พิมพ์หน้านี้ - เพื่อนสนิท by aoikyosuke
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 18-07-2007 18:00:54
-
ขอบคุณ คุณ aoikyosuke ที่อนุญาตให้นำเรื่องราวดีๆ มาให้อ่านกัน
ขอความกรุณาเพื่อนๆ อย่านำเอาเรื่องราวในเรื่องนี้ไปเผยแพร่ ก่อนได้รับอนุญาตจากคุณ aoikyosuke ก่อนนะครับ
ขอบคุณครับ
หมูพูห์ :teach:
**********************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขอนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**********************************************************
เพื่อนสนิท by aoikyosuke
เพื่อนสนิท ตอนที่ 1
“กูถามจริง ๆ มึงเป็นเกย์หรือเปล่าวะ” ร่างสูง ๆ นั้นยังถามซ้ำถามซากไม่เลิก
“เป็นก็บอกกูได้” ร่างสูงทำหน้าเครียด คิ้วหนาขมวดมุ่นเข้าหากัน
“กูอาจจะเป็นก็ได้นะ เป็นกะมึงอ่ะ กูชอบมึง” ร่างเล็กนึกสนุก ๆ ขึ้นมา แกล้งพูดไปอย่างนั้นกะว่าจะให้ร่างตรงหน้าตกตะลึงตาค้าง เวลาที่ปราโมทย์ทำหน้าตกใจมันตลกชะมัด
“.......................................................” เงียบสนิท หน้าตาตกใจของปราโมทย์ทำให้ร่างบางแอบหัวเราะอย่างนึกขำเต็มทน เขาชอบที่จะเห็นหน้าตาตลก ๆ ของอีกฝ่าย ปราโมทย์นั้นมักเป็นคนเคร่งขรึม และไม่ค่อยพูด กับเขาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทยังเดาไม่ค่อยถูกว่าปราโมทย์คิดอะไรอยู่
แต่เวลาที่ตลกที่สุดก็คือเวลาที่ปราโมทย์ทำหน้าอึ้งนี่แหละ ขำชะมัด
“เราก็มีอะไรจะบอกพัดเหมือนกัน” ร่างหนาก้มมองพื้นจากตาโต ๆ เมื่อครู่กลับกลายเป็นว่าหน้าแดงขึ้นมา ก้มมองพื้นเอามือถูไปถูมา
“มึงรักกูใช่ม๊า” พัฒนาหัวเราะคิก แกล้งต่อมุกให้กับเพื่อนสนิท ทั้งที่ยังไม่ทันได้มองเลยว่าอีกฝ่ายตอนนี้แทบจะม้วนลงไปกองกับพื้นอยู่แล้ว
“อื้ออออออออ เราก็รักพัด” ร่างหนาตอบเสียงเบา ใบหน้าแดงก่ำ จ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่กระพริบตา
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย” ร่างเล็กแทบตกเก้าอี้ เขานึกว่าปราโมทย์คงจะหงุดหงิดใส่แล้วก็ด่าเขากลับ เช่น ไอ้บ้า มึงจะบ้าเหรอ แต่นี่ นี่ นี่ อะไรกันวะ ตากลมโตเบิ่งกว้าง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ถ้าเกิดอำเล่น ปราโมทย์คงไม่หน้าแดงขนาดนั้น แถมยังไอ้ท่าทางม้วนไปม้วนมานั่นมันอะไรกัน
“เราก็ใจตรงกันดิ พัด” ร่างหนาตาเป็นประกาย สบตากับร่างเล็กตรงหน้า ก่อนจะ ค่อย ๆ เอื้อมมือมาสัมผัสมือเล็ก ๆ เนียนสวยนั้น บีบเบา ๆ เหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึกต่าง ๆ ออกมา
แต่ ........................พัฒนาไม่รู้อะไรแล้ว ริมฝีปากบางสีแดงสดนั้น เบิกกว้าง ดวงตากลมโตยิ่งโตหนักกว่าเก่า ปฏิกิริยาอึ้ง.............ช็อคสนิท พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี คนที่ควรจะอึ้งไม่ใช่ปราโมทย์แต่กลับกลายเป็นพัฒนาแทน
“ไม่รู้ว่ะ” คำตอบสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่แสนจะเย็นชาของร่างบางตอบกลับเพื่อนที่กำลังเซ้าซี้ถาม
“อีกและ” ปราโมทย์ทำหน้าเซ็ง เมื่อได้ฟังคำตอบของร่างบางตรงหน้า
ปราโมทย์และพัฒนาเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ทั้งสองต่างกันมากเหลือเกิน ปราโมทย์นั้นเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมสัน เรียกได้ว่าสาว ๆ มองแล้วต้องเหลียวหลัง แต่นิสัยที่เงียบขรึมและติดจะเย็นชานิด ๆ ของเขากลับทำให้ไม่มีใครกล้าจะเข้าใกล้ ในขณะที่พัฒนานั้น ตัวเล็กบอบบางกว่าสาว ๆ หลายคนจนมีคนเข้าใจผิดเอาได้ง่าย ๆ บ่อยครั้ง ประกอบกับใบหน้าขาวเนียนรับกับตากลมโตหวานซึ้งนั้นแล้ว มันชวนให้หลายคนเข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้หญิงซะทุกที
“มึงเป็นเกย์ป่าววะ ไอ้พัด” ร่างสูงถามย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ หลายรอบ ใบหน้าคมจ้องเขม็งที่ร่างเล็ก ๆ ตรงหน้า จะเอาคำตอบให้ได้
“มึงถามกูรอบที่เท่าไหร่แล้ว ไอ้โมทย์” ร่างเล็กทำหน้าเบื่อโลกเต็มทน ร้อยครั้งแล้วมั้ง ที่ร่างสูงเพียรถามเซ้าซี้ไม่เลิก
พัฒนาเฝ้าเพียรถามย้ำซ้ำซา อยู่อย่างนี้มาเป็นเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่เห็นเขาจูบกับรุ่นน้องที่เป็นผู้ชายต่างคณะคนหนึ่ง อันที่จริงจะเรียกว่าจูบก็คงไม่ได้หรอก ในเมื่อไอ้บ้านั่นมันถือวิสาสะเอาปากเข้ามาใกล้ ๆ เอง หลังจากที่สารภาพรักกับเขา แต่มันก็โดนอัดกลับไปซะเละ โทษฐานที่ไม่รู้จักว่าใครเป็นรุ่นพี่ใครเป็นรุ่นน้อง ประจวบกับที่ปราโมทย์ที่ไปซื้อน้ำมาให้ เห็นเข้าพอดี
อันเป็นต้นเหตุให้ปราโมทย์เป็นบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่อาจรู้ได้ ตั้งแต่นั้นมาก็มาถาม อยู่อย่างนี้จนน่ารำคาญ แถมนับวันยิ่งคาดคั้นหนักขึ้น ทั้งที่เขาก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้มีอะไร แล้วเขาเองก็ไม่ได้มีพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางเพศแต่ประการใด ปกติปราโมทย์ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ตั้งแต่เห็นเขากับไอ้รุ่นน้องนั้น ก็ดูปราโมทย์ท่าทางแปลก ๆ ไป ผิดปกติ
ทั้งที่เห็นเรื่องอย่างนี้แทนที่จะวิ่งหนีหรือนึกรังเกียจ แต่กลับประกบเขาไม่ห่าง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แถมยังมาเซ้าซี้ถามจนน่ารำคาญ
..
..
TBC.
***********************************
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
อย่างรวดเร็ว รีแรก กับเรื่องใหม่ :m11:
ยังไม่ได้อ่านหรอก มาจิ้มเอาไว้ก่อน 5 5 5
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นิยายพี่เท็นอีกแร้ว...
ช้อบ ชอบ...
-
เห็นชื่อคนเขียนแล้วต้องอ่านครับ
ขอบคุณครับ
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
เห็นชื่อคนเขียนแล้วต้องอ่านครับ
ขอบคุณครับ
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
เห็นด้วยกะรีบน เห็นชื่อคนแต่งแล้วต้องอ่าน :m3: :m3: :m3:
สมนาคุณคนโพส +1 o13 o13
-
เข้ามายืนยันกับสองรีบนเคอะ :m11:
-
ว่าจะยังไม่อ่านเรื่องใหม่
แต่เจอแค่ประโยคแรก...เสร็จเลย :try2:
รอตอนต่อไปนะคับ
:m1:
-
มารอตามอ่านด้วย
ชื่อคนแต่ง ก็ดึงดูดใจแว้ววว
รอๆๆๆๆ หมูพูห์ :m1: :m1: :m1:
-
:give2: โอ๊ะโอ...นิยาย มาใหม่ ของเท็น เหรอนี่ อิอิ :m3:
-
:impress: :impress: :impress:
จะติดตามครับผม ชอบมากครับ
แนวนี้อะนะชอบครับผม แล้วมาต่อทุกคืนนะครับ
แล้วผมจะรออ่าน
:impress: :impress: :impress:
-
มารออ่านเรื่องใหมาจ้า :m3:
-
เรทติ้งกระฉูดเหมือนเดิม
:m4: :m4: :m4:
aoikyosuke ชื่อนี้ ไม่ผิดหวังคร้าบบบบบบบบบบบ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
----------------------------------------------------------
เพื่อนสนิทตอนที่ 2
คืนนั้นหลังจากที่กลับถึงบ้านแล้ว ปราโมทย์ก็เอาแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นึกถึงร่างเล็ก ๆ ที่เขาแอบหลงใหลมานานหลายปี ที่บอกว่าชอบเขานั้น มันเป็นสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มดีใจจนบอกไม่ถูก มันดีใจปลาบปลื้มอิ่มเอมในหัวใจ ปราโมทย์เข้ากับคนไม่เก่งนัก ด้วยบุคลิกลักษณะที่เงียบขรึม และไม่ค่อยพูดของตัวเอง ก็รู้อยู่หรอกว่ามันกลายเป็นข้อเสียไปแล้ว มีแต่พัฒนาที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กถึงได้พูดคุยกันได้รู้เรื่อง บางครั้งเขาก็อดอิจฉาไม่ได้ที่ร่างบางนั้นช่างหัวเราะร่าเริง เข้ากับใครได้ไปซะหมด แต่เขาเองทั้งที่พยายามแล้วแต่ทุกครั้งที่เขาพยายามจะตลก มันกลับกลายเป็นว่าเป็น ตลกฝืดทุกครั้งจนพัฒนาอดไม่ได้ต้องออกปากบอกเขาว่า
“เฮ้ย ..........ขำเมื่อไหร่มึงบอกกูนะ หรือมึงจะโทรไปบอกกูที่บ้านก็ได้”
อันเป็นต้นเหตุให้เขาต้องยุติความพยายามของตัวเอง นานแค่ไหนแล้วนะที่ร่างเล็กบางนั้น
อยู่ใกล้ ๆ กันจนกลายเป็นเรื่องปกติ และนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยละสายตาจากร่างบางนั้นได้เลย ความห่วงหาคิดถึงห่วงใย เกิดขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนเขาก็ไม่เคยรู้ตัว ได้แต่เก็บงำความรู้สึกที่มีไว้กับตัวตลอดมา เขากลัววันหนึ่งพัฒนาจะรู้ แล้วห่างเหินจากเขาไป เขาคงทำใจไม่ได้
และวันนี้วันที่เขาไม่เคยคิดเลยตลอดชีวิตนี้ พัฒนาบอกรักเขา มันดีใจจนบอกไม่ถูก เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าความฝันจะกลายเป็นความจริง ตอนค่ำหลังเลิกเรียนเขาเดินไปส่งพัฒนาที่บ้าน
แล้วเขาก็เดินกลับบ้าน ชายหนุ่มยิ้มซะจนนึกว่าตัวเองบ้าไปแล้ว แถมได้เดินจับมือเล็ก ๆนุ่มละมุนนั้น พัฒนาไม่ปฏิเสธเลยตอนที่เขาขอเดินจูงมือกลับบ้านด้วยกัน แต่อดแปลกใจไม่ได้ว่าร่างเล็กบางที่เขาหลงรักนั้น ดูเงียบ ๆ ไป ดูเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่างแต่พอเขาถามก็กลับบอกว่าไม่มีอะไร แล้วก็เงียบ มันเงียบจนผิดปกติ คงจะอายหรือไม่ก็คงจะเขินน่ะ ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง
ตัวเอง
“ เฮ่อ..................ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าจะมีความสุขขนาดนี้” ร่างสูงบ่นงึมงำบอกกับตัวเอง ใบหน้าที่เคร่งขรึมบัดนี้มีแต่รอยยิ้ม สว่างสดใส เขาเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เจออะไรก็เห็นเป็นสีชมพูไปหมดเขามีความสุขมากซะจนอยากตะโกนดัง ๆ ให้คนทั้งโลกได้รับรู้
คืนนั้นทั้งคืนปราโมทย์ที่แสนเงียบขรึม นอนยิ้มอย่างมีความสุทั้งคืน คิดถึงแต่วันพรุ่งนี้ คงจะเขินน่าดูเวลาที่เจอหน้าพัฒนา ร่างเล็ก ๆ นั้นจะทำยังไงน๊า คงจะดีใจเหมือนกับเขาแน่ ๆ แทบจะเก็บความรู้สึกไม่ไหวแล้ว
แต่................................... ปราโมทย์คิดผิดไปแล้ว
*************************************“
ทำไงดีวะเนี่ย” ร่างเล็กบางเดินวนไปวนมารอบที่สิบแล้ว เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะทำยังไงดีกับวันพรุ่งนี้ เวลาที่เจอหน้ากับปราโมทย์เพื่อนสนิทที่แสนจะเงียบขรึมจนเดาใจไม่ออกคนนั้น
ความคะนองปากของเขาแท้ ๆ ที่ทำอย่างนั้น คิดจะสนุก ๆ แต่กลับกลายเป็นอีกอย่างหนึ่งไปซะได้
เขาไม่เคยเห็นปราโมทย์ดีใจขนาดนั้นมาก่อน ใบหน้าที่เคยเรียบเฉย กับมีรอยยิ้มกระจ่างสดใสชนิดที่ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน รอยยิ้มแห่งความดีใจ ปลื้มปิติ จนเขาต้องจ้องมองค้าง ดวงตาคมเปล่งประกายฉายแววแห่งความสุขอย่างเห็นได้ชัด นั่นไม่ใช่การล้อเล่นเลย
พัฒนาไม่กล้าที่จะบอกไปว่าคำพูดนั้นมันเป็นคำพูดล้อเล่น ที่สนุก ๆ ของเขา แถมตอนเย็นเขายังให้ร่างสูงนั้นจูงมือมาส่งถึงบ้านได้ โดยไม่มีการปฏิเสธ ระหว่างทางเขาจะบอกปราโมทย์อยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้ม ๆ นั้น ก็ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมา ร่างเล็ก ๆ คิดจนหัวแทบระเบิด เขาไม่รู้จะทำยังไงกับเพื่อนคนนี้ดี ความคิดที่จะไปชอบกันฉันท์ชู้สาว ยังไม่เคยมีเลย ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ว่าปราโมทย์เป็นชายหนุ่มที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ทั้งฐานะดี หน้าตาก็จัดได้ว่าดีสุด ๆ จนเขานึกอิจฉา แถมหัวดีอีกต่างหาก ทั้งความห่วงใย และความใจดีของปราโมทย์นั้น เขารับรู้อยู่ในใจเสมอ แต่ว่า
“กูไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ยยยยยยยยยย จะชอบกันเข้าไปได้ไงวะเนี่ย”
“กลุ้มเว้ยยยยยยยยทำไงดีวะ” ร่างเล็กตะโกนเสียงดังเพื่อระบายความเครียดออกมา พรุ่งนี้พอเจอร่างสูงนั้น เขาจะทำยังไงดี
พัฒนานอนคิดไปคิดมาด้วยความกลุ้มใจ จนนอนไม่หลับทั้งคืน
..
..
TBC
************************************
-
:m11:สนุก สนุก มาต่ออีกน้า :m3:
-
สั้นไปนิดส์ แต่ไม่มีผิดหวัง
:m1:
-
โพสต์สั้นแปลว่า.............. :-[
-
สู้เค้านะ :m3: :m3:
-
โพสต์สั้นแปลว่า.............. :-[
ของเขามีแค่นี้อิเจ้ อย่ามาว่าเค้านะ
:o
10 เมนท์ก่อนจิ จะได้โพสต์ต่อ
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
สั้นๆ แต่ขยันโพสก็ให้อภัยนะ :m3: มันส์เหมือนกัน
แต่ถ้าสั้นๆ แล้วยังไม่ขยันเนี่ย o12 ม่ายยยยหวายยยยย :m8:
-
...........ตามมาอ่านด้วยคนคับ.......... :m11: :m11: :m11:
-
เรื่องของพี่เท็นนี่ยังครองใจทุกคนได้เหมือนเดิมจริงๆ :m11:
+1 ให้คนโพสไปเรยยย :m13:
-
:impress: :impress: :impress:
อะนะทีบอกว่ารักว่าชอบกล้าพูดอะนะ
แต่พอบอกว่าพูดเล่นนะ กลับไม่กล้าซะงั้น
แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ อยากรู้จริงๆๆ
เอาเป็นว่าจะติดตามเสมอครับผม
คราวหน้าเอามาลงให้ยาวๆๆหลายๆตอนก็ดีนะครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
ตามติดอย่างใกล้ชิด :m3:
บวกให้พูห์ด้วย รออ่านต่อน้า ขอยาวๆ หน่อยจิ สั้นๆ มะชอบบบ :m14:
-
หุหุ เอาละซิ เผลอคะนองปากไปนิด ต้องตกกระไดพลอยโจนมั๊ยเนี่ย :m4: :m4: :m4:
-
มาดันทู้ :m3: :m3:
รีที่ 7 คับป๋ม :m1: :m1:
-
นี่ละน้าก่อนพูดม่ายคิดให้ดีซะก่อน :sad3:
-
กว่าจะถึง 10 เมนท์ คงรอกันแย่
มาต่อให้แล้วนะครับ
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
--------------------------------------
เพื่อนสนิท ตอนที่ 3
เช้าวันนี้พัฒนามาเรียนด้วยอาการง่วง ๆ เบลอ ๆ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวเองที่ปากพล่อยไปหน่อย ไม่หน่อยล่ะ เยอะเลย เขานั่งคิดนอนคิดมาเกือบทั้งคืนว่าเช้านี้จะบอกกับปราโมทย์ยังไงดี
และสรุปได้ว่าให้พูดกันไปตรง ๆ เลย ดีที่สุด อย่างน้อยก็จะได้ไม่เป็นการเสแสร้ง และปราโมทย์ก็น่าจะรับรู้และเข้าใจง่าย ๆ บางทีปราโมทย์อาจจะแกล้งอำเขาอยู่เหมือนกันก็ได้ แล้วก็ไม่ควรกังวลจนเกินเหตุ พัฒนาพร่ำบอกตัวเอง เพื่อระงับความกลัว ความกลัวงั้นเหรอ เขากำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่
“เอ่อ.......มาสายนะวันนี้” ร่างเล็กเอ่ยทักทายกับร่างหนาที่มาเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ ที่โต๊ะหลังคณะ พยายามปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด
“ไปฝั่งธนมา” ปราโมทย์พูดเรื่อย ๆ ใบหน้าขรึม แต่สีหน้าดูซีดเซียว ถึงแม้จะง่วงไปบ้าง แต่แค่ได้เห็นใบหน้าของร่างบางนี้เขาก็ดีใจแล้ว ระหว่างทางเดินเข้ามาเขาเอาแต่คิดว่าจะทำหน้ายังไงเวลาเจอกับพัฒนา จะยิ้มดีไหมหรือจะทำยังไงดี แต่ก็ได้บทสรุปว่าทำหน้าเฉย ๆ ดีกว่า เพราะว่าเขาเองก็เกรงว่าพัฒนาจะเขินอายจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน อะไรกันน๊า คนมีความรักที่ไม่ต้องแอบเก็บไว้เนี่ย มันมีความสุขขนาดนี้เชียวเหรอ
“กูมีเรื่องอยากบอกมึงว่ะ” พัฒนาพยายามเก็บความตื่นเต้นให้มากที่สุด เอาวะ พูดให้มันจบ ๆ ไป เมื่อเช้าก็เตรียมตัวซ้อมพูดมาจากหน้ากระจกที่บ้านเป็นอย่างดีแล้ว
“อือ.....แต่ว่ากินปลาท่องโก๋ก่อนสิ” ร่างสูงส่งถุงปลาท่องโก๋ในมือให้กับร่างเล็กนั้น
“ซื้อที่ไหนมา” พัฒนาเอ่ยถาม รับปลาท่องโก๋มาถือไว้ก่อนจะหยิบขึ้น บิเข้าปาก
“ฝั่งธน เจ้าที่พัดบอกว่าอร่อยอ่ะ เห็นวันก่อนพัดบ่นอยากกินก็เลยไปซื้อมา เจ้าไหนพัดก็ว่าไม่อร่อยต้องเจ้าฝั่งธนเจ้านั้นอ่ะ” ปราโมทย์เองก็หยิบปลาท่องโก๋ขึ้นมาบิกินอีกหนึ่งตัวเช่นกัน
“เจ้าที่มันขายหมดตอน 6 โมงเช้าทุกวันอ่ะเหรอ” ร่างเล็กเอียงหน้าถามร่างสูงที่เคี้ยวปลาท่องโก๋อยู่
“อือ” ปราโมทย์พยักหน้ารับ
พัฒนามีสีหน้างุนงง ปลาท่องโก๋เจ้านั้นจะขายหมดเร็วมาก ทอดไม่กี่ชั่วโมงก็ขายหมดแล้ว รสชาดมันจะนุ่มและกรอบไม่เหมือนเจ้าอื่น ว่ากันว่าบางคนต้องไปยืนรอกว่าจะได้ซื้อ ไปช้าก็หมด และที่สำคัญบ้านเขาอยู่ฝั่งพระนคร กว่าจะไปถึงกว่าจะรอทอดกว่าจะอะไร ก็ต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตี 4 ถึงจะได้กิน
“มึงตื่นกี่โมง” ร่างเอ่ยถามปากก็ยังเคี้ยวอยู่
“ตั้งนาฬิกาปลุกตอนตี 3 ครึ่ง กว่าจะอาบน้ำออกจากบ้านก็ ตี 4 ซื้อเสร็จก็เกือบตีห้ากว่า แล้วเราก็นั่งรถมาเรียน ดีนะที่มาถึงทันก่อนขึ้นเรียนพอดี” ปราโมทย์พูดเรื่อย ๆ ก่อนจะเอามือป้องปากหาวนอน เพราะความง่วง
ปราโมทย์เป็นพวกขี้เซาอย่างรุนแรง นอนแล้วแทบไม่อยากตื่น เขารู้นิสัยนี้ของเพื่อนดี แต่ที่มาเรียนทันได้ก็เพราะว่าบ้านอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเดินแป๊บเดียวก็ถึง แต่ปลาท่องโก๋ที่อยู่ในมือนี้ มาจากการที่ร่างสูงตื่นตั้งแต่เช้า เพื่อไปซื้อมาให้เขากิน เพราะได้ยินว่าเขาอยากกินเมื่อวันก่อน ความใจดีของชายหนุ่มมันทำให้พัฒนาเกิดความละอายที่ไปล้อเล่นกับเขาขึ้นมาทันที คำพูดที่ซ้อมไว้กะจะมาพูดกับปราโมทย์ ถูกกลืนหายเข้าไปจนหมด
“พัดจะบอกอะไรเราเหรอ” ดวงตาคมที่เริ่มหรี่ปรือเพราะความง่วงหันมายิ้มและถามร่างเล็กนั้น
“ปะ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” พัฒนาพูดตะกุกตะกัก เขาจะพูดได้ไง ในเมื่อเพื่อนของเขาทำหน้าตามีความสุขขนาดนี้
“แต่เรามีนะ” ปราโมทย์ยิ้มจนตาหยี ใบหน้าคมก้มหน้าอาย ๆ เมื่อก่อนเขาชอบทำหน้าเฉยเพราะไม่รู้จะปกปิดยังไงดี แต่วันนี้เขายิ้มได้แล้ว ยิ้มได้อย่างที่ใจคิด
“อะไร” ร่างเล็กหันมอง อดทึ่งไม่ได้ เวลาที่หมอนี่ยิ้มอะไรมันก็ดูดีซะหมด
“เมื่อคืนนี้เรานอนคิดถึงพัดทั้งคืนเลย” พูดไปแล้วก็อดอายตัวเองไม่ได้ ปราโมทย์หลบตาร่างเล็กที่มองตรงมา รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยต้องพูดอะไรอย่างนี้ แต่ต่อไปนี้มันไม่ใช่แล้ว
“แล้วพัดอะ คิดถึงเรามั่งมั้ย” ร่างหนาเอ่อปากถาม เขาอดไม่ได้จริง ๆ อยากรู้ว่าร่างเล็กจะรู้สึกเหมือนกันมั้ย
พัฒนาชะงัก ..........ปากที่กำลังเคี้ยวอยู่หยุดทันที เขาจะบอกกับร่างสูงยังไงดี
“คิดทั้งคืนเลย” ร่างเล็กได้แต่พยักหน้ารับเงียบ ๆ เขาไม่ได้โกหกนะ คิดถึงจริง ๆ แต่คิดถึงว่าจะพูดกับร่างสูงยังไงดี
แค่ยินได้เห็นคำตอบ เพียงเท่านี้มันก็ทำให้ปราโมทย์ดีใจอย่างบอกไม่ถูกแล้ว ชายหนุ่มยิ้มกว้างหันกลับไปเคี้ยวปลาท่องโก๋อย่างมีความสุข ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าร่างเล็กคิ้วขมวดมุ่นและมีสีหน้าลำบากใจเพียงใด
..
..
TBC.
**********************************
-
เพราะปากแท้ พูดไม่คิดก็งี้แหละ
แต่ก็ดี เพราะตะได้มีนิยายมาให้อ่านกัน หุ หุ :m4: :m4: :m4:
-
หุหุ ยังสั้นอยู่ดีละพูห์ :m14: :m14:
รีที่ 2
-
:impress: :impress: :impress:
อะนะอีกคนก็คิดเองเออเอง
อีกคนเห็นก็ไมกล้าบอก
แล้วจะปล่อยไว้อย่างนี้เหรอครับ
:impress: :impress: :impress:
-
ถ้าหากปราโมทย์รู้ความจริง ในวันที่พัดรู้ใจตัวเอง ...... :o11: :o11: :o11:
อ๊าาาา ไม่อยากจะคิดเลย :serius2: :serius2:
-
รออ่านต่อจ้า :m3:
-
เง้อ พูดไปด้ายยย o12
สงสารโมทย์ o7
สงสัยต้องไปซ้อมร้องเพลง "ช้าไปไหมเธอ" :o9:
รี 6 จ้ะ
:m11:
-
มีแค่ 6 รีเอง
:m15: :m15: :m15:
เหอเหอ
ลงต่อดีกว่า เด่วจอรอกันนาน
---------------------------------------------------------------------
เพื่อนสนิท ตอน 4
“โพดโทรมาเหรอ” ร่างสูงกว่าเอียงหน้าไปถามร่างเล็กที่กดวางสาย โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาพร้อมกับร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์
“เออ.... มันบอกวันนี้ไม่กลับอยู่บ้านรุ่นน้อง เลยอำไปว่าวันนี้แม่ทำของชอบไว้เยอะ” พัฒนายิ้มร่า
ดีใจที่แกล้งพี่ชายฝาแฝดได้
“เป็นโพดอะดีแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นเราหวง” ปราโมทย์พูดเรื่อย ๆ สีหน้านิ่งเฉย ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรใด ๆ ออกมา ก็จริงนั่นแหละ เขาหมายความตามที่พูดจริง ๆ เขาหวงพัฒนามาก ๆ เมื่อก่อนจะแสดงออกมาก็ไม่ได้ ได้แต่เล่นบทเพื่อนที่แสนดี แต่ตอนนี้ใจตรงกันแล้ว ครั้นจะปล่อยให้คนอื่นมาคาบไป ..... ก็ใช่ที่......อุตส่าห์หลงอุตส่าห์รักมานาน ได้แต่เก็บไว้เงียบ ๆ มาตลอด จนตอนนี้ในที่สุด ความรู้สึกอัดแน่นที่เก็บไว้ในใจตลอดมาจนแทบระเบิดนั้นก็ได้ปลดปล่อยออกมาซะที
“หวงบ้าไรวะ” พัฒนาบ่นงึมงำ หน้าแดง ตั้งแต่วันนั้นที่เขาแกล้งบอกรักกับร่างสูงแล้ว ปราโมทย์ก็พูดอะไรหวาน ๆ บ่อย ๆ มันทำให้ร่างบางรู้สึกแปลก ๆ โดยไม่รู้ตัว และอดยิ้มไปกับคำพูดจริงใจนั้นไม่ได้
ไม่นะ............เขาไม่ได้ชอบปราโมทย์ซะหน่อย แล้วก็หาทางที่จะบอกความจริงหลายครั้งแล้วด้วย แต่ร่างสูงผิดเองนี่....ที่มาทำให้ร่างเล็กบางหวั่นไหวและเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ได้ทุกวัน ปราโมทย์มักจะโทรมาหาและบอกว่าคิดถึง บอกให้เขาหลับฝันดีทุกคืน เจอหน้ากันทุกวัน ก็ไม่เห็นพูดอะไร แต่เวลาโทรมาหาเนี่ยพูดได้พูดดี ไม่มีหยุด
ปราโมทย์นั่งดูหนังที่เช่ามากับพัฒนาเพียงสองคน พ่อกับแม่ของพัฒนาไม่อยู่ไปต่างจังหวัด พร้อมครอบครัวของน้าของชายหนุ่ม เลยเหลือพัฒนาอยู่บ้านคนเดียว และตอนนี้สมโภชน์น้องชายฝาแฝดของพัฒนาก็ดันไม่อยู่ซะอีก ทางสะดวกอะไรขนาดนี้
ปราโมทย์แอบคิดทะลึ่ง ๆ ขึ้นมาได้ เขาไม่คิดจะทำจริง ๆ หรอก ถ้าร่างเล็กนี้ไม่สมยอม
เขาไม่อยากทำลายน้ำใจของพัฒนา อยากจะทะนุถนอมไว้ แต่ก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้
นี่เขารักพัฒนาขนาดไหนกันนะ ถึงยอมปล่อยให้อยู่รอดปลอดภัยมาได้ บางครั้งก็กลัวว่าวันหนึ่งจะอดใจไม่ไหวแล้วโดดปล้ำพัฒนาขึ้นมา จะทำยังไง ร่างเล็กนี่คงเอะอะโวยวายไม่เลิกแน่
ชายหนุ่มคิด แอบยิ้มกับตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะเหลือบตามองร่างเล็ก ๆ ที่เอาแต่เคี้ยวมันฝรั่งในถุงไม่หยุด ตาก็มองจ้องภาพในจอทีวีเขม็ง นี่เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมเนี่ย ว่าไอ้บ้าที่นั่งข้าง ๆ อ่ะ คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนแล้ว
“พัด............ขอ..เอ่อ..ขอ” ร่างสูงกว่าที่นั่งเรียบร้อยอยู่บนเตียงพูดตะกุกตะกัก เขาอาบน้ำเสร็จก่อนร่างเล็กกว่าที่เดินเอาผ้าขนหนูเช็ดผมมาจากห้องน้ำ
วันนี้พัฒนารู้สึกว่าอากาศมันร้อนผิดปกติ จนต้องรีบอาบน้ำสระผม แถมแชมพูหมดต้องเดินไปซื้อหน้าปากซอยอีก ซวยจริง ๆ ที่ได้แชมพูเด็กมาเพราะอาแปะบอกว่าแชมพูอย่างอื่นขายหมดแล้ว เลยต้องจำใจซื้อมาทั้งอย่างนั้น ขืนรอสระพรุ่งนี้มีหวังหัวเน่าแน่ แล้วไอ้เพื่อนบ้านี่ก็ทำหน้าอึกอัก อึกอักอะไรอยู่ได้ ดูสิ มือมันจะพันกันตายมั้ยล่ะนั่น
“อะไรของมึงวะ อ้ำอึ้งอยู่ได้ ขออะไรก็ขอมาเร็ว ๆ เดี๋ยวกูจัดให้” ร่างเล็กโวยวาย มือหนึ่งก็เช็ดผม
ปากก็โวยวายไปเรื่อย ถ้าร่างเล็กบางกว่านั้นได้รู้ว่าชายหนุ่มจะขออะไร คงจะสำนึกผิดในความปากพล่อยของตัวเอง
“ได้จริงเหรอ....” ร่างสูงเงยหน้าถามร่างเล็กที่ยืนเอามือเช็ดผมไม่รู้เรื่องรู้ราว
“มึงนี่มันเซ้าซี้จริง....กูบอกว่าจัดให้ก็จัดให้” เสียงใสบอกให้รู้ว่าเริ่มโมโหแล้ว จะขออะไรของมันวะ ดูทำหน้าเข้า ปกติชอบทำหน้าเฉย แต่ตอนนี้มาทำหน้าออดอ้อนอยู่ได้ แล้วไอ้สายตาวิงวอนนั้นมันอะไรกัน พักนี้รู้สึกว่าปราโมทย์จะทำหน้าตาได้หลากหลายเหลือเกิน ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเวลาที่ปราโมทย์ยิ้มเนี่ย อะไรมันก็ดูสดใสไปหมด แต่ว่าไอ้เรื่องที่มาหลงรักเขาเนี่ย มันยังรับไม่ค่อยได้อยู่ดี
เขาเป็นผู้ชายนะ จะไปทำอะไรอย่างนั้นได้ไง แต่ที่ยอมให้อยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ก็เพราะความดี ความอบอุ่นอ่อนโยนที่ปราโมทย์มีให้ จนเขาไม่กล้าที่จะสลัดทิ้ง และไม่กล้าที่จะบอกความจริงซะที
และที่สำคัญพักนี้เขารู้สึกแปลก ๆ เวลาที่ปราโมทย์เข้าใกล้มาก ๆ ใจมันจะสั่น ยิ่งเห็นใบหน้าคมนั้นแล้ว มีบางครั้งที่เขาก็คิดอะไรไปไกล เขากับปราโมทย์เนี่ยอะนะ จะเป็นแฟนกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด
“ขอ......เอ่อ........จูบได้มั้ย” ร่างสูงพูดออกไปแล้วก็อดกระดากปากไม่ได้ เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ยไปขออะไรอย่างนั้น แล้วพัฒนาจะโดดต่อยเขาหรือเปล่าเนี่ย แต่มันไม่ไหวจริง ๆ ขืนปล่อยไว้อย่างนี้
เขานั่นแหละที่จะบ้าเอาได้ง่าย ๆ ขอซะให้พัฒนาด่าดีกว่า จะได้เลิกคิดไปเลย
ร่างเล็กชะงักนิ่ง เมื่อกี้บอกไปแล้วว่าขอได้ แต่เขาไม่รู้นี่ว่าปราโมทย์จะขอ..........แต่ว่าพูดไปแล้ว
เขาไม่กล้าที่จะกลืนคำพูดตัวเองจริง ๆ เอาวะ แค่ปากแตะ ๆ หน่อยเดียว ให้มันทำ ๆ ไปเหอะ
ไม่สึกไม่หรอหรอกน่ะ ถือว่าตอบแทนความใจดีของปราโมทย์ก็แล้วกัน เขาเองก็ไม่มีอะไรจะให้หรอกมีแต่ปราโมทย์ ที่ขยันหานั่นหานี่มาให้ แถมยังช่างเอาใจ เขาอยากกินอะไร อยากทำอะไร
ในทางที่ไม่เสียไม่หาย ชายหนุ่มก็ไม่เคยขัดสักที
“เออ.........” รับคำไปแล้วก็ถึงค่อยมานึกอาย นี่จะทำจริง ๆ เหรอเนี่ย
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาคมชะงักนิ่งสบตากับดวงตากลมโตนั้น ไม่ต้องรอให้พูดอะไรอีก
ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนตรงหน้า ดึงผ้าขนหนูออกจากมือของร่างเล็กนั้น ชายหนุ่มเกลี่ยผมเปียกชื้นที่ปรกที่ใบหน้างดงาม มือสองข้างประคองที่ใบหน้าขาวนวล ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะโน้มเข้าแตะที่หน้าผาก..................และ เรื่อยมาที่เปลือกตาสองข้าง
แผ่วเบาอบอุ่นนุ่มนวล
ร่างเล็กมีอาการสั่น มือเล็กบางดึงเสื้อเชิตของชายหนุ่ม กำไว้แน่น ดวงตากลมโตหลับลง ยินยอมรับความรู้สึกจากชายหนุ่มที่มอบให้
ในครั้งแรกที่ริมฝีปากร้อนผะผ่าวแตะลงที่ริมฝีปากบางเหมือนจะลองสำรวจดูปฏิกิริยาของร่างเล็กนั้น
มันทำให้ร่างบางสะดุ้ง ก่อนจะยอมรับโดยดุษฎีเมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มประทับนิ่งลงมาอีกครั้ง
ปลายลิ้นนุ่มนวลที่เพียรพยายามโลมไล้ ให้ร่างบางยอมรับรสสัมผัสของปลายลิ้นที่รุกล้ำเข้ามาในริมฝีปากสีแดงสด ปลายลิ้นของชายหนุ่มควานหาความหวานจากร่างเล็กบาง ความรู้สึกอ่อนหวาน ปราศจากอาการจาบจ้วงและเห็นแก่ตัว ทำให้ร่างเล็กงามนั้นแทบยืนไม่ติด
“อือ” ร่างเล็กครางแผ่ว เคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสนุ่มนวล ที่ร่างสูงตรงหน้ามอบให้ จากส่วนลึกสุดของความรู้สักที่เรียกว่า........รัก......... ความอิ่มเอมเต็มตื้นไปด้วยความสุขจากรสสัมผัสที่ได้รับแผ่ซ่านไปถึงหัวใจ มันอบอุ่นอ่อนหวานละมุนละไม จนไม่สามารถจะถ่ายทอดเป็นคำพูดให้ใคร ๆ รับรู้ได้
ณ เวลานั้น สำหรับชายหนุ่มร่างสูงแล้ว เขาอยากให้เวลาที่แสนสุขนี้หยุดอยู่กับที่ เมื่อเขาได้ครอบครองริมฝีปากบางของเจ้าของร่างเล็กที่ประคองไว้ ปลายลิ้นเรียกร้องสอดรัดพัวพัน แสดงความเป็นเจ้าของของร่างเล็กนุ่มนิ่มที่เขาประคองกอดรัดเอาไว้ เขามีความสุขมากที่สุดในโลกในเวลานี้
ร่างสูงต้องรีบถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย เมื่อร่างเล็กในอ้อมแขนทำท่าจะยืนไม่อยู่เอา
เขาต้องรีบประคองร่างเล็กนั้นไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะนั่งลงโดยที่ร่างงดงามบอบบางเลื่อนมาซบอยู่ตรงไหล่กว้างแล้ว พัฒนาหน้าแดงซ่าน ไม่ยอมเงยหน้ามองเขาสักนิด มือเรียวยาวนั้นเกาะกุมมือเล็ก ๆ นุ่มนิ่มของอีกฝ่ายไว้
ชายหนุ่มลูบไล้มือเล็ก ๆ นั้นไปมา อมยิ้มอย่างมีความสุข ในขณะที่ร่างบางได้แต่อิงอยู่ตรงไหล่
ปล่อยให้ร่างสูงกอดนิ่ง ๆ และลูบไล้มือเล็กบางนั้นเล่นเบา ๆ
ไม่มีเสียงเอะอะโวยวายอย่างที่ปราโมทย์คิด มีแต่ความเงียบและหัวใจที่แข่งกันเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะของทั้งสองฝ่าย
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของทั้งคู่ มีเพียงความรู้สึกอบอุ่นที่ถ่ายทอดถึงกัน
..
..
TBC
*******************************
-
จุ๊บกันแล้ว :m4: :m4: :m4:
-
เป็นอะไรที่ให้ความรู้สึกโรแมนติคจัง :-[ :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[
-
พัฒเริ่มเข้าใจความรู้สึกส่วนลึกของตัวเองแล้วอะจิ :m1:
เป็นกำลังใจให้น้า หมูพูห์ :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
แล้วตอนต่อไปจะมีมากกว่าจูบป่าวครับผม
ก็ลุ้นๆๆดีอะครับ จะติดตามครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:-[ หวานซ้า อ้านไป เขินไป
:m3: :m3: :m3: จุ๊บกันแล้วววววววววววววว
ตอนหน้าจะเป็นยังไงหน้า ตาพูห์ ต่อด่วน
-
:impress: :impress: :impress:
มาให้กำลังใจคนแต่งครับผม
จะบอกว่าผมชอบมากครับ
แล้วมาต่อเรื่อยๆๆนะครับ
แล้วจะรออ่าน
:impress: :impress: :impress:
-
เพื่อนสนิทตอนที่ 5
“จะนอนแล้ว” ร่างบางในอ้อมแขนขยับเคลื่อนไหว มือเล็ก ๆ ดันร่างสูงออกห่างตัว แม้ว่าแก้มใสจะไม่แดงจัดเหมือนเมื่อสักครู่แล้ว แต่ก็ยังมีอาการขัดเขินและประหม่าอายอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อสักครู่ที่ผ่านมาร่างบางเองก็นึกไม่ถึงว่า ปราโมทย์จะนุ่มนวลอ่อนหวานได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มจูบซับความหวานจากร่างบางอย่างอ่อนโยน ไม่เรียกร้องเร่งเร้าแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นปลอบประโลม จูบอย่างที่เรียกว่าจูบจริง ๆ ความรู้สึกแสนหวานถูกถ่ายทอดมาจากคนที่ร่างบางรับรู้ว่ารักและทะนุถนอมตัวเองมากขนาดไหน
ร่างบางเข่าอ่อนจนยืนไม่อยู่แล้วตอนที่ ริมฝีปากร้อนรุ่มสอดลิ้นเข้ามาควานหาความหวานในริมฝีปากคู่งามนั้น ดีแต่ว่าร่างสูงประคองกอดไว้ ไม่งั้นร่างบางคงได้ทรุดกับพื้นแน่ ๆ
ปราโมทย์เองก็พอจะเข้าใจ ถึงแม้จะนึกเสียดายบ้างที่ต้องถอนริมฝีปากออกอย่างกระทันหัน แต่ เรื่องที่ว่าร่างบางแสนหวานนี้ไม่เคยให้ใครมาล่วงเกินได้ขนาดนี้ เขาเป็นชายหนุ่มที่ได้ลิ้มชิมรสความหวานของริมฝีปากอิ่มสวยและครอบครองเป็นเจ้าของเป็นคนแรก เขาเองก็น่าที่จะพอใจและยอมรับได้
ร่างสูงยิ้มกริ่ม ที่ร่างบางยอมอ่อนข้อให้ขนาดนี้นับว่าบุญโข แล้ว เขายังจะกล้าไปเร่งรัดบีบคั้นอะไรอีกล่ะ รอแต่เวลาเท่านั้น
รอเวลาที่ร่างเล็กนี้จะยินยอมพร้อมใจเป็นของเขาทั้งตัวทั้งหัวใจ
ชายหนุ่มประคองกอดคนที่รักอย่างสุดหัวใจขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม เตียงเป็นขนาดเตียงเดี่ยวมันแสนจะคับแคบแต่ว่าเขากับร่างเล็กนี้ก็เคยนอนเบียดกันบนเตียงแคบ ๆ นี้อยู่บ่อยไป
แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้มีความสุขมากขนาดนี้ นึกขอบใจเจ้าเตียงแคบ ๆ นี้ด้วยซ้ำ ดีซะอีก จะได้กอดร่างเล็ก ๆ นี้นอนหลับไปพร้อมกันเลย
“นอนอย่างนั้นเดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” มือหนารีบคว้าเอวของร่างบางเข้าแนบตัว ตอนนี้ร่างเล็ก ๆ นอนตะแคงหันหน้าออกนอกกำแพง อยู่ห่างจากชายหนุ่มมากนัก จนเขากลัวว่าคนตัวเล็กนั่นจะตกลงจากเตียงไปซะให้ได้
ร่างกายอุ่นหนาที่เบียดแนบชิดอยู่ด้านหลังถ่ายทอดความอบอุ่นถึงร่างเล็ก
พัฒนานึกกลัวอยู่เหมือนกัน กลัวว่าร่างสูงนี้จะทำอะไรเลยเถิดไป แต่ก็ไม่มี ปราโมทย์ไม่เคยทำอะไรให้เขาหวาดกลัวเลย
คำพูดหวานหูที่ไม่เคยเสแสร้ง เคยบอกว่าเป็นห่วงและเคยดูแลยังไงก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน
ลมหายใจที่เป่ารดที่ซอกคอสม่ำเสมอนั้น เหมือนเป็นสัญญาณให้รับรู้ว่า เจ้าของร่างสูงที่แสนนิ่งเฉยเข้าสู่นิทราและหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว
เหลือก็แต่ร่างบาง ที่นอนลืมตาโพลง
เขายอมให้ร่างสูงจูงมือได้
บางทีก็มีกอดบ้าง แต่ก็ไม่ได้ล่วงเกินอะไร
มีวันนี้ที่ขอจูบ และก็หยุดแค่จูบจริง ๆ
ไม่ได้มีเจตนาที่จะล่วงเกินไปมากกว่านี้ ความอบอุ่นอ่อนโยนนี้ พัฒนาจะไปหาจากใครได้
แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ถ้าเป็นทุกทีล่ะก็ ปราโมทย์มาขอทำอย่างนี้ เขาคงโวยวายและชกชายหนุ่มจนหน้าหงายหรือไม่ก็คงวิ่งไล่เตะชายหนุ่มไปแล้ว
แต่นี่มันอะไรกัน อยู่ใกล้หัวใจก็เต้นแรง แค่ถูกจูบนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ทำท่าจะเป็นลมซะให้ได้ และยังชื่นชอบกับสัมผัสอบอุ่นนั่นอีก
ร่างเล็กเริ่มคิด ชักไม่อยากจะบอกความจริงซะแล้วสิ
..
..
TBC
***************************
-
หุหุ ถึงขั้นนี้แล้ว เลยตามเลยเถอะพัด :m1: :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
อะนะเริ่มชอบอะดิครับถึงไม่อยากบอกความจริงอะ
แต่ก็ไม่ต้องบอกหรอกครับ
:impress: :impress: :impress:
-
จะหาคนดีอย่างนี้ได้ที่ไหนอีก
ยอมๆไปเถอะคับ อิอิ
-
น่าร๊ากกกจริงๆ ขอแค่ไหนทำแค่นั้น หายากนะเนี่ย
ถ้าเป็นตาคนโพส คงไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั๊ง 5 5 5 (ล้อเล่นน๊า :m14:)
-
หุหุ ถึงขั้นนี้แล้ว เลยตามเลยเถอะพัด :m1: :m1:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง เลยตามเลยเถอะ :m3: :m3: :m3:
-
น่าร๊ากกกจริงๆ ขอแค่ไหนทำแค่นั้น หายากนะเนี่ย
ถ้าเป็นตาคนโพส คงไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั๊ง 5 5 5 (ล้อเล่นน๊า :m14:)
จริงหรอพูห์
o17
-
น่าร๊ากกกจริงๆ ขอแค่ไหนทำแค่นั้น หายากนะเนี่ย
ถ้าเป็นตาคนโพส คงไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั๊ง 5 5 5 (ล้อเล่นน๊า :m14:)
จริงหรอพูห์
o17
ชิส์
ผมไม่ใช่พวกใจเร็วด่วนได้นะครับ
ไม่งั้นป้อมคงเสร็จผมไปนานแล้วละครับ
:angry2:
-
น่าร๊ากกกจริงๆ ขอแค่ไหนทำแค่นั้น หายากนะเนี่ย
ถ้าเป็นตาคนโพส คงไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั๊ง 5 5 5 (ล้อเล่นน๊า :m14:)
จริงหรอพูห์
o17
ชิส์
ผมไม่ใช่พวกใจเร็วด่วนได้นะครับ
ไม่งั้นป้อมคงเสร็จผมไปนานแล้วละครับ
:angry2:
ขอใช้สิทธิพาดพิง
กับผมน่ะ ยากกกกกกกกกกกกกกกซ์ ค๊าบบบบบ
มิใช่พวกใจเร็วเหมือนกันเว้ย ไม่งั้นไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก
(ถึงสินค้าจะมีเสียหายนิดหน่อยก็เหอะ)
-
...........เริ่มรู้ใจตัวเองบ้างแล้วซิ............. :m13: :m13:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 1
“กูถามจริง ๆ มึงเป็นเกย์หรือเปล่าวะ” ร่างสูง ๆ นั้นยังถามซ้ำถามซากไม่เลิก
“เป็นก็บอกกูได้” ร่างสูงทำหน้าเครียด คิ้วหนาขมวดมุ่นเข้าหากัน
“กูอาจจะเป็นก็ได้นะ เป็นกะมึงอ่ะ กูชอบมึง”
ช๊อบบบบบบบบบบบบบบบบบ
คิดถึงตอนที่เพื่อน ล๊อคคอถามประโยคนี้จัง
.
ถามเสร็จมันก็เอาจมูกมาดุนที่ซอกคอ......ออย...เสียว.............
มันนานแล้วแต่ยังจำความรู้สึกได้อยู่เรย.....
-
.........เข้ามาขำรีบน.......... :laugh: :laugh: :laugh:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 6
มือเล็ก ๆ ควานหาผู้ที่เคยกอดกระชับไว้กับตัวเมื่อคืน ก่อนจะพบกับความว่างเปล่า
ร่างบางพลิกตะแคงหันกลับไปดูอีกด้านของเตียงก็ไม่ปรากฎแม้แต่เงาของร่างสูง
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเสยผมที่ปรกลงมาที่ใบหน้าเนี่ยนสวย และลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายในตอนเช้า
*********************
"มีไรกินมั่งว่ะ" ร่างเล็กเอ่ยถามกับร่างสูงที่มือกำลังสาละวนอยู่กับการทำอาหารตรงหน้า
"เดี๋ยวแปบนะ พัด เกือบเสร็จแล้ว" ร่างสูงกล่าวก่อนจะหันหลังกลับมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับร่างบาง
ร่างเล็กเลื่อนเก้าอี้ในครัวมานั่งและปิดปากหาวนอน
เมื่อคืนนี้ร่างสูงหลับไปด้วยความสุขและตื่นขึ้นมาอย่างสดใส เขาเห็นร่างบางนอนหลับด้วยความอุ่นสบายเลยไม่กล้าปลุก ก่อนจะลงมาทำอาหารง่าย ๆ ในตอนเช้า เพราะเกรงว่าร่างเล็กนี้เมื่อตื่นมาคงจะโวยวายหาของกินแต่เช้าแน่
บ้านนี้ก็เหมือนกับเป็นบ้านของเขาแล้ว
มาจนชิน หยิบโน่นจับนี่ได้เหมือนกับบ้านของตัวเอง
และพ่อแม่ของพัฒนาเองก็รักเขาเหมือนกับลูกของท่านคนหนึ่งด้วยอีกคน คงจะเป็นเพราะว่าทั้งสองครอบครัวสนิทกันมานาน และลูกชายสองบ้านก็ยังมาสนิทกัอีก เลยยิ่งทำให้ชายหนุ่มเข้านอกออกในบ้านนี้ได้เหมือนกับบ้านของตัวเอง
พัฒนามองตามชายหนุ่มตรงหน้าที่สดชื่นอารมณ์ดีได้ตั้งแต่เช้า ร่างเล็กรู้สึกหงุดหงิดและนึกค่อนขอดในใจ หนอย มีความสุขเชียวนะ แต่ปล่อยให้ร่างบางนอนคิดอะไรกระสับกระส่ายอยู่ได้ทั้งึคืน ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุน่ะ ยืนทำกับข้าวอย่างมีความสุขอยู่เนี่ยเฉยเลย คิดแล้วมันก็น่าหงุดหงิดจริง ๆ
"ไข่เจียว แล้วก็ผัดผักนะ พัด" ร่างสูงหันกลับมายิ้ม
ชายหนุ่มตักกับข้าวในกระทะ ใส่จาน มาวางตรงหน้าร่างเล็ก และตักข้าวใส่จานให้ ก่อนจะปลดผ้ากันเปื้อนออก
ปราโมทย์ช่างเป็นชายหนุ่มที่เหมาะกับผ้ากันเปื้อนซะจริง คงเป็นเพราะที่บ้านของชายหนุ่มเปิดร้านอาหาร เลยทำให้ร่างสูงนี้ทำอาหารได้อย่างคล่องแคล่ว
"ช้าจริงเว้ย หิวจะตายห่าอยู่แล้ว" ร่างเล็กบ่นกระเง้ากระงอด
"พัดอ่ะ กอล์ฟทำกับข้าวให้แฟนกินนะ จะให้ทำส่ง ๆได้ไง" ร่างสูงอมยิ้ม นั่งลงกินอาหารตรงหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตั้งแต่ตกลงว่าเป็นแฟนกันเนี่ย พัฒนาดูน่ารักขึ้นเป็นกอง
"ใครแฟนมึงวะ" ร่างเล็กเคี้ยวอาหารตุ้ย ๆปากก็พูดไปเรื่อย ไม่ได้นึกว่าคำตอบของตัวเองทำให้ร่างสูงหยุดชะงักทันที
"ก็พัดไง" ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะทำหน้าสงสัย
เขากับพัฒนายังไม่ได้เป็นแฟนกันอีกเหรอ
"กูไปเป็นแฟนมึงตอนไหนวะ" ร่างเล็กยังไม่ได้มีทีท่าสนใจ ว่าตอนนี้อีกฝ่ายทำหน้ายังไง
"ตกลงพัดกับกอล์ฟยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกเหรอ" ร่างสูงวางช้อนในมือลง สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมากะทันหัน
เป็นผลให้ร่างบางตรงหน้า ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ตอนนี้ดีมั้ย บอกไปเลยดีมั้ย
ร่างเล็กบางนิ่งคิด
"คือว่านะ กอล์ฟ" ร่างเล็กเริ่มพูดตะกุกตะกัก
เริ่มมีสีหน้าลำบากใจ กอ่นจะวางช้อนส้อมในมือลง
"มึงเนี่ยก็หล่อนะ กูก็เห็นว่ามีผู้หญิงมาชอบมึงหลายคนจนกูเริ่มอิจฉา " ร่างบางเริ่มอารัมภบท ไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี
"อย่านอกเรื่องพัด ประเด็นอยู่ที่ว่าเราเป็นแฟนกันหรือเปล่า " ร่างสูงคิ้วขมวดมุ่น เขาเริ่มใจไม่ดีเลย
ดวงตากลมโตสบนิ่งกับดวงตาคมที่จ้องมองมา
พัฒนาเห็นได้ชัดว่าใบหน้าคมที่เคยเฉยนิ่งอยู่ตลอดเวลานั้น
หมองลงอย่างเห็นได้ชัด จากเมื่อครู่ที่เขายังยิ้มร่าเริงอยู่
"คือ" ริมฝีปากบางพยายามที่จะคิดหาคำพูดที่ดีที่สุดออกมา เพื่อบอกกับชายหนุ่มตรงหน้า
บัดนี้ดวงตาคมไหวระริก จ้องมองร่างบางสงบนิ่ง ความร้าวรานฉายชัดอยู่ในแววตา ไม่จริงนะ อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ชายหนุ่มเริ่มกลัวขึ้นมาอย่างจับใจ
"เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนใช่มั้ย" ร่างเล็กพยายามที่จะปั้นแต่งคำพูดให้ดีที่สุด
"พัดจะบอกอะไรกอล์ฟเหรอ" ร่างสูงเอ่ยถาม
เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด ร่างเล็กตรงหน้าจะรู้บ้างมั้ยว่า เขาอยากจะร้องไห้อยู่แล้วตอนนี้
"มึงกะกูเนี่ย เอ่อ" ร่างบางไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
"วันนั้นกูขอโทษนะ กูแค่........อำมึงเล่น....."
"มึงไม่โกรธกูใช่มั้ยไอ้กอล์ฟ..แหมกูก็เห็น.ผู้หญิงมาชอบมึงตั้งเยอะ มึงจะมาชอบกูได้ไง มึงก็อำกูเล่นอะดิ เนอะ แหม มึงนี่มันร้ายจริง ๆ " ร่างเล็กพูดยาว ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เหมือนมันเป็นเรื่องขำซะเต็มประดา
เอาวะ อย่างมากเพื่อนสนิทตรงหน้าเขานี้ก็คงจะโวยวาย โวยวายด่าเขา ดีเหมือนกัน ให้ชายหนุ่มตรงหน้าชกสักทีสองที มันไม่ตายหรอกนะ จะได้ขจัดไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ นี่ออกไปซะที
ร่างสูงนิ่งงัน มันเหมือนมีค้อนหนัก ๆ มาทุบหัว
ความรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ จนเขาตั้งตัวไม่ถูก
มือเรียวยาว หยิบช้อนขึ้นตักอาหารใส่ปาก ปรับความรู้สึกให้เป็นปกติที่สุด
"อันนี้อร่อยนะ" เขาตักไข่เจียวใส่จานให้กับร่างเล็กตรงหน้า มือเรียวแกร่งนั้นสั่นระริก
ร่างเล็กนิ่งเงียบงัน
"ไอ้กอล์ฟมึงด่ากูดีกว่า" ร่างเล็กขมวดคิ้วนิ่ง ความรู้สึกผิดแผ่นซ่านไปทั่วร่าง เขาไม่เข้าใจทำไมร่างสูงนี้ไม่โวยวาย ไม่ลุกขึ้นต่อยเขาด้วยความโกรธ สักหมัดสองหมัด เขาจะได้ไม่รู้สึกผิดขนาดนี้
มันจะเป็นคนดีไปถึงไหนกัน
หยาดน้ำใสใหลริน จากดวงตาคมตรงหน้า
อย่างระงับไม่อยู่ ใบหน้าคมเจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำตา
เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน
มันเหมือนมีเข็มเป็นพันเล่มมาทิ่มลงที่กลางใจ
เจ็บปวดจนทุรนทุราย เหมือนโลกถล่มทลายลงมาตรงหน้า
เสียงสะอื้นดังแผ่ว ชายหนุ่มกัดฟันข่มเสียงเอาไว้
ไหล่กว้างไหวระริก
"กอล์ฟ....." ร่างเล็กเสียงแผ่ว หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบ เขาทำอะไรลงไป
เขาทำอะไรลงไปกันนี่ ปราโมทย์ไม่ใช่คนที่ร้องไห้ได้ง่าย ๆ เกิดมาเขาไม่เคยเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า
แม้จะเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ร่างสูงก็ไม่เคยหลั่งน้ำตาให้เห็น
"กอล์ฟ...พัดขอโทษ..พัด" ร่างเล็กลุกจากเก้าอี้ก้าวเข้ามาโอบกอดร่างสูงไว้แนบตัว คว้าศรีษะมนของชายหนุ่มให้ซบลงกับไหล่เล็กบาง
ร่างเล็กโอบกอดร่างสูงที่นั่งร้องไห้เงียบ ๆ ชายหนุ่มไม่ได้สะบัดหนี เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรได้อีกแล้ว
"กอล์ฟ...ต่อยพัดให้หายแค้นสิ...ทำอะไรก็ได้นะ..กอล์ฟจะเตะจะต่อยอะไรพัดก็ได้...แต่กอล์ฟอย่าร้องไห้อย่างนี้...กอล์ฟอย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย" ร่างเล็กกอดร่างสูงนั้นแนบแน่นเข้ากลับตัว ร่างบางเฝ้าเพียรถามตัวเอง เขาทำอะไรลงไป เขาทำอะไร
ไม่เห็นรู้สึกดีขึ้นเลย ไหนว่าไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ นั่นจะหายไปไงล่ะ ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ มันเจ็บร้าวไปทั้งใจแล้ว
..
..
..
TBC.
-
:m15: :m15: :m15: ม่อต่อเร็วๆนะครับ รออ่านอยู่ :m15: :m15:
-
ไม่น๊าาาาาาาา :sad5: :sad5:
พัดใจร้ายยยย :serius2: :serius2:
-
คุณเท็น นี่เป็นคนที่แต่งเรื่องสื่ออารมณ์ได้ดีจริงๆ
พัดยังไม่รู้ใจตัวเองเลย โธ่ ทำให้กอล์ฟเจ็บจนได้
:m15: :m15: :m15:
รออ่านต่อน้าหมูพูห์ เป็นกำลังใจให้จ้า :m4:
-
ทำไมตอนที่แล้วเหมือนจะรักกันแล้วอ่ะ
เกิดอะไรขึ้นนน
:m17:
-
.............ตอบใจตัวเองยังไม่ได้........แต่อีกคนก็เจ็บไปแล้ว........ :m15: :m15:
-
เพื่อนสนิทตอนที่ 7
ปราโมทย์กลับบ้านไปแล้ว ร่างบางเดินไปส่งร่างสูงนั้นขึ้นแท็กซี่ ระหว่างเดินออกจากบ้าน ปราโมทย์นิ่ง เขาไม่เอ่ยพูดอะไรสักคำ หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาให้คราบน้ำตาหายไป ดวงตาคมสวยนั้นยังแดงก่ำ จนใครสังเกตได้ แววตาเลื่อนลอยเหมือนไม่มีวิญญาณอยู่ในร่าง
ร่างเล็กพยายามที่จะพูด......จะคุยด้วย
แต่ปราโมทย์กลับนิ่ง .....ชายหนุ่มไม่โวยวาย
ไม่มีสีหน้าบึ้งตึงเหมือนกำลังโกรธ แต่ร่างสูงกลับเฉย นิ่งเฉย .....
นิ่ง...นิ่งซะจนพัฒนากลัว เขามันเลวใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ เขามันเลวเกินไป ที่จะรักปราโมทย์ได้
เส้นแบ่งระหว่างเพื่อนมันกว้างมาก...สำหรับร่างบางแล้วมันกว้าง กว้างจนเกินที่จะคาดเดา
ร่างสูงนั้นใช้เวลาแค่ไหนอยู่เคียงข้าง และใช้เวลาแค่ไหนที่คอยดูแล ห่วงหา เอาใจใส่
เวลาที่เศร้า เวลาที่สนุก ปราโมทย์อยู่ใกล้ ๆ
ไม่เคยห่าง .... ไม่เคยทำให้ทุกข์ใจ
แม้ร่างบางจะเอาแต่ใจตัวเอง จะงี่เง่ากับร่างสูงนั้นสักเท่าใด แต่ชายหนุ่ม ไม่เคยโกรธ และไม่เคยใส่ใจ ยังคอยดูแล คอยห่วงใยอยู่ไม่เคยห่าง
ตอนนี้ร่างบางเริ่มรับรู้แล้ว เขาต้องเสียปราโมทย์ไปจริง ๆ หรือ ต้องเสียความอบอุ่น อ่อนโยน นั้นไปจริง ๆ หรือ ร่างบางนั่งกอดตัวเองเงียบ ๆ บนโซฟา
เวลานี้ปราโมทย์......ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ แล้ว
ทำไมนะ...ความเศร้า....ความทุกข์ทรมาน
มันถาโถมเข้ามาในจิตใจ... จนแทบจะหายใจไม่ออก
หยาดน้ำใสคลอหน่วยดวงตาคู่งาม
ก่อนจะหลั่งรินเอ่อท้น.....
เขาเจ็บ..... ปราโมทย์ก็เจ็บ...เจ็บมากกว่าไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า
ร่างบางจะทำอย่างไรต่อไป แน่ใจแล้วหรือ
ว่าจะเดินต่อไป ....... โดยไม่มีร่างสูงอบอุ่น อ่อนโยนนั้นอยู่เคียงข้าง
ใบหน้าหวานซบหน้าลง สะอื้นไห้ เบา ๆ
หัวใจเจ็บร้าว..... เหมือนกับมันจะแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ
***********************
ผ่านไปกี่วันกันแล้วนะ
กี่วันกันที่ชายหนุ่มไม่ได้เห็นใบหน้าสวยหวานของร่างบาง กี่วันแล้วที่จมอยู่กับตัวเองแบบนี้
และกี่วันแล้วที่หยาดน้ำตายังไม่จางหายไป
เขาเจ็บปวด แต่เขามีสิทธิอะไรล่ะ ที่จะไปโกรธร่างเล็กนั้น เขาผิดเองที่ไปทึกทักคาดหวัง
โดยที่เจ้าของร่างบางไม่เคยยินดี ..... ตอบรับ
เขาผิดเองที่รัก..... รักพัฒนาเกินกว่าเพื่อน
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของเขาเอง
เขาเจ็บเจียนตาย ทุรนทุราย แต่ก็ไม่อยากให้พัฒนาได้เห็น เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายจิตใจร่างบาง ไม่อยากให้พัฒนาไม่สบายใจ
เขารู้ว่าพัฒนาเองก็คงจะรู้สึกผิดมาก ที่ต้องพูดกับเขาตรง ๆ แบบนี้ ร่างเล็กคงอึดอัดใจมาก ที่เขามาคอยเกาะแกะวุ่นวาย แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา สมควรแล้วล่ะ
มันสมควรแล้ว กับความเอาแต่ใจของเขา
ชายหนุ่มเจ็บร้าวไปทั้งใจ...... อยากพัก
เหนื่อย... เหนื่อยเหลือเกิน
ดวงตาคมเหม่อลอย.... ไร้เรี่ยวแรง
ร่างกายนี้เหมือนไม่ใช่ร่างกายของตนเอง
ไม่มีแรงที่จะขยับเขยื้อน มีแต่หยาดน้ำตา
ที่ยังคงรินไหลต่อไป จนกว่า
จนกว่ามันจะกลายเป็นสายเลือด
จนกว่ามันจะเหือดแห้ง
จนกว่าความเศร้า ปวดร้าว จะจาง
และจนกว่า ................. ชายหนุ่มจะสิ้นแรงที่จะก้าวเดินต่อไป
ร่างบางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
เขากอดนาฬิกาที่ปราโมทย์เคยซื้อให้เมื่อวันเกิดที่ผ่านมา... ของชิ้นสำคัญล่าสุดที่ชายหนุ่มหามาให้ เพียงเพราะเขาพูดลอย ๆ ว่าสวย .... ว่าอยากได้ ชายหนุ่มก็ไปตะเกียกตะกายไขว่าคว้ามาให้เขาจนได้
เขาไม่เจอกับร่างสูงนั้นหลายวันแล้ว
ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้พูดคุย ไม่ได้เห็นหน้า
คิดถึง............. ร่างเล็กบอกกับตัวเองว่าคิดถึงชายหนุ่มมาก ... มันมากกว่าทุกวัน
มากกว่าทุกเวลา... คิดแม้กระทั่งกินข้าว
เข้าห้องน้ำ...ทำอะไรก็คิดถึง..
แล้วมันเรื่องอะไรกัน เรื่องอะไรที่ต้องมานั่งเศร้าแบบนี้ แล้วมันเรื่องอะไรกัน
ที่เขาจะต้องปล่อยให้ร่างสูงนั้นหายไปจากชีวิต
เขานี่มันท่าจะบ้าไปแล้ว นี่ถ้าเกิดชายหนุ่มหายไปจริง ๆ จะทำยังไง
"ไอ้พัดเอ้ย... ผู้ชายก็ผู้ชายวะ.. เพื่อนก็เพื่อน
ไม่สนแล้วเว้ย.." ร่างเล็กลุกพรวดพราด
รีบอาบน้ำแต่งตัว
ไม่ได้หรอก เรื่องอะไร เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่าย ๆ ไม่เอานะ ไม่มีทางหรอก
ต้องรีบไป ต้องรีบไปคว้ากลับมา
เขารู้ใจตัวเองแล้ว มันไม่มากมายนักหรอก
แต่ว่า......ช่างมันเถอะ ต้องไปหาปราโมทย์
ต้องไป....มันคิดถึง... คิดถึงจะตายอยู่แล้ว
ร่างเล็กร้อนรน
จิตใจร้อนรุ่มไปหมด
อยากเห็นหน้าชายหนุ่มเหลือเกิน
ช่างมันอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
อยากงอนก็งอนไปเลย
อยากโกรธโกรธไป
ต้องง้อ..... ต้องง้อให้ได้
ร่างบางกระสับกระส่ายอยู่ในแท็กซี่
อะไรกันนักกันหนาวะ
มันจะติดอะไรกันนักกันหนา
"พี่... มันติดอะไรอ่ะ" ร่างเล็กเอ่ยถามคนขับ
เขารีบ รีบมาก ทนไม่ไหวแล้ว
บ้านปราโมทย์อีกไกล แต่ถ้าเขาไม่ได้เห็นหน้าปราโมทย์ตอนนี้มันไม่ไหว ไม่ไหวจริง
"เท่าไหร่พี่.." มือบางควักเงินมาจ่ายกับแท็กซี่
"เอาไปพี่ ร้อยนึง ไม่ต้องทอน" ร่างเล็กกระโดดลงจากรถ
ออกวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง ต้องไปหาปราโมทย์ต้องไป
ต้องไปเดี๋ยวนี้ ดูเหมือนเวลามันเหลือน้อยทุกทีแล้ว เขาต้องไปหาปราโมทย์ให้ได้
จะไปอธิบาย จะไปง้อ ไปขอโทษ ร่างเล็กวิ่งไม่หยุดไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย
ใกล้ถึงแล้ว ใกล้แล้ว
"เอี๊ยดดดดดดดดดด" เสียงรถยนต์เบรคกระทัน ก่อนจะตามมาด้วยเสียง ดังสนั่น
พัฒนาล่อยละลิ่ว
ด้วยแรงปะทะ
"กอล์ฟ....พัดอยากไปหากอล์ฟ..พัดอยากขอโทษ..แต่ว่า..แต่ว่า" ก่อนที่สติของร่างบางจะดับวูบลง
สำนึกสุดท้ายที่รับรุ้ เขาอยากเจอปราโมทย์เหลือเกิน แต่ไปไม่ได้ เขาไปไม่ได้แล้ว
..
..
TBC.
******************************************
-
ไกล้แล้วตอนมันๆ รออ่านต่อนะ :a4:
-
มะยอมนะ :serius2: :serius2: อย่าเป็นอะไรไปเลย o9 o9
-
o22 o22
พระเจ้าาาาาาา :serius2: :serius2: :serius2:
ไม่น๊าาาา o9 o9
-
:a5: อ่านอยู่ดีๆ
เฮ้ย ได้ไง ทามมายเรื่องมันเป็นแบบนี้อ่ะ :m2:
วิ่งร้องไห้ตามไปด้วย :o12: มาต่อเร็วๆดิ พูห์................................
-
...........ฟ้ามักจะกลั่นแกล้ง.........หั้ยเราไม่สมหวังในความรักเสมอ........ :o12: :o12:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ทรมานนนนนนนนน
รออ่านต่อ เม้นต์ไม่ได้ละ :m8:
-
ยังดีที่รู้ใจตัวเอง
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:m5: :m5: :m5:
-
:impress: :impress: :impress:
มาดันก่อนไปเที่ยวครับผม
แล้วจะกลับมาอ่านใหม่ครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 8
"กอล์ฟ..." เสียงหวานแผ่วคุ้นเคยดังอยู่ใกล้ ๆ
ปราโมทย์หันหลังกลับไปมองทันที
และเขาก็พบกับร่างบอบบางของคนที่เขารักอย่างสุดหัวใจ นั่งอยู่ข้างเตียง
ใบหน้าสวยหวานซีดขาว ปราศจากสีเลือด
"พัด ...พัดมาได้ไงเนี่ย.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางอย่างรักใคร่
ไม่เคยมีสักวันที่ความรู้สึกของชายหนุ่มจะจางลงไป
ไม่มีสักวันที่เขาจะหยุดร้องไห้ให้กับร่างบางตรงหน้านี้ หลายวันมานี้เขาพยายามทำใจให้ได้แต่ว่า
ก็ไม่มีสักวันเลยที่เขาจะลืมพัฒนาได้
"พัดมาขอโทษกอล์ฟ...เราอย่าโกรธกันได้มั้ย" ดวงตากลมโตเศร้าสร้อย เสียงหวานเจือเสียงสะอื้น
"กอล์ฟไม่เคยโกรธพัดเลย... พัดนั่นล่ะอย่าโกรธกอล์ฟได้มั้ย" ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกว่าปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง หยาดน้ำใสคลอที่หน่วยตา
เขาจะร้องไห้ไม่ได้อีกแล้ว ไม่อยากให้ร่างบางทุกข์ใจเพราะเขาอีก
ใบหน้าสวยหวานยิ้มละมุน มีแววของความโล่งใจ
ก่อนที่ริมฝีปากบางจะแตะเบา ๆ ที่หน้าผากของคนตรงหน้า ส่งยิ้มอ่อนหวาน
"พัดมาบอกเท่านี้ล่ะ" ใบหน้าหวานยิ้มละมุน
ก่อนจะเลือนหายไปท่ามกลางหมอกควัน
"พัดจะไปไหน พัด พัด" ชายหนุ่มตะโกนเรียกจนเสียงแห้ง แต่ไม่มีการตอบกลับมาเลยสักนิด
*****************************
"พัด อย่าไป พัด" ร่างสูงสะดุ้งตื่น นี่ชายหนุ่มเขาเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดวงตาคมดูเวลาจากนาฬิกาที่หัวเตียง มันบอกเวลา 5 โมงเย็น
มือแกร่งยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ใบหน้า
"ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ด" เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางบนโต๊ะหัวเตียงดังขึ้น
"ไอ้กอล์ฟ...ข้าโพดนะ..ไอ้พัดอยู่โรงพยาบาลเอ็งไปดูมันหน่อยได้มั้ย" เป็นเสียงพี่ชายฝาแฝดของพัฒนาที่โทรมาแจ้งข่าวกับชายหนุ่ม สีหน้าของปราโมทย์ซีดเผือด เมื่อกี้เขาฝัน ฝันถึงร่างบางนั้น
แต่ว่าเขาฝันไม่ดีเลย
ร่างสูงรีบ อาบน้ำชำระล้างร่างกายอย่างเร่งรีบก่อนจะมุ่งสู่โรงพยาบาลที่สมโภชน์พี่ชายฝาแฝดของพัฒนาแจ้งไว้
ปราโมทย์ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวายใจ
เขาถามจากประชาสัมพันธ์ว่าผู้ป่วยที่เข้ารักษาช่วงบ่ายนี้อยู่ที่ไหน ก็ได้รับคำตอบว่าอยู่ในห้องไอซียู
เขาจึงรีบเร่งมารออยู่ตรงนี้
จิตใจของเขาร้อนรุ่มไปหมด พัฒนาจะเป็นอย่างไรบ้าง ระหว่างทางเขาได้คุยกับข้าวโพดพี่ชายของพัฒนาก็ได้รับคำตอบว่าร่างบางนั้นออกจากบ้านมาหาเขา และถูกรถชนเข้า ตอนที่เขาได้ยินจากพี่ชายฝาแฝดของร่างบาง เขาตกใจจนแทบช็อค ถ้าพัฒนามาหาเขาจริง เขาก็เป็นต้นเหตุทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ชายหนุ่มแทบจะยืนไม่ติดกับที่
เดินวนไปวนมา เขากลัว กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าร่างบางจะเป็นอะไรไป เขาคงทำใจไม่ได้
และโทษตัวเองตลอดชีวิต ชายหนุ่มนั่งภาวนา
ขออย่าให้คนที่เขารักเป็นอะไรเลย
"เป็นยังไงบ้างครับหมอ" ร่างสูงมีสีหน้าคร่ำเคร่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ" คุณหมอพูดสั้น ๆ แต่มันมีผลให้ร่างสูงทรุดลงกับที่
ไม่จริง ไม่จริง ใช่มั้ย
ที่เขาได้ยิน มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ ๆ ไม่จริง
ไม่จริง ไม่จริงงงงงงงงง
ปราโมทย์ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
ไม่จริง ไม่จริง มันไม่ใช่ความจริง
มือเท้าของเขาเย็นเฉียบ
ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่ ร่างสูงทรุดลงนั่งกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉิน หยาดน้ำตาทะลักทะลายอย่างไม่อาจควบคุม
..
..
TBC.
-
:m15: :m8: :m15: :m8:
เศร้าจัง ตอนจบเป็นไงเนี่ย
-
...........ฟ้าจะกลั่นแกล้งกันมากไปแล้ว........ :o12: :o12:
-
:o
ม่ายน๊าาาาาาาาา :serius2: :serius2:
:o12: :o12:
-
เง้อ ม่ายจริง :serius2: :serius2: :serius2:
มาต่อด่วนเลยพูห์ :amen: :amen:
-
o7 o7 o7
-
อ้าว ทำไมเป็นอย่างนี่เนี่ย :a5:
แล้วจะเป็นไงต่อไป
-
พัดจะตายจริงๆ หรอ ม่ายน้า
:m15: :m15: :m15:
-
เรื่องนี้มะเคนอ่านแฮะ อย่างงี้ต้องตาม เด๋ม้วเนให้น่ะงับ อุอิ :a11:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o7:
มันต้องไม่เป็นแบบนี้ดิ
-
เข้ามาให้กำลังใจ เรื่องนี้ของเท็น สนุกเจ้าค่า :เชิป2: :110011:
-
อ่านจบแล้วอ่ะ เล่นค้างอย่างงี้เลยเหรอ ไม่น๊า ไม่ยอม ไม่เอา :m2: :m25: :m17:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 9
"ไอ้กอล์ฟมึงมานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้วะ"
เสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหลัง
ร่างสูงหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
ก็พบกับร่างบอบบางของใครคนหนึ่งยืนหน้างอง้ำอยู่
แขนขวาถูกเข้าเฝือกไว้ โดยมีผ้าสีขาวคล้องระหว่างคอกับแขน
"มาเยี่ยมกูเนี่ย....มันถึงกับทำให้มึงต้องร้องไห้เลยเหรอ" ร่างเล็กแสดงสีหน้าหงุดหงิด
เมื่อบ่ายนี้เดินไม่ดูทางไปหน่อย เลยชนกับรถซะได้
ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก ตอนที่ถูกนำตัวมาส่งที่โรงพยาบาลร่างบางนี้ก็ฟื้นระหว่างทาง แหมตอนแรกนึกว่าจะตายซะแล้ว แต่หมอก็ตรวจเช็คอย่างละเอียดและก็บอกว่าที่สลบไปนั้น ก็เพราะว่าตกใจเกินไป
และสมองก็ไม่มีอาการกระทบกระเทือนแต่อย่างใด
แต่แขนหักต้องเข้าเฝือกอีกไม่กี่วันก็คงหาย
ระหว่างที่เดินออกมาก็พบว่าไอ้เพื่อนบ้าของเขา
นั่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แค่มารับเขาเนี่ย มันถึงกับจะเป็นจะตายขนาดนี้เลยเหรอ
อุตส่าห์ว่าจะง้อซะหน่อยเห็นมันทำท่าน่าหมั่นไส้อย่างนี้ ไม่ง้ง ไม่ง้อ แม่งแล้ว
ร่างสูงเอามือขยี้ตาซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง
เขาไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย
ร่างบางตรงหน้า พัฒนา พัฒนา ไม่ผิดแน่
"พัด" ชายหนุ่มยิ้มกว้าง โผเข้าหาร่างเล็ก
"เออ..กูเอง..เป็นห่าอะไรของมึงเนี่ย" ร่างเล็กโวยวายลั่น ไอ้บ้ากอล์ฟโผเข้ามาได้ คนเจ็บจะตายอยู่แล้ว กอดซะแน่นจนจะหายใจไม่ออกแล้ว
"โอ้ย...ไอ้กอล์ฟกูเจ็บ..เป็นบ้าเหรอวะ..เจ็บเว้ย" ร่างเล็กร้องลั่น เมื่อร่างสูงทั้งกอดทั้งหัวเราะอย่างกับคนบ้า
"พัด พัดจริง ๆ ใช่มั้ย กอล์ฟไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย"
ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กตรงหน้า
ร่างสูงทั้งกอดทั้งหอมร่างบางอย่างแสนรักใคร่ คิดถึง เขาดีใจ ดีใจมาก เกิดมาไม่เคยดีใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย
ชายหนุ่มยิ้มทั้งน้ำตา
"ไอ้บ้า..มาหอมแก้มกูทำไมเนี่ย..กูอายชาวบ้านเขานะเว้ย" มือบางถูไปมาทีข้างแก้มขาวเนียนใสของตัวเอง ไอ้บ้ากอล์ฟนี่มันก็แปลก ดีใจก็ร้องไห้ เสียใจก็ร้องไห้ มันจะเซ็นซิทีฟเกินไปแล้วนะ
ใบหน้าหวานแดงซ่าน ถูกหอมแก้มอย่างนี้ แถมคนเดินผ่านไปผ่านมายังมองกันเป็นตาเดียว ไม่รู้ว่าคนที่เดินผ่านไปจะคิดยังไงเนี่ย
ร่างสูงที่ทำบ้า ๆ อย่างนี้ไม่อาย แต่เขาอายเป็นนะ
ไม่ได้หน้าหนาหน้าด้านเหมือนมันนี่
"มึงหยุดซะที..กูจะกลับบ้านแล้ว..หิวข้าวจะตายห่า" ร่างเล็กรีบผละจากร่างสูง ขืนยืนอยู่ต่อไม่รู้ว่าไอ้บ้านี่จะทำอะไรอีก
เฮ่อ...ดูมันเดินหน้าระรื่นมาเชียว
อยากจะเตะมันให้หายแค้นซะจริง ๆ
"มึงจะกระโดดลงไปบนถนนเลยมั้ย เดี๋ยวกูจะสงเคราะห์ให้" ร่างเล็กพูดประชดร่างสุงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
ระหว่างที่นั่งรอรับยา ไอ้บ้ากอล์ฟก็เอาแต่จ้องหน้า ยิ้มไปยิ้มมา
เป็นห่าอะไรของมันวะ นี่ยังไม่อภัยให้หรอกนะ
ที่บังอาจมาร้องห่มห้องไห้ เพราะนึกว่าเขาตายเนี่ย
"พัดอ่ะ ก็กอล์ฟดีใจนี่" ร่างสูงยิ้มหวาน ไม่เจอกันหลายวันคิดถึงจะตายอยู่แล้ว
ดูเหมือนทั้งสองคนจะลืมไป ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงโกรธกันอยู่
"อะไรมึงนักหนาวะ...ทำตัวน่ารำคาญ" ร่างเล็กบ่นกระฟัดกระเฟียด
"เออจริงสิ โพดบอกว่าพัดจะมาหากอล์ฟ พัดมีอะไรหรือเปล่า" ร่างสูงเอ่ยถาม รอคำตอบจากร่างเล็กที่นั่งหน้างอง้ำ
"กูว่าจะมาง้อมึง...แต่กูเปลี่ยนใจแล้ว..แค่นี้แหละ" ร่างบางทำหน้าเซ็ง
เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าจะมาง้อ แต่พอมาเห็นมันทำหน้าระรื่นไม่ยักกะมีแววของคนใกล้ตายเพราะอกหัก
เหมือนอย่างที่คิดไว้ ร่างบางก็เปลี่ยนใจทันที
"โหยยยยยยยยยยพัดอ่ะ กอล์ฟกำลังอยู่ในช่วงอกหักนะ" ร่างสูงเบะหน้า ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้เสียให้ได้
"อกหักอะไร..จีบมึงยังไม่ทันจีบกูเลย..มึงจะอกหักแล้วเหรอ" ใบหน้าสวยหวานเอียงหน้าไปมองคนที่นั่งโอดครวญ
ส่งผลให้ใบหน้าคม ยิ้มได้ทันที
"อ๋อ..แปลว่าต้องจีบก่อนงั้นเหรอ" ร่างสูงเอ่ยถามทำหน้าซื่อ ดวงตากลมทำเป็นไร้เดียงสาเสียเต็มประดา
"กูก็ไม่ได้ห้ามมึงนี่" ร่างเล็กทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ได้แสดงอาการดีใจหรือเสียใจ
"อือ..อย่างนี้นี่เอง" ปราโมทย์หันกลับไปทำหน้าเฉยก่อนจะลอบยิ้ม อย่างนี้ก็มีความหวังน่ะสิ
อย่างน้อย พัฒนาก็ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดเขา
เอาน่ะ ถึงจะไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ก็เถอะ เขาไม่ย่อท้อหรอก มันต้องพยายามต่อไป ร่างสูงตีหน้าเฉย
แต่ในใจยิ้มร่าอย่างมีความสุข วันนี้ไม่ได้นับจริง ๆ ว่ายิ้มกี่ครั้งแล้ว แต่ว่านะ แต่ว่า มีความสุขเว้ย มีความสุขจริง ๆ
..
..
..
TBC.
-
อิจฉาวุ้ย :m3: :m3:
สู้เค้านะกอล์ฟ :a9: :a9: :a9:
-
เย้ๆ สู้ต่อไปกอลฟ์คุง
:a2:
-
เอาใจช่วยทั้งคู่นะคับ :a10:
-
หุหุ สู้เขา :m19: :m19:
-
บรรยายตอนแรกนึกว่าเจ็บหนัก ว้า :a10:
จะกลับมาดีกันอีกแย้วว รออ่านต่อน้า :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
โหย
ตอนแรกตกใจหมดเลย
ที่ไหนได้
เอ่อ
แล้วว่าแต่ว่า
ไอ่ที่หมอ ออกมาบอกว่า เสียใจด้วยครับ
นี่มันเปงใครเหรอ ตกลงแล้ว??
-
..............ถ้าเธอพร้อม....ฉันก็พร้อมไปด้วยกัน........
.............เดินบนทางที่สองเราเลือกไป........ o13 o13
-
เพื่อนสนิทตอนที่ 10
“อือ..กอล์ฟ..ดีจังเลย” ดวงตากลมสวยหรี่ปรือ ด้วยความรู้สึกสุขล้น รอยยิ้มหวานละมุน
ยิ่งเร่งเร้าให้คนตรงหน้า กดมือแนบชิดเข้าไปอีก
“อือ....กอล์ฟ...ทำเลยได้มั้ย..ทนไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าหวานแหงนเงย กัดริมฝีปากบางแน่น
ร่างสูงหัวเราะกับความคิดแปลก ๆ ของตัวเอง
พัฒนายังต้อเข้าเฝือกอีกหลายวัน แถมทั้งพ่อแม่และสมโภชน์พี่ชายฝาแฝดของร่างบางก็ดันไม่อยู่บ้านเสียอีก นึกถึงพี่ชายของพัฒนาแล้วก็ให้นึกแปลกใจ เจ้าคนที่ทั้งนิสัยทั้งหน้าตาเหมือนกันกับร่างบางนี้ก็แปลก ๆ พอกัน ทั้งที่น้องตัวเองอยู่โรงพยาบาลแท้ ๆ กลับให้เขาไปเป็นคนรับกลับ ไม่นึกห่วงใยกันบ้างหรือไงนะ แถม ชอบยิ้มและทำหน้า เหมือนรู้อะไรทุกอย่างแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา ทั้งที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน กลับเปิดโอกาสให้เขาอยู่กับร่างเล็กบางนี้ง่าย ๆ น่าแปลกจริง ๆ หน้าตาก็เหมือนกัน แต่ไหงเขาเองกลับมาหลงรักคนน้องอย่างหัวปักหัวปำซะได้ ก็ไม่รู้
เลยกลายเป็นโชคดีของเขาที่มีโอกาสมาปรับความเข้าใจกับร่างบาง และต้องมาคอยมาดูแลเอาใจใส่ร่างบางอยู่อย่างนี้
เมื่อหลายวันก่อนมีเหตุให้ต้องทะเลาะกัน
จนเกือบเข้าหน้ากันไม่ติด แต่วันนี้อะไรหลาย ๆ อย่างก็กลับมาเหมือนเดิมแล้ว
รอยยิ้มอ่อนโยนส่งยิ้มตอบกลับร่างบางที่บัดนี้เท้าเล็ก ๆ มาเกยอยู่ที่หน้าขาของชายหนุ่มแล้ว
พัฒนาบอกว่าอยากนวดฝ่าเท้า เขาก็เลยไปลองหัดนวดมา และก็เพิ่งได้มานวดให้ร่างเล็กวันนี้ ตอนแรกก็กลัวเหมือนกันว่าวิชาที่ไปเรียนมานั้นจะไม่ได้ใช้เสียแล้ว
แต่ดูเหมือนเจ้าคนตัวเล็กที่ทำหน้าตาชวนให้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงนี้ กำลังพอใจฝีมือการนวดของเขาอยู่ไม่น้อย
“พอและ..นวดมากเดี๋ยวติด” ร่างเล็กรีบชักเท้ากลับ ยังเจ็บแขนอยู่เหมือนกัน จะโทษก็ต้องโทษไอ้คนตรงหน้านี่แหละที่ทำให้เขาเจ็บขนาดนี้ นึกถึงเรื่องมาหลายวันก่อน ก็ยิ่งเจ็บใจ หนอย...มาทำให้นอนไม่หลับได้ตั้งหลายวัน แล้วจะให้คืนดีแล้วยกโทษให้ง่าย ๆ เหรอ ฝันไปเหอะ
“นวดไหล่ต่อมั้ย” ร่างสูงขยับกายขึ้น ทำท่าจะทำให้อย่างที่พูดจริง ๆ เขาชอบเอาใจใส่ดูแลร่างเล็ก ๆ นี้มาก จะให้ไปบุกน้ำลุยไฟอะไรก็ได้ ขอเพียงคนตรงหน้าพอใจก็พอ
“ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากเห็นหน้ามึงทุกวัน...นวดแล้วติดขึ้นมากูจะทำยังไง” ร่างเล็กสะบัดตัวไปมาไล่ความเมื่อยล้าออกจากร่างกาย
“เมื่อไหร่จะพูดกับเราเพราะ ๆ ซะทีอ่ะ” ใบหน้าคมหมองลง น้ำเสียงตัดพ้อ เขาชอบนะที่จะให้พัฒนาเรียกตัวเองว่าพัดอย่างนั้น พัดอย่างนี้ มันดูน่ารักดีออก แต่ดูเหมือนความหวังของเขาจะเลือนรางเต็มที ไม่ต้องนึกไปถึงว่าคนตรงหน้าจะตอบรับความรู้สึกของเขาหรอก แค่จะให้พูด หวาน ๆ เพราะ ๆ ก็นับว่ายากสุด ๆ แล้ว
ปราโมทย์คิดอย่างท้อใจ เสียงบ่นของเขามันก็เหมือนเสียงนกเสียงกานั่นแหละ
ฟังหูซ้ายแล้วก็ทะลุหูขวา ไม่ได้มีผลอะไรกับร่างบางหรอก
“ว่าไงนะ....จะให้เรียกว่ากอล์ฟจ๋า...พัดอย่างนั้น..พัดอย่างนี้ด้วยเลยดีมั้ย” ร่างบางทำท่ากรีดไม้กรีดมือล้อเลียน
“ได้อย่างงั้นมันก็ดีหรอก” ร่างสูงยอมรับ ก่อนถอนหายใจหนัก ๆ อย่าแม้แต่คิดเลย ขนาดฝันยังเป็นไปไม่ได้เลย
ร่างบางปรายตามองร่างสูงที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ จะให้พูดเพราะ ๆ มันก็ยากอยู่หรอกนะ แต่ว่า.........ยังไงดีล่ะ .........คือ..ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงนัก ทำ ๆ ไป ให้คนที่นั่งหน้าหงิกตรงหน้าบ้างก็ได้มั้ง มันก็ไม่ได้เสียศักดิ์ศรีอะไรหรอก จริง ๆ แล้วเขาก็ชอบด้วยซ้ำ ที่อีกฝ่ายเรียกจะแทนชื่อตัวเองว่ากอล์ฟอย่างนั้นกอล์ฟอย่างนี้ แล้วมันก็....ก็น่ารักดีเหมือนกัน
ร่างบางก้มหน้าอย่างชั่งใจ
“พัดพูดกับกอล์ฟคนเดียวก็ได้” ใบหน้าเนียนสวยงอง้ำ ตอนที่นึกว่าจะต้องเลิกคบกันจริง ๆ ก็ใจเสียแล้ว แล้วนี่ดูสิ คนต้องหน้ามาทำดีด้วยขนาดนี้ โดยไม่ถือโทษโกรธเคืองเรื่องบ้า ๆ ที่เขาทำไว้ก็นับว่าดีมากแล้ว
เสียงหวานใส งอน ๆ ที่ทำเหมือนจำใจพูดนั้น ทำให้ปราโมทย์ยิ้มออก รู้สึกว่าพักนี้พัฒนาเองก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ยอมทำตามหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาขอบ้าง ความหวังที่เริ่มเลือนรางเพิ่มขึ้นมาหน่อยหนึ่งแล้ว
“อย่าได้ใจไปหน่อยเลย....แหมหน้าบานเลยนะ…ไปเลยไปช่วยสระผมหน่อย...คันจะตายห่าอยู่แล้ว” ร่างเล็กขึ้นเสียงสูงเมื่อเห็นคนตรงหน้ายิ้มหวาน ทำหน้าลิงโลด ดวงตาคมสวยพราวระยับ
ช่วยสระผมเหรอ สระผมแล้วก็ต้องอาบน้ำ
ดวงตาคมเป็นประกาย เริ่มคิดอะไรแปลก ๆ อีกแล้ว แต่ว่านะ อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอนหรอก อาจจะมีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นก็ได้
ใบหน้าคมยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินตามหลังคนร่างบางกว่าเข้าห้องน้ำไป
..
..
..
TBC.
-
รู้สึกว่ากอล์ฟเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน :m26: :m26:
:m3: :m3: :m3:
-
.............มีฉากสระผมด้วย.........นึกถึงเซ็งเป็ดเลย.......... :m1: :m1:
-
ชอบจังเลยคับ
พูห์ลงนิดเดียวเองอ่า
รีบๆ มาต่อนะคับ
:m13:
-
:impress: ตากอล์ฟเป็นประกาย เพราะคิดว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน
:impress: ตาคนอ่านเป็นประกาย เพราะคิดว่ายังไงต้องเกิดอยู่แล้ว
.
:m16: อยากอ่านต่อแล้ว ตาพูห์อยู่หนายยยยยย ต่อด่วนเลย
-
สิบเมนต์ก่อนจิ แล้วจะมาต่อ
:m19:
-
เมื่อไหร่ จาครบหง่ะ
-
:serius2:
:serius2:
:serius2:
ง่ะ ใจร้าย.. :m15: :m15:
เม้นที่ 7....มั้งครับ...
รอตอนต่อไปครับ
....
[attachment deleted by admin]
-
มาให้อีก 1 เมนท์ :m4:
-
:impress: ตากอล์ฟเป็นประกาย เพราะคิดว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน
:impress: ตาคนอ่านเป็นประกาย เพราะคิดว่ายังไงต้องเกิดอยู่แล้ว
.
:m16: อยากอ่านต่อแล้ว ตาพูห์อยู่หนายยยยยย ต่อด่วนเลย
ทำไมพักนี้นู๋ป้อม หื่นจัง อิอิ เจ้สงสัย :m28:
-
หุหุ เม้นที่สิบแระ มาต่อเร็ว :m7: :m7: :m7:
-
แอบหวานนะเนี่ย คู่นี้
-
มาช่วยๆ รีฯ ให้
เอ๊ะ แต่เกินสิบแล้วนิ พี่พูห์ :m12: :m12: :m12:
-
ร่วมด้วยช่วยกัน : :a9: :a9: :a9:
-
มาแย้วววว
หุหุหุหุ
----------------------------------
เพื่อนสนิท ตอนที่ 11
“แรงไปมั้ย” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างเล็ก
ที่ขณะนี้ศรีษะเล็กมนพาดอยู่บนหน้าขาของชายหนุ่ม และทำหน้ามีความสุข รู้สึกสบายกับสัมผัสที่ได้รับ
“เออ...กำลังดีแหละ” ร่างเล็กยิ้มหวาน ก็มันสบายจริง ๆ นี่นา ชอบที่สุดเลยที่มีคนมาสระผมให้แบบนี้
“มึงนี่เก่งเนอะ ทำกับข้าวก็ได้ เย็บปักถักร้อยก็ได้ นวดก็ได้ ให้ทำอะไรก็ทำได้หมด” ร่างเล็กเอ่ยชมร่างสูงที่มือยังขะมักเขม้นกับศรีษะเนียนสวย ที่เต็มไปด้วยฟองแชมพู
“ก็ทำได้ทุกอย่างแหละ แต่ทำให้พัดรักไม่ได้ซะที” ร่างสูงเอ่ยตอบกับร่างเล็กไม่ได้คิดอะไร
แต่ก็มีผลให้ร่างเล็กบางหน้าเสีย ไม่น่าเลย เข้าตัวจนได้
“ก็รีบ ๆ ทำให้รักเร็ว ๆ สิ” เสียงหวานแผ่วเบา
รู้สึกผิดมากอยู่เหมือนกัน
ที่จริงแล้วเขาก็เห็นว่าปราโมทย์เป็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง แถมนิสัยดีอีกด้วย เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยเห็นทำตัวงี่เง่าสักที
นิสัยก็เป็นผู้ใหญ่กว่าไม่เคยตัดสินอะไรด้วยอารมย์ และที่สำคัญ ความใจดี อ่อนโยนเสมอต้นเสมอ
ปลายนั้น ที่ร่างเล็กเองก็รู้ดี ว่าคงไม่สามารถจะไปหาจากใครได้อีก อันที่จริงแล้วเขาก็เห็นว่ามีหลายคนมาติดพันปราโมทย์อยู่เหมือนกัน แต่ร่างสูงนั้นก็ตอบปฏิเสธไปอย่างอ่อนโยนทุกครั้ง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องเสียหน้า ทั้งที่มีคนมาชอบมากขนาดนั้น แต่ทำไมชายหนุ่มถึงมารักเขาได้ คนที่นิสัยก็เด็กงี่เง่า มีอะไรก็โวยวายก่อนเสมอ แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ ไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่ารัก จนทำให้ปราโมทย์รักได้เลย
“ก็ว่าจะรีบทำให้รักหรอก แต่พัดก็ใจแข็งจัง สงสัยจะมีเวลาไม่พอล่ะมั้ง” ร่างสูงพูดเรื่อย ๆ ยังคงสาละวนกับการล้างแชมพูออกจากศรีษะเล็กนั้นต่อไป
“ไม่มีเวลา ทำไม ทำไมไม่มีเวลา มึงจะไปไหน” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น อะไรกันวะ
อยู่ด้วยกันทุกวัน จะบอกว่าไม่มีเวลาได้ไง หรือว่าชายหนุ่มจะไปมีคนอื่นงั้นเหรอ
ความรู้สึกหงุดหงิดพลุ่งพล่าน ก็ไหนว่าจะจีบไง นี่จะเลิกจีบแล้วใช่มั้ยเนี่ย
ไอ้คนโลเลหลายใจ น่าโมโหจริง ๆ
“อ้าว..กอล์ฟยังไม่ได้บอกเหรอว่าที่บ้านจะย้ายไปอยู่ออสเตรเลีย ตอนนี้พ่อกับแม่ได้ทำเลเปิดร้านอาหารด้วย เห็นว่ากำลังไปได้ดีเลย” ร่างสูงยิ้มเย็น มองใบหน้าสวยหวานที่เบิกค้าง
“เสร็จพอดีเลย อ่ะ เช็ดผมก่อนนะ” มือแกร่งคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดผมและคลุมศรีษะให้กับร่างบาง ก่อนที่ร่างเล็กจะลุกขึ้นจากการหนุนที่ขาของชายหนุ่ม
“ไปออสเตรเลีย ไม่เห็นเคยบอกเลยอ่ะ” ร่างเล็กหน้าเสีย ใจหายวูบ
ก้าวเดินออกจากห้องน้ำตามชายหนุ่มไปนั่งที่โซฟา
“ยังไม่ได้บอกเหรอ...สงสัยตอนที่เราทะเลาะกันมั้ง..แต่กอล์ฟก็บอกพัดแล้วนี่ไง อย่าโกรธนะ”
ปราโมทย์ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ทันได้สังเกตว่าใบหน้าสวยหวานนั้น ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
ไปออสเตรเลียเหรอ ไกลขนาดนั้น แล้ว แล้วเขาล่ะ จะทิ้งกันไปง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ ไม่เอานะ อย่างนี้ไม่เอา ก็เพิ่งปรับความเข้าใจกันได้ แล้ว แล้วจะหายไปอีกแล้วเหรอ
“พัดกินไรดีวันนี้ แกงส้มกุ้งมั้ย เมื่อกี้เห็นมีกุ้งอยู่ในตู้เย็นพอดีเลย” ร่างสูงกำลังค้นหาเครื่องปรุงที่จะมาใช้ในการประกอบอาหารมื้อเย็นนี้ คนตัวเล็กกว่านั้นคงจะหิวแล้วล่ะ เห็นหน้าหงิกหน้างอแล้ว
เวลาพัฒนาหิวเนี่ย มันก็ดูน่ารักดีหรอก แต่ที่มากกว่านั้น คือ ร่างเล็กจะหงุดหงิด เห็นอะไรไม่ถูกใจก็จะพาลอารมณ์เสียโวยวายเอาได้ง่าย ๆ แต่ว่านะ เขาเองก็ชินแล้ว กับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของร่างบางแล้วล่ะ ก็คนมันรักอ่ะนะ ทั้งข้อดีข้อเสีย ก็เลยรับได้หมดแหละ แต่คนที่นั่งเช็ดผมอยู่ที่โซฟานี่สิ ไม่รู้คิดยังไง ชอบเขาขึ้นมาบ้างนิดหนึ่งหรือยังนะ
ไม่เห็นว่าปฏิกิริยาของร่างบางจะเปลี่ยนไปกว่าแต่ก่อนเลย ยังคงให้เขาอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็ไม่เห็นจะพูดถึงเรื่องที่เขาสารภาพรักกับเจ้าตัวเลย ยังทำท่าเฉย ๆ อยู่เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ แต่ก็ช่างเถอะนะ อย่างน้อย ตอนนี้ได้อยู่ใกล้ ๆ ได้ดูแลเอาใจใส่ ได้บอกความรู้สึกที่มีโดยที่ไม่ต้องเก็บกดไว้เหมือนแต่ก่อน เท่านี้ก็ดีแล้ว
“กอล์ฟ” ร่างบางเสียงแผ่ว เอ่ยเรียกร่างสูงที่ขะมักเขม้นกับการเตรียมของเพื่อทำอาหาร
“หือ...อะไร..หิวแล้วเหรอ..เดี๋ยวกอล์ฟทำกับข้าวแป๊ปเดียวแหละ รอหน่อยนะ” ร่างสูงหันมายิ้มให้
คงจะหิวจริง ๆ ละนะ ดูสิ หน้าหงิกหน้างอเลย
“กอล์ฟ มานี่หน่อยได้มั้ย” ร่างเล็กร้องเรียก ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ให้ได้
“ทำไมอ่ะ...เป็นอะไร..ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ” ร่างสูงเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะวางของที่ค้นได้จากตู้เย็นไว้บนโต๊ะหน้าห้องครัว และก้าวเดินมาหาคนที่ตัวเล็กกว่าที่นั่งอยู่บนโซฟา หน้าห้อง
“เป็นอะไรอ่ะ..หิวขนาดจะร้องไห้เลยเหรอ” ร่างสูงส่งยิ้มให้ เขามานั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นหน้าโซฟา ร่างเล็กนั่งขัดสมาธิอยู่ด้านบน ชายหนุ่มมองหน้าร่างเล็กที่มีน้ำตาคลอหน่วยอยู่
มือแกร่งอ่อนโยน เกลี่ยน้ำตาให้กับคนตัวเล็กกว่า ที่ขบริมฝีปากแน่น
“กอดหน่อยสิ.........” ร่างเล็กบางก้มหน้านิ่ง ร้องขอความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่าย
ภายในใจหนักอึ้ง เหมือนกับแบกอะไรหนัก ๆ ไว้
เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ร่างเล็กตรงหน้าบอกให้เขากอด แล้วยังทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้อีก
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งที่ข้างคนตัวเล็ก โน้มศรีษะมนที่ยังเปียกชื้นอยู่ให้แนบที่ไหล่กว้างของตัวเอง
กอดกระชับร่างบางไว้แนบกาย ก่อนจะโยกตัวไปมา เหมือนหยอกล้อร่างเล็กของคน
ขี้แยที่หิวจนต้องอ้อนให้กอดอย่างนี้
“จูบด้วยได้มั้ย” ร่างเล็กออดอ้อน แต่ใบหน้าซีดลงเรื่อย ๆ
จมูกโด่งจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากมนเนียนสวย อะไรมันจะโชคดีขนาดนั้น
อยู่ ๆ คนอย่างพัฒนาก็มาออดอ้อนทำหน้าน่ารักใส่ แล้วก็บอกให้เขากอด ให้จูบด้วย
ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย
“ไม่เอาตรงนั้น” ใบหน้าหวานซุกซบกับไหล่กว้าง จุมพิตที่หน้าผากมันอบอุ่นอ่อนโยนก็จริงอยู่แต่ว่า แต่ว่ามัน...........
ร่างบางผละออกจากวงแขนอบอุ่นของร่างสูง
ปราโมทย์ทำหน้างง นี่ทำอะไรให้ไม่พอใจอีกแล้วสิเนี่ย
ก่อนที่ชายหนุ่มจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น
ริมฝีปากสีแดงสดอิ่มร้อน ก็ประทับลงที่เรียวปากของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
อย่างไม่ทันตั้งตัว
ก่อนจะผละออก เพราะความเขินอาย
อะไรนะ เมื่อสักครู่ พัฒนาเป็นฝ่ายสัมผัสเขาก่อน ฝัน ต้องฝันแน่ ๆ เลย ชายหนุ่มยังทำหน้างง
เขานึกว่าตัวเองฝันไป แต่ความฝันก็กระจ่างชัดขึ้น
เมื่อริมฝีปากบางอิ่มนุ่มนวล ยังคงสัมผัสซ้ำอีกครั้ง
และอีกครั้ง
คราวนี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้หยุดอยู่แค่นั้นแล้ว
เขาดึงคนตัวเล็กกว่าที่มายั่วให้ความรู้สึกเขาเตลิดเปิดเปิง เข้าหาตัวทันที
และไม่ปล่อยให้ริมฝีปากคู่งามนั้นได้ผละออกอีก
ดวงตากลมโตหลับลง
รับสัมผัสแสนหวานจากชายหนุ่มที่ยินดีจะมอบความรักความรู้สึกอ่อนโยน
ที่คนตรงหน้ามอบให้
ปลายลิ้นรุ่มร้อนควานเข้าหาริมฝีปากอิ่มงาม
ของคนที่เขาแสนจะรักใคร่สุดหัวใจ
ดวงตาคมหลับลง
มีเพียงปลายลิ้นนุ่มชื้นที่ยังทำหน้าที่ในการควานหาความหวานจากริมฝีปากอิ่มงาม
ของคนรักต่อไป
พัฒนารู้สึกในหัวหมุนติ้ว เขากำลังเมา
เมากับความรู้สึกอ่อนโยนที่คนตรงหน้ามอบให้
แขนเล็กอีกข้างโอบรัดรอบคอชายหนุ่ม
ปลายลิ้นพัวพันยอมรับความรู้สึกของคนที่ร่างบางรับรู้ว่ารักเขาเช่นกัน
เขารักปราโมทย์
รักมาก
รักจนไม่กล้าที่จะบอก
เพราะกลัว เพราะอาย
เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว ร่างสูงจะไม่สนใจ ไม่ดูแล เหมือนที่ผ่านมา
อยากให้จีบ อยากให้จูบ อย่างให้อ่อนโยน และอยากให้ชายหนุ่มรักเขาตลอดไป
ใบหน้าคมถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย
เขาต้องรีบหยุด เขาไม่อยากทำอะไรเกินเลย ยังอยากที่จะถนอม
อยากที่จะให้ความรู้สึกของร่างบางชัดเจนก่อน
ก่อนที่เขาจะใจร้อนทำอะไรเกินเลย ลัดขั้นตอนไป
ดวงตาหวานซึ้ง หรี่ปรือขึ้นมองจ้องคนตรงหน้า
ทำไมถึงหยุดล่ะ หรือว่าไม่อยากจะแตะต้องเขาอีกแล้ว
“พอดีกว่านะ....เดี๋ยวกอล์ฟหยุดไม่ได้แล้วจะยุ่ง” ใบหน้าคมส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับใบหน้าหวานที่จ้องเขาตาไม่กระพริบ
“ไม่อยากหยุด ...ก็...ก็ไม่ต้องหยุดสิ” เอ่ยไปแล้ว ก็ถึงเพิ่งจะหน้าแดง
เพิ่งจะมาอาย อย่างนี้มันเป็นการให้ท่าอีกฝ่ายชัด ๆ พัดเอ๋ยพัด ทำอะไรลงไปเนี่ย
“พัดรู้ตัวหรือเปล่า...ว่าพูดอะไรออกมา” ชายหนุ่มตกใจ รีบถาม เขาต้องฟังผิดไปแล้วแน่
“พัดรู้ต้วดีว่ากำลังทำอะไรอยู่........กอล์ฟรังเกียจเหรอ..ที่เรา..เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน” ร่างเล็กก้มหน้าแดงซ่าน หลบสายตาคมที่จ้องมาอย่างไม่อยากเชื่อ
“ถ้า...ถ้า...พัดให้หยุด..กอล์ฟจะไม่หยุดแล้วนะ” ชายหนุ่มถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ
“พัดแล้วแต่กอล์ฟ” เสียงหวานแผ่วเบา ก้มหน้าจนแทบจะติดกับพื้นอยู่แล้ว
เขาแน่ใจว่าต้องเป็นปราโมทย์เท่านั้น ชาตินี้จะไม่ให้ใครมาแตะต้องร่างกายตัวเองอีกแล้ว
เขามั่นใจและแน่ใจในตัวของชายหนุ่มเป็นอย่างดี
“พัด..........กอล์ฟ..กอล์ฟรักพัดนะ” พูดได้เท่านั้น
ริมฝีปากอิ่มร้อนก็โน้มเข้าหา ริมฝีปากสวย ของร่างเล็กบาง
ใบหน้าแดงซ่านนั้น อีกครั้ง
อีกครั้ง อะไร ๆ ก็หยุดไม่ได้เสียแล้ว
..
..
..
TBC.
-
เป็นเรื่องที่งดงามที่สุดอีกหนึ่งเรื่อง
อ่านแล้วเขินไปหมดเลยอ่า
:o8:
-
ง่าส์
ค้างอีกแล้วตู
-
เขินจัง :-[ :-[ :-[
หยุดไม่ได้แล้วววว :m11: :m11:
-
............โรแมนติกมากมาย.......... :o8: :o8:
............จะหยุดได้ยังไงล่ะ.........เด๋วขาดใจ...... :m1: :m1:
-
ทีพัดกับกอล์ฟ ยังมะหยุด
แล้วตาพูห์ หยุดโพสทามมายยยยยย :m16: มาต่อด่วนเลย
ลป. ไม่ได้หื่นนะเจ๊ แค่เป็นธรรมชาติ ไม่ใช่แค่พักนี้นะ
ไม่ได้เพิ่งเป็นด้วย 5 5 5 :m23:
สงสัยช่วงนี้เก็บกด ไม่มีที่ระบายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m21:
-
มาต่อด่วนเลยพูห์ :o8: :o8: :o8:
-
อ่านแล้วเขิลจังเลยอ่ะ
-
นับซ้ำได้เปล่าอ่ะ พูห์
ทีของเราล่ะ ทวงยิกๆ :m21: ทีเราทวงไม่เห็นมาต่อเลย ชิส์ :m16:
-
ซ้ำได้ครับ แต่ก็ยังไม่สิบสักที
ขนาดหายไปตั้งสามวันแล้วนะ
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m21: :m21: :m21:
มาละฮับ ช่วยรี :m16: :m16:
-
เมื่อไหร่พูห์จะมาต่ออ่ะคับ
จิงโจ้จะร้องไห้แล้วนะ ฮือๆ
:m15:
-
เฮ้อ... กว่าจะสิบเมนท์
--------------------------------------------
เพื่อนสนิทตอนที่ 12
“กอล์ฟ....ที่นี่ไม่เอา” ใบหน้าหวานเอียงหลบจุมพิตอ่อนโยน ของอีกฝ่าย
เมื่อมือหนาร้อนผ่าว ลากผ่านเข้าไปในเสื้อเชิตตัวหลวม
ร่างสูงหยุดชะงัก
ผ่อนลมหายใจหนัก ๆ
ไม่เป็นไร ช่างมัน ไม่เป็นไร รอมาได้ตั้งนานรออีกตลอดชีวิตก็รอได้
ร่างสูงบอกกับตัวเองให้หยุดมือไว้
ก่อนจะพยายามปรับลมหายใจและความรู้สึกรุมร้อนที่สุมอยู่ในอกให้สงบลงอย่างยากเย็น
“คือ...ไป..ไปที่เตียงดีกว่า” ใบหน้าหวานแดงซ่าน ก้มต่ำไม่ยอมสบตาร่างสูงตรงหน้า
อันมีผลให้ร่างสูงยิ้มกว้างได้ในทันที
“งั้น ....กอล์ฟจะอุ้มเจ้าสาวเข้าหอแล้วนะ” วงแขนแกร่งกระหวัดรัดร่างบางขึ้นแนบอก
มันออกจะตัดขัดอยู่เหมือนกัน
เนื่องจากแขนอีกข้างของร่างบางยังใส่เฝือกอยู่ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่ประการใด
*************************
ร่างสูงปล่อยคนในอ้อมแขนลงหน้าเตียงแคบนั้น
ร่างบางหน้าแดงก่ำ
เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ แล้ว ๆ ต้องทำอะไรต่อไปล่ะเนี่ย
ชายหนุ่มเหมือนรู้ใจ
มือใหญ่ค่อยปลดกระดุมเสื้อด้านหน้าของร่างเล็กออกทีละเม็ด ๆ
พัฒนาไม่ไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าต้องอายอีกมากแค่ไหน
ก่อนที่ร่างแกร่างหนาจะเข้าครอบครองแนบชิด
ถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นให้แทน
ริมฝีปากอุ่นชื้นแตะสัมผัสเบา...อ่อนโยนที่หน้าผากมนเนียน
“กอล์ฟ..กอล์ฟ” ร่างเล็กร้องเรียก เหมือนเพิ่งจะเริ่มหวั่นไหวและเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น
เมื่อกี้ก็.....ก็ไม่ได้กลัวหรอกนะ
แต่แค่ถูกสัมผัสแผ่วที่หน้าผาก ร่างกายมันก็ตอบสนองทันที
หัวใจมันสั่นไหวอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้ว แล้วมือ มือก็เริ่มเย็นเฉียบ
“จ๋า.....” คนตัวสูงที่ปลายจมูกยังคงพัวพันอยู่กับแก้มขาวใสนั้นตอบกลับ
“ปิด...ปิดไฟก่อนได้มั้ย” มือเล็กบางอีกข้าง ผลักให้อีกฝ่ายห่างจากตัว
ใบหน้าหวานแดงซ่าน ร่างบางเริ่มสั่นไหว มัน...มันเกิดกลัวขึ้นมา..แล้วก็อายด้วย
ร่างสูงยิ้มหวาน ได้สิ ทำไมจะทำให้ไม่ได้ ตอนนี้อยากได้อะไรขออะไรเขาก็ทำให้ได้ทั้งนั้น
ขอแค่อย่าเปลี่ยนใจกระทันระหว่างที่...........ก็แล้วกัน
มือแกร่งเดินเอื้อมไปปิดไฟที่หน้าห้อง
ความมืดเริ่มมาเยือน แม้จะเป็นเวลาใกล้พลบค่ำ แต่ก็ยังพอมองเห็นหน้ากันได้
ร่างเล็กก้มหน้างุด มือใหญ่จูงมือเล็กบาง เย็นชื้นนั้นมานั่งลงที่เตียง
ดวงตาคมพยายามที่จะมองใบหน้าสวยหวานที่เอาแต่ก้มหรุบต่ำ
ชายหนุ่มนั่งลงที่หน้าเตียง คุกเข่าอยู่ที่เบื้องหน้าคนตัวเล็กกว่า
ก่อนที่ใบหน้าคมจะเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากบางที่ขบเม้มเข้าหากันแน่น
และค่อยคลายออก
เมื่อเขาเฝ้าจูบวนเวียนซ้ำ และสอดปลายลิ้นนุ่มชื้นเข้าหา
“อื้อออออออ” เสียงหวานใสครางแผ่วในลำคอ เมื่อปลายลิ้นอุ่นร้อน เริ่ม รุกราน
ริมฝีปากอิ่มสวยอย่างเรียกร้องรุนแรง
ปลายลิ้นกระหวัดรัดเกี่ยว รุกล้ำ ตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ
ก่อนที่อ้อมแขนแข็งแกร่าง จะโอนผ่อนให้ร่างบางแนบลงกับฟูกนุ่ม
และยังคงระดมจูบทั้งแก้มเนียนใส และวนซ้ำมาที่ริมฝีปากบางนิ่มนวลต่อไป
ร่างเล็กที่อยู่เบื้องล่าง หลับตาแน่น
รับความรู้สึกรุมร้อน ที่ถาโถมโหมกระหน่ำเข้าหาตัว
“อื้อ.........อะ..อ่ะ” ร่างเนียนขาวกระจ่างตา สั่นไหว
เมื่อถูกทาบทับจากกายแกร่งตรงหน้า
สัมผัสอุ่นล้ำเรียกร้องจากปราโมทย์ทำให้ต้องกระหวัดแขนที่เคลื่อนไหวได้
โอบรัดรอบคอของชายหนุ่มไว้เพื่อเป็นหลักยึด
แผ่นอกเนียนขาว ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากรุ่มร้อน ที่ดูดดุนปลายยอดแข็งขืนของร่างเล็กบาง
ขบเม้มฝากร่องรอยไว้จนทั่ว ก่อนจะเคลื่อนผ่านมาที่ท้องน้อย
จูบเน้นทิ้งร่องรอยฝากไว้
ความร้อนในกายของสองร่างพุ่งสูง ต่างเรียกร้องซึ่งกันและกัน
ริมฝีปากร้อนครอบครองส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กอย่างปรารถนา
ดูดเม้ม ดึงรั้งอย่างสุดจะห้ามใจ
“กอล์ฟ .......กอล์ฟ...ไม่ไหวแล้ว”
เสียงหวานครางแผ่วสั่นไหว เรียกชื่อคนตรงหน้า อย่างสุดจะกลั้นความรู้สึกเอาไว้
ปราโมทย์เหมือนพายุที่โหมกระหน่ำ พัดโถมเข้าหาอย่างรวดเร็ว
รุนแรง และเร้าร้อนอยู่ในที
สะโพกบางแอ่นหยัดรับความรู้สึกร้อนรุ่มแปลก ใหม่ที่ร่างสูงมอบให้
มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่น
ร่างกายบิดเร่าไปมา ลมหายใจติดขัด
พยายามกลั้นเสียงครางที่บ่งบอกความรู้สึกเอาไว้ อย่างยากลำบาก
ก่อนที่ริมฝีปากร้อนรุ่มจะเร่งจังหวะการครอบครองเร็วขึ้น
ความรู้สึกร้อนวูบ
ถูกถ่ายทอดผ่านสัมผัสเข้าสู่ผิวกายอย่างรวดเร็ว
ร่างบางเกร็งแน่น
ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากัน
เมื่อกำแพงแห่งความรู้สึกนั้นถูกทลายลง
เพราะจังหวะการกระทำที่รุมร้อนของชายหนุ่มเบื้องล่าง
“อ๊ะ อ่ะ อ๊า......................” ใบหน้าสวยหวานแหงนเงย ภาพเบื้องหน้าขาวโพลน และมืดสนิทลงในทันที
เมื่อความรู้สึกรุมร้อนอัดแน่นภายในกายทะลักทลายลงตรงหน้า
ร่างเล็กหอบกระเส่า
เป็นนาน
กว่าร่างกายจะเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ
และเพิ่งสำนึกตัวได้ ว่าเมื่อสักครู่
ตัวเองส่งเสียงน่าอายมากขนาดไหน
ดวงตากลมที่พยายามปรับให้เข้ากับความมืดหรี่ปรือขึ้น
และพบกับร่างตรงหน้า
กายแกร่งเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย
ไหล่กว้างหนา รับกับช่วงตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น
ร่างสูงที่ยันกายขึ้นมาจากร่างเล็ก
ทำให้ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาได้อีกครั้ง
ผู้ชายเหมือนกัน แต่ทำไมปราโมทย์ถึงได้มีรูปร่างสมกับความเป็นชายมากกว่าเขาขนาดนี้
เป็นเพื่อนกันมานาน
เห็นร่างเปลือยของอีกฝ่ายก็บ่อย
แต่วันนี้มันแตกต่างจากทุกวัน
เหมือนร่างสูงแกร่งนั้นมีแรงดึงดูดให้เข้าหา
ร่างแกร่งที่โน้มตัวลงมาหา ทำให้
ร่างบางต้องหายใจหอบสะท้านอีกครั้ง
เมื่อกายแกร่งทาบทับ
และปลายจมูกโด่งยังคงซุกไซร้ไปทั่วลำคอเนียนขาว หอมกรุ่นนั้น อีกครั้ง
อย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย
ร่างเล็กรับจุมพิตร้อนรุ่น
ก่อนที่นิ้วเรียวแกร่งของร่างสูงอบอุ่นจะรุกล้ำที่ช่องทางเล็กแคบเบื้องล่าง
“โอ้ยยยย......หยุด...มันเจ็บ” ร่างเล็กถอยหนีการรุกล้ำ ใบหน้าหวานแหงนเงยผละออกจากริมฝีปากร้อนที่พยายามปลุกปลอบ
แต่ก็ได้เพียงเท่านั้น
เมื่อชายหนุ่มเพิ่มสิ่งที่สอดใส่เข้าไปมากขึ้น
“อ๊ะ” ร่างบางผวาเฮือก เกาะไหล่กว้างแน่น ปลายเล็บจิกข่วนลงมาที่กลางหลังของชายหนุ่ม
“พัด...พัด..ถ้าเจ็บกัดลงมาเลยนะพัด” ร่างสูงปลุกปลอบกระซิบแผ่ว อย่างยากที่จะหยุดความรู้สึกไว้ได้อีก
มืออีกข้างรูปไล้ไปมาที่สะโพกมนสวย ก่อนจะแตะต้องไปยังจุดเดิมที่จะพอให้ร่างเล็กรู้สึกดี และผ่อนคลายได้
ทั้งที่ระยะเวลาห่างกันไม่นาน แต่ส่วนอ่อนไหวของร่างบางกลับแข็งขืน
รับการสัมผัสครั้งใหม่ ได้อย่างรวดเร็ว
ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้แนบแน่น ก่อนจะกอบกุมดึงรั้งอย่างอ่อนโยน
ดวงตากลมหรี่ปรือลงตามอารมณ์อีกครั้ง
..
..
..
TBC.
-
โอ้ว :o8:
ขาดช่วงอ่ะพูห์ :o11:
-
ในที่สุด :give2: :give2: :give2:
-
อู้ววววววว :m10: :m10: :m10: สุดยอด บรรยายได้ถึงอารมณ์มั่กๆๆๆ :a2:
แต่มันขาดช่วงตรงตัดตอนนี่แหล่ะ :m29: :m16:
-
.........โอ้ว..... :m25: :m25: :m25:
-
:m10: :m10: :m10:
-
:a2: Yessssssss!!!!!!
:m10: :m10: :m10: ชอบมากมายยยย
:m25: หื่นได้ใจจิงๆ
-
พูห์อยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยย
:o7:
-
..
..
..
ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้แนบแน่น ก่อนจะกอบกุมดึงรั้งอย่างอ่อนโยน
ดวงตากลมหรี่ปรือลงตามอารมณ์อีกครั้ง
แต่แล้วก็ต้องผวาด้วยความเจ็บปวดเกาะไหล่กว้างและฝังรอยขบกัดไว้ในทันที
เมื่อถูกสอดแทรกรวดเร็ว
จากสิ่งร้อนรุ่มที่หนักแน่นกว่าที่ เบื้องล่าง
ร่างกายของทั้งสองถูกประสานกันในทันใ
เมื่อร่างสูงสอดแทรกกายเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ความเจ็บปวดแล่นพล่านในสมองของร่างเล็ก
เหมือนร่างกายโดนแยกออกจากกัน
เอวบางเกร็งแน่น ตามสัญชาติญาณ
ต่อต้านการรุกล้ำ
หนาดน้ำใสไหลริน
เขาเจ็บ จนแทบขาดใจ
แต่ก็เพียงไม่นาน
เมื่อความรู้สึกเจ็บร้าวผ่อนคลาย
ความรู้สึกใหม่ก็มาแทนที่
“พัดจ๋า...พัดของกอล์ฟ...ผ่อนลมหายใจนะ”
“ไม่เจ็บอย่างที่คิดหรอก...เชื่อกอล์ฟนะคนดี” ลมหายใจร้อนรุ่มหอบกระเส่า
เขาสงสารร่างเล็กเบื้องล่างเหลือเกิน เมื่อรับรู้ได้ถึงหยาดน้ำตาและเสียงสะอื้นของร่างบาง
ที่บัดนี้ปลายเล็บยังคงจิกทึ้งไหล่กว้างไว้อยู่ตลอดเวลา และเพียงไม่นาน
ใบหน้าสวยหวานก็ยอมห่างออกมาจากไหล่ของเขา
ชายหนุ่มทำท่าจะผละกายออกแต่ก็ถูกมือเล็ก ๆ โอบรั้งใบหน้าเข้าหาตัว
พัฒนายอมรับทุกอย่างได้ ยินยอมรับทุกอย่าง
จะเจ็บจะปวดมากกว่านี้ก็ยอม ขอเพียงแต่ร่างสูงอยู่ใกล้ ๆ และไม่ห่างไปไหนก็พอ
“พัด.........” ร่างสูงครางแผ่ว สงสารร่างเล็กนี้อย่างจับใจ ทั้งที่รู้ว่าต้องเจ็บปวดแน่ ๆ แต่พัฒนาก็ยอมให้เขาได้
อย่างนี้ถ้าไม่เรียกว่ารัก แล้วจะเรียกว่าอะไร
จมูกโด่งจุมพิตลงที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่
ฝ่ามือรุมร้อนสอดประสานผูกพันกับมือเล็ก ๆ ของอีกฝ่าย
ถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนถึงกัน
ในขณะที่มืออุ่นหนาอีกข้างยังคงทำหน้าที่ปรนเปรอความรู้สึกให้กับอีกฝ่ายต่อไป
พัฒนาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกเจ็บร้าวอย่างที่เคยอีกแล้ว
เมื่อสะโพกแกร่งเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ดีกว่าก็เข้าแทนที่
ร่างสูงค่อยเป็นค่อยไป
ก่อนจะเร่งเร้าขึ้น
เมื่อรับรู้ว่าร่างกายอีกฝ่ายตอบสนองยอมรับแล้ว
จังหวะการประสานยังดำเนินต่อ
พร้อมกับเสียงครางกระเส่าของทั้งสองร่าง
ที่ทำสัญญากันด้วยร่างกายและหัวใจ
ตลอดค่ำคืนนั้น...............................................
จนถึงรุ่งสางของอีกวัน
**********************
มือเล็กอีกข้างถูกเกาะกุมแน่น และจุมพิตซ้ำเรื่อย ๆ อยู่ตลอดเวลา
ร่างสูงกอดกระชับเอวบางเอาไว้แนบตัว
เมื่อคืนเขารุนแรงไปหรือเปล่า ทั้งที่พัฒนาเองก็ยังต้องใส่เฝือกที่แขนอยู่ แต่เขายังกล้าทำอะไรรุนแรงขนาดนั้นได้
แต่ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าซุกซบกับอกเขานี้ ก็ตอบรับได้เป็นอย่างดี
ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้เลยจริง ๆ
เขาไม่ถามพัฒนาอีกแล้ว..........ว่ารักเขาหรือไม่
ในเมื่อร่างกายและการกระทำของอีกฝ่ายทำให้เขามั่นใจได้อย่างแน่ชัด
พัฒนารักเขา รักแน่ ๆ และคงจะรักมากด้วย
ไม่งั้นแล้วคนตัวเล็กที่เขารักใคร่อย่างสุดหัวใจ..ตรงหน้าคงไม่ยอมรับเขาได้มากมายขนาดนี้
“กอล์ฟ..............” เสียงหวานใส เอ่ยเรียกชายหนุ่มที่เอาแต่จูบมือจูบไหล่อยู่ไม่ห่าง
ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“หือ” ร่างสูงขานรับ จมูกโด่งเพิ่งจะละจากไหล่เล็กบางหอมกรุ่นของคนตรงหน้า
“จะไปออสเตรเลียเมื่อไหร่” ถามไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ถ้าต้องอยู่ห่างกันจริง ๆ เขาจะทำยังไงดี
“เปล่านี่......กอล์ฟก็อยู่เมืองไทย..กับไอ้กุ้ง..ขี้เกียจจะย้ายที่เรียนให้เสียเวลา..พ่อกับแม่แค่นั้นแหละที่ไป” ร่างสูงตอบเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จมูกโด่งจะฝังลงที่มือเล็ก ๆ นั้นอีกครั้ง ในจำนวนครั้งที่นับไม่ถ้วน
“ไอ้กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ” ร่างเล็กลุกพรวดพราดขึ้นทันที
“แก..แก..ไม่ได้จะไปออสเตรเลียเหรอ..........ไอ้....ไอ้..บ้าเอ้ยยยยยยยยย” ร่างเล็กโวยวายร้องลั่น
ทั้งเตะทั้งทุบคนที่เบี่ยงหนีการกระทำนั้น อย่างไม่เข้าใจ
“เฮ้ยยยยยพัด...อะไรอ่ะ....โกรธอะไรเนี่ย” ร่างสูงหลบหลีกร่างเล็กที่ถาโถมเข้ามา
ไม่ได้ไปออสเตรเลียเหรอ แล้ว แล้ว มันยังมา..........มาทำอย่างนี้เนี่ยอ่ะนะ
ตายซะเถอะ..............ร่างเล็กโถมกายเข้าหา จึกทึ้งร่างสูงที่เอาแต่ป้องกันตัวเองเป็นพัลวัน
ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่เอวเล็กที่เหนื่อยหอบจนตัวโยน
“แกกล้าทำอย่างนี้กับฉันเหรอ..ไอ้กอล์ฟไอ้บ้าเอ้ย” ร่างเล็กโวยวายดิ้นรน ก่อนที่มือใหญ่จะพยายามฉุดรั้งกอดกระชับเอวบาง เหมือนจะพยายามบีบบังคับให้หยุดการกระทำให้ได้
“ถ้าไม่ทำอย่างนี้....แล้วกอล์ฟจะรู้มั้ยว่าพัดคิดยังไง” ร่างสูงกอดรัดร่างเล็กที่ดิ้นรนรุนแรง
จะออกจากอ้อมแขนแกร่งหนานั้น
“แก แก ไอ้ ไอ้ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงหวานใสยังคงร้องลั่น
ดิ้นรนไปมาไม่ยอมสิ้นฤทธิ์
“พัดนี่ดื้อจริง ๆ เลยนะ เดี๋ยวเหอะ” ร่างสูงกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น จนคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นรน
แทบหายใจไม่ออก
ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดการโวยวายดิ้นรนของร่างเล็กให้สงบลงได้ด้วยการจุมพิตหนัก ๆ ที่ข้างแก้ม
และเปลี่ยนเสียงร้องโวยวายร้องลั่นนั้น เป็นเสียงอย่างอื่นแทน
..
..
..
TBC.
-
อ่านแล้วจี๊ด...โดนจาย
:m1:
-
เปลี่ยนเป็นเสียงยางงายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m10:
:m16: รีบมาต่อเร็วๆเลยนะ ตาพูห์
ค้างอ่ะ อัดอั้น o9
-
เหอ เหอ พัฒโดนหลอก :m14: :m14: :m14:
-
...........ปล้ำต่อเลย.............. :m11: :m11:
-
:m3: :m3: :m3:
-
:m3:
อุ๊ย เขิลๆ
-
น่าร๊ากกกกก จังเยย วิ๊วววววววว :m11:
-
555555+ โดนซะ....
รอตอนต่อปายครับ :a11:
:a11: :a11:
[attachment deleted by admin]
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 13
“พัด...พัดอ่ะ...พัด” ร่างสูงพยายามเดินตามร่างเล็กที่เอาแต่เดินหนี
ใบหน้าหวานบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
“พัด...กอล์ฟขอโทษนะพัด..พัดคุยกันก่อนสิพัดอ่ะ” ร่างสูงยังไม่ละความพยายาม
ยังเดินตามเพื่อจะง้องอนร่างเล็กต่อไป
เรื่องที่พัฒนาคิดว่าทำผิดพลาดที่สุดก็คือเรื่องเมื่อคืน
เพราะกลัวว่าจะต้องเสียปราโมทย์ชายหนุ่มที่แสนดีไปจึงยินยอมทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้น
แต่พอรู้ว่าตัวเองโดนหลอก ความรู้สึกเสียหน้า และผิดหวังก็ผุดขึ้นมาทันที
ปราโมทย์เอาความรู้สึกดี ๆ ที่เขามอบให้ มาเป็นบทพิสูจน์งั้นเหรอ
คงจะสนุกมากสินะ
ที่ทำให้เขาละทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองได้
ตอนนี้อยากจะไปที่ไหนก็ไปเถอะ ไม่คิดจะคุยกับไอ้คนหลอกลวงนี่อีกแล้ว
หลงคิดว่าเป็นคนดี แต่ที่แท้ มันก็เจ้าเล่ห์ขนาดนี้นี่เอง
ตลอดทั้งเช้านี้ พัฒนา ไม่ยอมให้ร่างสูงสัมผัสเนื้อตัวเลยสักนิด
เมื่อคืนมันก็มากเกินจะพอแล้ว
ให้ไปหมดทั้งร่างกาย ทั้งความรู้สึกแล้วยังจะมางี่เง่าอยากได้อะไรอีก
สายตาซื่อ ๆ ออดอ้อนนั้นน่ะ ไม่รู้ว่าซ่อนความคิดร้ายกาจอะไรไว้อีก
“พัดจ๋า....กอล์ฟขอโทษ..กอล์ฟสำนึกผิดแล้วนะ...นะ..นะ” ร่างสูงทำตาออดอ้อน
พยายามจะเข้าหาร่างบางนี้ให้ได้
แต่คำตอบคือเหมือนเดิม นิ่งแล้วก็นิ่ง พัฒนาทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ
เหมือนไม่มีชีวิตอยู่ตรงนั้น
จนเขาเริ่มท้อใจ
ร่างเล็กไม่โวยวายเหมือนเมื่อคืนทั้งนิ่งทั้งเฉย นิ่ง นิ่ง นิ่ง แล้วก็นิ่ง
จนเขาไม่รู้จะหาวิธีง้ออย่างไรดีแล้ว
คงจะโกรธเขามากจนไม่อยากให้อภัย
แล้วยิ่งเรื่องอย่างนี้ มันน่าอภัยให้ง่าย ๆ ที่ไหนกัน
มือเล็ก ๆ เปิดตู้เย็นเพื่อรินน้ำดื่ม แต่ก็ติดปัญหาตรงที่ว่า เปิดกระติกน้ำไม่ถนัด
และต้องพยายามใช้มือข้างที่เข้าเฝือกไว้ประคองแก้วให้น้ำไม่หกอย่างทุกลักทุเล
ปราโมทย์ รีบคว้ากระติกน้ำในมือของร่างบาง มารินน้ำใส่แก้วและส่งให้กับร่างเล็ก
แต่พัฒนาสะบัดหน้าหนี ไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขาเลย
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรพัฒนาก็ทำเหมือนไม่มีความรู้สึก
ร่างสูงจึงเปลี่ยนมานั่งหน้าเศร้าอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องครัว
พัฒนาเดินผ่านหน้าเขา แล้วก็เดินจากไป ไม่ได้เหลียวมามองสักนิดว่าเขาทำหน้าอย่างไร
“พัด..............กอล์ฟกลับบ้านแล้วนะ” ร่างสูงคว้ากุญแจรถแล้วเดินมาหาร่างเล็ก
พัฒนาคงไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้ว เขาก็ไม่กล้าอยู่สู้หน้าร่างเล็กอีก
บางที ถ้าพัฒนาหายโกรธเขาแล้ว เขาค่อยมาหาดีกว่า
ตอนนั้นร่างเล็กคงจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วก็เป็นได้
ร่างบางยังคงนั่งนิ่งต่อไป ทำเหมือนไม่สนใจคำพูดของอีกคน
ร่างสูงเดินคอตก ก้าวออกไปแล้ว
โดยทิ้งพัฒนาให้นั่งอยู่คนเดียว
“ไอ้กอล์ฟ....ไอ้กอล์ฟบ้า....เห็นอยู่ว่าใช้มือได้ข้างเดียวยังจะไปอีก”
ร่างเล็กมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินลับตาไป
แล้วปาหมอนอิงไล่หลังอย่างโมโห
ขอบตาร้อนผ่าว
นึกถึงร่างสูงแล้วก็โมโห
นึกอยากจะไป..ก็ไป..ไม่ต้องง้อกันเลยใช่มั้ย
ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้กอล์ฟ ไอ้คนบ้า เกลียดมันจริง ๆ แล้ว
ร่างบางหน้างอง้ำ หยาดน้ำตาคลอหน่วย
ความโมโหเจ็บปวดเริ่มพุ่งสูง
ใบหน้าหวานซบลงกับหมอนอิงใบเล็ก อีกใบ
ข้าวโพดก็ไม่อยู่ พ่อแม่ก็ยังไม่กลับมา แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
............................................
ระหว่างเดินออกจากบ้านของพัฒนา ร่างสูงก็นิ่งคิด
ถึงแม้ว่าตอนนี้ ร่างเล็กบางที่เขาได้กกกอดเมื่อคืน จะไม่ยอมพูดและก็ยังโกรธเขาอยู่ก็ตามที
แต่ทำอย่างนี้มันถูกแน่แล้วหรือ
นึกถึงร่างหอมหวานเมื่อคืน แล้วก็ต้องลอบยิ้มอย่างสุขใจ รสสัมผัสแสนหวานยังไม่จางหาย
ไปจากความรู้สึก นึกถึงใบหน้าหวานฉ่ำ ตาปรือ ยั่วยวนเซ็กซี่น่ารักที่สุดสำหรับเขาจริง ๆ
พัฒนาทำหน้าแบบนั้นเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นึกถึงความหอมหวานที่ได้รับเมื่อคืน
มันก็คุ้มยิ่งกว่าคุ้มกับอาการแง่งอนของร่างบางตอนนี้
แต่เขากลับจะทิ้งพัฒนาให้อยู่คนเดียวอย่างนั้นหรือ
ตอนนี้หน้าที่ดูแลร่างเล็กกว่านั้นเป็นของเขา เขามีหน้าที่ต้องดูแลร่างบางนั้น
เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพัฒนายังบาดเจ็บอยู่ แล้วเขายังจะทิ้งให้คนรักอยู่คนเดียวอีก
เขานี่มันแย่ จริง ๆ คิดอะไรเอาแต่อารมณ์ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของพัฒนาบ้างเลย
ร่างสูงถอนใจ
ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง
**************************
“ไอ้กอล์ฟ...ไอ้บ้า..ฮือ..ฮือ”
เขาได้ยินไม่ผิดแน่ เสียงของพัฒนา ที่กำลังกร่นด่าเขา
แต่ที่เหนือกว่านั้น เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของร่างบางที่ซบศรีษะเล็ก ๆ
ลงกับหมอน
“พัด.....เป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างสูงหยุดยืนที่ด้านหลังร่างเล็ก มองคนตัวเล็กกว่าที่ร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น ก็ยิ่งท้อใจ
ใบหน้าหวานแหงนเงย ขึ้น ออกอาการสะดุ้งและตกใจ
ปราโมทย์มายืนที่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่
ก็ ก็ เมื่อกี้เดินออกไปแล้วนี่
มือเล็กรีบปาดน้ำตาออกทันที ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดได้
ดวงตากลมโตแดงก่ำ เปรอะไปด้วยคราบน้ำตา
“พัด.....” ร่างสูงลงนั่งข้าง ๆ
“เป็นอะไร....โกรธกอล์ฟมากจนต้องร้องไห้เลยเหรอ” ปราโมทย์หน้าเศร้าลง
เขามันไม่ดีเองที่ทำแบบนี้
ทั้งที่อยากรักอยากถนอมให้นาน ๆ แต่กลับมาทำอย่างนี้ มันก็สมควรแล้วล่ะ
ที่ร่างบางจะโกรธจะเกลียดเขาขนาดนี้
“เปล่า.....ก็...ก็..ก็แค่หิวข้าว” พัฒนาหาข้อแก้ตัว แต่มันก็ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย
“หิวเหรอ...จริงสิ..เราไม่ได้กินอะไรกันตั้งแต่เมื่อคืนนี่นา” ร่างสูงเพิ่งนึกได้ แต่ประโยคที่ว่า
ตั้งแต่เมื่อคืน นั้นมันก็สะดุดใจทั้งคนฟังคนพูด
เป็นผลให้ทั้งสองร่างหน้าแดงจัดขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อความคิดไพล่ไปถึงเรื่องเมื่อคืน
ที่เขาและพัฒนา..................................
ใบหน้าคมเหลือบมองที่ร่างเล็กด้านข้าง ก็พบกับกิริยาอาการเดียวกับเขา
ใบหน้าหวานแดงเรื่อ ก้มหรุบต่ำ
“เอ่อ..พัด..คือว่า..กะ..กิน..ข้าวก่อนดีกว่านะ...เดี๋ยวกอล์ฟทำไข่เจียวแล้วกันนะง่าย ๆ พัดจะได้กินรองท้องก่อน...ก่อนจะไปทำอย่างอื่น...ไม่ใช่คือ จะได้ไปคิดเรื่องอื่น เอ้ย...โอ้ย..” ยิ่งพูดก็ยิ่งเข้าตัว
ร่างสูงยกมือขึ้นลูบผมตัวเอง ใบหน้าคมแดงเรื่อ
พอกันกับร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าไม่แพ้กัน
ต่างฝ่ายต่างอายกันหนักขึ้นกว่าเก่า
ถึงขนาดนี้แล้ว ถึงเพิ่งมาอายกัน
ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
ปราโมทย์รีบเดินลิ่วเข้าไปค้นหา ของที่จะใช้ทำอาหาร
เขาไม่ลืมที่จะเหลือบมองร่างบาง
ที่หันหน้ามาทางเขาและก็บังเอิญให้สบตากันพอดีอีก
ต่างฝ่าย ต่างรีบหลบสายตาของฝ่ายตรงข้ามที่จ้องมองมา
โอ้ยยยยยยยยย..........แล้วอย่างนี้จะมีครั้งต่อไปมั้ยเนี่ย
ปราโมทย์ยิ่งคิดหนักขึ้นอีก
ทำไมร่างบางถึงได้ยั่วยวนความรู้สึกของเขาอย่างนี้กันนะ
นี่มันยิ่งกว่าตอนที่ไม่ได้แตะต้องเสียอีก
ความร้อนในตัวเริ่มสูงขึ้นอีกแล้ว
แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย
เขาจะทำยังไงต่อไปดี
..
..
..
TBC.
-
หุหุ จะทำยังไงเหรอ :m10: :m10: ทำเลย ทำเลยซิ :m10: :m10: ทำอะไรล่ะ :m14: :m14:
-
ก็ทำไข่เจียวดิ :m21: :m21: :m21:
-
น่ารักดีอ่ะ ชอบๆ
:m1:
ทิพย์หื่นจริงๆ อิอิ
:m22:
-
ชอบ :m10: เอาอีก :m10:
-
............ทำอารายดี....อยากรู้ๆๆๆๆ........... :m18: :m18: :m18:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินกันเข้าไป อิอิ
ขออีกรอบดิพูห์ มีอีกปะ :m10: :m10: :m10:
-
เอานิยายมาเสริฟที่นึง หิวๆๆๆ อิอิ รอต่อนะคับ
-
แอบเขิลอีกแล้วน้า
-
น่ารักกันจังเลย
อยากมีแบบนี้บ้างจัง
:o8:
-
แบบนี้มันหื่นได้ใจ จนน่าเลีบยแบบพฤติกรรมดีแท้ๆ :m3: :m3:
:m10: :m10: :m10:
มาต่อด่วน กำลังซู่ซ่า :m11:
-
ให้มันได้อย่างนี่ซิ 555
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 14
ร่างสูงและร่างบางเอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักอาหารในจานกินไม่มีฝ่ายใด เอ่ยปากพูดแม้สักคำ
ปราโมทย์กำลังนั่งคิดอยู่ว่าจะคุยเรื่องอะไรดี
ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้
จะคุยกันไม่ต้องมานั่งนึก
แต่เดี๋ยวนี้เขาว่าตัวเขาเองนั่นแหละที่แปลก
เขารู้สึกว่าร่างบางตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป
แต่เป็น........คนรัก...............เขาคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า ดูเหมือนพัฒนาเองก็เฉย ๆ
หลังจากมีอะไรกันแล้ว ร่างเล็กก็แทบจะไม่มีกิริยาอาการอะไรเปลี่ยนไปมากมาย
แถมยังโมโหหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า
มีแต่เขาหรือเปล่านะที่รู้สึกต่างออกไป
รักมากกว่าทุกวัน คิดถึงอยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา แต่พัฒนาก็ยังเฉย ๆ
เขาเองก็แทบไม่กล้าจะแตะเนื้อต้องตัวพัฒนาเลย ร่างบางเอาแต่สะบัดหน้าหนี
ไม่ยอมให้เข้าใกล้ เขาจะทำยังไงดี
นี่ก็ไม่รู้ว่าหายโกรธหรือยัง ไม่ยอมพูดกับเขาเลยสักคำ
เมื่อกี้ก็ร้องไห้เพราะเขาไม่ทำกับข้าวให้กินอีก
เขานี่มันแย่จริง ๆ เลย
“เฮ่อ” ร่างสูงลอบถอนหายใจ แต่ก็เสียงดังจนทำให้คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมอง
“เอ่อ...คือ..กับข้าวอร่อยมั้ย คือกอล์ฟถอนใจเพราะว่ากลัวพัดกินข้าวไม่อร่อยน่ะ”
ร่างสูงรีบพูดแก้ตัวที่ส่งเสียงดังออกไป กลัวว่าพัฒนาจะโมโหขึ้นมาอีก
ร่างบางไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา และยังคงก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อไป
**********************************
“พัดเบื่อมั้ย.....มีหนังเข้าใหม่นะ..ไปดูด้วยกันมั้ย” ปราโมทย์พยายามหาเรื่องคุย
มือเล็ก ๆ กดรีโมทเปลี่ยนรายการโทรทัศน์ไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ไม่มีรายการอะไรน่าสนใจ
แต่พัฒนาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตากดต่อไป
“เนี่ยหนังที่พัดอยากดูด้วยนะ...ไปด้วยกันนะเดี๋ยวกอล์ฟขับรถให้” ร่างสูงไม่ละความพยายาม
“หรือว่าพัดอยากกินอะไรอีกมั้ย...เอ่อ..นวดเท้ามั้ยพัดเผื่อว่าพัดจะเมื่อย.เอ่อ..หรือว่า” ปราโมทย์พยายามหาเรื่องมาคุยต่อไม่รู้จบ และทำท่าจะดึงเท้าของพัฒนาขึ้นมานวดจริง ๆ
“หยุดพูดซะทีได้มั้ย....รำคาญจะแย่แล้ว” พัฒนาหันมาตะโกนใส่หน้าคนข้าง ๆ
ปราโมทย์หน้าเสีย
ชายหนุ่มหยุดพูดทันที ก่อนจะก้มหน้าลง
นัยย์ตาคมฉายแววแห่งความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เป็นอย่างนี้
บางครั้งพัฒนาก็โมโหมากกว่านี้
เขาก็ยังนิ่งเฉยและทนรับได้ ไม่เคยโต้ตอบ
แต่วันนี้มันเกินกว่าทุกวัน
ร่างสูงรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ
ทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่ลุกเดินหนีจากตรงนั้น
เขาเก็บจานชามที่ยังวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวในครัว
และเดินเข้าไปเปิดน้ำล้างชามเงียบ ๆ คนเดียว
******************************
พูดไปแล้วก็ถึงเพิ่งมานึกเสียใจ
ปราโมทย์เดินเข้าไปในครัวแล้ว
เหลือแต่เพียงร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่
ทำไมไม่ขอโทษไปนะ
ที่พูดอะไรแรง ๆ แบบนั้น ปราโมทย์ต้องเสียใจแน่ ๆ ที่ร่างบางทำแบบนี้
ปราโมทย์ไม่เคยโกรธพัฒนาสักครั้ง ไม่ว่าจะเอาแต่ใจยังไงร่างสูงนั้นก็รับนิสัยแย่ ๆ ของพัฒนาได้เสมอ
ร่างเล็กเหลียวไปมองคนที่ล้างจานอยู่ในครัวเงียบ ๆ นั้น
แล้วก็ต้องถอนใจ
ไม่เคยเห็นปราโมทย์โกรธสักครั้ง ขนาดว่าไปแรงขนาดนั้น
ปราโมทย์ก็ยังนิ่งเฉย แต่อาการเงียบจนผิดปกตินั่น
ก็ทำให้พัฒนาใจหายได้อย่างบอกไม่ถูก
“เดี๋ยวกอล์ฟนั่งอยู่ที่ม้าหินหน้าบ้านนะ...ถ้าพัดมีอะไรเรียกกอล์ฟนะ”
หลังจากจัดการกับจานชามเสร็จแล้ว
ร่างสูงก็เดินมาหาร่างบางที่สายตาจับจ้องอยู่กับรายการโทรทัศน์เบื้องหน้า
ร่างสูงไม่อยากจะยืนอยู่ให้นาน
กลัวว่าพัฒนาจะโมโหที่เห็นหน้าเขา แถมยังมายืนเกะกะให้รำคาญอีก
ใบหน้าคมส่งยิ้มเศร้า ๆ ให้กับร่างบาง
ก่อนจะก้าวเดินออกไปที่เก้าอี้ม้าหินหน้าบ้าน
ร่างเล็กมองตาม
ปราโมทย์ดูซึม ๆ ไป อย่างเห็นได้ชัด
แต่จะให้เขาเป็นฝ่ายง้องั้นเหรอ
ทำไม่ได้หรอก...ไม่มีทาง
..
..
..
TBC
-
เลิกงอนเหอะน่าาาา :m21: :m21: :m21:
-
น่าจะดีใจที่กอลฟ์ไม่ไปออสเตรเลียนะ
จางอนทำมายยย
:m29:
-
ร่างสูงๆครับ
จับกดไปอีกรอบเลยครับ จะได้หมดปัญหา งอนก็จับกด งอนก็จับกด
คนอ่าน ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ :m10:
-
เห็นด้วยกับรีข้างบนเลยค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อิอิ ( :m10:แนวหื่น อิอิ)
-
โกรธกัน งอนกัน แล้วก็...... ตามทฤษฎีเจ้สองเขาล่ะ :m4: :m4:
-
จัดไป อย่าให้เหงา o13
ทำไมเปงงั้นอ่า กำๆ ยังรอลุ้นอยุ่นะคับ
-
อิอิ แหมๆๆๆ
งอลเก่งจังเลยนะ พัด กอล์ฟก้อนะอดทนสุดยอด ทำไงได้รักไปแล้วนี่นา
แกล้งงอลถ้ารักกัน ยอมฉันนะเทอร์
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
มารอตอนต่อไป :m23:
-
...........ลากขึ้นเตียงซะก็สิ้นเรื่อง.......... :oo1: :oo1:
..........เด๋วก็หันมาคุยเอง........... :m18: :m18:
-
..
..
..
ปราโมทย์นั่งเหม่อมองไปเบื้องหน้า
คิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง
สำหรับพัฒนาแล้ว
เขาเป็นอะไรกันนะ
เป็นเพื่อน หรือว่าเป็นคนรัก...เหลวไหลน่า
เป็นคนรักงั้นเหรอ ...แค่ตอนนี้ให้อยู่ข้าง ๆ
เขาก็น่าจะพอใจแล้ว
ยังจะเรียกร้องอะไรจากร่างบางนั้นอีกนักหนา
หลายสิ่งหลายอย่างที่พัฒนายอมอ่อนข้อให้เขา
มันก็มากเกินจะพอแล้ว
ทำไมถึงยังอยากจะเรียกร้องความรัก
ยังห็นแก่ตัวกับร่างบางนั้นไม่พออีกหรือ
เขาช่างเป็นผู้ชายที่แย่จริง ๆ
ดวงตาคมร้อนผ่าว
มือแกร่งรีบปาดน้ำตาที่ทำท่าจะหยดลงเสียให้ได้
“กอล์ฟ” ร่างบางเบื้องหลังส่งเสียงเรียก
ชายหนุ่มสะดุ้ง รีบเกลี่ยน้ำตาให้พ้นจากใบหน้าตนเอง
ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้กับร่างบาง....
รอยยิ้มที่แสนเศร้าในความคิดของพัฒนา
“พัดจะเอาอะไรเหรอ” ชายหนุ่มหันมาหาร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
แค่เห็นท่าทาง....ร่างบางก็รู้แล้วว่าปราโมทย์ร้องไห้แน่ ๆ
คบกันมาเป็นปีเป็นชาติ เคยเห็นร่างสูงร้องไห้ สามครั้ง
ครั้งแรกตอนที่แข่งฟุตบอลของมหาวิทยาลัยในรอบชิงชนะเลิศแล้วแพ้
ครั้งที่สองตอนที่เขาบอกเรื่องที่โกหกไป...เรื่องที่ว่าชายหนุ่มเข้าใจว่าเขาอยากคบเป็นแฟนด้วย
และครั้งที่สาม ก็ครั้งนี้
ปราโมทย์ไม่ใช่คนอ่อนไหว ที่จะเสียน้ำตาง่าย ๆ ผิดกับร่างบางที่งี่เง่างอแงเหมือนเด็ก
ดูหนังถึงตอนเศร้าก็ร้องไห้ แมวที่บ้านตายก็ร้องไห้
และอีกสารพัด
ร่างสูงก็เอาแต่ยิ้ม และล้อเลียนเขาอยู่บ่อย ๆ
แต่ว่าสองครั้งหลังนี้ ต้นเหตุมาจากร่างบางล้วน ๆ
“พัด...พัดอยากนวดไหล่..แล้ว..แล้วพัดก็เมื่อยด้วย” ร่างเล็กหาข้อหาเหตุผลที่เดินมาหาชายหนุ่ม
ไม่ได้ง้อนะ ก็ ก็มันเมื่อยแขนจริง ๆ นี่ แขนอีกข้างก็ยังใส่เฝือกอยู่
แล้วจะให้นวดได้ยังไงกันล่ะ
“ครับ” ร่างสูงรับคำ ชายหนุ่มยิ้มได้ในทันที
วิธีง้อของพัฒนาไม่เหมือนใครหรอก เขารู้ดี นี่คงเป็นข้อดีของการเป็นเพื่อนกัน
ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนอย่างไร และนิสัยที่ไม่เหมือนคนอื่นเป็นยังไง
ปราโมทย์เดินตามร่างบางเข้าไปในบ้าน
นั่งลงที่โซฟา
ร่างเล็กยืดแขนให้กับอีกฝ่าย ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ร่างสูงอมยิ้ม
มือแกร่งกดเบา ๆ ที่แขนเล็ก ไล่ตั้งแต่ต้นแขนไปสุดที่ปลายนิ้วมือ
“เมื่อกี้ร้องไห้เหรอ” ร่างเล็กป้อนคำถามที่ไม่ทันให้ชายหนุ่มได้ทันตั้งตัว
“เอ่อ..ใครเหรอ..พัดเหรอ” ใบหน้าคมหลบสายตาที่มองมาอย่างมีคำถาม
“มึงอะแหละ...จะใครซะอีกล่ะ” ใบหน้าหวานตอบกลับ ร่างสูงที่เอาแต่เฉไฉ
“เปล่านี่...ใครร้องไห้กัน...ไม่ใช่พัดนี่...ร้องได้ทุกสถานการณ์..รู้ได้ไงว่ากอล์ฟร้องอย่ามาอำเลย”
ร่างสูงตอบกลับ ยังทำหน้าเฉย ในขณะที่มือยังทำหน้าที่นวดต่อไป
“ไม่ร้องได้ไง..อย่ามาเถียงเลย...มองตั้งแต่เดินอยู่ในครัว..จนไปนั่งหน้าบ้านเป็นชั่วโมง..เห็นชัด ๆ ยังเถียงอีก” ร่างเล็กหันมาเถียงกลับ โดยไม่รู้ว่าคำพูดที่พูดออกไปจะกลายเป็นหลุมดักตัวเองซะได้
ใบหน้าเศร้า ๆของปราโมทย์เปลี่ยไปในทันที
ร่างสูง ยิ้มร่า
มองอยู่เหรอ ตั้งแต่เดินเข้าไปในครัว จนถึงเดินออกไปหน้าบ้านเลยเหรอ โห...น่าดีใจที่สุดเลย
“เฮ้ยยยยยยยยยยย...ยิ้มอะไรวะ..อยู่ ๆ ก็ยิ้มบ้าป่าววะ” ร่างเล็กยังคงไม่รู้ตัว หันไปเอ็ดคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาหัวเราะ
“ไอ้กอล์ฟ..หยุดขำเดี๋ยวนี้เลย..หัวเราะอะไรวะ” มือเล็กตะกุยไปที่ร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
นี่ถ้าไม่หยุดขำนะ น่าดู
“โอ้ยยยยยยยยย..พัด..เจ็บ เจ็บ..อย่าตีไหล่ดิ” ร่างสูงกุมไปที่ไหล่ของตัวเอง
ที่โดนมือเล็กนั้นทั้งทุบ ทั้งจิก อย่างไม่ให้ตั้งตัว
“ทำไมโดนไม่ได้...แหมสำออยเหรอ...ดี..งั้นอีกทีดีมั้ย” มือเล็ก ๆ ทำท่าว่าจะเงื้อขึ้นแต่ก็ต้องหยุดชะงักและรีบชักมือกลับแทบไม่ทัน เมื่อได้ฟังคำตอบจากร่างสูง
“ไม่เจ็บได้ไงอ่ะ...ใครไม่รู้เล่นกัดซะเต็มแรงเลยเมื่อคืน...ยังเป็นรอยอยู่เลย” มือแกร่งหนาเอื้อมไปจับที่ไหล่ของตัวเอง
ร่างบางรีบ ชักมือกลับ แต่มืออุ่นร้อนของร่างสูงรีบดึงเข้าหาตัวทันที
“แต่ว่าถ้าพัดอยากทุบ พัดทุบอีกข้างดีกว่า...ข้างนี้มีแค่รอยเล็บ..ไม่ค่อยเจ็บ”
ดวงตาคมวาวที่จ้องมองลงมา ทำให้ร่างเล็กรีบหลบตาทันที
ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ความหมายที่พูดทำให้นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน
แล้วก็ยิ่งอายหนักขึ้น
เมื่อปลายจมูกของร่างสูงสัมผัสแผ่วเบาที่มือตัวเอง
ร่างเล็กพยายามชักมือกลับ แต่ปราโมทย์ไม่ปล่อยง่าย ๆ
ร่างสูงขยับกายเข้าแนบชิดร่างบางมากขึ้น
ก่อนที่จะก้มลงหาแก้มเนียนใสนั้นอย่างลืมตัว
ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืน
นิ่งเฉยให้ร่างสูงนั้นล่วงเกินได้ง่าย
ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด
น่าจะต่อยกลับไปสักหมัดสองหมัด
แต่ใบหน้าคมก็ยังแตะต้องไปที่แก้มเนียนขาวใสอีกข้าง
อย่างห้ามใจไม่อยู่ ใบหน้าคมเฝ้าจุมพิตแผ่วเบาอย่างสมใจ
ดวงตากลมโตหรี่ปรือลง
โอนอ่อนยินยอมให้กับร่างสูงโดยง่าย
อะไร ๆ ก็เหมือนจะง่ายดายไปซะทุกอย่าง
ถ้าไม่บังเอิญว่ามีเสียงใครอีกคนที่ไม่ได้นัดหมายตะโกนเสียงดังลั่น
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย”
สองร่างรีบผละออกจากกันในทันที
อย่างไม่ได้ตั้งตัว
“เอ่อ....กะ..กะ..กลับมาแล้วเหรอ” พัฒนาหน้าแดงซ่านพูดตะกุกตะกักเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า
ซวยแล้วไอ้โพดนี่หว่า เข้ามาตอนไหนเนี่ยไม่ให้สุ้มให้เสียง
ดวงตากลมโตจ้องมองที่ร่างบาง แค่เห็นก็รู้แล้วว่าโดนแกล้งแน่ ๆ พัฒนาแทบอยากจะร้องไห้
ไอ้กอล์ฟ ความผิดไอ้กอล์ฟอีกแล้ว ทำอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย
“โหยยยยยยยยยยยยยไวไฟชะมัดเลยนะ ไม่อยู่ไม่กี่วัน ไปถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย”
ข้าวโพดเดินเข้าหาน้องชายฝาแฝดของตน แววตาซุกซนเหลือบมองร่างสูงที่นั่งทำหน้าปั้นยาก
และลอบยิ้มอย่างนึกสนุก
“แกทำอะไรน้องฉันว่ะ...ไอ้โมทย์” ถ้อยคำหยอกล้อนั้นทำให้ร่างสูงอึกอึกตอบไม่ถูก
อะไรก็ดูเหมือนจะแย่ไปซะหมด ถ้าไม่มีเสียงของใครคนหนึ่งตามเข้ามา
“พี่ข้าวโพด...กระเป๋าให้วางตรงไหนอ่ะ” ภานุเดินตามเข้ามาในบ้านแล้วก็ต้องชะงัก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยพี่ พี่ พี่ ข้าวโพดมีสองคน” ชายหนุ่มร่างสูงอีกคนตะโกนลั่น
ทุกคนหันไปสนใจร่างสูงนั้น แต่สิ่งที่สะดุดใจปราโมทย์มากที่สุดคือ
เขาคุ้นกับร่างสูงนี้
เหมือนเคยเจอที่ไหน เหมือนเคยเจอ
แต่ว่ามันที่ไหนกัน
ปราโมทย์นิ่งคิด ลืมคำถามของข้าวโพดไปเสียสนิท
..
..
..
TBC.
-
ครายอ่ะภานุ :m21: :m21: :m21:
กะลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย ข้าวโพดนี่ :m16: :m16: :m16:
-
ใครมาอีกละเนี้ย o2 o2 o2
-
สนุกๆๆๆอิอิ อีกคู่แน่ๆ อิอิ
-
.............คนคุ้นเคยที่ไหนอ่ะ.........มาต่อด่วน.......... :m19: :m19: :m19:
-
ครายอ่า
ค้างอย่างแรง
พี่พูห์รีบๆ มาต่อเลยนะคับ
:impress:
-
น่าร๊ากกกกกกก
ปราโมทย์ช่างเข้าใจพัฒดีแท้ อิอิ
รออ่านต่อจ้า หมูพูห์ ข้าวโพดมันเป็นใครเนี่ย เป็นกำลังใจให้น้า
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
- - เริ่มงง แต่ พอเก็ท
อาจจะมีอีกคู่ ประมานนั้น
มันเปนอะไรที่แบบว่า เยี่ยม :m3:
-
ใครอ่ะ ใครอ่ะ อยากรู้อ่ะ
ต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m21: เด๋วนอนไม่หลับ
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 15
ปราโมทย์คิดไม่ออกว่าเคยเจอกับเพื่อนของข้าวโพดตอนไหน
เขานั่งคิดไปเรื่อย ๆ
ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยทักทายด้วยอัธยาศัยไม่ตรีที่ดี แล้วก็กลับไปโดยพี่ชายของพัฒนาไปส่ง
เขาถูกร่างบางลากออกมาข้างนอก หลังจากที่ทักทายกันตามภาษพี่น้องแล้ว
ข้าวโพดแซวเรื่องเมื่อสักครู่ทำให้เขาต้องรีบเดินออกมาพร้อมพัฒนา ขืนอยู่ก็ไม่รู้จะอ้างว่าอย่างไรดี
“เป็นไรอ่ะกอล์ฟ” ร่างเล็กเอ่ยถาม หลังจากลงนั่งที่ชิงช้าหน้าบ้าน
“เหมือนเคยรู้จักกันเลยนะผู้ชายคนนั้น....” ร่างสูงบอกกับร่างเล็กที่โยกชิงช้าไปมา
“รู้จักได้ไง....อยู่ด้วยกันตลอดถ้าแกรู้ฉันก็ต้องรู้สิ..ไอ้บ้า” คนตัวเล็กกว่าโยกชิงช้าเล่น
มือแกร่งเอื้อมมือแกว่งไกวแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ไอ้กอล์ฟฟฟฟฟฟฟ.....จะแกว่งให้พัดตกมาคอหักตายเลยมั้ย” ร่างเล็กกว่าโวยวาย เมื่อคนฟังเหม่อลอยไปไกล
“อ๊า..ขอโทษ...ขอโทษที” มือแกร่งค่อยแกว่งให้ช้าลง
“เฮ้ยยยยยยยย น้อย ๆ หน่อยเว้ยมึงจะหวานแหววกันมากไปแล้ว.....” ข้าวโพดตะโกนออกมาจากในบ้าน
“หุบปากเลยโพด...แม่กลับมาจะฟ้องว่าแกแอบไปค้างบ้านแฟน” พัฒนาตะโกนตอบกลับ
ร่างบางของอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้กัน
“แฟนบ้าดิ...น้องเว้ยน้อง” ข้าวโพดตอบกลับมา
“น้องแกดิ...ต้องมีหอมแก้มด้วย...ไม่ได้ตาบอดนะเว้ย” พัฒนาหัวเราะคิกคักที่แกล้งคนที่หน้าเหมือนกันได้
ข้าวโพดเดินออกมาหน้าบ้าน เห็นปราโมทย์ที่แกว่งชิงช้าแต่ตาเหม่อลอยแล้วก็เอ่ยถาม
“แฟนแกเป็นไรวะเอ๋อ ๆ พิกล” ร่างเล็กเอ่ยถามน้องชาย
“อะไรแฟนอะไร...ไม่ใช่แกนี่โพด” ร่างเล็กหน้าแดงก่ำเฉไฉไปเรื่อย
“วันเสาร์ไปทะเลด้วยกันมั้ย .....ไอ้หนุ่มมันชวน” ร่างบางอมยิ้ม พัฒนาอายจะแย่แล้ว
แต่ข้าวโพดก็แค่อยากแกล้งเล่นแค่นั้นเอง ถ้าเป็นปราโมทย์ล่ะก็ยกให้ได้ไม่มีปัญหา
“ไปดิ..ไป..ไป..ไอ้กอล์ฟวันเสาร์ไปทะเลกัน” มือเล็ก ๆ จับเชือกชิงช้าแน่น
“ไอ้กอล์ฟเว้ยยยยยยยย....ตามึงลอยไปไหนแล้วนั่นอ่ะ” มือเล็กวนอยู่ เหนือ ใบหน้าคมของปราโมทย์
“เอ่อ..ไปสิไป...” ปราโมทย์ตอบกลับ เรียกสติกลับมา
“หิวแล้ว....ทำกับข้าวให้กินหน่อย” ร่างเล็กลุกเดินจากชิงช้าเดินเข้าบ้าน
โดยมีร่างสูงเดินตามมาแบบงง ๆ
“กอล์ฟ...กอล์ฟ..” ร่างบางเดินมานั่งบนเตียงโดยมีร่างสูงนั่งอยู่ก่อน
หลังจากกินมื้อเย็นจากฝีมือของปราโมทย์แล้ว ก็นั่งดูรายการทีวีและเตรียมเข้านอน
แต่ร่างบางสังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของปราโมทย์ได้ชัดเจน
“เป็นไรอ่ะ...เหม่อเลย” พัฒนาเอ่ยถามร่างสูงเสียงอ่อนโยน ตั้งแต่เมื่อหัวค่ำแล้ว ที่ร่างสูงเอาแต่เหม่อแบบนี้ เป็นอะไรหรือเปล่านะ
“เปล่านี่...จะนอนหรือยังล่ะ” ร่างสูงเคลื่อนกายขยับเข้าด้านใน ให้ร่างเล็กเข้ามานอนใกล้ ๆ
ร่างเล็กขยับเข้ามาใกล้ ใบหน้าหวานแดงซ่าน
“เป็นไรอ่ะพัด...หน้าแดงเลย..” ใบหน้าคมเอียงเข้าใกล้ร่างบาง
“ปะ..ปะเปล่าไม่มีอะไร” ร่างบางส่ายหน้า รีบหลบสายตาคม ๆ นั้น
“เปล่าได้ไง...เห็นอยู่ว่าหน้าแดงคิดอะไรลามกอยู่หรือเปล่าเนี่ย” ร่างสูงล้อเลียนกลับ
“บ้า...ไม่ได้คิดเลย...แกแหละถอยเลยจะนอนแล้ว” ร่างเล็กรีบผลักใบหน้าคมที่ทำท่าจะโน้มลงมาใกล้
“ไอ้กอล์ฟ...พอเลยนะ...โพดอยู่” มือนุ่มนิ่มรีบผลักคนตัวสูงกว่าที่ขยับกายเข้ามาชิดใกล้
“ถ้าไม่เสียงดัง....โพดก็ไม่รู้หรอกน่า...นะพัดนะ..นิดเดียว” ใบหน้าคมโน้มลงมาชิดใกล้
ไม่สนใจคำประท้วงของอีกฝ่าย
ริมฝีปากอิ่มร้อนแตะสัมผัสแผ่วที่แก้มเนียนใส
และเลยไปหาริมฝีปากบางแดงสดของร่างบาง
“กอล์ฟ.....ไม่เอา...ยังเจ็บอยู่เลย” ร่างเล็กเอียงหนีการรุกรานด้วยการหันมาซบที่ไหล่กว้างนั้น
“พัดเล่นหนีแบบนี้เลยเหรอ” ร่างสูงหัวเราะเสียงแผ่ว
กอดกระชับร่างบางไว้กับอก
“เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ...หือออออ” มือแกร่งบีบเบา ๆ ที่จมูกรั้นของอีกฝ่ายที่นั่งซบหน้านิ่ง
ให้เขากอดง่าย ๆ
“ลองดูมั่งดิ...จะได้รู้ว่าเป็นไง” ร่างเล็กตอบกลับงอน ๆ
“ถ้าไม่เจ็บ..ได้มั้ย” ร่างสูงต่อรอง
“หา...มีแบบไม่เจ็บด้วยเหรอ…แก..ไปศึกษามาจากไหนเนี่ย” ร่างเล็กผละออกจากร่างสูง
ปราโมทย์ไม่ใช่ธรรมดาเสียแล้ว ดูเหมือนจะรู้ไปซะหมดว่าต้องทำอะไรยังไง
“แหม...พัด...กอล์ฟเป็นคนธรรมดานะ...คิดเรื่องแบบนี้กับคนที่รักก็ไม่ผิดนี่”
ปราโมทย์ตอบกลับ
ดวงตาคมเป็นประกาย
“แต่ว่า..” พัฒนาเตรียมจะค้าน
“อยู่เฉย ๆ นะ..เดี๋ยวกอล์ฟจัดการเอง” ร่างสูงยิ้มมีเลศนัย
มือหนาร้อนรุ่มไล้สัมผัสมือเข้าหา
ร่างเล็กเบื้องหน้า ที่เอนซบกับอกของเขา
ก่อนจะเปะป่ายไปทั่วร่างแล้วเข้าหาที่กลางลำตัว
“อื้อออออออ” ร่างเล็กบางครางแผ่วเมื่อถูกฝ่ามือร้อนรุ่ม ลูบไล้สัมผัสแผ่วเบา
ฝ่ามืออีกข้างของร่างสูงกระชับที่มือเล็ก ๆ ก่อนจะกุมไว้และให้วางสัมผัสที่ส่วนกลางของร่างกายเขา
ใบหน้าหวานแดงก่ำ เมื่อก้มมองสิ่งที่อยู่เบื้องล่างของร่างสูง
กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะสัมผัส
“นะ...พร้อมกันนะ”
ร่างสูงกระซิบแผ่ว...เรียกร้องอยู่ในที
มือเล็ก ๆ จึงค่อยแตะเข้าสู้ภายใน
ส่วนสำคัญของร่างกายร่างสูง ขยายใหญ่ขึ้นจนเจ้าของฝ่ามือเล็กบางสัมผัสได้
“เก่งมากพัด...คนดี” ริมฝีปากร้อนรุ่มวนเวียนที่ซอกคอหอมกรุ่น
ฝ่ามือร้อนดึงรั้ง ที่ส่วนอ่อนไหวของร่างบางตามจังหวะการหายใจ
“อะอ๊า....อ๊า” ใบหน้าหวาน อิงแนบกับไหล่กว้าง ความรู้สึกรุมร้อนเข้าแทนที่
ดวงตากลมโตเหลือบมองที่ใบหน้าคมของร่างสูง
ก็พบกับดวงตาคมปลาบพราวระยับที่มองจ้องลงมายิ่งทำให้เขินอายหนักกว่าเก่า
เขาไม่เคยคิดเลยว่าปราโมทย์จะทำสีหน้าแบบนี้ได้
ปราโมทย์ทำให้เขาลืมไป ว่าชายหนุ่มเองก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้เย็นชาอยู่ตลอดเวลา
ริมฝีปากบางจุมพิตเข้ากับริมฝีปากอุ่นร้อนของร่างสูง
ปลายลิ้นพัวพันแนบแน่น
ประสานจังหวะกับฝ่ามือร้อนผ่าวของสองร่าง
“อื้อ” เสียงครางทุ้มต่ำในลำคอ ทำให้ร่างบางรู้ว่าชายหนุ่มเองก็พอใจมากแค่ไหน
มือเล็กเร่งจังจังหวะตามฝ่ามือร้อนผ่าวของร่างสูงที่ฉุดรั้งให้ดำดิ่งสู่ความปรารถนาลึกล้ำ
ความร้อนซ่าน จากรสสัมผัส ทำให้สองร่างไม่อาจละจากกันได้
“พัดจ๋า..พร้อมกันนะ” ร่างสูงกระหวัดเกี่ยวรัดให้เอาบางเข้าใกล้แนบชิด
ในขณะที่ฝ่ามือร้อนยังคงรูดรั้งส่วนบอบบางแข็งขืนของร่างเล็ก
เร่งเร้าและแรงขึ้น
ฝ่ามือเล็ก ๆ ของร่างบางในอ้อมแขนได้แต่เลียนแบบการกระทำของอีกฝ่าย
ขยับมือให้เร็วขึ้นไม่แพ้กัน
“อ๊า อะ..กอล์ฟ..กอล์ฟ..พัดไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าหวานแหงนเงยรับจุมพิตร้อนรุ่มของร่างสูง
ที่บดเบียดแนบชิด
“อืออออ อื้ออออออออ” สองร่างเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด
ต่างรับรู้ถึงอารมณ์ของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
ลมหายใจหอบถี่ แรงแข่งกัน
ก่อนจะค่อยปรับให้เป็นปกติ
มือเล็ก ค่อยชักกลับและก็พบกับความอุ่นร้อนของอีกฝ่ายที่ทะลักทะลายจนเต็ม
ใบหน้าหวานแดงก่ำ
เพราะอารมณ์พาไป ถึงทำให้เป็นไปได้ขนาดนี้
คราวนี้จะโทษปราโมทย์ไม่ได้แล้ว ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายสมยอมเอง
ฝ่ามือรุมร้อนของร่างสูงละจากส่วนอ่อนไหวของร่างเล็ก
จ้องมองดวงตากลมของอีกฝ่ายที่มองมาไม่วางตา
“อย่ามองได้มั้ย...อายจะตายแล้วนะเว้ย” ใบหน้าหวานเอียงหนี
หันหลังให้กับร่างสูง
ที่ค่อยเคลื่อนเข้าหาร่างเล็กด้านหลัง กอดกระชับเอวบางไว้
ศรีษะซบกับไหล่เล็กนุ่มนิ่ม
“พัดจ๋า...กอล์ฟรักพัดนะ” ร่างสูงนัยน์ตาเป็นประกาย ไม่อายที่จะเอ่ยคำรักขอแค่ได้กอดร่างเล็กบางนี้
เขาก็พอใจแล้ว
..
..
..
TBC.
-
รักกันหวานชื่น :m3: :m3: :m3: ..... หื่นนิดๆ :m25: :m25:
-
:m1: :m1: :m1:
ขออย่าให้มีอุปสรรคเลยนะ คู่เนี๊ย จะได้ให้คนอ่านหื่นต่อไปได้นานๆ :m10: :m10: :m10:
-
กอล์ฟต้องคิดออกแล้วแน่เลย ว่าบุรุษลึกลับคนนั้นคือใคร เหอๆๆ
:m17:
-
วี้ดวิ้วววววววววววววววววววอิอิ น่ารักซะ
-
oops
น่ารักจังเลย หว๊าน หวาน
ติดตามอยุ่นะ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
ตายๆๆๆๆ ทำไรกันอ่ะสองคนนั่น อิอิ
รอลุ้นตอนต่อไป
-
หุหุ มีเรทนิด ๆ พอชื่นจาย :m3: :m3: :m3:
-
น่าร้ากกกกกกกก
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
รออ่านต่อนะ หมูพูห์ คิดตึ๋งพูห์จัง :m13:
-
............. :m10: :m10:.........รอบทอัศจรรย์ต่อ......
-
เรทนิดๆ พอให้กระชุ่มกระชวย 555 :m25:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 16
หลายวันก่อนปราโมทย์ได้เจอกับรุ่นน้องของข้าวโพด แต่เป็นรุ่นพี่ของเขา
คิดมาหลายวันว่าเคยเจอกันที่ไหน
ถึงได้รู้สึกคุ้นหน้ามาก ที่แท้ก็บ้านยายของเขาที่ต่างจังหวัดนั่นเอง
เคยเล่นด้วยกัน ตอนสมัยเป็นเด็กประถม เป็นช่วงปิดเทอมเดือนเมษา หน้าร้อนพอดี
จำได้ว่าตอนแรกโดนพวกเด็กเจ้าถิ่นมันแกล้ง แต่ได้เจอกับเด็กผู้ชายอีกคน
ที่ตัวโตกว่าช่วยเอาไว้ ถามไถ่กันก็ถึงพอรู้ว่ามาจากกรุงเทพเหมือนกัน
เด็กคนนั้นท่าทางใจดี และมาปั่นจักรยานเล่นกับเขาทุกวัน
เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน
แต่ตอนช่วงใกล้ ๆ เปิดเทอม เขาก็หายไป
ปราโมทย์ไม่รู้ว่าตัวเองติดใจในความใจดีของเด็กคนนั้นแค่ไหน
แต่ที่แน่ ๆ เขาจะจำไม่มีวันลืม และอยากจะเป็นคนจิตใจดี และอ่อนโยนอย่างเช่น
คน ๆ นั้น
ภานุคงไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นแรงบันดาลใจให้ปราโมทย์กลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ร่างสูงยิ้มอย่างโล่งใจ ที่แท้ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะเขาถูกชะตากับภานุอย่างบอกไม่ถูก
******************************
วันเดินทางมาถึง ปราโมทย์รีบกระวีกระวาดเตรียมของ ซึ่งส่วนใหญ่ก็ของพัฒนาทั้งนั้น
หลายวันนี้ต้องหมั่นเอาใจร่างเล็กมาก ๆ หน่อย เพราะตั้งแต่วันนั้นแล้ว พัฒนาก็ไม่ยอมคุยกับเขาอีกเลยเอาแต่ไล่ให้ออกห่าง
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสาเหตุมาจากอะไร จะว่าเรื่องที่มีอะไรกันเมื่อคราวก่อนก็ไม่น่าจะใช่
เพราะพัฒนาเองก็ดูเหมือนพอใจอยู่ไม่น้อย แต่หลังจากนั้นพอเขาจะใช้มุกเดิม พัฒนาก็รีบเดินหนี
แถมหาเรื่องว่าเขาอีกต่างหาก โกรธอะไรนักหนาก็ไม่เข้าใจ
“กอล์ฟเอานี่ด้วย” ร่างเล็กชี้ให้ปราโมทย์ยกของที่ลืมไว้ ขึ้นรถของชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่ช่วยเขาหิ้วกระเป๋าและอุปกรณ์สำหรับทำอาหาร
ภานุเป็นคนจิตใจดีจริง ๆ ดีแล้วที่ข้าวโพดได้เจอคนแบบนี้ มีแต่เขานี่แหละ ที่ไม่รู้เมื่อไหร่
ร่างบางจะใจอ่อนยอมให้เข้าใกล้อีกครั้ง
เห็นว่าไปทะเลคราวนี้พัฒนา จะไปนอนกับข้าวโพด แล้วก็ภานุด้วย
ไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นอะไรกัน แล้วแถมจะให้เขาไปนอนนอกห้องอีก แล้วปราโมทย์จะทำอะไรได้ล่ะก็ได้แต่พยักหน้ารับคำ ไม่กล้าหืออีกเหมือนเดิม
ขืนไม่ทำอย่างนั้น มีหวังพัฒนาโกรธตาย คราวนี้แม้แต่มือก็คงไม่ให้แตะอีกแน่
“พี่หนุ่ม...ของไว้ไหนอ่ะพี่” ปราโมทย์ถามร่างสูงที่ง่วนอยู่กับสัมภาระ
“กอล์ฟ..เอาไว้ท้ายรถเลย...” ร่างสูงตะโกนตอบกลับ
“ไปยังพัด.....” ปราโมทย์เดินมาหาพัฒนาที่ยืนคู่กันอยู่กับข้าวโพด
เล่นแต่งตัวเหมือนกันเป๊ะแบบนี้ เขาเองก็สับสนได้เหมือนกัน ถ้าไม่เห็นว่ามีเผือกใส่ไว้ที่แขน
อาจแยกผิดเอาได้ง่าย ๆ
ที่พัฒนาหงุดหงิดก็คงเป็นเพราะว่า ไปครั้งนี้เห็นทีจะไม่ได้เล่นน้ำ เพราะคงต้องใส่เฝือกไปอีกเกือบเดือน
“อือ...ปะพัด” ข้าวโพดหันมาจูงมือน้องชาย เตรียมนั่งที่ด้านหลัง
“ไม่ให้โพดนั่งกะพี่หนุ่มล่ะ” ปราโมทย์กระซิบข้างพัฒนา นี่ใจคอจะไม่ห่างกันเลยใช่มั้ยเนี่ย
สงสัยต้องทำอะไรสักอย่างแล้วมั้ง
“เออ........รู้แล้วน่ะ..อย่ามาสอนหน่อยเลย” ร่างบางหน้างอหงิกยอมเดินไปนั่งด้านหลังกับปราโมทย์โดยดี
“อะไรอะพัด..ไหนว่าจะนั่งด้วยกันไง” ข้าวโพดหันมาถามร่างเล็กอีกคน เจ้าพัดเป็นอะไรนักหนา
ปราโมทย์นี่ก็บ้าจริง ๆ ตามใจจนเคยตัวหมดแล้ว ไม่เคยมีปากมีเสียงเลยหรือไง พัฒนาเลยชักจะเอาแต่ใจตัวเองใหญ่แล้ว
“ไม่อ่ะ....โพดนั่งหน้าแหละดีแล้ว” ร่างบางเบะปากน้ำเสียงไม่พอใจ
“ไปกันยังงงงงงงงงง” ภานุที่วันนี้ทำหน้าเป็นคนขับเอ่ยถามคนที่อยู่ในรถ
“อือไปเลย....ทะเลรออยู่” ข้าวโพดหันมายิ้มให้กับร่างสูงที่ขึ้นนั่งเคียงข้าง
และออกรถทันที
หลังจากที่ส่งเสียงเอะอะโวยวายกันมาบนรถ ร่างบางสองร่างก็หลับสนิท เหลือเพียงเขากับภานุเท่านั้นที่ยังไม่หลับ
“พี่หนุ่มจำผมได้มั้ยพี่” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างสูง
..
..
..
TBC.
-
.........ปายเที่ยวทาเล......... :m3: :m3: :m3:.
.........แล้วก็...... :m10: :m10: :m10:
-
.........ปายเที่ยวทาเล......... :m3: :m3: :m3:.
.........แล้วก็...... :m10: :m10: :m10:
แล้วก็.................
.........................
........................
.........................
เล่นน้ำทะเลกันไง :m4: คึคึ
-
สองคู่ชู้ชื่น อิอิ
-
ความหลัง เมื่อครั้งยังเยาว์วัย
:m1:
-
:m3: :m3: :m3:
ไปทะเล แสนสุขใจ :m1:
ลุ้นดีกว่าว่าใครจะนอนกับครายยยยยย :m4:
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุก น่ารัก ดีนะ แถม :m10: 5555
ตามมาลุ้นต่อ งานนี้มีลุ้น รู้สึกแปลกๆๆ กับประโยคนี้
อ่านแล้วรู้สึกคิ้วกระตุกๆ แปลกๆๆ
หลังจากที่ส่งเสียงเอะอะโวยวายกันมาบนรถ ร่างบางสองร่างก็หลับสนิท เหลือเพียงเขากับภานุเท่านั้นที่ยังไม่หลับ
“พี่หนุ่มจำผมได้มั้ยพี่” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างสูง :m29:
-
ปายทะเลกันดีกว่า :a4: :a4: :a4:
-
ความทรงจำที่ทะเล :m18: :m18: :m18:
ภาณุจะจำได้มั๊ยน้ออ :m21: :m21: :m21:
-
เดี๋ยวก็มีงอนอีกหรอกเนี่ย
-
มีทะเล..........
ความรัก..........
ซะ.........
ซะ(ซะ....ซุ่....ซ่า)
ชีวิตหนอชั่งดีอารายแบบนี้
-
..
..
..
“พี่หนุ่มจำผมได้มั้ยพี่” ปราโมทย์เอ่ยถามร่างสูง
“เอ่อ......” ร่างสูงอึกอัก ทำหน้าลำบากใจ สงสัยจะจำเขาไม่ได้จริง ๆ ล่ะมั้งก็เรื่องมันตั้งแต่สมัยไหนล่ะ
“แต่ผมจำพี่ได้นะ…ว่าจะบอกพี่หลายครั้งแล้ว” ปราโมทย์พยายามคิดว่าจะพูดยังไงดี
จะบอกว่าเป็นความหลังแต่ครั้งยังเด็กเหรอ ก็กลัวว่าภานุจะหัวเราะเอาได้
“ครับ...มีอะไรเหรอครับกอล์ฟ” ร่างสูงทำสีหน้างง ๆ เหลือบไปมองคนด้านหลัง
“ก็ตอนเด็ก ๆ เคยไปเพชรบุรีป่าวพี่...ผมเคยเล่นกับพี่อ่ะจำได้ป่าวที่เคยไปขี่จักรยานรอบหมู่บ้านกันอ่ะ”
ปราโมทย์เริ่มเรียบเรียง เรื่องที่ยังอยู่ในความทรงจำ
ภานุครุ่นคิดพักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย จริงดิ...เราเองหรอกเหรอ...ไม่เจอนานไม่นึกว่าเราจะจำพี่ได้” ภานุหัวเราะ
ไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีไว้ก็ดีแล้ว
“โหยยยยยยย...ผมลุ้นแทบแย่นึกว่าพี่จะจำไม่ได้” ปราโมทย์หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“เออ...พี่ก็ว่าคุ้นหน้าเรา...แต่นึกไม่ออกว่ะ” ภานุพูดคุยกับร่างสูงอย่างนึกสนุก
เออ เพื่อนเก่ากันนี่หว่า ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเลย
“เออ...พี่ถามกอล์ฟหน่อยดิ...ข้าง ๆ อ่ะ..ไม่ใช่แค่เพื่อนใช่ป่ะ” ภานุเสียงเบาลงเหลือบไปมองร่างบางของพัฒนาที่หลับสนิทไม่รู้เรื่อง
ปราโมทย์รีบยันตัวจากเบาะที่นั่งเข้าใกล้ร่างสูงก่อนพูดกันเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคนกลัวว่าสองร่างจะได้ยิน
“ข้างพี่ก็คงไม่ใช่เพื่อนเหมือนกันมั้ง” ปราโมทย์ตอบกลับ
อย่างนี้ก็เข้าทางอะดิ ได้พันธมิตรแล้ว
“อ่ะนะรู้กัน.....” ภานุยิ้มรับ ไม่ได้ตอบเป็นประโยคยาว ๆ แต่สองหนุ่มก็พยักหน้าทำความเข้าใจกันได้
“อือ.....พี่.....เราต้องมีสัญญาอะไรร่วมกันหน่อยป่ะ” ปราโมทย์ยิ้มเจ้าเล่ห์
“แน่ดิ...ไอ้น้อง...มันต้องคุยกันหน่อยแล้ว” ภานุเองก็หันมายิ้มให้กับร่างสูงเหมือนกัน
ก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปมองสองร่างที่หลับใหลไม่รู้เรื่อง ทั้งพัฒนาและข้าวโพดไม่รู้หรอกว่าร่างสูงสองคนที่ทำสัญญาเป็นพันธมิตรกัน คิดไม่ซื่อกับตัวเองเสียแล้ว
******************************
“โพด..ดูไอ้กอล์ฟดิ...มันคุยอะไรกะพี่หนุ่มนักหนาวะ...หัวเราะใหญ่เลย..แฟนแกไม่ใช่เหรอ..ไปแยกหน่อยดิ” พัฒนาหน้องอหงิก ก็ตั้งแต่มาถึงแล้ว ทำไมปราโมทย์ถึงเอาแต่คุยกับแฟนของข้าวโพดตลอดเลย ไม่เห็นมาสนใจเขาสักนิด
“เออ...ช่างมันดิ...อยากคุยอะไรกันก็คุยไปเลย” ข้าวโพดเองก็หน้างอไม่ต่างกัน ที่ร่างสูงสองคน
แยกตัวออกไปคุยสนุกกันสองคน ไปสนิทกันตอนไหน แค่หลับไปแว่บเดียวเอง
“แกจะไม่ทำอะไรเลยหรือไงอ่ะ....” พัฒนาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หันไปขอความเห็นจากพี่ชาย
ไม่เอาอ่ะ ห้ามให้ปราโมทย์ไปหัวเราะกับใครเด็ดขาดนะ
“แกก็ไปแยกไอ้กอล์ฟออกมาดิ....” ข้าวโพดตอบกลับ ความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่
“พัดจะไปได้ไง...ก็..ก็พัด..ยังต้องโกรธแล้วไม่พูดกับไอ้กอล์ฟอยู่นี่นา” พัฒนารู้สึกใจคอไม่ดี รู้อย่างนี้ไม่โกรธปราโมทย์ก็ดี
ทั้งพัฒนาและข้าวโพดมองหน้ากันเหมือนอยากจะร้องไห้ แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนมอง ภานุกับปราโมทย์ที่กำลังย่างบาบีคิวกันอยู่ และยิ้มหัวเราะให้กันอย่างมีความสุขแถมยังมีกระซิบกระซาบกันอีกทิ้งให้สองคนนี้อยู่กันตามลำพัง
*************************
“พัดอ่ะ....หนีตลอดเลย..บางทีก็หงุดหงิดไม่บอกไม่กล่าวด้วยว่าโกรธอะไร” ปราโมทย์ปรับทุกข์อยู่กับภานุ ก่อนจะเหลือบไปมองร่างบางสองคนที่ทำท่าจะไม่พรากจากกันซะอย่างนั้นแหละ
“เหมือนกันแหละ...ข้าวโพดก็เหมือนกันเด๊ะ...แต่ดีอย่างนะ...ขานั้นอ่ะ..เวลาหวานก็หวานเป็นนะ” ภานุยิ้มนัยย์ตาพราวระยับ ก็ข้าวโพดน่ารักจริง ๆ นี่นา
“โหย....พัดอะ...ไม่มีเลย...บอกว่ารักยังไม่เคยเลย” ปราโมทย์ยังคงเล่าต่อ
มือกลับไม้บาบีคิวในเตาไปมา
“เอาไงอ่ะ....ขืนปล่อยไว้แบบนี้...สองคนนั่นเขาจะอยู่ด้วยกันไม่ยอมห่างเลยนะนั่น...เกิดจะรักอะไรกันนักหนาวันนี้ก็ไม่รู้” ภานุหันมาถามร่างสูงอีกคนที่หน้าทำหน้าเบื่อโลกเต็มที
“ใช่พี่...เราอ่ะรักเขาแทบตาย..ไม่มาอยู่ใกล้เลย..ติดกันเป็นตังเมเลยอ่ะ” ปราโมทย์บ่นไม่เลิก
“ห้องมันมีสองห้อง...พี่ขอห้องซ้ายแล้วกัน.......เราอ่ะ..ห้องขวาดีมั้ย” ภานุยิ้มกับปราโมทย์
“โอเคเลยพี่...แต่จะแยกยังไงอ่ะ” ปราโมทย์ยิ้มตอบ มีความหวังขึ้นมาแล้ว ปราโมทย์เดินเข้ามาใกล้ ๆ ร่างสูง
“กอล์ฟ...คอแข็งป่าว” ภานุเอ่ยถาม
“พอได้พี่...ก๊งกับพ่อบ่อย ๆ ไม่มีปัญหา” ร่างสูงตอบกลับ ฟังแผนการอย่างสนใจ
“แล้วโพดกับพัดอ่ะ.....” ภานุต้องถามเผื่อไว้ก่อน ถ้าเกิดพัฒนากับข้าวโพดคแข็งขึ้นมาเขาสองคนจะแย่
“ไอ้โพดเหรอ...ไม่หรอกกินหน่อยเดียวก็เมาแล้ว...พอเมาขออะไรมันได้ทุกอย่างแหละ” ปราโมทย์ตอบกลับ เคยกินด้วยกันแต่นานมาแล้วแต่ก็พอจำได้
“เหรอ...ถ้างั้นดีเลย...เอางี้นะ” ปราโมทย์ตั้งใจฟังแผนการที่ภานุบอก พยักหน้าอย่างเข้าใจและยิ้มออกมา
..
..
..
TBC.
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ท่าทางสองพี่น้องจะไม่รอดคืนนี้ซะแล้ววว :m3: :m3: :m3:
:m10: :m10: :m10:
-
ชะ ชะ ชะ ชะ ลั่น ล๊า
สงสัยจะมีอารายเกิดขึ้นแร้นๆๆๆ อิอิ
มาต่อด้วยนะ
-
โอ้วเด็ด
:a2:
-
............เสร็จแน่คืนนี้..........เสร็จทั้งคู่......... :m10: :m10: :m10:
-
เสร็จแน่ :m10: :m10: :m10: รอจิ้น :m25:
-
มาต่อไวไวหน่อยจิ อยากอ่านตอนกลางคืนอ่ะ :m3: :m3: :m3:
-
อยากอ่านด้วย พูห์มาต่อไวๆ :m10: :m10: :m10:
-
555 สงสัยคืนนี้สองพี่น้องจะไม่รอดซะแล้ว :laugh:
-
:m4: :m4: :m4:
เสร็จแน่ หุหุ
ชอบบบบบบบบบบบบบบ แยกห้องไปเลย :m10:
ไปดูห้องไหนดีน๊า :m25:
-
อุ๊ย .........
แอบลุ้นตอนต่อไป
-
เหอๆๆๆ เจอเพื่อนสนิท คิดบ่อซื่อซะแล้ว ข้าวโพดกะพัด จะเป็นไงเนี่ย
ลุ้นนๆๆๆๆต่อไป ใครจะเสร็จใครมะรู้เน่อ
:m10: :m10: :m10: :m10:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 17
เย็นวันนั้น ภานุสามารถทำให้ข้าวโพดกินเหล้าได้หลายแก้วอยู่ และดูเหมือนร่างบางเองจะมึนอยู่ไม่น้อย
และพาเข้าห้องได้ง่าย ๆ โดยที่ร่างบางไม่โวยวาย
แต่พัฒนานี่สิ....ยังจะตามเขาไปอีก ....
ดังนั้นเขากับภานุจึงต้องให้สัญญาณกันตลอดว่าจะทำยังไงต่อไป
ตอนนี้ภานุดึงข้าวโพดเข้าห้องได้แล้ว จะเหลือก็แต่เขาที่ยังไม่รู้จะทำยังไงต่อดี
“โพด...ไปหนายอ่ะ..จะไปกับโพด....” พัฒนางอแง แกะมือของร่างสูงที่โอบรัดเอวบางไว้แน่น
“ช่างเขาเหอะน่ะ...เราอ่ะไปห้องของเราเลย” ปราโมทย์ช้อนร่างบางไว้ในวงแขน และออกแรงอุ้มขึ้นได้ไม่ยาก
แต่พัฒนากลับดิ้นรนไปมา ไม่ยอมอยู่เฉย
“เฮ้ยยยยยยยยยยย พัด..อยู่เฉย ๆ สิ เดี๋ยวก็ตกหรอก” ปราโมทย์ปรามเสียงหนัก เมาขนาดนี้ยังฤทธิ์เยอะอีก
“ไม่ต้องมายุ่งเลย...ไปดิ..ไปคุยกะพี่หนุ่มดิ...ไม่ต้องมาสนใจพัดแล้ว” ร่างบางร้องไห้งอแงเหมือนเด็ก ๆ
“จะคุยทำไมอ่ะ....แฟนอยู่นี่ทั้งคน....หือ” ร่างสูงปล่อยร่างบางไว้บนเตียง นั่งมองใบหน้าหวานที่ใช้หลังมือปาดน้ำตา
“เกลียดกอล์ฟที่สุด...ไปไกล ๆ เลยอย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ” ร่างบางปัดมือแกร่งที่เอื้อมเข้าหา
อารมย์น้อยใจ และอะไร อะไร เต็มไปหมด ประเดประดังเข้ามา
“ได้...กอล์ฟไปเดี๋ยวนี้แหละ” ร่างสูงทำทีเป็นเดินมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า และเดินไปเก็บโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงและสะพายเป้จะเดินออกไปจากห้อง
ใบหน้าสวยหวานมองตาม หยาดน้ำตา ยังคงเอ่อล้นอยู่ ทำไมไม่เข้ามาโอ๋มาเอาใจเหมือนทุกทีล่ะ
“ไปไหน” เสียงหวานแผ่วเบา
“กลับบ้านแล้ว...พัดเกลียดกอล์ฟ..กอล์ฟจะอยู่ทำไมอีกอ่ะ...ทำดีให้ตาย..พัดก็ไม่สนใจหรอก
อีกอย่างนะ....ขืนอยู่ต่อพัดก็เอาแต่หนีหน้า...ถ้าเกลียดขนาดนั้นบอกกันตรง ๆ ก็ได้ แล้วกอล์ฟจะตัดใจเองจะไม่มายุ่งวุ่นวายให้พัดลำบากใจอีก เราเลิกกันเหอะพัด กอล์ฟรู้ว่าพัดไม่กล้าบอก กอล์ฟพูดให้เลยก็ได้ อันที่จริงพัดก็ไม่ได้นึกชอบกอล์ฟเลยนี่นา ก็แค่ต้องกระไดพลอยโจนไปกับกอล์ฟแค่นั้นเอง ”
ปราโมทย์พูดเสียยืดยาว ไม่ใช่ว่าหงอกับพัฒนาหรอก แต่เพราะรักมากก็เลยตามใจทุกอย่าง ไม่อยากให้ไม่สบายใจแค่นั้นเอง
“กอล์ฟ...” ใบหน้าหวานหมองลง จะทิ้งไปจริง ๆ เหรอ จะตัดใจจริง ๆ เหรอ แบบนั้นใครจะไปยอมกันล่ะ
“พัด....พัดขอโทษ...พัดจะไม่งี่เง่าแล้ว” ร่างเล็กก้มหน้านิ่ง หยาดน้ำตารินไหลอีกรอบ
เขาไม่อยากให้ปราโมทย์จากไป จะให้ทำยังไงก็ยอม จะไม่งี่เง่า ไม่ว่า ไม่ทำตัวน่าเบื่ออีก
ขอแค่ปราโมทย์ไม่ทิ้งไป
“ไม่เป็นไรหรอกพัด....พัดอยากจะโมโห..จะว่าอะไรกอล์ฟก็แล้วแต่พัด...กอล์ฟไปล่ะ” ร่างสูงเปิดประตูห้องยกกระเป๋าขึ้นสะพาย ทำท่าจะเดินออกไปจริง ๆ
ร่างบางผวาตาม ดึงมือร่างสูงเอาไว้
“ไม่....เอา...กอล์ฟอย่าโกรธพัดเลยนะ....พัดขอโทษจริง ๆ นะ เราอย่าเลิกกันเลยนะ” ร่างเล็กกอดรัดแผ่นหลังกว้าง จากด้านหลัง
ใบหน้าหวานเปรอะด้วยคราบน้ำตา
ซุกซบเข้ากับแผ่นหลังกว้างแนบแน่น กลั้นเสียงสะอื้นไว้อย่างสุดความสามารถ
เพียงเท่านั้นก็ทำให้ใจของปราโมทย์ไหวยวบแล้ว เขาไม่น่าแกล้งพัฒนาเลย
ทำให้พัฒนาร้องไห้ขนาดนี้ แต่ก็ต้องแข็งใจ
“อะไรอ่ะพัด.....เกลียดกอล์ฟนี่นา..ไม่รักก็อย่ามาทำเป็นให้ความหวังกันสิ” ร่างสูงกลั้นใจปลดมือเล็ก ๆ ออก
“กอล์ฟ......พัดขอโทษ...พัดขอโทษจริง ๆ นะ” ร่างบางก้มหน้านิ่ง เสียงใสสั่นเครือ มือเล็กปาดหยาดน้ำตาที่หลั่งรินไม่ขาดสาย
“ถ้างั้นสัญญาก่อนว่าจะไม่หาเรื่องกอล์ฟอีก...” ร่างสูงแข็งใจไม่ยกมือเช็ดน้ำตาให้กับร่างเล็ก ทำสีหน้าเย็นชา ทั้งที่ใจสั่นไหว เพราะความสงสาร
“อือ...” พัฒนาพยักหน้ารับ
“จะไม่ไล่....ไม่โกรธโดยไม่มีเหตุผลอีก” ร่างสูงต่อรอง
“อือ.....” ร่างเล็กพยักหน้าตอบรับ
“จะยอม......ถ้ากอล์ฟขอ” ท้ายประโยคนั้นชายหนุ่มเองก็ไม่มั่นใจหรอกว่าพัฒนาจะยอมให้
ร่างเล็กเงยหน้ามองเขาตาโต ใบหน้าหวานแดงซ่าน เมื่อฟังจนจบประโยคและรู้ความหมายในทันที
“ไม่ยอมอยู่แล้วแหละ...เห็นมั้ยล่ะ ...ก็พัดไม่รักกอล์ฟนี่นะ” ร่างสูงสะพายกระเป๋าอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าร่างบางครุ่นคิดนานเกินไป
“ยอม...ยอมแล้ว...ยอม” ร่างบางรีบชิงพูดเสียงตะกุกตะกัก ทำไมต้องให้พูดให้ทำเรื่องอะไรน่าอายแบบนี้ด้วย ใบหน้าเนียนขาวแดงก่ำ รู้สึกถึงความร้อนภายในกายเพิ่มขึ้น เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลที่ดื่มเข้าไปด้วยแน่ ๆ
“หา....อะไรนะ..กอล์ฟหูฝาดไปแน่ ๆ เลย” ร่างสูงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“พัดบอกว่ายอมไงล่ะ...ไม่ได้ยินหรือไง” ร่างเล็กหน้างอ ถูมือไปมา อยากให้บอกกี่ครั้งกันเนี่ย
“เหรอ.....ไม่เชื่อเลย...ไหนจูบหน่อยสิ...เผื่อจะเชื่อ” ร่างสูงยิ้มในตา แต่พยายามปั้นหน้าเฉยไว้
“แก.... ไอ้กอล์ฟ...แกจะให้พูดอีกกี่รอบกัน” ร่างเล็กกัดฟันแน่น เริ่มรู้สึกโมโห
“อ่ะนะ...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพัดไม่ทำกอล์ฟแค่ถามไปงั้นแหละ” ร่างสูงทำท่าจะผละไปอีก
“ทำแล้ว..ทำแล้ว..เดี๋ยวนี้แหละ” ร่างบางเดินหน้างอมาหาเขา และเขย่งเท้าแตะริมฝีปากเบา ๆ ที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม
ก่อนจะละจากออกมา ใบหน้าเนียนแดงเรื่อ ไม่คิดว่าจะต้องมาทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้
แต่ก็ต้องยอม เพราะกลัวว่าปราโมทย์จะเปลี่ยนใจ
“เขาเรียกว่าจูบเหรอพัดแบบนั้น” ปราโมทย์เดินมานั่งที่เตียง ยังคงทำหน้าเฉย จูงมือเล็ก ๆ ให้เดินตามมาด้วย
“เอาลิ้นเข้ามาด้วยสิเวลาจูบ...แบบนั้นเขาเรียกว่าจูบที่ไหนกันลองใหม่สิ” ปราโมทย์ทำน้ำเสียงข่มอยู่ในที แต่พัฒนาก็ต้องทำตาม
กลั้นหายใจครู่หนึ่งก่อนจะค่อยแตะริมฝีปากลงอย่างแผ่วเบา
ทุกครั้งปราโมทย์เป็นฝ่ายเริ่ม แต่ตอนนี้ร่างบางกลับต้องมาทำเอง แล้วจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี
ริมฝีปากอิ่มร้อนสัมผัสอย่างงกเงิ่นเต็มที และแตะสัมผัสเวียนวนซ้ำ เป็นนานกว่าร่างสูงจะยอมเปิดปากรับปลายลิ้นที่ได้
ก็เล่นเอาเหนื่อย แต่ปราโมทย์ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเสียที
ปล่อยให้ร่างบางหยอกเย้าขบเม้มปลายลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่ายอย่างท้อใจ
มือเล็ก ๆ เอื้อมแตะหลังมืออีกฝ่ายให้ประคองที่ใบหน้าของตน แต่ปราโมทย์กลับดึงมือหนี
ปลายจมูกเล็กค่อยเคลื่อนแตะสัมผัสที่หน้าผากมนของร่างสูงที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
และลากเลื่อนแตะสัมผัสที่ข้างแก้มของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา อย่างที่ปราโมทย์เคยทำให้เสมอ
ริมฝีปากอิ่มบางซุกไซร้เข้าหาซอกคอของร่างสูง
พร้อมกับมือเล็ก ที่ลูบไล้เข้าหาภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ลากฝ่ามือบางไปตามแนวกล้ามเนื้อของร่างสูงอย่างหลงใหลรักใคร่
ร่างบางท้อใจ แทบอยากร้องไห้ เมื่อปราโมทย์ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ กับการเชิญชวนของเขา
ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูงทั้งตัว
“กอล์ฟ...อย่าเกลียดพัดเลยนะ....อย่าเกลียดพัดอย่าทำอย่างนี้กับพัดได้มั้ย” เพราะท่าทางของปราโมทย์ที่ไม่ยอมตอบรับการกระทำของร่างบางทำให้พัฒนาใจเสีย
นี่ไม่อยากจะสัมผัสกันมากขนาดนี้เชียวหรือ
กลัวเหลือเกินกลัวว่าจะต้องเสียปราโมทย์ไป
ร่างเล็กกอดรัดร่างสูงแนบแน่น
ร้องไห้สะอึกสะอื้น ร่างบอบบางสั่นไหวไปตามอารมณ์ความรู้สึกปวดร้าว
โดยหารู้ไม่ว่า ทั้งจิตใจทั้งร่างกายของปราโมทย์เตลิดเปิดเปิงไปไกลตั้งแต่ริมฝีปากบางแตะสัมผัสครั้งแรกแล้ว และกำลังจะทนไม่ไหว เพราะกิริยาออดอ้อนน่ารักของร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนนี้
..
..
..
TBC.
-
:m3: :m3: :m3:
ฝ่ายนี้เริ่มกันแล้ว แล้วฝ่ายนู้นล่ะ เริ่มรึยัง :m18: :m18:
-
:a6: :a6: :a6:
-
อิอิ เอาแบบติดเรทด้วยน้าๆๆๆๆๆๆ สองคู่เลยน้าๆๆๆๆๆๆๆ :m25:
-
แล้วอีกห้องนึงล่ะ อิอิ
:m10: :m10: :m10:
กอล์ฟสู้ๆ สะจายยยย :m4:
-
ตากอล์ฟได้ที เอาใหญ่เลยน้า :m3: :m3: :m3:
-
กำลังได้ที่ มาต่อเรยย หมูพูห์ :m10: :m10:
-
นิยายนะเคอะ ไม่ใช่แกงเขียวหวานในหม้อบนเตา
จะได้ที่ กำลังอร่อย
อิอิ
ปล. คิดถึงมูมู่จัง :m18:
-
กรี๊ดดดดด :m10: :m10:
-
แล้วเมื่อไหร่จะมาต่อ ค้างคาอีกแล้ว ตอนหน้าเอา 2 ห้องเลยนะ :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:หุหุ
-
............บรรยายแบบ 2 หน้าจอติดกันเหมือนในทีวีได้ป่ะ.......... :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอเสียงอีกห้องนึงโหน่ยยยยย
กิ๊ซซซซซซซซซซซ
มาต่ออีกนะ
-
Oh My Goddddddddddddddddddd!
:a6: :a6: :a6:
-
5 5 5 5
กอล์ฟนี่ร้ายจิงๆๆๆๆ แล้วงี้พัดจะทำไงต่อไป
ถ้ามารู้ทีหลังว่ากอล์ฟแกล้ง จาโกรธไหมนะ อิอิ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด :a9: :a9: :a9:
-
มารอลุ้นถึงขอบเตียง :m10: :m10:
-
รอลุ้นจนน้ำลายยืดแล้ว ก็ยังไม่มาต่อ :sad2: :sad2:
-
เพื่อนสนิท ตอนที่ 18 (จบ)
ปราโมทย์นั่งกินข้าวหน้าตาบูดบึ้ง ทั้งที่เช้านี้น่าจะสดใส แต่กลับทำให้อารมณ์เขาขุ่นมัว
เขานึกว่าตัวเองเจ้าเล่ห์แล้วนะ แต่พัฒนาร้ายกว่าอีกไม่รู้กี่สิบเท่า
ถ้าเมื่อคืนไม่มีอะไรกันก็คงไม่รู้
ว่าพัฒนาไม่ได้แขนหักจริง
จะไม่ให้รู้ได้ยังไงล่ะ ถ้าไม่ทำ.....เอ่อ...ท่านั้นน่ะ คงไม่รู้หรอกว่าแขนน่ะใช้การได้ทั้งสองข้าง
ร่างสูงเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา ไม่สนใจร่างเล็กตรงหน้า
ปล่อยให้ร่างบาง ทำหน้าเศร้า
“กอล์ฟ........” ร่างเล็กเอ่ยเรียกร่างสูงเสียงแผ่ว
“กอล์ฟอย่าโกรธเลยนะ” ร่างเล็กทำหน้าออดอ้อนสุดชีวิต มือเล็ก ๆ แตะเข้าหาแขนแกร่งอย่างเอาใจ
แต่ร่างสูงก็ยังเฉย
“กอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ...ดีกันเหอะนะ” ร่างเล็กชูนิ้วก้อยให้ และทำหน้าตาน่าสงสาร
แต่ปราโมทย์สะบัดหน้าหนี เด็กบ้าเอ้ย กำลังโกรธอยู่นะ จะทำให้หัวเราะหรือไง เสียฟอร์มหมด
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางสำเร็จ พัฒนาก็เลยกลับไปนั่งหน้าเศร้าเขี่ยอาหารในจานไปมาเหมือนเดิม
ข้าวโพดก็ยังไม่ตื่นไม่รู้จะคุยกับใครดี กอล์ฟก็โกรธเขาอีก
ก็แหม แขนอ่ะมันหายตั้งนานแล้วแหละ
จริง ๆ ก็แค่เคล็ดขัดยอกเท่านั้น แต่ว่าอยากให้ปราโมทย์เอาใจบ้าง
ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยล่ะ
เสียงเปิดประตูของห้องด้านในทำให้สองร่างต้องเหลียวไปดู
เป็นภานุกับข้าวโพดนั่นเอง
“ตื่นเช้าจังนี่.... น้องพัด” ภานุเอ่ยทักร่างเล็กที่หันมาส่งยิ้มฝืน ๆ ให้
“ตื่นเช้านี่กอล์ฟว่าไงเรา......เมื่อคืน” ภานุหันมายิ้มให้กับร่างสูงที่กำลังปั้นหน้าขรึมอยู่
“เบา ๆ พี่กำลังโกรธกันอยู่ผมต้องเก็กหน้าก่อน” ปราโมทย์กระซิบตอบกลับภานุ
“อ๋ออออออ” ร่างสูงพยักหน้า ลากเสียงยาวเหมือนเพิ่งเข้าใจ
“เฮ้ยยยยยยยยย พัดแขนแกหายตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ” ข้าวโพดอดแปลกใจไม่ได้ พลิกแขนของน้องชายไปมา
“หายเมื่อคืนแหละโพด...หายขาดเลย” ปราโมทย์ตอบกลับมาให้ ยิ่งทำให้พัฒนาจ๋อยหนักกว่าเก่า
“อะไรกันทะเลาะกันแต่เช้า...ป่ะโพดให้เขาปรับความเข้าใจกันเราไปดีกว่า” ภานุจูงมือข้าวโพดออกห่างเดินไปรับลมทะเล เช้า ๆ แบบนี้อากาศดี
เรื่องของสองคนต้องให้คนสองคนจัดการ
พัฒนามองตามร่างบางอีกคน อย่างนึกอิจฉา ข้าวโพดดูมีความสุขมาก ผิดกับเขา ที่มองหน้าดุ ๆ เหมือนกับยักษ์ของคนตรงหน้าแล้ว ก็ท้อใจ
“บอกได้ยังว่าทำแบบนี้ทำไม” ปราโมทย์ตีหน้าขรึม ทำเสียงดุกับร่างเล็ก ที่หน้าซีด
“ก็พัดอ่ะ...คือ” ร่างเล็กไม่รู้จะอธิบายยังไงดี จะให้บอกว่าเรียกร้องความสนใจ
อย่างให้ปราโมทย์โอ๋งั้นเหรอ จะพูดได้ยังไงกัน
“ก็คือพัด ... เอ่อ”
“บอกมาเร็ว ๆ อย่าให้โกรธมากกว่านี้นะ” ปราโมทย์ทำเสียงเข้ม
แต่อยากจะหัวเราะให้ตาย นาน ๆ ทีได้เห็นหน้าจ๋อย ๆ นี่บ้างก็ดี
“ก็...ก็พัดอยากให้กอล์ฟสนใจนี่นา...ตอนนั้นเราก็โกรธกันด้วย...พัดไม่รู้ว่าจะอ้างอะไรดีนี่นา” ร่างเล็กเอ่ยเสียงเบา อยากจะร้องไห้เสียให้ได้
“แล้วรักกอล์ฟหรือเปล่า ทำแบบนี้เนี่ย” ปราโมทย์กลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ โธ่เอ๋ย
อยากคืนดีกับเขาก็ไม่บอก ต้องหาเหตุมาอ้างนู่นอ้างนี่ไปเรื่อย นิสัยปากแข็งเนี่ย จะแก้ยังไงดี
“รัก......” เสียงหวานเบาหวิว ใบหน้าสวยแทบจะก้มติดกับพื้นอยู่แล้ว
“งั้นมานี่สิ” ปราโมทย์เลื่อนจานข้าวออกห่าง พยักหน้าให้ร่างบางเข้ามาหา
แตะเบา ๆ ที่ขาตัวเอง เหมือนเป็นสัญญาณว่าให้ร่างเล็กนั่งลงบนตักของเขา
ร่างเล็กยอมเดินตามมา และนั่งลงอย่างว่าง่าย
จ้องมองใบหน้าขรึมอย่างหวาด ๆ
ปราโมทย์ไม่ค่อยโกรธหรอก แต่เวลาโกรธน่ากลัวมากจนไม่กล้าต่อกรด้วยเลย
“รักแล้วทำไมไม่บอกหืออออออออออออออ” มือแกร่งดึงเบา ๆ ที่แก้มนิ่ม
“โอ้ยยยยยยยยยยยย เจ็บ” ร่างบางร้องลั่น
ใบหน้าคมยิ้มร่า อย่างถูกใจ
“ไม่ได้โกรธเหรอ....แกล้งกันนี่” พัฒนาดิ้นรนจะออกจากอ้อมแขนแกร่งนั้น
“เปล่า...ใครจะกล้าโกรธพัดกันล่ะ” นัยย์ตาคมทอดมองมาอย่างอ่อนโยน ส่งยิ้มหวานละมุนให้
มองมือเล็ก ๆ ที่ถูแก้มตัวเองไปมา
“เรียนจบแล้วออกมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ.....กอล์ฟรักพัดจะแย่แล้ว” ใบหน้าคมกดจมูกแนบแน่นกับแก้มขาวใส
“หา...อยู่..อยู่ด้วยกันเหรอ” ร่างเล็กงุนงง คำขอแบบนี้ มันเหมือนการขอแต่งงานเลยนี่นา
“อื้อ...อยู่ด้วยกันเถอะนะ..เรียนจบแล้วเราแต่งงานกันเถอะ” คำพูดแสนหวานนั้นทำให้
หยาดน้ำตาของร่างบางหลั่งรินอย่างดีใจ ความปลาบปลื้มปรีติ ปรากฎชัดเจน
“นะ.......” ร่างสูงถามซ้ำเพื่อรอคำตอบ
“อือ..” ร่างบางพยักหน้ารับ
“ดีใจจังเลยพัด....รักพัดที่สุดในโลกเลย” ร่างสูงกอดรัดร่างบางแนบแน่น
“พัดก็รักกอล์ฟเหมือนกัน” ใบหน้าหวานละมุนยิ้มทั้งน้ำตา
“แต่ว่านะพัด.......” ร่างสูงหันมองไปรอบข้างอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว
“ไปเข้าหอกันอีกรอบเหอะนะ”
ร่างสูงอุ้มร่างเล็กขึ้นไว้ในอ้อมแขนทันที อดใจไม่ไหวแล้ววันนี้
“หาไม่เอานะ....ไม่เอาแล้ววววว กอล์ฟฟฟฟฟ” ร่างเล็กร้องโวยวายดังลั่น
แต่ก็เงียบสงบลงได้ เมื่อกลอนประตูถูกล็อคจากด้านใน
ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้หรือวันต่อไป จะเป็นอย่างไร ขอแค่วันนี้รักกัน
ดูแลกันอย่างนี้ ก็เพียงพอแล้ว สำหรับคนสองคนที่รักกัน
-----------------------The- End--------------------------------------
-
ว้าวจบแล้ว :m3: :m3: :m3: :m3:
เรื่องนี้น่ารักมาก :m1: :m1:
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์จ้า :a1: :a1:
-
ในที่สุดก้อ Happy Ending
:m1:
-
:m3: :m3: :m3:
น่ารักสุดๆ :m1: :m1:
แล้วคู่ของข้าวโพดล่ะ เป็นไงมั่งน๊ออ :m18: :m18:
ปล. ขอบคุณคนแต่งและคนโพสสำหรับเรื่องราวดีๆ นะค้าบบบบ o14 o14
-
จบได้น่ารักน่ายิกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเลยคับ
อยากอ่านคู่ของข้าวโพดด้วยอ่ะ แล้วแบบติดเรทม่ะมีเหรอ อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จบลงด้วยดีไอกคู่
ขอบคุณคนแต่ง :m18:
ขอบคุณ หมูพูห์คนโพสนะครับ :m1:
เรื่องนี้หนุกหนานมากมาย ชอบคับ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
จบแล้วหรอ เสียดายจัง :m23: ชอบอ่ะ เรื่องนี้ น่ารักดี :m4:
-
จบแล้ว แฮปปี้ :m3: :m3:
ขอบคุณคนแต่ง คนโพสจ้า :m1:
ปล. อยากอ่านตอนพิเศษ :m26:
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ไม่อยากให้จบเลยคับ
-
ชักจะปลื้มพี่ aoikyosuke จนฉุดไม่ขึ้นแล้ว :o8:
น่าร้ากกได้จัยทุกเรื่องเลยงับผม >.<
ขอบคุนพี่พูห์น้าค้าบบบ ที่เอาเรื่องดีๆมาให้กระผมได้อ่าน o14
PS.หายนะแล้วจะสอบ ดันติดแต่ฟิค TT
-
เพื่อนสนิท Special
ทำม้ายทำไม ถึงต้องไปสนใจมันนักหนาหนอ
ไอ้พัดกับไอ้กอล์ฟเนี่ย ยังไงไอ้กอล์ฟมันก็หงอไอ้พัดทุกทีแหละท่าน ๆ ครับ หน้าอย่างมันเรอะจะทำอะไรได้ ไม่เชื่อเดี๋ยวลองอ่านดูนะ
กำลังเขียนอย่างเมามัน เดี๋ยวเขียนจบจะบอกในบล็อคสุดท้ายเลย นะ ท่าน ๆ ค้าบ
"เมื่อยจังเลยอ่ะพัด.....วันนี้ยืนผัดกับข้าวทั้งวันเลย"
ปราโมทย์ทุบบ่าตัวเองไปมา และเหลือบมองคนตัวเล็กกว่าที่นั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย อีกไม่กี่วันพัดก็จะสอบแล้ว เพราะว่าเรียนปริญญาโทต่อใบที่สอง
อะไรมันจะขยันขนาดนั้น แฟนเขา
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ออสเตรเลีย ก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย เพราะพ่อกับแม่ของปราโมทย์ย้ายมาอยู่ที่นี่กันหมดทั้งครอบครัว ตัวเขาเองทั้งที่เรียนจบวิศวะมาแท้ ๆ แต่กลับมาเป็นพ่อครัวซะอย่างนั้น เพราะว่ากิจการร้านอาหารไทยที่เขาทำอยู่มันประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี ทำให้เขาต้องมาบริหารจัดการเองในร้านสาขาที่สอง โดยเงินทั้งหมดน่ะเหรอ
คุณชายพัด เก็บเรียบ แถมทำบัญชีเองอีกต่างหาก
สักแดงหนึ่งไม่มีกระเด็น
"เมื่อยแล้วไง...จะให้พัดนวดหรือไง....เอาค่าจ้างมาเลย...ไม่ใช่ว่าจะนวดให้ฟรี ๆ " ร่างบางละมือจากกองหนังสือตรงหน้า มองร่างสูงที่ทุบไหล่ตัวเองไปมา
"โหยยยยยย จายร้ายยยย จางเลยน้อ...กอล์ฟให้หอมแก้มหนึ่งทีก็ได้ หรือว่าจะมากกว่านั้นกอล์ฟก็ยอมนะพัดนะ" ปราโมทย์บ่นเสียงเหนื่อย อย่าว่าแต่หอมแก้มเลย เนื้อตัวสักนิดพัฒนาก็ไม่ยอมให้เขาแตะ บอกว่าง่วงจะนอน ไม่อยากให้เขารบกวน
ส่วนปราโมทย์น่ะเหรอ จะทำอะไรได้ จะเล่นมุกไหนพัฒนารู้ทันซะหมด ทุกวันนี้แทบจะมีแฟนเป็นมือขวาของตัวเองอยู่แล้ว ไม่รู้จะใจร้ายอะไรนักหนา
เรื่องนอนนอกห้องกับแมวที่บ้านน่ะเหรอ ชินแล้ว
ต้องจินตนาการเอาว่าแมวอ้วน ๆ ที่กอดอยู่เป็นร่างหอมหวานของพัฒนา คิดจะไปมีคนใหม่อยู่เหมือนกันแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพัดบอกว่า เชิญเลย
จะแถมข้าวสารให้อีกสองกระสอบ แต่พอมีใครมาเกาะแกะกับเขาจริง ๆ เจอสายตาขวาง ๆ ของพัดทีไรก็เผ่นแน่บทุกที น่าสงสารตัวเองจริง ๆ หนอกอล์ฟเอ้ยกอล์ฟ
"จะนวดใช่มั้ย....มานอนลงจะเหยียบให้จมเลย" ร่างบางผลักให้ปราโมทย์นอนลงและทำท่าว่าจะเหยียบจริง ๆ
"โหยยยยย พัดไม่ต้องก็ได้ รู้ว่าพัดเหนื่อยอ่ะแล้วก็จะสอบแล้วด้วยสินะ..."
ปราโมทย์ทำหน้าเศร้า ก็มันจริงนี่นา จะมีใครเจอแฟนใจร้ายแบบนี้มั่งไหมหนอ
เวลาจุดเทียนรอบห้องอยากให้สวีทหวานแหวว
พัดบอกว่าเหม็นกลิ่นเทียน
ปีใหม่จะจัดเลี้ยงมีแชมเปญพัดบอกไม่ชอบกิน
แล้วอะไรอีกล่ะ ซื้อของขวัญเป็นแหวนให้
พัดบอกอายไม่กล้าใส่
โธ่....ปราโมทย์เอ้ย ชายที่โชคร้ายที่สุดในโลก
โทรไปหาพี่หนุ่มขอความเห็นใจ พี่แกก็กำลังมีความสุขอยู่กับเจ้าข้าวโพดซะอีก ปล่อยให้เขาหง่าวอยู่คนเดียว รู้งี้ชอบโพดซะให้รู้แล้วรู้รอดไปก็ดี
แต่ไม่ได้ ไม่ได้ เดี๋ยวพี่หนุ่มฆ่าตายเลย เลยต้องยอมรับชะตากรรมต่อไป ท้อใจไปได้ไม่นาน
มือเล็ก ๆ ก็เอื้อมกดเบา ๆ ที่หลังของเขา และเคลื่อนไปกดเข้าที่หัวไหล่
สร้างความงุนงงให้กับร่างสูง
ฝันหรือเปล่า จู่ ๆ พัดก็นวดให้ เฮ้ย ฝันแน่เลย
มือแกร่งตบเบา ๆ ที่หน้าของตัวเองไปมา
"ทำไม...นึกว่าฝันหรือไง...เดี๋ยวก็ไม่นวดให้เลยเรื่องมากจริง ๆ " พัฒนาเอ็ดเสียงเบา แค่ปราโมทย์ขอร้องให้ทำนั่นทำนี่ให้ เขาก็ดีใจแล้ว จะให้ไปทำให้ก่อนมันก็กระไรอยู่ เขินเหมือนกัน
เทียนที่ปราโมทย์จุดให้มันก็หอมชื่นใจดี จนแอบเอามาจุดอยู่บ่อย ๆ แต่จะให้บอกว่าชอบเหรอ ไม่มีทาง
อยากฉลองแชมเปญด้วยกันสองคน แต่ว่าขวดหนึ่งมันก็แพง กว่าปราโมทย์จะทำงานหาเงินมาได้ ก็ไม่อยากจะให้สิ้นเปลืองไปกับของแบบนั้น
แหวนที่ซื้อให้ก็เก็บไว้อย่างดี ไม่รู้ว่าปราโมทย์จะสังเกตหรือเปล่า ว่าแอบเอามาใส่อยู่บ่อย ๆ
"เป็นไรอ่ะ...วันนี้พัดใจดีจังเลย...แต่จะดีกว่านี้นะ...
ถ้าวันนี้จะ.....ทำกันบ้างอ่ะ...ไม่ได้ทำนานแล้วนะพัด" คำขอซื่อ ๆ นั้นทำให้ร่างบางหน้าแดง ก็จริงอยู่หรอกว่าอยากมีอะไรกันบ้าง แต่ว่าเวลาเห็นหน้าปราโมทย์ทีไรมันก็อายทุกที แต่ถ้าแบบว่ามีอะไรกันแบบกระทันหันฉุกเฉินอย่างเนี้ย เขาก็ไม่มีเวลามาเขินมานั่งอาย แต่จะแบบว่า นัดกันเนี่ย มันก็ยังไงก็ไม่รู้นะ
"ขอโทษนะ...ลืม ๆ ไปเหอะ..พัดเหนื่อยด้วยอ่ะ
เนอะ...ถือว่ากอล์ฟไม่ได้พูดก็แล้วกันนะ" ร่างสูงหน้าจ๋อย เฮ่อ...ได้คืบจะเอาศอกหนอเรา คืนนี้ก็อยู่กับมือขวาที่รักต่อไปเหอะนะ
"อะไร...แกเป็นคนไม่รับผิดชอบคำพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ พูดแล้วไม่ทำจะพูดทำไม" ท้ายประโยคเสียงหวานแผ่วขาดหาย เอ่ยพูดไม่เต็มเสียงนัก
จะให้พูดเชิญชวนงั้นเหรอ ก็มันทำไม่ได้นี่
ทำได้แค่นี้แหละ
ร่างสูงหันมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
"จริงเหรอพัด....พูดจริงนะ...พูดจริงนะ...โอ้ยดีใจจังโว้ยยยยยยยยย" ปราโมทย์ตะโกนโหวกเหวกดีใจอย่างบอกไม่ถูก และก็โดนซัดเข้าให้ที่กลางหลัง
"จะตะโกนทำบ้าอะไรเนี่ย...เดี๋ยวข้างบ้านเขาก็ด่าหรอก" พัฒนาเอ็ดเข้าให้
และก็ต้องทำหน้าดุต่อไป เมื่อปราโมทย์เอาแต่ยิ้มไม่หุบ
"ตัวก็หอมแล้ว...ทาแป้งแล้วด้วย..น้ำก็อาบแล้ว"
ปราโมทย์สำรวจสภาพตัวเอง กลัวพัดไม่พอใจถีบเขาออกมานอนนอกห้องอีก หัวเหม็นกับข้าวหรือเปล่านะ เป่าผมแห้งแล้ว ฟันก็แปรงเรียบร้อยแล้ว
แน่ใจว่าไม่มีกลิ่นปากแน่ พัดจะประทับใจหรือเปล่าหนอ
"นั่งทำบ้าอะไรนั่นนะ...หรือว่าจะปิดไฟนอนเลยเอามั้ย" เสียงของพัฒนานั่นเอง ที่ปลุกเขาจากภวังค์
"จ้า...จ้า..ไปเดี๋ยวนี้แหละ" ปราโมทย์เดินเข้าห้องนอนไป และก็พบกับร่างบางของพัฒนา
"จะยืนงงอีกนานมั้ย...รีบ ๆ มาทำให้มันจบเรื่องจบราวเสียที"
เสียงหวานหงุดหงิดของพัฒนา ทำให้เขาต้องรีบก้าวขึ้นบนเตียง ร่างบางเปลือยเปล่า
มีเพียงผ้าห่มผืนหนาคลุมไว้เท่านั้น
โอววววววววววววววววววววว อะไรมันจะยั่วยวนขนาดนี้หนอ
"อ้าว...จะทำอะไรก็ไม่ทำ...นั่งงงอยู่นั่น...งั้นปิดไฟนอนเลยไป๊.." มือเล็กทำท่าว่าจะเอื้อมไปปิดไฟจริง ๆ
"จ้า...ๆ ทำแล้ว...ทำแล้ว" ปราโมทย์รีบถอดเสื้อผืนหนาของตัวเองออก และซุกกายเข้าหาร่างภายใต้ผ้าห่มนั้นทันที
"ทำไม่ดี...ไม่มีรอบสอง" เสียงของพัดดูหงุดหงิดชอบกล แต่ว่าถ้าทำดี ก็มีรอบสองงั้นสิ เย้
ร่างอุ่นหนาซุกไซร้เข้าหาร่างบอบบางภายใต้ผ้าห่ม ไม่อยากจะสลัดให้มันพ้นไป เพราะว่าอากาศกำลังเย็นสบาย
เรียวปากอุ่นร้อนสัมผัสระเรื่อยตั้งแต่ ซอกคอหอมกรุ่น ลงมาที่ลาดไหล่เล็ก ..... และวนเข้าหาจุดสีแดงเข้มแข็งขืน สองข้าง ดูดเม้มกลืนกินอย่างหิวกระหาย สร้างความพอใจให้กับร่างบางเป็นอย่างดี
"อืออออออออ" แค่เพียงเริ่ม มือเล็กก็ขยุ้มเข้าที่ศรีษะมนของอีกฝ่ายอย่างพอใจ
เมื่อร่างกายรุมร้อน ตึงแน่นด้วยมัดกล้าม วนเวียนลงมาที่หน้าท้องเนียนเรียบ และสัมผัสครอบครองเข้าที่จุดกึ่งกลางลำตัว ที่เริ่มแข็งขืนขึ้น
ครอบครองอย่างรุมร้อน ด้วยริมฝีปากบางของร่างแกร่งเบื้องล่าง
"ง่ะ...อืมมมมมมม" เพราะว่าห่างเหินไปนาน ทำให้ร่างกายรู้สึกได้โดยง่าย พัฒนา ขบริมฝีปาก
นัยย์ตาปรือด้วยแรงแห่งความรู้สึก ถูกใจกับรสสัมผัสที่ได้อย่างบอกไม่ถูก
"อ๊า.........กอล์ฟ...อีกเร็วกอล์ฟ" เสียงหวานครางเครือ ขบเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น
"พร้อม..พัด" ร่างสูงยันกายขึ้น และสอดแทรกบางส่วนของตัวเองเข้าไปในช่องทางเล็กแคบ ที่ถูกปลุกเร้า และรอรับเขาอยู่ก่อนแล้ว
ร่างสูงโน้มกายเข้าหา เรียวขาเนียนขาว
พาดอยู่ที่ลาดไหล่แกร่ง ช่องทางเล็กแคบเรองรับสัมผัสส่วนแข็งขืนของร่างกายเขาไว้ทั้งหมด
"โอ้ยยยยย พัด...เข้าไปหมดแล้วนะ"
เสียงทุ้มแหบพร่า สบสายตากับดวงตากลมหรี่ปรือ ใบหน้าเนียนแดงก่ำ และทุบเข้าที่ไหล่กว้างทันที
"จะพูดทำไมเนี่ย .... มันอายนะ" ร่างเล็กขบฟันแน่น และรับสัมผัสแผ่วหวานอิ่มร้อนที่ทาบทับลงมาที่ริมฝีปากบาง อย่างเร่าร้อน
ในขณะที่ร่างกายส่วนล่างก็รับการกระแทกกระทั้นของอีกฝ่าย ที่รุกเข้าหาอย่างรุนแรง และอ่อนโยนสลับไปมาในเวลาเดียวกัน
"งือ....." ส่วนบอบบางของร่างกายเสียดสีไปมากับหน้าท้องแกร่ง และแทบไม่ต้องมีการสัมผัส มันก็ชูชันแข็งขืนขึ้นตามอารมย์
"อ๊ะ...พัด...พัด...รออีกนิด..พร้อมกันนะพัด" ร่างสูงละจากริมฝีปากบาง กอดรัดร่างเล็กเบื้องล่างแนบแน่น สอดแทรกลึกล้ำมากขึ้น ร่างกายของพัฒนาบีบรัดเขาแรงการสัมผัสของเขา เร่งเร้าให้ไปถึงจุดหมาย
"อ๊า...อือ....กอล์ฟ...กอล์ฟ.." ใบหน้าหวานแหงนเงย รับการสอดแทรกครั้งสุดท้าย ร่างสูงเบื้องบนกระตุกกายเกร็งแน่น และหลั่งทะลักออกมา
"พัด...อือ...พัด....." ร่างแกร่งอุ่นร้อนหอบหายใจแรง และค่อยปรับลงในสภาวะปกติได้ เมื่อนำพาร่างกายให้ไปถึงจุดหมายปลายทาง
"ดีมั้ยพัด...." ริมฝีปากอุ่นร้อน แตะสัมผัสที่หน้าผากเนียนชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย ดวงตากลมเริ่มหรี่ปรือลง
"อือออออออ" ร่างกายแสนหวานของร่างบางเองก็ไม่แพ้กัน เมื่อถึงที่สุดของอารมณ์ สิ่งที่หลั่งรินออกมามากมายท้วมท้น ทำให้ปราโมทย์รับรู้ได้ว่า พัฒนาเองก็เก็บกด เหมือนกับเขาเช่นกัน และคงไม่ได้ปลดปล่อยมานาน จึงทำให้มีอารมณ์ร่วมได้มากขนาดนี้
"จะทำต่อมั้ย....พัดไม่ค่อยเหนื่อยแล้ว" เสียงหวานเชิญชวน ไม่ต้องรอให้ร่างสูงเอ่ยขออีกครั้ง โดยไม่ต้องคิด ปราโมทย์ก็ปฏิบัติตามทันที
เฮ่อออออออ.... นาน ๆ ทีจะได้แอ้มพัด ไม่รู้ครั้งต่อไปต้องรออีกนานเท่าไหร่ แต่ว่าตอนนี้นะ ขอเก็บเกี่ยวให้เต็มที่ก่อนแล้วกัน
*****************************
-
อู้ว ชอบตอนพิเศษ ..... สุดยอด :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: ขออีก ๆๆๆๆๆๆ :m25:
-
หุหุ :m10: :m10: :m10: มีอีกรึเปล่า :m23:
-
อู้ววววว .... ว้าววววว :m10: :m10: :m10:
-
เป็นตอนพิเศษที่ อู้วววววววววววววววว :m10: มากเลยคับ มีอีกป่ะเนี่ย
คู่ของข้าวโพดไม่มีบ้างเหรอ อิอิ
-
เพื่อนสนิท ภาค ---ยอม---
เพื่อนสนิท ----ภาค ยอม ---
"พัดไปห่าง ๆ หน่อย....กอล์ฟรำคาญ..."
ปราโมทย์นั่งดูโทรทัศน์
และปัดมือเล็ก ๆ ให้ออกห่าง
เมื่อร่างบางเอื้อมมานวดไหล่ให้กับเขา
"กอล์ฟไม่ชอบเหรอ....พัดนวดเท้าก็ได้นะ...ไหนกอล์ฟเมื่อยตรงไหนเหรอ"
ร่างบางเปลี่ยนมาดึงเท้าของร่างสูงและทำท่าจะนวดให้
"ไม่ต้องหรอกพัด...กอล์ฟเบื่อ...เข้าใจคำว่าเบื่อมั้ย...ว่างเหรอ..ไปชงกาแฟสักแก้วสิ...
แล้วก็ช่วยอยู่อย่างสงบเสงี่ยมด้วยนะ.. กอล์ฟเบื่อคนขี้บ่น"
ไอ้กอล์ฟวางมาดเจ้านายอย่างเต็มที่
และพัฒนาก็คลานเข่าออกไปชงกาแฟให้มันและเข้ามาเสิรฟจนถึงที่
แทบจะยกขึ้นป้อนมันอยู่แล้ว
"ซักผ้าหรือยัง...ไปซักผ้าด้วย...ตากที่นอนด้วยนะอย่าลืม...อย่าให้ต้องพูดมาก ..."
เจ้าชายกอล์ฟ นั่งกระดิกเท้า
จิบกาแฟ
และกดรีโมทเปลี่ยนรายการโทรทัศน์ที่ดูอยู่
"อ๊ะ...กอล์ฟ...ขอพัดดูช่องเมื่อกี้ได้มั้ย...รายการโปรดพัดเลย" พูดได้แค่นั้น
ใบหน้าเนียนขาวซีดเผือดลง
เมื่อสบกับสายตาดุ ๆ ของอีกฝ่าย
"บอกว่าไงพัด...ให้ไปซักผ้าใช่มั้ย..แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้กัน"
แค่ได้ยินเสียงของปราโมทย์พัฒนาก็กลัวลนลาน
รีบไปหยิบตระกร้าผ้าเดินไปซักหลังบ้าน
และลากที่นอนออกมาตาก
อย่างทุลักทุเล
พัฒนาตัวเล็กนิดเดียว จะไปเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมามากมาย
ได้แต่ทำงานงก ๆ ตามที่ปราโมทย์สั่งให้ทำไปวัน ๆ เท่านั้น
และยังดีที่ปราโมทย์ให้เงินใช้วันละ 100 บาทไทย
เป็นค่าอาหาร
ช่างลำบากยากเข็นเสียเหลือเกิน
แม่หนูซินเดอเรล่า พัด
ร่างเล็กยกมือขึ้นปาดน้ำตา
ทำไมหนอชีวิตของพัฒนาช่างลำบากลำบนขนาดนี้
เพราะรักปราโมทย์มาก จึงต้องจำใจ จำทน
มาตกระกำลำบากอยู่ที่ออสเตรเลีย
ต้องทำงานบ้านงก ๆ
และยังต้องไปเป็นกุ๊กที่ร้านอาหาร
ทำได้เท่าไหร่
ปราโมทย์ก็เก็บเงินไปหมด
เวลานอนก็ได้นอนนอกห้อง ถ้าเกิดร่างสูงนั้นไม่พอใจ
วันดีคืนดี ก็อารมณ์ดี
ยอมมีอะไรด้วย นั่นเป็นวันที่พัฒนารู้สึกดีที่สุด
ร่างบางคิดแล้วก็น้ำตานอง ปาดน้ำตาที่ใกล้จะหยดเต็มที
และได้ยินเสียงเรียกอีกครั้ง
"กอล์ฟ...ไอ้กอล์ฟ...ไอ้กอล์ฟโว้ยยยยยยยยยยยยยยย "
ปราโมทย์สะดุ้งสุดตัว
มือขยับนวดไหล่ของพัฒนาทันที
"นี่แกจะนวด ๆ หยุด ๆ ไปถึงไหนวะ...น่ารำคาญจริง ๆ " เสียงพัฒนายังคงบ่นไม่เลิก
"แล้วนี่แกเผลอหลับหรือไงหา...น้ำลายมันจะไหล่มาใส่หัวพัดอยู่แล้วไม่เห็นหรือไง" และพัฒนาก็ยังคงบ่นต่อไป
โธ่พัด
กอล์ฟกำลังคิดเรื่องดี ๆ ได้
ทำไมพัดต้องทำลายความฝันของกอล์ฟด้วย
แม้แต่ฝัน
พัดก็ยังมารังควาญกอล์ฟอีก
ฮือ ฮือ ฮือ
พัดจายร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้กอล์ฟคร่ำครวญในใจ
เรื่องที่มันนึก
คือเรื่องที่ไอ้พัดทำทารุณกับมันทั้งสิ้น
แต่ไม่มีสักวันที่มันจะกล้าหือ
5555555555555555555
..
..
..
-
:laugh: :laugh: :laugh: สงสัยกอล์ฟจะเก็บกดมากไปหน่อย
-
555 ถึงขนาดเก็บไปฝันเลย พัดโหดได้ใจจิงๆ อิอิ
-
:laugh: :laugh: :laugh: กอล์ฟเก็บกด :m20: :m20: :m20:
-
โถ กอล์ฟช่างน่าสงสาร
ท่าทางจะเก็บกดอย่างหนักนะเนี่ย :m20: :m20:
-
อืม รักนะ เลยต้องยอม
:m3: :m3: :m3:
-
น่าสงสารจิงๆ :m20:
-
เข้ามาอีกทีก็ตอนจบแล้ว :m5:
เรื่องนี้อ่านกี่ทีก็ขำคู่เจ้าพัดกะเจ้ากอล์ฟทุกทีสิน่า :m20: :m20: :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
ไม่รอดแล้วล่ะ กอล์ฟเอ้ย :m14: :m14:
-
น่าสงสารกอล์ฟจัง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษๆ นะคับ
-
............หายไปหลายวัน............มาอ่านอีกทีก็จบซะและ....
...........ขอบคุณคนโพสและคนแต่งนะคับ..... o15 o14
...........ส่วนตอนพิเศษอย่างนี้ลงต่อเรื่อยๆนะคับ..... :m10: :m10:
-
อิอิ น่ารักกันจัง
-
เพื่อนสนิท ภาค สมัยมัธยม
“ไอ้กอล์ฟ...น้องฝ้ายให้ดอกไม้ข้าว่ะ”
น้องหนูพัฒนาหน้าหวาน นั่งมองทั้งกองขนมกองดอกไม้เต็มไปหมดในวันแห่งความรักนี้
“เห็นแล้ว.....” ปราโมทย์หันมองไปทางอื่นเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจกับกองดอกไม้ที่พัฒนาปลื้มนักหนา
ก็เขาเป็นคนแบบนี้....รักพัดมากขนาดนี้แต่แสดงออกอะไรก็ไม่ได้....เพราะว่าพัดเป็นเพื่อน
ข้าวโพดก็หน้าเหมือนพัดอย่างกับอะไร
ทำไมเขาถึงไม่มีใจให้ข้าวโพดสักนิดนะ...ยังมาหลงรักคนที่เขาไม่มีวันรักตัวเองอยู่ได้
ร่างสูงนิ่งเงียบ ทำทีเป็นสนใจกับสิ่งอื่น ไม่ยอมที่จะคุยกับพัฒนาเลยสักนิด
เขาเป็นคนอย่างนี้ เงียบ ๆ เฉย ๆ แต่น่าสมเพช
ดวงตาสองข้างมีไว้มองแค่เพียงแค่พัดคนเดียวเท่านั้น
“มีคนฝากมาให้พัดนะ....” ช็อคโกแลตกล่องเล็ก ๆ จากร้านสะดวกซื้อ ดูไม่มีค่าอะไรสักนิด
เมื่อเทียบกับดอกไม้กองใหญ่ และช็อคโกแลตมากมายที่พัฒนาได้รับ
“เอ้ยยยยยยยยยยยยยยย อันนี้อยากกินที่สุด...อร่อยเว้ยอร่อย...กิน กิน”
ร่างบางแกะช็อคโกแลตเคี้ยวอย่างมีความสุข
และปราโมทย์ก็ได้แต่ยิ้ม พัดไม่ถามสักนิดว่าใครฝากมาให้.....
จะใครกันล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้กอล์ฟคนนี้….แต่ดีแล้วล่ะ
เขาไม่สะดวกใจสักเท่าไหร่ที่จะตอบอะไรออกมาในตอนนี้…..
ตอบไปก็มีแต่คำโกหกว่าน้องคนนั้นน้องคนนี้ฝากมา
แค่วันนี้อยากอยู่ข้าง ๆ พัด ทำดีกับพัดให้ถึงที่สุดก็พอ
ไอ้พัดตัวแสบยังคงเคี้ยวขนมต่อไป และแกะกินอันอื่น ๆ ต่อ
และภายในใจก็คิดไปเรื่อย
ข้ารู้ว่าเอ็งเขินว่ะ....เมื่อเช้าข้าเห็นหรอกว่าเอ็งเข้าไปซื้อช็อคโกแลตมาให้..เขินข้าละสิ
แหมข้าอะนะ....อยู่ใกล้ใคร ใคร ก็หลงทั้งนั้นล่ะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหมไม่มีใครรักอะดิ
ข้ารักเอ็งก็ได้วะไอ้กอล์ฟ....น่าสงสารเอ็งจริงจริ๊งงงงงงงงงงงง
แล้วอีกอย่างดอกไม้กับขนมอ่ะ ข้าก็กินของเอ็งหมดแล้ว
ไอ้ที่เห็นกอง ๆ นั่นน่ะ สาวก็ฝากมาให้เอ็งทั้งนั้น
แต่ข้าไม่ให้เอ็งหรอก เพราะว่าข้าไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเอ็ง ก็แค่นั้นแหละ
555555555 สะใจ อยากมีคนชอบเอ็งมากกว่าข้าทำไมล่ะ แค่นี้ก็ไม่มีใครรักเอ็งแล้ว
พัฒนาไม่เคยรู้เลยว่า อีกไม่นานหลังจากจบมหาวิทยาลัย แล้วท้ายที่สุด
คนที่มันบอกว่าสงสารและหาว่าไม่มีใครรักนั้น
สุดท้ายก็กลับต้องมาเป็นคนรักกัน และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน และเป็นแฟนกันอีกต่างหาก
แต่ ณ เวลานี้ ทั้งไอ้พัด และไอ้กอล์ฟยังไม่เคยรู้อนาคตของตัวเอง
ร่างสูงนั้นยังคงมองร่างบางที่แกะช็อคโกแลตกินต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย
....กอล์ฟทำให้พัดได้แค่นี้....ก็แค่ทำดีกับพัดแค่นั้นเอง .... กอล์ฟไม่หวังว่าสักวันหนึ่ง
พัดจะมารักกัน...แต่วันนี้ได้ทำดีกับพัดได้อยู่ข้าง ๆ พัดก็พอ.....
บางทีไอ้กอล์ฟอาจคิดผิดไปก็ได้ น่าสงสารตัวมันเองที่ไม่เคยได้ดอกไม้จากใคร
เพราะโดนไอ้พัดกันท่าไว้จนหมด
เพราะเมื่อได้ใช้ชีวิตกันจริง ๆ
ไอ้กอล์ฟกลับกลายเป็นโรคกลัวเมียซะงั้น และเช้าส่ายบ่ายค่ำของทุกวัน
มันก็โดนไอ้พัดข่มซะเละเทะไม่มีดี
เป็นที่น่าสงสารและเวทนาจากคนรอบข้างซะจริง ๆ
โดยที่มันไม่เคยรู้เลยว่าตัวมันเองเป็นที่หมายปองของใคร ๆ มากแค่ไหน
แต่มันช่างโชคร้าย....ต้องตกอยู่ในอาณัติของไอ้พัดซะอย่างนั้น
น่าสงสารไอ้กอล์ฟจริง ๆ
Fin…..
ขอบคุณ aoikyosuke ที่อนุญาตให้ลงเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณ เล้าเป็ด สำหรับพื้นที่ดีๆ
ขอบคุณ หนูเรย์ สำหรับที่วิ่งเล่น
ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณ เพื่อนๆ สำหรับการติดตาม
ขอบคุณครับ
o14 o15 o14 o15 o14 o15
-
ขอบคุณค้าบ
o14 o15
-
:m21: :m21: :m21:
กอล์ฟเอ้ยยยย :m18: :m18: :m18:
-
สงสารกอล์ฟอ่ะ เป็นโรคกลัวเมียซะงั้น555
เรื่องนี้น่ารักดีจัง ในที่สุดก็จบจนได้ อิอิ
ขอบคุณหมูพูห์ที่เอามาโพส บวกให้พูห์จ้า
ขอบคุณคุณ Aoikyosuke ที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน เจ๋งทุกเรื่อง โดยเฉพาะบทอัศจรรย์ หุหุ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ปราโมทย์ช่างน่าสงสาร :m20: :m20: :m20: :m26:
พูห์เอาคู่โพดกับภานุมาให้อ่านหน่อยจิ :m26:
-
เพิ่งมาเห็นตอนนี้
ฮาดีอ่ะ กันท่ากันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คู่นี้ มันน่ารักจริงๆ :m20: :m20:
-
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆแบบนี้
ปลื้มจริงๆ :m3: :m3: :m3:
-
ชอบนะคะ
จากใจจริง
ไม่ได้สตอฯ
:m18:
-
อ่านจบแล้วววว
พัด อย่าใจร้ายนักสิ
เรื่องนี้น่าร้ากกและ :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:impress:สวัสดีค่ะ ตามอ่านเรื่องของคุณเท็นจนครบหมดละ
แต่สงสัยเรื่องนี้อ่ะค่ะ แบบว่างงอ่ะ.....กล์อฟทำท่าไหนกะพัดเหรอคะถึงรู้ว่าพัดไม่ได้แขนหัก
นี่งงจริงๆนะคะ ไม่ได้แกล้งงง........ :m21:
ใครก็ได้ช่วยตอบหนูที........... :m15:
-
งืมๆๆๆ อ่านแล้วหนุกหนานมากมาย
ชอบๆๆ :o8:
-
น่ารักดีครับ แต่จะหาแฟนที่จะยอมเราทุกอย่างยังงี้ได้ที่ไหนครับ
-
น่ารักดีครับ แต่จะหาแฟนที่จะยอมเราทุกอย่างยังงี้ได้ที่ไหนครับ
แอบเห็นด้วยนะเนี่ย :m23: :m23: :m23:
นั่นจิ...ดีๆแบบนี้ให้ไปหาที่ไหนได้มั่งเนี่ย :undecided: :undecided: :undecided: :undecided: :undecided: :m8: :m8: :m8: :m17: :m17: :m17: :sad5: :sad5: :sad5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน >///<เรื่องน่ารักๆ จี๊ดแบบนี้ไม่รู้ว่ามองไม่เห็นได้ยังไง 55+ ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะค่ะ ขอให้มีเรื่องสนุกแบบนี้ออกมาเรื่อยๆนะค่ะ สู้ๆ ^O^b
-
เหอ เหอ อีกเรื่องของคุณเท็น
หนุก หนุก
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
เรื่องของ 2 พี่น้อง โพด กับ พัด นีน่ารักมากเลยค้าบบ...^^
แต่งได้ดีมากๆเลยค้าบบ...^^
ปล. แล้วจะติดตามผลเรื่อยๆนะค้าบบ...^^
-
อ่านรวดเดียวจบเลย :m1:
หนุกมาก กอล์ฟ พัดน่ารักมาก
-
เหอๆ หนุกดีค้าบบ มีแฟนเหมือนมีเบ๊ประจำตัวเลยดีจังเลยน่อ
-
อ๋าาาาาาา
.
น่ารักจังเลยครับ
ชอบมากๆเลยฮะ
อิจฉาพัดจัง ><
ขอบคุณนะฮะ *
-
โอ๋ๆ :m1:
พ่อกอล์ฟช่างน่าสงสารจิงๆ :m15:
โดนนังหนูพัดมันทารุนจนเก็บกดเรย :m23:
อิอิ :m4:
นังหนูพัดนี่ก็ปากแข็งจิงๆ :เฮ้อ:
สงสัยต้องให้พ่อกอล์ฟจูบบ่อยๆ :m25: :m1:
ปากจะได้เลิกแข็ง :m25: :m1:
อิอิ :m25:
:bye2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:จบไปสะแล้วสนุกจางเรยอ่าครับบบบบบบบบบ o13 o13 o13
-
:m1:ชอบอะน่าฮักอย่างแรง พัด+กอลฟ์ :o8: ขอบคุณคนแต่ง
และขอบคุณคนโพสด้วยนะค๊า ขอบคุณจริงๆค่า สนุกม๊ากกกกกก o13
-
อ๊ายยยยยยยยยยๆๆๆๆ :o8:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกสุดๆๆๆ
พัดกะกอล์ฟ
:pig4: :pig4:
ขอบคุณท่านผู้แต่งและผู้โพสด้วยนะขอรับ
ปล.อยากให้มีตอนพิเศษที่พัดกะกอล์ฟไปอยู่ที่ออสเตเลียด้วยกัน
อิอิ :m1:
-
รู้สึสงสารกอล์ฟจังแฮะ
ชั่งแสนดีอะไรขนาดนั้น o13 :L2:
:pig4: :pig4:
-
สงสารกอล์ฟ555+
แต่มันรักกันก็ดีแล้ว
ฮา
-
หนุกๆๆๆๆ
แต่สงสารกอล์ฟ 555+
เพราะพัดเจ้าเล่ห์มาก
ฮาๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านจบแล้วฮับบบบ 5555 เรื่องนี้ฮากว่าเรื่องของโพดอีกอ่ะตอนแรกนึกว่าพระเอกเราจะเจ้าเลห์ที่ไหนได้
สู่พัดไม่ได้เลย ยิ่งมาอ่านตอนมัธยมนะ อย่างฮาอ่ะ555
สนุกฮับบบ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13 o13 รออ่านเรื่องต่อไปอยู่ฮับ
-
:m1: :m1:
เรื่องนี้น่ารักดี อ่านไปอ่านมาสงสารกอล์ฟ ไม่กล้าหือ พัด...(แอบฮาก๊ากกกอิอิ)
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์ด้วยค่ะ :pig4:
-
:serius2: :serius2:
ง๊าคคคคคคคคคคคคค
น่ารักอีกแล้ววววว
555555+
ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องราวสนกๆน่ารักๆมาให้อ่านกันครับ
ขอบคุณจริงๆ
วิ่งๆๆไปอ่านข้าวโพดต่อออ
555
-
น่ารักจัง :oni2: :oni2: :t2:
-
มีภรรยาโหดขนาดนี้ต้องทำใจอย่างเดียวละ5555 :laugh:
ชอบๆความรักที่มาจากความเป็นเพื่อน
ทำให้เข้าใจกันมากๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :o8:
-
น่ารักดีจัง
เมื่อไหร่จะมีไคร
มาอยู่ใต้บัญชา มั้งน้า
อิอิ
-
น่าร้ากกกกกก :o8:
ชอบอะอ่านแล้วมีความสุข o13
-
อ่านแล้วแอบหมั่นไส้เจ้ากอล์ฟขอรับ - -
มันน่านัก 55555555555555
มีอุเคะน่ารักๆ ให้นอนกอดให้ง้อ ยังบ่น
เดี๋ยวไม่มีขึ้นมาแล้วจะงิ่ด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนหนูพัดเอ้ยยยยยยยยยยยยย
เพลาๆสงสารมันหน่อยก็ได้ = ="
อย่าโหดกับมันนัก
เดี๋ยววันไหนเกิดมันทนไม่ไหวขึ้นมาจับขัง 5วัน7วันแล้วจะหนาว
ยิ่งเป็นประเภทเดียวกันอยู่ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถึงเซเมะอย่างเราๆจะกลัวเมีย....แต่บางทีก็ไม่กลัวน้า~~~~
55555555555 ระวังหน่อยหนู หึหึหึ...
แต่เรื่องนี้น่ารักฮับ!!!!! > <!!!!!!
-
หนุกหนานมากมาย :impress2:
กอล์ฟอยู่ในสมาคมเกลียมัวอีกคนโดยไม่รู้ต้ว
ขอบคุณคับ จาติดตามผลงานต่อไปนะคับ
ชอบบบบบบบบบบบบ :m3:
-
Sweet thanks krub
-
น่ารักจริงๆเลย o22
-
น่ารักจริงๆค่ะ
แต่ก็น่าสงสารกอฟมากมาย
:เฮ้อ:
อยากอ่านตอนพิเศษของข้าวโพดจัง แหร่ๆๆๆ
ขอบคุณมากๆ เลยสำหรับเรื่องสนุกสนาน หวานๆ แบบนี้
:กอด1:
-
เข้าไปอ่านเรื่องของข้าวโพดมาแล้วก็ว่าน่ารักแล้วนะ
พอตามเข้ามาอ่านเรื่องของน้องพัตอีกคนอ่ะก็น่ารักอีก
ก็แบบว่าชอบอ่ะพี่น้องคู่นี้น่ารักกันจริงๆๆเลย :m3: :m3:
-
น่ารักมากเลยครับ
ขอบคุณจริงๆนะครับ
^___^
-
หวานได้อีก
อ่านกี่ครั้งๆ ก็ชอบ
ขอบคุณมากๆ ครับ
-
ขอบคุณค้าบผม ชอบๆๆ :L2:
-
ขอบคุณนะค่ะ ชอบผลงานคุณเท็นทุกๆๆตอนเลย สนุกๆๆ
-
อ่านรวดเดียวเลย น่ารักค่ะ
ชอบนะคะ แนวๆรักนะ แต่ว่าไม่แสดงออกเนี่ย ชอบๆๆๆ
คนที่เจ้าเล่ห์อย่างกอล์ฟโดนกรรมตามสนอง
ทำให้ต้องมากลัวเมียอย่างพัด อิอิ
ท่าทางว่าจะกลัวจริงๆจังๆ
น่ารักดีค่ะ ชอบบบบ :-[
ขอบคุณสำหรับเรื่องนะคะ :pig4:
ฉากหวาน และ หวามนี่แบบว่า :m10: :m10:
-
เคยอ่านเรื่อง ข้าวโพด กับหนุ่ม ชอบเรื่องนั้นมากเลย เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้มัน :z1:
-
อ๊าย น่ารักจริงๆเรื่องนี้
ขอบคุณคุณพูห์นะคะ
-
อ๊ายยย น่ารักมากมายอ่ะ เรื่องนี้
ชอบจังค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
:m11: :m11: :m3: :m3: :oni2: :oni2:
:pig4: สำหรับเรื่องดีๆค้าบบบบ
-
เจ้าเล่ห์ท้างคู่ลยนะเนี๊ย
-
มะกี้เพิ่งอ่านเรื่องของข้าวโพดจบ
มีพัดกับกอล์ฟ ชื่อคุ้นๆ เลยตะกายหาในบอร์ด
และแล้วก้อเจอจิงๆด้วย
หืมมม เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ยิ่งตอนที่ไปทะเล อ่านแล้วยิ่งกระจ่าง หุหุ
มีแผนกันแบบนี้นี่เอง
อ่านเรื่องขอบคุณเท็นไม่ผิดหวังเลยจ้า
ขอบคุณคุณเท็นที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านนะค่ะ
ขอบคุณคนโพสที่เอาเรื่องนี้มาลงนะค่ะ :L2:
-
น่าร๊ากกกกที่ซู้ดดดด :-[
อ่านแล้วอบอุ่นจนร้อนแรงกันไปเลยย อิอิ
ขอบคุณนะคร้า :L2:
-
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้ที่สุดเลย
กอล์ฟพัด..ชอบมากมาย
-
อ่านแล้วมีความสุข
โดยเฉพาะคนเกียร์มัว
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
อ่านไปเขินไป..
(ไม่ไ่ด้เขินฉากแบบนั้น แต่เขินการกระทำของกอล์ฟที่ทำให้พัด 55)
มีใครใจดีช่วยทิ้งลิ้งค์เรื่องของข้าวโพดไว้ให้หน่อยได้มั้ยคะ
ขอบคุณนะคะที่นำมาโพสต์ให้ได้อ่าน สนุกค่ะ :3123:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด น่ารัก
อิจฉาพัดโว้ย
หาจากไหนเนี่ย เชื่อฟังขนาดนี้ ว่าไงยังไง ด่ายังไงก็คร๊าบๆ
555+
ชอบๆ
-
กอล์ฟอย่าลืมน่ะมีรอบที่หนึ่งต้องมีที่สองที่สามต้องตามมาน่ะอย่าลืมซะล่ะ ตายแน่ๆพัดเอ้ย ฟ้าเหลืองเลย :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
โดยส่วนตัวชอบคู่หนุ่ม-โพดมากกว่าแต่คู่นี้ก็น่ารักดีค่ะ
สรุปว่ากอล์ฟเป็นซินเดอเรล่า ณ ออสซี่แล้วสินะ 555+
ชอบจังเลย...
ขอบคุณที่เอามาโพสแบ่งปัน+พี่เท็นที่แต่งให้อ่านค่ะ
-
o13
พัดโคตโหด
ฮาตอนพิเศษยอมมาก
กอล์ฟเพ้อได้อีกกก
พัดโหดนะ แต่พอยั่วแล้วมันน่ารักอ่ะ
อ๊ากๆๆๆ
ไปอ่านข้าวโพดต่อ...
-
Such a cutie!!
-
พัดแสบมาก ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่องเลย
แต่กอล์ฟก็ดีมากอ่ะนะ อย่างงี้ไม่รักไม่ได้หรอก
น่ารักจังคู่นี้ อยากอ่านคู่ข้าวโพดแล้ว อิอิ
-
คู่นี้ฮาจริง ขำกอล์ฟอย่างกะนังซินฯ
พัดโหดแบบนี้เพราะว่ากลัวกอล์ฟหลุดไปไหนอ่าสิ
แสนดีแบบนี้หาได้จากไหนอีกกก
-
เรื่องน่ารักมากๆๆๆๆ
ชอบๆ :-[
-
น่ารัก :o8:และฮามาก :m20:
กอล์ฟกลัวเมีย :laugh:
-
ขอบคุณนะคะ ทั้งคนเเต่งเเละคนโพสต์ บอกได้คำเดียวว่า สงสาร กอล์ฟมากอะ พัด ใจร้าย กอล์ฟนี่สุดยอดชายในฝันอะ
-
อ่านจบแล้ว
หลานอารมณ์ชะมัดเลยค่ะ ตอนแรกอ่าน ๆ นี่แบบมาคุมากมากอ่ะ
อ่านไป ๆ บ่อน้ำตาเริ่มแตก โอ้ยย สงสารกอล์ฟ
แต่พอลงเอยกันได้ก็หวานไม่แคร์สื่อ มาให้เราอิจฉาเล่นซะอย่างนั้น
แบบ ไม่น่าเศร้าให้เลยจริง ๆ ตอนแรกอ่ะ ชิชิ โมโห ปนอิจฉาและหมั่นไส้
รักกันนาน ๆ นะ อิอิ
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่เอาเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน o13
-
แอร๋ย...น่ารักมากอ่า..ชอบทั้งพี่ทั้งน้องเลย
รู้สึกคนน้องจะโหดไปนิดน้า..555+
สงสารกอล์ฟนิดๆ..อิอิ
:-[ :pig4: :L2:
-
เพื่อน..เล่น เพื่อนซะแล้ว
พ่อแง่แม่งอน
น่ารักดี
-
คู่นี้น่ารักจังเลยย
ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทกัน วันนึงจะลงเอยกันได้อย่างแสนหวานขนาดนี้
ชอบทั้งพระเอกและนายเอกเลย น่ารักทั้งคู่
-
น่ารักจังเลย อ่านไปอมยิ้มไป :o8:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
^________^
-
เรื่องของคุณเท็นอ่านแล้วก็ยิ้มได้ทุกทีเลยอ่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านนะคะ
ขอบคุณคนโพสเรื่องด้วยค่ะ
-
ในตอนแรกเศร้าครับ แบบไม่ร้องไห้นะ
-
โอ้ยยยยยยย พัด ใจร้ายยยยยยยย :sad4:
กอล์ฟ ก็แสนดีเกิ้นนนน ชอบๆ :-[
-
สนุกมากๆครับบบ
^^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ด้วยค่า อิอิ
-
กอล์ฟเป็นคนกลัวเมียอย่างแท้จริง
-
สนุกมากๆ ชอบอ่ะ ถึงส้มจะโหดยังไงก็น่ารัก
-
อ่านจบแล้ว :pig4: สำหรับความน่ารัก น่าหยิก ของ กอล์ฟ และ พัด อ่านไปยิ้มไป มีความสุขดีค่ะ
คู่นี้ไม่มีใครเกินใคร เจ้าแผนการด้วยกันทั้งคู่ แต่กอล์ฟนี่น่าเป็นห่วงนะ แววเกลียมัว เห็น ๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
กอล์ฟกลัวเมียจริง แต่น่ารักจังเลย
พัดก็น่ารักแต่ปากแข็งไปหน่อย
-
สนุกมากๆ น้องพัดก็แก่นเซี้ยวน่ารัก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆจ้า
-
ไอ้น้องพัดมันน่ารักว๊า าาา
-
น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลย
ใจจ้า
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
น่ารักอะ อ่านไปยิ้มไป
โดยเฉพาะบทอัศจรรย์ :z1:
:o8: :o8: :o8:
-
โหพัด ชอบกอล์ฟมาตั้งแต่มัธยมก็ไม่บอกนะ ปากแข็งเกิ้น ไอ้เราก็นึกว่ากอล์ฟแอบรักพัดข้างเดียวที่ไหนได้ตัวเองก็ชอบเค้าเหมือนกัน อิอิ o13 :pig4: :bye2:
-
กอล์ฟ กลัว ภรรเมีย นะเนี่ย :laugh:
น่ารักมากเลย อยากได้กอล์ฟจัง :o8:
แอบกลัวพัด 55+
o13 o13 o13
-
ขอบคุณครับ
อ่านแล้วได้รอยยิ้มจิง ๆ
-
:o8:อ่านแล้วมีความสุขอีกเรื่อง
น่ารักมากๆเลยค่ะ ลุ้นจรื่อยๆเลยว่าพัดจะยอมอ่อนให้กอล์ฟบ้างไหม
ที่แท้ก็พวกปากแข็งแล้วก็ขี้เขินนี้เองนะเนี่ย
-
:3123: :pig4: :L2:
น่ารักค่ะ
-
พัดโหดมากกก :sad4: แอบสงสารกอล์ฟนะเนี่ย
แต่ก็รักนี่นะ ยอมได้ทุกอย่างแหละ :-[
น่ารักมากค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
สนุก ขำ และหวาน
อ่านของโพดภานุแล้ว ก็เลยตามมาอ่านของพัด
น่ารักไม่แพ้กันเลย
เจ้าหนูพัด เป็นพวกแข็งนอกอ่อนใน
ส่วนเจ้าโพด เป็นพวกปากแข็ง ใจอ่อน
-
อิจฉาพัดจังเลย อยากได้แบบกอล์ฟสักคน
ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับเรื่องดีๆ ^^
-
ตามใจพัดมาตั้งกะยังไม่คบกันเป็นแฟน
พออยู่ด้วยกัน
กลัวเมียซะงั้น
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆๆ เลยอ่ะ
ชอบนายกอล์ฟมากๆๆ ที่ซู้ดดดด
-
น่ารักสุดยอดดดดดด
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โธ่ น่าสงสารกอล์ฟ พัดน่าจะอ้อนบ้างนะ
:pig4:
-
โถ่ถังกะละมัง แท้ๆ กอล์ฟ ทั้งรักทั้งกลัวทั้งเกรงใจ เมียเลยนะนั้น
ขอสักคนเซ่ แบบกอล์ฟเนี่ย :impress3:
:กอด1: คนแต่ง
:กอด1: คนโพส
รักนะ ฟุบุ ฟุบุ :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณคะ :L2:
เมื่่อตะกี้อ่านคู่ข้าวโพดกะหนุ่มมาน่ารักมากกกกกกกก :-[
คู่พัดก็น่ารักไม่แพ้กัน พัดออกแนวห้าวกว่านิดหนึ่งแต่เราก็ชอบบบบบบ กอร์ฟขยันอ้อนเข้าไว้ผชกลัวเมียเจริญทุกคน o13
-
สามีตัวอย่างมากๆค่ะพี่กอล์ฟ o13
พัดก็น่ารักอ่าาาาาาาา ปากไม่ตรงกะใจปากแข็ง แต่ก็เสน่ห์เค้าละน้า อิอิ
ขอบคุณสำหรับเพื่อนสนิทมากๆค่า ^^
-
ขอบคุณมากค่ะ
ชอบนะ เนื้อเรื่องน่ารักมาก
-
อ่านจบแล้วชอบมากๆเลยขอบคุณนะครับ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
เข้ามาอ่านแล้วสงสารกอล์ฟอยู่นิดๆ แต่สะใจหน่อยๆ
มือเร็วไปก็เงี้ย เจอภรรยาคุมอำนาจ :oo1:
ชอบมากเลยจ้าา
ยิ่งอ่านเม้นท์ไปด้วยนะ นั่งฮาน้ำตาเล็ดเลยค๊าบพี่น้องค๊าบ :laugh3:
-
กอล์ฟเอ้ยยยยยยยย ชีวิตรันทดอะไรอย่างนี้
555555555555++++
-
น่าร๊ากกกกกกก
:man1:
-
ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะน่ารักขนาดนี้
กอล์ฟเป็น ผช ที่โรแมนติคมาก เสียอย่างเดียว หงอเมียมากไปหน่อย น่าสงสาร
ทำไงได้ คนมันรักอะเนอะ
ชอบๆๆ อ่านไปยิ้มไป น่ารักเวอร์ๆ
ทำไมเรามาเจอกันช้าจังหว้าาา (อ่อ เพราะแกมัวไปหลงอยู่กับปรัชญาฯน่ะสิ)
เอร๊ยยย มีความสุขกับเรื่องนี้มากๆ
ไปหาเรื่องอื่นของคุณเท็นสูบต่อดีกว่า
..
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณครโพสนะคะ
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลย กอล์ฟอบอุ่นมากกกกกกกกกกกกกก อยากได้แฟนแบบนี้ซักคนจัง
พัดก็น่ารัก ถึงจะขี้วีนหรือปากแข็ง แต่ก็มีวิธีอ้อนกอล์ฟได้น่ารักๆ ตลอดเลย
-
Very lovely o13
-
เรื่องนี้สนุกและน่ารักมากเลย แต่น่าสงสารกอล์ฟนะ ชีวิตหลังแต่งงานแกนี่รันทดจริงๆโดนพัดข่มซะ ฮ้าๆๆๆ
ตอนแรกที่พัดโดนรถชนนี่แอบใจหานเลยนะ แต่แล้วคนเขียนกลับเล่นมุขซะงั้น ทำเอาดราม่าเก้อเลยทีเดียว
แต่ก็ดีแล้วอ่ะ ไม่อยากให้จบเศร้า แต่ตอนที่ทำเอาน้ำตาร่วงคือตอนที่กอล์ฟง้อพัดแล้วพัดไม่สนใจ
จนต้องไปนั่งเศร้าคนเดียวที่ม้าหินหน้าบ้านนั่นแหละ ตอนนั้นน่าสงสารมากมายเลย
แต่ตอนจบน่ารักดีนะ ง้อกันไปง้อกันมา ธีมสถานที่ฉากจบก็ดูสวยดีด้วย เป็นธีมทะเล
แม้จะไม่ได้บรรยายความสวยงามของทะเล แต่มันก็ยังให้บรรยากาศและความรู้สึกดีๆได้มากอยู่
แต่ตอนพิเศษนี่เล่นเอาฮา+น่าสงสารไปเลย แต่สองคนนี้ก็อยู่กันได้รอดดีอ่ะนะ
คนนึงปากแข็ง อีกคนก็ชั่งไม่รุ้อะไรเลย แต่ก็ยังพยายามออดอ้อนอยู่ทุกวัน ไม่มียอมแพ้ ฮ้าๆๆ
สำนวนการเขียนอ่านง่าย และสนุกมาก เข้าใจง่าย อ่านได้เรื่อยๆ ไม่น่าเบื่อ
พล็อตเรื่องก็สนุกน่ารักมาก น่าจะเขียนสองคู่พร้อมกันไปเลยก็ดีนะเนี่ย
เพราะคู่ของข้าวโพดก็ดูน่าสนใจอยู่เหมือนกัน แล้วเป็นแฝดกันด้วย น่าจะเขียนคู่กัน
แต่มีส่วนที่งง ไม่แน่ใจอยู่ส่วนหนึ่งนะ ตามเนื้อเรื่องคือตอนนี้ทุกคนเรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัยใช่ไหม
(แต่ตอนอ่านแล้วกลับทำให้นึกถึงบรรยากาศเป็นสมัยมัธยม เราเห็นภาพพระ-นายเป็นเด็กมัธยมอ่ะ ฮ้าๆๆ)
แล้วโพดกับพัดเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน กอล์ฟก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันกับทั้งสองคน และหนุ่มเป็นรุ่นน้องของโพด
แต่เป็นรุ่นพี่ของกอล์ฟ หมายความว่าจริงๆแล้วหนุ่มก็แก่กว่าโพด แต่เข้าเรียนทีหลัง ประมาณว่าซิ่วมาใช่ไหมอ่ะ
เราเข้าใจว่าอย่างนี้ถูกเปล่า อ่านตอนแรกก็คิดอยุ่ว่าอ่านผิดเปล่า อ่านซ้ำตั้งหลายรอบ แล้วพออ่านไปเรื่อยๆก็แน่ใจขึ้น
แล้วเรื่องนี้เป็นฟิกชั่นจากอะไรเหรอ เห็นชื่อกระทู้หน้าแรกๆขึ้นหัวว่า[Fiction] เลยสงสัยอยากรุ้ว่า
เป็นฟิกที่แต่งมาจากอะไร เผื่อจะได้เห็นภาพได้ชัดเจนมากขั้น
:L2: :pig4: :L2:
-
เพิ่งมาอ่าน กอล์ฟน่ารักอ่ะ พัดก็น่ารัก ><
-
น่ารักมากๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆครับ แต่หมันใส้นายเอกจัง
เค้ารักขนาดนี้ยังเยอะอีก ถ้ากอล์ฟมีจริงๆนะ
นิวจะไปแย่งๆๆๆๆๆ :a9:
ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
:a5: กอล์ฟ เอ้ย :เฮ้อ: พัดเรื่องอื่นไม่ยอมกอล์ฟไม่ว่า แต่เรื่องนั้นอ่ะ ยอมๆ เค้าไปเหอะ (ว่าม่ะ) :z1:
-
ห้าๆๆ อ่านไปฮาไป .ไม่รู้จะดีใจหรือสงสารกอล์ฟดี กลัวเมียซะงั้นๆ.
แต่สนุกมากเลยอะ อยากได้แบบนี้ซักคนฮี่ๆๆ><
-
เป็นคู่ที่น่ารักกกกกกกก :n1:
เหมือนจะไม่ค่อยมีตอนจีบกัน
เหมือนกับว่าพัดจะไม่รู้ตัวว่าสุดท้ายแล้ว
ตัวเองนั่นแหล่ะต้องกลายมาเป็นแฟนกอล์ฟ
ประหนึ่งกันท่าสาว ๆ และคนอื่น ๆ ตั้งแต่สมัยมัธยม !
กอล์ฟช่างน่าสงสารไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเป็นที่หมายปอง
ของใครต่อใคร กร๊ากๆๆๆ วัน ๆ ก็มีแต่สายตามองพัด
รักพัดคนเดียว
บทสวีทกิ๊บกิ๊วกันเรื่องนี้น่ารักมาก จากเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
เปลี่ยนมาเป็นคนรักกัน แล้วก็เปลี่ยนผู้ชายแสนดีกลายเป็น
ผู้ชายกลัวเมีย พัดง้อไม่เป็น หวานไม่เป็น อ้อนไม่ถูก
แต่ก็สมกันแล้วคนนึงขี้โวยวาย อีกคนยอมตามใจทุกอย่าง
จะน่ารักไปไหนนนนนนน
ชีวิตหลังแต่งงานดูแอบเก็บกดกอล์ฟแกน่าสงสารมากกกกก
แต่ถึงงั้นก็รักพัดที่สุดสินะ เยี่ยม ! รักเดียวใจเดียวแบบนี้เริ่ดมาก o13
อยากอ่านคู่พี่หนุ่มกับข้าวโพดบ้างงงง :z3:
ขอบคุณสำหรับเรื่องหวาน ๆ ค่าาาา คุณ aoikyosuke :impress2:
ขอบคุณคุณคนโพสต์ด้วยค่ะ :กอด1:
-
:L2:เคลมเพื่อน
-
เรื่องนี้น่ารักดีแต่งงๆกับอายุของหนุ่มตกลงเป็นรุ่นน้องข้าวโพดแต่ทำไมเป็นพี่เจ้ากอล์ฟหว่า
-
สนุกมากเลยอ่ะ
กลอฟ์น่าสงสารอ่ะ 555
-
พัดโหดมากอะ 55555 เอาใจช่วยกอล์ฟให้พัดยอมง่ายๆไวๆ
-
หวานนนน น่ารักมากกกก ขอบคุณมากค่า
:กอด1:
-
555 รังสีคนกลัวเมียแผ่ซ่าน
:z2:
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...................... ยังมีโรคกลัวเมีย เทิดทูนเมียแบบสุดๆอย่างกอล์ฟอยู่
= = อ่านไป รันทดใจกับอีกอล์ฟจริงๆ นี่มัน............... อีเย็น เวอร์ชั่นชาย(กลาง)ชัดๆ
โอยยยยย น่าสงสารจริงๆ 555555 :hao7:
-
กอล์ฟมันโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่มาหลงรักพัด
-
:-[ :pig4: คู่นี้น่ารักจริงๆ รักกันไปแง่งกันไปตลอด
-
ขำอ่ะ เพราะรัเพราะยอมมาตลอด
กลัวเมียของแท้เลยนะจร้า
-
น่ารักครับเรื่องนี้ สงสารกอล์ฟ โดนเมียข่ม 555
ขอบคุณครับ
-
อย่างกอล์ฟนี่หาที่ไหนได้อีกคะเนี่ย :-[
อะไรก็ยอมเธอ...~ น่ารักที่สุดเลยค่าา งุ้ยยๆๆ :z1:
-
สนุกดีค่ะเรื่องนี้ ชอบทั้งพัดทั้งกอฟเลย
เค้าเหมาะกันจัง :laugh:
-
:m20: :m20: :m20:
น่ารักอะ ฮาด้วย
โดยเฉพาะตอนพิเศษ
กอล์ฟหงอมากมาย
-
น่ารักจังเลยย
-
เรียนจบวิศวะ แต่ไปเป็นพ่อครัว
-
กอล์ฟน่ารักมากกก เป็นผู้ชายอ่อนไหว 5555555
ส่วนพัดก็ข่มซะเหลือเกิ๊นนนนนน ตลก55555555
-
แปะไว้ก่อน เด่วมาอ่าน :hao3: :hao3: :hao3:
-
เรื่องสั้นไปหน่อย แต่น่ารักดี :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยย น่ารัก อ่านกี่รอบก็ชอบ
-
อ๊ากก กกก อุทานดังๆว่า น่ารักมว๊ากกกก ชอบมากเลย กลัวเมียอะไรขนาดนี้น่ารักกทั้งเรื่องเลย ประทับใจ :mew1: :กอด1: :pig4: ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะคะ :sad4:
-
:mew1:
-
:hao3: เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อจริงๆ :katai2-1: