เป็นต้นไป เสือไบ:the series จะมีวันละตอนนะครับ....ลงมากไปไม่ได้ทำให้มิตรรักนักอ่านผมเครียดได้..ฮ่าฮ่า..
-
วันละ 2 ตอนก็กำลังพอดีอยู่แล้วอ่ะ ตอนเดียวน้อยไปนะ 2 ตอนนั้นแหละเหมาะสมสุด ไม่มีใครเครียดซะหน่อย :a9: :a1:
-
รู้สึกว่า...พี่เจอเรื่องอะไรมามากมายจังเลย :เฮ้อ:
-
ขอวันละ 2 ตอนไม่ได้เหรอ :m13: :m13:
-
แต่อย่าหายไปไหนนะ :m13: :m13:
หอบครับ เพิ่งกวดมาทัน :try2: :try2:
-
เสือไบ:the series (ตอน 69)
วันนี้วันแห่งความรัก....ผมต้องไปส่งเมลล์ให้มิสเตอร์เชน หลังจากออกจากโรงพยาบาลมานี่ผมยังไม่ได้เมลล์คุยกับแกเลยนะ... กะวันนี้จะไปส่งข้อความหวานๆ ให้มันเข้าเทศกลาลแห่งความรักซะหน่อย ผมไปเล่นเนทร้านคอมที่ปากเกร็ดตรงเมเจอร์ฮอลลีวู๊ด....
ถึง ที่รักของผม...
วันนี้วันวาเลนท์ไทน์ ผมคิดถึงคุณจังเลย คิดถึงสุดหัวใจ... ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ กำลังพักฟื้นที่บ้านพัก คาดว่าอีกไม่นานทุกอย่างคงกลับมาเหมือนเดิม คุณคิดถึงผมบ้างเหรอเปล่า รู้เปล่า ผมเฝ้านับวันนับเดือนที่จะได้เจอคุณอีกครั้งตอนเดือนเมษายน ...อยู่ที่โน่นอย่าทำงานหนักมากนะครับ พักผ่อนบ้าง และที่สำคัญ คิดถึงผมด้วย.....วันนี้คุณไปฉลองกับใครครับ....ฉลองกับใครก็ได้นะครับ แต่ขอให้คิดถึงผมบ้างนะ...มีความสุขในวันวาเลนไทน์นะครับ
มิสเตอร์เอก เด็กน้อยของคุณ......
(ที่เห็นภาษามันแปร่งๆ เพราะผมแปลมาจากภาษาอังกฤษ)
ส่งเมลล์เสร็จแล้วก็ไม่มีอะไรทำหรอก เดินเตร่ๆ แถวหน้าเมเจอร์ก่อนล่ะกันกลับบ้านก็นอน กับนอน ตรงหน้าเมเจอร์จะมีประมาณร้านขายของต่างๆ คล้ายๆ ตลาดนัดทั่วๆไปแหละ วันนี้ของที่ขายจะเป็นพวกดอกกุหลาย สีต่างๆ ทั้งกุหลาบจริง และกุหลาบประดิษฐ์ มีพวกตุ๊กตา ของขวัญสีแดงๆ หรือ ไดอารี่ สติเกอร์ ช๊อคโกแลคก็มี....
ผมเดินดูของ เดินไปเกือบชั่วโมงแหละ เจอดอกกุหลาบประดิษฐ์สีแดงปักไว้ในกระถางเล็กๆ ห่อด้วยพลาสติก มีโบว์สีแดงผูกไว้บนปากถุง มีการ์ดเล็กๆ ห้อยด้วย... ผมเห็นแล้วชอบเลย เลยซื้อหนึ่งชิ้น ไม่ได้กะจะให้ใครหรอกนะครับ ถือเอาไว้โก้ๆ ใครเห็นเค้าก็จะได้คิดว่า อะแน่ แฟนให้มาล่ะซิ....ฮ่าฮ่า..
ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้น อ้าวพี่นกโทรมา.....
"สวัดดีครับ พี่นก คืนนี้ไปฉลองกับแฟนที่ไหนล่ะนี่" ฮ่าฮ่า ตอนนี้ผมค่อนข้างสนิทกับแกไปแล้ว เจอกันแค่ สามครั้งก็จริง แต่ผมกับแกคุยโทรศัพท์กันแทบทุกวัน....
"บ้าเหรอเอก พี่โสด จ้า นั่งๆ เหงาๆ อยู่นี่แหละ ร้านพี่จู เอกล่ะ ไปกินกับแฟนที่ไหนล่ะจ๊ะ"
"เปล่าหรอก พี่ อย่างผมผู้หญิงที่ไหนจะมาจีบล่ะ....คนตาไม่สมประกอบอย่างผมล่ะ...ตอนนี้ผมมาเดินที่ ปากเกร็ดครับ"
"เอาอีกแล้วนะเอก อย่าพูดอย่างนี้ เอกเป็นผู้ชาย ลำบากเรื่องตาแค่นี้นิดหน่อยเอง คนอื่นที่เค้ายังเป็นมากกว่าเอก เค้ายังไม่ท้อแท้ในชีวิตเลย" นั่นดิ พี่นกทำให้ผมคิดได้อีกแล้ว...มีบางคนเค้าเป็นมากกว่าผมซะอีก....ผมเป็นแค่นี้ทำเหมือนจะเป็นจะตาย....
"เอกมานั่งดื่มกับพี่ซิ พี่นั่งคนเดียว มานะจ๊ะเอก " อ้าววางสายไปซะแล้ว ....เฮ้อไปก็ไป กำลังเบื่อๆ เหงาๆ นอนอยู่บ้านภาพเก่าๆในอดีตมันต้องคอยมาหลอกหลอนแน่แท้....
สามสิบนาทีหลังจากวางสายจากพี่นกแล้วผมก็มาถึงร้าน มือผมยังถือกระถางดอกกุหลาบสีแดงที่ห่อไว้ในถุงพลาสติกมีการ์ดห้อยอยู่ด้วย.....ผมมองจากกระจกเข้าไปในร้านอ้าวพี่นกนั่งอยู่ที่เดิมอีกแล้ว ผมมองเข้าไปก็เจอแกเลย ฮ่าฮ่า...
"สวัดดีครับ มานานแล้วเหรอพี่" ผมยกมือไหว้แก แหม ประจบเอาใจแกไว้ก่อนจะได้ไม่ต้องจ่ายตังส์.....
"เอ๊ย เอก ไม่ต้องยกมือไหว้พี่หรอก พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้น" พี่นกแกหน้ามุ่ยๆน่ะ ที่ผมยกมือไหว้แก...
"นี่พี่ให้" โห แกเอาดอกกุหลาบสีแดงยื่นให้ผมครับ สองดอก ....ฮ่าฮ่า ผมได้ดอกไม้แล้ววันนี้....
"ขอบคุณครับ"
"อ้าวแล้ว ใครให้ของขวัญมาล่ะนั่น" แกสงสัยครับ ก็ผมถือมันมาโทงๆ แบบนี้...
"ไม่มีใครให้หรอกพี่ ผมเอามาให้พี่" แหลอีกแล้ว....ผม...ฮ่าฮ่า อารมณ์มันพาไป....
"โห น่ารักดีน่ะเอก พี่ชอบ อ้าว การ์ดนี่ยังไม่ได้เขียนนี่จ๊ะ"
"ผมกะจะมาเขียนที่นี่แหละครับ เขียนสดๆ ให้พี่นกเลย เดี่ยวนะพี่ ผมไปขอยืมปากกาที่เค้าเตอร์ก่อน" ผมลุกไปขอยืมปากกาดีเจที่เค้าเตอร์...จะเขียนว่าไงดีนะ....เอาแบบนี้ล่ะกัน...
for พี่นก ผู้หญิงที่น่ารักของผม... จากเด็กน้อย ที่เคยใช้ผ้าเช็ดหน้าของพี่ซับน้ำตา
แกเห็นข้อความที่ผมเขียนแกยิ้มขำๆ เฮ้อ ก็ผมไม่เคยนี่หว่า....
"วันนี้พี่เลี้ยงเอกล่ะกัน"
"ครับ ได้ครับ" แหมไม่ขัดอยู่แล้ว เราคุยกันอย่างสนุกสนาน หยอกล้อกันเล่น เหมือนหนุ่มจีบสาว สาวจีบหนุ่ม ผมชักเริ่มชอบรสชาดแบบนี้เล้วแฮะ....
"ขอโทษครับ นก ขอผมนั่งด้วยคนได้เปล่า" พี่นกหันมามองผมเหมือนขอคำตอบ....
"นั่งด้วยกันดิครับ นั่งกันหลายๆ คนสนุกดี พี่....." ผมต้องเป็นคนชวนก่อน
"พี่ชื่อดำ ครับ เพื่อนของนก.." อ๋อ สงสัยพี่ดำคนที่พี่นกชอบเม้าท์ว่ามาจีบแก...
"พี่ดำนี่เอง พี่นก พูดถึงพี่ประจำแหละครับ ผมเอกนะพี่ รุ่นน้องพี่นก..." แหลอีกแล้ว....แต่ใต้โต๊ะพี่นกหยิกขาผมน่ะ
"แล้วนกเค้าพูด ถึงพี่ว่าไงบ้างล่ะ อานก เราให้เธอ" พี่ดำยื่นกล่อง ผมคิดว่าน่าจะเป็นกล่องช็อกโกแล๊คนะ กล่องมันคุ้นๆ
พี่ดำอายุก็น่าจะประมาณพี่นก รูปร่างท้วมๆ คล้ำ ทำงานประมาณผู้รับเหมานี่และ นี่พี่นกเล่าให้ฟังนะครับ..แหมให้ช็อคโกแลคกับสาวต่อหน้าผมเลยแฮะ สาวคนนี้เค้ากำลังจีบผมอยู่นะ..... ฮ่าฮ่า....
"ก็พูดว่า พี่ดำเป็นคนดี นิสัยดีไงครับ" คราวนี้มือของพี่นกใต้โต๊ะ หยิกผมแรงขึ้น ไม่ไหวแล้ว ขืนผมนั่งอยู่ต่อไปมีหวังขาลาย...
"เหรอ นก ไปเล่าอะไรให้เอกฟังนี่" แกหัวเราะขำๆ คงอายล่ะซิ แต่แกจะรู้มั๊ยนี่ ว่าพี่นกที่แกกำลังจีบอยู่น่ะ เค้ากำลังจีบผมเหมือนกัน....จากความรู้สึกนะครับ...
ตื๋ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง ไอ้กายโทรมานี่หว่ะ...
"พี่ดำ พี่นก เพื่อนผมโทรมาเดี่ยวผมขอไปคุยโทรศัพท์ หน่อยนะครับ" แล้วผมก็เดินออกมาด้านนอกตรงถนน...ดีเหมือนกันจะได้ปล่อยๆ ให้เค้าจีบกันไป...
"มรึงไปฉลองกันที่ไหนล่ะกับใครนี่"
"ถามทำไม กรูมาเดทกับน้องปุ้ยหว่ะ แถวโคลีเซี่ยม ไมหึงเหรอ"
"โห กรูจะหึงมรึงทำซากไรฟะ มรึงมะได้เป็นแฟนกรูนี่...ปากดีนะมรึงกรูจะฟ้องยูมิ"
"ถ้ามรึงอยากเป็นก็ได้นะ.......แต่หลัง ตีสามนะเฟ๊ย"
"สาด มรึงจะไหวเหรอวะ คืนนี้กรูว่ากว่ามรึงจะกลับจากน้องปุ้ย มีหวังฟ้าเหลือง"
"เออ วันนี้กรูเหนื่อยจริงๆ หว่ะ ตอนกลางวันกรูไปเยี่ยม ไอ้บีม กับไอ้เจมา" อ้าวไอ้สองนี่ก็คือคนที่เอาขวดฟาดหัวไอ้กายเมื่อตอนช่วงปีใหม่
"มันเป็นอะไรวะ อ้าว มรึงคุยกันแล้วเหรอ" ที่แรกนึกว่ามีใครเจ็บป่วยเข้าโรงพยาบาลอะไรแบบนี้..
"เปล่า กรูไปเยี่ยมมันที่........" อ้าวนี่มันเป็นเรือนจำนี่หว่ะ...
"มันติดคุกเหรอวะ เฮ๊ยเป็นไปได้ไง...."
"ฆ่าคน"
"อาจริงดิ " ผมไม่ค่อยเชื่อ ไอ้เจกับไอ้บีม แม้มันจะบ้าๆ แต่ผมว่ามันไม่น่าจะกล้าขนาดนั้น...
"ฆ่าแขกที่ไปกับมัน" แล้วมันก็เล่า คือประมาณมีประมาณเดือนมกราคมแขกขาวญี่ปุ่นที่นวดกับมันชวนมันไปเที่ยวแถวแดนซ์ฟีเวอร์ แล้วขากลับมันก็พากันไปกินต่อที่ห้องไอ้บีมแถวอ่อนนุชซอย10 พอตอนกลางวันไอ้บีมมันไม่อยู่ไปทำธุระเหลือไอ้เจกับแขกคนนั้น มันเกิดความโลภเห็นเงินดอลล่าร์ที่แขกคนนั้นพกมาด้วยเกือบสามแสนมันก็เลยหวดแขกคนนี้ด้วยดรัมเบลล์ตายคาที่ ไอ้บีมกลับมาเห็นมันตกใจมากๆ แต่ไงล่ะ ห้องมันนี่มันเลยช่วยไอ้เจหั่นชิ้นส่วนต่างๆใส่กระเป๋าใบใหญ่ไปทิ้งแต่ก็ไม่รอดมือตำรวจครับ ผมฟังมาผมยังระทึกไม่หายเลย.. ไม่น่าเชื่อว่าว่ามันจะหลงผิดฆ่าคนไปเพราะความโลภ..
"มรึงว่า กรูผิดเปล่าฟะ ถ้ากรูไม่เอามิสเตอร์เชน ไอ้เจ มันจะทำแบบนี้เปล่า" ผมยังข้องใจเรื่องนี้อยู่
"เอาอีกแล้วนะมรึง มันเกี่ยวกันที่ไหนล่ะ กรูบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าเรื่องแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง" มันหมายถึงมิสเตอร์เชน
"เออ ก็น่านแหละ แต่ไงกรูก็คิดว่ากรูมีส่วน เออ ถ้ามรึงไปเยี่ยมมันอีก ชวนกรูด้วยนะ"
"เออ ได้ๆ แต่อีกนาน แค่นี้ก่อนนะ กรูขับรถอยู่" อ้าววางไปซะแล้ว
ผมกลับมาอีกครั้งหลังจากนั้นสามสิบนาที อ้าวพี่ดำหายไปไหนแล้วล่ะ....
"อ้าวพี่ดำกลับแล้วเหรอพี่นก"
"กลับแล้ว เบื่อแกตื๊อพี่อยู่ได้น่ะเอก...แหม หายไปนี่ จะเปิดโอกาสห้พี่ดำคุยกับพี่ล่ะซิพี่รู้นะ"
"ฮ่าฮ่า เอาน่าพี่ พี่ดำเค้าอุตส่าห์เอาช็อคโกแล็คมาให้ เออออกับแกไปเถอะพี่ พี่แกก็รวยนะ" เพี๊ยะ แกตบที่แขนผมเบาๆ
"พี่ไม่สนหรอกย่ะ พี่มีของพี่แล้ว"
"คนไหนล่ะพี่" ผมทำหน้าเหรอหรา ตอนนี้เริ่ม รู้ๆ แกวแกแล้วแหละ....แกชี้มาที่ผม...
"นี่ไง" ผมว่าแล้วเชียว ผมนั่งดื่มกับพี่นกถึงตีหนึ่ง ต้องกลับก่อน เพราะตาผมมันแสบมากขึ้น เริ่มแดงแล้วก็อย่างว่าแหละในร้านควันบุหรี่ กับแสงไฟสี มันเยอะ....พี่นกก็บอกว่าขอตามกลับมาด้วยเพราะบ้านเราอยู่ใกล้ๆ กันบ้านพี่นกอยู่ใกล้กับบ้านพี่พันเก่า...
ตอนนั่งแท๊กซี่พี่นกแกเหมือนจะเมาๆครับ แกนั่งซบอกผม จับแขนผม แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรกันนะ จนถึงบ้านแก ผมส่งแกก่อน แล้วค่อยกลับไปที่แฟลต...
ผมมานั่งคิด ผมจะจีบพี่นกดีเหรอเปล่านี่ ผมอยากกลับมามีชีวิตที่เหมือนเดิมอยู่เหมือนกัน อย่าลืมนะครับ ผมไม่ใช่เป็นเกย์โดยธรรมชาติ ผมอกหักจากผู้หญิงมา และผมก็อยากรู้อยากเห็นชีวิตผุ้ชายกับผู้ชาย ตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้ว บอกตรงๆ ผมชอบอะไรที่เป็นธรรมชาติมากกว่า(ก็ตอนสิ้นเดือนเพื่อนๆมักจะชวนผมไปอาบน้ำอยู่เรื่อยๆ) ผมไม่อยากฝืนแล้ว ยิ่งตอนไปเที่ยวกับมิสเตอร์เชน ผมได้รู้รสชาด คำว่าชายเหนือชาย คือยอดชาย มันเป็นอย่างไร..
จีบพี่นกเป็นแฟนก็ดีเหมือนกันแฮะ หลังๆ นี่ผมอายุผมก็มากขึ้นทุกวัน สังคมราชการก็รู้ๆ กันอยู่คับ มันเป็นสังคมที่แคบๆ ยิ่งเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่งงานกันมีเมียมีลูกกันหมดแล้วเหลือผมที่ยังโสด.และมันก็คงเป็นที่น่าสงสัยน่ะว่าผู้ชายที่ไม่มีผู้หญิงมาจีบ และก็ไม่จีบผู้หญิงอย่างผม จะเป็นเกย์เหรอเปล่า ซึ่งผมก็โดนเพื่อนร่วมงาน พวกป้าๆ หรือเพื่อนๆ แซวเป็นประจำ...
ตอนนี้ผมพร้อมที่จะเดินหน้าจีบพี่นกแล้ว ฮ่าฮ่า ดีเหมือนกันได้มีเพื่อนคุยตอนเหงา ได้มีคนมาคอยจ๊ะจ๋า ผมจะได้ไม่เหงาไม่เดียวดาย อย่างตอนนี้..... ผมจะได้ไม่ต้องมีเวลามาคิดเรื่องฟุ้งซ่าน.....มีผู้หญิงเป็นแฟน คนที่เคยสงสัยว่าผมเป็นเกย์เหรอเปล่าเค้าจะได้หายข้องใจสักที
-
เสือไบ:the series (ตอน 70)
แผนการที่ผมจะจีบผู้หญิงเพื่อเอามาเป็นเครื่องปกปิดความเป็นเกย์ของผมก็เริ่มขึ้น....มาดูเหตุผลที่ผมทำแบบนี้ที่สำคัญสำคัญกัน...
1. ถ้าผมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนชาวบ้านเค้าคงเลิกคิดว่าผมเป็นเกย์(ยี่สิบตอนปลายไม่มีแฟนและไม่สนใจผู้หญิงมันแปลกตรงไหนนี่ .....ฮ่าฮ่า)
2.ผมจะได้มีคนดูแล มีคนเอาใจ มีเวลามาทำหวานแหวว แบบคู่รักมากขึ้น (หลังๆ นี่ไม่มีเลยแฮะอารมณ์นี้)
3.มันอาจจะเปลี่ยนสภาพผมไปเลยก็ได้ ผมเบื่อๆ เหมือนกันที่เป็นแบบนี้ (อย่าลืมนะครับ ผมเป็นไบ ผมสามารถมีอารมณ์กับผู้หญิงได้ แต่ถ้าถามว่าชอบแบบไหน ผมบอกตรงๆ เลยว่าผมชอบ กับผู้ชายมากกว่า)
ผมกะจะจีบพี่แกไปสักระยะหนึ่ง ถ้า เหตุผลข้อสามไม่สำเร็จผมก็จะชิ่งหนี โดย ใช้เหตุผลพื้นๆ ของการเลิกกันทั่วๆ ไปคือ เราไปกันไม่ได้ นะครับพี่นก ไม่งั้น ก็ พี่นกดีเกินไปสำหรับเอก (เฮ้อ ชั่วจริงๆ น่ะผม ไม่รู้ตอนนั้นผมคิดไปได้ไง)ขอโทษด้วยนะครับ พี่นกพี่เข้ามาถูกจังหวะดีจริงๆ แต่เอ ถ้าจะจีบพี่นก ผมมีข้อควรระวังน่ะ คือ เรื่องของการผูกมัด ผมคิดว่าถ้าผมจีบแกจริงๆ พี่นกแกคงไม่หยุดแค่คำว่าแฟนแน่ ผมว่าแกต้องการมากกว่านั้น .....และเหตุผลที่ผมมั่นใจว่าพี่นกชอบผมและถ้าผมจีบแกเป็นแฟนต้องสำเร็จก็เพราะดอกกุหลาบสีแดงสองดอกที่แกให้ผมในวันวาเลนไทน์นั่นแหละ.....
และแล้วแผนการโฉด(ขอเรียกแบบนี้ล่ะกัน)ก็เริ่มขึ้นโดยผมโทรไปหาพี่นก...
"อ้าวเอก มีอะไรวันนี้ทำไมโทรมาแต่หัววัน" ปกติเราจะโทรคุยกันตอน หกโมงหรือไม่งั้นก็กลางคืน...
"ก็คิดถึงพี่ไงครับ ใจมันหวิวๆ ไงไม่รู้พี่ สงสัยไม่ได้ยินเสียงพี่"
"บ้าแล้วเอก...มีอะไรว่ามาซิจ๊ะ พี่กำลังทำงาน"
"เย็นนี้พี่ว่างเหรอเปล่าครับ ผมจะชวนพี่ไปทานข้าวที่....."ร้านประมาณติดแม่น้ำเจ้าพระยา ....
"ไม่ว่างก็ต้องว่างจ้า แหมเอกอุตส่าห์ชวนพี่แล้วพี่จะปฎิเสธหัวใจตัวเองได้ไง แต่นึกไงชวนพี่ไปกินนี่ เนื่องในโอกาสอะไรเหรอเปล่าจ๊ะ" อ้าวเวน....พี่นกแกพูดแปลกๆ
"จะขอพี่แต่งงานมั๊งครับ.. ฮ่าฮ่า เปล่าหรอกพี่ ก็แค่เกิดอยากกินข้าวกับพี่ก็แค่นั้นเอง เบื่อร้านพี่จูแล้ว"
"แล้วเอกจะให้พี่ไปไงล่ะ จะให้พี่ไปเอง หรือเอกมารับพี่แล้วไปพร้อมกันล่ะ"
"เดี่ยวผมไปรับพี่ล่ะกันนะครับ แล้วเราไปพร้อมกัน" แล้วผมขอที่อยู่ที่ทำงานของพี่นกอ๋อที่ตึกแถวทองหล่อเองตึกนี้ผมเคยไป....
หลังจากผมเลิกงานแล้ว...ผมก็นั่งรถไปต่อรถไฟฟ้าและประมาณหกโมง ผมก็มาถึงที่ทำงานของพี่นก โหแถวนี้มันดูเหมือนถิ่นคนรวยหรือไฮไซๆ ไงไม่รู้แฮะ...ผมยืนรอพี่นกที่ข้างล่างตึก แกไม่ให้ขึ้นไปหาข้างบน ตึกสูงใหญ่คนเดินเข้าออกไปมาเต็มไปหมด...ผมนั่งรถได้สักพักแกก็ลงมา...
"กว่าจะเสร็จงาน วันนี้พี่รีบปั่นงานสุดชีวิตเลยนะ เอก"
"ครับ" แหมอะไรมันจะขนาดนั้น แค่ไปกินข้าวกันนี่...
เราสองคนนั่งแท๊กซี่ไป ระยะทางไกลเหมือนกันรถก็ติดไปถึงร้านเกือบๆ ทุ่มครึ่ง..บรรยากาศในร้านตอนนี้กำลังเย็นๆ ใกล้หน้าร้อนก็แบบนี้ ลมพันแรง ยิ่งอยู่ติดแม่น้ำด้วยแล้ว เรานั่งกันในสุดติดแม่น้ำ เพลงกำลังบรรเลงอย่างไพเราะ ..แหมร้านนี้เค้านิยมมานั่งกินกันเป็นคู่ๆ กันดูแล้วเพลินตาดีเหมือนกัน....
ผมกับแกสั่งอาหารสามสี่อย่าง ช่วงนี้จะเน้นแบบกับแกล้มซะมากกว่า กินข้าวติดแม่น้ำใต้แสงเทียนแบบนี้สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือ ไวน์ แหม....
"เนื่องในโอกาสที่ผมอยากกิน ชนครับ พี่" ผมชนแก้วแก ผมมองตาพี่นก และพี่นกมองตาผม แหม ตอนนี้ผมอยากจะหลบตาแกจัง มันรู้สึกไงไม่รู้น่ะเวลาจะหลอก คน....กินไปได้ระยะหนึ่งผมก็เข้าเรื่องที่ต้องการ....
"พี่นกครับ พี่คิดกับผมไง ครับ" ผมถามแก
"เอก น่ารักดี ถามทำไมล่ะ ถามอย่างกับจะจีบพี่เป็นแฟนแหละ" แกมองตาผมอีกแล้ว..
"ใช่ครับ ผมกำลังจะจีบพี่เป็นแฟนแล้วพี่จะว่าไงล่ะ" แกนิ่งไปพัก
"แน่ใจนะเอกที่คิดจะเป็นแฟนกับพี่น่ะ"
"แน่ใจครับ พี่"
"ฮิฮิ งั้นพี่ขอความมั่นใจอีกทีล่ะกัน"
"พี่นกจะให้เอกทำอะไรล่ะครับ"
"เอกนั่งเฉยๆ นะ แล้วเก็บไอ้นี่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ" แกถอดแหวนที่นิ้วแกมาให้ผม...แล้วแกก็ย้ายมานั่งเก้าอี้อีกตัวหนึ่งผมสงสัย เลยถามแก...
"พี่ย้ายที่ ทำไมครับ เป็นอะไรเหรอเปล่าครับ" แกหัวเราะ คริๆ ทำหน้ามีเลสนัย
"เป็นบาทหลวง เอกอยู่เฉยๆ ล่ะกัน" แล้วแกก็แสดงเรื่องโก๊ะๆ ของแกให้ผมดู....
"คุณจะยอมรับนายเอกเป็นสามี ไม่ว่าจะยามสุข หรือทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย จนกว่าจะตายจากกันหรือไม่" ตอนแกพูดแกหันหน้าไปยังเก้าอี้ที่แกนั่งเมื่อกี๊ พอพูดเสร็จพี่นกก็กลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม
"รับค่ะ" พูดเสร็จแกก็ย้ายมานั่งเก้าอี้ ตัวเดิมอีก...
"คุณจะยอมรับนางสาวนกเป็นภรรยา ไม่ว่าจะยามสุข หรือทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย จนกว่าจะตายจากกันหรือไม่" แกหันหน้ามาทางผม เฮ้อ ผมยิ้มๆ ขำๆ กับมุขนี้ของแกจริงๆ...เอาวะเอากับแกสักตั้งหนึ่ง...
"รับครับ" ผมพูดเสร็จพี่นกก็ลุกกลับไปนั่งที่เดิม
"อ้าวช้าทำไมล่ะเอกสวมแหวนให้เจ้าสาวดิ" โหสุดยอดเลยแต่ไงล่ะหลวมตัวเล่นมุขนี้ไปกับแกแล้วนี่..ผมควักแหวนที่เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อเมื่อกี๊ออกมา สวมมันลงบนนิ้วของพี่นก ...
ผมสวมแหวนให้แกแล้ว แกมองหน้าผม...
"จูบที่มือด้วยซิจ๊ะ" ผมหน้าแดงเลยครับ เฮ้อ ดีนะที่ไม่มีแขกโต๊ะอื่นมานั่งกินข้างๆ ไม่งั้นมีหวังอายแน่...ผมก็หอมที่มือจริงๆ เฮ้อจบพิธี..
คืนนั้นพวกเรากิน ดื่ม คุยกันอย่างสนุก ไวน์ขวดแรกหมดไปแล้ว ผมสั่งต่ออีกสองขวด ก็อย่างที่ผมบอกแหละผมไม่ค่อยถนัดไวน์เท่าไหร่ พี่นกหน้าแดงเหมือนจะเมาๆ แล้ว เกือบเที่ยงคืนผมต้องลากแกกลับ ...
"กลับนะพี่ ร้านใกล้ปิดแล้ว" ผมสั่งเช็คบิลแล้ว คนในร้านเหลือไม่กี่โต๊ะแล้ว
"อะไร ยังไม่อยากกลับเลย อยู่กับเอกแล้วมีความสุขไงไม่รู้" แกพูดเหมือนเมาๆ ครับ แกมองนาฬิกา
"กลับก็กลับ" แกเดินเซแล้ว ครับ ผมต้องพยุง เดินไปได้สักแป๊บแกหกล้ม...ผมต้องช่วยประคอง อ้าวส้นรองเท้าแกหักแฮะ...
"เจ็บเปล่าครับพี่.....มาผมช่วย" ผมพยุงแกให้ลุกขึ้น
"ม่ายยยยยย เจ็บ ไอ้รองเท้าบ้านี่" โหแกจัดการถอดรองเท้าเลยแฮะ ทีแรกผมนึกว่าแกจะหักส้นรองเท้าอีกข้างเหมือนในโฆษณาซะอีก.พอแกถอดเสร็จแกก็โยนทิ้งถังขยะไปเลย...
"โหพี่ ทิ้งเลยเหรอ เก็บไปซ่อมไม่ดีเหรอครับ"
"ช่างมัน ไอ้รองเท้าไม่รักดี" แกถอดรองเท้าเดินกอดผมออกจากร้าน เราโบกแท๊กซี่ ตอนอยู่บนรถแกก็ใช่ย่อย มือไม้นี่ปลาหมึกดีๆ นี่เอง ทุกซอกทุกส่วนผมโดนแกสัมผัสหมด....
"พี่ยังไม่อยากกลับบ้านเลยเอก ไปต่อที่บ้านเอกนะ นะ" แกทำหน้าเว้าวอน..ผมคิดหนักครับ ทำไมน่ะเหรอ ฮ่าฮ่า ก็เพราะห้องอ้อยรก เอ๊ยห้องผมรกไง อีกอย่าง ผมเก็บคอนดอม สารหล่อลื่น โบว์ชัวร์ร้านเกย์ต่างๆ ที่ไว้ใช้งานกับมิสเตอร์เชนไว้ในห้องด้วย ถ้าพี่นกแกเผลอเห็นขึ้นมามีหวังไอ้แผนที่วางๆ ไว้พังแน่ๆ
"เอาไว้วันหลังนะครับ พี่นก พรุ่งนี้ผมมีประชุมแต่เช้า นะ นะ" ผมแกล้งกุมมือแก...
"อือ แต่พี่อยากไปกับเอกวันนี้ดิ แต่ถ้าเอกมีประชุมพรุ่งนี้เช้าก็ไม่เป็นไร งั้นไว้คราวหน้าก็ได้" เฮ้อ โล่งอกจริงๆ ถ้ามุขนี้ใช้ไม่ได้ผลผมคงต้องหาวิธีอื่นแหงๆ
แท๊กซี่มาจอดหน้าบ้านแกแล้ว บ้านแกยังเปิดไฟอยู่ ผมส่งแกเสร็จก็กลับบ้านนอนเลย มึนกับไวน์จริงๆ หลังจากส่งแกเสร็จผมรู้สึกโล่ง เฮ้อ นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่นี่ ผมกำลังหลอกแกและหลอกตัวเองเหรอเปล่านี่....แต่ไงผมก็ยังไม่คิดจะเลิก เรื่องราวกำลังจะไปได้สวย...และผมต้องทำต่อไปและก็ต้องทำให้ได้ดีด้วย....การหลอกลวงที่ทำแล้วมันไม่เหมือนการหลอกลวงนั้น มัน ก็คงไม่ใช่การหลอกลวงแล้วมั๊ง การหลอกลวงก็แบบนี้แหละ คนที่กำลังหลอกก็คงต้องคิดบ้างล่ะน่า ว่ากำลังทำบาปกำลังหลอกชาวบ้านอยู่...เพราะฉะนั้นผมต้องทำให้ได้เนียนที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้พี่นกหรือใครจับได้.......
ตอนสองทุ่มหลังจากวันที่ไปทานข้าวมากับพี่นกสองวัน(เมื่อวานหลับปิดมือถือหลับแต่วันเลยครับ เพราะแฮงค์ไวน์) ตี๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง อ้าวพี่นกโทรมา....
"คิดถึงเอกจังเลย ทำอะไรอยู่จ๊ะ"
"ผมก็กำลังคิดถึงพี่เหมือนกัน"
"อาจริงซิ พี่ไม่เชื่อหรอก"
"แล้วผมจะหลอกพี่ทำไมล่ะครับ" แหมตอนนี้คำพูดผมน้ำตาลมันยังเรียกพี่เลยมั๊ง...
"จ้า พี่เชื่อก็ได้ แต่ไม่รู้ซิ เอกเคยได้ยินเรื่องนี้เหรอเปล่า เรื่องที่เค้าว่ากันว่าเวลาเราคิดถึงใคร ให้ไปยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง หลับตาแล้วเปิดประตูห้องออก ถ้าเราเห็นภาพหน้าของคนคิดถึงโผล่เข้ามาในความคิด.. แสดงว่าคนๆ นั้นเป็นคู่แท้ของเรา"
"ไม่เคยครับ พี่" แกไปฟังใครเค้ามานี่ ผมไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้จริงๆ แต่อาแน่ ผมลองทำหน่อยก็ไม่เสียหายนนี่ ผมเดินไปที่ประตู ตอนนี้ยังไม่ได้วางโทรศัพท์นะครับ ยังคุยกับแกอยู่ ผมหลับตาเปิดประตูห้องออก...ไม่เห็นมีภาพใครโผล่เข้ามาในความคิดเลยแฮะ ผมลืมตาขึ้นมา อ้าว พี่นกยืนหน้าผมนี่เอง โหแกใช้มุขนี้หลอกผมเหรอนี่....น่าเจ็บใจจริงๆ....ผมมองไปที่แกตอนนี้ผมตัดสายโทรศัพท์ไปแล้ว ยืนใกล้แค่นี้จะคุยกันทางโทรศัพท์ทำไม..
"โหพี่ เข้าใจเล่นนะครับ"
"แหม แฟนล้อเล่นแค่นี้โกรธเหรอจ๊ะ" แกเดินเข้ามา ผมสังเกตุแกถือถุงอาหารเข้ามาด้วย...
"เปล่าครับ ใครจะกล้าโกรธล่ะ แฟนผมน่ารักแบบนี้ ทำไมพี่มาหาผมถึงบ้านได้ล่ะ" นั่นดิ แกไม่เคยมาที่นี่ดิ ผมว่าแกต้องถามพี่จูแน่เลย...
"พี่ซื้อกลับข้าวมาน่ะ มากินกับเอก มาๆ กินข้าวกันดีกว่า"
"ครับ พี่ " ผมจัดการเตรียมอุปกรณ์มาใล่ข้าวของที่แกซื้อมากินกับผมครับ มื้อนั้นเรากินกันอย่างเอร็ดอร่อย ก็ละนะ ผมต้องทำให้เหมือนผมมีความสุขอยู่แล้ว....หลังจากกินข้าวเสร็จแกก็ล้างจานให้....
"พี่นกไม่ต้องหรอกครับ เดี่ยวผมล้างเอง"
"ได้ไงจ๊ะ พี่มารบกวนเอกนะ ไม่เป็นไรจานแค่นี้พี่ล้างได้.... อีกอย่างอยู่บ้านพี่ก็ล้างทุกวัน" ก็ดีครับ ผมก็เลยให้แกจัดการล้างซะ หลังจากล้างจานเสร็จเราก็มานั่งดูละครกันครับจบจากละคร เราก็ร้องเพลงกันต่อ บ้านผมมีคาราโอเกะครับ ช่วงนี้ผมต้องระวังตัวเต็มที่.... พี่นกน่ะใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ ผมไม่อยากโดนแกผูกมัด..เพราะฉะนั้นผมต้องระวังการใกล้ชิดของแกทุกช่วง....(ฮ่าฮ่า ดีนะที่เมื่อวานผมจัดการเก็บพวกคอนดอม สารหล่อลื่น โบชัวร์ร้านเกย์ต่างๆ ไปทิ้งหมดแล้ว)
การหลอกลวงยกแรกเริ่มขึ้นแล้ว ....ผมต้องทำให้ดีที่สุด....ตอนนี้ผมได้พี่นกมาเป็นแฟนแล้ว แต่ผมกับแกคงจะไม่เลยเถิดถึงขึ้นมีอะไรกัน เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุด...ถ้าแกต้องการสิ่งนี้ ผมต้องหาทางหลีกเลี่ยง ความจริงผมทำได้นะ...ชอบด้วยแต่อย่างที่บอกแหละ พี่นกต้องใช้เหตุผลนี้ในการจับผมให้อยู่หมัดแกแน่...ผมกะจะคบแกสักปี หรือสองปี เอาแกไปเปิดตัวกับเพื่อนๆ และเพื่อนร่วมงาน ...หลังจากนั้นค่อยหาเหตุเลิกกับแก....
-
อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกว่าเอกร้ายน่าดู สงสารพี่นกนะ มาติดกับดักเอกซะแล้ว :a6: :a6: :a6:
-
..........สงสารกันหน่อยได้ไหม..........
..........ไม่เคยโดนหลอก....ก็ไม่รู้หรอก....ว่ามันเจ็บแค่ไหน........ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ผมร้ายกว่านี้เยอะนะครับ ฮ่าฮ่า อยากรู้ว่าร้ายอย่างไร ติดตามต่อไปนะครับ แต่ถ้าใครอยากรู้เร็วๆ แอดเข้ามาชิมความร้าย ได้ที่ matheww_wwอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com รับรอง ได้เจอแน่ๆ ฮ่าฮ่า.. :o :o
-
หุหุ ในที่สุดวันนี้ก้อมา 2 ตอน :m4: :m4: :m4:
แห่ะๆๆๆ แผนการถือว่าใจร้ายมากเลยอ่ะ แต่ยังมีร้ายกว่านี้อีกเหยอ :m29: :m29:
แล้วใครจะได้ตำแหน่ง No.3 ล่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เฮ้อ ไม่ปวดหัวมั่งหรอคับ พี่เอก :เฮ้อ:
เอาความรักมาล้อเล่นเนี่ย :a11: อยู่สบายๆดีกว่าเรา เชิ๊บ เชิ๊บ :a10:
-
หลอกทั้งคนอื่นแลตัวเอง :m13: :m13:
-
เสือไบ:the series (ตอน 71)
ผ่านไปเกือบสองเดือนความสัมพันธ์ของผมกับพี่นกมันรวดเร็วกว่าที่คิดมากๆ ประมาณจรวดเลย..เราเจอกันแทบทุกวัน...ส่วนใหญ่จะเจอกันที่ร้านพี่จู หรือถ้าวันไหนไม่เจอกันเราก็จะโทรศํพท์คุยกัน......ถึงจะสนิกกันมากแบบนี้แต่ผมกับแกก็ยังไม่เคยมีอะไรกันนะ....อย่างมากก็แค่กอดๆ จูบๆ ส่วนใหญ่แกจะลวนลามผมซะมากกว่า...ฮ่าฮ่าผมทำเหมือนสุภาพบุรุษให้เกียรติผู้หญิงอะไรแบบนั้น.....(ไม่ใช่ทำไม่เป็นหรือไม่ชอบนะ แต่เหตุผลอย่างที่รู้ๆ แหละ ผมกลัวแกใช้เหตุผลของการมีอะไรกันมาผูกมัดผม)
ใกล้วันสงกานต์ปีนี้ผมต้องทำงานกับมิสเตอร์เชนตั้งแต่วันที่สิบเลย อยู่กับแกจนถึงประมาณวันที่ 20 ปีนี้โปรแกรมที่แกจะเที่ยวก็ประมาณพัทยา.....
"สงกานต์เอกไปเที่ยวไหนเหรอเปล่าจ๊ะ....ไปไหนพี่ไปด้วยนะ" เอาเข้าแล้วไง ผมจะบอกว่าไปไหนดีล่ะ...เรื่องงานที่ไปทำกับมิสเตอร์เชนผมจะให้ใครรู้ไม่ได้....ยิ่งกับพี่นกด้วยแล้วถ้าแกรู้เดี่ยวไอ้สิ่งที่ผมลงแรงลงทุนทำไปมันจะสูญเปล่า..
"พอดีปีนี้ มีแขกจากจีนเค้ามาดูงาน ครับ ที่ทำงานผมให้ผมพาแขกไปเที่ยวที่พัทยา" ผมแหลไปตามน้ำ......
"อ้าวเหรอ แบบนี้พี่ก็อดเที่ยวกับเอกเลยซิจ๊ะ" แกทำหน้าเศร้าๆ....
"ครับ แล้วพี่ไปไหนครับ" ทำไงได้ล่ะ มีมุขนี้เท่านั้น...
"อยู่บ้านแหละจ้า แหม แฟนไม่ว่าง แล้วพี่จะไปกับใครล่ะ.. ฮิฮิ.." แกหัวเราะอย่างมีเลศนัย...
วันที่สิบเมษาผมต้องไปรับมิสเตอร์เชนที่สนามบินตอนบ่าย....หลังจากนั้นเราก็มุ่งหน้าไปพัทยาเลย(เหมาแท๊กซี่ไป) อย่างว่าแหละลองวีคเอนท์ต้องรีบไปจองโรงแรม ไม่งั้นมีหวังได้นอนโรงแรมจิ้งหรีด...เราพักกันที่แกรนด์จอมเทียน ก็อย่างว่าแหละถ้าพัทยาผมไม่จำเป็นต้องหาข้อมูล เพราะที่นี่ผมถนัด....เหตุผลที่แกมาพัทยาปีนี้ก็คือปีแล้วแกก็มา.... แกติดใจเทศกาลวันไหลของที่นี่ ปีนี้แกก็เลยอยากไปสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นอีกครั้ง...
"ตาคุณเป็นอย่างไงบ้าง" หลังจากที่นั่งแท๊กซี่แกก็ถามผม.....
"ดีขึ้นแล้วครับ" ตาผมตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วครับ ตาซ้ายกับตาขวามันเริ่มจะโฟกัสกันแล้ว และตอนนี้ผมก็เริ่มหันไปใส่คอนแทคเลนซ์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ใส่แค่ข้างขวาข้างเดียว ผมต้องระวังเกี่ยวกับตาขวาเป็นพิเศษเพราะเหลือแค่ข้างเดียว ส่วนตาซ้ายก็มองเห็นปกติ ไม่สั้น ไม่ยาว แต่ถ้าให้ดีต้องผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาใหม่....
"นี่ ผมซื้อมาฝาก น้ำหอม" แกยื่นถุงกระดาษให้ผม เป็นประมาณน้ำหอมแหละครับ
"ขอบคุณครับ ผมจะใช้มันเย็นนี้เลยล่ะกัน คุณคงชอบกลิ่นนี้นะ" ฮ่าฮ่า ลองบอกว่าไม่ชอบดิ
"ชอบ...ผมเลือกมาให้คุณโดยเฉพาะเลย"
มาถึงพัทยาหาดจอมเทียนตอนนี้บรรยากาศที่นี่คึกคักเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว.....เราจัดการข้าวของสัมภาระเสร็จก็ลงไปที่ชายหาด แหม มิสเตอร์เชนตอนนี้แกจับมือถือแขนผมใหญ่เลยน่ะ ก็อย่างว่าแหละที่นี่ไม่ค่อยมีใครสนใจใครหรอกครับ (ดีนะแกยังไม่ให้บริการเรื่องเซ็กส์ ฮ่าฮ่า ผมก็เลยยังไม่เพลีย) ตอนนี้ผมกับแกเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุก ผมกระโจนกอดปล้ำแกกลางทะเลแหละ ....
กลับขึ้นมาจากทะเล ผมต้องทำการบริการแก (ฮ่าฮ่า ผมไม่เล่าเป็นเรื่องเป็นราว ก็อย่างเดิมๆ แหละ เตรียมน้ำอาบ นวดให้แก และก็มีเซ็กส์กัน) หลังจากนั้นก็ไปนั่งกินข้าวกัน ที่ห้องอาหารโรงแรม ส่วนใหญ่จะเน้นเบียร์มากกว่า ผมกับแกวอร์มอัพกันก่อน กะว่าสักสามทุ่มผมจะพาแกไปตะลุยราตรีพัทยา....
สามทุ่มกว่าแล้ว เรานั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้าง มิสเตอร์เชนนั่งกลาง ผมนั่งท้ายสุด(ฮ่าฮ่า ความจริง ถ้าเป็นรถไฟจริงๆ มันน่าจะเป็นมิสเตอร์ชน คนขับมอเตอร์ไซด์ และก็ผม ฮ่าฮ่า คิดทะลึ่งอีกแล้วผม) ถึงสายสาม ผมพามิสเตอร์เชนไปเดินเซอร์เวย์ ผมพามิสเตอร์เชนเข้าบาร์เกย์เลยนะ ความจริง บาร์เกย์ที่นี่มันไม่มีอะไรหรอก ไม่เหมือนที่กรุงเทพมีแค่เด็กมาเต้นๆ ไม่มีโชว์อะไร.....
"อ้าวพี่เอก" ไอ้วีนี่เอง มันมาทักผม ..(อ่านเรื่องราวของไอ้นี่ได้ในตอน 22 )
"อ้าว ยังอยู่อีกเหรอ" หลายปีแล้วนะที่ผมไม่ได้เจอมัน....
"โหพี่ ถ้าผมไม่อยู่ที่นี่ ผมจะทำอะไรกินล่ะ" เออ คิดซะแบบนี้....
"แล้วไง สบายดีเหรอ นี่แฟนผม คุณเชน"
"สวัดดีครับ" มันทักมิสเตอร์เชน เป็นภาษาอังกฤษ พร้อมกับยื่นมือไปเช็คแฮนด์....
"เอาดริ๊งค์เหรอเปล่าสั่งมาดิ" ผมบอกมันสั่ง ถ้ามันไม่ได้ออฟมันก็มีรายได้จากค่าดริงค์นี่แหละ...มันพยักหน้า แล้วสั่งเบียร์มาดื่ม...ตอนนี้มันเริ่มคุยกับมิสเตอร์เชนแล้ว แหม เอาเชียวนะมรึง แฟนเค้านั่งอยู่นี่มรึงยังจะจีบอีกเหรอ ไอ้สาด.....หลังจากนั่งไม่นาน(มันไม่มีอะไรดูนี่ มีแค่เด็กมาเต้น) ผมกับมิสเตอร์เชน ก็ออกไปเที่ยวที่ฮอลลีวู๊ดพัทยา โดยมีไอ้วีไปด้วย แหมมรึง ประจบจนมิสเตอร์เชนต้องออฟมันไปด้วย แต่ก็ดี ไปกันหลายคน สนุกดี ผมจะได้ไม่ต้องคุยกับแกมาก ....
ฮอลลีวู๊ดพัทยาก็เหมือนเดิม ผมไอ้วี มิสเตอร์เชน สนุกกันเต็มที่ ไอ้วีขาเต้นไม่เบาเลยแฮะ ยิ่งเจอขาแดนซ์อย่างมิสเตอร์เชนแล้ว โหเขาขากันไม่เบาเลย ...ทั้งเต้นทั้งกอดทั้งชนแก้ว....ตอนนี้ผมเหมือนคนนอกไปแล้วแหมได้ใหม่ลืมเก่าเลยแฮะ..ไหนบอกว่ารัก ผมนี่ ฮ่าฮ่า...
เต้นๆ กันจนเกือบตีสอง ตอนนี้ที่นี่เค้าแนะนำที่ใหม่ให้เราไปกันก็คือ ฮอลลีวู๊ดat sea คือจะประมาณเป็นเธคที่อยู่ในเรือ ...... เรือใหญ่แล่นออกทะเล ในนั้นก็มีบรรยากาศเหมือนที่นี่....น่าสนเหมือนกันแฮะ...มิสเตอร์เชนแกชวนผมไปลองดู อ้าวไปก็ไป....อยากลองไปดูบรรยากาศเหมือนกัน.....เราออกจากฮอลลีวู๊ดไปขึ้นรถที่หน้าเธค รถที่นี่เขารับส่งฟรีรับส่งไปขึ้นเรือเล็กที่สะพานปลา แถวพัทยาใต้ แล้วให้เรือเล็กไปส่งที่เรือใหญ่สตาร์ครูส ที่จอดที่กลางทะเล บรรยากาศในเรือโหหรูโค-ตะ-ระ เลย ครับ ยิ่งเพิ่งตกแต่งใหม่ๆ แบบนี้แล้ว เราสนุกกันสุดเหวี่ยง บนเรือ แหมก็น่าน่ะนะ บรรยากาศมันเป็นส่วนตัวมากๆ ทำอะไรก็ไม่มีใครสนใจ แหม ตอนนี้ มิสเตอร์เชน ลวนลามไอ้วีใหญ่เลยครับ เฮ้อ ....ปล่อยให้ผมเต้นด้วยความหึง.....
เกือบตีห้า พวกเราขึ้นฝั่งมา ตอนขึ้นฝั่งแหม มีบรรดา สาวประเภทหนึ่งและสอง มาคอยต้อนรับ ...ประมาณแบบว่าจะชวนไปเที่ยวต่อ .....แต่พวกผมไม่สนใจหรอก...ดูแล้วมันขำๆ เหมือนกัน พวกนี้คงจะหาแขกได้หรอก ผมว่าแต่ละคนที่ลงเรือไปทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย....แต่สนุกนะตอนอยู่บนเรือ...
เรากับไปถึงโรงแรมเกือบหกโมงเช้าแล้ว ไอ้วีขอนอนค้างด้วย โห ทีแรกนึกว่ามิสเตอร์เชนจะปฎิเสธแต่ที่ไหนได้ นอนกอดไอ้วีเฉยเลย แต่ไม่เป็นไร ผมเหนื่อยเพลีย อยากนอนเต็มแก่แล้ว พวกนี้จะทำอะไรกันผมไม่รู้ หลับเป็นตายเลย.....ฮ่าฮ่า...
กิจกรรมก็เป็นแบบนี้ ตอนอยู่ที่พัทยา กลางวันผมกับมิสเตอร์เชนก็จะหลับกันเหมือนตาย ตอนกลางคืนพวกเราก็ตะเวนราตรีกันจนถึงเช้า...ที่ๆ ไปก็ส่วนใหญ่ก็จะเธค บาร์เกย์ไม่ได้ไปบ่อย เพราะมันไม่มีอะไร อีกอย่างตอนนี้ ถ้าจะหาเด็กก็ไม่ต้องหรอก เพราะตอนนี้มิสเตอร์เชน มีทั้งไอ้วี ทั้งผม และก็เพื่อนของไอ้วีด้วย ไอ้ตุ่นไอ้เก่ง (ถ้าจำตัวละครพวกนี้ไมได้ย้อนกลับไปอ่านตอนที่ 22 )...
ประมาณวันที่ 15 เมษายนผมกับมิสเตอร์เชน มานั่งที่ชายหาดจอมเทียน ตอนนี้ประมาณบ่ายสาม....ร่างกายของเราสองคนตอนนี้บอกได้เลย โทรม เพลีย...เราสองคนมานอนดูทะเล ฟังเสียงคลื่น ...กำลังมองวิวเพลินๆ ผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมา เอ๊ย นั่นพี่นก แกมาได้ไงนี่ คงมากับครอบครัว....กะจะหลบซักหน่อย แกเห็นผมเข้าแล้ว.....ผมก็เลยต้องจำใจเดินเข้าไปหา ตอนนี้มิสเตอร์เชน มองตาม ....
"อ้าวเอก มาเที่ยวที่เองเหรอ" แกทักผมก่อน...
"พี่นกมาเที่ยวเหรอครับ"
"จ้า มาเอก เดี่ยวพี่จะแนะนำให้รู้จักกับแม่พี่.."แกแนะนำให้ผมรู้จักครอบครัวแก
"แม่คะ นี่เอก แฟนนก ที่นกเคยเล่าให้แม่ฟัง" อ้าวไรนี่ โหผมไม่คิดว่าแกจะเล่าเรื่องผมให้ครอบครัวแกฟัง..ผมยกมือไหว้แม่แก...ท่าทางแม่พี่นกจะชอบผมน่ะ...และก็มีประมาณน้องสาวกับน้องชายอีกสองคน
"แล้วเอกมากับใครล่ะ"
"มากับแขกของหน่วยงานผมครับ " ฮ่าฮ่า แหลอีกตามเคย...
"โห เอก โทรมไปนะนี่ ดำขึ้นด้วย" แกเอามือลูบหน้าผม....
"ก็อยู่แถวนี้มันไม่ดำก็ให้มันรู้ไปล่ะพี่ แล้วพี่มากี่วันครับ" ที่ถามเพราะอยากรู้ ผมว่าพัทยามันแคบ เดี่ยวถ้าเกิดผมทำอะไรประเจิดประเจ้อไปกับมิสเตอร์เชนแล้วแกเห็นแกจะสงสัยเอา มิสเตอร์เชนน่ะใช่ย่อยที่ไหนล่ะ...
"กลับพรุ่งนี้จ้า ไมจ๊ะคืนนี้เอกมาเที่ยวกับพี่ ดิ"
"ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องดูแลแขก เดี่ยวแกจะฟ้องหน่วยงานแล้วผมจะโดนตำหนิเอา" แหลไปใหญ่เลยผม...
"งั้นไม่เป็นไร ถ้าเอกว่าง เดี่ยวคืนนี้พี่โทรไปบอกนะว่าพี่กับพวกน้องไปเที่ยวไหนกัน" แหมตอนนี้แกป้อนส้มตำให้ผมครับ แม่แกก็มอง แต่ก็แค่หัวเราะยิ้มๆ แหม สงสัย ดีใจที่ลูกสาวจะขายออก....ผมมองไปที่เตียงที่มิสเตอร์เชนนอนอยู่แกจ้องมาที่พวกผมอยู่ ไม่ไหวไม่ไหว ขอตัวกลับดีกว่า เดี่ยวพี่นกแกจะทำอะไรให้มิสเตอร์เชนเข้าใจผิด..
"พี่นกคับ ผมกลับก่อนนะครับ เดี่ยวจะพาแขกไป ห้างพัทยาใต้"
"อ้าว รีบกลับทำไมล่ะ เห็นหน้ายังไม่หายคิดถึงเลย" โหแก แม่กับน้องๆ แกก็นั่งอยู่นะนี่....ทำไปได้...
"ผมติดงานจริงๆ ครับ เอาเป็นว่าเดี่ยวเย็นๆ ผมโทรหานะครับ"
"จ้า ได้ๆ แต่ก่อนไป เอกจ๊ะ" ผมหันไปมองแก แต่ในทันใดนั้นแกหอมมาที่แก้มผม โห...ผมน่าแดงเขินมากๆ เลยอายน้องๆ และก็แม่พี่นก....
"ฮิฮิ จูบมัดจำอย่างลืมนะ เย็นนี้โทรหาพี่ด้วย"
"ครับ" ผมเดินกลับไปที่เตียงที่มิสเตอร์เชนนั่ง เฮ้อ ตอนนี้ผมคิดถูกคิดผิดนี่ ที่ ผมจีบพี่นกเป็นแฟน...ผมเดินกลับไปที่เตียง
"ผู้หญิงคนนั้น ใครเหรอ" มิสเตอร์เชนถามผม ....
"พี่สาว ครับ คนรู้จักกัน บ้านอยู่ใกล้ๆ กัน"
"จริงเหรอ" แกมองผมด้วยความสงสัย
"ครับ " ตอนนี้ผมต้องทำเหมือนปากแข็งทำเหมือนมันจริง ทั้งๆ ที่ผมโกหก เฮ้อ....ผมต้องโกหกให้แนบเนียนด้วย..
"เรากลับโรงแรมกันดีกว่า ผมเพลีย" แกชวนผมกลับโรงแรม ดีเหมือนกัน ถ้ายังอยู่ต่อมีหวังพี่นกสงสัยเอาว่าที่ผมบอกว่าจะพาแขกไปพัทยาใต้ และอีกอย่างผมกลัวแกจะเดินเข้ามาหาด้วย...
"ครับ " ผมเก็บสัมภาระเสร็จสายตามองไปที่เตียงที่พี่นกนั่งอยู่ แกคุยกับครอบครัวแก แต่สายตาแกมองมาจุดที่ผมอยู่บ่อยๆ....ผมยิ้มให้แก... เฮ้อ โล่งซะที...
กลับมาที่โรงแรม มิสเตอร์เชนให้ผมนวดให้ครับ แกบอกว่าแกเมื่อยๆ ผมก็จัดการนวดให้แก....แหมก็อย่างว่าแหละครับ ถ้าแกบอกว่านวด ผมก็ต้องเหนื่อยเป็นสองเท่า ไม่บรรยายนะครับ ว่าต้องทำอะไรหลังการนวด....
หลังจากที่เสร็จจากกิจกรรมนั้น มิสเตอร์เชนกอดผมครับ...
"สัญญากับผมได้ใหม ครับ ว่าจะไม่มีใครนอกจากผม" แกถามประโยคนี้ขึ้นมา...ผมนิ่งอื้งไปพักหนึ่ง
"ครับ ผมสัญญา"
"ผมรู้.....ว่าคุณไม่ได้รักผม แต่คุณทำไปเพราะมันเป็นงาน" แกพูดทำนองว่าผมทำไปเพราะเงิน...มันก็ถูกของแกนะที่ผมมาทำงานนี้ก็เพราะเงิน....
"คุณต้องเข้าใจนะครับ เงินมันซื้อความรักไม่ได้"
"ผมเข้าใจ ผมจะพยายามให้คุณรักผมให้ได้" โหนี่ทุกอย่างมันกำลังกลับมาทำร้ายผมนะนี่...ตอนนั้นบอกได้เลยครับ ว่าผมไม่มีทางที่จะรักแก ไม่รู้เพราะอะไรนะ อาจจะเพราะแกไม่ใช่เสป็คที่ผมชอบ....
"ครับ แต่ผมบอกคุณไว้เลยนะ ผมจะเลิกทำงานให้คุณเมื่อตอนผมอายุ 30 แต่คุณจะเลิกจ้างผมก่อนผมก็ไม่ว่านะครับ คุณมีสิทธิ์เลือก" หน้าแกหม่น
"ได้ ถ้าคุณต้องการตามนั้น" ผมยื่นมือไปจับมือแก เหมือนว่านี่เป็นคำสัญญา....ผมดีใจครับ ที่ผมได้บอกแบบนี้ไปกับแก ผมยอมรับจริงๆ ว่ามาทำงานกับแกผมเหนื่อยจริงๆ แม้จะได้เที่ยว ได้เงิน แต่หลังๆ มานี่ผมแทบจะหมดแรง...
ผมกับมิสเตอร์เชนอยู่เที่ยวจนถึงวันที่ 19 เมษายน วันนี้มีงานวันไหลพัทยา เราเล่นน้ำสงกานต์กันอย่างสนุกสนานตั้งแต่ช่วงเช้าเลย...อากาศดีมากเลยครับ ผมกับแกเล่นกันจนถึงบ่าย โหช่วงบ่ายนี่ไม่รู้คนมันแห่มาจากไหนเยอะมากๆ เลยคับ รถติดยาวเหยียด เดินไปทางไหนก็มีแต่น้ำๆๆ สองข้างทางเค้าเปิดเพลงเต้นกันด้วย...สนุกไปอีกแบบหนึ่ง คืนนี้ทั้งคืนผมไม่ได้นอนครับ เล่นน้ำเสร็จถึงเย็น ผมกับแกก็ออกไปแดนซ์กันที่ฮอลีวู๊ดกันต่อ...ส่งท้ายก่อนส่งแกกลับพรุ่งนี้...
-
:m4: :m4: :m4:thank you
-
ความลับไม่มีในโลกกกกกกกก :m29:
-
...........การโกหกมันเป็นเรื่องตื่นเต้นเนอะ.......
...........แต่วันนึงมันก็อาจทำหั้ยเราทรมานสุดๆได้เหมือนกัน........... :undecided: :undecided:
-
จริงหรอเคอะ รีบน อิอิ เจ้มะเคยทราบมาก่อง :m21:
-
โกหกใครก็โกหกได้
แต่อย่าอย่าให้เขาจับได้ละ :m12:
ไม่ใช่อย่าโกหกตัวเองน่ะค่ะ :a11:
-
ผูกเอง ก็ต้องแก้เอง คิคิ :a12:
-
รถไฟชนกัน :a5: แต่ไม่มีใครบาดเจ็บ เพียงแต่รถไฟทั้งสองเริ่มระแวงมากขึ้น :a12:
-
เสือไบ:the series (ตอน 72)
หลังจากกลับจากพัทยาแล้ว ผมขอปลีกวิเวกสักสองวัน หลบไปนอนที่บ้านพระราม 4...เหนื่อยจริง ๆ ครับ ทริปนี้
หลังจากพักผ่อนจนหายเหนื่อยหายเพลียแล้ว ผมก็เปิดโทรศัพท์(ปิดมาตั้งแต่ วันที่ 15 เมษายน แล้ว สาเหตุที่ปิดก็อย่างที่รู้ๆ นะครับ กลัวพี่นกโทรตามตอนทำงานกับมิสเตอร์เชน)...อาจ๊ากเปิดได้ไม่ถึงห้านาทีเลย....ตื๊ด สายแรกของผมก็คือ...พี่นก...เฮ้อ...
"สวัดดีครับคิดถึงพี่นกสุดหัวใจเลย...." ผมทักทายแกก่อน..
"อย่าเลยเอก พี่นึกว่าเอกตกโลกไปซะแล้ว...ทำไมปิดมือถือล่ะ.." เสียงแกงอนๆ ไงไม่รู้...
"อ๋อ พอดีผมลืมเอาที่ชาร์ตแบดไปพี่ ก็เลยไม่ได้ใช้ นี่เพิ่งกลับมาจากพัทยานะครับ กลับมาก็ชาร์ตแบด กะเดี่ยวจะโทรไปคุยกับพี่ให้หายคิดถึง" ฮ่าฮ่า แหลใหญ่เลยครับ ทำไงได้ล่ะ...
"โห แล้วทำไมไปนานจังล่ะจ๊ะ รู้เปล่า พี่โทรหาเอก ทุกชั่วโมง" โห อะไรนี่ เมื่อก่อน ไม่มีระบบบอกนะครับ ว่าใครโทรมาหรือหมายเลขนี้สามารถติดต่อได้แล้ว.....
"ไม่รู้ครับ แล้วพี่โทรหาผมกี่ครั้งแล้วล่ะ.."
"202 ครั้ง" โหอะไรนี่....
"อะไรพี่ แค่แปดวันเองนะ" ก็อย่างว่า คนรอมันต้องกระวนกระวาย ผมว่าพี่นกแกต้องกดหาผมสบั้นหั่นแหละอยู่แล้วแหละ.....ฮ่าฮ่า แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้ว ว่าพี่นกตกหลุมพรางที่ผมวางเอาไว้.....
"แปดวันเหมือนแปดปี เฮ้อ ไม่รู้ล่ะไงเย็นนี้เอกต้องมารับพี่ที่ที่ทำงานพี่นะ เดี่ยวเย็นไปกินข้าวกันที่ร้านพี่จู" เฮ้อ ผมก็พอรู้แหละ การรอใครสักคนด้วยหัวใจจดจ่อมันทรมานแค่ไหน....
" ได้ครับ พี่ เจอกันหกโมงเย็นนะครับ"
ความสัมพันธ์ของผมกับพี่นก ช่วงนี้ก็อยู่ในขั้นสวีทกันมากๆ เราเจอกันแทบทุกวัน...ไม่เว้นเสาร์อาทิตย์ ถ้าถามว่าเคยทะเลาะ เคยโกรธ เคยงอนกันเหรอเปล่า... เอขอนึกก่อนนะ ทะเลาะนี่ไม่มีครับ ถ้าโกรธกับงอนน่ะมี สาเหตุที่แกงอนและโกรธผม ก็มีหลายสาเหตุนะ อย่างเช่น ไปตามนัดช้า...ผิดนัด...มัวแต่คุยกับรุ่นน้องหรือเพื่อนเวลาดื่มเหล้ากัน..เหล่หญิง(อันนี้เวลาเดินห้าง).....เวลาแกงอนๆ ผมก็จะทำแบบนี้ ง้อๆ หน่อย ไม่งั้นก็แค่ หย่อนคำหวานๆ เช่นพี่นก ครับ พี่นกสวยอย่างงั้น พี่นกสวยอย่าง งี้ ถ้ามุขนี้ไม่ได้ผล หรือแกยังเงียบอยู่ผม ก็ใช้วิธีการมือสะกิดตรงเอวให้แกจั๊กกะจี๋ เวลาแกจั๊กกะจี๋แก ก็ทำเหมือนสาวน้อยแหละ บิดไปบิดมา....ฮ่าฮ่า และถ้าวิธีนี้ยังไม่ได้ผลอีก ผมก็มีไม้เด็ดครับ....คือมุขนี้...
"ถ้าพี่นก ไม่หายโกรธเอก เอกก็จะไปไม่ให้พ้นๆ พี่นก จะได้ไม่ต้องมารกหูรกตาพี่นกอีก" แล้วผมก็ทำท่าจะเดินหนี..
"แหม เอก เอกก็รู้ว่า พี่ทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่เป็นไร พี่ไม่โกรธไม่งอนแล้ว ทีหลังเอกอย่างทำอีกนะ..พี่ไม่ชอบ"
"ครับ แล้วเอกจะไม่ทำอีก ครับ" และผมก็ไม่เคยทำได้สักที...ฮ่าฮ่า..
ช่วงเสาร์อาทิตย์แกจะมาขลุกที่บ้านผมแหละ....
"เอกตื่นได้แล้ว นี่จะสิบโมงแล้ว" เฮ้อ เมื่อคืนหนีพี่นกไปเที่ยวมานะนี่..
"ครับ แล้วพี่มาทำไมแต่เช้านี่"
"มาหาที่รักไง นี่พี่ซื้อ ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้มาฝาก เดี่ยวพี่ใส่แก้วให้นะ" เฮ้อ ไม่ทันจะพูดอะไรเลย แกเดินเข้าไปหยิบแก้วหยิบชาม มาใส่น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ให้ผมกินแล้ว...ผมกำลังกินพี่นกแกเดินเข้าห้องนอนผม...เอ๊ย ผมตกใจครับ กลัวแกจะไปเจออะไรในห้องผม....แต่เอผมทำลายหลักฐานหมดไปแล้วนี่...
"พี่เข้าไปดูอะไรในห้องผมครับ" ผมเดินตามหลังแกมา ตอนนี้คาบปาท่องโก๋อยู่...
"เข้ามาเก็บกวาดในห้องไง จ๊ะ ห้องแฟน ก็เหมือนห้องพี่แหละ." โหจะดีใจหรือเสียใจดีนี่
"ไม่เป็นไรครับ พี่เดี่ยวเอกทำเอง" ผมกลัวแกจะเจอสิ่งผิดสั่งเกตุน่ะ..
"ไม่เป็นไรจ้า มาบ้านท่านอย่างนิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น " เฮ้อหลังจากนั้นแกก็ทำหน้าที่แม่บ้านผมเลยครับ เก็บที่นอน กวาดบ้าน ซักผ้าให้ผม...
"โห พี่นกเดี่ยวไอ้นั่นผมซักเองก็ได้" ประมาณกางเกงใน มันน่าเกลียดแฮะ...พี่แกกำลังจะหยิบอาภรณ์ที่ห่อหุ้มเอกน้อยของผมไปซัก.... ผมก็เลยรีบแย่งไปจากมือแกก่อน....เฮ้อ....
"เอกอยู่แบบนี้ไม่เหงาเหรอจ๊ะ" ตอนนี้ผมกำลังช่วยแกชักผ้าอยู่....
"เหงาครับ แต่ทำไงได้ล่ะพี่ ทั้งๆที่เอกรู้น่ะความเหงา เป็นสิ่งที่เราคิดไปเอง ถ้าเราไม่คิดเราก็ไม่เหงา"
"เอก อยากหายเหงาเปล่าล่ะ"
"ครับ " ผมพยักหน้า...
"มาขอพี่แต่งงานดิ" แหมพี่....
"แหม เผอิญมันไม่ใช้ฟิวส์เอกด้วยล่ะพี่นก ...อย่างเอก มันต้อง ถ้ารักเอกต้องหนีตาม..." ผมทำหน้าทะเล้นใส่แก ได้ผลครับ แกสบัดน้ำแฟ๊บมาใส่ผม..
"บ้า เอก ผู้หญิงที่ไหนจะยอมล่ะ หนีตามเอก แล้วจะเอาอะไรกินนี่"
"กินหัวใจเอกไงครับ พี่ ฮ่าฮ่า"
"แหม มันไม่ตลกเลยนะเอก สิ่งที่ผู้หญิงอย่างพี่ต้องการ ก็คือการแต่งงาน แต่งงานก็เพื่อให้สังคมรู้ว่าเราพร้อมจะเป็นภรรยาที่ดีของสามี และพร้อมที่จะเป็นมารดาที่ดีของลูกเราในอนาคต" โหแกพูดซะผมต้องก้มหน้าก้มตาซักผ้าต่อไป
"ครับ"
"แล้ว เอก อยาก เป็นสามีที่ดีของพี่ และเป็นพ่อที่ดีของลูกเราบ้างเหรอเปล่าล่ะ" ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อกเลย นี่ผมยังไม่เคยคิดอะไรไกลถึงขั้นนั้นเลย....
"ครับ" ผมก้มหน้าก้มตาพูดคำนี้ด้วยเสียงเบาๆ...หลังจากซักผ้าเสร็จกิจกรรมที่เราทำกันต่อก็คือล้างห้องน้ำ...
"พี่นกไม่ต้องหรอกครับ เดี่ยวเอกล้างเอง"
"ได้ไงล่ะจ๊ะ อีกหน่อย พี่ก็ต้องมานี่บ่อยๆ ไม่เป็นไรมาๆ พี่จัดการเอง"
เฮ้อ ผมก็ได้ถอนหายใจ เบื่อๆ กับการขยันของแก...ผมช่วยแกขัดล้างฉีดน้ำในห้องน้ำ...ชุดที่พี่นกใส่มาหาผมก็กระไรนะ แกจะใส่ประมาณเสื้อกล้ามที่ผู้หญิงเค้าใส่กันตอนอยู่บ้านแหละ ผมเห็นแล้วได้แต่กลืนน้ำลาย ก็อย่างที่บอกแหละ ผมยังมีกิเลสกับผู้หญิงอยู่..
"ทำไม่ห้องน้ำเอกมีน้ำหอมเยอะจังแฮะ แถมยังครีมโลชั่นดูแลผิวอีก" เอาเข้าแล้วผม....
"แหม น้ำหอมนี่ เพื่อนผมให้มาน่ะ มันขายไม่ออก ส่วนโลชั่น ผมเที่ยวบ่อยนะพี่ ดื่มเหล้าเยอะมันก็ต้องดูและบ้าง ไม่ดูแลตอนนี้จะให้ดูแลตอนไหนล่ะครับ" ผมแหลอีกแล้ว...แกฉีดน้ำหอมขวดที่มิสเตอร์เชนให้ผมเมื่อตอนสงกานต์ดมกลิ่นดู..
"ทำไมกลิ่นมันฉุนแบบนี้ล่ะเอก เหม็นจัง" ก็แหงล่ะซิ มันเป็นกลิ่นที่เกย์ชอบ ผู้หญิงคงจะชอบล่ะนะ....
"ก็เพราะมันเหม็นไงพี่ เพื่อนผมมันขายไม่ออกมันเลยเอามาให้ผม" ฮ่าฮ่า แหลอีกตลบหนึ่ง...
"เอกใช้ครีมบำรุงหน้ายี่ห้อนี้เลย พี่ใช้แพ้น่ะผดขึ้น"
"ครับ แต่มันไม่ค่อยดีนะ พี่ ผมใช้ๆ ไป หน้ามัน...."
กิจกรรมส่วนใหญ่ที่แกมาบ้านผมช่วงเสาร์อาทิตย์ก็จะเป็นแบบนี้ มีบางครั้งที่เราสั่งพวก พิชซ่า สุกี้มากินกันตอนเที่ยงหรือช่วงเย็น....
มีวันหนึ่งนะ หลังวันเกิดผมได้สามสี่วัน วันเกิดผม...ผมไปฉลองกับมิสเตอร์เชน ผมก็เลยปิดโทรศัพท์แกงอนผมไปหลายวันเลย หลังจากที่หายงอนแกก็มาหาผมที่บ้านหิ้วกล่องของขวัญใบใหญ่มา...
"เปิดซิเอก พี่อุตส่าห์เลือกด้วยใจเลยนะ"
"ขอบคุณครับ" ผมแกะกล่องออก..โหเป็นเสื้อเชิ๊ตของจีคิว ประมาณห้าตัว สวยแฮะ แต่สีสันมันเรียบเกินไปแฮะ...แต่ไม่เป็นไรรับๆ แกไปเถอะจะได้ไม่มีปัญหา...
มีวันหนึ่งนะ ผมกำลังจะไปส่งพี่นกกลับบ้านเพราะดึกมากแล้ว ประมาณเกือบๆ ห้าทุ่ม ที่ต้องไปส่งเพราะระยะทางจากบ้านผมไปบ้านพี่นกมันค่อนข้างมืดและหมาเยอะด้วย...ตอนนี้ฝนตกปรอย...
"เอกจ๊ะ เอกว่าทำไมฝนถึงตกล่ะ" อ้าว เอามุขเด็กๆ มาถามผมอีก..ตอนนี้ผมกับพี่นอกนอนเอกเขนก ดูสายฝนรอเวลาที่มันหยุด ผมรอผมต้องระวังด้วยนะครับ เผื่อแกนึกอุตริปล้ำผมขึ้นมาผมจะได้รับมือแกทัน....
"ที่ฝนมันตกเพราะกบมันร้องล่ะซิครับ..."
"แล้วทำไมกบมันร้องล่ะเอก" แกถามต่อ
"ที่กบมันร้องเพราะท้องมันปวดครับ.."
"แล้วทำไมท้องมันปวดล่ะจ๊ะ" แกถามต่ออีกแล้ว...เฮ้อ.
"ไม่รู้ครับ สงสัยมันเป็นโรคกะเพราะ" ผมเริ่มแหย่แกแล้ว...
"แล้วทำไมมันถึงเป็นโรคกะเพราะล่ะ" ผมกำลังจะบอกแก....แต่แกชิงพูดมาก่อนครับ..
"ที่มันเป็นโรคกะเพาะเพราะมันคิดถึงเอก ทุกลมหายใจจนลืมกินข้าวกินปลาไงล่ะจ๊ะ" อาจึ๋ย...ผมน่ะสยิ๋วไปเลย...มีแต่เขาจะเปรียบผู้ชายเป็นเจ้าชายกบ และมีเจ้าหญิงมาจูจุ๊บ...แต่นี่ดันเอาตัวเองเป็นกบและก็ให้ผมเป็นเจ้าชาย ฮ่าฮ่า..
หลังจากที่ฝนหยุดตกผมก็ไปส่งแกที่บ้าน ปั่นบีเอ็มเอ็กซ์ ไปส่งแก....แกซ้อนท้ายกอดเอวผมเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป...ขี่ไปได้สักแป๊บ.
"เอกพระจันทร์วันนี้สวยน๊อ" แหมก็ฝนมันเพิ่งตกตอนนี้ท้องฟ้าเปิด แสงจันทร์สุกใส...
"ครับ"
"ระหว่างกระต่ายกับเต่า เอกชอบ ตัวไหนจ๊ะ" เอ แกจะมามุขไหนอีกนี่
"กระต่ายดิครับ ผมชอบทำอะไรเร็วๆ"
"งั้นพี่ขอเป็นพระจันทร์ล่ะกัน "
"ทำไมล่ะครับ " ผมยังนึกไม่ออกว่าแกจะมามุขไหน...
"พี่จะได้สวยเหมือนพระจันทร์ไง และอีกอย่างจะได้มีกระต่ายอย่างเอกอยู่บนดวงจันทร์อย่างพี่ไง" ฮิ้วๆๆๆ ผมจะบ้าตาย...
นี่แหละครับ เหตุการณ์ช่วงนี้ ถ้าถามว่า ผมชอบเหรอเปล่า ผมบอกได้เลยนะ เฉยๆ มันเป็นแค่ฉากหน้า ของการหลอกหลวงแค่นั้นเอง ถึงช่วงหนึ่ง...ผมก็จะหาทางสลัดแกทิ้ง.....ตอนนี้สิ่งผมต้องทำคือพาแกไปเปิดตัวกับเพื่อนๆ รุ่นน้องหรือเพื่อนร่วมงาน ให้พวกนี้คิดว่า ผมก็จีบผู้หญิง หรือ มีผู้หญิงมาชอบ เสียงครหาที่ว่าผมเป็นเกย์มันจะได้หายๆไปซะที....
-
แต่ละมุขของพี่นกนี่ :a6: ฮิ้วววววว :a6:
แต่ก็น่าสงสารแกเนอะ กำลังจะโดนเอกสลัดรักซะแล้ว :m13:
-
ฉันละกลัวตาเอก :impress:
-
..............มุขเสี่ยวๆผู้หญิงเขาก็ใช้เหมือนกันเนอะ...... :m9: :m9:
-
เหอ เหอ ไม่รู้จะสงสารพี่นกดีรึเปล่าเนี่ย :a4: :a4: :a4:
-
ชีวิตเหมือนแมวเก้าชีวิตเลยแหะ
บางทีชีวิตที่ผ่านไป มันไม่ได้ผ่านมาแล้วผ่านไป
แต่มันติดตัวเราโดยที่เราไม่รู้
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
เสือไบ:the series (ตอน 73)
เดือนสิงหาคมแล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมควงพี่นกอยู่ คือประมาณว่า ควงเพื่อบอกให้ไอ้พวกที่ชอบนินทาว่าผมเป็นเกย์เห็น....มันจะได้เลิกความคิดนี้สักที ฮ่าฮ่า..ไม่รู้ว่าพวกนี้จะเลิกคิดหรือยิ่งคิดหนักเข้าไปใหญ่....ความจริงผมไม่ต้องพาไปเปิดตัวก็ได้เพราะอะไรน่ะเหรอ..ก็พี่นก แกเล่นโทรหาผมทุกวัน เลย กลางวัน เย็น และก็ก่อนนอน....ผมก็เลยโดนน้องๆ ป้าๆ ที่ทำงานแซวประจำเลย...แค่พาไปกินเหล้าหรือกินข้าวที่ร้านพี่จู รุ่นน้องผมมันก็วิดวิ้ววิดวิ๊วแซวผมจะตายอยู่แล้ว...นี่คือตัวอย่างที่มันแซวๆ ผมนะ...
"แหม พี่นุ่ม ถ้าจะจีบกันไปจีบที่อื่นดีกว่ามั๊งพี่ เห็นแล้วน้องอิจฉา" อ้าวเวน.....
"พี่นุ่มจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะพี่ เห็นสวีทกันจัง" ฮ่าฮ่า อยากจะบอกมันจังว่านี่เป็นรักหลอกๆ อย่าบอกคราย.....
"พี่นุ่ม พักนี้ทำไมหน้าตาแจ่มใส่จังเลยนี่ เหรอว่าได้ยาดีอย่างพี่นก" นี่ไอ้โจ้มันแซวผม...
"แหมจะรีบมีแฟนไปไหนพี่ ถ้าพี่แต่งงานน้องจะกินเหล้ากับใครล่ะ" สาด....ไอ้เอสทำไมมรึงเห็นแก่กินแบบนี้....
ฯลฯ
ช่วงต้นสิงหาคม ผมพาพี่นกไปงานเลี้ยงรุ่น ที่จังหวัดพิษณุโลก...หลายคนคงสงสัยนะคับว่างานเลี้ยงรุ่นคืออะไร..ก็คือการนัดเจอนัดประชุมในบรรดาเพื่อนๆ ที่เรียนร่วมรุ่นกันมาตอนเรียนที่โรงเรียนหน่วยงานของรัฐที่ผมจบมา...ปีนี้ไปประมาณร่วมๆ 80 คน จำนวนนี้รวม บรรดาเมีย และ ลูกๆ ของเพื่อนๆ ผมแล้วนะครับ....
รถบัสที่จะพาเราไปออกที่หน่วยงานปากเกร็ด ผมไปรับพี่นกแต่เช้าโหกว่าพี่นกจะแต่งตัวเสร็จก็ประมาณเกือบเจ็ดโมงครึ่ง...
"เอก แม่ฝากดูแลนกด้วยนะจ๊ะ" แม่พี่นกแกเป็นห่วง
"ครับ" ความจริงผมอยากจะบอกแม่พี่นกนะ ว่าให้แม่แกบอกแกว่าให้ดูแลผมดีๆ เดี่ยวเกิดพลัดหลงจากพี่สาว...ฮ่าฮ่า...
ประมาณเก้าโมง หลังจากเช็คชื่อ เลือกที่นั่งเสร็จ รถก็ออกเดินทางไปพิษณุโลก...
"อ้าวไอ้นุ่ม ไม่ได้เจอกันซะนาน แฟนมรึงเหรอวะ" เพื่อนผมเข้ามาทัก....ผมพยักหน้า...
"เอ๊ย จริงเหรอ ทำไมหน้าตาไม่เหมือนคนที่มรึงพามาด้วยปีแล้วเลย" อ้าวไอ้เวนปากเหรอนี่ ยุให้ผัวเมีย เอ๊ยคู่รักเค้าทะเลาะกัน...พี่นกมองหน้าผม...
"ปีแล้วกรูไปกับมรึงที่ไหนล่ะกรูติดงาน"
"เออ โทษทีกรูจำผิด"
นั่งไปได้สักแป๊บหนึ่ง ไอ้เพื่อนอีกคนก็เข้ามาคุยกับผม...
"เป็นไงวะนุ่ม สบายดีเหรอ....ไงวะพาพี่สาวมาเที่ยวด้วยเหรอ" โดนเต็มๆ เลย ไม่ใช่ผมนะ แต่เป็นพี่นก...
"เปล่าจ้า...พี่เป็นแฟนเอก"
"อ้าวขอโทษครับพี่ก็ไม่คิดว่าไอ้เอกมันจะจีบหญิง เพราะเห็นมันแต๋วๆ แบบนี้" อ้าวไอ้นี่หาเรื่องผมอีกแล้ว...
"เอ้อ กรูกำลังจะแต่งงานโว๊ย" ไม่น่าหลุดปากไปเลย ตอนนั้น ผมอยากจะตบปากตัวเองจัง....พี่นกเหรอตอนนี้จากที่แกทำหน้าสงสัยๆ ตอนนี้แกทำหน้าฝันหวานไปแล้ว.....
รถวิ่งไปถึงประมาณนวนคร ก็อย่างว่าแหละกิจกรรมบนรถยามเลี้ยงรุ่นก็คือ เมา กับเล่นไพ่...
"เอก เบียร์หว่ะ" มันโยนเบียร์ให้ผม...ผมรับมาหันไปมองพี่นก แกทำหน้าดุๆ.....
"เออ ไว้ก่อนล่ะกัน"
"ง้นลงไปเล่นไพ่กับกรูดีกว่า " มันกำลังจะฉุดมือผมไป...ผมมองหน้าพี่นกอีกที โห ยังดุเหมือนเดิม...
"เอ๊ย มรึงลงไปก่อนเดี่ยวกรูตามไป" กว่าผมจะขออนุญาติแม่ เอ๊ยพี่นกไปได้ เกือบครึ่งชั่วโมง อะไรกันนักกันหนานี่ ผมคิดถูกคิดผิดเปล่านี่ที่พาแกมาด้วย....
"นะ นะ พี่นก แค่ไปดูมันเล่นไพ่"
"เอา ก็ได้แต่พี่ไปด้วยนะ" เฮ้อผมก็เลยลากแกลงไปชั้นล่าง รถมีสองชั้น ชั้นบนนั่งนอนกัน ขั้นล่างเอาไว้เล่นไพ่..
ที่วงไพ่ตอนนี้กำลังมันส์ เล่นป๊อกเด้งกัน ตาละร้อย..เล่นแบบเด้งชนเด้ง...เล่นได้เสียกันตาเป็นหมื่น....
"ไอ้นุ่ม แทงมาเร็วอย่ายืนเฉยๆ คราวแล้วมรึงแดกเงินกรูไปเยอะ" แหมจ้าวคนเดิมมันยังจำได้แม่นเลย ปีก่อนโน้นผมได้มาหลายหมื่น...ผมกำลังจะควักแบงค์ร้อยมาเล่นไพ่ พี่นกสะกิดหยิกผมอีกแล้ว...เฮ้อเสียฤกษ์หมดแล้วคนกำลังจะแทงจิ้งจกดันมาทัก...
"เดี่ยวกรูขอตัวก่อนล่ะกัน ปวดหัวหว่ะ" ว่าแล้วผมก็ลากพี่นกขึ้นไปข้างบน เบื่อจริงๆ แต่ทำไงได้ล่ะตอนนี้กำลังใช้ประโยชน์แกอยู่..
ถึงเวลาเข้าที่พักที่รีสอทนี่ซิเรื่องใหญ่ของผม...เจ้าภาพจัดให้พักเป็นกลุ่มๆ ใครมาเป็นครอบครัวก็จะให้ห้องหนึ่ง..ใครมาเป็นคู่ก็จะให้ห้องหนึ่ง แต่ถ้าใครมาคนเดียวก็จะถูกให้พักรวมๆ กัน หรือห้องคู่...
ตอนพักนี่ผมต้องระวังสุดตัวเลย ไม่ว่าจะการอยู่กันสองต่อสอง...เฮ้อตกลงผมเป็นผู้ชายเหรอผู้หญิงนี่ อยู่กันสองต่อสองผมต้องกลัวอะไร....ก็อย่างที่บอกแหละ กลัวแกจะจับผมเอาดื้อๆ....
"พี่นก เดี่ยวผมไปคุยกับเพื่อนแป๊บนะ" เห็นแกนอนๆ ผมกะจะแว่บไปเล่นไพ่ดื่มเหล้าสังสรรค์กับเพื่อนสักหน่อย...
"เดี่ยวนะเอก เดี่ยวพี่ไปด้วย ขอตัวอาบน้ำแป๊บหนึ่ง" พี่นกหยิบผ้าเช็ดตัวมาถอดชุดอย่างรวดเร็วแกไม่เห็นเหรอว่ามีเสืออยู่ข้างๆกายแกเลยเ...แล้วแกก็เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำซู่ๆ
ได้โอกาสผมแล้วขอออกไปก่อนล่ะกัน ไม่งั้นเดี่ยวจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้...เอาแบบว่าพี่นกเดินมาพร้อมผ้าขนหนู..เดินเยื้องย่างมาหาผมอย่างช้าๆ แกเดินมาอยู่ตรงหน้าผม .......
"เอกเดี่ยวช่วยพี่แต่งตัวหน่อยนะ" แกพูดพร้อมกับส่งสายตาอันเซ็กส์ซี่ให้ผม...ตอนนี้ผมอกสั่นขวัญแขวนแล้ว...
"ครับ พี่" แกยื่นเสื้อสายเดี่ยวให้ผม...ผมรับด้วยมือสั่นๆ....หัวใจคงเต้นตึกตั๊กไงไม่รู้...
"กระโปรงด้วยนะเอก พี่ไม่อยากใส่คนเดียว" เอาอีกแล้วแค่นี้ผมก็สยิวแล้วสยิวอีก..แกยื่นขวามาตรงหน้าผม...
"สวมซิจ๊ะ... หุ่นพี่ดีเหรอเปล่า" เฮ้อ ไม่เอาแล้ว แค่คิดผมก็โหดหวีดสยองแล้ว.........
ผมเดินออกไปยังวงเหล้า ข้างๆ เป็นวงไพ่...ฮ่าฮ่า ต้องใช้เวลาที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์ ควักเงินแบงค์ร้อยออกมาปึกหนึ่ง เล่นป๊อกเด้งกับเพื่อน แหมดวงขึ้นสักด้วย ไม่ถึง 5 นาที ผมฟันกำไรไปเกือบ 5000 แล้ว (เด้งชนเด้งถ้าได้จะได้เยอะนะครับ ถ้าเสียก็จะเสียเยอะ)
"ดวงขึ้นนะมรึง.....แล้วแม่มรึงไปไหนล่ะ" เพื่อนผมแซว...สาดนี่แซวแรงไปเหรอเปล่านี่....
"เด็ก เฟ๊ย ไม่ใช่แม่ ไม่ใช่แฟน" แหมจะบอกว่าแฟนก็กระไรบอกว่าเด็ก น่ะเท่ห์กว่าเยอะ..
"ให้มันจริงเถอะ โน่น แม่มรึงเดินมาโน่นแล้ว" อ้าวเวนพี่นกเดินตามหาผมจริงๆ แหละ ผมหมดอารมณ์เล่นเลย...
"อ้าวเอก อยู่นี่เอง พี่ตามหาซะตั้งนาน พาพี่ชมรีสอร์ทหน่อยดิ"
"ครับ " เฮ้อ หมดสนุกเลย....แต่ไงก็ต้องพาแกชมทั่วรีสอร์ทครับ ขี่จักรยานเที่ยว.....
เลี้ยงรุ่นคราวนี้ คนจัดเค้าพาเที่ยวสองจังหวัด พิษณุโลกกับเพชรบุรณ์จนถึงเช้าวันอาทิตย์เราก็กลับกรุงเทพกัน
มาเที่ยวกันคราวนี้ ถ้าถามผมตรงๆ ว่าสนุกมั๊ย ผมบอกว่าไม่สนุก ที่ไม่สนุกก็เพราะมีแกไปด้วยนี่แหละ...แกคอยตามผมแจเลยไม่ว่าจะตอนกินเหล้า ตอนคุยกับเพื่อนตอนเล่นไพ่ ตอนทำกิจกรรมต่างๆ...ปกติผมจะเป็นคนที่จะทำอะไรก็ทำไปเลยไง ไม่ต้องถามใคร ไม่ต้องปรึกษาใคร จะเล่นไพ่ก็เล่นเลย จะดื่มเหล้าก็ดื่มไป.....
หลังจากกลับมาแล้ว พี่นกยิ่งติดผมเป็นตังเมเลย ...มีวันหนึ่ง ..แกชวนผมไปร้านหนังสือที่เดอะมอลล์..
"ไปส่งพี่หน่อยนะเอก"
"ครับ ได้พี่" ก็หลังจากที่แกเลิกงานแหละ ผมไปรับแกแล้วก็พาแกไปร้านหนังสือ..แล้วผมก็ตกใจ หนังสือที่แกเลือกแต่ละอย่างนี่ โหคู่มืออาหารไทย คู่มือการจัดบ้าน คู่มือการดูแลสามี...ฯลฯ ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว
"เอกไม่สงสัยเหรอจ๊ะว่าทำไมพี่ถึงมาซื้อหนังสือพวกนี้" ผมมองหน้าพี่นก...
"สงสัยครับ"
"แหม อีกหน่อย พี่กับเอกก็ต้องแต่งงานกันแล้ว พี่ก็ต้องเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดีที่สุดไงจ๊ะ" ผมมารู้ทีหลังว่าพี่นกแกทำกับข้าวไม่เป็น แกก็เลยหัดทำ..
"ครับ" ผมได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อกๆ
เรื่องราวมันจะชักจะเกินกว่าที่ผมคาดแล้วนะนี่ ....ผมต้องรีบยุติความสัมพันธ์ของผมกับพี่นกแล้วล่ะมั๊ง..แต่จะทำไงดีล่ะที่จะทำให้พี่นกเจ็บน้อยที่สุด....ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยผม...
หลังจากได้คู่มือการเป็นแม่บ้านแม่เรือนแล้ว พี่นกแกก็เริ่มหัดทำอาหาร..แกมาทำที่ห้องผม สิ่งแกให้ผมสอนก็คือการหุงข้าว...เออไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าแกจะหุงข้าวโดยหม้อหุงข้าวไม่เป็น...
"โห พี่ต้องชาวข้าวล้างพวกมอดพวกกากทิ้งไปก่อนครับ" แกเล่นใส่น้ำแล้วจะเอาไปใส่หม้อหุงข้าวเลย...
"ก็พี่ไม่เคยหุงนี่จ๊ะ อยู่บ้าน แม่ก็หุงให้กิน"
หลังจากนั้นแกก็มาทำกับข้าวโดยใช้คู่มือที่ซื้อมาเป็นแม่แบบ...ผมจำได้กับข้าวอย่างแรกที่แกฝึกทำก็อไข่ทรงเครื่อง..
"โหวิธีเจียวไข่เค้าเจียวกันแบบนี้" ผมต้องสอนแกเจียวไข่..เฮ้อมื้อนี้จะรอดมั๊ยนี่
ตั้งแต่วันนั้นผมต้องคอยเป็นคนชิมคนดู อร่อย บ้างไม่อร่อยบ้าง เฮ้อ ต้องยกนิ้วให้กับความพยายามของแกจริงๆ ตั้งแต่ผมเริ่มคบกับแกนี่ ผมอิ่มแทบทุกมื้อ บ้านช่องดูสะอาดขึ้น เสื้อผ้าดูดี มีกลีบ ไม่เชอร์ยับๆ เหมือนแต่ก่อน....เวลามีเรื่องร้อนใจแกก็จะให้คำปรึกษาให้แง่คิด...คอยปลอบใจ คอยเตือนใจยามที่ผมฉุนเฉียว...ชีวิตอย่างนี้มันก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอ....ถ้าผมเป็นผู้ชายธรรมดา .....
แต่ตอนนี้ผมเริ่มเบื่อแล้ว ความรู้สึกอีกด้านหนึ่งที่ผมซ่อนไว้มันเริ่มจะมีกำลังแรงขึ้นมาแล้ว ผมไม่ได้ชอบแบบนี้ ทุกครึ้งที่ผมอยู่กับแก ผมไม่เคยมีความสุขเลย ก็อย่างที่บอกแหละ นี่การหลอกลวง..การหลอกหลวงเพื่อที่จะปิดบังสิ่งที่ผมซ่อนไว้อยู่ ตอนนี้ใช้มันเป็นเครื่องมือในการหลอกลวงนั้น....ถ้าถามผมว่าตลอดเวลาที่คบกันมานี้ผมรักแกบ้างเหรอเปล่าผมบอกได้เลย ว่ารัก แต่มันไม่ใช่รักแต่ชู้สาว น่ะ แต่เป็นรักแบบพี่น้องกันมากกว่า
ถึงเวลาแล้วที่ผมจะสลัดแกทิ้ง....ยิ่งถ้าผมรอต่อไป ผมอาจจะสลัดแกไม่ออก และนั่นแหละเป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุด...ถ้ามีอะไรกับแกไป แกต้องจับผมแน่ ผมต้องแต่งงานกับแก เฮ้อ คิดถึงตอนนั้นคนที่ตกนรกมากที่สุดก็คือผมกับแก...แต่จะทำไงล่ะที่จะทำให้แกเจ็บปวดน้อยที่สุด .
-
สงสารพี่นก :m8: :m15: เอกใจร้าย :m16:
-
ทุ่มทุนขนาดนี้ สงสัยเพราะพี่เอกจะเป็นรถไฟขบวนสุดท้ายแล้วมั๊งคับ
น่าสงสาร :เฮ้อ:
-
ตามอ่านจนทันแระ :เฮ้อ:
ทุกอย่าง กะคงมีทางออก เพียงแต่ มานจาออกไปในรูปไหนเท่านั้นแหละ
แต่ท่าทางคุนเอก จะไม่ค่อยชอบให้ใครมาเจ้ากี้ เจ้าการ กะชีวิตเท่าไหร่นะคับ :m7:
เหลืออีก 90 กว่าตอน :m23:
-
o2 อ่านทันแล้ว ตาลายนิดหน่อย แต่ชอบนะครับ o13 สนุกมาก รู้สึกว่าคุณเอกใช้ชีวิตคุ้มค่าดีจัง o7
+ 1 เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ ชอบจัง :bye2:
-
..........ชีวิตนกมีแต่เอก........
..........แต่ชีวิตเอก...ไม่เคยจะมีนก......... :o12: :o12:
-
อืม พี่นกดักทุกทางขนาดนี้จะรอดเรอะ :m13: :m13:
-
เอาแบบบัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น นะครับ :m17: :m17:
สงสารพี่นก แกอ่ะ เฮ้อออ :m29: :m29:
-
:เฮ้อ: ดูเหมือนใจร้าย แต่ถ้าไม่รีบตัดนกซะตอนนี้ มีหวังอนาคตจายุ่งยากมากกว่านี้แน่ๆ ยิ่งปล่อยไว้นานยิ่งเจ็บมาก :m15:
-
เสือไบ the series (ตอน 74)
เดือนกันยายนแล้ว ....ผมยังคิดวิธีที่จะสลัดพี่นกไม่ได้ ความจริงผมมีวิธีเยอะแยะนะ แต่ผมอยากทำให้แกเสียใจน้อยที่สุดน่ะ ก็คนมันเคยมีความรักความผูกพันธ์กันนิ จะให้บอกไปตรงๆ ว่าเลิกกันเถอะมันก็กระไร...
ตอนนี้ในหัวผมมี 3 วิธี...ผมอาจจะเลือกใช้วิธีใดวิธีหนึ่งก็ได้..มาดูกันนะ...
1.ทำตัวให้ห่างๆ แกไว้แกจะได้รู้ว่า ผมเริ่มเบื่อ หรือ มีปัญหากับแก....
2.หายไปเลย ปิดมือถือ ย้ายที่อยู่ ......
3.บอกตรงๆ ไปเลย ว่าผมเป็นเกย์ ....
แต่ล่ะวิธีผมไม่กล้าทำเลย อาจจะเพราะผมแคร์ความรู้สึกแกก็ได้ ...ตอนนี้ผมก็เลยมานั่งเป็นทุกข์แบบนี้ไง...ถ้าถามว่าผมรักพี่นกบ้างเหรอเปล่า ผมบอกเลยว่ารัก แต่รักแบบ พี่สาว กับน้องสาว เอ๊ย น้องชาย...แต่พี่นกแกคงไม่คิดว่าผมเป็นน้องชายหรอก....
ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมไม่ต้องเดาเลยว่าใคร ตอนนี้แกเล่นโทรหาผม หลายครั้งต่อวัน จนผมเบื่อที่จะรับ..นี่คือตัวอย่างที่แกโทรหาผมนะ....
"เอกเหรอจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอกจ้า แค่คิดถึง ทำงานต่อไปเถอะ..." อ้าวผมยังไม่ทันพูดอะไรเลย.....
"เอก จ๊ะ เย็นนี้ว่างเหรอเปล่า ไปทานข้าวด้วยกัน เดี่ยวพี่เลี้ยง" เอาของกินมาล่ออีกแล้ว..
"เอก ดูข่าว ไอ้นั่นเหรอเปล่า " โหผมทำงานนะพี่ ไม่มีเวลามาไร้สาระหรอก.....
"พี่ไม่มีอะไรทำน่ะ นั่งๆ อยู่ก็อยากได้ยินเสียงเอก" อ้าวเวน.... ฯลฯ
วันนี้มาดูกันว่าแกจะมามุขไหนอีกนี่.......
"ครับ พี่มีอะไรให้เอกรับใช้ครับ"
"วันนี้พี่ไม่ได้ทำงานน่ะ วันนี้พี่ลาหยุด" โหสบายจริงๆ เมื่อวานไม่เห็นแกบอกผมเลย....
"ครับ"
"เอกจ๊ะ เย็นนี้แม่พี่ เค้าอยากให้เอกมาหาที่บ้านน่ะ มาทานข้าวเย็นกัน"
"ครับ มันจะดีเหรอพี่"
"มานะ แม่พี่อยากเจอเอกน่ะ แกจำไม่ได้แล้วว่าเอกหน้าตายังไง" โหผมยังจำหน้าตาแม่พี่นกไม่ได้เลยน่ะตั้งแต่เจอกันเมื่อตอนสงกานต์
"ครับ" ไม่รู้จะปฎิเสธไปทำไมล่ะ ตอนนี้ตามใจแกไปก่อน.....
ผมทำงานตามปกติ ไม่มีอาการตื่นเต้นหรืออาการอยากเจอพี่นกเลย มันเบื่อๆ เซ็งๆ ไปแล้ว....ตอนเกือบหกโมง ผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปที่บ้านพี่นก วันนี้ผมแต่ตัวดูดีหน่อย แหมจะไปเจอผู้ใหญ่ทั้งทีแต่งตัวให้รู้กาละเทศะซะหน่อย....
"แม่ครับ สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้แม่แก...ความจริงแม่พี่นกก็ค่อนข้างจะคุยถูกคอกับผมนะ...
"จ้าเอก อ๋อคนนี้นี่เอง แม่นึกไม่ออกน่ะ เห็นนกเคยบอกว่าเคยเจอกันแล้วที่พัทยา คนแก่ก็แบบนี้แหละนะ ขี้หลงขี้ลืม"
"ครับ"
"มาๆ เลยกินข้าวกัน วันนี้ นกเข้าครัวเองเลยนะ" โหผมจะกินได้เหรอนี่ แต่ไงก็ต้องกินมาแล้วนี่ แล้วอีกอย่างช่วงที่แกทำตัวเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่บ้านผม ผมก็ชิมฝืมือแกประจำแหละ...
แม่พี่นกเดินนำผมไปที่โต๊ะอาหาร แหม กับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะหลายอย่าง..มีประมาณไข่เขียวหมูสับ ต้มยำ ผักผัด ต้มจืด และก็ผลไม้....บรรยากาศบนโต๊ะอาหารตอนนี้เราคุยกันอย่างสนุกสนานนะครับ มีผม มีแม่พี่นก มีน้องสาวพี่นก
"เมื่อไหร่เอกจะมาขอนกกับแม่ล่ะ" อาจ๊าก ผมแทบจะคายไอ้ที่มันอยู่เต็มปากเต็มคำในตอนนี้ออกมาเลย.....
"ยังครับ เอกยังไม่พร้อมครับแม่ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องหน้าที่การงาน เรื่องการเงินอีก" โหอะไรนี่...
"ไงก็รีบๆ หน่อยนะจ๊ะ แม่อยากอุ้มตัวเล็กเร็วๆ น่ะ"
ผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินต่อไป ....
"เอกชิมนี่ซิจ๊ะ ฝืมือพี่ดีขึ้นเหรอเปล่า" แกตักต้มจืดมาให้ผมกินน่ะ ต้มจืดนี่ผมกินบ่อยๆ ครั้งแรกๆ แกจะทำประมาณรสชาดน้ำเปล่าหลังๆ แกก็พัฒนาขึ้นมาเป็นต้มจืด..
“อร่อยดีครับ พี่ แหม ...ผมนึกว่าจะกินแกงน้ำเปล่าซะอีก”
“คนเราก็ต้องมีการพัฒนาบ้างซิจ๊ะ ”. แกพูดแบบขำๆ ...
“แหมเอก เคยเห็นนกตอกไข่ บ้างเปล่า” แม่พี่นกถามผม...
“เคยครับ” แหม ไม่อยากพูดเลยครับ พี่นกแกตอกไข่ไม่เป็นประมาณว่าแกจะทุบๆ ไข่....ไข่ก็เละประมาณนั้น แกต้องให้ผมมาสอน....
“คนธรรมดาสามัญทำไม่ได้นะนี่” แม่พี่นกแซวอีก...
“แหม แม่คะคนเราก็ต้องมีพัฒนากันบ้างแหละ ...ความรักมันทำให้คนเปลี่ยนไปนะคะ”แกตักไข่เจียวหมูสับให้ผมอีกแล้ว...
“เอก ทำงานมากี่ปีแล้วจ๊ะ” แม่พี่นกถามผมอีก...
“หกปีแล้วครับ ยังไม่เป็นโล้เป็นพายเลยครับ”
“แหม ข้าราชการก็แบบนี้แหละ เงินเดือนน้อย แม่เข้าใจ....ถ้ามีอะไรบอกแม่นะ...” ลืมบอกไป ว่าแม่พี่นกเป็นประมาณพยาบาลครับของหน่วยงานเอกชนแห่งหนึ่ง.....แต่ตอนนั้นผมเข้าใจความหมายของแม่พี่นกแหละ.
“ครับ แม่”
หลังจากกินเสร็จผมก็ขอตัวกลับ ฉากหน้าผมเหมือนจะมีความสุข แต่ลึกๆ ข้างในผมทุกข์มากเลย ทุกอย่างที่ผมโกหก ทุกอย่างที่ผมหลอกหลวงตอนนี้มันกำลังย้อนกลับมาทำให้ผมเจ็บปวดแล้ว...ผมจะทำไงดีนี่ ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องระหว่างผมกับพี่นกแล้ว มันมีคนในครอบครัวพี่นกเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย..เฮ้อ ทำไมมันบานปลายแบบนี้นี่.....
เอหรือว่าผมจะยอมรับกับการหลอกลวงครั้งนี้ดีล่ะ...แต่งงานกับพี่นกไปซะทุกอย่างก็จะจบ...พี่นกแกก็รักผมขนาดนี้ผมน่าจะดีใจ...แต่ผมมานั่งคิดๆ ดูแล้ว ถ้าผมแต่งงานไป ผมจะทนได้เหรอ ผมจะทนปฎิเสธความต้องการของตัวเองได้ไงล่ะ ผมไม่ได้รักพี่นกนี่ แม้ผมจะชอบมีอะไรกับผู้หญิง แต่ผมก็ไม่ได้ชอบจนถึงขั้นแต่งงานใช้ชีวิตคู่ร่วมกันนี่นี่.....ถ้าฝืนทนแต่งงานไปอีกหน่อยผมอาจจะทำอะไรที่ผมอาจจะคาดไปถึงก็ได้ ความอดทนของคนเรามันมีจำกัดอยู่แล้ว....
วันหนึ่งผมไปดูหนังกับพี่นกแถวๆ สยาม...แหมแกเกาะไม้เกาะมือควงแขนผมอย่างไม่เกรงใจสายตาชาวบ้านเลยแฮะ...ดูหนังเสร็จผมก็เลยถามประโยคนี้กับแก...
"พี่นกชอบผมตรงไหนครับ" แกมองหน้าผม แล้วใช้ความคิด...
"น่านดิ พี่ชอบเอกตรงไหนนะ หล่อก็ไม่หล่อ... จนก็จน....ไม่รู้ซิพี่บอกไม่ได้น่ะ บอกได้อย่างเดียวก็คือ รักก็คือรัก" อ้าวเวนแล้วแบบนี้ผมจะเอาข้อมูลมาจากไหนล่ะนี่ ....ผมกำลังหาข้อมูลที่จะใช้บอกเลิกกับพี่นกอยู่ คือถ้าแกบอกว่า ชอบผมที่ตรงนั้น..ผมจะได้ทำตัวตรงข้ามกับพี่แกชอบ....
"ครับ แหม ถ้าพี่ชอบ หล่อๆ รวยๆ ก็พี่ดำไงครับ"
"แหม อย่าท้านะจ๊ะเอก พี่ดำแกก็ดีน่ะ เสมอต้นเสมอปลายดี แต่ที่พี่ไม่สนก็คือพี่ไม่ได้รักน่ะ" แกทำเสียงยานๆ เหมือนตลกๆ ให้ผมดู...พูดถึงพี่ดำตอนนี้แกก็ยังจีบพี่นกอยู่นะครับ.....
"ครับพี่"
ตอนนี้ผมต้องทนรับผลของการหลอกลวงที่ผมทำกับพี่นก ผมเจ็บปวด ผมเบื่อ ผมไม่มีความสุขเลย...ทุกครั้งที่เจอแกผมทำเหมือนมีความสุขแต่แท้จริงนั่นเป็นการเสแสร้ง.....เป็นการหลอกลวง...ผมทำให้พี่นกมีความสุขแต่ตัวผมกับมีความทุกข์ ผมควรจะทำไงดีล่ะนี่ ยิ่งนานไป ทุกอย่างมันก็ยิ่งย้อนกลับมาทำให้ผมเจ็บปวด...ชีวิตผมกำลังจะดิ่งลงเหวเข้าไปทุกทีทุกทีแล้ว....
-
:เฮ้อ:
บอกเลิก ยังไงก้อเจ็บอยู่แล้ว คุนเอก จาทำยังไงดีน้ออ ให้ ผลมานออกมาเจ็บน้อยที่สุด :m17:
-
...บอกตอนไหนมันก็เจ็บ... :เฮ้อ:
แต่ว่าเมื่อรู้ตัวแล้วก็รีบบอกน่าจะดีกว่านะค่ะ....ยิ่งอยู่นานไปมันจะยิ่งเจ็บ + อึดอัดน่อ
ยังไงซะ....สู้ๆๆๆๆๆๆ น่ะ เป็นกำลังใจให้ :a2:
-
............ทรมานเขาเราก็เจ็บเอง.......... o7 o7
-
เฮ้อ...แล้วเอกจะทำยังไงต่อหล่ะเนี่ย
:m17: :m17: :m17:
-
เอ :m28: วันนี้ทำไมยังไม่มาน้า :m28: มีคนรออยู่นะ มาต่อเร็วๆ :o11:
-
แล้วจะทำไงดีละเนี้ย กำ ผูกเองแก้เองคับ 555
-
เสือไบ:the series (ตอน 75)
ผ่านมาถึงเดือนตุลาคมแล้ว ช่วงนี้ฝนตกบ่อย เพราะมีมรสุมเข้ามา..ท้องฟ้ายามนี้เต็มไปด้วยเมฆสีดำๆ อยู่เต็มท้องฟ้า....ชีวิตผมช่วงนี้ก็คงเหมือนท้องฟ้ายามนี้แหละมั๊ง ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆดำหลังจากลงรถเมล์ที่หน้าประตูใหญ่ผมก็เดินกลับแฟลต......เดินไปอย่างอดอาลัยตายอยาก รู้ ว่าเดี่ยวต้องเจอกับพี่นก...แกนัดทานข้าวเย็นที่บ้านผม....
สองอาทิตย์ที่แล้วก่อนวันนี้ผมไปทำงานกับมิสเตอร์เชนที่ภูเก็ต ความจริงไปแค่อาทิตย์เดียวอีกอาทิตย์ผมโกหกแกไปงั้นแหละ...ช่วงที่ไปภูเก็ตผมปิดโทรศัพท์เพื่อที่จะได้ไม่ต้องคุยกับแก..ความจริงก็ไม่ได้ปิดหรอก เพียงแต่เปลี่ยนซิมการ์ดใช้เบอร์อีกเบอร์ที่แกไม่รู้....
"อ้าวเปิดมือถือแล้วเหรอจ๊ะ" ทันทีที่ผมเปิดเครื่องในตอนเช้า แกเหมือนนกรู้จริงๆ....
"พอดีเอกลืมเอาที่ชาร์ตแบดไปน่ะ" ฮ่าฮ่า ใช้มุขเดิมแหละครับ ช่วงนี้สมองมันตื้อๆ มั๊งนึกมุขใหม่ๆ ไม่ออก..
"ทีหลังจะไปไหนบอกพี่นะ พี่จะไปจัดกระเป๋าให้ จะได้ไม่ลืม" โห...ดักทางผมอีก...
"ครับ แล้วพี่มีอะไรกับเอกครับ"
"คิดถึงไงจ๊ะ ไม่ได้คุยกับแฟนเกือบสองอาทิตย์"
"ครับ คุยมาดิครับ"
"เย็นนี้พี่ไปทานข้าวบ้านเอกนะ สองทุ่ม"
"ครับ"
"เอกไม่ต้องซื้ออะไรนะ เดี่ยวพี่ซื้อเข้าไปเอง"
"ครับ"
"พูดอย่างอื่นบ้างก็ได้นะเอก ครับอย่างเดียว หลวมบ้างก็ได้" อ้าวแซวผมอีก ผมเบื่อที่จะคุยกับแกนี่...
"ครับ ตกลงเย็นนี้เจอกันนะครับ สองทุ่ม เดี่ยวเอกของตัวทำงานหน่อยนะครับ งานเยอะ" ผมตัดบทง่ายๆ ไปแบบนี้เลย
สองทุ่มตรงแล้ว ก๊อกๆ เฮ้อ ตรงเวลาดีจริงๆ ผมเดินไปเปิดประตู...พี่นกแกหิ้วถุงพะรุงพะรังเข้ามา......ถุงกับข้าวและโปรชัวร์กระดาษอีกชุดหนึ่ง ผมจัดแจงจัดของกินใส่ชามและจาน...
"เอก จ๊ะเดี่ยวพี่ทำเอก เอกไปเอาต้มยำร้านที่สโมสรมาให้พี่หน่อย พี่สั่งไว้"
"โห ยังมีอีกเหรอครับ นี่" กับข้าวที่เห็นมันสามอย่างแล้ว....กินกันสองคน...
"มีอีกอย่าง พี่สั่งไว้ เอกไปเอาหน่อย เออ ซื้อสปายมาให้พี่สองขวดนะ"
"ครับ" แหมสองขวดมันจะเมาอะไรล่ะนี่ เดี่ยวผมก็ต้องกินด้วยอยู่แล้ว...
หลังจากนั้นผมก็ปั่นบีเอ็มเอ็กซ์ไปเอาของครับ ฝนตอนนี้ดันตกมาปรอยๆ ซะด้วย เบื่อจริงๆ หน้าฝน ....กลับมาอีกทีโหห้องผมจากสภาพเมื่อกี๊เปลี่ยนไปแล้วครับ ตอนนี้พี่นกแกดับไฟ แต่จุดเทียนหอมแทน... ห้องผมมีเทียนหอมเยอะนะครับก็มันเป็นอุปกรณ์ที่ผมชอบใช้ทำงานกับมิสเตอร์เชน....แหมจะกินข้าวกลางแสงเทียนนี่เอง ...
"โรแมนติกเปล่าเอก"
"ครับ" ผมพยักหน้า...
"เอาสปายแช่ตู้เย็นก่อนล่ะจ๊ะ เดี่ยวขอกินข้าวก่อนแล้วค่อยตบด้วยสปาย"
"ครับ"
บรรยากาศในการกินข้าวเป็นไปอย่างโรแมนติก พี่นกจะคอยตักกับข้าวให้ผม กินไปคุยไป หยอกล้อกันเล่นตามประสาหนุ่มสาว แต่ส่วนใหญ่พี่นกจะเป็นฝ่ายหยอกผมซะมากกว่า....หลังจากกินเสร็จแล้วแกก็จัดการล้างจานชามที่กินกัน....ประมาณเกือบสี่ทุ่ม.....ผมกับแกก็มานั่งคุยกันดื่มไวน์กันไปด้วย...แหมวันนี้แกใส่เสื้อกล้ามมาซะด้วย...
"เอก พี่เอาโปรชัวร์บ้านมาให้ดูน่ะ พี่กะจะซื้อสักหลัง แบบผ่อน" แกจีบไวน์ไปด้วยพร้อมกับหยิบโปรชัวร์ให้ผมดู...โหตอนนี้เอะไรอะไรมันชักจะบานปลายไปกันใหญ่แล้ว....
"เอกพี่ชอบที่นี่น่ะ พี่ว่ามันร่มรื่นดีนะ" เป็นบ้านครับ แถวๆ เมืองทอง...ผมดูด้วยความหนักใจ
"ครับ ทำไมต้องซื้อด้วยล่ะพี่ "
"อ้าว อีกหน่อยเราแต่งงานกัน ก็ต้องมีบ้าน ... มีสมบัติของเรา พี่กะจะผ่อนไว้น่ะ"
"ครับ พี่" พูดอะไรไม่ออกแล้วผม
"มีสักสองห้องนอนท่าจะดี ห้องหนึ่งของเรา อีกห้องให้ลูกเรา" เฮ้อ..
"มีห้องรับแขก มีโต๊ะเล็กๆ มีโทรทัศน์อยู่มุมนี้"
"ครับ พี่"
"เอกไม่ดีใจเหรอจ๊ะ ที่เราจะมีบ้านเป็นของเราแล้ว"
"คือ ผม..." ผมอยากจะบอกแกเหลือเกินครับ...แต่มันเหมือนติดอยู่ที่ลำคอ...พูดไม่ออกบอกไม่ถูกน้ำมันท่วมปากไงไม่รู้
"อ้าวชน พรุ่งนี้พี่กะจะโทรไปของรายละเอียดเพิ่มเติม"
"ครับ" ผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว....พี่นกแกแก้มแดงๆ แล้วแหละ...แกเอาหน้าตามาใกล้ๆ ผม
"เอกจ๊ะ พี่รักเอกนะ"
ตอนนี้หน้าผมกับแกอยู่ใกล้กันแค่นิดเดียว ปากผมกับปากแก...แกเริ่มระดมจูบผมแล้ว ผมเหรอเฮ้อ อารมณ์กำลังกระเจิงแล้ว.... ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว...ผมกลัวเรื่องแบบนี้มาตลอดแต่คืนนี้สิ่งที่ผมกลัวกำลังจะเกิดขึ้น..ตอนนี้แกขึ้นคร่อมผมแล้ว.... แกกำลังระดมจูบระดมหอมผม....ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังคืนนี้ผมต้องเสร็จพี่นกแน่นอน...ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้นี่....
สามัญสำนึกผมกลับมาแล้ว ตอนนี้ผมจะหยุดดีหรือว่าจะต่อจนจบ...ถ้าต่อจนจบมีหวังผมต้องโดนแกจับแต่งงานแน่เลย...ผูกมัดด้วยการมีอะไรกันแล้วก็เรียกร้องที่จะแต่งงาน...แค่คิดก็สยองแล้ว ...ถ้าแต่งงานกับพี่นกผมก็ต้องหลอกลวงตัวเองหลอกลวงพี่นก...ผมไม่ได้รักพี่นกแบบชู้สาวแบบนี้....ความรักมันไม่ใช่การหลอกลวงนี่...ผมจะรักใครสักคนผมต้องหลอกเขาด้วยเหรอ.....ตอนนี้ผมต้องเลือกแล้วมั๊งระหว่างความรักกับการหลอกลวง.....ความรักมันไม่ใช่การหลอกลวงแบบนี้...ใช่อยู่แม้ผมไม่ได้รักพี่นกแบบชู้สาวแต่ผมก็รักและนับถือแกแบบพี่สาว.. ผมทนไม่ได้หรอกที่มันจะจบแบบนี้........
ผมดันตัวพี่นกขึ้น...ผมเบือนหน้าหนีแก...แกมองหน้าผมแล้วก็เริ่มระดมทำแบบเดิมอีกครั้ง..
"ไม่ครับ มันจะไม่เป็นแบบนี้" ผมบอกแกด้วยเสียงที่สั่นๆ
"ทำไมล่ะเอก พี่ไม่ดีตรงไหนเหรอ"
ตอนนี้เราสองคนลุกขั้นแล้วครับ แกยืนถามผม...
"พี่ไม่ใช่ไม่ดีครับ ที่ไม่ดีน่ะผม..ผมไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิด" ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว..พร้อมที่จะจบปัญหาทุกอย่าง...
"ผมทำแบบนี้ไม่ได้ เพราะผมเป็นเกย์ไงพี่ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิง ผมชอบผู้ชาย" แกมองหน้าผมด้วยความสงสัยแล้วแกก็พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา เสียงแกบอกถึงความตื่นตะหนกตกใจอย่างเห็นได้ชัด...
"เอกล้อพี่เล่นใช่เปล่า" เสียงแกสั่นมาก... สั่นแบบไม่เต็มเสียง
"ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมเบื่อพี่...เบื่อที่จะมาหลอกลวงแบบนี้ เบื่อที่ต้องมาทำเหมือนรักพี่...ทั้งๆที่ผมไม่ได้รัก เบื่อที่จะต้องคอยเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้...ผมชอบผู้ชายผมไม่ได้ชอบผู้หญิง..."ตอนนี้เสียงผมก็สั่นไม่แพ้แกหรอก ยังไงผมก็ต้องพูด ทุกอย่างมันจะได้จบซะที....
"แล้วเอกทำไมต้องมาแกล้งรักพี่ด้วย ทำไม"
"ก็เพราะผมต้องการปกปิดความเป็นเกย์ของผมไงครับ " ตอนนี้แกสั่น ไปแล้ว น้ำตาแกไหล ผมสงสารแกจับใจ...บรรยากาศรอบตัวผมทุกอย่างเงียบสนิท มันเป็นช่วงเวลาที่ทรมานมากๆ เลย...ช่วงเวลาแห่งความตื่นตะหนกตกใจ...ผมก็ยังไม่เชื่อตัวเองเลยว่าผมจะพูดแบบนั้นไป....ผมน่าจะถนอมความรู้สึกของแกไว้...ผมน่าจะหาวิธีที่นุ่มนวลแบบนี้ แต่อารมณ์ตอนนั้นมันเหลืออดที่จะต้องเก็บสิ่งที่ตัวปิดบังเอาไว้ให้มิด....
"ผมขอโทษครับ พี่นก"
เปรี้ยง...แกตบหน้าผมสุดแรง หน้าผมหันไปตามแรงตบ ตอนนี้ผมไม่มีความรู้สึกเจ็บ มันด้านชาตั้งแต่บอกว่าผมเป็นเกย์ไปแล้ว...แกปาดน้ำตาวิ่งออกจากห้องผมไปแล้ว...ส่วนผมทรุดลงอย่างหมดเรี่ยวแรง...
ผมทำอะไรไปนี่....ผมทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว....ผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย....แต่ไงผมก็ต้องหยุดความสัมพันธ์ของผมกับแกครับ ขืนถ้าปล่อยไป ก็รังแต่จะเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย เจ็บๆซะมันตอนนี้ดีกว่า ที่มันจะเกินเลยใหญ่โตจนแก้ไขอะไรไม่ได้..
หน้าผมชาไปทั้งแถบจากแรงตบของแก...ผมนั่งคุกเข่าสงบสติอารมณ์ตอนนี้ผมว้าวุ่นสับสนไปหมด ผมลูบหน้าของผมเบาๆ แกตบผมแค่ทีเดียวถือว่าน้อยไปกับสิ่งที่ผมได้ทำกับแก...สิ่งที่ผมหลอกแกมันเกินกว่าที่จะให้อภัย......ผมเอามือกุมขมับ... ไม่น่าเลยผม ไม่น่าทำแบบนี้กับแกเลย ภาพเก่าๆ ที่พี่นกคอยดูแลผม... ภาพที่เราคุยกัน... ภาพที่เราหยอกล้อกัน ภาพต่างๆ ที่เราใช้เวลาด้วยกัน.....มันไหลเข้ามาในหัวผมเรื่อยๆ นี่ผมทำอะไรลงไปนี่ ผมเจ็บปวดกับการกระทำครั้งนี้ของผมเหลือเกิน............
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/760.html
ขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณอีกที
ขอบคุณในความหวังดี ที่มีให้คนที่มืดมัว
แต่มันคงไม่คุ้ม เข้าใจใช่ไหม
ออกจากชีวิตฉันไป ไม่อยากให้เธอถลำตัว
คนอย่างฉันไม่ดีอย่างใครใคร
หลงทางมาไกลจนน่ากลัว
ทางเดินวันนี้ไม่มีสิทธิ์กลับตัว
อย่าฝากชีวิตดีดีไว้ที่ฉัน
อย่าเอาความฝันของเธอมาเสี่ยงรู้ไหม
เก็บเอาชีวิตของเธอเดินออกไปให้ไกล
ไม่อยากทำร้ายคนดีอย่างเธอ
มีแต่ความรัก มีแต่ความฝัน
นั่นมันคงไม่สำคัญ เมื่อมันไม่ใช่ชีวิตจริง
ไม่ใช่ไม่รัก ไม่อยากทำร้ายคนดีอย่างเธอ....
-
สงสารพี่นก แต่ มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว (มั้ง) :m15:
-
เฮ้อ............................. :a6: :a6:
-
เสือไบ:the series (ตอน 76)
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนหมดเรี่ยวหมดแรง..ภาพพี่นกตบหน้า.....ภาพแกร้องไห้เมื่อกี๊นี้....มันทำให้ผมช๊อคไปชั่วขณะ......แล้วพี่นกจะกลับไงล่ะนี่ ระยะทางจากบ้านผมไปบ้านแกก็จะประมาณหนึ่งกิโลกว่าๆ แต่มันมืด...เปลี่ยว.....หมาเยอะ....อีกอย่างแถวๆ นั้น มีพวกติดยาด้วย....ในสามัญสำนึกผมตอนนั้นถ้าเกิดพี่นกเป็นอะไรขึ้นมาผมจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่เลย...
ผมรวบรวมแรงทั้งหมดที่มียืนขึ้น หยิบกุญแจโทรศัพท์มือถือออกจากบ้านไป ผมไปเอาจักรยานที่ใต้ตึก ผมมือไม้สั่นไปหมดแล้ว... แค่ไขกุญแจที่ล๊อครถจักรยานเอาไว้ทำไมมันยากเย็นแบบนี้..
ผมขี่จักรยานตามไป ตอนนี้ฝนตกปรอยๆ แต่ผมไม่รู้สึกหนาว หรือ เหนื่อยอะไร ยังไง ขอไปดูให้แน่ใจหน่อยว่าพี่นกกลับถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว....ระยะทางก็อย่างที่ผมบอก มืดเปลี่ยว ขณะผมขี่ไปตอนนี้หมายังวิ่งไล่เห่ากันตลอดทาง แต่ผมไม่มีอารมณ์จะสนใจหมาพวกนี้หรอก...
แต่เท่าที่ผมคำนวนเวลาผมน่าจะเจอพี่นกแล้วนี่ ทำไมพี่นกวิ่งไปเร็วแบบนี้ หรือจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่นกเหรอเปล่า..ผมขี่จักรยานเรื่อยๆ จนถึงบ้านพี่นก...
ไฟบ้านแกยังเปิดอยู่แฮะ ..แสดงว่ามีคนอยู่...แต่เอ๊ะ..มีคนอยู่ก็ใช่จะหมายถึงว่าพี่นกกลับมาแล้ว ว่าแล้วผมหยิบโทรศัพท์...กดเข้าเครื่องแก...
"หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง" อ้าวปิดเครื่องทำไมนี่...แต่ผมก็ยังไม่ละความพยายาม..ผมกดเข้าเบอร์บ้าน... ตื๊ด....ตื๊ด...
"สวัสดีค่ะ" แม่พี่นกเป็นคนรับครับ...
"เอกนะครับ แม่ ขอสายพี่นกครับ"
"นกยังไม่กลับเลยลูก " หัวใจผมแทบสลายเลย... แล้วพี่นกไปไหนของแกล่ะนี่.....
"มีอะไรกับนกเหรอเปล่าลูก เดี่ยวแม่บอกให้นกให้"
"เอกเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดครับ แม่ ...โทรเข้ามือถือแก....แกปิดมือถือ" ผมโกหกอีกแล้ว เฮ้อทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ด้วย.....
"คงไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนเค้านั่นแหละ เดี่ยวมาแม่จะบอกให้นะจ๊ะ"
"ขอบคุณครับ " ผมพูดด้วยเสียง.สั่นๆ ตอนนี้ผมอยากร้องไห้...... ผมโกหกอีกแล้ว.... ผมอยากจะบอกความจริงแต่ทำไงได้ล่ะ แค่นี้ผมก็จะแย่อยู่แล้ว....
แล้วพี่นกจะไปไหนล่ะ ห้าทุ่มกว่าๆ แล้ว แกจะไปไหนล่ะ เพื่อนแกก็ไม่ค่อยมี...ในความคิดแว่บเข้ามา อาจจะร้านพี่จู..ลองโทรหาพี่จูดู...
"ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ ในขณะนี้" ปิดเครื่องอีกแล้ว...ผมกำลังเดือดร้อนนะพี่....
เอาไงเอากัน ลองไปดูร้านพี่จูล่ะกัน...แล้วผมก็ปั่นจักรยานไปขึ้นรถที่ประตูใหญ่ ตอนนี้ผมเปียกไปทั้งตัว..ฝนตกปรอยๆ ก็ ผมไม่รู้สึกหนาว ตอนนี้อยากเจอพี่นกโดยเร็ว ถึงไม่เจอก็แค่รู้ว่าแกอยู่ที่ไหนแกไม่เป็นอะไรมาก...ผมก็พอใจแล้ว...ตอนนี้ผมเหมือนคนที่ทำความผิด...แล้วรู้สึกผิด...ผมไม่อยากให้สิ่งที่ผมทำลงไปแล้ว......มันทำให้อะไรๆ เลวร้ายลงทุกที.....
ผมเคยเป็นแบบนี้ครับ...ถึงรู้ไงครับว่าคนที่ผิดหวังอกหักจากเรื่องความรัก....มันมีความคิด...มีอาการเป็นอย่างไง..ผมกลัวพี่นกจะทำในสิ่งที่ผมกลัว......
ผมปั่นจักรยานมาถึงหน้าหน่วยงานแล้ว เอาจักรยานไปจอดล๊อคล้อ เฮ้อทำอะไรตอนนี้มันเหมือนมีแต่ร่างกายไม่มีชีวิตจิตใจเลย...ขนาดแค่ล๊อคล้อผมยังใช้เวลาเกือบๆ สองนาที...ผมเดินฝ่าสายฝนปรอยๆ เดินข้ามสะพานลอยไปยังอีกฝั่งหนึ่งเพื่อโบกแท๊กซี่ วินมอเตอร์ไซด์ที่ผมผ่านมามันคงนินทาผมในใจไปแล้วว่าไอ้บ้านี่มันเป็นอะไรถึงมาเดินตากฝนเหมือนมิวสิควีดีโอตอนอกหักไปได้.....เฮ้ออยากจะบอกว่าตอนนี้ผมไม่ใช่อกหัก....ผมเพิ่งทำบาปมา.....
หลังจากโบกแท๊กซี่แล้วผมก็นั่งไปที่ร้านพี่จู ลงรถเสร็จ เดินเข้าไป ผมมองเข้าไปในกระจกหน้าร้านที่ผมเคยมองบ่อยๆ ทุกทีจะเจอพี่นกนั่งอยู่....แต่คืนนี้ไม่มีแก..ผมแทบเข่าอ่อนเลย...แล้วแกจะไปไหนนี่....ผมมืดแปดด้านไปหมดแล้ว......
ผมเดินเข้าในร้าน...พี่จูแกเห็นผมแกเดินเข้ามาทัก...
"เอกมาคนเดียวเหรอจ๊ะ นกล่ะ"....
"อ้าว...พี่นกนัดผมไว้นี่ครับ แกยังไม่ได้มาเหรอครับ" ผมโกหกอีกแล้ว...
"ไม่รู้ดิ ยังไม่เห็นเลย เอ๊ะทุกทีนกจะมาแล้วนะนี่เกือบเที่ยงคืนกว่าแล้ว..."
"แกคงติดงานมั๊งครับ โทรหาแกก็ปิดมือถือ.."
"งั้นเอกนั่งรอล่ะกันเดี่ยวพี่ไปทำธุระก่อน....เหล้าเอกยังอยู่นะที่เปิดไว้คราวแล้ว"
"ครับ" บอกตรงๆ ผมไม่มีอารมณ์ดื่มหรอกครับตอนนี้ ปกติผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ตอนอกหักหรือเสียใจผมไม่ดื่มเหล้าผมว่าการดื่มเหล้าตอนนี้มันทำให้เราคิดอะไรฟุ้งซ่านไปไกล....ผมเคยเป็นมาแล้ว....
เด็กเสิร์ฟเสิร์ฟเหล้า แต่ผมก็ไม่ได้สนใจแก้วเหล้า...มันตั้งตรงไหนก็ตั้งตรงนั้นแหละ...ผมหยิบมือถือมาอีกครั้งกดไปยังหมายเลขพี่นก...
"หมายเลยที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง"
ครั้งที่ห้าแล้วที่ผมพยายามติดต่อพี่นก...เฮ้อ..พี่นกครับพี่จะรู้มั๊ยครับตอนนี้ผมว้าวุ่น...ผมกระวนกระวายใจมากที่สุด....ผมกำลังชดใช้ในการกระทำในสิ่งที่ผมทำอยู่ ตอนนี้ผมกำลังหัวปั่นเพราะเป็นห่วงพี่มากเลย.......
ผมโทรหาพี่นกไม่ได้ผมเลยเปลี่ยนมาเป็นส่งเอสเอ็มเอสแทน ขนาดแค่ส่งมือผมยังสั่นระริก.....
"พี่นกครับ เอกเป็นห่วงนะ ถ้าได้อ่านข้อความนี้แล้วโทรกลับด้วยนะ"
"พี่นกครับ เอกขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับ...โทรกลับหน่อยนะครับ"
"พี่นกอยู่ไหนนี่ ผมเป็นห่วง"
"ผมอยู่ร้านพี่จูนะครับ..." ฯลฯ ไม่รู้จะทำไงแล้ว ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที
ดนตรีที่บรรเลงเสียงเพลงที่นักร้องบนเวทีร้อง หน้าตาของแขกโต๊ะข้างๆ เป็นไงผมไม่ได้สนใจไม่ได้ยินเสียงด้วยซ้ำตอนนี้ผมฟุบลงบนโต๊ะแล้วครับ มือซ้ายวางไว้บนโต๊ะ ผมเอาหัวฟุบอยู่ มือขวาถือโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมฟุบลงไปจนกระทั่ง....
"เอกเป็นอะไรเหรอเปล่าจ๊ะ" พี่จูน่ะเอง แกเดินกลับมาหาผมอีกครั้งในมือแกถือไพ่มาด้วย...
"สงสัยคงเหนื่อยๆ น่ะพี่เมื่อกี๊ผมตากฝนมาด้วย"
"ไหนพี่ดูซิ" แกเอามือมาอังหน้าผากผม...ทำเหมือนที่พี่นกเคยทำกับผมบ่อยๆ เลย..
"ตัวรุมๆ แฮะ"
"ไปไหนมาล่ะพี่" ผมถามแกอีกครั้ง...
"ฮิๆ ไปดูหมอให้ลูกค้าที่หลังร้านมา"
"ครับ" แกพูดเสร็จผมนึกตอนที่แกดูให้ผมกับพี่นก......
"ไพ่นก เรียบๆ นะ ชีวิต ไม่ค่อยหวือหวา เท่าไหร่ จะมีเรื่องเสียใจในอนาคตอันใกล้นี้ จาก หนุ่มแจ๊คแดงข้าวหลามตัด แต่ไม่ต้องกลัวจะมี หนุ่มคิงโพธิ์ดำคนนี้มาคอยดูแล เรื่องเงิน อยู่ในขั้นปานกลางๆ หน้าที่การงาน เรียบๆ อนาคตปั้นปลาย มีหนุ่มคิงโพธิ์ดำคนนี้เป็นคู่แท้ "
ที่แท้ผมอาจจะเป็นหนุ่มแจ๊คแดงข้าวหลามตัดคนนั้นก็ได้.....ตอนนั้นน่าจะเฉลียวใจสักหน่อยก็คงดี....ผมจะได้ไม่ต้องถลำตัวทำร้ายแกมากกว่านี้......
"อ้าวเอก นั่น เอส กับโจ้มาโน่นแล้ว" ผมมองไปที่หน้าประตูมันสองคนเปิดประตูถือถุงมาพะรุงพะรัง..
"สวัดดีคร๊าบพี่" มันสองคนหน้าทะเล้นมาเลย เฮ้อ ถ้าตอนอื่นผมคงหยอกล้อมันไปแล้วแหละ..
"นั่งดิ"
"แหม เดี่ยวนี้พี่นุ่ม นิยมกินไข่ยุงแล้วเหรอพี่ " แหมมันแซวผมว่าตั้งแก้วเหล้าไว้จนยุงไข่...
"เฮ้อ กรูไม่ค่อยสบายน่ะ เดี่ยวจะกลับแล้ว"
"อ้าวอะไรล่ะพี่น้องเพิ่งมา...มาๆ เดี่ยวน้องชงให้"
"หมดแก้วนี้กรูขอตัวกลับก่อนล่ะกัน เดี่ยวกรูจ่ายมิกซ์ให้ กินเหล้าขวดนี้ของกรูให้หมดล่ะกัน"
"ครับ ขอบคุณครับพี่...พี่มีปัญหาอะไรปรึกษาน้องได้นะ แต่เอ๊วันนี้พี่นกไม่มาเหรอครับ"
"ไม่มา....กรูกลับก่อนล่ะ ปวดหัวหว่ะ" ผมเดินไปเช็คบิลที่เคาท์เตอร์ .....
ผมกลับมาที่แฟลตแล้วครับตอนนี้มันว้าวุ่นใจไปหมด....ผมพยามติดต่อพี่นกอีกครั้ง พยายามส่งเอสเอ็มเอสอีก แต่ก็ไร้ผล....ผมกำลังรับผลจากการที่ผมหลอกลวงพี่นก.....ผมทำให้พี่นกเจ็บ...ผมทำให้พี่นกเสียใจ...ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว จะไปตามหาแกที่ไหนนี่....ตอนนี้ผมได้แต่หวังว่าแกคงไม่ทำอะไรโง่ๆ....ผมล้มตัวนอนอย่างเหนื่อยอ่อน เทียนหอมที่จุดไว้ตอนหัวค่ำ.....ตอนนี้มันใกล้จะหมดแล้ว ...ผมไม่มีแม้แต่แรงที่จะเข้าไปดับมัน...ความสัมพันธ์ของผมกับพี่นกก็คงคล้ายๆ เทียนนี่ล่ะมั๊ง....ค่อยๆ ริบหรี่รีบหรี่ลงทุกที
-
วันจันทร์ไม่ได้มาโพส นะครับ โพสไว้วันนี้สองตอนเลยล่ะกัน เป็นไงครับ ผมเลวมากๆ อีกแล้ว......55
-
:sad2:
ช้าหรือเร็วก็ปวดร้าว ....
:undecided:
-
.............เจ็บทุกทาง...... :o12: :o12:
-
เจ็บทุกทาง :a6: :a6: :a6:
-
ยิ่งไว้นาน ก้อยิ่งเจ็บมาก :a6:
แระในเมื่อทำลงไปแร้ว ก้อต้องยอมรับผลที่จะตามมาด้วย ไม่ว่าจาเปนยังไง
ขออย่าให้พี่นก คิดอะไรสั้น ๆ เรยน๊า :m5:
-
เหอๆๆๆ.....ดีแล้วละที่บอกไปน่ะ...ดีกว่าแต่งงาน + มีลูกแล้วเพิ่งมารู้ทีหลัง....อันนั้นเจ็บกว่า :a6:
ก็ได้แต่ภาวนาให้พี่นกไม่คิดทำไรบ้าๆ :m5:
-
มันมีทางให้เลือกเดินอีกมาก
บางสิ่งไม่พูด อาจจะดีกว่าพูดมันออกมา
ผมว่าสถานการณ์นี้สู้บอกไปก่อนว่าเรายังไม่ได้รักเขา
จะทำให้เขาเจ็บน้อยกว่านี้
:m17: :m17: :m17:
-
เสือไบ: the series (ตอน 77)
เช้าแล้วผมตื่นขึ้นมาเมื่อคืนนอน....หลับๆ ตื่นๆ คิดเรื่องพี่นกทั้งคืน..ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว.....หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมโทรหาพี่นกอีกครั้ง....
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง"
โหพี่นก นี่พี่จะปิดเครื่องประชดผมไปถึงไหนนี่...ผมตัดสินใจโทรเข้าบ้านแกอีกครั้งหนึ่ง....
"เอกเหรอลูก.....นกยังไม่กลับมาเลย แม่ชักเป็นห่วงแล้วซิ"
"ครับ" ผมได้แต่พูดคำนี้ไม่รู้จะทำไงดี...
"เดี่ยวก็คงกลับมานะนครับ แกอาจจะติดงานก็ได้ ครับ"
"นั่นล่ะซิ ....ถ้านกมา....เดี่ยวแม่ให้นกโทรหาเอกนะจ๊ะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" เฮ้อ คุยกับแม่พี่นกผมรู้สึกผิดไงก็ไม่รู้ นี่ถ้าแกรู้ว่าผมทะเลาะกับพี่นก...เรื่องที่ผมหลอกลวงพี่นก....แกทำไงกับผมนี่.....
วางสายจากแม่พี่นกแล้วผมก็ไปทำงาน ทำงานไปด้วยจิตใจว้าวุ่น...ผมยังเฝ้าโทรหาแกตลอดเวลา...โทรไม่ติดผมก็ส่งเอสเอ็มเอสไปอีก....การรอคอยอะไรแบบนี้มันทรมานมากๆ...ผมอดรนทนไม่ไหวแล้วผมไปหาพี่นกที่ที่ทำงานเลยดีกว่า ไปดักรอดูก็แล้วกัน แค่ได้เห็นว่าแกปลอดภัยดีก็พอใจแล้ว....
ผมไปถึงบริษัทที่แกทำงานอยู่แถวทองหล่อเกือบหกโมง ช่วงนี้ใกล้เลิกงานกันแล้ว พนักงานบริษัทต่างๆ เริ่มทยอยลงออกมาแล้ว...ผมเฝ้ารออยู่ใกล้ๆ ทางออก....ผมไม่รู้จักชั้นที่แกทำงานหรอก เคยมารอ ก็รออยู่แถวๆ นี้แหละ...ที่นี่ทางออกจะเป็นทางเดียว.....ทุกคนจะเข้าออกทางนี้ เฉพาะคนไม่มีรถ....
เกือบสองทุ่มแล้ว ผมยังนั่งที่เดิม จิตใจผมกระวนกระวาย แต่ผมก็ยังเฝ้ารอที่จะเจอแกอย่างใจจดใจจ่อ...ผมน่าจะขอเบอร์ที่ทำงานแกไว้ หรือโทรไปขอแม่พี่นกดี...ผมไม่กล้า แค่นี้ผมก็รู้สึกจะแย่แล้ว....
เกือบสี่ทุ่มแล้วผมกลับมาแล้ว อยู่ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์พี่นกแกเลิกงานตอนหกโมง...ที่ผมอยู่นั่งอยู่ที่นั่นก็เพราะผมไม่รู้จะทำอย่างไงต่อดี..ผมรอความหวัง...รอปาฎิหาร แต่มันคงเป็นไปได้ยาก....ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น...
"เอกเหรอลูก แม่เองนะ" แม่พี่นก....
"ครับ แม่"
"นกกลับมาแล้วนะ เพิ่งกลับมาเอง กลับมาก็ขอตัวขึ้นนอนเลย บอกว่าเหนื่อย แม่บอกให้โทรหานกหาเอกแล้วนะ อีกเดียวก็คงโทรไปมั๊ง"
"ครับ" ตอนนี้ผมดีใจมาก ที่รู้ว่าพี่นกกลับมาแล้ว แต่ผมไม่คิดว่าพี่นกจะโทรหาผมหรอก...
"แต่แม่เห็นนก เค้าเครียดๆ น่ะ คงทำงานหนักมั๊ง ตั้งแต่อาทิตย์แล้วแหละ " ผมพอจะรู้สาเหตุที่แกเครียด ถ้าเป็นอาทิตย์แล้ว ก็คงจะเป็นเพราะผมปิดมือถือไปตลอดทั้งอาทิตย์....
"ครับ แม่ " ผมไม่อยากคุยอะไรกับแม่พี่นกมาก ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่คุยกับแม่พี่นกผมรู้สึกเหมือนโกหกหลอกลวงแกไปอีกคน...
คืนนี้ผมกลับบ้านลุงแถวพระรามสี่ ผมดีใจที่พี่นกกลับบ้านแต่ส่วนลึกๆ ผมก็ยังเสียใจกับการกระทำครั้งนี้ของผม มันเหมือนชนักปักหลังผมอยู่ตลอดเวลา...
ผ่านไปสองวันแล้ว...ตอนเที่ยงๆ.....ตื๊ดๆ
"เอกเหรอลูก แม่เองนะ" แม่พี่นกโทรมาอีกแล้ว
"แม่ถามอะไรเอกหน่อยดิ"
"ครับแม่"
"เอกกับนก ทะเลาะอะไรกันเหรอเปล่า"
"เปล่าครับ แม่" ผมต้องโกหกอีกครั้ง...
"มีอะไรเหรอครับ" ผมถามด้วยความแปลกใจ ทำไมแม่พี่นกถึงถามแบบนี้...
"เอก ฟังแม่นะ นกกินยานอนหลับเกินขนาดน่ะ แม่เข้าไปเจอนก เห็นขวดยา เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น แม่เลยพานกไปนนทเวช... หมอช่วยล้างท้อง ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้แม่เฝ้านกอยู่ที่ตึก.......ห้อง...." ผมแทบหมดแรงไป พี่นกทำอะไรลงไปนี่....
"ครับ "
ไม่ถึง ยี่สิบนาที ผมไปที่นี่นนทเวช ผมเป็นห่วงแกมากจริงๆ ถ้าแกเป็นอะไรไป ผมคงจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย...ผมยกมือไหว้แม่พี่นก...ที่เตียงพี่นกนอนหลับอยู่มีสายน้ำเกลืออยู่ที่มือแก..แม่พี่นกพูดกับผมเบาๆ...
"แม่ก็ไม่รู้นะว่านกเครียด จากอะไร...นี่เค้าตื่นขึ้นมาครั้งแล้ว...แม่คุยกับเค้าเค้าก็บอกว่าขอโทษ"
"ครับ" ผมก้มหน้าก้มตาฟัง..
"แม่นึกว่า เค้ากับเอกทะเลาะกันซะอีก"
"เปล่านี่ครับ" ผมบอกอย่างไม่เต็มเสียง....
"คงเป็นเรื่องงานมั๊ง.....แม่ฝากนกหน่อยล่ะกัน เดี่ยวแม่จะลงไปดูของใช้บางอย่างหน่อย"
"ครับ" แม่พี่นกไปแล้ว พี่นกหลับอยู่ตอนหลับท่าทางแกอิดโรย...เฮ้อ...เห็นแล้วผมยิ่งแย่ ผมไม่น่าทำแบบนี้เลย...เกือบครึ่งชั่วโมง พี่นกพลิกตัวอีกครั้ง....แกลืมตาแล้ว ....แกเห็นผมนั่งอยู่....แกพยายามพยุงตัวขึ้น..
"ผมช่วยครับ พี่" ผมเดินเข้าไประคองแก...แกสบัดมือผม...
"มาทำไม ไปให้พ้น" แกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แหบแห้ง...
"เอกขอโทษพี่ เอกผิดไปแล้วที่ทำแบบนี้...แต่เอกเสียใจนะครับ ที่พี่นกทำตัวเองแบบนี้...พี่นกยังมีคนในครอบครัวที่คอยเป็นห่วงพี่นะ มีแม่ มีน้องชาย มีน้องสาว แกจะเสียใจแค่ไหนที่พี่ทำแบบนี้"
"มันไม่คุ้มเลยครับ ที่พี่จะเอาชีวิตพี่ทั้งชีวิต...มาแลกกับการกระทำของคนเลวๆ อย่างเอก.." แกเริ่มร้องไห้อีกแล้ว..
"เอกเสียใจ... ที่เอกทำกับพี่แบบนี้...เอกเสียใจมาก สองสามวันมานี่เอกแทบจะไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน...พอมาเห็นพี่แบบนี้เอกแทบบ้า..." ผมนิ่งไปสักพัก...
"พี่นกต้องเข้มแข็งนะครับ...พี่ยังมีคนที่ยังคอยเป็นห่วง....ยังมีครอบครัวที่น่ารักๆ คอยให้กำลังใจพี่อยู่ " ผมเงียบไปสักพัก..
"แม้เอกจะไม่รักพี่แบบที่พี่ต้องการ..แต่เอกก็รักพี่แบบพี่สาว.... และต่อไปถึงเราจะไม่ได้เจอกันอีกแต่พี่ก็ยังอยู่ในหัวใจเอกตลอดไป....พี่สาวที่แสนดีของเอก"ผมเอามือพี่นกอีกข้างมาทาบตรงหัวใจผม...
"ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ลาก่อน" ผมวางมือแกลงเบาๆ ตอนนี้ผมแทบจะสะกดตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้ น้ำตามันคอยจะไหลออกมา ....
ผมเดินออกมายืนหน้าห้อง...ห้องแกเป็นห้องพิเศษ.. แม่พี่นกกำลังเข้ามาพอดี...
"อ้าวเอก ออกมาโทรศัพท์เหรอลูก" แกคงเห็นผมถือโทรศัพท์
"ครับแม่ งั้นเอกขอตัวกลับก่อนนะครับ พี่นกตื่นแล้วครับ" เฮ้อ โกหกจนถึงนาทีสุดท้ายเลยผม..
"ไว้มาใหม่นะจ๊ะ แม่ว่าคงอยู่อีกวันสองวัน"
"ครับ" ผมยกมือไหว้ลาแม่พี่นก....
ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆ เลยครับมันเหมือนคนบาปไงไม่รู้........ดีนะที่พี่นกไม่เป็นอะไรมาก....ถ้าแกเป็นอะไรไป..ผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย....ผมทำให้คนดีๆ คนหนึ่ง..ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยต้องเสียใจ ต้องผิดหวังเพราะตัวผม...ต่อไปผมสัญญาเลยว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีก....แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวผมก็แย่สุดๆ แล้ว...
-
:sad2:
เศร้าจัง
ดีแล้วละที่พี่นกไม่เป็นไร
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
หวังว่าเวลา...จะช่วยให้พี่นกอภัยนะ
-
สุดท้ายก็ต้องบอกเลิก เสียใจด้วยคับ
-
..........ถึงจะเจ็บ....แต่ก็ต้องทน......... o7 o7
..........หวังว่านกจะกลับมายืนหยัดอีกครั้ง.......... :m5: :m5:
-
:a6: :a6: :a6:
เกือบมีตราบาปติดไปตลอดชีวิตซะแล้ว
ความคิดชั่ววูบ แค่คบคนอื่นเพื่อปิดบังตัวเองเนี่ย ทำร้ายเค้าแบบเต็มๆ :เฮ้อ:
ใครทำอยู่ก็เลิกซะนะค๊าบบ มันเห็นแก่ตัวน่ะ เอาใจเค้ามาใส่ใจเราบ้าง บาปกรรมมันมีจริงนะ ....... สาธุ :amen:
-
น่าสงสารพี่นกเนอะ :m8: ต่อไปอย่าล้อเล่นกับหัวใจใครอีกนะ :m15: เกือบไปแล้ว :m29:
-
เป็นกำลังใจให้นก :impress: :impress: :impress:
-
สงสารนกจัง เรื่องนี้ถือเป็นบทเรียนก็แล้วกัน เอกจะได้ไม่ทำร้ายใครอย่างนี้อีกนะ
-
เสือไบ:the series (ตอน 78)
หนึ่งเดือนผ่านมาแล้ว หลังจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม...ผมไม่ได้ติดต่อพี่นกหรือครอบครัวของพี่นก...และพี่นกก็ไม่ได้โทรหาผม...แต่ผมก็ได้ยินข่าวคราวผ่านปากของพี่จูเสมอ....
วันนี้ผมมาร้านพี่จู ...มากินเหล้าที่นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเพราะวันนี้พี่จูเปิดร้านเป็นวันสุดท้ายเนื่องจากแกจะปิดกิจการแล้ว...เหตุผลน่ะเหรอ ร้านแกโดนหัวโขมยเข้ามาขโมยพวกเครื่องเสียง,คอมพิวเตอร์,อุปกรณ์ดนตรี,เหล้า เก่าๆ ไป...โดนปล้นครั้งนี้แกเสียหายไปประมาณ เกือบสองแสนแหละครับ แกเลยหมดแรงหมดกำลังใจที่จะดำเนินกิจการต่อ....ก็อย่างว่าแหละนะ โจรชั่วมันไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครอยู่แล้ว....
"กินกันเต็มที่เลยนะ วันนี้เก็บแต่ค่าเหล้า มิกซ์กับกับกับแกล้มไม่ต้องจ่าย" พี่จูชักชวน วันนี้คนที่มาที่นี่ก็ขาประจำกันทั้งนั้น ผมมากับไอ้เอสไอ้โจ้...บรรยากาศในร้านถึงแม้พวกเราจะสนุกกัน แต่ลึกๆ ก็ใจหายเหมือนกันร้านนี้ผมมีความทรงจำดีๆ เยอะ ไม่ว่าจะตอนหาวิธีล่าพี่พัน,ตอนจีบพี่นก,ตอนมอมเหล้ารุ่นน้อง,ตอนลากรุ่นน้องกลับหอตอนมันเมาเหมือนหมา,หรือตอนที่ผมร้องไห้ตอนผ่าตัดตาใหม่ๆ ตอนนี้พี่จูนั่งคุยกับผมอยู่...
"เอกไม่โทรไปชวนนกมาด้วยล่ะจ๊ะ"เป็นคำถามที่หยาบคายมากๆ เลยนะพี่จู...
"ผมไม่ได้คุยกับพี่นกนานแล้วครับ พี่" ตอนนี้ ไอ้เอส ไอ้โจ้ก็นั่งด้วย...
"เอก พี่ถามจริง ทะเลาะกับนกเรื่องอะไร พี่ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่ทะเลาะกัน"
"ไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ " ผมยังปากแข็งต่อไป...แหมการโกหกก็แบบนี้ล่ะนะ ต้องปากแข็ง....ปากแข็งไปเรื่อยๆ เดี่ยวคนเค้าก็เชื่อไปเองแหละว่าเป็นเรื่องจริง...
"นกเค้าย้ายไปทำงานที่กาญแล้วนะ เห็นบอกว่าเบื่อๆ เซ็งๆ ชีวิตกรุงเทพ" ผมฟังแกด้วยความสนใจ..
"อ้าวย้ายไปเมื่อไหร่เหรอครับ"
"อาทิตย์ก่อน เห็นนกบอกว่า ที่โน่นเค้าต้องการตัวนานแล้วแหละ แต่ยังติดอยู่ที่มีห่วงอยู่ทางนี้...แต่ตอนนี้นกเค้าหมดห่วงแล้วมั๊ง"
"ครับ" ผมก้มหน้าก้มตารับฟังและสนุกกับการดื่มของผมต่อไปแต่ใจผมสนใจเรื่องที่พี่จูพูด...
"แหมตอนนี้เลยเข้าทางอีตาดำเลย เห็นนกเค้าบอกว่า นี่แวะเวียนไปหาสองครั้งแล้ว"
"แล้วพี่ดำไม่ดีตรงไหนล่ะครับ ผมว่าแกจริงใจดีออก"
"แหม เอก พูดไรแบบนั้นเอกกับนกเคยเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ..."
"ครับ พี่ก็เคย เราไปกันไม่ได้...พี่นกก็น่าจะเจอคนดีๆ เข้ามาบ้าง แหม พี่ คนเรามันดูจากภายนอกไม่ได้นะ มันต้องมาจากข้างใน ผมว่าพี่ดำนิสัยดีออก เสมอต้นเสมอปลายดี"
"จ้า พ่อแพะ เอ๊ย พ่อพระ ...ว่าแต่เอกไม่บอกพี่จริงเหรอว่าเอกกับนกเลิกกันเพราะอะไร" ผมส่ายหน้ายิ้ม...
"ไม่มีอะไรพี่....ก็แค่ความเห็นไม่ตรงกัน...การเลิกกันมันเลยเกิด" แปลว่าพี่นกคงไม่ได้บอกใครถึงสาเหตุที่ผมกับแกเลิกคบกัน ขอบคุณครับ พี่นก......
"จ้า สนุกต่อกับเพื่อนไปนะจ๊ะเดี่ยวพี่ไปคุยกับโต๊ะโน้นก่อน"
นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินข่าวคราวของพี่นก....สรุปคร่าวๆ คือหลังจากแกออกจากพยาบาลแล้วแก็ไปทำงานต่อ...หลังจากนั้นสามอาทิตย์แกก็ย้ายไปทำงานที่กาญจนบุรี โดยบอกเหตุผลกับคนข้างๆ ว่า อยากเปลี่ยนบรรยากาศแต่ความจริงผมรู้ ว่าเพราะอะไร...แกคงเบื่อที่จะตอบคำถามว่าทำไมผมกับแกถึงเลิกกัน ขนาดผมยังเบื่อเลย...เฮ้อ..ผมไม่น่าทำแบบนี้เลย..ผมไม่เคยนึกเลยว่าผลลัพธ์ที่ตามมามันจะแย่แบบนี้....แม่พี่นกก็โทรมาหาผม หลังจากที่พี่นกออกจากโรงพยาบาลหนึ่งอาทิตย์...
"เอกไม่เห็นมาหานก มาเยี่ยมแม่บ้างเลย" แกคงเห็นผิดสังเกตุแหละครับ ที่ผมหายไปเฉยๆ...
"ตอนนี้ผมมาอบรมที่ต่างจังหวัดครับ" เฮ้อโกหกอีกแล้วผม....
"แล้วจะกลับเมื่อไหร่ล่ะจ๊ะ อย่าลืมของฝากนะ"
"ครับ" ผมไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้วครับ ยิ่งพูดมันเหมือนตอกย้ำว่าผมได้โกหกคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร...
"นกกลับมาเหมือนเดิมแล้วน่ะ แม่ถามเหตุผลที่นกเครียดๆ แต่นกไม่ยอมบอกน่ะ บอกว่าเครียดๆเรื่องงาน"
"ครับ เห็นแกก็บอกผมแบบนี้เหมือนกัน" โกหกอีกแล้ว...
ช่วงนี้หลังจากที่ไม่ได้ใช่ชีวิตคู่แล้วผมก็ว่าง กิจกรรมส่วนใหญ่ก็จะไปเล่นไพ่ ดื่มเหล้ากับ ปอ ป่าน แบงค์(แฟนป่าน)มากกว่า....วันนี้เรามีงานเลี้ยงกันครับ ประมาณว่าเลี้ยงส่งสองงานคือ เลี้ยงที่ป่านจะไปอยู่กับแบงค์ที่ปากเกร็ดกับอีกงานก็คือเลี้ยงส่งปอที่จะไปทำงานที่บ้านเกิด ที่ปัตตานี...
"แน่ใจเหรอเปล่า ว่าคนนี้แกจะเอาจริง" ผมย้ำถามป่านด้วยความแน่ใจ..แหมก็เห็นมันคบผู้ชายกี่คน...คบๆ ไปสักแป๊บไม่งั้นก็อาทิตย์สองอาทิตย์มันก็เลิกกัน....รวมทั้งผมด้วย...แต่กับไอ้แบงค์แล้วมันคบได้นานเป็นพิเศษ.....
"อือ ข้าว่าแบงค์มันใช่หว่ะ อีกอย่างข้าเบื่อที่ต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้ ข้าอยากจะจบชีวิตเสเพลของข้าหว่ะ ข้าอยากจะมีลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น" ป่านทำท่าทางฝันหวาน...ผมยังไม่เห็นเลยว่ามันจะจบชีวิตเสเพลของมันได้ แบงค์กับป่านนิสัยเหมือนกันจนเกินไป ไม่ว่าเรื่องเหล้า การพนัน นิสัย การใช้ชีวิต มันเหมือนกันจนน่ากลัวเลยแหละ...
"ตอนนี้แบงค์มันได้งาน บริษัทผลิตพลาสติก แถวปากเกร็ด ข้ากะจะย้ายไปอยู่กับแบงค์น่ะ"
"นินทาอะไรกรูฟะ ไอ้เอก ...ป่าน" อ้าวเวนมันโผล่มาจากไหนนี่...
"นินทาเรื่องมรึงกับป่านแหละ แหมดีใจด้วยนะ ที่ได้งาน แถมได้เมียด้วย" ฮ่าฮ่า หลังๆ ผมสนิทกับไอ้นี่ครับ..เลยพูดแบบนี้ได้...
"ขอบจาย" พูดเสร็จมันก็กอดป่านเย้ยผมซะอย่างงั้น...แหมๆ มรึง......
ยังไงผมก็ยังไม่เห็นด้วยกับสองคนนี้อยู่ดี มันเหมือนกันจนเกินไป ก็คล้ายๆ สารเคมีแหละ สองคนรวมกัน มีตัวคะตะไลท์ชั้นดีเป็นตัวเร่ง เฮ้อยังไม่อยากบอกจุดจบของสองคนนี้เลย....อีกอย่างไอ้แบงค์มันติดบอลด้วยเล่นทีหลายๆหมื่น ซึ่งป่านมันน่าจะเตือนบ้างแต่นี่ป่านมันกลับเล่นด้วยซะนี่ เฮ้อ....แบบนี้จะไปรอดมั๊ยนี่ จริงอยู่ไอ้แบงค์มันรวยแต่เงินทองมันมีหมดได้นะ..... ยิ่งเล่นการพนันแบบนี้......
ผมมานั่งคุยกับปอ....
"เจ๊ เมื่อวานไอ้เรย์โทรหาเอกน่ะ ตอนนี้มันมีใหม่แล้วนะ"
"อือ ก็ดี"
"แล้วเจ๊ไม่เสียใจเหรอ" แหะๆ ผมถามแบบที่ทนายถามพวกนางร้ายในโฆษณาฮอลล์ตะไคร้
"ไม่น่ะ ดีแล้ว"
"ไม่เสียใจสักนิดเลยเหรอ ไม่ตามไปตบหน่อยเหรอ"
"แหม เอกอย่ามายุเลย เรย์มันไม่มีค่าพอให้ชั้นตามไปหึงหรอก" พวกผมยังไม่รู้ถึงสาเหตุที่ไอ้เรย์กับปอเลิกกันเลย...บทมันจะเลิกกันก็แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"แล้วเจ๊ จะไปปัตตานีวันไหนล่ะ เดี่ยวเอกไปส่งขึ้นรถ" ผมซึมๆ ไปเหมือนกัน แหม ก็เพื่อนกันนิ เคยกินเคยเล่นเคยแหย่กัน จะย้ายไปทำงานที่โน่นแล้ว
"วันเสาร์หน้าน่ะ เฮ้อ อดเจอแกเลยหว่ะเอก ไปอยู่โน่น คงไม่ได้กินเหล้า เล่นไพ่ เหมือนอยู่ที่นี่"
"แหม เจ๊ก็หาดิ เด็กๆที่โน่นคงมีแหละ หรือไม่งั้นก็แกล้งอ่อย ทำเป็นลม หรือผ้าเช็ดหน้าหล่น..ตามร้านน้ำชา"
"จ้า ยุดีๆ ทั้งนั้นเลยนะแก"
"ฮ่าฮ่า" ผมหัวเราะกัน คืนนี้เราดื่มเหล้ากันอย่างเดียว..ไม่มีเล่นไพ่ ก็กับเพื่อนหลายๆ กลุ่ม เพื่อนที่Tags(การบินไทย) เพื่อนๆ ของปอกับป่าน.....
วันเสาร์ผมารับปอที่พหล 37 แหม จะไปแล้ว ต้องทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีหน่อย...ของเยอะใช่เล่นเลยนะ กระเป๋าสี่ใบ.....
"มาเอกช่วย" ผมช่วยปอเอากระเป๋าใส่ท้ายแท๊กซี่....หลังจากที่เสร็จแล้วเราก็นั่งเบาะหลังตรงไปสายใต้ใหม่...
"แหม ทำเป็นเศร้านะแก ชั้นไปทำงานนะเว๊ย ไม่ใช่ไปตาย"
"ก็คนมันเคยเห็นกันหลัดๆ นี่ อีกหน่อยก็จะไม่เห็นแล้ว" เพี๊ยะ...ผมโดนฝ่ามือปอไปหนึ่งที...
"ชั้นจะเดินทางนะยะ พูดจาเป็นมงคลหน่อย"
"แหะๆ ขอโทษเจ๊ พอดีปากมันหมาๆ"
"อย่าลืมโทรมาคุยบ้างนะ ไม่ใช่ไปอยู่โน่นแล้ว ลืมเอก"
"ใครจะกล้าลืมเอก ที่น่ารัก ได้ล่ะ..."
"น่ารักจริงเหรอ" ผมย้ำๆ ตอนนี้ต้องแกล้งทำเหมือนสนุกร่างเริง บรรยากาศในการลาจากรู้ๆ อยู่ว่ามันเศร้า..
"ถ้าชั้นเจอแก ก่อน เรย์ชั้นจะจีบแกเลยแหละ คนอะไร หน้าตางั้นๆ นิสัยงั้นๆ ขี้เมา แถมยังปากมอมอีก"
"แหม เจ๊ เอกถือว่าเป็นคำชมนะนี่...ว่าแต่เอกน่ารักจริงเหรอ" ปอพยักหน้า...อาจึ๋ย ...
"เอกก็ว่าเจ๊น่ารักเหมือนกัน"
ฮ่าอ่า อย่าเพิ่งนึกว่าผมจะจีบปอ ผมแค่หยอกเย้าตามประสาเพื่อนฝูง ขืนไม่คุยอะไรกันดิจะได้เศร้ากันจนต่อมน้ำตาแตก อีกอย่างผมยังเข็ดขยาดกับการจีบหญิงอยู่.....
"เจ๊ เอกขอผมเส้นนะ" ไวพอๆ กับพี่ผมพูดน่ะผมดึงผมปอมาหนึ่งเส้น
"โอ๊ย เจ๊บเว๊ย แกทำไรวะเอก"
"ขอผมเจ๊ไง" ผมยื่นผมที่ดึงมาจากหัวปอให้ดู
"เจ๊ดึงผมของเอกมาเส้นดิ" ผมยื่นหัวไปให้ปอดึง หัวผมมันสกินเฮดนะครับ ผมมันเลยสั้นๆ...
"แกเล่นอะไรวะ เอก"
"ตอนที่เอกดึงผมเจ๊ เจ๊เจ็บเปล่า" ตอนนี้ดูเหมือนพี่แท๊กซี่เค้าจะสนใจเรื่องผมสองคนคุยกันแล้ว แหะๆ ไม่ว่ากันดูได้..
"เจ็บดิ" ปอพยักหน้า
"ตอนเจ๊ดึงผมเอก เอกก็เจ็บเหมือนกัน ดีแล้ว ความเจ็บนี่แหละมันจะทำให้เราสองคนจำ"
"จำว่าไงจ๊ะ" ปอทำหน้างง...
"ข้าแต่ฟ้าดิน และพี่แท๊กซี่จงเป็นพยาน ผมกับปอ ขอสัญญาว่า ต่อไปจะใช้ชีวิตโสดแบบนี้ เพื่อค้นหาคู่ครองที่ดี แต่ถ้าถึงอายุ 35 ถ้าทั้งผมหรือเจ๊ ยังหาแฟนไม่ได้ ผมกับเจ๊เราจะแต่งงานกัน" ตอนนั้นทำเล่นๆ ผมนึกมุขทำลายความเงียบน่ะ....
"แหม แก ทำไมต้องสามสิบห้าด้วยล่ะ สามสิบก็พอมั๊ง" อาแน่.... ท่าทางจะรับมุขผม...
"มะได้สามห้าน่ะดีแล้ว ตอนนั้น เจ๊คงไม่มีทางเลือกมากนักหรอก เสียงรถด่วนขบวนสุดท้าย" ผมทำเสียงยานๆล้อเลียน
"แหม ชั้นคงฝันร้ายหว่ะ ถ้ามีแฟนแบบแก"
"ไรนี่ เมื่อกี๊ยังบอกว่าเอกน่ารักอยู่เลย แหมๆ ยังไม่ทันสามวันเลยนะ นารีเป็นอื่นไปซะแล้ว...จริงเปล่าครับพี่แท๊กซี่.."
พี่แท๊กซี่แกหัวเราะขำๆ เอ้อ สองคนนี่มันอะไรกันนี่.....
"ตกลงสัญญากันแล้วนะ ต่อหน้า ฟ้าดิน และก็พี่แท๊กซี่..ถ้าใครผิดคำสัญญา ของให้ขึ้นคานตลอดไป"
"ย่ะ ชั้นสัญญาแต่สงสัยชั้นจะมีแฟนก่อนแก่หว่ะเอก ฮิฮิ..."
เฮ้อ คลายเครียดได้จริงๆ ครับมุขนี้ของผม .....เราถึงสายใต้ใหม่ ..ผมก็สงปอขึ้นรถเลยคับ เพราะวันนี้กว่าจะไปถึงสายใต้ใหม่ ก็เกือบจะตรงเวลาที่รถทัวร์จะออกพอดี...รถของปอเคลื่อนออกไปแล้ว ผมยกมือ bye bye ด้วยความเศร้าเพื่อนดีๆ จากไปอีกหนึ่งคนแล้ว....
หลังจากนี้...ผมยังต้องทนกับการกระทำที่ผมทำลงไปกับพี่นกอยู่ครับ ตอนมีแค่ระยะเวลาอย่างเดียวที่จะช่วยให้ความรู้สึกผิดความรู้สึกแย่ที่มีในใจผม...มันจางลง....มันหายไป......ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ...ถ้าผมจะรักใครผมต้องรักเค้าด้วยความจริงใจ ไม่ใช่การหลอกลวงแบบที่เคยทำมา....
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/705.htm
ไม่ว่าเจอสิ่งใด เนิ่นนานไปก็แปรเปลี่ยน สักวัน
เคยวิ่งตามความฝัน แต่บางครั้งก็ต้องหยุด แค่นั้น
เมื่อก่อนเคยรัก เคยผูกพัน แต่มาวันนี้มันเป็นเพียง คนเคยได้รู้จักกัน
วันนี้มีสุขใจ แต่ต่อไปสักวันคง วุ่นวาย
หากความทุกข์ทนจางหาย อาจมองเห็นความสุข อีกครั้ง
จึงทำให้ฉัน ได้เข้า(มั่น)ใจ ทุกสิ่งเปลี่ยนผันสักเท่าไร
ฉันจะก้าวเดินต่อไป
อย่าลืมเรื่องราวที่ผ่านที่เคยได้เจ็บช้ำ
ยังมีเรื่องราวที่ดีที่เคยได้จดจำ
เก็บคืนและวันที่ผ่านที่เคยได้ปวดร้าว
ยังมีเรื่องราวที่ดีที่รอให้จดจำ
วันที่ทำผิดไป อาจเจอใครที่เข้าใจ สักคน
ในความมืดมนสับสน อาจเจอคนที่จริงใจ ไม่ยากนัก
-
:m7: :m7: :m7:
แวะมาทักทาย
:m7: :m7: :m7:
-
......ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ...ถ้าผมจะรักใครผมต้องรักเค้าด้วยความจริงใจ ไม่ใช่การหลอกลวงแบบที่เคยทำมา....
.....ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......สู้ต่อไป....ชีวิต เป็นกำลังใจให้น้อ :a2: :a2: :a2:
-
เป็นกำลังใจนะคับ :m9:
-
รอ No. ต่อไป :m27:
-
ดีแล้วคับ อย่าทำร้ายใจคนอื่นโดยไม่จำเป็นเลย :a9:
-
..........ตราบใดที่เรายังหลอกลวง..........
..........เราก็จะได้แต่การหลอกลวง........ :a6: :a6:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ต่อไปครับทั้งพี่นกและเอก o7
-
รุนแรงขนาดนี้เลยหรือ
:a5: :a5: :a5: :a5:
ดีนะที่ช่วยนกไว้ทัน
:m8: :m8: :m8:
-
เหอ เหอ ชีวิตต้องก้าวต่อไป :a1: :a1: :a1:
-
:เฮ้อ:
อีก 92 ตอน ถ้าลงตอนละวัน ก้อ สามเดือนฝ่า ๆ
คุนเอก สู้ ๆ :m4:
-
เสือไบ:the series (ตอน 79)
ตอนนี้ผมอยู่โรงพยาบาลพระมงกุฎ 1 ปีแล้ว ที่ผมมาที่นี่ บ่อยๆ...วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมมาตรวจตาซ้าย...หลังจากออกจากที่นี่เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...ผมก็มาตรวจตาเกือบทุกเดือน แรกๆ ก็เดือนละสองถึงสี่ครั้ง หลังๆ เดือนละครั้ง จนหนึ่งปีผ่านไป ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว....
"คุณเอก....เชิญพบแพทย์ที่ห้อง....." พยาบาลหน้าห้องขานชื่อผมแล้ว...ผมเดินเข้าไป อ้าวเจอแพทย์หญิงคนที่ตรวจผมบ่อยๆ ตอนที่ผมมานอนพักรักษาตัวที่นี่..
"อ้าว คุณเอก เป็นไงบ้างคะ ไหนขอหมอดูตาหน่อยนะ" อะแน่จำผมได้ด้วย...ถ้าแกไม่มีแฟนผมจะจีบซะหน่อย...สวยๆ น่ารักแบบนี้... ผมเอาหน้าวางตรงเครื่องตรวจตา....หมอแกส่องดูตาผมด้วยกล้อง...สักพัก...
"แผลเป็นในตาหายแล้วค่ะ...ต่อไปไม่ต้องมาตรวจแล้วนะคะ...รอผ่าตัดอย่างเดียว ว่าแต่เดี่ยวหมอขอดูแฟ้มก่อนว่าวัดขนาดตาแล้วเหรอยัง" แกดูแฟ้มผมสักพัก
"โอเค ค่ะ รอผ่าตัด แต่หมอไม่รับรองนะคะ ว่าผ่าตัดครั้งแรกจะใช้ได้เลยเปล่า"
"ครับ อีกนานมั๊ยครับกว่าจะผ่าตัด"
"ไม่แน่ค่ะ แล้วแต่คิวการรอรับและคนบริจาค คงประมาณ สองปี หรือสามปี..."ผมได้แต่พยักหน้า ปลงๆ.....
"ครับ" ดีเหมือนกัน.... บอกตรงๆ นะครับ ผมไม่ชอบการผ่าตัดแบบนี้เลย เคยเห็นลุงคนหนึ่ง แกผ่าแบบผมนี่แหละ ตั้งห้าครั้ง โห....คนเหรอเปล่านี่ ทนได้ตั้งห้าครั้ง....
หลังจากตรวจเสร็จ....ผมก็ลงมาเดินเล่นแถวๆ นี้ เกือบเที่ยงแล้ว ผมไม่ต้องรีบไปทำงาน....ตอนนี้ผมนั่งลงตรงม้าหินที่เคยคุยกับมิสเตอร์เชนตอนที่ผมมานอนที่นี่สามอาทิตย์เมื่อปีที่แล้ว...เห็นคนป่วยเข้าออกที่นี่ผมรู้สึกปลง...เฮ้อ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรมจริงๆ มีเกิด..แก่...เจ็บ....ตาย... ผมก็คงหนีไม่พ้นสัจจะธรรมข้อนี้...เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมยังมีแรง...ยังมีกำลัง...ผมควรหาความสุขใส่ตัวให้เต็มที่หน่อย...เกิดมาทั้งที...ไม่แน่ชาติหน้าจะได้เกิดอีกเหรอเปล่า..ฮ่าฮ่า....
ผมนั่งคิดอะไรเพลินเพลิน... ช่วงนี้ชีวิตผมค่อนข้างจะราบเรียบ...ไม่มีอะไรหวือหวา ความทรงจำเรื่องพี่นกมันจางๆ ลงแล้ว....
อาทิตย์ที่แล้วผมเพิ่งกลับมาจากภูเก็ต ไปทำงานกับมิสเตอร์เชน ช่วงปีใหม่ ปีนี้ก็เหมือนเดิม .........ไปตั้งแต่ หลังคริสมาส เค้าดาวน์ที่โน่น แล้วก็อยู่ต่อถึงวันที่ 2 มกกราคม แล้วก็กลับมาส่งแกขึ้นเครื่องที่ดอนเมือง(ตอนไปเที่ยวกับมิสเตอร์เชนผมใส่คอนแทคเหมือนเดิมแต่มาที่โรงพยาบาลผมต้องใส่แว่นตาไม่งั้นโดนหมอด่าเละแน่เลย ฮ่าฮ่า) ปีนี้ผมได้โบนัสจากแกสามแสนเหมือนเดิม(ปีที่สอง) ผมได้เงินจากแกก้อนใหญ่แบบนี้ครั้งเดียว ส่วนที่เจอแกครั้งอื่นๆผมก็ไม่ค่อยได้ ได้ประมาณเงินที่เหลือจากการเที่ยว (ส่วนใหญ่แกจะให้ผมถือเงินตอนไปเที่ยว ไปแต่ละครั้งแกจะกะไว้ว่าจะใช้จ่ายเท่าไหร่ ค่าเที่ยวค่าโรงแรม ค่ากินอยู่ แกจะให้ไว้ทีเดียว ถ้าไม่พอขอใหม่ ถ้าเหลือ ส่วนใหญ่แกจะให้ผม ส่วนใหญ่ก็เหลือไม่มากหรอกครับ ประมาณหักพันถึงหมื่น....)
"เมื่อไหร่คุณจะรักผมบ้างนะ คุณเอก.." ผมนึกเหตุการณ์ตอนไปภูเก็ต....แกถามผม...ผมได้แต่ยิ้มๆ
"ผมเคยบอกคุณแล้วนะครับ ว่าความรักของผมมันต้องออกจากตรงนี้" ผมชี้ไปที่หัวใจ
"ผมรู้ แต่ไม่เป็นไร ไม่ว่าคุณจะรักหรือไม่รักผม คุณก็เป็นเด็กน้อยของผม"
"ครับ...ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ไม่ต้องจ้างผมก็ได้ครับ" แกเอามือปิดปากผม
"อย่าพูดแบบนั้นดิ ผมรู้สึกดีมากๆ ที่ได้อยู่กับคุณ ได้มาเที่ยวกับคุณ...คุณเป็นมากกว่า เพื่อน...คุณไม่เหมือนทุกคนที่ผมรู้จักมา"
"ครับ" ก็แหงอยู่แล้ว ผมทำทุกอย่างเลยนี่... ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แต่ผมก็ทำด้วยความเต็มใจ..ผมถือว่ามันเป็นงานและอีกอย่างมิสเตอร์เชนก็มีพระคุณกับผม....เงินที่ผมได้มาจากแกผมก็เอามปิดหนี้สิน เอามาให้แม่ผมใช้....ผมถึงทำงานให้แกด้วยความเต็มใจ แม้งานที่ทำมันจะเหนื่อย แต่แค่นี้ผมทนได้......
ตื่ดๆ.....เสียงโทรศัพท์ผมดัง แหมกำลังซึ้งกับชีวิตอยู่เลย....ไอ้กายโทรมา....
"มีอะไรว่ามา บักหำ" ผมทักมันก่อน....
"มรึงอยู่ไหนนี่ "
"โรงบาล"
"เอ๊ยไปทำอะไรฟะ" มันถามอย่างตกใจ....
"เปล่า มาตรวจตาตามปกติ ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วแหละ รอผ่าตัดอีกไม่มีกำหนด มรึงมีอะไรว่ามา..."
"คืนนี้ มรึงว่างเปล่า กรูมีเรื่องสำคัญจะคุยธุระกับมรึง"
"ที่ไหนวะ สำคัญขนาดไหนเชียว"
"มาเถอะน่า ที่รูท 66 นะสองทุ่ม ยูมิก็อยู่" อาจ๊าก มันจะมาไม้ไหนนี่ ยูมิมาด้วย....สงสัยงานนี้มันคงจะสวีทกับสาวญี่ปุ่นแฟนมันอวดผมให้ผมอิจฉาตาร้อนเล่นแน่ๆ....
"เออ ได้ ทำไมต้องสองทุ่มวะ วันไปเปล่า"
"กรูอยากคุยธุระกับมรึงก่อน ถ้าดึกๆ เสียงมันดังคุยกันไม่รู้เรื่อง เข้าใจนะไอ้ฟาย...."
"เออ..สองทุ่มเจอกัน บาย"
คุยโทรศัพท์กับมันเสร็จผมก็กลับไปทำงาน ชีวิตราชการช่วงนี้ก็เรื่อยๆ แหละ ไม่มีอะไรตื่นเต้น..หรือว่าผมหมดไฟในการทำงานแล้วก็ไม่รู้.......
สองทุ่มผมไปถึงรูท 66 ช่วงนี้อาร์ซีเอกำลังบูม....บูมทั้งสามร้าน รูท 66 มอร์แกน เบบี้บลิ๊งค์ (ตอนนั้นร้านใหญ่ๆ ดังๆ ก็มีแค่นี้ไม่มีสลิม นะ) ผมมองไปรอบๆ อ้าวนั่งหัวโด่ กับแฟนมันอยู่นี่เอง....ผมเดินเข้าไปหาพวกมัน
"นั่งดิ " มันทักผมก่อน.....
"hi ยูมิ สบายดีเหรอ" ผมทักทายยูมิ แหมสวยวันสวยคืนเลยจริงๆ ถ้าไม่มาดูใกล้ๆ หรือฟังสำเนียงพูด ไม่รู้เลยนะครับ ว่าเป็นสาวประเภทสอง เฮ้อ เห็นแล้วน้ำลายหก นมเป็นนม ก้นเป็นก้น ...รูปร่างสัดส่วน เหมือนนางแบบอุดมคติเลยจริง ฝีมือหมอเดี่ยวนี้เค้าเก่งนะ ทำได้สวยมากๆ...ส่วนข้างในจะเป็นอย่างไง สวยแค่ไหนต้องถามไอ้กาย ผมว่าข้างในคงสวยแหละ ไม่งั้น เสืออย่างมันคงไม่หลงยูมิจังหัวปักหัวปำแบบนี้หรอก....อีกอย่างหนึ่งที่ไอ้กายมันหลงก็คือ ยูมิเค้าจะเป็นคนที่เอาใจเก่ง...ใส่ดูแลไอ้กายทุกเรื่อง..ไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่....
"สบายดี จ้า แล้วคุณล่ะ" เธอพูดเป็นภาษาอังกฤษนะครับ....
"สบายดี เดี่ยวขอผมคุยธุระกับแฟนคุณก่อนนะ" ผมขออนุญาติยูมิเสร็จก็หันไปคุยกับไอ้กาย...
"ว่าธุระของมรึงมา... ให้เสร็จๆ กรูจะได้แดกเหล้า "
"กรูจะไปอยู่ญี่ปุ่น ไปตั้งรกรากที่โน่นเลย" โหผมฟังแล้วใจหายเหมือนกันแฮะ เพื่อนดีๆ จะจากผมไปอีกแล้ว...
"แน่ใจแล้วเหรอ" ผมถามย้ำมัน ...มันพยักหน้า
"เออ แน่ใจ กรูคิดดีแล้ว กรูเลือกแล้วที่จะใช้ชีวิตกับยูมิ กรูบอกไม่ถูกหว่ะ ช่วงเวลาที่เราคบหาดูใจกันหนึ่งปีมานี้ กรูบอกได้คำเดียวกรูขาดเค้าไม่ได้หว่ะ..แม้เค้าจะไม่ใช่แบบที่กรูเคยฝัน...เคยต้องการ" ผมเข้าใจความรู้สึกมัน ความรักก็แบบนี้แหละ บางครั้งมันไม่มีเหตุผลหรอกว่าทำไมเราถึงรักทำไมถึงต้องการเขา.....
"อือ แล้วมรึงจะไปเมื่อไหร่ล่ะ"
"เสาร์นี้ สามทุ่ม กรูจะขออะไรมรึงอย่างได้เปล่า เรื่องนี้มรึงอาจจะลำบากใจ" อาจ๊าก มันจะขออะไรผมล่ะนี่ ที่ทำให้ผมลำบากใจ หรือว่ามันจะขอ......โหไม่คิด...ไม่คิด เพื่อนกัน......
"กรูไม่อยากเป็นควีนนะโว๊ย" ทีแรกผมก็นึกว่ามันพูดเล่นๆ ผมก็เลยเล่นมุขนี้ไป...ป้าก โดนมันตบกบาลไปหนึ่งที...
"ไอ้สา.....ด กรูซีเรียสนะโว๊ย" เห็นหน้าตามันขึงขังผมก็เลย รับฟังมัน....
"ว่ามาดิ"
"กรูอยากฝากน้องชายกรู..คนหว่ะ ชีวิตมันน่าสงสารเหมือนๆ กรูแหละ มันมาอยู่กับกรูได้ สองอาทิตย์แล้ว กรูไม่อยากทิ้งมัน แต่กรูจำเป็นต้องไปหว่ะ..."
"ได้" ผมไม่ต้องคิดเลยครับ สำหรับไอ้กายแล้ว ผมกับมันเหมือนเป็นพี่น้องกันเหมือนเพื่อนตาย...และ เรื่องที่มันขอก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ....
"ดูๆ มันหน่อย คิดกับมันเหมือนน้องชายของมรึง มันมีปัญหาหลายอย่างหว่ะ เด็กวัยรุ่นก็แบบนี้แหละ กำลังคิด..กำลังสับสน นี่มันเพิ่งเลิกกับเมียมันมา เมียมันหนีไปมีใหม่ ที่สำคัญน้ากรูที่นั่น เค้าไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่มีเรื่องทะเลาะกันตลอด"
"อือ " ผมรับฟังด้วยความสงบ ชีวิตครอบครัวก็แบบนี้แหละ ปัญหาเยอะ ยิ่งมันไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ด้วย มันอยู่กับน้าสาว......ไอ้กายกับน้องมันกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็กแล้ว ไอ้กายมาอยู่กับน้าชายที่กรุงเทพ...น้องมันอยู่กับน้าสาวที่สัตหีบชลบุรี.....
"กรูไม่อยากไปเลยหว่ะ ห่วงมันหว่ะ ชีวิต มันเจอเรื่องร้ายๆ มาเยอะ กรูกลัวมันจะทำอะไรผิดๆ"
"โอเค กรูสัญญา กรูจะดูน้องมรึงให้" ผมยื่นมือไปจับมือมัน ผมทำแบบนี้บ่อยๆ เวลาให้คำมั่นสัญญากัน
"ขอบใจ หว่ะ เออ มันชื่อเกม เดี่ยวสี่ทุ่มมันเลิกงานเสร็จ...จะมาแจม "
"มันทำงานที่ไหนวะ"
"ที่เดียวกับกรูแหละ" ที่ทำงานมันอยู่ในสุขุมวิท 11 คับ ไม่บอกนะครับ ร้านนี้ดัง.....
"อือ "
หลังจากคุยธุระเสร็จ ผมก็สนุกกับการฟังเพลงดื่มเหล้า กับไอ้กาย และยูมิ...เฮ้อ นึกแล้วใจหายจริงๆ ตอนนี้เพื่อนๆ ที่สนิทๆ ของผม...ก็จากผมไปหาชีวิตที่ดีกว่ากันแล้ว....
สี่ทุ่มแล้ว ผมกำลังสนุกกับการดื่มการแดนซ์ การคุย ไม่มีประโยชน์ที่จะมาเศร้ากับการไปของไอ้กาย เพื่อนผมจะไปดีนี่ ผมต้องดีใจ ที่มันกำลังจะมีชีวิตครอบครัวใหม่ ที่ดี ที่อบอุ่น
"นั่น มันมาโน่นแล้ว" ไอ้กายชี้ให้ผมดู...
ผมหันไปดู โหเชื่อเหรอเปล่า แวบแรกที่ผมเห็นมัน มันเหมือนประมาณพระเอกหรือนางเอกเจอกันครั้งแรกในละครไทย เจอกันแล้วนะจังงัง...ผมอึ้งไปชั่วครู่แหละ...
"สวัดดีครับ พี่เอก ผมเกมนะพี่ พี่กายคุยเรื่องพี่ให้ผมฟังบ่อยๆ"
"เหรอครับ มันคุยเรื่องผมในเรื่องดีๆ หรือเรื่องแย่ๆล่ะ" ผมหันหน้าไปมองมัน ตอนนี้ ไม่ตะลึงแล้วครับ เดี่ยวไก่ตื่น อีกอย่างไอ้กายกับยูมิ อยู่ด้วย.
"ทั้งสองเรื่องแหละพี่เอก แต่เอส่วนใหญ่จะเรื่องแย่ๆ " ไอ้เกมหันไปมองหน้าไอ้กาย..
"จริงเปล่าครับ พี่กาย"
"เออ ตั้งแต่กรูคบไอ้เอกเป็นเพื่อน...กรูไม่เคยเห็นเรื่องดีๆ ของมันเลยหว่ะ เกม"
"สาด เออ กรูมันเลว" ผมบ่นๆ ยิ้มๆ
"มันจะมาช่วยดูแลมรึงตอนกรูไปนอก มีอะไรปรึกษามันได้นะ ไม่ว่าเรื่องเงิน เรื่องงาน เรื่องชีวิต แต่อย่าปรึกษามันเรื่องความรัก สาดนี่มันรักไม่เป็น"
"โห มรึงไม่ต้องโปรโมตกรูขนาดนั้น"
"จริงเหรอครับ พี่เอก งั้น เกมขอฝากเนื้อฝากตัวยนะครับ คิดว่าเกมเป็นน้องเป็นนุ่งนะครับ... ชนพี่" มันยื่นแก้วชนผม .....
ผ่านไปได้ไม่ถึงชั่วโมงครับ ผม เกม ยูมิ แดนซ์กันกระจายแล้ว ...เพลงช่วงนี้กำลังน่าแดนซ์มากๆ เลย...
"โห ไม่น่าเชื่อแฮะ เด็กสัตหีบ แดนซ์เก่งเหมือนกัน " ผมก่อหวอดก่อน...ผมชอบมองมันคับ ตอนมันแดนซ์ๆ ยิ้มๆ เห็นฟันขาวๆ บวกกับสายตาเศร้าๆ ของมันแล้ว เฮ้อ......
"แหม พี่ ผมไปเที่ยวพัทยาบ่อยนะพี่...เรื่องแดนซ์แบบนี้เรื่องเล็ก อีกอย่างมาเที่ยวเธคนะพี่...ไม่ใช้ร้านลาบเป็ดจะได้มานั่งบื้อ...."
"เออ กรูไม่รู้ แต่สาดมันมีสัตหีบนั่งบื้ออยู่เห็นเปล่า" ผมโบ้ยหน้าไปที่ไอ้กาย...ไอ้นี่ไม่ว่าสถานการณ์ไหนเที่ยวเธคทีไรนั่งดื่มเหล้าดูสาวๆ ทุกที...
"ปล่อยพี่กายเค้าไปเถอะ...เดี่ยวเค้าก็ไปดีแล้ว..."
"นินทาอะไรกรูวะ ไอ้เกม แหมเจอกันไม่ถึงชั่วโมงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะมรึง"
"อ้าวได้ไง มรึงจะไปแล้วนี่ ไอ้เกม มันต้องหาคนที่มีตัวตนดิฟะ...."
"เออ...."
คืนนี้เราสี่คนเมากันสุดๆ จากที่นี่แล้วเราไปต่อกันที่ป.กุ้งเผารัชดา กินดื่มคุยกันจนถึงเช้า...ผมกับเกมตอนนี้สนิทกันแล้วครับ ไม่น่าเชื่อเพิ่งคบเพิ่งคุยกันวันแรก.......ผมชอบมองเวลาที่มันยิ้มมันหัวเราะ...แววตามันเศร้าๆ เฮ้อ...เห็นแล้วมันรู้สึกอยากมองไงไม่รู้...ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันเจออะไรมาบ้างทำไมตามันถึงเศร้าๆ ได้ตลอดเวลา.....
ฮ่าฮ่า ไม่อยากบอกเลยครับ นี่คือจุดเริ่มต้น ของผม กับ No.3 ของผม ผมประทับใจเกมครั้งแรกตั้งแต่แรกเห็น แรกรู้จัก....ตอนนั้นผมยังไม่คิดอะไร..รู้จักกันครั้งแรกแบบนี้...อีกอย่างหนึ่งมันเป็นน้องชายของไอ้กายด้วย ผมจะทำประเจิดประเจ้อ....รุ่มร่ามกับมันก็คงไม่ดี......
-
:a9:โผล่มาแล้ว....โผล่มาแล้ว...No.3 ....หุหุหุ :a1:
ต่อไปจะเป็นยังไงน๊า.....จะเผลอทำไก่ตื่นรึเปล่า?? อิอิอิ.... :m12:
รออ่านต่อจ้า....เป็งกำลังใจให้ สู้ๆๆ :a2:
-
No.3 มาแล้ว :m3: :m18: :m1: คราวนี้จะสมหวัง รึ ผิดหวัง น้า :m28:
-
..........No. 3 ออกโรงแล้ว........ :m3: :m3:
-
No.3 ตัวจริงออกโรง
-
เพียงแรกสบตา
:m13: :m13: :m13: :m13:
-
เสือไบ:the series (ตอน 80)
วันเสาร์ตอนเย็นตอนนี้ผมนั่งแท๊กซี่ติดอยู่แถวๆ หลักสี่ สองทุ่มแล้ว จะไปทันมั๊ยนี่...รถติดมากเลยแถวนี้...เฮ้อตอนนี้ผมสองจิตสองใจ.... ใจหนึ่งไม่อยากไปสนามบินเลย ไม่อยากไปส่งไอ้กายผมไม่อยากไปโบกมือ bye bye เดินดูมันจากไปจนลับตา.....อีกใจผมอยากถึงสนามบินไวๆ ทำไมน่ะเหรอ ผมอยากเจออีกคน..ห้าหกวันหลังจากที่เจอกันวันนั้น ภาพของมันก็ยังวนเวียนในหัวผมตลอดเลย เฮ้อ เจอกันครั้งแรกมันทำให้ผมรู้สึกขนาดนี้เชียวเหรอ....ใครหว่า......
ผมวิ่งหาจุดที่นัดเจอ ..ในมือผมมีของที่ระลึกที่จะให้มันด้วย...โหอีก 30 นาทีจะสามทุ่มแล้ว ตอนนี้หาๆ และก็หา อ้าวมันยืนกันที่นั่นเอง ไอ้กาย ยูมิ ไอ้เกมแหมเห็นผมยืนยิ้มฟันขาวเชียวนะมรึง ..
"นึกว่าจะไม่มาแล้วมรึง"
"ไม่มาได้ไงฟะ เพื่อนกรูจะไปดีแล้ว อ้าวนี่หมวก....กรูให้มรึงเผื่อมรึงใส่อยู่โน่นมรึงจะได้คิดถึงกรูบ้าง" มันเป็นหมวกไหมพรมคล้ายหมวกผีแดงแหละครับ ผมสั่งทำใหม่ แต่ไม่ได้มีโลโก้ของผีแดงนะครับ มีชื่อมัน GUY.... ติดบนหมวก...
"มานี่หน่อย กรูมีเรื่องจะคุยกับมรึงแป๊บ" มันดึงมือผมมาคุยอีกมุมหนึ่ง....
"มรึงอย่าลืมสัญญานะเฟ๊ย ดูแลไอ้เกม ด้วย กรูมีน้องคนเดียว กรูไม่อยากให้มันเสียคน"
"เออ กรูรับปากมรึง ไม่ต้องห่วง "
"อ้าว นี่กุญแจห้องกรู ที่ไอ้เกมมีอีกชุด กรูบอกมันแล้วว่า...มรึงสามารถเข้าออกห้องกรูได้ตลอด" มันยื่นกุญแจห้องมันให้ผม..
"มันจะดีเหรอวะ"
"ดีดิ กรูจักนิสัยน้องกรูดี ดูๆ มันหน่อย "
"เออ กรูจะดูมันให้"
"ขอบใจ หว่ะ กรูไปอยู่โน่น กรูคงคิดถึงมรึงหว่ะ....มรึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกรู"
"เหมือนกันหว่ะ" ตอนนี้น้ำตาผมซึมๆ แล้วครับ เฮ้อ ทำไมเวลาแบบนี้มันกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้สักที ยิ่งเห็นหน้ามันคิดถึงอดีตที่เคยๆ ทำๆ มาด้วยกัน คิดถึงวันที่เคยมีสิ่งดีๆ ด้วยกัน....
"กรูขอกอดมรึงหน่อยนะเพื่อน"
"อือ ได้" ครั้งสุดท้ายแล้วนี่ กอดครั้งนี้ก็กอดแบบเพื่อนฝูงนะครับ...มันสวมกอดผม ผมอดที่จะร้องไห้ไม่ได้แล้ว
"เฮ้อ กรูเลยอดไม่ได้เป็นคิง แล้วมรึงก็ไม่ได้เป็นควีนเลย"
"ไอ้ สา........ด..........แม......ร่ง............... เ ย็..........ด ปากดีจริงๆ เลยนะมรึง" เฮ้อกำลังได้ฟิวส์ซึ้งๆ แต่ก็ดีครับ ที่มันพูดไม่งั้นน้ำตาผมมีหวังไหลพราก
"ขอบคุณนะโว๊ย สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง และก็เรื่องที่รับปากกรูไว้"
"ไม่เป็นไร เพื่อนกันแค่นี้เรื่องเล็ก"
"เดี่ยวสิ้นปี กรูจะกลับมา...."
"อย่าลืมของฝากนะเฟ๊ย"
"ตุ๊กตายางเหรอ ได้ๆ แค่นี้เรื่องเล็ก"
"ไอ้สาด...ไปได้แล้ว เค้าประกาศแล้ว"
"โอเค"
แล้วภาพไอ้กายกับยูมิเดินหายเข้าไปในประตู...ผมกับไอ้เกมยืนโบกมือ bye bye มัน ใบหน้าเราสองคนแม้จะยิ้มๆ แต่มันมีน้ำตาซึมๆออกมา.....
หลังจากส่งไอ้กายแล้ว ผมกับไอ้เกม ก็นั่งแท๊กซี่กลับ ... ผมจะกลับพระราม 4 ส่วนห้องไอ้เกมอยู่ลาดพร้าว 140.....แต่เอ๊ะ เจอมันแล้วจะปล่อยมันกลับไปง่ายๆ ได้ไง แหมอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้... ...ปล่อยมันกลับไปง่ายๆมันเสียชื่อเสืออย่างผมหมด ....
"กลับเลยเหรอวะ เกม" เพิ่งจะสี่ทุ่มกว่าๆ เอง ตอนนี้แท๊กซี่วิ่งผ่านแถวเกษตรแล้ว...
"ไปไหนล่ะพี่" มันบอกเหมือนรู้ๆ...
"ไปเที่ยวกันเปล่า กรูเลี้ยง" เฮ้อ วันแรกคุยกับมัน..ผมแทนสรรพนามตัวเองว่าผม...แต่วันนี้ผมใช้สรรพนามว่ากรูมรึงแล้ว ฮ่าฮ่าแหมต้องสร้างบรรยากาศสนิทสนมโดยเร็วครับ...
"ไปดิพี่ เบื่อๆ เซ็งๆ เหมือนกัน พี่กายไปแล้ว รู้สึกโหวงๆ ไงไม่รู้"
"เอาน่า เดี่ยวสิ้นปีมันก็กลับมา...มันไปดี พวกเราควรดีใจ"
"คร๊าบ...ว่าแต่เราจะไปไหนล่ะพี่"
"โคลีเซี่ยม ล่ะกัน ไปอาซีเอตอนนี้มีหวังหาโต๊ะไม่ได้วันเสาร์ด้วย"
"ไปก็ไป พี่พาไปล่ะกัน ผมไม่รู้จักครับ"
"ครับ น้องชาย" มันยิ้มๆ ผมหันไปบอกแท๊กซี่ว่าให้ไปโคลีเซี่ยมแถวสุขุมวิท 40 เลย..
แล้วไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเรามาถึงโคลีเซี่ยม ร้านนี้ตกแต่งสไตล์อียิปต์แบบฟาโรต์อะไรแบบนี้แหละ ผมสั่งเบียร์มากินกันก่อน 1 ทาวเวอร์...
"เอามาทาวเวอร์ก่อนล่ะกัน หมดเหรอเปล่าก็ไม่รู้" ผมบอกมัน....แหย่มันไปเล่นๆ แบบนั้นแหละ รู้ว่ามันกินไหว..
"อะนะกลัวที่ไหนล่ะพี่เอก มาๆ ชนเลย หมดแก้วด้วย" เอื๊อก ผมกลืนน้ำลายไปเลย นี่ผมท้าถูกคนเปล่านี่..หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว....
"หมดแล้ว" ผมเทแก้วให้มันดู.....ผมนิยมดื่มเบียร์แบบไม่ใส่น้ำแข็งนะ....ใส่น้ำแข็งแล้วมันจะเสียรสชาดเบียร์
"พี่เอก พี่กายให้กุญแจห้อง กับพี่แล้ว...ใช่เปล่า" ผมพยักหน้า...
"อือ มันคงกลัวมรึงเอาสาวมาฟันล่ะซิ ฮ่าฮ่า" มันหน้าเศร้าลง..
"โห พี่เอกไม่มีหรอกพี่ ผมเพิ่งเจ็บมาจากผู้หญิงมา ขอพักก่อน เจ็บนี้อีกนาน....." มันร้องเพลงพงษ์พัฒน์...
"เออ ๆ เรื่องของมรึง เดี่ยวเสาร์อาทิตย์ กรูจะไปเยี่ยมเยือนห้องมรึง...ตอนกรูไปเรียนมหานคร"
"ได้เลย พี่ ไปก็อย่าลืม เหล้าสุรา มาฝากผมนะคร๊าบ"
"เออ " ผมหัวเราะ แหม ได้เห็นแววตา และรอยยิ้มมันแล้ว บอกตรงๆ หัวใจผมจะละลาย....
การแสดงที่นี่ เป็นแบบการแสดงสด สลับกับดีเจเปิดแผ่น สไตล์เดียวกับพวกฮอลีวู๊ดหรือแดนซ์ฟีเวอร์...ตอนนี้ผมกับไอ้เกมสนุกกันเต็มที่เลยครับ แหม...ฝีมือการแดนซ์ การดื่มเบียร์จะว่าไปแล้ว สูสีกัน แก้วต่อแก้ว ชนเป็นชน หมดเป็นหมด...เรายืนแดนซ์ได้ตลอด ยกเว้นช่วงที่มีการแสดงบนเวที....
"เล่าเรื่องแฟนเก่าให้กรูฟังหน่อยดิเกม" เฮ้อ ไม่รู้ตอนนั้นนึกไงถึงพูดประโยคนี้ออกมา
"ม่ายล่ะ พี่" มันชูนิ้วชี้ข้างขวาของมันโบกไปมา น้ำเสียงมันเศร้าๆ ....
"เค้าไปดีแล้ว ปล่อยเค้าไปเถอะ เค้าทิ้งคนที่รักเค้าได้อย่างไม่มีเยื่อใย" น้ำเสียมันบอกถึงความเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
"เออ ไม่เล่าก็ไม่เล่า มีอะไรบอกกรูได้นะ ..แต่เอ กรูไม่ถนัดเรื่องความรักนี่หว่ะ"
"แล้วถนัดเรื่องอะไรล่ะพี่ " มันทำหน้าทะเล้นอีกแล้ว สาดนี่ อย่าทำหน้าแบบนี้ได้เปล่า...ผมชอบๆ แบบนี้อยู่....
"นี่ไง ชน ห้ามอ๊วก ห้ามหนีกลับ และก็ห้ามบ่น"
"อาแน่ ที่พูดๆมาน่ะ บอกตัวเองด้วยนะพี่เอก...." โห น่านดิ เอาน่า จะเมาให้มันเห็นได้ไง เสียชื่อหมดไอ้เกมมันอุตส่าห์ฝากไว้ ทำตัวเมาๆ ให้มันหามกลับ เดี่ยวมันจะเอาคิดเอาได้ว่า ใครฝากใครนี่....
"เออ ระดับขุนรินสุราพ่ายแล้ว แค่นี้สิวๆ"
"โฮะ โฮะ งั้นอีกแก้วนะพี่ หมด หมด" ไอ้เวน เพิ่งชนกันไม่ถึงสามนาทีเลย อ้าว เป็นไงเป็นกัน....
"เอื๊อก..."
"ไหวเปล่า พี่" มันถามผม ตอนนี้ เล่นไปเกือบสามทาวเวอร์แล้ว....
"กรูทำให้มรึงเห็นตรงไหนวะว่ากรูเมา..."
"ได้ที่ไหนล่ะพี่ พี่เอกก็รู้คนเมาไม่เคยพูดโกหก จะโกหกอยู่เรื่องเดียวก็คือ กรูม่ายเมา..." มันทำเสียงล้อเลียน
"เออ แต่กรูยังไม่เมาจริงๆ แค่เริ่มกรึ่มๆ กรูว่ามรึงก็พอกันแหละไอ้บักหำ..."
เรากินดื่มแดนซ์กันจนร้านเลิก ประมาณเตีสอง กว่าๆ ....เรามายืนคอยแท๊กซี่ที่หน้าร้าน...
"ไปไหนต่อดีพี่ ผมยังไม่อยากเลิกเลย ยังไม่เมา"
"ไปไหนดีล่ะ อยากต่อเหมือนกัน แต่ไม่อยากไป ป.กุ้งเผ้าน่ะ เบื่อ..."
"ไปกินหน้าปากซอย หอผมดิ ร้านใช้ได้เลย เปิดถึงเช้า" ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นร้าน ก.ไก่นะ ไม่รู้เดี่ยวนี้ยังมีเหรอเปล่า..
"เออ ไปๆ " ไปไหนไปกัน ผมไม่ได้ต้องการอะไร ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอยู่ใกล้มันแล้วผมมีความสุขน่ะ ไงก็ขอหาความสุขแบบนี้กับมันล่ะกัน...
"สั่งดิ" ผมยื่นเมนูให้มัน....
"เอาเบียร์มากินดีกว่า พี่ กลับแกล้มไม่ต้องมาก"
"ไหวเหรอวะ...ดูท่าทางจะรอดมั๊ยนี่"
"ตรงไหนล่ะพี่เอก งั้นเอามาก่อนเลย หกขวด" โหเวนกินล้างกินผลาญจริงๆ
ไม่ทันแล้วครับมันสั่งไปแล้วทีแรกผมกะจะแคนเซิ่ลเอาเหลือสักสองขวด แต่ผมอยากจะดูน้ำยามันเหมือนกัน....
เรานั่งดื่มเบียร์กันไปเรื่อยๆ ร้านนี้เค้าเปิดเพลงแบบช้าๆ ซึ้งๆ สไตล์ๆ ตลาดๆ คนก็ไม่ค่อยเยอะ แต่ก็มีบ้างไม่เหงา...ผมนั่งกินกับเกม จนหมดหกขวด....
"เอาไง ต่ออีกเปล่าจะได้สั่ง" ตอนนี้บอกตรงๆ ครับ ว่าโค-ตะ-ระเมา เลย แต่ผมต้องโกหกให้เนียนไง ปากบอกว่าไม่เมา ต้องทำตัวให้ไม่เมาด้วย ไม่งั้นใครมันจะเชื่อล่ะ...
"หึๆ แน่ใจเหรอ พี่ แต่เอาไว้วันอื่นดีกว่า พี่....จะเช้าแล้ว "ใช่แล้ว นี่มันเกือบจะตีห้าแล้ว เฮ้อ....โล่งอก
"งั้นสั่งอะไรมากินดีกว่า อิ่มท้องเดี่ยวจะได้นอนหลับสบาย เออ กรูขอนอนห้องมรึงนะคืนนี้.."
"ได้เลย งั้นสั่งข้าวผัดทะเลนะ" มันสั่งอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ออกจากร้านแล้วเราก็ข้ามฝั่งมาปากซอย 140 หอมันอยู่ในซอยนี้ ตอนผมไปเรียนที่มหานคร ผมก็แวะมาหาไอ้กายบ่อย ห้องมันน่าอยู่น่ะ คือมีตู้ปลาด้วยมันจะเลี้ยงประมาณปลานีโม ผมชอบดูน่ะ ตู้ปลามันใหญ่นะครับ ยาวประมาณ สามเมตรแหละ ปลาเกือบๆ สองร้อยตัว...ตอนนี้เรายืนกันที่หน้าปากซอย..
"รออะไรวะ' ผมแปลกใจเห็นมันหยุดเดิน....
"กำลังคิด วิธีให้สร่างเมา'
"อาแน่ แสดงว่ามรึงเมา" ผมทำคิ้วย่นๆชี้นิ้วไปที่มัน
"โห ผมรู้ว่าพี่ก็เมา คนนะพี่ ดื่มไปสี่เทาเวอร์กับอีกหกขวด ไม่เมาก็ไม่ใช่คนแล้ว"
"เออ แล้วคิดวิธีออกเหรอยังล่ะ..." ผมยิ้มขำๆ กับการต่อล้อต่อเถียงของมัน...
"ออกแล้ว"
"วิธีไรล่ะ อย่าบอกนะโว๊ย ให้ฉี่รดเสาไฟฟ้าน่ะ"
"โหทำบ่อยล่ะซิพี่เอก ...พี่ว่าระยะทางจากนี่ไปหน้าหอมันกี่เมตร"
"ร้อยเมตร ทำไมเหรอ"
"วิ่งแข่งกันพี่ วิ่งไปถึงหน้าหอ...แบบนี้รับรองหายเมาแน่"
"โหจะไหวเหรอวะ กรูว่ามันยิ่งจะเมากว่าเดิมนะ"
"กลัวเหรอคร๊าบ...พี่เอก....กลัวแพ้เด็กหรอไง" จี๊ดเลยผม โหผมดูมันแต่งตัว มันใส่รองเท้าประมาณรองเท้าบูธทหารที่มีซิบล่ะครับส่วนผมใส่ผ้าใบ...แบบนี้ผมชนะใสๆ
"แข่งก็แข่ง แพ้แล้วอย่าโวยล่ะ"
"อย่างผม น่ะเหรอจะแพ้....เอางี้ใครแพ้ต้องทำตามคนชนะขอ"
"เออได้ๆ" ตอนนั้นผมคิดว่าไงก็ต้องชนะอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างถึงผมแพ้มันก็คงไม่ใช้ให้ผมทำในสิ่งที่ลำบากใจล่ะมั๊ง....
"เอาล่ะ จะนับล่ะนะ" ผมตั้งท่ายืนเต็มพร้อมจะวิ่ง...รอฟังมันนับ...
"ฆ้อน กรรไกร กระ......"
"เฮ๊ย เดี่ยว...นับเหี้ยอะไรฟะ" เกิดมาผมก็เพิ่งจะยินเค้านับกันแบบนี้แหละ...
"แหม พี่เอก ศัพท์เด็กแนว ไม่เคยได้ยินล่ะซิ"มันทำเสียงสูงปรี๊ด...
"เออ อ้าว เอาไงก็ได้ นับมา...." ผมกับมันตั้งท่าเตรียมวิ่งอีกครั้ง...
"ฆ้อน ...กรรไกร....กระดาษ" จบเสียงมันนับผมกับไอ้เกมออกสตาร์ทวิ่งไปแล้ว จู๊ด.......ไม่ถึง20 วินาที เราสองคนก็ถึงหน้าหอมัน.....
"แฮ่กๆ แฮ่กๆ " โหตอนนี้ผมกับมันมายืนเหนื่อยเป็นหมาหอบแดดอยู่หน้าหอ.....
เฮ้อ ผมแพ้ แพ้มันครึ่งช่วงตัว .....
"แหะๆ แพ้เด็กนะพี่ เป็นไงหายเมาเหรอยังครับ"
"หายแล้ว ขึ้นห้องเถอะ กรูเหนื่อย เพลียอยากนอนแล้ว"
"โอเค"
ไอ้เกมเอาคีย์การ์ดรูดผ่านทาง...เข้าประตูล่าง......ที่นี่หรูนะ มีคลับฟิตเนสด้วย ฮ่าฮ่า ไม่บอกชื่อล่ะกัน มีหรูอยู่ที่เดียวเองซอยนี้ ...ผมกับมันเดินขึ้นบันได...ห้องมันอยู่ประมาณชั้น สาม.....มันไขประตูเปิดประตูออก...ห้องมันหรูมากนะ ไอ้กายมันตกแต่งได้น่าอยู่จริงๆ โดยเฉพาะตู้ปลา.....
"เกมขอยืมเสื้อผ้า กับผ้าเช็ดตัวด้วย กรูไม่อยากใส่ชุดนี้นอน"
"ได้ๆ เอาของพี่กายล่ะกัน พี่กายไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปหมด"
"อือ ได้ๆ" เกมเปิดตู้เสื้อผ้า...มันเอาชุดนอนของไอ้กายให้ผม พร้อม ผ้าเช็ดตัว....
"ตัวนี้ล่ะกันนะพี่ ของพี่กาย"
"โอเค ขอบใจมาก" ผมรับเข้าของจากมือมัน.....เอาผ้าเช็ดตัวมาเปลี่ยนเตรียมอาบน้ำ...หันไปมองไอ้เกมอ้าวนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วตกลงใครจะอาบก่อนใครล่ะดิ...
"กรูอาบก่อนล่ะกัน...เพลีย... เมื่อยเต็มทีแล้ว" ผมกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ...
"เดี่ยวพี่เอก..." ผมหันหลังไปดู
"อะไรอีกวะ..." ผมถามมัน แหม ตอนนี้ชักขยาดกับมุขของมันแล้ว...มันชี้หน้าผมยิ้มๆ...ทำหน้าเหมือนคนที่ถือไพ่เหนือกว่า.....
"เรื่องที่ขอไง"
"ขอไรรวะ" ผมแกล้งทำลืม...เฮ้อ นึกว่ามันจะลืมแล้ว...สาด....
"อาแน่ แพ้แล้วแกล้งลืม แก่แล้วนะ.....ทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีกับเด็กหน่อย" มันยืนยิ้มเหมือนเด็ก....
"เอาๆ จะให้กรูทำอะไรว่ามา จะแดกที่ไหนต่อหรือว่าซื้อมากินที่นี่" ทีแรกผมคิดว่าคงประมาณให้ผมเลี้ยงข้าวหรือเหล้ามื้อหนึ่ง.....
"ม่ายๆ เหล้าไม่เอาแล้ว เอให้ทำอะไรดีหว่ะ...." มันทำท่าเหมือนใช้ความคิด...
"แน่ใจนะคร๊าบ ว่าจะทำได้.."
"อะไรล่ะ..."
"ตามมาดิ รับรองไม่ยากหรอก.."
พูดเสร็จ มันเดินนำผมเข้าห้องน้ำ อาจ๊าก เฮ้ย มันจะทำไรของมันนี่....เอาวะใจดีสู้เสือไปก่อน...มันปลดผ้าเช็ดตัวที่นุ่งอยู่ออก โหเห็นกางเกงในสีขาวเลย...มือเกมคว้าฝักบัวเปิดน้ำอาบ...มันหยิบครีบมาน้ำมาใส่มือถูตัว....ผมเหรอตอนนี้ยืนนะจังงังอยู่หน้าประตู
"อ้าว ยืนบื้อทำไมล่ะขี้แพ้ ถูกหลังให้คนชนะหน่อย แค่นี้ทำไม่ได้เหรอไงครับ ...รับปากกันแล้วนะ"มันพูดยิ้มๆ หัวเราะๆ..พูดเสร็จมันยื่นฟองน้ำสำหรับถูตัวมาให้ผม...
"ทำก็ทำ ทำไงได้ล่ะแพ้แล้วดิ เฮ้อ...มาหันหลังมา" ผมปลดผ้าเช็ดตัวของผมออก...ดีนะที่ใส่กางเกงในอยู่...ปกติเวลาอาบน้ำอยู่บ้านตอนใส่ผ้าเช็ดตัวผมมักจะถอดกางเกงในประจำ....
ตอนนี้ผมกำลังถูหลังให้มัน มือผมสั่นๆ ไงไม่รู้ ผมเริ่มหวั่นไหวแล้ว ผิวมันก็ล่ะนะ ดูจากนอกร่มผ้า มันจะคล้ำ แต่พอดูในร่มผ้าแล้วโหขาวเนียน.....ล่ำๆ มีกล้ามด้วย ที่สำคัญ มันมีซิกแพคด้วย...ตอนนี้ผมถูไปใจสั่นไปแต่ไงก็ต้องเก็บอาการครับ....ถูไปได้สักแป๊บมันก็ราดน้ำ....
"มาพี่ หันหลังมาเดี่ยวผมถูให้ ไม่เอาเปรียบหรอกน่า...." มันเอาน้ำผักบัวลาดบนตัวผม....แหมทำเหมือนกับผมเป็นแขกที่มันทำงานแถวสุขุมวิท 11 เลยนะ ผมนิ่งเงียบไปแล้วครับ ไม่นึกเลยว่ามันจะเล่นมุขนี้กับผม....
"อ้าวเสร็จแล้ว กางเกงในซักด้วยนะครับ"
"เออ" ผมหยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่ง....เฮ้อตอนนี้ขอออกจากบรรยากาศสองต่อสองในห้องน้ำกับมันก่อนล่ะกัน หัวใจจะละลายอยู่แล้ว.....
หลังจากแต่งตัวชุดนอนเสร็จ ผมก็เตรียมพร้อมจะนอน ตอนนี้มันนอนแล้ว เฮ้อ หมอนข้างไปไหนฟะ...ปกติห้องนี้ไอ้กายมันนอนคนเดียว เลยไม่มีหมอนข้าง...มีแต่ตุ๊กตาหมีน้อยตัวเดียว....เอาวะนอนก็นอน...ตอนนี้เริ่มสว่างแล้ว แต่ห้องมันมืดอยู่เพราะเกมมันปิดผ้าม่านลงแล้วเปิดแอร์....
ผมล้มตัวนอนตอนนี้หัวใจผมเต้นระรัวเลย นึกถึงตอนอาบน้ำเมื่อครู่...รูปร่างหุ่น ผิว...ผมแทบจะบ้าตอนอยู่ในห้องน้ำกับมัน.....ผมเหล่มองมัน มันหลับตาพริ้ม...เหมือนเหมือนมันยิ้มเยาะผมเลย...
นอนไปได้แป๊บเดียว ตอนนี้กิเลสตัณหาราคะมันเริ่มมาสิงผมมากขึ้นทุกทีทุกทีแล้ว ภาพผิวขาวๆ เนียนในห้องน้ำตอนที่ผมอยู่กับมัน ผมหันมองมันอีกครั้งมันหลับตาพริ้มอยู่...ตอนนี้หัวใจผมเต้นตึก...ตึก...ตึก....เสียงหัวใจผมมันดังออกมาข้างนอกได้ยินชัดเจนแล้ว.....
ผ่านไปเกือบชั่วโมง....ผมทนไม่ไหวแล้ว กิเลสตัณหาครอบงำผมไปแล้ว ....ผมหันไปที่ไอ้เกมนอน...มันก็นอนหลับตาพริ้ม...ผมเอื้อมมือไปจับ......จับได้สักพัก.....อาจ๊าก.....มันลืมตาขึ้นมา....และเหตุการณ์หลังจากนั้นมันเหมือนไฟกับน้ำมัน....ตอนนี้เราสองคนตกอยู่ในอำนาจตัณหาแล้ว.....เปลวเพลิงแห่งราคะมันเริ่มขึ้นแล้ว........
-
:m10: :m10: :m10:
คุณเอก มาเช้าจังครับ วันนี้ :m25:
-
จากใจจริง ( ของแฟนคลับคุณเอก ที่ติดตามอย่างเหนียว แน่น หนึบ ) เลยนะ ว่าอยากได้สักวันละ 2 ตอนอ่ะ วันละตอนมันค้างคาไงก็ไม่รู้ :m26: น้อยเกิน :m29:
-
จ๊ากๆๆ ไวไฟจิงๆ :o :o :o o14 o14 o14
-
.......... :o :o :o :o :o............
ค้าง......โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
-
o22
ค้างซะงั้น
:m21:
-
...........สัญชาตญานดิบออกอีกแล้ว.......... :m24: :m24: :m24:
-
No.3 ปรากฎตัวแล้วหรอคับ อิอิ :m4: แล้วก็....... กันแล้วด้วย :m10: :m10:
-
555 ลงเอยกันเร็วเจง ๆ :m14:
-
รวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาด
:a5: :a5:
-
เสือไบ:the series (ตอน 81)
"ไอ้เอก ไอ้เพื่อนเลว มรึงทำแบบนี้กับกรูได้ไง กรูไม่น่าฝากเนื้อไว้กับเสือ ฝากปลาย่างไว้กับแมวเลย ไอ้ สา....ด" ตอนนี้มือไอ้กาย จับดึงบีบคอเสื้อผมอยู่ ....ผมโดนมันต่อยมาหลายหมัดแล้ว หน้าผมช้ำแตงไปหมด....
"มรึง" มันเงื้อมง่าหมัดจะต่อยผมอีก... ตอนนี้ผมไม่โต้ตอบหรอก รู้ว่าผิด ก็ต้องชดใช้ความผิดนั้นไป ..มันอุตส่าห์เชื่อใจ....ฝากน้องชายไว้กับผม....
"ต่อยไป ก็เสียมือเปล่าๆ กาย คนอย่างเอก เชื่อได้ที่ไหนล่ะ เห็นใครหล่อๆ กระโดดเข้าใส่แล้ว" พี่นกครับ มาได้ไงไม่รู้ แกยืนอยู่ข้างหลัง ผมกับไอ้กาย.....
"เอก ผมไม่คิดเลย ว่าคุณจะเป็นเกย์ ...." พี่พัน มาด้วย แกยืนข้างๆ พี่นก....
"ไอ้นุ่ม กรูผิดหวังกับตัวมรึงจริงๆ คนอื่นมีตั้งเยอะ ไม่เล่น ดันไปเล่น น้องไอ้กาย...." อ้าว พี่พีก็มาเหรอนี่.....แล้วทำไมแกรู้จักไอ้กายได้ล่ะนี่....
"เห็นมะ ไม่มีใครเข้าข้างมรึง เลย ไอ้เอก ไอ้เพื่อนเลว มรึงอย่าอยู่เลย" มันหยิบมีดขึ้นมา ....เฮีย มันจ้วงแทงผมแล้ว...
"โอ๊ย" ผมเอามือกุมท้อง....ร้องอย่างเจ็บปวด....
"ไม่........" ผมตะโกนร้องสุดเสียง...
ตอนนี้เหงื่อผมแตกพลั่ก แล้ว ผมตื่นแล้ว ฝันอะไรนี่ ...น่ากลัวชะมัด..คนมันมีความผิดก็แบบนี้แหละ....เก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะ....
ผมเดินออกจากห้องนอนเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน...หันไปมองโทรศัพท์สามวันแล้วซินะ ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น....เหตุการณ์ที่ผมกับไอ้เกมมีอะไรกัน...มันหายเงียบไปเลย....เฮ้อ มันคงผิดหวังที่ผมทำแบบนั้นมั๊ง...ผมไม่รู้หรอกครับ ว่ามันคิดอย่างไร...แต่มันหายไปเลย ไม่โทรหาผม ผมก็ไม่ได้โทรหามัน กะว่า ไงวันนี้ถ้ามันยังไม่โทรมาผมจะโทรไปเอง ยังไงมันก็น้องชายไอ้กาย....
ย้อนหลังไปตรงวันนั้นสักนิดน....
ผมล้มตัวนอนตอนนี้หัวใจผมเต้นระรัว นึกถึงตอนอาบน้ำเมื่อครู่...รูปร่างหุ่น ผิว...ผมแทบจะบ้าตอนอยู่ในห้องน้ำกับมัน.....ผมเหล่มองมัน มันหลับตาพริ้ม...เหมือนเหมือนมันยิ้มเยาะผมเลย...
นอนไปได้แป๊บเดียว ตอนนี้กิเลสตัณหาราคะมันเริ่มมาสิงผมมากขึ้นทุกทีทุกทีแล้ว ภาพผิวขาวๆ เนียนในห้องน้ำตอนที่ผมอยู่กับมัน ผมหันมองมันอีกครั้งมันหลับตาพริ้มอยู่...ตอนนี้หัวใจผมเต้นตึก...ตึก...ตึก....เสียงหัวใจผมมันดังออกมาข้างนอกได้ยินชัดเจนแล้ว.....
ผ่านไปเกือบชั่วโมง....ผมทนไม่ไหวแล้ว... กิเลสตัณหาครอบงำผมไปแล้ว ....ผมหันไปที่ไอ้เกมนอน...มันก็นอนหลับตาพริ้ม...ผมเอื้อมมือไปจับ......จับได้สักพัก.....อาจ๊าก.....มันลืมตาขึ้นมา....และเหตุการณ์หลังจากนั้นมันเหมือนไฟกับน้ำมัน....ตอนนี้เราสองคนตกอยู่ในอำนาจตัณหาแล้ว.....เปลวเพลิงแห่งราคะมันเริ่มขึ้นแล้ว.....
หลังจากเสร็จกามกิจ ผมกับมันก็หลับเป็นตายเลย ก็อย่างว่าแหละ เมา บวกกับเพลีย..ด้วย ผมสะดุ้งตื่นมาก็เกือบเกือบเย็นแล้ว.......สี่โมงครึ่ง ไอ้เกม เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว....ผมลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาสวม เตรียมอาบน้ำ ตอนนี้ร่างกายผมเปลือยเปล่า ก็หลับไปแบบนี้แหละ .....ไอ้เกม ออกมาจากห้องน้ำมาแล้ว....
"พี่ผมไปทำงานก่อนนะครับ รีบๆ จะห้าโมงแล้ว.... วันนี้วันอาทิตย์ด้วย ลูกค้าเยอะ เผื่อจะได้นวดบ้าง" มันกระหืดกระหอบรีบจริงๆ ....
"อย่าลืมล๊อกห้อง ปิดไฟด้วยนะพี่" ไอ้เกมหยิบหมวกกันน๊อค เดินออกไปแล้ว....เฮ้อ ....
ตอนนั้นผมอยากจะขอโทษมันเรื่องที่ผมทำไปเมื่อตอนเช้า....อยากจะรู้ความรู้สึกมันว่ามันคิดไงที่ผมทำแบบนั้น แต่ผมไม่มีโอกาสที่จะถามมันเลย....แล้วมันก็หายเงียบไปสามวัน......
สี่ทุ่มแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์มา...จะโทรหาไอ้เกม มันคงเลิกงานแล้วมั๊ง....กำลังจะหาชื่อมัน ตื๊ดๆ....อ้าวมีคนโทรเข้ามา...อ้าว ไอ้เกม นี่เอง...บอกตรงๆ ผมดีใจสุดๆ เลยครับ ที่ได้เห็นชื่อมัน...ได้เห็นมันโทรเข้ามา...เหมือนๆ กับโฆษณาเบียร์เชียร์ล่ะมั๊งที่หาที่จอดรถได้ ดีใจแบบนั้นจริงๆ ....
"ว่าไง หายเงียบไปเลยนะมรึง..."
"ครายหายพี่..... พี่น่ะแหละ ผมรอโทรศัพท์พี่อยู่"...อ้าวเวน ผมผิดอีก....แต่ไงก็ไม่ว่ากัน แค่ได้ยินเสียงมันตอนนี้ผมก็ดีใจสุดๆ แล้ว....นึกว่ามันจะไม่โทร...ไม่คุยกับผมแล้ว .....ผมกลัวแบบนั้นจริงๆ กลัวว่าถ้าผมโทรไปหามันมันจะไม่ยอมรับสาย....
"แล้วนึกไง โทรมานี่ กรูกะจะโทรหามรึงพอดี..."
"โห อย่ามาหลอกผมเลยพี่...ถ้าจะโทรทำไมไม่โทรล่ะ...รออาราย..." มันชอบพูดเสียงยานๆ ....
"อ้าว กลัวมรึงทำงานอยู่ไง ไม่อยากกวน กะเดี่ยวจะโทรหาช่วงที่มรึงเลิกงาน"
"อือ ก็จริง ผมเพิ่งได้ลูกค้า วันนี้ดีหน่อยพี่ได้นวด มาสองนวด....จากที่ไม่ได้มานาน"
"หุๆ หมดแรงเลยล่ะซิ....แล้วมีอะไรว่ามา"
"ว่างเปล่าพี่ ออกมากินเหล้ากันหน่อยดิ ...."
"ว่าง ที่ไหนล่ะ" สำหรับมันแล้ว ผมว่างเสมอ ก็อย่างที่บอกแหละ ผมอยากเจอหน้ามัน ...อยากได้ยินเสียงมัน อยากคุยกับมัน อยากเห็นแววตาเศร้าๆ ของมัน...
"ที่ไหนดีล่ะ หรืออาร์ซีเอ ดี"
"มรึงขี่มอเตอร์ไซด์มาด้วยเปล่าล่ะ"
"ขี่มาพี่"
"งั้นกินแถวๆ บ้านมรึงล่ะกัน อันตราย แม่ง เมาๆ มา เกิดเป็นอะไรไป กรูจะเอาไหนไปคืนไอ้กายวะ หน้าตาแบบนี้"
"แบบไหนล่ะ พูดดีๆ นะพี่ ฮ่าฮ่า... หล่อๆ แบบนี้พี่มีปัญญาทำได้เหรอเพ่..."
"โอเค เจอกัน หน้าปากซอย 11 ล่ะกัน กรูจะออกแล้ว แค่นี้นะ ..." ผมรีบตัดสาย จะเสียเวลาคุยไปทำไมล่ะ สู้ไปหามันเลยไม่ดีกว่าเหรอ..... ผมอาบน้ำแต่งตัว นั่งรถไฟฟ้า ไปหน้าปากซอย สุขุมวิท 11 อาแน่ จอดมอเตอร์ไซด์นั่งหัวโด่อยู่นั่นเอง....
"รู้เหรอยังว่าจะไปไหน เอามันส์ๆ นะพี่"
"ไปลาดพร้าว 122 แดนซ์โซนที่นี่มรึงต้องชอบแน่"
"มา.....ไปก็ไป ...ขึ้นมา ผมจะซิ่งแล้ว ..." ผมนั่งซ้อนท้ายมันแล้ว รถมอเตอร์ไซด์มันสวยดีแฮะ ประมาณเป็นรถแต่ง...มันเอามาแต่งใหม่ รถฮอนด้า มันแต่งได้สวยจริงๆ....บรื้นๆๆๆ......
บอกตามตรงนะ ผมชอบนั่งกอดเอวมันซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์มันจริงๆ....มันรู้สึกไงไม่รู้น่ะ จะว่าอบอุ่น ก็ไม่ใช่เพราะมันเด็กกว่าผม...มัน20 ส่วนผมแก่กว่ามันหกปี....
ไปถึงร้านเกือบห้าทุ่ม...ร้านนี้คนเยอะเหมือนเดิม ขนาดวันพุธนะนี่.....ร้านนี้จะเปิดแต่เพลงแดนซ์ เพลงที่เล่นจะเป็นระบบ คือจะประมาณ เพลงป๊อบแดนซ์ชั่วโมง แดนซ์กระจาย ชั่วโมง เทคโนแดนซ์ชั่วโมง ใกล้ เที่ยงคืนจะมีเพลงเบิร์ดเดย์ สลับกับเพลงช้า ครึ่งชม หลังจากนั้นก็จะเป็นแดนซ์ตลอด.....
คืนนี้ผมกับมันสนุกกันมาก....ดื่ม....กิน เต้น....กลมแรกหมดไปแล้ว ผมสั่งต่อกลมสอง...เฮ้อ ไม่รู้เป็นอะไรกินเหล้าเหมือนกินน้ำเปล่าจริงๆ ....
"เกม กรูขอโทษเรื่องวันนั้นนะ" ผมเริ่มก่อน ไม่ได้ครับ มันอึดอัดมากเลย ถ้าไม่ได้เคลียร์เรื่องวันนั้น....
"วันไหนล่ะพี่" อ้าวเวน ผมเจอกับมันแค่สองครั้งเอง จะวันไหนอีกล่ะ.....
"วันที่กรูทำอะไรมรึงไง" เฮ้อ มันพูดยากนะครับประโยคนี้ แต่ไงผมก็ต้องพูด....
"ช่างมันเถอะ พี่ ...ผมลืมไปแล้ว พี่ก็เมา ผมก็เมา ต่างคนต่างเมา..." โห ผมอึ้งเลยได้ยินมันพูดแบบนี้..
"โห ขนาดนั้นเลยเหรอมรึง ก็ดีที่มรึงไม่คิดอะไร รู้เปล่า สามวันนี้กรูรู้สึกแย่ตลอดที่ทำแบบนั้นกับมรึง"
"แหม พี่ จะคิดอะไรล่ะ ก็คนเมานิ...ช่างมันเถอะ ลืมๆ มันซะ มาๆ ชน ทำเป็นคนคิดมากไปได้ มิน่า หัวมันเถิกๆ แล้ว"
"เออ ไม่คิด ก็ไม่คิด" ผมชนแก้วกับมัน ตอนนี้ผมโล่งแล้ว ทุกอย่างเหมือนเดิมแล้ว.....
ตีสองร้านปิดแล้ว ผมกับมันมานั่งกินก๋วยเตี่ยวกัน ข้างๆ แดนซ์โซน....เมาเหมือนกัน หมดเกือบสองกลม....
"ไปนอนห้องผมก็ได้นะพี่" มันชวนผม....
"จะดีเหรอวะ พรุ่งนี้กรูต้องทำงาน"
"แน่ใจเหรอครับ ว่าจะทำไหว "
"เออ ขาดก็ขาด ดีเหมือนกัน อยากพักอยู่..โอเค กรูขอนอนด้วยล่ะกัน...."
"ได้ๆ นอนคนเดียวมันเหงา... ฮ่าฮ่า...."
ผมซ้อนท้ายจักรยานมันไป ตอนนี้ผมกอดเอวมัน .....ยอมรับเลย...ว่าตอนนี้ผมรู้สึกกับมันเกินพี่น้องไปแล้ว...มันออกทางรามคำแหง 65 เข้าเดอะมอลล์บางกะปิ ตรงไปจนถึงซอย ลาดพร้าว 140....
"เกิดมาไม่เคยเจอ ใครเหมือนเธอ หลับฝันละเมอ ภาพเธอคอยหลอนทุกคืน" มันแหกปากร้องเพลง โหมามุขไหนอีกนี่....ร้องแบบนี้ผมขอแจมด้วย....ฮ่าฮ่า....เข้าทาง....
"หลับลงคราใด อยากนอนไม่ยอมตื่น ก็ทุกค่ำคืน เจอเธอที่ปลายฟ้าไกล" ผมตะโกนแหกปากร้องเพลงกับมันฮ่าฮ่า.
"ก็ได้แต่เพ้อ แต่ฝันลมลม ก็หลงชื่นชม โดยเธอไม่รู้ตัว เจอเธอทีไร จิตใจเต้นรัว ฉันกลัวฉันกลัว กลัวเธอไม่สนใจ"
" อยากเดินเข้าไป บอกว่ารักเธอ เวลาที่เจอที่เธอส่งยิ้มมา เหมือนดั่งโลกนี้ สดใสขึ้นทันตา ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร เข้าใจสักคน" ร้องกันอีกหลายเพลงจนถึงหอมัน
"อ้าว พี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า" มันยื่นเสื้อผ้าของไอ้กาย กับผ้าเช็ดตัวให้ผม...อ้าวเวน ชุดเดิมเลย.....
"ขอบจาย งั้นกรูอาบก่อนนะ" ผมเดิน เข้าไป ....ในใจกลัวๆ เหมือนกันว่ามันจะเดินเข้ามา ฮ่าฮ่า....กลัวใจตัวเองด้วย...แต่ก็ไม่มีอะไรแบบที่คิด ผมอาบเสร็จแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนอนเตรียมตัวนอน ไอ้เกม หายเข้าไปอาบน้ำแล้ว....
ช่วงมันแต่งตัว...ผมมองมัน...รู้สึกหัวใจตึ๊กๆ อีกแล้ว ก็มันเล่นเปลี่ยนชุดต่อหน้าผมแบบนี้......ผมล้มตัวนอนแล้ว..ใจผมยังเต้นตึกๆ อยู่เลย ผมคิดผิดเหรอเปล่านี่ที่มานอนห้องมันอีก...ผมไม่อยากเกิดเหตุการณ์แบบคืนนั้นอีก...นอนไปได้สักพักไอ้เกมปิดไฟแล้วเดินมานอนข้างๆ ผม...
"พี่เอก"
"อาราย" ผมถาม ตอนนี้จิตใจผมตึกตักตึกตักไปหมดแล้ว ผมพยามเก็บอารมณ์ไว้...
"หลับเถอะ ผมนึกว่าพี่หลับแล้ว.." ผมลืมตาขึ้นมา กะว่ามันคงจะนอน แต่แม่ง....เห็นมันจ้องผมอยู่ หน้าผมกับหน้ามันห่างกันไม่ถึงฟุต...
"จ้องอะไรกรูล่ะ นอนได้แล้ว"
"พี่ครับ" ตอนนี้มันยื่นหน้ามาใกล้กว่าเดิมแล้ว ทุกอย่างมันรวดเร็วมากเลย ปากผมกับปากมัน....เฮ้อ และแล้วเหตุการณ์ที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้น มันก็เกิด ผมไม่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองได้แล้ว...
ยอมรับครับว่าตอนนี้สำหรับผม มันไม่ใช่แค่ความใคร่อย่างเดียวแล้ว มันมีความรักเข้ามาด้วย ผมหลงรักมันแล้ว หลงรักมันตั้งแต่แรกพบ.....ผมยอมผิดอีกครั้ง....ยอมทั้งๆ ที่รู้ว่าผิด รู้ว่ามันไม่ควร.....แต่ทำไงได้ล่ะ ผมไม่อยากที่จะทรยศต่อความต้องการของตัวเอง ...ทรยศต่อเสียงเรียกร้องจากหัวใจ...และอีกอย่างครั้งนี้ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม.......
-
ร้องด้วยคับ ก็คนมันใจง่าย ก็เลยชอบคนง่าย อิอิ
ขอบคุณคับ
-
จะเป็นไงต่อน๊า ...
:m7:
-
หุ หุ No.3 เนี่ย ดูอะไร อะไร มันก็ง่ายจัง
อย่างมีมั่งเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m21:
-
รอวันที่ฝันเปงจริง คิกคิก :m24: ล้อเล่งน๊าพี่เอกกก :m23: แต่พี่กายคงช็อคจริงๆน่านแล่ะ :a6:
-
ก็คราวนี้เราไม่ได้เริ่มนิ เราไม่ผิดอ่ะ ของแบบนี้ตบมือข้างเดียว มันมะดังหรอก เหอ ๆๆๆ :m23:
-
No.3 นี่เด็กกว่าแฮะ ผิดคอนเช็บต์ไปนิด สงสัยเริ่มรักเด็กขึ้นมาแล้ว :m11: :m11: :m11:
-
แบบนี้ก็น่าจะ Happy ดีนี่นา ต่างคนก็ต่างมีใจให้กัน
ไม่น่าจะมีปัญหาตรงไหนเลยนิ................หรือว่า....
เกม......................................................ไม่รักจริง
-
เสือไบ:the series (ตอน82)
1 เดือนผ่านไปแล้ว ที่ผมได้รู้จักกับไอ้เกม...มันรวดเร็วไปเหรอเปล่านี่....ถ้าจะบอกว่า....แค่นี้ผมก็ตกหลุมรักของมันเข้าเต็มๆ แล้ว....
อาทิตย์ที่แล้ววันวาเลนท์ไทน์..... ผมมีโปรแกรมไปเที่ยวกับมิสเตอร์เชนแถวพัฒพงษ์และก็สุขุมวิท...ไอ้เกมโทรหาผมตั้งแต่ตอนเย็นเลย...
"วันนี้พี่เอกไปไหนเหรอเปล่าครับ วันแห่งความรัก..."
"ไม่ได้ไปไหนน่ะ....ตอนนี้กรูไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ" ผมโกหกมัน...ผมไม่อยากให้มันรู้ว่าผมทำงานแบบนี้ด้วย..ความจริงผมว่ามันก็ไม่ผิดนะที่มันจะรู้...... แต่มันคงไม่ดีมั๊งครับ ผมอยากให้ผมดูดีทุกอย่างในสายตามัน....
"อ้าวไม่เห็นบอกเลย" ผมกับมันโทรคุยกันทุกวัน..... คือเรื่องของเรื่องผมก็เพิ่งรู้เองว่ามิสเตอร์เชนแกจะมาเซอร์ไพซส์ผม...
"กรูก็รู้เมื่อเช้านี่เอง..รู้เสร็จก็รีบมาเลย"
"จังหวัดไหนล่ะพี่"
"ลพบุรี" เฮ้อ โกหกเป็นไฟเลยผม..ทำไงได้ล่ะ....ผมไม่อยากจะโกหกมันหรอกแต่มันจำเป็น
"เฮ้อ ผมก็เลยอดไปฉลองวันแห่งความรักกับที่รักของผมเลย"
"อะไรนะ เอาอีกครั้งดังๆ ชัดๆ..." ทีแรกก็ไม่อยากเชื่อหรอกครับ ว่ามันจะพูดแบบนี้...
"ของดีมีครั้งเดียวพี่...กลับมาก็โทรหาผมด้วยล่ะกัน คิดถึงน่ะ..."
"พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว....เย็นๆ... แล้วคืนนี้ไปเที่ยวที่ไหนกับใครล่ะ"
"คงไปกับเพื่อนที่นี่แหละพี่ มันบอกจะไป รัชดากัน.."น้ำเสียงมันเซ็งๆ ไงไม่รู้ หรือว่าเซ็งที่ผมไม่อยู่นี่..
"ไปกินที่ไหน ก็ระวังด้วยล่ะ เมาๆ มาขี่รถอันตราย"
"คร๊าบ ที่รัก"
หลังจากที่คุยกันวันนั้นแล้ว ผมก็โทรหามันแทบทุกวัน ...แต่ก็ไม่ได้เจอหน้ากันจนวันนี้วันเสาร์ เกือบสี่ทุ่มแล้ว...ผมนัดเจอมันที่หน้าปากซอยสุขุมวิท 11 แล้วชวนกันไปเที่ยวที่อาร์ซีเอ....ช่วงนี้ที่เที่ยวที่บูมสุดก็น่าจะเป็นที่นี่แหละมั๊ง...
"คิดถึงจัง......ไม่เห็นหน้าสองอาทิตย์ " ผมทักมันก่อน ตอนนี้มันสตาร์ทรถรอแล้ว...
"เหมือนกันแหละพี่...แหมอาทิตย์แล้ววันสำคัญดันไม่อยู่ซะนี่ มาๆ วันนี้ต้องโดนทำโทษ เลี้ยงเหล้าผมเลย วันนี้ผมนวดได้แค่นวดเดียวเอง..."
"ได้ๆ อยากไปไหน....ก็พาไปล่ะกัน..." มันพาผมนั่งซ้อนท้ายดิ่งไปที่อาร์ซีเอแล้ว..
"เดี่ยวมีไอ้ไบร์ทกับไอ้แฟงค์ไปด้วยนะพี่ นัดกันไว้แล้ว"
"เออ" เพื่อนมัน ทำงานที่เดียวกับมัน แต่ผมว่าไอ้สองคนนี้มันไม่เหมาะกับงานร้านนี้เท่าไหร่ ทำไมน่ะเหรอ แหมมีเด็กนวดที่ไหนมันผอมกระหร่องเหมือนเด็กติดยาล่ะ....ถึงแม้หน้าตามันจะหล่อ แต่หุ่นมันไม่ค่อยให้และอีกอย่างผมว่ามันน่าจะติดยาด้วยแหละ ตามันปรือๆ ตลอด....ผมจะห้ามไม่ให้เกมมันคบพวกนี้ก็ไม่ได้ วัยรุ่นล่ะนะ ยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ..ผมอยากให้มันคิดเองดีกว่า....
จะห้าทุ่มแล้ว ตอนนี้เกมมันขี่มอเตอร์ไซด์มาจอดตรงหน้าฟาสฟูดแห่งหนึ่งแถวอาซีเอนั่นแหละ...แต่เอ๊ทำไมวันนี้ร้านนี้มันมีมอเตอร์ไซด์จอดหน้าร้านเยอะเป็นพิเศษล่ะนี่... มันดับเครื่อง....สักพักไอ้ไบร์ท กับไอ้แฟงค์เดินออกมาจากฟาสต์ฟู๊ด เดินมาหาไอ้เกม...
"วันนี้มรึงจะไปหาตุ๊กตากับพวกกรูเหรอเปล่าวะเกม" ไอ้ไบร์ทถามเกม ...มันคงเห็นผมมาด้วยมั๊ง...
"ตุ๊กตานั่งรถวันนี้เนี๊ยบนะโว๊ย..กรูกะจะลงสนามหว่ะ..เมื่อวานเพิ่งไปแต่งรถมา ลองบิดดูแม่งโคตรสะใจเลย กะคืนนี้จะลงสนามซะหน่อย" เฮ้อ อะไรของมันนี่....
"ไหนตุ๊กตามรึงวะ" ไอ้เกมถาม.... ไอ้ไบร์ทชี้ไปที่กลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่ง มันนั่งคุยกันบนมอเตอร์ไซด์ หนึ่งในนั้นเป็นผู้หญิงผมยาว...ผมมองไปที่หน้าตาของเด็กคนนั้น โหอายุไม่น่าจะเกิน 16 เลยน่ะ หน้าตาทรวดทรงองค์เอวมันน่าจะประมาณ ม.ต้นนะนี่....
"นั่นไง สวยเปล่า" ไอ้แฟงค์ถามต่อ..
"ก็สวยหว่ะ ยังเด็กเลย"ไอ้เกมมันบอก โห นี่มันชอบเด็กหรือไม่ชอบเด็กนี่...
"แหม ใหม่แกะกล่องมาเลยน่ะโว๊ย มันเมายามาด้วย" โหมิน่าล่ะ สาวคนนี้ตาปรือๆ..มือขวาถือบุหรี่ด้วย...แหมหนุ่มๆ ที่คุยด้วยมันไม่อายสายตาชาวบ้านกันเลยครับ มีจับ ลูบ ควัก กันในที่โล่งๆ แบบนี้...
ผมมองไปที่ผู้หญิงน้องคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง....ผู้หญิงกับพวกผู้ชายแก็งค์รถซิ่งก็คงเหมือนหมากฝรั่งล่ะมั๊ง..คือโดนพวกผู้ชายเคี้ยวกันจนจืด..แล้วก็คายทิ้ง.....ผมว่าพวกเธอเหล่านี้คงจะไม่รู้สึกอะไรหรอก ในเรื่องนอน... เรื่องเปลืองเนื้อเปลืองตัว..ผมว่าเค้ากับจะชอบด้วยซ้ำ...ที่สำคัญคนที่จะได้นอนกับสาวพวกนี้ในคืนนี้...ต้องเป็นคนที่ชนะ...เป็นคนที่ซิ่งเก่งที่สุดหรือไม่งั้นรถแรงที่สุด....คนชนะก็คือฮีโร่ของพวกเธอนั่นเอง...เอ้อ....
ผมอดสังเวชใจไม่ได้ มองภาพเห็นภาพแบบนี้แล้ว..ผู้หญิงที่เข้ามาในเวทีนี้ก็เหมือนสมบัติ ผลัดๆ กันให้พวกผู้ชายชม..บางคนก็ใหม่ซิงๆ เลย บางคนเก่าจากที่อื่นมาใหม่ในการแข่งครั้งนี้...บางครั้งไปกับผู้ชนะนึกว่าจะได้นอนกับผู้ชนะคนเดียวแต่ที่ไหนได้กับโดนลงแขก จนบางรายไม่กล้ามาอีกเลยก็มี...พวกเด็ดๆ ร้ายๆ ก็มีนะครับประมาณว่ามาเป็นตุ๊กตาก็เพื่อมาฟันขาซิ่งโดยเฉพาะ..มีการจดบันทึกสถิติด้วยว่านอนกับใคร กี่คนต่อคืน ....ผู้หญิงพวกนี้เค้ามักจะถือคติแบบนี้กัน "สถิติมีไว้ทำลาย" บางคนนอนกับแก๊งค์ซิ่งยกแก๊งค์เลย นอนอย่างเดียวไม่พอยังปั่นหัวคนที่นอนด้วยทะเลาะกันอีก...แหมไอ้พวกแก๊งค์ซิ่งทั้งหลายก็รู้ๆ อยู่..ศักดิ์ศรีอันดับหนึ่ง เงินอันดับสอง ผู้หญิงอันดับสาม..พอควันออกหูหน้ามืดตามัวก็ต่อยหรือมีเรื่องกันฆ่ากันตายเลยก็มี...
"ตกลงมรึงจะไปเหรอเปล่าวะ" ไอ้ไบร์ทถามขึ้นมา...
"แข่งกันที่ไหนล่ะ" ไอ้เกมมันมองผมครับ คงเกรงใจผมแหละวันนี้ผมอุตส่าห์จะเลี้ยงเหล้ามัน อยากเจอหน้ามัน...แต่มันก็มีเพื่อนมันมาด้วย....ชีวิตวัยรุ่นช่วงนี้ก็คงแบบนี้ล่ะมั๊งติดเพื่อน...
"แถวเกษตรนวมินตร์หว่ะ" ช่วงนั้นยังสร้างไม่เสร็จยังไม่ได้เปิดใช้...ไอ้เกมมองหน้าผม..
"แล้วแต่มรึงล่ะกัน อยากไปก็ไป .....กรูไปด้วย" ผมบอกไอ้เกมมันไป.....
"แหม พี่อยากไปก็ไม่บอก อุตส่าห์เกรงใจ"
"ถึงไม่อยากไป มรึงก็ต้องไปอยู่ดี ไปก็ดี จะได้อยู่ใกล้ๆ ฮ่าฮ่า อยากเห็นมรึงซิ่งหว่ะ" ผมบอกมัน..
"โอเค ไบร์ท กรูตามไป จะไปกันที่โมงวะ"
"เที่ยงคืน รอเพื่อนกรูอีกกลุ่มก่อน" ไอ้ไบร์ทพูดเสร็จมันก็เดินเข้าไปหาเพื่อนมันที่มีน้องผู้หญิงนั่งอยู่...
"พี่เอกไม่โกรธผมนะ" ไอ้เกมถามผม..
"ไม่หรอก ไปก็ไป แล้วไม่มีปัญหาเรื่องพ่อมรึงเหรอ" ผมก็กลัวๆ ตำรวจเหมือนกัน รู้อยู่ผมทำงานอะไร โดนจับไปจะไม่คุ้มเอา...
"ไม่ต้องกลัวพี่เอก ขาใหญ่คงเคลียร์แล้วแหละ เห็นไอ้ไบร์ทมันบอกแบบนี้"
"อือ"
เกือบเที่ยงคืน ผมนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ไอ้เกม ออกจากอาร์ซีเอเพื่อไปที่ถนนเกษตรนวมินทร์ตอนไปนี่เราไปกันเป็นฝูง เสียงบิดมอเตอร์ไซด์ดังมากๆ จนผมแสบแก้วหูไปหมด.....ไอ้เกมก็กระไรนะ มันคงสนุกมันหรอก..แต่หารู้ไม่ว่าคนที่นั่งซ้อนกอดเอวมันน่ะโค-ตะ-ระกลัวเลย....ผมชอบขึ่มอเตอร์ไซด์นะ สมัยที่อยู่ต่างจังหวัดผมยังบิดซิ่งออกไปหลายจังหวัดเลย แต่..ถ้าเป็นตอนนี้ถนนที่มีรถเยอะๆ และไปกันเป็นฝูงแบบนี้ผมกลัว..กลัวอย่างแรกเลยก็คือกลัวตำรวจนี่แหละ.....
เรามาถึงถนนเกษตรนวมินทร์กันแล้ว มาเจอพวกที่รอกันก่อนแล้ว.....มีผู้หญิงด้วยเกือบประมาณสิบคน ไม่แน่ใจนะครับ พวกนี้จะเป็นเดิมพันทั้งหมดหรืออาจจะแค่ซ้อนท้ายมาเพื่อมาดูหรือมานั่งรถเล่น..... ตอนนี้คนที่มาที่นี่เกือบ50 คนรวมทั้งผมกับไอ้เกมด้วย นี่ไม่นับพวกขาชม ขาจรทั้งหลายอีกนะ...
"มรึงจะลงซิ่งกับเค้าเหรอเปล่าวะ" ผมถามไอ้เกม กลัวมันลงแข่งจริงๆ ผมว่ามันกล้าๆ บ้าๆ น่าจะชอบแบบนี้....
"ไมล่ะพี่ กลัวผมจะเอาพี่ไปพนันขันต่อเหรอไง"
"สา.....ด กรูกลัวมรึงจะตายก่อนล่ะซิ"
"ขอบคุณครับ ผมไม่แข่งหรอก อาจจะเล่นบ้างนิดหน่อย รถผมยังไม่แรงพอ..."
"เออ ดีแล้วทำอะไรก็คิดดีๆ ล่ะกัน อย่างน้อยกรูก็เป็นห่วงมรึงและยังมีไอ้กายอีกคนหนึ่ง"
"ครับ ขอบคุณครับ"
การแข่งซิ่งแข่งกันไปหลายคู่แล้ว บอกตรงๆ ผมไม่ค่อยสนใจหรอกครับ ตอนนี้ผมต้องเหลียวซ้ายแลขวาบ่อยๆ กลัวโดนรวบ ส่วนไอ้เกมเหรอ ไอ้นี่มันเล่นแทงตังส์ะกับเค้าด้วย....แหมมรึง.....
"พี่เอก ไอ้ไบร์ทมันจะแข่งแล้วครับ เดิมพันหนักด้วย ผมทุ่มไปเกือบสองพัน" เดิมพันรอบนี้คงเยอะ แถมยังมีสาวคนที่เห็นตอนอยู่ที่อาร์ซีเอเป็นเดิมพันอีก....
ไอ้ไบร์ทกับนักแข่งอีกคนอยู่ที่จุดสตาร์ทแล้วครับ..มันบิดออกจากจุดสตาร์ทแล้ว โหตื่นตาตื่นใจดีเหมือนกัน เครื่องมันแรงกันมากๆ เลย เสียงดังบรื้นๆจนแสบแก้วหูด้วย....โหตอนนี้ ไอ้ไบร์ทเข้าเส้นชัยไปแล้วครับเฉือนกันแค่ช่วงตัวเอง...ไอ้เกมยืนลุ้นแทบจะหยุดหายใจ...ก็มันเล่นแทงตั้งสองพัน....
เกือบตีสี่ การแข่งซิ่งจบแล้ว...ตอนนี้เหลือแต่กลุ่มเพื่อนไอ้ไบร์ทกับไอ้แฟงค์ประมาณเกือบสิบคน...หลังจากที่เคลียร์เรื่องเงินกันแล้ว...
"จะไปกับกรูหรือเปล่าวะเกม หรือจะไปส่งพี่มรึง" ผมมองหน้ามัน เหมือนให้มันตัดสินใจเอง แหมถ้ามันชวนผมสักคำก็คงดี อยากไปด้วยเหมือนกัน...
"ไม่ดีกว่าหว่ะ วันนี้กรูเพลียๆ พรุ่งนี้กรูต้องไปทำงานด้วย" ไอ้เกมมันบอกไอ้ไบร์ทกับไอ้แฟงค์ไป..
"แน่ใจเหรอวะ เดี่ยวมีฉลองใหญ่นะโว๊ย ฉลองกับน้องปุยฝ้าย" เฮ้อ ผมว่าท่าทางจะมีรายการลงแขกกันนะนี่บรรยากาศแบบนี้..ไอ้เกมมองหน้าผมอีกครั้ง...ผมเข้าใจความรู้สึกมันดี วัยรุ่นก็แบบนี้แหละ...
"แล้วแต่มรึงล่ะกันเกม เดี่ยวกรูขอตัวกลับ มรึงจะไปกับเพื่อนก็ได้" แหมผมคงต้องปล่อยมันไป....ท่าทางงานนี้จะสนุกนะ..มีเหล้า ยา นารี มาเกี่ยวข้องด้วย...มันมองหน้าผมอีกครั้ง...
"เอาไว้โอกาสหน้าล่ะกัน พวกมรึงไปเถอะ เดี่ยวกรูไปส่งพี่ชายกรู งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ เจอกันที่ทำงานพรุ่งนี้" โหมันพูดผิดเหรอเปล่านี่ ผมว่ามันจะได้ไปทำงานเหรอ ....
"อือ คงไม่ไปหว่ะ โอเค แล้วค่อยคุยกัน"
เราเริ่มแยกย้ายกันกลับแล้ว ผมซ้อนรถมอเตอร์ไซด์กับไอ้กายกับอีกทาง ส่วนพวกไอ้ไบร์ทและไอ้แฟงค์ตามๆ กันไป
"ตามไปยังทันนะมรึง" ผมรู้ครับว่ามันอยากไปแจม แต่ติดที่มีผมนี่แหละ..
"ได้ไงพี่.....มาด้วยกันก็กลับพร้อมกัน อีกอย่าง พี่บอกว่าจะเลี้ยงผมไม่ใช่เหรอ"
"อาราย เมื่อกี๊ได้เงินตั้งเยอะนี่หว่ะ"
"มันเกี่ยวกันที่ไหนล่ะ สัญญาเป็นสัญญา ใครหว่า ว่าจะเลี้ยงผม.."
"โอเคจะตีสี่แล้ว ไปกินร้าน ก.ไก่ก็ได้ ใกล้บ้านดีด้วย"
"ได้เลยน้อง กอดเอวพี่แน่นๆ นะจ๊ะ พี่จะซิ่งแล้ว" อาจ๊าก ไอ้...สา.......ด เห็นกรูเห็นเป็นอะไรนี่....
ไปถึงร้านผมกับมันนั่งดื่มกัน แต่ไม่เยอะนะครับเพราะร้านมันจะปิดตอนหกโมงเช้า แค่กรึ่มๆ..ตอนนี้จิตใจผมกังวลสารพัด ยิ่งได้ไปเห็นกลุ่มก๊วนเพื่อนๆ มันแบบนี้...ผมกังวลมากเลย มิน่าไอ้กายมันถึงได้ย้ำผมนักย้ำผมหนาให้ดูแลไอ้เกมดีๆ ทีแรกผมคิดว่าไม่น่าจะยากอะไร ...แต่เห็นการณ์ที่ผมไปกับมันมาวันนี้มันทำให้ผมกลัวมากขึ้น กลัวใจไอ้เกมด้วยแหละ เด็กวัยรุ่นกำลังเรียนรู้...อยากรู้อยากลองอยู่ด้วย.....
หกโมงเช้าผมขอตัวมันกลับบ้านเลย มันชวนผมไปนอนค้างด้วย แต่ผมปฎิเสธ ...ที่ปฏิเสธไม่ใช่อะไรหรอก มีงานต้องไปทำตอนสายๆ กลัวหลับเลยเวลา และอีกอย่าง ผมว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่มั๊งจะไปทำแบบนั้นอีก....
-
.................ชีวิตโลดโผนดีแท้............... :m17: :m17:
-
ดูท่าแล้วเกมก็มีใจให้เหมือนกันเนอะ :m3:
-
สวัสดีคับพี่เอก ผมเพิ่งจาเข้ามาอ่านเมื่อวานนี้เอง
:m8:ยางอ่านไม่ถึงไหนเรย เพราะไม่ค่อยมีเวลาเตรียมแอดมิดชั่น :m8:
แต่อ่านแล้วก็มีข้อสงสัยอยู่ว่า
ไอ้โรงเรียนที่พี่มาสมัครสอบแถวปากเกร็ดเนี่ย มันอยู่ส่วนไหนหรอ
ผมอยู่มาประมาณ 10 ปี ยังไม่รู้จักเยย
:m23: แต่มันอาจจะปิดไปแล้วก็ได้เน้อ เพราะตอนที่พี่มาสมัครสอบผมเพิ่งจะเกิด :m23:
แล้วพี่เอ็กส์ละคับ พี่เค้าเป็นไงบ้างอ่ะ
*-----*-----*-----*-----*-----*-----*-----*
ไปแระ จะตามอ่านให้ทัน
-
ตอนนี้ก็ยังเปิดอยู่ครับ เป็นโรงเรียนของหน่วยงานของรัฐ ตอนนี้เปลี่ยนชื่อเป็นวิทยาลัยแล้วครับ หาไม่ยากหรอก อยู่ตรงข้ามกับ วัดชื่อดัง วัดก็ชื่อเดียวกับ วิทยาลัยนี้แหละ..... :seng2ped:
-
โหใช้ชีวิตได้คุ้มมากๆเลยง่ะ เหมือนจะผ่านชีวิตโชคโชนเลยนะนี่
แต่ก็ดีครับ จะได้เห็นชีวิตในหลายๆแนว อิอิ เป็นกำลังใจเสมอ
-
หุหุ เรียกที่รักแล้ววววว :give2: :give2: :give2:
-
ทำไมรสชาติชีวิตมันจัดงี้อ่า...
:m29: :m29: :m29:
-
เสือไบ:the series (ตอน 83)
ผ่านมา1 อาทิตย์แล้ว หลังจากเหตุการณ์แข่งรถที่ถนนเกษตรนวมินทร์วันนั้น...ผมก็โทรคุยกับไอ้เกมทุกวัน เมื่อวานวันศุกร์...มันชวนผมไปเที่ยวดื่มเหล้ากัน เบบี้บริ๊งส์ แถว อาร์ซีเอ..แต่ผมติดสอบวันนี้ เลยขอแคนเซิ่ลไป....
วันนี้ผมสอบเสร็จแล้ว มันเป็นวิชาไม่ยากเท่าไหร่อย่างไงก็ต้องทำให้ผ่านซี..สอบเสร็จประมาณเที่ยงแต่ผมต้องทำเรื่องเปลี่ยนรหัสนักศึกษาใหม่ เฮ้อ พูดถึงเรื่องเรียนไม่น่าเชื่อผมจะเหลวไหลแบบนี้ได้... ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนที่เรียนเก่งนะ...เสร็จจากธุระที่มหาวิทยาลัยก็เกือบบ่ายโมง...ผมนั่งรถตู้มาลงหน้าเดอะบอลล์บางกะปิ...เดินไปหามันที่หอ....เซอร์ไพส์มันซะหน่อย....ผมโทรหามัน กะจะถามว่ามันอยู่ไหน ถ้ามันอยู่ที่ห้องก็ดีไป...ถ้ามันอยู่ที่อื่นผมก็จะไปรอมันในห้อง รอมันกลับมา แล้วก็แกล้งผีหลอกมัน...ฮ่าฮ่าไอเดียบรรเจิดดีแท้ๆ.....ผมกดโทรหามัน...
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง"
อ้าวปิดเครื่องทำกะบือทำไมนี่....กลางวันแบบนี้ หรือว่าเมื่อคืนไปเที่ยวจนเช้าหรือเที่ยวจนนอนสลบสไลนี่.......ผมมาถึงหอมันแล้ว ไม่มีการ์ดรูดผ่านประตู...ทำไงดีล่ะ....คงต้องรอคนที่เข้าๆ ออกๆ ผ่านมาแล้วผมขอเข้าไปด้วย....
ผมเดินมาแถวๆ หน้าห้องมันแล้ว อ้าวมีเสียงเพลงดังแว่วมาจากข้างใน โห...นอนอยู่นี่เองถึงว่าปิดมือถือกลัวคนรบกวน...ผมไขกุญแจเปิดประตู...โหภาพที่เห็นผมแทบช๊อค มันมีกลิ่น...มีควันจางๆ ..ผมรีบปิดประตูห้องทันที...กลัวกลิ่นควันพวกนี้จะออกไปนอกห้องเดี่ยวคนอื่นจะรู้อาว่าไอ้นี่เล่นยากัน....ผมกวาดสายตาไปรอบๆห้อง โหอุปกรณ์เสพยาเพียบเลย กระดาษฟอย ไฟแช็ค...ขวดน้ำพลาสติก มีถุงพลาสติกรัดด้วยหนังยางตรงปลายขวด มีหลอดดูดยาวๆ .มีเศษหญ้าด้วย(คาดว่าจะเป็นกัญชา)..มีขวดเหล้าโซดา แก้วน้ำ หกล้มระเกะระกะเต็มไปหมด....ข้างๆ มียาเม็ดสีขาวกับสีส้มตกอยู่หลายเม็ดครับ สีขาวสองเม็ด สีส้ม สี่ห้าเม็ด.... สีขาวคาดว่าน่าจะเป็นยาอีเพราะมีตัวหนังสือ JJ กับสีส้มน่าจะเป็นยาบ้า...สุดยอดเลยไอ้เด็กเวน.....
ในห้องมี ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟงค์ กับอีกสองคนผมไม่รู้จัก.......แต่ละคน หลับตาพริ้มสลึมสลือ บางคนร้องเพลงส่ายหัวเบาๆ หน้าตาแต่ละคนดูมีความสุขมากเลยสงสัยเพิ่งอัพกันแหงๆ....ผมมองหาไอ้เกม..ไอ้ตัวดีของผมอยู่ไหนนี่..ผมเดินไปที่ห้องน้ำ โหไฟแช็ค.....กระดาษฟอยส์.. หลอดดูด............ภาพแต่ละภาพที่ผมเห็นสุดยอดเลยครับ..
"ไอ้เกม เป็นเ หี้.......ย อะไรของมรึง" ตอนนี้ผมสุดจะทนแล้ว มันนั่งส่ายหัวไปมา...ผมเห็นสภาพมันตอนนี้ผมจี๊ดขึ้นเลย...โกรธมาก...แต่ตอนนี้โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร...มันลืมตาใบหน้ามันมีความสุขแบบนั้น....
"อ้าว พี่เอกที่ร๊ากของผม มาๆมาสนุกกัน...ผมกำลังลอย"ตอนนี้มันหลับตาทำท่าเหมือนจะบิน โหท่าจะบินทั่วไปทั่วไปมันต้องกางแขนกว้างๆ นี่ นี่มันกลางแขนเป็นรูปสามเหลี่ยมคล้ายๆ ลูกเจี๊ยบ....
"นกห่าอะไรวะ นี่มันลูกเจี๊ยบแล้ว" ผมส่ายหน้า...มันเดินออกไปตรงระเบียงหลังห้องแล้ว คนอะไรหลับตาเดินยังไม่ชนอะไรเลย...
"ฉานจะบิน บินไป ฉันไม่กลัวอะไร....." มันเงียบแป๊บหนึ่ง "เพราะฉานเป็น มดเอ็กซ์ชุปเปอร์วัน" ตอนนี้มันปีนขึ้นราวระเบียงแล้ว..ผมเห็นแทบจะใส่เกียร์หมาวิ่งไปจับมันเลย กลัวมันตก ชั้นสามนะครับตกมาเจ็บแหงๆ
"ลงมาเร็ว เดี่ยวตกไปตาย" ผมพยายามฉุดมันลงมา ตอนนี้ผมแทบร้องไห้ ผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ยื้อยุดฉุดกระฉากมัน จนตัวมันล้มตกมาใส่ผมโครมใหญ่..
"แอก" เจ็บมากๆ เลยครับ แต่ผมต้องทน ผมปล่อยมือจากมือมัน มากุมท้องและลูบหัว ตัวมันทับใส่ท้องผมเต็มๆ หัวผมกระแทกพื้น แต่ไม่แรงเท่าไหร่.....ตอนนี้มันจะบินไปที่ราวระเบียงอีกแล้ว ผมกัดฟันฉุดมันเข้าไปในห้อง....อย่างแรกต้องทำให้มันฟื้นก่อน.....เอามันไปในห้องน้ำล่ะกัน....ผมรวบรวมแรงทั้งหมด ลากมันเข้าห้องน้ำ....โหสุดยอด ทั้งดึงทั้งผลัก ทั้งจะบิน ทั้งจะถีบผมแต่ผมก็ลากมันเข้ามาได้...ผมดึงฝักบัวมาฉีดน้ำใส่มันก่อน...เปิดสุดแรง.... ผมถอดเสื้อมันออก...เผื่อมันจะได้หนาวได้รู้สึกตัวบ้าง ตอนนี้มันสงบลงแล้ว ท่านกจะบินเมื่อกี๊เป็นไก่หงอยไปแล้ว..เกือบครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ผมก็เปียกไปทั้งตัวไม่แพ้มันเหมือนกัน..มันเริ่มหนาวสั่นแล้ว...ตอนนี้ผมจับมันอาบน้ำ เสื้อผ้ากางกงกางเกงผมจัดการถอดให้มันหมดแล้ว อาบน้ำถูสบู่สบายตัวจะได้นอนหลับ...
เสร็จแล้ว ผมลากมันออกจากห้องน้ำ...ตัวผมกับตัวมัน ไม่มีเสื้อผ้าเหลือแล้วครับ ของมันและของผมเปียกหมดแล้วผมถอดกองไว้ในห้องน้ำ.....ผมจัดการเช็ดตัวให้มันใส่เสื้อผ้าชุดนอนให้มัน ตอนนี้มันเหมือนเด็กน้อยเลยครับ มันหลับตาพริ้มสลึมสลืออยู่ ผมแต่งตัวให้มันและผมเสร็จแล้ว......ผมจะลุกไปจัดการเสื้อผ้าที่เปียกในห้องน้ำให้เสร็จ..แต่ไอ้เกมมันดึงตัวผมลงมาที่ๆนอนครับ เฮ้อนอนก็นอน รอมันสงบกว่านี้ผมค่อยไปซักก็ได้....,มันนอนเอาหัวหนุนที่อกผมครับ เฮ้อ ตอนนี้ต้องทำให้มันหลับ หรือสงบครับ...ผมไม่รู้ว่ามันเล่นยาไปมากขนาดไหน.....คนอื่นก็มีอาการเหมือนกันเลยครับ นอนหลับตาพริ้ม มีความสุขกันจริงๆ ไอ้พวกเวน......
"จี๊ด พี่ทำอะไรผิดเหรอ ทำไมต้องทิ้งพี่ไป" อ้าวเวน ผมนึกว่ามันจะหลับแล้ว แต่มันหลับตาอยู่นะครับ....อยู่กับกรูนึกถึงแฟนเก่านะมรึง....
"พี่กาย เมื่อไหร่พี่จะกลับมาครับ ผมเหงา" อ้าวมันละเมอแล้วครับ แบบนี้..
"พี่เอก แกไม่ค่อยสนใจผมเลย..." มีชื่อผมมาเกี่ยวข้องอีก.เฮ้อ....นี่ผมผิดเหรอนี่....มันพล่ามอะไรอีกเยอะนะครับแต่ผมไม่ค่อยเกท เท่าไหร่ คือไม่รู้ว่ามันบ่นอะไร....จนเกือบชั่วโมงแหละครับมันหลับไปแล้ว...
ตอนนี้ผมนอนไม่หลับหรอกครับ นึกกลัวสารพัด...ถ้าขืนผมบ่อยให้มันอยู่คนเดียวแบบนี้ น่ากลัวจริงๆ ครับ ชีวิตวัยรุ่นแบบมัน ยิ่งเพื่อนๆแต่ล่ะคน.....แล้วถ้ามันเกิดเป็นอะไรไปล่ะ ผมจะไปบอกไอ้กายว่าไงล่ะ มันอุตส่าห์ฝากฝัง...
นอนไปคิดไปสารพัด......แล้วผมก็คิดออก....
เกือบๆ สามทุ่ม...มันหลับไปแล้วครับ คงหลับสนิทด้วย....ส่วนคนอื่น นอน หมดสภาพกันเป็นแถว...ผมเข้าไจัดการเสื้อผ้าของผมกับมันในห้องน้ำ...จัดการเสร็จ...ก็มาจัดการกับอุปกรณ์ที่ รกเรื่อราดแบบนี้...อุปกรณ์ต่างๆ ผมเอาไปทิ้งนะครับ เหลือแต่พวกยา...ความจริงก็อยากจะทิ้งหรอก แต่กลัวมีปัญหากับเพื่อนมัน....เก็บๆไว้ มันขอก็จะคืน คือยาบ้าราคามันไม่เท่าไหร่ เม็ดล่ะ 100 -300 ส่วนยาอีกนี่ซิ แพงหน่อย...เม็ดเกือบๆ พัน....
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็กลับมานอน ครับ เกือบ ห้าทุ่ม ไอ้พวกนี้ยังนอนสลบสไลกันไม่รู้เรื่องเลย....
เกือบเที่ยง วันอาทิตย์ ผมตื่นมาแล้ว....ตื่นไม่ใช่อะไรหรอก เพื่อนๆ ไอ้เกมตื่นกันมาแล้ว ตื่นมาบางคนก็มานั่งบื้อสลืมสลือ...ไอ้เกมตื่นขึ้นมาแล้วครับ....มันมองหน้าผม...
"อ้าวพี่เอก มาตั้งแต่เมื่อไหร่" อ้าวเวน นี่มันไม่รู้เลยเหรอนี่....มันเอามือกุมหัว....
"เป็นไรวะเกม"
"ปวดหัว พี่ ทำไมมันมึนๆ เพลียๆ แบบนี้ล่ะ หิวน้ำด้วย พี่เอก หยิบน้ำให้ผมหน่อย ผมไม่มีแรง" ผมลุกไปหยิบกระบอกน้ำให้มัน ก็แหงล่ะดิ กินเหล้าเสพยา ไม่กินข้าว มันจะมีแรงได้ไงล่ะ...
"อ้าวกินซะ" มันยกดื่มเกือบหมดกระบอกเลยครับ...
"เป็นไงล่ะ ไอ้มดเอ็กซ์จำอะไรไม่ได้ซิท่า" ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ที่จะไปว่าอะไรมันตอนนี้
"นอนหลับอีกตื่นล่ะกัน เดี่ยวตื่นมากรูจะหาอะไรให้กิน หรือว่า เอานมหน่อยมั๊ย"
"ขอนอนก่อนล่ะกัน พี่ไม่มีแรงจริงๆ"
"เกมกรูกลับห้องก่อนนะ" ไอ้แฟรงค์กับไอ้ไบร์ทเพื่อนมันตะโกนบอกเกมครับ...
"ไปกันไหวเปล่า นอนที่นี่ก่อนก็ได้" อันนี้ผมพูดครับ แหมเพื่อนไอ้เกม ผมจะไปไล่พวกนี้ไปได้ไง แต่มันคงเกรงใจผมแหละ....
"ไปนอนห้องดีกว่า พี่ ห้องผมแค่นี้เอง "
"อือ ตามสบายล่ะกัน เดินดีๆ ล่ะ" กลัวมันโดนรถชนเหมือนกัน...ยังไงมันก็เพื่อนร่วมโลกผม เพื่อนไอ้เกม...หันมามองไอ้เกมอ้าวหลับไปแล้ว มันคงแฮงค์เพลียๆ จริงๆ ครับ.....
ผมลงไปซื้อข้าวมันไก่สำหรับผม 1 ที่ และของมัน ที่นี่ไม่ต้องกลัวนะครับ มีไมโครเวฟ อุ่นได้...ห้องไอ้กายมันค่อนข้างจะมีครบ น่ะอุปกรณ์ทุกอย่าง แหมระดับมันสุดยอดอยู่แล้ว...
เกือบหกโมงมันตื่นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดูดีขึ้นหน่อยครับ...มันลุกมานั้นทำตาสลืมสลือรอวิญญาณเข้าร่าง....ผมนอนฟังเซาน์เบ้าท์อยู่จะเปิดเครื่องเสียงก็กลัวรบกวนมัน....
"ลุกไปอาบน้ำก่อนดิไป....จะได้สดชื่น เดี่ยวกรูอุ่นข้าวให้มรึง"
"ครับ พี่" มันหลับตาเดินอีกแล้ว ห่านี่ตาก็ไม่ตี่ซะหน่อย....
หลังจากที่มันอาบน้ำผมก็อุ่น ข้าวมันไก่กลิ่นหอมกรุ่นเลยครับ ส่วนของผม ก็มาม่า..ระหว่างรอ ผมให้อาหารปลาไปด้วย แหมปลาเกือบสองร้อยตัว เจ้าของมันขี้เมา เมื่อวานมันจะได้กินอะไรเหรอเปล่านี่ ผมก็ลืมๆ......มันแต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาที่โต๊ะที่ผมตั้งอาหาร....
"พี่มาตอนไหนล่ะนี่" มันถามผมก่อน...
"ตอนเมื่อวาน...เข้ามาเห็นมดเอ็กซ์..ชุปเปอร์วัน" ผมแซวมัน พร้อมกับยื่นจานข้าวมันไก่กับแก้วน้ำให้....
"โห ทำไมผมไม่รู้เรื่องล่ะ" มันเริ่มกินแล้วครับ คงหิวโซ่กล่ะจิไอ้เสือ.....
"มรึงคงจะรู้เรื่องล่ะนะ ขนาดเดินยังหลับตาเดินได้เลย" ตอนนี้ผมโซ๊ยมาม่าไปด้วย...
"ขอโทษพี่ เมา" มันก้มหน้าก้มตากินต่อไป....
"มายาล่ะซิ ทั้งยาบ้า ยาอี กัญชา...."
"ฮ่าฮ่า นิดหน่อยพี่ เผอิญไอ้แฟรงค์มาได้มาหลายเม็ด" มันหัวเราะยิ้มๆ เหมือนเป็นเรื่องตลกขบขันน่ะ ผมจี๊ดขึ้นอีกแล้ว แต่ทำไงดีล่ะจะใช้ความรุณแรงก็คงไม่ได้ พื้นฐานของผมก็อย่างที่รู้ๆ ผมไม่ใช่พี่ชายหรือ คนสนิทอะไรกับเกมมากมาย ถ้าใช้กำลังหรือ อำนาจบอกให้มันเลิกมันคงไม่เชื่อ.....
"เกม ดูอะไรนี่" ผมชี้ให้มันดูรอยช้ำๆ จ้ำๆ สีคล้ำที่ผมโดนมันทับ มันล้มใส่เมื่อวาน ตอนนี้ผมใส่เสื้อกล้ามนะครับ มันเลยเปิดง่าย รวมทั้งที่ท้องด้วย
"ไปโดนอะไรมาล่ะพี่" โห จำไม่ได้อีกไอ้กร๊วก..
"เมื่อวานกรูไปปล้ำกับคนเมามา.....เมายาด้วยนะมรึง" น้ำเสียงและแววตาผมประชดอย่างเห็นได้ชัดครับ...
"ที่ไหนล่ะพี่เอก" ผมว่ามันรู้แล้วแหละ...
"แถวๆ นี้แหละ ไอ้คนบ้าที่กรูไปปล้ำมันคิดว่าตัวเองเป็นนก มันเลยอยากจะบินจากชั้นสาม พอดี กรูเห็นแล้ว ถ้ามันบินไปมันคงตกดังแอกไปชั้นล่างแน่เลย กรูก็เลยฉุดมันลงมาจากระเบียง...ฉุดมันไปฉุดกันมา มันก็เลยหล่นมาใส่กรูดังแอก...กรูร้องเอ๋งเลยหว่ะ....ไอ้เหี้ยน่านมันไม่ยอมอีกมันจะบินไปให้ได้ ..กรูก็เลยฉุดมันเข้าห้องน้ำทำให้มันหายบ้า....แมร่งคิดแล้วมันน่ากระทืบมันคาห้องน้ำหว่ะ ทำดีไม่ได้ดี เจ็บตัวก็เจ็บ แถมมันยังไม่ขอบคุณสักคำ" ผมร่ายยาวครับ ตอนนี้ยิ้มขำๆ แหละครับตัวเอง ประชดมันได้ยาวขนาดนี้ มันก้มหน้า เหมือนคนสำนึกผิด.....
"ขอโทษครับ พี่เจ็บตรงไหนเหรอเปล่า เดี่ยวผมทายาให้ นี่ผมจำอะไรไม่ได้จริง" ตามันเศร้ากว่าเดิมอีก...
"ไม่เป็นไรหรอก หว่ะ กรูหายเจ็บแล้วแค่มรึงไม่เป็นอะไรกรูก็ดีใจแล้ว"
"ครับ พี่เอก ทีหลังผมจะไม่ทำอีก" มันพูดเหมือนสำนึกผิดแล้ว....
"เฮ้อ" ผมถอนหายใจ..."เกม มรึงไม่ต้องพูดหรอก กรูรู้ดีน่ะ และค่อนข้างแน่ใจด้วยว่ามรึงทำไม่ได้หรอก...กรูไม่ได้ดูถูกมรึงนะ แต่เพื่อนแต่ละคนที่มรึงคบ.....มันพร้อมที่จะพามรึงลงนรกได้ทุกเมื่อเลย"
"แล้วพี่จะให้ผมทำไงล่ะ ผมต้องทำงานนะพี่....อีกอย่างผมก็จบแค่ม.6" มันทำท่าเหมือนร้องไห้ครับ ผมน่ะอยากจะตบปากตัวเองจังเลยที่ทำให้มันเศร้าลง....แต่ทำไงได้ล่ะผมต้องพูดมันเล่นครั้งแรกได้ ครั้งที่สอง ครั้งที่สามย่อมมีตามมา
"เกมกรูถามมรึงหน่อยดิ มรึงนับถือและรักไอ้กายเหรอเปล่าวะ" เกมนิ่งไปแป๊บ แล้วก็พยักหน้า...
"มรึงรักตัวเองเหรอเปล่า" มันไม่พยักหน้าครับ....
"คงไม่รักหรอกมั๊งพี่ ไม่งั้นผมไม่เล่นยาหรอก"
"มรึงไม่รักตัวมรึงก็ไม่เป็นไร แต่มรึงรู้เหรอเปล่า คนที่กรูถามมรึงทั้งสองคน กรูรักมันหว่ะ กรูรักไอ้กายเป็นเหมือนเพื่อนสนิท เหมือนญาติพี่น้อง......และก็รักมรึงเหมือน......... " ผมเงียบไปครับ มันคงอยากกรู้.........มันยิ้มบ้างแล้ว
"เหมือนอะไรล่ะพี่ พูดมาดิ ผมอยากฟัง"
"ไม่หว่ะ..กรูเขิน.เอางี้กรูมีข้อเสนอให้มรึง...."ผมเงียบไปแป๊บแล้วพูดต่อ
"มรึงย้ายไปอยู่กับ กรูนะ เกม หาที่อยู่ใหม่กัน....กรูจะให้มรึงเดือนละหมื่น....มรึงจะทำงานหรือไม่ทำงานก็ได้....กรูไม่ว่า ถ้าทำกรูให้มรึงทำแค่สองวัน" มันเงียบไปครับ...
"มันจะดีเหรอพี่เอก"
"ดีไม่ดีไม่รู้ กรูรู้แต่ว่า กรูทำเพื่อมรึง มรึงมาอยู่กับกรู....มรึงจะได้ไกลเพื่อนมรึงหน่อย.....มรึงไม่ต้องรีบคิดหรอก กรูให้เวลามรึงคิดสามวัน.....วันพฤหัสโทรมาบอกกรูด้วย มรึงจะเลือกไม่เลือกเป็นสิทธิของมรึงนะ แต่ขอให้รู้ไว้...ที่กรูทำไปก็เพื่อตัวมรึงและก็เพื่อไอ้กาย"
เงินแค่นี้...ผมไม่เสียดายหรอกครับ เดือนละหมื่น ปีก็แสนสอง ยังไม่รวมค่าเช่าห้อง...ค่ากินค่าใช้อีก... ผมได้จากมิสเตอร์เชนมันเยอะกว่านี้ แถมยังมีเงินเดือนราชการอีก.....ผมว่ามันคุ้มน่ะ คุ้มสำหรับคนที่ผมรัก ...ถ้าผมไม่มีเงินพอที่จะจ่ายให้มัน ผมก็จะไปหักคอเอากับไอ้กาย น้องมันทั้งคน...มันจะปล่อยให้เสียคนก็ให้มันรู้ไป.....
หลังจากกินเสร็จผมขอตัวกลับครับ มันจะได้มีเวลาพักผ่อนมีเวลาคิด....โตๆ แล้ว ยี่สิบแล้วมันน่าจะคิดเองได้แล้วนะ ผมไม่ได้คาดหวังคำตอบที่จะได้นะครับ.....อะไรที่เราหวังมากเมื่อเราไม่ได้ดังหวัง เราจะเจ็บปวดและก็ผิดหวัง..ตอนนี้ผมก็เลยไม่คาดหวังอะไร.....
(แหะๆ ถ้าคุณเป็น เกม คุณจะตัดสินใจอย่างไร ครับ ร่วมสนุกตอบคำถามกันหน่อยดิครับ ใครส่งคำตอบมาร่วมสนุกด้วยกัน ได้รางวัลนะครับ รางวัลก็คือได้อ่านตอนต่อไป ในวันพรุ่งนี้ ฮ่าฮ่า)
-
(แหะๆ ถ้าคุณเป็น เกม คุณจะตัดสินใจอย่างไร ครับ ร่วมสนุกตอบคำถามกันหน่อยดิครับ ใครส่งคำตอบมาร่วมสนุกด้วยกัน ได้รางวัลนะครับ รางวัลก็คือได้อ่านตอนต่อไป ในวันพรุ่งนี้ ฮ่าฮ่า)
ขอร่วมสนุกตอบคำถาม คนแรกเลย คิคิ :m4: เกมตกลงมาอยู่ด้วยกัน แล้วทั้ง2 ก็ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันอย่างมีฟามสุข :m12:
-
.........ถึงแม้จะตกลง...........แล้วมันจะเป็นแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน........... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m21:
ถ้าจะไม่ไป ...
จะมีเหตุผลไหนที่ดีกว่าและหนักแน่นพอ
แต่มันก็ขึ้นอยู่กะเกมแล้วละ
ชีวิตวัยรุ่นที่เจออะไรเยอะ ๆ แบบนั้น
:เฮ้อ:
มะเคยเจอ
:m7:
-
ความรักที่มีเงินเข้ามาเป็นตัวแปร ไม่รู้สิครับ
ไม่เคยเห็นว่ามันจะนานสักคู่
หมดเงิน ก็หมดใจ
-
เหอ เหอ ทุกอย่างอยู่ที่ใจ หากใจอยาก แม้สภาวะแวดล้อมไม่ให้ แต่ก็ยังเสียได้เหมือนเดิม :a1: :a1: :a1:
-
ตัดสินใจลำบากจังง่ะ เงินก็เยอะ
แต่จะรักกันจริงมั้ยนี่ก็น่าคิด
เฮ้อ.....ผิดทุกข้อละกัน อิอิ
-
นั่นคงขึ้นกับความรู้สึกส่วนลึกของเกม ว่าเขารักและคิดจะฝากชีวิตไว้กับคุณหรือไม่
ดูจากอาการแล้วเกมจะตอบไม่ครับ
:m22: :m22:
การที่เราจะกล้ารบกวนใครถึงขั้นนั้นมันต้องผ่านการไตร่ตรองมากกว่านี้
ยิ่งถ้าเป็นเด็กที่ยังพร้อมจะสู้กับโลกใบกว้าง
ถ้าเป็นผมก็ไม่อยากงอมืองอเท้าขอใครแน่
แทนที่จะใช้วิธีดังกล่าว สู้ใช้เวลากับเขาให้มากจะดีกว่า
:a4: :a4: :a4:
-
เสือไบ:the serie(ตอน 84)
สามวันแล้ว เชื่อเปล่า ครับ ที่ผ่านมานี่ผมปิดโทรศัพท์ครับ...กลัวจะได้ยินข่าวร้ายจริง...แต่ไงวันนี้นัดแล้วข่าวดีข่าวร้ายก็ต้องรู้ให้ได้.....เปิดโทรศัพท์ได้ไม่ถึง นาทีอ้าว sms มาตรึมเลยครับ....
"ปิดโทรศัพท์ทำไมนี่รู้มั๊ย คิดถึง
"กลัวขนาดนี้เลยพี่เอก"
"ผมได้นวด 3 นวดสุดยอดเลยพี่วันนี้ เหนื่อยเพลีย "
"เมื่อไหร่จะเปิดโทรศัพท์นี่ คิดถึงนะ" ฯลฯ.....มรึงไม่เข้าใจกรูเลยนะไอ้ลูกเจี๊ยบ....
เกือบเที่ยงครับ ตื๊ดๆ ....รู้เลยครับ ว่าใครโทรมา ส่วนใหญ่ โทรศัพท์ผมจะดังช่วงเย็นๆ ครับ ถ้าเป็นเรื่องงานหรือเรื่องอะไรพวกเพื่อนๆ ผมนิยมโทรเข้าเบอร์ที่ทำงาน....
"โห พี่เอก ปิดโทรศัพท์หายไปไหนหลายวันนี่ ผมตดต่อพี่ไม่ได้เลยน่ะ"
"อ๋อ พอดีกรูเอาเข้าศูนย์น่ะ มีอะไร" โกหกอีกแล้วผม...
"ผมจะมาบอกคำตอบล่ะพี่เอก...."
"ว่ามาดิ"
"อะแน่ แปลว่าอยากรู้ล่ะดิ.....เย็นนี้เจอกันหน่อยนะครับ กินข้าวกัน ที่โคลี่เซี่ยม สองทุ่มพี่มารอผมที่ปากซอย 11 นะพี่"
"อ้าวไรฟะ" มันตัดสายไปแล้ว ผมโทรไปอีกครั้ง....โหปิดเครื่องอีก ไอ้เด็กเปรต.....
สองทุ่มผมไปยืนรอมันที่ปากซอยสุขุมวิท 11 เรื่องที่กลัวมันจะผิดนัดผมไม่กลัวหรอก ลองผิดนัดดิ จะตามไปถึงห้องเลย......มันขี่มอเตอร์ไซด์มาจอดข้างๆ ผมแล้ว...
"ไปไหนครับ พี่" อ้าวเวนมันถามทำไมแบบนีล่ะ...
"อ้าวเวน ไหนบอกว่าโคลีเซี่ยม ถามทำไม..."
"ตอนนี้ผมมอเตอร์ไซด์รับจ้างคร๊าบ ไม่ใช้ หนูเกม" มันทำหน้าขึงขัง...เปรตเอ๊ย จะมามุขไหนของมัน....
"งั้นไปโคลีเซี่ยมครับ สุขุมวิท 40" ผมเตรียขึ้นซ้อนท้าย....
"ห้าสิบนะครับ" แหมไอ้งก...
"เออ ๆ ไปได้แล้ว" ผมน่ะเอือมกับมุขเด็กของมันเหลือเกิน ตอนนี้กอดเอวมัน มีความสุขจัง.....อีกเดี่ยวต้องรู้คำตอบแล้วจะดีจะร้ายไม่รู้ แต่ไง.... ตอนนี้ขอมีความสุขก่อน.....
ถึงโคลี่เซี่ยมเรานั่งสั่งและกินอาหารกัน....ขาดไม่ได้ก็เบียร์นี่แหละ....แหมกะจะไม่แล้วเชียว....
"มองอะไรของมรึงวะ" มันนั่งจ้องหน้าผมครับ จ้องนานมากๆ
"มจะบอกเรื่องที่พี่เคยขอไว้ไง"
"แล้วทำไมต้องจ้องกรูด้วยล่ะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย อย่าบอกนะโวย๊ ว่ามรึงจะใช้ความหล่อของกรูตัดสิน" มันหัวเราะก๊ากเลยครับ
"ฮ่าฮ่า...เกี่ยวดิพี่....เข้าเรื่องเลยดีกว่า เรื่องที่พี่ชวนผมวันนั้น....... ผม ไม่นะครับ" มันพูดเสียงดังฟังชัดเลยครับ เฮ้อ ขนาดนึกเตรียมใจไว้แล้วนะนี่ยังอดเสียใจไม่ได้...แต่จะว่ามันก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่เสียใจ มันหวิวๆ แบบที่คาดหวังแล้วมันไม่เป็นไปแบบนั้น....มันบอกไม่ถูก....
"โห หน้าซีดเลยเหรอพี่ ผมยังพูดไม่จบน่ะ"
"อือ ก็ว่ามาดิ มันจะได้จบๆ"
"ผมไม่ ปฎิเสธ นะครับ ฮ่าฮ่า...อานะ กลัวพ๋มจะไม่ไปอยู่ด้วยล่ะซิ"
"ตกลงเอาไงแน่วะ" ผมถามย้ำมันอีกที
"ตกลงพี่ ผมจะย้ายไปอยู่กับพี่ แต่ผมมีข้อเสนออีกนิดหน่อยนะพี่" โห อะไรของมันนี่ทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อมัน...มันยังจะเรียกร้องข้อเสนออีกเหรอนี่.....แต่ไม่เป็นไรลองฟังมันดูก่อน...
"พูดมาดิ"
"ผมขอทำงาน 3 วันนะพี่....และอีกอย่างเงินที่พี่จะให้ผมเดือนละหมื่นผมขอแค่ห้าพันก็พอ ไม่อยากรบกวนพี่ "
"โอเค แต่กรูให้มรึงทำงานได้แค่ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์นะ"
"ได้พี่ แหม มีกำหนดวันด้วย ไงก็ได้ พี่แล้วพี่จะไปหาแถวไหนล่ะ"
"ยังไม่รู้เลยหว่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้กะจะลองไปหาดูซะหน่อย"
"เอางี้ล่ะกัน พรุ่งนี้ผมจะไปรับนะพี่ ช่วยๆ กันหา ไหนๆ ต้องอยู่ด้วยกันแล้ว"
"พูดอย่างกับเป็นผัวเมียกันเลยนะนี่" ผมแซวมันเล่น..
"หรือว่าไม่ใช่ล่ะคร๊าบ ที่รักขา...." มันทำหน้าทะเล้นมากๆ จนผมอยากจะถีบมันจริงๆ
"พรุ่งนี้กรูจะโทรไปบอกไอ้กาย ของ มันเยอะแยะ คงต้องเอาไปไว้ที่ใหม่กัน"
"อ๋อ เรื่องพี่กาย ผมโทรไปปรึกษาแกแล้วครับ แกบอว่าตามสบายเลย ของแกก็เอาไปด้วย"
"โห แล้วมรึงบอกไอ้กายว่ายังไงวะ" ผมอยากรู้ ว่ามันจะบอกไอ้กายว่าไง...
"ผมก็ถามพี่กายว่า ถ้าผมจะย้ายไปอยู่กับคนที่ผมรัก...พี่จะว่าเหรอเปล่าครับ เรื่องของพี่กายไม่ต้องเป็นห่วงผมจะขนไปด้วย..." โหฟังแล้วโค-ตะ-ระปลื้มเลยครับ...
"อาแน่ เขินเลยเหรอพี่เอก หน้าแดง มาๆ ชกกันดีกว่า" เฮ้อ....บอกไม่ถูกครับ ว่ามันเป็นความรู้สึกไงมันเหมือนคล้ายๆ เพลงนี้แหละ......
http://www.ethaimusic.com/lyrics/336.htm
คิดแล้วปลื้ม แทบลืมพักผ่อน นอนก็นอนจนดีก
พูดไม่ออกไม่เคยรู้สึก อะไรอย่างนี้มาก่อน
อยากจะนอน ก็นอนไม่ไหว เพราะใจไม่ยอมนอน
ภาพดีๆ มันคอยมาหลอนจะนอนได้ยังไง
อยู่ดีๆ เธอก็ให้มา ให้ความรักเรามา
ให้มาทั้งตัวและหมดหัวใจ
เจอะเข้าแล้วเต็มเปา เจอะคราวนี้เต็มใบ
เป็นไปได้ไง ไม่อยากเชื่อเลย
คิดแล้วเซ่อ เหมือนเจอส้มหล่นจนต้องงงไปหมด
เคยคิดอยู่ว่าคงต้องอด หมดทางจะรักเธอได้
ก็ไม่เคยจะมีความหวัง ไม่เคยได้เตรียมใจ
จะทำตัวยังไงล่ะทีนี้ จะตีหน้ายังไง
แล้วเธอก็ให้มา ให้ความรักเรามาให้มาทั้งตัวและหมดหัวใจ
เจอะเข้าแล้วเต็มเปา เจอะคราวนี้เต็มใบ เป็นไปได้ไง ไม่อยากเชื่อเลย
ตืนนั้นหลังจากร้านเลิก ผมก็กลับบ้านที่พระราม 4 ส่วนไอ้เกมก็กลับหอมัน.....ตอนเที่ยงของอีกวันผมนัดเจอมันที่สยามครับ กะจะหาแถวๆ นี้แหละ..แถวนี้มันผ่านที่ทำงานผมและอีกอย่างมันมีรถไฟฟ้า......
"ผมชอบแถวนี้จังเลยพี่ มันหรูๆ ไฮโซๆ เหมือนทองหล่อเลย" ตอนนี้เรายืนอยู่ที่ตึกหนึ่ง แถวราชเทวี ผมก็ชอบนะแถวนี้...มันมีตึกสูงเยอ....แถวๆ นี้ ที่สำคัญ มันหรูด้วยดิ.....เหมือนๆ หอที่มันอยู่แหละ...
"กรูก็ชอบลองไปถามดูดิ"
"พี่ครับ มีห้องเช่าเหรอเปล่าครับ" มันเดินเข้าไปถามประชาสัมพันธ์ครับ...
"มีค่ะ จะขึ้นไปดูเลยเหรเปล่าคะ" ประชาสัมพันธ์เค้ายื่นโบร์ชัวร์ให้ แพงเหมือนกันแฮะ เดือนละ 8000 พันบาท มัดจำล่วงหน้าสามเดือน.....
"ได้ครับ" ผมกับเกม เดินขึ้นไปดูห้องครับ หรูแฮะ มีเฟอร์นิเจอร์ด้วย ที่สำคัญมีสองห้องนอน มีห้องครัว ห้องรับแขก...
"เอาไงเกม กรูชอบที่นี่น่ะ วิวดี ห้องก็ใหม่ด้วย"
"ตกลงเอาห้องนี้เลยล่ะกัน"
วันนั้นเราทำเรื่องจองห้องไว้เลยครับ เดี่ยวสิ้นเดือนจะย้ายมาอยู่แล้ว เฮ้อ เสร็จเรื่องที่พักไปซะที....
นี่คือจุดเริ่มต้นของชีวิตผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเกม....ตอนนี้ผมไม่อยากคาดหวังอะไรจากมันมากหรอกครับ แค่ได้อยู่กับมันผมก็พอใจแล้ว....
-
..........และแล้วทุกอย่างก็กำลังจะเริ่มต้น.......... :a1: :a1:
ป.ล....เพลงไรอ่ะ....เกิดมะทัน......... :laugh: :laugh:
-
เริ่มต้นชีวิตคู่แล้วนะคับ ขอให้มีคาวมสุขมากๆคับ o14 o14 o14
-
แหะๆ ขอโทษด้วยนะครับ ตอน 84 มีคำผิดเยอะมากๆ เลย ทำใจหน่อยนะครับ พอดี โพสตอนเมา......ฮ่าฮ่า...ใครอยากคุยกับ แฟนคลับกรงเสือ เชิญได้เลยนะครับ ที่ matheww_wwอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com แม้จะไม่มีสมาชิกเท่าเล้าเป็ดแต่ทุกคนก็น่ารัก นะครับ......
-
เริ่มต้นชีวิตคู่ :give2: :give2:
-
:a1:......หุหุหุ..... :a9:
No.3 น่ารักดี ....ยอมอยู่ก่อนแต่งด้วย 555+ :m3: :m3:
-
ช่ายแล้วอยู่ก่อนแต่ง :m14: :m14:
-
ดูแล้วเป็นไปได้สวยเลยล่ะ
ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลย อิอิ
น่าอิจฉาๆ แบบนี้ ทุกคืนแน่เลย
-
เสือไบ:the series (ตอน85)
สิ้นเดือนแล้วครับ ผมต้องย้ายของเข้าไปที่คอนโดแถวราชเทวีแล้ว....เมื่อวานไปทำสัญญาและเสียค่ามัดจำมาสองหมื่นสี่กับต้องเสียค่าเช่าอีก 1 เดือน สามหมื่นสอง กระเป๋าเบาเลย(ส่วนเงินมัดจำที่ได้จากที่เก่า ลาดพร้าว 140 ผมให้เกมมันเก็บไว้น่ะ มันเป็นเงินของไอ้กาย.......
"เกม เอาเป็นชื่อมรึงนะ" ผมให้มันทำสัญญา ผมอยากให้มันมีส่วนร่วมหน่อย ..และอีกอย่างที่ผมให้มันทำสัญญาเช่าเป็นชื่อมันก็เพราะ ถ้ามีอะไรที่ทำให้เราต้องเลิกกันมันจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนหาที่อยู่ใหม่ที่สำคัญผมกะจะให้เงินก้อนนี้กับมันเลย.....
หลังจากทำสัญญาเช่าเสร็จผมกับมันก็ไปช่วยกันแพคของที่ห้องไอ้เกม มีลูกมือนะครับ ก็บรรดา เพื่อนๆ มันนั่นแหละ...ไอ้แฟรงค์ ไอ้ไบร์ท และพวกที่เมายาวันนั้น...
"ทำไมย้ายล่ะวะ" ไอ้ไบร์ทมันถามไอ้เกม ตอนนี้พวกเรากำลังช่วยกันตักปลาใส่ถุงพาสติกถุงใหญ่ ปลานีโมมันเยอะ เกือบสองร้อยตัว...
"มันไกลหว่ะ กรูอยากอยู่ใกล้ๆ ที่ทำงาน" เกมมันให้เหตุผลแบบนี้..
"โห แบบนี้ พวกกรูก็ขาดขาล่ะซิ"
"โห แค่ราชเทวี ไม่ไกลหรอก อีกอย่าง ก็เจอกันที่ทำงานอยู่แล้ว"
"เออ มันก็จริง พี่เอก พวกผมไปเที่ยวหาพวกพี่ที่ห้องได้เปล่าครับ"เอาแล้วเชียว ที่กรูกับไอ้เกมย้ายจากที่นี่ก็เพราะพวกมรึงนี่แหละ...แต่มารยาทครับ.....อีกอย่างมันก็มีน้ำใจมาช่วยย้ายของด้วย....
"ไปดิ ได้เลย" ผมบอกพวกมันไป.....เฮ้อ ...
หลังจากที่แพคของขึ้นรถขนมาที่คอนโดราชเทวีเสร็จพวกนี้ก็ขอตัวไปทำงาน เหลือผมกับไอ้เกม ช่วยกันจัดห้อง......ส่วนใหญ่มีแต่ของไอ้กาย ของไอ้เกม แค่ 1 กระเป๋าใบใหญ่...ส่วนของผมยังไม่ได้ขนมา กะว่าจะเอามาเฉพาะเสื้อผ้าแหละครับ.......
"เอาของไอ้กายไว้ห้องนี้นะ ส่วนมรึงห้องโน้น" ผมขนของไอ้กายมาเก็บ เสื้อผ้ามันเยอะ อีกอย่างก็พวกของใช้...
"อ้าว แล้ว พี่นอนนอกห้องเหรอ" แหมๆ ไอ้เด็กเปรต...
"ก็นอนกับมรึงไง แต่เวลาใครมาหา กรูก็ย้ายมานอนห้องนี้"
"โห มีพี่มานอนด้วยผมจะนอนหลับมั๊ยนี่"
"กรูก็เห็นมรึงหลับทุกครั้งเลยหว่ะ" หลังจากที่จัดของไอ้กายเข้าห้องเสร็จ ผมกับมันเดินเข้าไปอีกห้อง ห้องนี้ผมคงต้องนอนกับไอ้เกม....ตอนนี้มันกำลังจัดเสื้อผ้า....มันหยิบสิ่งหนึ่งขึ้นมาจากกระเป๋า....เป็นประมาณกล่องดนตรี สีแดง มีรูปผู้ชายผู้หญิง...เวลาหมุนมันจะมีเสียงดนตรี.....เพลงมันจังหวะซึ้งๆ...
"ของแฟนเก่าผม พี่เอก ผมกำลังคิดว่าจะเก็บไว้ดีหรือจะทิ้งดี"
"แล้วแต่มรึงดิ ของๆ มรึง มาถามกรูทำไม"
"อ้าว ไม่ถามได้ไงครับ เดี่ยวอีกไม่ถึง กี่ชั่วโมงเราสองก็ต้องนอนกันตรงนั้นแล้ว" มันชี้ลงที่เตียง..
"แล้วแต่มรึงล่ะกัน มรึงจะทำอะไรแล้วมรึงมีความสุข มรึงก็ทำไปเถอะ ถ้าทำแล้วทุกข์ก็อย่าทำ..."
"ครับ หลวงพี่"
"เสร็จยังวะ ไปช่วยกรูเอาปลาใส่ตู้หน่อย เดี่ยวมันจะตายเอา..หลายชั่วโมงแล้ว"
"ไปเลยพี่ เสร็จแล้ว" มันจูงมือผมไปที่ห้องรับแขก ผมเอาตู้ปลาไว้ที่นี่....
ผมกับมันกำลังแกะถุงเทน้ำใส่ตู้.....แล้วมันก็เอ๋ยประโยคนี้ออกมา
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....มีปลานีโม่สองตัวเป็นพี่น้องกัน ตัวพี่ชื่อนีโม่กาย ตัวสองชื่อนีโม่เกม สองตัวนี้กำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก.." ผมฟังมัน...มือก็ทำงานไปด้วย....
"นีโม่กาย มาอยู่กับอาที่กรุงเทพ นีโม่เกม อยู่กับน้า ที่สัตหีบ ชีวิตนีโม่เกมยิ่งกว่าละครน้ำเน่าอีก...เจอน้านีโม่ใช้งานสารพัด มีเรื่องทะเลาะกับครอบครัวทุกวัน แต่มันก็ทนอยู่เพราะมันไม่มีที่ไป...วันหนึ่ง มันเจอนีโม่จี๊ดตอนเรียน ม.4 แล้วนีโม่เกมกับนีโม่จี๊ดก็ตกลงเป็นแฟนกัน "
"ความรักของนีโม่เกมกำลังหวานน่ะ มันฝันไปไกลถึงขั้นแต่งงาน มันฝันถึงครอบครัวที่มีความสุข..." มันมองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม มือมันกำลังเทถุงปลากับน้ำลงในตู้..
"จนเรียนจบ ม.6 มันก็ได้งาน เตรียมเงิน เก็บเงินเก็บทอง แต่อย่างว่านะ ความรู้แค่ม.6 มันคงเก็บได้เยอะหรอก"
"จนวันหนึ่ง นีโม่เกมก็มาเจอกับเหตุการณ์หนึ่งที่มันไม่อยากเชื่อเลย มันไปเห็นนีโม่จี๊ดจับไม้จับมือกับปลาทหารตัวหนึ่ง ภาพบาดตาบาดใจจริงๆ"
"มันทนไม่ได้มันเลยเข้าไปชกปลาทหารบ้าตัวนั้น มันกลับเห็นนีโม่จี๊ดช่วยปกป้องทหารคนนั้น แถมยังบอกอีกว่าต่อไปอย่ามายุ่งกับเธออีก....นีโม่เกมถึงกับหมดแรงเลย ความรักที่รักกันมาเกือบสี่ปี มันไม่มีความหมายเลย"
"มันเดินคอตกกับมาบ้าน มันมีเรื่องกับลูกชายปลาน้าเจ้าของบ้านอีก มันหมดทุกข์อย่างแล้ว ชีวิตเหมือนหมดทุกอย่าง"
"มันคิดจะฆ่าตัวตาย.......แต่อย่างว่าแหละทำไปก็ไม่มีประโยชน์ ผู้หญิงคนเดียว มันคิดถึงนีโม่กายขึ้นมา มันก็เลยมาหานีโม่กายที่กรุงเทพ สองพี่น้องเจอกัน แต่เหมือนพรหมลิขิตแหละ พบกันได้ไม่นาน นีโม่กายมีเรื่องต้องพลัดพรากกันอีก ชีวิตมันเศร้าจริงๆ"
"แล้วนีโมเกมเป็นไงต่อล่ะ กรูอยากรู้"
"มันเจอ ปลานีโม่อีกตัวหนึ่ง ชื่อนีโม่เอก ปลาตัวนี้เป็นเพื่อนกับนีโม่กาย....ตอนแรกมันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แหมจะไม่ให้ไม่ชอบได้ไงล่ะ แค่เจอกันสองครั้ง นีโม่เอกก็มามีอะไรกับนีโม่เกมซะแล้ว"
"ทีแรกมันก็ไม่ชอบนะ แต่หลังจากที่ได้คุยๆ ก็รู้ว่านีโม่เอก นิสัยใช้ได้ ที่สำคัญนีโม่เอกมีความรักความจริงใจให้กับนีโม่เกม "
"ชีวิตของนีโม่เกมตั้งแต่เกิดมามันก็ต้องการแค่นี้แหละ ต้องการคนที่รัก ต้องการคนที่จริงใจ"
"จบแล้วครับ คุณนีโม่เอก...." มันกระเซ็นน้ำในตู้ปลามาโดนผม.....
"เฮ๊ย กำลังซึ้ง"
"แหมชีวิต ผมไม่ใช่ละครหลังข่าวนะพี่ ไปๆ เสร็จแล้ว เดี่ยวหาเหล้ามาฉลองกัน"
"ได้เลย"
ผมกับมันอาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวไปหากับแกล้มกับข้าว (อาแน่ อย่าคิดลึกนะครับ ต่างคนต่างอาบ)เดี่ยวจะมีแขกมากินด้วยก็ไอ้พวกที่ช่วยย้ายของนี่แหละ ไม่เป็นไร เลี้ยงๆ มันหน่อยมันอุตส่าห์มาช่วยขนของ......
สอมทุ่มแล้ว ผมจัดเตรียมสถานที่ ข้าวของ เหล้า..รอพวกมันมา ตี๊ด...เสียงโทรศัพท์ไอ้เกมดังขึ้น ผมก็นั่งจัดอาหารอยู่...
"มาได้แล้ว กรูกับพี่เอก รออยู่"
"...................................." ฝั่งโน้นพูดอะไรผมไม่ได้ยิน...
"อ้าวเหรอ ดีจัง แหม เสียดาย กรูไม่ได้ไปทำงานวันนี้หว่ะ..."
"...................................."
"อือ ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้ โอเค บายนะ"
"พี่พวกนั้นขอมาพรุ่งนี้นะ มันมีแขกประจำมาน่ะ เลยไปเที่ยวต่อกับเค้า "
"อือ ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้ งั้นวันนี้เราก็มากินกันสองคน"
"ได้เลยพี่ " มันเดินไปปิดไฟ จุดเทียน แหม ทำสวีทหวานแหววอีกแล้ว....เปิดเพลงช้าๆ...เหล้าเริ่มหมดไปครึ่งขวดแล้ว....
"พี่ชอบผมตรงไหนครับ พี่เอก" อ้าวถามตรงๆ เลย....ผมอึ้งไปแป๊บถ้าถามผมจริงๆ ว่าผมชอบมันตรงไหน ผมตอบได้นะ ชอบที่มันขี้เล่น ร่างเริง(แต่มันแฝงความเศร้า) ที่สำคัญมันเป็นเด็กหน้าใสๆ ไง....มันไม่ใช่หล่ออะไรมากมายนะครับ แต่สำหรับผมน่ะ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว.....
"ไม่รู้ดิ มรึงมีอะไรดีให้กรูชอบบ้างล่ะ ขี้เหล้า เมายา แต่เออ ความรักความชอบมันไม่มีเหตุผลหรอก ชอบก็คือชอบ" ผมเลี่ยงจะตอบความรู้สึกจริงๆ ของผม... ไม่รู้ซิครับ...ขืนบอกไปมันอาจจะใช้ข้อนี้ต่อรองอะไรผมอีกก็ได้...
"แหมไม่มีชมเลยนะ ว่าตลอด"
"อ้าว หรือมันไม่จริงวะ"
"มันก็จริง"
เรานั่งกินกันไปจนถึงเที่ยงคืนแล้ว .บรรยากาศกินที่ห้องมันไม่เหมือนอยู่ที่ร้าน ตามผับตามเธคนะครับ ค่อยๆ กินนั่งคุยกันไป อีกอย่างมันไม่มีสาวหรือหนุ่มๆ มาให้หลี.......
"หมดแก้วนี้ พอนะพี่ นอนกันดีกว่า..."
"ได้ๆ วันนี้เหนื่อยเพลีย มาก " ก็ยกของขึ้นลงทั้งวัน...
"งั้นมรึงไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน เดี่ยวตรงนี้กรูเก็บเอง ไม่เยอะหรอก ไม่ต้องช่วย"
"ครับ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน เหนียวตัวเต็มทีแล้ว"
"อือ" มันหายไปในห้องน้ำแล้ว ส่วนผมเก็บกวาดสิ่งที่กินกันเมื่อกี๊....อาจึ๋ยที่ไล่มันไปอาบน้ำไม่ใช่อะไรหรอก ก็วันนี้เป็นคืนส่งตัวไม่ใช่เหรอ......ฮ่าฮ่า ได้เวลาส่งตัวแล้ว...
ผมเก็บข้าวของล้างจานชามเสร็จก็เดินตามมันไปข้างในห้องมัน.....มันอาบน้ำเสร็จแล้ว...
"งั้นกรูอาบน้ำก่อนล่ะกัน" ผมหยิบผ้าเช็ดตัว ของไอ้เกมมา ตอนนี้ผมยังไม่ได้ย้ายของของผมเข้ามานะ.....อาบน้ำเสร็จผมก็ออกมา...มันนอนหลับตาฟังเพลงแล้ว แหม เปิดเพลงเข้าบรรกาศการมีครอบครัวจริงๆ....แต่เออ มันเลือกเสื้อผ้าให้ผมเป็นเสื้อแดงกางเกงบอลสีขาว เหมือนมันเลยน่ะ (ประมาณขุดกีฬาของหงส์แดงน่ะ เสื้อแดงกางเกงบอลสีขาว)....ผมแต่งตัวเสร็จผมก็มานอน กะว่า คงหลับเลยมั๊ง เพราะมันไม่มีทีท่าที่จะทำอะไรแล้ว....(ก็นอนนิ่งๆแบบนี้)
ผมเอื้อมมือไปปิดไฟ....จะได้นอนสักที....
ผมกำลังนอน....ไอ้เกมมันหันมามองหน้าผมอีก ไอ้นี่มันชอบมองผมตอนนอนจริงๆ ผมเขินๆ.....
"มองอะไรกรูวะ รู้เปล่ามองแบบนี้กรูเขิน"
"รู้แต่ ทำไงได้ล่ะ ที่รักผมน่ารักแบบนี้" มันยื่นปากเข้ามาใกล้แล้ว ปากผมก็ประกบกับปากมัน....
เหตุการณ์ต่อไปนี้ ตรงตัวหนังสือสีแดง เป็นเหตุการณ์ที่ติดเรทมากๆ เลยนะครับ เด็กต่ำกว่าอายุ 18 ควรข้ามไปได้เลยหรือใครที่ไม่อยากอ่านอะไรติดเรทก็ข้ามได้เลยนะ หรือใครกล้าๆ กลัวๆ ก็อ่านแบบเอาฝ่ามือปิดตาห้านิ้วแล้วมองลอดช่องนิ้วอ่านก็แล้วกันฮ่าฮ่า......ความจริงผมไม่อยากเอาเรื่องติดเรทมาโพสเท่าไหร่ แต่ทำไงล่ะนี่มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเกย์ที่ต้องเจอกัน......
มันยื่นปากเข้ามาใกล้แล้ว ปากผมก็ประกบกับปากมัน....แล้วแล้วเปลวเพลิงแห่งกามราคะก็เริ่มขึ้น ผมกับเกมกำลังลูบไล้ ซอกซอน กันอย่างเมามัน......จนถึงจุดหนึ่ง.....ครั้งแรกครั้งที่สอง ผมลืมบอกไป พรวกเรามีอะไรกันที่ภาษาเกย์เขาเรียกกันว่าแบบภายนอก อาจจะมี แบบตัวเลข ด้วยครับ เลขหก กับ เลขเก้าอะไรแบบนี้.....
"พี่เอก ผมขอ............พี่หน่อยนะครับ" โหผมได้ยินแล้วแทบเข่าอ่อน ปกติแล้วผมขั้วบวก ไอ้เกมมันก็ขั้วบวกเหมือนกัน....แต่ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้ผมรักมันเข้าเต็มๆ แล้วนี่เรื่องแบบนี้ วันหนึ่งมันก็ต้องเกิด...แต่ไม่เป็นไรรักมันแล้วเจ็บแค่นี้มันก็คงไม่ถึงตายหรอกมั๊ง ฮ่าฮ่า เกิดมาเจ็บเพื่อเธอ....หรือเจ็บนี้เพื่อเธอคนเดียว ....
"ได่ดิ ผลัดกันนะ"
"โห ผมไม่เคยนะพี่"
"กรูก็ไม่เคยเหมือนกัน เรามาลองกันพร้อมๆ กันนี่แหละ"
"งั้นผมเริ่มก่อนนะพี่" อาจ๊ากได้ไง....
"ได้ไง กรูแก่กว่านะโว๊ย ให้กรูก่อนนะ นะ นะ ที่รัก" ตอนนี้ผมซอกซอน ชอนไชไปทุกซอก ทุกมุมบนร่างกายมันแล้ว...
"โอเค พี่ พี่เอกเริ่มก่อนก็ได้ แต่ถ้าเสร็จ ตาผมนะ"
"ได้เลย" ตอนนี้ผมถึงจุดแล้ว ดีเหมือนกัน ผมเอื้อมไปหยิบอุปกรณ์ครับ (ไม่บอกนะครับ ว่ามันมีอะไรสองอย่าง)..
"เอาละนะ" มันหลับตาปี๋ เลย.....อะไรนี่ท่าทางจะไม่เคยจริงๆ..
"โอ๊ย พี่" ฮ่าฮ่า....ผมเล่นไปได้พักหนึ่ง..ผมเปลี่ยนอิริยาบทบ่อยๆ ....
"ไม่ไหวแล้ว พี่ผมเจ็บมากๆ เลย" มันไม่พูดเปล่า น้ำตามันซึมด้วย ตอนนี้ ผมเริ่มสงสารมันแล้วดิ...ผมตัดสินใจเลิกน่ะ ....
"โอเค กรูพอดีกว่า มรึงจะได้ไม่เจ็บ" ผมเลิกแล้ว ตอนนี้ให้มันพักก่อน มันดูเจ็บมากๆ เลย.....
ตอนนี้ผมนอนกอดมันอยู่ แหม ของแบบนี้ มันต้องเห็นใจกันนี่....ไหนก็จะต้องใช้ชีวิตร่วมกัน ไงไม่เจอเรื่องแบบนี้ตอนนี้มันก็ต้องเจอตอนอื่น และอีกอย่างผมคิดว่านี่มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตคู่ ความรักความใคร่บางครั้งมันก็แยกกันไม่ออก.....
เกือบครึ่งชั่วโมง ไฟราคะของเราสองคนลุกขึ้นอีกแล้ว ก็อย่างว่าแหละนะ รอบแรกยังไม่มีใครถึงเป้าหมายกันนี่...มันก็เริ่มมีรอบแข่งใหม่แบบนี้แหละ....
"ขอผมนะพี่" มันทำท่าทางสายตาเว้าวอน บอกตรงๆ ผมเห็นมันเจ็บแทบขาดใจเมื่อกี๊นี้ผมชักจะขยาดแล้วดิ...แต่ไงได้ล่ะสัญญากันแล้วนี่ ผมไม่อยากให้มันล้อว่าผมผิดสัญญาและอีกอย่างผมก็ทำอะไรมันไปแล้วแม้จะไม่ประสพความสำเร็จก็เถอะ...
"เอานะพี่" หลังจากที่มันจัดการกับอุปกรณ์ต่างๆ แล้ว มันก็เริ่ม.....โห ความรู้สึกเจ็บ...ผมรู้สึกได้เลยครับ โหอะไรนี่ เกิดมาไม่เคยแบบนี้เลย.....โหผม....หลับตาปี้กับความเจ็บปวด ส่วนไอ้เกมนะเหรอ เฮ้อ สนุกใหญ่....เฮ้อ ความเจ็บปวดแบบนี้ใครไม่เคย ไม่ลองไม่รู้นะ แต่ไม่รู้ดิ ผมว่าความเจ็บปวดแบบนี้มันแฝงไปด้วยความสุขนะ ยิ่งเห็นคนที่เรารักมีความสุขด้วยแล้ว ผมยอมครับ....แล้วเราสองคนเข้าเส้นชัยพร้อมๆกันครับ.......
นี่คือจุดเริ่มต้นวันแรกชีวิตผมกับมัน เริ่มจุดเริ่มต้นของชีวิตครอบครัว....แต่คนภายนอกจะมองพวกผมสองคนว่าเป็นพี่ชายกับน้องชายนะ ผมก็ต้องการให้คนภายนอกมองพวกผมแบบนี้แหละ....ผมยังไม่อยากจะมีปัญหา หรือ เสียงครหาว่าผมเลี้ยงเด็ก.....
ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าผมกับมันจะไปกันได้นานแค่ไหน....ชีวิตคู่มันเป็นชีวิตที่ต้องมาจอยกัน....มาแชร์ความรู้สึก มาแชร์ความต้องการ มาลดความเห็นแก่ตัวของแต่ละคนลงไป........
-
แอบเข้ามาลุ้นว่าจะไงต่อ ไม่นึกว่าจะมีบทอัศจรรย์ อิอิ :m12:
-
:m3:
อย่างน้อย ...
ก็ยังรู้สึกอยู่เสมอว่าไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน
อย่างน้อย ...
ก็ยังเตรียมพร้อมที่จบแบบไม่เจ็บเท่าไร
:m7:
-
ตอนที่ผมอ่านถึงตอนที่เป็นอะไรเกี่ยวกับตคอนเทคเลนส์อ่ะ
พออ่านแล้วรีบถอดคอนแทคเลนส์ทันทีเลย
กลัวอยู่แต่ไม่ค่อยใส่แว่น อายเค้าาาาา
จากเป็นเด็กเรียน แล้วมาเป็น Play(gay) ทิ้งคราบเด็กเรียนไปเลย
ใช้ชีวิตได้คุ้มค่าจิง ๆ
อ่านมาเรื่อย ๆ ก็พอจะเดาได้แล้วละคับว่าพี่เอกเคยทำงานที่ไหน
แต่มะยู้จาาาาถูกป่าวววววว
ที่พี่เอกบอกทำมายผมไม่เคยรู้เลยว่ามันมีโรงเรียนอันนี้ด้วย
*-----*-----*-----*-----*-----*-----*-----*
ตอนนี้ใกล้ถึงตอนต้นเรื่องที่มีพี่เอหรือยังคับ
-
ตกลงก็ร่วมหอลงโลงกันสักที เฮ้อ
แต่.....อะไรจะเกิดขึ้น To be cont.
-
สำหรับตอนไอ้เอตัวละครในตอนหนึ่งและตอนเดียว...... ไม่มีใน เล่ม 1 แล้วครับ ติดตามได้ในเล่มสองครับ คงประมาณต้นปีหน้าแหละครับ....ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามนะครับ....แอดมาคุยกับคลับกรงเสือได้ที่ matheww_ww@hotmil.com
-
เย้ๆๆ รักจริงหวังแต่ง
:m11: :m11: :m11:
-
เสือไบ: the series (ตอน 86)
ผ่านมา 5 วันแล้วที่ผมย้ายมาอยู่กับเกมที่คอนโดนี้....ชีวิตตอนนี้บอกตามตรงเลยนะ... ว่าสุดยอดของความสุขเลยครับ ครอบครัวคือครอบครัว(ที่ผมฝัน) รักคือรัก (ที่ผมฝัน) บอกไง ล่ะ อะไรมันเหมือนสีชมพูไปหมด
วันนี้วันเสาร์ เป็นลองวีคเอนท์ เสาร์ อาทิตย์ จันทร์ ต้นเดือนเมษา ... ผมตื่นนอนขึ้นมาแล้ว อ้าวไอ้ตัวดีของผมไปไหนล่ะ....คงไปนั่งดูโทรทัศน์ที่ห้องรับแขก....ผมลุกมาส่องกระจก....ผมเพิ่งฟื้นไข้มาด้วย ก็เพราะเหตุการณ์วันนั้นแหละ......ผมส่องกระจก ต่อไปผมต้องดูแลตัวเองให้มาขึ้นแล้วนะนี่ แก่ตัวลงทุกวันและที่สำคัญผมต้องมีคนให้ดูแลด้วยดิ....ผมเดินออกไปที่ห้องรับแขกหลังจากแปรงฟันแล้ว....มันนั่งดูการ์ตูนอยู่ครับ ดรากอนบอล...ตอนที่ทรังส์กับโกเทน กำลังจะทำฟิวชั่นกัน....จบตอนแรกไปแล้ว ตอนนี้โฆษณามันหันมาคุยกับผม..
"ถ้าพี่กับผมทำฟิวชั่นกันหน้าตาจะเป็นไงนี่" น่านล่ะซิ ผมยังนึกภาพไม่ออกเลย
"แล้วชื่อล่ะ กรูเอก...... มรึง......ทัต จะเป็นเอกทัศน์ เหรอนี่ ไม่ไหวไม่ไหว เหมือนชื่อละครพื้นบ้านเลย"
"น่านล่ะจิ " มันลุกขึ้นยืนครับ....ทำท่าทางในการฟิวชั่น...
"ฟิว.............ชั่น" มันมองมาที่ผมซึ่งนั่งอยู่...
"อ้าวทรังส์ นั่งอยู่ทำไมล่ะ" ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเองทำหน้าสงสัย...โหมุขมัน....ดีนะที่ผมเป็นทรังค์...
"ต้องรีบฝึกทำฟิวชั่นเดี่ยวจอมมารบูจะมาแล้ว เร็วๆ เดี่ยวคุณปิคโกโร่ก็มาว่าเอาหรอก" ตอนนี้มันฉุดผมขึ้นมาแล้วครับ....เฮ้อปวดหัวจริงๆ นี่ล่ะนะ อยู่กับเด็กต้องทำตัวเป็นเด็ก....
"มาดิ โกเทน ฟิว......ชั่น...." ยังพูดไม่ทันจบเลยครับ โฆษณาหมดซะแล้ว..ดรากอนบอลมาแล้ว มันกับผมก็เลยนั่งดูกันต่อ...ไม่งั้นผมต้องทำท่าบ้าๆ ตามมันอีก....
เสร็จจากดูการ์ตูนเสร็จพวกเราก็ทำกับข้าวกัน มันก็เก่งนะ....ทำได้หลายอย่าง...ครัวผมใช้กระทะไฟฟ้านะครับ มีพวกไมโครเวฟด้วย...
"ทำอะไรกินดีล่ะวันนี้..."มันเดินไปที่ตู้เย็น รื้อๆค้นๆ ของสักพัก....
"เมียจ๋า เช้านี้กินข้าวผัดรวมมิตรล่ะกัน นะจ๊ะ" มันหยิบ แหนม หมูยอ มาด้วยครับ คาดว่าจะเอามาทำข้าวผัด....แหนมหมูยอมันเหลือๆ จากที่เป็นกับแกล้มแหละครับ....พูดถึงคำว่าเมียจ๋า หลังจากคืนนั้นมันก็เรียกผมแบบนี้ตลอดเลยตอนอยู่กันสองต่อสอง....เฮ้อผมเคยบอกมันแล้วว่าอย่าใช้คำนี้เลย มันดูไงๆ ก็ไม่รู้แต่มันก็ไม่เคยจำซะที.....
"อือ บอกไม่จำนะมรึง...บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นอีก กรูเขิน" ผมยิ้มๆ
"จะเขินทำไมล่ะจ๊ะ ก็มันเรื่องจริง" มันเดินมาหยิบแก้มผมเบาๆ...ตอนนี้มันหั่นโน่นหั่นนี่ อย่างคล่องแคล่ว ส่วนผม เป็นฝ่ายสนับสนุน ฮ่าฮ่า ฝ่ายรอกินอย่างเดียว ไม่ถึง 20 นาที ข้าวผัดรวมมิตรก็มาตั้งหน้าผมกับมัน..โหหอมฉุยเลย มีแตงกวาหั่นด้วย พริกน้ำปลาพร้อม...โห ผมจะผิดมั๊ยนี่ กินของมันทั้งๆ ที่ไม่ได้ช่วยทำอะไรเลยฮ่าฮ่า...ก็ผมมันด้านนี่ ถึงจะช่วยมัน....มันก็มักจะบอกว่าพี่เอกนั่งเฉยๆ ดีกว่า พี่ช่วย มันจะทำให้ผมช้าลง....แบบนี้ประจำ..
"อร่อยป่าวพี่" มันถามผม..
"อร่อยดิ ไม่น่าเชื่อ ว่าของเหลือๆ เอามาทำใหม่มันจะอร่อยแบบนี้" หิวด้วยมั๊ง.....
"แหม มันอยู่ที่คนทำด้วยเมียจ๋า ถ้าเมียจ๋า ทำมีหวัง เละแน่" ผมเคยทำให้มันกิน ข้าวผัดนี่แหละแต่มันคล้ายๆ โจ๊กเลย....ข้าวมันเละๆ
เสร็จจากทานข้าว ผมก็ทำงานบ้าน ก็ชักเสื้อ ซักผ้า แหละ ความจริงก็ไม่เชิงทำเองหรอก ช่วยๆ มันทำ ทุกทีมันก็ทำให้ผมหมด ซักผ้า รีดผ้า จัดห้องหับ ที่นอน .... ทำไปทำมาเร็วเหมือนกันแฮะ เวลาความสุขทำไมมันวิ่งเร็วแบบนี้ดิ ผมกำลังสนุกกับการช่วยมันอยู่เลย สี่โมงกว่าแล้ว ใกล้เวลาที่มันจะไปทำงานแล้วครับ....
"เมียจ๋า เดี่ยวผมไปทำงานล่ะนะ อย่าลืมเก็บเสื้อผ้าล่ะนะ เดี่ยวเกิดฝนตก.."
"เออ ไม่ลืมหรอก" ผมเสียงแข็ง มันพูดคำนี้อีกแล้ว...มันหายไปในห้องน้ำแป๊บหนึ่งก็แต่งตัวหล่อออกมา...กำลังจะเดินเปิดประตูออกไป...
"เดี่ยว" ผมตะโกนเรียกมัน..
"ลืมอะไรไปเหรอเปล่า ท่องกฎมา" กฎนี้ที่ผมกำหนดขึ้นเพื่อให้มันมีวินัยในการทำงาน
"แหม พี่เอก....ยังจำได้อีก" มันทำหน้าเขินๆ
"ท่องมา ท่องมา " ผมกระดิกนิ้วมองมัน ฮ่าฮ่า แกล้งมันได้สะใจจริงๆ..
"1 เลิกงานแล้วไปไหนให้โทรบอกพี่เอกครับ" มันทำเสียงเหมือน รด. ประมาณนั้นแหละ..
"2 เงินที่ได้จากการทำงานต้องให้พี่เอก ครับ"
"3 ห้ามโกหก ครับ "
มันแบมือครับ ผมยื่นเงิน 500 ให้มันฮ่าอ่า ผมให้มันไปใช้ตอนทำงานวันล่ะห้าร้อย เหลือไม่ต้องเอามาคืน แหม ก็อย่างที่รู้ๆ .... ทำงานแบบนี้มีเพื่อนมีฝูง ต้องมีค่าใช้จ่ายอยู่แล้ว....มันจะได้ไม่ต้องอายเพื่อนฝูง.......ความจริงก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก... มันเหมือนเข้มงวดกับมันมากไป แต่เท่าที่ผมมีประสพการณ์ในการมีเพื่อนที่ทำงานแบบนี้ชีวิต เด็กที่ทำงานแบบนี้มันไม่ค่อยได้เก็บเงิน ..... มีเท่าไหร่ ใช้หมด ไม่งั้นก็เอาไปเล่นยา เล่นการพนัน(บอล ไพ่ สนุ๊ก)
"ไปก่อนล่ะจ๊ะ เมียจ๋า" มันเดินมาหยิกแก้มผม 1 ที เดินไปหยิบหมวกกันน๊อคกุญแจรถมอเตอร์ไซด์แล้วก็เปิดประตูออกไปแล้ว....เฮ้อ...
มาวิเคราะห์กฎที่ผมให้มันท่องกันเล่นๆ ดีกว่า......
ข้อ1 เลิกงานแล้วไปไหนให้บอก....
ก็อย่างที่รู้ๆ เพื่อนมันแต่ละคน พร้อมที่จะชวนมันไปทำเรื่องที่มันไม่ค่อยดีได้ทั้งนั้น เรื่องเที่ยวผมไม่ว่ามันหรอก คนเรามันก็ต้องมีเที่ยว มีเพื่อนฝูง.... แต่จะไปไหนผมก็ควรรู้จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง...ผมจะได้ไปด้วย ไปดูมัน ไปเตือนมัน.... เด็กก็แบบนี้ล่ะมั๊ง....
ข้อ 2 ผมจะเก็บเงินที่มันได้มา
มันได้จากผมเดือนละ 5000 บาท ไปทำงาน 3 วัน ถ้าได้เงินมาผมขอเก็บไว้ ก็เก็บให้มันแหละ..เพราะอะไรเหรอครับที่ผมทำแบบนี้... ก็อย่างที่บอกแหละ ทำงานแบบนี้ สิ่งล่อใจมันเยอะ ยาเสพติด การพนัน และผู้หญิง....ขืนให้มันเก็บเอง คงไม่ได้เก็บหรอก มีแต่จะใช้ ผมให้มันใช้วันห้าร้อย....มันจะได้คิดและจัดการกับการใช้เงินส่วนที่เหลือจาก500 ผมให้มันไว้เลยนะ ไม่ต้องเอามาคืนแต่ถ้ามันจะซื้ออะไรผมก็ไม่ว่า มาขอเอา ส่วนเงินที่มันได้มาจากการนวดผมก็จะเอาไปฝากให้มัน เอาบัญชีให้มันดูทุกครั้ง แหมก็อย่างว่าแหละเรื่องเงินมันเข้าใครออกใครที่ไหนล่ะ...เมื่อวานมันได้ 1 นวดมันเอาเงินมาให้ผม 1000 บาท(ลูกค้าทริปให้แค่นี้ เรื่องทริปมันแล้วแต่นะครับ ว่าเค้าจะให้เท่าไหร่ ปกติก็จะหนึ่งพันบาท ถ้าเจอแขกใจดีหน่อย ก็จะได้มาก)
ข้อ 3 ห้ามโกหก
ข้อนี้หัวใจของทั้งหมด..ถ้ามันจะโกหกน่ะ....ได้เลยครับ ผมไม่ได้ตามมันทุกฝีก้าวนี่ ผมถึงให้มันท่องทุกครั้งที่ออกไปทำงานไง....
ผมบอกเหตุผลที่ให้มันทำแบบนี้ได้นะ แหมเรื่องแบบนี้จะบังคับให้มันทำอะไรมันต้องมีเหตุผลที่ฟังได้มารองรับ..
"กรูไม่ได้บังคับมรึงนะ เกม มรึงไม่ต้องทำตามที่กรูขอก็ได้ แต่มรึงรู้ไว้นะ ที่กรูทำทุกอย่างก็เพื่อมรึง"
ชีวิตครอบครัว ชีวิตรักก็เป็นคงแบบนี้มั๊งครับมีเรื่องให้คิด ให้กลัว ให้กังวล มากมาย.. อีกอย่างผมผิดเองที่ไปรักมัน...ไปรักเด็ก.....เด็กที่เจอเหตุการณ์ร้ายๆในชีวิต...แต่ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้ ผมทนได้ และพร้อมที่จะทนด้วย คนมันรักไปแล้วนี่ทำไงได้ล่ะ.....
เกือบสี่ทุ่ม เสียงโทรศัพท์ผมดัง ตอนนี้ผมยังไม่นอน ก็ดูถ่ายทอดสดกีฬาแหละ...อีกอย่างก็รอมันด้วย...
"หลับเหรอยังจ๊ะ เมียจ๋า"
"ยัง.....อยู่ไหนนี่ เลิกงานเหรอยังวะ" ผมถามมัน ตอนนี้เริ่มจะชินแล้ว กับคำว่าเมียจ๋า...แต่ลึกๆผมชอบนะ เวลามันพูดน่ะได้ฟิวส์ดี หน้าทะเล้นๆ ..
"วันนี้ผมได้สองนวดนะพี่ เหนื่อยจัง....ไปหาเพลงฟังเหล้าดื่มดีกว่ามั๊ง"
"อยากไปเหรอ อยากไปก็เอารถมาเก็บ แล้วไปพร้อมกัน" นี่ล่ะสิ่งที่ผมกลัว ผมเคยซ้อนท้ายมันตอนมันเมาๆ โหขี่โค-ตะ-ระเร็วเลย
"โอเค อีกยี่สิบนาทีลงมารอเลยนะจ๊ะ เมียจ๋า พี่จะซิ่งไปหาแล้ว" ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด มันวางไปซะแล้ว...
"ใครพี่" อ้าวจะถามันซะหน่อยว่าใครพี่ แหมเดี่ยวนี้ชักลามปาม.....ฮ่าฮ่าแต่ไม่เป็นไร....ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว วันเสาร์ก็แบบนี้แหละต้องรีบไป ไปช้า ไม่ค่อยมีที่ยืน.....
ยี่สิบนาทีจริงๆ ผมรอมันอยู่ที่จอดมอเตอร์ไซด์ของคอนโด โหมันซิ่งมาแล้ว เอี๊ยด เกือบชนผมแน่ ...แต่มันเบรกทัน....เบรกรถแต่งก็แบบนี้แหละ เบรกทีหยุดชะงักเลย....ผมตกใจหน้าซีดเลยนึกว่ามันจะชนซะแล้ว..มันดับเครื่องใส่เกียร์ว่าง....
"ไม่ชนไปเลยล่ะวะ" ผมชักยั๊วะแล้วดิ แหม...อ้าวเวนมันบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง....
"เอ๊ย เอาจริงเหรอ"
"มันพยักหน้า ก็เมียจ๋าบอกพี่เองว่าอย่าโกหก เพราะฉะนั้นพี่เลยจะชนจริงๆ"
"ฮ่วย กรูล้อเล่น ไปได้แล้ว ชักเอาใหญ่แล้ว" มันหัวเราะคริ คริ แหมมีความสุขนะมรึงที่ได้แกล้งผม..แต่ไม่เป็นไรเห็นมันยิ้มผมก็มีความสุขแล้ว....
คืนนี้เราไปสนุกกันที่ร้านมอร์แกน ที่แรกกะจะไปรูท 66 แต่พอไป ที่มันเต็ม เลยต้องเดินย้อนกลับมาที่มอร์แกน ตอนนี้ร้านนี้กำลังขยายร้านต่อออกไปนิดหน่อย เลยมีที่ให้แดนซ์ แต่สาวๆ ร้านนี้ก็สวย เยอะเหมือนกัน....
"ขอโทษค่ะ" สาวโต๊ะข้างๆ นี่เอง เขามากันเป็นกลุ่มนะครับ สามคน..
"ครับ" ผมกับเกมพูดคำนี้พร้อมๆ กันแหม....ก็ช่วงนี้เพลงมันช้าๆ ซึ้งๆ
"ชื่ออะไรกันคะ เรานัท เพื่อนเรา แมว นี่ ดา ค่ะ"
"ครับ " ผมไม่ได้ตอบนะ เป็นไอ้เกม แต่ผมก็ดูแล้วว่า สามสาวนี่น่าจะสนใจเกมมากกว่า...
"คุณชื่ออะไรคะ" นัทถามต่อ....
"เกม ครับ นี่พี่ชายผม ชื่อพี่เอก"
"ค่ะ"
"ชนครับ" โห เอาเชียวนะมรึง บักหำเกม เห็นสาวๆ ไม่ได้...แต่จะหึงมันตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ล่ะมั๊ง..
ชนแก้วครั้งแรก ได้ก็ต้องมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามตามมา.... ตอนนี้สามสาวกับสองหนุ่มเริ่มเมาแล้ว ผู้หญิงสมัยนี้เก่งนะ ดื่มเหล้ากันเป็นน้ำเลย ดื่มไปไม่ดื่มเปล่า แถมยังมีจับ คลำลูบไล้ กันอีก ไอ้เกมใช่ย่อยที่ไหนล่ะ...ตอนนี้ผมเริ่มมีอารมณ์หึงๆ แล้วดิ ก็อย่างว่าแหละนะ ช่วงนี้ช่วงฮันนีมูนกันอยู่ ดันไปเจ๊าะแจ๊ะกับสาวคนอื่นซะแล้ว....
ร้านเลิกแล้ว...ตีสอง พวกเรามานั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันที่ใต้ทางด่วน....กินกันห้าคนเลย....ตอนนี้เหนื่อยเพลีย ที่นี่เป็นเพลงแดนซ์ได้ดี เต้นกันตั้งแต่ห้าทุ่มยันร้านปิด...
"พักอยู่แถวไหนกันคะ" ตอนนี้พวกเรากำลังหม่ำกันอยู่ นัทถามครับ แต่คงไม่ได้ถามผมหรอก ถามไอ้เกมมัน..
"แถวราชเทวี"
"ตรงไหนคะ นัทก็พักแถวๆ นั้น"
"ตรงตีนสะพานราชเทวีครับ ฝั่งพันธ์ทิพ"
"โห อยู่หรูแฮะ นัทเคยผ่าน" แหม เพื่อนอีกสองคนรวมทั้งผมไม่เห็นจะมีใครคุยอะไรกันเลย..
"แล้วนัทล่ะจ๊ะ" แหมพ่อตัวดีของผมปากหวานอีกแล้ว สายตามันก็แม่ง เชิญชวนจริงๆ
"คอนโด.......... ฝั่งพญาไท" หรูกันเลยแฮะ...ทีแรกพวกผมก็กะจะพักกันแถวๆ นั้นแหละตึกนี้ด้วย...
"ใกล้ๆ กันเลย ว่างๆ เราแวะไปเที่ยวหาเธอได้เปล่าจ๊ะ" แหมๆ เอาเชียวนะมรึง เข้าทางกันจริงๆ.....
"ได้ซิ ไปคืนนี้เลยเหรอเปล่าล่ะ" เวนแล้ว ผมคิดในใจ...ทำไมอะไรมันเร็วแบบนี้ล่ะ...ไอ้เกมมันมองหน้าผมแว๊บหนึ่ง.....
"เอาไว้วันหลังดีกว่านะจ๊ะ พรุ่งนี้เกมมีงานต้องทำน่ะ...กลัวจะทำไม่ไหว" เฮ้อ โล่งออกไปที.....
"งั้นเดี่ยวพวกเธอไปไหนกันต่อล่ะ จะกลับเลยเหรอ"
"คงกลับเลย น่ะ" ไอ้เกมมันตอบครับ ตอนนี้ทุกคนทานก๋วยเตี๊วยกันเสร็จหมดแล้ว ผมก็จ่ายตังส์ไปแล้ว
"งั้นแลกเบอร์กันได้เปล่าคะ"เกมมันมองหน้าผมแว่บหนึ่งแต่ไม่ทันแล้ว นัทเค้ายื่นโทรศัพท์ให้เกมไปแล้ว..
"กดหมายเลขมาดิ" โหไอ้นี่ก็กดไปครับ เฮ้อ....กรู....
"งั้นแค่นี้นะ อย่าลืมเมมไว้ล่ะ ว่างๆ คุยกันนะจ๊ะ" โทรศัพท์เครื่องเกมดังแล้วครับ
หลังจากเลิกกันตรงนี้ผมกับเกมก็กลับคอนโด....ตอนนี้ผมงอนนิดๆ ไม่รู้ดิครับ เห็นภาพหวานแหววเมื่อกี๊มันจี๊ดขึ้นเลย แต่ไม่เป็นไรค่อยๆ ดูพฤติกรรม....การกระทำของมันไปก่อน ผมไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล...จะหึงจนเกินงามก็น่าเกลียด...ตอนนี้มันก็ไม่ได้ทำอะไรที่น่าเกลียดนี่....แค่คุยกันทั่วๆไปเอง แหมชีวิตนักเที่ยวก็แบบนี้แหละ...มักจะเจอคนมากมายคนเข้ามาคุยเข้ามาตีสนิท มันขึ้นกับไอ้เกมมากกว่า มันจะสานต่อ หรือเลิกกัน .....ผมจะคอยดูพฤติกรรมของมันล่ะกัน ถ้าจับได้ .......น่าดู.....ฮ่าฮ่า.....
-
ยังเด็กนี่เนอะ ต้องใช้เวลาปรับตัวสักนิด
เพราะเคยๆทำมา
:a9: :a9: :a9: :a9: :a9:
-
............แล้วจะเดินไปด้วยกันถึงแค่ไหนดี....... :undecided: :undecided:
-
ดีใจ :m18: ได้อ่านตอนติดเรท (นิดเดียว) สีแดงๆ อ่ะ :m10:
-
จับนังนัทนั่นมา xxxxxxxxxxxxxxxxx แล้วถ่ายคลิปขายเลย 555
-
รีบน นี่ใจร้ายไปรึเปล่า :m12: :m12:
-
อยู่กับเด็กก็งี้แหละ ต้องทำใจ :เฮ้อ:
แถมเป็นเด็กเที่ยวอีก
สู้ ฟิวชั่นนนนนนนน :a9:
-
เสือไบ:the serie (ตอน 87)
วันนี้วันที่สิบเมษา แล้วครับ จะถึงสงกานต์แล้ว วันนี้ผมช็ดเมลล์ครับ เช็ดเสร็จรอเวลา ครับ ที่รอเวลาไม่ได้อะไรหรอกครับ รอเจอมิสเตอร์เชนทาง ไอซีคิว ... เดี่ยวนี้คุยกันสดๆเลยครับ....สรุปเลยล่ะกันนะครับ ว่าผมต้องไปเชียงใหม่กับมิสเตอร์เชน วันที่ 12 -16 เมษายน ..หลังจากคุยจ๊ะจ๋าๆ ในไอซีคิวแล้ว(มุขไอ้เกมช่วยได้เยอะเลยครับ แหมก็มุขเด็กๆ ผมว่าคนอายุมากชอบ อยู่แล้ว....) ผมก็โทรหาไอ้หล้าครับ เด็กที่ผมเลยออฟที่เชียงใหม่ความจริงใช้บริการมันสองครั้งแล้วนะครับ (อย่าคิดลึกมากนะครับ ออฟนี่ไม่ได้หมายความว่าต้องมีเซ็กส์ด้วยกันเสมอไป) คือเหตุผลก็คือ มันมีรถ และนิสัยมันก็ดีครับ ดูแลทุกอย่าง โดยเฉพาะมิสเตอร์เชน ผมจะได้เบาแรงลงไปบ้าง....
"สวัดดีครับพี่เอก จะมาเชียงใหม่เหรอครับ"
"ครับ วันที่ 12- 16 ว่างเปล่า"
"สำหรับพี่เอก ว่างอยู่แล้วครับ มิสเตอร์เชนมาด้วยเปล่าครับ"
"มาครับ เอาใจแกเต็มที่นะครับ ผมต้องใช้รถนายด้วย พาทัวร์นะครับ 4 วันผมให้ 5000 นะ ถือว่าช่วยกันนะ ฮ่าฮ่า"
"ได้ครับ พี่" คงพอแหละ ส่วนใหญ่ก็จะเหลือประมาณนี้แหละครับ
"เออ รบกวนอีกอย่างหนึ่งดิ ไปจองโรงแรมให้หน่อยดิ แถวเชียงใหม่ภูคำก็ได้หรือถ้าไม่มีก็ หาที่ดีๆ หน่อยนะ วันนี้เลย แล้วกัน จองเสร็จโทรมาบอกด้วยจะโอนเงินค่าจองไปให้"
"ครับ พี่ เดี่ยวผมออกไปจองให้พี่เลยล่ะช้าเดี่ยวเต็ม"
"ครับ" มันรู้งานดีเลย ไม่กี่นาทีมันก็โทรมาบอกผมแล้วว่าจองได้แล้ว เงินเดี่ยวมันออกไปก่อน....
ตอนนี้ผมนั่งรถกลับบ้าน พักนี้ไม่รู้ติดหรู...... รถเมล์ไม่ค่อยได้นั่ง....นั่งแต่แท๊กซี่ ......ตื๊ดๆ ...โทรศัพท์ผมดังขึ้น...
"เมียจ๋า อยู่ไหนแล้วจ๊ะ วันนี้ที่ร๊ากทำกับข้าวรอนะจ๊ะไม่ต้อง ซื้ออะไรเข้ามา แต่........."
"แต่ อะไรวะ......"
"เช่าวีซีดี มาให้ที่รักหน่อยนะ..... เอาเรื่องนางนาก น่ะ" ที่มันอยากดูเรื่องนี้คงเพราะช่วงนั้นหนังเรื่องนี้กระแสมากๆ แล้วอีกอย่างตอนที่ไปเที่ยวมอร์แกนวันเสาร์แล้ว มันมีเพลงนางนากรีมิกซ์สไตล์แดนซ์เศร้าๆ ด้วยน่ะ...
"โอเค เดี่ยวแถมหนังมันส์ให้อีกห้า เรื่อง" เอาไว้เพื่อกลางวันไงครับ เผื่อมันเหงาๆจะได้ดู....
"หนังหน้าวายไม่เอานะพี่ เดี่ยวทำเองได้"
"อะไรของมรึงวะหนังหน้าวาย"
"อยากดูเหรอพี่"
"หนังอะไรล่ะ " ก็อย่างว่าแหละ... ไม่ค่อยทันมุขเด็กๆ อย่างมันหรอกครับ...
"เดี่ยวคืนนี้ ผมจะทำให้ดู" อ๋อ ผมเกท เลยครับ....
"เออ เดี่ยวเช่าไปให้ ทำกับข้าวให้อร่อยล่ะกัน"
"อร่อยอยู่แล้ว จ้าเมียจ๋า"
ครึ่งชั่วโมงครับ ผมไปถึงคอนโด อาบน้ำแต่งตัว ออกมากินข้าวกับมัน โหชีวิตช่วงนี้ผมว่ามันมีความสุขไงไม่รู้ มีคนคอยเอาใจใส่ คอยดูแล....ไม่ว่าจะเรื่องเสื้อผ้า ห้องหับ หรือ เรื่องตัวผมเอง...มีบางวันผมกำลังโกนหนวดอยู่มันก็มาโกนให้ผม...
"มาเมียจ๋า.....เดี่ยวที่รักโกนให้" มันแย่งที่โกนหนวดผมไปจากมือ....มันเล็งปลายคางผมตอนนี้ผมใส่น้ำยาโกนหนวดไปแล้ว มันเล็งด้วยความตั้งใจ...
"อย่าให้เลือดออกนะโว๊ย กรูเจ็บ"
"จ้า ที่ร๊ากจะทำเบาๆ" แต่มือมันเบาจริงๆ .... โกนทีรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวล....เป็นสัมผัสที่สัมผัสได้ด้วยใจจริงๆ...
"เสร็จแล้ว....เมียจ๋า หนวดเคราเมียจ๋าก็สวยดีนะจ๊ะ เป็นแนวดำยาวเลย เข้มๆ เซอร์ๆ ที่ร๊ากชอบ" ได้ยินแค่นี้ผมก็เขินแล้ว....
วันนี้ที่โต๊ะอาหารมันทำกับข้าวสองอย่าง แต่มีน้ำพริกนรกที่ซื้อเก็บไว้ด้วย...ไข่เจียวกับผัดผัก...พักนี้น้ำหนักผมคงขึ้นน่ะ...เพราะฝีมือมันนี่แหละ แต่ไม่เป็นไร... ผมเล่นฟิตเนส อยู่แล้ว....
"กินเยอะๆ นะจะได้อ้วนๆ ......เหลือเดี่ยวเสียของ"
"โหจะขุนกรูเหรอไงวะ แค่นี้กางเกงกรูก็แทบจะใส่ไม่ได้ครับ" ผมใส่เอว 28 นะ....
"แหม เห็นเมียจ๋า กินได้ที่ร๊าก ก็มีความสุขแล้ว มาๆ อีกจาน" โห แทบตาย มันชอบทำให้ผมกินแบบนี้ทุกวัน.....
"เกมกรูคงไม่อยู่เที่ยวตอกข้าวสารกับมรึงแล้วแหละ...กรูต้องกลับไปหาแม่ที่ต่างจังหวัด"
"อ้าวทำไมล่ะ อุตส่าห์วาดหวังไว้ว่าจะพาเมียจ๋า แห่รอบเมือง "
"โห ไอ้เอาเข้ กรูไม่ใช่ธิดาสงกานต์นะมรึง"
"แล้วพี่จะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ ผมตามไปได้เหรอเปล่า" มันเริ่มเปลี่ยนสรรพนามตัวเองแล้ว แปลว่า น้อยใจ...แหง
"ไม่ได้ น่ะ กรูไม่เคยพาใครไปเที่ยวบ้าน" ขอโทษด้วยนะเกมกรูไม่อยากโกหกมรึงแต่ก็ต้องทำ....ความจริงบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องบอก ถ้ามันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดี...รู้ไปอาจจะทำให้รู้สึกแย่ก็ได้....
"มีความลับอะไรเหรอเปล่านี่" มันเริ่มคาดคั้น แต่ผมรู้ ว่ามุขมันแหละแกล้งแหย่ผม ..
"ไปหาแม่จริง ไปแล้วจะรีบกลับ"
"เป็นไรนี่.... วันสำคัญแบบนี้ทุกที คราวแล้วก็วาเลนไทน์"
"ขอโทษครับ... ที่ร๊าก..... เมียจ๋ามีความจำเป็นจริงๆ" ฮ่าฮ่า อ้อนๆมันหน่อย....
"ก็ได้ รีบๆ กลับมานะ ไม่งั้นจะมีชู้ให้ดู" ตอนนั้นยังไม่มีศัพท์คำว่ากิ๊กนะครับ....
"ลองมีดิ...จะตัดให้เป็ดกินเลย ฮ่าฮ่า"
"แหมๆ ตัวเองทำผิดแล้วยังมาตัดของเค้าอีกนะ ปะไปดูหนังกัน"
หลังจากที่กินแล้ว เราก็มาผ่อนคลายกันที่ห้องรับแขก มีไอติมเป็นของว่าง ตอนนี้เรานั่งดูนางนากกัน ไอ้นี่มันชอบดูแบบปิดไฟห้องให้มืดแล้วก็ดูระบบเสียงไม่ต้องพูดถึงเลยครับ เครื่องเสียงของไอ้กายระบบเซอร์ราวรอบทิศทาง....ดูจบแล้ว ยังกลัวๆ สยองๆ อยู่เลย โดยเฉพาะฉากที่นางนากห้อยหัวลงมา....
"ถ้าที่ร๊ากเป็นทิดมาก เมียจ๋าจะทำแบบนางนากเหรอเปล่าจ๊ะ" มันถามผมตอนนี้เราสองคนนอนเอกเขนกกันอยู่...มันกอดผม.....
"ไอ้สา.....ด กรูยังไม่ตายโว๊ย"
"โหะๆ พูดไม่เพราะเลยนะจ๊ะ ถามจริง" มันเปลี่ยนท่ามานั่งแล้ว จ้องตาผมด้วย ผมก็นั่งจ้องตามัน....
"ไม่รู้ดิ ถ้าถามกรูตอนนี้ กรูก็คงทำแบบนั้นล่ะมั๊ง อานุภาพความรัก มันสามารถทำให้เราทำได้ทุกอย่างถ้ารู้ว่ามีคนมาพรากความรักจากเราไป "
"จริงเหรอพี่...แล้วทำไมพี่ถึงรักผมล่ะ...เรายังคบกันได้แค่ไม่กี่เดือนเอง" ตอนนี้เราเริ่มจะซีเรียสกันแล้ว
"กรูไม่ได้บอกว่ารักมรึง ตอนนี้ กรูแค่ชอบมรึง มันอาจจะเป็นการหลงก็ได้ หลงในรูปลักษณ์... มรึงน่ะใช่ย่อยที่ไหนล่ะ"
"ขนาดนั้นเชียวเหรอพี่"
"กรูคงต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์หว่ะ...แต่ถ้าถามว่ากรูรักเหรอเปล่า...ตอนนี้บอกได้แต่เพียงว่า กรูสามารถสบตา มรึงได้อย่างบริสุทธิ์ใจ กรูไม่ได้หลอกอะไรมรึง....เวลากรูอยู่ใกล้มรึง กรูรู้สึกวูบวาบหัวใจและมีความสุข...เวลามรึงยิ้ม..มรึงทำให้กรูคิดว่าโลกนี้แม้จะมีความเศร้าแต่ก็ยังมีรอยยิ้ม" อย่างที่ผมบอกน่ะตามันดูเศร้าๆไงไม่รู้ เวลามันยิ้มก็ดูเศร้า....
"โหอะไรนี่ ผมทำให้พี่เป็นมากขนาดนั้นเชียวเหรอ"
"ใช่....มรึงคิดดูเวลา กรูนั่งแท๊กซี่ หรือ นั่งๆไม่มีอะไรทำ......หน้าตาของมรึงมาหลอกหลอนกรูตลอด.....กรูคิดถึงมรึงตลอด"
"ฮ่าฮ่า...พี่เชื่อเหรอเปล่า ผมก็เหมือนกับพี่"
"กรูไม่เชื่อคำพูดใครง่ายๆ หรอก กรูจะดูที่การกระทำของเขา....กรูไม่รู้หรอกนะว่ามรึงเป็นยังไงแต่กรูจะใช้ใจกรูศึกษาใจมรึง....แต่แค่นี้กรูก็ถือว่ากรูโชคดีแล้ว ที่ได้รู้จักมรึง ที่ได้ชอบมรึง" ผมเงียบไปแป๊บหนึ่งแล้วก็พูดมาอีก..
"ไม่แน่นะ เราคบกันไปอีกสักหน่อย มรึงอาจจะทำให้กรูร้องไห้ ในขณะที่มรึงมีความสุขกับคนใหม่"
"พี่โกรธเรื่องที่ผมคุยกับหญิง.....คราวแล้วเหรอครับ"
"เปล่าโกรธหว่ะ แค่จิ๊ดๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตรัก... มรึงคิดบ้างเหรอเปล่า ....ความไว้ใจและความซื่อสัตย์จะทำให้ความรักของคนสองคนแข็งแกร่งและมั่นคง มรึงไม่ต้องกลัวกรูจะโกรธหรอก เพราะตอนนี้กรูไว้ใจในความซื่อสัตย์ของมรึง"
"ครับ แล้วพี่เชื่อเหรอเปล่าเหตุผลที่ผมรักพี่เพราะอะไร " ตอนนี้มันกอดผมแล้ว ผมส่ายหน้า.....
"ไม่รู้ดิ..."
"ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้อยู่กับ พี่ ได้คุยกับพี่.พี่ให้ผมทำทุกอย่างก็เพื่อตัวผม.......ผมไม่เคยมีความรักแบบนี้ จะมีก็แค่กับพี่กายที่รักผมอย่างบริสุทธิ์ใจเหมือนกับที่พี่รักผม.....พี่มีความเสมอต้นเสมอปลายให้ผม...แค่ ความรัก ความผูกพัน ความห่วงใย ที่พี่มีให้ผม แค่นี้มันก็มาเพียงพอสำหรับผมแล้ว ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้รับสิ่งนี้จากใคร...."
"มรึงไม่ต้องทำตามที่กรูขอ ....ที่กรูบอกก็ได้นะ กรูอยากให้ทำทุกอย่างด้วยใจ....ทำทุกอย่าง ด้วยความคิดมรึง...ด้วยความเป็นตัวตนของมรึง....ที่กรูบอกแบบนี้เพราะเมื่อวันหนึ่งมรึงไม่อยากทำตามสิ่งที่กรูขอ...ที่กรูบอกไว้....มันจะเสียเวลาไปเปล่าๆ กับสิ่งที่มรึงทำไปในวันนี้"
"วิ๊วๆ ยุงบินว่อนเลยครับ น้ำเน่าๆ" มันคงรีบตัดบท ไม่งั้นต่อมน้ำตามันแตกแน่เลย...ไอ้เกมมันค่อนข้างจะเซ็นซิทีพ ....อะไรซึ้งๆ เศร้าๆ หน่อย น้ำตามันคอยจะไหล...
"ไปอาบน้ำก่อนนะเมียจ๋า....ง่วงนอนแล้ว " มันหยิกแก้มผมเบา... ผมนั่งดูละครต่อ....
ตื๊ดๆ โทรศัพท์มันดัง.....มันวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆผมนี่เอง
"เกม โทรศัพท์โว๊ย" มันเดินออกมารับครับ แหม นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวล่อเป้าอีก.....
"ครับ พี่ ผมเกมครับ"
"................................" ไม่ได้ยินครับ แต่ผมหูกระดิกสนใจเหมือนกัน...
"ไม่รู้ครับ พี่เดี่ยวขอถามพี่ชายก่อนนะครับ เดี่ยวผมโทรไปให้คำตอบล่ะกัน"
"..........................................."
"ครับ" มันวางสาย แล้วเดินเข้ามาคุยกับผม..
"พี่.....โทรมาครับ" มาม่าชังที่ที่มันทำงาน.."แกถามผมว่าว่างเหรอเปล่า 13-15 ลูกค้าต้องการตัวผมไปพัทยา พี่จะอนุญาติเปล่าครับ"
"เอาดิ ไปได้เลย ได้เงินด้วยดิ ลูกค้าพาเที่ยวช่วงนี้รับรองเงินเยอะ "
"สามวันห้าพัน พี่ราคาปกติ"
"อือ มรึงจะไปก็ไป กรูไม่ว่าหรอก" ผมมีเหตุผลนะครับที่ทำไมผมถึงอยากให้มันไป เพราะ ผมกลัวมันจะไปซิ่งมอเตอร์ไซดืกับเพื่อนมันตอนวันสงกานต์ วันนั้นรู้ๆ อยู่แกงค์มอเตอร์ไซด์จับกลุ่มกันตระเวนเล่นน้ำสงกานต์ทั่วกรุงเทพ...มันไปกับแขก....ผมยังวางใจซะกว่า...เรื่องที่มันจะติดแขกน่ะไม่มีหรอก ผมเชื่อใจมัน...อาจจะมีเรื่องแขกติดมันอีกอย่างเรื่องแบบนี้ค่อยๆ แก้ได้ครับ ไม่มีปัญหา....
"แล้วพี่จะกลับบ้านวันไหนครับ"
"สิบเอ็ดกลางคืน กรูได้ตั๋วแล้ว"
"เดี่ยวกรูจัดการเรื่องเงินมรึงล่ะกัน สามวันเอาไปสามพันนะ...แต่ได้มาห้าพันเอามาให้กรูนะโว๊ย จะฝากเข้าบัญชีให้"
"ครับ" เทศกาลสงกานต์ ยิ่งมันไปกับแขกแบบนี้ มันต้องใช้ซื้อพวกเสื้อผ้า เครื่องแต่งกาย อีกอย่าง พักนี้มันใช้เงินประหยัดดี ให้ไปห้าร้อยบางวัน แทบไม่ได้ใช้เลย....ผมให้ห้าร้อยตอนไปทำงานศุกร์เสาร์อาทิตย์ ส่วน วันธรรมดาไม่ได้ให้ ก็ตกอาทิตย์ พันห้า ....ไม่พอขอเพิ่มได้ เงินของมันเองนิ...
หลังจากที่มันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จมันก็เดินออกมาโทรศัพท์ ที่อื่นมีเยอะแยะน่ะไม่โทรดันมาโทรใกล้ๆ ผม...
"พี่ผมตกลงไปครับ.....ตกลงจะให้ผมทำไงบ้างครับ..."
"............................................."
"ครับ ได้ครับ เรื่องเงินพี่จัดการแล้วใช่เปล่า โอเค ครับ หักได้เลยพี่"
"....................................."
หลังจากมันวางสายแล้วมันก็มานั่งคุยกับผมต่อ....
"เดี่ยวคนที่ไปด้วยเค้า คงจะมาโทรมาคุยกับผมนะครับ" เออ ทำไมมันสงบเสงี่ยมแบบนี้หรือว่ากลัวผมจะเคืองเอา.....
"ไปก็ดูๆ ล่ะกัน แขกเดี่ยวนี้ ลูกค้าสมัยนี้ ที่ดี ก็ดี ไป ที่เอาเปรียบเราสาระพัด ดูๆ ล่ะกัน เขี้ยวเล็บน่ะ มีไว้เยอะๆนะโว๊ย ทำงานแบบนี้ ....มัวแต่ติ๋มๆ ไม่ทันคน ตายสถานเดียวนะมรึง"
"คร๊าบ เมียจ๋า แหม ผมเพิ่งมาทำได้ไม่กี่เดือนเลยนะพี่....เออ ทางร้านเค้าหักเงินผมไปพันนะพี่"
"ก็คงแบบนั้นล่ะมั๊ง ร้านติดต่อมานี่ แล้วไปพัทยารู้แล้วเหรอต้องไปที่ไหนบ้าง"
"ก็คงทั่วๆ ไปมั๊งพี่ เค้าไปเที่ยวกันไม่ใช่เหรอ....อย่าลืมนะพี่ผมเด็กสัตหีบ ไปเที่ยวพัทยาบ่อย"
"ไอ้นั่นกรูไม่เถียง ถ้า คนที่มรึงจะพาไปด้วยเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงจริง แต่นี่ เป็นเกย์ เค้าก็ต้องการไปเที่ยวแบบเกย์ มรึงมีสถานที่อะไรพอแนะนำเค้าได้บ้างล่ะ" มันส่ายหน้า....
"เกย์เค้าจะชอบไป ดูเด็กๆ แถวสายสาม บาร์เกย์ที่ดังๆ ก็ บอย บอย บอย ที่นี่ถ้าเป็นคนไทยจะชอบมาก ลองลงมาก็ทอยบอย...พวกเธคก็คงจะฮอลีวู๊ดพัทยา กับเอ็กซ์ไซด์ ถ้าเค้าอยากไปดูโชว์ลิปซิ้ง ก็ทิฟฟานี่ กับอาคาซ่า" มันเหล่มองผมด้วยสายตาสงสัย..
"ทำไมเมียจ๋ารู้เยอะจัง หรือว่า............" โห ลืมๆ ไป ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะสอนเรื่องพวกนี้กับมัน......
"ก็ไอ้กายมันเคยเล่าให้กรูฟังบ่อยๆ" เฮ้อ โทษทีนะโว๊ยกาย ใช้ชื่อมรึงอีกแล้ว แต่มรึงก็เคยบอกเรื่องแบบนี้กับกรูดิ..
"แล้วไป อย่าให้จับได้นะว่าหนีเที่ยวบาร์กงบาร์เกย์ ไม่งั้น น่าดู" มันหยอกผมด้วยสายตาหน้ากลัว....ผมน่ะเสียวสันหลังหวาบเลย แหมตอนนี้มันมีชนักปักหลังเรื่องมิสเตอร์เชนอยู่ด้วย....
ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์มันดัง ครับ....มันมองเบอร์แล้วก็กดรับ
"เกม พูดคับ "
"......................" ผมไม่ได้ยินหรอกครับ...
"ครับ ว่างครับ พี่จะไปไหนบ้างล่ะครับ ผมยินดีรับใช้" แหมหวานเชียวนะมรึง..
"..............................................."
"ได้ครับ ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ สงกานต์เดียวดาย แฟนก็ไม่มี อิจฉาเชาบ้านเค้า จังเลยพี่ ที่ได้ไปเที่ยว" มันมองหน้าผม....
"................................................"
"โสด พี่ โสดจริงๆ อยู่กับพี่ชาย ............พี่ชายไม่อยู่ครับ กลับต่างจังหวัด...."
"...................................."
"แหม ขอคิดดูก่อนล่ะกันนะพี่ เป็นแฟนกับผม ค่าใช้จ่ายมันเยอะ ผมไม่ได้ทำงานอะไร ไหนยังต้องกินต้องใช้ต้องจ่ายค่าห้องเดือนล่ะหมื่น....ฮ่าฮ่า"
"......................................................"
"ไม่รังเกียจหรอกคับ พี่ก็คน ผมก็คน พี่มีหัวใจ ผมก็มีหัวใจ พี่มีเงิน แต่..ผมไม่มีเงิน"
".................................................."
"ครับ พี่เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยคอนเฟิร์มกันอีกที บายครับ" มันเดินมานั่งที่โซฟา ข้างๆ ผม....แต่ผมลุกจะไปอาบน้ำ...
"จะรีบอาบไปไหนล่ะเมียจ๋า คุยกันก่อน"
"ไม่ไหวล่ะ หว่ะ กรูเลี่ยนๆ ไงไม่รู้ ไม่รังเกียจหรอกครับ พี่ก็คน ผมก็คน พี่มีหัวใจ ผมก็มีหัวใจ วิ๊ดวิ้ว กรูจะอ๊วก ฮ่าฮ่าทีหลังไปพูดที่อื่นนะเฟ๊ย มุขแบบนี้ ฟังแล้วควันมันออกหู.."
"ฮ่าฮ่า ก็พูดให้พี่หึงไง แต่ไม่เป็นไรเดี่ยวผมจะดับความหึงพี่เอง ไปอาบน้ำเถอะ ออกมารับรองหายหึงแน่..."
โอยโย๋ ไม่น่าเลยผม............
วันที่สิบเอ็ดตอนเย็นมันไปสงผมที่หมอชิตสองช่วงนี้คนเยอะเป็นพิเศษ แต่ไม่เป็นไรผมมีตั๋วแล้ว ความจริงผมไม่อยากไปเบียดเสียดแบบนี้หรอกครับ แต่ทำไงได้ล่ะ บ้านผม ไม่มีรถไฟ และ สนามบินนี่ ถ้าไปโดยรถไฟหรือเครื่องบินมีหวังต้องตอบคำถามันยาวแน่เลย...
"เกม อ้าวเงิน ช่วงที่กรูไม่อยู่....โทรหากรูด้วยนะ ถ้ามีอะไรจำเป็นโทรมาได้ทุกเวลา ไปกับพี่เค้าก็ระวังด้วยล่ะกัน เดี่ยวนี้แขกหื่นๆ เยอะ..." ผมให้เงินมันห้าพันครับ
"จ้า เมียจ๋า ไม่ต้องกลัว ที่ร๊ากจะโทรหาทุกวัน ว่าแต่เมียจ๋าเถอะ รีบไปรีบกลับนะ ถ้าไม่รีบกลับมา ที่ร๊ากมีใหม่จะหาว่าไม่เตือน"
"เออ แล้วกรูจะรีบกลับ คืนนี้อย่าหนีเที่ยวล่ะ ถ้าจะกินเหล้าก็ชวน พวกเพื่อนไปกินที่ห้องก็ได้ เหล้าก็ยังมีเหลือ ไม่ต้องออกไปไหนไกล แล้วอย่ากินเยอะด้วยนะ เช้าวันที่สิบสามมรึงต้องทำงาน เดี่ยวลูกค้ามรึงจะว่าเอาได้ว่า ทำไมมรึงโทรมแบบนี้.....เอาเงินเค้ามาแล้วต้องทำงานให้เต็มที่ เข้าใจ"
"คร๊าบ แม่" เฮ้อ ตั้งแต่อยู่กับมันนี่ผมเป็นคนพูดมากขึ้น.....เหมือนผู้ใหญ่สอนเด็กแหละ...
หลังจากที่รถผมได้เวลาออกแล้ว มันโบกมือ bye bye ผม จนผมเห็นภาพมันลับตาผมไป ตอนนี้ผมตกหลุมรักของมันเรียบร้อยไปแล้วครับ ทำไมน่ะเหรอ เวลาที่ผมได้อยู่กับมัน ผมมีความสุขมาก..และก็ไม่เคยเบื่อเลยที่มันมาอยุ่ใกล้ๆผม ตอนนี้ผมจากมันมาแล้ว.....ความรู้สึกเหงาและคิดถึงมันเริ่มเกิดขึ้นกับตัวผมแล้ว นี่เหรอที่เค้าเรียกว่ารัก......
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/656.htm
เก็บไว้มานาน เก็บไว้ข้างเดียว
และก็รู้ว่ามันไม่ควรถ้าพูดไป
ก็รู้ตัวดี เป็นได้แค่นี้ก็ดีตั้งเท่าไหร่
อย่าคิดอะไรไปเกินกว่านี้เลย
แต่วันนี้มันดูช่างยากเย็น ความรักมันเต็มข้างในใจ ห้ามมันยังไงก็ไม่ไหว
ไม่รู้ต้องทำอย่างไร เก็บเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
วันนี้หัวใจไม่เหลือที่พอให้ซ่อนมัน
ความรักมันเกินจะเก็บไว้ มันต้องทำอะไรซักอย่าง
ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ
ไม่รู้ใจเธอ จะคิดยังไง รู้แค่ใจมันมีแต่คำว่ารักเธอ
ไม่ขออะไร แค่ขอให้รู้ว่าคนใกล้ๆเธอ
แอบรักเธอจนหมดหัวใจ
แต่วันนี้มันดูช่างยากเย็น ความรักมันเต็มข้างในใจ ห้ามมันยังไงก็ไม่ไหว
ไม่รู้ต้องทำอย่างไร เก็บเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว
วันนี้หัวใจไม่เหลือที่พอให้ซ่อนมัน
ความรักมันเกินจะเก็บไว้ มันต้องทำอะไรซักอย่าง
ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ
ได้ไหม ถ้าฉันจะบอกว่ารักเธอ
-
ต่างคนต่างไปหาลูกค้า
ถ้ามาเจอะกัน คงมันส์พิลึก :a6: :a6: :a6:
-
ความรักข่างไม่เลือกเวลา บุคคล สถานที่เอาซะเลย
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
............แล้วจะอยู่แบบเชื่อใจกันได้ไปตลอดจิงหรอ......... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอ๋อ...
ถ้าถูกจับได้กันขึ้นมาทามงายอะ
:m29: :m29: :m29:
-
ต่อมสะตอบบอแหล....ทำงานกระจาย....กันทั้งคู่.....
-
เป็นชีวิตคู่ที่พิลึกอยู่นา :a3: :a3: :a3:
-
นึกถึง กฎ สามข้อ ของหุ่นยนต์ ของไอแซค อาสิมอฟ ยังไงพิกลแฮะ อิอิ
:m7: :m7:
กระนั้น ก้อยังมี :m10: :m25:
-
เสือไบ: the serie (ตอน 88)
ผมถึงเชียงใหม่แล้ว รอเวลา 7 โมง สารถีจะมารับ สารถีผมไม่ใช่ใครหรอก ไอ้หล้าบ่าวเจียงใหม่เห็นมะมันบริการดีแบบนี้ทำไมผมไม่ติดใจล่ะ ถ้าเป็นไอ้ลูกเจี๊ยบเกมของผมป่านนี้มันยังคงหลับอุตุเลยมั๊ง คงไม่ขี่มอเตอร์ไซด์ฝ่าลมหนาวยามเช้า(ความจริงก็ไม่หนาวแล้วนะ) มันเดินตรงมาหาผมแล้ว...จะว่าไปแล้วไอ้นี่ก็หน้าตาใช้ได้เหมือนกันนะ...ฮ่าฮ่า...
"หวัดดีครับ พี่เอก" นอบน้อมถ่อมตัวดีซะด้วย....
"บอกกี่ครั้งแล้วไม่ต้องเรียกพี่หรอก....อายุก็เท่ากัน" ความจริงมันแก่กว่าผมนะ แก่เดือน...
"เอางั้นเหรอ ได้เลย...." อ้าวทำไมมันง่ายแบบนี้ ไม่รู้ดิ ผมค่อนข้างจะถูกโฉลกกับคนที่นี่น่ะ หรืออาจจะเป็นเพราะผมสนิทหรือคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก...
"ไปโรงแรมเลยล่ะกัน บักหล้า ผมง่วงเต็มทนแล้ว อยู่บนรถไม่ค่อยได้หลับ" ผมมีประสพการณ์แย่ๆ บนรถ ขอไม่เล่านะ มันไม่ค่อยดี...
"ครับ ได้เลย พวก" มันขี่มอเตอร์ไซด์(ภาษาเหนือเค้าเรียกรถเครื่องนะครับ) ผมซ้อนท้ายออกมาตรงปากทางอาเขต.....
"โครม" ไม่ใช่เสียงรถล้ม หรือรถชนนะครับ....พวกผมโดนสาดน้ำ แหมไอ้เด็กเวนสาดแต่เช้าเลยนะแต่ก็ไม่ว่ากันครับ มันประเพณี...แต่หนาว เปียกทังตัวเลย..
ถึงโรงแรมได้ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าขอตัวอาบน้ำ....
"กลับก่อนก็ได้นะเดี่ยวผมคงหลับน่ะ มิสเตอร์เชนคงจะมาถึงเกือบทุ่ม"
"จะให้ผมมารับพี่ไปสนามบินเหรอเปล่า"
"ไม่ต้องดีกว่า เดี่ยวดึกๆ ผมกับคุณเชนจะไปเที่ยวที่ร้านนะ...แล้วค่อยออกไปกินเหล้า...พรุ่งนี้คงเล่นน้ำแต่เช้า.."
"ไปดูผมโชว์นะพี่...ตอนห้าทุ่ม เออ ลืมบอกไปผมเปลี่ยนร้านแล้วครับ ร้าน........"
"โอเค จะพยายามไปดูทันโชว์นะ"
"แล้วเจอกันคืนนี้ครับ" แหม ใครคิดว่าผมจะมีอะไรกับมันคิดผิดนะ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น...ฮ่าฮ่า
ตอนนี้นอนอย่างเดียว เดี่ยวคืนนี้ไม่มีแรงครับเพลียจริงๆ หกโมงแล้ว ตื๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น...ไอ้หนูเกมโทรมานี่เอง..
"ว่าไงเมียจ๋า หายไปเลยนะ...."
"หายอะไรวะ นอน อยู่ มีอะไร" ผมถามด้วยอาการงัวเงีย...
"โห แค่คิดถึง แล้วแม่ยาย ผมสบายดีเหรอเปล่า กราบสวัดดีด้วยนะจ๊ะเมียจ๋า"
"แล้วจะบอกให้นะโว๊ย... แล้ว เตรียมตัวเหรอยังพรุ่งนี้"
"เตรียมแล้ว แพคกระเป๋าแล้ว พี่เค้าจะมารับพรุ่งนี้เช้า หน้าคอนโด..."
"ทำไมไม่ให้เค้ามารับที่ห้องเลยล่ะ" ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นผมพูดประโยคนี้ออกไป......
"ฮ่าฮ่า ได้นะเดี่ยวจัดให้...ว่าแต่จะให้พี่เค้ามารับถึงห้องนอนเลยใช่เปล่า..."
"กวนนะมรึง คุยเรื่องอื่นกันดีกว่า" แหมเดี่ยวเข้าตัวครับ เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า....
คุยกันอีกหลายเรื่อง ส่วนใหญ่ก็เรื่องมันแหละ...ว่ามันไปทำอะไรบ้างตอนผมไม่อยู่...แม้เป็นเรื่องทั่วๆไปพื้นๆ แต่ผมก็ชอบมันคุยนะ......
จนเกือบทุ่ม ผมไปรอรับมิสเตอร์เชนที่เชียงใหม่แอร์พอร์ต...มาแล้ว ลากกระเป๋าลาก..ถือโน๊ตบุ๊ค...เดินมาแล้ว....หุหุ..
"คิดถึงคุณจัง เลย เด็กน้อยของผม" โหแกจูบตรงที่ปากผมแล้ว...ขนาดเตรียมตัวไว้แล้วนะนี่
"เช่นกันครับ" ผมช่วยแกลากกระเป๋าและถือโน๊ตบุ๊ค
"ไปโรงแรมก่อนนะครับ อาบน้ำแล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน"
"แล้วแต่คุณ" ผมกับมิสเตอร์เชน ก็เลยนั่งตุ๊กๆ ไปกัน ความจริงมีสองแถวแดงหรือรถของสนามบินแต่พวกเราชอบนั่งตุ๊กๆมากกว่า....
สี่ทุ่มกว่าๆ.... ผมต้องทำกับมิสเตอร์เชนเสร็จกิจกรรมที่ผมต้องทำให้มิสเตอร์เชนให้หายคิดถึง (ขอไม่เล่ารายละเอียดนะครับเหมือนเดิมเหมือนที่เคยๆ อ่านมาในตอนก่อน) เราก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปทัวร์ราตรี...แหมตอนนี้ชักเหนื่อยเพลียเหมือนกันแฮะ ใส่ไม่ยั้งไปแบบนั้น ขนาดกลางวันผมนอนพักทั้งวันแล้วนะนี่.....
"คุณหิวเหรอเปล่าครับ"
"นิดหน่อย ทำไมเหรอ"
"ผมนัด เด็กคนนั้นไว้ มิสเตอร์หล้า"
"อ๋อ นัดไว้ที่ไหนล่ะ "
"ร้าน........."
"โอเค... นี่เงินสำหรับทริปนี้" แกให้มาครับ ปกติก็เป็นแบบนี้ครับ แกจะเอาเงินให้ไว้ก่อนให้ผมเป้นคนจ่าย เป็นคนดูแลแกจะกินอะไรหรือต้องการอะไรแกก็จะสั่งผมมีหน้าที่บริการจัดการทุกอย่างให้แก ถ้าไม่พอก็ขอเพิ่มแต่ส่วนใหญ่ก็พอนะครับผมติดโรคชอบเอาเงินผมไปแจมด้วยบ่อยๆ.....
"ขอบคุณครับ" ผมกับมิสเตอร์เชนนั่งตุ๊กๆ ไปร้านที่ไอ้หล้าทำงานอยู่ แถวประตูช้างเผือก ไปถึงก็ห้าทุ่มกว่าๆ แล้ว
บรรยากาศในร้าน ตอนนี้กำลังดี คนกำลังเยอะ ร้านนี้เป็นห้องแถวสองคูหา ที่นั่งจะเป็นโซฟา เวทีอยู่ตรงกลาง บาร์เหล้าอยู่อีกมุมตรงข้าม พนักงานที่นี่แต่งตัวดีนะครับ ใส่สูทผูกเนคไท มีชื่อแปะตรงเนคไท....พนักงานที่นี่ประมาณสิบกว่าคนรวมทั้งไอ้หล้าด้วย...
"สวัดดีครับ มิสเตอร์เชน คุณเอก" แหมทางการดีนะมรึง
"สวัสดี สบายดีเหรอ ไม่เจอหน้ากันตั้งนาน ดูดีขึ้นนะ" แหมดูมิสเตอร์เชนทักทาย ...คราวแล้วไอ้หล้าก็เสร็จแกไปทีแล้ว....
"นั่งก่อนครับ สั่งเหมือนเดิมนะครับ" ผมพยักหน้าไม่นาน เบียร์สามขวดก็มาตั้งไอ้หล้านั่งหน้าสลอนข้างมิสเตอร์เชน ถ้าถามว่าผมหึงอะไรเหรอเปล่า ไม่มีนะครับ งานคืองาน..ผมต้องทำทุกอย่างให้แกมีความสุขเพื่อให้คุ้มกับเงินที่แกจ่ายมา....คุยกันได้ไม่ถึงสิบนาที...
"เอก....ผมขอตัวไปโชว์ก่อนนะพี่ อย่าลืมรอด้วยล่ะเดี่ยวออกไปด้วย"
"เออ ได้เลย"
โชว์เริ่มแล้ว โชว์ที่นี่จะแสดงโดยพนักงานในร้านนี้แหละ.....มาดูกัน...
โชว์ชุดแรกเริ่มแล้ว เพลงบรรเลงดังขึ้นประมาณเพลงเร็วนะ แต่เป้นเพลงเร็วที่ฟังแล้วได้อารมณ์นะ....มีเด็กคนหนึ่งมายืน (ไม่ใช่ไอ้หล้านะครับ) หุ่นดีใช้ได้เหมือนกันแฮะ ขาวเนียน สูงยาว ใส่เสื้อลายสกีอตเปิดออก เห็นกล้ามอก...อาจ๊าก มองไปเห็นมิสเตอร์เชน น้ำลายไหลแหมะๆ...(ล้อเล่นนะครับไม่ใช่เดอะแมส) ยืนลูบไล้ตัวเอง อยู่บนเวที เห็นแล้วได้ฟิวส์ดีจริงๆ ประกอบกับไฟแสงสี ที่สาดส่องมาด้วยแล้ว...เฮ้อ....สักพักมีมือที่ สาม สี่ ห้า หก มาช่วยลูบไล้ (สามคนนะครับรวมคนโชว์ด้วย ) ร่างกายของเด็กคนแรก แต่ไม่เห็นหน้าตาของของ คนที่สองคนที่สามนะ เห็นแต่มือ...มือเหล่านั้นช่วยปลดเสื้อ ปลดเข็มขัด ปลดกระดุม รูดซิบ ดึงกางเกงยีนส์ล ลงเห็นกางเกงในสีขาว....ลูบไปลูบมาอีกสักหน่อย....จนได้ฟิวส์ แสงก็สว่างขึ้น จบเพลง เป็นอันว่าจบโชว์ชุดแรก (ไม่ติดเรทนะครับ เห็นแค่นั้นจริงๆ)
ไฟเริ่มมืดลงอีกครั้ง โชว์ชุดที่สองเริ่มขึ้นแล้ว. อ้าวไอ้หล้า กับเพื่อน มันอีกสองคน ....เป็นโชว์ประมารณเต้น เต้นสามคน โหหุ่นทั้งสามคนบอกได้เลย ว่าล่ำ...มีกล้ามอกมาในชุดกางเกงทหาร สีเขียวสอง สีดำหนึ่ง(คนนี้ไอ้หล้า).....สามคนนี้ใส่เสื้อกล้ามสีขาวนะครับ ใส่แว่นตาสีดำ เหมือนประมาณนักสู้ในสตีทไฟท์เตอร์แหละครับ....เต้นไปเต้นมาก็ถอดเสื้อ ถอดแว่น รูดซิบกางเกง เห็นกางเกงใน... ลีลาเต้นไม่ต้องพูดถึง ยั่วยวน ได้อารมณ์สุดๆ เต้นจนจบเพลง ไฟเริ่มสว่างขึ้นนิดหน่อย....มีการเตรียมอุปกรณ์ครับโดยการเอาเก้าอี้มาวางไว้ที่กลางเวที
เพลงใหม่ดังขึ้นแล้วไฟสลัวลง...โชว์ชุดที่สามเริ่มขึ้น มีผู้ชายเดินมา คราวนี้ใส่แต่กางเกงในสีขาวเข้ามาเลย...มานั่งบนเก้าอี้นั่งอ้าขาแบบเซ็กส์ซี่ แบบชารอนโสตนนั่งในหนังแหละ แต่นี้เค้าใส่กางเกงใน มีโชว์ไอ้นั่นเห็นจ๊ะๆ เป็นลำ..แต่ภายในกางเกงในนะครับ (ฮ่าฮ่า) สักพักมีหนุ่มอีกคนหนึ่งใส่ผ้าขาวม้าเดินเข้ามาด้านหลัง เดินมาประมาณมาจูบมากอดอะไรแบบนี้แหละ ไฟเริ่มสว่างขึ้น เพลงจบ... จบโชว์..(ความจริงมีโชว์เยอะกว่านี้นะครับ แต่มันเป็นพวกเต้นๆ กับลิปซิ้งมันธรรมดาผมก็เลยไม่เล่าละเอียด)
ผมกับมิสเตอร์เชนหายใจหายคอโล่งหน่อย สักพักไอ้หล้าก็ใส่เสื้อเดินมานั่ง....ข้างมิสเตอร์เชน
"เป็นไง ครับคุณเชน โชว์ดีเหรอเปล่าครับ"
"ดี...." แหมลองบอกไม่ดีดิ...ผมไม่เชื่อขนาดไม่โชว์ติดเรทเหมือนพัฒพงษ์ แค่นี้แกก็น้ำลายไหลติ๋งๆ แล้ว....
หลังจากนั้นผมก็ออกจากร้าน ออฟไอ้หล้าออกไป ที่ต้องออฟเพราะวันนี้มันมาทำงาน......... เราซ้อนมอเตอร์ไชด์กันไป ไอ้หล้า มิสเตอร์เชน แล้วก็ผมซ้อนท้ายสุด....เราไปร้าน.......................ที่ไปร้านนี้เพราะมิสเตอร์เชนชอบ ....เด็กวัยรุ่นเยอะ เปิดเพลงก็ดีด้วยประมาณเพลงเร็ว.....ผมสามคนคืนนี้เมากัน แต่ไม่เต็มที่เท่าไหร่อาจจะเพิ่งเดินทางมาถึง......คืนนี้มิสเตอร์เชนชวนไอ้หล้ากลับด้วย.....ฮ่าฮ่า.....
เกือบสิบโมง พวกเราตื่นกัน ไม่ให้ตื่นได้ไง... รู้สึกเสียงมันดังๆ เจี๊ยวจ๊าวกว่าปกติครับ ขนาดอยู่ในโรงแรมหรูนะนี่....ตื่นก็ตื่นครับจะได้เตรียมตัวไปเล่นน้ำกัน...ผมกับมิสเตอร์เชนอยู่ในชุดเล่นสงกานต์ กางเกงขาสั้นเสื้อลายดอก....ผมถือขันน้ำส่วนมิสเตอร์เชน เป็นถัง...รอไอ้หล้า มันขอกลับหอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า....(ผมไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปนะ กลัวเปียกน้ำ) .....
ไอ้ลูกเจี๊ยบของผมจะเป็นไงบ้างนี่ป่านนี้คงไปกับลูกค้าแล้ว.....มันคงคุยประจบพี่ๆ เค้าอยู่แน่เลยรู้ๆ อยู่ไอ้นี่มันชอบพูดชอบคุย....ชอบประจบ.....แต่เอ๊ะผมจะไปคิดถึงมันทำไมล่ะนี่ตอนนี้ผมมาทำงานอยู่นะ....มันก็ไปทำงานอยู่....ไม่เอาไม่เอา...
หลังจากไอ้หล้ามาแล้ว เราก็พากันไปเล่นน้ำที่ คูเมือง..... เดินไปคนเยอะมากๆ เลยครับ ทั้งหนุ่มสาว คนไทย ชาวต่างชาติ...เล่นน้ำ...ปะแป้งกันตลอดทางครับ น้ำที่เล่นไม่ต้องกลัวหมด เพราะอะไรนะเหรอ... หมดก็ตักกันข้างคูแหละ.....หรือไม่งั้นก็ขอตามข้างทาง ข้างทางจะมีพวกสาดน้ำอยู่......เราก็เข้าไปสาด ไปขอ...ตอนนี้ผมมิสเตอร์เชนไอ้หล้า ซื้อปืนฉีดน้ำสำหรับเล่นสงกานต์กันคนล่ะกระบอก แหมเป็นเด็กกันใหญ่เลยครับตอนนี้......ที่สำคัญตอนนี้เราเริ่มเมากันแล้ว ก็บักหำหล้าล่ะดิ มันเอาน้ำขาว(คล้ายๆ น้ำตาลเมา)มากินด้วยครับ ผมน่ะดื่มไปเยอะ จนเมาๆ มึนๆ แล้วส่วนมิสเตอร์เชน อยู่แล้ว....หัวเราะคริๆ เมาๆ แต่แกคงสนุกน่ะ....
กำลังเล่นน้ำสนุกๆ ครับ เดินไปได้สักแป๊บ "ปั๊ก" ผมโดนสาดน้ำ แต่ทำไมเสียงแบบนี้ล่ะ...ฮ่าฮ่า ก็เพราะมันมาทั้งน้ำทั้งขันเลย ขันเงินด้วย เด็กบ้านี่ไม่ระวังเลย.."เฮ้อ ไอ้เด็กเปรต กรูต้องการแค่น้ำนะโว๊ยขันไม่เอา"...แต่ผมก็มีสปิริตนะครับ ก้มไปเก็บขันเอาไปคืนเจ้าของคนที่ของ......ฮ่าฮ่า
มาจำแนกประเภทคนที่มาเล่นน้ำที่คูเมืองที่นี่กันดีกว่าว่าแบ่งกันเป็นกี่ประเภท.....(ใข้สายตาที่เมาๆ ของผมนี่แหละจำแนก) เยอะสุดก็
วัยรุ่น.....มีทั้งเดิน มา มอเตอร์ไซด์...กะบะท้าย.......คนหล่อ สาวสวย เพียบ ถ้ามาเป็นคู่จะไม่ค่อยเมา ถ้ามาเป็นกลุ่มประมาณนั่งหลังกะบะแบบนี้เมาชัวร์
วัยเด็ก.....สาดโดน ไม่โดนไม่รู้ (แต่โดนหัวผมไปแล้ว 1 ปั๊ก) ขอให้ได้เล่น ได้สนุก ทั้งสาดน้ำทั้งฉีดน้ำ ส่วนใหญ่จะเล่นที่หน้าบ้าน หรือไม่งั้นก้อยู่บนรถกะบะ....
วัยผู้ใหญ่...ที่เห็นๆ ก็ส่วนใหญ่ก็จะอยู่หลังกะบะหรืออยู่ตามบ้าน ถ้าตามบ้านนี้จะตั้งวงสาดน้ำ มีกิจกรรมดื่มเหล้าเบียร์น้ำขาว มีกลับแกล้ม ทาแป้งกันขาว มีดอกมะลิลอย น้ำอบไทย ถ้าผ่านกลุ่มนี้ไม่กลัวเรื่องความหอม....
วัยชรา... ส่วนใหญ่พวกนี้จะไปกับรถขบวน....ขบวนสรงน้ำพระ แต่ในคูเมืองนี่ก็มีนะ แต่ไม่เยอะ...แหมจะมาสู้พวกวัยรุ่นได้ไงล่ะนี่.....
วัยฝรั่ง เอ๊ย ไม่ใช่ ชาวต่างชาติ..เยอะจริงๆ ไม่จำกัดสัญชาติ และผมก็แยกไม่ออกด้วย ว่าประเทศไหน ขนาดไทย จีน กระเหรี่ยง ผมยังแยกไม่ค่อยออก เลย ตอนนี้ มาวๆๆๆ.....พวกนี้มักจะไม่สนใจอะไรนะครับ ขอให้ได้มันส์ไว้ก่อน อาวุธที่ถือก็จะเป็นปืนฉีดน้ำ...
สงกานต์ที่นี่จะเริ่มก่อนวันที่สิบสามนะครับ แต่ที่สำคัญจริงๆ ก็มีสามวัน 13 14 15 เมษายน...
วันที่ 13 เมษายน....วันสังขารล่อง เป็นประมาณวันขึ้นปีใหม่ของคนที่นี่ คนที่นี่จะมีการทำความสะอาดบ้านเรือน....
วันที่ 14 เมษายน วันเนา....เป็นวันที่สองของเทศกาลขึ้นปีใหม่ของชาวล้านนา มีการทำบุญขึ้นปีใหม่ และมีการขนทรายเข้าวัด...(ผมกับมิสเตอร์ไอ้หล้า ไปขนกับเค้าด้วย.....)
วันที่ 15 เมษายน วันพญาวัน เป็นวันที่แสดงถึงการเคารพถึงผู้สูงอายุ ที่นี่ จะมีการรดน้ำดำหัว ขอขมา.... ผู้สูงอายุ มีการสงน้ำพระ (วันนี้ไอ้หล้าไม่อยู่ครับ มันขอกลับบ้านไปทำกิจกรรมนี้ ส่วนผมกับมิสเตอร์เชน ขอนอนที่ห้อง ตรากตรำมาหลายวัน เหนื่อยมากๆ)
กิจกรรมทั่วไปที่มาทริบกับมิสเตอร์เชน ครั้งนี้ กลางวันส่วนใหญ่เราก็เล่นน้ำกัน เล่นกันจนเปียก จนเมา ประมาณสักสามโมงเย็นกลับไปพัก ช่วงมืด ก็ตะเวนราตรีที่เชียงใหม่....แหมตอนนี้เราแทบจะเก็บบาร์เกย์ ร้านนวดที่นี่เกือบครบแล้ว....ฮ่าฮ่า...
วันที่ 16 เมษายน มิสเตอร์เชนต้องกลับสิงคโปร์ แกบอกว่ามีธุระต้องรีบไปทำ แกเลยขึ้นเครื่องจากเชียงใหม่เลยส่วนผมขออยู่ต่อ ความจริงไม่ได้อยู่ต่อที่เชียงใหม่ กลับไปหาแม่ผม กับไปหาแม่ยายของไอ้เกมส์.....อ้าพูดถึงไอ้ลูกเจี๊ยบโทรหามันสะหน่อย....
"ว่าไงจ๊ะที่รักวันนี้เป็นไงบ้าง" ผมถามก่อน...ท่าทางมันจะนอนนะหรือว่ายังไม่สร่างเมานี่
"อือ สบายดีจ้า เมียจ๋า ทำไมเพลียจังก็ไม่รู้" ก็แหงล่ะ ไปกับลูกค้า คราวนี้มันเล่นกินจนเมามาย ตามที่มันบอกพี่เค้ามอมเหล้ามันน่ะ...ความจริงมันก็ดื่มเหล้าเก่งพอๆ กับผมนะ แต่ไม่รู้โดนมอมอีท่าไหน....
"ก็แหงล่ะ ไปแบบนั้น ไม่เสียตัวให้มันรู้ไป..."
"แหม เมียจ๋า พี่ไปทำงานนี่จ๊ะ ....มีอะไรจะกลับมาแล้วเหรอ"
"ยังหว่ะ อยู่ต่ออีกวัน ประมาณ วันที่ สิบแปดแหละถึงจะกลับ "
"โห อะไรนี่ เมียจ๋า ให้ที่ร๊าก อยู่คนเดียวอีกแล้ว ใจร้ายจริงๆ.....ระวังนะ เดี่ยวจะหาชู้จริงๆ"
"น่า นะ ขอโทษจริงๆ เมียจ๋าติดธุระจริงๆ" ถ้าถึงมุขจนแต้มผมก็มัดจะงัดมาใช้บวกกับน้ำเสียงออดอ้อนให้ได้ฟิวส์หน่อย...
"โอเค ขอให้สนุกน่ะ...รีบๆกลับมานะ อย่าริไปมีชู้ล่ะไม่งั้น โดน"
"คร๊าบที่รัก...."
ความรักก็แบบนี้ล่ะมั๊ง.....ต้องหมั่นโทรคุยหมั่นโทรหากัน....แต่ผมก็ไม่กลัว แค่ขอให้คุยกับมันผมก็รู้สึกดี ทฤษฎีรักแท้แพ้ค่าโทรใช้ไม่ได้สำหรับผมหรอก... ฮ่าฮ่า...
-
ก็นะ งานตะละคน :m25:
ทำ ๆ ไป เจ้าเกม รู้ขึ้นมา จาทำยังไงต่อไปนะเนี่ยะ :m29:
-
นั่นจิ เกมไม่สงสัยอะไรบ้างเลยเหรอ ทำงานราชการแต่มีเงินเช่าคอนโดเดือนละเกือบหมื่นอ่ะ :try2:
-
เมียจ๋าหายไปบ่อยๆ ไม่รู้ได้ไง แต่ก็คง รับกันได้ม้าง
เพียงแต่อย่าให้เห็น
:m20: :m20: :m20:
-
ผมว่า น้องเกม รู้ มีหวังบ้านแตก อะ คุณบลู :m22:
เท่าทีดู ๆ น้องเกม กะใช่ย่อยนะ รักคุณเอกมาก
ถ้ารักมาก เจ็บมากแหละ แต่อย่าให้เปนเช่นนั้นเรยยยย :m5:
-
เสือไบ:the series (ตอน 89)
19 เมษายน ผมมาถึงกรุงเทพแล้ว มาถึงตอนเช้าประมาณเกือบตีห้า ถึงหมอชิต ทำไมตอนกลับมา..ผมถึงไม่อยากกลับก็ไม่รู้อยากอยู่กับแม่ผมจริงๆ (เวลาอยู่กับแม่ผมรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากกลับ)...... แต่ทำไมเวลาผมจะกลับบ้านไปหาแม่มันแต่ละทีมันไม่ค่อยมีอารมณ์ที่จะกลับเลย (อาจจะเพราะติดไอ้เกมอยู่ก็ได้เหมือนตอนโดนทฤษฎีความใกล้ชิดของพี่พี)....
กลับมาถึงคอนโดวางของฝากไว้.....แหมที่ต้องซื้อของมาฝากมันก็เพราะผมอยากทำอะไรให้แนบเนียนไง บอกมันว่ากลับบ้านก็ต้องซื้อของแถวแถวบ้านมา ลองไปซื้ออะไรแถวที่อื่น มีหวัง โดนซักอานเลย...ผมมองเข้าไปที่ห้องนอน.... อาแน่ ไอ้ลูกเจี๊ยบเกมผมยังหลับอุตุอยู่เลย ผมอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ไม่อยากจะปลุกมัน...คนเราต้องมีมารยาท...เห็นคนนอนอย่าไปปลุก......เดี่ยวมันจะลุกมาปล้ำเอา.....
เข้าไปทำงาน........ช่วงนี้งานไม่ค่อยเยอะ...หลังสงกานต์ก็แบบนี้แหละ คนส่วนใหญ่ยังเที่ยวกันอยู่บางที่มีรายการรดน้ำดำหัวผุ้หลักผู้ใหญ่จนถึงสิ้นเดือนนี้....
ชีวิตรักผมช่วงนี้ก็ไปได้ดี... เราพูดกันคุยกัน แหย่กันตามประสาคนรัก...คนรู้ใจ....ตอนนี้เราสองคนก็คงเข้าสู้ช่วงเรียนรู้ใจรู้นิสัยของกันและกัน....เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตครอบครัว...เรียนรู้ที่จะอดทนต่อกันและกัน...
ถ้าถามผมเกี่ยวกับนิสัยเกม ผมว่า นิสัยมันใช้ได้ดีนะ ทุกๆ อย่างที่ผม ขอ ทุกๆ อย่างที่บอกว่า... อย่าทำ ทุกๆ อย่างที่ผม ไม่อยากให้มันทำ มันก็ไม่ทำ แต่ส่วนใหญ่เรื่องที่ผมขอมันจะเป็นผลดีกับมันซะส่วนใหญ่ ....
เรื่องยาเสพติด เรื่องมอเตอร์ไซด์ซิ่ง เรื่องผู้หญิง เรื่องการพนัน ตอนนี้ไม่มีให้ผมเห็น(แต่ยังวางใจอะไรไม่ได้ของแบบนี้มันอาจจะไม่ทำให้ผมเห็น)....
วันหนึ่งผมเอาสมุดบัญชีเงินฝากของมันให้มันดู โห ทำงานได้ไม่กี่เดือน เก็บเงินได้เกือบสองหมื่นแล้ว รวมเงินเก่าของมันอีก หมื่นกว่าบาท.....
"เมื่อไหร่จะถึงล้านนี่" แหมไอ้เบื๊อกเก็บได้แค่นี้ก็มากแล้ว....
"จะเอาเงินล้านไปทำไมเหรอวะ"
"เอาไปสู่ขอเมียจ๋าไงจ๊ะ....แหม เมียจ๋าไม่อยากมีงานแต่งงานเหรอ....แต่ถ้าถึงวันนั้นเมียจ๋าต้องไปผ่าตัดแปลงเพศเหมือนพี่ยูมินะจ๊ะ" มันหัวเราะคริคริ
"สาด กรูขอบายว่ะ กรูยังอยากเป็นแบบนี้ มี.......อยู่" ผมชี้ไอ้ตรงนั้นให้มันดู...
"โห มีไปก็ไม่ได้ใช้ ใช้ฉี่อย่างเดียว เดี่ยวมันก็หด ก็เล็ก....ยิ่งมาอยู่กับที่ร๊ากด้วยแล้ว เมียจ๋าไม่ได้ใช้เลยนี่"
"ก็กรูสงสารมรึงไง ใช้กับมรึงทีไร....กรูได้เห็นคนร้องไห้ขี้มูกโป่งทุกที่ ฮ่าฮ่า...." สะใจโว๊ย .....
ชีวิตคู่ผมกับมันก็ดำเนินไปแบบนี้แหละ แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ มีแต่งอนๆ กัน..ถ้ามันงอนอะไรผม...ผมก็พร้อมที่จะง้อ...พร้อมที่จะขอโทษมัน แหมส่วนใหญ่ที่มันงอน เพราะผมทำผิดประจำแหละ เช่นเรื่องนี้......
ต้นเดือนพฤษภาคม ก็อย่างว่าแหละ ต้นเดือนเดือนนี้ของทุกปีชีวิตของผม ไม่ค่อยจะได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ครับ....เพราะผมเมา.....ประกอบกับมีวันหยุดเยอะด้วย.. วันแรงงาน...วันพืชมงคล วันฉัตรมงคล ดีไม่ดีมีวันวิสาขะบูชาแถมมาอีกต่างหาก.....
"เมียจ๋า กินเหล้ามาสามวันติดแล้วนะ....มีอะไรกลุ้มใจเหรอเปล่า" บ่ายสามแล้ว..ผมเพิ่งตื่น ปวดหัวจิ๊ดๆ
"ไม่มีหว่ะ .....กรูไม่เคยกินเหล้าตอนเสียใจ...เพื่อนมันชวน..กรูไม่รูจะปฎิเสธไง"
"งั้นวันนี้มาดื่มกับผมก็ได้นะพี่...ผมยิ่งเหงาๆ อยู่"
"อะจ๊ากวันนี้พักก่อนหว่ะ กรูแฮงค์เต็มทนแล้ว"
"งั้นเดี่ยวที่ร๊ากทำข้าวต้มให้เมียจ๋ากินนะ" มันเดินไปแล้ว เฮ้อ ทำไมมันดีกับผมจังเลยนี่...ชีวิตผมก็อย่างว่าแหละเพื่อนก็เยอะ.... รุ่นน้องก็แยะ...ผมพยายามปฎิเสธแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้...ซักที...มันอาจจะเป็นนิสัยหรือสันดานไปแล้ว ไม่ค่อยอยากปฎิเสธใคร....
ผมเดินไปอาบน้ำ เห็นมันทำแบบนี้เพื่อผมแล้ว....ผมยิ่งรู้สึกผิดไงไม่รู้... ตอนนี้ผมมานั่งกินข้าวต้ม...วันนี้วันเสาร์เกือบๆ ห้าโมงเย็น.....เดี่ยวมันต้องไปทำงานแล้ว.....
"เมียจ๋า......เงิน เมื่อวาน ที่ร๊ากนวดมาได้ สองพันบาท อยู่บนตู้เย็น"
"เออ เมื่อวานกรูไม่ได้ให้เงินมรึงนี่หว่ะ" เพิ่งนึกออก...เมื่อวานผมไม่ได้กลับห้องตอนเย็น วันศุกร์มีเพื่อนมาจากต่างจังหวัดเลยโดนลากไปเมาซะ...
"งั้นผมเอาไปแค่ 500 ล่ะกัน เหลือ 1500 นะพี่ เคลียร์นะ"
"เออ ไปเถอะ ขี่รถดีๆ นะ เดี่ยวกรูจะหลับต่อ ปวดหัว จริงๆ"
"ก็แหงล่ะซิ... กินเกือบทุกวัน..... ถ้าจะไปไหนโทรบอกผมด้วยนะ"
"คงไม่ไปน่ะ วันนี้ขอหยุด ไม่ไหวจริงๆ หัวจะระเบิดอยู่แล้ว....มรึงไปเถอะเดี่ยวกรูจะนอนต่อ" มันทำท่าจะไป...
"พี่ลืมให้ผมทำอะไรเหรอเปล่า..."
"ไม่นี่" ผมลืมสนิทครับ มันปวดหัวจนผมลืมคิดไป...
"กฎการทำงานไง ผมท่องเลยนะพี่ พี่นี่ไม่ไหวจริง...." ลองมันพูดผมพูดพี่แบบนี้แปลว่ามันงอนๆ แล้ว...ตอนนี้มันท่องแล้ว ผมเริ่มสำนึก.......
"1 เลิกงานแล้วไปไหนให้โทรบอกพี่เอกครับ"
"2 เงินที่ได้จากการทำงานต้องให้พี่เอก ครับ"
"3 ห้ามโกหก ครับ "
"ผมไปก่อนนะพี่ พักผ่อนเยอะๆ นะ เดี่ยวสามทุ่มผมจะรีบกลับ" มันหยิบกุญแจ หมวกกันน๊อคออกไปแล้ว..
ตอนนี้ผมรู้สึกผิดไปแล้วทุกอย่างที่มันทำ......เป็นทุกอย่างที่ผมขอมันด้วยและมันก็ไม่เคยเหลียวไหลเลย....ผมคิดได้แล้ว ว่าต่อไปผมจะแคร์ความรู้สึกมันให้มากขึ้น บางครั้งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละมันทำให้ชีวิตรักหลายๆ คู่พังลง....
กินข้าวต้มเสร็จผมก็เข้านอน กินยาพาราไปด้วย ยอม ว่าช่วงนี้ สุขภาพแย่....ก็อย่างที่รู้ๆเวลาที่พวกผมดื่มเหล้า...มันจะดื่มกันยันเช้าเลยทุกที.......ไม่เช้า..ไม่ไล่ไม่เลิก....
"ตื๊ดๆ" เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมเอื้อมไปรับ....สี่ทุ่มกว่าๆ แล้ว...
"ที่ร๊ากจะไปหาแล้วนะจ๊ะ...เอาอะไรเหรอเปล่า หรือว่าจะออกไปกินข้างนอก...."
"เอาอะไรก็ได้ อ้าวไม่ไปเที่ยวไหนเหรอ วันเสาร์นะ...."ผมถาม เกรงใจมันเหมือนกัน....แหมมันเพิ่งจะ 20 เศษๆ อยู่เลยนะ ...เรื่องเที่ยวกับเด็กวัยนี้เป็นของคู่กัน...
"ไม่ดีกว่า ไปนอน ข้างๆ ดูใจเมียจ๋าดีกว่า"
"ก็มาล่ะกัน เช่าหนังมาด้วยนะ " ผมกลัวมันจะเบื่อ..
"หล่ายๆ " ผมนอนต่อไปอีกแป๊บ....ความจริงก็นอนไม่หลับแล้ว....รอมัน..
"ลาดหน้าร้อนๆ มาแล้ว" โหใส่ถ้วยมาให้เสร็จ...
"ขอบใจ.....ซื้อที่ไหนมานี่"
"ปากซอย 11" มันเดินไปเปิดหนังดูไปด้วย 2499 ครับ
"พี่ว่าผมกับติ๊กใครหล่อกว่าใคร " อาจ๊ากมันถามแบบนี้แล้วผมจะบอกไงล่ะนี่
"บอกไงดีล่ะ.....ถ้ากรูบอกว่าติ๊กหล่อ มรึงจะโกรธกรูเปล่าแต่ถ้ากรูบอกว่ามรึงหล่อกว่ามรึงจะหาว่ากรูโกหกเหรอเปล่า..."
"แหม เมียจ๋า.....ที่รัก รู้ตัวดีน่ะ แค่นี้ก็ทำให้ใครบางคนหัวใจละลายแล้ว จริงอะเปล่า.."
"ใช่หัวใจกรูละลายไปหมดแล้ว.....ละลายไปเพราะมรึง"
"พี่เอก พี่งดเหล้าหน่อยนะ...ดูดิพี่กินเยอะแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพพี่เลยนะ "
"ขอบใจหว่ะ กรูจะพยายาม "
"อย่าจะดิ พี่เอก ต้องพยายามเลย พี่รู้เปล่าเวลาพี่ไม่อยู่ ผมก็ไม่รู้จะไปไหน ....เหงาๆ เบื่อๆ" สายตามันสื่อถึงอารมณ์ได้ชัดเลย......เฮ้อ ผมรู้ผมก็เคยเป็น...แต่ต่อไปผมพยายามงดเหล้า หรือไปไหนกับมันมากขึ้นล่ะกัน....
ผมนอนพักวันอาทิตย์อีกวัน วันนี้อาการเริ่มดีขึ้นแล้ว...พรุ่งนี้คงไปทำงานได้ กะจะลาพักร้อนสักสองวันคือวัน อังคาร พุธ....
ผมมีเหตุผลที่สำคัญในการลาพักร้อนครั้งนี้ วันจันทร์ เป็นวันเกิดผม มันคงไม่รู้น่ะ เพราะไม่มีปฎิกิริยาอะไรจากมันเลย ผมกะจะฉลองกับมันวันจันทร์ให้เต็มที่เลย แล้ววันอังคารพุธ พักผ่อนไม่งั้นก็ชวน ไปดูหนังฟังเพลงหรือไปต่างจังหวัด...
เช้าวันจันทร์ผมไปทำงาน ทำเรื่องลาพักร้อนไปแล้ว ประมาณ เกือบเที่ยงแหละ....มิสเตอร์เชนไอซีคิวเข้ามา...
"วันนี้วันเกิดคุณนี่"
"ใช่ครับ"
"แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ...อยากได้อะไรล่ะ"
"อยากเห็นหน้าคุณครับ" ปากดีเหลือเกินนะผม แหมก็อย่างว่าแหละแกอยู่ตั้งสิงคโปร์ผมอยู่เมืองไทย แต่อย่าท้าแกนะถ้าแกโทรไปถามเครื่องบินถ้าไม่เต็มแกก็บินมาผมได้แค่สองชั่วโมงเอง....น่าตบปากตัวเองจริงๆ ....
"มาเลย.... ดูหนังกันซักเรื่องนะ...ที่เอ็มโพเรี่ยม ผมรออยู่ที่......." โหจริงเหรอนี่ เฮ้อ ไม่น่าเลยตู....ผมจำเป็นต้องแว่บงานไปครับ ช่วงบ่าย....
เกือบบ่ายสอง ผมไปถึงที่เอมโพเรี่ยม....โหแผนการณ์ที่วาดหวังไว้จะสวีทอี๊อ๋อกับไอ้ลูกเจี๊ยบเกมมีหวังเป็นหมันแน่เลยคืนนี้....ไงโทรหามันก่อนดีกว่า..
"ว่าไงจ๊ะ เมียจ๋า ที่ร๊ากกะว่าจะโทรไปหาอยู่พอดี......มีอะไรเหรอ...ที่ร๊ากทำฝืกทำเนื้อตุ่นล่ะ รีบๆ กลับมากินนะ"
"โหกินลงเหรอวะ เพิ่งหัด"
"แหมๆ แล้วที่กินทุกที.....กินไม่ลงเหรอจ๊ะเมียจ๋า.."
"เออ ..."ทำไงดีนี่ ผมไม่มีเหตุผลดีๆ ที่จะใช้ในการโกหกมันเลยน่ะ เอาวะแค่เนื้อตุ่นกลับไปกินพรุ่งนี้ก็ได้ แค่บอกว่าติดประชุมหรือว่าเจ้านายใช้ไปต่างจังหวัดด่วน...
"อือ เออ ได้จะรีบกลับไปกินฝีมือเด็กน้อยหัดใหม่หว่ะ บายก่อนนะ ทำงานอยู่...ฮ่าฮ่า" ที่ผมหัวเราะน่ะแกล้งกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดในใจ
"บายครับ"
หลังจากคุยโทรศัพท์กับเกมเสร็จผมก็ปิดโทรศัพท์เลย เกิดเดี่ยวมันโทรมาอีก ผมจะเสียงานเอา ผมเดินเข้าไปมองหามิสเตอร์เชนอ้าวนั่งดื่มกาแฟ อยู่นี่เอง...
"มาได้ไงครับ นี่" ผมแสดงการดีใจ...แหม ก็นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของงาน....
"มาได้สองวันแล้ว จะกลับพรุ่งนี้แล้ว"
"แล้วทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ ไม่รักผมแล้วเหรอ" ผมทำท่าอ้อนๆ ..
"มากับครอบครัวครับไม่สะดวก นี่ผมต้องพักบ้านพักเลยเบื่อจะตาย..."
"ครับ อย่าเบื่อเลย ไปดูหนังกันนะ " ผมออดอ้อนเอาใจครับ...
"นี่ของขวัญของผม...สุขสันต์วันเกิดนะ เด็กน้อยของผม" แกยื่นซองกระดาษแบงค์กสิกรไทยให้ผมครับ ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ ว่าข้างในเป็นเช็คของขวัญ...
"ขอบคุณครับ" ผมหอมแก้มไปหนึ่งที..
หลังจากที่ดูหนัง กับแกแล้ว เราก็ไปทานข้าวกัน ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ต่อด้วย บาร์เกย์ที่สีลม.....(ขอไม่เล่ารายละเอียดนะครับ ถ้าเล่าคาดว่ามี ทูบี คอนทินิว 3 ตอนแน่เลย) เกือบหกโมงเช้าหลังจากเรานั่งกินโจ๊กเสร็จ ผมก็ไปส่งแกที่บ้านพัก ความจริงบ้านนี้ไม่ใช่บ้านแกนะ เป็นบ้านญาติๆ ของแก ผมก็ลำดับญาติแกไม่ถูกน่ะ....แต่ปกติถ้าแกมาแกจะไม่มาพักที่นี่ด้วยเหตุผลอะไรผมไม่ทราบ..
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับคอนโดที่ราชเทวีผมก็เปิดโทรศัพท์...โห sms มาตรึมเลย...มาจนผมเปิดอ่านแทบไม่ทันเกือบๆ 100
"ปิดโทรศัพท์ทำไมผมรอกินข้าวอยู่"
"จะทุ่มแล้วนะ เป็นอะไรเหรอเปล่า"
"รีบๆ กลับนะพี่ เนื้อตุ่นวันนี้อร่อยนะ"
"ผมซื้อไวน์มาด้วยนะพี่เอก เอาไว้กินกับเนื้อตุ่น" ฯลฯ ผมคลิ๊กอ่านเรื่อยๆ จนมาถึง sms นี้ ส่งตอน 00.00 น.
"สุขสันต์วันเกิดนะพี่..."
"พี่คงฉลองกับใครคนอื่นแล้ว แต่คนคนนั้นคงไม่ใช่ผม"
"โชคดีครับพี่" นี่เป็น sms สุดท้ายแล้วครับที่ส่งมาหาผม.... ผมเริ่มสังหรณ์ใจ...ใจไม่ดีแล้ว....พอลงแท๊กซี่.......ผมรีบขึ้นห้องเลย..... พอออกจากลิฟท์ผมรีบอ้าววิ่งไปที่ห้องเปิดประตู ผ่านห้องรับแขก... ผมเปิดประตูห้องนอน ก็ไม่มีแม้แต่เงามันเลย ทั้งสองห้อง.....ผมไปที่ที่หลังห้อง เป็นห้องครัว ห้องนี้มีโต๊ะทานข้าว....ผมเห็นโต๊ะทานข้าวแล้ว ผมแทบเข่าอ่อน...
บนโต๊ะมีเค้ก จุดเทียนแล้วด้วย มีดอกไม้ มีหม้อเนื้อตุ่น และก็กับข้าวอีกสองสามอย่าง ระหว่างเก้าอี้สองตัวบนโต๊ะมีแก้ว ไวน์อยู่ครับ มีไวน์เต็มแก้ว อยู่แก้วหนึ่ง แต่อีกแก้วฝั่งตรงข้าม เหมือนจะกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว...ขวดไวน์ยังแช่อยู่ในลังไม้อยู่เลย...ตอนนี้น้ำแข็งในลังไม้ละลายจนเป็นน้ำหมดแล้ว...
ผมเข่าอ่อนเลย หมดแรง นั่งไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง...เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่ง....
พี่เอกครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ ผมรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดพี่ตั้งนานแล้ว เพียงแต่ผมอยากเซอร์ไพส์พี่ในวันนี้เท่านั้นเอง...ผมรอพี่ตั้งแต่เย็นเลยครับ ทำกับข้าว...ไปซื้อไวน์กะจะมาฉลองกับพี่ แต่............ (มันเว้นไปครับ)... คืนนี้พี่คงจะมีคนพิเศษอยู่ฉลองกันสองต่อสองแล้ว.... คนๆ นั้นย่อมไม่ใช่ผมแน่นอน เพราะผมรอพี่อยู่ตรงนี้...รออย่างเดียวดาย
จาก เกม เด็กน้อยผู้โดดเดี่ยว
ปล.ที่รักจุดเทียนไว้แล้วนะ รอเมียจ๋ามาตัดเค๊ก.........cheers เมียจ๋า แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ......เศร้า.....
กระดาษโน๊ตแผ่นนั้นร่วงจากมือผมไป...น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวแล้ว มันไหลออกมาเพราะมันเป็นความผิดของผม ผมทำทั้งๆ ที่ผมรู้ว่ามันผิด ทั้งๆที่ผมบอกมันแล้วว่าผมจะไม่ทำ.....
-
ตอนนี้เศร้าจังคับ ขอบคุณคับ
-
ช่างเป็นบรรยากาศที่ชื่นมื่น สุดแสนจะบรรยาย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ทำไมพี่เอกชอบเล่นตลกกับความรักน๊า
เฮ้อ :เฮ้อ:
บอกเกมว่า ห้ามโกหก แต่ตัวเองทำเองเฉยเลย :เฮ้อ: คนเราก็งี้แหละ ความผิดของตัวเอกมักไม่ค่อยรู้เสมอ
-
เหมือนจะเศร้า....
-
เศร้าอ่ะ สงสารเกม เฮ้อ :m15: อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วคู่นี้จะจบยังไง :m28: ใครรู้ช่วยบอกใบ้ให้ที :m23: แต่ก็เชียร์นะให้อยู่ด้วยกัน รักกันตลอดไป (จะเป็นไปได้มั๊ยนี่) :m21:
-
เอ่อไม่รู้จะเศร้าหรอสมนําหน้าดีอ่ะ-*- :m18:
-
:เฮ้อ: เรื่องมันเศร้าจิง ๆ :m8: :m8: :m8:
ปล. สงสัยจังข้าราชการมีลาพักร้อนได้ด้วยเหรอ :m28:
-
เศร้าจัง :m15:
-
อ่าว แล้วไปไหนซะละนี่ ยังไม่ได้คุยกันให้ดีเลย
อย่าหนีหายไปแบบนี้มันไม่ดีนา คิดแล้วหงุดหงิดเลย
-
:o
อ้าวววววววววววววววววววววววววววววววววว
แล้วเกมไปไหนล่ะ :m28:
อย่าเป็นไรไปนะ
:o12: :o12:
-
ยิ่งให้รอ นานเท่าไหร่ ความคิด มานก้อจายิ่ง เตลิดเปิดเปิงมากขึ้นเท่านั้นนะครับ :เฮ้อ:
ชีวิตคู่ มากก้อต้อง ปรับเข้าหากัน รอมชอมกัน :m17:
ถ้าหากให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเปลี่ยน เพียงฝ่ายเดียว มานกะไม่ไหวนาครับ
จิง ๆ ผมว่าน่าจาปรับความเข้าใจกันมากกว่านะ มีอะไรกะพูดกันไปตรง ๆ เรย ยิ่งไว้นาน รอยร้าว มานกะจะยิ่งกว้างง :m21:
-
เสือไบ:the series (ตอน 90)
ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเอง น้ำตาของผมมันไหลออกมาแล้ว ออกมามากมาย แล้วมันไปไหนนี่ คนที่ผมรักเค้าไปอยู่ไหนแล้ว....ผมจะไปตามที่ไหนดี...
ผมเริ่มรวบรวมสติ เออ ลองโทรหามันก่อนล่ะกัน....ผมโทรไปแล้ว
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง"
ผมแทบหมดแรง ยังไงผมก็ต้องพยายามโทร พยายามติดต่อมัน พยายามรู้ให้ได้ว่ามันอยู่ที่ไหน...
ผมกดจนมือแทบหงิกเลยครับ ฝาก sms สาระพัดครั้ง...
"เกม กรูขอโทษ" ตอนนั้นสมองมันคิดอะไรไม่ออก แล้ว....จำไม่ได้ว่าส่งไปกี่ครั้ง....
ผมเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ตอนนี้ต้องทำร่างกายให้สดชื่นไว้ แต่ภายในใจผมคิดสาระพัด ตอนนี้มันอยู่ไหน มันทำอะไร ผมภาวนาขอให้มันอย่าคิดเรื่องบ้าๆ ก็แล้วกัน.......
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วใส่เสื้อผ้า..ผมพยายามโทรเข้าไปหามันอีก...แต่ก็เหมือนเดิม หมาเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง.....
ตอนนี้ผมนั่งกุมขมับ...ผมเสียใจจริงๆ...ผมคิดว่าถ้ามันทำอะไรบ้าๆ ลงไป ผมก็จะทำอย่างมันเหมือนกัน ผมกลัวใจมันจริงๆ ตอนนี้...
หรือว่าไอ้เกมมันจะไปหาเพื่อน.....ความคิดนี้แว่บเข้ามาในหัว เพื่อนมันที่สนิทก็น่าจะมีไอ้แฟรงค์กับไอ้ไบร์ท....แต่ผมไม่มีเบอร์มัน (ปกติกินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ นะ แต่ที่กินกันก็เพราะไอ้เกมมันชวนมาด้วย หรือไม่งั้นมันก็มากินที่คอนโด ผมไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่เลยไม่ได้เมมเบอร์มันไว้)....
แต่เอ๊ะ ผมรู้จักคอนโดที่มันอยู่นี่ แถวแฮปปี้แลนด์ ไม่น่าจะหายากนะ.......ผมโทรถามเบอร์ที่ 1113 ครับ...ไม่นานผมก็ได้เบอร์ครับ.....ผมโทรไปเบอร์นั้นทันที.....
"ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าพอจะทราบเบอร์ห้องของคุณนร...........เหรอเปล่าครับ" ผมถามประชาสัมพันธ์...ความจริงมันให้กดเบอร์ห้อง...แต่ผมไม่รุ้.....
"ไม่ทราบเบอร์ห้องเหรอคะ"
"พอดีผมเป็นญาติเค้าจากต่างจังหวัดครับ....เค้าให้เบอร์นี้มาแต่ไม่ได้ให้เบอร์ห้อง.."
"งั้นรอสักครู่นะคะ" ไม่สักครู่เลยครับ เกือบๆ 5 นาที...ไม่สงสารคนร้อนใจละร้อนรนบ้างเลย....
"คุณนร....... ศศิ...... ห้อง ......... ใช่เปล่าคะ...."
"ชื่อใช่ครับ แต่ห้องผมไม่รู้"
"ค่ะ งั้น เดี่ยวเราโอนสายไปเลยนะคะ" ตื๊ดๆ....
"ฮัลโหล" เสียงไอ้แฟรงค์ ผมจำได้.......
"แฟรงค์เหรอวะกรูเอกนะ ไอ้เกมไปหามรึงเหรอเปล่า"
"มันเมาแอ๋อยู่นี่ล่ะพี่ เมาเหมือนหมา เลย มันไปเสียใจอะไรมาเหรอพี่ เมื่อคืนมันล่อเหล้าเพียวๆ เลย"
"กรูไม่รู้ เห็นมันหายไป ....แล้วนี่กินเหล้ากันอยู่เหรอเปล่า"
"ไม่ได้กินแล้ว ไม่มีคนกิน ไอ้เกม ไอ้ไบร์ท นอนไปแล้ว"
"มรึงอยากกินเปล่าวะ กรูเลี้ยง เดี่ยวกรูจะเข้าไปหานะ"
"ได้เลยพี่... แต่เหล้าพี่ไม่ต้องซื้อมานะ ไอ้เกมมันซื้อมาแล้ว กินไม่หมดเหลืออีกตั้งขวด"
"โอเคกรูไปเลยนะ"
ไม่ถึงชั่วโมง ผมก็ไปถึงคอนโดมัน แถวแฮบปี้แลนด์....คอนโดมันหรูเหมือนกันนะนี่ พอๆ กับ แมนชั่น ลาดพร้าว 140 ที่ไอ้เกมเคยอยู่เลย...ผมเคาะประตู.... ไอ้แฟรงค์มาเปิดประตู..
"เข้ามาครับ" มันเชิญผมเข้ามา.. โห ตอนนี้ ไอ้ไบร์ท นั่งดวดเหล้ารอแล้ว...ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบเกมของผมเมาครับ สภาพที่ดูแล้ว ดูออกเลย เมามากๆ คนที่ไหนมันจะมานอนใส่กางเกงในนอนบ้านเพื่อนล่ะ.......
"มันมาเมานานแล้วเหรอ"
"ตอนตีสองพี่ ล่อเหล้ามาเลยเพียวๆ มันมีปัญหาอะไรเหรอเปล่าครับพี่" ไอ้แฟรงค์ถาม
"ไม่ รู้หว่ะ เมื่อวานมันหายไป" โกหกอีกแล้วผม....ความจริงมันเป็นผม...
"ชนหว่ะ" ผมยกทีหมดเลย ทำไมน่ะเหรอ ตอนนี้ผมดื่มเหล้าอยู่กับความผิด ความผิดที่เป็นตัวตนด้วย ตัวตนที่นอนใส่กางเกงในตัวเดียวอยู่ข้างหน้าผมนี่....
ดื่มไปได้ประมาณ 10 นาที .....
"คนใจร้าย ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว" เสียงออกจากปากไอ้เกม แต่มันหลับ คงละเมอ..
"ใจร้าย" แล้วมันก็เงียบไป....
"โหใครวะทำใจร้ายกับไอ้เกม ถ้ารู้แมร่งจะตบบ้องหูให้"
"แฟนมันมั๊ง"
"พักนี้ผมไม่เห็นมันจีบใครนะพี่ เลิกงานจะชวนมันไปไหนมันก็บอกว่า เพลียขอตัวกลับบ้านทุกที" เฮ้อ.....ผมทำอะไรกับมันไปนี่ ยิ่งคิดยิ่งแย่....
"ชนหว่ะ" ผมกะดกหมดแก้ว ตอนนนี้เหล้าหมดไปแล้ว...ผมไม่มีความรู้สึกเมา.. ความรู้สึกแย่ ความรู้สึกผิดมันมาหลอกหลอนผมมากกว่า...
"กินต่ออีกขวดนะไบร์ท อ้าวนี่เงิน ลงไปซื้อหน่อย" ผมเอาเงินให้มัน...มันคงคิดในใจล่ะ ว่าพี่น้องคู่นี้เป็นอะไรกันนี่ เมากันทั้งคู่....
ผมนั่งกินต่อ กินไปเรื่อยๆ กินไปมองไอ้ลูเจี๊ยบเกมของผมไป....จนผม.....วูบ.........
ผมอยู่ไหนนี่..... นี่มันเตียงผมนี่.....อ้าวไอ้ลูเจี๊ยบผมนอนอยู่ข้างๆ ผมขยับตัว เมื่อยมากๆ โหปวดหัวตุ๊บๆ เลย นี่กี่โมงแล้วนี่.....บ่ายสอง.......ผมมองสภาพตัวเองโหเรียบร้อยมากเลย ชุดนอน อาจ๊ากคาดว่าผมคงไม่ใช่ใส่เองแน่ๆ เลย.....
"ตื่นแล้วเหรอพี่"
"กรูมาอยู่นี่ได้ไงวะ" ผมถามอย่างงง ๆ ....
"ผมจับใส่กระโปรงรถแท๊กซี่มาพี่ เมาหมดสภาพเลยนะพี่ หลับไปวันเต็มๆ.." จริงด้วยนี่วันอะไรแล้วนี่.....
"พี่เมามากเลยครับ ผมกับพวกไอ้ไบร์ทไอ้แฟงค์เลย หามกลับ.."
"ขอบใจนะ หามกับมา " ผมนิ่งอึ้งไปแป๊บ.. ตาผมจ้องตามัน......
"เกม กรูขอโทษน่ะเรื่องเมื่อวานซืน......กรู......." ผมจะพูดต่อ แต่ไอ้เกมมันเอามือปิดปากผมไว้....
"ไม่ต้องหรอกพี่.....ผมไม่อยากรู้สาเหตุและเหตุผล....แต่ผมขออย่างเดียว ให้พี่แคร์ความรู้สึกผมบ้างนะ"
"กรูสัญญาว่าต่อไปกรูจะไม่ทำแบบนี้อีก....กรูจะแคร์มรึงเท่ากับหรือมากกว่าที่มรึงแคร์กรู"มันเริ่มมีรอยยิ้มแล้ว
"สัญญานะ" มันยื่นมือมาให้ผม....ผมจับมือมัน...
"สัญญาลูกผู้ชาย..." ผมรับคำมั่น....
"อะไรนะ ....ฮ่าฮ่า ยังเป็นอยู่เหรอจ๊ะเมียจ๋า....โดนที่ร๊ากแทงจนพรุนไปแล้วนี่"
"พอล่ะกัน กรูอาบน้ำก่อน ไปหาอะไรกินกันนอกบ้านดีกว่า....." แม้จะปวดหัวแต่ผมก็ต้องทน อยากเลี้ยงอยากคุยกับมันอยากจะชดใช้สิ่งที่ผมทำกับมันวันนั้น..........ถึงจะรู้ว่ามันไม่อาจชดเชยสิ่งที่ผมทำกับมันได้ก็เถอะแต่อย่างน้อยขอให้ผมได้ทำบ้าง......ผมอาบน้ำออกมาเสร็จมันเตรียมตัวอาบน้ำเหมือนกัน...
"เมียจ๋า ที่ร๊ากเก็บเช็คไว้บนหัวเตียงนะ วางไว้โต๊ะกินข้าวเดี่ยวมันปลิวตกข้างล่างเสียดายแย่เงินตั้งสองหมื่น..."
"ขอบใจนะ"
ตอนนี้ผมไม่สนเท่าไหร่ ความสุขของผมก็คือคนที่ผมคุยด้วยนี่แหละ....มีเงินแต่ไม่มีความสุขจะมีไปทำไม....ก็เพราะเงินนี่ไม่ใช่เหรอ.... ที่ทำให้คนที่ผมรักเสียใจ.....
(แหะๆ ใครเดาว่าเรื่องของ no.3 จะจบ...เดาผิดนะครับ....ผมยังมีเรื่องของมันอีกเยอะ....คาดว่าจะยืดตอนออกเหมือนละครหลังข่าวที่เรทติ้งดีๆ....ฮ่าฮ่า ไม่หรอกครับ 27 – 30 ตอน นับกันเอาเองนะครับ)
-
ตอนนี้ก็ดีกันเเล้วเเต่ตอนหน้าคงมีเรื่องไรอีกเยอะซินะเหอๆคิดเเล้วเหนื่อยใจเเทน :m19:
-
ยังดีที่กลับมาอยู่ด้วยกันได้
รอตอนต่อไปนะครับ พี่เอก
-
............นี่แหละชีวิตคู่............เข้าใจกับมันก็พอ......... :undecided: :undecided:
-
เป็นคู่แท้ที่หาได้ยากนัก ชีวิตนี้
o7 o7 o7 o7 o7 o7
-
ไม่ทราบว่า ป้า รีบน บ่นอะไรคะนั้น ท่าทางรวดร้าวรานใจจัง อิอิ :m14:
-
เข้าใจกันแล้วก็ไดไป รอลุ้นต่อ :m11:
-
เข้าใจกันแล้ว คนอ่านก็โล่งอก :m23: อยากให้รักกันนานๆ :m26:
-
ท่าทางรักนี้จะไปได้ไกลแฮะ :m13: :m13:
-
:give2: :give2: ถ้าเข้าใจกัลมันก็ :m11: :m11:
โล่งอก เหอๆๆ
-
เสือไบ:the series (ตอน 91)
ปลายสิ้นเดือนพฤษภาคมแล้ว สามอาทิตย์..หลังจากเหตุการณ์วันนั้น....ผมกับมันมีเวลาคุยกันมากขึ้น....มีเวลาสวีทจ๊ะจ๋า หวานกันมากขึ้น....ตอนนี้ผมต้องรีบตักตวง ...อย่าลืมนะ ผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เวลาที่มีความสุข...มันจะผ่านไปเร็ว แล้วมันจะอยู่กับเราแค่เวลาสั้นๆ........
วันนี้ผมเพิ่งกลับมาจากดูงานต่างจังหวัด....จังหวัดสิงห์บุรี..นั่งรถตู้กลับมา หน้าไอ้ลูกเจี๊ยบ มันแว่บเข้ามา อาแน่...โทรหามันซะหน่อย.....
"ถึงไหนแล้วจ๊ะเมียจ๋า" แหมเชียวนะมรึง.....เมื่อเช้าผมตื่นสาย มันเลยขี่มอเตอร๋ไซด์มาส่งผมที่ที่ทำงาน เพราะรถตู้มันจะออกแล้ว.....
"ที่ๆ เราเคย เจอกัน" ผมเล่นมุขกับมัน แหมพักนี้ ผมรู้สึกว่า มุขเราจะทันกันน่ะ....
"จังหวัดไหนล่ะเมียจ๋า แต่เท่าๆ ที่รู้ๆ ที่ร๊ากไม่เคยไปแถวนั้นกับเมียจ๋าเลยนะ"
"อยุธยา"
"ไม่เค้ย ไม่เคย เมียจ๋าน่ะมั่ว..."
"ไรวะ มรึงจำไม่ได้แล้วเหรอ เมื่อชาติที่แล้วมรึงเคยสัญญาว่าเราจะไม่พรากจากกันทุกชาติไป...... ที่นี่ไง "
"โห เล่นมุขแบบนี้เลยเหรอเพ่" สะใจขาโจ๋เว๊ย......
"แค่นี้แหละ เตรียมตัวไปทำงานได้แล้ว เงินอยู่บนตู้เย็น.....วันนี้ไม่ต้องท่องกฎ....."
"จ๋า จ้า บายนะ".....
รถตู้ผ่านแล่นเข้ามาถึงรังสิตแล้ว ผมเห็นป้ายโฆษณาตัวหนึ่ง น่าสนใจดี แล้วผมก็คิดถึงไอ้ลูกเจี๊ยบผมอีกครั้ง ...เออจริงดิ ลองบอกเรื่องนี้มันดู.....มันก็อยู่ว่างๆ ด้วย อีกอย่างผมว่ามันน่าจะเป็นประโยชน์กับตัวมันน่ะ....แต่ผมต้องหาวิธีพูดวิธีจูงใจ....ก็อย่างว่าแหละมันเป็นเด็ก....ที่ไม่ค่อยคิดอะไร.....และอีกอย่างผมรู้สึกว่าอดีตที่มันผ่านมามันเหมือนไม่มีคนให้คำปรึกษา ไม่มีคนที่แนะนำน่ะ......
เกือบหกโมงผมกลับมาถึงคอนโดแล้ว....เปิดประตูเข้าห้องมา สะอาด เอี่ยมอ่อง ฝีมือใครนะเหรอก็มันแหละ...ไม่ว่าจะการซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูห้อง....เฮ้อ....ผมไม่อยากเสียมันไปเลย ถ้าถึงเวลานั้นผมจะทนได้เหรอเปล่านี่....ที่ผมคิดแบบนั้นเพราะผมรู้ ชีวิตรักระหว่างเกย์...มันไม่ยั่งยืนจีรังหรอก และอีกอย่าง ผมกับมันก็ไม่ใช่เกย์ที่ไม่คิดที่จะชอบผู้หญิง วันหนึ่งเมื่อถึงจุดนั้น ผมกับมัน ก็อาจจะมีความคิดที่อยากจะมีครอบครัว มีความคิดที่อยากจะดำรงเผ่าพันธ์สืบต่อไป.....ใดๆ ในโลกล้วอนิจจัง.......มีเกิดก็ต้องมีดับ มีเจอก็ต้องมีจาก .....เฮ้อ...
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ.....อ้าวที่โต๊ะอาหาร มีจานอยู่ มีถ้วยปิดไว้ชั้นบน......อาแน่มีโน๊ตบอกด้วย.....ลาดหน้าทะเล ของโปรดพี่ ผมทำตอนบ่ายสาม ถ้าพี่จะกินเอาใสเวปก่อนนะครับ จะได้ร้อนๆ.....
เฮ้อ......ทำไมมันดีกับผมแบบนี้นะ.....
สามทุ่มแล้ว ไอ้ลูกเจี๊ยบโทรมาแล้ว.....
"ว่าไง จะกลับแล้วใช่เปล่า..."
"ครับ เมียจ๋า ที่ร๊ากขอไป วันเกิดเพื่อนหน่อยนะ เพื่อนที่ทำงานด้วยกัน"
"ที่ไหนล่ะ"
"อาร์ซีเอ"
"ได้ดิ แต่เอามอเตอร์ไซด์มาเก็บก่อนแล้วค่อยนั่งแท๊กซี่ไป"
"ได้ๆ เลย" 20 นาทีครับ มันมาถึง.....
"อ้าวไม่ออกไปเลยล่ะ"
"มาเปลี่ยนชุดก่อน ไปชุดนี้เดี่ยวไม่มีหญิงมอง"
"แหม มรึง หามาให้ได้สักคนนะ กรูจะได้มีทายาทอสูรสืบต่อจากกรู กรูเบื่อมรึงเต็มทนแล้ว" ฮ่าฮ่า เล่นมุขกับมันหน่อย
"อย่าท้านะ ...ฮ่าฮ่า แล้วจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง..."
"เออ ไปได้แล้ว ก่อนกลับโทรมาบอกด้วยล่ะ" ผมไม่อยากกำหนดเวลาครับ เดี่ยวมันจะหาว่าผมขีดกรอบชีวิตมันมากไป..
"ครับแม่... นี่เงิน ที่ร๊ากได้นวดเดียว แต่ลูกค้าทริปมาพันห้า." ผมรับเงินจากมันมา แล้วส่งคืนให้มันห้าร้อย....
"มรึงเก็บไว้เถิด เผื่อวันนี้ต้องใช้เงิน......แต่อย่าเอาเล่นยานะโว๊ย" ก็ไปงานวันเกิดนี่ครับ มันก็ต้องมีบ้างแหละ
"ขอบคุณครับ เมียจ๋า" แล้วมันก็ออกไป..ผมก็เลยอดจะคุยธุระกับมันเลย.....ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้....
คืนนั้นมันกลับมาเกือบตีสาม ผมรู้แต่ผมไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้คุย ไม่ได้เข้าไปซัก นอนอย่างเดียว มันอาบน้ำเสร็จมันก็มานอนข้างๆ กอดผม......
จนเช้าของอีกวัน ผมตื่นก่อนมัน ตื่นมาดูดรากอนบอล (ติดอยู่ เหมือนเด็กเลยน่ะ) ผมดูไปได้ซักแป๊บ มันก็ตื่นขึ้นมามานั่งดูข้างๆ ผมตอนนี้กำลังมันส์ครับ โกเทน กับทรังส์ สู้กับจอมมารบูแล้ว โกฮังไปฝึกอยู่ที่ดาวของเทพองค์หนึ่ง...
"รีบตื่นทำไมล่ะ เมื่อคืนกลับดึกดิ"
"ตื่นมาดูดรากอนบอลเหมือนพี่แหละ" ผมนั่งดูสักแป๊บ ช่วงโฆษณา.....
"เมื่อคืน...เป็นไงบ้าง"
"ก็ดีพี่สาวตรึม แต่ดื่มไม่เยอะ เจ้าภาพเคี่ยว"
"แหม ไปกินของเค้ายังจะมาว่าอีก......"
"ไหนก็เลี้ยง น่าจะให้ดีหน่อย......งกจริงๆ กินกันสิบกว่าคน เหล้าสองขวด"
"ไปว่าเค้า....การ์ตูนมาแล้ว..."ผมกับมันนั่งดูต่อจนจบ.....
"นอนต่อเหรอเปล่า....."
"ไม่ล่ะหิว ทำอะไรกินกันดีกว่า...."
"งั้นเดี่ยวกรูหุงข้าว มรึงทอดปลาล่ะกันเมื่อวานกรูซื้อมาจากสิงห์บุรี"
"งั้นเดียวขอ ที่ร๊ากอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ.." มันหายเข้าห้องน้ำประมาณ 20 นาที....ผมหุงข้าวรอมันแล้ว....มันเตรียมตัวทอดปลา.....แหมฝีมือมันดีจริงๆแฮะเหลืองหอม....
"ทำไมทำเยอะล่ะ" ผมเห็นมันทอดปลาช่อนสองตัว....
"เดี่ยวจะเอาไว้ยำด้วยล่ะพี่ กินเล่นก็ได้"
"อือ เกม กรูมีเรื่องจะคุยกับมรึงล่ะ"
"เรื่องดี.....เรื่องร้ายล่ะ"
"ไม่รู้ มันอยู่ที่มรึงจะคิดน่ะ....." มันพยักหน้า มือมันตอนนนี้ก็ยังง่วนกับการหั่น หอม พริก...
"กรูอยากให้มรึงเรียนต่อน่ะ" ผมเห็นประกาศรับสมัครนักศึกษา ตอนนั่งรถตู้.....ป้ายนั้นน่าจะเป็นมหาวิทยาลัยกรุงเทพนะ....มันนิ่งเงียบไป....
"กรูไม่ได้บังคับ นะ แค่อยากให้มรึงเรียน มรึงคิดดู มรึงจะทำงานแบบนี้ไปได้ถึงไหน หน้าตา รูปร่างคนเรามันเวลาหมดอายุ แล้วถ้าถึงตอนนั้นน่ะ มรึงจะไปทำอะไร แค่รับจ้างวันๆ มันจะได้สักเท่าไหร่ ความรู้แค่ม.6 จะทำงานดีๆ ได้เหรอ..." ไอ้เกมมันจบ ม.6 มา...
"มันก็จริงของพี่...งั้นผมตกลงเรียน."
"เอ๊ย อย่าเพิ่ง มรึงอย่าเพิ่งพูดคำนี้......มรึงต้องคิดให้ดี กรูไม่อยากให้เป็นแบบนี้ พูดแล้วมันต้องทำได้ กรูไม่อยากให้มรึงทำเพื่อกรู กรูบอกให้เรียน มรึงก็เรียน เรียนตามคำบอกคำขอของกรู กรูอยากให้มรึงคิดด้วยตัวของมรึงเอง เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ใช้เวลาแค่วันสองวันนะ มันใช้เวลามากกว่า 4 ปี หรือมากกว่านั้น......"
"ครับ พี่" มันนิ่งเงียบเหมือนใช้ความคิด...
"กรูอยากให้มรึงทำแล้วประสพความสำเร็จ ไม่ใช่ทำแล้ว ล้มเหลว ถ้าเรียนแล้ว มรึงต้องตั้งใจเรียน ต้องตั้งใจสอบ ไม่ใช่ไปลงทะเบียนแล้ว ก็ปล่อยๆ ไป ถึงเวลาก็ไปสอบแบบนี้มันไม่ได้ช่วยอะไร...และกรูก็ไม่อยากให้มรึงทำด้วย มันไม่มีประโยชน์อะไร" ไม่รู้ตอนนั้นวิญญานอะไรเข้าสิงน่ะ เรื่องเรียนผมก็ยังมีปัญหาเลย แต่ผมก็อยากให้มันเรียนจบจริงๆ ตอนนี้ ต้องใช้ลูกบ้าฉุดให้มันคิดให้ได้....
"มรึงไม่ต้องให้คำตอบกรูวันนี้หรอก มรึงเก็บไปคิด คิดดีๆ คิดนานๆ มรึงไม่ต้องทำเพื่อกรู แต่กรูอยากให้มรึงทำเพื่อตัวมรึงเอง..... ถ้ามรึงคิดว่ามรึงจะทำมรึงต้องทำให้จริง ต้องทำให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นสิ่งที่มรึงทำ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เสียเวลา เสียเงิน เสียความตั้งใจไปเปล่าๆ"
"กรูให้เวลา มรึงคิด จนถึงวันอาทิตย์.....แล้วไงกรูจะรอคำตอบนะ คิดดีๆ คิดให้ลึก...ถ้าจะทำต้องทำให้ดีที่สุด"
"จ้า เมียจ๋า"
"แล้วถ้าผมเรียน พี่จะให้ผมเรียนที่ไหนล่ะ"
"แล้วแต่มรึง แต่ตอนนี้คงมีที่เดียวแหละ เค้าจะเปิดเทอมกันแล้ว...."
"ที่ไหนล่ะพี่"
"ราม"
"โห พี่ต้องไปขับรถสองแถวเหรอเปล่า ขับรถสองแถวส่งแอ๋วเรียนราม"
"ไอ้เวน มรึงชื่อแอ๋วเหรอ กรูยิ่งซีเรียสๆ อยู่...."
"เรียนที่นี่จะจบมั๊ยล่ะนี่"
"เรียนที่ไหนมันก็จบกันทั้งนั้นแหละ มันอยู่ที่คนเรียน ไม่ได้อยู่กับสถาบัน....ทุกสถาบันเค้าก็สอนให้เรียนจบกันทั้งนั้นแหละ"
ผมกับมันนั่งกินข้าวกัน อร่อยดีเหมือนกันแฮะ......จนอิ่มผมขอตัวกลับบ้านเอาของฝากไปฝากลุงที่พระราม 4
"วันนี้กรูขอตัวกลับพระราม 4 นะ เอาของฝากไปให้ลุง อย่าลืมเรื่องที่ให้คิดน่ะ คิดให้ดี ว่ามรึงจะทำได้เหรอเปล่า"
ผมออกมาแล้วคับ ผมไม่ได้คาดหวังอะไรนะ มันจะเรียนไม่เรียน ก็อยู่ที่ตัวมัน โตๆ กันแล้ว มีความคิดแล้ว...ผมมีหน้าที่เพียงแนะนำสิ่งที่ดีๆ ให้กับมัน ส่วนมันจะเอาไม่เอามันอีกเรื่องหนึ่ง ของแบบนี้บังคับไปก็ไม่ได้อะไร...เสียเวลาเปล่าๆ........
วันอาทิตย์ผมมาถึงประมาณ 8 โมงเช้า มันใกล้นะครับ ถ้านั่งรถไฟฟ้า ผมซื้อโจ๊กมาสองถุง...เพราะอะไรน่ะเหรอ...เมื่อคืนมันโดนแจ๊คพ็อค(เดี่ยวก็รู้นะครับ ว่ามันคืออะไร) ครับ....
ผมนั่งดูดรากอนบอล อยู่ครับ มันตื่นแล้ว แหมรู้เวลาดีจริงๆ ผมกับมันเหมือนกันเลย เสาร์อาทิตย์ ถ้าเมาๆ ไงก็ต้องตื่นมาดูดรากอนบอล.....
"อ้าว รีบตื่นทำไมล่ะ เมื่อคืนโดนแจ๊คพ็อตนี่" เมื่อคืนมันได้นวดห้านวดครับ มันโทรมาเล่าให้ผมฟังใหญ่เลย นานๆ ได้แบบนี้สักที เท่าที่มันไปทำงานอย่างมากก็แค่ 3 นวดต่อคืน....
"ดูโกฮังก่อน เดี่ยวค่อยนอนก็ได้ วันนี้ผมไม่ทำงาน ขอหยุด ถ้าทำมีหวังได้คางเหลือง..."
"ฮ่าฮ่า สุดยอดเลยนะมรึง กรูซื้อโจ๊กมาน่ะ กรูยังไม่ได้กิน เดี่ยวกรูไปเวปให้"สงสารมันเหมือนกัน..ผมเดินไปเวปใส่ไมโครเวฟ....ทีละชาม แล้วมานั่งดู่ต่อ
"เกิดอะไรขึ้นนี่ ทำไมวันนี้มาแปลก....ทุกทีแค่จะหยิบจานยังใช้ผมเลย..."
"โหจำนะมรึงวันนั้นที่กรูใช้เพราะมรึงอยู่ใกล้จาน แล้วอีกอย่างเมื่อคืนมรึงก็ทำงานหนักด้วย กรูไม่อยากเห็นที่ร๊ากกรูโทรม...."
หลังจากดรากอนบอลจบผมกับมันก็มานั่งกินโจ๊กร้อนๆ......ผมลองแกล้งไม่ถามคำตอบมันดูซิมันจะเริ่มก่อนเปล่า...
"เมียจ๋า.....ที่ร๊ากตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนต่อน่ะต้องทำไงบ้างน่ะ"
"นอนรอมั๊ง อ่าฮ่า ดีแล้วที่มรึงคิดได้ แต่ไม่ใช่แค่คิดนะ อย่างที่กรูบอกแหละมันไม่มีประโยชน์อะไรที่มรึงเรียนไปแล้วมรึงเรียนไม่จบ ที่นี่ก็รู้อยู่มันสังเวียนของคนขยัน"
"คร๊าบ แล้วผมต้องทำไงบ้างล่ะ...." ผมก็ไม่รู้หรอกคับ เพราะไม่เคยไปสมัครที่นี่....
"ก็ต้องไปซื้อใบสมัครไง แต่สิ่งที่มรึงต้องเตรียมก็คือรูปถ่ายนิ้วหรือสองนิ้วใบร.บ." มั่วๆ ไปแหละ เพราะผมคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้....
"ใบรอบอ ผมมี แต่รูปถ่ายมันไม่มี.....งั้นเดี่ยวนี้เย็นที่เมียจ๋าไปส่งที่ร๊ากตัดผมแต่งหล่อก่อนถ่ายรูปนะจ๊ะ"
"เออ" เย็นนี้ผมก็พาไปตัดผมแต่งหล่อก่อนไปถ่ายรูปดีเหมือนกันนานๆ จะได้ไปเที่ยวนอกบ้านกันบ้าง.....
เช้าวันจันทร์ ผมไปทำงานก่อน มันไปส่งผมเซ็นต์ชื่อแล้วผมก็ไปกับมันที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง ไปถึงมหาวิทยาลัยเกือบสิบโมง.....พวกผมถามคนแถวนั้นว่าซื้อใบสมัครอะไรที่ไหน......พอรู้ผมก็ไปซื้อ.....ตกลงมันจะเลือกเรียนคณะบริหารฯ.....ผมว่ามันน่าจะง่ายด้วยและอีกอย่างมันก็ชอบด้านๆ นี้.......ซื้อใบสมัครเสร็จก็เอามาอ่าน ผมกับมันไม่มีประสพการณ์เรื่องของที่นี่เลย.....
"ทำไงต่อล่ะพี่เอก" ถ้าอยู่ห้องมันคงเรียกผมเมียจ๋าไปแล้ว....
"ไม่รู้หว่ะ กรอกใบสมัครมั๊ง โหทำไมมันเยอะแบบนี้ล่ะ กรอกตรงไหนบ้างล่ะนี่" ขนาดผมยังงงเลย...เฮ้อบ้านนอกเข้ากรุงจริงๆ ครับตอนนั้นพวกผมไม่รู้จะทำอย่างไง.....
"ขอโทษค่ะ สมัครเรียนเหรอเปล่าคะ"
"ครับ สมัครเรียนครับ แต่ไม่รู้ต้องทำไงบ้างครับ" ผมหันไปคุยกับเค้า คาดว่าจะเป็นรุ่นพี่ของที่นี่แหละประมาณมาให้คำแนะนำในการสมัครและลงทะเบียน...
"เอาหลักฐานมาครบเหรอเปล่านี่...เดี่ยวขอหนูเช็คดูก่อนนะ" อ้าวคงเห็นหน้าผมเค้าก็เลย คิดว่าตัวเองเด็กกว่า...
"ไม่ใช่ของผมครับ ของน้องชายผม"
"อ้าวเหรอขอโทษคะ เดี่ยวขอดูก่อนนะคะ น้องต้องกรอกตรงนี้......ตรงนี้ และตรงนี้" เยอะไปหมดเลย แต่ไอ้เกมมันก็กรอกตามที่เค้าแนะนำนะ...
"หลักฐานขาดแค่ใบรับรองแพทย์นะ เดี่ยวไปขอที่.................ได้เลยนะคะ"
"แล้ววิชาที่จะลงทะเบียนล่ะครับ" เกมมันถาม....
"เลือกตามนี้นะคะ เอาวิชาที่คิดว่าตัวเองจะเรียนได้ แต่พี่ขอแนะนะตัวนี้ ตัวนี้ และตัวนี้ เพราะวิชานี้มันเก็บจีได้ง่าย"
"ครับ" มันก็เลือกตามที่เค้าบอกเลย...ผมก็ไม่ได้ว่าไรนะ เพราะไม่มีความรู้เรื่องแบบนี้จริงๆ
กว่าจะกรอกเสร็จเล่นไปเกือบเที่ยงเลยครับ....
"เดี่ยวน้องไปขอใบรับรองแพทย์นะคะ แล้วเอาไปยื่นได้เลยที่........................"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" ผมกับมันขอบคุณสาวน้อยคนนี้.....
ผมกับเกมไปขอใบรับรองแพทย์และมาสมัคร กว่าจะทำเรื่องเสร็จปาเข้าไปเกือบบ่ายสามโมง เทอมนี้มันเลือกที่จะเก็บจี 24 หน่วย ค่าหน่วยกิตที่นี่ถูกนะครับ 25 บาท (โหของผมตั้ง 1200 บาท ) ค่าใบสมัคร ค่าลงทะเบียน ค่าจิปาถะ หมดไปเกือบๆ สองพัน ถูกดี.....
หลังจากลงทะเบียนเสร็จเราก็กลับ วันนี้ผมกับมันเหนื่อยมากเลย เดินไปนั่นเดินไปนี่ อีกอย่างเราไม่คุ้นกับสถานที่ด้วยไง....เอาน่าครั้งแรกก็แบบนี้แหละ ไม่มีอะไรที่มันโรยด้วยกลีบกุหลาบหรอก....แต่ต้องขอบคุณสาวน้อยคนนั้นนะที่ช่วยแนะนำสิ่งดีๆ ที่เป็นประโยชน์ให้กับผมและเกม ขอบคุณอีกครั้งนะครับ.......
นี่คือก้าวแรกในการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย ผมยังไม่รู้ว่ามันจะเรียนจบเหรอเปล่า ของแบบนี้มันต้องดูกันยาว แค่ความตั้งใจอย่างเดียวมันไม่มีผลหรอก มันต้องขยัน ตั้งใจ และต้องไปเรียนด้วย (ราม 2 ใกล้ๆ ที่ไหนล่ะ).........
ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเกม...กลับถึงบ้านอาบน้ำนอนหมดแรงบนเตียงเลย...ไม่น่าเชื่อมันจะเหนื่อยแบบนี้....แต่ผมมองหน้ามันแล้วผมรู้สึกความเหน็ดเหนื่อยมันหายไปหมด...เฮ้อ...นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันเกิดผมวันนั้น.....วันนี้ผมขอแก้ตัวล่ะกัน..แม้อย่างน้อยมันจะชดเชยกันไม่ได้ ..แต่ขอให้ผมทำอะไรเพื่อมันบ้างก็แล้วกัน........
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=2295
เพราะว่าฉันมันไม่ทันคิด ทำอะไรผิดไปกับเธอหลายอย่าง
และไม่เคยแคร์อะไร
ที่เธอนั้นคอยถามคอยหวง ฉันก็มองว่าเธอห่วงจนก้าวก่าย
บอกให้เธอไปไกลๆ
แต่ตอนนี้ คนที่เอาแต่ผลักไส ปวดหัวใจ
มองอะไรก็เป็นภาพเธอ
จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล แต่ใจทำไมยังรัก
และคิดทุกวันว่าอยากย้อนไปทำอะไรดีๆ ให้เธอ
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ
ขาดเธอ เพิ่งรู้ว่าฉันก็ไม่เหลืออะไร
รู้ว่าสายไปถ้าวันนี้ ฉันจะขออภัยให้เธอหายโกรธ
โปรดกลับคืนมาได้ไหม
ถึงจะช้าแต่ขอบอกไว้ ให้เธอรู้หมดใจอยากจะขอโทษ
กับสิ่งเลวๆ ร้ายๆ
ก็ตอนนี้ คนที่เอาแต่ผลักไส ปวดหัวใจ
มองอะไรก็เป็นภาพเธอ
จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล แต่ใจทำไมยังรัก
และคิดทุกวันว่าอยากย้อนไปทำอะไรดีๆ ให้เธอ
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ
ขาดเธอ เพิ่งรู้ว่าฉันก็ไม่เหลืออะไร
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ
จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล แต่ใจทำไมยังรัก
และคิดทุกวันว่าอยากย้อนไปทำอะไรดีๆ ให้เธอ
จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล แต่ใจทำไมยังรัก
และคิดทุกวันว่าอยากย้อนไปทำอะไรดีๆ ให้เธอ
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ
ขาดเธอ เพิ่งรู้ว่าฉันก็ไม่เหลืออะไร
วันนี้เพิ่งรู้ตัวเมื่อต้องเสียเธอไป
-
ดีแล้ว อยู่ด้วยกันก็ชักจูงกันไปในทางที่ดีขึ้น เนอะ :m4:
-
น่ารักดีครับ :a10: :a10: :a10:
-
ดีแล้วที่มองถึงอนาคตข้างหน้า
ชวนกันไปในทางที่ดีขึ้นก็ดีแล้วครับ ดีใจด้วย
เป็นปลื้ม :m1: หายากนะเนี่ย ชวนกันเรียนแบบนี้
-
ชีวิตมีสองด้าน
อย่างน้อยก็ได้ทำสิ่งดีๆให้คนที่เรารักแล้ว
:m18: :m18: :m18:
-
ดีจังที่เกมตัดสินใจเรียน :m13:
-
ไปเรียนแล้วก็อย่าหลงบ่าว ม.รามซะละ
เดี๋ยวจะเป็นเรื่องเป็นราวอีก อิอิ
-
:m13: :m13: :m13: :m13:
ดีจังเลย...รักกันแล้วพากันไปในทางที่ถูก o13
-
ว้ายย
อยากเป็นแฟนพี่เอกจังเรยยยค่ะ
นู๋ชอบเรียน....
-
พี่เอกนี่คิดดีจังเลยนะ
ผมจะมีโอกาสได้เจอคนมีความคิดดี ๆ อย่างพี่ (อย่างน้อยก็ตอนที่คิดให้เกม) บ้างมั๊ยเนี่ย
:เฮ้อ:
คิดแล้วเฉ้าาาาาาาา
ไปดีก่า
:m7: :m7: :m7:
-
:m4: o13 :m4:
มีเงินติดตัวยังมีวันหมด แต่ความรู้มีติดตัวไม่มีวันหมด
-
เริ่มเข้ามหาลัย กานแระดีจัง :m2:
เวลาไปส่งเจ้าเกม คุนเอก อย่าไปมองนิสิต หนุ่ม ๆ มากนะครับ เด๋วเจ้าเกม มานจางอนเอา :m20:
-
เสือไบ:the series (ตอน 92)
ช่วงเดือนมิถุนายน กลางๆ เดือนแล้ว วันนี้ผมตื่นนอนแต่เช้า.... ต้องรีบอาบน้ำ ไปทำงาน วันนี้หัวหน้างานสั่งให้มาทำงานแต่เช้า เพราะเป็นงานด่วน เกือบเจ็ดโมงแล้ว ผมออกมาจากห้องน้ำมา อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผมตื่นแล้ว มันมานั่งอ่านอะไรที่ห้องรับแขก...อ่านประมาณคู่มือที่มันได้มากับผมตอนไปสมัครเรียนแหละ.....
"เปลวไฟให้แสง รามคำแหงให้ทาง" ปกด้านหน้าคู่มือที่มันอ่าน...
"อย่างมรึงมันคงต้องไฟจากเสาสูงๆแถวอนุเสาวรีย์ล่ะมั๊ง " มันเป็นเสาสูงๆ ประมาณ มีดวงไฟประมาณ 8 หลอด ส่องสว่างมาก...
"โห เมียจ๋า อย่ามาดูถูกที่ร๊ากนะ" มันเงยหน้ามองผม ตอนนี้ผมรีบๆ อยู่ คว้าเสื้อคว้ากางเกงมาใส่....
"กรูไม่รู้หรอกว่ากรูดูถูกหรือดูผิด แต่มันขึ้นอยู่กับผลงานที่มันออกมา กรูจะรอดูว่ากรูดูถูกหรือดูผิด......แล้วนี่มรึงจะไปไหนล่ะ ตื่นแต่เช้าเชียว." ผมเห็นมันเอาเสื้อขาวแขนยาว กางเกงสีน้ำเงิน...
"โห ไปเรียนซิจ๊ะ เมียจ๋า .....ไปเรียนวันแรกเอาฤกษ์เอาชัยหน่อย...."
"ดีแล้วแหละ เข้าเรียนจะได้รู้ว่าเค้าสอนอะไร อีกอย่างมรึงจะได้มีเพื่อนเรียน....เรียนมหาลัยเพื่อนก็สำคัญนะ...."
"ก็รู้ไงเมียจ๋า...ที่ร๊ากถึงได้ไปเรียนไง..อีกอย่างอยู่ว่างๆ ไปเรียนดีกว่า......แต่ นึกถึงระยะที่ต้องไปเรียนแล้ว เฮ้อ.. ไกลโคตร....."
"เอาน่า..ระยะทางพิสูจน์ม้า........กาลเวลาพิสูจน์คน........กรูจะคอยดูว่าทั้งคนทั้งม้าจะถอนสมอสละเรือก่อนเหรอเปล่าฮ่าฮ่า....เออนี่เงินเอาไป.....พอเปล่า" ผมยื่นให้มันห้าร้อยที่ยื่นๆ ก็เงินมันทั้งนั้น ผมทำบัญชีให้มันดูรับรองไม่มีโกง...ตอนนี้เก็บได้หลายหมื่นแล้วเหมือนกัน ก็อย่างว่าแหละช่วงนี้มันกำลังหน้าใสสามารถกอบโกยมาได้เยอะ.....
"พอครับ พี่.....ผมอาจจะกลับเย็นๆ นะครับ มีเรียนสองวิชา แน่ะ"
"เออ แล้วแต่มรึง จะไปไหนก็บอกล่ะกัน กรูจะได้ไม่เป็นห่วง กรูไปก่อนนะ สายแล้ว เดี่ยวโดนเจ้านายเทศน์" ผมรีบลวกๆ ออกไป .... ปากคาบขนมปังสองชิ้น.....ชีวิตราชการก็แบบนี้แหละปกติจะออกไปทำงานเกือบๆ แปดโมงหรือแปดโมงครึ่ง แต่วันนี้พิเศษต้องไปทำงานด่วน.....
วันนี้ทั้งวันผมง่วนอยู่กับงานทั้งวัน....ไม่มีเวลาคิดถึงมันเลย ....จนถึงเย็น...งานผมก็ยังไม่เสร็จเลยต้องหอบเอามาทำที่บ้านด้วย......ผมนั่งแท๊กซี่กลับบ้านขนงานที่ต้องทำมาด้วย....เอ..จะห้าโมงเย็นแล้วมันยังไม่โทรมาแต่ผมก็ไม่โทรหามันนะ กลัวมันติดเรียนอยู่.....
ผมกลับมาถึงห้องแล้ว กะจะอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาทำงานต่อ งานผมต้องส่งพรุ่งนี้ .....ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง ไอ้ลูกเจี๊ยบผมแน่เลย...
"เรียนเป็นไง บ้าง" ผมถามคำแรก ก็มันไปเรียนนี่ จะให้ถามอย่างอื่นได้ไง...
"ก็ดี พี่ หนุกดี จะกลับแล้ว...." โหอึดเหมือนกันนะนี่ อยู่เกือบ ห้าโมง....แต่เรียนมหาลัยก็อย่างว่า มันไม่ได้เรียนอย่างเดียว มีพบปะเพื่อนใหม่ มีพูดคุยกับอาจารย์ มีการเข้าห้องสมุด ผมก็ไม่รู้รายละเอียดมากมาย บอกจริงๆ รามคำแหงนี่....ผมแทบไม่มีข้อมูลเลย ส่วนใหญ่ มันจะเป็นคนบอกผมซะมากกว่า...
"ก็กลับมาดิ"
"เออ คือ......."
"อะไรของมรึง เงินไม่พอใช้เหรอ...."
"เมียจ๋า เย็นนี้มีเพื่อนจะไปดื่มที่ห้องด้วย สามคน นะจ๊ะ" แหมทำเสียงออดอ้อนจริงๆ..
"ไรนี่ ไปเรียนวันเดียวมีเพื่อนใหม่แล้วเหรอ ฮ่าฮ่า ไวไฟน่าดูนะจ๊ะ ที่ร๊าก" ผมทำเสียงหยอกล้อมัน ความจริงมันก็น่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ผมไม่ว่าหรอก ไม่มีเพื่อนดิ แปลก....
"จะให้กรูทำอะไรล่ะ ออกจากบ้านไปบ้านพระราม 4 หรือจะให้ทำอะไร..."
"เปล่า....บอกให้รู้....เดี่ยวจะมีแขกไง มันคงจะชวนพี่กินด้วยแหละ.."
"กรูไม่รับปากนะเฟ๊ยว่าจะกินด้วยได้เปล่า ..กรูต้องรีบทำงาน ส่งพรุ่งนี้แล้วไม่งั้นมีสิทธิ์หัวขาด"
"งั้น ตกลงผมพาไปได้นะพี่ มันคงจะนอนค้างกันแหละ ....."
"อือ ตามสบาย"
เกือบทุ่ม พวกมันมาถึงกันโดยมีไอ้เกมมาก่อน....มันขี่มองเตอร์ไซด์ไปนี่....โหรู้งานรู้การดีจริงๆ เลยนะโว๊ย มีเหล้า กับแกล้ม น้ำแข็ง โซดา มาเพียบ...
"ไปเรียนวันแรก ได้เพื่อนเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ" ผมเห็นจะเหล้า กับเสบียงที่มันซื้อมาคงไม่ได้กินแค่คนสองคน...
"เพื่อนที่เคยรู้จักกันล่ะพี่ วันนี้ผมไปแวะที่ซุ้มมา...เจอคนรู้จักเพียบ ผมก็เลยชวนมาเที่ยวบ้าน"
"โห...มาดูหน้าตาแฟนมรึงว่างั้นเถอะ"
"แน่ะ แน่ะ อย่าท้านะ" มันเอานิ้วชี้หน้าผม..หัวเราะคริคริ......
"เออ พวกมรึงกินที่นี่แล้วกัน เดี่ยวกรูไปหลังบ้านเอง" ตอนที่มันมา....ผมนั่งทำงานอยู่ห้องรับแขกครับ....ผมกะจะย้ายไปทำที่โต๊ะกินข้าวตรงห้องครัว...เพราะที่ห้องรับแขกมันมีทุกอย่างครับเครื่องเสียง โซฟา ทีวี หนัง .....
"ได้ๆ เมียจ๋าก็รีบๆ ทำงานให้เสร็จเดี่ยว เดี่ยวจะได้ออกมาแจม....."
"อือ" ผมหอบงานผมไปทำที่หลังบ้านแล้ว ส่วนมันเคลียร์เรื่องสถานที่.....สักแป๊บ เสียงโทรศัพท์มันดัง แล้วมันก็ออกไป คงออกไปรับเพื่อนข้างล่าง.....สักพัก....
"มาสวัสดีพี่ชายกรูกันก่อน" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเดินนำเข้ามา เพื่อนมันสามคน ...
"สวัดดีครับ พี่เอก" มันยกมือไหว้ผมไปก่อนแล้ว ผมยังไม่รู้จักชื่อมันเลย..แต่ผมก็รับไหว้ เหมือนผมเป็นคนแก่เลย....
"นี่ชัย บอล โน๊ต...เพื่อนผมสมัย ม.6 ครับ เคยเรียนที่เดียวกัน"
"อือ ตามสบายนะ....เดี่ยวขอผมเคลียร์งานแป๊บ จะไปแจมด้วย เหล้าชอบอยู่แล้ว"
"ครับ" พวกมันเดินออกไปนั่งกันโต๊ะรับแขกแล้ว ผมมองตามพวกมัน แหม เด็กสัตหีบนี่หน้าตาดีๆ เยอะเหมือนกันนะนี่.....
งานผมวันนี้เยอะ ไม่รุ้ว่าคืนนี้จะเสร็จเปล่า แต่ไงก็ต้องเสร็จ ตอนนี้เหลือแค่ตรวจทานรายละเอียด....
"เกม มรึงได้การ์ดแต่งงานของจี๊ดเปล่าวะ" ใครคนหนึ่งในนั้นถามขึ้นมา ผมหูผึ่งทันที ความจริงผมไม่เคยถามเกมเกี่ยวกับแฟนเก่ามันเลยนะ.... จะรู้เฉพาะที่มันเคยบอก หรือรู้จากไอ้กาย.....
"ไม่ได้หว่ะ ไมมันจะแต่งงานแล้วเหรอ" ดูสรรพนามที่ เกมใช้แทนแฟนเก่า...แม้จะไม่สุภาพแต่ผมเข้าใจนะว่ามันก็น่าจะเป็นเหมือนๆ ผม รักแรงเกลียดแรง...
"ต้นเดือนหน้า"
"แล้วไมวันนั้นกรูเจอจี๊ด กรูถามถึงมรึง เค้าก็บอกว่าเลิกกันแล้ว ตอนนี้คบกันแบบเพื่อน"
"มันแหลมรึงล่ะซิ หลังจากที่กรูไปตะบันหน้าแฟนใหม่มัน กรูก็ยังไม่เจอหน้ามันเลย..."
"โห ไรวะ มรึง เค้าก็เคยเป็นเพื่อนมรึงนะ"
"ใช่...เคยเป็นเพื่อน.....และก็เป็นแฟนด้วย ไม่รู้ดิ...กรูรับไม่ได้หว่ะ....คบกันซะดิบดี จนวันหนึ่งมันมีใหม่โดยที่ยังมีกรูอยู่...กรูไม่ฆ่าตายทั้งคู่ก็บุญแล้ว"
"เออ เอาน่า ชน....เค้าไปดีแล้ว มรึงก็หาใหม่หน้าตาอย่างมรึง หาได้ง่ายอยู่แล้วนี่ กระดิกนิ้วก็มาเป็นพรวนแล้ว"
"โห ไอ้เกมมันจะมีแฟนเป็นหมาเหรอไง" อีกคนรีบรับส่งมุขเชียว....
"ฮ่าฮ่า มาชน"..ครึกครื้นกันใหญ่ ผมไม่รู้หรอก ว่าใครพูด แต่ถ้าเป็นไอ้เกมผมจำเสียงมันได้...ผมนั่งทำงานอยู่หลังบ้าน......ไม่เห็นส่วนห้องรับแขกที่มันนั่งกินกัน....
"มรึงก็พูดง่าย กรูน่ะคนนะโว๊ย มีเลือดเนื้อมีจิตใจ กรูอกหักมา...กรูก็ต้องมีทำใจ...ความรักกรูไม่ได้เริ่มแค่วันสองวันที่ไหนล่ะ คบกันตั้งแต่ ม.4 สัญญากันแล้วว่าจะแต่งงานกัน...แต่แล้ววันหนึ่งคนบางคนมันทรยศกรู จะไม่ให้กรูแค้น จะให้กรูทำใจง่ายๆ ได้ไง.....แก้วที่มันร้าวไม่นานมันคงจะแตก...ใจที่มันร้าวไม่นานก็คงจะแหลก" ตอนนี้ผมหยุดทำงาน กะจะเดินไปแจมพวกมัน ผมก็อยากรู้เรื่องแฟนเก่าของไอ้ลูกเจี๊ยบของผมเหมือนกันแต่จะให้ถามมันผมคงไม่กล้าถาม....
"เออ ไอ้เกมมรึงไม่ต้องพูดแล้ว กรูรู้ .... สงสารมรึงเหมือนกันหว่ะ"
"เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า" อ้าวเวน......เปลี่ยนทำไมวะ....
"อ้าว พี่เอก มาๆ งานเสร็จแล้วเหรอ" ไอ้โน๊ตถามผม....
"รีแลกซ์ก่อนหว่ะ เมื่อย ได้เหล้าซักแก้วสองแก้ว อาจจะหายเครียด"
"แหม เมีย.. เอ๊ย พี่เอกอยากคลายเครียดก็มานั่งดื่มจะได้ไม่เครียด งานไม่ต้องทำแล้ว" ผมมองหน้า ขยิบตาให้มันแทบไม่ทัน มันเกือบจะพูดคำว่าเมียจ๋าออกมาแล้ว....ถ้าพูดออกมาเพื่อนๆ มันจะสงสัยเปล่านี่...
"ทำไมพี่เอก หน้าตาไม่เหมือน พี่กาย เลยน่ะครับ" ไอ้ชัยถาม....
"เกม บอกชัยหน่อยซิ" แหะๆ ได้เหล้าไปแก้วสองแก้ว ความสนิทมันเลยออก นี่ล่ะนะ บรรยากาศในวงเหล้า
"พี่เอกน่ะเพื่อนพี่กายน่ะ พี่กายไปญี่ปุ่น แกเลยให้พี่เอกมาคุมกรู"
"ก็นิสัยมันแบบนี้นี่ ขี้เมา ขี้หลี ขี้โม้" อันนี้ผมพูด...
"อ้าวพี่เอก พูดแบบนี้ก็สวยล่ะซิ มาเลย ชนหมดเลย" มันชนผม แต่คนอื่นก็แจมด้วย หมดแก้วอีกแล้ว เฮ้อ ลื่นกันจริงๆ..
"เกม แล้วนึกไงมรึงไปเรียนที่นี่วะ" ไอ้บอลมันถามบ้าง..
"อ้าวเวน ทีพวกมรึงยังเรียนกันได้ แล้วกรูจะเรียนบ้างไม่ได้เหรอไง"
"กรูนึกว่ามรึงจะเป็นบ๋อยโรงแรมไปตลอดชีวิตแล้ว" เกมมันเคยทำงานโรงแรม ประมาณเป็นบ๋อย ทำงานเก็บเงินแต่งงาน ผมก็ไม่รู้อะไรมากมายหรอกนะ..
"จะให้กรู จมอยู่กับความเจ็บปวด ตลอดชีวิตเลยเหรอไง...อีกอย่างกรูก็อยากเรียนบ้าง ความรู้แค่ ม.6 จะทำอะไรได้วะ" คุ้นๆ นะนี่ คำพูดสุดท้ายของมัน....
"เออ ดี มรึงมากรุงเทพนานแล้วเหรอ"
"ช่วงต้นปี หนีน้ามา "
"แล้วน้ามรึงไม่ห่วงเหรอวะ" ไอ้โน๊ตถาม...
"พี่กายโทรไปบอกแล้ว..."
ผมคุยกับมันได้ประมาณ ชั่วโมงแหละ ผมก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ ไม่ไหว เดี่ยวมัวแต่สนุก คืนนี้ต้องนั่งถ่างตาทำงานทั้งคืน.....
เกือบสี่ทุ่ม เสียงมันเริ่มดังมากขึ้น แต่เหล้ามันหมดแล้ว ขวดที่สามหมดแล้ว...
"อ้าว เหล้าหมดแล้วนี่ จะกินต่อ หรือจะเลิกล่ะ"
"กินต่อพี่ แต่พวกผมจะไปกินกันข้างนอกนะพี่...ป.รัชดา.พี่จะว่าเปล่า"
"ไม่ว่าหรอก....ไปสนุกกับเพื่อนได้เลย...แต่กรูไม่ไปนะ งานไม่เสร็จ...และไม่ต้องเอามอเตอร์ไซด์ไปนะอันตราย"
"ได้ๆ พี่ เดี่ยวเพื่อนผมมันคงกลับมานอนกันที่นี่แหละ..." เฮ้อ...
"ฮือ แล้วแต่มรึง...เดี่ยวกรูไปจัดห้องโน้นให้.....มรึงไปเถอะ.....แล้วจะเบิกเงินเหรอเปล่า"
"ไม่ล่ะพี่ยังเหลือพันกว่าบาท มีเยอะใช้เยอะ ผมไปล่ะพี่" แล้วพวกมันก็แต่งตัวกันออกไป...ความจริงผมก็อยากไปนะครับแต่งานไม่เสร็จ...
เฮ้อ มันก็แบบนี้แหละมั๊งชีวิตในรั้วมหาลัย ผมคงไม่ไปก้าวก่ายเรื่องเรียน เรื่องเที่ยวของมันหรอกครับ ให้มันเรียนรู้ด้วยตัวของมันเอง ผมไปว่า.....ไปห้าม.....ไปกดดันมันคงไม่ดี......สู้เค้านะโว๊ย ไอ้ลูกเจี๊ยบ....เกม...ของกรู...
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=653
ก้อนหินสักก้อนหนึ่งซึ่งไม่มีคุณค่าใด
ย่อมไม่อยากฝันไกลว่าใครจะเหลียวมองมัน
วันนี้เมื่อชะตาดลให้เธอมาพบกัน
ท่ามกลางความตื้นตันมันแอบมีความสงสัย
จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า
ในวันที่เจอเรื่องราวจะปล่อยมือฉันไหม
หากวันนึงเผลอเรอ ทำให้เธอต้องเสียใจ
ให้โอกาสใช่ไหมให้อภัยสิ่งเหล่านั้น
จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า
บนทางที่มันทอดยาว เธอจะเดินข้างฉัน
ก้อนหินในมือของเธอ ขอเธอเพียงเท่านั้น
จะเต็มใจทำให้กันรึเปล่า
ผู้หญิงสักคนหนึ่งซึ่งไม่เคยจะหวังไป
ว่าจะเจอะผู้ชายสักคนมาสนใจกัน
เมื่อเธอก้าวเข้ามาบอกว่าเป็นคนสำคัญ
นอกจากความตื้นตันมันแอบมีความสงสัย
จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า
ในวันที่เจอเรื่องราวจะปล่อยมือฉันไหม
หากวันนึงเผลอเรอ ทำให้เธอต้องเสียใจ
ให้โอกาสใช่ไหมให้อภัยสิ่งเหล่านั้น
จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า
บนทางที่มันทอดยาว เธอจะเดินข้างฉัน
ก้อนหินในมือของเธอ ขอเธอเพียงเท่านั้น
จะเต็มใจทำให้กันรึเปล่า
จะเอาลมหายใจตอบแทนทุกอย่าง
ชีวิตจะวางให้เธอเก็บเอาไว้
แค่ขอคำยืนยันว่าฉันจะมีเธอตลอดไป
จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า
ในวันที่เจอเรื่องราวจะปล่อยมือฉันไหม
หากวันนึงเผลอเรอ ทำให้เธอต้องเสียใจ
ให้โอกาสใช่ไหมให้อภัยสิ่งเหล่านั้น
จะทนฉันรึเปล่า จะดูแลฉันหรือเปล่า
บนทางที่มันทอดยาว เธอจะเดินข้างฉัน
ก้อนหินในมือของเธอ ขอเธอเพียงเท่านั้น
จะตอบแทนเธอด้วยการรักเธอ
-
ขอบคุณคับ เข้มข้นมากๆเลย
-
:undecided: :undecided: :undecided:
ยังต้องพิสูจน์กันอีกนาน
แต่ ... ไม่อยากจะบอกเลยว่า ...
เพิ่งเสียน้ำตาไปกับเพลงนี้เมื่อวันอาทิตย์นี่เอง
ช่วงนี้กะลังโหมดเศร้า ทำไมอะไร ๆ ก็ดูเศร้าไปหมดน๊อออออออออ
(เค้าไม่ได้ฟูมฟายนะ น้ำตามันไหลออกมาเอง)
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาเป็นกำลังใจครับ :m1:
หนุกดี ....จะติดตามต่อไป
:a4: :a4: :a4:
-
มีแฟนเด็กก็งี้แหล่ะ ติดเพื่อน ติดเที่ยว ก็ต้องปล่อยๆไปบ้าง ดูอยู่ห่างๆก็พอ พี่เอกทำถูกแล้วหล่ะ :m26: เข้มงวดมากเด๋วเด็กเขาจะอึดอัด มีแฟนนะไม่ใช่มีพ่อ :m23:
-
คิดงี้ก็ดีแล้วคับ พี่เอก ทุกคนมีสังคมของตัวเอง
ถ้ามีแฟนแล้วต้องตัดสังคมของตัวเองไป มันเกินไปนะ
สู้ๆ กับ ชีวิตคู่ต่อไปนะครับ :m11:
-
:a1: :a1: :a1: :a1:
เป็นความคิดที่ดีที่ไม่ห้ามกันมากเกินไป :m11:
เป็นกำลังใจให้น้อ รออ่านต่อจร๊า :m13:
-
เหอๆ เล่นสืบความจริงจากวงเหล้านี่เลยนะนี่
แต่ก็ได้เยอะเลยเหมือนกันนิ
-
ปัญหาโลกแตก ยิ่งเจอคนมาก ถ้าไม่มั่นคง
ก็แย่เหมือนกัน
:a11: :a11: :a11:
-
ชีวิตนี้อีกยาวไกล :a9: :a9: :a9:
-
วันนี้อัพเพิ่มไม่ได้เลยครับ ต้องขอโทษมิตรรักนักอ่านของผมด้วยนะครับ ไม่รู้เวปเป็นอะไร...
-
เสือไบ:the series (ตอน 93)
ผ่านมาอีกสิบวันหลังจากตอนที่แล้ว วันนี้วันเสาร์ เมื่อวานผมหนีมันไปเที่ยวมา....แหม คนเราก็ต้องมีบ้างแหละ แต่ผมก็โทรขออนุญาติมันแล้วนะ...ย้อนไปดูเหตุการณ์เมื่อวานกันหน่อยล่ะกัน....
ตื๊ดๆ ไอ้เอส...โทรมา...
"สวัดดีคร๊าบพี่..นุ่ม"
"อือ หวัดดีมีอะไรให้กรูรับใช้..."
"ไม่บังอาจหรอกพี่....แต่.....เย็นนี้พี่นุ่มว่างเหรอเปล่าครับ เจอกันหน่อยดิพี่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว" ตั้งแต่วันเกิดผมแหละ มันก็เดือนกว่า เองนี่หว่ะ....
"ไรวะ เดือนกว่าๆ เอง ทำไมอยากเจอหน้าหล่อๆ ของกรูเหรอไง..."
"โหพี่ น้องอยากเจอพี่ ...มีเรื่องจะปรึกษาเรื่องตำแหน่งที่พวกน้องจะไปลงกันด้วยครับ " มันจบแล้วครับ เตรียมรอบรรจุ...
"โอเค งั้นเจอกันที่ปากเกร็ดแล้วไปต่อที่แดนซ์โซนล่ะกัน" ถ้าไปกับพวกไอ้นี้ก็ต้องไปแดนซ์โซน....แต่เดี่ยวนี้..ที่นี่เริ่มเปลี่ยนไปแล้วครับ เนื่องจากช่วงนี้เค้ากำลังคุมเข้มเรื่องสถานประกอบการ ที่นี่ต่อเติมและทำเรื่องขอผิดแบบ ความจริงเค้าขอเป็นร้านอาหารธรรมดา แต่ที่นี่ดันเปิดเป็นเธคซะนี่...แต่ไงช่วงนี้คนก็ยังเยอะเหมือนเดิม หน้าเก่า หน้าใหม่ สวยๆ หล่อๆ ทั้งน้าน......
หกโมงเย็น ผมไปรอมันที่บ้านพักราชการที่ปากเกร็ด.....ก็เพราะไอ้พวกนี้มันอยู่กันที่นี่ จะได้ไปด้วยกันทางเดียวกันสะดวกดี....แต่ก่อนไปก็คงเลี้ยงฉลองกันที่สโมสรกันก่อนเล็กๆ น้อยๆ....
แต่สิ่งที่ผมต้องทำก่อนก็คือโทรไปขออนุญาติไอ้ลูกเจี๊ยบ....ตอนนี้มันคงไปทำงานแล้ว...ผมกดเบอร์มันแล้วรีบวางครับ..ไม่ถึงเสี้ยวนาที
"อะไรเมียจ๋า ที่ร๊ากไม่เคยสั่งเคยสอนให้ยิงเบอร์มานะจ๊ะ"
"ฮ่าฮ่า กรูนึกว่ามรึงกำลังบีบๆ นวดๆ ครางๆ อยู่กับลูกค้า....เลยไม่อยากกวน"
"เสร็จแล้ว 1 นวด ตอนนี้พักก่อน ....มีอะไรว่ามาจ้า" หวานเชียวนะมรึง....
"วันนี้กรูไปกินเหล้ากับเพื่อนนะ....กลับดึกหรือเช้าเลย" ความจริงก็ไม่อยากไปหรอก...
"กลับดึกก็พออย่ากลับเช้า...อย่าลืมนะเมียจ๋าสัญญาอะไรกับที่ร๊ากไว้...."แหมมีทวงสัญญา...
"เออ ดึกก็ดึก มรึงจะไปไหนก็ไปได้เลยนะ..."
"ดูก่อน....แล้วเมียจ๋าจะไปไหนล่ะ"
"แดนซ์... เอ๊ย ยังไม่รู้" ลืมไปว่าไม่ควรบอกมัน ผมมีเหตุผลในการไม่บอกครับ...
"อาแน่ไปแดนซ์โซนก็บอกมาเถอะ ไม่ตามไปหรอก....ไกล งั้นเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ อย่าหนีบชู้กลับบ้านด้วยล่ะ ถ้ามีโดน"
"แหม ทำมาหวงนะมรึง...เออเจอกันคืนนี้ล่ะกัน" ผมวางสายไปแล้ว..ไม่รู้ซิ เวลาคุยโทรศัพท์กับมันผมก็คุยฟิวส์นี้แหละจะให้จ๋าจ้า ผัวจ๊ะผัวจ๋า ผมคุยไม่ได้ มันขัดกับตัวเองไงไม่รู้ ผมว่ามันก็เหมือนกันแหละ..
อ้าวพวกไอ้โจ้ ไอ้เอสมาแล้ว แหม หนีบรุ่นน้องมาด้วยอีก สาม...หล่อซะด้วย...
"สวัสดดีครับ พี่" พร้อมเพรียงสามัคคีกันดีจัง ทั้ง 5 คน
"นั่งดิ" ผมเชิญมันนั่งตอนนนี้ น้ำแข็ง เหล้า โซดา แก้ว กับแกล้มพร้อมแล้ว
"พี่นุ่ม นี่ ไอ้มด 56 ไอ้ระ 56 ไอ้พล 56" โหนี่พวกมันกับผมห่างกันเกือบ 10 ปีเหรอนี่ เฮ้อผมจะเป็นเฒ่าทารกเหรอเปล่านี่ แต่ผมมองไอ้พวกนี้แล้ว หัวใจจะละลายแฮะ หล่อจริงๆ ครับ เด็กปีหนึ่งหน้าไสๆ ยิ่งตอนนี้มันตัดผมสกินเฮดด้วยแล้ว ผมหัวใจจะลายลายเอา...
"พวกมรึงแนะนำตัวให้พี่นุ่ม ฟังหน่อยดิ" แหมเหล้าเข้าปากไปได้แก้วเดียวนะนี่ ทำเป็นขาใหญ่ซะแล้ว
"น้อง......มด รุ่น56 อายุ 20 ปี จบจาก รร.ราชสีมาวิทยาลัย ห้องสามครับ" แหมเด็กโคราชเสียงดังฟังชัดดีแฮะ.หล่อดีแฮะหล่อพอๆ กับดาราเลย
"น้อง......ระ รุ่น 56 อายุ 20 ปี จบจาก รร.วัดน้อยนพคุณ ห้องสิบครับ" มันอยู่แถวบางซื่อครับ ...ไอ้นี่ก็น่าตาใช้ได้....
"น้อง.......พล รุ่น 56 ครับ อายุ 20 ปี จบจาก รร.ท่ามะกาวิทยาคม ห้องหกครับ" อื้อไอ้นี่ก็ใช้ได้แฮะหน้าใสโคต...
เอ...น่าสงสัยพวกไอ้เอสไอ้โจ้เหมือนกันนะนี่ ไปกินที่ไหนมันชอบชวนรุ่นน้องไปด้วย ที่สำคัญรุ่นน้องแต่ละคนมันหน้าตาสุดยอดความหล่อเลย ....
"มาชนโว๊ย" แก้วหมดแก้วอีกแล้ว ฮ่าฮ่า ได้กลับแกล้มเป็นเด็กหน้าใสแบบนี้พวกผมกินกันลื่นครับ...ผ่านไปสองทุ่มเหล้าหมดไปแล้ว สองขวด...พวกผมไอ้เอส ไอ้โจ้ไม่เท่าไหร่ เจอสถานการณ์แบบนี้บ่อย ส่วนไอ้สุดหล่อสามคนนี่ล่ะซิเริ่มเมาๆ แล้ว....สงสัยต้องลดจังหวะการชนให้น้อยลงแล้ว......ฮ่าฮ่า..เรื่องที่คุยในวงเหล้าก็ทั่วๆ ไปแหละ เรื่องรุ่นพี่รุ่นน้อง เรื่องการเรียน เรื่องผู้หญิง เรื่องตำแหน่งที่ไอ้โจ้กับไอ้เอสจะบรรจุ(คงบรรจุในหน่วยงานส่วนกลาง เพราะไอ้สองคนนี่เกรดมันไม่ค่อยดี อีกอย่าง มันสองคนก็คงเหมือนผม ติดแสงสีเมืองบางกอก)
สามทุ่มแล้ว พวกผมเลิกกินที่สโมสรกันแล้ว...จะไปต่อกันที่แดนซ์โซน ลาดพร้าว 122...
"เอส มรึงดูน้องหน่อยหว่ะ ว่ามันไปไหวเปล่า"
"ครับ พี่"
"เอ๊ยพวกมรึงไหวเปล่า ไม่ไหวไม่ต้องไปนะโว๊ย"
"ไหวๆ ครับ ไปพี่ เห็นปะน้องยืนตัวตรง " มันยืนตัวตรงได้สักพัก อ้าว เซมากอดไหล่กรูซะแล้ว ไอ้มด...แต่ก็ดี...ฮ่าฮ่า
"โจ้โบกรถโว๊ย แท๊กซี่มาแล้ว"
พวกผมขึ้นแท๊กซี่กันแล้ว ไอ้โจ้ไอ้เอส นั่งหน้า ส่วนผมต้องอัดกับไอ้น้องปีหนึ่ง อีก 3 คนด้านหลัง อบอุ่นและได้เสียวเอ๊ยไม่ใช่ได้ฟิวส์รุ่นพี่รุ่นน้องดี ฮ่าฮ่า.....
เราไปถึงแดนซ์โซนเกือบ สี่ทุ่มครึ่ง บรรยากาศในร้านตอนนี้ยังไม่แน่น แต่เดี่ยวเถอะ ได้แน่นสมใจนึก....เกือบเที่ยงคืน ช่วงก่อนเบรคเข้าเพลงวันเกิด ดีเจ ก็นะเปิดเพลงแดนซ์ไทย เต้นซะกระจายเลยโดยเฉพาะผม ไอ้โจ้ ไอ้เอส..ยิ่งได้ไฟเธคสีสันหมุนไปมา ประกอบกับเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าที่ผมชนกันแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ มีกันกี่สะเต็ป กี่ท่าแต่ละคนงัดออกมา ประชันกันแหลก.....
http://music.thaicool.com/musicget.asp?id=482
"ที่เห็นว่าเราอายๆ มันแปลว่าเพิ่งจะ modify นะ ใช่เลย ใช่เลย ไว้รอซะทีจะลุยซะ ที่ถอยน่ะไม่ได้กลัว ก็แบบว่าถอยลงมาตั้งตัวนะ ใช่เลย ใช่เลย ไว้ลุยแล้วเธอจะติดใจ โธ่เอ๋ย ไม่เคยจะอาย ก็แบบว่าเขินพอเป็น style นะ เดี๋ยะเหอะ เดี๋ยวเหอะ ไว้พร้อมแล้วเธอจะโดนซะ ความซ่าส์เรามีพอตัว เพียงแต่วันเนี้ยะมันยังไม่ชัวร์นะ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ไว้ชัวร์แล้วเราจะเข้าไป ซ่าส์แต่แบบสั่นๆ ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ ซ่าส์แต่แบบหัดใหม่ เจอะเธอแล้วหัวใจเต้นถี่ ซ่าส์แต่แบบหวั่นๆ มันเลยต้องถอยๆทุกที ถึงจะแบบว่ายิ่งเจอ ยิ่งสั่น ยิ่งเจอ ยิ่งสั่น ยิ่งเจอ ยิ่งสั่น ยิ่งเจอ ยิ่งสั่น ก็ยังสู้ตาย "
http://music.thaicool.com/musicget.asp?id=905
"หิวมั๊ย หิวมั๊ย ไม่หิว ร้อนมั๊ย ร้อนมั๊ย ไม่ร้อน เมื่อยมั๊ย เมื่อยมั๊ย ไม่เมื่อย ผมรักคุณรักคุณคนเดียวช่วยเหลียวแลผมหน่อยได้มั๊ย รักเท่าเนี้ยเท่าเนี้ย คุณช่วยเชียร์ผมหน่อยได้มั๊ย อย่าแพ้เค้านะ เค้านะเค้านะ ก็ฉันเชียร์อยู่ ถ้ารักก็ลองดูลองดู ถ้าอยากเป็นแฟน ทำไงทำไง ต้องทำคะแนน ทำไงทำไง อย่าแพ้เค้านะ"
http://music.mercigod.com/play.php?songid=5713
"จริงเลยอะไรก็ดูไม่มัน จะทำอะไรก็งั้นๆ ไม่เห็นมันน่าสนุก เบื่อๆกำลังจะกลับไปนอน พอดีเธอเดินมาย้อนศรมาทำให้ฉันสะดุด โดนเลยโดนเลยยอมรับว่าโดน เธอทำให้ใจที่ยั้งๆ มันๆ ไปทั้งกระจุก เปลี่ยนๆ ไม่เอาไม่กลับไปนอน เจอเธอแล้วใจมันร้อนๆ ตาโตจนแทบจะหลุด ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตะลึง ตึ๊งตึงๆๆๆ ...เธอทำให้ฉันตะลึง ตะลึง ตะลึง ตะลึง"
http://www.musicjeed.com/modules/thai/mg1344.html
"ฉันเป็นแม่มดเพียงตัวเล็กไปหน่อยนึง แต่ใจมันโตก็ใจมันแบบจัมโบ้ไง ฉันมีไม้เท้ามีคาถาก็เสกไป ถ้าเธอปันใจจะเสกให้เธอติงต๊องเลย จะวนจะเวียนจะวุ่นจะวายให้ปวดหัว ถ้าเธอกลัวๆก็ให้เธอรีบมาหาเลย ทำเป็นลีลาบอกแล้วถ้ายังจะทำเฉย ระวังตัวเลยจะขี่ไม้กวาดไปแกล้งเธอ ถ้าเธอไม่มาเจอจะทำให้เธอปั่นป่วน จะตามไปกวนใจเธอแน่นอน จะตามไปรังควานเธอไม่ให้หยุดหย่อน อย่างเธอต้องมาเจอเวทมนต์นี้ (เพี้ยง) โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ยย์ มะลึกกึ๊กกึ๋ยย์ มะลึกกึ๊กกึ๋ยย์ (เพี้ยง) โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ยย์ มะลึกกึ๊กกึ๋ยย์ มะลึกกึ๊กกึ๋ยย์ มูอีมูอี ปาลี ปาลี ปาลัตต้า โอลาปาโน โกลาโต มูอิเลล่า (เพี้ยง) โอม...."
http://www.musicjeed.com/modules/thai/mg1331.html
"มืดตี๊ดตื๋อ ทำไมมันมืดตี๊ดตื๋อ มืดตื๊ดตื๋อ อะไรก็มืดไปหมด เพลงก็ดัง ไม่ฟังก็ยังได้ยิน ทุกโน๊ต นานา นานา คนก็ตรึม ทำไมไม่หลับไม่นอน ยังไม่นอน มันยังไม่เช้าเท่าไหร่ คงไม่เอา อดหลับอดนอนอย่างเค้าไม่ไหว ง่วงนอน.......อยากกลับบ้านแล้ว พากันมาก็คงต้องพากันกลับ อยากกลับบ้านแล้วใครเป็นใครก็ดูไม่ออกมันอะไรกันนักหนา นั่นก็เฮ นี่ก็เฮ โน่นก็เฮ เลยต้องเฮ กับเค้าหน่อย" (แต่ละเพลงมีท่าเฉพาะนะครับ ผมไอ้โจ้ ไอ้เอส เต้นมันส์ๆ กัน)
"เบิร์ดเดย์คุณกวาง คุณหน่อย คุณแหวน ด้วยนะคะ ขอให้คืนนี้มีความสุขสุดยอด ค่ะ มากับใครก็ขอให้กลับกับคนนั้น หรือถ้ายังไม่มีคู่ก็หาได้จากโต๊ะข้างๆ นะ......คืนนี้ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคะ"
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู" เสียงกรี๊ดเกรียวกราวกันมากเลย เจ้าของวันเกิด เป่าเทียนกันสนุกสนาน.....
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคะ คุณกวาง คุณหน่อย คุณแหวน อ้าว ไชโย" ทุกคนในร้านยกแก้วดื่ม แหม ขอแจมด้วยล่ะกัน วันเกิดผมผ่านไปแล้ว พวกผมก็แบบนี้แหละครับเมาๆ ชนๆ เห็นคนมีความสุขก็ขอมีด้วย ฮ่าฮ่าหลังจากนั้นก็คั่นด้วยเพลงช้าครับ....ซึ้งๆ .......
"พี่นุ่ม เดี่ยวน้องกับไอ้โจ้ขอตัวไปตามไอ้มดก่อนนะ มันหายไปนานแล้ว" เออจริงสิมันหายไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ส่วนไอ้ระ กับไอ้พล แหม มรึงไปแจมกับสาวโต๊ะข้างๆ ไม่หวงเพื่อนมรึงเลยนะ....
"เออ ไปเถอะ หาให้เจอนะ เมื่อกี๊กรูเห็นมันคุยกับหญิงกลุ่มหนึ่งหน้าห้องน้ำ" มันเมาๆ ที่นี่อันตราย ถ้าเป็นผุ้ชายเมาๆ หล่อๆ จะมีพวกผู้หญิงชวนไปนอนประมาณโรงแรมแบบนี้แหละ เช้ามาอาจจะโดนปลดทรัพย์ พวกรุ่นน้องผมเคยโดน....
"ไปล่ะพี่.....เดี่ยวพวกน้องมา" ไอ้โจ้ไอ้เอส หายไปแล้ว... ผมกำลังอินกับเพลงช้า เศร้า ซึ้ง เออ ชักคิดถึงไอ้ลูกเจี๊ยบแล้วดิ.....แต่เอ๊ะ ทำไมผมเห็นคนที่หน้าตาคล้ายมันล่ะ ผมขยี้ตาอีกครั้ง เฮ๊ยนี่ผมเมาจนเห็นคนหน้าตาเหมือนไอ้ลูกเจี๊ยบของผมเลยเหรอนี่ ไอ้เจ้าหน้าเหมือนมันเดินเข้ามาแล้ว...เข้ามาใกล้โต๊ะผมแล้ว...
"อาแน่เมียจ๋า หนีมาเที่ยวที่นี่เอง ที่ร๊ากมารับกลับบ้าน แล้ว" โห....สาดไอ้ลูกเจี๊ยบของผมเอง นึกว่าผมเมาหรือคิดถึงมันมากจนเบลอเห็นหน้าคนอื่นเป็นมัน
"มาได้ไงวะ.......ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน"
"นั่งแท๊กซี่มา.....กะจะมาเซอร์ไพซส์.....จับผิดเมียจ๋านิดหน่อย แหม โทรบอก...เค้าจะเรียกว่าเซอร์ไพส์ได้ไงล่ะจ๊ะ" มันยื่นปากมาหอมแก้มผมแล้ว..
"เอ๊ยสาด...กรูมากับรุ่นน้องระวังหน่อย นั่นมันเดินมานั่นแล้ว" ผมคาดว่า ไอ้ระกับไอ้พลมันเห็น ...
"มีอะไรเหรอเปล่าครับ พี่นุ่ม" แหมห่วงกรูจัง...
"คุณคนนี้เค้ามา ถามกรูว่า มีปัญหาอะไรเหรอเปล่า" ผมแกล้งมันนิดๆ ฮ่าฮ่า ได้ผล ไอ้ระ ไอ้พลวางแก้วแล้ว แววตาหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ลูกเจี๊ยบเกมของผมน่ะเหรอ กระโดดมาข้างหลังผมแล้ว...
"เอ๊ย กรูล้อเล่น นี่น้องชายกรูเอง แหม หายไปไหนมาวะ จีบหญิงล่ะซิมรึง ไม่ห่วงเพื่อนมรึงเลยนะหายไปไหนไม่รู้"
"แหมพี่ มาอำพวกน้องแบบนี้นะ ถ้าบอกช้ากว่านี้มีหวัง..." มันหัวเราะคริคริ
ตอนนี้ไอ้เกม ดูจะสนุกและเข้ากันได้กับพวกรุ่นน้องผม.....มันชนแก้วหมดแล้วเหมือนอย่างที่ผมกินกัน....กินกันเต้นกันจนร้านเลิก.....
"กรูกลับ ก่อนนะ พวกมรึงกลับกันเองได้เปล่า" แหมชวนมันมาต้องรับผิดชอบครับ
"กลับได้พี่ แน่ใจเหรอพี่นุ่มว่าจะไม่ไปต่อกันที่หอห้า"
"ใจอยากไปน่ะ แต่น้องชายกรูมันเพิ่งมาจากต่างจังหวัดกลัวมันหลง ยิ่งเซ่อๆ ซ่าส์อยู่" ผมกระทบไอ้เกม...ตอนนี้มันยืนรอผมอยู่...
"งั้นไม่เป็นไร ขอบคุณคับ พี่" แล้วพวกมันก็โบกแท๊กซี่ออกมาทางลาดพร้าว 122 ส่วนผมโบกแท๊กซี่ออกมาทางราม 65.....
"ทำไมไม่ตามพวกนั้นไปด้วยล่ะพี่.......หล่อๆทั้งนั้น" ไอ้เกมถามผมประโยคแรก...
"อยากเหมือนกันน่ะ....แต่ทำไงได้ล่ะมีคนมาคุม มันก็เลยอด...."
"ฮ่าฮ่า ขอโทษด้วยนะพี่ พอดีผมรู้ทันพี่น่ะ แหม ถ้าไม่มีเซอร์ไพส์ มีหวังไปแอบวิ่งร้อยเมตรกันอีกแน่เลย" อ้าวเวน ยังจำตอนนั้นได้อีก ตอนที่ผมวิ่งแข่งกับมัน แล้วผมแพ้จนต้องถูหลังให้มัน....
"เ หี้.....ย แล้ว....พวกมันรุ่นน้องกรูนะโว๊ย กรูไม่ทำแบบนั้นหรอก" ใช่ครับ ผมมีกฎ รุ่นพี่ รุ่นน้อง..เพื่อนผมจะไม่ยุ่งไม่รุ่มร่าม... เหตุผลน่ะเหรอ ก็รู้ๆ กัน สังคมราชการมันแคบ ลองไปเจ๊าะแจ๊ะมันดิ ถ้าใช่ก็สนุกไปแต่ถ้าไม่ใช่มีหวังข่าวลือกระฉ่อนไปทั่วหน่วยงาน.....
"อ้าว ผม แน่ใจได้ไงล่ะเพ่ หล่อทั้งนั้น ผมยังหวั่นไหวเลย"
"อะแน่ หึงกรูล่ะซิ เฮ้อ หึงมากไปไม่ดีนะ เดี่ยวลมมันจะออกหู หน้ามันจะมืดตามันจะมัว....."
"ฮ่าฮ่า สำคัญอะไรผิดเหรอเปล่าล่ะพี่ ผมน่ะเหรอหึง แค่หวงๆ" ตอนนี้ อยู่บนรถแท๊กซี่ เลยพูดกันแบบนี้ถ้าอยู่ที่ลับๆ มีหวัง เมียจ๋าๆ ที่ร๊ากๆ
"เออ ไม่หึง ก็ไม่หึง ..." ฮ่าฮ่า ขนาดมันไม่หึงนะนี่ คืนนั้นผมโดนทำโทษไป 1 ยกเฮ้อ จริงๆเลย ไอ้ลูกเจี๊ยบ.....
(มีต่อนะครับ โพสหมดตอนไม่ได้น่ะ)
-
เสือไบ:the series (ตอน 93ต่อ)
วันเสาร์แล้ว เมื่อเช้าผมตื่นมาดูดรากอนบอลกับมันแล้ว กินข้าวแล้วขอนอนต่อ เพลียๆ มันก็เหมือนกัน ตื่นมาอีกทีอ้าวเสี่โมงเย็นแล้ว สาเหตุที่ตื่นไม่ใช่อาไรหรอก โทรศัพท์ไอ้เกมมันดัง....มันกดรับสาย และก็คุยข้างๆ ผมแหละ....
"เกมพูดครับ"
"......................."ไม่ได้ยินครับ ว่าอีกคนเค้าพูดว่าไร...
"ทำครับ พี่ ถึงห้าโมงครึ่ง พี่จะมากี่โมงครับ..."
"...................."
"ได้ครับ ผมจะรอนะครับ ที่รัก" โหเสียงหวานเชียวมรึง... มันรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำแล้ว ....ผมเดินออกไปเปิดทีวีดูที่ห้องรับแขก..เกือบครึ่งชั่วโมงมันออกมา เอ วันนี้แต่งตัวหล่อเป็นพิเศษเลยนะนี่..
"พี่เอกผมรีบไปนะพี่ วันนี้ลูกค้าประจำจะมา คนที่ผมเคยไปพัทยากับเค้าน่ะ...พี่หาไรกินเอาเองนะ"
"อือ ไม่เป็นไร....แล้วไปเที่ยวไหนเหรอเปล่าคืนนี้" ลูกค้าประจำส่วนใหญ่เค้าจะชวนไปต่อ..
"ไม่รู้พี่ แล้วแต่เค้า อาแน่หึงผมเหมือนกันเหรอ"
"กรูแค่ถาม กรูบอกตรงไหนว่าหึงวะ"
"ฮ่าฮ่า ไม่ว่ากัน แต่แววตามันบอก .นี่พี่เมื่อวาน ผมได้นวดสองนวด สองพัน ผมเอามาห้าร้อยนะ" มันยื่นเงินให้ผมครับ แล้วมันก็ออกไป ตอนนี้ผมไม่ให้มันท่องกฎแล้วนะ การกระทำของมันเสมอต้นเสมอปลายดี อีกอย่าง ให้มันทำบ่อยๆ มันเหมือนเด็กๆ ที่ไม่รู้จักโตซะที ผมอยากให้มันทำด้วยตัวมันเอง ไม่ใช่ทำเพราะผมบังคับ ของแบบนี้แค่คำพูดใครก็ทำได้....แต่มันต้องดูที่การกระทำ และที่ผ่านมา มันก็ทำดีมาตลอด......
ผมนั่งนอน ดูโทรทัศน์ครับ สามทุ่มกว่าๆ ตื๊ดๆ ..........ไอ้ลูกเจี๊ยบผมโทรมา...
"มีอะไรว่ามา จะไปที่ไหนกันล่ะ"
"ที่ห้องครับ"
"เอ๊ยที่อื่นมีตั้งเยอะทำไมไม่ชวนกันไปวะ" ผมตกใจ แหมก็อย่างว่าแหละ จะพากันมาทำไมนี่ ผมจะนอน..ฮ่าฮ่า..
"แหม ก็ลูกค้าเค้าอยากมารู้จักบ้านผมนี่ พี่ นะ นะ นะ"
"เออ กี่คนล่ะ"
"สี่คนรวมทั้งผม"
"เออ มาก็มา....เดี่ยวกรูเตรียมที่ไว้ให้.."ตอนนี้ผมต้องหลวมตัวต้อนรับลูกค้ามันไปแล้ว ก็อย่างว่าแหละครับ ผัวเมีย เฮ๊ยไม่ใช่ ลูกค้ามัน ผมก็ต้องใส่ใจด้วย ถุงเงินถุงทอง....จะว่าตัวเงินตัวทองก็กระไร....ฮ่าฮ่า...
เกือบห้าทุ่ม ไม่รู้พวกนี้ไปแวะซื้อของกันที่ไหน กว่าจะมาถึง ....ไอ้เกม กับไอ้ไบร์ท และก็พี่อีกสองคนเดินเข้ามาแหม เดินมานี่รู้เลยครับว่าเกย์เดินตูดบิด สาวแตกมาแบบนี้...
"เชิญ ครับ คุณไบร์ท คุณพี่โน๊ต คุณพี่ดิว ขอต้อนรับสู่รังหนูของเกม" แหม เชิญแขกเสียงดีเลยนะมรึง...ผมยังงอนๆมันอยู่ เรื่องพาแขกมาที่ห้อง...
"รังหนูตรงไหนล่ะคะ หรูเริ่ดกว่าห้องพี่อีก" พี่คนนี้แกพูดจาจีบปากจีบคอ....
"แหม ก็รังเจ๊มันช่องโจรนี่คะ ช่องโจรผู้ชาย มันจะหรูเริ่ดแบบนี้ได้ไง" อีกคนก็ไม่แพ้กัน
"เจ๊ โน๊ด เจ๊ดิว นี่พี่ชายเกม พี่เอก" ผมต้องสวัดดีก่อน เพราะเห็นแกท่าทางจะสามสิบกว่าๆ แล้ว
"แหมมีพี่ชายน่ารักๆ แบบนี้ มิน่าถึงน้องชายถึงน่ารัก" ผมจะอ๊วกครับ .....เวลาแกพูดนี่จีบปากจีบคอ น่าเตะจริงๆ
"ไบร์ทไปหยิบแก้วหลังบ้านมาหน่อย กรูล้างไว้แล้ว" ผมบอกมัน ตอนนี้ผมจัดสถานที่ เปิดเพลง จุดเทียน เล่นไฟเธคไว้รอแล้ว..... ระหว่างรอสถานที่...คุณพี่ทั้งสองเดินไปดูตู้ปลา แถมให้อาหารด้วย...
"ลูกๆ ผมทั้งหมดแหละพี่โน๊ต พี่ดิว ...ลูกของนีโม่เกม"
"ปลาหล่อดีน่ะ หล่อเหมือนเจ้าของเลย" เฮ้อ กรูรู้แล้วว่าพวกกรูหล่อ....
"เชิญนั่งได้แล้วครับ "
บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วย ความตอแหลมั๊งครับ ....มีแค่สี่คนเท่านั้นที่ยิ้มหัวเราะ ส่วนผม ต้องมาทำหน้าที่ต้อนรับแขกด้วยใบหน้าที่ราบเรียบ...ตอนนี้ไอ้คุณพี่ดิว ซุกตัวให้ไอ้ไบร์ทกอด ส่วนไอ้เกมน่ะเหรอจะเหลือเหรอ คอยประจบประแจงจ๊ะจ๋า กับคุณพี่ โน๊ตอยู่.......โว๊ยหึงโว๊ย...
"น้องเอกทำงานที่ไหนคะ"
"ราชการแถวสามเสนครับ" "มันเรื่องอะไรของมรึงล่ะ" ตัวหนังสือสีแดงนี่คือคำพูดจากจิตใต้สำนึกหรือเสียงสะท้อนจากตัวผมนะ ฮ่าฮ่า ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ
"โห ดีจังเลยค่ะ น่ารักๆ กันแบบบนี้ทำไมไม่หาแฟนล่ะคะ"
"พวกผมยังเรียนไม่จบครับ" "เจือกอะไรด้วยวะ" นี่ผมมไค่อยได้ไปเรียนเลยคับพักนี้แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ลงไม่กี่ตัว ก็คือตัวที่ต้องเก็บให้หมด
"น้องเอกจะว่ามั๊ยคะ ถ้าพี่โน๊ตจะขอจีบน้องเกม"
"ไม่ว่าหรอกครับ แล้วแต่เกมครับ" "เวนนั่นมันแฟนกรูนะ" ไอ้เกมมองหน้าผม แหมมันยิ้มๆ ด้วยเดี่ยวเถอะ.......
"พี่เอกเค้าตามใจผมอยู่แล้วเจ๊ แหมจีบเจ๊ก็ดีนะ น่ารักน่ากอดแบบนี้ ผมชอบ....จริงป่ะพี่เอก"
"ใช่กรูตามใจมรึงอยู่แล้วเกม แหมพี่เค้าออกน่ารัก แบบนี้" "เดี่ยวเถอะ งานเลิกมีเฮ"
"งั้นเจ๊ไม่เกรงใจแล้วนะคะ เอก" แหม ไอ้คุณพี่โน๊ดหอมใบหูไอ้เกม
"แหมคุณพี่โน๊ตทำประเจิดประเจ้อน่ะ เดี่ยวคุณน้องดิวก็เอาบ้างหรอก" ไม่ทันแล้ว ไอ้คุณพี่ดิวหอมฟอดแก้มไอ้ไบร์ทไปแล้ว..
"ชนครับ หมดแก้วครับ เจ้าของห้องขอร้อง" ผมทำท่าเหมือนน้องทรายครับ "เดี่ยวกรูจะเก็บพวกมรึงเป็นรายหัวเลย"
"เอิ๊ก....เจ๊ไม่หมดได้เปล่าคะ เป็นสาวเป็นนางคุณแม่บอกว่าให้ดื่มน้อย น้อย"
"ไม่ได้ครับ ดูน้องเกม น้องไบร์ทหมดกันแล้ว มาน่ะ ไม่หมดเป็นสี่ขานะครับ" "พวกมรึงตาย"
"งั้นหมดค่ะ กระเทยจงจะเจริญ" ดูไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ แต่มันต้องแบบนี้ ความหึงมันขึ้นหน้า ควันมันออกหู.....ไม่มีความปรานีสำหรับศัตรู ไอ้เกมเหรอ มองหน้าผมแล้วหัวเราะคริคริ.
แล้วไอเดียบรรเจิดก็แล่นในหัวผม ...แหมเดี่ยวผมจะจัดการเก็บคุณพี่พวกนี้ กับไอ้สองคนนี่ด้วยวิธีที่แยบยล...
แล้วไอเดียบรรเจิดบรรเจิดก็แว่บเข้ามาในหัวผม.....
"พวกพี่เล่นไพ่อีแก่กินน้ำเป็นเหรอเปล่าครับ"
"อุ๊ย คุณน้องเอกขา พูดไม่เพราะเลยน่ะ เค้าเรียกคุณสาวน้อยดื่มน้ำค่ะ อาฮั๊นเล่นเป็น ค่ะ แล้วคุณน้องดิวเล่นเป็นเปล่าคะ"
"เป็นค่ะ ของกลัวย หนูเล่นมาตั้งแต่หาผัวคนแรกแล้ว" โห ดูพูด
"มาเล่นกันนะครับ แต่เปลี่ยนจากดื่มน้ำเป็นดื่มเหล้า มรึงเล่นด้วยไอ้เกม ไอ้ไบร์ท" ผมเดินไปหยิบไพ่ ส่วนไอ้ไบร์ทมันรู้งาน รินเหล้าเพรียวๆ ใส่แก้วเกือบครึ่งแก้ว..
"ใครแพ้กินหมดแก้วนะ... ใช่เปล่าพี่เอก" ผมพยักหน้า...
"โห มันมากไปเปล่า พี่เอก คุณพี่สองคนนี่จะไหวเหรอ"
"ไหวค่ะ ไม่ไหวก็ต้องไหว เสียทองเท่าหัว แล้วจะเสียผัวอีกทำไม.....สู้ตายค่ะ" อ้าวมาแบบไหนล่ะนี่ แหมมีการตบมือประกบกันด้วยเหมือนๆ หนังเรื่องสตรีเหล็กเลย.......
"งั้นเอาแบบนี้ มีทางเลือกครับ...ถ้าใครแพ้จะแก้ผ้าหรือกินเหล้าก็ได้...." นี่มันแผนผม เรื่องดื่มเหล้ากับเรื่องเล่นไพ่ผมไม่กลัวอยู่แล้วแต่ที่ผมให้แก้ผ้าก็เพราะเป็นแรงจูงใจให้คุณพี่ทั้งสองเค้าเล่นด้วย เค้าจะได้เห็นอะไรๆ ของพวกผม แต่ถ้าเป็นพวกคุณๆ...คงไม่แก้หรอกครับ คงต้องกินเหล้าสถานเดียว..
"โห พี่โน๊ต พี่ดิวเอาเปรียบพวกผมดิ พวกผมมีแค่ ห้าชิ้นเอง" ใช่ดิ ผมสามชิ้นด้วยซ้ำ เสื้อ กางเกงขาสั้น กางเกงใน ส่วนไอ้เกม ไอ้ไบร์ท มีกันห้า มีนาฬิกา กับเข็มขัดเพิ่มมาด้วย ส่วน คุณพี่ทั้งสองท่าทางจะเยอะครับ กำไรด้วย...
"งั้นเอาเฉพาะเสื้อผ้า ล่ะกัน 3 ชิ้น แฟร์ๆ เสื้อ กางเกง กางเกงใน ใครไม่กินเหล้าก็ถอด...ผมแถมให้พี่ทั้งสองอีกอย่างก็คือเสื้อซับในล่ะกัน"
"ได๋ค่ะ" แหมพร้อมเพรียงกันจริงๆ
และแล้วการแข่งอีแก่กินเหล้าก็เริ่มขึ้น ผมเป็นคนแจกไพ่นะ ผมสับไพ่แล้ว เอาตัวบนออกวางคว่ำหน้าไว้ แล้วแจกไพ่เป็นรายตัว ไอ้เกมมองผมยิ้มๆ ไอ้ไบร์ทนะเหรอ ดูนับไพ่อยู่ เรานั่งกันแบบนี้นะครับ ผม ไอ้คุณพี่โน๊ต เกม ไบร์ท ไอ้คุณพี่ดิว.....ตอนนี้ทุกคนได้ไพ่กันหมดแล้วครับ ตอนนี้ทุกคน เลือกไพ่ที่มันเป็นคู่กันทิ้งไว้หน้าตัวเอง เหลือ อันที่ไม่มีคู่ไว้ให้คนข้างๆ จับ....ของผมเหลือไม่เยอะนะ คาดว่าไม่น่าจะเกินสามตาหมด ตาแรกจะเริ่มแล้วตอนนี้คนที่เหลือไพ่มากที่สุดก็คือคุณพี่โน๊ต.....ไอ้คุณพี่ดิวเริ่มหยิบไพ่ผมไปหนึ่งใบแล้ว เอาเจอคู่ด้วย แกทิ้งไพ่คู่ลงไปกอง....ตาไอ้ไบร์ทแล้ว ไอ้ไบร์ทหยิบไพ่จากกองในมือของคุณพี่ดิว....อ้าวไม่ได้เป็นไปได้ไง ตาไอ้เกมหยิบไพ่ของไอ้ไบร์ทแล้ว ได้ด้วย ตาต่อไปคุณพี่โน๊ตหยิบไพ่ของไอ้เกม แหมมีส่งยิ้มหวานให้กันด้วย...ได้ด้วยแฮะ ตาผมหยิบไพ่ขอไอ้คุณพี่โน๊ตแล้ว อ้าวได้ด้วย...วนกันไปแบบนี้แหละครับ อ้าวจบเกมแล้ว... ตาแรก คนที่เป็นอีกแก่ ก็คือ ไอ้คุณพี่โน๊ต.....เฮ แต่แกเลือกกินเหล้า นะครับ แหมรู้ๆ อยู่ เค้าคงจะถอดให้พวกผมเห็นแหละนะ...เหล้าครึ่งแก้วนะ กินทีมันขมไปถึงเซี่ยงจี๊เลยแหละ....
ผ่านไปเกือบตีสาม ความสนุกความมันส์มันไม่เข้าใครออกใคร อีกอย่างผมมีเหล้าสำรองเก็บไว้หลายขวด ส่วนมากก็ได้มาจากที่เหลือๆ ที่ไปกินมาแหละครับ...ตอนนี้แต่ละคนสภาพไม่ต้องบรรยายเลย โดยเฉพาะคุณพี่ทั้งสอง อ๊วกไปคนละทีแล้ว ไอ้ไบร์ทกับไอ้เกมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว ส่วนผมยังมีกางเกงบอลอยู่แต่เมาเหมือนกันมันเริ่มมาจุกที่คอหอยแล้ว......
"เอี๊อก เจ๊ไม่ไหวแล้วค่ะ" เจ๊โน๊ตแกวิ่งปรู๊ดไปที่ห้องน้ำ ลำบากผมอีก ไอ้ไบร์ทกับไอ้กมนอนกลิ้งไปแล้ว เฮ้อ คิดถูกคิดผิดนี่ที่เล่นแบบนี้ เป็นอันว่างานนี้ล่มครับ สลบกันหมด...
ผมออกจากห้องน้ำพยุงคุณพี่โน๊ตมาเฮ้อ (อยากจะถีบลงชักโครกเหมือนกันแต่เกรงใจไอ้เกมครับ ลูกค้ามัน) แต่ละคน นอนแผ่หรากันหมด หมดสภาพกันจริงๆ ดีเหมือนกันถ้าไม่มอมเหล้าไอ้พวกนี้มีหวังมันต้องทำอะไรในห้องผมเป็นคู่ๆกันแน่เลย....
ผมลากไอ้ลูกเจี๊ยบผมไปที่เตียงนอน เอ้อตัวหนักเหมือนกันแฮะ...คนอื่นเหรอ...ไม่สนหรอก นอนท่าไหนก็ท่านั้น ผมเอาผ้าขนหนูเล็กมาชุบน้ำอุ่นแล้วเช็ดหน้ามัน.... เฮ้อ..มองหน้ามันแล้ว..ผมคิดไปไกลเลยครับว่าผมจะได้อยู่กับมันอีกนานมั๊ยนี่......เรื่องความรักสำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน..วันนี้มีรักกันพรุ่งนี้หรืออนาคตอาจต้องเลิกกัน อาจจะต้องเจ็บช้ำ เจ็บปวดอย่างสุดซึ้งก็ได้... แต่วันนี้ผมมีความสุขที่ได้รักมันและผมก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อมัน จะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักของเราสองคนยังคงต่อไป...ตอนนี้ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าความสุขที่ผมมีอยู่ตอนนี้.....มันจะอยู่กับผมได้อีกนานแค่ไหน......
http://music.thaicool.com/musicget.asp?id=570
นี่แหละหัวใจหนึ่งที่มั่นคงเสมอ พร้อมจะให้เธอตลอดไป
นี่แหละชีวิตหนึ่งที่ยังคงวางไว้ ให้เธอคนเดียว
เธออาจไม่รู้ และยังสงสัย ว่าทำไมฉันจึงทำเพื่อเธอทุกอย่าง
ต้องการสิ่งใด ทุกอย่างที่ทำไปนั้นเพื่ออะไร
ฉันไม่มีเหตุผลใดให้เธอ รักมันมีเหตุผลในตัวของมัน
ฉันแค่ทำส่ิงนี้ ที่ใจต้องการ เหลือแค่เธอจะยอมรับมันไป
ให้ฉันได้มองเธอ อยู่ที่ตรงนี้แค่เท่านี้ฉันก็สุขใจ
ที่ฉันนั้นทำอยู่ อาจไม่มีความหมายแต่ทำเพื่อเธอ
เธออาจไม่รู้ และยังสงสัย ว่าทำไมฉันจึงทำเพื่อเธอทุกอย่าง
ต้องการสิ่งใด ทุกอย่างที่ทำไปนั้นเพื่ออะไร
ฉันไม่มีเหตุผลใดให้เธอ รักมันมีเหตุผลในตัวของมัน
ฉันแค่ทำส่ิงนี้ ที่ใจต้องการ เหลือแค่เธอจะยอมรับมันไป
ฉันไม่มีเหตุผลใดให้เธอ รักมันมีเหตุผลในตัวของมัน
ฉันแค่ทำส่ิงนี้ ที่ใจต้องการ เหลือแค่เธอจะยอมรับมันไป
ฉันไม่มีเหตุผลใดให้เธอ รักมันมีเหตุผลในตัวของมัน
ฉันแค่ทำส่ิงนี้ ที่ใจต้องการ เหลือแค่เธอจะยอมรับมันไป
-
:m13:
ผมชอบนะ
บทสรุปตอนจบตอนของแต่ละตอน
ดูเหมือนพี่เอกเตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับอนาคตตลอดเวลา
อย่างน้อยก็ได้เห็นว่าพี่ไม่ได้หลอกตัวเอง
และความเป็นจริงก็สะท้อนให้เห็นแบบนั้นจริง ๆ ... วังวนที่ไม่แน่นอน
o13
-
เห็นด้วยกับรีบนอ่ะ :m4:
-
..........อนาคตที่ไม่เคยมีอะไรแน่นอน......แม้กระทั่งความรัก..... :undecided: :undecided:
-
มีความสุขกับชีวิต ก็เก็บเกี่ยวความสุขให้เต็มที่นะครับ พี่เอก
แต่เล่นพามาบ้านเนี่ย เกินไปป่ะ
ไม่เห็นน่ะ มันยังพอทนได้ แต่ถ้าทำกันตำตาเนี่ย :m16:
-
ไปต้มยำทำแกงที่ไหน ไม่ว่า แต่อย่าพามาบ้าน ถึงเป็นงานก็รับไม่ได้ :m16:
-
เท่าที่อ่านมาคนนี้สีนะ คือที่สุดของหัวใจ
:m11: :m11: :m11:
-
ความสุขมักจะอยู่กับเราไม่นาน :m5: :m5:
-
จากนี้ไป อะไรจะเกิดขึ้น ไม่มีใครรู้
แต่ที่แน่นอน สุดท้ายเราต้องลาจาก
คิดได้แบบนี้ก็ปลง เฮ้อ.................
-
ทำทุกสิ่ง ทุกอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่องนะครับ คุณเอก
วันข้างหน้าจะได้ไม่เสียดาย สิ่งที่ผ่านมา :a1:
-
เสือไบ:the series (ตอน94)
ผมลืมตาตื่นขื้นมาแล้ว ปวดหัวตุ๊บๆ เลย...ก็แหงดิเมื่อวานเล่นเหล้าไปเพรียวๆ แบบนั้น...ที่ตื่นไม่ใช่อะไรหรอก เพราะข้างนอกคุยกันเสียงดังมาก ไอ้ลูกเจี๊ยบเกมของผมน่ะเหรอ นอนหลับอยู่ท่าเดิมอ้าปากหวอ.....ผมคว้าผ้าเช็ดตัวออกไป...
"อ้าวคุณน้องเอกตื่นแล้วเหรอคะ....คุณน้องเกมล่ะ...แหมเมื่อคืนเล่นพี่ซะเมาดิ้นเลยนะคะ เสียจริตกะเทยไฮโซหมด"
"แหม คุณพี่โน๊ต ยังมีอะไรต้องเสียอีกเหรอคะ แหมเมื่อคืนอิชั้นเห็นคุณพี่นอนอ้าแล้วอ้าอีก...."
"เผอิญเมื่อคืนคุณพี่เมาน่ะ..." หัวเราะกันเกรียว ไอ้ไบร์ทนะเหรอ ยังนอนใส่กางเกงในตัวเดียวนอนอยู่ที่โซฟาโต๊ะรับแขกอยู่เลย...
"จะกลับเลยเหรอครับ" ผมถามพวกคุณๆ...แหม เป็นเจ้าบ้านนี่ทำไงได้ ไอ้คนพามาแม่งมันก็นอนอุตุ
"หรือคุณน้องเอกจะให้พี่ทำอะไรล่ะคะ ....คุณพี่โน๊ตว่างๆนะ" อาจ๊ากพูดแบบนี้มันมีเลสนัยนะ
"ไม่รู้ครับ เกม กับไบร์ทยังไม่ตื่นเลย"
"แหม ถ้าน้องเอก ไม่รีบตื่นมา มีหวังคุณพี่สองคน ลักหลับน้องๆ สักหน่อย" พี่ดิวจีบปากจีบคอพูดอีกแล้ว
"งั้นตามสบายนะครับ ผมขอตัวอาบน้ำก่อน" ผมเดินไปอาบน้ำรำคาญเหมือนกัน เดี่ยวต้องมาเก็บกวาดวงเหล้าเมื่อคืนอีก......
"งั้นเดี่ยวคุณพี่ขอตัวกลับเลยนะจ๊ะ"
"ครับ ขอบคุณมากนะครับ ว่างๆมาอีกนะ" ฝืนใจชวนสุดๆ ผมไม่ค่อยชอบ แหม มีใครหน้าไหนมันชอบศัตรูบ้างล่ะ.....ฮ่าฮ่า...แต่ไงผมก็ยกมือไหว้ .....กรูเฟคเพื่อมรึงสุดๆเลยนะ ไอ้ลูกเจี๊ยบ.......
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็มาเก็บกวาดวงเหล้าที่กินกันเมื่อคืนนี้.....เสร็จแล้วผมขอนอนต่อ......
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ....จนกระทั่ง ปลายเดือนกรกฎาคม....วันนี้ผมต้องไปสอบที่มหาวิทยาลัยมหานคร ผมอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า..........เทอมนี้ผมลงทะเบียนแค่สองตัว.....ลงได้แค่นี้จริงจริงครับ วิชามันเป็นตัว กว.ครับ ต้องเก็บตามลำดับ...
ผมซ้อนมอเตอร์ไซด์ไอ้ลูกเจี๊ยบไปวันนี้แต่มันไปส่งแค่ เดอะมอลล์บางกะปิแล้วผมก็ขึ้นรถตู้ไปต่อ....ส่วนมันก็ไปเรียนที่ราม 2 ตามปกติ พูดถึงเรื่องเรียน ไอ้เกมมันขยันกว่าผมอีกนะ ไปเรียนทุกครั้ง....ส่วนผมเรียนบ้างไม่เรียนบ้าง ก็อย่างว่าแหละ วิชาพวกนี้ผมเคยเรียนมาแล้ว จากที่โรงเรียนของหน่วยงานราชการ หรือไม่งั้นก็เรียนที่นี่แหละแต่ไม่ผ่านซีต้องลงใหม่..
"ขอบใจนะ ที่ร๊ากที่มาส่ง ขี่รถดีๆ ล่ะ เมียจ๋าเป็นห่วง" ผมยื่นหมวกกันน๊อคที่ผมใส่ให้มัน มันเก็บไว้....
"ไม่เป็นไร สอบเสร็จรีบกลับบ้านนะจ๊ะ อย่าเถลไถล"
"เออ สอบเสร็จจะรีบกลับคอนโด" วันนี้ผมลาพักร้อนมาสอบ ลามาสามวัน คือพุธ พฤหัส ศุกร์....ความจริงสอบวันนี้วันสุดท้ายครับ แต่ไหนๆ จะลาแล้ว ขอลาเยอะๆ ล่ะกัน ผมมีสิทธิ์ใช้วันลาได้ยี่สิบวัน แต่ส่วนใหญ่ผมจะใช้วันลากับการไปทริปหรือดูแลมิสเตอร์เชน......
ผมสอบเสร็จเที่ยง สอบเสร็จก็ออกจากมหาวิทยาลัยเลย ไม่รีบออกมีหวังรอรถนาน รถตู้มันน้อย คนมันเยอะ และอีกอย่างผมไม่ชอบนึ่งรถเมลล์ สาย 131 ครับ มันมาลงแค่มีนบุรีเอง....มาถึงหน้าเดอะมอลล์บางกะปิเดินเล่นซักนิดหน่อยดูของ......แล้วค่อยกลับไปที่คอนโด....
ผมถึงคอนโดเกือบบ่ายสามครับ กลับมาก็ไม่มีอะไรเก็บกวาดเช็ดถู ทุกทีไอ้ลูกเจี๊ยบผมทำซะส่วนใหญ่...ตอนมันว่างๆ หรือตอนที่มันไม่ได้ไปเรียน.....
หกโมงกว่าๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบของผมยังไม่กลับมาเลย.....ปกติมันจะกลับมาแล้วนี่...เฮ้อสงสัยคุยกับเพื่อนเพลินล่ะมั๊ง ผมก็ไม่ได้ว่าไร ชีวิตในรั้วมหาลัยมันก็ต้องมีบ้าง มีคุย มีนั่งเมาท์กัน มีเล่น มีเตะบอล มีเข้าห้องสมุด มีเข้าห้องคอมพ์ หลังเลิกเรียน .....
ทุ่มกว่าๆ มันโทรมาแล้ว......
"วันนี้ผมกลับดึกหน่อยนะพี่ พอดีจะไปสังสรรค์กับเพื่อนเก่าหน่อย" โหมีเพื่อนเก่าด้วย.....
"โหมรึง อุตส่าห์ย้ำกรูนักย้ำกรูหนาให้รีบกลับบ้าน....มรึงกลับไถลซะเอง.."
"แหะ แหะ มันจำเป็นนี่จ๊ะ เมียจ๋า ...เอาน่า ที่ร๊ากจะรีบกลับก็แล้วกัน.."
"อย่าดื่มเยอะนะมรึง ขี่มอเตอร์ไซด์แบบนี้ แล้วมรึงจะไปฉลองกันที่ไหนล่ะ" ผมน่ะห่วงมันจริงๆ เวลาเมาๆ ไอ้บ้านี่มันขี่รถเร็ว....
"แถวโชคชัยสี่ครับ บ้านเพื่อน เอาน่าที่ร๊ากจะระวังระวัง"
"เออ"
หลังจากวางสายจากมันแล้วผมไม่มีอะไรทำหรอก นั่งๆ นอนๆ ดูละครฟังเพลง ลงไปตอบเมลล์มิสเตอร์เชน ส่วนใหญ่ผมจะตอบเมลล์ของแกตอนอยุ่ที่ทำงาน ที่บ้านไม่มีคอมพิวเตอร์ แต่อีกไม่นานก็คงจะซื้อเพราะไอ้เกมมันอ้อนๆ จะซื้อเพื่อการเรียนของมันอยู่.....
ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว ดูนาฬิกา โหเกือบตีสองแล้วเหรอนี่ เผลอหลับไป ครับ วิทยุยังเปิดอยู่เลย...
"ว่าไง"
"พี่เอก....ผมรถแฉลบ"
"เอ๊ยเป็นไรบ้างเหรอเปล่าวะ" ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง...ว่าแล้วเชียวเมื่อตอนคุยโทรศัพท์ตอนเย็นสังหรณ์ใจแปลกๆ
"ตอนนี้อยู่คลีนิค ครับ ....มาทำแผลกับไอ้ชัย....พี่เอก หยิบกุญแจสำรอง มาเอารถของผมหน่อยดิ ที่ร้านข้าวต้มโชคชัยสี่ ซอย...... ผมจอดไว้ที่นั่น...กลัวมันหายน่ะพี่ ไม่รู้จะขี่ได้เหรอเปล่าน่ะ..."
"แล้วมรึงอยู่คลินิคไหนล่ะ"
"คลีนิค...............ปากซอย.......... โอ๊ย" มันบอกชื่อคลินิก และสถานที่ตั้ง ....ผมพอรู้จัก......
"เออ เดี่ยวกรูไปเอารถแล้วจะแวะไปหามรึงที่คลีนิคนะ นี่ทำแผลเหรอยังวะ"
"ยังครับ ให้ไอ้ชัยทำก่อน มันหนักกว่าผม" ท่าทางจะหนักกันนะนี่....ฟังได้จากน้ำเสียง....
ผมรีบหยิบกุญแจมอเตอร์ไซด์สำรอง .....ออกไปเลย ใจมันร้อนรนไงไม่รู้กลัวมันจะเป็นอะไรมาก..ไปถึงที่มันจอดจักรยานยนต์ไว้ โหกระจกด้านซ้ายแตก ไฟเลี้ยวแตก กันชนล้อหน้าแตก...ที่เหยียบเท้าเบี้ยว ผมต้องดัด ให้มันเข้าที่.....
กว่าจะสตาร์ทเครื่องติดเฮ้อ มันคงขี่มาเร็วมากๆ รถถึงอยู่ในสภาพนี้ ไอ้เด็กเวน กรูเตือนไม่เคยฟังเลยนะ....ผมขี่ไปถึงคลีนิคตามที่มันบอก...
ตอนนี้ทั้งสองคนทำแผลกันเสร็จแล้วครบ แหม อินทรีตัวขาว กันเป็นแถว ตามตัวซีกซ้าย มีผ้าก๊อดปิดแผลอยู่หลายที่ครับ ไอ้ชัยหนักหน่อย .....ภาษาชาวบ้านเรียกว่าหน้าแหก...ส่วนไอ้เกมซีกซ้ายก็ไม่ใช่ย่อยครับ มีแผลถลอก ผ้าก๊อด แล้วตอนนี้มันใส่เฝือกอ่อนที่แขนซ้ายด้วย....
"แขนข้างซ้ายไม่ได้หักนะคะ ให้มันอยู่แบบนี้ซักสองสามวัน ช่วงนี้จะเจ็บหน่อยนะคะ ...ที่หลังดื่มเหล้าอย่าขี่มอเตอร์ไซด์นะคะมันอันตราย" แหมขนาดหมอยังเตือนเลย หลังจากรับยา จ่ายตังส์ค่าทำแผลแค่นี้แพงเหมือนกันแฮะพันกว่าบาท....
"ชัยมรึงไปค้างกับกรูก่อนก็ได้นะ จะกลับรามสองแบบนี้เหรอ" ผมชวนมัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วผมไม่มีอะไรต้องไปต่อว่ามันสองคนหรอก..
"เกรงใจน่ะพี่"
"เกรงใจไรวะ มรึงก็เพื่อนกรู มาอยู่กับกรูชักระยะ มรึงอยู่หอใครจะดูแลมรึงวะ อยู่นี่ ยังช่วยๆ กันได้"ไอ้เกมพูดขึ้นมา แหมห่วงเพื่อนหมือนกัน...
"งั้นไปก็ได้"
"งั้นเดี่ยวพวกมรึงนั่งแท็กซี่ไปกันนะ เดี่ยวกรูขี่มอเตอร์ไซด์ไป" ผมบอกมันครับ มันคงไม่ดีมั๊งถ่านั่งซ้อนสามไป
"ขับรถดีๆ นะเมีย เอ๊ย พี่เอก" มันห่วงผมเหมือนกันแฮะ ผมมองมัน.....แหมอยู่ดีๆ ไม่ว่า อยากเจ็บตัว ดี....สม...
"เออ"
หลังจากแยกที่ส่งมันขึ้นแท๊กซี่แล้วผมก็ขี่มอเตอร์ไซด์ตามๆ มันมัน ตอนนี้มอเตอร์ไซด์มันกระตุกๆ ไงไม่รู้ ศูนย์มันเบี้ยวๆ เหรอเปล่าผมก็ไม่รู้นะ...ผมเลยไม่กล้าขี่เร็ว อีกอย่าางผมเห็นสภาพแผลมันแล้วผมนึกกลัวน่ะ....
กลับไปถึงห้อง....ผมต้องบังคับให้มันเช็ดตัวโดยมีผมเป็นคนเช็ดให้ ตอนนี้ทำก็ทำทั้งสองคนนะ ไอ้เกมไอ้ชัย ถ้าผมทำให้เฉพาะไอ้เกม มีหวังไอ้ชัยสงสัยหรือน้อยใจแน่ๆเลย แต่ผมก็เต็มใจทำ...หลังจากเช็ดตัวเสร็จ ผมก็ต้มมาม่าให้มันกินและก็ให้มันเข้านอน...เฮ้อเหมือนดูแลเด็กน้อยไงไม่รู้.....ผมให้ไอ้ชัยนอนห้องหนึ่ง ไอ้เกมนอนอีกห้องหนึ่ง....ผมไม่ได้นอนกับมันนะ เพราะผมนอนดิ้นกลัวดิ้นไปโดนแผลมันเข้า......
เช้าขึ้นมาแล้ว ผมยังลาพักร้อนอยู่ ตื่นขึ้นมาทำข้าวต้มเครื่องให้มัน เฮ้อจะกินได้เหรอเปล่านี่ มือใหม่หัดทำแต่ก็ไม่ยาก แค่ข้าวต้มเครี่องแต่จะอร่อยเหรอเปล่า.....ต้องถามสองคนนี้ดู.....ไอ้เกมตื่นแล้ว มันเดินกระโผกกระเผลกมาดูผมทำข้าวต้ม.....ส่วนไอ้ชัยสงสัยยังไม่ตื่น..ฤทธิ์เหล้าคงหมดแล้วผมว่ามันสองคนคงต้องปวดแผลกันบ้างแหละ.....
"จะกินได้มั๊ยนี่เมียจ๋า......แต่กลิ่นหอมดีเหมือนกันนี่"
"เฮ้ย พูดอะไรระวังหน่อย มีคนอยู่.....แล้วเป็นไงยังปวดแผลอยู่เปล่า"
"ปวดดิ โดยเฉพาะแขน" หน้าตามันไม่เป็นอะไรมาก ไอ้นี่มันใส่หมวกกันน๊อคส่วนไอ้ชัยมันไม่ได้ใส่..
"กรูเตือนมรึงแล้ว ไปทำอีท่าไหนล่ะถึงได้ซิ่งจนหน้าแหกแบบนี้
"เฮ้อ ถนนมันลื่นพี่ช่วงโค้ง "
"กรูว่ามรึงขี่เร็วมากกว่ามั๊ง แฮนด์รถมรึงมันเบี้ยวไปเลยน่ะ เดี่ยวกรูจะเอาไปซ่อมให้น่ะ ซ่อมแล้วขายเลย ไม่เอาแล้ว" ผมรู้จักร้านที่ซ่อม ก็ร้านที่ไอ้เกมไปซ่อมไปแต่งรถประจำแหละ.....
"โห พี่เอก รถผมน่ะ" มันทำเสียงอ้อนๆ
"ใช่รถมรึง แต่มรึงคิดดูดิ ว่ามรึงเป็นแบบนี้แล้วกรูรู้สึกไง มรึงรู้เหรอเปล่าวะกรูห่วงมรึงทุกครั้งที่มรึงขี่รถมอเตอร์ไซด์ออกไป...ใช่อยู่มรึงไม่ประมาทแต่คนอื่นล่ะ รถใหญ่ เค้าจะชนมรึงมื่อไหร่ ก็ไม่รู้ .....กรูไม่อยากเสียมรึงไป" ผมพูดตรงๆเลย แต่พูดเสียงไม่ดังนะ ....ไอ้เกมนิ่งไปนาน...แล้วมันมองหน้าผมอีกที...
"ขายก็ขายพี่ แต่ผมขอเป็นหลังจากที่สอบเทอมสองเสร็จนะพี่ เพราะรามสองมันไกล มันไม่สะดวกตอนผมไปเรียน"
"เอางั้นก็ได้ เกม...มรึงต้องเข้าใจนะ ถ้ามรึงเป็นอะไรไป กรูจะไปบอกไอ้กายว่าไง ที่สำคัญกรูคงอยู่ไม่ได้ ถ้ามรึงจะจากกรูไปแบบนั้น" ผมบอกมันด้วยความรู้สึกริงๆ ของผม
"ขอบคุณครับ พี่" มันทำตาซึ้งๆ เหมือนจะมีน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว.....ผมยกเข้าต้มเตรียมตัวเสิร์ฟ...ไอ้ชัยเปิดประตูห้องออกมาแล้ว..
"ชัย มากินข้าวต้มกัน จะได้กินยา ไหวเหรอเปล่าวะ" ผมเห็นมันทำหน้าตาแหยๆ
"ปวดแผลน่ะพี่"
"ก็แหงล่ะมรึง ฤทธิ์เหล้ากับฤทธิ์ยามันหมดแล้วนี่ จะกินเลยหรือแปรงฟันก่อน"
"กินเลยล่ะกัน" ผมเสิร์ฟข้าวต้ม สามชาม ของผมด้วยชาม ชิมแล้วก็กินได้เหมือนกันนะนี่...
"ผมเลยอดไปทำงานเลย" ไอ้เกมมันบ่นๆ ...
"มาบอกอะไรกรูวะ กรูเตือนมรึงหลายครั้งแล้วเรื่องขี่รถ"
"แหม เม....เอ๊ย พี่เอก มันก็ต้องมีเผลอกันบ้างแหละ....เออ ไอ้ชัย กรูขอโทษนะที่ทำให้มรึงเป็นแบบนี้"
"ช่างเถอะ โทษมรึงก็ไม่ได้หว่ะ ต้องโทษกรูด้วย...ถ้ากรูไม่ชวนมรึงออกมาซิ่งมรึงก็คงไม่เจ็บตัว" อ้าวผมพอจะรู้สาเหตุกลายๆ แล้วแหละ เฮ้ออย่างว่าแหละไอ้พวกนี้มันวัยคึกคะนอง....
"ดีแล้ว พวกมรึงจะได้จำไง เจ็บมั๊ยล่ะ เจ็บตัวด้วย เสียทั้งเวลา อีก ไม่คุ้มเลย..."
"ครับ เพ่" แหมมันสองคนพูดเกือบจะพร้อมกันเลย....
หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็เช็ดตัวให้พวกมันสองคนนะครับ ให้มันทำเองก็คงไม่ค่อยสะดวกมั๊ง เอาน่า แค่นี้ผมทำได้...และอยากทำด้วย....ตอนผมเช็ดตัวให้ไอ้ชัยผมเฉยๆนะ ไม่มีความรู้สึกอะไรกับมันเลย มันเหมือนพี่ชายทำให้น้องชายอะไรแบบนี้แหละ......แต่ตอนเช็ดให้ไอ้ลูกเจี้ยบเกมนี่ซิ ผมรู้สึกหัวใจมันเต้นตึกๆ ขนาดมีอะไรกันมาแล้ว นอนด้วยกันมาแล้ว ยังไม่วายมีความรู้สึกแบบนี้ ตอนผมเช็ดมันมองผมด้วยสายตาขอบคุณ สายตาไงผมก็ไม่สามารถบรรยายเป็นตัวหนังสือได้นะ.....
เกือบเดือน กว่าแผลของพวกมันจะหายเป็นปกติ ไอ้ชัยมานอนพักฟื้นที่นี่เลย ซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไร....ดีเหมือนกันไอ้เกมมันจะได้ไม่เหงาตอนผมไปทำงาน......ไอ้เกมมันไม่ได้ไปทำงานนะ เพราะแผลถลอกแบบนี้ใครจะมาเอา และอีกอย่างไปทำงานแบบนี้อายเพื่อนเปล่าๆ......
-
ดีจัง มีเช็ดตัวให้กันด้วย
คนมานจาเห็นใจกัน ก้อ ตอนเจ็บป่วยนี่แหละ :m13:
คิดเล่น ๆ เผื่อ เจ้าชัย เกิดมาชอบคุณเอก ด้วยอีกคนจาทำงัยดีเนี่ยะ :m18:
-
+ 1 ให้คุณเอกด้วยนะ โทษฐานมาต่อเรื่องอย่างสม่ำเสมอ ไม่ต้องให้รอเลย น่ารักมาก :m4: :m4: :m4:
-
สวัสดีครับ ฝากตัวเป็นแฟนคลับด้วยคนครับ
ชีวิตคุณเอกมีสีสันจังเลยครับ น้องเกมก็น่ารักจัง โชคดีนะที่รถแฉลบไม่เป็นอะไรมาก
.....แต่จะมี No.4 จริงๆ เหรอเนี่ย? :serius2: อยากให้อยู่คู่กับน้องเกมไปนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆแสนนานนะครับ
-
ขอบคุณครับคุณชาเขียวแหมรักจะเป็นคลับกันแล้วพ๋มก็ต้อง.ซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ซิครับ แต่ตอนนี้กำลังสองจิตสองใจอยู่ครับว่าจะ มีต่อ The boy story และ เสือไบ the series เล่มสอง ตอ่เลยเหรอเปล่าครับ ที่ไม่ค่อยแน่ใจเพราะ คอมเมนต์และ โหวตของเรื่องพ๋มมันน้อยมากมากเลยครับ น้อยใจ ฮ่าฮ่า แต่ไงขอดูก่อนนะครับ อย่างไง เสือไบเล่ม 1 จบ 160 ตอนแน่นอน ครับ...
-
ลูกเจี๊ยบเกมน่ารักดีออก คุณเอกยังจะไปมี No.4 อีกเหรอ :m28:
-
แหม๋ คุณเอกนี่ขี้น้อยใจนะ (หัวล้านป่าวนี่ :m12: ) ดูจาก view เกือบ เจ็ดพัน กับ รี อีก ห้าร้อยกว่า ก็ไม่น้อยนา :m19:
มาต่อเถอะ จะภาคต่อ ภาค 2 หรือเรื่องใหม่ ก็เอามาเถอะ จะรออ่าน เป็นแฟนคลับอย่างเหนียวแน่นเลย :m4: (เด๋ว +1 ให้ทุกวัน เลยเอ้า :m23: เอาคะแนนมาล่อ คริ คริ )
-
เง้อ พี่เอก ต่อไปเถอะครับ ผมว่ามันก็มีคนมาอ่านเรื่อยๆนะ
สงสารแฟนประจำกันหน่อยเหอะ :m5:
อย่าขี้ใจน้อยดิ เด๋วหัวล้านน๊า :m26:
-
ปกติผมก็คอย (แอบ) ติดตามอยู่ตลอดนะคับ แต่ไม่ค่อยได้เม้น ต่อไปจะเม้นให้บ่อยนะคับ ได้ข่าวว่าแอบน้อยใจ 555 เอามาลงเถอะครับ ยังไงก็มีคนติดตามอ่านอยู่แล้ว :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
-
มีแฟนเหมือนมีลูกเลยแหะ
:m14: :m14: :m14:
เกมก็ทำตัวน่ารักนะ เหมือนฝากชีวิตนี้ไว้ให้แล้ว
รักคือความเข้าใจ รักคือการให้อภัย
:m1: :m1: :m1: :m1:
ยากจะหาได้ แต่ชีวิตของคนมืดมน คงอีกนานกว่าจะหลุดพ้น
:m21: :m21: :m21:
ลุ้นๆๆจะได้อ่านต่อ ช่างเป็นชีวิตที่สมบุกสมบัน เปิดโลกดีครับ
อ่านไปได้มุมมองที่ไม่เคยรุ้มาก่อน
ช่วงนี้นิยายเอยะ อย่าเพิ่งน้อยใจไป เด่วก็ตามอ่านกันเรื่อยๆเอง
อย่าลืมว่าคนอ่านแล้วไม่คอมเม้นต์ก็มีอีกเพียบเลย
:m18: :m18: :m18:
-
เค้าว่ากันว่าคนแก่มักขี้งอล ขี้น้อยจายย พี่เอกมีครบสูตรเยยนะ (แถมหัวล้านดั้วะ คึคึ :m26: )
พี่เอกๆๆๆที่บอกว่าจาไปมีตติ้งที่กาญฯกันอ่ะ ถึงไหนแย้วเนี่ย เผื่อจาพาเด่ะๆในเล้าไปแจมด้วย
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
ถ้าฟรีนะพี่เอก อิอิ
-
"ใช่รถมรึง แต่มรึงคิดดูดิ ว่ามรึงเป็นแบบนี้แล้วกรูรู้สึกไง มรึงรู้เหรอเปล่าวะกรูห่วงมรึงทุกครั้งที่มรึงขี่รถมอเตอร์ไซด์ออกไป...ใช่อยู่มรึงไม่ประมาทแต่คนอื่นล่ะ รถใหญ่ เค้าจะชนมรึงมื่อไหร่ ก็ไม่รู้ .....กรูไม่อยากเสียมรึงไป" ผมพูดตรงๆเลย แต่พูดเสียงไม่ดังนะ ....ไอ้เกมนิ่งไปนาน...แล้วมันมองหน้าผมอีกที...
"ขายก็ขายพี่ แต่ผมขอเป็นหลังจากที่สอบเทอมสองเสร็จนะพี่ เพราะรามสองมันไกล มันไม่สะดวกตอนผมไปเรียน"
"เอางั้นก็ได้ เกม...มรึงต้องเข้าใจนะ ถ้ามรึงเป็นอะไรไป กรูจะไปบอกไอ้กายว่าไง ที่สำคัญกรูคงอยู่ไม่ได้ ถ้ามรึงจะจากกรูไปแบบนั้น" ผมบอกมันด้วยความรู้สึกริงๆ ของผม
ผมชอบคำพูดช่วงนี้นะ ... แต่อธิบายไม่ถูก มันดูจริงใจดีอ่ะ :m13:
-
เห็นด้วยกะรีบนมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a9:
-
เสือไบ:the series (ตอน 95)
เดือน พฤศจิกายนแล้ว.....เกรดไอ้ลูกเจี๊ยบ ออกแล้ว...ไม่น่าเชื่อครับ มันได้ พีหมดทุกตัวที่มันลงทะเบียน........แต่ไม่ได้ จีนะครับ ....
"เมียจ๋า...เห็นมะเห็นมะที่ร๊ากเก่งเปล่า..." มันเอาใบปริ๊นเกรดมาให้ผมดู.....
"เก่งหว่ะ......เซอร์ไพส์มากเลย ไม่น่าเชื่อ.....แหมๆ มีที่รักเก่ง ฉลาดก็แบบนี้แหละ..ไม่เสียแรงเลยนะนี่.....ที่เฝ้ารัก"
"รางวัลล่ะ.....เมียจ๋า" มันแบมือ.....
"จะเอาเงินเหรอ....เท่าไหร่ล่ะ"
"โห เมียจ๋า.....พูดแบบนี้ ที่ร๊ากโกรธนะ"
"งั้นเอาอะไรล่ะ" ผมถามต่อ....มันหอมแก้มผม......
"แค่นี้ก็พอแล้ว....." เฮ้อ รอดตาย......นึกว่ามันจะลากผมเข้าห้องแล้วลงโทษซะแล้ว....ฮ่าฮ่า...
"เราไปเที่ยว ทะเลกันดีกว่า อาทิตย์หน้า...........วันเกิดมรึงนี่"
"โห รู้แล้วเหรอ ที่ร๊ากกะจะ...เซอร์ไพส์ซักหน่อย"
"เซอร์ไพส์แบบนั่งฉลองคนเดียวเหรอ" น่าตบปากตัวเองจริงๆ เลย .....ผมหลุดคำนี้ออกมา.....มันซึมลงอย่างเห็นได้ชัดเลย.....มันเดินหนีไประเบียงหลังบ้าน...
"ที่ร๊าก.....เมียจ๋าขอโทษ" เฮ้อ ไม่น่าไปตอกย้ำมันเลย
"ฮ่าฮ่า.....ผมไม่ได้โกรธเรื่องนั้น.....กำลังคิดว่าจะไปไหนดี นี่ผมนัดเพื่อนไว้แล้วเรื่องวันเกิด..." พวกนี้มันแบบนี้กันครับ เวลาวันเกิดมันชอบจัดงานแบบใหญ่ๆ หรูๆ คือประมาณปิดร้านเลี้ยงแล้วเชิญเพื่อนมากินกัน....
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ก็ชวนไปด้วยเลย....สนุกดีหรอก....."
"งั้นเอางี้ อาทิตย์เราไปกันเลยดีกว่า....ไปเสม็ด.."
"ได้ๆ จะได้เตรียมตัว ไปสองวันน๊อ เสาร์อาทิตย์....นานๆ จะได้ออกต่างจังหวัดกับมรึงซะที" ความจริงผมเคยไปแล้ว ที่เสม็ดแต่ไปกับมิสเตอร์เชน....
แล้วพวกเราก็ไปเสม็ดกัน ฉลองที่มันสอบผ่านหมดทุกตัวแล้วก็ถือเป็นการฉลองวันเกิดมันไปด้วย...วันนั้น โหไม่น่าเชื่อว่าคนจะไปเยอะแบบนี้ครับ ผม เกม ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟรงค์ ไอ้ชัย ไอ้บอล ไอ้โน๊ต และคุณพี่โน๊ต คุณพี่ดิว (สองคนหลังไอ้เกมมันให้เหตุผลกับผมว่า พี่เค้าขอไปด้วย)
เราทุกคนมารวมตัวกันที่คอนโดผมและเอารถไปสองคัน รถคุณพี่โน๊ตกับรถคุณพี่ดิวแหละ เราออกจาก กรุงเทพ บ่ายสอง...ขับๆ ไปทางมอเตอร์เวย์ ผ่านพัทยา......ถึงระยอง แล้วไปจอดรถที่ท่าแถวบ้านเพ (เสียค่าจอดคันละ 50 บาท).และก็จะมีพนักงานพาพวกเราต่อเรือไปอีกที.ตอนไปขึ้นเรือพวกเราต้องเดินตามสะพานไม้ไป...เรือวิ่งประมาณ 40 นาที ..พวกเราก็ไปถึงหาดทรายแก้วกัน.... เกือบ หกโมงแล้ว....ตอนนี้พวกผมกำลังตุนเสบียงกัน คือถ้าไปซื้อที่นั่นมันแพง เกริ่นหน่อยที่เค้าเรียกที่นี่ว่าเกาะเสม็ดเพราะเมื่อก่อนที่นี่จะมีต้นเสม็ดขาวและเสม็ดแดงอยู่มาก ต้นเสม็ดขาวและเสม็ดแดงนี้ชาวบ้านเค้านิยมนำมาจุดไฟ... และที่ผมเลือกมาหาดทรายแก้วก็เพราะที่นี่ไม่เคยหลับ ตอนที่ผมมากับมิสเตอร์เชน เราเล่นน้ำกลางวันอาบแดด (ร้อนสุดๆ แต่ก็ต้องทนอาบกับแก) ตอนเย็นชมพระอาทิตย์ตก ค่ำหน่อย ก็ กินเหล้า กินอาหารทะเล ฟังเพลง ดึกๆ ก็ไปเที่ยวที่บาร์....แต่บาร์ที่นี่จะมีชาวต่างชาติมากกว่าชาวไทย....แต่หาดนี้ค่อนข้างคนเยอะ มาครั้งที่แล้ว โหสุดยอดมีตั้งแต่อายุ 1 ปี ยัน เกือบๆ ร้อยปี กันทีเดียว..
"คุณพี่โน๊ต ขา เค้าว่า ไปเสม็ดเสร็จทุกราย ใช่เปล่าคะ" คุณพี่ดิวเสียงแจ่วเลย ตอนนี้เราลงเรือกันแล้ว....
"แหมจะเสร็จใครดีนะ....หล่อๆ กันทั้งน้าน...... " ตอนนี้ไอ้เกมกอดเจ๊แกอยู่ ส่วน ไอ้ไบร์ทนะเหรอก็กอดคุณพี่ดิวอยู่ บนเรือ..ไม่อายสายตาเพื่อนๆ มรึงเลยนะ ...
"อ้าว ก็เสร็จผมไงพี่ มากับผม ก็ต้องเสร็จผม จะไปนอกใจผมได้ไง" ไอ้เกมสอดพูดมาแล้ว
"แหม อย่างคุณพี่จะนอกใจหนู ได้ไงจ๊ะ แต่ถ้าเผลอมันก้ไม่แน่ น่ะ" แกมองมาที่ผม.....อ้าว เกี่ยวไรกับผมนี่.....
เรามาถึงหาดทรายแก้วแล้วครับ เดินหาบ้านพักซักพักก็ได้ครับ....คืนละ 2500 โหแพงเหมือนกันนะ แต่ก็ดีครับ ได้เป็นบ้าน จะได้สะดวก....
หลังจากเอาอาบน้ำแล้วพวกเราก็ตั้งวงครับ ทั้งวงเหล้าและวงไพ่...เล่นป๊อกเด้งกัน โดยมีผมกับไอ้เกม เป็นเจ้ามือ...
"แทงเสีย แทงเสีย นะครับ แทงลมได้ลม แทงเงินได้เงิน..." ไอ้เกม เสียงแจ๋วเลยครับ แหม หุ้นกับมันจะเวิคเปล่านี่.....
"อุ๊ย ไม่อยากแทงเลย ค่ะ อยากโดนแทง ค่ะ" อ้าว คุณพี่โน๊ะ คิดอะไรนี่......
"แหม คุณพี่โน๊ต คะ รับรองคืนนี้น้องเกมจัดให้อยู่แล้วค่ะ "
พวกเราเล่นไพ่กันถึงเที่ยงคืน ตอนนี้ทุกคนกำลังเมาได้ที่กันเชียว...
"ขอคั่นรายการหน่อยนะ.....ต่อไปจะเป็นการจุดเทียนป่าเค็กให้เจ้าของวันเกิดครับ" ผมซื้อเค็กไปด้วย....แหมมาที่นี่ก็มาฉลองวันเกิดให้มันนี่แหละ......หลังจากจุดเทียนแล้วเราก็ร้องเพลงให้มัน....
"แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทูยู" เราร้องเพลงให้มันครับ.......ร้องเพลงเสร็จมันก็เป่าเค็ก...
"คุณพี่ให้น่ะ" คุณพี่โน๊ต ยื่นของขวัญให้มัน เป็นกล่องแดงๆ เล็กๆ....
"เปิดดูซิว่าชอบเปล่า" ไอ้เกมมันก็เลยต้องแกะกล่องนั้นเลย โห ใจปล้ำน่าดูเลยครับ ของขวัญในกล่องก็คือสร้อยทองครับ ประมาณ ห้าสิบตังส์....
"ชอบครับ ขอบคุณครับ พี่" มันยกมือไหว้ขอบคุณ คุณพี่โน๊ต.....
"มาพี่สวมให้" แหมๆ เฮ้อ ตอนนั้น ผมบอกตรงๆ เห็นคู่นี้มันหวานแหววกันแบบนี้ผมทนไม่ค่อยได้น่ะ...หึงน่ะหึง
หลังจากตัดเค้กแล้วเราก็เล่นไพ่กันต่อ...เล่นไปด้วยกินเหล้าไปด้วย จน ตีสองมั๊ง.....ถึงเลิก.....นอนกัน....เรานอนอัดๆ กันนะ ....ห้องมีสามห้องก็จริงๆ แต่ให้ไอ้ไบร์ท กับคุณพี่ดิวไปห้องหนึ่ง ไอ้เกม กับคุณพี่โน๊ต ห้องหนึ่ง เหลืออีกห้อง ผม ก็เลยนอนอัดกัน เอาเปรียบกันจริงๆ คุณพี่ทั้งสอง...
เช้าแล้วครับ หกโมงผมตื่นแล้ว อาบน้ำแปรงฟัน เดินไปดูพระอาทิตย์ขึ้นดีกว่า .....ผมออกไปเดินคนเดียวนะครับ ตอนนี้ยังไม่มีใครตื่น...เดินไปนั่งบนโขดหินครับ .ตรงๆ ใกล้ๆ รูปพระอภัยมณีเป่าปี่กับนางเงือกแหละครับ ...เฮ้อ ทะเลที่นี่สวยดีนะครับ
นั่งไปสักพักครับ พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น.....
"หนีที่ร๊าก มานั่งนี่เอง" ไอ้เกม ยิ้มระรื่นมาเชียวมันมานั่งข้างๆ ผม...
"ตื่นแล้วเหรอ กรูไม่อยากกวนมรึงหว่ะ เห็นนอน มีความสุข กันอยู่...."
"หึงเหรอ....ฮ่าฮ่า....."
"ใช่ หึง แหม มีให้สร้อยกันด้วย.....ไอ้คนรับ มันก็หน้าระรื่นนะ ชอบครับ ขอบคุณครับ" ผมเลียนเสียงและท่าทางมัน...ตอนนี้ท่าทางมันขึงขังขึ้นครับ...
"สร้อยนี้เหรอ" มันถอดออกมาจากคอมันแล้ว
"ถ้าเมียจ๋าไม่ต้องการ ที่ร๊ากก็จะโยนทิ้งทะเล" โหมันทำท่าจะโยนแล้ว....ผมรีบห้าม...
"เฮ้อ ไม่ต้อง........เสียดาย มรึงก็แบบนี้ทุกที"
"อ้าวแล้วประชดทำไมล่ะ....ของขึ้นนะ"
"เออ กรูขอโทษ กรูรู้ว่ามันเป็นงานของมรึง.....แต่เห็นที่ไรมันหึงทุกทีเลยน่ะฮ่าฮ่า" ผมพูดแบบตลกๆ น่ะ
"แหม แค่เมียจ๋าหึง ที่รักก็ดีใจแล้ว....." ตอนนี้เรานั่งกอดกัน มาไกลขนาดนี้ ไม่ต้องกลัวใครเห็น....
"กรูให้มรึง" ผมยื่นแหวนทองให้มัน ความจริงกะจะให้มันตั้งแต่เมื่อวานตอนเป่าเค้ก แต่มีคนตัดหน้าให้ไปก่อน...ผมสวมให้มัน อาแน่ใส่ได้พอดี...
"แล้วทำไมเพิ่งมาให้ล่ะ"
"อ้าว ก็เมื่อคืน โดนกาเทย ปาดหน้า ไปน่ะ น่าเจ็บใจจริงๆ ฮ่าฮ่า..."
"ขอบคุณครับ พี่ แต่แหม ให้ใส่นิ้วนี้จะไปจีบใครได้นี่"
"อ้าว เวนยังคิดจะจีบใครอีกเหรอ เวลามรึงจะจีบใคร มรึงก็ดูที่แหวนล่ะกัน มันจะได้ทำให้มรึงนึกได้ว่า มีกรูเป็นแฟนอยู่"
"แหมๆ.....แค่หึงยังไม่พอ หวงด้วยนะนี่....." จุ๊บ....มันหอมแก้มผม 1 ที....
"บร้า....อายเค้า" ความจริงผมชอบครับ แต่....มันเขินๆ ไงไม่รู้....
เราดูพระอาทิตย์ขึ้นเสร็จแล้วก็เดินเล่นกัน.....
"เอ๊ย เช่ารถนั่นดีกว่า ขี่เล่นรอบเกาะกันดีกว่า" รถ เอทีวี
"เกาะเอวที่ร๊ากดีๆ นะจ๊ะ ที่ร๊ากจะซิ่งแล้ว" แหมเอาเชียวนะมรึง ผมกอดเอวมันแน่นเลย ทางมันขรุขระน่ะ ยิ่งกว่าหลุมบนพระจันทร์ซะอีก....ขี่มาซักพักเรามาถึงแถวอ่าวไผ่ .. ผมมองซ้ายมองขวา ไม่ค่อยมีคนเลยแฮะ...
"ขี่ต่อไปดีกว่า เกาะนี้ไม่ค่อยมีอาหารตาเลยหว่ะ" ผมบอกมัน...
"อาจ๊าก แล้วที่เกาะเอวอยู่นี่ไม่ใช่อาหารตา เหรอจ๊ะ"
"ไม่ใช่ หว่ะ อย่างที่รักมันเป็นอาหารจายหว่ะ" ผมทำเสียงยานๆ ล้อๆ มันๆ
"ดีจัง ได้เป็นอาหารใจของเมียจ๋า แต่อย่าให้จับได้ ว่า นอกใจนะ...ถ้าจับได้น่ะน่าดู" มันทำเสียงเข้ม ตอนนี้มันขี่รถออกจากอ่าวไผ่แล้ว....
"ว่าเมียจ๋า อยู่นั่นแหละ เอป่านนี้ คุณพี่โน๊ต จะรอ แล้ว รออีกเปล่า นี่...หึหึ" ผมหัวเราะในลำคอ...
"ช่างเค้าเถอะ อาจจะจีบ พวกไอ้โน๊ต ไอ้บอล ไอ้ชัยไปแล้วก็ได้...เจ๊แกขาดผู้ชายมะได้"
ตอนนี้เรามาถึงอ่าวทับทิมกันแล้ว หาดทรายที่นี่ขาว ละเอียด ... แต่อ่าวนี้ไม่ค่อยจะมีคน เงียบๆ ส่วนใหญ่จะมีชาวต่างชาตินั่งนอนอาบแดดกันซะมากกว่า....
"เมียจ๋า ดูไรโน่น ....จ๋วยๆ" ไอ้เกมมันจอดรถเอทีวี มันชี้ให้ผมดู ผมหันไป โหสุดยอดเลย ฝรั่งนอนแก้ผ้าอาบแดด กัน ผู้หญิงซะด้วย
"ขาวจั๊วะเลยหว่ะ แบบนี้ดิ นมเป็นนม ขาวๆ น้ำลายไหล" ไอ้เกมพูดเสียงเบาๆ มันทำหน้าท่าทางน้ำลายไหล
"อะแน่ นอกใจเหรอคร๊าบ ที่ร๊าก ดูเวล่ำเวลาซะบ้างว่ามากับใคร" ผมแซวมันเล่นๆ แต่ผมไม่ว่าไม่โกรธไม่หึงหรอกนะครับ ธรรมดาของการมาทะเล..
"ฮ่าฮ่า เอาน่า ที่ร๊ากก็รู้ว่าเมียจ๋า ก็ชอบมอง"
"เออ ....ไปกันเถอะ" ที่นี่คนชอบมานอนเปลือยอาบแดดกันเยอะ ไอ้เกมมันคงไม่อยากไป...
ออกจากอ่าวทับทิมตอนนี้เส้นทางเริ่มคฤโหดมากขึ้นแล้ว มันกระเด้งกระดอนจนผมเกือบจะตกรถเอทีวีไปหลายคร้งแล้ว ไอ้เกม มันปีนขึ้นโขดหิน เฮ้อ รู้งี้ซื้อกระจับมาด้วยก็ดี....
เราผ่านมาอีกหลายอ่าว..... อ่าวลุงดำ อ่าวยวน อ่าวลุงหวัง อ่าวเทียน ตอนนี้บอกตรงๆ เจ็บช่วงล่างไปหมด แต่มันก็อยากไป...ยิ่งบรรยากาศวิวที่ดูสวย และก็มีไอ้เกมเป็นสารถีควบเอทีวีแบบนี้ เจ็บแค่ไหน น้องก็ต้องทน...ฮ่าฮ่าขี่มาจนถึงอ่างเก็บน้ำ โหที่วิวสวยสุดโรแมนติก จุดนี้ผมว่าน่าจะเป็นจุดที่เหมาะสำหรับการชม พระอาทิตย์ขึ้นหรือตก ....ผมกับมันเดินมานั่งคุยกัน
"เสียตายจัง ที่เย็นนี้ต้องกลับแล้ว" นั่นดิ ผมก็ยังเสียดายเลย มากับมิสเตอร์เชน ผมก็ไม่ได้มาที่นี่ ส่วนใหญ่จะมาแล้วอยู่ในห้องนอนกัน....
"เอางี้ดิ ปีหน้าวันเกิด มรึง เรามากันอีก....ตรงนี้ที่โรแมนติกสุดโคตเลยหว่ะ"
"ได้ๆ มากันสองคนนะ ..." มันมองหน้าผม ...
"ได้ดิ ปีนี้กรูก็อยากฉลองกับมรึงอยู่แล้วปีนี้...แต่มรึงดิชวนใครมาก็ไม่รู้"แหะแหะ....แหมก็มันจริงน่ะ...
"ขอโทษครับ " เรานั่งอยู่สักแป๊บก็ขี่รถกลับ ระหว่างทางแวะกินอาหาร กันครับ...นั่งที่นี่ได้วิวดีแฮะ อีกอย่างผมกับมันก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แต่ขอบอก อาหารที่นี่แพงมากๆ...เกือบเที่ยง เรามาถึงที่พักกัน เจอคุณพี่โน๊ตนั่งหน้าเป็นยักขมูขีเข้า....
"หายไปไหนกันนี่ นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว เค้าเช๊คเอาท์กันแล้ว ไม่รู้ล่ะ หนูเกมต้องพาคุณพี่ไปเล่นน้ำล่ะ" มันมองหน้าผม ผมหัวเราะคริคริ
"แหม ได้เลยครับ คุณพี่โน๊ต รับรองเดี่ยว น้องชายผมเค้าจะพาเจ๊เล่นน้ำเอง"
"งั้นไปเลย "อ้าวเวน คุณพี่โน๊ตเอากระเป๋าแกมาให้ผมถือน่ะ ส่วนแกลากไอ้เกม เดินไปแล้ว...
"เฮ้อ "ถ้าไม่เห็นลูกค้าไอ้ลูกเจี๊ยบของผม งานนี้มีต่อย....
เรานั่งกันจนถึงสามโมงเย็น ก็กลับกัน.....ทริปนี้เป็นทริปที่สนุกนะ แต่ถ้าให้สนุกกว่านี้ผมอยากจะไปกันแค่สองคน......กับมัน......
http://www.xq28.net/s/viewtopic.php?p=122472&sid=0edca9ca46ea653fd0746b12f3956ed3
มีเพียงหาดทราย ทะเลสายลมกับสองเรา
ยินเพียงแผ่วเบา ยินเพียงเสียงคลื่นกับเสียงเรา
นกน้อยบินมาคู่กันเคียงกัน เหมือนดังใจมันผูกพัน (ไม่ต่างกับเรา)
มองไปสุดตาสุดไกลสายตา จรดฟ้าคราม
มองดูคลื่นงาม เป็นฟองขาวนวลเมื่อซัดมา
ท้องฟ้าท้องทะเลงาม คือความรักที่เรามีต่อกัน
**ถ้าหากเธอคือฟ้าฉันคือทะเล จะเปรียบทะเลดังความมั่นคง
หากแผ่นฟ้าเป็นรักที่ซื่อตรง ทุกทุกสิ่งจะคงนิรันดร์ ไม่ต่างกับเรา
-
หวีตหวานกันน่าดู ที่ร๊าก.....กับ.....เมียจ๋า :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: แต่เสียดายไม่น่ามีมารมาผจญเล้ย :a14:
-
เก่งจางง ได้ P หมดทุกตัว
หวานกานนจิงน้ออออ น่ายินดี แระ ก้อน่าอิจฉา :m17:
แต่ ทัมมั๊ย รู้สึกเหมือนเป็นฟามสงบก่อน พายุเข้ากะมะรู้แฮะ :m22:
-
ชีวิตนี้ต้องการอะไร
มีเงินไป แต่ต้องมานั่งทุกข์
มันคุ้มกันไหมหนอ
เวลาส่วนตัวยังไม่มี
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m18: เมียจ๊ะ..เมียจ๋า...ผัวรักผัวหลงตายเยย น่ารักกันจริงๆ มะน่าเจื่อว่าพี่เอกจามีมุมมนี้กะเค้าด้วย :laugh3:
ไปเสม็ดทั้งทีน่าจาไปแค่สองคนพอ เล่นไปกันเปงหมู่คณะ :m24: ก็เสร็จกันเปงหมู่คณะอ่าจิ
-
โหๆ นึกว่าจะมีแต่ตัวเอกในเรื่องที่ขี้ใจน้อย
กลายเป็นว่า คนแต่งก็ใจน้อยเหมือนกัน
ไม่เอาๆ เดี๋ยวแก่เร็วน้า.....ความจริง
ก็มีคนดูเยอะนะพี่ อย่าคิดมากเลย สู้ๆ
-
แหะแหะ ผมลืมบอกไป นะครับ ว่า คนแต่งกับตัวเอก เป็นคนๆ เดียวกัน ฮ่าฮ่า เฮ้อ มีคนคิดว่าเป็นเรื่องแต่งอีกแล้ว ตรงไหนวะนี่ ที่คิดว่าเป็นเรื่องแต่ง.......
-
แหะแหะ ผมลืมบอกไป นะครับ ว่า คนแต่งกับตัวเอก เป็นคนๆ เดียวกัน ฮ่าฮ่า เฮ้อ มีคนคิดว่าเป็นเรื่องแต่งอีกแล้ว ตรงไหนวะนี่ ที่คิดว่าเป็นเรื่องแต่ง.......
น้อยใจ ซิกๆ..........โดนว่าอีกแล้วข้น้อยจะขอลาไปบวช ซิกๆ
(ว่าแต่เขาน้า ไอ่เราก็ใจน้อย)
-
พอกันเยยทั้งพี่เอกทั้งTifaขี้น้อยใจกันเจรงๆ ระวังนะTifa ขี้น้อยใจมากๆอ่ะเด๋วจาเปงเหมือนพี่เอก :m26:
-
อดคิดไม่ได้นะ ... ถ้าเกมรู้เรื่องมิสเตอร์เชน ...............
:o11: :o11: :o11:
-
สงสัยจัง ทำไมไม่ไปกันสองต่อสองนะ จะได้สวีทไง :m17:
-
เข้ามาบอกว่า....
ปวดหัวกะเรื่องของไอ้สองตัวนี้จริง
ปล. อิจฉาจัง ที่ร๊ากกกกก กะ เมียจ๋า อิอิ
-
รออ่านต่อจ๊ะ ปั๋วจ๊ะ เมียจ๋า :m3: :m3:
-
แหะแหะ ผมลืมบอกไป นะครับ ว่า คนแต่งกับตัวเอก เป็นคนๆ เดียวกัน ฮ่าฮ่า เฮ้อ มีคนคิดว่าเป็นเรื่องแต่งอีกแล้ว ตรงไหนวะนี่ ที่คิดว่าเป็นเรื่องแต่ง.......
คุน เอกมีงอน ด้วย :m20:
ก้อในนี้ มีปน ๆ กัน ทั้ง นิยาย ทั้งเรื่องจริง คนอ่านกะเรย สับสนกันมั่งจิคับ :really2:
:catrun:
-
โอ๋ พี่เอก ใครว่าให้น้อยใจค๊าบบบบบบ
ไปเสม็ดทำไมไม่เสร็จอ่ะ ไม่ได้นะ เด๋วผิดสูตร
-
เสือไบ:the series (ตอน 96)
ปลายธันวาคม แล้ว...ชีวิตผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ ยังปกติ หวานแหวว ตลอด เราไม่เคยทะเลาะกัน อย่างมากก็แค่งอนๆ....แค่ไปง้อมัน เอานิ้วแหย่ๆ หรือ ไม่งั้นก็ยอมเจ็บตัวซักทีสองทีมันก็หายงอนแล้ว.......
เย็นวันหนึ่งผมเลิกงานกลับคอนโด.....พอไปถึงห้อง.....มันรีบเดินเข้ามาหาผม...
"เมียจ๋า.....พี่กายโทรมา......บอกว่าจะกลับมาวันเสาร์นี้"
"อื้อ แล้วไงอีก"
"เค้าให้ที่ร๊ากไปรับ ที่สนามบินน่ะน่ะ เมียจ๋าจะไปด้วยเปล่า"
"ไม่ดีกว่า ว่ะ กลัว" ใช่ครับ ผมกลัวมันจะต่อยผมเหมือนในฝันน่ะ....ความจริงมันก็ธรรมดานะ เรื่องเกย์ในสายตามัน แต่มันจะรับได้เหรอที่ผมจีบน้องชายมัน....ผมจีบคนที่มันฝากฝังไว้.....
"ผมก็กลัวเหมือนกันพี่ ถ้าพี่กายรู้ คงด่าผมอานแน่เลย" มันเริ่มจริงจังแล้ว
"ให้ทำไงล่ะ กรูว่าตอนมันมาพักที่นี่ กรูย้ายกลับไปที่บ้านดีกว่า"
"โห พี่ จะดีเหรอ นี่จะต้องปิดไปอีกนาน แค่ไหนล่ะพี่ ผมว่าบอกๆ ไปเถอะ อย่างมากก็โดนด่า"
"หรือไม่งั้น ก็โดนต่อย" ผมต่อให้มัน....ตอนนี้มันกอดผมอยู่..
"ขอคิดดูก่อนล่ะกัน เฮ้อ....อีกสามวัน" ตอนนี้ผมเป็นกังวลเรื่องนี้จริงๆ ครับ.....
วันเสาร์แล้ว ป่านนี้ไอ้เกมคงไปรับไอ้กายแล้ว....ผมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋ากะจะไปอยู่ที่บ้านแถวพระราม 4 สักพักจนมันกลับญี่ปุ่น.....ผมกำลังจะออกจากห้อง อ้าวมันมาถึงกันแล้ว....
"อ้าวไอ้เอก มรึงมารอกรูเลยเหรอวะ"
"เออ เป็นไงบ้าง แหมดูขาวขึ้นนะมรึง" ผมแซวมัน....มันขาวจริงๆ หน้าตาดูอิ่มเอิบอย่างเห็นได้ชัด
"แหม อยู่ที่นั่นไม่ค่อยได้ออกไปไหนน่ะทำงานอย่างเดียว...กรูมีของฝากมรึงด้วย" มันหยิบเอาของออกจากกระเป๋า
"เกมนี่ของมรึงหว่ะ"ประมาณเครื่องเล่นเอ็มพีสาม....
"นี่ของมรึงเอก"
"เอ๊ย อะไรวะ เอามาฝากกรูจริงๆเหรอ" ฮ่าฮ่า ตุ๊กตายาง
"ก็เพื่อนฝูงสั่ง กรูก็ต้องหาให้....หรือมรึงจะไม่เอา"
"โห ไม่อยากเอาเลยน่ะ"
"ฮ่าฮ่า กรูล้อเล่น.....ไอ้นั่นแค่อำเล่น...... นี่ของฝากจริง " มันเป็นประมาณเอ็มพีสามเหมือนกัน...
"ขอบจายหว่ะ กรูนึกว่ากรูจะได้ใช้ ไอ้ตุ๊กตานั่นซะแล้ว"
" กรูแถมให้" มันเดินไปดูตู้ปลา
"โห อยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันน่ะ นี่จะให้กรูนอนห้องไหนวะเกม"
"ห้องนี้พี่" มันเอาเข้าวของของไอ้กายไปเก็บ....
"ห้องน่าอยู่ดีแฮะ "
"เออ กายแล้วยูมิสบายดีเหรอ"
"สบายดี เดี่ยวใกล้ปีใหม่เค้าจะบินตามมา"
"แหมตามมาคุมมรึงล่ะซิ ปลาไหลแบบนี้"
"เอก มรึงอย่ารีบกลับดิ แดกเหล้าเป็นเพื่อนกรูก่อน"
"เออ ได้ กรูไม่ได้รีบอะไร" ความจริงนี่มันห้องกรูนะโว๊ย
"งั้นผมลงไปซื้อเหล้ากับกับแกล้มนะพี่....." มันออกจากห้องไปแล้ว...
"งั้นกรูขออาบน้ำก่อนนะ เดี่ยวจะได้ออกมานั่งกินเหล้า"
"เออ ตามสบาย กรูนั่งรอ" ผมเอากระเป๋าเข้าไปเก็บอีกห้องครับ.....
ไอ้เกมเข้ามาแล้ว ไอ้กายยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย ไอ้นี่มันชอบเข้าห้องน้ำนาน บางครั้งเป็นชั่วโมงเลยน่ะ..
"เมียจ๋า พี่กายล่ะ"
"สาด ระวังหน่อย เดี่ยวมันมาได้ยินเข้า มันอาบน้ำอยู่"
"แล้วพี่จะไม่บอกพี่กายเหรอ ผมก็ไม่อยากโกหกนะพี่ อึดอัด" นั่นดิ แค่นี้ผมก็ยังอึดอัดเลย....
"บอกก็บอก คนเรากล้าทำก็ต้องกล้ารับ...." แต่ไงผมก็ยังไม่กล้าอยู่...
ไอ้เกมตั้งโต๊ะแล้ว เหล้า กับแกล้ม.. ไอ้กายออกมาจากห้องแล้ว.....
"โห นานๆจะได้กินอาหารไทย อยู่โน่นกินแต่อะไรจืดๆ"
"แหม ก็อยากมีแฟน เป็นญี่ปุ่น อย่าบ่นๆ"
"แล้วมรึงมีแฟนเหรอยังวะ เออ แล้วมรึงล่ะเกม ไหนบอกกรูว่าอยู่กับแฟนไง" มันถามผมกับไอ้เกม ขนาดกินไปด้วย.....ตุ้ยๆ นะนี่
"เออ" ไอ้เกม บื้อไปเลย ที่ไอ้กายมันถามแบบนี้
"มรึงอยากเห็นจริงๆ เหรอกาย"
"พามาแนะนำหน่อยดิ กรูอยากรู้ว่าสเป็คมรึงเป็นไง"
"อยากรู้จริงเหรอ มรึงรู้จักดีเลย"
"ใครวะ"
"ผมไงพี่" ไอ้เกมชิงบอกไปแล้ว.....
"จริงเหรอวะ ไอ้เอก" น้ำเสียงมันเปลี่ยนไป แต่ผมก็พยักหน้า...
"อือ จริง"
"เอกกรูขอคุยกับมรึง หน่อย มานี่เลย" มันเดินเข้าห้องนอนไป ผมเดินตามมันเข้าไป ตายแน่เลยผม.....มันล๊อคประตูด้วย....
"มรึงโกรธ กรูเหรอ" ผมรีบถามก่อน มันเริ่มเหมือนในฝัน แล้ว คาดว่าอีกไม่นานมันน่าจะต่อยผม
"มรึงบอกเหตุผลมาซิ กรูอยากรู้"
"ไม่มีหว่ะ แต่พวกกรูสองคนรักกัน....กรูก็บอกไม่ได้หว่ะว่าทำไม ความใกล้ชิดมั๊ง หลังจากที่มรึงไปญี่ปุ่น กรูต้องดูแลมัน ตามที่มรึงขอ น้องมรึงดูแลง่ายนักนี้ หาเรื่องให้กรูปวดหัวแทบทุกวัน...จนหลังๆ กรูกับมันใกล้ชิดกันมากขึ้น มันก็เลยรักกัน มรึงจะโกรธกรูก็ได้ กรูขอโทษที่ ไปมีไรกับน้องชายมรึง" ผมนั่งลงที่เตียง.....
"กรูไม่ได้โกรธมรึง และก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย......ของแบบนี้.....มันไม่มีเหตุผลหรอก กรูกับจะขอบใจมรึงซะอีกที่ดูแลน้องชายกรู กรูขอบใจนะ" มันเอามือมาตบไหล่ผม
"ไม่เป็นไร" เฮ้อโล่งอกไป นึกว่าจะโดนซะแล้ว
"แหม จีบกรูไม่ได้ จีบน้องชายกรูเลยนะมรึง"
"โห ไอ้สาด มรึงมันน่าจีบนักนี่...."
"น่าจีบ ดิ ลีลาเด็ดนะมรึง ไม่เชื่อลองดู" มันจู่โจมผมโดยการจับขาทั้งสองผมยกขึ้น ตัวผมล้มนอนไปที่เตียงแล้ว เอ๊ยมันเล่นพิเรนทร์ ผมดีดดิ้นครับ แหม เล่นท่าแบบนี้ ผมไม่ชอบ ถ้าเป็นไอ้เกมทำก็ว่าไปอย่างแหะๆ มือผมดิ้นไปปัดโคมไฟตรงหัวเตียงเข้า มันตกแตกเสียงดัง เพล๊ง.....เสียงมันน่าจะดังไปถึงข้างนอก.....
ไอ้เกมมันคงตกใจ มันคงคิดว่าไอ้กายต่อยผม....มันเคาะประตู โครมๆ ข้างนอก
"พี่กาย อย่าทำอะไรพี่เอกนะ พี่เอกไม่ผิดหรอกครับ ผมผิดเอง พี่ " โครมๆ
ผมกับไอ้กายเลิกเล่นกันแล้ว.....มันหันไปที่ประตู ยิ้มๆ แบบมีเลศนัย
"เดี่ยวกรูจะพิสูจน์รักแท้ ของพวกมรึงซะหน่อย" ตอนนี้ไอ้เกมใช้กุญแจไขเข้ามาแล้ว ไอ้กายมันรีบกระชากคอเสื้อผมเตรียมง้างหมัดจะต่อยผม...
"พี่กาย อย่านะ อย่าต่อยพี่เอก พี่เอกไม่ผิดครับ ถ้าพี่จะต่อย ต่อยผมแทน" มันรีบจับมือไอ้กาย
"ได้ไง กรูอุตส่าห์ ฝากมรึงไว้กับมัน ดูดิ มันกลับจีบมรึง คนอื่นก็มีตั้งเยอะไม่ยุ่ง เสือกมายุ่งกับน้องกรู...แบบนี้มันหยามกันนี่หว่ะ...." มันเตรียมง้างหมัดอีกแล้ว ผมหลับตาปี๋เลย แหม มันคงไม่ต่อยผมจริงๆ หรอกผมคิดในใจ แต่กลัวๆ เหมือนกัน....ไอ้เกมปล่อยมือไอ้กายแล้ว ตอนนี้มันนั่งคุกเข่าแล้ว
"ผมขอล่ะพี่กาย พี่เอกไม่ผิด ครับ ถ้าจะผิด ก็น่าจะเป็นผม ถ้าพี่จะต่อยพี่เอก พี่ก็ต่อยผมด้วย ถ้าพี่จะโกรธพี่เอก พี่ก็ต้องโกรธผม ด้วย" มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"วัยรุ่นเซ็งหว่ะ กรูไม่เล่นแล้วหว่ะ ไอ้เอก ไปหาเหล้ากินดีกว่า เอียนหว่ะ รักกันเหลือเกิน" มันเดินออกไปแล้ว...หัวเราะคริๆ ผมก็ขำๆ ขำที่ได้เห็นไอ้เกมทำแบบนี้ แหม มันโดนอำแบบนี้ สะใจผมโว๊ย
"อ้าว นี่หมายความว่าหลอก ผมเหรอ โห ร้ายนะพี่....แกล้งเด็กได้ลงคอ...ไปกินเหล้ากับพี่กายดีกว่า ไม่อยากคุยกับเมียใจร้ายแล้ว..." มันเดินออกตามไอ้กายไปแล้ว.... ปล่อยให้ผมเก็บเศษแก้วโคมไฟคนเดียว .....แต่ก็ดีครับอย่างน้อยก็ได้รู้ว่ามันคิดอย่างไงกับผม..
หลังจากเก็บเศษโคมไฟไปทิ้งแล้ว ผมก็เดินไปร่วมก๊งกับพวกมัน ต้องนี้ไอ้เกม มันอวดผลสอบที่ราม....
"เห็นเปล่า พี่กาย น้องชายพี่เก่งเปล่า"
"เออ เก่งหว่ะ ไม่น่าเชื่อเลย ที่มรึงเรียนต่อ"
"ต้องขอบใจพี่เอก ครับ พี่กาย ผมอยู่กับแก ผมได้คิดอะไรเยอะเลย"
"ขอบใจ มรึงหว่ะเอก ที่ดูแลน้องชาย กรูอย่างดี "
"ไม่เป็นไรหรอก กรูก็ต้องแนะนำสิ่งที่ดีๆ ให้คนที่กรูรัก..."
"ก็นั่นแหละ แต่ไงก็ต้องขอบใจหว่ะ กรูไม่แน่ใจเลยถ้ากรูอยู่กับมัน กรูจะให้มันไปเรียน ได้อย่างมรึงเหรอเปล่า"
"น้องมรึงมันมีความคิดดีด้วยแหละ....คนมันไม่เอา ต่อให้บังคับ มันก็คงไม่เรียนหรอก"
"แหมๆ พี่ ไม่ต้องชม" มันนั่งยิ้มแป้นเลยครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ....
คืนนั้นผมก็ไม่ได้กลับบ้านพระราม 4 ก็นอนที่นั่นแหละ น้องห้องไอ้เกม ส่วนไอ้กาย นอนคนเดียว....ก็บอกไปแล้วนี่ว่าเป็นแฟนน้องชายมัน....มันคงไม่ว่าหรอกที่ผมนอนที่นี่.....
ไอ้กายจะอยู่ที่นี่จนถึงต้นเดือนมกราครับ รอยูมิบินตามมา แล้วมันคงไปเที่ยว เชียงใหม่กันต่อ....
"เอก แล้วมิสเตอร์เชน ล่ะ ยังทำงานกับแกอยู่เหรอเปล่า" มันถามผมตอนเย็นวันต่อมา.... ไอ้เกมไปทำงาน.....
"ทำ.... เดี่ยว24 แกจะบินมา แล้วไป ภูเก็ตกัน.....กรูมีเรื่องจะขอร้องมรึงหว่ะ
"เรื่องอะไร...ว่ามาดิ"
"มรึงอย่าบอกเรื่องมิสเตอร์เชน กับไอ้เกมมันนะ ตอนนี้มันไม่รู้และกรูไม่อยากให้มันรู้ด้วย"
"เอาน่า กรูไม่อยากให้มันรู้แค่นั้นเอง...มันไม่ดีหรอก ไอ้นี่มันยิ่งหึงๆ อยู่"
"แหม มรึง แล้วตอนที่มรึงจะไปกับแก ที่ภูเก็ตล่ะ มรึงจะโกหกมันว่าไง"
"กรูจะบอก ว่า กรูจะกลับไปหาแม่ ....มรึงก็ลากมันไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยดิ"
"เดี่ยวกรูจะลองชวนมันดู แหมนี่มรึงรักมันแบบไหนวะ ทิ้งมันไปเที่ยว....ปล่อยให้มันอยู่คนเดียว"
"แหม มันจำเป็น แต่มรึงไม่ต้องกลัว ตอนนี้ไอ้เกมมันแขกติดเหมือนกัน ไม่แน่หรอก มันอาจจะไปกับแขกก็ได้" ผมหมายถึง คุณพี่โน๊ตแหละ.....
"เฮ้อ เซ็งจริงๆ ผัวเมียคู่นี้......แล้วนี่มันจะกลับกี่โมงวะ"
"เดี่ยวก็คงกลับ น่ะ ทำไมเหรอ"
"งั้นเดี่ยวไปเที่ยวกัน"
"ได้ๆ "
ช่วงที่ไอ้กายมาอยู่ที่นี่ก็เป็นแบบนี้แหละ เราสามออกเที่ยวกันแทบทุกวัน....จนถึงวันที่ 24 ผมต้องไปภูเก็ตกับมิสเตอร์เชน....
"อีกแล้วนะเมียจ๋า ปีใหม่ น่าจะอยู่เค้าดาวน์กัน นี่หนีผมไปไหนอีกแล้วนี่"
"โห กรูติดธุระที่บ้านจริงๆ เดี่ยวจะรีบกลับมาก็แล้วกัน" ผมโกหกมัน...
"ไม่ต้องเลย.....อยากไปไหนก็ไป ที่ร๊ากมีชู้จะหาว่าไม่บอก..."
"ใครล่ะคุณพี่โน๊ตเหรอ เออ แล้วปีใหม่แบบนี้แกไม่ชวนไปไหนเหรอ"
"ชวน ทีแรกกะจะไม่ไปกับแก กะจะฉลองกับใครบางคน....แต่ตอนนี้ เปลี่ยนใจแล้วไปกับแกดีกว่า เซ็งคนใจร้าย"
"โห กรูขอโทษ....มรึงก็ไปกับแกดิ แหม ไปกับแก มีแต่ได้กับได้....ถ้ามรึงไม่ไปกับแก มรึงก็ไปเชียงใหม่กับไอ้กายดิ"
"จะไปได้ไงพี่ เค้าไปสวีทกัน ไปกับแก มีหวังได้เห็นภาพบาดตาบาดใจ....เห็นพี่กายสวีทกับพี่ยูมิ แล้วคิดถึงคู่ของเรา เมียจ๋าของที่ร๊ากดันทิ้งที่ร๊ากไปไหนก็ไม่รู้"
"กรูขอโทษ ถ้าเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมา นะ นะ อย่างอนน่า"
"เออ ไปเถอะ รีบไปรีบกลับมาก็แล้วกัน อย่าลืมของฝากล่ะ"
แล้วผมก็เคลียร์กับไอ้ลูกเจี๊ยบได้สำเร็จ ....ความจริงผมอยากเลิกทำงานกับมิสเตอร์เชน ครับ....แต่ตามที่สัญญากับแกไว้ ว่าสามสิบถึงจะเลิก...คงต้องรอให้ถึงวันนั้น และอีกอย่าง แกก็ไม่มีท่าทางที่จะเบื่อผมเลย...จะให้ผมทำนิสัยไม่ดีเพื่อที่แกจะได้เห็น แล้วบอกเลิกกับผม ผมก็ทำไม่ได้นะ ผมถือว่ามันเป็นงาน และ เราก็ควรมีความรับผิดชอบต่องานที่เราทำด้วย....ตอนนี้ผมก็เลยต้องทนกับสภาพแบบนี้...
-
ขอบคุณครับคุณ mathewww มาทุกเช้าเลย
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะบอกเกมซะทีนะ เขาไม่น่าจะคิดมากนาน้องเกมก็ทำอาชีพนี้อยู่ อ่านแล้วเสียวไส้จริงๆ กลัวที่ร๊ากกับเมียจ๋าไปเจ๊อะกันหน้ามิสเตอร์เชน :o11:
-
พี่เขย ยอมรับแร้วววววว :m7: :m7:
สำคัญว่า ตอน พามิสเตอร์เชนไปเที่ยว ลูกค้าเจ้าเกม อย่า นึกอยากไปที่เดียวกันละ :m5:
ม่ายอยากจานึกเรย ว่าถ้าไปเจอกัน จากเกิดอะรัยขึ้น o21
-
อยากอ่านตอนที่เจอกัน เอกจะทำยังไง อิอิ
แบบว่าเจ้มันซาดิสต์ :a9:
-
ลุ้นกันจัง แหม เรื่องที่จะให้ผัวเมียเค้าทะเลาะกันนี่ลุ้นจัง ทีคอมเมนต์น่ะไม่ค่อยเมนต์ ฮ่าฮ่า แซวเล่นนะครับ แต่..ฮึถ้าใครไม่คอมเมนต์อ่านอย่างเดียว ขอให้มีแฟนชื่อเอก นะครับ....ฮ่าฮ่า ใช้มุขนี้แล้วมิตรรักนักอ่านของผมจะบ่นเหรอเปล่านี่.....เออ มีอีกเรื่องครับ ที่อยากจะถาม เสือไบ:the series มีตอนนอกรอบด้วยนะครับ (เป็นประมาณเหตุการณ์ปัจจุบันๆ ที่ผมไปเจอหรือไปพบมา รับรองงานนี้สนุกครับ)ไม่รู้ว่าใครสนใจเหรอเปล่า..ถ้าสนใจผมจะเอามาลงแต่เป็นเสาร์อาทิตย์นะ มีไม่เยอะหรอกครับ แค่ 11 ตอน กับขอแบบสอบถามอีก 2 ตอน... เอางี้ครับ ถ้าใครสนใจ ให้พิมพ์หลังคอมเมนต์ว่า 1 ถ้าไม่สนใจ ให้พิมพ์หลังคอมเมนต์ ว่า 2 นะครับ ผมจะถือเอาจำนวนมากที่สุดมาตั้งสินนะครับ....
-
1
แน่นอนอยู่แล้น (แฟนตัวจริง) :m14: :m14: :m14: :m14:
เกมน่ารักดีอ่ะ ไม่นอกลู่นอกทาง อยากให้รักกันนานๆจัง :m23:
-
1
อีกคนคับ อย่าลืมนะ พี่เอก
มาต่อแถวรอ แต่เสียวจริงๆ ถ้าเจอหน้ากัน บ้านแตกแน่ๆ
-
เอางี้ครับ ถ้าใครสนใจ ให้พิมพ์หลังคอมเมนต์ว่า 1 ถ้าไม่สนใจ ให้พิมพ์หลังคอมเมนต์ ว่า 2 นะครับ ผมจะถือเอาจำนวนมากที่สุดมาตั้งสินนะครับ....
รีบนทำถูกหรือเปล่าครับ :m28:
มะแน่ใจ คือไม่อยากให้เสียคะแนนอ่ะ
ผมก็สนใจนะ
1
ปล. ผมเข้าใจอย่างนี้อ่ะนะ :m21:
-
.............ใครจาไม่สนใจหว่า........1 โลด....... :a9: :a1:
-
เขาว่าโลกมันกลมนะ
จริงๆก็แย๊บๆไว้มั่งก็ดี
:a3: :a3:
เวลามีอะไรจะได้อธิบายกันถูก
อืม แล้วไอ้ตอนที่มาเล่านี่จะสปอยปะ
ถ้าสปอย ก็เอาไว้ก่อนละกัน
เอาไว้ตอนหลังจากที่ไม่สปอยค่อยโพสได้ไหม
เลือก 1 หลังจากที่เรื่องเดินไปจนไม่สปอย
:m29: :m29: :m29:
-
ถ้าไปเจอกันละก็...ไม่อยากคิดเลย :m5: :m5: :m5: :m5:
เลือก 1 ด้วยคนน้า o15
-
1 :m1:
ปล. นอกรอบนี่มีฉากอัศจรรย์อะป่าวอ่า คุณเอกเล่นรวบรัดตัดตอนทุกทีเลยอ่า :m26:
-
โว้วๆ.....พี่ซอก็มาอ่านด้วย (อย่าลืมแต่งนิยายใหม่ด้วยนะพี่ อิอิ)
ส่วนเรื่องโหวดอืมขอเป็น ไม่ลงคะแนนละกัน อะล้อเล่น
ก็ต้องเอาอยู่แล้วสิน้า อะๆ กด 1 เดี๋ยวจะมีคนใจน้อยอีก คริๆ
-
ร่วมด้วยช่วยโหวต
เลือก
1
ค๊าบบบ
:a1:
-
อ่ะ เข้ามากด1มั่ง จะได้รู้ว่าเราก็ตามอ่าน :m13:
เสือไบthe series ยางอ่านมะจบเยย The boy storyก็ปาปายตอนที่25แระ คร่ากันให้ตายปายเรยดีก่า :m8:
-
อยากอ่านตับเข้ามาให้อีก 1 คับผม
-
วันที่ 4 มกราคม ผมกลับมาจากภูเก็ตแล้ว กว่าจะกลับมาถึงคอนโดได้ (ไปส่งมิสเตอร์เชนที่สนามบินก่อนครับเอาใจแกหน่อยเพราะ...ผมเพิ่งได้เช็คของขวัญจากแกมาสามแสนบาท) เกือบ ทุ่ม ผมไขกุญแจเปิดประตู....อ้าวเห็นยูมิจังนั่งอยู่ กำลังสาละวนกับของต่างๆ บนโต๊ะ....
"ไฮ ยูมิ" พูดเป็นภาษาอังกฤษกันนะ....
"ไฮ เอก" โห ไม่พูดเปล่า เดินมากอดผมเลย....
"หายไปไหนกันหมดนี่" ผมเดินมาที่โต๊ะนั่งกินข้าว โห ของกินเพียบเลยไอ้กายกับยูมิคงจะเอากลับไปกินที่โน่น....
"แฮร์คัท"
"คุณจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ" ผมถามต่อ
"พรุ่งนี้จ้า...."
"งั้นเดี่ยวผมมานะ เอาของไปเก็บก่อน" ผมใส่ขาสั้นออกมาช่วยยูมิจังแพ๊คของ ก็พวกน้ำพริก เครื่องปรุงต่างๆ ยูมิเค้าชอบกินประมาณผัดไท น่ะ.....นั่งช่วยได้สักพัก ไอ้กายกับไอ้เกมก็ไขประตูเข้ามา...
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอวะเพื่อนกรูนึกว่า...ตกโลกไปซะแล้ว" ไอ้กายเป็นคนพูด ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบเกมเงียบ...
"เออ แล้วที่โน่นไม่มีร้านตัดผมเหรอไงวะ มาตัดที่นี่ ทรงเหี้ยไรวะนี่ไม่เข้ากลับหน้าเลยทั้งพี่ทั้งน้อง" ไอ้เกมตัดทรงเดิม แต่ผมแกล้งพูดกระทบมันกะจะให้พูดอะไรบ้าง....มันเดินหายเข้าห้องไปแล้ว....ไอ้กายนั่งลงข้างยูมิ...ยักไหล่ แซวผม...
"ไม่รู้หว่ะ มันงอนมรึง...กรูไม่เกี่ยวนะ เรื่องของผัวเมีย จัดการเอาเอง ใช่มั๊ยจ๊ะ ยูมิจัง.." ยูมิหัวเราะคริคริ..
ผมกะจะลุกตามมันเข้าไปในห้องแต่มันเดินออกมาก่อน นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมา มันทำท่าทางเหมือนไม่มีผมอยู่ในห้อง.. อ้าวเดินไปที่ระเบียงหลังห้องแล้ว...มันยืนดูวิวเหมือนใช้ความคิด...ผมเดินตามไป....ไอ้กายกับยูมิหัวเราะกันใหญ่คงขำกันน่ะ แหมมันน่าขำนะครับ จากเพื่อนๆ แมนๆ ของมัน น้องชายแมนๆ ของมัน แล้วมันมารู้ว่าพวกเรามีอะไรกัน......และไอ้เกมมันก็งอน และให้ผมตามไปง้อแบบนี้....
"งอน เมียจ๋าเหรอจ๊ะ.....เมียจ๋าก็กลับมาแล้วนี่" ผมยิ้มๆให้มัน มันบึ้งๆ
"เงียบ" ไม่มีเสียงตอบจากมัน.....
"ไม่เอาน่า ถ้าไม่คุยอะไรเมียจ๋า ถือว่าที่ร๊ากไม่โกรธเมียจ๋านะ"
"โห โมเมชิบ...หึ หายก็ได้โกรธไปก็ไม่ดี หมดหล่อหมดอุตส่าห์ไปแต่งหล่อมา...แต่อย่าเพิ่งดีใจนะเมียจ๋า ความผิดนี้ยังฝังอีกนาน"
"โห เมียจ๋าก็กลับมาแล้วไง..."
"กลับมาซะป่านนี้...ที่ร๊ากโทรหาก็ปิดเครื่อง.." ผมไม่ได้ปิดเครื่อง เผอิญโทรศัพท์ผมตกน้ำความจริงก็ไม่เผอิญตกน้ำหรอก วันนั้นกำลังเดินๆ ชายหาดอยู่ เอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไปด้วย มิสเตอร์เชนมาจากไหนก็ไม่รู้กระโจนใส่ผม ทั้งตัวผม โทรศัพท์ผมตกน้ำไปด้วย....
"โทรศัพท์ตกน้ำน่ะ เจ๊ง"
"ไปตกน้ำที่ไหนที่บ้านเมียจ๋ามีน้ำด้วยเหรอ" อุ๊ยเกือบหลุด....
"พอดีลืม น่ะ ตอนซักผ้าใส่เข้าเครื่องไปด้วย"แถลไปได้สุดสุด....
"ไหนเอามาดูดิ" ผมต้องเดินเข้าไปเอา ความจริงผมกะจะซื้อใหม่ครับมันตกรุ่นไปแล้ว...ผมยื่นให้มันดู...
"เสียจริงแฮะ แล้วนี่จะใช้อะไรล่ะ"
"เดี่ยวค่อยไปซื้อแล้วกัน.....ไปช่วยกันเลือกนะ"
"ได้ คราวนี้ รอดไปนะ ถ้ารู้ว่าโกหก ไปไหนกับใครน่ะน่าดู รู้เปล่า ผมไม่ได้เจอหน้าพี่กี่วัน..."
"สิบวัน" ผมก็ว่านานเหมือนกันครับ ทำไงได้ล่ะ มันเป็นงาน..
"แหม พูดหน้าตาเฉยเลยนะ 10 วันน่ะ แม้สิบวันมันจะดูน้อยสำหรับเมียจ๋านะ แต่เมียจ๋าลองคิดดู 1 วันมีกี่ชั่วโมง 1 ชั่วโมงมีกี่นาที 1 นาที มีกี่วินาที ถ้าคิดว่ามันน้อย เมียจ๋าก็ลอง เอาสิบคูณยี่สิบสี่ คูณ หกสิบ และก็คูณหกสิบ ดูว่ามันเท่าไหร่"
"ไม่รู้หว่ะ" ผมส่ายหน้า.....ตอนนั้นสมองผมตื้อๆ
"แปดแสนหกหมื่นสี่พันวินาที ที่ที่ร๊ากคิดถึงเมียจ๋า เฝ้ารอโทรศัพท์เมียจ๋า...แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แวว ได้ยินอย่างเดียวคือหมายเลขของท่านไม่สามารถติดต่อได้กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง " โหผมได้ยินมันพูดแล้วผมยิ่งเสียใจ แต่ผมจะทำไงได้ล่ะ....
"เมียจ๋าขอโทษนะ คราวหน้าจะพยายามจะไม่ทำอีก..." มันมองหน้าผม.....
"อะไร ต้องไม่ดิ ไม่ใช่แค่พยายาม" เฮ้อลำบากใจผมจริงถ้ารับปากมันแล้ว ผมว่าผมต้องทำไม่ได้แน่เลยสู้เถไถแถไปดีกว่า มันจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บมากตอนที่ผมทำผิดอีก....งั้นเอาแค่พยักหน้าล่ะกัน..
"สัญญาดิ"
"เอ๊ย จะง้องอนกันไปถึงไหนวะ ผัวเมียคู่นี้ กรูหิวเหล้าแล้วโว๊ย" เสียงไอ้กายดังจากข้างใน โหดีๆ เข้าทางผมเลย...
"ที่รักไปอาบน้ำก่อนล่ะกัน เดี่ยวเมียจ๋าจัดเหล้าไว้รอ" ผมไม่รออะไรแล้ว เดินอ้าวไปเตรียม เหล้า อาหาร...เปิดเพลงปิดไฟ โดยมียูมิเป็นลูกมือ...
"ไปเชียงใหม่เป็นไงบ้างวะ กาย"
"ก็ดีหว่ะ หนาวโคตรๆ แต่หนาวที่นี่ยังร้อนกว่าที่โน่นอีก....ยูมิเค้าชอบที่นี่หว่ะ..."
"จริงเปล่าจ๊ะ ที่รัก" มันหันไปหายูมิ
"จริงจ้าเอก.... ไปกี่ครั้ง เค้าก็ชอบที่นี่ ชอบ ไม่เคยเปลี่ยน" แหมก็แหงล่ะ ที่ๆมันเคยเจอกันนี่หว่ะ....ตามที่ไอ้กายเคยเล่าให้ผมฟัง มันไปเจอยูมิที่ ร้านริเวอร์ไซด์น่ะ เจอกันที่ท่าไหนไม่รู้ไอ้กาย ให้เบอร์ สถานที่ทำงาน แล้วก้นัดพบกัน....พบกันไปพบกันมามันก็กลายเป็นความรัก.....
"ครับ น่าเสียดายจังไม่ได้ไปด้วย"
"เสียดายไร มรึงไปภูเก็ต กับ...." ไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมเดินออกจากห้องน้ำมาแล้ ไอ้กายรีบหุบปากทันที....
"พี่กาย ไปไหนเหรอครับ ฟังไม่ถนัด น้ำเข้าหู" มันเดินเช็ดหูมาแล้ว ยกแก้วเหล้ากระดก 1 ครั้ง แล้วก็เดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อ....
"เกือบซวยล่ะซิมรึง แม่งกรูไม่รู้จะแก้ตัวไงนะโว๊ย"
"แหม ถ้ากรูพลาด มรึงก็หาทางแก้ เอาล่ะกัน...เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้.."
"เออ ชนเฟ๊ย แหม มาบอมระเบิดกรูแล้วก็ให้กรูหาทางแก้เองนะ"
"นี่ ก็เพื่อน นั่นก็น้อง คนนี้ ก็แฟน" มันหันไปหอมแก้มยูมิ
"กรูไม่เกี่ยวดีกว่า"
"แล้วมรึงจะกลับมาอีกเมื่อไหร่วะ" ผมถามันต่อ....
"สิ้นปี หว่ะต้องกลับมาต่อวีซ่า และอีกอย่างกะจะมาดู มรึงกับไอ้เกมด้วย ว่าจะล่ม หรือนานกว่ากรู"
"นานกว่า อยู่แล้ว พี่กาย" ไอ้เกมโผล่มาแล้ว มันมานั่งข้างๆผม
"พี่ เอกของผมน่ารัก สุดๆ แต่เสียอย่างเดียว ชอบหนีผมไปเที่ยว ตอนวันสำคัญ"
"เออ กรูจะพยายาม"ผมบอกมัน
"แล้ว มรึงไปไหนกับลูกค้ามาวะเกม เห็นสาวแตกแบบนั้น" ไอ้กาย ถามไอ้เกมครับ ส่วนผมนั่งฟัง..
"เค้ามาชื่อโน๊ต พี่เอกก็รู้จัก "
"อ้าว แล้วมรึงกับพี่โน๊ตไปไหนกันล่ะ" ผมถาม
"พัทยาพี่ แต่ไม่สนุกเลยครับ งานนี้มีแต่ประเภทเอาแฟนมาอวด..."
"ฮ่าฮ่า มรึงก็เลยต้องเป็นแฟนจำเป็นของพี่โน๊ตอะไรนั่นล่ะจิ" ไอ้กายหัวเราะ....ส่วนผมเงียบเฉย หึงเหมือนกันแฮะ
"ไม่อยากหรอกพี่ มันป็นงาน พี่เอก เงิน ผมเอาไว้ในห้องนะ ได้มาห้าพัน"
"อ้าว ไอ้เกม มรึงให้ไอ้เอกเก็บเงินเหรอวะ ฮ่าฮ่า แหมผัวเมียคู่นี้ น่าร๊ากจริงๆ" ผมน่ะเขินๆ บรรยากาศมันไงล่ะ ผู้ชายสี่คนมาคุย เรื่องคู่รัก เรื่องผัวเมียกัน...... แต่ละคน ต่างรู้จักกันแบบสนิทสนมลึกซึ้ง........เรากินกันจนเมา แหมถือว่าเลี้ยงส่งไอ้กาย กว่าจะเจอมันอีกก็สิ้นปี....
สามทุ่มวันต่อมาผมกับไอ้เกม ไปส่งไอ้กายกับยูมิ ที่ดอนเมือง...บรรยากาศเหมือนครั้งแรกที่ผมไปส่งมันเลย...ตอนนี้ ....หลังจากโบกมือ bye bye มันแล้ว ผมกับไอ้เกมก็นั่งแท๊กซี่กลับ....
"ที่รักกลับเลยเหรอ"
"ทำไมล่ะ จะไปรำลึกความหลังเก่าเหรอไง"
"ความหลังอะไรของมรึง" ความจริงผมก็อยากแบบนั้นหมือนกัน 1 ปีแล้ว ไวเหมือนโกหก....
"แหมก็ชวนที่ร๊าก ไปดื่มที่โคลีเซี่ยม หลังจากนั้นก็ไปต่อกันที่ร้านกุ๊กไก่ พอเลิกเสร็จเราก็วิ่งแข่งกันไปที่ห้อง...ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ" โหนี่มันจำได้ละเอียดขนาดนั้นเชียวเหรอ......ผมน่ะเขินเลย....
"แล้วมรึงอยากไปเหรอเปล่าล่ะ ถ้าถามกรูกรูอยากไปหว่ะ...หนึ่งปีแล้วนะ หลังจากคราวแรกที่เราเจอกัน เอ๊ยไม่ใช่คราวที่สอง "
"ครั้งที่สองพี่ ครั้งแรก กินกับพี่กาย พี่ยูมิ...รู้เปล่าตอนนั้น ผมเฉยๆ นะ ที่ได้เจอพี่ ผมคิดด้วยซ้ำว่าพี่กายฝากผมไว้กับพี่ได้ไง ทีแรกนึกว่าพี่แกพูดเล่นๆ"
"โห กรูดูแย่ขนาดนั้นเชียวเหรอ" ผมหันหน้ามองมัน
"ก็แน่ล่ะจิ ขี้เหล้า เมายา แบบนี้ มันจะดูแลคนอย่างผมได้ไง....ผมน่ะขี้เมากว่า...เหลวไหลกว่า แต่หลังจากที่ได้คุยที่ได้คบ กัน ผมก้รู้พี่มีความจริงใจให้ผม....ผมถึงชอบพี่ไง...ชีวิตผมไม่ค่อยเจอความจริงใจหรอกครับ.." ตอนนี้ถ้าไม่นั่งบนแท๊กซี่ผมคงลอยไปถึงดวงจันทร์แล้วมี๊งมันเล่นชมกันตรงๆ ต่อหน้าพี่แท๊กซี่แบบนั้น.....
"ไม่รู้ดิ ตอนแรกกรูคิดว่าเป็นน้องไอ้กายมั๊ง แต่หลังๆ กรูทำด้วยใจจริงๆ "
"ขอบคุณครับพี่" มันจับมือผม....
เราไปดื่มกันที่โคลีเซี่ยม แต่ก็ไม่ได้ไปต่อแล้ววิ่งแข่งกันนะ....คืนนี้ขอฉลองเป็นอย่างอื่นล่ะกัน....ครบรอบ 1 ปีไปแล้ว ชีวิตรักของผมกับมัน ก็ยังดี หลังๆ มันไม่มีเรื่องให้ผมทุกข์ใจ ผมซะอีกที่จะทำให้มันเสียใจ หรืองอนบ่อยๆ....แต่ไม่เป็นไรผมจะพยายามจะทำให้ดีที่สุดเพื่อคนที่ผมรัก และผมก็คิดว่าคนนั้นเค้าก็รักผมเช่นเดียวกัน...
http://www.tteen.net/play_music.php?id_song=224
ไม่ใช่เหงา ไม่ใช่เผลอ ที่ฉันนั้นรักเธออย่างง่ายดาย
ไม่ใช่ฉัน แค่อ่อนไหว ไม่ใช่ฟ้ามาดลใจให้รักเธอ
ไม่ใช่เหงา ไม่ใช่ฝัน ที่ฉันนั้นทำไปก็รู้ตัว
แปลกใช่ไหม ที่ไม่กลัว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
อาจจะเร็ว หากใครมอง และคิดไม่เหมือนใครอย่างเขาเป็น
แต่ที่รู้ แต่ที่เห็น ไม่เห็นมีใครดีเหมือนเธอ
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ
เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอ
ขอเชื่อหัวใจตัวเอง แค่สักครั้งนึง ถึงแม้ว่ามันดูเสี่ยง ที่ตัดสินใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
ขอเชื่อในความรักสักหน่อย แม้รักนั้นอาจทำให้ช้ำใจ
-
1 ปีผ่านไป
ขอให้ความรักสุขงอมยิ่งกว่านี้นะครับ :a1:
-
เสียงของหัวใจ - แอน ธิติมา ประทุมทิพย์
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=1&songID=V2GFFDPAD
น่าจะอธิบายกันได้นะ เพราะต่างคนก็ต่างทำ
:m21: :m21: :m21:
-
:a1: :a1: :a1:
อย่างน้อยก็ได้มีช่วงชีวิตที่มีความสุข
แม้ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน
:a9: :a9: :a9:
แต่เห็นด้วยนะ ที่ว่าแย๊บเรื่องมิสเตอร์เชนไปน่ะ เกมเก็บรายละเอียดได้ขนาดนั้น อาจจะสงสัยแล้วก็ได้แต่ไม่พูด
-
............ 1 ปีแล้วที่มีความสุข.........
...........เก็บเกี่ยวมันต่อไป........หั้ยมันอยู่กับเราได้นานที่สุด........ :m13: :m13:
-
กลัวอ่ะ ว่ามันจะมีพายุลูกใหญ่ตามมาอ่ะ :m17: อยากให้รักกันไปแบบนี้ตลอด น่ารักกันดีทั้งคู่
อยากให้เอกบอกความจริงกับเกม ดีกว่าให้เกมรู้เองอ่ะ :m26: ซึ่งก็คงปิดไปได้ไม่นานหรอก :m29:
-
ฉลองครบรอบ 1 ปี :m11: :m11: :m11:
-
อ่านนิยายแล้วย้อนมาดูตัว...
เราเคยมีความสุขแบบนั้นบ้างไหมนะ?
เฉลย...
ไม่มี อิอิ
จากอิเจ้ คนแกล้งกร้านโลก :a6:
-
ตอนนี้ ผมกับมันกำลังช่วยกันเก็บข้าวของ เมื่อวานเป็นวันเกิดผมมีงานเลี้ยงนิดหน่อย แหะๆ ฉลองกันจนเช้า........นี่ผ่านมาเกือบๆ สี่เดือนแล้ว ย้อนหลังไปดูตอนเหตุการณ์สำคัญๆ ก่อนล่ะกัน....
วันวาเลนท์ไทน์..
ก่อนหน้านั้น 2 วัน...ผมคุยกับมิสเตอร์เชนทางไอซีคิว แกว่าจะมา.....ผมต้องคอยคิดถึงเหตุผลที่จะบอกไอ้เกมว่าผมคงอยู่ฉลองกับมันไม่ได้ (ปีแล้วไม่ได้ฉลองกัน เพราะ มันยังพักอยู่ที่ลาดพร้าว 140 ส่วนผมไปกับมิสเตอร์เชนปกติ ตอนนั้นยังไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่มันโทรมาชวนผมเที่ยว) แต่วันต่อมา มิสเตอร์เชน บอกว่าแกติดธุระต้องไปยุโรปด่วนผมก็เลยสบายเลย.....ได้ฉลองกับมันเป็นครั้งแรก....เย็นวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ผมรีบกลับจากที่ทำงานมาอาบน้ำแต่งตัว.....ไอ้ลูกเจี๊ยบ มองๆ อยู่...
"เอ๊ย อาบน้ำแต่งตัวรีบไปไหนล่ะ..วันนี้วันอะไร"
"วันพุธ...เออ...คือ...." ผมแกล้งมัน ดูมันจะเป็นอย่างๆ ไร ...แหะๆ นิสัยขี้เล่น ขี้อำมันฝังรากลึกผมไปซะแล้ว...
"โห ไอ้เรานึกว่าจะอยู่ฉลองกับเรา....บอกมานะ จะไปไหน....กับใคร ....ที่ไหน...แม่งจะเอามีดไปแทงมัน" มันทำเสียงฟึดฟัดใส่ผม
"กล้าแทง จริงน่ะ เอ้ามีด "ผมส่งมีดให้มัน กลัวๆ เหมือนกันที่มันจะจ้วงผมก่อน...ระวังระวัง...
"ใคร.... บอกมานะ"
"มรึงไง" แหมเห็นมันเป็นฟืนเป็นไฟ แบบนี้ ผมว่าผมหยุดดีกว่า...ฮ่าฮ่า แต่แอบสะใจเล็กๆ
"รีบอาบน้ำแต่งตัวเร็ว เดี่ยวไปกินกันที่โคลีเซี่ยม" ทำไมต้องเป็นที่นี่น่ะเหรอ....ประทับใจกันก็ที่นี่...
"โห เดี่ยวนี้อำกันมุขนี้เลยเหรอเมียจ๋า...แต่มะเป็นไร อารมณ์ดีแล้ว นึกว่าจะไปไหนกับชู้..." มันรีบไปอาบน้ำแต่งตัวครับ แต่โหวันนี้มันอาบน้ำแต่งตัวนานเป็นพิเศษเลยครับ เกือบๆ ชั่วโมง....
"เป็นห่าอะไร ทำไมช้าจัง" โหจะไม่ให้ผมด่าได้ไงล่ะ เกือบชั่วโมง..
"วันสำคัญ กับ คนสำคัญ มันก็ต้องเนี๊ยบหน่อย เมียจ๋าจะได้ไม่อายใคร"
"โห ขนาดนั้นเชียว"
และผมกับมันก็ไปฉลองวันวาเลนท์ไทน์ อย่างมีความสุข..... (เอาแค่นี้นะครับ ถ้าเล่าละเอียดเกรงว่า จะมีใครเอียน แหะแหะ)
วันสงกานต์.....
ก่อนวันสงกานต์ 3 วัน มิสเตอร์เชนบอกผมว่าแกจะมาถึงประมาณ วันที่ 10 เมษายน ให้ผมไปรับที่สนามบินปีนี้เราจะอยู่เล่นน้ำกันที่ กรุงเทพ....แล้ว ไปต่อที่พัทยา อยู่จนถึง วันไหล คือวันที่ 19 เมษายน....
"เมียจ๋า คุณพี่โน๊ตเค้า จองตัวผมจะไปเที่ยวพัทยา อีกแล้ว ทำไงดีล่ะ"
"ก็ไปดิ เงินดีจะตายไปกับแก" แกให้ทริปล่ะหมื่น ครับ...
"โห ทำไมเมียจ๋างกแบบนี้"
"อ้าวงก เพื่อที่ร๊าก เมียจ๋าผิดด้วยเหรอ...ไปเถอะ เดี่ยวเมียจ๋าจะกลับไปหาแม่ที่ต่างจังหวัด" ขอโทษครับ แม่ ที่เอามาเป็นข้ออ้างโกหกที่รักของผมอีกแล้ว...
"แล้วจะกลับวันไหนล่ะ" ผมถามมันต่อ.....
"คง 15 มั๊ง อาแน่ ไปต่างจังหวัดจริง หรือว่า หนีเที่ยวกับใคร" โหมีรู้ทัน แต่ผมนิ่งๆ ไว้..บอกแล้วไง เวลาโกหกอะไรใครถ้าไม่ให้เขาจับได้คือเราต้องนิ่งๆ แล้ว ยืนยันแบบเดิม ให้ถึงที่สุด..
"กลับบ้านจริงๆ เดี่ยวจะใช้เบอร์ที่บ้านโทรมา"
"แน่นะ" ผมพยักหน้า....
เฮ้อ ดีนะที่มันเชื่อและผมโล่งอก...อีกอย่าง ก็เพราะผมต้องไปพัทยากับมิสเตอร์เชนนี่แหละ(พัทยาแคบนะครับ ไปไงก็ต้องเจอกัน) แต่ไปหลังมัน ดีหน่อย ไม่งั้นมีหวังเจอกันแน่ๆ ....หลังจากที่ส่งมิสเตอร์เชนกลับแล้ว ผมโดนมันงอนนิดหน่อย แต่อย่างที่บอกแหละง้อๆหน่อย มันก็หายโกรธแล้ว...ทำไมมรึงดีกับกรูแบบนี้วะ ไอ้ลูกเจี๊ยบ....
วันเกิดผม ช่วงต้นเดือนพฤษภาคม เมื่อวานนี้.....
ผมคุยกับมิสเตอร์เชนทางไอซีคิว แกมาไม่ได้ครับ เพราะต้องไปเที่ยวกับครอบครัวที่จีน.....แต่แกโอนเงินมาเป็นค่าของขวัญวันเกิดให้ผม สองหมื่นบาท..ผมว่าความจริงมิสเตอร์เชนก็ทำหน้าที่ของแกได้เสมอต้นเสมอปลายดีนะ แต่เสียอย่างเดียวที่ผมไม่ได้รักแกนี่ล่ะซิ เรื่องใหญ่....
"เมียจ๋าอยากได้อะไรล่ะ" มันถามผม ตอนเช้าวันนั้น...ตอนนี้เรากำลังดูหนังเรื่องเดย์ไลท์กันอยู่ ที่พระเอกล่ำบึ๊กซิลเวสเตอร์ลงไปช่วยคนที่ติดอยู่ในอุโมงค์
"อาไรก็ได้ เคยได้ยินเหรอเปล่า ตักบาตรอย่าถามพระ....จะให้อะไรก็ให้มาให้ด้วยใจนะ ...ถ้าไม่ให้ด้วยใจก็เอาหัวใจมา"
"โหเอาหัวใจเลยเหรอ มีแค่ดวงเดียวนะ" มันทำท่าเว้าวอนผมอีกแล้ว เฮ้อ เวลาคุยกันแบบนี้ทีไรผมน่ะรู้สึกหวิวๆหัวใจเต้นตึ๊กตั๊กไงไม่รู้
"ยังจะเก็บไว้ให้ใครอีกเหรอ เจ๊โน๊ตเหรอ"
"อยากให้เอาให้เหรอเปล่าล่ะ.....เออแล้วที่ร๊ากอยากให้ชวนแกมาเหรอเปล่าล่ะ "
"ความจริงเมียจ๋าอยากฉลองวันเกิดกับที่ร๊ากแค่สองคนนะ " ผมแปลนไว้...กินกันสองคนจะได้คุยกัน..หยอกล้อกัน..แล้วก็มี......หุ หุ หุ....เขิน....
"งั้นเดี่ยวทีร๊ากไปจ่ายตลาดนะ ขอดูหนังจบก่อน" หนังกำลังมันส์ ตอนนี้น้ำกำลังทะลักเข้าอุโมงค์มาเรื่อยๆ คนที่อยู่ในอุโมงค์ก็น้อยลงทุกที....
"ถ้าเมียจ๋าติดอยู่ในอุโมงค์ที่ร๊ากจะลงมาช่วยเมียจ๋าเหรอเปล่า"
"ไม่ น่ะ ให้ตายไปเลย ที่ร๊ากคงไม่มีปัญญาลงไปช่วยหรอก นี่มันยอดมนุษย์แล้ว ผ่านพัดลมยักษ์มาได้ไง"
"โหใจร้ายหว่ะ" ผมเอาหมอนใบเล็กๆ ฟาดมันเบาๆ
"ก็มันจริง" ก็จริงของมัน แฮะ ใครน่ะจะบ้าลงไปแบบนั้น...
หลังจากดูหนังเสร็จเราก็อาบน้ำแต่งตัว ไปตลาดคลองเตย ซื้อพวกเนื้อ พวกผักมาทำยำ แหม ผมนึกในใจนะ...เลี้ยงกันสองคนแต่เชื่อเถอะมีแจมกันเยอะ.....มันก็เก่งนะ เลือกซื้ออย่างคล่องแคล่ว...ทั้งหมู ทั้งปลา ทั้งเนื้อ ทั้งผัก มีต่อราคาด้วย ถ้าเป็นผมก็คงซื้อๆ อย่างเดียวไม่มีต่อหรอก...
กลับมาถึงเราก็ช่วยกันทำ อย่างแรกก็คือ ต้มเนื้อ....ต้มใส่หม้อหุงข้าว....เพราะที่คอนโดห้ามใช้เตาแก๊ส....
"เฮ้อ จะกินได้มี๊ยนะ" ผมแซวๆ มัน ปีแล้วผมไม่ได้กินนะ...เมามาก็นอน มันเอาไปทิ้งหมดสงสัยประชดผม เค็กที่มันจุดเทียนไว้....ผมก็ไม่ได้กินน่ะเสียดายจริงๆ...
"ได้ดิ อ้าปากดิ" โหมันเอาเนื้อดิบๆ ยื่นมาใส่ปากผม...
"ดิบแบบนี้จะกินได้ไงนี่"
"ฮ่าฮ่า ปีแล้วสุกแล้วยังไม่กินเลย ที่ร๊ากเลยเอาไปให้หมากิน"
"โหเสียดายหว่ะ ของดีๆ"
"ก็ของดีไง แต่มีคนบางคนมันไม่สนใจ ที่ร๊ากเลยเอาไปให้หมาดีกว่า ให้หมากินยังได้บุญกว่าบางคนกิน บางคนเค้าไม่รู้คุณค่า "โห ดูมันเปรียบ แต่ผมก็ยอม เพราะมันเป็นเรื่องจริง..
"ขอโทษแล้วไง ที่ร๊าก วันนี้เมียจ๋าจะกินให้หมดเลย"
"ให้มันจริงเถอะ งั้นวันนี้ที่ร๊ากจะแกล้งทำให้มันไม่อร่อย ดูดิ คนบางคนมันจะกลับคำเหรอเปล่า" ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังครับอ้าวไอ้เอสโทรมาดิ...
"สุขสันต์วันเกิดครับพี่นุ่ม" เสียงแจ้วมาเชียว
"ขอบใจน่ะ เออ ว่างเปล่า มากินที่คอนโดกรูดิ กรูเลี้ยงกันที่นี่" อ้าวหลุดปาก มันโทรมาทีไรผมก็ชวนมันกินเหล้าทุกที...ไอ้เกมมองหน้าผมตามันเขียวปั๊ด...ผมเลยต้องยกมือไหว้ขอโทษมันไป แหมๆๆๆ....ลืมจริงๆ
"งั้นเดี่ยวเจอกันที่คอนโดพี่นุ่มเลยนะ แถวไหนครับ" โหไอ้เด็กเปรตไม่มีปฎิเสธเลยนะมรึง ผัวเมียเค้าจะฉลองกัน...
"แถวคอนโด............ราชเทวี...........ตรง.............มาถึงโทรบอกล่ะกัน" เฮ้อหลวมตัวไปแล้ว
"งั้นเดี่ยวน้องชวนไอ้โจ้ ไอ้มด ไอ้ระ ไอ้พลไปด้วยนะพี่" โหมาถล่มกรูอีกแล้ว...
"อือ ได้" เฮ้อ...หลังจากที่วางสายจากไอ้เอสแล้ว ผมก็ต้องมาเคลียร์กับไอ้ลูกเจี๊ยบผม.
"เมียจ๋าอยากฉลองวันเกิดกับที่ร๊ากแค่สองคนนะ.....มันคนไหนพูดครับพี่" มันเล่นผมก่อนเลย...
"เมียจ๋า ขอโทษ...กินกันหลายๆ คนก็มันส์เหมือนกันนะ รุ่นน้อง ไงก็ต้องเลี้ยงมันอยุ่แล้ว ไอ้พวกนี้...มรึงก็เคยเจอพวกมันแล้วที่แดนซ์โซน"
"แหม ถ้างั้นผมชวน ไอ้แฟรงค์ ไอ้ไบร์ทมาด้วยนะ"
"โห ถ้าที่ร๊ากอยากชวนก็ได้เลย"
"จริงนะ " ไม่ต้องรอเลย มันกดโทรศัพท์ไปแล้ว
"ไบร์ทเหรอวะ ว่างเปล่าวะ คืนนี้พี่เอกเลี้ยงวันเกิดที่ห้อง"
"................................" ไม่ได้ยิน
"มาเลยนะโว๊ย ชวนไอ้แฟรงค์มาด้วย มาช่วยกรูทำกับข้าวเร็ววันนี้แขกเยอะ...บายนะ" ผมก้มหน้าหั่นหอมแดง เฮ้อ เหมือนมันประชดไงไม่รู้....
"เจ๊โน๊ตเหรอคับ คิดถึงจัง....คืนนี้ว่างเหรอเปล่าครับ คือว่าพี่เอกเค้าจัดงานวันเกิดน่ะ เค้าให้ผมโทรมาชวนพี่"
"......................................................................................"
"ได้ครับ สองทุ่มเจอกันนะเจ๊ รักนะ..จุ๊บ" โห มันพูดไม่เกรงใจผมเลย....มันวางสายไปแล้ว ตอนนี้มันมาจัดการหั่นพวกหมูยอ พวกแหนมแล้ว....
"จะโทรหาใครอีกเปล่า เดี่ยวกรูโทรให้" เริ่มโกรธแล้ว ดูมันทำ
"เอาใครดีนะ" มันแกล้งทำท่าคิด คิด
"มรึงไม่ต้องเล่นหนามยอก หนามบ่งแบบนี้...."
"แหม ไม่เอาเมียจ๋า ชวนมาเยอะๆ จะได้สนุก ใครที่ไหนเค้าพูดน่ะ เมื่อกี๊ ฮ่าฮ่า"
"เออ" ผมต้องยอม เพราะทุกอย่างมันเป็นเรื่องที่ผมทำก่อน
"หลับตาดิ เมียจ๋า"
"อะไรอีกล่ะ จะให้กรูทำไรวะ" ผมยังงอนๆ มันอยู่ แต่ผมก็หลับ
"ลืมได้แล้ว" ผมลืมตามา มันยื่นแหวนทองให้ผม โห....ไม่น่าเชื่อมันจะซื้อของแบบนี้ให้....
"เอามือมาเดี่ยวที่ร๊ากใส่ให้" มันสวมให้ผม
"ใส่ได้พอดีเลย" เราสองคนพูดเกือบพร้อมกันเลย....
"ขอบคุณนะที่รัก" ผมไม่พูดเปล่านะ ขโมยหอมแก้มันด้วย ....ฮ่าฮ่า จูบมัดจำคืนนี้
ประมาณเกือบทุ่มครับแขกก็เริ่มทยอยกันมา ..ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟรงค์ เพื่อนมันอีกสอง คุณพี่โน๊ต คุณพี่ดิว ไอ้เอส ไอ้โจ้ ไอ้พล ไอ้ระ ไอ้มด กินกันยันเช้าเลย ....มันส์สนุกดีโดยเฉพาะ เจ๊โน๊ต เจ๊ดิว จีบไอ้พล ไอ้ระ ไอ้มด แต่เผอิญ มีไอ้เอสกับไอ้โจ้ช่วย กันๆ ไว้....
วันนี้กว่าผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบจะฟื้นก็เกือบ ห้าโมงเย็น ตื่นมาก็มาเกือบกวาดข้าวของที่กินกันเมื่อคืน ตื๊ดๆ โทรศัพท์ไอ้เกมดัง...
"จะดูรถเหรอ ได้ๆ เจอกันที่ทำงานนะ" มันจะขายมอเตอร์ไซด์แล้ว ก็ดีครับ ผมเป็นห่วงมัน เดือนแล้วมันเพิ่งโดนชนมา แต่ไม่เป็นอะไรมาก ขี่รถมอเตอร์ไซด์ในกรุงเทพก็แบบนี้แหละ...เราระวัง แต่คนขับรถใหญ่มันไม่ระวัง....
ตอนนี้ไอ้เกมมันไม่ต้องไปเรียนรามสองแล้ว เรียนที่ราม 1 นั่งเรือด่วนไปก็ได้เร็วกว่าด้วย เกรดเทอมสองมันผ่านหมดครับ เก่งสุดยอด......
"เพื่อนผมมันจะดูรถน่ะพี่ เดี่ยวผมไปทำงานนะพี่"
"งั้น กรูติดรถไปด้วยดิ ไปลง.......ยิม" เป็นฟิตเนส ครับ อยู่แถวๆ สะพานหัวช้าง...
"แหะๆ บวมล่ะซิ พักนี้"
"ไช่หว่ะ เหล้าเบียร์ เหล้าเบียร์แบบนี้ทุกวัน...ไม่ไหวไม่ได้ออกกำลังเลย ต้องไปฟิตเนสซะหน่อย"
"แหม ไม่ต้องก็ได้ ถึงเมียจ๋าจะเป็นไง ที่ร๊ากก็แหย่เข้าไปได้" โหดูมันทะลึ่งใหญ่แล้ว...
"ไม่ได้ เครื่องต้องฟิต จะได้สตาร์ทติดง่าย"
หกโมงกว่าๆ ผมนั่งซ้อนท้ายมันไป ลงหน้ายิม ผมถอดหมวกกันน๊อค ส่งให้มันเก็บไว้ท้ายรถ.
"เมียจ๋า ยื่นแก้มมาหน่อยดิ อารายติดตรงแก้มน่ะเดี่ยวที่ร๊ากเอาออกให้"
"อะไรน่ะ" ผมยื่นแก้มให้มัน มันหอมแก้มผมดังจ๊วบ....
"โห สา.....ด หน้ายิมเลยนะมรึงไปได้แล้ว" อายสุดๆ แต่ก็ชอบ....ฮ่าฮ่า
"เดี่ยวสองทุ่มผมจะมารับนะ อย่าหนีไปเที่ยวไหนล่ะ"
ผมยืนมองไอ้ลูกเจี๊ยบผมขี่รถไปจนลับตา หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในยิม ยังไม่ทันจะเข้าเลย ผมเจอพี่ดุ๊ก
"เอก ใครเหรอครับ ท่าทางเฮี๊ยวดี"
"น้องชายผม พี่ มันบ้าๆ บอๆ แบบนี้แหละ"
"แต่พี่ว่าน่ารักดีน่ะ" ทีแรกก็ไม่ได้เฉลียวใจอะไรหรอก ผมเดินเข้าไปในฟิตเนส เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกล้ามขาสั้น.
ขอแนะนำบุคคลท่านนี้คร่าวๆ ....คือพี่ดุ๊กคนนี้อยู่คอนโดเดียวกับผม แต่คนละชั้นแกอยู่ชั้นบนกว่าผม คือแพงกว่าผมนั่นเอง
ผมเจอแกที่คอนโดบ่อย แต่ก็ไม่ได้ทักกัน มาเจออีกทีก็ที่ยิมนี่แหละ ตอนนั้นผมยกบาร์เบล แต่ผมใส่น้ำหนักมากไป ตอนยก ยกไปได้สักห้าหกทีทานน้ำหนักไม่ไหว มันจะทับคอผมเข้า พี่ดุ๊กเห็นแกก็เลยมาช่วยประคอง หลังจากนั้นเราก็คุยกันตลอด ...แต่ก็ไม่ได้สนิทกันอะไรมากมาย...จนมาวันนี้...
ผมยกเวท เล่นกล้าม ฟิตเนส วิ่ง จนถึงสองทุ่ม ไอ้ลูกเจี๊ยบยังไม่มารับเลย สงสัยได้แขก แต่ไงผมก็ต้องรอ ผมอาบน้ำเตรียมตัวรอมัน...
"รอน้องชายมารับเหรอเอก" พี่ดุ๊กเดินเข้ามาหาผม...
"มันบอกว่าจะมาสองทุ่ม..แต่ยังไม่เห็นโผล่มาเลย"
"น้องชายเอกน่ารักดีน่ะชื่ออะไรเหรอ"
"ชื่อเกม ครับ" ผมเริ่มตะหงิดตะหงิดใจแล้วดิ เพราะแกดูแมนๆ ขาวๆ ตี๋ๆ หน้าตาดี รวยด้วย...พ่อเป็นถึงเจ้าของเต๊นท์รถหลายที่...รวมทั้งโชว์รูม รถด้วย..
"หล่อดีหว่ะ เอกจะว่าเปล่าน่ะ ถ้าพี่จะจีบ" โห เป๊ะเลย....ผมมองหน้าพี่อย่างไม่เชื่อ นึกว่าแกล้อเล่น....
"โหพี่....อย่าบอกนะพี่ว่าพี่เป็น....."ผมเว้นวรรคไว้ ไม่กล้าพูดหมด
"ทำไมล่ะ พี่จะเป็นไม่ได้เหรอ พี่ก็ไม่เคยบอกนะว่าพี่ไม่ได้เป็น"
"ครับ"
"ว่าไงล่ะเอก พี่จีบน้องชายเราได้เปล่า มันเป็นคนที่ใช่ของพี่เลยน่ะ ไม่ว่าจะหน้าตา การกระทำ" โหแปลว่าแกเห็นที่มันหอมแก้มผม...ตอนนี้ผมอึดอัดมากจริงๆเลย...ทำไงดีล่ะ....
"ไม่รู้ดิครับ พี่ต้องถามมันดู" หลุดปากไปได้ไงไม่รู้ ......
"งั้นเดี่ยวดึกๆ พี่ไปกินเหล้ากับพวกเอกที่ห้องนะ พี่ซื้อไปเอง"
"คือ...." พูดไม่ออกจริงๆน่ะ..
"เอกห้องไหนนะ"
"เออ คือ......" ตอนนี้ผมตะกุกตะกักไปหมดแล้ว...แต่ผมก็บอกเบอร์ห้องไปน่ะ...
"งั้นเดี่ยว สี่ทุ่มเจอกันที่ห้องนะ เดี่ยวพี่ไปทำธุระแป๊บหนึ่ง"
"ครับพี่" พี่ดุ๊กเดินไปที่รถแล้วขับไปแล้ว รถเบนซ์ซะด้วย ส่วนผมนั่งหมดแรงอยู่ตรงนั้น...
ลางร้ายเริ่มเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้งแล้ว....ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกเหรอเปล่าที่ไม่กล้าบอกว่าไอ้เกมเป็นแฟนผม แต่บอกพี่ดุ๊กว่าเป็นแค่น้องชาย...แววตาพี่ตุ๊กเหมือนเสือที่คอยล่าเหยื่ออย่างเห็นได้ชัด......อีกทั้งแกมีพร้อมทุกอย่างไม่ว่า เงิน หน้าตา ฐานะ แถมยังมีลูกล่อลูกชนอีกเพียบ แบบนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบผมจะเหลือเหรอ.
-
อะนะ เมฆฝน เริ่มตั้งเค้า มาลิบ ๆ แร้ว
หวังว่า คุณเอก กะ น้องเกม คงจาหนักแน่น กันน ะคับ :m5:
(เด๋วโดนดุ ว่าลุ้นให้ทะเลาะกานอีก :m23:)
-
เอาอีกแล้ว พี่เอก เอาอีกแล้ว ชอบพูดหรือรับปากอะไรโดยไม่คิดอีกแล้ว วันเกิดแทนที่จะฉลองกัน2คน ดันชวนเพื่อนมาซะงั้น นี่ก็เหมือนกัน เขาจะมาจีบแฟนตัวเอง ก็รับปากเขาเฉยเลย เฮ้อ :เฮ้อ: จะรอดมั๊ยเนี่ยคู่เนี๊ย แต่เท่าที่อ่านมานะ เกมดีมาก ไม่เคยทำไรน่าสงสัยให้ต้องระแวงเลย แต่พี่เอกนี่ดิ :m28: :m26: :m26: ที่จะเป็นคนทำให้มันพัง :m30:
-
คอมเมนต์กันเยอะเยอะหน่อยนะครับ จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไขในการเขียน เอ หรือว่าใช้มุขนี้ดี โอมเพี้ยงถ้าใครอ่านแล้วไม่คอมเมนต์ขอให้มี fan ชื่อเอกนะครับ แหะแหะ หึหึหึ แหะแหะ สาธุ....... :m5: :m5:
-
อ้าวว ง้าน ถ้าหากว่า อยากมีแฟน ชื่อเอก กะต้องไม่คอมเม้นท์ น่ะจิ คับ :m20:
ทัมงัยดี เม้นท์ ไปแร้วว อด :o12:
-
สงสารลูกเจี๊ยบเกมจัง มีแฟนอย่างเอกเนี่ย มีเรื่องหวาดเสียวอยู่เรื่อย
เฮ้อ.....
-
ไม่เม้นท์ ไม่เม้นท์ ไม่เม้นทททททท์ :m14: หุหุ อยากมีแฟนชื่อเอกคร้าบ
ขำตอนเกมประชดชวนเพื่อนๆ กับโน๊ตมางานวันเกิด ถ้าเป็นผมนะจะชวนเพื่อนที่มหาลัยมาให้หมดภาคเลย
ดูเหมือนพี่ดุ๊คจะพาเรื่องยุ่งๆ มาให้ซะละ ลุ้นติดตามตอนต่อไป :serius2:
-
ถ้าบอกว่าเม้นท์แล้วขอให้มีแฟนแบบเกมนะ
ผมว่ายอดเม้นท์คงเยอะกว่านี้อีกแน่ ๆ เลยครับ :m12:
-
.............อ่านแล้วชอบคำว่า "ที่รัก" กะ "เมียจ๋า" จังเลย........ :give2: :give2:
............ทำไมไม่มีใครมาเรียกซักที........ :laugh: :laugh:
-
หวานกันจางเลย
ไม่น่าจะมีอะไรมาบั่นทอนความรักของเกมได้
เว้นแต่จับได้ว่าเอกทำอะไรผิด
ปล.การเขียนก็น่าติดตามดีอยู่แล้วครับ
ลักษณะตลอดเรื่องยังออกมาในแนวเล่าเรื่องเรียบง่าย ไปเรื่อยๆเพราะว่าชีวิตคนนี่เนอะ
จะให้เวอร์อะไรมากมาย
คงต้องใช้บทสนทนาให้น่าติดตาม ตื่นเต้น
แล้วแทรกความรู้สึกและอริยาบท หน้าตาของตัวละครมากกว่านี้ครับ
-
พี่ดุ๊ด ลางร้ายที่กำลังจะมาเยือนรึเปล่า :a6: :a6: :a6:
-
บางทีปากที่มันไม่ตรงกับใจเนี่ย มันก็สร้างเรื่องปวดหัวให้เราได้เหมือนกัน
ขอให้เกมเข้มแข็งกับความรักที่มีให้กับพี่เอกนะ :m17:
-
ใครอยากเจอ เกมตัวจริง 555 ต้องทำประกันนะครับ พรูแนนเชลล์ไลพ์ 5555 เอาเปล่าครับ5555 นอกรอบวันสาร์ตอนแรกนะครับ มี 11 ตอน....
-
โห มีโปรโมท ประกัน ให้ที่รัก กันด้วยละ :m12:
สงสัยยอดประกัน เจ้าเกม เดือนนี้ พุ่ง กาฉูด ..... :m20:
จารออ่านนอกรอบ เสาร์นี้นะคับ ถ้าไม่มี จาแช่ง ให้ เวลาไปดื่ม กะเพื่อน ๆ แร้ว น้ำแข็งติดคอ ด้วย เอออ :a14:
-
เสือไบ:the series (ตอน 89)
เกือบสี่ทุ่ม ผมกับไอ้เกมอยู่ห้อง.... ไอ้เกมอาบน้ำเสร็จมานั่งเล่นคอมพิวเตอร์ (แหะๆ ผมซื้อเป็นรางวัลให้มัน ที่มันสอบผ่าน พีหมด...) ส่วนผมนั่งดูโทรทัศน์ที่โซฟา....ในที่สุดผมก็ตัดสินใจบอกมัน...
"ที่ร๊าก เดี่ยวจะมีคนมากินเหล้าด้วยนะ เพื่อนที่ ฟิตเนส..." มันหันมามองผม....
"อะไร นะ" มันตะโกน โต๊ะคอมอยู่ห่างกับโซฟาแค่ห้าเมตรเอง.....แหมทำเหมือนไม่ได้ยิน..
"เดี่ยวจะมีแขก มาแด..... กเหล้าเฟ๊ย"
"อาไรนะ" มันเสียงดังอีกแล้ว ผมคาดว่ามันได้ยินแหละแต่ มันจะมามุขไหนกับผมนี่...มันกวักมือเรียกผม...
"มานี่ มานี่ อาไรน้า" ผมเดินเข้าไปหามัน โห ไอ้เวน เล่น mirc อยู่นี่เอง โห มีคนคุยแยะด้วย สาวๆ ทั้งนั้น แถมยังมีช่องหน้าต่างไอซีคิวอีก (ตอนนั้นเอ็มเอสเอ็นยังไม่บูมนะครับ)
"เดี่ยวจะมีคนมากินเหล้าห้องเรานะ เพื่อนกรูที่ฟิตเนส ...."
"อีกแล้วเหรอ ยังแฮงค์ๆ อยู่เลย"
"เมียจ๋าก็ไม่อยากกินหรอกแต่พี่เค้าจะมากินน่ะ เค้าอยู่คอนโดเรานี่แหละ ชั้นบน"
"เฮ้อ กินก็กิน....เมียจ๋าดูดิ สาวคนนี้น่ารักเหรอเปล่า" มันคลิ๊กให้ผมดูรูป น่ารักดีแฮะ แถมผมยังดูมันคุยกันทางช่องmirc โห ไอ้เกม มันคารมเหลือร้ายเลย ในการจีบหญิง แบบนี้สาวจะไม่หลงได้ไง...
"เค้านัดที่ร๊ากไปเที่ยวด้วยแหละ คุยกันหลายครั้งแล้ว เค้าว่าเค้าเริ่มหลงรักหลงชอบที่ร๊ากแล้วแหละ"
"เนื้อหอมจริงนะมรึง มรึงเชื่อเหรอว่าเค้ารักมรึงจริง.....ความรักในอินเตอร์เนท มันโกหกทั้งเพแหละ."
"ทำไมล่ะเมียจ๋า คนเราจะมีความรักแบบออนไลน์ ไม่ได้เหรอ...แหมคนก็มีหัวใจนะ คุยกันแบบนี้ก่อนแล้วก็นัดเจอ...หลังเจอกันแล้ว ไงค่อยว่ากันอีกเรื่องหนึ่ง"
"อ้าวเวน แล้วมรึงบอกเองนี่ว่าว่าเค้าเริ่มหลงรักหลงชอบมรึงแล้ว คนไม่เคยเจอหน้า ไม่รู้จักนิสัย เห็นแต่ตัวหนังสือ หวานๆ แบบนี้กรูก็พิมพ์ได้ ระวังนะโว๊ย ความจริง กับตัวหนังสือมันต่างกันเยอะ ...เล่นแบบนี้อย่างเพิ่งตัดใจเชื่อในสิ่งที่เค้าพิมพ์ให้มรึงอ่าน...มรึงจะเชื่อใจเค้าได้ก็ต่อเมื่อมรึงได้เจอตัวเค้า ได้คุยกับเค้า ได้ศึกษานิสัยใจคอเค้า"
"แหม เมียจ๋าเปิดช่องให้ที่ร๊ากเหรอนี่ ระวังนะจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า..."
"ถ้ามรึง เจอคนดี กว่ากรู...กรูก็ต้องยอม รักได้ ก็ต้องเลิกได้"ผมพูดไปตามความจริง... ตอนนี้ผมก็เริ่มกลัวกลัว... แต่ที่ผมกลัวไม่ใช่คนในเนทหรอก...เป็นคนที่กำลังที่จะมากินเหล้ากับพวกผมนี่แหละ...บอกไม่ถูกครับ ผมว่ารังสีอำมหิตของพี่ตุ๊กมันแรงๆ ไงไม่รู้....
"ทำปากดีนะเมียจ๋า.....แต่ก็จริงของเมียจ๋า รักได้ ก็ต้องเลิกได้...เฮ้ออนิจจาความรัก" มันเลิกเล่น mirc แล้วหันมาเล่นเกมส์แทน เฮ้อ เดาความรู้สึกมันไม่ออกจริงๆ.....
ก๊อก ก๊อก.... เสียงเคาะประตูครับ คาดว่า พี่ดุ๊ก...
ผมเดินไปเปิด.. แกซื้อของมาเพียบเลย เหล้าแบล๊ค โหของชอบของไอ้เกมด้วย แรกๆ เวลาผมกินเหล้ากับมันก็กินแบล๊คนี่แหละครับ หลังๆไม่ไหว กินกันอย่างกับกินน้ำ.....เสียดายเงินเปล่าๆ หลังๆเลยปลี่ยนเป็น ซีแกรม...
"เกม โว๊ย เอาถ้วย เอาจานมาใส่ กับ แขกมา"
"คร๊าบเมีย เอ๊ย ครับ พี่เอก" น่าตบกบาลจริงๆ มันแบบนี้อยู่เรื่อยแหละ ....
สิบนาทีหลังจากนั้น พวกเราก็มานั่งโจ้เหล้ากัน โหวันนี้พี่ดุ๊กแต่งตัว แบบนี้ครับ เสื้อกล้ามสีขาว เห็นกล้ามอกหัวนมและขนจั๊กแร้... กางเกงบอลสีดำย้วยๆ พลิ้วๆ ใส่น้ำหอมกลิ่นทะแม่งๆ...กะจะอ่อย ไอ้ลูกเจี๊ยบผมแน่ๆ เลย...
"เกม นี่เพื่อนรุ่นพี่ของกรู ชื่อพี่ดุ๊ก เพื่อนที่ฟิตเนส" ผมเริ่มแนะนำตัวแกก่อน แหม ไม่อยากหรอก แต่ทำไงได้ล่ะในฐานะเจ้าบ้านที่ดี
"ผมเกม ครับพี่ เออ พี่อยู่ชั้นไหนครับ" แหม หน้าระรื่นเชียวนะมรึงไม่รู้เหรอไง นั่นนายพรานเค้าจะมาล่ามรึงนะโว๊ย
"ชั้น..... ห้อง....... น้องเกมไปเที่ยวได้เลยนะ...ส่วนใหญ่พี่จะอยู่หลังสี่ทุ่ม" โหไปตอนนั้นก็เข้าทางพี่เค้าเลยล่ะซิมรึง...
"ครับ" มันพูดแค่นี้ หันมาคว้าแก้วดื่ม ส่วนผม นั่งสังเกตุการณ์อยู่ข้างๆ....
"น้องเกม ชนหน่อยครับ"
"ครับ พี่" แหมไม่สนใจกรูเลยนะโว๊ย...
"น้องเกมทำงานที่ไหนครับ"
"แถวสุขุมวิท 11 ครับ"
"ทำงานเกี่ยวกับอะไรครับ" พี่ดุ๊กแกถามต่ออีก..
"ร้านนวดครับ"
"เอ ร้านไรล่ะ พี่ว่าพี่ไปนวดมาหมดนะจ๊ะ " โหแกเปลี่ยนสรรพนามแล้ว.....
"เออ ไม่บอกนะพี่ "
"อะไรแค่ที่ทำงานนะ ...บอกน่าบอกน่า"
"พี่ไม่รู้จักหรอกครับ ร้านเล็กๆ ไม่ค่อยมีคนรู้จัก"
"เออ ไม่เป็นไร "
เรากินเหล้ากันต่อ ชนกันบ้าง คุยกันบ้าง หัวเราะกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่พี่ดุ๊กจะชวนไอ้เกมคุยซะมากกว่า ผมก็ได้แต่เออออตาม
"น้องเกม ครับ ทำไมน้องเกมน่ารักจัง" อ้าว มาไม้ไหนของแกล่ะนี่
"โห พี่ ผมก็น่ารัก แบบนี้อยู่แล้ว ฮิฮิ ไม่เชื่อ ถามพี่เอกดูได้" โหไม่มีถ่อมตัวเลยนะ
"แล้วมีแฟนเหรอยังครับ หล่อๆ แบบนี้น่าจะมีเยอะนะ" ไอ้ลูกเจี๊ยบ มองมาที่ผม..
"ไม่มีครับ จนๆ แบบผมใครเค้าจะมาสน..."
"แหมน้องเกมก็ จนเจิน อะไร จนแล้วมาอยู่คอนโดที่นี่ล่ะนะ แหมบอกใครใครก็ไม่เชื่อหรอก"
"พี่เอกเป็นคนจ่ายครับ ผมมีหน้าที่เรียน กับทำงานอย่างเดียว"
"แหม เรียนที่ไหนเหรอจ๊ะ"
"รามครับ"
"น้องเกม จะว่าเปล่าครับ ถ้าพี่จะจีบน้องเกม" ตอนนี้ผมเกือบจะสำลักเหล้าเลยครับ กำลังยกแก้วดื่มอยู่..ส่วนไอ้เกมตะลึง ไม่น่าเชื่อว่าพี่แกจะพูดแบบนั้น..
"ไม่ดีมั๊งพี่"
"นะ นะ น้องเกมน่ะ แค่แว่บแรกที่พี่ได้เห็นน้องเกม...พี่ก็คิดว่าใช่เลยน่ะ น้องเกมเป็นเสป็คที่พี่รอมานาน" ตอนนี้ผมเริ่มจะเมาความหวานของไอ้พี่ดุ๊กแล้ว..
"เออ คือ....." มันก็พูดไม่ออก เหมือนกัน....
"เอาดิเกม พี่ตุ๊ก แก หล่อ รวย ฐานะดี จริงใจ ออกแบบนี้" ผมพูดออกไป กะจะประชดพี่ดุ๊ก และมัน แหม ผมนั่งอยู่นะนี่ ไม่สนใจเลย
"นะ นะ เกม ไม่ต้องรีบตัดสินใจก็ได้ แค่ลอง คบดู ลองคบกันสักนิด อาจจะคิดติดใจ" ตอนนี้พี่ดุ๊ก กาแซะกาแซะ มาข้างๆ ไอ้เกม แล้ว แกวางมือแหมะ ไว้ตรงขาไอ้เกม....... ไอ้เกมสะดุ้งโหยงเลยแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร...
"แหม พี่ดุ๊ก อย่าล้อเล่นแบบนี้ดิครับ แมนๆ อย่างพี่ หาสาวๆสวยๆ วันละคนยังได้เลย"
"แหม ก็พี่ไม่ชอบสาวนี่จ๊ะ พี่ชอบเรา ....เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้นี่จ๊ะ" ผมทนไม่ไหวแล้ว เลี่ยนจัด เลยขอลุกไปห้องน้ำ แต่ผมมีแผนนะ เดี่ยวเถอะ ....มรึง
"แหม มันก็จริงของพี่น๊อ......อ้าวพี่เอกไปไหนนี่"
"ห้องน้ำโว๊ยคุยกันไปก่อน ปวดท้อง" ผมเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ตอนนี้ ไม่ได้ไปทำอะไรหรอก ผมกะจะไปโทรศัพท์ แต่ถ้าโทรข้างนอกพวกนี้มันต้องรู้แน่เลย ว่าผมโทรหาใคร....
ผมเข้ามาในห้องน้ำแล้ว เปิดน้ำให้เสียงมันกลบๆ หน่อย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาเบอร์ อ้าวเจอแล้ว ผมกดเลยครับ....
"ว่าไงจ๊ะ ดาร์ลิ่งของเจ๊ ทำไมใช้โทรศัพท์ของเอกโทรมาล่ะ" ฮ่าฮ่าผมโทรหาคุณพี่โน๊ต....กะจะชวนแกมาเล่นรถไฟชนกันสักหน่อย..
"เจ๊โน๊ต ผมเอกเอง ครับ เจ๊อยู่ไหนนี่"
"ตอนนี้ขับรถอยู่ แถวๆ ประชานุกูล กำลังจะกลับบ้าน" บ้านแกอยู่แถวพระโขนง บ้านแกเป็นร้านขายทอง หลายสาขา รวยโคตๆ เหมือนกัน....
"กะจะชวนพี่มาดื่มเหล้าที่คอนโดผมครับ"
"แหม เพิ่งกินกันเมื่อวานยังกินไหวอีกเหรอจ๊ะ....เออร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหาเจ๊เลยนี่ มันผิดปกติ"
"ก็ผิดปกติจริงๆ ครับ เจ๊ คือว่า ตอนนี้มี คนกำลังจีบ เด็กเจ๊อยู่ มันกำลังนั่งกินเหล้ากันข้างนอก หวานแหววกันมากเลยน่ะเจ๊" ตอนนี้ผมสุมไฟเต็มที่....
"โห ดอกที่ไหนคะ มาแย่งแฟนเจ๊ เดี่ยวเจ๊จะจับมันตบล้างน้ำสามสีบตลบเลย"
"แหม เจ๊สงสารเค้าเถอะ แล้วนี่เจ๊จะมาเปล่าครับ"
"ไปค่ะ เดี่ยวนี้เลย เดี่ยวเจ๊ลงด่วนสาวรีย์เลย"
"เออ ถ้าเกม ถามเจ๊อย่าบอกนะครับ ว่าผมโทรมาบอกเจ๊ เดี่ยวไอ้เกมมันจะว่าผมเอา คนจะจีบกันดันคาบเรื่องไปบอกเจ๊"
"จ้า จ้า เจ๊สัญญาด้วยเกียรติของกาเทยไฮโซ"
"แล้วเจอกันนะเจ๊ ให้ไวเลยก่อนที่ไอ้เกมมันจะโดนแทะโลมจนเหลือแต่กระดูก"
"ได๋ค่ะ" วางสายกับเจ๊โน๊ตเสร็จผมก้อออกมาจากห้องน้ำ..
โห ไอ้พี่ดุ๊กยังระรี้ระริก อยู่กับไอ้เกม.....
"พี่เอก ไปนานเชียว พี่ดุ๊กแกคุยตลกดีน่ะ"
"คุยเรื่องอะไรล่ะ"
"ผู้หญิงที่มาจีบพี่ดุ๊ก" แหมไอ้เกม มรึง กำลังจะติดกับพี่แกนะ...
"แล้วเพี่เอกรู้เปล่าพี่ดุ๊กเค้าทำไง"
"ไม่รู้น่ะ"
"พี่ก็บอกมันไปว่า ช้านก็เหมือนพวกหล่อนแหละ.... ชั้นไม่ชอบชะนี"
"โหพี่พูดแรงไปเหรอเปล่าครับ" ผมเป็นคนพูด..ขนาดผมยังไม่เคยพูดแบบนี้เลย...
"ไม่แรงหรอก ก็พี่ไม่ชอบจริงๆ " พี่ดุ๊กยักไหล่บอกผมน่ะ
"ถ้าเป็นน้องเกมก็ว่าไปอย่าง พี่ยอมสุดหัวใจ" ไอ้เกมที่มันยิ้มๆ มันได้ยินประโยคนี้มันหยุดยิ้มเลย....
"โห พี่ดุ๊ก เอาจริงเหรอพี่ ผมมีเรื่องแย่ๆ เยอะนะพี่ ไม่ว่าจะนอนกรน ขี้เซา ขี้เมา ไร้สาระ เอาใจไม่เก่ง ไม่ค่อยชอบอาบน้ำ "
"เป็คพี่เลยแหละ เซอร์ๆ แบบนี้ ยิ่งไว้ผมสกินเฮดแบบนี้ พี่เห็นหัวใจจะละลาย" เฮ้อ ผมคิดถูกคิดผิดนี่ที่ชวนแกมากินเหล้าด้วยนี่..
ก๊อก ก๊อก...
"ใครมาป่านนี้นี่" ไอ้เกมถามผม ...ผมยักไหล่..
"ไม่รู้หว่ะยามมั๊ง" แต่ผมรู้ครับว่าใคร...ไอ้เกมเดินไปเปิดประตูครับ..
"เซอร์ไพส์" เจ๊โน๊ตถือของพะรุงพะรัง
"มาได้ไง นี่" ไอ้เกมถาม
"ก็คิดถึงไงจ๊ะเมื่อวาน มากินวันเกิดไม่มีของขวัญติดไม้ติดมือ วันนี้เจ๊เลยเอามาให้"
สองคนเดินเข้ามาแล้วครับ เจ๊โน๊ตมีเหล่ พี่ดุ๊กนิดหน่อย....
"เอก เจ๊ซื้อเหล้ามาให้น่ะ ของขวัญวันเกิดนะจ๊ะ ให้ช้ายังดีกว่าไม่ให้น๊อ"
"ขอบคุณครับ" ผมยกมือไหว้แก ความจริงแกก็รุ่นๆ พี่ดุ๊กแหละ อาจจะแก่กว่านิดหน่อย....
"หนูเกม เหล้านี่เจ๊ซื้อมาอีกขวด คืนนี้กินให้เมาแบบเมื่อวานเลยนะจ๊ะเจ๊ชอบๆ" มือไม้แกไม่อยู่สุข จับแก้มไอ้เกมด้วย ตอนนี้ผมไม่หึงเจ๊โน๊ต ฮ่าฮ่า ตาอินกับ ตานา กำลังแย่งตาเกม กันอยู่ เดี่ยวตาอยู่อย่างผมจะชุบมือเปิบ....ฮ่าฮ่า แผนผมเป็นไงบ้างล่ะ..
"เออ ลืมแนะนำไปครับ เจ๊โน๊ต นี่พี่ดุ๊กเพื่อนรุ่นพี่ผมครับ รู้จักกันที่ฟิตเนส"
"พี่ดุ๊กครับ นี่เจ๊โน๊ต ครับ" ไม่มีเสียงตอบรับจากสองคนนี้ มีแต่รังสีอำมหิต...
"เหล้าแก้วที่รัก.....เจ๊หมดแล้ว เดี่ยวเจ๊ชงให้นะ" โหวันนี้เจ๊แก สุดยอดเลย ร้อยวันพันปีไอ้เกมมันต้องคอยบริการรับใช้แต่วันนี้ แกเล่นทำเอง....พี่ดุ๊กทำหน้าเหรอหรา...
"พี่ดุ๊กมาครับ ชน หมดแก้วครับ เจ๊ด้วย มาไอ้เกม" ผมชักสงสารพี่ดุ๊กเข้าแล้วดิ.....ทำมะดาครับ ของคนขี้ใจอ่อน...
ทุกคนยกหมดแก้วแล้ว...เจ๊โน๊ตมองหน้า พี่ดุ๊ก
"เอ ดุ๊กก็หน้าตาดีนะ ไม่พาแฟนมาแนะนำให้เจ๊กับพวกเอก รู้จักบ้างล่ะ เจ๊อยากเห็นสาวสเป็คผู้ชายหล่อๆแบบดุ๊ก" เอาแล้วซี่ เจ๊โน๊ตไปสอยรังแตนอีกแล้ว...
"ไม่มีหรอกครับ เจ๊ ผมก็เป็นเหมือนเจ๊แหละ ตอนนี้กำลังจะจีบน้องเกม ครับ" ไอ้เกมกับผมสะดุ้งโหย่ง ไม่น่าเชื่อว่าแกจะกล้าพูดออกมาตรงๆ...
"โห น้องเกมมันของเจ๊ นะคะ เจ๊ของร้อง น่ะ ผุ้ชายดีๆ ยังมีอีกตั้งเยอะ"
"ม่ายได้ ม่ายด้าย เจ๊ เส้นทางความรัก มันต้องต่อสู้กันหน่อย ใครดีใครได้" แกพูดแบบหัวเราะหัวเราะ แต่จริงๆแล้วผมรู้น่ะว่าแกพูดจริงๆ
"โห งั้นได้เลยค่ะ กระเทยคนนี้สู้ตาย"
"งั้นชนแก้วเจ๊" พี่ดุ๊กเอาแก้วชนเจ๊โน๊ตแกแล้วครับ....
ตอนนี้ผมกับไอ้เกม ทำหน้าไม่ถูกกันแล้ว....พวกผมกำลังเริ่มเมากัน ก็เล่นรินเหล้ากันเข้มมากๆเลย รินชนรินชน เหล้าหมดไปสองขวดแล้ว ผมต้องเปิดเหล้าที่เป็นของขวัญวันเกิดผม....ไอ้เกมลุกเข้าห้องน้ำไปแล้ว...
"เจ๊โน๊ต ครับ น้องเกมทำงานร้านไหนครับ.......อาแน่สงสัยไม่รู้ ก็ไม่ใช่แฟนกันจริงๆ งั้นผมถามเกมเองก็ได้" เสียงแกเริ่มยานๆ เมาๆ แล้ว...โหแผนสูงแฮะ ผมกำลงยักคิ้วเหล่ตาไปที่เจ๊โน๊ตแต่แกไม่มองผมเลย..
"ทำไมชั้นจะไม่รู้ยะ แฟนฉัน แหมหนูเกมเค้าทำงานร้าน ......." อ้าวเจ๊หลุดออกมาได้ไง
"แหมแบบนี้ดิ ถึงจะได้คิดว่าเป็นแฟนกันจริงๆ......มาๆ ชนเจ๊ การต่อสู้ของเรายังอีกไกล"
"ค่ะ กระเทยคนนี้ก็สู้ไม่ถอย ผัวฉานใครอย่าแตะ"
"แต่ยืมไปใช้ได้ใช่มั๊ย คะ" พี่ตุ๊กแกต่อให้ แหมทำน้ำเสียงเลียนแบบเจ๊โน๊ตเปี๊ยบ..
"ยืมก็ไม่ด้ายค่ะ เจ๊ไม่ได้ถือคติดุ้นเดียวแบ่งๆ กันใช้นี่คะ"
จะมีมวยกันมั๊ยนี่ ไอ้เกมเดินออกมาแล้ว สงสัยผมต้องใช้สิทธิ์ของการเป็นเจ้าของห้องซะแล้ว...เก็บๆ ไปเลย ผมกลัวเจ๊โน๊ตกับพี่ดุ๊กเมามาจะมีเรื่องกันไง...งั้นผมต้องเร่งชนแก้วครับ ผมว่าพวกนี้คอไม่ค่อยแข็งกันหรอก....แต่กว่าจะเก็บได้ โห เล่นเอาเสียผมแทบแย่ ไอ้ลูกเจี๊ยบเหรอ นอนแอ่งแม๊งไปก่อนพวกเลย.....กลุ้มใจ....
ผมลากไอ้เกมมานอนที่เตียง...ตัวหนักโคตรๆ....ไม่อยากให้มันอยู่ล่อตะเข้อยู่แบบนั้น เนื้อใกล้ปากเสือ(ดุ๊ก) ปลาย่างใกล้ปากแมว (โน๊ต) อย่างนั้น ผมขอลากมันกลับมาที่เตียง อย่างน้อยมันก็เสร็จผม ฮ่าฮ่า... แล้วผมก็ล๊อกห้องนอน คืนนี้อาจจะเป็นคืนสุดท้ายของผมกับมันหรือเปล่าก็ไม่รู้.....ข้าศึกมาบุกถึงปากประตูบ้านแล้วนี่..
-
555 มันจังคับ ตอนนี้
-
มารอดูมวยด้วยคนคะ อิอิ
-
คุณเอก อ่านสามก๊ก มาป่าวเนี่ยะ :m29:
วางแผนเปนฉาก ๆ แต่ชักศึกเข้าบ้านเยอะ ๆ แบบนี้ ระวังบ้านจาแตกเน้ออออ :m21:
-
ข้าศึกบุก o22 o22 o22
-
โอ้ ตายๆโดนรุมแบบนี้จะรอดไปมั้ยนี่
สู้ๆนะพี่เดี๋ยวพวกนั้นเหนื่อยไปก็หนีไปเองล่ะ
หวังว่าคงไม่มีคนใหม่ออกมาอีกล่ะ
-
ตายๆ แบบนี้ สงสารเกมจัง :a6: :a6:
-
เอาหัวใจและชีวิตไปแลกกับอะไร
:m8: :m8: :m8:
-
เหอะๆ...
วุ่นวายตายชัก
:m29: :m29:
-
คุณเอกนี้หัวใสจิงๆคิดได้ไง 555
-
ถ้าเกมจะหลุดมือพี่เอกไปจริง ก็เป็นความผิดของพี่เอกเองแหล่ะ ชิส์ :a14: ชักศึกเข้าบ้าน ทั้งนั้น
ใครเป็นคนอนุญาตให้พี่ตุ๊กเข้ามาจีบเกมล่ะ
ใครเป็นคนอนุญาตให้เกมรับงานพิเศษจากพี่โน๊ตล่ะ
ใครมีความลับเรื่องใหญ่ปกปิดอยู่
ถ้าเกมจะไปจริง จะไม่โทษเกมเลย :m16: :m16: :m16:
-
เสือไบ:the series (ตอน 100)
หลังจากนั้นสองวัน ช่วงนี้ผมกับมันปิดโทรศัพท์ ไม่ไหวจริงๆ ทั้งร่างกายและจิตใจ..วันเกิดผมก็เป็นแบบนี้ทุกที ไม่รู้จะฉลองทำไมกันยาวแบบนี้....เมื่อวานวันศุกร์ไอ้ลูกเจี๊ยบผมไม่ได้ไปทำงาน เพราะมันต้องไปทำเรื่องโอนรถมอเตอร์ไซด์.....
วันนี้ทั้งวันผมทำบัญชีสรุปให้มัน เมื่อวานมันเอาค่ารถมอเตอร์ไซด์ที่ขายมาให้ผม....ผมต้องรีบเอาเงินเข้าบัญชี เงินเยอะเดี่ยวหายเดี่ยวแย่เลย...
"ที่ร๊าก เมียจ๋าสรุปยอดบัญชีเสร็จแล้วนะ" ผมยื่นสมุดบัญชีรายรับรายจ่ายของมัน พร้อมบุ๊คแบงค์ ตอนนี้ยอดเงินมัน ร่วมๆ จะแสนแล้วขาดเพียงหมื่นกว่าบาทนิดหน่ยอ....มันรับไปดูครับแป๊บเดียว...อ้าว...
"มรึงดูนานๆ หน่อยดิ เงินนะโว๊ย เผื่อเงินหายตรงไหน.....กรูจะได้ตอบมรึงได้ไง"
"ไม่ต้องหรอก ที่ร๊ากเชื่อจายเมียจ๋า...เมียจ๋าไม่มีวันจะโกงที่ร๊ากหรอก"เออใช่ดิ ผมไม่รู้จะโกงมันไปทำไม โกงมันก็เหมือนโกงหัวใจตัวเอง
"เดี่ยวที่ร๊ากไปทำงานแล้วนะ....เฮ้อไม่คุ้นเลยต้องนั่งรถไฟฟ้าไปนี่" มันขายมอเตอร์ไซด์ไปแล้วครับ.....
"ดีแล้ว เมียจ๋าไม่ต้องคอยห่วงไง รู้เปล่าวะ เวลามรึงไปทำงาน ทีไรกรูนอนไม่ค่อยจะหลับเลย" ใช่ครับ ผมห่วงมันสารพัด ยิ่งคราวแล้ว มันโดนแท๊กซี่ชนมา แต่ชนไม่มาก แค่รถล้ม...มันก็ใจดีไม่เอาค่าเสียหายแท๊กซี่เลยสักบาท.....
"ไปล่ะนะ" ผมยื่นเงินให้มันห้าร้อยบาท เหมือนเดิม ต่อวัน ทีมันไปทำงานผมจะให้ ห้าร้อยบาท...มันกำลังจะออกไป ทุกทีมันจะไปหยิบหมวกกันน๊อคก่อนออกประตู แต่วันนี้ไม่ครับ มีหมวกกันน๊อคสองใบตรงประตู แต่มันคงไม่ได้ใช้....มันหยุด....
"เป็นไรวะ ลืมไร" ผมถามมัน..
"หอมแก้มหน่อยดิ" บ้าจริงๆ เลย ผมก็ต้องหอมแก้มมัน..... ไอ้บ้านี่เป็นแบบนี้แหละ ....มันมักจะทำอะไรเหนือความคาดหมายผมประจำ......
หลังจากมันไปแล้ววันนี้ผมเก็บกวาดห้อง สองวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย นอนอย่างเดียว พักผ่อนร่างกาย....หักโหมเรื่องเหล้ากับเรื่องกันไอ้ลูกเจี๊ยบผม พูดถึงไอ้พี่ดุ๊กเค้าก็หายไปเลย หลังจากวันนั้น....
ก๊อก ก๊อก...ผมไปเปิดประตูคับ นึกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบผมลืมกุญแจ....เปิดประตูอ้าวไม่ใช่...
"เอก พี่เอง ไมทำหน้าเหมือนเห็นผีเลย" แกทักผมแบบนี้ผมก็ทำหน้าตาปกติ เพียงแต่ไม่คิดว่าเป็นพี่ดุ๊ก..
"เปล่าพี่ หายไปเลยนะพี่" ผมไม่รู้จะคุยอะไรกับแก....
"พี่แฮงค์ ตั้งสองวันแน่ะ วันนั้น เออ แล้วนี่ เกม ไปไหนล่ะครับ" เรายืนคุยกันหน้าประตู....แกไม่เข้ามาผมก็ไม่อยากชวน..
"ทำงานครับ...." ถ้าแกถามว่าที่ไหนผมก็คงไม่ตอบ ผมจะบอกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันไม่เคยบอกว่าทำงานที่ไหน...ฮ่าฮ่า....
"งั้นพี่ไปดีกว่า เกมไม่อยู่ไม่รู้จะคุยกับใคร" อ้าวเวน แล้วที่คุยอยู่นี่ไม่ใช่ใครเหรอวะ แกเดินอ้าวๆ ไปแล้ว....
ผมปิดประตูกับมาเก็บกวาด ทำงานบ้านต่อ ซักพัก...ตื๊ดๆ....โทรศัพท์ผมดัง..เฮ๊ยคุณพี่โน๊ตโทรมาได้ไง....
"เจ๊โน๊ต เกมไปทำงานครับ"
"เปล่าค่ะ เจ๊จะคุยกับ คุณน้องเอกแหละ..คือว่าเจ๊จะถามว่าไอ้นั่นมันมาหาผัวเจ๊อีกเปล่า" ดูแกใช้คำ...เฮ้อ ไม่แคร์น้ำใจผมเลยนะ....
"โหเจ๊ ผัวเลยเหรอ แฟนล่ะกัน...ฮ่าฮ่า มาครับ แต่เพิ่งมาตะกี้...."
"แล้วเจอผัวเจ๊เหรอเปล่าคะ" แกถามต่อ...
"ไม่เจอครับ มันไปทำงานก่อน"
"ดีแล้ว แต่เอ คืนนี้เจ๊แวะไปหาพวกเราดีกว่า ปาร์ตี้กันนะคะ เดี่ยวเจ๊จะชวนอีดิวไปด้วย เคไม๊คุณน้องเอก"
"ได้ครับ ถ้าเป็นเจ๊โน๊ต เดี่ยวคุณน้องเอกจัดให้....ว่าแต่จะมากี่ทุ่มล่ะครับ"
"ขอเป็นห้าทุ่มล่ะกันนะคะ...กว่าเจ๊จะแต่งองค์ทรงเครื่องก็ประมาณนั้นแหละค่ะ"
"ครับ เดี่ยวผมบอก ผัวเจ๊ เอ๊ยแฟนเจ๊ให้นะครับ" ฮ่าฮ่า แซวแก ตรงลงนี่มันเป็นแฟนใครกันแน่นี่.....ไม่ว่ากันกับเจ๊โน๊ต ผมถือว่าเป็นงานที่ไอ้เกมต้องรับผิดชอบ และผมก็เชื่อว่ามันก็คงไม่ชอบแบบนี้หรอก....เพราะอะไรน่ะเหรอมาดูกัน....วันหนึ่งไอ้ลูกเจี๊ยบมันถามผมว่า..
"ทำไมผุ้ชาย ถึงเป็นกะเทยกันล่ะเมียจ๋าที่ร๊ากไม่เข้าใจ....ในเมื่อเค้าชอบผู้ชายทำไมเค้าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นผุ้หญิงแล้วชอบผู้ชายล่ะ" เออ มันถามผมแบบนี้ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน...
"ไม่รู้ดิเค้าอยากเกิดมาเป็นผู้หญิงมั๊งแต่เค้าเลือกเกิดไม่ได้ ใจเค้าอยากเป็นหญิง เค้าก็เลยต้องแต่งเป็นหญิง เป็นผู้หญิงธรรมชาติสอนให้ชอบผู้ชายอยู่แล้ว" ผมไม่รู้จะตอบมันไง ผมบอกมันได้แค่นี้...
"ลำบากน๊อ ที่ร๊ากว่า ไหนๆ ก็จะชอบผุ้ชายแล้ว ไม่ต้องยุ่งยาก แหมบอกว่าชอบหรือแสดงออกว่าชอบไปเลย.....เหมือนเมียจ๋าไง "
"อ้าวเวน เกี่ยวไรกับ เมียจ๋าล่ะ"
"อย่าบอกนะว่าเมียจ๋าไม่ได้ชอบผู้ชาย"
"แล้วที่ร๊ากล่ะ ชอบเหรอเปล่าล่ะ" ผมย้อนถามมันบ้าง.....
"เมียจ๋า ที๊ร๊ากสงสัยน่ะว่า กะเทยนี่เค้าเข้าห้องน้ำชายเหรอหญิง..." เออมันยิงคำถามมาแต่ละอย่าง....
"ไม่รู้หว่ะ แต่ส่วนใหญ่ที่เห็นๆ เค้าชอบเข้าห้องน้ำหญิงนะ"
"แปลกน๊อ ชอบผู้ชายแต่ดันเข้าห้องน้ำผุ้หญิง แบบนี้จะไปเห็นอะไรของผู้ชายล่ะ....เข้าห้องน้ำผู้หญิงก็ต้องเห็นแต่ของผู้หยิง" เออ นั่นดิ...
"มรึงอยากรู้มรึงก็ลองแต่งตัวเป็นกาเทยไปเข้าห้องน้ำหญิงดิวะ กรูไม่รู้" ผมเริ่มรำคาญมันแล้ว มันยิงคำถามมาแต่ละดอก ผมน่ะอึ้งกิมกี่กับคำถามมันทุกที..
"ไม่เอาค้า อาฮั้นยังไม่อยากเป็นเหมือนคุณพี่โน๊ต ค่ะ" แหมมันทำท่ากระดิกกระดิ้งมือไม้เหมือนคุณพี่โน๊ตไม่มีผิด...
"ทำเข้าไปเถอะระวังนะ มีจะมีเมียเป็นกระเทย" มันหยุดกึกเลย....
เกือบสี่ทุ่มแล้ว....ผมนั่งนอนๆ วันนี้โทรศัพท์ผมเงียบมากๆเลย ปกติวันศุกร์วันเสาร์ไม่ต้องกลัวหรอก ตั้งแต่ สี่โมงยันสองทุ่ม จะดังตลอดส่วนใหญ่ก็ชวนเที่ยวแหละ......ไอ้เกมไขกุญแจเข้ามาแล้ว...มันทำหน้าเซ็งๆ...
"เป็นเหี้ยไรวะ ทำหน้าเป็นตูดเป็ด" มันเดินมานั่งที่โซฟา เอาหัวพิงพนัก
"เหนื่อยพี่" ผมเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้มัน แหมๆ..ที่ร๊ากไปทำงาน เมียจ๋าก็ต้องดูแล...แหะแหะ....ส่งแก้วให้มันรับไปกิน มันส่งเงินให้ผมปึกหนึ่ง..ห้าพันครับ...
"โหเจอแจ็ตพ็อตเหรอ ห้านวด"
"ปล่าวพี่...นวดคนเดียว แต่สาม ชั่วโมง"
"โห..ใครวะใจดีขนาดนั้น ถึงสามชั่วโมงก็เถอะ ทริบตั้งห้าพัน"
"สามชั่วโมงก็สามครั้งนะพี่ .....อีกอย่างคนๆนี้ พี่รู้จักดี"
"เจ๊โน๊ตเหรอ" เอ..เดี่ยวแกจะมานี่....ไม่น่าจะใช่..
"เปล่า พี่ พี่ดุ๊ก...แกรู้ได้ไงนี่ว่าผมทำงานร้านนี้" โห ผมฟังแล้วเข่าแทบอ่อน นี่แกเริ่มจู่โจมไอ้เกมของผมแล้ว...
"ไม่รู้หว่ะ แกคงเสี่ยงๆ ลองดูมั๊ง แล้วก็เจอมรึง" ผมตอบแต่ไม่ได้มองตามัน โกหกมัน....
"อือคงงั้น" มันหลับตา เหมือนมันเหนื่อยจริงๆ ผมเดินอ้อมไปบีบไหล่นวดให้มัน มันเคลิ้มๆ แหมตอนอยู่กับมิสเตอร์เชนผมทำบ่อย...ผมนวดมันได้สักพัก
"นวดดีแฮะ..."
"คงดีแหละ เมียจ๋าใช้ใจนวดเลยนะนี่ ทำเพื่อที่ร๊ากต้องทำด้วยใจ...เออเดี่ยวคุณพี่โน๊ตจะมาหามรึงน่ะ มรึงไหวเปล่าถ้าไม่ไหวเดี่ยวกรูแคนเซิลได้"
"มาอีกแล้วเหรอ เฮ้อ ไม่ไหวก้ต้องไหวครับ แต่ลูกค้านี่ยังไงก็ต้องไหว... แต่ห็นเมียจ๋าสนใจที่ร๊ากเท่านี้ที่ร๊าก....ก็หายเหนื่อยแล้ว แต่เดี่ยวที่ร๊ากหลับซะงีบนะ เพลียจริงๆ....รู้เปล่าที่ที่ร๊ากอยู่กับพี่ดุ๊กนวดแค่ชั่วโมงเดียวก็จริง อีกสองชั่วโมงทำไรกันเมียจ๋ารู้เปล่า" โหได้ยินมันพูดแล้ว ผมยิ่งสะเทือนใจ..นวดชั่วโมงเดียว ....แต่ที่เหลือมีเซ็กส์กันสามครั้ง...มิน่าไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันถึงบ่นว่าเหนื่อย.....
"เออ ที่ร๊ากหลับเถอะ เดี่ยวเจ๊โน๊ตมาเมียจ๋าจัดการเอง..."
ห้าทุ่ม ขบวนคาราวาน เอ๊ย ขบวนพวกเจ๊ก็มากันครับ...เจ๊โน๊ต เจ๊ดิว ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟงค์ .....
"อ้าว ไฮ ไหนผัวเจ๊" แหมคำแรกก็มาเลยนะ หลังจากผมเปิดประตู..ไอ้เกมตื่นเลย ก็แหงล่ะกาเทยแปดหลอดแบบนี้......มันยกมือไหวคุณพี่โน๊ต...
"เดี่ยวขอ ผมอาบน้ำก่อนนะพี่ เหนียวตัว" ไอ้เกมเดินเข้าห้องแล้ว
"อุ๊ยตายแล้ว คุณพี่โน๊ตคะตามไปเก็บสบู่ ให้หนูเกมดิ"
"แหม เจ๊ก็อยากแหละแต่เจ้าตัวเค้ายังไม่ชวนเลย ดูดิ เจ๊ตัวสั่น พรึ๋บๆ แล้วอยาก อยาก.." คุณพี่โน๊ตทำตัวสั่นแถมยังลูบไล้เต้านมของแก เฮ้อ กรู...ถ้าไม่ใช่แขกไอ้เกม ผมคงเตะจากห้องไปแล้ว...สักพัก ไอ้ลูกเจี๊ยบของผมเดินออกมาแล้วนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ...มันเดินยิ้มๆ คงได้ยิน...
"ไอ้เกม เจ๊โน๊ตเค้าอยากเก็บสบู่ให้มรึงน่ะ" ไอ้แฟงค์ก่อหวอดอีกแล้ว....
"มรึงอยากเก็บด้วยเหรอเปล่าล่ะ...มาดิ เดี่ยวกรูจัดให้ " ไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันย้อนมาครับ มันเดินหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว ตอนนี้ไอ้ไบร์ท ไอ้เฟงค์ ตั้งวงเสร็จแล้ว....
"คุณน้องเอกคะ เจ๊ถามหน่อย ไอ้คุณตัวนั้นเค้ามาที่บ่อยเปล่า"ดูเจ๊พูดท่าทางจะไม่ชอบพี่ดุ๊กจริงๆ...
"มาตอนบ่ายครั้งเดียวครับ แต่เค้าดอดไปหา เด็กเจ๊ที่ร้านแล้ว "
"ต๊าย ตาย อกอีดิวจะแตก มันหยามกันน้าค้า....คุณพี่โน๊ต..." แกทำท่ากาแดะกาแดะครับ คุณพี่ดิว....
"ช้านรู้แล้วย่ะ อีดิว ...ทำไงได้ล่ะยะ " นั่นดิมันทำงานแบบนี้....
"สงสัยอาฮั๊น...ต้องถือคตินี้แล้วแหละ... ดุ้นเดียวแบ่งๆ กันใช้เหมือนที่ ไอ้คุณตัวนั้นว่าแล้ว ช่างมันให้ทาน.." แหมบทจะปลงแกก็ปลงง่ายๆ....
ไอ้เกมออกมาจากห้องน้ำแล้ว แต่งตัว ออกมาแจมแล้ว คืนนี้เราก็มากันจนเช้าเหมือนเดิม......ผมกินไม่ค่อยมีความสุขมากนักหรอก ตอนนี้ มันเหมือนมีอะไรให้คิดน่ะ เรื่องพี่ดุ๊กนี่แหละ ผมจะทำไงดีล่ะ....ต้องรีบหาทางทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่งั้นผมมีสิทธิ์เสียไอ้ลูกเจี๊ยบไปแน่เลย ....ผมรู้ว่าของแบบนี้มันอยู่ที่ไอ้เกม...แต่แกเล่นเล่อด้วยเงินล่อด้วยความจริงใจ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นี่หัวใจคนด้วย.....ไอ้ลูกเจี๊ยบมันยิ่งต้องการคนคอยเอาใจ คนเอาใจใส่ด้วย....ถ้าแกลงมาสู้แบบบนี้ผมจะเหลือเหรอ...
-
คิดปายเองด้านเดียวอะป่าววค๊าบบบ :m16:
ใช้ชีวิตคู่อะนะ มีอารัยก้อควรปรึกษากันนดิคับบบ อย่าเพิ่งด่วนสรุปเอาเอง :m21:
บางครั้ง สิ่งที่เราเห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เราคิด กะได้
-
อยู่นอกเหนือจินตการของผมไปเยอะเลย
:m8: :m8: :m8:
-
ลางร้าย :a6:
-
:amen:เข้ามาเเจมครั้งเเรกเพิ่งตามอ่านจบครับ
อยากบอกว่าดูแลน้องเกมดีๆนะอย่าปล่อยหลุดมือไปนะ
-
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอนนอกรอบ1)
เนื่องจากมิตรรักนักอ่านของผมคอมเมนต์ไว้ และบรรดาเพื่อนๆ ก้อโทรมารบเร้าให้เขียนตอนปัจจุบัน บ้าง ประกอบกับเรื่องที่เขียนไว้เหลือน้อยตอนแล้ว (ฮ่าฮ่า... ตั้ง ไว้ 160 ตอน นะ) และผมยังนึกสิ่งที่จะเขียนต่อไม่ได้ ถ้าเสือไบ:the serie จบลง....... ตอนนี้ก้อเลย เอาเหตุการณ์ตอนปัจจุบันมาเล่าสู่กันฟังเลยล่ะกัน ฮ่าฮ่า......
เมื่อวานตอนกำลังนั่งโพส (ตอนนี้โต๊ะทำงานผมติดกับโต๊ะทำงานพี่พีอีกแล้วนะ)... ขณะกำลังโพสหันหลังไป โหพี่พียืนข้างหลังเลยแฮะ ผมปิด blog เกือบไม่ทัน ฮ่าฮ่า ถ้าแกรู้จะทำไงล่ะนี่ บอกแกไงดี ว่าตอนนี้แกเป็นที่โปรดปรานของมิตรรักนักอ่านของผมไปแล้ว... ช่วงนี้หลังจากที่แกแต่งงานปีแล้ว.... แกก้อใช้น้ำยา ฮ่าฮ่า ของแก ปั้นน้ำ เอ๊ย ปั้นพีน้อยขึ้นมาอีกคน (เก่งเหมือนนะนี่ เก่งกว่าพี่พันซะอีก... พี่พันก้อแต่งงานแล้วนะครับ เมื่อตอนผมเจอแกครั้งสุดท้ายผมยังถามแกเลยว่าจะมีหลานให้ผมอุ้มเมื่อไหร่ แกบอกว่า ยัง ผมก้อเลยแซว ไม่มีน้ำยาเลยนะพี่ แกได้แต่หัวเราะหึๆ)
หลังจากที่เลิกงาน พักนี้ผมไม่ค่อยสบายครับ เนื่องจากเดินทางบ่อย ไปทีก้อแพ้อากาศเป็นประจำ...วันหยุดนี้ผมก้อเลยขอพักผ่อน กะจะหลับให้สมอยากเลย แต่ตอนที่ผมกำลังเดินออกจากหน่วยงาน......
ตื๊ด.... ตื๊ด...โทรศัพท์ผมดัง ผมมองชื่อ อ้าวไอ้บาสเพื่อนผมโทรมานี่หว่ะ ไอ้นี่โทรมาทีไรผมต้องปวดกบาลกับมันทุกที เรื่องอะไรน่ะเหรอ ก้อเรื่องมันกับแฟนมันนั่นแหละ....
"ว่าไง มีไรให้กรูรับใช้อีก สาด..."
"มาเป็นเมียกรูดิ" เวน ปากหมาแต่วันเลย.....
"5555 จริงเหรอ แล้วมรึงจะเอาเมียมรึงไว้ไหนล่ะ กรูไม่ยอมเป็นน้อยนะเฟ๊ย" ไอ้นี่มันมีเมียแล้วนะครับ มีลูก 1 คน ประมาณ 3 ขวบแล้ว...
"เอ๊ย ไม่เล่น คืนนี้มรึงไปเที่ยวไหนเหรอเปล่า กรูว่าง มรึงไปกับกรูหน่อยดิ ที่ร้าน......" ร้านนี้เป็นร้านเฉพาะกลุ่มนะครับ....
"โห แล้วเมียมรึงไปไหนวะ ปล่อยมรึงมาได้ไงนี่"
"พาลูกไปเยี่ยม ตากับยายที่ต่างจังหวัดหว่ะ"
"แล้วมรึงทำไมไม่ไปด้วยวะ ลูกเมียไม่มีห่วงเลยนะมรึง ใช้ไม่ได้เลย.."
"กรูติดงานหว่ะ คืนนี้ไม่แน่ อาจจะต้องรีบกลับไปทำงาน" งานของมันประมาณต้องคอยเทคแคร์ลูกค้าบริษัทประกันมัน ....
"แล้วมรึงจะไปทำไมวะ ก้อทำงานไปดิ" ผมบอกมันครับ ไม่อยากจะไปร้านนี้เท่าไหร่ครับ ไปทีไร...หนาวทุกที...
"ไม่เอา นานๆ เมียกรูจะปล่อย... นะนะ สองทุ่มเจอกันหน้าร้านนะ กรูรอมรึงอยู่รีบมาน่ะ" ตื๊ด ตื๊ด... อ้าวสาด วางไปแล้วยังไม่ได้ตอบรับหรือปฎิเสธเลย ผมน่ะปวดหัวกับมันจริงๆ ปวดหัวอะไรน่ะเหรอครับ...
ผมกับไอ้บาสมันสปีซี่ส์ เดียวกันครับ เสือไบ เหมือนกัน ตอนมันแต่งงานนะครับ ผมถามมันว่า....
"บาสมรึงแน่ใจแล้วเหรอวะ ที่มรึงแต่งงาน มรึงพร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตครอบครัวได้แล้วเหรอวะ"
"เอาน่า ไงก้อต้องแต่ง" มันบอกผมแบบนี้
"ถามจริงมรึงรักเขาเหรอเปล่าวะ หรือมรึงแต่งเพราะอยากให้พ่อกับแม่มรึงอยากมีหลานอุ้ม" มันเป็นลูกคนเดียวเหมือนผมแหละครับและก่อนที่มันจะแต่งงานกับเมียมัน มันมีแฟนแล้วนะครับ เป็นผู้ชาย (เพื่อนผมเองแหละ)...
"ไม่รู้ดิ กรูอยากทำให้พ่อแม่กรูดีใจ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน"
"แล้วไอ้....(เพื่อนผม) มรึงเคลียร์กับมันเหรอยัง ไอ้นี่มันยิ่งรักแรงเกลียดแรงอยู่นะมรึง กรูไม่อยากไปงานศพ"
"เคลียร์แล้ว มันเข้าใจ"
หลังจากที่มันแต่งงานได้ไม่นานนะครับ พฤติกรรมเดิมก้อเกิดขึ้นครับ มันกับเพื่อนผม กลับมามีอะไรกันอีกแล้ว...ทำไมผมรู้น่ะเหรอ ก้อเพราะมันชอบใช้ผมเป็นข้ออ้างในการเจอเพื่อนผมไงครับ (ประมาณมากินเหล้ากับผม แล้วเจอเพื่อนผม แฟนมันก้อเชื่อนะครับ โทรมาเช็คกับผมบ่อยๆ ผมก้อเลยจำเป็นต้องโกหก เฮ้อไม่อยากจะทำหรอกครับ แต่ไงได้ล่ะ ไอ้นี่ก้อเพื่อน ไอ้นั่นก้อเพื่อน อีกคนก้อหลาน ไม่อยากให้ครอบครัวมันต้องล่ม ผมก้อเลยจำใจต้องทำ) ตอนหลังผมคุยกับเพื่อนผม ครับ ขอให้มันสงสารหลานบ้างโดยการเลิกกับไอ้บาส เพื่อนผมมันก้อยอมนะครับมันหายไปจากชีวิตไอ้บาสเลย แต่แทนที่ไอ้บาสมันจะคิดได้นะครับ กลับยิ่งกว่าเดิมอีก เฮ้อ มันชวนผม ไป ล่าเด็ก(ชาย) ตามร้านเหล้า หรือไม่งั้นก้อตามบาร์แหละครับ เฮ้อ คนเรา.....ผมเตือนมันจนผมเบื่อที่จะเตือนไปเลยครับ
ชีวิตครอบครัวความซื่อสัตย์มันต้องสำคัญไม่ใช่เหรอ อีกอย่างผมว่าถ้าเมียมันรู้ มีหวังพัง... อยากแปลกใจนะครับ ผมมีเพื่อนเคสนี้เยอะ เคสเสือไบนี่แหละ เฮ้อ มันก้อจะเจอปัญหาแบบนี้แหละ.... ผมถึงไม่พร้อมที่จะมีครอบครัวไง ทั้งๆที่ผมก้อเกือบๆจะมีหลายครั้งแล้วนะครับ (ช่วงดูใจ) หรือตอนนี้ก้อมีมาจีบๆ อยู่หลายคน แต่ก้ออย่างที่บอกแหละผมไม่ชอบชีวิตคู่ ชีวิตคู่สำหรับผมก้อคือการเอาชีวิตของผมมาแชร์กับชีวิตของเขา โดยมีความรักเป็นตัวผูกมัด.... ตอนนี้ผมว่าผมกิเสลหนา ยังมีความเห็นแก่ตัวเยอะ มันไม่เหมาะหรอกครับ ที่ผมจะมีครอบครัว(พูดง่ายๆ ผมยังติดแสงสีติดสีสรรของชีวิตโสดอยู่)
สองทุ่มแล้วครับ ผมมารอไอ้บาสที่หน้าร้าน เฮ้อ วันนี้วันศุกร์คนท่าทางจะเยอะ...ตื๊ดๆ มันโทรหาผมแล้ว
"อยู่ไหนวะ กรูรอมรึงอยู่หน้าร้านแล้ว"
"เอกกรูขอโทษหว่ะ เผอิญลูกค้ากรูเค้ามาเร็วกว่ากำหนดกรูเลยต้องไปรับเค้าเดี่ยวนี้"
"อ้าวเวน แล้วทำไมเพิ่งมาบอกวะ" ผมเริ่มโมโหแล้ว อุตส่าห์ รีบมารอมันตั้งแต่ทุ่มครึ่ง....
"กรูขอโทษ เอาน่า เดี่ยวพรุ่งนี้ กรูเลี้ยงเหล้ามรึงล่ะกัน นะนะ แค่นี้นะ กรูขับรถบนทางด่วน" ตื๊ด ตื๊ด เวนตัดสายไปแล้ว เฮ้อ วัยรุ่นเซ็งเลยผม ทำไงล่ะทีนี้ มาถึงที่แล้ว สองจิตสองใจ จะเข้าดีไม่เข้าดิ .... แล้วผมก้อตัดสินใจเข้าไปครับ เข้าไปคนเดียวนี่แหละ พักนี้ช่วงจำศิล(หลังจากเที่ยวสมบุกสมบันจนเงินหมด ช่วงสิ้นปี ตอนนี้ก้อเลยหยุดเที่ยวชั่วระยะหนึ่ง) แต่มันมาถึงที่แล้วนี่ 5555 เนื่อมันอยู่บนปากเสือแล้วจะไม่งับก้อกระไร.....
บรรยากาศในร้านวันนี้ โหคนเยอะเหมือนกัน .....เพลงช่วงนี้กำลังมันส์ครับ ผมจัดการหาโต๊ะ ครับ เอาโต๊ะริมสุดล่ะกัน จะได้เห็นบรรยากาศของทุกโต๊ะ (ฮ่าฮ่า แผนสูง แฮะ) ร้านนี้มีแต่ผู้ชายเข้ากันนะครับ ไม่มีผู้หญิง..หลังจากเดินไปผสมเหล้า ตักกับแกล้ม มาแล้วผมก้อนั่งกินครับ (เหล้าที่นี่ตักแบบบุเฟต์นะครับ เติมไม่มีหมด) เฮ้อ มันเหวงๆ ไงไม่รู้คับ ปกติผมไม่ค่อยจะดื่มเหล้าคนเดียวไง แต่วันนี้เหตุการณ์มันบังคับ เฮ้อ ส่วนใหญ่คนที่มาร้านนี้เค้าก้อมาแบบคนเดียวกันนะครับ มาเป็นกลุ่มก้อมีแต่ไม่ค่อยเยอะ ประมาณแบบว่ามาหาเพื่อนเอาข้างหน้า.....ผมยกไปหลายแก้วแล้วครับตอนนี้เริ่มตึงๆ แล้วเพลงกับบรรยากกาศกำลังดีครับ (ผมกวาดตามองไป หลายโต๊ะ ครับ เฮ้อ หน้าตาดี หลายโต๊ะแฮะ เฮ้อ เสียดายความหล่อของพวกนี้จังเลยหว่ะ.... ไม่น่าเป็น....เลย ถ้าผมหล่อได้ครึ่งหนึ่งของพวกนี้ ผมคงมีสาวมาจีบเยอะ ฮ่าฮ่า....)
สี่ทุ่มครึ่งแล้วครับ ตอนนี้ผมเริ่มเมาๆ แล้วแหละ อย่าว่าแหละครับมาคนเดียวต้องเก็บอาการครับ ให้เกียรติสถานที่แล้วอีกอย่างจะได้ไม่เป็นการรบกวนโต๊ะข้าง ๆ เพลงช่วงนี้เป็นเพลงช้าประมาณ เศร้าซึ้ง กินใจ เฮ้อ คนกำลังอารมณ์เปลี่ยวอยู่นะ.... เปิดแบบนี้..
สักพักครับดีเจก้อเปลี่ยนมาเป็นเพลงเร็วครับ จนกระทั่งถึงเพลงนี้ ผมว่าเพลงนี้โดนกับชีวิตผมมากๆเลยนะครับ ไม่รู้ว่าจะโดนกับชีวิตของมิตรรักนักอ่านของผมเหรอเปล่า ชื่อเพลงโปรดส่งใครมารักฉันที
http://my.dek-d.com/Writer/story/viewlongc.php?id=152146&chapter=356
จะต้องเหงากันอีกนานไหม ต้องนั่งถอนใจอีกกี่ครั้ง
จะต้องพบเจอกับรักที่ผิดหวัง กี่ครั้งถึงพอใจ
เปิดเพลงรักฟังอยู่คนเดียว มีรักข้างเดียวมันเปลี่ยวหัวใจ
มองไปรอบตัวก็ยังไม่เห็นใคร ทำไมต้องเป็นเรา
คอยปลอบตัวเองว่ามีสักวัน ที่เจอคนที่เขาจริงใจ
ยังคอยบอกตัวเอง ว่าต้องมีสักวัน แต่ว่ามันก็ไม่รู้เมื่อไหร่
โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป
อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม
โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย
ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง
มันอ้างว้างจน ทนไม่ไหว พยายามห้ามใจไม่ได้สักวัน
อยากจะรู้จริงก่อนคนเขารักกันมันเป็นเช่นไร
กับเขาสักครั้ง
ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง
ฟังจบแล้ว มันโดนจริงๆ ครับ โดนผมเต็มๆ ผมวิ่งหารักแท้มาเกือบๆ 20 ปีแล้วนี่ นอกจากความรักของพ่อแม่และความรักตัวเองแล้ว ผมว่าผมไม่เคยเจอรักแท้จากใครนะครับผมอยากจะมี อยากจะเจอ แต่ก้อไม่เคยเจอเลย ยิ่งมีคนบอกด้วยว่ารักแท้ของพวกเกย์ หาไปเถอะ หาให้ตายก้อไม่มีทางเจอ แต่ผมยังเชื่อมั่นนะครับ ว่าสักวันผมจะเจอมัน เจอคนดีๆ คนที่มีความจริงใจ คนที่ผมรัก และคนที่รักผม.....
ฮ่าฮ่า ไร้สาระอีก....เพื่อนๆ มิตรรักนักอ่านของผมมีเรื่องราวความรักอะไรที่น่าจดจำ ที่ดีๆ เอามาเล่าสู่กันฟังบ้างก้อได้นะครับ ผมอยากรู้เรื่องราวความรักหลายๆมุม หลายๆ คนบ้างเหมือนกัน....
สุดท้ายแล้วนะครับ ฝากหนังตัวอย่าง (ฮ่าฮ่า เอาตอนไอ้เกม กับนัมเบอร์ 4 เลยล่ะกัน ให้อ่านกันเล่นๆ นะครับ)
'ถ้ามรึงเอาเด็กออกมรึงไม่ต้องมาคุยกับกรูเลย กรูกับมรึงเลิกกัน" เกมส์มันคงตกใจไม่น้อยครับที่ผมพูดแบบนี้ ก้อจะให้ผมทำแบบนั้นได้ไงล่ะครับ เด็กคนหนึ่งมันไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยเลย แม้เค้าจะเกิดมาจากความไม่ได้ตั้งใจของพ่อแม่....แต่ทำไงได้ล่ะไหนๆ มันเกิดมาแล้ว มันจะไปทำลายชีวิตที่เกิดมาแล้ว ได้ไง ผมรับไม่ได้
"'พี่เอกเสียใจเหรอเปล่าครับ ที่ผมจะไปแล้ว" ไอ้ขวัญถามผมครับ....ผมจะตอบมันไงดีล่ะลึกๆผมเสียใจนะผมเสียใจที่มันจะจากผมไปแต่ทำไงได้ล่ะรักต้องห้ามมันก้อเป็นแบบนี้แหละ ....ผมต้องทำใจ....
"'ไม่หว่ะ ผมจะไปเสียใจทำไมล่ะ เราไปดีนี่หว่ะ อย่าลืมโทรมาคุยกันบ้างล่ะ" ตอนนี้น้ำเสียงผมสั่นๆ ผมเจอแบบนี้อีกแล้ว เจอแล้วเจออีก.... คนที่ผมรัก คนที่ผมอยากอยู่ใกล้...พอผมได้ใกล้ชิดได้ผูกพัน..พอถึงเวลาที่ผมมีความสุข มันก้อกำลังจะหนีหายไปอีกแล้ว....
(แหะๆ ออร์เดิร์ฟ กันพอหอมปากหอมคอนะครับ.... อย่าลืมคอมเมนต์เรื่องความรักของคุณให้ผมรู้กันบ้างนะครับ ผมอยากรู้มุมมองในด้านอื่นบ้างครับ ไม่ต้องชีวิตเกย์ก้อได้นะครับ)
-
มาอ่านตอนนอกรอบ แต่เจอสปอยซะ :a5: :a5: :a5:
-
มาอ่านตอนนอกรอบ แต่เจอสปอยซะ :a5: :a5: :a5:
ร่วมด้วยช่วยช๊อคกับรีบน
o22 o22 o22 o22
แต่ ...........................
ก็ไม่ค่อยน่าแปลกใจเท่าไรหรอก :undecided:
-
อ่าวดันรู้ตอนต่อไปซะงั้น
แต่ก็ยังอยากรู้อยู่ล่ะว่า
เพราะอะไร...............
Why............(เกลียดคำนี้)
-
อ่านตอนพิเศษแล้ว :m30: ทำใจไม่ได้ อ่ะ (แต่ก็ดีจะได้เตรียมทำใจเวลาอ่านเรื่องจริง)
เกม No.3
ขวัญ No.4
เศร้า :m17: :m17: :m17: :m17:
-
อ๊ากกกกกกกสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
โดนสปอยเข้าไปเต็มเหนี่ยวววววววววว
:m30: :m30: :m30: :m30: :m30:
อยากให้คุณ truemanมาอ่านตอนนี้จริงๆ
น่ากลัวจริงๆสำหรับพวกไปแต่งงานแบบหลอกชาวบ้าน
:o12: :o12: :o12:
-
ขอบคุณครับ คุณเอก
อ่านตอนสปอยแล้ว :a5: เกมไปทำสาวท้องเหรอเนี่ย!!!
:sad2: ทำไมชีวิตเป็นอย่างนี้น้า!!! :sad2:
-
แล้วนี้จะมีอีกกี่เบอร์อะ :a5: :a5:
-
ฮ่าฮ่า ช๊อคไปตามมัน แหม ชีวิตเกย์นะครับ ไม่ได้จะสมหวังกันง่ายง่าย ไม่งั้นเค้าจะพูดกันเหรอครับว่า ไม่มีรักแท้ในชีวิตเกย์... มีแค่สี่นัมเบอร์ครับ....นัมเบอร์พวกนี้เป็นนัมเบอร์ที่ผมพูดได้เลยว่าผมรักจริงจริง รักมากจนสามารถตายแทนได้....ไอ้ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็มีครับ แต่ก็แค่น้ำแตกแล้วแยกทาง ไม่มีค่าอะไรที่จะพูดถึง...เอาแบบรักแท้เลยดีกว่า..น่าจดจำกว่า..
-
เสือไบ:the series (ตอนนอกรอบ 2)
อาทิตย์เป็นอีกอาทิตย์ที่ผมไม่ต้องร่อนเร่ไปต่างจังหวัด....ความจริงกะจะไปเชียงใหม่แหละครับ แต่มีเหตุการณ์บางอย่างเลยทำให้ผมไม่ไป...เรื่องของเรื่องก้อคือว่าผมต้องไปดูคอนโดที่ซื้อไว้แถวตัวจังหวัดนนทบุรีครับ(ชื้อแล้วให้เค้าเช่าครับ เผอิญคนที่เช่ามันจะย้ายออก ผมก้อเลยต้องไปดู) เลิกงานเสร็จผมก้อนั่งรถเมล์ไปที่คอนโดเลย ไปถึงก้ออย่างว่าแหละครับ ธุระไม่สำคัญ เหล้าเบียร์สำคัญกว่า...(คือคนเช่าเป็นนักศึกษา สจพ. อยู่กันสามคนครับ ) ผมเริ่มตั้งวงประมาณหกโมง........
"ถามจริงทำไมถึงย้ายออก วะ" เบียร์เข้าปากไปหลายแก้วผมก้อเข้าในสิ่งที่ผมอยากรู้....
"แหม พี่ ผมก้ออยากหาที่ใหม่อยู่บ้างครับ" นี่เหรอฟะเหตุผลมัน... ไม่น่าเป็นไปได้.....เพราะสัญญากันไว้ว่ามันจะย้ายออกตอนเรียนจบประมาณเดือนมิถุนายน และอีกอย่างหอที่มันย้ายไปก้ออยู่ในระแวกนั้น ค่าเช่าก้อประมาณ 2800 บาท แต่ค่าเช่าห้องผมมัน 4600 บาท (หารกันสามคนยังน้อยกว่าที่มันไปเช่าใหม่อีก)
"ไม่เชื่อหว่ะ อย่ามาปิด บอกมาเถอะ.... หรือว่าผมทำอะไรผิดเหรอ...."
"ป่าวพี่ บอกก้อบอก เฮ้อ ผมต่อยกับ ไอ้วุฒิ" อ้าว เวนแล้ว กินข้าวหม้อเดียวกันยังกัดกันอีก...
"เฮ้ย ไปต่อยกันท่าไหนวะ"
"ท่านี้พี่....." มันสาธิตโดยการเอาหมัดแล้วต่อยมาที่ปลายคางผม โหมุขมันเหรอนี่.....
"เฮีย เอาจริง สาดนี่.....พูดจริงทำเป็นเล่น..."
"ก้อเมา กันล่ะพี่" กรูว่าแล้ว คนดีๆ เค้าคงไม่ต่อยเพื่อนหรอก.... มีแต่คนบ้ากับคนเมา....
"แล้วปรับความเข้าใจกันเหรอยังวะ"ทีแรกผมนึกว่ายังน่ะเพราะไอ้นี่ถึงขั้นจะย้ายของออก...
"คุยกันแล้วพี่" แหมไม่คุยก้อบ้าแล้ว อยู่ห้องเดียวกันมันต้องเจอหน้ากัน ...
"แล้วเราย้ายออกทำไมล่ะ..."
"โหพี่ มันต่อยผมครั้งแรกได้ ก้ออาจจะมีครั้งสอง ครั้งสาม...."
"โอเค ผมเกท แล้ว."เฮ้อ ว่าแล้วผมก้อเสียดายมันเหมือนกัน จะไม่ได้เจอหน้ามันอีกแล้ว ขอย้อนประวัติไอ้นี่หน่อยนะครับ....มันชื่อบิ๊ก....หน้าตามันค่อยข้างใช้ได้เลยนะ ประมาณพระเอกที่เล่นมิวสิคเราคงต้องเป็นแฟนกันของฟันธ์น่ะเหมือนจริงๆ....มันมาเช่าห้องผมเมื่อประมาณสองปีก่อน ตอนนั้นแม่ง...แรกเห็นผมก้อชอบมันแล้ว (ฮ่าฮ่า ล้อเล่นครับ ไม่หรอก มันมีแฟนแล้ว) หลังจากหกเดือนแรกผมก้อปล่อยให้มันอยู่ตามสบายแหละครับ โดยไม่ไปรังควานมันเลยนะ..ก้ออย่างว่าแหละ มันไม่เคยทำให้ผมต้องรังควานนี่ เงินค่าเช่าก้อโอนเข้าบัญชีผมตรงเวลาทุกเดือน...เฮ้อสันดานผมมันเริ่มจะออก(เห็นคนหล่อไม่ได้ต้องรีบแถแดด แถแดด เข้าหาฮ่าฮ่า) หลังจากเดือนที่หก...ผมก้อคิดอุบาย ฮ่าฮ่า...(ประมาณทำบ่อยครับ) คือชวนมันฉลองวันเกิดเพราะเดือนนี้มีวันเกิดมันนี่หว่ะ.... หลังจากพากมันและพรรคพวกไปฉลองที่รัชดาซอย 4 หลังจากวันนั้นผมก้อสนิทกับมามากขึ้น หลังจากนั้นผมก้อแวะเวียนไปกินเบียร์กับมันบ่อยมากขึ้นฮ่าฮ่า อย่าคิดลึกนะครับ ผมไม่ได้ต้องการเซ็กส์แค่ได้คุยได้เห็นมันก้อพอแล้ว อีกอย่างหนึ่งก้อผมก้ออยากจะไปดูของที่ผมไม่ได้ย้ายออกด้วย ประมาณ ตู้เตียงโทรทัศน์ วิทยุ ตู้เย็น......(กลัวมันจะแอบเอาไปจำนำ ฮ่าฮ่า).....
"สวัดดีครับ ตอนนี้ผมกำลังอกหัก กรุณาอย่าโทรมาอีกนะครับ" เสียงโทรศัพท์ผมดังครับ ผมดูชื่อ อ้าวพี่พีโทรมาร้อยวันพันปีแกไม่เคยโทรมาหาผมเลยนี่หว่ะหรือว่าจะใช้ผมไปทำงานด่วนแต่เอ๊ะหรือว่าผมลืมปิดคอมที่ทำงานนี่ (เอปิดแล้วนี่หว่ะ) ผมกดรับ...
"มีอะไรให้น้องรับใช้ครับพี่"ผมทักแกก่อน...
"มรึงอยู่ไหนวะ ไอ้นุ่ม"
"อยู่คอนโด ครับ พี่"
"กรูกำลังจะไปกินข้าวหว่ะ ว่างเปล่าวะ มานั่งเป็นเพื่อนกรูที่ริเวอร์ไซด์หน่อย ยังไม่อยากกลับต่างจังหวัดตอนนี้รถมันติด...." แกต้องกลับไปหาเมียแกที่ต่างจังหวัดทุกวันศุกร์ครับ ตอนนี้เมียแกท้องด้วย เจ็ดเดือนแย้ว......
"ได้พี่ เดี่ยวน้องออกไปเลยนะครับ"
"อือรีบมาล่ะกัน"ตอนนี้แกสั่งอะไรผมก้อทำตามหมดแหละครับ ไม่ว่าจะยากหรือง่าย เหตุผลที่ผมไม่บ่นสักคำก้อเพราะว่าผมถือว่าเป็นการไถ่บาปที่ไม่คุยกับแกมาเกือบสามปี..
ขอย้อนหลังวันแรกที่ผมเริ่มคุยกับแกวันนั้นพวกผมไปงานบวชไอ้แจ๊คที่สุรินทร์ ขากลับเราต้องแวะพักกันที่เขื่อนลำนางรอง....เราได้บ้านพักรับรองครับ ห้าห้อง อยู่กันห้องละสองคน...แหมตอนนั้นก้อขอบคุณน้องๆ ด้วยครับ ที่รู้เห็นเป็นใจกันเหลือเกินให้ผมคืนดีกับพี่พี คือมันแย่งกันเข้าพักแต่ละห้องจนเหลือผมกับพี่พี วันนั้นผมกับพี่พีก้อเลยต้องนอนห้องเดียวกัน แกบึ้งๆ เลยครับ ที่รู้ว่าต้องนอนกับผม...แต่ผมกับดีใจนะครับ ตอนนี้มันน่าจะถึงเวลาแล้วที่ผมจะฟื้นความสัมพันธ์ของผมกับแกกลับมาอีกครั้ง(ตอนนั้นแกยังโสดนะครับ)
"พี่พี พี่จะนอนเตียงไหน ครับ" ผมเริ่มก่อน แต่แกเงียบ....แกทำเหมือนไม่มีผมในห้อง...มันก้อน่าหรอกนะทำแกแสบไว้นี่......แต่ไม่เป็นไรผมผิดผมก้อต้องทน.....ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้มีหวังผมเดินหนีไปเลยแหละ...
"พี่พี น้องขอโทษครับ เรื่องที่ผ่านมา" แกยังเงียบอยู่...
"พี่พี นะนะ หายโกรธน้องได้แล้ว...." ตอนนี้ผมเริ่มบีบเริ่มนวดไหล่แกแล้ว.......แต่แกเงียบอยู่
"พี่ให้น้องทำอะไรก้อได้ ถ้ามันทำให้น้องกับพี่กับมาเหมือนเดิม อย่าเงียบแบบนี้ดิครับ" น้ำเสียงผมเริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้แล้ว...
"จริงเหรอ ไหนลองนั่งท่าหมาซิ" แกเริ่มพูดแล้วครับ ผมดีใจมากเลยครับ แต่เออนั่งท่าหมา...
"ไหนล่ะทำอะไรก้อได้แค่นี้คิดหนักเลยเหรอวะ ถ้าทำไม่ได้ ก้อไม่ต้องมาคุยกับกรู" เฮ้อ ทำก้อทำ ผมนั่งท่าหมาไปแล้ว
"ดีๆ แลบลิ้นด้วย ยิงฟัน" เฮ้อ ผมทำตาม
"ยกขาหลัง" ผมก้อทำอีก...
"ฉี่ๆ" เฮ้อ กรูจะบ้าตาย แต่ก้อต้องทำ....
"เหมือนดีหว่ะ ฮ่าฮ่า..สงสัยชาติแล้วมรึงคงเป็นหมาหว่ะ ฮ่าฮ่า" เออสนุกจริงๆนะไอ้พี่พี เห็นผมเป็นหมา
หลังจากวันนั้นเราก้อกลับมาเหมือนเดิม อาจจะยิ่งกว่าเดิมด้วยแหละครับ....แกชอบประจานผมต่อหน้าป้าๆ หรือรุ่นพี่รุ่นน้องเป็นประจำ....ส่วนใหญ่จะเรื่องที่ไม่ดีๆ ของผม เฮ้อ ไงผมก้อยอม ครับ ถือว่าเป็นการไถ่บาป.......
นี่คือตัวอย่าง....
"แหมป้าดูไอ้นุ่มดิ สงสัยเมื่อคืนมันคงไปเมามา ดูสภาพดินั่งเป็นหลับ...ขยับนิดหนึ่งมันก็หลับอีก"
"ฮ่าฮ่า ไอ้นุ่ม บ่ายสามกว่าแล้วยังไม่กลับอีกหรอ...." ทุกทีผมจะกลับช่วงนี้ครับ ช่วงไม่คุยกัน
หรือตอนผมทำงานผิดแกก้อจะประมาณมาว่า หรือมา ตอกย้ำ ว่า.....
"เฮ้ย ทำอะไรหัดเซ็คบ้าง งานง่ายๆ แบบนี้"
"มัวแต่คิดถึงแต่เด็กนะมรึงจนทำงานผิด"
"เมามาดิมรึง แม่งงานแค่นี้ทำผิด"
แต่ถ้าเป็นแกทำผิดนะครับ แกมักจะแก้ตัวว่า...
"มันก้อมีผิดบ้างแหละมรึง คนนะเฟ๊ยไช่เทวดา..."
"แหมผิดนิดผิดหน่อย มันไม่เป็นไรหรอก."
เฮ้อไงน้องคนนี้ก้อยอมพี่อยู่แล้วแหละ........
ผมไปถึงริเวอร์ไซด์เกือบทุ่มครับ ไปถึงพี่พีสั่งกับข้าวแล้ว.....
"เอาไรเพิ่มเปล่า สั่งดิ"
"เอาเบียร์ขวดล่ะกันครับ เมามาครับ ...."หลังจากได้เบียร์แล้ว ผมก้อดื่มครับ บรรยากาศโรแมนติกแบบนี้...นั่งติดแม่น้ำ มีเรือเจ้าพระยา เรือนำเที่ยวแล่นผ่าน เพลินดีเหมือนกัน บรรยากาศเริ่มเหมือนเดิมแล้ว เฮ้อ ถ้าไม่ติดว่าแกมีลูกมีเมีย ผมอาจจะมีรีเทิร์นกับแก ก้อได้ฮ่าฮ่า....
เพลงก้อกะไรน๊อ เปิดได้เข้าบรรยากาศดีจริงๆ เช่นเพลงนี้ครับไม่ได้ฟังมานานเหมือนกัน
http://www.xq28.net/s/viewtopic.php?p=167518&sid=165738fe878d4fc3395e5f4f83483e16
เธอคืบคลานเข้ามาไม่ให้รู้ตัวก่อน
เธอไต่มาช้า ๆ ไต่เข้ามาในหัวใจ
แมงมุม แมงมุม แมงมุมขยุ้มหัวใจ
แมงมุม แมงมุม แมงมุมขยุ้มหัวใจ
เธอปล่อยใยบาง ๆ มัดใจทีละเส้น
พอสายตามองเห็นก็มากมายดิ้นไม่ไหว
ไม่เตรียมตัวจะรับมือเท่าไหร่เธอโจมตีหมดหัวใจ
จะป้องกันก็สายจนเกินไปใยรักเธอแน่นหนา
รักเธอพันรอบใจ ชักใยพันแน่นหนา
รักเธอพันรอบใจ ชักใยพันแน่นหนา
รักเธอพันรอบใจ ชักใยพันแน่นหนา
รักเธอพันรอบใจ ชักใยพันแน่นหนา
พี่พีแกจะรู้หรือเปล่านี่ ว่าแกขยุ้มหัวใจผมไปเต็มๆ แล้วครับ แต่เฮ้อ....ความสัมพันธ์ของเราสองคนก้อคงได้แค่นี้แหละรุ่นพี่รุ่นน้อง... แต่แค่นี้ผมก้อพอใจแล้ว......
-
เสือไบ:the series (ตอน101)-1
เดือนพฤศจิกายนแล้ว ตอนนี้มาสรุปสถานการณ์กันหน่อยดีกว่า.....
ถ้าเป็นสงครามในสมัยก่อน ตอนนี้เมืองผมคงโดนตีแตกกระจายแล้ว...ข้าศึกกำลังจะบุกเข้าประชิดเมือง เตรียมที่จะเอาของรักของผมไปแล้ว.....ฮ่าฮ่า.... ก็ผมเจอศึกสองด้านนี่ครับ ด้านหนึ่งจากกองทัพดุ๊ก(เสี่ยเต๊นท์รถส่งเข้าประกวด) อีกด้านหนึ่งจากกองทัพโน๊ต(ร้านทองพระโขนงส่งเข้าประกวด) ....แต่ละกองทัพมีกำลังและเงินตราสนับสนุนดีซะด้วย......
มาดูพฤติกรรมของแต่ละกองทัพกันก่อนล่ะกัน กองทัพดุ๊ก รายนี้มาได้แทบจะทุกวัน ส่วนใหญ่จะมาตอนกลางวันตอนที่ผม ไม่อยู่ (งานการพี่แกก็มีนะ สงสัยหนีงานมาทำคะแนน) มาทีไรก็จะมี ของกิน เสื้อผ้า...ติดไม้ติดมือมาให้ไอ้ลูกเจี๊ยบเป็นประจำ....แถมถ้าวันไหนพี่แกบุกไปที่ทำงานของไอ้เกม แกก็มักจะพาไอ้เกมออกไปเที่ยวต่อทุกที....ทำไมผมรู้นะเหรอ ก็เวลาไอ้พี่ดุ๊กลากไอ้เกมไปเที่ยว ไอ้เกมมันมักจะชวนผมตามไปเป็นประจำ...จนพี่แกถามว่าผมจะตามไปทำไม....ไอ้เกมมันก็เลยบอกว่า...เที่ยวหลายคน สนุกดี.....แต่จริงๆ ผมรู้น่ะว่าไอ้เกมมันก็คงเอียนๆ พี่แก เหมือนกัน ....หรือไม่งั้นที่มันเรียกผมไปแจมด้วย ก็คงอยากให้รู้ว่าที่มาเที่ยวไม่มีอะไรกันนะ(แหม ก็มันมีอะไรกันตอนอยู่ในร้านแล้วนี่หว่า).....
ส่วนกองทัพโน๊ตน่ะเหรอ ส่วนใหญ่แกจะมาที่ห้องผม มาหลังจากสี่ทุ่ม มาทีก็ได้เฮที มีของติดไม้ติดมือมาเพียบเหล้า โซดา ...เสื้อผ้า...แกมักจะมาขลุกกับพวกผมทั้งคืน(แกจะมาประมาณสี่ทุ่ม...ช่วงนี้เป็นช่วงที่แกเรียกว่ากะเทยออกหากิน) เมากันเช้าแกก็กลับ....แกมักจะเรียกไอ้ลูกเจี๊ยบผมว่า ผัวฉาน......นานๆ แกจะแวะไปหาไอ้ลูกเจี๊ยบที่ทำงานซะทีไม่บ่อยเท่าพี่ดุ๊ก...แหมก็ใช่ดิ มาที่ห้องผมก็โดนผมเก็บก่อนทุกที....ฮ่าฮ่า มาห้องใครไม่มามาห้องขุนรินสุราพ่ายนี่นะคงจะรอดหรอก.....
สองวันก่อน เป็นวันเกิดไอ้เกม พวกผมไปเลี้ยงกันที่เสม็ด....แหมก็ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเกมสัญญากันไว้ล่ะนี่ว่าวันเกิดมันเราจะมารำลึกความหลังกันที่นี่......ไปคราวนี้เราไปกันแค่ 5 คน ผม ไอ้ลูกเจี๊ยบ คุณพี่โน๊ต คุณพี่ดิว แล้วก็เด็กใหม่ของแก ไอ้โด่ง (ตอนนี้แกเลิกกับไอ้ไบร์ทแล้ว เหตุผลที่แกประกาศให้ชาวบ้านอย่างพวกผมรู้ก็คือ...แกอยากจะลองของใหม่ ใหญ่ๆ กว่า ของเก่า คำหลังๆ ผมเติมเองนะ ฮ่าฮ่า.....)
ก่อนหน้าที่ผมจะเดินทางประมาณหกโมงเย็น ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเตรียมตัวจัดกระเป๋าเดินทาง ก็เตรียมเสื้อผ้า อาหารของกิน ให้พร้อม พรุ่งนี้ประมาณ หกโมงเช้า คุณพี่ดิวจะเอารถมารับ ก๊อก ก๊อก....เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไอ้เกมเดินไปเปิดประตู อ้าว ไอ้พี่ดุ๊กนี่เอง มาทำไมนี่ แกถือถุงเหล้าถุงกับแกล้ม มาด้วย.....
"เข้ามาดิครับ" ไอ้เกม ยิ้มเชิญพี่ดุ๊กเข้ามา...
"ทำอะไรกันอยู่ล่ะ....พี่ลงมาหาเพื่อนดื่มเหล้า..." แกยื่นของให้ไอ้ลูกเจี๊ยบ...
"กำลังเตรียมข้าวของพี่ จะไปเสม็ดกัน"
"โห ใจร้ายหว่ะ ไม่มีชวนเลย"
"อยากจะชวนเหมือนกันแหละพี่ แต่งานนี้ เจ๊โน๊ต เค้าชวนผมไป เบิรธ์เดย์วันเกิดผมครับ"
"ไรวะ วันเกิดเราด้วย ไม่บอกพี่เลยนะ แหม แล้วไปฉลองกับไอ้เจ๊โน๊ตที่เสม็ดด้วย ...ไม่ได้ไม่ได้ ...เกม ตั้งโต๊ะรอก่อนนะเดี่ยวพี่ มาแป๊บหนึ่ง" แกเดินออกจากห้องไปแล้ว ท่ามกลางอาการงง ของไอ้เกม กับผม....ผมอยู่ในห้องนอน.แต่ได้ยินเสียงที่เขาคุยกันทุกประโยค....ผมเดินมาช่วยไอ้เกมจัดโต๊ะ...เหล้า โซดา กลับแกล้มเพียบ...
"พี่ดุ๊กไปไหนวะ"
"ไม่รู้ จ้า.... เมียจ๋า....ไปไหนก็ช่างแกเถอะ....จะมาทำไมนี่ ..."
"อ้าว พูดแบบงั้นได้ไง ....ฮ่าฮ่า สงสัยแกจะมาเกทับเจ๊โน๊ตมั๊ง ชิ่งมาฉลองวันเกิดให้กับที่ร๊ากก่อน" ผมทำน้ำเสียงและหน้าตาล้อเลียนมัน.....
"เฮ้อ เบื่อ ความจริง อยากจะไปกันแค่สองคนนะ เมียจ๋า มีที่ร๊าก มีเมียจ๋า หาดทราย ทะเล สายลม และสองเรา" นั่นดิ ความจริงผมก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกัน ไปกันสองคน ได้พูดได้คุย ได้ทำความเข้าใจในสิ่งที่เราไม่ค่อยได้แชร์ความรู้สึกกัน....
"ทนหน่อยหว่ะ อย่างน้อยพวกนี้ก็เป็นตัวเงินตัวทองของมรึงนะโว๊ย"
"ตัวเงินตัวทองเลยเหรอ เมียจ๋า แล้วเมียจ๋าเป็นอะไร สำหรับที่ร๊ากล่ะ" มันทำหน้าทะเล้นอีกแล้ว ผมชอบ เวลามันทำหน้าทำตาแบบนี้....
"นี่ไง" ผมชี้ไปที่หัวใจด้านซ้ายของมัน "เป็นหัวใจของที่ร๊ากไง...แต่จะเป็นได้นานแค่ไหนไม่รู้....ตอนนี้พวกผีกำลังเฮี้ยนกันซะด้วย มาหลอกมาหลอนได้ทุกวัน สงสัยจะติดอกติดใจน้ำมนต์ที่ร๊าก"
"ทะลึ่งแล้ว...งาน งาน งาน ท่องไว้นะเมียจ๋า คาถากันหึง"
"กรูไม่ได้หึง" ผมสวนกับทันทีเลย ไม่รู้เป็นอะไร เวลามันบอกว่าหึง หรือหวงมัน ผมมักจะพูดออกไปทันทีว่าไม่ได้หึงหรือหวง แต่ความจริงผม ทั้งหึงทั้งหวงเลยแหละ....
"เชื่อตาย แหละ เมียจ๋า คำพูดกับการกระทำมันไม่ค่อยจะตรงกันเลยนะ"
"เอาน่า เอาน่า สองคนนี้อาจจะเป็นเนื้อคู่ที่ฟ้าส่งมาให้ที่ร๊ากก็ได้"
"อีกแล้วนะ คนที่ที่ร๊ากต้องการ ก็อยู่นี่แล้ว ที่ร๊ากไม่ต้องการอะไรนอกจากเมียจ๋าอีกแล้ว"
"มันก็ไม่แน่หรอก ตอนนี้ที่ร๊ากก็พูดได้ อนาคตมันไม่แน่นอนนะโว๊ย....และอีกอย่างที่เมียจ๋าไม่แสดงความหึงหวงกับที่ร๊าก ก็เพราะใครๆ เค้าก็รู้ว่า เมียจ๋าเป็นพี่ชายของที่ร๊าก....เป็นพี่ชาย จะไปทำอะไรได้นอกจากยืนอยู่ห่างๆ......" กำลังจะพูดอะไรอีก พี่ดุ๊กก็เปิดประตูเข้ามาแล้ว....
"อ้าว ไม่กินกันก่อนล่ะรอพี่เหรอ"
"แหม ก็พี่ซื้อมานี่ครับ รอเจ้าภาพมาเปิดหน่อย..เดี่ยวเสียชื่อเจ้าบ้านที่ดีหรอก.ไปไหนมาล่ะพี่" ผมถามแก...แกเลี่ยนเก้าอี้ออกมานั่งไอ้ลูกเจี๊ยบผมชงเหล้า ให้แก....แหมรู้งานรู้การกันจริงๆ แถมยังนั่งข้างๆ ไอ้พี่ดุ๊กอีก...
"พี่ให้เรา สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะ" แกยื่นกล่องสี่เหลี่ยมให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม....
"เปิดดูดิ ว่าชอบเหรอเปล่า" ไอ้เกมมองหน้าผม แล้วก็เปิดกล่องดูครับ โห นาฬิกา หรูซะด้วย ไซโก้....
"ชอบครับ ขอบคุณครับ" เฮ้อ ใจปล้ำกันจริงๆแบบนี้ผมจะเหลือเหรอนี่....
เรานั่งดื่มกันจนถึงตีสอง คุยกันสัพเพเหระ แต่ส่วนใหญ่ผมจะนั่งฟัง...นั่งชนซะมากกว่า แหม คู่นี้เค้าสวีทกันหยดติ๋งๆ แบบนี้ ผมไม่อยากขัด....ฮ่าฮ่า..
หกโมงเช้า...ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบต้องรีบตื่นกัน คุณพี่โน๊ตกระหน่ำซัมเมอร์โทรมาปลุก.....ผมกับมันใช้เวลาอาบน้ำคนละแค่ 10 นาที ฮ่าฮ่า.....กว่าจะขนของไปที่รถเจ๊ดิวได้...เกือบๆ ครึ่งชั่วโมง เจ๊ดิวเอารถมาจอดรอที่ลานจอดรถคอนโด
"แหมนัดกันหกโมงนะคะ คุณน้องเอกขา มัวทำอะไร ทำไมตาแดงเป็นลูกตำลึงกันแบบนี้"ประโยคแรกที่คุณพี่โน๊ตทักพวกผม...
"ก็คู่แข่งเจ๊ล่ะซิครับ มาชวนพวกผมกินเหล้ากันเมื่อคืน กว่าจะเลิกเกือบตีสอง"
"ต๊ายตาย มันหยามกันนะคะ คุณพี่โน๊ต แหม ย่องมาฉกอีกแล้ว"
"เออ คุณพี่รู้แล้วค่ะ คุณน้องดิวขา ช่างมันเถอะ มันพวกคงเป็นพวกชอบลักชอบขโมยของที่เจ้าของเผลอ....คุณพี่ถือว่าคุณพี่ให้ทานค่ะ"
"โห ไรครับ เจ๊...ผมไม่ใช่สิ่งของนะครับ จะได้ให้ใครง่าย" อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผมอ้าปากพูดแล้ว
"เรียบร้อย แล้ว เจ๊ดิว ไปกันเถอะ" วันนี้พวกเราไปรถคันเดียว รถเจ๊ดิว บีเอ็มดับบลิว เจ๊ดิวนั่งหน้า กับไอ้โด่งเด็กใหม่แก ผม เจ๊โน๊ต ไอ้เกม นั่งหลัง โดยที่เจ๊โน๊ต นั่งกลางระหว่างผมกับไอ้เกม..ตอนนี้เจ๊ดิวเปิดเพลงของเบิร์ดครับเพลงนี้อยู่ "ฉันมาทำอะไรที่นี่ ฉันมาทำอะไรที่นี่ ที่ๆ เธอกับฉัน วันนี้เรานัดกัน เธอเหม่อมองไป ไปไกลแสนไกล
แอบคิดถึงเขาคนนั้น แล้วเราจะเจอกันทำไม.........................."
"แหม เจ๊ดิว วันนี้ คนขับรถเจ๊หน้าตาเปลี่ยนไปนะ" ฮ่าฮ่า ผมเริ่มก่อม๊อบก่อน ได้ไง ได้ไง มีโอกาส ก็ขอขย้ำพวกนี้หน่อยเถอะ ฮ่าฮ่า ผมแอบหมั่นไส้ลึกๆ...
"จะอะไรซะอีกล่ะค้า คุณน้องเอกขา คุณน้องดิว เค้าคงอยากลอง อะไรแปลกๆ ใหม่ๆ ใหญ่ๆ มั๊ง"
"คุณพี่ ก็พูดเกินไป....แหม อิชั้นเป็นกาเทย ไฮเทค นะคะ คติของอิชั้น ผู้ชายก็เหมือน กระดาษทิชชู่ ใช้เสร็จแล้วก็ทิ้ง" โหดูเจ๊แกเปรียบ ผมน่ะ หน้าชาจริงๆ เฮ้อ ปากคอเราะร้ายจริงๆ
"โห เจ๊ดิว เปรียบพวกผม เหมือนทิซซู่เลยเหรอ " ไอ้เกม ส่งเสียงบ้าง...
"ระวังนะเจ๊ ทิชชู่อย่างพวกผม จะทำให้เจ๊หายใจมะออก" ผมสำทับ....
"เจ๊ไม่กลัวหรอกค่ะ น้องเอกขา จมูกเจ๊ไดโว่แบบนี้"
"แหม น้องเอกขา คุณน้องดิว เค้าเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เห็นหน้าตาหล่อๆ ระริกๆ เข้าไปหา ไม่เชื่อถามคุณน้องโด่งดูก็ได้"
"อุ๊ย ตาย ไม่เอาค่ะ ไม่เอา เรากะเทยไม่เผากันเองค่ะ ให้คนอื่นมาเผาดีกว่า"
"แล้วไอ้ไบร์ทมันไม่โกรธเจ๊เหรอครับ " ผมถามต่อ เอ ไอ้โด่งมันก็เพื่อนไอ้ไบร์ทนี่หว่ะ
"ไม่โกรธหรอกพี่ ผมคุยกับมันแล้ว" อ้าว ไอ้โด่ง พูดได้แล้ว
"อ้าวพูดได้แล้วเหรอวะ นึกว่ามรึงลืมเอาปากมา" ไอ้เกม กัดอีกแล้ว
"หุบปากไปเลยมรึง ดูแลเมียมรึงไปเถอะ"
"ช่ายๆ น้องโด่งพูดถูกค่ะ เอ ตอนนี้ มีผัวเมียสองคู่ แล้วคุณน้องเอก จะเป็นตัวช่วยของคู่ไหนดีล่ะ" อ้าวเวนเข้าผมอีก....
"ไม่ดีกว่า เจ๊ ผมขอดูอยู่ห่างๆ ล่ะกัน "
"คุณน้องเอกขา คุณพี่สงสัยมานานแล้ว หน้าตาน้องเอก ก็ใช้ได้นะคะ ทำไม๊ทำไม ไม่มีแฟน หรือไม่จีบใครล่ะ" คุณพี่ดิวก่อม๊อบอีกแล้ว...
"นั่นดิ เป็นเเกย์เหรอเปล่าคะนี่ มาเจ๊ขอพิสูจน์หน่อย" ไวพอๆ กับคำพูด เจ๊โน๊ตเอามือมาจับเอกน้อย แถมยังลูบขาผมด้วย...
"เจ๊มาพิสูจน์อะไรแบบนี้ต่อหน้าผัวเจ๊เลยนะ เดี่ยวผมก็โดนผัวเจ๊ต่อยเอาหรอก" ผมหันไปมองที่ไอ้เกมครับ...
"ผมไม่ต่อยหรอกครับ พี่เอก แต่ ที่เจ๊โน๊ตพูด ผมก็น่าสนใจดีนะ มาแจมกับพวกผมดีกว่า....ฮ่าฮ่า" อ้าวเวน ไอ้เด็กเปรตมันแหย่ผมอีกแล้ว...
"สา...........ด. ไม่เอา หมูเค้าจะโดนหาม กรูจะเอาคานไปแหย่ทำไม...ไอ้เกม" ผมชักยั๊วะ
"ต๊ายๆ มาว่า เจ๊เป็นหมูได้ไง คะคุณน้องเอก ขา...แต่ เจ๊ไม่เชื้อ ไม่เชื่อหรอกค่า ว่าของคุณน้องเอก จะคาน เจ๊ว่า แค่ก้านไม้ขีดไฟ"
"ครับ เจ๊โน๊ต ผมก็แค่ก้านไม้ขีดไฟเจ๊คงไม่สนผมใช่เปล่า ฮ่าฮ่า....เออ เจ๊ดิว วันนี้มีโปรแกรมไปไหนบ้างล่ะ"
"น่านดิ คะ คุณพี่โน๊ต เอาไงคะ จะเอาเหมือนปีแล้วเลยเปล่า"
"ผมว่าเปลี่ยนๆ หน่อยก็ดีนะครับ ปีแล้วมันอืดๆ ไงไม่รู้ คือเหงาๆ น่ะเจ๊.....อยาก แดนซ์ๆ เหมือนกัน" ไอ้เกม มันบอก..ความจริงที่เสม็ดมีบาร์ มีเธค แต่บรรยากาศมันไม่ค่อยมันส์...
"งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า เราไปเที่ยวเสม็ดกัน ถึงหกโมง เราก็มาต่อที่ฮอลลีวู๊ดพัทยา ดีเปล่าเจ๊ดิว เจ๊โน๊ต "
"ต้องถามผัวเจ๊ ก่อนฮ่า ว่า ไงคะ ผัวขา ตกลงเอาตามนี้เหรอเปล่าคะ"
"เจ้าของวันเกิดว่าไงวะ" ผมสมทบด้วย
"ได้ๆ พี่ ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้อง เล่นไพ่กินเหล้ากันจนเช้า ได้แดนซ์ๆ ซะหน่อยก็ดี"
"โอเคตามนี้นะเฟ๊ย" ไอ้โด่ง บ่นๆ แหม วันนี้มันคงต้องขับรถให้พวกผมทั้งขาไปและขากลับ...
เราไปถึงท่าเรือเกือบๆ สิบโมงครับ ตอนนี้หาที่จอดรถ ได้แล้วครับ เป็นที่จอดรถแถวท่าเรือนั่นแหละเสียค่าจอดรถ 50 บาท รวมค่าตั๋วเรือไปกลับ อีก คนละ หนึ่งร้อยบาท (ฮ่าฮ่า งานนี้ เจ๊โน๊ตแกบอกว่าแกจะจ่ายไม่อั้น .....) พวกผมช่วยกันขนข้าวของที่คิดว่าจะเอาไปกินกันแค่นั้น และก็เอาชุดเล่นน้ำไปด้วย...โดยเฉพาะเจ๊โน๊ต กับเจ๊ดิว คุณเธอทั้งสองเล่นชุดว่ายน้ำเลยครับ....
"เจ๊จะใส่ชุดน้ำเหรอครับ" ไอ้เกมมันคงเห็นชุดแล้ว มันเหวอน่ะ ก็เล่นชุดว่ายน้ำวันพีช สีดำ มีผ้าคลุมส่วนล่างอีกครั้ง..
"ใช่ค่ะ ผัวขา แหม สวยดีออก นี่ คุณพี่ เลือกกับคุณน้องดิว สุดฝีมือเลยนะคะ เริ่ดเปล่าค่ะ"
"เริ่ด ครับ" ผม ไอ้เกม ไอ้โด่ง ส่ายหัวไปตามๆ กัน....กล้ามากจริงๆ
หลังจากยกข้าวของเดินบนสะพานไม้ขึ้นเรือแล้ว เรือใช้เวลาไปที่เกาะแค่ 30 นาที.....พวกเราก็มาถึงหาดทรายแก้วครับ....เฮ้อ ผมชอบทรายที่นี่จัง ขาว ละเอียด เหมือนแป้ง ไงไม่รู้ เวลาเหยียบจะไม่รู้สึกเจ็บเท้าเลย ครับ...
"เจ๊ จะนั่งกินที่นี่ หรือ ขี่มอเตอร์ไซด์ไปกินแถวอ่าวลุงดำ" ปีแล้วผมกับไอ้เกม แอบหนีไปเที่ยวกันไงครับ
"คุณพี่ว่า ไปอ่าวอื่นดีกว่า ที่นี่คนเยอะ เดี่ยวเวลาคุณพี่ใส่ชุดว่ายน้ำแล้ว จะมีคนมองกันเป็นพรวน" อ้าวเวน อายเป็นเหมือนกันเหรอนี่.....
"อายทำไมล่ะครับ เจ๊โน๊ต แหมมีของดีก็ต้องโชว์ แต่ของเจ๊คงสวยนะ ผู้หญิงอะไรมี...........เป็นท่อน" อาจ๊ากโดนเซนเซอร์....
"ต๊ายๆ ปากเหรอคะนั่น คุณพี่ถึงหาผ้าคลุมมาปิดไงล่ะคะ" ฮ่าฮ่า ได้กัดแกนิดๆ หน่อยๆ ผมมีความสุขไงไม่รู้...
เราเช่ารถ เอทีวี สองคันครับ ไอ้โด่งกับ เจ๊ดิว ไอ้เกม กับเจ๊โน๊ต ส่วนผมขอมอเตอร์ไซด์ก็แล้วกัน....ใจจริงอยากจะไปขอซ้อนไอ้ลูกเจี๊ยบด้วย แต่ไม่เอาดีกว่า เดี่ยว จะโดนฝ่ามือพิฆาตของลี้มกโชว์ เอ๊ย เจ๊โน๊ตฟาดเอา....
(มีต่อนะครับ)
-
เสือไบ:the series (ตอน 101)-2
ที่แรกที่เรามากันก็คืออ่าวไผ่..แหม พอไอ้เกม ไอ้โด่งจอดรถปุ๊ป คุณพี่ทั้งสอง ก็ลงวิ่งลงน้ำเลยครับ อะไรของแกนี่ ตอนนี้พวกแกเปลี่ยนชุดแล้วนะครับ ชุดอย่างที่ผมบอกแหละ....เจ๊สองคนแกลงน้ำไปได้สักแป๊บ ก็เล่นกันครับ เล่นแค่กวักน้ำใส่กัน แหม ยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำจริงๆ พวกผมจอดรถแล้วลงตามไปครับ....อ่าวนี้ไม่ค่อยมีคนนะครับ ชายหาดที่นี่จะเป็นประมาณโขดหินซะมากกว่า....ตอนนี้คุณพี่สองคนขึ้นน้ำกันมาแล้ว ส่วน ผม ไอ้เกม ไอ้โด่ง ยืนกันบนโขดหิน
"ผัวฉาน น่ารักที่สุด ในโลกเลยค่ะ" เจ๊โน๊ตแกตะโกนครับ แกเอามือป้องปากแล้วก็ตะโกน โหกล้ามากๆ เลยครับ ไอ้เกมเหรอ หน้าแดงไปแล้ว แดงเพราะอายหรือแดงเพราะชอบ....................ผมก็ไม่รู้หรอกนะ.....
"น้องโด่ง ของหนูก็เหมือนกันค่ะ หล่อที่สุดในโลกเลย" อ้าว คุณพี่ดิวเอาบ้างครับ แหม คู่นี้เค้าจะมียอมกันบ้างเปล่านี่..ผมนึกสนุกได้อีกแล้ว ฮ่าฮ่า แกล้งแกซะหน่อย..
"แล้วผมจะตะโกนอะไรดีล่ะ คุณพี่โน๊ต คุณพี่ดิว เอาแบบนี้ล่ะกัน คุณพี่โน๊ต กับ คุณพี่ดิว สวยที่สุด ทั้งสามโลกเลยครับ"
"ว๊ายๆ ตายแล้ว คุณน้องเอกขา ไม่เอา แค่สวยที่สุดในโลกก็พอ โลก กับสวรรค์ เจ๊พอสวยได้ ค่ะ แต่นรกนี่ดิ ไม่ไหว สวยที่สุดในนรก นี่มันไง ไง อยู่นะคะ"
"ผมว่าดีออกนะ ครับ เจ๊โน๊ต แหม สวยที่สุดในนรก....ชื่อเหมือนหนังฝรั่งเลยแฮะ" ไอ้โด่งพูดครับ ตอนนี้มันกอดด้านหลังเจ๊ดิวแล้ว..
"ไม่เอาหรอกค่ะ คนอะไรสวยที่สุดในนรก ให้เมียคุณน้องโด่งสวยไปคนเดียวเถอะค่ะ ส่วนอิชั้น ขอสวยที่สุดในหัวใจผัวฉาน" แหม สวีทกันใหญ่ ถ้าถามผมตอนนี้ผมหึงหรือมีอาการ อะไรเหรอเปล่า ผมบอกได้เลยครับ ผมชินแล้ว ของแบบนี้มันอยุ่ที่ตัวไอ้เกมด้วยครับ มันเล่นด้วยก็จริง แต่ก็เป็นเฉพาะที่เป็นงาน......ถ้าตอนที่ผมคุยกับมันมันก็มักจะบ่นว่าไม่ค่อยชอบแบบนี้เท่าไหร่.....
"เจ๊ดิว เจ๊โน๊ต ไปที่อื่นกันดีกว่า ก่อนที่ปลาทั้งอ่าว จะขึ้นมาสำลักความเลี่ยน" ไม่ใช่ผมพูดหรอกครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบเกมของผม มันเดินจูงมือเจ๊โน๊ตไปขึ้นรถแล้ว อ่าวต่อมาที่เรามากันก้ออ่าวทับทิม อ่าวนี้เมื่อปีก่อน ที่ผมมากันจะมีฝรั่งนอนแก้ผ้า ทั้งท่อนบนท่อนล่างให้ผมกับไอ้เกมน้ำลายสอเล่น...
"เจ๊ดิว เจ๊โน๊ต กล้าทำแบบเค้าเหรอเปล่า ล่ะ" ผมชี้ไปที่ฝรั่งหญิงคนหนึ่งกำลังนอนอาบแดดแก้ช่วงบน กับสามี..
"ต๊ายๆ บัดสีบัดเถลิง เจ๊รับไม่ได้ "
"แหม อายเค้าล่ะซิ นมเค้าบะเริ่มเทิ่มขนาดนั้น...ฮ่าฮ่า ที่เค้าว่าผุ้หญิงน่ะเค้าจะแคร์ประโยคนี้ อกหักเรื่องเล็ก อกเล็กเรื่องใหญ่ แต่ของเจ๊สงสัยจะ เรื่องใหญ่ ทั้งอกหักและอกเล็กเลยมั๊ง ฮ่าฮ่า" ผมกัดแกอีกแล้ว
"ย่ะ ไปกันเถอะค่ะ เจ๊ไม่ไหวแล้ว เดี่ยวตาเจ๊ กุ้งจะยิงเอา" อ้าวเวน ผม ไอ้เกม ไอ้โด่งเลยอด ดูเลย กะจะดูแล้ววิจารณ์สรีระของชาวต่างชาดิซะหน่อย.....ฮ่าอ่า..
ตอนนี้เราออกจากที่นี่แล้วครับ ท่ามกลางความเสียดาย เฮ้อ แต่เอาเถอะงานนี้เจ๊โน๊ตเป็นเจ้ามือนี่ ตามๆ ใจแกหน่อย....พวกผมขี่รถตามๆกันมาครับ ทางตอนนี้เริ่มขรุขระมากขึ้น รถเอทีวีน่ะพอไหว ส่วนมอเตอร์ไซด์ของผมน่ะซิมันคอยจะล้มอยู่เรื่อย แหมสองล้อก็แบบนี้แหละ เฮ้อ น่าเขกกระโหลก ไอ้ลูกเจี๊ยบเกม จริงๆ ทิ้งผมไป...แล้วให้คุณพี่โน๊ตซ้อนท้ายซะได้
เที่ยงกว่าๆ ครับ เราขี่มาถึงอ่าวลุงดำครับ ขอแวะกินอะไรก่อนล่ะกัน เหนื่อย เพลีย หิวจริงๆ...เราหาร้านนั่งกินกันครับ แหะๆ ขอโทษครับ นึกชื่อร้านเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก....บรรยากาศดีมากๆเลยครับ เห็นน้ำทะเลสีฟ้าเขียวมรกต.. ลมพัดเย็นสบาย ...มีคนพายเรือคายัคอยู่หลายลำ ...
อาหารมาแล้วครับ ตอนนี้เรากินแหลกครับ ผมเอาเหล้าไปด้วยนะครับ เลยดื่มกับ ไอ้เกม ไอ้โด่ง โดยมีคุณพี่โน๊ตคุณพี่ดิวเป็นคงชงให้ ...
"คุณน้องโด่งขา เจ๊อยากจะอยู่กับคุณน้องที่นี่สักปีจัง"
"เหวยๆ คุณน้องดิวขา จะไหวเหรอคะ คุณพี่ว่าคุณน้องคงเบื่อ ดุ้นนั้นซะก่อน"
"น่านดิครับ กิตติศัพท์เจ๊ ก็รู้ๆ กันอยู่ เจ๊ดิวแมงมุมแม่ม่ายดำ" ประโยคหลังผมต่อให้แกนะครับ
"ว๊าย คุณน้องเอก ก็พูดแรงไป คุณพี่ก็แค่ อยากจะหาสิ่งใหม่ๆให้กับชีวิตบ้างก็เท่านั้น.....ตราบใดที่คุณพี่ ยังไม่เจอเปอร์เฟคแมน คุณพี่จะขอเป็นนักล่าต่อไป" โหดูแกพูด...
"ไอ้โด่ง มรึงฟังไว้นะโว๊ย อีกไม่น่าน เจ๊แกเคงบื่อมรึง แหงๆ" ไอ้เกม แซวไอ้โด่ง มันยกไปหลายแก้วแล้วครับ โหนี่มันจะขับรถไปพัทยาไหวเหรอนี่.....ผมมองที่หน้ามัน มันก็หล่อดีเหมือนกันนะครับ หน้าตามันคล้ายๆ กับไอ้กายแหละ คนอีสาน แต่ทำไมขาว ก็ไม่รู้....
"เออ ช่างเมียกรูเถอะ ก่อนที่กรูจะโดนทิ้ง กรูก็คงได้มาเยอะแล้วแหละ" ได้ผลครับ เจ๊ดิวเงียบลงทันทีครับ ก็อย่างว่าแหละครับ ชีวิต พวกเจ๊ๆ ผมก็ค่อนข้างจะรู้ครับ ส่วนใหญ่มักจะใช้เงินในการล่าผู้ชาย....ถ้าไม่มีเงิน ใครเค้าจะสนล่ะ....
พอเหล้าหมด พวกผม ก็กลับครับ เราใช้เส้นทางเดิมนะครับ ขี่ๆ จอดๆ มีลงเล่นน้ำบ้าง จนมาถึง หาดทรายขาว.......หลังจากคืนรถเสร็จ เราก็มาเล่นน้ำกันต่อ อีกประมาณชั่วโมง แหม คุณพี่ทั้งสอง ได้เล่นน้ำ โชว์ภาพอุจาดตาโดยไม่อายประชาชีเลย......
หกโมงครับ เรามาถึงท่าเรือที่เราจอดรถไว้....
"ขับไหวเหรอเปล่าวะ ไอ้โด่ง.....หน้าแดงเชียว" ไอ้เกมทัก หน้ามันแดงๆ
"ไหวๆ กรูกินเหล้า เป็นแบบนี้แหละ หน้าแดง แต่เอ หรือเห็นหน้า เจ๊ดิว กับเจ๊โน๊ตล่ะ" โหไม่น่าเชื่อว่ามันจะแซวเจ๊แก...
"ตอนนี้ปากดีไปเถอะ น้องโด่ง ขา แต่เดี่ยวคืนนี้เจ๊จะจัดการ ความปากดีของน้องโด่งด้วยปากของเจ๊เองค่ะ" โห ไอ้โด่งมันรีบหยุดแทบไม่ทันเลยครับ ผมไอ้เกม คุณพี่โน๊ต หัวเราะกันก๊าก
เรามาถึงพัทยากันเกือบสองทุ่ม...
"พักที่ไหนกันดีล่ะ "ไอ้โด่งถาม
"เจ๊.....ผมว่า ไม่ต้องหรูก็ได้ เอาแค่มีน้ำอาบมีห้องนอน เพราะผมว่าคืนนี้กว่าจะได้หลับได้นอนคงยันเช้าแหละ"
"นั่นดิ ลางสังหรณ์ ของคุณพี่ก็ว่าแบบนั้นเหมือนกัน งั้นแล้วแต่คุณน้องเอกล่ะกัน"
"เกมเอาตามนี้นะ งั้นไปพักที่เซิร์ฟบีช แถวหาดจอมเทียน" ผมบอกทางให้ไอ้โด่งครับ ไปถึงก็เข้าไปเช็คอิน สองห้องครับ ความจริงกะจะเอาห้องเดียวด้วยซ้ำแหละแต่ กันไว้เผื่อใครมีอารมณ์พวกที่รอ จะได้มีห้องนอน ฮ่าฮ่า...
"สามทุ่มนะครับ. รีบอาบน้ำเลย เดี่ยวไปหาอะไรกินกันก่อน " ผมบอกกับพวกเจ๊ๆ ครับ ตอนนี้ เจ๊ดิว นอนกับไอ้โด่งครับ ส่วน เจ๊โน๊ต นอนกับไอ้เกม ส่วนผม เป็นประเภทหาที่สิงสถิตย์ ตอนนี้ขออาบน้ำห้งอไอ้เกมก่อนล่ะกัน...ผมอาบน้ำเสร็จ แล้ว
"เกม กรูลงไปโทรหาเพื่อนข้างล่างแป๊บนะ" มันทำท่าเหมือนไม่อยากให้ผมไปครับ แต่ทำไงล่ะ แหม ก็ต้องเห็นใจเจ๊โน๊ตบ้าง แกมาที่นี่ ก็เสียเงินเสียอะไรเยอะแล้ว ให้ไอ้เกมขอบคุณแกซะหน่อย....ก็อย่างที่ผมบอกไงครับ เรื่องแบบนี้ผมทำใจไปนานแล้ว มีแฟนทำงานแบบนี้ และอีกอย่าง ผมก็เป็นแบบนี้ด้วยนี่...
เกือบสามทุ่มกว่าๆ ครับ กว่าพวกนี้จะลงมาแหม หน้าระรื่นกันเชียวนะ คุณพี่ทั้งสอง...ไอ้เกม ไอ้โด่งหน้ามันซีดๆ ไงไม่รู้สงสัยจะเหนื่อย......
"สงสัย ไปกินร้านลุงไหวไม่ทันแล้วล่ะเจ๊.....คงต้องไปกิน แถวหน้าวัดแถวพัทยาใต้แล้ว"
"ได้ๆ แหม อดกินอาหารทะเลเลย"
"แหม ก็พรุ่งนี้ไงครับ ยังอยู่อีก ตั้งวัน รับรอง พวกผมได้ถล่มเจ๊แน่"
"แล้วนี่เราจะเอารถไปเหรอเปล่าคะ" คุณพี่ดิวถาม...
"ผมว่า ไปสองแถวดีกว่า พี่ ถูกๆ จะได้เมากันเต็มที่ ไม่ต้องห่วงรถ"
"โอเชค่ะ..งั้นไปกันเลยค่ะ ตอนนี้เจ๊หิวจนจะกินผู้ชาย แถวนี้แล้ว"
"แหม คุณน้องคะ เมื่อกี๊ยังกินคุณน้องโด่งไม่อิ่มเหรอคะ แหม หลักฐานยังคาปากอยู่เลย" อ้าวคุณพี่ดิวเผลอไปเช็ดปากเข้าให้แล้ว แปลว่า ท่าจะจริงอเหมือนคุณพี่โน๊ตพูด...ฮ่าฮ่า..
หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จ กินที่ตลาดตรงข้ามวัดไชยมงคลนะครับ เราก็เดินไปที่ฮอลลีวู๊ดพัทยา..ผมแวะซื้อเค้กไปด้วยนะครับ ความจริงกะจะซื้อมาจากกรุงเทพเมื่อเช้านี้ แต่ลืมครับ...
"เจ๊โน๊ต เดี่ยวผมซื้อเหล้าเข้าไปก่อนนะ ซื้อข้างในแพง กินแค่เร็ดก็พอนะ"
"งั้นเจ๊ฝากซื้อขวดหนึ่ง ไห้เป็นของขวัญวันเกิดหนูเกม" เจ๊ดิวยื่นเงินมาให้ผมห้าร้อย....
"ของผมด้วยพี่เอก" ไอ้โด่งยื่นมาให้ผมเหมือนกัน
"งั้นเจ๊ ขอสองขวดนะ" โหอะไรกันนี่ตกลงตอนนี้ ผมต้องเข้าไปซื้อเหล้าห้าขวด ซื้อเสร็จ โห นี่กะจะกินหรือจะอาบน้ำ พวกผมเดินเข้าฮอลไปแล้วครับ พีอาร์ที่นี่....มองเหล้าที่ผมหิ้วมาเป็นตาเดียวเลยครับ......ตอนนี้เกือบๆ ห้าทุ่มแล้ว การแสดงชุดแรกจบไปแล้ว ตอนนี้ดีเจเปิดเพลงอยู่ครับ พอเหล้าเข้าปากแก้วแรกแค่นั้นคุณพี่โน๊ตกับคุณพี่ดิว แดนซ์กันกระจายเลยแหม ไปอัดอั้นตันใจที่ไหนมานี่ ก็เมื่อกี๊ปลดปล่อยกันแล้วไม่ใช่เหรอ...ประมาณห้าทุ่มครึ่งแหละครับการแสดงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ก็เหมือนเดิมๆ ที่ผมเคยมาแหละครับ ที่นี่ดนตรีเล่นดี โปรดักชั่นเยี่ยม โดยเฉพาะการโชว์ของลิซ่ากับซูซี่....วันนี้เธอเป็นคนร้องเพลงเบิร์ดเดย์อีกแล้ว....
"เบิธเดย์ให้ คุณ...... คุณ............. คุณ............. คุณ เกมด้วยนะคะ" มีคนยื่นเหล้าเป็นขวดให้ลิซ่าอีกแล้ว โหแค่นี้อย่าหวังว่าลิซ่าจะกลัวนะครับ ร้องเพลงเสร็จ หล่อนเล่น ดื่มพรวดๆ ทีเกือบ ครึ่งขวด เฮ้อ แถมยังร้องหา มะขามเปียกกับน้ำเปล่าด้วย.....ผมจุดเทียนที่ปักบนเค็กให้ไปเกมเปล่าแล้ว มันเป่า ทีเดียวดับ
"กรี๊ดๆ" เสียงเจ๊โน๊ต กับเจ๊ดิว กรี๊ดกัน....จนผมแสบแก้วหู
"จะกรี๊ด กันทำไมล่ะคะ เพศเดียวกัน ว่าแต่ เอ วันนี้ เอาสามีมาด้วยเหรอคะ หล่อๆ ทั้งนั้น "โหผมแทบออายครับ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ไฟสปอตไลท์มันส่องมาโต๊ะที่พวกผมยืนกัน คนหันมามองเพียบ อีกอย่าง ภาพมันโผล่ไปออกที่จอโทรทัศน์ หกจอด้านบน เฮ้อ ผมแทบจะมุดโต๊ะหนี...เจ๊สองคนโดนลิซ่ากัดจนหอมปากหอมคอ ส่วนพวกผมสามคน เศร้า เป็นดาราจำเป็นไปซะแล้ว.....พอลิซ่าเข้าหลังเวทีไป เจ๊โน๊ตก็หยิบสิ่งหนึ่งมาครับ เป็นประมาณ จี้เลี่ยมทอง มาให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม
"มาเจ๊ใส่ให้" ไอ้เกมมันยังใส่สร้อยที่เจ็ให้มาด้วยแหละครับ มีพระห้อยด้วย ผมมองไปที่ข้อมือมัน เอวันนี้มันเปลี่ยนมาใส่นาฬิกาที่พี่ดุ๊กชื้อให้มันแล้วนี่.....
"ขอบคุณครับ " สวยเหมือนกันแฮะ เฮ้อ อิจฉามันจัง ผมก็มีของขวัญให้มันนะครับ แต่คงไม่มีค่า....
เราดื่ม กิน เต้นกัน ถึงตีสองครับ ไม่น่าเชื่อครับ เหล้าที่ถือมาห้าขวดจะเกือบหมด เหลือ ประมาณครึ่งขวด....เก่งกันจริงๆ สภาพที่เห็นตอนนี้ ไอ้โด่ง หลับคาโต๊ะ คุณพี่โน๊ต คุณพี่ดิว ร่อแร่ ส่วนผมกับไอ้เกม เกือบๆ แล้ว
พวกผมกลับกันไงไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนที่ตื่น ผมอยู่บนเตียงสองคนกับไอ้เกม ผมนอนกอดมันอยู่...ส่วนเจ๊โน๊ต แอ่งแมร่งอยู่ข้างล่างใต้เตียงแล้ว ฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าโดนผมถึบไปเหรอเปล่า...ผมเดินเข้าห้องน้ำครับ แหม เดี่ยวเจ๊แกตื่นมาเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้มีหวังผมโดนสงสัย...ผมอาบน้ำแต่งตัวใส่ขาสั้นเสร็จ เห็นไอ้ลูกเจี๊ยบเกมพลิกตัว มันคงหลับต่อ ผมก็ไม่อยากจะปลุกมัน ......ผมเดินออกมานั่งที่เตียงตรงชาดหาดครับ นั่งได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง...
"แอบมานั่งอยู่นี่เอง" ไอ้ลูกเจี๊ยบผม เดินมานั่งข้างๆ ถือเหล้าที่เหลือมาด้วยตอนนี้เกือบสิบโมงกว่าแล้วครับ...
"ไม่อยากกวน ผัวเมียเค้านอนกันน่ะ"
"ใคร ผัวเมียใคร.....นี่ที่ร๊าก นี่เมียจ๋า....อย่ามั่ว นั่นแค่งาน..." มันเอานิ้วชี้ที่ตัวมันและตัวผม....
"เออ เมียจ๋าเข้าใจ สุขสันต์วันเกิดนะเฟ๊ย เมื่อคืนไม่มีโอกาศ แต่อิจฉาหว่ะ ได้จี้ทองด้วย"
"อิจฉาทำไม ว่าแต่ เมียจ๋าลืม อะไรเหรอเปล่า" ผมเข้าใจความหมายของมันครับ งกจริงๆ แต่ความจริงมันก็คงอยากได้ของจากคนที่มันรัก และรักมัน....แม้จะไม่มีค่าอะไรแต่สำหรับมัน แต่สำหรับที่คนรักกันแล้วมันมีค่ามากกว่าสิ่งที่มันได้....
"ถ้าเมียจ๋าบอกว่าไม่มีล่ะ ที่ร๊ากจะโกรธเปล่า" ผมแกล้งมันครับ มันหน้าจ๋อยลง.
"ไม่เป็นไร หรอก แค่ของขวัญ แค่ได้อยู่ได้คุยกับเมียจ๋า ที่รักก็พอใจแล้ว..." เสียงมันสั่นๆ ครับ เหมือนมันน้อยใจ ตอนนี้มันรินเหล้าใส่แก้ว สองแก้วน่ะ....
"เมียจ๋าล้อเล่น แหมใครจะกล้าใจร้ายใจดำกับที่ร๊ากได้ล่ะ อ้าวนี่ของที่ร๊าก" ผมยื่นของขวัญให้มันครับ เป็นโทรศัพท์ครับ โนเกียรุ่นอ้วนๆ น่ะ เห็นมันบ่นๆ ว่าอยากได้ ตอนนั้นรุ่นนี้เพิ่งออกนะครับ ออกมาได้ไม่ถึงเดือน...
"โห ขอบคุณครับ นึกว่าจะมีแต่ตัวกับหัวใจ ซะแล้ว"
"ตัวกับหัวใจ ที่ร๊ากก็ได้ไปหมดแล้วนี่....เมียจ๋าชาร์ตแบต ให้เรียบร้อยแล้วนะ ถอดซิมออกมาคืนด้วย."
"อาแน่ ใช้สองซิมเหรอนี่ เบอร์หนึ่งของที่ร๊าก อีกเบอร์ของชู้เหรอเปล่า"
"บ้าเหรอ เพิ่งซื้อมา" ความจริงซื้อนานแล้วครับตอนคบกับพี่นก แต่เผอิญเบอร์นี้มันไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่...
"คร๊าบ มาๆ ชน ถอนซะหน่อยเมื่อคืนแทบอ๊วก"
"กรูก็ว่างั้นแหละกินไปได้ไงวะ เกือบห้าขวด" คุยกันได้ถึงตรงนี้ไอ้โด่ง เจ๊ดิว เดินเข้ามา..
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ วะ ไอ้โด่งกรูนึกว่านอนฟัดกันอยู่" ไอ้เกมแซวๆ
"แหม ฟัดอะไรคะ เจ๊ตื่นตั้งแต่ไก่โห่แล้วค่ะ พาผัวเดินไปชม วิว" ไอ้โด่งหน้าแดงครับ ตอนนี้มันขอแก้วมาเพิ่มอีกสองใบ แหม คงทนฟังประโยคแบบนี้ไม่ค่อยได้...
"แล้วคุณพี่โน๊ตของเจ๊ล่ะคะ คุณน้องเอก คุณน้องเกม"
"ยังไม่ตื่นครับ สงสัย แกหนักน่ะเมื่อคืนเห็นอ๊วกตั้งหลายรอบ" ไอ้เกมบอกครับ....
"ปล่อยแกหลับไปต่อครับ เดี่ยวเที่ยงค่อยไปปลุก ช่วงเช็คเอาท์ เราเอาของไปเก็บที่รถ แล้ว ค่อยมานั่งทานอะไรต่อ ถึงเย็นค่อยกลับล่ะกัน ลมดีๆ แบบนี้"
"ได้เลยค่ะ"
หลังจากเช็คเอาท์เก็บของไว้ที่รถเสร็จเราก็มานั่งโจ้เหล้ากันต่อ ถึงเย็นครับ แล้วกลับ เมากันทุกคนครับ ผมน่ะกลัวจริงๆ ไอ้โด่งมันยิ่งเมาๆ อยู่ .....เลยเปลี่ยนให้เจ๊ดิวขับ.....
กลับมาถึงคอนโดผมสองคนสลบเป็นตายเลย แต่ไงอีกวันผมต้องไปทำงานครับช่วงนี้ยุ่ง....ต้นปีงบประมาณก็แบบนี้แหละ ต้องจัดทำแผนงาน.......ไปทำงานตั้งแต่เจ็ดโมง กลับเกือบห้าทุ่ม....
สองวันผมถึงจะเคลียร์งานหมด....ผมนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้โอนเงินห้าพันเข้าบัญชีมันเลยนี่....แต่ผมมีเงินสดติดตัว เลยกะจะให้ไอ้ลูกเจี๊ยบเอาไปเข้าแบงค์ให้......ตอนนี้ผมเอางานที่ทำมานั่งเช็คด้วย...มันเดินเข้ามาดูผมทำงาน
"ที่ร๊ากนี่เงิน รายเดือน ห้าพันบาท พรุ่งนี้ช่วยเอาเข้าแบงค์ให้เมียจ๋าด้วยนะ ช่วงนี้เมียจ๋างานยุ่งน่ะ"
"เมียจ๋ามีใช้เหรอเปล่าล่ะ ถ้าไม่มีไม่ต้องก็ได้" มันคงคิดว่าที่ผมให้ช้า เป็นเพราะว่าผมไม่มีเงินให้มัน...
"มีโว๊ย พักนี้กรูงานยุ่ง" แหม เริ่มมีอารมณ์แล้ว มันเหมือนสบประมาทกันนี่..
"มีขึ้นเสียง ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ที่ร๊ากแค่ถาม บอกตรงๆนะ ตอนนี้ เงินห้าพันไม่ต้องก็ได้นะ ที่ร๊ากไม่อยากเอาเปรียบ"
"ไม่เอา ที่รักเก็บไว้เถอะ เมียจ๋ายังมีพอใช้ "
"เออ ที่ร๊ากถามอะไรหน่อยดิ อยากจะถามมานานแล้ว"
"ถามอะไรล่ะ" ผมยังคงง่วนกับการทำงานอยู่ครับ...
"เมียจ๋า เงินเดือนเท่าไหร่แล้วนี่"
"หมื่น................" ผมกำลังง่วนกับงาน เลยไม่ทันคิดว่ามันถามทำไม..
"โห แล้วจะพอใช้เหรอนี่ ค่าห้อง แปดพัน ให้ที่ร๊ากอีก ห้าพัน มันจะเกินเงินเดือนแล้วนะ ค่ากินค่าเที่ยวอีก" ผมแทบสะดุ้งเลย ปากกาที่อยู่ในมือร่วง....นั่นดิผมจะบอกมันว่าไงดีน่ะ...
"เออ เอาน่าเมียจ๋า มีให้ที่ร๊กก็แล้วกัน"
"มันน่าสงสัยแฮะ จะว่ากินหินกินทรายก็ไม่ใช่ ซีห้าเอง จะว่าไปขายตัว ก็ไม่ใช่ หน้าตาไม่ให้........."ดูมันคิด....ความจริงมันก็คิดถูกนะ และผมก็ไม่มีเหตุผลที่ดีๆจะแย้งมัน....
"โหดูถูกกันนี่หว่ะ หน้าตากรูเป็นไง" ผมเริ่มยั๊วะอีกแล้ว......
"ฮ่าฮ่า ก็อย่างที่ผมบอกแหละ หน้าตาแบบนี้จะขายได้เหรอ ใครจะมาซื้อล่ะ"
"ถ้าเกิดมีจะทำไง ไม่แน่นะ อาจจะมีหนุ่มสิงคโปร์มาแอบเลี้ยงกรูอยู่ก็ได้" ผมแย็บๆ มัน...มันชูนิ้วชี้แกว่งไปไปมา ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
"ที่ร๊ากไม่เชื่อ เด็ดขาด ว่าหน้าตาแบบนี้จะขายได้ "
"ฮ่าฮ่า คงใช่แหละ หน้าตาแบบเมียจ๋าขายไม่ออกหรอก......เงินที่ใช้ๆ มานี่ คือเงินที่แม่เมียจ๋าให้มา ฝากไว้กินดอกเบี้ยก็แค่นั้น" โหดีนะที่มีความคิดนี้แล่นเข้ามาทันไม่งั้น คงโดนมันซัก....จนซีดแน่เลย....
"อ้าวเหรอ เงินเยอะเปล่าล่ะ"
"ไม่เยอะหรอก แม่เมียจ๋าขายที่แล้วให้เงินเมียจ๋ามาทำทุน สองสามแสน"
"แล้วไป " มันเลิกถามและตอแยผมแล้วครับ
"เฮ้อ" ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก..
เออ ปัญหาวิ่งเข้ามาหาผมอีกแล้ว จริงสิ เงินที่ผมได้จากมิสเตอร์เชน ปีละ สามแสน ความจริงแทบจะไม่มีให้เหลือเก็บเลยยนะ กินๆ ใช้ๆ เที่ยวๆ ให้ไอ้ลูกเจี๊ยบแทบจะไม่มีเหลือ...แล้วถ้าถึงเวลาที่ผมเลิกกับมิสเตอร์เชนตอนอายุ 30 ล่ะผมจะเป็นไง...... จริงอยู่แกเคยให้เงินขวัญถุงกับไอ้กาย ห้าแสน แต่ผมคิดว่าผมน่าจะได้น้อยกว่าหรือเท่าๆกับมัน ถ้าผมใช้เงินก้อนที่ได้นี้หมดล่ะ ผมจะเอาไหนมาให้ไอ้ลูกเจี๊ยบ จะเอาไหนมาจ่ายค่าห้อง มากิน มาอยู่ มาใช้ชีวิตที่หรูหราแบบนี้ แม้เงินเป็นแค่ส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิต แต่ถ้าผมไม่มีเงิน มันจะยังทนอยู่ใช่ชีวิตร่วมกับผมได้เหรอ... ...เฮ้อความรักผมเริ่มมีอุปสรรคอีกแล้ว.....ผมต้องคิดหาทางทำอะไรสักอย่างแล้วแล้ว อย่างน้อยขอให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม มีความสุขก็พอ...
แล้วผมก็คิดออก พี่ดุ๊กกับเจ๊โน๊ต คงช่วยผมได้ ฐานะ พวกแกก็จัดว่าดี ดีพอที่จะสามารถเลี้ยงไอ้ลูกเจี๊ยบผมตลอดไป...แล้วผมจะเลือกใครดีล่ะ พี่ดุ๊ก หรือเจ๊โน๊ต เอาเป็นว่าช่วงนี้ผมขอเก็บข้อมูลในการตัดสินใจที่จะให้ใครสักคนจากหนึ่งในสองคนนี้ มาเป็นคนดูแลมันต่อจากผม .....และผมก็ขอเป็นคนที่เดินจากไป เพื่อที่มันจะได้มีชีวิตที่ดีตลอดไป...............
-
เกมเริ่มสงสัยแล้ววุ้ย :เฮ้อ: แถมคุณเอกยังทำท่าจะชักน้ำเข้าลึกชักศึกเข้าบ้านอีก :serius2: :serius2:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่จ้า เกม+พี่เอก :m15:
-
เงินหน่ะมันมีก็ดีอยู่
แต่ถ้ามันไม่มีความสุข ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
แล้วเงินเอกซื้อความรักกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม
:m28: :m28: :m28:
-
ขอบคุณคับ
-
เงิน อีกแล้ว...................
ทำงานได้เงิน
จนเครียด....ทำงาน
-
คนเรา ถ้ารักกันจริง ลำบากแค่ไหน ก้ออดทนอยู่ด้วยกันได้ทุกที่นั่นแหละค๊าบบบ o16
ถ้าเชื่อใจกัน ไว้ใจกัน :m17:
*คนที่ หกร้อยพอดีเป๊ะเรย o13*
-
เวงกำ
ไหง...ต้องลงท้ายว่าอนาคตจะยกเกมส์ให้คนอื่นดูแลด้วยงะ
:m17: :m17: :m17:
-
เสือไบ:the series (ตอน 102)
เดือนกว่าๆ ผ่านมาแล้ว ตอนนี้กลางเดือนธันวาคมแล้ว....ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเลือก แล้ว คนที่ผมเลือกก็คือ พี่ดุ๊ก... ทำไมผมถึงไม่เลือกเจ๊โน๊ตน่ะเหรอ เพราะ ไอ้เกมมันไม่ชอบกาเทยมั๊ง อีกอย่างหนึ่ง ผมเจอเหตุการณ์แบบนี้ ......
วันหนึ่งผมโทรไปหาเจ๊โน๊ต
"สวัสดี ค่ะ น้องเอก มีอะไรให้คุณพี่โน๊ต รับใช้คะ" แกทำสำเนียงเหมือนผู้หญิง......
"ใครจะกล้าให้คุณพี่โน๊ต รับใช้ล่ะครับ อ้วนกลม อ้วนกลม เอ๊ยไม่ใช่เห็นหายไปครับ เลยคิดถึง"
"แหม คุณน้องเอก ปากคอยังเราะร้ายเหมือนเดิมนะ คุณพี่ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ เผอิญช่วงนี้พี่ไม่ว่าง ค่ะ หัวใจทำงานหนัก....."
"อ้าวทุกวันหัวใจ เจ๊ไม่ได้ทำงานหนักหรอครับ" ผมถามต่อ.....
"ฮิฮิ แต่คนนี้ มันสเป็คพี่เลยน่ะน้องเอกขา หล่อ ล่ำ นิสัยดี เอาใจเก่ง "
"โห แล้วน้องเกม ผมไม่ตกกระป๋องไปเลยเหรอพี่"
"ไม่ตกหรอกค่ะ เพียงแค่ตอนนี้พี่ขอ ลิ้มลอง คนนี้ก่อน ถ้าพี่เบื่อเมื่อไหร่ พี่จะกลับไปหาน้องเกม "แกกล้าพูดจริงๆ ผมฟังแล้วยังสะอึกเลย.....
"ครับ คุณพี่ งั้นผมไม่รบกวนเวลาความสุขของคุณพี่แล้ว......"
สิ่งที่ผมต้องทำต่อไปคือหาเหตุผลในการบอกเลิกกับไอ้เกม แล้วผมก็คิดออกสองวิธี....
1.ทำตัวห่างเหิน เหมือนทะเลาะกัน หรือทำตัวเบื่อหน่าย ไม่งั้นก็บอกมันว่า ผมมีความจำเป็นต้องย้ายไปทำงานต่างจังหวัดที่ไกลๆ.......
2. หาคนใหม่ พาเค้ามาให้มันรู้จักเลย วิธีผมว่าน่าจะได้ผลดีนะ.....
หลังจากหาทางได้แล้วผมก็เริ่มต้นแผนการณ์ ....เฮ้อ ในใจตอนนี้มัน ร้อนรุ่มไงไม่รู้ นึกถึงถ้าผมต้องเสียมันไปจริงๆ ผมจะทนได้เหรอนี่ นี่แค่ขนาดคิดแผนผมยังรู้สึกแย่ๆ รู้สึกไม่ดีไงไม่รู้ แต่ยังไงผมก็ต้องทำ ถ้ารอให้นานๆ กว่านั้นผมจะสลัดมันออกได้ยาก....
วีธีที่ผมจะทำก็คือ ให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม กับไอ้พี่ดุ๊ก สนิทกันแนบแน่นมากขึ้น แล้วผมจะเป็นฝ่ายเดินจากไป อาจจะโดยการหาคนใหม่มาเย้ยมัน หรืออาจจะบอกมันว่า ต้องไปทำงานต่างจังหวัด.....
เอาล่ะ ผมขอเริ่มแผนการณ์ตอนนี้เลยล่ะกัน ผมเปิดคอมพิวเตอร์..... ฮ่าฮ่ามิตรรักนักอ่านผมคงพอเดาออกนะครับว่าผมจะทำอะไร.....
ผมเข้าโปรแกรมเพิช ครับ เข้าไปในห้องหนึ่ง โพสข้อความดังนี้ "ไบ ครับ ไม่หล่อ ไม่รวย หารักแท้ ครับ" โหไม่ถึงนาที มีซิบเข้ามาคุยตรึม อะไรจะขนาดนั้น..ผมก็คุยตอบไปเรื่อยๆ ก็อย่างที่รู้ๆ ครับ คนในเนท ประมาณ 80 เปอร์เซนต์ เค้าต้องการแค่เซ็กส์ 15 เปอร์เซนต์ ต้องการเพื่อนคุย แล้วที่เหลือ ผมว่า คงคุยไปเรื่อยเปื่อย......สิ่งที่ต้องตอบมากที่สุดสำหรับคนที่ซิบมาคุยกับผมก็คือ อย. สส. นน. ทำงานอะไร แบบไหน ต้องการรักแท้แบบไหน มีรูปเหรอเปล่า เฮ้อ ผมนั่งพิมพ์ไปผมรู้สึกเบื่อไป แต่ผมก็เลือก เอา 1 คนที่ผมจะใช้งาน......
"ผมชื่อต่อนะครับ 24 185 75 ทำงานบริษัทเอกชน ครับ บ้านอยู่แถวรัชวิภา"
"ผมเอก ครับ 27 167 55 ไบ ไม่หล่อ โสด จน วิดวะ ครับ"
"ผมจีบพี่ได้เหรอเปล่าครับ" อ้าวเวน คุยกันไม่ถึงสองประโยค จะจีบผมซะแล้ว....
"ได้ครับ แต่ผมกำลังหารักแท้นะครับ ผมไม่หล่อด้วยนะครับ หน้าตาแย่ คุณเจอผมแล้วคุณคงวิ่งหนี"
"แหม คนนะพี่จะวิ่งหนีกันง่ายๆ ได้ไง ผมก็หน้าตาแย่ พี่มีรูปเหรอเปล่าครับ"
"ไม่มีครับ.... บายเลยได้นะครับ" ผมแยบมัน
"ไม่เป็นไรพี่ แล้วพี่ทำงานแถวไหนครับ"
"สามเสนครับ"
"พี่ชอบเที่ยว ที่ไหนครับ"
"ตอนนี้เหรอ อาร์ซีเอ พัทยา ถามทำไมครับ เกี่ยวกับอะไรที่เราจะคุยกันนี่"
"อ้าวอีกหน่อยเป็นแฟนกันก็ต้อง รู้ดิ ว่าแฟนตัวเองเป็นแบบไหน"
"ไร นี่ คุยกัน ไม่ทันไรเป็นแฟนแล้วเหรอ"
"แหมๆ พี่ มันก็แบบนี้กันทั้งนั้นแหละครับ พี่สะดวกจะแลกเบอร์เหรอเปล่า" ไอ้เกมออกมาจากห้องนอนแล้วครับ มันเดินมาหยุดดูผมเล่นคอมด้านหลัง....
"ได้ครับ 018xxxxxx"
"ของผม 074xxxxxx ครับ พี่จะนอนกี่โมงครับ ผมจะโทรไปคุยด้วย"
"ก่อนเทียงคืนครับ โทรมาได้นะ"
"งั้นผมเลิกก่อนนะครับ หิวพี่ ไงเดี่ยวห้าทุ่มผมโทรหานะครับ"
"ครับผม บายครับ" มันออฟไลน์ไปแล้ว....
"แหม เมียจ๋า ริจะคบชู้เหรอจ๊ะ" ไอ้ลูกเจี๊ยบมันแซวผม....
"เออ กำลังหาชู้...เริ่มเบื่อมรึงแล้วแหละ เนื้อหอมเหลือเกิน" ผมทำหน้าขึงขรังจริงจัง ถ้าพูดแบบเล่นๆ มันจะไม่มีน้ำหนัก นี่ผมกำลังเริ่มแผนการสลัดมันเพื่อให้มันไปหาสิ่งที่ดีกว่าผม......
"เนื้อหอมตรงไหนนี่ ตอนนี้ที่ร๊ากยังไม่ได้อาบน้ำเลย เค็มปี๋" มันยื่นแขนให้ผมดม....
"อย่ามาเฉไฉเลยหว่ะ....พี่ดุ๊ก .....คุณเจ๊โน๊ต แล้วอีก หลายๆ คนที่กรูไม่รู้" ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์มันดัง....
"เป็นไรนี่ ไม่สบายเหรอเปล่า.....พูดจากแปลกๆ" มันเดินหนีไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงหลังบ้าน....เกือบห้านาที มันเดินมาหาผมอีกรอบ.....
"เมียจ๋า เสาร์หน้าพี่กาย จะมา" ท่าทางหน้าตามันดีใจอย่างเห็นได้ชัด ผมก็ดีใจเหมือนกัน
"โห สามวันเองนี่หว่ะ"
"ตกลงเมียจ๋าจะไปรับพี่กายกับที่ร๊ากเหรอเปล่า"
"ที่ร๊ากไปเถอะเดี่ยว เมียจ๋ารออยู่ที่ห้อง" ตอนนี้เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนล่ะกัน ไม่ต้องรีบร้อนทำ ...
"เมียจ๋าเอาเปรียบกันดิ แต่ไม่เป็นไรไปรับเองก็ได้"
"ดีมาก" เฮ้อ ผมเริ่มชักไม่อยากทำในสิ่งที่ผมคิดจะทำแล้วดิ....เวลาคุยกับมันเห็นหน้าตามัน ผมมีความสุขไงไม่รู้...คิดถึงตอนที่ผมต้องจากมันไป ผมคงเสียใจมาก แต่ทำไงได้ล่ะ เพื่อให้มันเจอสิ่งที่ดีๆ แม้เจ็บผมก็ต้องยอม.....เห็นมันมีความสุขผมก็น่าจะมีความสุขด้วย......
วันเสาร์แล้วครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบผมไปรับไอ้กายที่สนามบินมาถึงห้องแล้ว...
"หวัดดีหว่ะไอ้เพื่อนเอก" มันเปิดประตูทักทายผมก่อน....ไอ้เกมหิ้วกระเป๋าไปเก็บอีกห้องหนึ่งห้องนี้ผมไม่ค่อยได้ใช้หรอกครับ จะใช้ตอนมีแขก มาหาหรือมานอนค้าง ผมกับไอ้เกมนอนด้วยกันอีกห้องหนึ่ง......
"หวัดดี ปีหนึ่งมันเร็ว น่าดูเลยแฮะ"
"เร็วดิ กรูได้เห็นหน้ามรึงอีกแล้ว....."
"เป็นไง หน้าตากรูหล่อขึ้นเปล่า แต่มรึงเป็นไรวะหน้าตาแย่ๆ หรือว่าอดนอน"
"กรูมีปัญหาที่โน่นนิดหน่อย ขอมาพักผ่อนคลายเคลียดหน่อย เออนี่ ของฝากมรึงกับไอ้เกม" ไอ้เกมออกมาจากห้องแล้วครับ....
"ขอบใจหว่ะ อะไรวะ คงไม่ใช่ตุ๊กตายางล่ะ"
"พี่กาย พี่เอก ผมไปทำงานก่อนนะ ไปเที่ยวไหนอย่าลืมโทรชวนด้วยล่ะเดี่ยวผมตามไป"
"เออ"
"มรึงได้ใช้เหรอวะ มีไอ้เกมอยู่ทั้งคน....เอกรูสงสัยอยู่นะ ใครรับ ใครรุกนี่"
"เอ๊ย สาด คิดเอง กินไรมาเหรอยัง หรือมรึงจะไปหาพวกอาๆ น้าๆ มรึงก่อน"
"ไปหาเหล้ากินดีกว่า กรูกลุ้มใจอยู่"
"เรื่องอะไรวะ"
"กรูทะเลาะกลับยูมิ นิดหน่อย เออ เดี่ยวกรูขออาบน้ำก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง....."
หลังจากมันอาบน้ำเสร็จ ผมกับมันก็ไปหาอะไรกิน ก็ที่ที่มันเคยชอบแหละ เจ้าพระยา สาขา......
"เล่ามา มีอะไรกลุ้มใจ กรูพร้อมที่จะเป็นกระโถน คอยรองรับความทุกข์ของเพื่อนฝูง"
"ฮ่าฮ่า เพื่อนฝูงที่ไหนตอนนี้กรูเป็นพี่เขยมรึงนะ" อ้าวเวน ใช่ดิ...
"เออ พี่เขยก็พี่เขย กรูก็มีเรื่องปรึกษามรึงเหมือนกัน แต่เอาเรื่องของมรึงก่อน ท่าทางมรึงแย่มากหว่ะ..."
"กรูทะเลาะกับยูมิหว่ะ เค้าหึงเค้าหวง กรูจริงๆหว่ะช่วงนี้"
"โห มรึงไปทำอะไรให้เค้าคิดล่ะ แต่กรูเชื่อน่ะ มรึงต้องทำอะไรให้ยูมิเห็นแน่เลย สันดานมรึงรู้ๆ อยู่เห็นสาวๆสวยๆ ได้ที่ไหน"
"มันก็มีมองบ้าง เป็นหัวหน้าฝ่ายผลิตน่ะ สวยโคตร แล้วอีกอย่างกรูว่าเค้าให้ท่ากรูไงไม่รู้พอยูมิรู้เข้า เลยให้ คนนี้ออกไป"
"อ้าว แล้วมรึงจะไปโกรธยูมิได้ไงล่ะ ยูมิทำถูกแล้ว ของๆใคร ใครก็รัก แล้วอีกอย่างกรูว่า ถ้าขืนปล่อยไว้ กรูว่ามรึงต้องเสร็จ หัวหน้าฝ่ายนั่นแน่เลย"
"มรึงว่างั้นเหรอ" มันชนแก้วผมน่ะ
"เออ สันดานมรึงทำไมกรูจะไม่รู้ล่ะ แล้วที่ยูมิหึงหวงมรึงกรูก็ว่าไม่ผิดนะ เค้าเป็นแบบนั้นเค้าก็ต้องคิด ว่าสักวันเค้าอาจจะเจอของจริง แย่งไป ของเทียม มันจะสู้ของแท้ได้ไงล่ะ...ไหนมรึงบอกว่า มรึงรักนักรักหนาไม่ใช่เหรอ แค่เห็นคนสวยๆ เข้า มรึงก็หวั่นไหวไปซะแล้ว"
"กรูคงผิดเหมือนที่มรึงว่าแหละ หลังๆ นี้นะ ยูมิหึงกรูจนกรูรำคาญแหละ ไม่ว่ากรูจะคุยกับสาวคนไหน เค้าก็จะเข้ามาดู เข้ามาจับผิด ไม่งั้นก็จะลากกรูกลับ"
"มรึงทำตัวเองนี่ ....วิธีแก้ไม่ยากหรอก มรึงต้องทำให้ยูมิมั่นใจว่า มรึงจะไม่นอกใจ และอีกอย่างหนึ่งมรึงต้องถามตัวเองด้วยว่า มรึงยังรัก ยูมิเหมือนเดิมเหรอเปล่า ...มรึงต้องเทียบความรักที่มรึงมีให้ยูมิตอนนี้ กับ ตอนที่มรึงเริ่มรักกันครั้งแรก ถ้ามันลดลง และคิดว่าจะลดลงอีกกรูก็ว่ามรึง เลิกๆ กันไปเถอะ...ปล่อยไว้...จากความรักมันจะเป็นความเหินห่าง ความไม่เข้าใจ และมันจะเป็นความเกลียดชังไปในที่สุด"
"ถ้าถามกรูตอนนี้กรูบอกได้เลยนะ ว่ากรูยังรักยูมิเหมือนเดิม เหมือนตอนที่กรูเริ่มรักกัน แต่กรูไม่ชอบนิสัยขี้ระแวง สงสัย และคอยจับผิดแบบนั้น"
"อ้าวมรึงไปว่ายูมิก็ไม่ถูกหว่ะ มรึงทำตัวมรึงเอง มรึงไปเหล่ผู้หญิงอื่น มรึงก็รู้นิสัยกระเทยน่ะขี้ระแวงอยู่แล้ว มรึงระวังเถอะ ความระแวงนี่แหละจะทำให้ชีวิตมรึงพัง กรูเห็นบางคู่นะ....รักๆ กันดี พออีกคนทำให้อีกฝ่ายระแวง ปัญหาต่างๆ มันก็ตามมา ความไม่แน่ใจ ความไม่มั่นใจ ความไม่เชื่อใจต่างๆ มันก็ตามมา"
"ชีวิตคู่ลำบากน๊อ " มันยกแก้วเหล้าชนแก้วผมแล้วดื่ม
"ไม่หรอก มรึงแส่หาเรื่องเองมากกว่า มีคนดีๆ อยู่เคียงข้าง คอยเอาใจคอยดูแล ยังไปหาเศษหาเลยอีก สมแล้ว"
"กรูคิดผิดเหรอเปล่านี่ที่ไปรักไปชอบเกย์"
"อย่างกับมรึงไม่ใช่เกย์น่ะ" ผมประชดมัน.....
"กรูไม่ใช่เกย์จริงๆ" มันเถียงผมอีกแล้ว เออจริงดิ ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงชอบปฎิเสธว่าตัวเองไม่ใช่เกย์นะทั้งๆที่พฤติกรรมบางอย่างมันแสดงชัดว่าตัวเองเป็น
"โอเค กรูเชื่อ ว่ามรึงไม่ได้เป็นเกย์ตั้งแต่มรึงตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่กับยูมิแล้วแหละ"
"แหะ แหะ..." มันยกแก้วชนแก้วผมอีกแล้ว..."เออเอก มรึงเชื่อเหรอเปล่าวะ ว่าคนที่เป็นเกย์ชาตินี้ชาติที่แล้วผิดศิลข้อที่สาม ผิดลูกผิดเมียคนอื่น"
"ไม่รู้ดิ กรูไม่รู้ว่าชาติที่แล้วกรูได้เกิดมาเหรอเปล่า ฮ่าฮ่า....แต่บอกตรงๆ นะกรูไม่เชื่อหว่ะ กรูจะเชื่อก็ต่อเมื่อกรูได้พิสูจน์ ได้เห็นกับตาตัวเองเท่านั้น" ผมไม่เชื่อ แบบนี้อยู่แล้วเรื่องแบบนี้....
"สา......ด .......เรื่องบางอย่างเค้าว่าไว้นะไม่เชื่ออย่าลบหลู่"
"กรูไม่ได้ลบหลู่ แต่กรูจะเชื่ออะไรกรูจะเชื่ออย่างมีเหตุผล"
"เอก มรึงว่า คนที่เป็นเกย์ถ้าเกิดมีผู้หญิงมารัก และมันก็รักเค้าด้วย มันจะเลิกเป็นเกย์ได้เหรอเปล่าวะ"
"ถามทำไมล่ะ" ผมยกแก้วดื่ม
"กรูอยากรู้"
"ไม่รู้ดิ เกย์มันมีหลายประเภท นี่หว่ะ ถ้าเสือไบ อย่างกรูอย่างมรึงไม่น่าจะมีปัญหา แต่ถ้าเกย์คิง เกย์ควีน หรือกาเทยนี่น่ะน่าคิด"
"ผู้ชายสมัยนี้ดูยากหว่ะ กรูเคยมีเพื่อนแบบนี้นะเฟ๊ย..ตอนนี้ไม่ได้ติดต่อมันแล้ว คือมันเป็นเกย์แต่มีผู้หญิงมาจีบก็อย่างว่าแหละ มันนิสัยดี มีน้ำใจเอาใจใส่ อ่อนโยน ผู้หญิงที่ไหนจะไม่ชอบล่ะ" มันยกแก้วเหล้าดื่ม...
"แล้วไงต่อล่ะ" ผมถาม
"ที่แรกผู้หญิงที่มาจีบไม่รู้หรอกว่า เพื่อนกรูเป็นเกย์ และเพื่อนกรูก็คิดกับผู้หญิงคนนี้แค่เพื่อน...แต่ความใกล้ชิด..ความดีของมันทำให้ผู้หญิงคนนั้นเริ่มมีใจให้เพื่อนกรูและถลำลึกไปเรื่อยๆ จนหลายปีผ่านไป.....ญาติพี่น้อง ทั้งสองฝ่าย เข้าใจว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันและบอกให้สองคนนี้แต่งงานกัน"
"อือ ....แล้วไงล่ะ" ผมฟังอย่างสนใจ เอมันเหมือนชีวิตผมกับพี่นกเหรอเปล่านี่....
"เพื่อนกรูมันกลัวมากเลยหว่ะ กลัวที่จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น มันเลยบอกผู้หญิงคนนั้น ว่ามันเป็นเกย์"
"แล้วไงอีกล่ะ ผุ้หญิงคนนั้น ร้องไห้ เสียใจ ตัดสัมพันธ์กับเพื่อนมรึงเลยเหรอเปล่า" ผมเอาชีวิตผมกับพี่นกมาวัดครับ...
"มันก็น่าจะเป็นแบบนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า เค้าระแคะระคายมานานแล้ว แต่ทำไงได้ล่ะ เค้าชอบแบบนี้ เค้าชอบและรักเพื่อนกรู ที่นิสัยและการกระทำ เพื่อนกรูมันไม่เคยคิดอะไรไม่ดีกับผุ้หญิงคนนี้ซะด้วยดิ ไม่เคยคิดที่จะลวนลาม เหมือนผู้ชาย ที่เธอ เคยรู้จักมา"
"ก็แหงล่ะ เกย์ที่ไหนมันจะลวนลามผู้หญิงล่ะวะ.....แล้วไง ต่อล่ะ จุดจบมันเป็นไง"
"เพื่อนกรูเลยซึ้งน้ำใจผุ้หญิงคนนั้น มันเลย เปลี่ยนชีวิต ตัวมันเอง และหันกลับมารักผู้หญิงคนนั้น"
"เฮ้อ ดีจัง แล้วตอนนี้ชีวิตครอบครัวเพื่อนมรึงคนนี้เป็นไงบ้างล่ะ" ผมอยากรู้จริงๆ ว่าความรักจะสามารถเปลี่ยนแปลงคนๆ หนึ่งให้เป็นอีกคนหนึ่งได้เหรอไม่....
"กรูก็ไม่รู้ มันเปลี่ยนเบอร์ กรูก็ไม่ได้ติดต่อมัน"
"กรูเลยอดรู้เลย อยากรู้ว่า คนที่มันเคยๆ แบบนี้ มันจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอดรอดฝั่งเหรอเปล่า"
"จนปัญญาจริงๆ หว่ะ" มันชนแก้วผมอีกรอบ....
"กาย กรูมีเรื่องจะปรึกษามรึงหว่ะ เกี่ยวกับไอ้เกม"
"มีอะไรกันเหรอ " มันถามผม
"กรูจะเลิกกับน้องมรึงหว่ะ ไม่ได้เลิกแบบทะเลาะกันนะ แต่กรูจะเลิกแบบยังเป็นพี่น้องกันอยู่"
"อะไรของมรึงวะ กรูงง"
"เหตุผลง่ายๆ ก็คือกรูอยากให้มันเจอสิ่งที่ดีๆ ไง มรึงก็รู้อยู่ ฐานะกรูเป็นไง เงินที่กินใช้ทุกวันนี้ก็เป็นเงินที่ได้มาจากเงินเดือนราชการ และเงินที่ได้มาจากมิสเตอร์เชน"
"แล้วไง พวกมรึงมีปัญหาเรื่องเงินเหรอ" มันทำหน้าสงสัย....
"ตอนนี้น่ะไม่มี ...กรูได้เงินจากมิสเตอร์เชน ปีล่ะประมาณสามแสนรวมกับเงินเดือนราชการอีกรวมแล้วก็ประมาณ 4 แสน กรูกับมันเลย ใช้ชีวิต หรูหรา อยากเที่ยวก็ได้เที่ยว อยากไปไหนก็ไป "
"แล้วไง กรูไม่เข้าใจ เหตุผลที่กรูจะเลิกกับไอ้เกม กรูก็เห็นพวกมรึงรักกันดีนี่"
"เงินทอง น่ะ ใช้ไปมันก็มีวันหมด ยิ่งกรูจะเลิกทำงานกับมิสเตอร์เชนตอนกรูอายุสามสิบ ตอนนั้น กรูจะเอาไหนมาจ่ายมาใช้ ชีวิตแบบนี้ล่ะ....ถ้าถึงตอนนั้น มันไม่ยิ่งจะมีปัญหาเหรอวะ"
"แล้วไง" มันเอามือไปตักกลับแกล้ม ครับ....
"ตอนนี้กรูหาคนที่ พร้อมจะซัพพอร์ตชีวิตมันทั้งชีวิตได้แล้ว...กรูเชื่อว่าเค้ารักมันจริง "
"เอ๊ย ไอ้สา......ด มรึงจะมาล้อเล่นกับความรักแบบนี้ไม่ได้นะ "
"กรูไม่ได้ล้อเล่น แต่กรูจะทำเลย กรูอยากให้น้องมรึง มีความสุขไปตลอด"
"โดยที่จะยอมหลีกทางไปล่ะซิ น้ำเน่าจริงๆ นี่มรึงบอกไอ้เกมเหรอยัง"
"ยังหว่ะ กรูไม่บอกแต่กรูจะทำเลย......กรูจะทำให้ไอ้เกม รัก เค้าให้ได้ หลังจากนั้นกรูจะยอมจากไป แต่ก่อนที่กรูจะไปกรูต้องมั่นใจก่อนว่า คนๆนั้นสามารถทำให้ไอ้เกมมีความสุขได้ตลอดไป.." มันส่ายหน้าครับ เหมือนกันไม่เห็นด้วย...
"คิดอะไรของมรึงวะไอ้เอก มรึงลองคิดดู ถ้าไอ้เกม เล่นด้วย มรึงก็เจ็บ ถ้ามันไม่เล่นด้วย ทั้งมันและมรึงก็ต้องเจ็บ"
"ทำไงได้ล่ะเจ็บตอนนี้ ยังดีเสียกว่า เจ็บทีหลัง และอีกอย่างมันไม่รู้ด้วยว่ากรูทำงานกับมิสเตอร์เชน.....กรูเคยแย็บๆ ไปแล้วมันไม่เชื่อ ถ้ามันรู้ความจริงล่ะ กรูไม่อยากจะคิดเลย" ผมคิดว่ามันเหมือนเสี้ยนที่ตำมือครับ สู้บ่งๆ มันออกซะตอนนี้ ดีกว่า ที่จะทำให้มันเป็นหนองหรือเป็นแผลเน่า....
"กรูว่ามันน่าจะรับได้นะ มันก็ทำงานแบบนี้ ทีมรึงยังไม่เห็นบ่น ไม่เห็นว่าอะไรมันเลยนี่"
"ก็ไม่รู้หว่ะ กรูไม่อยากเสี่ยง เอาเป็นว่ากรูขอมรึงละกัน อย่าบอกเรื่องนี้ให้มันรู้"
"กรูไม่รับปากหว่ะ...."
"อือไม่เป็นไร ....ไอ้เกมมันน้องมรึง...แต่กรูบอกไว้เลยนะว่า กรูอยากให้มันเจอแต่สิ่งดีๆ...ตลอดไป.....พอเถอะมันเดินมาโน่นแล้ว" ไอ้เกมเดินมาแล้วครับ ....หน้าตาระรื่นมาเลย สงสัยได้แขก...
"พี่กาย ไม่ขึ้น ไปอาบน้ำเหรอเพ่" มันถามไอ้กาย...
"เล็งๆ อยู่หว่ะ วันนี้ไง ต้องขึ้นแล้วมรึงล่ะไม่สนบ้างเหรอ"
"แหม พี่กาย ยุไรไม่ยุ เดี่ยวผมก็โดนพี่เอกงอนเอาหรอก"
"เอ๊ย กรูไม่งอน มรึงจะขึ้นก็ขึ้น มรึงก็รู้ อะไรที่เป็นความสุขของมรึงกรูจัดให้เสมอ..."
"มรึงดูแฟนมรึงเกม กรูไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีคนแบบนี้อยู่อีก คนที่ยอมเห็นคนที่เรารักมีความสุขแต่ตัวเองกลับทุกข์" ผมพยายายมขยิบตาให้มันรู้ ว่าเลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว เดี่ยวไอ้เกมมันจะสงสัย...
"อะไรของมรึง แค่ขึ้นไปอาบน้ำ อยากขึ้นก็ขึ้น กรูก็เคยแว่บไปอาบอบนวดกับเพื่อนกรูบ่อยๆ" ผมเปลี่ยนเรื่อง...
"อ้าว พี่เอก นี่เคยหนีผมไปเที่ยวผู้หญิงเหรอนี่" มันทำหน้าตาเครียด คอยจับผิดผม
"ฮ่าฮ่า โห กรูไม่น่าหลุดปากออกไปเลย...กรูล้อเล่นกรูจะกล้านอกใจมรึงได้ไงล่ะ"
"แล้วไป" มันยกแก้วเหล้าดื่ม ....
"งั้นกรูขอขึ้นไป อาบน้ำ จ๊ะจ๋ากับน้องๆก่อนล่ะกัน" มันหันไปสั่งเด็กกับคนเชียร์แขกครับ แหม เรียกเด็กหน้าตาเหมือนยูมิจังจริงๆ.....ไม่กี่นาทีมันก็เดินขึ้นไปกับเด็กคนนั้นแล้ว....
"ที่ร๊ากจะขึ้นไปบ้างก็ได้นะ.....เมียจ๋าไม่ว่าหรอก"
"จริงเหรอ ทำไมใจดีแบบนั้น แต่ที่ร๊ากไม่ขึ้นดีกว่า วันนี้เหนื่อยโค- ตะ-ระ นวดตั้งสองนวด เออนี่เงินเก็บไว้ด้วยเมียจ๋า" ผมรับเงินจากมัน ตอนนี้มันก็เหมือนเดิมนะครับ ไม่ว่าจะเรื่องการทำตัว นิสัย หรือเรื่องอื่นๆ เสมอต้นเสมอปลายดี
"งั้นมากินเหล้ากับเมียจ๋าแล้ว กันฉลองกันหน่อย"
"ฉลองเรื่องอะไรล่ะ"
"ก็ฉลองเรื่องพี่เขยเมียจ๋ากลับมาไง ฮ่าฮ่า มาชน" เราดื่มกันสองคนจนไอ้กายลงมาครับ แหมมีเด็กที่มันขึ้นห้องด้วยเดินตามมานั่งด้วย...เรานั่งจนถึงเที่ยงคืนครับ แล้วก็กลับคอนโด ไอ้กายมันบ่นว่าเพลียๆ......
ตอนนี้แม้ผมจะทำหน้าระรื่น สนุกสนานกับไอ้ลูกเจี๊ยบแต่ผมยังไม่เลิกแผนการณ์ที่จะเดินจากไปจากมันเพื่อที่มันจะได้เจอสิ่งที่ดีกว่า ผมคงต้องใช้เวลาอีกนาน ที่จะทำให้มันรักพี่ดุ๊ก และผมคงต้องคิดวิธีจากมันไปโดยที่มันไม่ต้องเสียใจ.......ขนาดแค่คิดว่าผมกับมันจะเลิกกันไป ......ผมก็รู้สึกแย่แล้ว... เฮ้อ แล้วถ้าถึงเวลานั้นจริงน่ะ ....ผมจะทำได้เหรอเปล่านี่...
-
ทำไมพี่เอกคิดแบบนี้อ่ะ :m17: คนเรารักกันไม่ได้รักกันที่เงินหรือความสุขสบายนะ พี่เอกบอกว่าพี่หวังดีอยากให้เกมสุขสบาย แต่พี่เอกไม่คิดถึงใจเกมบ้างอ่ะ ว่าจะรู้สึกยังไง เกมรักพี่ด้วยใจจริง ไม่ได้รักที่เงิน ถึงพี่เอกไม่มีเงิน เกมก็คงไม่ทิ้งที่เอกหรอก แต่นี่พี่เอกคิดจะทิ้งเกมเพราะรู้ตัวว่าต่อไปจะไม่มีเงินให้เกม แถมยังเตรียมจัดหาคนอุปถัมภ์ให้เกมอีก o12 พี่เอกดูถูกความรักของเกมนะนี่ :m16: นี่หรือเรียกว่าความรัก :m28: ทำไมไม่พูดไม่เปิดอกคุยกันให้เข้าใจ คิดเองสรุปเองคนเดียว เฮ้อ :เฮ้อ: สงสารเกม :a14:
-
ไม่เข้าใจพี่เอก จริงๆ ให้ตายเหอะ :a6:
-
:undecided: :undecided: :undecided:
ไม่ได้เกาะติดมาหลายวัน
"อิจฉาทำไม ว่าแต่ เมียจ๋าลืม อะไรเหรอเปล่า" ผมเข้าใจความหมายของมันครับ งกจริงๆ แต่ความจริงมันก็คงอยากได้ของจากคนที่มันรัก และรักมัน....แม้จะไม่มีค่าอะไรแต่สำหรับมัน แต่สำหรับที่คนรักกันแล้วมันมีค่ามากกว่าสิ่งที่มันได้....
ผมชอบท่อนนี้นะ แต่ผมไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พี่เอกจะทำ
อย่างที่พี่กายบอกนั่นแหละ มีอยู่สองอย่าง เกมเจ็บฝ่ายเดียว หรือไม่ก็เจ็บทั้งคู่
ก็ในเมื่อจะเจ็บก็น่าจะเจ็บกับความเป็นจริงดีกว่านะ
กะแค่เรื่องเงิน มันคงไม่เป็นอุปสรรคกับรักแท้ได้หรอก
เกมเองก็จริงจังจริงใจขนาดนั้น
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ติดตามตอนต่อไปแล้วกันครับ เพราะมันได้เกิดขึ้นและผ่านมาแล้ว
-
เราไม่ใช่เจ้าชีวิตใคร ไม่สามารถเอาตัวเองมาตัดสินใจแทนคนอื่นได้
:m19: :m19: :m19: :m19:
-
:angry2:อ่านตอนนี้แล้วเซงอ่ะ
ทำไมพี่เอกคิดงี้อ่ะ สงสารเกมอ่ะ ทำไมไม่ถามไม่คุยกันให้รู้เรื่องเลยอ่ะ
ไม่อยากอ่านต่อตอนพลักไสเกมไปให้พี่ดุกเลยอ่า :serius2:
อนาคตของชีวิตคู่ มีเรื่องไรไม่สบายใจก็ต้องคุยกันสิคับ ไม่ใช่คิดเองเออเองคนเดียว
เศร้าใจเลย มาเจอตอนนี้ :o11:
-
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะครับ ไม่รู้ดิ ตอนนั้นพ๋มคิดแบบนี้ อยากเห็นมันมีความสุขสบายตลอดไป...อย่าว่ากันนะครับ ความรัก ความคิด ดีดี ที่จะให้คนที่เรารักมีความสุข ทุกคนมีสิทธิ์คิดนี่ครับ...
ติดตามต่อไปเรื่อยเรื่อยนะครับ ใกล้เวลาที่พ๋มใกล้รับ กรรมในสิ่งที่ทำแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกครับ 555
สุดท้ายนี้ เหมือนเดิมครับ ใครอ่านแล้วไม่คอมเมนต์ระวังนะ จะมีคนรักชื่อเอก.....เสือไบ....ฮ่าฮ่า
-
ไม่อยากจะนึกถึงตอนจบเลย :sad2: :sad2:
-
เสือไบ:The series(ตอน 103)
วันอาทิตย์วันถัดมา ผมตื่นมาแล้ว เกือบๆ สิบเอ็ดโมง ตอนนี้ไม่ต้องรีบตื่นมาดูดรากอนบอลแล้ว เพราะมันอวสานไปแล้ว....ผมกำลังหารีโมตเพื่อเปิดทีวีดู.....ไอ้กายเปิดประตูห้องออกมา.....
"มานอนทำไมตรงนี้ ห้องมีไม่นอน" ใช่ครับ เมื่อคืนผมหอบหมอนผ้าห่มมานอนที่โซฟา...เกรงใจไอ้กายมันน่ะเดี่ยวมันจะรู้สึกไม่ดี ไอ้นี่ก็เพื่อน ไอ้นั่นก็น้อง แม้มันจะรู้ความจริงแล้ว แต่สำหรับผม ก็ไม่อยากจะแสดงตัวให้มันเอิกเกริกมากนัก....
"กรูให้อยากให้ใครบางคนเห็นภาพบาดตาบาดใจ"
"สาดมรึงคิดมากไปได้ กรูไม่แอบดูพวกมรึงทำอะไรกันหรอก ....อย่าร้องดังก็แล้วกัน"
"อาแน่ พี่กายอยากแจมด้วยล่ะซิ....ได้เลยพี่ ผมไม่อายอยู่แล้ว" อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผมโผล่มาจากไหนนี่....
"โหสาดแต่กรูอายโว๊ย" ไอ้กายรีบปฎิเสธ .....
"มรึงมีอะไรต้องอายวะ ทีทำอะไรกับยูมิ มรึงยังไม่เห็นอายเลย นี่กรูเพื่อนมรึง ไอ้เกม ก็น้องมรึง" ไอ้กายมองหน้าผม....
"งั้นได้เลยพวก กรูขอเป็นคิง ก็แล้วกัน" มันลากผมไปที่ห้องที่มันนอน "ไอ้เกมเข้ามาเร็วมาจัดการไอ้เอก"
"ไอ้สาด ไอ้กายไอ้เกม เล่นอะไรวะ ปล่อยกรู" โห ทั้งพี่ทั้งน้องเลย ไอ้กายดึงแขนผมเข้าห้องไอ้เกมคอยดันหลังอีก กว่าผมจะดิ้นหลุดจากพวกมัน แทบหอบ....มันสองพี่น้องหัวเราะคริคริ สะใจที่แกล้งผมได้.....เฮ้อ..
"ไอ้เกม มรึงทำอะไรกินวะ กรูหิวแล้ว' ไอ้กายเพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ....ส่วนไอ้เกมกำลังเตรียมเข้าห้องน้ำ....
"กินอะไรดีล่ะพี่กาย ส้มตำ ลาบน้ำตก เปล่า เดี่ยวผมลงไปซื้อมา'
"เออ ได้ๆ ไม่ได้กินมานาน แล้ว เอาแซ่บๆ นะ'
"หล่ายๆ เดี่ยวขอผมอาบน้ำก่อนล่ะกัน จะลงไปสั่งให้' ไอ้เกมหายไปในห้องน้ำแล้ว ไอ้กายเข้าไปแต่งตัวในห้องส่วนผมนอนดูโทรทัศน์
หลังจากไอ้เกมอาบน้ำเสร็จมันก็ลงไปซื้อ ข้าวเหนียวส้มตำ ลาบน้ำตก...โหซื้อมาซะเยอะเลย....
"แซ่บหลายแซ่บหลายมาแล้ว" มันเอาของกินทุกอย่างใส่ถ้วยใส่จาน กลิ่นหอมฉุนเลยตอนนี้พวกเรา กำลังหม่ำๆ กันอย่างเอร็ดอร่อยครับ..
"เอกเดี่ยวกรูจะแวะไปหาน้ากรูนะ กรูเอาไอ้เกมไปด้วย"
"ก็เอาไปดิวะ มาขอกรูทำไม'
"เอาผัวเค้าไป ต้องขออนุญาติซิวะ '
"ไอ้สา..............ด ใครผัวใคร'
"แหม เมียจ๋า กล้าทำก็กล้ารับซิจ๊ะ' อ้าวไอ้เกมสมทบอีก เฮ้อผมปวดหัวกับไอ้พี่น้องพวกนี้จริงๆ
"เออ กรูอิ่มแล้ว ' ผมเดินไปหาน้ำกิน เฮ้อผมชอบชีวิตแบบนี้ครับแม้จะโดนแซวบ้างแต่ก็ตามประสาเพื่อนฝูงพี่น้อง.....
"มรึงอย่าลืมโทรไปเคลียร์กับยูมินะ...ปล่อยไว้เรื่องที่ไม่เข้าใจกันมันจะคาราคาซัง...และบอกด้วยว่ากรูคิดถึงและชวนยูมิมาด้วยดิ'
"เออ กรูรู้ กะจะโทรไปหาเหมือนกันวันนี้ แต่เค้าจะมาเหรอเปล่ากรูไม่รู้นะ ...แต่คงมาแหละ ยูมิบอกว่าชอบเมืองไทยชอบมรึง....'
"เกี่ยวไรกับกรูวะ เมียมรึงมรึงก็ชวนมาสวีทดิ....'
"เออ กรูไปก่อนนะ' ไอ้กายกับไอ้เกม แต่งตัวออกไปแล้ว....
หลังจากที่กินอะไรเสร็จแล้วสองคนนี้ก็ไปหาอาๆ น้าๆ ของมัน มีหลายที่ครับ ไอ้กายคงเอาของไปฝากไปพูดไปคุยกับญาติๆเหมือนเคย.....
ผมนอนดูโทรทัศน์หลับไปตอนไหนไม่รู้.....ตื่นมาอีกทีเกือบสี่โมงเย็น....ก๊อกๆ....ใครมานี่....ผมเดินไปเปิดประตู..พี่ดุ๊กนี่เอง...ตอนนี้ผมไม่ถือว่าแกเป็นคู่แข่งผมแล้วนะครับ ผมถือว่าแกเป็นตัวช่วยผมมากกว่า....หวังที่ที่ผมคิดแกคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ....
"อ้าวพี่ดุ๊ก เข้ามาก่อนมั๊ย"
"อือ เกมไม่อยู่ล่ะซิ พี่เห็นออกไปกับใครก็ไม่รู้....หล่อดีน่ะ" แหมอะไรนี่ เห็นคนหน้าตาดีไม่ได้เลยนะ....
"พี่ชายมันครับ มาจากญี่ปุ่น มาพักผ่อน เดือนหน้ากลับ.."
"โหแบบนี้พี่ก็มาหาเกม มันมะได้ดิ.."
"มาได้ครับ ไอ้กายพี่มัน ไม่ว่าหรอก...."
"งั้นเดี่ยวเย็นนี้พี่มา เลยล่ะกัน ห้าโมงนะ"
"ได้ครับ " ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงปฎิเสธไปแล้วแหละแต่ตอนนี้ต้องการใช้แกเพื่อให้มาดูแลไอ้เกมแทน....
เกือบห้าโมง พี่ดุ๊กก็หิ้วเหล้าโซดามาแล้ว แหม ผมชักไม่แน่ใจแล้วซิว่าแกอยากจะมาหาไอ้เกม หรือจะมารู้จักกับไอ้กาย....ผมจัดการตั้งโต๊ะ เหล้าโซดา กับแกล้มให้แก....ตอนนี้คงเหมาะที่สุดแล้วที่ผมจะเชียร์ไอ้ลูกเจี๊ยบให้กับพี่ดุ๊กได้เต็มที่....
"พี่ดุ๊กผมถามพี่อย่างลูกผู้ชายเลยนะ ว่าตอนนี้พี่ยังชอบไอ้เกมน้องชายผมอยู่เหรอเปล่า" ผมยื่นแก้วชนกับแก้วแก
"พี่ยังรักยังชอบมันเหมือนเดิม...คนที่ใช่ มันก็คือคนที่ใช่ น่ะเอก..แต่เกมดิพี่ไม่เห็นมันจะเล่นด้วยกับพี่เลย."
"แหม พี่ดุ๊ก ของแบบนี้มันต้องค่อยป็นค่อยไปครับ ไอ้เกม มันไม่ใช่เกย์นะครับ...แม้มันจะทำงานแบบนี้....พี่ก็ต้องให้เวลาและโอกาสมันบ้าง...พี่พยายามทำดีเอาใจใส่มันดีๆเถอะ ผมรู้จักน้องชายผมดีมันชอบให้คนมาดูแลเอาใจใส่มันที่สำคัญที่มันต้องการมากที่สุด ก็คือความจริงใจ" ผมรู้สึกสะเทือนใจกับคำว่าน้องชายที่ผมพูดออกมาจัง....ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย.....
"ได้ๆ พี่จะพยายาม..."
"สัญญาแล้วนะครับ จะไม่ทำให้น้องชายผมเสียใจ" ผมชนแก้วกับแกอีกรอบ....แกพยักหน้า คุยกันไม่ถึงชั่วโมงไอ้กายกับมาแล้วครับ แต่ไอ้เกมไม่ได้กลับมาด้วย คงแวะไปทำงาน.....
"กาย มารู้จัก เพื่อนบ้านพวกกรูหน่อย พี่ดุ๊ก" ไอ้กายยกมือไหว้
"นี่ กายครับ พี่ดุ๊ก......พี่ชายไอ้เกม" พี่ดุ๊กพยักหน้า
"เดี่ยวกรูออกมาแจมด้วยนะ ขออาบน้ำก่อน ร้อน" แหมก็แหงแหละมันคงชินกับอากาศเย็นที่ญี่ปุ่น...มันใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเข้าห้องน้ำไปแล้ว โหผมเห็นพี่ดุ๊กมองตามมันตามันวาวเชียว...เฮ้อผมเห็นสายตาแกผมชักกลัวๆ แฮะ ...
ไม่ถึง สิบนาที ไอ้กายก็เข้ามาแจม แหม รู้สึกพี่ดุ๊กจะเข้ากับมันง่ายจริงๆ ตอนนี้คุยสนิทสนมกันใหญ่....
"ทำไมกาย กับเอก หน้าตาไม่เหมือนกันเลยแฮะ"พี่ดุ๊กถาม
"ไอ้กาย มันเพื่อนผมพี่"ผมรีบตอบ...
"แล้วเกม ล่ะ เห็นเอกบอกพี่ว่า กายเป็นพี่ไอ้เกม เอกก็เป็นพี่ชายไอ้เกมเหมือนกันนี่..."
"อ๋อ เอาตามนี้นะครับ ผมเพื่อนไอ้กาย ไอ้กายเป็นพี่ไอ้เกม ผมก็เลยเป็นพี่ชาย มันไปโดยปริยาย.... เกทเปล่าพี่" ผมรีบเคลียร์...
"อ๋อ ๆ พี่เกท แล้ว ....เออ แล้วกาย มาเที่ยวเหรอครับ อยู่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง"
"ผมมาพักผ่อนประจำปีพี่ มาต่อวีซ่าด้วย เดี่ยว ตอนสิ้นปีเมียผมก็ตามมา"
"ครับ...อยู่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้างล่ะครับ เล่าให้พี่ฟังบ้างดิ พี่อยากไปเที่ยวแถวๆนั้นเหมือนกัน" ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังครับ
"ผมขอตัวไปโทรศัพท์ก่อนนะพี่" แหมถึงผมอยู่ ก็คงไม่มีอะไรมากนักหรอก พี่ดุ๊กกับไอ้กายดูคุยกันออกรสดี ผมเดินออกมารับโทรศัพท์ เบอร์ 02 แปลกๆ......
"สวัดดีครับ"
"เซอร์ไพส์ซ" เสียงนี้ผมจำได้ดีครับ เสียงของมิสเตอร์เชน....อ้าวแกใช้เบอร์ 02 โทรมาได้ไงนี่.....ไหนบอกว่าจะมาสิ้นปี....
"ครับ เซอร์ไพส์ซ....อยู่ไหนครับ มาทำไมไม่บอกผม" ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษนะครับ
"เอ็มโพเรี่ยม คุณว่างเปล่า มาเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ แค่สี่ทุ่มผมต้องกลับไปหาครอบครัว"
"ครับๆ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับที่ร้าน..........." หลังจากวางสายแล้ว..ผมรีบ
"พี่ดุ๊ก พี่ดื่มกับกายไปก่อนนะครับ เดี่ยวผมไปธุระก่อน กายมาคุยกับกรูหน่อยหว่ะ"
"รีบไปไหนของมรึงวะ หางจุกตูดเชียว"
"ไปหามิสเตอร์เชนดิ แกมาเชอร์ไพส์....มรึงกินกับพี่ดุ๊กไปก่อนนะ คนนี้แหละที่กรูจะให้แกมาดูแลน้องมรึงต่อจากกรู"
"อ้าวเหรอวะ งั้น เดี่ยวกรูจะพิสูจน์เองว่าพี่แกเหมาะที่จะเป็นตัวตายตัวแทนของมรึงเหรอเปล่า"
"เออ กรูไปก่อนนะ กรูรีบ.....อย่าบอกไอ้เกมนะโว๊ย" ผมแต่งตัวเสร็จแล้วครับ
"เออ "
"พี่ดุ๊กผมไปธุระก่อนนะครับ เดี่ยวไอ้เกมก็กลับมาแล้ว"
"ครับ"
เกือบครึ่งชั่วโมง ผมมาถึงเอ็มโพเรี่ยมแล้ว....แกพาผมไปนั่งดื่มกาแฟ...
."ทำไมไม่โทรมาบอกผมก่อนล่ะครับ"
"ผมมากับครอบครัวครับ พรุ่งนี้เช้าจะรีบกลับเลย คงไม่ได้อยู่เที่ยวดึก"
"งั้นเดี่ยวเราไปไหนดีล่ะครับ กินข้าว ฟังเพลงหรือไงดีครับ"
"ผมจะไปที่นี่ครับ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยนะไปพักผ่อนกัน ที่.........." เป็นที่เที่ยวแห่งหนึ่งที่ชาวสีม่วงเค้าไปเที่ยวกันครับชื่อจะคล้ายๆ แท่งหินแท่งเดียวของประเทศอียิปต์ที่มีการสลักตัวอักษรเยโลกรฟฟิคลงไปในแท่งหิน ปัจจุบันนี้ปิดทำการไปแล้วนะครับ.....
ตอนนี้เรามาอยู่กันหน้า..............แล้วครับ ดูภายนอกมันเหมือนโรงแรมไงไม่รู้.....มีประมาณสวนน้ำมีสระปลาเล็กๆด้วย....แกนำผมเข้าไปครับ ผมไม่คุ้นสถานที่แบบนี้จริงๆ จะว่ามันเป็นโรงแรมก็ไม่น่าใช่...แกจ่ายเงินค่าเข้าแล้วครับ แคชเชียร์ให้กุญแจมาสองดอก.....เอเอามาทำไมนี่....แกเดินนำผมมาเข้ามาครับ ทีแรกผมนึกว่าแกจะขึ้นลิฟท์ ก็เห็นรอ แต่กว่าจะลิฟจะมา แกคงทนรอไม่ไหวครับ แกเดินนำผมขึ้นบันไดไปแล้ว....มาถึงล๊อกเกอร์ครับ....
"เปลี่ยนเสื้อผ้าดิ" โหอะไรนี่บรรยากาศคนรอบข้างทุกคนสวมผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผมก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเอาของเก็บไว้ในล๊อกเกอร์...เฮ้อ ที่นี่ที่ไหนนี่....แกเดินนำผมไปครับ ที่อาบน้ำครับ โห มีฝักบัวอยู่หลายตัว มีคนแก้ผ้าอาบน้ำกันเป็นแถว...หลังจากอาบน้ำเสร็จแกก็ดึงผมเข้าไปอบตัวครับ เดินเข้าไป โห มีคนอยู่กันหลายคนครับ ตอนนี้ มือมิสเตอร์เชนหลุดจากมือผมแล้ว แต่ผมก็รู้ตำแหน่งของแกนะครับ ผมหาที่นั่ง ครับ ความจริงอบตัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ขัดขี้ไคลด้วย ฮ่าฮ่า...กำลังนั่งอบเพลินๆครับ อ้าว มีมือตะคุ่มตะคุ่มมาลูบๆคลำขาผมแล้ว ผมพยายามปัดมือนั้นออกครับ โหไม่ไหวแล้ว เอกน้อยตอนี้กระเจิงไปใหญ่แล้วครับ แถมผมยังได้ยินเสียงซี๊ดซ๊าดด้วย...อารมณ์ผมกระเจิงดีแท้ๆ.....ไม่ไหวแล้วครับ ขอออกจากที่แบบนี้ไปหายใจข้างนอกก่อนดีกว่า....
ผมเดินออกมาข้างนอกห้องอบแล้วครับ มิสเตอร์เชนตอนนี้ยังไม่ออกมา ก็น่าจะเป็นอย่างที่ผมคาดแหละ แกน่าจะชอบแบบนี้มั๊ง....หน้าห้องอบมีตู้น้ำสำหรับดื่ม ผมเอาแก้วรูปกรวยมาตวงน้ำแล้วดื่ม มีหนุ่มน้อยสองคนที่นั่งคุยกันมองมาที่ผม......"มรึงจะมองอะไรของมรึงวะ กรูยิ่งอายๆ อยู่" ผมคิดในใจนะครับ
ผมยืนรออยู่สักพัก มิสเตอร์เชนออกมาแล้ว แหม ตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อจริงๆ.....
"ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"นานแล้วครับ มันร้อน" ความจริงผมเคยอบห้องแบบนี้นะครับ ตอนที่ไปหาไอ้เอ็กซ์แต่มันนานมาแล้วน่ะ.....
"ผมไม่เข้าไปอบแล้ว ไปแช่น้ำกัน" แกจูงมือผมไปครับ ตอนนี้แกทำเหมือนผมเป็นประมาณคู่รักอะไรแบบนี้แหละ...เฮ้อยอมครับ ที่ยอมไม่ใช่อะไรหรอกครับ หลายๆ คู่เค้าทำอะไรแรงๆ กว่าผมเยอะ ทำชนิดที่กว่าไม่เกรงกลัว สายตาชาวบ้านเลย......
แกพาผมมาที่อ่างน้ำครับ มองดีๆ เหมือนกะทะใบใหญ่ที่น้ำกำลังเดือดปุด ปุด เป็นอ่างน้ำวนครับ ภาษาทั่วไปเค้าเรียกว่าอ่างจากุชี่....ตอนนี้มีคนแช่ในอ่างประมาณสองคน มิสเตอร์เชนเหมือนรู้งานครับ เดินไป ถอดผ้าเช็ดตัว ลงไปแช่ ผมเห็นแบบนี้ทำไงได้ล่ะ ลงก็ลงวะ....อายเหมือนกันครับ เพราะช่วงที่ปลดผ้าเช็ดตัวมัน เรทเอ็กซ์เลยแหละครับ ผมนอนหลับตาแช่อยู่ข้างๆ มิสเตอร์เชนครับ สบายตัวดีเหมือนกันครับ แต่น้ำในอ่างนี้มันจะมีกลิ่นคล้ายๆ คลอรีนครับสงสัยเอาไว้ฆ่าเชื้อโรค .....ลืมตาตื่นมาอีกที โห เกือบ หกคน เมื่อกี๊ตอนแช่มันยังแค่สามเลย ไม่ไหวแล้วครับ มันอึดอัดไงไม่รู้และอีกอย่าง ผมรู้สึกว่าตัวมันจะเปื่อยๆ ไงไม่รู้ สงสัยแช่นานไปหน่อย....ผมลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัว มิสเตอร์เชนก็ลุกตามครับ......
ตอนนี้ผมต้องขอแกมาอาบน้ำครับ เพราะกลิ่นคลอรีนมันแรงจริงๆ ครับ มิสเตอร์เชนก็มาอาบพร้อมกับผมด้วย...ห้องที่เราอาบชั้นบนสุด ชั้นเดียวกับอ่างจากุชี่แหละ เป็นชั้นดาด ฟ้า เห็นวิว ทั่ว กรุงเทพด้วย(แถวสุขุมวิท วิวทิวทัศน์จะดีอยู่แล้วครับ ถ้ามองจากมุมสูง) ผมออกมาจากห้องอาบน้ำก่อน ปกติก็เป็นคนที่อาบน้ำไม่ค่อยนานอยู่แล้ว แต่แกยังไม่เสร็จเลยครับ ขนาดเป็นห้องน้ำเปิดนะนี่ ไม่อายชาวบ้านเค้าบ้างเหรอนี่ แต่ คง เป็นธรรมดาของที่นี่ อยากทำอะไรก็ทำตามที่ใจต้องการ มันเป็นที่ๆ เฉพาะของพวกชาวสีม่วงอยู่แล้ว.....
ผมมานั่งรอที่โต๊ะนั่ง โต๊ะที่นี่มีหนังสือให้อ่านด้วย อ่านไป ผมสังเกตุคนรอบๆ ข้างไป (แหม มาที่แบบนี้ถ้าไม่เก็บข้อมูลดิ แปลก) แปลกครับ คนที่มาเที่ยวที่นี่จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีเลยที่เดียว เสียดายหน้าตาจังเลยครับ หล่อๆ แบบนี้ไม่น่าเป็นเกย์กันเลย...เฮ้อ ถ้าผมหล่อๆ แบบนี้ ผมจะจีบผู้หญิงเดือนละคนจริงๆ ฮ่าฮ่า.....กำลังคิดอะไรเพลินมิสเตอร์เชนเดินมาหาผมแล้ว....
"เดี่ยวผมขอเข้ายิม หน่อยนะ"
"ได้ครับ" แกเดินนำผมไปแล้ว พอเดินลงบรรได มันต้องผ่านสองชั้น ผมสงสัยว่าทำไมสองชั้นนี้มันมืดจัง แล้วจะเดินไม่ชนกันเหรอ.....แต่ผมก็ได้เก็บความสงสัยเอาไว้ครับ ไม่กล้าถาม...
แกพาผมเข้าไปห้องยิม ดีหน่อยครับ ห้องนี้สว่าง มีเครื่องออกกำลังกายครบ พอๆ กับ ยิมแถวสะพานหัวช้างที่ผมเล่นอยู่ประจำ....ที่นี่ดีหน่อยครับ จะมีคนคอยแนะนำในการเล่นด้วย....พวกเราเล่นกันเกือบชั่วโมงครับ เหนื่อยจริงๆ....ออกจากห้องยิมแล้วมิสเตอร์เชนพาผมไปนั่งกินอะไรที่ห้องคาราโอเกะครับ ห้องนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ดีแล้วครับ ผมจะได้ทำอะไรจ๊ะจ๋ากับมิสเตอร์เชนถนัดหน่อย....แกสั่งของกิน กลับแกล้ม แล้วก็เบียร์มา ครับ ....โหทีแรกนึกว่าจะไม่มีขายแล้ว.....
"ชอบ ที่นี่เหรอเปล่า" แกถามผมครับ ผมอึ้งไป จะตอบไงดีล่ะ....
"ไม่ค่อยชอบครับ คนเยอะ"
"มันก็แบบนี้แหละ วันนี้วันอาทิตย์ วันหยุด คนมาพักผ่อนเยอะ"
"ครับ" ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่ม ตอนนี้มิสเตอร์เชน ร้องเพลงครับ ประมาณเถียนมีมี่ แหม สำเนียงและท่าทางเหมือนต้นฉบับจริงๆ.....
ผมกับแกนั่ง ดื่มนั่งร้องเพลงกันจนเบียร์หมดขวด....แกหันมาบอกว่า....
"เดี่ยวผมต้องกลับก่อนนะคับ ครอบครัวผมรอ อยู่"
"ครับ"
"สิ้นปี ผมจะมาถึงวันที่ 31 นะ ช่วงคริสมาสต์คงไม่ได้มา จะพาครอบครัวไปเที่ยวปารีส"
"ครับ จะกลับเลยเหรอเปล่า " ผมยืนขึ้นนึกว่าแกจะเปลี่ยนชุดแล้วกับตัว...
"ไปกับผมที่นี่หน่อย" แกจูงมือผมไป เดินขึ้นบันได ผ่านห้องยิม แล้วก็ตรงไปชั้นที่มืดๆ แหละ แกพาผมไปหยุดอยู่ที่ห้องหนึ่ง อ้าวมีหนังให้ดูด้วย แหม ทีแรกนึกว่าหนังฮอลลีวู๊ด(ก็เห็นมีแต่หน้าตาฝรั่งทั้งนั้น ดูไปได้สักหน่อยอ้าวนี่มันหนังเอ็กซ์นี่หว่ะ ชายกับชายด้วย เฮ้อ ผมกับแกยืนอยู่หน้าปากประตูดูได้สักแป๊บแกก็จูงมือผมไป...
แกลากผมเข้ามาห้องหนึ่ง บริเวณนี้มันมืดมากๆ ผมกับแก เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว ห้องเล็กๆ มีประมาณเบาะ สำหรับนอนอยู่ด้วย..หลังจากแกล๊อคประตู ....เฮ้อ แกก็ทำให้ผมอารมณ์กระเจิงอีกครั้ง.......(ฮ่าฮ่าไม่เล่าละเอียดนะครับ มันเรทเอ็กซ์)
เกือบครึ่งชั่วโมง ผมกับแกก็ออกจากห้องนี้ ที่ใช้เวลาเร็วแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอก บรรยากาศรอบข้างมันให้มากเลยครับ ไม่ว่าจะเสียงร้องจากห้องข้างๆ (ร้องอะไรมันดังขนาดนั้น) หรือจากการอารมณ์ค้างที่ผมไปนั่งอยู่ในห้องอบ และอ่างจากุซี่....
เกือบสี่ทุ่ม ผมกับแก ก็ออกจากที่นี่ เฮ้อ ออกมาแล้วหายใจโล่งเลย ผมติดแท๊กซี่ไปกับแก แกพักโรงแรมคอนราด ส่วนผมขอลงที่ ซอยร่วมฤดี แล้วนั่งรถไฟฟ้ากลับ วันนี้ผมเหนื่อยมากจริงๆ ผมลืมไปเลยว่า ผมทิ้งวงเหล้าไว้ที่ห้อง......
กำลังจะเปิดประตูห้องผมนึกได้ครับ ว่าปล่อยให้พี่ดุ๊ก ไอ้กาย กินเหล้าด้วยกันนี่หว่ะ เสียงเพลงมันดังรอดออกมา โหท่าทางจะมันส์กันนะ ผมไขประตูเข้าไป โห แดนซ์กันใหญ่เลย ไอ้กาย ไอ้เกม พี่ดุ๊ก....(นึกอะไรของมันนี่ ถอดเสื้อแล้วแดนซ์กัน เอหรือว่าแผนการณ์พี่ดุ๊กนี่)
"มาๆ เมีย เอ๊ย พี่เอก มาสนุกกัน" ไอ้เกมเกือบหลุดอีกแล้ว.... ผมเดินเข้าไปโห เหล้าเกือบสามขวดแล้ว ขวดที่สามจะหมดแล้วด้วย....
"เออ เดี่ยวขอกรูเปลี่ยนชุดก่อน " ผมเข้าไปเปลี่ยนชุด เสียงข้างนอกคุยกันสนุกสนานมากเลยครับ ไอ้กาย ไอ้เกม ไอ้พี่ดุ๊ก
ผมออกมาแจมอีกครั้ง รินเหล้าเอง....
"ตอนนี้ดีเจเกมขอเบรก ด้วยเพลงช้าซึ้งๆ หน่อยนะครับ"
มันเริ่มจาก เพลง http://music.mercigod.com/playold.php?songid=2815
อ้าวมันหันมามองหน้าผมแล้ว คงอินกับความหมายเพลงครับ ผมก้มหน้าครับ ตอนนี้ก้อย่างที่บอกแหละครับ ผมต้องทำตัวห่างๆ มันออกมา....
"ดีเจเกม ผมชอบเพลงนี้จังเลยครับ" พี่ดุ๊กทำหน้าตาซึ้ง.....
"ฮ่าฮ่า เป็นเพลงที่คนรู้ใจผมซื้อมาให้ครับ ผมก็ชอบเพลงนี้ครับ" อ้าวเวนนี่มันเป็นซีดีที่ผมซื้อมาให้มันนี่หว่ะ....เฮ้อ...
"เพลงสุดท้ายครับใครจะขออะไรขอมาเลยครับ จะช้าๆ ซึ้งๆ หรือ เร็วๆ แดนซ์ๆ ก้อขอมา ถ้าไม่งั้น ดีเจจะจัดเพลงตามใจคนจัด ขัดใจคนขอ ไม่ง้อคนฟัง นะครับ"
"โหไรวะ เป็นดีเจ ภาษาอะไรใช้คตินี้" ไอ้กายบ่นๆ ครับ....
"งั้น ถ้าไม่มีคนขอ ดีเจเกมขอโซโล่เพลงนี้ล่ะกัน เป็นเพลงโปรดผมกับใครอีกคน...." มันหันมามองผมผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ดีนะ พี่ดุ๊กเค้ากำลังคุยกับไอ้กายอยู่ ไม่งั้น แกต้องสงสัยแน่เลย.....
http://music.mercigod.com/playold.php?songid=2820
มันเปิดเพลงนี้ โหไม่เปิดเปล่าด้วย มันเดินไปปิดไฟเธคที่แว๊บๆ อยู่ตอนนี้บรรยากาศ มืดสนิท มีแต่เสียงเพลงซึ้งๆ เพลงนี้.....
พวกเรากินถึงเหล้าหมดกลมนี้ พวกผมอยากจะต่อเหมือนกันแต่ทำไงได้ล่ะ วันนี้วันอาทิตย์ด้วย พรุ่งนี้ผมต้องทำงาน และอีกอย่าง ถ้าเสียงดังมากๆ ยามจะมาเตือน....
หลังจากพี่ดุ๊กขอตัวกลับ ไอ้เกมก็เข้าไปอาบน้ำเป็นคนแรก เหลือผมกับ ไอ้กายช่วยกันเก็บกวาด......
"มรึงโทรไปหายูมิเหรอยังวะ" ผมเริ่มถามมันก่อน..
"โทรแล้ว ห่วงจังเลยนะมรึง เมียกรูนะโว๊ย"
"ก็เมียมรึงล่ะซิ กรูถึงได้ห่วง"
"เค้าตกลงจะบินมารับกรูกลับหว่ะ คงมาถึงวันที่ 31 แหละ เค้าบอกคิดถึงมรึง คิดถึงไอ้เกมด้วย"
"เออ ดีแล้ว ครอบครัวมรึงจะได้กลับมาเหมือนเดิมซะทีแล้วทีหลังอย่าไปทำแบบนี้อีกล่ะ"
"เออ สอนจังโว๊ย แล้วมิสเตอร์เชนทำไมรีบกลับล่ะ ทำไมไม่พาแกไปเที่ยวไหนล่ะ"มันถามผมต่อ ตอนนี้พวกผมพูดเสียงไม่ดังนะครับ กลัวไอ้เกมจะได้ยิน....
"แกมาธุระกับครอบครัว จะบินกลับเลยพรุ่งนี้เช้า......เมื่อกี๊แกก็พากรูหนีเที่ยวไปแล้ว"
"เที่ยวที่ไหนเหรอ"
"ที่โอ.................."
"ฮ่าฮ่า เป็นไง เสียวซ่านซาบซ่าถึงใจเหรอเปล่าวะมรึง"
"สุดยอดเลยหว่ะ สถานที่ไรก็ไม่รู้ อย่างกับ ยมโลก ถ้าไม่ใส่ผ้าขนหนูมีหวัง ได้เดินกันโทงๆ เห็นกันหมดแน่เลย"
"ฮ่าฮ่า ที่นี่แหละ มิสเตอร์เชนเคยพากรูไปหลายครั้ง กรูไปทีไร พวกแต๋วๆ มันมักจะกรี๊ดกรูทุกที"
"ก็แหง ล่ะซิ มรึงออกจะหล่อ หุ่นดีแบบนี้ เออ แล้วมรึงคิดว่าพี่ดุ๊กเป็นไงบ้างวะ" ผมต้องรีบถามครับเพราะคาดว่าเดี่ยวไอ้เกมคงจะออกมาจากห้องน้ำแล้ว...
"ไม่รู้ดิ แต่กรูว่าพี่แกรวยนะ เห็นมีบัตรเครติดเกือบ 10 กว่าใบ"
"พ่อแกทำโชว์รูมรถหลายที่ บ้านแกรวย"
"รวยอย่างเดียวจะรอดเหรอวะ กรูว่าสายตาแกแปลกๆ หว่ะ แกชอบ มองกรู....กรูว่าพี่คนนี้แกเจ้าชู้นะมรึง"
"เฮ้อ มันก็ต้องมีบ้างแหละ เค้าเป็นเกย์ เค้าก็ต้องชอบมองคนหล่อๆ หุ่นดีๆ ทำไงได้วะ กรูขอแค่ให้แกรักไอ้เกม และสามารถทำให้ไอ้เกมมีความสุขได้ก็พอ"
"กรูว่ามรึงเลิกคิดที่จะทำแบบนี้ดีกว่า มรึงจะมั่นใจได้ไงวะ ว่าพี่เค้าจะทำให้ไอ้เกมมีความสุขจริง"
"ไม่หว่ะ กรูยอมเสี่ยง....ถ้ามันออกมาดีกรูว่ามันก็คุ้มน่ะไอ้เกมจะได้มีความสุข จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเรื่องเงิน "
"เฮ้อ เอาเถอะหว่ะกรูไม่ยุ่งกับมรึงแล้ว มีปัญหาอะไรมรึงก็อย่ามาหาว่ากรูไม่เตือนก็แล้วกัน"
"เออ มรึงไม่ต้องห่วงหรอกกรูไม่โทษมรึงหรอก ถ้าทุกอย่างที่กรูทำไปมันจะผิด กรูจะยอมรับผลการกระทำของกรู ไอ้เกมออกมาแล้วกรูเอาแก้วไปล้างก่อนนะ" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเดินเช็ดหัวออกมาแล้วครับ...
"คุยอะไรกันเหรอพี่" มันเดินมาหาพวกผม ผมเดินเอาแก้วเอาจานไปล้าง....
"ทั่วๆ ไปน่ะ กรูเอาบน้ำก่อนล่ะกัน" ไอ้กายเฉไฉเดินเข้าห้องไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ว....
หลังจากไอ้กายอาบน้ำเสร็จผมก็หยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมตัวอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ...ผมหยิบผ้าห่ม หมอน มาด้วย ไงคืนนี้คงต้องนอนห้องรับแขกอีก...
"อ้าวพี่เอกมานอนทำไมที่นี่"พวกไอ้เกม ไอ้กายนั่งคุยกันที่โซฟา
"กรูเกรงใจพี่มรึงหว่ะ"
"เกรงใจทำไมวะ กรูไม่ไปแอบดูมรึงทำอะไรหรอก โห หรือว่ามรึงจะแอบย่องไปหากรูตอนดึก......"
"ความคิดเหรอนั่น "
"มรึงไปนอนกับไอ้เกมดีแล้ว ถ้ามรึงไม่นอนกับมันเดี่ยวกรูจะลากมรึงไปนอนห้องกรูแล้วให้ไอ้เกมนอนด้วย" มันทำท่าจะมาดึงมือผมไปแบบเมื่อเช้าอีกแล้ว
"ดีๆ พี่กาย เอาเลย เดี่ยวผมช่วย" โหเอาเชียวนะมรึง ผมเริ่มกลัวๆ แล้วซิ ฮ่าฮ่า เดี่ยวโดนรุมโทรม....
"เออ ๆ นอนกับไอ้เกมก็ได้" ผมเลยต้องหอบหมอนหอบผ้าห่มกลับไปที่เดิม.
คืนนี้ผมนอนกับไอ้เกมอย่างมีความสุข ผมมองมัน มันน้อนหลับตาพริ้ม เฮ้อ ผมเหลือเวลาอีกกี่วัน นี่ ที่จะได้มีความสุขแบบนี้กับมัน มีความสุขที่ได้นอนกับมัน....ผมอยากจะเลิกความคิดที่จะยกมันไปให้พี่ดุ๊ก แต่มาคิดอีกที เพื่อที่มันจะมีความสุข มีชีวตที่ดี หรูหรา ต่อไป ผมคงตอนทำตามแผนที่ผมวางไว้ต่อไป.....
-
:เฮ้อ:
ฟังเพลงนี้ แล้ว นึกถึงคุณเอก กะ น้องเกมช่วงนี้ ยังไงไม่รู้
http://www.ijigg.com/songs/V2EA04BPB0
แต่แน่จัยเหรอ ว่า ส่งเกมไปแล้ว เกมจามีความสุขน่ะ :m17:
-
คุณเอกเนี่ย คิดอะไรก็มะรู้ ใจร้ายจริง ๆ คิดยกเกมให้คนอื่นได้งัย ไม่ถามความต้องการของเกมเลยเหรอ ว่าต้องการไปอยู่กะคนอื่นหรือเปล่า อย่างนี้มันบังคับใจกันนี่ :m16:
จะแก้ตัวว่าให้เกมได้อยู่กะคนที่ให้ความสุขได้มากที่สุด ชอบคิดแทนคนอื่นอยู่เรื่อย อาจเป็นการถีบเกมลงนรกก็ได้นะ
แล้วถ้าเกมไม่มีความสุข คุณเอกนี่หละที่จะเป็นทุกข์มากที่สุด
-
ดีใจด้วยนะครับ
นอกจากคุณทำร้ายตัวเองแล้ว
คุณยังได้ทำลายเกมส์ คนที่สดใส และเต็มไปด้วยความรักให้ตายไปจากโลกนี้
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m5: :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
อย่าทำแบบน้านนนนนนนนนนนนน....มานไม่ดี
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
:m16: ทำไมรู้สึกโกรธพี่เอกก็ไม่รู้ :m16: :m16: :m16:
มีความสุขตรงไหน ทำทุกคนเสียใจ :เฮ้อ:
-
คิดเหมือนรีบนอ่ะ โกรธแล้วนะ :m16: พี่เอกทำแบบนี้อ่ะ
จะผลักไสไล่ส่งเกมไปถึงไหน :m17: นี่หรือบอกว่าทำไปเพราะรัก รักแบบไหนนี่
โกรธมากแล้ว :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ฮือ โดนแฟนคลับว่าทุกวันเลย ฮือๆๆๆ ใครใครไม่เข้าใจเอกเลย ฮือฮือ..แค่อยากให้คนที่เรารักได้มีความสุขสบายตลอดไป ผิดด้วยเหรอ.....ฮ่าฮ่า ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะครับ....ถ้าไงติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะครับผมใกล้รับกรรมในสิ่งที่ผมทำแล้วแหละ.....
-
เหลืออีกกี่วัน อีกกี่คืนที่จะมีเธอ :m17: :m17:
-
อ่านๆ มา ดิชั้นเกือบซึ้งค่ะ...เคลิ้มๆไปเหมือนกัน....
แต่พอคิดได้ว่า...คุณเอกต้องซื้อความรักจากเกมเดือนละห้าพัน
อิชั้นก็เลยอดสงสัยไม่ได้ว่า....ความรักที่คุณเอกได้จากเกม
ตกลงคือรักแท้ที่เกมมีให้....หรือว่าเป็นรักที่ได้มาแต่ต้องแลกกับการที่จะต้องจ่ายเดือนละห้าพัน
เพราะรู้สึกว่าต่อหน้าเจ้โน๊ต เกมก็ดูรักเจ้โน๊ตไม่ต่างจากคุณเอก....
ขอโทษนะคะ...ถ้าอิชั้นเห็นแตกต่างจากคนอื่นและทำให้บรรดาแฟนคลับเกมขัดใจอย่างแรงงงงงงงง
อิชั้นก็เป็นแฟนเรื่องนี้ค่ะ
-
:m22:
^
^
^
^
^
แต่ผมมองคนละมุมกะรีบนนะ
พี่เอกไม่เหมือนเจ๊โน๊ต
ถึงพี่เอกจะจ่าย แต่เกมก็เคยบอกว่าเกมไม่เคยได้ความรู้สึกดี ๆ จากใครเหมือนได้จากพี่เอก ... ซึ่งมันก็ไม่เกี่ยวกับเงิน
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน ... เรื่องคบเพื่อน .... หรือเรื่องเงินที่พี่เอกดูแลให้
ถึงเจ๊โน๊ตจะให้ของขวัญ แต่เกมก็ยังอยากได้จากพี่เอก ของขวัญที่เกมก็รู้ว่าอาจจะไม่มีราคามากมาย
หลาย ๆ ตอนที่ผ่านมา เกมก็ยังยืนยันว่า งานคืองาน และเกมเองก็ออกจะงอนพี่เอกหลายครั้งอยู่เหมือนกัน
ถ้าจะเพราะเงินที่ต้องจ่าย ... ผมว่าไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้
:a1:
... ก็แค่ความคิดของผมอ่ะนะ
-
มีรักก็ปวดหัว ไม่มีรักก็ปวดหัว กำ
-
ผมอ่านตอนนี้แล้วทำไมมันปวดใจแปลบๆก็ไม่รู้หรือว่าผมอินมากเกินไป คุณเอกทำไมต้องทำร้ายตัวเองและคนที่คุณรักด้วยคับผมไม่เข้าใจจิงๆ เฮ้ยเศร้าอยากร้องไห้จัง
-
เสือไบ:the series (ตอน 104)
24 ธันวาคมแล้วครับ เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วเลยแฮะ ตี๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้น อ้าวไอ้ต่อ โทรมา (ความจริงหลังจากวันนั้นมันก็โทรหาผมเกือบทุกวัน ถ้าวันไหนมันไม่โทรผมก็จะโทรหามัน)
"สวัสดีครับ" ผมทักมันก่อน ..
"คิดถึงพี่เอกจังเลยครับ พี่เอกคิดถึงผมเหรอเปล่าครับ" มันยิงคำถามยอดนิยมมาถามผมแล้ว
"คิดถึงดิครับ ถ้าไม่คิดถึงต่อ แล้วผมจะคิดถึงใครล่ะ"
"แหม ปากหวานจริงๆนะครับ พี่เอก เมื่อไหร่ผมจะได้เจอหน้าพี่ซะทีล่ะ"
"ไม่กลัวเหรอครับ ถ้าเจอหน้าผม อาจจะเปลี่ยนใจไปเลยก็ได้"
"ผมก็เหมือนกันแหละพี่ หน้าตาแย่จะตาย ถ้าพี่เอกเห็นพี่อาจจะเลิกคบผมไปเลย"
"ไม่หรอกครับ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น ผมคบคนที่นิสัยความจริงใจ...หน้าตาไม่สำคัญ เวลามีอะไรเอาหมอนปิดหน้า หรือปิดไฟก็ไม่เห็นหน้าตาแล้ว ฮ่าฮ่า" ผมแซวมัน...
"แหม พี่ก็ แล้ววันนี้พี่กินข้าวเหรอยังครับ "
"ยังครับ รอต่อมาป้อนให้แหละ"
"จริงเหรอครับ อย่าท้านะครับ เดี่ยวผมไปถึงที่เลย"
"ฮ่าฮ่า อย่ามาเลยครับ บ้านผมอยู่กันหลายคน ไม่สะดวก"
"แล้วจะสะดวกเมื่อไหร่ล่ะพี่ ผมรอคนที่ผมรักอยู่นะ"
"อะไรครับ คุยกันแค่สองอาทิตย์ ผมกลายเป็นคนที่รักของต่อไปแล้วเหรอ เร็วไปเหรอเปล่าครับ สำหรับผมนะ ผมไม่เคยเอ๋ยคำว่ารักใครง่ายๆ ครับ จะพูดก็ต่อเมื่อได้เจอ ได้ศึกษานิสัย ได้อยู่ด้วยกัน ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน"
"โห พี่แซวผม ซะผมจนมุมเลย"
"ไม่ได้แซวครับ มันเป็นความจริงของผม อีกไม่นานหรอกครับ ขอผมแน่ใจอะไรบางอย่างก่อน ผมเคยเจอแบบนี้มาเยอะครับ คนในเนท ไปเจอกัน เค้าก็หวังแค่มีอะไรกัน พอมีเสร็จ ก็แยกทาง บอกตรงๆ นะครับ ผมรับแบบนี้ไม่ค่อยได้"
"แหม ผมว่าพี่ท่าทางจะหัวล้านนะนี่ คิดมาก จริงๆ"
"อ้าว ผมโดนคนในเนททำมาเยอะไงครับ บางคน คุยกันหลายเดือน พอเจอหน้าวันเดียว ขอมีอะไรกัน ผมไม่มีด้วย...เขาก็หายไป ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นโทรคุยกันแทบทุกวัน"
"คนในเนท ก็แบบนั้นแหละมั๊งพี่ แต่สำหรับผม ไม่ใช่นะครับ"
"ครับ ไม่ว่ากันครับ ผมยังไม่สามารถบอกได้น่ะ จะบอกได้ก็ต่อเมื่อผมได้เจอ คุยเรื่องอื่นกันดีกว่า" เราคุยกันอีกหลายเรื่อง ส่วนใหญ่ก็จะประมาณเรื่องสัพเพเหระ หรือ คุยจีบกัน ตามประสา ผมไม่ได้จริงจังอะไรมากมาย เพียงแต่ คุยกัน เผื่อในวันหนึ่งอาจจะได้ใช้มันในแผนการณ์ที่จะส่งไอ้เกมให้พี่ดุ๊ก......
หลังจากวางสายกับมันเสร็จผมก็มานั่งดูทีวี ตอนนี้ไอ้กายกับไอ้เกม หนีผมไปดูหนัง ตั้งแต่ห้าโมง ตอนนั้นผมกำลังเลิกงาน .....อุตส่าห์บอกให้รอๆ กันด้วย มันบอกว่าเสียเวลารอ ..ผมเลยต้องมานั่งเหงาอยู่ห้องคนเดียว......ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว....อ้าว ปอโทรมานี่หว่า...
"ว่าไงจ๊ะสาวน้อย นึกไงโทรมาล่ะ"
"สาวเหลือน้อยซิยะแก ตอนนี้ชั้นอยู่กรุงเทพน่ะ มาประชุมและก็ต่อด้วยงานเลี้ยงจะเลิกแล้ว" ปอเพื่อนผมคนที่เป็นแฟนไอ้เรย์แหละครับตอนนี้เค้าย้ายไปทำงานที่ปัตตานี เป็นพนักงานแบงค์ เอสเอ็มอี....
"อ้าวทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะ จะได้เตรียมตัว ว่าแต่เจ๊มาถึงเมื่อไหร่ล่ะ"
"ขึ้นเครื่องมาเมื่อเช้านี้ เองย่ะมาถึงก็เช้าประชุมสัมนาเลย ตอนนี้เค้ามีงานเลี้ยงกัน จะเลิกแล้ว ไอ้เอกแกพาชั้นเที่ยวหน่อยซิยะ ชั้นอยากตระเวนราตรีกรุงเทพจะได้คิดถึงความหลังเก่าๆ"
"ความหลังที่เจ๊ ตอนสวีทกับไอ้เรย์น่ะเหรอ"
"ไอ้เอกแกพอเลย กับไอ้เรย์ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนแล้ว อย่าพูดถึมันเลยมันไปดีแล้ว"
"ใช่ๆ มันคงไปดีแล้วล่ะเจ๊ ตอนนี้ลูกหนึ่งแล้ว เห็นว่าย้ายไปตั้งรกรากที่จันทบุรีแล้ว" ไอ้เรย์มันมีแฟนใหม่ครับ เป็นคนจันทรบุรี ทีแรกมันก็ทำงานหน่วยงานผมนี่แหละแต่ อยู่จังหวัดชัยนาท เป็นตำแหน่งลูกจ้างชั่วคราว ก็อย่างว่าแหละ ตำแหน่งลูกจ้างชั่วคราวเงินเดือนมันได้เป็นรายวัน เดือนหนึ่งก็ประมาณ 4000 - 5000 บาท แถมต้นเดือนตุลาคม ก็ยังไม่ได้ทำสัญญาจ้างใหม่ด้วย ต้องรอจนถึงพฤศจิกายน หรือธันวาคม ตอนช่วงที่เค้าไม่ได้จ้างมันก็ไปทำสวนผลไม้บ้านเมียมัน ที่จันทบุรี จนป่านนี้มันยังอยู่ที่จัน เลย แล้วที่ว่า มันมีลูกหนึ่งน่ะ ลูกเมีย มันนะครับ ไม่ใช่ลูกของมันกับเมียมัน.....
"เออ ช่างมันเถอะ เอก แล้ววันนี้ แกจะพาชั้นไปเที่ยวไหนยะ ชั้นอยากจนตัวสั่นไปหมดแล้ว"
"โห เจ๊ ตัวสั่นเลยเหรอ เป็นผู้หญิงน่ะรักษาจริตจก้านหน่อย เอางี้แล้วกันแล้วเจ๊จะเลิกงานเลี้ยงกี่ทุ่มล่ะ"
"สองทุ่มน่ะจะเลิกแล้ว ช้านพักแถวเมืองทอง เอางี้แก ไปนึกมาเลยว่าจะพาช้านไปที่ไหน"
"ไม่ต้องนึกหรอกเจ๊ เจอกันสามทุ่ม ตรงที่ ป.กุ้งเผารัชดา มาถูกเหรอเปล่านี่"
"ถูกๆ โอเค เจอกันสามทุ่มนะ บาย จ้า"
หลังจากวางสายแล้วผมก็อาบน้ำแต่งตัว สองทุ่มแล้ว พวกมันยังไม่กลับมาเลย สงสัยมัวแต่เที่ยวเถลไถลตามประสาผู้ชาย ผมจะโทรบอกมันก็กระไร ตอนนี้ยังแค้นเรื่องที่มันไม่รอผม แล้วไปดูหนังกันสองคน....เอางี้ล่ะกัน เดี่ยวค่อย sms ไปบอกมันตอนถึง ป.กุ้งเผาแล้ว....
สามทุ่มนิดหน่อย หลังจากส่ง sms ไปให้ไอ้เกมกับไอ้กายเสร็จ ผมมายืนรอ ปอที่หน้าป. กุ้งเผา ที่นี่คนเยอะ อ้าวลงแท๊กซี่มาแล้ว...
"หวัดดี ไอ้เอก คิดถึงแกจังเลย"
"คิดถึงก็หอมแก้มเอก ซะทีสองทีซิเจ๊ จะได้หายคิดถึง"
"แหวะ แก ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ พาช้านเข้าไปได้แล้ว" ผมพาปอเดินเข้าไปเลือกโต๊ะ ช่วงนี้ภาษาชาวบ้านเรียกว่ายังหัวค่ำคนยังไม่ค่อยเยอะครับ....ได้โต๊ะได้เก้าอี้ แล้ว ผมก็ยื่นเมนูให้ปอ..
"สั่งดิเจ๊ กินเต็มที่ กินเสร็จแล้วจ่ายเงินด้วยนะ"
"แหม ไอ้เอกแกยังงกเหมือนเดิม นะ ช้านอุตส่าห์ถ่อมาจากปัตตานี ไม่คิดจะเลี้ยงเพื่อนเลี้ยงฝูงหน่อยเหรอวะ"
"แหะๆ เอกล้อเล่นเจ๊ สั่งมาเถอะ อะไรหมูๆ ไม่ต้องสั่งมาเยอะนะ เพราะมีตัวเป็นๆ อยู่แถวๆ นี้แล้ว" ผมกัดปอไปหนึ่งดอก....
"ไอ้บ้า งั้นช้าน สั่งยำรวมมิตรกับปลาซ่อนแป๊ะซะ เครื่องดื่มแกจะเอาไรล่ะ"
"เอาเหล้าล่ะกันเจ๊ เบียร์มันอืด งั้นผมขอ 100 ครับ" ผมหันไม่บอกเด็กเสิร์ฟ
ไม่ถึงสิบนาที เหล้า มาก่อน หลังจากนั้นกลับแกล้มที่สั่งก็ตามมา....
"เป็นไงบ้างเจ๊ ไปอยู่ที่นั่น มีแฟนใหม่เหรอยัง" สองปีแล้วที่ปอจากผมไปทำงานที่ปัตตานี
"ไม่มีหรอกย่ะ ใครเค้าจะมาเอาช้านยะ แก่ แล้ว"
"แก่ตรงไหนล่ะนี่ เอกว่าเจ๊ยังเหมือนเดิมนะ แหม ทีหลังเวลาเจ๊ไปเที่ยวร้านน้ำชา เจ๊ก็พกผ้าเช็ดหน้าไปหลายๆผืนดิ เจอผู้ชายตรงสเป็คเจ๊ก็แกล้งทำผ้าเช็ดหน้าหล่น หลังจากนั้นก็แสดงการขอบคุณ ด้วยการชวนมาดื่มเหล้า แล้วก็มอมเหล้า มอมเสร็จ เจ๊ก็ได้แฟนแล้ว" ฮ่าฮ่า ผมพูดไปทำหน้าตาทะเล้นไปด้วย เพื่อนๆกันก็แบบนี้แหละ มีหยอกมีล้อกันเป็นเรื่องธรรมดา...
"ไอ้เอก ความคิดแก นี่สุดยอดเลยหว่ะ ช้านขอเอาไปใช้เลยนะ"
"อ้าว ก็เอกอยากให้เจ๊เอาไปใช้จริงๆ ไม่งั้นเอางี้เวลาเจ๊ขี่มอเตอร์ไซด์เลียบทรายหาด เจ๊ก็แกล้งให้เครื่องดับ รอเทพบุตรขี่ม้าขาวมาช่วย" ตอนนั้นยังไม่มีเรื่องภาคใต้...
"บ้าแล้วแก เค้าจะได้จับช้านไปข่มขืนล่ะซิ พอ พอ แล้วแกล่ะ เป็นไงบ้างมีแฟนใหม่เหรอยัง"
"ยังเจ๊ ใครที่ไหนจะมาสนเอกล่ะ หน้าตา บ้านๆ แบบนี้ สาวไม่แลหรอก ไม่หล่อ ไม่รวย ปากหมา นิสัยแย่อีกต่างหาก...."
"แกเล่นตัวล่ะซิยะ ข้าราชการหนุ่มไฟแรง สาวๆ เห็นก็กรี๊ดๆ แล้ว"
"เอ๊ย เจ๊ เอกไม่ใช่พี่ติ๊ก นะสาวจะได้กรี๊ด"
"แต่ช้านว่าเหมือนนะแก พี่ติ๊ก ตอนขึ้นอืดนะ ฮิฮิ" หัวเราะใหญ่ พวกผมคุยกันไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ผมจะเป็นฝ่ายดื่มซะมากกว่า ปอเค้าไม่ค่อยดื่มเหล้า ดื่มเหมือนกัน แต่ดื่มน้อย ประมาณแก้วเดียวทั้งคืน ผมเคยลองให้ดื่มมากกว่านั้น...ฮ่าฮ่า นึกภาพดูนะครับ จากผู้หญิง เรียบร้อย กลายเป็นสาวขี้เมาสติขาดไปประมาณนั้น..
"เอก แกเจอไอ้ป่านบ้างป่าว" คู่นี้เค้าดูโอกัน ...
"ไม่ได้เจอเจอ แหม เจ๊ก็รู้อยู่ รอมันมีปัญหา มันถึงโทรหาเอก"
"อ้าวเหรอ ช้าน โทรไปคุยกับมันมันมีปัญหากับไอ้แบงค์ยู่ มันจะเลิกกับไอ้แบงค์แล้ว"
"ก็แหงล่ะเจ๊ ต่างคนต่างเสือ ไอ้ป่าน มันเสือผู้ชาย ไอ้แบงค์มันเสือผู้หญิง....เสือเจอเสือจะเหลือเหรอ"
"ไอ้ป่านมันอยากจะหนีแบงค์น่ะ มันว่าจะหลบไปฝรั่งเศส ซักระยะ"
"คงหนีได้หรอกนะเจ๊ ไอ้แบงค์ มันคงปล่อยหรอก....."สองคนนี้มันคู่รักคู่แค้นกัน ....ผมยกแก้วเหล้าดื่ม
ตอนนี้เกือบห้าทุ่มแล้ว เพลงก็กำลัง ดี ประมาณเพื่อชีวิตสลับกับสติงนิดหน่อย ผมว่าเพลงเพื่อชีวิตมันเป็นอะไรที่ตายแล้วน่ะ ไม่ค่อยมีนักร้องหน้าใหม่ๆ ออกมา จะมีก็ดังๆ ประมาณ คาราบาว คาราวาน พงษ์ศิษย์ ฯลฯ
ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง ผมต้องออกไปรับข้างนอกตรงปากทางเข้า รับข้างในเสียงมันดังมาก ไอ้ลูกเจี๊ยบผมโทรมา...
"อยู่ ป.กุ้งเผาจริงเหรอ เมียจ๋า" เสียงมันเหมือนเมาๆ เลย....
"ใช่ที่ร๊าก เมียจ๋า จะหลอกที่ร๊ากไปทำไมล่ะ"
"เชื่อได้เหรอ พักนี้เมียจ๋า แปลกๆ แอบไปกับคนในเนทเหรอเปล่า"
"เพื่อนเมียจ๋ามาจากปัตตานี เพื่อนผู้หญิง "
"จริงน่ะ ไม่ค่อยน่าเชื่อ เมื่อวานเห็นคุยโทรศัพท์กับใคร นะ.ไอ้คนที่ชื่อต่อ....อยู่" ผมเคยเล่าให้มันฟังครับ และมันก็เคยเห็นผมแชทคุยกับกับไอ้ต่อด้วย....ที่ให้มันเห็นก็เพราะอยากให้มันรู้ไปเลย พอถึงเวลานั้นมันจะได้เชื่อโดยสนิทใจ....
"ฮ่าฮ่า ก็คุยธรรมดา ไมหึงเหรอ ถ้าไม่เชื่อก็ตามมาดูดิ" ผมท้ามัน คิดว่ามันคงไม่มาหรอก เพราะเสียงแบล็คกราวน์ทางฝั่งมันก็คึกคักใช่ย่อย ผมคาดว่ามันคงจะดื่มที่คอนโด แหละ
"อย่าท้านะ เดี่ยวไปเลยนะนี่"
"มรึงคงมาได้ล่ะนะ ทางฝั่งมรึง ก็มันส์ใช่หยอกเลยนะ"
"แค่นี้แหละ เมียจ๋าเดี่ยวเจอกัน" มันวางสายไปแล้ว.....
ผมนั่งดื่มต่อกับปอ ผมไม่เชื่อหรอกครับว่ามันจะตามมา ดื่มๆ กำลังเมาๆ กรึ่มๆ ก็กินคนเดียวนี่ ปอน่ะเหรอจิบแล้วจิบอีก จากแก้วเหล้าเป็นกลายเป็นที่วางไข่ยุงไปแล้ว......
เพลงบนเวทีตอนนี้กำลังเพราะผมหลับตาฟัง เพลงนี้สมัยผมอยู่ปีหนึ่งปีสองแหละ "เพราะอยากมาหา มาเพื่อจะถามไถ่ ว่าเป็นอะไรรู้สึกดีมั๊ย บอกกันบ้างซิเธอ เพราะว่าคิดถึง มาพบมาคุยมายิ้มให้ แล้วจะไปเพื่อวันหลังจะมาใหม่........"
"ไอ้เอก แกว่าอีก ห้าหกปีเราจะมานั่งแบบนี้กันอีกเหรอเปล่า"
"โหเจ๊ สำหรับเอก น่ะไม่มีปัญหาหรอก ว่าแต่เจ๊เถอะ อีกห้าหกปี เจ๊ ก็แก่หง่ำเหงือกแล้วนะ จะมาเที่ยวแบบนี้ได้ไง ฮ่าฮ่า"
"ไอ้บ้า ช้านจะหาผัวได้เหรอเปล่า ยังมะรู้เลย"
"แหมๆ เจ๊ ก็ลองเอาวิธีของเอกไปใช้ดิ รับรองได้แน่ๆ ผอสะหระ อัวน่ะ.."
"ไอ้บ้า"
ผมกำลังเพลินกับเพลง ผมมองๆ ตรงๆ ไป สะดุ้งโหยงเลย ไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมเดินตรงมาที่โต๊ะผมแล้ว มีผู้ติดตามอยู่สองคน คือ ไอ้กาย กับ พี่ดุ๊ก โห สุดยอดเลย จะมาทำไมนี่.....
"ขอพวกผมนั่งด้วยได้มั๊ยครับ" มันแกล้งๆ ถามผมหน้าตาเนียน.... โห เล่นมุขนี้เลยเหรอ.....เอาดิ เล่นก็เล่น เดี่ยวผมขอเล่นกับมันซักหนึ่งดอก ไอ้กาย ไอ้พี่ดุ๊ก มองตาม พวกมันคงปวดหัวจี๊ดกันแหละ.....
"ไม่ทราบครับ ต้องถามเพื่อนผม..." ผมบอกมัน...แล้วหันไปถาม ปอ...."ปอ น้องคนนี้เค้าอยากจะมานั่งด้วย เจ๊ ว่าไง" ฮ่าฮ่า ได้ผล ปอมองหน้าผม เหมือนไม่เข้าใจ....ฮ่าฮ่า จะเข้าใจได้ไงล่ะ มุขนี้มันรู้กันเฉพาะผัวเมีย เฮ๊ย ไม่ใช่ รู้กันเฉพาะผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ครับ...
"เออ คือว่า.................. ตรงโน้น ก็ยังว่างนะคะ " ปอชี้ไป แถวๆ ด้านหลัง...
"ไม่เอาครับ พวกผมอยากนั่งที่นี่ นั่งใกล้ๆ ขุนรินสุราพ่าย" มันหันมามองผม ผมแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่..
"ฮ่าฮ่า พอแล้ว ไอ้เกม อย่าแกล้งเพื่อนกรู นั่งก่อนครับ พี่ดุ๊ก มรึงด้วย ไอ้กาย ยืนบังเวทีทำซากไรวะ "
"โห เอก แกอำช้านเหรอยะ แสบจริงนะแก"
"ไม่แสบหรอก เจ๊ อำคนแก่นิดหน่อยเอง นี่ เพื่อนๆ เอก นี่ ไอ้เกม นี่ พี่ดุ๊ก นี่ไอ้กาย...."
"สวัสดีจ้า"
"ส่วน นี่ ปอ สุดสวย เพื่อนกรูนะเฟ๊ย"
"ครับ" ประสานเสียงกันจริงๆ ตอนนี้เด็กเสิร์ฟชงเหล้าให้พวกนี้แล้ว...ไอ้กาย มาเนียนเลย ทำตีสนิทกับไอ้ปอ ส่วนผมคุยกับไอ้เกม......
"มาทำไมวะนี่ "
"ก็มาดูให้เห็นไง ว่า ไอ้ที่พูดน่ะมันจริงเหรอเปล่า"
"แล้วมันจริงเหรอเปล่าล่ะ" ผมย้อนถามมัน...
"จริง คราวนี้รอดไป...จับได้ น่ะน่าดู"
"เฮ้ย เฮ้ย" ผมพยายามขยิบตาให้มัน เดี่ยวคนอื่นก็รู้กันหรอก.....
"พี่ดุ๊ก เมาเหรอยังพี่"
"กรึ่มๆ เอก ใกล้ๆ แล้ว"
"ใกล้ไรพี่ ไกล้เมาเหรอ งั้นชน ครับ หมดแก้ว" ผมชนแก้วกับพี่ดุ๊กก่อนครับ แล้วค่อยไล่จากไอ้เกม ไอ้กาย แล้วก็ปอ ...ฮ่าฮ่า นี่ก็เป็นหนึ่งในแผนการณ์ผมด้วย....
"หมดแก้ว แล้วคร๊าบ" พี่ดุ๊กแกเริ่มมีเสียงแล้ว ฮ่าฮ่า แบบนี้เข้าทางผมดิ คืนนี้ผมต้องเก็บแกก่อนอยู่แล้ว...เกือบเที่ยงคืน เพลงเริ่มเร็วขึ้น...."ยูทธศาสตร์ยิ่งใหญ่ ความตั้งใจเด็ดเดี่ยว คืนนี้เราจะเคี้ยวข้าวและทุบหม้อข้าว ตีแหกฝ่าวงล้อม ลุยพม่าข้าศึก..............." โหเพลงนี้ขึ้น พี่ดุ๊ก ไอ้เกม ลุกแดนซ์ เฮ้อ ผมน่ะปวดเฮด จริงๆ ....ส่วนผมไม่เต้นนะ ผมไม่ชอบเต้นเพลงเพื่อชีวิต..ส่วนไอ้กาย แหลๆ อยู่กับปอ เฮ้อ คุยกับหนุ่มหล่อๆ ลื่นๆ เชียวนะปอ.....
เกือบตีสอง ร้านตรงส่วนในใกล้เลิกแล้ว ตอนนี้พี่ดุ๊กฟุบคาโต๊ะแล้ว .....
"เจ๊ จะกลับยัง" ผมถามปอ....
"อือ ๆ กลับเลยก็ดี ช้านง่วงๆ "
"งั้นเดี่ยวเอกไปส่งที่โรงแรมนะ ไอ้กายมรึงจะไปด้วยเหรอเปล่า"
"ช้านไปเองได้นะ "
"ได้ไง เจ๊ เป็นสาวเป็นนาง เกิดเจอแท๊กซี่หื่นขึ้นมา จะทำไง" ปกติเวลา ถ้าผมไปเที่ยวกับปอหรือเพื่อนผู้หญิง. ผมก็มักจะไปส่งประจำแหละครับ...
"อ้าว ไหนแก บอกให้ช้าน รีบหา ผอสะระอัวไง"
"ชอบแบบหื่นๆ เหรอเจ๊ ไม่เอาๆ เดี่ยวเอกไปส่ง"
"ไปเถอะปอ เดี่ยวผมกับเอกไปส่ง ครับ" แหม สุภาพบุรุษจริงๆนะมรึง
"ไอ้เกม มรึงกลับกับพี่ดุ๊กได้นะ" พี่ดุ๊กตอนนี้สลึมสลือ อยู่...
"จะไหวเหรอพี่ ให้ผมพาคนเมากับนี่นะ ผมก็เมานะพี่"
"เอาหน่อยน่า กรูเป็นห่วงเพื่อนกรู เอาตามนี้นะเดี่ยวเจอกันที่บ้าน" ตกลงผมกับไอ้กายไปส่งปอที่โรงแรมแถวเมืองทอง ส่วน ไอ้เกมกลับกับพี่ดุ๊ก.....เป็นไปตามแผนที่ผมจะให้มันใกล้ชิดกัน...
หลังจากส่งเสร็จผมกับไอ้กายก็นั่งแท๊กซี่กลับครับ....
"เป็นเหี้ยไรมรึงวะ ไปมอมพี่ดุ๊กขนาดนั้น"
"ก็กรูอยากให้แกเมาไง แล้วให้ไอ้เกมพากลับ "
"มรึงนี่นะ กรูไม่อยากจะพูดเลย "
"เห็นเปล่าวันนี้แกมาแก ก็มาจ่ายให้"
"เออ มรึงทำอะไรมรึงรับผิดชอบเอาเองล่ะกัน...." ผมต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว ...
ถึงคอนโด แล้ว อ้าวไอ้พี่ดุ๊ก นอนที่โซฟา ไอ้เกม นอนอยู่ข้างๆ ที่ข้างๆ มันมีขันน้ำผ้าขนหนูด้วย สงสัยมันคงเอามาเช็ดหน้าให้พี่ดุ๊ก เฮ้อ แผนการณ์ผมใกล้ความจริงแล้ว
วันต่อมา ....คริสมาสต์แล้ว....
"มรึงไม่ไปจริงเหรอวะเอก"
"ไม่หว่ะ พรุ่งนี้กรูสอบ" ผมยังเรียนไม่จบเลย เทอมนี้ลงสองตัว สอบ เช้าเย็นเลย....เออพูดถึงการเรียนแล้วไอ้ลูกเจี๊ยบเกมมันขยันและเก่งกว่าผมอีก มันผ่านทุกตัวที่มันลงเลย ก็อย่างว่าแหละ มันไปเรียน ตลอด อีกอย่างมันขยันด้วย....
"เออ งั้นไม่เป็นไร งั้นเราไปกันโว๊ย พี่น้องตะกูลภู่...."
"ครับ ลุย" แหม ไอ้พี่น้องคู่นี้เข้าขากันดีจริงๆ
ผมเลยต้องนั่งอ่านหนังสืออยู่ห้องคนเดียว ไม่เป็นไรเรื่องเที่ยวไว้ทีหลัง....
ตั้งแต่ไอ้กายมานี่พวกผมดื่มแทบทุกวันแหละครับ หลังจากคริสมาสแล้ว เราก็มักจะดื่มกันที่ห้อง...จนถึงวันนี้วันที่ 31 ธันวาคม.....
"เดี่ยวกรูไปรับยูมินะ "
"กรูไปด้วย" ผมรีบบอกมัน
"จะไปทำไม ล่ะพี่เอก ผัวเมีย เค้าจะเจอหน้ากัน เอาหน้า เห่ยๆ พี่ไปเสนอทำไม" โหดูปากมัน
"ก็กรูอยากไปนี่ มรึงไปจองโต๊ะที่เวิลเทรดไว้ล่ะกัน "
"โหเอาเปรียบกันฉิบ โยนความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ มาให้ผม แต่ไม่เป็นไร นานๆ เมียจ๋าจะได้อยู่ฉลองปีใหม่กับผมซักปี" เฮ้อ กรูขอโทษมรึงด้วยนะเกม ปีนี้กรูก็คงไม่ได้ฉลองกับมรึงหรอก ที่กรูไปสนามบินกรูไปรับมิสเตอร์เชน แล้วคืนนี้กรูก็คงต้องอยู่ฉลองกับแกทั้งคืนแหละ แต่ไม่เป็นไร เดี่ยวกรูจะส่ง คนไป คอยดูแลมรึงเอง ฮ่าฮ่า...
"มาทำไมวะนี่" ไอ้กายถามผม.....ตอนนี้เรานั่งแท๊กซี่ไปดอนเมืองกัน...
"อ้าว ไอ้เวน กรูเคยบอกมรึงแล้วนี่ ว่า วันนี้มิสเตอร์เชนจะมา"
"เหี้..........ย แล้วมรึงไปบอกไอ้เกมว่ามรึงจะอยู่ฉลองกับมันทำไมวะ"
"เฮ้อ กรูไม่รู้จะทำไงนี่หว่ะ เดี่ยวเย็นๆ กรูจะโทรไปบอกมันว่า หัวหน้ากรูเค้านัดฉลองเค้าดาวน์กัน"
"เฮ้อ ไอ้สาดนี่ หาเรื่องอีกแล้วนะมรึง"
"มรึงจะให้กรูทำไงล่ะ แต่ไม่เป็นไรเดี่ยวกรูหาตัวช่วยให้ไอ้เกมเอง"
"เออ ไม่รู้เฟ๊ย กรูเบื่อแล้ว เกิดอะไรขึ้นมรึงก็รับผิดชอบไปล่ะกัน กรูเตือนมรึงจนปากจะฉีกแล้ว"
"เออ กรูรู้ ...เดี่ยวขอกรูโทรศัพท์แป๊บ" ผมกดไปหาพี่ดุ๊กครับ....
"สวัดดีเอก กำลังว่าจะโทรหา หนูเกม อยู่พอดี เออ วันนี้เอกไปเค้าดาวน์กันไหนล่ะพี่ไปด้วยดิ" เข้าทางผมเลย...
"wolrdtrade พี่ มาดิ พอดีมีที่เหลือ 1 ที่"โต๊ะที่ไปจองมันจะประมาณสี่ที่
"ไปกันกี่โมงล่ะ " แกถามต่อ..
"ประมาณทุ่มครับ พี่จะมาด้วยเหรอเปล่าล่ะ"
"ไปๆ เจอกันที่ไหนล่ะ"
"พี่มาซุ้มเบียร์สิงห์เลยนะครับ มาถึงก็โทรเข้าเครื่อง หนูเกมของพี่ล่ะกัน"
"แล้วกายพี่ชาย หนูเกมไปด้วยเหรอเปล่า ล่ะ" อ้าว ไรนี่เกี่ยวไรกับไอ้กาย
"ไปครับ แต่คงไปกับเมียมัน เมียมันมาจากญี่ปุ่นครับ"
"โห มีเมียมาด้วยเหรอนี่ เฮ้อ ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้สนอยู่แล้ว พี่สนหนูเกม มากกว่า"
"ดีแล้ว พี่ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ เจอกันคืนนี้นะพี่"
"ได้ๆ" ผมวางสาย
"โห ไอ้เอก มรึง ไม่ไปไม่พอแถมยังวางแผนอีก"
"อ้าวกรูก็ต้องใช้โอกาสแบบนี้ให้เป็นประโยชน์น่ะ กรูเชื่อนะเฟ๊ย เวลาคนเรา เศร้าเสียใจ หรือมีปัญหา ถ้ามีใครสักคนอยู่ใกล้ๆ คอยดูแล คอยปรึกษา คนที่เสียใจอาจจะอบอุ่นซาบซึ้ง นึกถึงความดีของเค้าบ้างก็ได้"
"เฮ้อ มรึงก็เลย เล่นให้ตัวเองเป็นตัวร้าย แล้วส่งพระเอกขี่ม้าขาว ไปช่วย เออ เวนจริงๆ" มันส่ายหน้าเอือมระอาผมครับ
"ก็เผอิญ พระเอกคนนี้เค้า มีพร้อมทุกอย่างนี่หว่ะ พระเอกหนังไทยก็แบบนี้แหละมั๊ง ส่วนมากจะ รวย ไว้ก่อน มั๊ง"
"เออ "
เราไปถึงดอนเมืองแล้วครับ รอเกือบ ชั่วโมงไฟท์ของยูมิมาก่อน ส่วนผมต้องรอ เย็นๆ....
"hi ยูมิ" ผมทักยูมิครับ แหม เห็นสามีตัวเองมารีบสวมกอดเลยครับ หลังจากสวมกอดเสร็จ ก้หันมาคุยกับผม...
"hi ake สบายดีเหรอ"
"สบายดี ครับ คิดถึงคุณจัง" ภาษาอังกฤษนะครับ...
"เหมือนกันค่ะ ไม่ได้เจอตั้งนานหล่อขึ้นนะ" อาจ๊าก หล่อตรงไหนนี่
"ขอบคุณครับ"
"กาย มรึงกลับก่อนเลย เดี่ยวกรูรอมิสเตอร์เชน ก่อน มรึงอย่าปากโป้งบอกไอ้เกมล่ะ" ผมหันมาบอกไอ้กาย
"เรื่องไหนล่ะ เรื่องมิสเตอร์เชน หรือเรื่องแผนการณ์เห่ยๆ ของมรึง"
"ทั้งสองแหละ "
"เออ กรูน่ะเบื่อมรึงจริงๆ หาเหตุผลดีๆ ไว้เถอะ "
"เออ กรูเตรียมไว้แล้ว เดี่ยวกรูจะโทรไปบอกมันเอง..... ไปเถอะ"
หลังจากที่มันไปแล้วผมก็โทรหาไอ้เกม ครับ...
"เกมสุดหล่อพูดสายครับ"
"แหม ที่ร๊าก เมียจ๋า รู้แล้ว ว่าที่ร๊าก หล่อสุดโคต"
"หล่อก็พอ ไม่ต้อสุดโคตหรอก มันหยาบคาย แล้วพี่ยูมิมาถึงเหรอยัง"
"มาแล้ว "
"งั้นขอสาย หน่อยดิ อยากฟังเสียง"
"กรูไม่ได้อยู่กับไอ้กาย กับยูมิ เออ ...ที่ร๊าก คืนนี้เมียจ๋า คงไม่ได้ ไปฉลองกับที่ร๊ากแล้วแหละ ต้องไปงานเลี้ยงบ้านหัวหน้างานของเมียจ๋าน่ะ ไม่ไปไม่ได้"
"อ้าวอะไรนี่ นัดกันแล้วนะ" เสียงมันสั่นๆ ไงไม่รู้ครับ ผมรู้ว่ามันคงเสียใจ..
"มันจำเป็นจริงๆนะ ที่ร๊ากเค้าจะเลี้ยงลูกน้อง ทุกคนก็ไปกันหมด "
"งั้นไม่เป็นไร เมียจ๋าไปเถอะ ที่ร๊ากรู้ว่ามันจำเป็น"
"เมียจ๋าขอโทษจริงๆ ไว้เดี่ยวถ้าเลิกเร็วคืนนี้ เมียจ๋าจะรีบไปแจมนะ ไงก็คงต้องฉลองกันทั้งคืนอยู่แล้วนี่"
"ได้ๆ มีอะไรโทรมานะ ที่ร๊ากรอนะ"
"เอ๊ย เดี่ยว เดี่ยว เมื่อกี๊พี่ดุ๊กโทรมาน่ะ บอกว่าจะไปแจมด้วย ที่ร๊ากก็เอาบัตรมารับแก ด้วยล่ะกัน เอาแกไปด้วยจะได้ไม่ต้องออกเงิน"
"อือ แค่นี้นะ" มันวางสายไปแล้ว
เฮ้อ ผมรู้ครับ ว่ามันเสียใจ ก็อย่างที่บอกแหละ ผมยังไม่เคยฉลองปีใหม่กับมันเลย ปีนี้มันก็หวังไว้มากแหละว่าจะได้มาฉลองกับผม แต่ผมกับไม่ได้อยู่กับมันซะนี่ เฮ้อ คิดแล้วเหมือนตัวเองทำผิดไงไม่รู้ แต่ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้หวังว่าพี่ดุ๊กคงทำให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผมรู้สึกดีขึ้นน่ะ......
-
เสือไบ:the series (ตอน 104)
เฮ้อ ผมรู้ครับ ว่ามันเสียใจ ก็อย่างที่บอกแหละ ผมยังไม่เคยฉลองปีใหม่กับมันเลย ปีนี้มันก็หวังไว้มากแหละว่าจะได้มาฉลองกับผม แต่ผมกับไม่ได้อยู่กับมันซะนี่ เฮ้อ คิดแล้วเหมือนตัวเองทำผิดไงไม่รู้ แต่ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้หวังว่าพี่ดุ๊กคงทำให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผมรู้สึกดีขึ้นน่ะ......
พี่เอกคิดได้ไงอ่ะ ว่าพี่ดุ๊กจะทำให้เกมรู้สีกดีขึ้น โห :m16: ไม่เข้าใจความคิดพี่เลยจริง :m16: ทำกับเกมได้ o12
-
อ่านแล้วปวดใจจัง เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:angry2:เซงอ้ะ :seng2ped:
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
พี่เอกนะพี่เอก ตอนนั้นใช้ไขสันหลังคิดเหรอคับ:o12:
เศร้าใจแทนเกมจังเลย :seng2ped:
-
คิดไปได้นะคนเรา :m30:
-
งี้ก็เข้าแผนแปะเลย
:m4: :m4: :m4:
-
:เฮ้อ: ยังเดินตามแผนอยู่รึนี่ :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 105) - 1
ผ่านปีใหม่มาแล้วครับ ไอ้กายกับยูมิกลับไปแล้วคับ พวกนี้เพิ่งไปเชียงใหม่กันมาครับ โดยมีไอ้เกมกับพี่ดุ๊กไปด้วย....
"ไม่ไปด้วยกันเหรอ เมียจ๋า"
"ไปเถอะช่วงนี้ ต้องเคลียร์งานน่ะ ขาดงานมะได้" นั่นเป็นข้ออ้างครับ ความจริงผมอยากให้สองคนนี้สนิทกัน.....
"เสียดายจัง นานๆ จะได้ไปเที่ยวเชียงใหม่ น่าจะไปนะ ถือว่า สัญจรนอกสถานที่"
"ที่ร๊ากไปเถอะ " มันทำหน้า เบื่อๆ ผม เฮ้อ ก็ดีแล้ว เบื่อๆ ทำแบบนี้น่าจะดีนะเพราะอีกหน่อยมันจะได้ตัดใจจากผมได้ง่ายๆ
ตอนนี้มาสรุปสถานะการณ์หน่อยนะครับ พี่ดุ๊กกับ ไอ้เกม ก็ไปกันได้ดีครับ แกมาห้องผมแทบจะทุกวัน ตอนนี้ไม่มีคู่แข่งแล้วนี่
"ไม่เบื่อ บ้างเหรอนี่มาแทบจะทุกวัน" ไอ้เกมมันบ่นๆ ให้ผมฟัง...
"อ้าว แกก็มาหาคนที่แกรักดิ"
"โหเมียจ๋า พูดแบบนั้นได้ไง ที่ร๊ากคิดกับพี่ดุ๊กแค่ลูกค้าเท่านั้นเอง ถึงแกจะรักที่ร๊าก แต่ที่ร๊ากก็ไม่ได้รักแก ที่ร๊ากรักคนนี้"มันชี้มาที่ผม
"แต่แกมีทุกอย่างนะ มีพอจะทำให้ชีวิตมรึงสุขสบายได้" ผมลองแย็บๆ ดูครับ.....เผื่อมันจะได้คิดบ้าง....
"สุขสบายแล้วไง ความรักมันเริ่มจากคนสองคน คนสองคนต้องมีความรักให้แก่กันและกัน เค้าถึงเรียกว่าคนรักกัน อย่างพี่ดุ๊กถึงแกจะรักที่ร๊าก แต่ที่ร๊ากก็ไม่ได้รักแก" เฮ้อ ก็จริงที่มันพูด แต่ไงผมจะลองฝืนทฤษฎีความรักของมันดู ผมอยากให้ชีวิตมันมีแต่ความสุขสบาย......
ตอนนี้ถึงไอ้เกมมันไม่มีมีใจให้พี่ดุ๊ก แต่ผมจะพยายามให้มันมีใจให้ได้.....เวลาผ่านมาจนถึง.....
วันนี้วันวาเลนท์ไทน์ ผมมาทำงานไอ้เกมไปเรียน วันนี้มิสเตอร์เชนไม่ได้มาหาผมนะครับ แกเพิ่งมาตอนตรุษจีน แต่แกส่งอีการ์ดให้ผมทางเมลล์แล้ว...ไอ้ลูกเจี๊ยบโทรหาผมช่วงบ่ายๆ .....
"วันนี้วันอะไร จ๊ะ เมียจ๋า"
"วันพุธ ทำไมเหรอ"
"ให้ตอบอีกครั้ง วันนี้วันอะไร" ความจริงผมรู้ความหมายของมัน แต่ผมแกล้งแหย่มันเล่น....
"วันพระเหรอ"
"เอาใหญ่แล้ว.....วันวาเลนท์ไทน์"
"รู้แล้ว ที่ร๊ากจะชวนเมียจ๋าไปไหนล่ะ"
"ไอ้เราก็นึกว่าแฟนเราน่ะโง่ ที่แท้ก็มีฉลาดเหมือนกัน....."
"จะไปไหนว่ามาเร็ว เมียจ๋า ยุ่งๆ อยู่"
"งั้นไปกินข้าวดูหนังกันนะ เย็นนี้ รีบกลับนะ"
"ได้ๆ เดี่ยวสี่โมง เจอกัน..." ที่ผมรับปากน่ะ รับปากไปงั้นแหละเดี่ยวผมจะคิดแผนที่จะยัดเยียดพี่ดุ๊กให้มัน วันนี้แหละเด็ดสุดแล้ว....ตอนนี้ในแม้ผมจะทำงานอยู่แต่ผมก็คิดถึงแผนการณ์ที่จะทำให้ไอ้เกมเห็นถึงความดีของพี่ดุ๊ก..ตื๊ดๆ โทรศัพท์ดังอีกแล้ว ไอ้ต่อโทรมานี่หว่า.....วันนี้ทั้งวันเลย มีแต่คนโทรเข้า....ไอ้ต่อโทรมา
"สุขสันต์วันแห่งความรักนะครับ"
"โห ต่อสุขสันต์ได้ไงครับ ยังหาคู่รักไม่ได้เลย โสด เหงา เศร้า อยู่ทุกวัน"
"ก็ผมเสนอตัว พี่ก็ไม่สนใจผม"
"ไม่สนใจได้ไงครับ ก็คุยกันทุกวี่ทุกวัน" ผมคุยไปด้วย มือก็ทำงานไปด้วย......
"ก็แค่คุยล่ะพี่ ไม่ได้เจอหน้ากันจะมีประโยชน์อะไร"
"ผมต้องศึกษา หาข้อมูลไง รู้อยู่ คนในเนทเป็นไง ....."
"แล้วผมการศึกษา เป็นไงบ้างล่ะครับ" มันถามผมต่อ...
"บอกไม่ได้หรอกครับ แค่คุยโทรศัพท์.." แต่ผมว่ามันก็อึดเหมือนกันนะ โทรมาคุยกับผมแทบจะทุกวัน คุยทีก็มากกว่าครึ่งชั่วโมงทุกที จนบางครั้งไอ้ลูกเจี๊ยบผมส่ายหน้าเอือมระอา.....
"งั้นวันนี้ไงพี่ วันวาเลนท์ไทน์ ไปหาอะไรกินกัน"
"จะเอางั้นเหรอ งั้นไปดื่มเหล้าดีกว่า นะ ดื่มเหล้าพังเพลง แล้วก็แดนซ์กัน" ที่ผมชวนมันไปแบบนี้ก็เพราะผมอยากให้มันรู้ไงว่าผม เสเพลแบบไหน ขี้เหล้าเมายาแค่ไหน.......มันจะได้รู้ไปเลย ไม่ต้องมาปิดมาพอช่วงหนึ่งมันรู้ความจริงมันอาจจะรับส่วนนี้ไม่ได้ ผมก็เลยให้มันรู้ไปเลย...
"ที่ไหนล่ะครับ ดีๆ ผมก็ไม่มีนัดเหมือนกัน คืนนี้ แหม ตื่นเต้นจังที่จะได้เจอพี่"
"อย่าเพิ่งคิดไปไกลแบบนั้น ผมอาจจะไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้"
"ชีเรียส น่ะ ฮ่าฮ่า งั้น คืนนี้จะเจอกันที่ไหนครับ"
"ไปอาร์ซีเอ ล่ะกัน บรรยากาศแบบนี้ ....ร้านแดนซ์โซน 4 ทุ่มนะครับ เจอกันที่..................." ที่รอประจำของพวกนัดเจอกันที่อาร์ซีเอ เป็นตึกที่อยู่หน้าร้านมอร์แกน.......ตอนนี้แดนซ์โซนย้ายไปอยู่ที่อาร์ซีเอ แล้ว....ที่เดิมไม่มี.
"ครับตามนี้นะครับ"
โอเค นี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งแผนการณ์ แต่มันคงแผนการณ์สำรอง บอกตรงๆครับ ผมไม่ได้ยินดียินร้ายที่จะได้เจอมันหรอก....
แผนการณ์จริงก็คนที่ผมกำลังจะโทรไปนี่ไง...พี่ดุ๊กไง... ผมกำลังโทรไปหาแก..
"สวัดดีครับ พี่ดุ๊กวันนี้วันวาเลนไทน์จะพาหนุ่มๆ ไปกินข้าว เคล้าแสงเทียนที่ไหนครับพี่"
"มีที่ไหนล่ะครับ หนุ่มๆ มีแต่หนูเกม เมื่อกี๊พี่โทรไปหา แล้ว หนูเกมบอกว่ามีนัดแล้ว"
"อ๋อ มันนัดกับผมพี่ ไปกินข้าวกัน ประชดวันแห่งความรักน่ะ แหม ก็หนุ่มโสดสองคนต่างคนต่างไม่มีแฟน ไม่รู้จะหาแฟนที่ไหนไปนั่งกินข้าวสวีทจ๊ะจ๋ากันนี่ครับพี่.....เราก็เลยหาเรื่องชวนกันไป เผื่อไปเห็นอะไรที่หวานๆ โรแมนติกชีวิตมันจะชุ่มฉ่ำขึ้นมาบ้าง" ผมรีบบอกเหตุผล กลัวแกจะคิดว่าผมกับไอ้เกมเป็นอะไรมากว่าพี่ชายน้องชาย.....ให้แกรู้ได้ไง เดี่ยวแผนที่ผมคิดๆ ไว้มันจะแตกเอา.....
"แล้วเอกไปที่ไหนล่ะครับ อยากไปด้วยจัง"
"คงแถวริเวอร์ไซด์แหละครับ บรรยากาศแถวนี้ดี กินข้าวกลางแสงเทียนข้างแม่น้ำเจ้าพระยา มีเสียงเพลง และวิวทิวทัศน์เจ้าพระยายามราตรี"
"น่าสนแฮะ"
"มาเลยพี่ ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะไปได้เหรอเปล่า ผมกลัวจะติดงานครับ.....ไม่รู้จะเสร็จกี่ทุ่ม ..... อีกอย่างผมเห็นไอ้เกมมันอยากไป ผมก็ไม่รู้จะทำไง เอางี้แล้วกันพี่มาเลย แต่วันแบบนี้คงต้องแกล้งทำแบบเป็นเซอร์ไพส์หน่อยนะ"
"เซอร์ไพส์ไงเหรอ"
"ก็แบบว่าเจอกันโดยบังเอิญ อะไรแบบนี้น่ะผมว่ามันโรแมนติกดีนะ " นี่ก็เป็นอีกแผนการณ์ของผม
"แล้วเอกจะไปเหรอเปล่าล่ะ"
"ไม่แน่ใจครับ ถ้าไปก็คงตามไปดึกๆ ไม่ดีเหรอพี่ ช่วงที่พี่อยู่กับเกม พี่ก็พยายามสร้างบรรยากาศ ความเป็นกันเอง หรือจะขอเป็นแฟนกับมันไปเลยก็ได้.....โรแมนติกๆแบบนี้"เฮ้อ นี่ผมเป็นบ้าอะไรไปนี่ ทำไมผมถึงเที่ยวเอาแฟนตัวเองไปยกให้ชาวบ้าน.....
"แล้วเอกจะไปกี่ทุ่มล่ะ"
"มันนัดผมไว้สองทุ่มครับ พี่ก็มาช่วงนี้ล่ะกัน อย่าเรทนะครับ ผมกลัวมันจะกลับก่อน เอาแบบนี้.....พี่ไปเจอมันประมาณ สองทุ่มห้า หรือสองทุ่มสิบนาที " ความจริงผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบยังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลยนะ แต่ไม่เป็นไรผมจะให้มันเป็นไปตามนี้เอง.....อย่าลืมนะครับ ผมเรียนวิศวะ เรื่องการออกแบบมันเป็นเรื่องที่ผมถนัดอยู่แล้ว....
"ได้ๆ แบบนี้ต้องมีดอกไม้ มีของขวัญเหมือนหนุ่มจีบสาว สาวจีบหนุ่มด้วยเหรอเปล่านี่"
"อันนี้มันก็แล้วแต่พี่ ครับ ตกลงตามนี้นะพี่ ไงก็พยายามทำให้เนียนหน่อยนะพี่ เดี่ยวมันจะหาว่าผมเตี๊ยมกันกับพี่ ไงผมก็เชียร์พี่เต็มที่อยู่แล้ว"
"ได้ๆ แต่ไม่รู้จะสำเร็จเหรอเปล่า พี่ไม่เห็นเกมมันยินดียินร้ายตอนเจอกับพี่เท่าไหร่เลย"
"ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน"
"เอาแบบนี้ดีกว่าพี่ เดี่ยวสองทุ่มตรงผมจะโทรไปบอกมันว่า ผมจะไปช้าเพราะติดธุระอยู่ แล้วผมจะโทรบอกพี่ว่าให้เข้าไปหามัน พี่ก็อยู่แถวๆนั้ล่ะกัน "
"โอเคตามนี้ล่ะกันนะ อย่าลืมโทรมาบอกพี่ล่ะ"
"ครับ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงผมจะโทรบอกพี่นะครับ แต่น่าจะเป็นไปตามนี้แหละ ครับ บายก่อนนะครับ"
หลังจากวางสายจากพี่ดุ๊กแล้ว ผมต้องการตัวช่วยอีกตัวหนึ่งเพื่อที่จะทำให้แผนการณ์ทุกอย่างแนบเนียน แบบที่ว่าดูไม่เหมือนการเตี๊ยมกัน ตัวช่วยตัวนี้ผมขอใช้บริการของไอ้เอสก็แล้วกัน
"สวัสดีครับ พี่นุ่มมีอะไรให้น้องรับใช้"
"เรื่องงานที่ให้หา.......ไปถึงไหนแล้ว" ผมให้มันหาข้อมูลเกี่ยวกับงานของผม
"ได้แล้วพี่ พี่จะมาเอาเลยหรือให้น้องเอาไปให้ดีครับ"
"ตอนนี้กรูไม่ได้อยู่ในกรมหว่ะ เอางี้ห้าโมงเย็น มรึงช่วยโทรหากรูหน่อยนะกรูกลัวลืม ห้าโมงตรงเลยนะอย่าลืมน่ะงานมันต้องรีบใช้ด้วย" ตอนนี้ผมกำลังจะกลับบ้านแล้ว โดดงานไปก่อน หนึ่งชั่วโมง......
"ได้ครับ พี่ เดี่ยวห้าโมงตรงน้องโทรไปหาพี่นะครับ"
"โอเค บายนะยุ่งๆอยู่"ทุกอย่างกำลังจะไปตามแผนที่ผมวางไว้.....
ผมกลับไปถึงคอนโดแล้วครับ...........
"อ้าววันนี้ทำไมกลับเร็วล่ะ.........เมียจ๋า"
"แหม วันพิเศษ กับคนพิเศษ ก็ต้องมีเวลามาเตรียมตัว หน่อยดิ...........แล้วที่ร๊ากกลับมานานแล้วเหรอ"วันนี้มันไปเรียนมา.........
"ที่ร๊ากมีเรียนเฉพาะช่วงเช้า กลับมาตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว.............แล้วคืนนี้เราจะไปไหนดีล่ะเมียจ๋า"
"ไปกินที่ริเวอร์ไซด์แล้วกัน ที่นี่บรรยากาศดี........มีเพลงมีวิวแม่น้ำ มีอาหารอร่อยๆ และที่สำคัญมีที่ร๊ากของเมียจ๋า"
'งั้นที่ร๊ากขออาบน้ำก่อนล่ะกัน"
"เอ๊ย รีบอาบไปไหนนี่ สี่โมงกว่าๆ อยู่เลย"
"ก็เมียจ๋าพูดเองเมื่อกี๊ไม่ใช่เหรอ จ๊ะ วันพิเศษ กับคนพิเศษ ก็ต้องมีเวลาเตรียมตัวหน่อย"
"เออ ไปเถอะ ระวังห้องน้ำลื่นนะเฟ๊ย" ผมแหย่ มัน เมื่อคืนเราเช่าหนังเรื่อง ชัมทิง อะเบาท์แมรี่มาดู
"ไม่หรอก ที่ร๊ากจะเก็บไว้ให้เมียจ๋า คืนนี้ " มันหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ผมถอนหายใจเฮือกเลยครับ เฮ้อ นี่ผมทำผิดอีกแล้วเหรอนี่ ดูจากความตั้งใจของมันแล้ว...นี่ผมคงต้องทำร้ายจิตใจมันอีกแล้วนี่ แต่ทำไงได้ล่ะ เพื่อความสุขที่มั่นคงตลอดไปของมัน ผมคงต้องทำตามแผนเดิม.....
มันหายไปห้องน้ำนานเหมือนกัน ส่วนผมเตรียมตัวนุ่งผ้าเช็ดตัว เตรียมเข้าห้องน้ำต่อจากมัน ไหนๆ แล้วเอากันให้เนียนเลยล่ะกัน.....มันออกมาแล้วครับ ผมมองนาฬิกา เกือบห้าโมงแล้ว โอเค ขออาบน้ำก่อน.....ผมใช้เวลาในห้องน้ำนานเหมือนกันครับ ฮ่าฮ่า นานกว่าปกติ... ตื๊ดๆ เสียงผมโทรศัพท์ผมดัง ข้างนอก ไอ้เอสคงโทรมาแล้ว....
"เมียจ๋า โทรศัพท์ " ไอ้ลูกเจี๊ยบ ตะโกนบอกผม...
"เออ จะออกไปแล้ว" ผมรีบ ทำเป็นกระหืดกระหอบไปรับ...อือ ไอ้เอสโทรมาจริงๆ..
"สวัสดีครับ"
"แหมสุภาพเชียวนะพี่ น้องเอง" มันคงแปลกใจแหละที่ผม พูดจา เพราะแบบนั้น ผมต้องการให้ไอ้เกมคิดว่าคนที่ที่ทำงานโทรมา...
"ครับ ๆ ว่าแต่เรื่องที่ให้ทำเสร็จเหรอยังครับ"
"เรียบร้อย แล้ว เอ วันนี้เป็นอะไรพี่ พูดจาซะ"มันแซวผม
"งั้นคุณ หาเรื่องนี้เพิ่มให้ผมอีกเรื่องนะ เรื่อง............... เดี่ยวครึ่งชั่วโมง ผมเข้าไป"
"เรื่อง.............. มันมีอยู่แล้วนะพี่"
"งั้น เดี่ยว ครึงชั่วโมงเจอกันนะ ผมจะรีบไป"
"ครับ พี่เดี่ยวน้องจะรอ" ไอ้เอสมันคงแปลกใจแหละที่ผมพูดอะไรกับมันไม่เหมือนเดิม หลังจากวางสายไปแล้ว ผมก็หันมาพูดกับไอ้เกม....
"ที่ร๊าก เดี่ยวที่ร๊ากไปเองได้เปล่า เจอกันสองทุ่มเมียจ๋า ต้องเข้าไปที่ออฟฟิส อีกครั้ง เจ้านายเค้าต้องการงานด่วนน่ะ"
"อ้าวเหรอ ได้ๆ ริวเวอร์ไซด์ก็อยู่ใกล้ๆ ที่ทำงานของเมียจ๋าอยู่แล้วนี่" มันคงเชื่อสนิท ก็แหงล่ะ หลักฐาน มันก็ได้ยินชัดๆ แบบนั้น.....
"โอเค ตามนี้นะ เดี่ยวสองทุ่มเจอกันที่ ริเวอร์ไซด์นะ อย่าเลทนะ ที่ร๊ากไม่อยากนั่งรอ คนเดียว"
"ที่ร๊ากเคยเลทเหรอจ๊ะ ไปเถอะ รีบๆ ทำให้เสร็จนะ สองทุ่มเจอกัน..." ผมรีบแต่งตัวครับ แม้จะรีบผมก็ต้องแต่งตัวให้ดูดี ครับ เพราะ วันนี้ผมก็มีนัดด้วย....แต่แต่งแบบไม่เน้นสีสันนะครับ เพราะมันจะได้คิดว่าผมไปที่ทำงานจริงๆ...
"ไปล่ะ สองทุ่มนะเฟ๊ย " ผมย้ำมันอีกครั้ง..มันพยักหน้า ตอนนี้มันก็นั่งรีดเสื้อผ้า แหมท่าทางจะรีดจนกลีบโง้งแน่เลย....โอเค หลังจากไปเอางานที่ไอ้เอสแล้วผมขอไปรอที่บ้านพระราม 4 ก่อนล่ะกัน ใกล้ๆ อาซีเอ ดี กว่าจะถึงเวลานัดก็สี่ทุ่ม จะได้อาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกครั้ง....
เกือบสองทุ่มครับ ผมโทรหามันอีกคร้ง ตอนนี้ผมนอนเล่นอยู่บ้านพระราม 4 แล้ว
"ถึงไหนแล้ว จ๊ะ ที่ร๊าก"
"รออยู่หน้าร้านแล้ว เมียจ๋าล่ะ"
"งานยังไม่เสร็จเลยน่ะ แต่อีกนิดเดียว เอางี้ที่ร๊าก เข้าไปจองโต๊ะได้เลย ไม่เกิน ครึ่งชั่วโมงเดี่ยวเมียจ๋า ตามไป"
"แน่นะ งั้นเดี่ยวที่ร๊าก เข้าไปนั่งรอเลยล่ะกัน คนยังไม่ค่อยเยอะ "
"ได้ๆ แค่นี้ก่อนนะ ต้องรีบทำงานให้เสร็จ" หลังจากวางสายจากไอ้ลูกเจี๊ยบผมแล้ว ผมก็โทรหาพี่ดุ๊กครับ..
"อยู่ไหนแล้วพี่"
"ถึงแล้ว พี่เห็นเกมแล้วแหละ เห็นไกลๆ น่ะ"
"พี่ก็รออีกสักแป๊ป ล่ะกัน ตอนนี้มันกำลังเข้าไปหาโต๊ะ เอาแบบ บังเอิญๆ นะพี่ คืนนี้ผมคงไม่ได้ไป พี่อย่าบอกมันนะว่าเราเตี๊ยมกัน"
"โห พี่จะไปบอกทำไมล่ะ ขอบใจเอกมากนะ"
"ไม่เป็นไรพี่ ขอให้มีความสุข ในคืนนี้นะครับ เดี่ยวประมาณ สามทุ่มกว่าๆ ผมจะโทรไปหาเกมอีกครั้งนะพี่ จะบอกว่าคงไปไม่ได้....ถ้ามันจะกลับ พี่ก็พยายามขอมันไว้น่ะ ไอ้นี่มันขี้ใจอ่อน อ้อนๆ มันหน่อย รับรองมันอยุ่กับพี่จนเช้าแหละ"
"ครับ เอก" ผมวางสายแล้ว รู้สึกแย่เหมือนกันที่ทำแบบนี้ สามทุ่มครับ ผมก็ไปถึงอาร์ซีเอ ที่ไปก่อนเพราะผมอยากดูบรรยากาศด้วย ดูอะไรให้มันเพลินหูเพลินตามันจะได้ไม่ต้องคิดมาก เฮ้อ วันแบบนี้ผมน่าจะมีความสุขอยู่กับคนที่ผมรักนะ ผมมีโอกาสแล้ว แต่ผมกับ เสือกไส ความสุขนี้ไปให้คนอื่นเอง ตอนนี้จิตใจผมว้าวุ่น แย่ๆ ไงไม่รู้ ยิ่งเห็นคู่รักหลายๆ คู่ สวีท จับมือจับไม้ ให้ดอกกุหลาบกัน ผมยิ่งเสียใจน่ะ ป่านนี้ไอ้พี่ดุ๊กคงกำลังหวานแหววกับ ไอ้ลูกเจี๊ยบแน่เลย
ผมเดินไปหาที่ๆ คิดว่าเงียบที่สุดครับ โทรไปหา ไอ้ลูกเจี๊ยบอีกครั้ง....กว่ามันจะรับได้นานเหมือนกัน
"ถึงไหนแล้ว ล่ะ เมียจ๋า" ผมคาดว่ามันคงไม่ได้รับสายผมที่โต๊ะน่ะเพราะมันพูดแบบนี้
"ยังไม่เสร็จเลยน่ะ นี่ก็เร่งอยู่ เจ้านาย ก็เกรงใจ น่ะ กรูบอกแกว่าคืนนี้กรูมีนัด แต่แกขอร้องให้ช่วยๆ หน่อย พรุ่งนี้ต้องใช้ชี้แจงต่อสภา" ผมแหลไปไกลเลยครับ....
"ไม่เป็นไรหรอก ทำๆ ให้เสร็จแล้วกัน จะมาเมื่อไหร่ ก็โทรมาบอกนะ ตอนนี้ ที่ร๊ากนั่งกินอยู่กับพี่ดุ๊ก"
"อ้าวพี่ดุ๊กไปได้ไงล่ะ นัดแกไปด้วยเหรอ" ผมทำเสียงเหมือนจับผิด....ฮ่าอ่า
"เปล่าๆ แกบอกว่าแกมาธุระแถวนี้ ผ่านมากินอะไรที่นี่ มันเรื่องบังเอิญน่ะ"
"ดีแล้วไง ที่ร๊ากจะได้ไม่เหงาไง งั้นเดี่ยวเมียจ๋า จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จนะ จะได้รีบๆ ตามไป"
"โอเค รอนะ" มันวางสายไปแล้ว เฮ้อ ตอนนี้ก็คงหวังแค่ให้พี่ดุ๊กทำหน้าที่ของแกให้ดีที่สุดจนไอ้เกมประทับใจก็แล้วกัน
ผมเดินไปจนถึงร้านแดนซ์โซนเกือบสี่ทุ่มแล้ว
"อยู่ไหนแล้วนี่"
"หน้าแดนซ์โซน แล้วครับ รอพี่อยู่ พี่อยู่ไหนล่ะ"
"ผมก็อยู่หน้าแดนซ์โซนเหมือนกัน" ผมกวาดสายตามองไป มีคนยืนแถวนี้หลายคนเหมือนกัน คนไหนนะ มันหันมาทางผม .....อ๋อ ผมตัดสายมันครับเดินเข้าไปหามัน มันเห็นหน้าผม ทำหน้าเหมือนผิดหวังไงไม่รู้หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้....
"เข้าไปเลยเหรอเปล่า หรือว่าไง" ผมถามมัน ผมมองหน้าตามันก็จัดว่าใช้ได้เลยนะครับ เฮ้อ คนหล่อใครจะมาสนใจคนไม่หล่อล่ะ ผมคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้เรื่องที่คิดน่ะไม่ใช่อยู่ที่มัน อยู่ที่ไอ้ลูกเจี๊ยบผมโน่น.....
"เข้าไปเลยล่ะกันพี่มาแล้วนี่ครับ แต่วันนี้พี่เลี้ยงผมหน่อยนะ ผมไม่ค่อยมีตังส์ เดี่ยววันหน้าผมเลี้ยงคืน"
"ครับ" ผมพอจะเดาความหมายได้ครับ แต่ช่างเถอะตอนนี้ ผมต้องการฆ่าเวลาด้วยการอาศัยมันเป็นเพื่อนนั่งคุย
เราเข้าไปนั่งแล้วครับ สั่งเหล้า มาดื่มกันแล้ว ตอนนี้ส่วนใหญ่ผมจะชวนมันพูดมากกว่า....
"แหม ให้ผมพูดคนเดียวนะ ไม่เหมือนตอนที่คุยโทรศัพท์เลย"
"ผมคุยไม่ค่อยเก่งพี่"
"ครับ ไม่เป็นไรเดี่ยวผม ชวนคุยเอง" มันธรรมดาครับ....ผมเจอแบบนี้บ่อย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนะ ตอนนี้มันเบื่อๆไปหมด เห็นบรรยากาศรอบข้าง แล้วด้วย เฮ้อ คนที่ต้องการผม ผมกับไม่อยากอยู่กับเอง กับเลือกมาอยู่กับคนที่ผมไม่ต้องการ...โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมดังมาหลายครั้งแล้ว.... แต่ผมไม่รับ ความจริงอยากจะปิดไปเลp แต่กลัวไอ้ลูกเจี๊ยบผมคิดมาก เปิดไว้แบบนี้แหละแต่ไม่รับ เวลามันถามผมจะได้บอกมันว่า รีบทำงานจนไม่มีเวลารับโทรศัพท์.....
-
เสือไบ:the series (ตอน105) -2
เที่ยงคืนกว่าๆ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดู มิสคอลเกือบยี่สิบครั้งแล้ว ผมเปิดบันทึกการโทรดู สายไม่ได้รับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ ยี่สิบ ครั้ง.... ผมเก็บโทรศัพท์ผม....
"พี่ ครับ ผมจะกลับแล้วนะ" ไอ้ต่อบอกผม ตอนนี้ ผมไม่อยากจะห้ามอะไรมันแล้ว กลับก็กลับ ไม่ได้ว่า...
"ครับ ตามสบายครับ" มันเดินจากไปแล้ว ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา หรือ ประโยคอะไรออกจากปากมัน ....ผมเฉยๆนะ รู้ครับ ว่ามันคงต้องเป็นแบบนี้ ดูจากหน้าตา และนิสัยมัน แต่ผมคงไม่เอาเรื่องพวกนี้เก็บมาคิดให้ปวดหัวหรอก เรื่องผมอาจจะต้องปวดหัว กำลังรออยุ่ที่คอนโด ผมต้องหาเหตุผลดีๆ มาอธิบาย....
เกือบตีหนึ่งครับผมกลับมาถึงคอนโด แล้ว ไอ้เกมยังไม่กลับ ผมอาบน้ำแต่งตัว รอมันที่โชฟา....รอมันจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ผมตื่นมาอีกทีเสียงเอะอะโวยวาย ตีสามกว่าๆ แล้วนี่ ผมจำเสียงไอ้ลูกเจี๊ยบเกมได้.... ผมเดินไปเปิดประตู โห พี่ดุ๊กกำลังหิ้วปีกไอ้เกมอยู่ ท่าทางจะเมามาก แปลกแฮะ ทุกที ผมเห็นพี่ดุ๊กเมาก่อนทุกที...
"มาครับผมช่วย" ไอ้เกมตอนนี้มันคงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก โวยวายอย่างเดียว...
"หนูเกมเมามากเลยน่ะ กินไปได้ไง คนเดียวเกือบสองกลม"
"คงดีใจที่ได้กินกับพี่ล่ะซิ" ผมหยอกๆ แก
"อย่างงั้นได้ก็ดีล่ะซิ แต่มันกินเหมือนมันเสียใจเลยน่ะ เดี่ยวยกเดี่ยวยก พี่กลัวจะขับรถไม่ได้..พี่เลยกินน้อยๆ" ตอนนี้ผมลากมันมาที่โซฟาแล้ว..
"พี่จะนอนห้องผมหรือจะขึ้นไปนอน ห้องพี่ข้างบนล่ะ"
"กลับห้องพี่ดีกว่า เอก หนูเกมมันอ๊วกใส่พี่ด้วย เหม็นน่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้พี่มาก็แล้วกัน"
"แล้วเป็นไงล่ะพี่ สำเร็จเปล่า"
"ไม่รู้ดิ หนูเกมเค้าเฉยๆ....แต่ก็โรแมนติกดีนะ ที่ได้กินข้าวกับหนูเกม แม้จะเมาๆแบบนี้ งั้นเดี่ยวพี่ขอตัวก่อนล่ะกัน ไม่ไหวเหนียวตัว และก็เหม็นกลิ่นอ้วกด้วย"
"ครับผม"
"คนใจร้าย ทำกับผมแบบนี้ได้ไง" มันละเมอ... ละเมอแบบคนเมา....
"กรูขอโทษหว่ะ เกม" ผมพูดในใจ ตอนนี้ผมบรรจงเช็ดหน้าให้มัน เฮ้อ เห็นใบหน้านี้แล้ว ผมรู้สึกสะท้อนใจไงไม่รู้คืนนี้วันแห่งความรักแทนที่เราสองคนจะมีความสุขกัน แต่ผมกับทำให้ทุกอย่างแย่ไปหมด.....สมควรแล้วที่ผมควรจะเดินหนีจากมัน....ผมลากมันมานอนที่ที่นอน มันก็ยังไม่ได้สติรู้สึกตัวเลย...คืนนี้ผมนอนกอดมันทั้งคืน......
เช้าวันต่อมาผมตื่นมาแล้วต้องรีบไปทำงาน ส่วนไอ้เกมยังไม่ตื่นเลย จนผมกลับอีกครั้งตอนเย็นมันหายไปไหนไม่รู้ ผมว่าจะโทรหามันตอนทุ่มสองทุ่มล่ะกัน......
เกือบสามทุ่ม ครับ มันกลับมา...
"ไปไหนมาล่ะ" ผมถามมันตามปกติ ตอนนี้ผมไม่ค่อยกล้ามองตามันเท่าไหร่คนทำความผิดไว้ก็แบบนี้แหละ....
"ไปหาเพื่อนมา มีไรเหรอห่วงด้วยเหรอ" อ้าวมันย้อนผมกลับแล้ว...
"ไม่ห่วงมรึงแล้วจะให้ห่วงใครวะ" ผมประชดมันกลับ เพราะมันพูดเหมือนมันประชดไงไม่รู้
"คนห่วงกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก" มันทิ้งระเบิดกองใหญ่มาให้ผมแล้ว ผมสะอึกไปทันที ก็เพราะผมทำแบบนั้นจริงๆ......มันหายเข้าห้องไปแล้ว บรรยากาศช่วงนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ผมก็ไม่มีเหตุผลดีๆ ที่จะแก้ตัวอีกอย่างผมก็อยากให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว จนถึงบ่ายวันเสาร์ ผมนั่งดูโทรทัศน์อยู่ ไอ้เกม ก็ดูอยู่ข้างๆ ผมนั่นแหละ ผ่านมาสามวันแล้ว ผมกับมันยังไม่ได้เคลียร์กันเรื่องวันวาเลนท์ไทน์เลย.....ตื๊ดๆ โทรศัพท์มันดัง..
"สวัสดีครับ เกมพูดครับ"
"............................................" ไม่ได้ยินครับ
"อยากดูครับ พี่ หนังดีด้วยดิ เดี่ยวผมชวนให้นะ แต่ผมว่าเค้าคงไม่ไปหรอก พี่จะมารับกี่โมงล่ะ"
"..................................."
"เดี่ยวผมแต่งตัวรอนะครับ คิดถึงเหมือนกันครับ บายครับ"
"พี่เอก พี่ดุ๊กเค้าชวนผมกับพี่ไปดูหนัง พี่ไปด้วยกันเหรอเปล่า" ตอนนี้สรรพนาม น้ำเสียง แววตาต่างๆที่ออกจากมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ลึกๆผมเสียใจ..... แต่ทำไงได้ล่ะผมต้องการให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว....
"มรึงไปเถอะ เดี่ยวกรูจะไปบ้านลุงน่ะ"
"โอเค งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะเดี่ยวพี่ดุ๊กจะมารับแล้ว" ไม่ถึงสิบนาทีพี่ดุ๊กก็มา ไอ้เกมยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย...
"ไม่ไปดูด้วยกันเหรอเอก"
"ตามสบายน่ะพี่ผมไม่อยาก ไปเป็นก้าง พี่ดุ๊กครับ ผมขอคุยกับพี่หน่อยดิ ข้างนอก" ผมตัดสินใจแล้ว ว่าผมควรจะทำอะไรต่อ.......ผมเดินนำไป พี่ดุ๊กเดินตามมา ผมคุยกันหน้าประตู....
"พี่ดุ๊ก ผมขอถามพี่อีกครั้งนะครับ พี่ยังรัก ยังเอ็นดูหนูเกมของพี่เหมือนเดิมเหรอเปล่าครับ"
"เหมือนเดิมเอก พี่ว่าพี่ยังรัก หนูเกมเหมือนวันแรกที่พี่รักแหละ ทำไมล่ะเอก"
"เดี่ยว ต้นเดือนหน้าผมต้องย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วครับ ผมอยากให้พี่ดูแลมัน.....พิษณุโลก"ผมโกหกครับ ความจริงไม่ได้ย้ายไปไหนหรอก....
"อ้าว ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ แล้วเกมรู้เหรอยังล่ะ "
"เดี่ยวผมบอกมันเองพี่ ถ้าพี่รัก มันจริง ผมก็จะได้สบายใจครับ ผมเป็นห่วงมัน มันยังเด็กอยู่ครับ ผมกลัวมันจะเสียคน"
"ไม่ต้องห่วงหรอกเอก พี่รับรอง..."
"ถ้าพี่รับรองแบบนี้ผมก็สบายใจ เข้าห้องเถอะพี่เกมมันคงเสร็จแล้ว" ผมเดินนำเข้ามา ไอ้เกมยืนเช็ดหัวอยู่ มันมองผม.... ผมเห็นแววตามันแล้ว ตอนนี้ผมบอกตรงๆ ผมกลัวแววตามันตอนนี้จังเลย แววตามันเหมือนเสียใจ ผิดหวังไงไม่รู้หรือว่าผมคิดไปเอง ผมไม่คิดว่ามันจะได้ยินที่ผมคุยกับพี่ดุ๊ก หรอก.....
"อ้าวเสร็จแล้วเหรอวะเกม พี่ดุ๊กเค้ารออยู่ มันร้อนน่ะ กรูเลยพาพี่แกไปดูวิวข้างนอก"
"ไปเถอะครับ พี่ดุ๊กผมเสร็จแล้ว" มันออกไปแล้ว... ท่าทางมันแปลกๆ มากกว่าเดิมอีก
ดึกแล้ว..ผมรอมันจนหลับไปที่โซฟา กี่โมงแล้วนี่ เกือบตีสามแล้วครับ มีเสียงโครมตึงตัง ตึงตังข้างนอก ก๊อกๆ สงสัยไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมเดินไปเปิดประตูคิดว่ามันคงเมาไม่งั้นก็ทำกุยแจหาย ผมเปิดประตูออกา อ้าว พี่ดุ๊กกำลังพยุงประคองไอ้เกมอยู่....
"อีกแล้ว น่ะเอก ไม่รู้หนูเกมมันบ้าอะไร กินเหล้า อย่างกับน้ำ"
"สงสัย มันดีใจที่ไปกับพี่มั๊ง "ผมบอกพี่ดุ๊กแก ...ไอ้เกมมันแปลกไปจริงๆไม่ว่าพฤติกรรม การกระทำ หรือแววตามัน..ผมช่วยพี่ดุ๊กประคองไอ้เกมมาที่โซฟา มันเมาแอ๋ ไม่รู้ตัวอีกแล้ว เนื้อตัวเสื้อผ้ามัน มีกลิ่นเหล้ากลิ่นอ้วกหึ่งเลย..
"เดี่ยวผมจัดการเองก็แล้วกัน พี่" จะให้แกมาปรนนิบัติไอ้เกมผมก็เกรงใจครับ สภาพแกก็ไม่ต่างจากไอ้เกมเท่าไหร่ มีกลิ่นเหล้ากลิ่นอ้วก(น่าจะเป็นไอ้เกมอ้วกใส่)ด้วย
หลังจากที่พี่ดุ๊กลับไปแล้วผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเหมือนเดิม... คืนนี้มันสงบเรียบร้อยไม่มีละเมอ.....
ผ่านวาเลนท์ไทน์มาเจ็ดวันแล้ว วันพุธแล้ว ผมเลิกงานกลับมาที่คอนโด ตอนนี้ บรรยากาศสำหรับผมกับไอ้เกมแย่ เราไม่ค่อยได้คุย หรือ จะพูดเฉพาะที่จำเป็นกันเท่านั้น ....ตอนนั้นผมก็ไม่พยายามที่จะปรับความเข้าใจหรือจะเคลียร์กับมัน.... ดีแล้วถ้าเป็นแบบนี้ เวลาที่ผมบอกเลิกหรือจากไปมันจะง่ายขึ้น.....ถ้าถามว่าผมไม่เสียใจเหรอที่มันเป็นแบบนี้ผมบอกเลย.... เสียใจ... เสียใจมากด้วย แต่ทำไงได้ล่ะ ผมต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ความเสียใจผมต้องเจออยู่แล้ว ...
ผมอาบน้ำแต่งตัวชุดอยู่บ้านออก มาดูทีวี กับมัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันจะพูดจะแซว ตั้งแต่ผมเปิดประตูเข้ามาแล้ว แต่นี่เงียบ....
"พี่ เอก พี่จะไปทำงานต่างจังหวัดเหรอ" ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร... สมองผมมันเบลอเกี่ยวกับเรื่องมันนี่แหละ ..
"ไม่นี่...กรู ไม่คิดจะไปทำงานต่างจังหวัดหรอก เพราะกรูชอบอยู่ที่ นี่มากกว่า พูดง่ายๆ คือติดแสงสี" ผมพูดไปตามความจริง ตอนนั้นผมลืมคิดอะไรบางอย่างไป....แววตามันดูแปลกๆ อีกแล้ว อธิบายไงล่ะ บอกไม่ถูกครับ ประมาณเสียใจ สะเทือนใจประมาณนั้นแหละ น้ำเสียงมันก็สั่นๆ ด้วย...
"อือ เกท ครับ .....วันนี้พี่กายโทรมาน่ะ "
"โทรมาเรื่องอะไรล่ะ" ผมถามปกติ ตอนนี้กำลังสนใจรายการข่าว มากกว่า....
"ก็เรื่อยๆ ไปล่ะ.....แกถามความความสัมพันธ์ของผมกับพี่เป็นไงบ้าง"
"แล้ว มรึงบอกว่าไงล่ะ" ผมถามต่อ
"ใกล้ แล้ว" มันพูดแค่นี้ ผมหันไปมองมัน จะถามมันว่าใกล้อะไร แต่ไม่ทันครับ
"อยากกินเหล้า เฮ้อ ชวนพี่ดุ๊กดีกว่า" มันพูดพร้อมกับเดินหนีผมไปคุยโทรศัพท์อีกมุมหนึ่ง..
"สวัสดีครับ หายไปเลยนะครับ ผมขอโทษนะพี่ ที่เมาวันนั้น "
".................................." ไม่ได้ยินครับ ผมสนใจที่มันพูดเหมือนกัน....
"ว่างเปล่าพี่ มาหาผมที่ห้องหน่อยดิ อยากกินเหล้าครับ"
"........................................"
"เจอกัน สามทุ่มนะพี่ ผมอาจจะกินเหล้ากับพี่เป็นครั้งสุดท้ายก็ได้.......เจอกันครับ" อ้าวพูดแปลกๆ อีกแล้ว หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จมันก็เดินเข้าห้องนอน ส่วนผมนั่งดูโทรทัศน์ต่อ.....มีเสียงคุยออกมาจากห้องมันมันคงคุยโทรศัพท์กับเพื่อน.....
ประมาณสามทุ่ม พี่ดุ๊กหิ้วเหล้า หิ้วกับแกล้มมา...ผมเดินไปเปิดประตู ช่วยพี่แกถือของ จัดข้าวของใส่จาน ไอ้เกมยังไม่ออกมาจากห้องนอนเลยผมว่ามันคงรู้แล้วแหละว่าพี่ดุ๊กมา มันกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
"อ้าวเอก อยู่ด้วยเหรอ"
"ทำไมล่ะพี่ เกมไม่ได้บอกเหรอว่าผมอยู่"
"ไม่เห็นบอกว่าไงนี่"
"ครับ" แปลกเหมือนกันตอนนี้ผมตั้งวงที่ห้องรับแขกครับ.....ไอ้เกมออกมาแล้ว...
"มาแล้วเหรอพี่ กำลังอยากเมาพอดี" มันยกแก้วเหล้ากระดกพรวดเลย.....
"เอ๊ย เกรงใจเจ้าภาพหน่อย ชนเปิดกับเจ้าภาพก่อน" มันเป็นมารยาทนี่ พี่ดุ๊กเค้าอุตส่าห์หอบเหล้าหอบกับแกล้มมา
"พี่ดุ๊กแกไม่ว่าผมหรอก....มาพี่ชนครับ"อะไรของมัน วันนี้ไม่มีรอยยิ้มหรือแววตาขี้เล่นจากมันเลย...ตื๊ดๆ โทรศัพท์มันดังอีกแล้ว....มันเดินไปรับโทรศัพท์ในห้องนอน....คุยอะไรก็ไม่รู้นะครับ เสียงเพลงข้างนอกมันกลบ......
มันเดินออกมาแจมอีกรอบ เกือบสิบนาที....มันคว้าแก้วดื่มอีกแล้ว....แววตาตอนนี้เหมือนมันไร้ความรู้สึกไงไม่รู้ ...แววตาแบบนี้ผมกลัวจริงๆ ....
"พี่ดุ๊ก ครับ มาครับ มาดื่มฉลองที่พี่เอก จะย้ายไปทำงาน ต่างจังหวัด" อ้าวไรนี่เมื่อตอนหัวค่ำผมก็บอกมันไปแล้วนี่ว่าผมไม่มีทางย้าย..
"อ้าวเอก จะไปแล้วเหรอ มาๆ วันนี้ถือว่าเป็นการเลี้ยงส่ง" แค่พี่ดุ๊กเริ่มพูดความคิดผมก็แปล๊บขึ้นมาเลย เวนแล้ว ผมไม่เคยบอกไอ้เกมเรื่องผมจะย้ายนี่ มันพูดก่อนแปลว่า วันนั้นมันได้ยินเรื่องที่ผมพูดกัน...และวันนี้ไอ้กายโทรหามันอีก มันพูดแปลกๆ กว่าเดิม....ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้กายมันพูดอะไรกับไอ้เกมบ้าง แต่มันทิ้งระเบิดไว้กับผม กับบคำว่า "ใกล้แล้ว"
ก๊อก กีอก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ใครมาล่ะเกม นัดใครไว้เหรอเปล่า" ผมไม่ได้นัดแน่นอน
"พี่เอกไปเปิดประตูดิแล้วจะรู้เองว่าใคร" ผมเดินไปเปิดประตู
"เซอร์ไพส์ ค่ะ น้องเอก" อ้าวเจ๊โน๊ตมาได้ไงนี่ หรือว่าไอ้เกมชวน ไอ้เกมมันก็รู้นี่ เจ๊โน๊ตเค้าไม่ค่อยจะกินเส้นกับพี่ดุ๊ก
"คงเดินมามั๊งคะ คุณน้องเอกขา ผัวเจ๊โทรไปชวนเจ๊มาค่ะ...เจ๊ก็คิดทึ้งคิดถึง ผัวเจ๊เหมือนกันนี่คะ แหมตอนนี้เจ๊ตาสว่างแล้วค่ะ กลับมาหาคนที่ดีที่น่ารักอย่างผัวเจ๊ดีกว่า"
"ไม่ทันแล้วมั๊งเจ๊" ตอนนี้ยิ่งกำลังเครียดๆกับพฤติกรรมไอ้เกมอยู่ มาเจอเจ๊โน๊ตแปดหลอดนี่อีก โอ๊ยไอ้เกมมันคิดอไรของมันอยู่นี่ ผมเริ่มกลัวๆ กับกรกระทำของมันแล้ว......
"แล้วคุณน้องเอกจะให้เจ๊ ยืนรอรับมงกุฎ อยู่ที่หน้าประตูนี่เหรอไงคะ ไม่เอาแล้วเจ๊จะไปหาผัว เจ๊"แกเดินเข้ามา....หยุดกึก แทบไม่ทัน....เมื่อเห็นไอ้เกมกับพี่ดุ๊กอยู่ด้วย
"สวัดดีครับ เจ๊โน๊ต" ไอ้เกม ยกมือไหว้ ส่วนพี่ดุ๊กทำหน้าเหรอหรา แกไม่ค่อยจะถูกกันครับคู่นี้
"ต๊าย ตายแล้ว คุณพี่ก็นึกว่า ผัวเจ๊ กินกับคุณน้องเอกซะอีก" ผมเดินตามม......แกมองมาที่พี่ดุ๊กแล้วเบือนหน้าหนี ไปคุยกับไอ้เกม....
"จะเป็นไรไปล่ะครับ เจ๊โน๊ต คนกันเองทั้งนั้น คนที่รักผม" ผมฟังแล้ว มันเน้นคำว่าคนที่รักผมเป็นพิเศษเหมือนกัดฟันพูดด้วยความแค้นไงไม่รู้.....ผมสะอึกไปอีกดอกหนึ่งแล้วครับ.......
"นี่ยังไม่นับ ลูกค้าประจำที่ร้านอีกนะนี่ ผมกะจะนัดมากินกันให้หมดเผื่อคนบางคนเค้าจะได้เลือกได้ว่า ผมควรจะมีความสุขกับใคร" เกทเลย.... ผมรู้แล้วว่ามันรู้ความจริงแล้ว มันคงได้ยินผมคุยกันหรือไม่งั้นไอ้กายอาจจะหลุดบอกมันไป...โหแล้วผมจะทำไงนี่ ตอนนี้ผมต้องแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้านี่ก่อนแล้ว ผมว่าบรรยากาศมันทะแม่งๆ ไงไม่รู้..........
"มานั่งเถอะครับ คุณพี่โน๊ต" ผมดันแกให้นั่งลง ครับ ไหนๆ ก็มาแล้ว ถ้ามีอะไรกันเดี่ยวผมจัดการเอง
แรกๆ บรรยากาศมันก็ไม่น่าจะมีอะไร ส่วนใหญ่ผมจะชวนเจ๊โน๊ตคุย หรือไม่งั้นผมก็หันไปคุยกัพี่ดุ๊ก ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบผมน่ะเหรอ ใครถามมันก็ตอบ ถ้าไม่มีใครถามมันก็เงียบ....จนกระทั่ง...
"ผมนึกว่าเจ๊จะมาไม่ได้แล้วซะอีก....กลัวผัวเจ๊คนใหม่จะไม่ให้มาซะอีก" หลังจากที่ผมชวนคุยไปตั้งนานแล้ว
"แหม ที่รักขา อย่าพูดถึงมันให้เสียอารมณ์เลยน่ะ เจ๊สุดแสนจะแค้น คนอะไรหน้าตาก็ดูซื่อๆ มันหลอกเจ๊จนแทบจะหมดตัว"
"ก็โง่ให้มันหลอกเองนี่" นี่พี่ดุ๊กพูดนะครับ หลังจากแกเงียบมานาน..
"สาบานนะคะ ที่พูดน่ะปาก" แกก็ใช่ย่อย ตอกพี่ดุ๊กไปเหมือนกัน
"ก็รู้ว่ามันเป็นขี้ยังเอาตัวไปเกลือกกลั้วให้เหม็น สมแล้วที่โดน..... พวกกระเทยมันก็แบบนี้แหละเห็นใครหล่อๆ หุ่นดีๆ มันก็ระริกๆ เอาเงินล่อ " โหแกพูดแรงไปเหรอเปล่าล่ะนี่ ผมมองไปที่ไอ้เกม พยายามส่งสายตาบอกให้มันปรามๆพี่ดุ๊กหน่อย....
"โห อย่างกับตัวเองไม่เคยทำแหละย่ะ ที่มานั่งหน้าระรื่น อยู่นี่สาบานได้น่ะว่าไม่เคยเอาเงินมาล่อผัวช้าน...มันก็เห็นๆอยู่น่ะนี่.....มีการซื้อโน่นซื้อนี้ให้ อย่านึกว่าช้านไม่รู้นะยะ" เจ๊โน๊ตแกก็ใส่กลับแรงๆเหมือนกันครับ ผมมองมาที่ไอ้เกมอีกครั้ง มันหัวเราะหึๆ ครับ แววตามัน่ากลัวมากเลยครับตอนนี้.....
"กรูขอเอาเลือดกระเทยปากหมาออกซะหน่อยเถอะวะ" พี่ดุ๊กยืนขึ้นแล้วครับ.......ผมรีบยืนตาม เจ๊โน๊ตก็ยืนครับ มีแต่ไอ้เกมแหละมันนั่งไม่ยินดียินร้ายอะไร.....มันลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว.....ผมตะลึงไปหมดแล้วครับ..
"เข้ามาซิยะ ชั้นก็มีมือมีตีนเหมือนกันนะยะ" ผมรีบกันระหว่างสองคน พี่ดุ๊กเดินเข้ามาเตรียมง้างหมัดแล้ว....
"ผมขอล่ะพี่ดุ๊ก อย่ามีเรื่องกันเลย" ผมพยายามห้าม....แต่ไม่ทันครับ แกง้างหมัดมาแล้ว มันผ่านหน้าผมถ้าผมไม่ทำอะไรมีหวังโดนเจ๊โน๊ตแน่เลย ผมเลยเอาตัวไปบัง ปั๊ก โหเจ็บมากเลย มันโดนแถวหน้าอกผมแหละครับ ผมนั่งยองๆ แล้วหมัดหนักใช่เล่นผมแทบจุก..
"กรี๊ดคุณน้องเอกขา เจ็บเปล่าคะ" เจ๊โน๊ตร้องสุดเสียงครับ แกคงไม่คิดว่าพี่ดุ๊กจะกล้าต่อยแกจริงๆ
"เอกพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะต่อยเอก"
"พี่ดุ๊ก ผมขอร้องน่ะ พี่กลับไปก่อนนะครับ"
"ได้ งั้นพี่กลับก่อนก็ได้ ทีหลังถ้าอีนี่มาไม่ต้องชวนพี่นะ" แกเดินออกไปแล้วผมยืนขึ้นตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้ว...ดีนะมันโดนหน้าอก
"มาเจ๊เดี่ยว...ผมเดินไปส่ง" ผมรีบไปส่งเจ๊โน๊ตครับ จะใกไปเองผมก็กลัวพี่ดุ๊กจะแอบดักทำร้ายเจ๊แก แค่นี้ผมก็ปวดหัวพอแล้ว ผมเดินไปส่งแกถึงลานจอดรถ...
"ทีหลังเจ๊ไม่มาแล้วนะคะที่นี่ เจ๊รับแบบนี้ไมได้"
"ครับดีแล้วครับ" ผมไม่มีอะไรต้องพูด มาไม่มาก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมตอนนี้ผมต้องเคลียร์กับไอ้เกมก่อน
ผมเดินมาถึงห้องแล้ว ตอนนี้ เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้ว....
"มรึงเป็นบ้า อะไรวะ ทำไม..........................." ผมจะพูดคำว่าทำไมมรึงต้องทำแบบนี้ แต่ที่ผมไม่พูดเพราะผมเห็นมันกำลัง เก็บเสื้อผ้าใส่เป้ของมันครับ.....
"เอ๊ย นั่นมรึงจะไปไหนวะ" ผมรีบร้อน ถาม เรื่องที่ผมโกรธเมื่อกี๊มันหายไปเลยครับ ผมรู้แล้วว่ามันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว......
"ไปตามทางของผมไง พี่ ในเมื่อพี่ไม่ต้องการผม พี่ต้องการผลักไสผมให้ไปคนอื่น ผมจะอยู่ไปทำไมล่ะ อยู่ไปเพื่ออะไร "
"มรึงรู้ความจริงหมดแล้วเหรอ" ไม่รู้ผมถามไปทำไม ทั้งๆที่ผมรู้แล้ว....
"ผมได้ยินพี่ฝากฝังผมให้กับพี่ดุ๊กวันนั้นแล้วแหละ แล้ววันนี้พี่กายก็บอกผมหมดแล้ว....ผมไม่เชื่อเลยน่ะว่าพี่จะทำแบบนี้ได้ พี่ไม่เคยรักผมเลย พี่เห็นผมเป็นแค่สิ่งของ คิดจะยกให้ใครพี่ก็ยก....พี่ไม่มีหัวใจ" ตอนนี้ผมเข่าอ่อนไปแล้ว ผมทรุดนั่งลงแล้ว...
"ที่กรูทำไปกรูมีเหตุผลน่ะ" ผมพยายามจะอธิบายให้มันเข้าใจ...เผื่อมันจะยอมฟังบ้าง...
"เหตุผลอย่างที่พี่กายบอกน่ะเหรอ เหตุผลที่ว่า พี่ดุ๊กเค้ามีทุกอย่างที่สามารถทำให้ผมมีความสุขไปได้ตลอด พี่เอกเคยนึกถึง ไอ้นี่ของผมบ้างเปล่า"มันตบไปที่อกข้างซ้ายของมันครับ
"ว่ามันจะรู้สึกไง เมื่อมันรู้ว่าคนที่มันรักเสือกไสไล่ส่งไปอยู่กับคนที่มันไม่ได้รัก เสือกไสไล่ส่งทั้งๆที่มันรักเค้าคนนั้นแทบตาย" ตอนนี้ผมเข่าอ่อนหมดเรี่ยวหมดแรงไปแล้วจริงๆ มันพูดก็ถูกของมัน......ผมทำทุกอย่างแบบที่มันพูดจริงๆ
"กรูผิดไปแล้ว เกม...กรูขอโทษ" ผมร้องไห้ออกมาแล้ว...
"พี่ก็เป็นแบบนี้ประจำ ผมรู้ว่าพี่รู้ว่ามันผิด พี่ก็ทำ ไม่งั้นพี่กายไม่โทรมาบอกผมหรอก" ก็ถูกของมันอีกล่ะครับ.....
"กรู............." ผมพูดอะไรไม่ออก คำพูดทุกอย่างมันมาติดที่คอหอย.....
"ผมไม่โกรธพี่หรอกครับ ที่พี่ทำไปเพราะพี่อยากให้ผมมีความสุข แต่...ผมทนรับการกระทำแบบนี้ของพี่ไม่ได้จริงๆ...พี่ไม่เคยเชื่อมั่น เชื่อใจผมเลย พี่ทำให้ผมต้องระแวงพี่ ระแวงว่าครั้งนี้พี่ทำได้ แล้วครั้งต่อไปล่ะ..พี่จะยัดเยียดผมให้กับใครอีกเหรอเปล่า....ผมไม่อยากอยู่อย่างระแวงแบบนี้นะพี่"
"กรูจะไม่ทำอีกแล้วจริงๆ กรูสัญญา" ตอนนี้ผมร้องไห้โฮ... ร้องไห้อย่างไม่อายเลย...ผมพยายามยื้อแย่ง..ไม่ให้มันเอาเสื้อผ้ามันใส่เป้.......
"อย่าเลยพี่ คำสัญญาก็แค่ลมปาก จะพูดเมื่อไหร่ก็พูดได้ บอกตรงๆนะครับ ผมกลัว ให้ผมไปเถอะครับ ผมไปแล้วพี่จะได้มีเวลาทบทวนในสิ่งที่พี่ทำ ทบทวนกระกระทำที่พี่คิดว่าดี ที่พี่คิดว่าถูกต้อง" มันกระชากเป้ไปจากมือผมแล้วครับ มันเตรียมออกไปแล้ว....
"เกม อย่าไปนะ กรูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง" มันเดินออกไปแล้วครับ ผมหมดแรงทรุดลงที่เตียงแล้ว ผมซบหน้าลงที่เตียง...มันเดินออกจากห้องไปแล้ว เสียงปิดประตูข้างนอกดังโครม....
ผมพยายามรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดตอนนี้ ยืนขึ้น แต่ผมก็ทำไม่ได้ครับ มันเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงเลย ภาพมันเดินจากผมไป มันทำให้ผมรู้สึกสะเทือนใจ ผมกำมือแน่นครับ มีแรงเท่าไหร่ผมใช้มือคู่นี้ทุบไปที่ขอบเตียงครับ เจ็บเหรอเปล่าผมไม่รู้สึกครับ ตอนนี้มันด้านไปแล้ว.......ความรู้สึกผิด ความรู้สึกเสียใจ ความรู้สึกเจ็บปวดตอนที่มันเดินจากผมไปมันเข้ามาแทน.....
"ทำไม ทำไม" ผมทุบไปที่ขอบเตียงอย่างแรง........นับครั้งไม่ถ้วนความรู้สึกนี้ขอบรรยายด้วยเพลงนี้..
http://www.ethaimusic.com/lyrics5/828.html
ทุกเรื่องราวที่เข้ามา ที่เจ็บและช้ำ จนทำให้ฉันมีน้ำตา
แม้ว่าทรมานเท่าไหร่ ฉันเรียกมันว่าความเสียใจ
แล้วเรื่องราวในวันนี้ ที่เกิดและมันกำลังกระทบใจของฉัน
ก็สอนให้ได้เรียนรู้ใหม่ ในคำที่ฉันเคยเข้าใจ
สิ่งใดที่เคยได้เจอกลายเป็นแค่เพียง เรื่องเล็กน้อยไปในพริบตา
เสียงของเธอที่ร่ำลา ได้สอนให้รู้ว่า อย่าไปจำความช้ำที่มี
นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่
ต้องเจ็บจนร้องไห้โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้
ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบางทีก็เสียดายน้ำตา
แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร กับการต้องเสียเธอ
แม้ฉันยืนแทบไม่ไหว ก็อยากขอพูดอะไรสักนิดนึงถึงเธอ
ขอโทษที่ไม่ดีเหมือนใคร และขอบคุณที่สอนให้เข้าใจ
ว่าเรื่องที่เคยได้เจอมันก็แค่เพียง สิ่งเล็กน้อยที่เปลืองน้ำตา
เสียงของเธอที่ร่ำลา ได้สอนให้รู้ว่า อย่าไปจำความช้ำที่มี
นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นอย่างนี้จำซะใหม่
ต้องเจ็บจนร้องไห้โดยไม่อาย ต้องช้ำทุรนทุรายขนาดนี้
ที่ผ่านมามองย้อนไป ลองคิดดูบางทีก็เสียดายน้ำตา
แต่เธอทำให้ได้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร กับการต้องเสียเธอ
เจ็บวันนี้ทำให้รู้ว่า ค่าของน้ำตามันคู่ควร
-
ใจจริงก็ไม่อยากจะซ้ำเติมพี่เอกเลยนะ แต่ก็นั่นแหล่ะ เรื่องราวคราวนี้ เราคิดว่าเกมทำเหมาะสมแล้วอ่ะ เหตุผลที่เกมบอกก็ฟังเข้าท่าอยู่อ่ะ เกมไม่ใช่สิ่งของ มีหัวใจนะ ไม่ใช่คิดจะยกให้ใครก็ยก แล้วเกมก็รักพี่เอกมากด้วย อีกทั้งเกมก็เคยเจ็บช้ำเพราะโดนแฟนทิ้งมาก่อน มันเหมือนว่าเหตุการณ์แบบนั้นมันเกิดขึ้นอีกแล้ว พี่เอกไม่ต้องการเกมอีกแล้ว ประมาณนั้นอ่ะ
พี่เอกทำร้ายจิตใจเกมกี่ครั้งแล้ว เทศกาลสำคัญก็ไม่เคยอยู่ด้วย ให้เกมรอเก้อเป็นประจำ แถมยังยัดเยียดเกมให้ไปกับคนอื่นอีก เฮ้อ
บอกได้คำเดียว เข้าใจและสงสารเกม และสมน้ำหน้าพี่เอก (ขอโทษถ้ามันแรงไป แต่มันอินอ่ะ)
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
คิดเอง เออเองอยู่คนเดียว จิง แบบที่เจ้าเกม บอกแหละ คนนะ มะใช่ สิ่งของ คิดจายกให้ใคร ๆ กะได้ :m16:
-
ไม่ได้ซ้ำเติมพี่เอกนะครับ
แต่เรียนรู้ไว้ซะ แล้วเอาไปเป็นบทเรียน
งานนี้มีแต่เจ็บ กับ เจ็บ :เฮ้อ:
-
ฉม น้ำ หน้า
อิอิ
ปล. สำหรับเจ้นะ ไม่รักไม่ชอบ...ไม่ว่า ขออย่างเดียว...อย่ายัเยียดหรือผลักไสให้ เจ้ ไปหาใคร :m15:
-
............เล่นกับความรัก..........
............มันก็กลับมาทำร้ายตัวเอง........... :o12: :o12:
-
:m16: :m16: :m16:
ผมบอกตรง ๆ นะ
ผมอ่านมาตั้งนาน
จนถึงตอนนี้ ... ผมไม่อยากอ่านต่อ
ผมอยากดูสรุปมากกว่า
........
ผมบอกได้แค่นี้แหละครับ
พี่เอกใจร้ายมากกกกกกกกกกกกก
มากอย่างนึกไม่ถึงมาก่อนนนนนนนนนน :a14:
-
เรื่องแบบนี้แก้ไม่ยากนะ
เพียงแต่แสดงให้เห็นว่าเราสำนึกผิด
และตื้อสักหน่อย พอเขาอารมณ์ดี
และเห็นว่าเราทำไปเพราะรักจริงๆ
เขาก็คงหายโกรธ
:m27: :m27: :m27: :m27:
แต่ผมเดาได้เลยว่าเอกเลือกที่จะอยู่เฉยๆ อย่างมากก็แค่พยายามโทรหาหรือปล่าว
:a10: :a10: :a10: :a10:
-
ยอมรับโดยดี ครับ เฮ้อ มันพลาดไปแล้ว...คนเรามันพลาดพลั้งกันได้นะครับ....
-
คุณเอกทำถูกต้องแล้วค่ะ.....
ก็อยากให้คนที่เรารักมีความสุขนิคะ....
ไม่ผิดค่ะ
ความรัก....ถูกต้องเสมออออออออออออ
-
ที่คุณเอกทำเพื่อต้องการให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข แต่คุณเอกไม่คิดให้ลึกกว่านี้ นึกแต่ด้านที่เกมจะมีความสุขแต่ไม่คิดถึงจิตใจของเกมว่าจะรับได้หรือเปล่า เป็นผมก็คงไม่อยู่หรอกคับผลักไสคนที่รักไปให้คนอื่น กรรมเลยตกที่คุณเอกเอง เฮ้ย....เศร้าคับผม
-
สุดท้ายก็เจ็บด้วยกันทุกฝ่าย :o12: :o12:
-
สงสารเกมมาก ดีแล้วที่เกมทำแบบนั้นกะเอก สมน้ำหน้า :angry2:
-
ไม่อยากซ้ำเติมคุณเอกอีกคน เพราะรู้สึกจะโดนไปแทบกระอักแล้วมั้ง
เห็นมั้ยล่ะ ในที่สุดก็เจ็บปวด
-
ยิ่งนานวันยิ่งเจ็บช้ำ
ทั้งๆที่มันน่าจะจบตั้งแต่
รักกันแล้ว....................
มันก็แบบนี้ล่ะ เฮ้อ
-
เสือไบ:the series (ตอน 106)
ผมทุบมือไปที่ขอบเตียง ทุบไปกี่ครั้งเท่าไหร่ไม่รู้ ผมไม่รู้เจ็บหรอกตอนนี้มันด้าน มันชา ภาพคนที่ผมรักเดินจากไป.....มันติดตาผมอยู่...... มันทำให้ผมรู้สึกแย่ ผมร้องไห้อย่างไม่อาย ผมทุบมือลงไปขอบเตียง สมควรแล้วที่ผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้.....ผมทุบไปกี่ครั้งไม่รู้จนกระทั่ง.....
มีมือมาจับมือผมครับ...ผมหันไปดู......ไอ้ลูกเจี๊ยบผมน่ะเอง....ผมดีใจมากเลยครับ....
"มรึงไม่ไปแล้วใช่เปล่า กรูขอโทษ" ผมรีบพูด ความรู้สึกมันดีใจที่เห็นมันกลับมา ผมบรรยายไม่ถูก มันเหมือน ยังไงดีล่ะ.....เหมือนคนผิดหวังอย่างแรง แล้ว มาเห็นสิ่งที่สมหวังอะไรแบบนี้แหละ.....มันปล่อยมือผม...
"ปล่าวพี่ ผมรู้ว่าพี่ต้องทำแบบนี้....พี่จะทำแบบนี้ทำไม ทำร้ายตัวเองไปพื่ออะไร.....ผมขอนะพี่ ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักทำแบนี้ พี่ก็เหมือนหัวใจผม พี่คิดบ้างดิ พี่ทำแบบนี้ผมจะรู้สึกไง "
"เกม กรูขอโทษ" ผมขอโทษมันอีกครั้ง ผมมองตามันตอนนี้ตามันเหมือนไร้ความรู้สึกรู้สา ยังไงไม่รู้ ดวงตามันประกายประกาย.... มันน่ากลัวครับ น่ากลัวจนผมต้องหลบตา..
"ไม่มีประโยชน์หรอกพี่ ....พี่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ตัวพี่เองพี่ยังไม่รัก แล้วพี่จะมารักผมได้ไง"
"ได้ๆ กรูจะไม่ทำ" ผมระล่ำระลักบอกมัน....
"ดีแล้วครับ " มันเดินออกไปแล้ว....
"เกม" ผมร้องได้แค่นั้นตอนนี้ผมไม่ทุบมือแล้ว ผมทำพลาดเองผมก็ต้องรับความรู้สึกเจ็บความเสียใจแบบนี้ แต่ตอนนั้นมันยาก ผมรวบรวบแรงทั้งหมดที่มี พาร่างผมขึ้นมาที่เตียง.....ผมร้องไห้ ร้องไห้อย่างไม่อายเลย ร้องไห้จนหลับไป....ผมตื่นมาอีกทีตอนเช้า....ภาพทีมันเดินจากไปเข้ามาหลอกหลอนอีกแล้ว....ผมรู้สึกเจ็บรู้สึกแย่ ขึ้นมาอีกแล้วแต่ทำไงได้ล่ะ ผมเป็นคนก่อเรื่องเอง ...มันก็สมควรโดนแล้วนี่....ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ...
อาบน้ำเสร็จเดินมาส่องกระจก ใส่คอนแทค....
"สมน้ำหน้า ไอ้เหี้...............ย..................เป็นไงล่ะ มรึงอยากทำแบบนี้นักไม่ใช่เหรอ" ผมพูดกับกระจก ตอนนี้กำหมัดทุบข้างกระจกไปที....กว่าจะออกจากที่ตรงนั้นได้ ผมใช้เวลามากกว่าปกติ รวมทั้งการแต่งตัว การเก็บกวาดวงเหล้าที่ตั้งเมื่อคืน........อะไรทุกอย่างทำไมมันยาวนานแบบนี้....ผมเดินออกจากคอนโดไปทำงานแล้ว วันนี้ผมขอนั่งแท๊กซี่ไปนะครับ ไม่อยากนั่งรถเมลล์ ผมกลัวจะเผลอร้องไห้น่ะ กลัวคนเห็น......
ผมโบกแท๊กซี่หน้าโรงแรมเอเชียครับ โบกแล้วก็นั่งไป....เฮ้อ เพลงในรถก็นะ ตอนนี้ เพลงนี้มันเข้ามาหลอกหลอนผม.....
http://www.geocities.com/nangmarn99/mp3ss13.htm
ผ่านชีวิตที่อ้างว้างมากี่ครั้ง มากี่คราว
......ผลคือเหน็บมาตั้งเท่าไร ….
…....แต่ตัวฉันก็ยังมีความหวังในหัวใจ….
….....เพื่อรอที่จะเจอใครสักคน….
......ผ่านวันนั้นจนมาถึงวันที่ฉันเจอกับเธอ
......เหมือนเธอคือฝันที่กลายเป็นจริง
.....จากวันนั้นก็ทุ่มเท ทำเพื่อเธอไปทุกสิ่ง
.....แต่วันนี้ต้องกลับมาทิ้งกัน
.....จากนี้ไป..คงไม่มีเหลือ ไม่เหลือใครอีกแล้ว
.....ไม่มีแม้วี่แวว จะเหมือนเดิมอีกครั้ง
.....จากนี้ไปคงไม่มีเหลือ ไม่เหลือเลยความหวัง
.....เมื่อชีวิตมันพัง แล้วฉันจะอยู่เพื่อใคร
......ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะโหดร้ายได้อย่างนี้
......เหมือนทุกคนหนีไปไกลแสนไกล
......อาจจะเป็นเพราะฉันเองไม่ได้เกิดมาเพื่อใคร
......ต้องทนเหงาเดียวดายเพียงผู้เดียว
ใช่ดิตอนนี้ชีวิตผมมันพังไปแล้ว พังไปเพราะตัวผมเอง....
วันนี้ผมไม่มีสมาธิในการทำงานเลย ขืนเป็นแบบนี้ผมจะทำงานพลาดเอา ผมเขียนใบลาพักร้อน ผมลาพักร้อนสี่วันจนถึงวันพุธ......
กำลังนั่งเครียดอยู่ครับ ป่านนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบผมคงเมาแอ๋แล้วล่ะมั๊ง ผมรู้นิสัยมีนดี มันชอบใช้เหล้าแก้ปัญหาเวลามันกลุ้มใจ ส่วนผม ไม่ขอใช้วิธีนี้ ถึงผมจะขี้เหล้าเมายา แต่ ผมกินเหล้าเพื่อสังสรรค์ หรือเข้าสังคมเท่านั้น.....ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้นครับ ผมกดรับ......
"เอก ผมฝากบอกไอ้เกมด้วยนะ ว่าของที่ผมเคยให้มันไป ไม่ต้องเอามาคืนหรอก ผมถือว่าให้ทาน.."อะไรนี่ เกิดไรขึ้นพี่ดุ๊กใส่ผมใหญ่เลยครับ น้ำเสียงเหมือนโกรธไอ้เกมมาน่ะ....
"อย่าคิดนะ ว่าหน้าตาดีผมสนใจ แล้วจะมาปากหมาแบบนี้ ทำนิสัยหมาๆ แบบนี้....มันก็เป็นแค่ไอ้ตัวล่ะวะ ...เอาตัวเข้าแลกเพื่อเงิน"
"ครับ" ผมพูดได้แค่นั้น ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงไรกับแก ผมก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้น...แกตัดสายไปแล้วผมก็ไม่โทรกลับไปหรอก....ผมเอาโทรศัพท์มาดูรายชื่ออีกครั้ง ผมลบเบอร์นี้ทิ้งไป แล้วก็ยังมีเบอร์ของเจ๊โน๊ตกับไอ้ต่อด้วย ต่อไปคงไม่ต้องโทรหาพวกนี้แล้ว ลบๆ ไปซะ อยู่ในเครื่องรกหน่วยความจำ รกหูรกตาผมเปล่า.....
เลิกงานแล้วผมกลับมาที่คอนโด ความจริงไม่อยากกลับมาเลย ภาพไอ้ลูกเจี๊ยบมันคอยหลอกหลอนผมแบบนี้ทุกฉากทุกตอนมันหลอนจิตใจผมจริงๆ....ผมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านครับ ผมมีสอบปลายภาค สองวิชา วันอาทิตย์กับวันจันทร์อ่านซะหน่อยครับ แต่ผมก็อ่านไม่รุ้เรื่องหรอก มันเบลอๆ ไงไม่รู้ ผมปิดหนังสือแล้วครับ เฮ้อ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ....
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้โทรหาไอ้ลูกเจี๊ยบเลยนะ ทำไมน่ะเหรอ ผมกลัวครับ...ตอนนี้มันคงจะปิดมือถือหรือถ้าผมโทรไปมันคงไม่รับสายผม....ก็ความผิดผมมันเกินให้อภัยแบบนี้....
ผมมองไปที่โทรศัพท์อีกครั้ง ตัดสินใจว่าควรโทรไปหามันดีหรือไม่ดี...ในที่สุดผมตัดสินใจโทร อย่างน้อยก็จะได้รู้บ้างว่ามันเป็นไง.....
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง" ว่าแล้วมันต้องปิดเครื่องหนีผม...
ผมต้องทนอยู่คอนโดด้วยความรู้สึกเสียใจ หดหู่ใจ จะอ่านหนังสือผมก็อ่านไม่รู้เรื่อง แต่ยังไงผมก็ต้องอ่านครับ วิชาที่สอบสองวิชานี้ไงก็ต้องให้ผ่าน แม้จะได้เกรด D ก็เถอะ( เอฟขึ้นมาผมจะมีปัญหายาวเลยครับ มันตัว กว.)
จนถึงวันจันทร์ เกือบห้าโมงผมไปสอบ สอบเสร็จแล้วก็นั่งรถตู้กลับ สองวิชาที่สอบมานี่บอกตรงๆ ครับ ทำไม่ได้เลย แต่คงผ่าน D เพราะคะแนนมิดเทอมผมค่อนข้างดี....เออจริงสิ ช่วงนี้ผมสอบ อีกประมาณเดือนหน้ามันก็ต้องสอบ ....ผมมานึกดูมันไม่ได้เอาหนังสือ หรือ ชีทอะไรไปเลยนี่ ไปแต่ตัวกับกระเป๋าเป้ที่มีเสื้อผ้าไม่กี่ตัวเอง เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่เลย จะเอาเรื่องการเรียนมาปนกับเรื่องนี้ไม่ได้ การเรียนของมันกำลังได้สวย ถึงมันจะสามารถลงทะเบียนลงใหม่ก็เถอะ แต่จะให้มันเสียเวลาไปทำไม ผมต้องหาทางคุยกับมันหรือรู้ให้ได้แล้วแหละว่ามันอยู่ที่ไหน......
เช้าวันอังคาร ห้าวันผ่านมาแล้ว ตอนนี้ผมยังอยู่ในช่วงพักร้อนนะครับ ผมตื่นมาแล้ว นอนไม่หลับ หลังจากเหตุการณ์วันนั้น กว่าผมจะข่มตาหลับ นี่แสนยากเย็น หลับไป ก็ไม่สงบครับ ฝันนั่นฝันนี่ .... ผมลุกไปเปิดทีวีครับ เบื่อๆ เหงาๆ เปิดโทรทัศน์ให้เสียงมันดังๆ ไว้ก่อนก็ดี......ผมเปิดรายการเพลงแชลนอลวี ....
เฮ๊ย เพลงไรนี่ ทำไมต้องเล่นเนี้ด้วยนี่ คงกำลังเศร้า เฮ้อ พักนี้ฟังเพลงอะไร มันจะโดนเกือบหมดเลย ....
http://www.ethaimusic.com/lyrics/095.htm
แปดโมงเช้าวันอังคาร ถึงจะนานที่ผ่านมา
ตอนนั้นที่เธอร่ำลา พูดว่าเธอจะไป
จ้องมองเข็มนาฬิกา ช่วงเวลาครั้งสุดท้าย
วันนั้นเสียใจเท่าไหร่ ก็ยังคงไม่ลืม
รู้บ้างไหมว่าจะไป มันไม่จบแค่นั้น
เพราะวันแต่ละวัน มีบาดแผลของวันก่อน
เพราะวันนั้นแปดโมงเช้า ใจฉันแทบขาดรอน
รับรู้ทุกคำทุกตอน ที่บั่นทอนหัวใจกัน
เพราะใจฉันแตกสลาย ไปพร้อมกับคำลา
และฉันหมดศรัทธา ที่ว่ารักนั้นนิรันดร์
เพราะชีวิตได้ขาดหาย ไปแล้วจากวันนั้น
และทุกๆวันอังคาร ก็ยังคงไม่ลืมเธอ
ไม่อยากรู้วันเวลา เช้าขึ้นมาไม่อยากเจอ
เพิ่งรู้ว่าไม่มีเธอ รู้ว่าเธอจากไป
แปดโมงเช้าวันอังคาร ฉันไม่เคยจะเปลี่ยนไป
เจ็บช้ำในใจอย่างไร ก็ยังคงไม่ลืม
เฮ้อ.....วันนี้ผมต้องโทรไปหาไอ้เกมให้ได้ และต้องรู้ให้ได้ว่ามันอยู่ที่ไหน เป็นไงบ้าง....ผมว่าความรู้สึกของมันตอนนี้ มันคงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ มันยิ่งเซนซิทีพอยู่ แต่สิ่งที่ผมกลัวก็คือกลัวมันจะทำอะไรแย่ๆ ล่ะซิ ดื่มเหล้า เล่นยา หรือ ฆ่าตัวตาย อันหลังไม่น่าจะเป็นไปได้แต่ถ้ามี ทำสิ่งแรก และสิ่งที่สองด้วยล่ะ สิ่งที่สามมันจะเกิดขึ้นไม่ยากเลย ผมก็เคยๆ มาแล้ว....
ผมตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหามันอีกครั้ง... ."หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติตต่อใหม่ภายหลัง" เฮ้อ แล้วผมจะรู้ได้ไงนี่ ว่ามันเป็นไง จะฝากว๊อยส์เมลล์ไว้มันก็คงไม่โทรกลับมาหาผมหรอก......
ผมมานั่งคิด มันน่าจะไปสิ่งสถิตย์กับเพื่อนคนไหนสักคน น่าจะไปพวกไอ้ไบร์ทกับ ไอ้แฟรงค์....จริงดิ ทำไมผมถึงไม่คิดนะ ผมโทรไปหาไอ้ไบร์ทก็ได้นี่ ว่าเจอมันหรือถามว่าไอ้เกมมันเป็นบ้าง แค่ รู้ว่ามันไม่เป็นไรผมก็ดีใจแล้ว ผมไม่ต้องการอะไรมากกว่านั้น ความผิดทุกอย่างผมเป็นคนก่อมันขึ้น สมควรแล้ว ที่ผมจะโดนแบบนี้ และก็คงไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้องอะไรจากมัน....เฮ้อ คงต้องก้มหน้ารับกรรมไป ...
ผมกดโทรศัพท์ไปหาไอ้ไบร์ทครับ (มีเบอร์มันแล้วครับ)
"สวัสดี ครับ"
"พี่เอก เองนะไบร์ท เออ ไบร์ทเจอ เกมบ้างเปล่า" ผมยิงคำถามเลย...มันนิ่งอึ้งไปชั่วครู่....
"ไม่เจอเลยครับ มีอะไรเหรอครับ"
"เกมมันไม่กลับบ้าน มาหลายวันแล้ว.....พี่เป็นห่วงมันน่ะ กลัวมันจะเป็นอะไรไป..." ผมบอกมันแบบนี้ กลัวมันจะถามว่าทำไมเหมือนกัน.....
"เออ พี่" มันอ้ำอึ้ง "ผมจะทำไงดีนี่ เฮ้อ ไอ้เกมมันอยู่ที่นี่แหละครับ มันห้ามไม่ให้บอกพี่ว่ามันอยู่ที่นี่....พี่เอก พี่มาดูมันหน่อยก็ดีนะครับ สภาพมันแย่มากเลย กินเหล้าแทนข้าว ผมกลัวมันจะแย่เอาน่ะพี่"
"งั้นเดี่ยว พี่จะไปเอามันกลับล่ะกัน ขอบใจไบร์ทมากนะ เดี่ยวเจอกัน" ผมรีบวางสายอาบน้ำแต่งตัว ....
ตอนนี้ผมถึงห้องไอ้ไบร์ทแล้ว มันเปิดประตูให้ผม ผมเดินเข้าไป โห ไอ้เกมนอนคุดคู้อยู่ครับ ข้างๆมีขวดเหล้า คาดว่ามันจะกินเพียวๆ ด้วยดิ ตั้งกองเรียงราย มีห่อข้าวที่ยังไม่ได้เปิดตั้งอยู่หลายถุง.....
"พี่ดูมันดิ มันไม่ยอมทานข้าวทานปลาเลยพี่ เมาอย่างเดียว"
"ครับ เอางี้เดี่ยวไบร์ทช่วยพี่หน่อยนะ พี่จะพามันกลับคอนโด"
"ได้ครับ เดี่ยวผมช่วยอุ้มมัน ไปส่งก็แล้วกัน"
"ขอบคุณ น่ะ" ผมกับไอ้ไบร์ทช่วยกันอุ้มไอ้ลูกเจี๊ยบลงคอนโด แล้วพาขึ้นแท๊กซี่กลับไปที่คอนโด ผม ตอนนี้มันเมามายไม่ได้สติ ขนาดพวกผมอุ้ม ยื้อยุดฉุดกระชากแบบนี้มันยังไม่รู้เรื่องเลย......
"เมาหนักขนาดนั้นเชียวเหรอนี่" ผมบ่นๆ
"ก็เมาทุกวันแบบนี้แหละพี่ ตื่นมาก็กิน กินหลับไป ตื่นมาอีกก็กิน ผมเตือนผมห้ามมันก็ไม่ฟัง มันบอกว่าอย่ามายุ่งเรื่องของกรู"
"ไงพี่ ก็ขอบคุณแทนมันด้วยล่ะกัน..."
"ไม่เป็นไรพี่ ผมกับมันเพื่อนกันนะ ว่าแต่พี่น่ะรู้เปล่าว่าทำไมมันเป็นแบบนี้" ผมไม่มีคำตอบให้มันหรอก บอกมันไม่ได้จริงๆ โฉมหน้าผมในสายตาพวกมัน ก็คือพี่ชาย...ของไอ้เกม....
"ไม่รู้หว่ะ" ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
ถึงคอนโดแล้ว ผมกับไอ้ไบร์ทก็ช่วยกันอุ้มมันขึ้นไป.....จนถึงเตียง...
"ขอบใจนะไบร์ท กรูให้ค่าแท๊กซี่มรึงหว่ะ" ผมหยิบแบงค์ห้าร้อยให้มันไป มันยกมือไหว้ หลังจากที่ไอ้ไบร์ทกลับไปแล้วผม ก็จัดเช็ดตัวให้ไอ้เกม ....มันไม่รู้เนื้อรู้ตัวหรอก คงเพลียหรือเมามากจริงๆ..
ช่วงที่มันหลับ ผมก็ลงไปซื้อข้าว ซื้อแบรนด์ ซื้อนม มาไว้ เผื่อมันตื่นมา มันจะได้มีอะไรกิน
จนตอนเย็น....มันเริ่มขยับตัวแล้ว ผมก็นอนข้างๆ มันนั่นแหละ ....มันเอามือกุมหัวครับ ทำตาหยีหยี มันยันตัวลุกขึ้นแล้ว...มันเห็นผมอยู่ข้างๆ มันแล้ว..มันทำท่าลุกหนีผมไป ผมว่าตอนนี้มันไม่มีแรงเลย ขนาดมันลุกขึ้นมันยังจะเซ เลย...
"จะไปไหนวะ....." ผมรีบถามมัน
"อย่ามายุ่งกับผม " มันเดินไปเข้าห้องน้ำ ออกจากห้องน้ำมาแล้วมันเดินเข้าห้องครัว แต่ไม่ได้ไปตักข้าวกินนะ มันเปิดช่องเก็บของที่ผมเก็บเหล้าเอาไว้ มันหาเหล้า คงจะเอามากินอีก....ผมส่ายหน้า เดินเข้าไปคุยกับมัน...
"ทำไมมรึงต้องเมาแบบนี้ด้วยวะ กินไปมันจะได้อะไรขึ้นมา ดูสภาพมรึงดิ เหมือนผีตายซากเลยหว่ะ ก่อนไปมรึงบอกกรูเองไม่ใช่เหรอวะ...ว่ากรูจะทำร้ายตัวเองไปเพื่ออะไร มรึงยังบอกอีกนะว่า ถ้ากรูไม่รักตัวเองแบบนั้น กรูจะไปรักมรึงได้ไง.... แต่ดูมรึงตอนนี้ดิ ...มรึงกับทำตรงข้ามในสิ่งที่มรึงเคยบอกกรู...มรึงบอกว่ากรูเหมือนหัวใจของมรึงไม่ใช่เหรอ.....ถ้ากรูเป็นหัวใจมรึงได้จริงๆ ตอนนี้ กรูอยากจะบอกร่างกาย ร่างกายที่หัวใจดวงนี้สิงสถิตย์ อยู่ ว่ามันไม่อยากเห็นร่างกายสภาพนี้ มันรับไม่ได้จริงๆ....." ตอนนี้ผมจะร้องไห้อีกแล้วค...ส่วนมันหยุดฟังผมพูด มือมันตอนนี้สั่นๆ..
"ถ้ามรึงยืนยันว่ายังจะดื่มอีก ได้เลย เดี่ยวกรูนั่งเป็นเพื่อนดื่มกับมรึง แต่กรูบอก เลยนะ ถ้ามรึงดื่ม 1 แก้ว กรูจะดื่มเป็นสองเท่าของมรึง" มันส่ายหน้า ส่ายทำไมผมก็ไม่รู้...
"เรื่องทุกอย่าง มันเกิดจากกรู เพราะฉะนั้นกรูขอรับผลจากสิ่งที่กรูทำเอง มรึงไม่จำเป็นต้องหนี หรือต้องทำตัวแบบนี้ ....."ผมเดินไปหยิบแก้ว
"จะดื่มเพียว หรือจะผสมมิกซ์" ผมกำลังจะเทเหล้า มันร้องไห้ด้วยครับตอนนี้....
"ไม่ต้องแล้วพี่ ผมไม่ดื่มแล้ว ผมขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง" มันนั่งลงที่เก้าอี้แล้วน่ะ ตอนนี้ผมดีใจมากจริงๆ ที่มันไม่ดื่ม....
"จะกินข้าว กินไรเหรอเปล่า กรูเตรียมไว้นะ"
"ขอน้ำล่ะกัน เมียจ๋า ที่ร๊ากแฮงค์มากๆ ปวดหัวจี๊ด" สรรพนามที่มันใช้เปลี่ยนไปแล้ว....ผมดีใจ แต่ไม่คิดหรอกครับว่าทุกอย่างมันจะกลับเหมือนเดิม ความผิดผมมันเกินให้อภัย....
"อ้าวน้ำ กินส้มไปซะหน่อย มันมีวิตามินซี มันจะทำให้มรึงดีขึ้น"
"ครับ" ผมยื่นแก้วน้ำให้มัน ยื่นส้มที่ผมซื้อมาเตรียมไว้ให้มัน หลังจากนั้นผมก็ไปเอาข้าวมันไก่ที่ซื้อไว้ใส่เวฟอุ่นให้มันร้อน......อุ่นเสร็จผมก็ยกมาให้มันกิน....
"กินซะหน่อย รองท้อง มรึงไม่มีข้าวตกท้องมาหลายวันแล้วนี่....ไม่รักตัวเองเลย"ผมยังไม่อยากใช้คำว่าที่ร๊ากหรือเมียจ๋านะครับ ....
"แล้วใครทำให้ที่ร๊ากเป็นแบบนี้ หล่ะ...ไม่เจอกับตัวไม่รู้ล่ะซิว่าความเจ็บปวดที่ถูกคนที่เรารักผลักไสเราไปให้คนอื่น"
"ทำไมกรูจะไม่เจ็บล่ะ กรูก็เจ็บไม่น้อยกว่ามรึงแหละ ทุกวันกว่ากรูจะนอนหลับ กว่ากรูจะตื่น กว่ากรูจะทำงาน อะไรทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด ภาพมรึง สิ่งที่กรูทำมันมารบกวนจิตใจกรูตลอด" ตอนนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม มันตักข้าวใส่ปากมือมันสั่นๆ จนผมเห็นได้ชัด..
"จริงอ่ะ ที่ร๊ากนึกว่าเมียจ๋าจะไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึกซะอีก...."
"ที่กรูทำแบบนั้น เพราะกรูอยากให้มรึงมีความสุขตลอดไปไง "
"หึๆ เมียจ๋าต้องการให้ที่ร๊ากมีความสุข ทำไมไม่หัดถามบ้างล่ะ ว่าที่ร๊ากต้องการอะไรแบบนั้นเหรอเปล่า วันหลังทำอะไรหัดถามหัดปรึกษาบ้าง....มันจะได้ไม่เป็นแบบนี้"
"มันคงไม่มีวันหลังสำหรับกรูแล้วมั๊ง ความผิดที่กรูทำมันยากที่มรึงจะให้อภัย" มันส่ายหน้า...
"แค่เมียจ๋ารู้ตัวว่าผิด ที่ร๊ากก็พอใจแล้ว ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้....ครั้งนี้ที่ร๊ากยกโทษให้ คราวนี้ที่ร๊ากให้อภัย..."
"จริงเหรอที่ร๊าก... เมียจ๋าขอบคุณมากๆ เมียจ๋าสัญญาเลยว่าต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีก.....เฮ้อไม่นึกจริงๆ ว่าที่ร๊ากจะยอมให้อภัยเมียจ๋า"ผมดีใจมากจริงๆ..
"ทำไมล่ะ เมียเจ๋าเป็นคนที่ที่ร๊ากรักนี่ ทำผิดแล้วรู้จักยอมรับผิด ทำไมที่ร๊ากจะไม่ให้อภัยล่ะ อีกอย่างหนึ่งถ้าเราโกรธเขาเพราะคิดว่าเค้าทำผิดต่อเรา และเราไม่ให้อภัยเขานั้นก็เหมือนกับ เราเป็นผู้แพ้ เขาเป็นผู้ชนะเพราะเราจะให้เวลาและความสำคัญกับเขาบ่อยๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ทำอะไรไม่ได้ ตัวเราเองก็จะทุกข์มากขึ้น ส่วนเขาจะทุกข์หรือไม่เราไม่รู้ ตกลงเราก็เป็นผู้แพ้ ส่วนเขาก็จะเป็นผู้ชนะไป แต่ถ้าเราให้อภัยได้ เราก็จะเป็นผู้ชนะไปในที่สุด" ตอนนี้มันเลิกกินแล้ว ก็อย่างว่าแหละดื่มเหล้าไปมากขนาดนั้น ร่างกายมันต้องปรับตัว อยู่.....
"เมียจ๋าดีใจน่ะ ที่ที่ร๊ากคิดแบบนั้น อาแน่ ไม่อยากแพ้เมียจ๋าล่ะซิ....แต่เมียจ๋าบอกไว้เลยนะ เมียจ๋าก็ทุกข์ไม่ต่างจากที่ร๊ากหรอก" ผมบอกมันก็ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ....ผมเดินไปหยิบแบรนด์ซุปไก่มาให้มันดื่ม....
"ดื่มซะหน่อย มันจะได้รู้สึกดีขึ้น" มันรับไปดื่ม....
"ตกลง เมียจ๋าสัญญากับที่ร๊ากแล้วนะ ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก"
"อือ เมียจ๋าสัญญา..."
"ดีมาก ถ้ามีอีก จะไม่เป็นแบบนี้นะ ทุกอย่างจบ" ผมพยักหน้า....เฮ้อแค่นี้ก็ดีถมแล้วครับกับความผิดของผม...
"ไอ้กายเล่า เรื่องนี้ให้ที่ร๊ากฟังเหรอ" มันพยักหน้า
"ทำไมล่ะพี่กาย น่ะพี่ชายที่ร๊ากนะ พี่ชายไม่ห่วงน้องชาย มันก็เกินไปแล้วมั๊ง ไม่เหมือนบางคนที่อยากให้คนที่รักโง่เหมือนควาย"
"กรูขอโทษ กรูไม่ได้คิดแบบนั้น กรูคิดว่าแค่มรึงกับพี่ดุ๊ก ลงเอยกันด้วยดี มรึงจะได้สุขสบาย จากนั้นกรูก็จะได้เดินจากไป.....เออ พูดถึงพี่ดุ๊ก ที่ร๊ากไปว่าอะไรแกเหรอ...แกโทรมาด่าและบอกว่าของที่ให้ไปไม่ต้องคืน"
"ก็ที่ร๊ากแค้นเมียจ๋าไง เค้าก็คือหนึ่งในแผนการโฉดของเมียจ๋าไม่ใช่เหรอ วันนั้นแกโทรมาป่วนที่ร๊าก ที่ร๊ากก็เลยฉุนขาดด่าแกไป ด่าว่าอีตุ๊ดมรึงอย่ามายุ่งกับกรู กรูไม่ได้อยากเจออยากคุยกับมรึงเลย ของที่มรึงซื้อให้ กรูก็ไม่เคยสนใจ ถ้าจะเอาเดี่ยวจะคืนให้" โห ดูมันทำ....บ่อเงินบ่อทองนะนี่...แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่างจบแบบนี้ก็ดี..
"มิน่า พี่แกถึงสติแตก โทรมาด่าเมียจ๋าใหญ่เลย"
"อือ" ล้างจาน แล้ว มานั่งคุยกับผมต่อ....
"เออ ที่ร๊าก เมียจ๋ามีอะไรจะให้...." ผมเดินเข้าห้องนอน หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีแดงออกมาจากลิ้นชัก เป็นกล่องของขวัญครับ กล่องของขวัญสีแดง ผมเตรียมไว้จะให้มันตอนวาเลนท์ไทน์ แต่วันนั้นผมตัดสินใจที่จะเดินตามแผนที่ผมวางไว้กล่องใบนี้ผมเลยไม่มีโอกาสให้มัน....
"ของขวัญวันวาเลนไทน์น่ะ ให้ช้าดีกว่าไม่ได้ให้เลย" มันรับมา แล้วมองหน้าผม....
"โห แล้วทำไมไม่ไปให้วันนั้นล่ะ"
"ก็เมียจ๋าอยากให้ที่ร๊ากสวีทจ๊ะจ๋ากับ พี่ดุ๊กไง"
"เฮ้อ " มันส่ายหน้า .....มันเปิดกล่องดู หน้ามันเศร้าลง ผมซื้อประมาณกล่องดนตรีมีมีรูปชายหญิงยืนด้วยกันแหละ เหมือนของที่มันเคยได้จากจี๊ดแฟนเก่ามันนั่นแหละ...มันมองหน้าผม...
"เมียจ๋ารู้ว่า ถ้าที่ร๊ากเปิดดูแล้วที่ร๊ากจะคิดถึงจี๊ดแฟนเก่าของที่ร๊าก.... เมียจ๋ารู้ว่า ที่ร๊ากไม่อยากจะคิดถึงเค้า แต่ที่เมียจ๋าเลือกของสิ่งนี้ให้ที่ร๊ากเพราะอยากให้รู้ว่า ของที่มันคล้ายๆกัน มันไม่จำเป็นต้องเหมือนกันหรอก..."
"ที่ร๊ากไม่ได้คิดถึงเค้า... เรื่องที่ร๊ากกับเค้า....มันจบไปแล้ว ที่ร๊ากอยากอยู่กับปัจจุบัน อยากอยู่กับเมียจ๋า....คิดถึงอดีตไปก็มีแต่จะเจ็บปวด ....ขอบคุณครับสำหรับสิ่งนี้... เพลงเพราะดีที่ร๊ากชอบ " มันหมุนฟังเพลง....หมุนฟังซ้ำแล้วซ้ำอีก...
"ดีแล้ว ที่ที่ร๊ากชอบ อาบน้ำได้แล้วมั๊งพักผ่อน ดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"
"จ้า ก่อนอาบน้ำ ขอจุ๊บทีหนึ่ง" มันลุกขึ้นมาจุ๊บผม เฮ้อ ตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ ตอนนี้หน้าตามันมีรอยยิ้ม ความขี้เล่นอะไรของมันกลับมาเหมือนเดิมแล้ว....
"บ้า ทำอะไรนี่ เมียจ๋าเขินนะ" ผมได้แต่พูดยิ้มๆ มันหัวเราะคริคริ เดินเข้าห้องไปเตรียมตัวอาบน้ำแล้ว.....
คืนนี้เป็นคืนที่ผมนอนหลับอย่างมีความสุขครับ พักหลังๆ นี้ผมนอนหลับอย่างไม่มีความสุขเลย แต่วันนี้ ความสุขผมกลับมาอีกครั้ง ....คนที่ผมรักก็นอน ข้างๆผมแล้ว นึกว่าจะไม่มีวันนี้อีกแล้วสำหรับผม
-
:m11: เย้! ดีใจจังเกมกลับมาแล้ว
"คนที่โกรธคือผู้แพ้" <--- มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากเลยครับ
ต่อไปต้องดูแลเกมให้ดีๆ นะ รีบบอกเรื่อง Mr.เชนด้วยจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก
-
กรี๊ดดดดดดดดดด :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: ดีใจจังเลย ที่กลับมาเป็นแบบนี้ :m4: :m4: :m4: :m4:
ความรักคือการให้อภัย เนอะ น่ารักจัง :m1: :m1: :m1:
ปล.พี่เอกอย่าทำแบบนั้นอีกนะ :m16:
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
รู้สึก เหมือน เกมเปนผู้ใหญ่ มากเรยนะ การโกรธมานง่าย แต่การให้อภัย มานยาก
ต่อไป มีอะรัย คุณเอก กะ อย่าคิดเอง เออเองคนเดียวอีกล่ะ อยู่ด้วยกัน กะต้องปรึกษากัน :m13:
-
:m4: ดีใจด้วยที่ทุกอย่างมันลงเอยได้
คงมีบทเรียนกันไม่มากก็น้อยนะครับ พี่เอก
ชีวิตคู่ ต้องเรียนรู้เข้าใจกันเนอะ
-
ดีใจด้วย เพราะถ้าต้องจบกันก็ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
รักษาความรักกันไว้ให้ดีนะจ๊ะ
-
จบแค่นี้ได้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
แค่ขอมีเธอเดินไปด้วยกันในวันนี้ มันเพียงพอแล้ว
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:m22:
แอบแข้ามาอ่าน
...
...
อยากบอกว่าสะเทือนอารมณ์เหมือนเดิม
แต่ก็ดีแล้วละ
ว่าแต่สารภาพเรื่องของมิสเตอร์เชนไปเถอะ พี่กายบอกเกมหรือยังก็มะรู้
ถ้าปิดไว้ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก
:o11:
-
ถ้าไม่อ่านสปอยมาก่อน ก็อยากให้จบแค่นี้อ่ะ
แต่น่าเสียดาย ปาฎิหารย์ไม่มีจริง :เฮ้อ:
-
ขอบอกว่าน่านับถือน้ำใจเกมจิงๆรู้จักให้อภัย และคุณเอกรู้ตัวว่าผิดก็รู้จักขอโทษ นี่แหละคับ 2 สิ่งที่ควรมีสำหรับการครองคู่กัน
-
มารอคุณเอกตั้งแต่เช้าาาาา :a4:
-
เสือไบ:the series (ตอน 107)
ผ่านมาสองอาทิตย์ ช่วงนี้ไอ้เกมต้องอ่านหนังสือสอบ ผมก็ต้องคอยเป็นแบล๊คให้มัน เกี่ยวกับเรื่องอาหารการกิน ดูแลและหมั่นเตือนให้มันอ่านหนังสือ... บางวันมันก็มีเพื่อนมันมานอนค้างติวหนังสือกัน.....
ช่วงนี้ผมกับมันผูกพันกันเหมือนเดิม เรื่องที่เราเคยโกรธเคยไม่เข้าใจกันมาเมื่อวันนั้นตอนนี้เราสองคนไม่มีใครเอามาคิดให้เปลืองสมอง ชีวิตคู่ของเราต้องเดินไปข้างหน้าต่อไป....
ตอนนี้ผมกำลังอ่านบทความอะไรในเนทเพลินครับ เช่นบทความนี้....
"ชีวิตคู่ของเราทั้งสองเริ่มต้นจากความรัก เราก็คงจะต้องอยู่ด้วยความรัก ความเข้าใจ ความผูกพันธ์ เพื่อที่จะทำให้ความรักของเราดำรงอยู่ได้ตลอดไปและตลอดกาลนานเท่าที่เราจะอยู่ด้วยกัน บางทีอุปสรรคต่างๆ ที่เกิดขึ้น ถ้าเราผ่านมันไปได้ มันจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น"
อือ ก็จริงอย่างที่เค้าบอกนะ ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ เพิ่งผ่านเรื่องที่แย่ๆมา ตอนนี้เราสองคนทำอะไรก็จะคิดกันมากขึ้น คิดให้ดีว่าถ้าทำไปแล้ว อีกคนจะคิดไง เราสองคนแคร์ความรู้สักของกันและกันมากขึ้น.....
"อันว่าชีวิตคู่อยู่ไปเพื่อสิ่งใด ...ชีวิตคู่คือการเติมเต็มซึ่งกันและกัน ดังนั้นเมื่อเราสองคนใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว ครึ่งหนึ่งของชีวิตเราจะหายไป ในส่วนที่ขาดจะมีครึ่งชีวิตองอีกฝ่ายมาเติมแต่งแห่งพื้นที่ว่างนั้น ขณะที่ครึ่งชิวิตของเราที่หาย ก็ไม่ได้สูญสลายไปไหน มันก็ไปเติมที่ว่างของคู่เรานั่นเอง"
"เพราะฉะนั้นเวลาเลือกแฟน หรือคู่ชีวิต แทนที่จะให้ความสำคัญกับเรื่องรูปร่างหน้าตา ฐานะการเงิน ยี่ห้อรถเก๋งที่ใช้ เปลี่ยนเงื่อนไขต่างๆเหล่านี้เป็นเงื่อนไขสองข้อที่จำแสนง่ายคือ
1. สุขใจยามอยู่ใกล้ชิด
2. คู่ช่วยชีวิตก้าวหน้า
เพราะชีวิตคู่คือการเติมเต็มชีวิตแก่กันและหาใช่เป้าหมายเพื่อการเสริม...เพิ่มความเสียว เพราะอยู่คนเดียวก็เสียวได้ ไม่ต้องง้อใครให้เสียเวลา ไม่เสียชาติเกิดหรอกครับ ถ้าคุณจะใช้ชีวิตเป็นโสด..." เออจริงดิ ตั้งแต่ใช้ชีวิตอยู่กับไอ้ลูกเจี๊ยบเกือบสองปีมานี่ ถ้าถามว่าผมเสียใจเหรอเปล่า ผมว่าผมไม่เคยคิดเสียใจเลยนะครับ กับรู้สึกดีใจมากๆเสียด้วยซ้ำที่ได้เจอคนดีๆ คนที่รู้ใจ คนที่คอยให้อภัยผมเวลาที่ผมทำผิด คนที่คอยให้แง่คิดดีๆ ให้ผมรู้จักการใช้ชีวิตคู่มากขึ้น....
กว่าผมจะเดินมาได้ถึงวันนี้ ผมบอกตัวเองได้เลยครับ ว่าผมพบคนที่ใช่ในชีวิตแล้ว คนนี้แหละที่ผมจะขออยู่เคียงข้างและใช้ชีวิตคู่ร่วมกันตลอดไป ไอ้ลูกเจี๊ยบเป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาและกำลังใจเมื่อผมมีความทุกข์ เป็นคนแรกที่ผมนึกถึงเมื่อยามผมมีความสุข และเป็นคนที่จะร่วมสร้างครอบครัวอันอบอุ่นมั่นคง ตลอดไปจนกว่าไม่ใครคนใดก็คนหนึ่ง ต้องการจะจากกัน แต่ผมหรือมันคงต้องมีเหตุผลดีๆ ในการจากกัน ชีวิตเกย์ก็แบบนี้แหละครับ ผมปลงแล้ว....ผมต้องพร้อมที่จะทำใจถ้ามันเจอใครดีๆ หรือเข้ามาแทนที่ผม....
"อะแน่ มานั่งแอบ แชทกับใครล่ะนี่" อ้าวมันมายืนข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่นี่....
"เปล่า อ่านไรเพลินเพลิน" มันเข้ามาบีบไหล่ผม
"นึกว่าคุยกับไอ้ต่อ อะไรนั่นซะอีก" อ้าว ไรของมันนี่.....สงสัยมันหึงผม...
"เลิกคุยกับมันแล้ว เบอร์โทรมันก็ดีลีททิ้งไปแล้ว"
"จริงเหรอ สงสัยนัดเจอกันแล้วแหงๆ"
"อือ ช่างมันเถอะ คนแบบนั้น ไม่มีค่าพอที่จะเสียเวลาหรอก แล้วอ่านหนังสือเป็นไงบ้างล่ะ สอบวิชาสุดท้ายแล้วนี่"
"ก็ดีน่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้สอบ....คิดว่าน่าจะผ่านน่ะ...แฟนเมียจ๋าเก่งอยู่แล้ว"
"อย่าเพิ่งประมาทนะเฟ๊ย ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย"
"โห ตายเลยเหรอ ปะไปนอนเถอะเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ทำงานมะใช่เหรอ" โห ตอนนี้มันลากผมเข้าห้องนอนไปแล้ว...
"เดี่ยวขอ เมียจ๋าอาบน้ำแปรงฟันก่อนน่ะ ร้อนจัง "
"ได้ๆ"
เดาเอานะครับ ว่จะมีอะไรกันเหรอเปล่า แต่คืนนี้ผมกับมันนอนกอดมันอย่างมีความสุขทั้งคืน.....
เช้าแล้ว ผมไปทำงานส่วนมันเตรียมตัวไปสอบ.....
"เมียจ๋า ไปทำงานก่อนนะ ตั้งใจสอบล่ะ" ผมจะเดินออกนอกห้องไปแล้ว
"จ้า เอ๊ยเดี่ยว เมียจ๋าลืมอะไรไปเปล่า แรงใจ แรงใจ ขอหน่อยขอหน่อย" มันยื่นหน้ามาให้ผม...
"โห เอาจริงน่ะ หลับตาดิ" ผมหอมแก้มมันเบาๆ ก่อนที่จะเดินยิ้มๆออกไป...เฮ้อ บ้าจริงๆ.....ฮ่าฮ่า...
วันนี้ผมทำงานปกติ ชีวิตการงานผมตอนนี้ก็เรื่อยๆ ครับ ไม่มีอะไรหวือหวาหรือตื่นเต้น...ข้าราชการก็แบบนี้ล่ะมั๊ง หรือผมอาจจะหมดไฟในการทำงานไปแล้วก็ได้....ตื๊ดๆ...โทรศัพท์ผมดังขึ้น ไอ้เรย์โทรมานี่หว่ะ...มันหายไปนานเลยครับ.....
"ว่าไง ยังอยู่เหรอวะนึกว่าตายไปซะแล้ว" ผมเริ่มกัดมันก่อน แหม นานๆจะโทรมาหาผมซะที ผมว่ามันต้องมีเรื่องใช้งานผมแน่เลย....
"อือ พรุ่งนี้มรึงว่างเปล่า กรูกับเมียจะขึ้นไป กรุงเทพ" มันคงมาขออาศัยบ้านพักที่ปากเกร็ดผมนอนน่ะ..
"ว่าง เปล่าไม่รู้ มาก็แล้วกัน ห้องกรูว่าง กุญแจก็อยู่ที่เดิมแหละ" ผมมักทิ้งกุญแจสำรองไว้ที่เดิมเสมอครับ กันผมทำหายหรือถ้ามีใครมาผมก็จะให้ไปหยิบมาไขเข้าห้องได้เลย..
"เดี่ยวพรุ่งนี้เจอกันที่ห้องนะ" มันวางสายไปแล้ว
เฮ้อ ลืมถามมันเหมือนกันว่ามาทำอะไรแต่ไม่ป็นไรพรุ่งนี้ก็ได้เจอมัน.....ผมทำงานไปจนเย็นเลิกงานแล้วก็กลับคอนโด มาถึงคอนโด ไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังไม่กลับเลย...
เกือบสามทุ่มครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบโทรมา....
"ว่าไงที่ร๊าก.....นึกว่าจะสอบจนลืมวันลืมคืนไปซะแล้ว" ผมแย็บๆ มันก่อน...
"แหะ แหะ... สอบเสร็จตั้งแต่สามโมงแล้ว เผอิญเพื่อนมันชวนไปสังสรรนิดหน่อยน่ะ นี่กะจะไปอาร์ซีเอ มาด้วยกันเปล่าล่ะ"
"ที่ไหนล่ะ"
"ร้านที่สาวๆ ชอบมากันน่ะเมียจ๋า "
"ร้านรูดเสาน่ะเหรอ" ผมเล่นมุขกับมัน ความจริงมัน คือร้านรูท 66
"ใช่เพ่ มาเปล่า ไอ้บอล ไอ้ชัย ไอ้โน๊ต มันอยากเจอหน้าแฟนผม"
"แล้วที่ร๊ากบอกเหรอว่าเมียจ๋าเป็นแฟนที่ร๊าก.."
"มันบอกว่าให้ที่ร๊ากชวนแฟนมาด้วย...ทั้งๆที่ที่ร๊ากบอกว่าไม่มีๆ"
"งั้นเมียจ๋าไม่ไปดีกว่า เพราะ เมียจ๋ามะใช่แฟนที่ร๊าก..." ผมมีงอนเล็กๆ ครับ แต่ พองามนะครับ....
"โอ๋ๆ ไม่เอาน่ะ ตกลงจะมาเหรอไม่มา ล่ะ เมียจ๋า"
"ไป เฟ๊ย อยากกินเหล้า เออ เดี่ยวเจอกันที่ร้านล่ะกัน" ผมเปลี่ยนสรรพนาม วางสายจากมันผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว...
ไปถึงรูท 66 เกือบ 4 ทุ่มแหละครับ เฮ้อ ศุกร์เสาร์ ก็แบบนี้แหละ คนมาเที่ยวเยอะ หนุ่มๆ สาวๆ หน้าตาดีๆ เยอะ ผมมองหามัน ..อ้าว อยู่มุมเดิม อีกแล้ว ผมเดินเข้าไปหามัน....ไอ้บอล ไอ้โน๊ต ไอ้ชัยยกมือไหว้ผม..
"สวัสดีครับ เพ่......พี่เอกยังมาเที่ยวที่นี่อีกเหรอ....ผมว่าอายุพี่เกินแล้วนะ" อ้าวเวน หาเรื่องผมแต่วันเลย....
"ฮ่าฮ่า......อ้าว คนแก่ก็อยากเที่ยวบ้างซิวะ นี่เล็งไว้กี่โต๊ะแล้วแหละ" สาวที่นี่จะแต่งตัวน่าเหล่ดีครับ สั้นๆ สายเดี่ยว ไม่งั้นก็เกาะอก นุ่งน้อยห่มน้อย อะไรแบบนี้แหละ
"ยังเลย พี่ สงสัยจะอด มีพี่มาทำให้เสียฤกษ์"
"โหโห เล่นแบบนี้เลยเหรอวะ....งั้นกรูกลับก็ได้" ไอ้เกมมันมัวแต่ยืนมองไรไม่รู้ไม่ช่วยผมเลย....
"ผมล้อเล่นน่ะพี่...มามาชนพี่ ไม่ได้เจอกับพี่ตั้งนาน" แหม...นึกว่าจะแน่....
บรรยากาศร้านก็กำลังสนุก เพลงกำลังดี แดนซ์กันกระจาย มีคนหน้าตาดี เดินผ่านไปผ่านมาให้ผมเหล่บ่อยๆ (ฮ่าฮ่าไม่บอกนะครับที่ผมเหล่น่ะเพศไหน เอาเป็นว่าใครหน้าตาดีเดินผ่านมาผมเหล่หมดแหละ....
นั่งดื่มยืนแดนซ์ จนถึงตีสอง ร้านเลิกแล้วครับ..... เรามานั่งซ๊วยก๋วยเตี๋ยว แถวใต้ทางด่วน...ตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาลดแลกแจกแถม ใครที่เหล่ๆ หลีๆ คุยกันในร้านแล้ว แถวๆ นี้จะเป็นสถานที่ที่ต้องตัดสินใจว่าจะไปกับคนที่คุยด้วยคนที่หลีไว้ตอนอยู่ในร้านเหรอเปล่า มีหลายคน กำลังรอขึ้นรถ กำลังรอโบกรถ หลายคนกำลังใช้คารมที่จะไปต่อกับสาวๆ เฮ้อ เห็นแล้ว รู้สึก.....ปลง
"พวกมรึงนี่ไรวะ หน้าตาก็ดี ดูดิ แพ้ไอ้นั่นหมด" ผมพยักหน้า ให้มันหันไปดู โห หน้าตาไอ้หนุ่มคนนี้มันพอๆกับผมนะ แต่สาวนะซิ สวยโค-ตะ-ระ หุ่นดี น่าบีบน่ากอดดีจริงๆ..
"ปล่อยเค้าเถอะเพ่ ตอนนี้ผมเมา" อ้าวเวน...ไอ้บอล มันบอกครับ หน้าตามันเหมือนเมาจริงๆ...
"ก็ผมบอกพี่ตั้งแต่เข้าร้านมาแล้วนี่ พี่เอกมา พวกผมเสียฤกษ์ในการจีบสาวหมด"
"ใช่แล้ว มรึงพูดถูกหว่ะ ไม่รู้ว่าจะมาทำไม" อ้าวไอ้เกม มรึง เดี่ยวถึงห้องมรึงโดน...
"กรูก็มาดูพวกมรึงดิ ที่แรกนึกว่าจะมีน้ำยา ฮ่าฮ่า กลับบ้านมือเปล่าอีกแย้ว"
"พวกมรึงจะกลับเลยเปล่าวะ หรือจะไปต่อที่ห้องกรู" ไอ้เกมมันชวน....
"ไม่แล้วหล่ะ กรูไม่ไหวแล้ว" ไอ้โน๊ตบอกมาครับ เฮ้อ คออ่อนกันจริงๆ ความจริงก็กินเหล้ากันไม่เยอะนะครับที่ร้านนี้แต่มันอาจจะกินมาก่อนไงครับ.....
"โอเค เดี่ยวพวกกรูกลับกันเลยนะ" พวกมันบอก ตอนนี้คนเรื่อยซาๆ แล้วโบกแท๊กซี่ง่ายขึ้น...
"โอเคแล้วเจอกัน..." หลังจากมันกลับแล้วพวกผมก็โบกแท๊กซี่กลับเหมือนกัน...
"เออ เกม พรุ่งนี้กรูมีเพื่อนมาจากต่างจังหวัดนะ กรูคงต้องไปหามันที่ปากเกร็ดหว่ะ " อยู่บนแท๊กซี่ อายเหมือนกันที่จะพูด ที่ร๊าก หรือเมียจ๋า.....
"อือ แล้วหน้าตาเพื่อนพี่หล่อเปล่าล่ะ"
"อ้าวเวน ถามไรแบบนั้นล่ะ " ผมสงสัยที่มันเล่นมุขนี้น่ะ
"ก็เห็น อยู่ในร้าน มองแต่หล่อนี่ครับ"
"โห ที่พูดหึงเหรอวะ" ผมทำหน้าทะเล้น...
"ครายบอก ครายบอก" มันทำหน้าทะเล้นเหมือนกัน....
"ม่ายมีครายบอกหรอก แต่การกระทำมันฟ้อง"
"เออ ๆ ไปเถอะ อย่าริคิดนอกใจล่ะ"
"เวนนี่ คิดไรวะ มันมาเป็นครอบครัว.....อีกอยางกรูจะไปนอกใจคนบางคนได้ไง...เฮ๊ยระวังนะมรึง ความระแวงมันเป็นบ่อเกิดของความหายนะ"
"แหะๆ มันก็จริงแต่ใครทำให้คิดล่ะ"
"โอเคโอเค ที่หลังกรูจะไม่ทำให้มรึงคิด แต่กรูจะทำให้มรึงเห็นเลย"ฮ่าฮ่า..... ผ่านเหตุการณ์วันนั้นมาตัวผมต้องระวังอะไรหลายๆอย่างครับ...ผมก็คิดว่ามันก็ยังระแวงตัวผมเหมือนกัน.....ทั้งๆที่ผมบอกมันแล้วนะว่าผมจะไม่ทำอีก....ต้องทำใจครับคนมันเคยทำความผิดไม่มีครายที่ไหนเค้าจะเชื่อหรือไว้ใจง่ายๆหรอก....
เข้าวันต่อมา ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์แหละครับ ตื๊ดๆ ผมตาหยีๆ ตื่นมากดรับ ไอ้เรย์โทรมานี่หว่ะ...
"มาถึงเหรอยังวะ กุญแจอยู่ที่เดิม ไขเข้าไปได้เลย"
"เออ เรียบร้อยแล้ว แล้วมรึงจะหากรูกี่โมงล่ะ กรูอยากเจอหน้าเพื่อนฝูง"
"จริงเหรอ แล้วมรึงว่างกี่โมงล่ะ" ตอนนี้ผมเดินออกมาคุยข้างนอกแล้วเกรงใจไอ้ลูกเจี๊ยบมัน..
"เดี่ยวกรูจะพา ลูกเมียไปเดินเดอะมอลล์น่ะ จะมาเดินด้วยกันเปล่า"
"ม่ายล่ะวะ ไม่อยากขัดความสุขชีวตครอบครัวของมรึงเผื่อ เมียมรึงอยากจะอี๋อ๋อ ตามประสา"
"งั้นเอาอย่างนี้เดี่ยวสักสี่โมงเย็นเจอกันที่ห้องล่ะกัน กรูจะรีบกลับ" ไอ้เรย์มันบอกผมแบบนี้....
"เออ" หลังจากวางสายแล้วผมก็เดินกลับเข้าไปห้องนอนอีกครั้งหยิบผ้าเช็ดตัว เสื้อชุดลำลอง เดินออกมาอาบน้ำอย่างเงียบๆ.......หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้วผมก็มานั่งที่โซฟา ปากก็เคี้ยวขนมปังดื่มนม ช่วงนี้ทำอะไรดีล่ะพ่อครัวก็ยังหลับอยู่...ดูวีซีดีดีกว่า เมื่อวันก่อนผมเช่ามาหลายเรื่อง...ผมเปิดเรื่องนี้ดู ความจริงดูจากโรงภาพยนต์มาแล้วนะครับรอบหนึ่งแต่การที่ชอบเลยเช่ามาดูอีกครั้ง....x-men ...ดูไปเรื่อยๆ จนถึงฉากที่พวกเอ็กซ์เมน นั่งเครื่องบินเจทแล้วแปลงร่างเครื่องบินเจทเป็นเรื่องดำนำไปช่วยโร๊ก.....
"อ้าว แอบมาดูหนังนี่เอง รีบดูทำไมล่ะนี่ ไหนๆ ดูเรื่องไร"
"เอ็กซ์เมน เรื่องนี้ เราเคยไปดูกันมาแล้ว ที่ร๊ากอยากจะดูอีกรอบ" ผมบอกมัน....
"โหใกล้จบแล้วดิ " เราสองคนตอนนี้ใจจดจ่อกับ ภาพเสียง และความตื่นเต้นของภาพยนต์ ระบบเสียงเครื่องเล่นผมน่ะสุดยอดอยู่แล้ว.....
"ที่ร๊าก เมียจ๋าถามจริง ถ้าเกิดให้เลือกที่ร๊ากอยากจะเป็นเหมือนใครในเรื่องล่ะ"
"ถามได้ ที่ร๊ากก็เป็นคนที่หล่อที่สุดในเรื่องล่ะซิ"
"ใครฟะ โท๊ด เหรอ แหม ดีจัง มีลิ้นเป็นอาวุธเหมาะกับ ที่ร๊ากจริงๆ"
"ไม่ช่าย ไม่ช่าย ที่ร๊ากคงเป็นไซคอปส์แหละ"
"ไรวะ เมียจ๋าว่า ตัวเอกของเรื่องมันวูฟเวอร์รีนนะ" ก็จริงๆนี่ ตัวเอกของเรื่องมันเป็นไอ้หมาป่าแหละ แต่ก็อย่างว่าแหละ ผมเห็น เวลาใครเล่นเกมส์เอ็กซ์แมน ส่วนใหญ่ผุ้ชายเค้าก็จะเป็นไซคอป จะว่ามันหล่อก็ไม่ใช่น่ะ แต่ผมว่ามันเล่นง่ายดีมั๊ง แค่ปล่อยแสงเลเซอร์ ก็สามารถสยบหมู่มารได้แล้ว.....
"ช่างมัน แต่ที่ร๊ากขอเป็นไซคอปส์" มันคว้าเอาแว่นกันแดด มาใส่ครับ ท่าทางจะบ้าไปแล้ว ฮ่าฮ่า....
"เมียจ๋า ว่ามันเหมือนยักษ์ตาเดียวไงไม่รู้ ทื่อๆ เก๊กเหมือนใครก็ไม่รู้" ผมว่าประชดมัน ความจริงมันก็คล้ายๆน่ะ...
"ทื่อๆ เก๊ก แต่ก็หล่อน่ะ ไม่งั้นจะมีใครบางคนมานอนข้างๆ ทุกวันได้ไง" อ้าวเข้าตัวผมอีก.....
"เมียจ๋าว่า ความจริงพวกนี้ก็น่าสงสารนะ"
"สงสารตรงไหนเหรอ เค้าเก่งออก มีพลังต่างๆ ถ้าใช้ในทางที่ถูกก็จะสามารถช่วยกอบกู้โลกได้" มันบอกผม
"พวกนี้เค้ามีความแตกต่างไง ความแตกต่างที่ไม่เหมือนคนทั่วไป มันทำให้เค้าเหมือนคนกลุ่มน้อย คนกลุ่มน้อยที่มีปัญหาในสังคมและถูกมองจากคนธรรมดาด้วยสายตาที่ หวาดระแวง และไม่ไว้วางใจ"
"มันก็จริงแฮะ ไม่งั้น ไซคอป หรือสตรอม เค้าคงไม่วิตกจริตขนาดนั้นตอนอยู่สถานีรถไฟ"
"เมียจ๋ากับที่ร๊ากก็คงไม่ต่างจากพวกนี้เหมือนกัน"
"ตรงไหนนี่........ เมียจ๋ามีพลังพิเศษอะไรเหรอ"
"ไม่ใช่...... ลองหลับตาคิดดิ ที่ร๊าก ทุกวันนี้เราสองคน ที่ร๊ากกับเมียจ๋า ใช้ชีวิตกันแบบไหน เราสองคนใช้ชีวิตกันแบบเกย์ใช่เปล่า...เราเป็นคนกลุ่มน้อยในสังคม ใครๆ ก็มองเกย์ด้วยสายตารังเกียจหวาดระแวง ....เมียจ๋าถึงไม่กล้าเปิดเผยตัวว่าเป็นอะไรกับที่ร๊ากไง"
"คิดมากไปเหรอเปล่า"
"เปล่า คิดมากนะ ที่ร๊ากลองคิดดูดิ ถ้าถามพ่อแม่ของพวกที่เป็นเกย์ เค้าอยากจะมีลูกเป็นเกย์เหรอเปล่า เค้าคงตอบว่าถ้ารู้ว่าลูกตัวเองเป็นเกย์คงเอาขี้เถ้ายัดปากตายตั้งแต่เด็กแล้ว" ผมพูดไปรู้สึกสะเทือนใจไงไม่รู้ เฮ้อ...
"จะมีพ่อแม่สักกี่คนน่ะ ที่ยอมรับได้น่ะถ้าลูกตัวเองเป็นเกย์" มันพูดครับ สงสัยเริ่มคล้อยตามผมบ้างแล้ว...
"ใช่ ถ้าเป็นพ่อแม่ที่รับได้ ก็ดีไป ถ้าเป็นพ่อแม่ ที่รับสิ่งที่ลูกเป็นไม่ได้ล่ะ ยิ่งเห็นลูกตัวเอง แต่งตัวเป็นหญิง มีใจเป็นหญิง ....มรึงว่าพ่อแม่พวกนี้จะทำไง"
"คงเหมือน โฆษณาน้องตุ้มมั๊ง พ่อไม่เข้าใจตุ้มเลย....ถ้ามีสถานบำบัด หรือ ยาที่ฉีดแล้วเลิกเป็นเกย์ก็คงจะดีน๊อ"
"ก็มันไม่มีไง พ่อแม่เหล่านี้ ก็เลยพยายามเปลี่ยนแปลงให้ลูกเป็นในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทั้งๆ ที่สิ่งที่พยายามเปลี่ยนนั้นมันเไม่ใช่สิ่งที่ลูกที่ตัวเองต้องการ" หนังจบแล้วครับ...
"ยากจัง หิวแล้ว เดี่ยวที่ร๊าก ผัดมาม่า ให้กินนะ แล้วเมียจ๋าจะไปหาเพื่อนกี่โมงล่ะ" มันลุกขี้นยืนบิดขี้เกียจ..
"สามโมง คงต้องออกแล้ว นัดไว้สี่โมง" มันเดินไปเป็นพ่อครัวแล้ว.
หลังจากกินเสร็จ ทำงานบ้านนิดหน่อย ผมก็อาบน้ำแต่งตัว ไปแฟลตที่ปากเกร็ด..เกือบๆ สามโมงแหละครับ ผมหิ้วเหล้าไป 1 ขวด (เหล้าเก่าๆ ที่กินเหลือแหละ)....
"โห มี สังสรรค์กันด้วยแฮะแล้วจะกลับมาเหรอเปล่าล่ะนี่" ไอ้ลูกเจี๊ยบถามผมครับ..
"กลับดิ ไม่นอนที่นี่จะนอนที่ไหนล่ะ เออ ว่าแต่ที่ร๊ากเถอะจะไปทำงานเหรอเปล่า" ผมถามมันครับตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นมันก็ยังไม่ได้ไปทำงานเลยครับ เมื่อวานมันก็ติดสอบ....
"ไปดิ ไม่ได้ไปหลายอาทิตย์แล้วลูกค้า คงบ่นคิดถึงแล้วแหละ..."
"ระวังเถอะ ลูกค้าที่บ่นจะเป็น เจ๊โน๊ตกับพี่ดุ๊กน่ะ" ผมยังใช้สรรพนามกับพี่สองคนนี้เหมือนเดิมนะครับ ว่าแต่หลังจากที่มีเรื่องกันวันนั้นแล้วแกสองคนก็หายไปจากสายตาผมเลยแฮะโดยเฉพาะพี่ดุ๊ก
"หึหึ แกคงไม่เรียกที่ร๊ากขึ้นนวดแล้วมั๊ง"
"ไม่แน่นะเฟ๊ย ระวังเถอะ พิษรักแรงหึงพวกนี้มันแรงนะ ระวังไว้หน่อยก็ดี"
"ที่ร๊ากจะทำไงได้ล่ะ ถ้าพวกแกต้องการจะนวดกับที่ร๊าก ที่ร๊ากก็คงขัดไม่ได้ ขืนมีปัญหามีหวังไม่ได้ทำงานที่นี่"
"เออ ๆ ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ ถึงที่ร๊ากไม่ไปหาเรื่องเค้า แต่มันไม่แน่ เค้าอาจจะมาหาเรื่องที่ร๊ากก็ได้ ไปล่ะ เจอกันดึกๆ"
ผมออกจากคอนโดมาแล้วครับ นั่งแท๊กซี่มาที่แฟลต ที่ปากเกร็ด เกือบสี่โมงครับ ...กำลังจะเดินเข้าห้อง อ้าว เสียงเพลงแว่วมาจากห้องผมแต่ไกล อ้าวไอ้เรย์ตั้งวงแล้ว กินคนเดียวก็เป็น....
"เมียกับลูกมรึงไปไหนวะ"
"เดินไปซื้อของกินที่สโม ความจริงกรูจะไปด้วย แต่กลัวมรึงจะเข้ามาไม่เจอ"
"เอ ตกลงที่มันบ้านใครวะ" ผมย้อนถามมันยิ้มๆ....
"กรูก็กลัวเพื่อนฝูงจะไม่เจอล่ะซิ "
"แล้วมรึงมาทำไมวะนี่" ผมยังไม่เห็นธุระที่จำเป็นของมันเลย....
"วันจันทร์ กรูจะไปทำสัญญาเป็นลูกจ้างชั่วคราวที่ชัยนาท" ที่เดิมที่มันเคยทำแหละครับ
"ไรวะ นี่มันจะเมษาแล้วนะ ทำไมเค้าเพิ่งมาจ้างมรึงวะ"
"เฮ้อ ความจริงเค้าจะจ้างพวกกรูตั้งแต่ เดือนมกราแล้ว แต่กรูติดธุระ"
"เออดีน๊อ ทำงานตามใจตัวเอง" ผมประชดมันน่ะ แหมทำงานราชการต้องง้อราชการดิ ไม่ใช่ให้ราชการมาง้อ..
"แหม ไอ้เอก กรูมีลูกมีเมีย ต้องดูแลนะเฟ๊ญ " มันบ่นๆ ผมน่ะ
"เออ กรูรู้แล้ว เฮ้อ ไงล่ะ ถ้ามรึงทำงานที่ tags มรึงก็คงไม่ดิ้นรนแบบนี้หรอก สาดเพื่อนเตือนแล้วไม่เชื่อ" ผมเคยเตือนมันแล้วครับ แม้เงินเดือนมันจะน้อยนะครับ แต่ปลายปี ก็มีโบนัส แถมยังทำงาน สองวันหยุดสองวัน.....
"มรึจะมาตอกย้ำกรูทำไมวะ คนมันเลือกทางเดินไปแล้ว มันก็ต้องยอมรับการตัดสินใจในสิ่งที่ตัวเองเลือกไป"
"เออ กรูเข้าใจ .....แต่แฟนคนนี้มรึงคบได้นานดีแฮะ " ผมแซวมันครับ ตามธรรมดาไอ้นี่มันจะเปลี่ยนแฟนปีละคน...ก็อย่างว่าแหละครับคนมันหน้าตาดี มีทางเลือกเยอะ....แต่เป็นที่สังเกตุนะครับ ผมจะเข้ากับแฟนมันได้เกือบทุกคน...เออถ้าถามผมว่าผมเคยมีความรู้สึกอะไรกับไอ้เรย์เหรอเปล่าผมบอกได้เลยนะครับ ว่าไม่มีและไม่เคยคิดด้วยเพราะอะไรน่ะเหรอ มันเป็นเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากของผมพอๆกับไอ้กายไง.....ผมไม่มีความคิดจะเอาเพื่อนมาเป็นแฟนอยู่แล้ว...
"กรูแก่แล้วนะเฟ๊ย กรูอยากจะหยุดหว่ะ หยุดชีวติแบบนี้ หยุดชีวิตไว้กับใครสักคน คนที่กรูมั่นใจว่าเค้าสามารถจะก้าวเดินไปพร้อมกรูได้จนแก่"
"แล้วมรึง รักเค้าเหรอเปล่า เออ กรูถามแบบนี้เลยล่ะกัน มรึงรักเค้ามากกว่าปอเหรอเปล่า" ที่ผมถามแบบนี้ก็เพราะว่ามันเคยบอกว่ามันรักปอมากที่สุด......
"ผู้หญิงที่กรูคบ คนที่กรูรักมากที่สุดก็คือปอ แต่มรึงก็รู้ตอนที่คบกันเป็นแฟน กับชีวิตที่อยู่กันแบบผัวเมียมันต่างกัน....มรึงก็รู้นี่ ปออยากให้กรูเปลี่ยนแปลงความเป็นตัวตนของกรู....เค้าอยากให้กรูเลิกเหล้าเลิกเที่ยว ในขณะที่เค้าก็ยัง ดูดบุหรี่ ดื่มเหล้า แล้วยังเที่ยวอยู่" ก็จริงๆ ครับ ช่วงที่สองคนนี่เป็นแฟนกันมันจะบ่นเรื่องนี้ให้ผมฟังประจำ
"แต่สำหรับแมว เค้าไม่เคยบอกให้กรูเปลี่ยนความเป็นตัวตนของกรู....เขารักที่ตัวกรูเป็นแบบนี้ กรูก็รู้ว่าเป็นแบบนี้มันไม่ค่อยดี กรูก็พยายามจะเลิกในสิ่งที่ไม่ดีนั้น"
"อือ ยากน๊อชีวติคู่" ผมน่ะเบื่อจริง ส่วนใหญ่ก็จะแบบนี้ ผมมักจะเป็นตัวคอยรับฟังปัญหาของเพื่อนฝูง
"แล้วมรึงล่ะ ไม่หาบ้างล่ะวะ หน้าตา หน้าที่การงาน ฐานะการเงิน ขนาดมรึง กรูว่าแค่กระดิกนิ้วสาวๆ ก็ต่อคิวกันแล้ว"
"มากไปเฟ๊ย" ผมยกแก้วดื่ม พูดเรื่องชีวิตคู่แบบนี้ทีไรเครียด....
"กรูยังไม่พร้อมที่จะร่วมหัวจมท้ายกับใครมั๊ง" ความจริง น่ะอยากจะบอกน่ะ ว่ากรูก็ใช้ชีวิตคู่อยู่ แต่มันไม่ได้แบบสิ่งที่มรึงคิด 555 ขืนบอกไปผมกลัวมันจะเสียความรู้สึกแหละ....
ทำไมนะ การใช้ชีวิตแบบนี้ถึงยากจะบอกใครรู้ได้ล่ะนี่ ผมกลัวไปหมดครับ กลัวนั่นกลัวนี่ บางครั้งอยากจะบอกใครไปเลยนะครับ ว่าผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเป็นอะไรกัน แต่ผมก็ไม่กล้าซะที แล้วอีกอย่างผมก็คิดว่า ไอ้ลูกเจี๊ยบผมก็ไม่กล้าด้วย....เราสองคนยังอยากยืนอยู่ในสังคมอย่างสงบสุข ไม่ต้องทนฟังเสียงนินทาต่างๆ ......
-
เย้! คุณเอกมาแล้ว มาเช้าทุกวันเลย ขอบคุณครับ :impress:
ตั้งแต่อ่านตอนสปอยแล้ววิตกจริตกับผู้หญิงทุกคนที่จะเข้ามาหาน้องเกมเลย :serius2:
-
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน
ไม่นานก็ต้องตายแล้ว
ขอแค่มีความสุขกับปัจจุบันให้มากๆ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
---> ผมปลงแล้ว....ผมต้องพร้อมที่จะทำใจถ้ามันเจอใครดีๆ หรือเข้ามาแทนที่ผม.... <---
คุณเอกอะมีความคิดแบบนี้อีกแล้ว เดี๋ยวก็เอาน้องเกมไปยกให้ใครอีกอะดิ :m16:
-
อ่านตอนนี้แล้วได้ข้อคิด เหมือนกันแฮะ +1ให้ละกันนะ :a4:
-
สนุกจังคับ
-
ขอให้มีความสุขแบบนี้ทุกวันเถอะ :m5:
-
...........ซักวันนึง....คนที่เรารักก็ต้องเดินจากเราไปอยู่ดี........
..........ขอแค่มีความทรงจำดีๆไว้หั้ยเราได้คิดถึงก็พอ.......... :undecided: :undecided:
-
เสือไบ:the series (ตอน 108)
ต้นเดือนเมษา ผมต้องไปงานบวชไอ้แจ๊ค(น้องบัดดี้ ที่ทำงานที่เดียวกัน มันเคยนอนห้องเดียวกับผมที่บ้านพัก ที่ปากเกร็ด แต่ตอนนี้มันย้ายไปอยู่กับแฟนแล้ว) ที่สุรินทร์... เราเดินทางไปตอนสิบโมงเช้าวันศุกร์ ...นั่งรถตู้ไป ทีแรกผมก็คิดดีว่าจะไปหรือไม่ไปดี ก็อย่างที่รู้ๆกันแหละ ว่าช่วงนี้ผมยังไม่คุยกับพี่พี ในที่สุดผมตัดสินใจไป อย่างน้อย ก็ไปเพื่อไอ้แจ๊ค (มันเป็นบัดดี้ที่เคยใช้ชีวิตอยู่กับผมอยู่ช่วงหนึ่ง)......
"โหไม่มีชวนเลยนะเมียจ๋า ว่าแต่แจ๊คนี่หล่อเปล่า" มันเป็นอะไรมันของมันนี่ชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่องเลย....
"หล่อดิ คล้ายๆ ที่ร๊ากแหละ แต่เข้มกว่า คนสุรินทร์..."
"ถ้าไม่กินสุรา ก็ไม่ใช่....... สุรินทร์" มันต่อให้ผม โหไม่เชื่อมันรู้ศัพท์เกี่ยวกับคนสุรินทร์ที่พวกผมนิยม คุยกันในวงเหล้าด้วย...
"เมียจ๋าก็อยากให้ที่ร๊ากไปด้วยนะ แต่ เมียจ๋าไปกับที่ทำงานขืนพาที่ร๊ากไปด้วย มีหวัง เมียจ่าต้องพิมพ์การ์ดแต่งงานแน่เลย"
"กลัวไรล่ะ ทีที่ร๊ากยังมะกลัวเลย"
"แน่ใจเหรอวะ" มันยิ้มแหยๆ เฮ้อ ไม่ว่ากัน ผมก็ไม่กล้าเหมือนกัน..
เราไปถึงสุรินทร์เกือบ หกโมงเย็น ช่วงนี้ต้องเข้าที่พักก่อน เราพักกันที่อ่างเก็บน้ำห้วยเสน็ง โห พอรถตู้เข้าไป คนที่นั่งกินลมชมวิว แถวบริเวณอ่างเก็บน้ำหันมามองกันเพียบ... ที่วิวดีนะครับจะเหมือนประมาณที่เที่ยวแถวอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ทั่วไปแหละ...พอลงรถตู้ พวกผมต้องรีบเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อเตรียมเปลี่ยนชุดไปงานบวชครับ มันคล้ายๆ งานไงล่ะ งานที่เลี้ยงนาคอะไรแบบนั้นแหละผมก็อธิบายไม่ถูก....
เราไปถึงที่งาน บ้านนาค โหคนเยอะสุดๆ ก็อย่างว่าแหละ พ่อนาคเป็นประมาณครูใหญ่ของโรงเรียนแห่งหนึ่ง พวกอาพวกน้าก็ประมาณทหารอีกล่ะครับ งานนี้ก็เลยเป็นงานประมาณงานช้าง.....
ไปถึงก็เข้าไปนั่งโต๊ะ เค้าจัดแบบโต๊ะจีน บรรยากาศก็ธรรมดา ต่างจังหวัดดี มีป้ายขึ้นด้านหลังเวที ว่าเป็นงานบวช ของใคร.....
หลังจากที่สนุกสนานกับ นักร้องที่จ้างมา และนักร้องกิติมศักดิ์แล้ว พิธีกร ก็ประกาศเชิญแขกกิติมศักดิ์ พ่อของนาค แม่ของนาค ขึ้นมากล่าวอะไรบนเวที ผมฟังแล้ว เฮ้อรู้สึก ปลื้มเหมือนกันแฮะ การได้ตอบแทนพระคุณพ่อแม่ด้วยการบวช ยิ่งได้ฟังเพลงแหล่ของนักร้องลูกทุ่งคนหนึ่งที่เค้าเปิดในงานนี้ น้ำตาผมแทบไหล....
เกือบสี่ทุ่ม พวกผม ก็ออกจากงาน ไปเที่ยวตัวเมืองสุรินทร์ ร้านที่ไปก็คือตะวันแดง ก็ประมาณเพื่อชีวิต แต่ที่นี่ผมว่าคนน้อย ....นั่งกินพอเป็นกษัย ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว ผมชอบสไตล์แดนซ์ๆ กระจาย ส่วนรุ่นน้องเพื่อนร่วมงานผมน่ะเหรอเงียบสงบ พวกนี้ส่วนใหญ่ จะเป็นเด็กรุ่นใหม่ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ (ถ้าเป็นผมชีวิตคงอับเฉา ฮ่าฮ่า)
เรากับถึงที่พักเกือบตีหนึ่ง หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้ว สิ่งที่มาทำตอนไปเที่ยวแบบนี้ก็คือการเล่นไพ่...ผมมองหน้าพี่พี แกทำไม่เห็น ไม่สนใจผม เฮ้อ แกคงแค้นผมมากๆ แหละครับ ส่วนผมน่ะเหรอ ไม่มีอะไรติดค้างแกแล้วครับ ตั้งแต่ผมทะเลาะกับไอ้เกมคราวแล้ว ผมได้คิดอะไรมาเยอะ... ถ้ามีโอกาสผมจะหาทางคุยกับแก ขอโทษแกเลยปล่อยไว้แบบนี้มันไม่ดี....
วันนี้ผมเป็นจ้าวมือ ก็อย่างว่าแหละ ถ้าไม่ผมก็พี่พี แต่ พี่พีแกไม่เป็น ก็เลยต้องเป็นผม แม้เราไม่คุยกันแต่ถ้าเล่นไพ่หรือทำงานเราก็คุยกันปกติ.... เล่นไพ่ไปก็ดื่มเหล้ากันไปด้วย...คืนนี้ผมรวยคับ ได้มาเกือบสามพัน...เกือบเช้าคับพวกผมต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปกินข้าวที่เขาเตรียมไว้....กินเสร็จนั่งคุยกันจนเกือบสิบเอ็ดโมงไปบ้านนาคอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าภาพเค้าเตรียมงานไว้แล้ว คือการแห่นาค แห่นาคที่นี่ใช้ช้าง ประมาณนาคต้องขึ้นไปบนหลังช้าง แล้วแห่ไปจนถึงวัดโดยมีพี่เลี้ยงคอยกางร่มให้ข้างหลัง....สงสารนาคกับช้างเหมือนกันแฮะ ที่สงสารนาคนี่ก็เพราะที่นั่งมันคอยจะกระเด้งกระดึ่งตอนที่ช้างเดินน่ะ กว่าจะถึงวัดเฮ้อนาคคงเมื่อยก้นชมัด และที่ผมสงสารช้างก็เพราะอากาศมันร้อน ต้องมีคนคอยฉีดน้ำให้ กว่าจะถึงวัดเหนื่อยทั้ง นาคทั้งช้างและพวกญาติโยมที่คอยเตินตาม....
เกือบสองโมง ขบวนแห่นาคไปถึงวัดที่นาคจะบวชเป็นพระแล้ว ตอนนี้พระพี่เลี้ยงกำลังทำพิธีอยู่ หลังจากที่เสร็จพิธีแล้ว พระใหม่ก็บิฑบาตร พวกผมก็ถวายปัจจัย....ถวายเสร็จก็ขอตัวลา พ่อแม่ของพระ เพื่อเดินทางกลับ...เรายังไม่กลับกรุงเทพนะ ขอแวะพักที่เขื่อนลำนางรอง ก่อนที่จะเข้าพัก พวกเราแวะกินอาหารค่ำกันก่อนที่สโมสรของเขื่อน...กินเสร็จเกือบสองทุ่มครับ เราก็แยกย้ายกันเข้าที่พัก...
เราได้บ้านพักรับรอง ห้าห้อง อยู่กันห้องละสองคน...แหมตอนนั้นต้องขอบคุณน้องๆ ด้วยครับ ที่รู้เห็นเป็นใจกันเหลือเกินให้ผมคืนดีกับพี่พี คือมันแย่งกันเข้าพักแต่ละห้องจนเหลือผมกับพี่พี วันนั้นผมกับพี่พีก้อเลยต้องนอนห้องเดียวกัน แกบึ้งๆ เลยครับ ที่รู้ว่าต้องนอนกับผม...แต่ผมกับดีใจนะ ตอนนี้มันน่าจะถึงเวลาแล้วที่ผมจะฟื้นความสัมพันธ์ของผมกับแกกลับมาอีกครั้ง(ตอนนั้นแกยังโสดนะครับ)
"พี่พี พี่จะนอนเตียงไหน ครับ" ผมเริ่มก่อน แต่แกเงียบ....แกทำเหมือนไม่มีผมในห้อง...มันก็น่าหรอกนะทำแกแสบไว้นี่......แต่ไม่เป็นไรผมผิดผมก็ต้องทน.....ถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้มีหวังผมเดินหนีไปเลยแหละ...
"พี่พี น้องขอโทษครับ เรื่องที่ผ่านมา" แกยังเงียบอยู่...
"พี่พี นะนะ หายโกรธน้องได้แล้ว...." ตอนนี้ผมเริ่มบีบเริ่มนวดไหล่แกแล้ว.......แต่แกเงียบอยู่
"พี่ให้น้องทำอะไรก็ได้ ถ้ามันทำให้น้องกับพี่กับมาเหมือนเดิม อย่าเงียบแบบนี้ดิครับ" น้ำเสียงผมเริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้แล้ว...
"จริงเหรอ ไหนลองนั่งท่าหมาซิ" แกเริ่มพูดแล้ว ผมดีใจมากเลยครับ แต่เออนั่งท่าหมา...
"ไหนล่ะทำอะไรก็ได้แค่นี้คิดหนักเลยเหรอวะ ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาคุยกับกรู" เฮ้อ ทำก็ทำ ผมนั่งท่าหมาไปแล้ว
"ดีๆ แลบลิ้นด้วย ยิงฟัน" เฮ้อ ผมทำตาม
"ยกขาหลัง" ผมก็ทำอีก...
"ฉี่ๆ" เฮ้อ กรูจะบ้าตาย แต่ก็ต้องทำ....
"เหมือนดีหว่ะ ฮ่าฮ่า..สงสัยชาติแล้วมรึงคงเป็นหมาหว่ะ ฮ่าฮ่า" เออสนุกจริงๆนะไอ้พี่พี เห็นผมเป็นหมา
"ไอ้นุ่ม กรูอยากถามเหตุผลหน่อยดิ ว่าทำไมมรึงถึงไม่คุยกับกรู" แกยิงคำถามตรงๆแบบนี้เลย ผมสะดุดกึก กำลังเตรียมเสื้อผ้าจะอาบน้ำ...จะตอบไงกับแกดีล่ะ ถ้าตอบความจริงมีหวังแกไม่คุยกับผมไปตลอดชีวิตแน่ ที่ผมทำมันไม่ค่อยมีเหตุผล ยิ่งคนรักคนคุ้นเคยกัน คนสนิทร่วมทุกข์ร่วมสุขขนาดนั้น....
"ไม่มีอะไรหรอก พี่พี น้องก็แค่อารมณ์แปรปรวน พอพี่ไม่คุยด้วยน้องก็เป๋ ความหยิ่งความบ้ามันก็เลยเข้ามาทำให้น้องหน้ามืดตามัว...." ผมแกล้งทำเป็นตลก ได้ผลครับ โดนพี่พีเบิร์ดกระโหลกไปหนึ่งที....
"มรึงไม่เคยคิดถึงใจกรูเลยนะไอ้นุ่ม มรึงคิดเปล่าว่ากรูคิดอะไร" ทำไมผมจะไม่คิดล่ะครับพี่พี ที่ผมทำแบบนี้ผมมีความจำเป็นจริงๆ....
"น้องขอโทษครับ" ผมยกมือไหว้ ตอนนี้น้ำในตามันเริ่มเอ่ออีกแล้ว...
"กรูคิดว่ากรูไปทำอะไรให้มรึงคิด ทำอะไรให้มรึงเสียใจ มรึงถึงทำโทษโดยการไม่คุยกับกรู.....กรูเป็นคนนะเฟ๊ยมีเลือดเนื้อมีหัวใจ มรึงคิดดูดิ ถ้ารุ่นน้องหรือคนที่มรึงแคร์....เค้าทำแบบนี้กับมรึง มรึงจะเป็นไร กรูแทบจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เกือบอาทิตย์ มรึงเห็นเปล่าช่วงนั้น กรูแทบจะไม่อยากจะมาทำงาน ...."ตอนนี้พี่พีเหมือนเปิดอกคุยกับผม ผมไม่รู้จะทำอย่างไรครับ เพราะความผิดทุกอย่างมันเป็นเพราะผมเอง....เพราะผมมีความคิดบ้าๆ....ผมไม่เคยแคร์ความรู้สึก แคร์หัวใจคนที่ผมรัก....
"น้องขอโทษครับพี่.... พี่จะทำโทษอะไรน้องอีกก็ได้นะ น้องยินดีทำทุกอย่าง" ผมบอกแกด้วยใจจริง....
"ได้เลย ไอ้นุ่ม กรูจะทำโทษมรึง กลับไปมรึงต้องเลี้ยง มื้อใหญ่กรูนะเฟ๊ย"
"ได้ เลยครับ พี่ น้องแถม ใบไม้ร่าเริงให้อีก ก็แล้วกัน ไปกัน ทั้ง ที่ทำงานเลย " แหมพวกน้องๆที่ทำงานมันก็มีส่วนทำให้ผมได้คุยกับแกนี่ ผมก็เลยถือโอกาสเลี้ยงพวกมันซะหน่อย....
หลังผมกับพี่พีอาบน้ำเสร็จ (อาบคนละทีนะครับ ไม่ได้เหมือนที่บางคนคิด) เราก็มาตั้งวง เป็นครั้งแรกที่ผมกับพี่พีร่วมมือกันเป็นจ้าว แหม รุ่นน้องมันก็แซวผมใหญ่เลย...
"อะไร พี่ เข้าห้องไปไม่กี่ชั่วโมงคืนดีกันแล้วเหรอ" ไอ้บ้า ผมอายแทบแทรกแผ่นดินหนี...
"เป็นไงล่ะแผนกรูได้ผลเปล่า พี่นุ่ม กับพี่พีคืนดีกันแล้ว"
"แบบนี้ ต้องจุดประทัด ฉลองกันหน่อยเลยมั๊ง"
"เปิดเหล้าฉลองเลย" ฯลฯ
"พวกมรึงไม่ต้องรีบฉลองหรอกเดี่ยวไอ้นุ่มมันจะพาไป เลี้ยงที่ใบไม้ร่าเริง จันทร์หน้า"
"เออ ล้างท้องได้เลยนะพวกมรึง มาๆ กรูจะแจกไพ่แล้ว แทงมาแทงมา แทงเสียแทงเสีย"
นี่ก็คือเหตุการณ์ที่ไปสุรินทร์กัน หลังจากกลับจากสุรินทร์แล้วอีกอาทิตย์ช่วงวันหยุดยาววันสงกานต์ ผมต้องไปกับมิสเตอร์เชน ไปกาญจนบุรี ส่วนไอ้เกม ไปกับลูกค้าใหม่อีกคน....
"โหดีแฮะ ปีนี้ที่ร๊าก มีฝรั่งพาไปพัทยาด้วย" หลังจากมันมาบอกผม ว่าปีนี้มีแขกพาไปเที่ยวพัทยา
"คนเราก็ต้องมีพัฒนากันบ้างดิจ๊ะที่ร๊าก" แต่ผมรู้สึกสยองแทนมัน..
"แต่เมียจ๋าสยองแทนที่ร๊ากน่ะ ฝรั่งนะ จ๊ะ ดุ้นเบ่อเริ่ม"
"จริงๆ แฮะ ที่ร๊ากคิดแต่เรื่องเงิน...ลืมนึกขนาดไป.....แต่ไปกันหลายคนคงไม่เป็นไร ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟงค์ก็ไปด้วย" มันเริ่มทำหน้ากลัวๆแล้ว...
"ฮ่าฮ่า ระวังหน่อยก็ดี กรูไม่อยากไปเยี่ยมมรึงถึงพัทยา ฮ่าฮ่า" ได้ที่ต้องแซวมัน...
"กลัวๆเหมือนกัน ว่าแต่เมียจ๋าเถอะ กลับบ้านไปอ้อมอกแม่ล่ะซิ"
"โอเค แล้วเจอกันตอนกลับนะอย่าลืมของฝากนะ สาวสวยๆ สักคน" ผมแย็บมัน.... แต่ผมคาดว่ามันคงไม่ได้ไปไหนหรอกเพราะไปกันเป็นกลุ่มแบบนี้ไป อัพยากันเหรอเปล่าก็มะรู้....แต่ตอนนี้ผมคงไม่เตือนมันครับโตๆแล้ว....
หลังจากมันกลับมามันก็ยื่นเงินให้ผม หนึ่งหมื่นบาท....เฮ้อ ดีนะที่มันไม่เป็นอะไร มันก็เล่าให้ผมฟังแบบว่าเป็นปาร์ตี้ยา ....
"ไม่เอาอีกแล้วไปแบบนี้ เหนื่อย สุดยอด"
"เค้าทำอะไรที่ร๊ากบ้างล่ะ"
"ไม่เอา อย่าถามที่ร๊ากอยากจะลืม...." มันโบกมือไปมา แล้วก็เดินเข้าห้องไปอาบน้ำ อะไรของมันวะสงสัยเจอดีมาแน่..
หลังจากนั้นไปเดือน 1 วันเกิดผม ผมต้องไปกับมิสเตอร์เชนครับ เฮ้อ ผมต้องหาเหตุผลที่มาบอกมันอีกแล้ว เอาไรดีล่ะปีนี้วันเกิดผมตรงวันเสาร์ด้วยดิ....
"แม่เมียจ๋า เค้ามาจากต่างจังหวัดน่ะ มาดูบ้านที่พระราม 4" กว่าจะมุขนี้ได้ คิดแทบตาย
"งั้นดีเลย ที่ร๊ากจะได้ไปกราบแทบเท้าแม่ยายซะที" โหจะเข้าทางมันเหรอเปล่านี่
"เลิกคิดไปเลยที่ร๊าก ถ้ายังไม่อยากเห็นคนแก่ ช๊อคตาย"
"โหแบบนี้ที่ร๊ากก็ไม่ได้เลี้ยงฉลองกับเมียจ๋าล่ะซิ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เราก็ฉลองกันก่อนก็ได้" ปีนี้มิสเตอร์เชนมาตอนวันเกิดผมพอดีครับ เพราะฉะนั้นผมเลยเลี้ยงฉลองกับไอ้ลูกเจี๊ยบก่อนหนึ่งวัน รอดตัวอย่างหวุดหวิด...
เหตุการณ์ยังดำเนินไปด้วยดี ผมกับมันไม่เคยมีเรื่องให้แคลงใจหรือสงสัยหรือทะเลาะกันเลย ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนใจเย็นซะมากกว่า....จนมาถึงวันเกิดมัน เดือนพฤศิกายน...
โปรแกรมที่วางไว้ปีนี้ เราก็จะไปเสม็ดกัน ไปกันสองคน เพียงแต่ปีนี้เราต้องนั่งรถปอ.1 จากเอกมัยไป ระยองแล้วนั่งรถต่อไปจนถึงบ้านเพ...
แต่ 3 วัน ก่อน ที่จะไปกัน ผมทำเรื่องฝึกอบรมไว้ ที่เชียงใหม่ความจริงผมน่ะคิดว่าเค้าตัดรายชื่อผมไปแล้ว แต่น้องที่ทำงาน ต้องผ่าตัด เจ้านายหัวหน้าผมเค้าเลยเสนอมชื่อผมไปแทน ผมเลยต้องไปอบรมแทน...ผมหยิบหลักฐานทุกอย่างมาแสดงให้มันดู ว่าผมไม่ได้โกหกหรือสร้างเรื่อง...
"อดเลย นึกว่าจะได้ไปสวีทที่ๆเราเคยรักกัน โดยไม่มีใครซะแล้ว"
"ทำไงได้ล่ะเมียจ๋าก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ มันจำเป็นจริงๆ ปีหน้าค่อยไปกันก็ได้ " มันทำหน้าเศร้าลงไปทันที...
"ช่างเถอะ ที่ที่ร๊ากกลัวไม่ใช่อะไรหรอก จำได้เหรอเปล่า เราสองคนเคยสัญญากันว่าถ้าวันเกิดที่ร๊าก เราจะไปฉลองกันทุกปี ที่เสม็ด เราไม่ได้ไปที่ร๊ากรู้สึกไงไม่รู้...เหมือนไม่รักษาคำมั่นสัญญาไงไม่รู้ ฟ้าดินจะลงโทษเหรเปล่านี่" มันพูดแหย่ๆ .....
"คิดมากน่ะ ปีนี้ ไม่ได้ไป ปีหน้าก็ได้" ผมไม่ได้คิดอะไรมากมาย คำมันเป็นแค่คำสัญญาของผมและมัน....
"อือ แต่ที่ร๊าก กลัวๆไงไม่รู้ ที่ร๊ากอยู่กับทะเลมานานนะ อยู่มาตั้งแต่เด็ก คำสัญญาพวกนี้ บางครั้งมันลบหลู่มะได้" เอ้อท่าทางมันจะเป็นเอามากจริงๆ
"เอาน่า อย่าคิดมากนะ เมียจ๋าต้องรีบเตรียมตัว ถ้ากลับมาแล้วเดี่ยวเมียจ๋า จะเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังให้"
"อย่าลืม แหนม หมูยอ แคปหมูน้ำพริกอ๋อง แล้วก็สาวแม้วล่ะ"
"เอ็ย เอางี้ดีกว่า เมียจ๋าได้ไอเดียแล้ว....ที่ร๊ากนั่งรถตามไปเลยล่ะกันเราไปฉลองกันที่เชียงใหม่ดีกว่า นะนะ ถึอว่าเป็นการเที่ยวเชียงใหม่ไปในตัว ที่ร๊ากยังไม่เคยเที่ยวนี่ เดี่ยวเมียจ๋าพาทัวร์"
"แต่ที่ร๊ากอยากไปเสม็ดนี่ มันเป็นสถานที่ที่เรา เคยทำอะไรด้วยกัน เคยมีความสุขด้วยกัน อีกอย่างมันวันเกิดที่ที่ร๊ากเคยมีความสุขกับเมียจ๋า" มันยังยืนยันแบบเดิม...
"ปีหน้าก็ไปก็ได้ เอาแบบดับเบิ้ลชดเชยที่เราไม่ได้ไปปีนี้ก็ได้ เมียจ๋าก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกแต่เมียจ๋าต้องไปสัมนาจริงๆ"
ถ้าผมเชื่อไอ้เกมซักนิดคงดีแหละ อะไรแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่.... จนถึงวันเกิดมัน ไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันตามไปเชียงใหม่จริงๆ แต่มันบอกว่าสู้ไปเสม็ดไม่ได้ มันให้เหตุผลว่า มันชอบทะเลมากกว่าภูเขา......
ผ่านมาจนถึงเดือนธันวา ไอ้กายบินกลับมาอีกครั้ง.....ไอ้ลูกเจี๊ยบผมไปรับมันที่สนามบิน...
"ไอ้เอก กรูนึกว่ากรูจะไม่เจอมรึงแล้วซะอีก" มันทักผมประโยคแรก ที่มันเจอหน้าผม ไอ้เกม มันก็หัวเราะคริๆ...
"ไอ้สาด... มานี่เลยกรูก็อยากจะเช่งมรึงเหมือนกันแหละ..." ผมยังยั๊วะๆ อยู่ แหะๆ เห็นหน้าไอ้กายผมยังแค้นมันไม่หาย ฮ่าฮ่า ถ้ามันไม่เสือกสาระแน ตอนนี้แผนการณ์ผมคงประสพความสำเร็จแล้ว....ผมโจรยังไม่กลับใจนะนี่...ฮ่าฮ่า
"เช่งมาดิ สาดนี่ มรึงลืมนึกไปเหรอเปล่า ว่ากรูเป็นอะไรกับมัน" เออ ก็จริงของมันแฮะ มันเป็นพี่ชาย ไง..พี่ชายมันก็เห็นน้องชายดีกว่าเพื่อนแหละ...
"เออ กรูผิดไปแล้ว มรึงจะมาซ้ำเติมอะไรกรูอีก"
"สาด นี่ หัดขอบคุณกรูสักคำดิวะ"
"ขอบคุณไรของมรึงวะ ซื้อไรมาฝากกรู" ความจริงผมรู้ ว่าที่ไอ้เกม มันยกโทษให้ผมง่ายๆ ส่วนหนึ่ง ก็เป็นเพราะไอ้กายนี่แหละ มันพูดให้ไอ้เกมได้คิด ประมาณว่า กว่าชีวิตรักของคนสองคนมันจะเดินมาถึงจุดนี้ มันใช้เวลา ใช้ความรู้สึกนึกคิด ใช้ความรู้สึกดีๆ ช่วยกันทำ ช่วยกันสร้าง มาเท่าไหร่ มรึงจะทิ้ง ความรักที่สวยงาม ที่มรึงต้องการ ไปเหรอ อะไรทำนองนี้แหละ.....
"ไม่ต้องเลย มาเลยไอ้เอก กรูขอทำโทษมรึงก่อน โทษฐานทำให้น้องกรูแย่ไปห้าหกวัน" มันเอากระเป๋าใบใหญ่ๆ โยนให้ผม.....
"เอาไปเก็บไว้ในห้องด้วย ไอ้เกมมรึงไม่ต้องทำ" อ้าวเวน ไหงเป็นแบบนี้ล่ะ...แต่ผมก็ทำครับ แหมเพื่อนฝูงมันช่วยผมมาเยอะ.....
แล้วผมก็ออกมาคุยกับมัน ปีนี้ ยูมิไม่มาเพราะงานที่โน่นเยอะมากๆ ไอ้กายมันก็อยู่แค่ อาทิตย์เดียวเอง หลังจากฉลองปีใหม่แล้วมันก็รีบบินกลับ .....ปีใหม่ปีนี้ก็เหมือนทุกปีครับ ผมไม่ได้ฉลองกับไอ้ลูกเจี๊ยบเหมือนเดิม.......
-
ฟ้าหลังฝน
ช่างเยือกเย็นและสงบนิ่ง
รอพายุลูกใหญ่ตามมา
:a5: :a5: :a5:
-
น่าจิคับ เวลา มานนิ่ง ๆ สงบ ๆ แบบนี้ทีไร :undecided:
ที่ตามมา ทำเอา ต่อมน้ำตา แตกทู๊กที :เฮ้อ:
สรุปแล้ว เรื่อง มิสเตอร์เชน นี่ ยังไง คุณเอก ก้อไม่คิดจาบอกน้องเกมจิง ๆ เหรอ ให้รู้เองทีหลัง กะเด๋วก้อ เคลีย์กันเหนื่อยอีก หรอก :m17:
-
ลางร้าย ว่าจะมีพายุลูกใหญ่ตามมา หลังจากฟ้าฝนเงียบสงบ :m26: :m26:
เตรียมทำใจล่วงหน้า :m17:
-
o22 :a5: :serius2: o9 o21 :m8: :sad2:
ลางร้ายบอกให้รู้ให้เตรียมใจ อะไรร้ายๆ ให้ระวังให้ดี
คุณเอกมานิ่งๆ แบบนี้ทำให้ใจคอไม่ดีเลยครับ
-
ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ :m17: :m17:
-
:amen:
ถ้าผมเชื่อไอ้เกมซักนิดคงดีแหละ อะไรแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่....
พี่เอกก็บอกอยู่แล้วไง
ตามลุ้นกันดีก่า ว่าจะเกิดไรขึ้น :m12:
-
โอ้ย...จะบ้าตายจะมีเรื่องร้ายๆอีกแล้วหรือคับ ชีวิตคู่กำลังไปได้สวยแล้วเชียว
-
ฮือ ฮือ :m15: :o12: มะเอาน้าาาาา จบคับ เรื่องนี้จบแล้ว จบตั้งแต่ตอนที่ 106 แล้ว
แล้วเจ้าหญิงเอกกับเจ้าชายเกมก็ครองรักกันชั่วนิรันดร์
そば に いたい こんど わ きっと
:serius2:มะอยากให้เกิดอะไรขึ้นเลย แง แง แง :m17:
ขออย่าให้เป็นอย่างที่สปอยไว้เลยน้าาาาาาาาา
ทามมาย ทามมายต้องเศร้าด้วยยยยยย ทามมายยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2:
*-----*-----*-----*-----*-----*
แต่เรื่องนี้ก็ทำให้ผมรู้อะไรเพิ่มขึ้นจากที่ไม่เคยรู้นะคับ เช่น
มีผู้ชายทำงานแบบพี่เกมด้วย
มีร้านอะไรแปลก ๆ ที่พี่เอกไปกับ Mr.เชนมากมาย
แล้วก็มีโรงเรียนอยู่ตรงนั้นด้วย (อันนี้ไปสืบมาแล้ว มันมีจิงด้วยอยู่มาตั้งนานไม่เคยรู้)
ฯลฯ
-
วันนี้คุณเอกไม่มาเหรอครับ? :o11:
-
นั่นจิ วันนี้พี่เอกหายไปไหนเนี่ย :m26: :m26:
-
น่านจิ หายไปไหนหวา สงสัยมีโดดวันนี้
-
หายไปไหนหว่า :m21: :m21: สงสัยโดดงาน :m14: :m14:
-
เสือไบ:the series (ตอน 109)
ผ่านปีใหม่มาแล้วครับ เข้ามาสู่เดือนที่สองของปี.....วันนี้วันวาเลนท์ไทน์....
"วันนี้เมียจ๋าว่างเหรอเปล่า" มันโทรมาหาผมครับผมกำลังทำงานอยู่......
"ว่างเปล่า มะรู้ เดี่ยวขอเปิดสมุดนัดก่อน" ผมแกล้งมัน แหม ......ผมน่ะโรคจิต ขอให้มันได้ด่าสักนิด หรือเห็นมัน บ่นๆ ผมสะใจ....
"นี่ๆ อย่ามาเล่นเร็วๆ ว่างเปล่า เดี่ยวต้องโทรไปบอกที่ร้าน.....เค้ามีลูกค้าหาคนพาเที่ยวอยู่น่ะ"
"โห ดีซิ ได้เงินด้วย ตอบตกลงเค้าไปเลย" ผมบอกมัน...
"ไม่เอา วันสำคัญที่ร๊ากก็อยากไปกับคนสำคัญ จำปีแล้วไม่ได้เหรอไงทำอะไรผิดไว้" ผมรีบปิดปากสนิทเลย มันมาสะกิดแผลเก่า
"ว่าง คร๊าบ แล้วแต่ที่ร๊ากก็แล้วกัน" เชื่องไปเลยผม......
"ดีมาก เดี่ยวเย็นนี้รีบกลับมาล่ะ กลับช้า เดี่ยวโดน"
"ครับป๋ม" แหม คนที่รักสั่งผมก็เลยต้องปฎิบัติตาม ผมถึงที่คอนโด ประมาณ 4 โมง....ปีนี้คงไม่ซื้อของอะไรให้มัน บอกตรงๆ ผมเลือกซื้อของให้คนไม่ค่อยเก่ง....วันนี้คงหาแค่ดอกกุหลาบแดงๆให้มันก็พอ...ผมแวะซื้อร้านใกล้ๆคอนโด แหละครับ......
ผมกลับมาถึงคอนโดเปิดประตูห้องเข้าไป เห็นมันนั่งที่โซฟา ....ในมือถือกล่องดนตรีของขวัญที่ผมให้มันปีแล้ว....
"มาเร็วจัง ไอ้เรานึกว่าจะมัวเถลไถล" มันแซวผม ผมยื่นดอกกุหลาบแดงให้มัน.....
"ให้ตอนนี้เลยเหรอ...เอาไปให้ที่ร้านดิ"
"ให้ที่นี่แหละ ขี้เกียจถือน่ะ แหม มันก็แค่ดอกกุหลาบนะ ที่สำคัญกว่ามันอยู่ตรงนี้"ผมชี้ไปที่ใจ
"ฮ่าฮ่า อายล่ะซิ" มันหัวเราะขำๆ
"ใช่ดิ ลองมาถือ แล้วเอาให้ที่ร๊าก....ให้ประชาชีเห็นดิ มีหวังได้โดนมองด้วยสายตาสงสัยแน่เลยว่าไอ้สองคนนี้มันต้องเป็นคู่เกย์"
"เออ แล้วคืนนี้เราจะไปไหนกันดีล่ะ ริเวอร์ไซด์ไม่เอาแล้วนะ ..."
"ทำไมล่ะ" ผมนั่งข้างๆ มัน... แล้วถามมัน....
"อดีตที่เจ็บปวดจะไปหามันทำไมล่ะ ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ....เอาที่ไหนดีนะ....โคลีเซี่ยม ดีกว่ามั๊ง"
"ที่ไหนก็ได้ แค่มี ที่ร๊าก เมียจ๋า ก็ไปได้หมดแหละ" ผมประจบเอาหน้าไปใกล้มัน...หน้าเราใกล้กันแค่คืบ...
"อาแน่ ถ้าใกล้กว่านี้อีก มีหวัง ไม่ต้องไปไหนแล้ว ไปในห้องนอนนี่แหละ"
"บ้า ไปอาบน้ำได้แล้ว เอาหล่อๆเลยนะ " มันลุกขึ้นหอมแก้มผมทีหนึ่ง....
"แค่นี้ก็หล่อ กระชากใจสาวแล้ว ไม่แน่นะ คืนนี้ อาจมีสาวๆมาให้ดอกกุหลาบก็ได้ ฮ่าฮ่า"
"โห ลองมาแหยมดิ ถ้าวันอื่นน่ะได้แต่วันนี้ เดี่ยวมีเฮ" ผมแกล้งแหย่มัน....
"เฮ ไรเมียจ๋า จะตบกันเพื่อแย่งที่ร๊ากเหรอไงจ๊ะ"
"เปล่า เมียจ๋าก็จะจีบ คนที่มาจีบนั่นไง ฮ่าฮ่า อย่าลืมนะ เมียจ๋า เป็นผู้ชาย มะใช่เกย์ ในสายตาของคนทั่วไป" ปกติไปไหนผมก็จะแมนๆ เข้มๆ ลุยๆ อยู่แล้ว ไม่ใช่เก๊กแมน หรือแอ๊พแมน มันเป็นของมันอยู่แล้ว....
"งั้นมาแข่งกันดีกว่า ใครดีใครได้"
"โห หาสาวๆ ให้ได้ก่อนล่ะกัน แล้วค่อยมาแข่งกัน"
"มะเอาแล้ว อาบน้ำดีกว่า " มันเดินเข้าห้องเปลี่ยนผ้าขนหนู เข้าห้องน้ำไปแล้ว....วันนี้ผมปิดโทรศัพท์ ไม่อยากรับหรือคุยกับใคร...
เราออกจากคอนโดตอนสองทุ่ม...วันนี้มันแต่งตัวได้หล่อกระชากใจดีจริงๆ ตอนออกจากห้องมันถือดอกกุหลาบที่ผมให้...ไปด้วย....
" ได้ไง เมียจ๋า ซื้อมาให้ มันต้องเอามาโชว์หน่อย"
"แต่เมียจ๋า ว่านะ ที่ร๊าก อยากจะโชว์ชาวบ้านมากกว่ามั๊ง ว่าวันนี้มีคนให้ดอกกุหลาบ....ฮ่าฮ่า ว่าแต่เอามาก็ถือไปให้ตลอดนะ อย่าเอามาให้เมียจ๋าถือล่ะกัน"
"ไม่ต้องห่วงน่ะ รับรองไม่ให้ถือให้หรอก....โอ้กุหลาบแดง เป็นส่วนหนึ่งแห่งร๊ากเรา" อ้าวเวน ร้องเพลงไปซะแล้วโบกรถดีกว่า.....
ไปถึงร้านเกือบสามทุ่ม วันนี้คนที่นี่เยอะเป็นพิเศษ ก็อย่างว่าแหละ วันแห่งความรัก ที่นี่ตกแต่งสถานที่ ได้เข้ากับบรรยากาศดีจริงๆ....
ผมกับมันสั่งอาหาร วันนี้ขอกินข้าวก่อนล่ะกัน....
"เมียจ๋า กินนี่หน่อย ...." มันตักปลากระพงราดพริกมาให้ผม..อาหารที่นี่อร่อยนะครับแต่ราคาค่อนข้างแพงหน่อย....
"เฮ๊ย กรูตักเองได้....กรูอายเค้าเว๊ย โต๊ะนั้นมองใหญ่แล้ว" ใช่ดิครับ เค้ามองแล้วก็คุยกัน....
"จะแคร์สายตา ชาวบ้านไปทำไมกันล่ะเมียจ๋า ออกนอกร้านก็จบแล้ว"
"นั่นแหละ แต่กรูไม่ชอบสายตาที่มองพวกเราแบบนั้น..." มันหัวเราะ คริคริ....
หลังจากกินข้าวเสร็จพวกผมก็รอข้าวเรียงเม็ดช่วงนี้ บนเวทีมีการแสดงแล้วก็ประมาณร้องเพลงมีแดนซ์เซอร์เต้นประมาณฮอลลีวู๊ดรัชดา....ช่วงนี้คนเริ่มเต็มแล้ว...
"สังเบียร์ มากินดีกว่านะ เมียจ๋า " ผมพยักหน้า...ไม่นาน... เบียร์ 1 ทาวเวอร์ก็มา....
"มาๆ ชนๆ" ผมชนแก้วมัน....
"เดี่ยวดิ" อ้าวเวนไรนี่แค่ชนแก้ว....
"ไรของมรึงวะ เร็วๆ "
"ไม่เคยดูหนังจีนเหรอไง....มาๆ เมียจ๋า เรามาดื่มน้ำร่วมสาบานกัน ว่าเราจะไปแยกจากกันตลอดไป"
"บ้าแล้ว.....มันอยู่ที่ตัวคนหว่ะ....ของแบบนี้ ต่อให้ดื่มไปจนหมดเทาว์เวอร์ คนมันจะเลิกกัน มันก็เลิก" ผมเริ่มซีเรียสครับ...
"แหม เมียจ๋า ที่ร๊าก ล้อเล่น โจ๊ก ๆ ทำเป็นจริงจังไปได้ มา หมดแก้ว" เฮื๊อก...โห เพิ่งกินข้าวอิ่มๆ ให้หมดแก้วเลยเหรอ..แต่ผมก็กระดกจนหมด....
เกือบเที่ยงคืน เบียร์หมดไปสองทาวเวอร์แล้ว ผมกับมันเริ่มมึนๆ แล้ว
"เมียจ๋าดูผู้หญิงคนนั้นดิ น่ารักเปล่า ที่ร๊าก ชอบน่ผมะ" มันชี้ให้ผมดู กลุ่มผู้หญิง โต๊ะถัดจากผมไป2 โต๊ะ เค้ามากันสามคนครับ คงไม่มีผู้ชายมาด้วย เพราะผมสังเกตุตั้งแต่ตอนที่เค้ามาให้ เค้าก็กินๆ ดื่มเบียร์ด้วย เมาๆ ก็แดนซ์ๆ แต่ผู้หญิงที่ไอ้เกมชี้ให้ดู ผมยอมรับเลยว่าสวยน่ารักดีจริงๆ...
"ชอบ.... แล้วมาเห่า เครื่องบินตรงนี้มันจะได้ อะไรวะ บ๊อก บ๊อก" ผมทำท่าหมา ล้อเล่นมัน....
"โห ดูถูกแบบนี้ มันเสีย ศักดิ์ศรีหมด เดี่ยวที่ร๊ากจะทำให้เมียจ๋าน้ำตาเช็ดหัวเข่า ฮ่าฮ่า" มันเดินไปแล้ว ถือแก้วเบียร์เต็มแก้วไปด้วย เดินไปที่กลุ่มผู้หญิงสามคน.....มันยืนคุยกับผู้หญิงที่มันบอกว่า....น่ารัก มันยืนคุยประมาณครึ่งชั่วโมงมันก็พาสาวน้อยคนนั้นมาด้วย....
"เบียร์จ๋า นี่พี่เอก.....พี่ชายของเกม " น้องเบียร์ยกมือไหว้ผมครับ ส่วนไอ้เกม มองผมด้วยสายตาประมาณว่าเห็นมะเห็นมะพามาได้อะไรแบบนี้แหละ....
"สวัดดีค่ะ.....หนู.....เบียร์นะพี่เอก....มายืนคนเดียวแบบนี้ไม่เหงาเหรอคะ" ผมกำลังแดนซ์ๆ อยู่หยุดกึกเลย
"อ้าว ทำไงได้ล่ะ ครับ มากับน้องชายสองคน น้องชายมันก็หนีไปจีบสาว แล้วผมจะแดนซ์กับใครล่ะครับ" ผมทำหน้าตาหน้าสงสาร...
"งั้นเบียร์ย้ายมานั่งกับพวกเกม ดีกว่ามั๊งจ๊ะ พี่เอกเค้าจะได้ไม่เหงา" อ้าวไอ้เวน....ถามความเห็นกรูสักคำดิ....
"เอางั้นเหรอเกม งั้นเดี่ยวเกมไปช่วยเบียร์ขนกับแกล้มหน่อยซิจ๊ะ"
"จ้า" พวกมันไปกันแล้วครับ โหไรนี่ ....นี่มันกำลังเล่นอะไรของมันนี่....
มากันแล้ว .....
"อ้อ หมวย นี่พี่เอก พี่ชายเกม" สองสาวผู้มาใหม่ยกมือไหว้ผม ผมรับไหว้ เฮ้อ ความจริง ดูไปผมก็ไม่แก่นะนี่ อุตส่าห์แต่งตัวกระชากวัย...ตอนนี้เรายืนกัน ผมยืนข้างสองสาว หมวย กับอ้อ ส่วนไอ้เกม จ๊ะจ๋ากับ เบียร์ ผมเห็นภาพแล้วรู้สึก เครียด แต่ทำไงได้น่ะ สถานะภาพตอนนี้ ต่อหน้าพวกนี้ผมเป็นแค่พี่ชาย.....
"พี่เอกทำงาน ไรคะ" อ้อ ถามผมครับ...ผมแดนซ์ๆ อยู่ ขนาดเพลงช้าๆ นะนี่
"ผมทำงานราชการครับ แล้วพวกเราล่ะ" ผมถามตอบ..
"บริษัท โฆษณาค่ะ แถวสุขุมวิท ซอย.... แล้วพรุ่งนี้พี่เอกไม่ทำงานเหรอคะ." ประมาณแถวซอยทองหล่อ...
"ทำครับ เดี่ยวคงต้องรีบกลับแล้ว....แล้วทำไมมากันสามคนล่ะ" ผมถามต่อ...
"จะให้มากับใครละคะ แฟนก็ไม่มี ...."
"ไม่น่าเชื่อครับ วันแบบนี้ "
"ไม่มีจริงๆ ค่ะ ถ้าเป็นเบียร์น่ะไม่แน่ แต่ตอนนี้เค้าอกหักอยู่ค่ะ เพิ่งเลิกกับแฟนไม่นานมานี่เอง" ผมเริ่มสนใจทันที แหม ไงก็ขอเก็บข้อมูลฝ่ายตรงข้ามไว้ก่อนล่ะกัน...
"อ๋อ น่าสงสารแฮะ วันนี้วันวาเลนไทน์ด้วย เค้าไม่คิดคืนดีกับแฟนเหรอ"
"คงไม่ล่ะค่ะ มันไปมีใหม่ แบบนี้ เพื่อนหนู เค้าคงไม่คิดสั้นหรอก"
"ครับ " ผมได้แต่พยักหน้า....มองตรงไปที่ไอ้เกมกับเบียร์ ตอนนี้ มองตากันหวานซื้ง ไอ้ลูกเจี๊ยบมันไม่หันมามองผมเลย....
ตีสองครับ ร้านไฟเริ่มสว่างแล้ว เพลงช้าเริ่มดัง ผม ไอ้เกม กับพวกสามสาว กลับกันแล้วครับก็อย่างว่าแหละครับ ร้านเพิ่งปิด คนก็กำลังทยอยออกมา พวกผมเลยต้องรอแท๊กซี่นานหน่อย....
"กลับกันเลยเหรอจ๊ะ.....เบียร์" ไอ้เกมถามสาวน้อยคนนั้น.
"ค่ะ พรุ่งนี้ มีงานทำแต่เช้า อยากต่อเหมือนกัน แต่ติดงานจริงๆ" โหรู้เวย์อีก เท่าที่ผมฟังอยู่ไอ้เกมมันไม่ทันชวนไปต่อเลย....
"เสียตายจัง......งั้นเกมขอเบอร์ได้เปล่าจ๊ะ" แหมรุกใหญ่เชียวนะมรึง...
"ได้ค่ะ เอาโทรศัพ์มาดิ" ไอ้เกมยื่นให้ เบียร์รับครับ โหชำนาญจัง ....จัดการกด....แล้วก็ส่งคืนให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม....
"อย่าลืมโทรนะคะ เอาเป็นหลังสองทุ่มนะคะ กว่าเบียร์จะถึงห้องก็ประมาณนั้นและค่ะ"
"งั้นเกม จะโทรไปนะจ๊ะ อย่าลืมรอ ล่ะ หัวใจเกมมีให้เบียร์คนเดียว......เออนี่เกมให้ครับ" มันมองมาที่ผม....มันยื่นดอกกุหลาบที่ผมซื้อให้มัน ให้เบียร์...โห...ผมมองมันตาเขียวปัดเลยครับ มันดอกกุหลาบที่กรูให้มรึงนะเฟ๊ย....
"ขอบคุณค่ะ แล้วคนให้เค้าจะไม่ว่าเหรอจ๊ะ เอามาให้เบียร์แบบนี้"
"คนให้เค้าไม่รู้หรอก คนรู้จักที่คอนโดน่ะ เค้าให้เกมมา..."
"แฟนล่ะซิ" เบียร์รุกอีก....
"ไม่ใช่แฟนหรอก เค้าแก่กว่าเกมตั้งเยอะ...เค้าให้ๆ เกมก็รับมา วันนี้ไม่มีใครให้ด้วย...ก็มีแต่ไอ้ดอกดอกนี้แหละช่วยชีวิต" มันแหลต่อครับ.....
"ค่ะ อย่างไงก็เถอะ เบียร์ขอบคุณค่ะ สวยดี ท่าทางจะแพง รถมาแล้วเบียร์กลับก่อนนะ" ก็แหงดิ ดอกเกือบ 300 บาท...
"จ้า" มันยิ้มหวาน ด้วย สามสาว ยกมือไหว้ผมก่อนที่จะขึ้น รถ....ส่วนผมรอแท๊กซี่อีกแป๊บถึงได้ขึ้น...
"หึงโว๊ย" ผมพูดประชดมัน หลังจากที่ถึงคอนโด อยู่บนแท๊กซี่ มันโทรคุยกับเบียร์.....ผมฟังข้างๆ ยังเลี่ยนเลย
"หึงไรจ๊ะเมียจ๋า....ก็ใครท้าที่ร๊ากล่ะ"
"เออ กรู ท้าเองแหละ แต่ มันไม่เกินไปเหรอเปล่าวะ..มีการเอาดอกไม้กุหลาบที่กรูซื้อให้.....ไปให้เค้าต่อหน้ากรูเฉยเลย" ผมเม้งแตกแล้ว หลังจากที่เก็บกดไว้นาน....
"นิดหน่อยน่า อย่าโกรธเลยนะจ๊ะ เมียจ๋า" มันยังระรื่นอยู่......
"รื่นจังนะมรึง แหมมีการบอกว่า .....ไม่ใช่แฟนหรอก เค้าแก่กว่าเกมตั้งเยอะ...เค้าให้ๆ เกมก็รับมา" ผมทำน้ำเสียงเหมือนมันตอนพูดกับเบียร์ตอนนั้น...มันหัวเราะขำๆแบบเขิน...
"นิดหน่อยน่ะเมียจ๋า อย่าแซวดิ ที่ร๊ากเขิน"
"เขิน ห่าไร กรูไม่เขินกับมรึงด้วยหรอก กรูหึงเฟ๊ย" ตอนนี้ผมเตรียมตัวจะอาบน้ำแล้ว...
"แหมๆ ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี่ยว ที่ร๊ากจะทำให้หายหึง"
"สา..................ด"
คืนนั้นผมก็เลยทำโทษมันให้เข็ด ฮ่าฮ่า....เป็นครั้งแรกในรอบสองสามปีที่ผมขอมัน และมันก็ให้ผมด้วย.....
ผ่านมาเจ็ดวัน ตอนนี้กิจวัตรประจำวันตอน ดึก ๆ ก็คือการโทรศัพท์ โทรไปหาใครไม่ต้องบอกนะครับ หวานซะ จนบางครั้ง ผมรำคาญ....รำคาญ ปนหึง แต่ผมจะทำไงได้ล่ะ....บอกมันก็แล้ว เตือนมันก็แล้ว....
"ที่ร๊ากโทรไปแบบนี้ เค้าก็คิดล่ะซิว่าที่ร๊ากจีบเค้า"
"สวยๆ แบบนั้นปล่อยไปเสียดายแย่ล่ะซิ ที่ร๊ากว่าเค้าก็น่าจะมีใจให้ที่ร๊ากเหมือนกันแหละ" อ้าวเวนแทนที่จะสำนึกคิดได้มันกับพูดแบบนี้....
"แต่กรูหึง โว๊ย" ผมวีนแตกอีกแล้วครับ หลังๆ นี่ พอเห็นมันโทรศัพท์ กับเบียร์หวานๆ ผมฟิวส์ขาดทุกที.....
"ไม่ต้องหึง ไม่ต้องหึง งานนี้ที่ร๊ากแค่จีบๆ ไม่ได้จริงจัง"
"เออ ระวังเถอะ ผู้หญิงเค้าไม่ใช่ของเล่นนะ ที่สำคัญกรูว่า เบียร์เค้าไม่ใช่ขี้ๆ ด้วยน่ะ ท่าทาง จะเชี่ยว..." ผมสังเกตุจากที่เจอกันวันนั้น....
"ก็ดีล่ะซิ แบบนี้มันจะถึงจะมีรสชาดหน่อย" โหไรนี่ ไม่เชื่อแถมยังจะท้าทายอีก....
"เฮ้อ เมียจ๋า ก็เตือนได้เท่านี้แหละ เตือนแล้วหัดฟังกันบ้าง ผู้หญิงสมัยนี้ไฟๆ ทั้งนั้น เมียจ๋าไม่อยากจะเสียที่ร๊ากไป" ผมเปลี่ยนแท๊กติกทันที แหมเตือน ขู่ วีน ไม่ได้ผล ตอนนี้ขอเล่นมุขแบบนางเอกละครไทยล่ะกัน บีบน้ำตาเรียกร้องความสงสาร...ได้ผลแฮะ...
"เอาน่า ที่ร๊าก จะระวัง แต่ไง ขอจีบเล่นๆ ก่อนนะ ที่ร๊ากบอกตรงๆ นี่เสป็คในฝันที่ร๊ากจริงๆ" โหดูมันพูด ไม่มีแคร์ความรู้สึกผมเลย...
"ในฝันไงเหรอ ที่ร๊าก" ผมถามมันต่อ...
"ขาว หมวย สวย น่ารัก" มันทำตาหวาน "หน้าที่การงาน การเอาใจ น้ำเสียง นิสัย ดีไปหมด"
"เออ เบื่อโว๊ย ไอ้พวกช่างฝัน" ผมลุกจากตรงนั้นมาแล้ว บอกตรงๆ ผมหึงน่ะ.....
ไงสถาการณ์ตอนนี้ผมก็ถือว่าได้เปรียบครับ เพราะไอ้ลูกเจี๊ยบมันอยู่ข้างผม นอนกับผม ส่วนเบียร์ก็ได้แต่คุย จ๊ะจ๋า จ๊ะจ๋า แต่ผมจะเสียเปรียบเบียร์ก็ที่เบียร์เป็นธรรมชาตินี่แหละ ส่วนผมมันฝืนธรรมชาติ.....
ผ่านมาเดือนกว่าๆ แล้ว ไอ้เกมกับเบียร์ ก็ยังคุยกันอยุ่นะครับ มีบ้างตรงชวนกันไปดูหนัง ซึ่งผมก็จะตามไปด้วย เบียร์ก็ไปกับหมวย กับอ้อ....ครับ ดูเสร็จเราก็หาอะไรกินกัน ตอนนี้เบียร์ค่อนข้างจะสนิทกับไอ้ลูกเจี๊ยบผมมากขึ้นแล้ว.....
จนวันหนึ่ง ผมเลิกงาน กลับคอนโด....ไอ้ลูกเจี๊ยบไปทำงาน ประมาณสองทุ่มกว่าๆ...
"เมียจ๋า วันนี้จะมีแขกไปดื่มเหล้าที่ห้อง เมียจ๋าจะว่าเปล่า" มันขออนุญาติผมประจำแหละครับ ถ้าจะพาใครมา..
"ใครล่ะ" ผมถาม วันนี้วันศุกร์ ผมกะจะไปเที่ยวกับมันซะหน่อย
"สาว เบียร์และผองเพื่อน" เฮ้อ ผมจะให้มาดีหรือไม่มีดีล่ะ....
"มาดิ มากี่โมงล่ะ" ที่ผมตัดสินใจให้มาก็เพราะมันจะได้ไม่ต้องไกลหูไกลตาผมไง จะทำอะไรก็ทำ แต่อยู่ในสายตาผม ไอ้เกมมันคงไม่หักหาญน้ำใจโดยการมีอะไรต่อหน้าผมหรอก...
"สี่ทุ่ม จ้า ที่รักเตรียม ตั้งวงรอเลยนะ" อ้าวเวนใช้กรูอีก...
"เออ มาก็แล้วกัน" ผมไม่ได้ทำอะไรหรอก นั่งเล่นเนท กะถ้ามันพามาก็จัดการกันเอาเอง....
สี่ทุ่มกว่าๆแล้ว พวกไอ้เกม มากันแล้ว แหม ดีใจหัวเราะรื่น ออกนอกหน้าดีจริงๆ...
"เป็นไง ห้องเค้า น่าอยู่เหรอเปล่า ตัวเอง" อ้าว เวน เปลี่ยนสรรพนาม ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนี่....
"น่าอยู่น่ะ ตัวเอง โดยเฉพาะ ไอ้นี่ " ตอนนี้ สามสาว กำลังเพลินกับการดูปลาในตู้อยู่ครับ แสงสี การจัดวาง ของตกแต่ง ไอ้เกมมัน ดูแลอย่างดีเลยครับตู้ปลา ตู้นี้....
"ลูกๆ ของเค้า น่ะตัวเอง เห็นมะเห็นมะ มันหน้าตาเหมือนพ่อมันเหรอเปล่า" มันเสนอหน้าแล้ว ปล่อยให้ผม จัดการตั้งวงเอง....
"แล้วเมื่อไหร่ เกมจะหาแม่ ให้มันล่ะ" โห รู้สึกว่าจะเป็นอ้อนะครับ ที่พูดคำนี้ออกมา...
"แหมอ้อ ก็ เกมก็กำลังหาอยู่ไง จะมีใครบ้างนะที่อยากเป็นแม่ ของ เจ้านีโมพวกนี้"
"ว่าไง ล่ะ เบียร์ เกม เค้าถามน่ะ" เข้าขากันจริงๆนะ ปล่อยให้ผม ยืนบื้อกระทื่อ จัดการเทกับแกล้มลงถ้วย จาน...
"มากินได้แล้ว ผสมอะไรกันบ้างล่ะ" ผมรีบขัดจังหวะ แหมกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันแบบนี้....
"มาพี่เอก พวกหนูช่วย" ดีแล้วครับ ที่มากันได้จากตรงนั้น....
บรรยากาศในวงเหล้าก็ประมาณว่า ดื่มกัน อย่างมิตรภาพ ก็กินกับผู้หญิงนี่ จะโหด บู๊ล้างผลาญกันไปทำไม....มีแต่ไอ้เกม กับเบียร์แหละ ที่สวีท จี๋จ๋า กันออกนอกหน้า....
"ตัวเองอย่าทำหน้าแบบนี้ดิ" มันเริ่มอีกแล้ว..
"เค้าทำหน้าไงเหรอตัวเอง" เบียร์ทำหน้าเด๋อด๋า...
"ทำหน้าตาน่ารัก จนเค้าห้ามใจไม่อยู่แล้ว"
"ห้ามใจอะไรเหรอจ๊ะ"
"ห้ามใจไม่ให้รักไม่ให้หลง ไงจ๊ะ" มันทำหน้าตา ท่าทางเหมือนพี่แท่ง พูดจีบ น้องอ้อมในละครเรื่องบางรักซอย 9 อะไรแบบนั้น....
"วิ๊ด วิ้ว วิ๊ดวิ้ว" พวกกองเชียร์ได้เฮกันตรึมครับ ส่วนผม นิ่งเฉย ไม่มีอารมณ์ร่วมมีแต่อารมณ์หึง..
"พี่เอก มีแฟนเหรอยังคะ" อ้อ ถามผมครับ ผมน่ะเหรอ สะดุ้งโหยงเลย...
"ย....ยัง ครับ อ้อ"
"พี่เอก เค้ายังโสด จ้าอ้อ สนก็จีบได้นะ ทื่อๆ ไร้สเน่ห์แบบนี้ขายไม่ออกหรอก ถ้าไม่มีคนหน้ามืดมาสนใจ" โหดูมันแหวะผม...
"โห จริงเหรอคะ พี่เอก" อันนี้ อ้อเป็นคนพูดครับดูน้องเค้า สนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ....
"พี่เคยมีแฟนน่ะ เป็นเด็กสัตหีบ เรารักกันมาสองสามปีมั๊ง.. วันหนึ่งเค้าเจอคนในฝันน่ะ เค้าบอกว่าคนนี้เป็นคนในสเป็คที่เค้ารอมานาน วันหนึ่งเค้าเลยจากพี่ไป พี่ก็เลยทุกข์เศร้า ระกำทราง มาจนบัดนี้แหละ" ฮ่าฮ่า ผมแกล้งทำน้ำเสียงให้เป็นที่สงสาร...ไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันคงู้แหละว่าผมประชดมัน....
"แหม ก็ยังดีนะครับ พี่เอกที่มีคนมาสนใจ ถ้าผมรู้น่ะว่าสาวคนนั้นเป็นใคร ผมจะไปถามเค้าซะหน่อย พี่เอกบกพร่องตรงไหน นกแกไม่ขันหรือขี่เรือไปล่มแถวๆ ปาก อ่าว.....อ้าว......ว่าไงล่ะอ้อ สนใจพี่เอกเค้าเหรอเปล่า พี่เค้าจะแถม เงินให้ด้วย...ช่วยๆ แกซะหน่อยนะอ้อ ถือว่าทำบุญกับคนแก่...." โหฮากันใหญ่
"ว่าไงล่ะอ้อ สนเปล่า พี่เอาจริงนะ...เอ หรือว่าจะแถมบ้านพร้อมที่ดินด้วย" ผมเลยต้องทำเนียนตามบท แหมมันจะให้ผมเล่นบทนี้ดิ ผมก็เลยต้องเล่นตามที่มันจัดมา...
"หนูขอไปคิดก่อนนะคะ พี่เอก.....น่าสน น่าสน" แหมเอากับเค้าเหมือนกัน นะยายอ้อ..แต่บอกตรงๆ ผมก็แค่คุยแหย่ๆ ไปงั้นแหละ ไม่ได้สนใจหรอก คนที่ผมสนตอนนี้มันนั่งกอดเบียร์อยู่....เฮ้อเร็วจริงๆ แค่เดือนกว่าๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบผมได้เข้าประชิดตัวซะแล้ว....
เรากินกันจนเกือบ ตีหนึ่ง คุยกันแบบไม่เน้นเหล้านะครับ เน้นคุยกันซะมากกว่า ส่วนใหญ่จะเรื่องของเบียร์และก็ไอ้ลูกเจี๊ยบผม.....
ประวัติคร่าวๆ ของสาวเบียร์คนนี้ เป็นคนกทม.นี่แหละครับ อยู่แถวๆ หลักสี่ พ่อเบียร์เป็นทหาร อยู่แถวเกียกกายครับ ส่วนแม่เบียร์เสียไปแล้ว....แต่ตอนมาทำงานนี่ เบียร์เค้ามาเช่าห้องอยู่กับอ้อและก็หมวย ที่ สุขุมวิท แถวเอกมัยแหละครับ...สามคนนี้ทำงานเกี่ยวบริษัทโฆษณาครับ เงินเดือนมากกว่าผมซะอีก....
"งั้นเดี่ยว เค้า ขอตัวกลับก่อนนะตัวเอง ไปกันเหรอยังจ๊ะ หมวย อ้อ" เบียร์ชวนกลับแล้ว ไอ้ลูกเจี๊ยบ ทำหน้าเสียดาย
"ตัวเองจะรีบกลับไปไหนล่ะจ๊ะ เค้ายังไม่หายคิดถึงเลย....รู้เปล่า เค้าเฝ้าคิดถึงตัวเองทุกลมหายใจนะ" พวกสาวๆ ลุกขึ้นเตรียมตัวจะกลับกันแล้ว....
"แหวะ เลี่ยนหว่ะ " ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้....
"พี่เอก เดี่ยวผมขอไปส่งสาวๆ นะ" มันขออนุญาติผม ผมพยักหน้า....
โหเชื่อเปล่า มันหายไปเกือบสองชั่วโมง.....ผมน่ะเป็นห่วงมันแทบแย่ โทรตามมันก็ไม่ยอมรับ.....จนมันกลับมา...
"ไปส่งกันถึงไหนวะ สวรรค์เลยเหรอเปล่า" ผมยัวะ มันไม่นึกเลยหรอว่าผมเป็นห่วง...
"ไม่ถึงสวรรค์หรอก แค่หน้าประตูห้องเค้าเท่านั้น " มันทำหน้าตาระรื่น ตอนนี้บอกตรงๆนะ อารมณ์ของเราสองคนต่างกันลิบลับ มันระรื่นดีใจ ส่วนผมน่ะเหรอ เครียด....
"โห มรึง แล้วไม่ลากขึ้นสวรรค์กันเลยล่ะวะ"
"แหม ถ้าไม่มีมารอยู่ มีหวังได้ลากขึ้น แล้วแหละ ฮ่าฮ่า ไม่เอาแล้วไม่ทะเลาะด้วยแล้วอาบน้ำนอนดีกว่า" อ้าวดูมัน.....ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ ว่ามันคิดอะไร อยู่ในห้องน้ำตอนอาบน้ำมันก็ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีนะครับ ปล่อยให้ผมนั่งเซ็งอามรณ์อยู่คนเดียว....
ลางร้ายเริ่มคืบคลานเข้ามาในชีวิตของผมกับมันแล้วมั๊งครับ ผมอาจจะวิตกจริตจนเกินไป แต่ทำไงได้ล่ะครับ มันเป็นแฟนผมนี่ เป็นคนที่ผมรัก แต่ดูที่มันทำกับผมดิ .....ตอนนี้ผมอยู่ในฐานะที่ไม่สามารถแสดงตัวหรือทำอะไรได้อย่างเต็มที่ซะด้วย จะเตือน มัน หรือจะว่าให้มัน มันฟังผมซะที่ไหนล่ะ.....คิดแล้วน้อยใจจริงๆ.......
http://srinon.forumtown.net/srinon.html?c=7
หากบางคน ที่เคยรักกัน
เขานั้นทำขรึมทำนิ่งเฉย
เจอะเจอกัน ก็ไม่เป็นเหมือนเคย
คล้ายคล้ายไม่คุ้นกันอย่างนั้น
เขาแปลก ๆ เขาเลื่อนลอย
ไม่ค่อยยอม รับรู้เรื่องใดใด
เขา ซึมเซา เหมือนทุกข์ใจ
ส่ออาการ ไม่เหมือนที่แล้วมา
ลางร้าย บอกให้รู้ให้เตรียมใจ
อะไรร้าย ๆ ให้ระวังให้ดี
ลางร้าย บอกให้รู้ให้คอยจับตาให้ดี
คนที่เคยรัก เขาจะเป็นอื่น
หากบางคน ที่เคยรักกัน
เขานั้นดูคล้ายคนเงียบเหงา
ไม่ร่าเริง ไม่พูดคุยเหมือนเก่า
ไม่รู้ใจเขาไปอยู่ไหน
เขาแปลกๆ เขาเลื่อนลอย
ไม่ค่อยยอม รับรู้เรื่องใดใด
เขา ซึมเซา เหมือนทุกข์ใจ
ส่ออาการ ไม่เหมือนที่แล้วมา
ลางร้าย บอกให้รู้ให้เตรียมใจ
อะไรร้าย ๆ ให้ระวังให้ดี
ลางร้ายบอกให้รู้ให้คอยจับตาให้ดี
คนที่เคยรัก เขาจะเป็นอื่น
ฉันเคยเจอกับตัวเอง เจ็บจนจำขึ้นใจ
ไม่หวังให้ใครเป็นอย่างฉัน
เพราะไม่เคยได้ระวัง ไม่ใส่ใจช่างมัน
จึงเสียใจจวบจนวันนี้
-
ศัตรูบุกมาถึงประตูเมืองแล้ว! :serius2:
-
เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน :m15:
-
:m17: :m17: :m17:
สถานการณ์ ชักเริ่มไม่น่าไว้วางจัย ซะแล้ว เจ้าเกม ก้ คงประมาณเด็กๆ แหละ เห่อของใหม่
คุณเอก สู้ ๆ :m11:
-
ศึกใหญ่นะครั้งนี้ มาจ่อหน้าประตูเมืองแล้ว :m26:
เป็นกำลังใจให้พี่เอกนะ เอาใจช่วย ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี :m29: :m29:
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา......ชั้นก็ไม่เคยคิดว่าเจ้าเกมมันจะรักคุณเอกจริงๆ
นอกจากจะต้องการคนมาดูแลตามประสาเด็ดขาดความอบอุ่น
ชั้นมองโลกในแง่ร้ายไปมั๊ยเนี่ยยยย
-
:m22:
ผมว่าเกมเปลี่ยนเพราะสิ่งที่พี่เอกเคยทำไว้กับเกมมากกว่า
... ก็แค่ความรู้สึกของผมอ่ะนะ ...
-
ลางร้ายของจริง :m15: :m15: :m15:
-
เกมมันเป็นผู้ชายนิครับ พี่เอกคงเป็นไอ้แค่ผู้ดูแลที่ดี ในระยะหนึ่ง
ไม่อยากอ่านต่อได้มั๊ยเนี่ย
จบที่ 2 ตอนที่แล้วได้ป่ะครับ พี่
-
เฮ้ย...ข้าศึกบุกมาถึงที่คุณเอกจะรับมีอยังไงนี้ อ่านแล้วกลุ้มแทนจิงๆ
-
เสือไบ:the series ()
สงกานต์อีกแล้ว นี่คือเทศกาลหนึ่งที่ผมไม่เคยได้เที่ยวหรือไปไหนกับไอ้ลูกเจี๊ยบผม เฮ้อทำไงได้ล่ะ ปีนี้เหตุผลที่ผมบอกมันก็คือ กลับบ้านไปหาอ้อมอกแม่เหมือนเดิม.....ส่วนมันไปหัวหินกับลูกค้า ความจริงเบียร์เค้าชวนไอ้ลูกเจี๊ยบไปเที่ยวตอกข้าวสารวันที่ 13 ด้วยแหละ แต่มันให้เหตุผลตามที่เห็นนี่...
"สาวเค้าอุตส่าห์ชวน นะ...ที่ร๊าก....ไปเถอะเมียจ๋าไม่ว่าหรอก "
"ไม่ดีกว่า น่ะ ลูกค้าเค้าให้ค่าจ้างแพง ไปกับเบียร์มีแต่เสียกับเสีย เงินก็มะได้...เที่ยวเมื่อไหร่ก็เที่ยวได้ แต่เงินนี่ซิ มันต้องรีบกอบโกย ถ้าเป็นเมียจ๋าก็ว่าไปอย่าง" มันมองหน้าผมแล้วส่ายนิ้วชี้ไปมา....ผมมองมัน แล้วรู้สึกปลื้ม อย่างน้อยมันก็เห็นผมดีกว่าเบียร์....
"โห เบียร์รู้เค้าจะคิดไงล่ะนี่......" ผมสงสัยมันเหมือนกัน....
"ที่ร๊ากล้อเล่น ก็อย่างที่บอกไง ตอนนี้ต้องรีบกอบโกย....แล้วเมียจ๋าจะกลับมาวันไหนล่ะ"
"คืนวันที่ 20 ที่ร๊ากล่ะ" ผมถามมันต่อ ตอนนี้ผมกับมันก็แพ๊คกระเป๋า....
"ผมจะไปกับแขกพรุ่งนี้เช้า กลับมาวันที่ 16 โห กว่าเมียจ๋าจะกลับมา ที่ร๊ากคงคิดถึงแย่"
"คิดถึงก็ไป หาเบียร์ดิ "
"เบียร์ไม่อยู่ เห็นบอกว่าจะไปเที่ยว กับ ที่ทำงานแถวเกาะช้าง...คงกลับมาหลังสงกานต์แหละ"
"ที่ร๊าก....เมียจ๋าขออะไรอย่างนะ สัญญากันหน่อย..."
"สัญญา ไรเหรอ" มันมองหน้าผม ผมยื่นมือขวาไปเพื่อขอคำมั่นสัญญาจากมัน...
"ที่ร๊ากจะมีอะไรกับใคร.....เมียจ๋าไม่ว่าหรอก แต่เมียจ๋าขออย่างนะ อย่ามาทำอะไรที่นี่ ห้องนี้....และตรงนั้น สัญญานะ"ผมชี้ไปที่เตียงครับห้องนอนที่เรานอนกัน ตอนนี้ประตูห้องเปิดอยู่...
"ได้ที่ร๊าก....สัญญา....อะแน่หึงเหรอ" เราสองคนจับมือกัน ผมเชื่อครับ ว่ามันคงไม่ทำ....
"หึงดิ มรึงก็รู้ว่ากรูรักมรึง.." ผมตัดใจบอกมันไป.....ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วแหละ...ก็อย่างว่า ผมเจออะไรแบบนี้มาเยอะ เวลาความสุขของผมมันมักจะจากผมไปเร็ว...
"เฮ้อ แต่กรูก็ไม่ว่าไรนะถ้ามรึงจะเลือกเค้า" ผมถอนหายใจแล้วพูดต่อ...
"แหมเมียจ๋า ก็พูดซะ เมียจ๋าก็รู้ว่าที่ร๊ากไม่มีทางทำแบบนั้น" มันเดินเข้ามากอดผม...ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดมัน...
"มันไม่แน่หรอก ....ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ก็เหมือนดาราบางคู่แหละ เห็นบอกว่าจะอยู่กันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร พอหมอดูทักว่า ต้องเลิกกัน เค้าก็บอกว่าไม่มีทางจะเลิกกันหรอก แล้วไงล่ะ ตอนนี้เค้าก็เลิกกัน"
"แต่มันก็คงไม่ใช่กับ ที่ร๊ากกับเมียจ๋าน่ะ"
"พูดแล้วเครียด ไปหาเพลงฟังดีกว่ามั๊ง ซอฟๆ" แหม ทำไงได้ล่ะ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว ผมไปรับเมิสเตอร์เชน บ่ายๆ ส่วนไอ้เกมไปตอน 9 โมง
"ได้ๆ..." คืนนั้นเราเลยไปดื่มกันครับ ร้าน แถวนี้แหละครับ ฮอตชอต แต่ดื่มไม่มากนะ เพราะพรุ่งนี้มันมีงานต้องทำ.....
พรุ่งนี้ เก้าโมง มันออกไปแล้ว ....ส่วนผมนั่งๆ นอนๆ จนบ่าย....ผมก็ไปรับมิสเตอร์เชน....เราอยู่เที่ยวที่กรุงเทพ 1 วัน ตอนเช้าเราถึงไปพัทยา กัน...
"เดือนหน้า วันเกิดผมคุณจะมาหาผมเหรอเปล่าครับ" ผมถามแกวันหนึ่ง ตอนอยู่พัทยา...
"ทำไมหรอ มันไกลไปครับ ผมตอบไม่ได้ว่าจะมาเหรอเปล่า" แกทำหน้าสงสัย มองผม....
"เปล่าครับ คุณจำได้เปล่าที่ผมเคยบอกคุณ ว่า ถ้าผมอายุ 30 ผมจะหยุดทำงานกับคุณ" แกมองหน้าผมอีกครั้ง...
"ถึงแล้วเหรอ ไม่นี่"
"ยังไม่ถึงครับ แค่ 29 แต่ผมอยากจะบอกคุณไว้" ผมบอกแก อะไรบางอย่างก็ต้องบอกแต่เนิ่นๆ...
"เปลี่ยนใจก็ได้นะ ผมว่าไม่เห็นเป็นไรเลย" แกบอกผม.....
"ไม่ล่ะครับ ผมยืนยันคำเดิมนะครับ" ไม่ใช่ผมหยิ่งหรืออะไรหรอกนะครับแต่ผมเหนื่อย ที่สำคัญผมผมเบื่อที่ปิดบังใครบางคน.....
"เฮ้อ ผมเสียดายคุณ เอาเป็นว่าต้นเดือนหน้าผมมาวันเกิดคุณล่ะกัน.....คุณใจร้ายกับผมจริงๆ" อ้าวไรนี่ผมก็เคยบอกแกก่อนแล้วว่าผมจะเลิก......
"ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกครับ แต่ทุกอย่างย่อมมีจุดจบ" ผมบอกแก
"ครับ ไม่เป็นไร เฮ้อ ผมก็ทำให้คุณรักผมไม่ได้เลย"
"ความรักมันไม่ใช่การบังคับนะครับ"ตอนนี้บอกตรงๆนะ ผมกับมิสเตอร์เชนไม่ใช่คบกันแบบลูกจ้างนายจ้างน่ะ แต่ผมว่าพวกเราคบกันแบบพี่น้องมากกว่า แกไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่แกเลยครับ....ดูแลผมทุกอย่าง....
"แต่ไงผมก็เสียดายคุณน่ะ ถ้าคุณคิดดีแล้ว ผมก็ไม่ว่าไร...."
ผมทำงานจนถึงวันที่ 20 หลังจากส่งแกแล้วผมก็กลับมาที่คอนโด...กลับมาไม่เจอไอ้ลูกเจี๊ยบครับ อ้าวไปไหนนี่...หรือว่าทำงานครับ ผมกดโทรศัพท์จะโทรหา ช่วงสงกานต์นี่มันโทรหาผมแค่สองครั้งเอง.....ผมจะกดโทรศัพท์หามันแต่เอ๊ะ เดี่ยวดีกว่ามันอาจจะไปทำงาน...ผมวางกระเป๋า...เอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วผมเข้าเครื่องซัก...ความสงสัยผมก็บังเกิดขึ้น.....
ผมเดินดูที่นอน เอ ผ้าปูที่ผืนเดิมนี่หว่ะ ไม่มีร่องรอย อะไรเลอะๆ เลยแฮะ... ผมสังเกตุทุกตารางนิ้ว.. ....หลังจากจับผมที่ที่นอนแล้ว ผมก็เดิมมาที่ถังขยะ...ยกดู เอ ไม่มีอะไรนี่ นี่มันก็ขยะ ตั้งแต่ที่ผมจะไปนี่ เศษถุงยงถุงยางที่ผมหา ไม่เจอแฮะ เอ หรือว่ามันไม่ได้ทิ้งที่นี่....ผมเดินไปดูกล่องที่เก็บคอนดอมครับ(มันทำงานแบบนี้ ต้องใช้นะครับ)ไม่มีหายนี่ ผมจำครั้งสุดท้ายได้ครับ ว่ามันเหลือเท่าไหร่....เออ วันนี้จับผิดไม่ได้ไม่เป็นไร ผมกลับมานั่งที่โซฟา ตอนนี้เหนื่อยๆ ทุกอย่างยังตั้งอยู่เหมือนเดิม....ผมรอเครื่องซักผ้าปั่นอยู่....
เสียงไข ประตู เข้ามา ผมว่าไม่ใช่ไอ้ลูกเจี๊ยบคนเดียวแน่เลย มีเสียงผู้หญิงคุยกันด้วย เสียงนี้ผมคุ้นๆ...ผมยังนอนพิงพนักโซฟาอยู่...
"มาๆ เข้ามา" เสียงไอ้ลูกเจี๊ยบผมเชื้อเชิญ....
"พี่เอกไม่อยู่เหรอคะ พี่เกม"
"ยังไม่กลับมั๊ง" อ้าวเวน ผมต้องปรากฎตัวซะแล้ว...
"กลับมาแล้ว นินทาซึ่งๆ หน้าเลยนะเฟ๊ย" ผมโผล่หน้าออกไปครับ อ้าว อ้อ หมวย เบียร์นี่เอง หิ้วถุงขนม ด้วย ส่วนไอ้เกมหิ้วถุงเบียร์....สามสาวยกมือไหว้ผม....
"อ้าวอยู่เหรอพี่ มาๆ ฉลองกัน ครับ"
"ฉลองวันสงกานต์ไงพี่"
"เวนนี่ มัน 20 แล้ว...."
"วันนี้สามสาวเค้าอยากกินน่ะ เค้าชวนผม ผมก็เลยจัดให้" มันรีบเสนอหน้าบอกผมครับ สงสัยกลัวผมสงสัย....
"แล้วสงกานต์ไปไหนมาล่ะจ๊ะสามสาว" ผมรีบถามตอนนี้ผมกำลังจับผิดไอ้ลูกเจี๊ยบอยู่...
"เพิ่งกลับมาจากเกาะช้างล่ะพี่เอก ดูดิ ตัวตำปี้เลย" ดำจริงๆแฮะทั้งสามคนเลย....
"ไปทะเลก็แบบนี้แหละ ดำเป็นธรรมดา" ผมบอกครับตอนนี้เราตั้งวงกันแล้ว.....
วันนี้ผมก็ต้องเจอภาพบาดตาบาดใจอีกแหละ ไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมนั่งใกล้ๆ เบียร์ ใหม่ๆ ก็ดีแหละ ช่วงดึกนี่ล่ะซี นั่ง ซบ นั่งกอดกัน อย่างไม่เกรงใจ พวกผมเลย ฮือๆๆๆ กรูหึงนะเฟ๊ย แต่ผมก็ทำอะไรไมได้ ได้แต่เฉยๆ...
หลังจากวันนั้น ผมก็ต้องทนดูทนฟัง คำจ๊ะจ๋า อี๋อ๋อ ของไอ้เกมกับ เบียร์อีก.....ผมทนไม่ไหวแล้ว วันนี้ขอพูดกับมันซะทีเถอะ....หลังจากมันวางสายแล้วมันก็มาคุยกับผม.....
"คืบหน้าไปถึงไหนแล้ววะ มรึงกับเบียร์" ผมถามมัน...ตอนนี้ต้องเปิดอกคุยกันแล้ว....
"ไรเมียจ๋า ก็คุยกับธรรมดา ไมหึงเหรอ"
"กรูถามจริงเกม ว่ามรึงได้ฟัน เหรอยังครับ" ผมยิงคำถามตรงๆเลย ตอนนี้ผมเบื่อแล้ว มันจะเอาไงก็ว่ามา...
"ยังจ้าเมียจ๋า ทำไมหึงเหรอ อย่าบอกนะ ว่า จะ....................."
"มรึงเล่นอะไรของมรึงวะ เกม มรึงแคร์ความรู้สึกกรูบ้างเปล่าวะ กรูต้องทน เห็น ทนฟังเสียงมรึง จ๊ะจ๋ากับเบียร์ มรึงคิดบ้างดิวะว่ากรูจะรู้สึกไง ถ้ามรึงจะเลือกเบียร์ก็บอกมา กรูจะได้ไปพ้นๆ" ผมยื่นคำขาดไปเลยครับ ตอนนี้ผมเบื่อที่จะต้องเห็นมันทำตัวแบบนี้แล้ว....
"โห ใจเย็นน่ะ เมียจ๋า ที่ร๊ากก็แค่เล่นๆ..ผู้หญิงแบบนั้น ที่ร๊ากไม่เลือกหรอก" ดูมันพูด ต่อหน้าเบียร์มันไม่เคยแสดงคำพูดแบบนี้เลย.....
"โห มรึงจะบอกเหรอวะ ว่าจะฟันแล้วทิ้ง .....น้ำ แ ต......ก ก็แยกทาง กรูว่าไม่เชื่อหรอกวะว่าเบียร์เค้าจะยอม เบียร์ไม่ใช่ขี้ๆเนะเฟ๊ย ดูท่าทางแล้ว"
"เอาน่าเอาน่าอีกไม่นานหรอก" มันมาประจบผมอีกแล้ว....ผมน่ะหนักใจมันจริงๆ พูดก็แล้ว เตือนก็แล้ว...
"เออ สาดนี่ จะเลือกก็บอก จะเลิกก็ว่ามา กรูพร้อมเสมอ"
"น่า ที่ร๊ากเลือกเมียจ๋าอยู่แล้ว...ถ้าเมียจ๋าไม่พอใจ ที่ร๊ากก็พร้อมที่จะเลิก" มันพูดแบบนี้ ผมคิดว่ามันคงจะคิดได้แล้วมั๊งว่า ไงผมก็ต้องสำคัญอยู่แล้ว....ตอนนี้ผมเริ่มดีใจ ไงขอดูการกระทำของมันอีกหน่อย คำพูดกับการกระทำมันตรงกันเหรอเปล่า.....
หลังจากวันที่ได้เคลียร์กับมันแล้ว มันก็เริ่มเปลี่ยนไป วันนี้ เสียงโทรศัพท์ดัง ความจริงมันดังหลายรอบแล้วแหละ แต่มันไม่ยอมรับ.....
"รับซะทีดิวะ กรูรำคาญ" ผมเริ่มบ่นๆ ยังสงสัยเหมือนกันว่าทำไมมันไม่รับ...
"อยากให้รับเหรอเปล่าล่ะ เบียร์โทรมา" ผมหยุดกึกไปเลย มันเป็นอะไรของมันนี่ ทุกทีเห็นเบียร์โทรมาป่านนี้หวานแหววกันไปแล้ว.....
"แล้วแต่มรึง" เสียงเงียบไปแล้ว ตอนนี้มันปิดเสียงปิดสั่นไปแล้ว....
"ไม่รับดีกว่า....ห่างๆ กันไปซะหน่อยเค้าจะได้คิดว่าเราไม่สนใจ" โหดูมันพูดดิ เหมือนอะไรง่ายๆ แหละ....
"เออ กรูจะคอยดู....."
ตอนนี้ผมเริ่มหนักใจ ตั้งแต่วันที่ได้เจอกับเบียร์ ได้มีโอกาสพูดคุย..ผมว่า เบียร์เค้าคงไม่ปล่อยไอ้เกมง่ายๆหรอก...แหมหล่อๆ นิสัยดีน่ารักแบบนี้....ใครจะกล้าให้หลุดมือล่ะ...แต่อย่างน้อยมันคิดได้แบบนี้ผมก็ยังสบายอยู่....ใครจะทำอะไรผมว่ามันไม่สำคัญเท่าไอ้ลูกเจี๊ยบผมหรอก ถ้ามันไม่เล่นด้วย บอกเค้าไปตรงๆ ทุกอย่างก็จบ..แต่มันจะทำได้จริงเหรอ......นี่แหละคือสิ่งที่ผมยังหนักใจอยู่....
-
หวังว่าเกมคงรอดพ้นเงื้อมมือเบียนะ หุๆ เย้ในที่สุดก็โพสครบ1000 ดีจายอย่างเเรงงงงงงงงงงงง 555+ :m11: :m11: :m11: :m4: :m4: :m4: :m2: :m2: :m2: :m3: :m3: :m3: :m1: :m1: :m1: :m13: :m13: :m20: :m20: :m7: :m7: :m24: :m24: :m22: :m22: :m22: :m1: :m1: :m1:
-
ดีใจด้วยครับ คุณ แจมมี่ เอ ...มีรางวัลด้วยนะนี่ว่าแต่คุณแจมมี่จะเอาเหรอเปล่าล่ะ คือได้ไปเดทกับพ๋ม 1 วัน.....ฮ่าฮ่า...นรกมีเจรงนะนี่ไปเดทกับพ๋ม....
-
อ่าน้า เอาดิชอบเที่ยวอยู่เเล้ว เลี้ยงป่ะละครับ อิๆ ตอนนี้จนโจ้นนนจน เเหะๆ :m1: :m1: :m1:
-
อ่านแล้วบีบหัวใจจริง
เลือกเดินอยู่บนเส้นด้าย
สักวันมันก็ต้องขาด
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เวลาผู้หญิงเค้าตื้อ ก็น่ากลัวนะน้องเกม :m17: :m17: :m17:
-
เสือไบ:the series (ตอน 111)
ผ่านมาจนถึงมิถุนายน ตอนนี้มาสรุปสถานการณ์กันก่อนดีกว่าครับ สถานการณ์ระหว่างผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ....
เอาคนที่ผมรักก่อนล่ะกันนะครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ....
เรื่องเรียน ตอนนี้ มันเหลืออีก 10 เล่ม มันก็จะจบแล้ว....
เรื่องเงิน โหเชื่อเปล่าครับ ตอนนี้มันมีเงินเก็บสองแสนกว่าๆ....
เรื่องงาน มันยังทำงานปกติ แม้หลังๆ มันจะบ่นๆ หน่อยว่าที่ร้านมีเด็กใหม่เข้ามาเยอะ หน้าตาดีๆ ทั้งนั้น แต่เรทติ้งมันก็ยังคงที่ ก็อย่างว่าแหละ มันมีลูกค้าประจำบวกกับมันนิสัยดี พูดจาจ๊ะจ๋าเก่งลูกค้าติด...
เรื่องรัก เอจะแยกไงล่ะ ตอนนี้มันยังคุยกับเบียร์อยู่นะ ทีแรกมันก็กะว่าจะสลัดๆ แล้วแหละ...แต่ สลัดไม่ออก หลังจากที่มันไม่ยอมรับสายของเบียร์.... อาทิตย์ต่อมา ได้ผลเบียร์กับผองเพื่อนมาที่คอนโดผมเลย ไอ้เกมมันเลยแก้ตัวไปว่ามันไม่สบาย โหดูแทนที่จะตัดเยื่อใยไปเลย มันยังเก็บไว้ให้เป็นเชื้ออีก หลังจากวันนั้น เบียร์ก็ยังวนๆ เวียนๆ ในชีวิตของมันอยู่...
แล้วในส่วนที่ความรักมันกับผมล่ะ มันก็ยังปกตินะ เสมอต้นเสมอปลาย มันยังจ๊ะจ๋า ที่ร๊าก....เมียจ๋า กับผมอยู่...แต่ตอนนี้ความคิดมันดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้ว โหจะยี่สิบสี่แล้วนี่น่ะ คงต้องมีความคิดบ้างแหละ ....
ส่วนผม......
เรื่องเรียน ผมใกล้จบแล้วครับ เหลืออีกสองเทอม แต่ละเทอมผมลงแค่สองตัว หลังจากนี้จบแน่นอน ....
เรื่องเงิน ผมมีเงินเก็บส่วนหนึ่ง กะว่า เดือนสองเดือนนี้ผมจะออกรถครับ ตอนนี้กำลังดูๆ อยู่ อย่างว่าแหละ ตอนนี้ผมขอใด้อะไรที่เป็นสิ่งของสักอย่างก็แล้วกัน ไม่งั้นเงินทอง ที่ผมมี....ผมคงเอาไปลงขวดหมด....
เรื่องงาน ราบเรียบ ผมคงหมดไฟไปแล้วจริงๆ ..... ขนาดแค่จะปรับจากซีห้าไปซีหก ผมยังดองเรื่องไว้ในลิ้นชักจะขี้เกลือขึ้น... มันเบื่อๆ ไปเลย ยิ่งเห็นการแกร่งแย่งแข่งขันกันจนออกนอกหน้าของใครบางคน....มันทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่.....
เรื่องรัก ตอนนี้ผมรู้สึกหวั่นๆ ทีแรกนึกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบ จะตัดสัมพันธ์กับเบียร์ไปแล้ว แต่มันไม่กล้า มันบอกว่าไม่อยากทำร้ายหัวใจใคร เอาไว้ให้เค้าไปเองดีกว่าตอนนี้ มันก็พยายามห่างๆ อยู่ โทรศัพท์รับบ้างไม่รับบ้าง....แต่ในสายตาผมนะท่าทางจะยาก เบียร์น่ะไม่ใช่เล่นๆ.....
วันนี้ผมกับมันนั่งดูโบว์ชัวร์รถอยู่....
"เมียจ๋าจะซื้อจริงเหรอจ๊ะ มาๆ เดี่ยวที่ร๊ากเลือกให้ มีงบเท่าไหร่น่ะ"
"ห้าถึงเจ็ดแสนน่ะ จะดาวน์ประมาณ สามแสน" ผมบอกมัน ตอนนี้ผมก็มีเงินเก็บสามแสนกว่าบาท สิ้นปีผมคาดว่าจะได้จากมิสเตอร์เชนอีกสามแสน.... แล้วครั้งสุดท้ายที่ผมจะเลิกกับแกผมคงได้อีกสักก้อนหนึ่ง น่าจะพอ ซื้อได้ซักคัน..
"แล้วจะเอายี่ห้อไรน่ะ ที่ร๊ากแนะนำให้นะ โตโยต้า กับ ฮอนด้า" ผมกะจะออกเป็นรถเก่ง คือรถกะบะมันขับในกรุงเทพไม่ค่อยคล่องตัวน่ะ....
"โตโยต้า เออ นี่วีออสมันจะออกใหม่ นี่" ผมโบว์ชัวร์ มาดู รูปร่างมันป้อมๆ ไงไม่รู้
"ที่ร๊ากว่าสวยดีนะ...เลือกโตโยต้านะดีแล้ว...ขายไปราคามันจะไม่ดร๊อปมากนัก"
"อะไร อะไร เมียจ๋าไม่ขายหรอก ซื้อมาใช้ ขายไปเดี๋ยวก็โดนนินทาล่ะซิ"
"โห เมียจ๋า รถมันก็ต้องมีวันหมดอายุ มีวันพัง...แล้วอีกอย่างใช้ไปนานๆ มันต้องมีค่าบำรุงรักษา" เออจริงของมันแฮะ
"อือ คงจริง' ผมเออออ ตามมัน
"อย่างน้อยก็สี่ปี ปีแรกๆ ค่าบำรุงรักษาไม่ค่อยมีหรอก แต่หลังๆนี่ อานแน่" มันบอกผม...
"เอาไรดีนะ อัลติสคงไม่ไหวแพงไป วีออส รูปร่างมันแปลกๆน่ะโดยเฉพาะหน้าปัด เกไมล์" มันอยู่ตรงกลางไงไม่รู้....
"แล้วเมียจ๋า จะเอารุ่นไหนล่ะ โซลูน่าเหรอ มันจะตกรุ่นแล้วนะ รุ่นสุดท้ายแล้วเค้าไม่ทำกันแล้ว"
"แต่เมียจ๋าชอบรุ่นนี้น่ะ มันดู ทะมัดทะแมง ชอบๆ น่ะรูปทรงแบบนี้"
"มันจะตกรุ่นแล้วนะ ถ้าขาย มันจะไม่ได้ราคา"
"ช่างเถอะ ไงก็ยังไม่คิดขายช่วงนี้ เอารุ่นนี้จริงๆ นะ ที่ร๊ากอย่าโกรธนะ" ผมตกลงแล้ว ว่าผมจะเอารุ่นนี้...
"แหมจะโกรธได้ไงล่ะจ๊ะ รถของเมียจ๋า มันเป็นสิทธิ์ของเมียจ๋านี่ ที่ร๊ากก็ได้แต่แนะนำ" มันพูดเหมือนน้อยใจ..
"ไม่เอาน่า รถเมียจ๋าก็เหมือนรถที่ร๊ากแหละ เอาไปใช้ได้เลย..."
"งั้นที่ร๊ากเป็นคนขับให้นะ เมียจ๋า นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ" มันเริ่มยิ้มได้แล้ว....
"เมียจ๋ากลัวว่า จะเป็นผู้หญิงล่ะซิ ฮ่าฮ่า ชื่อเบียร์ด้วย" อ้าวปากผม มันลื่นไหลไปโดยไม่ได้ตั้งใจ....มันนิ่งอีกแล้ว...
"พูดทำไมนี่ ยิ่งเซ็งๆ อยู่.....โทรมาทุกวันเลย เบื่อ" มันทำหน้าเบื่อหน่าย
"เมียจ๋าเคยเตือนแล้วไม่ใช่เหรอ จ๊ะ " ผมแซวๆ มันตาผมก็จับจ้องอยู่ที่โบชัวร์..
"ตกลงจะเอาเกียร์ไรนี่ ออโต้หรือกะปุก" มันเปลี่ยนเรื่องไปเลย
"ออโต้ดิ..เมียจ๋าคงเอาฟูลออพชั่นเลยน่ะ ห้าแสนเก้า "
"สีล่ะ เอาสีไรดี ถ้าเป็นที่ร๊ากจะเลือกสีน้ำเงินน่ะ....ไม่รู้เป็นอะไรที่ร๊ากชอบรถสีน้ำเงิน "
"งั้นเมียจ๋า เลือกโตโยต้า โซลูน่า สีน้ำเงิน เกียร์ออโต้ ฟูลออชั่น เอนี่มัน แอร์แบ็ก ระบบเบรกเอบีเอส ฟรีประกันชั้น 1 ปี... " ผมเอาไฮไลท์มาขีดตรงนี้ครับกะไงก็เอารุ่นนี้แหละ.....
"แล้วเมียจ๋าจะไปซื้อที่ไหนล่ะ เซเว่นไม่มีขายนะ" เออจริงดิผมจะซื้อที่ไหนล่ะนี่ โบว์ชัวร์มันก็แค่มีเบอร์ติดต่อเชลล์ แต่ผมอยากเห็นตัวรถด้วย....
"เมียจ๋าให้หลานสาว หาเซลให้แล้วแหละ เค้าบอกว่าพอที่จะแนะนำอะไรเราได้"
"งั้นก็ดีนึกว่ายังไม่มี.....เดี่ยวที่ร๊ากจะถามเพื่อนๆให้"
"รอดูก่อนล่ะกัน...ขอบใจนะที่ร๊าก" ผมจับมือมัน...ช่วงนี้ต้องให้กำลังใจมันหน่อย....
"ไม่เป็นไรจ้าเมียจ๋า ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราเป็นอะไรกัน เรื่องของเมียจ๋า ก็เหมือนเรื่องของที่ร๊ากแหละ" ตื๊ดตื๊ด โทรศัพท์มันดัง...
"เฮ้อ วันนี้คงต้องคุยซะหน่อยขืนไม่คุย มีหวังแม่งคงมาประชุมเพลิงถึงห้องแน่" ผมว่ามันแปลกๆนะ ผมว่าไอ้ลูกเจี๊ยบกับเบียร์มันน่าจะมีอะไรกันแล้ว..... ไม่งั้น เบียร์มันไม่โทรมาบ่อยๆแบบนี้หรอก มันเดิน หนีผมไปคุยหลังบ้านแล้ว....
"จ๋า จ้า คิดถึงจัง..."
"ดูหนังอยู่ กับพี่เอก เสียงมันดังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์น่ะ"
"ไม่คิดถึงเบียร์แล้วจะคิดถึงใครล่ะจ๊ะ" ผมทนมะไหวแล้ว เดินไปเปิดเพลง เปิดให้ดังกลบเสียงมัน.....
เซ็งโคตร......ผมเสียอารมณ์จริงๆ.... ช่วงนี้...แต่ทำไงได้ล่ะ มันอยู่ที่ไอ้ลูกเจี๊ยบของผม....
1 เดือนผ่านไป......ผมยัง อยู่ในช่วงการซื้อรถตอนนี้ผมได้เซลขายแล้ว อยู่โชว์รูมแถววงสว่าง พี่คนนี้เค้าแนะนำดีมากๆเลยครับ พี่หญิง...
"น้องเอก..พี่ว่ารอ ก่อนไม่ดีกว่าเหรอคะ รุ่นนี้มันจะตกรุ่นแล้ว" แกบอกผม วันนี้ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบมาหาแกที่โชว์รูมวงสว่าง....
"แต่ผมชอบรุ่นนี้จริงๆครับ ถึงมันจะตกรุ่น ผมก็เอา" ผมบอกแกไป ไอ้ลูกเจี๊ยบมันไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่...
"ประมาณสิ้นปีนี้วีออสมันก็ออกมาแล้ว นะ พี่เอกคิดดีๆนะ"
"เออ กรูคิดดีแล้ว เอานี่แหละ ผมต้องทำอะไรบ้างครับ" ผมจัดการทำสัญญา จ่ายค่าจองไปส่วนหนึ่ง....
"แล้วน้องเอกจะผ่อนยังไงคะ" ผมมานั่งคิดๆ
"เอาไงวะเกม ช่วยคิดหน่อยดิ" ผมถามไอ้เกม....
"อ้าว เงินพี่เอกนี่ครับ พี่จะเอาไงล่ะ หรือจะให้เอาเงินผมไปก่อนก็ได้นะครับรวมๆ กันคงได้ประมาณหกแสน" โหดูน้ำใจมันผมซื้งเลย
"เอางี้ล่ะกันครับ พี่หญิง ผมดาวน์ไปสามแสน ทีเหลือผมขอผ่อนเป็นรายเดือนครับ" พี่หญิงกดเครื่องคิดเลข
"เจ็ดพันห้าต่อเดือนไหวเปล่าคะ สี่สิบแปดเดือน"
"ไหวครับ แต่ผมคงไม่ผ่อนจนถึงสี่สิบแปดเดือนหรอกครับ คงจะปิดประมาณต้นปีหน้าแหละครับพี่"
"ดีจ้าดอกเบี้ยตามเงินต้นที่เหลือค่ะ งั้นเดี่ยววันหลังพี่ขอสำเนาทะเบียนบ้าน ด้วยนะคะ...." วันนี้ไม่ได้เตรียมอะไรเลยครับมีแต่บัตรประชาชน
"ครับ" ในที่สุดก็เสร็จเรื่องรถซะที....
วันศุกร์อาทิตย์1 ผ่านมา...... วันนี้ผมเล่นไอซีคิวกับมิสเตอร์เชนอยู่...
"เย็นนี้ผมจะไปกรุงเทพนะ...... เที่ยวกัน"
"ครับ ไปเที่ยวไหนบ้างล่ะครับ"
"สีลม ผมอยู่จนถึงแค่วันอาทิตย์ เบื่อๆ ช่วงนี้"
"ได้ครับ คุณจะมากี่โมงครับ" ผมถามไฟท์แก
"ไฟท์........................... ประมาณ 5 โมงหรือ 6 โมง"
"ครับผมจะไปรับนะครับ" คุยกันในไอซีคิวอีกแป๊บผมก็เลิกครับ ทำงาน.....เอวันนี้ผมต้องไปหาพี่หญิงดิ ไปทำสัญญาใหม่และจะเอาสำนาทะเบียนบ้านไปให้ด้วย.....ผมค้นหาทะเบียนบ้าน อ้าว ที่โต๊ะทำงานไม่มีเลยนี่หว่า คงต้องกลับไปเอาที่คอนโด...
ตอนเที่ยง...ผมต้องกลับไปที่คอนโดอีกครั้งจะโทรไปให้ไอ้ลูกเจี๊ยบเอามาให้ก็เกรงใจมัน ดีเหมือนกันผมไปเอาถือโอกาสกินข้าวกลางวันกับมันไปซะเลย...
ประมาณ 20 นาทีผมก็นั่งแท๊กซี่มาถึงคอนโด เปิดประตูเข้าไป ถอดรองเท้า (ผมไม่ได้สังเกตุความผิดปกติของรองเท้าเลยครับ รองเท้าห้องผมยิ่งเยอะๆ อยู่) แหมมันเปิดเพลงซะดังเลย ตัวคนไม่อยู่ที่ห้องรับแขก คงอยู่ในห้องนอนแหละ ผมหยิบสำเนาทะเบียนบ้านมาแล้ว คงไม่ได้กินข้าวกับมันแล้ว แต่ไงขอได้เห็นหน้ามันซะหน่อยก็ยังดี เดี่ยวตอนเย็นหรือคืนนี้ผมต้องไปกับมิสเตอร์เชน....คงไม่ได้เจอมัน....เพราะวันนี้วันศุกร์มันต้องไปทำงาน....ผมเปิดประตูห้องนอน.....
"ว๊าย"
"เอ๊ย"
เสียงผู้หญิงร้องตกใจกับเสียงของไอ้เกมร้องตามมา ส่วนตอนนี้ร่างกายแข็งทื่อไปแล้ว มันบอกไม่ถูกครับ มันเหมือนผมไม่มีความรู้สึกไงไม่รู้ ร่างกายผมมันชาไปชั่วขณะเมื่อผมภาพนั้น ภาพเปลือยเปล่าของคนสองคน คงตกใจแหละครับที่เห็นผมเปิดประตูเข้าไป มันรีบหาผ้าห่มมาปิด....
"ขอโทษครับ ไม่รู้ว่าอยู่กันสองคน" ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ตอนนี้ผมหันหลังกลับ จิตใจผมไร้ความคิดความรู้สึกแล้ว ภาพที่สองคนมีอะไรกันมันติดตาตำใจผมอยู่....
ผมเดินออกมาจากคอนโดขึ้นแท๊กซี่ได้ไงผมยังจำไม่ได้เลย...จำได้แต่ว่า....
"น้องจะไปไหนครับ"
"ตรงไปครับ"ผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ว่าผมจะทำอะไร ต่อไป.....แท๊กซี่ขับไปเรื่อยๆ...
"น้องบอกพี่มาเลยดีกว่าว่าจะไปไหน" พี่แท๊กซี่เริ่มถาม แกคงเห็นสภาพผม...
"ไปวงสว่าง ครับ โชว์รูมรถโตโยต้าครับ" น้ำเสียงผมแทบไม่มี มันสั่นๆ ไปหมด
"เป็นไรมากเหรอเปล่าน้อง พี่เห็นน้องดูแย่ๆ"
"ไม่มีอะไรครับ"
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำถามและภาพนั้น คำถามที่ว่าทำไม ทำไมมรึงถึงทำกับกรูแบบนี้ กรูเคยบอก เคยให้มรึงสัญญาแล้วใช่เปล่า ว่ากรูขอ มรึงจะทำอะไรกันก็ทำ แต่ทำไม ทำไม ทำไม.....มรึงต้องพากันมาทำอะไรกันที่ห้องด้วย มรึงเห็นกรูเป็นอะไรนี่ ยิ่งคิดยิ่งแค้น.....
ในหัวในห้วงความรู้สึกผม มีแค่คำถามนี้...
ทำไมมรึงต้องทำกับกรูแบบนี้ด้วย.....ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมดูเบอร์ที่โทรมา...ที่ร๊าก.... ตอนนี้ผมไม่อยากคุยกับมัน ไม่อยากได้ยินคำแก้ตัว มันจะแก้ตัวยังไง ผมไม่อยากฟัง..... เพราะผมเคยขอมันแล้ว ผมไม่เคยห้ามเรื่องที่มันจะมีอะไรกัน แต่ผมรับไม่ได้ รับไม่ได้ที่เห็นมันทำอะไรในที่ๆผมเคยมีอะไรกับมัน..
ผมรอให้มันหยุดโทรแต่มันไม่หยุดเลย มันโทรมาตลอดจนผมต้องปิดโทรศัพท์ เกรงใจพี่แท๊กซี่เค้า....จนมาถึงโชว์รูมโตโยต้าที่วงสว่าง ผมไม่รู้ ว่าผมทำอะไรไปบ้าง แต่รู้ก่อนกลับพี่หญิงถามผม...
"น้องเอกเป็นไรเปล่าคะ ดูเหม่อๆ เบลอๆ มากเลย"
"ขอบคุณครับ ไม่มีอะไรพี่.. ผมขอตัวกลับเลยนะครับ"
"ค่ะ อีกเดือนมารับรถได้เลยนะคะ หรือจะให้พี่เอาไปส่งก็ได้ "
แกพูดอะไรอีกหลายอย่างครับแต่ผมจำไม่ได้..มันไม่ได้เข้าหูเลย ผมเดินมาโบกแท๊กซี่ นี่ผมจะไปไหนนี่ คงไม่กลับคอนโดหรอก กลับไปตอนนี้ผมว่า ผมอาจจะทำอะไรแย่ๆ ...แล้วไปไหนดีล่ะ หนีไปไกลๆ ซักพักดีกว่ามั๊ง เอ เย็นนี้มิสเตอร์เชนมานี่ ไงผมต้องทำงาน งานคืองาน เรื่องส่วนตัวเก็บไว้ แม้จะแย่ไง ก็ต้องเก็บไว้ในใจให้ได้ มิสเตอร์เชนแกไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย อีกอย่างมันเป็นหน้าที่ผมที่จะต้องทำให้มิสเตอร์เชนมัความสุขตอนแกมาเที่ยว....
ผมโบกแท๊กซี่ไปบ้านแถวพระราม 4 ที่นี่ผมมีเสื้อผ้า ยังไงกลับไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน ผมคงไม่เข้าที่ทำงานแล้วขอโดดครึ่งวันล่ะกัน ไปก็คงทำอะไรไม่รู้เรื่อง ภาพมันคอยหลอกหลอนได้ตลอดจริงๆ... กลับไปบ้านพระราม 4 ผมเก็บตัวเงียบเป็นชั่วโมงๆ คือ ไม่ได้ทำอะไร นั่งเหม่อๆ เฉยๆ แหละ นี่ผมบ้าไปขนาดนี้เลยนะครับ...
เกือบสามโมง ผมต้องอาบน้ำแต่งตัวไปสนามบินแล้ว ทำอะไรวันนี้ผมดูชักช้า ทำไม่ได้ดีเลย กะแค่แต่งตัวนี่ผมทำไอ้นั่นไอ้นี่หล่นตั้งหลายครั้ง จนผมโมโหปาอะไรทิ้งข้างฝาไปหลายอย่าง....
ถึงดอนเมือง นั่งรอมิสเตอร์เชนมา.. ขนาดตอนนั่งรอ มีผู้คนผ่านหน้าผ่านตาผมไปก็มากหลาย แต่ผมไม่ได้สนใจ ไม่ได้มองเลยซะด้วยซ้ำ ผมเห็นแต่ภาพของมัน...... ภาพไอ้เกมนอนมีอะไรกับเบียร์....
หลังจากเจอมิสเตอร์เชนแล้วผมก็พาแกไปที่โรงแรม ก็อย่างว่าแหละ พาไปก็ต้องปรนนิบัติ ให้ความสุขแก วันนี้ผมทำได้แย่มากๆ เลย... จนแกแปลกใจ....
"คุณ โอเค เหรอเปล่า"
"โอเค ครับ ขอโทษครับผมรู้สึกเหนื่อยๆ แต่ไม่เป็นอะไรมากครับ พักแป๊บคงหาย" ใช่ดิ ตอนนี้ผมต้องแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานให้ได้ ไม่งั้นมีหวังพังทั้งสองอย่าง....
"งั้นนอนพักก่อนก็ได้"
"ไม่เป็นไรครับ ต่อกันเลยครับ" ตอนนี้ผมทำท่าทางร่างเริง ทำกิจกรรมต่อไป....จนเสร็จ....
คืนนี้ผมพามิสเตอร์เชน ไปเดินเที่ยวพัฒน์พงษ์ ไปร้านเดิมแหละ บาร์นักกล้าม....พวกผมก็ทำเหมือนเดิม คือสั่งเบียร์..ดูโชว์...โชว์ที่นี่ดูกี่ทีก็สุดยอดเหมือนเดิม แต่อย่างว่าแหละสุดยอดไงตอนนี้ผมก็ไม่มีอารมณ์ดูหรอก.
"อ้าวพี่หายนานเลยนะ...." ไอ้เก่งนี่เอง มันยังอยู่อีกเหรอนี่
"สวัดดีครับ คุณเชน หายไปนานเลยนะ"
"ไม่ค่อยได้มาครับ "
"เอาเบียร์เปล่า สั่งมาดิ" ดีเหมือนกัน ผมคงต้องเอามันมาช่วยผมหน่อยแล้ว ผมไม่มีอารมณ์ที่จะคุยจริงๆ มันสั่งเบียร์มาแล้ว... ความจริงผมอยากสั่งอย่างอื่น แค่เห็นขวดเบียร์ผมยังอยากจะโยนทิ้งเลยตอนนั้น..
"คุณเชนครับ คืนนี้เอาเค้าไปด้วยนะครับ สงสารเค้า" ผมขอแกมบังคับ....หลังจากที่เบียร์ที่สั่งมาแล้ว....
"ไปแต่งตัวดิ เดี่ยวออกไปด้วยกัน" มันคงสงสัยครับว่าทำไมวันนี้มันง่ายแบบนี้ทุกทีกว่ามันจะอ้อนให้พวกผมออฟไป...
หลังจากดูโชว์เสร็จ พวกเราก็ไปแดนซ์กันต่อที่ดีเจ สีลมซอยสอง... เชื่อเปล่าครับ เสียงเพลง บรรยากาศที่ดีเจ จะสนุกขนาดไหน แต่มันไม่ทำให้ผมดีขึ้นเลย ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ จะดื่มให้เมาไปเลยก็ไม่ได้ ตอนนี้ทำหน้าที่อยู่ ถ้าเกิดเมาไป รับรองสติแตกแน่เลย..... คืนนี้ผมก็เลยดื่มแต่น้อยๆ .....ไอ้เกม มรึงนะมรึง มรึงทำกับกรูแบบนี้ได้ไง....นี่คือคำถามที่มันหลอกหลอนผมตลอดเวลา......
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/568.htm
เสียแรงที่รัก เสียแรงที่ไว้ใจ
ไม่นึกว่าจะทำได้ลงคอ
ช่วยตอบสักคำ ทำไมไม่รู้จักพอ
ทำไม ใจเธอถมไม่เคยเต็ม
เสียแรงที่หวง เสียแรงที่ทุ่มเท
ไม่เห็นใจกันบ้างเลยหรืออย่างไร
เธอทำอย่างนี้ ฉันจะมองหน้าใครได้
ทำไมใจเธอร้ายเหลือเกิน
ไม่เห็นกับตา ก็คงไม่เชื่อ ไม่เจอกับตัว
คงโง่ไปอีกนาน
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง
ความซื่อตรงไม่มีบ้างเลยหรือไร
ถึงแม้วันนี้ เราต้องตายจากกันไป
ยังไม่เสียใจ เท่านี้เลย
เสียแรงที่หวง เสียแรงที่ทุ่มเท
ไม่เห็นใจกันบ้างเลยหรืออย่างไร
เธอทำอย่างนี้ ฉันจะมองหน้าใครได้
ทำไมใจเธอร้ายเหลือเกิน
ที่เสียน้ำตาวันนี้ ไม่ใช่เพราะเธอทิ้งฉันไป
แต่เสียใจที่ลืมเธอไม่ลง
-
:เฮ้อ: ในที่สุดน้องเกมก็ทำพี่เอกได้ :m8: :m8:
-
แร้ว จาทำยังไง กันต่อละนี่ :เฮ้อ:
กะต้องลุ้นแร้วละซิ ว่าเจ้าเกม จาเลือกใคร :m5:
-
อายุยังน้อยโอกาสเปลี่ยนมันก็สูงเฮ้อเเย่จริงๆ :a6: :a6:
-
:try2:
รอบแรกของการ reply ทนไม่ไหวต้องมาก่อนจะอ่านจบ ถึง page ที่ 20 แล้วครับบบบบ :เฮ้อ:
ก่อนอื่นต้องขอบคุณเอกที่คุยกันเมื่อคืนครับบบบ :โหลๆ:
ก็อย่างที่บอกครับ เรื่องราวชีวิตรักชาวเกย์ มันออกจะโหดร้าย เพราะโอกาสสมหวังมันช่างน้อยเหลือเกิน
คนแรกนายเอ็กซ์ น่าสงสาร แต่คงช่วยอะไรไม่ได้ ทำให้ผมคิดถึงคำ ๆ หนึ่ง ที่เคยมีคนเตือนผมเรื่องคนรักว่า
"คนที่ใจใฝ่จะอยู่ข้างล่าง ถึงดึงสูงขึ้นยังไง มันก็ยังจะต้องกลับไปอยู่ที่จุดเดิม" ทำได้อย่างเดียว...ทำใจ
No.1 พี่พี ถ้าเป็นผมคงใช้วิธีของคุณแค่ครึ่งเดียว คงไม่รอเวลาถึง 3 ปี กว่าจะขอโทษและพูดคุยกัน
No.2 ผมประทับใจสุด และดีใจมากที่คุณไม่คิดทำอะไรในวันที่หลอกให้พี่พันดื่มเหล้า
Mr. Chen และ พี่นกผมสงสารแกจัง แต่ก็เข้าใจและคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันดีที่สุดแล้ว สำหรับคนที่ไม่ได้รัก
No.3 ยอดชายนายเกมส์ น่ารักนะครับ แต่บอกตรง ๆ ที่ต้องรีบมา reply ก็เพราะนายคนนี้...รับไม่ได้อ่ะ
รับไม่ได้ที่คุณยังคงปล่อยให้คนรักทำงานแบบนี้ต่อไป ยอมรับไม่ได้ที่คุณปล่อยให้พี่ดุ๊กและยัยพี่โน๊ต
เข้ามาในชีวิตส่วนตัวของคุณสองคน ทนไม่ได้จริง ๆ อ่านไปแล้วหัวใจมันสั่น มือไม้เย็นเฉียบไปหมด
คุณทนได้ยังไง...ปล่อยคนที่รักมีอะไรกับคนอื่นตำตา :sad4:
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในชีวิตรักของคุณสองคนเกมส์ก็ซื่อสัตย์และทำตัวน่ารักมาก เมียจ๋ากับที่ร๊ากกกก
แต่สำหรับผมทนไม่ได้จริง ๆ รักให้ตายก็คงต้องเลิกกกก :m8:
ในแง่ของชีวิตส่วนตัว อย่างที่ผมบอกคุณเมื่อคืนใน msn ว่าคุณค่อนข้างโชคดีตรงที่เพื่อนเยอะ
เวลาเหงาของคุณคงแทบจะไม่มี เดี๋ยวคนนั้นก็ลากไป เดี๋ยวคนนี้ก็ลากมา ไหนจะงาน ไหนจะคนรัก
ชีวิตคุณโลดโผนมากกกกทีเดียวววว แตกต่างจากผมราวฟ้ากับดิน..... :undecided:
ชีวิตผมค่อนข้างราบเรียบ ไม่มีเพื่อนฝูงใน field นี้เลย เป็นคนบ้าน ๆธรรมดา ทำงานเลิกงานกลับบ้าน
แต่ในเรื่องชีวิตรักแล้วไม่เป็นรองคุณเลยยยยย จริง ๆ :o8:
No.1 ของผมชอบแข่งรถเหมือนนายเกมส์ เป็นผู้ชายและความสัมพันธ์ของผมเหมือนคุณกับพี่พัน
สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้เค้าไปตามกระแสของธรรมชาติ ...แต่ดีหน่อยตรงที่เค้ารับรู้ความรู้สึกผมและ เรารักกัน
No.2 รักมากเป็นเด็กบริการคล้ายที่ร๊ากกกไม๊ ผมพยายามทุกอย่างจนเค้าเลิกงานนี้ มาทำงานเหมือนคนปกติ
แต่ติดเที่ยว ติดเพื่อน ติดการพนัน เห็นแก่เงินสุด ๆ เจ้าชู้อย่างร้ายกาจ แต่ผมก็ยังรัก...อยู่ด้วยกันสองปีกว่า
สุดท้ายสูงสุดคืนสู่สามัญ...เหมือนนายเอ็กซ์ ดีตรงที่ไม่จบลงใน คุก
No.3 เป็นความรักในที่ทำงานแม้จะระยะสั้น ๆ และต้องพังลงเพราะผม เป็นบาปติดตัวมาตลอดชีวิต
เพราะจบลงตามเส้นทาง...เมาแล้วขับ... :m2:
o8
สุดท้ายบอกตรง ๆ แทบจะอ่านต่อไม่ไหว ทำใจลำบากมากกกที่จะอ่านต่อไป ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
คุณทนได้ยังไง ? .... o1
ยังไงซะชีวิตรักบนเส้นทางนี้ แม้ว่ามันจะยากลำบากและโอกาสน้อยเหลือเกิน ก็ยังหวังให้ทุกคนที่อยู่
และร่วมเดินบนเส้นทางเดียวกันนี้ ได้มีโอกาสพบความรักที่สวยงามอย่างที่ทุกคนหวังและฝันไว้
สิ่งสำคัญที่สุดคือรักษาสภาพจิตใจตนเอง อย่าท้อแท้และปล่อยให้ชีวิตพังทลายลงไป เข้มแข็งครับบบบ
:bye2:
ปล. เห็นว่าคุณเอกค่อนข้างเสียใจและผิดหวังจากความคาดหวังของแฟนคลับ ชีวิตผมตอนนี้โลดแล่น
อยู่ในโลกของ cyberspace จึงไม่ค่อยได้ติดตามนักว่าโลกของความจริงเกิดอะไรขึ้น....
แต่อยากฝากบอกเหล่าแฟนคลับส์ซักนิด...ติดตามที่ผลงาน...อย่าคาดหวังอะไรกับรูปลักษณ์...
สงสารคุณเอกกกกกก :เศร้า1:
ยังไงก็สุ้ ๆ เข้มแข็งครับ ดูแลจิตใจตนเองงงง รักษาสุขภาพด้วยคับบบบบบบ
-
............จะโทษใครได้..........ในเมื่อคุณยอมมาตั้งแต่ต้น............
............แต่ไม่เคยเห็นต่อหน้าก็เท่านั้นเอง........... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ต้องตัดไฟแต่ต้นลมนะเคอะ ในทุกๆ อย่าง เพื่อป้องกันการลุกลามใหญ่โตต่อไป
-
หมดทางแก้ไข เสียดายความรักที่ร่วมกันสร้างมา
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
............จะโทษใครได้..........ในเมื่อคุณยอมมาตั้งแต่ต้น............
............แต่ไม่เคยเห็นต่อหน้าก็เท่านั้นเอง........... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ถ้าพูดในแง่ของสถานการณ์ ... ปัจจุบันผมก็เป็นอยู่
พยายามไม่คาดหวัง ... แต่มันก็อดไม่ได้
สุดท้ายเมื่อรู้ความจริง ... น้ำก็ท่วมปาก
คนที่เจ็บก็คือเรา ... เค้าไม่ได้รับรู้กับเราด้วยหรอกว่าเราจะรู้สึกอย่างไร
พูดได้แค่นี้แหละ ... ยังไงเสีย สิ่งที่พี่เอกเล่ามามันก็ล้วนแต่ผ่านไปแล้วทั้งนั้น
ว่าแต่ ...
... ปล. เห็นว่าคุณเอกค่อนข้างเสียใจและผิดหวังจากความคาดหวังของแฟนคลับ ...
มะเข้าใจอ่ะ :confuse:
หมายความว่าไงเหรอ ?
ปล. เบียร์คนนี้ช่ายมะ ที่เกมต้องรับผิดชอบจนเรื่องทุกอย่างต้องจบ :m26:
-
โหนี่พี่เอกคิดมาก เสียใจขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ก็เป็นคนนึงที่ค่อนข้างอิน และต่อว่าพี่เอกแรงไปหน่อย ตอนที่พี่เอกทำเรื่องอ่ะ
ไงก็ขอโทษด้วยละกัน อย่าคิดมากน่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถึงจะยังไงก็กลับไปแก้ไขไม่ได้อยู่แล้วน่า :m13: :m13: :m13:
แต่เรื่องเกมคราวนี้ดิ พี่เอกได้ความสงสารจากแฟนคลับเพียบเลยแหล่ะ เศร้าอ่ะ :m15: :m15: เกมนะเกม ทำกับพี่เอกได้
-
และแล้วก็มาอีกจนได้ความรู้สึกแบบนี้
เมื่อไรพี่เอกจะสมหวังเสียทีล่ะนี่
(ว่าไปเราก็เหมือนกัน 555)
-
ตอบคุณ ทิพา นะครับ..
เป็นสัจธรรมของชีวิตเกย์คับ ไม่ค่อยมีคู่ไหนสมหวังกับความรักหรอก มีบ้างแต่น้อยมากมาก...ไงเตรียมตัวทำใจและอย่าลืมกระดาษทิชชู่ซับน้ำตานะครับ...มีหักมุมนิดหน่อย 555 รับรองอึ้งแน่นอนครับ....
ตอบคุณกรีนที นะครับ
เรื่องที่พ๋มงอนน่ะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคอมเมนต์ครับ คือแบบนี้วันเสาร์พ๋มนัดเจอแควนคลับในกรงเสือมาครับ พ๋มรู้สึกยังไงดีล่ะ บอกไม่ถูกครับ แต่บอกได้คำเดียวว่า พ๋มไม่น่าจะไปเจอเลย สู้เก็บความรู้สึกดีดี ไว้เวลาคุยกันในเอ็มหรือโทรศัพท์ดีกว่า.....เฮ้อ คุณเป็ดเตือนแล้วก็ไม่เชื่อ...ฮ่าฮ่า..
ตอบคุณแกรบเบรียล ..
อ่านต่อไป ครับว่าพ๋มจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าเป็นคุณแกรบเบียลจะทำอย่างไรครับ ให้อภัย หรือ จบ....ลองใช้ใจคุณตัดสินใจดูนะ ว่าจะเป็นเหมือนที่พ๋มทำเหรอเปล่า....
ตอบคุณเรย์...
ฮ่าฮ่า ในเมื่อมันไม่รักดี เราจะเก็บไว้ทำไมล่ะนะ ต้องตัดให้เป็ดกิน...ฮ่าฮ่า....
ตอบคุณโอวเอิง และคุร กรอบแกรบ...
ไอ้ที่พ๋มยอม น่ะเพราะ พ๋มเชื่อใจเกมไงครับ ไม่คิดว่าคนที่นอนด้วยกันทุกคืนเขาจะทำพ๋มได้...แต่ก็นั่นแหละ คนรักกันยังไงก็ต้องเชื่อใจกัน อีกอย่างหนึ่งพ๋มก็พร้อมที่จะจากไป ถ้ามันเจอคนดี เกมน่ะชายแท้นะครับ มันก็ต้องการมีอะไรกับสาวสาว หรือสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบของมัน...
ตอบคุณแนช...
คนเรามีเหตุฝล ครับ พ๋มก็ไม่ต่างจากไอ้เกมหรอก เพียงแต่ พ๋มทำงานกับมิสเตอร์เชนคนเดียว พ๋มไม่ใช่คนดีอะไร ที่พ๋มไม่หึงไม่หวงน่ะความจริงหึงและหวงนะ แต่ ทำไงได้ล่ะไอ้เกม มันก็ไม่มีอะไรหน้าเกลียดดิ พ๋มซะอีก ที่ยุมันไปให้พี่ดุ๊ก.....เฮ้อ ตอนนั้นพ๋มเป็นห่วงมันอยากให้มันได้ดี แต่ไม่นึกเลยครับ ว่าพ๋มจะคิดแคบไป ..แต่ก็ไม่เชิงแคบนะครับ ถ้ามันโอเค มันก็สุขสบายตลอดชาติแล้ว พี่ดุ๊กแกรวย.....มันอยู่กอบโกยสักปีสองปี ก็มีเงินหลายแสนแล้ว.. ส่วนเรื่องคลับกรงเสือของพ๋ม มันธรรมดาครับ พ๋มทำใจไว้แล้ว แต่บางครั้ง เรื่องที่เคยเจอซ้ำเคยเจอซากมันก็มาตอกย้ำบ่อยบ่อย พ๋มเจอคนในเนทมาเยอะไงครับ มีทั้งเจ็บทั้งเสียใจ ทั้งดีใจ.... เอาแค่นี้ก่อนล่ะกันนะครับ....
สุดท้าย ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ติดตามอ่าน นะครับ ไร้สาระหน่อย แต่ก็มีแง่คิด มีมุมมองของเสือไบ คนหนึ่งนะ....และอยากให้คนอ่านคอมเมนต์เยอะเยอะครับ พ๋มจะได้รู้ว่า แพนคลับพ๋มคิดไงกันบ้าง ชอบหรือไม่ชอบ เห็นด้วยในสิ่งที่พ๋ม ตัวละครตัวอื่น ทำหรือเปล่าครับ .....
-
:undecided:
จบแล้วครับบบบ ตามมาทันละ พร้อมกับอารมณ์ที่บอกไม่ได้ว่าเสียใจรึเปล่า แต่มือผมเย็นเฉียบบบบ
และใจผมสั่นมากกกกก อินเกินไปละซะละมั้งงงง ไม่ได้ร้องไห้เหมือนนิยายเรื่องอื่นนะ :a6:
ออกจะแค้นใจซะมากกว่า เสียใจน่ะมันแน่อยู่แล้ววววว... :m15:
จะว่าเอกไม่ตัดไฟแต่ต้นลมก็ไม่ได้ สถานการณ์อย่างนี้เอกจะพูดอะไรได้ เตือนก็แล้ว หึงก็แล้ว ขอร้องอีก
คนกำลังหลง ทำไงได้ ... .ใครไม่เจอกับตัวคงไม่รู้.... เผอิญเจอมาแล้วววว :m23:
ติดตามต่อไปดีกว่าว่าเอกจะทำยังไง.... o7
ปล. ลงเยอะหน่อยนะครับเอกช่วงพีร์คอย่างเนี้ยยยย อย่าค้างไว้นาน หัวใจจะวายยยยอ่ะ ไงก็ลง
ให้เห็นว่าแก้ปัญหาได้หน่อยละกัน อย่าทิ้งไว้แบบนี้ หดหู่ใจจังงงงงง
:sad2:
(ผมชื่อนาทคับไม่ใช่แนช ไอ้chข้างหลังน่ะนามสกุลลลล) :m26:
-
แหะๆ ยากจริงๆอ่ะที่คนภายนอกจะเข้าใจความรู้สึกของเอกและเกมส์
มันต้องคนที่เจอกับตัวเองจริงๆที่พอจะเข้าใจมันได้
เพราะที่ผมพูดๆไปก็ยอมรับว่าคิดโดยพื้นฐานของคนไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างในเรื่อง
ผมคงไม่เอาตัวไปเสี่ยงแบบในเรื่องเป็นแน่
แค่ได้ยินเรื่องไม่ดีนิดหน่อยของแฟนผมก็แทบจะฆ่ามันอยู่แล้ว
อยากให้ต้องรู้เลยว่ามีคนอื่น
:a14: :a14: :a14:
ยิ่งต้องมาเห็นภาพตำตา ความรู้สึกตำใจ ยอมแพ้ดีกว่า
:a6:
-
แหะๆ ยากจริงๆอ่ะที่คนภายนอกจะเข้าใจความรู้สึกของเอกและเกมส์
มันต้องคนที่เจอกับตัวเองจริงๆที่พอจะเข้าใจมันได้
เพราะที่ผมพูดๆไปก็ยอมรับว่าคิดโดยพื้นฐานของคนไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างในเรื่อง
ผมคงไม่เอาตัวไปเสี่ยงแบบในเรื่องเป็นแน่
แค่ได้ยินเรื่องไม่ดีนิดหน่อยของแฟนผมก็แทบจะฆ่ามันอยู่แล้ว
อยากให้ต้องรู้เลยว่ามีคนอื่น
:a14: :a14: :a14:
ยิ่งต้องมาเห็นภาพตำตา ความรู้สึกตำใจ ยอมแพ้ดีกว่า
:a6:
เห็นด้วยครับ เพราะนี่ละคือความรู้สึกคนธรรมดาอย่างพวกเรา แต่สำหรับคุณเอกเค้าขั้นเทพ
ผมถึงไม่เข้าใจว่าอยู่ได้ไงงงงง ตั้งแต่รู้ว่าเกมส์ทำงานแบบนี้ ไอ้พี่ดุ๊กกับยัยคุณพี่โน๊ตมาเหยียบถึงห้อง
แล้วยังมาเรื่องน้องเบียร์นี่อีกกกกก แค่คิดก็เหนื่อยละ :เฮ้อ:
ปล. เจ้ oaw_eang เธอเปลี่ยนรูปโชว์ บอกอยากกินพิซซ่า งั้นเจ้กินพิซซาไป ผมขอไอ้คนเสิร์ฟ
ในรูปเจ้ละกันนนนน แต่ละรูปชวนหยิวทั้งนั้นเลยยยยย อิอิอิ
-
ตอนนี้ผิดหวังมากครับ รู้สึกว่าเกมส์ไม่น่าทำอย่างนี้ครับ ถ้าเป็นผมก้อคงไม่ทนแล้วอ่ะ :sad2:
-
โอ้ย...ทรมานสุดๆคุณเอกทนได้ยังไงคับ เป็นผมคุ่ยกันตอนนั้นเลยไม่ปล่อยใว้แล้วคับ มาเป็นปวงที่หลังทรมานตัวเองเปล่าๆ เป็นกำลังใจนะคับ
-
เสือไบ:the series (ตอน 112)
ประมาณ บ่ายสามโมงวันอาทิตย์ถัดมา...ผมต้องไปส่ง มิสเตอร์เชนที่สนามบินอีกครั้ง...ระหว่างทาง..ขณะนั่งแท๊กซี่ไปสนามบิน...
"มีอะไรบอกผมได้นะ...ผมเห็นคุณดูแย่...." แกถามผมก่อน... ก็แหงล่ะซิ ทุกทีเวลาไปสนามบินผมกับแกจะประมาณคุยกันแบบสนุกสนาน....เมื่อคืนดีนะที่ไอ้เก่งช่วยผมไว้เยอะ ทำให้แกไม่รำคาญ.....
"ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ ผมแค่เบื่อๆ...."
"เบื่อผมเหรอ" แกถามทันที....
"ไม่ใช่ครับ เบื่อตัวเองครับ.....เบื่องาน....เบื่อชีวิตในเมืองหลวง..." ผมไม่รู้จะบอกแกไง ถ้าเล่าเรื่องไอ้เกมให้ฟังมีหวังไม่ต้องรอถึงวันเกิดปีหน้าหรอก ตอนนี้แกคงสลัดผมทิ้งแน่เลย.
"เล่าให้ผมฟังได้เปล่า อย่างน้อยผมก็เป็นคนที่รักคุณนะ" แกพูดแบบนี้ทีไรผมรู้สึกเสียใจทุกที มิสเตอร์เชนก็ดีกับผมทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องเงิน เรื่องการเอาใจใส่ แกดูอบอุ่นดี เมื่ออยู่ด้วยกัน เฮ้อ ทำไงได้ล่ะครับผมไม่ได้รักแกนี่ ขืนดันทุรังรักไปอีกหน่อยผมก็ต้องเลิกกับแกอยู่ดี....และที่สำคัญผมก็ไม่ได้เห็นแก่เงินจนลืมไปว่าชีวิตรักน่ะมันต้องมาจากคนสองคนรักกัน..........
"ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ ก็แค่เบื่อๆ แค่นั้นเอง ดูดิ ผมยิ้มแล้ว " ผมก็แกล้งยิ้มๆ ไปแหละ อย่างน้อยก็ทำให้มิสเตอร์เชนไม่ต้องมาคิดมากเรื่องผม....
"แล้วคุณจะมาอีกวันไหนครับ" ผมถามต่อทันที ตอนนี้ก็แกล้งทำร่าเริงไปแล้วนี่ ไงขอเสแสร้งช่วงนี้ก่อนล่ะกัน...
"ยังไม่แน่เลย...พักนี้เงานเยอะ ถ้าผมมาผมจะเมลล์หา หรือโทรหานะ"
"ครับ....ได้เลยครับ ผมอยากเจอคุณเสมอแหละ....ผมรู้สึกสนุก...สบายใจ"
"จริงเหรอ งั้น ก็ล้มเลิกความคิดที่จะรีไทร์ดิ...นี่ก็ไม่ถึงปีแล้วนะ วันเกิดคุณก็พฤษภาคม ผมคิดแล้วผมยังใจหายเลย"
"เฮ้อ ทุกอย่างมีจุดจบครับ ผมอยากให้คุณเจอคนใหม่ คนดีๆ คนที่ดีกว่าผม ตอนนี้ผมก็เริ่มแก่แล้ว ผมไม่อยากให้คุณยึดติดกับผม......" เฮ้อ พูดได้เท่านี้ ผมรู้สึกแย่อีกแล้ว สำหรับมิสเตอร์เชน ปีหน้าผมกับแกก็คงเลิกกัน แต่ที่อาจจะเลิกกันก่อน ก็คือผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ นี่ขนาดคุยกับอีกคนหนึ่ง ใจผมลอยไปหาอีกคนแล้ว แต่ลอยไปด้วยความแค้น....
"ไม่เป็นไร .....ไง ผมก็เคารพในการตัดสินใจของคุณ คุณมีสิทธิ์เปลี่ยนใจได้นะ ผมรอเสมอ...."
"ขอบคุณครับ....ไงถ้าถึงตอนนั้นค่อยว่ากันนะครับ" ผมไม่อยากให้ความหวังแกหรอก ก็อย่างที่ผมบอกแหละ ผมอยากให้แกเจอคนใหม่ๆ ดูบ้าง และเหตุผลที่สำคัญผมเริ่มเบื่อชีวิตแบบนี้....อยากเลิกแล้ว ...
หลังจากที่ส่งแกขึ้นเครื่องแล้ว ผมก็มานั่งสักพัก ไม่รู้จะไปไหน ภาพบ้าๆ นั่นมันเข้ามารบกวนผมอีกแล้ว ผมพยายามนั่งเพื่อให้ลืมมัน ผมนั่ง นั่งไปเรื่อยๆ เฮ้อ มันก็ไม่ลืมซักที จนเกือบห้าโมง ผมเดินออกจากสนามบิน...เดินไปเรื่อยๆ ผมกำลังคิดว่าผมควรกลับไปเคลียร์ปัญหา ที่คอนโดเลย หรือ สมควรหลบ ไปสักพักหนึ่ง หลบไปทำใจ ให้มันดีกว่านี้ก่อน แล้วค่อยกับไปเคลียร์กับมัน ผมว่าถ้าผมไปตอนนี้ มีหวังผมอาจจะทำอะไรร้ายๆ ก็ได้ จริงอยู่ ภายนอกผมเป็นคนสนุกสนาน บ้าๆ บอๆ แต่ภายในผมเงียบขรึม เก็บกด(ประมาณรักแรง เกลียดแรงแหละ) เจอหน้ามัน ผมอาจจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ พิษรักแรงหึงมันเป็นแบบนี้เหรอนี่ ...
"พี่เอก ผมขอโทษนะครับ ผมเลือกเบียร์นะ.. พี่คงไม่ว่านะ อย่างน้อยช่วงเวลาหนึ่งที่เราได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ผมมีความสุข นะ.. แต่ไงผมก็ต้องเลือกทางของผม และผมก็เจอทางที่เลือกนี่แล้ว พี่จะว่าผมเห็นแก่ตัว ผมก็ยอม...ผมรักเบียร์ ผมขอเลิกกับพี่เอก...." ถ้ามันบอกแบบนี้กับผมแล้วผมจะทำไง.... ผมคงทนไม่ได้แน่นอน เกือบๆ สี่ปี ที่เราใช้ชีวิตร่วมกันมา...ร่วมทุกข์ร่วมสุข กันมา..... แม้ผมจะทำใจเรื่องการเลิกราแล้วก็เถอะ แต่ผมก็ทนไม่ได้จริงๆ....ที่ต้องเจอกับประโยคนี้ ที่ทนไม่ได้อีกอย่างหนึ่ง ก็เพราะมันผิดคำสัญญาที่ให้กับผมไว้ไง......สัญญาที่ว่าจะไม่พาใครมาทำอะไรในห้องผม......
ผมโบกรถเมล์ ไม่รู้จะไปไหนดี ขอนั่งไปเรื่อยๆ ก็แล้ว กัน ขนาดโบกรถผมยังไม่ดูเลยครับว่าสายไหน ตอนนี้ขอนั่งไปเรื่อยๆ...ไปไหนก็ได้ ......รถก็ไม่แน่น อาจจะเป็นวันอาทิตย์ก็ได้...ผมพยายามมองวิวที่รถแล่นผ่านไปมา พยายามเอาความสวยงาม ความมีสีสันของกรุงเทพยามค่ำ มาช่วยกลบอารมณ์ที่เลื่อนลอย ตอนนี้...แต่ผมก็ทำไม่ได้ครับ .....ภาพนั้นคอยหลอกหลอนผมอีก.....จนผมแทบจะบ้าแล้ว....
"หมดระยะ แล้วครับ" กระเป๋ารถเมลล์ตะโกนบอก ผมมองไปรอบๆ โห มีผู้โดยสารเหลือแค่ สามสี่คนเองนี่ ตอนขึ้นยังมีมากกว่านี้เลยนี่ ผมไม่รู้เลยครับว่า พวกเขาลงป้ายไหน ลงอย่างไง แล้วก็เป็นใครบ้าง ขนาดรถผมยังไม่รู้เลยว่าสายอะไร....ผมลงรถ.. ตอนนี้ขอกลับบ้านพระราม 4 ล่ะกัน เฮ้อ คงต้องนั่งรถไฟฟ้า แม้รถไฟฟ้าที่วิ่งไปผมจะเห็นคอนโดที่ผมอยู่ก็เถอะ....
ผมก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นสะพานลอย ปกติก็ใช้เส้นทางนี้ประจำ เดินไปได้ห้าหกขั้น ผมชนกับคน ความจริงก็ชนไม่แรงนะครับ เพราะผมเดินช้า เฮ้อก็ตอนนี้รู้ๆ อยู่แค่เดินยังเหมือนคนไม่มีวิญญานเลย....
"ขอโทษครับ" "ขอโทษค่ะ" พร้อมๆ กันเลยครับ ผมว่าผมเดินไปชนเค้านะ .......ผมขอโทษแล้วก็จะก้าวขาเดินต่อ ไม่มีอารมณ์มาดูหรอกครับว่าใคร หรือจะสนใจว่าเค้าเป็นใคร.....
"เอก เอกน่ะ เอง พี่คิดถึงเอกจัง" ผมหันหน้าขึ้นไปมอง ....น้ำเสียคุ้นๆแบบนี้ อาการดีใจร่างเริงแบบนี้มีคนเดียวแหละ....พี่นกของผมเอง...
"สวัสดีครับ พี่นก"
"เอก หล่อขึ้นนะนี่ ไม่ได้เจอกันเกือบๆ สี่ปี" แกยังร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิม ไม่มีอาการขุ่นเคืองหรือโกรธแค้นผมแล้ว.....
"เฮ้อ ไม่หรอกพี่ เอกก็เหมือนเดิมแหละ พี่นกสบายดีเหรอครับ" ผมหลบเข้ามุม ตอนนี้คนที่เดินขึ้นลงบนสะพานลอยเยอะมากๆ เลย....
"แต่พี่ว่าขาวขึ้นนะ แต่เอ๊ะ เอกมีอะไรเหรอเปล่า ท่าทางแย่ๆ "อ้าวอีกแล้ว ใครเจอผมก็จะทักแบบนี้ทุกคน....
"ไม่มีหรอกครับ เอกปกติ" น้ำเสียงที่พูด มันแหบแห้งครับ แทบจะไม่มีเสียงมันแบบสั่นๆ
"ไม่จริงหรอกมั๊งเอก พี่คบกับเอกมาพี่รู้ดีนะ มีอะไรบอกพี่ได้นะ พี่ก็ยังเป็นพี่สาวของเอกเหมือนเดิม พี่สาวคนที่เคยรักคนที่เคยห่วงเอก..." น้ำเสียงแกปกติ ออกจะร่าเริง ไม่มีน้ำเสียงของความประชดประชันเลย.....
"ครับ เอกมีเรื่องไม่สบายใจครับ พี่นก เรื่อง..........."ผมพูดได้แค่นี้น้ำใสๆ ในตาผมมันจะไหลออกมาให้ได้เลยตอนนี้ผมพยายามกลั้นมันไว้เต็มที่....
"แฟน เหรอ ...."
"ครับ"ผมพยักหน้า
"งั้น เราหาที่นั่งคุยกันดีกว่า แต่เอ หรือจะไปบ้านพี่ดี ไม่กินข้าวเย็นกับพี่ซักมื้อนะ นี่พี่ซื้อของกินมาหลายอย่าง" แกชวนผม.... ก็จริงของแก แกถือถุงพวกกับข้าวมาหลายถุง
"เออ....พี่นก เอกเกรงใจพี่จัง"
"จะเกรงใจอะไรกันจ๊ะเอก......ตอนนี้เอกก็เหมือนน้องชายพี่แหละ มาน่า ไปเถอะ อย่ามีข้อแม้"
"ครับ พี่ เอกช่วยถือพี่" ผมช่วยพี่นกถือของ เมื่อก่อนผมก็ถือให้แกประจำตอนที่แกจีบผมอยู่...
"บ้านพี่อยู่ที่ไหนเหรอครับ" ผมเห็นแกเดินมาที่ใต้ทางด่วน คิวรถตู้แถวนั้นเพียบเลย ยืนรอกันยาวด้วย...
"เมืองทองจ้า ...อาคาร......" เออ ที่ๆ แกเคยคิดจะซื้อนี่.....
"ครับ เอางี้ดีกว่า พี่เรานั่งแท๊กซี่ไปนะครับ เอกบอกตรงๆนะพี่นก ตอนนี้เอกไม่ไหวจริงๆ ครับ เอกรู้สึกแย่มากๆเลย...."
"เอางั้นเหรอ งั้นแล้วแต่เอกล่ะกัน" ผมเลยต้องเดินกลับมาแถวๆ ร้านทองตรงสะพานลอยอีกครั้ง เพราะโบกแท๊กซี่ง่ายดี....
หลังจากที่นั่งแท๊กซี่แล้ว(นั่งเบาะหลังทั้งสองคน) ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับไอ้ลูกเจี๊ยบให้พี่นกฟัง แกก็ฟังอย่างสนใจและตั้งใจ (ผมไม่เล่ารายละเอียดนะครับ ก็อย่างที่รู้ๆ แหละ) เล่าเสร็จตอนนี้แท๊กซี่เข้ามาจอดตัวอาคาร ตึกที่พี่นกแกบอกทางแล้ว.....
"เฮ้อ มันก็พูดยากนะเรื่องแบบนี้ เค้าเป็นผู้ชาย มันธรรมดาที่เค้าจะคิดมีอะไรกับผู้หญิง" แกเดินนำผม เดินไปกดลิฟท์
"ครับ เอกก็คิดแบบที่พี่นกคิดแหละครับ เอกไม่เคยห้ามเค้าเลยนะพี่ แต่เอกขอแค่ที่เดียวเท่านั้น ที่เดียว เฮ้อ ......มันอาจจะเป็นเวรกรรมของเอกก็ได้นะพี่นก ......เอกเคยทำให้พี่นกเจ็บ เคยทำให้พี่นกช้ำใจ เวรกรรมมันเลยตามทันเอก...สมแล้ว" ผมพยายามบอกแก..
"เอก เอกรู้ไว้นะ ว่าพี่ไม่เคยโกรธเอกเลย ถึงแม้พี่จะเคยทำร้ายเอก แต่พี่ก็ทำได้แค่นั้น... หลังจากวันนั้น พี่เสียใจมาก แต่พี่ก็ไม่เคยคิดจะโทษเอกเลย พี่ต่างหากที่ผิด ที่บังคับให้เอกเป็นในสิ่งที่เอกไม่อยากเป็น"
"ไม่หรอกคับ พี่นก เอกเองแหละที่ผิด ถ้าเอกไม่ไปสนิทสนมพี่นกมากจนเกินไป พี่นกอาจจะไม่คิดกับเอกแบบนั้นก็ได้" ผมไม่อยากจะบอกสาเหตุจริงๆ สาเหตุที่ผมจีบแก เพื่อให้แกเป็นเครื่องมือปกปิดความเป็นเกย์ของผม....
"ช่างมันเถอะเอก ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว พี่คิดแค่ว่าเอกเป็นน้องชายที่น่ารักของพี่ และเป็นคนที่พี่รัก" โหได้ยินแบบนี้แล้วผมแทบเข่าอ่อน....ผมรู้นะครับ ว่าความรักของผู้หญิงกับผู้ชายน่ะแตกต่างกัน ผู้หญิงมักจะจดจำสิ่งที่ดีๆ กับผู้ชายที่เค้ารัก อันนี้เคยอ่านๆ มานะ....แต่จะจริงยังไงผมก็บอกไม่ได้ครับ เพราะผมไม่ใช่ผู้หญิง..
เราเดินมาจนถึงหน้าห้องหนึ่ง แกไขประตูห้องและเปิดประตูออก....ห้องแกก็น่ารักดีครับ แต่เอ๊ะแกอยู่คนเดียวเหรอ ไม่น่าจะเป็นไปได้....
"เอก รอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี่ยวพี่ขอโทรศัพท์แป๊บหนึ่ง"
"ครับ " แกเดินไปที่มุมโทรศัพท์บ้านวางอยู่ครับ และก็กดคุยโทรศัพท์ ส่วนผม นั่งมอง อ้าว รูปพี่นกแต่งงน กับใครน่ะหน้าคุ้นๆ พี่ดำนี่น่ะ หล่อเชียว เจ้าบ่าวหล่อ เจ้าสาวสวย มองแล้วเหมาะสมกันจริงๆ มีรูปถ่ายตั้งอยู่หลายจุดครับ ผมมาสะดุดรูปหนึ่งครับ เป็นเด็กชายตัวเล็ก กำลังจ้ำหม้ำ...อาแน่ มีตัวเล็กกันแล้วแหงๆ...
"พ่อจ๋า.... แม่กลับมาถึงห้องแล้วนะ วันนี้บ้านเรามีแขกด้วยนะ พ่อเอาตัวเล็กขึ้นมาด้วยนะ"
"..............................."
"เดี่ยวมาทานข้าวกันนะ วันนี้แขกพิเศษมา" อ้าวนี่ผมเป็นแขกพิเศษไปแล้วเหรอ...แกวางโทรศัพท์แล้วเดินมาหาผม..
"เอกมา มาช่วยพี่ตั้งโต๊ะหน่อย"แกเดินนำผมไปแล้ว...
"อาแน่ พี่นกแต่งงานกับพี่ดำเมื่อไหร่ครับ เฮ้อ นี่ล่ะนะ คู่แล้วย่อมไม่แคล้วกัน" ตอนนี้เรื่องเครียดๆ ผมหายไปบ้างแล้ว มันได้ระบายให้กับคนฟังมั๊ง มันเลยหายเครียดไปได้..และอีกอย่างผมมาเจอบรรยากาศที่มีรอยยิ้มด้วย....
"แต่งมาได้เกือบ สามปีแล้วแหละ มีเจ้าตัวเล็กมาหนึ่งตัว"
"ไม่ชวนน้องนุ่งคนนี้เลยนะพี่"
"พี่เคยแวะ ไปหาเอกแล้วแต่ที่บ้านแต่ไม่เจอ" แกบอกผม ตอนนี้แกก็กำลังสาละวนเอาแกงกับกับใส่จาน อุ่นไมโครเวฟ.....แล้วก็อุ่นข้าวสวยด้วย....
"ครับ เอกไม่ค่อยอยู่ที่เดิมครับ ย้ายไปอยู่ กับแฟน"
"อานะ ถ้าพี่ชวนเอกจะมาเหรอนี่ ช่วงนั้นเอกมีความสุขกันด้วย"
"ไปดิครับ สำหรับ พี่นก เอกไปได้เสมอแหละ ดีไม่ดีเอกอาจจะพา ไอ้เกมแฟนเอกไปด้วยก็ได้...ฮ่าฮ่า" มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา....อ้าวพี่ดำน่ะเอง อุ้มเจ้าตัวเล็กมาด้วย....
"อ้าวเอกเองเหรอ นึกว่าใคร แขกพิเศษ เป็นไง หายหน้าหายตาไปเลย..." ผมยกมือไหว้แก
"สวัสดี ครับ พี่ดำ แหมเก่งเหมือนกันแฮะ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำออกมาเป็นตัวแบบนี้ได้" ผมลืมเรื่องร้ายๆของผมไปแล้ว ก็อย่างว่าแหละบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้ ....
"โห เอก นี่แปลว่าตะก่อนในสายตาเอก เอกคงมองพี่ไม่มีน้ำยาล่ะซิ"
"เปล่า ครับ....แหมใครจะกล้าว่าล่ะครับ หลักฐานมันเห็นอยู่" พี่นกเดินมาอุ้มเจ้าตัวเล็กแล้ว
"ตุ๊จ้า น้าเอกหน่อยเร็ว น้องกานต์" โหพี่นกเด็กยังเล็กอยู่เลยนะ บังคับซะแล้ว.....
"กี่ขวบแล้ว ครับ พี่" ผมถาม....
"ได้ขวบ กับไม่กี่วันเอง นี่น้องกานต์เค้ากำลังเริ่มเกาะ เริ่มยืนแล้วนะ ดูๆ "อ้าวพี่นกสาธิต โหทรมานหลานผมดีจัง..อ้าวกำลังจะยืนล้ม ลงคลานซะแล้ว...
"ไหนพูดคำว่าแม่ ซิคะ น้องกานต์" โหพี่นก เด็กวัยนี้เค้าพูดได้ที่ไหนล่ะ..
"พูดได้แล้วเหรอครับ แค่ขวบเดียวเอง"
"ก็พูดได้เฉพาะ อ้ออ้อ แอ้แอ้...แหละจ้า....พ่ออุ้มตาหนูก่อนเดี่ยวแม่ ไปชงนม...." พี่นกเดินไปชงนม ....
"เอกล่ะเมื่อไหร่จะมีบ้างล่ะ พี่อยากเห็นจังว่าเอกจะทำได้เหมือนพี่เหรอเปล่า นี่ถ้ามีเอาเป็นลูกสาวนะ พี่จะได้หมั้นไว้ก่อน" อ้าวเอาเชียว คลุมถุงชนเด็กตั้งแต่เล็ก สงสัยพี่ดำนี่ดูละครไทยมาไปเหรอเปล่านี่...
"ผมไม่มีน้ำยาหรอกพี่ จนป่านนี้แล้วยังหาแม่พันธ์ไม่ได้เลย สงสัยท่าทางจะยากครับ" จะบอกว่าเป็นเกย์ก็กระไร....
"ไม่ยากหรอก เอก แค่ปิดไฟนอน ทุกอย่างมันก็ตามมาเองแหละ..."อ้าว แบบนี้จริงเหรอ....พี่นกเดินมาแล้ว..
"มาพ่อ เดี่ยวแม่ขอกล่อมตาหนูหลับก่อน แล้วค่อยทานข้าวกัน" ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง น้องกานต์ก็หลับครับ พี่นกเอาไปนอนในเปล....ผมกับพี่ดำนั่งดูอยู่ไม่ห่าง...
"มาพ่อ... เอก ทานข้าวกัน ตาหนูหมดฤทธิ์แล้ว แต่เดี่ยวดึกๆเถอะ ตื่นมางอนแงตามปกติ..."
"จริงเหรอพี่" ผมชักสนใจแล้ว..
"ตอน สักสามถึงหกเดือนแรก พี่กับนก แทบไม่ได้หลับได้นอนเลย ตาหนูกวนบ่อยๆ"
"มันธรรมชาตของเด็กนะพี่ ต้องร้องอยู่แล้ว เด็กเค้ายังพูดไม่ได้นี่ครับ ว่าเค้าต้องการอะไร..."
"แล้วเอก รู้เปล่าจ๊ะ ว่าทำไมหลานเอกถึงชื่อน้องกานต์" พี่นกถามผม
"ไม่รู้ซิครับ " ผมส่ายหน้า...ตอนนี้ผมกำลังตักอาหารอยู่ครับ เฮ้อมื้อนี้น่าจะเป็นมื้อแรกหลังจากมีเรื่องวันนั้น เป็นมื้อที่ผมกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
"กานต์ชื่อเล่นนะจ๊ะเอก ชื่อจริง สิริ....... ที่ตั้งชื่อเล่นว่ากานต์เพราะพ่อเค้าอยากให้เป็นความทรงจำที่ดีน่ะ ก็เรื่องที่เขาตามตื๊อพี่ถึงกาญจนบุรีตอนที่ไปทำงาน ตื๊อไปตื๊อมาแกก็ขอพี่แต่งงาน และพี่ก็ใจอ่อน...."
"แหม พี่ดำคารมดีอยู่แล้วพี่นก น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน หัวใจของคนมันแค่ก้อนเนื้อเองนะครับ พี่นก" ผมพูดด้วยน้ำเสียงตลกๆ ...
"เอกเชื่อเปล่า ว่าตอนที่ตาดำขอพี่แต่งงานน่ะ พี่มาคิดตั้งนานนะจะแต่งด้วยดีเหรอเปล่า แหมไอ้เราก็ขบวนสุดท้ายแล้วนะ ถ้าไม่รับรักก็คงต้องรอไปชาติหน้า พี่ก็เลยตอบตกลง....."
"แล้วพี่แต่งกันที่กาญ กันเลยเหรอครับ"
"เปล่าหรอก หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ พี่ก็ย้ายกลับมาทำงานที่เดิม เกรงใจตาดำเขา แหมเทียวไปได้ทุกวัน...."
"เกรงใจเหรอสงสารพ่อกับแน่จ๊ะแม่.....เราแต่งกันที่กรุงเทพแหละเอก งานเล็กๆ เฉพาะญาติและคนรู้จัก"
"ครับ"
"นี่แม่พี่ก็อยู่นะ อยู่ห้องข้างล่างน่ะ เผอิญแม่แกเห่อหลานคนนี้น่ะ" พี่ดำบอกผมครับ ดีแฮะ...
"มีอีกห้องเหรอพี่ ดีจัง...."
"ห้องนี้มันคอนโดที่นกชื้อน่ะ ส่วนของพี่ข้างล่าง แต่เรือนหอเราอยู่ที่นี่นะ ข้างล่างเอาไว้ให้พวกแม่ หรือญาติพี่อยู่ แกจะได้เลี้ยงหลานแทนพวกพี่ไง"
"ครับ ดีแฮะ อบอุ่นจังเลยพี่...."
"เอกก็หาบ้างซิจ๊ะ อย่างเอกน่ะจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ สาวๆ น่ะชอบ คนนิสัยเอาใจแบบเอกอยู่แล้ว ไม่หล่อแต่เอาใจเก่ง" แหมพี่นกพี่ก็รู้ว่าผมชอบแบบไหน แซวซะ ดีนะที่พี่ไม่ให้บอกพี่ดำรู้....
"นั่นดิ พ่อบอกเอกไปแล้วน่ะแม่ว่าให้ทำๆ ออกมา พ่อจะได้ขอมาให้ลูกเราไง..."
"โห พี่ดำแบบนี้ผมก็ทำลูกผู้หญิงอย่างเดียวเลยล่ะซิ"
"อ้าวต้องงั้นดิ แต่ไม่แน่หรอก พี่กับนกตกลงกันว่าจะเอาอีกซักคน แล้วจะปิดอู่เลย" แกบอกผมสายตาแกตั้งมั่นมาก...
"ดีหน่อย เอกจะได้ไม่ต้องเลือกเพศ....เฮ้อ....อย่างเอกคงไม่มีน้ำยาทำหรอกพี่..ว่าไปงั้นแหละ....เอ พี่นกทำไมพี่ไม่ไปช่วยงานพี่ดำที่บริษัทรับเหมาล่ะครับ...ทำงานด้วยกันคอยเป็นเถ้าแก่เนี๊ย เผื่อพี่ดำนอกใจ...พี่นกจะได้รู้ไงครับ" ผมสงสัยแกเหมือนกัน....
"พี่ก็อยากเหมือนกันล่ะเอก ตอนนี้กำลังขอเจ้านายพี่อยู่อยู่ เกรงใจแกน่ะ ช่วงพี่ขอย้ายไปทำที่กาญ แกตามใจพี่ทุกอย่างเลยนะ และก็ต้องย้ายกลับมาอีก แกไม่เคยถามเหตุผล ว่าทำไม แต่แกก็ทำตามพี่ขอ...." เฮ้อ ผมผิดอีกแล้ว....
"อิจฉาพวกพี่จังเลยครับ มีชีวิตคู่ที่อบอุ่น" ผมพูดจากใจจริง...
"ชีวิตคู่ทุกคู่มีปัญหาเสมอแหละจ้า เพียงแต่เราจะแก้ไขปัญหาอย่างไง แต่ของพี่มีกันสองคน ก็ต้องช่วยๆ แก้มัน ปัญหามีไว้ให้แก้นี่จ๊ะ ไม่ได้มีไว้เพื่อหนีมัน" อ้าวแกประชดผมเหรอเปล่านี่....
"ครับ แหม พี่นกก็" ตอนนี้พวกเราอิ่มกันแล้ว เก็บจานเก็บชามล้างแล้ว....
"วันหลังเอกมา หาพวกพี่ได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ พี่จะได้มีเพื่อนดื่ม" พี่ดำชวน...
"โห พี่ เดี่ยวพี่นกก็ด่า เอกหรอก แหมๆ อย่าบกพร่องต่อหน้าที่..."
"ไม่ด่าหรอกจ้า เอก มาดิ พี่ดำ แกจะได้มีเพื่อนดริ๊งส์" อ้าวเวน เอาด้วยอีก...
"ครับๆ ได้พี่"
หลังจากล้างจานเสร็จแล้วเราก็ออกมาคุยกันที่ห้องรับแขกครับ....เกือบ ๆ สี่ทุ่มผมขอตัวกลับ เกรงใจแกครับ คาดว่าคืนนี้แกคงต้องรบกับน้องกานต์ อีกแน่เลย...
"พี่นก พี่ดำ เอกกลับก่อนนะครับ ดึกแล้ว"
"แล้วมาใหม่นะเอก" พี่ดำ ชวนผมครับ...ผมยกมือไหว้สวัสดดีใส่รองเท้าแล้วก็เดินไปที่ลิฟท์
"พ่อเดี่ยวแม่ ลงไปส่งเอกแป๊บนะ" แกเดินตามผมมา...
"ดีขึ้นเหรอยังจ๊ะเอก"
"ครับ ดีขึ้นแล้วครับ เอกขอบคุณพี่นกมากนะครับ พี่นกครับ เอกขอโทษครับ ที่เมื่อก่อนทำให้พี่นกเสียใจ"ผมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยุ่จริงๆ ครับ มันไหลออกมาเฉยๆเลย
"ไม่เป็นไรหรอกเอก.....อย่าคิดมากน่ะ พี่ไม่เคยโกรธเอก ไม่เคยโกรธคนที่พี่รัก....."
"ครับ" ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ...
"ว่าแต่เรื่องของเอก เถอะ เอกจะทำไงจ๊ะ"
"ยังไม่รู้เลยครับ" ผมยังไม่รู้จริงๆ ว่าผมจะทำไงกับไอ้ลูกเจี๊ยบ...
"รีบๆ ทำซะนะ จ๊ะ อย่าปล่อยไว้นาน....ถามใจตัวเองว่าตัวเองต้องการอะไร ทำตามที่หัวใจต้องการ อย่าใช้อารมณ์ในการตัดสิน....ถ้าเมื่อไหร่เอกใช้อารมณ์ในการตัดสิน เมื่อนั้นเอกก็คงไม่ได้ในสิ่งที่เอกต้องการ....."
"ครับ" ผมก็พูดได้เท่านี้จริงๆ..
"พี่ว่าไง....แฟนเอก ก็ต้องเลือกเอกอยู่แล้ว เอกออกจะน่ารัก แบบนี้ ไม่มีใครทิ้งได้ลงหรอก" โหดูแกพูด....
"ครับ พี่มันอาจเป็นเวรกรรมที่เอกทำไว้กับพี่ก็ได้ครับ มันก็สมควรไม่ใช่เหรอที่เอกจะโดนแบบนี้"
"ไม่เอาน่าพูดแบบนี้อีกแล้ว พี่ไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเอกจริงๆนะ........"
"ครับ"
"โทรมาบอกพี่ด้วยนะ ว่าเป็นไง พี่เป็นห่วงเอกจริงๆ ถ้ามีอะไร มาหาพี่ได้เลยนะ "
"ครับ ขอบคุณครับ พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เอกจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด....ถ้ามีอะไรพี่คนแรกแหละครับ ที่เอกจะมาหา จะมาให้พี่ปลอบใจ" ผมรู้สึกยังไงไม่รู้ อย่างน้อยเวลานี้ผมก็ไม่ได้ อยู่คนเดียว...ผมยังมีพี่สาวที่แสนดีคนนี้อยู่...
"รถมาแล้วเอกขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับ พี่สาวที่แสนดีของเอก"
"ไม่เป็นไรจ้า" ผมขึ้นรถมาแล้วครับ แกยืนส่งผมจนภาพแกหายไปจากสายตาผม...
ใช่ดิ ผมคงต้องรีบเคลียร์ปัญหานี้แล้ว ถ้ามัวแต่วิ่งหนีหรือเป็นแบบนี้ ผมก็คงไม่มีความสุข คงต้องเก็บมาเป็นทุกข์ตลอดไป ถ้าผมเคลียร์ๆ กับไอ้ลูกเจี๊ยบ ทุกอย่างก็จบ อาจจะเจ็บหน่อย แต่ทำไงได้ล่ะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ....ตอนนี้ผมพร้อมแล้วที่จะเจอกับความเจ็บปวดความสูญเสีย....คืนนี้ยังไงขอนอนพักพี่บ้านพักราชการที่ปากเกร้ดก่อนล่ะกัน พรุ่งนี้ไปทำงาน คงต้องเคลียร์กับมันตอนเย็น.......
-
จะเคลียร์กันแล้วใช่มะ จะได้เตรียมทำใจ ล่วงหน้า เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
-
ดีจัง ที่ได้เจอพี่นก อย่างน้อย กะเหมือน ปมในใจปมนึง ได้ คลายออกไป จะได้มีกะลังใจ :m17:
แร้ว สรุป ว่าเกม จะเลือกใครละเนี่ยะ :เฮ้อ:
-
o9
อึดอัดอ่ะ ยังไม่เคลียร์อีกกกกก :m16:
แต่ก็ดีนะครับได้ไปพบเห็นครอบครัวที่อบอุ่น บาปในใจก็ได้คลายตัวไปหน่อย ความรู้สึกก็คงดีขึ้น
คราวนี้กลับไปจัดการเจ้าเกมส์ได้.... :angry2:
อยากรู้นักจะว่ายังไงงงงงงง ยัยเบียร์อีกคนนนน รอรอรอรอรอรอรอ.....
:sad2:
-
ดีแล้วๆ จะได้หมดๆสิ่งคาใจไปซะ
เราว่ายังไงเกมก็เลือกพี่เอกอยู่แล้วล่ะ
-
:undecided:
ว่าด้วยตอนปัจจุบัน
ถ้าจำไม่ผิด ... ทุกอย่างเป็นไปตามคำทำนายในไพ่ที่เคยดูเมื่อตอนอยู่ร้านเจ๊จู (หรือเปล่าหว่า จำไม่ได้แระ)
และถ้าอิงจากสปอย ก็เป็นไปได้ว่า
พี่เอกจะให้อภัยเกม ... แต่เกมพลาดเอง เพราะถุงยางยังอยู่ครบ
ว่าด้วยรีพลาย
ถ้าเป็นผม
ด้วยประสบการณ์และนิสัยส่วนตัวในตอนนี้
ผมคงจบแหละครับ ...
ว่าแต่เมื่อวานเหมือนเห็นอะไรแว๊บ ๆ ... ไมวันนี้หาไม่เจออ่ะ :confuse:
สงสัยแก้ไขไปแล้วแน่ ๆ ... ถ้าผมจำไม่ผิด ...
ผมก็อยากจะบอกว่า ... ผมไม่ได้คาดหวังอะไรหรอก ทุกคนมีทางเดิน และมีทางเลือกเป็นของตัวเอง
เราก็แค่คนร่วมทางที่บังเอิญใช้ทางเดียวกัน ... อาจจะมีจุดหมายเดียวกัน
แต่ก็ใช่ว่าในทางเดียวกันนั้น เราจะเจออะไรเหมือน ๆ กัน
มันก็เหมือนถนนสุขุมวิทตอนต้นแหละครับ
ทางเดียวกัน ... แต่เป็นรถเมล์กับรถไฟฟ้า
ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้เสมอครับ :a2:
-
ชั้นว่าแล้ว.....ชั้นไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายจริงๆด้วย
-
เอาน่าในเมื่อมันจะจบมันก็ต้องจบเจ็บยังไงก็ไม่ถึงตายหรอกถ้าเราเข้มเเข็งเเละไม่ทำร้ายตัวเอง :เฮ้อ:
-
เป็นผมคงไม่ปล่อยให้ไปวุ่นวายตั้งแต่แรกแล้วครับ
เหนื่อยใจแทนพี่เอกจริงๆ :a6:
-
กลุ้มแทนคับ :m15:
-
กว่าจะได้พบคนที่รักช่างยากนัก
อย่าเอามันมาล้อเล่นเลย :o12: :o12: :o12:
-
เบียร์คนนี้ป่าวที่จะท้องกะเกมส์อะ :m21: :m21:
-
พี่เอกไม่ได้คุยกันนานเลย พี่นั้นละไม่ยอมทักผมบ้างเลย :m17:
คิดถึงพี่นะครับ พี่เอก ว่าง ๆ พี่ไปอ่านเรื่องผมบ้างดิ เรื่อง คำตอบของหัวใจ~
นะพี่ ช่วยเม้นท์หน่อยนะพี่ว่าผมควรปรับ แก้ไข ตรงไหนบ้าง มือใหม่
เข้าใจนะพี่ เออพี่ แล้วผมจะโทรไปคุยเล่นกะพี่นะ เสียงหล่อขนาดนั้น
เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ
ป.ล.ผมก็เป็นแฟนคลับพี่เอกนะครับ เรื่องหน้าตากับความคาดหวังน่ะ ผมไม่เห็นจะนึกถึงเลย พี่เอกจะหน้าตายังไง มันก็เรื่องของพี่ ไม่ใช่สาระที่ผมจะเอามาคิด หัวใจที่เราจะคบกันแบบพี่น้องสำคัญที่สุดละครับ ใครเขาจะมองว่าเรื่องหน้าตาสำคัญ ยังไงแต่กับผมมันไม่ใช่น้อ................พี่อาจได้ยินแบบนี้มาเยอะละ ช่างเหอะครับ เอาไว้พี่เจอผมเองแล้วพี่จะรู้ เออพี่................ที่นัดกันอ่า ถ้าผมหาเวลาว่าง ๆ ได้ไปกันไหมครับ ผมยังจำได้นะพี่ พี่ผม เกี๊ยก เองเน้อ จำผมได้ป่าวว่ะเนี่ย
-
เสือไบ:the series (ตอน113)
วันนี้ผมตัดสินใจแล้ว ว่าผมจะเคลียร์ปัญหาทุกอย่าง ผมเริ่มเปิดโทรศัพท์ .....เปิดได้ไม่ถึงนาทีโหไรนี่ sms มาไม่หยุดเลย.......
"พี่เอก ผมขอโทษ....."
"พี่โกรธผมอย่างไงก้ได้ แต่อย่าทำแบบนี้ดิครับ..."
"ปิดเครื่องทำไมครับ ผมขอโทษ
"คำขอโทษอีกล้านคำคงไม่เท่าที่ผมทำ..."
เยอะมากเลยครับจนผมไม่อยากอ่าน....
ตื๊ด.......ไอ้ลูกเจี๊ยบผมโทรมา ผมกดรับทันที ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ครับ ที่จะวิ่งหนีหัวใจตัวเอง.....
"ว่าไง" ผมถามมันก่อน....
"พี่เอก ผมขอโทษครับ พี่ปิดโทรศัพท์ทำไมรู้เปล่าผมเป็นห่วง...."
"รู้ แต่มรึงต้องเข้าใจกรูนะ เกม ว่ามรึงทำอะไรลงไป มรึงรู้เปล่าว่ากรูเสียใจแค่ไหน"
"ผมขอโทษครับ พี่ผมจะไม่ทำแบบนี้อีก"
"ไม่ต้องหรอก ว่ะ เดี่ยวเย็นนี้ กรูจะกลับไปเคลียร์กับมรึงนะ อยู่ด้วยน่ะ"
"จริงเหรอพี่ ดีครับ ผมจะรอนะ"
"จริง แค่นี้ก่อนนะเฟ๊ยทำงานอยู่" วันนี้ผมทำงานปกติ ไม่ได้คิดฟุ้งซ่านเหมือนวันก่อนๆแล้ว ผมจะคิดไปทำไมล่ะ ในเมื่อสิ่งที่คิดมันทำให้ผมแย่......
เย็นนี้หลังจากเลิกงานแล้วผมก็รีบกลับไปที่คอนโดเลย...
"มาๆ มาให้ผมกอดให้หายคิดถึงหน่อย" มันตรงเข้ากอดผมทันทีเฮ้อ ....
"มรึงไม่ต้องทำแบบนี้หรอกเกม เดี่ยวขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะออกมาคุยด้วย" ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...ตอนที่ผมเข้ามาฝนมันตก...
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วผมก็ออกมาคุยกับมัน นี่คือนาทีที่สำคัญที่สุดของชีวิตผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ....
"เกม มรึงจะเอาไง "
"เรื่องอะไรเหรอพี่เอก" ดูมัน ตอนนี้จะมีเรื่องอะไรอีกล่ะ....
"เรื่องมรึงกับกรูไง มรึงบอกมาคำเดียวว่าจะเอาไง ถ้ามันเป็นสิ่งที่มรึงต้องการ กรูก็พร้อมเสมอที่จะทำ" ผมกลั้นใจพูดเต็มที่เลย มันเงียบไป....
"ผมต้องการพี่ครับ.....เรื่องเบียร์ผมขอโทษ คือวันนั้นเบียร์เค้ามาหาผมในตอนเช้า เค้ามาธุระแถวๆนี้ ผมก็เลยคุย คุยกันแล้ว ก็..........." มันจะพูดต่อ แต่ผมเอามือปิดปากมัน....
"พอเถอะ กรูไม่อยากฟังคำแก้ตัว......กรุขอฟังอีกครั้งนะ ว่ามรึงจะเอาไง...."ผมถามย้ำ....
"ผมต้องการพี่ครับ....ผมรักพี่เอก"มันพูดออกมา ตอนนี้เสียงมันสั่นๆ ผมก็ไม่แพ้มันหรอก....สั่นเหมือนกัน...
"โอเค มรึงเลือกกรู แต่กรูจะขอมรึงเลยนะ ถ้ามรึงทำให้กรูได้ เราก็จะเหมือนเดิม...."
"พี่ให้ผมทำอะไรครับ ว่ามาเลยครับ ผมพร้อมที่จะทำ"
"กรูขอให้มรึงเลิกกับเบียร์ แค่นี้มรึงทำให้กรูได้เปล่า....เลิกกันไปเลยห้ามติดต่อกัน "ผมว่ามันอาจจะยากสำหรับมัน....มันมองหน้าผม.....
"ได้พี่ ผมจะทำครับ ผมจะเลิกกับเบียร์"
"มรึงอย่าเพิ่งรับปาก คิดก่อน คิดให้ดีๆเลย...ถามใจมรึงด้วยว่ามรึงต้องการแบบนี้เหรอเปล่า...กรูไม่อยากเสียความรู้สึกอีก"
"ได้พี่ แต่ผมขอเวลาหน่อยนะพี่ มันต้องมีเหตุผลดีๆ ที่จะบอกเค้า"
"ได้ กรูให้เวลามรึงแค่เดือนเดียวนะ สัญญานะว่าจะทำตามที่พูด" ผมยื่นมือให้มัน มันก็จับมือผม...
"ครับผมสัญญา"
"ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย" ผมใช้ไม้ตายไปเลยครับ เฮ้อทำถูกเหรอเปล่านี่ผม แต่ของๆใครของใครก็รักนี่ ผมต้องทำแบบนี้ เพราะผมรักมัน....
"ครับพี่"
เฮ้อจบไปซะที ผมไม่แน่ใจหรอกครับว่ามันจะทำได้.....แต่ทำไงได้ล่ะ ตอนนี้บอกตรงๆ ผมระแวงมันไปหมดแล้ว....แต่ก็นะ ผมรักมันนี่ มันทำผิดผมก็พร้อมจะให้อภัยมัน ผมยังเคยทำผิดกับมันตั้งหลายครั้ง.....มันก็ให้อภัยผมมาตลอดแล้วตอนนี้มันทำผิดผมก็ควรให้อภัยมันไม่ใช่เหรอ.......แต่ผมขอแค่ครั้งเดียว ครั้งนี้ครั้งเดียวจริงๆ.....
"วันนี้ไปกินข้าวนอกบ้านกันดีกว่า นะนะ เดี่ยวที่ร๊ากเลี้ยงก็ได้" มันชวนผม ดูท่าทางมันดีใจใหญ่เลย ที่ผมเป็นเหมือนเดิม...
"เอาดิ ฉลองกันหน่อย เมียจ๋าก็นึกไม่ถึงว่าจะมีวันนี้" ใช่ครับ หลังจากเห็นภาพวันนั้นผมก็ไม่คิดว่าผมกับมันจะกลับมาดีเหมือนเดิม....
"ร้านไหนดีล่ะ สงสัยโคลีเซี่ยมอีกแหงๆ"
"อ้าว ไม่ดีเหรอ ที่นี่มันเป็นที่แรกที่เราเจอกันนะ....ที่ๆเรารักกัน อีกอย่าง อาหารก็อร่อยด้วย"
"คร๊าบ ใครเถียงล่ะเดี่ยวขอที่ร๊ากไปอาบน้ำแต่ตัวก่อนนะ "
"ได้ๆ รีบๆหน่อยนะเดี่ยวก็จะอาบอีกรอบเหมือนกัน"
หลังจากอาบน้ำเสร็จ พวกผมก็พากันออกตะเวนราตรีครับ.....
"ที่ร๊าก เราไม่ต้องไป โคลีเชี่ยมได้เปล่า" ผมบอกมัน...ทำไมน่ะเหรอ.......
"ทำไมล่ะ ไหนว่าจะไปกินอะไรล่ะ"
"ก็อยากไปกินไง แต่ ที่ร๊ากลืมไปแล้วเหรอว่าที่นี่ เราเคยไปแล้วเจอใคร .." มันนิ่งไปแป๊บๆ ...
"ก็จริงของเมียจ๋า แล้วเอาไงล่ะ"
"กินแถวนี้ก็แล้วกัน ไปร้านอาหารทะเลแถวนี้ล่ะกัน" ผมบอกมัน ความจริงที่นี่ดึกๆ ร้านอาหาแถวนี้จะเยอะเยอะ...
"กินแถวนี้ก็ได้ ที่ร๊ากอยากกินอาหารทะเล เหมือนกัน"
พวกเราไปถึงก็สั่งเลยครับ อาหารทะเล แหมก็อย่างว่าแหละ ผมกับมันก็ยังเหมือนเดิม เอาไงล่ะ...อะไรลืมๆไปบ้างมันก็ดีไม่ใช่เหรอ....
"โห ที่ร๊าก อย่าบอกนะว่าเคยอยู่แถวทะเล" ผมเห็นมันสั่งมาแต่ละอย่าง......
"ไมล่ะ ก็มันอร่อยนี่" มันเล่นสั่ง ทะเลเผาเป็นกระจาดๆ มากินเลย ...
"เมียจ๋ากินได้แต่ปลาหมึก"
"รู้เปล่า เมียจ๋า สองวันมานี่ที่ร๊าก ไม่ได้กินอะไรเลย มัวแต่ห่วงคนบางคน...."
"รู้ แล้วที่ร๊าก คิดเหรอเมียจ๋าจะได้กินอะไร ความแค้นมันมาจุกตรงนี้" ผมชี้ไปที่คอหอย..
"โหที่ร๊ากขอโทษ ขอโทษ " ปากมันกำลังหม่ำกล้ามปูอยู่...
"ถามไรหน่อยดิ หลังจากทีเมียจ๋าเข้าไปเห็นอะไรแบบนั้น เบียร์เค้าว่าไงบ้าง" อดไม่ได้จริงๆครับ ที่จะไม่ถาม ผมอยากจะลืมๆมันแต่ปากมันพาไป....
"จะว่าไรล่ะหลังจากนั้นเค้าก็ รีบกลับดิ....อายมั๊ง ก็มีไอ้บ้าเปิดประตูเข้าไปขนาดนั้น" มันพูดแบบตลกๆ
"สา.....ด ห้องใครวะ......ไม่เอาแล้ว พูดทีไรเสียฟิวส์เสียทุกที....เอานี่ไปเลยหอย กระจี๋รี่" ผมแกะหอยให้มัน...ประชดๆ
"เมียจ๋าไม่กินเหรอ หอยน่ะ" มันก็รู้ครับว่าผมแพ้ หอย ปู กุ้ง....
"ไม่หว่ะกลัว คนเปิดประตูเข้ามา ฮ่าฮ่า"
ตอนนี้ก็แกล้งสนุกขำๆ ไปงั้นแหละ ในใจผมน่ะระแวงมันอยู่ ทำไมน่ะเหรอ ผมยังนึกไม่ออกเลยครับ ว่า 1 เดือนหลังจากนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบมันจะทำอย่างไร.....ที่จะให้เบียร์ไปจากชีวิตของพวกเรา......ในใจผมนึกระแวงตลอด ว่ามันไม่มีทางทำได้หรอก มันอาจจะซื้อเวลาผมไปอีก 1 เดือนก็ได้ แต่เอาเถอะ ผมทำใจแล้ว มันเป็นคนที่ผมรัก และผมก็ยังอยากที่จะอยู่เคียงข้างมัน 1 เดือนก็ยังดี แม้ผมจะทุกข์ใจแค่ไหน ผมก็ขอเก็บมันไว้ใจ ผมอยากให้เราสองคนมีความสุข แม้จะเพียง 1 เดือนก็เถอะ....
-
หุๆมาเเต่เช้าเลยนะพี่เเมทรอดูกันไปว่า1เดือนนี้จะได้ผลยังไง :m13:
-
อะนะ 1 เดือน นับเวลาถอยหลังเลยดีก่า เฮ้อ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
จะแก้ปัญหาได้จริง ๆ เหรออออ ทำแบบนี้....คืนดีง่ายไปอ่ะ และความเป็นไปได้ที่เกมส์จะทำได้ก็น้อยจัง
เพราะไหนจะเป็นธรรมชาติและความชอบของตัวเกมส์เอง และ ไหนจะเบียร์อีกคงยอมหรอกกก :serius2:
ถ้าเป็นผมคงขอแยกกันอยู่ซักพัก อย่างที่บอกคุณเอกเมื่อคืนแหละ.... :m26:
ให้เค้าเคลียร์ตัวเอง และเราก็เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมไปในตัววววว...ความห่างกันคงช่วยให้รู้ใจตัวเอง
แต่เมื่อคุณเลือกแบบนี้ 1 เดือนแห่งความทรมานของคุณก็คงเริ่มต้นแล้วววว จะติดตามดูต่อนะครับ....
:catrun:
-
ดีนะไม่ตอบว่า พี่เอกไปก็เอากันต่ออีกสองยก
o7 o7 o7 o7 o7
-
แหมอีตา เรย์มิน่า เค้าถึงจะให้รางวัล สุดหื่นแห่งปี ฮ่าฮ่า หื่นมากกว่าผมซะอีก....คนกำลังกลุ้มๆ ใครจะมาเอากันล่ะจ๊ะตาเรย์....
-
...........คำสัญญาลมๆแล้งๆ.........
..........นี่คือนิสัยเสียของเจ้าเกมส์....... :m21: :m21:
-
เริ่มต้นนับถอยหลัง
5
4
3
2
1
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกัน
-
1 เดือน วัดใจกันไปเลย :m27: :m27:
-
ฮื้อ...ชื้อเวลาอีก 1 เดือน แล้วเกมส์จะทำได้รือ อย่าลืมว่าเกมส์เขาเป็นผู้ชายนะคับของมันเคยกินแล้วจะเลิกกินได้รึเปล่า เศร้าจัง
-
เสือไบ:the series (ตอน 114)
เกือบ 1 เดือนแล้ว วันนี้พี่หญิงเอารถที่ผมจองมาส่งที่คอนโด ผมจ่ายเงินค่าดาวน์ไป สามแสนบาท....
"แบบนี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้วมั๊ง" ตอนนี้ไอ้เกมมันพาผมไปลองรถ....อยู่บนถนนใหญ่
"ที่ไหนล่ะ.....น่าสนๆ" ผมถามมัน ตอนนี้ผมก็กำลังเห่อรถใหม่อยู่.....
"ขับไปเรื่อยๆดีกว่า แถวๆพัทยา เที่ยวซักคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ โอเคเปล่าเมียจ๋า" มันบอกผม ตอนนี้มันขับรถอยู่...
"เดี่ยวแวะกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อน เที่ยวชุดนี้ได้ไง" ผมใส่กางเกงบอล เสื้อกล้ามอยู่ แหมๆ....จะให้ออกศึกชุดนี้ก็กระไร...ส่วนมันก็ไม่แตกต่างจากผมหรอก.....
"เอ้อลืมไป งั้นเดี่ยวกับไปเอา เลยล่ะกัน" มันเลี้ยวรถกลับไปที่คอนโดแล้ว.....หลังจากเอาเสื้อผ้า แล้วเราก็พุ่งตรงไปพัทยาเลย ไปทางมอเตอร์เวย์.....
"รถใหม่นี่ขับนิ่มจังแฮะ" มันบอกผม
"ก็แหงล่ะ...เฮ้อได้รถมาคันแล้ว ดีหน่อย นึกว่าชีวิตนี้จะไม่มีอะไรเป็นของตัวเองแล้ว" ผมบอกๆ มัน... แหมจะสามสิบแล้วนี่.....มัวแต่สำมะเลเทเมา....
"คิดมากน่ะเมียจ๋า .....มันก็แค่สิ่งของนะ"
"แต่มันเป็นสิ่งที่เราต้องมีไม่ใช่เหรอ รถ บ้าน เงิน.....ทุกวันนี้แต่ละคนก็วิ่งหาแต่สิ่งพวกนี้.....เมียจ๋ากะว่าหลังจากผ่อนรถเสร็จก็จะดูบ้านเหมือนกัน ไม่ต้องเสียเงินเช่าแบบนี้.....แปดพันเสียดายหว่ะ" ผมคิดมานานแล้ว ผมอยู่ที่คอนโดเกือบสี่ปี....เสียค่าเช่าเดือนแปดพันสู้เอาเงินตัวนี้ไปผ่อนบ้านหรือคอนโดจะดีกว่า....
"แล้วเมียจ๋า จะเอาแบบไหนล่ะเดียวจะช่วยดูๆให้ บ้าน คอนโด หรือ ทาวเฮาส์" มันถามผมต่อ....
"ดูมาก็แล้วกัน....ไม่รู้จะมีปัญญาผ่อนเหรอเปล่าแต่เสียดายค่าเช่าจริงๆ.."
"อือ"
ผมกับมันนิ่งเงียบไปสักพัก ช่วงนี้เรื่องของเบียร์ก็ไม่มีอะไรนะครับ เบียร์ก็หายไปเลย ไม่ได้มาที่คอนโดอีกเลย ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบผมทำอย่างไร จะถามจะถาม ก็ไม่กล้าน่ะ ไม่น่าจะเป็นสาเหตุที่มาจากที่มันเปลี่ยนเบอร์มือถือใหม่....
"แวะไป เยื่ยมน้าๆ ที่สัตหีบก็ได้นะ ไหนๆ ก็เอารถมาแล้ว" ผมบอกมัน....
"ไปทำไม ไปให้เค้าด่าเหรอไง" ไรฟะ มันทำหน้าเครียดไปเลย....
"โห เค้าจะด่าที่ร๊ากทำไมล่ะ ไม่ได้ติดต่อกันมาเกือบๆ สามสี่ปีแล้ว"
"น้อยไปล่ะซิ เมียจ๋าไม่เคยมาอยู่ ไม่รู้หรอกว่าเป็นไง" มันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังผมน่ะงง จริงๆ ท่าทางมันจะเจออะไรมาเยอะนะนี่...
"มันจะอะไรนักหนาล่ะ ที่ร๊ากคิดมากไปเปล่า อย่าลืมนะ อย่างน้อยเค้าก็เลี้ยงเรามา....คนเรามันต้องมีความกตัญญูแม้เค้าจะทำอะไรกับเราก็เถอะ แต่เค้าก็ได้ชื่อว่าเลี้ยงดูเรามา...ตอนนี้ที่ร๊ากก็มีงานทำมีเงินแล้ว ก็ให้เงินแกหน่อย เมียจ๋าว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร......เรารู้จักให้เค้าก่อน การให้มันมีคุณค่าในตัวของมันอยู่แล้ว"
"เอางั้นเหรอ อ้าวไปก็ไป มีอะไรอย่ามาบ่นล่ะกัน...."
"ไรวะ กรูจะบ่นอะไรล่ะ แล้วจะไปมือเปล่าแบบนี้น่ะเหรอ" ผมถามมัน...
"เอาน่า เดี่ยวที่ร๊ากจะให้เงินแก สักหมื่นน่ะ ก็อย่างที่เมียจ๋าบอกที่ร๊ากแหละ อย่างน้อยแกก็เลี้ยงที่ร๊ากมา อีกอย่างตอนนี้ที่ร๊ากก็มีเงิน ไม่ได้เดือดร้อนอะไรด้วย....."
"ดีแล้ว คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว"
ตอนนี้เราขับรถมาถึงสัตหีบแล้ว มาจอดที่บ้านสองชั้นหลังหนึ่ง ใหญ่เหมือนกันแฮะ...
"ถึงแล้ว ลงมาดิ ชวนมาก็ต้อง ไปด้วยกัน...เอาเงินมาด้วย หนึ่งหมื่นเดี่ยวที่ร๊ากกดให้" อ้าวเวน....
"เออ เอาไป" ผมควักให้มันครับ มันลงเดินนำผมไปแล้ว....ผมเดินตามมันไป.. มีผู้ชายคนหนึ่งครับ เดินเข้ามา...
"มรึงยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอวะ ไอ้เกม" โห ดูเค้าทัก....
"ทำไม ผมมาเยี่ยมน้านิด "
"แม่กรูเค้าไม่อยากเจอมรึงหรอก ไหนๆ ก็หนีไปแล้วมรึงจะกลับมาอีกทำไม" โห อะไรนี่...
"ผมมาแถวนี้ เลยแวะมา" มันส่ายหน้า...
"เอะอะไรกัน" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนมา...อ้าวเดินออกมาแล้ว...ไอ้เกมยกมือไหว้ ผมก็เลยยกมือไหว้ตาม.แกก็รับไหว้..
"สวัสดีครับ น้านิด ผมกับเพื่อนพี่กายแวะมาเยี่ยมครับ สบายดีเหรอครับ"
"ก็สบายดี ไม่ต้องมาก็ได้...ไหนๆ ก็หนีไปแล้วนี่" อะไรนี่ผมได้แต่ทนฟัง
"ครับ ก็ไม่อยากมานักหรอกครับ น้านิดครับ นี่เงินครับ เอาไว้ใช้...ตอนนี้ผมมีงานทำแล้ว" ไอ้เกมยื่นเงินให้ ผมกะว่าแกคงไม่เอาหรอก ....
"ขอบใจน่ะ มาๆ เข้ามานั่งก่อนเปล่า" อ้าวไรนี่ หลังจากแกรับเงินแล้ว ทำไมมันเปลี่ยนไปเร็วแบบนี้....
"ไม่ล่ะน้า ผมมีธุระต้องไปทำอีก ขอตัวกลับเลยนะครับ" อ้าวเวนอะไรนี่ ทำไมมันเร็วแบบนี้ ผมก็เลยยกมือไหว้ตามมันครับ....แต่น้านิดกับลูกชายก็เดินตามนะ...
"รถใหม่เหรอ รวยน่ะ" แกถามแปลกๆ
"เปล่าครับ รถพี่เค้า ผมไม่ได้รวยแบบนั้น...กลับล่ะน้า" ผมต้องรีบขึ้นรถตามมัน.....อะไรของมันวะ คิดถูกคิดผิดนี่ที่เป็นตัวตั้งตัวตีชวนมัน....ขับมาสักระยะครับ มันหันมาคุยกับผม...
"เป็นไงล่ะเมียจ๋า.... บ้านที่ที่ร๊ากเคยอยู่"
"งงหว่ะ มีแบบนี้ด้วยเหรอวะ" ผมยังงงไม่หายเลย.....แล้วนี่มันทนอยู่ได้ไงนี่....
"นี่แหละ ที่ร๊ากถึงได้หนีไปกรุงเทพไง"
"อือ อย่าคิดมากน่ะ บางเรื่องไม่ต้องเก็บมาคิดก็น่าจะดี"
"ผมไม่คิดหรอกพี่ เบื่อน่ะ คิดไปก็ไม่ได้อะไร....แล้วนี่ เราจะพักที่ไหนดีล่ะ"อ้าวอะไรนี่สรรพนามมันเปลี่ยนไปแล้ว...
"หาดจอมเทียนดิ หาไรทาน เที่ยวซักคืน เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับมีรถกลัวอะไร.."
"ใช่ๆ เอ วันเกิดผม ที่จะถึงนี้เราเอารถไปด้วยดีกว่า ไปเสม็ด"
"อือ ได้ๆ " จะถึงวันเกิดมันอีกแล้ว ปีที่แล้วไม่ได้มา เพราะผมติดสัมนา ที่เชียงใหม่ ..
เรามาถึงหาดจอมเทียนแล้ว หลังจากเข้าเช็คอินที่โรงแรมเซิฟบรีชแล้ว ผมกับมันก็เปลี่ยนกางเกงขาสั้นมานอนเล่นที่ชายหาด....
"บรรยากาศดีแฮะ คนไม่ค่อยเยอะ" ผมบอกมัน...
"ได้เบียร์สักขวดก็คงดีนะ"
"สั่งมาดิ สั่งเผื่อด้วย" ผมบอกมัน หลังจากที่เบียร์มาแล้วผมก็ชนกับมัน....ความสุขแบบนี้มันจะอยู่กับผมอีกนานเปล่านี่ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้นผมเริ่มกลัว กลัวที่จะเสียมันไปจริงๆ...
"เห็นเบียร์แล้ว ชักไม่อยากกินแล้ว"
"อ้าว คิดไรน่ะเมียจ๋า มันต่างกัน เค้าก็ไม่ได้มายุ่งกับเราแล้วนี่"
"เออ กะจะถามหลายครั้งแล้ว ที่ร๊ากทำไงเหรอ"
"ไม่บอกนะ ความลับ" มันหันหน้าไปทางอื่นแล้ว ผมก็งง กับมันเหมือนกัน....
"อะไรวะ ไม่ถามก็ได้" มันเดินลงทะเลไปแล้ว อะไรของมันวะนี่ งง....ผมมองมันเล่นน้ำ น่าสนุกเหมือนกัน ตามไปแจมดีกว่า....
"มาๆ มาจับผมให้ได้ พี่เอก" มันว่ายน้ำไปแล้ว โหผมว่ายไม่เป็นด้วย...ผมก็เลยต้องวิ่งไปตามน้ำ...เฮ้อเหนื่อย
"เอ๊ย ไปไหนไกลล่ะ"
"มาๆ ตามมาจับให้ได้"
"สา.........ด กรูว่ายน้ำไม่เป็น แค่นี้มันก็เกือบคอกรูแล้ว" ผมบอกมัน
"อ้าวเวน โทษที ลืม" มันว่ายมาที่ผมกำลังยืนอยู่ มาถึงมันก็จับผมปล้ำกดผมลงน้ำ...
"เฮ๊ย เล่นไรฟะ" ผมสำลักน้ำ แหมใครจะไปรู้น่ะว่ามันเล่นแผลงๆแบบนี้..
"ฮ่าฮ่า แกล้งนิดแกล้งหน่อย มีโวย"
"เปล่าโวย นี่แน่ะ" ผมจับมันปล้ำกดลงน้ำเหมือนกัน แหม....ทำผมก่อน
"โหเล่นทีเผลอนี่หว่ะ มาๆ "ผมสู้แรงมันไม่ไหวจริงๆ
"ไม่เอาแล้วคนมองกันใหญ่แล้ว เดี่ยวเค้าก็มองหรอกว่าไอ้คู่นี้มันเล่นอะไรกันวะ เล่นเหมือนคู่เกย์หยอกล้อกันเลย"
"อายไรครับ มาตั้งไกลใครจะรู้จัก"
"ไม่เอาแล้ว ขึ้นไปแดกเบียร์ดีกว่า มรึงเล่นต่อเถอะ" ผมเดินจากมันมาแล้ว ....หนาวด้วยแหละ....
มันก็เล่นต่อนะครับ ผมเห็นมันมีความสุขผมก็มีความสุข เย็นนี้เราดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน บรรยากาศยามเย็นตอนนี้ ลมพัดโชยมา ท้องฟ้าสีแดงๆ....
"สวยเน๊อะ" ตอนนี้เค้าเก็บร่มแล้ว มีแต่เตียง ผมนอนดูพระอาทิตย์ตกกับมัน..
"อือ สวยดี.....เราจะมีโอกาสมาแบบนี้บ่อยๆ อีกเปล่านี่"ผมพูดออกมา...
"อย่าพูดเป็นลางแบบนั้นดิ ไม่ชอบเลยนะ "
"ขอโทษๆ " ปากผมไม่น่าเลย มันกำลังอินกับบรรยากาศอยู่...
หลังจากอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว พวกผมก็ขึ้นไปอาบน้ำ....
"จะไปไหนต่อดีล่ะ"
"อาบน้ำก่อน เดี่ยวไปโซ๊ยอาหารทะเลกัน ของชอบที่ร๊ากไม่ใช่เหรอ"
"ดีๆ เดี่ยวจะหม่ำให้พุงกางเลย"
"แหมชอบล่ะซิ ที่มันมีหอย" อ้าวปากดีอีกแล้วผม...
"นั่นก็ชอบ มาๆ อาบน้ำดีกว่า" ไรมันวะ วันนี้มันมาแปลกครับ ชวนผมอาบน้ำด้วย...อาบก็อาบ ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วสร้างบรรยากาศซะหน่อย.....แหะแหะ....
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวแล้ว พวกเราก็พากันไปหาอะไรกิน แหม ก็เสียพลังงานไปเยอะช่วงอาบน้ำ ก็ต้องหาอะไรกินหน่อย....
ตอนนี้เรากินอาหารทะเลอย่างเอร็ดอร่อย โดยเฉพาะมัน เหมาทะเลเผาไปคนเดียวเลยทั้งกระจาด.....
"คืนนี้ไปไหนดีล่ะ"
"แดนซ์ดิ คืนนี้จะแดนซ์ให้กระจายเลย " มันบอกผม..
"เออ เมียจ๋าจะคอยดู แต่เต้นให้เสน่ห์มันกระจายน่ะ ขี้เกียจตามหึง"
"แหม มันก็มีบ้างแหละ คนมันหล่อนิ"
"พอๆ เลย เดี่ยว อาหารมันจะไม่อร่อย" เฮ้อ ก็ดีครับ บรรยากาศแบบนี้...
สี่ทุ่มกว่าๆ เราก็ไปถึงฮอลลีวู๊ดพัทยา คนยังไม่เยอะ ช่วงนี พวกเราหาที่นั่งก็ใกล้หน้าเวที ตรงหน้าห้องน้ำ ทำไมต้องเลือกที่นี่เหรอ เพราะ ดึกๆ คนมันจะเยอะเดินเข้าห้องน้ำลำบากมาก อีกอย่างผมสองคนเป็นโรคท่อรั่วกันบ่อย......
หลังจากที่เหล้าหมดไปขวด ไอ้เกม มันก็โชว์เสต็ป แหมผมจะไม่ตามก็กระไร แฟนเต้นแล้วจะให้มันเต้นคนเดียวก็กระไร.....กำลังเต้นมันส์...
คืนนี้เป็นอีกคืนที่พวกเราสนุกกัน ความสนุกแบบนี้มันจะอยู่กับพวกเราอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้.....ผมไมอยากให้ถึงวันนั้นเลย...กลัวจริงๆ
-
ความสุขจะอยู่นานเเค่ไหนไม่สำคัญหรอกครับขอเเค่ให้ชื่นชมกับมันอย่างมีความสุขก็พอ :m2:
-
:undecided:
ทำไมอ่านแล้วใจมันสั่น ๆ อนาคตน่ากลัวเสมอ เพราะเราไม่มีทางรู้ล่วงหน้า...
อดีตก็ไม่ใช่ย่อย อดีตที่ไม่อยากจำมักจะตามมาหลอกหลอนเราเสมอ...
หนทางเดียวที่จะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีความสุข ... ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด... :a2:
-
เล่าแต่ความสุขก็ได้คับ
-
:เฮ้อ: อ่านไปลุ้นไป เมื่อไหร่จะผ่าน 1 เดือนไปสักที :a6: :a6: :a6: :a6:
-
:m7: :m7: :m7:
-
Gabrial รางวัล นิยายสุดประทับใจ แห่งปี
รางวัล นักเขียนดาวรุ่ง
nartch = matheww จากเรื่อง เสือไบ:the series = เสือไบ ฯ (แบบว่าติดตามมะกี่เรื่องเองอ่ะ แล้วมันก็เป็นอะไรที่ใกล้ตัวดี)
น้ำค้าง...รางวัล นิยายสุดโศก (รัดทด หดหู้ใจ ได้โล่)
= เสือใบ ของคุณแมทธิว (อ่านแล้วลุ้นรันทดตลอดว่าจะเลิกกันเมื่อไหร่
ขอบคุณนะครับ สำหรับการโหวต ฮ่าฮ่า ไม่น่าเชื่อ ว่าจะมีคนโหวตให้ด้วย เฮ้อ ...แต่ยังไงต้องขอบคุณด้วยหัวใจจริงจริงครับ...ใครยังไม่ได้โหวตโหวตให้ด้วย...
เดี่ยวอาทิตย์หน้าเตรียมพ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาได้เลยนะครับ ขอเตือนไว้ก่อน ใครรุ้ว่าตัวเองอ่อนไหวง่ายไม่ต้องอ่านก็ได้นะครับ...ฮ่าฮ่า เราเตือนคุณแล้วนะ...
-
เสือไบ:the series (ตอน115)
กลางเดือนตุลาคมแล้ว วันนี้วันเสาร์ .....ช่วงนี้ผมกับมันต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบ ผมน่ะสอบปลายภาคเสร็จแล้ว คาดว่าจะผ่าน ส่วนมันยังเหลือการสอบอีกสองเล่ม.....
"ทำอะไรน่ะ ที่ร๊าก" ผมเดินออกมาจากห้องนอน พักนี้เหนื่อยๆ เพลียๆ.....
"กินข้าวมั๊ง เมียจ๋า" มันแซวผม ตอนนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบ มันกำลังต่อจิ๊กซอว์อยู่ครับ ท่าทางมันกำลังสนุก....
"คิดไงวะ ถึงมานั่งต่อจิ๊กซอว์ เสียเวลาจะตาย กว่าจะเสร็จ...." มันกำลังต่อจิ๊กซอว์ทีมลิเวอร์พูล ผมเห็นที่มันซื้อมายังมี 2 กล่องที่มันยังไม่ได้แกะ...
"ฝึกจิตซิจ๊ะเมียจ๋า ต่อไอ้นี่มันต้องใช้เวลา ความอดทน และสมาธิ..."
"โอโห เกิดไรขึ้น กับ ที่ร๊ากนี่ เมียจ๋า ไม่ค่อยน่าเชื่อ....ว่าจะคิดแบบนี้...."
"ไรๆ ไม่เชื่อ ไง บอกมานะ......"
"ก็ไม่น่าเชื่อ ไง ว่าอย่างที่ร๊ากจะมา ทำแบบนี้ ทำไร้สาระแบบนี้"
"ไร้สาระที่ไหน ล่ะ เมียจ๋า....ต่อจิ๊กซอว์มันก็ทำให้เราคิดอะไรได้หลายอย่างนะ"
"คิดอะไรวะ" ผมเริ่มงง กับมันแล้ว พักนี้มันดูจะ เงียบๆ ขรึมๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น....ไม่น่าเชื่อเลย ผมไม่ว่าหรอก แต่อายุมันแค่ 24 เองนะ.....
"ชีวิตคนเราก็เหมือนจิ๊กซอว์ แหละ"
"ยังไงวะ" ตอนนี้ผมช่วยมันต่อ ต่อได้ชิ้นสองชิ้นชักติดเหมือนกันแฮะ.....มันท้าทาย ดีเหมือนกันก็เหมือนการเล่นกีฬาแหละครับ.....
"วัยเด็ก จิ๊กซอว์เรา ตัวต่อก็น้อยน่ะ แค่ สิบชิ้น 20 ชิ้น ความยากความซับซ้อนมันไม่มี....โตมาเป็นวัยรุ่น ตัวต่อมันก็มากขึ้น ประมาณร้อยชิ้น....ความยุ่งยากมันก็มากขึ้น.....จนเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ตัวต่อจิ๊กซอว์มันจะเยอะขึ้น ห้าร้อยชิ้น หรือ พันชิ้น...ต่อยากขึ้น เวลาจะหาได้แต่ละตัวต้องใช้เวลา ใช้สมาธิ...ความยากก็มากขึ้นด้วย กว่าจะต่อเสร็จก็ใช้เวลาหลายวัน ก็เหมือนชีวิตเราแหละ กว่าจะประสพความสำเร็จก็ต้องใช้เวลามากเหมือนกัน" ไม่น่าเชื่อว่ามันจะคิดได้แบบนี้...
"ฮือ ก็จริง ยิ่งตัวต่อเยอะ มันทำให้ตาลาย ยุ่งยาก ท้อแท้ หรืออาจจะท้อถอย" ผมต่อให้มัน....
"ยิ่งตัวต่อเยอะ มันทำยากขึ้น ทำให้เราตาลามากขึ้น เวลาต่อได้เราก็ดีใจไม่ใช่เหรอ ต่อจิ๊กซอว์ความจริง มันก็ไม่ยากหรอก เรารู้อยู่แล้ว ว่า อย่างไรมันก็ต้องเต็ม ถ้าไม่เผลอทำตัวต่อหายเสียก่อน..."
"อือ แม่นๆ ชีวิตคนยุ่งยากกว่าซะอีก เราไม่มีวันรู้เลยว่าชีวิตเราจะเต็มหรือประสพความสำเร็จเหรอเปล่า"
"แหะๆ นี่ เอาตัวนั้นมาต่อตรงนี้..." โหเก่งจังแฮะรู้ด้วย ผมยังหาตั้งนาน....
"ถ้าต่อเสร็จจะทำไงกับไอ้นี่ล่ะ"
"จะทากาวใส่กรอบไว้ มันก็เหมือนผลสำเร็จของเรา เดี่ยวที่ร๊ากจะเอาตั้งไว้ห้องรับแขก ใส่กรอบด้วย"
"อือ ก็ดี แหมเห่อแต่ หงส์แดงนะ เมียจ๋า ไม่เห็นเค้าจะได้แชมป์บ้างเลย.."
"รู้อะไรบ้างนี่......ทีมที่ได้แชมป์มาสุดก็หงส์แดงนี่แหละ" มันทำเสียงเคืองๆ ผม ก็แหงหละ ไปแขวะทีมโปรดมัน..
"นั่นมันในอดีตไม่ใช่เหรอ ตั้งแต่เป็นพรีเมียร์ลีก หงส์มันเคยได้แชมป์เหรอวะ" ผมลุกไปหาของกินในตู้เย็น...ส่วนมันลุกเข้าห้องนอน ไปแล้ว ออกมาอีกทีนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา....
"อ้าว เพิ่งบ่ายสองเอง รีบไปไหนนี่"
"อ้าว ไปทำงานดิ เป็นพนักงานที่ดี ก็ต้องรีบไปทำงาน" ผมขมวดคิ้ว พักนี้มันแปลกๆ วันเสาร์มันมักออกไปก่อนแบบนี้ทุกที ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไรนะ... บางอย่าง มองข้ามไปได้ก็น่าจะข้ามไป....
"แล้วคืนนี้ ว่างเปล่า ไปเที่ยวกันดีกว่ามั๊ง ไม่ได้ไปแดนซ์นานแล้วหว่ะ" ตั้งแต่ไปพัทยา ผมก็ไม่ได้ไปเที่ยวกับมันอีกเลยครับ ....วันธรรมดาผมไม่เที่ยวนะ จะเที่ยวศุกร์เสาร์..... แต่ศุกร์เสาร์ ทีไรมันก็จะบอกว่าติดแขก ติดงาน ไม่งั้นก็เหนื่อย นี่ ก็เกือบๆ 2 เดือนแล้ว.....
"ดูก่อนล่ะกัน ว่ามีงานเข้ามาเปล่า" เมื่อวานมันบอกผมนะครับ ว่าไม่ได้งาน แต่เหนื่อย ก็เลยไม่ได้ไปเที่ยวกัน....
"อือ ได้ๆ เดี่ยวสามสี่ทุ่ม เมียจ๋าโทรหานะ"
"ได้ๆ" มันเข้าไปแต่งตัวในห้อง
ตอนนี้เกือบสองเดือนกว่าๆ แล้ว ที่มันสัญญากับผมว่าจะไม่ติดต่อกับเบียร์ มันก็ไม่ได้ติดต่อกันให้ผมเห็นจริงๆนะเบียร์ก็ไม่ได้มาหาที่คอนโดด้วย และอีกอย่าง ผมก็ไม่เห็นมันคุยโทรศัพท์กันเลย....ผมยังนึกไม่ออกเลย ว่ามันใช้เหตุผลอะไรในการหาเหตุเลิกกัน...แต่ผลลัพธ์แบบนี้ผมว่ามันน่าพอใจแล้วนี่....ชีวิตคู่จู้จี้มากไปก็ไม่ดี ระแวงอะไรผมขอเก็บไว้ในใจ อีกอย่างมันก็ไม่ใช่ฟิวส์ผมด้วยที่จะต้องคอยหึงคอยระแวง....
มันแต่งตัวเสร็จแล้ว หล่อเชียว กลิ่นน้ำหอมหึ่ง....
"ชุดทำงานมรึงเหรอนี่ วันนี้ทำไมแต่งหล่อจังวะ"
"หล่อไร มันหล่อ มาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว.....มาๆ ขอกำลังใจหน่อย" มันยื่นแก้มมาให้ผม...ผมต้องหลับตาหอมแก้มมัน...
"หอมจังนะมรึง น้ำหอมหมดขวดแล้วมั๊ง เมียจ๋าวางเงินไว้หลังตู้เย็นน่ะ " มันก็ยังเหมือนเดิมนะ ใช้เงินวันละ 500 บาทตอนออกนอกบ้านไปทำงาน.....
"จ้า ไปก่อนนะ เดี่ยวเย็นนี้โทรมาล่ะกัน ถ้าไม่มีลูกค้า เดี่ยวไปแดนซ์กันที่ อาร์ซีเอ"
"อือ...." มันไปแล้ว ทิ้งกลิ่นน้ำหอมให้ผมดมเล่น .....
หลังจากมันไปผมก็ไม่มีอะไรทำนะครับนั่งๆ นอนๆ เบื่อๆ ก็มาต่อจิ๊กซอว์ที่มันต่อค้างไว้ ผมต่อได้ไม่กี่ตัวก็เลิกแล้ว..ต่อไอ้นี่มันต้องใช้ความอดทน...จริงๆ อย่างผมมันก็ไม่ใช่ฟิวส์นี้อยู่แล้ว ......ไปนอนเล่นดีกว่า กำลังเคลิ้มๆ ครับ...ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมา.....อ้าวไอ้เอสโทรมานี่หว่ะ พักนี้ไม่ค่อยได้เจอมันเลยตั้งแต่มันทำงาน ความจริง ผมกับมันก็ทำงานใกล้ๆกันนะ แต่ไม่ค่อยได้เจอกัน....
"สวัสดีครับ พี่นุ่ม" มันทักผมแบบนี้ทุกครั้งเลย นิสัยไอ้เอสส่วนมากก็จะร่างเริงแจ่มใสนะครับ ขาวๆ ตี๋ ๆ เป็นลูกคนจีน...
"ว่าไงวะ หายไปนานเลย" ครั้งสุดท้ายก็แถวๆ วันเกิดผมแหละ....
"ไม่ได้เจอพี่นุ่ม ตั้งนานแหละครับ น้องๆ บ่นหา"
"น้องตัวไหนวะ มันจะกล้าบ่นหากรู" ก็อย่างที่บอก ไอ้เอสมันมีสมุนเยอะ ส่วนใหญ่ก็จะรุ่นน้องของมันแต่รุ่นน้องมันแต่ละคน หล่อๆ ทั้งนั้น ผมไปกินกับมันทีไรก็ไอ้อนิสงค์ได้มองได้ชนกับหล่อๆ ทุกที....
"เยอะแยะพี่ คืนนี้พี่นุ่มว่างเปล่าล่ะครับ วันเกิดไอ้โจ้มัน"
"วันเกิดไอ้โจ้ แล้วทำไมมันไม่โทรมาชวนกรูวะ" ผมทำน้ำเสียงงอนๆ ...
"โห สงสารมันเถอะพี่ ตอนนี้มันมีเรื่องต้องเคลียร์กับสาวๆ"
"ก็แหงล่ะซิ วันๆไม่ต้องทำอะไรคอยแต่สับรางอย่างเดียว " ไอ้โจ้มันแบบนี้เสมอ ไม่รู้จักจดจักจำ....เคยมีผู้หญิงมาตบกันต่อหน้าพวกผมด้วย....
"แล้วพี่นุ่มว่าไงล่ะครับ จะมากินกับพวกน้องเหรอเปล่าล่ะ"
"เออ วันเกิดน้องนุ่งไม่ไปได้ไงวะ ว่าแต่เลี้ยงกันที่ไหนล่ะ"
"ร้านมอร์แกนบีช พี่ แถวอาร์ซีเอ" ช่วงนี้ คนไม่ค่อยบูมแล้วนะ ที่นี่ แต่ก็ยังมีคนเที่ยวอยู่....
"เดี่ยวสักสามทุ่มให้คำตอบหว่ะ สามทุ่มกรูโทรไปหานะ"
"ได้ครับ พี่"
หลังจากที่วางสายจากไอ้เอสแล้วผมก็นั่งๆนอนๆ ดูทีวีต่อ ผมรอโทรศัพท์ไอ้ลูกเจี๊ยบๆ จนสองทุ่มๆ กว่าๆ มันก็ยังไม่โทรมาเลย อะไรของมันนี่ เป็นแบบนี้ประจำเลย วันเสาร์ ...ทุกทีมันไปทำงาน ก่อนมันกลับ หรือว่ามันเจอลูกค้าพิเศษ หรือ ลูกค้าแย่ๆ มันมักจะโทรมาคุยกับผม.... แต่หลังๆ นี่มัน ไม่เคยโทรมาเลย ผมเฝ้าแต่เก็บความผิดสังเกตุนี้ไว้ในใจ....จะสามทุ่มแล้ว ผมทนรอไม่ไหวแล้ว โทรหามันเลยดีกว่า.....
"ว่าไงจ๊ะ เมียจ๋า โทรมาทำไม" อ้าวเวน ดูมันถาม.....เสียงโทรศัพท์ทางมันไม่น่าจะอยู่ในร้านแล้วนะ เพราะมันจ๊อกแจ๊กจอแจเหลือเกิน.....
"เลิกงานยังวะ อยากเที่ยวน่ะ อยู่ห้องเหงาโคต" ผมพูดไปตามความจริง...
"วันนี้คงไม่ได้น่ะ เมียจ๋า ที่ร๊ากออกมากับแขกน่ะ แขกประจำเค้าชวนที่ร๊ากเที่ยว ขัดไม่ได้ซะด้วย" นี่คือเหตุผลประจำเลย ที่มันบอกผมทุกวันเสาร์....สองสามเดือนมานี้..
"งั้นไม่เป็นไร ไปกลับลูกค้าเถอะ อย่าให้เมามากล่ะเดี่ยวลำบากลูกค้า"
"อือ แหม เมียจ๋าก็รู้อยู่ว่า ที่ร๊ากคอทองแดงแล้ว เมาแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก โอเค แค่นี้ก่อนนะ " มันรีบตัดสายไปแล้วครับ ก็อย่างที่ผมแหละ ทุกวันเสาร์....สองสามเดือนที่ผ่านมานี้มันผิดปกติแบบนี้แหละครับ บางครั้งกลับมาเกือบเช้าเลยนะครับ กลับมาด้วยอาการอ่อนเพลีย ....ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร งานมัน ขืนไปวุ่นวาย จู้จี้กับมากไปมันจะรำคาญเอา....
หลังจากที่คุยกับไอ้ลูกเจี๊ยบผมเสร็จแล้ว ผมก็โทรหาไอ้เอส แหม แมวไม่อยู่ หนูขอหนีเที่ยวบ้างก็แล้วกัน ผมไม่ได้บอกไอ้ลูกเจี๊ยบนี่ว่าผมจะนอนรอมันที่ห้อง ไงคงรีบไปรีบกลับ เพราะตอนนี้ผมคาดว่าไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันคงต้องกลับมาเช้าอีกเหมือนเคย....
"ว่าไงครับ พี่นุ่มตกลงจะมาเหรอเปล่า" ผมโทรเข้าเครื่องไอ้เอส แต่คนรับเป็นไอ้โจ้น่ะ...
"ไปดิ กำลังจะออก ตกลงร้านเดิมใช่เปล่ามอร์แกน"
"ใช่ๆ พี่มาได้แล้ว ตอนนี้มีรุ่นน้องมากันหลายคนแล้ว"
"แล้วสาวๆ มรึงล่ะวะ ว่าแต่คืนนี้ไม่มีปรากฎการณ์ชนกันของสาวๆให้กรูนินทาเล่นอีกนะ"
"ไม่มีพี่วันนี้ไม่มี ชวนมาเฉพาะ ผองเพื่อนและรุ่นน้อง"
"อ้าวไอ้เวน กรูรุ่นพี่ มรึงนะเฟ๊ย" ผมแกล้งแหย่มันเล่น
"ครับ ก็พี่เป็นบุคคลกิติมาศักดิ์ที่น้องชวนมา ไงครับ มาเป็นประธาน"
"เฮ้ย ๆ วันเกิดมรึง จ่ายเองเฟ๊ย กรูเป็นแขกของกิน และมีส่วนร่วมนิดหน่อย เดี่ยวออกเหล้าให้สามขวด" ดีเหมือนกันครับ ไม่อยากเดินหาซื้อของขวัญให้มัน เอาเหล้านี่แหละง่ายดี....
"ขอบคุณครับ พี่ เดี่ยวเจอกันนะครับ"
"ได้ๆ สี่ทุ่มถึง ออกมารับด้วยล่ะ มอร์แกนแคบๆ ที่ไหนล่ะ" ไอ้พวกนี้มันไม่ชอบนั่งที่เดิมๆ หาที่ วุ่นเหมือนกัน...
"ครับพี่" หลังจากวางสายแล้ว ผมก็รีบอาบน้ำ....ผมแต่งตัวธรรมดา เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ใส่ถุงเท้า ใส่หมวก ประมาณขาแดนซ์ไรแบบนี้แหละ ไปกินกับพวกนี้ แดนซ์กระจายดีเหมือนกัน...
สี่ทุ่มกว่าๆ ผมไปถึงหน้ามอร์แกนแล้ว สงสัย คงต้องโทรบอกให้มันออกไปรับ วันนี้คนเยอะเหมือนกัน....
"ถึงแล้วออกมารับหน่อยดิ หน้าซุ้มนะ"ผมโทรบอกไอ้เอส....
"ได้ๆ พี่ "มันวางสายไปแล้ว ผมก็ยืนรอมัน ช่วงนี้คนกำลังพลุกพล่าน..ช่วงที่ยืนรอผมก็สอดส่ายสายตามองคู่หนุ่มสาวที่กำลังเดินเข้ามาครับ มีหลายคู่หน้าตาดี เห็นแล้วน้ำตาหก สายตาผมสอดส่องไปถึงหน้าร้านรูท 66 เลยนะครับ แหมเป็นเสือต้องมองไกล......ผมเห็นมีกลุ่มหนึ่งกำลังเข้าร้านรูท 66 ครับ ช่วงตอนนี้เค้ากำลังขอดูบัตรประชาชนอยู่.......1 ในนั้นมันคลับคล้ายคลับคราไอ้ลูกเจี๊ยบผมจังเลย ไม่ว่าจะเสื้อ กางเกงที่มันใส่ออกมาจากคอนโด ทรงผม ท่าทางการเดิน และผู้หญิงที่มาด้วย ผมก็คุ้นๆนะ น่าจะเป็น หมวยกับอ้อ และก็เบียร์ เอ หรือว่าผมตาฝาดนี่มันไกลเหมือนกันเกือบๆ จะร้อยเมตร ไฟมันก็ไม่สว่างเท่าไหร่ อีกอย่างคนพลุกพล่าน อารามที่ผมสงสัย ผมกำลังจะก้าวขาตามกลุ่มนั้นไป.....
"อ้าวพี่นุ่ม อยู่นี่เอง จะเข้าไปเหรอยังครับ" ไอ้เอสมันเข้ามายกมือสวัสดีผม.....ผมรับไหว้มัน...
"เดี่ยวนะ" ผมมองไปจุดที่ผมสงสัยครับ อ้าวหายไปไหนแล้ว ตาฝาดเหรอวะ กรู คิดถึงมันมากจนมองเห็นอะไรเบลอๆ ขนาดนั้นเชียวเหรอ...ใจหนึ่งผมก็ว่าผมตาไม่น่าจะฝาดน่ะ จะมีใครที่แต่งตัวได้เหมือนมันขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ว่ารูปร่าง ท่าทางและทรงผม...ตอนนี้คงต้องเก็บเอาความระแวงสงสัยไว้ก่อนล่ะกัน อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ผมเดินตามไอ้เอสเข้าร้านมอแกนไป...
ผมเดินมาถึงโต๊ะแล้ว แหมก็บรรยากาศงานวันเกิดก็แบบนี้แหละครับ ไม่มีผู้หญิงมีแต่ ผู้ชาย ที่เป็นรุ่นน้องผมทั้งนั้นคืนนี้ผมก็เลยเมา ก็อย่างที่รู้กันแหละไอ้รุ่นนั้องพวกผมมันกินกันเหมือนชาวบ้านที่ไหนล่ะ ชนทีหมด ชนทีหมด...อยู่กับพวกมันผมลืมความระแวงสงสัยได้ ช่วงหนึ่ง พอออกมาเข้าห้องน้ำ ผมว่าผมลองโทรหามันดูดีกว่า...กว่ามันจะรับได้.....ผมเกือบจะวางไปก่อนแล้ว
"ฮาโหล ว่าไง เมียจ๋า เสียงดังมากจริงๆ ไม่ค่อยได้ยินเลย" มันตะโกนแข่งกับเสียงเพลง ส่วนด้านผมเงียบกว่า เพราะผมเดินออกมาโทรข้างนอกเกือบถึงใต้ทางด่วน....
"อยู่ไหนวะ ทำไมเสียงดังแบบนี้" ผมแทบจะตะโกนถามมัน
"มากับลูกค้า ไม่ได้ยินเลย แค่นี้ก่อนนะ" อ้าวมันตัดสายผมไปแล้ว....ผมลองโทรกลับไปอีกครั้ง..
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อใหม่ภายหลัง " อ้าวไอ้เวน ปิดเครื่องอีก อะไรมันวะ ทำตัวแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะ มันอาจจะยุ่งกับลูกค้าจริงๆ ก็ได้ ผมเดินกลับไปดื่มต่อที่โต๊ะ คืนนี้ผมเมามากเลย หลังจากเธคเลิก ผมก็กลับไปที่คอนโด....
ผมไขประตูห้องเข้ามา อ้าวมันยังไม่กลับอีกเหรอนี่ อะไรของมันวะ อีกแล้วเหรอ จะต่อกับลูกค้าถึงเช้าอีกเหรอไงนี่ ผมโทรหามันอีกครั้ง.....ปิดเครื่องอีก......คืนนั้นผมต้องนอนหลับกับความสงสัยพฤติกรรมของมันจริงๆ แต่ยังไงผมก็หลับนะครับ เมามากจริงๆ .....เอาไว้ผมจะลองแกล้งๆ ถามมันดูแล้วกัน แต่คงไม่ถามกันตรงๆหรอกครับ เรื่องบางเรื่องถ้าไม่มีหลักฐาน ที่จะจับจะมัดมันให้คาหนังคาเขา ผมก็คงต้องรอ .....ถ้าถามตรงๆ มันคงจะบอกหรอกนะ...เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้....
-
:undecided:
เริ่มแล้วสินะ มรสุมลูกใหญ่...เก่งนะยังห้ามใจได้ เป็นผมเจอกันตั้งแต่คืนนั้นแล้ววววว
ตามมมม ใครจะบ้าคิดว่าตัวเองตาฝาดเหมือนคุณ..... :a14:
ก็เป็นตามคาดธรรมชาติและความชอบของเค้า แม้มันยังสู้ความผูกพันธ์หลายปีของคุณไม่ได้...
แต่เค้าก็ตัดมันออกไปไม่ได้...ซึ่งนับวันมันก็สำคัญสำหรับเค้ามากขึ้นนนนน.... :เฮ้อ:
อย่างว่า ความลับไม่มีในโลกกกกก ถือว่าหมากเกมส์นี้คุณเดินผิดไปเพียงเสี้ยววว จริง ๆ เพราะไว้ใจ
:a6:
-
ทำจายไม่ได้
:o12: :o12: :o12:
ใครหื่น ว่าตัวเองก็เป็นด้วย
:a3: :a3: :a3: :a3:
-
กำลังจะเข้าโหมดเศร้าแล้วใช่มั๊ย จะได้เตรียมตัวทำใจแต่เนิ่น ๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
..........เข้ามารอดูผลของคำสัญญา.......... :m5: :m5:
-
สัญญาไม่เป็นสัญญา :m17: :m17:
-
ก่อนอื่นต้องขอบคุณ คนที่โหวตให้พ๋มด้วยนะครับ...
คุณGabrial
รางวัล นิยายสุดประทับใจ แห่งปี
คุณ nartch
รางวัล นักเขียนดาวรุ่ง= matheww จากเรื่อง เสือไบ:the series = เสือไบ ฯ (แบบว่าติดตามมะกี่เรื่องเองอ่ะ แล้วมันก็เป็นอะไรที่ใกล้ตัวดี)
คุณน้ำค้าง...
รางวัล นิยายสุดโศก (รัดทด หดหู้ใจ ได้โล่)= เสือใบ ของคุณแมทธิว (อ่านแล้วลุ้นรันทดตลอดว่าจะเลิกกันเมื่อไหร่
คุณ a22a
รางวัล นิยายมาแรงแห่งปี เรื่อง เสือไบ
รางวัล นักเขียนในดวงใจ คุณ matheww เขียนได้ดีมีลุ้นตลอด (ที่จิงผมชอบ 2 คนนะคับกับคุณ เอ้ ที่เขียน อดีตเด็กพาณิชย์ แต่กติกาให้เลือกได้ 1 ก็เลยเลือก คุณ mathewwคับ)
และขอขอบคุณมิตรรักนักอ่าน ที่ อ่านและคอมเมนต์ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
วันนี้พ๋มขอเอาตอน 116 มาลงก่อนนะครับ เนื่องจากมีมิตรรักนักอ่านของพ๋มโทรมาบอกว่าเมื่อไหร่จะลงตอนนี้สักที พ๋มขอลงวันนี้เลยแล้วกันนะครับ เสาร์อาทิตย์หยุด เจอกันอีกทีวันจันทร์ครับ
-
เสือไบ:the series (ตอน 116)
ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว วันนี้วันเสาร์ไอ้เกมเสร็จจากการสอบแล้วเมื่อวานนี้....2 อาทิตย์ที่ผ่านมาผมยังเก็บความสงสัย ความระแวงไว้อยู่นะ ไม่มีการสอบสวน ไม่มีการถาม ถึงสิ่งที่ผมเห็นที่อาร์ซีเอวันนั้น จะว่าผมตาฝาดหรือว่าเป็นเรื่องจริง (ถามไปมันคงจะบอกล่ะนะ)...ผมกะจะให้มันเป็นอย่างนี้แหละ..................................................
ผมมาคิดๆ ดูนะ ถ้าผมรู้ความจริงไป ผมก็เจ็บปวดแล้วผมก็รู้นิสัยตัวผมด้วย ผมคงขอเลิกกับมัน แต่บอกตรงๆนะ ผมรักมันสุดหัวใจไปแล้ว.. ผมไม่อยากจะเลิกกับมันเลย....แต่ผมก็คิดแผนการณ์ไว้แล้วนะครับ....
ถ้าผมรู้ความจริงว่าไอ้ลูกเจี๊ยบยังมีอะไรกับเบียร์อยู่ ผมนี่แหละจะออกโรงจัดการกับความรักของเราเอง จัดการยังไงน่ะเหรอ ผมจะถามไอ้ลูกเจี๊ยบเลยว่า จะเลือกใคร...ระหว่างผมกับเบียร์..... อันนี้ต้องใช้ปาฎิหารย์ ดวง และ ความรักของผมกับมันที่ผ่านมาเป็นเครื่องพิสูจน์เหมือนกันว่ามันจะเลือกใคร ถ้ามันไม่เลือกผม ผมคงต้องจบ เพราะมันผิดสัญญา อีกอย่าง ผมก็ไม่อยากไปแย่งคนที่เค้าไม่เลือกผมหรอก (จะแย่งไปทำไมในเมื่อเค้าไม่รักเรา)...แต่ถ้าไอ้ลูกเจี๊ยบเลือกผม ผมนี่แหละจะเป็นคนสู้เอง.....ผมคิดแผนในการสู้ได้แล้ว...ว่าผมจะทำไง....ผมจะบอกเบียร์ไปว่าผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเป็นอะไรกันมากกว่าพี่ชาย กับน้องชาย ที่สำคัญ เราเป็นคู่เกย์กัน..... ฮ่าฮ่า รับรอง... แผนนี้ได้ผลชัวร์ครับ มันจะมีผู้หญิงคนไหนล่ะที่รับได้ว่าแฟนตัวเองเป็นเกย์......
เฮ้อ.....เรื่องพวกนี้ผมได้แต่คิดนะ แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ ผมจะทำ ทำเพื่อความรักของผม ใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็เถอะ...
บ่ายสองกว่าๆ เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้น ผมกับมันนอนหลับกันอยู่นะ วันหยุดก็แบบนี้แหละ...ตื่นมาแล้วช่วงเช้าหาอะไรกินกัน แล้วก็มานอนกันต่อ....มันลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ข้างนอก คงเห็นผมนอนอยู่....
มันกลับมาอีกรอบ หยิบผ้าขนหนู เดินเข้าห้องน้ำไป..... ผมก็แกล้งนอนไปงั้นแหละครับ คิดอยู่ ว่าอีกแล้ว วันนี้มันไปทำงานเร็วอีกแล้ว....เกือบ 20 นาทีมันอาบน้ำเสร็จออกมาแต่งตัว....ฉีดน้ำหอม ทาเยล เฮ้อ..... มันเดินเข้ามาหาผม ผมแกล้งหลับตา มันจะเดินออกไป..
"วางเงินไว้ที่เดิมแหละ" ผมพูดออกไป ....
"อะไรนี่นึกว่าหลับ"
"ก็หลับไง แต่ต้องตื่นมาส่งที่ร๊ากไปทำงานก่อน มามะ มาให้หอมสัก 1 ฟอด" วันนี้ผมหอมแก้มมัน...
มันเดินออกจากไปแล้ว ผมนอนต่อ ตอนนี้ใช้ความคิดครับ จะทำไงดี...จะตามไปจับผิดเหมือนในละครไทยที่เมียหลวงตามสามีไปตอนสามีไปหาเมียน้อยอะไรแบบนั้นจะดีเหรอเปล่า.... ไม่เอาน่ะฟิวส์ผมมันไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้ว...
ผมคิดว่าจะปล่อยไว้แบบนี้แหละ เดี่ยวมันก็เผยช่องโหว่ให้ผมเห็นเองแหละ ของแบบนี้ คนที่คอยปิดบังมันจะปิดบังให้ตลอดได้ ให้มันรู้ไป.....
ผมนอนต่อ ออกไปก็ไม่รู้จะทำอะไร เกือบห้าโมง ผมถึงลุกไปอาบน้ำ....แต่งตัวเสร็จแล้วหิวข้าว เปิดดู้เย็นดู เฮ้อ ไม่มีกับข้าวเลยแฮะ ก็อย่างที่บอกแหละ สองสามเดือนมานี่มันผิดปกติ ทุกทีเสาร์อาทิตย์ ก่อนมันไปทำงาน มันมักทำอะไรให้ผมกินเสมอ....เหลือบไปเห็นม่าม่า เฮ้อ ขอใช้บริการหน่อยล่ะกัน....
ผมแกะมาม่าใส่ชาม แล้วเทน้ำร้อนใส่ เทเสร็จเอาจานปิดไว้....... .... ผมเดินไปหยิบ ช้อน ตะเกียบ......
มีเสียงไขประตูเข้ามา.... อะไร....นี่มันห้าโมงกว่าๆ เองนะ มันดูร้อนรนมากเลย ปิดประตูดังโครม.... อ้าว เดินเข้าห้องนอนไปแล้ว ผมสงสัย เดินตามมันไปในห้องนอน..... มันหยิบกระเป๋าเป้ บนหลังตู้มา หยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ใส่ทั้งตัวแหละครับ ไม่ได้พับหรือม้วนอะไร ผมมองด้วยความสงสัยจริงๆ...มันเห็นผม...
"เกิดไรขึ้นวะ" ผมถามมันก่อน เห็นท่าทาง กริยามันผิดสังเกตุมากๆ
"พี่เอก เราย้ายที่อยู่เถอะ ย้ายวันนี้เลย ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ผมจะไป" น้ำเสียงมันสั่นๆ มากๆเลย ไม่น้ำเสียงอย่างเดียวครับ มือมันก็สั่นด้วย.....
"อะไรวะ....เป็นอะไร เล่าให้กรูฟังซิ" ผมเข้ามานั่งใกล้มัน
"พี่....ผมไม่อยู่แล้ว ผมกลัว เราย้ายจากที่นี่นะ ย้ายไปเดี่ยวนี้เลย...." ผมก็ยังงงอยู่ดี มันพูดแต่ประโยคนี้....
"เอ๊ย เป็นอะไรวะ บอกกรูมาซิ " ผมจับตัวมันครับ ตอนนี้ตัวมันสั่นๆ...
"พี่เอก....ผม...." มันกำลังพูดต่อ เสียงเคาะประตูดังขึ้น.....
"ใครมานี่"ผมจะเดินไปเปิดประตู เสียงเคาะประตูมันดังมากๆ ผมเกรงใจห้องข้างๆด้วย...
"พี่เอก ถ้าเบียร์มาถามถึงผม พี่บอกเลยนะว่าผมไม่อยู่ ยังไม่กลับมา...." มันระล่ำระลักบอกผม...บอกด้วยเสียงสั่นๆนั่นแหละ....
"เออ " ผมส่ายหัว แล้วเดินออกจากห้อง มันปิดประตูห้องนอนไล่หลังผม แถมยังล๊อกลูกบิดด้วย....
ผมเดินไปเปิดประตู เป็นเบียร์จริงๆ เฮ้อ คนที่ผมไม่อยากเจอเอาซะเลย....นี่มันอะไรอีกนี่มาหาไอ้ลูกเจี๊ยบถึงห้องเลย... สงสัยแผนการณ์ที่ผมคิดไว้...อาจจะต้องใช้แล้วมั๊งตอนนี้.....ผมกำลังจะเอ่ยปากถาม...
"พี่เอก ช่วยเบียร์ด้วย" อ้าวอะไรอีกนี่ เบียร์ร้องไห้ คงร้องไห้ก่อนที่ผมจะมาเปิดประตูอีกมั๊ง....
"เกิดอะไรขึ้น เบียร์ เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เข้ามาก่อน" โหผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ในห้องนอนผมก็คนหนึ่งแล้ว ทำท่าทางแปลกๆ นี่ก็ร้องไห้มาเชียว เกิดอะไรขึ้นนี่..
"เข้ามาก่อน" ผมเดินนำไปที่หลังบ้าน จะให้นั่งตรงโต๊ะรับแขกมันใกล้ห้องนอนผม ไอ้เกมมันหลบอยู่.. ...."นั่งก่อน....มีอะไรบอกพี่ได้เหรอเปล่า ร้องไห้ทำไม"
"พี่เอก เกมบอกอะไรพี่เหรอยัง" ตอนนี้เบียร์ยังร้องไห้อยู่นะ เค้าก้มหน้าคุยกับผม....
"บอกเรื่องอะไรล่ะ" ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...
"เกม เค้าจะให้เบียร์เอาเด็กออก เบียร์ท้องค่ะ พี่เอก....."
"เฮ๊ย จริงน่ะ" ผมช๊อกจริงๆ... เสียงที่พูดออกมานั้นแผ่วเบามากๆเลย แทบจะหมดแรงพูด
"กี่เดือนแล้วครับ" ผมฝืนใจถามต่อ...เพราะตั้งแต่วันที่ผมเห็น ภาพบาดตาบาดใจวันนั้นมันเกือบสี่เดือนแล้ว....
"เกือบสองเดือน แล้ว พี่เอก..เบียร์เพิ่งมีอาการแพ้ไม่กี่วันมานี่เอง ไปให้หมอตรวจ....หมอว่าเบียร์ท้อง.. เบียร์คุยกับเกมวันนี้ บอกเรื่องลูก และให้เค้าไปคุยกับพ่อเบียร์ เรื่องแต่งงาน...เค้ารู้แล้วแต่เค้าจะให้เบียร์ไปเอาออก....เค้าบอกว่ายังไม่พร้อม" นี่อะไรกันนี่....ตอนนี้ผมก็คงคล้ายกับนักมวย..ที่โดนน๊อคตั้งแต่ยังไม่ได้ขึ้นเวทีเลย แผนการณ์ที่ผมคิดไว้ มันคงไม่สามารถเอามาใช้ได้แล้ว ....
"เกมยังไม่กลับอีกเหรอพี่เอก " เบียร์ถามผม... น้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้นยังอยู่... มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วนะนี่ ....ไอ้เกมทำไมมรึงทำแบบนี้...ตอนนี้ผมทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ... โกรธที่มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย เสียใจเรื่องที่มันผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผม.....
"กลับมาแล้ว เดี่ยวนะ เดี่ยวพี่เรียกออกมาเคลียร์" ผมไม่รู้จะทำไง จะบอกว่าไม่อยู่ทุกอย่างก็คงไม่จบหรอก เรื่องแบบนี้ต้องให้เจ้าตัวมาเคลียร์กันเอง....ผมเดินไปที่ห้องนอนครับ....เคาะประตู....
"เกม มรึงเปิดประตู.... ออกมาเคลียร์กับเบียร์หน่อย" ผมเคาะไปนาน ไม่มีวี่แววที่มันจะเปิดเลย ข้างนอกเบียร์ก็นั่งร้องไห้ให้ผมได้ยินอีก....บรรยากาศทำไมมันแย่สำหรับผมนี่.....ตอนนี้ผมก็แย่ไม่แพ้สองคนนั่นหรอก แย่เพราะไอ้ลูกเจี๊ยบนี่แหละ....
"เปิดประตูนะ" ผมเคาะไปอีกครับ มันก็ไม่เปิด....ผมเดินไปเอากุญแจมาไข ไงวันนี้ก็ต้องลากมันออกมาคุยให้รู้เรื่อง....เอาเรื่องเบียร์ก่อน..ผมเปิดประตูออกแล้วครับ มันนอนฟุบอยู่ที่เตียง...
"มาเคลียร์กันให้รู้เรื่อง" ผมลากมือมันมา...
"ไม่เอา...พี่เอกผมไม่เคลียร์ ผมไม่ไป" โหไรมันนี่ มันดิ้นสะบัดมือผมด้วย....
"ไอ้เกม มรึงทำแบบนี้ไม่ได้ มรึงกล้าทำก็ต้องกล้ารับ" ผมแทบจะลากมัน ....กว่าจะลากได้...ผมลากมันจนให้มันมานั่งที่โต๊ะกินข้าวแล้วตอนนี้เบียร์ก็นั่งร้องไห้อยู่ครับ...ผมยืนอยู่ข้างๆ ......
"ผมอยากเอาออกพี่เอก... ผม...." มันเงียบไปอีกแล้ว..เบียร์ฟังแล้วคงสะเทือนใจ ผมก็สะเทือนใจไม่แพ้มันหรอก....
"ทำไมล่ะตัวเอง นี่ลูกของตัวเอง เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกับเค้านะ" มันยังนิ่งเงียบ...
"ไหนล่ะ ตัวเอง ที่ตัวเองบอกว่ารักเค้านัก รักเค้าหนา.....คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอ....ตัวเองทำไมทำแบบนี้..." เบียร์เดินมาหยุดที่ข้างหน้าไอ้เกมแล้ว..
"ตัวเองบอกกับเค้าว่า ไม่ต้องมาที่คอนโดอีก ไม่อยากให้พี่เอกคิดว่า เค้าเป็นผู้หญิงไม่ดีเค้าก็ไม่มา...ห้ามโทรศัพท์หา ตอนที่ตัวเองอยู่คอนโด เค้าก็ยอมทำ ตัวเองชวนเค้าเข้าโรงแรม เค้าก็ยอมไป ทั้งๆ ที่เค้าไม่ชอบที่แบบนั้นเลย...."
"ตอนนี้เรามีพยานรักของเราแล้วนะ เจ้าตัวนี้เกิดจากความรักของเราสองคนไม่ใช่เหรอ ความรักที่ตัวเองบอกเค้าว่าตัวเองรักเค้าจนหมดหัวใจ.....แล้วตัวเองจะมาให้เค้าทำลายพยานรักที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเราสองคนงั้นเหรอ.. ทำไมตัวเองไม่มีหัวใจแบบนี้ ทำไม.....ทำไม......" เบียร์ทุบไปที่อกของไอ้เกม ทุกคำที่เบียร์พูดออกมามันทิ่มแทงลงในใจผมตลอดทุกคำเลย... ผมเจ็บ ผมผิดหวัง แต่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง .....เบียร์เริ่มทุบแรงขึ้น แต่ไอ้เกมก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร... ดูมันนิ่งเงียบเหมือนมันช๊อคอะไรแบบนั้นแหละ.....ทุบแรงจนจานที่บนชามมาม่าที่ผมวางไว้มันหล่นลงมา.....
"พอเถอะเบียร์ พอเถอะ ทุบไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา..." ผมดึงเบียร์ออกมา....
"ตอนนี้เราต้องใช้สติ ไม่ใช่ใช้อารมณ์แบบนี้" ผมบอกไป ทำไงล่ะ ตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน.....เบียร์เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม....เค้าทำหน้าผะอืดผะอม คงได้กลิ่นมาม่าที่ผมต้มไว้แหละ.....ตอนนี้เบียร์วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปแล้ว.....ไปอ๊วก....
"ไอ้เกม มรึงไปดูหน่อยซิวะ เมียมรึงนะเฟ๊ย" ผมบอกมันไป แต่มันนิ่ง มันเงียบ สายตาไร้ความรู้สึกอะไรแบบนั้นแหละ.....ทำไมมันเป็นแบบนี้นี่....มันคงช๊อกกับเรื่องที่เกิด ผมว่า เราทั้งสามคนแหละครับที่ช๊อค ช๊อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ละคนคงรับไม่ได้ แต่จะให้ผมทำไงล่ะ ตอนนี้ต้องมีหนึ่งคน ที่เข้มแข็งพอ เข้มแข็งพอจะทำให้สองคนที่เหลือเป็นที่ยึดได้....
ผมต้องเดินไปที่ห้องน้ำครับหยิบแก้วรินน้ำดื่มไปให้เบียร์ ผมลูบหลังด้วยนะ นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมลูบหลังให้ผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่ผม.....ไอ้เกมมรึงนะมรึง...
"ไหวเปล่า ดีขึ้นเหรอยัง" ผมประคองเบียร์ออกจากห้องน้ำแล้ว ไอ้เกมมันยังนั่งที่เดิมอยุ่...
"เกมมรึงมาช่วยหน่อยดิ" ผมพยายามบอกมัน แต่มันเงียบ นั่งบื้อเหมือนคนไม่มีความรู้สึก....เบียร์มานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมแล้ว....
"ตัวเองพรุ่งนี้เค้าต้องกลับไปหาพ่อที่บ้าน พ่อเค้าอาจจะรู้เรื่องเรา เค้ากลัวจัง.............แต่ที่ตัวเองจะให้เอาออกเค้าไม่
ทำนะไงนี่ก็ลูกเค้า ถ้าตัวเองไม่ต้องการ เค้าจะเลี้ยงของเค้าเอง พ่อเค้าคงเสียใจน่ะ ที่รู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ พ่อเค้ารักเอ็นดูตัวเองเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง แล้วตัวเองทำแบบนี้.....พ่อเค้าจะเสียใจแค่ไหน" เบียร์พูดอีก ทุกคำที่พูด ผมรู้สึกแย่ลงด้วย นี่ถึงขนาดไปสนิทสนมกับพ่อเบียร์เลยเหรอ เฮ้อ......ไอ้เกม ก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะแล้ว...
"พี่เอก เบียร์กลับก่อนนะคะ เบียร์ขอบคุณมากนะคะ สำหรับทุกอย่าง เบียร์ผิดหวังกับคนบางคนจริงๆ" เบียร์ลุกไปแล้ว ผมก็ผิดหวังไอ้ลูกเจี๊ยบเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะทำแบบนี้....แต่ผมว่ามันคงช็อคแบบที่ผมบอกแหละ....
"ไอ้เกม มรึงไปส่งเบียร์ดิ คนท้องคนไส้" ตอนนี้คงไม่มีใครไม่เชื่อหรอก...ว่าเบียร์ไม่ท้อง ทั้งอาการ รูปร่างซีดเซียว ผมดูเบียร์ผอมลงด้วยนะ....อาจจะแพ้มากก็ได้.....มันยังฟุบที่โต๊ะเหมือนเดิม ไม่กระตุกกระติก...
"เฮ้อ ไอ้เกมเอ๊ย" ผมส่ายหน้ากับมันจริงๆ...ตอนนี้ผมต้องไปหยิบกระเป๋าตังส์โทรศัพท์ กุญแจห้อง แล้วเดินลงตามเบียร์ไป ถ้าเวลาปกติผมคงไม่ไปส่งหรอก แต่ตอนนี้เบียร์เค้าท้องและภาวะจิตใจช่วงนี้ผมว่าน่ากลัวครับ กลัวว่าเค้าจะคิดอะไรสั้นๆไป...
"พี่เอกอย่าทิ้งผมไป ผมกลัว" มันเดินมาจับมือผม....
"กรูไม่ได้ทิ้ง กรูแค่ไปส่งเบียร์มรึงจะปล่อยให้เค้ากลับแบบนี้ได้ไง เกิดเค้าทำอะไรร้ายๆขึ้นมาล่ะ แค่นี้ยังไม่ร้ายพอสำหรับมรึงอีกเหรอไง" มันปล่อยมือผมแล้ว
"รีบกลับมานะพี่"
"กรูกลับมาแน่" ผมอยากจะบอกมันว่ากลับมาคิดบัญชีกับมรึงแน่ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากซ้ำเติมมันแล้ว.....ตอนนี้ชีวิตคู่ระหว่างผมกับมันเหมือนเตรียมทิ้งดิ่งลงเหวแล้ว....
ผมเดินไปจนทันเบียร์ครับที่ชั้นล่างสุดของคอนโด...เบียร์ยังร้องไห้อยู่....อยากขับรถไปส่งเหมือนกันแต่ตอนนี้ผมยังไม่มีใบขับขี่ ขับได้แต่ออกถนนไม่คล่อง.....
"เดี่ยวพี่ไปส่ง.....จะกลับเลย หรือจะนั่งพักก่อน "
"แป๊บ ค่ะ เบียร์เหนื่อย" ผมพาไปนั่งที่ร้านอาหาร ....
"อย่าคิดมากนะเบียร์ เดี่ยวพี่จะช่วยพูดให้ พี่ว่ามันคงช๊อคน่ะ มันยังเด็กอยู่นะ คงไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้"
"ยี่สิบสี่ไม่เด็กแล้วนะพี่เอก ใกล้เรียนจะจบแล้วด้วย"
"เกมมันคงยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบกับชีวิตใครล่ะ นี่ไม่ใช่คนเดียวนะ ถึงสองคน...."
"เบียร์กลัว จังพี่เอก กลัวพ่อรู้ พ่อต้องเอาเบียร์ตายแน่เลย" เบียร์เค้าเป็นประมาณลูกคนเดียวครับพ่อรักพ่อหวง......
"อย่าคิดมากนะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เบียร์อย่าเพิ่งบอกพ่อเบียร์ได้เหรอเปล่า เรื่องท้อง พี่ขอเวลากล่อมมันก่อน พี่ว่ามันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ....พื้นฐานของมันก็เป็นคนที่รับผิดชอบสูง มันอาจกำลังสับสน นะเบียร์ไม่นานหรอก แค่อาทิตย์เดียว ถ้าไม่สำเร็จก็แล้วแต่เบียร์ล่ะกัน พี่ไม่อยากให้เหตุการณ์มันรุนแรงไปกว่านี้" ผมกลัว... พ่อเบียร์เป็นทหารด้วย คนแรกที่จะโดนไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็เบียร์นั่นแหละ......
"เบียร์ก็ไม่รู้จะปิดพ่อได้แค่ไหน อาการมันแพ้มากแบบนี้ เบียร์กินอะไรไม่ค่อยได้เลย"
"ทนๆ หน่อยนะ พี่สัญญาว่าพี่จะช่วยพูดให้ จนสุดความสามารถ" ดูดิครับ ผมต้องมาพูดแบบนี้ทั้งๆ ที่ผมเคยคิดว่าผมเคยจะแย่งไอ้ลูกเจี๊ยบมาจากเบียร์.....
"ขอบคุณค่ะพี่เอก เบียร์รู้สึกแย่จริงๆ ไม่คิดเลยว่าเกมเค้าจะทำกับเบียร์แบบนี้"
"เฮ้อ พี่ก็ไม่คิดเหมือนกัน เบียร์พี่ถามอะไรหน่อยดิ เกมมันบอกพี่ว่าเบียร์กับมันเลิกคบกันแล้วนี่.. พี่ก็คิดแบบนั้นนะเห็นเบียร์หายไปไม่ติดต่อกันเลย"
"เกมบอกพี่แบบนั้นเหรอคะ หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้น เกมเค้าก็ขอให้เบียร์ไม่ต้องมาที่นี่อีก เพราะกลัวพี่จะคิดว่าเบียร์เป็นผู้หญิงไม่ดี ง่าย และก็เลิกให้เบียร์โทรหาเค้า โดยที่เค้าจะเป็นคนโทรมาเอง เค้าก็โทรหาเบียร์ทุกวันนะ...เราเจอกันทุกวันเสาร์ค่ะ หลังจากที่เบียร์เลิกงาน ก็จะไปดูหนังฟังเพลง เที่ยว ......ทุกคืนวันเสาร์เกมเค้าจะพาเบียร์ไปที่นั่นบ่อยๆ" ผมพอจะรู้ว่า....ว่าที่นั่นของเบียร์คืออะไร.....เฮ้อยิ่งทำแล้วผมยิ่งแย่.....
"ช่างมันเถอะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้เราต้องมาช่วยกันคิดว่าจะทำไงต่อ พี่จะคุยกับเกมให้ ส่วนเบียร์ก็รอก่อนนะอย่างเพิ่งบอกพ่อ พี่ว่าเกมมันน่าจะฟังพี่บ้างแหละ...."
"ขอบคุณค่ะ เบียร์จะรอนะคะ แต่ถ้าไม่สำเร็จเบียร์คงไม่เอาออก ลูกเบียร์ เบียร์เลี้ยงได้ อาจจะโดนพ่อเบียร์ด่า ตีแต่เบียร์ก็ต้องทน ...เบียร์ทำให้เค้าเกิดมาแล้วเบียร์ไม่กล้าทำลายเค้าหรอก" ผมเข้าใจคับ.....มันก็เหมือนการฆ่าคนนั่นแหละ แม้ตอนนี้ค้ายังไม่มีชีวิตจิตใจ แต่เค้าก็พร้อมที่จะมีชีวิตอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ผมว่ามันเป็นตราบาปที่ติดไปด้วยแหละครับ ถ้าทำแบบนั้น......ตราบาปที่ติดตัวไปจนตาย...
"กลับเถอะเย็นแล้ว" ผมบอกเบียร์ครับ ตอนนี้ไม่อยากรู้ไม่อยากฟังอะไรแล้วครับ ผมก็ช๊อคเหมือนกัน ทุกอย่างที่ผ่านมาสามสี่เดือนนี้มันโกหกผมตลอดเลย...
มาถึงห้องเบียร์ที่สุขุมวิท เกือบทุ่มกว่าๆ ครับ ไปถึง....เบียร์รีบดิ่งเข้าห้องน้ำเลยครับ ก็อย่างว่าแหละ อยู่บนรถเกือบอ้วกอยู่แล้ว..ตอนนี้อ้อ หมวย ก็อยู่....อ้อตามเบียร์ข้าห้องน้ำไปแล้ว....เพราะได้ยินเสียงอ๊วก...
"หมวยพี่ฝากเบียร์ด้วยนะ ช่วงนี้กำลังแย่ เกมกับเบียร์ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย ....."
"พี่เอก ไม่ต้องห่วงค่ะ เบียร์น่ะเพื่อนหมวยนะ และพรุ่งนี้หมวยกับอ้อกะจะไปบ้านเบียร์ด้วย...."
"ดีแล้ว.......งั้นพี่ขอกลับก่อนนะ ต้องกลับไปเคลียร์ปัญหาอีก"
"สวัสดีค่ะ " หมวยยกมือสวัสดีผมครับ
ผมเดินออกมาจากคอนโดของพวกสามสาวแล้ว ตอนนี้รู้สึกสับสน น้อยใจ แค้นใจ ผมจะทำไงต่อไปนี่ ทำยังไงกับชีวิตผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบดี....ตอนนี้ปัญหามันไม่ใช่อยู่ที่ ผม ไอ้ลูกเจี๊ยบ หรือเบียร์แล้ว มันมีอีกคนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอีกคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย.....ผมว่าผมจะยอมถอยออกมาดีกว่า....เรื่องของผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ มันก็น่าจะจบกันนานแล้ว แค่นี้ผมก็มีความสุขกับมันนานเกินกว่าที่ผมเคยหวังไว้แล้ว ผมมาคิดดูถ้าไม่มีเรื่องเด็กในท้องของเบียร์มาเกี่ยวข้อง ถ้าผมรู้ความจริงว่าทุกอย่างที่ผ่านมามันหลอกลวงผมตลอดเวลา ผมก็ต้องเลิกกับมันอยู่ดี......ตอนนี้ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงกว่านี้.......ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว.....แม้มันจะเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากทำก็ตาม.............ตอนนี้ผมหมดแรงคิด หมดแรงทำอะไรแล้วครับ ผมฟุบลงที่เบาะหลังแท๊กซี่..น้ำตาผมมันไหลออกมา ไหลออกมาด้วยความแค้น ความรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกเสียใจ...ความรักของผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบจากนี้ไปมันคงต้องจบแล้ว.....ไม่มีทางจะเหมือนเดิมอีกแล้ว........แต่ผมจะมาคร่ำครวญเสียใจแบบนี้นานไม่ได้ เพราะยังมีสองชีวิตที่รอผมอยู่...........
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=2368
สุดท้ายก็เลิกกัน และฉันไม่เหลือใคร
ครึ่งชีวิตหายไปแค่ข้ามคืน
จากคนรักฉัน กลายเป็นคนอื่น
ที่เธอคงไม่อยากจำ
ความรู้สึกดีดีจากนี้ต้องเก็บไว้
รักที่อยู่ในใจมันกลายเป็นคำต้องห้าม
หมดสิทธิ์จะพูดว่ารักเธอ
จากนี้ไปเราไม่ใช่คนรักกัน
ไม่มีวันเหมือนเคย ต่อให้ใจยังรัก
เธอคงมองว่ามันไม่มีค่าเลย
กับเธอฉันเป็นคนอื่นแล้ว
ลมหายใจยังมี วันนี้ยังไม่ตาย
แต่จะอยู่เพื่อใครไม่รู้เลย
อยากกลับไปรักกันเหมือนที่เคย
คงทำได้เพียงในฝัน
ความรู้สึกดีดีจากนี้ต้องเก็บไว้
รักที่อยู่ในใจมันกลายเป็นคำต้องห้าม
-
และแล้ว ก็ถึงเวลา :sad2: :sad2: :sad2:
-
อ่านแล้วเศร้า :sad2:
จาร้องไห้แล้วอ่ะ :o12:
-
เอาเถอะถึงเจ็บไงก็ต้องทนเพียงเด็กตาดำๆที่กำลังเกิดมา :m15:
-
:sad2:
คิดไปคิดมาคุณก็ทำถูกอย่างนึง เมื่อรู้ว่าเกมส์โกหกคุณ ยังไงคุณก็เลิกอยู่ดี....เป็นผมก็เลิก....
งานนี้เกมส์เจอไปเต็ม ๆ แต่ก็อย่างว่าผู้ชาย เจอผู้หญิงในสเปคจะให้เลิกได้ง่ายเหรอ.... :เฮ้อ:
ทั้งธรรมชาติและความต้องการของตัวเองมันรุมเร้าขนาดนั้นนนนน สองสามเดือนยังเปลี่ยนไปขนาดนี้
คิดซะว่าทำบุญกันมาแค่นี้....คุณเอกก็เก่งนะ ระงับสติอารมณ์ได้ดี...เอาน่ะ อกหักคราวนี้เห็นใจ +1ให้
สู้ สู้
:a2:
-
เฮ้ย.....สุดท้ายก็ต้องจบแบบเจ็บปวด คุณเอกทำดีแล้วละคับถึงไงก็ตัองเลิก สงสารเด็กที่จะเกิดมาถ้าได้พ่อไม่มีความรับผิดชอบแบบเกมส์อนาคตจะเป็นไงนะ แต่ดีนะที่แม่เป็นคนเข้มแข๊ง สงสารแต่คุณเอกคับโดนหลอกมาตั้ง 4 เดือนยังต้องมาเคลีรย์เรี่องที่เราไม่ได้ก่ออีก กรรมจิงๆ อ่านตอนนี้ทำไมใจสั่นยังไงพิกลก้ไม่รู้ เฮ้ย...จะเป็นลมหน้ามืดแน่นหน้าอกไปหมดเลยคับ เป็นกำลังใจให้คุณเอกสู้ๆนะคับผม
-
พี่เอกทำดีแล้วครับ ควบคุมตัวเองได้ดีมากๆด้วย
ถ้าเป็นผมเจออย่างงี้ คงไม่เหลือสติเท่าไหร่
ตอนนี้บอกได้คำเดียว เศร้าโคดๆ :sad2: :sad2: :sad2:
ขอบคุณพี่เอกที่รักษาชีวิตคนๆนึงเอาไว้ เพราะเค้าไม่ได้มารับรู้เรื่องเลวๆที่ใครทำเอาไว้หรอกครับ เค้ามีสิทธิ์ที่จะเกิดมาเหมือนกับเราเหมือนกัน
-
ถึงจุดที่ไม่สามารถ ถอยหลังกลับได้ซะแล้วว :m17:
นับถือคุณเอก จิง ๆ ที่ยังเข้มแข็งอยู่ได้ :m15: :m15: :m15: :m15:
-
สุดท้าย.....
ก็เกมส์
-
:o12: :o12: :o12:
เศร้าอย่างแรง
แต่ผมว่าตอนนี้พี่เอกก็ดีนะ (ต่างกับตอนก่อนนี้ :m23:)
พี่เป็นคนใจเย็นจัง อาจเพราะเหตุนี้หรือเปล่าเรื่องถึงได้เป็นอย่างนี้
ยังไงก็สู้ต่อไปนะครับ
-
:undecided: เอ่อ เข้ามาอ่านนานแล้ว แต่เพิ่งแสดงตัวครั้งแรก ยังไงก็ฝากตัวด้วยแล้วกันนะครับ ขอเรียกพี่เอกแล้วกัน ติดตามมาตลอดเลย มาใหกำลังใจแล้วกันนะพี่ :a11:
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวดี ๆ
-
เศร้าจริงๆ ทั้งเรื่องที่เกมหลอกคุณเอกมาสี่เดือน ทั้งเรื่องเด็กในท้อง :sad2:
-
ขอคุณสำหรับคอมเมนต์ให้กำลังใจทุกคอมเมนต์นะครับ.....
-
http://www.popcornfor2.com/music/k_s_mygirl5.php
ผมมาถึงหน้าห้องผมแล้ว กำลังไขประตูเข้าไป ผมไขลูกกุญแจด้วยมือที่สั่น ถึงเวลาแล้วซินะ ที่ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบต้องเคลียร์ปัญหาทุกอย่าง.....ผมเปิดประตูเข้าไป.... ในห้องตอนนี้มืดสนิท ไม่มีแสงไฟ มีแต่แสงจากตู้ปลาที่มันสะท้อนเรืองแสงอย่างเห็นชัดเจน....
หลังจากปิดประตูแล้ว ผมหยุดยืน พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงเท่าที่มี....เป็นไงเป็นกัน ยังไงผมต้องคุยกับไอ้ลูกเจี๊ยบให้รู้เรื่อง...ผมเปิดสวิทช์ไฟ ทุกอย่างตอนนี้เงียบมากเลย ...มันไม่ได้อยู่ในห้องนอน ประตูห้องนอนยังเปิดไว้ตั้งแต่ผมลากมันออกจากห้องเมื่อตอนเย็น...
ผมเดินไปที่โต๊ะกินข้าวหลังห้อง....ไอ้ลูกเจี๊ยบยังฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ.....ผมยืนมองมัน ใจหนึ่งอยากหยุดมองมันแบบนี้แหละ อีกใจหนึ่งผมอยากจะเคลียร์เรื่องราวต่างๆให้มันจบ....ตอนนี้ในตาผมมีน้ำตาไหลออกมา มันไหลออกมาได้ไงผมก็ไม่รู้.....รู้แต่ว่าผมไม่มีแรงจะเดินต่อ...หมดแรงที่จะเดินไปที่ไอ้ลูกเจี๊ยบนั่งฟุบอยู่...มันเงยหน้าขึ้น ตอนนี้ตามันแดงกล่ำ ในตามันมีน้ำตาไหลด้วย....มันวิ่งเข้ามาโอบกอดผม...
"พี่เอก.....ผมนึกว่าพี่จะทิ้งผม... ผมนึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว..." น้ำเสียงมันเหมือนดีใจสุดขีด...ผมกอดมัน ตอนนี้พวกเราสองคนเหมือนขาดกำลังใจ ขาดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อไปในชีวิต....ผมผละมันออกจากอ้อมกอด พูดกับมันด้วยน้ำตา ตอนนี้น้ำตาผมไหลพราก
"กรูจะทิ้งมรึงได้ไงวะ มรึงเคยบอกกรูว่ามรึงเป็นหัวใจของกรู กรูจะทิ้งหัวใจกรูได้ไง....ยิ่งตอนนี้ด้วย ตอนที่หัวใจดวงนี้ของกรูกำลังต้องการ เรี่ยวแรงต้องการกำลังใจเพื่อที่จะทำให้มันสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป..." ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นมากๆ แม้ผมจะผิดหวังจากที่มันทำกับผมแต่ผมก็ต้องพูดแบบนี้
"พี่ไม่โกรธผมแล้วเหรอ ไม่โกรธเรื่องเบียร์ ไม่โกรธเรื่องที่ผมปิดบังพี่ ไม่โกรธที่ผมโกหกพี่"
"โกรธแล้วจะได้ประโยชน์อะไรวะ...ตอนนี้ไม่ใช่ มีแค่ มรึง แค่กรู หรือแค่เบียร์ มันมีอีกคนมาเกี่ยวข้องแล้ว.....แม้กรูจะโกรธ จะเกลียด จะโมโหมรึงอย่างไร ......มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร...." ผมเงียบไป มันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดต่อ.....ผมเข่าอ่อนทรุดลงแล้วครับ....
"พี่เอก....." มันก็พูดได้เท่านี้เหมือนกัน มันกอดผมอีกแล้ว....
"กรูเคยเตือนมรึงแล้ว มรึงก็ไม่เชื่อกรู แต่อย่างว่าแหละจะไปโทษมรึงก็ไม่ถูก มันอาจจะเป็นเพราะฟ้ากำหนดหรือสวรรค์ต้องการให้เราเป็นแบบนี้ก็ได้...เอาน่าอย่าคิดมาก กรูยังไม่คิดเลย ดูดิ กรูยิ้มแล้ว" ผมเอามือปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้มันเห็น...ตอนนี้ต้องมีใครคนหนึ่งที่เข้มแข็ง...และคนนั้นก็คงต้องเป็นผม เพราะผมมีหน้าที่อีกอย่างหนึ่งก็คือต้องให้มันรับผิดชอบต่อการกระทำของมันให้ได้.....
"พี่เอกอย่ามาโกหกผมเลย ผมรู้ พี่โกหกผมไม่เนียนหรอก"
"แล้วมรึงจะให้กรูทำไงล่ะ ร้องไห้คร่ำครวญเหรอ.... มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ....ในเมื่อทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว ทุกอย่างมันรอให้มรึงแก้ไข"
"พี่เอก..." มันนิ่งไปนาน ตอนนี้เราสองคนนั่งลงไปกับพื้นแล้วครับ ผมกับมันเอาหลังพิงผนังแล้ว "แล้วความรักของเราล่ะ พี่จะให้มันจบแบบนี้เหรอ"
"มันไม่ได้จบหว่ะ มรึงยังอยู่ในใจกรูตลอดไป เพียงแต่อาจจะมีบางอย่างเปลี่ยนไป....."
"ไม่เอา พี่ไม่เอา ผมอยากเป็นแบบนี้ เป็นแบบนี้ตลอดไป" มันจับตัวผมเขย่าครับ...มันสติแตกอีกแล้ว
"ไอ้เกม มรึงฟังกรู ต่อให้กรูกับมรึงฝืนอยู่กันต่อไป ทุกอย่างก็ไม่มีวันเหมือนเดิม....มรึงไม่ได้มีแต่กรูที่รักมรึงแล้วนะตอนนี้ มรึงยังมีคนที่รักมรึงอีก 1 คนและจะมีเพิ่มอีก 1 คน มรึงเคยบอกกรูเองไม่ใช่เหรอวะ มรึงอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อ มีแม่มีลูก อยู่กันพร้อมหน้า ....ครอบครัวที่มรึงเคยฝัน ครอบครัวที่มรึงไม่เคยได้ลิ้มลอง ตอนนี้มรึงก็กำลังจะมี แต่ดูดิ มรึงกำลังจะทำลายครอบครัวที่อบอุ่นนั้นด้วยตัวมรึงเองนะ ครอบครัวที่มรึงใฝ่ฝันตลอด....." มันร้องไห้อีก ผมก็ร้องตามมันเหมือนกัน.....
"พี่เอก ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้...."
"มรึงต้องการกรูเหรอ มรึงอย่าเลือกกรูเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอก เราเดินมาไกลมากพอแล้ว....แค่กรูได้รักมรึง มีความสุขกับมรึง.......ที่ผ่านมากรูพอใจแล้ว ชีวิตเกย์ได้แค่นี้ก็ดีถม.. นะเกม มรึงทำเพื่อตัวมรึงเองดีกว่า มรึงอย่าหลอกตัวเองเลย ถึงมรึงจะเลือกกรูแต่อีกหน่อยมรึงก็ต้องเบื่อ อีกหน่อยมรึงก็ต้องอยากมีเจ้าตัวเล็ก...ตอนนี้มรึงก็มีแล้ว มรึงไม่ต้องทำอะไร แค่รับผิดชอบ กรูว่าเบียร์เค้าก็รักมรึงมาก ถึงมรึงจะไม่รักเค้ามากเท่าที่เค้ารักมรึงก็เถอะ แต่กรูรู้ว่าอย่างน้อยมรึงก็รักเค้า ไม่งั้น มรึงคงทิ้งเค้าตั้งแต่กรูขอให้มรีงเลิกกับเค้าแล้ว." มันเงียบไป ....
"ผม......ผมขอโทษพี่ ถ้าผมเชื่อพี่ตั้งแต่ ตอนนั้น ก็คงไม่เป็นแบบนี้"
"ไม่มีประโยชน์หรอกหว่ะที่จะพูดถึงอดีต.... ตอนนี้เราต้องก้าวไปข้างหน้า คิดถึงความหลังมันจะได้อะไรขึ้นมาวะ มีแต่จะเจ็บปวด...มรึงไม่ต้องรีบตัดสินใจก็ได้ ชีวิตมรึงทั้งชีวิตเหมือนกัน....แต่มรึงก็ควรคิดนะ ว่าอีกคนเค้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เค้าต้องมารับกรรมกับสิ่งที่พวกเราทำกัน" ผมถือว่าผมก็ต้องรับผิดชอบด้วย ไม่มากก็น้อยแหละ....
"ขอเวลาผมหน่อยนะพี่เอก .....ความจริงผมอยากให้เบียร์เอาออกนะ ทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ"โหดูมันพูดออกมา
"ได้ มรึงคิดล่ะกัน คิดทบทวนให้ดี ว่าอะไรถูกอะไรผิด กรูบอกมรึงไว้เลยนะ ถ้ามรึงเอาเด็กออก กรูกับมรึง ไม่ต้องมาคุยกันอีก มรึงจะไม่เห็นหน้ากรูอีกตลอดไป" ผมพูดออกไปครับ สะท้อนใจไงไม่รู้ .....ผมอาจจะต้องใช้วิธีนี้ก็ได้ เอาชีวิตผมแลกกับชีวิตอีกคน......
"พี่เอก....."มันคงตกใจไม่น้อยครับที่ผมพุดแบบนี้ ก็จะให้ผมทำยังไงล่ะ ถ้ามันยืนยันว่าจะให้เบียร์เอาเด็กออก...เด็กคนหนึ่งมันไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วยเลย แม้เค้าจะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจของพ่อแม่ก็เถอะ ทำไงล่ะ ไหนๆ มันก็เกิดมาแล้ว จะไปทำลายชีวิตที่เกิดมาแล้วได้ไง ผมรับไม่ได้จริงครับ รับไม่ได้จริงๆ.....ผมรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ยืนขึ้น ตอนนี้บอกตรงๆ จะทำอะไรแต่ละอย่างต้องพยายามรวบรวมแรงกายแรงใจ.
"มรึงคิดไปล่ะกัน คิดให้ดี กรูเสียใจที่มรึงพูดแบบนี้" ผมจะเดินออกมาครับ.....มันฉุดมือผมไว้....
"พี่เอกจะไปไหน อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว ผมกลัว " เสียงมันระล่ำระลักอีกแล้ว ผมแกะมือมันออก..
"มรึงคิดไปล่ะกัน ทุกอย่างมันเป็นชีวิตมรึง มันเป็นอนาคตมรึง.....มรึงต้องคิดเอง....มรึงก็โตพอที่จะรับผิดชอบอะไรแล้ว......ขอกรูอยู่คนเดียวสักพักนะ กรูไม่ไปไหนไกลหรอก แถวๆนี้แหละ" ผมแกะมือมันออกจนได้ครับ ผมเดินออกจากห้องไป....ความรู้สึกมันเหมือนๆเพลงนี้แหละครับ
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/797.html
ฉันไม่อยากเกลียดเธอ บอกไว้เลยว่ายังมีใจ
และยังไม่ลืมเรื่องดีๆ
ฉันไม่อยากรอดู ความรักเราต้องโดนย่ำยี
และต้องแหลกคามือของเรา
* ทำทุกอย่างทุกทาง เพื่อจะยังได้ซื้อเวลา
จนสุดท้ายต้องยอม
** ปล่อยมือฉันซะเถอะ มันถึงเวลา เรานั้นต้องรับความจริง
ปล่อยมือแล้วอำลาอย่ายื้อให้เจ็บกว่านี้
ปล่อยความรักให้อยู่ในที่ดีๆ ลงท้ายด้วยความเข้าใจ
ครั้งสุดท้ายที่อยากขอเธอ
เมื่อเราต่างกันไกล ไม่ใช่ใครที่ผิดสักคน
ขอเพียงอย่าทนฝืนกันไป
ฉันไม่อยากรอวันที่สองเราต่างทำร้ายใจ
และต้องจบลงอย่างร้าวราน
ผมเดินออกมาที่ลิฟท์แล้ว จะไปไหนดีนี่ กระเป๋าตังส์ โทรศัพท์ ผมก็ไม่ได้เอามา....ผมกดลิฟท์ครับ กดไปชั้นบนสุดของคอนโด....
ลิฟท์มาหยุดที่ชั้นบนสุดแล้วครับ ผมเดินออกมา...เดินไปที่มุมสุดด้านหนึ่งของคอนโด(ชั้นบน ไม่ค่อยมีคนอยู่นะครับ) ผมหยุดเดินแล้ว....ตอนนี้น้ำตามันไหลออกมา ไหลพรากเลย ผมขอระบายความรู้สึกต่างๆตรงนี้ล่ะกัน ตอนนี้มันเหลือจะเก็บไว้แล้ว.....เกินจะเก็บความอัดอั้นตันใจนี้ไว้จริงๆ....
ผมก้มหน้าลงที่ผนัง....เอามือทุบลงไป ตอนนี้มันไม่เจ็บไม่ปวดอะไร มันรู้สึกผิดหวัง รู้สึกเสียใจ รู้สึกเศร้ากับโชคชะตาของตัวเอง.....
"ทำไม ทำไม.....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม" มือผมแดงไปหมดแล้ว...
"ทำไมมรึงต้องทำกับกรูแบบนี้วะ ไอ้เกม มรึง มรึง" ผมยังก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด มือก็ยังทุบอยู่ทุบด้วยความแค้นใจ
"ผมไม่อยากจะจบแบบนี้เลย ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งผมแบบนี้ เวลาผมเจอคนที่รัก ทำไมถึงต้องพรากคนนั้นไปจากผมทุกที จากไปทั้งๆ ที่ผมยังรัก ทำไม ครับ ทำไม" ผมบ้าไปแล้ว ไม่รู้จะโทษใคร...ตอนนั้ผมทรุดนั่งลงแล้ว ทรุดลงอย่างหมดเรี่ยวแรง.....ผมเห็นคนเดินมา ตอนนี้สายตาผมฝ้าฟางไปหมดแล้ว ฝ้าฟางเพราะน้ำตา...มันไหลออกมาเรื่อยๆ.....คนๆนั้นเดินมาที่ผม ทรุดนั่งข้างๆผม....
"ผมขอโทษครับพี่เอก" อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผมเอง...
"ตามขึ้นมาทำไมล่ะ..... " ความจริงตรงนี้เราขึ้นมาดูวิวกันบ่อยๆนะครับ.....ดูแสงสี แสงไฟกรูงเทพยามค่ำคืน...
"ขึ้นมาตามพี่ไงครับ ผมเป็นห่วงพี่...กลัวพี่จะคิดสั้น..... ผมขอนั่งด้วยนะครับ ขอให้คนผิดคนนี้อยู่ด้วยนะครับ" ผมมองหน้ามันครับ ตอนนี้ผมใช้มือเช็ดน้ำตาของผม....อายมันเหมือนกัน ผมพยายามสะอื้น กั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอีก มือก็เช็ดให้มันแห้งด้วย....
"รู้ว่าผิดเหมือนกันเหรอวะ....ช่างเถอะกรูไม่ว่าหรอกเรื่องของเราสองคน ...เออแล้วเรื่องมรึงกับเบียร์ มรึงคิดได้เหรอยัง...ยิ่งนานไปคนที่จะแย่ คือเบียร์ กับลูกมรึงนะ"
"ขอเวลาผม หน่อยนะ ผม........"
"อือ มรึงค่อยๆ คิดค่อยๆ ไตร่ตรองดูล่ะกัน..... มีหลายคนรอคำตอบอยู่นะ"
"พี่เอกคงโกรธผมมากๆ ผมขอโทษ นะพี่"
"ไม่เป็นไร หว่ะ กรูปลงแล้ว.....ตอนนี้กรูไม่ได้โกรธมรึงแล้ว โกรธไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เหมือนซ้ำเติมมรึงเปล่าๆ..เบียร์ก็ไม่ใช่เลวร้ายนี่ ที่สำคัญเค้ารักมรึงด้วย..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน....จะพูดว่าโกรธว่าเกลียด มันคงไม่มีประโยชน์.......ผมลุกขึ้นยืน ยืนดูแสงไฟรอบๆ กรุงเทพ มองดูตึกใบหยกดีกว่า.....เผื่อแสงสี ความสวยงามยามค่ำคืนมันจะช่วยผมรู้สึกดีได้บ้าง......แต่มันก็ยังแย่อยู่....ไอ้ลูกเจี๊ยบยืนขึ้นมาแล้ว....ตอนนี้เราสองคนทอดสายตาไปไกล ไม่มีการพูดคุย.....เราสองคนเงียบไปนาน...บางครั้งความเงียบ อาจะเป็นสิ่งที่เราสองคนต้องการก็ได้....
"กลับห้องเถอะ เกม" ผมเป็นคนพูดก่อน.....ผมจะกลับคนเดียวก็กลัวมันคิดอะไรสั้นๆ เหมือนกัน....มายืนที่สูงๆ แบบนี้......
"ครับ" มันตอบผม...ผมจูงมือมัน..
"ค่อยๆ คิดค่อยๆ แก้ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ" ตอนนี้ผมแกล้งเข้มแข็ง.....เห็นท่าทางของมันแล้ว ..แม้ผมจะโกรธ จะน้อยใจ ที่มันทำกับผมแบบนั้น แต่ผมก็ไม่อยากให้มันรู้สึกแย่ไปกว่านี้.... เวลามีปัญหาผมว่าทุกคนแหละ ต้องการกำลังใจ ต้องการคำปรึกษา การซ้ำเติม หรือทอดทิ้งให้มันเดียวดาย ตัดสินใจตามลำพัง... มันเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรจะทำ........
ผมกลับมาที่ห้อง... มันไม่ได้ล๊อกห้อง.....
"ไปหาอะไรกิน ข้างนอกกัน เปล่า" ผมชวนมัน...ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ แม้ตอนนี้ผมไม่อยากกินแต่ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศ บรรยากาศในห้องนี้มัน ไงไม่รู้
"พี่หิวเหรอครับ"
"อือ ไปนะ" ผมไม่ได้หิวหรอก แต่อยากออกไป พามันออกไปด้วย......เผื่ออะไรมันจะทำให้มันตัดสินใจง่ายขึ้น
"ครับ เดี่ยวผมขอแต่งตัวก่อนน่ะ"
"ไม่ต้องหรอก ชุดนี้แหละ หล่อแล้ว ไปล้างหน้ากันก่อนดีกว่า เดี่ยวเค้าจะสงสัยว่าเราร้องไห้กันทำไม" ผมพูดแกล้งทำตลกๆ.. แต่มันตลกแบบฝืดๆ ไอ้เกมมันก็ไม่ได้ขำ มันเดิน เข้าห้องน้ำไป ส่วนผมไปล้างที่ซิงค์ห้องครัว....
หลังจากที่ผมกับมันเช็ดหน้าเสร็จเราก็ออกจากคอนโด....มายืนหน้าคอนโด...
"เดินไปล่ะกันนะ กินหมูจุ่ม แถวพันธ์ทิพ ล่ะกัน..."
"ครับ พี่" ตลอดทางที่เราเดิน เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะครับ บรรยากาศมัน เศร้าๆ ซึมๆ ไงไม่รู้...จนมาถึงร้าน....
"สั่งไรดีล่ะ" ผมยื่นเมนูให้มัน ร้านเป็นร้านลาบข้างทาง... มีหมูจุ่มขายด้วย....
"ผมไม่หิวครับ พี่ พี่หิวพี่สั่งเถอะ"
"ไม่หิวก็กินสักหน่อยนะ จะได้มีแรงไว้คิด " ผมบอกมัน ผมสั่งหมูจุ่ม 1 ชุด ข้าวเหนียว และก็ตับย่าง เครื่องในย่าง...และก็น้ำเปล่า..
"สักหน่อยน่ะ กินไว้จะได้มีแรง ตับย่างนี่ของโปรดมรึง" ผมตักให้มัน ตอนนี้มันเหม่อลอย เหม่อ มองไปที่ถนนใหญ่...
"ขอบคุณครับ " มันตักเข้าปาก ตักเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ส่วนผมเหรอ ก็เด็ดผักใส่ หม้อจุ่มครับ เด็ดไปงั้นแหละ.....ตักจุ่มได้ไม่กี่คำผมกับมันก็อิ่มแล้วครับ มันยังนั่งซึมอยู่... เรานั่งเงียบไปนาน....
"พี่เอก ถ้าผมตกลงยอม ผมต้องทำไงบ้างล่ะ" มันพูดออกมา ผมจะดีใจหรือเสียใจดีนี่......ที่มันพูดแบบนี้.....
"ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก ไปหาพ่อเบียร์กัน กรูกับมรึง คงต้องไปคุยกันเรื่องแต่งงาน พ่อเค้าเป็นทหารไม่ใช่เหรอ มีหน้ามีตา..... อาจจะโดนด่า หรือโดนต่อยนิดหน่อย แต่มรึงไม่ต้องกลัว ถ้าแกทำอะไรมรึง กรูจะคอยรับสิ่งที่แกทำเอง โทษฐานที่กรูทำให้มรึงเป็นแบบนี้....ลืมไปแล้วเหรอ......ใครๆเค้าก็รู้ว่ากรูเป็นพี่ชายมรึง" ผมเน้นคำว่าพี่ชาย
"ผมขอเวลา หน่อยนะครับ พี่เอก แต่พี่เอกไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ผมทำผิดเองที่ไม่ยอมเชื่อพี่เอก ผมควรจะโดนด้วยตัวผมเอง" มันยังเหม่อลอยตามเคย สายตามันเลื่อนลอยไงไม่รู้....
"อือ "
"พี่เอก ครับ แล้วเรื่องของเราล่ะ" มันถามผมด้วยเสียงสั่น.... ผมมองหน้ามันครับตอนนี้ ผมไม่รู้จะตอบมันไงดี..ผมก็ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนี้นี่ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
"ก็อย่างที่กรูบอกมรึงแหละ มันคงถึงเวลาที่กรูต้องไปแล้ว มรึงมีคนรักคนดูแลแล้ว อาจจะดีกว่ากรูด้วยซ้ำ...เค้ารักมรึงและเค้ามีอะไรแบบที่มรึงเคยฝันเคยต้องการ...แต่มรึงไม่ต้องกลัวหรอก ตอนนี้กรูยังไม่ไป.......กรูจะอยู่กับมรึงไปจนนาทีสุดท้าย ..." ทุกคำที่ผมพูดน้ำเสียงผมสั่น น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว
"กลับเถอะ....". ผมควักตังส์จ่ายแล้ว... ผมกับมันเดินกลับคอนโด อีกไม่นานแล้วซินะผมคงไม่ได้อยู่แถวนี้.....ผมกลับมาถึงคอนโด เปิดประตูเข้าไป ผมกับมันก็ทรุดนั่งที่โซฟา ตอนนี้หมดเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร เราสองคนหลับตากัน.....
นั่งได้สักพัก มันก็มาซบไหล่ผม.....
"สี่ปีที่ผ่านมานี่ผมรู้สึกดีมากๆเลยนะครับ ที่ได้อยู่กับพี่เอก........ผมไม่เคย ได้รับความรัก ความอบอุ่น แบบนี้เลย" มันเริ่มพูดให้ผมฟัง
"กรูก็เหมือนกัน .........." พูดได้แค่นี้น้ำตาผมไหลอีกแล้วครับ....มันหันมามองหน้าผม คงได้ยินเสียงผมกลั้นน้ำตาสะอึกสะอื้นแหละ
"ร้องไห้อีกแล้ว พี่เอก ไม่เอาน่ะ"
"กรูร้องไห้ เพราะดีใจต่างหาก ดีใจที่กรูได้เจอคนดีๆ คนที่น่ารักอย่างมรึงไง........." คราวนี้มันไหลออกมาใหญ่เลย เฮ้อ..ยิ่งได้เห็นหน้ามันตอนนี้แล้ว..
"ครับ พี่เอก ผมขอโทษ ร้องมาให้พอครับ ผมรู้ว่าพี่เสียใจ พี่อัดอั้นใจ .......ผมมันเลว มันชั่วจริงๆ...."
"เกมคืนนี้ กรูขอนอนกอดมรึงได้เปล่าวะ........เวลากรูเหลือน้อยลงแล้ว" ผมแข็งใจพูดในสิ่งที่ผมต้องการ เวลาผมเหลือน้อยเต็มทีแล้ว......
"ได้ครับ พี่ งั้นเดี่ยวผม อาบน้ำก่อนนะครับ"
"อือ" มันเดินเข้าห้องนอน เปลี่ยนผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว.... ทุกอย่างที่มันทำแต่ละอยางช้ามากๆ ครับ ผมเข้าใจมัน เพราะผมก็เป็นอย่างมันเหมือนกัน.....
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=angelzzz&month=08-2007&date=23&group=10&gblog=46
วอน อย่ามองฉันตอนร้องไห้
กลัวน้ำตา จะทำให้เธอเศร้าใจ
เตรียม เก็บใจของเธอไว้ให้
ให้เธอเอากลับไป ให้คนที่เขาต้องการ
ครอบครองใจเธอ ทั้งใจ
ลืมฉันเลย ไม่เป็นไร
ใจฉันมันเคยช้ำมาก่อน
เคยปวดรวดร้าวกว่านี้
เมื่อใจฉันมัน ทนได้ทนไป
แล้ว ฉันจะยิ้มทั้งน้ำตา
ให้เธอเข้าใจว่าทนไหว
ให้เธอรู้สึกดี ไม่มีร้อนใจ
จากกันไป ให้เธอสุขใจก็พอ
รอ ไม่นานฉันคงหายเจ็บ
คงจะชินกับการที่ไม่มีใคร
ก็คนอย่างฉัน ทนได้ทนไป
-
อ่านตอนนี้เศร้าจัง พูดไม่ออก น้ำตาไหล ร้องไห้เลยแหละ สงสารเอกจังเลย :m15: :m15: :m15:
-
เศร้ามากมาย :sad2: :sad2: :sad2:
-
เจ็บเหลือเกิน เขารักเราจริงหรือ
ถ้ารักจริงทำไมกล้าทำถึงขนาดนี้
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เศร้าอ่า :o12: :o12: :o12: :o12:
แต่ พี่เอกเข้มแข็งมั่กมากๆๆๆๆๆๆ o7 o7 o7 o7 o7
-
o6
สงสัยแอร์ office มันจะเย็นเกินไป มือไม้เย็นนนนแข็งงงงซะพิมพ์ไม่ค่อยได้ สมองก็ตื้อออออ
สรรหาคำมา comment ไม่ได้อ่ะ...... :sad4:
อึ้ง ทึ่ง แต่งานนี้ไม่มีเสียวววว....เจอทางแยกเข้าสู่เส้นขนาน....ทำบุญร่วมกันมาแค่นี้....
ขอยกย่องในความเข้มแข็งได้อย่างไม่น่าเชื่อออออ ....ถ้าเป็นตัวเองคงทำอะไรไม่ถูก
อย่างน้อยที่สุดคงไม่ใจดีตามไปส่งใครถึงบ้านนนน ...ก็ตัวเองยังจะเอาตัวไม่รอดนี่นา....... :m29:
ชื่นชมในความเข้มแข็ง และความรักที่สวยงามที่ทำทุกอย่างเพื่อเกมส์ โดยแท้....+1ให้วันนี้....
แทนคำ comment ที่หมดปัญญาจะแสดงความคิดเห็น.....ขอรักษาสภาพจิตใจตัวเองก่อนนนนละกัน
:catrun:
-
เง้อ พี่เอก เก่งจัง
อ่านตอนนี้แล้วมันเศร้า อยากร้องไห้ไปด้วย
ผมยอมรับว่าผมคงไม่เข้มแข็งเท่าพี่หรอก ผมคงกระโดดเตะหน้ามันไปนานแล้ว
+1 ให้สำหรับกำลังใจที่เข้มแข็งครับ
นายเยี่ยมมาก o13
-
อ่านแล้วเจ็บแทนเลยคับ แงๆๆ
-
..........ทำไมความรัก.....มันต้องนำพาน้ำตาติดมาด้วยเสมอ........ :o12: :o12:
-
ต้องขอบคุณ คนที่โหวตให้พ๋มด้วยนะครับ...
คุณGabrial
รางวัล นิยายสุดประทับใจ แห่งปี= เสือไบ:the series...
คุณ nartch
รางวัล นักเขียนดาวรุ่ง= matheww จากเรื่อง เสือไบ:the series = เสือไบ ฯ (แบบว่าติดตามมะกี่เรื่องเองอ่ะ แล้วมันก็เป็นอะไรที่ใกล้ตัวดี)
คุณน้ำค้าง...
รางวัล นิยายสุดโศก (รัดทด หดหู้ใจ ได้โล่)= เสือใบ ของคุณแมทธิว (อ่านแล้วลุ้นรันทดตลอดว่าจะเลิกกันเมื่อไหร่
คุณ a22a
รางวัล นิยายมาแรงแห่งปี เรื่อง เสือไบ
รางวัล นักเขียนในดวงใจ คุณ matheww เขียนได้ดีมีลุ้นตลอด (ที่จิงผมชอบ 2 คนนะคับกับคุณ เอ้ ที่เขียน อดีตเด็กพาณิชย์ แต่กติกาให้เลือกได้ 1 ก็เลยเลือก คุณ mathewwคับ)
คุณกรีนที.....
รางวัล นักเขียนดาวรุ่ง = คุง mattewwww เสือไบ
ต้องขอขอบคุณอีกครั้งนะครับ.....ไม่ได้หวังติดท๊อปไฟว์ หรอกครับ ได้แค่นี้ก็พอใจแล้วกับเรื่องเน่าๆ ของเกย์คนหนึ่ง.....ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเสียด้วยซ้ำ...ฮ่าอ่า
-
ความจริง สิ่งนี้ผมว่าเป็นสิ่งที่ดีนะ ไม่ต้องโกหก สร้างเรื่อง
แต่ความจรงมักจะมากับความเจ็บปวดเสมอ
-
:o :o :o
พี่เอกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เป็นไรหรือเปล่า
ขอบคุณผมตั้งสามรอบแล้วนะ (ถ้าผมจำไม่ผิด)
ผมก็แค่รู้สึกดี ๆ ที่ได้เห็นมุมมองของคน ๆ นึง มองโลกในแบบที่ผมมอง
ได้เห็นถึงวิธีจัดการปัญหาที่ผ่านเข้ามา ๆ
ได้เห็นเรื่องราวต่าง ๆ ที่ไม่ได้ไกลตัวนัก
ยังไงผมก็ยังติดตามเรื่องของพี่อยู่นะ
o13 o13 o13
-
ผมขอปรบมือดังๆให้คุณเอกหน่อยเถอะ คุณเป็นคนที่คุมสติได้ดีมากๆ และเป็นคนที่เข็มแข็งจิงๆ ถ้าเป็นผมระเบิดลงไปแล้วคับ อ่านตอนนี้สงสารคุณเอกมากๆเลยคับ ใครได้คุณเอกเป็นแฟนนี้รักตายเลยนะนี้ ช่างพ่อพระจังเลยคับ สู้ๆ
-
จะติดตามต่อไปทุกวันๆๆๆครับ
-
เสือไบ:the series (ตอน 118)-1
ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว.....นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำเข้าห้องนอน....ไอ้ลูกเจี๊ยบนั่งอยู่บนเตียง... มันแต่งตัวเสร็จแล้วเตรียมตัวนอน ผมใส่เสื้อผ้าครับ การกระทำทุกอย่างตอนนี้เหมือนมีแต่ร่างกาย....ไม่มีจิตใจ ไม่มีความรู้สึก..เกือบเที่ยงคืนแล้ว....ปกติวันนี้ผมกับมันมักไปเที่ยวกันครับ แต่ถ้าออกไปตอนนี้คงไม่มีอารมณ์สนุกหรอก มีแต่จะเมาสติแตกกัน.....
"นอนเถอะนะ...." ผมล้มตัวนอนแล้ว.....
"ครับ" ผมกับมันล้มตัวนอนแล้ว ตอนนี้เราสองคนเงียบ.... ไม่รู้จะพูดอะไรดี ถ้าเป็นเมื่อวานเราสองคนคงกระหนุงกระหนิงกันก่อนนอนไปแล้ว แต่วันนี้ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น ความสัมพันธ์ของผมกับมันเหมือนมีเยื่อบางๆ ที่มองไม่เห็นมากั้น...
"พี่เอก" มันหันมาคุยกับผม... นอนตะแคงข้าง
"อะไร " ผมหันมองมัน.....
"เฮ้อ พี่...ผม......" มันถอนหายใจ....น้ำตามันไหลอีกรอบแล้ว เสียงมันสั่นๆอีกแล้ว
"ร้องทำไมล่ะ เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งนะ กล้าทำต้องกล้ารับ" ผมฝืนใจพูดไป ตอนนี้ผมก็ไม่ต่างจากมันหรอก.
"พี่เอกครับ............ พี่จำวันแรกที่เราได้เจอกัน ได้เหรอเปล่า"
"จำได้ดิ ที่ รูท 66 ใช่เปล่า มีอะไรเหรอ.."
"พี่เจอผมครั้งแรก พี่รู้สึกกับผมยังไงครับ" มันถามผม ผมก็ไม่รู้ครับ ว่า มันคิดอะไรอยู่....
"เฮ้อ ครั้งแรกที่กรูได้เจอมรึง มรึงเชื่อเหรอเปล่า กรูประทับมรึงจริงๆ ประทับใจตั้งแต่แรกเห็น เลย กรูชอบมองมรึงชอบมองมรึงเต้น ชอบมองมรึงยิ้ม..." ผมบอกมันไป.... ผมเอามือลูบหน้ามัน.....
"กรูชอบหน้ามรึง ชอบรอยยิ้มมรึง....เฮ้อ...." ผมถอนหายใจ อีกไม่นานผมก็คงไม่ได้จับ ไม่ได้ลูบหน้าลูบปากมันอีกแล้ว....
"เหรอครับ พี่เอก แล้ว ตอนที่ผมท้าพี่วิ่งแข่ง ทำไมพี่ถึงได้รับคำท้าล่ะครับ" มันถามต่อ....ทุกคำพูดระหว่างผมกับมันตอนนี้มันจะพูดช้าๆ เศร้าๆ พูดแต่ละคำน้ำตาผมกับมันซึมๆ ...
"กรูอยากให้มรึงสนุกไง และอีกอย่างกรูก็อยากรู้ด้วยว่ามรึงจะให้กรูทำอะไร ถ้ากรูแพ้...บอกตรงๆนะ ตอนกรูเรียนมัธยม กรูไม่เคยชนะวิ่งแข่งใครเลย ได้ที่สุดท้ายประจำ..."
"แล้ว พี่รู้เหรอเปล่าครับว่าทำไมผมถึงให้พี่มาถูหลังให้........."
"ไม่รู้หว่ะ....มรึงคงอยากเอาชนะกรูมั๊ง คนแพ้ไม่มีสิทธิ์บ่นอยู่แล้ว..."
"เปล่าครับ จริงๆผมชอบพี่ตั้งแต่เจอแล้ว... ชอบที่พี่จริงใจ....พี่ไม่เคยคิดว่าผมเป็นคนอื่น พี่คิดกับผมเหมือนญาติคนหนึ่ง....."
"กรูกับไอ้กายเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนสนิท มรึงเป็นน้องชายมัน ก็เหมือนน้องชายกรู....และอีกอย่างกรูบอกตรงๆ กรูชอบมรึงด้วยใจจริงๆ ไม่ใช่ชอบ เพราะต้องการแค่เซ็กส์...มรึงรู้เปล่าหลังจากที่กรูกับมรึงมีอะไรกันวันนั้น กรูก็รู้ว่ากรูทำผิด ทำผิดที่มีอะไรกับมรึง แต่กรูทนเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเองไม่ได้ วันที่วิ่งแข่งกันวันนั้น กรูบอกเลยนะ ถ้าไม่เมากรูก็จะทำอย่างนั้น"
"ครับ พี่ผมเข้าใจ ผมก็คงทำเหมือนที่พี่ทำแหละ..."
"หลังจากที่มีอะไรกับมรึงแล้ว กรูพยายามที่จะทำตัวออกห่างมรึง กรูกลัวมรึงจะเข้าใจผิด เข้าใจว่าที่กรูทำดีกับมรึง เพราะกรูต้องการแค่เซ็กส์ กรูมารู้ตัวว่ากรูคิดผิด ก็ตอนที่มรึงเมายาแหละมรึงละเมอ....ละเมอว่ากรูไม่ค่อยสนใจมรึง...มันทำให้กรูคิดว่าที่กรูคิดน่ะมันผิดหมด กรูถึงมีข้อเสนอให้มรึงมาอยู่กับกรู ทีแรกก็นึกว่ามรึงคงปฎิเสธ....กรูปิดโทรศัพท์ตลอดเลยช่วงนั้น กรูกลัว กลัวว่ามรึงจะปฎิเสธกรู...ที่กรูแกล้งบอกว่าโทรศัพท์เสียน่ะ กรูหลอกมรึง...จริงๆ แล้วกรูกลัวว่ามรึงจะไม่เลือกกรู" ตอนนี้น้ำตาผมไหลออกมาแล้ว..
"ผมจะไม่ไปอยู่กับพี่ได้ไงล่ะครับ พี่หวังดีกับผมขนาดนี้......ทุกอย่างที่พี่ทำก็เพื่อผมทั้งนั้น"
"มรึงจำกฎ ที่กรูเคยให้มรึงท่องได้หรอเปล่าวะ.....ลองท่องให้กรูฟังอีก......ได้เปล่า....." มันมองหน้าผม เอามือเช็ดน้ำตาของมัน....
http://www.popcornfor2.com/music/k_s_mygirl5.php
"ได้ครับ"... เสียงมันสั่นๆ .....นานมากเลย กว่ามันจะพูดออกมา พูดออกมา
"1เลิกงานแล้วไปไหนให้โทรบอกพี่เอก 2 เงินที่ได้จากการทำงานต้องให้พี่เอก 3 ห้ามโกหก " เชื่อเปล่าครับ มันพูดได้แค่นี้น้ำตาผมกับมันไหลพรากแล้ว ยิ่งตอนที่มันพูดว่า ห้ามโกหก น้ำเสียงมันสั่นมากๆเลย.....
"พี่เอก ผม ...ผมขอโทษ ที่ผมโกหก......" อ้าวสติแตกอีกแล้ว.....
"ไม่เป็นไร กรูเคยบอกมรึงว่ากรูไม่ได้บังคับมรึง มรึงไม่ต้องทำตามที่กรูขอก็ได้ และกรูก็บอกอีกว่า ที่กรูทำทุกอย่างก็เพื่อมรึง" เสียงผมก็สั่นๆ ไม่แพ้มันหรอกครับ....
"ผมไม่น่าเลย พี่ ผมไม่น่าเลย......"
"ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว....."มันร้องไห้ใหญ่
"พี่เอก ครับ ผมรักพี่ครับ ผมรักพี่....ที่สุดเลย" มันร้องไห้ไม่หยุดแล้ว....
"เกม กรูขอกอดมรึงหน่อยได้เปล่าวะ....กรูอยากกอดมรึง "
"ได้ครับ" มันพลิกตัวอีกด้าน ผมสวมกอดมันด้านหลัง...
"กรูอยากกอดมรึงอย่างนี้.....ไปนานนานจัง......เวลากรูเหลือน้อยเต็มทีแล้ว....." น้ำตาผมไหลลงไหล่หลังมัน...
"งั้นเราหนีไปด้วยกัน นะพี่ เอก หาที่อยู่ใหม่ หลบหน้า เบียร์สักพัก......หรือหนีไปให้ไกลก็ได้........"
"มรึงคิดเหรอวะ ว่าทุกอย่างจะจบ .... ทุกอย่างไม่มีวันจบหรอกหว่ะ อย่างน้อยในใจเราสองคนก็ต้องคิดว่าสิ่งที่ทำไปน่ะมันไม่ถูกต้อง มันจะเป็นตราบาปของเราสองคนไปจนตาย.....กรูทนไม่ได้หว่ะ ทนไม่ได้จริงๆ ที่มรึงกับกรูจะเห็นแก่ตัวแบบนั้น...และกรูก็ไม่คิดจะทำด้วย ...."
"ครับ พี่...ผมขอโทษ ผมคงเลว คงเห็นแก่ตัว จริงๆ......." มันเงียบไป....
"มรึงรู้ว่ามันไม่ดีก็อย่าทำ.... กรูขอนะเกม... มรึงอย่าคิดแบบนี้อีก........ที่กรูขอ..........ก็เพื่อตัวมรึง ...เพื่อเมียมรึง เพื่อลูกมรึง."
".........." มันนิ่งเงียบ........ผมก็เงียบตามมัน ตอนนี้ผมกอดมันแน่นขึ้น อีกไม่นานผมคงไม่ได้กอดมันอีก.....อีกไม่นาน.......เราสองคนเงียบไป แต่ก็ยังมีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ... ....
ผมกอดมันจนผมหลับไป.... จนเช้า.
-
ช่างเป็นการบอกลาที่ทรมารเหลือเกิน
ทั้งๆที่รักกันอยู่แต่ต้องจากกันไป
-
การที่ผลักใสเกมไปโดยอ้างความรับผิดชอบนั้นผมไม่เห็นด้วยเสียทีเดียว
มันก็เหมือนการทำผิดอะไรลงไปแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะแก้ตัว
:m1: :m1: :m1:
เหมือนถ้าเกมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นจริง ก็เท่ากับว่าเป็นฆ่าเกมให้ตายอยู่ในคุกที่ไร้ลูกกรง
ซ้ำจะทำร้ายเบียร์และลูกเขาในระยะยาว
เพราะเขาไม่มีทางทนฝืนอยู่กับคนที่เขาไม่รักได้หรอก
แต่ให้คนรักกันจริงๆยังมีวันเบื่อ
:m21: :m21: :m21:
สุดท้ายครอบครัวแตกแยก ลูกที่ไม่ได้เกิดมาจากความรักนะมันเจ็บนะที่ต้องมีชีวิตมารับกรรมที่คนอื่นก่อ
บางคนเขาก็เลือกที่จะแยกทางกันแล้วเลี้ยงดุลูกที่เกิดมาก็มีครับ
หันกลับมองโลกแห่งความจริง
อย่าให้อารมณ์ปิดมุมมองความจริงของโลกปัจจุบันเลย
:m18:
-
เห็นด้วยกันรีบนของเรย์อ่ะ :m17: :m17: :m17:
-
:undecided:
ตามแสดงความคิดเห็นต่อจาก re b|ueBoYhUb ข้างบนด้วย....
กลับคิดว่าเป็นธรรมชาติและความต้องการลึก ๆ ของเกมส์ เค้าเจอคนที่ถูกใจแล้ว...เพียงแต่ปัญหา
เกิดขึ้นเร็ว...อย่าลืมว่าตั้งแต่เกมส์คบกับเบียร์หลายอย่างเริ่มเปลี่ยนไป...ให้เวลากับเบียร์มากขึ้น...
กับเอกเป็นความรักความผูกพันธ์ที่มีกันมานานหลายปี....จะให้ตัดทันทีย่อมเป็นไปไม่ได้.... :m15:
เปรียบเทียบน้ำหนักดู..ถ้าระยะเวลาที่คบกับเบียร์มากขึ้น....คนที่ถูกทิ้งจะเป็นใคร...ถ้าไม่ใช่เอก
ถึงวันนั้นคุณค่าความรักความรู้สึก...คงจะไม่เท่ากับการจากลาในวันนี้.... :a1:
สิ่งที่ทำตอนนี้จึงคิดว่าถูกแล้ว เพราะเอกเห็นแล้วว่าเกมส์รักเบียร์และเบียร์เองก็รักเกมส์....
เป็นความรักที่ถูกต้องซะด้วยยยย ไหนลูกที่จะเกิดมาอีก....
o6
เห็นคนที่รักได้ก้าวขาออกเดินไปในเส้นทางที่ถูกต้อง เราจะดึงเขากลับมาในเส้นทางเดิมได้รึ ???
การเก็บเค้าไว้ด้วยความเห็นแก่ตัวของเรา...จะเรียกว่ารักรึเปล่า ???
ถ้าไม่ได้ลองออกเดินจะรู้ได้อย่างไรว่าเส้นทางที่เลือกถูกหรือผิด ???
วันใดเส้นทางชีวิตของเกมส์เกิดพังทลาย...เอกจะอยู่เฉยได้รึ ???
เมื่อทำบุญร่วมกันมาเพียงเท่านี้ ยื้อไปจะได้อะไร ???
ช่วงนี้ใช้เวลาเก็บความประทับใจ เก็บความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน ตักตวงให้มากที่สุดจะดีกว่า...
ก่อนที่จะถึงเวลาจากลา...บทบาทและหน้าที่ของทั้งสองกำลังจะเปลี่ยนไป.... :pigwrite:
สู้กันต่อไป กับเส้นทางชีวิต....เส้นทางแห่งน้ำตาและความผิดหวัง.... o1
:catrun:
-
ใครอยากคุยกับเกมตัวจริงบ้างครับ...เจอได้นะครับ แต่ต้องอุดหนุนประกันมันด้วยนะครับ 55555 จะได้ถามมันเลยว่าทำไมมันทำแบบนี้กับผม....
-
ผิดไหมที่ผมอ่านเรื่องนี้ที่ทำงานแล้ว "ร้องไห้"
.........
..............
อารมณ์มันจุกที่คอจริงๆ พูดยาก
หลายมุมมอง หลาย...ความคิด...
แต่ถ้าเป็นผม ผมเลือกที่จะเห็นแก่ตัว...
เลือกที่จะ...อยู่กับคนที่รักเรา และเรารักเขา
เราจะรู้ว่าเรารักใครสักคนมาก ก็เมื่อวันที่เขาจะจากไปนี่แหละ
ว่าแล้วก็ :m15:
-
ใครอยากคุยกับเกมตัวจริงบ้างครับ...เจอได้นะครับ แต่ต้องอุดหนุนประกันมันด้วยนะครับ 55555 จะได้ถามมันเลยว่าทำไมมันทำแบบนี้กับผม....
ถ้าผมเจอเกมจริง ๆ ผมจะไม่ถามหรอกว่าทำไมทำอย่างนั้น
แต่ผมจะถามว่า "ตอนนั้นคิดอะไรอยู่ คิดได้ยังไง"
และผมจะถามต่อด้วยว่า ...
ว่าไรดี :m23:
ว่าแต่ผมไม่เจอดีกว่า มะใช่ว่าประกันมะดีนะ
เพราะผมก็เกือบได้เป็นพนักงานขายประกันเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมรับเงื่อนไขของประกันมากกว่า
-
เศร้าไปอีกตอน แย่จังเลยคับ :sad2:
-
จะทำยังไงได้ใจคนอื่นเราควบคุมไม่ได้นิ :เฮ้อ:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
สุดท้าย ก้อเหลือเพียงความทรงจำ :เฮ้อ:
-
เศร้าใจจังเลย การจากกันทั้งที่ยังรักมันทรมานมากนะ กว่าจะทำใจให้ลืมได้มันยากมากๆดีใจกับคุณเอกที่ผ่านเรื่องร้ายนั้นมาได้ด้วยดีคับ ยอมรับว่าคุณเอกเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆเลย ถ้าเป็นผมไม่รู้ว่าปานนี้จะเป็นยังไง เฮ้ย....เศร้ามากๆเลยน้ำตาใหลโดยไม่รู้ตัวเลย
-
เสือไบ:the series (ตอน 118)-2
ผมตื่นขึ้นมา อ้าว ไอ้ลูกเจี๊ยบผมไปไหนนี่ เร็วเท่าความคิด... ผมกลัวมันจะหนีหายไปไงครับ.....ผมเดินออกไปที่ห้องรับแขก อ้าว มันมานอนอยู่นี่เอง แค่นอนนะครับ ไม่ได้หลับ....ตามันแดงกล่ำอย่างคนไม่ได้นอนทั้งคืนแหละ......
"ตื่นแล้วเหรอครับ พี่เอก" มันถามผม...
"อือ มาอยู่นี่เอง ออกมาตอนไหนวะ เมื่อคืนได้นอนเหรอเปล่า" ผมไม่น่าถามมันแบบนี้เลย เมื่อคืนกว่าผมจะหลับได้ก็คงตีสองตีสาม......ตอนนั้นไอ้ลูกเจี๊ยบก็ยังไม่หลับเลย.....
"หลับพี่ แต่แค่แป๊บเดียว มันสับสน มันหลอนๆ มันฝันร้ายไงไม่รู้" เฮ้อ ผมก็เคยเป็นแบบนี้ เวลาเราทำความผิด เราจะคิด เราจะกลัว จนเก็บไปฝัน ......เก็บไปจินตนาการต่างๆ แม้แต่จะนอนเราก็ยังคิด....
"เอาน่า..." ผมไม่รู้จะปลอบมันไง ผมอยากให้มันรับผิดชอบสิ่งที่มันทำ แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรอก..สำหรับจิตใจของไอ้ลูกเจี๊ยบตอนนี้
"หิวเปล่าครับ พี่ เดี่ยวผมทำอะไรให้กิน" อะไรของมันนี่....มันเดินไปแล้ว เอาข้าวสารใส่ในหม้อหุงข้าว เอาน้ำใส่ ซาวข้าว แล้วกดหุง แล้วก็ไป เปิดตู้เย็น....หยิบไข่มาตอก หยิบหมูสับ .. ใส่ชาม...ตีๆ คงจะทอดไข่เจียวหมูสับแหละ..มันทำอะไรบ้างก็ดี จะได้ลืมๆ เรื่องเศร้าๆ ลงไปได้บ้าง พอมันมีสติขึ้น ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอาจจะกลับมาก็ได้..... ผมเข้าไปอาบน้ำ ตอนนี้ ความรู้สึกแย่ๆ ก็ยังมีเหมือนเดิม แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ต้องทนแบบนี้ต่อไป...รอให้เวลามันช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น หรือผมจะได้แต่คิดไปเองก็ไม่รู้.....
วันนี้ผมอาบน้ำนานเป็นพิเศษ.. ก็ประมาณเอาน้ำรดหัว เผื่อความเย็นของน้ำจะทำให้ผมความรู้สึกดีขึ้นบ้าง ก็อย่างว่าในใจมันรุ่มร้อนก็ต้องหาอะไรเย็นๆมาดับ....แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย...ผมออกจากห้องน้ำไอ้ลูกเจี๊ยบมันก็ยังลงมือทำกับข้าวอยู่ หน้าตามันดูเศร้าดูซึม แต่มันก็ทำ ผมเข้าใจว่ามันทำเพราะอะไร.....ก็เพราะผมบอกมันไงครับ ว่าเวลาของผมเหลือน้อยแล้ว ผมรู้นิสัยมัน ว่ามันคงจะทำแบบนี้เพื่อผม.....ทำเพื่อไถ่บาปในความผิดที่มันทำกับผม........
ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ออกมาเป็นลูกมือช่วยไอ้ลูกเจี๊ยบ....
"หอมจัง" ผมเข้ามานั่ง มันทอดใกล้เสร็จแล้ว ผมไม่รู้ว่าจะกินได้เยอะแค่ไหน....คนมันกลุ้มมันทุกข์ใจ กินอะไรคงจะลงแหละ มันก็คงเหมือนผมนี่แหละ ..
"กินซะนะพี่...อร่อยๆ" มันเอาไข่เจียวมาวางตรงหน้าผม...มันเตรียมจะเดินหนี...
"เอ๊ย แล้วมรึงล่ะ มากินด้วยกัน"
"ผมยังไม่หิวครับ พี่กินเถอะ"
"งั้นกรูก็ไม่กินหว่ะ มรึงไม่กิน กรูจะกินไปทำไม...."ผมใช้ไม้แข็งกับมัน....
"พี่เอก...." มันพูดได้แค่นี้อีกแล้ว..
"นั่งเลย มากินด้วยกัน ตอนนี้กรูกับมรึงก็ทุกข์พอกันแหละ กินซะนิด จะได้มีแรงมาคิดมาทำอะไร....."
"ครับ" มันนั่งลงกิน..อย่างช่วยไม่ได้...มันตักข้าวเข้าปาก.
"นั่น ต้องงั้นซิวะ มรึงดูกรูดิ ถึงกรูจะทุกข์จะเสียใจแค่ไหน แต่กรูก็ยังกินได้ ยังยิ้มได้" เฮ้อ ฝืนพูดไปได้ไงก็ไม่รู้ เชื่อเปล่าครับรสชาดไข่เจียวของมันผมแทบจะไม่รู้สึกเลย ว่ารสชาดมันเป็นไง ผมอยากให้มันทุกข์น้อยลงเห็นหน้าตาอมทุขก์ของมันตอนนี้แล้วผมอดห่วงมันไม่ได้จริงๆ......
"ครับ พี่"มัน เริ่มกินครับ แต่กินไม่กี่คำ มันก็อิ่ม ผมก็เหมือนกัน....
"เกม เดี่ยว บ่ายๆ เราไปเดินเที่ยว ไปดูหนังกันดีกว่า ขอกรูซักผ้าก่อน"
"ได้ครับพี่.....เดี่ยวผมช่วยพี่ล่ะกัน"
หลังจากที่เราล้างจานเสร็จ ผมกับมันก็เอาเสื้อผ้ามาซัก วันนี้วันอาทิตย์ หาอะไรทำบ้าง.....มันจะได้ลืมๆ เรื่องที่มันเจ็บอยู่...
เราช่วยกันซักผ้าจนเสร็จครับ ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยอะไรนะ ก็อย่างว่าแหละ เอาผ้าใส่เครื่องเสร็จ..ผมก็มานั่งรอให้เครื่องปั่นจนเสร็จ ส่วนมันหลบเข้าไปในห้อง ผมก็ไม่ได้ตามเข้าไป...
จนเครื่องปั่นเสร็จ....มีเสียงบอก มันเดินออกมา.....
"เดี่ยวผมตากเองนะ พี่"
"ไม่เอากรูช่วย กรูอยากช่วยมรึง"
"แต่ผมอยากทำเพื่อพี่น่ะ"
"เฮ้อ เกม มรึงทำอย่างอื่นเพื่อกรูดีกว่า ทำตามที่กรูขอนะ" มันนิ่งเงียบไปอีกแล้ว ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าในใจมันคิดอะไรนักหนา ผมไม่ค่อยจะเข้าใจความรู้สึกของมันหรอกครับตอนนี้......ผมกับมันเหมือนห่างกันออกไปทุกทีทุกที...
"มรึงอาบน้ำดิ เดี่ยวไปเดินห้างกัน...." หลังจากที่ช่วยกันตากผ้าเสร็จ ผมก็บอกมัน...
"ครับพี่" มันเดินเข้าไปแล้ว ไม่มีอาการดีใจ เสียใจ ใบหน้ามันราบเรียบ เฮ้อ ผมได้แต่ส่ายหน้า...เมื่อไหร่มันจะคิดได้ซะทีนะ...
ไอ้ลูกเจี๊ยบผม เข้าไปในห้องน้ำ ส่วนผมก็ไปหยิบโทรศํพท์ โทรไปหาเบียร์ ความจริงผมไม่มีเบอร์เบียร์หรอก...แต่ค้นเอาจากเครื่องไอ้ลูกเจี๊ยบ ซึ่งมันปิดอยู่....หลังจากได้เบอร์แล้วผมก็ออกมาโทรข้างนอก...
"เป็นไงบ้างเบียร์...."
"ไม่มีอะไร ค่ะพี่เอก วันนี้พ่อเบียร์ไปก๊วนกอล์ฟกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดค่ะ กว่าจะกลับ คงดึกๆ แล้วเกมว่าไงบ้างคะ" เฮ้อดีหน่อย อย่างน้อยก็ยืดเวลาให้ผมไปอีกเยอะ......
"ตอนนี้มันกำลังคิดน่ะ มันอ่อนลงเยอะแล้วแหละ พี่ว่าไม่นานหรอกขอเวลา พี่หน่อยนะ "
"ค่ะพี่....แล้วเกมเค้าไม่คิดจะเปิดเครื่องเลยเหรอคะพี่....เบียร์โทรไปหลายรอบแล้ว"
"มันกำลังสับสนอยู่มั๊ง....ให้เวลามันหน่อยนะ แค่นี้ก่อนนะเบียร์ถ้าไงเดี่ยวพี่โทรมาใหม่ ถ้าเบียร์มีอะไรก็โทรมาเบอร์นี้ได้เลยนะ.." หลังจากวางสาย.. ผมก็เดินเข้าห้อง มันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลย ผมเข้าใจ... ผมก็เป็นเหมือนมันนี่แหละตอนนี้ทำอะไรแต่ละอย่าง มันต้องใช้เวลานาน....ผมนั่งรอมันอยุ่นาน มันเดินออกมาแล้ว ไม่มีรอยยิ้มที่ใบหน้ามันเลย......เฮ้อ.....ผมตามเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าห้องน้ำไป....กลับออกมามันแต่งตัวเสร็จแล้ว วันนี้มันแต่งตัวธรรมดา เสื้อยืดกางเกงยีนส์...ผมก็รีบแต่งตัว......
"ไปกันเถอะ" มันหยิบกุญแจรถ เดินออกไปแล้ว ผมเดินตามไป....
"ไปที่ไหนกันดีครับ"มันถามผมเตรียมเลี้ยวรถออกถนนใหญ่....
"เมเจอร์เอกมัยก็แล้วกัน.....ดูหนังสักเรื่อง" ผมบอกมัน.....
"ครับ พี่" เราไปถึงเมเจอร์เกือบๆ บ่ายโมง วันนี้วันอาทิตย์คนเยอะ พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมปลายวันแรก....
เรายืนดูโปรแกรมกัน ตอนนี้บอกตรงๆ อยากให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ อยู่ห้องก็รู้สึกแย่ .....เราเลือกดูไอซ์เอจกัน ดูเรื่องอื่นคงไม่สนุกหรอกหาการ์ตูนเบาสมองๆ ดูกันดีกว่า...หลังจากที่ได้ตั๋วแล้วเราก็ไปนั่งรอหน้าโรงหนัง ระหว่างนั่งรอนั้น.....
"พ่อคะ แม่คะ หนูอยากกินเป็บซี่" ผมกับไอ้ลูกเจีญบหันไปดู เพราะเสียงเด็กคนนี้เค้าเจี้ยวแจ้วมากเลย..
"พ่อไปซื้อให้แม่หน่อยซิจ๊ะ เดี่ยวแม่ดูยายหนูที่นี่เอง"
"จ้าแม่ แล้วแม่จะเอาอะไรด้วยเหรอเปล่า "
"แม่ขอ ป๊อบคอร์นล่ะกัน พ่อซื้อที่ใหญ่มาเลยนะ เผื่อยายหนูด้วย"
"จ้า รอแป๊บนะแม่" ชายหนุ่มคนนั้นเดินไปที่บาร์น้ำแล้ว....แล้วไม่กี่นาทีเค้าก็เดินกลับมาพร้อมเป็บซี่ป๊อบคอร์นกล่องใหญ่..... ผมมองไปที่ไอ้เกมส์ ไอ้เกมส์มันมองไปที่ครอบครัวนี้ตลอดเวลา ตามันเหมือนจะมีน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว....ผมรีบจับมือมันครับ ให้กำลังใจมัน....ได้เวลาหนังฉายแล้ว ผมกับมันเดินเข้าโรงที่ฉาย เดินไปก็เจอครอบครัวที่เรามองกัน...พวกเค้าก็ดูเรื่องนี้ด้วย.....มันมองตามใหญ่เลย.....
เราเข้ามาดูหนังครั้งนี้เป็นครั้งแรกครับที่เรามาดูหนังกันโดยไม่มีการกินป๊อบคอร์นกับเป็ปซี่....ก็ไม่มีใครต้องการกินนี่ทุกทีส่วนใหญ่ไอ้เกมมันจะเป็นคนไปซื้อทุกที แต่วันนี้มันคงไม่อยากกินและผมก็ไม่อยากจะกินอะไรด้วย.....
หนังฉายแล้ว เรื่องนี้เป็นหนังการ์ตูนประมาณ ยุคน้ำแข็ง ที่มีช้างแมมมอธ ตัวสลอธ..เสือเขี้ยวดาบ ต้องมีหน้าที่พาหนูน้อยคนหนึ่งที่พลัดพรากจากครอบครัว นำไปคืนครอบครัว โดยที่สามตัวนี่ต้องเผชิญกับอันตรายต่างๆ โดยเฉพาะ เจ้าเสือเขี้ยวคาบดาบ ที่คอยจะขย้ำเด็กน้อยตลอดเวลา....
ระหว่างหนังฉายผมเอาหัวหนุนไหล่ไอ้ลูกเจี๊ยบตลอด ช่วงนี้ผมเห็นมันมองไปทางรอบครัวที่เราเจอข้างนอกนั่งอยู่บ่อยๆครับ มันคงกำลังคิดอะไรบางอย่าง......
หนังจบแล้วผมกับมันเดินออกจากโรงหนังกัน.... ผมกับมันก็มานั่งกินสุกี้กัน ความจริงไม่อยากกินเท่าไหร่หรอก แต่ไปนั่งฆ่าเวลาหน่อยก็ดี....ตอนนี้ผมบอกตรงๆ ผมไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด ในสิ่งที่มันทำกับผมแล้ว จะให้โกรธมันได้ไงล่ะ มันทำหน้าเครียด ทำหน้าเหมือนคนที่มีแต่ร่างกายแต่ไร้จิตใจไร้ความรู้สึกแบบนี้.... ตอนนี้ผมสงสารมันมากกว่า ผมรู้ครับว่ามันคงเสียใจที่มันได้ทำลายความรักของเราสองคนด้วยมือของมันเอง.
"กินสักหน่อยหว่ะ นี่ตับทั้งนั้น"........ ผมตักสุกี้ใส่ชามให้มัน.....
"ขอบคุณครับ"
"เอาน่าอย่าคิดมากนะเกม...ดูกรูดิรูเลิกคิดไปแล้วยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ....." ผมกำลังจะพูดต่อ แต่มีแขกกลุ่มหนึ่งเข้ามาในร้าน อ้าว ครอบครัวที่ไอ้เกมมันมองบ่อยๆ ตอนอยู่ในโรงหนังนี่เอง......
"มายายหนูมานั่งนี่ อย่าซนนะเดี่ยวแม่ตีเลย"
"ค่ะแม่" มันมองไปอีกแล้ว .....
"อบอุ่นดีเน๊อะพี่" มันหันมาถามผม....
"อือ น่ารักดีทั้งพ่อ แม่ลูก...." ผมพูดเท่านี้แหละครับ ไม่อยากจะคะยั้นคะยอมากไปกว่านี้ผมอยากให้มันรับเองด้วยตัวมัน.........
"เฮ้อ......" มันถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ผมไม่เข้าใจความหมายมันหรอก....
"พี่กินเยอะๆ นะครับ สั่งมาซะเยอะกินไม่หมดเสียดาย" มันหันมาตักสุกี้ให้ผมบ้างแล้ว....
"ขอบใจโว๊ย" ตอนนี้ผมเริ่มมีความหวังบ้างแล้ว ใบหน้ามันมีรอยยิ้มแล้ว...
หลังจากกินเสร็จผมกับมันก็จ่ายตังส์ เชื่อเปล่าครับ เราออกมาเจอครอบครัวนี้อีกแล้ว.....ไอ้เกมมันหันมองตลอดเลย....ผมเริ่มมองเห็นทางสว่างบ้างแล้ว......
"พี่เอกครับ เดี่ยวผมไปทำงานซะหน่อยนะครับ" ผมมองหน้ามัน มันจะไปทำไหวเหรอวะ ผมอยากจะห้าม แต่มาคิดดูอีกทีมันได้ไปเจอเพื่อนๆ มีเพื่อนคุย เพื่อนเล่น อาจจะทำให้มันดีขึ้นก็ได้....
"เอาดิ มรึงเอารถไปด้วยเลยเดี่ยวกรูนั่งรถไฟฟ้ากลับเอง"
"เอางั้นเหรอพี่" มันมองหน้าผมอีก...
"ถ้าจะไปเมาไหนกับเพื่อเอารถมาเก็บก่อนน่ะแล้วค่อยไป ที่กรูบอกแบบนี้กรูไม่ได้ห่วงรถกรูห่วงมรึง" ผมกลัวมันจะคิดมากตอนนี้....
"ครับพี่เอก ผมคงไม่ไปไหนหรอก ทำงานเสร็จก็คงกลับบ้านเลย....."
"แล้วแต่มรึงล่ะกัน กรูไม่ได้ว่าหรอก หรือมรึงจะไปไหนบอกกรูก็ได้เดี่ยวไปด้วย....."
"ไม่ล่ะพี่ช่วงนี้ไม่อยากดื่มเหล้าครับ" มันกำลังเลี้ยวออกจากเมเจอร์.
"งั้นส่งกรูข้างหน้านี่แหละ เจอกันที่บ้านน่ะ " ผมเปิดประตูลงรถแล้ว...
"ครับ"
ไม่นานครับผมก็นั่งรถไฟฟ้ามาถึงคอนโด.....เปิดประตูห้องเข้ามา ผมก็มานั่งที่โซฟา....
"เฮ้อ" ผมมองไปที่เพดานห้อง อีกไม่นานแล้วซินะ ที่ผมจะได้อยู่ที่นี่.... ผมมาคิดๆดูนะ ตอนนี้ถ้าไอ้เกมมันตกลงแต่งงานกับเบียร์ก็ดีไป ผมจะถอยออกมา หลังจากที่มันแต่งงานเสร็จผมก็จะกลับไปอยู่ที่บ้านพักที่ปากเกร็ด..ผมคงไม่อยู่กับมันตลอดไปหรอก ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว.....ถ้ามันไม่ตกลงล่ะ อันนี้ผมอาจจะต้องไปจากชีวิตมันเลยก็ได้ผมคงทนไม่ได้หรอก ที่มันตัดสินใจแบบนี้.....
ผมเดินไปที่ตู้ปลา...มันคงไม่ได้กินอะไรตั้งต่เมื่อวานแล้วซิ...ผมเดินไปหยิบอาหารปลา.
"มาๆ มาหม่ำๆ เร็ว..... อีกหน่อยกรูคงไม่ได้มาให้อาหารพวกมรึงแล้วนะ ไอ้ลูกปลาน้อยทั้งหลาย" ผมให้อาหารมัน ความโศกเศร้า ความผิดหวังมาเข้าหาผมอีกแล้ว....
"ใกล้หมดเวลาของกรูเต็มทีแล้ว ก็พ่อมรึงทำกรูซะแสบเลย แต่จะไปโทษมันก็ไม่ถูก..มันคงอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแบบพวกมรึง..... มาๆ หม่ำเร็วอย่าแย่งกัน...... "
ผมให้อาหารพวกมันเสร็จแล้วผมก็มานั่งกอดเข่าอยู่ที่โซฟา......บรรยากาศมันเหงอยเหงารันทดหดหู่ใจอะไรแบบนี้นี่........เฮ้อ.......ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ของผมดังครับ เบียร์โทรมา.....
"พี่เอกเป็นไงบ้างคะ เกมว่าไง"
"ใกล้แล้วหล่ะเบียร์ เกมมันอ่อนลงบ้างแล้ว แต่มันก็ยังไม่ว่าไรนะ ตอนนี้มันไปทำงาน....แล้วทางเบียร์ล่ะเป็นไงบ้าง" เกมมันบอกเบียร์ว่าทำงานร้านอาหาร....
"พ่อเบียร์ยังไม่กลับ เลยค่ะ เดี่ยวเบียร์กับอ้อหมวยจะกลับ คอนโดแล้ว ฝากพี่เอกด้วยนะคะ...."
"อือ ไม่เป็นไรพี่จะพยายามเต็มที่. งั้นแค่นี้ก่อนนะเบียร์"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" เฮ้อ....ผมถอนหายใจหลังจากวางสายไป ทำไมต้องเป็นผมด้วยนะ....ทำไมต้องเป็นผมที่ต้องมาแก้ปัญหาให้พวกนี้นี่....
เกือบสี่ทุ่ม ไอ้ลูกเจี๊ยบก็กลับมา มันเอาเงินมาให้ผมหนึ่งพันบาท โหมันยังมีอารมณ์นวดเหรอนี่......คืนนี้ผมยังนอนกอดมันทั้งคืน....มันยังไม่ได้บอกกับผมว่ามันจะเอาอย่างไรกับชีวิตมันนะครับ ช่วงนี้ก็อย่างว่าแหละ มันเงียบตลอด ผมถามคำมันก็ตอบคำ........เฮ้อ เบื่อบรรยากาศแบบนี้จริงๆ ..... เกือบตีสอง มันหลับไปแล้ว คงเพลีย ออกไปข้างนอกทั้งวัน และเมื่อคืนมันก็คงไม่ได้นอน ผมมองมัน เฮ้อ น้ำตาผมมันไหลออกมาอีกแล้วทำไมมันเป็นแบบนี้นี่ เฮ้อจะร้องไปทำไมนี่ จะร้องไปทำไม.....ภาพเหตุการณ์ต่างๆมันไหลเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว...ไหลเข้ามาทุกภาพทุกฉากทุกตอน....เฮ้อ...แม้ไอ้ลูกเจี๊ยบมันจะนอนข้างๆผมตรงนี้แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนไกลจากมันทุกที ไกลออกทุกที..... .ทุกที....
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/685.htm
พยายามจะอยู่คนเดียว พยายามไม่สนใจ
พยายามไม่เป็นอะไร ทำตัวเองให้แข็งแรง
แต่ความรู้สึก ก็ยัง ยังเหมือนเดิม
ต่อให้ทุกอย่าง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
ทำไมต้องเสียน้ำตาอย่างง่ายดายให้กับเรื่องเดิมๆ
รู้สึก ไม่เข้าใจตัวเองสักที
บางทีไม่รู้ทำไม ต้องเป็นคนที่อ่อนไหวทุกที
ร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ อย่างนี้
พยายามดูแลตัวเอง พยายามหลุดพ้นไป
พยายามจะทำยังไง ใจมันยังไม่แข็งพอ
กับความรู้สึก ที่ยัง ยังเหมือนเดิม
ต่อให้ทุกอย่าง ทุกอย่าง จะเปลี่ยนไป
ทำไมต้องเสียน้ำตาอย่างง่ายดายให้กับเรื่องเดิมๆ
รู้สึก ไม่เข้าใจตัวเองสักที
บางทีไม่รู้ทำไม ต้องเป็นคนที่อ่อนไหวทุกที
ร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ อย่างนี้
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
อะไรที่ยิ่งเหลือน้อย จะยิ่งรู้สึกว่ามันมีค่า
แล้ว ยังไหนจะความทรงจำเก่า ๆ ในสถานที่เดิม ๆ อีก :เฮ้อ:
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ทาง 2 ทาง กับคน 3 คน
เกิดคำบรรยาย ดันมาอ่าน ที่ทำงานตอนเช้า
อารมณ์หดหู่เลยเช้านี้ แล้วนี่ตรูจะทำงานได้ไหมว่ะเนี๊ยะ
-
ช่วงเวลาวิกฤต กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ช่วยกันประคองกันไป
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
:teach:
ในเวลาที่ทุกข์ใจหาคำตอบให้ชีวิตไม่ได้ บางครั้งการมองรอบ ๆ ตัวจะทำให้เราได้คำตอบโดยไม่ตั้งใจ....
ครอบครัวที่เกมส์มอง...ถือเป็นเทียนเล่มน้อย ที่มากระตุ้นความรู้สึกลึก ๆ ภายในใจ....
สุดท้ายเหลือเพียงแค่หักใจจากความสัมพันธ์ที่ยาวนาน.....เพื่อเริ่มเดินไปในเส้นทางใหม่ของชีวิต... :a1:
เวลาที่เหลืออยู่...ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน...บันทึกเป็นความทรงจำ...เก็บไว้ในใจ
:catrun:
.....ขอเก็บ...ความทรงจำ...ที่ผันผ่าน
ด้วยหัวใจ...ที่ร้าวราญ...แหลกสลาย.....
.....ทุกทุกสิ่ง...ที่ร่วมทำ...ไม่เสื่อมคลาย
บันทึกรัก..ครั้งนี้...ด้วยใจ...ไม่ลืมเลือน.....
:impress:
ปล. งอนมากแก่เร็วนะเฟ้ยยยยยย :m12:
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
แล้วก็
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
จากนั้นก็
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เข้มเเข็งไว้นะครับ :m17:
-
............เป็นไปได้ไหม...ที่ใจของเธอ....นั้นยังมีฉันอยู่
............ไม่อยากหั้ยลืมฉันไป.........
............แม้ว่าตอนสุดท้าย.........เราจะไม่ได้รักกันก็ตาม........ :o12: :o12:
-
เสือไบ:the series (ตอน 119)
เช้าแล้ว....ผมตื่นนอนแล้ว....วันนี้ผมต้องไปทำงาน.....ไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังไม่ตื่น มันยังนอนคุดคู้อยู่เลย ผมเดินออกมาอาบน้ำอย่างเงียบๆ ..ตอนนี้ทุกอย่างที่ผมทำอะไรพยายามให้มันดังน้อยที่สุดครับ กลัวมันจะตื่น.......หลังจากอาบน้ำผมก็มาแต่งตัว...มันก็ก็ยังหลับสนิทเลย..... สงสัยจะเพลียจริงๆ......
ผมมาถึงที่ทำงานแล้ว.... วันนี้ผมคงไม่มีอารมณ์ทำงานเท่าไหร่หรอก ผมตัดสินใจหยิบใบลาพักร้อนมาเขียน ลาสัก 4 วันล่ะกัน ลาไปสงบสติอารมณ์หน่อย อีกอย่างผมอยากใช้เวลาช่วงนี้ อยู่กับมันให้มากที่สุดมากที่ผมจะทำได้....
"ลาพักร้อนอีกแล้วเหรอมรึง ไอ้นุ่ม....." พี่พีครับ แกเห็นผมเขียนใบลา....
"ครับ พี่ ช่วงนี้อกหักนิดหน่อยขอทำใจ" ผมพูดความจริงไป ตอนนี้กำลังเศร้าๆ ไม่มีอารมณ์ต่อความยาวสาวความยืดกับแก....
"ก๊าก ก๊าก หน้าอย่างมรึงเหรอวะ ไอ้นุ่มอกหัก เออ ถ้ามรึงอกหักนี่กับผู้ชายผู้หญิงวะ" หัวเราะผมอีก....ไม่เลิกแหย่ผมอีก..พี่พี...นี่น้องกำลังเศร้าๆ....
"น้องแค่ไปพักผ่อนพี่ เบื่อๆ พักนี้" ผมทำหน้าขึงขัง
"อะไรของมรึงวะ ยังหนุ่มยังแน่ กรูไปด้วยดิ " อ้าวเวนแล้ว ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่พีแม้จะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนหมดทีเดียวนะครับ ผมไม่ค่อยได้ไปไหนตอนเย็นๆกับแก..
"ไม่ได้พี่.....น้องกลับบ้าน กลับไปซบลงบนตักอุ่นๆแม่" ผมยังทำหน้าเครียดเหมือนเดิม...ไม่มีอารมณ์หยอกเย้าแกจริงๆ
"เออ กลับมาอย่าลืมของฝากล่ะ มากรูเซ็นรักษาการณ์ให้" โหผมซึ้งเลยนะนี่....
หลังจากที่ส่งใบลาพักร้อน...ช่วงบ่ายผมโดดงาน ไม่มีสมาธิทำงานจริงๆ ผมมาถึงคอนโดประมาณบ่ายสอง...เปิดประตูห้องเข้าไป..เอ๊ย มันหายไปไหนนี่ ผมเดินเข้าไปดูที่ห้องนอน ไม่อยู่ โทรศัพท์มันก็เอาไป กระเป๋าเป้มันหายไปด้วย.....เหลือบไปมองรองเท้าผ้าใบที่มันใส่ประจำ หายไปครับ แต่กุญแจรถผมยังอยู่..... ตอนนี้ผมเข่าอ่อนแล้ว มันหนีไปแล้วเหรอนี่ หนีความจริงไปแล้ว......
ผมเข่าอ่อนทรุดทรงที่โซฟา....ทำไมมรึงเป็นคนแบบนี้นี่.....ทำไมต้องหนีความจริง ทำไมต้องหนีทุกอย่างไปแบบนี้......มรึงจะให้กรูอยู่แก้ไขปัญหาคนเดียวเหรอไง.......น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว ความจริงวันนี้ผมว่าผมจะเลิกร้องไห้แล้ว ร้องมันก็ไม่ได้อะไร แต่ตอนนี้มันเหลืออดจริงๆ ผมอัดอั้นตันใจเต็มแก่แล้ว.....
"มรึงๆๆ" ผมทุบหมัดไปที่โซฟา......ตอนนี้ไม่รู้จะระบายกับใครแล้วครับ.......ผมฟุบหน้าลงที่โซฟา ร้องไห้ ร้องออกมาอย่างคนเสียสติ....ผมร้องร้องจนผมหมดแรง......
"พี่เอก ผมขอโทษ พี่ไม่ต้องตามผมมาหรอก" ผมกำลังวิ่งไล่มันมาครับ ตอนนี้มันวิ่งหนีผมอยู่ สะพายเป้ วิ่งมาทางพันธ์ทิพ....
"หยุดนะ มรึงจะหนีทำห่าทำไม หนีความจริงแบบนี้เพื่ออะไร" ผมยังวิ่งตามมันอย่างไม่ลดละ เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ก็ต้องวิ่งตาม....เจอตัวมันแบบนี้จะปล่อยได้ไง...
"ปล่อยผมไปเถอะนะ พี่เอก ผมไม่อยากรับผิดชอบ ผมไม่พร้อม ผมกลัวพี่...."
"ไม่ได้ มรึงจะหนีไปแบบนี้ไม่ได้ กรูบอกเบียร์ไว้แล้ว ว่ากรูจะช่วยพูดให้เค้า พูดให้มรึงรับผิดชอบ"
"พี่ไปรับปากเค้าทำไม พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่ไม่คิดถึงตัวเองเลยเหรอ พี่รักผมไม่ใช่เหรอ พี่จะส่งผมให้เบียร์ทำไม...น่านะ เราไปเริ่มต้นใหม่กันนะพี่ เริ่มต้นไหม่...."
"สา........ด นี่ ที่กรูพูดๆ มามรึงไม่เข้าใจเลยเหรอ หนีไปมันก็ไม่พ้นตราบาปที่มันจะวิ่งตามเรามาตลอดหรอก กรูเหนื่อยแล้วเกม หยุดเถอะ" มันหยุดจริงๆ ครับ ผมน่ะแฮ่กๆๆๆ เหนื่อยจริงๆ แต่ผมไม่ยอมให้มันหนีไปหรอก..
"พี่เอกปล่อยผมไปเถอะนะ ผมขอร้อง ถ้าพี่ไม่ไปด้วย พี่ก็ไม่ต้องมาห้ามผม..."
"แล้วมรึงจะทิ้งกรูไปแบบนี้เหรอ มรึงบอกกรูไม่ใช่เหรอวะว่ามรึงรักกรู มรึงทำกับคนรักมรึงแบบนี้เหรอ"
"ก็พี่ไม่ให้ทางเลือกผมเลยนี่"
"แล้วกรูล่ะ กรูมีทางเลือกเหรอวะ "
"ไม่รู้ล่ะพี่ ผมหายเหนื่อยแล้ว ผมจะวิ่งต่อแล้วนะ พี่เหนื่อยพี่ก็ไม่ต้องตามมา" โหมันไปจริงๆ ผมเหรอตอนนี้ยังไม่หายเหนื่อยเลย....จับได้จะจับมันมัดโซ่ไว้เลย.....
"เอ๊ย รอกรูด้วย" ผมออกวิ่งตามครับ ตอนนี้มันขึ้นไปบนห้างพันทิพแล้ว..
แก๊กๆ เสียงคนไขลูกบิดข้างนอก....ผมลืมตา อ้าวนี่ผมเสียใจจนผมหลับฝันไปเลยเหรอนี่....ผมเช็ดคราบน้ำตาที่อยุ่บนหน้า....... หลับไปเกือบสองชั่วโมงเหมือนกัน...
"เข้ามาก่อนชัย" อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบผม กับไอ้ชัย อะไรนี่ ผมนึกว่ามันเผ่นแนบหายไปในกลีบเมฆแล้ว.....ผมดีใจมากเลย...... ดีใจสุดๆ เฮ้อ..
"พี่เอก สวัสดีครับ เห็นหน้าผมถอนหายใจเลยเหรอ ผมแวะมาเยี่ยมพี่" ไอ้ชัยมันยกมือไหว้ผม ไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังเงียบเหมือนเดิม
"ตามสบายนะเดี่ยวขอกรูเอาของไปเก็บก่อน"....ไอ้ลูกเจี๊ยบเดินไปในห้องแล้ว....
"ไปไหนกันมาวะ" ผมถามมัน ตอนนี้แค่เห็นไอ้ลูกเจี๊ยบผมก็ดีใจแล้ว ....
"มหาลัยพี่ ไปลงทะเบียน....พอดีเย็นนี้ผมนัดสาวดูหนังแถวๆ นี้เลยขอมาเที่ยวห้องมัน"
"อือ ตามสบายนะ น้ำในตู้อยากกินอะไรก็กินตามสบายล่ะกัน"
"ครับๆ ขอบคุณครับ"
ผมเดินเข้าไปในห้องตามไอ้ลูกเจี๊ยบ . กะจะไปเปลี่ยนชุดทำงานเหมือนกัน....มันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่..
"ไปไหนไม่ยอมบอกเลยนะมรึง" ผมพูดกับมัน..
"ขอโทษครับ พี่เอก ผมลืมไปว่าวันนี้ผมต้องไปมหาลัย เมื่อเช้าผมตื่นสาย ตื่นมาก็ไม่เห็นพี่เอกแล้ว ความจริงผมก็ไม่อยากไปหรอกครับ แต่......"มันจะพูดต่อแต่ผมขัดจังหวะก่อน..
"ดีแล้ว อนาคตมรึงนะ เหลืออีกไม่กี่เล่มมรึงก็จะจบแล้ว....ดีแล้วที่มรึงคิดได้"
"พี่เอกตาแดง ร้องไห้เหรอพี่ ร้องไห้อีกแล้วนะ" ผมตาแดงช้ำมาก... เพราะผมกลัวจริงๆ.. กลัวมันจะหนีไป
"เออ กรูร้อง....กรูเผลอคิดไปว่า ใครบางคนมันหนีกรูไป ทิ้งปัญหาให้กรูแก้คนเดียว "
"โห พี่เอก ถึงผมจะชั่วจะเลว แต่ผมก็ไม่คิดจะทิ้งปัญหาให้พี่แก้ตามลำพังนะครับ"
"เออ กรูขอโทษ มรึงไปคุยกับไอ้ชัยเถอะ มีเพื่อนคุยมรึงจะได้ไม่เหงา เดี่ยวกรูอาบน้ำก่อน"
"ครับพี่ เดี่ยวมันคงไปแล้วพี่ มันนัดเด็กไว้ที่มาบุญครองตอนเย็น" มันเดินออกไป ผมเดินออกไปอาบน้ำแต่งตัว ตอนนี้ผมรู้สักดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ได้เห็นหน้ามัน ผมส่องกระจกโหตาแดงช้ำจริงๆ ใครที่ไม่เป็นอย่างผมคงไม่รู้หรอก ว่า ความรู้สึกมันเป็นไง คนเสียใจผิดหวังอยู่และมารู้อีกว่าโดนทรยศจากคนที่ทำให้ตัวเองเสียใจและผิดหวังนั้น ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร มันคับแค้นใจจนแทบกระอัก...ตอนนั้นผมร้องไห้สุดๆจริงๆ......
ผมแต่งตัวเสร็จแล้วผมยังไม่ออกไปคุยกับพวกมันข้างนอกนะ ปล่อยไอ้เกมไอ้ชัยคุยกันแบบนั้นน่ะดีแล้ว มันจะได้ได้คุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมบ้าง ผมจะจากมันไปแล้วไม่อยากให้มันสะเทือนใจเมื่อเห็นผม....
ตอนนี้ผมนึกถึงไอ้กายค ถ้าไอ้กายอยู่ด้วยก็คงดี ผมคงมีคนคอยปลอยใจ มีคนคอยรับฟังปัญญาต่างๆ แทนผมบ้างไม่ใช่เจอปัญหาเต็มๆแบบนี้ เออ ผมคงต้องโทรหามันหน่อย แต่ผมมาคิดอีกที ยังดีกว่า ผมจะรอจนกว่าที่ไอ้เกมมันจะตัดสินใจก่อนว่ามันจะเลือกทางเดินมันอย่างไร แล้วผมค่อยโทรหาไอ้กาย.......
ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย.....ตอนนี้มันเหนื่อยมันล้าเหลือเกิน.... แค่นี้ผมก็แทบจะแบกรับปัญหาที่ไอ้เกมก่อไว้ไม่ไหวแล้ว.... ผมเอาหูฟังเสียบที่หูครับ เปิดเพลงฟังดีกว่า....โหดูเปิดเพลง...
http://www.geocities.com/nangmarn99/mp3ss19.htm
เหนื่อยและท้อเหลือเกิน..
..... รู้ไหม…….
....... หมดแรงจะสู้ต่อไป…..อีกแล้ว..
………..คลื่นลมยิ่งโถมเท่าไร….
เสียงหัวใจยิ่งแผ่ว
……….หมดแรงไม่เหลือใครนอกจากเธอ…..
** เธอเป็นเพียงสิ่งเดียว………
……….เป็นเหมือนไม้หลักสุดท้าย……
……….ให้ฉันได้เกาะได้พักหายใจ
……….มีเพียงเธอผู้เดียว
ที่ฉันมอบหัวใจ……..
..รักเธอเหลือ เกิน…
และรักยิ่งกว่าสิ่งใด……
……….อย่าจากไปไหน..โปรดอยู่กับฉัน ………
……….ชีวิตของฉัน
ฝากไว้อยู่ในมือ…… ของเธอ
……….ทุกทุกนาที….
ที่ยังหายใจ……
……….เพราะฉันมีเธอ
ขาดเธอไปสักคน………
……… ฉันจะทนอยู่อย่างไร...
... ไม่รู้จริงๆ....
เฮ้อ ตอนนี้ผมไม่เหลือใครจริงๆ แม้กระทั่งเธอ.....เธอของผมคนนี้ก็กำลังจะจากผมไป....คิดอะไรไปได้เรื่อยเปื่อยจริงๆตอนอกหักนี่........ไอ้ชัยเปิดประตูเข้ามา.....
"พี่เอก ผมกลับก่อนนะ" ไอ้ชัยมันบอกผม.....
"รีบกลับไปไหนวะ " ผมเอาหูฟังออกเดินตามมันออกไป......
"อือ อือ ตามสบายล่ะกัน" ผมไม่มีอารมณ์ที่จะสนุกสนานกับมันหรอก ....
ไอ้ชัยออกไปแล้ว.....ไอ้เกมเดินไปส่ง...ไม่กี่นาทีไอ้ลูกเจี๊ยบก็กลับเข้ามา.....ตอนนี้ผมมานั่งที่โซฟา นั่งเฉยๆแหละครับ ไม่ได้เปิดโทรทัศน์ หรือฟังเพลง.....แค่นั่งเฉยๆ แบบนี้ภาพต่างระหว่างผมกับมันก็เต็มหัวผมไปหมดแล้ว.....
"พี่เอกครับ...." มันเดินเข้ามานั่งที่โซฟา ผมไม่ได้ยินหรอกครับทีแรก.....
"พี่เอกครับ" เสียงมันดังขึ้น ผมหันมองมัน ตอนนี้ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว...
"เออ มีไรวะ เสียงดังเชียว" เฮ้อ .....
"พี่เอกครับ ผมตัดสินใจแล้วครับ" ผมมองหน้ามัน.....
"เรื่องของเรา.....เรื่องที่พี่ขอ"
"เออ ว่าไงล่ะ" ถึงเวลาแล้วซินะ ผมจะรู้ว่ามันเลือกทางเดินชีวิตมันอย่างไร.....
"ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้เจอพี่ และได้ใช้ชีวิตกับพี่จนถึงวันนี้ ผมรู้สึกดีมากๆเลยครับ ผมไม่เคยได้รับความอบอุ่น ไม่เคยได้รับความเข้าใจ ไม่เคยได้รับการดูแลแบบนี้จากใครมาก่อน" มันเงียบไปครับ ตอนนี้เสียงมันไม่สั่นและไม่มีน้ำตานะครับ....
"แล้วไงต่อล่ะ....."
"ที่พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อให้ผมมีความสุข....เพื่อให้ผมเป็นคนดี......พี่รักผมและผมก็รักพี่ แต่ผมกับทำลายความรักของเราด้วยตัวผมเอง....." อ้าวเสียงมันสั่นอีกแล้วผมนึกว่ามันจะใจแข็งพูดได้ตลอด....
"พี่เอกครับถึงเวลาแล้วที่ผมควรรับผลกรรมที่ผมก่อ ผมพร้อมแล้วพี่ ผมจะทำตามที่พี่บอก อย่างน้อยสิ่งพี่บอกก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผมไม่ใช่เหรอ" มันร้องไห้อีกแล้วครับ เฮ้อ.....
"ผมพร้อมแล้วครับ ผมจะทำตามที่พี่ขอ ผมจะแต่งงานกับเบียร์....พี่จะได้สบายใจสักที.....ผมอยากให้พี่สบายใจ" เฮ้อผมควรดีใจดีหรือเสียใจดีล่ะครับที่มันพูดแบบนี้.......ผมส่ายหน้า...
"ไอ้เกม มรึงไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย...มรึงคิดเหรอว่ามรึงทำแบบนี้กรูจะดีใจ ....การแต่งงาน การใช้ชีวิตครอบครัวมันไม่ใช่เล่นขายของนะ หรือเล่นแต่งงานตอนเด็กๆ นะ....มรึงจะมาทำแบบนี้ไม่ได้....มรึงแต่งงานไปมรึงต้องรับผิดชอบ ดูแลเค้า ไม่ใช่มรึงแต่งงานเพื่อให้ทุกอย่างมีทางออก แต่งงานเพื่อให้กรูสบายใจ...งั้นมรึงไม่ต้องแต่งเลย มรึงไปบอกเบียร์เลยว่ามรึงไม่รับผิดชอบเรื่องเด็กในท้องของเค้า" ผมเสียงดังใส่มัน....
"ครับ ผมรู้ ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด....ผมจะดูแลลูกเมียผมอย่างดี ไงพี่"
"แล้วมรึงพูดทำไมว่าอยากให้กรูสบายใจ...มรึงคิดเหรอวะ.....ว่ากรูสบายใจถ้ามรึงแต่งงาน...มรึงก็รู้ว่าเพราะอะไรแต่มรึงแต่งงานกับเบียร์ก็ดีแล้วแหละ ทุกอย่างมันจะได้ดีขึ้น คนเจ็บมันก็จะได้น้อยลง...."
"มันจะมีทางไหนดีกว่านี้อีกล่ะพี่เอก...ผมขอโทษนะครับ ที่ผมทำให้พี่เจ็บพี่เสียใจอีกแล้ว"
"ไม่หรอก.....กรูไม่เสียใจ.....กรูไม่เจ็บหรอก เพราะกรูเจ็บมาจนกรูไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว..แต่กรูก็ดีใจนะที่มรึงทำให้ทุกอย่างง่ายลง กรูดีใจกับมรึงด้วยนะที่มรึงเลือกแบบนี้"
"ก็เพราะพี่นั่นแหละที่ทำให้ผมคิดได้....... ผมเคยบอกพี่ว่าผมต้องการครอบครัวแบบนี้.......ครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูก และผมก็มีมันแล้ว ผมจะไปทำลายครอบครัวที่อบอุ่นด้วยมือผมได้ไง...และอีกอย่างผมไม่อยากให้พี่เอาชีวิตของพี่มาแลกกับชีวิตครอบครัวผม....ผมรักพี่ผมไม่อยากให้พี่ทำแบบนั้น" โหมันคิดไปไกลขนาดนั้นเชียวเหรอ ผมเพียงแค่จะหนีมันไปให้ไกลก็แค่นี้เอง
"โห สาดนี่ กรูคงไม่ฆ่าตัวตายหรอก....กรูแค่จะหายตัวไปเท่านั้น"
"อ้าวพี่ หลอกกันนี่"
"กรูไม่ได้หลอก...แต่ก็ดีแล้วที่มรึงคิดได้....มรึงไม่ต้องห่วงอะไรกรูหรอก แค่นี้กรูทนได้ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้น...ถึงกรูจะเจ็บที่ต้องเสียมรึงไปแค่ไหน.....กรูก็ยอม...เจ็บคนเดียว ยังดีกว่าต้องเจ็บอีกหลายคน"
"ผมขอโทษนะพี่ มันมีทางออกแค่ทางนี้จริงๆ"
"ดีแล้ว แม้มันจะเศร้าจะเสียใจ กรูก็พร้อมที่จะทน....คงไม่นานหรอก....เดี่ยวกรูก็หาย"
"เฮ้อ พี่ พี่ทำเพื่อผมอีกแล้ว....ผม....."
"ไม่เอาน่า.....กรูชินแล้ว..." ผมฝืนยิ้ม ตอนนี้ผมคงต้องทำใจครับ มีเริ่มต้นก็ต้องมีจุดจบ....เพียงแต่ผมไม่นึกว่ามันจะมาจู่โจมผมได้เร็วขนาดนี้.....
"แล้วผมต้องทำไงบ้างล่ะ" หน้าตามันมีรอยยิ้มบ้างแล้ว ผมไม่ว่าหรอก ทุกอย่างมันกำลังคลี่คลายไปสู่ทางที่ดีขึ้น....
"โทรบอกเบียร์ไง แล้วก็นัดวันไปหาคุยกับพ่อเบียร์ ทำลูกเค้าท้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ...ลูกนายทหารด้วย.เฮ้อ กรูยังสงสัยไม่หายเลยน่ะว่าถุงยางมันแพงนักเหรอไงวะ"
"เปล่าพี่ มันเมา...พี่เอกโทรให้ผมหน่อยได้เปล่าครับ ผมไม่กล้า ผมทำอะไรไว้กับเบียร์ไว้เยอะ"
"อะไรของมรึงวะ เฮ้อ มาๆเดี่ยวกรูโทรให้"
"เดี่ยวพี่....ผมมีเรื่องจะขอพี่อีกอย่าง"
"อะไรของมรึงวะ เรื่องของมรึงทั้งนั้น มรึงจะมาขออะไกรู บอกมาดิ กรูทำให้มรึงได้เสมอแหละ ถ้ากรูทำได้"
"พรุ่งนี้วันอะไรพี่" มันถามผม....ผมรู้ความหมายมันครับว่ามันถามทำไม...
"วันเกิดมรึง จะให้กรูทำอะไรให้ล่ะ"
"เราไปเที่ยวเสม็ดกันนะพี่ ไปสักสองวัน ผมอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้เต็มที่น่ะ....."
"เอาดิ กรูก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกัน.....งั้นไปพรุ่งนี้เช้าล่ะกัน แล้วเรื่องเบียร์ล่ะจะให้กรูโทรเลยเหรอเปล่า...." มันพยักหน้า...ผมกดไปหาเบียร์
"งั้นรอแป๊บ เดี่ยวกรูคุยให้" ผมเดินออกไปคุยนอกห้อง.....
"สวัสดีค่ะ พี่เอก"
"เกมตกลงแล้วนะเบียร์ มันรับผิดชอบเรื่องของเบียร์แล้ว"
"เหรอคะพี่เอก...ดีใจจังเลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะพี่เอกขอบคุณมาก" คงจะดีใจจริงๆแหละน้ำเสียงผมรู้สึกถึงความดีใจ ...เฮ้อแต่นี่ทำไมเศร้าจัง....
"จะให้มันไปหาเบียร์หรือว่าไง "
"เดี่ยวเบียร์ไปหาพวกพี่ที่ห้องล่ะกันค่ะ แค่นี้นะคะ เบียร์จะไปเลย" อ้าวตัดสายไปแล้ว.....เฮ้อ ผมไม่เห็นจะดีใจด้วยเลยความดีใจของคนอื่นบนความทุกข์ของผมแบบนี้.....แต่จะทำไงได้ล่ะ แบบนี้น่ะดีแล้วทุกอย่างจะได้จบๆ...
ผมเดินกลับเข้าห้องมา ...ไอ้เกม มันคอยคำตอบอยู่......
"ว่าไงครับพี่เอก เบียร์เค้าว่าไงบ้าง"
"เดี่ยวเค้าจะมาหามรึง....มรึงหาข้อแก้ตัวไปเถอะ กรูไม่สนนะเฟ๊ย " ผมทำหน้าเศร้า....ผมเดินเข้าไปในห้องแล้ว(ห้องนอนอีกห้องนะครับ) มันเซ็งๆไงไม่รู้ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ผมนั่งลงกับเตียงก้มหน้ากุมขมับ.....ตอนนี้ผมคงต้องพยายามทำใจแล้ว....ทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้น....ผมเองก็ต้องการแบบนี้ด้วยแต่ทำไงล่ะ เรื่องแบบนี้มันทำใจง่ายๆซะที่ไหนล่ะ.....ไอ้เกมเดินเข้ามา....
"ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่นะครับ....แต่พี่จะให้ผมทำไงล่ะ"
"เออๆ กรูขอโทษ ขอเวลากรูหน่อยนะ มรึงคงเข้าใจนะ ความรักของเรามันไม่ใช่แค่วันสองวัน มรึงจะให้กรูทำใจง่ายๆ มันยากหว่ะ มรึงไปเตรียมตัวอาบน้ำเถอะ กรูขออยู่คนเดียวสักพัก"
"พี่เอก พี่อย่าทำแบบนี้ดิครับ ผม...ผม..." เอาอีกแล้วมัน....เฮ้อ ผมก็ไม่น่าจะทำแบบนี้เลย แต่ผมไม่ไหวจริงๆ
"เกม กรูขอนะ....ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ของกรู.... ต่อไปกรูจะไม่ทำอีกมรึงออกไปเถอะ กรูขออยู่คนเดียวสักพัก นะ เกม" ผมแทบไม่มีแรงจะพูด ตอนนี้ก้อนน้ำตามันมากระจุกตัวที่ตาอีกแล้ว
"ครับ พี่เอก ผมเข้าใจ" มันเดินออกจากห้องไปแล้ว น้ำตาที่มันกระจุกอยู่มั....นไหลออกมาแล้ว ไหลออกมา ตอนนี้ผมขอร้องไห้..... จะขอร้องไห้ครั้งนี้อีกครั้งเดียว.....ครั้งเดียวจริงๆ.....ความรู้สึกคงเหมือนเพลงนี้แหละ....
http://mywebpage.netscape.com/korn3401/Tamdao_03.wma
รู้ว่าเธอเปลี่ยนไป แต่เพิ่งรู้สึกตัวไม่นาน
รู้เมื่อวันที่สายเกินไป
เมื่อมันมาสุดทาง ไม่มีทางที่จะเริ่มใหม่
ก็จำยอมเข้าใจอย่างนั้น
แต่วันนี้ตอนนี้ ขอทีอย่าเอ่ยอะไร
ยังไม่ทันเตรียมใจจะฟัง
ก็ไม่ทันตั้งตัว กลัวใจรับไม่ทัน
เมื่อจะลาร้างกัน ขอให้ฉันทำใจ
ให้เวลานิดเดียวได้ไหม
แค่ให้พอลบเธอจากใจ
เมื่อเธอเดินลับไป จะไม่มีน้ำตาให้เธอ
ขอเวลาตั้งตัว อยากจะขอเวลาตั้งใจ
พร้อมเมื่อไรเธอค่อยพูดจา
ขอเวลาข่มใจ ก็คงใช้เวลาไม่นาน
แล้วเราจึงจากกันได้ไหม
เกือบครึ่งชั่วโมงผมหยุดร้องไห้ตอนนี้ปวดตาไปหมดแล้ว ร้องหนักขนาดนี้วันนี้ผมก็ร้องมาสองครั้งแล้วด้วย พอแล้วสำหรับน้ำตา ผมเอามือมาปาดครับ แต่ก็ยังมีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ ผมรอสักพัก ผมถึงเปิดประตูออกจากห้องไป อ้าวมันนั่งที่โซฟาครับ เอามือกุมขมับ...มันคงรู้สึกผิดแหละครับที่เห็นผมเป็นแบบนี้..ผมเดินเข้าไปหามัน
"กุมขมับทำไมวะ กรูหายแล้ว เตรียมตัวได้แล้วเดี่ยวเมียมรึงมาแล้ว หาข้อแก้ตัวได้เหรอยังวะ" มันเงยหน้ามาโหน้ำตาพรากเหมือนกัน....
"โหไรวะ ผู้ชายเหรอเปล่าวะร้องไห้แบบนี้ ไปๆ...ล้างหน้าเลยเดี่ยวเมียมรึงมาคิดว่ากรูทำอะไรมรึง....ไปไป.."
"ว่าแต่เค้า...พี่ก็เหมือนกันแหละ " เฮ้อ เถียงไม่ออก....
"เออ มรึงไปล้างก่อนเดี่ยวกรู ล้างของกรูเอง.." มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ส่วนผมล้างที่ซิงค์ทำครัวเหมือนเดิม....
อีกสิบนาทีครับ เสียงเคาะประตูดังขึ้น...ผมกับไอ้เกมนั่งอยู่ที่โซฟา... ตอนนี้เราไม่ได้เปิดโทรทัศน์หรือเครื่องเสียง...กำลังทำใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ไอ้เกมคงคิดหาคำพูดหวานๆ ที่จะบอกเบียร์บอกเหตุผลว่าทำไมต้องทำแบบนี้ส่วนผมกำลังนั่งบื่อ ผมไม่อยากเห็นอะไรแบบนั้น.....
"มรึงไปเปิดดิ" ผมบอกมัน
"ครับพี่เอก" มันสูดลมหายใจลึกๆ เดินไปเปิดประตูครับ ผมเฝ้าดูห่างๆ...พอเปิดประตูเบียร์กับไอ้เกมมองตากันเบียร์วิ่งเข้ากอดเกมเลยครับ
"เค้าดีใจจริงๆ ที่ตัวเองไม่ทิ้งเค้ากับลูก เค้า" อ้าวนี่ร้องไห้มาเหมือนกันเหรอนี่ ผมเห็นตาเค้าแดงๆ ช้ำๆครับ ผมนั่งไม่ไกลนะครับห้าเมตรแต่ผมก็เห็น...
"อือ เข้ามาก่อนดิ เค้าขอโทษด้วยนะ ที่ทำแบบนั้นมันสับสน จริงๆ เค้าไม่เคยเจอไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้"
"เค้าเข้าใจ " เบียร์นั่งลงที่โซฟา ไอ้เกมก็นั่งลง..
"ขอบคุณค่ะพี่เอก ที่ช่วยเบียร์"
"พี่ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอก เกมเค้าตัดสินใจของเค้าเอง คนกำลังสับสนก็แบบนี้แหละ เบียร์จะให้พวกพี่ไปคุยกับพ่อเบียร์วันไหนล่ะ.....ต้องรีบแล้วนะ"
"วันเสาร์ นะพี่เอก เดี่ยววันศุกร์เบียร์จะกลับบ้านไปบอกพ่อ"
"ได้ๆ งั้น วันเสาร์พี่จะพาเกม ไปพบพ่อเบียร์นะ....คุยกันไปก่อนนะ เดี่ยวพี่ลงไปทำธุระข้างล่างแป๊บหนึ่ง...." ผมไม่อยากเป็นก้างหรอก ตอนนี้อยากให้สองคนนี้ปรับความเข้าใจกัน ....ผมขอห่างมาดีกว่า
แม้จะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใดผมก็ต้องทนครับ มันไม่มีทางออกให้ผมเลือกเลยนี่ ผมไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลยเลือกได้อย่างเดียว คือ ยอม ยอมเดินจากไปด้วยใจที่แตกสลาย......
-
o7 o7 o7ก้าวต่อปายยยยยยยยยยยย
-
เศร้าจริงๆ เห็นตำตาแบบนี้
-
ฝนกะตก น้ำตา กะตก :เฮ้อ:
ทุกอย่างรอบตัว ดูเหมือน จะคลี่คลาย ไปในทางที่ดี แต่ ใจคุณเอกล่ะ :m17:
-
ขอหลบไปอยู่มุมมืดอย่างเหงาๆดีกว่า
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
:undecided:
มีความสุขกันหมด...ยกเว้นฉันคนเดียวววววว ....บทลงโทษของการฝ่าฝืนกฎธรรมชาต :a6:
แม้จะยากเย็นและเจ็บปวดขนาดไหน....แต่มันก็จะผ่านไปกลายเป็นอดีต....
...เลือกจดจำแต่สิ่งดี ๆ เก็บไว้เป็นกำลังใจ เพื่อให้ชีวิตเดินหน้าต่อไปได้...
ทุกข์และความเจ็บปวดคือนิยามรักของชายกับชาย.... :laugh:
-
:sad2: ร้องไห้แบบเหงาๆ
:m8: ขอเศร้าอยู่คนเดียว
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ ขอหลบมุมไปเศร้าก่อน
-
:m8: :m8: :m8: :m8:
-
:o12: ขอหลบไปทำใจก่อง บอกตามตรงเสียดายเกมอ่ะ เฮ้อ :เฮ้อ:
: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
............ทางเลือกของหัวใจ.......กับถนนสายชีวิต....... :o12: :o12:
-
อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้เลยอะพี่
ติดอยู่กับภาพเวลาเดิมๆ ที่ทำให้ฉันนั้นต้องทุกข์ใจ
ภาพที่เคยมีเธอยังอยู่และยังไม่หายไป
ฉันรู้ว่ามันเจ็บปวด ฉันรู้ว่ามันต้องหยุดและต้องเสียใจอีกต่อไป
ภาพเวลาเดิมๆที่ทำให้ฉันนั้นต้องทุกข์ใจ
ภาพที่เคยมีเธออยุ่มันยังอยู่ในหัวใจ
ถึงแม้เปนเพียงอดีตก็รู้ว่าคงไม่อาจดึงเธอไว้
-
ไม่ทางเลือกสำหรับชีวิต :m15: :m15: :m15:
-
เฮ้ย.....เศร้าจัง เสียดายเวลาที่รักกันมาตั้ง 4 ปี สุดท้ายก็ไม่เหลื่ออะไรเลย เจ็บนะเจ็บมากๆกับการที่ต้องจากกันทั้งที่ยังเป็นๆ นึกเสียว่าคุณเอกทำบุญมากับเกมแค่นี้ก็แล้วกันคับ มีพบก็มีจากเป็นสัจจะธรรมจิงๆคับ สู้ๆคับผม
-
เสือไบ:the series (ตอน 120)
ผมกดลิฟท์ไปชั้นบนสุดของคอนโดอีกครั้ง ตอนนี้ความรู้สึกแย่กลับมาหาผมอีกแล้ว....ทำไมเวลาคนเราอกหักหรือสูญเสียของรักไปนี่....ความรู้สึกแบบนี้มันต้องเข้ามาด้วยนะ มันเข้ามาได้ตลอดเวลา...ตอนนี้ผมคงไม่ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งเหมือนเมื่อวันก่อนแล้ว ผมคงไม่มีน้ำตาเหลือที่จะร้องแล้วตอนนี้ วันนี้ผมก็ร้องไห้หนักๆ มาสองครั้ง แล้วช่วงนี้บอกจริงๆ ครับต่อให้เข้มแข็ง แข็งแกร่งอย่างไรเวลานึกถึงช่วงที่ผมมีความสุขกับไอ้ลูกเจี๊ยบ แล้วรู้ว่าผมต้องเสียมันไปในไม่ช้า อารมณ์โศกเศร้าเสียใจหดหู่มันเข้ามาหาผมทุกที......
ผมมองบรรยากาศยามราตรีของกรุงเทพอีกครั้ง ทุกทีผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบจะชมกันว่าวิวที่นี่สวยดี แต่เวลาโศกเศร้าแบบนี้ ผมบอกเลยว่าผมไม่รู้สึกถึงความงดงามของมันเท่าไหร่....
ป่านนี้ไอ้เกมกับเบียร์จะเป็นไงบ้างนี่ ผมไม่อยากคิดเลย ขนาดไม่อยากคิด ผมก็จินตนาการไปไกลแล้วว่า...ไอ้เกมกับเบียร์กำลังทำอะไร...ไอ้เกมมันคงออดอ้อนเอาใจ อ้อนวอนแกมประจบ ขอให้เบียร์ยกโทษให้แน่ ส่วนเบียร์ผมว่าก็คงพูดประมาณว่า.......ไม่เป็นไรที่ผ่านมาให้มันแล้วไป เรามาเริ่มต้นใหม่ดีกว่า ผมรู้นิสัยไอ้เกมดีครับ เวลามันทำผิดนะมันจะประจบ ออดอ้อนต่างๆนาๆ โดยใช้คำพูดและแววตาออดอ้อน สำนึกผิด ใครเห็นไม่สงสารให้มันรู้ไป.....
เฮ้อ....ตอนนี้ทำไม..ผมต้องมานยืนถอนหายใจอยู่ตรงนี้คนเดียว ผมต้องมาพยายามทำใจกับเหตุการ์ณต่างๆที่เกิดขึ้น และต้องทำใจกับเหตุการณ์ที่มันจะเกิดขึ้นในอนาคตอีก....... ผมจะโดนทิ้งในไม่ช้านี้แล้ว...เหลือเวลาอีกกี่วัน.....เดี่ยววันเสาร์นี้คงรู้แล้ว...เวลาของผมกับมันเริ่มนับถอยหลังลงทุกที....ทุกทีแล้ว...
ผมยืนเหม่อมองขึ้นไปบนฟ้า ตอนนี้ผมไม่เห็นแสงจันทร์แสงดาวหรอก บรรยากาศกรุงเทพก็แบบนี้แหละมีแต่ตึกสูงและแสงไฟ.....บทกลอนเศร้าๆ......ที่ผมเคยอ่านเคยจำ....มันเข้ามาตอกย้ำผมอีกแล้ว ......
"เหม่อมองฟ้า ฟ้ามืดไป ใจปลงหนัก คิดถึงรัก ที่จากไป แล้วใจหาย
ฤาทุกครา เมื่อฟ้ามืด เวลาใด ห้หัวใจ ต้องเจ็บปวด ทรมาน
เหม่อมองฟ้า ฟ้ามืดไป ใจคิดถึง ครั้งเคยซึ้ง ติดตรึงใจ ในความหวาน
ยังคิดถึง ติดตรึงใจ ทุกคืนวัน เคยรักกัน แต่วันวาน ก็ผ่านไป
เหม่อมองฟ้า ฟ้ามืดไป ไร้แสงดาว ท้องฟ้าขาว ว่างเปล่า ดาวห่างหาย
แม้จันทรา เจิดจ้า ยังจากไป ดังหัวใจ ฉันไร้เธอ เพ้อกับลม
เหม่อมองฟ้า ฟ้ามืดไป ไร้จันทร์ส่อง สุดเศร้าหมอง นองน้ำตา พาใจเหมือน
ฟ้ามืดไป ไร้สกาว และดาวเดือน เปรียบเสมือน หัวใจเธอ ทิ้งฉันลง.......
เฮ้อ ผมสูดหายใจเต็มปอด ตอนนี้ป่วยการที่จะคิดฟุ้งซ่าน..... เสียใจแบบนี้.....ใช่อยุ่ตอนนี้ผมเสียใจมาก แต่สักวันมันก็ต้องหาย อาจจะใช้เวลาสักหน่อย แต่ผมเชื่อนะว่ามันคงหายสักวันหนึ่ง.... ใครจะไปเสียใจได้ตลอดชีวิตล่ะ.....งั้นไม่มีประโยชน์หรอก.....ที่จะมาคิดฟุ้งซ่าน....คิดไป.......มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา.....
กลับห้องดีกว่า..... สองคนนั่นไม่รู้จะเป็นไงบ้าง จ๊ะจ๋าหวานกันขนาดไหน........
ผมมาถึงหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป อ้าวเบียร์หายไปไหนล่ะ.....มีแต่ไอ้เกมนั่งที่โซฟา....
"เบียร์ ไปไหนวะ" ผมถามมันไป....
"ห้องน้ำพี่ เดี่ยวผมจะไปส่งเบียร์นะพี่.......เอารถไป"
"เออ ไปเถอะ ตามสบาย" น้ำเสียงผมมันเป็นเหมือนประชดเหรอเปล่าผมก็ไม่รู้ครับ...แต่....
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะพี่เอก ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมจะเลิกทำแบบนี้ก็ได้นะ ผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก" อ้าวเวนอะไรของมันนี่....แต่มันพูดค่อยๆนะครับ ไม่เสียงดัง
"บ้าเหรอไง น้ำเสียงกรูก็แบบนี้แหละ กรูขอโทษ คิดเล็กคิดน้อยอีกแล้วนะมรึง แล้วพรุ่งนี้จะเอาไง ยังจะไปเหรอเปล่า " อะไรมันนี่ ผมยิ่งไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยอยู่....
"ไปครับ เดี่ยวผมส่งเบียร์เสร็จแล้วจะกลับมา พี่ไม่ต้องบอกเบียร์นะ ผมไม่อยากให้เค้ารู้" เสียงเปิดประตูออกมาแล้ว.....
"อือ เมียมรึงออกมาแล้ว"
"พี่เอก ไปไหนมาคะ ออกไปกินอะไรกับพวกเราเปล่า" เบียร์เค้าถามครับ ตอนนี้เค้าหยิบกระเป๋าถือ โทรศัพท์ของเค้าแล้ว....
"ไปเถอะ เกมขับรถดีๆนะ...."
"ครับ พี่ เมียผมทั้งคนพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" แหมผมรู้สึกคล้ายๆว่ามันย้ำคำว่าเมียผม เหลือเกิน.....ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้...
"เออ ไปเถอะ อย่าเถลไถลจนดึกล่ะ คนท้องควรพักผ่อนมากๆ"
"ครับ ค่ะ" แหมพูดเกือบจะพร้อมกันเลย
สองคนนั้นเดินออกไปแล้วครับ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรครับ นั่งๆ นอนๆ จะเตรียมของจัดกระเป๋าคงไม่ต้องเตรียมไรมากหรอก แค่เสื้อกางเกง แป๊บเดียวก็เสร็จ.....
เฮ้อ...ทำอะไรดีล่ะให้หายเหงาหายเศร้า นั่งๆ อยู่ความรู้สึกบ้าๆ นี่มันก็วิ่งมาอีกแล้วเบื่อจริงๆ.....หาอะไรทำดีกว่า ผมเปิดคอมพิวเตอร์เล่น....วันนี้เข้าไปแค่เช็ดเมลล์มิสเตอร์เชน และ อ่านเวปต่างๆ ไม่ได้เข้าไปในเพิช แล้วครับ ยังเข็ดกับไอ้ต่อไม่หาย...
เกือบเที่ยงคืน ไอ้ลูกเจี๊ยบผมกลับมา......
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอ ไมไม่กลับมาซะพรุ่งนี้ล่ะ" อ้าวเวนผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ปากมันพาไป..
"พี่เป็นอะไรของพี่นี่ ผมบอกพี่แล้วไง...." มันกำลังจะพูดต่อ ผมเข้าไปขัดก่อน...
"เออ ขอโทษหว่ะ กรูเป็นอะไรของกรูก็ไม่รู้.......เห็นแล้วมันหมั่นไส้หว่ะ.... มันตำตาตำใจไงไม่รู้ มรึงเข้าใจกรูหน่อยนะเกม..." มันมองหน้าผม
"เข้าใจพี่ แต่พี่ก็ต้องเข้าใจผมบ้างนะ ที่ผมทำแบบนี้.....ผมก็ไม่อยากทำเท่าไหร่หรอก แต่มันไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้แล้วนี่ แล้วพี่ก็เป็นคนบอกให้ผมทำแบบนี้เอง"
"เออ กรูผิด กรูขอโทษ ต่อไปจะพยายามหว่ะ ไปอาบน้ำได้แล้ว เข้านอนเดี่ยวพรุ่งนี้เดินทางเช้า"
"แล้วพี่ไม่ทำงานเหรอครับ" มันเปลี่ยนชุดกำลังจะอาบน้ำ
"กรูลาพักร้อนห้าวัน ความจริงที่ลานี่ก็กะจะใช้เวลาที่เหลืออยู่กับมรึงให้เต็มที่"
"เฮ้อ เรื่องของเราต้องจบลงจริงๆเหรอพี่เอก" ไอ้ลูกเจี๊ยบไม่ได้ถามผมหรอก มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว คงทนไม่ได้มั๊งครับ มันคงคิดว่ามันนี่แหละเป็นต้นเหตุ....
ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเข้าห้องน้ำไปนานมากๆ สงสัยเข้าไปทำใจ......ส่วนผมเต็มสัมภาระ...ที่จะเอาไปพรุ่งนี้..
"กรูเตรียมของแล้วนะเหลือแต่เสื้อผ้าของมรึง..... มรึงเลือกเอาไปล่ะกัน อยากเล่นน้ำก็เอาชุดไปด้วย นี่เราจะอยู่กันกี่คืนล่ะ"
"แล้วแต่พี่ดิครับ "
"เวน แล้วแต่กรูได้ไง ไปด้วยกันก็ต้องช่วยๆกันคิด " ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก็คง เมียจ๋าที่ร๊าก ไปแล้ว ตอนนี้ก็อย่างผมบอกแหละครับความสัมพันธ์ของผมกับมันเหมือนมีเยื่อบางๆมากั้น.....
"สักสองวันดีมั๊ยพี่......รำลึกถึงความหลังความทรงจำดีๆ "
"ขอให้มันจริงเถอะ กรุกลัวมันจะมีความเจ็บปวดปนอยู่ด้วยล่ะซิ.....แต่ช่างเถอะ ทำไงได้อยู่กับมรึงจะเจ็บปวดแค่ไหนกรูก็ยอม.....โอเค กรูอาบน้ำก่อนนะ มรึงเอาเสื้อผ้าที่มรึงจะใส่....ใส่กระเป๋าได้เลยนะ พรุ่งนี้ออกเช้า"
"จะรีบไปไหนล่ะ คนขับอยู่นี่ ตื่นเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้นแหละ"
"เออเออ กรูลืมไป ว่ากรูขับรถไม่เป็น...."
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำแล้ว ออกมาก็แต่งตัวนอน....แต่งตัวเสร็จผมก็นอน...วันนี้ยังกอดมันเหมือนเดิม ขนาดกอดมันอยุ่อย่างนี้ผมกับรู้สึกแย่นะ....แย่เพราะผมคิดว่าอีกไม่นานผมคงไม่ได้กอดมันแบบนี้อีกว กอดคนที่รักและคนที่รักผม...
เจ็ดโมงเช้า เราสองคนตื่นกันแล้ว ไอ้ลูกเจี๊ยบผม ดูจะแจ่มใสร่าเริงขึ้นมาบ้างแล้ว ถ้าเทียบกับตอนวันเสาร์หรือวันอาทิตย์ เราสองคนยังไม่เชื่อเลยว่าเราจะกับมาแจ่มใสกันแบบนี้ แม้มันจะเป็นความแจ่มใสแบบมีความโศกเศร้ามาปนก็เถอะ.....
"อาร์....ยู...เรดี้" หลังจากที่ขนสัมภาระมาใส่รถเสร็จไอ้ลูกเจี๊ยบผมก็สตาร์ทเครื่องรอ ผมกับมันไม่ได้มีของอะไรไปมากนะครับ เราไปแบบลุยๆ ....เป้คนละใบ...
"โห เรดี้ เลยเหรอ เรดี้ไปแล้วนี่"ผมประชดมัน พักนี้ผมจะติดลูกประชดประชันบ่อยเหรอเกิน ประชดประชันแบบไม่ได้ตั้งใจอะไรแบบนี้แหละ...... มันมองหน้าผม มองอยู่นาน
"อะไรวะ มองอะไรกรู"
"พี่เอก ผมรู้นะ....ว่าให้ทำอย่างไรความรู้สึกดีๆของพี่เที่กี่ยวกับผมมันก็ไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิม แต่ผมขอนะครับ ช่วงเวลาที่เหลือของเราสองคนต่อไปนี้.... ผมอยากให้ทุกอย่างมันเหมือนเดิม แม้มันจะไม่เหมือนเดิมหมด แต่หลังจากนี้ผมอยากให้มันเป็นความทรงจำดีๆ ของผมตลอดไป ได้เปล่าครับพี่เอก" อี้งเลยครับ...มันเล่นดักผมไว้อย่างนี้
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ อะไรที่จะทำให้คนที่กรูรักมีความสุข.....กรูก็ก็พร้อมจะทำ"
"ขอบคุณครับพี่ สัญญาแล้วนะ ว่าต่อจากนี้ไปสองเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นเมียจ๋าของที่ร๊ากเหมือนเดิม" มันยื่นมือขวาให้ผมจับ...
"ได้เลย เมียจ๋าสัญญา" ผมยื่นจับมือมันเหมือนกันสัญญาลูกผู้ชาย....แต่ไม่รู้ผมจะทำได้แค่ไหน ลองมาเป็นผมตอนนี้ดิจะได้รู้....
"ผิดคำสัญญาที่ร๊ากจะทำโทษเป็นสองเท่าเลยนะ" มันเริ่มยิ้มได้แล้ว ดีครับผมอยากเห็นรอยยิ้มของมันแบบนี้...
"จะทำโทษไรเมียจ๋าล่ะ"
"คืนนี้เดี่ยวรู้เองแหละ"
ไอ้ลูกเจี๊ยบขับรถไปเรื่อยๆ ขับไปเปิดเพลงไป มันเหลือบมามองผมบ่อยๆ .... ช่วงนี้เราเข้ามอเตอร์เวย์แล้ว มันเปิดเอฟเอ็มฟังไปด้วย ใกล้ถึงที่พักริมทางมอเตอร์เวย์แล้ว....แหมตอนนี้มันขับด้วย ยักไหล่แดนซ์ไปกับเสียงเพลงด้วย กับเพลงนี้.....
http://jetkaro.exteen.com/20061218/entry
เป็นอะไรล่ะ คะ คะ เป็นอะไรกันนักหนา เฮ้อก็เนี่ยน้า
เจอทีไรก็โอ๊ย โอ๊ย มาทีไรให้รักษา เฮ้อก็เนี่ยซี่
เจ็บเมื่อไรค่อยนึกถึง เจอทีไรก็จ๋อยล่ะ เฮ้อก็เนี่ยน้า
ฉันก็คงต้องโอ๋ โอ๋ ฉันก็แบบว่าสงสาร เฮ้อก็เนี่ยซี่
ก็เห็นอีตอนดีดี ไม่มีมาหากันหรอก
เวลาดีดี ไม่มีมาหากันนะ เมื่อไหร่ดีดี
ไม่มีมาหากันหรอก พอไม่มีใคร แล้วเธอก็มามามา
เอาหละ เอาหละ ฉันจะดูแลเธอ
OK OK ฉันจะเทคแคร์เธอ เอาหละ เอาหละ
ตามสบายเลยเธอ OK OK OK โอ๋......โอ๊ย
เห็นฉันเป็นอะไรค่ะ ร้ายขายยาใช่ไหมล่ะ เฮ้อก็เนี่ยน้า
พอเยียวยาให้หายหาย พอสบายก็ Bye Bye เฮ้อก็เนี่ยซี่
เป็นธรรมเนียมซะแล้วมั้ง ตามสบายก็แล้วแต่ เฮ้อก็เนี่ยน้า
พอเมื่อไร เขาทิ้งทิ้ง เธอก็มาเหอะนะนะ เฮ่อก็เนี่ยซี่
ก็เห็นอีตอนดีดี ไม่มีมาหากันหรอก
เวลาดีดี ไม่มีมาหากันนะ เมื่อไหร่ดีดี
ไม่มีมาหากันหรอก พอไม่มีใคร แล้วเธอก็มามามา
เอาหละ เอาหละ ฉันจะดูแลเธอ
OK OK ฉันจะเทคแคร์เธอ เอาหละ เอาหละ
ตามสบายเลยเธอ OK OK OK โอ๋......โอ๊ย
ฉันเพิ่งถูกเขาทิ้งทิ้ง ฉันก็เจ็บมาโอ๊ยโอ๊ย
ฉันก็อยากจะให้โอ๋ โอ๋ นะ นะ นะ นะ
ฉันก็กลับมาแล้วนะ รู้รึเปล่าว่าฝันถึง
รู้รึว่าคิดถึงนะ นะ นะ นะ
"ไม่บอกไม่รู้นะนี่ ว่ากรูกับมรึงเพิ่งอกหักกันมา" ผมแซวๆ แบบขำๆ เห็นท่าทางมันแล้ว ผมว่าแบบนนี้ก็ดีน่ะมันจะได้ยิ้มๆ บ้าๆ บอๆ ตามประสา
"ระวังๆ ...ไม่เหมือนเดิม เดี่ยวคืนนี้จะโดนทำโทษ" มันชี้นิ้วชี้มือซ้ายโบกไปมา. ทำตาดุๆ...ผมเลยต้องหุบปากสนิท....
"เดี่ยวแวะกินข้าวที่ที่พักริมทางกันดีกว่านะเมียจ๋า ที่ร๊ากหิว"
"ได้ๆ เมียจ๋าก็หิวเหมือนกัน" มันยังสนุกกับเพลงอยู่ ไม่กี่นาทีเราก็ถึงที่พักริมทางของมอเตอร์เวย์ครับ
"เดี่ยวที่ร๊ากเข้าห้องน้ำก่อนนะ สั่งรอด้วยล่ะ"
"เออ เอาไรล่ะ เดี่ยวเมียจ๋าสั่งให้"
"อะไรก็ได้ นานหน่อยนะเมียจ๋า ที่ร๊ากขอเอาความเศร้าความโศกทิ้งลงชักโครกก่อน อัดแน่นมาหลายวันแล้ว"
"ไอ้ สา......ด ไปได้แล้ว เดี่ยวจะกินข้าวไม่ลง" ผมรีบไล่มันตอนนี้ผมสั่งอาหารให้มันครับ เป็นข้าวราดแกง
เออลืมไปผมต้องโทรบอกเรื่องไอ้ลูกเจี๊ยบให้ไอ้กายรู้นี่......ผมกดไปหามัน..แม้ค่าโทรจะแพงแต่ผมก็ต้องโทรครับเรื่องที่มันจะแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นี่อีกอย่างไอ้กายมันกำลังจะได้หลานด้วย....ผมกดทางไปไปต่างประเทศ...หาไอ้กาย...
"ฮาโหล......" พูดซะยาวเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วย..... ยูมิรับ....ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอก ฟังได้แต่ฮาโหล
"ยูมิ ผมเอง เอกพูด ขอสายกายหน่อย" พูดเป็นภาษาอังกฤษ.
"สักครู่นะ" ประมาณ 1 นาทีครับ...
"มีไรวะไอ้เอก มรึงคิดถึงกรูขนาดนี้เชียวเหรอหรืออยากเป็นเมียกรูวะ "
"ไอ้สา......ด ค่าโทรแพงนะมรึงอย่ามาเล่น กรูมีเรื่องจะบอกมรึง"
"เรื่องไรวะ "
"ไอ้เกมมันจะแต่งงาน...วันเสาร์นี้กรูกับมันต้องไปคุยกับพ่อแฟนมัน มรึงว่างเปล่ามาหน่อยดิ ไปสู่พูดเรื่องสู่ขอ...เรื่องของน้องชายมรึงนะ"
"พูดจริงพูดเล่นนี่ แล้วมรึงล่ะ มรึงเป็นเมียมันไม่ใช่เหรอ อะไรวะนี่....กรูงง"
"คร่าวๆ เลยนะ เสาร์นี้กรูกับมันต้องไปคุยกับพ่อแฟนมัน ขอลูกสาว... ตอนนี้กรูกับมรึงจะมีหลานแล้วนะ"
"จริงเหรอ ไอ้เอก มรึงพูดเล่นเหรอเปล่านี่"
"กรูไม่ได้พูดเล่นนะ ถ้ามรึงมาได้.....มาหน่อยนะ ตอนนี้กรูแย่เต็มทีแล้ว" ผมน้ำตาซึม
"เออ เดี่ยวขอดูตารางงานหน่อยนะ อะไรของพวกมรึงวะนี่ ถ้าไงเดี่ยวจะโทรไปบอกนะ"
"ขอบใจหว่ะ ถ้ามาได้มานะ ตอนนี้สองไหล่สองบ่ากรูแบกปัญหาหนักไปหมดแล้ว "
"เออ เดี่ยวกรูโทรไปบอก" มันวางสายไปแล้ว ผมมองหาไอ้ลูกเจี๊ยบครับ มันยังไม่ออกมาเลย...อ้าวมานั่นแล้ว
"พ่อท้องผูก นั่งนานไปหน่อย" อ้าวเวนทำหน้าเหมือนพระเอกโฆษณายาถ่ายเลย....
"สา........ด เดี่ยวก็กินไม่ลงหรอก"
"ขอโทษจ้าเมียจ๋า" มันกับผมเลยนั่งหม่ำๆ กัน กินเสร็จ เราก็ออกเดินทางต่อเลย...แล่นไปได้ซักระยะ.
ตื๊ดๆ โทรศัพท์ของมันดัง มันเพิ่งเปิดโทรศัพท์วันนี้เอง......
"เบอร์แปลกๆ.....เอหรือว่าพี่กายนี่......" มันกดรับแล้ว..
"สวัดดีครับ เกมสุดหล่อพูดครับ พี่กายมีอะไร.......จะมาเมื่อไหร่"
".................................."
"โห ใครบอกพี่ล่ะนี่ อ๋อผมรู้แล้ว...ใช่ครับ พี่ วันเสาร์นี้ผมกับพี่เอกจะคุยกับพ่อเค้า ผมทำลูกเค้าท้องล่ะพี่"
"......................................."
"ผมขอโทษคับ พี่ ผมก็ทำดีที่สุดแล้ว พี่เอกเค้าให้ผมเลือกแบบนี้ ...พี่กายไม่ต้องโกรธพี่เอกหรอก ผมเองเป็นคนผิด"
".........................................."
"ครับๆ ถ้าว่างก็มานะพี่ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร บายครับพี่" มันวางสายไปแล้วครับ ผมฟังที่มันคุยกันอย่างสนใจ มันหันมามองผมเล็กน้อย...
"อาแน่ เมียจ๋าโทรไปฟ้องพี่กายตอนไหนนี่"
"ทำไมล่ะที่ร๊ากโกรธเหรอ มันพี่ชายแท้ๆของที่ร๊ากนะ ไงก็ต้องบอกให้มันรู้"
"ไม่ได้โกรธหรอกเมียจ๋า ใครจะโกรธพี่ชายตัวเองได้ล่ะ ที่ร๊ากก็กะจะโทรหาแกเหมือนกัน"
"แล้วมันว่าไงวะ"
"เดี่ยวเค้าขอดูโปรแกรมงานเค้าก่อน"
ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบเดินทางมุ่งสู่เสม็ดครับ เวลาของเราใกล้หมดลงทุกที ไปคราวนี้ผมขอตักตวงความสุขกับมันเต็มที่ล่ะกัน ใครจะว่าก็ว่าเถอะ....
http://doosong.exteen.com/20060424/entry-2
เหลืออีกกี่วัน อีกกี่คืน ที่จะมีเธอ
เหลืออีกกี่ลมหายใจ ที่จะได้เจอ กับความสดใส
เวลามีน้อยเหลือเกิน ที่ให้ฉันได้เตรียมหัวใจ
ว่าภาพที่เคยเห็นไม่นาน
จะเป็นแค่ความหลังไป
ต่อจากนี้ นาทีนี้ จะนับทุกลมหายใจ
เก็บเอาวันเวลา แต่ละหยดหยาดไว้ข้างใน
จากวันนี้ คนคนนี้ จะรักเธอสุดหัวใจ
และจะย้ำซ้ำซ้ำ จากวันนี้จนถึงวันไกล
ว่ารักเธอ
เสียไปมากมาย กับเวลาที่มันเลยผ่าน
เสียดายที่วันเมื่อวาน ที่ทำให้เธอมันยังน้อยไป
เวลาที่เหลือทุกนาที จากวันนี้จนวันสุดท้าย
ฉันจะเฝ้าทำทุกทาง ทุ่มเทให้สุดหัวใจ
ถึงแม้ในวันนั้น ที่เราไกลห่าง
ในคืนที่อ้างว้าง ก็จะมีแต่เธอ
-
"กรูไม่ได้พูดเล่นนะ ถ้ามรึงมาได้.....มาหน่อยนะ ตอนนี้กรูแย่เต็มทีแล้ว" ผมน้ำตาซึม
ทำเอาน้ำตาร่วงเลย
เวลานี้ถ้ามีเพื่อนสักคนก็ยังดี
:m15: :m15: :m15:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
"ขอบใจหว่ะ ถ้ามาได้มานะ ตอนนี้สองไหล่สองบ่ากรูแบกปัญหาหนักไปหมดแล้ว "
:เฮ้อ:
ก็น่าจะบอกตั้งแต่ตอนเริ่มแบก เผื่อบางทีมันอาจจะไม่หนักขนาดนี้
... แต่ก็นะ ... กว่าพี่เอกจะรู้ว่าแบกไว้มันก็คงหนักเกินไปแล้วละ
ปล.1 - เห็นชื่อตอนแล้วตกใจ ชั้นติดตามมานานขนาดนี้เลยเหรอนี่
ปล.2 - เมื่อวานผมเปลี่ยนชื่ออ่ะครับ คงจำได้นะชื่อเก่า > Gabrial :a1:
-
คุณกฤช ไม่คิดจะเปลี่ยนนามสกุล บ้างเหรอครับ เอานามสกุลผมก็ได้นะ ฮ่าฮ่า..... ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับทุกท่าน ถ้าไง อย่าลืมโหวตใจเซ็งเป็ด อวอร์ด ด้วยนะครับ .....
-
อ่าน แล้ว โหวง ๆ :เฮ้อ:
เริ่มนับถอยหลัง กานน แระ :m17:
-
o7
ปัญหาอย่างหนึ่งเวลามีความทุกข์...แม้จะคิดว่าเข้มแข็งแล้ว ทำใจได้แล้ว...แต่
พอได้ยินเสียงเพื่อนหรือคนที่เข้าใจเราทีไร....:m15:
ทางแก้ส่วนตัวคือปลีกวิเวกกกกก ....ช่วงที่มีความทุกข์จะอยู่กับตัวเอง...จนกว่าจะหายเจ็บ
ใช้เวลารักษา...อาการเจ็บป่วยทางใจ :amen:
ความสุข ความทรงจำในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตคู่ระหว่างเกมส์และเอก...
เก็บเกี่ยวเอาไว้ให้มากที่สุด....แม้จะไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันอีก แต่ก็สุขใจที่ได้รู้จักคำว่า...รัก
ปล. วันที่เจอหน้ากาย สงสัยเสียน้ำตาแหง๋เลยยยยยย.... :เฮ้อ:
:c3:
-
เหลืออีกกี่วัน อีกกี่คืน ที่จะมีเธอ :m15: :m15:
-
นับถอยหลังรอวันพรากจาก :o12: :o12: :o12:
-
............ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
............และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ............ :o12: :o12:
-
สงสารคุณเอกจังต้องแบกปัญหาอันหนักอึ้งใว้คนเดี่ยว แต่ยังไงคุณเอกก็เข้มแข็งอยู่ดีละคับ ผมยอมรับว่าคุณเก่งจิงๆ
-
เกมส์ มันทำใจได้ไวดีเนอะ
กลับมาสดชื่อร่าเริงได้แล้ว....
-
:o :try2:
ผมยังไม่อยากแย่งนามสกุลพี่กะใครหรอก
แต่ ...
ข้อเสนอก็น่าสนใจนะ :m26:
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
:m7: :m7: :m7:
-
เสือไบ:the series (ตอน 121) -1
ผมหลับไป...แอร์มันเย็นก็แบบนี้แหละ อีกอย่างพักนี้ผมนอนน้อยด้วย ความฟุ้งซ่านมันเยอะ คนจะโดนทิ้งก็แบบนี้แหละจะให้ นอนหลับสนิทได้ไงล่ะ....
"ถึงแล้ว เมียจ๋า หลับได้หลับดีนะ ไม่สงสารคนขับรถบ้าง" มันบ่นๆผม...
"โทษ หว่ะ เผลอหลับไปได้ไงนี่"
"เดี่ยวที่รักฝากรถก่อนนะ" เรามาที่นี่จนคุ้นเคยกันแล้วครับ รู้เวย์ดีทุกอย่าง...
หลังจากจอดรถเสร็จเราก็มารอขึ้นเรือที่ท่าเรือครับ..ซื้อตั๋วเสร็จแล้ว ยังเหลือเวลาอีกเยอะผมกับมันก็เอาแผนที่มาดู เผื่อจะได้ไอเดียว่าจะพักที่ไหน เที่ยวที่ไหนกันดี.....
"ตกลงจะพักทีไหนจ๊ะ ที่ร๊าก" ตอนนี้อยู่กันแค่สองคนนะครับ คุยจ๊ะคุยจ๋าได้ ....
"แล้วแต่เมียจ๋าดิ เอาดีๆ หน่อยล่ะกัน"
"เอาแบบไหนล่ะจะเอาเงียบๆ หรือ คึกครื้น...." ผมดูรายละเอียดไปเรื่อยๆ ...."ถ้าครึกครื้นหน่อย ก็หาดทรายแก้วหาดวงเดือน เงียบๆหน่อย บรรยากาศดั้งเดิมต้องอ่าวหินโคก ถ้าจะเอาหาดสะอาดๆ ต้องที่อ่าวไผ่ ถ้าต้องการเงียบสุดโคตรก็คงต้องอ่าวนวล......ที่พักถูกๆ ต้องอ่าวลุงดำ.......ถ้าจะดูประการังก็ต้องอ่าวกะรัง แต่อ่าวนี้ไกลน่ะที่ร๊าก ปลายสุดของเกาะ....แต่ที่นี่ก็น่าสนใจนะ อ่าวกิ่ว เค้าโปรโมตว่า สวย สะอาด สงบ มีรีสอร์ท อยู่ที่เดียว...." ผมดูใบแนะนำก็บอกมันตามนั้น.....
"ไม่ต้องรีสอร์ทก็ได้มั๊ง เอาแค่บ้าน หรือบังกาโล ที่รักว่าเอาครึกครื้นหน่อยก็ดี เดี่ยวเราก็เช่ารถขี่.... ทัวร์เหมือนคราวแล้ว ตอนกลางคืนก็ตะลอนทัวร์"
"งั้นนี่เลย หาดดวงเดือนล่ะกัน ถ้าเทียบกับหาดทรายแก้วจะเงียบกว่า"
"โอเค เรือมาแล้วไปเถอะ วิ่งแข่งกันนะ ใครถึงเรือก่อนชนะ" มันวิ่งไปแล้วครับ โหเอาเปรียบผมแฮะ วิ่งนำไปก่อนเลย....ทางที่เราวิ่งไปเป็นสะพานไม้นะ มันถึงก่อนครับ แหมถึงก่อนยังหัวเราะเยาะผมด้วย
"เอาเปรียบนี่หว่ะ ออกตัวก่อน แฮ่ก แฮ่ก"
"ได้ไง แพ้แล้วอย่าบ่น "เราสองคนเดินขึ้นเรือ ตอนนี้ต้องรอคนอีกหน่อยครับ เพราะคนกำลังเริ่มทยอยมา....
ผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ เฮ้อ ไปเสม็ดเสร็จทุกราย ท่าจะจริงแฮะ ตอนนี้ความรักผมกับมันกำลังจะเสร็จแล้ว...ดูซิขนาดผมสัญญากับมันแล้วนะนี่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ แค่ เสี้ยวหนึ่ง วูบหนึ่ง มันคอยจะคิดตลอด....
เรือออกแล้วครับ...ประมาณเกือบสามสิบนาที..... เรือก็มาจอดเทีบท่า เราก็ลงจากเรือ
"ที่ร๊ากจะซื้ออะไรตุนไว้เปล่า" ผมถามมัน
"ไม่ล่ะ มาแค่สองคน ถ้าหิวไรก็กินเหล้ากับน้ำล่ะกัน" โหดูมันพูด...
"ฮ่าฮ่า เมียจ๋าจะคอยดู.....คืนนี้ไงก็ต้องสนุกแบบสุดๆ ให้สมกับที่รอคอยมาตั้งสองปี" ปากพาไปอีกแล้วผม.......ภาพที่เราคุยปีที่แล้วมันเข้ามาให้ผมคิดอีกแล้ว มันคงคิดด้วยแหละครับ..ปีแล้วผมติดสัมนาที่เชียงใหม่ไงครับ แล้วมันก็เสียใจด้วยที่ผมกับมันไม่ได้มา........ปีแล้วที่เราไมได้มาเราคุยกันแบบนี้.....(ตัวหนังสือสีแดงนะครับ)
"อดเลย นึกว่าจะได้ไปสวีทที่ๆเราเคยรักกัน โดยไม่มีใครซะแล้ว"
"ทำไงได้ล่ะเมียจ๋าก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ มันจำเป็นจริงๆ ปีหน้าค่อยไปกันก็ได้ " มันทำหน้าเศร้าลงไปทันที...
"ช่างเถอะ ที่ที่ร๊ากกลัวไม่ใช่อะไรหรอก จำได้เหรอเปล่า เราสองคนเคยสัญญากันว่าถ้าวันเกิดที่ร๊าก เราจะไปฉลองกันทุกปี ที่เสม็ด เราไม่ได้ไปที่ร๊ากรู้สึกไงไม่รู้...เหมือนไม่รักษาคำมั่นสัญญาไงไม่รู้ ฟ้าดินจะลงโทษเหรอเปล่านี่" มันพูดแหย่ๆ ครับ.....
"คิดมากน่ะ ปีนี้ ไม่ได้ไป ปีหน้าก็ได้" ผมไม่ได้คิดอะไรมากมายครับ คำนั้นเป็นแค่คำสัญญาของผมและมัน....
"อือ แต่ที่ร๊าก กลัวๆไงไม่รู้ ที่ร๊ากอยู่กับทะเลมานานนะ อยู่มาตั้งแต่เด็ก คำสัญญาพวกนี้ บางครั้งมันลบหลู่มะได้" เอ้อท่าทางมันจะเป็นเอามากจริงๆ
"เอาน่า อย่าคิดมากนะ เมียจ๋าต้องรีบเตรียมตัว ถ้ากลับมาแล้วเดี่ยวเมียจ๋า จะเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังให้"
."เมามากเดี่ยวก็เจ็บตัวหรอกเมียจ๋า......" มันทำหน้าทะเล้น ....
"เจ็บไม่กลัว กลัวไม่เจ็บล่ะซิ." ผมทะเล้นตาม
"ที่ร๊ากว่าเราเช่ารถไปเลยดีกว่า ขี่ไปหาที่พักเดี่ยว เย็นๆค่อยเอามาส่ง"
"ได้ๆ เอาไรล่ะ เอทีวี หรือ มอเตอร์ไซด์ดีล่ะ"
"มอไซด์ ดีกว่า เอทีวีแพง ถ้าทางขรุขระก็จูง ไม่งั้นเมียจ๋าก็เข็น"
"ไรนี่...ใช้เมียจ๋าอีก..แต่...เข็นก็เข็น" หลังจากที่เช่ารถแล้วเราก็ขี่ไปจนถึงหาดวงเดือน ไอ้ลูกเจี๊ญบผมเป็นคนขี่ส่วนผมซ้อน กอดเอว หนุนแผนหลังมัน.........ตอนนี้พวกเราเล็งๆ ที่พักไปเรื่อยๆ ผมไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับที่พัก ส่วนใหญ่เจอที่ไหนก็นอนที่นั่น ขอให้ดี หน่อยก็แล้วกัน...เราสองคนขี่ไปจนเจอที่นี่....เสม็ดคาบาน่า....ห้องพักที่นี่น่าอยู่ ....ผมดูข้อเสนอแล้วน่าสน....2500 บาทต่อห้องต่อคืน...ราคานี้รวมห้องพัก อาหารเช้า สปีดโบทตอนกลับ.....เรือแคนู 1 ชั่วโมง....เป็นประมาณบ้านนะครับ มีสองห้อง จะเช่าทั้งสองห้องก็ได้หรือจะเช่าห้องเดียวก็ได้ ผมชักสนใจแล้วล่ะซิ.....
"ที่ร๊ากว่าไง เมียจ๋าว่าน่าสนนะ บรรยากาศหรูๆ มีที่ให้มองทะเล ด้วย"
"แพงไปเหรอเปล่า แต่น่าอยู่เหมือนกันนะ ดูทรายดิ นุ่มมากๆเลย..."
"โอเค ราคาไม่เท่าไหร่หรอก ขอให้เมียจ๋าได้มีความสุขกับที่ร๊ากก็แล้วกัน ฮ่าฮ่า" ไอ้ลูกเจี๊ยบหัวเราะคริคริ
ตกลงผมกับมันเช็คอินที่นี่แหละครับ หลังจากจ่ายเงินพวกเราก็เอาของไปเก็บ.
"เตียงใหญ่ดีแฮะ...แบบนี้ดิ น่า...." มันนั่งกระดอนกระดอนบนเตียง..
"น่าอะไร ที่ร๊าก อาแน่ ไม่ๆ ตอนนี้ ไปเที่ยวก่อน ...."ผมแซวมันครับ...ตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นขาสั้นแล้ว...
"บ้าเหรอ...ยังไม่ได้คิดเลยนะ คิดอะไรนี่...." มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว....
"เมียจ๋ามาดูอะไรให้ห้องน้ำนี่เร็ว" ผมเดินไปดู..
"ทำไมเหรอ"
"เมียจ๋า ดูกระจกดิ โหข้างนอกก็มองเห็นเราได้ล่ะซิเวลาอาบน้ำ"
"อ้าวอายไร ล่ะที่ร๊าก ใครอยากดูก็ให้เค้าดูไปดิ มีอะไรต้องอาย" ผมหัวเราะคริๆ ดีเหมือนกันบรรยากาศเริ่มกลับมาเหมือนเดิมแล้ว...
"ไปเถอะเกือบเที่ยงแล้วเดี่ยวกลับมาค่อยมาพายเรือแคนู"
"ครับ เมียจ๋า" เฮ้อ ผมน่ะปวดหัวกับมันจริงๆ.....เฮ้อมรึงอย่าน่ารักแบบนี้ได้เปล่าวะ กรูกลัวกรูทำใจไม่ได้หว่ะ เกมเอ๋ย....
ความจริงวิวที่นี่ก็สวยนะครับ น้ำก็น่าเล่น แต่พวกผมขอไปซึมซับที่อื่นก่อนล่ะกัน ที่นี่เดี่ยวค่อยมาเก็บสแปร์ตอนเย็น....ที่แรกที่เราไปก็คืออ่าวไผ่ครับ....อ่าวนี้ไม่ค่อยมีคนนะครับ มาทีไรคนน้อยทุกทีก็อย่างว่าแหละ อ่าวนี้ผมว่า หินมันเยอะนะครับ ริมหาดทราย....มันจอดรถแล้วครับ ผมเดินไปที่ชาดหาด.....
"ที่ร๊าก" ผมเอามือป้องปากแล้วตะโกนเสียงดัง...
"อะไร...อยู่ใกล้แค่นี้เองตะโกนทำไม" มันเอาบ้าง เอามือป้องปากแล้วตะโกนตอนนี้เราสองคนยืนอยู่บนโขดหินนะครับ.....
"เมียจ๋า.........." ผมจะพูดว่าเมียจ๋ารักที่ร๊ากที่สุดในโลก แต่ ผมหยุดไว้ก่อน ตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว.....ที่จะพูดคำนั้น ผมมองไปที่มัน.....มันไม่รู้หรอกครับ ว่าผมจะพูดไร...
"เมียจ๋าอะไร......พูดมาดิ" เฮ้อ ผมเปลี่ยนมาพูดแบบนี้ดีกว่า......
"เมียจ๋าหิวแล้ว......รีบไปเถอะ....ฮ่าฮ่า" ผมพยายามเค้นหัวเราะออกมา มันไม่ตลกหรอก ที่ผมคิดแบบนั้น แต่ผมต้องทำเป็นหัวเราะ...
เราสองคนไปต่อ ไปกันที่อ่าวทับทิม มาที่นี่ทีไรต้องทำใจ....เพราะอะไรน่ะเหรอ ฮ่าฮ่าที่นี่ฝรั่งนอนอาบแดดเยอะไงครับมากันที ได้ตาลุกวาวน้ำลายไหลทุกที..มันจอดรถแล้ว.....เราเดินเล่นเฉี่ยวๆ พวกที่อาบแดดกัน...
"อาแน่ คิดอะไรน่ะ เมียจ๋ารู้นะ..."
"แหะแหะ ขอมองหน่อยนะ ไม่ได้มองมาตั้งสองปี" มันทำหน้าตาหื่นเหมือนน้ำลายไหล...
"มองด้วยดิ ขาวๆ เนียนๆ แบบนี้เห็นแล้วมีอารมณ์" มันหันมาทางผม....
"เกี่ยวไรกับเมียจ๋านี่" ผมเดินนำมันไป....วันนี้ฝรั่งมานอนอาบแดดเยอะจริงๆ มากันเป็นคู่ หรือเป็นกลุ่ม ผู้ชายจะเยอะกว่าผู้หญิงนะครับ ...ผู้ชายบางคนก็ถอดหมดเลยครับ ผู้หญิงบางคนก็แค่ช่วงบน.....
"นมฝรั่งทำไมมันห้อยๆ น่ะ" โหดูมัน...ถ้าไม่ย้อนหลังไปเมื่อสองสามปีก่อน คงไม่เชื่อนะครับว่าเราอกหักกันแต่อย่างว่าแหละเราสัญญากันแล้วนี่จะเก็บเกี่ยวเวลาช่วงนี้ให้มีความสุขมากที่สุข
"ของเค้าใหญ่ ยานห้อยเป็นของธรรมดา"
"พูดเหมือนมีประสพการณ์เลยแฮะ..."
"บ้าเหรอวะ ถ้าได้แบบนั้นขอเป็นรัสเชียนะ"
"อาจ๊ากทำเป็นเหรอจ๊ะ เมียจ๋า" อ้าวเวน....โดนอีก... เรานั่งแถวนี้เกือบครึ่งชั่วโมง ตอนนี้แดดแรงเราต้องหาร่มไม้อยู่...
"มูฟเถอะเมียจ๋า ฝรั่งจะติดคออยู่แล้ว"มันยืนขึ้นเอามือปัดทรายที่กางเกง.....
"อ้าวเมียจ๋านึกว่าชอบ ไปไป หิวแล้วจะบ่ายแล้ว...."
เราสองคนขี่ไปเรื่อยๆ เส้นทางที่ผ่านมาคฤโหดเหมือนเดิม สองปีที่ผ่านมาไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากเลย ทุกอย่างยังเหมือนเดิม...เราผ่านไปหลายอ่าวจนมาจอดที่อ่าวลุงดำครับ อ่าวส่วนใหญ่พื้นที่จะเป็นหาดทรายขาวโพลน. ,มีสะพานไม้ เป็นสัญลักษณ์....ตอนนี้เราสองคนท้องร้องจ๊อกๆ แล้วครับบ่ายโมงกว่าๆ แล้ว....วันนี้เรากินกันที่ร้าน อปาเช่...หิวมากๆเลย...
"หิวจริงๆ ที่ร๊ากอยากกินไรล่ะ" ผมกับมันกำลังดูมนูกันอยู่.....
"ต้มยำทะเลน้ำใส ส้มตำ ไก่ย่าง ข้าวเหนียว" มันบอกเด็กเสิร์ฟ....
"ขอน้ำผลไม้รวมปั่น สองที่ครับ...." ผมเคยมากินที่นี่แล้วครับ สุดยอด......
ระหว่างรออาหารเราก็ชมบรรยากาศรอบๆ ครับ แหมมาแบบนี้ต้องเก็บเกี่ยวให้หมด...เสียดายครับ ที่พวกผมไม่ค่อยชอบถ่ายรูปไม่งั้นคงได้เป็นนายแบบกันเหนื่อยแย่เลย.....
บรรยากาศที่นี่ดีครับ มองไปที่น้ำทะเลจะเห็นเป็นสีเขียวมรกต...ลมที่มาปะทะตัวผมก็เย็นครับทั้งๆที่ตอนนี้ตอนบ่ายกว่าๆ แต่ไม่รู้สึกร้อนเลย....มีคนพายเรือพยัค กับโดดลงเล่นน้ำเป็นกลุ่มๆ....
"มองไรจ๊ะ เมียจ๋า อยากโดดน้ำเล่นล่ะซิ"
"อยากจริงๆ หว่ะ ดูเขาโดดน่าสนุกดีหว่ะ ..."
"เดี่ยวอิ่มแล้วไปโดดกันก็ได้ แหม อยากก็ไม่บอก..."
"ไม่เอาอายเด็กมัน มีแต่เด็กๆ ทั้งนั้น อีกอย่างเอาโทรศัพท์มาด้วยเดี่ยวเจ๊ง.......อาหารมาแล้วกินเถอะ เดี่ยวจะได้มีแรงเที่ยวต่อ..." มื้อนี้ผมกับมันกินได้มาเป็นพิเศษครับ.....เราสองคนยังไม่เน้นเบียร์เหล้านะครับ ผมก็ยังไม่อยากกินด้วย....
หลังจากกินอะไรเสร็จแล้วเราก็มาเดินเล่นที่หาดลุงดำ....ถึงว่าเป็นการย่อยอาหารไปในตัว....
"เกิดเป็นหมาที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ" ผมเห็นหมาตัวหนึ่ง มันลอยทะเลอยู่ ข้างๆ หาด...
"แหม อยากเป็นเปล่าล่ะ เมียจ๋า ดูดิน่ารักดีน่ะ หมามันว่ายน้ำเป็นด้วย...."
"ถ้ามันว่ายไม่เป็นก็เสียชาติเกิดแล้ว เกิดที่เสม็ด ก็ต้องว่ายเป็น ...." ผมกับมันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงรถ......
"กลับเลย นะ เดี่ยวเอารถไปส่ง แล้ว ไปพายเรือ กัน"
หลังจากคืนมอเตอร์ไซด์แล้ว เราก็นั่งสองแถวกลับที่พัก....ตอนนี้ก็เกือบห้าโมงแล้ว.....หลังจากที่ใส่ชูชีพแล้วเราก็ลงไปพายเรือครับ ของฟรี 1 ชั่วโมง....
"โห มีดูถูก รู้เปล่า ผมนี่แหละ สุดยอดของการพายเรือแล้ว"
"จะรอดมั๊ยนี่" ผมแซวๆ มัน...
"เชื่อตายแหละ"
"อ้าว ก็ผมเป็นผู้ชาย นี่ครับ ผู้ชายก็ต้องพายเรือ....."
"อยู่แบบนี้ก็ดีนะ เมียจ๋า ไม่ต้องคิดอะไร เฮ้อชักไม่อยากกลับกรุงเทพแล้ว" หลังจากพายสักพักเราก็คุยกันครับ ตอนนี้อากาศ กำลังดี ลมเย็นๆ...
"มุขนี้เลยเหรอวะ ฝืดโคตร" แต่ผมก็ขำๆ นะครับ ตอนนี้ อะไรแค่นี้ก็พอแล้ว....ผมกับมันเริ่มพายแล้ว แรกๆ ก็คล้ายๆจะว แต่หลังจากที่จับจุดได้ ไปโลดเลยครับ....
"ได้ไง วะ ไม่กลับ ได้ไง ปัญหายังรอให้เราไปแก้อยู่"
"ไม่เอา เมียจ๋า หยุดเลย เสียฟิวส์หมด"
"ขอโทษทีหว่ะ ลืมไป...." หยุดก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้กำลังมีความสุขอยู่....
หลังจากที่คืนเรือแล้วผมกับมันก็มาเล่นน้ำกัน......เหนื่อย เพลีย แต่ก็สนุก.....คงจะสนุกกว่านี้ถ้าไม่เหตุการณ์แย่ๆ นั่น....
"เมียจ๋าขึ้นก่อนนะ หนาวน่ะ" หนาวจริงๆ ครับ แช่มาเกือบชั่วโมงแล้ว...
"อือ แต่ขอที่ร๊ากอยู่อีกแป๊บ น่ะ อยากเล่นต่อ.."
"เออ" ผมเดิน ขึ้น บ้านแล้วครับ ตอนนี้ขอผ้าเข็ดตัวสักผืน หรือเปลี่ยนเสื้อก่อนก็ยังดี....หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อแล้ว ผมก็มานั่งรอมัน...ที่นี่มีเก้าอี้สำหรับชมวิวด้วย อีกอย่าง ทะเลก็ติดๆ ใกล้ๆ บ้านที่ผมพัก... ...
ผมนั่งมองภาพไอ้เจี๊ยบเล่นน้ำทะเลอยู่....มันกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน ขนาดเล่นคนเดียวนะนี่...เฮ้อ เห็นมันแล้วผมถอนหายใจ.... อีกไม่นาน ผมกับมันก็คงไม่ความสุขแบบนี้อีกแล้ว ต่างคนคงต้องเดินไปตามทางของตัวเอง.....ถ้านึกย้อนหลังกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน เมื่อตอนเจอกับมันครั้งแรก..ผมนึกถามตัวเองว่า ถ้าวันนั้นผมรู้ว่าการที่เรารักใครสักคน รักแล้วแล้วรู้ว่าเค้าต้องทำให้เราเจ็บช้ำแบบนี้....ผมจะเลือกรักเค้าหรือเปล่า ผมจะเลือกรักไอ้ลูกเจี๊ยบผมเหรอเปล่า....
-
ทางที่เราเดินผ่านมา จะบอกว่ามันไม่ใช่ตัวเราก็คงไม่ใช่ เพราะเราค่อยๆซึมซับมันโดยไม่รู้ตัว
:m15:
-
ถึงรู้ว่าจะมีวันนี้ คิดว่าในวันนั้นเราก็คงเลือกอย่างนั้นอยู่ดี :a1: :a1: :a1:
-
ถ้าต้องเจ็บเพราะรักไม่มีจะดีกว่ารึเปล่าน้า :m29:
-
เสือไบ:the series (ตอน121)-2
ผมคิดทบทวนอดีตของผมกับมันที่ผ่านมา แล้วผมก็ได้คำตอบ.....ถ้าผมรู้แบบนั้นผมก็คงรักมันเหมือนที่ผมรักอยู่นี่แหละ......รักทั้งๆ ที่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะทำให้ผมเจ็บปวด....ทำไมน่ะเหรอ....ผมว่าตลอดสี่ปีที่ผมได้คบกับมันมานี้ผมมีความสุข.....มันทำให้ผมมีช่วงเวลาที่มีความหมายน่าจดจำ.....แม้ช่วงเวลาหลังๆมันจะเป็นช่วงร้ายๆแบบนี้อย่างน้อยก็มีสิ่งดีๆ ที่น่าจดจำ....ถ้าวันนั้นผมรู้...ผมคงจะไม่ประมาท ปล่อยให้เหตุการณ์ร้ายๆ มันเกิดขึ้นและผมคงจะทำทุกวันให้ดีที่สุดกับคนที่เรารักเพราะพรุ่งนี้เค้าอาจจะไม่ได้อยู่กับเราก็ได้.......กำลังเพ้อเจ้อเพลินๆ.....
"อ้าวไม่อาบน้ำอีกเหรอ" มันขึ้นมายืนสั่นๆ ข้างหน้าผมนี่เอง....
"ยัง กำลังมองคนบ้าเล่นน้ำ ทำอย่างกับไม่เคยเล่นแหละ" ผมยื่นผ้าเช็ดตัวให้มัน...
"ก็มันสนุกนี่จ๊ะ เมียจ๋า อยู่กรุงเทพหาทะเล ได้ที่ไหนล่ะ..."ผมมองมัน.....เริ่มจะมืดแล้ว..
"มองไรเหรอจ๊ะเมียจ๋า ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอไง..."
"เคย เห็น แต่ต่อไป ไม่รู้จะมีโอกาศเห็นแบบนี้อีกเหรอเปล่า"
"ที่ร๊าก คงยังไม่ตายเร็วๆ นี้หรอก คิดอะไรนี่....อาบน้ำดีกว่า " มันเดินเข้าห้องไปแล้ว....
สักพักผมก็เดินตามันเข้ามาในห้อง อ้าวยังไม่ออกมาอีก นี่ขนาดว่ามันกลัวคนข้างนอกจะเห็นตอนอาบน้ำนะนี่....ผมเตรียมตัวรออาบน้ำ....ไอ้ลูกเจี๊ยบเดินออกมาแล้ว....
"นี่ขนาด กลัวใครจะมองเข้ามานะนี่ ยังอยู่ในห้องน้ำได้เป็นชั่วโมง" ผมแซวมัน....
"ก็แช่ทะเลนานแบบนั้น มันก็ต้องล้างเกลือหน่อย มืดแล้วคงไม่มีไอ้บ้าที่ไหนแอบมองหรอก"มันบอกผม ตอนนี้มันเช็ดหัวไปด้วย....
"เดี่ยวเมียจ๋าเช็ดให้" มันมองหน้าผม....พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวให้...
"เช็ดดีๆ นะ เอาเบาๆ นุ่มๆ..."
"เออ ไม่ต้องบอกหรอก รู้น่า " ผมบรรจงเช็ดหัวให้มัน นานๆ จะได้ทำแบบนี้ซักที ผมมองตามัน ตอนนี้ตามันเป็นประกายมองจ้องที่ตาผม....หัวมันเริ่มแห้งแล้วผมเอาผ้าผืนนั้นเช็ดตัวมันด้วย...
"ต้องให้ปะแป้ง ขาวๆ ด้วยเปล่าล่ะ..." มันมองหน้าผมอีกแล้ว....
"ไม่เอา ที่ร๊ากไม่ใช่เด็กน้อยนะ พอแล้ว ไปอาบน้ำได้แล้ว ขืนเช็ดต่อไปมีหวังอารมณ์กระเจิงไปกว่านี้แน่เลย" แหะๆ ก็แหงล่ะซิ มันก็นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ผมก็ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเหมือนกัน....
"ฮ่าฮ่า กลัวไรล่ะ..... รอแป๊บนะ เดี่ยว ออกไปหาอะไรกินกัน" ผมเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เสียดายเหมือนกันแฮะ ฮ่าฮ่าแต่ไม่ต้องกลัวหรอก ไงมาที่แบบนี้ เรื่องแบบนี้มันมีอยู่แล้วแหละ ....
อาบน้ำเสร็จผมก็มาแต่งตัวครับ โดยที่มันยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ(ให้กำลังใจเหรอเปล่าไม่รู้นะครับ มาดูกัน)
"โห ทำไมคืนนี้แต่งตัวหล่อ หอมฉุยแบบนี้ล่ะ" มันแหย่ผมก่อน...
"วันนี้เป็นวันสำคัญของคนสำคัญนี่หว่ะ ต้องแต่งให้หล่อ จะได้ไม่แพ้บางคน"
"จำได้ด้วยเหรอ....นึกว่าลืมไปแล้ว" มันพูดเหมือนน้อยใจ
"จะลืมได้ไงล่ะที่ร๊าก ที่เรามาที่นี่ก็เพราะวันเกิดที่ร๊ากนี่ สุขสันต์วันเกิดนะ...แต่ปีนี้เมียจ๋าขอโทษนะ ไม่มีอะไรจะให้น่ะ มันยุ่งๆ "
"ที่ร๊ากเข้าใจ ไม่เป็นไรหรอก แค่มีเมียจ๋า อยู่ด้วย มันก็สำคัญกว่าสิ่งไหนแล้ว"
"เอาน่า เดี่ยวอยากกินไร เดี่ยวเมียจ๋าจ่ายไม่อั้นเลย ไปกันเถอะ หิวแล้ว"
หลังจากที่ล๊อกห้องแล้วเราก็เดินไปหาร้าน.. ร้านที่นี่เยอะนะครับ เดินไปจนเมื่อยเหมือนกันจนพวกผมเลือกร้านนี้...
"กินไรที่นี่ก่อนล่ะกัน เดี่ยวอิ่มแล้ว ค่อยไปเมากัน" ผมบอกมัน เดินมาจนรู้หมดแล้วครับ ที่ไหนมีอะไรบ้าง....
"ได้ๆ สั่งล่ะนะ.....เอานี่ ทะเลเผา บาร์บีคิว มันเผาซีส...." หลังจากได้เก้าอี้ แล้วเราก็สั่งอาหารครับ ร้านที่นี่จะติดทะเล.....บนโต๊ะจะมีตะเกียงเล็กๆ บรรยากาศโรแมนติก .....
"พอกินเหรอ สั่งมาอีกดิ เมียจ๋าหิวจริงๆ"
"งั้นเอาหมึกมะนาว กับ เก๋าราดพริกเพิ่มนะ ข้าวสวยโถ เบียร์ 1 ขวดเลือกน้ำย่อยก่อน" ไอ้ลูกเจี๊ยบสั่งเด็กเสิร์ฟ แล้วครับ...
หลังจากนั้นไม่นานอาหาร ก็มา ผมกับมันเล่นเบียร์ก่อน อย่างว่าแหละครับ ช่วงรอ ขอวอร์มด้วยเบียร์ แล้วเดี่ยวค่อยเล่นอาหารหนัก บอกตรงๆ ครับ หิวมากๆ....
"อร่อยดีเหมือนกันนะ" หลังจากอาหารมาเราก็ลุยกันเลยครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ มันกำลังเคี้ยวตุ้ยๆ อยู่...
"ก็แหงล่ะซิ หิวโซขนาดนี้ "มันยังเอร็ดอร่อย กับทะเลเผาของมันอยู่ส่วนผม น่ะเล่นบาร์บีคิว กับมันเผาชีส โดยมีหมึกมะนาว และปลาเก๋าราดพริกเป็นตัวเพิ่มรสชาด
ไม่ถึงชั่วโมง ของที่สั่งมาไม่เหลือเลยครับ อะไรจะอร่อยได้แบบนั้น.....
"อิ่มๆ" มันเอนตัวพิงพนักเก้าอี้...
"อายเขาหน่อยเฟ๊ย เดี่ยวเค้าก็ว่าเอาหรอกว่าไม่เคยมาเหรอไง"
"อายทำไมก็มันอิ่มจริงๆ" เฮ้อ เห็นมันกินได้ไปนี้ค่อยดีหน่อยครับ สองสามวันก่อนนี้ต้องบังคับให้มันกินอยู่เลย.....
"นั่งก่อนนะ เดี่ยว ค่อย มูฟ ตอนนี้ ซิลเวอร์แซน บาร์ยังไม่ค่อยมีคนมั๊ง"
"ได้ๆ บรรกาศแถวนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ได้ยินเสียงคลื่น ได้กลิ่นทะเล ที่สำคัญ มีเมียจ๋ามาด้วย" มันมองหน้าผมอีกแล้ว ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่มันมองหรอก ....
"ใช่ แต่ต่อไป ......................." ผมจะพูดว่าแต่ต่อไปเราคงไม่ได้มาด้วยกันสองต่อสองแบบนี้อีกแล้ว อาจจะมาด้วยกัน แต่ความสัมพันธ์ของเราสองคนคงจะไม่เหมือนอย่างวันนี้... แต่ตอนนี้เห็นหน้ามันผมขอไม่พูดดีกว่า .....
"ไปเดินเล่นกันเปล่า ริมหาด ย่อยอาหารไปในตัวด้วย เดินไปเรื่อยๆ จนถึงซิลเวอร์..."
"เอาดิ" หลังจากที่จ่ายเงินแล้ว เราก็มาเดินทอดน่องกันครับ....
ตอนนี้เราจับมือจูงกัน ครับ แหมก็อย่างว่าแหละ ตอนนี้ไม่ค่อยมีใครมาเดินแถวๆ นี้ ผมกับมันเลยไม่ต้องอายใคร....
"ชักไม่อยากกลับ กรุงเทพขึ้นมาจริงๆ ซะแล้วดิ เมียจ๋า"
"ทำไมล่ะ จะหนีความจริงเหรอ"
"ถ้าหนีได้ ที่ร๊ากก็อยากหนีเหมือนกัน....แต่มันคงไม่ได้..เฮ้อ มาที่นี่วันนี้ที่ร๊ากสนุกมากเลยนะ ขนาดอยู่ในช่วงเวลาที่แย่ๆ ยังสนุกแบบนี้ ถ้าช่วงดีๆ ล่ะ" เออใช่ดิ วันนี้ผมสนุกกันมันมากจริงๆ...
"นั่งตรงนี้ ก่อนนะ" มันมองหน้าผม แล้วเราสองคนก็นั่ง ตรงนั้น ตอนนี้ท้องฟ้าไม่มีแสงจันทร์นะครับ มีแต่ดวงดาวระยิบระยิบ....ผมคว้าทราย ขว้างไปที่ทะเล...
"ดาวสวยนะ เมียจ๋า" มันเหวี่ยงทรายบ้าง ทรายที่นี่เนื้อละเอียด....
"ใช่ๆ เห็นมะ นานๆ จะได้มาเห็นแบบนี้ซะที" ผมบอกมัน มันนิ่งเงียบเหม่อมองท้องฟ้า อยู่นาน...
"เรื่องของเราจะจบ ลงแล้วเหรอนี่...เมียจ๋า ไม่รู้สึกเสียใจเลยเหรอ"
"ทำไมเมียจ๋าจะไม่เสียใจล่ะ ที่ร๊ากจะให้เมียจ๋าร้องไห้คร่ำครวญ เลยเหรอ มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ช่วงที่ผ่านมา เราก็ร้องไห้กันมามากพอแล้ว ร้องไห้ไปแล้ว มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่มันเกิดขึ้นมาแล้วหรอก" ตอนนี้ผมเอาหัวผมซบไหล่มัน..
"เฮ้อ ไม่น่าเลย...ที่ร๊ากไม่น่าทำแบบนั้นเลย"
"อย่าโทษตัวเองเลย ฟ้าอาจจะต้องการให้เราเป็นแบบนี้ก็ได้...เฮ้อ.แต่เมียจ๋าบอกที่ร๊ากได้เลยนะ ว่าช่วงที่เราคบกัน เมียจ๋ารู้สึกดี รู้สึกดีใจที่เรามีช่วงเวลาที่ดีๆ"
"เหมือนกัน แล้วเมียจ๋า จะทำไงกับชีวิตต่อไปล่ะ"
"ยังไม่รู้" ความจริงผมรู้แล้ว ว่าผมจะทำไง ผมกะจะย้ายออกจากคอนโดแล้วไปอยู่ที่ปากเกร็ด...คงใกล้วันแต่งงานของมันนั่นแหละ...ผมหลับตา...
"ยังไม่อยากคิดอะไร อยากให้สองวันของเราต่อไปนี้ เป็นวันที่มีความสุขที่สุด" ผมบอกมันต่อ...
"ได้ๆ"
"เดี่ยวเมียจ๋า ร้องเพลงเบิร์ดเดย์ให้นะ ที่ร๊ากผิวปากฮัมไปล่ะกัน" ผมเคยเห็นมันผิวปากเพลงนี้..
"เคยเห็นเหรอ มาๆ เอาเสียงหล่อๆนะ....." ผมดันหัวผมครึ่ง มานั่งมองหน้ามันแล้ว...
"วัน.....ทู...ทรี แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิร์ทเดย์ ทูยู แฮปปี้เบิร์ทเดย์ แฮปปี้เบิร์ทเดย์ แฮปปี้เบิร์ทเดย์ที่ยู....." อ้าว มันน้ำตาคลอๆแล้ว....
"ไรฟะ แค่นี้น้ำตาคลอ ยังไม่จบนะ หมาจะเกิดชิงหมาเกิด หมาจะเกิดชิงหมาเกิด หมาจะเกิดชิงหมาเกิด หมาก็เลยไม่ได้เกิด..."
"โหเล่น งี้เลยเหรอ ใจร้าย โคตร..."
"ก็ใครมันน้ำตาคลอล่ะ"
"ก็มันซึ้งนี่ นานๆ จะได้เห็นเมียจ๋า ร้องเพลงซักที"
"แหะๆ มันจำเป็น ไม่มีของขวัญให้นี มีแต่เสียงเพลง รอยยิ้ม และความจริงใจ"
"พอแล้ว แค่นี้ที่ร๊ากก็ดีใจแล้ว" เรานั่งไปจนถึงสี่ทุ่ม จากนั้นสองเราก็มูฟไปที่ ซิลเวอร์แซน บาร์...ที่นี่จะอยู่ติดทะเล นะครับ ที่นั่งที่นี่จะมีหลายแบบนะ ไม่ว่าจะปูเสื่อกินริมหาด หรือนั่งโต๊ะกิน ส่วนนี้จะติดทะเล นะครับ และจะมีส่วนบนด้วย ส่วนบนนี้ จะโบกปูน แบ่งเป็นสามส่วนเหมือนกัน..เค้าเตอร์เครื่องดื่ม, ที่นั่งดื่ม ,และพื้นที่สำหรับแดนซ์.....เพลงที่นี่จะสไตล์ประมาณ ร้านดีเจ แถวสีลมซอยสองแหละ โหตอนนี้คนกำลังเริ่มมา ส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติ, คนไทยก็มีนะครับ
หลังจากได้ที่นั่งแล้ว เราเลือกนั่งกันในร้าน แหะๆ กะจะแดนซ์ให้กระจายไปเลย...เครื่องดื่มที่นี่ค่อนข้างแพง แต่ทำไงได้ล่ะเตรียมใจไว้แล้วว่ามันต้องราคาแพงแบบนี้แหละ....
สี่ทุ่มนิดๆ ทางร้านมีการแสดงให้ดูด้วย เป็นการควงไฟ ครับ มีสองอย่างคือ ควงกระบอง กับควงลูกตุ้ม....
"โห เค้าไม่ร้อนเลยเหรอ"
"ไม่หรอก พวกนี้จะมีทริ๊ก " ผมเคยเห็นมากกว่านี้อีก ที่บาร์เกย์แถวสีลม....
"ทริ๊กไรเหรอ สอนบ้างดิเมียจ๋า"
"อย่าเลย ไฟมันร้อน เล่นทำไม เดี่ยวมือพอง ไหม้เนื้อตัวเปล่าๆ"
"อาแน่ พูดเองนะ คืนนี้อย่าขอเล่นกับไฟก็แล้วกัน...." มันทำหน้าตายียวน กวนผม...
"ได้ไงล่ะ สัญจรแบบนี้ทั้งทีมันก็ต้องเอาให้ครบ...มาๆ ชนๆ ขอให้หล่อๆ ขึ้นไปอีกนะ ปีนี้"
"ขอบใจจ้าเมียจ๋า แต่หล่อเท่านี้ ก็สุดยอดแล้ว หมดแก้ว"
เฮ้อ แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับ กับการมาที่นี่กับไอ้ลูกเจี๊ยบ...แม้จะมีเรื่องร้ายๆ มารบกวนใจ แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ได้อยู่กับคนที่เรารักและรักเรา แม้ครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายของผมกับมันในฐานะคนรักกันก็เถอะ....
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=zmen&month=04-2006&date=10&group=34&blog=1
ฉันไม่ต้องการอะไร เป็นอย่างนี้มันก็ดีเท่าไหร่
มันมีค่ายิ่งกว่าสิ่งไหน เมื่อเธอและฉันสองคนรักกัน
ฉันไม่เสียดายอะไรแล้ว มีแค่นี้เป็นอย่างที่ต้องการ
แค่เธอกับฉันดีต่อกันทุกวัน แค่เพียงเท่านั้นมันก็พอแล้ว
* พรุ่งนี้อาจไม่มีฉัน พรุ่งนี้อาจไม่มีเรา
พรุ่งนี้ไม่มีใครรู้ ถ้าสักวันต้องแตกร้าว อยากบอกว่าฉันคงไม่เสียใจ
เราได้รักคนที่เรารัก ได้เรียนรู้ในชีวิตช่วงหนึ่ง
การได้รักใครแค่เพียงครั้งหนึ่ง ก็คงจะคุ้มที่เกิดมาแล้ว
-
เจ็บเหมือนจะขาดใจ
:m8: :m8: :m8:
-
:undecided: :undecided: :undecided:
"ทำไมเมียจ๋าจะไม่เสียใจล่ะ ที่ร๊ากจะให้เมียจ๋าร้องไห้คร่ำครวญ เลยเหรอ มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ช่วงที่ผ่านมา เราก็ร้องไห้กันมามากพอแล้ว ร้องไห้ไปแล้ว มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่มันเกิดขึ้นมาแล้วหรอก" ตอนนี้ผมเอาหัวผมซบไหล่มัน..
เห็นด้วยอย่างยิ่ง ... สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ผ่านไปแล้ว มันจะแก้ไขอะไรได้
ต่อให้ฟูมฟายแทบเป็นแทบตาย สุดท้ายทุกอย่างก็เหมือนเดิม ... อาจจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ
:เฮ้อ:
บรรยากาศอกหักชัดเจนจริง ๆ
-
"ก็ใครมันน้ำตาคลอล่ะ"
"ก็มันซึ้งนี่ นานๆ จะได้เห็นเมียจ๋า ร้องเพลงซักที"
"แหะๆ มันจำเป็น ไม่มีของขวัญให้นี มีแต่เสียงเพลง รอยยิ้ม และความจริงใจ"
"พอแล้ว แค่นี้ที่ร๊ากก็ดีใจแล้ว"
:impress:
คนอ่านก็น้ำตาคลอ....ช่างเป็นช่วงเวลาที่ประทับใจจริง ๆ ...เสียดายจังเนาะ....ว่ามะ...
แต่ก็ถือได้ว่าดีนะ...มีช่วงเวลาที่จะจากลากันด้วยดี...คู่อื่นอาจจะไม่มีแม้แต่เวลาสั่งลากันด้วยซ้ำ... o7
สายใยรักมันบางเบา แต่แน่นเหนียว....มีสักกี่คนที่จะตัดได้โดยไม่เจ็บปวด....
+1 ให้วันนี้กับช่วงเวลาประทับใจ....ที่แสนเจ็บปวด....
:เศร้า1:
-
เก็บความรักเเละวันเวลาของเรา2คนให้นานเท่านาน :m17: :m17: :m17:
-
T_T ยิ่งอ่านก็ยิ่งเสียใจ
เป็นผมนะทำใจแบบนี้ไม่ได้แน่
ถ้าจะจากกันขอไม่เจอกันอีกดีกว่า
-
:m15: :m15: :m15: :m15: ให้กำลังใจทั้งคู่ สู้ๆคับ o7 o7 o7 o7 o7
-
และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป :o12: :o12: :o12:
-
อ่านแล้วเศร้า ไม่รู้จะเม้นท์อะไรแล้วมันตื้อไปหมดแล้ว ก็คงมีแต่กำลังใจให้คุณ เอก สู้ๆต่อไปกับชีวิตข้างหน้าคับ
-
............รักไม่ช่วยอะไร......... :o12: :o12:
-
เสือไบ:the series (ตอน 122)
ตีห้าแล้ว... มือถือผมปลุก.....ผมลืมตาขึ้นมา ปวดหัวตุบๆ เหมือนกัน เมื่อวานก็ไม่ได้ดื่มเยอะ แค่ 1 กลมเอง แต่กว่าจะได้นอน ก็อย่างว่าเกือบๆ ตีสาม.....เมาๆ เจอบรรยากาศโรแมนติกด้วย.....คริคริ...
ผมเดินเข้าห้องน้ำ..... กะว่าเดี่ยวจะออกไปชมพระอาทิตย์ขึ้นสักหน่อย ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบน่ะเหรอ หลับอุตุอยู่เลย อาบน้ำเสร็จผมก็จะกำลังจะก้าวขาออกจากที่พัก....
"รอด้วย......เมียจ๋า จะทิ้งกันอีกแล้วเหรอไง" อ้าวดูมันพูด....มันลุกขึ้นแล้ว....
"ให้ไวเลย เดี่ยวไม่เห็นดวงอาทิตย์ขึ้น จะอดอธิฐาน"
"บ้าไรนี่ฮ่าฮ่า.. เค้ามีแต่อธิษฐานตอนเห็นดาวตก" มันหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว....ผมนั่งรอมันที่เก้าอี้นอกที่พัก... บรรยากาศตอนเช้าริมทะเลนี่ก็สดชื่นดีแฮะ..ผมสูดหายใจเต็มปอด...บรรยากาศเย็นๆ ได้ยินเสียงคลื่น สายน้ำกับความมืด..ผมเดินไปจนถึงชาดหาด บ้านพักของผมมันอยู่ติดทะเล... เอาเท้าแช่น้ำหน่อยก็ดีเหมือนกัน.....ตอนนี้ผมกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่ ผมจำได้นะมันน่าจะอยู่ตรงนี้ ผมหาอะไรน่ะเหรอมาดูเหตุการณ์เมื่อคืนก่อนนะ....
หลังจากที่เลิกจาก ซิลเวอร์แซนด์บาร์ พวกเราก็เดินกลับกันมาเรื่อยๆ ผมชอบการเดินแบบนี้น่ะ มันจะได้มีเวลาให้สองเราได้คุย ได้เปิดใจกันมากขึ้น เดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่พัก.....ผมกับมันหยุดยืนหน้าบ้านพัก มองดูทะเล ตอนนี้เห็นพระจันทร์แล้วนะครับ แต่เพียงแค่ครึ่งเสี้ยว แต่ดวงดาวยังเต็มท้องฟ้า ยังคงสุกปลั่งระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า....
"อยากจะหยุดเวลาแบบนี้ไว้ตลอดเลย แฮะ เมียจ๋า วันนี้ทั้งวันที่ร๊ากสนุกมากเลย "
"เมียจ๋าก็เหมือนกัน ได้อยู่กับคนที่เรารัก แม้จะช่วงเป็นเวลาช่วงสุดท้ายก็เถอะ....."
"ทำไม ชีวิตของเราต้องเป็นกันแบบนี้ด้วยนะ" เรายังยืนกันอยู่นะครับ....
"ไม่มีประโยชน์ ที่จะพูดถึงอดีตน่ะ" ผมมองหน้ามัน ไอ้ลูกเจี๊ยบนั่งยองๆ....ผมก็นั่งตามจะยืนคล้ำหัวเด็กไปทำไมล่ะ.....
"นั่นดิ มาๆ วันนี้เมียจ๋าทำให้ที่ร๊ากมีความสุข และก็เลี้ยงวันเกิดให้ที่ร๊ากด้วย เดี่ยวที่ร๊ากทำอะไรให้หลับตาดิ"
"อ้าวไรนี่ ไวไวนะ....ง่วงนอนแล้ว" ผมก็ยอมหลับตา.....หลับไปได้สักพัก........
"ลืมตาได้แล้ว นี่ของขวัญแทนคำขอบคุณจากใจ ของที่ร๊าก" ผมลืมตาแล้ว ของขวัญที่มันให้ผมก็คือ.....มันเขียนตัวหนังสือที่ชาดหาดแหละครับ เขียนว่า "ผมรักพี่เอก สุดหัวใจ"
"ขอบใจน่ะสำหรับ ของขวัญ ทำไมเขียนนานจัง.....ที่ร๊าก"
"ฮ่าฮ่า.....เขียนจากใจ มันก็นานแบบนี้แหละ" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมคงเขินเหมือนกัน
"เฮ้อ......" ผมถอนหายใจ.....มันมองหน้าผม....
"ถอนหายใจทำไมเหรอ เมียจ๋า ไม่ชอบเหรอ..."
"ชอบดิ ทำไมจะไม่ชอบล่ะ แต่ที่เมียจ๋าถอนหายใจก็เพราะ ถ้าที่ร๊ากเขียนให้เมียจ๋าที่อื่น ที่ร๊ากจะชอบมากกว่านี้"
"ที่ไหนล่ะ โขดหินเหรอ เหมือนเซียวเล่งนึ่งสลักบอกเอี้ยก๋วยให้รอถึง 16 ปีแบบนั้นน่ะเหรอ"
"ถ้าเป็นงั้นได้ก็ดี เขียนไว้ที่โขดหิน อีกกี่วันกี่ปี มันก็ยังไม่ลบเลือน ไม่เหมือนกับที่เขียนไว้บนหาดทราย เดี๋ยวน้ำทะเลซัดเข้ามามันก็หายมันก็ลบเลือนไปแล้ว" มันนิ่งเงียบไปสักพัก....
"ถ้าเป็นความรักของเราสองคนล่ะ เมียจ๋าอยากให้ที่ร๊ากสลักไว้ที่ไหนล่ะ หาดทราย หรือโขดหิน" มันถามผมแปลกๆ
"ก็ต้องโขดหินซิ เมียจ๋าอยากให้ความรักของเราสองคน อยู่แบบนั้นตลอดไปตราบชั่วนิรันตร์ จนกระทั่งเขาจะมาระเบิดโขดหินเพื่อทำถนนหนทาง" ผมพูดแบบติดตลก พูดๆ ไปพูดมามันก็วกกลับมาเศร้าอีกแล้ว...
"ไม่ดีหรอกมั๊งเมียจ๋า ถ้าเอาความรักของเราไปสลักที่โขดหิน ตอนนี้เราสองคนต่างเจ็บปวดแค่ไหน เราก็รู้ๆ กันดี จะให้ความเจ็บปวดอยู่แบบนั้นตลอดไปเหรอ ไม่ดีหรอก "
"งั้นเอางี้ เราก็เอาช่วงที่เรามีความสุข เขียนไว้ที่โขดหิน แล้วก็เอาช่วงที่เราทุกข์เขียนไว้ที่หาดทราย....ดีเปล่า"
"อือ ก็ดีนะ เวลาเรากับมาที่โขดหินอีกครั้ง เราก็ยังเห็นความสุขของเราสองคนตลอดไป.....เราคงได้ยิ้มกับมันเมื่อเรากับมาหามันอีก....และเราก็กลับไปที่หาดทราย ตอนนั้นความทุกข์ของเราก็คงโดนน้ำทะเลซัดสาดไปหมดแล้ว"
"อือ ความคิดดีเหมือนกันแฮะ ไปๆ ไปนอนเถอะ เมียจ๋าพร้อมออกศึกแล้ว" ผมเดินนำไปที่ห้อง.....แหะๆ นี่เหตุการณ์เมื่อคืนนะครับ......
"หาไรเหรอ เมียจ๋า ปูทะเลมันคงไม่มาแถวนี้หรอก" มันเดินออกมาแล้ว.....อาบน้ำเร็วเหมือนกันแฮะคงกลัวจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น....
"หา คำว่ารักมั๊ง เมื่อคืนเมียจ๋าฝันๆ ไปน่ะ ว่ามีคนเขียนบอกรักเมียจ๋าแถวนี้ แต่มันคงเป็นไปแค่ฝันเพราะ ถ้าเป็นความจริงมันก็น่าจะอยู่แถวๆ นี้" ผมแหย่มันเล่นๆ.....
"ฮ่าฮ่า ไปกันเถอะ อย่ามาแซว..." มันเดินจูงมือผมนำไปแล้ว....
ตอนนี้เริ่มมีแสงรำไรรำไรบ้างแล้ว คนก็เริ่มมาเล่นน้ำยามเช้ากันแล้วครับผมกับมันเดินไปเรื่อยๆ เช้าๆ แบบนี้เจ้าตูบเยอะเหมือนกันแฮะ.....
"เดินไปเรื่อยๆ นะ เดี่ยวเจอโขดหินตรงโน้นค่อยหาที่นั่งกัน" ผมบอกมันตอนนี้เราเดินมาเกือบๆ กิโลแล้ว...
"เหนื่อยล่ะซิ แหมไอ้เรานึกว่าจะแน่"
"แน่น่ะแน่ แต่อยากนั่งแถวนี้ก็น่าจะเวิร์คกว่านะ กว่าจะเดินไปถึงสะพานไม้ มีหวังสว่างก่อน"
"งั้นก็ตรงนี้นะ คนน้อย ไม่พลุกพล่น วิวดีด้วย"
"ได้เลย " ผมน่ะเป็นคนนั่งคนแรกครับ เหนื่อยเหมือนกัน..มันนั่งตามครับ....
ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมีสีชมพูแล้ว...เริ่มจะแดงขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย บนฟ้ามีก้อนเมฆสีขาวๆ สองสามก้อนนะ มองคล้ายๆปุยนุ่น..ลอยนิ่งอยู่บนท้องฟ้า.....สายลมเย็นๆ พัดมาเอื่อยๆ ได้ยินเสียงคลื่นพัดเข้ามากระทบโขดหิน น้ำทะเลเมื่อเจอโขดหินก็จะกระเซ็นเป็นสาย .....ตอนนี้ผมขยับนอนหนุนตักมันแล้วโดยมันนั่งอยู่บนก้อนหิน....เราสองคนไม่ได้คุยกัน เราสองคนปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับ ความสวยงามของภาพและบรรยากาศพระอาทิตย์กำลังขึ้น เราสองคนไม่ต้องบรรยายให้กันและกันฟังหรอกครับ แต่เรารู้ว่าภาพเหล่านั้นสวยงามได้จากรอยยิ้มของเราทั้งคน...
"สวยน๊อะ" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมพูดขึ้นมา มันก้มมองผม ซึ่งหนุนตักมันอยู่..
"เปล่าๆ กำลังมองดูฝูงนกอยู่" มีฝูงนกบินผ่านมาด้วยครับ ไม่แน่ใจว่านกอะไร....
"อยากเป็นนกเหมือนกันน๊อะ ได้เห็นท้องฟ้า ได้เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นเกือบทุกวัน"
"ใช่ๆ เป็นนกนี่ก็ดี ไม่ต้องคิดอะไร บินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเอามือมากอดผมแล้ว...ตอนนี้แสงแดดเริ่มอุ่นขึ้นแล้วครับ อีกไม่นาน ก็คงจะร้อนขึ้น......
"เดินเล่นกันเถอะ" ผมไม่อยากนั่งแบบนี้ บรรยากาศความสุขแบบนี้มันเหมือนหลอกหลอนผมน่ะ หลอกหลอนให้คิดว่าอีกไม่นานไอ้ลูกเจี๊ยบก็คงจะต้องจากผมไป.....ขนาดผมทำใจไว้แล้ว แต่คิดทุกทีน้ำตามันพาลจะไหลออกมา......
"อ้าวไร อยากเดินแล้วเหรอ แดดยังไม่ร้อนเลย"
"เดี่ยวก็คงร้อนน่ะ ไปซะก่อนดีกว่า ที่ร๊าก บอกตรงๆนะ บรรยากาศมีความสุขแบบนี้มันจะทำให้น้ำตาของเมียจ๋าไหลน่ะ....คิดถึงเวลาที่เราสองมีความสุขกับเวลาที่เหลือของเราสองคน น้ำตาเมียจ๋าจะไหลทุกทีไปเถอะ...."
"ไปเถอะ............เอาน่า อย่าคิดมาก " มันจูงผมเดินออกไปแล้ว ตอนนี้ชายดหาดกำลังครึกครื้นคงเริ่มมากขึ้นแล้ว.....เราเดินกลับที่พักกันแล้ว......
"เมียจ๋า" มันเรียกผม ตอนนี้ผมกำลังเหม่อๆ อยู่..
"อะไร" ผมกำลังจะหันไปมองมัน ไม่ทันแล้ว ... มันกระโดดผลักผมลงทะเลแล้ว ตูม....
"ฮ่าฮ่า " อ้าวเวนมีการหัวเราะเยาะผมอีก....
"เล่นแบบนี้เลยเหรอ วะ" ผมกระโดดขี่คอมัน ได้ผลมันล้ม เหมือนกัน..เป็นอันว่าเราสองคนเปียกเหมือนกัน...
"โหใจร้ายทำกับ ที่ร๊ากแบบนี้ได้ไง มาเลย" มันไล่กอดไล่ปล้ำผม ....
"ก็ใครทำใครก่อนล่ะ ฮ่าฮ่า" ผมวิ่งหนีมัน....เราเล่นแช่น้ำกันเกือบชั่วโมงแหละ....ผมเริ่มหนาว อย่างว่าแหละ ว่ายน้ำก็ไม่เป็น เจอน้ำเย็นๆ แบบนี้ผมก็สั่นแล้ว.....
"ขึ้นก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว"
"อะไร อะไร" มันกดไหล่ผม จนผมจมน้ำอีกรอบ...
"เฮ๊ยเวน หนาวนะเฟ๊ย ไม่ไหวแล้ว.....เมียจ๋าขึ้นแล้ว" ผมรีบวิ่งขึ้น ผมถอดเสื้อบิดน้ำให้หมาดๆ ทำไมมันหนาวแบบนี้นี่ ...ดีนะครับที่แดดตอนนี้......มันช่วยผมไว้เยอะ....
หลังจากที่บิดน้ำออกจาเสื้อแล้วผมก็ใส่เสื้อต่อและก็นั่งดูมันดำผุดดำว่ายอยู่ข้างชายหาดแหละ เฮ้อทะเลกับมันนี่สงสัยจะเป็นของคู่กัน ดูมันจะสนุกกับการแวกว่ายน้ำทะเลซะจริงๆ.....
"ไปๆ กลับดีกว่า" ไอ้ลูกเจี๊ยขึ้นมาแล้ว... ตอนนี้มันกระโดดเหย็งๆ อยู่ข้างๆ ผม...
"หนาวล่ะซิ นึกว่าจะแช่จนเปื่อยตายไปแล้วซะอีก"
"แหะแหะ คงไม่แช่จนเปื่อยตายหรอก เดี่ยวมีมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่ง ปะปะ วิ่งแข่งกันกลับ ที่พักหิวแล้ว" อ้าวออกตัวไปก่อนผมอีกแล้ว....
"ไอ้สา...........ด......รอด้วย" ผมก็วิ่งตามมันไป เฮ้อ จะสามสิบแล้วนะนี่ ยังวิ่งเหมือนเด็กได้....นี่ล่ะนะเค้าว่าเราอยู่กับเด็กเราก็อยากทำตัวเป็นเด็กจริงเหรอเปล่านี่....
เราวิ่งกันมาจนถึงที่พัก ระหว่างทางก็อย่างว่าแหละเจอ คู่รักชายหญิงหลายคู่จูงมือ สวีทหวานแหววกัน เฮ้อเห็นแล้วอิจฉาเหมือนกัน......
"พอๆ หยุกก่อน แฮ่ก แฮ่ก" ผมหอบเป็นหมาหอบแดดอยู่หน้าที่พัก เหนื่อยจริงๆ ใกล้ๆซะที่ไหนล่ะ....
"อะไร แค่นี้ทำเหนื่อย เห็นมะเห็นมะ ที่ร๊าก ยังไม่มีแม้แต่อาการหอบ"
"เออ ที่ร๊ากเก่ง .....งั้นเมียจ๋าขอไปอาบน้ำก่อนนะ จะอาบพร้อมกันเปล่า" ผมยังยืนจับเข่าหอบอยู่...แหะแหะ แกล้งชวนไปแบบนั้นแหละ.....
"เมียจ๋าไปเถอะ เดี่ยวที่ร๊ากขอยืนดูอะไรแถวนี้ก็แล้วกัน อะนะชวนไปอาบด้วยกันรู้นะจะทำไร ทำไมเมื่อคืนไม่เข็ดอีกเหรอ...."
"เออ เมียจ๋าเข็ดแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า" ไม่บอกนะครับ ว่าท่าอะไร ฮ่าฮ่า......
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วครับ ออกไปตะโกนเรียกมัน อ้าวมันกำลังเอาทรายมาถอมๆ ตัว สนุกกับทะเลจริงๆ......
"เร็วๆ โว๊ย เดี่ยวห้องอาหารจะปิดซะก่อน" จะพูดว่าที่ร๊ากก็กระไร เพราะใกล้ๆนั้นมีอยู่หลายคนหลายคู่ เดี่ยวเค้าจะหันมามองกันตรึม....มันได้ยินก็วิ่งมาหาผม.....
"สลัดทรายให้หมดก่อน เดี่ยวแม่บ้านมาแหกอกเราสองคนหรอก..."
"คร๊าบ เมียจ๋า" มันเอามือลูบๆ แล้วใช้น้ำจากก๊อกนำข้างๆ ล้างตัวก่อน...แล้วถึงเข้าไปในห้องอาบน้ำแต่งตัวส่วนผมน่ะเหรอ...นั่งชมวิวดูคู่หนุ่มสาวหลายๆคู่จูงมือกัน....
"มองดูเค้าอยู่ได้ เข้ามาในห้องก็ได้นะ" มันตะโกนออกมา สงสัยคงอาบน้ำเสร็จแล้ว....
"เออ รีบๆ หน่อย หิวแล้ว ไปช้า เดี่ยวของกินหมด" ผมมองในที่ห้องนอน โหมันรีบใหญ่เลย สงสัยคงหิวเหมือนกัน....
เรามาถึงห้องอาหารแล้ว ตอนนี้คงไม่ค่อยมีแล้วแต่ยังสามารถใช้คูปองแลกอาหารเช้าได้...ผมตักพวกข้าวต้ม ไข่ดาว นม และน้ำส้ม ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบเหรอครับ เล่นอเมริกันเบรคฟาสต์ ชุดใหญ่เลย ขนมปังสี่แผ่น พร้อมแยม เนย นมสด 2 แก้ว ไข่ดาวสองฟอง ไส้กรอก 4 ชิ้น เบคอน และแฮม อย่างละสองชิ้น..ผมไม้อีกหนึ่งจาน...
"นี่เค้าไม่เรียกว่ากินแล้วมั๊งที่ร๊าก" ผมแซวมันเล่นๆ โหมันจะกินหมดเหรอนี่..
"ได้ไง ต้องกินให้คุ้ม ค่าห้องแพงๆแบบนี้ ไม่ต้องกลัวไม่หมดหรอก ไม่เกิน ขึ้นชั่วโมงเดี่ยวมีก๊อกสอง"
"เออ กินไปเถอะ ให้หมดด้วยเสียของแย่" เห็นมันกินได้ นอนหลับ สนุกกับทะเลแบบนี้ผมก็ดีใจ...คนรักมีความสุขผมก็มีด้วย....
"แล้วเมียจ๋าจะเอาไง จะไปพัทยาเลยหรือพักที่นี่ก่อน"
"ไปเลยดีกว่า ขับรถไปเรื่อยๆ ว่าแต่ที่ร๊ากไหวเหรอเปล่าล่ะ"
"ไหวดี ไม่ต้องห่วงหรอก ระยะทางแค่นี้เอง ขั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงแล้ว ไปเลยก็ดีเหมือนกันเดี่ยวที่ร๊ากพาทัวร์"
"แน่ใจเหรอ......เด็กสัตหีบไม่ใช่เหรอ"
"คอยดูล่ะกัน คืนนี้กระจาย ไม่เช้าไม่กลับ ไม่อยากหลับไม่เลิก"
"โอเค จะคอยดู" ผมยังขำๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบเหมือนกันครับ นี่ถ้ารู้ว่า ผมน่ะเซียนพัทยามากกว่ามันจะทำไงนี่....
หลังจากที่กินเสร็จแล้วเราเช็คเอาท์ ออกครับ แล้วเราก็ขึ้นเรือไปเอารถที่ฝากไว้....
"ขอเปิดมือถึอแป๊บนะ" อ้าวนี่มันปิดมือถือไว้ตลอดเหรอนี่....
"ปิดทำไมล่ะนี่ ....." ผมมองมัน ตอนนี้มันเตรียมจะออกแล้ว แต่ผมว่าคงหลังจากที่เปิดโทรศัพท์เสร็จแหละเปิดได้ไม่ถึงนาที....เอสเอ็มเอสมาแล้ว มันอ่านดู....
"แม่ให้โทรกลับน่ะ เมียจ๋าว่าไง "
"ก็โทรไปดิวะ เผื่อเค้ามีธุระสำคัญ คนกำลังท้องกำลังไส้ด้วย โทรไปเถอะ....เห็นใจคนรอบ้าง"
"ได้ๆ ใจกว้างจริงๆ เมียกรู.....ฮ่าฮ่า" มันกดโทรศัพท์หาเบียร์...
โหดูมันกระแนะกระแหน ผม จะทำไงล่ะผมก็ไม่ได้ชอบแบบนี้เท่าไหร่หรอก แต่ผมไม่อยากให้มันเกิดอะไรร้ายแรงมากกว่านี้ อีกคนกำลังต้องการความรักความเอาใจใส่ และกำลังใจ ส่วนผมมันไม่เท่าไหร่หรอก ทนๆ หน่อย ทุกอย่างคงจะไปได้ดี....เฮ้อขนาดไม่เท่าไหร่ของผม มันก็แทบบ้าแล้ว...
"ว่าไงจ๊ะตัวเอง เค้าคิดถึงตัวเองจัง".....เฮ้อนี่ผมจะต้องฟังมันหวานแหววแบบนี้น่ะเหรอ...
".............................................................." ไม่ได้ยินอีกแล้ว...
"เค้ามาขับรถให้พี่เอก...พี่เอกมาอบรมแถวๆระยอง" อ้าว ไรนี่....เก่งจังแฟนผมไหลลื่นจริงๆ เฮ้อทำไงได้ล่ะครับ กับผมมันยังไหลลื่นเลยช่วงหลังๆ....
"...................................................................................."
"อ้าว มาหาเหรอ ขอโทษทีเค้าลืมเอาที่ชาร์จแบตมา นี่เค้าแวะหาซื้อแถวร้านได้แล้ว เลยชาร์จ"
"..................................................................................."
"พรุ่งนี้เย็นๆ งั้นเอางี้ ถ้าเค้าไปถึงกรุงเทพเค้าจะแวะไปหาตัวเองนะ"
"....................................................."
"เดี่ยวกลับเราไปคุยกันเรื่องที่ไปเจอพ่อตัวเอง......นะ บายจ้า รักนะ" เฮ้อ...ผมฟังแล้วน้ำตาผมคลอๆ
ตอนนี้ผมต้องทำใจ ทำได้แค่ทำหน้ายิ้มแย้มหรือเฉยๆ ผมเองไม่ใช่เหรอที่ต้องการให้มันไปรับผิดชอบ รับผิดชอบกับสองชีวิต.....สองชีวิตที่เกิดจากการกระทำของมัน....เฮ้อ ....แล้วผมล่ะ ทำไมมันไม่รับผิดชอบต่อชีวิตผมบ้างล่ะ เริ่มฟุ้งซ่านอีกแล้วผม........
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/418.htm
เวลาที่มองเธอ ภายในใจมันหวั่นไหว
และก็คล้ายโลกหยุดไปนานแสนนาน
เวลาที่ดีดี วันเวลาที่เธออยู่ใกล้กัน…
มันกำลังจะหมดแล้ว…
อยาก…อยากให้เสียงเพลงนั้นลาไปก่อน
ไม่อยากให้เธอไปไหน
ขอได้ไหม…หากว่าเธอจะมีใจกับฉัน
ขอให้ในนาทีนี้มีเธออยู่ข้างข้างกัน
อยากให้เธอได้ฟังถ้อยคำที่ซ่อนอยู่
ขอให้มีเธอและฉันในช่วงเวลาของเรา
อยากจะขอพูดคำว่ารักเธอ
เวลาที่มีเธอ…มองอะไรก็สดใส
แค่เมื่อสายตาเราได้มาพบกัน
ความจริงภายในใจ
ที่เฝ้ารอให้เราอยู่ด้วยกัน…อยากจะพูดให้เธอรู้
อยาก…อยากให้เสียงเพลงนั้นลาไปก่อน
ไม่อยากให้เธอไปไหน
ขอได้ไหม…หากว่าเธอจะมีใจกับฉัน
ขอให้ในนาทีนี้มีเธออยู่ข้างข้างกัน
อยากให้เธอได้ฟังถ้อยคำที่ซ่อนอยู่
ขอให้มีเธอและฉันในช่วงเวลาของเรา
อยากจะขอพูดคำว่ารักเธอ
ขอให้ในนาทีนี้มีเธออยู่ข้างข้างกัน
อยากให้เธอได้ฟังถ้อยคำที่ซ่อนอยู่
ขอให้มีเธอและฉันในช่วงเวลาของเรา
อยากจะขอพูดคำว่ารักเธอ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:m15: :m15: :m15: :m15:
:m15: :m15: :m15:
:m15: :m15:
:m15:
ม่ายรู้จา เม้นท์ อารัยแระ สั่งน้ำมูกอยู่ :เฮ้อ:
Don't say Good bye : http://www.ijigg.com/songs/V2A4FD0GPAD
-
รับผิดชอบ
:m19:
-
:m17:
+1 สำหรับความประทับใจในความสุขที่ตนเองไม่เคยรู้จัก....ความสุขช่วงสุดท้ายก่อนจากลา...
โดยส่วนตัวแล้วต้องยอมรับว่าทำไม่ได้จริง ๆ แบบนี้.... o6
ทุกครั้งยอมตัดใจเจ็บเอง ไปเองดีกว่า....ชาตินี้ไม่ต้องพบเจอกันอีกเป็นดีที่สุด....ร้องไห้ซักพักเดี๋ยวก็หาย...
ดูเหมือนจะเข้มแข็ง แต่จริง ๆ อ่อนแอเนาะ..... :sad2:
ถามว่าทำไมอ่ะเหรอ ง่าย ๆ ก็ท้ายบทนี่ละ...เป็นคำตอบที่ดี......
ไม่อยากเห็นเค้าหวานกับใคร ไม่อยากรับรู้ยามเค้าอยู่กับคนอื่น....ทำใจไม่ได้... :m8:
:catrun:
สิ่งที่คุณทำต้องใช้ความเข้มแข็งมากจริง ๆ คุณจึงได้รับของขวัญที่มีค่ามาก.....ความทรงจำที่สวยงาม
ขอแสดงความชื่นชมด้วยใจจริงงงงงง :impress:
-
:o11:
เศร้า
-
ไม่มีอะไรที่เป็นของๆเราได้มาก็เสียไปตามการเวลา :เฮ้อ:
-
เฮ้อ อ่านแล้วเศร้า :m15: :m15: :m15:
ยกธงยอมแพ้ไปเลย เรื่องนับเวลาถอยหลังเนี่ย :m8: เป็นผมคงทนไม่ได้
-
อยากหยุดตะวันไว้ที่ปลายฟ้า :o12: :o12: :o12:
-
เฮ้อ :o เกมก็หวานซะ ไม่เกรงใจพี่เอกเลย :try2:
-
สงสารคุณ เอกจังคับน่าชื่นอกตรมจิงๆ (ฉันเหลื่อเวลาอีกนานเท่าไร ที่เธอจะคิดจากไป ) เฮ้ย....เศร้าชะ
-
ตกลงเกมเค้ารักใครอ่ะ
ดูเหมือนเกมจะรักได้ทุกคนนะเนี่ย
คุยกับเบียร์ก็กล่อมเบียร์ซะเคลิ้ม....
อยู่กับคุณเอกก็ทำซะคุณเอกเชื่อสนิท....ว่ารัก
-
เสือไบ:the series (ตอน 123)
เกือบบ่ายสอง เรามาถึงพัทยาแล้ว มันแวะไปที่ๆ หนึ่งก่อน.....แถว สทร.5 พัทยา เขาทัพพระยา
"มาที่นี่ ก็ต้องพาลูกสะใภ้....มาฝากเนื้อฝากตัวกับเสด็จเตี่ยก่อน" อ้าว.....อะไรนี่..... ความจริงที่ผ่านๆมาผมก็มาบ่อยนะแต่ส่วนใหญ่จะตอนเช้า....เพราะวิวยามเช้าที่นี่จะสวย มองลงมาก็จะเห็นวิวทิวทัศน์ของพัทยารวมไปถึงทะเลด้วย....
"เดี่ยวซื้อดอกไม้ก่อน" หลังจากที่เราขึ้นมาถึงแล้วเราก็ซื้อดอกไม้...มันยื่นดอกกุหลาบแดงให้ผมสองดอก ของมันสองดอก......เสร็จแล้วเราก็มาสักการะกัน ผมน่ะเสร็จก่อน เพราะไม่รู้จะอธิษฐานอะไรหรอกส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังไม่เสร็จเลย
"โอม ... ชุมพรจุติ อิทธิการะนัง สุโข นะโมพุทธายะ นะมะพะทะ จะพะกะสะ มะอะอุ" มันท่องอะไรพึมพำๆ ก็ไม่รู้...ผมออกมายืนรอข้างหลังมัน...
"มีท่องคาถาด้วย"....ผมแซวๆ มัน "แล้วนี่ขออะไรมากมายนี่ แค่ดอกกุหลาบแดงสองดอก ขอพรมากขนาดนั้นเชียว.."
"โห เขาเรียก คาถาบูชาพระองค์เสด็จเตี่ย คนแถวนี้ หรือคนสัตหีบเค้ารู้กันหมดแหละ "
"เออ ลืมไป ที่ร๊ากเป็นคนสัตหีบนี่หว่ะ นึกว่า กทม....อธิษฐานนานๆ แบบนั้นขออะไรบ้างล่ะ." ผมแกล้งแหย่มัน
"ขอให้สมหวังกับความรักไง คำอธิษฐานที่นี่เฮี๊ยนนะ อย่าทำเล่นไป..." ผมก็พอรู้มาบ้างแหละครับ แต่ผมว่ามันเป็นแค่ความเชื่อของแต่ละบุคคล ส่วนผมขอแค่มีสวัสดิภาพในการเดินทางกลับ.....
"เดี่ยวกลับถึงกรุงเทพก็สมหวังกับความรักแล้วแหละ" ผมทิ้งบอมพ์ไว้กับมัน ตอนนี้ผมดินมาดูวิว มากี่ทีกี่ที่ก็รู้สึกดี.... ลมเย็น.....เห็นวิวทั่วๆพัทยา เมื่อก่อนถ้ามาคนเดียว ก็จะขี่มอเตอร์ไซด์มากับไอ้เก่ง ไอ้วี...ไอ้ตุ่น หรือถ้ามากับมิสเตอร์เชนก็จะเหมามอเตอร์ไซด์มา........ผมยืนเหม่อๆ มองดูวิวด้านล่าง.....
"สวยล่ะซิ เห็นมั๊ย ต้องขอบคุณไกด์ดีๆ อย่างที่ร๊าก" มันมายืนข้างหลังผม.....
"เออ ขอบคุณที่ร๊าก แล้วต่อไปจะไปไหนล่ะ" มันมองนาฬิกา..
"งั้นไปเที่ยวที่อื่นก่อนนะ เดี่ยวช่วงเย็นค่อยไปนั่งที่ชายหาดกัน" มันบอกผม ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะพาผมไปไหน ผมน่ะไปมาหมดทุกที่ของพัทยาแล้ว.....
"ได้.....ตามคนหล่อมา " อ้าวเดินไปซะแล้ว เฮ้อ......
ไอ้ลูกเจี๊ยบพาผมขับรถมาเรื่อยๆ จนถึงที่นี่....สยามคาร์ทิ้ง เซอร์กิต....
"เอาจริงเหรอ" ผมมาเมืองจำลองทีไรผมก็ไม่เคยมาเล่นโกคาร์ทสักที เพราะผมยังขับรถไม่เป็นแต่นั่นไม่สำคัญหรอกครับ เค้าบอกผมว่ามันขับง่ายๆ แต่ผมก็ยังกลัวนิ....
"จริงๆ ดิ ไม่ได้เล่นนาน นะ เลี้ยงหน่อยนะ นะ นะ" มันอ้อนผม....
"เออ แต่เมียจ๋าขอยืนชมนะ บอกตรงๆ ไม่ไหว...ขับไม่เป็นแล้วอีกอย่างแพงก็แพง..."ผมบ่นๆ แหม 10 นาที 450 บาท....
"แหม ถ้าเมียจ๋ากลัว เมียจ๋าก็เล่นของเด็กดิ หรือไม่งั้นก็รถเร็วปานกลาง ไม่แพงหรอก"
"เออ ที่ร๊ากไปเล่นเถอะ เดี่ยวเมียจ๋าของให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ไปเถอะ ซื้อตั๋วได้แล้ว" วันนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่นะครับ..
"งั้นที่ร๊ากไปเล่นก่อนนะ อย่าลืมล่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยไม่งั้นเดี่ยวที่ร๊ากแหกโค้งโชว์" มันแหย่ๆ ผม ตั้งแต่มันโทรศัพท์กับไปหาเบียร์นี่ ผมกับมันจิตใจไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเลยครับ....
"เออไปเถอะ แหกไปเลย " ผมยืนมองมันเล่น มันค่อนข้างจะชำนาญจริงๆครับสงสัยเล่นบ่อย .....สิบนาทีกว่าๆมันก็ออกมา.....
"เฮ้อ หนุกจังเหยียบมิด เสียดายแค่ 10 นาทีเอง"
"งั้นต่ออีกสิบนาทีมั๊ย" ผมประชดมัน.... ตอนนี้บอกตรงๆ ท้องผมมันร้องจ๊อกๆ.....ตอนออกจากเสม็ดพวกผมยังไม่ได้กินมื้อกลางวันเลย.....
"เอาดิ.....อย่าท้า" อ้าวเวน ไอ้นี่...คนยิ่งหิวๆ
"เอ๊ยไม่เอาแล้ว.....เมียจ๋าหิวแล้ว ท้องร้องจ๊อกๆ กินก่อน"
"โอเคๆ แล้วก็ไม่บอก เดี่ยวจะพาไปกินหลายๆประเทศตามข้าพเจ้ามา...." เฮ้อ ว่าแล้วเชียวมันต้องพาผมเข้าเมืองจำลองเพราะเห็นตั้งแต่มันจอดรถแล้ว......
"ดีนะ ไม่พาไปกินที่แมคโดแนล" ผมแซวไอ้ลูกเจี๊ยบ แต่อาหารที่นี่ก็อร่อย คนเยอะด้วย มีรถบัสมาลงหลายสิบคันวันนี้....
"ไม่เอากินนี่แหละ หิวแล้ว" ผมเดินไปซื้อคูปอง หิวจริงๆ ครับ แดดก็ร้อน ผมกับมันแทบละลาย....หลังจากได้ของกินแล้วพวกเราก็มานั่งกินกัน.....
"ถ้าที่ร๊ากจะเดินดูก็ได้นะ เมียจ๋าขอบาย ร้อนจริงๆ เมียจ๋าเคยมาหลายครั้งแล้ว"
"อ้าว เหรอ โหเสียดายนึกว่าเราจะไปฮันนีมูนแต่ละประเทศกันซะอีก"
"มาที่นี่ต้องมาตอนหัวค่ำ มีแสง สีระยับน่าดูกว่า.....กลางวันร้อนๆแบบนี้อีก...."
"แหม ที่ร๊ากก็อยากมากลางคืนนะ แต่ คืนนี้อยากเมา และแดนซ์กะจาย"
"อะไร นี่ไม่เบื่ออีกเหรอ เพิ่งมาไม่กี่เดือนนี้เอง" ก็มาวันลองรถใหม่แหละครับ....
"ไม่เบื่อหรอก มีเมียจ๋า มีเหล้า มีเสียงเพลง กับสาวมาแดนซ์ๆให้ดู แค่นี้ก็มันส์สุดๆแล้ว" เฮ้อผมก็เหมือนมันนี่แหละครับ มีแค่นี้ผมก็อยู่ได้ทั้งคืน....
หลังจากที่อิ่มแล้ว เราสองคนก็มายืนมองหาอะไรสวยๆ งามๆ หล่อๆ ดูกัน.....ของผมคงอย่างหลังแหละ....เฮ้อวันนี้ท่าทางจะอับเฉานะนี่ ไม่ค่อยมีที่ถูกใจเลย....เราสองคนเลยออกจากเมืองจำลองครับ....เสียตังส์แต่ไม่อยากดูความสวยงามของเมืองต่างๆ เพราะมันร้อน.....เฮ้อ.....
ตอนนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบผมขับรถเข้าพัทยาใต้ ขับมาเรื่อยๆ จนถึงหัวโค้ง ผมเห็น รร.พัทยาปาร์คอีกแล้ว เห็นที่นี่ทีไรเฮ้อ มันเหมือนได้มาถึงจอมเทียนทุกที....
"ตกลงคราวนี้พักที่ไหนนี่ แถวนี้หรือจะ หาดดงตาล" ไอ้ลูกเจี๊ยบถามผม หลังจากหลุดหัวโค้งมา....
"ที่เดิมดีกว่า ถ้าหาดดงตาล กลางคืนน่ะน่ากลัว" ผมเคยไปพักกับมิสเตอร์เชนครับ ไปเที่ยวกลับมาโหเจอหลายคู่ทำลับๆล่อๆ ตามที่ มืดๆ โดยเฉพาะตรงต้นไม้.... เห็นแล้วน่ากลัวครับ กลัวจะโดนจี้โดนปล้นเอา....
"งั้นที่เดิมนะ เซิร์ฟบีช " มันเลี้ยวรถเข้าไปแล้ว ที่นี่ผมว่าแม้มันจะไม่หรูหรา แต่มันมีความสะดวกสบายความสะอาดและที่สำคัญมันอยู่ติดทะเล....หลังจากที่ผมเช็ดอิน ผมก็มาเปลี่ยนเป็นขาสั้น เสื้อยืด พร้อมที่จะลงไปสูดบรรยากาศทะเลอีกครั้ง....
"ที่ร๊ากชอบเสม็ดหรือพัทยาล่ะ" ผมถามมัน ตอนนี้เรานอนที่เตียงมองบรรยากาศวิวรอบๆ วันนี้มีชาวต่างชาติเยอะเป็นพิเศษ ด้วย ขาวๆ จะสไตล์สาว เกาหลี ญี่ปุ่นสิงคโปร์เพียบ.....รออาหารที่สั่ง..
"ไปเสม็ดเสร็จทุกราย กับ พัทยามาไม่รู้เบื่อ เฮ้อเลือกยากเหมือนกันแฮะ" ผมมองมาที่มัน...คิ้วขมวดเหมือนกัน
"เฮ้อ คงเหมือน เมียจ๋ากับเบียร์แหละมั๊ง ความจริงที่ร๊ากชอบเสม็ดนะ มันเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบ ไม่ครึกครื้นที่สำคัญ ไปกี่ที่ก็ สนุก ประทับใจ แต่พัทยาก็สนุกเพราะมาตั้งแต่เด็ก"
"แล้วมันเหมือนเมียจ๋ากับเบียร์ ตรงไหนล่ะนี่" ผมยังงงๆ...
"ก็ ถ้าชอบจริงๆ ต้องเสม็ดแหละ เสม็ดก็เหมือนเมียจ๋าแหละ ส่วนพัทยาก็เหมือนเบียร์ เมียจ๋าลืมไปแล้วเหรอว่าที่ร๊ากคนชลบุรีเพราะฉะนั้นเวลาใครถามว่าชอบที่ไหนมากกว่ากันที่ร๊ากก็ต้องบอกพัทยาไว้ก่อน"
"ใช่ดิ คนชลบุรีก็ต้องชอบพัทยา ก็คงเหมือนผู้ชายก็ต้องชอบผู้หญิงเป็นเรื่องธรรมดา.....ใครจะมาจมปลักกับผู้ชายด้วยกันล่ะ" ปากผมพาไปอีกแล้ว ...บอกแล้ว หลังจากที่เห็นมันจ๊ะจ๋ากับเบียร์เมื่อตอนเช้า ผมก็มีอาการหลุดแบบนี้ตลอดแหละ....
"พอๆ...เสียอารมณ์...... ชนกันดีกว่า" มันชนแก้วผม ตอนนี้เราสองคนซื้อมาวอร์มอัพ 1 ขวด....คือแบบค่อยๆกิน มาแบบนี้มันก็ต้องมีเหล้าเป็นของธรรมดา แต่ตอนนี้ก็เกือบจะห้าโมงแล้ว...
"เมียจ๋าขอโทษ" เห็นมันซึมลง ผมก็รู้สึกผิด...
"ไม่เป็นไร เอาน่า เรามาสนุกัน ต้องสนุกให้เต็มที่..." กับแกล้มมาแล้ว...มันหม่ำๆ ก่อนเลย เราสั่งเหมือนดิมแหละครับ หมึกย่าง ส้มตำ และก็ไก่เหลือง
"แน่ใจนะ งั้นเมียจ๋าจะเล่าอะไรให้ฟัง เมียจ๋าเคยอ่านมาจากหนังสือเล่มหนึ่ง ในฐานะที่ร๊ากชำนาญเรื่องความรักเมียจ๋า อยากรู้สาเหตุการจากไปของทหารหนุ่มคนนี้........."
"โหไม่ต้องมา กระแนะกระแหนเลย เล่ามาดิเรื่องไรล่ะ" มันมองหน้าผม
"กาลครั้งหนึ่งมีทหารหนุ่มแอบรักเจ้าหญิงผู้เลอโฉม....ทีแรกเจ้าหญิงก็ไม่ได้ชอบอะไรทหารหนุ่มคนนี้เท่าไหร่หรอก..และเขาก็ตระหนักถึงความสูงส่งของเธอ.....เฉกเช่นกับที่ตระหนักถึงความต่ำต้อยของตัวเอง......แต่เขาก็รวบรวมความกล้าเข้าไปบอกเธอว่ารัก....และจะอยู่ต่อไปบนโลกนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ.........เจ้าหญิงจึงบอกทหารหนุ่มนั้นว่า ถ้าเจ้าสามารถรอคอยอยู่ที่ระเบียงให้ได้ร้อยวันร้อยคืน...แล้ว.เธอจะเป็นของเขาตลอดไป....." ผมหยุด คอแห้งนิดหน่อย คว้าแก้วเหล้าดื่ม...ส่วนมันหันมามองผม...
"แล้วไงต่อล่ะ แหม อย่ากั๊ก กำลังมันส์" มันส์ไปเถอะ นี่ผมกะจะประชดมันนะนี่เลยเล่าเรื่องนี้ให้มันฟัง..
"อ๊ะๆ ต่อแล้ว ณ ที่ระเบียงทหารหนุ่มรอคอยอยู่ตรงนั้น...วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่าโดยไม่ขยับตัวไปไหน....เค้ารอคอยอยู่กับสายลมที่ร้อน รอคอยกับสายฝนที่กระหน่ำ รอยคอยกับความหนาวเหน็บของหิมะ วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า โดยมีเจ้าหญิงอันเป็นที่รักของเขาเฝ้ามองตลอดเวลา เธอเห็นหยาดน้ำตาของเขา..พรั่งพรูเป็นสาย เจ้าหญิงได้เกิดความรักกับทหารหนุ่มนั้นแล้ว......จนกระทั่งคืนที่ 99 ทหารหนุ่มหยุดร้องไห้.......หยุดรอคอย .......หยุดทุกอย่างไว้ แล้วหันหลังเดินจากไป..." ผมเงียบไป..
"ต่อดิ " ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบยกแก้วเหล้าดื่มกัน....
"จบแล้ว......จบแล้วจริงๆ ทำไมทหารหนุ่มถึงทำแบบนี้นี่ ....หรือเขาหมดรักเธอ ในขนะที่เธอกำลังจะรักเค้าจนหมดหัวใจ"
"ไม่รู้ดิ บางครั้ง คนเราอาจจะหมดความอดทน ก่อนก็ได้ แม้จะเหลืออีกแค่นิดเดียว...ความรักหรือจะสู้ทุกข์ทรมานได้ล่ะ......" ผมว่าแล้วมันต้องตอบผมแบบนี้ นี่แหละที่ผมประชดมัน....ผมมองมันอีกครั้ง....
"อาจจะใช่ ถ้าทหารหนุ่มนั้นเป็นที่ร๊าก ....แต่จริงๆ แล้ว ทหารหนุ่มคนนั้นเพียงอยากให้เจ้าหญิงรู้ว่า..เขารักเธอแค่ไหนแล้วยอมจากไป เพราะเค้าไม่ต้องการครอบครอง ชีวิตของเขากับเจ้าหญิงมีอะไรแตกต่างกันมากเกินไป ไม่ว่าจะฐานะ ชาติตระกูล .. "
"เฮ้อ ชีวิตคนเรานี่ก็น๊อะ ที่ไหนมีรัก ที่นั่นมีทุกข์" ตามันเศร้าอีกแล้ว....
"มันก็แบบนี้แหละ ไม่อยากจะเจ็บก็อย่ามีรัก....." ผมบอกมัน....แหมเริ่มเครียดกันอีกแล้ว...คุยเรื่องนี้กันทีไร...
"ความรักก็แปลกนะ บางครั้งมันอยู่ใกล้ๆ เรา... เรากับไม่ใส่ใจกับมัน มารู้ว่ามันมีค่าก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไป.....ทำไมต้องเจอแบบนี้ด้วยนะ"
"เอาน่ะ คิดมากน่ะ ที่ร๊าก.....ความรักมันเป็นสิ่งที่เราออกแบบไม่ได้..และก็บังคับใจกันไม่ได้ด้วย ความรักที่บริสุทธิ์ก็คือการให้ .......โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน"
"สาธุ......เมียจ๋าทำอยู่นิ...." มันแซวผมอีกแล้ว ก็จะให้ผมทำไงล่ะเรื่องของมันกับเบียร์...
"แล้วที่ร๊ากว่า ใครผิดนี่ ทหารหรือเจ้าหญิง"
"ในมุมมองของที่ร๊ากนะ ไม่มีคนผิดหรอก คนเรามักจะรู้ค่าของที่เรารักก็ต้องเมื่อเราสูญเสียมันไป ไม่เอาแล้ว ฟังแล้วกลุ้มใจ ที่ร๊ากไปว่ายน้ำเล่นดีกว่า" มันวิ่งป๋อลงทะเลไปแล้ว เห็นทะเลไม่ได้จริงๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบของผม....
เริ่มพลบค่ำแล้ว ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าแล้ว ท้องฟ้ายามนี้สีชมพู หมู่นกกำลังบินกลับรัง..... ผมกะจะลงไปเล่นกับมันเหมือนกัน....ผมวิ่งลงไปหามัน ตอนนี้คนเริ่มทยอยกลับกันแล้ว...
"นึกว่าจะไม่มา เล่นด้วยกันซะแล้ว"
"ไม่มาได้ไงล่ะ กำลังปวดฉี่อยู่" ผมแซวๆมัน ความจริงผมเพิ่งเอาโทรศัพท์กับเป้ไปเก็บที่ห้องและถือโอกาสเข้าห้องน้ำไปด้วยแล้ว
"ซกมกใหญ่แล้ว ไปไกลๆเลย เดี่ยวมันจะโดนตัวที่ร๊าก"
"เมียจ๋า ฉี่ไปแล้วที่โรงแรม ฮ่าฮ่า" ผมสะใจที่ได้แกล้งมัน
"หลอกกันนี่ มาๆ เลย" มันจับตัวผมกดลงน้ำอีกแล้ว....บุ๋งๆๆๆ โหอีกแล้ว ผมยิ่งว่ายน้ำไม่เป็นอยู่...สำลักน้ำไปหลายอึก....
เราเล่นกันได้สักพัก ก็ขึ้นโรงแรม....ก่อนไปอาบน้ำ เราสั่งอาหารที่ชั้นล่างไว้ก่อน...เดี่ยวอาบน้ำเสร็จค่อยลงมากิน....วันนี้ไม่อยากไปกินร้านลุงไหวครับ อยากไปเดินเล่นแถวพัทยาแล้วต่อด้วยฮอลลีวู๊ดพัทยาซะมากกว่า....
สามทุ่มครับ เราเสร็จจากกินอาหารเย็นแล้ว ตอนนี้สองคนพร้อมที่จะตระเวนราตรีกัน.... ไม่ได้เอารถยนต์ไปนะครับ นั่งสองแถวไป จะได้สนุกสุดๆ เวลากลับไม่ต้องห่วงรถ...
"ตามไกด์ เกมมา" มันเดินไปแล้ว .....ตอนนี้มันพาผมไปที่ walking street จะเป็นคล้ายๆตลาดนัดคนเดินของเมืองพัทยาเค้า...เป็นตลาดรวมสินค้าเก๋ๆ ตลอดทั้งสองข้างทางก็จะมีพวก บาร์ต่างๆ ไม่ว่าบาร์ผู้หญิงหรือบาร์ผู้ชาย...ตอนนี้ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบมาเดินดูเฉยๆ ถ้าจะให้ซื้อคงไม่เอาหรอกครับ ของพวกนี้เค้าขายให้ชาวต่างชาติไม่เชื่อดูราคามันดิ ผมเห็นแล้วผมแทบจะเดินหนี....
"ที่ร๊ากไม่สนเหรอจ๊ะ มีให้เลือกเยอะนะนี่ ชุดนักเรียนก็มี คอซอง กระโปรงลายสก๊อต โหดูร้านนั่นดิ ใส่ชุดเซเล่อร์มูนเลย โหนั่น ชุดกระต่ายน้อย บั๊กบันนี่ โหร้านนั้น นักเรียนอเมริกัน" ผมชี้ให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผมดู สาวบาร์ โหพวกนี้สวยๆ เพียบนะครับ ผมเห็นแล้วยังตะลึงกับการแต่งตัวของเค้าเลย....
"เค้าไม่สนพวกเราหรอก พวกนี้ เค้าจะสนแต่ฝรั่งไม่งั้นก็ลูกค้า ญี่ปุ่นจีนเกาหลี" มันบอกผม สายตามันก็คอยมองเข้าไปในบาร์...
"คงเหมือนซอยธนิยะสีลมแหละ.....แต่ดูๆ ไปก็ไม่ค่อยสวยใสเท่าไหร่นะ.. แก่ๆ อ้วนๆ ก็มี" ผมบอกมันก็จริงๆครับ เห็นหลายคนบางร้านนี่ ชุดไม่เข้ากับหน้าตาเลย ชุดนักเรียน กระโปรงลายสก๊อต หน้าประมาณ เกือบๆ สามสิบ..เฮ้ออนิจจา คนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆ ทุกคนต้องการเงิน.....
"ข้ามถนน เร็ว ไฟแดงแล้ว" มันรีบจูงมือผม เพื่อให้ทันไฟแดง....ตอนนี้เราจะข้ามไปดูอีกฝรั่ง ฮ่าฮ่า ที่นี่บาร์เกย์เยอะด้วย...
"เมียจ๋าไม่เข้าไปเหรอ เดี่ยวที่ร๊ากรอได้" โหดูมัน.....
"ถ้าจะเข้าก็ต้องเข้าด้วยกัน แต่คงไม่ดีกว่า เพราะเมียจ๋ามากับเกย์อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องหาอีกหรอก " ผมกัดมันตอบ ผมก็ไม่อยากเข้าเหมือนกัน... ตอนนี้ขอผมกอบโกยความสุขในช่วงเวลาที่เหลือล่ะกัน
"ว่าที่ร๊ากเป็นเกย์เหรอ เดี่ยวคืนนี้ มีเจ็บตัว"
"เจ็บไม่กลัวกลัวไม่เสียว เฟ๊ย ไปๆ เดินอีกรอบ เดี่ยวจะได้รีบไปแดนซ์"
"คร๊าบ" เราเดินเซอร์เวย์อีกรอบ ประมาณสี่ทุ่มครึ่งก็เข้าฮอลลีวู๊ด
เกือบตีสาม ผมต้องหามไอ้ลูกเจี๊ยบกลับ วันนี้มันเจอเพื่อนที่สัตหีบด้วยเลยมาแจมกัน เพื่อนมันสามคน เฮ้อ กินกันไปกินกันมา ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเมาไปก่อนซะได้นี่ ก็อย่างว่าแหละ เราสองคนพักผ่อนน้อย.......อีกอย่างก็วอร์มมาตั้งแต่กลางวันแล้ว.....ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานอนข้างๆ ไอ้ลูกเจี๊ยบ...ผมเอามือลูบหน้า ลูบจมูก ลูบปาก....ความสุขของผมกับมันใกล้จะหมดแล้ว.....
http://www.ijigg.com/songs/AF474B4PAE
ดูออกว่าเธอสับสน และกังวลกับรักที่เป็นอยู่
กับคนรักทั้งสองคน
คนหนึ่งมันก็คือฉัน และสองนั้นก็คือเขารักเท่ากัน
เธอไม่อาจเลือกใครเลย
เธอรักฉันฉันก็รู้ เธอรักเขาเขาก็รู้
เธอทำใจไม่ได้ถ้าเสียใครไปสักคน
เธอรักฉันเขาก็รู้ เธอรักเขาฉันรู้ดี และเข้าใจ
เธอไม่ได้หลายใจ ใช่ไหมเธอ เธอก็รู้ดี
คนเรามีหัวใจหนึ่งหัวใจแค่เท่านั้นเอง
ใจเธอมีแค่ดวงเดียวมากเกินไป
จะใส่คนสองคนได้อย่างไร
ในหัวใจเพียงหนึ่งดวง
คนที่เจ็บมากคือฉัน เธอก็รู้ว่าฉันนั้นมาก่อน
แต่เธอแบ่งหัวใจไป
และวันนี้ฉันขอยอม ยอมเป็นคนจากไปเพราะมันเจ็บ
เจ็บจนเกินรับได้อีก
เธอรักฉันฉันก็รู้ เธอรักเขาเขาก็รู้
เธอทำใจไม่ได้ถ้าเสียใครไปสักคน
เธอรักฉันเขาก็รู้ เธอรักเขาฉันรู้ดี และเข้าใจ
เธอไม่ได้หลายใจ ใช่ไหมเธอ เธอก็รู้ดี
คนเรามีหัวใจหนึ่งหัวใจแค่เท่านั้นเอง
ใจเธอมีแค่ดวงเดียวมากเกินไป
จะใส่คนสองคนได้อย่างไร
ในหัวใจเพียงหนึ่งดวง
เธอรักฉันฉันก็รู้ เธอรักเขาเขาก็รู้
เธอทำใจไม่ได้ถ้าเสียใครไปสักคน
เธอรักฉันเขาก็รู้ เธอรักเขาฉันรู้ดี และเข้าใจ
เธอไม่ได้หลายใจ ใช่ไหมเธอ เธอก็รู้ดี
คนเรามีหัวใจหนึ่งหัวใจแค่เท่านั้นเอง
ใจเธอมีแค่ดวงเดียวมากเกินไป
จะใส่คนสองคนได้อย่างไร
ในหัวใจเพียงหนึ่งดวง
-
เวลาความรักใกล้หมดละ :sad2:
-
เปนการรอคอยที่แสนเศร้า :undecided:
-
"แต่จริงๆ แล้ว ทหารหนุ่มคนนั้นเพียงอยากให้เจ้าหญิงรู้ว่า..เขารักเธอแค่ไหนแล้วยอมจากไป เพราะเค้าไม่ต้องการครอบครอง ชีวิตของเขากับเจ้าหญิงมีอะไรแตกต่างกันมากเกินไป ไม่ว่าจะฐานะ ชาติตระกูล .. "
"เฮ้อ ชีวิตคนเรานี่ก็น๊อะ ที่ไหนมีรัก ที่นั่นมีทุกข์" ตามันเศร้าอีกแล้ว....
"มันก็แบบนี้แหละ ไม่อยากจะเจ็บก็อย่ามีรัก....." ผมบอกมัน....แหมเริ่มเครียดกันอีกแล้ว...คุยเรื่องนี้กันทีไร...
"ความรักก็แปลกนะ บางครั้งมันอยู่ใกล้ๆ เรา... เรากับไม่ใส่ใจกับมัน มารู้ว่ามันมีค่าก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไป.....ทำไมต้องเจอแบบนี้ด้วยนะ"
+1 ให้นายทหารที่คว้าได้แต่ไม่คว้า.... กับสัจธรรมของความรักที่รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังเลือกที่จะรัก.... :m15:
สายใยที่บางเบาแต่เหนียวแน่น....กำลังจะถูกตัด....หวาดหวั่นกับตอนต่อไปที่จะมาถึงพรุ่งนี้จัง.... :undecided:
-
อ่านแล้วเศร้าแบบปลงๆ .....ไม่ลง..... :sad2:
เดาจากเรื่อง เหตุการณ์คงเพิ่งผ่านมาสองสามปีใช่มั๊ยครับเนี่ย?
-
เศร้าจัง เหมือนเรานั่งมองดูตัวเองกำลังจะตายเลยอ่ะ :o12:
เค้าทำใจนับถอยหลังกันได้ไงอ่ะ ไม่เข้าใจ :เฮ้อ:
-
ยอมแพ้แล้วชีวิต
:m8: :m8: :m8: :m8:
-
:undecided: :undecided: :undecided:
No comment
:undecided: :undecided: :undecided:
-
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณแฟนคลับ มิตรรักนักอ่านของผมที่ช่วยกันโหวต เซ็งเป็ดอวร์ด นะครับ แม้จะติดสาขาเดียวก็ขอบคุณสุดหัวใจแล้วครับ....
เอ ติดสาขาไรนี่..อ๋อ นักเขียน ดาวรุ่ง..... มาแรงเหรอเปล่าไม่รู้นะนี่.....
เสือไบ เดอะซีรีย์ใกล้จบแล้วนะครับ จะจบตอนที่ 160 อย่างไง มีเสือไบเดอะซีรีย์ เล่มสองแน่นอนครับแต่รอสักประมาณต้นปีหน้าล่ะกันนะครับ......
-
:o11: :o11: :o11:
-
:a6: :a6: :a6:
โขกให้ตายไปเลย
-
:m21:
ใกล้จะจบ แต่ก็เหลืออีกตั้ง เกือบ 40 ตอนอยู่นะ
แต่ว่าพี่เอกก็ยังมีตอนพิเศษนอกรอบอยู่อีกนี่ เห็นลงเรียกน้ำย่อยแค่ตอนเดียวเอง
-
เสือไบ:the series (ตอน 124)
ตอนนี้ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ กำลังจะขึ้นทางด่วนแถวบางนา เราใช้เส้นทางโทลเวย์ นะครับ.....เฮ้อ เราสองคนต้องกลับมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงแล้ว....สองวันที่ผ่านมามันเหมือนเราอยู่ในโลกของเราสองคนมีแต่ความสุข แม้จะมีกระแนะกระแหนกันบ้างนิดหน่อย แต่ผมก็ว่าสุดยอดแล้ว คงไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว....
"ไม่เปิดโทรศัพท์เหรอ ที่ร๊าก เปิดไปเถอะ เผื่อจะมีใครโทรเข้ามา ของเมียจ๋าแบตหมดไปแล้ว" ผมบอกไอ้ลูกเจี๊ยบ โทรศัพท์ของผมแบตหมดตั้งแต่เมื่อคืน กะจะชาร์ตนอนไปแล้วลืมเลย...
"เอางั้นเหรอ ก็ได้ เฮ้อ ไม่อยากเลย" มันทำท่าเซ็งๆ ....
"เอาน่าที่ร๊าก นึกถึงหัวใจคนรอหน่อย...ที่ร๊ากก็รู้.การรอคอยมันทรมานแค่ไหน " ผมรู้ว่าการรอคอยมันทรมานแค่ไหน โดยเฉพาะการรอคอยใครสักคน.......เวลาช่วงนี้เข็มนาฬิกามันจะเดินช้ามากๆเลย สำหรับความรู้สึกเรา..
"คร๊าบ...........เมียจ๋า" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเปิดโทรศัพท์แล้ว โห เปิดไม่ทันไร sms มาตรึม....
"มาๆ เดี่ยวเมียจ๋าอ่านให้" มันขับรถอยู่ คงไม่สะดวกในการอ่าน และอีกอย่างผมก็คิดว่าคนที่ส่งน่าจะเป็นคนเดียว คนๆ นั้นก็คือเบียร์.....
"เอาดิ อ่านแล้วห้ามหึงนะ" มัน กระแนะกระแหนผม.....
"17 ข้อความ ปิดมือถือทำไมล่ะ หนีเค้าเหรอตัวเอง...."
"ตัวเองรู้เปล่า ว่าทำแบบนี้เค้ารู้สึกไง"
"ถ้าตัวเองไม่รักก็บอกเค้ามาได้เลย"
"เค้ารักตัวเองแค่ไหนตัวเองก็รู้" ผมอ่านไปเรื่อยๆ จนถึงข้อความสุดท้าย
"เค้าก็บ่นไปตามเรื่องนะตัวเองถ้ากลับมาแล้วโทรหาเค้าด้วยนะ"
"หมดแล้ว ว่าไงพ่อยอดยาหยี จะโทรกลับหาแก้วตาขมองอิ่มเหรอเปล่าจ๊ะ" ผมแซวมัน เฮ้อ บอกตรงๆนะครับตอนนี้ผมก็เห็นใจเบียร์เหมือนกันแม้จะไม่ค่อยชอบก็เถอะ ผมปลงแล้ว....คงเข้าใจผม..ตอนนี้ความรู้สึกผมเป็นไง มันจะประมาณเหมือนว่า เราไม่ต้องการ หรือทำในสิ่งนี้ แต่เราก็จำเป็นหรือต้องฝืนใจต้องการหรือทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง.....เพื่ออะไรน่ะเหรอ เพื่อความถูกต้องหรือมนุษยธรรมมั๊ง เฮ้อ..............
"อยากให้โทรกลับเปล่าล่ะ" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันทำหน้าเซ็งๆ
"เฮ้อ แล้วแต่ที่ร๊ากดิ โทรไปหน่อยก็ดีนะ...คนกำลังท้องอยู่ เดี่ยวก็คิดไปไกล...."
"จ้า พ่อนักบุญ กดให้หน่อย เสียบสมอทอคให้ด้วย" เฮ้อใช้ผมอีก.....ผมจัดการเสียบสมอทอล์คให้มันแล้วกดไปหาเบียร์ ตอนนี้ห้าโมงกว่าๆ คงใกล้เลิกงานแล้ว....
"เค้ากลับมาถึงแล้วนะตัวเอง ตอนนี้อยู่บนทางด่วน......คิดถึงตัวเองจัง" เฮ้อ หวานจังนะมรึง...
"...................................................................." ไม่ได้ยินแฮะ
"ไปมาหลายที่ ส่วนใหญ่ก็ขับรถ หรือไม่งั้นก็นอน...รอพี่เอกสัมนาเสร็จก็เที่ยว......"
"....................................................................."
"อ๋อแบตหมด น่ะไม่ได้ชาร์จ"
"....................................................................."
"งั้นเดี่ยวเย็นนี้เค้าไปรับตัวเองที่ทำงานน่ะ เดี่ยวไปส่งพี่เอกที่ห้องเสร็จแล้วเดี่ยวเค้าไปหาตัวเองเลยนะ ตัวเองอยู่ที่ทำงานไปก่อนล่ะกันถ้าเค้าไปถึงจะโทรหานะ "
"........................................................................."
"บายจ้า เดี่ยวเจอกันนะจ๊ะ" เฮ้อ ทำไมผมต้องฟังคำพวกนี้ด้วยนะ มันเหมือนเข็มทิ่มในใจผมดีๆนี่เอง...
"เดี่ยวส่งเมียจ๋าแล้ว ที่ร๊ากขอไปหาเบียร์นะ" มันหันมาคุยกับผม....
"ก็ไปดิ ไม่ต้องมาขอหรอก อยากทำอะไรก็ทำ"
"อ้าวทำไมทำเสียงงั้นล่ะ ก็ใครล่ะที่ยุให้โทรไป...."มันทำเหมือนเคืองผม... เฮ้อก็ผมเองนี่ที่ยุให้ไอ้ลูกเจี๊ยบโทรหา....
"แหะ แหะ ขอโทษจ้า เมียจ๋าก็พูดไปตามสัญชาตญาน อย่าถือสาเลยนะ " ผมแกล้งทำเป็นปกติ เฮ้อแต่มันยากเหมือนกันนะครับ....ที่ต้องเสแสร้งทำแบบนี้..
"หึงล่ะซิ เฮ้อ...ทำไมความรักของเราต้องเป็นแบบนี้นะ เบื่อจริงๆ"
"เอาน่าอย่าคิดมาก เค้าก็ไม่ได้ไม่ดีไม่ใช่เหรอ......เออ อย่าลืมคุยเรื่องที่เราจะคุยกับพ่อเบียร์ตอนวันเสาร์ด้วยนะ สำคัญมาก ให้เบียร์ไปเกริ่นๆกับพ่อไว้ก่อนก็น่าจะดี"
"ไม่ลืมหรอก ไม่อยากให้ถึงวันเสาร์เลย ที่ร๊ากกลัวๆ ไงไม่รู้"
"อย่ากลัวเลย ไง เมียจ๋าก็อยู่ข้างๆ ที่ร๊ากเสมอแหละ"
หลังจากจอดรถผมกับมันก็เข้ามาที่ห้อง ไอ้ลูกเจี๊ยบผมรีบอาบน้ำแต่งตัว ส่วนผมนั่งอยู่ที่โซฟา.....
"หล่อแล้ว แค่นี้เค้าก็รัก ก็หลงที่ร๊ากจะแย่อยู่แล้ว" ผมแซวมันครับ โหมันเล่นทาเยล ใส่น้ำหอมซะกลิ่นฟุ้งเลย...
"ได้ไงล่ะ เที่ยวซะโทรมแบบนี้ ไม่ได้ๆ ต้องให้มันดูดีหน่อยเสียยี่ห้อเกมสุดหล่อหมด"
"เออ เออ" เฮ้อ...มันก็แบบนี้ทุกทีครับ อาบน้ำแต่งตัวนาน....
"ไปล่ะนะ เมียจ๋า อาจจะกลับดึกหน่อย แล้วไงจะโทรมาบอกนะ"
"เออ ไปเถอะ กลับกี่โมงก็เรื่องของที่ร๊าก ไปได้แล้ว" น้ำเสียงผมประชดประชันอีกแล้ว บอกไม่ถูกครับ ว่าทำไมมันเป็นแบบนี้บ่อย....
"อะแน่ ต่อมหึงทำงานอีกแล้ว ไปล่ะ ขอหอมที" มันหอมแก้มผม แล้วก็ไป....ปล่อยให้ผมนั่งเซ็งอยู่คนเดียว..เฮ้อคงอีกไม่นานหรอก ที่ผมต้องทนกับสภาพแบบนี้ ผมคิดคร่าวๆนะว่าคงจะเป็นช่วงก่อนแต่งงานแหละ ผมอาจจะต้องย้ายกลับไปบ้านผมหรือบ้านพักที่ปากเกร็ด .....
ทุกอย่างระหว่างผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ มันกำลังจะเดินทางถึงจุดจบ .....มันกำลังจะถึงการลาจาก.....ถึงตอนนั้นผมยังไม่รู้เลยว่าผมกับมันจะทำใจได้ขนาดไหน......
ผมเอาหัวพิงที่โซฟา ตอนนี้ความรู้สึกเศร้า ความรู้สึกเสียใจมันกลับมาอีกแล้ว.....อยู่ที่เดิมๆ ก็แบบนี้แหละ ภาพต่างๆ ของผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบมันเข้ามาในความรู้สึกนึกคิดของผมตลอดเลย ถ้าเป็นช่วงอื่นที่ไม่ใช่ช่วงก่อนถึงจุดจบผมคงจะรู้สึกดี แต่ตอนนี้มันกลับตรงกันข้ามครับ กับรู้สึกแย่ แย่มากๆ ด้วย...
เกือบสองทุ่ม ผมยังซุกตัวที่โซฟา ไม่อยากทำอะไรเลย มันไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะทำเลย.....
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูด้านหน้าห้อง อ้าวกลับมาแล้วเหรอทำไมเร็วจัง แล้วทำไมมันไม่ไขกุญแจเข้ามาเลยล่ะ หรือมันลืมกุญแจ
"รีบไปหาเมียจนลืมกุญแจเลยเหรอวะมรึง...."ผมบ่นๆ ไงก็คงต้องเปิดไม่มีวี่แววที่มันจะไขเข้ามา....
ผมเปิดประตู ผมตะลึงไปชั่วครู่.......
"เป็นเหี้ยไร ไม่เคยเห็นคนเหรอไงวะ" ไอ้กายครับ มันทักผมก่อน ผมน่ะ ตะลึงเออ มันมาได้ไงนี่
"คนน่ะเคยเห็น แต่เห.....หี้..........ย อย่างมรึงกรูไม่เคยเห็น มาได้ไงวะนี่ ไม่บอกไม่กล่าว" หลังจากที่หายตะลึงผมก็กัดมัน
"นั่งแท๊กซี่.....คงไม่เดินมาหรอก....กรูรู้เรื่องวันนั้นกรูก็จัดการเคลียร์งาน มาเลย เอ๊ยแล้วมรึงจะไม่ให้กรูเข้าห้องเหรอวะ " อ้าวจริงดิเราคุยกันหน้าห้อง ผมยังเปิดประตูไว้อยู่..
"เออ โทษทีหว่ะ เข้ามาดิ..."
"เป็นไรของมรึงวะ หน้าตาแย่มากเลยหว่ะ"
"คนจะโดนทิ้งก็แบบนี้แหละจะให้ยิ้มแย้มแจ่มใสได้ไงวะ"
"มาเลย มาเล่าทุกอย่างให้กรูฟังเลย มันเกิดอะไรขึ้น กับมรึงกับไอ้เกม.."มันเดินเอาของไปเก็บในห้อง..เสร็จแล้วก็ออกมานั่งคุยกับผม.....
ผมเล่าทุกอย่างให้ไอ้กายฟัง เล่าไปน้ำตาผมก็ไหลออก.....เฮ้อช่วงนี้ผมก็ขี้แยแบบนี้แหละ...
"แล้วมรึงยอมได้ไงวะไอ้เอก มรึงจะทิ้งไอ้เกมเลยเหรอ"
"มรึงจะให้กรูทำไงล่ะ ถ้ามีแค่กรูกับเบียร์ กรูก็พร้อมจะแย่ง พร้อมจะสู้เพื่อความรักของกรูกับน้องมรึง แต่นี่มันมีหลานมรึงเข้ามาเกี่ยวอีกคนหนึ่ง มรึงจะให้กรูทำร้ายเด็กด้วยเหรอ..."
"เฮ้อ เป็นกรู กรูต้องทำแบบนี้ กรูสงสารมรึงหว่ะ ไอ้เอก....ร้องไห้ออกมาเลย ร้องไห้ออกมาให้พอ" มันตบไหล่ผม ตอนนี้ผมก็ต้องการใครสักคนเหมือนกันที่จะมาปลอบผม ที่จะมาให้ผมปรึกษา ที่จะมาให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้เดินอยู่ตามลำพัง....
"ขอบใจหว่ะ กรูรู้สึกแย่มากมรึงเชื่อเปล่า แต่กรูก็ไม่รู้จะทำไง จะปรึกษาไอ้เกม ก็ไม่ได้ มันยิ่งแย่กว่ากรูอีก แย่ถึงขั้นมันจะให้เบียร์ไปทำแท้งเลยน่ะ"
"โห ใครสั่งใครสอนให้มันคิดแบบนั้นวะ ลองมันทำจริงดิ กรูจะกระทืบมันให้จมดินเลย"
"มันคงสับสนแหละ....มันคงคิดว่ามันเป็นสาเหตุทำให้ชีวิตรักของเราสองคนล่ม"
"แล้วนี่มันไปไหนวะ ทำงานเหรอ"
"เปล่าไปหาเมียมัน.....กรูเพิ่งไปเสม็ดกับมันมา ไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของกรูกับมัน"
"อือ เอกเอ๊ยทำไมความรักของมรึงกับมันต้องเจอแบบนี้วะ...."
"เอาน่า กรูเลิกคิดแล้วแหละ คิดไปก็เศร้าไปเปล่าๆ ไม่ได้อะไรขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง ถึงวันนี้มันจะไม่เป็นแบบนี้อีกหน่อย มันก็คงต้องเดินไปจากกรู อีกหน่อยมันก็ต้องมีเมีย มีลูก ช้าเร็วอย่างไรมันก็ต้องเดินจากกรู"
"เออ คิดได้แบบนั้นก็ดี แล้วนี่เราต้องทำอะไรกันบ้างล่ะ "
"วันเสาร์ คงต้องไปหาพ่อเบียร์เค้าที่บ้านน่ะ ไปสู่ขอ ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง ทำลูกเค้าท้องแบบนี้"
"คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง มรึงบอกว่า เบียร์รักเค้า ไอ้เกมมันก็รักเบียร์ด้วย เค้าก็คงไม่ให้ลูกเค้าท้องไม่มีพ่อหรอกมั๊ง"
"อือ คงงั้น หลังจากคุยเสร็จ ถ้าโอเค ก็คงหาฤกษ์ เตรียมตัวแต่งงาน คงมีเท่านั้น กรูกับมรึงก็คงต้องช่วยเป็นกำลังใจและกำลังเงินให้มัน" ผมบอกต่อครับ ตอนนี้ผมไม่ร้องไห้แล้ว อายไอ้กายมันครับ มันยิ่งว่าๆ ผมแต๋วๆ อยู่...
"เรื่องนั้นเดี่ยวกรูจัดการเอง น้องชายกรูทั้งคน "
"ได้ไงวะ น้องชายมรึงก็จริง แต่นั่นน่ะแฟนกรูนะเฟ๊ย ฮ่าฮ่า กรูช่วยด้วย" ผมแซวมัน...
"เออ เออ แหม เหมือนละครเลยเน๊อะ เมียหลวงหาเมียน้อยให้สามี"
"ไอ้สา......................ด มรึงก็รู้...ฉากหน้ากรูใครๆก็รู้ว่า กรูเป็นพี่ชายไอ้เกม เหมือนกัน...ใครไม่คิดหรอกว่ากรูเป็นแฟนไอ้เกม"
"กรูคิด เฮ้อ...คิดแล้วก็รู้สึกแย่แทนมรึงหว่ะ ผ่านเรื่องแบบนี้มาได้ไงวะ"
"กรูก็ไม่รู้ แต่กรูรู้ว่า ถ้ากรูไม่เข้มแข็ง มันก็คงล้มกันหมดทั้งสามคน ไอ้เกม เบียร์ และก็ กรู....มรึงรู้เปล่าวันแรกๆ กรูกับไอ้เกม แทบจะไม่เป็นผุ้เป็นคน กรูร้องไห้ ส่วนไอ้เกม เงียบน่ากลัวเหมือนคนบ้าเลย....ส่วนเบียร์กรูไม่รู้นะว่าเค้าเป็นไง แต่รู้ว่าคงแย่ไม่แพ้พวกกรูหรอก"
"ผ่านมาได้ก็ดีแล้ว......แล้วมรึงจะทำไงหลังจากนั้นล่ะ...."
"ก็คงกลับไปอยู่บ้านกรูแหละ แต่กรูบอกมรึงไว้เลยนะ ว่าไงไอ้เกมก็ยังเป็นน้องชายกรูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง" ไอ้กายมองหน้าผมครับ...มันเอามือมาตบไหล่ผม...
"ขอบใจนะเฟ๊ยที่มรึงไม่ทิ้งมัน"
"กรูจะทิ้งมันได้ไงวะ กรูจะทิ้งหัวใจตัวเองได้ไง แม้ต่อไปหัวใจดวงนั้นมันจะไปอยู่ที่อื่น ที่ไม่ใช่กรู"
"เน่าอีกแล้วนะมรึง....แต่กรูก็ขอบใจแทนมันอีกครั้งนะ ไอ้เอก มรึงเป็นเพื่อนที่ดีของกรูจริงๆ"
"กรูเป็นได้เพื่อนเหรอวะ ไม่เอา.....อยากเป็นอย่างอื่น"
"ไอ้สาดนี่ ทำเป็นปากดี"
"แหะ เศร้าๆไป ทุกอย่างก็ไม่มีทางเหมือนเดิม....เออ กินไรมาเหรอยังวะ"
"ยังหว่ะ มาถึงกรูก็รีบมาหาพวกมรึงเลย เป็นห่วงพวกมรึงหว่ะ แต่มรึงเข้มแข็งแบบนี้กรูก็ดีใจ"
"ขอบใจที่เป็นห่วงหว่ะ ไปๆ อาบน้ำได้แล้ว เดี่ยวไปหาอะไรกินกัน กรูลาพักร้อนไม่ต้องไปทำงาน"
"ได้เลย .....เดี่ยวขออาบน้ำก่อน" มันเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว
"แล้วมรึงจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ" ผมตะโกนถามมัน...
"ดูก่อนหว่ะ ถ้าเรื่องราวไม่มีอะไรเดี่ยวกรูขอกลับก่อนแล้วจะมาอีกทีตอนแต่งงาน ไม่งั้นก็ช่วงปีใหม่แต่ไงดูก่อน"
"อือ"
นี่แหละครับ ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของผมกับกาย มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม ดีเหมือนกันครับที่มันมา...ผมจะได้มีคนช่วยคิด ช่วยรับความทุกข์ระทม....รับมาเต็มๆ มาหลายวันแล้ว ต่อไปเรื่องของไอ้เกม มันอาจจะต้องเข้ามาแก้ไขหรือช่วยแก้ปัญหาให้แล้ว ก็เพราะมันพี่ชายของไอ้เกม เป็นพี่ชายตัวจริง ....
-
ขอยืนยันว่าพี่เอกเข้มแข็งจริงๆ o13 o13 o13 o13 o13
-
ใจเด็ดดีครับ :m19:
-
o7 o7 o7
พี่เอกเข้มแข็งจัง
แต่ก็อย่างที่พี่บอกแหละ มันจำเป็นต้องมีใครซักคนเป็นหลัก
เศร้า แต่ก็ซึ้งดีนะ
-
ลูกผู้ชายตัวจริง :impress: :impress:
-
ทำได้ยังไงน้าพี่เอก
แค่นี้ยังแย่เลยผมนะ
ถ้าจากไปจริงๆนี่คง :sad2:
-
:undecided:
นึกแล้วววว ว่าวันนี้จะต้องเจอกายยยย ... โชคดีนะที่นายเอกไม่บรรยายมาก... :m8:
มิฉะนั้น...คงต้องยอมแพ้....อารมณ์นี้ไม่ชอบเลย...อ่อนแอทุกทีเวลามีคนสนิทแสดงความห่วงใย เห็นใจ
แต่ก็ดีหน่อย..เพราะอย่างน้อยก็มีกายมาร่วมแชร์ความรู้สึกไปบ้างงงงง...
อีกนิดก็คงถึงวันแต่ง...อยากรู้เหลือเกินจะร่วมงานไหม...? :m28:
...สำหรับผมคง "ไม่" ทำใจไม่ได้ว่ะ...ติดธุระกะทันหัน... รอติดตามกันต่อไปปปปป
ปล.วันนี้มา late กว่าจะได้อ่านเลยเย็นเลยยยยยย ... มัวแต่เมา :m16:
:m22:
-
เศร้านะ การที่เราจะต้องจากคนที่เรารักมันทรมานมากๆนะคับ ขอยก o13ให้คุณเอกเลยเป็นคนเข้มแข็งจิงๆ สู้ๆนะคับ
-
เป็นผม ผมคงเป็งบ้าเหมือนเกมไปแล้ว
:o12: :o12: :o12:
-
เสือไบ:the series (ตอน 125)
วันเสาร์แล้ว วันนี้พวกเราตื่นแต่เช้า...วันนี้เป็นวันสำคัญของพวกเรา .....มาย้อนดูเหตุการณ์ก่อนวันนี้กันซักนิดนะ
วันศุกร์ตอนเย็นไอ้เกมไปรับเบียร์มาคุยเรื่องที่จะไปคุยกับพ่อเบียร์วันนี้..
"สวัดดีค่ะ พี่กาย พี่เอก"
"อือ สวัดดี" ผมกับไอ้กายตอบเกือบจะพร้อมกัน....
"เบียร์บอกพ่อแล้วนะ ว่าพวกพี่จะไปคุยเรื่องแต่งงานพรุ่งนี้"
"อ้าวตัวเองบอกแบบนี้เลยเหรอ แล้วเรื่องลูกล่ะบอกเหรอเปล่า" ไอ้เกมถามเบียร์ส่วนผมกับไอ้กายนั่งฟัง...
"ยังน่ะ เบียร์คุยกับพ่อทางโทรศัพท์น่ะ บอกได้ไงล่ะ เบียร์ยังไม่แน่ใจเลยว่าพ่อรู้จะเป็นไง....เบียร์กลัวน่ะ "
"อย่ากลัวเลยเบียร์ อะไรมันจะเกิด ก็คงต้องเกิด พี่ว่าพ่อเบียร์คงไม่ใจร้ายกับลูกกับหลานหรอก คนเราทุกคนมันพลาดกันได้ เพียงแต่เราจะแก้ไขสิ่งที่พลาดให้ดีขึ้นได้อย่างไร" ไอ้กายพูดขึ้นมาครับ ส่วนผมนั่งฟัง เห็นมั๊ยครับ มีมันอยู่ด้วยก็ดีแบบนี้แหละ ไอ้นี่มันใจเย็น และอีกอย่างมันเป็นคนที่มุมมองมันกว้างกว่าผม....
"ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่กายทีเตือนเบียร์"
"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พวกพี่สามคน จะไปคุยกับพ่อเบียร์นะนัดไว้กี่โมงล่ะ "
"กี่โมงดีล่ะ เที่ยงดีกว่ามั๊งคะ จะได้กินข้าวกับพ่อเบียร์ด้วย"
"ได้ๆ งั้นสิบเอ็ดโมงพี่คงจะไปถึงบ้านเบียร์นะ เบียร์อย่าลืมบอกพ่อล่ะ เดี่ยวแกไปตีกอล์ฟอีก" ผมบอกเค้าไป
"ค่ะ เดี่ยวคืนนี้เบียร์กลับไปนอนบ้านค่ะ พี่เอก"
"ก็ดี งั้นเดี่ยวเค้าไปส่งตัวเองนะ" แหม ตอนนี้ทำตัวเป็นสามีที่ดีเลยนะมรึง แต่ผมก็คงไม่มีสิทธิ์อะไรไปว่ามันแล้วแหละครับ....
"งั้นเบียร์ขอตัวกลับเลยนะคะ"
"จ้า"
ผมไอ้เกมกับไอ้กายแต่งตัวกันสุภาพหน่อยครับ แหมจะไปพบว่าที่คุณพ่อตาทั้งที ก็ต้องให้มันมีกาละเทศะหน่อย อีกอย่างพ่อเบียร์เป็นทหารด้วยจะให้แต่งตัวแบบเด็กแนวกันคงไม่ไหว.....
"น้ำหอมมรึงไม่ต้องฉีดเยอะเลย ไอ้เกม เอาแค่ธรรมดาก็พอ" ผมบอกไอ้เกม เห็นมันจะเอาน้ำหอมมาฉีด..
"เสื้อน่ะ เอาสีให้มันเบาๆ หน่อยไปเปลี่ยนเลย" ฮ่าฮ่ายังไม่หยุดครับ ผม...
"เป็นอะไรของมรึงวะไอ้เอก บ่นจัง"
"พี่เอกเค้าคงสติแตกไปแล้วแหละพี่กาย แหมก็สามีเค้ากำลังจะไปมีใหม่แล้วนี่ เป็นใครก็ต้องสติแตก"
"ไปว่าไอ้เอกมันอีก มรึงน่ะผิดเต็มประตู" ไอ้เกมจ๋อยลงทันทีเลย....
"โหพี่กาย ไม่เข้าข้างน้องชายเลยนะ"
"ก็มรึงทำให้เพื่อนกรูเสียจายทำไมล่ะ ไม่ตบบ้องหูก็บุญเท่าไหร่แล้ว....ไปๆ ให้ไวเดี่ยวผู้ใหญ่เค้าจะรอ"
"อ้าวกรูนึกว่ามรึงจะตบบ้องหูไอ้เกมน่ะ กรูจะได้ช่วยอีกข้างหนึ่งกำลังหมั่นไส้คนหว่ะ" ผมแกล้งมันแหมเห็นมันดีใจออกนอกหน้าแบบนี้หมั่นไส้จริงๆ..
"แหม เข้ากันจริงๆนะ เพื่อนสองคนนี้ ไปดีกว่าพี่ ปะปะ เดี่ยวรถติด"
ไม่ถึงชั่วโมง เราก็มาถึงบ้านเบียร์ เป็นบ้านสองชั้นครับ ใหญ่เหมือนกัน มีเนื้อที่กว้างพอดู....เราสามคนเข้าไปในตัวบ้านโดยมีเบียร์มาเปิดประตู้ให้...บ้านเบียร์คงอยู่กันหลายคนครับ แต่ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่มีอายุแล้ว....
เบียร์พาพวกเราไปที่ห้องรับแขก....หลังจากหาน้ำหาท่ามาให้เราแล้ว...
"พวกพี่นั่งรอกันก่อนนะ เดี่ยวเบียร์ไปตามพ่อก่อน" สักพักครับพ่อเบียร์เดินมา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แกนั่งลงข้างๆพวกผมโดยมีเบียร์นั่งข้างๆ
"สวัดดีครับ " พวกเราสามคน ยกมือไหว้แทบพร้อมกัน ตอนนี้ผมบอกตรงๆน่ะ เริ่มสั่นแล้ว พอๆ กับไอ้เกม พ่อเบียร์เป็นทหารที่น่าเกรงขามเหมือนกันนะนี่..
"ไหว้พระเถอะ ลูก...ลูกเกมหายไปนานเลยนะ ไม่เห็นมาเยี่ยมพ่อบ้างเลย"
"ขอโทษครับพ่อเกมติดเรียนกับติดงานครับ พ่อครับ นี่พี่ชายเกมครับ พี่กาย กับ พี่เอก"
"แล้วมาวันนี้ มีเรื่องอะไรเหรอเปล่า เดี่ยวกินข้าวกับพ่อนะ พ่อให้เค้าตั้งโต๊ะไว้แล้ว" ผมพยายามสะกิดให้ไอ้กายพูด.. ผมไม่กล้าพูดก่อน ส่วนไอ้เกมน่ะเหรอให้มันพูดคงไม่ดี ไอ้กายมันก็คงรู้น่ะว่าผมไม่กล้าเริ่ม
"พ่อครับ คือ ที่พวกผมมานี่ก็เพื่อมา คุยเรื่องสู่ขอเบียร์ให้เกม ครับ พ่อจะว่าไงบ้างครับ" พ่อเบียร์หันมามองพวกผม...
"พ่อว่ามันเร็วไปเหรอเปล่า ลูกเกมยังเรียนไม่จบเลยไม่ใช่เหรออีกอย่างก็ยังไม่มีงานทำนี่"
"อีกเทอมเดียวเองครับ ส่วนงานน่ะน้องชายผมเค้าทำแล้วครับ ทำงานร้านอาหาร เงินเดือนก็หมื่นกว่าบาท ถ้าเค้าจบคงต้องหางานที่ดีกว่านี้ทำแน่นอนครับ พ่อ"
"พ่อไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น เพียงแต่พ่อว่า เบียร์กับเกม คบกันได้ไม่ถึงปีเลยนะ ตัดสินใจดีแล้วเหรอที่จะใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน.."
"ครับพ่อ เออ......แต่พวกผมมีความจำเป็นต้องทำแบบนี้นะครับ คือ..." ผมตัดสินใจแล้วครับคงต้องเล่นไม้นี้ไปลย ไอ้กายมันสะกิดผมคงไม่อยากให้ผมพูดแบบนี้.. ผมว่าถ้าไม่บอกอีกหน่อยพ่อเบียร์ก็ต้องรู้ สู้รู้ซะตอนนี้กับปากของมันนี่แหละดีที่สุดจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดเหมือนโดนหลอก......
"เกม บอกพ่อไปดิว่าทำไมเราถึงมีความจำเป็นต้องแต่งงานกันเร็วแบบนี้" ผมหันไปคุยกับไอ้เกม ส่วนไอ้กายอึ้งครับ
"พ่อครับ คือผม...... ผมกับเบียร์มีอะไรกันแล้วครับ พ่อ........แล้วที่เราต้องรีบแต่งงานให้เร็วก็เพราะตอนนี้เราสองคนกำลังจะมีลูกครับ " เสียงมันสั่นๆ .........พ่อเบียร์นิ่งไปพักใหญ่ แล้วหันไปมองเบียร์ เบียร์พยักหน้า....
"เรารักกันนะคะ พ่อจ้า เบียร์รักเกม แล้วเกมก็รักเบียร์ด้วย พ่อจะด่าจะว่าอะไรเบียร์ก็ได้นะ เบียร์กับเกมขอโทษที่มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น" เบียรกับไอ้เกมยกมือขอโทษ..เฮ้อ..เบียร์น่ะตอนนี้ร้องไห้อีกแล้ว....
"พ่อจะโกรธจะว่าเราได้อย่างไรล่ะ เราลูกพ่อนะ อะไรที่มันพลาดไปแล้วก็แล้วไป....แต่พ่อเสียใจนะที่เราทำแบบนั้น....แต่ไม่เป็นไรหรอกเรื่องมันผ่านมาแล้ว แล้วเราจะว่าไงล่ะเรื่องที่เกมเค้ามาขอเรา.....แล้วแต่เรานะ อีกหน่อยเราต้องใช้ชีวิตกับเกม" เฮ้อ เห็นพ่อลูกคู่นี้แล้วผมน้ำตาจะไหลครับ นี่ล่ะนะ ความรักของพ่อแม่ จะผิดจะพลาดไง เค้าก็เป็นลูกเรา....
"ค่ะ เบียร์ตกลงค่ะ"
"งั้นเป็นอันว่าพ่อตกลงนะเกม เดี่ยวพ่อจะไปหาฤกษ์ให้ คงต้องเอาที่เร็วที่สุดแหละ แล้วนี่กี่เดือนแล้วนี่"
"สามเดือนค่ะพ่อ เบียร์ขอโทษนะคะที่ปิด พ่อ เบียร์กลัวพ่อจะด่า จะโกรธ จะเสียใจ"
"ไม่หรอก เราลูกพ่อนะ ถึงพ่อจะโกรธจะเสียใจแต่ยังไงก็เราลูกพ่อ"
"พ่อครับ แล้วเรื่องสินสอดล่ะครับ "ผมถามอีกครั้ง....
"อันนี้แล้วแต่เราล่ะกันนะ พ่อไม่เรียกอะไรมาก เอาให้มันถูกต้องตามประเพนีแล้วกัน ถ้าไม่มีไงบอกพ่อได้นะ เงินก้อนนี้ก็คือเงินที่พ่อจะให้เราไปใช้ในชีวิตครอบครัว อีกหน่อยก็จะมีลูกกันแล้ว"
"ขอบคุณครับ" ผมสามคนยกมือไหว้
"เที่ยงแล้วเราไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้ฝีมือป้าๆ เค้าแหละ" พ่อเบียร์เดินนำ
ช่วงบ่ายพ่อเบียร์ต้องไปทำธุระ พวกเราเลยขอตัวกลับ แต่ไอ้เกมขออยู่คุยกับเบียร์....ส่วนผมกลับกับไอ้กายโดยที่ไอ้กายเป็นคนขับรถ....
"โล่งไปทีหว่ะ กรูไม่นึกว่ามันจะราบรื่นแบบนี้"
"โห อะไรของมรึงไอ้เอก ลูกสาวเค้าท้องแล้วนี่ จะเล่นตัวให้มีปัญหาทำไมล่ะ กรูว่าพ่อเบียร์น่ะ น่านับถือดีออกกรูยังอยากมีพ่อแบบนี้เลย พ่อที่เข้าใจลูก"
"อย่าได้แบบนั้นจริงเหรอ แหะๆ กรูเป็นให้เอาเปล่า กรูเป็นพ่อ มรึงเป็นลูก....รับรองกรูจะเข้าไปถึงหัวใจมรึงให้เสียวจี๊ดๆ เลยน่ะ" ฮ่าฮ่า ได้โอกาสแหย่มัน....
"โหไม่ไหวมั๊ง มรึงจะมาเป็นพ่อกรู ถ้าเป็นเมียกรูก็ว่าไปอย่าง กรูไม่ว่าหรอก ถ้ามรึงจะมาจีบกรู พี่กับน้องมันคงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกน่ะ เอกจ๋า" มันทำหน้าหื่นใส่ผม
"ไม่เอาไม่เอา เดี่ยวยูมิจะมาตบกรูเอา กรูไม่อยากแย่งขี้กับยูมิ..."
"ไอ้เวน ว่ากรูเป็นขี้เหรอไง....สา........ด นี่"
"พอๆ แล้วเรื่องสินสอดเอาไงวะ มรึงจะว่าไง... เดี่ยวกรูช่วยพวกมรึงแสนหนึ่ง"
"โหใจปล้ำดีจิ๊ง ผัวหนีไปมีใหม่ ยังให้เงินไปตั้งตัวอีก..."
"ฮ่าฮ่า เฮ้อ ทำไงได้ล่ะวะ กรูทำได้ดีที่สุดก็แค่นี้แหละ ในเมื่อไอ้เกมมันไปดีกรูต้องสนับสนุน แล้วอีกอย่างเงินส่วนนี้พ่อเบียร์เค้าก็แล้วนี่ จะเอาให้หลานเรา เดี่ยวมันมีลูกอีก ค่าใช้จ่ายคงเยอะ ตอนนี้มันก็มีเงินแค่ สองแสนกว่าๆเอง ค่างานแต่งค่าอะไรก็หมดแล้ว..."
"เออ เอาไงดีวะ เงินสด สองแสน ทองเก้าบาท แหวนหมั้นอีกวงมรึงว่าน่าเกลียดเปล่า"
"ไม่นี่ก็เยอะนะ แต่เอ๊ะทำไมทองต้องเก้าบาทด้วยล่ะ กรูว่าน่าเกลียดนะ เวลาตั้งเป็นรูปปิรามิดยอดเหลี่ยมมันจะหายนี่"
"อ้าว ก็ตามธรรมเนียมคนไทยไม่ใช่เหรอ เลขเก้าเป็นเลขมงคล"
"กรูว่า สิบบาทไปเลย เดี่ยวใครเค้าจะว่า ว่าเรากั๊กไว้อีกบาท....ฮ่าฮ่า...เออกรูว่ามรึงต้องไปหาญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเราแล้วแหละจะให้มรึงกับกรูคงไม่ไหวนะ เด็กไป..."
"ไอ้นี่ กรูคิดไว้แล้ว พรุ่งนี้กรูกะจะไปคุยกับอาเปี๊ยก แกใจดีคงไม่ว่าหรอก อีกอย่างแกก็รับไอ้เกมเหมือนลูกเหมือนหลาน"
"โอเค งั้นก็หมดเรื่องแล้ว รอได้ฤกษ์ เดี่ยวค่อยว่าเรื่องแต่งงาน" ผมบอกมัน ความจริงผมว่าก็ไม่ยากหรอกงานแต่งเดี่ยวนี้มีออร์แกนไนเซอร์เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
"เอกกรูถามมรึงหน่อยเถอะ มรึงทำแบบนี้มรึงทำด้วยใจจริงเหรอเปล่าวะ มรึงไม่รู้สึกเสียใจกับการสูญเสียมันไปเลยเหรอ"
"แล้วมรึงจะให้กรูทำไงล่ะ หนีมันไปที่ไหนสักที่งั้นเหรอ.....ทำแบบนั้นมันจะได้อะไรล่ะ ต้องทนเจ็บปวดอยู่คนเดียวแล้วก็คิดไปต่างๆนานๆว่าเค้าจะเป็นอย่างไง...เค้ากับอีกคนจะหวานแหวว สวีทกัน มีชีวิตกันเป็นอย่างไรกันแล้ว...ถ้าเป็นแบบนั้นกรูคงเป็นโรคจิตไปแล้วแหละ กรูยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่...แบบนี้น่ะดีแล้วมีมันอยู่ใกล้ๆ ตอนช่วงวินาทีสุดท้ายกรูก็มีความสุขแล้ว ขอได้เห็นหน้ามันขอได้เห็นรอยยิ้มของมันก่อนที่กรูจะไม่ได้จับไม่ได้เห็นไม่ได้เป็นเจ้าของมันตลอดไป"
"กรูเข้าใจและเห็นใจมรึงหว่ะ เอกเอ๊ย มรึงไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลย ไอ้เกมนี่มันก็ใช้ไม่ได้เอาเลยหว่ะ มีคนดีๆอย่างมรึงมันยังไปหาคนอื่นได้ไงวะ"
"จะไปว่ามันก็ไม่ถูกหว่ะ มันคงอยากจะมีชีวิตที่ดี เหมือนธรรมชาติทั่วไป ถ้ามันไม่หาตอนนี้อีกหน่อยก็ต้องหาอยู่ดีช้าเร็ว ความรักของกรูกับมันก็ต้องจบ...." ผมบอกมัน
"เออๆ มรึงเก่ง ....เฮ้อ ดูอย่างกรูดิ กรูยังไม่ทิ้งยูมิเลย กรูรักเค้าเพราะว่าเค้ารักกรูนี่แหละ กรูถึงไม่อยากหาคนอื่น...แค่กรูมีคนที่เข้าใจกรู รักกรู ชอบในความเป็นตัวตนของกรูแค่นี้ก็พอใจแล้ว"
"กรูว่ามรึงแก่เกินที่จะหาแล้วมั๊ง" ผมแซวมัน
"คงงั้นแหละมั๊ง กรูคงแก่เกินที่จะวิ่งหารักแท้แล้ว"
ผมว่าไอ้กายคงเหนื่อยแล้วล่ะมั๊ง ในการที่ต้องวิ่งตามหาความรัก มันก็เสือผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน....มีมากหน้าหลายตาที่เข้ามาในชีวิต แต่ก็ไม่เคยถูกใจมันเลย มันไม่เคยคิดจะใช้ชีวิตคู่กับสาวไหนเลยจนมาเจอกับยูมิ นี่ละนะชีวิตคนเรา คนที่มันใช่ยังไงมันก็ต้องใช่....
ผมนึกถึงหนังสือที่ผมเคยอ่าน คู่มือเตือนใจสำหรับ คนที่หารักแท้......
1.การรักและไม่ได้รับรักตอบ เป็นทุกข์ แต่สิ่งทีทุกข์กว่าคือการรักใครสักคน แต่ไม่มีความกล้าที่จะบอกให้คนนั้นรู้และต้องมาเสียใจภายหลัง
2.ความรักคือความรู้สึกห่วงใยใครสักคนอยู่ แม้จะแยกความรู้สึกลุ่มหลงและความใคร่ออกไปแล้ว
3.สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตคือการพบคนที่มีความหมายมากสำหรับเรา แต่มาค้นพบภายหลังว่าเราไม่ได้ถูกกำหนดมาเพื่อสิ่งนั้นและจะต้องปล่อยให้ผ่านพ้นไป
4.เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น แต่เราก็มัวแต่จะมองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน จนกระทั่งเรามองไม่เห็นประตูบานอื่นที่เปิดไว้รอเราอยู่
5.เพื่อนที่ดีที่สุดคือคนที่คุณสามารถนั่งอยู่ริมระเบียงด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่สามารถเดินจากไปด้วยความรู้สึกเหมือนได้คุยอย่างประทับใจ
6.เป็นความจริงที่เราไม่สามารถรู้เลยว่า เรามีอะไรอยู่จนกว่าเราจะสูญเสียมันไปแต่ก็จริงอีกเช่นกันที่เราไม่รู้ว่าเราพลาดอะไรไปบ้าง จนกระทั่งสิ่งนั้นเข้ามาหาเรา
7.การมอบความรักทั้งหมดให้ใครสักคน ไม่ได้เป็นหลักประกันว่าเขาจะรักเราตอบอย่าหวังที่จะได้รักตอบแต่จงรอให้มันงอกงามขึ้นในหัวใจเขา แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ก็ให้พอใจว่าอย่างน้อยมันก็งอกงามขึ้นในใจของเรา
8.มีสิ่งที่คุณต้อการได้ยิน แต่คุณจะไม่ได้ยินมันจากปากของคนที่คุณอยากได้ยินแต่อย่าทำตัวเป็นคนหูหนวกโดยไม่รับฟังสิ่งนั้นจากคนที่เขาบอกกับคุณจากหัวใจ
9.อยากบอกลา ถ้าคุณต้องการจะพยายามต่อไป อย่าท้อใจถ้าคุณรู้สึกว่าคุณไปไหวอย่าพูดว่าคุณไม่ได้รักคนนั้นอีกแล้ว ถ้าคุณไม่สามารถทำใจได้
10.ความรักมักมาเยือนผู้ยังคงหวัง ถึงแม้ว่าจะผิดหวังและมาเยือนผู้ที่ยังคงเชื่อถึงแม้จะถูกทรยศหักหลังและจะมาเยือนผู้ที่ยังคงรักถึงแม้จะเคยเจ็บปวดมาก่อน
11.การที่เราประทับใจใครนั้น ใช้เวลาแค่เพียงนาที การที่เราจะชอบใคร ใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมง การที่เราจะรักใครใช้เวลาแค่เพียงวัน แต่การที่เราจะลืมใครสักคนใช้เวลาชั่วชีวิต
12.อย่ามองใครจากหน้าตาเพราะมันอาจหลอกเราได้ อย่ามองใครจากความร่ำรวยเพราะมันไม่จีรังยั่งยืน ให้มองหาคนที่ทำให้คุณยิ้มได้ เพราะเพียงยิ้มเดียว สามารถทำให้วันที่หม่นหมองกับสดใสขอให้คุณได้ฝันถึงคนพิเศษนั้น
13.มีช่วงเวลาในชีวิตที่คุณคิดถึงใครสักคน จนกระทั่งอยากดึงเขามาจากความฝันเพื่อกอดเขาไว้ ขอให้คุณได้ฝันถึงคนพิเศษนั้น
14.ฝันถึงสิ่งที่คุณต้องการฝัน ไปในที่ที่คุณต้องการไป เป็นในสิ่งที่คุณต้องการเป็นเพราะคุณมีเพียงชีวิตเดียวและมีโอกาสเดียวที่จะทำทุกสิ่งที่คุณต้องการ
15.ขอให้คุณมีความสุขมากพอที่จะทำให้คุณเป็นคนอ่อนหวาน ผ่านการทดสอบมากพอที่จะทำให้คุณเป็นคนเข้มแข็ง มีความเศร้าโศกพอที่จะทำให้คุณมีความเป็นมนุษย์และมีความหวังมากพอจะทำให้คุณเป็นสุข
16.เอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าคุณรู้สึกว่าสิ่งนั้นทำให้คุณเจ็บปวด รู้ไว้เถอะคนอื่นก็เจ็บปวดจากสิ่งนี้เช่นกัน
17.คำพูดที่ไม่ได้ยั้งคิด อาจก่อให้เกิดความขัดแย้ง คำพูดที่โหดร้ายอาจทำลายชีวิต คำพูดที่เหมาะกาละเทศะ อาจลดความเครียด คำรักอาจเยียวยาและทำให้มีสุขได้
18.จุดเริ่มต้นของความรักคือการปล่อยให้คนที่เรารักเป็นตัวของตัวเอง อย่าดึงเขาออกจากภาพความเป็นเขา
19.คนที่มีความสุขที่สุดไม่ได้หมายความว่าเขามีสิ่งดีที่สุด เพียงแต่เขาสามารถทำสิ่งที่เขามีให้ดีที่สุดต่างหาก
20.ความสุขรออยู่เบื้องหน้าผู้ที่มีน้ำตา ผู้ที่มีเจ็บปวด ผู้ที่ค้นหาและผู้ที่พยายามแล้วเพราะมีเพียงพวกเขาเท่านั้น ที่รู้จักคุณค่าของผู้คน ที่ได้สัมผัสชีวิตของพวกเขา
21.ความรักเริ่มต้นด้วยรอยยิ้ม งอกงามด้วยการจูบจบลงด้วยรอยน้ำตา
22.อนาคตที่สดใสมีรากฐานอยู่บนอดีตที่ถูกลืม คุณไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้ดี ถ้าหากคุณไม่รุ้จักปล่อยวางความผิดพลาดในอดีตและความปวดใจ
23.คุณร้องไห้ตอนคุณเกิด ในขณะที่คนรอบข้างกำลังยิ้ม แต่เมื่อตอนคุณตาย คุณจะเป็นคนที่ยิ้มในขณะที่คนรอบข้างร้องไห้ให้คุณ
-
หลอกคนอื่นหลอกได้ หลอกตัวเองไม่ไดหรอก สักวันความจริงจะปรากฎ
:a1: :a1: :a1: :a1:
-
:เฮ้อ:
พี่เอก
ผมว่า 23 ข้อคิดของพี่มันคุ้น ๆ อยู่นะ คงไม่ได้มาจากหนังสือเล่มเดียวกันนะ
ทุกวันนี้ผมก็ทำตามอยู่ ... มันมีหลาย ๆ ข้อ ที่ช่วยให้เราเจ็บน้อยลงเมื่อเราต้องเจ็บ
:เฮ้อ:
ปล. ผมโหวตให้พี่แล้วนะ
-
:m29:
เนื้อเรื่องวันนี้มันก็ไม่เศร้านา....ทำไมอ่านแล้วใจมันสั่น ๆ หว่า..... :undecided:
นับวันรอ...ถึงวันแต่งงานเมื่อไหร่....อยากรู้มากว่าจะทำยังไง ??????
สำหรับคู่มือเตือนใจฯ ขออนุญาตเก็บไว้เตือนตัวเองหน่อยนะ..... :try2:
:catrun:
-
o7 o7 o7 o7 o7 พี่เอกสู้ๆๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: ไปเถิดทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรค์ :m17: :m17:
-
คุณเอกช่างเป็นคนดีจิงๆสามีจะไปแต่งกับเมียน้อยคุณยังมีน้ำใจให้เงินก้นถุงอีก แค่ไปขอเมียให้ก็บุญโขแล้ว(เป็นผมเกมส์ ตาย สถานเดี่ยว)
-
คุณเอกดีเกินไปค่ะ.....
จำไว้นะคะ....ดีเกินไป
สุดท้ายยย คนดีก็ไม่มีใครค่ะ....
ตามนั้น
โนคอมเมนท์จริงๆ ค่ะ
แต่ก็อดไม่ได้ คิดเหมือนรีบนจริงๆค่ะ ถ้าเป็นอิชั้นอย่ามาเผาผีกันเลยค่ะคนอย่างเกมส์
-
:m15: :m15: :m15: :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 126)
เช้าวันอาทิตย์แล้ว....ไอ้เกมกับไอ้กายตื่นแล้ว อ้าวมันจะไปไหนกันเหรอนี่ไม่เห็นบอกอะไรผมเลย....
"ไปไหนกันเหรอวะ " ผมเดินออกมาจากห้องนอน....
"ไปบ้านอาเปี๊ยก ไปด้วยกันเหรอวะเอก" ไอ้กายชวนผม แต่บ่ายนี้ผมต้องไปมหาวิทยาลัย ไปลงทะเบียน สองตัวที่เหลือใกล้จบแล้ว.....
"พี่เอกเค้าไม่ไปหรอกพี่กาย...งานนี้ยิ่งนานไปยิ่งทำตัวห่างเหิน" อ้าวเวนผมโดนไอ้เกมกัดอีกแล้ว พักนี้เป็นแบบนี้ตลอดเลย ไม่ผมก็ไอ้เกม มันจะมีการกระแนะกระแหนกันด้วยวาจาบ่อยๆ....
"ใช่ดิ กรูห่างเหินจะให้กรูไปทำหน้าที่ไรล่ะ ตำแหน่งเจ้าสาวเหรอ ก็มีคนเอาไปแล้วนี่....."
"พอๆ เป็นห่าไรกันวะนี่.....กรูละเบื่อพวกมรึงจริงๆ เอาเป็นว่ามรึงจะไปกับพวกกรูเหรอเปล่าวะเอก" ไอ้กายมันคงปวดหัวกับพวกผม แต่ที่กระแนะกระแหน แบบนั้นผมกับไอ้เกมไม่ได้โกรธอะไรกันนะครับ เพียงแต่มันยังไงล่ะเห็นอะไรขัดหูขัดตาไปหมดอะไรแบบนั้นแหละ...
"ไปเถอะหว่ะ เดี่ยว บ่ายกรูจะไปลงทะเบียน ที่มหาลัย ฝากคิดถึงอาเปี๊ยกด้วยนะ...กรูไม่ได้เจอแกนานแล้ว"
"เฮ๊ย ไอ้เอก มรึงยังเรียนอยู่เหรอวะ กรูนึกว่ามรึงจบไปแล้วซะอีก"
"กรูไม่เก่งเหมือนน้องมรึงนี่.....เก่งไปหมด" เอาอีกแล้วเฮ้อความจริงไม่ได้ตั้งใจจะไปว่ามันหรอก แต่บอกตรงๆปากมันพาไป.....
"ใช่ดิ ผมมันเก่ง...."มันจะพูดต่อแต่โดนไอ้กายขัดไปซะก่อน.....
"เออ ไปกันดีกว่า กรูเอารถไปนะเอกเจอกันตอนเย็น เดี่ยวกรูจะไปจองตั๋วไปญี่ปุ่นไม่รู้ใกล้ๆนี้จะมีเหรอเปล่า"
"โอเค เจอกันเย็นนี้นะ......"
"ผมไปหาเบียร์พี่เย็นนี้ คงไม่ได้เจอพี่ตอนเย็น" มันเอาอีกแล้วครับ ....
"เรื่องของมรึงดิวะ....เมียมรึงมรึงก็ไปหาดิ ไม่ต้องบอกกรู"
"เอ๊ย เป็นอะไรกันนี่ ไปได้แล้วไอ้เกม มรึงก็ไปแหย่ไอ้เอกอยู่ได้"
ไอ้กายไอ้เกมเดินออกไปแล้ว ผมมานั่งกุมขมับที่โซฟา เฮ้อ จะเป็นแบบนี้อีกนานมั๊ยนี่ ผมควรจะย้ายกลับไปอยู่บ้านก่อนดีกว่ามั๊ง อยู่แบบนี้มีแต่จะกระทบกระทั่งกันด้วยวาจากันตลอด บางครั้งผมก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่อย่างที่บอกแหละเห็นอาการระริกระรี้กระตือรือร้นของมันเกี่ยวกับเรื่องเบียร์แล้ว ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้......
บ่ายๆ ผมมาถึงมหาวิทยาลัย ช่วงนี้มีการเรียนการสอนไปแล้ว ส่วนผมยังไม่ได้ลงทะเบียนเลย ก็แบบนี้แหละเหลืออีกสองตัวต้องมารอลงเพิ่มตอนที่เค้าจัดให้ลงทะเบียนเพิ่มเติม สองตัวนี้เป็นตัวกว.ด้วย แต่ยังไงเทอมนี้ก็ไม่จำเป็นต้องได้ซีทั้งสองตัวก็ได้ ตัวเดียวผมก็สามารถสอบกว.ได้.......
กว่าจะกลับมาถึงคอนโดก็เกือบสี่โมงเย็น ไอ้กายกับไอ้เกมยังไม่กลับมาเลย ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...ตอนนี้ผมต้องรีบสรุปยอดเงินที่ผมคุมบัญชีมันอยู่... โอนทุกอย่างไปอยู่ในความรับผิดชอบของมันเลย เงินมันจะใช้ยังไงก็ได้นี่ และอีกอย่างช่วงนี้มันคงอยากมีอิสระในการใช้เงินด้วยล่ะมั๊ง...
ผมนั่งทำไปเรื่อยๆ ...... ในใจคิดสาระพัดแหละ จะไม่ให้คิดได้ไงล่ะ ทุกตัวทุกบรรทัดของตัวเลขภาพกิจกรรมที่มันขอเงินหรือให้เงินผมมันคอยหลอนผมตลอดว่ามันเอาเงินมาให้ผมอย่างไง เอาเงินไปใช้ไง....เฮ้ออีกหน่อยคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้แล้ว ไอ้ลูกเจี๊ยบมันจะเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนี่ทุกอย่างมันต้องควบคุมดูแลรับผิดชอบเอง....
"เมื่อไหร่จะกลับมากันซะทีวะ กรูยิ่งเหงาๆ อยู่" ผมบ่นกับตัวเอง ตอนนี้อยู่คนเดียวมันเหมือนคนบ้าไงไม่รู้...เฮ้อผมเดินเข้าไปในห้องนอน ใช่ดิผมต้องเริ่มเคลียร์ข้าวของแล้วซินะ อีกไม่นานผมก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว...
จะว่าไปของที่มันเป็นของผมจริงๆก็ไม่เยอะเท่าไหร่นะ ส่วนใหญ่มันจะเป็นของที่เราซื้อด้วยกันเสียมากกว่าแต่ไม่เป็นไรของต่างๆเหล่านี้ผมไม่เอาไป ให้มันไปเลย...ไม่รู้จะเอาไปทำไมเหมือนกัน เอาไปก็จะต้องคิดถึงมันติดตาไปตลอด....ผมรื้อลังพลาสติกใบใหญ่...ลังใบนี้ส่วนใหญ่ผมจะเก็บพวกของจิปาถะเช่นอัลบั้มรูปของผมกับมัน สำเนาทะเบียนบ้าน เอกสารต่างๆ เทปเพลง ของที่มันซื้อให้ผม แหวน สร้อย ปลอกรัดมือ ของผมกับมันที่ไม่ใช้แล้ว..ผมก็มักจะเก็บเอาไว้ที่นี่แหละ.... ผมหยิบอัลบั๊มรูปของผมขึ้นเปิดดู รูปมันมีไม่กี่รูปหรอก ส่วนใหญ่ผมกับมันไม่ค่อยชอบถ่ายรูปกันอยู่แล้วถ้าถ่ายป่านนี้คงมีเยอะหลายอัลบั้มแล้ว....
ผมหยิบรูปมันขึ้นมาหนึ่งรูปครับรูปตอนชุดนักศึกษาที่มันถ่ายตอนมันไปเรียนราม....เฮ้อ สี่ปีนี่มันเร็วจังผมยังจำวันที่ผมเคี่ยวเข็ญให้มันไปเรียนหนังสือได้อยู่เลย...(ข้อความสีแดงเป็นข้อความตอนที่ 91 นะครับ)ภาพความทรงจำเก่าๆมันวิ่งมาให้หัวอีกแล้ว
"กรูอยากให้มรึงเรียนต่อน่ะ"
"กรูไม่ได้บังคับ นะ แค่อยากให้มรึงเรียน มรึงคิดดู มรึงจะทำงานแบบนี้ไปได้ถึงไหน หน้าตา รูปร่างคนเรามันเวลาหมดอายุ แล้วถ้าถึงตอนนั้นน่ะ มรึงจะไปทำอะไร แค่รับจ้างวันๆ มันจะได้สักเท่าไหร่ ความรู้แค่ม.6 จะทำงานดีๆ ได้เหรอ..."
"มันก็จริงของพี่...งั้นผมตกลงเรียน."
"เอ๊ย อย่าเพิ่ง มรึงอย่าเพิ่งพูดคำนี้......มรึงต้องคิดให้ดี กรูไม่อยากให้เป็นแบบนี้ พูดแล้วมันต้องทำได้ กรูไม่อยากให้มรึงทำเพื่อกรู กรูบอกให้เรียน มรึงก็เรียน เรียนตามคำบอกคำขอของกรู กรูอยากให้มรึงคิดด้วยตัวของมรึงเอง เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ใช้เวลาแค่วันสองวันนะ มันใช้เวลามากกว่า 4 ปี หรือมากกว่านั้น......"
"ครับ พี่"
"กรูอยากให้มรึงทำแล้วประสพความสำเร็จ ไม่ใช่ทำแล้ว ล้มเหลว ถ้าเรียนแล้ว มรึงต้องตั้งใจเรียน ต้องตั้งใจสอบ ไม่ใช่ไปลงทะเบียนแล้ว ก็ปล่อยๆ ไป ถึงเวลาก็ไปสอบแบบนี้มันไม่ได้ช่วยอะไร...และกรูก็ไม่อยากให้มรึงทำด้วย มันไม่มีประโยชน์อะไร" ไม่รู้ตอนนั้นวิญญานอะไรเข้าสิงน่ะ เรื่องเรียนผมก็ยังมีปัญหาเลย แต่ผมก็อยากให้มันเรียนจบจริงๆ ตอนนี้ ต้องใช้ลูกบ้าฉุดให้มันคิดให้ได้....
"มรึงไม่ต้องให้คำตอบกรูวันนี้หรอก มรึงเก็บไปคิด คิดดีๆ คิดนานๆ มรึงไม่ต้องทำเพื่อกรู แต่กรูอยากให้มรึงทำเพื่อตัวมรึงเอง..... ถ้ามรึงคิดว่ามรึงจะทำมรึงต้องทำให้จริง ต้องทำให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นสิ่งที่มรึงทำ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เสียเวลา เสียเงิน เสียความตั้งใจไปเปล่าๆ"
"กรูให้เวลา มรึงคิด จนถึงวันอาทิตย์.....แล้วไงกรูจะรอคำตอบนะ คิดดีๆ คิดให้ลึก...ถ้าจะทำต้องทำให้ดีที่สุด"
"จ้า เมียจ๋า"
ตอนนี้ผมดีใจนะครับที่มันประสพความสำเร็จ เหลือแค่เทอมนี้เทอมเดียวเอง บอกตรงๆนะครับผมภูมิใจมากเลยที่ทำให้มันได้เรียนจนจบ.....
ผมเก็บรูปไว้ในอัลบั๊มเหลือบไปเห็นเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าที่มันซื้อให้ผมตั้งนานแล้วนะครับ แต่ผมไม่ได้ใส่มันซื้อให้ผมเนื่องจากโอกาสอะไรน่ะเหรอลองมาดูกัน...
"ที่ร๊ากยังไม่เห็นเมียจ๋าใส่เสื้อแขนยาวไปทำงานเลยน่ะ"ไอ้ลูกเจี๊ยบถามผมเช้าวันหนึ่ง....
"ไม่มี เมียจ๋าไม่ชอบใส่เสื้อแขนยาว ร้อน อีกอย่างมันออกจะรุ่มร่าม"
"เชิ๊ดแขนสั้นมันจะเท่ห์ตรงไหนนี่ " มันมองๆผม
"เท่ห์ไม่เท่ห์ก็ตั้งแต่ทำงานมานี่เมียจ๋ายังไม่เคยมีเสื้อแขนยาวสักตัว" จริงๆนะครับ ตั้งแต่ทำงานมานี่ผมมีแต่เสื้อแขนสั้น ผมว่ามันใส่ง่ายและสบายดี ยิ่งตอนเย็นๆ ปลดกระดุมตัวแรกนั่งรถเมลล์เท่ห์ไปอีกแบบ..ฮ่าฮ่า....ผมบอกแล้วผมมันเซอร์จะให้เรียบร้อยได้ไง....วันนั้นหลังจากที่กลับมาจากที่ทำงานเสื้อตัวนี้มันก็มาวางไว้บนเตียง....
"เสื้อใครวะ" ผมถามมัน...ถ้าเสื้อมันคงไม่มาวางอยู่แถวนี้หรอก...
"เสื้อเมียจ๋าแหละ ไซส์เอ็ม คงใส่ได้นะ สีฟ้าด้วยเมียจ๋าคงชอบนะ"
"โหนี่จะให้เปลี่ยนลุ๊กจริงๆเหรอนี่...แต่ไม่เป็นไรเพื่อที่ร๊ากเมียจ๋าทำได้"ฮ่าฮ่าบอกมันไปแบบนั้นแหละครับ แต่ผมก็ไม่เคยได้ใส่สักทีจนมันลืม......ถ้ารู้แบบนี้ผมคงใส่เสื้อตัวนี้ไปแล้ว....น้ำตาผมเริ่มซึมๆอีกแล้ว ทำไมเวลาคิดถึงอะไรดีๆเกี่ยวกับไอ้ลูกเจี๊ยบมันทีไร.....น้ำตาผมต้องเป็นแบบนี้ทุกที.......
http://www.ijigg.com/songs/V2CB4EEP0
บางคราวยังเหมือนว่าเธออยู่ตรงนี้
เรื่องราวที่ดีก็ยังฝังใจ
บางความทรงจำเก่าๆ
ก็ยังงดงามไม่คลาย
กระจ่างอยู่ข้างใน เมื่อไรที่คิดขึ้นมา
บางทียังคิดว่าเธออยู่ที่ไหน
แล้วเคยหรือไม่ที่คิดเหมือนกัน
คิดถึงเรื่องราวเก่าๆ
แล้วยังทบทวนถึงมัน
สิ่งที่ดีกับคืนและวันของฉันและเธอ
* และยังคงยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา
ที่ผ่านไปแล้วไม่หวนคืนมาก็ไม่เสียดาย
แค่เพียงคิดถึงว่าเคยได้มี
บางครั้งก็ยังชื่นใจ
แม้จะมีเก็บไว้แค่ความทรงจำ
อยากเก็บเอาไว้แค่เพียงสิ่งดีๆ
ถึงวันนี้มีแต่ความเหงาใจ
ถึงแม้ว่าเราจะห่าง
แยกคนละทางที่ไป
ก็เป็นเพียงแค่ความสุขใจ
เมื่อคิดถึงเธอ
"กลับมาแล้ว ไอ้เอก มรึงทำอะไรวะ" ไอ้กายมันชะโงกหัวเข้ามาดูผมในห้องนอน ผมกำลังรื้อเสื้อผ้าของผมเก็บใส่กระเป๋า...ผมยังไม่ทันตอบอะไรมันเลย....
"ไอ้เอก มรึงเป็นเหี้ยไรวะ จะเก็บข้าวของไปไหนนี่" มันรีบเข้ามาหาผมเลย..
"กลับไปเลียแผลใจไงวะจะให้อยู่ทำไมล่ะ" ผมบอกมันไป...
"ไอ้เหี้ยหยุดเลย มรึงฟังกรู.....เอกกรูขอให้มรึงอยู่ต่อจนถึงวันแต่งได้เปล่าวะ มรึงก็รู้นิสัยไอ้กายดี มรึงไปแบบนี้กรูกลัวมันจะเขว่น่ะ ไอ้ที่เราทำๆ กันมามันจะจบเอานะ" เฮ้อ ใช่ดิผมรู้นิสัยไอ้ลูกเจี๊ยบดี...แต่ตอนนี้ขอแกล้งไอ้กายก่อนดีกว่า ความจริงผมก็ยังไม่คิดจะไปช่วงนี้หรอกครับแค่เตรียมๆ ไว้....
"มรึงก็คิดถึงแต่ความรู้สึกน้องมรึง แล้วกรูล่ะ มันคอยพูดกระแนะกระแหนกรูตลอดมรึงก็ได้ยิน..กรูคนนะเฟ๊ยจะให้กรูทนไปถึงไหน แค่นี้กรูก็จะไม่ไหวแล้ว" ผมแกล้งทำหน้าเศร้า...
"เออ กรูรู้แต่ทำไงได้ล่ะ เอกนะ กรูขอ...ที่ผ่านมากรูรู้ว่ากรูขอมรึงมาเยอะแล้ว...แต่กรูจะขอมรึงครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ......สัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งมันก่อนจะถึงวันแต่งงาน มรึงจะให้กรูทำอะไรก็ได้กรูยอมทุกอย่าง" มันจับมือผม..ผมอดขำไม่ได้...
"ยอมทุกอย่างจริงเหรอ งั้นมรึงมาเป็นเมียกรูหน่อยดิ.....ฮ่าฮ่า..ใครบอกว่ากรูจะไปวันนี้ล่ะกรูแค่เตรียมๆไว้ มันแต่งงานเมื่อไหนกรูจะไปก่อนหนึ่งวันเข้าใจ....."
"โห นี่แกล้งกรูเหรอ ไอ้สา..................ด" ปั๊ก ผมโดนมันตบกบาลหนึ่งที...
"ก็หมั่นไส้น้องนี่หว่ะ หาเรื่องลงกับมันไม่ได้เลยต้องมาลงกับพี่ เออ แล้วอาเปี๊ยกว่าไงบ้างวะ"
"โอเค อยู่แล้ว ไอ้เกมมันก็หลานแกนะ...กรูให้เงินแกไปเตรียมตัวแล้วหนึ่งหมื่น"
"ฮ่าฮ่า เออแล้วน้องมรึงล่ะ" ผมถามมันต่อเห็นมันมาคนเดียว....
"ไปหาเบียร์ เก็บของเข้าที่แล้วออกมากินเหล้ากันดีกว่า พรุ่งนี้กรูจะกลับก่อนนะ กรูได้ไฟล์ทแล้ว.....ให้ไวเลยกรูหิวเหล้า" มันเดินออกจากห้องไปอีกห้องแล้ว เอาของไปเก็บ....ส่วนผมก็เก็บข้าวเก็บของที่รื้อมาเมื่อกี๊ให้เรียบร้อย
ผมเดินออกมาตั้งวงส่วนไอ้กายเข้าไปอาบน้ำ กินกับมันกลับแกล้มง่ายๆ ไม่ต้องอะไรมากมายไอ้นี่ของมีเหล้ามีน้ำแข็งมีมิกซ์เซอร์มันก็นั่งกินได้.....
"มาแล้ว.....ซองไรล่ะนี่" มันหยิบแก้วเหล้าที่ผมผสมไว้ให้มัน ส่วนผมนั่งตรงข้ามมัน.....อ้าวผมลืมเก็บเอกสาร การเงินของไอ้ลูกเจี๊ยบผม..
"บัญชีรายรับรายจ่ายของมันตลอดที่กรูคบกับมัน เกือบๆ สี่ปี...มรึงเปิดดูดิ" ไอ้กายเปิดเอกสารต่างๆดู..
"นี่มันเก็บเงินได้มากขนาดนี้เลยเหรอวะ ตอนกรูทำงานใหม่ๆ กรูยังไม่มีเงินเท่านี้เลย...สองแสนกว่าบาท" มันบอกผม
"แหม มรึงก็รู้ๆ อยู่ชีวิตคนทำงานแบบมรึง มันคงจะได้เก็บตังส์ได้หรอกนะ ติดสาว หลงแสงสี ติดยา เล่นบอล....เที่ยวเมาไปวันๆ เงินที่ทำงานได้มามันคงจะเหลือหรอก" ผมรู้ไง ผมมีเพื่อนในวงการแบบนี้เยอะเหมือนกัน...ไอ้ที่เก็บๆ จนรวยก็มีนะแต่น้อยมากๆ..
"อย่างไอ้เกมกรูว่ามันไม่น่าจะทำได้ขนาดนี้นะ ต้องขอบคุณมรึงหว่ะที่ช่วยสั่งสอนดูแลน้องกรู เห็นมันแบบนี้แล้วกรูดีใจ ทั้งงานทั้งเรียน "
"ไม่ต้องขอบใจกรูหรอก กรูไม่ได้ทำเพื่อมรึง กรูทำเพื่อคนที่กรูรัก" ผมแกล้งหยอกมัน...
"คนที่มรึงรักมันน้องกรูไม่ใช่เหรอ ไอ้สา.....ดนี่หาเรื่องโดนด่าอีกแล้ว"
"อย่าด่ากรูเลยแค่นี้กรูก็แย่พอแล้ว เออ แล้วมรึงจะมาอีกเมื่อไหร่วะ"ผมถามมันต่อ...
"ไม่รู้หว่ะต้องดูฤกษ์ ถ้าแต่งต้นเดือนธันวา กรูคงมาช่วงนั้นแล้วกลับไปอีกครั้ง กรูว่ายูมิเค้าไม่ได้มาหรอก ถ้าปลายธันวาน่ะจะว่าง มรึงก็รู้ธุระกิจมันเป็นเงินเป็นทอง" มันยกแก้วดื่มครับ..
"เออ กรูรู้แต่ไงกรูก็ว่าคงเร็วๆนี้แหละ ยิ่งนานมันไม่ดีต่อภาพลักษณ์หรอกเจ้าสาวท้องโย้เสียงครหามันจะตามมา"ผมบอกมันตอนนี้ ผมชนแก้วกับมันด้วย..
"กรูยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เกมมันพลาดจนท้องได้ไงนี่"
"ไม่รู้หว่ะ แต่มันบอกรูว่ามันเมา....ช่วงนี้มันเป็นช่วงที่มันโกหกกรูว่ามันจะเลิกกับเบียร์ มันก็เลยต้องมาระวังตัวกรูมากกว่าจะระวังเรื่องของมันกับเบียร์ แต่นี่กรูไม่เสียใจหรอกนะ กรูมาเสียใจตรงที่ว่า ถุงยางมันแพงมากนักเหรอไงวะ แค่บอกบ๋อยไป บ๋อยก็เอามาขายให้แล้ว มันไม่น่าพลาดถึงขนาดนี้เลย....."ผมส่ายหน้า....
"เฮ้อ มันคงคิดว่ามันแน่...เอาน่าเอกผู้ชายไม่ใช่มีคนเดียวหักห้ามใจเถอะ ถ้ามรึงหาไม่ได้เดี่ยวกรูหามาให้จากญี่ปุ่น" มันแหย่ผมอีกแล้ว
"โหไม่เอา หนุ่มญี่ปุ่นที่มรึงเอามาให้กรูดีไม่เห็นหล่อเลยสักคน ไม่แก่อ้วน ก็ดูไม่ได้ ซาดิสอีกต่างหาก ไม่เอาไม่เอา"ผมแกล้งคืนเหมือนกัน มันชอบเปิดหนังที่มันเอามาให้ผมดูผมว่าผู้หญิงญี่ปุ่นน่ะน่ารักคิกขุดี แต่ผุ้ชายนี่ซิ เหนือคำบรรยาย....
"ไอ้สา...........ด เอามาให้ดูแล้วอย่าวิจารณ์.....เออ เรื่องสินสอดกรูให้มรึงจัดการเลยนะ มรึงออกทองเดี่ยวเงินสองแสนกรูจะโอนเข้าบัญชีมรึง แต่เรื่องแหวนให้มันไปจัดการเองล่ะกัน แหวนของเมียมันไม่รู้จะยุ่งไปทำไม"
"เออ ไงมรึงก็ต้องรีบมานะมรึง กรูทำอะไรไม่ถูกหรอ"
"เออ กรูจะมาก่อนสักอาทิตย์...ไม่รู้จะเคลียร์งานได้เปล่าแต่มาแน่ๆ อยู่แล้ว น้องชายกรูทั้งคน"
"ดีมาก" ผมชนแก้วกับมันต่อ.....คืนนี้ผมดื่มไม่เยอะนะครับ พรุ่งนี้ผมต้องทำงาน ลาพักร้อนมาห้าวันแล้ว ผมเลิกวงตอนที่ไอ้ลูกเจี๊ยบผมกลับมา....
"อ้าวพี่เอก รีบเลิกไปไหนล่ะ..." มันคงอยากให้ผมกินต่อแหละ.....
"กินไปสองคนพี่น้องล่ะกัน กรูไม่อยากรับรู้เรื่องผัวเมียใคร" เฮ้อว่าจะว่าจะแล้ว มันอดไม่ได้จริงๆ เห็นมันรื่นๆมาแบบนี้....
"งั้นไปนอนเลย เดี่ยวที่ร๊ากดื่มเสร็จจะไปกวนเมียจ๋านะ กวนทั้งคืนเลย" โหดูมัน ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถึยงครับ เดินเข้ามาอาบน้ำนอนดีกว่า รู้ครับ ไงคืนนี้ผมก็ต้องเจ็บตัวอยู่ดี....
เช้าวันจันทร์ผมออกไปทำงาน ไอ้กายกับไอ้เกมยังไม่ตื่นกันเลย......ผมมาถึงที่ทำงานทำงานเสร็จผมก็จัดการเรื่องๆหนึ่ง บอกตรงๆนะครับ ตอนนี้ผมเหลือเงินติดตัวแค่สามหมื่นกว่าบาทเอง เฮ้อไหนก็ต้องใช้เงินในงานแต่งมันอีก...ผมขอใช้บริการพิเศษของผมล่ะกัน สหกรณ์ออมทรัพย์ไงล่ะครับ ผมมาทำเรื่องกู้...กู้สองแสนไปเลย จะมารอเงินมิสเตอร์เชนคงไม่ทันแหละ กว่าแกจะให้เงินผมก็คงช่วงปีใหม่......กว่าจะได้เงินคงสองอาทิตย์..เฮ้อกว่าจะทำเรื่องเสร็จใช้เวลาเกือบครึ่งวันเหมือนกัน...
เกือบห้าโมงผมมาถึงคอนโด ไอ้กายกำลังอาบน้ำแต่งตัว.....
"ไอ้เกมล่ะ" ผมถามไอ้กาย เห็นมันอยู่ห้องคนเดียว....
"ไปรับแฟนมันกลับหอ เดี่ยวมันจะรีบกลับมารับกรูไปส่งที่สนามบิน"
"เออ..." ผมว่ามันทำแบบนี้ก็ดี อีกหน่อยมันจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันแล้ว ผมไม่น่าจะไปคิดอะไรอีกอย่างยิ่งนานไปผมก็คงเป็นคนนอกมากขึ้น...
ทุ่มกว่าๆ แล้วมันยังไม่มาอีกเหรอนี่...ผมโทรหามัน.....
"อยู่ไหนแล้ววะ ไอ้กายมันจะรอไม่ไหวแล้วนะ"
"ใกล้แล้วพี่ พี่เดินข้ามมารออีกฝั่งได้เลยนะ รถติดมากๆเลย"
"เออ...ให้ไวเลย ไม่งั้นไอ้กายมันจะไปแท๊กซี่แล้ว"
"จ้าเมียจ๋า" อ้าวเวนดูมัน ผมกำลังจะทำใจให้ตัดใจจากมันอยุ่...เมื่อคืนก็ทีแล้ว กวนผมทั้งคืน.....หลังจากที่วางสายกับมันผมก็ชวนไอ้กายออกไปรอมันที่ริมถนนแถวๆ โรงแรมเอเซียแหละครับ...
"เอก มรึงสัญญา กับกรูแล้วนะว่ามรึงจะไม่ทิ้งมันก่อนวันที่มันแต่งงาน" ไอ้กายมันพูดมาก่อนตอนนี้เรากำลังเดินอยู่...
"เออ กรูก็สัญญากับมรึงแล้วไง ย้ำอยู่ได้" ผมรู้ครับว่าทำไมมันถึงพูด.....
"ถ้าเป็นอย่างอื่นกรูไม่ย้ำหรอก กรูสงสารมรึงเหมือนกันตอนนี้ยิ่งมันกับมรึงใกล้กันเท่าไหร่ มรึงก็ยิ่งเจ็บแค่นั้น...แต่กรูก็ไม่รู้จะทำไงล่ะ....ถ้ามรึงหายไปตอนนี้กรูกลัวมันจะทำทุกอย่างให้แย่ลงหว่ะ"
"เออ กรูรู้ มรึงวางใจได้....กรูก็อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่กับคนที่กรูรักเหมือนกัน แม้จะช่วงเวลาสุดท้ายที่เหลืออยู่น้อยนิดของกรู"
"ขอบใจหว่ะเพื่อน...." มันตบไหลผม
"ไม่เป็นไร หาสาวญี่ปุ่นสวยๆ มาฝากล่ะกัน" ผมแหย่มัน ตอนนี้น้ำตาผมคลอๆอีกแล้ว
"อย่าบอกนะมรึง ว่าอกหักจากไอ้เกมจะเปลี่ยนไปชอบผู้หญิง" มันแซวผม..
"ก็น่าชอบเหรอเปล่าล่ะ หนังที่มรึงเอามาให้กรูดูแต่ละเรื่อง ผู้ชายมันใช้ได้ที่ไหนล่ะ ดูแล้วหมดอารมณ์"
"เออ คราวหน้ากรูจะเอาสาวญี่ปุ่นสวยๆ มาให้ก็แล้วกัน ไอ้เกมมาแล้ว" ไอ้เกมมันแล่นมาจอดข้างๆ แถมยังบิบแตร์ปิ้นๆ อีก..
"ขอโทษทีพี่กาย พี่เอก ถนนเส้นสุขุมวิทติดมาก"
"เออ กรูนึกว่าพวกกรูต้องไป แท๊กซี่กันซะแล้ว อ้อนเมียจนลืมพี่"
"โหพี่เอก อย่ามาแขวะ รถติดเจงๆ"
"พอแล้ว จะแหย่กันถึงไหนวะไอ้เอก เมื่อคืนโดนแหย่ทั้งคืนยังไม่พออีกเหรอ" อ้าวเวนเข้าผมอีก....ผมเลยปิดปากสนิท
"อ้าวเงียบทำไมล่ะพี่เอก บอกพี่กายไปดิว่าโดนทั้งคืนเลยเปล่า เออ พี่กายพี่เอก พ่อเบียร์ได้ฤกษ์แต่งงานแล้วนะวันที่....... ธันวาคน" ต้นเดือนธันวาครับ หลังวันที่ห้า....
"งั้นกรูมาต้นเดือนล่ะกัน มาประมาณวันที่หนึ่ง..."
"ได้ๆ พี่ อย่าลืมชวนพี่ยูมิมาด้วยนะครับ ขาดพี่ยูมิซักคนงานกร่อย"
"แหม ถ้างานมันจะกร่อย มรึงก็บอกไอ้เอกล่ะกันเกม บอกมันรับรองงานไม่กร่อย"
"เกี่ยวไรกับกรูวะ มีกรูดิ งานกร่อย เดี่ยวไอ้เกมมันจะสองจิตสองใจเลือกไม่ถูกว่าจะเป็นกรูหรือเบียร์ ฮ่าฮ่า"
"เออ พี่ ลืมบอกเรื่องเบียร์ไป เมื่อวานเบียร์โดนด่าซะยับเลย แต่ไงเค้าก็คุยกันแล้ว พ่อลูก "
"โห ด่าดิไม่แปลก ก็เล่นซะแบบนั้น ไอ้คนทำมันยังไม่ช่วยโดนเลย" ผมแขวะมันอีกแล้ว
"เออ ช่างเถอะน่ะ เกม เรื่องมันก็โอเคแล้วมรึงเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวล่ะกัน"
"ครับพี่"
หลังจากที่ส่งไอ้กายขึ้นเครื่องแล้ว ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบก็กลับคอนโด ไม่มีไปต่อที่ไหนเหมือนทุกครั้ง มันบอกว่าพรุ่งนี้คงยุ่งทั้งวัน เรื่องที่มันกับเบียร์ต้องไปคุยออร์แกไนเซอร์ ไหนจะเรื่องชุดแต่งงาน สถานที่จัดงาน ของชำร่วย บัตรเชิญอีก เฮ้อสงสารมันเหมือนกัน แต่จะช่วยอะไรมันได้ล่ะ ผมมันคนนอก...ทำได้อย่างมากก็ก็คอยให้คำปรึกษา เป็นกำลังใจให้ห่างๆ และก็ยืนยิ้มให้เมื่อเห็นมันไปได้ดี ส่วนผมก็คงต้องเก็บความเศร้าไว้ในใจแด่ผุ้เดียว เศร้าครับ...
-
ส่งเขาจนถึงฝั่ง แล้วเราก็มานั่งเจ็บอยู่คนเดียว เฮ้อ :เฮ้อ:
-
อ่านไปหายใจไม่ออกไป
อย่าว่าผมเลยนะ มันเม้นไม่ออก
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านไปหายใจไม่ออกไป
อย่าว่าผมเลยนะ มันเม้นไม่ออก
:m15: :m15: :m15: :m15:
:sad2:
เหมือนคุณเรย์ ....No Comment.... บอกแล้วว่าเกลียดสภาวะแบบนี้เป็นที่สุด.....พูดมะออก....
กายขอดักไว้เลยนะ....ใจร้าย.... :เฮ้อ: หวังว่างานแต่งคงไม่ไปร่วมนะ.....ถ้าไป..... :m2:
+1 เป็นกำลังใจให้ละกัน....สำหรับสิ่งสถานการณ์ที่เรามะยอมเจอเด็ดขาดดดดดดด !!!!!
:undecided:
-
อึดอัดมากกกกกกกกกก
พูดไรไม่ออก บอกไรไม่ได้ :o12:
ผมมันคนนอก...ทำได้อย่างมากก็ก็คอยให้คำปรึกษา เป็นกำลังใจให้ห่างๆ และก็ยืนยิ้มให้เมื่อเห็นมันไปได้ดี ส่วนผมก็คงต้องเก็บความเศร้าไว้ในใจแด่ผุ้เดียว เศร้าครับ...
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
...........เพราะ"รัก".......และเพื่อ"รัก".......... :o12: :o12:
-
:m17: อยู่อย่างคนไม่มีสิทธิ์ :m8: :m8:
-
คุณเอกคับ ขอถามหน่อยเถอะคุณมีเรื่องขนาดที่คุณเจ็บสุดๆคุณยังมีอารมณ์ sex กับเกมส์อีกหรือคับ ขอโทษนะคับไม่รู้ว่าคำถามแรงไปหรือเปล่า ตอบก็ได้ไม่ตอบก็ได้นะคับ ขอบคุณคับ
-
เสือไบ:the series (ตอน 127)
7 วันแล้ว ตอนนี้ไอ้เกมกับเบียร์ยุ่งกับการเตรียมงาน โดยจ้าง organizer จัดเตรียมงาน.......ตอนนี้สองคนนี้กำลังลิสรายชื่อแขกที่จะมางานอยู่ครับ ของพ่อเบียร์เสร็จแล้วครับ เกือบๆ 500 (งานช้างล่ะมั๊งนี่) ส่วนของเบียร์เพื่อนๆ และเจ้านายที่บริษัทก็เกือบประมาณ 100 ส่วนไอ้เกมก็ประมาณ 100 งานนี้ทีแรกจะจัดกันที่สมาคมสโมสรของพ่อเบียร์ครับ แต่มันตรงกับวันเสาร์ ก็เลยย้ายมาจัดที่โรงแรมมิราเคิลแกรนด์ เพราะตอนเช้าจัดที่บ้าน ช่วงเย็นงานเลี้ยงเลี้ยงที่มิราเคิลแกรนด์....เพราะมันใกล้ๆ บ้านนั่นเอง...
"ให้พี่ช่วยก็ได้นะ เบียร์ เดี่ยวพี่พิมพ์ใส่คอมให้ แล้วให้เบียร์กับพ่อไปดูว่าชื่อ นามสกุลถูกเหรอเปล่า พิมพ์ผิดอายแขกแย่เลย"
"ขอบคุณค่ะ"
"งั้นตามนี้เลยค่ะพี่เอก"
"โห ไอ้เกมญาติมรึงเยอะเหมือนกันนะ"
"ญาติไม่เท่าไหร่หรอกพี่ เพื่อนๆ น่ะเยอะ เพื่อนที่เรียนกับเพื่อนที่ทำงาน"
"งั้นผมไปส่งเบียร์ก่อนนะพี่ พรุ่งนี้คุยกับออร์แกนไนซ์เซอร์เรื่องการ์ด ของชำร่วย และพีธีต่างๆ..."
"อือ ขับรถดีๆนะ...ใกล้แต่งงานระวังตัวหน่อยก็ดีนะ"
"ขอบคุณครับ พี่เอก" เบียร์ยกมือไหว้ลาผมไปแล้ว พักนี้อาการแพ้ของเบียร์ลดลง อาจจะมีบ้างแต่ไม่มาก...
หลังจากมันกลับแล้วผมก็มานั่งพิมพ์รายชื่อลงในคอมพ์ทำให้เป็นเวิร์ด ความจริงกะจะขอมาทำเองแล้วแหละแต่ไงก็จ้างออแกนไนซ์แล้วนี่ เสียเงินแล้วเอาให้คุ้มหน่อย....ไอ้เกมมันกลับมาเกือบสี่ทุ่ม.....
"ใกล้เสร็จแล้วนะ พรุ่งนี้มรึงก็เอามาเช็คว่าชื่อนามสกุลผิดเหรอเปล่า"
"ครับ" มันมานั่งอยู่ข้างๆผม ท่าทางมันเหนื่อยๆ
"เป็นไง เหนื่อยเหรอ"
"นิดหน่อยพี่ พรุ่งนี้คงหนัก ไปเลือกการ์ด ของชำร่วย จะเลือกกันสองคนก็ไม่ได้....ต้องเอาไปให้พ่อเบียร์ดูด้วย"
"มันก็งี้แหละ ทางเราน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ทางโน้นล่ะซิ รายชื่อแขกเกือบหกร้อยไงก็ต้องตามใจเขาไว้ก่อน"
"ก็นั่นแหละ งานนี้พ่อเบียร์เค้าทุ่มไม่อั้นเลยนะครับ ลูกสาวคนเดียวแต่งงานพ่อเค้าเห่อน่าดู"
"แหม คนเป็นพ่อก็แบบนี้แหละ เออ แล้วออแกนเซอร์มรึงดีเหรอเปล่าวะ" ผมเคยได้ยินคนบ่นๆเรื่องนี้เยอะเหมือนกัน..
"ดีแหละพี่ แพงหน่อยผมไม่ว่าหรอก วันสตอปเซอร์วิสก็ดีแบบนี้แหละ...เวลามันน้อยขนาดนี้....แค่นี้ผมก็แทบจะตายแล้ว เหนื่อย...เดี่ยวพรุ่งนี้ต้องไปรับพ่อเบียร์ไปจองโรงแรมอีก"
"เอาน่า ทนหน่อยนะ" ผมจับมือมัน ตอนนี้ทำได้แค่นี้แหละ..
"พี่เอก พี่ช่วยผมดูของชำร่วยหน่อยดิ ว่าจะเอาไรดี เบียร์เค้าติ๊กๆ ไว้แล้วแหละ" มันส่งรายชื่อพร้อมรูปของชำร่วยให้ผมดู....
"อ้าวเบียร์เค้าติ๊กแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แหมคนแต่งงานมันต้องมีสองคนนะพี่ เจ้าสาว เจ้าบ่าวที่ผมให้พี่ดูก็เพราะพี่เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ผมในตอนนี้" เฮ้อฟังแล้วผมรู้สึกสะท้อนใจไงไม่รู้..
"เออได้ เดี่ยวช่วยดูให้" โหแต่ละรูปที่มันเอามาให้ดูผมว่าสวยๆทั้งนั้นไม่ว่าจะพวงกุญแจรูปตุ๊กตาหมูชายหญิงขี่เครื่องบิน หางเครื่องบินเป็นรูปหัวใจ....หรือ ขวดพริกไทยรูปตุ๊กตาสองตัวกอดกัน หรือ ปฎิทินร้อยปี แหมมีวงเล็บให้อ่านด้วยว่า เหมือนรักเราจะอยู่กันไปถึงร้อยไป....หรือ ลิปมัน โหไม่น่าเชื่อว่าเบียร์จะติ๊กไว้นะครับ มีวงเล็บบอกด้วยว่า...รักของเราจะเป็นประกายตลอดเวลาไม่แห้งเหี่ยวเหมือนปากที่ไม่เดิมลิปมัน.. อีกอันก็คือตะเกียบคู่
"ไม่รู้ดิ ที่ติ๊กไว้กรูชอบหมดนะ แต่ที่กรูชอบจริงๆ น่ะ พวงกุญแจรูปตุ๊กตาหมูขี่เครื่องบินหว่ะ" ผมบอกตามความจริงผมว่าทั้งสีทั้งไอเดียบรรเจิดเลยทีเดียว....
"อ้าวจริงหรอพี่ ผมก็ชอบ เหมือนกัน แพงหน่อยแต่น่ารัก ไม่รู้พ่อเบียร์จะว่าไง"
"แกไม่ว่าหรอกมั๊ง ของน่ารักออกแบบนี้แล้วอีกอย่างสามารถเอาไปใช้ได้ด้วย...มรึงลืมไปเปล่าคนที่แต่งงานคือมรึงกับเบียร์นะ และกรูก็ว่าพ่อแกไม่ว่าหรอก เรื่องแบบนี้"
"ครับ เพ่ นอนกันดีกว่า พรุ่งนี้ผมต้องพาพ่อเบียร์ ไปโรงแรม แล้วตอนเย็นต้องไปคุยกับออร์แกนไนซ์เซอร์"
"ได้ๆ เดี่ยวขอปริ๊นออกมาก่อนมรึงจะได้ เอาไปให้พ่อเบียร์กับเบียร์เช็ค พรุ่งนี้เย็นเอาไปให้ออร์แกนไนซ์ได้เลย"
"งั้น ผมอาบน้ำก่อนดีกว่า"
เฮ้อ ผมรู้ว่ามันเหนื่อย แต่ถ้าผมช่วยอะไรมันได้ผมก็จะช่วย...อย่างน้อยมันก็เป็นคนที่ผมรัก.....คืนนี้ผมนอนกอดมันอีกเหมือนเคยใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็เถอะ แต่ไงนี่คือช่วงโอกาสสุดท้ายที่ผมจะได้ใกล้ชิดกับมัน...
"พี่เอกทำไมคนเราต้องแต่งงานด้วยหล่ะ เฮ้อ เหนื่อยก็เหนื่อย ยุ่งยากก็ยุ่งยาก"
"อ้าวไอ้เวน....แค่นี้ทำเหนื่อย การแต่งงานมันเป็นการบ่งบอกว่ามรึงกับเบียร์เป็นผู้ใหญ่แล้ว มีความรับผิดชอบพร้อมที่จะเป็นครอบครัว และมีรับผิดชอบต่ออีกหลายชีวิตที่กำลังจะเพิ่มขึ้น"
"แต่ไม่รู้ดิบางครั้งนะกรูคิดว่าการแต่งงานเป็นการบำบัดความต้องการทางเพศของมนุษย์แต่ให้เป็นไปตามประเพณีของสังคมเท่านั้นเอง...... มีผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายยอมรับและสังคมต้องรับรู้ในพิธีที่เป็นเกียรตินี้"
"อีกไม่นานมรึงก็ได้ผ่านพิธีนั้นแล้วนะ.เกม.....อ้าวเวนหลับแล้วเหรอมรึง" สงสัยไอ้ลูกเจี๊ยบคนจะเหนื่อยจริงๆครับ เฮ้อ..
อาทิตย์ที่สองของการเตรียมงาน.....
เบียร์กับเกมก็ยังง่วนอยู่กัการเตรียมงานอยู่ ตอนนี้ เรื่องของชำร่วย การ์ดแต่งงาน เรียบร้อยแล้ว
"พี่เอกว่า การ์ดนี้เป็นไงบ้างล่ะ สวยเปล่าหอมด้วยนะ" สีชมพูหอมดี
"ก็สวยดีน่ะ...หอมด้วย...เสร็จเร็วจังแฮะ"
"ช่วงนี้ก็แบบนี้แหละพี่เอก ต้องรีบให้เสร็จเป็นอย่างๆ นี่เค้ายังมาให้พวกผมเรียกเพลงที่ใช้ในพิธีเลย เดี่ยวกะจะนั่งฟังซักหน่อย มีทั้งไทยทั้งต่างประเทศ"
"อือ ก็ดี อย่าลืมนะ งานนี้แขกผู้ใหญ่เยอะเลือกเอาที่เหมาะๆกับกาละเทศะหน่อย"
"ทราบแล้วครับ....เออพี่เอกพรุ่งนี้วันเสาร์นี่ พี่ว่างเปล่า ไปเป็นเพื่อนพวกเราลองชุดหน่อยดิ พรุ่งนี้เราถ่าย Presentation กัน หมวยกับอ้อก็ไปด้วย"
"นะ นะ พี่เอก ไปกันหลายๆ คนสนุกดี " เฮ้อขัดไม่ได้จริงๆ...
"อ้าวไปก็ไป " ความจริงไม่อยากจะไปเลยครับ....
"ไปตัวเองจะสี่ทุ่มแล้ว เค้าไปส่ง....นอนแต่หัวค่ำพรุ่งนี้ รูปออกมาจะได้สวยหล่อๆ" ดูมันพูด
"แหม ทำไมไม่เหมาคอร์สเจ้าสาวเจ้าบ่าว ก่อนถ่ายเลยล่ะวะ รับรองออกมาสวยแน่นอน"
"ตัวเองเค้าลิสชื่อเพลงไว้แล้วนะเอาตามนี้ล่ะกัน สำรองไว้...อย่าลืมฟังด้วยล่ะ"ไอ้เกมลิสชื่อเพลงครับ เป็นประมาณมิดี้ไรแบบนี้แหละโหเพลงรักซึ้งทั้งนั้นเช่น....a lover 's concerto ,always, amore,love story ฯลฯเพียงแค่ใจเรารักกัน และอีกหลายเพลงของบอย....
"จ้าสงสัยคืนนี้ต้องหลับฝันดีเพราะได้ฟังเพลงเพราะๆ ซึ้งๆ แน่เลย"
"เออ ไปได้แล้ว ขับรถดีๆล่ะ" ผมเห็นมันกลับมาทีไรก็หลับเป็นตายทุกทีครับ มันคงเหนื่อยจริงๆ ไหนจะต้องไปเตรียมงานที่บ้านเบียร์อีก เพราะงานเช้าจัดพิธีที่บ้านเจ้าสาวนะครับ ต้องไปดูคนทำความสะอาดจัดตกแต่งอะไรอีกหลายอย่าง.....
เกือบสี่ทุ่ม ไอ้ลูกเจี๊ยบผมไปส่งเบียร์ที่ห้องพรุ่งนี้มันต้องไปถ่ายรูปคู่กัน ....
ไอ้ลูกเจี๊ยบกับเบียร์ออกไปแล้ว ผมเอาของแต่งงานที่มันเลือกๆไว้หยิบมาดู นี่ผมจะมีโอกาสได้แต่งงานแบบนี้บ้างเหรอเปล่านี่...ชีวิตเราเดี่ยวนี้ยิ่งไม่แน่นอนอยู่ด้วยจริงอยู่ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมเป็นเกย์แต่อนาคตข้างหน้าผมอยากจะใช้ชีวิตกับผู้หญิงสักคนที่ผมรักและอยากจะมีชีวิตคู่ชีวิตครอบครัวด้วยกันก็ได้......
เที่ยงๆ วันเสาร์....วันต่อมา...
"ร่างเริงแจ่มใสจริงๆเลยมรึง" ผมอดแซวไม่ได้ มันหัวเราะร้องเพลงตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำที่คอนโดแล้ว...
"อ้าว เดี่ยวก็ต้องไปแต่งหล่อ แล้ว ร่าเริงไว้ก่อน รูปออกมาจะได้สวยๆ"
"เอาให้หล่อแล้วกัน จะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึงชั่วลูกชั่วหลาน" ผมกัดแกมหยอกมัน..
"ผมก็ไม่อยากเลือกแพ๊คเก็จนี้หรอกพี่ สิ้นเปลืองเปล่าๆ ตั้งสามหมื่นแต่เบียร์เค้าอยากแบบนี้ " มันเป็นแพ๊คเก็จที่ตกลงกับออร์แกนไนซ์ไว้แล้วครับ...
"เอาเถอะน่า ไงมันก็ต้องใช้ และอีกอย่างกรูว่านะ มันอาจะเป็นความใฝ่ฝันของเบียร์ก็ได้...มันเป็นความฝันของผู้หญิงทุกคนมั๊งที่จะได้รูปในชุดเจ้าสาวกับชายหนุ่มที่ตนรัก และเก็บไว้เป็นบันทึกความทรงจำดูได้ตลอดไป"
"มันก็จริงของพี่น่ะ แต่แพงใช่หยอกเลย"
"อย่างกน่ะ แค่นี้เอง มรึงลองคิดดูนะถ้าอีกห้าปี สิบปีมรึงมาเปิดดูย้อนหลังมรึงจะรู้เลยว่า รูปที่มรึงถ่ายไว้พวกนี้มันไม่แพงเหมือนที่มรึงคิดวันนี้...ความสุข ความภูมิใจ ความทรงจำดีๆ มันตีค่าด้วยเงินไม่ได้หรอก ภาพความทรงจำ ความประทับใจที่ยากจะลืมในชีวิตคู่..." ผมเอามือผมมากุมแล้วทำหน้าฝันหวาน.....
"เวอร์ไปแล้วพี่เอก เออ พี่ไม่หาบ้างล่ะ เฮ้อ" ผมคิดว่ามันน่าจะแหย่ผม...
"หาไปทำไมล่ะวะความรัก ขนาดตอนนี้กรูก็แย่อยู่นี่ กรูกำลังเห็นคนรักไปแต่งงานกับคนอื่นต่อหน้าต่อตา" แหะๆ ได้ผลมันเงียบลงไปทันที...
"โหพี่เอก เอาอีกแล้วนะ" น้ำเสียงที่มันดูร่าเริงเมื่อกี๊หายไปเลยครับ..
"ไอ้สา..............ด กรูแหย่มรึงเล่น อย่างกรูจะหาที่ไหนวะ สาวๆ ใครเค้าจะไปสนใจ หน้าตาแบบนี้นิสัยงี้" เฮ้อ ต้องให้มันร่าเริงไว้ก่อนครับ ไอ้นี่ยิ่งเซนซิทีพอยู่เดี่ยวเสียงานเสียการหมด
"จีบหมวยกับอ้อดิ สองคนนี่ก็น่ารักดีนะ ฐานะก็ดี หมวยๆด้วย"
"ไม่แน่หรอกหลังจากพิธีมรึงแล้ว อาจจะเป็นพิธีของกรูก็ได้ เมียจ๋าจะน้อยหน้าที่ร๊ากได้ไง ฮ่าฮ่า"ผมแกล้งทำเป็นหัวเราะครับ แต่จริงๆลึกๆ ผมขำไม่ออกหรอก...
หลังจากไปรับสามสาวแล้วเราก็ตรงไปที่สตูลิโอที่ท่องหล่อเลยครับ.....
"พี่เอก ไม่อิจฉาคู่นี้บ้างเหรอคะ" เฮ้อ โดนอีกแล้ว หมวยถามผมครับ ตอนนี้ บนรถผมตลาดแตกกันอยู่...
"อิจฉาซิจ๊ะแต่ทำไงได้ล่ะไอ้เรามันหน้าตาเห่ย หาเจ้าสาวไม่ได้ ว่าแต่ หมวยกับล่ะไม่สนจะมีบ้างจ๊ะที่จะใส่ชุดเจ้าสาว เดี่ยวพี่เป็นเจ้าบ่าวให้"
"โหจริงเหรอคะพี่เอก อ้อสน ๆ แต่สินสอดอ้อเยอะนะ"
"งั้นอดน่ะ พี่ถือคติ รักพี่ต้องหนีตาม เดี่ยวพี่ช์อชุดให้เป็นรางวัลปลอบใจ"
"โหพี่เอกใจร้ายน่ะ แบบนี้สาวที่ไหนจะมาแลล่ะ"
"อ้าว ก็พี่มันจนนิ...."
เราถึงสตูดิโอแล้วครับ หลังจากคุยกับเจ้าหน้าที่เสร็จตอนนี้สองคนกำลังลองชุดที่จะใช้ในวันงานจริง ชุดที่จะต้องถ่ายในวันนี้ อีกสามชุด และชุดลำลองอีกหนึ่งชุด ชุดลำลอง นี่เอามาเองนะครับ ผมเห็นไอ้เกมมันเลือกชุดที่มันคิดว่าหล่อที่สุดสไตล์ใสๆ ของมัน แหละ ส่วนเบียร์ก็ชุดน่ารักๆ เฮ้อ....
หลังจากแต่งหน้าเสร็จก็เริ่มถ่ายกันแล้วครับเป็นชั่วโมงแหละครับ ดีนะที่ได้เกมมันตัดผมไว้ก่อนแล้ว ส่วนเบียร์ทำผมประมาณชั่วโมง ทรงนี้จะเหมือนที่ใช้ในวันจริงเลยนะครับ...... เริ่มจากชุดไทย ที่จะใช้ในงานเช้า เจ้าสาวชุดไทย เจ้าบ่าวชุดไทยโบราณ มีผ้าผูกเอวด้วย โห กว่าจะถ่ายเซ็ทนี้เสร็จเล่นไปเกือบชั่วโมง ไอ้เกม เบียร์ยิ้มกันจนเหยือกแทบแห้งมั๊ง...
ชุดที่สอง คือชุด ที่ใช้ในงานเย็น เจ้าสาวชุดสีขาว ส่วนเจ้าบ่าวใส่สูทสีดำกระดุมสามเม็ดแถวเดียว ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในผูกเนทไทด์ กางเกงtrousers ไม่มีมีจีบ ผมเห็นแล้วแทบตะลึงครับ ตอนนี้ไอ้เกมของผมหล่อสุดยอด...กว่าจะได้เซทนี้ครบก็เกือบชั่วโมงเหมือนกัน...เพราะต้องถ่ายทุกอริยาบท แบบเซ็ทบ้าง หรือแบบธรรมชาติบ้าง.....
ชุดที่สาม ชุดเจ้าสาวเหมือนเดิม แต่ชุดเจ้าบ่าวเป็นทักซิโด้ เฮ้อยิ่งเห็นยิ่งอดปลื้มแทนสองคนนี้ไม่ได้ สวยหล่อสมกันจริงๆ......
ชุดที่สี่เป็นชุดประมาณคาวบอย กับคาวเกิล์ล ครับ ชุดนี้ต้องถ่ายภาพนิ่งไว้ก่อนครับ เดี่ยวใช้คอมพิวเตอร์ช่วยที่หลัง เฮ้อ เห็นแล้วอยากเป็นบ้างจังเจ้าบ่าวนี่แหละ
ชุดที่ต่อๆไปเป็นชุดลำลองที่เตรียมมากันครับ....แต่ละชุดนี้ ต้องอาศัยแสง การแต่งหน้า รอยยิ้ม และคอมพิวเตอร์....
เฮ้อ วันนี้กว่าจะเสร็จก็เกือบสองทุ่ม เหนื่อย แต่ก็ดีใจ ที่ได้เห็นคนที่ผมรักใส่ชุดเจ้าบ่าว ไอ้ลูกเจี๊ยบผมใส่แล้วผมรู้สึกว่ามันสดใส ร่าเริงเป็นตัวของตัวมันเอง....ส่วนเบียร์ตอนนี้ผมว่าคู่นี้เค้าเหมาะกันนะ ยิ่งตอนถ่ายรูปกันแล้วเข้ากันดีจริงๆ.....
-
:เฮ้อ: ทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้วกันเนอะ คุณเอก :m13:
-
เชื่อเค้าเลยยยย ... ทำไปได้เนอะ... รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังทำ.... o22
หมดรมณ์ว่ะ.... :a6: ฉากแบบนี้เห็นแล้ว ... ไปงานแต่งงานได้คงไม่แย่ไปกว่านี้แล้วละ.. :angry2:
-
ตอบ คุณ a22a และคนอื่นๆ ครับ..
คือที่ถามว่าผมเจ็บขนาดนั้นแล้วผมยังมีอารมณ์เซ็กส์กับมันได้อีกเหรอ....ไม่รู้ซิครับ ตอนนั้นก็แค่กอดๆกัน กอดกันไปกอดกันมาเลยมีเซ็กส์กัน ฮ่าฮ่า ผมก็บอกแล้วไงว่าผมขอใช้เวลาที่เหลืออยู่ของผมกับไอ้เกมให้มีค่า และ มีความสุขมากที่สุด แม้จะเจ็บอย่างไรก็ต้องยอมครับ ทำไงได้ล่ะครับ ผมเป็นผู้ชาย มันเป็นผู้ชาย ผมก็เคยคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้....สี่ปีที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่กับไอ้เกม ผมว่ามันนานมากๆเลยนะสำหรับชีวิตเกย์คู่หนึ่ง ผมใช้ชีวิตกับมันอย่างมีความสุข และแม้ผมจะเสียใจที่ผมเสียไอ้เกมไปให้กับเบียร์ โดยเหตุผลที่ผมไม่สามารถจะหลีกหรือต่อสู้ได้ จะให้ผมทำไงล่ะ วิ่งหนีไปเลยเหรอ...ไม่เจอหน้า ไม่ยอมพบมัน บอกตัวเองว่า กรูเกลียดมรึง มรึงทรยศ กับความรักของเรา แล้วมันจะได้อะไรล่ะครับ ผมว่าจากกันด้วยรอยยิ้ม ดีกว่าจากกัน ไปด้วยความเกลียดชังนะครับ...ทุกวันนี้ผมก็ยังคุยกับเกม ยังเจอกันอยู่....แม้จะไม่ใช่ในสถานะเดิม แต่ผมว่า สถานะพี่ชาย กับน้องชาย มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายนะ ไอ้เกมก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...สำหรับผมเวลาผมรู้สึกแย่ โทรหามันแป๊บเดียวมันก็มานั่งอยู่หน้าผม ถามผมว่ามีปัญหาให้ช่วยอะไรเหรอเปล่า....ผมว่าผมทำถูกแล้วนะ....
สำหรับคนอื่นๆ ที่ลุ้น ว่าผมจะไปงานแต่งงานเหรอเปล่าลองติดตามกันไปก่อนนะครับ ใกล้ๆ แล้วนะ แต่ถ้าเป็นคุณๆ จะไปเหรอเปล่าครับ ผมว่าไม่มีใครไปหรอก แค่รู้ว่า เค้าหลอกเรา คุณก็เลิก หรือตัดขาดจากเขาไปเลยแล้วแหละ...เฮ้อ ความจริงผมก็อยากทำแบบนั้นนะแต่มันทำไม่ได้เลย ลองมาเป็นผมในสภาพเหตุการณ์แบบนั้นดู แล้วคุณจะรู้ว่าคุณนั่นแหละที่ต้องทำแบบที่ผมทำ..
5555 อย่าคิดมากครับ ความรักเกย์ก็แบบนี้แหละ แค่ได้รักก็ดีถมไปแล้ว.
-
แค่ได้รัก ก็เพียงพอแล้ว
แม้เขาไม่ได้รับรู้ แต่ความสุขก็อยู่ที่หัวใจเรา
ดีกว่าเกิดมาไม่เคยรู้จักกับความรักเลย
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านแล้วสงสารคุณเอกจัง น้ำตาซึม เรื่องของคุณเอกเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เราน้ำตาตก :m15:
เกือบจะเลิกอ่านหลายครั้งแระ แต่ก็อดไม่ได้ต้องหวนกลับมาอ่านอีก
ไม่จริงหรอกที่ว่า ความรักแบบเกย์ก็เป็นแบบนี้น่ะ ถึงจะเป็นเกย์ก็มีรักแท้ได้นี่นา
มีเกย์ตั้งหลายคู่ที่อยู่ด้วยอย่างราบรื่น และมีความสุข สักวันคุณคงจะได้พบรักแท้อย่างแน่นอน
หรือถ้าคุณเอกยังหารักแท้ไม่ได้ ก็สถิตย์อยู่บนคานทองเป็นเพื่อนเราก็ได้ อยู่สูงกว่าชาวบ้านทั้งหลายดีออก :m18:
-
อยากรู้จังคู่ของเกมส์กับเบียร์
จะไปกันรอดไหม
แต่คิดว่าก็คงรอดแระ เพราะมีคุณเอกคอยช่วยแก้ปัญหาให้เกมส์ตลอดอยู่แล้วนิ
คุณเอกคือนิยามของคำว่ารักแท้ค่ะ
แต่คิ้มอ่านแล้วคิ้มมึนตี้บบบบบบบบบบค่ะ
-
อย่างน้อย ๆ คุณเอก ก็ได้แสดงให้เห็นว่า ความรักคือการให้ :m2:
และก้อมีความสุขได้ เมื่อเห็น คนที่รักมีความสุข :เฮ้อ:
เปนผม ผมคงทำ ไม่ได้ครึ่งนึงของคุณเอก แน่ ๆ เรยยย :m8:
-
5555 อย่าคิดมากครับ ความรักเกย์ก็แบบนี้แหละ แค่ได้รักก็ดีถมไปแล้ว.
o7 o7 :o12:
ไม่อยากบอกว่าตอนนี้เค้าน้ำท่วมเมืองกัน แต่ผมกำลังน้ำท่วมปาก :เฮ้อ:
บรรยากาศแทบไม่ต่างจากเรื่องพี่เอกเลย
ขนาดเตรียมใจไว้แล้วก็ยังไม่วายที่จะสับสน
พยายามที่จะไม่ให้ผิดปกติ
พยายามที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ ... ยังไม่รู้เลยว่าจะวีนแตกก่อนข้ามวันหรือเปล่า :เฮ้อ:
-
เก่งมากคับคุณเอกคุมอารมณ์ตัวเองได้สุดยอด
-
เสือไบ:the series (ตอน 128)
อาทิตย์ที่สาม ของการเตรียมงานแล้วครับ ใกล้จะถึงงานแต่งงานเต็มทีแล้ว หลังจากถ่ายรูปวันนั้นแล้ว ไอ้เกมกับเบียร์ต้องไปสตูดิโอถ่ายภาพอีกหลายครั้งครับ มันบอกว่าไปเอาข้อมูลต่างๆไปให้ทีมงาน ข้อมูลต่างๆ เบียร์กับไอ้ลูกเจี๊ยบนี่แหละต้องมานั่งเขียนกันว่าจะเอาไง แล้วค่อยเอาไปคุยกับคนทำ presentation อีกที...
ข้อมูลต่างๆ ก็จะมีดังนี้....พล๊อตเรื่องย่อ ก็จะประมาณ รู้จักกันได้ไง ทำไมถึงเป็นคนรักกันได้ ชอบอีกฝ่ายตรงไหน ความประทับใจของแต่ละฝ่าย เรื่องขำๆ หรือกิจกรรมที่ชอบทำกัน ไล่ย้อนตั้งแต่เด็กเลยครับ แหม ผมเห็นรูปตอนเด็กๆ ของสองคนนี้แล้ว หัวเราะแทบกลิ้ง ไม่น่าเชื่อเลยครับ ตอนเด็กสองคนนี้ไม่มีราศีความหล่อความสวยเล้ย แต่ทำไมตอนโตมันหล่อมันสวยแบบนี้นี่.....
พล๊อตเรื่องก็จะประมาณตั้งแต่เด็กยันโต เกิดวันที่เท่าไหร่โตที่ไหน มีพี่น้องกี่คน เรียนจบที่ไหน พ่อแม่เป็นใคร เริ่มทำงานที่ไหน ฯลฯ หลังจากทีมงานได้ข้อมูลพวกนี้ไปแล้วก็จะเอามาทำ บวกกับรูปที่ถ่ายในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวทุกอิริยาบทด้วย.....หลังจากทีมงานได้ข้อมูลพื้นฐานไปแล้วก็จะนำไปคิดพล็อตเรื่องและเขียนสคริปต์ อันนี้สองคนต้องเป็นคนกำหนดหรือบอกเองนะครับ ว่าจะให้ออกมาในรูปแบบไหน ที่สำคัญอย่าลืมธีมของเรื่อง ในเรื่องของความรักของสองคนเกิดมาได้อย่างไร . เอามาทำทุกอย่างมาผสมให้มันกลมกลืนใส่เสียง เพิ่มดนตรี เพิ่มสีสรรและมุขเพื่อให้คนดูประทับใจแล้วก็เสร็จออกมาเป็น presention พิธีแต่งงานของเกมกับเบียร์....
"โหสุดยอดเลย" ตอนนี้ผมดูอัลบั๊มรูปที่ถ่ายกันเมื่อเสาร์ที่แล้วครับ เป็นอัลบั๊มใหญ่เลยครับ ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบผม กำลังเปิดคอมเพื่อจะให้ผมดูผลงาน presentatoin ที่เป็นดีวีดี
"คนมันสวย คนมันหล่อก็แบบนี้แหละค่ะพี่เอก" เอาเชียวนะเบียร์...
"โห เข้าเอาไปแมดกับภาพรอบข้างได้ดีจัง ไม่ว่าจะเป็นน้ำทะเล ปิรามิด ยืนข้างๆ ม้า สุดยอดเลยสตูดิโอนี้ "
"แพงหน่อยแต่ก็คุ้มนะคะ นี่เค้ายังต้องมาทำตอนงานแต่งอีกครั้ง"
"อือ สวยจัง เห็นแล้วพี่อยากแต่งงานเลยนะนี่.... "
"เบียร์จะเอาไว้ให้ลูกดูค่ะพี่เอก ลูกเบียร์ต้องถามแน่เลย ว่าทำไมพ่อกับแม่หล่อเกินกว่าตัวจริงแบบนี้"
"แหม ก็แหงล่ะดิ ทั้งแสง ทั้งฉาก ทั้งแต่งภาพ มันเลยออกมาดูดี แต่พี่ชอบนะดูแล้วประทับใจดี"
"เสร็จแล้ว ทเวนตี้เซนจูรี่เกมภูมิใจเสนอ พรีเซนเตชั่น ของสุดหล่อเกม กับสุดสวยเบียร์...แอนๆ" มันทำเสียงเพลงแต่งงาน...
ขึ้นต้นเรื่องมาทีแรกก็โห น่าประทับใจเลยครับเป็นภาพวัยเด็กของสองคนนี้โดยมีพ่อแม่ และน้า เป็นคนเลี้ยงดูเรียนที่ไหน มาบ้าง ถนัดอะไร โหมีรูปเปิ่นๆ เอ๋อๆ ในวัยเด็กด้วย หลังจากนั้นก็ผ่านมาจนถึงปัจจุบันทำงานหรือเรียนกันที่ไหนรู้จักกันได้ไง เฮ้อ ดูแล้วยิ่งประทับใจครับ ยิ่งเพลงประกอบ แสงสีเสียงเห็นแล้วผมแทบน้ำตาคลอ ที่คลอน่ะเพราะประทับใจนะคับ ไม่ใช่เสียใจ.....เพราะแฟนเราไปเป็นแฟนคนอื่น......
"สุดยอดเลยหว่ะเกม แล้วนี่จะแก้อะไรอีกเหรอเปล่า"หลังจากดูเสร็จแล้วน้ำตาคลอๆเลยครับผม......
"ตัวเองว่าไงล่ะเค้าว่าดีแล้วนะ ขนาดพี่เอกยังประทับใจเลย"
"เค้าก็โอเคนะ ใช้ได้ เดี่ยวเอาไปให้พ่อดู พ่อคงไม่ว่าหรอก "
"งั้นเดี่ยวผมกับเบียร์ออกไปหาพ่อเบียร์เลยนะพี่เอก กะจะไล่แจกการ์ดด้วย"
"โอเค ขับรถดีๆล่ะ แล้วนี่แจกใกล้หมดยัง"
"ของเบียร์หมดแล้วค่ะ เหลือของพ่อเบียร์กับบรรดาญาติ เดี่ยวสองวันนี้กะจะไล่แจกให้หมดเลยค่ะ" เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ครับ
"ของผมฝากเพื่อนๆ ช่วยแจกแล้ว เหลืออีกที่ก็ที่ทำงานแหละ เดี่ยวไปแจกเอง วันอาทิตย์ งั้นผมไปก่อนนะพี่เอก"
ช่วงนี้สองคนนี้ก็แบบนี้แหละครับ ตอนนี้ยุ่งกับสถานที่จัดงานที่บ้านเบียร์แล้ว ยังต้องวุ่นกับการแจดการ์ดด้วย วันนี้ทั้งวันสองคนนี้ก็ไปแจกการ์ดที่ๆทำงานของพ่อเบียร์.ญาติพี่น้อง เจ้านาย ลูกน้องเยอะก็แบบนี้แหละ
ผ่านมาสองวันวันเสาร์กับวันอาทิตย์ผมแทบไม่ได้คุยกับมันเลยครับ เพราะมันต้องออกจากบ้านตอนเช้ากลับมาอีกทีก็เกือบตีหนึ่งตีสอง ผมหลับไปก่อนทุกที
บ่ายๆวันจันทร์...ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังครับ...เบอร์แปลกๆ ไอ้กายนี่เอง
"ไอ้เอก....กรูจัดการโอนเงินผ่าน western union ให้มรึงแล้วนะ กรูส่งไปสามแสนสองวันก่อนมรึงได้รับเหรอยังวะ ไปเซ็คดูด้วยนะ ให้ไอ้เกมจัดงานแสนหนึ่งอีกสองแสนค่าสินสอด"
"โอเค กรูรู้แล้ว เดี่ยวเย็นนี้กะจะไปซื้อทองเหมือนกันแหละ ...แล้วมรึงจะมาเมื่อไหร่วะ" เงินกู้สหกรณ์ผมออกแล้ว....
"วันจันทร์หน้าหว่ะ อีกเจ็ดวันแล้วตอนนี้งานเตรียมไปถึงไหนแล้ววะ"
"ก็ดีหว่ะ ใช้ได้........คืบหน้าเยอะ"
"เออดีแล้ว งั้นเจอกันวันจันทร์หน้านะเฟีย"
"เอ๊ยเดี่ยว แล้วยูมิล่ะมาด้วยเปล่า"
"มาไม่ได้หว่ะงานที่นี่ยุ่งโคตรมรึงก็รู้ใกล้ปีใหม่ งานมันเยอะ นี่กรูกะแต่งเสร็จกรูจะกลับเลย"
"เออๆ พ่อนักธุระกิจร้อยล้าน"
หลังจากวางสาย ผมก็ไปแบงค์ครับ จัดการถอนเงิน มาสามแสนบาท โหเป็นครั้งแรกที่ผมถือเงินเยอะขนาดนี้นะครับ....ทีแรกกะจะเอาไปเก็บแล้วชวนไอ้เกมไปด้วย แต่ผมคิดว่ามันคงไม่ว่างหรอกคงยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน งั้นผมไปเองดีกว่า...ไปซื้อแถวเยาวราช...เป็นครั้งแรกนะนี่ที่ผมได้ถือทองแท่งสิบบาท....คืนนี้ขอนอนกอดทองสิบบาทสักคืนเถอะ แหะแหะ...
ผมกลับมาถึงคอนโดเกือบสองทุ่มไอ้ลูกเจี๊ยบยังไม่กลับเลยครับ ผมอาบน้ำ รอมันจนถึงเที่ยงคืน....ไม่ไหวแล้วครับง่วงมากๆ...จะโทรไปหามันก็เกรงใจครับ
ผมหลับไปแล้ว ตื่นมาอีกที มองนาฬิกา โหตีสองแล้ว ปวดฉี่ด้วย ผมลุกเข้าห้องน้ำ อ้าวใครมานอนโซฟา โต๊ะรับแขกนี่ ไอ้ลูกเจี๊ยบผมนี่เอง....ผมเดินไปเปิดไฟ...
"เอ๊ยนอนทำไมนี่ ล่ะไปนอนในห้องไป" มันไม่รู้สึกตัวเลย ผมกลัวมันจะเมื่อตัวเลยขยับปลุกมัน
"เอ๊ยเกม ไปนอนในห้องไป" โหแขนมันร้อนจี๋เลย ผมเอามืออังหน้าผากมัน ร้อนจี๋เลยครับ..
"พี่เอกเหรอครับ ผมปวดหัวพี่...."
"มรึงไม่สบายล่ะซิ ตัวร้อนจี๋เลย แล้วนี่กินอะไรมาเหรอยังล่ะ เดี่ยวกรูเช็ดตัวให้นะ" มันพยักหน้าครับ ดูมันซึมๆ เซื่องๆ ไปเยอะเลย...ผมเดินไปกดน้ำร้อนผสมน้ำเย็นเป็นน้ำอุ่น ที่สำคัญต้มมาม่าไว้ให้มันด้วย...
"มาๆ ถอดเสื้อเร็วเดี่ยวกรูจะเช็ดดัวให้" มันหลับตาอยู่ครับ ท่าทางจะหนักจริงๆมั๊งนี่...
"เร็วถอดเสื้อหน่อย เช็ดตัว เดี่ยวกินมาม่ากินยา จะได้นอนพัก จะได้ไม่เป็นอะไรมาก "
"ถอดให้หน่อยซิครับ พี่เอก ผมไม่มีแรง" โห ดูมัน..ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่รีรอหรอกแต่นี่มันจะจากผมไปแล้วผมไม่อยากให้มันทำแบบนี้เลย....
"ถอดซิเมียจ๋า ถอดให้ที่ร๊ากหน่อย..."อ้าวเปลี่ยนสรรพนามเรียกอีก.....น้ำเสียงมันแหบแห้งมาก เฮ้อ ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่ถอดก็ถอด....
"เออๆ "ผมจัดการถอดเสื้อของมันออกครับ เช็ดตัวให้มันเบาๆ หน้าตาตอนนี้มันดูอิดโรยมาก
"ให้ถอดกางเกงด้วยมั๊ย" ผมประชดมัน
"จ้า เมียจ๋า ที่ร๊ากจะได้นอนสบายไง" เฮ้อถอดก็ถอด ผมจัดการเช็ดตัวให้มัน ฮ่าฮ่าอย่าคิดลึกนะครับถอดเฉพาะกางเกงเช็ดแข็งเช็ดขาให้มัน
"เสร็จแล้วลุกมากินมาม่าก่อน แล้วค่อย กินยา มาเร็ว" ผมฉุดมือมันขึ้นครับ มันยังนอนหนุนพนักโซฟาอยู่...
"มาเร็ว" ผมกึ่งจูงกึ่งฉุดมันมาที่โต๊ะกินข้าวครับ ตอนนี้มาม่าคงใกล้อืดแล้วแหละ..
"กินซักหน่อย เดี่ยวจะได้กินยา....มรึงไม่สบายสักคน....งานไม่เดินนะ"
"จ้าเมียจ๋า" เฮ้อผมไม่อยากให้มันพูดแบบนี้เลยแต่ทำไงได้ล่ะครับ ตอนนี้มันไม่ค่อยสบายผมไม่อยากไปขัดมัน...
"เมียจ๋า...ที่ร๊ากฝากของหน่อยดิ"
"ของอะไรล่ะ อย่าบอกว่าหัวใจนะเฟ๊ย กรูไม่เอา"
"หัวใจฝากไม่ได้แล้วแหละ ถึงขึ้นนี้แล้ว..." มันควักเอาสิ่งหนึ่งจากกระเป๋ากางเกงมาครับ อ้าว กล่องแหวนแต่งงานนี่ เมื่อกี๊ผมถอดกางเกงไม่ได้สังเกตุด้วยดิ...
"เอามาฝากกรูทำไม "
"ที่ร๊ากกลัวทำหายไง ฝากไว้ที่เมียจ๋าดีกว่า.... ถ้าหายเมียจ๋า จะได้ซื้อให้ไง" โหดูมัน ซึ้งน้ำใจจริงๆ
"เออฝากก็ฝาก ไอเดียมรึงบรรเจิดจริงๆนะ.... กินเยอะๆ เดี่ยวจะได้กินยา เออ ไอ้กายส่งเงินมาแล้วนะค่าสินสอดสองแสน และก็ให้มรึงแสนหนึ่ง อยู่ในห้องน่ะ กรูซื้อทองมาให้แล้วนะจะดูเหรอเปล่า"
"เอาไว้ก่อนล่ะกัน วันนี้ที่ร๊าก เพลีย ปวดหัว แต่เห็นหน้าเมียจ๋าแล้วที่ร๊ากดีขึ้นแล้ว ไหนล่ะยา."ผมยื่นยาให้ไอ้ลูกเจี๊ยบครับพร้อมส่งน้ำให้ด้วย....
"พรุ่งนี้จะไปไหวเปล่านี่ เหลืออะไรบ้างล่ะ"
"พรุ่งนี้ก็ต้องไปดู ออร์แกนไนช์เตรียมงานที่บ้านเบียร์ พรุ่งนี้ต้องไปดูหน่อย เค้าจะเอาพวกต้นไม้อะไรมาลงและคงต้องไปแจกการ์ดลองเครื่องประดับ" โหเยอะเหมือนกันนะนี่ มันจะไหวเปล่านี่
"งั้นเข้านอนเถอะจะตีสามแล้ว"
"จ้า เมียจ๋า ขอบคุณนะสำหรับความห่วงใย"
"ไม่เป็นไร.....กรูกลัวเบียร์จะม่ายขันหมากซะก่อน......มานอนได้แล้ว....เร็วๆ" ผมจูงมือมันไปในห้อง
"เดี่ยวขอแปรงฟันหน่อยนะ เมียจ๋าไปก่อนเแป๊บๆ"
ไอ้ลูกเจี๊ยบเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันครับ แล้วก็ตามผมเข้าห้องนอน....คืนนี้ผมกอดมันเหมือนเดิมครับ ยิ่งนานไปความรู้สึกผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ สำหรับผม.....มันเหมือนห่างกันไปทุกที....เฮ้อ นี่ขนาดผมนอนกอดมันแบบนี้นะครับ...ผมกับรู้สึกไม่อบอุ่นเหมือนเก่า มันเหมือนทุกอย่างจบแล้วสำหรับผม...หรือว่าผมต้องเดินจากชีวิตมันไปเร็วขึ้นดี... แต่ทำไงล่ะผมสัญญากับไอ้กายไว้แล้วว่าจะอยู่จนถึงวันที่มันแต่งงาน....เฮ้อทำไมผมรู้สึกทรมานแบบนี้นะได้อยู่ใกล้คนที่รักแต่กับไม่มีความสุขเลย ..........
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/765.html
จากวันนั้นที่ได้เจอกับเค้า
ฉันก็พอจะรู้ดูเธอเองไม่เป็นคนเก่า
สบตาฉันแล้วไม่เคยบอกรัก
อยากจะทำทุกอย่าง
โดยลำพังแค่ตัวคนเดียว
เหนื่อยไปไหมที่ต้องทนฝืนใจตัวเอง
อยู่กับฉันวันนี้ แต่ว่ารักเธอมี ให้กับใคร
ถ้าหากว่าเค้า คือคนที่หา มานาน
ให้บอกกับฉัน ยินยอมและพร้อมให้ไป
ไม่อยากจะกุมมือเธอที่ไร้ไออุ่นจะทนให้ไหว
ในคืนที่หนาวเดียวดาย (ถ้ารักเค้าจริงๆ)
อยู่อย่างนี้ แม้ว่าได้กอดเธอ
แม้ทุกคืนใกล้ชิด นอนได้ยินเสียงเธอหายใจ
แต่จงรู้ฉัน ไม่ดีใจนะ
หากอะไรทุกอย่าง ยังคงเป็นเหมือนเดิมทุกสิ่ง
เหนื่อยไปไหมที่ต้องทนฝืนใจตัวเอง
อยู่กับฉันวันนี้ แต่ว่ารักเธอมี ให้กับใคร
ถ้าหากว่าเค้า คือคนที่หา มานาน
ให้บอกกับฉัน ยินยอมและพร้อมให้ไป
ไม่อยากจะกุมมือเธอที่ไร้ไออุ่นจะทนให้ไหว
ในคืนที่หนาวเดียวดาย (ถ้ารักเค้าจริงๆ)
ขอให้เธอ อย่าห่วงว่าฉันนั้นไม่เข้าใจ
อย่าห่วงว่าฉันเคียดแค้นอะไร
ถ้าในวันนี้ต้องจากกัน อยากจะขอ..ให้..โชคดี..
ถ้าหากว่าเค้า คือคนที่หา มานาน
ให้บอกกับฉัน ยินยอมและพร้อมให้ไป
ไม่อยากจะกุมมือเธอที่ไร้ไออุ่นจะทนให้ไหว
ในคืนที่หนาวเดียวดาย (ถ้ารักเค้าจริงๆ)
-
ช่วงเวลาแบบนี้ กำลังใจสำคัญที่สุด
:o12: :o12: :o12:
-
เศร้าเป็นบ้า พี่เอกทนได้ไงเนี่ย :sad2:
o7 ยกนิ้วให้ในความอดทนเลยค๊าบ
-
:undecided:
ทำไมมมมม ฉันต้องมาทนอ่านตอนแบบนี้ด้วยยยยนะ ..... ผ่านไปซะทีได้มะ...มันทรมานนนอ่ะ อึดอัด...
ทนอยู่เพื่ออะไร.....อยากจะบ้า..... :a6: สำหรับคุณเอก...คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ....
สำหรับเกมส์.... ไหนว่ารัก...ทำไมเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยยยย ที่เอกยังต้องทรมานอยู่เนี่ยยยย... :m16:
ไม่เข้าใจชีวิต............ :serius2:
-
อือ นั่นดิ ทนได้งัยนะ สวยไม่เข้าใจจริง ๆ :m28:
-
รอเพียงเวลาจาก :o12: :o12:
-
อ่านแล้วเศร้าสุดๆ...
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:o12: :undecided: :o12:
-
เศร้าเนาะ กอดคนที่เรารักทำไมไม่อบอุ่นเหมือนเก่า อึดอัดจัง :m15:
-
:เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series (ตอน 129)
สัปดาห์สุดท้ายของการเตรียมงานแล้ว คฤโหดใช่เล่นคับ กิจกรรมที่ต้องดูก็จะเป็นพวกนี้ครับ คือไปตรวจดูความเรียบร้อยของสถานที่จัดงาน......เวที(สองที่เลยครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบผมเหมาหมด ก็อย่างว่าแหละเบียร์เค้ายังมีอาการแพ้ท้องอยู่...ให้ไปไหนด้วยเดี่ยวจะเป็นที่สังเกตุของชาวบ้านเอา) ซื้อของทั่วไป พวกเครื่องประดับ รองเท้า กล่องใส่ซอง จัดโปรแกรมงานต่างๆ ดูให้เรียบร้อย อ่านสคริปท์ที่ออร์แกนไนท์จัดเตรียมให้ไว้....ว่าต้องทำไงบ้าง เข้าคอร์สเจ้าสาว คอร์สเจ้าบ่าว อีก....จนผมแทบไม่มีเวลาคุยกับมันเลยคับ ไอ้ลูกเจี๊ยบเคยถามผมว่าทำไมผมไม่ไปช่วย ผมบอกมันไปว่า
"งานมรึง มรึงต้องจัดการเอง กรูไม่รู้หรอกว่า......ถ้ากรูทำไปมันจะถูกใจพวกมรึงเปล่า ขอให้กรูอยู่แบบนี้ล่ะกันนะ..."ก็จริงๆครับ ผมเป็นคนนอกนี่ ขืนเข้าไปยุ่ง......เดี่ยวเบียร์กับพ่อเบียร์จะถามเอาว่าผมเป็นใครถึงเข้ามายุ่งวุ่นวาย...
วันจันทร์ช่วงเย็นผมกลับมาจากที่ทำงาน ไอ้ลูกเจี๊ยบกับเบียร์วันนี้ไม่มาที่นี่ครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ....บอกว่ามันต้องไปส่งเบียร์ทำคอร์สเจ้าสาวเจ้าบ่าวเสร็จแล้วจะแวะไปหาออร์แกนไนท์เซอร์ด้วย ...............ผมก็เลยอยู่คนเดียว....ก๊อก ก๊อก...
"ใครมานี่" ผมเดินไปเปิดประตูครับ ไอ้กายเอง....
"อ้าว ทำไมไม่บอกล่ะจะได้ไปรับ"
"โห ไอ้เอก กรูไม่ใช่เด็กแล้วน่ะเฟ๊ย ดอนเมืองแค่นี้เอง มาจนหลับตาเดินก็ถึงแล้ว"
"ถ้ามรึงหลับตาเดินมา....กรูว่ามรึงไปลงนรกก่อนแหละ...เข้ามาดิ จะยืนมองความหล่อกรูไปถึงไหน"
"เออ นึกว่าไม่ชวนเข้า แล้วนี่ไอ้เกมไม่อยู่เหรอ"
"ช่วงนี้มันยุ่ง ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต....มรึงมาก็ดีแล้ว......จะได้ช่วยมันหน่อย"
"โห กรูจะไปช่วยอะไรมันวะ งานแต่งของมันสองคนนะ กรูไม่ได้แต่งด้วย"
"แหะ แหะ ขับรถให้มันไง ทำไม่ได้เหรอ พี่ชายทำให้น้องชายไม่ได้เหรอไง.....แค่ขับรถ" ผมแซวมัน...
"แค่ขับรถน่ะได้ แล้วนี่มันจะกลับกี่โมงวะ"
"ไม่รู้............แต่น่าจะเกิน เที่ยงคืนน่ะ มันกลับแบบนี้ทุกคืน บางคืนเกือบ ตีสองตีสาม"
"เฮ้อ ทำไมแต่งงานมันลำบากจังหว่ะ ดีนะที่กรูไม่ได้แต่งงานกับยูมิ" ไอ้กายมันบ่น...
"โห ถ้ามรึงแต่งงานกับยูมิ มีหวังได้เป็นข่าวแน่เลย ฮ่าฮ่า มรึงไปอาบน้ำก่อนเดี่ยวกรูตั้งวงรอ" มันเอาของไปเก็บในห้อง...อาบน้ำแล้วก็ออกมาส่วนผมตั้งวงเหล้ารอมัน.....
"ยูมิไม่มาจริงเหรอวะ เฮ้อ ถ้ายูมิมามีหวังได้สวยโดดเด่นเกินเจ้าสาว แน่เลย" ผมแซวมัน....
"แหม มรึงจะอะไรกับเมียกรูนักหนาวะไอ้เอก หรือว่า มรึงชอบเมียกรู" อ้าวเวนดูมันคิด...ได้เลยเดี่ยวผมจัดให้.....
"ใช่หว่ะกาย กรูชอบยูมิ...........จริงๆ นะ.............ทั้งสวย........... ทั้งเซ็กซี่............. นมเป็นนม........... ก้นเป็นก้น เห็นแล้ว สยิว สยิว ซี๊ดๆ.............." ผมทำหน้าตาท่าทางหื่นๆ
"ไอ้สา................ด พอเลยไอ้เอก อย่างมรึงนี่ล่ะนะชอบยูมิ..................... ถ้าเป็นกรูก็ว่าไปอย่าง" มันหัวเราะคริๆ ไอ้นี่มันรู้ครับว่าผมไม่ค่อยชอบพวกกระเทยเท่าไหร่....
"โหสา...............ด รู้ทันอีก" ผมยกแก้วชนมันครับ....
"มรึงไม่ต้องกลัวหรอก ยูมิเค้าไม่มาแต่เค้าฝากของขวัญมาน้องเขยเค้าให้ด้วย.................. เป็นภาพแต่งห้องนอนน่ะเก๋นะเฟ๊ย แล้วเค้าก็ให้เงินไอ้เกมมาแล้วหนึ่งแสนบาท ที่กรูโอนให้มรึงไง.........."
"อือ แหม ไอ้เกมมันคงดีใจน๊อ มีพี่สะใภ้ใจดี......อิจฉาเฟ๊ย" ผมแกล้งแหย่ๆ มันครับ...
"ไอ้เอก เลิกเล่นได้แล้ว กรูถามมรึงจริงๆหว่ะ........... ตอนนี้มรึงรู้สึกไงบ้างวะ........... ดีขึ้นเหรอยัง" มันถามผมตรงๆ ครับ................ผมนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง....
"มรึงจะให้กรูรู้สึกดีขึ้นได้ไงวะ.......... ได้เห็นมันทุกวัน เห็นคนที่เรารัก............และรักเรา กำลังจะไปมีความสุขกับคนอื่น...เป็นมรึงมรึงจะทำใจได้ง่ายๆเหรอวะ"
"เออ............. กรูเข้าใจ ...............กรูมันเห็นแก่ตัว...............ที่บังคับให้มรึงอยู่กับมันจนถึงวันสุดท้าย"
"มรึงไม่เกี่ยวหรอก...กรูอยากอยู่กับมันเอง............... นี่มันเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของกรู............ที่กรูจะได้อยู่ใกล้มัน ....ได้นอนกับมัน....... ได้กอดมัน...... ได้ลูบ.....ได้คลำ.....ใบหน้าที่ของคนที่กรูรัก.....แม้กรูจะต้องเจ็บปวด... ทรมาน..กรูก็ยอม"
"เอก เอ๊ย กรูไม่เข้าใจมรึงจริงๆหว่ะ....... ถ้าเป็นกรู............ ป่านนี้คงเตลิดไปไหนไกลๆ แล้ว"
"น่านมันมรึง ชีวิตกรูก็เป็นแบบนี้แหละ...... ความสุขความทุกข์ในชีวิตกรูมันเหมือนฝาแฝดกัน.... ตอนนี้กรูมีความสุขที่ได้อยู่กับไอ้เกม ได้กอดมัน ได้เห็นหน้ามัน .......แต่มรึงรู้เปล่า.......กรูก็มีความทุกข์ด้วย...ความทุกข์ที่ว่าอีกไม่นานกรูก็จะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแล้ว .....กรูจะเสียมันไป เสืยมันไปตลอดกาล....... คิดแล้วแย่หว่ะ มา..........สา.......ด......ชน....."
"เออ ไอ้ ......here........ต้องทำใจหว่ะ ถ้าเป็นกรูนะ กรูจะไม่มาเห็นหน้ามันแบบนี้หรอก....กรูจะใช้เวลาใช้เวลาทำใจ ให้แผลมันลบเลือน........"
"แล้วนี่มรึงจะอยู่ถึงวันไหนวะ" ผมถามมัน.....
"วันอาทิตย์ กรูจองไฟท์ไว้แล้ว "
"ทำไมรีบกลับวะ...... ไม่อยู่ฮันนีมูนเป็นสักขีพยานมันเหรอวะ................มันไปพีพีด้วย"
"ไม่น่ะผัวเมียเค้าจะหวานแหววกัน กรูจะไปเจือกทำไม เดี่ยวช่วงปีใหม่กรูก็พายูมิมาอีก มรึงห้ามหนีห้ามหลบหน้ากรูนะโว๊ย...... กรูกับไอ้เกม มันคนละส่วนกัน" แหม รู้นิสัยผมดีจริงๆ ไอ้นี่
"อ้าวสา.....ด.....กรูนึกว่ามรึงจะเป็นปาปารัชซี่แอบอยู่ใต้เตียงตอนคู่ผัวเมียเค้าทำอะไรกัน.... ฮ่าอ่า"
"สา...................ด ถ้ากรูเป็นปาปารัชซี.....กรูคงไม่แอบอยู่ใต้เตียงหรอก กรูแถแดด แถแดด....ขอแจมด้วย ห่านี่ยุแต่ละอย่าง..... เออเอกแล้วพิธีแต่ง.....มันเป็นไงบ้างวะจัดแบบไหน"
"เท่าที่กรูรู้นะก็จัดแบบง่ายๆ หว่ะ.... มีงานเช้าบ้านเจ้าสาว.... เจ้าบ่าวเจ้าสาวตักบาตร. ต่อจากนั้นญาติผู้ใหญ่ใกล้ชิดก็จะรดน้ำอวยพรหรือผูกข้อมือ ..............เลี้ยงแขกนิดหน่อยตอนเที่ยง แล้วค่อยไป จัดงานที่โรงแรมตอนเย็น "
"อือ ก็ดีน่ะ ง่ายดี .... กรูว่าแบบนี้ก็ดีนะ "
"กรูก็ว่าดี แต่มันแพงไปหน่อย น้องมรึงมันจ้างออแกไนซ์ แพงโคตะระ..... แต่ก็ดี....ถ้ามันจัดเองป่านนี้คงหัวหมุนไปหมดแล้ว.....ทุกอย่างต้องดูแลเองหมด"
"สมน้ำหน้ามัน.......มันคงจะเข็ดงานแต่งไปอีกนาน เสือกไปหาเมียเอง" ไอ้กายมันแขวะน้องชายมัน..
"กรูก็ว่างั้นแหละ"
เรานั่งกินกันจนถึงตีหนึ่ง.......ไอ้ลูกเจี๊ยบผมยังไม่กลับเลย ผมกับไอ้กายรอไม่ไหวเลยแยกย้ายเข้านอน......
เช้าวันอังคารผมไปทำงานตามปกติ ตอนออกจากคอนโด.....ไอ้ลูกเจี๊ยบผมกลับมาแล้ว....มันนอนหลับสนิทคงเหนื่อยเพลีย....ผมก็ไม่อยากรบกวนมัน ส่วนไอ้กายยังไม่ตื่น....เกือบเทียงวันตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง ไอ้ลูกเจี๊ยบโทรมา..
"พี่เอก ไปเที่ยวสัตหีบกัน...... ผมกับพี่กายจะเอาการ์ดไปให้น้า......."
"ไปตอนนี้เหรอ แล้วจะค้างเปล่า...." ผมถามต่อความจริงไม่อยากไปครับ...
"ประมาณเที่ยงกว่าๆ น่ะพี่ ถ้าพี่ไปด้วยผมจะรอ ไม่ค้างนะพี่......เย็นนี้ผมต้องมาเตรียมงานกับออร์แกไนซ์"
"โอเค ไป รอกรูแป๊บ เดี่ยวอีกครึ่งชั่วโมงกรูไปถึง"ผมวางสายแล้วผมก็รีบดิ่งไปคอนโด โดดงานตามเคย.......
วันนี้ไอ้กายเป็นคนขับรถ.... ผมนั่งหน้า ไอ้ลูกเจี๊ยบนั่งเบาะหลัง..
"ไอ้เกม มรึงไปทำอะไรมาวะ หน้าตาผ่องเชียว"
"ก็เข้าคอร์สไงพี่กาย แหม แต่งงานทั้งทีนะ ออร์แกไนซ์เค้าบอกผมว่า ทุกอย่างในวันแต่งงานต้องดีที่สุด เพราะวันนั้นแขกผู้มีเกียรติเค้าก็คงอยากเห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวดูดีที่สุดในงาน ...ผมก็เลยหน้าใส เด้ง ขาวเนียนอยู่นี่ไง เบียร์ก็ใช่ย่อยนะพี่ ขาวผ่อง เป็นยองใย....แต่เมื่อวานเพิ่งแก้ชุดแต่งงาน..... เฮ้อ อุตส่าห์บอกว่าอย่ากินเยอะก็ไม่เชื่อ"
"โห......สา........ด...... คนท้องไส้นี่หว่ะ จะกินน้อยได้ไง........" ผมแซวมัน
"พี่กายว่า พวกน้า แกจะมาเปล่าครับ ผมว่าไม่น่าจะมางานแต่งผมนะ"
"แต่กรูว่ามาหว่ะ .....งานแต่งหลานแกทั้งที มรึงเป็นห่าอะไร... แกเลี้ยงมรึงมาตั้งแต่เด็ก แกก็คงอยากเห็นมรึงได้ดี มีครอบครัวที่อบอุ่นบ้างแหละ"
"ครับพี่"
เกือบบ่ายสอง พวกเราไปถึงบ้าน้าของมัน.....
"น้า....ผมจะแต่งงานเสาร์นี้นะครับ ที่.........................กรุงเทพครับ ถ้าน้าว่างเชิญนะครับ" โหทางการจังผมว่าไอ้เกมมันค่อนข้างจะกลัวๆ ครับ วันนี้มีน้าผู้ชายอยู่ด้วย แต่ลูกชายคนที่ผมเจอครั้งก่อนไม่อยู่
"ไปหน่อยนะน้า.......ลูกหลานแต่งงานทั้งคน ไปนอนบ้านผมก็ได้ มีเลี้ยงเช้าเย็น อาเปี๊ยกแกบอกให้ไปให้ได้เลยนะ"
"เออ....... เสาร์นี้ใช่เปล่า ถ้าไปจะโทรบอกล่ะกัน" เอ้าเวนมีกั๊กด้วย....
"ไปนะน้า ผมอยากเห็นน้าอยู่ในงานพิธีแต่งของผม" แหม....ทำเหมือนงานบวชเลยนะมรึง....ไอ้เกม....
"เออๆ ......ไปก็ไป เดี่ยวไงจะโทรหาตอนวันศุกร์ล่ะกัน"
"ขอบคุณครับ "
เราอยู่คุยกันแป๊บ ก็ไปบ้านญาติคนอื่นต่อต่ออีกสามสี่ที่ แล้วก็กลับกรุงเทพ......
"เห็นมะกรูว่า น้า.....แกไงก็ต้องมางานแต่งมรึง"
"ให้มานอนห้องผมก็ได้ ห้องกว้างอยู่แล้ว"
"ใช่วันนั้นกรูก็ไม่ได้อยู่แล้วแหละ" ผมรีบสมทบ.....
"อะไรพี่เอก"
"วันศุกร์เป็นวันสุดท้ายของกรูแล้วนะเกม.....วันสุดท้ายที่กรูจะได้อยู่กับมรึง....... อยู่ที่คอนโดนั้น"มันอึ้งไปพักใหญ่...
"โหพี่เอกทิ้งกันเลยเหรอ" เสียงมันสั่นๆ ไอ้กายหันดูผมกับไอ้เกม ตอนนี้มันขับรถอยู่..
"หมดเวลาของกรูแล้ว..... มรึงจะให้กรูอยู่ไปทำไมล่ะ หลังมรึงแต่งงาน......เบียร์ก็ต้องเข้ามา.... จะให้กรูอยู่ในฐานะอะไรล่ะ มรึงอยากจะให้กรูอยู่เพื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจของมรึงกับเบียร์เหรอวะ.......เห็นใจกรูบ้างดิ" มันนิ่งอีกแล้ว....ผมไม่สนหรอกครับตอนนี้.....ผมจะทำแบบนี้จริงๆ....
"พี่เอกใจร้าย" มันนึกไงนี่ถึงพูดแบบนี้ออกมา
"ไอ้ here......เกม มรึงต้องเห็นใจไอ้เอกมันบ้าง.... มรึงจะให้มันอยู่ทำไมวะ.....อีกหน่อยตัวจริงมรึงก็ต้องเข้ามา ปล่อยไอ้เอกมันไป ......สา........ดมรึงอย่าเห็นแก่ตัว...... กรูไม่อยากเห็นมรึงทำกับเพื่อนกรูแบบนี้" มันนิ่งไปอีกแล้ว
"นะเกม มรึงต้องเข้าใจ............ทุกอย่างของเรามันใกล้จบแล้ว กรูต้องไปตามทางของกรู มรึงก็ต้องเดินตามทาง......ของมรึง แต่ยังไงนะ.....มรึงก็ยังเป็นน้องชายกรูเสมอ"
"ครับ.....พี่เอก" เฮ้อ เสียงมันสั่นมากๆเลย สั่นจนผมกับไอกายต้องหันไปมองมัน....มันพิงพนักเบาะหลังจนหลับไป......
ผมกับมันเงียบกันไปตลอดทางจนถึงกรุงเทพ ไอ้กายส่งผมลงที่คอนโดส่วนมันกับไอ้เกมต้องไปดูความเรียบร้อยที่บ้านเบียร์และโรงแรมต่อ.......
จนถึงวันศุกร์ หลังจากวันนั้น......ผมได้คุยกับมันน้อยมากๆ มันต้องไปดูความเรียบร้อยของงาน บางครั้งก็นอนค้างที่บ้านเบียร์เลย....... เย็นวันศุกร์ผมเลิกงานแล้ว....เฮ้อวันสุดท้ายแล้วนี่ที่ผมจะได้มาที่คอนโดนี้ตอนนี้ผมย้ายของไปหมดแล้ว แต่ผมยังมาอยู่ที่นี่คืนนี้..........
ตอนนี้ไอ้ลูกเจี๊ยบ,เบียร์,ไอ้กายคงยุ่งๆ อยู่ ไอ้เกมกับเบียร์คงจะยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน ช่วงนี้สองคนนี้มันคงต้องเตรียมเกี่ยวกับ สถานที่ ตรวจสอบเวลาของสถานที่จัดเลี้ยง catering ดอกไม้ เค้ก เครื่องดื่ม ช่างภาพ ช่างวีดีโอ วงดนตรี ช่างแต่งหน้า ช่างผม ตรวจ VDO presentation ว่าเรียบร้อยเหรอเปล่า ....รูปต่างๆ ที่ต้องใช้หน้างาน เตรียมลำดับเรื่องเนื้อหาที่จะพูดบนเวที ของเจ้าสาว เจ้าบ่าว พิธีกร ....ทั้งงานเช้างานเย็นและต้องนำของบางส่วน ไปฝากไว้กับโรงแรมหรือเอาไปไว้ที่บ้านงาน...ดูความบกพร่องว่ามีอะไรต้องแก้ไขอีกเหรอเปล่า ชุดแต่งงาน พิธีการ หรือ สถานที่ แม้จะมี ออร์แกนไนซ์ แต่ก็ต้องดูครับ อะไรงานนี้ต้องให้ดีที่สุดพราะมันเป็นงานแต่งานของมันครั้งแรกและครั้งเดียว ตอนนี้ไอ้กายเป็นผู้ช่วยของไอ้เกม ส่วน หมวยกับอ้อ เป็นผู้ช่วยของเบียร์.....
สามทุ่มครับ ตอนนี้จิตใจผมว้าวุ่นไงไม่รู้...พรุ่งนี้แล้วซินะ ไอ้เกมกับเบียร์จะแต่งงานกันแล้ว....จุดจบมันมารออยู่ตรงหน้าหน้าผมแล้วเหรอนี่.....
เสียงไขประตูเข้ามา ใครมาล่ะ...ไอ้กายน่ะเอง อ้าวมากับใครนี่ โห คงญาติมันน่ะครับ เกือบสิบคน....
"มาเข้ามา....นอนกันที่นี่ เดี่ยวพรุ่งนี้จะได้ไปงานกันตอนเช้า" ผมยกมือไหว้ญาติของมัน ก็คงมาจากสัตหีบกันแหละ..
"อ้าวเอก กรูนึกว่ามรึงอยุ่บ้านมรึงซะอีก"
"โห ไอ้กาย ไล่กรูเหรอมรึง....แล้วน้องมรึงล่ะ" ผมเริ่มยั๊วะ
"มันไปส่งเบียร์ เดี่ยวคงกลับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหนื่อยโคตร "
"ก็แบบนี้แหละขนาด มีออร์แกไนซ์นะนี่........มรึงดูแลญาติมรึงไปเถอะ เดี่ยวกรูจะกลับแล้ว"
"โหได้ไงวะ อยู่ก่อน...เดี่ยวญาติๆ กรูจะตั้งวงเหล้ากัน อยู่รอไอ้เกมก่อน"
"เอ๊ย....อย่ากินเยอะนะเฟ๊ย พรุ่งนี้มรึงต้องเป็นพ่องาน แทนไอ้เกมมัน"
"เออ กรูรู้ .....มาเลย มรึงไปตั้งวงเลย เดี่ยวกรู หาที่หลับที่นอนให้พวกผู้หญิงก่อน"มันเดินไปดูความเรียบร้อยทั้งสองห้อง วันนี้คงต้องนอนพื้นกันบ้างล่ะ แต่ห้องผมมีผ้าห่มเยอะนะครับ....
ตอนนี้.....พวกญาติผู้หญิงก็ดูโทรทัศน์ไป ส่วนพวกญาติๆ ผู้ชายก็มากินเหล้ากันหลังห้อง มีผู้ชายลูกน้า...ที่ไอ้เกมไม่ชอบหน้ามาด้วย มากับเค้าได้ไงนี่....ตอนนี้ผมก็นั่งกินกับญาติๆมัน แต่ไม่กินมากนะ.... ฟังพวกญาติของไอ้กายคุยกัน...สนุกดีครับ ดูจริงใจไงไม่รู้
เกือบห้าทุ่ม ไอ้เกมกลับมาแล้ว......มันมองหน้าผม....หลังจากมันเอาของเก็บ(ก็ชุดแต่งงานที่ต้องใส่พรุ่งนี้แหละครับ สองชุด) มันก็เข้ามาคุยกับผมในวงเหล้า..ญาติ มันแซวใหญ่ ตอนนี้ผมเหมือนคนนอกไปแล้ว.....
"กาย เกม กรูกลับก่อนนะ เดี่ยวพรุ่งนี้เจอกันที่งานตอนเช้า"พูดจบผมก็ลุกออกมา
"เดี่ยวผมไปส่งพี่เอก" มันเดินออกมากับผม ...เราสองคนเดินกัน..จนมาถึงลิฟท์ รอลิฟท์ ........ ตอนนี้สองคนไม่มีใครพูดอะไร......บรรยากาศมันหดหู่ไงไม่รู้สำหรับผม....ลิฟท์มาแล้ว....ผมกับมันเดินเข้าไป ผมจะกดลิฟท์ไปชั้นหนึ่งชั้นล่าง.... แต่มันแย่งกดก่อน มันกดบนสุดชั้นสุดท้าย ...... ผมมองหน้ามัน...
"พี่เอกครับ ผมขอคุยกับพี่หน่อยนะครับ คุยกันแบบที่ร๊ากเมียจ๋า ......เป็นครั้งสุดท้าย" ผมมองหน้ามันตอนนี้มันเงียบขรึม น่ากลัวไง ไม่รู้..... ผมพยักหน้า
ลิฟท์ไปเลื่อนไปถึงชั้นบนสุดแล้ว เราเดินไปมุมสุดของตึกที่เราเคยมาดูแสงสียามค่ำคืนของกรุงเทพ เราสองคนยืนนิ่งไปสักพัก...
"เมียจ๋า"
"อะไร" ผมหันมามองมัน
"ที่ร๊ากขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะ รู้เปล่าช่วงเวลาสี่ปีที่เราคบกันนี้.....ที่ร๊ากมีความสุขมากๆ"
"เมียจ๋าก็เหมือนกัน" ผมมองทอดสายตาไปไกล ตอนนี้น้ำตามันจะไหลออกมา..แต่ผมพยายามกลั้นเอาไว้...
"เมียจ๋า รู้เปล่า ว่าที่ร๊ากไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย แต่ยังไง ที่ร๊ากก็ไม่สามารถปฎิเสธความรับผิดชอบในสิ่งที่ที่ร๊ากทำได้....."
"เฮ้อ เมียจ๋าไม่ได้ว่าอะไรนี่.....ฟ้าหรือ สวรรค์คงอยากให้มันเป็นแบบนี้ก็ได้.............. เบียร์อาจจะเป็นคู่แท้ของที่ร๊าก "
"คงงั้นแหละ แต่เมียจ๋าจำไว้เลยนะ ว่าที่ร๊ากรักเมียจ๋า......และจะรักไม่มีวันเปลี่ยน..... "
"เมียจ๋า ก็รักที่ร๊าก..... รักมากด้วย ต่อไปจะเป็นอย่างไร เมียจ๋าก็ยังจะรักที่ร๊ากเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าสถานะภาพเราจะเป็นอะไรก็ตาม"
"ที่ร๊ากก็เหมือนกัน ...............เฮ้อ.....เมียจ๋า ที่รักขออะไรอีกเมียจ๋าสักครั้งได้เปล่า" ผมหันไปมองมัน ตอนนี้น้ำตามันนองหน้าแล้ว
"ได้สิ ถ้าเมียจ๋าทำได้"
"ที่ร๊ากขอกอดเมียจ๋าได้เหรอเปล่า... กอดเป็นครั้งสุดท้าย" น้ำเสียงมันสั่นมากๆ....ผมมองหน้ามันตอนนี้น้ำตาผมไหลแล้ว....ผมไม่อยากให้มันกอดเลยครับ กลัวมันจะทำใจไม่ได้ คืนสุดท้ายแบบนี้.....เดี่ยวอะไรที่เตรียมๆ มามันจะล่มเอา ผมมองตามัน เฮ้อ ผมสงสารมัน จับใจ เอาวะเป็นไงเป็นกัน......อย่างน้อยก็เป็นครั้งสุดท้ายของเราสองคนแล้วนี่ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ผมขอทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเองก็แล้วกัน.............ผมพยักหน้า...มันสวมกอดผมเลยครับ สวมกอดด้วยร้องไห้ด้วย อ้อมกอดของมันแน่นมาก ผมโอบกอดมันตอบ
เรากอดกันแน่นและนาน.... นานเท่าไหร่ไม่รู้.... และแล้วผมค่อยดันอ้อมกอดมันออก....
"ขี้แยอีกแล้วนะที่ร๊าก พรุ่งนี้ที่ร๊ากก็ต้องโตเป็นผุ้ใหญ่แล้ว.... แต่งงานแล้วต้องมีความรับผิดชอบ อีกหน่อยจะมาร้องไห้แบบนี้ไม่ได้นะ"
"ก็ที่ร๊ากเห็นเมียจ๋าร้องนี่ ที่ร๊ากเลยร้องตาม" อ้าวเวนโยนความผิดมาให้ผมอีก....ผมต้องจริงจังกับมันบ้างแล้ว...
"เกม กรูขอให้มรึงมีความสุขและประสพความสำเร็จในชีวิตครอบครัวนะ ชีวิตครอบครัวมันต้องมีอะไรหลายอย่างที่มรึงต้องเรียนรู้นะ มรึงต้องอดทน หนักนิดเบาหน่อยมรึงต้องรู้จักให้อภัย กรูไม่ได้ต้องการอะไรมากมายแค่ขอเห็นมรึงประสพความสำเร็จในชีวิตคู่และมีครอบครัวที่อบอุ่น กรูก็ดีใจแล้ว" ตอนนี้น้ำตาผมกับมันไหลพรากเลยครับ..
"ขอบคุณครับ พี่เอก ผมขอโทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ ผมทำให้พี่เอกต้องเสียใจกับความรักของเรา"
"มันผ่านมาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมันหรอก....................... พรุ่งนี้กรูอยากเห็นเจ้าบ่าว เจ้าสาว ที่สวยที่สุดนะ ทำให้กรูได้เปล่าวะ กรูอยากเห็นคนที่กรูรัก ดูดี เหมือนรูปที่มรึงถ่าย........ ได้เปล่าวะเกม"
"ได้ครับ ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด รับรองครับ พรุ่งนี้พี่เอกต้องเห็นผมดูดีที่สุดครับพี่"
"ดีแล้ว งั้นเรากลับกันเถอะ เดี่ยวพรุ่งนี้มรึงต้องไปงานแต่เช้า..... นอนพักเยอะๆ พรุ่งนี้ทุกอย่างจะได้ออกมาดี......."
"ครับพี่เอก" ผมอยากจะกอดมันอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่อยากเห็นน้ำตาของมัน.........ผมจูงมือมันลงลิฟ... ผมหยุดส่งมันตรงชั้นที่เราอยู่...... รอจนมันเดินหายลับกลับห้องไป.....ตอนนี้ผมกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว ผมปล่อยให้มันไหลออกมา....ดีนะครับไม่มีใครขึ้นลิฟท์มาเห็น......
จบแล้วทุกอย่าง....จบแล้วสำหรับผม ความรักของผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ......พรุ่งนี้มันต้องแต่งงานและผมคงต้องไปงานแต่งงานของมันในฐานะแขกคนหนึ่ง.....ผมเดินไปเรื่อยๆ เดินไปตามถนนเส้นเพชรบุรี.....น้ำตาผมไหลออกมาเรื่อยๆ เฮ้อ...... ภาพต่างๆ ของผมกับมัน ......เรื่องที่เราเคยทำกันมา....สิ่งที่เราเคยใช้ชีวิต.....เคยคุยเคยมีความสุขกัน มันเข้ามาหลอกหลอนแล้วตอนนี้......ผมเดินไปเรื่อยๆ เดินไปไกลแค่ไหนผมไม่รู้. ผมไม่เหนื่อย ไม่มีเหงื่อ มีแต่น้ำตา.......... ตอนนี้ความเศร้า ความเสียใจ ความผิดหวัง มันมาอยู่กับผมเต็มๆ ....เฮ้อ....ขอเป็นคืนสุดท้ายล่ะกันนะที่ผมจะร้องไห้กับมัน......ความเสียใจ ....ความผิดหวัง......ความเศร้า..........
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=harmonic-major&month=08-2006&date=09&group=2&gblog=21
ฉันก็คงไม่ขอให้เธอกอด เพราะรู้ดีว่ามันฝืนใจ
และฉันคงไม่ขอร้องอะไร เพราะใจเธอคงไม่มี
จากกันตรงนี้ จบกันตรงนี้ ไม่มีอะไรรบกวนใจกัน
จากกันตรงนี้ ไม่ต้องห่วงฉัน ช่วยทิ้งฉันไว้คนเดียว
ฉันอยากนึกถึงความสุข เรื่องเก่าที่เราคุยกัน
ฉันอยากนึกถึงเมื่อวาน ที่ผ่านที่พ้นกันมา
ขออยู่กับช่วงเวลา ที่จะสูญเสียมันไป
แม้ต้องเจ็บช้ำเพียงใด ฉันไม่อยากลืม
ฉันก็คงไม่ขอให้เธอปลอบ ทั้งที่จริงยิ่งกว่าเสียใจ
และฉันคงไม่สงสัยอะไร ในการกระทำของเธอ
จากกันตรงนี้ จบกันตรงนี้ ไม่มีอะไรรบกวนใจกัน
จากกันตรงนี้ ไม่ต้องห่วงฉัน ช่วยทิ้งฉันไว้คนเดียว
ฉันอยากนึกถึงความสุข เรื่องเก่าที่เราคุยกัน
ฉันอยากนึกถึงเมื่อวาน ที่ผ่านที่พ้นกันมา
ขออยู่กับช่วงเวลา ที่จะสูญเสียมันไป
แม้ต้องเจ็บช้ำเพียงใด ฉันไม่อยากลืม
ฉันอยากนึกถึงความสุข เรื่องเก่าที่เราคุยกัน
ฉันอยากนึกถึงเมื่อวาน ที่ผ่านที่พ้นกันมา
ขออยู่กับช่วงเวลา ที่จะสูญเสียมันไป
แม้ต้องเจ็บช้ำเพียงใด ฉันไม่อยากลืม
-
:m8:
นายแน่มาก....ยอมรับว่าร้องไห้...no comment....
-
เคยมีเพื่อนสนิทแต่งงานเหมือนกัน
เค้าก็ขอให้ผมช่วยดูงานให้เค้าด้วย
ผมก็งง ๆ อ่ะนะ ด้วยความที่ไม่เคยแต่ง ไม่เคยไปงานแต่ง ดูเหมือนจะวุ่นวายพอดู
แต่สรุป ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก
ตอนนี้ของพี่เอก ผมไม่มีคอมเม้นครับ :m8:
-
อ่านกี่ที ๆ ก็น้ำตาร่วง ชื่นชมในความเข้มแข็งอดทนของคุณเอกเหลือเกินค่ะ :sad2:
หัวใจแข็งแรงเหลือเกิน พูดก็พูด คุณเอกเป็นคนมองโลกในแง่ดีที่หายากมากนะคะ
-
บอกได้คำเดียวว่า....
o7 o7 o7 o7
-
ทั้งที่รู้ว่าเศร้าแต่ก็เข้ามาอ่านแบบปวดใจ คงเป็นความรู้สึกเดียวกับที่คุณเอกมีในงานแต่งของเกมมังครับ TAT เป็นกำลังใจให้คุณเอกนะครับ
-
:m8: :m8: :m8:
-
o13 หยุดไม่ได้.....ขาดใจ จิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังอ่านไม่ทันหลอก แต่ขอ ก๊อปไว้ก่อนนะจะเอาไปอ่านต่อ
เพราะจะไม่ได้เข้าเน็ตอีกหลายวัน แต่แหมๆๆๆๆๆ หยุดไม่ด้ายยยยย จิงงงงงงงๆๆๆๆๆ :m12:
-
อยากเป็นแบบคุณเอกจังงงงง
คือคิ้มหมายความว่า อยากเป็นคนที่รับมือได้กับทุกสถานการณ์และเป็นคนที่มองโลกในแง่บอก
แบบคุณเอกน่ะค่ะ......
เข้มแข็งจังงง
-
เสือไบ:the series (ตอน 130)
ตีห้าแล้ว ผมต้องไปคอนโดอีกครั้ง ...เมื่อคืนบอกตรงๆ นะครับว่าผมไม่ได้นอนเลย..ก็คิดเรื่องไอ้ลูกเจี๊ยบผมนี่แหละภาพต่างๆ มันไหลเข้ามาจนผมไม่สามารถจะนอนได้..แต่ไม่เป็นไรวันนี้วันสำคัญของคนที่ผมรัก..ยังไงก็ต้องไป.....ไอ้เกมแต่งตัวเสร็จแล้วครับ โหหล่อโคตรเลยครับในชุดเจ้าบ่าว....มันไปกับออร์แกนไนซ์ คงต้องรีบไปเตรียมงานที่บ้านเบียร์ก่อน......
ส่วนไอ้กายตอนนี้กำลังรอญาติๆ คับ อาบน้ำแต่งตัว มันเอารถมันมาใช้...ส่วนรถผมไอ้เกมขับไปกับออร์แกนไนซ์แล้ว......
เรามาถึงที่บ้านเบียร์เกือบหกโมงครับ ตอนนี้แขกคนอื่นกำลังทยอยกันมานะครับ....พิธีเช้านี้จัดเฉพาะแขกที่สนิทกันและญาติๆ ของเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวเท่านั้นนะครับ แต่ไงออร์แกนไนซ์ก็ต้องมาดูด้วย....
พิธีการเท่าที่จำได้ก็มีประมาณนี้นะครับ ....ประมาณเจ็ดโมง.....
เริ่มด้วยจุดเทียนไหว้พระพุทธเพื่อทำพิธีสงฆ์ พระสงฆ์เริ่มบทสวดตักบาตรหน้าพระสงฆ์ และถวายภัตราหาร พระสงฆ์ฉันท์อาหารเช้า พอฉันท์เรียบร้อยแล้ว ก็กรวดน้ำ เจิมหน้าผากเจ้าบ่าวเจ้าสาว เสร็จแล้วพระก็จะทยอยกลับหลังจากนั้นเจ้าสาวขึ้นไปเตรียมตัวรอขันหมากบนบ้าน ส่วนเจ้าบ่าวก็จะไปบริเวณที่จัดขบวนขันหมากไว้ เมื่อได้ฤกษ์เคลื่อนขบวนญาติฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าบ่าวนำขบวนขันหมากเดินมายังบ้านเจ้าสาว ......ฝ่ายเจ้าสาวจะเตรียมให้เด็กผู้หญิงถือพานหมากพลูไว้หน้าบ้าน เพื่อเชิญเจ้าบ่าวเข้าบ้าน.....เจ้าบ่าวเข้ามาบริเวณบ้านก็จะมีคนคอยกั้นประตูเงิน นาค ทอง ไว้เป็นชั้นๆ เมื่อเจ้าบ่าวเข้ามาในบ้านแล้ว ก็จะขึ้นไปเรียกเจ้าสาวลงมาทำพิธีหมั้น ....ของในขบวนขันหมากทั้งหมดจะนำมาวางเรียงกันไว้เป็นแถวภายในบ้านเ จ้าสาว คนที่ทำหน้าที่เปิดขันหมากก็ทำพิธี และเปิดขันหมาก นำเงินทองทั้งหมดมาวางเรียงกันบนพานที่ปูด้วยผ้าที่หุ้มขันหมาก ส่วนของอื่นๆที่อยู่ในขบวนก็นำมาใส่ถาดรวมกันไว้ แบ่งเป็น2 ถาด ญาติเจ้าบ่าวเจ้าสาว และญาติๆ น้ำข้าวเปลือก งาดำ และดอกไม้ต่างๆ(ได้แก่ ดอกดาวเรือง ดอกบานไม่รู้โรย)ที่เตรียมไว้ มาโรยบนพาน แล้วกล่าวคำอวยพรให้แก่บ่าวสาว .....เจ้าบ่าวสวมแหวนหมั้น และทองหมั้นต่างๆ ให้แก่เจ้าสาว เป็นอันเสร็จพิธีหมั้น....หลังจากนี้ก็ทำพิธีไหว้ขอขมาพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย เริ่มจากพ่อเจ้าสาว ...บ่าวสาวก็จะนำพานธูปเทียนแพมาไหว้ และกล่าวคำขอขมาตามที่ผู้ทำพิธีบอก(จำไม่ได้ว่าพูดอะไรบ้าง แต่เหมือนกับบอกว่า สิ่งใดที่ทำผิดต่อท่านไว้ให้ท่านอภัยให้) พ่อรับพานไว้ (จับไว้เฉยๆ) บ่าวสาววางพาน และก้มลงกราบกับพื้น...ผู้ที่รับไหว้ก็ผูกข้อมือบ่าวสาว เพื่ออวยพรให้คู่บ่าวสาว และให้ของขวัญแก่คู่บ่าวสาว คู่บ่าวสาวก็มอบของขวัญที่เตรียมไว้เป็นที่ระลึกให้ผู้ที่รับไหว้หลังจากนั้นก็เป็นพ่อแม่เจ้าบ่าว และตามด้วยญาติๆ ที่มาในงาน ทำพิธีหลั่งน้ำพระพุทธมนต์ เริ่มจาก เจ้าบ่าวเจ้าสาวจุดธูปเทียนไหว้พระพุทธ เสร็จแล้วไปนั่งที่ตั่ง ประธานในพิธีสวมมงคล (ที่พระทำไว้ให้แล้ว) และหลั่งน้ำอวยพรให้บ่าวสาว ตามด้วยพ่อแม่ และผู้ร่วมงาน
เสร็จพิธีเช้าประมาณเที่ยงครับ หลังจากรับประทานอาหารกันแล้ว ผมก็กลับเลยครับ....
"กายเดี่ยวเจอกันตอนเย็นนะ กรูไปธุระก่อน"
"อ้าวเวนไปไหนวะ มานะเฟ๊ย"
"เออ แน่นอน" อยู่ไปก็ไม่รู้จะช่วยทำอะไรครับ ไอ้กายมันจัดการหมด....และอีกอย่างผมอยากจะไปไหนไกลๆ ด้วยครับ ยิ่งเห็นมันแล้วผมสะเทือนใจไงไม่รู้.....
หกโมงเย็นผมมาถึงบริเวณที่จัดงานแล้วครับ..ที่มิราเคิลแกรนด์...อย่างที่บอกแหละครับงานสำคัญของคนสำคัญยังไงก็ต้องมา วันนี้ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนยาวที่มันซื้อให้ผมแหละครับ ....ความจริงมาก่อนมาหลังผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่แล้ว ผมมาถึงโต๊ะรับแขกด้านนอกก็ลงชื่อมอบของขวัญ...ก็มีญาติๆเบียร์กับไอ้กายอยู่ๆ แล้ว อีกอย่างตอนนี้ผมมาในฐานะแขกด้วย....วันนี้ผมซื้อของขวัญวันแต่งงานให้มันด้วยครับ ไม่บอกว่าเป็นอะไรนะครับ...แหะแหะ เป็นประมาณเครื่องใช้ในห้องนอนแหละครับ(เอาไว้เป็นตัวสอดแนมเวลาสองคนนี้มีอะไรกันไงครับ ฮ่าฮ่า)
"ทำไมเพิ่งมาวะ" ไอ้กายถามผม....
"มีอะไรให้กรูทำล่ะ"
"ไม่มีหรอก มรึงเข้าไปข้างในเลยล่ะกัน เออ เจ้าบ่าวเจ้าสาว กำลังถ่ายรูปอยู่ ไปเลยมาถ่ายด้วยกัน"
"เออๆ" ผมเดินตามเข้าไปครับ ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังถ่ายรูปกับแขกที่กำลังเข้างาน ผมกับไอ้กายถ่ายรูปร่วมกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวสองสามรูปครับ ตอนนี้สองคนนี้ไม่ได้พูดอะไรครับยิ้มอย่างเดียว.....
"เดี่ยวมรึงนั่งกับกรูนะ ญาติกรูมาตรึมเลย มาๆ" มันพาผมมาที่โต๊ะญาติมันครับ โหผมสังเกตุบริเวณงาน......เพื่อนมันก็เยอะเหมือนกันแฮะ ไอ้ แฟรงค์ ไอ้ไบร์ท ไอ้ชัย ไอ้บอล เจ๊โน๊ต เจ๊ดิว (มาได้ไงนี่....) ไอ้โด่งและเพื่อนๆที่ร้านอีกเยอะเลยครับ....
"เดี่ยวกรูนั่งกับพวกไอ้ไบร์ทดีกว่า ญาติมรึงเยอะเกรงใจน่ะ"
"เอางั้นเหรอได้ๆ....เดี่ยวกรูคงต้องดูแลญาติๆ ด้วยน่ะ "
"โอเค " ผมเดินไปนั่งกับพวกไอ้ไบร์ทไอ้มาร์ท ..
"อ้าวพี่เอก ทำไมมาซะป่านนี้"
"จะให้มาป่านไหนล่ะ สวัสดีครับ เจ๊ดิว โจ๊โน๊ต"
"ต๊ายตาย นี่เราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วคะ.....คุณน้องเอกขา"
"สองปีแล้วมั๊งเจ๊ แล้วนี่มาได้ไงนี่ เออ ลืมไปไอ้เกมมันชวนเจ๊ด้วยนี่" ผมเห็นชื่อพวกนี้ในลิสรายกายแขกที่ผมทำแล้ว
"แล้วคุณน้องเอกไม่ไปช่วยเค้ารับแขกเหรอคะ.."
"ไม่ล่ะครับเจ๊ งานนี้เค้ามีออร์แกนไนซ์ไม่ต้องยุ่ง อีกอย่างอยากนั่งคุยกับเจ๊มากกว่า"
"งั้นได้เลยค่ะ คุณน้องเอกไปเอา อะไรมากินดิคะ" แหมรู้ครับความหมายของแกก็คือไปเอาเหล้ามาชนกับแกนี่เอง...
"ได้ครับ" ผมก็เดินไปตักอาหารครับ งานนี้เป็นแบบบุปเฟ่ก็แบบนี้แหละ...
หลังจากที่ตักอาหาร แล้วผมก็มานั่งจ้อกับเจ๊โน๊ต เจ๊ดิว ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟรงค์ และอีกหลายคน... ไม่ได้เจอพวกนี้มานานเหมือนกัน.....ตอนนี้มีดนตรีบรรเลง เฮ้อเพลงที่มันเลือกๆไว้ทั้งนั้นเลย.....
ทุ่มแล้วครับ...พิธีกรในงานขึ้นมาแล้ว ตอนนี้แขกเริ่มทยอยมาเรื่อยๆแล้ว...
"สวัสดีครับ แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผมในนามตัวแทนของเจ้าบ่าวเจ้าสาว ขอกล่าวต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความสุข ความปิติยินดีและความทรงจำที่ดี ในงานมงคลสมรสระหว่างคุณ นัท....... .... คุณเบียร์เจ้าสาว และคุณ ภู...... คุณเกม เจ้าบ่าว ก่อนที่จะเข้าสู่ลำดับพิธีการในช่วงต่อไปขอเชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่านรับประทานอาหารได้ตามอัทธยาศัยเลยนะครับ ขอเรียนเชิญครับ"
ช่วงนี้ดนตรีก็บรรเลงไปนะครับ แขกก็มาทยอยตักอาหารไป ดูคึกคักกันจริงๆ....เพลงบรรเลงไปเกือบสิบเพลงแล้วครับ...ตอนนี้แขกเริ่มเยอะแล้วครับ แทบจะเต็มเลยทีเดียวไม่น่าเชื่อว่าคนจะเยอะขนาดนี้.....โดยเฉพาะโต๊ะประธานพิธี ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินไปสวัสดี ทุกโต๊ะ
"สวัสดีครับ แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผมในนามตัวแทนของเจ้าภาพ ขอกล่าวต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความสุข ความปิติยินดีและความทรงจำที่ดี ในงานมงคลสมรสระหว่างคุณ นัท....... .... คุณเบียร์เจ้าสาว และคุณ ภู...... คุณเกม เจ้าบ่าว ก่อนจะเข้าสู่ลำดับพิธีการในช่วงต่อไป เรามารู้จัก เจ้าสาว และเจ้าบ่าว กันให้มาขึ้นอีกสักนิด กระผมขอเชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ร่วมชมภาวีดีทัศน์ ความเป็นมาของคู่บ่าวสาว และเรื่องราวความรักของคนทั้งสองพร้อมๆกัน เชิญชมครับ" ภาพ ดีวีดี พรีเซนเตชั่นเริ่มฉายครับ......
ผมดูไปน้ำตาแทบไหล ประวัติเรื่องราวต่างๆ ของมัน ผมรู้จักดี แต่ของเบียร์แทบไม่รู้เลย แล้วยิ่งได้เห็นรูปต่างๆ ที่ไปถ่ายกับมันด้วยแล้ว บอกได้คำเดียวเลยครับ ผมประทับใจมากๆ โดยเฉพาะเพลงและการนำเสนอ...ขนาดดูไปแล้วครั้งนะนี่ ดูครั้งนี้ก็ยังประทับใจอยู่ดี...
"ครับ เมื่อชมภาพ presentatoin กันแล้วทุกท่านคงอยากจะรู้จักตัวจริงของคู่บ่าวสาว ในค่ำคืนนี้ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ปรบมือต้อนรับ คู่บ่าวสาว ที่น่ารักในค่ำคืนนี้ด้วยครับ" โหเสียงปรบมือดังมากจริงๆ ..
"ขอเชิญเจ้าสาว เจ้าบ่าวบนเวทีครับ" ดนตรีตอนนี้ ดังมากๆเลย...
"ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านเห็นด้วยกับผมมั๊ยครับ ว่าวันนี้เจ้าสาวสวยเจ้าบ่าวหล่อ เหมาะสมกันมากจริงๆ ถ้าเห็นด้วยโปรดปรบมือเพื่อเป็นเกียรดิ อีกครั้งนะครับ" โห เสียปรบมือยังดังเหมือนเดิม โดยเฉพาะโต๊ะผม เจ๊ดิวกับเจ๊โน๊ต
"แต่ก่อนจะคุยกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว ขอเชิญประธานในพิธี ขึ้นกล่าวคำอวยพรให้คู่บ่าวสาวที่น่ารักขอเราในค่ำคืนนี้ด้วยครับ บอเชิญ คุณ........................... (เป็นผู้บังคับบัญชาของพ่อเบียร์ล่ะครับ)ในฐานะท่านเป็นบุคลที่ทางฝ่ายเจ้าสาวให้ความเคารพเป็นอย่างมากขึ้นมาคล้องพวงมาลัยและกล่าวอวยพร เพื่อเป็นศิริมงคลแด่คู่บ่าวสาว ขอเรียนเชิญครับ"
ประธานเดินมาแล้ว สายตาพวกเราก็จับจ้องไปที่ ประธานและคู่บ่าวสาว....หลังจากที่ท่านคล้องพวงมาลัยให้คู่บ่าวสาวแล้ว ท่านนี้ก็กล่าวอวยพรครับ....
"......................................................................" หลังจากที่ประธานคนนี้กล่าวเสร็จเฮ้อ มีการดื่มอวยพรด้วย ดื่มเสร็จมีดนตรีบรรเลง เพลงมหาฤษก์ด้วยแต่แบบย่อ นะครับ
"ขอขอบคุณท่าน...................... เป็นอย่างสูงครับ ต่อไป ขอเรียนเชิญ คุณ....................... (น้าชายไอ้เกมที่อยู่สัตหีบ ครับ)ในฐานะที่ท่านเป็นบุคคลที่ทางฝ่ายเจ้าบ่าวเคารพ เป็นอย่างมาก ขึ้นคล้องพวงมาลัยและกล่าวอวยพร เพื่อเป็นศิริมงคลแด่คู่บ่าวสาว ขอเรียนเชิญครับ"
"......................................................................" หลังจากประธานคล้องพวงมาลัยกล่าวคำอวยพรดื่มอวยพร เสร็จ แกก็ลงไปครับ มีดนดรีเพลงมหาฤษก์บรรเลงเหมือนเดิม
"ขอขอบคุณท่าน...................... เป็นอย่างสูงครับ ต่อไป ลำดับต่อไปขอเรียนเชิญคุณพ่อของฝ่ายเจ้าสาวขึ้นมากล่าวคำอวยพรเพื่อเป็นศิริมงคลแก่คู่บ่าวสาว ขอเรียนเชิญครับ"
พ่อเบียร์ขึ้นไปแล้ว วันนี้แกอยู่ในชุดปกติขาว แกพูดยาวเหมือนกัน ประมาณว่ามีลูกรักคนเดียวแต่ก็ไปได้ดีพ่อก็ดีใจ อะไรแบบนี้แหละครับ.......หลังจากแกกล่าวเสร็จ แขกก็ปรบมือกันดังสนั่นอีกแล้ว.....
"ขอขอบคุณท่าน...................... เป็นอย่างสูงครับ ต่อไป ลำดับต่อไปขอเรียนเชิญคุณอา ญาติสนิทของฝ่ายเจ้าบ่าวขึ้นมากล่าวคำอวยพรเพื่อเป็นศิริมงคลแก่คู่บ่าวสาว ขอเรียนเชิญครับ" อาเปี๊ยกครับ วันนี้แกอยู่ในชุดสูทหรูเลิศเหมือนกันครับ...หลังจากแกกล่าวจบ แขกก็ปรบมือกันดังสนั่นอีกแล้ว...
"ลำดับต่อไป กระผมอยากจะแนะนำประวัติคร่าวๆ ของเจ้าสาวและเจ้าบ่าว โดยเริ่มจากทางฝ่ายเจ้าสาวก่อนนะครับ เจ้าสาว คุณนัท..............................จบ มหาลัยวิทยาลัยหอการค้า คณะบัญชี ปัจจุบันทำงานอยู่ที่บริษัท..........ส่วนเจ้าบ่าว คุณภู..... กำลังศึกษาที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง อีกไม่กี่เดือนก็จะจบแล้วครับ."
"ตอนนี้เรามาพูดคุยกับเจ้าบ่าว เจ้าสาว บ้างดีกว่าครับ..................ท่านผู้มีเกียรติทราบเหรอเปล่าครับ ว่า เจ้าบ่าว-เจ้าสาวนี่ รู้จักกันมาทั้งหมดก็ 3 ปีแล้ว นับว่านานมากเลยนะครับ อยากจะถามเจ้าบ่าวนะครับ ว่าเจอเจ้าสาวที่สวยแบบนี้ที่ไหนครับ" อ่าแน่มีเพิ่มตัวเลขไปด้วย.....
"รู้จักกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งครับ วันแห่งความรัก วันนั้น ผมรู้สึกประทับใจเค้าตั้งแต่แรกพบ เลยซื้อกุหลาบให้เค้าครับ" ก็จริงของมันนะครับ แต่ที่ไม่จริงน่ะกุหลายนั้นมันของผม.ที่ผมซื้อให้มัน......ฮือฮือ...
"ช่างเป็นอะไรที่แสนโรแมนติกจริงๆเลยครับ แล้วเจ้าบ่าว ประทับใจตรงไหนของเจ้าสาวล่ะครับ" พิธีกรถามต่อ ความจริงผมรู้แล้วครับว่าเป็นสคริป....แต่มันก็อดตื้นตันใจไม่ได้ที่เห็น....ได้ฟัง
"เบียร์เค้าเป็นคนคุยสนุก น่ารัก นิสัยดี ที่สำคัญเค้าเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีงาม เพียบพร้อมทุกอย่างครับ คงเป็นโชคดีของผมที่วันนั้นผมได้เจอเบียร์ จนวันนี้ผมถึงรู้ครับว่าเบียร์คือคนที่ผมรัก" โหดูสคริป...แทงลงไปในใจผมสุดๆ
"มาถามเจ้าสาวบ้างนะครับ ว่าประทับใจเจ้าบ่าวตรงไหนครับ"
"เกม เค้าเป็นคนสุภาพ น่ารัก ขยันทำงาน นิสัยดีค่ะ เบียร์รักเค้าที่เค้ามีความเป็นตัวของตัวเอง ที่สำคัญคือ เขาขยัน ประหยัด มัทยัธส์และที่สำคัญเอาใจเก่งค่ะ...."
"น่าจะเป็นอีกคู่ที่ผม และท่านผู้มีเกียรติอิจฉานะครับ....เจ้าบ่าวครับ เห็นเจ้าสาวบอกว่า เจ้าบ่าวเป็นคนทำกับข้าวเก่ง ส่วนเจ้าสาวนี่ไม่ค่อยถนัดในการทำกับข้าวเลย เจ้าบ่าวจะคิดยังไงครับ ...."
"เก่งไม่เก่งไม่สำคัญครับ สำคัญที่ว่าตอนนี้ผมรักเค้ามากที่สุดแล้ว รักจนหมดหัวใจ"มีเสียงปรบมือดังขึ้น
"แล้วเจ้าสาวล่ะครับ เจ้าบ่าวหล่อแบบนี้แถมทำกับข้าวเก่งอีกต่างหาก.....ไม่กลัวแอบแว่บไปที่อื่นเหรอครับ"
"ไม่กลัวค่ะ เพราะเบียร์เชื่อมั่นในตัวของเกม เค้าและเบียร์สัญญาจะซื่อสัตย์ต่อความรักของเรา" เสียงปรบมือดังอีกแล้วครับ
“ท่านผู้มีเกียรติอย่าว่าอะไรผมนะครับ ถ้าผมจะบอกว่าตอนนี้ผมรู้สึกอิจฉาคู่บ่าวสาวคู่นี้แล้วซิ ครับ”
"ต่อไปคงต้องขอเชิญ เจ้าสาวมากล่าวขอบคุณแขกผู้เกียรติในงานแล้วครับ" เบียร์เดินออกมาพูดแล้วครับ โหพูดดีมากเลยครับ ขอบคุณทุกคน โดยเฉพาะพ่อแม่ พูดไปร้องไห้ไป......จบแล้วแขกทุกคนปรบมือให้ครับ
"แล้วก็ต้องถึงคิวเจ้าบ่าวแล้วนะครับ ที่ต้องขึ้นมากล่าวขอบคุณแขกผู้มีเกียรติในงานนี้" ไอ้เกมเดินมาพูด อือ พูดดีแฮะ ขอบคุณทุกคนโดยเฉพาะน้าๆ ไอ้กาย และผม(มีได้ไงนี่นอกสคริปนี่) ...ทุกคนที่เกี่ยวข้อง....พอพูดจบ แขกก็ตบมือให้ครับโดยเฉพาะโต๊ะที่ผมนั่งแหมก็อย่างว่านี่เราสนิทกับเจ้าบ่าวกันนิ.....
"เราก็ได้พูดคุยกันมาพอสมควรแล้วนะครับ จะเห็นได้ว่าคู่นี้เป็นคู่ที่น่าอิจฉาจริงๆ เลยนะครับ จากความรักที่ก่อตัวขึ้นในวันวาเลนท์ไทน์ ค่อยๆก่อตัวขึ้นจนบานสะพรั่ง กลายมาเป็นวันที่แสนหวานเช่นวันนี้ ขอเสียงปรบมือหน่อยครับ"
"วันนี้ท่านผู้มีเกียรติรู้เหรอเปล่าครับว่าเจ้าสาวของเรามีเซอร์ไพส์ให้เจ้าบ่าวด้วย...ท่านแขกผู้มีเกียรติอยากรู้เหรอเปล่าครับ ว่าเป็นอะไร" โหมีเสียงปรบมืออีกแล้ว
"นี่ไงครับ"พิธีกรโชว์กล่องแหวนครับ"เจ้าสาวฝากไว้ที่ผม งานนี้เจ้าสาวเราอยากเซอร์ไพส์เจ้าบ่าวจริงๆ"ตอนนี้ไอ้เกมกับเบียร์ยืนยิ้มอย่างเดียวเลยครับ..
"แขกผู้มีเกียริท่านใดอยากเห็นเจ้าสาวสวมแหวนแต่งงานให้เจ้าบ่าว ขอเสียงปรบมือด้วยครับ" เสียงปรบมือดังสนั่นเลยครับ...พิธีกรยื่นแหวนเจ้าสาวรับแหวนไปครับ เจ้าบ่าวยื่นนิ้วให้ เจ้าสาวสวมแหวนให้เจ้าบ่าว...
"เจ้าบ่าวครับ ผมอยากเห็นเจ้าบ่าวหอมแก้มเจ้าสาวแทนคำขอบคุณสำหรับของขวัญที่เซอร์ไพส์ครับ......ท่านแขกผู้มีเกียรติอยากเห็นเหรอเปล่าครับ ขอเสียงปรบมือหน่อยครับ"เสียงปรบมืออีกแล้วครับ โหตายแน่เลยเจ้าบ่าว แต่เจ้าบ่าวก็หอมแก้มเจ้าสาวนะครับ....
"แล้วเจ้าสาวจะไม่หอมตอบหน่อยเหรอครับ เจ้าบ่าวน่ารักแบบนี้" อ้าวเจ้าสาวหอมแก้มเจ้าบ่าวแล้ว.....เสียงปรบมือดังอีกแล้ว
"บัดนี้ได้เวลาอันเป็นมงคลฤกษ์แล้วครับ พิธีการจากนี้ไป ขอเชิญคู่บ่าวสาวจุดเทียนวิวาห์และตัดเค้กครับ"
ดนตรีบรรเลงเพลงกระหึ่มแล้วครับผมจำได้นะครับเป็นเพลงที่เจ้าบ่าวเลือกไว้ คู่บ่าวสาวจูงมือไปจุดเทียนวิวาห์พอเสร็จก็ตัดเค้นและนำไปให้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย ของไอ้เกม เป็นอาเปี๊ยกครับ...หลังจากนั้นดนตรียังบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ
"สุดท้ายนี้ กระผมในฐานะเป็นพิธีกรตัวแทนของคู่บ่าวสาวขอขอบคุณแขกผู้มีเกียร์ติทุกท่าน ที่ร่วมเป็นสักขีพยานให้กับคู่บ่าวสาวของเราหากมีข้อผิดพลาดประการใด ต้องกราบขออภัยมา ณที่นี้ด้วย และงานนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ หากบุคคลสองคนนี้ไม่ได้รักกัน เพราะฉะนั้นต้องขอขอบคุณความรักที่ทำให้เราได้ปลื้มปิติ ยินดีกับชีวิตคู่ของเค้าทั้งสองคน สำหรับคู่บ่าวสาว ชีวิตกำลังเริ่มต้นขึ้น แต่สำหรับผมคงต้องจบหน้าที่พิธีกรเพียงเท่านี้ครับ และช่วงเวลาที่เหลือต่อจากนี้ขอเชิญท่ารับฟังเพเลงจากวงดนตรีได้ตามอัธยาศัยครับ" เสียงปรบมือดังอีกแล้ว.....
ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเดินขอบคุณแขกทุกโต๊ะครับถ่ายรูปกับแขกโต๊ะต่างๆ ผมนั่งคุยกับพวกเพื่อนๆ เจ๊โน๊ต เจ๊ดิว สักพัก ผมก็เดินออกมา ผมดีใจครับ ที่ผมได้เห็นภาพประทับใจเหล่านี้ ภาพคนที่ผมรักเค้าแต่งงานมีความสุขกับคนที่มันรัก...ซึ่งผมตอนนี้ในฐานะพี่ชายคนหนึ่งของไอ้เกมก็ควรดีใจกับไอ้ลูกเจี๊ยบและก็เบียร์ไม่ใช่เหรอ.......
ผมเดินออกมาจากโรงแรม เดินมาเรื่อยๆ คืนเมื่อวานกับคืนวันนี้มันต่างกันเหลือเกิน คืนเมื่อวานผมเดินจากมันมาด้วยความเสียใจ เสียใจที่ต้องจากมัน แต่คืนนี้ผมเดินจากมันมาด้วยความรู้สึกดีใจที่ได้เห็นมันมีความสุขกับคนที่มันรักและรักมัน....ต่อไปมันจะมีครอบครัวใหม่ ครอบครัวที่มีความสุข...ผมดีใจกับมันจริงๆ..............คืนนี้....
http://www.ethaimusic.com/lyrics/272.htm
และแล้วก็ถึงเวลา และแล้วเธอก็ต้องไป
ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน
ฝืนยิ้มด้วยความยินดี ทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกิน
ได้แต่ยืนมองเธอเดินไปกับเขา
รัก แม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมปล่อยเธอไปกับเขา
จากนี้ เธอคงไปดี ก็ขอให้เธอจงสุขสบาย
เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอที่เธอตั้งใจ
แม้จะต้องเสียใจ แต่ฉันจะรับไปไว้เอง
อย่างน้อย เธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด
ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน
ฉันต้องยอมเข้าใจ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน
สุดท้ายไม่เป็นอย่างฝันฉันยอมทำใจ
ชีวิตที่เราเคยมี แขวนไว้บนด้ายบางๆ
ไม่รู้ว่ามันจะขาดเมื่อไหร่
เมื่อเธอเจอทางทีดี เธออยากมีชีวิตใหม่
ไม่ผิดอะไรเมื่อเธอต้องเลือกเขา
รัก แม้รักยังไงก็รัก ได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมเป็นคนที่ปวดร้าว
จากนี้ เธอคงไปดี ก็ขอให้เธอจงสุขสบาย
เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอที่เธอตั้งใจ
แม้จะต้องเสียใจ แต่ฉันจะรับไปไว้เอง
อย่างน้อย เธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด
ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน
ฉันต้องยอมเข้าใจ เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน
สุดท้ายไม่เป็นอย่างฝันฉันยอมทำใจ
เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน สุดท้ายชีวิตของฉันก็ไม่มีใคร
-
เกิดมาแค่เพียงได้รักกัน :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
รู้จักเจ็บปวดหัวใจจริง ๆ
นับถือคุณเอกมากนะที่ยังมาร่วมงานแต่งงานได้ และจะยิ่งเจ็บมากเมื่อเดินออกมาจากงานอย่างเหงา ๆ และเดียวดาย
เป็นเราคงจะตรอมใจตายไปแล้วมั้งนี่
-
ถ้าผมเปนเอก.......ผมจะไม่อยากมีชีวิตอยู
ชีวิตที่.........ไม่มีอ่ะไรอธิบายได้
-
อ่านกี่ที ๆ ก็ซาบซึ้ง ...
หัวใจของคุณเข้มแข็งจริง ๆ นับถือมากค่ะ :m15:
-
อ่านไปน้ำตาใหลไปเศร้าสุดๆปวดใจมากๆ คุณเอก เก่งนะคับทำใจได้ผมยอมรับจิงๆ นายแน่มาก o13
-
TAT เศร้าจนบอกไม่ถูก วันนี้ทั้งวันผมมีแต่เรื่องของคุณเอกในหัวตลอดเลยครับ ทำใจไม่ได้จริงๆ :sad2: :serius2:
-
เมื่อเลือกแล้ว ก็ตัดมันให้ขาด
ถือว่าเราไม่ได้เกิดมาคู่กัน
ลุกขึ้นเดินหน้าต่อไป เก็บความทรงจำเป็นพลังในการดำเนินชีวิต
:m17: :m17: :m17:
-
มารอคุณเอกครับ ไม่ว่ายังไงที่นี่ก็เป็นเพื่อนคุณเอกนะครับ :a2:
-
o7
o7
o7
-
:m8:
มะเอาละ สองตอนนี้ไม่ ment อ่ะ ไม่ไหววววว ...หายใจไม่ออก... o22
บอกแล้วว่าไม่ชอบแบบนี้ ทำใจไม่ได้.... :m2:
:sad2:
-
:try2:เย้ๆๆๆๆๆๆ อ่านทันแย้วววววววว
ภายใน 2 วันเพ้อไปเลยยยยยย
สะเทือนใจสุดๆๆๆ :o12: เมื่อคืนอ่านก่อนหลับ ถึงตอนที่ คุณเอกรู้ว่า ที่ร๊ากมีลูก :m15:
เอาไปฝันต่อ :sad2:ว๊ากกก บ้าไปแล้ว
ฝันว่าเห็นเบบี๋ 2 คน นอน อยู่ (ในฝัน กำลังคิดว่าลูกใครฟระ!!!! จั้มม่ำเชียว :seng2ped:)
-
และแล้วก็ผ่านพ้นงานไป
แต่ความรู้สึกจะจบมั้ยนี่สิ
-
............คงมีซักวัน.......ที่ฉันจะเข้มแข็งพอ......... :o12: :o12:
-
เสือไบ:the series (ตอน131)
ผมเดินมาเรื่อยๆ ข้างๆ ถนนเลียบทางรถไฟ เดินไป คิดไป ภาพต่างๆ มันเข้ามาในหัวผมอยู่เรื่อยๆ ผมไม่รู้สึกเหนื่อย ตอนนี้ ความรู้สึกเศร้ามันเข้ามาแทนความรู้สึกอื่นหมด.....ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้นี่...
ภาพเจ้าบ่าวเจ้าสาวในพิธีแต่งงานเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว....
"ช่างเป็นอะไรที่แสนโรแมนติกจริงๆเลยครับ แล้วเจ้าบ่าว ประทับใจตรงไหนของเจ้าสาวล่ะครับ" พิธีกรถามต่อ ความจริงผมรู้แล้วครับว่าเป็นสคริป....แต่มันก็อดตื้นตันใจไม่ได้ที่เห็น....ได้ฟัง
"เบียร์เค้าเป็นคนคุยสนุก น่ารัก นิสัยดี ที่สำคัญเค้าเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีงาม เพียบพร้อมทุกอย่างครับ คงเป็นโชคดีของผมที่วันนั้นผมได้เจอเบียร์ จนวันนี้ผมถึงรู้ครับว่าเบียร์คือคนที่ผมรัก" โหดูสคริป...แทงลงไปในใจผมสุดๆ
"มาถามเจ้าสาวบ้างนะครับ ว่าประทับใจเจ้าบ่าวตรงไหนครับ"
"เกม เค้าเป็นคนสุภาพ น่ารัก ขยันทำงาน นิสัยดีค่ะ เบียร์รักเค้าที่เค้ามีความเป็นตัวของตัวเอง ที่สำคัญคือ เขาขยัน ประหยัด มัทยัธส์และที่สำคัญเอาใจเก่งค่ะ...."
"น่าจะเป็นอีกคู่ที่ผม และท่านผู้มีเกียรติอิจฉานะครับ....เจ้าบ่าวครับ เห็นเจ้าสาวบอกว่า เจ้าบ่าวเป็นคนทำกับข้าวเก่ง ส่วนเจ้าสาวนี่ไม่ค่อยถนัดในการทำกับข้าวเลย เจ้าบ่าวจะคิดยังไงครับ ...."
"เก่งไม่เก่งไม่สำคัญครับ สำคัญที่ว่าตอนนี้ผมรักเค้ามากที่สุดแล้ว รักจนหมดหัวใจ"มีเสียงปรบมือดังขึ้น
"แล้วเจ้าสาวล่ะครับ เจ้าบ่าวหล่อแบบนี้แถมทำกับข้าวเก่งอีกต่างหาก.....ไม่กลัวแอบแว่บไปที่อื่นเหรอครับ"
"ไม่กลัวค่ะ เพราะเบียร์เชื่อมั่นในตัวของเกม เค้าและเบียร์สัญญาจะซื่อสัตย์ต่อความรักของเรา" เสียงปรบมือดังอีกแล้วครับ
“ท่านผู้มีเกียรติอย่าว่าอะไรผมนะครับ ถ้าผมจะบอกว่าตอนนี้ผมรู้สึกอิจฉาคู่บ่าวสาวคู่นี้แล้วซิ ครับ”ผมเดินมาจนถึงวัดเสมียนนารี ผมเดินไปหาที่นั่งพัก แถวนี้คนพลุกพล่านหน่อย....ผมนั่งลง พอก็เอามือกุมขมับ ไอ้ภาพบ้าๆ มันเข้ามาไม่หยุดอีกแล้ว....ตอนนี้ภาพเมื่อตอนเช้าที่ผมไปที่คอนโดมันเข้ามาแว่บๆในหัวผมอีกแล้ว.....
"อ้าวพี่เอก จะไปพร้อมพี่กายเหรอครับ...อา.. ไม่ต้องแอบดูผมแต่งหล่อหรอกเข้ามาดิ" ผมเดินเข้าไปตอนนี้มันกำลังแต่งหน้าทำผมโดยมีพี่คนหนึ่งทำให้..
"โห หล่อหว่ะ......ไม่น่าเชื่อครับ พี่ว่าพี่จะแต่งหน้าทำผมให้มันได้หล่อแบบนี้" ผมคุยกับช่างแต่งหน้าครับ...
"พี่ทำสุดฝีมือเลยนะคะ คุณน้องขา งานนี้เจ้าบ่าวต้องหล่อที่สุดในงาน"
"แหมเจ๊ คนมันหล่ออยู่แล้ว แต่งนิดเติมหน่อยก็พอ....."
"เออ พ่อรูปหล่อ" ผมเดินออกมานอกห้อง ตอนนี้ผมรอบรรดาญาติไอ้กายอาบน้ำแต่งตัวกันอยู่...เออ ผมนึกอะไรออกครับ ผมเดินเข้าไปที่ห้องนอนที่ผมเคยนอนกับไอ้เกม เปิดตู้เสื้อผ้าออก....ผมหาของทีไอ้เกมฝากไว้กับผมมื่อสองสามวันก่อน.....มันเอาไปแล้วหรือยัง.........อยู่ในกล่องนี้ อ้าวยังอยู่นี่ ผมล้วงมันใส่กระเป๋ากางเกง.....
ผมเดินกลับไปห้องที่มันแต่งตัวอีกครั้ง อ้าวพี่ช่างแต่งหน้าแต่งหน้าทำผมให้เสร็จแล้วนี่....
"เสร็จแล้วค่ะ น้องเกม เป็นไงบ้างคะ ฝีมือเจ๊"
"สุดยอดเลยเจ๊..." ผมก็ว่าเค้าแต่หน้าทำผมได้ดีนะครับ ดูแล้วเหมือนรูปที่มันถ่ายเลย....
"เป็นไงครับพี่เอก ตะลึงกับความหล่อผมเลยล่ะซิ.....คนมันหล่อยังไงมันก็หล่อ.....ผมไปก่อนนะพี่เดี่ยวไม่ทัน" มันทำท่าจะเดินออก...
"เกม กรูขอคุยกับมรึงแป๊บหนึ่ง แป๊บเดียว" มันพยักหน้า.....ตอนนี้พี่ช่างแต่งหน้าเค้าเก็บกระเป๋าอุปกรณ์หมดแล้วนะ...
"งั้นเจ๊ไปรอข้างนอกนะ" ช่างแต่งผมเดินออกไปแล้ว...
"มีอะไรเหรอครับ พี่เอก ถ้าจะชมว่าวันนี้ผมหล่อมาก ไม่ต้องเลยนะผมรู้แล้วว่าผมหล่อ"ดูมัน...ขนาดจะเป็นงานเป็นการนะนี่....
"เออมรึงหล่อ มรึงลืมไอ้นี่ เดี่ยวก็ต้องได้กลับมาเอาอีกหรอก" ผมยื่นกล่องแหวนแต่งงานให้มัน..
"อ้าว ลืมเลยพี่ โหถ้าพี่ไม่บอกผมลืมเลยนะ.....ขอบคุณนะครับพี่เอก" สายตาที่มันมองที่ผม ผมมองแล้วผมรู้สึกหวั่นไหวไงไม่รู้
"ไม่เป็นไรหรอก...ไป....ได้แล้ว เออ อย่าลืมที่กรูเคยขอนะว่า...มรึงต้องทำวันนี้ของมรึงให้ดีที่สุด กรูอยากเห็นงานของพวกมรึงออกมาดีน่ะ มันจะได้เป็นความทรงจำที่ดีของมรึงสองคนตลอดไป"
"ครับพี่ ผมจะทำหน้าที่ของผมในวันนี้ให้ดีที่สุดครับ ผมไปก่อนนะพี่ เดี่ยวไม่ทัน..." เฮ้อวันนี้มันก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีจริงๆ ดีกว่าที่ผมคาดหมายไว้ซะอีก....
ผมนั่งอยู่สักพัก ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง..ผมหยิบออกมาดูเบอร์ เบอร์ใครนี่ไม่ได้เมมไว้ด้วย....แต่คุ้นๆ...ผมกดรับ...
"คุณน้องเอกขา คุณพี่เองนะคะ อยู่ไหนนี่ออกมาจากโรงแรมเหรอยัง....เห็นหายไป"อ้าวเจ๊โน๊ตน่ะเอง..
"เผอิญผมมาทุกธุระที่วัดเสมียนครับ....เจ๊โน๊ดมีอะไรเหรอครับ" ฮ่าฮ่า แหลไปครับ ไม่งั้นมีหวังความลับแตก...
"พวกเจ๊จะไปแด๊นซ์กันที่อาร์ซีเอ คุณน้องเอกสนเปล่าค้า" น่าสนเหมือนกันนะนี่ ไปเจอแสงสี เสียงเพลงเผื่อจะช่วยให้ผมดีขึ้นบ้าง.....
"ได้ครับ เจ๊ แล้วเจ๊ไปร้านไหนล่ะเดี่ยวผมตามไป"
"มอร์แกนจ้า....รีบมานะคุณน้องเอกขา มาถึงก็โทรมาล่ะกัน"
"ครับเจ๊ เดี่ยวผมตามไปนะครับ" หลังจากวางสายกับเจ๊โน๊ตแล้วผมก็ออกไป ตอนนี้เดินข้ามสะพานลอย....เดินๆไป เฮ้อ ภาพต่างๆมันแว่บเข้ามาอีกแล้ว.....ทำไงดีครับ ผมเบื่อแบบนี้จัง....ผมโบกแท๊กซี่แล้วครับ...ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว เบอร์ไอ้เกม แต่คงจะเป็นไอ้กายครับที่โทรหาผม....
"อยู่ไหนวะไอ้เอก เป็นอะไรนี่หายไปเฉยเลย เจ้าภาพเค้าบ่นหาแหละ"
"อยู่วัดเสมียน ....บอกเค้าไปดิว่ากรูกลับแล้ว"
"แล้วมรึงไปทำอะไรที่วัดเสมียนวะ....."มันถามผมต่อ
"พอดีกรูออกมาเดินสูดอากาศหว่ะ เห็นคู่บ่าวสาวเค้าสวีทกันแล้ว.ทนดูไม่ได้..เดินไปอีท่าไหนไม่รู้...รู้ตัวอีกทีวัดเสมียนแล้ว" ผมกะจะพูดให้โจ๊กๆครับ แต่ น้ำเสียงและสำเนียงมันเศร้าครับ...
"โหมรึงอะไรจะอึดขนาดนั้น แล้วมรึงอยู่ที่นั่นเหรอให้กรูแวะรับเปล่า กรูจะไปส่งญาติๆ กับคอนโด"
"ไม่ต้องหรอก....กรูจะไปเที่ยวอาร์ซีเอ กับพวกเจ๊ๆ เค้า....เบื่อๆหว่ะ "
"เออ ถ้ากรูส่งน้าๆ แล้วกรูตามไปนะ "
"เออโทรมาล่ะกัน" มันวางสายไปแล้วครับ....
ผมไปถึงร้านมอร์แกนประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ไปก็หาพวกเจ๊ อ้าวเจอแล้ว อยู่กันเยอะเหมือนกันแฮะเจ๊โน๊ต เจ๊ดิว ไอ้โด่งอีกคนใครไม่รู้จักเด็กใหม่เจ๊โน๊ตเค้า ไอ้ไบร์ท ไอ้แฟรงค์.....แหมตอนนี้ยืนแดนซ์กันกระจาย...ผมเข้าไปยืนข้างๆ เจ๊โน๊ตกับเจ๊ดิว..
"ต๊ายๆ คุณน้องเอกขา กี่ปีแล้วคะที่เราไม่ได้มาแดนซ์กันแบบนี้"เจ๊โน๊ตเริ่มถาม...
"ปีกว่าๆ มั๊งเจ๊ จำไม่ได้ครับ" ไม่มีอารมณ์หรอกครับ แกถามอะไรผมก็ตอบง่ายๆ ส่งๆ...
หลังจากได้แก้วเหล้าแล้ว...ผมก็นั่งดื่ม ส่วนคนอื่น เค้าแดนซ์สนุกสนานกัน ขนาดอยู่ท่ามกลาง แสงสี เสียงเพลง ผู้คน ผมยังไม่รู้สึกสนุกหรือร่าเริงเลย....ตอนนี้ผมคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้เรื่องอะไรนักหนา ไม่เรื่องผมกับไอ้เกม ก็เรื่องไร้สาระต่างๆมากมาย.....
ใครบอกว่าอกหักดีกว่ารักไม่เป็น แล้วเป็นไงล่ะตอนนี้การรักเป็นมันทำให้ผมแทบบ้าตาย....เพราะรักเป็นไม่ใช่เหรอผมถึงเสียน้ำตา เสียเวลา เสียรัก เพราะรักมรึงไอ้เกม........
ผมนั่งดื่มไปเรื่อยๆ ตอนนี้บอกตรงๆไม่มีความสนุก ความสุข อะไรเลยครับ นั่งบื้อจิตใจเลื่อนลอย....จนเจ๊ดิวเค้าถาม....
"คุณน้องเอกเป็นอะไรค้า นั่งเศร้าเหมือนกาเทยโดนผัวทิ้ง" อ้าวกัดผมอีก.....
"คุณน้องดิวขา ไปว่าน้องเอกแบบนั้นได้ไง ถ้าคุณน้องเอกเป็นกาเทย คุณพี่นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆว่าจะออกมาอย่างไง" แกตั้งใจจะแหย่ให้ผมครึกครื้น แต่บอกตรงๆตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์รับฟังอะไรเลย...
"เปล่าครับ เจ๊โน๊ตเจ๊ดิว ผมเหนื่อยน่ะ พักนี้นอนน้อยครับ ต้องช่วยไอ้เกมเตรียมงาน เจ๊สนุกไปเถอะ ผมขอนั่งมองเจ๊ล่ะกัน" แหลอีกแล้วผม
"จ้าพ่อหนุ่ม....ระวังตกหลุมรักเจ๊ล่ะจ๊ะ มัวแต่มองเจ๊" ผมโดนเจ๊โน๊ต เอามือจับคางไปหนึ่งที.....
ผมนั่งๆอยู่อ้าว คิดเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว ทำไมผมเป็นแบบนี้ดิ ทั้งๆ ที่ธรรมดาผมไม่คนที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ตอนอกหักแบบนี้ ผมกลายเป็นคนช่างคิดช่างตั้งคำถามไปแล้ว เรื่องที่คิดก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็จะคิดแต่เรื่องมันและก็เรื่องของผม คิดถึงความรักของเราที่ผ่านๆมา...และคำถามต่างๆ ตามมา.....
1.ทำไมมรึงต้องทำแบบนี้
2. ทำไมมรึงถึงทิ้งกรู
3. ตอนนี้มรึงจะคิดถึงกรูบ้างเปล่าวะ
4.ทำไมกรูแย่แบบนี้ มรึงล่ะเป็นหมือนกรูบ้างเปล่า
5.ตอนนี้มรึงจะทำอะไรอยู่วะ...มีความสุขล่ะซิ แล้วทำไมหน้ามรึงมันต้องคอยหลอกหลอนกรูให้กรูเศร้าแบบนี้ ฯลฯ
คนอกหักทุกคนเป็นอย่างผมเหรอเปล่านี่.....ผมชักสงสัย อาการของผมตอนนี้ก็จะเป็นประมาณรู้สึกแย่ ร้องไห้ง่าย บางครั้งร้องไห้เหมือนคนบ้า ร้องไห้อย่างไม่มีสาเหตุ ทำตัวห่อเหี่ยวซึมเศร้า...ถ้าเป็นช่วงวัยรุ่นหรือตอนที่มีรักใหม่ๆ ผมว่าผมคงต้องมีความคิดที่จะทำร้ายตัวเอง หรือไม่งั้นก็อาจจะคิดฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้ผมโตพอที่จะรู้หรือคิดอะไรได้แล้วความคิดแบบนั้นเลยไม่มี
ความคิดผมแว่บมาอีกแล้ว เสียใจกับความรัก เสียใจไปจะได้อะไรขึ้นมา เสียใจไปผมจะได้ไอ้ลูกเจี๊ยบกับมาเหรอ....ผมเสียใจไป ตอนนี้มันจะรู้เหรอเปล่าว่าผมเสียใจแค่ไหน มันก็ไม่รุ้อยู่ดี....จะไม่ให้ผมเสียใจก็คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะผมรักมัน ไม่ใช่รักแค่วันสองวันด้วยดิ ผมรักมันเกือบๆ สี่ปี การที่ผมเลิกกับมันแล้วผมจะไม่เสียใจมันคงเป็นไปไม่ได้ ผมก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง รัก โลภ โกรธหลง ดีใจ เสียใจ มันเรื่องๆทั่วๆไป.....ผมคงต้องใช้เวลามาช่วยสมานและเยียวยาอาการบ้าๆ นี้ให้หายไปโดยเร็ว...
จริงอยู่ผมรักไอ้ลูกเจี๊ยบ รักมากด้วย รักจนแทบจะให้มันได้ทั้งชีวิต....แต่ตอนนี้ ถ้ามีสองอย่างให้ผมเลือก ผมจะเลือกอะไร ระหว่างเลือกที่จะรักมันต่อไปแล้วจมอยู่กับการเจ็บปวดทรมานแบบนี้ กับสอง เลือกที่จะรักตัวเอง แล้วลืมทุกอย่างให้หมดโดยเร็ว กลับมาเป็นไอ้เอกคนเดิม ไม่มีมันผมก็น่าจะอยู่ได้นี่...ผมมาคิดดู แล้วผมก็ตัดสินใจ....เอาล่ะผมขอเลือกสิ่งที่คนทุกคนน่าจะทำก็แล้วกัน.......คือการเลือกที่จะรักตัวเองไว้ก่อน.....เลือกที่จะลืมมัน......
จริงดิ เมื่อก่อน.....ก่อนที่ผมจะเจอมัน ผมก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ อยู่ได้โดยไม่มีมัน และผมคงจะต้องอยู่โดยไม่มีมันนับแต่วันนี้เป็นต้นไป...เสียใจกับความรักที่มันไม่สามารถจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้.........มีประโยชน์อะไรล่ะ.....
"เจ๊โน๊ตผมกลับก่อนล่ะนะ ไม่ไหวจริงๆ ครับ ปวดหัว"
"อ้าวเหรอ จ้าๆ ไว้วันหลังมาเที่ยวกันใหม่นะคะ คุณน้องเอกขา" ผมเดินออกมา.....กำลังจะโบกแท๊กซี่กลับบ้านพระราม 4 ตื๊ดๆ โทรศัพท์ดังอีกแล้ว อ้าวไอ้กาย....
"กรูจะถึงแล้วนะ รอแป๊บกำลังจะเลี้ยวเข้า...มรึงเที่ยวร้านไหนกันวะ" อ้าวไอ้เวนกรูจะกลับแล้วมาทำไมป่านนี้....ผมมองเวลาจะเที่ยงคืนแล้วนี่....
"กรูกำลังจะกลับแล้ว"
"อ้าวเวนแล้วมรึงชวนกรูมาทำไมวะนี่"
"กรูจะไปรู้เหรอวะว่ามรึงจะมาซะป่านนี้...."
"กรูต้องไปส่งน้าๆ กรูนะโว๊ย หลายที่....นี่ก็รีบสุดๆ แล้ว...."
"เออ มาล่ะกัน อ้าวเวน" มันเดินมาหยุดยืนหน้าผม......ผมตัดสาย.... ความจริงผมก็ไม่มีอารมณ์จะสนุกหรอกครับวันนี้ แต่พรุ่งนี้มันก็จะกลับญี่ปุ่นแล้ว อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันที่น่ายินดีของมันด้วย น้องชายคนเดียวของมันเป็นฝั่งเป็นฝาแต่งงานมีครอบครัว แถมยังจะมีลูกอีกเร็วๆ นี้อีก.... ผมควรดื่มกับมันเพื่อเป็นการฉลองซะหน่อย...
"ไปเลย ช้าเสียเวลาหมด " มันเดินนำไป ครับ อ้าว ที่ตรงนั้นว่างพอดี ร้านรูท 66 แต่เป็นหน้าร้าน ไอ้กายมันไม่ชอบแดนซ์อยู่แล้ว นั่งในร้านหรือหน้าร้านมีค่าเท่ากัน....
"สั่งเหล้านะเฟ๊ย" ผมพยักหน้า...ช่วงรอเหล้านี่สายตามันก็สอดส่ายหาสาวครับ แหมไม่ทิ้งลายเสือเก่าเลยนะมรึง...
"แล้วทำไม มรึงรีบกลับล่ะ ไม่อยู่ช่วยมันดูแลเรื่องเงิน เรื่องออร์แกไนซ์เหรอ"
"แหม ไอ้เอก ไม่เอาหว่ะเบื่อ ให้ญาติ เค้าคู่ผัวเมียเค้าจัดการเองเถอะ เรื่องบางเรื่องกรูไม่อยากยุ่ง"
"วันนี้แขกเยอะนะ โต๊ะที่จัดไว้เต็มหมด" แหมก็แหงดิ ก็ลูกน้องและเจ้านายของพ่อเบียร์ มากันเยอะเค้าขนมาทั้งกองร้อยเลยมั๊ง
"แต่ไม่ค่อยมีสาวๆ สวยๆให้กรูมองเลย อับเฉา"
"ไอ้สา.....ด งานแต่งน้องชายมรึงนะ....เฮ้อ....แล้วพรุ่งนี้มรึงกลับกี่โมง.....เดี่ยวกรูไปส่งมรึงที่ดอนเมือง"
"มรึงต้องไปส่งกรูอยู่แล้วล่ะเอก ไอ้เกมมันไม่ว่าง ช่วงนี้มันคงยุ่งๆ อีกสามวันมันก็จะไปฮันนีมูนกับเมียมัน"
"อือ ได้" หวานกันจังนะ ดูดิ ทิ้งให้ผมต้องมานั่งเป็นหมาเศร้าแบบนี้......เหล้ามาแล้วครับผมจัดการชงเหล้าและชนแก้วกับมัน
"แล้วมรึงจะทำไงต่อไปวะเอก.....มรึงจะเลิกคบ....เลิกติดต่อไอ้เกมมันเลยเหรอเปล่า...."
"ไม่หว่ะ เรื่องจะให้เลิกคบกรูไม่ทำหรอก....แต่กรูจะห่างๆ มันไป....ไม่มีประโยชน์ที่จะเป็นเหมือนเดิม ขืนไปยุ่งไปสนิทสนมกับมันเหมือนเดิม......ทุกอย่างที่ทำไปมันจะไม่มีประโยชน์...."
"ดีแล้วหว่ะเอก ไอ้เกม มันต้องรับผิดชอบกับชีวิตครอบครัว แต่งงานแล้ว มันต้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้น"
"ใช่....ห่างๆ กันไป......อีกหน่อยมันก็คงลืมกรู....เหมือนที่กรูพยายามจะลืมมันอย่างตอนนี้"
"แล้วมรึงเป็นบ้าไรวะนี่ เดินออกมาไม่ลาพวกมันสักคำ....ตอนกรูออกมามันก็ถามนะเห็นมรึงเหรอเปล่า...กรูบอกว่าไม่เห็น"
"ก็กรูบ้าไง.......มันจะมาสนใจอะไรกรูป่านนี้มันคงอี๋อ๋อ....จ๊ะจ๋ากันที่เรือนหอแล้วมั๊ง" อ้าวดูผมดิ ปากมันพาไป ผมว่าจะไม่คิดจะไม่อะไรกับมันแล้ว แต่ภาพต่างๆ มันทำให้ผมเกิดอารมณ์นี้....ตอนนี้สองคนคงจะสวีทๆ กันบนเตียงที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบแดง......ส่งตัวกันที่บ้านเบียร์ครับ.....
"ไอ้เอก มรึงเป็นอะไร ไหนมรึงบอกว่ามรึงจะตัดใจ แล้วมรึงคิดถึงพวกมันทำไม....แบบนี้เมื่อไหร่มรึงจะตัดใจได้วะ"
"เฮ้อ....กรูพยายามอยู่แต่ มรึงรู้เปล่าวะกาย มันเป็นอะไรที่ยากสุดยอดเลยหว่ะ นี่ตั้งแต่กรูเดินออกจากงานมา หน้ามัน หน้าเบียร์ มันโผล่เข้ามาในหัวกรูตลอดเลย" น้ำตาผมคลอๆ อีกแล้ว ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ.....มันหมดเรี่ยวแรงอยากร้องไห้ขึ้นมาอีกแล้ว...
"ไอ้เวนเอก เป็นไร อย่าร้องไห้แถวนี้นะ เดี่ยวโต๊ะอื่นเค้าจะคิดว่ากรูทำอะไรมรึง" ไอ้กายมันคงแกล้งพูดให้ผมขำๆ แต่อย่างที่บอกแหละ ผมขำไม่ออกหรอก....ผมเงยหน้าขึ้น เฮ้อ เมื่อกี๊ผมก็บอกกับตัวเองแล้วนี่ว่าผมจะเลือกรักตัวเองโดยการลืมมัน......แต่บอกตามตรงเลยครับ มันเป็นช่วงเวลาที่ยากมากๆ.....ผมดันตัวขึ้น นั่งกินเหล้ากับมันต่อ น้ำตาก็ยังคลอๆ .....
"เฮ้อ....เออไม่ร้องก็ไม่ร้อง ไม่มีประโยชน์น๊อะที่จะเสียน้ำตาให้กลับอดีต เออ กาย แล้วมรึงจะมาอีกวันไหน" ผมพยายามหาเรื่องคุย.....หาเรื่องที่มันจะไม่ทำให้ผมคิดถึงหน้าไอ้ลูกเจี๊ยบ..
"หลังคริสมาสหว่ะ วันไหนยังไม่รู้ มรึงต้องมาเที่ยวกับกรูนะมรึง ห้ามหาเหตุนะ มรึงจะห่างไอ้เกมก็ห่างไป แต่ไงกรูกับมรึงก็ยังเป็นเพื่อนกัน"
"เออ กรูรู้แล้ว มรึงกับมันคนละส่วน แล้วกรูก็ไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น..." ก็จริงของมัน ....แต่ตอนผมบอกเห็นหน้าไอ้กาย ก็เหมือนเห็นหน้าไอ้เกมแหละ มันพี่น้องกัน....ตื๊ดๆ มือถือไอ้กายดัง.....มันกดรับ...
"ไง....จะตีสองแล้วไม่หลับไม่นอนเหรอวะ เจ้าบ่าวอะไรนี่" ผมรู้เลยครับว่าใคร.
"..............................................................." ไม่ได้ยินครับ..
"อยู่กับไอ้เอก กินเหล้าฉลองให้ให้มรึงไงไอ้เจ้าบ่าวสุดหล่อ "
"......................................................................"
"ไม่ดีมั๊ง อย่ามาเลย กรูกินกับไอ้เอกได้ "
"....................................................."
"เอก ห่านี่มันจะคุยกับมรึ่งน่ะ" ไอ้กายมองหน้าผมแล้วก็ส่งโทรศัพท์ให้ผม...
"ว่าไงวะ เจ้าบ่าว" ผมทักมันก่อน....
"กินเหล้าไม่ชวนเลยนะพี่เอก"
"ไม่รู้จะชวนทำไม... กรูรู้ว่ามรึงยุ่ง เสร็จงานแล้วเหรอ"
"เสร็จแล้ว เบียร์หลับแล้ว เหนื่อยมากเลยพี่ วันนี้....อยากไปกินกับพวกพี่จัง"
"อย่ามาเลยจะตีสองแล้ว เรายังมีเวลากินกันอีกเยอะ......" ผมพูดไปงั้นแหละ ยากหน่อยนะ...หลังจากนี้ผมคงห่างๆ มันไป....
"แล้วพรุ่งนี้ พี่เอก ไปส่งพี่กาย หน่อยนะครับ ผมคงไม่ได้ไป ต้องไปเคลียร์อะไรอีกหลายอย่าง"
"ได้ๆ มรึงจัดการเรื่องของมรึงให้เสร็จเถอะ ไม่ต้องห่วง...."
"ครับ ขอบคุณครับ พี่เอก เออ เดี่ยวพรุ่งนี้ผมจะเอารถไปคืนพี่นะครับ ผมจะใช้รถพี่กายแทน"
"เออๆ ถ้ามีความจำเป็นต้องใช้รถกรูก็บอกกรูได้นะ... กรูไม่หวงหรอกรถ เพราะกรูขับไม่เป็น" เชื่อเปล่าครับแค่ผมได้ยินเสียงมันแค่นี้ ความสดชื่นก็กลับมาหาผมอีกครั้งแม้มันจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นๆ
"ขอบคุณครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ อย่าดื่มมากนะพี่ ผมเป็นห่วง" อ้าวเวน จะมาเป็นห่วงอะไรผมล่ะ..
"เออ พักผ่อนได้แล้ว แล้วค่อยคุยกัน" ไอ้ลูกเจี๊ยบผมวางสายไปแล้ว ผมส่งโทรศัพท์คืนไอ้กาย...
"มันว่าไงวะ"ไอ้กายถามผม..
"นอนแล้ว ไม่มา จะมาทำไม แค่นี้กรูก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว" ผมบอกมันตรงๆ
"แหะๆ แต่เมื่อกี๊กรูเห็นมรึงระริกระรี้ อยากคุยกับมันเหลือเกินนะ ไอ้เอก"
"มันเป็นความต้องการลึกลึกของกรูมั๊ง" มันเป็นแบบนี้จริงๆ...
"เออ คืนนี้มรึงจะนอนไหนวะ คอนโดกรูเปล่า เดี่ยวบ่ายๆ มันจะเอารถมาเปลี่ยน กรูจะขับไปเก็บไว้ที่บ้านมรึงให้"
"ขอกรูนอนบ้าน....นะกาย...นอนคอนโด กรูคงนอนไม่หลับ ความรู้สึกบ้าๆ มันต้องหลอกหลอนให้กรูบ้าตายแน่เลยและอีกอย่าง ตอนนี้ญาติๆ มรึงก็อยู่กัน กรูนอนบ้านกรูสะดวกกว่า"
"เออ พยายามลืมเข้านะ กรูรู้ว่ามันเจ็บปวด มันทรมาน แต่กรูเชื่อว่ามรึงต้องผ่านมันไปได้"
"เออ ขอบใจ"
เรานั่งกินจนถึงตีสอง ไอ้กายไปส่งผมที่บ้านพระราม 4 แล้วมันก็กลับไปนอนคอนโด.....ตอนเย็นวันอาทิตย์มันเอารถมาจอดไว้ที่บ้านผม แล้วผมกับมันก็ไปสนามบินดอนเมือง......
จบแล้วครับ ความรักของผมกับคนที่ผมรักมากที่สุดอีกคนหนึ่ง ตั้งแต่ผมได้รู้จักกับมัน ชีวิตผม ก็มีทั้งสุข เศร้า เหงา และมีน้ำตา แต่ทุกอย่างที่ผมเจอมาผมบอกได้เลยว่าผมไม่เคยเสียใจที่ได้รักมัน ผมกลับรู้สึกว่าชีวิตผมโชคดีที่ได้เจอมัน ได้เจอคนที่ผมรัก...แม้สุดท้ายทุกอย่างมันจะจบลงด้วยน้ำตา.....จบลงด้วยความเสียใจ......แต่ผมก็ดีใจที่ผมได้รักมัน.....
http://www.ijigg.com/songs/V2AC747PD
ปลายทางที่ฉันรอเธอ ที่สุดก็จบตรงนี้ ไปดีเถอะนะคนดี ไม่ต้องคิดอะไร
เข้าใจว่าวันเวลา มันทำให้คนเปลี่ยนไป แต่ฉันก็คงไม่คิดโทษใครอยู่แล้ว อย่าห่วงเลย
ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี
เวลาทุกวินาที ต่อไปคงหมดความหมาย จะเร็วจะช้ายังไง เธอก็คงไม่มา
เมื่อมันไม่เหลืออะไร เมื่อเธอไม่กลับมาหา ฉันก็คงต้องใช้เวลาที่เหลือ เพื่อลืมเธอ
ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี
คนเราต่อให้รักเพียงใด จะรักแทบเป็นแทบตายก็คงไม่สำคัญ
ปลายทางเราต้องแยกจากกัน ไม่เหมือนอย่างฝัน
ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ เมื่อไม่เหลือคนที่ให้รอ
ในเมื่อเธอไม่กลับคืนมา ฉันก็ไม่ควรเฝ้ารอ จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี
-
:o12: :o12: :o12:
สะเทือนใจ สุดๆๆ
ชอบแนวคิดของคุณที่ว่าให้ "รักตัวเอง"
นาทีนั้น คิดแบบนั้นดีที่สุด o13 อึ้ม.......
-
o7
:เฮ้อ:
หมดแรงเม้นท์ :sad2:
-
เศร้า ๆๆ :sad2: :sad2: :sad2:
แต่เอาน่า รอ No. ต่อไปดีกว่าหวังว่าคงสดใสกว่านี้ :give2: :give2:
-
เลือกไปแล้ว ก็รอดูผลที่ตามมา
:a3:
-
เมื่อไรจะพ้นช่วงเวลาเหล่านี้ซะทีนะ :m7:
-
วันนี้วันสุดท้ายของตอนเศร้าๆ ตอนไอ้เกม แล้วครับ 555 แหม ทนไม่ได้เหรอไงครับ คุณกฤซ ชีวิตรักเกย์มันก็แบบนี้แหละ มีรัก มีเศร้า มีสนุก มีแรด....
พรุ่งนี้เป็นตอนใหม่แล้วนะครับ เสือเริ่มหาเหยื่ออีกแล้ว 5555
ขอบคุณแฟนคลับ มิตรรักนักอ่านที่โหวตให้ผม ในเซ็งเป็ดอวอร์ด นะครับ ....ขอบคุณจากใจจริงๆ ครับ....แต่ท่าทางจะลุ้นไม่ขึ้นครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ได้แค่นี้ก็พอแล้ว....
เริ่มนับถอยหลังแล้วนะครับ สำหรับ เสือไบเดอะซีรีย์ เหลืออีกไม่กี่ตอนเอง.....
กำลังคิดอยู่ว่า จะต่อด้วย เดอะบอยสตอรี่ หรือ เสือไบเดอะพ๊อคเก๊ตบุค (ตอนไอ้เกมที่เศร้าๆ นี่แหละแต่ มีเพิ่ม หรือตัดบางตอนทิ้ง.... ) หรือ เสือไบเดอะซีรีย์ เล่มสอง ที่เป็นโปรเจค ต่อจาก เสือไบ ตอนที่อ่านอยู่นี่ดี แต่ตอนนี้กำลังเก็บข้อมูลไปเรื่อยๆ ครับใกล้หาข้อมูลที่จะมาเขียนหมดแล้วครับ....
-
รอจิ้มเจ้าของกระทู้มานานแร่ะ
สมหวังสักที เหอะ ๆ ๆ ๆ ๆ
ไว้เจอกัน
-
ชีวิต ยังงัยก็ต้องเดินต่อไป
เมื่อเศร้า ก็ให้มันสุดๆๆๆๆ แล้วก็เริ่มต้นชีวิตใหม่
o13ทำไมคุณเอก เก่งอย่างงี้ๆๆๆๆ
สิ่งดีๆ กำลังรอเราอยู่ ฮ่าๆๆๆๆ :m11:
-
พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ :a2: :a2:
-
อ่านที่ไรก็น้ำตาเล็ดตลอด
เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o7
-
เสือไบ:the series(ตอน 132)
สามวันผ่านมาแล้ว ผมย้ายกลับมาเลียแผลใจที่บ้านพักราชการที่ปากเกร็ด ที่นี่ค่อนข้างเงียบสงบ มีเพื่อน มีรุ่นพี่ มีรุ่นน้อง ที่สำคัญ มีกีฬา อะไรเหล่านี้มันอาจจะช่วยทำให้ผมดีขึ้นได้บ้าง....
สามวันผ่านมานี้เวลาสำหรับผมมันเดินช้าเหมือนเดิม ภาพของไอ้เกม เบียร์ และผม มันยังหลอกยังหลอนผมอยู่...ตอนนี้ผมก็เหมือนเริ่มนับหนึ่งใหม่....นับหนึ่งกับความเหงา ความปวดร้าว.....ความเศร้าใจ....นี่เป็นครั้งที่สี่ที่เจ็บปวดกับความรักสุดๆ.....สามครั้งแรก ผมเคยบอกกับตัวเองว่าผมเข็ดกับความรักแล้ว แต่ที่ไหนได้พอความเจ็บปวดมันจางลง.....ผมเจอเจ้าตัวความรักอีกครั้ง....พอเผมเจอมันอีกครั้งผมกลับเดินเข้าหามันด้วยความเต็มใจ....จนมานั่งเจ็บปวดแบบนี้อีก.....
ตอนนี้ผมต้องปรับระบบการดำเนินชีวิตทุกอย่างใหม่หมด สี่ปีที่ผ่านมาชีวิตผมก็มีแต่ไอ้ลูกเจี๊ยบ...จนลืมไปเลยว่าชีวิตก่อนที่ผมจะเจอมันผมทำอะไรไปบ้าง..ดำเนินชีวิตอย่างไร....
ช่วงนี้เป็นช่วงแข่งกีฬาหน่วยงานครับ ผมต้องเตรียมตัว ดีเหมือนกันครับ เล่นให้เหนื่อยไป เลย ผมจะได้นอนหลับได้ง่ายๆ.....วันนี้หลังจากเลิกงานแล้วผมเตรียมแร๊กเก็ต เดินทางไปสนามเทนนิส......ผมขี่บีเอ็มเอ็กซ์ไป (แหะแหะ เพิ่งเปลี่ยนยาง ครับ ยางเก่าล้อหน้าล้อหลังมันเก่าจนไม่สามารถใช้การได้แล้ว)
ผมมาถึงคอร์ทเทนนิสก็ทำการวอร์มอัพ โดยการน๊อคบอร์ด เสร็จแล้วหาคนน๊อคสักหน่อย....อ้าวไอ้มด....รุ่นน้องผม เอ มันมาตีได้ไงนี่ ผมว่ามันหล่อจนไม่คิดจะมีเวลามาตีเทนนิสไง...
"สวัสดีครับ พี่นุ่ม" มันยกมือไหว้ผม...แหะๆ บอกตรงๆ นะครับผมชอบมองมันน่ะ....แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปมากแฮะ ผมเจอมันครั้งแรกเมื่อตอนปีหนึ่งตอนนั้นมันหน้าใสๆ สามสี่ปีผ่านมา โหมันดูเป็นรุ่นพี่ เป็นผู้ใหญ่ขึ้น แหมตอนนี้ผมทรงรากไทรเหมาะกับหน้าตามันจริงๆ.....
"มาเล่นได้ไงนี่ มาๆ น๊อคให้หน่อย"
"น้องจะแข่งกีฬาสถาบัน ครับ เป็นตัวแทนเทนนิส ของวิทยาลัย"
"เก่งแฮะ" ไอ้นี่มันเป็นตัวเยาวชนของภาคอีสานครับ จังหวัดใหญ่สุดของอีสาน
"ไม่หรอกพี่นุ่ม มาเร็วๆ หายไปไหนมานานล่ะนี่ ไม่ได้เจอเลย"
หลังจากนั้นเราก็น๊อคกันเฮ้อ กว่าจะฟื้นสโตรกได้ ปีเต็มๆ ไม่ได้จับแร๊กเก็ตเลย..น๊อคประมาณสิบนาทีครับ มีคนสองคนลงมาแจมด้วย(คอร์ทนี้ส่วนใหญ่จะเล่นคู่กันนะคับ)
"อ้าวพี่เอก หายไปเลยนะ" ไอ้แบงค์ครับ น้องของรุ่นน้องของผมคนหนึ่งจังหวัดที่ผมเคยเรียนสมัยมัธยม
"แหะๆ ไปขายแอมเวย์มา ดูดิ ตีไม่ได้เรื่องเลยหว่ะ....อีกคนใครวะเพื่อนเหรอ"
"เพื่อนครับ ไอ้บอล....มันเพิ่งหัดเล่นได้ไม่ถึงเดือนเลย" เออใช่ดิ เมื่อวันก่อนผมยังเห็นมันเตะตะกร้ออยู่หน้าแฟลต ผมมองหน้ามันสู้โย่งเชียว แต่ถ้าเทียบกับไอ้มด หรือไอ้แบงค์ ผมว่ามันซกม๊กไงไม่รู้
ผมน๊อคไปได้สักครู่ ก็เล่นเซทกันครับ เล่นครั้งแรกในรอบปีก็แบบนี้แหละ ยังจับจังหวะไม่ได้ ยิ่งมาเล่นกับตัวเยาวชน ด้วยแล้ว ไอ้มด กับไอ้แบงค์นะครับ เป็นตัวเยาวชน ส่วนไอ้บอล เพิ่งหัดเล่นใหม่ ยังตีไม่เอาไหน เหมือนๆ กับผมตอนนี้.....
"เหนื่อยหว่ะ" หลังจากเล่นเซท ผมก็มาหอบข้างสนาม เหนื่อยจริงๆ...
"ก็แหงล่ะซิ พี่เอก อ่อนซ้อมแบบนี้" ไอ้แบงค์แซวผมใหญ่เลย
"ก็มาทีไรไม่รู้จะตีกลับใครนี่ เด็กเยอะ" ช่วงนี้ภราดรกำลังดังครับ เด็กๆ ก็เลยมาตีเทนนิสกันมากขึ้น..
"พี่นุ่มเมาหัวราน้ำมากกว่ามั๊ง" แหมๆ ไอ้มดเอาเชียวนะมรึง...
"พี่เอก ครับ พี่ตีเทนนิสนานแล้วเหรอครับ" อ้าวไอ้บอลครับ มันถามผมหลังจากนั่งฟังมานาน...
"เพิ่งมาเล่นวันนี้วันแรกเอง..ตีไม่ได้เรื่อง พี่อยากเป็นภราดรกับเค้าบ้าง" แหะๆ หลอกมันแหละ ผมเล่นมาเกือบสิบปีแล้ว.....เออ ว่าไปผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้นี่เท่าไหร่ครับ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หรือว่ามันซกม๊กๆ ก็ไม่รู้...
"มรึงอย่าไปเชื่อพี่เอก ไอ้บอล พี่เค้าตีก่อนเราเกิดซะอีก" อ้าวเวน กรูยังไม่แก่ขนาดนั้นไอ้แบงค์....
"พี่นุ่ม เราลงต่อเถอะ กำลังมันส์ เดี่ยวน้องมีธุระ"
"ธุระที่เลมอน ทรีล่ะซิ รู้นะเมื่อคืนไปทำอะไรมาที่นั่น ได้เด็กมาด้วยไม่ใช่เหรอมรึง" แหะๆ แซวไอ้มดมันครับ เมื่อคืนผมไปกินข้าวที่สโมสร เจอเพื่อนรุ่นเดียวกับมัน มันเล่าวีรกรรมของไอ้นี่ให้ผมฟัง ประมาณว่า นั่งกระดิกนิ้วแล้วสาวๆ ก็ตามมันมาที่หอพักนักศึกษา...
"ข่าวเร็วนะนี่ ฮ่าฮ่า คนมันหล่อก็แบบนี้แหละ ลงเถอะพี่เดี่ยว มีคนแย่งคอร์ท"
เราสี่คนลงคอร์ทไปแล้วครับ การเล่นก็แบบถ้อยทีถ้อยอาศัยนะครับ ....เราสี่คนเล่นจนจบเซต...
"น้องกลับก่อนนะพี่ พอดีมีนัด"
"แหะ แหะ เด็กเลมอนทีล่ะซิ เออไปถอะ" มันยกมือไหว้ผมครับ..
"กลับก่อนนะ บอล แบงค์" มันกลับไปแล้วครับเหลือ พวกเราสามคน...ผมก็ว่าจะกลับเหมือนกัน เดินไปซื้อน้ำก่อนดีกว่า.. ตื๊ดๆ โทรศัพท์ดังครับ ของใครนี่ คือเราจะเอาแร๊กเก็ตเทนนิสไว้รวมๆ กันครับ เวลามีเสียงโทรศัพท์ดังทีก็ต้องจำเสียงให้ได้ว่าของใคร ไม่ใช่ของผมแน่ครับ เพราะผมปิดไว้.....ไม่อยากเปิดครับ.... ไม่อยากคุยกับใครบางคน.....
ไอ้แบงค์รับโทรศัพท์ครับ ผมกับไอ้บอลเดินไปซื้อน้ำ....เดินกลับมาอีกที ...ไอ้แบงค์มันยังคุยโทรศัพท์ไม่จบเลย..
"เอ๊ยๆ แบตกรูจะหมดแล้ว เดี่ยวกรูโทรหามรึงนะ เอ๊ยเวนแบตหมด"มันทำเสียงเหมือนอารมณ์เสีย..
"บอลเอาโทรศัพท์มายืมหน่อยซิ เพื่อนกรูโทรมา"
"โทรศัพท์กรูมีที่ไหนล่ะ จำนำไว้อยู่..." ไอ้บอลพูดซะเสียงดัง....ห่านี่....ไม่อายชาวบ้านเค้าเลยนะมรึง...
"พี่เอก แบงค์ยืมโทรศัพท์หน่อยพี่"
"ในปลอกแร๊คน่ะ หยิบเอา" ผมบอกมัน....ไอ้แบงค์หยิบแล้วครับ...
"อ้าวพี่เอก.....แบตหมด"
"หมดที่ไหนล่ะ ยังไม่ได้เปิด เปิกก่อนโว๊ย โง่หรือแกล้งโง่วะนี่" ผมแซวมันครับ...
"โอเคๆ ได้แล้วพี่" มันกดโทรศัพท์..
"ตกลงไปก็ได้...สี่ทุ่มล่ะกัน กำลังตีเทนนิสอยู่"
"..................................................."
"เออ ๆ แค่นี้นะ เดี่ยวเจอกัน.." มันวางสายไปแล้วครับ ไอ้แบงค์เอาโทรศัพท์ส่งคืนให้ผม ผมรับมาแล้วก็ปิดตามเดิม....
"ขอบคุณครับพี่เอก.....เพื่อนมันชวนไปเที่ยว อตก. ไปด้วยกันเปล่า มรึงด้วยไอ้บอลไปเปล่า.."
"อตก. มีที่เที่ยวด้วยเหรอ" บอกตรงๆนะครับ....ผมเที่ยวแต่ละแวกในเมืองแถวๆนี้ไม่คุ้นจริงๆ...
"มีดิ เดี่ยวนี้กำลังบูม ร้านเพิ่งเปิดใหม่พี่ มีไม่กี่ร้านเอง ไปนะพี่เอก แชร์ๆ กัน..กับเพื่อนผมไม่กี่คนเอง"
"เออ น่าสน อย่ารู้เหมือนกันจะสู้อาร์ซีเอได้เปล่า.."
"สู้ไม่ได้หรอกพี่ เพิ่งเปิดไม่ถึงปีเองที่นี่ แต่คนเริ่มมาเที่ยวเยอะแล้ว"
"งั้นตกลงไปด้วยล่ะกัน ไปกันกี่โมงล่ะ....บอลไปด้วยดิ จะได้กลับพร้อมๆกัน"
"ผมไม่มีเงินน่ะพี่เอก.....แต่เอ เดี่ยวไปไถพี่.....ดีกว่า" มันพูดประมาณนี้น่ะผมนึกว่ามันไปไถพี่หรือญาติมันอะไรแบบนี้..
"งั้นเอางี้สามทุ่มเจอกันที่ใต้ตึกพี่เอก นะ อย่าเรทนะ"
"ได้เลย" เราเลิกตีเทนนิสแล้วครับตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มแล้ว พวกเราขี่จักรยานกลับกันแล้ว (ที่นี่ยานพาหนะสุดฮิตก็จักรยานนี่แหละครับ)
ผมกลับมาถึงห้อง..ขอกินอะไรก่อนล่ะกัน....เปิดโทรศัพท์อีกรอบดีกว่า เผื่อมี sms มาบ้าง..ผมเปิดโทรศัพท์แล้ว รอตั้งนานไม่มี sms มาเลยแฮะ เฮ้อป่านนี้มันคงสวีทหวานแหววกันที่พีพี แล้ว อิจฉาเฟ๊ย.....
ผมกินข้าวเสร็จแล้วก็อาบน้ำครับ ตอนนี้ผมเปิดฟังเอฟเอ็มนะครับ อยู่คนเดียว บรรยากาศตอนอกหักแบบนี้ ถ้าเงียบๆ ผมคงบ้าตายแหงๆ เปิดเพลงดังๆ ฟังกลบความเศร้าหน่อยดีกว่า....
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า นุ่งผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมอยู่คนเดียวส่วนใหญ่ผมจะไม่ปิดประตูห้องน้ำนะครับ ทำไมน่ะเหรอ จะได้ยินเสียงวิทยุชัดๆ ไงครับ.....
ผมกำลังอาบน้ำสระผมเพลินๆ สะดุด กับเพลงนี้แหละครับ...เพลงบ้าอะไรฟังแล้วเศร้าจัง หน้าไอ้เกมลอยมาอีกแล้ว..
http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=lamoonjung&group=1
หลับตานอนบนเตียงมีเสียงหัวใจสะท้อน
อยากให้ใครบางคนมานอนใกล้กันเหมือนคืนวันเก่าๆ
เขาคงไม่มาอีกแล้ว
เปิดเพลงคลอให้พอมีเสียงเป็นเพื่อนแก้เหงา
แต่ว่าเสียงกระซิบของเขาและคำทุกคำยังคงวนเวียน
และยังวุ่นวาย รบกวนหัวใจอยู่ทุกนาที
ค่ำคืนนี้ฉันเหงาเหลือเกินแทบทนไม่ไหว
แต่ใครบางคนจะรู้รึเปล่า
ได้ยินเสียงถามของหัวใจเมื่อไรจะเช้า
ไม่อยากจมลงในความเหงาเพียงลำพัง คนเดียว
ผ่านมานานเพียงใดใจฉันก็ยังไม่ชิน
อยากได้ยินเสียงนั้นอีกครั้งเสียงลมหายใจใครบางคน
ที่เคยเข้ามา ซุกตัวในผ้าห่มผืนเดียวกัน
ค่ำคืนนี้ฉันเหงาเหลือเกินแทบทนไม่ไหว
แต่ใครบางคนจะรู้รึเปล่า
ได้ยินเสียงถามของหัวใจเมื่อไรจะเช้า
ไม่อยากจมลงในความเหงาเพียงลำพัง คนเดียว
ค่ำคืนนี้ฉันถามหัวใจเมื่อไรจะเช้า
จะต้องนอนคนเดียวอย่างนี้นานเท่าไร
เกลียดอารมณ์ตัวเองในคืนที่โหดร้าย ทุกคืน
ลืมได้แล้ว ฟังเพลงเศร้าๆ เหงาๆ เพลงอะไรเป็นโดนหมด ผมเดินไปปิดเครื่องเสียงไม่ไหว เดี่ยวน้ำตามันจะไหลออกมา..ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้คงไม่ต้องเน้นอะไรมากหรอกครับ ไปกับใครก็ไม่รู้ ...แต่ให้มันไม่ดูน่าเกลียดก็พอก็แล้วกัน...
เกือบสามทุ่มครับ ผมลงมารอไอ้แบงค์กับไอ้บอลหน้าตึก อ้าวซ้อนจักรยานกันมาแล้ว....
"พี่เอก ขึ่จักรยานไปดิ ไปขึ้นแท๊กซี่ข้างหน้า"
"เอางั้นเหรอได้ๆ" ผมเดินไปเอาจักรยาน....แล้วปั่นๆ ตามๆ มันไป..
"ไอ้แบงค์ เดี่ยวกรูแวะบ้านเจ๊นีก่อน ขอเงินเจ๊มันแป๊บหนึ่งไม่มีเงินหว่ะ"ไอ้บอลมันแวะจอดบ้านพักหลังหนึ่งครับ มันเดินเข้าไปแล้ว...ส่วนผมกับไอ้แบงค์รออยู่หน้าบ้า..
"ญาติมันเหรอแบงค์" ผมถามไอ้แบงค์ครับ มันแปลกๆ อยู่น่ะ...
"ฮ่าฮ่า อย่ารู้เลยพี่ ไม่ใช่ญาติหรอก"
"ไม่ใช่ญาติแล้วอะไรล่ะ" ผมไม่อยากจะคิดว่าเป็นผู้มีอุปการะคุณนะครับ..
"เด็กมันพี่" ผมคงเชื่อตายหรอกว่าเด็กมัน.....อ้าวเดินออกมาแล้ว แหมๆคุยกันกระหนุงกระหนิงออกมาด้วย...
"อย่าเมามานะบอล กลับมาก็ไขมาได้เลย คืนนี้แฟนพี่ไม่อยู่" โหดูผมแทบไม่เชื่อสายตาและหูตัวเองเลย เฮ้อแต่ไงก็ต้องทำใจครับ ผมไม่ได้สนิทกับไอ้บอล ก็อย่างที่บอกแหละครับไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่.....ไอ้นี่เจอมันครั้งแรกวันนี้ผมบอกตรงๆ มันน่าเป็นคนขี้ประจบครับ เห็นคุยไปได้หมดทั่วคอร์ทเทนนิส...
"ครับ เจ๊" มันหอมแก้มเจ๊นีไปหนึ่งที แล้วก็เดินออกมา..เฮ้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นนี่...ขนาดหนีมาไกลแล้วนะยังเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกเหรอ...
สามทุ่มกว่าๆ แล้วครับ เราจอดจักรยานกันที่หน้าหน่วยงานแล้วก็โบกแท๊กซี่....เป็นครั้งแรกนะนี่ที่ผมได้ไปเที่ยวอตก. มันจะสนุกเหมือนจัตุจักรเหรอเปล่านี่....
เกือบสี่ทุ่มครับ เรามาถึง อตก. แล้ว คนไม่ค่อยพลุกพล่านนะครับ อาจจะเป็นเพราะวันธรรมดาด้วยมั๊งและอีกอย่างมันเพิ่งจะบูม....ร้านก็เป็นแบบลักษณะร้านเล็กๆ คูหาสองคูหา นะครับ มีหลายร้าน....
ไอ้แบงค์เดินนำผมสองคนไปร้านๆ หนึ่งครับ ชื่อร้าน ยกกระดก... เก๋ซะ แต่ตอนนี้คนในร้านก็ไม่ค่อยเต็มนะครับ เราเดินเข้าไปแล้ว.... ไอ้แบงค์มองซ้ายมองขวา โต๊ะนั่นคงใช่ มันเดินเข้าไปแล้ว ผมกับไอ้บอลเดินตามไปด้วย...
"หวัดดีหว่ะ มานานแล้วเหรอ" โหเพื่อนมันสามคนครับ อยู่ในชุดนักศึกษาสีขาวด้วย โหผมมองไปที่สามคนนั้น โหสุดยอดเลยครับ หล่อ จริงๆ.....แหะๆ ผมน่ะแพ้ความหล่าอยู่ด้วย
"นั่งดิ อย่ายืนบังเสา นั่งๆ" หนึ่งในสามนั้นชวนพวกเรานั่งครับ..
"เอ๊ย เต้ ขวัญ เติ้ล นี่พี่เอก ไอ้บอล เพื่อนกรู พี่เอก ไอ้บอล นี่เต้ ขวัญ เติ้ล ครับ เพื่อนจังหวัดเดียวกับผม" ก็จังหวัดเดียวกับผมเหมือนกันแต่คนละโรงเรียน พวกนี้มันในเมืองส่วนผมมันนอกเมือง...
"น้องแก้วสามใบ" ไอ้ขวัญเป็นคนสั่งบ่อยครับ เด็กเสริฟ ที่นี่ชายล้วนแฮะ ใส่ชุดยูนิฟอร์มสีส้มด้วย โหร้านนี้เค้าคัดเด็กเสิร์ฟเหรอเปลานี่...หน้าตาดีๆ ทั้งนั้น....
หลังจากที่แก้วมาแล้ว เราก็นั่งกินกันครับ ตอนนี้มันสั่งแสงโสมนะครับ ตัวเก็บผมเลยแหละ กินไม่ค่อยได้ครับ ทั้งสีทั้งกลิ่น....แต่ไงก็ต้องกินๆ ไปก่อน แหม เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ้วตาตาม...
บรรยากาศร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ นะครับ สองคูหา ประมาณมีดนตรีเล่นสด มีโต๊ะนั่งกินคล้ายๆ ร้านอาหารทั่วไป โต๊ะนั่งกินเป็นโต๊ะไม้นะครับ ตอนนี้คนเริ่มเยอะแล้วเราต้องนั่งเบียดกัน ครับ หกคน แหมบรรยากาศก็นะ ครึกครื้น..เหล้าหมดไปสองกลมแล้ว ชั่วโมงเดียวเอง ผมน่ะเหลือบตาไปมองสามคนบ่อยๆ ก็คือ ไอ้เต้ ไอ้ขวัญ ไอ้เติ้ล
"พี่เอก พี่เป็นคนจังหวัด......จริงเหรอ หน้าไม่ให้เลยพี่" ไอ้ขวัญถามผม
"ทำไมล่ะ" ผมถามตอบ
"ผมว่าหน้าพี่มันไม่ให้น่ะ...มันเหมือนภาคใต้ไงไม่รู้" ไอ้เติ้ลแซวผมอีก
"อะไรวะ กรูคนเหนือจริงๆ ไม่เชื่อดูบัตรประชาชนมั๊ยล่ะ"
"แต่หน้ามันขัดแย้งกับความจริงนี่พี่"อ้าวไอ้เต้สบทบอีก
"พี่เอก เค้า รุ่นพี่พี่มอส น่ะ สี่ปี" พี่ชายไอ้แบงค์มันครับ
"อือ นี่ปีนี้เราจะขึ้นดอยขุนตาลกันอีกเปล่าวะ" ไอ้เต้ ถามครับ...
"เอาดิ ปีแล้วโคตรมันส์เลย หนาวหน่อยแม่ง..." ไอ้ขวัญพูดออกมาครับ
"พอเลยมรึง ไอ้ขวัญ แม่ง มันส์เหี้ยไร กรูเหม็น" ไอ้เติ้ล เอามือปิดจมูกล้อๆ ไอ้ขวัญ ผมสงสัยว่ามันเรื่องไร..
"เหม็นอะไรเหรอวะเติ้ล" ผมถามด้วยความสงสัยครับ..
"มรึงเล่าดีกว่า ไอ้เต้ กรูไม่อยากเผาเพื่อน" โหขนาดไม่เผานะนี่
"ไม่เอากรูเหม็นไอ้แบงค์มรึงเล่าให้พี่เอก ฟังดิ"
"เวน ไม่ต้องเกี่ยงกันกรูเล่าเอง ห่า... เผากรู" ไอ้ขวัญมันบ่นๆ
"คือปีแล้วพวกเรา สี่คนขึ้นดอยขุนตาลกันพี่ ช่วงเดือนธันวา ตอนขึ้นไปเราก็เดินขึ้นนะครับ ขนเหล้าขนอะไรไปกิน แหม ก็หนาวแบบนั้ ก็ต้องกินเหล้ากันนิ...พอประมาณสักตีสองแหะๆ เราก็หลับกัน เรานอนกันสองเต๊นท์นะพี่เอก ผมกับไอ้แบงค์นอนด้วยกัน และไอ้เต้กับไอ้เติ้ลนอนด้วยกัน...นอนกันไปถึงเช้าไม่เล่าแล้วอาย...."
"ไรวะ กล้าทำก็ต้องกล้ารับดิ" ไอ้แบงค์ มันหัวเราะก๊ากๆ..
"มาๆ กรูเล่าเอง....ใกล้เช้าครับแดดออก ผมตื่นขื้นมา แม่งทำไมมันอึดอัดแบบนี้ดิ ผมก็ลุกมาดูแม่งทำไมมันเบียดกันสี่คนล่ะหรือว่า ไอ้แบงค์กับไอ้ขวัญมันหนาวกัน ผมไม่อยากนอนเบียดเลยหยิบข้าวของไปนอนเต๊นท์ของพวกมัน เข้าไปแค่นั้นแหละพี่ โห กลิ่นหึ่งเลย ทั้ง กลิ่น ทั้ง รูปร่างกอง โชยคลุ้งไปทั่วเต๊นท์มัน" ไอ้เติ้ลหยุดได้แค่นั้น ก็มันขำก๊ากๆ คงเล่าต่อไม่ไหว...
"มาๆ กรูต่อเอง" ไอ้เต้ มันอาสาจะเล่าต่อ"ไอ้เติ้ลมันตธโกนบอกพวกผมสามคนนะพี่เอก ว่า ใครขี้วะ ไม่มีใครตอบเลยครับ มันแค่อะไรก็ไม่รู้ก็เลยเอาไม้แหย่ และตักไอ้ก้อนนั้น มาเต๊นท์ที่พวกผมนอนอยู่....ได้ผลครับ แป๊บเดียวเราสามคนตื่นเรียบ ผมถามว่า ไอ้สาด มรึงจะขึ้มรึงก็ไปขี้ที่อื่น ไม่ต้องมาขี้ในเต๊นท์ ไอ้เติ้ลมันบอกว่าไม่ใช่ขี้กรู ไอ้หมาตัวไหนมันขี้ไว้ในเต๊นท์ นั่นก็ไม่รู้แล้วแอบหลบมานอนที่นี่ .....ขี้ใครวะ.......ผมถามตะโกณถามมันนะพี่ ไม่มีใครตอบ"
"แล้วตกลงขี้ใครล่ะ" ไอ้บอลสงสัยหว่ะ
"มรึงลองเดาดิวะ เต๊นท์ใครก็น่าจะขี้ตัวนั้นแหละ"
"มรึงเหรอวะ แบงค์ หรือว่า มรึง...ขวัญ" ผมถามตอนนี้เราเริ่มสนิทกันแล้วครับ แหะๆ ตีสนิทไว้ก่อน....หล่อๆ ชอบๆ
"ไม่ใช่ผม พี่เอก" ไอ้แบงค์ รีบปฎิเสธ ก็เหลืออีกคน มันนั่งเงียบ เป็นผู้ร้ายปากแข็งจริงๆ....
"ผมเลยท้า ไม่มีใครรับใช่มั๊ย งั้นไม่ต้องนอน ผมเอาขี้ที่เอามาด้วยกจะจะโยนเข้ามาอีกเต๊นท์หนึ่ง.....ฮาฮาส และแล้วก็มีคนยอมรับน่ะพี่เอก ไอ้สาดนี่เอง ไอ้ขวัญขี้แตก.."
"ก็กรูกลัวผีนี่หว่ะ จะออกไปขี้แม่งโคตรมืด เลยขี้ข้างๆ " มันพูดเสียงอ่อยๆ
"ข้างห่าไรวะ ในเต๊นท์เลย กรูได้กลิ่นกรูนึกว่ากรูฝัน...กรูเลยหอบข้าวของไปนอนกับพวกไอ้เต้ไอ้เติ้ล แหะๆ มันไม่ใช่ฝันหว่ะมันความจริง...แล้วสาดมรึงเสือกตามมาอีก"
"กรูก็นึกว่ากรูฝันเหมือนกัน....แหะแหะ ปีนี้ไม่ขี้แตกอีกแล้ว.....เสียยี่ห้อคนหล่อหมด...."
"เออ เสียยี่ห้อไอ้ขวัญขี้แตกหมด ฮ่าฮ่า" ครื้นเครงกันใหญ่ครับ
"เหล้าหมดแล้ว จะต่อกันเปล่านี่" ไอ้เต้ถามครับ...ตอนนี้ตนตรีกำลังเล่นมันส์เลยครับ ขอโทษทีนะครับจำชื่อวงมะได้ เป็นวงที่ มีมือกลองตัวเล็กๆ หล่อๆ มือเบสผมยาวหน้าตาดี มือกีตาร์ร้องนำอีกคนหน้าตาธรรมดา ที่สำคัญนักร้องหญิงคนนี้ผมชอบ น่ะ จำชื่อไม่ได้เหมือนกัน ความจริงผมสนิทกับวงนี้นะครับ แต่นึกชื่อเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก มันติดอยุ่ตรงคอหอยทุกที...
"สั่งมาดิ ยังไม่เมาเลย เดี่ยวกรูช่วยจ่าย" แหมก็แหงล่ะครับ ผมแก่ที่สุดในนั้น มันก็ประมาณปีสี่ กันหมดแล้ว รุ่นๆ ไอ้เกมแหละครับ อาจจะอ่อนกว่าสองสามปี ...
"เอางี้พี่เอก เดี่ยวเรามากินเหล้าป๊อกกันดีกว่า" ไอ้ขวัญ มันชวน....ผมทำหน้าสงสัยครับ เหล้าป๊อกคือไร...
"คือไรล่ะเหล้าป๊อก"
"เอาจริงเหรอวะ ไอ้ขวัญ เดี่ยวแมร่งได้เมาปลิ้น" ไอ้เติ้ลรีบบอก...
"กลัวเหรอมรึง พรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียน มาๆ อย่าปอด" ไอ้ขวัญมันท้าอีก....มันสั่งมาแล้วครับ ผมมองว่ามันคือไร...ก็คือเป็นประมาณเหล้า แล้วมีกับแกล้ม เป็น มะนาว เกลือ โซดา สไปร์ท... แล้วแก้ว เป๊ก เล็กหนึ่งใบ....
"พี่เอกเริ่มก่อนนะ" ไอ้ขวัญมันรินแสงโสมลงในแก้วเป๊กแล้วครับ ตามด้วย สไปร์ท โซดา เหยาะเกลือ บีบมะนาว มันเอามือปิดตรงฝาแก้วป๊อก แล้วเคาะโต๊ะดังป๊อก โหฟองพุ่งเลยครับ...
"พี่เอกตาพี่เร็วๆ" มันยื่นแก้วให้ผม โหอะไรนี่ ผมรับ จะกินไม่กินนี่ สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผม เฮ้อกินก็กิน ผมกระดกเหล้าในแก้วนี้ลงคอไป โหสุดยอดเลยครับ รสชาดิ แหะๆอร่ยยดีเหมือนกัน....
"ตามรึงแล้ว ไอ้เต้ " ป๊อก โห...ดูมันไม่สะทกสะท้านกับรสขมๆ เลยแฮะ....รอบหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วครับ รอบที่สอง สาม สี่ตามมา เหล้าหนึ่งกลมหมดไปอย่างรวดเร็ว....
พวกผมเริ่มเมากันแล้ว ครับ อาแน่ ตอนนี้ทุกคนออกสเต็ปกันแล้ว ดนตรีก็อย่างว่าแหละครับ เร้าใจจริงๆ มันเป็นประมาณงานสังสรรค์กันเองอะไรแบบนี้แหละครับ ไม่ใช่แบบเป็นทางการ นักร้องก็จะตามใจแขกหรือ เล่นเพลงได้สะใจคนเมาดีจริงๆ.....ช่วงนี้ผมสนุกครับ หน้าของไอ้ลูกเจี๊ยบหายไปชั่วขณะ....ก็แวดล้อมไปด้วยหนุ่มๆ หล่อๆ แบบนี้เอ๊ยไม่ใช่ครับ บรรยากาศมันสนุกสนานแบบนี้ มันทำให้ผมหายเศร้าไปชั่วขณะ.....
การเจ็บปวดกับความรักที่เราไม่เคยลืมนั้น ถ้ามองในอีกมุมนึง....ไอ้ที่เรายังคงเจ็บอยู่แบบนี้ไม่ใช่เพราะเขา...ที่ทำร้ายเราหรอก...... แต่เป็นเพราะใจของเราเองต่างหาก.....ที่ทำร้ายตัวของเราเอง..... ความคิดของเราเองนั่นแหละที่มันเป็นเหมือนมีดที่กรีดลงในใจเรา....ให้เป็นแผล..... ถ้าเราวางมีดเล่มนั้น...... แล้วหันมากลับมารักตัวเองให้มากขึ้น..... เราก็จะไม่เจ็บปวด.....ไม่ปวดใจ.....อีกต่อไป.....
-
กลับมารักตัวเองซะบ้าง :o12: :o12:
-
:o8: เพิ่งตามอ่านมาถึงตอนที่ลงล่าสุด อ่ะ พอดีเพิ่งเข้ามาในบอร์ดได้ไม่นาน :m23:
อ่านเรื่องนี้แล้ว ....จะให้บรรยายว่าไงดีอ่ะ
เอาเป้นว่าเป็นเรื่องที่ดีมากๆๆๆๆ เลยแล้วกัน :m3: :m3:
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนจ้า
:a3: :a3: :a3: :a3: :a2:
-
กลับมามีชีวิตต่อไปนะ
ชีวิตยังต้องเจออะไรอีกมากมาย
:m18: :m18: :m18:
ว่าแต่เจอขี้นี่ ต่อให้หล่อก็รับไม่ได้
:m8: :m8: :m8: :m8:
-
o14 o15
ยุ่งมากเลยยย มะได้อ่านนนน วันนี้เลยควบสองวันนนนน.....
ปิดฉากกันไปซะทีกับนายเกมส์...แถมปิดท้ายได้ดี...โดนใจ....
"....ไอ้ที่เรายังคงเจ็บอยู่แบบนี้ไม่ใช่เพราะเขา...ที่ทำร้ายเราหรอก...... แต่เป็นเพราะใจของเราเอง
ต่างหาก.....ที่ทำร้ายตัวของเราเอง..... ความคิดของเราเองนั่นแหละที่มันเป็นเหมือนมีดที่กรีดลงในใจเรา....
ให้เป็นแผล..... ถ้าเราวางมีดเล่มนั้น...... แล้วหันมากลับมารักตัวเองให้มากขึ้น..... เราก็จะไม่เจ็บปวด.....
ไม่ปวดใจ.....อีกต่อไป....."
When one door of happiness closes, another opens;
but often we look so long at the closed door
that we do not see the one which has been opened for us.
-
เสือไบ:the series(ตอน 133)
ใกล้เที่ยงคืนแล้วครับตอนนี้เพลงกำลังมันส์ ผมว่าบรรยากาศมันแตกต่างจากที่ผมเคยเที่ยวนะ...ที่นี่มันจะคล้ายกับการสนุกกันเป็นกลุ่มย่อยๆ โดยการเล่นดนตรีสดๆ คั่นด้วยการเปิดแผ่น แต่การเปิดแผ่นนี่ไม่ค่อยได้ฟิวส์เท่าไหร่หรอกครับ ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงช้าๆ...ตอนนี้เราก็ยังออกสเต๊ปกันอยู่พร้อมคั่นเวลาด้วยเหล้าป๊อก โห เห็นกินง่ายแบบนี้...เมาจริงๆ....ไอ้ขวัญเดินไปหน้าเวทีแล้ว ไปทำไมของมันวะมันกระซิบบอกพี่มือเบสผมยาว ครับ ตอนนี้นักร้องสาวกำลังโซโล่เพลงเร็วอยู่...เพลงนี้....
http://www.ijigg.com/songs/V2A7BCBP0
"เพียงกระซิบบอก บอกฉันสักคำเธอไม่รักไม่อยากจดจำ จำจดความสัมพันธ์ครั้งก่อน เคยหวานชื่นต่างคนเว้าวอน รอยความรักเกินกว่าจะถอน เลือนจากจิตใจ รักละมุนละไมติดตรึงไว้ในความทรงจำ ทุกๆการกระทำจดจำไว้ เออ เออ พิษรักรอยระบม ขื่นและข่มระทมทรวงใน จดจำไว้จนชีพวาย"
"ต่อไปพบกับนักร้องรับเชิญค่ะ น้องขวัญ" สาวกรี๊ดกันใหญ่เลยครับ อะไรของมันนี่...นึกไม่ถึงเลยว่ามันจะร้องเพลงได้..
http://music.thaihealth.net/modules.php?name=News&file=article&sid=56
."อายุเป็นพียงแค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหม ความรักเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่เรื่องใด อยากให้รู้เด็กกว่าแล้วไง เธอคนนี้คนที่ฉันรอ โว้ โว้ โอ โอ เธอคนนี้คนที่ฉันเพ้อ คิดถึงเธอคนเดียว ใจฉันคิดคิดถึงแต่ภาพเธอ โว้ โว้ โอยังไม่คิดแต่กลับเจอเธอ เห็นแต่เธอคนเดียว แต่มีบางสิ่งที่ผิดไป ก็ตัวเธอนั้นไม่เข้าใจ ก็เธอเรียกฉันว่าน้องทำไม ไม่เข้าใจ อายุเป็นพียงแค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหม เธอไม่คิดจะเป็นที่รัก โว้ โว้ โอ โอ แต่เธอคิดจะเป็นพี่สาวคิดมาได้ยังไง ตัวฉันนั้นได้แต่เฝ้าเพ้อ โว้ โว้ โอ เกิดมาไม่ทันเธอ คิดแล้วได้อะไร "
โหสุดยอดเลย มันทั้งร้องทั้งเต้นจนเวทีเล็กๆ แทบจะพัง คนฟังก็ใช่ย่อยนะครับ แดนซ์ตามไอ้ขวัญไปด้วย สุดยอดเลย....
"จบแล้วครับ ขอเสียงกรี๊ดหน่อย" เวทีแทบแตก บรรดา สาวแท้สาวเทียม กรี๊ดกันใหญ่ ผมยังตะลึงกับความสามารถของมันไม่หายเลย
"เป็นไง พี่เอก ตะลึงล่ะซิ เพื่อนผม เด็กมอกอ เป็นไงบ้าง"
"สุดยอดเลยหว่ะ นึกว่าจะขี้แตกอย่างเดียว ฮ่าฮ่า" ผมมองไปที่ไอ้ขวัญ ยังไม่กลับโต๊ะ ยังมีสาวๆ คุยอยู่ เฮ้อ หล่อๆ แบบนี้ สาวๆ แย่งกันไม่แปลก....
พวกผมยังยืนแดนซ์กันต่อนะ ตอนนี้ เหล้าป๊อกน่ะช้าลงแล้วครับ เมาปลิ้นจริงๆ....ผมก็คุยกับพวกที่เหลือ....ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ไอ้แบงค์ ไอ้บอล พวกนี้ใช่ย่อยแฮะ สาวๆ คอยจะชนแก้วอยู่เรื่อยๆ เฮ้อ สาวๆ สมัยนี่กล้าจริงๆ..
"ถึงไหนกันแล้วเด็กๆ เหล้าๆมาหน่อยคอแห้ง " ไอ้ขวัญมาแล้ว...ยิ้มกริ้มมาเชียว
"สา.....ด..." ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ไอ้แบงค์พูดเกือบพร้อมกัน...
"มาๆ พี่เอก เดี่ยวผมป๊อกให้" โหดูมัน....มันผสมแล้วส่งให้ผม...
"เอื๊อก ขอบใจหว่ะ แหมสาวเยอะ แบ่งให้กรูสักคนดิ"
"แหะๆ ก็แค่เยอะน่ะพี่ ผมไม่ยุ่งหรอก มีแฟนแล้ว" โหขนาดมันบอกว่ามีแฟนแล้วนะนี่....กว่าจะกลับมาถึงโต๊ะต้องผ่านด่าน สาวๆ โดนลวนลามด้วยสายตาไปหมด
"งั้นเอามาให้กรูดิ " ไอ้แบงค์ เข้ามาแจมด้วยตอนนี้ มันเพิ่งยกแก้วเหล้าป๊อกดื่ม...
"เดี่ยวแฟนมรึจะได้มาด่ากรูล่ะซิ"
"อ้าว มรึงก็อย่าบอกดิวะ กรูไม่บอกมรึงไม่บอก แฟนกรูก็ไม่รู้" ไอ้แบงค์ยังวอนต่อ..
"ไม่เอา...กรูจะไว้กินเอง มาตามรึงแล้วไอ้เต้"
ผมอยู่กับพวกมันผมก็ว่าสนุกดีนะครับ มันเป็นนักศึกษาปีสี่ ใกล้จบแล้ว ไอ้เต้ไอ้เติล วิศวะ ส่วนไอ้ขวัญ ศึกษาศาตร์ ไอ้แบงค์ วิศวะเครื่องยนต์ ส่วนไอ้บอล บัญชี ราชฎัฎ มันเหมือนผมกลับมาเป็นนักศึกษาอีกครั้ง แหะๆ ความจริงผมก็ยังไม่จบนะ อีกตั้งเทอม เพราะฉะนั้นผมทำตัวกลมกลืนไม่ยาก. อีกอย่างได้อยู่ใกล้หล่อๆ แบบนี้ แหะๆ ชอบ
ตีหนึ่งกว่าๆ ร้านเปิดไฟแล้ว แต่ตอนนี้เหล้าเรายังเหลือครับ....พวกเรากำลังจะกลับ ถ้าถามว่าไม่เช็คบิลเหรอ มันเช็คตั้งแต่ หลังเที่ยงคืนแล้วครับ หลังจากนั้นเวลาจะสั่งอะไรก็ต้องจ่ายสดครับ......
"ไปโว๊ย มูฟ เดี่ยวตลาดวาย" ไอ้ขวัญบอกครับ อ้าวผมแกล้งสงสัยมันจะไปตลาดกันเหรอนี่...รู้ครับ แต่แกล้งๆ
เราเดินออกมานอกร้านตอนนี้ หนุ่มสาว ขี้เมาทั้งหลายก็เดินออกมาออกันหน้าร้าน ทำไมน่ะเหรอ....ขอเบอร์โทร...ชวนกันไปต่อ ต่อที่ไหนก็แล้วแต่กลุ่มหรือคู่นะครับ ...
"เดี่ยวกรูมานะ แป๊บหนึ่ง" อ้าวไอ้ขวัญเดินไปหาสาวกลุ่มหนึ่งแล้ว..
"เดี่ยวมานะแบงค์" อ้าวไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ออกไปเกือบพร้อมๆกัน...อะไรของมันวะนี่
ตอนนี้เหลือผมกับไอ้บอล ไอ้แบงค์ยืน เป็นหมามองสาวๆ กันอยู่.....เฮ้อชาตินี้จะได้มีโอกาสได้ไปเดินขอเบอร์สาวๆเหมือนพวกนี้เหรอเปล่านี่ แหะๆ .....คืนนี้ผมสนุกนะครับ เรื่องเศร้าใจ กลุ้มใจ มันหายไปชั่วขณะหนึ่ง...
คนเริ่มทยอยกลับกันแล้วครับ เหลือแต่พวกผม.................. ไอ้ขวัญ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ลเดินกลับมาแล้ว.....
"กลับเลยเหรอวะแบงค์ ไปต่อกันเปล่า" ไอ้ขวัญ มันชวน ..
"ไปแถวปั๊มดีกว่ามั๊ง......ใกล้หอดี" ไอ้เต้บอก
"ไปด้วยกันดิ พี่เอก ไปหลายคนมันดี" ไอ้ขวัญชวนผม..
"ได้ดิ ที่ไหนล่ะ ปั๊มไหนวะ"
"ปั๊มตราดาว แถวประตูสอง " เออ มันกินได้ด้วยเหรอ ปั๊มนี่ อ้าวไปก็ไป อยากหรู้เหมือนกันว่าไปกินกันตรงไหน..และอีกอย่างก็ที่บอกแหละครับ หล่อเพียบแบบนี้...ต้องใช้ทุกนาทีให้ได้ประโยชน์มากที่สุด..
"ไอ้บอลไอ้แบงค์ไปด้วยกันเปล่า" ไอ้เต้ถาม
"บอลมรึงต้องไปหาเจ๊นีเปล่า ถ้าไปกลับก่อนก็ได้นะ" ไอ้แบงค์มันถามไอ้บอล..
"ไปดิ เจ๊นีน่ะเมื่อไหร่ก็ได้ กรูเบื่อแกจะตาย " ดูมัน ไปไถเงินเค้ามาแล้วก็ไม่ทำงานให้เค้า....
"โอเค งั้นไปเลยนะ" ตอนนี้เราหกคน เดินมาโบกแท๊กซี่กันแล้วครับ โหโบกยากนะครับ เพราะยังมีคนรอโบกอยู่เยอะ ช่วงร้านเลิกก็แบบนี้แหละ...กว่าจะได้แท๊กซี่ครับ เกือบตีสอง....
พวกเราไปถึงปั๊มตราดาว(ความจริงมันปั๊มสตาร์นะครับ) ตีสองครึ่ง ไปถึง...โห..มีคนนั่งกินกันเยอะเหมือนกัน ที่นี่จะมีโต๊ะสำหรับนั่งกินนะครับ เสื้อขาวนักศึกษาเพียบ...สงสัยคงเลิกจากเธคก็มานั่งต่อกันแถวนี้ก่อนกลับหอ...
"ตรงนั้นล่ะพี่มีที่ว่าง" มีโต๊ะ มีเก้าอี้ เราก็เดินไปครับ ท่าทางคนที่มากินแถวนี้จะรู้จักกันหมดนะ เห็นยกมือไหว้ หรือทักทายพวกไอ้ขวัญ ไอ้เต้ไอ้เติ้ลกันเป็นแถว..
"ขวัญ นี่เงิน ซื้อเหล้าดิ"ผมควักแบงค์ห้าร้อยมันไป ซื้อเหล้า....มันจะได้คิดว่าผมสปอร์ตไง....แหะๆ
หลังจากไอ้ขวัญได้เหล้ามาเราก็นั่งกิน กินผสมนะ ไม่ได้กินป๊อก....
"ตกลง สิ้นปีจะขึ้นดอยกันเปล่าวะ อากาศกำลังดี" ไอ้ขวัญเริ่มถามก่อน.. ผมน่ะนั่งฟัง...ตอนนี้สายตาผมสอดส่ายไปหลายๆ โต๊ะ ผมสังเกตุนะครับ ส่วนใหญ่ตอนนี้คนที่มาที่นี่จะประมาณหล่อๆ ขาเที่ยวกัน ไม่มีผู้หญิง
"เอาดิ สอบเสร็จ กรูก็กลับบ้าน โทรมาบอกด้วยล่ะ จะไปวันไหนแต่อย่าเกินวันที่สามวันที่สี่ กรูต้องกลับมาเรียน" ไอ้แบงค์บอกครับ ผมว่า ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ไอ้ขวัญมันน่าจะติดต่อกันง่าย ส่วนไอ้แบงค์มันอยู่ไกลจากพวกนี้
"มาๆ ชน" ไอ้ขวัญเวนอีกแล้ว ...
"พี่เอก ไม่ทำงานเหรอพี่ พรุ่งนี้" มันถามผมครับ....
"คงจะไปไหวล่ะวะ กลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้ หยุดดีกว่า มรึงล่ะ ขวัญ เต้ เติ้ล" ผมถามทีสามคนเลยครับ ไอ้แบงค์ ไอ้บอล ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่...
"พรุ่งนี้พวกผมเรียนบ่ายพี่" ไอ้เต้บอก...
"ขวัญไม่มีเรียนครับ" อ้าวเปลี่ยนมาพูดกับผมดีๆ แล้วแหะแหะ อะไรของมันวะไอ้เสือนี่....
"ผมไม่มีเรียน ครับ พี่เอก" ไอ้แบงค์มันทำหน้ากวนๆ ผม..
"ผมก็ไม่มีเรียนครับ พี่เอก" ไอ้บอลเล่นบ้าง เออ สามัคคีกันดีนะ
"อยู่หอนอกหอในวะ นี่ " ผมถามต่อครับ...
"หอนอกพี่..ตรงนี้เอง ผมอยู่กับไอ้ขวัญ ส่วนไอ้เติ้ลมันอยู่บ้าน " ไอ้เต้มันบอกผม
"วันนี้กรูนอนห้องมรึงนะเฟ๊ยขวัญ นัดใครมานอนเหรอเปล่าวะ" ไอ้เติ้ลมันถามครับ อะแน่ เสือผู้หญิงนี่หว่ะ...
"วันนี้ไม่มีขี้เกียจหว่ะเหนื่อย สอนเด็กตีเทนนิส หลายชั่วโมง" มันบอกแบบนี้..
"เอ๊ย ตีเทนนิสเป็นด้วยเหรอวะ" ผมไม่เชื่อครับ..
"โห พี่ตัวเยาวชนเหมือนผมนี่แหละ ว่างๆ มาจอยกับมันดิพี่เอก"
"จริงน่ะ " ผมขมวดคิ้วสงสัย ....แต่จะไม่เชื่อก็ไม่ได้ครับ ไอ้มดมันก็หล่อเสือผู้หญิงมันยังตีเทนนิสเลย..แหะแหะ...
"แล้วเต้ กับเติ้ลล่ะ เล่นด้วยเปล่า"
"มันตีหม้อหลีหญิงอย่างเดียว แหละพี่ ไม่เห็นเล่นอะไรเลย" ไอ้ขวัญรีบตอบ
"ใครจะเหมือนมรึงล่ะพ่อพระเอก ขี้แตก เอาหมด ทั้งม่อ ทั้งกีฬา ทั้งเหล้า"ไอ้เติ้ล แซวๆ มันส์ครับตอนนี้เหล้าทำไมมันลื่นจังนี่ แป๊บๆ จะหมดขวดแล้ว คนก็เข้ามาเรื่อยๆ ครับ ตอนนี้เต็มแล้ว ยังมีนั่งข้างๆ มินิมาร์ทก็มีครับ...
"ไม่ต้องขี้แตกได้เปล่า...เสียหมด" มันทำหน้าตาเซ็งๆ
"กล้าทำก็กล้ารับดิวะ ขี้แตก" อ้าวแซวกันไม่เลิก..
"แล้วนี่ปีสี่กันใช่เปล่า แล้วจบมาทำอะไรกันวะ" อ่าฮ่า ต้องรีบหาข้อมูลครับ....พูดจริงๆ นะผมชอบหน้าตาสามคนนี่แหละ...
"ยังไม่รู้เลยครับ พี่เอก ถ้าไม่ได้งานผมคงเรียนต่อ"ไอ้เติ้ลรีบบอก
"มรึงล่ะขวัญ" ผมถามต่อครับ..ตอนนี้ไอ้แบงค์กับไอ้บอลไปห้องน้ำ
"ผมเหลืออีกปีพี่ เทอมหน้า ฝึกสอน แฮะๆ มีเด็กน่ารักๆ บ้างเปล่าวะ"
"ไอ้สาด เค้าให้มรึงไปสอนไม่ใช่ไปงาบเด็ก ถ้าได้แบ่งกรูด้วยนะ" ไอ้เต้มันแซวไอ้ขวัญ..
"เมียมรึงออกสวยเริ่ดขนาดนั้น ยังไม่พออีกเหรอไอ้เต้"
"ผู้ชายอย่างกรูมันก็ต้องหาบ้างดิ.......ทีมรึงยังแสปร์ไว้เยอะ สา......ด" ไอ้เต้มันบ่น
"ใช่ๆ ทำมาเหนียวกับเพื่อนแบ่งๆ บ้าง"อ้าวไอ้เติ้ลช่วยสมทบอีก..
ผมนั่งมองมันคุยกันอย่างเงียบๆ หน้าตาพวกนี้ใช้ได้เลย ประมาณดัชชี่บอยแหละ ถ้าไปประกวดนี่ รับรองต้องเข้ารอบแน่เลย...เฮ้อ ตอนนี้แม้จะโศกจะเศร้าแต่ มีของดีๆ ให้ดูให้นั่งใกล้แบบนี้ผมจะไม่คว้าได้ไง....แต่ตอนนี้ก็ได้แต่ดูครับ ไม่มีปัญญาทำอะไรหรอก....พวกมันมีแฟนกันแล้วด้วย....มันคงยากที่จะเปลี่ยนแปลงพวกมัน.......ถ้าทำอะไรเจ๊าะแจ๊มากไปเดี่ยวผมจะได้บาทาเอา...แหะแหะ....
-
อยู่กับผู้คนเยอะ มันก็เหมือนจะช่วยให้ลืมเรื่องต่างๆได้เร็วขึ้น
รีบๆหาแฟนใหม่นะ จะลืมได้ง่ายขึ้น
:m27: :m27: :m27:
อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่เหมือนตัวคนเดียว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป
และแล้ว ร๊ากกกกกกใหม่ ก็............. มา (จนด้ายยยยยยยยยย เน้ออออออออ :m3:)
-
............แค่ก้อนหินก้อนเดียว.........แต่ทำไมเรายังยอมกำเอาไว้....... :o12: :o12:
-
:m3:
ขวัญนี้ใช่มะ No. ต่อไปอ่ะ
ดูท่าไม่ธรรมดาเหมือนกันนะนี่ :m26:
-
คุ้นๆ ว่าขวัญนี่จะเป็น No. ต่อไป ช่ายปะ :m26: พี่เอกชอบคนหล่ออีกล่ะ เด๋วก็ช้ำใจเพราะคนหล่ออีกหรอก :m29:
-
อยู่ท่ามกลาง ปู้ชายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิจฉา :a14:
-
:m26:
อยากบอกว่าอ่านแล้วเกลียดไอ้สามตัวนี่จังงงงง....อ้อไอ้บอลด้วยยยย....
คิดไปคิดมามันก็ธรรมดาของคนสมัยนี้ละเนาะ... :เฮ้อ:
สังคมแย่....คนยิ่งแย่กว่า.... การนั่งคุยกับเด็กพวกนี้ทำให้สบายใจขึ้นด้วยเหรอ...มะเห็นรู้สึกได้ :m28:
ติดตามกันต่อไป....กับชีวิตหลังอกหักอย่างสมบูรณ์.....เป็นกำลังใจให้
:amen:
-
ว้ายยยย ไปนั่งปั้มดาวแถวประตูสองคืนนั้นแน่ๆเรยยยย
ใช่มั๊ยคะ คุณเอก
คิ้มนั่งโต๊ะข้างๆ ค่ะ ยังทำเป็นแอบไปโทรศัพท์ในตู้แดงเหล่หนุ่มๆอยู่เรยยยยคิดว่าตาแก่ที่ไหนพาหนุ่มดัชชี่สามสี่คนมาต่อข้างปั๊ม....
ที่แท้ก็คุณเอกนี่เอง นึกว่าพจน์อานนท์..........
-
เสือไบ:the series(ตอน 134)
ก็อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ใครน่ะมาป่านนี้...นี่มันเกือบจะตีสองแล้ว....ผมสะลึมสะลือไปเปิดประตู..อ้าวเบียร์ มาได้ไงนี่...ตอนนี้สภาพเบียร์..... โหทำไมดูแย่ขนาดนี้ล่ะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับ มีคราบเลือดสีแดง เปรอะเปื้อนอยู่ตามเสื้อผ้า.....ผมตกใจมากเลยครับ ตกใจมากกว่านั้นก็เพราะในมือเบียร์ถือมีดมาด้วย ประมาณมีดหั่นผัก ผมจำมีดเล่มนี้ได้นี้ เพราะผมซื้อมาใช้ที่คอนโดตอนอยู่กับไอ้เกม...มีดที่เบียร์ถือมีคราบเลือดติดอยู่ด้วยแหละครับ และตอนนี้เบียร์ก็ยืนสั่นๆ เหมือนคนบ้า ไงไม่รู้ครับ....เกิดอะไรขึ้นนี่....
"เกิดอะไรขึ้นล่ะเบียร์ ทำไม เป็นแบบนี้ ล่ะ ไอ้เกม ล่ะ" ผมเริ่มถามก่อน....
"พี่เอก ช่วยเบียร์ด้วย เบียร์......เบียร์แทงเกม ...เราทะเลาะกัน ทะเลาะกันรุนแรงมากเลย....เกมเค้าตบเบียร์ เค้าทำร้ายเบียร์ เค้าบีบคอเบียร์ ...เบียร์คว้ามีด มาแทง เบียร์ป้องกันตัวนะคะพี่เอก เบียร์ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ตอนนี้เบียร์คร่ำครวญเหมือนคนบ้าเลยครับ ส่วนผมตกตะลึงนะจังงัง....
"แล้วไอ้เกม อยู่ไหนล่ะเบียร์ อยู่ไหน" ผมถามด้วยเสียงดัง ตอนนี้แววตาเบียร์เค้าเหม่อๆ เลื่อนลอย ไงไม่รู้....ตอนนี้ผมบอกตรงๆ ผมกลัวครับ ไอ้เกมของผมจะเป็นไงบ้างนี่..
"ตายแล้วค่ะ เกมไม่หายใจ เกมไม่หายใจ เบียร์ฆ่า เกม เบียร์ฆ่าเกม ฆ่ากับมือของเบียร์ เบียร์ฆ่าคนที่เบียร์รัก" เหมือนคนบ้าไงไม่รู้ครับเบียร์ตอนนี้ ผมจะเข้าไปปลอบก็ไม่ได้ครับ ผมกลัวมีดที่เบียร์ถือนั่นแหละ....แต่ไง ก็ต้องปลอบครับ ตอนถ้าไม่ทำให้เบียร์สงบ มีหวัง....ผมไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย...
"ใจเย็นๆ นะเบียร์ ฟังพี่นะ ฟังพี่.....เข้ามาในห้องก่อน เดี่ยวคนเห็น.....เล่าให้พี่ฟัง....ว่าเกิดอะไรขึ้น" ผมพยายามสุดความสามารถเลยครับ ผมเดินนำเข้าไปในห้อง เดี่ยวมีคนโผล่มาเห็นเค้าจะตกใจเอา....
"พี่เอก เกมเค้า.....เค้าทะเลาะกับเบียร์ เค้าบอกเบียร์ว่า เข้ามาในชีวิตของเค้าทำไม ชีวิตที่เค้ากำลังจะมีความสุขกับแฟนเค้า เค้าหาว่าเบียร์เข้ามาทำลายชีวิตของเขา หาว่าเบียร์ลากเค้าลงนรกทั้งเป็น ที่เค้าต้องอยู่กับเบียร์ก็แค่ความสงสาร ไม่ใช่ความรัก เค้าไม่ได้รักเบียร์ พี่เอก เค้าไม่ได้รักเบียร์......ทำไม ทำไม ไม่ได้รักเบียร์ แล้วจะมาแต่งงานกับเบียร์ไปทำไม" โหไอ้เกม ทำไมมรึงทำแบบนี้วะ มรึงนะมรึง เป็นใครก็รับไม่ได้หรอกแบบนี้...คนที่เราอยู่ด้วยไม่ได้รักเรา แต่อยู่กับเราเพราะความจำใจ....หรือ...ความสงสาร..
"ใจเย็นๆ นะเบียร์" ทำไงดีนี่ ตอนนี้ผมชักห่วงไอ้เกมแล้ว มันจะเป็นไงบ้าง มันจะตายจริงเหมือนที่เบียร์บอกเหรอเปล่า ผมต้องจบเรื่องให้เร็วที่สุด แล้วไปดูมันที่คอนโด....
"เบียร์แค้น ค่ะ เบียร์แค้นมัน ....เกมรักมัน เบียร์แค้น.....เบียร์จะฆ่ามัน จะฆ่ามันให้มันตาย ให้มันตาย " สายตาเบียร์ตอนนี้ดุดัน อาฆาต มากๆ เลยครับ ผมเสียวสันหลังวาบ คนนั้นมันเป็นผมเหรอเปล่านี่....หรือว่าจี๊ด....
"ใจเย็น เบียร์ วางมีด ลง นะ....." แต่เบียร์ก็ไม่ได้สนใจคำพูดผมนะ..
"เบียร์จะฆ่า มัน" คำเดิมอีกแล้ว...
"แล้วเบียร์รู้เหรอ ว่าเค้าเป็นใคร อยู่ที่ไหน" ผมถอนหายใจครับ ทำไงดีล่ะนี่ ปัญหาใหญ่เลยนะนี่
"รู้ ค่ะ พี่เอก เกมเค้าบอกเบียร์ บอกว่า เบียร์มาทำลายความสุขของเค้ากับเกม.....ทำไมล่ะเบียร์ไม่ดีตรงไหน พี่เอกเบียร์ไม่ดีตรงไหน" ท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วครับ..ผมว่าผมลงไปขอความช่วยเหลือจาก รปภ.ข้างล่างตึกผมดีกว่า..
"เบียร์รออยู่นี่นะ เดี่ยวพี่กลับมา" ผมกะจะไปคอนโดเลยครับ สังหรณ์ใจไงพิลึก.....
"เดี่ยวค่ะ พี่เอก พี่เอก ไม่อยากรู้แล้วเหรอคะ ว่าคนนั้นเป็นใคร...คนที่เบียร์จะฆ่ามัน"
"แล้วใครล่ะเบียร์" กำลังจะเดินหนีครับ แต่เบียร์เตินเข้ามาหาผม....เข้ามาประชิดตัว เบียร์เอาปากมาใกล้หูผมเหมือนกระชิบ...ตอนนี้ผมกุมท้องแล้วครับ ความเจ็บปวดมันแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายแล้ว ผมมองหน้าเบียร์....
"ก็พี่ไงคะ พี่เอก พี่เป็นคนที่เกมรัก เบียร์จะฆ่าพี่"
"เบียร์..." ผมพูดได้แค่นั้นความเจ็บปวดมันทำให้ผมรู้สึก เหมือนล่องลอยแล้ว ล่องลอยออกจากร่าง...
"ไม่นะ ไม่...." ผมสะดุ้งสุดตัวครับ ตอนนี้ผมเอามือกุมท้อง.....ไหนล่ะเลือด ไหนล่ะมีด ไหนล่ะเบียร์ ผมฝันไปหรือนี่ เฮ้อ ขนาดนอนอยู่ที่นี่ยังตามมาได้เลย ....เซ็งจริงๆ...
ผมลุกมาอาบน้ำครับ เกือบห้าโมงเย็นแล้ว โหนอนหลับยาวขนาดนี้เชียวเหรอ เมื่อเช้ากว่าจะกลับมาจากปั๊มตราดาวก็เกือบจะหกโมงเช้า... กลับมาเมื่อเช้าทันใส่บาตรหน้าแฟลตพอดี แหะๆ เมื่อคืนทำผิดศิล วันนี้ของใส่บาตรสักหน่อยเผื่อผลบุญจะได้ทำให้สมหวังเรื่องความรักบ้าง ถึงห้องผมก็นอนเลย.......จนตื่นมานี่แหละ.....
อาบน้ำเสร็จผมก็หาอะไรกิน กินเสร็จแล้วสะพายแร๊กเก็ตไปตีเทนนิสครับ อีกสองวันก็จะแข่งแล้ว ช่วงนี้ดีหน่อยครับ ไม่ต้องไปทำงาน คือเค้ายืมตัวผมมาซ้อมกีฬาถึงวันที่ 15 แหละครับ แต่วันนี้ผมลาป่วย....วันนี้ไอ้แบงค์ไอ้บอล ไม่มา สงสัยเมาหนัก เมื่อเช้าเกือบๆ จะหามพวกมันสองคนมาแล้ว เฮ้อ.....ถ้าเป็นพวกไอ้ขวัญ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ลก็คงดีนะ ผมเต็มใจหาม..แหะๆๆ...
หลังจากเล่นเทนนิสเสร็จแล้วผม ก็กลับมาอาบน้ำครับ อาการเศร้า อาการเหงามันมาอีกแล้ว ออกไปเดินเล่นที่เดอะมอลล์ดีกว่า เพิ่งสองทุ่ม.....หลังจากไปถึงเดอะมอลล์ แล้ว ผมนึกได้ว่าผมต้องไปเปิดอ่านเมลล์มิสเตอร์เชนสักหน่อยช่วงนี้ไม่ได้เล่นเนทเลยครับ แกจะมีธุระอะไรกับผมบ้างเหรอเปล่า..
ผมเปิดเมลล์ของผม โหมีจริงๆ ครับ ทุกวันเลย เฮ้อ นี่ขนาดอีกไม่กี่เดือนผมจะเลิกทำงานกับแกแล้วนะนี่ แกยังรักยังรอผมเหมือนเดิม.....แต่อย่างที่ผมบอกแหละครับ คนมันไม่ได้รัก ทำอย่างไรมันก็ไม่รัก.........
"หายเงียบไปเลยนะ ผมจะไปกรุงเทพวันที่ 29 - 4 เตรียมตัวด้วยนะ ที่รัก....ผมอยากกอดคุณเหลือเกิน..." เหมือนกันเกือบสิบอีเมล ครับ เพราะผมไม่ได้ตอบแกเลย....เอาล่ะวันนี้ตอบซะหน่อย...
"ติดงานนิดหน่อยครับ สบายดีใช่มั๊ยครับ ผมจะรอวันที่คุณมาหาผมนะครับ รักเสมอ จาก เอก" เขียนแค่นี้แหละครับ งานของผมใกล้จะจบแล้ว จะให้มาจ๊ะจ๋าหวานแหววเหมือนเดิมคงไม่ดี แต่ผมจะทำเวลาที่เหลือของผมให้ดีที่สุดก็ล่ะกัน ให้คุ้มกับเงินที่แกให้ผม.....
หลังจากตอบเมลล์แกเสร็จผมก็นั่งอ่านบทความข่าวสารอื่นๆบ้างพักนี้ไม่ค่อยได้ติดตามเลย ไอ้อกหักมันทำผมซะผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรนอกจากร้องไห้ คร่ำครวญ...เหมือนคนบ้า.....อ้าวอ่านไอ้นี่หน่อยดีกว่า...น่าสนใจดี...
เรื่องที่ไม่ควรทำตอนอกหัก......
1.อย่าร้องไห้
อันนี้ห้ามยากครับ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลย แต่ผมว่าร้องไปเถอะ ร้องซะให้พอ พอแล้วก็กลับมาคิดมาทบทวนดูว่า ร้องไห้แล้วมันได้อะไรขึ้นมาเหรอเปล่า ร้องไปแล้วเค้าจะกลับมา ความรักของเราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหรอเปล่า ถ้าไม่ ก็น่าจะคิดได้น่ะ ว่าการร้องไห้มันไม่มีประโยชน์.....
2.อย่าคิดทำร้ายตัวเอง
อันนี้เห็นด้วยนะครับ...พ่อแม่ ทำให้เราเกิดมา เลี้ยงดูเรามา น่ะแสนยากเย็น กว่าจะเลี้ยงเรามาได้ขนาดนี้ เรากับจะทำร้ายตัวเอง..เพื่อประชดใครสักคนที่เราบอกว่าเรารักเขาหรือเขารักเรา...ผมว่าลองย้อนคิดดูนะ คนที่รักเรามากที่สุดก็คงหนีไม่พ้น พ่อแม่ และตัวเราเอง......และคิดย้อนกลับไปอีกว่า ขนาดตัวเรายังไม่รักตัวเราเองเลย แล้วจะให้ใครที่ไหนจะมารักล่ะ......
3.อย่าปล่อยตัว..
ผมเอามือลูบเครา หนวด ใบหน้า โห เฟิ้มเลยครับ พักนี้ก็อย่างที่บอกแหละ เวลาผมหมดไปกับการเสียใจ เลยไม่ค่อยมีเวลาจะดูแลตัวเอง.....อีกหน่อยผมคงจะต้องดูแลตัวเองบ้างล่ะ ผมคงไม่ประชดด้วยวิธีนี้หรอก ทำตัวเองให้เลงลง ใครเห็นเค้าจะสมน้ำหน้าเอา......สู้ทำตัวให้ดูดีขึ้น เผื่อจะมีคนนึกเสียดายเราก็ได้.....แหะๆ ปลอบใจตัวเองนะครับ....
4. อย่าอยุ่คนเดียว...
อันนี้เห็นด้วยมากๆเลยครับ ผมเจอกับตัวเองผมรู้ ความความคิดของเรามันจินตนาการไปได้ไกลแค่ไหนจนถึงขั้นเถิดจนอาจจะทำข้อสองได้ ควรหาอะไรทำ หาเพื่อนคุย เล่นกีฬา เดินเล่น แต่ไม่แนะนำให้ดื่มเหล้านะ....
5.อย่าดูหนังโรแมนติกหรือเพลงเศร้า..
อันนี้ก็ใช่ครับ ดูทีไรก็จะนึกถึงหน้ามันทุกที หรือว่าฟังเพลงเศร้า ฟังแล้วส่วนใหญ่จะโดนแหละครับ อย่าไม่อยากเจ็บ หรือ ผิดหวังอีก อย่าเพิ่งดูหรือฟังเลยจะดีกว่า......
6.อย่าเอารูป หรือของต่างๆ ที่เกี่ยวกับความรักของเรามาดู...
แหะๆ เชื่อเปล่าครับ ผมทิ้งมันไปหมดแล้ว ทิ้งมันไปด้วยน้ำตา....ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ที่จะเก็บไว้ให้มันคอยหลอกหลอนความทรงจำแบบนี้ ....ทุกอย่างรอเราเริ่มต้นใหม่ ...ไม่มีทางหรอกที่จะคิดว่า อีกสิบปีหรือยี่สิบปีเราเอาของพวกนี้มาดูแล้วเราจะมีรอยยิ้ม ผมว่ามีรอยน้ำตามากกว่า เพราฉะนั้นมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเก็บไว้....
7.อย่าคิดว่าชีวิตนี้ขาดเขาไม่ได้....
อันนี้ผมไม่เคยคิดนะครับ...ไม่รู้จะคิดไปทำไม อกหักแค่นี้เจ็บสักระยะเดี่ยวก็หาย หายแล้วก็หาใหม่ แหะๆ..อาจจะเจอที่ดีกว่านี้ก็ได้ จริงมะ...
8.อย่าโทรศัพท์ไปง้องอนเด็ดขาด
อันนี้ไม่มีทางเป็นไปได้ครับ แม้อยากแค่ไหนแต่ผมก็จะไม่ทำ....ทำไปแล้วปัญหามันจะเกิดตามมาจนอาจจะแก้ไม่ตก...
9.อย่าดื่มเหล้า ดื่มแบบเพื่อลืมเธอ...
อันนี้ก็เห็นด้วยนะครับ เหล้ามันทำให้เราคิดไปไกล คิดเตลิด คิดจนบางครั้งกล้าทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ......แต่เมื่อวานผมก็ไปดื่มเหล้านี่ แต่ผมดื่มเพื่อความสนุกสนานนะ ..
เฮ้อ ทำไมชีวิตคนเรามันต้องเป็นแบบนี้นะ มีทุกข์ มีสุข มีผิดหวัง มีสมหวัง ผมคงต้องปลงอะไรแล้วหล่ะ.....หลังจากเลิกเล่นเนท (คอมที่ผมซื้อไว้ที่ห้องไอ้เกม ผมไม่ได้เอามานะครับ กะจะให้มันไปเลย) ผมก็เดินที่ห้างเดอะมอลล์งามวงวาน....คนเยอะเหมือนกัน....เดินอยู่นาน เอ๊ะนั่นใครนี่ หน้าตาเหมือนไอ้ขวัญจังเลย ผมเดินตามไป....
โหมากับใครนี่ ผมเดินตามไปใกล้ๆ อ้าวไม่ใช่นี่หว่ะ โหนี่ผมเบลอขนาดนั้นเชียวเหรอ หรือว่ากามเทพแผลงศรมาปักที่ผมแล้ว แต่มันเป็นไปได้ยากครับ เสือแบบนั้น ผมไม่มีทางเลย นี่ขอแค่เจอมันครั้งที่สองผมจะมีโอกาสเปล่านี่...
ผมกลับบ้านพักที่ปากเกร็ดแล้วครับ ภาพของไอ้เกมมันเริ่มจางหายไปแล้ว ผมเริ่มทำใจได้แล้วแหละ อีกอย่างภาพไอ้ขวัญไอ้เต้ ไอ้เติ้ลมันทำให้ผมมีความคิดขึ้นมาใหม่ครับ ความคิดที่ว่าทำไมผมต้องจมกับความผิดหวังด้วยล่ะสู้ออกเดินไปยังโลกกว้างเผื่อผมจะได้เจอใครสักคนที่เข้ามาแทนมันสักที
สองวันผ่านไป วันนี้ผมตื่นแต่เช้าเลยครับ ผมต้องแข่งกีฬาหน่วยงาน หลังจากอาบน้ำแต่งตัวกินอาหารเช้าเสร็จผมก็ขี่จักรยานไปที่คอร์ทเทนนิสครับ....ปีนี้บอกตรงๆ ไม่ได้คาดหวังเหรียญอะไรกับเค้าเลยครับ ซ้อมไม่ถึงอาทิตย์และอีกอย่างมีเรื่องกลุ้มใจแบบนี้ด้วย...
ผมมาถึงคอร์ทเทนนิสแล้ว มองหาใครบางคน อ้าวยืนคุยกับใครอยุ่นั่นเอง ผมเดินเข้าไปหาแกครับ พี่พันสุดที่รักของผม จากไปหนึ่งปี แกยังเหมือนเดิมทุกอย่างครับ ไม่ว่ารูปร่าง ทรงผม เฮ้อ เห็นแกแล้วนึกถึงเรื่องราวเก่าๆเหมือนกันแฮะ....ชีวิตก่อนหน้าที่ผมจะใช้ชิวิตกับไอ้เกม มันก็มีสีสันเหมือนกันนะนี่..... อาจจะดีกว่าตอนคบกับไอ้เกมด้วยซ้ำ...ผมเดินตรงเข้าไปหาพี่พัน.....
"สวัสดีครับ พี่พันสุดหล่อ" แหย่แกตั้งแต่แรกเจอเลย.....
"อ้าว มาตีเหมือนกันเหรอครับ นึกว่าจะไม่มาแล้วปีนี้....นี่ผมซื้อข้าวหลามมาฝากด้วยนะ" โหมาทีไรก็ข้าวหลาม...แต่ไม่เป็นไรครับ ของฝากของพี่พันมันมีค่าทางใจสำหรับผมอยุ่แล้ว
"ไม่เอาได้เหรอเปล่าพี่พัน อยากได้น้ำยา น่ะ มีเปล่า...ฮ่าฮ่า มีข่าวดีเหรอยังพี่"ผมยังแซวมุขนี้กับแกประจำแหละครับ..
"ยังเลยนะเอก คุมก็ไม่ได้คุม เฮ้อสงสัยชาตินี้หมดสิทธิ์"
"เอาน่าพี่อย่าคิดมาก มันจะมีเดี่ยวมันก็มาเองแหละ มาน๊อคกันดีกว่า"
วันนี้ผมแข่งขันอย่างมีความสุขครับ เป็นปีแรกที่ผมไม่ได้เหรียญ เพราะแข่งแค่ประเภทเดียว ปีนี้ไม่ค่อยคึกคักด้วยอีกอย่างผมไม่ได้ซ้อมเลย.......
หลังเสร็จการแข่งขัน เกือบๆ สี่โมงเย็น เวลายังเหลืออีกเยอะแฮะ ผมกลับไปอาบน้ำดีกว่า เดี่ยวเย็นนี้ที่นี่มีงานเลี้ยง...กำลังจะเดินออกจากคอร์ทเทนนิส
"เอกกลับแล้วเหรอครับ"
"ครับ เดี่ยวมาใหม่ครับ...แล้วพี่ล่ะจะกลับโรงแรมก่อนหรือรองานเลี้ยง"
"รอนี่แหละครับ เราไปนั่งคุยกันหลังโรงบาลกันดีกว่ามั๊ง" แกชวนผม....ก็ดีเหมือนกันแฮะ..
"ไปดิพี่" ไม่ต้องคิดอะไรครับ ที่นี่เหมือนความหลังของเรา...
ตอนนี้เรานั่งมองน้ำในบึงหลังโรงพยาบาลครับ ตอนนี้มีสายลมเย็นเอื่อยๆ แดดอ่อนๆ ช่วงสี่โมงกว่าๆ ก็แบบนี้แหละ ลมเย็น....
"เป็นไงบ้างเอก เมื่อไหร่จะแต่งงานครับ" อ้าวนึกไงนี่พี่พันถามผมแบบนี้.....เป็นคำถามที่หยาบคายสำหรับผมนะ..แหะแหะ...
"คงยากครับ พี่พัน ผมเพิ่งอกหัก....เข็ดความรักอยู่" แหะแหะขนาดเข็ดนะนี่....
"ใครหว่า ที่มาหักอกคนดีๆ อย่างเอก" อ้าวพี่พัน...ถ้าเป็นจริงนี่ผมถือว่าเป็นคำชมน่ะนี่แต่มันไม่จริงน่ะซิพี่ผมเหรอคนดี......
"โห ดีอะไรพี่ ขี้เหล้าเมายา สาวไหนจะมาสน..."
"เค้ามาสน....แล้วเอกสนบ้างเปล่าล่ะ .....เหล้าน่ะ เลิกๆ บ้างก็ดีนะครับ....กินไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา"
"ครับพี่ขอบคุณครับ.....แต่คงเลิกยากน่ะผมกับเหล้า มันเหมือนคู่แฝดไปแล้ว....เลิกน่ะคงยาก"
"ก็ลดๆ ลงบ้างล่ะกัน แก่แล้วนะ จะสามสิบแล้ว...."
"ครับพี่ แล้วชีวิตคู่พี่ล่ะเป็นไงบ้างล่ะ" ผมถามต่อครับ..
"ก็เรื่อยๆ น่ะไม่มีอะไรหวือหวา ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคือเจ้าตัวเล็ก" แกทำหน้าเศร้าๆ เสียงเศร้าๆ
"แล้วพี่กับแฟนพี่ไปตรวจบ้างเปล่าว่ามันเป็นเพราะอะไร" ผมถามต่อครับ....
"ไปมาแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ ไม่มีใครเป็นหมัน"
"เอ หรือว่าพี่ทำมะเป็น" ผมแซวๆ แกครับ เห็นแกเครียดๆ
"เป็นซิ จะไปยากอะไร แต่มันไม่มีเลย ไม่มีวี่แวว"
"เดี่ยวก็คงมีล่ะพี่ อย่าคิดมากน่ะพี่" ผมไม่รู้จะปลอบใจแกไงครับเรื่องแบบนี้....จะว่าแกก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบน่าอิจฉานะครับ....
"ทำใจแล้วครับ "
"ครับ"
เราคุยกันอีกหลายเรื่องครับ จนเย็น เราถึงเข้าไปในงานเลี้ยงที่คอร์ทเทนนิส...ความสัมพันธ์ของผมที่รู้สึกกับพี่พันก็ยังเหมือนเดิมนะครับ ...เป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อนกัน ไม่มีเรื่องเซ็กส์มาเกี่ยวข้อง.....
-
:angry2:โอย โอ่ยๆๆๆๆๆ
แกล้งกันได้น้า!!!!!!!!
นึกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบ ตบะแตกจิงๆๆๆๆ ซะแล้ว
ต๊กจาย หมดดดดดด :m29:
ส่วนเรื่อง"เรื่องที่ไม่ควรทำตอนอกหัก......" :m15:
ฮ่าๆๆๆ ไม่อยากจะบ๊อก เปน มันหมดเยยยยยยย :m4: เก่งจิงๆๆๆๆ เรา
-
ขนาดตาลายเห็นเป็นขวัญได้เนี่ย มันยังไง ๆ แล้วนา
:m7: :m7: :m7:
ว่าแต่ฝันได้สยองดีแท้ :m26:
-
ชอบพี่พันอะ ทำไงดี? :m1:
-
o22 ดีดี คับ
ชอบคนเขียน.....กร๊ากกกกกกกกกกกก o13
:m3: :m12: :m23:
55555555555555555.....เขิลลลลล
เอ๊ะ...ยังงัย งง ตัวเอง
ปาย....ล่ะ แล้วรีบมาต่อนาคับ :bye2:
-
เสือไบ:the series (ตอน 135)
"เอก มรึงอยู่ไหนนี่" อ้าวไอ้กายโทรมาครับ วันนี้วันสิ้นปี....ผมมาพัทยากับมิสเตอร์เชน....
"พัทยาหว่ะ มีอะไร มากรุงเทพแล้วเหรอ"ผมถามกลับ คงมาแล้วแหละ...
"อ้าวเหรอ ลืมไปหว่ะ ว่ามรึงต้องไปทำงานกับมิสเตอร์เชน.....แล้วจะกลับเมื่อไหร่ล่ะ.....กรูขาดเพื่อนกินเหล้า"
"ขาดจริงเหรอวะ แหม พาเมียมาด้วยก็กินกับเมียดิ"
"ยูมิเค้าไม่ชอบดื่ม....เค้าชอบทำกับแกล้มให้กรูกิน"
"อิจฉาโว๊ย.....กรูคงกลับวันที่หนึ่ง อยู่หลายวันแล้ว.....มรึงล่ะจะอยู่ถึงเมื่อไหร่"
"ประมาณวันที่สามน่ะ"
"โอเค กลับมาก็โทรมานะ กรูรอ อยากคุยกับมรึงด้วย"
"โอเค"
หลังจากวางสายแล้วผมก็มาทำหน้าที่ผมกับมิสเตอร์เชน....ช่วงนี้ต้องทำทุกอย่างให้เต็มที่ครับ.....
"อีกไม่นานแล้วซินะ ที่ผมจะมีคุณแบบนี้" แกพูดเป็นภาษาอังกฤษ...
"ครับ คุณอาจจะได้เจอคนดีกว่าผมก็ได้....."
"ใครจะดีไปกว่าคุณล่ะ แต่ไม่เป็นไรถ้าเป็นความต้องการของคุณ ผมก็ไม่พูดอะไรอีก.."แกทำหน้าเศร้าๆ...
"ครับ ผมขอโทษนะครับ " เฮ้อ ใจจริงผมก็สงสารแกครับ แต่ทำไงได้ล่ะ ผมไม่อยากทำงานแบบนี้แล้ว.....
"ไม่เป็นไรครับ ต่อไปผมคงต้องมาหาคุณบ่อยมากขึ้น...."
ผมทำหน้าที่ของผมกับมิสเตอร์เชนดีที่สุดครับตอนนี้...เฮ้อ...คิดแล้วก็ใจหายเหมือนกัน....อีกไม่นาน ผมส่งแกกลับสิงคโปร์วันที่สอง....ปีนี้แกก็ยังเหมือนเดิมนะครับ แกให้เงินผมสามแสน.....ดีเหมือนกัน ช่วงนี้บอกตรงๆ ผมจนๆ อยู่..
หลังจากส่งมิสเตอร์เชนแล้วผมก็โทรหาไอ้กาย....เอ จะโทรไปที่ไหนล่ะ เพราะมันใช้มือถือของไอ้เกม...เฮ้อไม่อยากโทรเลยเข้าเครื่องมันเลย...เอางี้โทรเข้าไปที่เบอร์คอนโดที่กว่า....ผมกดเข้าเบอร์คอนโด....
"สวัสดีครับ" ไอ้เกมรับตามเคย..
ผมแกล้งเก๊กเสียงดีกว่า "สวัสดีครับ ขอสายคุณธี........" ผมบอกชื่อจริงไอ้กายไป....มันคงงงแหละครับ...
"ครับ สักครู่ครับ" โหน่าน้อยใจมั๊ยนี่ แค่ผมเก็กเสียง จำเสียงผมไม่ได้....ผมยังได้ยินเสียงปลายสายด้วยล่ะ..
"พี่กาย โทรศัพท์พี่ ใครไม่รู้โทรมา ทำไมเดี่ยวนี้ให้เบอร์คอนโดกับเพื่อนแล้วเหรอ"
"เอ๊ย กรูไม่เคยให้นะ" โห ฮ่าฮ่า อ้าวอย่าเพิ่งทะเลาะกันมารับสายกรูก่อน....
"ฮัลโหล" แหะๆ แกล้งอำไอ้ตัวพี่ด้วยดีกว่า...
"สวัสดีครับ คุณธี..... ผมโทรจาก........(ชื่อร้านที่มันเคยทำงาน) ผมอยากชวนคุณเที่ยวครับ....คุณจะคิดราคาเท่าไหร่ครับ" แหะๆ อำแบบนี้แหละ...
"เอ๊ย ผมไม่ได้ทำงานแบบนี้แล้วครับ แล้วคุณเอาเบอร์มาได้ไง นี่มันไม่ใช่เบอร์ผม" มันรีบปฎิเสธใหญ่...สะใจผม...
"คุณคิดราคาไงครับ ห้าพันต่อคืนได้เปล่า"
"ผมไม่ทำแล้วครับ งานนี้ แต่เดี่ยวนะ ห้าพันต่อคืนเลยเหรอ พูดจริงเหรอเปล่านี่" โหไอ้งก......
"ครับจริงครับ"
"โอเคครับ.......จะให้ผมไปเจอที่ไหนครับ" โหดูมัน......
"ไปเจอที่หน้าโรงแรมเอเชียล่ะกัน อย่าลืมชวนยูมิมาด้วยนะ" ผมขำก๊ากเลยครับ เฮ้อไม่เล่นแล้ว...
"ไอ้สา........ด มรึงอำกรูเหรอไอ้เอก.....มรึงๆ นึกว่าจะได้เงินห้าพัน"
"ว่างเปล่าไปหาเหล้ากินกัน" ผมชวนมันครับบอกตรงๆ ผมไม่อยากชวนไอ้เกม ไม่อยากไปคอนโด ไม่อยากไปเห็นหน้ามัน...
"เอาดิ กำลังว๊อน หว่ะ มาเลย ....มาที่คอนโดก่อนนะ "
"กรูไม่อยากไปเลยหว่ะ กาย ไม่อยากเจอ....." ผมพูดได้แค่นี้แหละครับ...
"ไอ้เอก มรึงอย่าทำนิสัยแบบนี้...มันรู้มันจะเสียใจน่ะ แค่มรึงอำมันเมื่อกี๊มันก็หน้ามุ่ยแล้ว"
"พี่เอกใจร้าย" เสียงตะโกนตังมาจากไอ้เกมครับ...ใช่ดิ ผมไม่น่าทำแบบนี้อีกอย่าผมก็เคยบอกมันแล้วว่าผมจะไม่หายหน้าหนีไป....เฮ้อ ไปก็ไป......
"เออ ๆ เดี่ยวเจอกันที่คอนโด คิดเลยนะว่าจะไปไหนกัน...คืนนี้กรูเลี้ยง"
"เออ มรึงต้องเลี้ยงกรูอยู่แล้ว มรึงทำให้กรูอดเงินห้าพัน...ฮ่าฮ่า"
"เดี่ยวเจอกัน" ผมวางสายมันไปแล้ว......ผมบอกให้แท๊กซี่เปลี่ยนเส้นทางครับ ตอนแรกบอกเค้าไว้ว่าให้ไปส่งที่ปากเกร็ด
ทำไงดีนี่ผมบอกตรงๆ ครับ ว่าผมไม่อยากไปเจอหน้าไอ้ลูกเจี๊ยบเลย..กลัวทำใจไม่ได้ ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว ถ้าไปเจอมันอีกผมกลัว กลัวที่จะห้ามใจไม่ให้ร้องไห้อีก ตอนนี้ผมก็ดีขึ้นมากแล้วด้วย...แต่ทำไงล่ะรับปากไอ้กายไว้แล้ว....หรือว่านี่คือบทพิสูจน์ความเข้มแข็งของผมอีกครั้ง....
หนึ่งเดือนผ่านมานี้ผมดีขึ้นมาก ต้องขอบคุณพวกไอ้ขวัญ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ที่ทำให้ผมคิดได้ คิดได้ว่าเสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์ ยังมีคนน่ารัก คนดีๆ อีกเยอะ .....แหะๆ ผมคิดแบบนี้จริงๆ....
พูดถึงพวกนี้หลังจากไปเมากับมันวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลยครับ ทำไมน่ะเหรอ ช่วงนี้ผมไม่ได้ไปตีเทนนิสไงครับ ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบและอีกอย่างมันใกล้ช่วงปีใหม่ คนที่จะนำผมไปเจอสามคนนั้นได้ก็คือไอ้แบงค์ ช่วงนี้มันก็กำลังสอบด้วย อีกอย่างตอนนี้มันคงกลับบ้านต่างจังหวัด หรือไปขึ้นดอยขุนตาลตามที่มันเคยบอกผมไว้..เอาน่าแม้ผมจะอยากเจอพวกมันเท่าไหร่ ผมก็ต้องทำใจ ยังนึกไม่ออกเลยว่าผมจะมีโอกาสนั้นอีกเหรอเปล่า......
ผมมาถึงคอนโดแล้วครับ เคาะประตูห้องผมไม่มีกุญแจห้องแล้วนะครับ ผมไม่ได้เอามาด้วย....ไอ้เกมเดินมาเปิดประตู..
"สวัสดีครับ พี่เอก หายไปเลยนะ"
"ไม่ได้หายหรอก พอดีช่วงนี้งานยุ่ง" ผมเดินเข้าไปครับ แหะๆ บอกตรงๆ แว่บแรกที่ผมเห็นมัน หัวใจผมตุ้มๆ ต่อมๆ ครับ ความรู้สึกเศร้า ความรู้สึกเสียใจมันเริ่มจะเข้ามาอีกแล้ว...
"สงสัยคงยุ่งจริงๆ ปิดมือถือหนีเลย...แล้วเมื่อกี๊ทำไมไม่โทรเข้ามือถือผม....โทรเข้าเบอร์คอนโดทำไม" ยังไม่เลิกอีกไอ้นี่ ....เฮ้อ...
"ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากอำคนเล่น อ้าวไอ้กายตั้งวงรอแล้วเหรอนี่" ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจมันเท่าไหร่ครับ ตอนนี้ไอ้กายนั่งดื่มรอแล้ว....มียูมิกำลังทำกับแกล้มอยู่ข้างๆ ทำอะไรนี่ อ๋อยำรวมมิตร...ผมนั่งลงที่เก้าอี้ ส่วนไอ้เกม มานั่งข้างๆ ผมอ้าว เวนนี่ เมื่อกี๊มันไม่ได้นั่งตรงนี้นี้นี่ แก้วมันไม่ได้วางตรงนี้...
"สบายดีเหรอวะเอก ....ไปพัทยาสนุกเปล่า" โหไอ้กาย ถามทำไมนี่ ....เดี่ยวก็เผลอหลุดออกมาหรอกว่าผมไปไหนกับใคร...ผมรีบขยิบตาบอกมัน....
"สบายดี แล้วมรึงล่ะจะอยู่อีกนานเปล่า"
"มะรืนก็กลับแล้ว....เดี่ยวประมาณพฤษภาคงมาอีกรอบ มาอุ้มหลาน"เออ จริงดิ เบียร์คงคลอดช่วงนั้น
"เออ เกม....แล้วนี่เบียร์ไปไหนล่ะทำงานเหรอ นี่มันวันหยุดอยู่นะ..." ผมถามมันบ้าง ตอนนี้มันทำหน้าเซ็งโลกอยู่...
"กลับไปบ้านพ่อเค้าน่ะพี่เอก....อีกสองวันกลับมา" มันมองหน้าผม..
"แล้วเป็นไงบ้างล่ะช่วงนี้....เบียร์ยังแพ้ท้องอยู่เหรอเปล่า" ผมถามไปเรื่อยๆ ครับ ก็ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว เรื่องของผมกับมันคงไม่มีแล้ว....
"มีบ้างนิดหน่อยครับ .....ผมถามจริงๆ เถอะ พี่เอก พี่ปิดโทรศัพท์หนีผมทำไม....รู้เปล่าผมโทรหาพี่หลายครั้งแล้ว " มันยกแก้วดื่ม.....อ้าวไม่จบอีกเหรอนี่.....เฮ้อ....ผมไม่รู้จะทำไงแล้ว ไอ้กายมันมองหน้าไอ้เกม.....
"กรูปิดโทรศัพท์เพราะกรูต้องการเวลาทำใจไง....มรึงรู้เหรอเปล่าว่ากว่ากรูจะกลับมาเป็นแบบนี้ได้....กรูแทบแย่ มรึงรู้บ้างเปล่า" ผมพูดแรงไปเหรอเปล่านี่ แต่ผมอยากให้มันรู้
"แล้วผมล่ะพี่.....พี่ทำแบบนั้น พี่รู้เหรอเปล่าว่าจะรู้สึกอย่างไร"
"ไม่รู้ เรื่องนั้นมันเรื่องของมรึงแล้ว....เกมมรึงต้องเข้าใจนะว่าทุกอย่างมันจบแล้ว มันจบแล้ว" ผมย้ำให้มันได้ฟังชัดๆ ตอนนี้ผมก็เริ่มจะเหลืออดกับมันแล้ว..
"ใช่ดิ ทุกอย่างมาจับแล้ว " มันลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไป อ้าวไปไหนของมันนี่ มันเดินออกนอกห้องไป ปิดประตูดังโครมใหญ่...ไอ้กายส่ายหน้า..
"กรูละเบื่อ อดีตผัวเมียคู่นี้จังเลย"
"ให้กรูทำไงล่ะ มันเซ้าซี้กรูไม่เลิก กว่ากรูจะกลับมาเป็นแบบนี้ได้ กรูแทบบ้านะมรึง ร้องไห้ นึกถึงหน้ามันทุกวัน..... เวลามันเริ่มจะรักษาให้กรูปกติแล้ว แต่ดูมันดิ มันจะมาตอกย้ำหาพระแสงอะไรวะ..."
"เออ กรูเข้าใจ เฮ้อไม่น่าชวนมรึงมาเลย กรูนึกว่ามันจะทำใจได้แล้วซะอีก...กรูขอโทษนะเอก" ยูมิก็ยังคงทำกับแกล้มไปน่ะครับ ผมรู้ว่ายูมิเค้าคงรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผมกับเกมบ้างล่ะ....
"ไม่เป็นไรหรอก มาก็ดี....จะได้คุยๆ กันไปเลย" เฮ้อ ขนาดผมคิดว่าทำใจได้แล้วนะครับ ยังรู้สึกแย่เลย...
"แล้วนี่มันออกไปไหนนี่ กระเป๋าตังส์โทรศัพท์มันก็ไมได้เอาไป......มรึงรู้เปล่าวะเอก" กระเป๋าตังส์ กับโทรศัพท์วางตรงนี้ครับ แต่ผมพอรู้แหละว่ามันไปไหน...
"รู้ ชั้นบนสุด มรึงไปปลอบมันหน่อยดิ กรูไม่อยากไปหว่ะ นะ นะกาย กรูกลัวมันทำใจไม่ได้....กรูไม่อยากไป เพราะเดี่ยวมันจะไม่จบ" ผมพูดตามความจริง...
"ไอ้นี่ ปากกับใจไม่ตรงกัน แต่ไงก็ต้องขอบคุณแทนมันนะที่มรึงยังห่วงมัน งั้นรอกรูแป๊บ เดี่ยวกรูไปตามมันให้ ฝากเมียกรูด้วยล่ะ.....อย่าคิดจีบนะมรึง" แหะๆ ผมรู้ว่ามันจงใจแหย่ผมเพื่อให้ผมตลก...
ไอ้กายเดินออกไปแล้วครับ เหลือแต่ผมกับยูมิ...
"เอก ชิมหน่อยซิคะ ฉันว่ารสชาดมันแปลกๆ" ผมลองชิมดู โห ยำนะนี่ทำไมมันจืดแบบนี้ล่ะ...
"ใส่เครื่องปรุงทุกอยางอีกหน่อยครับ ยูมิ รสชาดยังอ่อนอยู่..."
"ค่ะ สงสารคุณกับเกม จังเลย แล้วนี่ทำใจได้แล้เวเหรอคะ ถ้าเป็นฉัน ป่านนี้คงบ้าไปแล้ว"
"ได้แล้วครับ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง...ทำไงได้ล่ะครับทุกอย่างมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ต้องตัดใจและทำใจอย่างเดียว......."
"เก่งจัง"
"แล้วคุณกับกาย ล่ะ เป็นไงบ้างครับ ชีวิตครอบครัว"
"ก็เรื่อยๆ ค่ะ กายเค้าน่ารัก เค้าดูแล เอาใจฉันทุกอย่าง"
"ใช่ๆ" ผมว่าพักหลังๆ นี่ มันปรับตัวได้เยอะครับ ไม่ค่อยมีเรื่องให้ยูมิคอยหึงหวง
"ลองชิมอีกทีซิคะ ว่าใช้ได้เหรอยัง" ยูมิตักยำมาให้ผมกิน...
"ดีขึ้นแล้ว แต่อ่อนเค็มไปนะ ใส่น้ำปลาอีกหน่อยนะ"
"ค่ะ" เก่งเหมือนกันแฮะ พูดแล้วก็อิจฉาไอ้กายที่มีเมียน่ารักแบบนี้
ผมคุยกับยูมิสักพักสองคนนั่นก็เปิดประตูเข้ามา....
"ไปไหนมาวะเกม...นี่เจอไอ้กายได้ไง" แหะๆ อายครับ ถ้าจะบอกมันว่าผมรู้ว่ามันไปไหนและที่ไอ้กายไปตามเจอก็เพราะผมบอกให้ไอ้กายไปตาม....
"ขอบคุณนะครับ พี่เอกที่เป็นเห่วงผม และผมขอโทษเรื่องที่ผมทำเมื่อกี๊ด้วย" อ้าวไอ้กายสงสัยมันบอกไอ้เกมไปหมดทุกอย่างแน่เลย พี่น้องกันนี่.....
"ไม่เป็นไรหรอก....จำไม่ได้แล้วเหรอ ว่ากรูเคยบอกมรึงว่ากรูจะรักมรึงตลอดไป.....แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่สถานภาพเดิมแล้ว ....ตอนนี้มรึงเป็นเหมือนน้องชายที่น่ารักของกรู" บอกมันไปได้แค่นี้ครับ....น้ำตามันจะร่วง แต่ผมต้องพยายามฝืน
"เอ๊ย จะเศร้ากันไปถึงไหน พอแล้ว มาๆ มาชิมฝีมือแกงจืดเอ๊ย ยำรสจัดของเมียกรู"
"ได้ๆ พี่กาย พี่เอก ชนๆ" โหอะไรนี่...มันเปลี่ยนความรู้สึกได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ....ผมคงต้องเอาอย่างมันแล้วแหละจะเจ็บไปทำไมล่ะ....
"หมดแก้วเลยนะเฟ๊ย เดี่ยวจะได้รีบไปต่อกัน"
"ได้คร๊าบ เมีย เอ๊ย พี่ชายที่แสนดีของผม" อ้าว ไอ้เวนจะหลุดอีกแล้ว....
คืนนี้เราสนุกกันเต็มที่ครับ วันปีใหม่ด้วยและผมก็เห็นแล้วว่าไอ้เกมมันตัดใจเรื่องของเราได้แล้วแหละ...ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าไอ้กายมันไปพูดอะไรกับไอ้เกม แต่เห็นมันดีขึ้นแบบนี้ผมก็ดีใจ.....ผมรู้ว่าผมกับมันน่ะไม่ต่างกันหรอก เจ็บพอๆ กัน เพียงแต่ใครจะลบลืมความเจ็บนั้นได้เร็วกว่ากันเท่านั้นเอง......
http://www.ijigg.com/songs/V2AGBAGPD
นั่งในร้านประจำของเรา ตั้งแต่เช้าถึงเย็นเฝ้ารอเธอ
..เ พื่ อ เ จ อ กั น สั ก วั น..
ตรงที่นัดเจอกันทุกที มาวันนี้ก้อไปเหมือนเมื่อวาน
..ต่ อ ใ ห้ ไ ม่ เ ค ย ไ ด้ พ บ เ ธ อ..
*ได้ยินเสียงเสียงฟ้าร้องทุก-ทุกที ก้อยังห่วงเธออยู่ดีรึเปล่า
ข้ อ ค ว า ม ข้ า ง ใ น มื อ ถื อ ก้ อ ยั ง ค ง เ ก็ บ ไ ว้..
ได้ยินเพลงที่เธอนั้นชอบฟัง มันก้อยังคงคิดถึงทุกครั้งไป
..ต้ อ ง เ ตื อ น ตั ว เ อ ง ซ้ำ-ซ้ำ ท่ อ ง เ อ า ไ ว้..
**อย่าโทรไปรบกวนเธอ..อย่าไปเจอให้กวนใจ
..อย่าทำตัววุ่นวาย..อย่าคิดถึงเรื่องเก่า..
ต้องไม่ลืม..ว่าเป็นใคร เจ็บยังงัย..ต้องทนเอา
บอกตัวเองทุกเช้า..กฎเกณฑ์ของแฟนเก่า..ที่ต้องจำ
จริง-จริงแล้วฉันเองก้อรู้ดี ในวันนี้อะไรที่ต้องจำ
..ก้ อ คื อ ต้ อ ง ห้ า ม ใ จ..
ต้องยอมรับความจริงที่เป็นอยู่..แต่ไม่รู้จะทำได้เมื่อไหร่
..ก้ อ ใ น เ มื่ อ ใ จ มี แ ค่ เ ธ อ..
-
แบบฝึกหัด ฝึกความอดทน อีกบทนึง
แร้ว เวลา ก็จะช่วย ครับ :m13:
-
:o12: :o12: :o12:
ทำใจมะได้จิงๆๆๆๆๆๆๆ
คุณเอก(ฝืนใจได้)เก่งมาก o13
แต่......เดือนเดียวไม่พอ ไม่พอจิงๆๆๆๆๆๆ
(ขอเวลานอก.... :m15:)
-
มันไม่มีหรอกพี่น้อง
รัก หรือ ไม่รัก ก็แค่นั้น
:m19:
-
:o11:
ไม่มีใครลืมอะไรได้ง่าย ๆ หรอก
แต่มันขึ้นอยู่กับว่า เลือกที่จะแสดงออกอย่างไร
:o11:
-
ไม่รู้ว่ามีใครเห้นด้วยกะเจ้ปะที่....
หากแฟนของเกย์ ไปแต่งงานกะหญิงแท้
ถึงแม้เราจะเศร้า แต่อีกเสี้ยวหนึ่งนั้น....เราก็ดีใจด้วยที่.... เขากลับเข้าเดินในเส้นทางที่ใครๆ ก็เรียกว่า.."เส้นทางปกติ"
เกย์ส่วนใหญ่มักจะยินยอม และไม่ขัดแย้ง คัดค้านมากนัก ถ้าเรื่องราวมันจะเป็นแบบนี้
ต่อให้เจ็บเท่าเจ็บ รักแสนรัก เราก็พร้อมจะลาจาก....แต่โดยดี
"จงรักเสีย เมื่อยามมีรัก
ต่อให้แสนรัก ก็ต้องหักเมื่อยามต้องลา"
-
เวลากลืนกินทุกสรรพสิ่ง แม้แต่ความรัก :m17:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งมีความรู้สึกว่าเหมือนเกมส์
อยากจะเก็บทั้งเบียร์และคุณเอก
เอาไว้ทั้งสองคน
-
เวลาอาจทำให้ความรู้สึกบางอย่างหายไป
หายไปทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย
เรื่องต่างๆ จะผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านออกไป มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเสมอ
ถ้ามีความเข้มแข็ง ชีวิตก็จะยืนอยู่ได้ อย่างมั่นคง
ทำจาย
-
เสือไบ:the series (ตอน 136)
ผ่านปีใหม่มาสองอาทิตย์แล้วครับ วันนี้วันศุกร์...ช่วงนี้หลังจากส่งไอ้กายกลับญี่ปุ่น ผมก็ไม่มีอะไรทำมากมายครับ ช่วงนี้พยายามปรับเปลี่ยนการดำรงชีวิตอยู่ ผมกลับมาเป็นเหมือนก่อนที่จะเจอไอ้ลูกเจี๊ยบ ..เฮ้อ ลืมๆ ไปแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง.....
ช่วงปีใหม่ผมได้เงินจากมิสเตอร์เชนมาสามแสนบาทผมก็จัดการเอามาเคลียร์หนี้สินส่วนหนึ่ง(เป็นค่าสินสอดงานแต่งไอ้ลูกเจี๊ยบผมแหละ) ให้แม่ใช้ส่วนหนึ่ง และเหลือใช้เองอีกส่วนหนึ่ง ไม่มากหรอกนะครับ
ช่วงนี้ไม่ได้ไปตีเทนนิส เพราะเป็นช่วงที่ผมพักประจำปีหลังแข่ง(ความจริงก็ไม่รู้จะพักไปทำไมเพราะมาซ้อมแค่ไม่ถึง 10 วันเอง แต่ถึงจะไปก็ไม่เจอคนที่ผมอยากเจอ) ...วันนี้ยังไงขอเสี่ยงดวงไปเจอคีย์แมนสักหน่อยค เผื่อโชคดีจะได้ชวนมันไปเที่ยวร้านยกกาดก เพื่อเจอสามหนุ่มสามมุม ที่ผมเล็งๆ ไว้อยู่.....แหะแหะ ผมตัดสินใจแล้วครับ ว่าผมจะเลือกเอาหนึ่งในสามคนนี้แหละมาทำให้ชีวิตผมมีสีสรรขึ้นมา..เพิ่งผ่านความเจ็บปวดมาแบบนี้ .....ผมจะเลือกใครดีล่ะ ขวัญ เต้ เติ้ล (ผมคิดไปเองนะครับ พวกนี้มันคงไม่เล่นด้วยกับผมหรอก แต่ผมมีวิธีครับ วิธีที่จะพิชิตตัวมัน เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องยากหรอก คนมันช่องโหว่ ให้เข้าไปถึงอยู่ ไม่ว่าจะเรื่องเหล้า เรื่องเที่ยว เรื่องเงิน ผมจะใช้ ช่องโหว่พวกนี้แหละ เข้าพิชิตตัวมัน แหะ แหะ แผนชั่วอีกแล้ว ผม) เฮ้อ ให้เวลา และสถานการณ์เป็นตัวกำหนดล่ะกัน..
ถ้าถามถึงอาการเสียใจ หรือ เรื่องเกี่ยวกับไอ้ลูกเจี๊ยบ ผมตอบได้เต็มปากเลยครับ ว่าตอนนี้ผมทำใจได้แล้ว ทำใจได้ตอนที่ผมไปหาไอ้กายที่คอนโดครั้งสุดท้ายแหละ และยิ่งเจอพวกไอ้ขวัญ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ด้วยแล้ว มันยิ่งตอกย้ำให้ผมคิดว่า ผมไม่ควรจมอยู่กับความเจ็บปวด ความเศร้าเสียใจ แบบนี้ "เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูแห่งความสุขบานอื่นก็จะเปิดขึ้น แต่เราก็มัวแต่จะมองประตูที่ปิดลงไปแล้วเนิ่นนาน จนกระทั่งเรามองไม่เห็นประตูบานอื่นที่เปิดไว้รอเราอยู่" ใช่ดิ ตอนนี้ประตูความสุขบานอื่นเปิดรอผมอยู่ตั้งสามบานแหละ แหะๆ ผมจะเลือกบานไหนแค่นั้นแหละ....
วันนี้หลังจากกลับมาจากที่ทำงานถึงแฟลตแล้วผมก็เตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัว ไปตีเทนนิสครับ หวังว่าผมจะได้เจอคีย์แมนนะ... คีย์แมนที่จะพาผมไปเจอประตูสามบานนั้น...เอาฤกษ์เอาชัยก่อนดีกว่ามั๊ง เอาไงดีล่ะจะรอเวลา 17.09 น. เอ หรือว่านับกลีบดอกไม้รอดีถ้าได้เลขคู่ ก็ออกเลย.. เอ หรือไปรอ ที่หน้าตึก รอจนรถจักรยานผ่านมาคันที่ เก้า หรือว่าจะรอจิ้งจกทักว่าไปได้แล้ว....เฮ้อ ไร้สาระใหญ่แล้วผม คนมันจะเจอยังไงมันก็เจอ คนมันใช่ยังไงมันก็ใช่ ......
ผมขี่จักรยานไปที่คอร์ทเทนนิส อ้าว ไอ้แบงค์ ไอ้บอล มาเล่นกันแล้ว แหะๆ ผมเก็บความดีใจไว้ลึกๆ
"หวัดดีครับ พี่เอก" ไอ้แบงค์ ไอ้บอล ยกมือไหว้ผมพร้อมๆ กัน ความจริงมันเป็นมารยาทในคอร์ทเทนนิสด้วยนะครับ เวลามาเล่น หรือ มาตีเทนนิส เจอกัน ก็ต้องยกมือสวัสดี...
"เออ สวัสดีครับ มานานแล้วเหรอวะ หายไปนานเลยน่ะ"
"พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ พี่เพิ่งสอบเสร็จด้วย แล้วพี่เอกล่ะเป็นไงบ้าง" ไอ้แบงค์ถามผมน่ะ
"ก็ยุ่งๆ หว่ะ....มาน๊อคกันดีกว่า ไม่ได้ตีตั้งนาน" ความจริงน่ะไม่ยุ่งหรอกครับ ไม่มีอะไรจะคุย
หลังจากเล่นเสร็จประมาณทุ่ม ผมกับไอ้แบงค์ก็มานั่งพักกัน ส่วนไอ้บอลเล่นต่อกับพวกผู้ใหญ่อีกเซ็ทหนึ่ง...
"พี่เอก ไปเมากันดีกว่าคืนนี้" แหะแหะ เป็นเสียงสวรรค์ที่ผมอยากได้ยินมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนเข้ามาที่คอร์ท...แต่ไงขอเก็บความดีใจไว้ไม่ให้มันรู้แล้วกัน แหะๆ เดี่ยวมันจะรู้ไต๋หมด..
"วันนี้เหรอ เอาดิ อ้าว แล้วพรุ่งนี้ไม่พาเด็กไปเที่ยวเหรอ" พรุ่งนี้มีงานวันเด็กครับ..
"โห เกี่ยวไรล่ะพี่เอก เมาส่วนเมา พาเด็กไปเที่ยวก็ต้องพรุ่งนี้..."
"ไปดิ ร้านเดิม ก็ได้นะ วันนั้นบรรยากาศสุดยอดเลยหว่ะ เมาปลิ้น แม่งกว่าจะตื่นเก็บเย็น"
"ผมกับไอ้บอล แฮงค์ไปสองสามวันติดพี่เอก เมาอะไรจะปานนั้น" ไอ้แบงค์มันบอกผม ด้วยหน้าตาตลกๆ เฮ้อถ้าไม่ติดว่าหน้าตามันเถื่อนๆ ซกม๊กๆ มันก็ดูดีเหมือนกันนะนี่ ผมว่ามันหล่อนะ แต่ติดที่ซกม๊กนี่แหละ ทั้งไอ้แบงค์ ไอ้บอล....ตก
"ตกลงเอาไง ไปเปล่า วันนี้วันศุกร์นี่ ไปเร็วๆ หน่อยก็ดี " ผมรีบบอกมันครับ นี่คือแผนที่ผมจะให้พาไปหาคนที่ผมอยากเจอ....
"เออ จริงดิ เดี่ยวผม โทรหา พวกไอ้ เต้ เติ้ล ขวัญก่อนนะ" มันรีบไปโทรศัพท์ แหะๆ เริ่มเข้าทางผมแล้ว....
ไอ้แบงค์(คีย์แมนของผม) หายไปโทรศัพท์เกือบครึ่งชั่วโมง มันเดินกลับมาบอกผม...
"โอเค พี่เอก แต่ไงวันนี้ เราคงต้องรีบไปน่ะ ไอ้เต้ ติดธุระไปไม่ได้ ไอ้ขวัญ ไปถึงตอนสี่ทุ่มน่ะ ไอ้เติ้ล เดี่ยวมันไป" แหะๆ เหมือนเสียงสวรรค์เลยนะ นี่ โอเค ขาดไปหนึ่งไม่เป็นไร บอกแล้วไง ผมจะเลือกใคร ผมจะใช้เวลาและสถานการณ์เป็นตัวกำหนด.....
"งั้นเลิกเลยล่ะกันนะ ไปอาบน้ำดีกว่า เอาไงจะเจอกันที่ไหนล่ะ"
"บอลมรึงจะไปด้วยเปล่าวะ" ไอ้แบงค์หันไปถามไอ้บอล ตอนนี้มันตีเทนนิสเสร็จแล้ว
"วันนี้ไม่อยากไปหว่ะ ไม่มีเงินด้วย กะจะไปหาเจ๊นี" อีกแล้ว ผมอยากจะเตือนอยากจะบอกมันเหมือนกัน แต่บอกตรงๆ นะครับผมไม่ค่อยชอบนิสัยแบบนั้ของมันเท่าไหร่....
"งั้นกรูไปกับพี่เอก ล่ะกัน ไปก่อนนะ"
"เออๆ "
สองทุ่มครับ ผมก็มาเจอไอ้แบงค์ที่หน้าตึก แล้วค่อยขี่จักรยาน ไปที่ประตูหน้าหน่อยงานที่แฟลต แล้วก็ต่อแท็กซี่ไปอตก. ความจริงไอ้แบงค์มันจะนั่งรถเมลล์ได้ด้วยซ้ำแหละ..
"พี่เอก ไปรถเมล์ นะประหยัดดี"
"โห แล้วเมื่อไหร่จะถึงวะนี่ แท๊กซี่น่ะดีแล้ว เดี่ยวกรูเลี้ยงค่ารถเอง" เอาใจคีย์แมนหน่อยครับ วันนี้ถ้าไม่ได้มันผมก็คงไม่เจอหน้าคนที่ผมอยากเจอหรอก...
"งั้นได้เลยพี่" อ้าวเวนนึกว่าจะไม่ขึ้นซะอีก
รถแท๊กซี่วิ่งไปถึงแคราย โทรศัพท์ไอ้แบงค์ดังขึ้น....
"นี่เค้ากำลังจะโทรหาตัวอยู่พอดีเลย" โห รู้เลยครับ ว่าใครโทรมาหามัน....
".................................................."
"มาดิ ก็พวกไอ้เติ้ล ไอ้ขวัญ พี่เอก"
"...................................................."
"ได้ๆ งั้น เดี่ยวเรานั่งสักห้าทุ่ม เดี่ยวเค้าไปขับรถไปส่งตัวเองก็ล่ะกัน"
"............................."
"เดี่ยวเจอกัน" หลังจากมันวางสายเสร็จมันก็มาคุยกับผมครับ..
"เดี่ยวแฟนผมตามมาพี่ เฮ้อ ตามมาทำไมนี่" อ้าวไหงพูดงั้นล่ะเวลาอยู่ต่อหน้านี่จ๊ะจ๋าหวานแหวว เวลาแบบนี้ โห....ผมว่าทุกคนแหละมั๊งครับ ผู้ชายเวลาไปดื่มเหล้าก็อยากจะมีความสุขกับการดื่มกับเพื่อนฝูง ....
"อ้าวแล้วมรึงชวนเค้ามาทำไมล่ะ.."
"ก็เค้าอยากมานี่พี่ ผมไม่อยากมีปัญหา นี่ลำบากผมอีกต้อง ขับรถไปส่งถึงบางมด" โห ไกลเหมือนกันนะนี่....ดีครับก็เหลือผม กับไอ้เติ้ล กับไอ้ขวัญ แหะๆ แผนการณ์ร้ายเริ่มเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว...
ผมกับไอ้แบงค์มาถึงร้านเกือบสามทุ่มครับ โห ตอนนี้คนแน่นร้านแล้วแฮะ ดีนะที่ไอ้ขวัญโทรมาจองโต๊ะให้ก่อนไม่งั้นมีหวัง ได้นั่งข้างนอกร้านแน่เลย...มาถึงไอ้เติ้ลมาแล้วครับ...
"สวัสดีครับ พี่เอก อ้าวแบงค์ หวัดดี" แหะๆ จำผมได้ด้วย เอ หรือว่าเอามันดีนะ..
"นี่น้องชาย ผมพี่ แบงค์น้องชายกรู แดน" น้องชายมันยกมือไหว้ผมกับไอ้แบงค์ เอ สองคนนี้วันนี้แต่งตัวแปลกแฮะ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ....ตกลงมันมาเที่ยวหรือว่า มาทำอะไรนี่..
"เอ๊ย แดน อายุไม่ถึง 20 เข้ามาได้ไงนี่ เค้าให้เข้าเหรอ" ไอ้แบงค์มันถามด้วยความสงสัย ส่วนผมนั่งรอเด็กเสิร์ฟเอาแก้วมาให้...
"กรูขอเจ๊เขา น่ะ ว่านั่งแป๊บเดียวเดี่ยวจะกลับ แล้ว" เจ๊ คนนี้เป็นประมาณ กระเทยนะครับ เป็นคล้ายๆมาม่าชังนี่แหละ...แหะๆ
"อ้าวเวน รีบไปไหนวะ"
"ไม่ได้ กรูบอกแม่ไว้ว่าจะกลับ ก่อนเที่ยงคืน เอารถ กับไอ้แดนมาด้วยไม่สะดวก ตอนที่มรึงโทรหากรูไปหาเพื่อนที่สยามมา ก็เลยไม่ได้เตรียมตัว" โหชุดเที่ยวสยามมันเหรอนี่...
"เออๆ"
ช่วงนี้ เราก็นั่งดื่มนั่งคุยกัน ครับ ...ผมคอยมอง คอยชำเลืองที่ไอ้เติ้ล กับ น้องมันบ่อยๆ ....สองคนนี่หน้าตาคล้ายๆกันเลยแฮะ แต่ยังไงก็หล่อหน้าตาดีสำหรับผม....ช่วงนี้ต้องคอยชนเหล้ากับมันบ่อยๆ หน่อย....แต่อย่างว่าแหละครับ ชนมากไปก็ไม่ดีมันเอารถมา .....
"แล้วช่วงปีใหม่ ไปขึ้นเขามากันเหรอเปล่า ดอยขุนตาลน่ะ" ผมเริ่มต้นถามมันครับ...
"อ๋อ ไม่ได้ไปพี่ แต่เปลี่ยนไปล่องแพ ที่เขื่อนแม่วังกิ่วลม แทน" ไอ้เติ้ลตอบ..
"โห ไม่ชวนเลยแฮะ กรูรู้จักเพื่อนที่ทำงานที่นี่หลายคน"
"อ้าวเหรอ พี่ ไม่รู้นะนี่ งั้นจะได้ชวนไป.....นอนหนึ่งคืน เมาปลิ้น"
"แล้วไม่มีวีรกรรมไรอีกเหรอ" แหะๆ
"มีพี่ เจ้าเดิมแหละ จากขี้แตก เป็นเมาตกน้ำ"
"เอ๊ยจริงเหรอ...เล่าหน่อยดิอยากรู้" แหะๆ
"มาๆ กรูเล่าเอง ไอ้เติ้ล เผาเพื่อนน่ะกรูชอบ" ไอ้แบงค์รีบเสนอตัวครับ...
"โห ไอ้แบงค์ กรูก็ชอบน่ะ ชอบเผา โดยเฉพาะไอ้ขวัญ"
"กรูเล่าเองดีกว่า คือเรื่องของเรื่องเรา ไปนอนแพกันพี่ เมากัน ตอนสักตีสองแหละ ไอ้บ้านี่มันเมา มันละเมอไปฉี่....เดินไปที่ข้างๆ แพ ผมเห็นมันแล้วแหละ เดินไปแม่งเสือกหลับตาเดิน..ตกน้ำตังต๋อม ดีนะมันตื่นทันไม่งั้นมีหวัง.....เป็นผีเฝ้าแพ"
"มันละเมอแหละพี่เอก...ไอ้นี่มันชอบนอนละเมอ....ดีนะมันว่ายน้ำเป็น..." ไอ้เติ้ลใส่ใหญ่....
"ว่าใครวะ นอนละเมอ" เราสี่คนหันไปตามเสียง ตอนนี้เราคุยกันเสียงดังนะครับ เสียงดนตรีมันกลบ...
"มรึงแหละ....."ไอ้เติ้ลบอกมันพร้อมหัวเราะด้วย ผมยังขำๆ เลย.....
"นินทาเพื่อนลับหลังเหรอวะ.....หวัดดีพี่เอก สั่งอะไรมานี่ เหล้าป๊อกดีกว่านะพี่" อ้าวเวน มาถึง...ก่อหวอดเลยเหรอนี่..
"เอ๊ย ไม่ไหวหว่ะ กรูขับรถมา"ไอ้เติ้ลรีบบ่นครับ
"เดี่ยวแฟน กรูมา เหมือนกัน" ไอ้แบงค์สมทบด้วย แหะๆ
"เรื่องของมรึง พี่เอก ล่ะ กลัวเปล่าเพ่" ไอ้ขวัญมันหันมาถามผม...
"จัดมาดิ กลัวที่ไหนล่ะ" แหะๆ เข้าทางผมอยู่ แล้ว ไอ้ขวัญหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟ ครับ...
ไม่ถึง 10 นาที ครับ เหล้าป๊อก็มา โห เห็นแล้ว....
"เอาพี่เอก ของพี่ก่อน" โห ชำนาญจริงๆ นะมรึง..มันยื่นแก้วให้ผม....เฮ้อ กินง่ายนะครับ แต่เมาง่ายเหมือนกัน..
"ตาผม แล้ว" มันยกแก้วกระดก....
"แบงค์เด็กมรึงมาแล้วหว่ะ" ไอ้ขวัญมันขยิบตาให้ ไอ้แบงค์ ผมมองไปทางที่มันขยิบตา สวยดีเหมือนกันแฮะ...ทำไมผู้หญิงสวยชอบคนซกม๊กแบบนี้เหรอ ....แหะๆ แซวเล่นนะ...
เรานั่งกินกันถึงเที่ยงคืน ไอ้เติ้ล แดน ไอ้แบงค์ แฟนไอ้แบงค์ ดื่มเหล้าธรรมดานะ ส่วนผมกับไอ้ขวัญเหล้าป๊อก..
"กรูกับก่อนนะ เดี่ยวแม่กรูเป็นห่วงน่ะ" ไอ้เติ้ลมันบอกครับ คงดึกแหละอีกอย่างไอ้แดน ก็นั่งเงียบๆ....
"งั้นกรูกับด้วย เดี่ยวกรูต้องไปส่งเอิงที่บางมดหว่ะ" อ้าวไอ้แบงค์แจมเชียว
"โอเค เฮ้อ ทิ้งกรูกับพี่เอกหมด"
"ผมไปก่อนนะพี่เอก" อ้าวไปกันหมด...
แหะๆ ตอนนี้ก็เลยเหลือผมกับไอ้ขวัญ นั่งดื่มกันสองคน ช่วงนี้บนเวทีกำลังร้องเบิร์ดเดย์วันเกิดอยู่ครับ มันเดินไปคุยกับมือเบสแป๊บหนึ่งแล้วก็กลับมานั่งคุยกับผมต่อ..
"มาพี่เอก มาเหรอยังนี่" อ้าวดูวาจามัน...
"ยัง แล้ววันนี้ไม่ขึ้นร้องเพลงเหรอ"
"เดี่ยวแป๊บหนึ่งพี่ จบเพลงนี้แหละ ฟังผมนะพี่เอก ผมร้องสองเพลง สาวๆ กรี๊ดตรึมอีกแหง"
"แหม ไม่กรี๊ดได้ไง วะ สุดหล่อ ขึ้นไปร้องแบบนั้น"
"จบแล้วพี่เดี่ยวผมไปร้องเพลงก่อนนะเดี่ยวมา เดี่ยวมา" มันป๊อกเหล้าเสร็จพอดีครับ ยกกระดก แล้ววิ่งไปบนเวที
"ต่อไปพบกับนักร้องรับเชิญนะคะ น้องขวัญ" กรี๊ดๆ โห ดูสาวๆ กรี๊ดกันจนหูแทบแตก.....
http://www.thaihealth.net/music/modules.php?name=News&file=article&sid=87
"ยอมรับว่าฉัน บางทีก็หวงเธอไปหน่อย คนมันมีใจเดียวก็เงี้ย ใจน้อย....แต่ความจริงมันเป็นห่วงเธอที่คอยเฝ้าถามเธอบ่อยๆ เธอจะไปกับใครที่ไหน อย่างน้อย บอกฉันหน่อยคนดี ไม่รักก็คงไม่ห่วงอย่างนี้ที่ต้องหวงก็เพราะมีเธอแค่คนเดียว หากเธอเป็นอะไรความผิดฉันคนเดียว ที่ดูแลเธอไม่ดี จะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง"
"อย่าเพิ่งกรี๊ดกันนะครับช่วยกันร้องเพลงนี้ก่อนครับ"
http://www.deejang.com/musiczone/sec-m/0001/list.php
"ทนกับตัวเองมานานเหลือเกิน ไครๆ เขาก็ยังเมิน ไปแปลกใจเลยที่ไม่มีคู่ครอง เธอมีใครหลายคนหมายปองฉันเองก็ยังคอยมอง แต่ไม่กล้าเหมือนเดิมจะทำฉันใด ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ อยากให้เค้ารู้ ฉันคงต้องแสดงออก ไม่ใช่ให้ใครมาบอก หรือว่าให้เค้าเดาเองว่ารักเธอ...."
"ขอบคุณสำหรับเสียงกรี๊ดนะครับ มีความสุขมากๆ ในคืนนี้นะครับ ที่นี่ ยกกาดก ครับ" โหมีโปรโมตให้ร้านด้วย ...มันจะเดินกลับมาโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ เฮ้อ แค่เดินมามันก็โดนสาวๆ โต๊ะนั้นโต๊ะนี้คุยด้วย....เนื้อหอมไม่เบา...กว่าจะมาถึงโต๊ะได้....
"เป็นไง พี่เอก เสียง ลีลา ทรงผม ของผมใช้ได้เปล่า"
"ใช้ได้เลยหว่ะ ขอเหล้าแก้วดิ" ตั้งแต่มันเดินไปร้องเพลงผมก็ไม่ได้ดื่มเหล้า แหะๆ เคยป๊อกเองแล้วรสชาดมันไม่ได้เรื่องๆ...
"โห พี่เอก ถ้าผมไม่กลับมา พี่จะดื่มไงล่ะนี่"
"ก็ไม่ต้องดื่มไงวะ สั่งมาให้กินก็ต้องรับผิดชอบหน่อยดิวะ กรูป๊อกไม่เก่งเหมือนมรึงนี่"
"ได้ๆ จัดให้ " มันทำอย่างคล่องแคล่ว ผมมองทุกท่าทุกทางที่มันทำ เฮ้อ บอกตรงๆ ครับ ตอนนี้ผมได้คนที่ผมเลือกแล้ว...แต่ผมยังคิดวิธีพิชิตตัวมันไม่ออกน่ะ ยังไง คืนนี้ขอดื่มกับมันแบบนี้ไปก่อน เดี่ยวก็คงมีไอเดียเอง
"พรุ่งนี้มาอีกเปล่าวะ" ผมถามแย็บๆ ไปครับ....เก็บข้อมูลอีกอย่าง ผมเปิดช่องทางไว้....
"อยากมาพี่ แต่ไม่ค่อยมีเงิน พี่ล่ะ"
"มามั๊ยล่ะ กรูเหงาๆ หว่ะ ถ้าไม่รังเกียจ ชวนกรูได้นะ" แหะแหะ...วางกับดักไว้ด้วย
"จริงเหรอพี่ งั้นได้เลย" ไม่น่าเชื่อว่ามันจะตอบผมแบบนี้...
"พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ว่าแต่คืนนี้เถอะ...เดี่ยวร้านจะปิดแล้ว จะกลับเลยหรือไปไหนต่อวะ"
"พี่เอกไปไหนล่ะ ไปด้วย พักนี้เบี้ยน้อยหอยน้อยพี่"
"ไม่น้อยแล้วมั๊ง มาโน่นแล้ว" มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาครับ โต๊ะนี้เค้านั่งกันสี่คนนะครับ เมื่อกี๊ไอ้ขวัญก็คุยด้วย...
"พี่ขวัญแจงขอนั่งด้วยนะคะ" โหดูเจ้าของโต๊ะเค้ายังไม่อนุญาติเลย คุณเธอเล่นขยับเก้าอี้นั่งลงซะแล้ว...
"นั่งซิครับ น้องแจง แล้วมานี่เพื่อนไม่ว่าเหรอครับ"
"ไม่ว่าหรอกค่ะ แล้วเดี่ยวร้านเลิกแล้ว พี่ไปไหนต่อล่ะคะ"
"ยังไม่รู้เลย กะว่าจะไปกับพี่ชาย" มันมองมาที่ผม...
"ไปหาอะไรกินต่อเปล่าคะ...กับแจง" อ้าวดูเค้าชวน เฮ้อ....
"ที่ไหนล่ะ คือพี่ไม่ค่อยมีเงินนะครับ"
"แล้วแต่พี่ขวัญซิคะ ไปไหนก็ได้ค่ะ"โห ถ้าไอ้ขวัญบอกว่าไปสวรรค์ แจงเค้าจะตามไปด้วยเปล่านี่ผมว่าคงรีบทันทีเลยแหละ ....
"งั้นเดี่ยวไปนั่งกินหมูกะทะ กัน พี่เอกไปด้วยเปล่าครับ" อ้าว ยังมีน้ำใจถามผมด้วย แหะๆ ไม่เสียแรงที่แอบชอบ..
"มรึงไปเถอะ ไว้ไง เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน" ผมรู้ครับ ว่าไงคืนนี้ ถึงผมจะไปไหนกับมันก็ต้องมีน้องแจงนี่ไปด้วยแน่เลย สู้กลับไปคิดวิธีมัดใจมันดีกว่า....
"เอางั้นเหรอพี่ ได้ๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน"
"งั้นกรูไปก่อนนะ ตีหนึ่งแล้ว เดี่ยวร้านก็ปิด ไปตอนนี้ดีหน่อยจะได้ไม่ต้องรอแท๊กซี่นาน" ผมเช็คบิลไปหมดแล้วนะครับ ช่วงเที่ยงคืน คือไอ้เติ้ลไอ้แบงค์มันให้เงินไว้ด้วยแหละ..... ผมพูดกับไอ้ขวัญเสร็จผมก็เดินลุกออกมาเลยครับ..เดินออกมาจนถึงหน้าร้าน...ไอ้ขวัญเดินตามมา...
"พี่เอก ผมขอเบอร์พี่ หน่อยซิครับ ชวนมาแล้วไม่ให้เบอร์นะ" มันบ่นๆ แต่ผมดีใจ เข้าทางผมทุกอย่างเลยแฮะวันนี้
"อ้าวนึกว่าจะไม่ขอ เบอร์0184xxxxx ยิงมาหน่อยเร็ว" มันกดแล้วก็ยิงมาเครื่องผม
"เบอร์ผมเมม ไว้ด้วยนะครับ ไว้ไงพรุ่งนี้เจอกันนะพี่"
"อย่าหักโหมจนคางเหลืองล่ะ ....อิจฉาเฟ๊ย"
"นิดหน่อยพี่ เดี่ยวพรุ่งนี้เผมโทรคุยนะครับ.." มันเดินกลับเข้าร้านไปแล้ว.....
ผมออกมาแล้วครับ นั่งแท๊กซี่กลับบ้านพระราม 4 ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างกำลังเข้าทางผม ....ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมจะเลือกไอ้ขวัญนี่แหละ เป็นตัวช่วยที่จะทำให้ผมหายจากอาการอกหัก แต่จะเป็นไปได้แค่ไหนไม่รู้นะครับ ต้องอาศัยเวลาและสถานะการณ์ แต่ผมมีวิธีนะครับ ที่จัดการกับไอ้ขวัญ แหะๆ ก็อย่างที่บอกแหละ คนมันมีช่องโหว่ เรื่อง เหล้า เรื่องเที่ยว แบบนี้ ผมคงเข้าถึงตัวมันได้ง่ายขึ้น........
-
:o8: แหมๆๆๆๆๆๆ
หล่อเลือกได้จิงๆๆๆๆๆ
ไอ้น้องขวัญ เอ้ย เสร็จแน่ๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เข้าง่ายก็ออกง่าย
เลือกคนที่มีชีวิตเรียบง่ายดีกว่าม้าง
:m29: :m29: :m29:
-
^
^
^
^
^
....ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมจะเลือกไอ้ขวัญนี่แหละ เป็นตัวช่วยที่จะทำให้ผมหายจากอาการอกหัก
ก็ดูจากที่พี่เอกบอก พี่เค้าก็ไม่ได้หวังอะไรที่มันยืนยาวอยู่แล้วนี่
ก็แค่คนที่ช่วยให้หายอกหักจากเกม ...
แต่จะเจ็บเพราะขวัญแทนมั๊ย ... พี่เอกน่าจะรู้ดี :m26:
:m7: :m7: :m7:
-
:เฮ้อ:
ช่างทำใจกันได้เนอะ....เห็นก็เห็นว่ามากมายหลายหน้าขนาดนั้นนนนน... หล่อให้ตายก็คงกินมะลง....
รู้จักกะพวกเจ้าชู้ขนาดนี้... แค่คิดก็ปวดใจละ....เชื่อเค้าเลยยยยย :a6:
นี่คือเรื่องธรรมดาสามัญของพวกหล่อเลือกได้ใช่ป่ะ.....เปลี่ยนหน้าไม่เว้นวัน
มีบ้างไม๊นะที่หล่อ ดี แล้วไม่ฟาดเรียบแบบเนี้ยยยย ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำจะมีวางขายไหม :m28:
:เตะ1:
-
หล่อมีมาให้เลือกแบบนี้
ระวังปวดใจนะ พี่เอก :เฮ้อ: แทนที่จะเค้ามาปลอบใจ เด๋วก็เป็นหนักกว่าเดิมหรอก
-
ระวังจะหนักกว่าเก่านะคับ คุณเอก
-
คิดผิดคิดใหม่ได้น้า :m17: :m17:
-
เดี๋ยวก็ต้องอ่านเรื่องเศร้าอีกหรอกคุณเอก :impress:
แค่เรื่องของลูกเจี๊ยบเกมเนี่ย คนอ่านก็แย่แล้ว ยังรักษาใจได้ไม่หมดเลย
จะต้องเศร้าคนใหม่อีกแล้ว
-
:m30: เอางี้เลยเหรอ
:m29:
ก่อนตัดสินใจทำอารายคิดให้กว้างๆ ก่อนก็ดีนะ
การมองโลกในด้านเดียว มักผิดพลาด
ถ้าหลับหูหลับตาแค่อยากคว้าหาที่จับ ก็อาจได้แค่ฟางเส้นบางๆเท่านั้น
แล้วแต่แล้วกัน
รออ่านค้าบ
:a3: :a3: :a3: :a2:
:a3: :a3: :a3: :a2:
-
ว้ายยย
ช่างคิดไปได้นะคะเนี่ยย
นับถือค่ะ เด๋วคิ้มยืมวิธีคิดแบบนี้ไปใช้มั่ง
-
............มีใครแทนใครได้บ้าง...... :undecided: :undecided:
-
............มีใครแทนใครได้บ้าง...... :undecided: :undecided:
ช่ายๆเห็นด้วย
ไม่มีใครแทนที่ใครได้
-
เสือไบ:the series (ตอน 137)
วันเสาร์แล้ว..วันนี้ผมนอนทั้งวัน....ไม่มีเด็กให้พาเที่ยวนิวันนี้...อิจฉาจังคนที่มีแฟนจัง.... วันเด็กได้พาเด็กไปเที่ยว ส่วนผมนอนอุตุ...คิดแผนการณ์ที่จะมัดตัวไอ้ขวัญ..แหะแหะ(ขอเลวก่อนนะชั่วโมงนี้)
นอนไปเกือบสี่โมงเย็นแหละครับ ลุกอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า วันนี้อยู่บ้านพระราม 4 ไม่มีอะไรทำเลยครับ ...นั่งๆนอนๆ...ดูโทรทัศน์ กะว่าจะคิดแผนการณ์พิชิตตัวไอ้ขวัญแต่ไปๆมาๆ ก็ไม่ได้คิด... ผมว่าเรื่องแบบนี้มันมาของมันเองน่ะ....ความคิดชั่วๆ ....
ทุ่มกว่าๆ ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง..เบอร์ไอ้ขวัญนี่เอง แหม...รู้เวลาดีจริงๆ รู้อีกว่าผมเฝ้ารอโทรศัพท์มันอยู่..
"สวัสดีครับ พี่เอก ผมเอง" เสียงแจ๋วมาเชียวนะมรึง...เจอมุขอำผมไปก่อนนะ
"ผมไหนเหรอครับ โทรผิดเหรอเปล่าครับ คุณ" แหะแหะ ...มุขเห่ยไปเปล่านี่ แต่ใช้ทีไรได้ผลฉมังเลยแหละ..
"โห พี่เอก ใจร้ายนะพี่ เบอร์น้องเบอร์นุ่งไม่เมม"
"เมมแล้ว แต่กรูแกล้งมรึง" หลังๆ นี่ผมเปลี่ยนสรรพนามไปแล้วนะครับ คือเปลี่ยนหลังจากที่ดื่มเหล้ากับมันสองคนเมื่อคืนแหละ...
"ครับ พี่ แล้วคืนนี้พี่จะไปเหรอเปล่าครับ"
"ไปไหนล่ะ" ผมแกล้งทำเป็นลืมครับ แต่จริงๆ ตื่นเต้นครับ ตื่นเต้นที่ได้คุยกับมัน...
"ดื่มเหล้าที่ยกกะดกไงพี่ ไปเปล่านี่" มันเริ่มทำเสียงเคืองๆ แล้ว
"ไปดิ อ้าววันนี้ไม่พาแฟนไปไหนเหรอ"
"เพิ่งดูหนังกันเสร็จพี่ แล้วพี่ว่าไงล่ะ....ไปกี่โมง" โหดูมัน.....แต่ไงผมก็ต้องเริ่มเกมของผมครับ มันมีแฟนเหรอไม่..ผมไม่สน แหะๆ....แต่ผมคงไม่ทำประเจิดประเจ้อ หรือ ครอบครองตัวมันหรอกตอนนี้ เอาแค่ ได้ดื่มเหล้าได้อยู่ใกล้ก่อนก็พอ..ผมคงต้องใช้ทฤษฎีความใกล้ชิดบวกกับความอะไรอีกหลายอย่างแล้ว...
"แล้วมรึงจะมากี่โมงล่ะ"
"เดี่ยวผมต้องไปส่งแฟนที่ห้วยขวางก่อนพี่เอก เอางี้เดี่ยวผมจองโต๊ะไว้ก่อน พี่ไปถึงก็ถามเจ๊ว่า โต๊ะที่ผมจองไว้ตรงไหน.... แต่ต้องไปก่อนสามทุ่มนะพี่"
"โอเค ได้ๆ รีบมานะเฟ๊ย ...มีอะไรโทรมาบอกด้วยล่ะ.....จะได้ทำใจ" ก็แหงล่ะครับ ผมต้องเตรียมใจกับเรื่องพวกนี้...มันมีผู้หญิงเยอะ นี่ผมยังไม่รู้เลยว่าแฟนมันจะรู้เหรอเปล่าว่าแฟนตัวเองมีสาวๆ มาพัวพันเยอะขนาดนี้....
"ครับ เพ่ แค่นี้ก่อนนะ แฟนผมออกมาจากห้องน้ำแล้ว" โห นี่กลัวขนาดต้องแอบโทรหาผมเลยเหรอ ไม่ว่ากัน...แค่มันโทรมาหาผม.....ผมก็ปลื้มแล้ว...
ผมอาบน้ำแต่งตัวครับ ตอนนี้ผมเปลี่ยนลุกค์การแต่งตัวใหม่แล้วนะครับ ประมาณ men in black เสื้อดำ กางเกงยีนส์สีดำ สร้อยสายหนังสีดำ ที่รัดข้อมือสีดำ ถุงเท้าดำ....รองเท้าหนัง.....ไว้ทุกข์ให้กับความรักครับช่วงนี้.....
ผมไปถึงเกือบสามทุ่มครับ หลังจากได้โต๊ะจองแล้วผมก็สั่งเหล้าครับ ของเป็น 100 ล่ะกัน กินเหล้าป๊อกกับมันผมจะบ้าตาย เมาดิบจริงๆ แม้จะดื่มง่าย ก็เถอะ....
หลังจากได้เหล้าแล้วผมนั่งดื่มครับ ดื่มคนเดียวนี่มันเหงาดีแท้ๆ บรรยากาศรอบข้างตอนนี้โต๊ะเต็มหมดแล้ว ร้านนี้ก็สนุกสนานดีนะ ส่วนใหญ่ขาประจำจะเยอะ ผมมาแค่สามครั้งแต่จำหน้าคนที่มาได้เกือบหมดครับ... บรรยากาศในร้านก็แบบเป็นกันเองโดยเฉพาะเด็กเสิร์ฟ นักร้องนักดนตรี...เฮ้ออิจฉานักร้องนักดนตรีจัง มีเหล้าฟรีกินตลอด....
สามทุ่มครึ่ง ไอ้ขวัญมาแล้ว....แหมวันนี้มันแต่งตัวหล่อเชียว แม้จะเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีดำก็เถอะ แต่ผมว่ามันแต่งได้ดีทีเดียว...
"สวัสดีครับ พี่เอก เมาเหรอยังนี่" ผมเห็นมันตั้งแต่หน้าร้านแล้วแหละครับ กว่าจะเข้ามาได้ต้องผ่านด่านหลายด่านเฮ้อคนมันหล่อ มันดังก็แบบนี้แหละ...
"ยัง รอมรึงแหละจะเมาโดยไม่มีมรึงได้ไง"
"โห งั้นพี่.....รอแป๊บนะ เดี่ยวเดินไปหยิบแก้วก่อน"โห ท่าทางจะรู้หมดครับว่าแก้วมันอยู่ที่ไหน มันเดินไปที่เค้าท์เตอร์ขอแก้วมา กว่าจะมาได้ ต้องคุยกับเจ้าของร้านอีก....เฮ้อ กว่าจะมา...เหล้าผมหมดไปหนึ่งแก้วแล้ว...
"โหนึกว่าจะคุยอีกชาติหนึ่ง" ผมกัดมันครับ ก็จริงน่ะกว่าจะกลับมาได้....
"โทษที พี่พอดี เคลียร์เรื่องเงินกับร้านนิดหนึ่ง ผมติดไว้คราวแล้ว"
"อ้าว มีติดด้วยเหรอ"
"ก่อนปีใหม่ มากินกันครับ เงินไม่พอจ่าย เลยติดไว้ เดี่ยวกะสิ้นเดือนจะมาเคลียร์ครับ ไม่ต้องกลัวหรอกพี่เอก..ผมรู้จักเจ้าของร้านดี"
"ไม่ชวนเลยนะมรึง" ผมแกล้วแหย่มันครับ รู้หรอกถึงมันมีเบอร์มันก็ไม่ชวนผมหรอก
"อ๋อ มากับเพื่อนๆ ครับ ไม่ไช่พวกไอ้แบงค์....มาพี่เอกชน" มันชนแก้วเหล้ากับผม...กินเหล้าดุดีเหมือนกันแฮะ ดื่มทีหมดแก้ว...เหมือนผมเลย...
"อือ แล้วเมื่อคืนเป็นไงวะ น้องแจง กลับกี่โมงล่ะ"
"ตีห้าพี่ ไม่มีอะไรกันหรอกพี่แค่นอนกอดกัน" โหผมคงเชื่อล่ะนะ
"เออ กรูเชื่อว่าไม่มีอะไรกัน...เจงๆ " ผมทำเสียงและหน้าตาหยอกล้อมัน...
"จริงๆ พี่เอก ผมจะหลอกพี่ทำไมล่ะ"
"โห กรูไม่ได้ว่ามรึงหลอก กรูเชื่อว่ามรึงไม่มีอะไรกันเจงๆ มาๆชน..." มันยกแก้วเหล้าชนผม...
"อ้าว พี่เอก พี่กลับก่อนทำไมล่ะ ถ้าพี่อยู่ พี่ก็จะเห็น" โหดูมัน....
"เออ กรูเชื่อแล้ว แล้ววันนี้มรึงจะร้องเพลงเหรอเปล่า"
"ดูก่อนครับพี่.....วันนี้เหนื่อยๆน่ะ พาแฟนไปเที่ยววันเด็ก แถมดูหนังด้วย เหนื่อยเพลีย"
"ก็แหงล่ะ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
"คงงั้นแหละพี่ พี่เอกเดี่ยวผมมานะ...ขอไปคุยกับโต๊ะนั้นก่อน"มันถือแก้วเดินไปแล้วครับ เดินไปหาโต๊ะผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง ประมาณห้าคนครับ สวยๆ ด้วยโหดูแต่งตัว....มันคุยอยู่นานครับ ผมกับมันสังเกตุกลุ่มนี้นานแล้วครับ ว่าเค้ามองๆ ไอ้ขวัญแล้วซุบซิบอะไรๆ กัน ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าเค้าเมาท์เรื่องอะไรกัน แต่ไอ้ขวัญคงรู้แหละ มันถึงเดินไปหาแบบนี้...หลังจากมันไปหาผู้หญิงห้าคนโต๊ะนั้น คุยหัวเราะต่อกระซิกกันครู่ใหญ่.....ส่วนผมดูและฟังเพลงบนเวที นักร้องวงนี้ก็ร้องดีแฮะ ประมาณ อคูสติกเล่นกันสองคน เพลงช้าๆ ซึ้งๆ...
"พี่เอกเดี่ยวผมมานะ ไปหาเงินมาช่วยพี่ค่าเหล้าซะหน่อย" อ้าวมันวางแก้ว แล้วเดินออกจากร้านไปแล้วครับ มีผุ้หญิงโต๊ะที่มันไปคุยด้วยเดินตามไปหนึ่งคน ไปไหนกันนี่ ผมมองตาม....แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากนั่งดื่มคนเดียว...แหมเข้าใจทิ้งกรูนะมรึง...
ผมนั่งดื่ม เกือบสองชั่วโมง ไม่มีวี่แววว่ามันจะกลับมาเลย เฮ้อ สงสัยผมต้องนั่งหง่าวคนเดียวซะแล้วเหรอนี่ ทำไงได้ล่ะ ...ผมตัดสินใจเลือกไอ้ขวัญแล้วนี่...เรื่องแบบนี้ผมก็ต้องทน...อ้าวผู้หญิงโต๊ะนั้นกลับมาแล้ว แล้วไอ้ขวัญของผมล่ะ...อ้าวมันเดินมาแล้ว แหม ผมเปียกน้ำมาเชียวนะมรึง ไม่ต้องบอกก็รู้ครับไปไหนกันมา....
"โหยิ้มกริ่มเลยนะมรึง" ไม่รู้จะแซวอะไรมันครับ....หมดอารมณ์ไปเลยผม...
"นิดหน่อยพี่ ....เออ พี่เอก....ผมช่วยจ่ายค่าเหล้า ห้าร้อยนะ" อ้าวเวน เอาเงินมาจากไหนนี่...
"เอ๊ย ไหนบอกไม่มีเงินไง"
"มีคนช่วยออกให้น่ะ พี่รู้เปล่า สาวพวกนี้เค้าเดิมพันกันว่า ถ้าเค้ามีอะไรกับผมได้ คนที่ไปกับผมจะได้เดิมพันน่ะ เค้าเดิมพันมาคนล่ะห้าร้อย....ได้มาสองพันมั๊ง เค้าให้ผมพันหนึ่ง...." โหมีแบบนี้ด้วยเหรอ ผมยังไม่อยากจะเชื่อหูเลย....
"มีแบบนี้ด้วยเหรอ...."
"บ่อยพี่ เค้าต้องการ ผมจัดให้เอง ฮ่าฮ่า" ดูมัน ไปเป็นตัวเกมส์ให้เค้าเล่นซะอีก...
ตอนนี้ผมกับมันนั่งดื่มเหล้ากันครับ...ดนตรีบนเวทีก็กำลังมันส์...ไอ้ขวัญเดินไปข้างเวทีครับ ผมคิดว่าคงไปบอกว่าจะร้องเพลงอะไร มันเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ยกแก้วเหล้าดื่ม...
"เดี่ยวผมมานะพี่ วันนี้เพลงร้องมันส์ พี่เอกต้องตะลึงแน่นอน"
"ไมจะร้อง เอบีนอลมอล แบบรีมิกซ์ทั้งอัลบั๊มหรอไง" ไอ้ขวัญมันชอบเอบีนอลมอล ครับ..
"ไม่ใช่พี่ ไปล่ะ ร้องเพลงเดียวแต่รับรองมันส์" มันเดินขึ้นเวทีไปแล้ว....
"ต่อไปพบกับน้องขวัญค่ะ" นักร้องหญิง ประกาศนำครับ แค่เสียงอินโทรเริ่มผมก็รู้เลยว่ามันร้องเพลงอะไรโห มันกล้าร้องเพลงนี้เหรอนี่....
http://www.ijigg.com/songs/V2GE7AEPA0
Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken?
But you see, it's not me, it's not my family.
In your head, in your head they are fighting,
With their tanks and their bombs,
And their bombs and their guns.
In your head, in your head, they are crying
In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie,
Hey, hey, hey. What's in your head,
In your head,
Zombie, zombie, zombie?
Hey, hey, hey, hey, oh, dou, dou, dou, dou, dou
Another mother's breakin',
Heart is taking over.
When the vi'lence causes silence,
We must be mistaken.
It's the same old theme since nineteen-sixteen.
In your head, in your head they're still fighting,
With their tanks and their bombs,
And their bombs and their guns.
In your head, in your head, they are dying
In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie,
Hey, hey, hey. What's in your head,
In your head,
Zombie, zombie, zombie?
Hey, hey, hey, hey, oh, oh, oh,
Oh, oh, oh, oh, hey, oh, ya, ya-a
โห....ลีลาท่าทางมันสุดยอดเลยครับ....ทุ่มทุนสร้างจริงๆ.ทั้งเต้น ทั้งร้อง ทั้งแหกปาก ทั้งคลุกเข่าควงไมล์ เฮ้อ....เพลงจบแล้วครับ สาวๆ กรี๊ดกันตรึม...มันเดินลงเวทีมาแล้ว ก็เหมือนเดิมครับ กว่าจะเดินมาถึงโต๊ะ ต้องผ่านด่านสาวๆ หลายโต๊ะ....
"โห สุดยอดเลยหว่ะ ร้องได้ไงวะ" เพลงนี้มันต้องอาศัยแรงมากครับ การแสดงบนเวทีก็จัดว่าใช้ได้เลยน่ะ...ตะลึง..
"ตะลึงล่ะซิ มาชนพี่อะไรพี่เอก กินตั้งนานยังไม่ไปถึงไหนเลย"อ้าวไอ้เวน กรูจะกินกับใครล่ะ....
"อยู่ช่วยกินซิวะ เดินสายอยู่นั่นแหละ"
"มาได้เลยเดี่ยวจัดให้ คืนนี้ไม่ไปไหนกับใครแล้ว....เหนื่อย" โหเหนื่อยแล้วได้เงินทนๆไปเถอะ....ที่รัก
"เออ มาชน พ่อนักรัก" แหะแหะ แซวมันไปครับ....
เรากินกันจนร้านเลิกนะครับ หลังร้านเลิกเสร็จผมกับมันก็กลับกันเลย โดยมันกลับหอที่เกษตร ส่วนผมกับบ้านพระราม 4...ก่อนไปผมถามมันว่า....
"ไม่ไปต่อไหนเหรอ ไปได้นะถ้ายังไม่อยากกลับ"
"อยากไปเหมือนกันพี่แต่วันนี้ผมเพลียมากเลย." แหงๆ ก็แหงล่ะ หายไปซะแบบนั้น....
"เออ ไม่เป็นไร ไว้ศุกร์หน้าก็ได้ ถ้าจะเที่ยวไหนชวนด้วยนะ..."แหะๆ ตอนนี้ผมกับมันเริ่มสนิทกันแล้วไงครับ....
"ได้พี่ แต่ดูก่อนนะครับ...ว่าจะได้มาเหรอเปล่า"
"ต้องทำเรื่องขออนุญาติเมียล่ะซิ"
"ฮ่าฮ่า ใช่พี่ คนนี้...ผมรักจริงนี่" โห ดูมันพูด ขนาดมันรักจริงนะนี่.....
"เออๆ มาเที่ยวชวนด้วยล่ะกันศุกร์หน้า"
"ครับพี่"
ผมขึ้นแท๊กซี่มาก่อนมันแล้วครับ นี่แค่ขั้นแรกของแผนการณ์พิชิตตัวมันแค่นั้นแหละครับ อย่างที่ผมบอกแหละผมจะทำแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่กระโตกกระตาก ก็อย่างที่รู้ๆ กันแหละมันเป็นเสือผู้หญิง ผมคงค่อยๆ ทำ...ถ้าทำอะไรตื่นตูมไปเดี่ยวมันจับได้ซะก่อน ผมจะอดเอา...ตื๊ดๆ...เสียงโทรศัพท์ผมดัง เฮ้อเบอร์นี้ไม่อยากจะรับเลยครับ แต่ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วนี่ รับซะหน่อยแล้วกันเผื่อมันมีปัญหาอะไร...
"ว่าไง ทำไมโทรมาป่านนี้ไม่หลับไม่นอนเหรอมรึง" ไอ้เกมโทรมา
"นอนไม่หลับพี่ มันเบื่อๆ เหงาๆ อย่างไรไม่รู้" เสียงมันเซ็งๆ มากครับ...
"เบียร์ล่ะ ....เออ แล้วมรึงอยู่ไหนนี่"หรือว่ามันหนีเมียออกไปเที่ยวนี่....
"หลับแล้ว....ผมยืนอยู่บนชั้นบนพี่ ยืนมองแสงสีแก้เบื่อ" คงที่ๆ เราไปยืนดูแสงสี ท้องฟ้าของกรุงเทพแหละครับ..
"เออ แล้ววันนี้เห็นดาวเปล่าวะ" ผมยังคุยกับมันปกติครับ ตอนนี้ผมไม่คิดเรื่องเก่าแล้ว...
"ไม่เห็นพี่ เห็นแต่ดวงจันทร์วันนี้พระจันทร์สวย" ผมชะโงกไปมองข้างกระจกแท๊กซี่ เออ สวยเหมือนกันแฮะ..
"สวยเหมือนกันแฮะ ใกล้เต็มดวงด้วย"
"อ้าวพี่เอกอยู่ไหนนี่ ไปเที่ยวไหนมาไม่ชวนเลยนะ"
"ไปเที่ยว อตก. ไปลองที่ใหม่น่ะ เดี่ยวนี้ที่นี่ กำลังบูมหว่ะสาวเยอะ"
"ไม่ชวนเลยนะ ทิ้งให้ผมต้อง เบื่อเซ็งแบบนี้..." ดูมัน หน้าที่มรึงนะ....
"เออ ไว้คราวหน้า แล้วกัน" ผมก็บอกมันไปแหละครับ แต่จริงๆคงไม่ชวนหรอก...
"พี่เอก ตอนนี้หมวยกับอ้อ ย้ายเข้ามาอยู่ ห้องเราที่คอนโดแล้วนะ พี่ไม่ว่านะ"
"จะว่าทำไมล่ะ ดีซะอีก สองคนจะได้คอยดูแลเบียร์ให้มรึงด้วย แล้วอีกอย่างห้องนี้มันก็ห้องมรึงนะ มรึงจะทำอะไรตัดสินใจไปได้เลย"
"ครับ...แต่ผมกลัวพี่เอกจะว่าเอา"
"อย่าคิดมากหว่ะ แล้วนี่ยังไปทำงานที่เดิมอีกเปล่า" ผมถามต่อครับ..
"ทำครับพี่...ผมไปทำทุกวันเลย....ช่วงนี้ต้องรีบเก็บเงินครับ ค่าใช้จ่ายตอนคลอดและหลังคลอดจะเท่าไหร่ไม่รู้ .."
"ดีแล้ว แล้วเป็นไงบ้างล่ะ รายได้ยังเหมือนเดิมเหรอเปล่า"
"เหมือนเดิม ล่ะพี่ รายได้ยังไม่ตก ...คนมันหล่อก็แบบนี้แหละ" เวนดูมัน..
"ฮ่าฮ่า เออ พ่อคนหล่อ....แล้วเรื่องเรียนมรึงล่ะไปเรียนบ้างเปล่าวะ" มันเหลือเทอมนี้เทอมสุดท้ายแล้ว....
"ก็ไปบ้าง ไม่ไปบ้างแหละพี่ แต่คงผ่านแหละครับ ไอ้ชัยมันเรียนคณะเดียวกับผมมันไปเรียนทุกครั้ง"
"เออ ดีเอาให้จบนะ จบมามรึงจะได้หางาน ประจำทำ" บอกตรงๆ ครับผมก็ยังเป็นห่วงมันอยู่ดีครับ...
"ครับพี่...แล้วพี่เอกเป็นไงบ้างครับ มีแฟนใหม่เหรอยัง"
"ยังหว่ะ หน้าอย่างกรูคงจะหาได้ง่ายๆ แหละนะ" ผมคงไม่บอกเรื่องไอ้ขวัญหรอกครับ...กลัวมันจะพาลหึงเอา ของแบบนี้ ขอไม่บอกไว้ดีกว่า ไม่อยากให้ปัญหามันตามมา...
"แล้วเรื่องอื่นล่ะพี่เอก"
"เดี่ยวนะ กรูขอจ่ายเงินก่อน ถึงบ้านแล้ว" หลังจากที่จ่ายเงินค่าแท๊กซี่เสร็จผมก็มานั่งคุยกับมันต่อครับ...ตอนนนี้ผมว่ามันคงจะเบื่อๆ เซ็งๆ เหมือนที่มันบอกแหละ...
"เสร็จแล้ว เอาเรื่องไหนล่ะ ชีวิตกรูก็เรียบๆ หว่ะ เหงาก็เที่ยวเหนื่อยก็นอน...ชีวิตคนโสด"
"อิจฉาจังพี่เอก ดูผมดิ เหนื่อยแทบตาย"
"เอาน่าทนๆ หน่อย เดี่ยวตัวเล็กออกมามรึงก็หายเหนื่อยเองแหละ มันเป็นความภาคภูมิใจนะโว๊ยที่มรึงสามารถให้กำเนิดคนๆ หนึ่งออกมาได้..."
"ครับ พี่ ช่วงนี้ผมเลยต้องรีบหาเงินเก็บไว้ไง คงมีค่าอะไรตามมาอีกเยอะ" ความจริงเงินที่ได้จากงานแต่งงานก็น่าจะพอนะครับ งานแต่งมันก็ไม่ต้องเสียอะไรมากมาย เงินค่าสินสอด กับทองแท่งก็ยังอยู่
"ถ้าเดือดร้อนอะไร....ปรึกษากรู หรือไอ้กายได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียว กรูกับไอ้กายพี่ชายมรึงนะ"ตอนนี้ผมคิดแบบนี้จริงๆ ครับ....คิดกับมันเหมือนน้องชาย ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะไปรื้อฟื้นความหลังเก่าๆ ให้เจ็บใจเปล่าๆ
"ขอบคุณครับ พี่เอก....เออแล้วพี่ไปเที่ยวอตก. กับใคร รุ่นน้องพี่เหรอครับ" ผมรู้ครับว่ามันถามเพราะอะไร
"ใช่ๆ พวกไอ้เอส ไอ้โจ้ มันยังบ่นถึงมรึงเลย"ผมจำต้องโกหกมันไปครับ เรื่องที่ผมไปกับไอ้ขวัญผมยังไม่บอกมันกลัวมันจะน้อยใจเอา..
"จริงเด่ งั้นวันหลังผมต้องไปชนเหล้ากับพวกมันบ้างแล้วแหละ...นี่ผมยังไม่เคยไปเลยนะครับ อตก น่ะได้ยินเหมือนกันแขกก็ชวนไปบ่อย"
"มันกำลังเพิ่งเปิดได้ปีเดียวเอง อีกหน่อยก็บูม เดี่ยวนี้ อาร์ซีเอเริ่มซบเซาแล้วนี่"
"ใช่พี่คนไม่ค่อยแน่นเหมือนเก่า...."
ผมกับมันคุยกันเกือบๆ ถึงเช้าครับ เรื่องสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย มันคงกลุ้มใจเรื่องชีวิตครอบครัวมันแหละ ก็อย่างว่าแหละครับ ช่วงนี้มันต้องปรับตัว จากชีวิตสำมะเลเทเมา ต้องเปลี่ยนมาเป็นหัวหน้าครอบครัว ผมในฐานะพี่ชายก็ต้องให้คำปรึกษาคำแนะนำ...ถ้าถามว่าผมทำใจได้แล้วเหรอ ผมตอบได้เต็มปากเลยครับ ว่าทำใจได้แล้ว ความรู้สึกตอนนี้ผมคุยกับมันได้สนิทใจ คุยกับมันได้โดวยไม่มีภาพอดีตเก่าๆ มารบกวนจิตใจ เหมือนก่อน....หรือว่าเพราะผมมีจุดหมายกับคนอื่นแล้ว ผมเลยทำใจได้...อันนี้ผมก็ไม่รู้ครับ แต่ผมคิดว่าเรื่องผมของผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบมันน่าจะจบลงได้แล้วไม่มีประโยชน์หรอกที่จะรื้อฟื้นหรือตอกย้ำเรื่องเก่าๆ ให้เจ็บปวดใจ อีกต่อไป......
http://www.ijigg.com/songs/V240CDCPAD
วันคืนที่เนิ่นนาน อาจผ่านชีวิตคน
อาจเปลี่ยนใจคนให้เวียนหมุนไป
ทำเราจากกันห่าง ไม่เคยโทษใคร
มันเป็นเงื่อนไขของกาลเวลา
วันวานของเรา แม้มันไม่คืนกลับมา
แต่อยากจะบอกให้เธอรู้ว่า
ฉันยัง...ห่วงใย ใจก็ยังคิดถึงเธอ
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าเธอจากฉันไป
ฉันยัง...เฝ้าดู และอยากจะรู้ความเป็นไป
เพราะว่าฉัน รักเธอดังเดิม
เธอคงจะได้เจอ เจอคนอีกหลายหลาก
ต้องเจอกับรัก อีกสักเท่าไหร่
มีวันที่ดีกว่า และวันช้ำใจ
จนเจอกับใครที่ดีสักคนนั้น
ยังไงยังไง ก็คงไม่คืนกลับมา
แต่อยากจะบอกให้เธอรู้ว่า
ฉันยัง...ห่วงใย ใจก็ยังคิดถึงเธอ
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าเธอจากฉันไป
ฉันยัง...เฝ้าดู และอยากจะรู้ความเป็นไป
เพราะว่าฉัน รักเธอดังเดิม
ถึงจะนาน...นานเท่าไร
ฉันขอพอใจขอเป็นอย่างเดิม
ไม่ต้องการจะทนเห็นเธอต้องเหนื่อย
ไม่ต้องการจะทนเห็นเธอลำบาก
ได้แต่คอยเอาใจช่วยเธอทุกอย่าง
อยากให้เธอมีคนที่สวยงาม
-
ทำไมเป้าหมายดูน่ากลัวเช่นนี้
มันเป็นบาปนะคนเขามีแฟนแล้ว
:m21: :m21: :m21:
-
:o11:การจะตัดใจจากความรักครั้งเก่า ให้ได้จิงๆๆๆ โดยหารักใหม่มาแทน มันก็เป็นทางออกที่ง่ายดี แต่การที่ ร๊ากกก มากขนาดนั้นแล้วเจอวิกฤต อาจทำให้ผลีผลามคว้ารักใหม่มา แล้วมันจะได้ความจิงใจเหรอ หรือต้องการแค่แก้เหงา รึว่า หมดความศรัทธาในความจิงใจของความรัก ไปซะแล้ว
-
บางทีการเอาคนอื่นมาทดแทนความรักที่เราเสียไป
มันจะแย่ด้วยกันทั้งสองฝ่ายนะครับ พี่เอก :เฮ้อ:
เคยมาแล้ว ยังรู้สึกผิดจนทุกวันนี้ :เตะ1:
-
:try2:
อ่านตอนนี้สะท้อนสังคมดีเหลือเกิน....เป้าหมายคุณมันช่าง...นะ... :เฮ้อ:
มองไม่เห็นความสุขที่จะได้รับจากคนเหล่านี้เลยยยยยย....ไม่เห็นเลยจริง ๆ
แต่ตอนที่คุยกับเกมส์กลับรู้สึกดีมากกว่า...อย่างน้อยก็มีกลิ่นของความรู้สึกดี ๆ
อยู่รอบ ๆ อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น....หากแต่ก็นะ...ของ ๆ คนอื่น... o1
ติดตามและเป็นกำลังใจกันต่อไป...กับเส้นทางเสือไบ.....
o15 o14
-
...........ยังต้องวนเวียนกับเส้นทางนี้อีกนานแค่ไหนเนี่ย....... :a6: :a6:
-
หนีจากปัญหาหนึ่งไปเจออีกปัญหาหนึ่งรึเปล่า :a6: :a6:
-
ชีวิต "คน" คือการเวียนว่ายตามแรง "คน" อย่างนั้นหรอ?
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ผมว่าความรักของคุณครั้งนี้มันเสี่ยงเกินไปนะคับ ยิ่งขวัญเป็นเสียผู้หญิงด้วยแล้วก็มีแฟนแล้วคุณจะเจ็บกว่าเก่านะคับ
-
เสือไบ:the series (ตอน 138)
ต้นเดือนกุมภาพันธ์แล้ว ..มาสรุปความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ขวัญก่อนนะครับ ผมกับมันก็ยังเจอกันเหมือนเดิม ทุกศุกร์ หรือเสาร์ ก็ร้านที่เราไปเจอกันที่ร้านยกกะดก กินกันจนเมา ถ้ามากันเป็นกลุ่มก็จะไปต่อที่ปั๊มตราดาว ถ้าไปสองคนก็จะไปต่อกันที่ร้านหมูกะทะ ....ความสัมพันธ์ของผมกับมันตอนนี้ก็มีแค่นี้แหละ ผมยังไม่คิดจะจู่โจมหรอกครับช่วงนี้ ช่วงลองดูใจกันก่อน แหะแหะ ดูว่าคนนี้จะสามารถไปกับผมได้เหรอเปล่า 1 เดือนที่ผ่านมา ผมก็รู้แล้วครับ ผมเริ่มตกหลุมรักไอ้ขวัญเข้าเต็มๆ ไปแล้ว...แต่ทำอย่างไรที่จะได้ครอบครองตัวมันล่ะ...เอาเรื่องครอบครองตัวก่อนล่ะกันนะครับ เรื่องครอบครองหัวใจคงยากหน่อย เพราะมันมีแฟนแล้ว อีกอย่างมันหญิงมารุมจีบตรึมแบบนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกที่จะได้ครบอครองหัวใจแต่ผมก็ยังไม่ท้อนะ....ก็อย่างที่บอกแหละคนมันมีจุดอ่อน ให้ผมเข้าไปจู่โจมได้ด้วยซิ...
วันนี้วันศุกร์ ผมเลิกงานแล้ว...กำลังจะกลับบ้าน ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง อ้าวไอ้ขวัญนี่เอง...พักนี้ไปเที่ยวกับมันทุกศุกร์เสาร์ ร้านเดิม....ความจริงก็เบื่อเหมือนกันแฮะ ไปร้านเดิมๆ บรรยากาศเดิมๆ ถ้าเป็นแค่ร้านกับบรรยากาศ น่ะผมไม่เบื่อหรอกนะครับ ถ้าได้กินกับไอ้ขวัญแบบเต็มๆ แต่นี่มันคอยมีพวกผู้หญิงมาคุย มาคอยลากมันไปคุยที่โต๊ะ ผมน่ะเซ็งทุกทีเลย...
"ว่าไง วันนี้ไปเที่ยวเหรอเปล่า" ผมเริ่มต้นถามมันก่อน ใจจริงผมอยากไปเที่ยวกับมันอยู่แล้วไม่ได้เห็นหน้ามันตั้งห้าวัน...
"อยากไปเหมือนกันพี่ แต่เบื่อร้านน่ะ" อ้าวนึกเหมือนผมเลย...
"เวน กรูนึกว่ากรูเป็นคนเดียวซะอีก....ไปเที่ยวไกลๆ กันเปล่า กล้าเปล่า" ผมมีจุดมุ่งหมายครับ แต่ขอฟังคำตอบมันก่อน...
"ไปไหนล่ะพี่เอก...ถ้าไม่ไกลมากก็น่าสน"
"ไปพัทยา ไปดื่มเหล้า แดนซ์กัน...." ผมบอกมันไป....
"พัทยาเหรอ ไม่เคยไปด้วยแฮะ มันส์เปล่าล่ะพี่ แล้วไปยังไงครับ.."ท่าทางมันจะสนใจนะนี่ เข้าทางผมเลย...
"มันส์น่ะมันส์ สาวตรึม ขับรถไป มรึงขับรถเป็นเปล่าล่ะรถน่ะมี แต่กรูขับไม่เป็น เดี่ยวกรูมีเพื่อนที่นั่นเรียกมาแจมได้"
"ได้พี่ แล้วไปกี่โมงล่ะครับ"
"มรึงอยู่ไหนล่ะ " ผมถามมันต่อ ท่าทางเหยื่อจะเข้ามาติดเหยื่อผมแล้วนะนี่...
"หอที่เกษตรพี่..แล้วจะให้ผมไปเจอที่ไหนล่ะ....แล้วไปกี่วันครับ"
"แล้วแต่มรึงดิ ไปสักสองวันดีเปล่า แดนซ์กันให้สะใจเลย...ค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วงมรึงก็ช่วยกรูออกบ้างล่ะกัน" ผมจะบอกมันแบบนี้แหละครับ ส่วนใหญ่มันก็ช่วยผมนะครับ ถ้าไม่มีจริงๆ มันก็ให้ผมมาร้อย สองร้อย ถ้ามันมีมากมันก็เลี้ยงผมเลยก็มี...
"ก็น่าสนนะพี่เอก....งั้นผมขอเวลา ครึ่งชั่วโมง เดี่ยวผมเคลียร์อะไรก่อน แล้วจะโทรไปบอกนะครับ"
"ได้ๆ" มันวางสายไปแล้วครับ ผมต้องรอลุ้นครับ ว่าเหยื่อจะเข้ามาติดกับเหรอเปล่า ฮ่าฮ่า...โอกาสมาหาผมแล้ว โอกาสแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆซะด้วย...
สามสิบนาทีต่อมา โหเร็วทันใจดีแท้..ตอนนี้หัวใจผมเต้นรัวแล้ว แหะๆ กำลังลุ้นคำตอบครับ ว่ามันจะไปพัทยากับผมเหรอเปล่า....
"พี่เอก ผมขวัญนะ" เสียงแจ๋วเชียวนะมรึง
"เออ....กรูรู้แล้ว ไม่ต้องบอก....มีอะไร"ผมแกล้งทำลืมเรื่องที่รอครับ..
"ทางสะดวก พี่.....เคลียร์แล้ว"
"ทางอะไรของมรึงวะ ทำไมต้องเคลียร์" ผมแกล้งทำเอ๋อๆ ครับ แหะๆ.....แกล้งเอ๋อเพราะมันตื่นเต้นครับ เดี่ยวมันจะจับได้ว่าผมระริกระรี้จนเกินเหตุ...
"โหพี่เอก ก็เรื่องไปพัทยาไง ผมไปครับ ที่ต้องเคลียร์เพราะเดี่ยวหวานแฟนผมเค้าจะว่าเอา"
"กลัวเมียตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งเลยนะมรึง" มันเคยบอกผมว่าหวานแฟนมันคนนี้รักจริงหวังแต่งครับ แต่ผมยังไม่เคยเห็นตัวจริงของแฟนมันนะครับตอนนี้....
"นิดหน่อยพี่ คือผมไม่อยากให้มันมีปัญหา ตอนไปเที่ยวนะเดี่ยวเที่ยวไม่สนุก"
"เออ แล้วมรึงบอกแฟนมรึงว่าไงล่ะ"
"ผมบอกไปว่ากลับบ้านต่างจังหวัด" โหดูมันหลอกได้กระทั่งแฟน....
"เออๆ ตกลงไปใช่เปล่า"
"ครับ พี่ต้องให้ผมทำไงบ้างล่ะ" ฮ่าฮ่า อยากบอกมันเหลือเกิน ไม่ต้องทำอะไรหรอก เดี่ยวผมจัดการเอง.....แต่ ขืนบอกแบบนั้นมีหวังไก่ตื่นแน่เลย
"มรึงอยู่เกษตรใช่เปล่า....นั่ง 107 มา...มันขึ้นทางด่วน แล้วลงตลาดคลองเตย หลังจากนั้นก็นั่งแท๊กซี่มา......"ผมบอกทางมันไปครับ....
"ได้พี่ ถ้าผมหลงผมโทรหานะ อย่าปิดเครื่องล่ะพี่"
"โอเค"หลังจากวางสายจากมันแล้วผมก็เตรียมตัวครับ เอาเสื้อผ้าไปซักตัวสองตัว ยังไงคงต้องค้าง...
ทุ่มครึ่งครับ ไอ้ขวัญมาถึงที่บ้านผม โหเก่งเหฒือนกันแฮะ มาโดยไม่ต้องโทรถามทางเลย...
"ขับได้แน่นะ"ตอนนี้เราพร้อมที่ออกเดินทางแล้ว
"กล้วยๆ พี่เอก เกียร์ออโต้แบบนี้" มันขับรถขึ้นทางด่วนไปแล้ว.....
"ลงบางนา ขึ้นโทลเวย์ เลี่ยงเมืองชล ทะลุพัทยา" แหะๆ ผมเป็นเนวิเกเตอร์ไปแล้ว..
"ครับผม"
ตอนนี้มันขับอย่างคล่องแคล่ว....ผมนั่งคุยกับมันมาตลอดทางเลยครับ ....บอกตรงๆ ครับ ว่าผมมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้มัน....เอ เดี่ยวโทรไปชวนเพื่อนแถวนั้นดูก่อนดีกว่า เอามันไปด้วย .....ไอ้ขวัญมันจะได้สนุก....เอาไครดีล่ะ....ไอ้นี่ล่ะกัน ไอ้ชาญครับ ..ขอเล่าประวัติย้อนหลังไอ้นี่ก่อนนะครับผมเพิ่งรู้จักไอ้ชาญเมื่อต้นปีนี้เอง รู้จักตอนที่มาเที่ยวกับมิสเตอร์เชนแหละ เจอมันที่ฮอลลีวู๊ดพัทยาแหละ...คืนนั้น ผมกับมิสเตอร์เชนมาแดนซ์ฉลองเค้าท์ดาวน์กันที่นี่....
"ขอโทษครับ" ผมกำลังแดนซ์ๆ อยู่ ครับ ไปชนกับอีกคนเข้า โต๊ะข้างๆครับ เขามากันสามคน.....
"ไม่เป็นไร " มันก็เต้นๆ อยู่เหมือนกัน ไอ้นี่จะประมาณ ดำ เข้ม หล่อ แบบเข้มๆ ตามสไตล์เด็กใต้แหละ....
"มาบ่อยเหรอเปลาครับ ที่นี่ สนุกน๊อะ" ผมชนแก้วกับมันครับ ....อาแน่อย่าคิดว่าผมไปชอบอะไรมันนะครับ ก็ไปเหยียบเท้ามันเข้า ก็ต้องชนแก้วขอโทษเป็นธรรมดา เดี่ยวจะมีเรื่องกัน มันไม่ดีสำหรับผมเพราะผมมากับมิสเตอร์เชน....
"บ่อยครับ ผมทำงานอยู่แถวนี้ ร้านทอยบอย" โห ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่รู้หรอกครับ แต่ผมรู้ว่าเป็นร้านอะไรอ้าวร้านเดียวกับพวกไอ้เก่ง ไอ้วี ไอ้ตุ่นนี่หว่ะ......
"ทำทอยบอย เหรอครับรู้จักพวกไอ้วี ไอ้เก่งไอ้ตุ่นเหรอเปล่าครับ เพื่อนผม" ผมลองถามมัน ดู มันอาจจะมั่วผมก็ได้..
"รู้จัก ดิ ไอ้ตุ่นมันไปบวช ไอ้วีกลับบ้านที่สุรินทร์ ส่วนไอ้เก่งย้ายร้านแล้ว "อ้าวเวนรู้จริงแฮะ...
"ใช่ครับ อ้าวมันยังไม่กลับมาทำงานอีกเหรอ ไอ้ตุ่นกับไอ้วี"
"ไม่เห็นนะครับ....แล้วนี่มากับแฟนเหรอครับ"โหดูมันคิด......ตอนนี้แค่ครั้งแรกที่คุยเราก็คุยกันถูกคอแล้ว มันไม่ใช่เกย์นะครับ แค่ผู้ชายทำงานบาร์เกย์
"ไม่ใช่แฟนครับ แค่เพื่อนสนิท" ไม่รู้จะบอกมันว่าไงครับ มันก็เห็นว่ามิสเตอร์เชน เค้ากอดๆ จับๆ ผมอยู่....จะบอกว่าญาติมันคงไม่เชื่อ...
"แล้วนายมากลับเพื่อนที่ร้านเหรอ หน้าตาคุ้นๆ"
"ใช่ครับ เผอิญได้แขกมา เสร็จแล้วก็เลยมาฉลองกันที่นี่"ดีแฮะเเสร็จเร็วเหมือนกัน.....
"ครับ แล้วเธคเลิกไปไหนต่อครับ" อ้าวดูผม ปากไวจริงๆ
"อยากไปต่อแหละ แต่เพื่อนผมมันต้องรีบกลับไปหาเมียมัน..."
"อ้าวเหรอ ไปต่อกับพวกผมเปล่าล่ะ" แหะๆ ใจง่ายครับ ชวนมันไปแบบนั้นแหละ ตามมารยาท...
"จะดีเหรอครับ เดี่ยวเพื่อนนายว่าเอา นายชื่ออะไรครับ ผมชาญนะ"
"ผมเอก ครับ ไม่ว่าหรอก ไปหลายๆ คนสนุกดีออก เพื่อนผมชอบอยู่ด้วย"
"งั้นได้เลย ครับ" คืนนั้นไอ้ชาญมันก็ตามไปเที่ยวต่อกับผม แถมยังมานอนค้างที่โรงแรมด้วยครับ อันนี้ต้องถามมิสเตอร์เชนครับ เพราะอะไร...ผมไม่ว่าหรอกครับ ถ้ามิสเตอร์เชนต้องการแบบนั้น....
"ชาญเหรอวะ ผมเอกนะว่างเปล่าคืนนี้ ผมจะไปเที่ยวฮอลีวู๊ด"
"ต้องทำงานน่ะ แต่อยากไป......จ่ายค่าร้านให้หน่อยดิ สามร้อย" อ้าวเวน ดูมัน ....มันเป็นค่าร้านครับ สำหรับออฟเด็กหรือต้องจ่ายหากออกมากับแขกครับ....ผมว่ามันคงเข้าไปทำงานก่อนแหละ แล้วค่อยออกมา...เผื่อฟลุ๊คได้แขก...
"สามร้อยใช่เปล่า ได้ๆ จ่ายไปก่อนนะเดี่ยวค่อยมาเก็บกับผม"เฮ้อ......ผมก็รับมุขมันไปอีก...
"เจอกันที่ไหนล่ะ"
"เอางี้เจอกันสี่ทุ่ม ที่เดิมโต๊ะ แถวๆ หน้าห้องน้ำชาย นะ"
"ได้ๆ"หลังจากวางสายแล้วผมก็มาคุยกับไอ้ขวัญ....คุยเรื่อยเปื่อยแหละครับ....
เกือบสี่ทุ่มครับ พวกเรามาถึงฮอลลีวู๊ดพัทยาแล้ว....จอดรถเสร็จเราก็เดินเข้าไปครับ
"บอกตรงๆ นะพี่เอก ผมเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกแหละ....สาวๆ เยอะดีเหมือนกันนะนี่"
"เออ กรูรู้แล้ว เดี่ยวกรูไปซื้อเหล้าก่อน " ผมหิ้วเหล้ามาสองขวด เห็นสองขวดแบบนี้ผมว่าไม่พอหรอกครับ ผม ไอ้ขวัญไอ้ชาญ กินเหล้าดุขนาดนี้..
"ทำไมไม่ไปซื้อในร้านล่ะพี่เอก"มันถามผม...
"มันแพงหว่ะ ซื้อแบบนี้ดีกว่า ค่าเปิดก็ไม่ต้องเสีย"
หลังจากได้โต๊ะได้เหล้า ไอ้ชาญมารอแล้วครับ เราก็สนุกกันสุดๆ โห ผมไม่คิดเลยนะครับว่าไอ้ขวัญมันจะเต้นเก่งเหมือนกัน....
"ขอโทษค่ะ ชนแก้วหน่อยนะคะ" มีผู้หญิงคนหนึ่งมาชนกับไอ้ขวัญ โหมรึงขนาดหนีมานี่ยังไม่วายตามมาชนอีกนะ...เสน่ห์แรงจริงๆ นะมรึง..
"ได้ครับ" อ้าวเล่นด้วยอีก....ผมได้แต่ส่ายหน้าครับ
ตอนนี้ผมกับไอ้ชาญกำลังสนุกอยู่กับการแสดงบนเวที...หันไปมองไอ้ขวัญเฮ้อ บักหำ ไปกอดผู้หญิงที่ชนแก้วซะแล้ว ดูมันไม่ทิ้งลายเสือเลย....เก่งไปก่อนนะมรึงเดี่ยวคืนนี้ผมจะจัดการให้เชื่องเอง....ฮ่าฮ่า...
ตีสองแล้วครับ เธคเลิกแล้ว ผม ไอ้ชาญ ไอ้ขวัญ เมากันแล้วครับ แต่ก็ยังสามารถเก็บอาการกันได้อยู่ครับ เหล้าหมดไปสามกลมพอดี ....เฮ้อ...เราสามคนเดินมาที่หน้าฮอล...ไอ้ขวัญกำลังร่ำลาน้องคนที่มันกอดตอนอยู่ในเธคอยู่แหมมีแลกเบอร์กันด้วย...มันเดินกลับมาที่พวกผมสองคนยืนรอแล้ว
"เนื้อหอมจริงนะมรึง ขนาดมาเที่ยวไกลขนาดนี้ ยังไม่วายมีหญิงมาตอแยอีก" ผมแกล้งแหย่มันครับ..
"นั่นดิ พี่เอก ผมน่ะเบื่อเลย น้องเค้าถามว่าพักที่ไหนด้วยล่ะ"
"แล้วมรึงบอกว่าไงล่ะ"
"จะบอกว่าไงล่ะ ก็บอกว่าไม่รู้ซิพี่ แล้วพี่เอกจะพักที่ไหนล่ะอย่าบอกนะว่าจะนอนในรถ"
"ไม่หรอก เดี่ยวจะไปต่อกันมรึงไหวเหรอเปล่าวะ" ความจริงผมกับไอ้ชาญมีโปรแกรมไปต่อกันอยุ่แล้วครับ เพียงแต่ไอ้ขวัญมันยังไม่รู้...
"จะกินอีกเหรอพี่ ได้ๆ ไปไหนล่ะ"
"ไปร้องเพลงกัน ที่เซเว่นโฮล" เป็นร้านคาราโอเกะครับ ร้านนี้ ....
"ได้ๆ พี่" มันขับรถไปตามที่ไอ้ชาญบอกทางครับ ...
ตอนนี้เรามาถึงเซเว่นโฮลแล้ว คนไม่มีเลยแฮะ มีแค่ สามที่....ผมกับไอ้ชาญเลือกนั่งมุมเดิมครับ....
"จะร้องเพลงอะไรก็ได้เลยนะขวัญ คิวละสองเพลงพวกกรูให้มรึงร้องหมดเลย"ผมยื่นรายชื่อเพลงให้มัน
"ได้ๆ พี่" ฮ่าฮ่าถึงเวลาแล้วดิที่ผมจะทำตามแผนการณ์ที่ผมคิดในใจ...ผมจะมอมเหล้ามันครับ มอมเสร็จพามันเข้าโรงแรม..แล้วใช้กำลังปลุกปล้ำมัน.....ให้มันเป็นของผม ฮ่าฮ่า ตามสคิปท์ละครไทยแหละครับ ตอนนางร้ายหลงไหลพระเอกต้องการตัวพระเอกเลยใช้แผนการณ์นี้โดยการมอมเหล้าพระเอกจนเมาแล้วลากไปขืนใจ หรือไม่งั้นก็ทำให้เหมือนว่าพระเอกใช้กำลังปลุกปล้ำขืนใจ.....ไอเดียแจ่มจริงๆ ผมคงทำจริงๆ ครับ ไม่พลาดหรอกงานนี้...
"มาชน" ตอนนี้ผมชนแก้วกับมันถี่มากๆ เลยครับ แบบ สามนาทีหมดแก้ว สามนาทีหมดแก้วโดยมีไอ้ชาญเป็นตัวคอยยุ..
"โหพี่เอก ถี่จัง....ผมเริ่มเมาแล้วนะพี่"
"ปอดแหกเหรอ มรึง...กรูก็เมา.....กินเหล้านะเฟ๊ย ไม่ใช่ดื่มน้ำจะได้ไม่เมา มาชาญชนหว่ะ มามรึงด้วยขวัญ " ผมชนแก้วกับไอ้ชาญแล้วก็มันครับ ฮ่าฮ่า มันบ่นๆ แต่มันก็ชนนะครับ...
"ขอโทษค่ะ ขอนั่งด้วยคนได้เปล่าคะ" ผมสามคนหันไปตามเสียง....เป็นผู้หญิงครับ แต่ตัวโหโคตรเอ็กซ์เลยครับ..ประมาณสายเดี่ยวกางเกงขาสั้น...
"ได้ๆ ครับ" ไอ้ขวัญ มรึง เอาเชียวนะเลยนะมรึง...
"เห็นสนุกดีค่ะ เลยมาขอแจมด้วยไม่ว่านะคะ"
"ไม่ว่าหรอกครับ มาแจมด้วยกันทั้งโต๊ะเลยก็ได้ครับ...แต่เช็คบิลคนละโต๊ะ" ฮ่าฮ่า งกหน่อยครับผม เจอบ่อยครับพวกนี้
"จริงเหรอคะ งั้นแบบนั้นก็ได้ เดี่ยวขอไปบอกเพื่อนก่อนนะคะ"
และแล้วพวกนี้ก็มานั่งร่วมวงกับผม ทีแรกผมกะจะเก็บไอ้ขวัญไปเลยครับ แต่ตอนนี้มันมีมารมาขัดยังไงขอดูจังหวะก่อนล่ะกัน....
"มาจากกรุงเทพเหรอคะ เที่ยวไกลน๊อะ"
"น้องชายผมมันไม่เคยมาที่นี่ครับ ก็เลยพามันมาเปิดหูเปิดตา มันจะได้รู้ว่าสาวพัทยาสวยยังไง"
"แล้วสวยเหรอเปล่าคะ ขวัญ" โหดูท่าทางลีลาพวกนี้ไม่เบาเลยนะครับ จากแรกๆ นั่งห่างๆตอนนี้นั่งติดกับพวกผมแบบตัวต่อตัวไปแล้วโดยเฉพาะไอ้ขวัญมีจับไม้จับมือจับขากันด้วย...
"สวยครับ"
"มาชนขวัญ ให้เกียรติน้องเค้าหน่อยดิ หมดแก้วเลย ไหวเปล่าครับพวกคุณ"ผมหันไปมองทางสาวๆ ครับ
"ไหวซิคะ ดื่มทุกวันอยู่แล้ว..มาชนค่ะ" พวกนี้ทำงานประมาณบาร์แหละครับ กินเหล้ากับพวกฝรั่งทุกคืนอยู่แล้ว
จากที่ผมจะจัดการเก็บไอ้ขวัญด้วยตัวเองตอนนี้ไม่ต้องแล้วครับ มีสาวๆ พวกนี้มาเก็บแทน...ดื่มเหล้าเก่งมากเลยครับสาวพวกนี้โต๊ะผมสั่งเหล้าเพิ่มมาเป็นขวดที่สองแล้ว ส่วนโต๊ะเค้าไปสองขวดเหมือนกัน...
"พี่เอก เดี่ยวผมมานะ" มันพูดเสียงยานมากๆ เลยครับ โหเดินออกไปยังจะชนโต๊ะอีก....เฮ้อไปไหนของมันนี่ไปห้องน้ำไปอ้วกแหงๆ..แต่ทางที่มันไปไม่ใช่ทางไปห้องน้ำนี่หว่ะ...
ไอ้ขวัญหายไปเกือบชั่วโมงครับ ตอนนั้นผมคิดว่ามันน่าจะหลับ หรือ อ้วกในห้องน้ำ....ผมเลยไม่ได้ไปตาม...
"พี่ครับ เพื่อนพี่นอนหลับอ้วกหน้าร้านครับ พี่" เด็กเสิร์ฟเค้าบอกผมครับ ตอนนี้ไอ้ชาญเค้ากำลังแฮปปี้กับสาวๆ ที่เหลืออยู่...
"ขอบคุณครับ เดี่ยวผมออกไปดู"
ผมเดินออกไปที่หน้าร้าน โหไอ้ขวัญมันนั่งหลับครับ ข้างๆ มันมีอ๊วกกองเป็นหย่อมๆ....ผมเดินเข้าไปหามัน โหอ้วกเลอะเสื้ออีกต่างหาก กลิ่นคลุ้งเลยมรึง....แหะๆ เห็นมันสภาพแบบนี้ผมคิดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจแล้วเสร็จผมแน่นอน....ฮ่าฮ่า..
"ไหวเปล่า ขวัญ" ผมเอามือจับไหล่มัน ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์ครับ โหมีพรสวรรค์แฮะนั่งหลับได้ด้วย..
"เอ้ย ขวัญไหวเปล่าวะ ตื่นๆ"
"อือ อือ ชนพี่ ชน" อ้าวเวนอะไรของมัน ...หลุดไปแล้วเหรอนี่ ผมจะลากมันขึ้นไปนอนบนรถก็กลัวมันจะอ๊วกใส่รถผม...ไม่เสี่ยงดีกว่า มรึงนอนท่านี้ไปก่อนล่ะกันเดี่ยวเข้าไปบอกไอ้ชาญก่อน เออแล้วนี่ใครจะขับรถกลับล่ะนี่...
ผมเดินกลับเข้าร้านไปครับ...
"เอกไปไหนมาวะ กรูนึกว่ากลับไปซะแล้ว" เออ ถ้ากลับจะมีปัญญาจ่ายตังส์มั๊ยนี่..
"ยัง......ไปดูไอ้ขวัญมา มันเมาหลับหน้าร้านน่ะ เออชาญมรึงขับรถเป็นเปล่าวะ มันเมาหว่ะ กรูขับไม่เป็น"
"พอได้ ทำไมเหรอ ให้กรูขับไปส่งเหรอ ได้ๆ ไปเลยเปล่า"
"รอเหล้าหมดกลมนี้ล่ะกันจะหมดแล้วนี่...เออ เดี่ยวพวกผมต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ เหล้าหมดกลมนี้ น้องชายผมเมาครับ"
"อ้าวน้องขวัญ เมาเหรอคะ เสียดายจัง กะจะจีบซะหน่อย" คนที่มาขอนั่งด้วยเค้าบ่นๆ
"ก็ไปจีบได้นะครับ"
"ไม่ไหวค่ะจีบคนเมา ไม่สนุก "
ผมกับไอ้ชาญดื่มกันต่อจนหมดขวดครับ เลยขอตัวพวกสาวๆ กลับ...
"ตัวหนักโคตรเลย ไอ้ขี้เมา" ผมกับไอ้ชาญต้องหามมันขึ้นรถครับ นั่งเบาะหลัง...ผมต้องนั่งคู่มันครับ เผื่อมันอ๊วกขึ้นมาผมจะได้คอยกันไม่ให้มันเลอะรถได้....
"จะไปไหนวะ กรูจะไปขับไปได้ถูก" มันเตรียมจะออกรถแล้วครับ ส่วนผมนั่งหลังให้ไอ้ขวัญนอนหนุนตักผม มันเมาอย่างไม่ได้สติ...ตอนนี้มันน่ารักโคตรครับ ผมได้จับ......ได้ลูบหน้าตามัน..... ลูบตอนเมา.....เฮ้อระทึกใจจริงๆ ครับ ไม่นึกเลยว่าผมจะได้มีโอกาสแบบนี้...
"กรูยังไม่ได้จองโรงแรมเลย ว่ะ โรงแรมไหนดีวะ เซิร์ฟบีชดีเปล่าวะ"ตอนนี้หกโมงเช้าแล้วครับ...
"เอางี้ถ้าไม่รังเกียจนอนห้องกรูก่อน เดี่ยวบ่ายๆ มรึงค่อยไปจองโรงแรม "
"ได้เหรอ ถ้างั้นก็ขอบใจหว่ะ ไปห้องมรึงล่ะกัน"
เฮ้อ ความจริงอยากไปโรงแรมครับ แต่มาคิดๆ ดู...ขืนไปโรงแรม....ผมต้องทำตามที่ผมคิดแน่เลย ผมมองหน้ามันผมยังไม่อยากจะเสียมันไปตอนนี้ครับ ผมมีความสุขทีได้อยู่ใกล้มัน....มีความสุขที่ได้เห็นมันยิ้ม เห็นมันร้องเพลง เห็นมันเมา แม้มันเป็นเสือผู้หญิงก็เถอะ...วิธีที่ผมจะใช้กำลังปลุกปล้ำมันน่ะะ...ถ้ามันเล่นด้วยก็ดีไป ถ้ามันไม่เล่นด้วยซิ ผมอาจจะโดนมันต่อยและมันก็คงเลิกคบผม...เฮ้อ....งั้นผมเลือกไปนอนที่ห้องไอ้ชาญดีกว่า อย่างน้อยก็มีมันคอยเป็นมาร มาขวางคนที่กำลังคิดชั่วอย่างผม....ฮ่าฮ่า...
"อ้วก" โหไอ้เวนขวัญมันอ้วกรดใส่ผมเต็มๆเลยครับ โหอ้วกแล้วดันหลับต่ออีกไอ้นี่...
"ใกล้ถึงเหรอยังวะ ชาญ มันอ้วกรดกรูหมดแล้ว"
"ใกล้ แล้ว ข้างหน้านี่แหละ"
มันจอดรถแล้วครับ โห ดีนะที่อ๊วกมันไม่เลอะรถเลอะแต่ตัวผม...ผมกับไอ้ชาญต้องหามไอ้ขวัญขึ้นห้องอย่างทุลักทุเล โหมันคงเมาหนักจริงๆ ขนาดอุ้ม ลาก ไปขนาดนี้มันยังไม่รู้เรื่องเลย....กว่าจะถึงห้อง...
"ชาญ กรูขอผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้าสองชุดหว่ะ กรูลืมเอาขึ้นมาด้วย" มันเดินไปหยิบให้ครับ ไอ้ชาญเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำส่วนผม เช็ดตัวเช็ดอ้วกให้มัน....
เฮ้อ ขนาดเช็ดให้ไอ้ขวัญผมคิดถึงไอ้ลูกเจี๊ยบผมแฮะ ผมกับมันก็คเยมีเหตุการณ์เหมือนที่ผมเช็ดหน้าให้ไอ้ขวัญอยู่นี่...เฮ้อจะไปคิดถึงมันทำไมนี่ ตอนนี้เหยื่อ มันนอนเมาอยู่ตรงหน้าผมนี่แล้ว...มันกำลังรอให้ผมตัดสินใจว่าผมจะทำอย่างไรกับมันดี....
หลังจากเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไอ้ขวัญเสร็จโดยมีไอ้ชาญคอยช่วย (แหะแหะ ที่ผมให้ไอ้ชาญช่วยน่ะคือผมกะให้มันเป็นพยานให้ผมไงครับ เวลาไอ้ขวัญมันถามว่าใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน ผมก็จะบอกว่าช่วยๆ กันเปลี่ยน ฮ่าฮ่า) ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นตึกตักตึกตักแรงจนแทบจะไม่เป็นจังหวะครับ......ยิ่งเมาๆแบบนี้กิเลสตัณหามันเข้ามาในตัวผมเต็มๆ
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานมากๆ เลยครับ อารมณ์ใคร่ ตัณหามันกำลังเล่นงานผมอยู่ ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว ไอ้ชาญ ไอ้ขวัญนอนหลับกันแล้วครับ ผมล้มตัวนอนข้างๆ ไอ้ขวัญ ดีนะที่ตัดสินใจมาห้องไอ้ชาญ ไม่งั้นอยู่กันที่โรงแรมมีหวังไอ้ขวัญเสร็จผมแน่เลย.....และเหตุการณ์ที่จะตามมาผมก็ไม่รู้ว่าผมจะโดนอย่างไรบ้าง....
ผมมองหน้าไอ้ขวัญตอนนอนหลับ น่ารักจริงๆ หล่อ ใส....ผมเอามือลูบแก้ม ลูบหน้ามันเบาๆ ตอนนี้คงทำได้แค่นี้แหละ แค่ลูบหน้า ลูบแก้มมันแค่นี้ผมก็พอใจแล้ว ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าผมจะมีโอกาสได้สัมผัสมันได้ใกล้ชิดขนาดนี้....
-
^
^
^
เข้ามาจิ้ม คุนเอก :laugh:
ได้ดู คนที่ชอบหลับ กะมีฟามสุข แบบนี้ละน้ออ :m2:
-
ยังดีนะที่ไม่ทำอะไรผลีผลามลงไป
ไม่งั้นมีหวังโดนตืบ
:m27: :m27: :m27:
-
:เฮ้อ: เรียกว่า.....เหยื่อ เหรอ....
-
^
^
^
^
^
ตอนนี้ก็คงเป็นเหยื่อของพี่เอกแหละ
-
ช้าๆ ได้พร้าสองเล่มงามนะคุณเสือ อิอิ
-
หล่อใสสู้เกมส์ได้มั๊ยคะ คุณเอกขา
-
เหอ เหอ ยังรอดูท่าทีอยู่ :a3: :a3: :a3:
-
ไม่น่าเชื่อว่าคุณ เอกยังมีมะโนธรรมนะคับ 5555 (ล้อเล่น คุณเอกใจดีจะตาย)
-
ผมหลับไปแล้วคาดว่าจะหลับไปประมาณชั่วโมงสองชั่วโมง ตอนนี้ผมต้องตื่นขึ้นมา... มันหายใจไม่ออกยังไงไม่รู้เหมือนโดนของหนักมาทับตัวแหละ....ผมลืมตาขึ้นมาดู...โหเต็มๆเลย ไอ้ขวัญมันพลิกตัวมาทับผมเต็มๆ....ผมค่อยๆดันตัวมันออก ถ้ามันทับแบบนี้มีหวังผมแบนแน่ แต่ขยับแค่นิดๆ ก็พอให้ผมหายใจได้คล่องขึ้น..บอกตรงๆครับความรู้สึกตอนนี้รู้สึกดีมากๆเลยครับ ถ้าเป็นความจริงได้ผมคงมีความสุขมากแต่มันก็คงเป็นไปได้เฉพาะตอนนี้ตอนที่มันเมานี่แหละ....ผมหันไปมองไอ้ชาญอ้าวหลับอุตุเหมือนกัน....ตอนนี้ลมหายใจของไอ้ขวัญมันหายใจรดหน้าผม...กลิ่นเหล้ายังหึ่งอยู่เลยแต่ไม่เป็นไรผมทนได้.....
ประมาณเกือบชั่วโมง มันพลิกตัวกลับไปอีกข้าง...เฮ้อ หมดเวลาของผมแล้ว ...ผมขอหลับต่อล่ะกันยังเพลียๆอยู่เลย..ผมนอนหลับด้วยความดีใจครับ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว.....
ห้าโมงเย็นแล้วผมต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้ง...เพราะได้ยินเสียงอาบน้ำ ใครอาบนี่....ไอ้ขวัญนี่หว่ะ ไอ้ชาญยังนอนอุตุท่าเดิมอยู่เลย.. ไอ้ขวัญเดินออกมาแล้วครับ...
"ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงล่ะพี่เอก"
"ลากมาไง.....ตัวยังกับควาย ...ลากหล่น ลากหลุด....เกือบจะให้หลับหน้าร้านแล้ว..." ผมบอกมันด้วยเสียงขำๆ..ส่วนมันทำหน้าตลกๆ ตอนนี้ไอ้ชาญตื่นแล้วครับ ผมคงคุยเสียงดังไป...
"ฮ่าฮ่า....แล้วทำไมชุดผมถึงไปแช่อยู่ในกาละมังล่ะพี่....พี่เอกถอดให้ผมเหรอ"
"เฮ๊ยๆ กรูกอดก็จริง แต่มีไอ้ชาญช่วยถอดน่ะมรึงจะนอนทั้งชุดนั้นได้ไง อ้วกเต็มไปหมด....อ้วกรดตัวเองไม่พอ..อ้วกรดกรูอีก อ้วกเสร็จก็หลับ....ดีนะ ไอ้ชาญมันขับรถได้ไม่งั้นมีหวังกรูกับมรึงต้องนอนเฝ้ารถแน่เลย"
"ฮ่าฮ่า ขอโทษครับพี่เอก ผมไม่เคยกินเยอะขนาดนี้นี่ ...จำอะไรไม่ได้เลยน่ะ...."
"หิวยัง.....ไปกินข้าวกัน ชาญมรึงจะไปด้วยเปล่า กรูจะไปกินที่ชายหาดจอมเทียน"
"มรึงไปเถอะ..กรูขอหลับอีกหน่อยเดี่ยวทำงานไม่ไหว"
"เออๆ"
ผมเดินเข้าห้องน้ำไป อ้าวไอ้ขวัญมันซักผ้าแล้ว ซักให้ผมด้วยโห มีน้ำใจดีเหมือนกันแต่มันตากไว้ในห้องน้ำผมก็เลยเอามาออกมาจากห้องน้ำ....
"ขวัญมรึงตากไว้ที่ระเบียงโน่น.....มันจะได้แห้ง เดี่ยวพรุ่งนี้จะได้เอากลับด้วย" ผมยื่นให้มัน..
"ครับพี่"
ผมเดินเข้าไปอาบน้ำ.....ภาพตอนที่มันนอนทับผมยังติดตาติดใจติดความรู้สึกตลอดเวลา..คิดทีไรมันทำให้ผมยิ้มได้เลยแหละครับ...
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัวข้างนอก อ้าวผมลืมกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่รถนี่หว่ะ...งั้นไปชายหาดไปชุดนี้ล่ะกันเสื้อยืดขาสั้น อ้าวไอ้ขวัญมันก็แต่งชุดนี้เหมือนกัน.....
"ไปไหนพี่เอก....บอกทางมาครับ" ตอนนี้มันพร้อมที่จะขับแล้วครับ..
"จอมเทียนมรึงขับตรงไปเดี่ยวเจอแยกแล้วเลี้ยวซ้ายตรงไปเรื่อยๆ ก็ถึง" มันขับตามที่ผมบอกครับมาถึงจอมเทียนเราก็รีบลงเลยครับ เย็นมากแล้วจะหกโมงแล้ว....
"โทรศัพท์ไม่ต้องเอาไปหรอก เอาไปก็เกะกะเปล่าๆ"
"ครับ เอาไปก็ใช้ไม่ได้พี่เอก ของผมแบตหมดแล้ว....ลืมเอาที่ชาร์ตมา"
"อ้าวเวน ใช้ของกรูก็ได้นะ..."
"ไม่ล่ะพี่ ไปกันเถอะหิวแล้ว" มันนำผมไปซะอีก...สงสัยจะหิวจริงๆ...
ผมกับมันมานั่งที่เตียงผ้าใบแล้ว...สิ่งที่เราต้องการตอนนี้ก็คือน้ำเปล่าครับ แฮงค์มากๆ....หลังจากได้น้ำแล้วเราก็สั่งอาหาร..... อาหารช่วงนี้จะได้เร็วเพราะมันใกล้ปิดแล้ว..ผมก็สั่งเหมือนเดิมแหละครับ ไก่เหลือง ส้มตำข้าวเหนียว หมึกย่าง....ไม่ถึงยี่สิบนาทีครับ อาหารที่สั่งมาหมดเรียบครับ ก็แหงล่ะครับ วันนี้เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย..ตั้งแต่เมื่อคืนเลยก็ว่าได้.....
"เฮ้อ ค่อยยังชั่วพี่เอก ทำไมมันแฮงค์แบบนี้นี่"มันบ่นๆ ออกมา...
"ก็อ้วกหลับขนาดนั้น....เอาอะไรอีกเหรอเปล่า" ตอนนี้มันนอนผึ่งพุงครับ...แดดร่มลมตกแล้วครับ...ลมพัดเย็นๆ หลายคนก็กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน...
"พอแล้วพี่เอก...พี่เอกเชื่อเหรอเปล่านี่....ผมเพิ่งมาพัทยาครั้งแรกเลยครับ"
"ทำไมล่ะ ใกล้ๆ แค่นี้ไม่เคยมาเลยเหรอ"ตอนนี้เราสองคนนอนดูพระอาทิตย์ตกกันครับ ผมนอนเตียงผ้าใบเตียงผมส่วนมันก็นอนอีกเตียงหนึ่ง ติดๆกัน.....
"แล้วปกติไปไหนล่ะวะ" ผมถามต่อครับ...
"แถวนี้ไกลสุดก็บางแสนพี่...แต่ไปกับครบอครัวนะครับ ส่วนใหญ่ผมจะไปแถวชะอำ ประจวบฯ หัวหิน"
"มันก็เหมือนกันนี่หว่ะ ทะเลเหมือนกัน"
"แต่บรรยากาศมันไม่เหมือนนะนี่....ที่นี่สาวเยอะ"เวนมรึงอะไรก็สาว ก็สาว....
"ไปเดินเล่นกันดีกว่า แดดหมดแล้ว"ตอนนี้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้วครับ แต่ยังมีแสงอยู่....
"ไปดิพี่" มันเดินไปก่อนครับ ส่วนผมรอตังส์ทอน ได้เสร็จถึงตามมันออกไป....ตอนนี้คนกำลังทยอยกลับครับ...
ผมเดินตามไอ้ขวัญไปจนเกือบจะทันแล้วครับ......มันอยู่ข้างหน้าผมไม่ถึงสิบเมตร....มันเดินเอาขาไปจุ่มน้ำทะเลอยู่ แหะๆ เสร็จผม...
"ไอ้ขวัญ" ผมกระโดด ขี่คอมัน.... ตอนนี้มันหันหน้าไปที่ทะเล ส่วนผมอยู่ข้างหลังมัน ผมกระโดดขี่คอมัน....มันคงไม่ได้ตั้งตัวครับ ผมกับมันเลยล้มลงในน้ำทะเลพร้อมกัน...
"โห พี่เอก เล่นแบบนี้เลยเหรอ"
"ฮ่าฮ่า มาทะเลก็ต้องเล่นน้ำทะเลซิวะ แค่เอาเท้าจุ่มน้ำมันจะสนุกอะไร"
"ได้เลยพี่ มาๆ ผมจะจับพี่เอกจุ่มทั้งตัวเลย" ผมวิ่งหนีครับ วิ่งลงทะเลไปมันวิ่งตามครับ...เอ๊ย ผมว่ายน้ำไม่เป็นนี่หว่ะ ผมเลยหยุดครับ ตอนนี้วิ่งมาน้ำเกือบจะถึงอกแล้ว....มันคงตั้งหลักไม่ทันแหละครับชนผมเต็มๆ เลย...โหตัวมันเล็กๆซะที่ไหนล่ะ ผมกระเด็น..จมลงน้ำเลยครับ..บุ๋งๆ.....
"อ้าวพี่เอก จะดำน้ำก็ไม่บอก"มันหัวเราะคริคริครับ คงรู้แล้วแหละว่าผมว่ายน้ำไม่เป็น...ก็คนว่ายน้ำเป็นมันคงไม่ว่ายท่าแบบนี้หรอก....
"สา.....ด กรูว่ายน้ำไม่เป็นแล้วมาชนกรูทำไมนี่" อายครับ แม่ง...ว่ายน้ำไม่เป็นดันวิ่งหนีมันลงทะเล...
"แล้วพี่หยุดทำไมล่ะครับ...ผมเบรกไม่ทัน"
"เออๆ นี่แน่ะ โทษฐานชนกรู" ผมกวักน้ำสาดมันครับ ส่วนมันดำว่ายดำผุดอยู่...แปลกแฮะ ตอนมันดำๆ ว่ายๆ แบบนี้ภาพใบหน้าอีกคนมันโผล่เข้ามาในหัวผมน่ะ โผล่เข้ามาได้ไงนี่....ภาพไอ้ลูกเจี๊ยบแหละครับ สามเดือนก่อนเราก็มาที่นี่กัน....มาสั่งลาความหลัง มันก็เล่นน้ำกับผม...อะไรของผมนี่ ผมพยายามจะลืมมันไปแล้วแต่ทำไมมันแว่บๆ เข้ามาอีกล่ะนี่....
ผมพยายามจะลืมมันครับ เพราะตอนนี้คงไม่ประโยชน์ที่ผมจะคิดถึงมัน...ถ้าถามว่าผมหมดรักมันแล้วเหรอ...ผมบอกได้เต็มปากเลยครับว่า....ไม่แน่นอน ผมไม่เคยหมดรักไอ้เกม ผมรักมันแค่ไหนผมก็ยังรักมันเท่าเดิม แต่โอกาสและสถานการณ์มันทำให้ผมคิดได้ว่า ทุกอย่างควรจบได้แล้ว....การที่ผมเลิกกับไอ้ลูกเจี๊ยบ ไม่ใช่หมายความว่าผมหมดรักมันนี่.....
ภาพไอ้ขวัญมันกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานครับ....ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นเสือผู้หญิง มีผู้หญิงมาจีบมากขนาดนี้..อะไรๆ มันคงง่ายกว่านี้เยอะ มันอาจจะเสร็จผมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...ผมมาคิดดูครับ ว่าผมทำผิดไปเหรอเปล่าที่ผมปล่อยโอกาสทองแบบเมื่อคืนให้หลุดมือไป....ผมมาทวบทวนอีกทีก็ไม่นี่.... โอกาสของผมต้องมีอีก ตอนนี้ผมขอใช้เวลาช่วงนี้เพื่อให้มันไว้ใจ มันวางใจในตัวผม....เกิดผมทำอะไรไปอย่างที่ผมคิด ผมหวังว่ามันคงจะเข้าใจผม ไม่โกรธผม....และไม่ทำอะไรรุนแรงกับผมมากไป......
ตอนนี้ผมนั่งแช่น้ำรอมันอยู่หาดทราย ข้างๆ ที่มันดำว่ายดำผุดนั่นแหละ คนไม่ค่อยมีแล้วครับ ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว...มันเดินเข้ามาหาผม......
"กลับเหรอยังพี่หนาวแล้ว"
"ไปดิ" ผมลุกขึ้นครับ เราสองคนเดินกลับแล้ว..
"ขอขี่คอหน่อยนะ...ไอ้เสือ" ผมกระโดดขี่คอมันตอนมันกำลังเผลอ....แหะๆ
"โห พี่เอก อายเค้า ทำอะไรนี่ ฮ่าฮ่า" มันแซวผมน่ะ
"เมื่อกี๊มรึงแกล้งกรูนี่หว่ะ กรูเอาคืนบ้าง"
"โห ก็พี่เอกแกล้งผมก่อนทำไมล่ะ"
"ก็กรูอยากให้มรึงเล่นน้ำทะเลบ้างนี่หว่ะ มาทะเลทั้งที"
"ครับๆ พี่ลงได้แล้ว ผมหนัก เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้หนักใช่ย่อยนะพี่" ผมกระโดดลงแล้วครับ..
"แหม ที่กับกรูบ่นนะ ทีสาวๆ ไม่เห็นมรึงจะบ่นบ้างเลย"
"มันต่างกัน...แล้วไม่มีที่เปลี่ยนเสื้อเหรอ"ตอนนี้เรามาถึงรถแล้ว...
"ในรถนี่แหละ เสื้อผ้ากรูกับมรึงก็อยู่บนรถ"
"โอเค ผมมีขาสั้น" มันรื้อเอาขาสั้นแล้วไปถอดบนรถ...ผมก็ไม่ต่างกันหรอก...
"กลับเลยล่ะกันพี่บอกทางผมหน่อย" ตอนนี้ผมกับมัน ไม่ได้ใส่เสื้อครับ แหม จะใส่ได้ไงล่ะ เสื้อเอามาคนสองตัวเอง...
"กลับรถ แล้วไปเรื่อยๆ พอแยกหน้าเลี้ยวขวา" มันขับตามที่ผมบอกครับ ตอนนี้มาถึงห้องไอ้ชาญแล้ว...ผมกับมันหิ้วเป้ขึ้นมาด้วย....
"เออ พี่เอก แล้วพี่จะกลับวันไหนล่ะครับ"
"แล้วแต่มรึงดิ กลับคืนนี้เลยก็ได้นะ หรือว่าจะอยู่เที่ยวต่อ กรูแล้วแต่มรึง"
"งั้นเที่ยวต่อนะพี่ สนุกน่ะพี่ เฮ้อ นานๆ จะได้หลบแฟนมาได้สักที" โหนี่มันกลัวแฟนมันขนาดนี้เลยเหรอ...
"แล้วแต่มรึงล่ะกัน อยากไปก็บอก...เดี่ยวกรูจัดให้"
"เดี่ยวผมช่วยออกพี่...เมื่อคืนพี่หมดไปเยอะ" น้ำใจดีจริงๆนะมรึง...
"อือ ถ้าอยากจะช่วยก็ได้ กรูไม่ว่า..."
"ครับพี่"
ผมเปิดประตูห้องไอ้ชาญเข้าไป อ้าวไอ้ชาญอาบน้ำเสร็จแล้ว...
"อ้าวชาญมรึงไปทำงานเหรอ ไม่ต้องไปหรอก ไปเที่ยวกับกรูดีกว่า" ถ้ามันไม่ไปก็ไม่ต้องเสียสามร้อยครับ สามร้อยเมื่อวานผมจ่ายให้มันไปแต่มันไม่เอา มันเอาไปซื้อเหล้า ดูมันเอาเงินที่ผมให้ไปซื้อเหล้าเลี้ยงผม....
"ได้ๆ งั้นพวกมรึงอาบน้ำไปล่ะกัน ไหวเปล่าวะขวัญ ...เมื่อคืนตัวหนักนะมรึง" มันหันมาถามไอ้ขวัญบ้าง
"โทษครับ พี่ชาญ คืนนี้ต้องเพลาๆ บ้างแล้วล่ะไม่ไหว ก็พวกพี่ มอมผมจัง"
"กรูว่าสาวๆ ของมรึงแหละวะที่มอมมรึง"
"แหะๆ ผมอาบน้ำก่อนนะพี่เอก" มันนุ่งผ้าเช็ดตัวเข้าไปแล้ว บอกตรงๆ ครับ แค่เห็นมันครึ่งท่อนแบบนี้ผมก็หวั่นไหวแล้ว..
"เออ...ไม่ต้องรีบนะ......อาบน้ำล้างกลิ่นอ้วกเมื่อคืนให้หมดก่อน ฮ่าฮ่า"
"อย่ามาแซวพี่เอก...อาบน้ำก่อนล่ะ กว่าจะแต่งหล่ออีก.." มันหายเข้าไปในห้องน้ำครับ ผมจะได้หายใจสะดวกหน่อยบอกตรงๆ ครับ เห็นหุ่นมันแล้วเฮ้อ ผมใจผมตึกตัก....วาบหวิวจริงๆ....
"คืนนี้กลับมานอนห้องมรึงอีกนะเฟียชาญ" แหะแหะ ประหยัดงบไปในตัวครับ....
"เอาดิ เดี่ยวกรูโทรไปลางานก่อน..."
"เออๆ" มันเดินออกไปคุยนอกห้องครับ....คุยเกือบสิบนาที มันเดินกลับเข้ามา ไอ้ขวัญยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเลย ....
โหกว่ามันจะออกมาเกือบชั่วโมง....
"นึกว่าหลับในห้องน้ำซะแล้ว"
"มันต้องขัดทุกซอกไงพี่เอก เดี่ยวเกลือทะเลมันติด"
"เออ ๆ กรูอาบน้ำดีกว่า " ผมก็ว่าไปงั้นแหละครับ ...จะไปกล้าบ่นอะไรมากล่ะ...ผมกำลังตกหลุมรักมันนี่....
ผมเข้าไปอาบน้ำสิบนาทีผมก็เดินออกมา ตอนนี้มันกำลังแต่งหล่ออยุ่ โดยมีไอ้ชาญ ดูโทรทัศน์อยู่....
"โห เยลหมดขวดเลยเหรอเปล่าวะนั่น" มันทำทรงผมทาเยลเหมือนทรงโงกุนตอนเป็นดรากอนบอลแหละครับ..
"ช่างมันพี่เอก เดี่ยวไม่หล่อ...ฮ่าฮ่า"
"เอาให้หล่อเนี๊ยบไปเลยนะเฟ๊ย....สาวๆ จะได้กรี๊ด"
"ครับพี่ " มันคงจะมีความสุขกับทรงผมมันนะนี่เห็นมันพิถีพิถันตลอด...
"เสร็จแล้ว" ผมกับไอ้ชาญแทบจะหลับครับ ผมแต่งตัวเสร็จนานแล้ว เลยมานอนรอมันข้างๆไอ้ชาญ.
"อ้าวกรูนึกว่าต้องรอถึงชาติหน้าถึงจะได้ไป....ไปๆ หิวข้าวแล้วกินอะไรก่อนแล้วค่อยไป....ไม่เอารถไปนะ เดี่ยวกินข้าวข้างล่างนี่แหละแล้วนั่งมอเตอร์ไซด์ไป ฮอลลีวู๊ดพัทยา"
"ครับพี่"
เกือบสี่ทุ่มครับ เรามาถึงฮอลลีวู๊ดพัทยา คืนนี้เราก็เมากันเหมือนคืนเมื่อวานแหละ...แต่ผมลดจำนวนเหล้าลงหน่อยครับ คืนนี้ไงขอแค่สองกลมล่ะกัน จะบู๊หนักๆแบบเมื่อวานไม่ไหว....พรุ่งนี้ไอ้ขวัญต้องขับรถกลับด้วย..คืนนี้เราสนุกันเต็มที่ครับ โดยเฉพาะไอ้ขวัญ...เฮ้อคืนนี้ก็มีสาวๆ มาทักมันอีกแล้ว ....สุดยอดจริงๆ...
ตีสองครับ เรามายืนรอกันที่หน้าฮอลีวู๊ดพัทยา ตอนนี้กำลังรอไอ้ตัวดีนี่แหละ คุยกับสาวๆ โต๊ะที่ชนแก้วกับมันตอนอยู่ในฮอลอยู่สาวๆ ประมาณ 5 คนครับ...แหมเนื้อหอมจริงๆเลย....
"อ้าว พี่เอก...พี่ชาญ มาได้ไงนี่" ไอ้เก่งครับ มันมาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอนี่คืนนี้.....
"นั่งมอเตอร์ไชด์มา แล้วมรึงล่ะ มาคนเดียวเหรอ" ผมเล่นมุขกับมันหน่อยครับ ไอ้นี่มันดีนิสัยดีครับ...
"มากลับแขกพี่ พอดีแขกเค้ากลับแล้ว เออนี่พี่จะไปต่อไหนกันครับ...ผมจะไปร้านเพื่อนผมพี่ ร้านแจ๊คกี้ไปด้วยกันเปล่า คาราโอเกะเหมือนเซเว่นโฮลแหละพี่ แต่เป็นห้องโล่งแต่ไม่ใช่ห้องแอร์น่ะ"
"กรูกะจะไปครัวไทยหว่ะ แต่ร้านที่มรึงว่าก็น่าสนน่ะ สาวเยอะเปล่าล่ะ" แหะๆ ไม่รู้พูดไปได้ไงครับ....
"ก็มีพี่ ร้านนี้เด็กออฟหล่อๆ สาวๆเลย มาเยอะ ไปเปล่าพี่"
"เออไปก็ไป ชาญลองไปดูนะ......ครัวไทยไว้ไปวันหลัง"
"เออๆ ไอ้ขวัญมาแล้ว"
"เสร็จแล้วเหรอวะ...ขวัญไปต่อกันต่อ....ชาญมรึงไปกับไอ้เก่งล่ะกัน เดี่ยวกรูไปกับไอ้ขวัญ" ผมเรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้างครับ นั่งซ้อนสามฮ่าฮ่า....ดึกแล้วตำรวจไม่ซิวหรอก...ตอนนี้วูบวาบอีกแล้ว....ผมนั่งกลางไงครับ ไอ้ขวัญนั่งท้าย...เฮ้อยิ่งใกล้ชิดมันมากความรู้สึกวาบหวิวมันยิ่งมาหลอกหลอนผมมากขึ้น......
เราถึงร้านแจ๊คกี้ไม่ถึงสิบห้านาที...หลังจากจ่ายเงินแล้วเราก็เดินเข้าร้าน...โหคนเยอะเหมือนกัน...ส่วนใหญ่มีแต่สาวๆ ทำไมน่ะเหรอ เพราะที่นี่จะมีเด็กเสิร์ฟเป็นผู้ชาย รู้สึกเค้าจะคัดหน้าตาด้วยเหรอเปล่านี่ แต่ละคน เป็นเด็ก หล่อๆ ใสๆมิน่าแขกส่วนใหญ่ถึงเป็นผู้หญิง....มีโต๊ะผมโต๊ะเดียวแหละครับ ที่เป็นผู้ชายทั้งโต๊ะ...
"ไอ้เอกมรึงมาได้ไงวะ...อ้าวไอ้เก่งมรึงพาไอ้เอกมาเหรอนี่..."ผมหันไปทางเสียงครับ ไอ้ปอนด์นี่เองเพื่อนของพวกไอ้วีไอ้เก่งไอ้ตุ่น...ผมมาคราวแล้วมันยังทำงานบาร์อยู่เลย....
"เฮ้ย ร้านมรึงเหรอวะนี่ โห แฟนมรึงนี่สปอร์ตน่าดูเลยหว่ะเปิดร้านให้ด้วย"
"ตามสบายนะมรึง เดี่ยวกรูลดให้มรึงเป็นพิเศษขอไปคุยกับแขกประจำโต๊ะนั้นก่อนแล้วเดี่ยวกรูมาคุยด้วย" โหดูมัน...ไม่นึกเลยครับว่ามันจะโชคดีแบบนี้....มันเดินไปคุยกับแขกโต๊ะอื่นแล้ว ผมกับไอ้ขวัญไอ้ชาญ ไอ้เก่งเราก็นั่งดื่ม....ที่นี่เป็นคาราโอเกะไมล์วนนะครับ โต๊ะละสองเพลง......โต๊ะใครไม่ร้องก็ขอฟังได้...
"มาชน ไอ้เก่งเป็นไงวะ.....ย้ายร้านทำไมนี่แล้วไอ้วีไอ้ตุ่นล่ะ"ผมถามไอ้เก่งมันครับ...
"ไอ้วีมันไม่กลับมาแล้วพี่ ไอ้ตุ่นแต่งงานอยูกับเมียที่บ้านมัน...ส่วนผมย้ายร้าน ร้านเดิมไม่ไหวล่ะพี่ คนน้อย"
"ก็ไม่น้อยนะเว๊ย เท่าเดิม แต่เค้าไม่เลือกมรึงล่ะดิ"ไอ้ชาญสอดขึ้นมา..
"พี่ชาญผมว่า.....ผมได้แขกเยอะกว่าพี่อีกนะ...ร้านใหม่ ก็ดีน่ะ แขกเยอะเด็กน้อยผมได้ทุกวันเลยนะนี่..."โหอะไรของมันนี่....ไอ้ขวัญมันนั่งฟังตาปริบๆครับ คงงงแหละว่าผมไปรู้จักพวกนี้ได้ไง...
"มาชนขวัญเป็นไงวะที่นี่ จะร้องเพลงเปล่าขอไปได้เลยกรูให้มรึงร้องหมดเลยสองเพลง" เห็นมันหงอยๆครับเลยบอกมัน...
"เสียงแหบแล้วพี่....ช่วยๆกันร้องดีกว่า..."
"ไรวะ อย่างมรึงมีกลัวไมล์ด้วยเหรอ"
"โห มาแปลกที่ก็แบบนี้แหละพี่เอก มาชนดีกว่าพี่เอก พี่ชาญ พี่เก่ง" แหมรู้สึกเข้ากับคนง่ายจริงๆนะ
เรานั่งกินกันไปเกือบสองชั่วโมงครับ แหมบรรยากาศกำลังดีสาวๆ เข้าๆออกๆเรื่อยๆ โดยเฉพาะไอ้ขวัญมองตามสาวๆเข้าๆออกๆตลอดเวลา....
"ไม่เดินตามไปเลยล่ะวะ มรึง" ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้...
"เอ๊ยขวัญสนเปล่าเดี่ยวผมแนะนำให้..."ไอ้เก่งแซวๆมาครับ
"เอาดิพี่เก่ง จัดมาเดี่ยวขวัญจัดการเอง"
"โหไอ้เก่ง มรึงอย่าไปท้ามัน มันกวาดเรียบนะมรึง" ผมแซวไอ้เก่งครับ...ไอ้ปอนด์เดินมาที่โต๊ะที่เรานั่งดื่มกันแล้วครับ....
"เป็นไงวะกับแกล้ม ร้านกรู บรรยากาศร้านกรูเป็นไงบ้างไอ้เอก"
"ก็ดีหว่ะ แล้วรายได้เป็นไงบ้างนี่ คนตรึมๆแบบนี้"
"ก็ดีน่ะ พออยู่ได้ เออ เอก เดี่ยวกรูขอคุยธุระกับน้องคนนี้แป๊บหนึ่ง" มันหันไปทางไอ้ขวัญ ผมสงสัยว่ามันมีธุระอะไรมันเพิ่งรู้จักกันเมื่อกี๊เอง หรือว่าไอ้ขวัญมันไปกวนอะไรมันเหรอนี่..
"มีอะไรก็คุยกับมันไปดิ" ผมบอกมันไป...
"น้องชื่อไรครับ" เอมันมาแปลกนะนี่ ...แต่ขอดูสถานะการณ์ก่อนล่ะกัน..
"ขวัญครับ ทำไมเหรอพี่"
"พี่ชื่อปอนด์นะเพื่อนไอ้เอกกับไอ้เก่ง น้องเห็นผู้หญิงโต๊ะนั้นเหรอเปล่า" ไอ้ปอนด์มันชี้ไปครับ เราสี่คนหันไปเกือบพร้อมๆกันครับเป็นสาวสวยคนหนึ่งครับอายุน่าจะประมาณเท่าๆผมแหละ....
"ครับ มีอะไรเหรอครับ พี่ปอนด์" มันก็ถามด้วยความสงสัยเหมือนกัน แต่ผมพอจะรู้อะไรคร่าวๆแล้ว
"เอ่อ คือว่า เค้าให้พี่มาถามขวัญน่ะ ว่าน้องขวัญสนใจที่จะไปดื่มกับเค้าเหรอเปล่า...เดี่ยวเค้าเลี้ยง" ไอ้ขวัญมันหันไปมองครับ ก็ยังไม่แก่มากนะครับ ...น่าจะพอไหวมั๊งผมมองจากสายตามันนะครับ....
"เอาไงดีล่ะพี่เอก ...คืนนี้พี่ก็ออกไปเยอะแล้วนะเอาๆ "
"ได้ๆ พี่ปอนด์พาผมไปคุยหน่อยครับ ผมจะให้แกเลี้ยงโต๊ะนี้ด้วยฮ่าฮ่า ถ้ายอมผมก็ยอม"โหผมควรจะขอบคุณมันดีเหรอเปล่านี่...ความจริงแค่นี้ผมจ่ายได้นะ...เฮ้อแต่ไม่ทันพูดอะไรหรอกครับมันเดินตามไอ้ปอนด์ไปโน่นแล้ว..
ไอ้ขวัญนั่งคุยกับผู้หญิงสักพัก มันก็เดินกลับมาที่โต๊ะ....
"พี่เอก เดี่ยวผมไปนั่งคุยโต๊ะโน้นนะครับ พี่ไม่ต้องเช็คบิลนะเดี่ยวพี่ดาวโต๊ะโน้นเค้าเช็คให้นะ รอผมด้วยนะพี่อย่าทิ้งผมล่ะ"
"เออๆ" ผมน่ะเซ็งอารมณ์เลยครับที่มันเลือกทางนี้
"โหเก่งแฮะมรึงขวัญ....มาแป๊บเดียวมีคนเรียกไปนั่งแล้วแหม เด็กที่ร้านนี้มันไม่มีหล่อเลยเหรอไงวะ" ไอ้เก่งมันแซว
"ปล่อยมันไปเถอะหว่ะไอ้เก่ง ความหล่อมรึงกับขวัญ มันคนละชั้น"ไอ้ชาญแซวขึ้นมาอีก..
"พี่ชาญก็ไม่ต่างจากผมหรอกพี่....มาๆ ชนไอ้เอก หงอยเลยนะมรึง น้องมรึงไปโน่นแล้ว"อ้าวมากัดผมอีก...ไอ้เก่ง.
"ชนๆ" เฮ้อ ผมมองไปที่มัน....อะไรของมันนี่...แต่ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีโอกาสอีกเยอะ...
ผมนั่งดื่มกับไอ้ชาญ ไอ้เก่ง โดยมีไอ้ปอนด์มาแจมด้วยเป็นระยะๆ ส่วนไอ้ขวัญมันสวีทหวานแหววกับพี่ดาวโต๊ะนั้นจนถึงหกโมงเช้า...ดูมันไปแล้วไปเลยจริงๆนะนี่....
"ร้านเลิกแล้วหว่ะเอก เก่ง ชาญ จะกินต่อที่นี่หรือว่าไปกินต่อบ้านกรู" อ้าวเช้าแล้วเหรอนี่ ตอนนี้โต๊ะที่เหลือก็เหลือสองโต๊ะครับโต๊ะผมกับโต๊ะที่ไอ้ขวัญไปนั่ง...
"เอาไงวะ ชาญ เก่ง..."
"ไปดิ ไปกินบ้านไอ้ปอนด์มัน...มันเพิ่งซื้อใหม่ หรูนะมรึง" ไอ้เก่งพูดมาครับ..
"แล้วไอ้ขวัญล่ะ"
"เดี่ยวกรูจะไปถามมันให้"ไอ้ปอนด์มันเดินไปที่โต๊ะไอ้ขวัญแล้ว ....มันเดินกลับมาแล้ว
"ดาวเค้าจะไปกินต่อบ้านกรูน่ะไอ้ขวัญน้องมรึงก็ไปด้วยนะเอก.."โหดูมันไม่ถามผมเลยนะ....อ้าวอยากไปก็ไป...
"เออ ไปก็ไป..."
ไอ้ปอนด์มันสั่งเด็กให้ขนน้ำแข็งโซดา มิกเซอร์ ขึ้นรถมันครับ ....ไปถึงบ้านมันแล้วโหหรูโคตรเลยครับ เป็นบ้านเดี่ยวมีสวน ด้วย เข้ามาในบ้านมีเฟอร์นิเจอร์ครบชุดเลยครับ ผมน่ะตะลึงเลย...
"แล้วแฟนมรึงจะกลับมาเมื่อไหร่นี่" แฟนมันผู้ชายนะครับเป็นชาวต่างชาติ
"สิ้นปี...เออ มรึงกินกันไปก่อนนะเดี่ยวกรูไปซื้อโจ๊กของกินมาเก็บไว้ที่ตู้เย็น "ไอ้ปอนด์เดินไปที่ดาวครับ คุยอะไรกันแป๊บๆ มันยื่นพวงกุญแจให้ดาวไป...แล้วมันก็ขับรถออกไปซื้อของ....
"ขวัญจ๋ามาช่วยพี่ทางนี้หน่อยซิจ๊ะ" ดาวเค้าให้ไอ้ขวัญไปขนอะไรนี่ ตอนนี้เค้าใช้กุญแจที่ไอ้ปอนด์ให้มาไขเข้าห้องไปแล้ว...
"ครับพี่" มันก็ตามไปนะครับ มันเดินเข้าไปในห้องกับดาวแล้ว โหมีการปิดประตูด้วย...เฮ้อ....ไม่ต้องบอกหรอกครับเป็นอันเข้าใจ...ตอนนี้ผมไอ้ชาญไอ้เก่ง ตั้งวงกินเหล้าร้องเพลงไปพลางๆครับ ...เครื่องเสียงของมันสุดยอดพอๆกับของไอ้กายที่คอนโดแหละครับ....รุ่นเดียวกัน...
ไอ้ขวัญหายเข้าไปกับดาวเกือบชั่วโมงแหละครับ กลับออกมาอีกทีโหผมชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำสงสัยคงอาบน้ำมา..ออกมาคนเดียวครับ ส่วนดาวยังอยู่ในห้อง....
"ไม่มีชวนเลยนะไอ้ขวัญ" ไอ้เก่ง ไอ้ชาญแซวออกมาพร้อมๆกันส่วนผมนั่งบื้อครับ...หมดอารมณ์...
"แค่เข้าไปอาบน้ำล่ะพี่มันร้อน" มันพูดแบบเขินๆน่ะครับโหใครจะเชื่อนี่....
วันนั้นเราดื่มกันจนเกือบเที่ยง ดื่มเสร็จก็สลบกันตรงนั้นเลยครับ ฟื้นมาอีกทีก็เกือบทุ่ม ผมกับไอ้ขวัญต้องรีบกลับกรุงเทพครับ...พรุ่งนี้ต้องทำงานกับเรียนกัน...ความรักของผมเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกแล้วมันจะเร็วไปเหรอเปล่าแต่ผมว่าไม่เร็วไปหรอกนะครับ ดีซะอีกที่มันเข้ามาตอนนี้ เข้ามาทำให้ผมลืมความเจ็บปวด.... เข้ามาเพื่อให้ชีวิตผมมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น...ไอ้ขวัญจะเข้ามาเป็นนัมเบอร์ 4 ของผมได้สำเร็จเหรอเปล่าผมยังไม่รู้ แต่ที่ๆรู้ๆ ตอนนี้ผมตกหลุมรักมันเข้าเต็มๆไปแล้ว...แม้จะรู้ว่าหนทางข้างหน้าผมต้องเจออะไรบ้างผมก็พร้อมครับ....
-
อ่านแล้วเหนื่อยแทนคุณเอกเลย :เฮ้อ:
พ่อเจ้าประคุณขวัญเนี่ย ทำไมถึงมีสาวแยะขนาดนี้นะ :m28:
-
เหนื่อยจัย กะ นัมเบอร์สี่ ของคุณเอก :m17:
-
ยิ่งวิ่ง ยิ่งหลง
อยู่เฉยๆมีความสุขแบบสงบๆดีกว่า
:a1: :a1: :a1:
-
:amen:no.4 แน่ใจ เหรอ ว่า รัก
-
No. 4 :m2: :m2: :m2:
-
คิ้มว่าเกมส์สุดยอดแล้วนะเรื่องแบบนี้
เจอน้องขวัญเข้าไป ท่าทางจะหนักกว่าเกมส์อีกนะคะเนี่ยยย
เกมส์ยังทำเป็นอาชีพเพราะความจำเป็น
แต่ขวัญท่าทางจะทำเพราะใจรักทางด้านงานพวกนี้
เฮ้ออ
เหนื่อยแทนคุณเอกค่ะ ชอบแต่ละคน
กลับไปรัก พี่พี ดีกว่ามั๊ยคะ
-
เหนื่อยแทนจิงๆ :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the series(ตอน140)
ผ่านมาเกือบอาทิตย์กว่าๆแล้ว หลังจากกับจากพัทยาครั้งนั้นผมกับไอ้ขวัญก็ต้องพักเครื่องพักตับ.... โหขากลับวันนั้นกว่าจะหอบสังขารมากันได้....แทบไม่รอดครับ..
"พี่เอก ฟื้นเหรอยังนี่" ไอ้ขวัญโทรมาหาผมตอนเย็นวันต่อมา...
"พื้นไรล่ะเพิ่งเลิกงาน....แล้วมรึงล่ะ"
"ผมเพิ่งตื่นครับ กำลังจะไปหาแฟน" เวนแล้วมรึงจะโทรมาบอกกรูทำไมวะนี่...
"อือ อิจฉาเฟ๊ย เดี่ยวกะจะไปนอนเหมือนกัน"
"ครับพี่ งั้นแค่นี้นะพี่ ผมจะไปห้วยขวาง....บายครับ" อ้าวเวนมันตัดสายไปแล้ว
หลังจากวันนั้นมันก็หายเงียบเลยครับ จนวันนี้วันวาเลนท์ไทน์....ผมก็ไปทำงานตามปกตินะครับ วันนี้ไม่ต้องหวังเลยว่าผมจะได้ไปเดทกับใคร.....เพิ่งอกหักมาแบบนี้หาคู่ควงที่ไหนไปได้ล่ะ....อีกอย่างมิสเตอร์เชนก็เมลล์มาบอกแล้วว่าแกติดธุระไม่สามารถมาหาผมได้ ทั้งที่วันนี้ผมกับแกนัดกันไปกินข้าวฟังเพลงสวีทกัน.....
ใกล้เลิกงานแล้วครับผมเตรียมตัวกลับบ้านแล้ว....
"ไปดินเน่อร์ไหนวะไอ้นุ่ม" พี่พีครับ โหวันนี้แกแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษครับ ช่วงนี้อย่างว่าแหละแกกำลังมีความรัก....
"รอไปกับพี่แหละครับ ไปเป็นหมาคอยเฝ้ากระดูก" ปัก....ผมโดนพี่พีแกเบิร์ดกระโหลกผมเต็มๆ...
"กรูไม่ใช่กระดูกนะเฟ๊ย ....."แกหัวเราะอย่างยิ้มๆ อารมณ์ดีจริงๆ แกจะรู้บ้างเปล่านี่ว่าน้องนุ่งคนนี้กำลังทุกข์ใจอยู่.....
"เย็นนี้ไปไหนล่ะพี่ แต่งตัวซะเนี๊ยบเลย...กินข้าวกับแฟนทำไมต้องหรูเนี๊ยบขนาดนี้นี่.... เฮ้อเมื่อไหร่จะมีข่าวดีล่ะนี่..."แกหน้าแดงครับ ผมแกล้วหยอกๆแก..
"มันเรื่องของกรู....มรึงจะไปไหนก็ไป ไป๊" โหดูดิ ไล่น้องนุ่ง..
"พี่พีใจร้ายน่ะ ไปก็ได้ ไปล่ะ" ผมเดินออกมาแล้วครับ ความจริงผมดีใจนะครับที่พี่พีเค้าจีบผู้หญิง แต่เอหรือว่าผู้หญิงจีบนี่....ผมไม่เห็นแกเริ่มต้นก่อนเลยนะนี่....
ผมกลับมาถึงแฟลตที่ปากเกร็ดแล้วครับ..วันนี้ผมคงไม่ได้ไปไหนแน่นอน เพราะโทรศัพท์ผมมันเงียบมากๆเลยวันนี้...เกือบทุ่มครับ ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง ผมรีบรับครับ...นึกว่าไอ้ขวัญต้องโทรมาแน่นอน ผมรีบจนลืมเบอร์ไปเลย..
"ว่าไง ไม่ไปไหนกับแฟนเหรอ" ผมเริ่มทักมันก่อนครับ
"รอชวน เมียจ๋านี่แหละ" เอ๊ย ผมเอาเบอร์มาดู โหไอ้ลูกเจี๊ยบผมนี่เอง..
"เดี่ยวเบียร์ก็ว่าหรอก วันสำคัญ..แบบนี้มรึงอยู่กับเค้าจะดีกว่า เกม"ผมรีบปรับอารมณ์และน้ำเสียงครับ เมื่อกี๊มันดีใจจนเกินเหตุเพราะผมนึกว่าไอ้ขวัญ
"ผมเบื่อน่ะพี่เอก....นี่ผมก็กำลังรอเค้าอยู่น่ะ รอเค้าเลิกงาน" มันต้องไปรับไปส่งครับ สามสาว...ดีแฮะไปทางเดียวกันรถคันเดียวเช้าไปส่งเย็นรับกลับ
"ทนๆ หน่อยหว่ะเกม ชีวิตครอบครัวมันก็แบบนี้แหละ.....ตอนนี้มรึงต้องเป็นหลักให้ครอบครัวมรึงนะ เบียร์เค้ายิ่งท้องๆ อยู่อารมณ์แปรปรวน อีกไม่นานมรึงก็จะได้อุ้มตัวเล็กแล้ว"
"ครับพี่ ...แล้ววันนี้พี่ไม่ไปไหนเหรอครับ"
"ไม่อยากไปไหนล่ะ...ออกไปความอิจฉามันจะพลุ่นพล่าน อิจฉาคนสวีทกัน อิจฉาคนให้ดอกไม้กัน" ผมบอกไปตามความจริงครับ...
"งั้นคืนนี้เราไปด้วยกันนะพี่ ไป รำลึกความหลังกัน" โหดูมัน กะจะรื้อฟื้นอะไรอีกล่ะนี่....แค่นี้ยังเจ็บกันไม่พออีกเหรอ...
"ไม่ไหวหว่ะเกม พรุ่งนี้กรูต้องทำงานเช้า....มรึงพาเบียร์ไปกินข้าวดีกว่า ซื้อดอกไม้สักช่อ....หรือไม่งั้นก็พาไปโคลี่เซี่ยมที่แรกที่มรึงเจอกับเค้า....รับรองเค้าต้องปลื้มมรึงแน่เลยน่ะ" นี่ขนาดผมแนะนำมันนะครับภาพความหลังเก่าๆ มันหวนทำให้ผมนึกอีกแล้วตอนวันวาเลนท์ไทน์ ที่ผมกับมันไปเที่ยวโคลี่เซี่ยมแล้วเจอเบียร์....
"ก็ผมอยากไปกับพี่เอกบ้างนี่ครับ" มันทำเสียงเว้าวอนครับ....
"ไม่ว่างจริงๆหว่ะเกม เอาไว้วันอื่นนะ"
"ได้ๆ แต่พี่เอกอย่าเพิ่งวางนะครับ อยู่เป็นเพื่อนคุยกับผมหน่อย ผมรอเบียร์อยู่ เหงาๆ น่ะ" ดูมัน เฮ้อ คุยก็คุย...
"คุยมาดิ"
"พี่เอก ไม่หาแฟนใหม่เหรอพี่" ดูมันถาม.....จะบอกไงกับมันดีนี่
"หน้าตาอย่างกรูจะหาไหนได้ล่ะ"
"แหมพี่เอก ไม่ต้องมาพูดประโยคนี้เลย....อย่างพี่น่ะถ้าชอบใครพี่เข้าไปแล้ว" โหดูมัน....แต่ก็จริงแฮะ...
"ช่วงนี้ขอพักก่อนหว่ะ โสดๆ แบบนี้ดีแล้ว อยากเมาก็เมา อยากเที่ยวก็เที่ยว..."
"แล้วพี่ไปอตก.บ้างเหรอเปล่า ไม่คิดชวนผมเลยเหรอ"เอาแล้วเชียว...
"ก็ไม่ได้ไปน่ะ..ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ห้องเมาที่ห้อง เมาก็หลับ ชีวิตกรูจะมีอะไรมากกว่านี้หรอกเกม..."ผมโกหกมันครับ แหะๆ ขืนบอกว่าไป มีหวังโดนค่อนขอด หรือมีหึงแน่เลย....
"ถ้าไป ชวนผมบ้างนะพี่ ศุกร์เสาร์ ผมไปทำงานว่างๆ อยู่แล้ว"
"เออๆ ได้..."
"พี่เอก แค่นี้ก่อนนะ เบียร์ หมวย อ้อ ลงมาแล้ว แล้วไงผมโทรไปใหม่นะครับ"
"เออ อย่าลืมไปสวีทกันที่โคลีเซี่ยมนะ"ผมแนะนำไอ้เกมไปครับ ผมว่าเบียร์คงจะมีความสุขถ้าไอ้เกมพาไปกินร้านนี้คืนนี้...
"ครับพี่เดี่ยวผม ลองชวนดู บายนะครับ" มันวางสายไปแล้ว....
หลังจากวางสายไปผมก็ไม่มีอะไรทำเฮ้อ ทำไมวันนี้มันช่างเงียบเหงาแบบนี้นี่...ตอนนี้บอกตรงๆ ครับผมรอโทรศัพท์ใครบางคนอยู่...รอทั้งๆ ที่รู้ครับ ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้...เสือผู้หญิงแบบนั้น ป่านนี้มันคงไปสวีทหวานแหววกับแฟนมันแล้ว....หรือไม่ก็คงหนีเดทไปกับพวกกิ๊กๆ ของมัน...
เกือบสามทุ่มครับ ผมนั่งๆนอนๆ เบื่อมากครับ...ตอนนี้คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปแล้ว...การรอคอยมันทรมานจังเลยนะนี่ ขนาดแค่รอโทรศัพท์จากคนบางคนผมยังร้อนรนกระวนกระวายขนาดนี้เลย...เฮ้อ....
ตอนนี้ผมคิดไปไกลแล้วครับ ถ้าเอาการรอคอยมาเปรียบเทียบกับการเลิกกันล่ะ อันไหนจะแย่กว่ากันนี่...เหตุการณ์ทั้งสองผมก็ผ่านมาแล้วทั้งนั้น.....มาคิดเล่นๆ ดูล่ะกัน..สำหรับผมแล้ว...
ผมว่าการรอคอยดีกว่านะ..เพราะอย่างน้อยแม้มันจะทรมาน....มันจะเนิ่นนาน แต่ว่ามันก็แฝงไปด้วยความสุขนะ แม้จะเป็นความสุขเล็กๆ ก็เถอะ..... ความสุขที่ได้เฝ้ารอ อาจจะเพราะเรารักเค้า ถึงแม้ว่าเค้าไม่เคยรักเราหรือไม่เคยบอกรักเรา แต่อย่างไรเราก็ยังมีความหวังการการรอคอยนี้...ส่วนการเลิกกันน่ะเหรอ....สั้นๆ ง่ายๆ ครับ ก็คือจบ จบแล้ว.....สิ่งที่ตามมาก็คือความเสียใจ ความทุกข์ ความเศร้า ความระทม น้ำตา...อย่างน้อยการเลิกกันต้องมีคนเจ็บ ไม่เรา ก็เค้า หรืออาจจะทั้งสองคน...
เอหรือว่าการเลิกราดีกว่าน่ะ การรอคอยมันไม่มีจุดจบ ไม่มีกำหนด มันคาราคาชัง กว่าการเลิกกัน การเลิกกันไปก็จบ...จบแล้วก็เจ็บ เจ็บครั้งเดียว เจ็บแล้วก็ต้องมีวันหาย ถ้าเราไม่คิดถึงมันมันก็ไม่เจ็บ ส่วนการรอคอยที่เราต้องเจ็บเพราะเรารอคอยอย่างมีหวัง ความหวังที่เลือนลอย
เฮ้อฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้วผม....ทั้งสองอย่างแม้จะเจ็บเหมือนกันแต่การรอคอยเจ็บน้อยกว่าแต่นานกว่า การเลิกกันเจ็บมากกว่าแต่คงใช้เวลาน้อยกว่าการรอคอย....
ห้าทุ่มกว่าแล้วครับ..ผมพลิกตัวไปพลิกตัวมาครับ ตอนนี้รายการโทรทัศน์มันไม่ค่อยเป็นที่สนใจของผมเท่าไหร่หรอก...ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นตอนนี้ไม่ดีใจหรอกครับที่มันดัง เพราะผมคาดว่าน่าจะเป็นไอ้ลูกเจี๊ยบผมโทรมามากกว่า มันคงจะชวนผมไปสวีทหวานแหววแน่เลย ผมจะทำอย่างไงดีนี่ ผมพยายามจะวิ่งหนีมันมันก็พยายามที่จะวิ่งตาม ...ผมกดรับโทรศัพท์ครับ ตอนกดรับไม่ได้ดูหรอกครับว่าใครโทรมา...
"พี่เอก เหรอครับ ว่างเหรอเปล่าครับ" เสียงไอ้ขวัญนี่หว่ะ..มันโทรมาทำไมนี่ อารมณ์ที่เหงาเศร้าสร้อยของผมเมื่อครู่หายไปทันทีเลยครับ..
"ว่างดิ อ้าวแล้ววันนี้ไม่ไปไหนเหรอ ทำไมเสียงมันเงียบแบบนี้ล่ะ"ผมแปลกใจครับ บรรยากาศฝั่งไอ้ขวัญมันเงียบๆเหมือนอยู่ริมทางอะไรแบบนี้น่ะไม่มีเสียงเพลง...มีแต่เสียงรถ...
"ไปมาแล้วล่ะพี่ ร้านยกกะดก ไปกับหวาน แต่มีเรื่องกันก่อน ผมเลยแอบมานั่งนี่ไง พี่ว่างเปล่าออกมากินเหล้ากันหน่อยซิพี่ ผมไม่อยากกับหอ ไอ้เต้มันพาแฟนมาที่หอน่ะ..ผมไม่อยากจะกวนมัน " น้ำเสียงมันเศร้าน่ะๆ...
"แล้วมรึงอยู่ไหนล่ะนี่"
"อยู่ปั้มพี่ มานะครับ ผมจะรอ" อ้าวตัดสายไปแล้ว อะไรของมันนี่...เฮ้อไปก็ไป ผมอยากจะเจอมันอยู่แล้วนี่...
ผมรีบแต่งตัวเลยครับ น้ำไม่ต้องอาบแล้ว เอาโรลออนทาจั๊กแร้ ฉีดดีโอเปร์ย ปิดไฟ ล๊อคห้อง ผมก็ปั่นจักรยานไปโบกแท๊กซี่ที่หน้าหน่วยงานที่ปากเกร็ดแท๊กซี่วิ่งไม่นานหรอกครับ สิบนาทีก็ถังปั๊มแล้ว...
"อ้าวไอ้เสือ มานั่งนี่เอง" ตอนนี้มันนั่งหงอยครับ....ในมือถือเบียร์กระป๋องอยู่..
"หวัดดีครับ พี่เอก" หน้าตามันเครียดๆ หงอยๆ มากเลย
"เกิดอะไรขึ้นนี่ทำไมมานั่งเป็นหมาเศร้าแบบนี้ล่ะ"ผมแปลกใจมากเลยครับ วันนี้วันวาเลนท์ไทน์ด้วยดิ ผมมองหน้ามันเอ๊ย ที่คิ้วขวา เหมือนมีแผลแต่ด้วยน่ะแต่แค่ถากๆ นะครับ มีเลือดซึมมาหน่อยๆ ...
"ไปโดนอะไรมานี่ คิ้วแตก กรูขอดูหน่อยซิ" ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆมันครับ แผลเล็กๆ ครับ เหมือนโดนถูกของแข็งฟาดมา....
"โดนแก้วพี่ ขนาดหลบทันนะนี่"
"เดี่ยวมานะ..ไปซื้อเบียร์ในร้านก่อน" ผมจัดการซื้อเบียร์ และก็สำลี,ยาหม่อง(ความจริงจะซื้อยาใส่แผลแต่มันไม่มี)ครับ
"เล่าให้กรูฟังหน่อยซิ ไปทำอะไรมานี่" ผมจัดการเช็ดแผลแล้วเอายาหม่องทา มันจะได้ไม่บวม..
"คือวันนี้ผมชวนหวานไปกินข้าว ไปเที่ยวกันที่ยกกะดกล่ะพี่ ไปกินตั้งแต่สองทุ่ม...เราก็นั่งฟังเพลง กินดื่มกันไปจนกระทั้งสี่ทุ่มๆ กว่าๆ....ยัยแจงมาจากไหนก็ไม่รู้มาคุยกับผม ตอนหวานเข้าห้องน้ำ คุยกันได้สักแป๊บหวานก็ออกมา คราวนี้เป็นเรื่องซิครับ พี่เอก หวานควันออกหูเลย ตบเต็มๆ เลยครับ ไอ้แจงมันก็สู้ผมไม่รู้จะห้ามยังไหวแรงสาว ดีนะพี่บอมพ์ลากมาเคลียร์ข้างนอก...ผมรำคาญผมเลยนั่งแท๊กซี่ออกมาเลย อะไรนักหนาก็ไม่รู้ อีกคนก็หึงจนใช่ที่ อีกคนก็ตามผมจัง...."เฮ้อ สมน้ำหน้าแล้วไอ้เสือ....มรึงไม่คิดเลยเหรอวะทุกอย่างมันเกิดจากตัวมรึง ...
"เฮ้อ มรึงจะไปโทษสองคนนั้นก็ไม่ถูกหว่ะ มันอยู่ที่มรึงน่ะของแบบนี้...ถ้ามรึงซื่อสัตย์กับแฟนมรึง...หวานเค้าคงไม่หึงแบบนี้หรอก" ผมพูดไปตามความจริงครับ มันมองหน้าผม..
"มันก็ต้องมีบ้างนะพี่เอก ผู้ชายไม่เจ้าชู้เหมือนงูไม่มีพิษ..."โหดูมัน...
"คิดซะอย่างนี้ล่ะนะ ดูดิ เจ้าชู้แล้วไงล่ะ....ฮ่าฮ่า" ผมอยากให้มันขำครับ....
"แล้วหวานเค้าไม่โทรตามมรึงเหรอ" ผมยังสงสัยครับ
"ไม่รู้ดิ ผมปิดเครื่องครับ เบื่อเซ็ง เดี่ยวเค้าก็ด่าผมย้อนหลังเองหล่ะ...."
"เบื่อเซ็ง มรึงก็เลิกกับเค้าดิ มรึงบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าผู้ชายไม่เจ้าชู้เหมือนงูไม่มีพิษ" ผมแหย่มันครับ..
"เลิกไม่ได้หรอกพี่ คนนี้ผมรักจริง แม้เค้าจะขี้หึง จู้จี้จุกจิก แต่ผมก็รักเค้า ผมอยากแต่งงานกับเค้า"โหดูมันพูดดิ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่แล้วครับ ในส่วนลึกในใจอย่างที่ผมบอกแหละ ผมตกหลุมรักมันแล้ว.....
"กรูว่ามรึงทำตัวมรึงใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ ถ้ามรึงทำตัวดีขึ้น......เค้าอาจจะไม่ขึ้หึง หรือจู้จี้จุกจิกกับมรึงก็ได้นะ"
"ผมก็คิดแบบนั้นแหละพี่ แต่ รอก่อนล่ะกัน ชีวิตของผมตอนนี้กำลังสนุก แหมจะไปหงอยเหงาจับเจ่าอยู่กับแฟนได้ไง"ดูมัน....
"เออ แล้วมรึงก็คอยระวังล่ะกัน วันนี้มรึงโดนแค่นี้ วันหน้ามรึงอาจจะโดนตัดเลยก็ได้"
"พี่เอกก็พูดซะ ผมกลัวนะนี่ มาๆ ชนพี่"
เรานั่งดื่มกันจนเกือบตีสามแหละครับ ไม่รู้มีเรื่องอะไรคุยกันนักหนาครับ ตอนนี้มันร่างเริงขึ้น มีมุขตลกคุยหยอกล้อเหมือนเดิมแล้ว.....
"จะนั่งจนเช้าเลยใช่เปล่า"ผมถามมันครับ..ก็เห็นไม่มีวี่แววว่ามันจะมูฟไปไหนเลย..
"ก็ไม่รุ้จะไปไหนล่ะพี่ วันนี้ผมกะจะไปนอนห้องหวานซะหน่อย ผมก็เลยบอกไอ้เต้ไป ไอ้เต้มันเอาแฟนมานอนด้วยน่ะผมไม่อยากไปกวนมัน.."
"ไม่ง่วงเหรอวะ" ผมเริ่มหาวแล้ว..แหมบรรยากาศแบบนี้คืนนี้แปลกครับ ที่นี่ไม่ค่อยมีคนมานั่งเลย...
"ก็ง่วงน่ะพี่ แต่ทำไงได้ล่ะ......ถ้าพี่เอกง่วงพี่เอกกลับบ้านก่อนก็ได้นะ"
"มรึงไปนอนที่ห้องกรูก็ได้นะ" ผมแหย่ๆ มันไปแบบนั้นแหละครับ ไม่คิดหรอกว่ามันจะไป...
"มีที่นอนเหรอพี่ ถ้ามีก็ไป" อ้าวเวน นึกว่าจะปฏิเสธ...
"มี แต่นอนที่โซฟานะ"
"ได้ๆ พี่ งั้นหมดขวดนี้ไปเลยล่ะกัน ผมเกรงใจพี่ด้วยพรุ่งนี้พี่เอกต้องทำงานเช้า"
"ไม่เป็นไรหว่ะ กรูจะทิ้งไอ้ผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ได้ไงล่ะ ฮ่าฮ่า เดี่ยวเกิดมันไปจีบแฟนชาวบ้านได้ไง"
หลังจากกินหมดขวดแล้วผมพาไอ้ขวัญกลับแฟลตครับ....บอกตรงๆ ผมยังไม่คิดจะเผด็จศึกมันคืนนี้หรอก ผมจะรอให้มันตายใจก่อน คืนนี้ผมว่ามันมีเรื่องมาแบบนี้ถ้าผมไปทำอะไรมันเข้าไปอีก...มันจะรู้สึกแย่ไปกว่าเดิม...งั้นผมขอใช้คืนนี้ให้เป็นประโยชน์กับผมก็แล้วกัน....ทำดีกับมันไปเรื่อยๆ ให้มันตายใจ ให้มันไว้ใจผม และเหตุการณ์ต่างๆ ที่ตามมามันคงจะง่ายขึ้นสำหรับผม......แหะแหะ คิดชั่วอีกแล้วผม.....
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=737
เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ ฉันจำไม่ได้
ที่จำได้ดีคือฉันมีเพียงเธอ แม้นานสักแค่ไหน
เธออยู่ที่ใดยังรักกันไหม ฉันไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันนั้นยังไม่เปลี่ยนใจ
ยังอยู่ตรงนี้ถึงแม้จะเหงาและเดียวดาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม
เมื่อเธอมีทางชีวิตไม่เหมือนฉัน ฉันห้ามไม่ได้
แต่ฉันจะมีชีวิตเพื่อรอเธอ แม้วันสุดท้าย
เกิดมาได้เจอคนที่ตามหามานานแสนนาน ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน
จะอยู่ตรงนี้ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เหลือใคร
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย ฉันก็ยังเหมือนเดิม
จะรอแค่เธอถึงแม้ใครหาว่างมงาย
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะรออย่างมีความหวัง ยังคงไม่เปลี่ยนไป
ไม่ว่านานเท่าไรยังมีเพียงเธอ (ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจ)
ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะรักเธอ
-
ตอนนี้กำลังดำเนินกลยุทธ์ให้หนุ่มขวัญตายใจ
เอกแผนสูงนะ
-
วางแผน เก่งเจง ๆ เรยนะ คุณเอกนี่
อ่าน สามก๊ก จบสามรอบแล้วหรือเปล่าครับ :laugh:
-
ได้ก็แต่ร่างกาย ไม่มีทางได้หัวใจมา
เกย์ไม่ได้โรคติดต่อนะครับท่าน
:m30: :m30: :m30:
-
เข้ามาเห็นด้วยกะรีบน
สมควรหรอที่ทำ?
-
ได้ก็แต่ร่างกาย ไม่มีทางได้หัวใจมา
เกย์ไม่ได้โรคติดต่อนะครับท่าน
:m4:ถูกจาย
-
เหอ เหอ ใกล้เข้าไปอีกนิด ชิดเข้าไปอีกหน่อย :a3: :a3: :a3:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยเลยฉานนนนน...ตามอ่านนิยายซะ....
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นวี่แววของความสุขเล๊ยยยยยย :try2:
การคุยกะเกมส์ซะอีก...ที่ยังได้ไออุ่นบ้าง....แต่ก็เลือกแล้วนี่เนอะ...
ไม่ชอบ No.4 นี่เลยยยอ่ะ ไม่เข้าตาเลยยย ดีแต่รูปปปปป.... :m14:
อยากจะบอกว่าสมน้ำหน้า...ถ้าฉันเป็นยัยน้ำหวานน่ะเหรอ....ไอ้ขวัญนอนโรงบาลแน่ !!!
ข้อแก้ตัวของมันแต่ละอย่างงงงงง....เห็นแก่ตัวโค ตะ ระ ..... :m16:
ติดตามกันต่อไป...เสือหนุ่ม เสือสาว...ผลจะเป็นไง...... :m28:
-
เข้ามาบอกว่า....
หนับหนุนเม้นต์ของนารถสุดๆ ไปเลย
-
55555555 จากความเห็นข้างบน
:เฮ้อ: ไม่ชอบ No.4 นี่เลยยยอ่ะ ไม่เข้าตาเลยยย ดีแต่รูปปปปป.... :m14:
อยากจะบอกว่าสมน้ำหน้า...ถ้าฉันเป็นยัยน้ำหวานน่ะเหรอ....ไอ้ขวัญนอนโรงบาลแน่ !!!
ข้อแก้ตัวของมันแต่ละอย่างงงงงง....เห็นแก่ตัวโค ตะ ระ ..... :m16:
เห็นด้วยอย่างแรง 5555
แต่จะเป็นยังไงต่อไปก็แล้วแต่ผู้เขียน คับ
รออ่านต่อปาย
-
เสือไบ:the series (ตอน 141)
สามวันถัดมา วันนี้วันศุกร์....หลังจากผมเลิกงานเสร็จ....กะว่าจะไปตีเทนนิส...ผมกะจะชวนไอ้แบงค์ไอ้บอลไปดื่มเหล้าที่ร้านยกกาดก.... ความจริงเบอร์ไอ้ขวัญผมน่ะมีนะแต่ไม่อยากโทรไปชวนมันครับ ....ไก่จะตื่นหมด.....เดี่ยวมันจะคิดว่าผมไปเจาะแจ๊ะอะไรกับมันเหรอเปล่า อย่างที่บอกครับ ช่วงนี้ผมต้องเอาใจ ทำดีกับมันไว้ก่อนเพราะผมจะเผด็จศึกมันอยู่ครับผมจะใช้ความใกล้ชิด ความสนิทสนม ความใจดีของผมเป็นตัวทำให้มันคิดว่าผมเป็นพี่ที่แสนดี ไว้ใจได้ (แหะแหะ...ทำเพื่อหวังผลนะนี่)....เหตุการณ์หลังจากที่ผมเผด็จศึกมันแล้วจะเป็นไง ผมไม่รู้แต่ผมขอทำดีไว้ก่อนล่ะกัน เผื่อเรื่องหนักๆ จะได้กลายเป็นเรื่องเบาๆ....ทำไมช่วงนี้ตัณหาราคะมันมารุมเร้าผมแบบนี้นะ.....ไอ้ขวัญนะไอ้ขวัญ....
หลังจากลงรถเมลล์มากำลังจะเรียกมอเตอร์ไซด์เข้าแฟลต....อ้าวเจอรุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง มีไอ้มดกับไอ้ระด้วย...
"สวัสดีครับ พี่นุ่ม เพิ่งกลับเหรอพี่" มันยกมือไหว้สวัสดีผม....
"ไปไหนกันนี่.....มดมรึงไม่ไปตีเทนนิสแล้วหรอวะ กรูกะจะไปตีอยู่เย็นนี้" ผมถามๆ ไปงั้นแหละ ไอ้นี่มันคงไปหาหญิงมันแหละ...
"ไม่แล้วพี่ เดี่ยวน้องจะไปหาเหล้ากินกัน"ไอ้มดมันตอบครับ..
"สโมสรเหรอว่าที่ป้อม" ผมถามต่อ เอไปกินกับมันก็ดีเหมือนกันนะนี่...
"ป้อมพี่ ไปด้วยกันเหรอเปล่าครับ พี่นุ่ม" ไอ้มดมันชวนผม แหมพวกนี้ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมสนิทกับมัน...
"ก็ดีน่ะ ไปด้วยดีกว่าไม่ตีเทนนิสแล้ว...มรึงจะไปเลยเหรอเปล่าหรือว่าไง"
"เดี่ยวขอพวกน้องเอาของไปเก็บก่อน "
"งั้นเดี่ยวหกโมงไปเจอกันที่ป้อมเลยก็แล้วกัน โอเคนะ"
"ครับพี่" ผมโบกมอเตอร์ไซด์กลับแฟลตไปแล้ว...เฮ้ออดเจอพวกไอ้ขวัญเลย แต่เจอพวกนี้ก็ดีครับ สูสีกัน...อีกอย่างไปกับพวกไอ้ขวัญตะบะผมจะแตกเอา....
ไปถึงห้องผมก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปดื่มเหล้ากับพวกนี้....ไม่ต้องแต่งตัวดีมากหรอกครับ แต่ผมก็ไม่ใส่กางเกงบอลขาสั้นไปกินนะ..ใส่เสื้อยืดสีดำกางเกงยีนใส่ถุงเท้ารองเท้าผ้าใบก็พอ......เพราะเผื่อถ้าไปต่อที่อื่นผมจะได้ไปเลยไม่ต้องแวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก และอีกอย่างยุงที่ป้อมมันเยอะครับตัวเท่าแม่ไก่เลยแหละ....
ผมลงไปใต้ตึกครับ ไปเอาจักรยานปั่นไปที่ป้อม.....ผมปั่นไปเรื่อยๆ ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้น ใครนี่โทรมาตอนนี้....ผมคว้ามารับเลย.....ไม่มีเวลามานั่งดูเบอร์กำลังปั่นจักรยานอยู่แบบนี้....
"สวัสดีครับ"ผมทักทายก่อน.....
"พี่เอก ขวัญนะวันนี้ไปเที่ยวไหนเหรอเปล่า ไปด้วยดิ" อ้าวไอ้ขวัญนี่..จอดจักรยานดีกว่า...
"จะไปไหนล่ะยกกาดกเหรอ"
"ฮ่าฮ่า ไปเปล่าล่ะพี่ นี่ผมเพิ่งหลุดจากกรงเล็บของหวานมานะนี่"
"เออ แล้วเป็นไงวะ เคลียร์กับหวานแฟนมรึงแล้วเหรอ" ผมถามต่อ...
"เรียบร้อยแล้วพี่ อ้อนๆ หน่อย....ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาสแค่นี้หวานเค้ายอม..ใจอ่อนแล้วล่ะพี่"
"เออ มรึงเก่ง แล้วตกลงอยากไปไหนล่ะคืนนี้."
"ยกกาดกก็ได้พี่...พี่เอกว่างเปล่าล่ะ...ไอ้เต้ ไอ้เติ้ลมันไม่ว่าง" จริงเหรอ ....เชื่อดีเหรอเปล่านี่...
"ไปดิ กี่โมงล่ะ ตอนนี้กรูกำลังจะไปโซ๊ยเหล้ากับรุ่นน้อง...."
"อ้าวเหรอพี่......แล้วพี่จะไปเปล่าล่ะ ดื่มกับใครบ้างล่ะ"
"รุ่นน้องกรูทั้งนั้น มรึงมาหากรูก่อนก็ได้นะเดี่ยวค่อยไปพร้อมกันเลยทีเดียวเกษตรแค่นี้เอง."
"เอางั้นเหรอพี่ ได้ๆ งั้นเดี่ยวเจอกัน .....พี่อยู่ที่เดียวกับไอ้แบงค์ใช่เปล่า"
"ใช่ๆ"
"โอเค พี่เดี่ยวประมาณชั่วโมงเจอกันนะพี่เอก"
"อือ" หลังจากวางสายจากไอ้ขวัญแล้วผมก็ปั่นจักรยานไปที่ป้อมครับ...อ้าวพวกไอ้มด ไอ้ระกับรุ่นน้องตั้งวงกันแล้วครับ สี่คน...
"สวัสดีครับ พี่นุ่ม" รุ่นน้องสองคนยกมือไหว้ผมครับ...มารยาทดีจริงๆ
"ฉายาอะไรวะ หน้าตาคุ้นๆ" ผมถามครับ..
"น้องคน 57 ครับพี่... "
"น้องทัต 57 ครับพี่" อือ..ผมว่าผมเคยกินกับพวกนี้น่ะกับพวกไอ้โจ้ไอ้เอส
"แล้วไม่มีเรียนกันเหรอวะ พรุ่งนี้"
"พวกน้องไม่มีพี่" ไอ้ระตอบก่อนครับ..
"ของน้องเรียนบ่ายพี่" ไอ้คนกับไอ้ทัตต่อครับ...
"อ้าวมด วันนี้ไม่ไปจีบเด็กเลมอนทรีเหรอวะ" เป็นร้านแถวๆ ประชาชื่นครับ..
"เลิกแล้วพี่นุ่ม ตอนนี้ต้องอตก.สาวสวย...."
"ไปร้านไหนกันวะ เอทำไมกรูไม่ยักเจอพวกมรึงเลยน่ะ" ผมถามต่อครับ ผมว่าผมก็ไปบ่อยนะแต่ไม่เคยเจอไอ้พวกนี้เลย..
"ชบา ราตรีสโมสร บุหงา หรือไม่งั้นก็ ตีสนิท" เออ แล้วมันข้ามยกกาดกไปได้ไงนี่..
"กรูไปแต่ยกกะดก หว่ะ"
"ร้านนี้....น้องไปทีไรเต็มทุกทีแหละพี่"
"ใช่ๆ ร้านมันเล็กๆ แต่ก็มันส์ดีน่ะ"ผมบอกมันต่อ..
เราคุยกันไปอีกหลายเรื่องครับ ไม่ว่าจะเรื่องบอล,หญิง,การเรียน,อาจารย์ที่สอน,พวกรุ่นน้องเฉพาะผู้หญิงนะครับ เพราะตอนนี้มีผู้หญิงเข้ามาเรียนที่นี่กันแล้วตามกฎของรัฐธรรมนูญ..ชายหญิงเท่าเทียมกันเมื่อก่อนวิทยาลัยผมจะประมาณชายล้วนครับ...
ทุ่มกว่าๆ แล้ว ตื๊ดๆ ไอ้ขวัญโทรมา เร็วดีเหมือนกันแฮะ...เอหรือว่ามันจะแคนเซิ่ล....ผมเดินออกมารับนอกป้อมครับ...
"ว่าไง ถึงไหนแล้ว" ผมถามมันไปครับ ตอนนี้เริ่มเมาๆ เหมือนกัน....
"สโมสรแหละพี่เอก แล้วพี่อยู่ไหนครับ ให้ผมไปที่ไหน"
"มรึงมากินกับพวกกรูก่อน....เดี่ยวค่อยไปกัน"
"ตรงไหนล่ะพี่"
"เดินตรงมานะ จะเห็นมีคล้ายๆ ป้อมยามอยู่แถวๆ นั้นแหละ...ใกล้ๆที่มรึงยืน...เห็นยัง"
"อ๋อเจอแล้ว " ผมไปยืนโบกไม้โบกมือ..
ผมพามันเดินไปที่โต๊ะที่ผมกินอยู่ ไอ้ขวัญมันน่าจะรุ่นๆเดียวกับพวกไอ้ระไอ้มดนี่แหละ.......
"อ้าว มาได้ไงวะ" ไอ้มดมันทักก่อนครับ....
"มากินกับพี่เอก เอ๊ยไม่รู้นะนี่ว่าพวกมรึงกินกัน"ไอ้ขวัญพูดออกมาครับ สีหน้ามันงงงง...
"รู้จักกันด้วยเหรอ" ผมถามอย่างงงงงเหมือนกัน... ไม่น่าเชื่อว่าพวกนี้จะรู้จักกัน....
"รู้จักตอนไปจัดงานเกษตรแฟร์ล่ะพี่"
"ฮ่าฮ่า ไม่รู้นะนี่ว่ามรึงรู้จักกับพี่เอกด้วย" ไอ้ขวัญมันถามครับ..
"พี่เอกที่ไหนล่ะ พี่นุ่ม...มาชวนโว๊ย ไอ้ขวัญ" เอาเชียวนะเฟ๊ย ไอ้มด ตอนนี้ผมเหมือนตกอยู่ท่ามกลางดัชชี่บอยเลยครับ ไอ้ขวัญไอ้มดไอ้ระ ไอ้ทัต ไอ้คน สุดยอดเลย...
เรากินไปกันเรื่อยๆ ครับ จนเกือบสี่ทุ่ม.....โหไอ้มดไอ้ระ เล่นหมดแก้วทีผมกับไอ้ขวัญแทบกระอักครับ ไม่รู้มันเก็บกดมาจากไหนหรือว่ามันอยากจะแกล้งไอ้ขวัญก็ไม่รู้...
"สงสัยไม่ได้ไปแล้วมั๊งขวัญ" ผมถามมันตอนนี้ตามันเริ่มปรือๆ แล้ว ผมว่ามันกินเก่งน่ะแต่มาเจอพวกนี้ทำไมมันผิดฟอร์มก็ไม่รู้....
"ไม่ต้องไปแล้วพี่ ดื่มที่นี่แหละ ผมจะเก็บไอ้ห่ามด ให้ได้...มาเลยชนเลยมรึงไอ้มดไอ้ระ" ชนกันสามคน...คนที่ซวยด้วยก็คือผม ไอ้ทัต ไอ้คน ไม่ได้รู้อะไรกับมันเลย...
"เออ แล้วแต่มรึง"
เรานั่งกินกันไปเรื่อยๆ จนเที่ยงคืนครับ ป้อมจะปิดแล้วครับ....ผมสั่งเซ็คบิลโหกินล้างกินผลาญกันจริงๆ หมดเกือบสองพัน...แต่ไม่เป็นไรได้อาหารตาเยอะ....
"จะกลับเลยหรือว่าจะต่อกันวะ ...." ผมถามตามมารยาทครับ... หมดไปเยอะครับไม่อยากกินต่อเท่าไหร่....เมาๆ
"ป๊อดเหรอเปล่าวะ ขวัญ" อะไรของมันนี่ ตามจองล้างจองผลาญไอ้ขวัญไม่เลิก
"กลัวที่ไหนล่ะ จัดมา สา.....ดนี่" อ้าวเวนไม่ยอมกับเค้าเหมือนกันนะนี่...
"พี่เอก ผมช่วยสมทบทุน....มรึงช่วยๆพี่เค้าหน่อยดิวะ แกหมดเยอะแล้ว" โหยังมีน้ำใจห่วงผมนะนี่..ไอ้ขวัญมันยื่นแบงค์ 500 ให้ผม...
"พวกผมช่วยกันคนละห้าร้อยพี่" โหดูมัน ตอนนี้ผมได้เงินแล้วพันห้า ไปต่อข้างนอกได้เลยนะนี่....
"เออ แล้วจะไปกินทีไหนล่ะ...จะตีหนึ่งแล้ว"
"ห้องพี่ก็ได้ครับ" ไอ้มดบอก...
"งั้นพวกมรึงไปช่วย กรูหิ้วเหล้าหน่อย เร็วๆ เวลามีน้อย" พวกน้องๆ ผมกับไอ้ขวัญก็เดินตามไปที่เซเว่นครับ เลือกกับแกล้ม โหมันซื้อเหล้าไปอีกสามขวด จะเอาไปอาบกันเลยเหรอนี่....แต่อย่างว่าแหละครับ วันนี้รังสีอำมหิตมันรุนแรงจริงๆ ....
หลังจากเคลียร์พื้นที่ที่ห้องผมแล้ว เราก็ตั้งวงกันเลยครับ...เปิดเพลง ดูยูบีซี(ตอนนี้เป็นยูบีซีนะครับ ไม่ใช่ทรูวิชั่น)....
"มาชน ไอ้มด ไอ้ระ พี่เอก" โห ได้แก้วแล้วท้าเลยเหรอวะ....ไอ้ขวัญ
"เออ ...หมดแล้ว" ยังไม่เลิกชนกันอีกเหรอนี่ ผมน่ะพอไหวครับ แต่ไอ้คน กับไอ้ทัต นี่ล่ะซิ...ตามันปรือๆ แล้ว...
กินกันไปเกือบตีสี่แหละครับ.....ไอ้ทัด ไอ้คนหนีกลับหอไปแล้ว ส่วนไอ้ขวัญหลับไปแล้ว...ไอ้มดไอ้ระ ขอตัวกลับครับ สภาพมันย่ำแย่ ...
"กลับไหวเปล่าวะ นอนนี่ก่อนก็ได้" ผมบอกมันหลังจากเก็บกวาดสถานที่ๆกินเมื่อกี๊ให้เรียบร้อยแล้ว...
"ไม่ล่ะพี่ แค่นี้เอง น้องกลับก่อนล่ะกัน" มันยกมือไหว้ผมครับ..แล้วเดินกลับหอไปแล้ว...
หลังจากที่ไอ้มดไอ้ระไปแล้วผมก็อาบน้ำครับ... อาบน้ำเสร็จ ....ก็เข้าห้องนอน ตอนนี้ไอ้ขวัญนอนอยู่บนเตียงผม...มันถอดเสื้อยืดที่มันสวมออกไปแล้วเหลือแต่กางเกงยีนส์...ผมมองมันแล้วหวิวๆ ใจเต้นตึกตึกตึกตักอีกแล้ว..ทำไมหุ่นมันดีแบบนี้น่ะนี่ ผิวขาว...เฮ้อ...แถมยังมีกล้ามเป็นลอนๆ...นิดนิดด้วย...
"เสร็จแน่มรึงไอ้ขวัญคืนนี้ ไม่เหลือซากแน่เลย" ตอนนี้น้ำลายผมไหลย้อยแล้ว ผมมองมันด้วยสายตาหื่นๆ อำนาจมืดมันครอบงำผมเต็มๆ....มันหน้าตาคงเหมือนผมใส่ชุดสีดำๆ หน้าตาหื่นๆ กามๆ แน่เลย.......
"รออีกแป๊บซิวะ ไอ้เอก มรึงทำอะไรตอนนี้ มันจะโกรธมรึง แล้วมรึงก็เสียมันไป....อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง....ใจเย็นเย็น..ช้าช้าได้พร้าเล่มงาม นะ" เสียงสะท้อนจากอำนาจใฝ่ดีมันดังขึ้น....ไอ้นี่มันหน้าตาคล้ายผมเหมือนกันแต่คงช่วงอารมณ์ปกติ วันนี้หน้าตามันหล่อเป็นพิเศษ แต่งตัวสีขาวทั้งตัว..
"รออะไรวะไอ้เอก เหยื่อมาให้เชือดถึงที่แล้วจัดการซะ" หน้าหื่นๆ กามๆ ของผมโผล่มาอีกแล้ว
"รอก่อน ไอ้ขวัญมันก็ดีกับมรึงนะ มรึงจะเอาความอยากของมรึงมาแลกกับความสุขที่มรึงได้เจอมันได้อย่างไร"
"จัดการเลยเอก"
"รอก่อนนะเอก"
"จัดการเลย"
"รอก่อนนะ"
"อย่ามายุ่งกับกรู.....กรูจะนอน" ผมตะโกนในส่วนลึกในใจครับ....ผมเอาผ้าห่มปิดหน้านอนเพื่อไม่ให้เห็นหุ่นอันยั่วยวนของไอ้ขวัญ... ไอ้ขวัญนอนบนเตียง...... ส่วนผมเอาที่นอนสำรองมานอนข้างๆเตียงมัน...
ผมหลับไปได้ไงไม่รู้..... ตื่นมาอีกที...แปดโมงเช้าแล้ว ปวดฉี่...ปวดฉี่..ผมเลยเดินเข้าห้องน้ำ....หลังจากเสร็จากห้องน้ำแล้วผมก็ามานอนต่อ...เหลือบไปมองไอ้ขวัญบนเตียง.....เอ๊ยมันถอดกางเกงยีนส์ออกตอนไหนนี่...ตอนนี้เหลือแต่กางเกงในสีขาวตัวเดียว...โหเป้าตุงเชียว....ตุงจนเห็นชัดเลย.....ไอ้สา.....ด อารมณ์กรูยิ่งกระเจิงอยู่ทำอะไรของมรึงนี่.....
ผมล้มตัวลงนอน.... แต่ก็อดหันไปมองไอ้ขวัญอีกครั้งไม่ได้...ตอนนี้อำนาจมืดมันเข้ามาตัวผมเต็มๆ แล้ว.... เป็นไงเป็นกัน....
ผมลุกนั่ง... ตอนนี้ขอยลโฉมหน้าขวัญน้อยก่อนนะ.... ผมเอามือไปปลดกางเกงในสีขาวของมันออก.... โห..สุดยอดเลยครับตอนนี้ขวัญน้อยส่งยิ้มให้ผมด้วย....เออ. แล้วผมจะรอช้าทำไมล่ะ ขอทักทายขวัญน้อยก่อนล่ะกัน....
ผมกำลังสนุกกับขวัญน้อยเต็มที่เลยครับ..... เวลาคงผ่านไปหลายสิบนาทีแล้วแหละ เฮ้อหันไปมองใบหน้าของพี่ชายมันหน่อยล่ะกัน...ผมต้องสะดุ้งสุดตัว.... ตอนนี้ไอ้ขวัญมันลืมตา..ลืมตอนไหนนี่ ทำไมผมถึงไม่รู้นี่...เอาไงดีล่ะ...จะทำต่อหรือว่าจะหยุดดี...ความละอายใจ...มันเริ่มมีในใจผมแล้วครับ...
"ใกล้แล้วครับ พี่เอก อีกนิดเดียว" โห แล้วผมจะรอช้าทำไมล่ะนี่....ผมเร่งสปีดครับ...ไม่นานนัก ขวัญน้อยก็ร้องไห้สงสารเหมือนกันครับ ไม่รู้ว่าทำไมร้องไห้มากมายขนาดนี้....
ตอนนี้ผมเริ่มละอายใจ.....ไอ้ขวัญหลับตา แล้วพลิกไปอีกข้างหนึ่ง ส่วนผมล้มตัวลง เอาผ้าห่มคลุมหน้า...ทำไงดีล่ะ ผมไม่น่าเลย...มันคงจะรังเกียจผม ขยะแขยงผมไปแล้ว....ในห้องตอนนี้ทุกอย่างเงียบสงบ...มันก็ไม่ได้ลุกหรือทำอะไร......ผมคิดไปสารพัดเลยครับ คิดไปจนผมหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้.......
ผมตื่นขื้นมาอีกทีตอนบ่ายสามโมง ..ตื่นขึ้นมาผมเหลือบไปมองบนเตียง อ้าวมันหายไปแล้ว เสื้อผ้าหายไปด้วย....ผมเดินออกจากห้อง ข้างนอกก็ไม่มี ...ผมแทบเข่าอ่อนครับ ทุกอย่างจบแล้วเหรอนี่ ผมไม่น่าทำเรื่องชั่วๆ แบบนี้เลย....ไอ้ขวัญมันคงโกรธผมมากเลยครับ โกรธจนไม่ร่ำลาผม....
ผมเอามือทุบลงผนังห้องครับ ทุบไปหลายครั้ง....ลงโทษตัวเอง...ทำไมผมถึงเป็นคนแบบนี้ ทำไมผมไม่รู้จักเก็บ....ไม่รู้จักควบคุมอารมณ์....ควบคุมความอยาก.....ควบคุมตัณหาแบบนี้.....ดูดิผมต้องเสียคนที่ผมรักไป เพราะตัณหาชั่ววูบแท้ๆ...........
-
วางหมากผิดซะแร้วว คุณเอก :a6:
แร้วจาแก้ตัว ยังไงละนี่ :undecided:
-
:bye2:Sayonara
:เฮ้อ: มีความสุขมั๊ย เนี่ย........
-
:เฮ้อ:
ยังประเมินสถานการณ์มะด้ายยยยย....รออ่านอีกนิดส์ดีกว่า....
เดา ๆ ว่าขวัญมันก็มีใจนา........อาจจะเขินหรือสับสนนิดหน่อย....
เป็นกิ๊กอ่ะคงได้ ... แต่เป็นแฟนคงไม่มีทางงงงง .... o1
-
ลักหลับชาวบ้านอีกแย้วหรอ?
เหมือนใครแล้วน้า จำไม่ได้
แต่สุดท้ายก็ ต้องมานั่งรู้สึกแบบนี้เหมือนกันเยย :a6:
-
:o11:
เป็นไปตามวังวน
แต่ผมว่าไม่จบง่าย ๆ หรอก
ปล.ร้านตีสนิทก็เคยไปนะแค่ 2 หนเอง ก่อนหน้านี้จะเป็น Zeed (มะรู้สะกดถูกมั๊ย) ที่จำได้เพราะไปแล้วเกิดเรื่อง :m23: ถ้าดูจากช่วงเวลาแล้วก็ไม่นานนักนะ แต่จะว่าไป วันเปิดเรื่องของพี่เอกก็ระบุวันที่ 5 พ.ย. 49 ก็ผ่านไปแล้วปีนึง เรื่องทั้งหมดนี้ก็ไม่น่าเกินสองปีนะนี่ (ใช้เหตุการณ์ช่วงเลิกกะเกมเป็นหลัก หรือว่าชั้นจะจำอะำไรผิดอีกแล้ว)
-
อะตื่นเต้นที่ซู๊ด
ตอนเล่นกับขวัญน้อย เล่นไงอ่ะ ไม่เข้าจาย
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
ท่าทางจะมีใจให้นิสๆ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:try2: :try2: :try2:
-
ทำแล้วต้องมานั่งเสียใจ เหมือนคุณ maxdna60 ในเรื่องเอดส์ที่ผมเลือกเป็น :m2: :m2: :m2:
-
สุดท้ายก็ทำสำเร็จ555 ทำไปแล้วจะเสียใจไปทำไมละคับคิดว่าขวํญเขาไม่ถือหรอกดีเสียอีกจะได้ปลดปล่อยฮิๆๆๆๆ
-
เด่วก็เหมือนเกมส์แระคร้า...........
หายหน้ากันไปวันสองวันพอหายเขิลลลลล
ก็กลับมา.....ต่อคราวนี้มันส์กว่าเดิม
คริ คริ
-
เสือไบ:the series (ตอน 142)
ผมนั่งพิงผนังเกือบๆ ชั่วโมงครับ นี่ผมทำอะไรลงไปนี่...ผมทำแบบนั้นไปได้อย่างไร จริงอยู่แม้ผมอยากจะทำอยากจะมีอะไรกับมันจนตัวสั่น แต่ผมก็ไม่อยากให้มันจากผมไปแบบนี้ ผมคงไม่ได้เจอ.....ไม่ได้เห็นหน้ามันแล้ว.....
ผมรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีครับ ลุกขึ้น ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เผื่อมันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง.....ผมเดินไปเปิดเพลงเป็นให้มันเสียงดังหน่อย.... จริงอยู่เรื่องพวกนี้มันไม่ได้เรื่องเสียหายอะไร....สำหรับผม...ตอนนี้บอกตรงๆ ผมเริ่มรักมันไปแล้ว....แล้วมันก็ทิ้งผมไปเพราะสิ่งที่ผมทำ.....
เพลงตอนนี้ก็นะ...คนกำลังรู้สึกผิดอยู่....เล่นมาได้เพลงนี้.....
http://www.wherearepop.com/index.php?topic=3794.msg4905
อาจมีฝนที่หล่นมาชั่วคราว และเมฆขาวที่ผ่านมาเพียงชั่วคืน
เจอะกับลมก็ปลิวไป ไม่มีใครรื้อฟื้น ไม่ได้เป็นความยั่งยืนเสมอไป
แต่กับเธอที่ผ่านมาชั่วคราว และเรื่องราวที่เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน
กับอะไรที่เป็นไป ก็ยังไม่เคยลืม เหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ
เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา
เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ
ใต้ต้นไม้ที่ไม่มีร่มเงา กิ่งก้านมันไม่ได้สูงสักเท่าไร
แต่รากลึกลงในดิน หยั่งลึกลงในใจ มีความหมายที่มากมายตลอดมา
หยั่งรากลึกลงในดิน หยั่งลึกลงในใจ มีความหมายที่มากมายตลอดมา
ใช่ดิ สำหรับผมกับไอ้ขวัญ..ผมว่าตอนนี้มันไม่ใช่ความรักหรอก ผมอาจจะแค่หลงในรูปร่างหน้าตาของมัน ส่วนที่มันมาคุยที่มาดื่มกับผม...อาจจะเพราะผมมีเงินพอที่จะเลี้ยงมันก็ได้....เฮ้อ แต่ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกแย่กับการกระทำของผมเหลือเกินนี่...แม้ผมจะมีอะไรกับมันแล้วก็เถอะ แต่ผมอยากให้มันเต็มใจด้วย...แต่เอ..หรือว่ามันจะเต็มใจด้วย....
ผมถามย้ำกลับตัวเองว่า ผมรักไอ้ขวัญจริงเหรอ ....ผมก็ยังตอบไม่ได้ครับ ตอนนี้ มันอาจจะเร็วไปสำหรับคนสองคนก็ได้มันเป็นเสือผู้หญิงตังยงแบบนี้ด้วย...จากหลังๆ ที่เราใกล้ชิดกันมากขึ้น ผมอาจจะแค่หลง เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งไปเสียใจอะไรมากมายกับที่มันจากไป แต่ผมควรจะเสียใจกับการกระทำที่ผมทำกับมันไปเมื่อคืนนี้ถึงจะถูก....ผมไม่น่าทำแบบนั้นกับมันเลย...มันเหมือนเกย์มากตัณหายังไงก็ไม่รู้...
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำ....ผมอยากจะโทรหามันครับ แต่..ไม่รู้จะบอกมัน ไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์เมื่อคืนกับมันว่าอย่างไร....ผมเอาน้ำจากฝักบัวรดหัวผมตอนนี้รู้สึกดีขึ้นหน่อยครับ....แม้จะรู้สึกผิดกับการกระทำเมื่อคืนแต่ผมก็คงไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว.นอกจากกลัว...สิ่งที่ผมต้องกลัวมากกว่าตอนนี้ก็คือ กลัวว่ามันจะเอาเรื่องเมื่อคืนไปบอกใครเท่านั้นแหละ....เอาน่าลองเสี่ยงดวงดูก็แล้วกัน...อย่างไรมันก็แก้อะไรไมได้แล้ว...
นี่ผมจะบ้าไปแล้วเหรอนี่ ..คนทำผิดก็แบบนี้แหละครับ หวาดระแวงสาระพัด..กลัวนั่นกลัวนี่ ร้อนรนกระวนกระวาย...ผมอาบน้ำเสร็จก็มานั่งสงบสติสักพักครับ...รอให้อาการกระวนกระวายมันลดไปบ้าง.....เกือบสามสิบนาทีครับ ผมก็ลุกไปใส่เสื้อผ้า...กลับบ้านพระรามสี่ดีกว่า อยู่ที่นี่มีหวัง...ได้คิดอะไรฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย
หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็มาตรวจดูว่าผมปิดสวิทช์ไฟในห้องต่างๆแล้วเหรอยัง เตรียมตัวจะล๊อคห้องแล้ว....มีคนเดินมาครับ ผมไม่ได้สนใจหรอก...หน้าห้องผมมันเป็นทางผ่านสำหรับคนเดินอยู่แล้วนี่...อาจจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องผมก็ได้..
"พี่เอกจะไปไหนนี่" เสียงไอ้ขวัญนี่...ผมรีบหันไปทางต้นเสียงนั้นทันทีเลยครับ....ไอ้ขวัญจริงๆ มันถือถุงอะไรมาด้วยนี่ ผมดีใจมากเลย ดีใจจนน้ำตาแทบไหลน่ะ แต่ยังไงก็ต้องกั้นเก็บไว้ครับ เดี่ยวน้ำตามันจะไหลออกมาอายมันน่ะ..
"กรูจะไปหาอะไรกิน กินเสร็จแล้วจะกลับพระรามสี่เลย" ผมแกล้งๆ บอกไปครับ ผมยังรู้สึกแย่กับการกระทำเมื่อคืนของผมอยู่..
"โหพี่เอกทิ้งกันเลย ผมกลับมาไม่ทันจะทำไงนี่" มันเดินมาหยุดข้างๆผม ผมไขประตูห้องเปิดเข้าไปใหม่ครับ..
"กรูนึกว่ามรึงกลับแล้ว ไม่เห็นนี่หว่ะ "
"ผมไปหาไอ้แบงค์มาพี่...มันชวนกินข้าวแถวบ้านมัน นี่ผมซื้อมาฝากพี่น่ะ.....กระเพราไก่ไข่ดาว"มันยื่นถุงข้าวให้ผม
"ขอบใจหว่ะ แล้วนี่จะเอาไงวะ จะกลับเลยหรือว่าไง เหล้ายังมีนะ"
"ขอพักห้องพี่ก่อนได้เปล่า...ยังไม่อยากกลับห้องน่ะ อยู่ที่นี่เย็นสบายดี" ผมมองหน้ามันครับ ผมอยากถามเรื่องเมื่อคืน มันอัดอั้นในใจผมไงไม่รู้....
"เอาดิ ตามสบายล่ะกัน เดี่ยวขอกรูกินข้าวก่อนหว่ะหิวมากเลยหว่ะ...มรึงเปิดยูบีซีดูได้เลย.."
"ครับผม" มันก็เดินไปเปิดโทรทัศน์...ส่วนผมก็โช๊ยข้าวกล่องที่มันซื้อให้ผม...เฮ้อ เอาไงดีล่ะจะเอ๋ยขอโทษเรื่องเมื่อคืนหรือแกล้งลืมไปเลยดีน่ะ.....
ผมกินเสร็จแล้วส่วนมันก็นั่งเพลินอยู่กับรายการกีฬา....ผมดื่มน้ำเสร็จก็มานั่งดูกับมัน...
"เอาเหล้าหน่อยมั๊ยวะขวัญ...น้ำแข็งโซดายังมีนะ" ผมถามมัน...ความจริงอยากจะขอโทษเรื่องเมื่อเช้าแหละ....แต่ผมไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี...
"ไว้เย็นกว่านี้อีกหน่อยล่ะกันพี่ ยังวันอยู่"
"เออ เดี่ยวก็เดี่ยว ขวัญ" ผมนิ่งเงียบไป..... ตอนนี้พยายามรวบรวมความกล้าเต็มที่...
"เรื่องเมื่อเช้ากรูขอโทษนะ กรูเมา" ผมมองไปที่หน้ามัน....มันหน้าเครียดขึ้น....
"ครับ พี่เอก ช่างมันเถอะพี่ .....พี่ก็เมาผมก็เมา." ดูมันพูด....
"กรูขอโทษจริงๆ นะกรูไม่น่าทำกับมรึงแบบนั้นเลย"
"ช่างมันเถอะพี่...ผมก็เคยโดนแบบนี้มา..."อ้าวเวน......มันพูดจริงหรือหลอกให้ผมดีใจนี่...
"โอเค ขอให้มรึงไม่โกรธกรูก็พอแล้ว มรึงรู้เปล่ากรูเสียใจมากเลยหว่ะ ที่กรูทำแบบนั้น....กรูนึกว่ามรึงโกรธกรูจนหนีไป..."
"ไม่หรอกพี่ อย่าคิดมาก มาดื่มเหล้าดีกว่า.....คิดมากเปลือง" โห มันทำเหมือนทุกอย่างมันง่ายจริงๆ เอ้อถ้าผมรู้แบบนี้ผมจัดการมันไปนานแล้วฮ่าฮ่า......แต่ผมต้องขอชั่งน้ำหนักคำพูดมันก่อนครับ ว่ามันพูดจริงหรือพูดเพราะอยากให้ทุกอย่างมันจบครั้งเดียว...
"เปลี่ยนที่กินดีกว่ามั๊ง...กินที่นี่ร้อน..." ผมคิดไว้สองที่แหละครับ บึงหลังโรงพยาบาลที่ผมไปนั่งกับพี่พันบ่อยๆกับริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เขาตกปลากัน
"ไปที่ไหนล่ะพี่ ไปซิ "โหมีตามใจผมด้วย ตอนนี้ใบหน้ามันมีรอยยิ้มแล้วครับ...เอผมชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นเสือผู้หญิงหรือจะเป็นเสือไบเหมือนๆ กับผม....
"งั้นไปดูเค้าตกปลาริมน้ำเจ้าพระยาดีกว่า"
"ไปๆ พี่ เอาเหล้าไปด้วยเหรอเปล่า.....มาผมช่วยหิ้ว" มันรีบอาสา..
"กรูว่าชื้อเบียร์กระป๋องไปดีกว่า นั่งเคล้าบรรยากาศ"ผมบอกมัน..
"ได้พี่"
หลังจากซื้อเบียร์แล้วผมกับมันก็ตรงไปที่แม่น้ำเจ้าพระยา ไอ้ขวัญปั่นจักรยานส่วนผมซ้อน....อยากจะกอดเอวมันจริงๆครับ ผมกลัวมันว่าเอาและอีกอย่างกลัวคนเห็นด้วย....
"ไม่น่าเชื่อน่ะพี่เอก ที่นี่บรรยากาศดีจัง...เหมือนบ้านที่ต่างจังหวัดเลย" มันมีประมาณต้นไม้เยอะครับ มีหนองมีบึง มีเด็กๆ เล่นน้ำคลอง มีคนตกปลา...บรรยากาศมันคล้ายต่างจังหวัด....
"อือ ก็แบบนี้แหละ น่าอยู่ ดึกๆ น่ากลัวนะ มืดเปลี่ยว...หมาเยอะ แต่มียามเป็นจุดๆ... "
"แค่หมาเอง อีกหน่อย ผมต้องมาอาศัยนอนเล่นกับพี่บ่อยๆ แล้ว เอ หรือว่าไปหาไอ้แบงค์ดีนี่ แต่ไอ้แบงค์มันอยู่กับพวกญาติๆ น่ะพี่เกรงใจมัน" เอ ชักสงสัยแล้วแฮะ ว่า...มันไม่กลัวว่าผมจะทำอะไรแบบเมื่อเช้าแล้วเหรอ...
"มาได้ ถ้ามรึงไม่รังเกียจ ยังไงก็โทรมาก่อนล่ะกัน กรูไม่ว่าหรอก ดีซะอีกจะได้มีคนคุย มีคนดื่มเหล้าด้วย"เอาวะถ้ามันไม่รังเกียจผมก็พร้อม......ฮ่าฮ่า..
"งั้นได้เลยครับ จอดรถตรงนั้นได้เปล่า" ถึงแล้วครับ....ตอนนี้แดดร่มลมตก มีคนนั่งตกปลาเยอะพอสมควร..มันจอดรถล็อคล้อ...ผมถือถุงเบียร์เดินนำไป.....
ผมเดินนำไปที่สะพานปลาครับ(ความจริงมันไม่ใช่สะพานปลานะเป็นคล้ายๆ ทางแผ่นคอนกรีตที่ยื่นลงไปแม่น้ำตรงท้ายเป็นที่สำหรับสูบน้ำเข้าออก) ลมเย็นๆ พัดมา...มีเด็กกระโดดเล่นน้ำด้วยครับ ..ที่ผืนน้ำมีเรือขนทรายแล่นผ่านไปมาเป็นระยะระยะ...
"มรึงตกปลาเป็นเหรอเปล่าวะขวัญ"
"พอได้พี่ แต่ไม่ได้ใช้เบ็ดแบบนี้นะพี่....เบ็ดไม้ไผ่แบบต่างจังหวัดน่ะ" ดูมันพูดผมเห็นภาพเลยครับ
"ภูธรจริงจริง หน้าตาไม่ให้เลยหว่ะ มาๆ ชนหน่อย เดี่ยวไม่หมด ซื้อมาตั้งแปดกระป๋อง"
"อ้าวตอนเด็กๆ พี่ไม่เคยไปตกปลาแถวทุ่งนาเหรอพี่ ไปจับปูจับปลา ปลาช่อนตัวเบ่อเริ่มเลยนะปลาช่อนนา"โหดูมันเล่า...
"ไม่เคยหว่ะ.....ส่วนใหญ่ก็จะตกตามบึงตามแม่น้ำ แถวนาไม่เคยตก"
"ฮ่าฮ่า...เห็นเด็กเล่นน้ำอยากโดดเล่นบ้างจัง"ผมมองเด็กกระโดดขึ้นลงแม่น้ำเจ้าพระยา...เห็นแล้วน่ากระโดดเล่นเหมือนกันครับ ถ้าไม่ติดว่าผมว่ายน้ำไม่เป็นผมอาจจะลองโดดดูก็ได้
"โดดได้ มรึงดูดิ ตรงนั้นก็มีผู้ใหญ่เล่นกัน..." ผมชี้ให้มันดู
"อ้าวจริงดิ เออจริงๆ ฮ่าฮ่า เดี่ยวเย็นต้องขอว่ายดูหน่อยแล้วว่า...น้ำลึกเหรอเปล่า"
"ระวังล่ะกันน้ำมันลึก....อย่าไปไกลน่ะ คลื่นใต้น้ำมันแรงน่ะแถวนี้"
"ผมว่ายน้ำเป็นน่าพี่ "
"ระวังไว้หน่อยก็ดี ...มาชน"ผมชนกระป๋องกับมันตอนนี้เบียร์หมดไปคนล่ะสองกระป๋องแล้ว...บรรยากศดีแบบนี้เบียร์แค่นี้ไม่พอหรอก...
"เรือขนทรายไปถึงไหนล่ะพี่เอก" ตอนนี้มีเรือขนทรายแล่นผ่านมาครับ แล่นขึ้นเหนือ...
"นครสวรรค์มั๊ง กรูก็ไม่รู้หรอก น่าจะนะ"
"ถ้าได้นั่งกินเหล้าบนเรือขนทราย ดื่มเหล้าเล่นกีตาร์ไป สงสัยมันโคตร"
"มันก็ดีนะ แต่กรูว่ามันน่ากลัวนะ เสี่ยงต่อโจรปล้น...ไปที่ไหนบ้างก็ม่รู้ มืดๆ ด้วย "
"ก็ไปกลางวันดิพี่เอก"
"ฮ่าอ่า กลางวัน......แล้วจะกินเหล้ามันส์ได้ไงล่ะร้อนตาย"ผมแซวมัน...
"ร้อนก็ต้องทน ไปกลับขวัญซะอย่าง ไม่เมาไม่ใช่ขวัญ"
"เออ แบบนี้กรูต้องบอกไอ้มดไอ้ระให้ไปด้วยหว่ะ....มรึงจะได้ไม่เมา"
"โหพี่ อย่าไปพูดถึงมันเมื่อคืนผมกะจะเก็บมันซะหน่อย เฮ้อโดนมันเก็บน่าอายจริงๆ ครั้งที่สองแล้ว"
"เออ แล้วเมื่อคืนทำไมพวกมรึงกินกันโหดแบบนั้นล่ะ แล้วรู้จักกันได้ไงวะ" ผมยังงง กับไอ้มดไอ้ระไอ้ขวัญอยู่ครับ...
"ไอ้มดกับไอ้ระ มันเป็นเพื่อนของไอ้เติ้ล ตอนเกษตรแฟร์พวกมันไปกินกับพวกผมที่คณะประมงมันเล่นชนเบียร์ผมจนผมเมา...ผมก็เลยแค้นมัน" เมื่อก่อนยังมีขายเบียร์อยู่ครับ....
"แหมมรึงจะไปสู้อะไรพวกกรูได้วะ....พวกกรูมันถูกฝึกมาให้หมดแก้วตั้งแต่ปีหนึ่ง"
"ได้ไงพี่ เรื่องแบบนี้ยอมกันได้ที่ไหนล่ะ " มันหัวเราะ.....
"แล้วเป็นไงล่ะเมาปลิ้นเลยมรึง"
"ปลิ้นจนเสร็จพี่" เอ๊ยดูมันว่าผมอีก..แต่มันแค่หยอกๆ ครับ หัวเราะแบบนี้...
"เออๆ ไอ้สาดนี่ กรูขอโทษแล้วไง ความอยากมันลงไข่" ตอนนี้ผมไม่ซีเรียสเรื่องนี้แล้วครับ....
"เบียร์หมดแล้วพี่ เดี่ยวผมไปกระโดดน้ำก่อนนะ"
"เออ อย่าไปลึกนะ คลื่นใต้น้ำมันแรง"
"ครับพี่" ผมว่ามันคงอยากมากเลยน่ะครับ...มันถอดเสื้ออกแล้วฝากไว้ที่ผม มันก็เดินไปตรงสะพานคอนกรีตที่ยื่นออกไป ...ผมเดินตามมันไปใกล้ๆ
ตอนนี้มันดำว่ายดำผลุดอย่างสนุกสนาน....ใกล้มืดแล้ว พระอาทิตย์จะตกดินแล้ว ไอ้ขวัญมันกำลังเล่นน้ำอย่างสนุก...
"ขึ้นมาได้แล้วมั๊ง น้ำยิ่งเย็นๆอยู่" ผมกลัวมันเป็นตะคริวครับ กินเบียร์ไปด้วย ...
"กลัวไรล่ะพี่ ผมว่ายน้ำแข็ง" เออ กรูกลัวมรึงจะจมน้ำไง....เห็นหน้ามันตอนนี้ผมรู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้หรือว่านี่เค้าเรียกว่าความรัก.....มันเหมือนตอนผมอยู่ใกล้พี่พี พี่พัน หรือไอ้เกม.....เลยแฮะ...
"ขวัญ ขวัญ" ผมเห็นมันดำหายไปนานครับ เอ๊ยเกิดอะไรขึ้นนี่ทำไมมันไม่โผล่ขึ้นมา...ผมพยายามก้มลงดูครับ ไม่กล้าลงไปหรอกครับ เพราะน้ำมันลึก......ผมเริ่มตกใจ เริ่มกลัวแล้วครับเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบจากมัน....
"อ้าวเวน ขึ้นมาตอนไหนนี่" มันขึ้นมาอีกทางครับ โหดูมันดีนะผมไม่ทำอะไรเปิ่นๆ ออกไป....
"พี่เอกเรียกผมทำไม อายคนเค้า" อ้าวแกล้งผมอีก..
"กรูนึกว่ามรึงเป็นอะไรไป "
"ห่วงผมเหมือนกันเหรอพี่....มาเอาเสื้อผมมาหน่อยพี่เอกหนาว" มันเริ่มสั่นแล้วครับ...ผมยื่นเสื้อให้มัน ตอนนี้ผมยื่นเสื้อให้มัน...เห็นหุ่นมันอีกแล้วผมหวิวๆทุกที
หลังจากนั้นเราก็กลับกันครับ...กลับไปอาบน้ำที่ห้องผม...คืนนี้เราไปสนุกที่ยกกาดกกันเหมือนเดิม...โดยมีไอ้บอลไอ้แบงค์ไปด้วย....ผมดีใจครับที่มันไม่โกรธผมเรื่องที่ผมไปทำอะไรมัน........แต่ผมขอหยุดแค่นี้ก่อนล่ะกันตอนนี้......ผมขอให้ผมแน่ใจก่อนว่าผมรักมันจริงๆ .....ถ้าผมรักมันจริงๆ ผมจะสานต่อความต้องการของผมต่อไป.....ผมรู้ครับเส้นกั้นระหว่างความรักกับความใคร่มันใกล้ๆ กัน....ถ้าผมรักมันจริงผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อมัน แต่ถ้าเป็นแค่ความใคร่ แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว.....
-
รอดตัวปายยย :เฮ้อ:
ดู ๆ แร้ว กะเหมือน เจ้าขวัญ กะมีใจให้นะนี่ :m12:
บรรยายบรรยากาศแร้ว อยากไปปั่นจักรยานเล่นมั่งจังเล้ยยยยยย :m11:
-
ไม่งั้นจะเรียก no4 ได้ไง
:m18: :m18: :m18:
น่าจะพูดตรงๆไปเลยนะ ไหนก็ถึงขั้นนี้แล้ว
ว่าตกลงขวัญมันชอบป่าว
:m11: :m11: :m11:
-
:m29: ไอ้น้องขวัญ เนี่ย น่ากัวจิงๆ
มาทำแบบนี้ มันแม่งๆๆๆ อยู่นะ ตกลงเอางัยกันแน่
:m21:เหมือนเธอจะมีใจ หรือเธอมะใส่ใจ
ต่างคนต่างคิดในใจกันไปเอง แล้วจาคิดเหมือนกันมั๊ยเนี่ย คิด คิดๆๆๆๆๆ :m28:
-
คิ้มเข้าใจน้องขวัญค่ะ น้องขวัญไม่คิดไรหรอก
ทำมะดาจะตายยยย เดกหอใน โดนประจำ..............ฮ่าๆ
-
ดีนะที่ขวัญไม่โกรธ
อย่างงี้ก็เข้าทางเอกแล้วละซี
พยายามเข้านะสู้ๆ เอาใจช่วย
-
:เฮ้อ: สมกับเป็น NO.4 :m5: :m5:
-
:m21:วันนี้วันอารายเนี่ย ทำไมไม่มา.........
-
แหม...
ช่างโชคดี รอดตัวไปด้ายนะนี่ อิอิ...
:m23: :m23: :m23:
-
เสือไบ:the series (9vo 143)
ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วครับ ช่วงนี้ผมต้องอ่านหนังสือสอบ ลงทะเบียนไว้สองวิชา ถ้าผ่านสองตัวนี้ก็จบเลย ลำบากยากเย็นจริงๆ เรียนที่นี่ สิบปีจะจบแล้ว....สองวิชานี้ผมคงทำได้ไม่ดีหรอกครับ เพราะมิดเทอมคะแนนค่อนข้างแย่ ก็อย่างที่รู้ๆ อยู่ครับ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมมีปัญหากับชีวิต......มีปัญหากับไอ้ลูกเจี๊ยบของผม....
วันนี้ผมลาพักร้อนมาอ่านหนังสือสอบ... อ่านบ้างดีกว่าไม่อ่านเลยก็คงไม่ผ่าน....มันเป็นวิชา กว.ด้วย..แต่ยังไงถ้าผ่านแค่ดีด๊อกผมก็โอเคแล้ว...
กำลังอ่านหนังสือเพลินๆ ภาพไอ้ขวัญมันลอยเข้ามาหลอกหลอนผมอีกแล้ว พักนี้ผมจะมีอาการเหล่านี้ครับ..ประมาณว่าอยากเห็นหน้าไอ้ขวัญอยากที่จะอยู่ใกล้มันมากๆเลย.... บางครั้งผมก็อยากจะโทรไปหามันมาหา.... แต่...ต้องห้ามใจครับ...ผมจะโทรหามันในฐานะอะไรล่ะ พี่ชายเหรอ หรือว่าเพื่อนดี... ถ้าจะโทรก็คงโทรไปแค่ชวนไปเที่ยวไปดื่มเหล้า....พอเจอหน้ามันเฮ้อเชื่อเปล่าครับ หัวใจผมน่ะเต้นตึกตักตึกตักทุกที ขณะว่าบางทีผมติดธุระหรืออยู่ไกลแค่ไหนแค่มันชวนผมไปกินเหล้า.....ผมก็ต้องพยายามมาให้ได้...มาให้เร็วกว่าที่มันนัดด้วย...มานั่งรอ นั่งรออย่างมีความหวัง....ตอนรอผมก็จะพยายามชะเง้อคอคอยมองมัน...แค่เห็นหน้ามันแว่บแรกที่มันจะเดินเข้ามาหาผม ผมมีความรู้สึกว่า เหมือนโลกนี้หยุดหมุนเลยจริงๆ.....รู้สึกว่าช่วงเวลาต่อจากนี้ไป ผมกับมันจะมีความสุขกัน....(ขนาดแค่ไปนั่งดื่มเหล้ากันผมยังคิดไปมากขนาดนี้)
อาการแบบนี้ผมก็รู้ดีครับ ว่าผมกำลังจะตกหลุมรักไอ้ขวัญ...เอไม่ใช่...ผมตกไปแล้วด้วยซิ...แม้จะรู้ว่าหลุมของมันมีบรรดาสาวๆ มากมาย รวมทั้งแฟนของมันอยู่ด้วย แต่ผมก็เต็มใจตกน่ะ...เอาน่าผมไม่ใช่พวกอ่อนต่อโลกแล้วนี่อะไรที่มันทำให้เรามีความสุขแม้เพียงน้อยนิดเราก็ต้องรีบไขว่คว้า...ยิ่งมันเสร็จผมไปแล้วหนึ่งครั้ง....แล้วไม่มีอาการที่จะรังเกียจหรือโกรธผม....ผมก็ย่อมจะมีหวัง....แต่ผมไม่หวังอะไรมากมายแล้วครับตอนนี้....เพิ่งบาดเจ็บจากความรักมาเจียนตายแบบนี้....มันทำให้ผมต้องคอยบอกตัวเองว่าอย่าทุ่มเทให้มันหมดทั้งใจ เอาแค่ถ้ามันบอกเลิกหรือหายไปจากชีวิตผม...ผมก็รู้สึกเจ็บเพียงเล็กน้อยก็แค่นั้นพอ...
ห้าวันหลังจากวันที่ผมทำอะไรไอ้ขวัญ....มันโทรหาผมแค่ครั้งเดียว คือเมื่อวาน...
"สวัสดีครับ พี่เอก ทำอะไรอยู่ ไม่ไปเที่ยวไหนเหรอครับวันนี้" วันพฤหัสครับเกือบๆ สองทุ่ม ปกติผมก็ไม่ค่อยออกเที่ยวอยู่แล้วตีเทนนิสเสร็จก็อาบน้ำนอน.....
"ไม่หว่ะ เพิ่งตีเทนนิสเสร็จ ไม่รู้จะไปไหน กะจะอ่านหนังสือกรูสอบวันเสาร์เช้า.. พรุ่งนี้กรูลาพักร้อนแล้วมรึงล่ะจะชวนกรูไปไหน"
"ไม่ชวนหรอกพี่ แค่โทรมาทักทาย....เดี่ยววันนี้ผมจะไปหาหวานที่ห้วยขวางน่ะ" โหแล้วมรึงจะเอามาบอกกรูทำไมวะนี่ เดี่ยวกรูก็หึงหรอก...
"อ้าวเวนแล้ว แล้วจะเอามาบอกกรูทำไมล่ะ...แล้วไปถึงไหนแล้วล่ะ"
"กำลังรอรถอยู่พี่.....ว่างๆ ก็เลยโทรหาพี่เอก" จะชื่นใจดีมั๊ยนี่....
"แล้วมรึงไม่อ่านหนังสือสอบเหรอวะ ใกล้สอบแล้วนี่"
"อ๋อ ผมเริ่มสอบวันจันทร์หน้าพี่ แต่ไปเที่ยวได้นะ....วิชาไม่ยาก"
"มรึงระวังเถอะ...ไม่ยากมรึงดูดิ มรึงต้องเรียนห้าปี"
"แหมมันพลาดนิดหน่อยเองน่ะพี่..ไม่ต้องมาตอกย้ำเลยพี่เอก"
"กรูไม่ได้ตอกย้ำ ดูกรูดิ เรียนตั้งสิบปี เปลี่ยนรหัสไปสองครั้งแล้ว กะว่าสอบครั้งนี้คงผ่านน่ะฮ่าฮ่า"ผมพูดไปหัวเราะไปอย่างว่าแหละครับ ช่วงคุยกับมันแม้ไม่เห็นหน้ามันแค่ได้ยินเสียงผมก็ดีใจแล้ว...
"อะไรพี่เอกเรียนอะไรตั้งสิบปี ..บริจาคเสาให้เค้ากี่ต้นล่ะมหานครยิ่งแพงๆ อยู่"
"หลายต้นแล้ว.....เออ แล้วหวานแฟนมรึงเป็นไงบ้างวะยังหึงยังหวง มรึงอยู่เหรอเปล่า"
"เหมือนเดิมล่ะพี่ หึง หวง น่าเบื่อ นี่ถ้าผมไม่รักจริง ผมทิ้งไปแล้ว"ผมว่ามันรักจริงน่ะนี่ ....
"โหมรึง กรูว่า มรึงทำตัวดีๆ แฟนมรึงคงไม่หึงไม่หวงจนเกินเหตุหรอก"
"รอซักระยะนะพี่ ตอนนี้กำลังสนุกกับชีวิตโสด..."
"ไอ้สา....ด คนโสดที่ไหนไปหาเมียวะ"
"แฟน พี่แฟน แฟนกับกิ๊ก" เฮ้อดูมัน มันจะรู้มั๊ยนี่ ว่า...ผมคิดอย่างไรกับมัน....
"เออ มรึงเก่ง ว่างๆ หาให้กรูสักคนนะ"
"ได้ๆ พี่ ผมแบ่งให้พี่ แต่ไม่รู้ว่าเค้าจะสนพี่เหรอเปล่านะ" โหดูมัน...
"เออ งั้นไม่ต้องก็ได้" ผมไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ แค่แกล้งแหย่ๆ มัน
"พี่เอก แค่นี้ก่อนนะครับ รถมาแล้ว ไว้ค่อยคุยกัน"
"เออ" นี่คือเหตุการณ์มื่อวานนะครับ แค่มันโทรมาแค่นี้ผมก็นอนหลับฝันดีแล้ว ยิ่งนอนไปคิดถึงภาพตอนที่ผมทำอะไรมัน....ฮ่าอ่า ผมนอนหลับอย่างเป็นสุขครับ....
ผมอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ อ่านบ้างหลับบ้างจนหกโมง วันนี้คงไม่ไปตีเทนนิสครับ พรุ่งนี้ต้องสอบ....ตื๊ดๆ...ใครนี่หรือว่าไอ้ขวัญ ผมรีบคว้าโทรศัพท์มาดู..ผมอยากได้ยินเสียง อยากคุยกับมัน ..ผมหยิบเอาโทรศัพท์มาดู อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบ...พักนี้มันโทรมาหาผมเกือบทุกวันผมไม่อยากรับเท่าไหร่นะครับ แต่ต้องรับ กลัวมันจะมีปัญหาอะไรกับเบียร์...ผมไม่อยากชีวิตของมันต้องพังลงน่ะ ผมต้องคอยให้คำปรึกษา ให้คำแนะนำมัน...ผมรู้ครับ ว่ามันไม่พร้อมสำหรับการมีครอบครัวช่วงนี้ แต่ทำอย่างไงได้ล่ะ เรื่องมันมาถึงขึ้นนี้แล้ว (บริการหลังการเลิกของผมดีเหรอเปล่าล่ะนี่...)
"ว่าไง วะ" ผมทักมันก่อน....ผมทำเสียงเรียบๆ เฉยๆ ครับ ถ้าเป็นไอ้ขวัญผมคงใส่อารมณ์ใส่ฟิวล์อยากคุยมากกว่านี้..อย่างที่ผมบอกแหละ ผมยังรักมันเท่าเดิมแต่สถานะภาพของผมกับมันไม่เหมือนเดิมแล้ว....
"คิดถึงพี่เอก น่ะเหงาๆ ก็เลยโทรหา"
"แล้วนี่รอรับเบียร์อยู่เหรอ" มันมักจะโทรมาช่วงนี้บ่อยๆ ครับ....
"ใช่ ครับ รับเสร็จเดี่ยวต้องรีบไปทำงาน"
"โหมรึงไปทำงานดึกแบบนี้ จะมีลูกค้าเหรอวะ" ผมคาดว่ามันคงไปถึงที่ทำงานประมาณ ทุ่มหรือทุ่มครึ่งแหละ..
"ก็อยุ่ดึกหน่อยพี่ แต่ก็มีนะ ได้บ้างไม่ได้บ้าง ...ผมปลงๆ แล้ว"
"อย่าเพิ่งปลงซิ ชีวิตมันต้องดิ้นด้วยแรงทะเยอทะยานนะมรึง...."
"มันเบื่อๆ พี่...เบื่ออะไรก็ไม่รู้สาระพัด"
"ให้กรูช่วยอะไรเหรอเปล่าล่ะ" ผมถามมันไปครับ ผมก็สงสารมันเหมือนกัน.....คนที่ผมรักนิ...
"คืนนี้ไปเที่ยวกันดีกว่า นะพี่ อตก. ผมอยากเที่ยว"
"ไม่ได้หว่ะ กรูมีสอบ นี่กรูอ่านหนังสือสอบอยู่" ผมไม่อยากไปหรอกครับ ถึงไม่มีสอบผมก็คงขอปฎิเสธมัน...
"พี่เอกสอบเหรอ งั้นไว้วันอื่น ก็ได้พี่...." น้ำเสียงมันเซ็งๆ มากเลยครับ ผมสงสารมันนะครับ แต่ทำอะไรไม่ได้...
"วันอื่นนะเกม ไว้เราค่อยเที่ยวกัน" วันอื่นที่ผมคงอีกไกลครับ...ใครจะหาว่าผมใจร้ายก็ยอม...
"งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ เบียร์มาแล้ว บายครับ"
"เออ บาย" เฮ้อ ทนหน่อยนะเกม กรูเชื่อว่ามรึงต้องผ่านไปได้ตลอดรอดฝั่ง
หลังจากวางสายของไอ้ลูกเจี๊ยบผมก็ไปหาอะไรกินครับ ...ไม่น่าโทรหาผมเลย ผมน่ะคนน่ะ แค่เห็นคนที่ผมรักเป็นทุกข์ผมก็ทุกข์ใจแต่คงช่วยอะไรมันไม่ได้มาก....หลังจากกินอะไรเสร็จ อาบน้ำ แล้วก็มานั่งอ่านหนังสือต่อ.....ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ดังอีกแล้ว..ไอ้ขวัญโทรมา...เชื่อเหรอเปล่าครับ ที่กลุ้มๆ เครียดๆ เมื่อกี๊ผมหายเป็นปลิดทิ้งเลย...
"ว่าไง จะชวนไปเที่ยวเหรอ ไม่ได้หว่ะพรุ่งนี้กรูสอบเช้า" ผมดักมันไว้ก่อนครับ มันก็น่าจะรู้น่ะเพราะเมื่อวานผมก็บอกมันไป..
"เปล่าพี่ ผมเบื่อๆ ครับ พี่เอก ผมเพิ่งทะเลาะกับหวานมา" เฮ้อ แล้วทำไมต้องเอามาบอกผมล่ะ..แต่ไม่เป็นไร อย่างที่ผมบอกแหละผมอยากได้ยินเสียงมัน....
"อ้าวเวน ไรวะ ไปนอนกับแฟนดันทะเลาะกันแล้วทะเลาะกันเรื่องอะไรล่ะ"
"คือแบบนี้พี่ เมื่อกี๊ผมเข้าไปอาบน้ำ กิ๊กเก่าผมแจน เค้า sms มาหา..พอดีหวานเค้าอยู่ใกล้โทรศัพท์พอดี...เลยเป็นเรื่อง อ่าน sms เสร็จโทรหาเลย..แจนเค้าก็รับ รับเสร็จเค้าก็โทรด่าแจนว่าอย่ามายุ่งกับแฟนกรู ....ด่าเสร็จก็หันมาเล่นงานผมทุบผมจนผมเจ็บไปทั้งตัวแล้ว ผมเบื่อเลยออกมา...เค้าบอกว่า อยากไปไปเลยแล้วก็ไม่ต้องกลับมา."
ผมลองจินตนาการเหตุการณ์ที่มันเล่าดูนะครับ...
"หวานเดี๋ยวขวัญอาบน้ำก่อนนะ อาบเสร็จเราออกไปหาอะไรกินกันนะ"ตอนนี้มันคงทำกิจกรรมอะไรสักอย่างแหละอยู่ที่ห้อง...
"จ้า ขวัญ.." ไอ้ขวัญเดินเข้าห้องน้ำไป..ส่วนหวานนอนดูโทรทัศน์ที่เตียง...
ตื๊ดๆ เสียง sms โทรศัพท์ไอ้ขวัญดังขึ้น....(มรึงพลาดเองนะที่ไม่เอาโทรศัพท์เข้าห้องน้ำ ฮ่าฮ่า ถ้าเอาเข้าห้องน้ำก็คงโดนจับผิดแน่เลย กรรมของมรึงแล้ว) หวานหยิบโทรศัพท์มาดู sms มานี่ จะดูดีไม่ดูดีนี่.ของใครล่ะนี่แปลกๆ..หลังจากยับยั้งชั่งใจระหว่างความซื่อสัตย์กับนิสัยไอ้ขวัญแล้ว หวานก็คงตัดสินใจเปิดดู....
"คิดถึง อยากเจอ อยากคุย ถ้าว่างโทรกลับนะ อยากไปเที่ยวด้วย" หวานอ่านแล้วคงควันออกหูเลย...
"มันเป็นใคร" ไวเท่าความคิด หวานตัดสินใจกดเข้าไปที่ถาดเข้าใช้เบอร์ที่ส่งมาโทรกลับหาแจน...แจนก็คงรีบรับทันทีเพราะคิดว่าเป็นไอ้ขวัญ....
"สวัสดีค่ะพี่ขวัญ แจนคิดถึงพี่จัง...หายไปนานเลยนะคะ หลังจากคืนนั้น...พี่ขวัญรู้เหรอเปล่าคะ คืนนั้นแจนมีความสุขมากจริงๆ.." ผมว่าหวานฟังแล้วยิ่งควันออกหู...ออกเหมือนกาน้ำร้อนกำลังเดือดแน่เลย...ฮ่าฮ่า
"ชั้นเป็นแฟนขวัญ ใครนี่ มาคิดถึงอะไรแฟนชั้น บอกมานะ คืนนั้นทำอะไรกัน"
"ตื๊ดๆ " แจนคงรีบตัดสายทิ้ง ตายละอะไรนี่....พี่ขวัญมีแฟนแล้วเหรอนี่ ทำไมทำไม.......แต่สำหรับหวานก็กดเข้ามือถือแจนใหม่...
"วางสายไปทำไมล่ะ นังแมวโขมย แน่จริงมาพูดกันก่อน ว่าคืนนั้นเธอมีอะไรกับแฟนชั้น" แจนคงยั๊วะน่ะ แฟนเหรอได้เดี่ยวจะทำให้เลิกกันเอง..
"ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ขวัญเค้าชวนหนู เข้าโรงแรม คืนนั้น พี่เชื่อเปล่าคะพี่ขวัญบอกกับว่า สุดยอด เลยค่ะ"
"แก แก...." ตอนนี้ หวานคงโกรธจนหน้าดำไปแล้ว.....
"พี่ขวัญยังบอกอีกนะคะ ว่า เบื่อแฟนอย่างพี่แล้วเต็มทน ขี้หึง ขี้บ่น เล็กก็เลย ลีลาก็งั้นๆ"
"แก แก อีบ้า ไม่มีปัญญาหาแฟนเหรอไงมาแย่งแฟนชั้นน่ะ"
"มีค่ะ แต่แฟนพี่ เค้าลีลาเด็ดนี่ค่ะ ลีลาเด็ดมันต้องคู่กับลีลาเด็ดเหมือนกัน อย่างพี่ไม่ได้ครึ่งของหนูหรอกค่ะ"
"แก แก" หวานคงทนฟังไม่ได้น่ะ ปิดเครื่อง แจนคงยิ้มอย่างสะใจแต่แววตาคงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด...เจ็บปวดที่รู้ว่าขวัญมีแฟนแล้ว..
นี่คือความคิดผมนะครับสร้างเรื่องซะเหมือนละครน้ำเน่าเลย....แหะแหะ...
"แล้วไงต่อล่ะ แล้วตอนนี้มรึงอยู่ไหนวะ" ผมห่วงมันเหมือนกัน...
"อ๋อกำลังจะขึ้นรถเมลล์กลับหอพี่ เบื่อเซ็ง ผู้หญิงทำไมขี้หึงไม่มีเหตุผลแบนี้นี่"
"กรูไม่รู้จะบอกมรึงอย่างไรหว่ะ ขวัญ ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวมรึง" ผมบอกเหตุผลเดิมอีกครั้ง....
"ผมรู้พี่ แต่ไงขอให้เรียนจบล่ะกัน ชีวิตช่วงนี้กำลังมันส์"
"งั้นมรึงก็ทนกับเหตุการณ์แบบนี้ต่อไปล่ะกัน....ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอก ที่แฟนตัวเองไม่ยุ่งอยู่กับคนอื่น"ผมบอกมันไปตามความจริงครับ...
"ครับ พี่ผมรู้เหมือนกัน....ความจริงกะจะชวนพี่ไปดื่มอะไรนะนี่ แต่ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้พี่สอบเสร็จกี่โมงล่ะ"
"เสร็จเที่ยง แต่กว่าจะกลับ ก็คงบ่ายสองน่ะ"
"ดีๆ พี่เดี่ยวพรุ่งนี้บ่ายสี่ผมไปหาพี่ล่ะกันนะครับ พี่เอก..." อะไรของมันนี่ ผมยังงงกับมันครับ....ทั้งๆที่มันรู้ว่าผมเป็นเกย์.....ผมคิดว่ามันรู้นะครับ แม้วันนั้นผมจะบอกว่าทำเพราะเมาก็เถอะ...อย่างน้อยมันก็น่าจะคิดบ้างน่ะ....ว่าทำไมผมทำกับมันแบบนั้น....
"ได้ๆ " ผมดีใจครับ ที่จะได้เจอมันอีก...
"งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่กับหอ ไปอ่านหนังสือดีกว่า เดี่ยวพรุ่งนี้เจอกันนะครับ"
"เออ"
ผมยังคิดไม่ออกเลยครับ ว่ามันเป็นเพราะอะไร...ไอ้ขวัญมันน่าจะรู้นะครับ ว่าผมเป็นเกย์...แล้วทำไมมันถึงมายุ่งกับผมอีกล่ะนี่.....หรือว่ามันเป็นเกย์ด้วย มันอาจจะแค่เป็นเสือไบเหมือนผม...แต่ผมก็ไม่เชื่อนะครับว่ามันจะเป็นจริง ไม่เห็นมันมีทีท่าอะไรกับผู้ชายคนอื่นเลย...ที่ผมเห็นๆน่ะ มันก็มีแต่ผู้หญิง........เอหรือว่าผมคิดมากไปเหรอเปล่านี่
-
อืมแปลกจริงๆนั่นแหละ
หรือจะเป็นพวกรักสนุกอย่างที่ปากว่าจริงๆ
:a3:
-
คุณเอกตกหลุมรักครั้งนี้ ดูท่าหลุมนี้จะลึกมากเลยนะ มองไม่เห็นก้นหลุมเลยมั้ง
ระวังจะบาดเจ็บสาหัสนะ จะบอกให้เอาเบาะยางกันกระแทกลงไปด้วย จะทันมั้ยเนี่ย :try2:
-
o16
คงเป็นความโชคดีของพ่อเสือละมั้งงงง...ที่นายขวัญมีปัญหากับหญิงจากปัญหาความเจ้าชู้..
พอมาเจอคุณเอกที่ไม่เรื่องมาก เป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนเมาตลอด....เลยรู้สึกสบายใจ....
ส่วนจะเคย :oo1: มาก่อนรึเปล่า....อันนี้มะรู้..... :m28:
แต่ไงซะ NO.4 ก็ไม่มีทางเป็นตัวจริงได้แน่นอน....แค่รอเวลาเลิกลา หรือห่างหายกันไปเท่านั้น
คิดถึงและก็สงสารเกมส์....แต่ก็นะ...ทำตัวเอง :เฮ้อ:
ปล. ไม่มีเนตเล่น ไม่ได้อ่านนิยายหลายวันนนนน เหงาเลยยยยย o1
-
ไม่ได้อ่านเรื่องของพี่เอกมานาน
เข้ามาอ่านที :a5: ไปไกล ถึงไหนต่อไหนกันล่ะ
No.4 ดูท่าจะแรงไม่เบา เอาใจช่วยนะ พี่
แต่ระวังไว้หน่อยก็ดี เพราะดูท่าจะไม่ใช่ย่อยเลย คนนี้
-
:o11:
จะเตือนจะบอกอะไรก็คงไม่ทันแล้วละครับพี่น้อง
มันผ่านไปแย้วววววว
ตามดูกันดีก่าว่าพี่เอกจะปลดพันธนาการตัวเองยังไง
-
o22ภาพนี้เหมือนชีวิต คุณเอก เลย จาก no.1-4
-
เหอะๆ...
ท่าทางแปลกๆ แฮะ...
แต่น่าสงสารเกมเหมือนกันง่ะ
ม่ายน่าทามห่างเหินขนาดนั้นเยย
o22 o22 o22 o22
-
รักแต่ละคน โหหล่อๆ แล้วไม่ใช่เกย์จิงๆด้วยมีแต่เสียละคับ หาแบบรักเราไม่มีหรือคับ
-
เสือไบ:the series (ตอน 144)
เช้าวันต่อมาวันเสาร์ผมต้องตื่นนอนแต่เช้า หกโมงครึ่ง..อาบน้ำแต่งตัวไปสอบ....ชุดที่ไปสอบก็จะประมาณเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงแสลค.....ผมต้องไปขึ้นรถตู้ที่ปากเกร็ด..ไปลงมีนบุรีแล้วต่อรถตู้อีกต่อไปมหาลัยอีกที......
ผมไปถึงมหาลัยเกือบเก้าโมง...ไปถึงก็ตาลีตาเหลือกเข้าสอบเลย....ช่วงสอบนี่คึกคักนะครับ ประมาณว่าคนที่ไม่เคยเห็นไม่เคยเรียนในห้อง.....มาวันนี้วันสอบเห็นหมดครับ ว่ามีใครบ้าง...ผมก็มาเรียนบ้างไม่เรียนบ้างแต่คนมันมีพื้นฐานอยู่แล้วนี่ ผมเคยเรียนวิชานี้แล้วที่วิทยาลัยเก่าและอีกอย่างวิชานี้ผมลงเป็นไม้ที่สามแล้ว..ยังไงที่มาสอบนี่ผมก็ตั้งความหวังไว้แค่เกรดดีด๊อกแค่นั้นเอง คือถ้าเอฟผมก็ไม่จบ.........
ผมออกจากห้องสอบเที่ยงตรงพอดี........วิชาปราบเซียนจริงๆ มีสี่ข้อทำไม่ทัน...ใจผมตอนนี้สองจิตสองใจครับว่าจะผ่านหรือจะตกมันไม่มั่นใจริงๆ...ออกจากห้องสอบเสร็จผมก็มานั่งกินข้าว....นี่คงใกล้เวลาที่ผมจะจากสถาบันแห่งนี้แล้วเต็มที เหลือการสอบอีกครั้งและการมาติดต่อกับฝ่ายทะเบียนอีกครั้งหรือสองครั้ง..ถ้าสอบเทอมนี้ไม่มีวิชาไหนที่ผมติดเอฟผมก็น่าจะจบในปีการศึกษานี้...
กินข้าวเสร็จผมนั่งรถตู้มาเรื่อยๆ ครับ ชีวิตนักศึกษาผมใกล้จบเต็มทีแล้วนี่...ไม่รู้ชิครับ ตลอดเวลา 10 ปีที่ผมมาเรียนที่นี่ผมรู้สึกผูกผันธ์กับที่นี่มากเลย คิดถึงตอนมาเรียน คิดถึงตอนทำกิจกรรม แม้จะไม่อบอุ่นเท่าวิทยาลัยเก่าแต่มันก็ถือว่ามีความสุขระดับหนึ่ง...ต่อไปถ้าผมจบ....ผมก็คงไม่ต้องรีบตื่นมานั่งรถตู้...คงไม่ได้มาเหล่มามองนักศึกษารุ่นน้องของที่นี่อีกแล้ว...ใจหายเหมือนกัน...
ผมนั่งรถตู้มาเรื่อยๆ กำลังจะเข้าหลักสี่....โทรศัพท์ผมดัง.....ตื๊ดๆ...ผมรีบรับ รถตู้ตอนนี้คนไม่เต็มครับประมาณห้าหกคน.....ไอ้ขวัญโทรมานี่....
"ว่าไง" ผมทักมันก่อน...
"พี่เอกอยู่ไหนครับ" เสี้ยงแจ้วๆ เลยมรึง..แต่ในใจผมตอนนี้มันสดชื่นเลยครับ แค่ได้ยินเสียงมัน
"อยู่บนรถตู้กำลังจะกลับแฟลต..." ผมไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์บนรถตู้เท่าไหร่หรอก..มันไม่ถนัด...อีกอย่างมันรบกวนคนบนรถด้วย...แต่ไงตอนนี้ขอก่อนล่ะกัน....
"ผมเพิ่งเลิกสอนเทนนิสให้เด็กน่ะพี่เหนื่อย เอางี้ เดี่ยวเจอกันแฟลตพี่นะครับ ผมอยากไปปั่นจักรยาน..ไปดื่มเหล้าริมเจ้าพระยา.....คืนนี้ไปเมากันที่ยกกาดกนะพี่"
"ได้ๆ กรูสอบเสร็จไปวิชาหนึ่งแล้ว จะสอบอีกทีก็วันอาทิตย์หน้า.."ผมบอกมัน....
"งั้นเจอกันห้องพี่นะครับ"
"อือ" มันตัดสายไปแล้ว...ทำไมช่วงนี้ผมเป็นแบบนี้นี่เมื่อกี๊ช่วงเช้ายังเครียดๆ กับการสอบอยู่เลย.....พอได้ยินเสียงมันทุกอย่างหายปลิดทิ้ง....
ผมมาถึงห้องก็อาบน้ำแต่งตัวเก็บกวาด.....อะไรให้เอี่ยมหน่อย ห้องคนหนุ่มก็แบบนี้แหละปกติผมก็ไม่ถนัดในการปัดกวาดเช็ดถูกอยู่แล้ว ...ที่ผ่านมาก็มีคนทำให้ พี่นกงี้ ไอ้ลูกเจี๊ยบงี้...ต่อไปคงต้องทำเองแล้ว...
ผมเก็บกวาดเช็ดถูไปผมคิดเรื่องราวของผมกับไอ้ขวัญสารพัด...
"ไอ้เอก มรึงรักไอ้ขวัญจริงเหรอ" ผมถามตัวเองครับ....คนมีความรักมันบ้าๆบอๆ แบบนี้กันทุกคนเหรอเปล่านี่...
"ไม่รู้ดิ...คงรักมั๊งแค่ได้ยินเสียงมันกรูก็ระริกระรี้ ...ตอนที่กรูเจอมันกรูรู้สึกมีความสุข....กรูอยากเห็นอยากเจออยากอยู่ใกล้อยากกอดอยากมีอะไรกับมันน่ะ" จิตใต้สำนึกผมตอบ...ฮ่าฮ่า ใครไม่เจอบ้างก็คงไม่รู้นะ...
"แล้วทำไมมรึงไม่กอด มรึงไม่มีอะไรกับมันอีกล่ะ"เสียงนั้นดังขึ้นอีก....
"ก็อยากล่ะนะ แต่จะให้กรูทำไงล่ะ คราวที่แล้วนี่....ก็ลุ้นแทบแย่....กรูยังไม่อยากให้มันทิ้งกรูไปตอนนี้ ยังไม่อยากให้มันคิดว่ากรูเป็นเกย์แก่ที่คิดจะกามกับมันอย่างเดียว...."
"กรูก็เห็นแบบนี้ทุกทีเห็นคนหล่อๆ ระริกระรี้" มันจะตอกย้ำผมไปถึงไหนนี่.....
"เปล่าน่ะ มันเฉพาะคน ถ้างั้นกรูก็ระริกระรี้ไปหมดล่ะซิไอ้มด ไอ้ระไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ...ไอ้ขวัญกรูรู้สึกมากกว่านั้น รู้สึกรักรู้สึกสงสารมัน...เหมือนไอ้เกม"
"มรึงคงคิดว่ามันเป็นไอ้เกมล่ะซิ.....ไอ้ขวัญนะเว๊ย ไม่ใช่ไอ้เกม...."
"กรูรู้มันคนละคนกัน.....กรูคงไม่รักใครจนหมดหัวใจเหมือนที่กรูรักไอ้เกมอีกแล้ว.....ถึงกรูจะรักไอ้ขวัญแต่ครั้งนี้กรูจะรักแบบเซฟตัวเอง ....ไม่บ้า ไม่ทุ่มเทให้มันจนหมดใจเหมือนไอ้เกม...."
"ดีแล้ว....มรึงก็รู้ มรึงเจ็บ...กรูก็เจ็บด้วย" อ้าวมันหายไปแล้ว เฮ้อ นี่ผมจะบ้าไปแล้วนี่....พูดกับส่วนลึกของใจตัวเองได้ด้วยฮ่าฮ่า.....
สี่โมงตรง มีเสียงเคาะประตู...ปกติผมจะเปิดประตูห้องไว้แต่ช่วงกลางวันช่วงบ่ายๆ แดดมันจะส่อง.....แสงแดดมันจ้าและร้อนมากๆ ผมเลยปิดไว้.....ผมเดินไปเปิดประตู...วันนี้มันมาชุดที่พร้อมไปเที่ยวเลย....
"หวัดดีพี่เอก"
"เข้ามาดิ มาเร็วดีแฮะ...." ผมเดินนำมันเข้ามาในห้อง....
"เหนื่อยพี่ ตากแดดตั้งสองชั่วโมงแหละ" มิน่าหน้าไอ้ขวัญแดงๆ .....
"สอนเด็กตีเทนนิสเหรอ....ว่างๆ กรูจะไปดูบ้างดีกว่า...ครูขวัญ....ขี้เหล้า เมายา แถมขี้หลีอีก "ผมแกล้งแซวมัน....
"ว่าผมเข้าไป....ไปริมเจ้าพระยากันดีกว่าพี่เอก" โหอะไรมันแดดยังจ้าๆ อยู่เลย...
"เอ๊ย รอแป๊บ สักห้าโมงล่ะกันแดดจัดแบบนี้ร้อนตาย.....ใจเย็นเสือ ใจเย็น"
"ฮ่าฮ่า งั้นได้พี่รอห้าโมง" มันเปิดโทรทัศน์ดูรายการเพลง....ส่วนผมก็นั่งข้างๆมันนั่นแหละ....
"เดี่ยวผมโทรชวนไอ้แบงค์ไปด้วยดีกว่า ไปกันหลายๆ คนมันส์ดี" ไม่มันหรอกกรูอยากอยู่กับมรึงสองคน ผมได้แต่คิดในใจครับ...
"เอาดิ เดี่ยวกรูของเตรียมเหล้าเตรียมแก้วก่อนนะ" ผมเดินไปหลังห้องหยิบกระติกน้ำแข็ง...แก้วพลาสติกเตรียมไว้ส่วนมันก็กดโทรศัพท์ไปหาไอ้แบงค์ใกล้ๆ ผม...
"แบงค์หรอวะ อยู่ไหนนี่"
".................................."ไม่ได้ยิน.....
"อ้าวเหรอ แหมสวีทกันจัง..."
"......................................."
"โอเคงั้นไม่กวนล่ะกัน .....คืนนี้ถ้าว่างไปยกกาดกนะจะตามไปก็ได้ บายนะพวก" ไอ้ขวัญวางเสร็จมันก็บอกผม..
"ไอ้แบงค์มันไปหาเมียมันน่ะพี่ ไม่ว่าง แต่ไม่เป็นไรไปกับพี่เอกสองคนก็ได้" ดีแล้ว...แต่ผมจะแกล้งลองใจมันดู..
"โทรชวนไอ้บอลดิ ขวัญ ไอ้บอลมันก็อยู่แถวๆนี้"
"ผมไม่มีเบอร์น่ะ...ถึงมีผมก็ไม่ชวนหรอกพี่ ไม่ค่อยสนิทกับมันเท่าไหร่" โหผมจะดีใจมั๊ยนี่ที่มันพูดแบบนี้ผมกับไอ้บอลก็รู้จักไอ้ขวัญพร้อมๆกัน...
"เออ เตรียมตัวได้แล้ว จะอาบน้ำก่อนหรือว่าไงจะไปชุดนี้เหรอ"
"ผมขอยืม ขาสั้น เสื้อยืดพี่เอกล่ะกัน มีตัวใหญ่ๆ บ้างเปล่านี่"
"มีๆ เดี่ยวกรูมา...หาก่อน" ผมเดินเข้าไปหาเสื้อผ้า..เอาเสื้อกีฬานี่แหละ เสื้อสีขาวกางเกงดำ...มันเป็นชุดเตะบอลแหละครับ...
ตอนนี้ห้าโมงแล้ว ผมกับมันหิ้วเหล้าถึงกระติกไปตรงแม่น้ำเจ้าพระยาหลังแฟลตผม มันปั่นจักรยานส่วนผมเป็นคนซ้อน..ผมว่ามันชอบบรรยากาศที่นี่ครับ ผมพาใครมามันก็ชอบทุกคนแหละ มันค่อยข้างร่มรื่นตามที่ผมบอกแหละ...
เรานั่งดื่มนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ครับ....ครั้งนี้มันไม่ลงเล่นน้ำนะครับ...เรากลับมาถึงห้องก็เกือบทุ่ม......
"มรึงอาบน้ำก่อนล่ะกัน นี่ผ้าเช็ดตัว"
"ครับ พี่ " มันรับผ้าเช็ดตัวตอนนี้มันก็ปกตินะ ถอดเสื้อผ้าตามปกติ ไม่มีอาการอายหรือกลัวผมจะจ้องจะมองอะไรมันเลย....มันเดินหายเข้าห้องน้ำไป ผมก็เตรียมตัวอาบน้ำต่อจากมัน....ผมอาบน้ำเสร็จ มันก็นั่งรอ...ผมว่ามันไม่ได้เอาอุปกรณ์การแต่งตัวมาแน่เลย ครับ ผมมันก็ไม่ได้ทาเจล ห้องผมไม่มีเจลนะครับ เพราะผมไว้ทรงสกินเฮด ไม่ต้องใส่เจล...
หลังจากเราอาบน้ำเสร็จเราก็เดินออกมากินข้าวที่ใต้ตึกผมก่อนแล้วค่อยนั่งแท๊กซี่ไปที่ร้านยกกาดก ตอนนี้เรานั่งอยู่บนรถแท๊กซี่ครับ เบาะหลัง. ผมกับมันตอนนี้ก็ปกตินะครับ แม้ผมจะสั่นๆ ที่ได้เจอมันที่ได้คุยกับมันแต่ผมก็พยายามซ่อนความรู้สึกเหล่านี้ให้มิดชิดไม่ให้มันรู้...ส่วนมันก็คุยกับผมปกติครับ เหมือนเพื่อน เหมือนรุ่นน้องมากกว่า...
"แล้วมรึงเคลียร์กับหวานเรื่องแจนเหรอังวะ" ผมถามมัน.....
"ผมโทรไปง้อแล้ว แต่หวานเค้ายังโกรธอยู่ เค้าบอกว่าถ้าให้เค้าหายโกรธก็เลิกติดต่อกับแจน"
"แล้วมรึงเลิกติดต่อเหรอยังล่ะ" ผมถามกลับ....
"ความจริงตั้งแต่ผมไปนอนกับแจนคราวแล้วผมก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยนะพี่เอก....ไม่เคยโทร ไม่เคยติดต่อ"
"มรึงก็บอกหวานเค้าไปดิ"
"ได้ไงล่ะพี่ หวานก็รู้หมดล่ะซิว่าผมไปนอนกับแจน"
"เค้าคงรู้แล้วมั๊ง....เฮ้อเพลาๆ บ้างเถอะวะขวัญ เรื่องกิ๊กของมรึง ถ้ากรูเป็นแฟนมรึง กรูก็คงทนไม่ได้หรอก" ไม่รู้หลุดปากไปแบบนี้ไปได้ยังไงครับ...
"ขออีกปีนะพี่เอก....เรียนจบ ผมทำงานผมเลิกทุกอย่างแน่นอน"
"กรูกลัวตอนนั้นหวานเค้าจะทนไม่ไหวล่ะซิ...มรึงบอกเองนะว่าคนนี้รักจริงหวังแต่ง"
"ฮ่าฮ่า ผมจะพยายามสับรางให้ดี" ดูมันแทนที่จะสำนึกกลับ เห็นเป็นของเล่น ระวังเถอะ.....ผมก็ได้แต่เตือนมันครับตอนนี้มันไม่ใช่รุ่นน้องผมอย่างเดียวแล้วตอนนี้เป็นคนที่ผมรัก...แม้มันจะเป็นความรักที่ไม่มีความหวังก็เถอะ..
"เออ ระวังไว้หน่อยก็แล้วกัน ผู้หญิง นะมรึงไม่ใช่ของเล่น....เค้ามีชีวิตจิตใจ...มีความรู้สึก...ยิ่งมีหล่อเพียบพร้ออย่างมรึง....เค้าพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มรึง........"
เกือบสามทุ่มครับ เรามาถึง อตก. แล้ว วันนี้คนเยอะนะครับ ปกติจะเยอะศุกร์เสาร์อยู่แล้ว ตอนนี้ร้านที่ผุดขึ้นอย่างกับดอกเห็ดแฮะทั้งๆ ที่มันเพิ่งจะบูมนะนี่...ผมกบไอ้ขวัญเดินเข้าไปที่ยกกาดกทันที.....เหมือนเดิมครับ ไอ้ขวัญมันเดินไปทักคนนั้นคนนี้ของมันก่อน ส่วนผมไปที่โต๊ะ ผสมดื่มเหล้ารอมันแล้ว...
"อ้าว พี่เอก วันนี้ไม่เหล้าป๊อกเหรอ" ไอ้สาด เดี่ยวก็เมาปลิ้นอีกหรอก..
"แบบนี้น่ะดีแล้ว กินเรื่อยๆ ....เหนื่อยก็พัก หมดก็สั่งต่อ"
"ได้ๆ พี่...ซอร์ฟ ๆ มาชนประเดิมก่อนล่ะกัน" ไอ้เวน นึกว่าจะไม่ชน...เดี่ยวนี้มันเลยเป็นพวกที่ชนหมดแก้วไปเลยครับไอ้ขวัญ..
"คืนนี้มรึงร้องเพลงเหรอเปล่าวะขวัญ"
"ร้องดิ...ไม่ได้ร้องนานแล้ว .ผมยังนึกเพลงอยู่....พี่เอกช่วยนึกเพลงหน่อยดิครับ.....เดี่ยวผมร้องให้ฟัง"
"อ้าว แล้วแต่มรึงดิ มรึงเป็นคนร้องนะ กรูไม่รู้หรอกว่ามรึงจะร้องแนวไหน"
"งั้นเอาเพลงนี้ดีกว่า คอยฟังนะพี่ เดี่ยวผมร้องให้ฟัง"
"เออ" เห็นมันสนุกแบบนี้ ผมก็มีความสุขครับ ใสๆ หล่อๆ แบบนี้.....
ผมกับมันนั่งกินไปเรื่อยๆ ครับ ไอ้ขวัญมันก็เป็นของมันเหมือนเดิมนะครับ มีคนมาคุยมาจีบ มาคอยชนแก้ว ไม่งั้นมันก็เดินไปคุยกับ คนนั้นคนนี้...แต่มันก็ไปไม่นานนะครับ...มันคงเกรงใจผม... ผมกับมันนึ่งกินกันจนเที่ยงคืนกว่าๆ นิดหน่อย หลังจากที่วงนี้ร้องเพลงแฮปปี้เบริ์ดเดย์เสร็จ ไอ้ขวัญก็เดินไปบอกมือเบส ว่ามันจะขอแจมเพลงอะไร..
"ต่อไปพบกับนักร้องรับเชิญค่ะ น้องขวัญ" เสียงยังกรี๊ดดังเหมือนเดิม....น่าจะออกเทปซักชุดนะมรึง...
http://www.mthai.com/webboard/46/61378.html
เมื่อเธอเลือกอยู่กับเขา
ตัวฉันคุกเข่าสั่นไหว
ใจนักเลงถึงปวดร้าวเจียนตาย
ปล่อยเธอไปตามใจเธอต้องการ
จะยอมให้สั่งและตัดสิน
ว่าฉันต้องถูกทอดทิ้ง
เรานั้นมันไม่อาจฝืนความจริง
ได้แต่ยิ้มอวยพรให้ไปดี
ให้เธอได้กับเขา และจงโชคดี
อย่ามีอะไรให้เสียใจ
ส่วนตัวฉันจะลืม ว่าเคยร้องไห้
ลืมว่าเคยต้องเป็นใคร ที่เธอไม่เอา
มันร้องเสร็จแล้วครับ กว่ามันจะเดินกลับมาที่โต๊ะ เฮ้อ เหมือนเดิม คุยกับโต๊ะนั้นโต๊ะนี้....
"พี่เอกครับ หวัดดีพี่" ผมหันไปเสียงนั้น ไอ้ลูกเจี๊ยบนี่หว่ะ
"อ้าวมาได้ไงวะ....." ไอ้ลูกเจี๊ยบผมมันมากับไอ้ไบร์ท ไอ้โด่ง...
"พอดีพวกผมตามไอ้เกมมากินเลี้ยงงานวันเกิดแขกมันที่ร้านโวเคโน่น่ะพี่... คนมันเยอะพวกผมเลยออกมาต่อกันแถวนี้ ไอ้โด่งมันบอกว่าเคยมานั่งร้านนี้แล้วสนุกดี แต่ตอนนี้มันไม่มีโต๊ะน่ะ" ก็แหงล่ะดิ มาตอนนี้จะไปได้นั่งอะไรวะ ไอ้ไบร์ทมันพูดนะครับ ส่วนไอ้เกมน่ะยืนยังไม่ตรงเลย...
"งั้นนั่งกับกรูมั๊ยล่ะ นั่งดิ ไบร์ท โด่ง" ผมชวนมันครับ
"โอเคพี่เดี่ยวพวกผม ช่วยจ่ายนะ" ไอ้ไบร์ท กับไอ้โด่ง มันนั่ง ส่วนไอ้ลูกเจี๊ยบผมเหมือนมันเมามากแหละครับ..
"ไปกินไหนมานี่ ทำไมสภาพแบบนี้ล่ะ"ท่าทางมันเมามากๆด้วย....
"นิดหน่อยพี่ มาๆ พี่เอกชน ไอ้ไบร์ทไอ้โด่งมาชน" ชนกันไปพอสมควรครับ....ไอ้ขวัญเดินกับมาแล้วครับ มันคงงงง แหละครับ ว่าพวกนี้ใคร..
"นี่น้องชายกรูนะขวัญ พี่เกม ส่วนนี่เพื่อนมัน ไอ้ไบร์ท ไอ้โด่ง " ไอ้ขวัญยกมือไหว้ ก็คงแบบนั้นแหละครับ ไอ้ขวัญมันน่าจะอ่อนกว่าไอ้เกม..ไอ้ไบร์ท ไอ้โด่ง
"ใครล่ะพี่" ไอ้เกมถาม ครับ ตอนนี้หน้าตามันเหมือนหาเรื่อง......เมาๆแบบนี้ด้วย...
"รุ่นน้องกรู" มีแต่ไอ้เกม แหละครับ ที่มันคุยกับผม คนอื่น ไอ้ไบร์ทไอ้โด่งยืนแดนซ์กัน ส่วนไอ้ขวัญยืนข้างๆ ไอ้เกม
"รุ่นน้องจริงเหรอพี่เอก" อ้าวเวนทำไมถามแบบนี้ล่ะ...ผมมองหน้ามัน...
"จริงครับ ผมรุ่นน้องพี่เอกครับ" ไอ้ขวัญรีบตอบแทน ครับ มันคงนึกตะหงิดตะหงิดแล้ว
"แน่ใจนะพี่เอก" มันถามแปลกๆครับ...เอ้ยทำไมเมาแบบนี้วะแล้วจะคุยกันรู้เรื่องเหรอ...
"มาชน หมดแก้ว " ไอ้เกมมันยื่นแก้วมาที่ผม ยื่นไปที่ไอ้ขวัญ ไอ้ไบร์ท ไอ้โด่ง อะไรของมันนี่...แต่ทุกคนก็ดื่มหมดนะครับ
"มาผมชงให้พี่" ไอ้ขวัญรับแก้วจากพวกผมครับ มันเด็กสุดในนี้ และอีกอย่าง มันก็นั่งใกล้เหล้าด้วย...
"พี่เอก..ที่ผมถามย้ำ เพราะผมรู้ว่าถ้าพี่เอกจะไปกับรุ่นน้องส่วนใหญ่.....พี่จะไม่ไปกันสองต่อสองไม่ใช่เหรอพี่ ....บอกมาเถอะพี่เอกแฟนพี่เหรอครับ" ไม่จบอีกครับ ไอ้เกม....ผมน่ะกลัวไอ้ขวัญมันรู้อยู่
"ไม่มีอะไรหรอกเกม รุ่นน้องจริงๆ เฮ้อเบื่อหว่ะ" ผมชักระอาแล้ว...มันจะจับผิดผมไปเพื่ออะไรนี่..
"มาชนครับ พี่เอก มากินกันไม่มีชวนผม....... มาชนกันหน่อยขวัญ" อีกแล้ว ....โอ๊ยจะกินทำไมมากมายนี่มรึงเมาแล้วนะ
"เดี่ยวกรูมานะเข้าห้องน้ำก่อน" ผมเดินเข้าห้องน้ำ....บอกตรงๆครับ ตอนนี้ผมเซ็งกับกระทำของไอ้ลูกเจี๊ยบจริงๆ มันทำอะไรของมันนี่..แล้วไอ้ขวัญมันจะคิดไงล่ะนี่....มันจะรู้จะสงสัยเหรอเปล่าว่าไอ้เกมไม่ใช่น้องชายผม ผมเอาน้ำมาล้างหน้าครับ มันเครียดๆ ไงไม่รู้....
"พี่เอกพี่เอก ไอ้เกมกับไอ้ขวัญเดินออกนอกร้านไปแล้วพี่ " อ้าวเวนแล้ว มันจะเดินออกไปทำอะไรกันนี่...หลีหญิงก็ไม่น่าใช่...แล้วยิ่งไอ้เกมมันบ้าๆ เมาๆ แบบนี้... เร็วเท่าความคิด.....
"เอ้ยไบร์ทเร็วไปดูพวกมันหน่อย" ผมรีบเดินออกไปนอนร้านครับ ไอ้ไบร์ทเดินตามมา... เดินหามันไม่มี เอ๊ยมันไปไหนกันนี่...ผมมองไปไกลที่ซอย ตอนนี้มันไม่ค่อยมีคนครับ แล้วภาพที่ผมเห็นแทบช๊อคครับ ผมวิ่งไปที่สองคนนี่ทันที่...ไอ้เกมมันต่อยไอ้ขวัญไปแล้วหนึ่งหมัด...ผมรีบเข้าไปห้ามเพราะไอ้เกมมันกำลังเงื้อหมัดจะต่อยไอ้ขวัญอีกี....ไอ้ไบร์ทวิ่งตามมาเข้ามา...
"พอเกม เรื่องอะไรวะ " ผมเข้ามาตรงกลางครับ
"มรึงต่อยกรูเหรอวะ ไอ้เหี้ย " ไอ้ขวัญมันกำลังเงื้อหมัดแต่ผมดึงไว้ก่อน
"เอ้ย ขวัญพอหว่ะ กรูขอน่ะ น้องชายกรูมันเมา"
"เข้ามาดิวะ ไอ้คนไม่ยอมรับความจริง แน่จริงมรึงบอกมาดิ ว่ามรึงไม่ได้เป็นแฟนกับพี่เอก" เอ๊ยอะไรของมันนี่..ผมน่ะงงไปหมดแล้ว ไอ้เกมมันจะเดินเข้ามาซ้ำไอ้ขวัญอีก แต่ไอ้ไบร์ทมันดึงไว้
"พอโว๊ยเกม ไปต่อยรุ่นน้องพี่เอกทำไม มรึงเมาแล้ว กลับเถอะ" ไอ้ไบร์ทมันค่อยดึงคอยกัน มันไม่รู้หรอกครับ ว่าผมกับไอ้เกมเป็นอะไรกัน ....หรือรู้แล้วก็ไม่รู้..
"ปล่อยกรู"ไอ้เกมมันยังจะมาหาเรื่องอยู่ครับ..
"เกม กรูขอล่ะถ้ามรึงยังเป็นน้องชายกรูอยู่ อย่ามีเรื่องกันเลยหว่ะ..อายเค้า..กรูขอล่ะ" ได้ผลครับ ไอ้เกมเย็นลงบ้างส่วนไอ้ขวัญมันคงงง และสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น มันอยากจะเอาคืนแต่ผมกันๆ มันไว้อยู่
"ไบร์ทมรึงพาไอ้เกม เข้าร้านไปก่อน นี่เงิน จ่ายให้ด้วย แล้วอารมณ์เย็นเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกัน" ผมยื่นเงินให้มันครับ..
"ไปขวัญกลับเถอะ....."มันคงงงล่ะครับ แต่ผมก็ลากมันขึ้นรถแท๊กซี่จนได้.....ไอ้เกมมันคอยจะตามมามีเรื่องแต่ไอ้ไบร์ทก็คอยดึงคอยกันไว้....
นี่มันอะไรกันนี่....ผมยังงงงเลยกับเหตุการณ์วันนี้.....ป่านนี้ไอ้ขวัญมันจะคิดอย่างไร...ผมก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลที่ไอ้เกมไปต่อยหน้ามัน.....ต่อยเพราะหึง หรือต่อยเพราะอะไร ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แต่ตอนนี้ผมสงสารไอ้ขวัญน่ะโดนต่อยไปหนึ่งหมัด มีเลือดซิบๆ ที่มุมปากมันด้วย....ส่วนไอ้เกมเดี่ยวผมคงต้องเคลียรร์กับมันซะหน่อยแล้วทำแบบนี้ได้ไง....
-
หึง ชัวร์ เกม ยิ่งรู้สึกว่าโดนทอดทิ้งอยู่ด้วย แถมเมาอีกตังหาก :o11:
ขวัญคงงง นะนี่ หรือไม่กะสงสัยแร้วละ เพราะ เกม ถามตรง ๆ เรยนิ ว่าเปนแฟน คุณเอกหรือเปล่า :m22:
-
อะไรก็เกิดขึ้นได้
:m7:
-
อิอิแอบเข้ามา อ่าน ไม่ว่ากันนะครับ คุณmathewwww :m5: :m14:
ไปและว่างๆๆจะแว้บมาใหม่
-
เวงกำแต๊น่อ
เป็นกำลังใจให้เน่อครับ
:try2: :try2: :try2:
-
:เฮ้อ:
ความซวยมาเยือนนนน....แย่จัง...สงสารเกมส์ แต่ก็ทำมะถูกเนอะ ....
ขวัญเลยซวยไปปปปป...ทีนี้ก็คงรู้แล้วสิ....จะเคลียร์กันไงนะ :m28:
:m29:
-
สงสารเกม แต่มันก็ทำตัวเอง ไม่งั้นก็ยังเหมือนเดิมอยู่
สงสารขวัญมากกว่า ที่ไม่รู้เรื่องอะไร ซวยไปด้วย
-
สงสารเกมจริง ๆ ด้วย :m15: :m15:
-
ใครกันหล่ะที่ผลักไสเกมไปลงนรกทั้งเป็น
:m8: :m8: :m8:
-
:o11:
สงสารเกม ที่ยังปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ไม่ได้
:m17: :m17: :m17:
-
กำ :เฮ้อ:
-
อิอิ ขำคร้า......
ศึกชิงนางงงงง
และแล้วเกมก็มาเพิ่มเรตติ้งให้ขวัญหันมาสนใจคุณเอกจนได้
คริ คริ
-
เสือไบ:the series (ตอน 145)
"เป็นไงวะ มาดูแผลหน่อย....เจ็บเปล่าวะ" ผมเห็นแผลที่ปากมันมีเลือกออกซิกๆ แต่ไม่แตกนะครับ..
"เจ็บดิ พี่ลองซักหมัดมั๊ยล่ะพี่เอก" มันหัวเราะผม
"ไม่ล่ะ....ขอบคุณนะโว๊ย...เออขวัญ... กรูขอโทษแทนน้องชายกรูด้วยนะ มันคงเมาจริงๆ" ผมไม่รู้จะบอกมันอย่างไรครับ..
"เอาเถอะพี่ ผมไม่ว่าหรอก....แต่....พี่เอกเลี้ยงเหล้าผมหน่อยล่ะกัน..โทษฐานน้องชายพี่ทำให้ผมหมดหล่อ"โหดูมัน...เอาความหล่อมาแลกเงินนี่ล่ะนะ...
"ได้ดิ ไปไหนล่ะ ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว" ผมบอกแท๊กซี่ว่าไปเกษตรนะครับ หน้าห้าประตูสอง
"ไปกินที่บ้านพี่ก็ได้มั๊ง ผมไม่อยากกลับหอ......ตอนนี้ไอ้เต้มันคงอ่านหนังสือสอบ"
"เวน.....แล้วมรึงไม่อ่านเหรอวะ ใกล้สอบแล้วนะโว๊ยขวัญ"
"ไว้ค่อยอ่านก็ได้พี่ ผมสอบตั้งวันพุธ" ดูมันพูด
"งั้นเปลี่ยนไปที่ รพ......................." ผมบอกแท๊กซี่ครับ แท๊กซี่ก็เปลี่ยนเส้นทางให้ผมทันที...แท๊กซี่มาส่งผมที่เซเว่นที่หน่วยงานผม ผมเข้าไปซื้อเบียร์มาดื่มกับมัน....เรานั่งดื่มกันหน้าเซเว่นแหละครับ...
"พี่เอก ผมถามจริง พี่เกมเค้าเป็นน้องชายพี่จริงเหรอเปล่าครับ" ไอ้ขวัญมันถามผมขึ้นมา ผมจะตอบมันยังไงล่ะนี่..
"แล้ว มรึงคิดว่าใช่เหรอเปล่าล่ะ กรูถามจริงๆ...บอกกรูตามความคิดของมรึงล่ะกัน... " ผมมองหน้ามัน...
"เออ ผมว่า พี่เกม เค้าหึงพี่ไงไม่รู้น่ะ...เค้าถามผมว่าผมเป็นอะไรกับพี่...."
"มันก็เป็นแบบที่มรึงคิดแหละ กรูกับไอ้เกมเป็นแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้มันแต่งงานมีลูกเมียแล้ว มันมาเจอกรูอยู่กับมรึงกันสองต่อสองแบบนั้นมันเลยหึงมั๊ง....เฮ้อ ที่จริงมันชวนกรูมาเที่ยว อตก.หลายครั้งแล้ว แต่กรูปฎิเสธ กรูไม่อยากจะเจอมันอีกไม่อยากจะรื้อฟื้นอะไรกับมันอีก.....มรึงอยากรู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร" ผมพูดซะยาวเลยครับ ตอนนี้ผมอยากร้องไห้....
"แล้วเพราะอะไรล่ะพี่" มันถามผมอย่างสนอกสนใจ ผมชนแก้วเบียร์กับมัน...
"คือเรื่องของเรื่องมันเป็นน้องชายของเพื่อนสนิทกรู......." ผมเริ่มเล่าตั้งแต่คราวแรกที่ผมเจอไอ้ลูกเจี๊ยบ..จนผมเลิกกับมัน ผมไม่อายแล้วครับ จะไปปิดทำไมล่ะ ผมก็เคยทำอะไรไอ้ขวัญไปแล้ว มันคงรู้แล้วครับ ว่าผมเป็นเกย์ แล้วมันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรผม....เอาเถอะถ้ามันรู้แบบนี้ถ้ามันจะโกรธจะขยะแขยงผมก็ไม่ว่ามันหรอกครับ....ก็เหมือนอย่างที่ผมเคยบอกแหละผมมันพลเมืองชั้นสองเป็นมนุษย์กลายพันธ์....ใครจะรังเกียจผมก็ไม่ว่าอะไรเค้าหรอก.....แต่ไอ้ขวัญก็ฟังทุกอย่างด้วยความสนใจนะครับ ....
"เป็นไงล่ะ....ตลกดีเหรอเปล่าล่ะ ชีวิตกรูกับมัน....ก็คงเหมือนที่กรูคบมรึงมั๊ง"ตอนนี้แววตาผมเศร้าๆ ครับ ไอ้ขวัญมันก็รู้หมดแล้ว มันจะทำอย่างไรต่อ ผมไม่รู้จริงๆ....
"ตลกตรงไหนล่ะพี่เอก...น่าสงสารจะตาย.... เฮ้อ...."
"ไม่รังเกียจกรูเหรอวะ....."
"ไม่หรอกพี่...ผมก็เคยบอกพี่แล้ว ว่าผมก็เคยโดนแบบที่พี่ทำกับผมมาก่อน แต่ผมเฉยๆนะ ไม่ได้ชอบ ไม่ได้รังเกียจ "อะไรของมันนี่...
"เฮ้อ แล้วแต่มรึงนะ ถ้ามรึงจะเลิกคบหรือเลิกคุยกับกรู กรูไม่ว่า แต่กรูขอล่ะกัน อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร.."
"โหพี่เอก ผมจะทำแบบนั้นไปทำไมล่ะ แหม พี่รู้เหรอเปล่า ผมรู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้พี่นะ พี่อบอุ่นดีน่ะ ผมอยากมีพี่ชายแบบนี้จะตาย ผมลูกคนเดียวนะพี่ เบื่อออก..อยากมีพี่มีน้อง....มาชนพี่ จะซีเรียสไปทำไมนี่" มันยิ้มๆ ครับ ผมก็ยิ้มๆ....
"ขอบใจนะเฟ๊ย ขวัญที่มรึงไม่รังเกียจ..."
"ไม่พี่ เอาน่าอย่าคิดมาก..มาชนพี่" เรากินกันไปเรื่อยๆ จนเช้าครับ ไม่ได้กินกันแค่สองคนแล้วนะครับ คืองี้ หน้าเซเว่นมันจะมีรุ่นน้องผมมาซื้อของ ก็ประมาณเหล้าบุหรี่นี่แหละ เพราะตอนนั้นเค้ายังไม่จำกัดเวลาขายนะครับซื้อได้ตลอด...จากสองคนก็เกือบสิบคน....ตอนนี้เช้าแล้ว ผมกับไอ้ขวัญเลยขอตัวกลับไปนอน น้องๆ มันก็เดินกลับหอกัน...
ผมกับไอ้ขวัญเดินกลับห้องผมครับ ตอนนี้เราถือมาม่าคัพกันคนละสองถ้วยกะจะไปกินที่ห้อง...
"อากาศดีจังพี่เอก"มันเอ่ยปากขึ้น..ตอนนี้เราก็เมาๆ แทบได้ที่เหมือนกัน
"ก็แหงล่ะดิ ...เย็นสบายดีเปล่าล่ะเช้าๆ แบบนี้" ตอนนี้ผมกํบมันเมาแบบนี้ ยังรู้สึกว่ามันเย็นสบายเลยมีลมพัดมาเอื่อยๆ ยามเช้า..
"แถวนี้คนวิ่งแยะเหมือนกันน่ะพี่" ตอนนี้เริ่มมีคนออกวิ่งกันแล้ว....มีพระเดินออกบิณฑบาตรด้วย..
"ก็อากาศดีแบบนี้น่าวิ่งดีออก ถ้าไม่ติดว่ามีมาม่านี่ กรูชวนมรึงวิ่งไปแล้วล่ะ"
"อาจ๊าก แล้วจะชวนผมไปทำอะไรแบบพี่เกมเหรอเปล่าล่ะพี่เอก"
"ไอ้บ้ากรูไม่ทำ อย่างนั้นกับมรึงหรอกวะขวัญ....เสือผู้หญิงแบบมรึง ทางเลือกเยอะ ไม่เอาด้วยหรอก แค่เห็นแฟนมรึงคุมมรึงแทบไม่ไหวแบบนี้ กรูไม่สนมรึงหรอก" ผมแกล้งพูดไปงั้นแหละครับ....มันไม่สนผมหรอก...แค่อบอุ่นมั๊งที่อยู่กับผม...
"พี่เอก ผมออกจะน่ารัก..หล่อ สมาท แบบนี้ ไม่สนบ้างเหรอ"
"สนดิ แต่กรูไม่อยากไปแย่งกับ กิ๊กๆ มรึง.."
"พี่เอก ผมถามจริง แล้วพี่มีอะไรกับผู้หญิงได้ด้วยเหรอ" อ้าวเวน มันถามทำไมนี่....
"ได้ดิ ส่งกิ๊กมรึงมาสักคนสองคนดิ แล้วจะรู้" ผมท้ามันครับ...แหย่มันเล่นไปงั้นล่ะ..
"ไม่เอาพี่ ผมจะเก็บไว้กินเองดีกว่า"
"ไอ้งก"
เรามาถึงห้องแล้วครับ ผมกับมันก็จัดการมมาม่าคัพที่ซื้อมาอาบเสร็จก็อาบน้ำนอนนะครับ มันนอนบนเตียงส่วนผมนอนข้างล่าง เหมือนเดิม ....มันไม่มีท่าทางรังเกียจหรืออะไรผมเลยแฮะ ผมดีใจครับ ที่มันคิดแบบนั้นได้.....ผมคงไม่ทำอะไรกับมันอีกแล้ว แค่มีมันมาอยู่ข้างๆ คอยพูดคอยคุยกับผมแบบนี้ ผมก็รู้สึกดีมากแล้ว....ความสุขมันไม่ได้อยู่กับการมีเซ็กส์นี่....
ผมตื่นมาอีกทีเกือบบ่ายสามแล้ว ตื่นมาเพราะโทรศัพท์ผมดังนะครับ ผมไม่ได้เปิดเสียงนะครับ แค่เปิดสั่นไว้....ผมเหลือบไปมองไปขวัญแม่งหลับสนิทดีจริงๆ ไม่กวนมันดีกว่า ออกมาโทรข้างนอกล่ะกัน.. ใครโทรมานี่ อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบดีเลยกำลังอยากจะเคลียร์เรื่องเมื่อวานพอดี..
"ว่าไง" ผมทำน้ำเสียงปกตินะครับ ผมจะรอดูทางมันก่อนว่ามันจะเริ่มกับผมยังไง...
"ผมขอโทษนะครับ พี่เอก เรื่องเมื่อคืน ผมเมามาก....พี่เอกไม่โกรธผมนะครับ" น้ำเสียงมันเศร้าๆแฮะสงสารมันเหมือนกัน...
"มรึงรู้เหรอเปล่า กรูโกรธมรึงมากเลยน่ะทำแบบนั้นได้ไงวะ รุ่นน้องกรูมันจะคิดอย่างไร."
"ครับ พี่......ผมขอโทษ แล้วพี่บอกรุ่นน้องว่าไงล่ะ"
"บอกไปแล้วบอกทุกอย่าง...มันรู้แล้วว่ากรูเป็นเกย์ กรูเป็นอะไรกับมรึง พอใจเหรอยัง" ผมแกล้งๆ มันนะครับอยากรู้ว่าไอ้เกมมันจะรู้สึกอย่างไรบ้าง
"พี่เอกผมขอโทษจริงๆ...พี่เอกคงจะโกรธจะเกลียดผมล่ะซิที่ผมทำแบบนั้น"
"ตอนนั้นน่ะโกรธแต่ตอนนี้ไม่แล้วหว่ะ เกม ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ...กรูอายเค้าหว่ะ....ฮ่าฮ่า"ผมหัวเราะ
"หัวเราะทำไมล่ะพี่..."
"อ้าว...กรูขำหว่ะ ที่กรูต้องไปห้ามมรึงกับไอ้ขวัญ....ถ้าคนเค้ารู้ว่ามรึงต่อยกันเรื่องอะไร มีหวังกรู กับมรึง คงต้องเอาปี๊บคุมหัวมาเที่ยวแน่....อายเค้ามั๊ยล่ะ"
"แล้วพี่เอกไม่โกรธผมแล้วเหรอ แล้วรุ่นน้องพี่มันว่าไงบ้างล่ะ"
"ก็ไม่เห็นมันว่าไงนี่ ....กรูเล่าทุกอย่างให้มันฟังแล้ว..มันก็ไม่เห็นจะว่าอะไรเลย นี่มันก็มาเมาต่อที่นี่..."
"ตอนนี้ยังอยู่เหรอเปล่าล่ะพี่เอก" มันถามอย่างสนใจ
"ก็นอนเมาในห้องนี่แหละ ทำไมเหรอ" ผมถามด้วยความสงสัย...
"ผมไปบ้านพี่ได้เหรอเปล่าครับ ไปขอโทษมัน...เมื่อเช้าไอ้ไบร์ทเล่าให้ฟังผมรู้สึกแย่เลยน่ะพี่เอกที่ผมทำแบบนั้น ทำให้พี่เอกรู้สึกไม่ดี"
"มรึงจะมาเหรอ อย่าดีกว่ามั๊ง" ผมยังไม่แน่ใจครับกลัวมันจะทำเหมือนเมื่อคืนอีก
"ถ้าพี่เอกกลัวว่าผมจะหาเรื่องมัน ผมสัญญาครับ ว่าผมจะไม่ทำ ผมอยากแค่ไปขอโทษมันก็แค่นั้นเอง"
"เอางั้นเหรอ งั้นก็ได้" และผมก็ใจอ่อนครับ
"ขอบคุณครับพี่เอก" ผมบอกทางมันไปครับ คาดว่ามันน่าจะรู้จัก...
"ถ้ามาไม่ถูกก็โทรมาล่ะกัน เออ เกมแวะซื้อของกินมาให้หน่อยดิหิวหว่ะ ถ้าจะกินเหล้าก็ซื้อมิกช์มาด้วยนะ เหล้ามีแล้ว"
"ครับพี่เอกเดี่ยวเจอกัน"
หลังจากวางสายจากไอ้ลูกเจี๊ยบแล้วผมก็เข้าไปในห้องครับ ไอ้ขวัญยังหลับตาพริ้มนอนกรนอย่างมีความสุข....เฮ้ออยากจะเผด็จศึกมันอีกรอบจังแต่....เอาไว้ก่อนล่ะกัน..ทำอะไรมันตอนนี้มันไม่ดีหรอก..อีกอย่างผมไม่อยากให้มันคิดว่าผมหื่นผมบ้ากาม ชอบทำอะไรมันตอนหลับ..ถ้าจะทำอะไรมันผมอยากให้มันมีส่วนร่วมด้วยไม่ใช่ผมทำมันข้างเดียวแบบครั้งก่อน.....ผมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วออกมาทุกอย่างที่ผมทำผมทำอย่างเงียบๆนะครับ อยากให้มันนอนต่อไปอีกสักหน่อย....
เกือบห้าโมงไอ้เกมมาถึงแล้วครับ มันโทรเข้ามา...ตื๊ด..
"ผมมาถึงแล้วน่ะพี่เอก ตึกไหนนี่" ผมกำลังงัวเงีย อาบน้ำเสร็จผมก็มานอนรอมันที่โซฟาผลอยหลับไปจนมันโทรมานี่แหละ...
"ตึกสุดท้าย มาถึงก็ขึ้นมาเลยนะ ชั้น........ ห้อง......"
"ครับพี่" มันวางสายไปแล้ว.
หลังจากนั้นเกือบสิบนาทีมันก็มาถึงประตูหน้าห้องผม....ผมเปิดประตูไว้ครับ แดดที่มันส่องมามันไม่แรงแล้ว...
"สวัดดีเมียจ๋า รอที่ร๊ากนานเหรอเปล่า" ผมหันควับทันที...
"สาดพอเลยไอ้เกม อย่ามาเรียกแบบนี้.......เดี่ยวใครจะเข้าใจผิดนะที่ร๊าก" ผมแหย่มันไปอีกที....
"ที่นี่น่าอยู่เหมือนกันนะพี่ทำไมไม่ชวนผมมาบ้างนี่" ใช่ดิคับ ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาผมไม่ค่อยพาไอ้เกมไปรู้จักบ้านผมเท่าไหร่ ที่นี่มันก็ไม่เคยมา แต่บ้านผมก็ไปแค่ครั้งสองครั้งเอง....
"โทษที....กรูอยากอยุ่กับมรึงที่คอนโดนี่ ...และอีกอย่างที่นี่ความหลังมันเยอะ" ผมไม่เคยเล่าเรื่องเก่าๆ ให้มันฟังเลยนะครับ.
"อาแน่...กับแฟนเก่าล่ะซิ"
"ห่านี่ มาช่วยกรูจัดของหน่อย เอานี่ใส่ตู้เย็นไว้ก่อน....หยิบเหล้าตรงโน้นมา เดี่ยวกรูขอกินก่อนนะเกม หิวจริงๆหว่ะ"
"ได้พี่" มันจัดกับแกล้ม ใส่จาน เอาน้ำเข็งใส่กระติกส่วนผมหม่ำหม่ำข้าวมันไก่ที่มันซื้อมา
"รุ่นน้องพี่ล่ะ...พี่เอก.....มันชื่ออะไรนะ" มันคงสงสัยว่าไอ้ขวัญอยู่ไหน....
"ขวัญ....นอนแอ่งแม้งในห้องแน่ะ"
"อาแน่" มันชี้มาที่ผม...
"สา....ด คิดเลวอีกแล้วมรึง..กรูไม่ได้มีอะไรกับมันเหมือนที่มรึงคิด"
"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย พี่เอกน่ะคิดไปเอง" นั่นดิ ผมคิดไปเองนี่หว่ะ....
"เออๆ กรูมันคิดเลวเอง" ไอ้เกมหัวเราะฮ่าฮ่า...เฮ้อ ถ้าทุกอย่างมันกลับเป็นเหมือนเดิมแบบนี้ผมก็พร้อมจะกลับไปหามันครับ...แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว....
หลังจากกินข้าวเสร็จผมรอข้าวย่อยสักแป๊บผมก็มาดวดเหล้ากับมัน....
"ไม่ทำงานเหรอวะ วันอาทิตย์แบบนี้รายได้ดีด้วย" ผมถามมันครับ....
"หยุดสักวันก็ไม่เป็นไรพี่ เมื่อวานผมได้สามนวด แล้ว วันนี้ขอพักก่อน" โหอายุเท่านี้ได้สามนวดนี่ถือว่ายังหากินได้อีกนานนะนี่....
"อือ" คุยกันไปอีกแป๊บ....ประตูห้องนอนผมก็เปิดออกมาไอ้ขวัญตื่นแล้วครับ มันเดินออกมา.....อ้าวมันเห็นไอ้เกมแล้ว..
ไอ้ขวัญหยุดเดิน มันจ้องไอ้เกมอยู่...โหรังสีอำมหิตรุนแรงจริงๆ เลย...บรรยากาศเงียบไปชั่วอึดใจ....
"สวัสดีขวัญ ตื่นแล้วเหรอมากินเหล้ากัน" ไอ้เกมทักก่อนครับ ส่วนไอ้ขวัญยังยืนเงียบอยู่....
"มาๆ ผมชื้อมาเยอะเลย ซื้อข้าวมาเผื่อด้วยนะ" เฮ้อจะรอดมั้ยนี่..ไอ้ขวัญมันก็ยังยืนจ้องมายังไอ้เกม...
"เมื่อคืนผมขอโทษด้วยนะ ขวัญ เมามากจริงๆ เลยหว่ะ ถ้าเราไม่พอใจหรือยังโกรธผม อยู่ ต่อยผมคืนก็ได้นะ" โหยังกล้าท้าอีกเหรอนี่ไม่กลัวเหรอไง หน้าตาไอ้ขวัญยิ่งน่ากลัวอยู่...มันเดินเข้ามาหาผมสองคนแล้ว ผมต้องคอยดูจังหวะด้วยครับ..เฮ้อเกิดมันมีเรื่องกันอีก งานนี้ตายแน่เลยผม....
ไอ้ขวัญเดินมาใกล้ถึงตัวไอ้เกมแล้ว...ไอ้เกม มันก็คอยดูไอ้ขวัญเหมือนกันว่าจะเอาอย่างไร ว่าจะต่อยมันคืนเหรอเปล่า..
"มีอะไรกินบ้าง ครับ พี่เอก พี่เกม หิวๆ" อ้าว เวน..มันนั่งยองๆ ลงแล้ว..ส่วนผมถอนหายใจเฮือก...
"ข้าวมันไก่น่ะ...ไอ้เกมมันซื้อมาฝากมรึงด้วย"
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะ เดี่ยวออกมาแจม แหม พี่เกม อย่าคิดมากน่ะ ผมไม่ถือคนบ้าไม่ว่าคนเมาหรอก แต่อย่าเมาแบบนั้นบ่อยนะพี่เกม ผมอายคนเค้า...." อ้าวเวนหน้าทะเล้นอีก...
"นั่นดิ ไม่รู้ผมหลุดไปอีกท่าไหน ถ้าทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงก็ว่าเหมือนกัน.."
"นั่นดิ...ไปล่ะ" มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว...
ไอ้ขวัญอาบน้ำแล้วครับ ส่วนผมกับไอ้เกม ก็ดวลเหล้ารอมัน...
"เด็กพี่นี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ" มันเริ่มประโยคแรกหลังจากที่ไอ้ขวัญเดินไป...
"เด็กที่ไหนวะ เกม พูดดีๆ นะเว๊ย กรูบอกว่ารุ่นน้องก็รุ่นน้องซิ" ผมใส่อารมณ์กับมัน แบบแกล้งๆนะครับ ผมกลัวมันรับไม่ได้ด้วย และอีกอย่าง..ผมก็ไม่อยากให้ไอ้ขวัญมันมองผมไม่ดี..
"ฮ่าฮ่า ผมจะเชื่อดีเปล่านี่พี่เอก เดินอกจากห้องนอนพี่แบบนั้น"
"ต่างคนต่างนอนเฟ๊ย มรึงดู" ผมเดินไปเปิดประตูให้มันดู
"เห็นเหรอเปล่า ที่นอนมีสองที่ มันนอนบน ส่วนกรูนอนข้างล่าง ต่างคนต่างนอน ไม่ได้มีอะไรกัน" ความจริงห้องผมมีสองห้องนอนนะครับ แต่อีกห้องไอ้แจ๊คมันยังไม่ย้ายของออก ..
"ไม่เชื่อ น่ะ พี่เอก ผมไม่เชื่อ อาจจะมีการปีนเตียงขึ้นไปก็ได้" โหดูมันคิด..
"โห ไอ้เกม มรึงคิดอะไรนี่ รุ่นน้องก็คือรุ่นน้องกรูจะไปทำอะไรมันล่ะ เอ มรึงหึงกรูเหรอ"
"ฮ่าฮ่า เมื่อคืนน่ะใช่พี่ แต่ตอนนี้ไม่แล้วพี่ ผมมานั่งคิดๆ ดูนะพี่เอก ผมไม่มีสิทธิ์อะไรแล้ว..พี่เอกจะมีใครก็สิทธิ์ของพี่ ดีซะอีก พี่จะได้มีความสุข ....ผมเป็นน้องชายพี่นะผมไม่อยากเห็นแก่ตัว...เห็นพี่มีความสุขผมก็น่าจะดีใจ"
"มรึงคิดแบบนั้นจริงเหรอวะเกม" ได้ฟังมันพูด ผมรู้สึกดีครับ....มันพยักหน้า..
"จริงครับ พี่เอก...ตอนนี้ผมก็ไม่มีสิทธิ์อะไรแล้วด้วย....เอ ว่าแต่ว่ารุ่นน้องพี่ลีลาเป็นไงบ้างนี่ ฮ่าฮ่า" ดูมัน...
"โห สาดนี่ กรูบอกว่ามันรุ่นน้องกรูจริงๆ กรูไม่เคยมีอะไรกับมัน...เอ้อ เกมอย่าเอาเรื่องนี้ไปแซวคุยต่อหน้าไอ้ขวัญนะมันไม่ดี ...."
"อ้าวทำไมล่ะพี่...เด็กพี่นี่ กลัวมันอายเหรอ อั้นแน่..มาชนครับพี่เอก"
"สา...ด กรูบอกว่ามันเป็นรุ่นน้องไม่ใช่เด็กกรู...ไอ้ขวัญมันมีแฟนแล้ว กิ๊กมันตรึม....แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ใช่เกย์"ผมพยายามทำให้ไอ้เกมเชื่อครับ..
"ครับ พี่ รุ่นน้องก็รุ่นน้อง...แต่ผมเชียร์พี่กับมันนะ"
"เออ ๆ จะเชียร์อะไรกรู....เชียร์อะไรที่มันเป็นไปไม่ได้..มาชนๆ แล้วก็หยุดเรื่องนี้ได้แล้ว กรูชักรำคาญ " ผมยื่นแก้วไปชนกับมัน..ความจริงผมชอบนะครับ ที่มันพูดแบบนั้นแต่ผมกลัวไอ้ขวัญมันจะออกมาได้ยิน....เดี่ยวมันจะโกรธเอา...อ้าวไอ้ขวัญออกจากห้องน้ำมาแล้ว..
"โห กินกันดุจัง พี่เอก พี่เกม รอผมด้วย....เดี่ยวขอใส่เสื้อผ้าก่อน " มันรีบเข้าห้องนอนไปใส่เสื้อผ้าแล้ว....
"สงสัยมันอยากเห็นหน้าพี่เอก" เวนไม่เลิกอีก....
"ไม่เลิกอีกนะมรึง พอได้แล้ว....น้องมันจะเขินเอา"
"อะนะมีห่วงความรู้สึกมันด้วย...อิจฉาครับ "
"อิจฉาไปทำไม....แค่รุ่นน้อง"
"มาแล้ว ครับ มาแล้ว ใครรุ่นน้องเหรอ"ไอ้ขวัญมันโผล่มาแล้วครับ
"ไม่มีไรขวัญ เอาไร จะกินเหล้าเลย หรือจะกินข้าวก่อน"
"ขอข้าวก่อนล่ะกัน พี่เอก รองท้องหน่อย พี่เกม รอผมด้วยนะ เดี่ยวก็เมาแบบเมื่อคืนอีกหรอก" มันแซวไอ้เกม...
"ไม่มีแล้วหว่ะ คืนนี้เมาอย่าเดียว เกมคนนั้นมันไม่ได้มาแถวนี้"
"อาแน่ มีงี้ด้วย งั้นผมขอกินก่อนล่ะกัน" มันโซ๊ยข้าวมันไก่อย่างเอร็ดอร่อยครับ ก็แหงล่ะ มาม่าคัพสองถ้วยมันจะไปอิ่มท้องอะไร
"พี่เกมเรียนจบเหรอยังครับ" มันเริ่มถามไอ้เกม..
"ใกล้แล้ว เหลือเทอมนี้เทอมเดียว ไม่กี่ตัว...แล้วเราล่ะ"
"สอบเทอมนี้ ก็เหลืออีกปีครับ ปีหน้าฝึกสอนด้วย แต่คาดว่าคงจบล่ะพี่"
"จบมาเป็นครูเหรอนี่ โหจะรอดมั๊ยนี่ ครูหล่อๆ แบบนี้" ผมแซวมันครับ ประโยคนี้...
"อยากสอนเหมือนกันพี่ แต่พ่อกับแม่ผมให้ไปทำงานที่บ้าน ช่วยดูแลบริษัท"
"อ้าวทำไมล่ะ" ไอ้เกมมันทำหน้างงๆ
"ผมเป็นลูกคนเดียวไงพี่ ที่บ้านไม่มีคนคอยดูแลกิจการต่อจากพ่อกับแม่...จบไปนี่แกอยากให้ผมไปช่วยทำแทนแก แกแก่แล้ว..."
"ก็ดีนี่ ไม่ต้องเหนื่อยหางาน"ไอ้เกมมันบอกแหมตอนนี้เข้าขากันดีจริงๆ....
"ผมลงสนามแล้วนะพี่เกม พี่เอก...มาชนครับ" อ้าวแก้วแรกมาก็บู๊เลยมัน.....เฮ้อ..
"คืนนี้ไปเที่ยวที่ยกกาดกดีกว่า พี่เอก " ไอ้เกมมันชวนครับ...
"พรุ่งนี้กรูทำงานนะ....อีกอย่างไอ้ขวัญมันก็ใกล้สอบแล้วด้วย จริงปล่าขวัญ"
"ไปได้พี่เอก เมื่อวานเที่ยวยังไม่สะใจเลย พอดี มีคนเอาหมัดมาฟาดปากซะก่อน วันนี้พี่เกมเลี้ยงผมนะพี่..."
"ไปดิ เดี่ยวพี่หุ้นกับพี่เอก เลี้ยงเอง" อ้าวดูมัน....
คืนนี้เราก็เลยต้องไปสนุกกันต่อที่ร้านยกกาดก สนุกครับ แต่วันนี้บรรยากาศมันค่อนข้างจะเรียบๆ ไม่เหมือนช่วงวันธรรมดา วงที่ร้องประจำที่ไอ้ขวัญมันไปแจมบ่อยๆ เค้าหยุดกันทุกวันอาทิตย์....
ผมเห็นไอ้เกมมันไม่โกรธ ไม่หึงผมแบบที่มันเมาเมื่อวาน ผมก็ดีใจแล้วครับ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่มีสิทธิ์อะไรแล้ว....แต่ผมก็ยังนับถือน้ำใจมันนะครับ ที่มันมาขอโทษไอ้ขวัญ...อย่างนี้ซิไม่เสียแรงที่ผมรักมัน ....ขอบคุณนะเกมที่เข้าใจทุกอย่าง....
-
อืม ในที่สุดเกมก็คิดได้ มีความสุขกับปัจจุบันนะเกม o15 o15
-
เกมก็ยังน่ารักนะ น่าเสียดายไม่น่ามีเมียไปเลย เฮ้อ :เฮ้อ:
-
พายุสงบ เกมโตขึ้นแล้วจริงๆ
ก็จริงนะ ทางข้างหน้ายังอีกไกล
เก็บอดีตไว้เป็นบทเรียน
:m15: :m15: :m15:
-
เกมส์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ
:impress: :impress:
-
ดีจัง ที่เกมคิดได้
ว่าแต่ขวัญจะทำไงต่อเนี่ย
-
อิจฉาคุณเอกคร้า.............
ทั้งหลวง
ทั้งน้อย
แทคทีมเข้าขากันดี๊ดี.....
คนอะไรวาสนาดีจัง :a14:
-
"สวัดดีเมียจ๋า รอที่ร๊ากนานเหรอเปล่า"
"สาดพอเลยไอ้เกม อย่ามาเรียกแบบนี้.......เดี่ยวใครจะเข้าใจผิดนะที่ร๊าก" ผมแหย่มันไปอีกที....
เกมยังน่าร๊าก เหมียนเดิมเล้ยยยยย ไม่น่าเลยน้า เฮ้อ!!!!!!
-
หุหุ เอก เปนคนอบอุ่น ใครอยู่ใกล้ กะ อุ่นปายโม๊ดดด อุ่นจนต้องฟาดปากกานเรย อิอิ :a9:
-
หมดฉากนี้ก็คงจะไม่ได้ยิน "ที่ร๊ากกกก กับ เมียจ๋า" อีกแล้วสินะเนี่ยยยยย :m17:
ความผูกพันที่มีกันมาหลายปี...แค่อ่านยังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่อบอุ่น...เสียดายจริง ๆ ๆ ๆ
:impress: ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เกมส์เดินต่อไปบนเส้นทางที่เลือกอย่างสวยงาม....
สำหรับเสือหนุ่ม กับ เสือสาวที่เหลือ....คงเป็นไปไม่ได้มากกว่านี้ละมั้งงงงง.... :m28:
:call: เอาใจช่วยกันต่อไปปปปปป
:20470030:
-
สองอาทิตย์แล้วครับ ...ที่ผมไม่ได้เจอไอ้ขวัญหลังจากวันที่ไอ้ขวัญเจอไอ้เกมที่คอนโด ช่วงนี้ไอ้ขวัญมันสอบ คงต้องการสมาธิในการอ่านหนังสือ หรือเปล่านี่...ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ผมยอมรับจริงๆ เลยว่าผมคิดถึงมันมากๆ อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า อยากคุยด้วย แต่จะทำอย่างไรล่ะ ....ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรมากมายนี่ แค่รุ่นพี่รุ่นน้อง.....ถึงผมจะเคยทำอะไรกับมัน และมันก็ไม่ได้ว่าอะไรผม และมันก็รู้แล้วว่าผมเป็นอย่างไร....แต่ผมก็ไม่กล้าจะอะไรกับไอ้ขวัญมากมาย ครับ เกรงใจมันด้วยและอีกอย่าง....ผมกลัวมันจะทิ้งผมไป กลัวมันจะกลัวผม.....
บอกตรงๆนะครับ ตอนนี้ผมรักมันไปแล้ว มันเข้ามาเป็นนัมเบอร์ 4 ของผมแล้ว เฮ้อความใกล้ชิดนี่มันมีพิษร้ายกาจอย่างนี้เลยเหรอนี่ ไม่กี่เดือนที่ผมรู้จักกับมัน ไอ้ตัวความใกล้ชิดนี่แหละ มันทำให้ผมเป็นแบบนี้...หลับก็คิดถึงมัน ตื่นก็คิดถึงมัน...
ครั้งสุดท้ายที่มันโทรหาผม.....
"หวัดดีพี่เอก ทำอะไรอยู่ครับ" มันโทรมาตอนสี่ทุ่มครับ ทีแรกผมคิดว่ามันจะชวนผมเที่ยว....
"ดูโทรทัศน์ เที่ยวไหนเหรอวะวันนี้" อ้าวก็เห็นส่วนใหญ่มันโทรหาผมก็ชวนเที่ยวประจำแล้วอีกอย่างนี่วันศุกร์ด้วย..
"เปล่าชวนพี่ ผมจะสอบพรุ่งนี้แล้ว ตอนนี้พักพี่ คลายเครียด เลยโทรหาพี่"
"โห ฝนคงตกน่ะ มรึงโทรหากรูโดยที่ไม่ชวนเที่ยว" ผมแซวมันไป...
"อ้าวพี่เอก ก็คนมันสอบนิ ใจก็อยากแหละ แต่ติดสอบตอนเช้า"
"ดีแล้ว ตั้งใจอ่านเยอะๆ เดี่ยว จะไม่จบเอา"
"ครับ พี่ เดี่ยวศุกร์หน้าผมสอบเสร็จผมโทรหานะ บายนะพี่ ผมจะอ่านหนังสือต่อแล้ว"
"เออๆ ตั้งใจนะเฟ๊ย เพื่อคนที่มรึงรัก" ผมไม่ได้หมายถึงตัวผมนะครับ มันคงไม่รักผมหรอก....
"ครับ พี่"
วันนี้วันศุกร์....มันก็ยังไม่โทรหาผมเลย ผมน่ะเฝ้ารอโทรศัพท์มันด้วยใจจดจ่อ....ผมจะดีใจทุกครั้งที่เสียงโทรศัพท์ของผมดัง....แต่มองดูชื่อคนที่โทรมามันไม่ใช่ ผมรู้สึกเบื่อๆ เลย.....นี่เป็นอาการข้างเคียงของคนที่กำลังมีความรักเหรอเปล่านี่....
เกือบสามทุ่มแล้ว ไม่มีวี่แววที่มันจะโทรหาผมเลย ตอนนี้ผมรู้สึกเซ็ง เบื่อ รู้สึกว่าอะไรมันไม่เข้าหูเข้าตาเลย...ใจผมมันกระวนกระวายยังไงไม่รู้...จะลุกจะนั่งจะเดินจะทำอะไรทำไมมันร้อนรนกระวนกระวายใจแบบนี้...
ผมเป็นอะไรไปนี่ ผมไม่น่าเป็นแบบนี้เลย...เฮ้อ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีแฟน และมีกิ๊กอีกเป็นขโยงทำไมผมต้องไปแคร์ ไปรอ ไปคาดหวังอะไรกับมันนี่....มันจะสนใจหรือแคร์ผมบ้างเหรอเปล่า....เฮ้อ มันคงไม่แคร์ผมหรอก..ดูซิขนาดคำที่มันเคยพูดกับผมมันยังลืมเลย .....มันบอกว่าศุกร์หน้าสอบเสร็จมันจะโทรหา..นี่ป่านนี้มันคงไปเมากลิ้งหัวราน้ำแล้วหรือไม่งั้นก็สวีทหวานแหววกับแฟนมัน เอ หรือว่าออเซาะกิ๊กมันอยู่นี่......
ผมเอามือกุมขมับตัวเอง...ผมคงต้องทำใจและตัดใจจากมันดีกว่ามั๊ง....ตอนนี้ถ้าผมถอนตัวถอนใจก็น่าจะทันนี่...ขนาดแค่นี้ผมยังทุกข์ใจมากขนาดนี้ถ้าผมหลวมตัวไปมากกว่านี้ล่ะ มีหวัง..ต้องบ้ากว่านี้แน่เลย...ผมกำลังคิดบ้าๆ บอๆอย่างไม่เป็นสุข...ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมมา ใครโทรมาล่ะนี่ สงสัยไอ้เพื่อนหรือรุ่นน้องเวนคงโทรชวนผมกินเหล้า....
ผมมองดูเบอร์ .....ขวัญ... ไอ้ขวัญโทรมาแฮะ ผมรีบกดรับ อารมณ์ที่ขุ่นๆ มัวๆ เมื่อกี๊ตอนนี้มันต่างกันลิบลับจากเมื่อกี๊...เฮ้อ ผมเป็นอะไรไปแล้วนี่...
"สวัสดี ว่าไงวะขวัญ" น้ำเสียงผมแทบจะซ่อนความดีใจไว้ไม่อยู่....
"พี่เอกว่างเปล่าครับ มากินเหล้ากันหน่อยซิครับ "
"อือ ว่างเปล่านี่.......ที่ไหนล่ะ" ต้องเล่นตัวหน่อย เชอะอยากปล่อยให้ผมรอทำไมล่ะ...
"ร้านเดิมล่ะพี่ ยกกาดก มาซิพี่ อยู่กันครบ ยกเว้นไอ้แบงค์ไอ้บอล"
"อ้าวแล้วมรึงไม่โทรชวนมันล่ะ" ผมถามต่อ...เอถ้าผมไป ไอ้เต้ไอ้เติ้ลมันจะสงสัยเอาเหรอเปล่านี่....
"ชวนแล้ว มันยังสอบไม่เสร็จ..ตกลงเอาไงพี่ ผมกำลังกินกันอยู่พี่"
"อ้าว ถึงกันแล้วเหรอนี่ ทำไมเร็วจังวะ"
"มาตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแล้วพี่....สอบเสร็จก็กินกันนิดหน่อยเลยมาต่อที่นี่แหละ ว่าไงล่ะพี่มาเปล่า ผมรออยู่นะพี่เอก....."
"เออ งั้นได้ เดี่ยวสี่ทุ่มเจอกันนะ เตรียมเหล้าป๊อกไว้ด้วยน่ะ"
"ครับพี่...แต่เหล้าป๊อก ไม่มีนะพี่ วันนี้หวานมาด้วย ดื่มมากไม่ได้" โหดูมันแล้วผมจะไปในฐานะอะไรนี่...แต่ไงก็ต้องไปครับ เสียงหัวใจผมมันเรียกร้องอยากเจอมัน อยากเห็นหน้ามันแล้วนี่...
"โอเค แค่นี้นะ กรูจะออกแล้ว บายนะ"
หลังจากวางสายกับไอ้ขวัญแล้วผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว อารมณ์นี้ดีขึ้นแล้วครับ ไม่ร้อนรนกระวนกระวายเหมือนเมื่อก่อนหน้าที่จะรับโทรศัพท์มัน เฮ้อ มันก็ยังไม่ลืมคำพูดของมันที่มันพูดไว้กับผม....
ผมไปถึงร้านยกกาดกสี่ทุ่มตรงครับ โหตอนนี้ อยู่กับครบครับ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ไอ้ขวัญ น้องชายไอ้เติ้ล และอีกสองคนที่ผมไม่รู้จัก....
"มาๆ พี่เอก ชน หายไปนานเลยนะพี่ เป็นไงบ้างครับ" ไอ้เติ้ลแซว ผม....หุๆ มันคงไม่รู้ว่าผมไปกินกับเพื่อนมันบ่อย...
"หายไรวะ....มรึงต่างหากเติ้ล ได้ข่าวว่าแฟนไม่ให้เที่ยวแบบนี้แล้วเหรอวะ" ผมแซวมันก็ไอ้ขวัญมันเล่าให้ผมฟังว่าแฟนไอ้เติ้ลมันหึง เลยสั่งห้ามไม่ให้มาเที่ยวที่แบบนี้อีก พอๆ กับไอ้ขวัญเลยแฮะ....
"โห ใครมันคาบมาบอกพี่ล่ะดิ"
"กรูเอง ไอ้สาด ไอ้เติ้ลมรึงว่ากรูเป็นหมาเหรอ" ไอ้ขวัญร้อนตัว
"อ้าวมรึงเองเหรอไอ้ขวัญ มรึงก็ว่าแต่เค้า หวานน่ะยิ่งกว่ากว่าแฟนกรูอีกนะ อ้าวไหนมรึงว่าเค้าจะมาล่ะนี่"
"เดี่ยวคงมามั๊ง" เสียงโทรศัพท์ของมันดัง.....มันรับแป๊บหนึ่งแล้วบอกว่า.....
"เดี่ยวกรูมานะ เดินออกไปรับหวานหน้าปากซอยก่อน"ไอ้ขวัญมันบอกมาครับ....
"อะไรวะทุกทีเห็นเดินมาเองได้ แหม วันนี้ทำหน้าที่แฟนที่ดีเชียวนะมรึง ไอ้ขวัญ" ไอ้เต้มันแซวๆ
"ไม่ได้ไม่ได้...เดี่ยวคืนนี้ไม่มีที่นอน กรูไม่อยากกลับดอนเมืองวันนี้จะขอนอนห้องเค้า....ไปล่ะ"มันเดินออกไปแล้ว
"อ้าวทำไมล่ะเต้ พาแฟนมานอนที่ห้องอีกเหรอ" ผมถามครับ ทุกทีเท่าที่ผมรู้ถ้าไอ้เต้พาแฟนมาที่ห้องไอ้ขวัญมันมักจะร่อนเร่ ถ้าไม่กลับไปนอนบ้านที่ดอนเมืองก็จะไปสิงบ้านกิ๊กๆ หรือเพื่อนๆมัน...
"อ๋อผมย้ายออกกันแล้วพี่ ย้านตั้งแต่ต้นเดือน พอดีอยากได้มัดจำคืนด้วยล่ะพี่ ...เลยออกก่อน"
"อ้าวเหรอ"
ไอ้ขวัญหายไปเกือบครึ่งชั่วโมงครับ....ช่วงนี้ไอ้เต้ ไอ้เติ้ล และเพื่อนอีกสองคนก็นินทาไอ้ขวัญ หวานอย่างสนุกปาก...ผมพอจับใจความได้ว่า หวานนี่เป็นเพื่อนที่เรียนกับพวกนี้สมัยตั้งแต่มัยธยมปลายจังหวัดเดียวกับผมเลย...จีบกันตั้งแต่ตอนนั้นพอเรียนต่อก็ยังเป็นแฟนอยู่ ไอ้ขวัญเรียนที่เกษตรศาสตร์ส่วนหวานเรียนหอการค้า หวานจบปีนี้พร้อมๆ กับไอ้เต้ ไอ้เติ้ล ส่วนไอ้ขวัญต้องรออีกปีหนึ่ง....แล้วมันยังเมาท์อีกว่า จบเสร็จสองคนนี้คงต้องแต่งงานกัน พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเห็นด้วยแล้ว.....เฮ้อฟังพวกนี้คุยกันเรื่องไอ้ขวัญกับหวาน คิดถึงยัยกระเหรี่ยงผมเหมือนกัน ตอนนี้เค้าก็ลูกหนึ่งแล้ว...แล้วผมล่ะต้องกลายสภาพเป็นเกย์แบบนี้.....
ไอ้ขวัญ กับหวานเข้ามาแล้วครับ ผมเหลือบไปมองหวาน สวยแฮะ ไม่น่าเชื่อว่าจะขึ้หึงขี้วีน....แบบที่ไอ้ขวัญหรือเพื่อนๆ มันเล่าให้ผมฟัง
"หวานนี่พี่เอก คนที่ขวัญเคยเล่าให้ฟัง รุ่นพี่ของพี่ไอ้แบงค์"
"สวัสดีค่ะพี่เอก" ถ้าเป็นหญิงกับหญิง สงสัยตอนนี้รังสีอำมะหิตคงจ้าไปหมดแล้ว....
"ครับ สอบเสร็จเหรอยังล่ะหวาน" ผมไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรครับ ถามแบบนี้ไปก่อนดีกว่า
"เรียบร้อยแล้วค่ะ เกือบอาทิตย์แล้ว เดี่ยววันมะรืนหวานจะกลับบ้านต่างจังหวัดแล้ว อยู่ที่นี่เบื่อ"
"ไปกับขวัญเหรอ"ผมเลียบๆ ถามดูครับ..
"เป๊บซี่เพียวๆ ล่ะกัน ผมไม่ได้ไปส่งหวานหรอกพี่ ต้องอยู่สอนเด็กตีเทนนิสจนถึงสิ้นเดือน ถึงจะได้ไปล่ะพี่"
"อ้าวเหรอ อือ" ดีเหมือนกัน ผมจะได้คุยหรือ จะได้เจอมันได้สะดวกมากยิ่งขึ้น..
"แต่ไม่ดีเลยน่ะพี่เอก ปล่อยเสือไว้แบบนี้ กลัวน่ะ เสือมันชอบไปคาบเหยื่อตอนเจ้าของเผลอด้วยซิ"อ้าว มีแซวไอ้ขวัญ..
"แหม หวาน....ขวัญสัญญาว่าช่วงที่หวานไม่อยู่ ขวัญจะเป็นคนดี ไม่จีบไม่อยุ่งกับใคร นะจ๊ะหวาน" โหต่อหน้าแฟนต่อหน้าเพื่อนๆ นะนี่....
"ใครจะเชื่อมรึงวะขวัญ....." ไอ้เต้มันแซวๆ ไอ้ขวัญหน้าจ๋อย ส่วนหวานหน้าดุ...เฮ้อพอๆกันเลยคู่นี้....
เราคุยกันจนเกือบห้าทุ่มครึ่งครับ ตอนนี้เพลงเริ่มมีจังหวะขึ้นบ้างแล้วแหละ คนเต็มร้านตั้งแต่สี่ทุ่ม....ตอนนี้หวานคุยกับไอ้เติ้ลอยู่เรื่องอะไรไม่รู้ผมไม่ด้ยิน.....ไอ้ขวัญนั่งมองหน้าเวทีอยู่....ขวัญกับหวานนั่งติดกันนะครับ สวีทหวานหววน้ำตาลยังอายเลย......
"สวัสดีค่ะพี่ขวัญ จำหนิงได้เปล่าค่ะ ที่เราไปเที่ยวกันต่อคืนนั้น เออแล้วคืนนี้พี่ขวัญไปต่อไหนกันล่ะ พวกหนิงไปด้วยซิ" บรรยากาศที่โต๊ะผมเงียบตั้งแต่ประโยคแรกที่หนิงทักแล้วแหละครับ ทุกคนหันไปมองทางเดียวกัน คือที่ไอ้ขวัญกับหนิง.......ตอนนี้ทุกคนที่โต๊ะผมเงียบกริบ.....ไอ้ขวัญหน้าชีด ส่วนหนิงหน้าตาเด๋อด๋า....
"อ้าวทำไมเงียบกันหมดล่ะ เดี่ยวหนิงมาถามใหม่นะพี่ขวัญ กลับไปนั่งกับเพื่อนก่อน" หนิงคงจะรู้อะไรบ้างแล้วแหละ รังสีอำมะหิตมันฉายจากตัวหวานขนาดนั้น....ตอนนี้คนที่จะแย่ก็คือไอ้ขวัญ......คนที่ร้อนสุดๆ ก็คงจะเป็นหวาน....
"ขวัญไม่ได้มีอะไรกับเค้านะหวาน" มันรีบแก้ตัวคับ เฮ้อสงสารมันเหมือนกัน คราวแล้วหวานมาก็มีเรื่องที่นี่ไปครั้งแล้ว ครั้งนี้คงจะไม่มีอีกนะ.....
"โห บอกมานะ คืนนั้นไปต่อไหนกัน"เอาแล้วซิ หวานเริ่มเสียงดังขึ้นมาแล้ว....
"ไม่มีอะไรจริงๆ หวาน เชื่อใจขวัญนะ นะ" ไอ้ขวัญมันทำหน้าตาทะเล้นขอความเห็นใจ......
"กี่ครั้งกี่หนแล้วล่ะ.......ดูซิ เค้ามาบอกแบบนี้มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่จะเชื่อ"ตอนนี้บรรยากศเริ่มคุแล้วครับ...พวกผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้ว ....แต่หูผมคอยฟังครับ เฮ้อ เห็นแบบนี้สงสารมันเหมือนกันนะนี่ไอ้ขวัญมรึงนะมรึง......
"ก็............." มันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน....
"ไม่รู้ล่ะหวานจะกลับแล้ว ถ้ายังรักหวานอยู่กลับกับหวานเลย" หวานลุกขึ้นแล้วครับ.....
"พี่เอก เติ้ล เต้ หวานขอตัวกลับแล้วนะ" ไอ้ขวัญมันคงเอ๋อ ครับ ส่วนหวานเดินลิ่วไปแล้ว...ไอ้ขวัญลุกตามไป....
"อะไรของเค้านี่ เฮ้อ หึงแรงเหมือนกันนะนี่" ผมบ่นๆ ครับ......
"แบบนี้ประจำล่ะพี่ "
ผมมองไปที่หน้าร้านไอ้ขวัญกำลังคุยกับหวานอยู่...ท่าทางจะดุเดือด...อ้าวหนิงนี่หว่า เดินตรงไปที่สองคนนั้นแล้ว...คุยอะไรกันก็ไม่รู้สักพัก หวานก็หายไปกับไอ้ขวัญ....ส่วนหนิงเดินเข้ามาในร้าน...
สักแป๊บ โทรศัพท์ไอ้เต้ดัง ครับ ......มันรับ...วางเสร็จมันก็บอกว่า....
"ไอ้ขวัญกลับแล้วนะพี่เอก ไม่ต้องรอมัน ท่าทางคืนนี้มันจะโดนไม่ใช่น้อยนะนี่"
"ทำไมล่ะ อะไรมันจะโหดขนาดนั้นเชียวเหรอ เต้"ผมถามอย่างงงๆ.....
"หวานเค้าหึงเค้าหึงแรงนะพี่เอก แล้วเมื่อกี๊ยัยหนิงเค้าเข้าไปเติมเชื้ออีก สงสัยงานนี้ไอ้ขวัญอ่วม"แหมไอ้เต้มรึงหัวเราะชอบใจใหญ่นะมรึง......หัวเราะแฟนกรูอีก.....แต่ตอนนี้ผมสงสารมันนะ คนมากรักก็แบบนี้แหละ ไม่รู้จักบริหารจัดการให้ดี........
"มากินกันต่อดีกว่า" ผมยกแก้วดื่มครับ ขาดไอ้ขวัญไปสักคนสำหรับผมมันเหมือนขาดสีสันไปเยอะ ก็อย่างว่าแหละที่ผมมานี่ก็เพราะมันนี่แหละ.....
เที่ยงคืนกว่าๆ ผมก็ขอตัวกลับครับ บรรยากาศมันเซ็งๆ ไงไม่รู้..........คืนนี้ผมขอนอนปากเกร็ดดล่ะกัน...ไปที่ปากเกร็ดผมก็แวะเข้าเซเว่น หาซื้ออะไรรองท้องครับ ภาพไอ้ขวัญมันแว่บๆ เข้ามาอีกแล้ว เฮ้อ ผมบอกกับตัวเองว่าผมไม่มีสิทธิ์จะไปคิดถึงมันนะ ป่านนี้มันคงกล่อมหวานอยู่อย่างมีความสุข.......
ผมมานั่งกินมาม่าคัพหน้าเซเว่น...วันนี้มันวันอะไรของผมนี่ ผมอยากเจอคนที่ผมอยากเจอ.....แต่พอไปเจอเค้ากลับมากับคนที่เป็นเจ้าของเค้า เป็นคนที่เค้าแคร์เป็นคนที่เค้ารัก........แล้วเค้าก็กลับกัน....ปล่อยให้ผมต้องมานั่งบ้าอยู่กับมาม่าคัพนี่......
ผมกลับถึงห้องเกือบตีสอง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเตรียมตัวนอน.....ตอนนี้ยังไม่ได้เสียใจอะไรมากมายนะครับ แค่มันมารบกวนจิตใจผมให้ฟุ้งซ่านเล่นๆเอง.....ผมต้องพยายามห้ามตัวเองแล้ว..ถ้าเกิดไปหลงรักมันจะถอนตัวไม่ขึ้นมีหวังผมต้องทกข์ใจมากกว่านี้แน่.......
ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้น....ใครน่ะโทรมาป่านนี้.....ผมดูเบอร์ อ้าวไอ้ขวัญนี่หว่ะ แหม มันคงจะโทรมาขอโทษผมที่มันกับหวานกลับก่อน
"ว่าไง กล่อมหวาน เสร็จแล้วเหรอวะ...แล้วทำไมไม่หลับไม่นอนอีกล่ะนี่ ไม่หมดแรงเหรอไง"ผมว่ามันคงจะประมาณผัวเมียคู่ไหนยิ่งทะเลาะกัน ลูกยิ่งดกอะไรแบบนี้แหละ.....
"หมดแรงอะไรล่ะพี่ ผมทะเลาะกัน เบื่อพี่ พี่เอกเดี่ยวผมไปหาพี่นะครับ เบื่อมากเลย..พี่หาเหล้ากินกันดีกว่า เจอกันที่เซเว่นที่เดิมนะพี่.....ผมถึงแครายแล้วนะ อย่าเลทนนะพี่....คืนนี้ไม่มีที่นอนอย่าทิ้งน้องทิ้งนุ่งล่ะ มาได้แล้วผมใกล้ถึงแล้ว "อะไรของมันล่ะนี่....นี่ผมอาบน้ำจะนอนแล้วล่ะนี่เอ้อไปก็ไป ทำไงได้ล่ะแม้ผมจะพยายามหักห้ามใจ แต่พอได้ยินเสียงมัน ใจผมก็แตกกระเจิงทุกที......
ผมขี่จักรยานไปหน้าเซเว่นแล้วครับ ไม่ต้องแต่งตัวอะไรมากนักหรอก เสื้อกล้าม กางเกงบอล.....ผมปั่นไปถืออ้าวมันนั่งดวดเบียร์ไปก่อนแล้ว....
"ไงวะเสือ หน้าตาแย่จังเลยนะมรึง"
"กลุ้มล่ะพี่ ดูซิกะจะฉลองสอบเสร็จให้มันส์ๆหน่อย ดันมาเจอเรื่องบ้าๆ"มันบ่นๆ ผมก็ได้แต่รับฟัง....
"เฮ้อ กรูบอกมรึงแล้ว เรื่องนี้มันอยู่ที่ตัวมรึง มรึงจะไปโทษหวานก็ไม่ได้.....แล้วหวานเค้าว่าไงบ้างล่ะ"
"ว่าอะไรล่ะพี่เอก พอผมส่งเค้ากับหอ เค้าก็โกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟ....เค้าขู่จะเลิกกับผม ผมก็เลยตอกกลับไปว่าเลิกก็เลิก.....เค้าบ้าใหญ่เลย มาทุบมาตีผม....แล้วก็ยังมาตบหน้าผมอีก พี่เอกดูซิ" โหหน้ามันยังมีรอยแดงๆ อยู่เลยแฮะ หวานนี่อารมณ์รุนแรงใช้ได้เลย.....
"ใจเย็นน่ะขวัญ ตอนนี้กำลังร้อนทั้งสองคน คุยอะไรมันก็ไม่รู้เรื่องหรอก..รอให้อีกฝ่ายเย็นลงหรือเย็นลงทั้งสองฝ่ายแล้วค่อยหันหน้ามาคุยกันนะ.....มรึงสองคนรักกันมากไม่ใช่เหรอ จะมาเลิกด้วยเหตุผลแค่นี้ล่ะนะ..." ผมไม่รู้จะปลอบใจอะไรมันครับ มันทำหน้าเศร้าเครียด ยกเบียร์ขึ้นดวดแบบนี้...
"ก็จริงพี่ แต่ผมเบื่อ ทำไมนะ ผู้หญิงถึงขี้หึงแบบนี้" มันถามผมอีกแล้ว ผมไม่อยากตอบคำถามมันแล้ว....
"ที่เค้าหึงก็เพราะเค้ารักมรึงไง เค้าคงรักมรึงมากน่ะขวัญ มรึงลองคิดูนะ จะมีเหรอเปล่าที่คนเป็นแฟนกันไม่แสดงอาการหึงหวง ไม่แสดงความเป็นเจ้าของ.....มรึงต้องการแบบนั้นเหรอ"
"ไม่ล่ะพี่ แต่ทำไมเค้า ไม่เชื่อใจผมบ้างล่ะพี่ คนรักกันมันต้องเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอพี่ ดูเค้าทำกับผม....เหมือนไม่เชื่อใจผมเลย ถึงผมจะมีใครนะพี่เอก แต่ผมบอกได้เลย ผมรักเค้าคนเดียว รักสุดหัวใจ" โหดูมันพูดประโยคนนี้มันทิ่มแทงผมได้ดีชมัดเลย..
"มรึงต้องเข้าใจนะขวัญ.......ไม่มีผู้หญิงคนไหนเป็นอย่างนั้นได้หรอก....มรึงลองคิดในมุมกลับถ้าวันหนึ่งมีคนมาบอกมรึงว่า เค้าไปเที่ยวกับหวานมาสองต่อสอง....มรึงจะคิดอย่างไรล่ะ มรึงจะรับได้เหรอ" ผมถามย้อนไปดูครับ ตอนนี้ผมไม่ได้เข้าข้างใครนะครับ....ผมมองหน้ามัน อ้าวน้ำตาซึมตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ เฮ้อ นึกว่าจะเข้มแข็งที่แท้ก็ขี้แยเหมือนกัน...
"แต่ผมเบื่อพี่ ถ้าไม่ติดว่าผมรักเค้า ผมไม่ทนหรอกพี่เอก....ผมรักเค้าจริงๆ เค้าน่าจะเชื่อใจผมบ้าง ถึงผมจะมีใครแต่สุดท้ายผมก็ต้องแต่งงานกับหวานอยู่ดี"ดูมัน....ตอนนี้มันเริ่มสติแตกอีกแล้ว..
"เอาน่า......ใจเย็นๆ มรึงลองปรับตัวหน่อยดิ ทำตัวให้หวานเค้าไว้ใจหน่อย..กรูว่าถ้ามรึงพยายามเลิกไอ้สิ่งที่เค้าระแวง สิ่งที่เค้าหึงมรึง ทุกอย่างมันน่าจะดีขึ้นนะ.......นิสัยผู้หญิงก็แบบนี้แหละ ขี้หึงอย่างไม่มีเหตุผลก็อย่างว่าแหละที่เค้าหึงๆ ก็เพราะเค้ารักมรึงนะ......รักมากแค่ไหนก็คงจะหึงมากเท่านั้น" ผมบอกมันไปตามความจริง ถ้ามันไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยวจีบหรือเที่ยวหว่านเสน่ห์ให้สาวๆ รักจริงกับหวาน คนเดียว หวานเค้าคงไม่บ้าตามหึงอย่างไม่มีเหตุผลแบบนี้หรอก
ไอ้ขวัญเงียบไปครับแต่มันยังยกแก้วเบียร์เข้าปากอยู่นะครับ....ผมก็ยกแก้วดื่มตามมัน ตอนนี้ผมเป็นอะไรไปนี่ ทำไมผมต้องให้คำปรึกษามันด้วยนะ ช่วงนี้ผมน่าจะเติมน้ำมัน ใส่เชื้อฟืนลงไปไม่ใช่เหรอ....แต่ผมก็ทำไม่ลงครับ ไอ้ขวัญมันรักหวานออกจะปานนี้ อีกเดี่ยววันสองวันมันก็คงคืนดีกัน....สิ่งที่ดีที่สุดของผมตอนนี้ก็คงให้กำลังใจมัน .....
ตอนนี้ผมก็คงเหมือนเพลงนี้ล่ะมั๊ง....
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=2713
ก็ฉันมันเป็นแค่คนรอ ที่ถูกมองว่าไร้ความหมาย
ก็เพราะว่าเป็นเหมือนของตาย ในยามที่ไม่มีใคร
ฉันก็เป็นเหมือนๆเทียน ถูกเก็บในลิ้นชักเพื่อรอเรื่อยไป
ถูกใช้ก็ตอนที่แสงไฟดับไป ถึงคนก็จะใช้กัน
เอาคนที่มีความสำคัญ แค่วันที่เธอเสียใจ
มันคงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่
จะเจ็บ จะช้ำ จะทน ถ้ายังไหว
ตราบจนเทียนไขนั้นจะละลายหมดลงไป..
จะอยู่เป็นแสงที่ส่อง แม้อาจไม่ถึงใจ
แค่พอรำไรให้เธอนั้นยังมองเห็น
แค่เพียงชั่วครั้งชั่วคราว เข้าใจชัดเจน
ได้แค่ที่เป็นแล้ว ไม่ต้องหวังไปมากกว่านี้
แม้จะต้องเสียใจ
คนที่มีความสำคัญ แค่วันที่เธอเสียใจ
มันคงไม่มีความหมายสักเท่าไหร่
จะเจ็บ จะช้ำ จะทน ถ้ายังไหว
ตราบจนเทียนไขนั้นจะละลายหมดลงไป
จะอยู่เป็นแสงที่ส่อง แม้อาจไม่ถึงใจ
แค่พอรำไรให้เธอนั้นยังมองเห็น
แค่เพียงชั่วครั้งชั่วคราว เข้าใจชัดเจน
ได้แค่ที่เป็นแล้ว ไม่ต้องหวังไปมากกว่านี้
แม้จะต้องเสียใจ
แม้จะต้องเสียใจ
แม้จะต้องเสียใจ
ผมคงเป็นได้แค่นี้จริงๆ แม้จะรักมันแต่ผมก็ไม่อยากไปแย่งอะไรกับหวาน รู้ครับ แย่งไปก็เท่านั้นยิ่งแย่งก็ยิ่งเจ็บไปเปล่าๆ ตอนผมก็ยังไม่แน่ใจในตัวมันเลย...
"มาดื่มกันอย่าคิดมากหว่ะ เดี่ยวมรึงก็ไปง้อเค้าสักหน่อย...ทุกอย่างมันก็ดีเอง"หน้าตามันเศร้าๆ มาเลยน่ะ
"ใช่พี่เอก ดื่มให้ความน่าเบื่อของผู้หญิง...ขี้หึง ขี้ระแวงไม่เข้าเรื่อง" มันชนแก้วกับผมยกแก้วดื่มพรวดเดียวหมดแก้วเลย.....
"โห เบาๆ เว๊ย เบียร์นะเว๊ย เดี่ยวก็เมาหรอก...."
"ให้มันเมาไปเลย....เมาๆ จะได้ลืม....มาพี่เอกมาชน..." อะไรนี่เพิ่งเติมเบียร์ไปเมื่อกี๊เอง..แต่ผมก็ดื่ม...
"เอาน่า อย่าคิดมากมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของการเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ...มีหึงมีหวง มีโกรธมีทะเลาะ มีเข้าใจเป็นเรื่องธรรมดา"
"ใช่มันเรื่องธรรมดาของการเป็นแฟนกันพี่ แต่เค้ามาตบผมทำไมล่ะนี่..."โหอะไรมันนี่มันโกรธเรื่องที่หวานตบมันหรือนี่..
"ไม่เอาน่า...คิดมาก มาชนๆ" ผมอยากให้มันลืมครับ...
ผมกับไอ้ขวัญนั่งดื่มนั่งคุยกันกันจนเช้าครับ เรื่องที่คุยส่วนใหญ่ก็เรื่องหวาน กับมันนี่แหละ มันเล่าเรื่องที่มันเบื่อๆ เรื่องที่หวานหึง ....ผมน่ะเบื่อจะฟังมันจริงๆ...เบียร์หมดไปเกือบโหลแล้ว.....
"กลับเถอะหว่ะ เช้าแล้ว...เดี่ยวกรูเข้าไปซื้อมาม่าซื้อโจ๊กก่อน."ไก่เริ่มขันคนเริ่มพลุกพล่านแล้ว..
"ครับพี่..."ผมหายไปกือบยี่สิบนาทีกลับออกมา อ้าวไอ้ขวัญไปนั่งอ๊วกใต้ต้นไม้แล้ว...
"ไหวเปล่าวะ ขวัญ" จะไปช่วยมันลูบหลังก็ไม่ได้ครับ มือไม่ว่าง หิ้วถุงมาม่าคัพอยู่..
"ไหวพี่ มันอืด ดื่มเบียร์ก็แบบนี้แหละ ไม่เมาหรอกพี่ มาผมช่วยถือ"ผมก็อืดๆ เหมือนกันนะนี่...
"กลับเถอะ"
เราเดินกลับกันพอถึงหอ ก็กินมาม่ากินโจ๊ก กินเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำ....เตรียมตัวจะนอนอ้าวมันนอนแล้วนอนบนเตียงซะด้วย. เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืด กางเกงบอลไปแล้ว น้ำไม่ยอมอาบน้ำมรึงซักแห้งซะแล้ว......ผมคงต้องนอนข้าล่างครับ...ผมออกมาข้างนอกอีกครั้งมาเก็บกวาด ไอ้ที่ๆ กินเมื่อกี๊แหละ....
พอเสร็จผมก็เตรียมตัวนอน ผมเหลือบมองไอ้ขวัญมันหลับแล้วเหรอนี่ ตอนนี้ผมคงไม่ทำแบบคราวแล้วหรอกครับ ไม่อยากลับกหลับมัน...ก็อย่างที่ผมบอกแหละ ถ้าผมมีอะไรกับมัน ผมขอให้ผมกับมันมีส่วนร่วมเหมือนๆกัน....
ผมพลิกตัวไปพลิกตัวมา ตอนนี้เริ่มที่จะหลับแล้วครับ...กำลังเคลิ้ม...ผมรู้สึกเหมือนว่าไอ้ขวัญมันตกมาจากเตียงข้างบนครับ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกกำลังเคลิ้ม กำลังจะหลับ... ผมรู้สึกเหมือนใครมากอดผมน่ะ เออหรือว่าผมฝันนี่.แต่ทำไมมันรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้....ผมขอลืมตาล่ะกันถ้าฝันก็แล้วไป....ผมลืมตาดูอ้าวไอ้ชวัญมันตกจากเตียงจริงๆ ครับ เอ๊ยตอนนี้มันกอดผมอยู่นี่....หรือว่ามันละเมอ...ผมมองหน้ามัน อ้าวมันลืมตาอยู่นี่...
"พี่เอกครับ ขอกอดพี่หน่อยนะครับ ผมหนาว" อ้าวแล้วไง ตอนนี้ผมสั่นไปแล้วครับ ใจมันเต้นตึกตักตึกตักแทบจะหลุดออกจากอก.....เสียงนี้ไอ้ขวัญมันน่าจะได้ยินน่ะ...
"อย่าดีกว่ามั๊งขวัญ มันไม่ดีหรอก อย่าทำแบบนี้เลย" ผมอยากจะพูดแบบนี้ครับ แต่เสียงมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้หรือว่าส่วนลึกของใจผมมันไม่ให้พูดออกไป .......
"พี่เอก" มันเรียกชื่อผม....
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมกับมัน..ตกอยู่ในห้วงความต้องการ ห้วงตัณหา .ตอนนี้เราสองคนยากจะหยุดมันแล้วครับ.....ทุกอย่างดำเนินต่อไปจนจบ.....แล้วผมกับมันก็หลับไป........
-
:o11:แล้วไปนั่งหน้า 7 ทำไมเนี่ย
-
:m4: :m4: :m4:
-
ดีใจด้วยนะเอกที่ได้สมใจซะที แหม รอมาตั้งนานแน่ะ
ขอให้แฮปปี้หลายๆ เด้อ :m18: :m18: :m18:
-
:undecided:
และแล้ว พี่เอกก็เตรียมใจอกหักอีกครั้ง
-
:m26:
น่าดีจายตรงหนายยยยย.....ก็แค่ความต้องการของคนเมา....
แม้จะรู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้....แต่ถ้าจะเก็บเกี่ยวความสุขเฉพาะหน้าก็คงไม่ผิด
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เตรียมตัวเตรียมใจ...รอวันเจ้าของเค้ามาทวงคืนไว้ได้เลย... o1
เอาใจช่วยกันต่อไปปปปปป
:a2:
-
เป็นธรรมดา เมา แล้วก็ .......
แล้วก็ต้องมานั่งเจ็บทีหลัง พี่เอกเนี่ย ทุกทีเลยนะ :a6:
เอาใจช่วยเรื่อยๆแล้วกันคับ :a2:
-
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่น
ชื่นชมคุณเอกค่ะ ที่ไม่ละความเพียร
จนประสบผลสำเร็จบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้
ยินยอมพร้อมใจทั้งสองฝ่าย แล้วงัยคะ หลังจากนั้น
อย่าบอกนะคะ ว่าขวัญเริ่มติดใจ
-
:เฮ้อ: เบอร์ 4 นี่รักไปทำใจไปรึเปล่า :a11: :a11: :a11:
-
เข้าใจได้ยากยิ่งจริงๆ
:m29: :m29: :m29:
มันช่างเหนือจินตการ
:m30:
-
เสือไบ:the series (ตอน 147)
ผมลืมตาขึ้นมา กี่โมงแล้วนี่ โหจะบ่ายสามแล้ว...ภาพเหตุการณ์เมื่อเช้ามันวิ่งจี๊ดเข้ามาในความคิดผมทันที... เมื่อเช้ามันเกิดอะไรขึ้นนี่....ผมว่าผมไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนนะ ภาพทุกอย่างทุกตอนที่ผมกับไอ้ขวัญมีอะไรผมยังจำได้ดี...เอหรือว่าผมฝันไปนี่ ฝันเหมือนจริงมากเลย....แต่ผมก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันเพราะตอนนี้ผมกับไอ้ขวัญแต่ละคนอยู่ในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดกาย..... แล้วไอ้ขวัญจากที่มันนอนข้างบนเตียง ตอนนี้มันก็นอนข้างล่างข้างๆผม....มันยังหลับสนิทอยู่..ผมเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มเอามาห่มมัน....เฮ้อ เกิดอะไรขึ้นนี่เมื่อคืน....ผมยังงงงงอยู่....
ผมหาเสื้อผ้าใส่แล้ว....เดินออกมานั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆ.....เหตุผลที่ผมให้กับตัวเองเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อเช้าอย่างง่ายๆ ก็คือ.....
1.มันเมา....แหงๆ..คนเมาทำได้ทุกอย่างที่ตัวเองอยากทำ....แต่ผมก็ยังไม่เชื่อครับ ว่าลึกๆ มันจะอยากทำแบบนี้.....
2.หรือว่า เมื่อคืนมันทะเลาะกับหวาน แล้วมันเซ็งมันเบื่อผู้หญิง... มันเลยต้องการความอบอุ่น ต้องการการคนปลอบใจ จนเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อเช้า......เป็นไปได้เหรอเปล่านี่ ข้อนี้...
3.หรือว่ามันติดใจ จากครั้งแรก....ข้อนี้ไม่น่าจะเป็นไปได้เอหรือว่าน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด.... ผมนึกถึงเหตุการณ์ครั้งแรก กับเหตุการณ์ที่สดๆ เมื่อตอนเช้า
ผมยังเฝ้าคิดสงสัยอยู่ครับ...ผมจะดีใจดีเหรอเปล่านี่ที่มันทำแบบนั้น แต่...ผมก็ยังไม่เชื่อตัวเองอยู่ดี ว่าเมื่อคืนผมกับมันมีอะไรกัน...มีอะไรกันด้วยความเต็มใจของทั้งสองคน.....
ผมเผลอหลับไป ที่โซฟา....ตื่นมาอีกทีก็เพราะเสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นในห้องผม ไม่ใช่เสียงมือถือของผมหรอกเพราะผมจำได้ว่าผมตั้งสั่นไว้อย่างเดียว คงเป็นของไอ้ขวัญ....ป่านนี้มันคงกดรับไปแล้วแหละ..ก่อนที่จะกดรับมันคงรู้แล้วมั๊งนี่ว่าเมื่อเช้ามันทำอะไรลงไป..เพราะตัวมันไม่มีเสื้อผ้าใส่อยู่...เสียงของไอ้ขวัญแว่วๆ ออกมา...ผมพอจะรู้ว่าใครโทรมา...
"อยู่บ้าน นอนอยู่ ไม่ได้ไปไหน"
".........................................."
"ไม่ได้โกรธหรอก ใครจะกล้าโกรธหวาน ได้ล่ะ แต่เมื่อคืนหวานตบขวัญซะ"
"................................................"
"ไม่เป็นไร ขวัญผิดเอง ที่ทำให้หวาน ไม่เชื่อใจ.....คืนนี้เหรอ ได้ๆ แต่คงเย็นๆนะ"
".................................................."
"เดี่ยวพรุ่งนี้ขวัญไปส่งเอง...ฝากหวัดดี......(น่าจะเป็นพ่อหวาน) และ ....(แม่หวาน) ด้วยน่ะ บอกว่าต้นเดือนเดี่ยวขวัญจะแวะไปกราบพ่อตาแม่ยายฮ่าฮ่า." โห อารมณ์ดีเร็วจังแฮะ...เฮ้อหลังจากนี้ผมไม่อยากฟังแล้วครับ เรื่องของมัน ผมกดรีโมตดูยูบีซีดีกว่า......
ผมรู้สึกเบื่อๆ อีกแล้ว นี่ผมกำลังทำอะไรนี่....ผมไปรักคนผิดคนเหรอเปล่านี่ คนเค้ามีเจ้าของจับจองแล้ว...แล้วผมกับไอ้ขวัญจะคบกันในฐานะอะไรล่ะ ในฐานะเป็นตัวช่วยปลอบใจตอนยามเหงา หรือ เป็นคนคอยปลอบใจยามมันทะเลาะกับแฟนมา.....ทุกอย่างผมผิดเองเหรอเปล่านี่ที่ไปเริ่มกับมันวันนั้นก่อน....จนเกิดเหตุการณ์อย่างเมื่อเช้าอีก....ตอนนี้ผมคิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อยไปแล้ว ผมรู้ครับ ว่าเรื่องของผมกับไอ้ขวัญมันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก อย่างมากก็แค่นี้แหละ มีอะไรกันตอนเมา หรือ ตอนมันเคว้ง....
ไอ้ขวัญเดินออกมาแล้ว นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา...
"ตื่นนานแล้วเหรอพี่เอก" มันทักผมประโยคแรก....
"สักพักแล้วหว่ะ กรูหิว" ผมตอบไปตามความจริง...
"อ้าวแล้วทำไมไม่ไปทานล่ะพี่"
"ไม่อยากไปคนเดียว รอมรึงตื่น"
"อ้าวเวน งั้นรอแป๊บนะพี่....ผมอาบน้ำก่อนนะครับ" มันกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ.."พี่เอกครับ....คือ......."มันเงียบไปครับ แต่ผมอ่านแววตามันออกว่ามันจะพูดอะไร.....
"รอผมแป๊บนะพี่ ผมอาบน้ำก่อน" อ้าวเวน ผมนึกว่ามันจะพูดเรื่องเมื่อเช้า แต่ผมว่ามันจะพูดแหละแต่มันอาจจะเปลี่ยนใจ...บางเรื่อง ไม่ต้องพูดไม่ต้องอธิบาย ผมก็เข้าใจเรื่องบางเรื่องบางครั้งมันก็ยากจะพูดออกมา......
ไอ้ขวัญเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้วครับ ส่วนผมนั่งคิดอะไรเพลินๆ ตอนนี้มันจิตใจมันอาจจะสับสนก็ได้กับเรื่องเมื่อเช้า...มันคงเหมือนตอนผมที่มีอะไรกับไอ้เอ็กซ์ครั้งแรกแหละ...อาการผมตอนนั้นก็สับสนในตัวเอง ไม่เข้าใจว่ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นได้อย่างไร แม้ผมจะปฎิเสธว่าไม่ชอบไอ้เอ็กซ์แต่ลึกๆ ผมกับชอบการกระทำที่มันทำให้ผม....ผมว่าไอ้ขวัญมันก็คงรู้สึกคล้ายๆผมแหละ
ตอนนี้ผมขอเงียบดีกว่า ไม่ทำอะไรให้มันเลยเถิดไปกว่านี้ ผมอยากให้มันคิดด้วยตัวมันเอง ของแบบนี้ ถ้ามันไม่ชอบมันก็คงปฎิเสธผมตั้งแต่ครั้งแรก หรือ อาจจะยอมก่อน(เพราะเขื่อนมันใกล้แตก) พอเสร็จแล้วมันก็หายไปจากชีวิตผมแต่นี่มันยังคบยังติดต่อผมอยู่ เหมือนทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....
ไอ้ขวัญออกมาจากห้องน้ำแล้วครับ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนผมเข้าห้องน้ำต่อจากมัน อาบเสร็จออกมาแต่งตัว ออกไปหาอะไรกินกันใต้ตึก....
"กลับดอนเมืองหรือว่าไปหาหวานที่ห้วยขวางวะ" ผมเริ่มถามเรื่องของมันกับหวานหลังจากที่สั่งอะไรแล้ว....
"กลับดอนเมืองซิพี่เอก...ผมบอกหวานไปว่านอนบ้าน...ไปเจอหวานชุดนี้ มีหวังโดนวีน หาว่าไปนอนค้างบ้านกิ๊กที่ไหนอีก" เออก็จริงของมัน โห ต้องเทียวมาเทียวไปเหรอนี่...
"ไม่ลองเสี่ยงดูล่ะ หวานอาจจะจำไม่ได้ก็ได้นะโว๊ยฮ่าฮ่า" ผมแซวมันเล่น
"น้อยไปล่ะพี่ ขานั้น ขาจับผิดเลยแหละ จับผิดทุกอย่าง เรื่องเล็กเรื่องน้อย...จนบางเรื่องที่ผมไม่คิดว่าเค้าจะสนใจเค้ากับสนใจเฉยเลย"
"นี่ละวะ ผู้หญิง เค้ารักมรึง ก็ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา..."
"หวงมากไปก็รำคาญ ครับ พี่เอก...ถ้าผมไม่ติดว่ารักจริงหวังแต่ง ป่านนี้ผมหาใหม่ไปแล้ว"
"อือ เอาน่า.....ถ้าเขาไม่รักไม่หวงดิมรึงน่าห่วงกว่า...ฮ่าฮ่า"
"พี่เอกครับ..." มันเรียกผม..
"อะไร"ผมมองหน้ามัน
"ไม่มีอะไรครับ ข้าวมาแล้วกินกันดีกว่า" ผมคิดว่ามันอยากจะคุยเรื่องเมื่อเช้าน่ะแต่....พูดไม่ออก...
เรานั่งกินไปคุยกันไปแต่คุยกันเรื่องอื่นนะครับ เรื่องที่มันจะกลับบ้าน เรื่องที่มันต้องไปส่งหวานหรือเรื่องที่มันไปสอนเทนนิสเด็กเดือนนี้
"ผมกลับก่อนนะพี่ ไว้ว่างๆ จะชวนพี่ไปเที่ยวอีกนะ"
"ได้ เมื่อไหร่ก็ว่ามา กรูพร้อมเสมอแหละ......ช่วงนี้มรึงก็ไม่ได้เรียนแล้วนี่ อยู่บ้านอย่างเดียว"
"ครับ....เดี่ยวขวัญว่างวันไหนจะโทรมาชวนพี่เอกนะ....ไม่รู้จะว่างเปล่า หวานไม่อยู่ เสือร่าเริง" ดูมัน...
"เออ พ่อนักรัก ระวังหน่อยนะเฟ๊ย เมื่อวานโดนตบมา คราวหน้าอาจโดนเจี๋ยนเลยก็ได้ ฮ่าฮ่า"
"ยากพี่......ไปล่ะพี่มอเตอร์ไซด์มาแล้ว"
"เออ แล้วเจอกัน" มันนั่งจักรยานหายลับไปแล้ว.....
เฮ้อดีแล้ว ครับ ที่มันไม่พูดเรื่องเมื่อเช้า....ถ้ามันพูดมาผมก็ไม่รู้จะปลอบใจ หรือพูดอะไรกับมันครับ ของแบบนี้มันอยู่ที่ส่วนลึกของจิตใจ.....
เหตุการณ์ผ่านมาได้สองอาทิตย์แล้ว.....ช่วงนี้ผมไม่ได้เจอไอ้ขวัญลย...แต่ผมก็คุยกับมันทางโทรศัพท์ครับ เอาครั้งล่าสุดล่ะกัน....เมื่อกี๊นี้เอง..
"หวัดดีพี่เอก.....ทำไรอยู่ครับ" มันเสียงแจ๋วมาเชียว ผมฟังผมก็รู้ว่ามันอยู่ไหน บรรยากาศเสียงข้างมันคล้ายเป็นห้างครับ.....
"ทำงานดิวะ กำลังจะกลับบ้านแล้ว ....มรึงล่ะอยู่ห้างเหรอวะ เสียงดังเชียว"
"ถูกต้องแล้วครับ พาสาวมาดูหนังที่ฟิวเจอร์ล่ะพี่เอก"
"ฮ่าฮ่า เอาใหญ่นะมรึง เกรงใจหวานบ้างนะเฟ๊ย..." ผมเตือนมัน ครับ..
"ก็ผมเกรงใจอยู่ไงพี่ ผมถึงไปเที่ยววันละคน....ทุกทีวันละสองคนนะพี่เอก กลางวันกับกลางคืน" ดูมัน....
"เออๆ มรึงเก่งหว่ะขวัญ"
"พักนี้ไม่ได้เที่ยวเธคเลยพี่ ผมอยู่แต่บ้านกับสนามเทนนิส...เงินน้อยเที่ยวแล้วเดี่ยวไม่มีกิน"
"โห แล้วมีเลี้ยงสาวได้นะมรึง"
"ใครว่าผมเลี้ยง ผมเสียเฉพาะค่ารถมาแหละพี่ เลี้ยงบ้างนิดหน่อย " โหดูมันพูด...
"เออ ถ้าอยากจะไปเที่ยว...ก็โทรมาละกัน "
"ได้ครับ พี่เอก งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ กิ๊กผมออกมาจากห้องน้ำแล้ว" อ้าวเวน ดูมัน ถ้ากิ๊กมันอยู่ด้วยสงสัยมันคงไม่คิดถึงผม..
"เออ"
หลังจากวางสายกับมันผมก็กลับบ้าน..... วันนี้ขอกลับพระรามสี่ล่ะกัน...วันพฤหัสแบบนี้ เผื่อมีใครชวนเที่ยวจะได้ไปได้ง่ายๆ....ผมกลับมาถึงบ้านพระรามสี่ก็นั่งๆ นอนๆ ครับ ไม่มีอะไรทำจนกระทั้งสองทุ่ม....ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังขึ้น.....อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบโทรมา หลังจากวันที่มันเจอไอ้ขวัญมันก็เพิ่งโทรหาผมวันนี้แหละ....โทรมาทำไมนี่รับซะหน่อยก็แล้วกีน......
"ว่าไง หายไปเลยนะมรึง" ผมทักมันก่อนครับ..
"สวัสดีครับพี่เอก พักนี้ผมยุ่งๆ น่ะพี่....ผมต้องอ่านหนังสือสอบ นี่พรุ่งนี้ผมสอบตัวสุดท้ายแล้วล่ะพี่"
"แล้วเป็นไงคาดว่าจะจบเทอมนี้เหรอเปล่า"
"เกมซะอย่างพี่ ถ้าไม่มีอะไรพลาดคงจบน่ะ"
"เก่งหว่ะ ถ้าจบเดี่ยวกรูมีรางวัลให้ ...." แหมอย่างน้อยก็คนเคยรู้ใจผมนี่อีกอย่างผมว่ามันเก่งนะ เรียนรามสี่ปีจบนี่ไม่ใช่ง่ายเลย.....
"เอาไรดีล่ะ พรุ่งนี้เช้าพี่ไปส่งผมสอบหน่อยดิ มีพี่เอกเป็นกำลังใจ รับรองผมทำได้ยิ่งกว่าได้อีก" โหดูมัน..
"ไม่หว่ะพรุ่งนี้กรูต้องทำงาน....ไปส่งไม่ได้หรอก" ความจริงผมก็อยากไปนะครับ แต่ผมไม่อยากเจอเบียร์ ไอ้เกมต้องไปส่งสามสาวทุกเช้าที่ทำงานไงล่ะครับ....
"โหใจร้ายจังพี่เอก.....งั้นเอางี้พี่เอก มาเลี้ยงผมซะดีๆ เลยตอนเย็น ผมกะจะฉลองกับเพื่อนๆ ไอ้ชัยไอ้บอลไอ้โน๊ต ที่คอนโดผม.....มาเลี้ยงเหล้ากับสุกี้หน่อยนะครับพี่เอก" ดูมันน้ำเสียงมันอ้อนผมซะ... สงสัยอยากให้ผมไปจริงๆ...
"ช่วงเย็นเหรอ" นี่ผมจะต้องเจอเบียร์จริงๆ แล้วมั๊งนี่....ไม่อยากไปเลย
"มานะครับ พี่เอก ไอ้นีโมน้อยทั้งหลายมันบ่นคิดถึงพี่น่ะ..."
"สา......ด พูดภาษาปลารู้เรื่องด้วยเหรอวะ....."
"อ้าวลูกๆ ผม ไม่คุยกันรู้เรื่องได้ไงล่ะพี่ ว่าไงครับ พี่เอก..ผมไม่ขออะไรมากหรอกพี่ แค่พรุ่งนี้พี่มาเลี้ยงพวกผม มาเมากันที่คอนโด......" ผมไม่รู้จะตัดสินใจไงดีครับ ผมไม่อยากเจอเบียร์เลย หลังจากงานแต่งงานมันผมก็ยังไม่ได้เจอไม่ได้คุยกับเบียร์....
"เออ ไปก็ไป....สอบเสร็จก็โทรมาบอกล่ะกันว่าจะเอาไง"
"ดีมาก เมียจ๋า....พูดง่ายๆ แบบนี้ ค่อยน่ารักหน่อย"
"เอ๊ยๆ ใครเมียมรึง ชักเอาใหญ่แล้วนะมรึง อยากให้ไปก็โทรมาล่ะกัน"
"ไม่ต้องชวนไอ้ขวัญรุ่นน้องพี่มานะครับ งานนี้มีแค่ พี่ ผมและเพื่อนผมเท่านั้น"
"คร๊าบ ทราบครับ ที่ร๊าก อ่านหนังสือได้แล้ว....ไปๆ ชิ้วๆ" เฮ้อ เบื่อมันจริงๆ....
ผมวางสายกับไอ้เกม ผมก็เข้านอน ไม่มีอะไรทำจริง วันนี้คงไม่มีใครชวนเที่ยวแล้วนอนดีกว่า.......ตอนนอนภาพไอ้ขวัญมันแว่บเข้ามาอีกแล้ว....ผมเป็นอะไรไปนี่ ยอมรับว่าผมรักมันไปแล้ว แต่ ผมก็ยังนึกสถานภาพของผมกับมันไม่ออกครับ ว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน......จริงอยู่ ผมรักมัน แล้วมันล่ะ คิดกับผมอย่างไร แค่ไหน.....ผมคงต้องรอ...รอให้เวลามันช่วยบอกผมแล้วแหละว่า..มันจะเอาอย่างไรกับผม....
วันศุกร์ช่วงเย็นครับ ไอ้เกมโทรหาผมตั้งแต่บ่ายสาม...
"มาได้แล้ว พี่เอก บ่ายสามแล้ว เพื่อนๆ ผมมารอกันแล้ว"
"สอบเสร็จแล้วเหรอนี่ อยู่กันกี่คนล่ะ" ผมถามมัน..
"รวมทั้งหมดสี่คน พี่รู้จักหมดแล้วนี่"
"เออ งั้นรอแป๊บ เดี่ยวกรูออกไปเลย"
หลังจากวางสายแล้วผมก็นั่งแท๊กซี่ไปที่คอนโด เกือบสี่เดือนแล้วนี่ ผมไม่ได้ไปคอนโด.....ผมมาถึงคอนโดทุกอย่างมันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง.....ผมกดลิฟท์ ขอไปชั้นบนสุดก่อนล่ะกัน ที่นี่ความหลังของผมเยอะครับ ....
ลิฟท์มาถึงแล้ว ผมเดินออกมา ผมเดินมาชั้นบนสุด...ที่ที่ผมกับไอ้เกมเคยมาร้องไห้ มาหัวเราะ มายืนคุยกันบ่อยๆ....เฮ้อ ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม วิวทิวทัศน์ แต่ส่วนใหญ่ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบจะขึ้นมาตอนกลางคืนครับ กลางวันน้อยครั้งที่ผมจะขึ้นมา.....ผมยืนได้สักพักก็ลงไปที่ห้อง...อ้าวตั้งวงแล้วเหรอนี่....บรรยากาศที่ห้องตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก ไม่ว่าจะตู้ปลา โซฟา โต๊ะกินข้าว ที่จะมีมาเพิ่มก็คือในห้องมีรูปงานแต่งงาน รูปเจ้าสาวเจ้าบ่าว ต้นไม้ แจกันดอกไม้....
"กินไม่รอเลยนะ กรูสั่งสุกี้ไว้แล้วนะ" หลังจากที่ไอ้สี่คนนี่ยกมือไหว้ผม....ผมก็บอกมัน...
"อะไรพี่เอก สุกี้อย่างเดียวเหรอไง เหล้าด้วย เหล้าจะหมดแล้ว " ดูมัน ..
"เออๆ ไปซื้อดิ เอามาสองขวดเลยนะ ขวดเดียวเดี่ยวไม่เมา" ผมประชดมันครับ ผมให้เงินไปพันบาท...ไอ้เกมรับไป..
"เอ็ยบอลไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยไปซื้อเหล้า" มันหายไปกันแล้วเหลือผมกับเพื่อนมันอีกสองคนไอ้ชัยไอ้โน๊ต
"จบเทอมนี้เหรอเปล่าล่ะ ชัย โน๊ต"
"ผมจบพี่ พร้อมไอ้เกมแหละ"ไอ้ชัยตอบหน้าตายิ้มแย้ม ส่วนไอ้โน๊ต.
"อีกนานพี่เก็บได้ไม่กี่ตัวเอง.....เรียนๆเหลบๆ มันคงจะจบล่ะนะ"
"ตั้งใจเรียนหน่อยซิวะ โน๊ต....มัวแต่ม่อหญิงล่ะซิ"
"เปล่าพี่ขี้เกียจไปเรียนน่ะ.....อีกอย่างผมทำงานด้วย..."โหดูมัน....ผมคุยกับพวกนี้อีกหลายเรื่องครับ...
สามสิบนาทีผ่านไปมันก็หิ้วเหล้า โห นึกว่ามันจะซื้อสองกลม มันถือมาสามกลม น้ำแข็งโซดา กับแกล้มอีกเพียบ....
"ไหนล่ะสองขวด นี่มันสามนี่หว่ะ ซื้อมาอาบเหรอไง" ผมแซวมัน รู้ครับ สามขวดนี่อาจจะไม่พอด้วยซ้ำ..
"ได้ไง ล่ะ...นานๆ เมียเอ๊ย....พี่เอกจะมาเยือนสักที" เกือบจะหลุดอีกแล้วนะไอ้เกม...
"เอาให้เมาเลยนะ กรูอยากจะรู้ว่าจะมีเมียใครบ่นเหรอเปล่า"
"ไม่บ่นหรอกพี่ ผมบอกเบียร์แล้ว เดี่ยวอ้อหมวยมาแจม รับรองงานนี้มีแต่สนุก ไร้ความทุกข์....ฉลองที่เกมกับชัยเรียนจบ"
"เออ มรึงเก่ง"
ประมาณทุ่มแหละครับ เบียร์อ้อ หมวยกลับมา....พวกผมดื่มเหล้ารอกันครับ ที่รอน่ะรอกินสุกี้พร้อมกัน.....ความจริงจะกินก่อนแหละแต่ไอ้เกมมันบอกว่า
"ดูซิ จะกินสุกี้.....ไม่รอลูกผมได้ไงนี่ " มันทำหน้าละห้อยอ้อนอุ้งดีจริงๆ...พวกผมเลยเปลี่ยนใจรอเบียร์กลับมาก่อน
"สวัสดีค่ะพี่เอกหายไปนานเลยนะคะ" สามสาวยกมือไหว้ผมเกือบพร้อมๆกัน
"งานพี่ยุ่งน่ะ...เป็นไงบ้างเบียร์ น้องดิ้นบ้างเหรอเปล่า" นี่ก็เจ็ดเดือนนกว่าๆ แล้วนี่ น่าจะดิ้นแล้วมั๊ง...
"ก็มีบ้างล่ะพี่เอก ช่วงนี้ เจ็บๆ นิดๆ แต่อึดอัดน่ะพี่ ท้องโต"
"ทนหน่อยล่ะกันนะ อีกไม่ถึงสองเดือน" ตอนนี้เบียร์เค้า ดูอ้วนท้วนสมบูรณ์ดีซะด้วย แทบจะไม่เหลือคราบสาวหุ่นดีเลยนะนี่.....
"เดี่ยวต้นเดือนพฤษภาเบียร์ขอลาหยุด แล้วค่ะ ไม่ไหวไปทำงานมันอืดอัด ....."
"เค้าให้หยุดกี่เดือนล่ะ" ผมถามไป บริษัทเบียร์เป็นบริษัทเอกชนด้วย...
"เบียร์ลาหยุดแค่เดือนเดียวค่ะ หลังคลอดแล้ว ก็คงกลับไปทำงานต่อ พี่เอกเดี่ยวเบียร์ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวค่ะเดี่ยวจะออกมานั่งคุยด้วย"
"ได้ๆ" เบียร์เข้าไปแล้ว พวกเราก็นั่งดื่มนั่งกินกันต่อ ห้าหนุ่มกับสองสาว รอเบียร์อาบน้ำเสร็จมาเป็นประธานเปิดหม้อสุกี้..
"ใครดูดบุหรี่ไปดูดนอกห้องนะ กรูไม่อยากให้ลูกกรูติดบุหรี่ตั้งแต่อยู่ในท้อง"
"เออๆ" ไอ้บอลมันบ่นๆ ก็มันดูดอยู่คนเดียว...
ดูๆ ไปไอ้เกม มันก็รักเบียร์ดีนะ เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี คอยจ๊ะคอยจ๋า คอยเอาใจ...เฮ้อเห็นแล้วรู้สึกอิจฉาจริงๆ แต่เอาเถอะ ตอนนี้มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เวลามันช่วยเปลี่ยนทุกอย่างได้จริงๆ...ผมนึกถึงเรื่องของผมกับไอ้ขวัญอีกแล้ว...เวลามันจะช่วยเปลี่ยนไอ้ขวัญให้เป็นของผมเหรอเปล่านี่.....เปลี่ยนก็ดีไม่เปลี่ยนดี ตอนนี้ผมก็ให้ไอ้ขวัญไปทั้งใจไปแล้วทั้งๆที่รู้ว่ามันมีเจ้าของ.....แล้วมันก็รักเค้าคนนั้นแบบจริงจัง รักจริงหวังแต่งซะด้วย แล้วผมจะรักมันในฐานะอะไรดีล่ะ
-
เหนื่อยใจจังอ่า :เฮ้อ:
คุณเอกไม่เหนื่อยมั่งเหรอเนี่ย
-
รักคนมีเจ้าของ
มันก็เศร้า เคล้าน้ำตาแบบนี้แหละครับ พี่เอก :เฮ้อ:
-
:m15: เล่าถึง เกม ทีไร สะเทือนใจทุกทีสิน่า เฮ้อ.......
แต่กับรายล่าสุดเนี่ย :เฮ้อ: มองไม่เห็นวันพรุ่งนี้เล้ย
อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม :m28: หรือว่า...... รู้อยู่แล้ว แต่กลัวคำตอบ :seng2ped:
-
ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกพี่เอกนะ
รักแบบพอใจที่จะรัก มันเป็นความสับสนปนงง ๆ ... ไม่แน่ใจอะไรซักอย่าง ยิ่งคิดถึงความเป็นไปได้แทบเท่ากับศูนย์
อยากตัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้ ... ทำได้อย่างเดียว คือ รอ ... รอให้เวลาตัดสินทุกสิ่งทุกอย่าง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ก็คนดีๆมันเดินไม่มาเจอเรานี่เนอะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อืม ยังรู้สึกดีกับเกมไม่เปลี่ยนแปลงเลย :m1: :m1: :m1:
-
:o11:ไม่มี ไม่มา
-
งานยุ่งอ่ะ มะมีเวลาอ่านนนนนนิยายยยย หงุดหงิดดดดดด o2
:m15: เล่าถึง เกม ทีไร สะเทือนใจทุกทีสิน่า เฮ้อ.......
แต่กับรายล่าสุดเนี่ย :เฮ้อ: มองไม่เห็นวันพรุ่งนี้เล้ย
อยากรู้ แต่ไม่อยากถาม :m28: หรือว่า...... รู้อยู่แล้ว แต่กลัวคำตอบ :seng2ped:
ตามนั้นนนนนน ร่วมด้วยช่วยกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เสือไบ:the sereis (ตอน 148)
อาทิตย์ผ่านไป...ผมก็ยังคิดถึงไอ้ขวัญเหมือนเดิม อาการมันแย่มันก็เกิดขึ้นเหมือนเดิมอีกนั่นแหละคือร้อนรนกระวนกระวาย อยากคุย..อยากโทรหา แต่ ไม่รู้จะโทรไปในฐานะอะไร ถ้าชวนมันเที่ยวเหรอ ..อันนี้พอได้...ผมหยิบโทรศัพท์มาจะกดหามัน..แต่ทุกครั้งที่จะกด....ผมกับล้มเลิกความคิดที่จะโทรทุกครั้ง...ความคิดที่ว่าผมไม่ควรจะไปเจอมันบ่อย ไม่ควรจะไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตมันมากนัก....มันมีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้ว....จริงอยู่ผมอยากจะแย่งไอ้ขวัญจากหวาน....แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะแย่งมันมาเพื่ออะไรเพราะผมก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าไอ้ขวัญคิดอย่างไรกับผม...ตอนนี้ผมก็เลยมานั่งร้อนรนกระวนกระวายแบบนี้ไง....
วันเสาร์แล้ว ผมนั่งๆ นอนๆ อยู่แถวบ้านพระรามสี่ เมื่อคืนผมชวนไอ้โจ้ไอ้เอส ไปร้านยกกาดก พวกมันเพิ่งไปครั้งแรกเหมือนกัน ความจริงผมรอโทรศัพท์จากไอ้ขวัญนะเมื่อวาน... รอให้มันโทรชวน แต่ไม่มีวี่แวว ที่ไอ้ขวัญจะโทรมาหา......ผมก็เลย ต้องโทรชวนไอ้เอสกับไอ้โจ้ไป...ที่ไปร้านนี้กะจะไปสังเกตุการณ์ด้วยแหละครับว่าไอ้ขวัญมันจะแอบไปโดยไม่ชวนผมเหรอเปล่า...ฮ่าฮ่าผมเป็นเอามากนะนี่.
ตื๊ด..ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น...ใครนี่ เอ....เบอร์ไม่คุ้นเลยแฮะ...เบอร์ 02...
"สวัสดีครับ" ผมเริ่มทักก่อน.....
"พูดซะเพราะเชียว....ผมเองพี่เอก...ขวัญ"
"อ้าวแล้วมือถือไปไหนล่ะ ทำไมโทรเบอร์ตู้"
"โดนตัดพี่...ไม่มีเงินจ่ายช่วงนี้เที่ยวเก่ง เงินหมด" เออเอากับมัน....
"อ้าวเวน แหม เที่ยวเยอะก็แบบนี้หละ มีอะไรว่ามา"
"เปล่าพี่ ก็แค่คิดถึง ไม่ได้คุยกันหลายวัน นี่ผมเพิ่งสอนเด็กเสร็จพี่เหนื่อยโคตร..." มันบ่นๆ แต่ผมดีใจครับที่มันบอกแบบนี้....แค่คิดถึงผมบ้างผมก็ดีใจแล้ว...
"แหม ทำบ่น สอนไปเถอะ สอนแล้วก็ได้เงิน มรึงจะได้เอาไปเที่ยวเอาไปเลี้ยงกิ๊กไง "
"เงินมันได้ตอนสิ้นเดือนพี่ สองพันเอง"โหดูมันดูถูกเงิน
"สองพันก็เงินไม่ใช่เหรอ แหม ขนาดค่าโทรศัพท์มรึงยังไม่มีปัญญาจ่ายเลย ทำมาดูถูกเงิน"
"ก็มันน้อยจริงๆ นี่พี่ สอนอาทิตย์ ล่ะห้าร้อยสองชั่วโมง เดือนก็แค่สองพัน...."
"เอาน่า อย่าบ่น อีกหน่อยก็มีภราดรน้อยศิษย์ครูขวัญเต็มบ้านเต็มเมืองแล้ว...ฮ่าฮ่า"
"ผมไม่เก่งขนาดนั้นหรอกพี่ แค่สอนให้เด็กเล่นได้...."
"เออ ขวัญมรึงจะเสียค่าโทรศัพท์เท่าไหร่ล่ะ ยืมกรูก่อนได้นะ กรูไม่คิดดอกหรอก"
"สามพันพี่ มันจะดีเหรอครับ ผมเกรงใจพี่เอก" โหมีเกรงใจผมด้วย...แบบนี้ก็ดีน่ะ...
"เอาไปเถอะ สงสารบรรดาหญิงมรึงหว่ะ...เป็นเสือขวัญแต่โทรศัพท์ถูกตัดมันเสียภาพพจน์หมด เดี่ยวบรรดากิ๊กมรึงจะลงแดงตายที่ติดต่อมรึงไม่ได้....ฮ่าฮ่า" กิ๊กมันนี่รวมผมด้วยเหรอเปล่านะ...
"งั้นเอางี้พี่เอก ผมขอยืมก่อน ต้นเดือนผมคืน.....ก่อนผมกลับบ้านนะครับ"
"เอางั้นเหรอ....ได้ๆ ถ้ามีค่อยเอามาคืนแล้วกัน แล้วจะมาเอาหรือไงล่ะ"
"ตื๊ดๆ พี่เอกเงินผมจะหมดแล้ว เอางี้ครับ คืนนี้เจอกันยกกาดกนะครับ สามทุ่ม "
"เออ" ผมพูดไม่ทันครับสายตัดไปซะก่อน แต่ผมเชื่อว่ามันคงต้องไปแน่....
เกือบสองทุ่มผมอาบน้ำแต่งตัว ตอนนี้ผมอารมณ์ดี มีความสุขครับ ดีใจที่จะได้เจอหน้ามันแล้ว อาทิตย์หนึ่งเจอครั้งก็ยังดีนะ....
ผมไปถึงร้านเกือบสามทุ่มครับ ไปปุ๊บก็เจอไอ้ขวัญมานั่งรอแล้ว....
"สวัสดีครับ พี่เอก ผมนึกว่าไม่มาซะอีก" ดูมันไม่มาได้ยังไงวะ..
"เอ้ย ไม่มาได้ไง....กรูอยากเที่ยวหว่ะ "
"อะไรเมื่อวานก็มาไม่ใช่เหรอ แฮ่นึกว่าผมไม่รู้เหรอพี่ ฮ่าฮ่า สายสืบผมเยอะนะพี่...ที่นี่น่ะ...."
"เออมรึงเก่ง อ้าวนี่เอาเหล้าไหนมาล่ะ"
"เหล้าที่เหลือๆ น่ะพี่ เดี่ยวพี่เอกเลี้ยงผมหน่อยล่ะกันนะครับ ผมไม่มีตังส์"
"เออๆ เออนี่เงินมรึงที่ยืมน่ะขวัญ สามพัน ถ้ามีค่อยเอามาคืนนะ"ผมยื่นเงินให้มัน..มันรับแล้วเก็บ..
"ขอบคุณครับพี่เอก ไว้ต้นเดือนนะพี่ รับรองคืนชัวร์"
"เออ ๆ มาชนๆ "
คืนนี้ผมกับมันก็สนุกกันเหมือนเดิมครับ ทุกอย่างก็เหมือนเดิมที่ร้านยกกาดก ไอ้ขวัญมีสาวๆ มาคุยมาชนแก้วด้วย ....และมันก็ยังขึ้นไปร้องไปเต้นบนเวที...ก่อนกลับมันก็ไปยืนคุยเก็บสแปร์สาวๆ หน้าร้าน...
ตีสองแล้วตอนนี้ผมยืนรอไอ้ขวัญครับ มันกำลังติดพันอยู่กับสาวๆ กลุ่มหนึ่งหน้าร้าน ที่ผมรอมันไม่ใช่อะไรหรอกครับ มันยังไม่ได้บอกผมว่าจะเอาอย่างไร จะให้ผมกลับเลย หรือว่าจะไปต่อกัน หรือว่า มันจะเอายังไง มันบอกแค่ว่า รอเดี่ยวนะพี่เอกเดี่ยวผมมา..แล้วมันก็ไปคุยกับสาวกลุ่มนั้น....เฮ้อ ริรักนักรักก็แบบนี้แหละ ต้องทำใจ.....ไอ้ขวัญเดินกลับมาแล้วผมคาดว่ามันจะเดินมาบอกผมว่ากลับไปเถอะ.....ผมจะไปกลับสาวๆ กลุ่มนั้นแหงๆ
"กลับก่อนนะขวัญ" ผมต้องรีบชิงบอกก่อนครับ ไม่อยากเป็นคนโดนทิ้ง...
"อ้าวอะไร......แล้วผมล่ะ"
"มรึงจะไปกลับสาวๆ กลุ่มนั้นไม่ใช่เหรอวะ" ผมเริ่มมีอารมณ์...
"อะไรพี่เอก ผมยังไม่ได้บอกพี่เลยนะ แค่ไปคุย บริหารเสน่ห์เล่นๆ"
"เออๆ โทษที กรูนึกไปเองก็เห็น จ๊ะจ๋า มือถึงไม้ถึงขนาดนั้น"
"ไม่เอาพี่ ก็แค่คุย ไม่ใช่เป็ค..."
"เออ มรึงเซียน แล้วนี่เอาไง จะไปไหนต่อ หรือว่า บ้านใครบ้านมัน" ผมเริ่มเซ็งๆครับ ก็ตั้งแต่เห็นใครมาคุยมาเกาะแกะมันแหละ
"โหพี่เอก แล้วผมจะนอนไหนล่ะนี่ "
"อ้าวจะนอนห้องกรูเหรอ นึกว่าจะไปนอนกับกิ๊ก.....เอาไง จะไปปั๊มก่อนเปล่าหรือว่า ไปกินหน้าเซเว่น..."
"หน้าเซเว่นล่ะกันพี่ใกล้ ห้องดี แล้วอีกอย่างที่ปั๊มมันไม่ค่อยมีคน ปิดเทอมกันหมดแล้ว"
"เซเว่นก็เหมือนกัน...เงียบ"
"ไปเซเว่นนะพี่"
เราไปถึงหน้าเซเว่นตีสองกว่าๆ ไปก็ซื้อเบียร์มานั่งดื่ม...วันนี้มีรุ่นน้องมาแจมด้วยสองคน....เฮ้อถึงเช้าอีกตามเคย ไอ้ขวัญเมาอีกแล้ว....แต่ก็ยังเดินกลับห้องผมไหว.....
ไปถึงห้องเราก็จัดการกินมาม่ากินโจ๊กคัพที่ซื้อไป กินเสร็จก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำก่อน ส่วนผมตอนนี้นั่งคิดไปไกลแล้วครับ...เอาไงดีล่ะนี่ เดี่ยวผมจะนอนข้างๆ มันอีกหรือว่ามานอนที่โซฟาดี........เอางี้ล่ะกัน เดี่ยวค่อยใช้ใจตัดสินใจตอนเข้าห้องน้ำล่ะกัน...
ไอ้ขวัญออกมาแล้วครับ มันเดินตรงเข้าห้องนอนไปแล้ว ผมเข้าห้องน้ำ...เฮ้อเอาไงดีนี่....ลองดูอีกครั้งก็ไม่เสียหายนี่ มันอาจจะทำเพราะเมาก็ได้วันนั้น วันนี้มันก็เมานี่ เฮ้อ.....
ผมออกจากห้องน้ำมาแล้วครับ แล้วผมก็ตัดสินใจแล้วผมจะนอนข้างๆ มัน.....อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด....ไอ้ขวัญมันนอนหลับตาไปแล้ว .....ส่วนผมเดินออกมาดื่มน้ำ ...ปิดโทรทัศน์ ....เสร็จแล้วผมก็เดินเข้าห้องล้มตัวนอน ที่นอนสำรองข้างล่าง...ผมนอนไปได้สักพักครับ....ไอ้ขวัญหล่นตุ๊บมาอีกแล้ว...ตอนนี้ใจผมก็เต้นตึกตักเหมือนเคย...
ไอ้ขวัญมันตกลงมาจากเตียงแล้วมันก็กอดผม ตอนนี้หน้าผมใกล้กับหน้ามัน...แล้วทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมครับ..ไฟตัณหาราคะของผมกับมันลุกโซนขึ้นอีกครั้ง...
เกือบชั่วโมง ผมก็อยู่ในอ้อมกอดมัน เรารอจนหายเหนื่อยครับ ไม่มีใครคุยอะไรกันเลย จนผมกับมันหลับไป.....
ผมตื่นมาอีกทีก็เกือบบ่ายสามโมง...มันก็นอนหลับสนิทอยู่ ผมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วชุดที่จะเปลี่ยนเดินออกมาที่โซฟา..อาบน้ำเสร็จผมครุ่นคิดสารพัดครับ...ครั้งที่สองแล้วนะนี่ที่มันเริ่มก่อน...ผมค่อนข้างจะแน่ใจแล้วว่ามันทำด้วยความเต็มใจ....เฮ้อนี่ผมฉุดมันลงนรกเหรอเปล่าล่ะนี่...แต่ไงลึกๆผมก็ดีใจนะครับ ที่มันทำแบบนี้...
ผมนั่งคิดอะไรเพลินครับ เกือบๆ สี่โมงไอ้ขวัญเดินออกมา...
"ตื่นเร็วแฮะพี่เอก"
"เร็วไรวะ สี่โมงเย็นแล้ว"
"งั้นผมอาบน้ำก่อนนะพี่ หิวมาก...ท้องร้องจ๊อกๆ แล้ว" มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว...
หลังจากอาบน้ำเราก็แต่งตัวไปกินข้าวใต้ตึกตามเคย....
"คืนนี้นอนไหนนี่" ผมถามมันก่อนครับ....ผมคงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อเช้าให้มันอายหรอกครับ....
"กลับบ้านดิพี่ คนเค้ามีบ้านอยู่นะ"
"อ้าว แล้วเมื่อคืนไอ้ตัวไหนมันนอนห้องกรูวะ"ผมแซวมัน
"โห ก็เมื่อคืนผมไม่มีที่ไปนี่ครับ" มันทำเสียงออดอ้อน
"อะไร เห็นสาวๆ ยืนรอเป็นกลุ่ม พี่ขวัญคะพี่ขวัญขา...ไปกับหนูนะคะ" ผมทำหน้าทำตาทะเล้น...
"พอเลยพอเลย พี่เอก พี่เอกสวยไม่พอหรอกที่มาทำแบบนี้"
"สวยไม่พอ.....ก็มีคนมากอดกรูละวะ" อ้าวดูปากผม มันเจื่อนลงทันที...
" แซวเล่น กินไป...เออ ขวัญมรึงไม่เบื่อบ้างเหรอวะ นิสัยเจ้าชู้แบบนี้...หวานรู้คราวนี้กรูว่ามรึงไม่โดนแค่ตบล่ะนะะ..."ผมถามมัน....เมื่อคืนผมเห็นมีสาวๆมาคุยกับมันเกือบสิบคนแหละ..
"ผู้หญิงเค้าชอบมั๊ง ผู้ชายเจ้าชู้ ผมไม่เห็นมีใครจะกลัวผมเลย มีแต่หวานแหละที่ไม่ชอบ ...พี่เอกรู้เปล่าผู้ชายเจ้าชู้เค้าจะมีจุดเด่นน่ะ "
"จุดเด่นอะไรวะ มีเขี้ยว มีกรงเล็บเหมือนเสือเหรอไง" ผมถามแบบขำๆ..มันหัวเราะ...
"พวกนี้....ถ้าเอาผมเป็นตัววัดนะ.....เขาจะเป็นคนที่เข้าใจผู้หญิง รู้ว่าผู้หญิงชอบอะไรไม่ชอบอะไร เขามักจะเป็นคนที่เอาใจเก่ง และดูน่า เชื่อถือ และส่วนใหญ่จะเป็นคนชี้เล่น สนุกสนาน " โห เข้าใจดีเหรอเกินนะ แต่ก็จริงนะ ไอ้ขวัญมันก็เป็นแบบนี้แหละ...
"อือ มิน่าสาวๆ ถึงติดมรึงตรึม...และก็อีกแหละ มรึงยังต้องเจอเรื่องโหดๆ เรื่องสาวๆ แย่งมรึง ฮ่าฮ่า....นิสัยผู้หญิงเค้าชอบแกร่งแย่งอยู่ด้วย...เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร..ไม่ต้องแค่ผัวก็ได้แค่เก้าอี้ตอนขึ้นรถเมลล์นี่ถ้าคนแน่นๆ ถ้ามันมีที่ว่าง....ก็แย่งกันแทบเป็นแทบตาย" ผมหัวเราะขำๆ เคยเห็นครับ บางครั้งแย่กันถึงขนาดว่าให้กันเลยก็มี.....
"ทำหัวเราะ..."
"อ้าวจะให้ทำไรล่ะ ก็ขำมรึงนี่..กรูว่านะหวานเค้าคงรู้แหละว่ามรึงเป็นแบบนี้ แต่เค้าก็ทนเพราะเค้ารักมรึง....เค้าคงคิดว่าความดีของเขาจะเอาชนะมรึงได้จะหยุดมรึงได้"
"เรียนจบผมก็เลิกทุกอย่างแล้วพี่เบื่อเหมือนกัน....ที่เป็นแบบนี้แต่ผมว่าน่ะผู้หญิงเค้าชอบน่ะผู้ชายเจ้าชู้แต่ต้องนิดๆนะ ...งั้นจะมีเหรอพี่ ผู้ชายเจ้าชู้เหมือนงูไม่มีพิษ" โหดูมัน....
"เออๆ มรึงมันงูมีพิษ..อย่าเผลอพ่นพิษจนรักพังล่ะ" ผมบอกมันไป..
เรากินเสร็จไอ้ขวัญก็ขอตัวกลับดอนเมืองส่วนผมก็กลับไปนอนที่บ้านพระรามสี่....
อาทิตย์กว่าๆ แล้วสิ้นเดือนมีนาคมแล้ว วันนี้วันพฤหัส ผมต้องไปดูเกรดที่มหาวิทยาลัยครับ...ลุ้นแทบตาย..จะเอฟไม่เอฟ ที่ต้องลุ้นเพราะ ผมรู้ไงครับ ว่าสองตัวที่ผมลงนี้ผมไม่พร้อมเลย มิดเทอมก็มีเรื่องไอ้ลูกเจี๊ยบกับเบียร์มารบกวนหัวใจ....ดีหน่อยไฟนอล ผมทำได้แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ถึงซี แค่ดีด๊อกนี่ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว..
ผมดูเกรดด้วยความระทึกครับ..ออกมาแล้ว ดีบวกตัวหนึ่ง ดีด๊อก ตัวหนึ่ง ไชโย จบ แล้วจบแล้ว....สิบปีแห่งการรอคอยจบสักที....ดูดิไม่มีใครดีใจกันหรอกครับ ที่ได้เกรดดีตั้งสองตัว แต่นี่ผมดีใจจริงๆ แค่ดีผมก็ดีใจแล้ว....
ผมไปทำเรื่องขอจบเลย...ในใบนั้นเค้าถามด้วยว่าจะเข้างานรับปริญญามั๊ย ผมติ๊กไปว่าให้ส่งใบปริญญามาที่บ้านเลย สาเหตุที่ผมไม่ไปงานรับปริญญาก็เพราะผมอายไงครับ ฮ่าฮ่า เรียนภาษาอะไรนี่ตั้งสิบปี...แล้วผมเป็นคนที่เรียนเก่งไง เดี่ยวเพื่อนๆ ญาติๆ จะสงสัยเอา...หลังจากที่เอาบัตรนักศึกษาคืนได้เงินประกันคืนมาหนึ่งพันบาท ผมก็กลับบ้านครับ วันนี้ผมลาพักร้อน...ไม่มีอะไรทำจริงๆ
หลังจากวันที่ผมเจอมันครั้งที่แล้ว....ไอ้ขวัญมันก็เงียบไปเลยครับ ผมก็ไม่ได้เจอมันอีก...มีโทรคุยกันแค่ครั้งสองครั้ง...
วันนี้วันศุกร์ผมต้นเดือนเมษาแล้ว....ผมได้แต่รอว่ามันจะโทรมาหาผม ชวนผมเที่ยว...รอทั้งวันด้วยใจจดจ่อ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะโทรมาเลย....จนเย็น ผมกลับไปตีเทนนิสที่บ้านพักที่ปากเกร็ด....วันนี้ไอ้แบงค์ไอ้บอลไม่มาตี เฮ้อสงสัยกลับบ้านต่างจังหวัดกันหมด....
ผมกลับมาอาบน้ำแต่งตัว..เตรียมกลับไปนอนบ้านที่พระรามสี่ อ้าวกำลังอาบน้ำอยู่..เสียงโทรศัพท์ดัง ตื๊ดๆ ใครนี่โทรมาตอนอาบน้ำ ผมหยิบผ้าเข็ดตัวมาใส่แล้วเดินออกมารับโทรศัพท์...อ้าวเบอร์ไอ้ขวัญ....น่ารักจังนะขวัญโทรมาตอนผมอาบน้ำ...ผมคาดว่ามันต้องชวนผมเที่ยวแน่เลย...
"สวัสดีครับ พี่เอก พี่อยู่ไหนนี่" โหทำไมมันลิ้นพันกันแบบนี้ล่ะนี่ สงสัยมันเมา..
"อยู่แฟลตที่ปากเกร็ด" ผมตอบ เฮ้อ ทำไมไม่ชวนผมไปเมาด้วยล่ะ...
"ดีเลยพี่ เดี่ยวผมไปหานะครับ จะเอาเงินไปคืนครับ นี่ผมเลี้ยงฉลองกันอยู่ ที่คอร์ทเทนนิส ....รอผมด้วยนะครับ พี่เอก"
"เออ รีบมาล่ะกัน "
"คร๊าบ" เฮ้อ จะมารอดมั๊ยนี่น้ำเสียงมันเมามากๆ เลยครับ..
หลังจากวางสายจากไอ้ขวัญแล้วแล้ว...ผมก็ไม่ต้องรีบร้อนอะไรครับ ผมไม่รู้ว่ามันจะชวนไปไหน แค่บอกว่าจะมาหาเอาเงินมาให้....เฮ้อ น่าจะบอกว่าจะไปไหนเหรอเปล่าผมจะได้ไปรอมันที่นั่นเลย นั่งรอแบบนี้เซ็งครับ ยิ่งๆ วันศุกร์แบบนี้ .....
จะเที่ยงคืนแล้ว มันยังไม่โผล่มาอีก ผมรู้สึกเบื่อแล้ว นั่งๆ นอนๆ รอมัน...เอาไงล่ะนี่ จะโทรหามันดีเหรอเปล่า..ผมกำลังจะกดไปหามัน....แต่ผมก็ต้องเปลี่ยนใจครับ ผมเชื่อในคำพูดของมันดีกว่า ว่ามันจะมาหาผมมันก็มา...แม้มันจะพูดตอนเมาก็เถอะ....
ผมนั่งๆ นอนๆ ครับ จนผมหลับไป หลับไปทั้งชุดที่เตรียมออกเที่ยวแหละครับ (ที่ใส่ชุดนี้รอไม่ใช่อะไรหรอกเพราะคิดว่ามันจะมาชวนผมไปเที่ยวต่อไง).....
ก๊อกก๊อก เสียงเคาะประตูห้องผมดัง ผมงัวเงียลุกขึ้น อ้าวรอจนหลับไปเลย ผม....กี่โมงแล้วนี่.....โหจะตีสองแล้ว ใครมาป่านนี้ล่ะ น่าจะเป็นไอ้ขวัญนะ ....ผมเดินไปเปิดประตู โห ไอ้ขวัญจริงๆ ด้วยครับ มันสะพายกระเป๋า ถือขวดเหล้ามาด้วย.... ท่าทางเมามากๆ ยืนยังจะยืนไม่ค่อยจะอยู่เลย...
"หวัดดี ครับ พี่เอก ขอนอนด้วยนะ ไม่อยากกลับดอนเมืองไกล ไกล" มันพูดเสียงดังครับ น้ำเสียงมันยานๆ เมาๆ
"เออ เออ เข้ามาก่อน เกรงใจข้างห้องเค้า" ผมดึงมือมันเข้ามา มันเสียงดังขนาดนี้เดี่ยวมีคนแตกตื่น..
"คร๊าบ" มันเดินเข้ามาแล้ว ยกขวดเหล้าขึ้นดู...
"ดื่มเหล้ากันดีกว่า พี่เอก เหลืออีกนิด" โหยังจะกินอีกเหรอนี่ ยืนยังไม่ค่อยไหวเลย.
"เอ๊ยไม่เอาแล้ว ไปอาบน้ำ นอนดีกว่า เหล้าแค่นี้ ไม่พอหรอก พยาธิท้องกรูยังไม่ทันร้องเลย"
"งั้นเดี่ยวผมไปซื้อมาอีก ..." มันทำท่าจะออกไปซื้อ....
"ไม่เอาแล้วหว่ะ นอนๆ ยืนจะไม่ไหวแล้ว เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน นอนๆ เร็วๆ " ผมดึงมือมันเข้าห้องนอน..โหถุงเท้ารองเท้าไม่ถอดอีกนะมรึง มันล้มตัวนอนบนเตียงทั้งชุดนั้นแหละ
"ไอ้เวน ห้องกรูเปื้อนหมด..." ผมต้องถอดรองเท้าถุงเท้าให้มัน...มันใส่รองเท้ากีฬา เสื้อในชุดกีฬานะครับ ...แต่งตัวแบบนี้มันก็หล่อดีเหมือนกันนะนี่ ส่วนผมก็อยู่ในชุดออกเที่ยว....
กว่าผมจะเอารองเท้า ถุงเท้าเป้ ออกจากหลังมันได้แทบหอบครับ มันดิ้นไปดิ้นมา...ตัวก็เหม็นด้วยเหม็นเหงื่อ...เฮ้อลำบากผมอีก...
ผมจัดการเปลี่ยนชุดจากชุดเที่ยวเป็นชุดนอน.....เปลี่ยนเสร็จผมเดินไปหยิบผ้าขนหนู ชุบน้ำ มาเช็ดตัวให้มัน จะนอนทั้งแบบนี้ได้ไงล่ะ เหม็นตาย...ผมขอละลาบละล้วงตัวมันล่ะกัน...ฮ่าฮ่า เห็นมาสามครั้งแล้ว มันคงไม่ว่าอะไรผมหรอก....
ผมเช็ดตัวมันไปเรื่อยๆ ครับ เช็ดเสร็จก็เอาแป็งทาให้มัน เผื่อมันจะได้ หอมสบายตัว เช็ดเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนอนให้มัน....มันหลับไปแล้วครับ....ผมกำลังจะยกอ่างน้ำกับผ้าเช็ดหน้าไปเก็บ......
"หวาน ขวัญรักหวานนะ" มันละเมอครับ เฮ้อ ทำไมละเมอแบบนี้นี่ .....ผมรู้สึกแย่เลยครับ นี่มันอะไรล่ะนี่ มันมาหาผมแท้ๆ แต่กับเรียกชื่ออีกคน เฮ้อ มรึงคนรักหวานหมดใจล่ะซิขวัญ...... แต่เอาเถอะยังไงผมก็ไม่คิดจะไปห้ามไปขวางอะไรมันอยู่แล้ว แค่มีมันอยู่ใกล้ๆ ผมก็สุขใจ.....
หลังจากที่ผมทำเก็บอุปกรณ์ต่างๆ เสร็จแล้วผมก็มานอนข้างๆ มันครับ....อ้าวเหมือนรู้เลยแฮะ ว่าผมมา มันก็กอดผมเหมือนผมเป็นหมอนข้างเลย......หัวใจผมเต้นตึกตัก..อีกตามเคย....เราไม่มีอะไรนะครับ ตอนนี้....แต่...มีอะไรกันในช่วงเช้า......เฮ้อ หักห้ามกามตัณหาไม่ได้ซักที ทั้งผมและมัน........
ไอ้ขวัญกลับไปตอนเย็นครับ วันนี้มันต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด มันเอาเงินที่ยืมคืนผมแล้ว.....
"ถ้าพี่กลับไปบ้านตอนปีใหม่ มาเที่ยวบ้านผมก็ได้นะพี่เอก มาเล่นน้ำสงกานต์กัน" มันเอ๋ยปากชวนผม....
"เออๆ ถ้าว่างจะไปนะ...แล้วนี่กลับไป....อยู่นานเหรอเปล่าล่ะ" ผมคงไม่ได้ไปหรอกครับ เพราะต้องไปทำงานกับมิสเตอร์เชน..
"ปลายๆ พฤษภาพี่ คงต้องกลับมาลงทะเบียน..ไปล่ะนะพี่ เดี่ยวต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ดอนเมืองอีก"
"เออ โชคดีนะ" ผมยิ้มให้มัน ...มันเดินไปขึ้นมอเตอร์ไชด์ไปแล้ว
ผมคงไม่ได้เจอมันอีกเดือนกว่าๆ แต่ไม่เป็นไรโทรคุยได้....เฮ้อ ผมถอนใจครับ ภาพเหตุการณ์ที่ผมมีอะไรกับมันตอนเมื่อเช้านี้ มันเข้ามารบกวนอีกแล้ว....แม้ผมมีความสุขแต่ผมก็ไม่เข้าใจครับ ว่าความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ขวัญ มันจะเรียกว่าอะไร.....กลุ้มใจกับชีวิตตัวเองจริงๆ.....
http://www.dseason.com/coolsong/coolsong_play.php?id=3330
ฉันยังไม่รู้เลย จะลงเอยเช่นไร
สิ่งที่ตัวฉันเอง คิดอยู่ทุกวัน นั้นถูกไหม
เพราะว่าในสายตา เธอดูมีเลศนัย
แต่ก็เหมือนว่าแค่แกล้งทำ
เพียงต้องการทำให้ฉันนั้นหวั่นไหว
ให้ความสำคัญไปพร้อมๆใคร
ให้ความสนใจไปเหมือนๆกับคนอื่น
ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ไหนควรจะยืน
ต้องทนขืนข่มความข้องใจ
ฉันก็ไม่รู้ระหว่างเราคืออะไร
มันคืออะไรที่เธอคิดกับฉัน
คนที่สนใจหรือเล่นๆไป
ทำแบบไหนที่เราจะคบกัน
หรือต้องให้ฉันแค่แอบมีเธอในใจ
แค่นี้ใช่ไหมที่เธอคิดกับฉัน
บอกกับฉันที ฉันไม่เข้าใจ
ระหว่างเรามันควรเป็นเช่นไร ไม่รู้เลย
เหมือนเดิมทุกๆวัน ยังคงไม่เข้าใจ
สิ่งที่ตัวฉันเองคิดอยู่ทุกวัน นั้นผิดไหม
เพราะว่าในสายตา ยังทำให้คิดไป
มันจะจริงหรือแค่แกล้งทำ
เธอจงบอกกันให้รู้บ้างได้ไหม
ให้ความสำคัญไปพร้อมๆใคร
ให้ความสนใจไปเหมือนๆกับคนอื่น
ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ไหนควรจะยืน
ต้องทนขืนข่มความข้องใจ
ฉันก็ไม่รู้ระหว่างเราคืออะไร
มันคืออะไรที่เธอคิดกับฉัน
คนที่สนใจหรือเล่นๆไป
ทำแบบไหนที่เราจะคบกัน
หรือต้องให้ฉันแค่แอบมีเธอในใจ
แค่นี้ใช่ไหมที่เธอคิดกับฉัน
บอกกับฉันที ฉันไม่เข้าใจ
ระหว่างเรามันควรเป็นเช่นไร ไม่รู้เลย
ให้ความสำคัญไปพร้อมๆใคร
ให้ความสนใจไปเหมือนๆกับคนอื่น
ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ไหนควรจะยืน
ต้องทนขืนข่มความข้องใจ
ฉันก็ไม่รู้ระหว่างเราคืออะไร
มันคืออะไรที่เธอคิดกับฉัน
คนที่สนใจหรือเล่นๆไป
ทำแบบไหนที่เราจะคบกัน
หรือต้องให้ฉันแค่แอบมีเธอในใจ
แค่นี้ใช่ไหมที่เธอคิดกับฉัน
บอกกับฉันที ฉันไม่เข้าใจ
ระหว่างเรามันควรเป็นเช่นไร ไม่รู้เลย
ไม่รู้เลย
-
:เฮ้อ: ปวดกระโหลกแทนจริงๆ :a6:
ขวัญเนี่ย ดูเหมือนจะแค่หาคนเข้าใจนะ มีพี่เอกเลยเข้าทาง
ไปกันใหญ่
-
ไม่พูด ไม่ถามถึง แต่เราต่างรู้ว่า มันมีอะไร
:m21: :m21: :m21: :m21:
-
ก็แค่เซ็กส์เฟรนด์
คิดเป็นตุเป็นตะว่าความรัก..... :undecided:
-
ตกลงเราเป็นอะไรกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ต้องไปถามขวัญว่ารู้สึกกะเอกยังไง
ถามซิ ถามขวัญให้หายข้องใจไปเลย
หรือเอกกลัวคำตอบ :m21:
-
^
^
^
^
พี่เอกเค้าก็บอกอยู่แล้วนี่
ถ้าคำตอบออกมาแล้ว ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไงก็ตาม แน่ใจเหรอว่าจะทำใจได้
ก็ในเมื่อหวานยังอยู่ทั้งคน
-
เสือไบ:the series (ตอน 149)
วันที่สิบเมษาแล้ว เย็นนี้ผมต้องไปรับมิสเตอร์เชนที่สนามบิน นี่อาจจะเป็นครั้งรองสุดท้ายที่ผมจะได้ทำงานให้มิสเตอร์เชนแล้ว...ผมอาบน้ำแต่งตัว..ส่องกระจก....หน้าตาผมทำไมแก่มากเลยนี่ เดือนหน้าก็จะสามสิบแล้ว....คงถูกแล้วแหละที่ผมจะเลิกทำงานให้มิสเตอร์เชน ดูซิ ริ้วรอย ตีนกา รอยยับรอยย่นตรงหน้าเพียบเลย...
หน้าตาผมตอนนี้มันแก่กว่าวัยครับ.... ก็เล่นทั้งเที่ยวทั้งดื่มเหล้า ดื่มทีก็ดื่มหนัก ตั้งแต่หัวค่ำยันเช้า บางครั้งติดกันสองวันสองคืนก็ยังมี.....แบบนี้ร่างกายมันคงจะสดจะใสหรอกนะ...เฮ้อเห็นใบหน้าตัวเองแล้ว......ผมปลง คนเรา มีเกิด แก่เจ็บตาย จริงๆ......
ผมมาดอนเมืองถึงดอนเมืองตอนหกโมงเย็น.....เดินไปเดินมา...รอตามปกติครับ รอเครื่องไฟท์ที่แกจะมา...ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว.....ไอ้ขวัญโทรมา แหะๆ ผมระริกระรี้รับทันที...
"ว่าไงวะ" ผมทักมันก่อน....
"สวัสดี ครับ พี่เอก อยู่ไหนนี่" มันถามผม...น้ำเสียงวันนี้สดชื่นดีเหลือเกินนะมรึง
"อยู่ข้างหูมรึงไง ได้ยินเสียงชัดเหรอเปล่าวะ"
"ชัดดิ ชัดแจ๋วเลยครับ" ท่าทางมันจะรับมุขกับผมนะนี่....
"แล้วมรึงถามทำไมวะ....โง่เปล่า" ผมแกล้งแหย่มัน..
"โห พี่เอก ก็ผมไม่นึกนี่ครับ ว่าจะมีคนบ้าตอบแบบนั้น..." อ้าวเวน ดูดิ...มันว่าผม...แต่ไม่เป็นไรแค่นี้อภัยได้...
"อ้าว มันเป็นสคริปต์กรู สคริปไว้แหย่คน มีอะไรว่ามา..."
"ไม่มีอะไรหรอกพี่ แล้วนี่พี่กลับบ้านเหรอเปล่านี่" มันถามผมต่อ...มันคงหมายความถึงบ้านที่ต่างจังหวัดแหละครับ..
"ทำไมเหรอจะชวนกรูไปไหนล่ะ...เที่ยวบ้านมรึงเหรอ"
"มาได้นะพี่ พวกไอ้แบงค์ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ลมันก็มา วันสงการณ์จะได้เล่นน้ำแห่รอบเมือง....วันนี้ก็นัดรวมพลเล่นน้ำบ้านไอ้แบงค์น่ะพี่ สนุกดี...."
"อยากไปหว่ะ แต่กรูคงไม่ได้กลับหว่ะ ไปเที่ยว..พัทยา"
"โหไม่ชวนเลยนะพี่เอก ใจร้าย" ผมว่ามันแกล้งว่าผมแหละ...
"อยากชวนเหมือนกันแหละ แต่ กรูกลัวมรึงนั่นแหละที่ไม่มา แล้วมรึงกับหวานเป็นไงบ้างวะ" จะถามไปทำไมนี่....
"ก็ดีพี่ นี่เค้าก็มาช่วยทำงานที่บริษัทบ้านผมด้วยนะ" บ้านขวัญเป็นบริษัทครับ อยู่แถวๆ ตัวเมือง...
"แหม ดีจัง แบบนี้ พ่อแม่มรึงก็คงดีใจล่ะซิ"
"พ่อแม่ ผมรักหวานเหมือนลูกเหมือนหลานครับ ....."
"อีกหน่อยก็คงรักเหมือนลูกสะใภ้" เออ พูดแค่นี้น้ำเสียงผมมันน้อยใจ ไงไม่รู้ครับ....ก็อย่างที่ผมบอกแหละความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ขวัญมัน เป็นอะไรที่ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้ ว่ามันจะคิดกับผมอย่างไร.....
"แล้วพี่เอกได้ไปเที่ยวยกกาดกบ้างเปล่าครับ"มันถามต่อ..
"ไม่ได้ไปหว่ะ ไม่มีมรึงจะไปได้ไงวะ..."
"โหพี่เอก ผมกับพี่ไม่ได้ตัวติดกันน่ะ" ดูมันพูด...ตัวไม่ติดจริงอยู่ แต่กรูติดใจมรึงหว่ะขวัญ....
"เออ รู้แล้ว ก็มันไม่มีเพื่อนนี่หว่ะ ช่วงนี้ วันหยุดมันเยอะแล้วอีกอย่าง กรูก็ไม่รู้จะไปเที่ยวกับใคร"
"เห็นมั๊ย ขวัญมีค่าสำหรับพี่เอก แล้ว....ทำให้พี่เอกได้เที่ยว" โห ดูมัน มรึงมีค่าสำหรับกรูมากกว่านั้นอีกหว่ะขวัญ..
"เออ รีบกลับมาล่ะกัน เดี่ยวกรูจะเฉาตายก่อน..."
"ก็บอกให้กลับมาที่นี่ เดี่ยวผม พาเที่ยว เธคที่นี่ก็เยอะ ร้านก็เปิดใหม่ๆ เยอะ" ผมไม่ค่อยได้เข้าไปในตัวเมืองหรอกครับ เธคที่นั่นผมก็ไปแค่ครั้งเดียว....
"เออ ถ้าว่างมรึงได้พากรูทัวร์แน่เลยหว่ะ ไม่ต้องกลัว"
"ครับ พี่ แค่นี้ก่อนนะพี่เอก ผมต้องไปรับหวานกลับบ้าน"
"เดี่ยว กลับบ้านไหนวะ บ้านหวานเค้าอยู่คนละห่างจากตัวเมืองเกือบห้าสิบโลนะ"
"เปล่าพี่ เค้านอนบ้านผม แต่นอนคนละที่นะครับ พ่อแม่ ผมจัดให้พิเศษ...ฐานะลูกสะใภ้"
"แล้วทำไมไม่นอนด้วยกันเลยวะ อีกหน่อยก็แต่งงานแล้ว" ผมยังยั๊วะๆ ครับ ไม่รู้ไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ แต่อารมณ์ความรู้สึกมันพาไป...ภาษาชาวบ้านเค้าคงเรียกว่าหึงแหละ...
"ได้ไงพี่ พ่อแม่ ผมหรือพ่อแม่หวานรู้ มีหวังผมโดนอานเลย ยังไม่ได้แต่งงาน" ทางเหนือเค้าถือเรียกประเพณีแหละครับ....
"อีกหน่อยก็แต่ง จะช้าเร็วไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่ดี...หรือว่ามรึงไม่อยากน่ะ"
"อยากมันอยากแหละพี่เอก แต่ผมไม่อยากขัดใจพ่อแม่...แค่นี้ก่อนนะพี่เอก หวานมาแล้ว"
"เออๆ" มันวางสายไปแล้ว...
ดูซิครับ เวลาผมคุยกับไอ้ขวัญก็จะเป็นแบบนี้ ไม่มีหวานไม่มีแหวว ไม่มีประโยคที่คนรักหรือคนที่เป็นแฟนกันเค้าใช้คุยกัน...แม้ผมจะไม่ใช่แฟนมันก็เถอะ แต่ผมมีอะไรกับมันนี่ เฮ้อ....เบื่อจริงๆ......แต่จะไปเรียกร้องหรือตอกย้ำมากไปผมคงไม่ทำ เดี่ยวมันเตลิดหนีหายไป...คนมันมีทางเลือกเยอะ แล้วผมก็ไม่ได้อยู่ในฐานะเป็นตัวถูกเลือกที่น่าเลือกเลย...ใครเค้าจะมาเลือกเกย์เป็นแฟนล่ะนี่....
มิสเตอร์เชน เดินออกมาแล้ว วันนี้แต่งตัวดีแฮะ ใส่สูทผูกไทด์ สงสัยเลิกงานก็บินมาเลยแหงๆ....ผมเดินเข้าไปหาแกช่วยแกถือของ....แกเดินเข้ามาโผกอดผม...
"คิดถึงคุณจังครับ ที่รักของผม"
"เหมือนกันเลยครับ" ผมรีบคลายอ้อมกอดครับ แหม ได้ไงครับ กลางฝูงชนแบบนั้น..ผมพาแกเดินออกมาขึ้นแท๊กซี่....
"พักที่ไหนครับ....." ผมถามแก...
"ที่เดิมแหละ คอนราด" ผมบอกแท๊กซี่ไป.....
หลังจากถึงโรงแรมแล้ว...ผมกับแกก็นะ....มันก็แบบนี้ทุกทีแหละ....หลังจากเสร็จอะไรแล้วเราก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปหาอะไรกินกันครับ วันนี้เราไปกินอาหารเกาหลีกันที่พลาซ่าสุขุมวิทสิบสอง......
"ใกล้แล้วซินะ ที่เราจะไม่ได้เจอกัน" มองหน้าผมแล้วพูดขึ้นมา....ตอนนี้พวกเรากำลังคีบๆ ย่างๆ อยู่ครับ เฮ้อบอกตรงๆ นะครับผมไม่ค่อยชอบอาหารเกาหลีเท่าไหร่...
"ครับ อย่าเสียใจนะครับ คุณจะได้เจอคนที่ดีกว่าผม น่ารักกว่าผม หนุ่ม กว่า ..." ผมมันแก่แล้ว....
"บอกตรงๆนะครับ ทุกอย่างไม่สำคัญหรอก แค่มีคุณผมก็พอใจ"
"อย่าดีกว่า ครับ ผมอยากจะพัก....ผมเหนื่อยที่จะทำงานแบบนี้ครับ" ผมบอกแกไปตามความจริง....
"ครับ งั้นผมก็คงจะห้ามอะไรไม่ได้ แต่อย่างไงคุณก็เป็นคนที่ผมรักเสมอ"
"ครับผม" ผมรู้สึกสะท้อนใจยังไงไม่รู้ครับ มิสเตอร์เชนแกเสมอต้นเสมปลายกับผมดี ตั้งแต่เราคบเกือบๆ 5 ปี แกทำให้ผมรู้สึกแย่ เลยนะครับ....แต่ทำไงได้ล่ะอย่างที่ผมบอก คนมันไม่ได้รัก จะฝืนไปทำไม....ผมก็ไมได้หวังเงินที่จากแกนี่ครับ.....
หลังจากกินเสร็จเราก็ไปเที่ยวกันต่อครับ ที่พัฒพงษ์....เฮ้อผมเหนื่อยนะครับ แต่ยังไงก็ต้องไป...นี่ก็คือเหตุผลหนึ่งที่ผมอยากจะเลิกทำงานนี้......วันนี้เราไปดูโชว์กันสองร้านนะครับ ร้านฟิวเจอร์บอย กับ ร้านตะวัน โชว์สองร้านนี้ก็ยังเด็ดเหมือนเดิม.......ผมกับมิสเตอร์เชนอารมณ์แทบกระเจิง คืนนี้เราออฟไอ้เก่ง(เด็กบาร์เพื่อนไอ้กาย)ออกมาด้วยครับ มิสเตอร์เชนเค้าติดใจการเอาอกเอาใจของมัน..... ตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว..
"จะไหนต่อครับ" ผมถามมิสเตอร์เชน..
"เก่งมีที่ไหนแนะนำบ้างเปล่า " ผมถามไอ้เก่งด้วยแหละ...
"ไม่มีเลยหว่ะ แล้วแต่ คุณเค้าล่ะกัน" มิสเตอร์เชนควักแผ่นพับเป็นประมาณโบว์ชัวร์ไกด์แหล่งท่องเทียวของชาวสีม่วงแล้วชี้ให้ผมดูครับ..
"ผมอยากไปที่นี่...." ร้านอะไรล่ะนี่ ผมไม่รุ้จักหรอกครับ แต่คงไปถูกเพราะมันมีชื่อร้าน สถานที่ตั้งร้าน และก็เบอร์โทร...
"ตกลงไปร้านนี้นะครับ" แกพยักหน้าครับ ส่วนผมโบกรถ บอกแท๊กซี่ให้พาไปที่นี่...แถวสะพานควาย
"เอก มันเป็นเซาว์น่านี่หว่ะ" ไอ้เก่งมันบอกผมหลังจากอยู่บนแท๊กซี่แล้ว
"อ้าวเหรอ ผมก็ไม่รู้ ผมไม่เคยไป" แต่ผมก็เคยไป กับมิสเตอร์เชน ที่สุขุมวิท 53 มาแล้วนะครับ ตอนนี้ที่นั่นมันปิดแล้ว
"เหรอ แต่ผมเคยไปน่ะ แถวสีลม ไม่ใช่ที่นี่ ลองไปดูล่ะกัน"
"ครับ....."
แท๊กซี่มาถึงที่แล้วครับ แต่จะว่าไปมันไม่น่าจะเป็นร้านเลยนนี่ๆ เข้ามาประมาณบ้านจัดสรรค์เป็นทาวเฮ้าส์สองคูหา...ซอยนี้ค่อนข้างจะเปลี่ยวและมืด นะครับ..มิสเตอร์เชนเดินนำไปแล้ว อ้าว......ขนาดมาครั้งแรกนะนี่..
ผมจ่ายเงินค่าเข้าแล้ว เราได้กุญแจกับคอนดอม(ให้มาทำไมนี่ตอนนี้ยังไม่เกท ครับ) มาคนล่ะชุด...พวกเราก็จัดการเปลี่ยนชุด อ้าว ใส่ผ้าเช็ดตัวเหรอนี่ อ้าวใส่ก็ใส่....
ที่แรกเราไปก็คือไปอาบน้ำก่อนครับ ห้องน้ำก็นะ อาบแบบรวมครับ ต้องถอดกางเกงใน...ตอนนี้มีหลายตาหลายคู่จับจ้องมายังที่ไอ้เก่ง ก็แหงล่ะ หุ่นดี แบบนั้นใครจะไม่มองล่ะ....อาบน้ำเสร็จผมกับมิสเตอร์เชนมาแช่น้ำในอ่างจากุชีกันครับ ส่วนไอ้เก่ง มันขออบตัว......ผมกับมิสเตอร์เชนแช่นน้ำในอ่างรอมัน...เฮ้อ .....
ผมกำลังแช่น้ำอย่างสบายอารมณืครับ มิสเตอร์เชนก็อยู่ข้างๆ เฮ้อ มีจับมีบีบนวดให้ผมใต้น้ำด้วย เฮ้อ เดี่ยวก็มีอามร์หรอก น้ำปูดๆ แบบนี้....ไอ้เก่งเดินมาแล้วครับ มันเดินเข้ามาแช่ด้วย โหมิสเตอร์เชนผละจากผมไปหามันเลย น่าน้อยใจจริงๆ......
เราแช่กันสักแป๊บเราก็เดินออกจากที่นี่ครับ เดินขึ้นบันได ตรงส่วนนี้ค่อยข้างจะมืดนะครับ ผมกลัวจะตกบรรไดจริงๆ ส่วนมิสเตอร์เชนเดินตามติดไอ้เก่งแจ...ตอนนี้พวกเราต้องถอดผ้าเช็ดตัวแล้วนะครับ..
"ถอดกางเกงในด้วยครับ" อาจึ๋ย เอ๊ยอะไรนี่..แต่พวกเราก็ถอดนะครับ ผมชักอยากรู้แล้วละซิว่าข้างบนมันเป็นฃนอะไร
เรามาถึงตึกอีกตึกแล้วครับ โหมืดจริงๆ ช่วงเดินนี่ ก็อย่างว่านะครับ มีมือลึกลับ คอยจับคอยคลำตลดดทาง ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรหรอกครับ ได้แต่ปล่อยๆ แต่คนโดนเยอะเห็นจะเป็นไอ้เก่ง.....
ผมเดินไปเดินมา ผมหลงกับมิสเตอร์เชนกับไอ้เก่งแล้ว...เอ เมื่อกี๊ยังเห็นหลังไวๆ อยู่นี่ หายไปไหนนี่ หรือว่าหายเข้าห้องไปแล้ว ไม่เป็นไรผมเดินเล่นดีกว่า ผมเดินไปตามเสียงเพลงครับ คือมันจะมีเสียงเพลงดังจากข้างล่างน่าจะเป็นเธคนะ ผมเดินไปที่นั่นทันที...
โหบรรยากาศสุดบรรยายเลย ครับ แต่ละคนเต้นกันอย่างสนุกสนาน เพลงก็ประมาณแนวแดนซ์เต้นมัน.....โหเพลงแบบนี้ผมชอบดิ ผมขอแจมล่ะกัน....เฮ้อ แต่ผมรู้สึกอายครับ ที่อายไม่ใช่อะไรหรอก เพราะทุกคนที่เต้นตรงนี้ไมได้นุ่งอะไรเลย....อ้าวมีบาร์เหล้าด้วย ผมขอดื่มบ้างดีกว่า....
"ผสมอะไรครับ" เด็กเสิร์ฟที่นี่น่าตาน่ารักดีแฮะ...ที่รู้ว่าเป็นเด็กเสิร์ฟก็เพราะเค้าสวมเสื้อผ้าไงครับ...แล้วก็คอยเสิร์ฟเหล้าเสิร์ฟเครื่องดื่ม....
"ขอโค๊กล่ะกัน" เขาผสมให้ผม ผมยกก้วจิบ..โหเหล้าไรวะนี่เข้มโตตร ขนาดผสม โค๊กแล้วนะนี่ ยังแรงขนาดนี้... แต่ผมก็กินครับ....เข้มจริงๆ..
ผมถือแก้วมาที่ข้างๆลำโพง ตอนนี้เพลงกำลังมันส์ครับ แดนซ์สุดสวิงริงโก้เลย....ลำโพงสองตัวมีคนจับจองที่เต้นหมดแล้ว ผมขอเต้นข้างๆ ลำโพงล่ะกัน กลัวที่ไหนล่ะ ผมก็ขาแดนซ์ด้วย แดนซ์แบบนี้ชอบ แต่ที่ไม่ชอบ ก็เพราะมันน่าจะใส่อะไรสักหน่อย....
เต้นไปเกือบชั่วโมงแหละครับ มิสเตอร์เชนกับไอ้เก่ง มาแล้ว ....เห็นผมด้วย...ผมยิ้มๆ แค่นี้ผมก็รู้แล้วครับไปทำอะไรกันมา ที่รู้ก็เพราะคอนดอมที่แขนไอ้เก่งหายไป มันเอาสายรัดกุญแจรัดคอนดอมไว้นะครับที่แขนซ้าย....
"เก่งผสมเหล้าให้ คุณเชนเค้าหน่อยดิ...."ผมบอกไอ้เก่ง แหมออฟมันมาแล้วต้องใช้ให้คุ้ม...
"มิกซ์ อะไรครับ"
"โซดาครับ" ไอ้เก่งเดินไปแล้วครับ มิสเตอร์เชนตอนนี้แกเริ่มเต้นครับ คงเริ่มสนุกับบรรยากาศแบบนี้แหละ โหเต้นไปก็เห็นอะไรดีๆ ตั้งเยอะ.......แกยืนเต้นข้างๆผม อ้าวเพลงช้าแล้วแกเริ่มกอดผมแล้ว เฮ้อ.......
ไอ้เก่งกลับมาแล้วครับ ส่งแก้วเหล้าให้มิสเตอร์เชน....แกยกขึ้นดื่มแล้วหลับตาปี้เลย ...แกคงคิดเหมือนผมแหละครับว่านี่มันเหล้าอะไร....
"เหล้าเข้มเปล่าวะเก่ง"ผมถามัน
"เหมือนๆ เหล้าต้มเลยหว่ะ" มันตอบผม..
"นายรู้ได้ไงวะ"
"ผมเคยกิน....น่าจะใช่นะ ดูขวดที่เค้าใส่ดิ ไม่มีขวดไหนเหมือนกันเลย ยี่ห้อไม่ซ้ำ"
"อือ ท่าจะจริง"
เราสนุกกันจนเช้าเลยครับ ผมบอกได้เลยว่าที่นี่สนุกมากครับ ผมสนุกที่ได้เต้นแบบนี้แหละ มันเป็นสถานที่สำหรับชาวสีม่วงจริงๆ แต่ละคนโชว์เสต๊ป โชว์ความเป็นตัวตนของตัวเองออกมา.......มีหลายคู่หลายคนที่ขึ้นไปทำกิจกรรมกันข้างบน ส่วนพวกเราก็แดนซ์กันอยู่ข้างล่างนี่แหละ จนเลิก....
มิสเตอร์เชนเมามากเลยครับ ผมกับไอ้เก่งต้องลากขึ้นแท๊กซี่ เฮ้อ ........ออกมาสู่โลกความเป็นจริงๆ แล้ว.......
ผมกับมิสเตอร์เชนเที่ยวสงกานต์ที่พัทยาอีกครั้ง....สนุกครับ แต่ลึกๆ ผมก็รู้สึกหวิวๆ เหมือนกันที่เวลาของผมกับมิสเตอร์เชนใกล้จะหมดแล้ว.....ผมจะเจอกับแกอีกทีก็ช่วงวันเกิดผม....
-
รัก หลง ใคร่
แยกกันอย่างไรหรือ
:m28:
-
พี่เอกใช้ชีวิตคุ้มจังเลยนะคับ
ลองมาหมดทุกอย่างเลยเหรอคับ
:try2:
-
กับขวัญ เนี่ย เรียกว่าเป็น Sex Friend (มั๊ง)
แต่กับมิสเตอร์เชน นี่เป็นธุรกิจ
แล้วตัวของตัวเองล่ะ เป็นอะไร????? :o11:
-
คำเตือน...โปรดใช้วิจารณาณในการอ่าน
ทำยังไงให้ผู้ชายแท้ๆกลายเป็นเกย์
ก่อนอื่น ถามตัวเองก่อน ว่าทำไมถึงอยากให้ผู้ชายคนนั้นเป็นเกย์?
ทำด้วยความสเน่หา หรือ ความเกลียดชัง
คุณอยากให้ผู้ชายคนนั้นหันมารักคุณ หรือ ทำเพื่อใคร
จงแน่ใจก่อนว่า ที่ทำไปตรึกตรองมาอย่างดีแล้ว เพราะถ้ามันพลาด คุณกับเค้าจะมองหน้ากันไม่ติดอีกเลย แต่ถ้าสำเร็จ คุณก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ที่ไปทำให้ชีวิตคนๆนึงต้องเปลี่ยนไป
เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ก่อนจะเริ่มบุก มาสำรวจตัวเองกันก่อน ว่าคุณมีคุณสมบัติเหล่านี้หรือไม่
1. หน้าตาพอใช้ได้ขึ้นไป อาจจะไม่ต้องถึงกับดีมาก แต่ต้องดูมีสเน่ห์
2. ใจเย็น มากถึงมากที่สุด ของแบบนี้ใจร้อนไม่ได้ เดี๋ยวเหยื่อรู้ตัวเผ่นหนีซะก่อน
3. มีความจริงใจให้เป้าหมายตลอดเวลา และทำตัวให้เค้าไว้ใจได้
4. ฉลาดที่จะปกปิดความลับ แต่ต้องไม่โกหก จงรู้จักที่จะเลี่ยงแทนที่จะโกหก
5. อย่าทำสำอางต่อหน้าเป้าหมายให้มันมากนัก ใช้ชีวิตในระดับเดียวกับเป้าหมายให้ได้มากที่สุด
6. รู้จักที่จะฟังมากกว่าพูด แต่เมื่อเป้าหมายมีเรื่องต้องการปรึกษา ให้แนะนำในเชิงทั่วไป อย่าเบี่ยงเบนเข้าตัวเองตลอดเวลา
ทีนี้ก็ต้องมาสังเกตุก่อนว่าเป้าหมายของเราเนี่ย มีโอกาสที่จะเบี่ยงเบนได้บ้างไม๊ สังเกตุยังไงดี
1. พวกบ้าหม้อฟันหญิงไม่เลือก แต่ก็หาแฟนเป็นตัวตนไม่ได้
2. พวกเก็บกดไม่ค่อยพูดจาแต่พยายามแสวงหารักแท้ มักแอบรักคนนู้นคนนี้ แต่ไม่กล้าซักที
3. ชอบพูดเรื่องลามก แต่ไม่เคยทำจริงๆซะที
4. พวกสะสมหนัง AV โดยเฉพาะ หนังแนว SM
5. พวกติดเพื่อนขั้นรุนแรง เอ่ยปากชวนไปไหนแล้วไม่ต้องรอคิด ไปไหนไปกัน
6. เมาง่าย (อันนี้ช่วยได้เยอะเลย) และเวลาเมาแล้วชอบทำอะไรทะลึ่งๆ
เอาล่ะ เรามาเริ่มแผนกันดีกว่า
หลังจากที่ทำความรู้จักเป้าหมายมาระยะหนึ่ง ส่วนมากคุณคงไม่บอกให้เค้ารู้ว่าคุณเป็นเกย์ (ไม่บอกน่ะดีแล้ว เดี๋ยวเหยื่อตื่น) จงจำไว้ ในช่วงที่ทำความรู้จักกัน อย่าเผยให้เค้ารู้ว่าเราชอบเค้า (บางกรณีอาจจะมาจากการเป็นเพื่อนกันแล้วรู้สึกว่าชอบ เลยอยากให้เค้าเป็น) ให้แสดงความรู้สึกออกมาว่าเค้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเรา ให้เค้าวางใจ และมองว่าเราก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเค้า
จะรู้ได้ไงว่าเค้าไว้ใจเราแล้ว?
ถ้าเค้าเล่าเรื่องในอดีต หรือเรื่องของครอบครัวให้คุณฟังล่ะก็ แปลว่าเค้าไว้ใจคุณแล้วในระดับหนึ่ง แต่ต้องสานสัมพันธ์ให้แน่นกว่านั้น เช่นเมื่อมีกิจกรรมที่น่าสนใจ ให้เรียกเค้าเป็นคนแรก และบอกเค้าด้วยว่า เค้าเป็นคนแรกที่เราบอกให้รู้ อย่าลืมว่าต้องให้สัมพันธ์กับความชอบของเค้าด้วย เช่นเมื่อรู้ว่ามีคอนเสิร์ทของวงดนตรีที่เค้าชอบ ก็ให้รีบโทรไปบอกเค้าเลย จะให้ดีต้องบอกว่า มีบัตรอยู่สองใบ ไปดูด้วยกันไม๊ (ถึงจะไม่อยากไปก็ทนๆหน่อย) ตัวอย่าง
"เฮ้ย กูได้บัตร Incubus มา 2 ใบหว่ะ ไม่รู้จะไปกะใครดี"
"จริงดิ่ Incubus เหรอวะ อยากไปหว่ะ"
"ไปกับกูป่าวล่ะ" เข้าล๊อค~*
หาวิธีให้เค้าสนิทสนมกับครอบครัวของเรา จะทำให้เค้ารู้สึกว่า บ้านของเรามันน่ามาเที่ยวบ่อยๆ ชวนเค้าอยู่ทานข้าวเย็นฝีมือคุณแม่ (งานนี้ถ้าแม่ไม่เล่นด้วยล่ะแย่เลย) อีกอย่าง พ่อๆแม่ๆ มักอยากจะคุยกับเพื่อนๆของลูกอยู่แล้ว การได้คุยกันบ่อยๆ จะยิ่งทำให้เค้าไว้ใจเรามากขึ้น และเวลาเราขอไปค้างบ้านเพื่อนคนนี้ ก็ทำได้ง่ายขึ้น
จำไว้ว่าผู้ชายไม่ต้องการของขวัญวันเกิด แค่คำอวยพรกับงานเลี้ยงเหล้าในวงเพื่อนฝูงก็พอแล้ว พวกของจุกจิกไม่มีผลอะไรกับผู้ชายแท้ๆ
เวลาที่เค้าเสียใจที่สุดจงย้ำกับเค้าว่าเราจะอยู่ข้างๆเค้าเสมอ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเค้า โอกาสแบบนี้ช่วยทำคะแนนได้มาก และอาจเป็นจุดพลิกผัน
แต่จะทำยังไงให้เข้าสู่สถานการณ์แบบนี้ได้ ถ้ารอให้มันเกิดคงจะยาก สร้างมันขึ้นมาเองซะเลย (ออกจะชั่วร้ายไปหน่อย แต่ก็...) ผู้ชายแท้ๆทุกคน ย่อมแสวงหาผู้หญิงน่ารักๆสักคนมาเป็นแฟน (อย่าพยายามหาผู้หญิงมาให้เค้าโดยเตี๊ยมไว้กับฝ่ายหญิง เพราะถ้าเค้าจับได้จะซวยมาก อีกอย่างแผนนี้ต้องใช้เวลานานพอควร ดังนั้นคงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาเสียเวลาช่วยง่ายๆ) เมื่อเป้าหมายของเราเจอคนที่ถูกใจ จงส่งเสริมเค้า หาทางช่วยให้เค้าคบกัน (และค่อยๆยุให้แตกแยกไปด้วย) เมื่อไหร่ที่เห็นว่า เค้าเริ่มที่จะชอบผู้หญิงคนนั้นเข้าขั้นจริงจังแล้วล่ะก็ เริ่มดำเนินการได้เลย (ควรมีเพื่อนชายแท้สำรองไว้หลายๆคนเพื่อการนี้) แนะนำเพื่อนชายแท้ที่ดีกว่าเป้าหมายของเรา ให้เข้าไปจีบผู้หญิงคนนั้นซะ ระหว่างนั้นก็แอบยุแยงไปด้วย แต่อย่าบอกตรงๆ เช่น
"เมื่อวานมึงไปเที่ยวกับแฟนมึงมาเหรอ" (ทั้งที่เรารู้ว่าไม่ได้ไป และแฟนมันไปกับคนอื่น)
"เปล่านี่ ทำไมเหรอวะ"
"เอ๊ะแล้วที่กูเห็นมันใครวะ" (ทำให้ดูน่าสงสัยเข้าไว้)
"เห็นใคร อะไรวะ"
"กูคงเข้าใจผิด ไม่มีอะไรหรอก แต่กูคิดว่ากูเจอแฟนมึงนะ ไปดูหนังเมื่อวาน" แล้วก็ปล่อยให้มันไปเคลียร์กันเอง
อย่าลืมเน้นย้ำให้ชายแท้เบอร์2 ที่เราส่งไปจีบแฟนมันขยันทำคะแนนต่อไป แล้วเราก็ยุยงทางฝ่ายคนของเราต่อไป
ผู้ชายนี่ก็แปลก เฮฮาก็กินเหล้า เศร้าก็กินเหล้า แต่เหล้านี่ล่ะ ช่วยได้เยอะมากๆเลย เมื่อมันอกหักดังเป๊าะ มันจะต้องนึกถึงคนที่สนิทกับมันที่สุดก่อน แน่นอน ความสัมพันธ์ที่เราอุตส่าสร้างมาจะมีประโยชน์ก็คราวนี้แหละ ดังนั้นจงใจเย็นๆ และแน่ใจว่า เป้าหมาย เห็นเราเป็น "เพื่อนคนสำคัญ" รึยัง
ทีนี้เราก็เริ่มแผนมอมเหล้า จะให้ดีควรเป็นที่บ้านของเรา ไม่ใช่บ้านของเค้า เมื่อเค้าเริ่มเมาจนสติรับรู้เริ่มพร่า แต่ยังพอรับรู้ได้ ให้บอกเค้าไปเลยว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า บอกไปด้วยว่า แอบชอบเค้ามานานแล้ว แต่ไม่กล้าบอกความรู้สึก กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วเค้าจะเกลียดเรา เมื่อเค้าเมาจนไม่รับรู้แล้ว จงพาเค้าไปนอน เช็ดตัวให้ (อย่าทำอะไรมากกว่านั้น) ให้เค้านอนบนเตียง โดยที่เรานอนอยู่ข้างๆเตียง (อย่านอนบนเตียง) กะว่าพอเค้าตื่นมา ให้เค้ารู้ว่าเราทำอะไรให้เค้าไปบ้าง (ถ้าคุณตื่นก่อน จงแกล้งทำเป็นหลับจนกว่าเค้าจะเรียก) เมื่อเค้าตื่นแล้ว ให้ถามเค้าว่า จำได้บ้างไม๊ ว่าเมื่อคืนเราพูดอะไรออกไป ถ้าเค้าไม่ตอบ ไม่พูดอะไรเลย ให้พูดย้ำไปว่า เราเป็นเพื่อนกันใช่ไม๊
ทีนี้ก็รอดูผลตอบรับ ว่าเค้ามองเราในมุมที่เปลี่ยนไปไม๊ ถ้ามันจะเปลี่ยนก็ตอนนี้แหละ รอลุ้นเอาแล้วกัน
-
เหอะๆ ไม่ไหวหล่ะครับ
หาคนที่เขารักเราดีกว่า ไม่เจ็บ
:sad2:
-
หุหุ ดูแต่ขั้นตอนสิ อย่างนี้เป้าหมายจะหนีไปไหนเนี่ย :a5:
-
ชะ คุณเอก ไหงเจ้าเล่ห์อย่างเนี้ยะ
กลอุบายแยะมากมาย
เฮ้อ ช่างเจนจบซะจริง
สรุปแล้วมันดีมั้ยเนี่ย
-
เสือไบ:the series (ตอน 150)
ผมต้องไปรับมิสเตอร์เชนอีกครั้งตอนต้นเดือนพฤษภาคม นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้ทำงานกับแก...วันนี้วันเกิดผมด้วยซิ...ความจริงแกบอกผมว่าจะมาก่อนสองวันแต่ติดประชุมด่วนไม่สามารถปลีกตัวมาได้.....แต่วันนี้แกบอกกับผมว่ายังไงก็ต้องมาฉลองกับผม.......ผมยืนรอแกที่สนามบินเหมือนเดิมครับ วันนี้ฝนตกทั้งวันตั้งแต่เช้าแล้ว...หน้ามรสุมก็แบบนี้แหละ ปีนี้วันเกิดผมผมมีโปรแกรมต้องไปฉลองปิดท้ายกับแกที่เกาะช้างจังหวัดตราดครับ แต่มรสุมดันเข้ามาซะนี่ผมก็เลยต้องฉลองกับแกที่กรุงเทพนี่แหละ..เสียดายวันลาพักร้อนจริงๆ อุตส่าห์ลาไว้ก็เพื่อไปเกาะช้างกับแกนะนี่ แต่ไม่เป็นไรอีกหน่อยก็คงไม่ได้ใช้วันลาพักร้อนพวกนี้มากแล้วแหละ......ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น นี่ไม่ใช่สายเข้านะครับ สาย sms วันนี้ทั้งวันแหละครับ ส่วนใหญ่ก็จะส่ง sms มาอวยพรวันเกิดผม....ของใครนี่ผมเปิดดู...อ้าวของไอ้ขวัญนี่หว่ะ มันรู้ได้ไงนี่ ผมไม่เคยบอกมันเลยนะ..
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ พี่เอก พี่ชายของผม" อ้าวเวนผมเป็นพี่ชายไปแล้วเหรอนี่....แต่ไม่เป็นไร ยังไงผมก็มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ มัน ที่ได้เป็นพี่ชายมัน..แต่เอมันรู้ได้อย่างไรล่ะว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม....ผมไม่เคยบอกมัน มันก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนๆหรือรุ่นน้องที่รู้วันเกิดผมด้วยดิ ไอ้มด ไอ้ระ มันไม่รู้หรอกครับ ว่าผมเกิดวันไหน....แต่ความทรงจำมันแว่บขึ้นในสมองผมเหตุการณ์นี้....
"พี่เอกเป็นคนจังหวัด........จริงเหรอหน้าตาไม่ให้เลย" มันถามผมครั้งที่สองหลังจากเจอมันครั้งแรก...
"ทำไมล่ะหน้ากรูไม่ให้เหรอไงวะ" ผมหัวเราะขำๆ มัน มีหลายคนก็บอกผมแบบนี้แหละ.....
"หน้าตาพี่เอก มันเหมือนคนใต้ๆ ยังไงไม่รู้" โหดูมัน...
"กรูก็เป็นคนจังหวัดเดียวกับมรึงแหละ กรูก็ขาวนะ ดูดิ " ผมเปิดเสื้อให้มันดู ข้างในเสื้อ(ตอนนั้นยังไม่มีอะไรกันนะครับ)"กรูตีเทนนิสมันก็เลยคล้ำๆ เกรียมๆ แบบนี้แหละ ยิ่งดื่มเหล้าหนักด้วย มันเลย คล้ำ" ไอ้ขวัญมันส่ายหน้า.
"มันก็ไม่น่าเชื่ออยู่ดีแหละพี่เอก ไหนเอาบัตรประชาชนมาดูซิ" โหดูมัน...ผมจำเป็นต้องควักให้มันดู..มันรับและดูบัตรผม..
"โห ถ่ายปีไหนนี่ หน้าเด็กจัง....แหะๆ จังหวัดเดียวกันแฮะ"
"เชื่อเหรอยังละที่นี่" มันพยักหน้า....ผมว่านี่แหละที่ทำให้มันรู้ว่าผมเกิดวันไหน....
แต่อย่างไงผมก็ดีใจที่มันยังจำวันเกิดผมได้....วันนี้คงหลับฝันดีทั้งคืน....แหะๆ จะได้หลับเหรอเปล่าไม่รู้คืนนี้เพราะมิสเตอร์เชนมาแบบนี้...ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว....วันนี้แทบจะทั้งวันแหละครับ ส่วนใหญ่ก็จะโทรมาอวยพรหรือไม่งั้นก็จะถามว่าเลี้ยงที่ไหน ขอไปด้วยอะไรแบบนี้แหละ... อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบ....
"ว่าไง....สุดหล่อ" ผมทักมันก่อน.....
"สุขสันต์วันเกิด นะครับ พี่เอก วันนี้จะไปฉลองกันไหนล่ะ.....ถ้าไม่มีที่ไปมากินที่คอนโดก็ได้นะพี่ เดี่ยวผมเลี้ยงวันเกิดให้พี่เอง" ใจปล้ำเหมือนกันนะนี่.....
"วันนี้เหรอไม่ว่างหว่ะ กรูอยู่ต่างจังหวัด" ผมตัดปัญหาไปเลยครับ ถ้าบอกว่าอยู่กรุงเทพ เดี่ยวมันจะเซ้าซี้รบเร้าผมให้ผมไปหา หรือ มาหามากินกับผมจนได้.... แต่ถึงผมไม่ได้อยู่ต่างจังหวัด ผมก็ไม่สามารถไปหามันได้หรอกครับ เพราะวันนี้ผมต้องไปฉลองกับมิสเตอร์เชน...
"อะไรอีกแล้ว วันเกิดพี่ ผมจะได้มีโอกาสกินกับพี่เอกบ้างเหรอเปล่านี่..วันปีใหม่แบบนี้ วันสงการณ์งี้ วันเกิดงี้ ไม่เคยอยู่ไม่เคยว่างมาเลี้ยงน้องนุ่งเลย" ดูมัน เฮ้อ ขนาดเลิกกันแล้วนะนี่ มันยังจำเรื่องราวของผมได้อยู่เลย....
"อ้าวทำไมล่ะ กรูก็ต้องมีธุระปะปังของกรูบ้างดิ...เอาน่าอย่างคิดมาก เดี่ยวถ้ากลับเมื่อไหร่จะเลี้ยงย้อนหลังเอง"
"หลังจากนี้คงไม่ได้แล้วพี่ อีกไม่กี่วันเบียร์ก็จะได้กำหนดคลอดแล้ว นี่ยังเสียวๆ อยู่เลยว่า จะคลอดก่อนเหรอเปล่า"
"อ้าวเหรอ.....ดีใจด้วยนะ จะได้เป็นพ่อคนแล้ว"
"ใช่ๆ นี่ยังไม่รู้เลยว่าเป็นชายหรือหญิง....แต่ผมอยากให้เป็นผู้หญิงนะ...."
"กลัวล่ะซิ กลัวลูกมรึงจะเจ้าชู้เหมือนมรึงเหรอไงวะ..." ผมแซวมัน..
"แหะๆ กลัวเหมือนกัน....แต่ถ้าเป็นผู้ชาย...ผมจะบอกลูกเลยว่า อย่าเจ้าชู้มากนักนะลูกห้เจ้าชู้เท่าๆ พ่อนี่แหละกำลังดี.."
"เออ สอนกันเข้าไป เดี่ยวก็ได้ลูกชายสมใจนึกหรอก แล้วทำไมมรึงไม่อุตร้าชาวน์ล่ะวะ"
"เอาไว้รอลุ้นพร้อมกันแหละพี่....ไม่น่เกินอาทิตย์ นี่พี่เอก ผมจบรามแล้วนะ "
"โห ดีใจด้วยนะ " เก่งจังเรียนยังไงนี่สี่ปี....ไม่เหมือนผมเรียนตั้งสิบปี..
"ขอบคุณครับพี่เอก ว่าแต่พี่ไม่มาหาผมจริงเหรอวันนี้" ผมยังอ้อนต่อครับ..
"ถ้าอยู่กรุงเทพคงไปแล้ว แต่นี่อยู่ต่างจังหวัด ไปไม่ได้จริงๆ" เฮ้อ ขอโกหกต่อนะเกม ยังไงวันนี้ก็ไม่ว่างจริงๆ.....
"งั้นไม่เป็นไรครับ งั้นเอางี้เดี่ยวตัวเล็กผมคลอดมา ค่อยฉลองกัน...พี่กายคงจะมาด้วยนะผมบอกพี่กายไว้แล้ว"
"เออๆ ได้ๆ ดีๆประมาณ อาทิตย์หน้าใช่เปล่า.."
"ใช่ครับ งั้นสุขสันต์วันเกิดนะ เมียจ๋า....." อ้าวเวน ดูมัน...
"ขอบคุณ หว่ะ ที่ร๊าก" ผมทำเสียงล้อเลียนมัน...ฮ่าฮ่า...
หลังจากวางสายจากมันแล้วผมก็มายืนรอ เอ...เลทแล้วนี่....หรือว่าเครื่องจะดีเลยน์นี่วันนี้ฝนตกหนักด้วย...แต่ไม่เป็นไรรอได้....ตื๊ดๆ...ใครนี่ ไอ้ขวัญ แหมมรึง.....นึกว่าจะส่ง sms มาอย่างเดียวซะแล้ว...
"สุขสันต์วันเกิดนะป๋า แก่ขึ้นอีกหนึ่งปีแล้ว" เวน....
"อาไรแก่อะไร....อายุก็แค่สายลมที่พัดผ่านไป....แหม มรึงร้องเพลงนี้ออกบ่อยนะ"
"ฮ่าอ่า แต่พี่เอก็แก่ขึ้นอีกหนึ่งปี....วันนี้ไปฉลองกันไหนล่ะพี่อยากไปด้วยจัง " ดูมัน....
"จะไปไหนได้ล่ะ ไม่มีมรึงสักคนกรูก็ไปไหนไม่รอด คืนนี้เดียวดายกลางสายฝนหว่ะ"
"อะไรพี่เอก ไม่มีใครไปฉลองด้วยเหรอนี่ น่าสงสาร" ดูมัน...
"มีน่ะมันมี แต่กรูคงไม่สนุกหว่ะ ขาดมิสเตอร์ขวัญไปซักคน กรูจะไปสนุกได้ไง ไปกับคนอื่นมันก็งั้นๆ ...ไหนจะสู้ไปกับเสือขวัญได้ล่ะ...ฮ่าฮ่า"
"เกินไปพี่เอก เกินไป..ผมก็เห็นพี่สนุกได้ทุกทีแหละ...อาทิตย์หน้าผมก็กลับแล้วพี่ มีสอนเทนนิสเด็กคอร์สใหม่"
"เออ ดีๆ รีบกลับมาเลย ก่อนที่กรูจะลงแดงที่ไม่ได้เที่ยวกับมรึง"
"อะไรพี่เอก อะไร.....งั้นแค่นี้นะครับ สุขสันต์วันเกิดนะพี่เอก...ยังไงคืนนี้ขอให้เจอคนดีๆ หล่อๆนะครับ " ดูมันมีแซวผมอีก...
"ขอบใจหว่ะ" ผมยิ้มๆ เฮ้อ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว แค่ได้คุย แค่ได้ยินเสียงแค่ รู้ว่ามันสนใจผม .....
หลังจากวางสายจากไอ้ขวัญเสร็จแล้ว อ้าวมาแล้ว มิสเตอร์เชนของผม โหวันนี้แกมาในชุดสบายๆ ครับ ชุดเที่ยวๆ ทั่วไป.....แกเดินเข้ามากอดผม...
"คิดถึงจัง ที่รักของผม" เฮ้อประโยคแรกที่แกพูดกับผม...และแกก็กอดผมทุกที.....ทีแรกก็อายๆ เขินๆ ครับ แต่หลังๆ ก็ชิน แต่ผมก็ไม่กอดนานนะครับ ท่ามกลางฝูงชนแบบนี้..
"เช่นกันครับ...." ผมช่วยแกหิ้วกระเป๋า วันนี้แกมีแค่ใบเดียว...คงกะมาเที่ยวกับผมอย่างเดียว เราวางโปรแกรมไว้ก่อนแล้วว่าจะไปเกาะช้างกัน แต่ผมจะบอกแกว่าผมคงแคนเซิลเพราะพายุเข้า...
"ฝนตกแบบนี้ เราคงไม่ได้เกาะช้างแล้วนะครับ" ผมบอกแกหลังจากขึ้นแท๊กซี่...
"อ้าว งั้นไม่เป็นไร ฉลองกันที่นี่ก็ได้ มีคุณผมก็สุขใจ ที่ไหนไม่สำคัญ"
"ครับ "
"แฮปปี้เบิร์ทเดย์.....ที่รักของผม" แกยื่นกล่องเล็กๆให้ผมครับ
"ขอบคุณครับ"
"เปลี่ยนใจได้นะ....ผมยังรอการตัดสินใจใหม่ของคุณนะ" แกถามผม .....เฮ้อ นี่แกยังต้องการผมถึงครั้งสุดท้ายเลยเหรอนี่...ผมมองหน้าแก แววตาแก...... แกคงต้องการผมจริงๆ แต่ทำอย่างไรล่ะผมอยากจะเลิก...ผมยิ้มให้แก..
"ผมอยากจะทำต่อนะครับแต่ ผมอยากให้คุณเจอคนใหม่ๆ คนใหม่เค้าอาจจะดีกว่าผม นะครับ...และอีกอย่างผมอยากหยุดครับ ผมเหนื่อย" ผมบอกแกไปตรงๆ...
"ไม่เป็นไรนะ ถ้าวันไหนคุณเปลี่ยนใจ ผมก็พร้อมเสมอ"
"ขอบคุณครับ" เฮ้อ เห็นแกเศร้าลง ผมอยากจะเปลี่ยนใจทำต่อ แต่ผมเหนื่อยจริงๆ ครับตอนที่ทำงานกับแก....
คืนนี้เราฉลองกันที่โรงแรมทั้งคืน......ทั้งเมาทั้งเหนื่อย แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ผมยังทนได้.....มิสเตอร์เชนอยู่ฉลองกับผมอีกสองวันครับ ก็กินๆ เที่ยวที่กรุงเทพนั่นแหละ โหสงสัยแกกะจะใช้ครั้งสุดท้ายของผมให้คุ้มเลยนะนี่ เชื่อเปล่าครับ สองวันนี้ผมแทบไม่ได้นอนเลย..กินเที่ยวกันแบบนี้แต่ก็สนุกนะครับ....คืนสุดท้ายแกเล่นออฟเด็กร้านไอ้เก่งมาด้วยตั้งสี่คนรวมทั้งไอ้เก่งด้วย....เมากันปลิ้นเลยครับ วันนี้ ทั้งเหล้าทั้งยา ทั้งเซ็กส์.....
ผมมาส่งแกที่สนามบินตอนเย็นวันที่สี่ กว่าเราจะตื่นได้ก็เกือบเย็นแล้วเฮ้อ สุขสนุกริงไก้จริงๆ ผมตืนขึ้นมานอนเรียงกันเป็นตับ หกคน......
ตอนนี้แกกำลังจะเข้าประตูแล้วครับ เค้าประกาศแล้ว....
"ผมดีใจนะที่มีโอกาส ได้เจอคุณ ได้ใช้ชีวิตกับคุณมาช่วงหนึ่ง คุณทำให้ผมรัก คุณทำให้ผมมีความสุข ผมไม่อยากจะเสียคุณไป แต่เมื่อคุณต้องการแบบนี้ ผมก็ไม่สามารถจะห้ามคุณได้ "
"ขอบคุณครับ แต่ผมขอโทษที่ทำต่อไม่ได้จริงๆ" ผมยังยืนยันเหมือนเดิม...
"นี่ของคุณ.....ผมให้คุณ" แกหยิบเอาซองกระดาษขั้นมา...ผมคาดว่าน่าจะเป็นเช็คของขวัญแหละครับ เหมือนกันที่ไอ้กายเคยได้ในตอนที่สุดท้ายที่มันเลิกทำงาน....
"ขอบคุณครับ" ตอนนี้เชื่อเหรอเปล่าครับ ผมไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนี้เลยน่ะเหตุการณ์ร่ำลากันแบบนี้ จริงๆอยู่ผมอยากจะเลิก แต่ความผูกพีน ความสัมพันธ์ดีๆ ของผมกับมิสเตอร์เชน มันทำให้ผมรู้สึกใจหาย รู้สึกเสียดาย รู้สึกตัวเองน่ะผิดที่เห็นแก่ตัว แบบนี้ แต่ทำอย่างไงได้ล่ะ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ แก่เกินทำงานพวกนี้แล้วนี่....
"ผมยังรักคุณเหมือนเดิมนะ ที่รักของผม" แกโผกอดผมครับ เฮ้อ ร้องไห้ด้วย ผมรู้ครับ ว่าแกเสียใจ ....
"ขอบคุณครับ ผมจะเก็บเวลาดีๆ ของผมกับคุณไว้ในความทรงจำดีๆ ของผมตลอดไปครับ" ผมดันแกออกตอนนี้คงหมดเวลาของผมกับแกแล้ว....
"ลาก่อน"
"ครับ ลาก่อน" แกเดินจากไปแล้ว เดินจากผมไปทั้งน้ำตา นี่ผมทำถูกหรือผิดนี่......แกรักผมขนาดนี้แต่ผมกับไม่สนใจ กลับไม่เห็นคุณค่าความรักของแก....เฮ้อ อย่างที่ผมบอกแหละครับ ความรักมันฝืนกันไม่ได้
ผมนั่งแท๊กซี่กับแล้วครับ กลับแฟลตที่ปากเกร็ด....ผมเปิดซองที่แกให้ผม....เป็นเช็คของขวัญจริงๆ ครับ ผมแทบตกใจกับตัวเลขที่แกให้ผม แกให้ผมหนึ่งล้านบาท ..โหอะไรมันมากขนาดนี้นี่ จริงอยู่ผมรู้อยู่แล้วว่าแกต้องให้ผม แต่ผมคาดว่าน่าจะซักราวๆ สามแสนถึง ห้าแสน ขนาดไอ้กายยังได้แค่ ห้าแสนเลย...โหนี่แกให้ความสำคัญสำหรับผมมากขนาดนี้เชียวเหรอ...แกมีโน๊ตมาด้วยครับ...
"ผมวังว่า เงินก้อนนี้คงจะทำให้คนที่ผมรักมีความสุขนะ เอาไปใช้ให้เป็นประโยชน์.....ถ้าคุณเปลี่ยนใจยังไงก็เมลล์มาบอกผมได้นะ โชคดี จากเชน...... " โห ดูแก ยังหวังดีและต้องการผมจนถึงวินาทีสุดท้ายจริงๆ...
"ขอบคุณครับ มิสเตอร์เชน" น้ำตาผมเอ่อๆ ครับ.....
วันถัดมาผมก็ไปจัดการเรื่องเงินที่แกให้มา....เฮ้อเห็นเงินเยอะขนาดนี้แล้วผมก็อดตื่นเต้นไม่ได้ครับ เกิดมาก็ครั้งนี้แหละที่ผมได้สัมผัสเงินล้าน....เออ จะเอาเข้าบัญชีผมก็คงไม่ดีน่ะ เอาเข้าบัญชีคนอื่นที่ไว้ใจได้ดีกว่า ....ทำไมน่ะเหรอ ผมเป็นราชการนี่ครับ กลัวปัญหาอะไรมันจะตามมา...ผมเลยเอาเข้าบัญชีของหลานสาวล่ะกัน แต่ผมเข้าไม่หมดนะครับ เพราะผมต้องมีค่าใช้จ่ายอย่างอื่นอีก...
อย่างแรกผมต้องเคลียร์ค่ารถ....สามแสนบาท.....
อย่างที่สองคงให้แม่ ครับ ก็อย่างที่ผมแหละ ผมมีความสุขแม่ผมก็ต้องมีความสุขด้วย อีกอย่างแกก็ไม่ได้มีรายได้อะไรให้แกไว้ใช้น่ะดีแล้ว..
อย่างที่สาม ผมกะจะดูบ้านหรือคอนโด มิสเตอร์เชนบอกว่าเอาไปใช้ให้เป็นประโยชน์ ผมรู้นิสัยผมดี ถ้ามีเงิน เดี่ยวเอาไปลงขวดหมด พักนี้ยิ่งติดสีสันติดเที่ยวแบบนี้ เงินน่ะไม่ค่อยเหลืออยู่แล้วครับ....ผมจะเก็บไว้ผ่อนบ้านสักสองแสนล่ะกัน.....
เฮ้อ เหลือให้ผมใช้แค่สามแสนเอง จะพอมั๊ยนี่ ถ้าเป็นอื่นคงพอแหละครับ แต่สำหรับผม ....ตอนนี้ยอมรับเลยครับ ติดหรูติดเที่ยว....ขนาดทุกปีผมได้เงินจากมิสเตอร์เชนมาสามแสนผมยังไม่ค่อยพอใช้เลย....
ผ่านไปสามวัน ตอนนี้จัดการเรื่องเงินต่างๆ เสร็จหมดแล้วครับ ยังเหลือก็หาดูคอนโดหรือบ้าน ตอนนี้ก็ยังมองๆ เหล่ๆ อยู่ครับ ว่าจะเอาที่ไหนดี อย่างไรก็ต้องซื้อครับ ไม่งั้นลงขวดหมด.......ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง...นี่เกือบสี่ทุ่มแล้ว...ใครนี่ อ้าวไอ้ลูกเจี๊ยบ...
"พี่เอก ตอนนี้ผมอยู่โรงบาล" มันพูดเร็วมากครับ..
"เฮ้ย ใครเป็นอะไรวะ" ผมตกใจครับ ลืมคิดเรื่องเบียร์ไป...
"เบียร์จะคลอดแล้วพี่ เบียร์จะคลอดแล้ว" โหฟังจากน้ำเสียงมันแล้ว มันดีใจมากจริงๆ
"อยู่โรงบาลไหนวะเดี่ยวกรูตามไป" ผมก็อดตื่นเต้นตามมันไม่ได้ครับ...
"โรงบาล.........."มันบอกชื่อโรงบาลครับ...โรงบาลนี้พ่อเบียร์แนะนำนะครับ เพราะมีหมอสูเป็นญาติกัน
"โอเค งั้นอีกแบบนะเดี่ยวกรูไป" ผมวางสายมันแล้วกรีบอาบน้ำแต่งตัวครับ.....
อีกสามสิบนาทีผมตามไปถึงโรงพยาบาล ตอนนี้ อยู่กันครบคับ พ่อเบียร์ญาตๆ ไอ้เกม อ้อ หมวย...
"พี่เอก ผมจะได้ลูกแล้ว ผมจะได้ลูกแล้ว" โหดูมันดีใจมากจริงๆ แต่ผมก็ดีใจด้วยครับ...
"ดีใจด้วยนะ...เข้าไปนานเหรอยังนี่"
"ชั่วโมงกว่าๆ แล้วแหละ" น้ำเสียงยังดีใจครับ ดีใจอย่างเห็นได้ชัด..จนผมต้องพามันไปนั่งครับ ตอนนี้บรรดาญาติๆ ก็จับกลุ่ม ลุ้นกันว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง โดยเฉพาะพ่อและญาติๆ ของเบียร์
ผมมองไปที่ห้องทำคลอด เอ ตอนนี้หมอๆ คงวุ่นวายกันใหญ่แล้วนะ ผมลองจินตนาการตามหนังหรือละครที่ผมเคยดู......เริ่มตั้งแต่ตอนไหนดีล่ะเอาตอนนี้ล่ะกัน....ตอนเข็นเบียร์มาที่ห้องคลอด...
ตอนนี้พยาบาลคงวิ่งวุ่นเข็นโน่นเข็นนี่เข้ามาในห้องคลอด...
"ไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่ไหวแล้วค่ะ" เบียร์ตอนนี้คงเจ็บท้อง ตอนนี้คงมีพยาบาลสองคนยืนอยู่ตรงหว่างขาของเบียร์รอจังหวtและสัญญาน...
"เอาล่ะค่ะ เดี๋ยวคุณแม่ ฟังพยาบาลนะคะ เวลาจะเบ่ง ให้คุณแม่สูดลมหายใจลึกๆ แล้วกลั้นไว้ พอเวลาที่มดลูกคลายตัว ก็ให้ออกแรงเบ่ง เหมือนเวลาเบ่งอึอ่ะค่ะ" เบียร์ก็คงตามที่พยาบาลบอกตอนนี้ความเจ็บปวดคงสุดๆ แหละครับ ผมว่าเจ็บจนแทบร้องไห้....
"ใช่ครับ ใช่ครับ เบ่งแบบนั้นแหละครับ อีกนิดครับ อีกนิด" เบียร์คงพยายามเบ่งอย่างเต็มที่
"อือส์ๆๆๆๆๆๆๆ" เบียร์คงเบ่งเต็มที่ ท่ามกลางแรงเชียร์ของหมอและพยาบาล....
"เบ่งแบบเมื่อกี๊อีกทีนะครับ อีกนิด หัวเด็กลงมาติดช่องคลอดแล้วครับ พยายามอีกนิดนะครับ" เบียร์คงพยายามใหม่ โหตอนนี้ คงเป็นวินาทีที่ลุ้นกันสุดๆ....
"หัวผลุบออกมาแล้ว ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว" ในห้องคลอดคงดีใจกันแล้วครับ ตอนนี้
"คราวนี้ไม่ต้องเบ่งแรงนะครับ เอาแบบกลางๆ จะออกมาหมดแล้ว ออกมาแล้ว" ตอนนี้หมอและพยายบาลคงรับเด็กที่ออกมาจากช่องคลอดแล้ว... ตอนนี้เบียร์คงรู้สึกโล่งแล้วล่ะ ความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อกี๊คงน้อยลงแล้วแหละ...
"ได้ลูกผู้........." หมอคงบอกเบียร์แล้ว เบียร์คงรู้แล้วดีใจแล้วแหละ..เฮ้อ พวกผมยังไม่รู้เลยว่าได้เพศไหน..
"ส่งเด็กไปที่แผนกหมอเด็กเลยนะ"พยาบาลคงเข็นเด็กออกจากห้องนั้นไปที่ตู้อบหรือ แผนกเด็กแหละ...
"เดี่ยวหมอจะวางยาเย็บแผล ให้นะครับ" ตอนนี้เบียร์คงไม่เจ็บแล้ว และคงจะหลับลงเพราะฤทธิ์ยาในไม่ช้า.....
หมอเดินออกมาแล้วครับ ผมตื่นจากผพวังค์ตอนนี้ ตอนนี้ทุกคนตรงไปที่หมอแล้วครับ..
"ดีใจด้วยนะครับ ได้ลูกผู้ชายครับ" เฮ..แต่ละคนดีใจกันสุดขีดครับ โดยเฉพาะ พ่อเบียร์และไอ้เกม...และผม..
พวกเราเดินกลับไปหาเบียร์ที่ห้อง ครับ ตอนนี้เบียร์กำลังอุ้มลูก อยู่ครับ ไอ้เกม และพ่อเบียร์ตรงเข้าไปดู โหเด็กน่ารักดีครับ หลับตาพริ้ม....
"น้ำหนัก 2650 กรัมนะคะ....เดี่ยวขอพยาบาลพาน้องหนูไปห้องอบก่อนนะคะ" พยาบาลอุ้มไปแล้วครับ เฮ้อ ผมอดที่จะตื่นเต้นแทนไม่ได้ครับ...
ผมเห็นไอ้ลูกเจี๊ยบผมมีความสุขมากๆ แบบนี้ผมก็ดีใจแล้ว ทุกอย่างเกือบจะไม่มีวันนี้แล้ว อย่างที่รู้ๆ แหละครับ ว่าเหตุการณ์ของผมกับเกมกับเบียร์มันเป็นอย่างไรตอนที่รู้ว่าจะมีเจ้าหนูน้อยคนนี้....แต่ตอนนี้ทุกคนคงไม่มีใครคิดถึงเหตุการณ์นั้นอีกแล้ว....ทุกอย่างกำลังจะเดินไปด้วยดี ครอบครัวไอ้เกมกำลังจะมีสมาชิกใหม่ขึ้นอีกคน.......ผมดีใจกับไอ้ลูกเจี๊ยบจริงๆ
-
ในที่สุดเกมก็มีครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นไปเรียบร้อยแล้ว
แล้วเอกล่ะจ๊ะ
-
ยินดีกับเกมส์และคุณเอกด้วยคับ
o14 o15
-
:o11:
เห็นวิธีการเปลี่ยนผู้ชายของพี่เอกแล้ว
นึกถึงตัวเอง
ผมก็เคยทำนะ แต่ผมทำแค่ให้เค้ารู้สึกดีกับผม
เมื่อเค้าเห็นผมเป็นคนสำคัญ ผมก็พอแล้ว
ผมไม่อยากทำร้ายใคร
ทุกวันนี้ก็เลยไม่มีใคร :เฮ้อ:
ปล. ลูกชายตาเกมกี่ขวบแล้วนี่
-
คุณเอกได้หลานแล้ว :โหลๆ:
ยินดีด้วยยยยยยยยยยย
เล่น เขียน How To เผด็จศึกมาร เนี่ย :pigwrite:
ช่างล้ำลึกนัก
แล้วๆๆๆๆ มีวิธีแก้มั๊ยอ่ะ เผื่อเค้าเปลี่ยนจายยยยยยยย :โป้ก1:
-
อืม อดเป็นห่วงเอกไม่ได้ ถ้าไม่ได้ทำงานกับมิสเตอร์เชนแล้ว ยังใช้เงินแบบเดิมอีก จะเข้าวังวนเดิมรึเปล่า :m17:
พอเพียงไว้ก่อนเป็นดีเนอะ :m13:
-
เสือไบ:the series (ตอน 151)
วันถัดมา...วันนี้ผมต้องไปทำงานก่อนครับ ช่วงเที่ยงๆ ผมออกไปซื้อทอง...เอาไปให้ใครนะเหรอ...หลานผมไงครับ ..รับขวัญหน่อย.หลังจากซื้อเสร็จแล้ว...ผมก็ตรงไปที่โรงพยาบาล...กำลังจะเดินขึ้นตึก....อ้าวเห็นสองพี่น้องกำลังจอดรถ...ผมเดินไปหาพวกมันทันที...
"กายมรึงมาเมื่อไหร่วะนี่" ผมกระโดดขี่หลังไอ้กายไปแล้ว....เพื่อนกันมันไม่ถือหรอกครับ ผมทำแบบนี้บ่อยๆ ตอนเมาๆ...
"ลงมาเลยไอ้เอก กรูเมื่อยคออยู่ อายเค้าบ้างซิวะ สามสิบแล้วนะมรึง ทำตัวเป็นเด็กเลย" อ้าวเวน ดูมัน...
"เออ แล้วนี่มาเมื่อไหร่วะ" ผมถามมัน....
"สวัสดีครับ พี่เอก." ไอ้เกมยกมือไหว้ผม....
"เมื่อวาน... มาดูหน้าตาหลานกรูหน่อย ว่าจะเหมือนใคร"
"เหมือนผมดิ พี่กาย ลูกผมก็ต้องเหมือนผมนะ" ไอ้เกม ส่งเสียงดัง..
"ฮ่าฮ่า....มรึงไปดูละกันกาย กรูเห็นแล้ว กรูว่ามันเหมือนลิงไงไม่รู้" ผมแซวมัน...ไอ้เกมมันหน้าแหยๆ...
"พี่เอก ไม่ต้องเลย ลูกคน นะไม่ใช่ลูกลิง"
เราเดินขึ้นลิฟท์ ตรงไปที่ห้องเบียร์ เปิดประตูห้องเข้าไป...โหญาติเบียร์ยังอยู่กันเพียบเลย....หลังจากที่คุยกับเบียร์กับญาติๆ แล้ว ผม ไอ้กาย ไอ้เกม ก็เดินออกมาดูหน้าหลาน.
"โห หน้า ตาน่ารักดีน่ะ เกม หน้าตาเหมือนมรึงเลย" ไอ้กายมองหน้าหลาน...ดูท่าทางมันจะชอบเด็กนะนี่...
"ลูกผม ก็หน้าตาเหมือนผมดิ"
"โตขึ้นหน้าตาคงเหมือนพ่อน่ะ ดูปาก ดูตาดิ เหมือนไอ้เกมเลยหว่ะเอก"
"เออ แหม ก็ไอ้เกม มันปั้นมากับมือเลยนี่หว่ะ กาย ไม่เหมือนก็เกินไปแล้ว....นี่เกม เก็บไว้ให้หลาน ของรับขวัญจากลุงเอก" ผมยื่นสร้อยทองในห่อผ้าแดงให้ไอ้เกมครับ.
"ขอบคุณครับ พี่เอก.."
"ของลุงก็มีนะ ลุงกายจะน้อยหน้าลุงเอกได้อย่างไรนี่ นี่ๆ ป้ายูมิ เลือกมากับมือเลยน่ะ" ไอ้กายมันควักกำไลทองออกมาครับสองอันแน่...โหใจปล้ำจัง...ตอนนี้ท่าทางมันจะเห่อหลานมันน่าดูเลยนะนี่
"เออ แล้วนี่ตั้งชื่อหลานเหรอยังวะเกม" ผมถามต่อ
"ยังครับ พี่เอก รอพระตั้งไห้ก่อน.. ชื่อเล่นพรุ่งนี้คงจะได้แล้วน่ะ มันมีสองสามชื่อ ขอแม่กับญาติๆเค้าเลือกกันอีกที"
"อา ยิ้มหน่อย ยิ้มหน่อย หลานลุง...ท่าทางจะอารมณ์ดีเหมือนกรูเลยหว่ะเอก" ดูไอ้กาย ผมว่ามันชอบเด็กนะนี่ แต่อย่างว่าแหละ มันอยู่กับยูมิแล้วมันต้องทำใจ...
"ทำดิ วะกาย ไม่ยากหรอก...ลีลามรึงเด็ดอยู่แล้ว" ผมตั้งใจแซวมัน....ปั๊ก...มันเบิร์ดกระโหลกผมหนึ่งที..
"ไอ้ห่า ปากเหรอนี่รู้อยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้...เฮ้อ" อ้าวเวน หลังจากที่ยิ้มๆ เมื่อกี๊หน้าตามันเศร้าลง..
"เออๆ กรูขอโทษแหย่เล่นเอง...คิดมากน่ะ"
"พี่เอก ก็แหย่ไปนิ เดี่ยวพี่กายเค้าเลิกกับพี่ยูมิ พี่เอกจะทำไง...."
"ฮ่าอ่า มันคงจะเลิกกันได้จริงล่ะวะเกม...รักเมียออกอย่างนี้"
เราเห่อหลานกันอีกแป๊บก็ออกไปที่หาเบียร์กัน คุยกันได้ซักพักหนึ่ง...ตอนนี้พยาบาลเอาเด็กมาส่งแม่ครับ และสอนวิธี อุ้ม วิธีให้นม วิธีเช็ดอึ...ฯลฯ ไอ้เกม กับเบียร์ และญาติๆ เค้ารับฟังอย่างสนอกสนใจ ส่วนผมกับไอ้กาย คงไม่ต้องฟังหรอกครับ..คงเป็นหน้าที่พ่อแม่ และญาติๆ เค้า....แต่ผมกับไอ้กายก็ยืนดูอยู่ห่างๆ ...ตอนนี้พยาบาลกำลังให้ความรู้แหละครับ เกี่ยวกับเด็กอ่อน..
"เอก เย็นนี้อยู่ฉลองกับกรูนะ ฉลองที่ตระกูลกรูได้หลานหว่ะ" โหดูมัน..
"เอาดิ...แล้วมรึงจะกลับวันไหนวะนี่" ผมถามต่อครับ...
"คืนพรุ่งนี้...พักนี้ต้องช่วยยูมิทำงานน่ะ งานเยอะมากๆเลย"
"อือ ไปกันเลยเปล่าวะ"ผมถามต่อ ตอนนี้ คนมันจะล้นห้องแล้วครับ...
"เดี่ยวผมไปแจมนะพี่กาย พี่เอก สักสองทุ่ม อย่าเพิ่งรีบเมากันล่ะ"
"เกม หลานอึน่ะมาช่วยยายหน่อย เร็ว" เสียงญาติเบียร์ตะโกนเรียกน่ะ ตอนนี้เบียร์ยังนอนอยู่ที่เตียง ครับ อุ้มตัวเล็กอยู่ แต่เจ้าตัวเล็กออกฤทธิ์ซะแล้ว กลิ่นหึ่งเลย
"เออๆ งั้นพวกกรูไปกันก่อนนะ มรึงขับรถกลับล่ะกัน " ไอ้กายยื่นกุญแจรถให้ไอ้เกม......
"ไปๆ ไปช่วย ทางโน้นเถอะ ฝึกไว้นะ คุณพ่อเกม อีกหน่อยท่าทางจะหนักกว่านี้น่ะ รับรองอดหลับอดนอนชัวร์..ฮ่าฮ่า" ผมเคยเห็นญาติๆ หรือเพื่อนๆ ที่เพิ่งได้ลูก....ก็แบบนี้แหละครับ จะเหนื่อยมากเพราะต้องดูแลเจ้าตัวเล็กนี่แหละ ..
หลังจากร่ำลาเบียร์และญาติๆ แล้ว เราสองคนก็กลับไปที่คอนโด ครับ ไปฉลองกันที่นั่น...
หนึ่งทุ่มผมก็ตั้งวงกัน....อย่างที่บอกแหละครับ ทุกอย่างที่ห้องนี้ยังเหมือนเดิม...
"กายมรึงนอนไหนนี่" ผมถามมัน เพราะห้องทีไอ้กายเคยไปนอน ตอนนี้เป็นของสองสาว หมวยกับอ้อไปแล้ว...
"โชฟา ไม่งั้นก็ห้องไอ้เกม..ดูก่อน"มันบอก.
"หลานน่ารักน๊อ เฮ้อ เห็นแบบนี้กรูก็ดีใจหว่ะ ไอ้เกม มันจะไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว"
"ดีแล้วเอก กรูขอบใจนะ ...ที่ทำให้ชีวิตของไอ้เกม..มันมีวันนี้....มาชน" มันยกแก้วชนผม ครับ..
"เออ...อะไร ไอ้เกม มันเป็นคนดีออก.. อีกอย่างมันโตแล้ว มันคิดเองได้แล้วน่ะ"
"ก็นั่นแหละ โตแล้ว กรูบอกตามตรงนะเอก ช่วงก่อนที่กรูจะไปญี่ปุ่นกรูน่ะห่วงมันสารพัด กลัวมันจะทำเรื่องแย่ๆ แต่หลังจากปีแรกที่กรูกลับมา กรูว่ามันดีขึ้น รู้จักคิด รู้จักเลือกทางเดิน แต่กรูรู้ว่าที่มันทำได้ขนาดนี้ก็เพราะมรึง.....แม้มรึงจะต้องเจ็บปวดที่เสียมันไปก็เถอะ.."
"พอหว่ะ จะไปพูดถึงมันอีกทำไม ทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย...เราสองคนก็มีหลานชายที่น่ารักแบบนี้" ผมปลงเรื่องของไอ้เกมไปนานแล้วครับ .....ตอนนี้กำลังทำใจปลงอีกเรื่องหนึ่งก็เรื่องไอ้ขวัญนี่แหละ...
"ก็จริงน่ะ จะไปตอกย้ำอดีตให้เจ็บปวดไปทำไมล่ะนี่ มาๆ เลย วันนี้ไม่เมาไม่เลิกนะ" โหดูมัน แต่เอาเถอะ ยังไงก็ได้ ผมไม่มีปัญหาเรื่องการลาหยุดอยู่แล้ว.....
"แล้วยูมิเป็นไงบ้างวะ..." ผมถามมัน...
"ก็สบายดี ตอนนี้งานยุ่งมาก ยูมิเค้าก็กำลังจะขอ ลูกของญาติๆ เค้ามาเลี้ยงเป็นลูกบุณธรรมน่ะ...คงอีกปี"
"อื่อ คงเหงามั๊ง....แต่ก็ดีแล้วน่ะ มีลูกที่น่ารัก มรึงกับยูมิจะได้ไม่เหงา..." ผมบอกมัน ความจริงๆ ก็สงสารไอ้กายมันเหมือนกัน....แต่ทำยังไงล่ะมันเลือกของมันเองนี่..
"กรูก็ว่างั้นแหละ แต่ทำไงได้วะกรูรักยูมิมาก และเค้าก็รักกรู กรูไม่อยากจะเลิกกับเค้าหรอก ยังไงก็ขอแก่ตายไปด้วยกันนี่แหละ..ฮ่าฮ่า "
"อือ ..." เสียงไขประตูเข้ามา..ไอ้เกม นี่เอง...
"ทำไมรีบมาวะ เกม ไม่ดูแล เมียกับลูกเหรอ เดี่ยวเบียร์ก็บ่นหรอก" ผมแซวมัน มันเดินมาที่โต๊ะกินข้าว..
"ผมขออนุญาติแล้ว อีกอย่างญาติเบียร์เยอะ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี่ยวพรุ่งนี้เช้าผมค่อยไป.....เดี่ยวออกมานะพี่....อาบน้ำก่อน" มันเดินเข้าห้องนอนไปหยิบผ้าขนหนูเตรียมเข้าห้องน้ำแล้ว
"น้องมรึงมันกลัวเมียไปแล้ว ฮ่าฮ่า" ผมแซวไอ้เกม...
"ก็แหงอยู่แล้วนี่วะ....ผู้ชายมันกลัวเมียเป็นเรื่องธรรมดา..."
"รวมทั้งมรึงด้วยล่ะซิ ฮ่าอ่า...มาชน"
"ใครกลัวเมีย พูดดีๆ นะ พี่เอก พี่กาย ผมแค่เกรงใจ อีกอย่างมันเป็นหน้าที่ของผู้นำครอบครัว....ที่ต้องให้เกียรติภรรยา" มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว วันนี้มันอารมณ์ดีจริงๆ ขนาดอาบน้ำยังร้องเพลงซะดัง คงดีใจที่ได้เห็นหน้าลูก.....
"แล้วนี่จะกลับมาตอนสิ้นปีอีกเปล่าวะกาย" ผมถามต่อ..
"กลับดิ อยู่ที่ไหนมันก็ไม่สุขเท่าอยู่ที่นี่หรอก...."
"ก็ย้ายกลับมาดิวะ ชวนยูมิมาด้วย" ผมบอกมันไปอย่างงั้นแหละครับ เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้..
"ไม่ได้หรอกหว่ะ ยูมิเค้าต้องดูแลกิจการของครอบครัว....กรูเป็นสามีเค้ากรูก็ต้องช่วยเค้าและอีกอย่าง กรูคงไม่ทิ้งยูมิมาคนเดียวหรอก.." เห็นความรักของไอ้กายกับยูมิแล้ว บอกตรงๆ นะครับ ผมอิจฉา....จะมีใครรักผมจริงแบบนี้บ้างเหรอเปล่านี่...ในชีวิตนี้ของผม...
"อือ" ไอ้เกมเดินมานั่งแล้ว...
"ไม่รอกันเลยนะพี่กาย พี่เอก..มาๆ ฉลองให้ผมหน่อย เป็นยังไงน่ะ ลูกผมน่ารักเหรอเปล่า...."มันยกแก้วชนผม...
"น่ารักดีหว่า...เหมือนลิงเลย" ผมแซวๆ มัน..
"โหพี่เอก เด็กแรกเกิดก็แบบนี้แหละ มันก็พิมพ์นี้ทกคน ฮ่าฮ่า เดี่ยวผมทำกับแกล้มให้กิน" มันเดินไปที่ตู้เย็นหยิบ หมูยอปลาหมึก สงสัยจะเอามายำ.....
"เอก แล้วมรึงเป็นไงบ้างวะ ตอนนี้มีแฟนใหม่เหรอยังนี่" อ้าวเวนไอ้กายถามผม...
"มีแล้วพี่กาย หล่อด้วย " อ้าวไอ้เกม มันตอบแทนผมแล้ว...
"บ้าเหรอวะ นั่นมันรุ่นน้องกรู" ผมรีบปฎิเสธครับ แต่หน้าตาและท่าทางผม ไอ้กายมันคงไม่เชื่อหรอก..
"แหม คงรุ่นน้องล่ะนะพี่เอก ชวนกันไปเที่ยวสองต่อสอง และไปกินเหล้าที่ต่อที่ห้องด้วย"
"จริงเหรอวะเอก" ไอ้กายมันขมวดคิ้ว
"เชื่อมัน รุ่นน้องจริงๆ...อย่างกรูจะไปมีปัญญาหาอะไรวะ กาย หน้าตาขี้เหร่แบบนี้" ผมบอกมัน...
"อย่าไปเชื่อพี่กาย พี่เอกน่ะ เห็นใครหล่อๆ แกก็....." ดูมัน..
"เออ กรูเห็นใครหล่อๆ ไม่ได้หรอก กรูต้องเข้าไปตีซี้ แต่หลังๆ กรูมีไอเดียใหม่หว่ะเกม กรูท้าวิ่งแข่งด้วยท้าด้วยเดิมพันด้วย ใครแพ้ต้องทำตามที่อีกฝ่ายขอ ตอนนี้ฝีมือวิ่งกรูพัฒนาแล้วนะเฟ๊ยไม่ค่อยแพ้ใครแล้ว" ผมกะจะแหย่ไอ้เกมครับ ได้ผล...ทำให้มันเงียบได้สนิท...
"ตกลง ยังไงวะนี่ คู่นี้ จะเชื่อใครดีล่ะ" ไอ้กายมันงงๆ
"เชื่อผม ซิพี่กาย ผมน้องชายพี่นะ ผมเคยไปเจอพี่เอก กับเด็กเค้า ที่ร้านแถว อตก และก็ที่ห้องพี่เอก" โหดูมันนี่กะจะแฉผมเลยเหรอนี่....ฮ่าฮ่า แต่ไม่เป็นไรครับ มันเป็นความจริงและอีกอย่างผมก็รู้มันหึงเล็กๆ...
"ใช่กาย น้องมรึงมันไปเห็น กรูกับรุ่นน้อง ที่อตก. มรึงรู้เปล่าวะ ว่าไอ้เกม มันไปต่อยเค้าด้วย ปากแตกเลย"
"เอ็ย จริงเหรอวะ เกม ทำไมทำแบบนั้นล่ะ เสียหมด ถ้าเป็นกรูนะ จะกระทืบมันให้จมดินเลย...โทษฐานคิดได้ไงไปจีบไอ้เอก...คนดีๆ มีไม่จีบ" โห ...เข้าขากันเจรงๆ..พี่น้องคู่นี้..
"สาด กรูมันไม่ดี....มิน่าใครในนี้บางคนถึงทิ้งกรู." ผมแซวต่อ....
"แล้วคืบหน้าไปถืงไหนแล้ววะเอก เล่าให้กรูฟังหน่อย กรูอยากรู้" อ้าวเวน นี่มันเชื่อน้องชายมันมากกว่าผมนะนี่..
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก หว่ะ ความรักที่มันเป็นไปไม่ได้......มันมีแฟนแล้ว..ปีหน้ามันเรียนจบก็คงจะแต่งงานกับแฟนมัน กรูมันก็แค่ไปหลงรักมันข้างเดียว"
"ไม่จริงมั๊งพี่เอก ผมก็เห็นไอ้ขวัญมันก็ดีกับพี่นะ" โหดูมัน ขนาดมันเจอกันครั้งเดียวนะนี่....
"ทำเป็นรู้ดีนะมรึง.."ผมแซวมัน..
"อ้าวไอ้เอก แล้ว มรึงไปจีบมันทำไมวะ......จีบไปก็เจ็บเปล่าๆ"
"ก็กรูชอบมันนี่...ชอบทั้งๆ ที่รู้ ว่า มันเป็นไปไม่ได้ และก็รู้ว่าอีกหน่อยมันจะต้องทิ้งกรู" ผมพูดอย่างปลงๆ
"อะไรของมรึงนี่เอก...คนเรานี่ก็แปลกนะ รู้ว่าเจ็บยังเดินเข้าไปหา" ไอ้กายมันส่ายหัว...
"ทำไงได้ล่ะ ก็มันน่ารักนี่ ฮ่าฮ่า" ผมพยายามหัวเราะกลบเกลื่อนความเศร้า..
"มาแย้ว ยำรวมมิตร" ไอ้เกมมันยกกับแกล้มที่มันทำมาวางตรงหน้าผม...ผมกับไอ้กายตักกิน..
"ฝีมือไม่ตกเลยนะนี่" มันก็ยังอร่อยเหมือนเดิมครับ.....
"ก็แหง ซิพี่เอก หลังๆ นี่ผมต้องทำกับข้าวให้เบียร์กินเลยนะ...เบียร์เค้าอุ้ยอ้ายทำไม่ถนัด"
"ดีแล้วแหละ ..อีกหน่อยก็จะได้ทำให้ลูกมรึงไง" ไอ้กายแซวมัน...
"เออ พี่เอก พี่กาย เดือนหน้าผมย้ายจากที่นี่แล้วนะพี่...พอดีผมกับเบียร์ซื้อบ้านไว้แถวลาดพร้าวน่ะ มันจะตกแต่งเสร็จราวๆ เดือนหน้า"
"อ้าว เหรอ ดีแล้วเกม มีบ้านเป็นของตัวเอง อยู่ที่นี่มันเช่า มรึงเอาเงินค่าเช่า ไปผ่อนบ้านดีกว่า"
"พ่อเบียร์เค้าช่วยค้ำประกันและออกเงินให้ส่วนหนึ่งน่ะ...ที่เหลือผมกับเบียร์ผ่อนต่อ.....อยู่ที่นี่มันคงไม่ไหว...เกรงใจข้างห้องเค้า เดี่ยวลูกผมมันคงร้องไม่หยุดแน่ๆ ทั้งกลางวันกลางคืน" ก็คงจริงของมัน...เด็กแรกเกิดมักจะร้องงอแง
"ย้ายไปสิ้นเดือนนี้เหรอ"
"ใช่ๆ พี่เอก เออ ลืมบอกพี่เอกกับพี่กายไปอีกอย่าง ผมจะได้งานทำแล้วนะ เป็นโชว์รูมรถน่ะ พ่อเบียร์เค้าฝากให้"
"โหดี จัง เป็นเซลล์เหรอ" ผมถามต่อ ส่วนไอ้กายตอนนี้มันคงปลาบปลื้มกับน้องชายมัน...
"เปล่าพี่ ยังไม่รู้ว่าตำแหน่งอะไร แต่ไม่ใช่เชลล์ขายรถครับ...เดี่ยวต้นเดือนต้องไปทำแล้ว"
"เออ ดีหว่ะ เก่งหว่ะน้องกรู จบมามีงาน มีลูกที่น่ารัก.....กรูเห็นน้องชายกรูเป็นได้แค่นี้กรูก็สุขใจแล้วหว่ะ....มาชนไอ้เอก...ชนให้ชีวิตดีๆ ของน้องชายกรู" มันยกแก้วชนผมโดยมีไอ้เกมยิ้มแก้มปริชนด้วย...
ก็จริงของไอ้กายกายครับ ขนาดผมเป็นคนนอก ผมยังรู้สึกดีใจกับมันด้วยเลย...แล้วไอ้กายมันพี่ชายไอ้เกมด้วย ความรู้สึกมันคงมากกว่าผมเป็นร้อยๆ เท่า...
-
สนุก+เศร้าๆนะคับ
-
ดีใจกับเกมด้วย
ที่สามารถมีชีวิตที่ดีได้
:m1: :m1: :m1:
-
วิธีเปลี่ยนชาย ให้เป็นเกย์ ตอน 2
ต่อจากตอนแรก
ถ้าเป้าหมายของคุณไม่กินเหล้าล่ะ! จะทำยังไงดีล่ะทีนี้
เค้าไม่เมา เราเมาเองก็ได้ (เมาดิบก็พอไหว) แต่ต้องทำหลังจากที่ความสำพันธ์ดำเนินไปได้จุดหนึ่ง และต้องสนิทกันมากพอสมควร เรียกได้ว่า มาหาเราที่บ้านบ่อยๆ เวลาไม่มีอะไรทำก็มาหา
เริ่มแผนกันดีกว่า
หากเป้าหมายสนิทกันขนาดอยู่บ้านเราได้ในขณะที่เราออก ไปข้างนอกล่ะก็ แกล้งทำเป็นขอตัวออกไปข้างนอกซักแปบ ให้ช่วยเฝ้าบ้านให้ที เดี๋ยวซักพักจะเดี๋ยวซักพักจะกลับ แล้วก็ออกไปข้างนอกซักราวๆ 2-3 ชั่วโมง (ต้องแน่ใจว่าเค้าจะไม่เผ่นกลับบ้านไปซะก่อน) ก่อนเข้าบ้าน แวะเซเว่นซักนิด แวะซื้อเบียร์ซักกระป๋อง แล้วเอามาพรมตามตัว ถูให้กลิ่นเบียร์ติดตามซอกคอ ดื่มซักนิดให้มีกลิ่นเบียร์ติดในลมหายใจ แล้วทำฟอร์มเมาดิบกลับเข้าบ้าน แกล้งโวยวายซักนิดให้เค้าพอรู้ว่าเรากลับมาแล้ว ถ้าสนิทกันมากพอควร เค้าต้องเข้ามาช่วยประคองเรา แล้วพาเราไปนอน (จะให้ทีแกล้งทำฟอร์มว่ามึนๆ ดูทางไม่ค่อยถนัด)
พอเค้าพาเราไปที่เตียง ให้บ่นไว้ว่าร้อน แล้วทำท่าพยายามถอดเสื้อ ถ้าเหยื่อเอ้ย เป้าหมาย ใส่ใจเราบ้างก็จะช่วยถอดเสื้อให้ แล้วให้บ่นว่าร้อนต่อไปอีกนิด (ทางที่ดี ควรมีห้องที่ไม่มีแอร์ เดี๋ยวเป้าหมายเดินไปเปิดแอร์ให้ล่ะจบกันเลย) หลังจากบ่นร้องมาซักพักลองอ้อนขอให้เค้าช่วยเช็ดตัวใ ห้หน่อย ประมาณว่าร้อน หาอะไรเย็นๆมาเช็ดตัวให้ที พอเค้าเริ่มเช็ดตัวให้ ให้จับมือเค้าเบาๆแล้วดึงมากอดอย่างรวดเร็ว อย่าให้ตั้งตัวได้ กะจังหวะให้ดี แน่นอนว่าผู้ชายปรกติต้องตกใจแล้วผละออก ให้แกล้งละเมอถึงชื่อใครก็ได้ แกล้งเพ้อก็ได้ว่า อย่าเลิกกันเลยนะ ทำฟอร์มว่าอกหักมา ถ้าเค้าเช็ดตัวให้เราต่อ ให้ปล่อยให้เช็ดไป เค้าจะพูดอะไรมาให้ทำเป็นไม่สนใจ แต่ถ้าเค้าบอกว่าจะกลับเมื่อไหร่ ให้ทำเป็นเหมือนสลืมสลือ แล้วบอกว่าช่วยอยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไม๊คืนนี้ พยายามหว่านล้อมอย่าให้เค้ากลับบ้าน ตัดพ้อไปก็ได้ว่าเราไม่เหลือใครแล้ว แม้แต่เพื่อนก็ยังจะทิ้งกันเหรอ คืนนั้น ให้แกล้งทำเป็นละเมอกอดเค้าไว้ แต่อย่าทำอะไรมากกว่านั้น คราวนี้เค้าน่าจะยอมให้กอดดีๆ
ตื่นมาตอนเช้า ให้ขอบคุณที่เค้าช่วยเช็ดตัวให้ และอยู่เป็นเพื่อนเรา
แผนขั้นต่อไป หาอะไรทำสองต่อสองให้บ่อยขึ้น เช่นไปดูหนัง เน้นดราม่าคอมเมดี้เข้าไว้ ติดตลกนิดหน่อย แต่ต้องมีฉากซึ้งๆ ตัวอย่างที่เหมาะมากๆคือ รักแห่งสยาม (หาหนังที่เค้ากับสถานการณ์ปัจจุบันเอาเอง) ชวนเค้าไปซื้อของ ซื้อกับข้าวมาทำกินเอง (ควรมีฝีมือซักหน่อย) ทำบ่อยๆเข้า ยังไงมันก็ต้องเคลิ้มมั่งล่ะน่า
แต่...เมื่อไหร่คือเวลาที่ควรเผด็จศึก!
เมื่อความสัมพันธ์ก้าวหน้าไปจนถึงระดับที่เรียกว่า เราเริ่มรู้สึกแล้วว่าเค้าเริ่มเอนเอียงมาหาเราบ้าง หรือเค้าไม่คิดจะเริ่มความสัมพันธ์กับหญิงใดเลย ลองถามเค้าดูก็ได้ ว่าพักนี้ไม่จีบผู้หญิงที่ไหนเลยเหรอ ถ้าเค้าตอบแนวๆว่า ยังไม่อยากมีล่ะก็ ก็เตรียมเผด็จศึกได้เลย
เริ่มต้นเผด็จศึก!
ถ้าคุณค่อนข้างแน่ใจแล้ว ว่าเค้าไม่มีใคร และก็มีใจให้คุณอยู่บ้าง เรามีวิธีสองวิธีให้คุณเลือก คือ
1. บุกกันดื้อๆ
เมื่อเค้ามาค้างบ้านเรา ให้รอเค้าหลับก่อน แล้วบุกไปที่ไอ้หนูเค้าเลย ค่อยๆทำอย่างละมุนละม่อม อย่าใจร้อน จับน้องชายเค้าเบาๆ พอให้มันงัวเงียตื่นขึ้นมา แล้วทำการ BLOW JOB ลงไปเลย (แนะนำให้ไปอ่านเทคนิคการ Blow Job ของเจ๊นิว Anew) ถ้าเค้าตื่นขึ้นมาแล้วขัดขืน ให้กดเค้าลงไป แล้วดำเนินการด้วยเทคนิกที่มีทั้งหมด เมื่อความ Horny เข้าครอบงำ มันจะหยุดขัดขืนเอง จงทำให้เค้าเสร็จ แต่เราจงอย่าทำของเราต่อ (อดทนไว้ โอกาสหน้ายังมี) แน่นอนว่าบางคนอาจจะแกล้งหลับ อันนี้ยิ่งสบายใหญ่เลย คืนนั้น เค้าจะไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เค้าจะถามอีกทีเมื่อถึงเวลาเช้า แต่ถ้าเค้าไม่พูด ให้ถามเค้าไปเลยว่า "รู้ไม๊ว่าทำไมถึงทำอย่างนั้น" และตอนนี้ให้เราสารภาพความรู้สึกไปเลย และขอร้องเค้าว่าอย่าเกลียดเราเลย (ถ้าไม่สำเร็จก็มองหน้ากันไม่ติดไปเลยล่ะทีนี้) ถ้าเค้ามีใจเอนเอียงอยู่บ้าง เค้าคงไม่ปฏิเสธความสัมพันธ์แน่นอน
2. ใช้ความโรแมนติกเข้าแลก
หากหน้าบางเกินกว่าจะใช้วิธีแรกล่ะก็ ลองใช้วิธี ค่อยๆเผยความรู้สึกให้เค้ารู้ เช่น บอกเค้าว่า "รู้อะไรไม๊ ช่วงเวลาที่กูอยู่กับมึง กูมีความสุขที่สุด" แน่นอนว่าชายแท้ๆต้องทำหน้าเอ๋อ และสับสนกับคำพูดของเรา แล้วทำตามสเต็ปต่อไปนี้ "กูไม่รู้ว่าถ้ากูพูดออกไปแล้ว จะทำให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปรึเปล่า" แล้วนิ่งซักนิด รอให้เค้าพูดก่อน แน่นอน เค้าต้องพอเดาได้ ให้รีบพูดกับเค้าว่า "กูไม่อยากให้มึงเกลียดกู กูเองก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเหมือนกัน แต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว และกูก็ไม่รู้จะทำยังไง ใจนึงกูก็กลัว แต่ใจนึงกูก็อยากให้มึงรู้" ถ้าเค้าเอนเอียงมาหาเราบ้าง เค้าต้องพูดว่า เค้าจะไม่มีทางเกลียดเราเด็ดขาด ถ้าเค้าพูดแบบนี้ ให้บุกไปเลย! "กูรักมึงนะ" มันต้องหวั่นไหวกันบ้างล่ะน่า แต่ถ้าไม่สำเร็จ อย่างน้อยน่าจะพอได้ความเป็นเพื่อนกลับมาบ้าง แต่อย่างน้อยเป้าหมายก็รู้แล้วว่าเราคิดอย่างไร ในกรณีชายแท้ มีแค่ 2 อย่างคือ ทำตัวออกห่าง ให้เราเลิกคิดเรื่องนี้ กับอีกอย่างคือ เค้ากำลังสับสน และพยายามที่จะยอมรับอยู่เหมือนกัน ถ้าเป็นอย่างที่สอง ให้ปฏิบัติต่อเค้าเหมือนเช่นเดิม จนกว่าเค้าจะยอมรับว่า เค้าก็ชอบเราเช่นกัน
อย่างที่เตือนกันไปแล้ว ว่าไม่รับประกันผลที่เกิดขึ้น ดังนั้นถ้าสำเร็จก็ดีไป แต่ถ้าไม่สำเร็จก็เกลียดกันไปเลย อยากเสี่ยงหรือไม่ ลองคิดดูเอาเอง
-
ตามอ่านทันซะที ตาแฉะเลย o2
แต่อ่านแล้วมันเศร้าๆ ไงไม่รู้อ่ะ เมื่อไหร่พี่เอกจะพบความสุขที่แท้จริงซักทีน้า :m29:
-
ดีใจ กับชีวิตของเกมด้วย ชีวิตใหม่เริ่มต้นแล้วสินะ
ขอบคุณคุณเอก ที่หยิบยื่นโอกาส แนะนำสิ่งดีๆ สนับสนุนให้เกมได้เรียนจนจบ ทำให้เค้ามีโอกาสดีๆ เข้ามาในชีวิต
-
o16 อ่าน How to (2) แล้ว
อยากลอง แต่กลัวโดนเตะ (มันยิ่งโหดๆ อยู่)
-
คุณเอกนี่สุดยอดจอมวางแผนจิง ๆๆๆ
:a5: :a5: :a5:
ครอบครัวเกมส์น่ารักนะคับ ไม่เสียแรงที่คุณเอกเสียสละความรักให้เบียร์
:m1: :m1: :m1:
-
ดูท่าเรื่องของเกมเนี่ยคงไม่มีอะไรแล้วนะ มีครอบครัวที่ออกจะน่ารักขนาดนั้นแล้ว
ส่วนไอ้ How to เนี่ย เล่าจากประสบการณ์ตรงหรือเปล่าอ่ะ พี่เอก
แล้วไอ้ที่พี่ทำไปเนี่ย ส่วนใหญ่จะได้ผลใช่ม๊า ถึงกล้าเอามาเผยแพร่อ่ะ
ถามแล้วก็หลบไปให้ไว :m23:
:m7: :m7: :m7:
-
ยินดีกับเกมด้วย ที่ได้ลูกสาว :a9: :a9: :a9:
-
ท่าทางเกมมีความสุขในชีวิตจนน่าอิจฉานะ ชีวิตต่างจากเมื่อ 5 ปีก่อนราวฟ้ากับเหว
เอกตอนนี้ล่ะ ส่งเค้ามีความสุขข้ามฝั่งไปแล้ว เมื่อไหร่จะมีบ้าง หือ
-
โนคอมเมนต์ค่ะ
บรรดากิ๊กเก่าได้ดิบได้ดีกันหมดนะคะเนี่ย
ตังแต่เลิกกะคุณเอก.........
คริ คริ :m20:
-
เสือไบ:the series(ตอน 152)
สองวันถัดมาผมไปทำงานตามปกติ เลิกงานสี่โมงผมกำลังจะกลับบ้านพระรามสี่....ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดัง อ้าวไอ้ขวัญ ผมระริกระรี้รับทันที....อาการกระปี้กระเป่าเกิดขึ้นกับผมทันที....
"ว่าไงวะ" ผมทักมันก่อน อยากจะทักมัน ว่าไงครับที่รัก ..แต่กลัวมันจะรู้สึกไม่ดีเอา....ฮ่าฮ่า...
"ไอ คัมแบ็ก...." โห เล่นภาษาอังกฤษซะแล้ว
"อ้าวเหรอ....แล้วไงล่ะ"ผมถามต่อ...
"คิดถึงพี่เอกไงครับ...เดี่ยวผมเอาของฝากไปให้นะพี่.....รับรองกินไม่ไหวแน่เลย "
"ของฝากอะไรมรึงวะ...เอามาดิ ถ้าเป็นของมรึงกรูจะกินให้หมด" แหะๆ ผมนึกว่ามันพูดเล่นครับ..
"เอาน่า เดี่ยวถึง.....พี่ก็รู้เองแหละ แค่นี้นะพี่เอกเดี่ยวเจอกันที่แฟลตนะพี่"
"เออ" มันตัดสายไปแล้วครับ ส่วนผมต้องเปลี่ยนแผนไปนอนปากเกร็ดด้วยความเต็มใจ...
ผมมาถึงแฟลตที่ปากเกร็ดเกือบหกโมงเย็น ไปถึงห้องอ้าวไอ้ขวัญยืนรอผมแล้ว....
"สวัสดีครับ พี่เอก นี่ของฝาก" โหมันเอามาได้ยังไงนี่ แคบหมู น้ำพริกหนุ่มข้าวแต๋น ถึงเบ่อเร่อ....ยืนโชว์รอยยิ้มรอผมอีก..
"ขอบใจนะเฟ๊ย แล้วนี่ถือขึ้นรถเมลล์มาเหรอวะ" ถุงมันไม่ใช่เล็กๆเลยนะครับ....
"เปล่าพี่....นั่งแท๊กซี่มา....ผมจะมารถเมลล์ได้ไง ของเยอะแยะแบบนี้"
"อือ เข้ามาก่อน เอาเหล้าเลยเปล่า เออ ลืมไปเหล้าหมด อยากกินเดี่ยวลงไปซื้อให้"
"โห ไม่ต้องหรอกพี่เอก พี่อาบน้ำแต่งตัวก่อนล่ะกัน เดี่ยวไปกินกับไอ้แบงค์ที่ป้อม..คืนนี้ขอนอนด้วยนะพี่เอก...เผื่อไปยกกะดก" มันบอกผม มันเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋ามาด้วยแฮะ..
"เออ ได้ไปอยู่แล้วแหละ รอแป๊บนะกรูอาบน้ำก่อน"
ผมเข้าไปอาบน้ำอย่างมีความสุขครับ....ตอนนี้ผมกำลังมีความรักแค่ได้เห็นหน้ามันผมก็ดีใจแล้ว...แม้จะรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้...เออ มันคิดอย่างไงถึงจะมาค้างกับผมนี่ ผมขอคิดในแง่ดีก่อนนะ ว่า มันคงกลับบ้านที่ดอนเมืองลำบากตอนมันเมา...ฮ่าฮ่าผมคงไม่คิดหรอกว่ามันอยากจะมานอนกับผม.....
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกับไอ้ขวัญก็ไปที่ป้อมยามครับ....ที่ๆ ผมเคยดื่มกับพวกไอ้เอส ไอ้โจ้ และรุ่นน้องผมนั่นแหละ...
ตอนนี้ไอ้ขวัญปั่นจักรยานผมนั่งซ้อนท้าย ผมกอดเอวมันตอนนี้....มันคงไม่ถือสาแล้วแหละเพราะสนิทกับผมมากขึ้นผมอยากจะเอาแก้มผมซบกับแผ่นหลังมันจัง....เฮ้ออยากทำแต่ก็ทำไม่ได้ครับ เพราะมันต้องผ่านสนามฟุตบอลสนามเทนนิส สนามตะกร้อ เดี่ยวจะได้มีคนสงสัยกันว่าไอ้คู่นี้มันเป็นเกย์กันเหรอเปล่า....ฮ่าฮ่า...
ไอ้แบงค์นั่งรอแล้ว...มันยกมือไหว้ผม..
"สวัสดีพี่เอก หายไปเลยนะ เลิกเล่นเทนนิสแล้วเหรอพี่เอก"ไอ้แบงค์ถามผมตอนนี้มันหยิบแก้วมารินเหล้าให้ผมกับไอ้ขวัญ
"อยากเล่นเหมือนกัน แต่ช่วงนี้ ไม่ค่อยว่างน่ะ...แดกเหล้าอย่างเดียว"
"ไม่รู้จักชวนน้องนุ่งเลยนะพี่เอก" นี่ไอ้ขวัญพูดนะครับ ตอนนี้ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น...ผมต้องระวังตัว..การกระทำกับสายตาที่มันอาจจะหลุดๆ ไปให้ชาวบ้านสังเกตุได้....เดี่ยวคนอื่นเค้าจะรู้ว่าผมคิดอย่างไรกับไอ้ขวัญ....
"มรึงอยู่ต่างจังหวัด จะไปชวนได้ไงวะ แล้วเที่ยวสงกานต์เป็นไงบ้างวะ แบงค์ "
"ก็ดีพี่ เมาทุกวัน ไอ้ขวัญเมาแล้วตกรถ" อ้าววีรกรรมทำเพื่อเธออีกแล้วนะมรึงขวัญ...
"เล่าๆ มา...อยากฟังหว่ะแบงค์ว่า...จะขี้แตกอีกเปล่า" ผมมองหน้าไอ้ขวัญ..มันยิ้มแหยๆเฮ้อ แค่นี้ก็น่ารักแล้ว...
"วันนันเราไปเล่นสาดน้ำรอบเมืองกันพี่..พอดีช่วงรถติด ไอ้ขวัญมันมัวแต่เหล่สาว พอรถออก ไอ้ขวัญมันไม่ได้จับอะไรน่ะร่วงตกรถดังแอก อายสาวๆ มั๊ยล่ะมรึง สาวๆที่มันเหล่อยู่...หัวเราะกันฟันค้าง เค้าคงสมเพชน่ะ หมาร่วงจากรถ"
"ก็ไอ้สาดเต้ ล่ะซิ ออกรถไม่ให้สุ้มให้เสียง ผมกำลังเหล่สาวๆ เพลิน ตอนนั้นอายก็อายพี่ เจ็บก็เจ็บ แถมหวานยังด่าอีก เฮ้อแต่คนหล่อทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด" มันทำหน้าเก๊กหล่อด้วย..
"น่าสังเวชมากกว่า ฮ่าฮ่า มีกล้องจะถ่ายไว้ไปโชว์ชุปเปอร์แก๊กเลย....ขวัญเหิรโชว์สาวๆ ปีกหักตกมาดังแอก"
"สาด พูดซะเสียเลย...เฮ้อ คืนนี้ไปเที่ยวยกกาดกกันดีกว่ามั๊ง นะพี่เอก นะแบงค์" แหมอยากจะซิ...
"ไปดิ ไปเปล่าวะแบงค์ " ผมเอ๋ยปากชวนมัน
"พรุ่งนี้ผมต้องไปมหาลัยพี่ คงไปไม่ได้...เสียดายจัง" โหดีมากน้องรัก ...ที่รู้จักหลีกทางให้พี่กับมันฮ่าฮ่า..
"ไรวะ ไปด้วยกันไอ้แบงค์ กรูจะเอามรึงคืนตอนสงกานต์....มรึงมอมเหล้ากรู"
"ก็มรึงดัน อยากแดกโชว์สาว ทำไมล่ะ กรูก็เลยผสมให้เข้มๆ สะใจโก๋มั๊ยล่ะ" ไอ้แบงค์หัวเราะ
"อือ มรึงแกล้งกรูจำไว้ ไอ้เพื่อนเวน...ฮ่าฮ่า"
เรากินจนถึงสามทุ่มครับ หลังจากนั้นผมกับไอ้ขวัญก็มูฟไปที่ยกกาดกบรรยากาศก็เหมือนเดิมครับ..คือไปเมา ไอ้ขวัญก็มีสาวๆ มาคุยมาจีบ มันขึ้นไปร้องเพลงบนเวที สาวๆ กรี๊ด........ผมกับมันกินกันจนร้านเลิก...
ตอนนี้ผมต้องมายืนรอไอ้ขวัญหน้าร้าน..เฮ้ออะไรของมันนี่....ผมเซ็งๆ อารมณ์ แต่ก็ไม่ว่าอะไรมันไม่ได้ ของมันเคยๆ คืออีกอย่าง นี่คือตัวตนของมันและผมก็ชอบตัวตนของมันแบบนี้ด้วยดิ....และถ้ามาคิดดีๆ ผมไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะไปหึงไปหวงอะไรมัน....ไอ้ขวัญเดินมาหาผมแล้ว...
"พี่เอก เดี่ยวผมไปต่อกับน้องทรายนะ คืนนี้ได้ที่นอนแล้ว" อ้าวเวน ดูมัน แบบนี้ผมจะขอไปกับมันได้ไงล่ะนี่...
"อ้าว ไม่ไปกินต่อเหรอ" ผมรีบถามครับ อยากไปต่อกับมัน อย่างน้อยผมไปด้วยผมก็จะได้รู้ว่ามันไปทำอะไรกัน..
"น้องทรายเค้าชวนไปเที่ยวที่ห้องเค้าน่ะ ผมไปก่อนนะพี่เอก ฝากกระเป๋าด้วยนะพี่ เดี่ยวพรุ่งนี้กลับไปเอา" มันพูดจบมันก็เดินออกไปหาน้องทรายคนนั้นซะแล้ว...ปล่อยให้ผมยืนงง เฮ้อ ผมโดนมันทิ้ง.......
คืนนี้ผมต้องกลับไปนอนเดียวดาย ในใจผมคิดสารพัด ว่าทำไมไอ้ขวัญมันถึงทิ้งผมแบบนี้...เอ้อที่ผ่านมามันคิดกับผมอย่างไรนี่ มันเคยแคร์ความรู้สึกของผมบ้างเปล่านี่....หรือว่า...มันแค่ผมเพื่อต้องการตอบสนองความต้องการตอนมันเมา...ผมคิดต่อไปว่าทำไมมันถึงทำกับผมล่ะ.....ผมเป็นผู้ชายนะ....ผมคิดย้อนไปถึงตัวผม ตอนที่ผมมีอะไรครั้งแรกกับไอ้เอ็กซ์...ผมก็บอกเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมผมถึงชอบการกระทำของไอ้เอ็กซ์..ชอบการกระทำที่มันทำกับผม แต่ผมก็บอกได้เลยว่าผมก็ไม่ได้รักไอ้เอ็กซ์..ผมว่าไอ้ขวัญมันก็คงคล้ายๆ ผมตอนที่มีอะไรกับไอ้เอ็กซ์ใหม่ๆแหละ....
ผมมานั่งคิดเหตุผลว่าทำไมไอ้ขวัญถึงติดใจผมล่ะ....อาจจะเพราะคนที่เป็นเกย์มักจะทุ่มเทกับการกระทำแบบนี้มั๊งเพื่อให้คนที่รักหรือคนที่ชอบหันมาสนใจ ...เขาทำด้วยความเต็มใจและทุ่มใจให้เต็มที่เพื่อที่จะทำให้คนที่เค้ารักหรือสนใจมีความสุข....และผมคิดว่าบางครั้งสิ่งที่ทำไปมันน่าจะอยู่ในระดับที่สูงกว่าที่ผู้หญิงทั่วไปที่เค้าทำกัน..นี่แหละที่ผมคิดว่าไอ้ขวัญหรือผู้ชายทุกคนที่เจอครั้งแรกแบบนี้มา....มักจะติดใจ และมักจะลองอีก....และบางคนอาจจะติดใจจนเปลี่ยนรสนิยมไปเลยก็ได้.....ฮ่าฮ่าเหมือนผมติดใจไอ้เอ็กซ์ไง แต่ของผมมีปัจจัยอื่นๆ มาเกี่ยวด้วย....
คืนนี้ผมนอนด้วยจิตใจว้าวุ่นสาระพัด นอนคิดโน่นคิดนี่ คิดไปถึงตอนที่ไอ้ขวัญมันแต่งงานกับหวาน แล้วผมจะขาดมันได้เหรอ ตอนนั้นผมคงเสียใจมากแหละ แต่คงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เก็บความเสียใจแบบนี้ไว้คนเดียว เรื่องแบบนี้จะไปปรึกษาใครได้ล่ะนี่....
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเที่ยง ตื่นขึ้นมาไม่ใช่อะไรหรอก มีคนเคาะประตู..ผมเดินไปเปิดด้วยความงัวเงีย...อ้าวไอ้ขวัญ
"อ้าว ทำไมกลับเร็วล่ะ นี่เที่ยงเองนะ" ผมประชดมันครับ..ฮึ ทิ้งกรูให้นอนคนเดียวแล้วมรึง...
"โห ไม่ได้ทำอะไรกันนี่พี่เอก แค่นอนกอดกัน" อ้าวรู้อีกว่าผมประชด..
"อ้าวก็เรื่องของมรึงนิ บอกอะไรกรูล่ะ นี่จะยืนคุยกันแบบนี้เหรอ...เข้ามาดิ"
"ผมซื้อข้าวมาฝากน่ะพี่ เดี่ยวกินกัน" มันซื้อมาสองกล่องครับ เออ ยังห่วงผม ดีหน่อย..
"ขอบใจนะ แล้วนี่ จะกลับเลยหรือว่าไง" ผมถามครับ ความจริงเดี่ยวผมจะออกไปธุระ
"ไล่เหรอพี่ ถ้าไล่...ผมกลับก็ได้นะฮ่าฮ่า" โหใครจะกล้าไล่คนที่ตัวเองรักวะ..
"ขี้น้อยใจไปได้ กรูไม่กล้าไล่มรึงหรอก เพราะ......" ผมเงียบไปครับ ผมขอเล่นมุขนี้...อยากให้มันคิดบ้าง
"เพราะอะไรพี่เอก" เหมือนมันอยากรู้ครับ
"ฮ่าฮ่า เพราะกรูจะชวนมรึงไปเป็นเพื่อนกรูทำธุระหน่อยล่ะซิ ได้เปล่า" นี่มันมุขผมแหละครับ อยากให้มันได้คิดบ้าง...
"ธุระอะไรล่ะพี่เอก เอาดิ คงไม่ใช่ดื่มเหล้าอีกนะ กลางวันแสกๆ แบบนี้ไม่ไหว"
"เปล่า กรูจะชวนมรึงไปดูคอนโด แถวตัวจังหวัดนนท์ น่ะ คือกรูจะซื้อ เล็งมาหลายที่แล้ว แต่ไม่ค่อยถูกใจ กรูอยากไปดูทีนี่ น่ะ ไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยนะ"
"ไปเลยเหรอเปล่าล่ะพี่ "
"เดี่ยวก็ได้ ไม่ได้รีบอะไร แต่เอ กรูอยากรู้น่ะ ว่ามรึงคิดว่ากรูไม่กล้าไล่มรึงเพราะอะไรวะ" ผมแค่แย็บๆ มันครับ ความจริงผมก็อยากรู้จริงๆ ว่ามันคิดอย่างไรกับผมบ้าง..
"ผมก็คิดว่า พี่ไม่กล้าไล่ผมหรอกเพราะพี่ชอบผม ล้อเล่นนะพี่ โจ๊กๆ ฮ่าฮ่า..ไปอาบน้ำก่อนดีกว่ามั๊งพี่"
"เออๆ รอแป๊บนะเดี่ยวออกมากินข้าวด้วย" เฮ้อ กรูคิดแบบนั้นจริง แหละขวัญ แต่กรูไม่อยู่ในฐานะที่พูดแบบนั้นได้...
ผมเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว...ออกมาก็ออกมากินข้าวกับมัน....กินเสร็จเราก็ออกจากแฟลตไปที่ตัวจังหวัดนนท์...คอนโดนี้ผมเล็งๆ ไว้หลายทีแล้วครับ ที่เลือกที่นี่ก็คือ มันใกล้ที่ทำงาน ไปมาสะดวก มีท่าเรือด่วน ใกล้ทางด่วน และอีกอย่างไม่ค่อยพลุกพล่าน....
ผมตัดสินใจว่าจะเลือกที่นี่แหละแต่ขอดูความเห็นมันหน่อยล่ะกัน....ฮ่าฮ่าคนที่ผมรักนิ ดูมันจะมีคอมเมนต์ไงบ้าง..ผมไปติดต่อกับนิติบุคคลของที่นี่ เค้าพาผมไปดู....ดูหลายชั้นครับ ความจริงบรรยากาศที่นี่มันก็เหมือนคอนโดที่ผมเคยอยู่กับไอ้เกม....
"ว่าไงวะขวัญช่วยดูหน่อยหว่ะ ว่าใช้ได้เหรอเปล่า" ผมถามมันแต่มันก็สนใจดี ถามนั่นถามนี่แทนผมตั้งเยอะ...
"ก็ดีน่ะพี่ ดูหรูดี แต่พี่จะเลือกชั้นไหนล่ะ.....เออ พี่เอกมีงบเท่าไหร่ครับ" มันทั้งหมด 19 ชั้นครับ ชั้นบนแพงสุด
"ชั้นบนก็น่าจะดีน่ะ แต่มันเกินงบที่กรูตั้งไว้น่ะ..."
"คุณตั้งงบไว้เท่าไหร่ล่ะครับ" นิติบุคคลที่นี่ถามผม...
"สักล้านแหละครับ " ผมว่าขนาดนี้กำลังดี ดาวน์ไปสักสองแสน...แล้วที่เหลือค่อยๆผ่อนเอา...มิสเตอร์เชนอุตส่าห์ให้เงินก้อนมาตั้งตัว..
"งั้นก็มีแต่ชั้นหกค่ะ เหลือห้องเดียว แต่มันห้องหกศูนย์เก้านะครับ" ตอนนั้นไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ ไงก็ได้...
"ว่าไงวะขวัญ เอาไง" ผมถามมันความจริงผมตัดสินใจเอาที่นี่แหละครับ แต่อยากถามมัน
"อ้าวพี่ ก็แล้วแต่พี่ดิครับ พี่เอก"
"ได้ไงวะ มรึงนั่นแหละที่ต้องช่วยกรู" ผมบอกมัน...
"ผมว่าก็ดีนะพี่ แต่ชั้นบนกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอชั้นนี้มันติดตึก" ชั้นหกมันไม่ค่อยสูงหรอกครับ...แต่ถ้าชั้นบนกว่านี้มันจะแพงกว่านี้...
"เอาชั้นนี้แหละ มีงบแค่นี้ ตกลงผมเอาห้องนี้แหละครับ" ตอนนี้มันเป็นแค่ห้องเปล่านะครับ ยังไม่ได้ตกแต่งอะไรเลยพื้นที่ประมาณห้าสิบหกตารางเมตรครับ
"ครับ งั้นไปทำเรื่องจองข้างล่างนะครับ ทางเราจะทำเรื่องกู้แบงค์ให้ เอาแบงค์ที่ง่ายๆเลยล่ะกันอาคารสงเคราะห์"
"ได้ครับ"
ผมลงไปทำเรื่องจองคอนโด โดยมีไอ้ขวัญเป็นคนเขียนเอกสารให้ ผมไม่ได้ขอมันนะครับ มันอาสาเอง....
"เดี่ยวคุณเอก เอาหลักฐานพวกนี้ไปยื่นที่แบงค์อาคารสงเคราะห์ได้เลยนะครับ..ที่คุณเอกต้องทำเพิ่มก็คือให้หัวหน้ารับรองการเป็นข้าราชการแล้วใช้สิทธิ์กู้ครับ"
"ครับผม" คงต้องใช้เวลาสักอาทิตย์หนึ่งกว่าเรื่องจะผ่าน..
"ระหว่างรอนี้คุณเอกก็คิดออกแบบรูปแบบห้องล่ะกัน ว่าจะเอาแบบไหน ลองดูตัวอย่างได้นะครับ ทางเราตกแต่งให้เสร็จ แต่ต้องรอให้เรื่องผ่านก่อนนะครับ ประมาณหนึ่งอาทิตย์..แต่ของคุณเอกเป็นราชการ ผ่านง่ายอยู่แล้ว"
"ครับผม"
หลังจากทำเรื่องอะไรเสร็จแล้วผมก็พามันไปเลี้ยงขอบคุณ แถวๆ เดอะมอลล์งามวงวานนั่นแหละ...กินกันจนห้างปิดเราสองคนก็กลับนอนที่แฟลต.. วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมดีใจที่ผมได้ไปไหนกับไอ้ขวัญ......มันช่วยผมเลือก..ช่วยผมดู... มันอาจจะไม่คิดอะไรก็ได้แต่สำหรับผมแล้ว เรื่องเล็กๆ ที่มันทำให้ผมแบบนี้มันทำให้ผมมีความสุข.....เรื่องเล็กๆ ของมันแต่สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องที่สำคัญสำหรับผมเลยทีเดียว.....คืนนี้ผมนอนกอดมันอย่างมีความสุข...เฮ้อนึกว่ามันจะไม่ต้องการแบบนี้แล้วซะอีก....
-
ตอนนี้มีความสุขนะ แต่มันจะอยู่อีกนานมั้ยเนี่ย
น้องขวัญของเราอย่าทำร้ายจิตใจคุณเอกเลยนะ
คนอ่านไม่อยากน้ำตาร่วงอีก
-
ช่างเหมาะเจาะ เลขสวย 609 :m10:
เวลาจาเข้าห้อง คงยิ้มทุ๊กที :m12:
-
ก็ดูมีความสุขดีอ่ะ แต่ก็ยังเหมือนสุขแบบหลอกตัวเองอยู่อ่ะ :m29: เป็นกำลังใจให้คุณเอกพบความสุขที่แท้จริงนะ :m13:
สู้ ๆๆๆๆ :m4:
-
ยินดีกับเกมด้วย ที่ได้ลูกสาว
พี่ิทิพ พี่สับสนอะไรหรือเปล่า เกมเค้าได้ลูกชายมะใช่เหรอ :m28:
"งั้นก็มีแต่ชั้นหกค่ะ เหลือห้องเดียว แต่มันห้องหกศูนย์เก้านะครับ" ตอนนั้นไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ ไงก็ได้...
แล้วมันมีอะไรเหรอครับ กะ 609 เนี่ย
-
ช่างผ่านโลกมากมายดีแท้
:a3:
-
พี่เอกดูใช้ชีวิตคุ้มดีจัง
แต่คุ้มแบบนี้ไม่ไหวนะ ต้องมานั่งเศร้าแทนทีหลังเนี่ย :a6:
-
ยินดีกับเกมด้วย ที่ได้ลูกสาว
พี่ิทิพ พี่สับสนอะไรหรือเปล่า เกมเค้าได้ลูกชายมะใช่เหรอ :m28:
เหอ เหอ หน้าแตกเลย ไปอ่านจากไหนเนี่ยว่าเขาได้ลูกสาว :serius2: :serius2:
-
เสือไบ:the series (ตอน 153)
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป....ผมได้หนังสือจากสวัสดิการกรมเกี่ยวกับการกู้ซื้อบ้านแล้ว...วันนี้ผมเตรียมเอกสารไว้สำหรับที่จะไปยื่นให้ธนาคารอาคารสงเคราะห์ในวันพรุ่งนี้....ส่วนไอ้ขวัญน่ะเหรอ....มันอยู่ข้างๆ ผมนี่แหละ....คืนนี้มันมาชวนผมไปเที่ยวยกกาดกตามเดิม แต่ตอนนี้มันกำลังออกแบบห้องก่อนให้ผมอยู่ ความจริงผมคิดๆ ไว้แล้ว....แต่ผมอยากให้มันมีส่วนร่วมช่วยคิดให้ผมหน่อย มันก็ทำด้วยความเต็มใจนะ....
"พี่เอก เอาแบบนี้ใช่เปล่า สองห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก หนึ่งห้องครัว" ผมกะจะประมาณไว้เหมือนคอนโดที่ผมเคยอยู่กับไอ้ลูกเจี๊ยบ...
"เออ แบบนี้แหละ" มันทำได้เหมือนผมคิดเลย..
"พี่เอกพื้นสีอะไรล่ะ ผนังห้องสีอะไรครับ" ผมบอกมันไป มันก็โน๊ตตามที่ผมจดแหละ..
"ระเบียงล่ะพี่จะกั้นอย่างไร" มันมีให้เลือกหลายอย่างครับ..
"เอาเป็นรั้วเหล็กล่ะกัน กั้นสูงๆ ไว้หน่อย เดี่ยวเมาๆ จะได้ไม่ตกไป ชั้นหกตกไปตายสถานเดียว....ฮ่าฮ่า...."
"ห้องน้ำล่ะพี่ เอาสีอะไร กั้นแบบไหนดีล่ะ จะเอาเป็นอ่างอาบน้ำหรือฝักบัวดีล่ะ"
"เอาเป็นฝักบัวล่ะกัน อ่างเปลืองน้ำ..ห้องน้ำเอาสีครีม นะ" มันก็วาดก็จดตามผมที่ผมบอก...
"ห้องครัวล่ะพี่ เอาสีอะไร สีเดียวกับห้องรับแขกเหรอเปล่า" มันถามผมต่อ
"ก็คงต้องสีเดียวกันแหละ บ้านคนนะเว๊ย ไม่ใช่การ์ตูนจะได้สีสายรุ้ง...ฮ่าฮ่า" .ผมมองไอ้ขวัญอย่างอารมณ์ดี
"แล้วของที่เค้าแถมมาล่ะพี่ จะวางไว้ไหน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งเตียง ชั้นวางโทรทัศน์...ซิ๊งค์ล้างจาน ตู้กับข้าว"
"รอให้ห้องเสร็จก่อนดีกว่า หว่ะขวัญตอนนั้นมรึงไปช่วยกรูจัดหน่อยนะ..กรูคงจัดคนเดียวไม่ไหว"
"ได้คร๊าบ ลูกพี่....เออพี่เอก แล้วพรุ่งนี้ พี่จะไปแบงค์อาคารสงเคราะห์กี่โมงล่ะ"
"ตื่นกี่โมงก็ไปตอนนั้นแหละ มรึงไปกับกรูเหรอเปล่าวะขวัญ แถวราชดำเนิน"ผมถามมันต่อ อยากให้มันไปด้วยครับ...มีมันอยู่ด้วยผมมีกำลังใจมากขึ้น..
"ไปซิพี่ พรุ่งนี้ผมว่างแต่วันอาทิตย์ไม่ว่างครับ ต้องสอนเทนนิสเด็ก"
"เออไปพรุ่งนี้.....อย่าลืมก็แล้วกัน ไม่ใช่มัวแต่ติดสาว ล่ะ พูดแล้วต้องรักษาคำพูดด้วยน่ะ ไอ้เสือ"ผมแซวๆ มัน..
"แหม ก็ต้องมีบ้างแหละ พี่เอก แต่เอาน่าคืนนี้จะพยายามไม่ไปกับใคร....."
"สาธุ" ผมแซวๆ มัน
คืนนี้เราก็ไปสนุกันที่ยกกาดกกันเหมือนเดิม กลับมาตอนตีสองเราสองคนก็ไปต่อแถวเซเว่น....กินกันถึงตีสี่ผมกับมันก็กลับไปนอน...ก็เหมือนเดิมแหละครับ ผมกับมันก็มีอะไรอีกตามเคย.....ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกที....แต่หลังๆ นี้ไม่ใช่ผมเป็นคนเริ่มนะ มันน่ะแหละตัวดี จริงๆ....
เราตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยง....อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ไปยื่นเรื่องที่ธนาคารสงเคราะห์...ยื่นเอกสารแป๊บเดียว เรื่องผมผ่านคือค่าห้องมันประมาณล้านบาท ผมดาวน์ไปประมาณสองแสน....แล้วก็ผ่อนตามสิทธิ์ของข้าราชการที่เป็นสมาชิก กบข....
"โหทำไมมันง่ายจังเลยพี่เอก" ผมก็ยังไม่น่าเชื่อเลยครับ เจ้าหน้าที่ตรวจเอกสาร ไม่ถึงชั่วโมงแล้วก็อนุมัติเรื่องผ่านให้ผมแล้ว....หลังจากเสร็จเรื่องผมกับมันนั่งแท๊กซี่กลับ.......
"คนมันเครดิตดีมั๊ง.."
"ดีๆ พี่ผมจะได้ จำไว้ไปกู้บ้าง เดี่ยวจบมาก็คงต้องยุ่งเรื่องแต่งงานกับหวานคงต้องซื้อบ้าน.." ฟังประโยคนี้แล้วผมใจหายยังไงไม่รู้ครับ .....เฮ้อ เขาเป็นของคนอื่นๆ ไม่ใช่ของเรา เธอไม่ใช่ของเราจริงๆ...
"อะไรมันจะเร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ...กรูว่าบ้านมรึงก็ออกจะรวยนะ เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่มรึงคงไม่ให้ออกไปไหนมั๊."
"ก็ต้องดูก่อนพี่ ผมผู้ชายนะครับพี่เอก อยากออกมายืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง...มีบ้านที่หาได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของผม ผมว่ามันน่าภูมิใจออก" ก็จริงที่มันพูด...
"แล้วทำไมรีบแต่งงานล่ะ ไม่รอสักระยะล่ะ" ผมยังงงงงเลยครับ ว่าทำไมมันถึงรีบจัง..
"พ่อแม่ผมอยากอุ้มหลานไวๆ ไงพี่ ผมมันลูกคนเดียว และอีกอย่าง หวานเค้าก็พร้อม ผมเรียนจบหวานก็ทำงานไปได้ปีแล้ว...."
"อือ ดีใจด้วยนะ แล้วมันจะไปรอดเหรอ มรึงยังไม่เลิกนิสัยเจ้าชู้เลย เมื่อคืนก็ไปคุยกับน้องอะไรนะ..."ผมแหย่มัน...
"แค่กิ๊กล่ะพี่ ผมเคยบอกพี่เอกแล้วไง ว่าผู้หญิงจะสักกี่คนก็สู้หวานคนเดียวไม่ได้" โหดูมัน ผมอยากจะถามมันเหลือเกินแล้วผมล่ะ ผมที่มันนอนด้วย มีอะไรกัน มันคิดกับผมอย่างไร.....
ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมดัง เบอร์แปลกๆ ศูนย์สอง.....
"คุณเอกเหรอครับ ทางเราทราบแล้วนะครับ ว่าเรื่องคุณผ่านการกู้แบงค์ คุณพอมีเวลาว่างเหรอเปล่าครับ มาตกลงกันเรื่องห้อง ว่าจะเอาอย่างไร ทางเราจะได้รีบตกแต่ง"
"งั้นเดี่ยวผมเข้าไปที่คอนโดเลยล่ะกัน"
"ได้ครับเดี่ยวเจอกันครับ" หลังจากวางสายจากนิติบุคคลคอนโดแล้วผมก็หันไปถามไอ้ขวัญ...
"เดี่ยวกรูต้องไปคุยเรื่องตกแต่งห้องน่ะไปด้วยกันเปล่าวะขวัญ"
"ไปดิพี่ ผมอยากไปดูเหมือนกัน"
"โอเค ตกลงไปนะ" ผมบอกแท๊กซี่ให้เปลี่ยนจุดส่งครับ...
เรามาถึงที่คอนโดก็ตกลงตามที่ไอ้ขวัญลิสไว้แหละ ตอนนี้มันเป็นคนบอกคนคุยเองเลยนะครับ อาแน่ นี่มันคอนโดใครล่ะนี่ มันถามโน่นถามนี่ อย่างสนอกสนใจ...ผมมองมันอย่างยิ้มๆ เป็นแบบนี้ได้ก็ดีครับ...
เสร็จจากธุระที่คอนโดแล้ว ผมกับมันก็กลับไปอาบน้ำที่คอนโดอีกครั้ง..
"ไม่เบื่อบ้างเหรอวะ ไปแต่ยกกาดก" ผมถามมัน วันนี้ผมเป็นเจ้ามือ มันอุตส่าห์มาเป็นเพื่อนผมทั้งวัน.
"ไม่เบื่อหรอกพี่ พี่ลองคิดดู จริงอยู่เรามาร้านเดิม แต่คนเที่ยวไม่เหมือนเดิม คนร้องเพลงเค้าก็ไม่ร้องเพลงเดิม เหล้าที่กินก็ไม่ใช่ขวดเดิม...มันต้องมีคนใหม่เข้ามาให้เราเหล่ เรามองบ้างล่ะ มันคงไม่ใช่คนเดิมเหมือนที่เราไปเมื่อวานนี้หรอกมั๊ง"
"เออ มันก็ถูกของมรึง....แต่กรูว่าเดี่ยวเจ้าของร้านก็ถามหรอก ว่ามาทำไมบ่อยๆ เบื่อ"
"ใครจะกล้าเบื่อขวัญ ได้ล่ะพี่เอก แหม ขึ้นร้องเพลงทีไรสาวก็กรี๊ดๆ ทุกที"
"เฮอ ไอ้เสือขวัญ"
พวกเราเลิกจากยกกาดกก็เกือบตีสองแล้ว.....วันนี้ไอ้ขวัญมันไม่ไปไหนกับใครเพราะมันบอกว่ามีสอนเด็กตีเทนนิสพรุ่งนี้....กลับถึงห้องก็เกือบตีสามแล้วครับ อาบน้ำแต่งตัวเข้านอนทุกอย่างมันก็ยังเหมือนเดิม คราวนี้ ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน และมันก็ไม่ได้ว่าอะไร....
ผ่านไปสองอาทิตย์....ผมไม่ได้เจอมันเลย....มีแต่มันก็โทรหาผมนะ แต่ก็คุยกันสั้นๆ ถามสารทุกข์สุกดิบ...วันนี้พุธมันโทรมาหาผมตอนสี่ทุ่ม...อ้าวโทรมาทำไมตอนนี้ล่ะนี่ มันคงไม่ชวนผมเที่ยวหรอก เพราะถ้าโทรชวนมันจะโทรมาประมาณทุ่ม แล้วตอนนี้ถ้าชวนเที่ยวไปร้านเดิม น่าจะไม่มีที่นั่งแล้วแหละ...
"ว่าไง จะแวะมานอนเหรอคืนนี้" ผมแกล้งๆ แหย่มันครับ...แต่เอ๊ะเสียงด้านมันมีดนตรีดังมากๆ...แปลว่ามันไปเที่ยว.
"ยังไม่แน่พี่เอก พี่เอกว่างเปล่า มาหาผมหน่อยดิ ตอนนี้ผมอยู่รัชดาสี่"
"อ้าวเดี่ยวนี้ ไปเที่ยวไม่ชวนนะ..." ผมทำเสียงงอนๆ...
"ความจริงผมก็ไม่อยากมาเที่ยวหรอกพี่ พอดี เด็กโรงเรียนที่ผมไปฝึกสอนเค้ารบเร้าชวนผมไปเที่ยว..."
"เอ๊ยนี่มรึงไปฝึกสอนได้อาทิตย์เดียวไม่ใช่เหรอ" ผมสงสัยครับ เพราะมันโทรมาคุยกับผมตลอด...เรื่องที่มันไปฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวดอนเมือง.....
"ใช่พี่ เด็กม.หก นี่มากันตั้งสามคน พี่เอกมาเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ.....ผมกลัวๆ ไงไม่รู้พี่"น้ำเสียงมันกลัวๆ จริงๆ...
"มรึงจะกลัวไรวะขวัญ.....เสืออย่างมรึงมีกลัวด้วยเหรอ เด็กๆ วัยขบเผาะแบบนี้"
"ขบเผาะอะไรล่ะพี่ คุกดีๆ นี่เอง เด็กยังไม่ถึงสิบแปดเลยนะ"
"อ้าว ไม่ถึงสิบแปดแล้วพวกเค้าเข้าร้านได้ไงล่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย..
"พวกนี้เค้ามีบัตรของคนอื่นพี่ หน้าตาคล้ายๆ ก็เข้าได้แล้ว ทางร้านเขาไม่ได้ตรวจอะไรละเอียดนี่"
"อ้าวมีแบบนี้ด้วยเหรอ"
"ขาเที่ยวพวกนี้เค้ามีวิธีเที่ยวอยู่แล้วล่ะพี่ ตกลงเอาไงครับ พี่เอก มาช่วยผมหน่ยอช่วยกันหมาและก็มาช่วยเงิน...ฮ่าฮ่า" อ้าวเวน...แต่ผมอยากเจอมันเหมือนกัน.....ไม่ได้เจอมันเกือบสิบวันแล้ว
"ถ้ากรูไป กรูจะบอกลูกศิษย์มรึงว่าไงวะ กรูน่ะ อายุสองเท่าของลูกศิษย์มรึงเลยนะ"
"ผมจะบอกว่าเป็นพี่ชายห่างๆ น่ะพี่" อ้าวดูมัน...
"ทำไมต้องพี่ชายห่างๆ ด้วยวะ" ผมสงสัย ทำไมมันไม่บอกไปเลยล่ะวะ ว่าเป็นอะไรกับผม......รับรองเด็กพวกนั้นวิ่งหนีแทบไม่ทันแน่เลย...
"ก็พี่เอกกับผมหน้าตาคล้ายกันมากเลยนะนี่......เอาไงพี่เอก จะออกมาเหรอเปล่า อย่าเล่นองค์เดี่ยวคืนนี้ไม่ไปนอนด้วยนะ" ดูมัน....
"เออ ออกก็ออก กรูไปถึงกรูตื๊ดไปนะ มรึงออกมารับกรูที่หน้าร้านด้วยนะ กรูขี้เกียจหา"
"ครับพี่ขอบคุณครับ" มันวางไปแล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว เฮ้อ พรุ่งนี้ผมคงต้องขาดงานอีกแหงๆ ถ้าไปกับมันมีหวังถึงเช้า...
ผมไปถึงรัชดาสี่ ห้าทุ่มกว่า ไปถึงหน้าร้านก็โทรไปหาไอ้ขวัญให้มันออกมารับ...มันเดินออกมารับแล้วพาผมไปที่โต๊ะ โหที่โต๊ะ มีสาวๆ รออยู่แล้วสามคน ไม่น่าเชื่อเลยครับว่านี่มันเด็กมัธยมปลาย โรงเรียนที่ไอ้ขวัญไปฝึกสอน โหแต่งตัวแต่งหน้าทาปากเปรี้ยวจริงๆเลยแต่ละคน...พวกสาวๆ ยกมือไหว้ผม...เฮ้อ คืนนี้จะรอดมั๊ยนี่ไอ้ขวัญ..แต่งตัวล่อตาล่อใจไอ้ขวัญซะแบบนี้...ต้องวัดใจไอ้ขวัญมันแล้ว....
"พี่ชายพี่ขวัญเหรอคะ หน้าตาไม่เหมือนเลยนะคะ"
"ลูกพี่ลูกน้องกันะ" มันแก้ตัวให้ผม...ตอนนี้สาวหนึ่งในนั้นโดนไอ้ขวัญโอบอยู่...หลังจากนั้นผมก็เหมือนโดนปล่อยเกาะครับ ยืนบรื้ออยู่คนเดียว ไอ้ขวัญมันก็คอยจ๊ะจ๋าชนแก้วกับสามสาว...ชนเอาชนเอาจนลืมกรูเลยนะมรึง...
ประมาณเที่ยงคืนครับ สาวๆ ลูกศิษย์ไอ้ขวัญเริ่มเมาแล้ว....ประมาณแซนวิชเต้นกันสามรุมหนึ่งแบบนั้น....อ้าวหนึ่งในนั้นอ้วกออกมาแล้วอีกสองคนก็ใช่ย่อยครับ โอนไปเอนมาแล้ว...
"ขวัญเอาไงวะ ลูกศิษย์มรึงเมาแล้วหว่ะ"
"งั้นเดี่ยวผมพากลับดีกว่านะพี่เอก ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน นึกว่าจะดื่มเก่ง" สาวๆ ที่มาด้วย เค้าชนแก้วกับไอ้ขวัญบ่อยเหลือเกิน.
"กรูว่า มรึงไม่ต้องพากลับหรอก ให้เค้าขึ้นแท๊กซี่แล้วให้กลับเอง ผู้หญิงตั้งสามคน แท็กซี่คงไม่ทำอะไร มรึงก็ทำให้ใครสักคนเค้ารู้สึกตัวก่อนล่ะกัน....มรึงอย่าไปด้วยนะเว๊ย เมาๆ แบบนี้ น่ากลัวน่ะ เกิดใครมาเจออะไรเข้ามรึงน่ะจะเสียหายเอา"
"ได้ครับ งั้นเดี่ยวผมกลับมานะพี่...จะรอดมั๊ยนี่" มันพยายามพา สามสาวออกไป ผมอยากจะช่วยครับ แต่ต้องเฝ้าโต๊ะ ตอนนี้บรรยากาศกำลังสนุก....
ผมรอไอ้ขวัญ.....ตอนนี้ผมรออย่างกระวนกระวาย มันหายไปเกือบชั่วโมงครึ่งแล้ว ตอนนี้ร้านก็ใกล้เลิกแล้วด้วย....ผมคิดว่ามันน่าจะไปส่งสามสายนะ เฮ้อ ทำไมมันไม่เชื่อผมเลยน่ะ เกิดพวกสาวๆ ทำอะไรมันขึ้นมามันจะทำอย่างไร คนเมาๆ แบบนั้น ไม่ห่วงอนาคตตัวเองเลย.....ผมโทรหาไอ้ขวัญ แต่มันไม่ยอมรับ..ผมโทรไปหลายครั้งเลยทีเดียว...
ตอนนี้ผมฝากเหล้าไปแล้วครับ คาดว่าไอ้ขวัญมันคงไม่กลับมาแล้ว เฮ้อ ปล่อยให้ผมต้องนั่งหง่าวคนเดียวแบบนี้ ผมคิดไปต่างๆ นานๆ ครับ มันโทรตามให้ผมมา ผมก็รีบมา แต่ดูมันซิ มันกลับทิ้งผมให้นั่งหง่าวแบบนี้ แถมยังไปกับพวกสาวๆ พวกนั้น...ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็อย่ามาโทษผมล่ะกัน แต่ผมก็ห่วงมันจริงๆ พักนี้หนังสือพิมพ์ก็มักจะมีข่าวข่มขืนอะไรอย่างนี้เยอะซะด้วย....ผมกลัวไอ้ขวัญมันหักห้ามใจไม่ได้แล้วก็เลยเถิดพากันเข้าโรงแรม...เฮ้อไม่อยากจะคิดไปไกลถึงขนาดนั้นเลย...ผมตัดสินใจโทรหามันอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายแล้ว....เฮ้อมันก็ยังไม่รับสายผมอยู่ดี.....
ร้านปิดแล้วครับ......ผมกำลังจะเดินออกแล้ว อ้าวเวน....ไอ้ขวัญเดินกลับมา
"อ้าวพี่เอกกลับแล้วเหรอ" มันทำหน้ายิ้มระรื่นเข้ามา..
"ร้านปิดแล้วจะอยู่ทำผืออะไรล่ะ.....แล้วมรึงส่งเด็กๆ แล้วเหรอวะ" ผมถามมัน.....ตอนนี้ผมอารมณ์เสีย.....
"เพิ่งส่งเสร็จเมื่อกี้เอง..... ส่งแล้วก็กลับมานี่ล่ะ" โหมันออกไปตอนเที่ยงคืนกว่าๆ กลับมาอีกทีตีสอง.....ให้ผมเป็นฤาษีเฝ้าโต๊ะ.....คิดแล้วมันน้อยใจจริงๆ...แล้วนี่มันไปทำอะไรมาล่ะ...
"อ้าวทำไมล่ะ"
"ผมพาน้องเค้าไปกินต่อที่บาหลี ครับ รอให้น้องๆ เค้าสร่างก่อน แล้วค่อยไปส่งเค้า..." ดูมัน.....
"แล้วทำไมมรึงไม่โทรบอกกรูสักคำวะ กรูเป็นห่วงมรึงแค่ไหน โทรไปก็เสือกไม่รับสายอีก" ตอนนี้ผมงอนสุดๆ แล้วครับ....มันเห็นผมเป็นอะไรนี่ เรียกให้มาผมก็รีบมา แต่ดูมันทำกับผมดิ
"ผมไม่ได้ยินพี่ โทษที" โห ผมไม่เชื่อหรอกครับ ผมโทรไปเกืบอๆ ยี่สิบครั้งมันจะไม่ได้ยินเลยสักครั้งเลยเหรอ..
"โห กรูโทรไปจนมือหงิกเลยนะ ไม่อยากให้กรูไปวุ่นวายก็บอกมาเถอะ..." ผมส่ายหน้าผมดินออกมาขึ้นรถแล้ว....ตอนนี้บอกตรงๆ ผมรู้สึกแย่จริงๆ ครับ อาการน้อยใจ อาการงอน อาการเสียใจที่มันทำกับผมทุกอย่างมันมาสุมอยู่กับผมแล้วในตอนนี้....บวกกับเรื่องเก่าๆ ที่ยังค้างคาใจผมอีก...
"กรูจะกลับแล้ว มรึงจะกลับพร้อมกรูเหรอเปล่า"ผมถามมัน แม้จะรู้สึกแย่กับมันแค่ไหนผมก็ไม่คิดจะทิ้งมันหรอก
"กลับดิพี่ผมเหลือเงินไม่ถึงสองร้อยบาท จะกลับบ้านอย่างไรล่ะพรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยอีก"
"เออ "
ตลอดที่นั่งแท๊กซี่กลับแฟลตที่ปากเกร็ด ผมเงียบไปตลอดทางเลยครับ มันถามผมผมก็ตอบ ไม่ถามผมก็เงียบ ผมรับแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ครับ มันเห็นผมเป็นอะไรนี่.....คืนนี้ผมไม่มีอารมณ์ชวนมันไปต่อที่ไหนหรอกครับ ...
ผมกลับมาถึงห้องอาบน้ำแต่งตัวนอน คืนนี้ผมอาบน้ำก่อน อาบเสร็จก็นอนเลย ไอ้ขวัญอาบน้ำทีหลังผม พอมันออกมาผมก็แกล้งหลับ...หลังจากมันอาบน้ำแต่งตัวชุดนอนเสร็จมันก็ล้มตัวนอนข้างๆ ผม....ตอนนี้ผมแกล้งหลับนะครับ ไม่อยากจะมีอะไรกับมัน อารมณ์น้อยใจ กับสิ่งที่มันทำกับผมมันทำให้ผมรู้สึกแย่....
"หายงอนได้แล้วพี่เอก" ตอนนี้มันกอดผมแล้วครับ หัวใจผมเต้นตึกตักอีกครั้ง มันเป็นแบบนี้ทุกทีตอนที่มันมีอะไรกับผม...แม้ตอนนี้ผมจะรู้สึกแย่กับมันก็เถอะ....
แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิมครับ ผมมีอะไรกับมัน แต่วันนี้ผมคิดว่าผมคงต้องเคลียรร์กับมันแล้วแหละ ไม่ไหวครับ มันทำเหมือนผมไม่มีหัวใจแบบนี้ผมรับไม่ได้จริงๆ...
"ขวัญ กรูถามมรึงสักอย่างเถอะวะ....กรูไม่ไหวแล้วจริงๆ หว่ะ"
"อะไรล่ะพี่" มันคงรู้ๆ แล้วแหละครับ ว่าผมจะถามอะไร...
"มรึงคิดกับกรูยังไงวะขวัญ มรึงอยากมาหากรูมรึงก็มา มรึงอยากทิ้งกรูมรึงก็ทิ้ง กรูมีหัวใจนะโว๊ยขวัญ กรูบอกมรึงตามตรงเลยนะ ว่ากรูรักมรึง....และกรูก็ไม่ต้องการให้มรึงมารักกรูตอบนะ เพราะกรูรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้....มรึงมีคนที่มรึงรักแล้ว .....แต่มรึงสงสารกรูหน่อยซิวะ มรึงทำเหมือนกับกรูไม่มีความหมายอะไร" ผมบ้าไปแล้วครับ ตอนนี้น้ำตามันเอ่อๆ มาอีกแล้วผมนี่งไปสักพักหนึ่ง ผมก็รู้ตัวเลยว่าผมไม่น่าพูดแบบนี้กับมันเลย.....
"พี่เอก ผมขอโทษ.....คือ ผม........."มันเงียบไปครับ...
"ไม่ต้องหรอก ขวัญ กรูผิดเอง ผิดที่กรูเริ่มไปทำอะไรมรึงก่อนวันนั้น......กรูทำให้มรึงเป็นแบบนี้"ผมเอามือปิดหน้า ตอนนี้บอกตรงๆ ครับ ว่าเครียด....ผมขอระบายออกบ้างล่ะกัน...
"ไม่หรอกพี่เอก ผม......" มันอึ้งไปอีกแล้ว...
"พอเถอะขวัญ....นอนเถอะ กรูอยากระบายก็แค่นั้น......กรูบอกมรึงเลยนะว่ากรูแคร์มรึงมาก กรูไม่ได้ต้องการอะไรหรอก.... แค่ได้เห็นหน้ามรึง แค่ได้ไปเที่ยวกับมรึง แค่นี้กรูก็ดีใจแล้ว ล่ะขวัญ" ผมลุกขึ้น....
"นอนเถอะนะ เดี่ยวกรูไปนอนอีกห้อง....กรูอยากอยู่คนเดียวหว่ะ" อีกห้องมันเป็นห้องของไอ้แจ๊ก มันยังไม่ได้ย้ายของออกไปแต่ผมมีกุญแจ คืนนี้ผมขอนอนห้องมันล่ะกัน....
"อ้าวพี่เอก ทิ้งผมนอนคนเดียวได้ไง" มันถามผม
"กรูขออยู่คนเดียวสักพักนะขวัญ...บอกตรงๆ กรูรู้สึกไม่ค่อยดีที่มรึงทำกับกรูแบบนี้น่ะ เอาน่า กรูไม่ได้โกรธมรึงหรอก......" ผมเดินออกไปอีกห้อง ปล่อยให้มันนอนในห้องผมคนเดียว...
ผมคิดต่างๆ นานาๆ คิดไปจนผมหลับ ตื่นขื้นมาอีกที ไอ้ขวัญมันกลับแล้ว มันเขียนโน๊ต วางไว้ที่ตู้เย็น..
"ผมขอโทษ.....ขอบคุณนะครับสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา..............ขวัญ"
ผมหยิบขึ้นมาดู ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนที่มันนอน มันเก็บที่นอน พับผ้าห่มให้ผมเรียบร้อย.. นี่ถึงจุดจบของผมกับมันแล้วเหรอนี่ เร็วจริงๆ ผมคงไม่ได้เจอมันอีกแล้วเ....แม้จะเสียใจแต่ผมก็เตรียมใจไว้แล้วครับ สำหรับเรื่องนี้......
-
เศร้าจังแต่เป็นเราๆก็คงน้อยใจ :m17:
ถ้าทนอยู่แบบนี้จะไหวเหรอ :เฮ้อ:
ตัดใจดีกว่ามั๊งเอก
-
จะว่าไปแล้วก็ดีเหมือนกันนะที่เป็นแบบนี้
ไม่งั้น คงคาใจ และอึดอัดกันไปอีกนาน
-
:เฮ้อ:เฮ้อ
-
ความสัมพันธ์กำกวมแบบนี้
ถ้าทำใจได้ก็ว่าไป
ถ้าเขาดีกับเราอาจจะทำไหว
:a6:
-
ผมว่าจบแบบนี้ก็ดีแล้วคับ คุณ เอก เจ็บก็จะได้เจ็บที่เดี่ยวเลยยิ่งนานไปมันจะยิ่งทรมานเราจะยิ่งรักเขามากขึ้นเรื่อยๆนะคับ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: สงสารและเห็นใจ :m17: :m17:
-
คิ้มว่าไม่จบหรอกคร้า......
ของมันเคยๆ
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
เอกทำให้เรากลุ้มใจ บาปนะ
-
จะช้าจะเร็วก็ต้องมีวันนี้ :a1: :a1: :a1:
-
เห็นใจมากๆนะคับ
แต่อย่างที่รีบนบอกเลย จะช้าจะเร็วก็ต้องมีวันนี้
ผมว่าพี่ก็คงพอจะเดาตอนจบได้อยู่แล้วมั้ง
"ดีๆ พี่ผมจะได้ จำไว้ไปกู้บ้าง เดี่ยวจบมาก็คงต้องยุ่งเรื่องแต่งงานกับหวานคงต้องซื้อบ้าน.." ฟังประโยคนี้แล้วผมใจหายยังไงไม่รู้ครับ .....เฮ้อ เขาเป็นของคนอื่นๆ ไม่ใช่ของเรา เธอไม่ใช่ของเราจริงๆ...
-
เสือไบ:the series(ตอน 154)
http://bignose.exteen.com/20070507/entry
"ถ้าหากคุณเคยช้ำใจ กับคนใจร้ายสักคน เขาปล่อยคุณไว้ให้หมองหม่น ให้ทนกับความเฉยชา ทุกสิ่งที่คุณให้ไปไม่มีความหมายกลับมา ที่สุดก็เสียแต่น้ำตา ที่คุณไม่เคยให้ใคร อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย จงปล่อยให้นองหัวใจอย่าไปเสียน้ำตาและร้องไห้ ให้คนที่ใจไม่จริง ไม่มีหวังที่มันจะเหมือนเก่า เหมือนวันที่เคยแอบอิง อย่าไปเสียน้ำตาให้บางสิ่ง ที่มันไม่กลับคืนมา เราะเจ็บมาจนฉันจำ กลัวคุณจะช้ำหนักหนา ไม่อยากให้ช้ำให้ไร้ค่า ดั่งที่ใจฉันเคย อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาเลย เค้าคงไม่เคยเห็นใจ ก็เพราะรักของคุณนั้นมากไป สำหรับคนใจไม่จริง"
ผมเปิดฟังเพลงนี้อยู่ครับ จริงดิ ผมจะไปเสียน้ำตาให้มันทำไมล่ะนี่ ....ตอนนี้ เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ผมกับไอ้ขวัญไม่ได้เจอกัน..... มันหายเงียบไปเลย หรือว่ามันคงคิดได้ว่ามันไม่ควรเลือกทางแบบนี้ ตอนนี้ผมบอกตามตรงผมเสียใจ แต่มันเสียใจไม่มากเท่าไหร่ครับ เพราะผมผ่านความเสียใจสุดๆ มาแล้ว...แม้ผมจะรักมันแต่เตรียมใจไว้แล้วว่าสักว่าต้องถึงเวลาแบบนี้ ....อย่าที่ผมเคยบอกแหละ ความรักของผมกับไอ้ขวัญมันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอก จริงอยู่ผมรักมัน แต่ผมคิดว่ามันไม่ได้รักผมหรอก แค่ติดใจตัณหากามอารมณ์ที่ผมทำกับมันแค่นั้นเอง......
เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมทรมาณมากเลย.....คนมันเคยๆ ไปเที่ยวด้วยกัน เคยคุยกัน เคยรักกันและมันก็ดีกับผมทุกอย่าง...ผมจะกดโทรศัพท์ไปหามันหลายครั้งแล้ว แต่จะกดทีไรอีกด้านหนึ่งของใจผมก็คอยจะส่งเสียงทุกทีว่า แบบนี้แหละดีแล้ว
"จะโทรไปง้อมันทำไมวะ อย่างนี้นะดีแล้วไอ้เอก มรึงเจ็บแค่นี้ไม่ดีเหรอ มรึงก็รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้"
"มันมีเจ้าของแล้วนะโว๊ย มันไม่โทรมาก็เรื่องของมัน ดีซะอีก..จบๆ กันไปซะ"
"เจ็บไม่จำอีกเหรอวะไอ้สาดเอก..ดูมันทำกับมรึงดิ" ฯลฯ
สาระพัด ครับ มันเป็นเสียงก้องในหัวใจผม และเสียงนี้แหละทำให้ผมเลิกโทรหามันทุกที......
ถ้าถามว่าผมรักมันเหรอเปล่า..ผมตอบได้เลยว่าผมรักมัน แต่คงไม่มากกว่ารักครั้งก่อนๆ ...เพราะวามเสียใจความผิดหวังจากครั้งก่อนๆ มันหล่อหลอมให้ผมแข่งแกร่งขึ้น....และสิ่งเหล่านี้แหละมันคอยย้ำเตือนผมอยู่เสมอว่าถ้าจะไปรักใครสักคนให้เผื่อใจไว้เจ็บบ้าง...และผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ กับไอ้ขวัญ ....
ตื๊ดๆ....เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น.....นิติบุคลคอนโดที่ผมซื้อโทรมา...
"คุณเอกเหรอ ครับ ทางเราตกแต่งห้องเสร็จแล้วนะครับ เราอยากให้คุณมาตรวจดูว่า เป็นตามที่คุณต้องการเหรอเปล่า คุณว่างวันไหนครับ" เขาบอกผมแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมบอกตรงๆ ผมไม่มีอารมณ์ที่จะไปดูเลยครับ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะทุกอย่างไอ้ขวัญมันมีส่วนร่วมด้วยไงครับ..
"ตอนนี้ผมอยู่ต่างจังหวัดครับ ไว้ถ้าผมกลับวันไหนผมจะเข้าไปนะครับ" ผมโกหก ครับตอนนี้บอกตรงๆ ว่าผมเฮิร์ท จริงๆ..
"ได้ครับ รีบหน่ยอก็ดีนะครับ เผื่อคุณเอกไม่พอใจอะไรเราจะได้แก้ไขได้ทันครับ"
"ครับผม" ผมบอกเขา อย่างไร้ความรู้สึกครับ...ขาดเธอเหมือนขาดใจจริงๆ
ตอนนี้เชื่อเหรอเปล่าครับ ว่าผมจะทำอะไรหน้าไอ้ขวัญมันคอยมาตามหลอกหลอนผมอยู่เรื่อยๆ....ผมพยายามจะสลัดมันทิ้ง แต่..หน้ามันก็ยังมาหลอกหลอนผมอยู่....
ผมมานั่งคิดๆ ดูนะครับว่าผมจะโทรหามันดีเหรอเปล่า...
ผมรักมันเหรอเปล่า.......ใช่ครับ
ผมคิดถึงมันเปล่า.... ใช่ครับ..
ผมอยากคุยกับมันเหรอเปล่า.. ใช่อีกแหละ.
ผมอยากเจอมันอีกเปล่า ก็ใช่อีกแหละ....
และผมอยากมีอะไรกับมันอีกเปล่า... อันนี้ไม่ต้องก็ได้นะ ขอแค่ ได้รัก ได้คิดถึง ได้คุย ได้เจอมันก็พอแล้ว..
เฮ้อ ในที่สุดครับ ผมก็ทนฝืนความต้องการของตัวเองไม่ได้...ผมโทรหามัน...อ้าวเวนมันไม่รับสายผม....ผมโทรไปหามันอีกครั้ง ....ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ครับ มันไม่ยอมรับ.....นี่ผมหมดโอกาสที่จะเจอมันแล้วเหรอนี่...
ตอนนี้ผมต้องรับสภาพแล้วครับ....ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตื๊อ จะโทรไปเซ้าซี้ มันไม่ใช่นิสัยผมด้วย......
จนกระทั่งวันหนึ่ง กลางเดือนกรกฎาคม....เสียงโทรศัพท์ผมดัง...เอ๊ยไอ้ขวัญโทรมา ครับ...เป็นไปได้ยังไงนี่...ผมรีบรับทันทีเลย....
"ว่าไง" ตอนนี้ผมต้องสะกดอาการดีใจอย่างเต็มที่เลยครับ...เก็กไว้ก่อน ทำเหมือนผมไม่ได้สนใจมัน..
"สวัสดี ครับ พี่เอก" ท่าทางมันก็น่าจะเป็นแบบผมนี่เก็กไว้ก่อน ไม่สนใจเรื่องราวที่ผ่านมา..
"พี่เอกพรุ่งนี้ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้ มันจะรับปริญญาน่ะ" อ้าวเวนนึกว่ามันคิดถึงผม...
"พรุ่งนี้เหรอ กรูไปไม่ได้หว่ะขวัญ มีงาน มันจะเลี้ยงฉลองกันเปล่าถ้าเลี้ยงคงไปได้"
"เลี้ยงครับพี่ ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้ มันจะฉลองกันที่ยกกาดก นี่มันให้ผมโทรไปจองโต๊ะไว้แล้ว"
"งั้นกรูไปตอนงานฉลองดีกว่า นะ กี่โมงล่ะ"
"พรุ่งนี้พี่ แต่ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้มันจะมาตอนสี่ห้าทุ่มนะพี่มันต้องไปกินกับทางบ้านก่อน"
"อือ แล้วมรึงล่ะขวัญ กรูไปพร้อมมรึงได้เปล่า" ผมอยากเจอมันจริงๆ.....มันเงียบไปนาน ครับ..
"ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้กรูจะเอาของขวัญไปให้ไอ้เติ้ลกับไอ้เต้ล่ะกัน แค่นี้นะ" ผมตัดสายมันไปเองเลยครับ มันรู้สึกไงไม่รู้......มันโทรกลับมาทันทีเลย...
"เป็นอะไรพี่เอก อย่าทำแบบนี้"อ้าวดูมัน..
"ทำไมล่ะ มรึงไม่อยากเจอกรู ไม่อยากคุยกับกรูไม่ใช่เหรอ มรึงถึงหายไปตั้งนาน....."
"โหพี่เอกคิดมากน่ะ ผมติดสอน กับติดเรียนด้วยพี่ ผมไมได้โกรธพี่ นะครับ...ก็อย่างที่ผมบอกพี่แหละผมอยู่กับพี่ผมมีความสุข"
"เออ ใช่มรึงมีความสุข แต่กรูน่ะทุกข์.....ทุกข์ที่มรึงทำเหมือนไม่สนใจกรูเลย...ไม่เคยแคร์ความรู้สึกกรู"
"ผมขอโทษครับ พี่เอก นะครับ เรื่องวันนั้น ..ผมจะไม่ทำอีกนะครับพี่เอก"
"แน่ใจเหรอวะ มรึงจะทำอีกกรูก็ไม่ว่าอะไรมรึงหรอก กรูไม่ได้เป็นอะไรกับมรึงนี่หว่ะ"
"โห พี่เอก อย่าพูดแบบนี้ พี่เอกเป็นเหมือนพี่ชายผมนะครับ เอาแบบนี้พี่ เดี่ยวพรุ่งนี้หกโมงเอ มันออกมากันเหรอยังนี่ เอาเป็นว่าหกโมงผมไปหาพี่ที่ห้องล่ะกันนะพี่เอก"
"ได้ๆ หกโมงนะเว๊ย"
"ครับ"
หลังจากวางสายแล้วตอนนี้ผมร่าเริงกระปี้กระเป่ามากเลยคับ มันคล้ายๆ ที่ขาดน้ำแล้วพอฝนตกมาต้นไม้ก็ไม่เหี่ยวเฉากับมามีชีวิตชีวาอีกครั้แหละ..เหมือนเพลงนี้ล่ะมั๊ง..
"ใจมันไร้พลังงาน ต้องการชาร์จพลังใจ วงจรรักไม่มีไฟ โอย โอ๊ย เป็นคนไข้หัวใจชา ขาดไฟฟ้ากระตุ้นใจ
ปล่อยเอาไว้มันใกล้ตาย โอย โอ๊ย พอมาเจอเธอทีเดียว พอมาเจอเธอคนเดียว ไฟมันตรงเข้ามาที่กลางหัวใจ เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามชาร์จเข้ามาชาร์จหน่อย เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามาชาร์จให้สปาร์คเป็นไฟ อยากจะขอให้ช่วยที อยู่อย่างนี้เดี๋ยววูบไป แปลงใจฉันให้มีไฟ เย เย้ อย่าให้ฉันหัวใจชา ขาดไฟฟ้ากระตุ้นใจ ปล่อยเอาไว้มันใกล้ตาย โอย โอ๊ย พอมาเจอเธอทีเดียว พอมาเจอเธอคนเดียว ไฟมันตรงเข้ามาที่กลางหัวใจ เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามชาร์จเข้ามาชาร์จหน่อย เข้ามาเข้ามาช๊อตเข้ามาช๊อตหน่อย เข้ามาเข้ามาชาร์จให้สปาร์คเป็นไฟ "
บอกตรงๆ ครับ ตอนนี้ผมเฝ้ารอcm[นับวินาทีเพื่อที่จะให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ......
จนวันพรุ่งนี้ของผมก็มาถึง ผมโดดงานมารอมันเลย......โดดมารอเจ้าความรัก....
ไอ้ขวัญมาหาผมตอนหกโมงครับ....ผมดีใจสุดๆ ครับ แต่ต้องเก็บอาการไว้ ...,มันยกมือไหว้ผม...
"โหนึกว่าจะไม่ได้เจอมรึงอีกซะแล้ว" ผมพูดออกมาก่อน....มันเดินเข้ามาในห้องผม....
"ทีแรกผมก็คิดจะทำแบบนั้นแหละครับ พี่เอก" อ้าวไอ้เวนนี่.....ถ้ามันทำจริงผมจะทำอย่างไร..
"แล้วทำไมไม่ทำอย่างที่คิดล่ะ" ผมถามมัน..
"ผมบอกไม่ถูกน่ะพี่ ...ทีแรกก็กะจะแบบนั้น ผมบอกตรงๆ นะพี่เอก...ผมอยากจะเลิกแบบนั้น วิธีการเดียวที่จะเลิกแบบนั้นก็คือการเลิกคบพี่ไง....ทีแรกผมก็ตั้งใจเลยน่ะว่าจะทำแบบนั้นจริงๆ...แต่แค่ผ่านไปไม่กี่วัน... ผมก็มาคิดน่ะ จะทำแบบนั้นไปทำไม พี่เอกก็ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย ที่ผิดน่ะผมต่างหาก....ผมก็กะจะโทรมาหาพี่เอกหลายครั้งแล้ว.. แต่....."มันเงียบไปครับ
"ไม่กล้าโทร เพราะกลัวล่ะซิ กลัวกรูจะไม่รับสาย กลัวกรูจะว่ามรึง..." ผมบอกตามความรู้สึกที่ผมเป็นจริงๆ....
"ใช่ครับ" มันมองหน้าผม..
"เออ ขวัญแล้วทำไมมรึงไม่รับสายกรูตอนนั้นล่ะกรูโทรหามรึง.."ผมถามข้อแคลงใจผม
"ก็อย่างที่ผมบอกไง ตอนที่พี่โทรมามันอยู่ในช่วงที่ผมยังคิดไม่ได้" อ้าวเหรอ..แปลว่าผมคิดได้ก่อนมัน...
"อือ ช่างมันเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว กรูไม่ว่าอะไรหรอกวะขวัญ อย่างที่กรูเคยบอกมรึงเมื่อคราวที่แล้วแหละ ตอนนี้กรูก็ยังยืนยันคำเดิมว่ากรูยังรักมรึงเหมือนเดิม แต่กรูก็ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทบนะ...แบบนี้แหละกำลังดี แค่ได้เห็นได้คุยได้เที่ยวกับมรึง แค่นี้กรูพอใจแล้ว "
"ทำไมพี่ถึงรักผมล่ะ....พี่ก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว....แถมยังมีกิ๊กตรึมอีกต่างหาก"อ้าวเวน ดูมันถามผม มันมองหน้าผม ตอนนี้ผมก็บอกไม่ได้หรอกว่าทำไมผมถึงรักมัน....ผมขอใช้มุขเก่าๆล่ะกัน...มุขนี้เป็นความรู้สึกผมจริงๆนะครับ..
"ไม่รู้ซิ รักก็คือรักมั๊ง....บอกไม่ถูกหว่ะ อยู่ใกล้มรึงแล้วรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่น พอไม่ได้เจอมรึงกรูเหงากรูคิดถึง....อยากเห็นหน้า.....แต่กรูไม่ได้อยากจะมีอะไรกับมรึงนะอย่าคิดแบบนั้น"
"ครับผมเข้าใจ..."มันบอกผมตอนนี้มันมองหน้าผม...
"แล้วมรึงไม่รังเกียจกรูเหรอที่กรูเป็นแบบนี้"
"ไม่มั๊งพี่ ผมก็บอกไม่ถูก.....ผมรู้ว่ามันไม่ดีที่เป็นแบบนั้นแต่ ผมไม่อยากปฏิเสธเสียงหัวใจของตัวเอง"
"อือ แล้วแต่มรึงล่ะกันขวัญ....กรูยังไงก็ได้ อย่างที่กรูเคยเล่าให้มรึงฟังแหละ กรูผ่านจุดที่เจ็บปวดมากที่สุดมาแล้วตอนนี้กรูเหมือนมีภูมิคุ้มกัน.....รู้จักความเจ็บ รู้จักความเสียใจ กรูชินกับมันแล้ว....ถ้าจะเจ็บอีกสักครั้งที่ได้รักมรึงก็กรูยอม"ตอนนั้นผมไม่รู้ผมกล้าพูดไปได้อย่างไร.....คือผมอยากให้มันรู้บ้างครับ ว่าผมคิดอย่างไรกับมัน มันจะชอบไม่ชอบก็บอกมาได้เลยผมแฟร์ๆ.....
"ครับพี่ผมไม่ว่าอะไรหรอก ดีซะอีกที่พี่รักผม ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามไม่ใช่เหรอครับ ผมคิดว่าดีซะอีกที่มีคนรักผมแบบนี้...ฮ่าฮ่า" ..
"มรึงไม่ต้องกลัวหรอก กรูไม่ไปวุ่นวาย ไม่ไปก้าวก่ายอะไรในชีวิตมรึงหรอก....กรูรู้อะไรเป็นอะไร....และกรูรู้อีกว่าเรื่องระหว่างกรูกับมรึงมันเป็นไปไม่ได้หรอก....แต่ขอแค่ให้กรูรักมรึงก็พอนะขวัญ....."
"ครับพี่" มันมองตาผม ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าแววตามันหมายความว่าไง..เสือผู้หญิงมากรักอย่างมันผมอ่านไม่ออกครับ ถ้าเป็นคนอื่น พี่พี พี่พัน หรือไอ้ลูกเจี๊ยบ นี่ผมยังว่าอ่านความรู้สึกจากแววตาได้ง่ายกว่าไอ้ขวัญอีก
"พอเถอะวะจะซีเรียสไปทำไมล่ะนี่ เออ ขวัญแวะเข้าไปดูคอนโดก่อนได้เปล่า เค้าโทรมาบอกว่าตกแต่งเสร็จแล้วหลายวันแล้ว"
"อ้าวแล้วทำไมเพิ่งไปดูล่ะพี่เอก....."มันงงๆ
"ฮ่าฮ่า กรูไม่อยากไปดูไง อย่าลืมนะมรึงช่วยกรูออกแบบตกแต่ง ไปดูแล้วมันก็คิดถึงมรึงล่ะซิ"
"ลืมผมไม่ลงล่ะซิพี่ งั้นไปอาบน้ำได้แล้วพี่เดี่ยวออกไปเลย"
"เออๆ " ผมเดินเข้าห้องไปอาบน้ำแล้ว.....
ในที่สุดผมกับไอ้ขวัญก็กลับมาเหมือนเดิม.....มันกลับมาคุย...มาหาผมเหมือนเดิม ผมต้องการแค่นี้แหละ ผมมานั่งๆคิดดูเวลาระหว่างผมกับมันเหลือน้อยลงไปทุกที เพราะอะไรน่ะเหรอก็อย่างที่ไอ้ขวัญเคยบอกผมไงว่าถ้ามันเรียนจบมันจะแต่งงานกับหวาน....ถึงตอนนั้นผมคงต้องปล่อยมันไป ผมไม่อยากไปวุ่นวายกับชีวิตครอบครัวมัน....ถึงตอนนั้นผมคงต้องจบเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับมัน.....
-
:เฮ้อ: ความเจ็บปวด จะเคยหรือไม่เคย มันก็เจ็บ :เฮ้อ:
-
เหมือนเอกกินยาเลี้ยงไข้ไปเรื่อยๆ เลยทั้ง ๆ ที่รู้ว่าขมก็ยังจะกิน
ไม่กล้าไปหาหมอเพื่อรักษาอย่างจริงจัง
-
ทั้งๆที่รู้ ว่าหัวใจมันต้องเจ็บอีกครั้ง
แต่ก็ขอทำตาม ที่มันเรียกร้อง เฮ้อ พี่เอก นะ พี่เอก :เฮ้อ:
-
:try2:
ไม่ได้เข้ามา ment ซะนานนนนน ไม่ได้อ่านหลายวันเลยยยย
พอมาอ่านแล้วก็.... :เฮ้อ: มีใจแต่รักกันไม่ได้.....เซ็งงงงงง....
รักคนมีเจ้าของมันเศร้าตั้งแต่คิดแล้ววววว...เหมือนความรักติดระเบิดเวลา
รักไปก็ต้องเตรียมใจไป....ยิ่งเจ้าชู้อย่างนายขวัญด้วยแล้ว.... o1
ได้เงินมาจากมิสเตอร์เชนแล้วก็ใช้ให้มันได้ประโยชน์เน้ออออ ...
หรือลงขวดหมดปายละหว่า :m28:
เอาใจช่วยพี่เสือต่อไปปปปปปปป
o15 o14
-
เจ็บ.... จนชิน
ไม่เคยชินสักครั้ง กับคำว่า "เจ็บ"
-
คงเพราะชินไง มันเลยไม่เจ็บ
จนกว่าจะทนไม่ไหว ถึงได้รู้สึกว่าเจ็บ
-
เนื่องจากพึ่งกู้ระบบได้ เวปย้อนเวลาไปวันที่ 1 ธค. 03.00 น.
ขอโพสแทนเสือไบตอนที่หายไปนะครับ
**********
เสือไบ:the series (ตอน 155)
ห ลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ขวัญ...ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม....ดีห น่อยก็คือมันรู้จักเกรงใจผมมากขึ้นคือประมาณตอนไปเที่ยวกับมัน....ถ้ามันไปก ับผมมันจะไม่ไปหลีหรือจีบหรือไปกับผู้หญิงอื่น มันให้เหตุผลแบบนี้ครับ....
"มีพี่เอก อยู่แล้วจะหาไปทำไมล่ะนี่ มันส์สะใจกว่าเยอะ" ดูมัน....เห็นผมเป็นอะไรนี่...แต่ผมก็ดีใจนะครับ ที่มันเกรงใจผม...
"สาด....เห็นกรูเป็นอะไรนี่...."
"เห็นเป็นเกย์มั๊ง" อ้าวเวน แล้วที่มันยุ่งกับเกย์นี่มันจะเป็นเกย์ด้วยเปล่าล่ะนี่...ฮ่าฮ่า...
ห ลังจากวันนั้นมันก็มาขลุกอยู่กับผมบ่อยๆ หลังเลิกเรียน บางครั้งก็มานอนค้าง....ฮ่าฮ่าอย่างที่คิดแหละครับ มีเรื่องเซ็กส์ปนด้วย...คราวนี้ไม่ต้องตอนเมาผมกับมันมีอะไรกันได้...
ว ันนี้เรามาช่วยกันตกแต่งห้องกัน คอนโดที่ผมซื้อไว้แถวนนท์แหละครับ ตอนนี้ตกแต่งเสร็จแล้วผมย้ายของเข้ามาแล้ว..แต่ต้องซื้อข้าวของเข้ามาด้วย เช่นโทรทัศน์ เครื่องเสียง ตู้เย็น โต๊ะรับแขก อุปกรณ์ตกแต่งห้องต่างๆ อีกครับ ก็ได้ไอ้ขวัญนี่แหละมาช่วยเลือก ช่วยซื้อ...
"โทรทัศน์ไว้ตรงนี้นะพี่ โต๊ะรับแขก ตรงนี้" ไอ้ขวัญมันเล็งๆ มอง มันกำลังจัดด้วยความตั้งใจผมเห็นแล้วอดขำไม่ได้...
"ตรงไหนก็ได้ แล้วแต่มรึง เอาให้มันดีล่ะกัน บ้านมรึงนี่" ผมแซวมัน...
"ตรงนี้ล่ะกัน ตามตำราขวัญฮวงจุ้ยเลยนะนี่..."
"เ ออ ขวัญมรึงจะมาพักมานอนเล่นที่นี่ก็ได้นะ เดี่ยวกรูให้กุญแจไว้ แต่ อย่าเอาสาวมาฟันนะ ...กรูกลัวจะติดร่างแหไปด้วยฮ่าฮ่า." ผมกลัวมันจะพาเด็กต่ำกว่าสิบแปดมาไงครับ เชื่อได้ที่ไหนล่ะ ไปฝึกสอนงี้เด็กรุมตอมหึ่ง
"ผมไม่เอาดีกว่า ถ้าผมจะมาผมโทรบอกพี่เอง..อยู่คนเดียวเหงาตาย ไม่มีพี่เอก ขวัญจะมันส์กับใครล่ะ"
"โหมรึง....เฮ้อนี่กรูคงต้องเทียวไปเทียวมาแล้วนะนี่ ตั้งสามที่ บ้านพระรามสี่ บ้านพักราชการปากเกร็ด คอนโดนี่"
"ก็มีบ้านอยู่แล้วจะซื้อทำไมอีกล่ะพี่ เปลืองเงินเปล่าๆ" มันถามผม
"ก รูก็อยากมีอะไรเป็นของตัวเองบ้างนิ บ้านพระรามสี่น่ะมันของการเคหะ บ้านพักราชการ พอกรูเกษียณกรูก็ต้องคืน.....มีที่นี่แหละที่เป็นสมบัติของกรูเลย"
"อิจฉาพี่เอกจังเลยครับ มีทั้งบ้านทั้งรถ ไม่รู้ผมจะหาได้อย่างพี่เอกเหรอเปล่า"
"โห อะไรของมรึง บ้านมรึงออกรวย สมบัติพ่อแม่มรึงอีกหน่อย ก็เป็นของมรึงอยู่ดี ไม่ดีเหรอไม่ต้องดิ้นรนหาให้เหนื่อย"
"ดีมันดีหรอกพี่ แต่มันไม่ภาคภูมิใจล่ะดิ"
"เ อาน่า ดีซะอีก มันจะไม่ต้องเริ่มศูนย์....ไม่ต้องดิ้นรนเหนื่อยเหมือนกรูไง...กว่ากรูจะได้ แต่ละอย่างเลือดตาแทบกระเด็นนะ" ผมไม่เคยเล่าเรื่องที่ผมได้เงินมาอย่างไรให้ไอ้ขวัญฟังนะ..
"ครับพี่"
ไ อ้ขวัญมันแวะมานอนค้างที่คอนโดนี้บ่อยๆ ครับ หลังเลิกเรียน หรือวันที่มันจะชวนผมเที่ยว....เหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้จนประมาณกลางเดือนพฤศจ ิกายน.....
"พรุ่งนี้หวานจะมากรุงเทพน่ะพี่ มาซ้อมรับปริญญา"
"อือ แล้วไงล่ะ" มันไม่เกี่ยวไรกับผมเลยนี่
"ก็ผมดีใจนี่พี่จะได้เจอหน้าแฟนผม หวานเค้าจะอยู่ที่นี่สองอาทิตย์หลังจากรับปริญญาเสร็จ อยู่ดูแลผม"
"ดีแล้ว มรึงจะได้ไม่อกลู่นอกทาง"
"ครับพี่ผมมันนอกลู่นอกทาง แต่ผมไม่เคยวิ่งหาเค้านะครับ สาวๆ พวกนั้นเค้ามาหาผมเอง"ก็จริงของมันนะครับ
"เ ค้าวิ่งเข้าหามรึงก็ดันเล่นด้วย ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ระวังเถอะ....หวานรู้เดี่ยวก็เกิดเรื่องอีก" ผมก็ได้แต่เตือนๆ มัน..
"เ อาน่า ผมจะคอยระวังล่ะกัน ไม่ให้หวานจับได้ ฮ่าฮ่า.....เออแล้วพี่เอกจะไปงานรับปริญญาแฟนผมเหรอเปล่าครับ"ดูมันถาม....ผ มจะไปในฐานะอะไรนี่..
"ไ ม่ไปหว่ะ แต่ถ้าเลี้ยงก็บอกล่ะกัน เดี่ยวซื้อของขวัญให้เหมือนอย่างไอ้เต้ ไอ้เติ้ล" ผมซื้อปากกาให้สองคนนี้ครับตอนที่มันเลี้ยงฉลองรับปริญญา วันที่ไอ้ขวัญมันมาคืนดีกับผมแหละ...
"ขอบคุณแทนหวานด้วยนะครับ...ถ้าหวานเลี้ยงไงเดี่ยวผมโทรมาชวนนะพี่เอก...จะเลี้ยงเหรอเปล่าก็ไม่รู้ "
"เ ออ ไงก็โทรมาล่ะกัน"ตอนนี้ผมไม่รู้สึกหึงหวงอะไรหรอกครับ ก็อย่างที่เคยบอกมันแหละ ผมจะไม่เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตมันกับแฟนมัน...และผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปหึงหวงด้ว ยเพราะนั่นมันของจริง ของที่ไอ้ขวัญมันเลือกส่วนผมมันแค่ของปลอม.....รอวันที่มันจะทิ้ง....
ห ลังจากวันนี้ไอ้ขวัญก็หายเงียบไปเลย ครับ ท่าทางจะดูแลอย่างจริงจังจริงๆ มันไม่มีโทรหาผมเลย แต่ผมเข้าใจครับ ไม่ว่ามันหรอก....แต่ลึกๆ ผมก็รู้สึกน้อยใจเล็กๆ เหมือนกัน....
ค ืนหนึ่งผมนอนหลับไปแล้ว...เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ผมตื่นขึ้นมา กี่โมงแล้วนี่....ตีสองกว่าๆ แล้วเหรอ ใครโทรมาป่านี้ล่ะ อ้าวไอ้ขวัญ มันโทรมาทำไมนี่ หรือจะชวนผมเที่ยว หรือจะนอนค้าง คืนนี้ผมนอนที่คอนโดครับ....ผมกดรับ...
"พี่เอก ช่วยผมด้วย" อ้าวเวน น้ำเสียงมันแย่ มากๆ เลย.....ผมได้ยินเสียงมันไอ้ที่ง่วงๆ ผมหายทันที คุยกับมันอย่างตั้งใจ...
"ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ...อยู่ไหนนี่ แล้วทำไมต้องให้กรูช่วยด้วยล่ะ"
" ผมตรวจร่างกายที่โรงบาล พี่ ผมโดนตำรวจจับ ต่อยกัน พี่เอก พี่เอกมาช่วยประกันผมหน่อยได้เปล่าครับ พี่เป็นข้าราชการนี่" น้ำเสียงที่มันเอ๋ยออกมาเหมือนเซ็งๆ ไงไม่รู้..
"เอ๊ย ไม่ต่อย กับใครล่ะ แล้วทำไมมรึงโดนคนเดียวล่ะ"
" เรื่องมันยาว พี่ไม่มีเวลาเล่า เดี่ยวพี่ไปประกันผมที่โรงพัก........" แถวใกล้ๆ หัวลำโพงครับ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันมีเรื่องกันแถวอตก. ทำไมต้องมาขังที่นี่ด้วยก็ไม่รู้ มันที่เดียวกันเหรอ
"เออ กรูจะรีบไปเดี่ยวนี้แหละ"
"ช่วยผมหน่อยนะพี่ผม ไม่อยากให้ที่บ้านรู้....แค่นี้ก่อนนะพี่....ผมต้องเข้าไปตรวจแล้วเดี่ยวเจอกันที่โรงพัก"
"เออ" หลังจากวางสายแล้วผมก็รีบไปหามันที่โรงพักนี้ มันใกล้ๆ บ้านผมแหละครับ...
ผมไปถึงโรงพักเข้าไปข้างใน อ้าวไอ้ขวัญมันอยู่ในกรงขัง ผมรีบตรงไปหามัน....
" เกิดอะไรขึ้นนี่ เข้าไปอยู่ในนั้นทำไม"กะจะพูดแบบขำๆ ให้มันตลก ครับ แต่ผมเห็นสภาพแบบนี้แล้วพูดอย่างไรก็ไม่ตลก....หน้าตามันเกือบยับเลย ครับ มีรอยฟกช้ำ...เสื้อผ้างี้จากเสื้อขาวตอนนี้มันเปื้อนๆ แถมมันยังไม่ได้ใส่รองเท้าอีก..ข้างๆ มีอีกคนหน้าตาดีเหมือนกัน ท่าทางจะคู่กรณีไอ้ขวัญเหรอเปล่านี่ มีรอยฟกซ้ำ หน้าตายับปากแตก...พอๆ กับมันหรือว่าสองคนนี้จะต่อยกัน.....
"พี่ทำเรื่องประกันตัวผมหน่อย"มันมองหน้าผม...ผมพยักหน้า
" อือ รอตรงนี้"ผมเดินไปอีกห้องหนึ่งครับ ห้องร้อยเวรทำเรื่องขอประกันมัน....ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องให้ผมไปทำเรื่ องประกันด้วย แค่ทะเลาะวิวาททำไมต้องเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ด้วยล่ะ...ผมเหลือบเห็นผู้หญิงน ั่งรอหน้าคุ้นๆ แฮะเหมือนเคยเห็นที่ยกกระดก และเคยเห็นเค้ามาวุ่นๆ กับไอ้ขวัญด้วยแล้วทำไมมานั่งนี่ล่ะ....
"ผมขอประกันน้องคนนั้น.....ผมใช้ตำแหน่งหน้าที่ประกันนะครับ"
" ครับ ผม" ตำรวจคนนั้นดูบัตรผม แล้วก็ทำเรื่องประกัน...โหจะเสร็จเมื่อไหร่นี่ ดูพิพม์ดีดที่ใช้...ตอนนี้เค้าเรื่องไอ้ขวัญและคู่กรณีมาคุยกัน..
"น้องยอมความกันดีกว่า เสียค่าปรับไปต้องขึ้นศาล ไม่ต้องทำเรื่อง" สิบเวรคนนั้นบอกพวกเรา...
"ไม่ล่ะครับ มันมาต่อยผม ผมไม่ได้ผิดอะไร..ผมยืนโบกรถอยู่ดีๆ มันเข้ามาต่อยผม...."
"ก็มันมาแย่งแฟนผมทำไมล่ะ" คู่กรณีมันเอ๋ย..
"แน่ใจนะว่าจะเอาตามนี้.... แล้วคุณล่ะมีญาติมาประกันเหรอเปล่า"
"ไม่มีครับ"อ้าวเวนอะไรนี่
" งั้นคุณประกันดัวใช่เปล่า เอาบัตรมา" แกทำหน้าเซ็งๆ ครับ ส่วนผมก็เซ็งเหมือนกัน...นี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วยังไม่คืนหน้าไปไหนเลย...ไอ้ ขวัญ กับคู่กรณ๊ เข้าไปในกรงขังอีกแล้ว...
เ วลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมน่ะเซ็งๆ แล้วครับ ทำไมมันช้าแบบนี้ เฮ้อ ไปขวัญนะมรึงยอมๆ ไปก็เสร็จเรื่องแล้ว ตีสี่กว่าๆ แล้ว...ระหว่างทำเรื่องผมก็สอบถามว่าหลังจากเอาเรื่องแล้วต้องมีอะไรอีกโห.. คือต้องมาโรงพัก ต้องไปขึ้นศาลอะไรแบบนี้แหละ ท่าทางจะยาวนะนี่....
"พี่ครับ เดี่ยวผมมานะ" ผมเดินออกไปหาไอ้ขวัญหน้าห้องขังอีกครั้ง..
"เป็นไงบ้าง"
"เจ็บพี่" มันไม่ยิ้มเลยครับ...
" ขวัญ มรึงเชื่อกรูได้เปล่า ไม่ต้องเอาเรื่องแล้ว เสียค่าปรับเดี่ยวกรูเสียให้เอง...มรึงรู้เปล่าเรื่องมันไม่จบง่ายๆ นะโว๊ยต้องมาโรงพักนี่อีกหลายรอบไหนจะมาขึ้นศาลอีก เสียเวลาเปล่าๆ..."ผมบอกตามที่ผมได้ยินมา....มันมองหน้าผม..
"แล้วแต่พี่เอก ก็แล้วกันครับ" มันพยักหน้า..คงจะเบื่อจะเซ็งที่ต้องรอเหมือนกัน บรรยากาศมันหน้าเซ็งมากเลยครับโรงพักนี้....
"พี่ครับ....ไม่ต้องทำเรื่องประกันแลวครับ น้องผมมันยอมความแล้ว"
"แค่นี้ก็หมดเรื่อง....เอาน้องเดี่ยวให้สองคนนั้นมากรอกนี่นะ" แกเดินไปเอาสองคนนั่นเข้ามาอีกรอบหนึ่ง..
" โอเค เสร็จแล้วเสียค่าปรับกันคนห้าร้อยนะ" ผมยื่นจ่าย ส่วนคู่กรณีมัน เรียกผู้หญิงอีกคนมาคนที่ผมว่าคุ้นๆ แหละ เค้าเดินเข้ามา มองไปที่ไอ้ขวัญ และก็ยื่นเงินให้ ผู้ชายคนั้น..
"เสร็จเรื่องแล้ว กลับกันเถอะ" ตอนนี้ผมกับมันเดินออกมา สภาพมันงี้ สงสารมันเหมือนกัน....คู่กรณีกับผู้หญิงคนนั้นก็เดินตามมาห่างๆ...
" เอ๊ย ไอ้เหี้ยอย่านึกว่ากรูจะขอบใจมรึงนะ ถ้ามรึงยังไม่เลิกมายุ่งกับแจน กรูไม่ปล่อยมรึงไว้หรอก" อ๋อผมพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว..ไอ้ขวัญมันก็หยุด
"ผมไม่เคยไปยุ่งกับ แจน คุณก็คุมแจนไว้ดีๆ ล่ะกัน.." คู่กรณีคนนั้นมันเตรียมเข้าจะมามีเรื่องกับไอ้ขวัญอีก...แต่แจนดึงแขนไว้...
"เลิกแล้วต่อกันเถอะน้อง นี่มันโรงพักนะ เดี่ยวก็ได้เข้าไปนั่งกันอีกหรอก พอเถอะ" ผมบ่นอย่างเซ็งๆ
" แจน ดูแลแฟนแจนหน่อย และก็ไม่ต้องมาวุ่นวายกับขวัญอีก แค่นี้ชีวิตขวัญก็พังแล้ว นี่แฟนผมเค้าจะคิดอย่งไรที่แจนทำอะไรแบบนั้น" อ้าวมันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ หวานมาเกี่ยวข้องได้ไง...พูดจบ ไอ้ขวัญก็เดินออกมาโดยที่ผมเดินตามมา....
ผมโบกแท๊กซี่...คงต้องไปคอนโดผมก่อนแล้วไงค่อยว่ากันต่อ
"พี่เอก ยืมโทรศัพท์หน่อยครับ ของผมแบตหมด" ผมยื่นโทรศัพท์ให้มัน...มันกดหาใครสักคน
"ปิดเครื่องทำไมนี่" มันบอกผมอย่างเสียอารมณ์..มันลองกดไปหลายครั้ง...แต่ก็ไม่ติดจนสุดท้ายก็ต้องฝากข้อความเสียง..
"หวานเค้าขอโทษ อย่าทำแบบนี้เลย ขวัญอยากคุยด้วย อยากเคลียร์เรื่องเมื่อคืน" ผมก็สนใจฟังมันเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันเหรอนี่...
"ถึงแล้วลงไป เปลียนเสื้อผ้าเช็ดแผลก่อนนะ กรูอยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น"
ห ลังจากจ่ายเงินค่าแท๊กซี่เสร็จ เราก็ขึ้นไปที่ห้องผม มันก็ขอเข้าไปอาบน้ำ ก่อน.....ผมมานั่งคิดมันเกิดอะไรขึ้น จริงอยู่มันไม่เกี่ยวกับผมเท่าไหร่ แต่ไอ้ขวัญมันเป็นคนที่ผมรักนี่....ผมก็คงต้องสนใจเรื่องนี้หน่อย....ต่อยกั นถึงต้องเข้าคุกนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้ว...
-
เสือไบ:the series (ตอน 156)
"เดี่ยวกรูดูแผลให้"ผมนั่งรอไอ้ขวัญที่โซฟา...รอไอ้ขวัญอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ..ตอนนี้ผมเตรียมยากับน้ำแข็งไว้ให้มันประคบ....หลังจากทายาและให้มันประคบน้ำแข็งแล้วผมก็ถามคำถามที่อยากจะรู้....
"เล่าให้กรูฟังได้เหรอเปล่าวะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..."ผมมองมองหน้าไอ้ขวัญ....หน้ามันตอนนี้มีรอยฟกซ้ำหลายที่..แถวๆคิ้ว ปาก และบริเวณหางตา...ซ้ำอย่างเห็นได้ชัดเลย ผมมองตามันตามันแดงๆ ผมว่าไอ้ที่แดงๆ นี่ไม่ใช่เกิดจากจากการโดนต่อยหรอกครับ...เพราะแดงๆ แบบนี้ผมก็เคยเป็นบ่อยตอนร้องไห้....ผมว่ามันต้องร้องไห้ในห้องน้ำมา....
ตอนนี้ไอ้ขวัญมันก้มหน้า เอามือกุมขมับ...
"พี่เอก ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อย" ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ขวัญ....ไอ้ขวัญกดโทรศัพท์หาใครคนหนึ่ง...
"ปิดเครื่องอีก...เค้าคงโกรธผมแล้ว" มันส่ายหน้า...วางโทรศัพท์ผมลง...
"โทรหาหวานเหรอ...ทะเลาะกันเหรอเปล่า มีอะไรค่อยๆ คุยกันนะ..." ผมว่าน่าจะเป็นหวานนะ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหวานเหรอนี่....มันเกี่ยวอะไรกับที่ไอ้ขวัญต้องไปนั่งเล่นที่ห้องขังเหรอเปล่า...ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำถาม..แต่เห็นสภาพมันตอนนี้ผมก็ไม่อยากถาม ไม่อยากเซ้าซี้มันมาก....
"พี่เอก ผมมันเลวมากเลยใช่เหรอเปล่า....เจ้าชู้ไปทั่ว เจ้าชู้จนหวานโกรธ" หวานอีกแล้ว....หรือว่าหวานรู้...ไอ้ขวัญมองหน้าผมหลังจากถาม..จะให้ผมตอบเหรอ...ถ้าตอนปกติผมคงตอบว่าจริงแต่ตอนนี้เห็นมันแล้วผมขอให้กำลังใจมันจะดีกว่า...
"มั๊ง แต่มรึงก็ไม่ได้เลวแบบนั้นหรอก..กรูรู้น่ะ ถึงมรึงจะมีใครมีกิ๊กกี่คนแต่สุดท้าย..มรึงก็มีแต่หวาน มรึงรักหวานคนเดียวไม่ใช่เหรอ" มันเคยบอกผมแบบนี้หลายหนแล้ว...
"ต่อไปหวานคงเกลียดผม...ความรักของผมกับหวานคงจะจบแล้วล่ะพี่เอก" มันกุมขมับอีกแล้วตอนนี้ในตามันมีน้ำตา...แต่มันหลบตาและก้มหน้า..
"เอ๊ย อะไรวะ..มันเกิดอะไรขึ้น...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแจนอละไอ้เวนนั่นเหรอเปล่า" ผมยังงงงง...ไอ้ขวัญถอนหายใจแล้วมันก็เริ่มเล่าเรื่องให้ผมฟัง...
"คือเมื่อวานผมกับหวานเราไปดูหนังกันที่เซนเตอร์พอยต์ ดูเสร็จก็ประมาณสองทุ่ม ผมชวนหวานไปนั่งฟังเพลงกันที่ร้านยกกาดก"ไอ้ขวัญเล่าให้ผมฟังทุกอย่าง...ผมจินตนาการไปด้วย....คงประมาณแบบนี้...
"หวาน...ขวัญว่าเราไปฟังเพลงกันต่อดีกว่านะ เดี่ยวขวัญเลี้ยง อาทิตย์หน้าหวานก็จะกลับแล้ว "หวานพยักหน้า...
"ได้ซิขวัญ เราไม่ได้กินข้าวฟังเพลงมานานแล้วนี่ หวังว่าวันนี้คงไม่มีมารมาผจญอีกนะขวัญ ฮิฮิ" หวานแซวๆ ตอนนี้หวานคงอารมณ์ดีแหละครับเพิ่งรับปริญญามาได้ไม่กี่วันและที่สำคัญมีไอ้ขวัญอยู่ใกล้คอยเอาใจแบบนี้.....
"ไม่มีหรอกหวาน ขวัญเลิกแล้ว ขวัญมีแต่งหวานคนเดียว อย่างที่ขวัญสัญญาไว้ไง ถ้าขวัญเรียนจบเราจะรีบแต่งงานกัน" ผมว่าไอ้ขวัญมันคงคิดว่ามันคงไม่ดวงตกขนาดนั้น.....นี่ก็ไม่ใช่วันหยุดศุกร์เสาร์ บรรดากิ๊กๆ มันคงไม่มาเที่ยววันพวกนี้หรอก....
"จ้า หวานไม่ลืมหรอก...."ตอนนี้ไอ้ขวัญคงจะจ๊ะจ๋า กับหวาน สารพัด...
จนมาถึงร้านยกกาดก หวานกับไอ้ขวัญก็คงนั่งกินข้าวดื่มเหล้ามองตากัน คุยกันอย่างโรแมนติก...ไอ้ขวัญมันคงคิดในใจว่าวันนี้ปลอดโปร่งไม่เจอกิ๊กเลย ....จนถึงเที่ยงคืนกว่าๆ คืนนี้มันไม่ไปโชว์ลีลาร้องเพลงบนเวทีแน่ๆ เพราะหวานมาแบบนี้ถึงขึ้นไปสาวๆ กรี๊ด มันคงไม่ได้กลับมาโต๊ะง่ายๆ หวานคงจะงอนแน่ๆ...จะตีหนึ่งแล้วไอ้ขวัญเห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามา...มันคงซ็อกเลยแหละ ที่เห็นคนที่เข้ามาทักนั้นเป็นแจน.....
"อ้าวพี่ขวัญมาเที่ยวเหมือนกันเหรอคะ ...ไม่ชวนแจนเลยนะ นี่แจนก็มาน่ะ แต่นั่งร้านชบา............พี่ขวัญแจนทำตามที่แจนเคยบอกพี่ขวัญแล้วนะ..พี่ขวัญอย่าลืมสัญญาล่ะ" แจนเค้าคงไม่ได้สนใจหวานแหละ ตอนนี้หวานอารมณ์คงเริ่มเดือดแล้ว....ผมว่าแจนน่าจะเมานิดๆ นะเพราะไปสถานที่แบบนี้ต้องมีดื่มเหล้าเป็นของธรรมดา
"เออ คือแจน....." ไอ้ขวัญคงพูดไม่ออกแหละ..
"พี่ขวัญจำสัญญาที่เคยบอกแจนได้เหรอเปล่า...สัญญาที่ว่าถ้าแจนเลิกกับแฟนแล้ว...พี่ขวัญจะเป็นแฟนแจน ......จะรักแจนไงคะ.."แจนเค้าพูดแบบนี้ ผมว่าหวานคงได้ยินแหละ...
"ทำไมแจนถึงพูดแบบนั้นวะ ขวัญ"ผมยังงงงงอยู่...ไอ้ขวัญเอามือกุมขมับก้มหน้ามองพื้นอีกครั้ง..
"ผมมันเลวไงพี่เอก เฮ้อ ตอนเปิดเทอมวันแรกผมไปเที่ยวกับแจนมาครับ พี่เอก...มีอะไรกับเค้าและผมก็เผลอไปสัญญาบ้าบอกับเค้า....ตอนนั้นผมเมาๆและก็......." คงเป็นช่วงเปิดเทอมสองไม่กี่สัปดาห์นี่ผ่านมานี่แหละ ไอ้ขวัญมันเพิ่งกลับมาจากบ้านต่างจังหวัด.....ผมจินตนาการต่อ....
"พี่ขวัญหายไปนานนะคะ ไม่เห็นโทรหาแจนเลย" แจนคงโทรหาไอ้ขวัญช่วง สองทุ่ม...ตอนวันแรกที่ไอ้ขวัญกลับมาจากต่างจังหวัด
"ไม่ได้หายหรอก แจน พอดีพี่กลับบ้านที่ต่างจังหวัดมาจ้า"
"อ้าวเหรอคะ แจนคิดถึงพี่ขวัญจังเลยค่ะ เป็นไงบ้างคะสบายดีเหรอเปล่า แจนอยากเจอพี่ขวัญจัง"
"ไม่สบายเท่าไหร่หรอกครับ พี่คิดถึงแจนตลอดเวลา..."
"แหม อย่ามาหวานเลยพี่ขวัญ พี่ขวัญคงคิดถึงแต่พี่หวาน เป็นไงบ้างล่ะคะกลับไปหาพี่หวาน คงหายคิดถึงแล้วล่ะซิ"
"โห แต่พี่ก็คิดถึงแจนนะ แล้วแจนเป็นไงบ้างสบายดีเหรอเปล่า"
"สบายดีค่ะ....พี่ขวัญอยู่ไหนคะ แจนอยากเจอพี่ขวัญจัง ไปเที่ยวกันหน่อยดีกว่า"แจนคงชวนไอ้ขวัญ
"ตอนนี้พี่อยู่ดอนเมืองแจน "
"อยู่ดอนเมืองแล้วไงคะ แจนไปหาได้ เอางี้เดี่ยวแจนขับรถไปหาพี่ขวัญ...คืนนี้เราไปเที่ยวกันที่ไนท์สเตเดี้ยมกัน...นะคะพี่ขวัญแจนอยากเจอพี่ขวัญจริงๆ"แจนคนนนี้บ้านเค้ารวยนะครับ มีรถ ขับมาเรียนด้วย ถ้าจำไม่ผิดเรียนแถวเอแบค...
"จะดีเหรอแจน ไกลนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แจนขับรถไปได้ เอาเป็นว่าเดี่ยวเจอกันที่.............."แจนบอกสถานที่ไป ตรงข้ามกับสนามบินดอนเมือง
"ครับ" ไอ้ขวัญมันคงไม่ปฏิเสธหรอกครับ ผมรู้นิสัยมันดี ยิ่งสาวๆ สวยๆ มั่นๆ หุ่นดีอย่างแจนแล้ว มันไม่ปฎิเสธให้โง่หรอก...
หลังจากที่เที่ยวเสร็จที่ไนท์สเตเดี้ยมแล้ว ไอ้ขวัญคงพาแจนไปที่สถานที่หนึ่งเพื่อหาความสุขกัน...
"จะดีเหรอแจนเดี่ยวแฟนแจนก็ว่าหรอก"ไอ้ขวัญมันรู้ครับว่าแจนมีแฟนอยู่...คงเป็นไอ้ตัวที่ต่อยไอ้ขวัญแหละ..
"ว่าก็ว่าไปซิคะ แจนไม่ได้รักเค้านี่คะ แจนรักพี่ขวัญ" ตอนนี้แจนคงเมาและคงฉอเลาะไอ้ขวัญใหญ่..ไอ้ขวัญมันก็คงเมาอยู่ด้วย...ยิ่งมีสาวๆ สวยๆ หุ่นดีๆ มาอยู่ใกล้ๆ คอยสุมเพลิงราคะแบบนี้ ผมว่ามันไม่เล่นด้วยน่ะแปลกแล้ว..
"แจน..." ตอนนี้ไอ้ขวัญคงหลงเข้าห้วงตัณหาราคะไปแล้วแหละ...
"พี่ขวัญ.....แจนจะบอกเลิกกับพี่วุธ แจนไม่ได้รักเค้า แจนรักพี่....ถึงพี่ขวัญจะมีพี่หวาน...แจนก็ยอม..ขอให้แจนได้รักพี่ขวัญ ได้เป็นแฟนพี่ขวัญนะคะ พี่ขวัญ"แจนคงอ้อนไอ้ขวัญ...
"พี่ว่ามันไม่ดีมั๊งแจน ทำแบบนั้นแฟนแจน ไม่โกรธเอาเหรอ"
"โกรธก็โกรธไปซิคะ ก็แจนไม่ได้รักเค้านี่....นะนะ พี่ขวัญ พี่ขวัญจะมีพี่หวานยังไงแจนไม่ว่าไม่เข้าไปยุ่ง แต่แจนขออย่างเดียวให้พี่ขวัญรักแจนบ้าง...มีแจนอีกคนเดียว แจนพร้อมที่จะให้พี่ขวัญทุกอย่าง พร้อมที่จะให้หมดใจ"ไอ้ขวัญบอกผมประมาณนี้ครับ ผมนั่งฟังมัน เฮ้อทำไมมันถึงทำแบบนี้....ผมจะว่ามันก็ไม่เหมาะตอนนี้มันเสียใจอยู่...
"แล้วมรึงก็ยอมตกลงกับเค้าล่ะซิ"ผมถอนหายใจ ตอนนั้นมันคงจะเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่....
"ไม่น่าเลย ผม..." มันส่ายหน้าอย่าง
"แจนเค้าก็เลยไปบอกเลิกกับไอ้วุธนั่น"ผมพอจะเดาเหตุการณ์ต่างๆได้แล้ว....
"ครับ วันนั้นประมาณเกือบตีหนึ่งได้มั๊ง แจนเค้ารู้ได้ไงนี่ว่าผมนั่งอยู่ยกกาดก....เค้าคงเมามาจากร้านชบา เอหรือว่ามีใครที่มาร้านยกกาดกไปบอกแจน"มันส่ายหน้าอีกแล้ว...
"มั๊ง กรูไม่รู้หรอก" เฮ้อ นี่ล่ะนะ ผมเคยเตือนมันหลายครั้งแล้ว...เรื่องกิ๊กๆ ของมัน...ตอนนี้ผมเริ่มจะปะติดปะต่อเหตุการณ์ที่ไอ้ขวัญเล่าให้ฟังออกแล้ว มันเล่าให้ผมฟังด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่เสียใจ....
"หลังจากที่แจนไปบอกแบบนั้นกับผม หวานอยู่ใกล้ๆ ก็เลยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย"โหใครจะไม่โกรธล่ะ ลองมีสาวๆ มาพูดอย่างนั้นต่อหน้าตัวเองและแฟนตัวเองซิ...มันไม่ใช่ครั้งแรกด้วยซิที่หวานและแจนคุยกัน เค้าเคยมีเรื่องกันมาแล้วแต่แจนไม่เคยเห็นหวานก็แค่นั้นแค่เคยด่ากันทางโทรศัพท์...
"พี่ขวัญจำสัญญาที่เคยบอกแจนได้เหรอเปล่า...สัญญาที่ว่าถ้าแจนเลิกกับแฟนแล้ว...พี่ขวัญจะเป็นแฟนแจน ......จะรักแจนไงคะ.."หลังจากที่แจนบอกประโยคนี้กับไอ้ขวัญแล้ว..ผมว่าหวานเค้าคงทนไม่ไหวแล้ว...
"อะไรขวัญ นี่หมายความว่ายังไง แล้วมันเป็นใคร แจน คุ้นๆ นะ"
"หนูก็แฟนพี่ขวัญไง เธอล่ะเป็นใคร....รู้เหรอเปล่าว่าพี่ขวัญน่ะแฟนชั้น ต่อไปอย่ามายุ่งกับพี่ขวัญของฉันอีกนะ"แจนบอกหวานไปแบบนี้...แจนเค้าไม่เคยเห็นหน้าหวานไม่รู้จักหวานด้วย..
"ขวัญหมายความว่าไงไหนว่าเลิกกับนังนี่ แล้วไง ไหนสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับใคร แล้วนี่อะไรนี่"หวานมองหน้าไอ้ขวัญด้วยความผิดหวัง...ตอนนี้หวานคงร้องไห้แล้วแหละ...ร้องไห้และเดินหนีไป...ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าหวานเคยมีเรื่องกับกิ๊กๆ ที่นี่มาแล้ว...ไอ้ขวัญคงตะลึงแต่นึกได้ว่าต้องไปเคลียร์ไปปรับความเข้าใจ...มันเดินตามหวานไป....ส่วนแจนผมว่าก็น่าจะตามไปด้วย...
หวานคงเดินออกมาโบกรถแท๊กซี่ แถวๆ ป้อมตำรวจ สน.รถไฟ...
"หวาน....ขวัญกลับด้วย..รอขวัญด้วย ขวัญขอโทษขวัญผิดไปแล้ว" แต่ไม่ทัน..แท๊กซี่หวานออกไปก่อน..ไอ้ขวัญจะโบกแท๊กซี่ตามไปแต่แจนมาคุยด้วยก่อน...
"พี่ขวัญแจนขอโทษ แจนไม่นึกว่าจะเป็นพี่หวาน"
"แจนกลับไปเถอะ แค่นี้พี่ก็ยุ่งยากพอแล้ว นะแจน..."
"แจนขอโทษนะพี่ขวัญ"
"แจนไอ้เหี้ยนี่ใช่เปล่า ที่แจนรักมัน...ที่ทำให้แจนบอกเลิกพี่.......มายุ่งกับแฟนกรูทำไม"ไอ้ขวัญมันคงอยากอธิบายแต่ผมว่ามันไม่มีอามรณ์หรอกครับ แค่หวานโกรธขนาดนั้นผมว่าใจมันก็แย่แล้ว..
"มรึงตายไอ้เหี้ย" ไอ้วุธต่อยไอ้ขวัญก่อน ไอ้ขวัญเจ็บแบบนั้นมันก็ต้องสู้ สองคนก็เลยต่อยกัน โดยมีแจนส่งเสียงห้าม.....แต่ก็ห้ามอะไรไม่ได้...จนกระทั่งมีตำรวจเป่านกหวีดมาห้าม...
"มาวิวาท..ทำไมกันตรงนี้"ตำรวจแยกสองคนนี่ออก ไอ้วุธไม่ยอมแยกง่าย..
"เค้ามาต่อยผมครับ พี่ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
"จริงเหรอ น้อง แล้วน้องไปต่อยเค้าทำไม"
"มันมาจีบแฟนผมน่ะพี่ มาทำให้แฟนผมบอกเลิกกับผม"ไอ้วุธบอกแบบนี้
"น้องเมาเหรอเปล่านี่ อ้าว เมาทั้งสองคน "ตำรวจเค้าคงไม่อยากยุ่งหรอกแต่ทำยังไงได้ล่ะ ต่อยกันต่อหน้าต่อตาแบบนั้น....
"ผมจะเอาเรื่องมันครับพี่มันมาต่อยผม ผมไม่ได้รู้เรื่องอะไร "
"เออ เอามาเลยไอ้สา.....ดกรูไม่กลัวมรึงหรอก"
"จริงเหรอ พี่ว่าค่อยๆ พูดกันดีๆ ไม่ดีกว่าเหรอ เอาเรื่องเอาความกันมันไม่ได้จบลงง่ายๆ นะ"
"ไม่ครับ พี่" ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไอ้ขวัญถึงได้แค้นขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะมันโดนต่อยจนยับ แต่สภาพที่ผมเห็นมันก็โดนทั้งสองคนนะ ยับเท่าๆ กัน...
หลังจากนั้นตำรวจ ก็คงพาพวกนี้รวมทั้งแจนที่ตรวจร่ายกายที่โรงพยาบาล ตรวจเสร็จแล้วพาไปโรงพัก...แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพาไป สน. นั้น....
ผมนั่งฟังมันเล่าจนจบ...ผมไม่โทษมันหรอกครับ ตอนนี้มันก็แย่ๆ อยู่แล้ว....
"พี่เอกผมเลวมากใช่มั๊ยครับ ผมมันเจ้าชู้ ผมมันชั่ว " เหมือนเขื่อนน้ำตาแตกไปแล้วไอ้ขวัญของผม..ผมจับมือแตกไหล่มัน..
"ไม่หรอกหว่ะ....มรึงจะเป็นอย่างไรในหัวใจมรึงก็รักหวานคนเดียวไม่ใช่เหรอ โทรไปบอกให้หวานเข้าใจ ขอโทษเค้าซะ กรูว่า เค้าคงโกรธมรึงไม่นานหรอก"
"ขอบคุณครับพี่เอก..... แต่คงยากหน่อยคราวนี้ หวานคงโกรธผมมาก....ไม่รู้เค้าจะให้อภัยผมเหรอเปล่า"
"เอาน่า กรูเชื่อว่ามรึงทำได้ ...มรึงนอนพักนะ ตื่นมาก็โทรไปหาหวานล่ะกัน กรูไม่เอาโทรศัพท์ไป...กรูจดเบอร์ที่ทำงานไว้นี่นะ ถ้ามีอะไรโทรหาได้เลย" ผมอยากให้มันนอนพัก....ผมเดินไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานๆ ห่วงๆ มันอย่างไรไม่รู้...
ผมทำงานไปถึงเที่ยงครับ....ผมไปรับโทรศัพท์ที่งาน....
"พี่เอก ผมจะกลับต่างจังหวัด......ไปหาหวาน หวานโกรธผม บอกเลิกกับผมแล้ว....ผมจะไปหาหวานพี่ไปเคลียร์ทุกอย่าง"
"อือ แล้วจะไปอย่างไรล่ะ" ผมถามมันผมเป็นห่วงมันอย่างไรไม่รู้....
"นั่งรถทัวร์ไปพี่ แต่คงไม่กลับไปที่บ้านครับ ถ้าพ่อกับแม่ผมเห็นผมสภาพแบบนี้คงเสียใจแน่เลย...."
"แล้วมรึงจะไปหาหวานยังไงล่ะ แถวนั้นมันนอกเมืองไปลึกด้วย...เอางี้เอารถกรูไป เดี่ยวกรูไปด้วย กะจะแวะไปหาแม่กรูเหมือนกัน" ผมบอกมัน ความจริงก็เพิ่งกลับไปหาแม่ผมนะครับ แต่ผมเอามาเป็นข้ออ้างเพราะไม่อยากให้มันรู้ผมว่าผมเป็นห่วงมันมากขนาดไหน...
"ก็ดีพี่ ขอบคุณนะครับ พี่เอก ผมนั่งรถทัวร์ไปแบบนี้ คงต้องมีคนมองแน่เลย...รถพี่จอดไหนล่ะครับ"
"บ้านที่พระรามสี่ โอเค มรึงออกมาเลยล่ะกันเจอกันที่บ้านกรู แล้วค่อยขับรถไป ตกลงจะไปจริงเปล่า" ผมถามย้ำอีกครั้ง....
"จริงครับ อยู่แบบนี้ผมมีแต่จะบ้าตาย สู้ไปหาหวาน ไปขอโทษ ไปเคลียร์เรื่องที่จะเลิกกันซะดีกว่า เค้าจะเลิกก็ต้องแล้วแต่เค้า.....โอเคยครับพี่เอกเดี่ยวเจอกันที่บ้านพี่"
"อือ อย่าลืมเอาโทรศัพท์กรูมาด้วยนะ เผื่อมีอะไรจะได้ใช้"
"ได้ครับพี่" มือถือของไอ้ขวัญแบตมันหมดครับ ไม่มีที่ชาร์ต....ผมว่ามันคงไม่กล้ากลับไปเอาที่ชาร์ตแบตที่บ้านดอนเมืองมันหรอก..เพราะถ้าน้ามันเห็น พ่อกับแม่มันก็ต้องรู้ด้วย...ส่วนผมหลังจากทำเรื่องลาพักร้อนเสร็จก็กลับไปที่บ้านพระรามสี่เลย...
บ่ายสองผมกับมันก็เริ่มเดินทางออกจากกรุงเทพ ตอนนี้ใบหน้ามันไม่มีรอยยิ้ม มีแต่รอยเศร้ารอยน้ำตา....มันมักจะพูดประโยคแบบนี้กับผมซ้ำๆ
"หวานจะเลิกกับผมแล้วพี่ ผมมันเลว...ผมทำทุกอย่างพัง" ผมเข้าใจความรู้สึกของมันก็คงเหมือนตอนที่ไอ้ลูกเจี๊ยบรู้สึกผิดตอนที่ทำให้ความรักของผมกับมันพังลง...
"เอาน่าทุกอย่างมันต้องแก้ไขได้ กรูเชื่อนะ ความรักที่มรึงมีให้หวาน มันจะทำให้หวานให้อภัยมรึง"
"แต่ผมทำเรื่องแย่ๆแบบนั้น ผู้หญิงที่ไหนเค้าจะให้อภัยล่ะพี่เอก"
"ก็ขอโทษเค้า สัญญาว่าจะเลิกทุกอย่าง สัญญาว่าต่อไปจะมีเค้าเพียงคนเดียว.....สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว..."ผมไม่รู้จะแนะนำมันว่าอย่างไร..
"ครับ พี่ผมก็ว่าผมจะทำแบบนั้นเหมือนกัน"
"ขับช้าๆ ก็ได้ขวัญ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก" มันขับรถเร็วมากๆ เร็วจนผมกลัว ยิ่งมันอยู่ในอารมณ์แบบนี้ด้วย...
"ครับ พี่" ผมเอื้อมไปเปิดเพลงครับ ลืมไปว่า ตอนเศร้าๆ อกหัก ไม่สมควรฟังเพลง...แต่ผมเห็นมันขับรถคนเดียวกลัวมันจะง่วง และอีกอย่างมันก็นอนได้ไม่กี่ชั่วโมงหรือว่าไม่ได้นอนเลยก็ไม่รู้....เพลงมันก็ประมาณนี้แหละครับ ตอนนั้นจำไม่ได้ว่าเพลงอะไรแต่รู้ว่าเนื้อเพลงสำนึกผิดอะไรทำนองนี้แหละ...
http://bignose.exteen.com/20070412/otto
"รู้แล้วรักคราวนี้ถึงทีที่จะร่ำลา ฉันสร้างปัญหามากมายเหลือเกินให้เธอเสียใจ จนมาวันนี้ที่เธอระบายว่าทนไม่ไหว เธอจากไปและทิ้งฉันไว้ลำพัง มันคงจะสายเกินไปใช่มั๊ยที่จะรับฟัง ขอโทษกี่ครั้งก็คงไม่พอให้เธอเห็นใจ ไม่เป็นอย่างฝันผ่านมาฉันทำเรื่องราวได้เลวร้าย ฉันพอเข้าใจวันนี้เธอต้องไปเสียที รู้ว่าสายเกินไปจะดึงจะรั้งใจเธอกลับมา รู้ว่าเสียเวลาน้ำตาไม่รั้งใจเธอเอาไว้ รู้ว่าหนทางเดินนับจากวันนี้ไม่มีเธอข้างกาย ก็คำว่าเสียใจมันคงเสียใจใช่มั๊ยเธอ.."
ผมจะเอื้อมมือไปเปลี่ยนคลื่นอื่น....ผมกลัวไอ้ขวัญมันฟังแล้วคิดมาก....
"ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกครับ ผมอยากฟังเพลงนี้ " มันจะตอกย้ำตัวเองไปทำไมนี่...ผมมองหน้ามัน ตอนนี้น้ำตามันไหลแล้ว...ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้ขวัญมันจะร้องไห้ให้คนอื่นเห็นเป็น...
"ไหวเหรอเปล่าวะขวัญ หาปั๊มพักก่อนก็ได้นะ....กรูปวดฉี่ด้วย"ผมบอกมัน.....ตอนนี้เรามาถึงแถวนครสวรรค์แล้ว ให้มันพักบ้างก็ดี...ผมกับมันลงไปเข้าห้องน้ำ พอเสร็จมันเดินมาที่รถ....
"งั้นเดี่ยวกรูมานะ ไปซื้อของกิน ซื้อกาแฟก่อน" ผมอยากให้มันพัก ไงครับ ขับคนเดียวแบบนี้ คือผมอยากจะช่วยมันขับแหละแต่ผมขับรถไม่เป็น....
"ครับ พี่" ผมเดินเข้าไปซื้อของซื้อเกือบครึ่งชั่วโมง เดินออกมาพร้อมของกินพร้อมกาแฟ....
ไอ้ขวัญฟุบหน้าลงที่พวงมาลัย ตอนนี้มันไม่ได้หลับนะ เหมือนมันจะร้องไห้แหละ....ผมเปิดประตูรถเอาของกินไว้ข้างๆ..มันยังฟุบหน้าลงที่พวงมาลัยเหมือนเดิม แต่ผมได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของมัน....
"ร้องไห้ออกมาให้พอนะขวัญตอนนี้ แต่หลังมรึงร้องไห้จนพอแล้ว มรึงต้องกลับมาเป็นขวัญเหมือนเดิมนะ ยังมีเรื่องรอให้คิดรอให้มรึงแก้ไขอยู่...ถึงตอนนั้น ถึงตอนที่ได้เจอหวาน มรึงต้องพยามทุกวิถีทางนะที่จะรักษาหวานไว้...อย่าให้หวานไปจากมรึงล่ะ" ผมเอามือแตะไหล่มัน ไม่รู้จะปลอบมันอย่างไรดี...แม้ผมจะรักไอ้ขวัญแต่ผมก็คิดว่าผมไม่ควรเข้าไปยุ่งกับเรื่องของมันกับหวาน....ผมไม่อยากเป็นมือที่สาม..ผมอยากเห็นไอ้ขวัญมีความสุขกับคนที่มันรัก....จริงๆ เรื่องของผมกับมันเป็นไปได้ยาก....ตอนนี้ความรู้สึกผมคงเหมือนเพลงนี้แหละ...
http://www.ethaimusic.com/lyrics/042.htm
เช็ดน้ำตา แล้วมองกันได้ไหม ฉันเป็นใคร เธอลืมไปแล้วหรือ
ฉันคนเดิม ที่ยังไงก็รักๆเธอ แม้ว่าเธอ เคยทอดทิ้งฉันไป
ถึงเวลา เขาทิ้งเธอในวันนี้ รู้ซึ้งดี ว่ามันเจ็บแค่ไหน
ถ้าไม่รังเกียจ อยากโอบเธอมาซบหัวไหล่ เชื่อใจ ไว้ใจกันสักครั้ง
ไม่ได้มาเพื่อถือโอกาส ในเวลาที่เธออ่อนแอ
แต่จะคอยมาช่วยดูแล ไม่ได้มาเพื่อแทนใคร
ก็ฉันรู้ ว่าฉันแทนเขาไม่ได้ และฉันรู้ ว่าใจเธอมีแต่เขา
แต่ฉันขอ ขอแค่เช็ดน้ำตาเธอเบาๆ ในฐานะคนรักเก่าที่คุ้นเคย
ไม่เป็นไร ไม่ขอให้เธอกลับคืน ฉันรู้ตัว ว่าควรอยู่ที่ไหน
ถึงแม้รักเธอ แต่ไม่เคยคิดฝืนใจใคร แค่ให้เธอ ไม่เสียใจไปกว่านี้
"ไปกันต่อนะพี่เอก" มันหันมาบอกผมแล้ว..ผมพยักหน้าตอนนี้ก็เกือบค่ำแล้ว...เกือบหกโมงแล้ว
"เออ แล้วแต่มรึง" ผมบอกมัน...
"งั้นผมขอไปล้างหน้าก่อนนะพี่ "
"อือ" ไอ้ขวัญเดินจากรถเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาแล้ว..
เฮ้อ ไม่รู้จะปลอบมันอย่างไรครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกแย่เหมือนๆ มันแล้ว ผมเคยเตือนมันหลายครั้งแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้.... มันไม่ค่อยเชื่อผมอยู่แล้วผมเตือนมันทีไรมันก็จะบอกผมว่าไม่เป็นไรทุกที แล้วเป็นไงล่ะ วันนี้ถึงวันที่มันต้องเจอกับของจริง ผมไม่อยากซ้ำเติมมัน ซ้ำเติมคนที่ผมรักมันจะได้อะไรขึ้นมา....มันเจ็บมันเสียใจ ผมก็รู้สึกแย่พอๆ กับมันนั่นแหละ
-
:sad2: เศร้าไปกับเอก ปลอบใจเค้าไปตัวเองก็เสียใจไปด้วย
เค้าจะดีกันรึเปล่ายังไงตัวเองก็เศร้าอยู่ดี :o12: :o12:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: เหนื่อยใจแทนพี่เอก :m29: :m29: ไม่รู้ว่าทำดีไปเพื่ออะไร :m17: :m17:
-
เฮ้อ พี่เอก ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดิ
แต่ก็ต้องมานั่งเจ็บทีหลังอยู่ดี :a6:
-
:เศร้า1:เศร้า..........ซ้ำซ้อน
Blue Day
-
พัวพัน
ยุ่งเหยิง กันปายหม๊ด
:try2: :try2:
-
ขออนุญาตโพสแทนรีพลายเสือไบที่หายไปเกี่ยวกับนิยายเรื่องใหม่นะครับ
********
เสือไบ:the series ใกล้จบแล้ว ...แต่แฟนคลับผมไม่ต้องเสียใจนะครับ ยังมีseries เรื่องต่อไปให้ติดตามอ่านอยู่....เป็นชีวิตของเพื่อนเอง...แฟนคลับขาประจำผมจะรู้จักดี เพราะคนนี้เค้าออกนอกรอบของผมบ่อยๆ....
series เรื่องใหม่นี้มีชื่อเรื่องว่า the boy story เป็นซีรี่ส์ รีเมค
the boy story เป็นเรื่องราวของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง...ชื่อ ...บอย เป็นเด็กผู้ชายปกติ ทั่วไป จนวันหนึ่งบอยต้องเจอกับเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยลืมในชีวิต เหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตความเป็นผู้ชายของเขาให้หันเห...มาสู่ชีวิตผู้ชายรักผู้ชาย.....คนที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเขาก็ไม่ใช่ใครหรอก...โด่ง เพื่อนรักของเขาเอง เพื่อนสนิทคนเดียวที่เขาสนิทมากที่สุด....ในคืนหนึ่งตอนเข้าค่ายฝึก รด. และเหตุการณ์ในคืนนั้นก็นำเขาเข้าสู้เส้นทางที่ว่านั้น จนวันหนึ่งบอยเกิดความรักกับโด่ง...เพราะความรักที่บอยมีให้กับโด่งนี่เอง ทำให้บอยบอกเลิกกับแฟนสาวเพื่อโด่ง..แต่เหมือนสวรรค์ก็ได้กลั่นแกล้งพวกเขา.....วันหนึ่งพ่อของโด่งรู้ว่าโด่งกับบอย มีอะไรกัน...พ่อของโด่งยื่นคำขาดให้โด่งเลิกกับบอยและส่งโด่งไปอยู่บ้านญาติที่ต่างจังหวัด เขากับโด่งไม่ได้เจอกันอีก หลังจากนั้นบอยก็เข้ามาเรียนต่อที่กรุงเทพ...และชีวิตของบอยต้องเจอกับ ผู้คนมากมาย ที่ทั้งรักทั้งเกลียด ที่ทำให้บอย รู้จักกับชีวิตดีขึ้น...ชีวิตของบอยมีขึ้นลงตลอดไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับยาเสพติด......เกี่ยวข้องกับอาชีพขายบริการ....จนวันหนึ่งบอยทำให้พ่อเสียใจและสำนึกผิดโดยการบวชให้พ่อ...ชีวิตของบอย แทบจะเอาตัวไม่รอดหลายครั้ง....จนวันหนึ่งบอยมาเจอโด่งอีกครั้ง บอยรู้ว่าตัวเองยังรักโด่งอยู่และยังรักตลอดไป แล้วโด่งล่ะ....ยังจะรักบอยอีกเหรอเปล่า....เหตุการณ์ทั้งหมดสามารถติดตามได้ใน the boy story นะครับ.....
วันนี้มาคุยกับบเจ้าของ ซีรีส์หน่อยนะครับ...
เอก:แน่ใจเหรอวะ ว่ามรึงจะไม่จัดการดูแล เรื่องของมรึงเอง (ผมถามมันวันหนึ่งในร้านที่เรานั่งเมากันประจำ)
บาส: ไม่หว่ะ ถ้าจะให้กรูลงเอง....กรูก็เอาตอนที่กรูโพสไว้แหละลง กรูไม่ค่อยมีเวลา
เอก: โหไม่ได้หว่ะ เรื่องของมันมันติดเรท เอ็กซ์ โคตรจะเอ็กซ์เลย blog ของกรูเด็กอ่านเยอะนะโว๊ย.
บาส: งั้นมรึงก็จัดการล่ะกัน
เอก:ได้ กรูขอถามหน่อยดิ ว่าทำไมมรึงถึงได้เอาเรื่องมรึงมาลงในกระทู้ล่ะ....
บาส: ไม่รู้ดิ กรูบ้ามั๊ง มันคงเหมือนกับที่มรึงเอาเรื่องของมรึงมาลงมั๊ง...เรื่องเน่าๆ แบบนี้...
เอก: เน่าอะไรวะ เรื่องมรึงน่าสนใจดีออก..ชีวิตมรึงโลดโผนกว่ากรูเยอะ....
บาส:มันก็แบบนี้แหละ ชีวิตคน ยิ่งเป็นเด็กต่างจังหวัด บ้าๆ บอๆ แบบกรู..
เอก:เอาน่าอย่าคิดมาก...
บาส: เดี่ยวกรูขอตัวก่อนนะ ไอ้นั่นหล่อดีน่ะ เดี่ยวกรูลงมาคุยด้วยใหม่ (เอ้าวเวนมันขึ้นันไดตามหนุ่มคนนั้นไปแล้ว)
เดี่ยวมาต่อก็แล้วกัน.....ยังไงอย่าลืมติดตามซีรีส์เรื่องนี้นะครับ เป็นเรื่องของเพื่อนผมแต่รีเมคด้วยผม.....ฮ่าฮ่า ผมจะจับมันใส่ไข่เยอะๆ
[attachment deleted by admin]
-
เอก: โหไม่ได้หว่ะ เรื่องของมันมันติดเรท เอ็กซ์ โคตรจะเอ็กซ์เลย blog ของกรูเด็กอ่านเยอะนะโว๊ย.
ขอไอ้แบบติดเรทนี่แหล่ะ ได้ปะพี่เอก เหอๆๆๆ :m26: หื่นเนอะ :m10: :m10: :m10: 5555555 :m11: :m11:
-
:m17: รักก็เจ็บ เลิกก็เจ็บ :m17:
-
ว้ายยยยยย
จะได้อ่านเรื่องใหม่แล้วเหรอคร้า....
ขอเรตติ้ง ฉ ฉิ่ง นะคะ สำหรับเรื่องใหม่
ชอบเรื่องอย่างว่าค่ะ
-
เสือไบ:the series (ตอน 157)
ไอ้ขวัญกลับออกมาจากห้องน้ำแล้ว ตอนนี้หกโมงเย็น..มันออกรถไปแล้ว....ตลอดทางที่ไปตอนนี้มันไม่ขับรถเร็วเหมือนช่วงต้นที่ผ่านมาแล้ว...
"ขับช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงล่ะ" ผมบอกมัน....ผมสงสัยมันเหมือนกัน...เพราะตอนมามันแทบจะบึ่งมาเลย ตอนนี้กับขับช้าๆ ไม่รีบเร่ง...
"ไม่ต้องรีบหรอกพี่เอก ไปถึงมันก็ไม่ทันอยู่ดี..ถึงคงเกือบสามทุ่ม เอาไว้เดี่ยวเราค่อยไปเคลียร์พรุ่งนี้เช้าก็ได้ครับพี่เอก ผมจะได้มีเวลาคิดอะไรบ้าง"
"คิดได้อย่างนั้นก็ดีหว่ะ..กรูเห็นมรึงขับรถตอนมาช่วงแรกแม่ง น่ากลัวหว่ะ"ผมบอกมัน
"กลัวผมขับรถไปชนชาวบ้านล่ะซิ....ก็มันรีบนี่ครับ พี่เอก แต่คิดๆ ไปรีบไปก็เท่านั้น เค้าคงบอกเลิกผมอยู่ดี"
"เอาน่า ไม่ลองจะรู้ได้ไง สู้หน่อยซิวะ....ไม่สู้ก็มีแต่แพ้อย่างเดียว มรึงลองถามใจตัวเองดูล่ะกัน ว่ามรึงรักหวานแค่ไหน....ถามแล้วก็คิดด้วยว่ามรึงจะสู้เพื่อที่จะให้คนที่มรึงรักให้อภัยมรึง เพื่อที่จะให้ความรักของมรึงกลับมาเหรอเปล่า"
"ครับ พี่เอก ผมจะพยายาม..แต่มันท้อๆ ยังไงไม่รู้"
"เอาน่า กรูรู้ว่าเมื่อคืนมรึงเจออะไรมาเยอะ แต่ก็นั่นแหละ...ถ้ามรึงท้อทุกอย่างก็จบ คุยกับหวานดีๆ ขอโทษเค้า บอกว่าจะไม่ทำอีกแล้ว....กรูว่าเค้าก็คงรักมรึงไม่น้อยกว่าที่มรึงรักเค้าหรอก"
"ครับพี่"
ผมกับไอ้ขวัญไปถึงบ้านผมประมาณสี่ทุ่ม ความจริงจะต่อไปที่บ้านหวานเลยก็ได้บ้านหวานห่างจากบ้านผมแค่ สี่สิบโลเอง
"พักโรงแรมแถวบ้านกรูก่อนล่ะกัน...นอนให้เต็มอิ่มพรุ่งนี้จะได้มีแรงต่อสู้ต่อไป" ผมบอกมัน...ถ้าถามว่าทำไมไม่พาไอ้ขวัญไปบ้านผม...ตอนนี้ไม่เหมาะหรอกครับ....เดี่ยวแม่ผมจะถามเอาว่านี่ใคร...เพราะตั้งแต่เด็กๆ ผมไม่เคยพาใครมาเที่ยวที่บ้านเลยน่ะ และอีกอย่างไอ้ขวัญมันคงต้องการพักโรงแรมด้วย....
"แล้วพี่ไม่กลับไปบ้านเหรอครับ"
"วันหลังก็ได้ กรูเพิ่งกลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง"ผมบอกมัน
"อ้าว ไหนว่าจะมาเยี่ยมแม่ไงผมนึกว่าพี่ไม่ได้มานานแล้ว"
"ก็กรูกลัวมรึงไม่อยากให้กรูมาด้วยไง....กรูเป็นห่วงมรึง ก็เลยใช้เป็นข้ออ้างในขอติดมาด้วย"
"โห พี่เอก ขอบคุณนะครับ ที่เป็นห่วงผม" หลังจากที่เช็คอินแล้ว ผมกับมันก็มาหาอะไรกิน...
"เบียร์สักขวดได้เปล่า พี่เอก" มันขอผม เห็นผมไม่สั่ง ถ้าเหตุการณ์ปกติผมก็คงสั่งไปแล้ว ผมไม่อยากให้มันเมา เมาแล้วมันอาจจะฟุ้งซ่าน...
"เอาดิ เดี่ยวกรูกินเป็นเพื่อน แต่อย่ากินมากล่ะกัน เดี่ยวพรุ่งนี้หวานได้กลิ่น มันจะไม่ดี"
"ครับ พี่แค่ขวดเดียว"
"ยังปวดแผล อยู่เปล่าวะ" มันมีรอยช้ำๆ หลายจุด อยู่ครับ..
"ก็นิดๆ พี่ อีกกี่วันรอยช้ำมันจะหายนี่....."
"อาทิตย์สองอาทิตย์แหละ...."
"เฮ้อ คิดแล้วแค้นจริงๆ นี่ผมกลับบ้านไม่ได้เลย ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้ด้วย"มันบอกผมด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"มรึงมาพักคอนโดกรูก็ได้ รอรอยมันจางลง ไม่น่าจะถึงเดือนนะ"
"ครับ" หลังจากกินอะไรเสร็จเราก็กลับเข้าห้องนอน ครับ ไอ้ขวัญมันยังเครียดอยู่ แต่ก็หลับได้เพราะมันแทบจะไม่ได้นอนเลยครับ คืนนี้ผมนอนกอดมันทั้งคืน...นอนไปคิดสารพัด ถ้ามันรักผมแบบที่มันรักแค่เพียงเสี้ยวที่มันรักหวานก็คงดีหรอก....แต่แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว....เป็นไปได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
http://www.ijigg.com/songs/V2BD4FBP0
แอบยิ้มเมื่อเธอดีใจ แอบทุกข์เมื่อเธอเสียใจ หัวเราะและร้องไห้ ไปกับเธอทุกครั้ง
แม้เธอจะไม่หันมา ฉันยังเฝ้ามองทุกวัน ได้เฝ้าดูห่างๆ มันก็ยังพอใจ
ไม่หวังให้เธอมีใจ ไม่หวงถ้าเธอมีใคร ไม่หวังยืนใกล้ๆ ไม่ต้องการร้องขอ
ได้ยืนอยู่บนผืนดิน ผืนเดียวกับเธอก็พอ ฉันก็มีความสุข อยู่กับฝันของฉันเท่านี้
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้ แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา
และแม้ว่านานเพียงใด และแม้ว่าไกลดังเดิม ยังเฝ้ารอเธออยู่ ต่อให้ไกลแค่ไหน
ไม่เคยอยู่ในสายตา ไม่เคยอยู่ในหัวใจ แต่ขอมีเธอใกล้ อยู่ในฝันของฉันก็พอ
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้ แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายตา
ไม่เคยอยู่ในสายตา ไม่เคยอยู่ในหัวใจ แต่ขอมีเธอใกล้ อยู่ในฝันของฉันก็พอ
อยู่นอกสายตา ของเธอตั้งไกล ฉันนั้นก็ทำได้ แค่มองจากตรงนี้
แต่ฉันยังรอซักวัน เธอหันมองผ่านทางนี้ แค่ซักวินาที เธอเห็นฉันคนนี้ในสายต
เราสองคนตื่นมาเกือบเจ็ดโมง....หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหาอะไรกินกันนิดหน่อย เราก็เช็คเอาท์แล้วออกเดินทางไปที่บ้านหวานเลย....โหอย่างที่บอกจริงๆ ครับบ้านหวานอยู่ลึกจาก ถนนหลักเข้าไปลึกอีก ถ้าไอ้ขวัญไปรถทัวร์มันจะเข้าไปอย่างไรนี่......ไปถึงบ้านหวานเกือบๆ แปดโมง มันสูดหายใจลึก...เฮ้อ..อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าผมกับมันก็รู้แล้วแหละว่าหวานจะเอายังไง...
"พยายามหน่อยนะ สู้เพื่อความรักของมรึง" ผมเอามือตบไหล่มัน..ให้กำลังใจมัน..
"ขอบคุณครับ พี่" มันเดินลงไปแล้ว กดออดหน้าบ้าน ความจริงผมดูๆ ไปบ้านหวานก็ใหญ่เหมือนกัน ค่อนข้างจะมีฐานะเลยทีเดียวในระแวกนี้..มันกดออดสักพัก ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาเปิดประตูให้..
"สวัสดีครับ พี่ขวัญ" เด็กคนนั้นยกมือไหว้ไอ้ขวัญ ไอ้ขวัญบอกผมว่าน้องชายหวานน่ะ
"สวัสดีโหน่ง หวานอยู่เปล่า"
"เออๆ อยู่ล่ะซิ พี่ขอเข้าไปนะ" ไอ้ขวัญเดินเข้าไปแล้ว ผมว่ามันคงเข้านอกออกในที่นี่บ่อยน่ะดูมัน...มันหายเข้าไปเกือบสองชัวโมงปล่อยให้ผมนั่งรถในรถด้วยความกระวนกระวาย...
ไอ้ขวัญเดินออกมาแล้วครับ หน้าตาเครียดเลย....มันเดินมาเปิดประตูรถ เข้ามานั่ง....
"กลับกันเถอะครับ พี่เอก" มันบอกผมแค่นี้....
ไอ้ขวัญขับรถออกมาจากบ้านหวาน ขับมาเรื่อยๆ ตอนนี้บรรยากาศเงียบ มากๆ ผมเห็นสีหน้าและท่าทางมันแล้วบอกตรงๆ ผมไม่กล้าถาม...กลัวคำถามที่จะถามมันจะไปทำให้มันเสียใจมากขึ้น....
ตอนนี้มันขับรถเร็วมากๆ เลย...ขับไปสักพักข้างหน้าเป็นศาลาพัก...มันขับรถไปจอดใต้ต้นไม้ใหญ่...ตอนนี้มันก็ไม่พูดอะไรกับผม.....มันดับเครื่องรถ....ตอนนี้มันทุบมือไปที่พวงมาลัยรถ...
"ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้" ตอนนี้น้ำตามันไหลอีกแล้ว..ผมมองมัน...ผมสงสารมันครับตอนนี้ มันเหมือนคนบ้าเหมือนคนผิดหวัง....เฮ้อ ที่เค้าว่ากันที่ไหนมีรักที่นั่นมีทุกข์ท่าจริง ขนาดผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่ผมเห็นคนที่รักมีความทุกข์เห็นมันผิดหวังแบบนี้ ผมก็รู้สึกแย่ไม่น้อยกว่ามันแหละ...
"ใจเย็นๆ หว่ะเกิดอะไรขึ้นวะขวัญ" ผมตัดสินใจถาม....ถามมันเผื่อผมจะช่วยอะไรมันได้บ้าง..
"พี่เอก ผมกับ หวาน คงไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมแล้ว" มันปล่อยโฮมาอีกแล้ว..
"เล่าให้กรูฟังหน่อยซิขวัญ" ผมอยากรู้จริงๆ...แล้วมันก็เล่าให้ผมฟัง...
หลังจากที่ไอ้ขวัญเดินเข้าไปในบ้านหวานแล้ว...ขวัญเจอหวาน
"หวาน ขวัญขอโทษทุกอย่างนะขวัญผิดไปแล้ว" ไอ้ขวัญมันเริ่มต้นก่อนแต่หวานเงียบ...
"ขอโทษจะมีประโยชน์อะไรล่ะขวัญ กี่ครั้งกี่หนแล้ว ที่เป็นแบบนี้ เป็นทีไรขวัญก็ขอโทษ ขอโทษทุกครั้ง หวานก็ให้อภัยขวัญทุกครั้ง แต่สุดท้าย ขวัญก็ทำอีก ...ขวัญรู้เปล่า ว่าหวานเบื่อ เบื่อที่จะต้องเป็นแบบนี้ เบื่อที่จะต้องคอยเฝ้าคอยระวังขวัญ เบื่อที่จะต้องมาระแวงหวาดกลัวว่าใครจะมาแย่งขวัญไป....ปล่อยหวานไปนะขวัญทุกอย่างสำหรับหวานเราจบกันแล้ว"
"ไม่น่ะ หวาน....ขวัญรักหวาน หวานก็รู้ไม่ใช่เหรอ เรารักกันมาตั้งเจ็ดปี หวานจะให้มันจบแบบนี้เหรอ"ไอ้ขวัญมันยังตื้อต่อไป..ผมรู้ว่าไอ้ขวัญรักหวานจริงๆ และก็คิดว่า หวานก็รักไอ้ขวัญเช่นกัน....
"ที่ทำให้จบไม่ใช่หวานนะ ขวัญ ขวัญเองต่างหาก...ขวัญคิดดีๆ นะ คนรักกันเค้าทำกันแบบนี้เหรอ...คนรักกันเค้าต้องซื้อสัตย์ต่อกันและกันไม่ใช่เหรอ แล้วดูที่ขวัญทำล่ะ ขวัญไม่เคยซื้อสัตย์ต่อความรักของเราเลย"
"ขวัญผิดไปแล้ว ผิดจริงๆ หวานยกโทษให้ขวัญอีกสักครั้งได้เปล่า ขวัญสัญญาว่าจะไม่ทำอีก"
"สัญญา สัญญากี่ครั้งแล้วล่ะขวัญ" หวานมองขวัญ ผมว่า หวานก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกัน...และผมก็คิดอีกว่าหวานก็คงเสียใจร้องไห้ ไม่น้อยกว่าไอ้ขวัญหรอก...ไม่มีผู้หญิงรับได้หรอกกับเหตุการณ์แบบนี้...
"ครั้งสุดท้ายนะ หวาน นะ หวาน"มันเหมือนคนบ้าไปแล้ว
"เอาอย่างงี้ล่ะกันขวัญ แฟร์ๆ สุดๆ สำหรับความรักของเรา....ตอนนี้เราแยกกันสักพักหนึ่งนะ...ให้ต่างคนต่างเรียนรู้ความต้องการของตัวเอง....ขวัญอาจจะไม่ได้ต้องการหวานก็ได้ ไม่งั้นขวัญก็คงไม่วิ่งหาผู้หญิงคนอื่นหรอก....แยกกันอยู่เพื่อค้นหาความต้องการของตัวเอง....แล้วหลังนั้นค่อยว่ากัน....."ไอ้ขวัญเงียบไป.....ที่ผ่านมามันน่ะผิดเต็มๆ
"นะขวัญ หวานไม่ทิ้งขวัญไปไหนหรอก หวานรักขวัญ แต่หวานไม่อยากเป็นแบบนี้ ต้องมาคอยหวาดระแวง ต้องมาคอยเฝ้าขวัญ หวานไม่ไหวแล้วนะขวัญ ถ้าขวัญรักหวานจริง ขวัญทำตามที่หวานบอกนะ หวานไม่ว่านะถ้าขวัญจะเลือกทิ้งหวานแล้วไปหาใครคนใหม่ แต่หวานก็คงทนไม่ได้เหมือนกันที่ขวัญจะรักหวานโดยที่มีใครหลายๆ คนอยู่กับขวัญด้วย....คอยเป็นเงาของขวัญแบบนี้"
"หวาน....ถ้าหวานต้องการแบบนั้น ก็ได้ แต่หวานรู้ไว้นะ ว่าหลังจากนี้ ขวัญจะไม่ทำอีก เลือกเจ้าชู้ เลือกเที่ยว...ขวัญรักหวานคนเดียว ขวัญรอหวานมาเป็นเจ้าสาวของขวัญนะ"
"รอให้ขวัญทำได้ก่อนนะ บอกตรงๆ หวานเบื่อที่จะฟังแบบนี้แล้ว ขวัญไม่เคยทำให้หวานเห็นเลยว่าขวัญทำได้"
"ได้หวาน ครั้งนี้ขวัญขอเป็นครั้งสุดท้ายนะที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น....ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ขวัญจะไม่ขออะไรหวานเลย"หวานเงียบไป...
"เอาแบบที่หวานบอกแหละขวัญ แยกกันอยู่สักพัก ช่วงนี้เราก็คุยกันได้ เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ และอีกอย่างหวานก็ทำงานที่บ้านขวัญ หวานไม่หนีขวัญไปไหนหรอก "
"แล้วมันจะอีกนานแค่ไหนล่ะ หนึ่งอาทิตย์ หนึ่งเดือน หนึ่งปี หรือตลอดไป"
"อันนี้อยู่ที่ขวัญแหละ "
"ถ้าหวานต้องการแบบนั้น ก็ไม่เป็นไร เพื่อหวานแล้ว ขวัญจะรอ แต่ขอให้หวานรู้นะว่าต่อไปนี้ขวัญจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น...ขวัญจะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว"
"ค่ะ หวานจะรอวันนั้น"
"อ้าว แล้วมรึงจะมาร้องไห้เสียใจทำไมล่ะ....หวานเค้าก็ยังให้โอกาสมรึงอยู่" ผมปลอบใจมันครับ...
"แล้วผมกับหวานจะมีทางกลับมาเหมือนเดิมเหรอพี่ ...ผมกลัวหวานเค้าจะหาเหตุผลที่จะเลิกกับผม"ไอ้ขวัญมันบอกผมแบบนี้...
"ไม่มั๊ง หวานรักมรึงไม่ใช่เหรอ และอีกอย่างกรูก็ว่าดีออก แยกกันสักพัก ต่างคนจะได้เรียนรู้หัวใจของตัวเองว่าต้องการอะไร มรึงกับหวานจะได้มีเวลาทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นไง ว่าเพราะอะไร หวานก็บอกมรึงเองไม่ใช่เหรอว่าช่วงนี้ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ....ดีซะอีกมรึงจะได้พิสูจน์ตัวเองได้ไงว่ามรึงสามารถเลิกทุกอย่างเพื่อเค้าได้"
"พี่เอกคิดแบบนั้นเหรอครับ" มันมองหน้าผม ตอนนี้ตามันแดงมาก น้ำตางไหลอยู่..ผมพยักหน้า..
"อือ ที่เหลือก็อยู่ที่มรึงแล้ว..ว่ามรึงจะทำเพื่อความรักของมรึงได้เหรอเปล่า กรูว่าดีออกที่หวานเลือกที่จะทำแบบนี้จะได้พิสูจน์ไง....ว่ามรึงรักเค้าแค่ไหน รักเค้าและพร้อมจะทิ้งสิ่งต่างๆ เพื่อคนที่มรึงรักได้เหรอเปล่า"
"ได้ซิพี่ ผมจะทำ ผมจะทำให้หวานเห็นว่าผมทำได้"
"อือ กรูเชื่อว่ามรึงทำได้หว่ะ ขวัญ นิ่งซะนะ..ร้องไห้พอแล้ว...ต่อไปก็อยู่ที่มรึงแล้ว."มันเอามือปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้ผม....
"ขอบคุณนะครับ พี่เอก ที่ช่วยให้ผมคิดได้"
"ไม่เป็นไร ก็อย่างที่บอกไง มรึงเป็นคนที่กรูรัก กรูอยากให้มรึงมีความสุข กรูไม่อยากเห็นมรึงแบบนี้..."
"ขอบคุณครับ พี่เอก....." ไอ้ขวัญมันสวมกอดผม...
"ไม่เป็นไรหว่ะ"
เรากลับกรุงเทพกันเลย แต่แวะเที่ยวกันรายทางหลายที่...ช่วงนี้ไอ้ขวัญดีขึ้นแล้ว...มันคงคิดได้แล้วว่าทุกอย่างอยู่ที่มันเอง....ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเอง....ต่อไปความรักของมันจะยังคงอยู่ หรือจบลง ก็อยู่ที่ตัวของมันเองอีกนั่นแหละ....และผมก็พร้อมที่จะเป็นกำลังใจให้มันต่อไป...แม้หัวใจของผมจะเจ็บก็ตาม...
-
:undecided: :undecided: :undecided:
เป็นได้เพียงกำลังใจ
ทำดีแค่ไหนก็ไม่ใช่ตัวจริง
-
เอกคนดีที่หนึ่งเลย
-
เฮ้อ เป็นคนดี ......... แล้วมันไม่มีใคร :a1:
-
แอบอ่านเรื่องของเอกมาเป็นอาทิตย์แล้ว พึ่งทันวันนี้แหละ อ้าวใกล้จบซะแล้ว
เฮ้อน่าเห็นใจคุณเอกนะ แม้รู้ว่าจะต้องเจ็บปวด แต่ก็เต็มใจที่จะรัก ขอเป็นกำลังใจครับ
-
แล้วเราจะอยู่ได้โดยไม่เจ็บเลยหรือ
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คนที่ไม่ใช่แฟน....ทำแทนไม่ได้ทุกอย่าง...
ไปหามาฟังซะพี่เอก เพลงนี้เข้ากับบรรยากาศของพี่ตอนนี้มั่กกกกกกกกกกกกก
-
เสือไบ:the series (ตอน 157)
หลังจากมาถึงกรุงเทพแล้วไอ้ขวัญก็มาขลุกกับผม....มันไม่กล้ากลับไปบ้านที่ดอนเมือง กลัวน้ามันรู้ว่ามันไปมีเรื่องกับใคร...
"พี่เอก ผมขออาศัยอยู่ด้วยนะพี่ อย่าใจร้ายกับน้องกับนุ่งคนนี้เลยนะ" มันประจบผม...เฮ้อมรึงไม่ต้องมาประจบกรูหรอก..มรึงก็รู้แค่มรึงเอ่ยปาก....กรูก็ยอมมรึงทุกย่างแล้ว....
"ตามสบาย....แล้วเป็นไงวันนี้สบายใจขึ้นแล้วซิ" ผมแหย่ๆ มัน...สามวันผ่านมาแล้วที่มันไปเคลียร์กับหวาน...
"พี่เอก ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยพี่ เดี่ยวจะโทรไปคุยกับหวาน" มันใช้โทรศัพท์ผมประจำ...ช่วงนี้ คือเอาซิมมันมาใส่เครื่องผมแล้วก็โทร....มันโทรไปบอกที่บอกที่บ้านที่ดอนเมืองของมันว่ามันมาทำรายงานกับเพื่อน...
"สวัสดีจ้าที่รัก เป็นยังไงบ้าง วันนี้" หวานเชียวนะมรึงไม่เกรงใจกรูบ้างเลย...เฮ้อมันน่าจะออกไปโทรที่อื่น....
"..........................................."
"สบายดี ยังไม่ได้กลับเลย...กลัวน้าบิ๊กรู้น่ะว่าไปมีเรื่องกับใครมา ตอนนี้ต้องมาขอนอนที่คอนโดพี่เอก
"..............................................."
"ไม่ได้เที่ยวหรอก...ขวัญสัญญากับหวานว่าไง ขวัญก็ต้องทำให้ได้...นี่ไมได้เที่ยวมาสามวันแล้วไม่เชื่อถามพี่เอกดูได้นะหวาน"
"............................................"
"ก็เกรงใจนะ แต่ทำไงได้ล่ะกลับบ้านตอนนี้ มีหวังพ่อกับแม่ขวัญรู้แน่เลยว่าไปทำอะไรมา แต่รอยช้ำเริ่มจางแล้วแหละไม่กี่วันก็น่าจะกลับได้แล้ว เกรงใจพี่เอกเหมือนกัน....ตั้งแต่แกนั่งรถไปเป็นเพื่อนแล้ว" โหมีเกรงใจผมด้วย...ก็ยังดี..
"..........................................."
"โห ถ้าไม่มีพี่เอก ขวัญแย่เลยนะหวาน เคว้งจริงๆ ไม่รู้จะทำอะไร...ยิ่งหวานบอกเราว่าขอเวลาสักพัก ขวัญบ้าเลยรู้เหรอเปล่า...ดีนะที่พี่เอกมาปลอบว่าห่างกันแบบนี้ดีแล้ว จะได้รู้ความต้องการของตัวเอง แต่ขวัญก็บอกได้เลยนะความต้องการของขวัญก็คือหวานแหละ"
"............................................"
"ขวัญรอได้ ไม่ว่านานแค่ไหนขวัญก็จะรอ ขวัญพร้อมที่จะทำให้หวานเชื่อว่าขวัญเลิกทุกอย่างแล้ว.."
".............................................."
ไม่ไหวแล้วครับ ผมจะอยู่ฟังทำไมล่ะนี่ ผมเดินออกมาจากตรงนั้น เดินขึ้นไปชั้นบนสุด นิสัยนี้ผมติดมาจากคอนโดเก่าแหละครับ เวลาทุกข์ใจหรือกลุ้มใจ ผมมักจะขึ้นไปหาอยู่ชั้นสูงๆ เพื่อมองวิว ปลดปล่อยอารมณ์ให้เพลิน มันก็ช่วยทำให้ผมหายกลุ้มใจได้.....
ผมมองไปไกล คอนโดที่ผมอยู่นี่มองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย ...ชีวิตคนเราก็คงเหมือนแม่น้ำล่ะมั๊งไหลไปเรื่อยตามจังหวะของชีวิต...มีทุกข์มีสุข มีดีใจ มีเสียใจ มีรัก มีผิดหวัง.
ตอนนี้ความรักของผมกับไอ้ขวัญคงใกล้จบแล้วแหละมั๊ง ผมยังเชื่อว่าอย่างไรหวานก็คงเปลี่ยนใจกลับมาดีกับไอ้ขวัญเหมือนเดิม เพราะผมเชื่อว่า ไอ้ขวัญมันจะทำให้หวานเชื่อได้ว่ามันเลิกเจ้าชู้ได้...
ถ้าถามว่าผมเสียใจบ้างเปล่าที่ผมกับไอ้ขวัญเป็นแบบ....ผมบอกได้เลยว่าไม่เคยเสียใจที่ผมได้รักไอ้ขวัญเลย.....แม้มันจะเป็นความรักที่ผมรู้ว่าจุดจบคือผมต้องเสียใจ...และผมไม่มีทางจะได้หัวใจของมัน...แต่อย่างน้อยผมก็ได้มีความสุขกับมัน....ได้เห็นมันยิ้ม ได้อยู่เคียงข้างมันตอนที่มันเสียใจ ได้อยู่เคียงข้างมันเวลามันมีปัญหา ...เอาอะไรมากล่ะกับชีวิตของเกย์คนหนึ่ง...รักแท้น่ะลืมไปได้เลย หาให้ตายก็หาไม่เจอ....แค่ได้เจอคนที่รัก แม้เค้าจะไม่พร้อมที่จะเป็นของเราก็ตาม.....ก็ดีถมเถแล้ว...นี่แหละชีวิตเกย์ล่ะครับ...
ผมเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้ง...อ้าวมันหายไปไหนนี่....หรือว่ากลับไปแล้วไม่น่าเป็นไปได้มันอาจจะไปโทรศัพท์ข้างนอก...ผมรอมันสักพัก....อ้าวไอ้ขวัญเข้ามาแล้วหิ้วเหล้าหิ้วมิกซ์กลับแกล้มมาด้วย(แถวนี้หาของกินง่ายมากๆ เลยครับ อยู่ใกล้กับตลาด)
"มื้อนี้ผมเลี้ยงพี่" นึกครึ้มอะไรนี่ถึงจะเลี้ยงเหล้าผม....
"นึกไงวะ เลี้ยงเหล้ากรู....หวานไม่ว่าเหรอ" ผมแซวๆมัน...
"หวานไม่ว่าหรอก หวานนั่นแหละบอกให้ผมเลี้ยงขอบคุณพี่ ที่พี่ไปส่งผมวันนั้น....ความจริงผมกะจะเลี้ยงหลายครั้งแล้วแต่มันไม่ค่อยอยากกิน" โหดูมัน....
"อ้าวหวานยกโทษให้มรึงแล้วเรอ" อะไรมันจะง่ายขนาดนั้น....เจ็บแล้วไม่จำเหรอหวาน....
"ยังพี่ คงอีกนาน หวานเค้าอยากดูให้แน่ใจก่อน.....แต่ช่วงนี้ก็คุยกันแบบเพื่อน แบบญาติได้"ตอนนี้มันเดินเข้าไปในครัวหาแก้วหาช้อน...
"อือ ก็ดี....มรึงกินเหล้าแบบนี้เดี่ยวมรึงก็ชวนกรูไปต่อที่ยกกาดกอีกหรอก แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม มรึงก็ต้องไปจ๊ะจ๋ากับสาวพวกนั้นอีกตามเคย" ผมบอกมัน คนเมาล่ะนะ มักจะทำอะไรโดยไม่ค่อยไตร่ตรองเท่าไหร่ ผมเลยบอกมันตอนที่มันไม่เมานี่แหละ...
"ไม่หรอกพี่ ถ้าผมจะไปพี่ก็ห้ามล่ะกัน แต่ผมสัญญากับหวานแล้ว...แหม พี่เอกเชื่อใจขวัญหน่อยนะ " มันอ้อนๆ ผม
"เออ เดี่ยวกรูห้ามมรึงเอง..ฮ่าฮ่า อดเลยมรึง เสือถอดเขี้ยวเล็บก่อนวัยกันควร" ผมแซวๆ
"ยังไงก็ต้องทน เพื่อความสุขที่ยังยืนต่อไปของชีวิต เที่ยวเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่เที่ยวก็ไม่เห็นตาย แต่ผมจะตายเอาเพราะขาดหวานนี่แหละ" เฮ้อชักอิจฉาหวานแล้วซิ เจอคนรักจริง รักแท้แบบนี้....
"อือ หวานรู้คงดีใจน่ะ" ผมยกแก้วชนมัน...
"รู้ไม่รู้ไม่สำคัญหรอก แต่ผมขอได้ทำเพื่อหวาน เพื่อไถ่บาปกับสิ่งที่ผมทำมา ผมก็พอใจแล้ว" บอกตรงๆ นะครับว่าผมเริ่มอิจฉาจริงๆ..ตอนนี้เสียงเพลงก็นะ ผมกับมันชอบเพลงนี้ด้วยยิ่งดื่มเหล้ากันสองคนแบบนี้
http://imusic.teenee.com/2/frame/3145.php
how can you see into my eyes like open doorsleading you down into my core
where I’ve become so numb without a soul my spirit sleeping somewhere cold
until you find it there and lead it back home
(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become
now that I know what I’m without
you can't just leave me
breathe into me and make me real
bring me to life
ฟังเพลงไปมองตามันไปอารมณ์ผมกระเจิงอีกแล้ว....ความหมายของเพลงมันคงจะคล้ายๆ ไอ้ขวัญกับผมตอนนี้...ผมชนเหล้าไปมองตามันไป แล้วทุกอย่างทำไมมันไปจบลงที่บนเตียงผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง....มันเหมือนความต้องการของผมกับมันเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน...
"พี่เอก....ผมจะเป็นเกย์เหรอเปล่า" อ้าวเวนหลักฐานมันฟ้องอยู่แล้ว ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมกอดมันแบบนี้....
"ไม่รู้ซิ ถามใจตัวเองล่ะกัน" ผมตอบเลี่ยงๆ ครับ กลัวมันเสียใจ
"ถามไงล่ะพี่" อ้าวเวน แค่ถามใจตัวเองมันยังไม่รู้เลยเหรอ...
"เฮ้อ งั้นกรูถามให้ก็ได้ มรึงคอยตอบมาล่ะกัน"
"เริ่มล่ะนะ เวลามรึงอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่น เอาที่หล่อๆ หน่อยนะ เออ เอาไอ้เต้ หรือไอ้เติ้ล ก็ได้ มรึงรู้สึกไงวะ" ผมถามมัน....
"ก็ไม่รู้สึกอย่างไรล่ะพี่ เฉยๆ ปกติ ขนาดหล่อๆ แบบไอ้เต้ กับไอ้เติ้ล ผมยังเฉยๆ เลย แปลกๆ"
"แล้วเวลาผู้หญิงล่ะ มรึงรู้สึกไง"
"เลือดลมสูบฉีดแรงเลยพี่ อยากเข้าไปคุยอยากเข้าไปหลี" ผมฟังมันผมเข้าใจ....
"แล้วเวลามรึงเห็นผู้ชายใส่กางเกงบอล กับผู้หญิงใส่กางเกงขาสั้นฟิตๆ มรึงอยากมองใคร"
"ก็ผู้หญิงซิพี่ แต่ต้องขาเรียวๆ ด้วยนะ" ดูมัน...
"แล้วมรึงจะกลัวอะไรล่ะ มรึงยังเป็นปกติ...แค่เผลอไผลชั่วครั้งชั่วดราวไปกับกรูแค่นั้นเอง ฮ่าฮ่า"
"ก็นั่นแหละ พี่ พี่เอกผู้ชายนะ.....ผู้ชายกับผู้ชายมีอะไรกันเค้าก็เรียกว่าเกย์แหละ"
"แล้วมรึงอยากมีอะไรกับกรูเหรอเปล่าล่ะ...บอกตรงๆ มาเลยหว่ะกรูรับได้"
"จริงๆ นะพี่ผมไม่อยากมีครับ แต่...เวลาเมาเวลานอนใกล้ๆ พี่ ตาจ้องตา มันทำให้จิตใจผมกระเจิงทุกที" ฮ่าฮ่าอันนี้ผมรู้ครับ ว่าเพราะอะไร...
"ความใกล้ชิดมั๊ง มรึงอยากมีพี่ชายและ กรูก็รักมรึง .....มรึงก็รู้ว่ากรูคิดอย่างไรกับมรึง...มรึงจำครั้งแรกที่กรูทำอะไรมรึงได้เปล่า....ไม่ได้ขัดขืนนะกรูว่าลึกๆ น่ะมรึงชอบแบบนี้...." มันหน้าซีดลงไป
"เฮ้อ"
"คิดมากน่ะ มรึงมีอะไรเฉพาะกับกรูไม่ใช่เหรอ กรูกับมรึงมันก็แค่ความใกล้ชิด...ของผู้ชายสองคนที่เมาๆ เสี้ยนๆ ต้องการที่จะปลดปล่อยก็แค่นั้น....มรึงเลือกตัวจริงของมรึงไว้แล้วนี่ อีกหน่อยถ้ามรึงแต่งงาน ถ้ามรึงซื่อสัตย์และรักตัวจริงของมรึงทุกอย่างก็จบ อย่าคิดมากน่ะ" ผมมองตามมัน...
"ครับพี่ ผมว่ามันเป็นแบบนั้นนะ ผมรักหวาน และจะไม่ยอมเสียหวานไป"
"อือกรูเชื่อ หว่ะ คำถามสุดท้ายนะขวัญ"
"ยังมีอีกเหรอพี่......ผมรู้แล้วนะว่าผมไม่ได้เป็นเกย์"ฮ่าฮ่า มันเป็นคำถามแถมของผม ผมอยากรู้มานานแล้วผมจะหลอกถามมันตอนนี้แหละ....
"เอาน่า ลองตอบดูก็แล้วกัน ถามล่ะนะ ขวัญ" ผมเงียบไปชั่วครู่ มองตามัน.....
"ครับ "มันพยักหน้า
"ตั้งแต่คบกันมานี่ มรึงรักกรูบ้างเหรอเปล่าวะ"ผมตัดสินใจถามคำถามที่ผมอยากรู้แล้ว ตลอดเวลาผมรู้แต่เพียงว่าผมรักมัน แล้วมันล่ะรักผมบ้างเหรอเปล่า.....มันเงียบไป...ผมมองตามันผมรู้คำตอบได้จากแววตามัน....มีคนเคยบอกผมไว้ว่าดวงตาสามารถบอกความหมายเราได้...
"อือ ตอบยากเหรอไม่เป็นไร กรูมีช๊อยส์ให้มรึงเลือก เดี่ยวกรูจะถามใหม่นะ ขวัญ ตั้งแต่คบกันมานี่ มรึงรักกรูบ้างเหรอเปล่า ถ้ามรึงเงียบแบบนี้ กรูถือว่ามรึงรักกรูนะ ฮ่าฮ่า" ก็อย่างที่บอกแหละครับ ผมรู้คำตอบจากแววดามันแล้ว....
"ไปกินเหล้าต่อกันเถอะ เดี่ยวยุงไข่หมด"ผมลุกจากเตียงไปแล้ว...
"โหพี่เอก แกล้งผมเหรอนี่.....ฮ่าฮ่า จริงๆ ผมก็อยากตอบนะพี่ แต่กลัวผมตอบแล้ว ผมกลัวใจตัวเองน่ะ"
"เออ กรูไม่อยากรู้แล้ว สา.....ด มาๆ ชน เดี่ยวขออาบน้ำก่อนนะ "ผมชนกับมันแล้วผมก็หยิบผ้าเช้ดตัวเข้าไปอาบน้ำ อย่างอารมณ์ดี ตอนนั้นแค่นี้ผมก็พอใจแล้ว.....
ตอนนี้ผมมีความสุข แม้จะรู้ว่าอีกไม่นาน คนที่ผมรักก็จะจากผมไป เพื่อไปสร้างครอบครัวและมีความสุขกับคนที่เขารัก......แต่ตอนนี้ผมจะเสียใจไปทำไมล่ะ...ได้อยู่ใกล้คนที่ผมรักแบบนี้... ....การที่มีคนให้รักก็คงดีกว่าไม่มีใครให้รักเลยไม่ใช่เหรอ รักข้างเดียวมันเจ็บปวดก็จริง แต่มันก็มีความสุขที่เราได้รักเขา...แม้เขาจะไม่ได้รักเลยก็ตาม...ช่วงเวลาที่เหลือจากนี้ไป........ผมขอเก็บเกี่ยวความสุข ความทรงจำ ที่ดีๆ ระหว่างผมกับมันไว้ให้ได้มากที่สุด.....
อย่าว่ากรูนะขวัญ.....กรูไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้ว แค่นี้มันก็มากกว่าที่กรูหวังแล้ว...
-
:m17: :m17: :m17: :m17:
-
:o12: :o12: เสียใจ
ถึงจะอยู่ใกล้กันขนาดนี้
แต่ที่จริงแล้วมันไกลมากเลย
-
เฮ้ย....คุณ เอก เป็นคนดีแต่ไม่มีที่อยู่จิงเลย o7
-
เสือไบ:the series (ตอน 159)
หลังจากวันนั้นไอ้ขวัญก็มาพักกับผมตลอด มันจะมานอนคอนโดผมวันจันทร์ถึงพฤหัส จะกลับดอนเมืองวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์....หลังจากที่มันถามผมว่ามันเป็นเกย์เหรอเปล่า ลองเดาดูซิครับ ว่าผมกับมันยังทำอะไรกันอีกเหรอเปล่า....
ลองดูที่มันคุยกับผมดู....หลังจากเมาๆ ได้ที่ ผมเข้านอน มันก็ตามผมเข้านอน...ตอนนี้ไอ้ขวัญมันไม่ไปเที่ยวยกกาดกแล้ว....แต่อย่าคิดว่ามันจะไม่เที่ยวนะ...มันเปลี่ยนไปเที่ยวรัชดาซอยสี่แทน.....มันให้เหตุผลแบบนี้
"โห กรูนึกว่าจะเลิกเที่ยวกลับตัวกลับใจเป็นคนดี"ผมแซวมันในวันหนึ่ง...หลังจากมันชวนผมไปเที่ยว
"ได้ไงล่ะพี่เอก คนมันเคยเที่ยว...จะให้เลิกเที่ยวได้อย่างไร จะให้เสือขวัญกลายเป็นลูกแมวง่ายๆ ได้อย่างไร"
"แล้วทำไมมรึงไม่ไปเที่ยวยกกาดกล่ะ....ถิ่นเก่า "ผมถามมัน..
"ไม่อยากไปพี่ ไปก็ต้องเจอกิ๊ก เจอกันแล้ว...ผมกลัวอดใจไม่ไหว"
"มันต่างกันตรงไหนล่ะนี่ กรูว่าซอยสี่สาวสวยๆ มากกว่ายกกาดกซะอีก.."
"อ้าวพี่ ก็ต่างกันตรงที่ผมจะมองอย่างเดียวไม่เข้ามาเล่นด้วย..นั่งเฉยๆ ไม่จีบไม่สน....."
"ทำได้เหรอวะ ระวังนะเขาจะคิดว่ามรึงเป็นเกย์.....หล่อๆ แบบนี้ดันไม่จีบหญิง" ผมแซวมัน...
"ตอนนี้ก็เป็นไปแล้ว...ใครจะว่าก็ว่าไป...แหมพี่เอกแทนที่จะบอกน้องนุ่งว่าดีแล้วที่ไม่ไปคุยกับสาวๆ นี่ยังจะยุให้ผมไปจีบสาวๆ อีก"
"ก็กรูไม่เชื่อไงว่า เสือมันจะเปลี่ยนเป็นลูกแมวเหมียวเหมียวได้"
"ผมจะทำให้ได้ เพื่อหวาน ...." มันทำหน้าตาอินเลิฟ.......ผมอดขำไม่ได้...
"ฮ่าฮ่า เออๆ กรูเชื่อมรึง..." แต่มันก็ไม่คุยไม่จีบหญิงจริงๆ ทั้งที่ทุกครั้งที่มาเที่ยวรัชดาสี่ มีหญิงเข้ามาคุยเข้ามาชนแก้วทุกครั้ง ครั้งละหลายคนด้วย...จนวันหนึ่งมีผู้หญิงถามพวกผมว่าเป็นคู่เกย์กันเหรอเปล่า อ้าวเวนโดนจนได้....
ส่วนเหตุผลที่มันยังมีอะไรกับผมอยู่ น่ะเหรอ....ลองดูกันนะ..
หลังจากเมาๆ แล้ว คงหลังจากวันที่ถามผมแหละ...ผมก็เข้านอน...
"ขวัญมรึงไปนอนห้องโน้นก็ได้ ห้องนอนมีตั้งสองห้องมานอนกับกรูทำไม นอนกับกรูเดี่ยวมรึงก็ได้เป็นเกย์ไม่ได้ผุดได้เกิดหรอก.." ผมบอกมัน..คอนโดห้องผมมีนสองห้องนอน...แต่มันก็ชอบมานอนชอบมาคุยในห้องผมประจำ...
"ไม่เอาพี่ ไม่อยากนอนคนเดียว กลัวผี...อีกอย่างห้องนั้น ที่นอนห้องโน้นมันเล็กนอนไม่มันส์และมันไม่มีหมอนข้างเหมือนห้องนี้" อ้าวเวน มันก็ไม่มีหมอนข้างทั้งสองห้องแหละ...ที่มีเพราะมันนอนกอดผมประจำ....ผมน่ะอึดอัดจะตายแต่ก็ชอบ ...
"เดี่ยวมรึงก็เป็นเกย์หรอก..."
"ช่างมันเถอะพี่ เป็นก็เป็น...แต่ผมก็ไม่ได้อยากเป็นเกย์กับใครนี่.....กับพี่คนเดียว.. ถือว่าช่วยน้องช่วยนุ่งนะพี่พักนี้ผมไม่อยากไปไหนกับกิ๊ก...."ดูมันเห็นผมเป็นเครื่องระบายความอารมณ์ซะนั้น...แต่ยังไงผมก็ชอบ....ช่วงสุดท้ายของผมกับมันแล้วนี่....ที่ผมว่าเป็นช่วงสุดท้ายนี้ก็คือมันบอกผมว่าหลังจากจบแล้วมันจะกลับไปทำงานที่บ้านต่างจังหวัดของมันเลยไม่กลับมากรุงเทพอีก...และผมก็คงไม่ได้เจอมันอีก.....ผมคงเลิกกับมัน....เพราะหลังจากที่มันเรียนจบมันก็จะแต่งงานกับหวาน...แม้ตอนนี้หวานจะยังไม่ได้คืนดีเป็นแฟนกับมันเหมือนเดิม แต่ สองคนนี้ก็คุยกัน คุยกันดีซะด้วย ผมว่าอีกไม่นานหรอก ทุกอย่างมันก็กลับมาเหมือนเดิม...
ถ้าถามว่ามันเคยแสดงอาการรัก หรือหึงหวงบ้างเปล่า...
รักนี้ไม่มีออกจากปากมันหรอก แต่หึงหวงนี่ไม่แน่ เคยมีเหตุการณ์แบบนี้....
ไอ้เกมโทรหาผมวันหนึ่ง…ผมรับโทรศัพท์ ไอ้ขวัญก็นั่งอยู่ข้างๆ ผมนั่งแหละ...ตอนนี้เราทีวีกันอยู่...
“หายไปเลยนะพี่เอก...”ไอ้เกมมันทักผมก่อน....
“อะไรกรูเพิ่งเจอพวกมรึงกับไอ้ตัวเล็กเมื่อตอนปีใหม่เองนะ” ตอนนี้ไอ้เกมมันย้ายไปอยู่บ้านใหม่แถวรามอินทราแล้ว....ผมหันไปมองไอ้ขวัญอ้าวเวนมันมองผมอยู่....
“โห พี่เอก นี่กุมภาแล้วนะ เกือบสองเดือน ”
“ทำไมล่ะ กรูยุ่งๆ นี่หว่ะ …มีไรตัวเล็กเป็นไงบ้างอยากไปอุ้มหว่ะ”
“สบายดีพี่ มันบ่นคิดถึงลุงเอกน่ะ”
“โม้แล้วมรึง ไอ้ตัวเล็กมันเพิ่งจะพูดได้เอง....เว่อร์ๆ”
“ฮ่าฮ่า....แหมมันก็คงคิดถึงลุงเอกมั๊งแต่มันยังพูดไม่ได้มาก มันเลยให้พ่อมันคิดถึงแทน”อ้าวเวน..เดี่ยวถ่านไฟเก่าก็คุหรอก...
“อย่ามาแหล มีอะไรว่ามา..”
“ผมเปลี่ยนงานแล้วนะ พี่เอก ไม่ทำโชว์รูมรถแล้ว เหนื่อย ...” อย่างที่ผมเคยบอกแหละ..ไอ้เกมมันเป็นพนักงานโชว์รูมรถยี่ห้อหนึ่ง...
“ไรวะ ทำไม่ถึงปีเลยออกแล้วเหรอ ..ไม่มีความมานะอดทนเลย...แล้วได้งานใหม่เหรอยังล่ะ” ผมแซวๆ มัน
“ได้แล้ว...ขายประกันพี่.....พี่เอกช่วยผมหน่อยนะ ซื้อประกันผมหน่อยนะ เอาแบบสะสมก็ได้...ผมทำยอดอยู่เดือนนี้ยอดยังไม่เข้าเป้าเลย” ความจริงมันก็เหมาะกับอาชีพพวกนี้นะ ไอ้เกมมันแหลเก่ง อีกอย่างหน้าตามันดีๆ แบบนี้เข้าคนง่ายอยู่แล้ว....
“โห มรึง หาไม่ไกลเลยนะมรึง....เออ เอาก็เอา...ทำไงบ้างล่ะ…เอาแบบดีๆ นะ”สำหรับไอ้เกมมันขอผมก็ทำให้อยู่แล้ว...
“เดี่ยวผมดูให้ พี่มาเซ็นต์กับบอกผมว่าจะมอบประกันให้ใครตอนพี่ตาย....หรือว่าให้ผมดีล่ะพี่”
“แช่งกรูเหรอวะ ไอ้สาด......ให้แม่กรูดิ....เตรียมเรื่องมาล่ะกัน ถ้าพร้อมก็โทรบอก...กรูจะได้ไปจ่ายตังส์”
“ครับพี่”
“มีไรอีกเหรอเปล่า...เสียเวลาดูโทรทัศน์หมด....”ผมต้องรีบวาง ไอ้ขวัญมันเหล่ๆ มาบ่อยๆ...
“ไม่มีแล้วครับ เดี่ยวนี้รีบวางนะ เอ หรือว่าอยู่กับไอ้ขวัญ”
“อือ ประมาณนั้นแหละ ทำไมล่ะหึงเหรอ มรึงไม่มีสิทธิ์หึงนะ ตอนนี้มีคนหึงกรูอยู่ นั่งข้างๆ นี่แหละ”
“เอ๊ย ไม่ได้หึง” ไอ้ขวัญตะโกนเสียงดัง.....คงอยากให้ไอ้เกมได้ยินด้วยล่ะมั๊ง..
“งั้นผมไม่กวนแล้วพี่ เดี่ยวผมโทรหาพี่อีกทีนะครับ เรื่องประกัน ขอบคุณหลายๆ นะ เมียจ๋า” ดูมัน....หลังจากวางสายเสร็จไอ้ขวัญมันก็ถามผม....
“พี่เกมเหรอพี่เอก” อยากรู้ไปทำไมล่ะนี่...
“ใช่ทำไมล่ะหึงกรูเหรอ...แฟนเก่ากรูโทรหา”ผมแกล้งแหย่มัน....
“โห อย่าสำคัญตัวผิดพี่เอก ผมเหรอหึง...”
“แล้วถามทำไมล่ะ ว่าใคร”
“ก็เห็นคุยกันกระหนุงกระหนิง ยิ้มร่าอารมณ์ดีแบบนั้น” ฮ่าฮ่า สังเกตุทุกอย่างเลยนะนี่ ผมคุยกระหนุงกระหนิงตรงไหนล่ะนี่.....
“ตรงไหนวะ.....ก็คุยธรรมดา มันชวนทำประกัน.....กรูก็ทำ”
“โห ง่ายจังเลยนะพี่ ถ้าพี่เกมเค้าชวนพี่ไปตายจะไปมั๊ยนี่” ดูมันถามผม...
“ไปดิ ถ้ามันชวนกรูจริงๆ กรูจะรีบไปตายเลยแหละ.....”ผมแกล้งมัน....
“รักกันจริงๆ ไม่คุยด้วยแล้ว โทรหาหวานดีกว่า” มันเดินออกไปโทรหาหวานแล้ว
สำหรับกับมันก็แค่นี้แหละ มันไม่เคยบอกว่ารัก ไม่เคยบอกว่าหึงผม.....
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของไอ้ขวัญ.....ถ้าสอบวิชานี้แล้วมันก็จบในเทอมนี้ ...มันไปสอบตั้งแต่เช้าส่วนผมไปทำงาน...วันศุกร์ไม่ค่อยจะมีงานเท่าไหร่ ผมก็นั่งๆ นอนๆ อ่านหนังสือพิมพ์ เล่นคอมพ์.เที่ยงแล้ว ตื๊ดๆ มันโทรหาผม...
“พี่เอกผมสอบเสร็จแล้ว ดีใจๆ ผ่านชัวร์ทำได้หมด....”
“ดีใจด้วย....แล้วเพื่อนๆ ชวนไปฉลองไหนล่ะ”
“ชวนพี่แต่ไม่อยากไปกับมัน อยากไปกับพี่เอกมากกว่า....เอ้อพี่เอกเดี่ยววันอาทิตย์ผมต้องกลับบ้านต่างจังหวัดแล้วนะ มาเลี้ยงผมซะดีๆ” เชื่อเหรอเปล่าครับ โทรศัพท์ในเมือผมแทบจะหล่นจากมือทำไมน่ะเหรอ...มันบอกผมว่าปิดเทอมมันจะกลับไปอยู่บ้านเลยจะกลับมาอีกทีก็ตอนทำเรื่องจบและรับปริญญา....
“ทำไมรีบกลับล่ะ....”ผมถามมันด้วยเสียงอันแผ่วเบา....ความเสียใจมันจี๊ดเข้ามาหาผมทันที...
“พ่อแม่ผมกับพ่อแม่หวานเค้าจะคุยกันเรื่องแต่งงานของผมกับหวานว่าจะเอาไง”
“อ้าวแล้วหวานคืนดีกลับมรึงแล้วเหรอ”ผมถามมันต่อ..
“ไม่คืนก็เหมือนคืนแหละพี่ ผมก็ไม่ได้เจ้าชู้เหลวไหลเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่...ว่าไงล่ะ จะพาผมไปเลี้ยงไหนล่ะ“มันถามผม....ผมคิดอยู่นานไปไหนดีล่ะ....รัชดาสี่เหรอ...
“ไปที่ๆ เราไปสนุกกันครั้งแรกกันเปล่า”
“ยกกาดก ไม่ไปน่ะพี่ เดี่ยวเจอกิ๊กเก่า ไม่เอาๆ ” มันรีบปฎิเสธ.....
“ใครว่ายกกาดก ล่ะ พัทยา....ออกสักบ่ายสาม...ไปเปล่าไปฉลองกัน...ฉลองที่มรึงเรียนจบ แล้วก็ฉลอง......”ผมพูดไม่ออกแล้ว ผมจะพูดว่า ฉลองที่มรึงจะจากกรูไป....
“ครับ รถพี่จอดที่พระรามสี่ ใช่เปล่า งั้นเดี่ยวผมไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดแล้วจะตามไปที่บ้านพระรามสี่นะพี่ บ่ายสามโมงนะ.....”
“เออ” ผมวางสายมันแล้ว...
ความรู้สึกเซ็ง...ความรู้เบื่อเข้ามาหาผมอีกแล้ว ผมกับไอ้ขวัญจะจากกันแล้ว...ทำไมมันเร็วอย่างนี้ เมื่อวานเรายังนั่งเรายังคุยเรายังกอดยังมีความสุขกันอยู่เลย....
มันเร็วไปสำหรับผม ผมไม่รู้มาก่อนว่ามันจะรีบกลับ....อะไรนี่ นี่ผมเป็นเป็นไปมากขนาดนี้เลยเหรอนี่ขนาดผมเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วนะ....ว่าผมกับไอ้ขวัญต้องมีวันนี้ แต่เมื่อถึงตอนนี้ผมแทบจะทนไม่ได้.....ผมจะไม่ได้กอดมันไม่ได้เจอหน้ามัน ไม่ได้มีความสุขเหมือนเดิมๆ....คิดได้เท่านี้น้ำตาผมก็ไหลออกมา...ไหลออกมาได้อย่างไรนี่....ทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำๆ....ทำไมชีวิตผมต้องเจอแบบนี้....สวรรค์ส่งคนที่ผมรักมาให้ผม...และก็ให้เขาจากผมไปทุกที....ผมเจ็บกับเรื่องแบบนี้มาซ้ำแล้วซ้ำอีก.....
บ่ายสามผมกับไอ้ขวัญออกเดินทางมุ่งสู่พัทยา....แล้วไอ้ขวัญขับรถส่วนผมนั่งเป็นเป็นเป็ดหงอยหน้ารถ....
“เป็นอะไรพี่เอก เงียบๆ เศร้าๆ ขรึมๆ” มันถามผม ...
“ใครจะเหมือนมรึงล่ะวะ มีความสุขจริงๆ มีความสุขที่จะได้กลับไปเห็นหน้าหวาน” ผมประชดมัน...
“อ้าวพี่เอก..อะไรนี่....ผมต้องกลับบ้านนะพี่....กลับไปหาพ่อแม่ไปหาหวาน”
“อือ เข้าใจ....บอกตรงๆ เลยนะขวัญมันเร็วไปสำหรับกรูหว่ะ....กรูคงไม่ได้เจอมรึงอีกแล้ว”
“อะไรพี่เอก เจอดิ พี่คิดถึงผมก็ไปหาผมที่ตัวจังหวัดก็ได้....ผมพร้อมจะต้อนรับพี่ทุกเวลา” ดูมัน...พูดง่ายจริงๆ
“พูดง่ายนะมรึง กรูจะไปหามรึงในฐานะอะไรล่ะ...หือ”ผมถามมัน...
“ฐานะพี่ชายไงพี่...พี่ชายที่รักของผม” มันหันมามองผม...
“ไม่ดีกว่าหว่ะ....มรึงมีคนรออยู่แล้ว กรูไม่อยากไปเห็นหน้ามรึงแล้วกรูต้องเจ็บปวด.....มรึงเข้าใจกรูนะขวัญ..มีอะไรก็โทรมาคุยกันได้ กรูพร้อมจะช่วยมรึงเสมอแหละ”
“ขอบคุณครับพี่เอก....พี่ชายที่แสนดีของผม” ผมคงเป็นได้แค่นี้จริงๆ สำหรับมัน....แค่นี้ก็ดีหนักหนาแล้ว...
ผมนั่งเงียบไป...ภาพต่างๆ มันเข้ามาในหัวผมอีกแล้ว ภาพผมกับพิศ
"พิศ เอกกลับก่อนนะ ดีใจด้วยนะ แต่งวันไหนบอกด้วยนะ"
"อือ เดี่ยวเค้าออกไปส่ง"
"อย่าโกรธเค้านะตัวเอง เค้าเจอคนที่ใช่น่ะ พี่เค้าก็ดี...น่ารักเข้าใจเค้าทุกอย่าง"
"ไม่หรอกตัวเองเลือกแล้ว ตัวเองมีความสุขเค้าก็ดีใจด้วย"
"เอก เค้าคืนให้ตัวเอง" พิศยื่นแหวนเงินที่สักชื่อผมให้ผม.....
"เก็บไว้เถอะ ถ้าไม่อยากเก็บก็โยนทิ้งไป เอกก็ไม่รู้จะเอาไปทำไม เอกไปล่ะ"จากนั้นผมก้อโบกแท๊กซี่กลับไปที่ห้อง กลับไปเหมือนคนที่ไร้วิญญาน ภาพต่างๆ มันไหลเข้ามาในจิตใจ ภาพหวานๆ ที่เราเคยมีให้กัน ภาพที่เราอยู่ด้วยกันมันไหลเข้ามาโดยไม่ต้องคิด แต่ภาพสุดท้ายตอนที่พิศแนะนำไอ้พี่ทิตให้ผมรู้จัก แล้วคำว่า"เรารักกันมาก"มันก็เข้ามาเหมือนคำคอยหลอกหลอนผมตลอดเวลา.......ผมเจ็บ.... ผมร้องไห้.... ผมอยากตะโกน...... ผมอยากจะลืม..........
น้ำตาผมไหลออกมานี่คือเหตุการณ์ที่ผมเสียใจครั้งแรก กับรักแรกของผมกับยัยกระเหรี่ยง......
เสียงของพี่พียังวนเวียนในโสตประสาทผม.......
"กรูชอบมรึงนะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอกหว่ะ "
"มรึงจะทนเสียงคนที่นินทาเรื่องกรูกับมรึงต่อหน้าและลับหลังได้เหรอวะ"
"ไงอีกหน่อยกรูว่า กรูก็ต้องแต่งงาน มีครอบครัวแล้วมรึงจะทนได้เหรอวะเมื่อถึงตอนนนั้น กรูไม่อยากทำให้มรึงเสียใจเพราะกรู มรึงเข้าใจกรูนะ "
"กรูอยากกอดมรึงหน่อยได้เปล่าวะ"
"กรูดีใจที่ได้มรึงเป็น รุ่นน้องหว่ะ "
"กรูอยากมีน้องชาย อย่างมรึงหว่ะ แม้มรึงจะขี้เมา ไร้สาระบ้าง แต่มรึงก้อดีนะ "
ภาพและเสียงของพี่พีเข้ามหลอกหลอนผมอีกแล้ว...รักครั้งแรกของผมรักครั้งแรกของผมกับผู้ชาย....
"เอกผมมีข่าวดี ครับ" เสียงและภาพพี่พันแว่บเข้ามาแล้ว...
"อะไรพี่....ได้ปลายักษ์เหรอไง"
"วันนี้ญาติแฟนผมเค้า ไปหาฤกษ์ แต่งงานน่ะ ได้แล้ว"....ผมเริ่มอึ้งอีกแล้ว เฮ้อ ผมต้องเสียพี่พันไปจริงๆ หรือนี่...
"มีสองฤกษ์น่ะ พฤษภา กับ สิงหา" ตอนนั้นผมแทบช๊อค ที่รู้ว่าพี่พันจะแต่งงาน..เฮ้อ....
น้ำตาผมไหลออกมาเรื่อยๆ ไอ้ขวัญคงไม่เห็นหรอกเพราะผมหันหน้ามาอีกทาง......
"เรื่องของเราจะจบ ลงแล้วเหรอนี่...เมียจ๋า ไม่รู้สึกเสียใจเลยเหรอ"ไอ้เกมมันถามผมตอนที่ผมไปสั่งลาครั้งสุดท้ายกับมันที่เสม็ด.....ภาพตอนนั้นมันหลอนผมอีกแล้ว
"ทำไมเมียจ๋าจะไม่เสียใจล่ะ ที่ร๊ากจะให้เมียจ๋าร้องไห้คร่ำครวญ เลยเหรอ มันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ช่วงที่ผ่านมา เราก็ร้องไห้กันมามากพอแล้ว ร้องไห้ไปแล้ว มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่มันเกิดขึ้นมาแล้วหรอก" ตอนนี้ผมเอาหัวผมซบไหล่มัน.....
"เฮ้อ ไม่น่าเลย...ที่ร๊ากไม่น่าทำแบบนั้นเลย"
"อย่าโทษตัวเองเลย ฟ้าอาจจะต้องการให้เราเป็นแบบนี้ก็ได้...เฮ้อ.แต่เมียจ๋าบอกที่ร๊ากได้เลยนะ ว่าช่วงที่เราคบกัน เมียจ๋ารู้สึกดี รู้สึกดีใจที่เรามีช่วงเวลาที่ดีๆ แบบนั้น"
"...เอ้อพี่เอกเดี่ยววันอาทิตย์ผมต้องกลับบ้านต่างจังหวัดแล้วนะ มาเลี้ยงผมซะดีๆ” เสียงไอ้ขวัญที่มันโทรมาบอกผมเมื่อเที่ยงแว่บเข้ามาอีกแล้ว
“ทำไมรีบกลับล่ะ....”...
“พ่อแม่ผมกับพ่อแม่หวานเค้าจะคุยกันเรื่องแต่งงานของผมกับหวานว่าจะเอาไง”
“อ้าวแล้วหวานคืนดีกลับมรึงแล้วเหรอ”ผมถามมันต่อ..
“ไม่คืนก็เหมือนคืนแหละพี่ ผมก็ไม่ได้เจ้าชู้เหลวไหลเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่...“
ทำไม....ทำไมชีวิตผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้....ทำไมผมถึงไม่ได้อยู่กับคนที่ผมรักตลอดไป....หรือว่าความรักของผมเป็นความรักที่โดนสาป แค่ได้มีคนรักที่ผ่านเข้ามา ผ่านเข้ามาทำให้ผมรัก...ทำให้ผมมีความสุขชั่วครู่ และสุดท้ายเขาก็ทิ้งผมไป ทิ้งให้ผมเจ็บปวด.....ทำไมทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้......ผมได้ตะโกนอยู่ในใจ....
http://www.ijigg.com/songs/V2B40CGPAD
ใคร...คนที่เคยรู้ใจ รอยยิ้มที่เคยรู้จัก กำลังจะหายลับไปทุกที
คำพูดที่ซึ้งใจ ที่เคยว่ารักมากมาย ไม่มีอีกแล้วนับจากนี้
เธอคงจะไป ก็ต้องไป
รักเท่าไรแต่ฉันคงทำได้เท่านี้
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทน แม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจริงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง
จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไป เมื่อไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันนึง ฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานสักเท่าไร
เธอ...เธอเคยเป็นทุกสิ่ง
จะขอขอบคุณทุกอย่าง ที่เคยให้ฉันจนวันนี้
"ร้องไห้ทำไมล่ะพี่......แค่ผมจะกลับบ้านนี่ล่ะนะ" อ้าวเวน รู้อีก....ผมตื่นจากภวังค์....โหดูมัน....
"อือ ก็แค่มรึงกลับบ้านนี่แหละ มรึงก็รู้นี่ ว่ามรึงกลับบ้านแล้วมรึงก็ไม่ได้มากรุงเทพอีก จะมาก็แค่ครั้งสองครั้ง...มรึงก็รู้ว่ากรูคิดอย่างไรกับมรึง..ขอเวลากรูทำใจหน่อยนะขวัญ สำหรับมรึงอาจจะไม่รู้สึกแต่กรู...กรูช็อกหว่ะ รู้เปล่ากรูเจอเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เจ็บแล้วเจ็บอีก...เจ็บจนกรูไม่เข้าใจว่าทำไมกรูถึงต้องเจอบ่อยแบบนี้" ตอนนี้ผมปี่แตกไปแล้ว......
"ผมขอโทษนะครับ พี่เอก ..." มันเงียบไป ...มันจะพูดจะปลอบยังไงก็ไม่ได้ เพราะคนที่ผิดน่ะคือผม ผมผิดที่ไปรักมัน..ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีเจ้าของ.....และผมก็รู้ว่าเหตุการณ์ต่างๆ มันจะเป็นแบบนี้..
"ขอโทษอะไรกรูล่ะ กรูผิดเอง ขอกรูตั้งหลักหน่อยนะขวัญ...ขอเวลาอีกนิด....เอาเป็นว่าไปถึงพัทยากรูไม่ทำแบบนี้ให้มรึงเห็นอีก กรูสัญญา"
"ครับพี่อยากร้องก็ร้องมาเถอะ ผมก็เคยเป็นแบบพี่นี่แหละ ตอนที่เราตามไปหาหวาน ผมยิ่งกว่าพี่อีกมั๊ง ผมเข้าใจความรู้สึกดีครับ ว่าการที่จะต้องจากคนที่เรารักไปนั้นความรู้สึกมันเป็นอย่างไร"
"เออ ขอบคุณที่เข้าใจกรู" ตลอดทางผมกับมันก็เงียบไปตลอด...
ผมกับไอ้ขวัญไปถึงหาดจอมเทียนก็เกือบห้าโมง ไปเราก็ไปนอนเล่นดูทะเลดูพระอาทิตย์ตกดินกันเลย ตอนนี้ผมเลิกเสียใจแล้ว.....มาเที่ยวมาหาความสุขส่งท้ายมัน...มันเรียนจบ ได้งานทำ และกำลังจะแต่งงานในไม่ช้า...ผมน่าจะดีใจถึงจะถูกเมื่อคนที่ผมรักจากไปด้วยดี จากไปมีสิ่งที่ดีกว่า.......
หลังจากที่กินอะไรแล้ว เราก็มานอนเล่นกัน มองดูวิวทิวทัศน์ ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว...ผมกับมันนอนเตียงมองดูวิวกันเพลินๆ.....
"พี่เอกเสียใจเหรอเปล่าครับ ที่ผมจะไปแล้ว"อ้าวไอ้เวน อยู่บนรถผมก็ร้องไห้ไปรอบแล้ว...นี่มันจะถามผมทำไมอีกล่ะนี่ตอกย้ำผมจัง ....ผมก็ยังเสียใจอยู่นะครับ เมื่อคิดว่ามันจะจากผมไปผมรู้สึกแย่ๆ ขึ้นมาทุกที....รักต้องห้ามก็แบบนี้แหละมั๊ง..... .
"ตอนนี้ ไม่แล้วหว่ะ จะเสียใจไปทำไมล่ะ มรึงไปเจริญก้าวหน้าแบบนั้น อย่าลืมโทรมาคุยกันบ้างล่ะ ไม่ใช่ไปแล้วไปเลยนะโว๊ย สงสารจิตใจคนที่เคยนอนด้วยกันบ้าง" ผมต้องพยายามฝืนร่าเริงเต็มที่เลย....เฮ้อ ยากแค่ไหนผมก็ต้องทำ นี่อาจจะเป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายของผมกับไอ้ขวัญแล้ว...เพราะฉะนั้นผมต้องพยายามหาความสุขให้ได้มากที่สุด...เก็บความเศร้าไว้คนเดียวและต้องเก็บให้มิดด้วยอย่าให้มันรู้มันเห็น..นอนคุยกันได้สักพักกับมันก็ไปเล่น้ำทะเลกัน เฮ้ออยากจะหยุดเวลาช่วงนี้จัง ผมกับมันสนุกันจริงๆ..
"คืนนี้นอนไหนล่ะพี่ บ้านพี่ชาญหรือ โรงแรม" เออนั่นดิ ตอนนี้ผมกับมันเปียกๆ อยู่จะอาบน้ำที่ไหนล่ะนี่..
"โรงแรมล่ะกัน ไปดิกรูลืมเลยนะนี่ เอาแถวนี้ล่ะกันใกล้ๆ ดี"ไกล้ๆ ผมนี่ก็แกรนด์จอมเทียนใกล้สุด หรูหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรวันสุดท้ายของผมกับมันแล้วนี่ ...เอาที่นี่แหละผมอยากให้มันประทับใจและจดจำด้วย....
หลังจากเช็คอินแล้วผมกับไอ้ขวัญก็เข้าห้องพัก อาบน้ำก่อน โดยผมเข้าไปอาบก่อน ผมหยิบกระเป๋าเป้เข้าไปด้วย ภายในกระเป๋าเป้ของผมก็มีพวกเทียนหอมครีมอาน้ำที่ผมใช้ประจำกับมิสเตอร์เชน วันนี้ผมขอใช้กับมันอีกครั้งแต่กับมิสเตอร์ขวัญ ฮ่าฮ่า...มันจะตกใจเหรอเปล่านี่.....
ผมเตรียมอุปกรณ์เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว จุดเทียนเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำไปเรียกไอ้ขวัญ
"ขวัญอาบน้ำ"ผมเรียกมัน...
"พี่เอกอาบเสร็จแล้วเหรออ้าวยังไม่ได้อาบน้ำ"มันถามผม....
"กรูอยากอาบน้ำพร้อมมรึงหว่ะ ขวัญ นะ กรูขออาบน้ำกับมรึง ครั้งสุดท้าย" ผมขอมัน....มันนิ่งไปแล้วมองหน้าผม
"ครับพี่" โหเชื่อเปล่าครับ ผมรู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นตึกตักตึกตัก อีกแล้ว ขนาดมีอะไรกับมันบ่อยๆ นะนี่ แต่เราก็ไม่เคยอาบน้ำด้วยกัน....มันเดินเข้าห้องน้ำ ผมกดสวิชปิดไฟในห้องน้ำ....ในห้องน้ำผมจุดเทียนไว้หมดแล้ว...ตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความโรแมนติก ไม่ว่า แสงสี กลิ่น...
"โหพี่เอก ทำได้ไงนี่ สวยจัง " ในอ่างอาบน้ำมีพวกดอกไม้ด้วยครับ...
"ลงไปดิ" ผมบอกมัน...มันถอดผ้าเช็ดตัว...กางเกงในและลงในอ่างอาบน้ำผมลงตาม...ตอนนี้อ่างเก็บน้ำดูเล็กไปเลย...
"หอมจังพี่เอก ใส่อะไรลงไปครับนี่"
"ครีมอาบน้ำ มากรูอาบน้ำให้" ผมเอาฟองน้ำสำหรับอาบน้ำถูหลังมันเบาๆ ทุกสัมผัสตอนนี้ผมทำให้มันด้วยใจ....ตอนนี้มันหลับตาพริ้ม...ผมเริ่มตั้งแต่ส่วนบนร่างกายมันเรื่อยลงไปจนถึงขา....
"เป็นไงสบายเหรอเปล่า....เคลิ้มเชียว" ผมถามมัน....
"ก็ดีพี่เอก มาๆ ผมทำให้พี่เอกบ้าง" อาจึ๋ย เชื่อเปล่า ผมงี้อายเลย ไม่นึกว่ามันจะทำให้ผม..
"ลองดูน่ะพี่ ก็จำมาจากที่พี่ทำให้ผมเมื่อกี๊แหละ" แล้วมันก็อาบน้ำถูตัวให้ผม.....แม้มันไม่ใช่มืออาชีพแต่ผมก็อดสั่นอดติดใจไม่ได้....ตาผมกับตามันจ้องกัน...มันเป็นสัมผัสแห่งไฟราคะ...และสุดท้าย....เหมือนเดิม ไม่ต้องอาบกันแล้ว....
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมกับมันก็ออกไปกินข้าวกัน ร้านเดิมเลย ร้านลุงไหว วันนี้ขอรีแมทเหมือนวันที่ผมมากับมันครั้งแรกก็แล้วกัน...กินเสร็จแล้วเราก็ไปฮอลีวู๊ดพัทยาเลย....วันนี้ผมชวนไอ้ชาญได้ด้วย....ถึงร้านสี่ทุ่มครึ่ง....วันนี้ผมจอดรถไว้ที่โรงแรม....กลัวเมาแล้วเหมือนวันนั้น.....
ห้าทุ่มกว่าๆแล้วครับผมไอ้ขวัญไอ้ชาญกำลังเมาแดนซ์กันกระจายก็อย่างว่าแหละมาส่งท้ายชีวิตของผมกับมันนี่จะให้มามัวเศร้าทำไมล่ะ.....แต่ทุกอย่างที่ผมทำเหมือนมันมีความสุขนะครับแต่ลึกๆแล้วมันปนไปด้วยความเศร้าความผิดหวัง...
"สวัสดีค่ะชื่ออะไรคะ"สาวสายเดี่ยวโต๊ะข้างๆผมเดินเข้ามาทักความจริงก็ไม่ใช่โต๊ะข้างนะไกลจากโต๊ะที่ผมนั่งประมาณสามโต๊ะ....โหความพยายามสูงจริงๆ.....แต่เค้าไม่ได้ทักผมนะ ทักไอ้ขวัญ ...
"ขวัญครับคุณล่ะ" อ้าวไอ้เวน....ท่าทางมันจะเล่นด้วยนะนี่
"แพรวค่ะ ขวัญรู้เปล่าคะว่า ขวัญน่ารักจัง"โห เขาทักกันแบบนี้เลยเหรอ
"ครับ" มันได้แต่ยิ้มเขินๆ ยังจะเขินอีกเหรอวะมรึง
"คือ พวกเพื่อนแพรวอยากรู้จักล่ะค่ะ ไม่ทราบว่าขวัญจะรังเกียจเปล่าคะ" มันมองหน้าผม ผมเฉยๆ ผมอยากจะดูมันเหมือนกันว่ามันจะไปเหรอเปล่า มันจะเห็นพวกนี้มีค่ากว่าผมเหรอเปล่า.....
"ได้ครับ" อ้าวไอ้เวน ไปจนได้.....มันกับแพรวเดินไปที่โต๊ะแพรวแล้วปล่อยให้ผมกับไอ้ชาญอยู่กันสองคน....ตอนนี้ผมสติแตกแล้วครับ ทำไมมันทำแบบนี้นี่.....
"มาชาญชนมา" ผมยกแก้วเหล้าหมดแก้วเลย.....ยิ่งเศร้าๆ กับการจากไปของมันอยู่แล้วดูมันทำดิ มันยิ่งมาเพิ่มเศร้าให้ผมอีก....ผมอยากจะเลี้ยงส่งมัน อยากจะอยู่กับมันจนทุกวินาที แต่มันซิหนีผมไป หาสาว ใครก็ไม่รู้ แต่อย่างว่าแหละเสือผู้หญิงอย่างมันจะมาสนใจอะไรผมล่ะ
ผมกระดกแก้วเหล้าไปเรื่อยๆ เหล้าทั้งขม ทั้งเข้ม ชั่วโมงกว่าๆ แล้วไม่มีวี่แววที่มันจะกลับมาเลย เฮ้อ....
"กรูไปตามให้เปล่าวะเอก" ไอ้ชาญมันคงรู้น่ะ เพราะผมมองไปที่โต๊ะนั้นบ่อยมาก มองไปแล้วผมก็ยกแก้วเหล้ากระดกทีเดียวหมด...ดื่มให้มันเมาๆ จะได้ไม่ต้องเห็นภาพบาดตาแบบนี้....ไอ้ขวัญมรึงนะมรึง ขนาดจะจากกรูไปแล้วมรึงยังจะทำให้กรูเสียใจมากกว่าเดิมอีก..
"ไม่ต้องหรอกชาญตามมันทำไมมันไม่อยากมาก็ช่างมัน กรูมันไม่มีความหมายนี่ มาชนเฟ๊ยชาญ ดื่มกับกรูหน่อยและดื่มให้เพื่อนกรูด้วยความผิดหวังมันเหมือนเพื่อนกรูจริงๆมันตามกรูได้ตลอดเลย มาๆชน"ผมเริ่มเมาแล้ว.....จริงๆก็ดื่มไม่มากเท่าไหร่นะครับกลมกว่าๆ เพียงแต่ ตอนนีจิตใจผมมันว้าวุ่นมันฟุ้งซ่านด้วยไงครับ...เพราะไอ้พวกนี้แหละมันทำให้ผมเมามากกว่าเดิม..
ตีหนึ่งกว่าๆแล้ว มันไม่มีท่าจะกลับมาเลย แล้วผมจะอยู่ไปทำไมล่ะ ..ผมเดินออกมาจากฮอลีวู๊ดพัทยาครันเดินออกมาโดยไม่ได้ร่ำลาไอ้ชาญ ผมนั่งมอเตอร์ไชด์ รับจ้างไป กลับโรงแรม แต่ไม่ได้ขึ้นห้องนะครับผมมานั่งริมชายหาด..มองทะเล จิตใจของผมตอนนี้บอกตรงๆว้าวุ่นมาก ผมเบื่อผมเซ็งดูซิ ขนาดคืนสุดท้ายของเราสองคน นะนี่ ดูมันทำ เหมือนผมไม่มีหัวใจ....ตื๊ดๆ ไอ้ขวัญโทรมา ดูซิผมรีบกดรับเลย ถึงจะโกรธจะแค้นมันแค่ไหนผมก็ยังอยากจะคุยกับมัน..
"พี่เอกอยู่ไหนนี่"ไอ้ขวัญถามผม....
"ชาดหาดจอมเทียน"
"อ้าวกลับแล้วเหรอ ทำไมไม่ชวนผมกลับด้วยล่ะ ทิ้งกันนะพี่เอก"
"กรูน่าจะพูดคำนั้นนะขวัญ ใครทิ้งใคร วันนี้วันสุดท้ายของกรูกับมรึงไม่ใช่เหรอ แต่ดูมรึงทำดิ กรูคงมีอารมณ์รอมรึง หรอกนะ "
"ผมขอโทษครับพี่เอก งั้นผมไปหาพี่นะ ไม่เที่ยวต่อแล้ว พี่อยู่แถวไหนล่ะเดี่ยวผมบอกพี่ชาญ ว่าไม่ไปต่อแล้ว"อ้าวเวนนี่ผมทำอะไรไปนี่ เกรงใจไอ้ชาญเหมือนกัน บอกว่าคืนนี้จะเที่ยวทั้งคืนเลี้ยงส่งไอ้ขวัญ....
"เอ๊ยๆ เดี่ยวๆ ไม่ต้องมาหากรูหรอก ไปไหนต่อล่ะ เดี่ยวกรูตามไป"
"ไปแจ๊กกี้ ครับพี่ ร้านเพื่อนพี่ไง"
"โอเค งั้นเดี่ยวกรูตามไป กรูขออย่างนะขวัญคืนนี้กรูขอล่ะกัน อย่าทำกับกรูแบบนั้นอีก กรูทนไม่ได้จริงๆหว่ะ"เชื่อเปล่าครับตอนนี้ผมน้ำตาซึมแล้ว วันนี้ทั้งวันผมเป็นแบบนี้ตลอดเลย ตั้งแต่ที่รู้ว่ามันจะจากผมไป แถมมาโดนมันทำกับผมแบบนี้อีก....
"ครับพี่คืนนี้ผมจะอยู่กับพี่เอกทั้งคืนเลย ตกลงเจอกันที่แจ๊กกี้นะพี่ "
"โอเคเดี่ยวเจอกัน"
ผมก็ใจอ่อนเหมือนเดิม เห็นหน้ามันแล้วไอ้ที่ๆโกรธๆงอนๆผมหายหมดครับ แต่คืนนี้เชื่อเปล่า ไอ้ขวัญกับไอ้ชาญต้องลากผมกับโรงแรม เมามากๆเลยไม่รู้ว่าเพราะอะไร อาจะเพราะผมเมาความผิดหวัง เมาความเศร้าที่มันเข้ามาหาผมในตอนนี้
-
:sad2: ทำให้เสียใจกันจนวันสุดท้ายเลย
แต่รักเค้าเข้าไปแล้วนี่... :เฮ้อ:
-
มะมีคำบรรยาย
สภาวะเดียวกัน สถานะเดียวกัน
แต่ ... ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วใช่ม๊ะ :m26:
-
สงสารพี่เอกอ่ะ ผิดหวัง เสียใจ ซ้ำซาก ทำไมถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้ :a6: (ไม่รู้ว่าตอนนี้สมหวังรึยังน้า มีคนดูแลรึยังอ่ะพี่ 555)
-
ไม่มีที่สำหรับเราเลยหรือ
ปลายทางช่างดูมืดมน
:m15: :m15: :m15:
-
...........โลกใบนี้บางทีมันก็ไม่มีที่สำหรับเรา...... :o12: :o12:
-
อ่านช่วงนี้แล้ว...
แบบว่าเศร้าลึกๆมากเยงะ
ทอดถอนใจดีแต๊ๆ
เป็นกำลังใจให้งับป๋ม
:m15: :m15:
-
เฮ้อ เศร้าแทน
อย่างงี้แหละ รักคนที่เค้าไม่ได้รักเรา o7
มันก็มีแต่จุดจบแบบเจ็บๆ :sad2:
-
:m15: :m15: :m15:
เสียใจจนวันสุดท้าย
-
:o12: :o12: :o12::
เป็นกำลังใจให้พี่เอกนะครับ
:a2: :a2: :a2:
-
เฮ้ย...รู้ว่ามันไฟยังโดดลงไปเล่นกับมันอีก นี้แหละน่าเขาว่า ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์ยิ่งรักเขาข้างเดี่ยวมันเจ็บสุดๆ
-
:serius2:
อ่านนิยายไม่ทันนนนนนน.....
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้หลายวันเลยเหรอเนี่ยยยยย ถึงตอนสุดท้ายละเหรอ โอวววววว :m23:
ไม่น่าเชื่อว่าเสือผู้หญิงอย่างขวัญ จะเสียน้ำตาเพราะผู้หญิงได้..... :m20:
ขอชื่นชมความรักและปรารถนาดีที่เสือไบของเรามีให้กับนายขวัญ +1 ให้เป็นกำลังใจ
อดีตที่เจ็บปวดลืมมันไปซะ....จดจำแต่สิ่งดี ๆ เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้ครับบบบบ
:c3:
-
เสือไบ:the series (ตอน 160)
หลังจากที่ไอ้ขวัญกลับบ้านที่ต่างจังหวัดแล้วผมรู้สึกเศร้า เหงา ความรู้สึกเดียวดายเศร้าเหงาหงอยเข้ามาถาโถมที่ผมอีกครั้ง.....ผมอยากจะลืม.......อยากเป็นคนเดิมแต่มันทำไม่ได้ง่ายๆ ...ตอนนี้ไม่ใช่มีแต่ภาพไอ้ขวัญเท่านั้นที่เข้ามาหลอกหลอนผมมั....นยังภาพคนที่ผมรักคนอื่น ไอ้เกม พี่พี พี่พัน มันก็มาช่วยหลอกหลอนผมอีกต่างหาก....ภาพเก่าๆ หวานๆ ที่ผมลืมมันได้ ตอนนี้เหมือนภาพเหล่านั้นกลับมาซ้ำเติมผมอีก....
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงเดือนกรกฎาคม ผมเริ่มดีขึ้นแล้วกว่าจะคิดจะทำใจได้อีกครั้งแทบแย่.....หลังจากที่ เริ่มยิ้มได้ เริ่มปรับตัวเองได้แล้ว....ตอนนี้ชีวิตส่วนใหญ่ของผมก็จะทำงาน เล่นกีฬา และก็เที่ยวกลางคืน...เพื่อนที่เที่ยวด้วยนะเหรอ ก็บรรดารุ่นน้องผมนี่แหละ ส่วนใหญ่ก็จะไอ้โจ้ ไอ้เอส ไอ้มด ไอ้ระ และก็รุ่นน้องคนอื่นๆ..บอกตรงๆ ตอนนี้ผมติดเที่ยว....ผมมีชีวิตที่เค้าเรียกกันว่าเหยี่ยวราตรีไปแล้ว.....กลางวันเวลาจะทำงานตามันจะหลับให้ได้...แต่กลางคืนเหรอตาใสแจ๋วเลย เที่ยวได้ยันเช้า. อาทิตย์มีเจ็ดวันตอนนี้ผมเที่ยวได้ทุกวัน......
เช้าวันหนึ่ง...ผมนอนอยู่บนเตียงอ้าวใครมานอนข้างๆ ผมนี่ ไอ้ขวัญนี่หว่ะ....มันมองหน้าผม...
"พี่เอก พี่ยังอยากรู้อีกเหรอเปล่า ว่าผมรักพี่เหรอเปล่า" อ้าวเวนทำไมมันถามผมแบบนี้ล่ะ...มันจะมาทำไมล่ะนี่ ผมพยายามจะลืมทุกอย่าง....ลืมเรื่องความหลังและดูมัน..มันเข้ามาทำให้ตะกอนความเศร้าความเหงาที่มันตกจมไปแล้วลอยมาหลอกหลอนผมอีกแล้ว..แต่ไม่เป็นไรผมก็อยากรู้อย่างที่มันถาม...ผมพยักหน้า..
"ฟังนะพี่เอก...ผมตัดสินใจแล้วผมเพิ่งรู้ตัวตนของผม ผมเพิ่งรู้ว่าผมต้องการอะไร" น้ำเสียงมันเศร้าๆ ไงไม่รู้...
"แล้วถ้ามรึงบอกแล้ว มรึงจะทำได้เหรอวะ" ผมถามมัน ผมพอจะรู้บ้างแล้วว่ามันจะบอกอะไรผม..
"เฮ้อ ผมไม่อยากหลอกตัวเอง หลอกพี่ และหลอกหวานไงพี่...พี่อยากรู้เหรอเปล่าว่าผมรักพี่เหรอเปล่า"ผมพยักหน้าให้มันอีกครั้ง
"พูดมาดิ พูดมาเลยกรูรับได้ทุกอย่างแหละ" มันมองหน้าผมอีกครั้ง....
"พี่เอก ผมรักพี่ครับ....ผมรักพี่ตั้งแต่วันที่พี่ไปส่งผมหาหวานที่ต่างจังหวัดแล้ว...เฮ้อ ผมมารู้ตัวเองตอนวันสุดท้ายที่เราไปพัทยา....ผมกลับไปบ้าน ไปอยู่กับหวาน ผมไม่มีความสุขเลยนะพี่...มันไม่ใช่ความต้องการของผม.....ตอนนี้ผมบอกเลิกกับหวานแล้วนะพี่..พี่เอกดีใจเหรอเปล่า"
"เอ๊ย จริงเหรอ....แล้วหวานว่าไงล่ะ" ตอนนี้บอกตรงๆ ผมดีใจ ..ช่วงที่ไอ้ขวัญจากไปผมทุกข์ทรมานใจมาก ผมพยายามจะลืมมัน...ผมคิดว่าเรื่องของผมกับมันเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ไอ้ขวัญกับหวานเลิกกันแล้ว...ผมก็อยากจะขอเริ่มต้นกับมันใหม่อีกครั้ง..
"หวานไม่ว่าไรหรอกพี่....ผมบอกหวานหมดแล้ว ว่าผมรักพี่...รักพี่คนเดียว"
"โห ทำไมมรึงบอกกับเค้าแบบนั้นล่ะ" ผมถามมันต่อด้วยความสงสัย....
"เพราะผมไม่อยากฝืนไงพี่.....ผมไม่อยากฝืนความรู้สึก ความต้องการของตัวเอง..ผมอยู่กับพี่ผมมีความสุข มีความสุขกว่าอยู่กับหวานเสียด้วยซ้ำ" มันขยับมาใกล้ผม....ตอนนี้ตามันมองตาผม ตาผมมองตามัน...ปากผมกับปากมัน.....เฮ้อทุกอย่างมันรวดเร็วมาก...กี่เดือนแล้วนี่ที่ผมกับมันไม่ได้ทำแบบนี้...ตอนนี้ทุกฉากทุกตอนดูมันเร่าร้อน รุนแรงเหมือนคนที่อดอยากมาเป็นแรมปี....แต่ผมก็ชอบ...ทำไงได้ล่ะ ผมต้องการชอบแบบนี้ซะด้วยนี่....ตอนนี้อะไรก็ได้ขอให้แค่เป็นไอ้ขวัญ.....
"นะพี่เอก ต่อไปเราจะกลับมาเหมือนเดิม ผมจะเลิกกับหวาน จะมาทำงานที่นี่...จะอยู่กับพี่เอกที่นี่ตลอดไป"
"แน่ใจเหรอขวัญ" อย่างไรผมก็ยังไม่ค่อยจะเชื่อมันอยู่ดี มันไม่สมเหตุสมผล..อีกอย่างมันจะทิ้งทุกอย่างมาเพื่อผมนี่ล่ะนะ......หรือว่ามันมีอะไรแอบแฝง....มันมองตาผม..
"ผมเพิ่งรู้ความต้องการของหัวใจตัวเอง ไม่อยากจะหลอกตัวเองอีกแล้วพี่เอก"
"แล้วมรึงจะทนสายตาของสังคมที่มองมรึงได้เหรอวะขวัญ...."
"ก็จะไปแคร์อะไรมากมายล่ะพี่เอก....เราก็อยู่ของเรา เขาก็อยู่ของเขา" เฮ้อพูดง่ายจังเลยมรึง แต่ถ้ามันต้องการแบบนี้ผมก็ไม่ขัด เพราะจริงๆ ผมก็อยากอยู่กับมันเหมือนกัน ถ้ามันเลิกทุกอย่างและมาอยู่กับผมเพื่อผมและรักผมตามที่มันพูดจริงๆ ผมคงมีความสุขที่สุด ได้อยู่กับคนที่ผมรักและรักผม...แค่นี้ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว....ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์มาใครนี่โทรมาตอนนี้ มาขัดจังหวะผมกับไอ้ขวัญได้อย่างไร....ผมเอื้อมมือไปตัดสาย....
ไหนโทรศัพท์ผมล่ะ อ้าวอยู่ไหนนี่ผมลืมตาขึ้น เสียงมันดังตื๋ดๆ ไม่หยุด เอไหนล่ะ นี่ไง ใครนี่เพื่อนผมนี่ มันอยู่ต่างจังหวัดคงโทรมาถามงาน ผมกดปิดเครื่องตอนนี้ผมอยากคุยกับไอ้ขวัญสองคน....ผมหันไป...อ้าวไอ้ขวัญหายไปไหนแล้วล่ะ ....เอ๊ยนี่ผมฝันไปเหรอนี่ ....ฝันบ้าอะไรแบบนี้ มันเหมือนจริงทุกอย่าง ภาพเสียง คำพูดการกระทำทุกอย่างที่มันคุยที่มันทำกับผมเมื่อกี๊กับผมมันยังติดตาตรึงใจ ผมอยู่...ทำไมนี่ ทำไมมันไม่เป็นความจริง ผมอยากให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ เป็นแบบที่มันบอกผม......แต่ผมคงได้แต่ฝัน.....ขนาดแค่หวังยังไม่มีสิทธิ์จะคิดเลย เพราะอย่างไรมันก็ไม่มีทางเป็นความจริง...
http://www.ethaimusic.com/lyrics/372.htm
เช้าแล้วยังอยู่บน..ที่นอน
เงียบ ๆ คนเดียวยังไม่อยากตื่นขึ้นพบ..ใคร
เพราะว่าใจก็ยัง..เสียดาย ที่ฝันดีๆ กำลังจะจบและหายไป
ภาพที่ฉันได้เป็นดั่งคนที่เธอรัก ช่างเป็นอะไรที่ประทับใจ
อยากซึมซับนานๆ และเก็บไว้ ไม่ให้มันผ่านไป
อยากหลับตาอยู่อย่างนั้น ทำอยู่อย่างนั้น ฝันถึงเธอเรื่อยไป
เพราะว่าความจริง ไม่มีทางใด ทำให้เราได้รักกัน โว้..โว
ทำได้แค่นั้น ทำได้แค่นี้ ทำได้เพียงแค่ฝัน
ต้องหลอกตัวเอง ฝันไปวันๆ โฮ้..โฮ ไม่มีทางที่ฝันมัน..เป็นจริง
เพราะไม่เคยอยู่ใน..สายตา ไม่ว่าเวลาจะนานจะผ่านซักเท่าไร
ทุกค่ำคืนต้องทน..เหงาใจ ไม่รู้จริงๆ ทำไมๆ ต้องรักเธอ
อยากหลับตาอยู่อย่างนั้น ทำอยู่อย่างนั้น ฝันถึงเธอเรื่อยไป
เพราะว่าความจริง ไม่มีทางใด ทำให้เราได้รักกัน โว้..โว
ทำได้แค่นั้น ทำได้แค่นี้ ทำได้เพียงแค่ฝัน
ต้องหลอกตัวเอง ฝันไปวันๆ โฮ้..โฮ ไม่มีทางที่ฝันมัน..จะเป็นจริง
ตอนนี้ผมว่าไอ้ขวัญมันอยู่ที่กรุงเทพนี่แหละ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์รับปริญญาอยู่มันน่าจะมาซ้อมรับปริญญาแล้วแต่ทำไมมันโทรหาผมเลย คงจะยุ่งๆ ผมก็ไม่กล้าโทรหามันก็อย่างที่บอกแหละไม่รู้จะโทรหามันในฐานะอะไร....แต่ผมเตรียมของขวัญที่จะให้มันไว้แล้ว เป็นนาฬิกาข้อมือ ถ้ามันไม่โทรหาผมจะส่งมันไปที่บ้านที่ต่างจังหวัดมันผมมีที่อยู่ของมัน.....
ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ เดินผ่านโซฟา ของขวัญที่ผมจะให้มันวางอยู่บนโต๊ะรับแขก...ผมเดินเข้าไปหยิบดู เป็นเกล่องห่อเรียบร้อยแล้ว มีการ์ดเขียนด้วย เขียนว่า..
นาฬิกานี้เอาไว้ดูเวลา..........
จาก เอก.......พี่ชายที่มรึงบอกว่าแสนดี......
ฮ่าฮ่า ผมดูการ์ดแล้วผมอดที่จะขำตัวเองไม่ได้.....ประโยคแรกมันยังไม่หมดนะครับ ผมละไว้ในฐานที่ผมเข้าใจความจริงผมอยากจะเขียนว่า นาฬิกานี้เอาไว้ดูเวลาที่มรึงคิดถึงกรู......จากเอกพี่ชายที่ที่มรึงบอกว่าแสนดีแต่มรึงไม่เคยบอกรักมันเลย...... ขืนเขียนไปแบบนี้ มีหวังมันบ้านแตก.....เฮ้อ....เมื่อไหร่จะโทรหาผมล่ะนี่ ไอ้ขวัญมรึงไม่รู้เลยเหรอวะว่าการรอคอยใครสักคนมันทรมานแค่ไหน.....ยิ่งรอคอยคนที่รักคนที่เราเฝ้ารอด้วยแล้ว.....มรึงไม่สงสารกรูเลยนะ....
ผ่านไปสามวัน....ตอนนี้ไอ้ขวัญมันคงรับปริญญาแล้ว ผมติดตามข่าวบ่อยๆ แต่มันก็ไม่โทรมาหาผมอยู่ดี สงสัยผมต้องส่งของขวัญไปเองแล้วล่ะมั๊ง....
แต่เย็นวันนั้น ตื๊ดๆ โทรศัพท์ผมมา อ้าวไอ้ขวัญนี่หว่ะ ในที่สุดมรึงก็โทรหากรู....
"สวัสดีครับ พี่เอก ผมรับปริญญาแล้วนะ"
"อือ รู้แล้ว เมื่อวานใช่เปล่า เห็นในข่าวพระราชสำนัก...." ผมแกล้งทำเป็นเฉยๆ แต่จริงๆ ผมสุขใจมากๆเลยที่ได้คุยได้ยินเสียงมัน..
"ครับพี่ เมื่อวาน ขอโทษด้วยนะพี่ ไม่ได้มาเลี้ยงกับพี่ คือครอบครัวผม กับครอบครัวหวานมาด้วยแหละครับ ผมไม่มีเวลาปลีกตัวไหนจะต้องยุ่งๆ กับเรื่อง ชุด เรื่องซ้อมอีก ผมเหนื่อยมากๆ เลยแต่คิดถึงพี่เอกนะ"
"เออ ไม่ต้องมาแหลเลยหว่ะ คิดถึงห่าอะไรวะ โทรมาป่านนี้....เออขวัญกรูมีของขวัญจะให้มรึงด้วยนะ ของขวัญสำหรับบัณฑิตใหม่ กรูเตรียมไว้นานแล้วนะ กะว่าถ้ามรึงไม่มากรูจะส่งไปถึงบ้านเลย"
"ขอบคุณครับพี่ผมก็มีของให้พี่เหมือนกัน เอางี้เดี่ยวเจอกัน ที่คอนโดพี่นะ"
"ได้ๆ....เดี่ยวเจอกันนะ" ผมต้องรีบกลับคอนโด ในใจตอนนี้ดีใจสุดๆ จะได้เจอหน้ามันแล้ว แม้จะเป็นครั้งสุดท้าย ก็ตามเถอะ...
ผมไปถึงที่คอนโดเกือบหกโมง....รอมัน.....ผมเฝ้ารอมันด้วยใจร้อนรนกระวนกระวาย...เหลือบไปมองที่ประตูบ่อยๆ คอยเสียงเคาะประตู.....
เกือบทุ่ม มีเสียงเคาะประตู....ก๊อกๆ ผมเดินไปเปิด.....ผมเปิดประตูออก...
ไอ้ขวัญจริงๆ วันนี้มันดูหล่อ เป็นพิเศษ มาคนเดียวด้วย....ผมโผเข้าไปกอดมัน....มันก็กอดผม....แม้จะเป็นช่วงไม่กี่วินาทีแต่ผมก็มีความสุข...
"เป็นไงสบายเหรอ......เข้ามาก่อน"
"ครับพี่ แล้วพี่ล่ะ"
"กรูบอกตรงๆเลยนะ กรูไม่อยากโกหกมรึง กรูคิดถึงมรึงน่ะ กรูเศร้าใจ กรูพยายามทำใจอยู่ แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี่ยวมันก็หาย...อย่าว่ากรูนะ คนมันเคยสนิทกัน" ผมบอกมันตอนนี้ผมทำเป็นขำๆ นะ...
"ไม่ว่าหรอกพี่ ผมก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"
"แล้วมรึงกับหวานสบายดีเหรอวะ.....เป็นไงบ้างจะแต่งงานเมื่อไหร่...เออนี่ของขวัญของมรึง"มันรับไป...
"ขอบคุณครับ พี่ ผมก็มีให้พี่เหมือนกัน...นี่ครับพี่เอก เรียนเชิญด้วยครับ ผมอยากให้พี่ไปงานแต่งงานของผมกับหวาน"มันส่งการ์ดแต่งงานให้ผม เฮ้อ บอกตรงๆ นะ อารมณ์นี้ของผมมันดาวน์สุดๆ มันเหมือนทุกอย่างมันจากผมไปจริงๆ เหมือนตอนไอ้เกม เหมือนตอนพี่พัน จากไปแบบนั้น.....มันกลับมาตอกย้ำผมอีกแล้ว...แต่ผมก็ทนฝืนยิ้ม....
"ดีใจด้วยนะ....แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะ"ผมเปิดการ์ด ดูวันเวลาสถานที่ โหเร็วจังแฮะ อีกเดือนเดียวเอง..ทำไมมันแต่งงานกันเร็วแบบนี้ล่ะ
"กลางเดือนหน้าพี่ ไปนะพี่ ผมอยากให้พี่ไป จริงๆ"
"โอเค กรูสัญญาว่าจะไป" เฮ้อทั้งๆ ที่รู้ว่าไปแล้วต้องรู้สึกเศร้า แต่ผมก็รับปากมัน...
"ขอบคุณครับ พี่ เอก ผมกลับก่อนนะ"
"ติดธุระนิดหน่อยล่ะพี่ ผมต้องไปแจกการ์ดให้หมด พรุ่งนี้ผมจะกลับต่างจังหวัดแล้ว" มันบอกผม โหอะไรนี่ยังไม่หายคิดถึงมันเลย...
"อือไว้เจอกันที่งานแต่งงานนะ โอเค"
"ครับพี่เอก ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะครับ....พี่เอกที่แสนดีของผม " มันกอดผมอีกครั้งผมก็กอดมันตอนนี้น้ำตาผมซึมๆ แล้ว....เฮ้อ....
"ขอให้มีความสุขกับคนที่รึงรักและมีความเจริญรุ่งเรืองในชีวิตนะขวัญ...... อวยพรไว้ก่อน...วันนั้นมรึงอาจจะไม่มีเวลาให้กรูก็ได้ " ผมซ่อนน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
"ขอบคุณครับ" มันคลายอ้อมกอด ผมแล้วเดินออกจากห้องจากผมไปแล้ว...ผมทรุดนั่งอย่างอ่อนแรงที่โซฟาความรู้สึกของคนที่ผมรักเดินจากไป ...มันมาตอกย้ำผมอีกแล้ว ทำไมผมต้องเจอแบบนี้บ่อยๆ เจอจนชิน เจอจนผมผมแทบจะรับไม่ไหว.....ทำไมวันนี้สวรรค์ถึงแกล้งผมนัก แกล้งให้คนที่ผมอยากเจออยากพบหน้ามาหาผม และก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาจะไม่มีวันเป็นคนที่จะคิดถึงเป็นคนที่เฝ้าฝันเฝ้ารออีกแล้ว...เขากำลังจะมีความสุขกับคนที่เขารัก กับคนที่เขาเลือก....ทุกอย่างจบแล้วสำหรับผม กับเขา...ผมร้องไห้.....เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้คือร้องไห้.....เผื่อทุกอย่างมันจะดีขึ้นมาบ้าง...
ก่อนงานแต่งงานไอ้ขวัญสองวัน...ผมโทรหาไอ้แบงค์....
"แบงค์มรึงไปงานแต่งงานขวัญเหรอเปล่าวะ" ผมโทรหามันวันพุธ ไอ้ขวัญแต่งงานวันเสาร์..
"ไปพี่ แล้วพี่ล่ะ"
"ไปน่ะ รับปากมันไว้แล้ว แล้วมรึงไปไงวะ"
"ขับรถไปพี่ กะจะแว่บกลับบ้านด้วย"
"ไปกี่คนวะ ไอ้เต้ ไอ้เติ้ลล่ะ"
"ผมไปคนเดียว" ดีเลย จะได้ขอไปกลับมันด้วย..
"งั้นกรูไปด้วยได้เปล่าเดี่ยวกรูช่วยค่าน้ำมันนะ"
"ได้ๆ พี่เอก เสาร์เช้านะ เดินทางตอนแปดโมง เดี่ยวผมไปรับ คงทันงานแต่งมันแหละมันแต่งทุ่มใช่เปล่า"
"ทันถมเถ"
และแล้ววันนั้นผมก็ไปงานแต่งงานไอ้ขวัญไปถึงก็เข้างานเลย ผมกับไอ้แบงค์แวะอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านผมก่อนถึงเข้างานไอ้ขวัญ....บอกตรงๆ วันนี้ทั้งวันผมเศร้าๆ ทั้งวัน...มันเหมือนผมกำลังเสียไอ้ขวัญตลอดไป แม้ผมจะพูดว่าผมดีใจที่เห็นมันมีความสุขกับคนที่มันรัก...แต่ลึกๆ ผมทำใจยังไม่ได้จริงๆ ผมเจอเรื่องแบบนี้มาหลายครั้ง...แล้วทำไม ทำไม ผมเจอแบบนี้ซ้ำซากจริงๆ...หัวใจผมแค่ก้อนเนื้อเล็กๆ มีความรู้สึก มีความเสียใจนะ ทำไมสวรรค์ไม่สงสารผมบ้างเลยเหรอ...
ผมกับไอ้แบงค์เข้างานแล้ว วันนี้คู่บ่าวสาวสวยมากๆ เลย ก็อย่างว่าไอ้ขวัญก็หล่อ หวานก็สวย คนเยอะมากๆ ...ห้องจัดเลี้ยงแทบจะทะลักจนล้น ขนาดเสริมโต๊ะแล้วแต่ก็ยังไม่เพียงพอ....
ผมได้คุยกับมันแค่ครั้งเดียวตอนที่เข้างาน ....ผมกับไอ้แบงค์นั่งจนงานเลิก เจ้าบ่าวเจ้าสาวได้ฤกษ์ส่งตัว พรกเราก็ไปเมากันต่อ...ผมกับไอ้แบงค์ไปกินเหล้ากันต่อ...
"พี่เอก ว่า ไอ้ขวัญกับหวาน นี่จะอยู่กันยืดเปล่า...ไอ้ขวัญเจ้าชู้ หวานขี้หึงแบบนี้" อ้าวไอ้แบงค์มันคงไม่รู้ว่าไอ้ขวัญมันสัญญาไว้ว่าจะเปลี่ยนทุกอย่างหลังแต่งงาน
"ไอ้ขวัญมันเปลี่ยนไปแล้ว มรึงไม่รู้เหรอ...มันบอกว่ามันจะเลิกทุกอย่างนี่หลังจากที่มันแต่งงาน"
"ถ้ามันเป็นแบบนี้ได้ก็ดีพี่...แต่ผมไม่ค่อยเชื่อมัน ของมันเคยๆ"
"แต่กรูเชื่อหว่ะ...คนเราเป็นเสือก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเป็นเสือตลอดไปนิ....หวานก็น่ารักแบบนี้ อีกหน่อยมันก็มีลูก " ผมเชื่อครับ มันเคยพิสูจน์มาแล้ว
"แบบนั้นได้ก็ดีล่ะพี่....แล้วพี่ล่ะเมื่อไหร่จะจะแต่งงานล่ะ" โห เชื่อเปล่านี่เป็นคำถามที่มันทิ่มแทงผมมากจริงๆ ผมจะแต่งงานได้อย่างไรล่ะ ผมเป็นเกย์แบบนี้....ผมมีความรักแบบรักต้องห้าม รักที่จะเปิดเผยให้สังคมรับรู้ไม่ได้ด้วย...จริงอยู่สมัยนี้เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่เสียหายอะไร แต่อย่าลืมนะผมทำงานราชการ สังคมที่ต้องอาศัยความเชื่อถือ..และอีกอย่างแม่ผม ครอบครัว คนที่รู้จักผมเค้าจะทำใจได้เหรอ เขาจะคิดอย่างไรที่ผมเลือกทางแบบนี้ มันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ผมยังไม่อยากถอดหัวโขน...ผมยังไม่พร้อมที่จะต้องมาได้ยิน ต้องมาระแวงกับเสียงนินทา เสียงครหา..มันไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกที่จุทุกข์ใจ..... แม่ผม ด้วย....
"ยังหว่ะ ชีวิตกรูคงโดนสาบหว่ะ เจอคนที่กรูรักแล้ว....อยู่ด้วยกันสักระยะ...เขาก็จากกรูไปทุกที....เศร้าหว่ะ" ไอ้แบงค์มันคงไม่รู้หรอกว่าผมหมายความว่าไง...ตอนนี้ผมเริ่มเมาแล้ว มานั่งไม่ถึงชั่วโมงเหล้าจะหมดกลมแล้ว ไอ้แขงค์มันไม่กินเยอะด้วย.....
"เอาน่า พี่เอก อีกหน่อยก็เจอ ของในโลกนี่มันคู่กันเสมอแหละ แต่มันอาจจะยังไม่ถึงเวลาของพี่เอกก็ได้"ดูมันปลอบใจผม...
"แล้วเมื่อไหร่ล่ะ อีกกี่วัน กี่ปี กี่ชาติ "ผมเริ่มสติแตกแล้ว ภาพความหลังเก่าๆ มันเริ่ม แว่บๆ เข้ามาในหัวผม...
"ผมก็ไม่รู้พี่....เอาน่าอย่าคิดมาก เครียด ชนกันดีกว่า เดี่ยวผมกลับก่อนนะพี่ แล้วพี่เอกพักไหนล่ะ"
"เดี่ยวกรูพักโรงแรมแถวนี้ล่ะกัน มรึงกลับเถอะ เดี่ยวกรูขอนั่งอยู่สักพัก"
"งั้นผมไปก่อนนะพี่" ไอ้แบงค์เดินออกจากร้านไปแล้วปล่อยให้ผมนั่งคนเดียว..
เหล้ากลมแรกหมดไปแล้ว....ผมสั่งมาอีกกลม ....คืนนี้ผมอยากจะเมา อยากจะหลับ อยากจะลืม ลืมเรื่องต่างๆ ที่ผมเคยเจอมา...ผมดื่มเหล้าไป ภาพต่างๆ มันเข้ามาหลอนผมตลอด...ภาพพิศ ภาพพี่พี ภาพพี่พัน ภาพไอ้เกม และก็ภาพไอ้ขวัญ....ผมร้องไห้ไปแล้ว ผมไม่น่าดื่มเลย..ทั้งๆ ที่รู้ว่าดื่มไปต้องเป็นแบบนี้....แต่บอกตรงๆ คืนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆ เลย....แย่จนผมต้องมาดืมมันนี่แหละ...
เกือบตีสองแล้ว ผมเดินออกจากร้านแล้ว ตอนนี้เหล้ายังเหลืออีกหน่อย...ผมเมามากๆ กลมที่สามไปแล้ว ผมดื่มไปได้ยังไงนี่..ผมเดินมาเรื่อยๆ อยากเดิน เดินเพื่อลืม ภาพบ้าๆ มันหลอกหลอนผม ตอนนี้ผมร้องไห้ ร้องให้กับโชคชะตา ร้องให้กับสิ่งที่ผมเจอมา....ผมเดินออกไปถึงถนน ใหญ่ผมออกมาได้อย่างไรนี่ ตอนนี้ถนนโล่ง แต่ก็มีรถวิ่ง รถส่วนใหญ่ก็วิ่งด้วยความเร็วสูงด้วย.....
ภาพไอ้เกมตอนแต่งงานกับ เบียร์ ตอนที่มันบอกกับผมว่าชีวิตมันตอนนี้มีความสุข มันเข้ามาแทงใจผมอีกแล้ว..ภาพไอ้ขวัญแต่งงาน...ภาพพิศคืนแหวนหมั้นให้ผม ภาพพี่พีบอกผมว่าชีวิตผมกับแกไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยได้ในสังคม..ภาพที่ผมช่วยพี่พันพิมพ์การ์ดแต่งงานด้วยน้ำตา..ผมไม่ไหวแล้ว...
เปรี๊ยง.....
ผมปาขวดเหล้าที่ผมถืออยู่ไปที่เสาไฟฟ้า ขวดเหล้าแตกกระจาย ตอนนี้ละแวกนั้นไม่มีคน...ผมไม่ไหวแล้วภาพบ้าๆ ตอนนี้มันมีอิทธิพลเหนือผมไปแล้ว ผมร้องไห้ร้องไห้เหมือนคนบ้า ผมทุบหมัดผมลงที่เสาไฟฟ้า..
"ทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมสวรรค์ใจร้ายกับผมแบบนี้" ตอนนี้ผมไม่เจ็บ...ไม่รู้สึกเลย อาจจะเพราะผมเมา หรือผมเจ็บใจจนร่างกายผมชาไปแล้ว ....ภาพไอ้ขวัญแต่งงานแว่บเข้ามาอีกแล้ว ภาพที่มันจูบหวานในงานเมื่อตอนหัวค่ำ...
ผมไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะลืม ผมไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะหายใจแล้ว...ผมบ้าไปแล้ว...ผมก้าวลงไปที่ถนน....ตอนนี้ถนนว่างเปล่า...
ผมจะหยุดเรื่องต่างๆ จริงดิ ถ้าผมไม่มีชีวิต ไม่หายใจ ผมก็ไม่เจ็บปวด ไม่ต้องคิด ไม่ต้องมาฟุ้งซ่านแบบนี้ ผมเหนื่อยผมเจ็บ ผมเจ็บเหลือเกิน...ทำไมชีวิตผมไม่เจอคนจริงจัง ไม่เป็นเหมือนคนอื่นที่เขามีความสุข ทำไมชีวิตผมต้องโดนทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย อย่างชอกช้ำแบบนี้.....
ผมตัดสินใจแล้ว ผมขอลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผมก็แล้วกัน...ผมขอเจ็บครั้งนี้แค่ครั้งเดียว...เจ็บครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของผม ผมยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้โชคชะตา ยอมแพ้สวรรค์
ผมมองไปไกล รถคันหนึ่งกำลังจะวิ่งมา แต่ยังอยู่ในระยะไกล ผมตัดสินใจแล้ว...ตัดสินใจที่จะจบเรื่องต่างๆลงแล้ว....จบชีวิตผมด้วย.....
รถคันนั้นแล่นเข้ามาแล้ว แล่นเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วสูง รถวิ่งตอนกลางคืนก็แบบนี้แหละแล่นด้วยความเร็วสูง รถใหญ่ซะด้วยดิ ชนทีเดียวมีหวังไม่เหลือซาก....ผมตัดสินใจแล้ว....ตายไปซะผมจะได้ลืมทุกอย่าง ไม่ต้องเจ็บไม่ต้องจำ ไม่ต้องดิ้นรน ไม่ต้องทุกข์ แบบนี้...
รถคันนั้นแล่นเข้ามาใกล้แล้ว ผมก็พร้อมแล้ว ขอโทษด้วยนะครับคุณคนขับที่ผมเห็นแก่ตัวแบบนี้ แต่อย่างไรช่วยผมหน่อยนะ ช่วยคนให้ผมไม่ต้องทรมานไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป ผมขอบคุณจริงๆ....
รถแล่นเข้ามาแล้ว ผมก็พร้อมแล้ว.....พร้อมที่จะจบชีวิตลงไป...
แต่...แว่บความรู้สึกนั้น....แล้วคนข้างหลังผมล่ะ แม่ผมล่ะ ญาตพี่น้องผมล่ะ....ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เรียบร้อยเลย...ผมจะเห็นแก่ตัวทิ้งพวกนี้ไปเหรอ เห็นแก่ตัวที่จะหมดทุกข์คนเดียว....โดยทิ้งให้คนที่ผมรักต้องทุกข์ต่อไป.....แม่ผมจะอยู่อย่างไรล่ะ ......รถแล่นเข้ามาแล้วตอนนี้ผมจะรอให้ผมตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายแต่เวลาที่ให้ผมตัดสินใจแค่เสี้ยววินาที...ผมเลือกแล้ว.....
ผ่านไปแค่ชั่ววินาที รถคันนั้นวิ่งผ่านไปแล้ว ผมทรุดลง นี่ผมคิดบ้าๆ แบบนี้ได้ไงนี่ ทำไมผมคิดได้ถึงขนาดนี้...ผมพยายามรวบรวมแรงที้งหมดที่มีลุกขึ้นไปนั่งบนฟุตบาท...ผมร้องไห้ยังไม่หยุด ผมเสียใจครับ แม่ที่ผมคิดชั่วแบบนั้นต่อไปผมจะไม่คิดอีกแล้ว...ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวแบบนั้น....
ผมพยายามรวบรวมจิตใจคิดทวบทวนเรื่องราวต่างๆ....ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมผมต้องเป็นเกย์ ทำไมผมต้องเจอแต่ความผิดหวังแบบนี้...ผมไม่โทษใครหรอก ไม่โทษใครที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ เพราะแต่ละคนเขาก็ทำให้ผมมีความสุข ทำให้ผมรู้จัก ความรัก และก็รู้จัก ความเสียใจไปพร้อมๆกัน....
.ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะย้อนไปตรงไหนดี.....ย้อนไปแก้ไขเหตุการณ์ต่างๆ ให้มันดีขึ้น..ผมเป็นเกย์ช่วงไหนนี่ ช่วงหลังเลิกกับพิศ ตอนช่วงที่เจอไอ้เอ็กซ์.....ถ้าวันนั้นไอ้กายไม่ชวนผมไปเที่ยว ผมก็คงไม่ได้เจอไอ้เอ็กซ์ ไอ้เอ็กซ์มันก็คงไม่ปลุกวิญญาณเกย์ที่อยู่ใต้จิตใจผมให้ตื่นขึ้นมา จนมีความรักกับพี่พี พี่พัน ไอ้เกม และก็ไอ้ขวัญ.....
ผมไม่ได้โทษใครหรอก ไม่มีประโยชน์ที่จะโทษคนอื่น ที่ควรจะโทษ...ที่ควรจะผิดก็คือตัวผมเองมากกว่า....ถ้าผมไม่คิดเรื่องรักผมก็ไม่เจ็บ ไม่ต้องมาทุกข์มาเสียใจแบบนี้ แบบที่เขาว่าคงจะจริง ที่ไหนมีรักที่นั่นย่อมมีทุกข์......ถ้าผมไม่คิดจะรักใคร ผมก็ไม่ทุกข์แบบนี้.....
แล้วถ้าถามว่าผมเข็ดหรือเบื่อความรักแล้วเหรอยัง ผมบอกได้เลยว่าผมเข็ดแล้ว ผมไม่อยากจะเจ็บไม่อยากจะเสียใจแบบนี้ ผมขอปิดประตูทางเข้าชั่วคราว ขอให้ลืมเรื่องทุกอย่าง ขอให้จิตใจผมได้พักฟื้นให้มันเข้มแข็งมากว่านี้ก่อนล่ะกัน ถึงตอนนั้นถ้ามีใครสักคนที่รักผม และผมรักเขา ผมก็จะพร้อมที่จะขอลองเสี่ยงกับเจ้าความรักนั้นอีกครั้งหนึ่ง....แม้จะรู้ว่าผมอาจจะต้องเจอกับความเจ็บปวด ความทุกข์แบบนี้...ผมก็พร้อมที่จะลอง......
http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=my-tear&date=26-11-2007&group=6&gblog=2
คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง
คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น
คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน
คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ
เจ็บมาแล้วตั้งกี่ครั้ง เมื่อความรักพังทลาย
จะมีใครที่เป็นคนสุดท้าย
เธอคนนั้นอยู่แห่งไหน จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ก็จะไปที่ดินแดนแห่งนั้น
จะขอเอาคำว่ารักทุกคำที่ฉันได้เคยเอ่ย
จะขอมันคืนจากใครที่เคยผ่านเข้ามา
จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า
จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว
ข้ามขอบฟ้า แผ่นน้ำ หรือขุนเขาทะเลทราย
ไกลเท่าไหร่จะไปให้ถึง
คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง
คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น
คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน
คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ
ข้ามขอบฟ้าหรือขุนเขา ข้ามแผ่นน้ำทะเลกว้างใหญ่
แต่ฉันจะไปหาเธอ
จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า
จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว
คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดสักแห่ง...
(THE END)
แหะๆ ขอบคุณมิตรรักนักอ่านของผมทุกท่านสำหรับการติดตาม....เสือไบ:the sereis ขอพักก่อนนะครับ ไงติดตามเรื่อง the boy story ต่อได้ในวันจันทร์นะครับ ส่วนเสือไบ:the series ยังมีต่อนะครับ เพราะเรื่องราวชีวิตปัจจุบันผมยังไม่ได้ลงเลย ผมกะจะเอาลงไว้ในหนังสือที่จะพิมพ์ออกขายด้วย แต่ไม่รู้จะได้ออกวางแผงเหรอเปล่า มันเป็นแค่โปรเจคลม และแค่ความต้องการของแฟนคลับของผมกลุ่มหนึ่งเท่านั้นแต่อย่างไรผมก็จะพยายามให้หนังสือเป็นรูปเป็นร่างให้ได้ สำหรับหนังสือถ้าได้ออกวางรายได้ที่ได้เราจะเอาไปทำบุญเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน แต่ผมยังไม่รับปากนะครับว่ามันจะออกมาได้จริงหรอเปล่า....เรื่องเน่าๆ แบบนี้ทำเป็นหนังสือผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะมีใครสนใจอ่านหรือซื้อเหรอเปล่า....ฮ่าฮ่า...
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกท่านที่หลงเข้ามาใน blog แห่งนี้ของผม....ทั้งทีหลงเข้ามาด้วยความตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ...ตลอดแปดเดือนที่ผ่านมานี้ผมขอบอบคุณทุกคน ทุกโหวต ทุกคอมเมนต์นะครับ อะไรต่างๆ เหล่านี้มันทำให้ผมรู้สึกดีใจที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวในชีวิตผมจะมีคนติดตามได้เยอะถึงขนาดนี้
ขอบคุณจากใจจริงครับ ........mathewwww
-
:impress:
เป็นแฟนไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก...ตามกระแสรักแห่งสยามเลยครับ
ขอบคุณนะครับที่เขียนเรื่องราวดีๆ ให้ได้ติดตามกันมายาวนาน....+1 เป็นกำลังใจครับ
:bye2:
-
ขอบคุณสำหรับเสือไบภาคแรกนะครับ
เดี๋ยวจะตามไปเรื่องต่อไปด้วย
ปล. อย่างน้อยก็เคยได้รัก แม้รักไม่ถูกเหลียวแล ... แต่มันก็ยังมีความหมายเสมอ
-
ขออวยพรให้เอกได้พบคนที่รักเอกเร็วๆ นะจ๊ะ เอาใจช่วยจ้า o15
-
เป็นเรื่องราวที่เศร้ามากเลยนะครับ
เสียน้ำตาให้กับหลายๆ ตอนเลย
เป็นกำลังใจให้พี่เอกนะคับ แล้วจะติดตามเรื่องต่อไปด้วย อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
จริงๆตอบไปแล้ว แต่ตอนนั้นเว็บมีปัญหาพอดี เลยหายไปเลย :try2:
ตอบอีกรอบ
ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่บีบหัวใจมากเลยค่ะ
อ่านไปร้องไห้ไป เศร้ามากๆ
แต่อนาคตมีสิ่งดีๆรอเราอยู่เสมอค่ะ
ขอให้พี่เอกพบเจอกับอนาคตดีๆและคนดีๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ปกติไม่ชอบเรื่องเศร้า
แต่สำหรับเรื่องนี้ถ้าพี่เอกทำเป็นหนังสือจะซื้อเก็บไว้ทันทีเลยค่ะ
ชอบจริงๆ
รอภาคต่อไปค่ะ
-
o14 o15
เรื่องราวชีวิตที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง...คงทำได้แค่เพียง...เรียนรู้และยอมรับที่จะอยู่กับมันอย่างมีความสุข...
เป็นกำลังใจให้ได้พบรักแท้ที่สวยงาม....ในเร็ววัน.... :give2:
ขอบคุณสำหรับการสละเวลา แรงกาย และแรงใจทำให้เพื่อนๆ ได้อ่านเรื่องราวดี ๆ อย่าง "เสือไบ"
+1 เป็นกำลังใจ และจะรอผลงานลำดับต่อไป......
:bye2:
-
ช่างเป็นชีวิตที่เดินทางมายาวไกลและบากบั่นจริงๆ
เป็นบทเรียนราคาแพงที่คอยเตือนให้เรารู้จักในการชีวิต
เมื่อผ่านมันมาได้ อะไรดีๆเก็บไว้ อะไรไม่ดีก็เป็นสิ่งเตือนใจนะครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ สอนการดำเนินชีวิต
ให้รู้จักใช้ชีวิตอย่างระวัง โดยไม่ต้องไปสัมผัสเอง เจ็บปวดเอง
และเรียนรู้ได้รวดเร็วขึ้น หวังว่าจะเป็นประโยชน์ให้เด็กๆอีกหลายคน
o14 o14 o14 o14
-
160 ตอน
ตอนแรกที่รู้จำนวนตอน ก็คิดว่าจะอ่านได้ตลอดหรือเปล่าเนี่ย :a6: :a6: อ่านกันกี่เดือน :a6: :a6:
เอาเข้าจริง ๆ ก็อ่านได้ตลอดเลยนะ เพลินไปทั้งเรื่องเลยอ่ะ ชีวิตเอกมีครบทุกรสจริง ๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ ได้ข้อคิดอะไรมากมายเลย
จะติดตามผลงานในเรื่องต่อไปนะ :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณมากๆนะคับ คุณเอก ที่นำเรื่องดีมาให้ผมได้อ่าน ในแง่มุมหลากหลายมิติของผู้ชายคนหนึ่ง และดีใจมากๆที่ คุณเอกไม่ได้คิดสั้นในตอนนั้น ไม่เช่นนั้นเล้านี้คงไม่ได้อ่านเรื่องดีแบบนี้แน่เลยคับ และคนที่จะเสียใจที่สุดคือ คุณ แม่ ของคุณเอกนะคับ ดีใจคับดีใจจิงๆที่คิดได้ สู้ๆต่อไปนะคับจะคอยเป็นกำลังใจให้นะคับและจะติดตามผลงานต่อไปคับผม
-
บางคนเขาก็มีสิทธิจะเลือก และพอใจที่จะมีชีวิตแบบนี้หล่ะ
กว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว
o16 o16 o16
เพื่อนผู้ชายในกลุ้ม บางทีก็พูดได้หยาบคายมากๆถึงเกย์
โดนเข้าไปนี่ อึ้งเหมือนกัน แต่ก็ต่างคนต่างอยู่หล่ะนะ
:เฮ้อ:
-
:m8:ทำไม เศร้าอย่างนี้
ขอบคุณที่นำประสบการณ์มาถ่ายทอดสู่กันฟัง
แถมยังสอดแทรก ความรู้ที่น่าสนใจต่างๆ
ทำให้ได้เรียนรู้ สิ่งที่น่าสนใจ ผ่านประสบการณ์ของคุณเอก
ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นจะไม่ Happy Ending แต่มันก็คือชีวิต
ที่เราต้องเรียนรู้ และเกราะป้องกันที่จะใช้ชีวิตต่อไปในอนาคต
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ ที่แบ่งปัน และขอร่วมสะเทือนใจกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
ปกติ จะไม่อ่านเรื่องที่เศร้า เจ็บปวด เพราะคิดเสมอว่า อยากเข้ามาหาความรื่นรมย์ให้กับชีวิต แต่ไหง อ่านไป น้ำตาซึมไป ในบางตอนได้ก็ไม่รู้ แต่ก็ยังห้ามใจไม่ให้เข้ามาอ่านทุกวันไม่ได้
เป็นกำลังใจให้ แล้วจะรอติดตามผลงานถัดไป สู้ๆๆๆๆๆๆ :bye2:
-
อ่านแล้วเข้าใจเลยว่าคุณเอก กดดันพอสมควร :o11:
ขอเป็นเพื่อนคนนึงอย่างน้อยก็ในบอร์ดนี้....เข้าใจความรู้สึกครับ
อาจไม่ทั้งหมดที่รู้สึก เพราะประสบการณ์เราต่างกัน
จะรอเรื่องใหม่นะครับ :a9:
-
ตกลงชื่อนุ่มแล้วเหรอ หุหุ
แต่เราก็ชอบพี่พีนะ อย่างน้อยก็จริงใจกับตัวเอง
ตรงดีอ่ะ ลึกๆแล้วเค้าก็ชอบคุณนุ่มแหล่ะ
-
ตกลงชื่อนุ่มแล้วเหรอ หุหุ
แต่เราก็ชอบพี่พีนะ อย่างน้อยก็จริงใจกับตัวเอง
ตรงดีอ่ะ ลึกๆแล้วเค้าก็ชอบคุณนุ่มแหล่ะ
ถ้าอ่านตั้งแต่ต้น จะรู้ว่านุ่มเนี่ยเป็นฉายาที่พี่เอกได้มาตอนเรียน
-
พอได้อ่านจนจบ ได้เห็นพัฒนาการหลายๆอย่างของพี่เอกแล้ว ก็ยอมรับและชื่นชมนะ ว่าพี่เอกเป็นคนที่เข้มแข็งจริงๆ
ผ่านศึกหนักมาก็หลายครั้ง แต่ก็ยังอยู่มาได้ (ดีนะ ที่ไม่ตัดสินใจกระโดดไปขวางรถ ตอนที่ขวัญแต่งงานอ่ะ เฮ้อ :เฮ้อ:ลุ้น แทบแย่) ก็เลยอยากรู้ว่าชีวิตปัจจุบันของพี่เป็นอย่างไรบ้าง รีบๆ มาลงนะ เป็นกำลังใจให้เสมอ สู้ ๆ o13 o13
ปล.+1 ให้ด้วย และขอบคุณที่ถ่ายชีวิตของพี่มาเป็นอุทาหรให้หลายๆคน ได้คิด :m23: :m23: :m23:
-
พี่เอกคะ ร้านว่า สองหนุ่มไปโชว์ออฟ ตั้งสามชั่วโมงอ่ะ
ร้านไหนคะ
น้องอยากรู้
วันหลังพี่พาน้องไปดูโชว์ด้วยนะคะ
ว้ายยย......อ่านแล้วคันนนน
คริคริ
-
ถ้าอ่านตั้งแต่ต้น จะรู้ว่านุ่มเนี่ยเป็นฉายาที่พี่เอกได้มาตอนเรียน
แหะๆ อ่านมานานมากกกจนลืม เพราะพี่พีเป็นเบอร์1
-
พี่พี ถามแล้วตอบยากเนอะ ไอ้ครั้นจะตอบตามตรงก็ :เฮ้อ:
-
ชีวิตเราก็ต้องเดินต่อไป
สักวันหนึ่งเราจะหยุด และเจอคนที่หยุดด้วยป่ะ
ถึงเวลานั้นเราจะยอมรับหัวใจตัวเอง อะป่าว
:a3: :a3: :a3:
-
ตอนนี้เขียนได้ดีครับ
ใครอ่านแล้วคิดตามก็คงจะคิดอะไรได้บ้าง
ขอบคุณครับ
-
:m22:ตามหากันต่อไป
วังวนแห่งความรัก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไอ้การไม่มีแฟนนี่มันก็ดีนะ
เห็นมั้ยล่ะ เอกได้ไปเที่ยวอย่างอิสระเสรี นิวฟรีดอมเลยแหล่ะ
เอาเวลาว่างมาเขียนเรื่องลงเล้าดีกว่าเนอะ :m3:
-
ปัญหามีอยู่ทุกที่ :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วมึน ตึ๊บ พี่เอก
เฮ้อออ :a6: :a6: :a6:
-
เพิ่งจะอ่านมาได้ไม่กี่วัน บอกได้คำเดียวครับ อ่านถึงแค่ตอนที่เอกจะทิ้งเกม แล้วก็เริ่มทำจริงๆ เลิกอ่านเลยครับ รู้สึกแย่มากๆ ไม่สามารถอ่านต่อได้เลยครับ
-
อ่านแล้ว อาการ :a5: งี้เลย
ไม่คาดหวัง คงจะดีที่สุด :a1:
-
อ่านจนเหนื่อย
ชีวิตวุ่นวายดีแท้ๆเลย
แฟนคลับที่เล่าๆมานี่มีในเล้าเป็ดไม๊ค๊าบ :m26:
-
นั่นสิ มีคุยกะคนในเล้าเป็นเรื่องเป็นราวมั่งรึเปล่าอ่ะ
แต่ดูเหนื่อยจังเลย หรือเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้เจออะไรหรือเปล่านะ :m28:
ไปดีก่า เริ่มงงตัวเองแระ :m7:
-
เฮีย ใจเย็น ใจเย็น
โหย ลงซะ มาราธอน :pigwrite:
เปิดมา ต๊กใจ อารายมันจาอัดอั้น ถึงเพียงนี้หนา
ยังอ่านไม่จบแต่มาเม้นให้เฮียก่อน :3130:
-
อ่านแล้วไม่ค่อยปลื้ม No.5 เลยแฮะ :m16:
-
เลิกรักซะดีมั๊ยเนี่ย ไอ้คุณจักร :a14:
:seng2ped:
-
นัมเบอร์ 5 เนี่ย ใจร้ายนะเอก นัดกันไว้ดี ๆ เลิกนัดไปกะแฟนซะเฉยเลย
เกมน่ารักกว่าแยะ
-
:try2:
ช่วงนี้ป่วยยยย ไม่ค่อยได้อ่านนิยายเลย อ่านมะทันนนนน
มะได้แวะมาเยี่ยมเสือไบซะนาน....วันนี้เพียบเลยยยยยย
ได้เจอซะที "นายจักร" จะมีไรดีมั่งมะเนี่ยยยยย นายคนนี้
เจอกะตัวจำได้แม่นนนนนนน.... :m16:
ไงซะก็คงเอาใจช่วยลุงทิวกันต่อไปปปปป.....รักนะตาเฒ่า
:m14:
-
หาความจริงใจในซาวน่าไม่ได้หรอกครับ
-
คนเขียนแจ้งเข้ามา ขอแยกเรื่องให้ชัดเจน และจะทำการต่อเรื่องทั้งสามเรื่องนะครับ
[เรื่องเล่า] เสือไบ:the series by matheww
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1946.0
[story] The boy story
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9636.860
[เรื่องเล่า] T-life story (ความรักในรั้วสีเขียว)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=9634.0
-
...มาอ่านก่อนเลย...
เป็นเรื่องเดียวที่ยังไม่ได้อ่าน..
poom_โอ๋ o13
-
ตอนเข้ามาตกใจ ทำไมทู้หายไปเยอะ :a5:
ที่แท้มี o18 ค่าตัดตอนกันด้วย o22
แต่สนุกครับเรื่องนี้ :mc4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่าคร่า
แบบว่า ชอบมากเลยงะ ตอนพี่เอกกะพี่เกม
แล้วอยากจะสารภาพว่า นั่งร้องไห้ไปด้วยเลย :sad4:
แต่พอความสุขก้ยิ้มไปด้วยเลย
อยากจะขอบคุณที่มาเล่าให้ฟังนะค๊า
-
จะเข้ามาอ่านอีกรอบนึง...หวังจะเก็บรายละเอียดไปให้หมดเลย
ระวังตัวไว้ให้ดีเหอะ...เจ้าของกระทู้ ฮ่าฮ่า o18
:L1:รักนะ เสือไบ เอิ้กเอิ้ก :z2:
ป้อล่อ...ถ้าอ่านเสร็จรอบนี้แล้ว เจอเม้นท์อย่างยาวแน่ๆๆๆ คุณธิว
เพราะถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าจะยังไม่เคยเม้นท์เรื่องนี้มาก่อนเลยนะ --- 2007 แน่ะ ยังไม่รู้จักบอร์ดนี้เลยมั้ง หุหุ
ป้อล่อ 2....เรื่องนี้อย่างยาว คงจะต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะอ่านจบ รอหน่อยนะครับ :call:
-
แหะๆ *0* ช่วงนี้อ่านนิยายมาราธอนเหลือเกิน อ่านไปเหนื่อยไป อิอิ เรื่องเสือไบ นี่ถ้าเทียบกะเรื่อง บักบอย และท่านธีstory นี่ ผมว่าเรื่องเสือไบ ดูเป็นเรื่องราวมีความเป็นจริงสูง ไม่เกินจริง ทั้งเรือ่งตัวนำเรื่อง (ท่านเอก) เพื่อนๆท่าน รู้สึกว่ามันเป็นคนจริงๆ ไม่ใช่ตัวละครในนิยาย (ต้องบอกว่านี่แหล่ะคน ต้องทำและคิดประมาณนี้)
เรื่องของบอย ก็ดูบางเหตุการณ์ ก็สมจริง แต่บางเหตุการณ์ ก็เกินจริง บอยดูเหมือนเกย์ทั่วไปมากๆ ที่มีดาษดื่น เรือ่งความรัก อารมณ์ ดูบอยไม่ค่อยมีความมั่นคงทางอารมณ์สักเท่าไหร่(อาจจะเป็นเพราะบอย ไม่มีแม่ ความรู้สึกละเมียดทางอารมณ์จึงน้อย ) เพราะคนที่เป็นพ่อ โดยธรรมชาติแล้วจะแสดงความรัก ความเข้าใจ ลูกได้แตกต่างคนที่เป็นแม่ ปัญหาบางปัญหา คนเป็นพ่อ เข้าได้ไม่ถึง คนเป็นแม่ ยิ่งถ้ามีลูกที่เป็นแบบนี้แล้ว .......ก็นะ ...คนเราเลือกเกิดไม่ได้
เรื่องของท่านธี (แบบว่าชอบคนแบบนี้มาก คงเป็นคู่ทุกข์ คู่ยาก อิอิ) ผมปลื้ม ธีมาก ธีเป็นเหมือน ideal gay เลยก็ว่าได้ ถ้ามองหา ....ใครสักคน ผมว่าทุกคนคงอยากจะได้แบบธี
ก็นะ ....คงจะติดตามอ่านเรื่อยๆหล่ะคับ เรื่องเหล่านี้ให้แง่คิดมากมาย บางทีอ่านๆ ไป รู้สึกว่า เหตุการณ์บางเหตุการณ์เราก็เคยทำมา ผ่านมา เพราะเรื่องบางเรื่อง เรายังคิดเลย ว่าเราผ่านมันมาได้ยังไง คงไม่มีใครกลับไปแก้ไขเรื่องที่ผ่านมาได้หรอกคับ
ถ้าเรื่องเสือไบ คือชีวิตจริงของคนแต่ง ผมก็ขออวยพรให้คนแต่ง(ท่านเอก)ได้รับอานิสงค์ ที่ท่านแต่งนิยาย ให้เป็นอุทาหรณ์ เรื่องราวชีวิต ความผิดพลาด แก่คนที่ได้ชือ่ว่า เกย์ ได้อ่าน สามารถนำมาเป็นข้อคิดในการดำรงชีวิต ในการตัดสินใจ .........ขอให้ท่านเอก ได้พบกับรักแท้....ที่ยั่งยืน ในเร็ววัน นะคับ
-
แหะๆ รีบน ถ้าผมบอกว่า ทั้งสี่เรื่องที่ผมเขียนเป็นเรื่องจริงล่ะจะเชื่อเหรอเปล่า เสือไบ เป็นเรื่องของผมเองเลย the boy story เป็นเรื่องของเพื่อนผม ซึ่งมันเคยเขียนไว้ในเวปๆ หนึ่ง ส่วน T-life story ผมรีเมค มาจากปาก บอย ของเรือง The boy story ส่วนคุณคิดว่าเกย์น่ารังเกียจหรือว่าน่าเห็นใจ เป็นเรื่องของแฟนคลับผมคนหนึ่ง ซึ่งกว่าเขาจะบอกข้อมูลผม เล่นเอาผมเหนื่อยไปทุกครั้งเลย...5555 แต่ก็เอาเถอะ อะไรยิ่งท้าทายผมยิ่งชอบ อีกหน่อยจะเขียนเรื่องแฟนคลับ ชื่อ winey555 หรือ คุณโบรค-แบค หรือคนอื่นแหะๆๆ ใครอยากเสนอตัวให้ข้อมูลบอกได้นะครับ นัดสัมภาษณ์ตัวๆ ได้เลยนะคับ.....แหะๆๆๆ ย้อเย่น..
-
^
:z13:
อีกหน่อยจะเขียนเรื่องแฟนคลับ ชื่อ winey555 หรือ คุณโบรค-แบค หรือคนอื่นแหะๆๆ ใครอยากเสนอตัวให้ข้อมูลบอกได้นะครับ.....แหะๆๆๆ ย้อเย่น..
ผมไม่มีเรื่องราวความรักอะไรจะมาเล่าให้คุณธิวฟังหรอกครับ :L3: ประสบการณ์อะไรก็ไม่เคยมี :m17:
ต้องขอโทษคุณธิวด้วยนะครับ ที่แฟนคลับคนนี้ได้แต่อ่านอย่างเดียว
ป้อล่อ....หายดีแล้วเร๊อะไอ่ไข่จวยยน่ะ ทำเป็นซ่าส์วันอาทิตย์ :angry2: เดี๋ยวก็ไม่หายไข่หรอก อะจึ๊ก อะจึ๊ก :bye2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อ่านรวดเดียวมาถึงตอนนี้
เรยยย
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มากมาย ครับบ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านตั้งนานแระเม้นให้พี่เอกหน่อยแระกัน
หนุกดีคาบ ชอบๆ
:mc4: o13
-
แล้วสรุปว่าตอนนี้คุณเอกอยู่กับใครรึเปล่าครับ
แต่เท่าที่อ่านมาดูเหมือนว่าจะยังใช้ชีวิตตัวคนเดียวอยู่
ซึ่งผมก็คิดว่าอยู่คนเดียวนี่แหละสบายใจที่สุดแล้ว
อาจจะเหงาบ้างก็ออกไปหาผู้คน หาแสงสีสิ
เพื่อนก็มีคุยกันเข้าไปสิ เพื่อนที่เลิกคบเพราะเราเป็นเกย์จัดว่าเป็นคนใจแคบ
ชีวิตคุณเอกกับผมก็คล้ายๆ กันนะ
เคยมีความรัก เคยทิ้งความรัก เคยสุขสุดๆ เคยเศร้าสุดๆ
ที่สำคัญเป็นคนจังหวัดเดียวกันด้วย 555
-
เหอๆๆกว่าจะอ่านจบ 1 สัปดาห์เต็มๆ :really2: ตาปูดตาบวมหมดแว้วว
ช่วงแรกมีความสุขมากมาย no.1 2 เศร้าเล็กๆ no.3 โอ้วววนายเกมสุดยอดดดดมากกทั้งสุขสุดๆเศร้าโค-ตะ-ระๆ o13
no.4 ช่วงแรกๆไม่ปลื้มเลยตอนหลังๆค่อยดีขึ้นหน่อย :เฮ้อ:
รอติดตามช่วงชีวิตปัจจุบันคับ
ปล.คุณเอกจิตใจดีจังno.1-3นะ 4 ไม่รวม 55+ ตอนนี้ Mr.เชนมีคนดูแลยังน้า ไอ้ตัวเล็กนายเกมชื่ออะคับน่ารักป่าวกี่ขวบแล้วนี่คับ
-
อ่านจบแย้วววววววววว
อย่างนี้ต้องฉลอง...ง (ไปไหนดี ผู้รู้โปรดแนะนำ ฮา ฮา)
อ่านมาตั้งแต่วันอาทิตย์ เพิ่งจะเอาหลังเที่ยงคืนของวันแม่ปี 52 ปวดคอมากกกกกกกก
ขอบคุณ คุณเอกด้วยค่ะที่นำเรื่อของตัวเองมาแบ่งปัน
อ่านไปร้องไห้ไป แม่เริ่มสงสัยอ่านไรฟระ ไม่หลับไม่นอน แถมตาบวมด้วย เหอ เหอ
สู้ ๆ ต่อไปนะค่ะ อย่าท้อ (อยากบอกตัวเองอย่างนั้นเช่นกานน)
ถ้าพิมพ์ เสือไบ:the series เป็นเล่มเมื่อไหร่ จะรีบจองเป็นอันดับต้น ๆ เลยค่ะ (ช่วย PM แจ้งข่าวแฟนคลับด้วยจะขอบคุณยิ่ง อิ อิ)
ปล.จะตามอ่านผลงานอีก 2 เรื่องที่โปรโมทไว้ค่ะ
ปปล. Update เสือไบ ณ ปัจจุบันบ้างสิค่ะ ก่อนออกเป็นรูปเล่ม
-
เพิ่งอ่านจบเมื่อคืน
ชอบเกมที่สุด น่ารักดี
ขอบคุณคุณเอกนะคะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวของตัวเอง ที่น่าประทับใจ ถึงแม้จะจบเศร้าก็เถอะ
ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
ปล.แล้วกะคนที่ชื่อเอ ที่เกริ่นไว้ตอนต้นเรื่องหละคะ เป็นไงมั่ง
-
:เฮ้อ:
ในที่สุด ก็อ่านมาราธอน จนจบจนได้ เหนื่อยชะมัด
ไม่รู้ว่าอ่านนานแค่ไหน แต่รู้ว่า นานมากกว่าจะจบ
ทีนี้ก็อ่าน จะครบหล่ะ
ไม่ว่าจะ The Boy Story , T-Life Story ,
เสือไบ The Story และ คุณคิดว่าเกย์น่ารักเกียจหรือน่าเห็นใจ
ถ้าถามว่า ชอบเรื่องไหนที่สุด ขอบอกว่า
คะแนน สูสีคู่คี กันมากๆ จนแทบไม่อาจจะให้คะแนนได้
แต่ถ้าให้คะแนนเรื่องราว และตัวละคร
1. T-Life Story ชอบธีมากๆ แล้วก็เรื่องราว ของทหารเกณฑ์ มันไกลตัวอ่ะ อ่านแล้วชอบ
2. เสือไบ The Story ส่วนนึงที่ผมว่ามันเป็นชีวิตจริงๆ ก็คือ พยายาม ขนขวายหาความรัก
แต่สุดท้าย ก็ เจ็บไป เจ็บมา ทุกวัน ก็เลยหมด... หมดกำลังจะเสียใจ ไปกว่านี้ 5555+
(ผมเองก็แบบนี้หล่ะ เจ็บไป เจ็บมา เรื่อยๆ จนเบื่อแระ)
3. The Boy Story อ่านแล้วรู้สึก อืมนะ ขัดใจตลอดเลย ไม่ได้ดังใจซักที
ส่วนเรื่องสุดท้ายยังไม่จบ ยังไม่ให้คะแนน งิงิ
:z2:
-
:call: :call: :call:
ขอบคุณสำหรั บเรื่องเล่าดี ๆครับ
-
เกือบ ๆ อาทิตย์ละครับอ่านจบบ
ยังเหลืออีกสองเรื่องครับที่ยังไม่ได้อ่าน the boy กับ คุณคิดว่าเกย์ ..
....
ชีวิตก็งี้แหล่ะครับ
รักตัวเอง กับครอบครัวดีกว่า เอิ๊ก ๆ สู้ ๆครับ :call: :call:
-
ขอบคุณมากค่ะป๋าเอก อิอิ จะเม้นต์ว่าไรดี อืมอืม
ป๋าเอกเนี๊ยะเป็นคนที่รักใครรักจริง รักทีละคน (ไม่เผื่อเลือกด้วย)
เป็นคนดี จิตใจดี พอแระ เดี๋ยวลอย o13 o13
ยังไงก็ขอให้สมหวังไวไวนะค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะและขอให้บุญรักษาค่ะ
จะเป็นกำลังใจให้ค่ะและจะติดตามผลงานตลอดไปค่ะ
:bye2: :bye2:
-
ขอบคุณครับผม......................
ยาวมาก.....กว่าจะจบ...
ขอบคุณครับ :L1:
-
อยากบอกว่าเป็นกำลังใจให้พี่เอกนะค่ะ
อ่านตอนงานแต่งเกมนู๋ร้องไห้เลยมันเจ็บปวดเกินไปนู๋คงทำใจไม่ได้
ขอให้พี่เจอคนที่พี่รักและเค้าก็รักพี่ไวๆน่ะค่าเป็นกำลังใจให้น๊า
พี่เอกสู้ๆ :a2:
-
:L1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ดันก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่าน
ต้องไปทำงาน เขาโทรตามแระ สายแล้ว อิอิอิ
-
เศร้าน้อ สงสารเอกจัง :sad11:
-
เนื้อเรื่องสลดหดหู่กระแทกจิตใจดีจังคับ :sad11: อยากให้มีภาค 2 จังเลย อยากเห็นชีวิตเอกวันที่มีความสุขสมหวังจัง :เฮ้อ:
-
:haun4: :haun4:
อ่านรวดเดียวจบ .. ตาบวมเลย
-
สุดยอดเลยครับ เป็นเก่งคงไม่ไปหรอก ทําใจไม่ได้ ไม่ใช่โกรธเกลียดกันนะแต่ไม่อยากให้ตัวเองเจ็บ เก่งก็อยู่แถวใกล้คุณเอกเลย
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีประโยชน์มากที่สุดเลยครับ
-
ภาคสองมีชัวร์ครับ แต่ต้องรอปลายปี ครับ รออีกสองเรื่องของผมจบก่อน.....
-
เหรอ
รอนะ
-
ขอโทษที่ต้องขุดมาเขียน Comment นะงับ จริง ๆ เห็นเรื่องนี้มาตั้งแต่ 6 ปีก่อนแล้ว
แต่กลัว ช่วงนั้นเกิดอะไรเยอะจริง ๆ ทำใจอ่านไม่ได้ :o12:
คุณเป็นคนที่น่านับถือนะ :pig4: โดนขนาดนั้นยังไม่ทำอะไรบ้า ๆ และยังเผชิญหน้ายืนหยัดเป็นเรียวแรงให้กับคนทรยศ
ส่วนตัว ป๋มว่า no.3 เค้าได้รับการเติมเต็มจากคุณนะ เป็นผู้เป็นคนผิดกับนาย x
ไม่ต้องไปนอนซังเต เรียนมีวุฒิไปหากิน และไม่ทำอะไร "โง่ ๆ" ซ้ำ อย่างการฆ่าเด็ก
ป๋มมองว่า จริง ๆ no.3 ไม่ได้รักคุณแบบคู่สามี-ภรรยาหรอก แต่เป็นแบบคู่คิด คู่ชีวิต
จากที่ต้องโกหกและผิดสัญญาคงเพราะไม่ได้มองอนาคตที่จะร่วมหอลงโลงไปด้วยกัน
แต่ต้องการที่ปรึกษาและคนเข้าใจตัวตนของ no.3 มากกว่า ที่คิดอย่างนี้เพราะ
คนที่อยากอยู่กินกันจริง ๆ เค้าต้องปรับตัวแบบ นายกายงับ
ตานี้ถอดเขี้ยวเล็บกลายเป็น family man ไปแล้ว
แต่ป๋มเสียใจอย่างนึง คุณเป็นคนพวกคิดลบหรือเปล่า ถอนตัวเร็วมาก บางทีก็เหมือนกำลังเห็นตัวเองอยู่ :hao4:
ส่วน no.4 ป๋มอ่านแล้ว คุณอยากอกแตกตาย ชิมิ! หรือเพราะประชดรักหักสวาท
hardcore ไปป่าว ตา no.4 นี้ความคิดเพี้ยนมาก ขนาดอ่านจบยังไม่เชื่อเลยว่าจะอยู่กับแฟนยืด
คิดว่า ตานี้มันถูก spoiled มาเยอะ แต่งไปก็แค่รัก แต่นิสัยกลับมาแน่นอน คิดแล้วสงสารลูกที่จะเกิดมาดูโลกจัง
ปล.นั่ง ๆ อ่านเรื่อง no.3 ไป ทำไมนึกถึงเพลง เกิดมาแค่รักกัน ver. Rose เลย ใจตรงกับคนเขียนจริง ๆ :sad11:
ส่วน no.4 คง ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ Ver. Pop - Daa
/ อ่านจบแล้ว นิ่งไป 30 วินาที :a5: นึกว่ากำลังอ่านตำนานกามเทพผู้ยิ่งใหญ่ (ที่โลกลืม)
เฮ่อ คิดว่ารักบริสุทธิ์มันเกิดในกรณี no.2 นะงับ อารมณ์ bromance chill ๆ
ส่วน no.3 คงประมาณ คนในสายเลือด ป๋มยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลย ว่าจะมีวันไปช่วยสู่ขอ ไปเยี่ยมงานแต่ง
หรือไปดูหน้าเด็กได้หรือเปล่า เพราะเรื่องนี้เป็นยิ่งกว่า nuclear bomb ซะอีก 4 ปีที่ให้ชีวิตคนหนึ่ง กับการหักหลังเล็กๆ (!)
-
ได้มาเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่า
ความรักมันคืออะไร
รักแล้วแต่กลัวคนรอบรับไม่ได้
รักเขาแล้วเราเจ็บ
รักเขาแล้วยอมทน
รักคือการให้แล้วเราได้อะไรตอบแทน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
พี่เอกโคตรแสนดีเลยอ่ะ ให้เขามีความสุขแต่เรากลับทุกข์
ขอให้พี่เอกเจอคนดีๆกับเค้าบ้าง
ขอบคุณที่พี่แชร์เรื่องราวของมาให้
-
ขอบคุณนะคะพี่เอก เรื่องมันเศร้าจังแต่มีข้อคิดมากมาย
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆนะคะ เขียนตอนปัจจุบันบ้างนะคะ
ขอให้มีความสุขกับปัจจุบันนะคะ รักแท้คือการให้จริงๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ พี่เอกสู้ๆนะคะ
:L1: :bye2:
-
ตอนเกมส์ทำผมอินสุด จนน้ำตาไหล พี่เอกก็เป็นคนดีเกินไปจริงๆ ทำไปได้ยังไงถึงขั้นช่วยเขาจัดงานแต่ง เป็นผมคงเดินออกมาแบบไม่มองหน้าตลอดชีวิต....ท้ายนี้ฝากคำนี้ให้พี่นะ คนดีมักไม่มีที่อยู่....
-
:katai1: แจ้งลบกระทู้ดีใหมเนี่ย555 คุณเอกนี่นะ ไม่ได้ดั้งใจเลย ยังไงมาเล่าเรื่องราวปัจจุบันบ้างนะครับ แล้วก็ขอให้คุณเอกพบเจอแต่สิ่งดีๆ ในความรักครับ :katai2-1: :katai2-1:
เพลงที่เอามาส่วนมากนี่ บ่งบอกอายุเลยนะครับ 5555
-
:mew1:
-
อ๊ากกกก หัวใจโดนแทงจนพรุน แค่อ่านนะ. เจ็บบบบบบ ที่สุด
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแปลกใจกับตัวเอง คือไม่สงสารใครเลยสักคน อ้อ มีคนนึงคือเกมส์ แต่ตอนนี้ยินดีด้วยที่มีชีวิตที่มีความสุขแล้ว อยากคอมเมนท์แรงๆ แต่ก็กลัวเจ้าของกระทู้โกรธ (ไม่รู้จะกลัวทำไม) อยากบอกว่า เรื่องราวทั้งหมดทั้งความเจ็บปวด ความรัก ความทุกข์ ความสุข เกิดขึ้นเพราะเจ้าของกระทู้เลือกที่จะทำเอง อย่าไปโทษดินฟ้าอากาศค่ะ สิ่งนั้นไม่เกี่ยวอะไร บอกว่าชะตาฟ้ากำหนด กำหนดมาให้เราเลือกไงค่ะ ทำกับไม่ทำ คุณเลือกที่จะออกจากเจ็บปวดที่มาจากเกมส์ไปหาขวัญที่มีแต่กองไฟล้อมรอบ คุณยอมกระโดดเข้าไปเอง ตอนที่คุณบอกว่าจะเอาขวัญนี่แหละเอาตัวก่อนก็ได้ค่อยเอาหัวใจทั้งที่ขวัญมีแฟนแล้วและรักจริงหวังแต่ง ตกใจกับความคิดนั้นมาก นี่มันเข้าข่ายทำให้ครอบครัวคนอื่นร้าวฉานเลยนะ ถึงแม้อ่านจากในเรื่องคู่ของขวัญจะไม่ได้ทะเลาะเพราะคุณก็เถอะ ที่มาเม้นท์เพราะอยากมาให้กำลังใจ อยากให้คุฯเปลี่ยนความคิดและมองโลกในความเป็นจริง เกย์หรือชายรักชายมีรักแท้เหมือนคู่ชายหญิง แต่เหมือนคุณมองในโลกของคุณเองว่าเกย์ต้องเป็นแบบนี้นะแบบนั้นนะ คุณพยายามหารักจากวงเหล้า เหล้าคือความหายนะต่อตัวคนดื่ม รักที่มาจากวงเหล้าก็ไม่แพ้กัน ไม่มีอะไรแน่นอนมีแต่ความฉาบฉวย อยากปลอบอยากให้กำลังใจคุณมาก จริงแท้แน่นอนคืออยากให้คุณมีความคิดที่ดีกว่านี้ ปัจจุบันคุณบอกว่ายังไม่ได้กล่าวถึง นั่นหมายถึงคุณอาจจะมีคนที่รักแล้ว และรักกันดี หรืออาจจะยังไม่มี แต่มีความสุขในชีวิตดี อยากให้เป็นอย่างนั้นทั้งสองอย่าง เรื่องของคุณเชื่อว่าหลายคนที่มาอ่านได้ความคิดดีๆจากเรื่องนี้แน่ๆ ทั้งจากคุณและจากคอมเมนท์ ขอให้มีความสุขนะคะ
ปล. ฟ้าดินไม่เกี่ยวอะไร อย่าโทษฟ้าดิน ดูและตัวเองด้วยนะคะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแปลกใจกับตัวเอง คือไม่สงสารใครเลยสักคน อ้อ มีคนนึงคือเกมส์ แต่ตอนนี้ยินดีด้วยที่มีชีวิตที่มีความสุขแล้ว อยากคอมเมนท์แรงๆ แต่ก็กลัวเจ้าของกระทู้โกรธ (ไม่รู้จะกลัวทำไม) อยากบอกว่า เรื่องราวทั้งหมดทั้งความเจ็บปวด ความรัก ความทุกข์ ความสุข เกิดขึ้นเพราะเจ้าของกระทู้เลือกที่จะทำเอง อย่าไปโทษดินฟ้าอากาศค่ะ สิ่งนั้นไม่เกี่ยวอะไร บอกว่าชะตาฟ้ากำหนด กำหนดมาให้เราเลือกไงค่ะ ทำกับไม่ทำ คุณเลือกที่จะออกจากเจ็บปวดที่มาจากเกมส์ไปหาขวัญที่มีแต่กองไฟล้อมรอบ คุณยอมกระโดดเข้าไปเอง ตอนที่คุณบอกว่าจะเอาขวัญนี่แหละเอาตัวก่อนก็ได้ค่อยเอาหัวใจทั้งที่ขวัญมีแฟนแล้วและรักจริงหวังแต่ง ตกใจกับความคิดนั้นมาก นี่มันเข้าข่ายทำให้ครอบครัวคนอื่นร้าวฉานเลยนะ ถึงแม้อ่านจากในเรื่องคู่ของขวัญจะไม่ได้ทะเลาะเพราะคุณก็เถอะ ที่มาเม้นท์เพราะอยากมาให้กำลังใจ อยากให้คุฯเปลี่ยนความคิดและมองโลกในความเป็นจริง เกย์หรือชายรักชายมีรักแท้เหมือนคู่ชายหญิง แต่เหมือนคุณมองในโลกของคุณเองว่าเกย์ต้องเป็นแบบนี้นะแบบนั้นนะ คุณพยายามหารักจากวงเหล้า เหล้าคือความหายนะต่อตัวคนดื่ม รักที่มาจากวงเหล้าก็ไม่แพ้กัน ไม่มีอะไรแน่นอนมีแต่ความฉาบฉวย อยากปลอบอยากให้กำลังใจคุณมาก จริงแท้แน่นอนคืออยากให้คุณมีความคิดที่ดีกว่านี้ ปัจจุบันคุณบอกว่ายังไม่ได้กล่าวถึง นั่นหมายถึงคุณอาจจะมีคนที่รักแล้ว และรักกันดี หรืออาจจะยังไม่มี แต่มีความสุขในชีวิตดี อยากให้เป็นอย่างนั้นทั้งสองอย่าง เรื่องของคุณเชื่อว่าหลายคนที่มาอ่านได้ความคิดดีๆจากเรื่องนี้แน่ๆ ทั้งจากคุณและจากคอมเมนท์ ขอให้มีความสุขนะคะ
ปล. ฟ้าดินไม่เกี่ยวอะไร อย่าโทษฟ้าดิน ดูแลตัวเองด้วยนะคะ
คิดเหมือน
เอก อาจโชคร้ายที่ไปเจอคนที่มีความคิดไม่ตรงกับเอก
แล้วเอาตัวเองไปผูกกับคนที่เขาชอบเพศตรงข้ามมากกว่า
เลยถลำลึก เสียเวลา เสียเงิน และมีแต่ความเจ็บช้ำใจไปด้วย
ก็ใจเอกชอบผิดคนนี่นะ
คนอ่านรู้สึกเอกถูกหลอกนะ น่าจะปลีกตัวออกมาตั้งแต่แรกๆ
ไม่น่าไปช่วยถึงขั้นสู่ขอ งานแต่งเลย เขาไม่รู้สึกดีกับเอกหรอก
จบๆกันไปก็ดีแล้ว อย่าไปอาลัยอาวรณ์
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ผมกับแม่มีกันสองคน เพราะฉะนั้นเราจะห่วงกันเป็นพิเศษ.....
พิเศษจริงๆ 9เดือนแล้วเพิ่งมาหาแม่
-
"โต๊ะสองพันห้า แต่พี่คิดให้เอก สองพัน มีชีวาสขวด มิกซ์ฟรี แถมกับแกล้มให้2 อย่าง"
ถามจริงๆนะ เป็นหนี้ตั้งสามแสน เงินเดือนก็ไม่มาก กินเหล้าเที่ยวหัวราน้ำ เอาเงินที่ไหนใช้ ดูแล้วอนาคตไม่น่าจะมีอะไรเหลือนะ ขาดสติในการใช้จ่าย ขาดสติในการกินเหล้า กลุ้มใจแทนจริงๆ เป็นน้องเป็นนุ่งจะตีให้หลังลายเลย
-
ตอนนี้ แกเริ่มบรรเลงบทรักอันเร่าร้อนกับผมในคืนนี้แล้ว ...........แล้วทุกอย่างก็จบลง...กว่าจะกล่อมแกหลับได้ผมทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย...ผมนอนหลับไหลด้วยความอ่อนเพลีย...แอร์เย็น ผ้าห่มอุ่นและแกก็นอนกอดผมทั้งคืน.............
ไม่บอกใบ้บ้างเหรอว่าใครรับใครรุก
-
เออ ปัญหาวิ่งเข้ามาหาผมอีกแล้ว จริงสิ เงินที่ผมได้จากมิสเตอร์เชน ปีละ สามแสน ความจริงแทบจะไม่มีให้เหลือเก็บเลยยนะ กินๆ ใช้ๆ เที่ยวๆ ให้ไอ้ลูกเจี๊ยบแทบจะไม่มีเหลือ...แล้วถ้าถึงเวลาที่ผมเลิกกับมิสเตอร์เชนตอนอายุ 30 ล่ะผมจะเป็นไง...... จริงอยู่แกเคยให้เงินขวัญถุงกับไอ้กาย ห้าแสน แต่ผมคิดว่าผมน่าจะได้น้อยกว่าหรือเท่าๆกับมัน ถ้าผมใช้เงินก้อนที่ได้นี้หมดล่ะ ผมจะเอาไหนมาให้ไอ้ลูกเจี๊ยบ จะเอาไหนมาจ่ายค่าห้อง มากิน มาอยู่ มาใช้ชีวิตที่หรูหราแบบนี้ แม้เงินเป็นแค่ส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิต แต่ถ้าผมไม่มีเงิน มันจะยังทนอยู่ใช่ชีวิตร่วมกับผมได้เหรอ... ...เฮ้อความรักผมเริ่มมีอุปสรรคอีกแล้ว.....ผมต้องคิดหาทางทำอะไรสักอย่างแล้วแล้ว อย่างน้อยขอให้ไอ้ลูกเจี๊ยบผม มีความสุขก็พอ...
เลิกเหล้า เพลาๆเที่ยวบ้างเถอะ เงินทองหายากนะ