-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
[THA-TONG]!!
..................................................
ตัวละครทุกตัวในเรื่องเป็นตัวละครที่สมมุติขึ้น สถานที่และเหตุการณ์บางอย่าง(เช่นเรื่องรับน้อง) มีจริงบ้างและบางอย่างอาจได้รับการดัดแปลงเพื่อความบันเทิงมิมีเจตนาล้อเลียนหรือหมิ่นเกียรติสถาบันแต่อย่างใด อาจจะมีเนื้อหา ถ้อยคำรุนแรงหรือหยาบคายบ้าง ....โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน :m20:
นิยายทั้งหมด ของนิที่ลงไว้ที่ เล้านะคะให้ตามไปให้กำลังใจต่อได้ที่....
+ ผมถูก My Fanclub~~จับกด!!XX+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.new) ตุลย์-P
...กู “รับ” ไม่ได้... (ถ้าไม่ได้รัก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22465.0) กิ๊ง-กันย์
!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.new) ฐา-โต้ง
[LS Fan fic]~หนุ่มนักดนตรีจอมซ่า+เลขาสภาผู้น่ารัก~(ปุณณ์+โน่) ตอนเดียวจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29450.0)
เรื่องสั้น@ตั้งแต่ตอนไหนที่หันมาชอบผู้ชายด้วยกัน@ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31957.0)
fan page (http://www.facebook.com/Bunnypoundbread)
..........................
ไอดีเล้าเป็ด
[TBL-081-588]
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/yy/tbl.jpg)
ติดต่อสอบถาม ตามข่าว ภาพปก และอื่นๆ ได้ที่เพจนะคะ
https://www.facebook.com/Bunnypoundbread
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แรงได้ใจ o13
-
แหมมมม นึกว่าใคร น้องฐาคนสวย เพื่อนกิ๊งนี่เอง
รออ่านตอนน้องฐาคนสวยโดนกินตับ อะคึอะคึ อะคึคึคึ
-
ตามมาเจอน้องฐา หวังว่าน้องจะได้มีคู่บ้าง
จัดไปลูกแรงๆดีแล้ว คืนนี้จะได้กินตับ 555
-
บวกเป็นกำลังใจค่า
-
:laugh: :mc4:
-
:mc4:
แร๊งๆๆ เค้าชอบ :laugh:
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง :pandalaugh:
แ๊ร๊งงงง o13
-
แรงดีได้ใจไปเลยค่ะ 555+
รออ่านตอนต่อไป~~~
-
เจิมเรื่องใหม่นิ :mc4:
น้องฐาแร๊งงงได้ใจมากกก
-
เชียร์น้องฐาจ้า สู้ๆ
-
พี่ฐาออกโรงแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
ชอบอ่ะ
แรงๆดี
เชียร์เจ๊ฐาไห้โดนกินตาบๆน่ะจร๊ะ
-
ชอบค่ะ ชอบอ่านเรื่องของกะเทย มันดูมีอะไรดี อิอิ.....ว่าแต่น้องฐานี่แกเคยไปโผล่ที่เรื่องไหนงั้นเหรอ.....คนแต่งบอกเราหน่อยจิ เราจะได้ตามไปอ่าน นะ ๆ ๆ
-
อั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆ ฐานี่เอง ชอบบบบบบบบบบบ
-
!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!
ตัวละครทุกตัวในเรื่องเป็นตัวละครที่สมมุติขึ้น สถานที่และเหตุการณ์บางอย่าง(เช่นเรื่องรับน้อง) มีจริงบ้างและบางอย่างอาจได้รับการดัดแปลงเพื่อความบันเทิงมิมีเจตนาล้อเลียนหรือหมิ่นเกียรติสถาบันแต่อย่างใด อาจจะมีเนื้อหา ถ้อยคำรุนแรงหรือหยาบคายบ้าง ....โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...............................................
บทนำ....
ช่วงแรกของการเข้ามหาวิทยาลัยมันช่างลำบากดีแท้ วุ่นวาย มากมาย กับการรับน้องสุดเฮี้ยบจากรุ่นพี่สุดโหดของคณะศิลปกรรมศาสตร์ ก็ไม่รู้ว่าจะติสท์ไปไหนนะคะ
ก็ไม่มีอะไรอะไรมากค่ะ ก็แค่ ช่วงแรกๆ ต้องใส่ชุดนิสิตให้ถูกกฎระเบียบ ตามเพศเป๊ะ ติดกระดุมเม็ดบนเอาผ้าสีคณะผูกข้อมือ เวลาไปไหนเข้าแถวเรียงกันไปด้วยกันทั้งเอก! เวลากินข้าว ต้องนั่งติดกันจนแทบจะล้นแคนทีน แถมทำตัวเอะอะโวยวายขั้นสุด เป็นจุดเด่นเลยว่างั้น
แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ ไม่วอรี่หรือแคร์อะไร แต่...
หนูว่าถ้าคุณพี่ทั้งหลายจะกรุณา ช่วยยกเลิกกฎห้ามแต่งสาวก่อนจบรับน้องได้ไหมคะ!
นั่นเป็นเพียงความคิดเท่านั้นค่ะ ไม่ได้เอ่ยปากออกไปเดี๋ยวโดนรุ่นพี่ทำโทษจะซวยไปใหญ่ กะเทยน้อยเลยต้องก้มหน้ารับกรรม ซื้อชุดนิสิตชายมาใส่ด้วยความโศกา ยังไงตอนนี้ระหว่างอยู่ในช่วงรับน้องสองเดือนก็ต้องถูกกฎระเบียบที่สุดในชีวิต แต่ไม่เป็นไร...ถึงจะไม่ได้ใส่กระโปรงหนูก็สวยได้ค่า...
ช่วงแรกของการเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย หนูก็เข้าไปอยู่ในหอพักชายล้วน
โอ้...สวรรค์ขั้นสุดยอดของกะเทยน้อย ถ้าทำได้จะนั่งอยู่ในห้องน้ำ(รวม) แอบดูกล้ามเนื้อซิกแพ็กของหนุ่มๆ ทั้งวันทั้งคืน แต่บังเอิ๊ญ....ได้ข่าวว่าผีดุค่ะ กะเทยน้อยเลยงดทำภารกิจหลังห้าทุ่ม กลายเป็นแวะเวียนไปแจกขนมจีบตามห้องต่างๆ จนรู้จักหน้าตาของบรรดาหนุ่มหล่อมาแล้วทั้งหอ...
แต่ ... ทำไมอาหารตาอาหารใจกะเทยช่างหายากซะนี่กระไร? มันไม่มีผู้ชายหน้าไหนใจดีพอจะลากกะเทยน้อยไปกินตับบ้างหรือคะ?...
หนูเบื่อ หนูเซ็ง หนูเครียด... หนูไม่มีผู้ชายตกถึงท้องมาหลายเดือนแล้วค่ะ!
ถอนใจเหนื่อยชีวิตขณะที่ยืนนิ่งอยู่หน้าหอพักชายดังเก่า สายตาวิ้งวั้งของหนูก็หันไปเห็น เพื่อน...คนหนึ่งเดินลงจากฮอนด้าซีวิซ และยืนคุยกับ หนุ่มร่างสูงมากผิวขาวจัด ตาตี่ แต่เสียดายผอมไปนิดนึง หนูชอบล่ำๆ กว่านี้ แต่ว่าในช่วงขาดแคลนผู้ชาย ก็พอจะแก้ขัดไปได้ล่ะน่า หลังจากล่ำลากันเรียบร้อย หนูก็รีบสาวเท้าเข้าไปทักเพื่อน ที่จริงหนูไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับมันเท่าไรหรอกค่ะเพราะมันสวยกว่าหนูจมเลย กลัวจะเป็นข้อเปรียบเทียบ ถึงจะบอกว่าสวยแต่มันก็ผู้ชายนะคะ มันบอกว่ามันผู้ชายค่ะ แต่ผีมันย่อมเห็นผีวันยังค่ำ หนูไม่เชื่อหรอกว่ามันจะแมนจริงๆ แต่มันไม่ออกสาวมากนะคะ เรียกว่าเป็นผู้ชายที่เรียบร้อยมากกว่าปกติ หน้าสวยมาก เหมาะกับการเป็นเกย์ควีนประมาณนั้น แต่ตอนนี้มันยังแอ๊บได้อยู่ หนูก็เลยขี้เกียจจะพูด ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเก็บอาการได้นานแค่ไหน
“ดีจังเลยนะคะมีหนุ่มๆ มาส่งถึงหอ อิจฉาๆ” ส่งเสียงง้อแง้งใส่มัน
“ไม่เห็นดีเลย เราบอกฐาไปแล้วนี่ว่าเราไม่ชอบผู้ชาย” อ่ะค่ะ มันยังคงแอ๊บแมนได้ต่อ
“เหรอค้า แล้วทำไมปล่อยให้มาส่งได้ล่ะ”
“ก็พี่เค้าเป็นรุ่นพี่ที่ซ้อมหลีดมือ พอซ้อมเสร็จก็ดึงดันว่าจะมาส่งให้ได้ เกรงใจไม่กล้าขัด”
“หรอ แสดงว่า..เค้าชอบ...แบบเราสิ” หึ!! อีกฝ่ายใช้สายตาขึ้นจิกนิดๆ เพราะหนูเอามันมารวมเป็นเราด้วย แต่มันไม่ได้พูดอะไร หนูก็เลยเนียนถามต่อ
“ชื่ออะไรเหรอหล่อดีนะ”
“ชื่อพี่โต้ง”
“ถ้ากิ๊งไม่ชอบผู้ชายจริงๆ งั้น...ยกให้เพื่อนได้ไหมคะ กำลังเบื่อๆ เลย”
“อยากยกให้นะฐา เพราะเราก็เบื่อเค้าเต็มทนแล้ว บอกว่าไม่ชอบๆ ก็ยังจะตามจีบ แต่เราไม่รู้ว่าเค้าจะชอบฐาหรือเปล่านะ”
“ดูถูกฐาเกินไปแล้วย่ะ” หนูจิกตาใส่มัน ชิ! หมั่นไส้เห็นว่าตัวเองสวยเข้าหน่อยทำมาเป็นดูถูก
“สรุปว่ายกให้ ไม่เอาคืนนะ” มันพยักหน้าให้ แต่หนูรู้ว่ามันคงไม่คิดหรอกว่าหนูจะทำได้จริง
หึ! คอยดูฤทธิ์อีฐาบ้างเป็นไร
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็เพราะรับน้องนี่แหละค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไร หนูเลยไม่ค่อยได้ไปเหล่หนุ่มแถวไหน ว่าจะไปดูลาดเลาที่คณะนังเพื่อนสวยแต่หยิ่งก็เลยเป็นหมัน แต่กระนั้น กลับมีเวลากับเหล้ายาปลาปิ้งพอสมควร โดยเฉพาะวันศุกร์ที่ไม่ต้องเข้ากิจกรรมใดๆ หนูกับเพื่อนในเอกพากันไปร่ำสุรากันเป็นอาจิณ ว่าจะไปจิ๊กหนุ่มสักคนสองคนทำไมหายากหาเย็น... ส่วนใหญ่ เมาแล้วหลับมากกว่าค่ะ นั่นแหละปัญหา
ทีนี้... ไม่รู้ว่าเป็นโชคชะตาหรือฟ้าลิขิตให้หนูได้มาพบกับเขาอีกครั้ง....
ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ ก็พี่โต้งคนนั้นนั่นแหละ มันเป็นวันที่หนูไปนั่งในร้านอาหารกึ่งผับ พี่เขานั่งกินเหล้าเมาคอพับอยู่กับโต๊ะ ตามเคย...ชะนีแรงเป็นสีสันของชีวิตค่า ก็มีชะนีนางหนึ่งเดินไปยังพี่เขา แล้วเหมือนจะให้ท่า คุณพี่ท่านเงยหน้าขึ้นมองคุณเธอพร้อมเอ่ยคำมาหนึ่งประโยค ทำให้เธอเดินหน้าหงิกกลับมายังโต๊ะซึ่งมันอยู่ใกล้ๆโต๊ะของหนู แล้วออกปากด่าทันที
“เดี๋ยวนี้ผู้ชายแท้ๆ มันตายไปจากโลกหมดแล้วหรือไงนะ” เธอว่าอย่างหงุดหงิด
“อะไร เค้าบอกว่าอะไรเหรอ” เพื่อนร่วมโต๊ะสอบถามอย่างข้องใจ และหนูเองก็หูผึ่ง
“เค้าบอกว่า ‘ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบผู้หญิงน่ะ’ แบบนี้อ่ะแก” เท่านั้นหนูก็ขำกร๊าก แหม เปิดเผยจริงๆ นะเนี่ยว่าไม่ชอบผู้หญิง หนูยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมดก่อนจะส่ายก้นไปยังจุดมุ่งหมาย
นั่งลงที่ข้างกายคนเมา เขาเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง ตาปรือๆ น้ำเสียงยานๆ
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบ...” ยังไม่ทันพูดจบประโยคหนูก็สวนกลับไป
“ถ้าไม่ชอบผู้หญิง แล้วกะเทยเนี่ย...ชอบไหมคะ”
..........................................................
ตอน 1 หอบหิ้ว
ที่จริงแล้วก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา เห็นแค่หลังหนูก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร ยังตกใจเหมือนกันที่พอเงยหน้าขึ้นแล้วเป็นพี่โต้ง แต่ก็นะ จะพี่โต้งหรือพี่อะไรก็ไม่รู้แล้ว ช่วงเวลาแบบนี้ ถ้าไม่กล้าแล้วมันจะได้กินตับกันง่ายๆ ไหมคะ?
หลังจากจบคำถามประเด็นหลัก พี่เขาก็หรี่ตามองหนูมองจากใบหน้าขาวที่แต้มสีสันสวยงามไม่ต่างจากหญิงสาว เส้นผมที่เคยสั้นยาวขึ้นมาก ติดกิ๊บสีชมพูอ่อน เลยไปที่ลำคอยาวแล้วก็นิ่ง
“ขอโทษครับ ผมเมามากเลยไม่ทันได้สังเกตว่า...” เงียบก่อนจะยกแขนยาวขึ้นมาไล้ที่คอของหนูเบาๆ ทำเอาขนลุกเกรียวเลย
“มีลูกกระเดือกด้วย” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ขอกรี๊ดยาวๆ ในใจสักที พูดตรงไปไหมคะพี่ หนูสะอึกเลยค่ะ ยังค่ะคุณพี่ยังไม่หยุดเท่านั้น สายตาเยิ้มหวานของคนเมาเลยลงไปที่หน้าอกของหนู แน่นอนค่ะว่าใส่ชั้นในเสริมฟองน้ำมาอย่างดี
“นี่ก็ของปลอมใช่ไหมครับ” ถามพร้อมลากปลายนิ้วลงมาเหมือนจะแตะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
หนูยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองพร้อมเบี่ยงกายออกอัตโนมัติเลย คุณพี่คะ ไวไฟมากค่ะ จะมาแตะต้องของหวงของสุภาพสตรีต่อหน้าประชาชีมากมายอย่างนี้ได้ยังไงคะ ถ้าจะแตะขอเป็นในที่ลับตากว่านี้หน่อยสิคะ อร๊ายยยย พอเห็นว่าหนูขัดขืนพี่โต้งก็เลยดึงมือกลับ
“ผมโต้งนะ ชื่ออะไรครับ”
“ฐาค่ะ”
“เรียนอยู่รึเปล่าครับ”
“ค่ะ เป็นรุ่นน้องที่มอเดียวกันกับพี่นั่นแหละค่ะ”
“อ้อ รุ่นน้องที่คณะเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ แต่หนูเคยเห็นพี่ไปส่งเพื่อนหนูที่หอด้วย” พอบอกออกไปอย่างนี้แล้วนิ่งเลยค่ะ
“เอ๊ะ! เพื่อนคนไหนเหรอครับ” เอาแล้วไงล่ะ ถามแบบนี้มัน..
“เอ๊ะ! พี่ไปส่งหลายคนเหรอคะ” คำถามเป็นต่อ ถ้าตอบว่าใช่นี่มีเฮเลย
“บอกมาดีกว่าว่าเป็นเพื่อนใคร” ถามซะเสียงเครียดเลย
“เพื่อนกิ๊งค่ะ” คราวนี้ถึงกับชะงักเลยทีเดียว หันไปหยิบแก้วเปล่าชงเหล้าให้หนูเฉยเลย
“งั้น เพื่อนกิ๊ง ชนแก้ว” เคาะเสร็จกระดกเลยค่ะ เอ่อ .... แล้วไง? เพื่อนกิ๊งแล้วยังไง
“อือ ถ้าเป็นเพื่อนกิ๊งแล้วพอจะบอกพี่ได้ไหมครับว่า ตอนนี้กิ๊งเขามีใครในใจอยู่หรือเปล่า” อ้าว เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย
“ไม่รู้สิคะ แต่อย่างน้อยมันก็ย้ำหลายรอบแล้วว่ามันไม่ชอบผู้ชายค่ะ” หนูพยายามทำเสียงให้ร่าเริงแต่มันยากมากค่ะ
“หึ แล้วน้องเชื่อเหรอครับ” อือ... ไม่เชื่อแต่ไม่สนใจเท่าไร ประเด็นมันคือ หนูไม่น่าพูดถึงชื่อ “อีกิ๊ง” ขึ้นมาเลยเพราะหลังจากนั้น ไม่มีชื่อหนูออกจากปากพี่เขาอีกเลยค่ะ มีแต่ชื่อกิ๊งล้วนๆ กรี๊ดๆๆๆๆๆ สนใจหนูบ้างอะไรหนูบ้างค่ะพี่ขา มันทำให้หนูโคตรจะหมั่นไส้ และนึกอยากทำอะไรสักอย่างให้คุณพี่ลืมนังเพื่อนสวยแล้วมาจำชื่อ “น้องฐา” แบบไม่มีวันลืม...
คุยกันไปดื่มกันไปจนพี่เขาฟุบลงกับโต๊ะอีกรอบ และใกล้เที่ยงคืนแล้ว ถึงเวลาซินเดอเรลล่าจะต้องกลับแล้วหรือคะเนี่ย
“ฐา มึงเอาไงเนี่ย พวกกูจะกลับกันแล้วนะ หอหญิงมันปิดเที่ยงคืนมันไม่ได้เปิดตลอดแบบหอชายนะมึง” อีหมอกโมเพื่อนหญิงแต่ดันหน้าหล่อถามขึ้นมา
“นั่นดิกูก็กำลังคิดอยู่ว่ากูจะเอา...ยังไง” หนูพูดแล้วหันไปมองคุณพี่โต้งด้วยสายตาหมายมาด บรรดาเพื่อนที่เหลือค่อยๆ เดินมารุม
“ชอบเหรอคนนี้ อย่าบอกว่ามึงอยากจะพาเขาไปกินตับ”
“ไม่ได้เหรอมึง” ถามแบบไร้จิตสำนึกมากๆ
“เอาจริงดิ เมาซะขนาดนี้อ่ะนะ”
“เมามันก็สร่างได้ย่ะ”
“แล้วถ้าเขาตื่นมาเจอมึงแล้วไม่โอเค มึงไม่กลัวโดนกระทืบจมดินเหรอไง”
“จะกระทืบกูทำไม ถ้าเค้าไม่ชอบกูมั่งเลย เค้าจะนั่งคุยกับกูตั้งนานสองนานเหรอ” จะคุยด้วยอะไรช่างมันค่ะ แต่คุยกับหนูแล้วกัน
“มึงจะพาเขาเข้าหอในอะนะ?”
“เข้าไปทำด๋อยเหรอยะ แถวนี้ม่านรูดถมถืด”
“โอเคตามนั้น” หมอกสรุปรวดเร็วเพราะกลัวเข้าหอไม่ทัน มันและเพื่อนๆ ที่เหลือช่วยหนูหิ้วคุณพี่โต้งขึ้นรถโดยไวแล้วเอาไปส่งไว้ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โชคดีที่มีพอมีเพื่อนรวยพอจะอยู่หอนอกเลยมีรถยนต์ขับ ไม่งั้นหนูคงคลั่งตายเพราะแถวนี้มันไม่มีแท็กซี่แบบในกรุงเทพนะคะ
พอถึงห้องพัก หมอกยังถามมาอีกครั้ง
“มึงแน่ใจนะฐา ว่าพรุ่งนี้มึงจะมีชีวิตรอดพ้นจากตีนพี่เค้า”
“เอาน่า...ไม่ต้องห่วงกูมากหรอก กว่ากูจะตายเพราะตีนเขา เขาก็เป็นผัวกูไปแล้วอยู่ดี” หมอกพูดไม่ออก ส่วนเพื่อนๆ คนอื่นๆ รีบเร่งหมอกให้ขึ้นรถ ไม่งั้นพวกมันอาจจะต้องมาเช่าโรงแรมนอนกัน หรือไปนอนอัดกันที่พื้นเย็นๆ ในห้องเจ้าของรถยนต์
อ่ะค่ะช่างมันฐาไม่แคร์ ว่าแต่ตอนนี้ คุณพี่โต้งเมาหลับอยู่บนเตียงแล้วค่ะ แต่น้องฐานี่ตื่นมากๆ ทั้งตื่นเต้น ตื่นตูม ตื่นตกใจ และ อร๊ายยย ตื่นไปทุกอย่างค่ะ ก่อนอื่นเข้าไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ชำระล้างร่างกายจิตใจเตรียมตัวออกศึก เอ๊ย รับศึก เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม แต่ความตื่นเต้นยังเท่าเดิมส่วนคุณพี่ก็ยังหลับเหมือนเดิม
เดินไปนั่งลงที่ข้างเตียงแล้วปลุก
“พี่คะ” นิ่งราวกับศพ แล้วถ้าคุณพี่ยังหลับอยู่แบบนี้ละหนูจะกินตับได้ไง
“พี่คะ พี่คะ พี่คะ” เรียกไปเขย่าไป
“อือ....” คนเมาครางแล้วพลิกกายหนี นอกจากยังขี้เซาขั้นเทพ แง้ๆ
“ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาดีๆ จะถูกน้องฐาลักหลับแล้วนะคะคุณพี่....” ไร้การตอบรับใดๆ
กรี๊ด..... แต่....หนูขอแล้วนะคะ ไม่ตอบแปลว่าตกลงชิมิๆ
ถอนใจหนึ่งเฮือก ก่อนจะขยับกายเข้าหาร่างสูงเพรียวพยายามพลิกกายกลับให้นอนหงายก่อนจะปลดกระดุมกางเกงออกด้วยมืออันสั่นเทา
................................
กรี๊ดดดดดดดดดด แรงได้อีกค่า...
สั้นจริงอะไรจริงค่ะ ฮาๆ
ใครบอกว่าน้องฐาเป็นกระเทยกร้านโลก ที่จริงแล้วออกจะไร้เดียงสา
คุณพระเอกจะโดนนายเอกขืนใจแล้วก็ยังไม่รู้ตัว ตื่นๆๆๆหน่อย ฮาๆๆๆ
(ไม่ได้ถูกกระเทยพามาพี่โต้งคงเป็นนายเอกไปแล้วนะเนี่ย)
คิดว่าเรื่องนี้ไม่ยาว แต่มันอาจจะยาวเพราะตอนมันสั้นเลยไม่จบซะที
ชอบค่ะ ชอบอ่านเรื่องของกะเทย มันดูมีอะไรดี อิอิ.....ว่าแต่น้องฐานี่แกเคยไปโผล่ที่เรื่องไหนงั้นเหรอ.....คนแต่งบอกเราหน่อยจิ เราจะได้ตามไปอ่าน นะ ๆ ๆ
อันนี้เป็นนิยายอีกเรื่องที่นิแต่งค่ะ ฐาเป็นเพื่อนนายเอก(กิ๊ง) ออกแนวโรแมนติกคอมเมดี้ ฐาออกมาประปรายนะคะ ประมาณตอนที่หกแล้วแหละ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22465.0
มีเล่าเรื่องของเหตุการณ์คืนนี้ให้ฟังคร่าวๆ ด้วย แต่ฟังอะไรที่ฐาเล่าต้องหารสิบนะ
-
:L1:
ลักหลับเลย
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย มาเช้า แต่ก้ค้างค่ะ เริศจริงๆ เก็บ สแปร์เลยค่ะ
-
มาอัพเช้า ก็ตามอ่านแต่เช้าค่ะ 555+
ตามติดกระแส
-
พี่โต้งจะได้เป็นผัวฐาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m11: :m11: :m11:
-
นิดเดียวเอง
ต่ออีก
-
รออ่านนะคะ :z1:
-
มาตามอ่านฐา
-
พี่โต้งคะ ถ้าไม่อยากได้เมียก็ตื่นสะนะคะ
แต่ว่าไม่ตื่นนะดีแล้วคะ จะได้เสร็จน้องฐาา :z1:
-
เสร็จแน่ๆ :haun4: :pighaun:
มาต่อไวๆนะคะ :pig4:
-
555นี่เป็นเรื่องราวของฐาเพื่อนกิ๊งล้วนๆเหรอคะ
อืม...ดีให้ฐาเป็นตัวเอกบ้างอะไรบ้าง
-
รีบาต่อๆๆๆ
ออิออิ
-
อย่านะ อย่าช้านะน้องฐา รีบๆเลยก่อนพี่แกจะตื่นขึ้นมาก่อน :m20: :m20:
ยังไงพี่ก็เสร็จน้องอยู่ดี อิอิ แต่อย่ารุมตีน น้องฐา นะ ยังไงเค้าก็ผู้หญิงครึ่งหนึ่งอ่ะ :o8:
-
ออกตัวแรงจริงค่ะน้องฐา เพื่อนที่แสนดี? ของกุ๊งกิ๊ง แท้จริง เธอคิดแบบนี้เองเหรอ :laugh: :laugh:
เอิ่ม...จริงๆ แล้ว :impress2: อยากให้ ฐา :oo1: พี่โต้งมากกว่า อยากเมาเอง เป็นเมียฐาเหอะพี่
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 2 ผักสดพร้อมเสิร์ฟ (ซ้อมNCภาค1)
กระดุมเม็ดบนของกางเกงยีนตัวหนาสีซีดหลุดออก หนูใจเต้นตึกตักรอคอยชมภาพเบื้องหน้าอย่างลุ้นระทึก รูดซิบอย่างแผ่วเบาเพื่อพบกับกางเกงในสีขาวตุงแน่น ของเล่นชิ้นใหม่ที่น่ารักซ่อนตัวอยู่ในนั้นสินะ สายตาของน้องฐาพราวระยับด้วยความลิงโลด ไล้นิ้วเรียวของตัวเองอยู่นอกผืนผ้าสีขาว คลึงเคล้นเปลือกกล้วยไข่ จินตนาการถึงมันก่อนจะถูกปอกเปลือก รู้สึกถึงบางอย่างของร่างกายตัวเองมันส่อแววว่ารอคอยสัมผัสนั้นแทบไม่ไหวแล้ว
“พี่ขา มาเป็นผัวน้องฐาเถอะนะคะ” หนูบอกคนตรงหน้าที่นอนนิ่งด้วยเสียงเล็กๆ ออกแนวหื่นเต็มที่ รั้งผ้าสีขาวออกจนพ้น เผยให้เห็นบางอย่างที่รอคอย น้องกล้วยไข่นอนนิ่งสงบไม่ต่างจากเจ้าของ น้องฐาหลับตาปี๋ไม่กล้ามองแต่กลับส่งปลายนิ้วลากไล้ไปตามของสิ่งนั้นอย่างขวยเขินสะเทิ้นอาย จากนั้นก็กอบกุมแก่นกายนั้นเบาๆ แล้วจับรูดอย่างช้าๆ ไม่นานหรอกค่ะกล้วยไข่มันค่อยพองลมเติบโตกลายเป็นกล้วยน้ำว้า ตามมาด้วยกล้วยหอมติดๆ ช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกที่น่าค้นหาจริงๆ ค่ะ
อร๊ายยยยยย หนูอยากจะกรี๊ด..... คืนนี้หนูจะได้กินตับสมใจอยากแล้วใช่ไหมคะเนี่ย
“ซื้ด....อา.....” อ่า ....เอ๊ะ! เสียงครางนี้มันของหนูเหรอคะ เสียงหนูที่มันเคยเล็กๆ มันทุ้มแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเหรอคะ น้องฐางง และยังไม่ทันได้รับคำตอบ
หมับ! สัมผัสประหลาดก็เกิดขึ้น บางอย่างบีบมือหนูโดยแรงจนต้องหยุดมือจากภารกิจแล้วลืมตาขึ้นอย่างงวยงง
กรี๊ดดดดดด อยากจะกรี๊ดอีกรอบค่ะ เพราะแน่นอนว่าสิ่งที่มาบีบมือหนูไว้มันต้องไม่ใช่มือตัวเองมันเป็นมือของพี่โต้งค่ะ และตาพี่เค้าจ้องมาทางหนูเขม็งเลย ตายแล้ว นอกจากหนูจะทำน้องชายตื่นแล้ว คุณคนพี่ก็ตื่นตามมาด้วยเหรอคะ
“หยุดเถอะครับน้อง ถ้าน้องไม่หยุดรู้ไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้น” เสียงนั้นดุดันมากค่ะ ทำเอาน้องฐาตัวหดเลย อยากร้องไห้แล้วค่ะ คุณพี่จะลุกขึ้นมากระทืบน้องฐาตัวเล็กๆ ให้จมดินดั่งคำเพื่อนหรือคะ หนูเบะปากเหมือนอยากจะร้องไห้กำมือตัวเองแน่นอย่างลืมตัว เพราะกลัวได้กินตีน
“ซื้ด....บอกว่าให้หยุดนี่ไม่เชื่อกันเลยใช่ไหมครับ” คุณพี่ท่านครางต่ออีกเพราะมือที่กำแน่นนั่นมันไปกำน้องชายคุณพี่เต็มๆ เลย อุ๊ย หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ น้องฐาลืมตัว
หนูร้องไห้กระซิกเบาๆ ทั้งเสียดายตับ ทั้งกลัวพี่โต้ง อีกฝ่ายถอนใจระอาพลางขยับกายลุกขึ้น
หมดกัน!! ตับที่เฝ้ารอ มันหายไปหมดแล้ว แง้ๆ
พยายามจะดึงมือตัวเองออก ทั้งๆ ที่ความจริงก็เสียดาย หากแต่มืออีกฝ่ายกลับยังกุมมือหนูไว้ไม่ปล่อย หนูแหงนเงยขึ้นมองพี่เขาด้วยความแปลกใจ
“รู้ไหมคะว่าน้องทำพี่จะบ้าแล้ว” หนูหดคอแล้วส่ายหน้าเหมือนจะสำนึกผิด ในขณะที่น้องชายคุณพี่แข็งปั๋งสู้มือน้องมากขึ้นอีก
“ทั้งๆ ที่น้องฐาออกจะน่ารักขนาดนี้แท้ๆ ข้อเสียมีข้อเดียวเองจริงๆ”
“อะไรเหรอคะ”
“น้องเป็นเพื่อนน้องกิ๊งไงครับ” แล้วไงอ่ะ เป็นเพื่อนกิ๊งแล้วไงอ่า พี่เขาคงจะอ่านสายตาของหนูออกเลยตอบออกมาโดยที่ไม่ทันถาม
“แล้วถ้าพี่ทำอะไรน้องลงไปแล้ว เท่ากับพี่ก็หมดหวังในตัวน้องกิ๊งไปเลยสิ” น้ำเสียงนั้นแสดงความเสียดาย คุณพี่โต้งชอบนังเพื่อนสวยของหนูมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ น้องฐาแอบเศร้า แต่บอกต่อด้วยเสียงจริงจัง
“หนูไม่บอกมันหรอกค่ะ จริงๆ หนูจะรูดซิบปากให้สนิท เก็บเป็นความลับกับตัวจนวันตายเลย พี่ไปจีบมันอีกได้เลย หนูไม่ขัดขวางสักนิด” ตอแหลได้ใจจริงๆ เลยค่ะ
“ถ้าปากโป้งแล้วพี่รู้นี่โทษหนักนะครับ” คำพูดของพี่เขาสุภาพทุกคำแต่น้ำเสียงเยียบเย็นมากจนแอบกลืนน้ำลาย หนูพยักหน้ารับคำอีกครั้ง
“แล้วคืนนี้ถือว่า สนุกกันเฉยๆ นะครับ ไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกันนะครับ”
“ค่า...แน่นอน” ตอบรับแบบไม่ต้องคิดเลยค่ะ ความใคร่ล้วนๆ ไม่มีความรักเจือเลยจริงๆ ค่ะ
“ตกลงตามนี้ไม่ผิดคำพูดนะครับ” หนูพยักหน้าหงึกหงักยอมรับกับราคาตับที่แพงหูฉี่อย่างไม่ลังเลใจ
พี่โต้งส่งยิ้มหวานมาให้แล้วรั้งร่างบางของหนูเข้าไปไว้ในอ้อมกอดพร้อมจูบเส้นผมหอมๆ ของหนูหนึ่งฟอด
“น้องฐาของพี่นี่น่ารักจริงๆ เลยค่ะ” อร๊ายยยย คุณพี่ก็น่ารักค่ะ พูดเพราะมากๆ ท้ายประโยคลงท้ายด้วยค่ะก็จริงแต่ไม่ดัดเสียงนะคะ เหมือนลักษณะที่ผู้ใหญ่มักใช้พูดกับเด็กผู้หญิงเฉยๆ มันอ่อนโยนจนตัวจะปลิวซะให้ได้
“งั้นต่อดีกว่าเนอะ กำลังได้อารมณ์” คุณพี่เอ่ยแล้วงับที่ใบหูของหนูเบาๆ
หนูกอบกุมท่อนแข็งพลางรูดให้ต่อ อีกฝ่ายจับมือหนูเหมือนจะดึงออก
“แป๊บนะครับ” หนูละมือจากสิ่งนั้นอย่างเสียดายมองตามอีกฝ่ายถอดกางเกงทั้งนอกในออกพร้อมกับดึงกระเป๋าเงินตัวเองออกเปิด ดึงถุงยางอนามัยออกมาแล้วยื่นให้หนู
“ใส่ให้หน่อยนะครับ”
โห คุณพี่เตรียมพร้อมมากค่ะ หนูคิดพลางแกะซองมือไม้สั่น ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของคนข้างกายแล้วอายนิดๆ หันไปหาสิ่งนั้น
“ก่อนจะใส่ถุงหนูของชิมก่อนได้ไหมคะ” กล้าจริงอะไรจริงๆ ค่ะ
“ได้สิคะ” คนสูงตอบแบบใจดี หนูได้ใจขยับกายเข้าหาก้มลงที่กล้วยหอมสุกงอมพร้อมรับประทาน ฉกลิ้นที่ปลายยอดเบาๆ ก่อนจะชิมไปรอบๆ อย่างคนหิวกระหาย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วค่าเอาให้ครบ
คุณพี่โต้งสูดลมหายใจเข้าปากราวกินของเผ็ด ขณะที่หนูใช้ริมฝีปากครอบท่อนเอ็นลงไปทีละน้อย มือใหญ่กำเส้นผมหนูแน่นเพราะความซ่านเสียว หนูขยับศีรษะอย่างเชื่องช้าห่อริมฝีปากให้รูดท่อนลำเข้าออกเบาๆ แล้วเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายช่วยกดให้ความยาวเลยเข้าไปในลำคอแทบสำลัก คุณพี่โต้งดึงตัวออกแล้วนั่งลงเชยคางหนูขึ้น
“พี่ขอโทษ เป็นไงมั่ง” น้ำเสียงห่วงใยเหลือคณาจนซึ้งแทบน้ำตาร่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ” ตอบไปทั้งที่เจ็บคอหอย คุณพี่โต้งลูบหัวหนูอีกอย่างเอ็นดู หนูเบนหน้าเข้าหากล้วยหอมนั่นแล้วออกแรงรูดเบาๆ อีกครั้ง แล้วเอากล้วยใส่ถุงจนเรียบร้อย หนูเงยหน้าขึ้นรับจุมพิตที่ส่งมาประเคนจนไม่ได้หายใจหายคอก่อนที่เขาจะลากปลายจมูกลงไปที่ซอกคอขาว มือหนาที่ตระกองกอดลูบที่เอวแล้วเลื้อยขึ้นสูงไปตามแผ่นหลังเรียบจนไป สะดุดกับบางอย่าง
“ไม่อึดอัดหรือไง ใส่ไว้แบบนี้” ถามอย่างสงสัยพลางช่วยสะกิดตะขอชั้นในแล้วดึงออกอย่างชำนาญผ่านทางแขนเสื้อ โดยไม่ถอดตัวนอกออก
“ชินแล้วค่ะ” ตอบอย่างขอไปที พลางคิดว่า คนที่บอกว่าไม่ชอบผู้หญิงทำไมถอดชั้นในชำนาญจัง อยากรู้แต่ไม่อยากถาม ช่างเถอะอาจจะถอดให้กระเทยคนอื่นบ่อยมั้ง...
เมื่อปราการหลุดพ้น หนูถูกกดร่างให้ลงไปนอนหงายบนเตียง คนสูงกว่าเคลื่อนกายขึ้นคร่อมพร้อมริมฝีปากอุ่นกดลงมาประทับจูบอีกครา มือหนาลูบจากเอวคอดเรื่อยขึ้นมาที่ยอดอกคลึงเคล้นเน้นย้ำที่ตุ่มไตจนต้องแอ่นอก
“อะ....อ๊า....” ครางกระเส่าอยู่กับริมฝีปากของเขาที่ป้อนปลายลิ้นมาแลกอย่างดุเดือด
คุณพี่ช่วยถอดเสื้อตัวนอกออกแล้วลงลิ้นผ่านร่างผอมบางเริ่มจากยอดอกลงไปจนถึงสะดือ พลางแกะกระดุมกางเกงขาสั้นเอวต่ำซ้ำยาวแค่คืบหน่อยๆ นั่นอย่างใจเย็น รูดซิบช้าๆ แล้วดึงอาภรณ์สองชิ้นสุดท้ายนั้นออกพร้อมๆ กัน ปลายนิ้วลูบไล้ท่อนแข็งช่วยรูดให้เบาๆ อย่างใจดี หนูครางหวิวบิดกายไปมาด้วยความร้อนเร่า นอนนิ่งรับสัมผัสที่แสนวิเศษจากปลายลิ้นที่ฉกชิมตามผิวเนื้อไวสัมผัสลากต่ำลงเรื่อยๆ
“กว้างอีกนิดค่ะคนดี” พี่โต้งบอกเสียงอ่อนโยน น้องฐารับคำบัญชาโดยไม่คิดขัด อ้าขากว้างขึ้นทันที
“ว่านอนสอนง่ายอย่างนี้น่ารักที่สุดเลยนะคะ” คุณพี่โต้งชมเปาะก่อนจะช่วยยกขาขึ้นสูงจนบั้นท้ายลอยเด่น ลงลิ้นลามเลียไปยังซอกหลืบสีชมพูนั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหนูปั่นป่วนไปทั้งท้องน้อย
“ซื้ด...อา ... อ๊า.....” หลับตาพริ้มครางเสียงสั่น สะท้านเยือกไปทั้งกาย ชั่วครู่อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นจับขาเรียวเล็กของหนูไปแนบเอว มือข้างขึ้นรูดท่อนแข็ง อีกข้างหนึ่งถูไถปลายนิ้วเบาๆ แล้วค่อยๆ สอดเข้ามาช้าๆ เพียงหนึ่งนิ้ว รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก สารเอ็นโรฟินมันเริ่มหลั่งกันตอนไหนคะ เพิ่งจะตอนนี้หรือหลั่งมานานแล้ว น้องฐา สุขจนจะคลั่งตายแล้วค่ะ
“ครั้งแรกหรือเปล่าคะ” คุณพี่ถามขึ้นขณะขยับนิ้วเข้าออกอย่างเชื่องช้า
“ปละ เปล่าค่ะ” แม้แต่คำตอบยังออกมาสั่น หนูกลั้นลมหายใจจนส่วนนั้นหดตัว
“จริงเหรอทำไมรัดแน่นจังล่ะ” เหรอ??
“ไม่ได้ทำมานานแล้วมั้งคะ” อืม กี่เดือนแล้วก็ไม่รู้
“แล้วนี่มีพวกเจลอะไรบ้างไหมเนี่ย” อีกฝ่ายถามมา หนูส่ายหน้าดิก คุณพี่นิ่งอึ้งไปนิด ถามมา
“จะให้ทำทั้งๆไม่ใช้เลยน่ะนะ ไม่เจ็บเหรอคะ”
“นะ... หนูทนได้ ซื้ด.....” ส่งเสียงครางปนกระเส่าตอบไปเพราะคุณพี่ท่านถามไปก็ไม่หยุดเคลื่อนนิ้ว แถวยังควงเป็นวงกลม ทำน้องฐาจะขาดใจ
“ทนทำไม... พี่ออรัลให้เฉยๆ ไหม” คุณพี่โต้งจะใจดีไปไหนคะ หนูส่ายหน้าดิก ไม่เอ๊า.... หนูจะเอาตับค่า.... คุณพี่ทำท่าคิดนาน หยุดมือ หนูมองหน้าคุณพี่แบบว่า หนูยอมทุกอย่าง คืนนี้ยอมเสียตับไม่ได้!!
“คงไม่เจ็บมากหรอกค่ะ แค่นี้จิ๊บจ๊อย ใหญ่กว่านี้ก็เจอมาแล้ว....” คราวนี้คุณพี่ดึงนิ้วที่หนึ่งออกพรวด
“เหรอคะ?” คิดไปเองไหมว่าเสียงมันเย็นๆ ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกลากรั้งเอวเข้าหา คุณพี่โน้มกายลงมา เบียดแก่นกายลงมาถูไถที่เบื้องหลัง แล้วทิ่มพรวด!!
“อร๊ายยยยย....” ร้องอย่างกับกระเทยถูกเชือดเลยค่ะ เพราะมันจุกไปหมดเลย
“จะ...ใจเย็นค่ะพี่” หนูอ้อนวอนพลางครางอย่างเจ็บปวด ยกมือผลักท้องพี่โต้งไว้อย่างเผลอตัว
“ครับๆ งั้นพี่เอาออกก่อนนะ” พูดจบก็ถอนตัวออกทันที ทำเอาหนูเสียดายของ
“ยะ อย่าเพิ่ง...” ยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกกระแทกกลับอีกรอบแรงกว่าเก่าพร้อมทั้งทิ้งตัวทับลงมาเหมือนคนไม่มีแรง
“ซื้ด....” น้ำตาจะร่วงเลย
“ขอโทษครับพี่หมดแรง” ค่ะกระทุ้งจนหมดแรงเลยค่ะซื้ดดดด ขนาดเข้าไปแค่หัวเองนะคะรู้สึกถึงความเจ็บจุกแล่นปลาบ จนไม่ทันรู้ตัวว่าคำขอโทษนั้นน้ำเสียงมันแปลกแปร่งพิกลจนกระทั่งเจอประโยคถัดไปนั่นแหละถึงฉลาด
“แต่น้องคงไม่เจ็บหรอกมั้งเนอะ ก็ใหญ่กว่านี้ก็เคยมาแล้วนี่!”
โอ๊ย.....อยากตบปากตัวเองสักพันรอบ หนูถอนคำพูดทันไหมคะ โฮ.... คุณพี่คงจะเคืองที่หนูพูดแบบนั้นออกไปใช่ไหมคะ ฮือ...
“หนูขอโทษ ฐาไม่ได้ตั้งใจ ของคุณพี่น่ะใหญ่สุดเท่าที่เคยเจอมาแล้วค่ะ แต่ถ้าหนูไม่พูดอย่างนั้น หนูกลัวพี่จะไม่ทำน่ะสิ” ส่งลูกอ้อนลงไปอีก กลัวจะไม่ได้กินตับกันต่อ
“ไม่ได้บอกว่าไม่ทำ แต่กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ไม่เจ็บมากอยู่ แต่น้องนี่สิ ปากดีจนพี่ฟิวขาดเลย” อีกฝ่ายตอบมา หนูจะไปรู้เหรอคะก็คุณพี่เล่นคิดนานนี่นา โฮ ....
หนูร้องไห้กระซิกเบาๆ ด้วยความเจ็บและรู้สึกผิด จนอีกฝ่ายต้องถอนใจ
“แป๊บนะครับ” พี่โต้งบอกแล้วถอนแก่นกายออกอย่างแผ่วเบาที่สุด ลุกจากเตียงเดินไปที่โทรศัพท์ของโรงแรม แอบงงนิดนึง
นี่คุณพี่ยังจะสั่งอะไรมากินอีกเหรอคะ
น้องฐาไม่อยากได้ น้องฐารอแต่ตับค่ะ
กลับมาก๊อน....
............................................... TBC
เอาผักมาเสิร์ฟก่อน ตับหวานๆ กำลังทำอยู่นะ ใจเย็นๆ ฮา
-
ออกตัวแรงจริงค่ะน้องฐา เพื่อนที่แสนดี? ของกุ๊งกิ๊ง แท้จริง เธอคิดแบบนี้เองเหรอ :laugh: :laugh:
เอิ่ม...จริงๆ แล้ว :impress2: อยากให้ ฐา :oo1: พี่โต้งมากกว่า อยากเมาเอง เป็นเมียฐาเหอะพี่
:กอด1: :กอด1:
ตัวละครเมาทีไร ทำไมนิเขียนเหมือนไม่ค่อยเมาทุกที ฮาๆ ... แต่วันนี้น้อฐาไม่ค่อยเมา พี่โต้งแกเมา แต่ก็ไวใจได้น้าค้า
นิว่าคนแบบพี่คนนี้น่ะน่ากลัวค่ะ ปากหวานใจดี แต่เวลาโกรธแล้วก็เอาเรื่อง ขืนน้องฐาไป :oo1:
มีหวัง o18 :z10: แน่ๆ ฮาๆๆ (น้องฐาไม่ชอบรุกค่ะ แต่ถ้าให้รุก ก็ขอแบบ ontop นะคะ อิอิ)
-
กรี๊ดดดดดดด อ่านแล้วอยากให้พี่โต้งเป็นพระเอกของน้องฐาคนเดียวอ่ะ
ถ้าหลังจากนี้ เป็นช่วงทบทวนความรู้สึกของกันและกันจะดีมากกกก
ช่วงจีบ ช่วงคบกัน ถ้าให้ผลัดกันตื้อผลัดกันงอน คงจะน่ารัก >__<
-
อร๊ายยยยยยยยย น้องฐา คืนนี้ขอให้ได้กินตับสมใจนะยะ :z1:
โอยย ขำคุณน้องฐา
ขอบคุณนิที่มาลงเรื่องสนุก ๆ ให้อ่านนะคะ :3123:
-
อร๊ายยยยย
พี่โต้งมาไวๆๆ น้องฐาจะได้กินตับ
ขอให้พี่โต้งติดใจน้องฐา เป็นของน้องฐาคนเดียว :mc4:
-
ฐาคะ คุณน้องฮามากค่ะ
แอบมีกิ๊งแวบมาเป็นแขกรับเชิญด้วย
คุณนิเขียนเก่งจังนะคะ เขียนฮาทุกเรื่องเลย เราชอบๆ
-
เวลากินตับยังฮาขนาดนี้
คู่นี้จะลงเอยด้วยดีหรือเปล่าเอ่ย
-
ผักชามใหญ่เลยนะค่ะเนี่ย
น้องฐาจะได้กินตับแล้ว :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
จัดการเลยจ๊ะน้องฐา....ตับ ตับ ตับๆๆๆ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
รออ่านนะคะ ตับ ตับ ตับ :oo1:
-
ฐาเอ้ยฐา
ไปพูดเรื่องกล้วยคนอื่นว่าใหญ่กว่าใบที่กำลังกินได้ไง
ไม่ว่าใครก็ยอมไม่ได้หรอกนะ คุคุ
ปอลิง :m25:
ปอลิง 2 จะไปกิน ตับ ตับ ตับ ตับๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
อย่าให้คู่นี้สานต่อกันจัง
-
ต้องอ่านตอนเปิดเพลงตับไปด้วยจะได้อารมณ์มาก ๆ เลยค่ะ 5555+
-
แอร๊ยยยย
ขอถวายตัวเป็นศิษย์น้องได้ไหมคะ ท่านพี่
/ m e ฝึกวิทยายุทธ
-
น้องฐานี่ทั้งฮาทั้งหื่นนะค่ะ แหม ห่วงตับจริ้ง :impress2: :impress2:
อิพี่โต้งก็เนาะ อยากได้ แต่ห่วงกิ๊ง ช่างเป็นผู้ชายที่...
แต่ไอ้พูดเรื่องความใหญ่อะไรเนี่ย ผู้ชายเค้าเกลียดการเปรียบเทียบละมั้ง อะไรก็พอทนได้ แต่ได้เรื่อง ... เนี่ย รับไม่ได้จริงๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องฐาฮาสุดๆ
-
รอตอนกินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ค่ะ :z1:
-
น้องฐาคะ
นู๋้นิสัยแบบนี้ถูกใจพี่มากๆเลยค่ะลูก~~~~
ขอให้ความรักของนู๋กับพี่โต้งเจริญรุ่งเรืองยิ่งๆขึ้นไปนะคะ 555
-
กรี๊ดดดดดด
แรงเกิน
แต่ถูกใจ(เอ้าอีนี่)
:impress2:
แบบว่าไม่เคยอ่านที่นายเอกเป็นกระเทยมาก่อน
:-[
ปล.แบบว่าอ่านเบลอๆ ตกลงฐา แปลงเพศยังเคอะ
(ถ้าอ่านตกตรงไหนบอกหน่อย=[]=/เบลอจัด)
อยากเห็นอิมเมจฐาจังเลย
พี่โต้งดว้ย
-
รักฐาจัง แต่กิ๊งก็รักเหมือนเดิม
-
ใส่แต่ยังไม่เสร็จ 555 ตับ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จากินตับ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาก
-
:o8:เมื่อไหร่จะกินตับเหรอฐา รออยู่นะเนี่ย 555+
แต่ว่าหลังกินตบเสร็จ ฐาจะสานต่อกับพี่โต้งมั้ยอ่ะ
-
มารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ :o8: :-[
-
ขนาดซ้อมNC ยังปานนี้ แล้วจัดหนักจะขนาดไหน๊!!! เฮือออออกกกก
ต่ออีกไวไวนะคะ ค้างงงง
-
ตอนนี้...
Sm ไปนิดหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ ฮา... ไปอ่านเจออะไรดีๆ ในเว็บเลยเอามาลองเขียน
เนื่องจากยังไม่มีประสบการณ์ตรง มีแต่อ่านหรือศึกษามา เนื้อหาบางอย่างในบทรักไม่ต้องเชื่อมากก็ได้นะคะ
ขอให้อ่านเพื่อความบันเทิง(มันส์+ฮา) ก็พอเนอะ
กลัวโดนผู้รู้มาโวยว่าจริงเปล่าที่เขียนลงไป แต่ถ้ามีใครอยากแชร์ก็ไม่ว่าหรอกนะคะ อิอิ หื่น...ตลอด
โอ๊ย.....ทำใจก่อนอ่านนะคะ เพราะว่ามันหื่น+ทะลึ่งมาก ... คนเขียนก็จะเลือดพุ่งเอง ค่ะเฮือกกกก
ตอนที่ 3 น้ำแข็ง&ขวดน้ำ(ซ้อมNcภาค2)
คุณพี่โต้งวางสายแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูพันท่อนล่าง แล้วมานั่งห้อยขาอยู่ข้างเตียง เอนกายลงนอนตะแคงเอาแขนเท้าศีรษะ รอยยิ้มอบอุ่นส่งมาเบาบางขณะส่งปลายนิ้วมาเกลี่ยเส้นผมของหนูเบาๆ แล้วทัดหู
อ่า... คุณพ่อครัวที่รักคะ... ว่าแต่ตับที่สั่งไว้... เมื่อไรจะได้อ่ะคะ?
อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม เพราะความเจ็บมันยังคงอยู่
อันที่จริงไม่ใช่ครั้งแรกมันไม่น่าจะเจ็บใช่ไหมคะ? แต่ไม่เกี่ยวค่ะ ความเจ็บมันอยู่ที่มันไม่ได้ใช้สารหล่อลื่นช่วยและมันเจ็บที่ตรงขนาดค่ะ!! น้องฐาปากดีที่ไปดูถูกขนาดของคุณพี่ทั้งที่ความจริงมันก็...ไม่ใช่เล็กๆ หรอกค่ะ แต่เรื่องแบบนี้ ถ้าไม่ยอมเจ็บก่อนแล้วมันจะได้เสียวเหรอคะ ถ้าจะรัก...ก็ต้องอดทนค่ะ
เพราะงั้น... คุณพ่อค้า...ที่รัก ตับที่สั่งไว้ น้องฐารออยู่ค่ะ!
เมื่อไรน้องจะได้ชิมตับร้านนี้ว่ามันจะเผ็ดหรือหวานปานใด?
แค่คิดเท่านั้น กำเดาน้องฐาจะไหลด้วยความหื่น.... อ๊า.....
“คิดอะไรอยู่คะ ทำหน้าตาเหมือนหมารออาหาร” ต๊ายยยยย คุณพี่ขา น้องไม่ใช่หมารออาหารค่ะ น้องแค่กระเทยรอตับค่า...
“ยะ...ยังโกรธน้องเหรอคะเลย...มะ...ไม่...ตะ...ต่อ...”
“อ๋อ...นิดนึงครับ” โอ้.... สงสัยจะโกรธจัด ต่งตับไม่ต้องกินมันแล้วใช่ไหม?
“น้องขอโทษๆๆๆๆๆๆๆ”
“พอแล้ว รู้แล้วว่ารู้สึกผิด เลิกทำหน้าเหมือนหมาหงอยได้แล้ว” น้องฐากลายเป็นหมาไปแบบบริบูรณ์แล้วเหรอคะเนี่ย?
คุณพี่ยิ้มแลเลยจากใบหน้าของหนูลงไปที่หน้าอกเล็กๆ
“นี่พี่ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมคะ น้องฐามีหน้าอกนิดๆ ด้วย” กรี๊ดดดดดดดดดดดด ตรงไปตรงมาตลอดศกค่ะคุณพี่... คิดว่าน้องฐาออกปากว่าตัวเองเป็นกระเทยแล้วอยู่เฉยๆ เหรอคะ? น้องฐาอยากเป็นผู้หญิงค่ะ มันก็ต้องทำอะไรบ้างสิ
ที่จริงน้องฐาเลิกกับแฟนก่อนจะเรียนจบม.ปลายค่ะ น้องฐาเลยไม่ได้กินตับมาพักใหญ่ ทั้งๆ ที่เรื่องเซ็กส์ก็เป็นเรื่องที่สำคัญและจำเป็นอยู่นะคะ แต่การที่น้องฐาไม่ได้เที่ยว และไม่มีเวลาให้ตับมากก็เพราะพอเรียนจบน้องฐาก็ทำงานพิเศษเก็บเงินตลอด เอามาซื้อพวกยาคุม หรือฮอร์โมนกินทำให้มีน้ำมีนวล มีหน้าอกแล้วก็ดูคล้ายผู้หญิงมากขึ้น แต่เรื่องจะเป็นผู้หญิงไปเลยนั้นยังอยู่ในขั้นเก็บเงินค่ะ ก็มันไม่ใช่บาทสองบาทนะคะ มันหลักแสน!
พอเจอสายตาแวววาวของคุณพี่แล้วน้องฐาก็แก้มแดงค่ะ เปะป่ายมือหาผ้าห่มมาปิดหน้าอกตัวเอง
“ถ้ามีแล้วอายแล้วจะมีไปทำไมล่ะคะ” พี่โต้งถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
“น้องฐาไม่ได้อายที่มีหน้าอกค่ะ แต่อายเพราะว่ามัน.......เล็กเกินไปต่างหาก!!”
“หา...อะไรนะ ฮ่าๆๆๆ” คุณพี่หัวเราะใหญ่เลย หือ?? หัวเราะอะไรนักหนาคะ กระเทยนะคะไม่ใช่จำอวด
น้องฐาอยากจะร้องไห้ด้วยความอาย คุณพี่โต้งทำให้น้องฐารู้สึกว่าตัวเองลดอายุกลายเป็นเด็กเล็กๆ อีกครั้ง โดนหัวเราะใส่แบบนี้หมดความมั่นใจไปเลยนะคะเนี่ย
“น่ารักกว่าที่คิดเยอะเลยนะเราน่ะ” หา...ว่าอะไรนะคะ น้องฐาทำหน้างงใส่คุณพี่ ด้วยคิดไปว่าสงสัยจะหูฝาด
“ไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาสงสัย พี่บอกว่าเราน่ะน่ารัก” ค่ะย้ำรอบสองให้หัวใจชุ่มฉ่ำก่อนจะลดศีรษะลงมาหา กดริมฝีปากลงป้อนจูบอย่างอ่อนโยน ...และค่อยๆ ลึกล้ำ เรียกร้องขึ้นเรื่อยๆ
เอ่อ.... คุณพี่คะ น้องฐาหายใจไม่ออก น้องฐาใจจะขาด แฮ่กๆ....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก... ยังดีค่ะที่เสียงเคาะประตูมาขัดจังหวะก่อนที่น้องฐาจะตายคาลิ้นคุณพี่...
คุณพี่โต้งผละออกจากร่างของหนูแล้วเดินไปที่ประตูรับเอาของที่สั่งไว้ ไม่ลืมจะติ๊บบริกรด้วย ย้อนกลับมาพร้อมถาดเครื่องดื่มวางที่โต๊ะเล็กข้างเตียง
“นึกว่าจะสั่งเบียร์ แค่โค้กเหรอคะ”
“ไมได้จะเอาโค้กหรอกค่ะ เอาแค่น้ำแข็งต่างหาก แต่สั่งน้ำแข็งอย่างเดียวเกรงใจ” เอ๋ เอาน้ำแข็งมาทำไมเหรอคะ?? น้องฐางงอีกละ
ผ้าห่มที่หนูตวัดคลุมร่างตัวเองไว้ตั้งแต่พี่โต้งเดินไปเปิดประตูถูกดึงร่นลงไปช้าๆ ทำให้ใจเต้นตึกตักเผยร่างขาวเนียนแก่สายตาของฝ่ายตรงข้ามคุณพี่ช่วยฉุดรั้งร่างบางของหนูขึ้นนั่ง
“ขยับมาปลายเตียงดีกว่าค่ะเดี๋ยวมันเปียก” อะไรเปียกหรือคะ อยากรู้แต่ไม่อยากถาม แต่ทำตามอย่างว่าง่าย คุณพี่นั่งรออยู่ที่ปลายเตียงค่ะ น้องฐาเดินเข่าไปนั่งนิ่ง มองคุณพี่ที่อมบางอย่างอยู่ในปากแล้วกัดให้เป็นก้อนเล็กๆ แล้วคายออกใส่มือ น้ำแข็ง...
เฮ้อ...เลิกสนใจอย่างอื่นมาสนใจน้องฐาเสียทีสิคะ น้องฐาเริ่มจะทนรอไม่ไหวแล้วนะ หนูทำหน้ามุ่ยอย่างเหลืออด หมดความอดทนโดยสิ้นเชิงตัดสินใจยืนด้วยเข่าสองข้างแล้วคร่อมขาข้างหนึ่งของคุณพี่เอาไว้
“...ซะทีเถอะค่ะ...นะคะ” อ้อนวอนด้วยเสียงสั่นพร่า บ่งบอกความต้องการของตัวเองโดยไม่ปิดบัง สองมือโอบประคองใบหน้าขาวของคนตัวสูงไว้ให้เชิดขึ้น ริมฝีปากแดงก้มลงหาริมฝีปากหนาของอีกฝ่ายร่ำร้องหาความหวานจากชิวหาพาเพลินนั้น
ไม่เป็นไรค่ะ ตับยังไม่มาเอาลิ้นมารองท้องไปก่อนได้ หยวนๆ
คุณพี่ดุนดันปลายลิ้นเข้ามาป้อนให้ซอกซอนไซร้หาความหวานเช่นเดียวกัน สองลิ้นกระหวัดพันไม่รู้ลิ้นใครเป็นลิ้นใคร มือหนาของคุณพี่ลูบไล้โรมรันไปทั่วสรรพางค์กายของน้อง.....
หยดน้ำเย็นๆ หยดแหมะๆ แต่มิอาจเรียกร้องความสนใจมากไปกว่ารสจูบที่แสนเร่าร้อนนั้นได้ จวบกระทั่งมือเย็นลูบไล้มานวดที่ก้นงอน ความเยือกเย็นของสะสารบางชนิดลากไล้ผ่านตามร่องก้นเลื้อยลงไปถึงจุดหมายปลายทาง
“อื๊อ...” ครางกับปากอีกคนที่ไม่ยอมถอนจูบ
น้องฐาออกแรงผลักคุณพี่ออกเพราะน้ำแข็งมันทำให้เย็นตรงช่วงล่างค่ะ แต่แขนแกร่งกลับรั้งไว้ไม่ให้ขยับไปไหนทำได้เพียงถอนจูบออกแต่ยังถูกจมูกโด่งระเรื่อยไซร้ไปตามซอกคออยู่ดี
คุณพี่จะเอาน้ำแข็งมาแกล้งน้องหรือคะ แก้แค้นเรื่องที่ไปหาว่ากล้วยเล็กหรือไง แง้...
น้องฐาเริ่มใจเต้นหนัก แอบหวั่นๆ ว่าภายใต้ท่าทางอ่อนโยนใจดีของคุณพี่ ที่จริงแล้วชอบเซ็กส์แบบป่าเถื่อนซาดิสหรือคะ อร๊ายยยย คืนนี้น้องน้องฐาจะเจออะไรมากกว่าตับไหมคะ หวังว่าคงไม่มีผักตบ ตีนไก่ ตามมาให้ช้ำในหรอกนะคะเนี่ย...
“ยะ..เย็น..ค่ะ” เสียงน้องนี่ยะเยือกได้ใจเหมือนคนอยู่ในตู้แช่แข็ง
“น้ำแข็งนี่คะ ถ้าไม่เย็นก็ประหลาดแล้ว” ไม่เพียงแค่ถูนะคะ ไม่นานคุณพี่ก็สอดน้ำแข็งก้อนเล็กเข้าไปด้านในอีกต่างหาก อื๊อ...มันเย็น... แต่ก็จะทนค่ะ
สงสัยออร์เดอร์ตับมันต้องทำกันนาน เลยต้องเอาน้ำแข็งเปล่ามาเสิร์ฟให้ทานรอ น้ำแข็งมาแล้ว เมื่อไรขวดน้ำมันจะตามมาละคะคุณพี่??
ปลายนิ้วเรียวสอดตามน้ำแข็งเข้ามาค่ะ เหมือนว่าน้ำที่สั่งยังต้องรอ ก่อนขวดมาเอานิ้วไปก่อนเหรอคะ?
ซื้ด...มันเย็นจนชาค่ะ ไม่รู้ว่าควรจะนึกถึงอะไรเพราะข้างล่างมันเย็นข้างบนมันร้อนๆ ริมฝีปากอุ่นเล็มไปทั่วทั้งคางมนจูบซับผิวเนื้อที่ลำคอไปมาเหมือนคนหิว ลามไล่ลงมาที่ลาดไล่ กระดูกไหปลาร้า เลยลงมายังยอดอก ไม่นาน เหมือนน้ำแข็งจะละลาย คุณพี่ดึงนิ้วออกค่ะ ปล่อยน้ำใสๆ ไหลรินที่บอกว่าเดี๋ยวมันเปียกก็น้ำจากน้ำแข็งนี่ใช่ไหมคะ? น้ำแข็งละลายแล้ว...แต่ความเย็นมันไม่ได้หายไปจนหมด อาการชายังคงอยู่ ไม่นานคุณพี่ก็ขยับกายตัวเองไปยังกลางเตียงไม่ลืมรั้งเอวของหนูให้ขยับตามไปด้วย
ขณะที่ริมฝีปากจูบที่ปากอีกมือหนึ่งก็ลูบไล้ไปตามผิวเนื้อ..อีกนิ้วก็สอดแทรกไปยังประตูหลังที่มันเกิดอาการชาอยู่ตั้งแต่เมื่อครู่ ขยับนิ้วเบาๆ แล้วค่อยๆ เพิ่มจำนวนลงไปทีละนิ้วอย่างช้าๆ มันไม่ค่อยเจ็บเพราะมันชาค่ะ
“อย่าเกร็งสิคะคนดี” ค่ะพยายามจะไม่เกร็ง ... พยายามอยู่ค่า แต่...
“พี่จะเอานิ้วออกแล้วนะครับ น้องฐาขึ้นหน่อยนะ จะได้ไม่เจ็บมาก” อ่า... หือว่าไงนะ..ขึ้นให้เหรอ... โอเคค่ะ น้ำแข็งมาเสิร์ฟถึงที่แต่ขวดน้ำต้องบริการตัวเอง ไม่มีคนเสิร์ฟให้ ก็ได้ค่ะ ก็มันหิวก็ต้องรินเองใช่ไหมคะ?
“ไหวไหมเนี่ย...” น้ำเสียงส่อแววห่วงใย
“ไหวค่าไหว” น้องฐาพยักหน้ารัวๆ แล้วส่งมือผลักพี่โต้งให้ลงไปนอนราบ ปรับตัวเองให้อยู่ในท่าเตรียมพร้อม คือการนั่งทับพุงคุณพี่โต้งไว้ (จะบอกว่าพุงก็ไม่เชิงค่ะ เพราะไม่ได้อ้วน แต่ก็แค่ไม่ใช่หุ่นนักกีฬาพอจะมีซิกแพ็ก เป็นหน้าท้องแบนราบปราศจากกล้ามเนื้อเท่านั้นเอง) ทำใจนิดนึงแล้วยืดตัวขึ้นยืนด้วยเข่ามือหนึ่งช่วยจับขวดน้ำให้ตั้งตรงแล้วค่อยหย่อนก้นลงไปทีละน้อยจนจ่อที่ปากถ้ำ หายใจเข้านิดนึง หายใจออกก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวต่ำลงไปทีละนิด ทีละนิด... น้องฐาหลับตากัดปากตัวเองระหว่างเคลื่อนตัว ส่วนมือก็จิกพุงพี่เค้าไปด้วย ไม่รับรู้ถึงอะไรมากไปกว่าความเสียวที่แล่นเข้ามา แรงบางอย่างที่กดทับลงมาบนมือเล็กทำให้ลืมตาขึ้นพบว่าสายตาของคุณพี่มองมาทางหนูแบบกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ มือใหญ่บีบมือหนูแน่น น้องฐาเสียวแปลบไปทั้งท้องน้อยเลยค่ะ ซื้ดดด
ข้อดีของท่านี้ เข้าง่ายกว่า ไม่เจ็บมาก เข้าลึกมากหรือน้อยก็กำหนดจังหวะได้ด้วยตัวเองระหว่างกดตัวลงก็ค่อยๆ นะคะ เดี๋ยวกล้วยหักไปแล้วมันต่อยากนะเออ... ข้อดีอื่นๆ... ซื้ด อ๊า.... คิดอะไรไม่ออกแล้ว... น้องฐากำลังปรับตัวรับกับบางอย่างที่มันคับแน่นอยู่ในตัว ทำให้ตอนนี้สมองตันค่ะขอพักนิดนึง
“ซื้ด....” ครางต่อไปค่ะ แค่ขวดน้ำยังเท่านี้ไม่อยากจินตนาการถึงตับเลยค่ะ มันจะแสบถึงทรวงปานใดคะนี่?
ค่อยๆ...เป็น ค่อยๆไปค่ะ...กดตัวลงไปจนสุดแล้วค่ะพักสักครู่ แรงบีบมือของคุณพี่ทำให้คิดว่า คงโดนบีบขวดน้ำอยู่ไม่ต่างกัน ไม่นานนักคุณพี่ก็ปล่อยมือหนูแล้วเลื่อนมือมาจับที่สะโพก
“ถ้าพร้อมแล้วก็ให้สัญญาณหน่อยนะครับ” เอ๋ ...สัญญาณเหรอ หนูแสดงความพร้อมด้วยการใช้ขาทรงตัวนั่งให้มั่นคงมือทั้งสองกดที่ท้องคุณพี่แล้วขยับสะโพกเบาๆ จนกลายเป็นขย่ม..แล้วเพิ่มความเร็วขึ้น ค่อยๆ เพิ่มระยะการเข้าออก ถ้าหลุดก็ใส่เข้าไปใหม่อีก แบบนี้เค้าเรียกนั่งเทียนค่ะ ตอนนี้น้องฐาเรียกว่านั่งขวดน้ำแทนได้ไหมเนี่ย...
คุณพี่โต้งนี่ก็กระไร ปล่อยให้น้องเหนื่อยโยกคนเดียวได้เป็นนานสองนาน ส่วนตัวเองเอาแต่ครางรับความเสียวอย่างเดียวใช้ได้ที่ไหน น้องก็หน้ามืดตามัวโยกจนเหนื่อย พอเมื่อยก็เลยหยุดพักแล้วนั่งทับขวดนิ่งค่ะ
“เหนื่อยแล้วหรือคะ” พอนิ่งไปแป๊บคนนอนนิ่งก็ถามมา คนเรามันก็ต้องเหนื่อยบ้างอะไรบ้าง ท่านี้ข้อดีมีมาก ข้อเสียคือมันเมื่อยนะคะคุณพี่... หนูไม่ได้ตอบค่ะแต่ทำหน้ามุ่ยใส่คนขี้เกียจ
“หึหึ ดูทำหน้าเข้าสิ ยังกับ...” อะไรอีกล่ะคะเนี่ย ช่างว่าจริ๊งๆ
คุณพี่ไม่ได้พูดต่อขยับลุกขึ้นค่ะทั้งๆ ที่อะไรๆ มันก็คาอยู่แท้ๆ
“ถามก็ไม่ตอบ ถ้าน้องเหนื่อยพี่จะได้วิ่งต่อให้ไงคะ” นี่เราอยู่ในกีฬาวิ่งผลัดหรือคะ? น้องฐาถามขึ้นในใจ แล้วก็โดนผลักลงไปนอนหงายส่วนคุณพี่พลิกกายขึ้นมาอยู่บนสอดแขนรองขาน้องยกขึ้นไปแนบอกแล้วพาดบนบ่า คุณพี่โน้มตัวลงมา ก่อนจะเด้งสะโพกเข้าออก ฮื้อ.... ซื้ด....
ค่ะ... น้องฐาได้กินตับสมใจอยากแล้วค่ะ อ๊า....
ตับ..ตับ..ตับ ไม่ใช่อะไร เสียงน้องร้องเพลงประชันเสียงเนื้อกระทบเนื้อ พอยิ่งครางคุณพี่ก็ยิ่งใส่ไม่ยั้ง
“อย่าค่ะ...อย่าค่ะ...คุณพี่... อย่าหยุดนะคะ....ซื้ด.....” โอ๊ย.... ที่จริงมันแค่ความคิดค่ะ แต่เผลอพูดออกไปได้ยังไงไม่อายปากคะเนี่ย
ท่านี้ก็ยังไม่พอค่ะ คุณพี่จับน้องตะแคงแล้วนั่งทับขาน้องไว้ข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งยกพาดบ่าก่อนจะสอดแก่นกายเข้ามาอีกครา หนูอยากจะกรี๊ด....กับแรงดันมหาศาลอย่างกับน้ำอัดลมถูกเปิดขวด อ๊า... ตับหวานเนี่ยมันต้องใส่หอมซอยด้วยใช่ไหมถึงจะอร่อย คุณพ่อครัวเลยซอย...หอมซะสนุก
ซอย...หอม...แล้วมันมันส์ขนาดนั้นเลยเหรอคะถึงได้ทำหน้าหื่นเสียงครางนี่ฟังแล้วเสียวสะท้านใจมากๆ
ยังค่ะยังไม่จบ คุณพี่จะนานไปไหนคะ.... พลิกกายน้องนอนคว่ำลากรั้งก้นงอนขึ้นในท่าโก้งโค้ง แล้วก็แจกตับกันอีกจาน โอ๊ย....น้องฐาใจจะขาดแล้วค่ะ ตับมันเพิ่งลวกเสร็จ แถมใส่พริกป่นเข้าไปเยอะใช่ไหมถึงทั้งร้อนทั้งเผ็ดสะใจน้องได้ขนาดนี้
ตับยังไม่หมดจานดีคุณพี่ก็ลงไปนั่ง ลากน้องให้ซ้อนร่างลงไปทับ มือใหญ่ลูบไล้ทั่วร่างบางก่อนจะช่วยรูดขวดน้ำของหนูให้อีกต่างหาก หนูพลิกตัวกลับไปหาคุณพี่แล้วกอดรั้งไว้แน่น แต่อีกฝ่ายยังคงช่วยจับสะโพกให้เคลื่อนไหวไม่หยุด มันทั้งเสียวซ่านจนทนไม่ไหว และแล้ว ร่างของหนูเกร็ง.... ของเหลวที่เป็นหลักฐานแสดงถึงความสุขสมถึงขีดสุดฉีดพ่นออกมาในที่สุด คุณพี่เร่งความเร็วขึ้นอีกจนร่างของเขากระตุกเกร็ง...
น้องฐาได้ยินเสียงครางต่ำ เข้าใจว่าคงเสร็จแล้วเหมือนกัน คุณพี่ประคองร่างหนูลงนอนลงบนเตียง ต่างคนต่างหอบเหนื่อย พอกล้วยใบโตได้รับการปลดปล่อยก็ค่อยคลายตัวคุณพี่ถอนกายออกแผ่วเบาแล้วพลิกไปนอนหงาย... น้องฐาหมดแรงแต่ก็ยังคงพลิกกายเข้าหาซุกซบที่อกอุ่น อีกฝ่ายงอแขนแล้วลูบหัวหนูเบาๆ เดินทางเข้าสู่นิทราที่เป็นสุข... หลับสนิทยันเช้า...
ป.ล. ก่อนนอน....
คุณพี่โต้งขา ... ตับของคุณพี่นี่...มันหวาน...เผ็ด...สะใจน้องฐาสุดๆ เลยค่ะ!! ...................................................................................
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด จบซะที มันไม่ออกเสียวมากค่ะ เน้นฮามากกว่า หวังว่าคงถูกใจเนอะ
เม้นขอตอบแต่อันที่มีคำถามนะคะ เพราะเดี๋ยวนิจะไปต่ออีกเรื่องด้วยค่ะ
love2y พี่โต้งเป็นเพลย์บอยค่ะ เชิงว่ามีเด็กเยอะ แต่เหมือนกันคือสนุกๆ ไม่ผูกพันเลยสักคน
±Märgârїn๛★ ติดใจแ ต่ก็ไม่ได้ทีคนเดียวหรอกค่ะ
punchnaja กิ๊งก็มีมาบ้าง แต่จะพยายามไม่ให้ออกมากเพราะเรื่องสองเรื่องมันโยงกันเพราะตัวละครชุดเดียว เดี๋ยวจะสปอยล์เยอะ ฮาๆ แต่ที่จริง เรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องโน้นแบบตอนพิเศษก็ได้ ทำให้รู้เรื่องของกิ๊งเพิ่มขึ้นเยอะเลยด้วยค่ะ แต่อาจจะออกเว่อร์หน่อยนะคะ
yeyong อืม ท้ายๆ อาจจะมีเรื่องราวอะไร มาม่า มากกว่าที่คิดก็ได้ค่ะ
litlittledragon อย่าให้คู่นี้สานต่อกันจัง <<<< พิมพ์ผิดหรือคะ? หรือไม่อยากให้สานต่อจริงๆ ฮา
คนของเธอ ขนาดผู้หญิงด้วยกัน แต่ละคนยังมีความต่างของความสวยเลยนะคะ นิคิดว่า ฐาไม่ใช่คนขี้เหร่ ไม่สวยมากแต่ออกน่ารักมากกว่า ที่จริงแล้ว พี่โต้งรู้จักกิ๊งมานานแล้วด้วยค่ะ แต่กิ๊งจำไม่ได้ คิดว่าถ้าเอาไปเทียบกัน พี่โต้งอาจจะชอบกิ๊งมากกว่า ไม่แปลกที่พี่เขาจะยังห่วงว่าจะหมดหวัง รักพี่เสียดายน้องว่างั้น แต่ก็อย่างว่าค่ะ มีคนมาให้ท่าถึงที่ พอเกิดอารมณ์มาแล้วมันดับยาก พี่โต้งแกจะทำอะไรลงไปก็เลยรอบคอบมากกว่าที่คิดเท่านั้นเอง
NY_JK สานต่อแบบคู่ขามากกว่าคู่รักอ่ะค่ะ
ai_no_uta อ๋อ ที่มาซ้อมNC เพราะว่าตัวเองเขียนไม่ค่อยเก่งค่ะ นิยายเรื่องหลักที่แต่งอยู่พล็อตมันยังไม่ถึงฉากนั้น ก่อนจะถึงเลยมาลองซ้อมฉากแบบนี้เล่นๆ ค่ะ ฮาๆ ไม่มีอะไรมาก แต่คงช่วยอะไรไม่มาก เพราะมันคนละแนวกัน ของน้องฐานี่ฮาเกินไป ปล.แบบว่าอ่านเบลอๆ ตกลงฐา แปลงเพศยังเคอะ
ตอนนี้ น้องฐายังไม่ได้แปลงเพศนะคะ ถ้าอ่านดีๆ ก็พูดถึงลูกกระเดือกกับส่วนนั้นของฐาด้วยนะ
แต่น้องฐาก็มีหน้าอกนิดๆ เพราะกินฮอร์โมนแล้วก็ยาคุม ส่วนเรื่องผ่าก็กำลังเก็บเงินอยู่ค่ะ
ประเด็นสำคัญ!!!!!!! น้องฐายังไม่ได้แปลงเพศนะคะ(ไม่งั้นอยู่หอชาย คงรอดยาก ฮา...) เวลาเรียนก็ใส่ชุดนิสิตชายไม่แต่งหน้า แค่ออกตุ้งติ้งนิดหน่อย แต่ตอนที่เจอคุณพี่โต้ง ชีแต่งสาวเพราะออกมาเที่ยวค่า รูปร่างผอมบาง กับหน้าอก (เล็กๆแต่เสริมฟองน้ำ) ทำให้คุณพี่โต้งตอนเมาคิดว่าเป็นผู้หญิง
-
สนุกดีแฮ่ะ
ท้ายที่สุดก้อได้กินตับ
:oo1: :oo1: :oo1:
ฮ่าๆๆ
-
บวกหนึ่งให้กับการกินตับของน้องฐาค่า
-
เสียง แต่ก็ฮาค่ะ
ฐาแรงดีได้ใจจริงๆ :impress2:
-
โอ้เข้าใจแล้วคร๊า
ยังไม่ผ่าสินะ
อย่าผ่าเลยได้มั้ย เป็นสาวดุ้นแทน กรี๊ดดดด
:o8:
น้องฐาสุขใจแล้วใช่มะเค่อะ ตับพี่โต้งท่าจะอร่อย55+
-
นี่เป็นตับผัดฉ่าหรือตัดผัดกระเพราะพริกสดใช่ไหมคะ ถึงเผ็ดร้อน จัดจ้านขนาดนี้
ปล.ความฮานี่ชนะความหื่นไปหลายขุมเลยอ่ะ555
-
ชอบๆๆๆ กินตับด้วยคน
เพิ่มหอมซอยๆๆๆๆเยอะๆ
พิเศษพริกป่่นด้วยจะได้ซี๊ดซาดๆๆๆ
-
:L1: :L1:
-
เข้าใจเอาความฮามาเคล้าความหื่น "ตับกระเพรา" จานนี้จึงอร่อยซี๊ดซาด
จะว่าไป ชอบถ้อยคำพูดของเจ้าของตับขณะปรุงเสียจริง
-
:m25:
:pig4:
-
ขนาดตอนกินตับ น้องฐาก็ยังคงความฮาได้อย่างคงเส้นคงวาจริงๆนะคะนั่น
ชอบเวลาน้องฐาบรรยายกรรมวิธีทำตับหวานอ่ะค่ะ อ่านไปจิ้นไป แอร๊ยยยยยย เขิน~~~
ปล.ชักอยากจะรู้ซะแล้วซิว่าคุณพี่โต้งจะติดใจน้องฐาคนนี้ไปตลอดเลยรึป่าว คิคิคิ
-
ชีแอบน่ารักอ่ะ 55555
-
ฐาได้กินตับพี่โต้งสมใจอยากแล้ว :mc4: :mc4:
แถมแซ่บมากซะด้วย :haun4: ชอบมั๊ยค่ะ? ฐา ถ้าชอบก็จีบพี่โต้ง เอาให้อยู่หมัดเลยน่ะ
-
คิดในใจแต่ ฐา ก็พูดออกมา อ่านไปขำไปค่ะ :m20: :m20:
ท่าทางจะติดใจพี่โต้งแล้วหล่ะ ไม่เอามาม่าน๊าาา ขอขำดีกว่ามาม่ากินบ่อยแล้วค่ะ อิอิ :กอด1: :กอด1:
-
อ่าแล้วอยากให้คู่นี้เค้าสานต่อแบบคู่รักจังเลยเน้อ~ มันคงจะตลกน่าดู :jul3:
-
ชีน่าร๊ากๆอ่ะ
อยากไห้สานต่ออ่ะ
-
มีสปอยล์ว่าท้ายๆอาจมีมาม่า สงสารหนูฐาจัง
-
หวังว่ามันจะเป็นคืนที่หนึ่ง ไม่ใช่คืนเดียวของคู่นี้น้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ง่าชอบๆๆน้องฐา
น่ารักไม่ทนน้าจ๊ะ
แล้วน้องจะมีคู่ใช่ปะ
-
อยากให้สานต่อความสัมพันธ์จัง
นู๋ฐา น่ารักมาก
-
แฮะๆ พิมพ์ผิดจริงด้วย อยากให้สานกันต่อครับ
ฉากยังเน้นฮาได้ นับถือๆ
-
นั้นสิคะ เชียร์ด้วย มาม่าก่อนแล้วค่อยกลับมาสานต่อกันก็ได้นะคะ ชอบจังเลยผู้ชายแบบพี่โต้งเนี้ย ดูเป็นคนที่ไม่เอาเปรียบดีค่ะ พี่เสร็จ น้องก็ต้องเสร็จด้วย อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
พี่โต้งพูดเพราะมากค่ะ
หวานด้วย
.
.
.
ถึงว่าตับหวาน แซ่บซ้าาาา :z1:
-
อยากกินตับหวานหอมซอยจานนี้บ้างจัง หาทานได้ที่ไหนอะ
-
:m20: ฮาน้องฐาจริง
และแล้วน้องฐาก็ได้กินตับ[หวาน]สมใจอยาก
-
กรี๊ดดด
เมื่อไรชั้นจะได้เล่นบทนี้บ้าง แอร๊ยยย
-
เพิ่งมาครับบบ
-
ตอนแรกอ่านนึกว่าฐาไม่ได้สวยไรมาก
แต่อ่านอันนี้เชื่อแล้วค่ะว่าฐาสวย :z2:
-
จะว่าเรทมันก็...เราว่าฮาอ่ะ น้องฐาก็ฟุ้งซ่านไปเรื่อยแต่ก็น่ารักดีนะ อ่านในเรื่องหลักแล้วเผลอนึกว่าถึกซะได้
-
มาอ่านแล้วค่า^o^
เม้นเรื่องทั่วไปก่อนนะ..ฮามาก ในใจฐามันคิดแบบนี้เอง กร๊ากกกก :m20:
โดยเฉพาะตอนกิ๊งแอ๊บ พอเรารู้เรื่องราวทั้งสองด้านเลยฮามากมาย
แต่แอบเป็นห่วงคู่นี้ จะมีอุปสรรคมั้ยเนี่ย ไอ่พี่โต้งนี่ไม่ค่อยห่วงมันต้องติดใจหนูฐาของเรามั่งล่ะ
แต่คนของเรานี่สิ รักแท้ขอแค่ฟัน รักจริงจังฟันแล้วทิ้งอ่ะ มันจะยอมคบพี่โต้งมั้ยน้า
โอ้ย ไม่คิดแล้วปวดหัว(มีผัวดีกว่า555) ตามอ่านต่อไปค่า มาต่อเร็วๆ นะ
ต่อไปเม้นเรื่องการซ้อม..อ่านฉากนั้นตอนแรกนี่บอกเลยว่าเกร็ง..รู้สึกเหมือนเป็นเบ๊น พรชิตาใน Thailand's got talent :laugh:
ส่วนตัวคิดว่าใช้ได้แล้วค่ะ แต่ที่มันฮามากไปหน่อยก็เพราะมันเป็นอิฐาเล่านี่แหละ(ผิดที่มันคนเดียว) :laugh:
ถ้าเป็นเวอร์ชั่นกิ๊งกับกันย์สำนวนมันก็จะต่างไป น่าจะต้องหื่นแบบหวานๆนะแล้วก็อย่าฮาเกินงาม(คืออนุญาตให้ฮาได้หน่อยนึง)
เอ๊ะ! นี่แกเป็นใครเนี่ยมาอนุญาตเจ้าของเรื่องเค้า :z6:
ตอนซ้อมนี่บรรยายเห็นภาพดีแล้วนะเราว่า แต่มันหื่นไม่สุดเพราะมันโดนฮาเบรคเป็นช่วงๆ แบบว่าหื่น ฮา หื่น ฮา...มันเลยไม่พีค
แต่แบบนี้มันเหมาะกับเรื่องนี้แล้วนะคะ คือมันดีมากสำหรับเรื่องนี้เลยแหละ
แต่เรื่องนั้นขอหื่นตลอดหื่นต่อเนื่องนะ อย่าให้เสียจังหวะ(รอมานาน :z1:)
รีเควสๆ ขอตรงคำพูดหรือคำบรรยายลามกกว่านี้อีกได้ป่าว(ต้องทำตัวเล็กๆ อายเค้า)
ปล. เขียน nc อย่างยาวอ่ะ สงสัยไม่ใช่ซ้อมธรรมดาละ นี่คงซ้อมใหญ่!
-
มีต่อป่ะคะ อ่านแล้วนึกถึงเพลงตับ ท่อนฮุกนั่นแหละ คิคิ :impress2: :impress2:
-
ตับจานนี้ แซ่บ!!! คร๊ อิอิ
:impress2: :impress2:
-
ตอนที่ 4 ตื่น...
อื๊อ...อึดอัดจัง...หนูขยับกายให้พ้นจากบางอย่างที่กดทับจนหายใจไม่ออก แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างหวาดหวั่น กระเทยถูกผีอำ!!
แต่เมื่อลืมตาขึ้นจริงๆ ไม่ใช่ผีค่ะ แต่เป็นแขนใหญ่ที่พาดคอหนูอยู่ หนูพยายามงัดแขนให้พ้นคอตัวเองก่อนจะตายก่อน แล้วหันไปมองคนข้างกายที่ยังคงหลับสนิทพร้อมกระพริบตาปริบๆ ประมวลภาพเหตุการณ์ จากสภาพวาบหวามที่ยังคงอยู่ สองร่างนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงกว้าง มีผ้าห่มคลุมกายอย่างหมิ่นเหม่เต็มที
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เมื่อคืนน้องฐาเสียตัวให้คุณพี่โต้งไปแล้ว...... ถ้าคุณพี่โต้งตื่นมาหนูควรจะกัดผ้าห่มร้องไห้กระซิกกระซิกแล้วบอกให้เขารับผิดชอบหนูหรือเปล่าคะ โฮ...
คุณพี่โต้งวาดแขนมารั้งร่างหนูไปกอดอีกครั้งหนึ่งซึ่งมันค่อนข้างจะอึดอัดทำให้หนูพยายามจะเบี่ยงกายออก เจ้าของมือปลาหมึกจึงขมวดคิ้วและค่อยๆ ลืมตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆ คงกำลังงงเหมือนกันแล้วเอ่ยว่า
“ตื่นแล้วเหรอคะ” ถ้ายังไม่ตื่นนี่หนูละเมอลืมตาหรือคะคุณพี่ หนูถามในใจพลางพยักหน้า
“พี่ก็ตื่นแล้วเหมือนกัน” คุณพี่บอกขณะที่พลิกกายมาเบียดมากขึ้น เอาอาวุธจ่อขาน้องฐาจนแทบสะดุ้ง
กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอ้ที่ว่าตื่นน่ะน้องชายด้วยเหรอคะ น้องฐาตาโตเท่าไข่ห่านเมื่อคุณพี่พลิกกายขึ้นคร่อมน้องอีกครั้ง
“เมื่อคืนแค่รอบเดียวพี่ว่าน้อยไปนะคะ เราน่าจะมาต่อกันอีกนิด...ดีไหมคะ” คุณพี่บอกทำเอาน้องฐาใจเต้น พี่เสนอมามีหรือคะน้องจะไม่สนอง ส่งรอยยิ้มหวานกลับไป พร้อมคำตอบ
“ไม่ค่ะ .....ไม่ปฏิเสธ”
และแล้วก็ต่ออีกนิด แบบอิ่มจนจุก.... ตั้งแต่เจ็ดโมงยันสิบเอ็ดโมงโน่น ....
น้องฐาใช้พลังแรงงานมากก็เริ่มหิวนะคะ แต่ก็พอทนได้เพราะคิดว่าเดี๋ยวก็คงได้กลับแล้ว แต่พี่โต้งนี่สิคะพอเสร็จสมอารมณ์หมายรอบที่เท่าไรก็ไม่ได้นับ รู้สึกหิวก็ไม่มีความอดทนค่ะเดินไปที่โต๊ะแล้วเปิดเมนูอาหารดูเฉยเลย
“ทานอะไรดีคะ” พี่โต้งหันมาถามความเห็นขณะยกหูโทรศัพท์ทำท่าจะกดต่อสายใน
“หือ...จะสั่งมากินเหรอคะ” น้องฐาถามอย่างแปลกใจ
“ใช่สิคะก็พี่หิวนี่”
“ออกไปกินข้างนอกไม่ดีกว่าเหรอคะ ก็อีกชั่วโมงก็ต้องเช็คเอาท์แล้ว” ทักท้วงเพราะอาหารในนี้มันแพงกว่าข้างนอกแถมอร่อยหรือเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างจะหมดเวลาแล้วด้วย
“อะไรคะจะกลับแล้วเหรอคะ พี่กะว่าจะกักน้องไว้อย่างนี้อีกสักคืนแล้วค่อยปล่อยกลับนะเนี่ย” อะไรนะคะ นี่ยังจะเอาอีกเรอะ!! น้องฐาตาเหลือก แค่นี้ก็ระบมมากแล้วนะคะคุณพี่
“อยากกลับแล้วเหรอคะ หือ?” ส่งเสียงในลำคอมาถามสายตาเว้าวอนเหลือเกิน ก็แหม.... ก็เหนื่อยนิดหน่อย แต่ของอร่อยๆ ก็เลยยังไม่เบื่อ น้องฐาก็เลยเกรงใจพ่อค้าตับค่ะ เลยส่ายหน้าเอาใจ พี่โต้งยิ้มให้แล้วโทรสั่งอาหารเข้ามากิน
ระหว่างรอน้องฐาเลยหอบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้ล็อก อาบน้ำอยู่ดีๆ คุณพี่ก็เดินตามมาค่ะ อร๊ายยยยยยยยคนผีทะเล ตามเข้ามาทำม้ายยยยยยย
คุณพี่ไม่ได้สนใจหนูค่ะแค่เดินเข้ามาฉี่ที่โถส้วมเฉยๆ แต่น้องนี่โคตรสนใจคุณพี่เอาแต่มองจ้องไปที่ลูกชายคุณพี่แบบไม่วางตา พักนึงคุณพี่คงรู้สึกตัวว่าถูกมองก็หันมามองที่กลางลำตัวหนูเป็นการเอาคืน อายสิคะเลยเอามือปิด อีกฝ่ายก็หัวเราะ
“เพิ่งจะมาอายเอาตอนนี้ไม่ช้าไปเหรอคะ ถึงจะเล็กกว่าก็ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ของเหมือนๆ กัน”
“ก็เหมือนกันสิคะเลยอาย ถ้าของไม่เหมือนกันจะไม่อายหรอกค่ะ” น้องฐาตอบแบบหน้าตาเฉยค่ะ จนอีกฝ่ายหัวเราะอีก
“ความคิดเรานี่แปลกเนอะ แต่ก็น่าสนใจดี” คุณพี่ว่าแล้วก็เดินไปล้างมือแล้วเดินออกไปข้างนอก น้องฐาแต่งตัวด้วยชุดเก่าแล้วเดินออกไปข้างนอก คุณพี่โต้งเข้าไปอาบน้ำบ้าง
เสียงเพลงhoot ของ SNSD ดังมาและกฯเคลื่อยชนกายไปรับสายอย่างขี้เกียจๆ
“โหลๆ ห้าโหลหกสิบ” หนูกรอกเสียงทักทายลงกับเครื่องมือสื่อสารทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“อีฐามึงยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม” เสียงนังหมอกเพื่อนซี้ไม่มีซั้วถามมา
“ต๊าย... มึงถามกูแบบนี้อยากโดนส้นสูงตบหรือไงยะ”
“เอ๋า ก็กูห่วงมึง นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ มึงอยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่ไหนกูก็อยู่ที่เก่าที่มึงมาส่งกูน่ะแหละ...”
“ป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีกเหรอ แล้วมึงได้กินตับพี่เขาสมใจไหม?”
“ระดับนี้แล้วมีหรือจะพลาด” หนูส่งเสียงเชิงอวดๆ แต่พอคุณพี่โต้งเปิดประตูห้องน้ำออกมาหนูก็ตัดบท
“แค่นี้ก่อนนะมึง ไว้เจอกันแล้วค่อยซัก” กดวางสายแล้วกันไปเปิดทีวีดู
ไม่นานนักอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ พี่โต้งกินข้าวด้วยความหิวแล้วหันมาบอกหนู
“ทานสิคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องไม่หิว”
“จริงเหรอคะ น้องฐา ได้ยินเสียงอะไรไหมคะ”
“อะไรเหรอคะ”
“แป๊บนะครับ” คุณพี่ตอบแล้วเงี่ยหู หันซ้ายหันขวาจนกระทั่งก้มลงที่ท้องของหนู
“นึกว่าเสียงอะไร พี่ได้ยินเสียงท้องน้องฐาร้องค่ะ” ซะงั้นน่ะค่ะ
“ไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืน นี่ก็จะเที่ยงอยู่แล้ว จะไม่หิวได้ยังไงกัน”
“ก็คุณพี่ยังอยากจะ....ทำอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”
“แล้วไง?”
“น้องฐากลัวกินข้าวเข้าไปแล้วจะปวดท้องค่ะ” ไม่อยากจะพูดตรงแต่อ้อมก็คงไม่เข้าใจ เฮ้อ อายนะเนี่ย
“อ๋อ...ต้องงดอาหารก่อนมีเซ็กส์ด้วยงั้นสิ กี่ชั่วโมงดี” คุณพี่ถามตรงไปตรงมาพร้อมเสียงหัวเราะ
“หกค่ะ” เอาไปแบบเต็มสตรีมขอพักเหนื่อยด้วย
“ได้ค่ะ หกชั่วโมงพี่แถมเวลาเตรียมตัวอีกสองเป็นแปด ตอนนี้ก็จะเที่ยงแล้ว พี่จะไม่กวนเราจนกว่าจะสองทุ่มดีไหม” จะให้ตอบว่ายังไงนอกจากพยักหน้ารับ
“ทีนี้ทานข้าวได้หรือยังคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลถามมาอีกครั้งทำให้หนูพยักหน้าตอบไม่ทันได้หยิบช้อน บางอย่างก็มาจ่อที่ปาก คุณพี่โต้งตักข้าวมาป้อนให้ค่ะ จะใจดีไปไหนคะ น้องฐามองอย่างอึ้งๆ แต่ก็กินอาหารจากช้อนคุณพี่โต้งอย่างเขินๆ
อาหารก็รสชาติพอใช้ได้ค่ะ แต่ก็กินไปเยอะเหมือนกันเพราะหิว พออิ่มแล้วน้องฐาก็กลับไปนอนต่อที่เตียงค่ะ ขอพักเอาแรงก่อนแล้วกัน คุณพี่โต้งขยับตามมานอนด้วย หนูหลับตาลงเตรียมจะส่งตัวเองเข้าสู่นิทราอีกครั้งขณะที่คนข้างกายก้มลงมากระซิบเบาๆ
“น้องคะ ไหนๆ พี่ก็อุตส่าห์รอน้องตั้งแปดชั่วโมง หลังสองทุ่มไปพี่ขอแบบ nonstop นะคะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด คืนนี้น้องฐาจะรอดไหมเนี่ย.........
...........................................
คิดอะไรไม่ออกเลยเอามาลงขำๆ อิอิ
-
555555555 เค้าติดใจแล้วทำไง
-
พี่โต้งนี่หื่นจริงอะไรจริง เจอแบบนี้แล้วน้องฐาอาจจะเบื่อตับไปอีนาน เอ๊ะ หรือว่าไม่เบื่อ :z1:
-
ไปเช่าบ้านอยู่กันซักเดือนเลยมั้ย
เอาให้อิ่ม อิอิ
-
ขำอิพี่โต้งกับฐาอ่ะ :m20:
-
พี่โต้งครับ จะสองคืนติด อย่าลืมดูแลฐาต่อไปด้วยนะครับ
-
พ้นคืนนี้ไปน้องฐา คงต้องไปรักษาตัวอีกนานเลย
-
คู่นี้ฮามาก :laugh:
-
อีพี่โต้งก้อนะ
สุดๆเลยอ่ะ
:oo1: :oo1: :oo1:
-
อิพี่โต้งติดใจและงานนี้
แต่ชอบบบเวลาพี่โต้งพูดค่ะจริงๆๆๆ
อยากได้บ้างง
-
nonstop!!!! :z1: :z1:
-
แย๊กกกกก หลัง 2ทุ่มเหรอ งั้นเราไปพักบ้างแล้วนะ
เดี๋ยวไม่มีแรงตื่นมาแอบส่อง
แอร๊ยยยยยยย เต็มที่กับชีวิตไปเลยน้องฐา :oo1:
-
ติดใจอ่ะดิพี่โต้งงง
-
พี่โต้งก็หื่นจริ๊ง
รักน้องฐา กินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ
-
สรุป หลงเสน่ห์น้องฐาแล้วใช่ป่ะ คริ
-
กรี๊ดดดดด เค้าคิดว่าจบแล้วนะนี่.......ของเค้าดีจริง ๆ เลยเธอ
-
อ่านฉากไป ก็นึกเพลงตับไป ใช่เลย :haun4:
พี่โต้งหื่นอ่ะ นี่กะจะไม่ปล่อยจนกว่าจะซีดตายเลยใช้มั้ย? แล้วเอากิ๊งไปเก็บไว้แถวไหนล่ะจ๊ะ 555+
-
5555555
ระวังตายคาเตียงนะน้องฐา
ตับ ตับตับ ตับ ตับ
-
ตับเมดเล่ย์นันสตอป อร่อยดีจริงๆ 55555
-
พี่โต้งหื่นจัง= =
อยากให้คู่นี้เค้าสานต่อเป็นคนรักกันแฮะ
น้องฐาจะตายคาเตียงไหมเนี่ย พี่โต้งเล่นของ แบบ นอนสต๊อป :haun4:
-
ชอบพี่โต้งตอนพูด ค่ะ กะน้องฐามากเลย น่าร๊าก
หวานขนาดนี้จะแอบมีมาม่าไม๊เนี่ย
-
:m25:
ยังจะต่ออีกหรอคะ
มันจะทนไปแล้ว
แล้วหลังจากแปดชั่วโมงนั้น.....
มักแต้น่อตับนั่นหนา = ชอบจริงจิ้งตับนั่นน่ะ :z1:
-
นี่คือพี่โต้งเริ่มชอบน้องฐาแล้วหรือว่าแค่หื่น??
น้องฐาสุดแสนจะเซ็กซี่ กินตับได้อิ่มมั๊ยค่ะ?? :laugh:
-
พี่โต้งหื่นว่ะ พี่เป็นแบบนี้ย้ายที่เหอะว่ะ เปลืองค่าเช่า :jul3:
-
อ๊ายยยย แร๊งแรง nonstopเลย :impress2: :impress2:
-
น้องฐาฮาตลอดเลยอ่ะค่ะ
ส่วนพี่โต้งก็หื่นคงเส้นคงวามากกกกกกกกก ขอแบบnonstop น้องฐาช้ำพอดี 555
ตอนนี้ชักอยากจะรู้ซะแล้วซิคะว่าตกลงน้องฐากับพี่โต้งจะลงเอยแบบคนรักกันรึป่าว
-
nonstop !!!!!!! :a5:
แต่
น้องฐาค่ะ น้องฐาชอบใจล่ะ สิ 5555 :laugh:
-
พี่โต้งสุดๆไปเลนเจ้าค่ะ งานนี้กินตับเพลินๆแน่นังฐา
-
อุ๊ย มวยถูกคู่จริงๆ คริ คริ o13
-
เอาให้คุ้มเรยนะ แต่ละคน ท่าทางจะอิ่มไปอีกนาน หรืออิ่มทิพย์หว่า
-
กร๊ากกกกกกกกกๆๆๆ ติดใจเเล้วสินั่น
เอิ๊กกส์ๆ
-
ติดใจแล้วอะดิ :haun4:
คู่นี้เหมาะสมกันมากๆ แต่สงสัยว่าน้องฐาจะไม่อยากกินตับอีกนาน
คุณพี่ดูแลน้องฐาดีๆ นะค่ะ ถนอมๆ หน่อยเด้อ :laugh:
-
ว๊ากกกก พี่โต้งติดใจสะแล้ววว
เอาให้คุ้มนะคะน้องฐา :z1: :z1:
-
ฟ้าไม่เหลืองหรอเค๊อะ :pighaun:
-
ตายยยยยยยยยยย
พี่โต้งหื่นอะ
(คนอ่านก็ชอบเพราะหื่นกว่า)
แบบว่า อยากจะกรี๊ดดังๆแต่กลัวพี่กับแม่ถามว่าเป็นอะไร555
จะมีใครมาขัดไหมเนี่ย nonstop เนี่ย ช๊อบชอบ
น้องฐาเก็บแรงไว้เยอะๆนะ
-
ใจดีแบบนี้ เดี๋ยวน้องฐาหลงรักแหงมๆ
-
อิอิอิอิอิ รออ่านตอนnonstopนะคะ ><
-
รอ :call: :man1:
-
ตอนที่ 5 กลับ
เสียงทีวีดังลั่นปลุกน้องให้ตื่นขึ้นเมื่อย่างเข้าสู่ราตรีกาลระยะหนึ่งแล้ว...
พยายามลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เพราะตื่นขึ้นมาทำธุระส่วนตัวตอนเย็นๆไปแล้ว พอกลับมาหลับต่อมันเลยเหมือนจะนอนไม่พอ อยากหลับต่อแต่ทนหลับกับเสียงดังนั้นไม่ไหว
“น้องฐายังง่วงอยู่เลยค่ะ ขอนอนอีกนิดไม่ได้เหรอ...” น้องฐาต่อรองเสียงง้องแง้ง
“สองทุ่มกว่าแล้วค่ะ พี่เลทให้ตั้งสิบนาที” ขอบพระคุณยิ่งค่ะคุณพี่...
น้องฐาลืมตาตื่นมาพบรอยยิ้มหวาน ของพ่อค้าตับ...แอบกลืนน้ำลายกับของข้างกายที่ตระเตรียมมาวาง
ถุงยางอนามัยหลายกล่อง เจลหล่อลื่นยี่ห้อหนึ่ง (ถ้าอยากให้ใส่ชื่อยี่ห้อลงไป น้องฐาขอค่าโฆษณาด้วยค่ะ)
มือปลาหมึกของคุณพี่โต้งลากไล้ไปตามร่างอรชรอ้อนแอ้นราวไม้เสียบผีเอ๊ยดังกินรีของน้องฐาอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากอุ่นไล่ระเรื่อยตามผิวเนื้ออ่อนนุ่มจนไม่ไหวจะนอน
ตื่นก็ได้!! ตื่นมันทั้งพี่สาวน้องชายนี่ล่ะ !!
และแล้วคุณพี่ก็โอ้โลมปฏิโลมรับขวัญน้องไปชุดใหญ่ ยังดีมีอะไรๆ มาช่วยให้ช่องทางมันลื่นๆ เข้าง่ายกว่าเก่าหน่อย จากนั้นก็ตามเดิม เสิร์ฟตับกันอีกรอบ แต่ตอนนี้...มันเป็นตับฉบับบุฟเฟ่ท์ค่ะ....
น้องฐารอดพ้น ผ่านคืนหฤโหดนั้นมาได้อย่างไร ไม่อยากจะเล่า ขอให้มันเป็นเพียงพายุโหมครั้งยิ่งใหญ่ผ่านมาและผ่านไป ขออย่าได้ติดใจซักถาม เอาเป็นว่าคุณพี่โต้งทำให้น้องฐาแอบคิดว่าพี่ท่านไม่ได้กำลังเรียนอยู่ แต่เพิ่งจะลงจากเรือที่ออกทะเลไปนานนับปี เลยมิได้ยลโฉมชะนีและหมู่กะเทย ไหนๆ ก็ได้มีโอกาสแล้ว เลยเอา...ให้คุ้มเลยประมาณนั้น โรงแรมม่านรูดมันโลวคลาสไปนิด และแคบไปหน่อย เลยวนเวียนไปไหนไม่ได้ไกลนัก นอกซะจากเตียง ห้องน้ำ โต๊ะกินข้าว แม้แต่พื้นห้อง ... ท่าไหนทำได้ก็ได้ทำ... ที่จริงแล้วน้องฐาเหนื่อยมาก แต่เป็นคนขี้เกรงใจ พอเสร็จสมแล้วว่าจะนอนพักสักหน่อย หลับไปได้นิดนึงคุณพี่ก็จะมาคลอเคลีย นาเนีย เอ๊ยนัวเนียอีก น้องฐาเงยหน้าขึ้นทำหน้าตาน่าสงสารใส่ อีกฝ่ายกลับส่งสายตาน่าสงสารกว่ากลับมาแล้วถามว่า
“อ้าว หมดแรงแล้วเหรอคะ” ถามไปก็ลูบไล้ไปตามร่างกายเรื่อยๆ ยิ่งลากนิ้วจากสะดือเลยต่ำลงไปยังจุดยุทธศาสตร์ด้วยแล้ว อ๊า.....
อยากจะบอกว่าน้ำน้องจะหมดตัวแล้วนะ อยากจะบอกว่า พอเฮอะ ....แต่ว่า....มันเริ่มๆ จะมีอารมณ์อีกแล้วอ่ะ แง้ๆ.....
“ยังค่ะ” ตอบไปทั้งๆ ที่เหนื่อยมาก
“แหมน้องฐานี่น่า....รักจริงๆ เลยค่ะ” ค่ะ.... น่ารักรอบที่เท่าไรแล้วคะ??
และแล้ว....ก็เลยตามเลย...ปล่อยให้อีกฝ่ายเรียกร้อง ตักตวง ต่อไปโดยไม่ขัด
ค่ะ แล้วก็ได้กินตับฉบับ nonstop จนแทบจะกระอัก... คำสุดท้ายที่ได้ฟังก่อนจะได้นอนหลับสนิทโดยไม่มีการก่อกวนเมื่อตอนใกล้รุ่งคือประโยคที่ว่า
“ว้า....ถุงยางหมดซะและ” โถๆ ถ้ารู้ว่าหมดแล้วจะหยุดน้องฐาจะเอามากินซะให้หมด....
เหนื่อยขนาดนี้ หลับเต็มที่อีกยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็คงได้ แต่ที่ตื่นเพราะตอนใกล้เที่ยงโรงแรมโทรมาบอกให้เตรียมตัวเช็คเอาท์ค่ะ หนูก็เลยลุกขึ้นเก็บซากถุงยางอย่างอนาจใจ เก็บเสื้อผ้าที่มันระเนระนาดเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ยังอาบไม่ทันเสร็จ พี่โต้งก็เปิดประตูเข้ามาเหมือนเดิมทำเอาสะดุ้งเฮือก
“อาบด้วยคนนะ” ง้า....แอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร ขยับกายออกห่างกะอาบน้ำแบบตัวใครตัวมัน คุณพี่โต้งขยับมาใกล้ลูบแขนน้องด้วยมือใหญ่เต็มไปด้วยฟองสบู่ น้องฐาใจเต้นตึกตัก ด้วยกลัวตับฉบับส่งท้าย...
“มาๆ พี่ถูสบู่ให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องอาบเองดีกว่า” บอกพร้อมเบี่ยงกายออกห่าง
“อะไร ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยแค่จะถูสบู่ให้เท่านั้นเอง ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” ต๊าย.... พูดคำว่า “ไม่ไหว” เป็นกับเค้าด้วยเหรอคะ?
ไม่อยากให้ทำแบบนี้หรอกค่ะ เพราะกลัวตัวเองจะเหลิง แต่ก็ไม่อยากถูกมองว่า “เล่นตัว” ก็เลยปล่อยให้พี่โต้งถูสบู่ให้แต่โดยดี พอน้องอาบน้ำเสร็จคุณพี่โต้งก็เอาผ้าขนหนูเช็ดผมให้แบบลวกๆ แล้วห่อกายหนูไว้เหมือนพันแหนมยัดเสื้อผ้าที่เอาเข้าไปด้วยใส่มือแล้วรุนหลังให้ออกจากห้องน้ำมา ส่วนพี่โต้งอาบน้ำเองคนเดียว
ก่อนจะเดินออกจากห้องพัก น้องฐายืนรอพี่โต้งอยู่ตรงหน้าประตู พี่โต้งเดินมาจะบิดลูกบิด หนูเงยหน้าขึ้นมองพี่เขาจนปวดคอ แล้วเอ่ยว่า
“พี่คะ อะไรติดแก้มก้มลงนิดสิคะ” พี่โต้งเลิกคิ้วนิดหนึ่งแต่ก็ยอมก้มลงมาแต่โดยดี
หนูจรดริมฝีปากที่แก้มของพี่เขาแผ่วเบารวดเร็ว ฉาบฉวย พร้อมรอยยิ้ม
“หึ..” หัวเราะในลำคอเล็กน้อยแล้วถามมา “สรุปว่าแก้มพี่ติดอะไรเหรอ”
“แก้มพี่ไม่ติดอะไรหรอกค่ะ น้องตาฝาดไปเอง” หนูตอบแล้วเป็นฝ่ายเปิดประตูห้องออกไปพบแสงแดดเป็นครั้งแรกในรอบสองวัน
พี่โต้งเป็นฝ่ายไปจัดการเรื่องค่าห้อง
“แชร์กันไหมคะพี่” น้องฐาถามอายๆ ที่ถามเพราะคนที่ลากพี่เขามาเป็นหนูเอง
“ใครที่ไหนเขาให้สุภาพสตรีออกค่าโรงแรมล่ะคะ ถามแบบนี้หยามกันชัดๆ”
อร๊ายยยยยยยยยยยย เกิดมาเพิ่งมีคนพูดว่าหนูเป็นสุภาพสตรีคนแรกเล้ย.... ปลื้มๆๆ
หลังจากพี่โต้งเช็คเอาท์เสร็จ เราเดินออกมาด้วยกันที่หน้าโรงแรม
“แล้วรถพี่ล่ะคะ” พี่โต้งถามขึ้น ตั้งนานเพิ่งจะถามนะ...
“ถ้าไม่ถูกขโมยไปก็คงจอดที่เดิมมั้งคะพี่” น้องฐาตอบทำหน้าซื่อ อีกฝ่ายเหล่ตาที่อ่านได้เลาๆ ว่า กวนตีน!! มาให้แล้วถอนใจอย่างปลงๆ
“แล้วรถเราล่ะ”
“ไม่ได้เอามาค่ะ จอดอยู่ที่หอ”
“แล้วพาพี่มาได้ไงเนี่ย”
“พาขึ้นรถเพื่อนมาค่ะ”
“ช่างมีความพายามดีจริงนะ” เหมือนจะประชดนิดๆ
“งั้น นั่งวินไปที่ร้านแล้วพี่ค่อยขับรถไปส่งน้องดีไหม”
“อย่าดีกว่าค่ะ” พี่ขา ให้ซ้อนท้ายอัดกันไปสามคนสงสารก้นน้องบ้างอะไรบ้าง พี่โต้งทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้า
“งั้นแยกกันตรงนี้” พี่โต้งว่า แล้วโบกวินที่ขับผ่านมาพอดี น้องฐามองหน้าคุณพี่แล้วยืนนิ่ง คิดว่าพี่เขาจะไปก่อน
“น้องน่ะ ขึ้นรถสิคะ” น้องฐาพยักหน้าและขึ้นรถพี่วินค่ะ
“ไปหอ..มอ...เท่าไรครับ” พี่โต้งถามพี่วิน
“....บาท”
“พี่ไม่ต้องทอนนะครับ แต่ช่วยขับช้าๆ นิดนึง” พี่โต้งยื่นธนบัตรใบละหนึ่งร้อยให้พี่วินค่ะ แล้วหันมามองหน้าน้อง
“น้องฐากลับหอดีๆนะครับ แล้วว่างๆโทรหาพี่บ้างนะครับ”
“ค่ะ ได้ค่ะ” น้องฐารับคำด้วยเสียงหวาน โบกมือบ๊ายบายพี่โต้งเมื่อพี่วินออกรถมา น้องฐายิ้มร่าอย่างดีใจไม่หาย ที่พี่เขาบอกให้โทรหาได้ ความใจดีหาเปรียบไม่ได้เหล่านั้น มันน่าประทับใจเกินทน
แต่เอ๊ะ!! พี่เขาบอกว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนี่ แล้วทำไม....
หรือพี่เขาเกิด “ติดใจ” เราขึ้นมา น้องฐาเริงร่าราวกระดี่ได้น้ำพร้อมบางอย่างที่ตามมาขัด
บอกให้โทรหา แต่เบอร์น่ะ ให้มาแล้วเรอะ??
ฮือ.....ชีวิตมันเศร้า น้องฐาเศร้า....
บทสนทนาก่อนหน้านั้นย้อนกลับเข้ามาในหัว ราวกับอัดไว้
“หนูไม่บอกมันหรอกค่ะ จริงๆ หนูจะรูดซิบปากให้สนิท เก็บเป็นความลับกับตัวจนวันตายเลย พี่ไปจีบมันอีกได้เลย หนูไม่ขัดขวางสักนิด”
“ถ้าปากโป้งแล้วพี่รู้นี่โทษหนักนะครับ”
“แล้วคืนนี้ถือว่า สนุกกันเฉยๆ นะครับ ไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกันนะครับ”
“ค่า...แน่นอน”
“ตกลงตามนี้ไม่ผิดคำพูดนะครับ”
พี่เขาชอบ “อีกิ๊ง” และอยากจีบอีเพื่อนสวยนั่นไม่ใช่เรอะ? แล้วทำไมถึงดีกับเรานักล่ะ
หรือเพราะเราเป็น... “เพื่อนกิ๊ง” เลยต้องสร้างภาพให้ดูดี
หึ!! พอเถอะ จะหาผู้ชายที่ไหนมาจริงใจกับกะเทยอย่างเราน่ะ ไม่มีหรอก ยิ่งหวังสูงตกลงมาก็ยิ่งเจ็บ!!!
น้องฐาก็ได้แต่ระลึกว่า เป็นอีกหนึ่งวันที่ไม่มีค่าและความสำคัญอะไร
ก็แค่...เป็นอีกหนึ่งคนที่ผ่านมาและผ่านไป
เฮ้อ~~!! ทั้งที่เพิ่งจะอิ่มหนำสำราญกับการรับประทานตับฉบับพิเศษกันไปแท้ๆ
แต่ทำไม....ตอนนี้..... น้องฐา....ปวดตับจัง!!!
.....................................
เป็นเรอื่งสั้นที่นับวันมันจะยาว....ขึ้นทุกทีๆ ฮา
ตั้งแต่พรุ่งนี้ นิจะย้ายไปไปต่างจังหวัดค่ะ เน็ตก็เลยใช้แอร์การ์ดความเร็วต่ำ
นิยายจะพยยามมาอัพนะคะ
ขอความกรุณา ใช้อีโมชั่นกันน้อยๆนะคะ เพราะเวลามาอ่านเม้นนิกลัว เน็ตอืดๆมันโหลดอีโมชั่นไม่ขึ้นค่ะ
-
แปะๆก่อนน่ะ
สงสารฐาจังเลยค่ะ หาคนที่จริงใจไม่ได้ T^T เศร้า
ว่าแต่ตกลงน้องฐาได้เบอร์พี่โต้งมามั๊ยอ่ะ?
แล้วพี่โต้งติดใจน้องฐาหรอ หรือว่าเป็นแค่เพื่อนกุ๊งกิ๊ง :monkeysad:
-
โถ เพิ่งจะกินตับฉบับมาราธอนเสร็จ ก็ต้องกลับมาปวดตับเสียนี่ ดินยังรู้แยก แตกเพราะรอยไถคราด เฮ้อ !
-
ถ้าถุงยางไม่หมดคงจะกินตับกันต่อใช่ไหมพี่โต้ง
ฮ่าๆๆๆ
งานนี้หาคู่ให้น้องฐาทีน่าสงสารเชียว
-
:m15:........... :z3: :call:
-
สงสารฐาคนสวยจริงๆๆ T^T หาคู่ให้น้องฐาคนสวยด้วยนะค่ะ ^^
ปล. ลดอีโมให้แล้ว อย่าลืมหาคู่ให้น้องฐานะคะ << เอ๊ะ O_o!! ไม่เกี่ยววว 555+
-
ขนาดนี้แล้วมันก็คงไม่ใช่วันเดียวจบ
แต่ไอ้จะมากกว่าคนรู้จัก ก็ยากนะเนี่ย
คิดตามความจริงแล้ว โต้งก็ถือว่าเป็นคนดีมากเลยนะ แต่หื่น(เน้นอีกรอบ หื่นโคตรๆ)
น้องฐาเป็นคนดีอยากให้มีคนจริงใจด้วย
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดพ้นมาได้จริง 555
-
:z3: :z3:
-
ยังคงยืนยัน อยากให้พี่โต้งคู่กับน้องฐาตลอดไป
ไม่อยากให้น้องฐาเป็นสาวอิสระเสรีฟรีตลอดอ่ะ :serius2:
-
พี่เอ๊ย ปากหมอตายเพราะปาก บอกเองว่าแค่สนุกนะ
-
ผู้ชายปากหวาน ไว้ใจไม่ได้
ฐาเอ๋ย ทำใจเถอะลูก
ถ้าอิพี่โต้งมาง้อขอคบด้วยเมื่อไหร่ เล่นตัวหนักๆเลยลูก
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนได้กินมาม่าที่อืดๆแต่หวานปะแล่มๆ
ถ้าอิพี่โต้งมาง้อขอคบด้วยเมื่อไหร่ เล่นตัวหนักๆเลยลูก
ถ้ามีโอกาสก็จัดหนักเลยนะคะนุ้งฐาคนสวย
-
สงสารน้องฐา ชีช้ำ แต่หวังว่าคงไม่ช้ำตลอดไปใช่มั้ยคะ?
เดี๋ยวนู๋ไปซื้อถุงยางมาให้ใหม่ก็ได้ค่ะ ต่อๆ 555+
-
แอบฮาและสงสารเล็ก
นู๋ฐาสู้ๆนะจร๊ะ
พี่โต้งง้อเมื่อไหร่เล่นตัวให้หนักเลย
-
โอ๋ๆ กอดปลอบน้องฐา อย่าเพิ่งปวดตับนะจ๊ะ สักวันมันต้องเป็นวันของเราบ้าง
-
ลุ้นว่าน้องฐาจะได้คู่กับพี่โต้งมั้ย
เพราะถ้าตัดเรื่องความหื่นออกไปแล้ว พี่โต้งก็จัดว่าเป็นคนที่ดีมากๆคนนึง
อยากให้น้องฐามีแฟนนิสัยดีๆจังเลยค่ะ
-
ฝากสารบัญ
สารบัญ ♥!พี่คะ~ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!♥
+ตอนที่1+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1437526#msg1437526) หอบหิ้ว
+ตอนที่2+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1439251#msg1439251) ผักสดพร้อมเสิร์ฟ
+ตอนที่3+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1443054#msg1443054) น้ำแข็ง&ขวดน้ำ
+ตอนที่4+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1451201#msg1451201) ตื่น
+ตอนที่5+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1458413#msg1458413) กลับ
+ตอนที่6+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1460526#msg1460526) เพื่อน....
+ตอนที่7+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1461255#msg1461255) อาหารทะเล
+ตอนที่8+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1463836#msg1463836) ปากโป้ง...
+ตอนที่9+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1465903#msg1465903) ความลับแตก
SPน้องคะพี่เกลียดกะเทย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1466670#msg1466670)
SPน้องคะพี่เกลียดกะเทย2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1468537#msg1468537)
+ตอนที่10+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1471279#msg1471279) โทษหนัก ?????
+ตอนที่11+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1475209#msg1475209) จำเลยรัก...
+ตอนที่12+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1478548#msg1478548) ขอโทษ
SPน้องคะพี่เกลียดกะเทย3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.540)
+ตอนที่13+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1486693#msg1486693) ตับฉบับง้อ
+ตอนที่14+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1495083#msg1495083) พ่อค้าตับกับคำสารภาพ...
+ตอนที่15+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1502859#msg1502859) น้ำยังไม่เดือด ...
+ตอนที่16+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1509139#msg1509139) เทน้ำ...ปิดฝา
+ตอนที่17+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1511277#msg1511277) ปิดร้านไม่มีกำหนด
+ตอนที่18+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1518188#msg1518188) ตอนนี้ไม่มีพระเอก
+ตอนที่19+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1522384#msg1522384) เจอโจทก์
+ตอนที่20+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1524416#msg1524416) พ่อค้าตับ
+ตอนที่21+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1533873#msg1533873) -- >มาม่าผัดขี้เมา >////////<
+ตอนที่22+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1535973#msg1535973) ดีเท่าไร ไม่หายกัน
+ตอนที่23+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1538805#msg1538805) ยอมตั้งแต่หน้าประตู
+ตอนที่24+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1550995#msg1550995) รักคือการให้อภัย
+ตอนที่25+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1554353#msg1554353) ความหวังดีของน้องเทค
+ตอนที่26+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1565378#msg1565378) ฟังหนูหน่อย....
+ตอนที่27+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1581135#msg1581135) ข้อความปริศนา
+ตอนที่28+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1583803#msg1583803) ชุดที่ชอบ...
+ตอนที่29+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1585661#msg1585661) เกลียดตัวกินไข่ รักไก่กิน....ตับ
+ตอนที่30+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1594033#msg1594033) ก่อนกินไก่
+ตอนที่31+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1599753#msg1599753) เสื้อ....
+ตอนที่32+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1601852#msg1601852) น้องฐามีคนเดียว....
+ตอนที่33+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1603392#msg1603392) จะได้กินไหมไก่?
+ตอนที่34+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1607335#msg1607335) น้องฐาพากิน
+ตอนที่35+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1622533#msg1622533) น้องฐาพาเที่ยว....
+ตอนที่36+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1631772#msg1631772) หัวใจใต้หัวนม
:catrun:
สารบัญ ♥!พี่คะ~ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!♥ season 2
+ตอนที่37+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1847022#msg1847022) คนใจอ่อน อ่อนใจ
+ตอนที่38+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1850085#msg1850085) ความหวัง
+ตอนที่39+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1871229#msg1871229) รูมเมท
+ตอนที่40+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1901924#msg1901924) หวง
+ตอนที่41+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1908553#msg1908553) เริ่มต้น
+ตอนที่42+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1912837#msg1912837) ยิ่งกว่าตุ๊กแก
+ตอนที่43+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1919310#msg1919310) จูบเรียกวิญญาณ
+ตอนที่44+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1925235#msg1925235) น้องฐาพาเข้าครัว
+ตอนที่45+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1929570#msg1929570) กะเทยติดยา
+!sp!+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1931805#msg1931805) ลาป่วย
+ตอนที่46+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1933084#msg1933084) หนีออกจากบ้าน
+ตอนที่47+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1934680#msg1934680) ดวงจะซวย ช่วยไม่ได้
+ตอนที่48+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1937777#msg1937777) ลมเพขรหึง
+ตอนที่49+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1944538#msg1944538) หึง (D2B)
+ตอนที่50+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1952729#msg1952729) ห่างไก่สักพัก part 1
+ทาน joke คั่นอารมณ์+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1954346#msg1954346)
+ตอนที่50+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1955691#msg1955691) ห่างไก่สักพัก part 2
+ตอนที่51+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1982383#msg1982383) หวังดีประสงค์??
+ตอนที่52+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1985264#msg1985264) ปรับความเข้าใจ
Sp น้องคะ พี่รักกะเทย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1994579#msg1994579) part 1
Sp น้องคะ พี่รักกะเทย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1995291#msg1995291) part 2
+ตอนที่53+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2004448#msg2004448) เหมือนกันเกินไป
+ตอนที่54+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2005570#msg2005570) สงครามนางฟ้า
+ตอนที่55+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2012115#msg2012115) เจ้าที่แรง
+ตอนที่56+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2028555#msg2028555) แขกรับเชิญ
+ตอนที่57+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2034580#msg2034580) ถอยห่างไปอีกนิด
+ตอนที่58+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2054243#msg2054243) ไก่ย่างถูกเผา
+ตอนที่59+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2055759#msg2055759) บ้าน
special pic พี่คะ หนูเขิน..... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2083613#msg2083613)
น้องฐา_spacial♥!นี่นาย~รับกะเทยทานเพิ่มไหมจ๊ะ!♥
+ตอนที่1+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1625082#msg1625082) ปฐมบทความแรด
+ตอนที่2+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1627336#msg1627336) พรหม...ไม่ได้ลิขิต
+ตอนที่3+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1638080#msg1638080) นายบ่าว
+ตอนที่4+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1656386#msg1656386) คำสบประมาท
+ตอนที่5+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1661234#msg1661234) วิธีการสยบคานทอง
+ตอนที่6+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1661250#msg1661250) บาดตา
+ตอนที่7+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1700090.html#msg1700090) ข่าวลือ....
+ตอนที่8+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1709282.html#msg1709282) อย่าทำอย่างนี้ไม่ว่ากับใคร
+ตอนที่9+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1722388.html#msg1722388) รวบหัวรวบหาง
+ตอนที่10+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1740487.html#msg1740487) ซ้ำสอง
+ตอนที่11+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1741896.html#msg1741896) หนทางอันยาวไกล
+ตอนที่12+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1745178.html#msg1745178) ถ่านไฟเก่า....
+ตอนที่13+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1747641.html#msg1747641) โมโหหึง
+ตอนที่14+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24654.msg1761739.html#msg1761739) อิสรภาพได้มายาก
+ตอนที่15+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1780098#msg1780098) ท้าทาย
+ตอนที่16+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1789816#msg1789816) รสชาติของความเดียวดาย....
+ตอนที่17+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1798454#msg1798454) คนเลวที่เหลือ
+ตอนที่18+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1803817#msg1803817) ส่งท้ายปีเก่า
+ตอนที่19+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1812060#msg1812060) คนเดียวไม่พอ
+ตอนที่20+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1823759#msg1823759) บทสรุป
จบภาค(ม.ปลาย)แล้วค่ะ
[Tha in blue] พี่คะรับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ? ภาคบลู
+ตอนที่60+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2086185#msg2086185) อยู่เฉยๆ ก็เหนื่อย
+ตอนที่61+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2088779#msg2088779) กรอบรูป
+ตอนที่62+ part 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2093309#msg2093309) My [lady] boy part 1
+ตอนที่62+ part 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2094919#msg2094919) My [lady] boy part 2
+ตอนที่63+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2096447#msg2096447) show girl
Special H 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2102545#msg2102545) Special H 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2104634#msg2104634)
+ตอนที่64+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2110968#msg2110968) หมูกระทะ
+ตอนที่65+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2118160#msg2118160) แฟนขี้บ่น
+ตอนที่66+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2125161#msg2125161) นางเอ๊กนางเอก
+ตอนที่67+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2160635#msg2160635) เพื่อนเก่า
+ตอนที่68+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2189325#msg2189325) new year part 1
+ตอนที่68+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2217222#msg2217222) new year part 2
+ตอนที่69+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2221650#msg2221650) ลับลมคมใน
+ตอนที่70+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2251542#msg2251542) ระแวง
+ตอนที่71+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2274838#msg2274838) เปรียบเทียบ
+ตอนที่72+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2309426#msg2309426) จูบ
+ตอนที่73+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2332526#msg2332526) พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
+ตอนที่74+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2334614#msg2334614) เพื่อนสาว
+ตอนที่75+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2340484#msg2340484) นี่หรือคือแฟนเพื่อน BY โต้ง
+ตอนที่75+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2342085#msg2342085) นิสัยที่แท้จริง BY โต้ง
+ตอนที่76+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2342825#msg2342825) ความลับไม่มีในโลก
+ SP + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2344016#msg2344016) ---- วันวาน..... ผ่านเลย...... แต่ไม่เคย..ลบลืม... [ฐา-โรจน์]
+ตอนที่77+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2346525#msg2346525) หมดเปลือก
+ตอนที่78+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2350084#msg2350084) ใครกัน
+ตอนที่79+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2352583#msg2352583) ความทรงจำที่เจือจาง
+ตอนที่80+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2357665#msg2357665) ง่ายแต่ไม่ได้มั่ว
+ตอนที่81+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2359441#msg2359441) คำว่าแฟน
+ตอนที่82+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2361601#msg2361601) ตัวจริงของพี่โต้ง
+ตอนที่83+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2363019#msg2363019) เปิดใจ
+ตอนที่84+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2366090#msg2366090) come back home
+ตอนที่85+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2368827#msg2368827) พักฟื้น
+ตอนที่86+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2372827#msg2372827) ความสุขสุดเอื้อมมือคว้า......
+ตอนที่87+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2384070#msg2384070) รื้อฟื้น
+ตอนที่88+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2396735#msg2396735) สะกดจิต
+ตอนที่89+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2408668#msg2408668) หลงผิด
+ตอนที่90+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2413192#msg2413192) ตายรัง
+ตอนที่91+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2417556#msg2417556) ลูกไก่ในอ้อมกอด
+ตอนที่92+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2422816#msg2422816) ไส้เดือนหนีดิน....
+ตอนที่93+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2424158#msg2424158) กลับมาที่เดิม.... (ดราม่า ฐาโรจน์ พาร์ท2)
+ตอนที่94+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2440537#msg2440537) ไกลแค่ไหนคือใกล้...(พี่โต้ง..)
+ตอนที่95+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2441568#msg2441568) ไปเที่ยวกันไหม?
+ตอนที่96+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2466641#msg2466641)
+ตอนที่97+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2468071#msg2468071) เมื่อวิญญาณนางร้ายเข้าสิง....
+ตอนที่98+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2469536#msg2469536)
+ตอนที่99+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2478868#msg2478868) เก็บ
+ตอนที่100+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2483884#msg2483884)
+[Special ] Top secret…… BY P’ โต้ง+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2484652#msg2484652)
+ตอนที่100.99+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2485169#msg2485169)
Final.......................
+ตอนที่101+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2496063#msg2496063)
+ตอนที่102+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2496458#msg2496458)
+ตอนที่103+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2498447#msg2498447) ของหายอยากได้คืน
+ตอนที่104+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2501487#msg2501487) มารับแล้วนะ
SP เมื่อคนรักถูกลักพาตัว + (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2522146#msg2522146) By พี่โต้ง...
+ตอนที่105+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2522153#msg2522153) ติดเกาะ
+ตอนที่106+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2522770#msg2522770) สับสน
+ตอนที่107+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2525966#msg2525966) รักสามเส้า
+ตอนที่108+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2535816#msg2535816) อย่าบอกฉันว่าให้ไป
+ตอนที่109+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2539834#msg2539834) ตอนจบแบบแรก
+นอกนิยาย//1. นิยายจบคนไม่จบ+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2539835#msg2539835)
+นอกนิยาย//2. หน้าตาดีไม่มีแฟน+ตอนจบที่ถูกเปลี่ยน+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2542648#msg2542648)
+นอกนิยาย//3. ความรัก1+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2543822#msg2543822)
+นอกนิยาย//3.2 ความรัก+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2563480#msg2563480)
+ทิ้งท้าย+ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2567743#msg2567743)
เสวนาปัญหาคอม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2832728#msg2832728)
☺☻☺☻☺☻☺☻
-
โอ๋ๆๆๆ น้องฐา ไม่แน่พี่โต้งอาจจะติดใจก็ได้
ไม่งั้นจะบอกให้โทรไปหาหร่อ
รอดูต่อไป :กอด1:
แต่พี่โต้งหื่นม๊ากกกก
ชอบตอนพี่โต้งพูดคะอะ น่ารักดี :L2:
-
เห็นใจนู๋ฐาT T
ซักวันรักแท้มามาถึง
-
หื่นนิดหื่นหน่อยแต่ก็น่ารัก
พี่โต้งปิ๊งน้องฐาแล้วใช่มั๊ย
อย่าปล่อยให้น้องฐาเศร้านะ
-
แอบสงสารน้องฐา
สู้ๆนะ
อย่าเพิ่งปวดตับเลย
>O<
พี่โต้งอาจมีใจให้กะได้แล้วบอกชอบก๊อง เอ้ย กิ๊ง อาจจะเป็นเพราะเขินไม่กล้าบอกรักน้องฐาก็ได้นะเคอะ
รอตอนต่อไปจ้า
กำลังสนุกเชียว
ตับตับตับ
-
ถ้าใช่ เขาก็จะกลับมาหาหนูเอง แต่อย่าลืมเล่นตัวหนักๆ มาดราชินีให้เขารู้ว่าถึงจะกินตับ
มาราธอนกันมาสองคืน แต่ไม่ได้ว่าจะเป็นตัวตายตัวแทนตลอดไป ถ้าหวังจริงอย่าลืม
ดูแลน้องเรื่องอื่นด้วยเนอะ
-
ลุ้นว่าน้องฐาจะได้คู่กับพี่โต้งมั้ย
เพราะถ้าตัดเรื่องความหื่นออกไปแล้ว พี่โต้งก็จัดว่าเป็นคนที่ดีมากๆคนนึง
อยากให้น้องฐามีแฟนนิสัยดีๆจังเลยค่ะ
เห็นด้วยกับรีนี้ค่ะ
นิจ๋า จัดให้ทีนะจ๊ะ น้องฐาน่ารักออกค่ะ
-
สงสารฐาอ่ะ อิหลักอิเหลื่อพิกล
เอ่อ แท็กซี่ไม่มีผ่านเหรอค่ะ แบบนั้นสบายกว่านะ คิดว่า
-
ลุกขึ้นมาได้ยังไงกัน :jul3:
-
โถ น้องฐา พี่อ่านแล้วปวดตับตามTT^TT
-
โอ๊ย ฐาไม่ระบมตั้งแต่ก้นไปถึงตับเลยหรอ
-
โดนไปขนาดนั้นน้องฐายังไหว เก่งจริงๆนะเธอ ชื่นชมจริงๆ
อนาคตอนางอจะเป็นอย่างไรต่อไป รอชมค่า
-
ตอนที่ 6 เพื่อน....
เคยได้ยินคำพังเพยที่ว่า ... “ตามใจปาก ลำบากตูด” ไหมคะ? น้องฐาว่าจะเอามาใช้พอดี เพราะรู้สึกว่าตับจะไม่ค่อยดีต่อสุขภาพช่วงล่างเท่าไร กลับไปถึงหอ น้องฐาต้องนอนคว่ำตลอดเลยค่ะ ไม่นึกอยากจะกินอะไร อยากนอนพักผ่อนมากกว่า
ไมได้กินตับนาน มากินอีกก็มีความสุขดี... แต่กินจนจุกแบบนี้ก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน โดยเฉพาะถูกใช้เป็นเครื่องมือบำเรอกามาราวทาสโดยไร้ข้อผูกมัดเช่นนี้ด้วยแล้ว น้องฐาคิดว่าขาดทุนไม่น้อย
เรื่องรสชาติตับนั้น น่าจะรู้ๆ กันอยู่ว่าแซบเหลือคณา แต่ตับร้านพี่โต้งเขาไม่ได้ขายแต่อาหารหรอกค่ะ เขาขาย “สินค้าและบริการ” ที่จริงน้องฐาถูกใจอย่างหลังมากกว่าอย่างหน้าเสียอีก เพราะรู้สึกว่าได้รับการดูแลเทคแคร์เหมือนเจ้าหญิง ใจจริงหนูอยากจะไปตามตื๊อให้พี่เขากลับมาหาแล้วเป็นของหนูคนเดียวใจจะขาด แต่ติดที่พี่โต้งเขาชอบอีเพื่อนสวยนั่น... เขาจะจีบมัน ติดที่คำสัญญานั่นทีเดียว น้องฐารับปากไปแล้วว่าจะไม่ขัดขวาง!!
อาการปวดตับของน้องฐากำเริบหนักเสียแล้ว ฮือ....
บ่ายๆ วันอาทิตย์ เสียงเพลง Hoot เพลงใหม่ของวงน้องฐา (??) ร่ำร้องลั่นรบกวนการนอนทำให้น้องฐาโมโหปิดเครื่องมันซะแล้วนอนต่อ คาดว่าคงเป็นอีหมอกโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ เอาไว้ถามวันหลังได้ไหม น้องฐา ง้วงง่วง เพลี้ย เพลีย
นอนต่อไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง เงียบ ดังอีกและก็เงียบ น้องฐาไม่มีแก่ใจเดินออกไปเปิด หลับตานอนต่ออีก
แอ๊ด.... ผู้มาเยือนถือวิสาสะเปิดเข้ามาเอง เพราะประตูไม่ได้ล็อก น้องฐารับรู้แต่ไม่สนใจลืมตาขึ้นดู อาจจะเป็น รูมเมท...
“ฐา... เป็นไงบ้าง” น้ำเสียงอ่อนโยนของใครคนหนึ่งดังอยู่ไม่ไกลนัก หนูรำคาญแต่ก็ลืมตาหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงด้วยหน้าที่บูดบึ้ง
คนโดนกวนเวลาง่วงนอนมันจะหงุดหงิด ยิ่งเป็น “อีกิ๊ง” อีตัวมารหัวใจด้วยแล้ว...น้องฐายิ่งหงุดหงิด
“มีธุระอะไรว่ามาเลย” ห้วนๆ เลย
“หมอกโทรมาถามว่าฐากลับมาหอหรือยัง เพราะโทรมาไม่ยอมรับสาย มันเป็นห่วง”
“กลับมาแล้วนี่ไง ถ้ามันโทรมาอีก บอกมันนะว่า ยังไม่ตาย ไม่ต้องห่วง” หนูทำเสียงไร้อารมณ์ใส่มัน
“เหมือนฐาจะหน้าซีดๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่า” โธ่เว้ย!! อีเพื่อนสวย เสือกใจดีอีก
“ไม่เป็นไรหรอก แต่อยากนอน ไม่อยากให้ใครกวน” เหวี่ยงสุดชีวิตใส่มัน เป็นเพราะมัน... เป็นเพราะมันคนเดียว...
“อือๆ งั้น...เราไปก่อนนะ” พอโดนเหวี่ยงใส่ คนสวยก็เลยพยักหน้าแล้วยอมกลับออกไปแต่โดยดี น้องฐามองร่างของมันลับหายไปจากห้องพร้อมความรู้สึกอย่างหนึ่งเด้งขึ้นมาว่า
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
เซอราวด์ดังลั่นไปทั้งหัวใจ
.......................................
.......................................
หิวจัง... ตอนนี้เย็นมากแล้ว อาหารมื้อสุดท้ายตั้งแต่เที่ยงของเมื่อวาน... แต่น้องฐาขี้เกียจออกไปข้างนอก ยังคงนอนอืดเป็นศพกับเตียงตามเดิม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังมาใหม่ ตามด้วยเสียงเปิดประตูตามมา ไร้ซึ่งสรรพเสียง น้องฐาจำต้องเหล่ตาดูด้วยความสงสัย ใครกัน ... ก็ยังเป็นคนเดิมนั่นแหละค่ะ
“ตื่นแล้วเหรอฐา ตื่นก็ดีแล้วเราซื้อข้าวต้มมาฝาก....ลุกมากินสิ” อั๊ยๆๆๆๆๆๆ อะไรมันจะดีปานนี้
“ขอบใจ คราวหลังไม่ต้อง” ทิฐิตัวเดียวที่ทำให้พูดและทำแบบนั้นออกไป ยิ่งมันดีก็ยิ่งหมั่นไส้มัน
“ฐา.... มึงจะลุกขึ้นมากินดีๆ หรือจะให้กูยัด!!” กรี๊ดดดดดดดดด อีเพื่อนสวยเริ่มทำเสียงโหดใส่ มันทำตาเขียวปั้ดบ่งบอกว่าอารมณ์เสียแล้ว แปลกใจเลยเพราะเป็นครั้งแรกที่มันขึ้นมึงกูใส่ ต๊ายยยยย ถ้าไม่ลุกมากินข้าวต้มจะโดนมันฆาตกรรมโหดไหม เมืองไทยยังไม่มีโคนันมาช่วยไขคดีซะด้วย กลืนน้ำลายเล็กน้อยแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ยังทำหน้าบึ้งๆ อยู่
อีกฝ่ายค่อยๆ ผ่อนหายใจอย่างระงับอารมณ์แล้วยกช้อนตักข้าวมาป้อนให้
“ไม่เป็นไร กูกินเองได้” บอกอ้อมแอ้ม ยกมือขึ้นแย่งช้อน
“กินเข้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าวหก” อีกฝ่ายไม่ยอมให้หนูแย่งช้อน หนูก็เลยต้องกินข้าวต้มที่มันป้อนแต่โดยดี
พออิ่มข้าว อีเพื่อนก็ส่งน้ำส่งยามาให้กินอีกต่างหาก.... แล้วมันก็กลับไป
เมื่อมองร่างมันลับหายไปจากห้อง
ความรู้สึกเดิมแล่นเข้ามาอีกครั้ง.....
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
.....................................................
เช้าของวันจันทร์ นังเพื่อนสวยก็แวะมาหาหนูแต่เช้า... มันเตรียมตัวออกไปเรียนแล้วขณะที่หนูยังนอนอืดดังเดิม
“ไปเรียนไหวไหม?” น้ำเสียงเอื้ออาทรยิ่ง หนูส่ายหน้า
“กูซื้อขนมปังกับนมมาฝาก กินรองท้องไปก่อน เดี๋ยวเที่ยงๆ จะซื้อข้าวมาให้ นอนพักต่อเถอะ” มันวางขนมปังกับนมไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วจะเดินออกไป
“กิ๊ง... มึงเคยบอกไม่ชอบผู้ชายใช่ไหม?” มันชะงักแล้วหมุนตัวกลับมามอง พยักหน้า
“แล้วมึงชอบกะเทยอย่างกูเหรอ มึงถึงได้ดีกับกูนัก”
“อือ...กูชอบ” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด อย่าบอกนะว่ามึงเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับกู น้องฐาตาเหลือก มองมันก้าวกลับมาหาอย่างตกใจ
“กูชอบมึง เพราะมึงน่ารักดี กูรักมึงเพราะคิดว่ามึงเป็นคนดี ที่กูดีกับมึงขนาดนี้เพราะกูคิดว่ามึง....เป็นเพื่อนกู” อึ้งค่ะ ...มันอธิบายอะไรได้ตรงดี หนูมองมันยิ้มให้ มันยิ้มสวย... คงเพราะมันเป็นคนสวย แต่สิ่งที่สวยกว่าคือ หัวใจของมัน..
หมดแล้วความรู้สึกหมั่นไส้......
ความรู้สึกที่เด้งขึ้นมาในใจ
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
กูเกลียดมึง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
กูเกลียดมึง ไม่ลง!!
ฮือ.... เพราะมันสวย.... ก็เลยหมั่นไส้
ฮือ.... เพราะพี่โต้งชอบ.... ก็เลยอิจฉา
แต่เพราะมันแสนดี.... และรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของมัน....
น้องฐาก็เลยได้แต่ทำใจ.....
พี่โต้งเขาใจดี... เขาก็ควรจะคู่กับคนดีๆ อย่างเพื่อนคนนี้แหละ....
อีกิ๊ง!!.....กูยอมยกเขาให้.....เพราะเป็นมึงเลยนะ
ไม่เป็นไร...เสียผู้ชายหื่นๆ ไปคน ได้เพื่อนดีๆ มาแทน ถือว่าคุ้ม!!
(น้องฐาแอบน้ำตานองหน้าเล็กน้อย)
......................................................
อาจจะมีคนคิดถึงกิ๊ง... เลยพากิ๊งมาให้เจอ ที่เห็นฐามันรักกิ๊งก็คงเพราะกิ๊งเป็นแบบนี้แหละ ฮาๆ
สั้นๆ นะคะ ตอนหน้า ค่อยมาเจอพระเอกกัน ฮา ฟ่าวๆ
-
ชอบเรื่องนี้จริงๆ :กอด1:ฐาเกลียดกิ๊งไม่ลง..ก้อเพราะความจริงใจของเพื่อน!!!
ชิส์..น่ารักอย่างฐา..เดี๋ยวก้อมีมาให้เลือกไม่หวาดไม่ไหว :L1:
-
แล้วเมื่อไหร่ พี่เค้าจะขอเบอร์ที่กิ๊งล่ะ
-
แล้วเมื่อไหร่ พี่เค้าจะขอเบอร์ที่กิ๊งล่ะ
อั๊ยๆๆๆ มีคนรู้ล่วงหน้า กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
สปอล์ยกันเห็นๆ ไม่บอก ตอนหน้าเดี๋ยวก็รู้ คิคิ
-
^
^
^
ก็ในอีกเรื่องมีบอกไว้นี่คะ =[]= ??
---------------------------------------------
อ๊ายยย น้องฐาน่ารักดีค่ะ
กิ๊งก็จริงใจกะเพื่อนมากอ่า
รอตอนหน้านะค้า
:L2: :L2:
-
:sad11:
น้องฐาแอบเศร้าอ่ะตอนนี้
แต่กิ๊งนี่สวยทั้งจิตใจและร่างกาย
อยากให้พี่เค้าง้อฐาไวไว
-
พี่ฐารั่วอ่ะ :m20:
-
ตอนหน้า ค่อยมาเจอพระเอกกัน ฮา
กรี๊ด~ กรี๊ด~ กรี๊ด~ น้องฐาจะมีพระเอกเป็นของตัวเอง ปลาบปลื้มค่ะ ปลาบปลื้ม :monkeysad:
-
น้องฐาเองก็น่ารัก
คนดีๆ ต้องมีมาหาแน่ๆ
รักฐาจัง
-
ชอบตอนนี้จัง มิตรภาพระหว่างเพื่อน ไม่ว่าอะไรก็ทดแทนไม่ได้^^
-
อิพี่โต้งเป็นพระเอกหรือเปล่าค่ะ แต่น่าจะใช่เนาะขายตับให้น้องฐาซะยับขนาดนี้ มานต้องรับผิดชอบ
แต่ใจจริงอยากให้น้องฐาเจอคนดีๆกว่านี้?จัง
-
อิพี่โต้งเป็นพระเอกหรือเปล่าค่ะ แต่น่าจะใช่เนาะขายตับให้น้องฐาซะยับขนาดนี้ มานต้องรับผิดชอบ
แต่ใจจริงอยากให้น้องฐาเจอคนดีๆกว่านี้?จัง
:a5: โห! ขนาดนี้ยังว่าไม่ดีพออีกเหรอคะ?? ฮา
ยอมรับนะคะว่าอีพี่โต้งมันหื่นแล้วก็เจ้าชู้ o18
แต่นอกเหนือจากนั้น นิว่าพี่โต้งก็เป็นคนดีนะคะ
-
นึกว่าน้องฐาจะฆาตรกรรมเพื่อนกิ๊งเสียแล้ว
แอบคิดว่า กิ๊งรักฐา(แต่ดันหน้าสวย) เสียอีกตอนอ่าน
ดีแล้ว อย่าเกลียดกันเลย 3Pก็ได้นะ555
(จะได้ไม่เหนื่อยมาก หาร2 กร๊ากก)
-
กิ๋งน่ารักกกกกกก
ใครๆๆก็รักกิ๋งเนอะ
แอบสงสารน้องฐาแต่น้องก้น่ารักเหมือนกานนนน
-
ตอนหน้าจะเป็นภาคของพี่โต้งใช่มั้ยคะเนี่ย
((มโนไปแล้วว่าพี่โต้งคือพระเอก 555))
อยากรู้ซะแล้วซิว่าตกลงพี่โต้งคิดยังไงกับน้องฐาบ้าง
แต่ว่าตอนนี้น้องฐาทำตัวน่าหมั่นไส้มากๆเลยนะคะลูก ไปเกลียดน้องกิ๊งทำไมละเนี่ย
เดี๋ยวเถอะ จะบอกให้พี่โต้งเอาตับมาป้อนให้เข็ด โฮ๊ะๆๆๆๆๆ
-
น้องฐา เริ่ดมากค่ะ
-
ลุ้นน้องฐานะ
แต่ถ้าเจอดีกว่าโต้งก็ไปเถอะ
-
รออ่านนะคะ :L1:
-
น้องฐานู๋ก็เป็นคนดีนะจ๊ะ
รักษาสัญญากะอิพี่โต้ง
แถมยังไม่โกรธเกลียดเพื่อนแบบงี่เง่าอีกต่างหาก เริ่ดค่ะลูกขา
-
น้องฐา ได้ใจมากๆอ่ะ
-
จริงๆแล้วน้องฐาไม่ได้เกลียดน้องกิ๊งหรอก
แค่อิจฉาเอง ที่ผู้ชายที่น้องฐาสนใจแอบมีใจให้ เขาไปสนใจน้องกิ๊งเสียนี่
น้องกิ๊งนี่น่ารักจริงๆ น้องฐาเลยแพ้ใจน้องกิ๊ง (ความจริงน้องฐาเค้าก็น่ารักนะ)
-
ตอนนี้ซึ้งอ่ะ......ฐาทำซึ้ง
-
โอย อยากมีเพื่อนแบบฐา แบบกิ๊ง มีอย่างนี้นะรักตายเลย
ส่วนพี่โต้ง น้องฐาอย่าเพิ่งเสียใจค่ะ รอเค้าลงแดงเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็อยากกินตับ กลับมาซบอกนุ่มๆของน้องฐาเอง ว่าแต่น้องฐาเถอะ...ระวังจะเจอตับจนจุกนะคะ
-
ใช่ๆ ฐาอ่ะ ปล่อยมันไปเหอะนะ ผู้ชายอย่างนั้น :m16:
หาคนใหม่นะ เอาที่ดีกว่านั้น คนที่รักฐา ...เเล้วก็กินตับอร่อยด้วย ดีไหมล่ะ :impress2: o18
รอตอนต่อไปนะค่ะ^^ เเต่ว่านะ อยากอ่านของกิ๊ง-กันย์เหมือนกันนะ T^T
-
ตอนที่ 7 อาหารทะเล
พอบั้นท้ายอาการทุเลาหนูก็ไปเรียนตามปกติ ถ้าคาบเรียนตรงกันหรือมีเวลาว่างก็จะพานังเพื่อนสวยไปเรียนแล้วก็ไปกินข้าวพร้อมๆ กัน ส่วนวันนี้ก็มากินกันสี่คน รวมหมอกกับอ้อมด้วย
“เป็นอะไรเหรอฐา ช่วงนี้ไม่ค่อยร่าเริง อกหักเหรอ?” คำถามจี้ใจดำจากเพื่อนสวยทำเอาหนูแทบสะดุ้ง เพราะคิดมาตลอดว่านอกจากเรื่องสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยอำนวยแล้ว เรื่องอื่นก็ปกติดีทุกอย่างนะคะ ต่อมหื่น ต่อมฮายังทำงานได้ปกติ
“มึงเอาที่ไหนมาพูด กูปกติดี” หนูเถียงมันไป
“ที่กูพูด ก็เพราะช่วงหลังมานี่มึงไม่ค่อยกระดี๊กระด๊าเวลาผู้ชายหล่อๆ เดินผ่านมาน่ะสิ”
“ต๊าย... กูว่ามึงอ่ะแหละแปลก คนที่บอกไม่ชอบผู้ชายดันสนใจคนหล่อๆ ฮุ ฮุ ฮุ” หนูหัวเราะกลบเกลื่อน พยายามจะทำให้มันโป๊ะแตกให้จงได้ แต่มันก็ยังคงเนียน เก๊กแมนได้ต่อ ชิ!!
“อีฐามันคิดถึง ภุชงค์ที่มันพาไปกับตับมาวันนั้นอ๊ะเปล่า ฮ่าๆ” หมอกเป็นคนแซวมาแทน ไหงวกกลับมาเรื่องเก่าได้เนี่ย น้องฐางง
“อ๋อ... ที่ทำมึงกลับมาลุกไม่ขึ้นตั้งหลายวันอะนะ” อีเพื่อนสวยพูดแล้วก็ขำ ที่จริงแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องฮาที่พวกมันเอามาแซวหนูได้บ่อยๆ เพียงแต่กิ๊งมันไม่รู้เท่านั้นแหละว่าคนที่พากันแซวอยู่นั้นเป็นใคร เพราะหนูไม่ได้บอกมันเท่านั้นเอง
หลังทานข้าวเสร็จหนูก็ขับรถไปส่งกิ๊งที่คณะเพราะมันต้องไปซ้อมลีดมือ หนูจอดรถหน้าคณะเตรียมจะกลับ แต่พอดีว่ากิ๊งมันดึงมือหนูไว้เสียก่อน...
“ฐาอย่าเพิ่งไป...” มันทำเสียงตื่นเต้นแล้วหันไปมองใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามา
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยย พอเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามาแล้วน้องฐาอยากจะเป็นลมล้มพับ อีกิ๊ง!!!
“พี่โต้งไงมึง ที่มึงขอกูวันนั้นอ่ะ ไม่เอาแล้วเหรอ?” มันถามมา หนูไม่อยากจะบอกว่า ก็พี่คนนี้นี่แหละที่ทำเอาหนูลุกไม่ขึ้นตั้งหลายวัน อยากจะร้องไห้ เพราะหนูยังทำใจไม่ได้ที่จะเจอหน้าพี่เขาตอนนี้
“เดี๋ยวกูแนะนำให้นะฐา พี่เขานิสัยดีนะ มึงจะได้เลิกอกหักไง” โห!! ใจดีได้โล่ค่าอีเพื่อน...
พี่เขาเดินเข้ามาแล้วค่ะ แล้วคำแรกที่เอ่ยคือ
“สวัสดีครับ น้องกิ๊ง” เสียงหวานมากมายค่ะ แล้วพี่เขาก็หันมามองหน้าหนูซึ่งหนูได้แต่ก้มหน้า...
แป้งพัฟอยู่ไหน อายแชโดวอยู่ไหน บรัชออนอยู่ไหน ลิปอยู่ไหนคะ~~~ น้องฐาโคตรโทรม เรียนมาทั้งวันจนหน้ามันย่อง แถมยังใส่ชุดนิสิตชายอีกต่างหาก โฮ~~~~~ ม่ายยยยย
“ฐานี่พี่โต้ง” นังเพื่อนแนะนำให้ น้องฐาเงยหน้าขึ้น แล้วก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเนียนทำเป็นไม่รู้จัก เพราะถ้ารู้จักกันก็กลัวว่ากิ๊งมันจะมาไล่เลียงทีหลังว่าไปรู้จักกันตอนไหนอย่างไรอีก
“สวัสดีค่ะ ฐานะคะ” หนูยกมือขึ้นไหว้แล้วฝืนส่งเสียงหวานๆ ขณะแนะนำตัว “พอดีหนูต้องรีบไปเข้าเชียร์เหมือนกัน ขอตัวนะคะ” ทักทายพร้อมบอกลาไปพร้อมๆ กัน โดยไม่สนใจเพื่อนสวยและคุณพ่อค้าตับว่าจะทำหน้าอย่างไร
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เห็นพ่อค้าแล้วคิดถึงตับค่า ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สองทุ่มหลังกิจกรรมเชียร์ กิ๊งก็โทรมาหา
“วันนี้มึงมารับกูด้วยสิฐา ขอร้องนะฐา เพื่อนๆ ที่ซ้อมลีดไม่มีใครว่างไปส่งกูเลย”
“กูไม่ไป เดี๋ยวก็มีคนไปส่งมึงเองแหละ คนสวยๆ อย่างมึงน่ะมีแต่คนเขาอยากไปส่ง”
“ก็เพราะกูไม่อยากให้คนอื่นมาส่งไงกูถึงให้มึงมา” เฮ้อ....
“เรื่องมากน่า...”
“นะฐา กูจะรอนะ แค่นี้นะ” ส่งเสียงอ้อนวอนมาให้อ่อนใจ
กิ๊งมันตัดสายไปแล้วค่ะแล้วหนูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ได้แต่ต้องไปรับมัน พอไปถึงคณะ มันซ้อมเสร็จแล้วค่ะ นั่งรอหนูอยู่ที่หน้าคณะกับพี่โต้ง!
ก่อนจะเดินเข้าไปก็ทำใจสองนาที ...
“กูมาแล้ว กลับกันเถอะ” หนูบอกกิ๊งแล้วจับมือกิ๊งให้ลุกขึ้นยืนแล้วลากตัวออกมาโดยไม่สนใจพี่โต้งที่นั่งอยู่ตรงนั้นสักนิดเดียว!!
“ฐา มึงจะรีบไปไหน”
“รีบกลับไง หรือถ้ามึงไม่รีบก็อยู่นี่ เดี๋ยวพี่เขาก็ไปส่งมึงเองแหละ” หนูว่าแล้วปล่อยมือกิ๊ง ซึ่งมันก็ยอมเดินตามมาโดยไม่พูดอะไรอีก
วันต่อมาหนูก็ไปส่งกิ๊งที่คณะตอนเช้า ตอนที่จะเลี้ยวรถออกมากลับโดนรถเก๋งอีกคันเลี้ยวตัดหน้า หนูเบรกตัวโก่งจนหน้าทิ่ม ดีที่รถไม่ล้ม
อร๊ายยยยยย ถ้าเบรกไม่ทันแล้วคว่ำไป หน้าอั้มมิแหกหมดเหรอคะเนี่ย ... อยากจะด่าคนขับรถแรงๆ สักที แต่พอคนขับเดินลงมาเท่านั้นแหละ น้องฐาก็ได้แต่อึ้ง มองเจ้าของรถฮอนด้าซีวิซคันนั้นด้วยแววตาสั่นไหว
เฮ้อ ดังนรกชัง ฤาสวรรค์แกล้ง .... เจออีพี่โต้งอีกแล้วสิ!
ทั้งๆ ที่บอกว่ามีเรียน แต่อีพ่อค้าตับไม่ยอมฟังค่ะ บังคับให้จอดรถที่คณะวิทยาศาสตร์แล้วก็ลากน้องขึ้นรถพี่เขาเฉยเลย
“หลบหน้าพี่ทำไม” คุณพี่โต้งถามมาเสียงดุๆ ขณะที่ขับรถออกนอกมหาวิทยาลัย
“เปล่านี่คะ” หนูตอบพลางก้มหน้าลง
“อ๋อ ไม่ได้หลบ แล้วตอนที่เจอพี่ทำไมต้องทำเหมือนเราไม่รู้จักกันด้วย” โถ...คุณพี่โต้งท่าจะความจำเสื่อม...ว่าอยู่ต่อหน้าน้องกิ๊งแล้วจะอยากมารู้จักมักจี่กับหนูทำม้ายยยยย
“อ้าว.... นี่เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ” หนูลอยหน้าลอยตาถาม
โป๊ก!! เสียงหัวน้องฐาโขกกระจกรถด้านซ้ายค่ะ เพราะคุณพี่โต้งเลี้ยวซ้ายทันทีไม่ให้ตั้งตัว
“น้องฐาความจำสั้นเหรอคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่พาไปทวนความจำนะคะ” คุณพี่โต้งบอกเสียงเย็นๆ เวลาทำเสียงแบบนี้ทีไร น้องฐารู้เลยว่า อันตรายค่ะ!!
และแล้วก็เป็นดังคาดค่ะ!! พี่โต้งพาน้องเลี้ยวเข้าไปจอดที่คอนโดแห่งหนึ่งค่ะ
“ลงสิคะ” พี่โต้งบอก ขณะที่น้องฐายังนั่งนิ่ง
“จะให้ลงไปไหนคะ?”
“พี่จะพาไปทวนความจำสิคะ สองวันสองคืนยังน้อยไป เอาสักอาทิตย์นึงเลยไหมคะ เอากี่คนดี เดี๋ยวพี่เรียกเพื่อนมาเพิ่มไหม?” น้องฐาตาเหลือกเลยค่ะ เล่นข่มขู่จะกักขังหน่วงเหนี่ยวกระทำชำเรารุมโทรมครบเลยนะคะ
น้องฐาหันไปมองหน้าพี่เขาด้วยดวงตาเจ็บช้ำ
“ก็พี่เป็นคนบอกน้องเองแท้ๆ ว่าไม่ให้บอกกิ๊ง “เรื่องของเรา” แล้วจะให้ทำท่าเหมือนรู้จักกันให้ความแตกทำไมล่ะคะ” หนูตะโกนใส่ บ้าบอที่สุด
“อย่างน้อยก็ทำท่าเหมือนสนใจพี่บ้าง ไม่ใช่เมินแบบนี้ พี่เสียเซลล์รู้ไหม”
“อ๋อ หนูต้องทำเหมือนสนใจใช่ไหมคะ วันหลังหนูจะทำนะคะคุณพี่”
“อย่ากวนได้ไหม พี่พูดด้วยดีๆ นะ เป็นอะไรจะประชดประชันทำไมนักหนา ตอนจากกันยังพูดกันดีๆ อยู่เลย”
ก่อนจากกันอะไรๆ ก็ดูดี ก็เพราะน้องฐาคิดแค่ว่า อยากจะกินตับ คิดว่า ทุกอย่างมันเกิดจาก “ความใคร่ล้วนๆ ไม่มีความรักเจือเลย” แต่ตอนหลัง...น้องฐาอดคิดถึงความอ่อนโยนของพี่โต้งไม่ได้
ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ที่แสดงความอ่อนโยน ใจดี ไม่เคยมีใครคนไหนทำให้มาก่อน
เคยคิดว่า “ตัดใจ” ได้แล้ว แต่พอมาเจอหน้ากันอีกทีมัน ก็แค่คิดเท่านั้นเอง...
จะให้มาปั้นหน้าทนดู “ผัว” ตัวเองจีบเพื่อนสนิท แล้วใครมันจะไปทนได้!!
“ก็พี่บอกว่าจะจีบกิ๊งไม่ใช่เหรอคะ”
“พี่จีบน้องกิ๊งก็จริง แต่ตอนนี้ก็ยังจีบไม่ติด ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย หรือน้องฐาจะช่วยล่ะคะ?”
“พี่คะ หนูบอกว่าจะไม่ขัดขวางก็จริง แต่หนูก็ไม่ได้บอกว่าจะช่วยนะคะ”
“ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย พี่ก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาเมินใส่พี่แบบนี้”
“ก็พี่บอกเองนี่คะว่าสนุกกันเฉยๆ ไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกัน”
“ค่ะพี่พูด...ไม่ต้องเป็นเจ้าของกันและกัน ไม่ได้แปลว่าจะต้องลืมกัน เราสองคนก็เป็นพี่น้องกันก็ได้นี่คะ” อยากจะขำ พี่น้องท้องชนกันหรือไงคะคุณพี่...
“ค่ะ ได้...เป็นพี่น้องกัน” น้องฐาตอบด้วยเสียงเลื่อนลอย
“ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ต้องขาดเรียนวิชานี้ด้วย น้องฐามีเรียนอีกไหมคะ”
“มีค่ะ”
“กี่โมง”
อยากจะบอกให้ไปส่งซะเดี๋ยวนี้เลย แต่ไม่อยากตอบอะไรกวนๆ ให้พี่เขาโมโหอีก
“บ่ายโมงค่ะ”
“งั้น ไหนๆ ก็เข้าเรียนไม่ทันแล้ว ไปทานข้าวกับพี่ก่อนดีกว่าเนอะ ร้าน... อาหารทะเลเขาสดมากเลยนะ” พี่โต้งบอกแล้วออกรถพาหนูออกไปกินอาหารทะเลค่ะ
เอ่อ... ว่าไปแล้ว เสียดายตับเหมือนกันนะ แต่... เปลี่ยนรสชาติจากตับไปเป็นอาหารทะเลอาจจะดีกว่าเพราะน้องฐาไม่แพ้อาหารทะเลแต่ ตับเนี่ยน้องฐาแพ้ค่ะกินทีระบมไปหลายวัน (แต่เหมือนจะไม่ค่อยเข็ด)
พี่โต้งพาน้องฐามานั่งกินอาหารทะเลด้วยกัน พี่เขาเป็นคนน่ารักมากๆ ค่ะช่างเอาอกเอาใจ เรียกว่ามี “วิญญาณปรนนิบัติ” ก็คงได้
“ส่งแก้วมาค่ะ น้ำหมดแล้ว” พี่โต้งรับแก้วน้ำไปตักน้ำแข็งแล้วก็รินน้ำแดงให้ น้องฐาชอบดื่มน้ำแดงมากเป็นชีวิตจิตใจ เพราะมันหวานอร่อยและทำให้ปากแดง ลิ้นแดงธรรมชาติค่ะ คริคริ
ความจริงกุ้งก็อร่อยดี แต่น้องฐาขี้เกียจแกะกุ้งปกติเลยไม่ค่อยได้กิน แต่วันนี้พี่โต้งนั่งแกะกุ้งให้น้องฐาจนเปลือกกองพะเนิน น้องฐานั่งกินกุ้งไปเยอะมากจนจุกค่ะ แต่ก็มีความสุขดี
น้องฐาแกะปูไม่เป็นค่ะ ก็เลยนั่งมองปูนอนนิ่ง พี่โต้งก็ขำแล้วก็แกะปูให้ เนื้อปูนิ่มมาก ถูกใจน้องฐาสุดๆ
“ตอนอยู่มหา’ลัย แอ๊บเหรอคะ” อยู่ดีๆ พี่เขาก็ถามมา ทำให้น้องฐารู้สึกว่าตัวเองพาราดะ(พลาด)มากๆ
ก็อย่างที่บอกว่า ตอนนี้น้องฐาใส่ชุดนิสิตชาย เสื้อผ้าหน้าผมนี่มองยังไงก็ผู้ชายค่ะเพราะหน้านี่มีแค่แป้งฝุ่นกับปากแดงเพราะน้ำแดงธรรมชาติก็เท่านั้น
“ไม่ได้แอ๊บค่ะ แต่รุ่นพี่เขาไม่ให้แต่งสาว” น้องฐาตอบงอนๆ
“เหรอคะ แต่คนน่ารักน่ะ แต่งตัวแบบไหนก็น่ารักค่ะ” หนูก้มหน้าลงหน้าแดง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีพี่โต้งบ้า อย่าพูดแบบนี้สิ
พี่คะ....ฮือ... อย่าทำให้น้องฐารู้สึกดีแบบนี้...
น้องฐากลัวจะหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ค่ะ!!
........................
บอกนิทีว่าชอบให้เว้นบันทัดให้หรือให้ลงติดกันไปเลย คะ?
เอ่อ... คิดว่าพระเอกของฐาก็คงเป็นคนนี้แหละค่ะ อย่าเพิ่งเดือดกันนะ คนเราก็ต้องมีทั้งดีและร้าย
กิ๊งก็ไม่ได้เลวร้าย ผิดเหรอคะที่พี่โต้งจะชอบ บางทีกว่าจะมารู้ใจตัวเอง หรือรู้ว่าใครคือคนที่ใช่ก็อาจจะต้องใช้เวลาเท่านั้นเอง
เรื่องนี้จะมีแค่มุมมองของฐาคนเดียวนะคะ ไม่มีของพี่โต้งค่ะ
ดีแล้ว อย่าเกลียดกันเลย 3Pก็ได้นะ555
(จะได้ไม่เหนื่อยมาก หาร2 กร๊ากก)
3 p คงไม่ได้ค่ะ เพราะ หนูกิ๊งเขามีแฟนแล้ว อิอิ เพียงแต่ ตอนนี้เนื้อเรื่องยังไม่ถึงเท่านั้นเอง
โฆษณาสำหรับคนที่อยากอ่านเรื่องของกิ๊งก็ตามไปอ่านกันได้ค่ะที่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=22465.new
ตอนนี้พักไว้อยู่... แต่ตอนจบไม่น่าจะค้างนะคะ ......คาดว่าจะต่อตอนเรื่องของฐาจบค่ะ เพราะเรื่องของฐาคงไม่ยาวมาก
-
ที่จริงไม่ชอบเรื่องของกระเทยอะ
แต่มาอ่านเรื่องนี้แล้วสนุกดีชอบบบ
o18 o18 o18
-
สองตอนในวันเดียวขยันจริง :pig4:
พี่โต้งอ่ะ คิดเกินพี่น้องไปแล้วรึปล่าวอย่ามาว่า พี่น้อง เด้ :3125:
-
กรี๊ดกร๊าด สองตอนในวันเดียว ขอขอบพระคุณยิ่ง^^
ปล.โถ น้องฐา ...คิดซะว่าไม่ได้ตับมาครอง ก็ยังได้กินอาหารฟรีนะจ๊ะ
-
สองตอนต่อเนื่องฟิตมากครับคุณ น้องฐาน่ารักนะ กะเทยสวย เริ่ด เชิอย่างนี้หายาก 55+
-
พี่โต้งคะ เค้ารู้นะว่าติดใจน้องฐา อย่าปากแข็งไปเลย
ทำแบบนี้เจ็บปวดนะคะ :m15:
+1 จ้าาา :กอด1: :กอด1:
-
:z3: :z3:
พี่โต้งอย่าทำแบบนี้ซิคะ
ขอชัดๆ ชัวร์ๆ ได้ไหม อิอิอิอิอิ
-
ว้าย..วันนี้ขยันจัง ลงสองตอนแน่ะ ขอบคุณนะคะ กำไรผู้อ่าน อิ อิ อิ
เว้นบรรทัด พอเอามาลงแล้ว มันไม่ห่างไปเหรอคะ
เอ่อ... คิดว่าพระเอกของฐาก็คงเป็นคนนี้แหละค่ะ อย่าเพิ่งเดือดกันนะ คนเราก็ต้องมีทั้งดีและร้าย
กิ๊งก็ไม่ได้เลวร้าย ผิดเหรอคะที่พี่โต้งจะชอบ บางทีกว่าจะมารู้ใจตัวเอง หรือรู้ว่าใครคือคนที่ใช่ก็อาจจะต้องใช้เวลาเท่านั้นเอง
ไม่เดือดหรอกค่ะ แบบนี้ซิคะ มีสีสันดี
ดีซะอีก พอพี่โต้งรู้ใจตัวเองแล้ว จะได้ยิ่งรักน้องฐามากๆไง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด สวยมากค่ะ เบื่อผู้ชายแบบนี้ เทคแคร์แต่ไม่เอาเรา !!
-
คนแต่งขยันจริง
คนอ่านชอบค่ะ
อ่านแล้วก็เจ็บจิ๊ดๆแทนฐานะ :เฮ้อ:
-
พี่โต้งครับ แบบที่พี่ทำมันเหมือนจีบกิ๊ง ก๊ิกฐาเลยอะ สงสารฐา
ฐาครับทำใจแข็งบ้างไรบ้าง ไม่งั้นเขาจะไม่เห็นค่าเรานะครับ
-
ย๊ายยยยย
น้องฐาน่าสงสารรรรร
คู่กับพี่โต้งใช่ปะคุณดีดี
เชียร์คู่นี้ :mc4:
-
ตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่านเรื่องนี้เรย
ชื่อเรื่องแรงมาก เปิดเรื่องก็แรง แต่ฮาทุกตอน แม้แต่ฉากอย่างนั้นยังไม่เว้นวรรคพักเสียงฮากันเลย
ชักจาเริ่มติด
ตกลง ฐากับพี่โต้ง นี่เนื้องอกกันป่ะ
-
สงสาร น้องฐา มากมายยยยยยยยยย
รีบ ๆ มีพระเอกขี่ม้าขาว ผ่านมาช่วยคนสวย ซักทีเถอะค่ะ
ไม่ว่าเพศไหนก็มีหัวใจนะค่ะ นอนกันแล้วมาพูดว่าเป็นพี่น้องกันได้นิค่ะ :z6:
:fire:ไอ้สัดเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย :angry2: รับไม่ได้ค่ะ
-
สงสารน้องฐามากมาย
อยากจะกระโดดกัดไอ้พี่โต้งจริงๆ
-
พี่โต้งเป็นผู้ชายหัวใจบริการจริง ๆ เลย พี่โต้งน่าจะเริ่มรู้สึกอะไรกับน้องฐาบ้างแล้วหล่ะ ไม่งั้นคงไม่แคร์หรอกที่น้องฐาเมินใส่
-
จัดหนักเลย คร๊า คุณพี่
-
ชอบแบบเว้นบรรทัดค่ะ
ให้กำลังใจ1+
o13 o13 o13 :กอด1:
-
พี่โต้งอย่ามาทำดีมากได้ม๊ายยย เด๋วน้องฐาก็ได้หลงรักหรอก
แค่นี้ก็จะแย่แล้ว สงสารกันบ้างเหอะ ถ้าไม่รักกันอ่ะ :monkeysad:
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าฐาน่ารักนะ
ถึงจะเป็นสาวประเพศสอง(เรียกแบบนี้ดีกว่าเนอะ)
แต่ก็ดูนิสัยดีอ่ะ คือยังดูดีกว่าคนที่รสนิยมปกติแต่ทำตัวเลวยิ่งกว่าหมา(เอะ ออกแนวไม่เกี่ยว)
ทำไมพออ่านเรื่องของกิ้งแล้วดูน้องฐาจะมีรักใหม่หว่า ที่ไปเที่ยวกันพร้อมกิ้งแล้วมีเล่าว่าพี่โต้งมาจีบแต่น้องฐาไม่เอา เอ๊ะหรือเบลล์เข้าใจผิดครับเนี่ย -..-
-
อย่าปากแข็งค่ะทั้งคู่ ชอบก็บอกชอบสิ
-
เจ็บแทนน้องฐา พี่เค้าใจร้ายจัง
-
พี่น้อง เฮอะ ขอมากไปรึเปล่า คิดว่าโลกหมุนรอบตัวเองรึไงว้า ไม่เห็นใจฐาบ้างเลย
-
โต้งพ่อค้าตับ โอเคนายขายสินค้าไม่เกินราคา
แต่ยัดเยียดบริการหลังการขายให้คนซื้อแบบนี้ ไม่ถามความสมัครใจหน่อยเหรอย่ะ
-
o18 เอ๊ะพี่โต้งนี่ชักยังไงๆ แค่น้องฐาเมินทำเป็นไม่รู้จัก ก็ต้องโกรธด้วย
-
อ่อ คุณกิ๊ง!! เรื่องนี้นี่เอง
พึ่งจะนึกออกนะนี่
สรุปพี่โต้งของน้องฐาชิมิ :z2: :jul3:
-
พี่โต้งรักฐาหรือเปล่า?
-
พี่น้องท้องชนกัน คริคริ
-
พี่น้องคู่นี้น่ารักดีนะ นอกจากท้องชนกันแล้วยังชอบเล่นขี่กัน เอ้ย เล่นพ่อแม่กันด้วย
-
ถ้าไม่รักแล้วมาทำดีด้วยทำไม่..........
เห็นใจฐาจังเลยอ่ะ
:o12: :o12: :o12:
-
ชอบอ่ะค่ะ ชอบซีนอารมณ์แบบนี้....อิน....อยากจะร้องไห้ตาม
-
ชอบพี่โต้งอ่ะ พูดค่ะทุกคำกับน้องฐาเลย เค้าขอหลง(รัก)พี่โต้งด้วยคนสิน้องฐา :-[
-
เป็นคนบอกน้องเองว่าเรื่องจบแล้วจบเลย
แล้วไหงมากลืนน้ำลายตัวเองแบบนี้เนี่ย ไม่ดีๆ
สงสารน้องฐาจังเลยอ่าค่ะ
-
งืออ พี่โต้งอ่ะ ทำร้ายจิตใจน้องฐา ทำไมใจร้ายอย่างงี้ ให้เป็นพี่น้องกันได้งาย ต้องเป็นสามีภรรยากันเซ่
มาต่อไวๆ นะคะ สงสารน้องฐาจริงๆ ค่ะ อยากให้สมหวังไวๆ
-
จะเว้นหรือไม่เว้นแล้วแต่คนแต่งเลยค่ะ
แต่ว่าเว้นแล้วอ่านสบายตาดี
ขอบคุณน่ะค่ะ :pig4:
-
ขนาดเศร้าเรายังอดฮาไม่ได้ น้องฐานี่น่ารักอ่ะ อย่างนี้อิพี่โต้งไม่หลงรักก็ให้รู้ไปเนาะ
ส่วนเรื่อง ไม่ต้องเว้นบรรทัดก็ได้คับ เพราะที่นี่ก็จัดช่องระหว่างบรรทัดค่อนข้างกว่าอยู่แล้ว อ่านได้สบาย ไม่ปวดตา จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียเวลาเคาะบรรทัดด้วย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค้าบ รักน้องฐาแระ หุหุ o13
-
อ่านแรกๆก็ว่ามันคุ้นๆน๊าา น้องฐา อารมณ์แบบนี้ พอมาเจอกิ๊ง ร้องอ๋อออออออออออ เลย กิ๊ง+กันย์ อิอิ รอคู่นั้นลงเอยกันอีกคู่ แต่ตอนนี้
มาลุ้นน้องฐาก่อน อย่าไปตามใจอิพี่โต้งมันมาก เล่นตัวมั่งน้องหนู
-
อย่ามาทำให้หวั่นไหวได้มั้ยคะพี่ขา
-
เศร้า ToT
ช่างมันค่ะคุณน้อง สวยๆ อย่างเราเดี๋ยววันนึงมันก็มาง้อเอง
ปล. ชอบเว้นบรรทัดค่า^^
แบบว่าอายุมาก หักโหมอ่านนิยาย สายตามันก็เลยเสื่อมโทรม แหะๆ
-
น้องฐา สู้ ๆ ค่ะ
-
พี่โต้งหน้ามหมั่นไส้จังเลยอ่ะ
-
หมั่นไส้อิพี่โต้งมากๆ
บอกว่า one night stand พอสาวเจ้าเมิน ทำมาเป็นเดือดชริ!!!!!!
ยิ่งมาขู่น้องฐา ว่าจะให้เพื่อนมารุมยิ่งเกลียดขี้หน้าไปใหญ่
อ่านตอนแรกๆน้ำตาจะหยดให้ได้ สงสารน้องฐา แต่ตอนหลังดี๊ด๊าเกินเหตูนะเนี่ย 5555
-
สงสารอ่ะ
:o12:
-
พี่โต้งก็ใจดีนะ แต่ไม่พอใจที่ยังสนกิ๊งอยู่
ชิ โดนน้องฐาเราเมินใส่ซะมั่งเป็นไงล่ะ
น้องก็มีตัวตนอยู่นะไม่สนเค้าก็อย่ามาทำอย่างนี้เนอะฐาเนอะ
-
กิ๊งมีแฟนแล้ว
ใครเนี่ย ญหรือช >O<
(สนใจแต่เรื่องนี้-*-)
น้องฐา สู้ๆ เอาใจช่วย
พี่โต้งอย่าให้ความหวังน้องฐาเฉยๆนะ
-
ชอบฐามาก !!!!!!!!!!!!!! อยากให้อิพี่โต้งรู้ใจตัวเองเร็วๆ
สงสารน้องฐาคนสวย ๆๆๆๆ :sad4:
-
(ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะคะ)
เอ่อ.... ถามนิดนึง อยากรู้ว่า.... กระเทยที่อยากแปลงเพศจะตัดสินใจอย่างไรถ้าแฟนบอกว่าไม่อยากให้แปลงเพศ ....
แล้วถ้าน้องฐาไปแปลงเพศ เพื่อนๆ ว่าดีไหม?
ตอนที่ 8 ปากโป้ง...
อิ่มหนำสำราญกับอาหารทะเลแล้วพี่โต้งก็พาหนูกลับไปส่งที่คณะตามเดิมค่ะ ก่อนที่หนูจะลงจากรถพี่เขาก็คว้าแขนเล็กๆ ของหนูไว้
“เจอกันคราวหน้าอย่าเมินพี่อีกนะคะ ไม่อย่างนั้น พี่จะช่วยเตือนความจำให้ชนิดไม่มีวันลืมแน่ๆ” คำขู่แบบนี้ทำให้น้องฐากลืนน้ำลายและพยักหน้าให้ ปากหวาน ใจดี แต่เวลาโมโหก็โหดเอาเรื่องเหมือนกันนะคะคุณพ่อค้าตับเนี่ย
“จะว่าไป น้องฐานี่ก็ใจร้ายเหมือนกันนะคะ รับปากว่าจะโทรหาพี่แท้ๆ ก็ไม่โทรมา” พี่โต้งเปรยขึ้น หนูเงยหน้าขึ้นเหยียดริมฝีปาก
“ให้โทรไป แล้วไหนเบอร์ล่ะคะ” หนูถามเสียงเหวี่ยงเล็กน้อย ถ้ามีเบอร์พี่เขาให้พอรู้ว่าอยากสานต่อ หนูคงไม่เล่นตัวหลบหน้าหรอกค่ะ
“เบอร์พี่ก็อยู่ในเครื่องน้องไงคะ” น้องฐาขมวดคิ้วเลยค่ะ มันมาอยู่ตอนไหนกันล่ะเนี่ย ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เอามือถือตัวเองขึ้นมาดู
“ไม่เชื่อเอามือถือกดโทรออกสิคะ 08-xxxx-xxxx” พี่โต้งแอบเนียนให้เบอร์น้องฐานะคะเนี่ย แต่ก็บ้าจี้กดโทรออกค่ะ หน้าจอขึ้นชื่อ !TonG!
พอชื่อขึ้นก็ตกใจค่ะ หนูรีบกดวางสายทันทียังไม่ทันจะโทรติดด้วยซ้ำ
“เบอร์พี่มันมาอยู่นี่ตั้งแต่ตอนไหน” หนูโวยวายเสียงแหลมแล้วก็รีบลดเสียงลง ส่งสายตาแสดงถึงคำถามไปให้อีกฝ่าย
“มันก็อยู่ตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกแล้วค่ะ ตอนนั้นโทรศัพท์พี่แบตหมดเลยเอาของน้องยิงมาไม่ได้ พี่ก็เลยเมมเบอร์พี่ไว้เฉยๆ”
“แล้วทำไมไม่บอกหนูล่ะ” หนูแทบจะตะโกน
“ก็ว่าจะบอกแต่ก็ลืม ตอนจากกันก็บอกว่าถ้าว่างๆ ก็โทรหาพี่ได้ เห็นเรารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะพี่ก็นึกว่ารู้แล้วสิคะ” หมดแรงเลยค่ะ อีพี่โต้งไม่รู้บ้าหรือดี เมมเบอร์ไว้แต่ไม่ยอมบอก ใครมันจะมานั่งกดดูว่ามีเบอร์ใครบ้าง
“แล้ว...พี่ให้เบอร์หนูให้หนูโทรหาได้ แล้วกิ๊งล่ะคะ” นึกสงสัยอะไรขึ้นมาอย่าง...
“น้องฐากับน้องกิ๊ง ยังไงก็คนละคนกันอยู่แล้วนี่คะ ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย” เริ่มจะไม่เข้าใจอะไรมากขึ้นไปอีก
“แล้วให้เบอร์ไว้ทำไมเหรอคะ ยังไงก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับหนูอยู่แล้ว”
“ก็บอกแล้วไงคะ ถึงยังไงก็รักกันคบกันแบบพี่แบบน้องได้ กินข้าวดูหนังด้วยกันก็ได้” มันจะดีเกินเหตุไปหน่อยไหมคะ...
“ถ้าเงี่ยนๆ ก็นอนกันได้ด้วยหรือเปล่าคะ?” น้องฐาโพล่งขึ้นมาตรงๆ พี่โต้งยิ้มหวานกว่าเก่าค่ะ
“ก็แล้วแต่น้องค่ะ พี่ไม่ขัดศรัทธา....” ชัดแจ๋ว... ว่าแล้วว่ามันดีเกินเหตุ หว่านพืชไม่หวังผลน่ะไม่มีหรอกค่ะ พี่โต้งนี่สุดยอดเลยนะคะ ขายสินค้าบริการ แถมยังยัดเยียดบริการหลังการขายอีกต่างหาก!!
น้องฐาอยากจะบ้าตาย อีพี่โต้งเห็นแก่ตัวโคตรๆ
แบบนี้มัน รักกิ๊งเสียดายฐานี่หว่า .... อีพญาเทครัว
อยากจะได้กิ๊ง แต่จีบไม่ติดก็เลยมีหนูแก้ขัดว่างั้น!! โคตรซึ้งน้ำใจ
น้องฐาเปิดประตูรถแล้วปิดแบบอย่างแรงจนรถโยก
โมโห...อยากจะกรี๊ดดังๆ อยากจะเตะรถ อยากจะ...
เจ็บใจ...อยากจะร้องไห้....
แต่หนูมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่หลั่งน้ำตาให้ผู้ชายเฮงซวยแบบนี้....
พอกันที ไอ้ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้....คิดผิดชัดๆ
วันนั้นกิ๊งมันก็โทรมาขอร้องเชิงบังคับให้ไปรับมันที่คณะอีก หนูล่ะหมั่นไส้อีพี่โต้งสุดจะทนจนไม่อยากจะเห็นหน้าเลยปฏิเสธลูกเดียว
“มารับกูหน่อย ไม่มีใครว่างไปส่งกูเลย”
“มึงให้พี่โต้งมาส่งสิ กูรู้ว่าเขาอยากมา” ติดจะประชดแล้วค่ะ
“ไม่เอา กูไม่อยากไปกับเขานี่ ฐาอ่ะ มึงไม่มารับกู กูเดินกลับจริงๆ นะ”
“เออ มึงเดินกลับมาเลย” หนูตะคอกใส่แล้ววางสายทันที ปิดเครื่องอีกต่างหาก
แต่พอมานั่งนึกดูอีกที โมโห เหม็นขี้หน้าพี่โต้งแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกิ๊งวะเนี่ย เฮ้อ... หนูถอนใจ แล้วโทรกลับไปหามัน แต่มันไม่ยอมรับสาย ไม่รู้ว่างอนหรือเปล่า พอสองทุ่มก็ไปรับมันที่คณะอยู่ดี
“น้องฐามาหาใครคะ” พี่โต้งส่งเสียงหวานถามมา หนูหันไปมองพยายามทำสีหน้าเป็นปกติทั้งที่ในใจโคตรโมโห โคตรหมั่นไส้ เกลียดๆๆๆๆๆ
“มารับกิ๊งค่ะ มันอยู่ไหนล่ะคะ”
“ไปแล้วค่ะ แฟนน้องเขามารับแล้วนี่คะ” หา!!!! หนูตาโตเลยค่ะ หันไปมองหน้าพี่เขาแบบไม่อยากเชื่อ
“แล้วแฟนที่ว่าน่ะผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” ตกใจกับข่าวใหม่จนแทบจะลืมความบาดหมางในใจเลยค่ะ
“ผู้ชายค่ะ” เอาแล้วไงคะ อีนังเพื่อนมีความลับกับหนูได้ยังไงคะเนี่ย
“มันบอกเหรอคะว่าแฟน” หนูถามเพื่อความแน่ใจ
“เปล่าค่ะ บอกว่า เพื่อน แต่เน้นเสียงซะจนอดคิดไม่ได้ว่ามันมากกว่านั้น” พี่โต้งทำเสียงสลด ทำให้หนูนึกสงสารขึ้นมา พี่เขาคงจะชอบกิ๊งจริงๆ พี่เขาคงเสียใจแน่ๆ เวลาที่เห็นคนที่ชอบเศร้า มันรู้สึกเศร้าตามนะคะ หนูก็เลยพยายามจะปลอบใจ
“แน่ใจเหรอคะว่าแฟนจริงๆ หนูไม่เห็นรู้เลยว่ามันมีแฟน ทำไมมันไม่เห็นบอกเพื่อนสนิทอย่างหนูเลยล่ะ” พี่เขาคิดตามแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าจากเศร้าเป็นสดใส ดึงมือหนูไปกุมไว้แน่น
“นั่นสิคะ น้องฐาเป็นเพื่อนน้องกิ๊งนี่ ถ้างั้นก็ช่วยถามให้พี่หน่อยสิคะ นะคะ” น้ำเสียงออดอ้อน ดวงตาเว้าวอนสุดฤทธิ์จนรู้สึกว่าความหวังดีที่มีให้เขามาย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
“หนูก็บอกแล้วนี่คะว่าไม่ช่วย”
“ก็ไม่ได้บอกให้ช่วย ก็แค่ให้ถามให้ นะคะ น้องฐาเอาเบอร์มาค่ะ เดี๋ยวพี่โทรหา” หนูดึงมือตัวเองออกจากมือพี่โต้งทันทีค่ะ จะโทรมาถามเรื่องของคนอื่น...
“ขอโทษนะคะเรื่องส่วนตัวของมัน หนูไม่อยากยุ่ง” พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ
ไม่อยากจะให้รู้ว่าแคร์ ว่าเฮิร์ท
ไม่อยากให้รู้ว่า เจ็บ... แต่ทำไมมันยาก...
จนประโยคต่อมาก็เสียงสั่น...
“หนูขอตัวก่อน” รีบพลิกกายเดินจาก...ก่อนจะสายเกินไป...
“น้องฐา...” พี่โต้งเหมือนจะจับน้ำเสียงนั้นได้...รั้งแขนหนูไว้... ทำให้หันไปเผชิญหน้ากับเขาขณะที่แก้มทั้งสองมันนองไปด้วยหยาดน้ำใสๆ
จบกัน!!! รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ พ่ายแพ้ ... มากที่สุดในชีวิต...
ไม่มีคำปลอบใจ ไม่มีมืออุ่นไล้เช็ดน้ำตาเหมือนในละคร มีแต่สายตานิ่งอึ้งของคนตรงหน้า
รู้ว่าไร้ประโยชน์ และก็ไม่รู้จะร้องไห้ทำไม แต่...หยุดสะอื้นไม่ได้
ทำได้แค่กระชากตัวเองออกจากการเกาะกุมและกลับไปทั้งๆ ที่น้ำตายังไหลพรากเต็มแก้ม...
ร้องไห้แล้วมัน...ทรมาน...เหมือนคนหายใจไม่ออก... เหมือนคนใกล้ตาย!!
วันต่อมาเอง อยู่ดีๆ เพื่อนสวยมันก็มาเคาะห้องทำหน้าตกอกตกใจตอนถามว่า
“ฐา มึงไปทำอีท่าไหนพี่โต้งเค้าถึงมาขอเบอร์มึงกับกูวะเนี่ย!” ชิส์!! ช่างกล้า ขอเบอร์หนูผ่านกิ๊ง
ทำไมพี่โต้งทำร้ายจิตใจน้องฐาได้ขนาดนี้!!
คนใจร้ายใจดำ มาทำดีด้วยสารพัดแต่สุดท้ายก็ ไม่เอาเรา...ไม่รักแล้วมาทำดีด้วยให้หลงตายใจ ที่แท้ก็แค่อยากจะใช้เราเป็นสะพานข้ามไปจีบนังเพื่อนสวยแบบเนียนๆ น้องฐาสุดจะทน ก็ว่าจะไม่พูดอะไร ก็ว่าจะเก็บเป็นความลับ ก็ว่าจะไม่ขัดขวาง แต่ทำกันถึงขนาดนี้ ใครเลยจะทนไหว
“ทุกท่าย่ะ นั่ง นอน ยืน เดิน” หนูตอบแบบหน้าตาเฉยมาก
“เฮ้ย! มันเสร็จมึงแล้วเหรอ” นังเพื่อนทำเสียงตกใจเสียเต็มประดา อะไรกันนักหนายะ
“มันไม่ได้เสร็จกู กูต่างหากที่เสร็จมัน พูดให้ถูกหน่อย” หนูแก้ไขคำพูดของมันว่า หนูต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบเต็มๆ ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันตั้งสองวัน แถมกลับมานอนม่อยกระรอกที่หออีกล่ะ
“เจ๋งว่ะฐา มึงทำได้ไงวะ มึงรู้จักเค้าแค่สามวันเองนะ” สามเหรอ? หนูไม่อยากจะพูดค่ะ ไม่ใช่แค่สามวันสักหน่อยที่หนูรู้จักกับพี่โต้ง แต่สามวันคือนับจากที่กิ๊งมันแนะนำหนูให้รู้จักพี่เขาต่างหาก แค่สามวันยังอึ้งขนาดนี้ ถ้ามันรู้ว่าหนูกับพี่โต้งไปกินตับกันหลังรู้จักกันแค่สามชั่วโมงมันไม่ยิ่งตกใจกว่านี้เหรอคะ ช่างมันฐาไม่แคร์ ปล่อยมันเข้าใจแบบนี้ไปเถอะค่ะ
แน่นอนเลยค่ะ ไม่ว่ากิ๊งมันจะชอบผู้ชายหรือเปล่าก็ตาม ลองมันรู้ว่าพี่โต้งเขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหนูแล้วร้อยเอาบาทเดียวว่ากิ๊งมันไม่มีทางเล่นด้วยหรอกค่ะ
จะหาว่าหนูร้ายก็ยอม แต่คนเรามันก็มีทั้งด้านดีและร้ายค่ะ เจ้าชู้หลายใจอย่างพี่โต้งจ้างให้หนูก็ไม่ยก อีกิ๊งให้หรอกค่ะ สวยๆ อย่างมันยังหาดีกว่านี้ได้อีกเยอะ!!
ส่วนหนู... ยังไม่รู้เหมือนกันว่า... ถ้าพี่เขารู้ว่าหนูปากโป้งไปแบบนี้แล้วชะตากรรมจะเลวร้ายยังไง
จะโดนซ้อมโดนโทรมก็ช่าง... เจ็บกายไม่นานก็คงหาย
ดีกว่าแต่ต้องมาทนเห็นภาพบาดตาบาดใจอยู่ทุกวี่ทุกวันให้เจ็บใจเหมือนตายทั้งทั้งเป็นแบบนี้!!
...........................................................
กรี๊ดดดดดดดดดดดด นิอยากจะบ้าค่ะ
เพราะไม่เคยคิดเลยว่า เรื่องของฐาจะดราม่า ตอนเขียนตอนแรก กะให้ฮาสุดๆ เขียนไปเขียนมา ก็งงตัวเองมากว่าทำไมมันออกมาเศร้าได้!! ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ
จุดประสงค์ที่เขียนทีแรกคือกะจะมาซ้อมเขียนNC ก่อนงานช้าง ฮาๆ แต่ดูเหมือนคนจะชอบน้องฐากันนะ ว่าจะสั้นมันเลยออกมายาวๆ
อีพี่โต้งต้องโดนด่าเต็มกระทู้แน่เลย ฮา ....
กิ๊งมีแฟนแล้ว
ใครเนี่ย ญหรือช >O<
(สนใจแต่เรื่องนี้-*-)
น้องฐา สู้ๆ เอาใจช่วย
พี่โต้งอย่าให้ความหวังน้องฐาเฉยๆนะ
ทิ้งลิ้งเรื่องของกิ๊งไว้ที่ตอนที่แล้วค่ะ แฟนกิ๊งเป็นผู้ชายนะคะ ...
เรื่องของฐา เหมือนเป็นอินไซด์เรื่องของกิ๊งค่ะ เนื้อหาบางอย่างก็เชื่อมโยงกันอยู่
คนที่อ่านเรื่องของกิ๊งส่วนใหญ่เขาก็รู้เรื่องล่วงหน้ากันแล้ว ว่าต่อมาพี่โต้งจะมาขอเบอร์ฐา ... แต่สิ่งที่กิ๊งเล่ากับสิ่งที่ฐาก็คนละเรอื่งกันเลย
กิ๊งจะชื่นชมฐาและมองว่าฐาเป็นกะเทยกร้านโลก เชี่ยวมาก ทั้งๆที่ความจริงเข้าใจผิดฮาๆ
-
:angry2:พี่โต้งทำน้องฐาร้องไห้เลยเห็นไหม
-
พี่โต้งใจร้ายว่ะ :z6: มาทำอย่างงี้กับน้องฐาได้ไง
แต่ตอนนี้ที่พี่โต้งขอเบอร์ฐาจากกิ๊ง เพราะว่าแพ้น้ำตาใช่ม๊าาา o18
-
อิพี่โต้ง! ไอ้เราก็นึกว่าขอเบอร์เพราะเริ่มชอบ จริงๆ แกแค่สงสาร+งงที่ฐาร้องไห้ใช่ม้ายยย!!
เรื่องเฉาะเราจะตามใจแฟนนะ กลัวมันไม่รักอ่ะ แล้วพอเลิกกับมันค่อยไปทำก็ได้ อิอิ
-
สงสารจับใจน้องฐาอ่า
พี่โต้งตาสว่างสะที
น้องฐาเสียใจแย่และนะ
ปล.คือแฟนน้องฐาคือพี่โต้งปะ
คือถ้าไม่แปรง น้องฐาคงน่าสงสารเกินไปเพราะอยากจะเป็นผู้หญิง
แต่พี่โต้งคือเกย์ :z3: ปัญหาโลกแตกจริงๆๆ ไม่รู้ถ้าเป็นแฟนเรา เราก็คงไม่อยากให้แปรง
แต่นั้นละ คือคำตอบว่าทำไมเกย์ไม่นิยมกระเทย
-
สงสารฐาอ่ะ :sad4:รออ่านนะค่ะ :L1:
-
โอ๊ย ไอ้พี่โต้ง ไม่รักไม่ชอบไปไกลๆได้ไหม
สงสารน้องฐา
ช่วยรู้ใจตัวเองไว้ๆเถอะ
เรื่องแปลง คิดว่า มันอยู่ที่การตัดสินใจของทั้งคู่อะ บางทีการแปลงก็อาจจะทำให้เข้าสังคมง่ายขึ้น กรณีแปลงมาแล้วสวยนะ ถ้าแปลงแล้วไม่สวยอาจจะซวยได้
แต่บางทีถ้าไม่แปลงแล้วพยายามแอ๊บแมนเวลาอยู่ในที่สาธารณะ กับครอบครัวที่รับเรื่องนี้ไม่ได้ มันก็โอเค แต่กระเทยส่วนใหญ่ก็อยากจะแปลงใช่ไหมอะ มันก็อาจจะเจ็บปวดบ้าง แต่เพื่อความสบายใจของครอบครัวก็ต้องเลือกอะ
ส่วนน้องฐา น้องเค้าก็อยากแปลงอยู่แล้วนิคะ อีกอย่างคิดว่าอีพี่โต้งก็น่าจะอยากให้แปลงอะ(รึป่าว) น้องฐาแปลงมาแล้วสวยพี่โต้งก็น่าจะยอมนะ
-
ผช แม่งเหมือนกันหมดป๊ะคะ ไรเตอร์ เลวจิงๆ เห็นแก่ตัวสุดๆ
-
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งเกลียดอิพี่โต้ง มันคงคิดว่าฐาง่ายอะดิ ชริ!!
จัดหนักไปฐา อย่าไปใจอ่อนง่ายๆนะ :m16:
-
นับวันจะยิ่งเกลียดอิพี่โต้งมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะคะเนี่ย
คนอะไรอ่ะ เจ้าชู้ไม่เลือกเลยอ่า
ไม่ยกน้องฐาให้พี่โต้งแล้วจะได้ป่ะคะนิจ๋า
-
มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องน่ะแหละจ้ะ
ต้องมีดราม่าบ้าง ก็น้องฐาชอบพี่โต้งอยู่ไม่ใช่เหรอจ้ะ
แต่หนูอย่าให้น้องฐาจมกับน้ำตานานๆนะคะ
อย่างน้องฐาคู่ควรกับน้ำตับเท่านั้น :z3:
-
พ่อค้าตับทำน้องฐาน้ำตาแตก
แย่จัง กลับมารับผิดชอบด่วน
ตับ ตับตับ ตับ ตับ ตับตับ ตับ ตับ :laugh:
-
มุกจีบแบบกวนส้นเท้าสิไม่ว่า
มันจะร่าเริงอะไรขนาดนั้นตอนบอกฐาว่ากิ๊งไปกับ"เพื่อน"
เอาตำรวจมาจับพ่อค้าตับที่สิ ค้าขายเกินราคาชัดๆ
-
ยังไงเค้าก็มั่นใจว่าพี่โต้งเป็นคนดี (เหรอ?)
ยังไงเค้าก็เชียร์พี่โต้ง (คิดถูกชิมิ?)
ยังไงเค้าก็เชื่อว่าพี่โต้งต้องคู่กับฐา (จะดีรึ?)
ยังไงเค้าก็เชื่อว่าฐาต้องมีความสุขกับพี่โต้ง (จริงอ่ะ?)
:o12:
-
:z6: :beat: พี่โต้ง
ไม่รักไม่ชอบก้ออย่ามาให้ความหวังสิ :angry2:
:กอด1: น้องฐา สู้ๆๆ
-
สาสารน้องฐา สาวมั่นก็มีสั่นคลอนได้เหมือนกันนะยะ อิพี่โต้ง :z6:
-
อยาก :beat: อิพี่โต้ง เห็นแก่ตัวจริงวุ้ย
เลิกแคร์มันเหอะฐา แต่ที่ทำนะถูกแล้ว กิ๊งจะได้ไม่เก็บมันไว้ในตัวเลือก (แต่จริงๆ กุ๊งกิ๊งก็ไม่เคยมองมันอยู่แล้ว o18)
สะจายยยยยยยย รึเปล่า แต่ที่แน่ๆ สงสารฐาอ้ะ :sad4: :sad4:
-
กร๊าซซซซ เกลียดอีพี่โต้งงงง :z6: :beat:
ทำน้องฐาร้องไห้ได้ไง ใจร้ายอ่ะ
-
เกลียดคนชอบให้ความหวังโว้ยยยยยยยยยยยยย
ไม่รักแล้วจะมาใจดีทำไม
:m16: :m16: :m16:
-
ดราม่าจิง ๆเรยเนี่ย
อยากตบอีพี่โต้ง
-
สงสารฐาจัง
ต้องแก้แค้นพี่โต้งให้หลาบจำนะ 55555555
-
ไมกิ๊งไม่บอกไป เลยอ่า ว่ามีแฟนแล้ว
ฐา จะได้มีโอกาส เป็นแฟนกะพี่โต้ง
พี่คร๊ ต่อ เรื่อง พี่กิ๊ง ด้วยหน๊าาาาาาาาาา
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
โถๆ ๆ ๆ น้องฐาที่น่าสงสาร มาหาพี่มา :laugh: :laugh:
-
กะเทยเพื่อนเดี้ยนเกือบทุกนางมีความปรารถนาลึกๆในใจตั้งแต่ยังเด็กคือ "อยากแปลงเพศ"
แต่พอโตมาก็มีบางครั้งแปลงจริงๆ บางคนก็ไม่แปลงนะค่ะ
คนที่แปลงเขาบอกว่ามันทำให้เขารู้สึกดี สมบูรณ์แบบ ได้เป็นผู้หญิงจริงๆ (ถึงแม้จะมีเรื่องราวมากมาย)
คนที่ไม่แปลงก็แบบพอใจในสิ่งที่มี แต๊บบ้าง ไม่แต๊บบ้าง บางคนก็มีแฟนจริงจังคบหากันหลายปี
ถามว่ามึงจะแปลงไหม มันบอกว่าผัวมันชอบแบบนี้ จะแปลงทำไม แต่ถ้ามีเติมมดลูกให้สามารถมีลูกได้มันทำแน่
ส่วนตัวเองก็ไม่แปลงค่า พอใจในสิ่งที่มี อิอิ
น้องฐาถอนตัวไม่ขึ้นแน่ๆ รอลุ้นให้ลงเอยกันค่า
-
เกลียดพี่โต้ง ทำน้องฐาเราเสียใจ
ถึงจะรู้สึกว่าแคร์น้องฐาที่ขอเบอร์จากกิ๊ง
แต่ยังเกลียดอยู่ ทำน้องฐาเราเสียน้ำตา
-
เห็นด้วยกับฐานะเรื่องที่ให้กิ๊งมีคนอื่นดีกว่าเป็นเราก็ไม่ช่วยนะคะ เพราะว่าเชี่ยจริงๆ ขนาดรู้ว่าเป็นเพื่อนกันยังเอาเลยเหอะๆ
ตอบสำหรับคำถามเรื่องแปลงเพศ อันนี้ส่วนตัวเป็นกระเทยเหมือนกัน เคยมีแฟนสมัยก่อนเค้าก็เคยถามว่าอยากแปลงเพศมั้ยเราก็อยากนะตอนนั้นหนะ แต่พอคบกันไปเรื่อยๆมันก็มีความสุขดี ก็ลืมๆไปแบบว่าไม่ได้ฝังจิต ฝังใจว่าจะต้องแปลงให้ได้ คนที่เป็นแบบนั้นมันก็มีแต่สำหรับเรา แบบไหนก็ได้ไม่แปลงเราก็มีความสุขดีอยู่แล้วอะนะ สำหรับผู้ชายสมัยนี้ก็รับได้เยอะ เรื่องจะแปลงเพศหรือไม่แปลง ผู้ชายบางคนใช้ปากให้ประเทยที่ยังไม่แปลงด้วยซ้ำไป ทั้งๆที่เค้าก็ไมไ่ด้เป็นเกย์ หรือเคยคบผู้ชายมาก่อน แต่เค้าก็กล้าทำ ความรักทำให้คนกล้าจริงๆ อิิอ
-
พี่โต้งโลเลได้อีก
-
น้องฐาสู้ๆๆๆ
เรื่องแปลงเพศ เป็นตัวเราดีที่สุด ไม่ต้องไปเสริมเติมอะไรให้มันมาก เพราะถ้าเค้ารักเราเพราะเป็นเราจะดีที่สุด
-
"น้องฐาอยากจะบ้าตาย อีพี่โต้งเห็นแก่ตัวโคตรๆ
แบบนี้มัน รักกิ๊งเสียดายฐานี่หว่า .... อีพญาเทครัว
อยากจะได้กิ๊ง แต่จีบไม่ติดก็เลยมีหนูแก้ขัดว่างั้น!! โคตรซึ้งน้ำใจ"
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วสงสารน้องฐามากเลย แล้วก็เกลียดอีโต้งด้วยแระ
โต้ง..แกเห็นน้องฐาเป็นบันได เป็นเรือจ้าง เป็นหนทางให้เดิน..รึ
น้องฐาคนสวย เสียน้ำตาแค่วันนี้พอ ถือซะว่าล้างความเจ็บออกไปบ้าง
แล้วต่อไปนี้เริ่ด เชิด หยิ่ง สบัดบ๊อบใส่อีโต้งเลย เดี๋ยวก็ซมซานมาหาน้องฐาเองแหละ
เรื่องแปลงเพศ ในความรู้สึกของป้านะจ๊ะ สำคัญที่สุดคือถามใจตัวเองว่า
ปัจจุบันการดำเนินชีวิตของเรา(กับคนรักด้วย)มันยังไม่สุขเต็มที่ใช่ไหม มันยังขาดอยู่ใช่ไหม
แล้วเราต้องการแบบนั้นจริงๆใช่ไหม นั่นคือจุดประสงค์อันสูงสุดของเราใช่ไหม
ถ้าเราผ่าตัดแล้วเราจะมีความที่สุด และสุขกว่าเดิมใช่ไหม
เราได้เติมเต็มความบริบูรณ์ในชีวิตเราจริงๆใช่ไหม
สรุปว่าใช่ เราพอใจ คนรักพอใจ ก็OKผ่าค่ะ แต่ถ้า.......
ในปัจจุบันแม้ไม่ผ่าตัดเราก็ยังเป็นเราอยู่ มีความสุขอยู่ คนรักพอใจกับสิ่งที่มี ที่เป็น
ก็ไม่เห็นจะต้องไปเจ็บตัวนี่คะ
-
ที่จริงพี่โต้งก็นิสัยเหมือนผู้ชายธรรมดาๆทั่วนะ รักพี่เสียดายน้อง โลเล เปลี่ยนใจง่าย หึๆๆอย่าไปว่าพี่เค้าเล้ยยย...ถ้าเค้าไม่เป็นงี้ เรื่องจะสนุกเร้อ?
ปล.เห็นคำถามเรื่องแปลงเพศตอนแรก แอบขอถามกลับว่าคุณรู้สึกว่าคุณคือผู้หญิง หรือแค่อยากเหมือนผู้หญิง? ถ้าแค่อยากเหมือนผู้หญิงอย่าไปทำเลยค่ะ แต่ถ้ารู้สึกว่าเราเป็นผู้หญิงแน่ๆ อันนี้ก็แล้วแต่ดุลพินิจว่าอยากหรือไม่อยากทำ
ปล.ถ้าชีวิตตอนนี้มีความสุขอยุ่แล้ว สู้มีความสุขอยู่กับปัจจุบัน ไม่ต้องไปแต่งเติมเสริมแต่งให้ทุกข์ดีกว่าไหม?(ธรรมะสุดๆ555)
-
มาม่า :m15: แต่ชอบ :กอด1:
-
มองต่างมุมแฮะ เรากลับรู้สึกว่า คนเราไม่ว่าชายหรือหญิง ถ้าตอนได้มาง่ายๆ มักไม่ค่อยเห็นคุณค่าอยู่แลว
ในสายตาอิพี่โต้ง เจอฐานตอนเมา แถมยังมีอะไรกันหลังจากเจอกันไม่กี่ชั่วโมง ก็อาจจะแค่คิดเล่นสนุกๆ เพราะคิดว่าฐากร้านโลก
แต่ความที่ฐามันน่ารัก ไม่ได้กร้านเกรียมอย่างที่คิด ก็อาจจะติดใจ นึกชอบขึ้นมาจริงๆ แต่ความที่ชอบกิ๊งมากอยู่ ก็ยังมองข้าม
แต่ต่อไป อาจจะหลงฐาจนเงยหัวไม่ขึ้นก็ได้ เพราะคนเรา พอได้ใกล้ชิด ได้เห็นมุมดีๆ ที่น่ารัก มันก็ต้องรักมั่งแหละน่า จริงมะอิพี่โต้ง
อย่าเพิ่งตัดสินใจเพียงเพราะเรามองเห็นแค่นั้นดีกว่าเนาะหนูฐา สู้ๆค่ะ
(ปล. เรื่องเฉาะ อยู่ที่ฐาว่าอยากเป็นหญิงแค่ไหน ถ้าใจมันหญิงเกินร้อย ก็ทำไปเถอะ แต่ถ้ารักแฟนมาก อยากอยู่กับเขา ก็ไตร่ตรองให้ดี ว่าจะยอมเป็นผู้หญิงแล้วเสียเขาไป หรือจะยังไม่ได้สวยเต็มร้อย แต่มีเขาอยู่ ชีวิตมันต้องเลือกเนาะ)
-
555555555555555
พี่โต้งสุดยอดอ่า : ) ฐามันต้องหล่อ เลว ลีลาเด็ดดิถึงจะได้ ♥
ฮิฮิ ชอบคู่นี้อ่า หัวเราะตลอดดดด !
แต่ตอนนี้น้ำตาซึม ๆ แต่ไม่ไหล เพราะถ้าเช็ดแล้วเลอะอายไลน์เนอร์ 555555555
+1 เบา ๆ ให้พี่นิค่า
-
ถ้าอิพี่โต้งยังทำตัวคลุมเครือแบบนี้เชิดใส่เลยค่ะลูกขา
แต่ถ้าเคลียร์แล้วแล้วนู๋ก็ชอบด้วยอย่าลืมให้โอกาสพี่โต้งนะคะ
มีตับกินจนอิ่มแน่ๆค่า ^^
-
แอบกลืนน้ำตา สงสารน้องฐา
เป็นใครก็ต้องหลงเป็นธรรมดาแหละ
ถ้าใครเขามาทำดี มาบริการ มาแคร์เรา
แต่จะให้ทำใจเห็นเขามีคนอื่นด้วยนี่ ทำใจยากค่ะ :m15:
-
ไม่ติดใจตรงดราม่า ยังไงดราม่าเหมือนจะก็กลายเป็นส่วนหนึ่งส่วนสำคัญของนิยายไปแล้ว แต่ติดใจตรงคำว่า 'ซ้อม NC ก่อนงานช้าง' ชักอยากจะเห็นช้าง เอ้ย งานช้างเสียแล้วสิ
ส่วนประเด็นที่ว่า น้องฐาควรแปลงเพศไหม ขึ้นอยู่กับปัจเจกและปัจจัยแวดล้อมหลายๆ อย่าง น้องฐาต้องกลับไปถามตัวเองแล้วว่าต้องการแปลงเพศเพราะเหตุผลใด เพื่อใคร เหตุผลนั้นยั่งยืนจนสิ้นอายุเลยหรือไม่ ยอมรับในผล ความยุ่งยากและผลข้างเคียงที่จะตามมาได้แล้วใช่หรือไม่ แล้วจะไม่กลับมาเสียดายของเดิมอีกแล้วจริงหรือ เพราะถ้าหากแค่ต้องการให้เหมือนผู้หญิงหรือเสมอเหมือนผู้หญิง น้องฐาจะไม่มีวันเหมือนหรือเสมอเท่า มากที่สุดคือคล้ายหรือดูเหมือน อีกอย่าง ถ้าอีกฝ่ายหรือคนอื่นๆ ต้องการความเป็นเหมือนผู้หญิงจากน้องฐา เขาไปหาผู้หญิงแท้เลยไม่ง่ายกว่าเหรอครับ
-
ฐา สู้ๆนะคะ ยังไงเราก็เชื่อว่า ถ้ารักเราที่เป็นตัวเราเองจะดีที่สุด อย่าไปแคร์ ถ้าใครไม่รัก เราก็รักตัวเองเน๊อะ
อย่างน้อยๆ เราก็รักฐา นะ จุ๊บๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
อย่าไปเอาอะไรกับน้องฐามากค่ะ ถึงจะเศร้าก็เศร้าแบบรั่วๆ :z1:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ :กอด1: :L2: หลายคนเข้าข้างน้องฐากัน ก็มีเหมือนกันที่มองอย่างเป็นกลาง จะบอกว่า ประโยคบางคำ หรือเนื้อเรื่องบางอย่างก็เอามาจากคอมเม้นท์คนอ่านนี่ล่ะเอามาปรับใช้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ... :pig4: :กอด1:
ตอนที่ 9 ความลับแตก
พูดถึงอีพี่โต้ง... น้องฐาก็นึกเรื่องแฟนเพื่อนขึ้นมาได้ แต่ไม่อยากจะถามตรงๆ เลยอ้อมๆไป
“เออ เมื่อวานใครมาส่งมึงเหรอกิ๊ง”
“เพื่อน” แหมตอบซะกว้างเลย
“เพื่อนจริงดิ เห็นพี่โต้งเขาบอกว่า แฟนน้องกิ๊งมารับ กูก็นึกว่า...” หนูทำเสียงประชดมันนิดหน่อย
“ก็กูรำคาญเขา ก็เลยเน้นๆ เสียงคำว่าเพื่อนนิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ค่อยโล่งหน่อยที่เขาเสร็จมึงซะได้”
“โอ๊ย... ใช่ว่าเขาอยากจะเลิกจีบมึงซะเมื่อไร ถ้ามึงเกิดชอบเขาขึ้นมาไม่ต้องเกรงใจกูหรอกนะ” กัดฟันพูดเลยนะประโยคนี้
“บ้าสิ... กูไม่ชอบปาดหน้าเค้ก” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด แมนมากๆ ค่ะอีเพื่อน ดันเสือกใช้ศัพท์กระเทย อีเพื่อนพาราดะแล้วคร่า...
“อุ๊ย ปาดอะไร้ มึงก็น่าจะรู้สันดานกู ครั้งสองครั้งกูก็เบื่อแล้ว” ซุงแหลสุดๆ
“บ้าน่า... ทั้งหล่อทั้งรวยมึงไม่เสียดายเหรอฐา” อยากจะบอกว่าโคตรเสียดาย แต่ไม่อยากให้มันรู้สึกผิด ไม่อยากให้มาห่วง
“โอ๊ย มึงจะมาเอาอะไรกับกะเทยลัลล้าอย่างกู มึงเหอะ พูดแบบนี้ไม่เสียดายเหรอ”
“ไม่อ่ะ กูไม่ชอบแบบนี้” อุ๊ย...แล้วชอบแบบไหนคะ
ดูมัน!! ไม่ตอบว่าไม่ชอบผู้ชาย แต่บอกว่าไม่ชอบ “แบบนี้”
จะไม่ให้คิดได้ไงคะ บอกว่าแมนๆ พอมาสนิทกันแล้ว มันก็หลุดบ่อยค่ะ แต่ยังไม่เจอเต็มๆ ซะทีเท่านั้นเอง
“เหรอ... แล้วไหนว่ากูไม่ไปไม่มีคนมาส่งแล้วไงล่ะ โกหกกูนี่” ทำเสียงเหมือนไม่พอใจเล็กน้อย เรียกร้องความสนใจ และก็ตามแผน กิ๊งมันจะหันมาสนใจว่าหนูจะเคือง
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฐา กันย์มันแค่บังเอิญมารับเพื่อนที่ซ้อมโมเดลที่คณะพอดี กูเลยขอร้องให้มันไปส่งกูด้วยเท่านั้นเอง” ชื่อกันย์ค่ะ เพื่อน...คนนี้
“อ้อ... ดีนี่ กูเลยไปรับเก้อเลย” ใช่ ไปเก้อแล้วบ่อน้ำตาแตกอีก เสียหายหลายเสนนะคะเนี่ย...
“กูขอโทษ” อีกิ๊งบอกแล้วเนียนเข้ามากอด อ่ะค่ะ มันบอกว่ามันแมน... และมันไม่ชอบกะเทยค่ะ .... แต่มีผู้ชายที่ไหนเขาจะมากอดรัดกะเทยแบบนี้ถ้าไม่ใช่พวกเดียวกัน
พอเถอะ อีเพื่อน.... เมื่อไรจะโป๊ะแตกคะ?? น้องฐารออยู่!!
พอเพื่อนกลับไป แล้วอยู่คนเดียว ก็แสนจะเหงา.... อีพี่โต้งบ้า คนผีทะเล ถึงจะบอกว่าเกลียดนักหนา แต่น้องฐาก็ยังนั่งมองโทรศัพท์เป็นระยะๆ มาขอเบอร์ไปแล้วทำไมไม่โทรมาล่ะ?? ฮือๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
เกลียดอีพ่อค้าตับเข้าไส้ ทะลุม้าม ไปปอด และแอบนึกย้อนไปเมื่ออดีตกาล อีพ่อค้าตับมันเคยทำหนูปวดลำไส้ขนาดหนักมาแล้วครั้งหนึ่งด้วย
เนื่องจากตอนนี้น้องฐาไม่ค่อยสบายด้วยโรคอาหารเป็นพิษ รับประทานตับไร้คุณภาพร้านคุณพี่โต้งเข้าไปทำให้ เกิดอาการ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย คล้ายวิงเวียน อยากดมวาเป๊ก (ไม่เกี่ยว)
รู้สึกว่าต่อมหื่นกับต่อมฮา ทำงานผิดปกติมีอาการปวดตับข้างซ้ายเป็นประจำ หนำซ้ำเกิดโรคแทรกซ้อน เห็นหนุ่มมาดเท่ห์หล่อลาก ฐาน้อยก็ไม่แข็ง เป็นกามตายด้านขึ้นมาอีกโรค ซวยแท้...
เชอะ!! แต่คิดว่าน้องฐาจะสิ้นไร้ไม้ตอก นั่งโศกาอาดูร จมปลักกับกองขี้ควายแบบคุณพ่อค้าตับไปตลอดนั้น ฝันไปเถอะ หนูก็มีศักดิ์ศรีกะเทยเหมือนกันนะคะ
น้องฐาหงุดหงิดเสียนัก ไม่รู้จะทำฉันใด หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง น้องฐาเลยฟิตเปรี๊ยะตามนังเพื่อนสวยไปนั่งเหล่เด็กวิท-ยา ที่ใต้คณะกะเอามาดามใจ หรือไม่ได้เรื่องก็จะเขี่ยทิ้งแก้แค้นอีพี่โต้ง
แต่วันนี้...แทนที่จะได้จีบใครมาแนบกายหนูกลับได้รู้อะไรดีๆ มาแทน ความพยายามจะทำให้นังเพื่อนสวยโป๊ะแตกมาตลอดกลับสัมฤทธิ์ผลโดยแทบไม่ได้ออกแรงเลย
เพราะระหว่างที่นังกิ๊งนั่งทำการบ้านเอาโล่ หนูก็เหล่หนุ่มหล่อไปเรื่อยมาเตะตาเอาที่กลุ่มหนึ่งที่เดินผ่านมาเลยเรียกนังเพื่อนขึ้นมาดู
“กิ๊ง กลุ่มนี้หล่อดีว่ะมึงรู้จักหรือเปล่า ชื่อไรกันมั่งวะ” มันเงยหน้าขึ้นมาทำท่าตกใจ
“ถามทำไมวะฐา”
“กูอยากจีบว่ะ” หนูทำเสียงอย่างแรดที่สุดลงไป
“อย่าเลยมึงเพื่อนกูทั้งนั้น พวกมันคงไม่ชอบกินตับกระเทยหรอก” หมั่นไส้จริงๆ ค่ะนังเพื่อนชอบกันท่า
“ใครจะรู้ มึงดูถูกกูอยู่เรื่อย เดี๋ยวกูโชว์ฝีมือให้ดู กูว่ากูจะจีบสักคน เอาคนที่ถือกุญแจรถนั่นดีกว่า” หนูว่าไป เห็นคนถือกุญแจรถยนต์แล้วรู้ว่ารวยค่ะลุกขึ้นปุ๊บนังเพื่อนก็กระชากแขนหนูลงไปนั่งอย่างแรง ทำเอาเจ็บค่ะ ตัวก็บางๆ ไม่รู้เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนนักหนา
“มึงดึงกูเบาๆ ดิวะ กูเจ็บนะ” หนูโวยวาย
“ฐา มึงอย่าเลยนะ” ใบหน้า น้ำเสียงอ้อนอ้อนเกินความจำเป็น
“จะห้ามทำไมเนี่ย มึงหวงเหรอ หวงทำไม มึงควรดีใจที่เพื่อนจะได้แฟนหล่อมาควง ท่าทางจะรวยด้วย”
“คนไหนๆ กูไม่ว่า กูขอไว้คนนึงเถอะนะ” เอ๊ะ มันยังไงๆ ซะแล้ว...
“ขอทำไม ก็ไหนมึงบอกไม่ชอบผู้ชายไง”
“เบาๆ ดิวะ” มันรีบห้าม
“ไม่พูดใช่ไหม งั้นก็ปล่อยกู กูไม่มีผู้ชายตกถึงท้องมาหลายวันแล้ว” ค่ะ ไม่มีจริงๆ ตับชิ้นสุดท้ายที่กินเข้าไปก็ร้านอีพี่โต้งนั่นแหละค่ะ กินตั้งนานมาแล้วช้ำใจมาจนวันนี้เลย “ปล่อยดิกิ๊ง”
“เออ กูชอบมัน ยกให้กูสักคนเถอะฐา” เจอประโยคนี้เข้าไปก็อึ้งค่ะ คนบอกไม่ชอบผู้ชายมานาน อยู่ดีๆมาสารภาพว่าชอบผู้ชายแบบนี้ กลั้นหัวเราะแทบไม่ไหวจนต้องปล่อยออกมา
“ฮ่าๆ กูว่าแล้ว แทงหวยไม่ถูกอย่างนี้สิน่า” มันทำหน้าเหมือนทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่
แล้วหนูก็คะยั้นคะยอให้มันเล่าเรื่องของผู้ชายคนนี้ให้ฟัง ก็ใจความคร่าวๆ ว่า ที่จริง กันย์เป็นเสป๊กของมันอยู่แล้ว เพราะมันชอบคนตัวสูง ผิวออกน้ำผึ้งๆ หุ่นนักกีฬา ที่จริงก็ชอบหลายคน แต่กันย์จะพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยตรงที่เป็นรูมเมทของมัน ตอนที่เจอกันวันแรก มันแสดงออกว่าชอบผู้ชายออกไปจนกันย์เผ่นหนีไม่กล้ามาอยู่หอใน เวลาพูดทำนองว่าชอบผู้ชาย กันย์ก็จะทำหน้าตกใจ กิ๊งมันรู้สึกว่า แกล้งแล้วสนุกดี ประมาณนั้น แต่มันชอบเฉยๆ ไม่ได้อยากได้มาเป็นแฟนหรอกนะคะ ... อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ก็มีความสุขดีแล้ว แหมรักใสบริสุทธิ์ซะ
ส่วนเรื่องของมันเป็นยังไงต่อนั้น ช่างมันก่อน เพราะแค่นี้นังกิ๊งมันก็แย่งซีนหนูไปเยอะแล้ว...(หลายๆคนก็คงรู้เรื่องกิ๊งล่วงหน้ากันไปเยอะแล้ว ฮา)
เอาเป็นว่า นอกจากเป็นผู้ชายแล้วอีพี่โต้งไม่มีตรงไหนที่เป็นเสป๊กของกิ๊งมันเลย ยิ่งมาคอยเทคแคร์เหมือนเด็กมันยิ่งไม่ชอบหนัก ติดจะรำคาญด้วยซ้ำ มันบอกว่าอย่างอีพี่โต้งน่ะ จีบมันไปก็เท่านั้น ยังไงๆ กินแห้วพันเปอร์เซ็น เฮ้อ...คนสวยก็อย่างนี้ล่ะค่ะ หยิ่ง!!! ไม่เหมือนหนูเลย มีคนเอาอกเอาใจแล้วมีความสุขสุดๆ
ระหว่างนั่งเม้าท์จนน้ำลายแตกฟองอยู่นั้น เก้าอี้ตรงกันข้ามก็มีคนมานั่งค่ะ
“ขนมไหมครับ” ถุงขนมวางกองลงตรงหน้า หนูหันไปมองคุณพี่โต้งแวบหนึ่งก่อนจะเสก้มลงหลบตาอย่างรวดเร็ว เหมือนพี่เขาจะมองหนูเหมือนกัน
“น้องกิ๊ง ขนมครับ” พี่เขาหันไปคุยกับกิ๊งเฉย ชิส์!! สงสัยหนูจะเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป
“ไม่ดีกว่าครับขอบคุณ” บอกแล้วว่าอีเพื่อนสวยมันหยิ่งค่ะ
“น้ำก็มีนะครับ” พี่โต้งนี่ก็มีความพยายามจริ๊ง
“ขอบคุณครับพี่ แต่พี่โต้งเอาใจผมแบบนี้ เดี๋ยวฐามันก็น้อยใจหรอก” หนูตาโตแล้วหันไปมองกิ๊งทันทีเลยค่ะ ต๊ายยยยย อีเพื่อนวางระเบิดใส่หนูแล้วค่ะ โฮ.....
“จริงเหรอครับน้องฐา น้อยใจพี่เหรอ” พี่โต้งหันมาถามหนู แต่หนูไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงเลยลุกขึ้นยืน จะอยู่ทำไมล่ะค่ะ
หมับ!! อีพี่โต้งจับมือหนูทันทีเลยค่ะ
“จะไปไหนครับ” ฮือ...ทำไมต้องทำตาดุใส่หนูด้วย ฮือ.... โทษหนัก...โทษหนักแบบไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้เป็นโรคปอดแหกเพิ่มอีกโรคแล้วคร่า แง้ๆๆ
“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนหนูขอตัวก่อนนะคะ กิ๊ง กูไปก่อนนะ” รีบชิ่งดีกว่าค่ะ
“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” กรี๊ดดดดดดดดดดดส่งทำม้ายยยยย
พี่โต้งลุกขึ้น ไม่ปล่อยมือที่จับแขนหนูค่ะ ทั้งยังเป็นฝ่ายลากแขนหนูออกเดินมาที่จอดรถอีกต่างหาก
“น้องฐาบอกอะไรน้องกิ๊งคะ น้องเค้าถึงพูดแบบนั้น” น้ำเสียงเอาเรื่องค่ะ
“ปละ...เปล่าค่ะ ไม่ได้บอกอะไรเลย...”
“ไม่จริง...บอกไปแล้วใช่ไหมคะเรื่องที่เราไปนอนด้วยกันมา” เสียงยิ่งเข้มไปกันใหญ่
“ฮึก...ฮึก... ฮือ...” เริ่มร้องไห้แล้วค่ะ “หนูโกหกหรือไงล่ะ เรื่องจริงทั้งนั้น”
“แล้วพี่เป็นคนเริ่มไหมคะ พี่ลากน้องเข้าโรงแรมไหม เริ่มต้นปลุกอารมณ์ไหม ก็ว่าจะไม่ทำอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคนแถวนี้สัญญาไว้ดิบดีว่าจะไม่บอก จะเก็บเป็นความลับ”
ฮือ.... จริงสิ พี่เขาไม่ผิดเลยสักนิด หนูผิดเองทุกอย่าง
“หนูก็ว่าจะไม่พูดเหมือนกันถ้าไม่เห็นนิสัยพี่เสียก่อน รักพี่เสียดายน้องแบบนี้ หนูกับกิ๊งเป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ ยังอยากจะคั่วพร้อมกันลง”
“พี่ไม่ได้บอกว่าจะคบพร้อมกัน พี่ก็แค่ยังเผื่อใจไว้เท่านั้นว่า น้องเค้าค่อนข้างจะหิน ถ้าพี่จีบน้องกิ๊งเค้าติด พี่ก็คิดว่าพี่จะมีเค้าแค่คนเดียว” จริงใจกับกิ๊งมากขนาดนั้นเลยสิ...
“แล้วหนูล่ะคะ” แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองที่ถามคำถามงี่เง่าแบบนั้นออกไป
“กับคนที่เจอกันแค่สามชั่วโมงก็ยอมนอนด้วยแล้วเนี่ย พี่ต้องจริงจังใช่ไหมคะ” คำถามนี้ทำเอาหนูสะอื้นหนักเข้าไปอีก...
พูดแทงใจดำจนแทบสะอึก.... เจ็บเพราะเป็นเรื่องจริง
ง่ายไป... จนไร้ค่า
“ทีแรกก็คิดว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ว่าไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกัน เรายังเริงร่าบอกพี่ว่า จีบน้องเค้าได้เลยหนูจะไม่ขัดขวาง พี่ก็เข้าใจว่าหนูแฟร์มากพอที่จะไม่ถือสาเรื่องพวกนี้ แต่มาหึงมาหวงกันทีหลังแบบนี้น่ะ มันงี่เง่ามากรู้ไหม”
ตกปากรับคำไปมั่นเหมาะว่าแค่ชั่วครั้งชั่วคราวไม่จริงจัง ท้ายที่สุดก็กลืนน้ำลายตัวเอง
ฮือ... อีฐาเอ๊ย ....มึงผิดคนเดียว ผิดเต็มประตูเลย!!!!
“ฮือ.... หนูขอโทษ หนูมันร่านเองอ่ะ หนูเป็นคนเริ่มต้นทุกอย่าง แต่ถ้าพี่ไม่ได้คิดสนใจใยดีก็อย่ามาทำดีกับหนูสิ” ถ้าพี่ไม่ดีแสนดีหนูคงไม่เป็นแบบนี้...
“พี่ดีกับหนูก็ดีแล้วนี่คะ ทำไม ชอบให้ร้ายใส่ โรคจิตหรือไง”
“ถึงจะไม่สานต่อ...ฮึก... แต่มาใช้หนูเป็นสะพานจีบเพื่อนก็เกินไปหน่อยนะ”
“พี่ไม่ได้บังคับนะคะว่าให้ช่วย ไม่ได้ใช้เป็นสะพานสักนิด แค่จะถามว่าน้องเค้ามีแฟนหรือยังเท่านั้นเอง ถ้าไม่มีพี่ก็มีหวัง ถ้ามีแล้วพี่ก็จะได้ตัดใจ เรื่องก็จบเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้มันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะในเมื่อน้องเขาก็รู้หมดแล้วว่าเราไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว เกมโอเวอร์แล้วแบบนี้น้องฐาจะรับผิดชอบยังไงที่ผิดสัญญา พี่เคยบอกไปแล้วนี่ว่า... ถ้าพี่รู้ว่าน้องปากโป้งจะโดนโทษหนัก... แต่ดูท่าน้องจะไม่กลัวใช่ไหม?”
“แล้วจะให้หนูทำยังไง จะให้ไปบอกมันไหมว่าหนูโกหกตอแหล ที่จริงไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“น้องกิ๊งเค้าคงไม่โง่หรอกค่ะ ”
“พี่จะเอายังไงกับหนูล่ะ....” ถามอย่างท้าทาย ตอนนี้ก็แก้ไขไม่ทันแล้วเพราะบอกไปแล้ว มีแต่ต้องรับโทษอย่างเดียว
“นั่นสิ” พี่โต้งจับปลายคางหนูให้เชิดขึ้นแล้วมองหน้าที่เปื้อนน้ำตา “ปากดีแบบนี้ ควรจะทำโทษแบบไหนนะถึงจะเหมาะ?” รอยยิ้มส่อแววสนุกสนานอยู่ในแววตา
หนูไม่สามารถคาดเดาได้ว่า จะเป็นยังไงต่อ...
จะโทษอะไร...
หนักแค่ไหน...
จัดมาเถอะ...
ก็หัวใจหนูตอนนี้....มันแทบจะแตกสลายอยู่แล้ว…
....มันคงไม่มีอะไรจะทำให้เจ็บมากกว่านี้ได้อีกแล้ว...
…............................................
โฮกกกกกกกกกกกก :sad4:
ซีนอารมณ์....อีกแล้วคร่า.... สงสารน้องฐา แต่ในมุมมองพี่โต้งก็อีกแง่นึงนะ
พี่เขาก็แค่ไม่รู้ว่าฐามันเกิดจริงจังขึ้นมาเท่านั้นแหละค่ะ .... :เฮ้อ:
คำถามที่ถามไป แค่อยากรู้ความคิดเฉยๆ ค่ะ
จะเอามาประกอบการตัดสินใจของน้องฐาในอนาคต ... :L2:
นิไม่ได้จะไปแปลงเน้อเพราะนิเป็นสาววายน้า...
-
จอง ^^
ทำไมพี่โต้งเลวอย่างงี้อ่ะ
ทำร้ายจิตใจน้องฐามากๆเลยน่ะเนี่ย ใจดำ ใจร้ายที่สุด :o12:
-
พี่โต้งจะลงโทษไงเนี่ย น่ากลัวแทนน้องฐา
-
อา~~~~
ปวดตับ
-
เฮ้ย พี่โต้งจะทำอะไรฐาอ้ะ :m16: รออ่านนะค่ะ :L2:
-
อีพี่โต้ง แกจะเอายังไงวะ
ไม่ให้แกเป็นพระเอกแล้ว
น้องฐาของป้า อย่าไปยอมมัน มันเลวววววววววววว :m31:
-
ดราม่าเข้าให้อีก อิพี่โต้งนี่พูดไรทำร้ายจิตใจน้องฐาตลอด เชอะ :z6:
-
น้องฐาหาคนใหม่เลย
อย่าได้แคร์
:beat: :beat: :beat: อีพี่โต้ง
-
นิสัยน่าเกลียดหน่อยๆ นะโต้ง
มันคบเผื่อเลือกเป็นตัวสำรองชัดๆ อ่ะ
เป็นตัวเลือกมันไม่สนุกหรอกนะ เหมือนเป็นแค่ของเล่น
ฐาหนีให้ไกลเลยดีกว่า
-
เอามีดเสียบอีพี่โต้งทะลุ
-
จะว่าพี่โต้งก็ไม่ได้นะ ฐาก็บอกเองว่าแค่ชั่วคราว สนุกแล้วก็จบ
ดันมาอยากจริงจังฝ่ายเดียวก็เจ็บเป็นธรรมดา
แต่อีพี่โต้งก็ช่างร้ายกาจ พูดดีให้ความหวัง ร้ายทั้งคู่ละเรื่องนี้
-
พี่โต้งจะลงโทษไรกับน้องฐา
-
ฐาโดน โทษ หนัก แน่ๆๆ เลย อ่า
สงสาร ฐา อ่ะ
อยากหัะ้ยฐาไป เจอคนไหม่ ที่ดีกว่า อิพี่โต้ง
หั้ยมัน มาเสียดายน้องฐา ที่หลัง เลย
:fire:
ชิส์
หมั่นไส้
:fire:
-
พี่โต้งมันโรคจิตรึเปล่าวะนั่น? อ่านแล้วรู้สึกว่ามันโรคจิตจริงๆนะ ไม่รู้ดิ คนแบบนี้น่ากลัวอ่ะ น่ากลัวจริงๆนะ
ฐา แกเปลี่ยนคนใหม่เหอะ มองหาคนใหม่ดีกว่า โรคจิตแบบนี้อย่าไปเอามันเลยนะ
-
กรี๊ดดดดดดด เพิ่งมาอ่านค่ะ แล้วก็สงสารฐามาก...
เกลียดโต้งสุดๆอะตอนนี้....
อ่านแล้วร้องไห้จริงๆเข้าใจฐาเลย ฐาจริงจังกับโต้งมากนะ...
แล้วก็ชีวิตรักร่วมเพศเนี่ยหาคนคบได้นานยากจริงๆ... พอฐาคิดจะจริงจังกับโต้งก็ทำไมไ่ด้หรอกมันรักนี่จะให้ทำยังไง
บอกว่าเข้าใจแต่มันทำไม่ได้ ทำไม่ได้จริง(ถือไมค์ร้องเพลง)
+1 นะคะ รักๆๆๆ รีบมาต่อนะ....อยากให้ใครก็ได้เข้ามาในชีวิตฐา แล้วให้ฐาเขี่ยโต้งทิ้งไปเลย ในวันที่โต้งก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ารักฐา ชิ!
ทิ้งมันไปซะ!!!!! :z6:
-
จับเป็นแฟนเลยพี่โต้ง
แบบน้องฐานี่หายากนะ มีคนเดียวในโลก
-
มองต่างมุมแฮะ เรากลับรู้สึกว่า คนเราไม่ว่าชายหรือหญิง ถ้าตอนได้มาง่ายๆ มักไม่ค่อยเห็นคุณค่าอยู่แลว
ในสายตาอิพี่โต้ง เจอฐานตอนเมา แถมยังมีอะไรกันหลังจากเจอกันไม่กี่ชั่วโมง ก็อาจจะแค่คิดเล่นสนุกๆ เพราะคิดว่าฐากร้านโลก
แต่ความที่ฐามันน่ารัก ไม่ได้กร้านเกรียมอย่างที่คิด ก็อาจจะติดใจ นึกชอบขึ้นมาจริงๆ แต่ความที่ชอบกิ๊งมากอยู่ ก็ยังมองข้าม
แต่ต่อไป อาจจะหลงฐาจนเงยหัวไม่ขึ้นก็ได้ เพราะคนเรา พอได้ใกล้ชิด ได้เห็นมุมดีๆ ที่น่ารัก มันก็ต้องรักมั่งแหละน่า จริงมะอิพี่โต้ง
อย่าเพิ่งตัดสินใจเพียงเพราะเรามองเห็นแค่นั้นดีกว่าเนาะหนูฐา สู้ๆค่ะ
ประเด็นนี้ ก็เข้าใจได้ว่าของที่ได้มาง่ายๆก็ไม่ค่อยมีค่า
แต่กรณีอิพี่โต้งสันดานเสียเนี่ย คือ น้องฐาก็พยายามแล้วที่จะไม่อะไรด้วย
แต่อิพี่โต้งก็มาตอแย แถมจะคั่ว 2 คนพร้อมๆกัน เลวจริงๆ
น้องฐาอย่าไปยอมมัน สู้สิ ศักดิ์ศรีเรามี
-
น้องฐาสู้ๆๆๆๆๆน้า
+1
-
เค้าว่า.....จริงๆแล้วนะ
อิพี่โต้งมันคงเริ่มเข้วกับฐาตั้งแต่เห็นน้ำตาวันนั้นแล้วล่ะ
นี่ทำทีท่าข่มขู่ฐาไปงั้นเองชิมิ พี่โต้ง
เค้ารู้นะ ว่าตัวเองจะจัดหนักน้องฐาอีกรอบนึงอ่ะ
:laugh:
-
ฮึ ! นายโต้งพ่อค้าตับ ลงโทษน้องฐาแล้ว อย่ามาติดใจนักโทษสาวสวยก็แล้วกัน
-
ถามว่าเรื่องนี้ใครผิด มันก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ละนะคะ
น้องฐาผิดที่ไปบอกน้องกิ๊งว่ามีอะไรถึงไหนต่อไหนกับพี่โต้งแล้ว ทั้งๆที่รับปากเค้าไว้อย่างดีว่าจะไม่บอกเด็ดขาด
พี่โต้ง ผิดตรงที่ไปล้อเล่นกับความรู้สึกของน้องฐามากไปหน่อย
ถามว่าผู้ชายเจนสนามแบบพี่โต้งจะไม่รู้เลยหรอว่าน้องฐาเค้าเริ่มจะจริงจังแล้ว ไม่มีทางอ่ะค่ะ
แล้วจริงๆตอนแรกที่น้องฐาทำเป็นไม่เคยรู้จักกับพี่โต้ง มันก็น่าจะดีอยู่แล้วนะคะ
แต่เพราะพี่โต้งไปพูดให้ความหวังน้องอ่ะ เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้
สงสารน้องฐาจังเลยอ่า
-
สงสารน้องฐา :o12: :o12:
-
โทษนักแบบไหนกัน น่าติดตาม :z1:
-
:sad4: :sad4: สงสารน้องฐา
-
โฮกกก น้องฐาของเจ๊
พี่โต้งขา ทำโทษน้องแรงๆ นะคะ สามวันสามคืนเลย อิอิ
ไม่งั้นก็ให้น้องรับผิดชอบเป็นแฟนกันซะ หุๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยอีพี่โต้งใจร้าย
-
พี่โต้งใจร้าย :o12:ทำร้ายจิตใจน้องฐาอย่างนี้ได้ไง
-
เตะกลางขามันเเรงๆ ดิ๊
เเล้วอย่าไปยุ่งอีก
-
5555555555555555 +
คือมันควรจะแบบอารมณประมานว่า แค้นพี่โต้งไรงี้ใช่ไหมค่ะพี่นิ
แต่เค้าหัวเราะอ่า แบบหัวเราะแบบท้องแข็งเลย =0=
เอาแล้วเว้ยเฮ้ย ! ตอนหน้าจะมีใครขายตับริป่าววว ?
-
แอบสงสารน้องฐาจริงๆๆๆๆๆ :sad4:
ออกจะน่ารักขนาดเน้ๆๆๆๆๆๆ
อิพี่โต้งกวนใจจริงๆๆๆๆ
ขอ :m31:ใส่หน่อนนะ
แต่ลงโทษน้องไวไวนะ เอาหนักๆๆเลย :laugh:
-
ปวดหัว เขียนเองงงเองสรุปว่าอีพี่โต้งมันจะเอายังไงกันแน่อ่า.. :serius2: โคตรสับสน ความคิดของพี่โต้งมันซับซ้อน เขียนมุมของฐาคนเดียวแล้วมันอธิบายอะไรได้ยาก ขอเอาพี่โต้งออกมาเล่าสัก2 ตอนแล้วกัน ....ฮา... :o8:
อ่านมุมพี่โต้งแล้วจะยิ่งเกลียดพี่โต้งหรือเปล่าหว่า ฮาๆๆ
พิเศษตอน น้องคะ... พี่เกลียดกะเทยค่ะ!!1
เคยไหมที่รู้สึกว่า เวลาเราเกลียดอะไรแล้วมักจะได้อย่างนั้น
ผมเกลียดผู้หญิง.... แต่ถ้านั่งกินเหล้าคนเดียวก็มักจะมีผู้หญิงมาสะกิด ให้ท่าอยู่เป็นประจำ... อยากจะพูดออกไปตรงๆว่า “ผมเกลียดผู้หญิง” แต่เพราะที่บ้านสอนมาดี เลยเปลี่ยนเป็น “ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบผู้หญิง” พวกหล่อนก็จะทำสีหน้ารังเกียจ แล้วส่ายสะโพกจากไป
นอกจากผู้หญิง สิ่งที่เกลียดรองลงมาก็คือกะเทย... เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะคล้ายผู้หญิงและอยากเป็นผู้หญิงไง!!
แต่ก็นั่นแหละ เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น... แอบคิดมาหลายวันแล้วว่าไม่น่าตัดสินใจพลาดไปเลย ตอนที่ถูกถามว่า
“ถ้าไม่ชอบผู้หญิง แล้วกะเทยเนี่ย...ชอบไหมคะ”
อยากจะตอบว่า “ไม่ชอบ” ออกไปเหมือนกัน แต่ก็นึกอยู่ว่าขืนนั่งอยู่คนเดียวก็กลัวจะมีคนมาทักกันอีก เลยชวนคุยไปเรื่อย แต่จะให้ไปต่ออะไรแบบนั้น ไม่มีในสมองเลย แต่พอรู้ว่าเป็นเพื่อน “น้องกิ๊ง” ด้วยแล้วก็น่าสนใจดี ขอหาข้อมูลเรื่องน้องหน่อยแล้วกัน... ใครจะนึกว่าจะเมาหนักซะจนถูกลากไปลักหลับที่ม่านรูดได้...
ตื่นขึ้นมาก็เจอสภาพถูกปลุกเร้าอารมณ์แบบนั้นด้วยแล้ว ทีแรกก็โกรธ แต่ตอนนั้นก็ทั้งเมาทั้งเงี่ยน..ไม่รู้จะไประบายออกที่ใคร ก็เลยต้องเลยตามเลย แต่ก็ห่วงเรื่องน้องที่ตามจีบอยู่ตั้งนานว่าจะหลุดมือ
“แล้วถ้าพี่ทำอะไรน้องลงไปแล้ว เท่ากับพี่ก็หมดหวังในตัวน้องกิ๊งไปเลยสิ”
“หนูไม่บอกมันหรอกค่ะ จริงๆ หนูจะรูดซิบปากให้สนิท เก็บเป็นความลับกับตัวจนวันตายเลย พี่ไปจีบมันอีกได้เลย หนูไม่ขัดขวางสักนิด” ดีเนอะ รู้ว่าจีบเพื่อนตัวเองอยู่ก็ไม่สน
“ถ้าปากโป้งแล้วพี่รู้นี่โทษหนักนะครับ” ขอขู่หน่อยเถอะ อีกฝ่ายพยักหน้า ขอให้ได้นอนกับผู้ชายแค่นั้น ตกลงง่ายดายมันซะทุกอย่างเลยนะ!!
“แล้วคืนนี้ถือว่า สนุกกันเฉยๆ นะครับ ไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกันนะครับ”
“ค่า...แน่นอน”
ถึงจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือมากนักแต่อารมณ์หื่นมันไม่เข้าใครออกใครซะด้วย...
ถึงจะบอกว่าไม่ชอบ... แต่ก็ดีกว่าไม่มี โดยปกติผมจะสุภาพอ่อนโยนอยู่แล้ว โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์ด้วยแล้ว ยิ่งอยากจะอ่อนโยน แต่โดนดูถูกเรื่องขนาดเจ้าโลกไปทีก็เคืองเหมือนกันเล่นเอาฟิวขาด แต่เจอน้ำตาถล่มทลายแล้วก็พูดอะไรไม่ออก ปกติก็ไม่พูดค่ะกับใครนะ แต่กับคนนี้ “น้องฐา” น้องเค้าพูดคะขาแถมยังแทนตัวเองว่าหนูเหมือนเด็กด้วยตลอดจนรู้สึกว่าอยากจะพูดคะขา ด้วยซะอย่างนั้น
ยิ่งเวลามีเซ็กส์ ... น้องฐาจะว่าง่ายมาก บอกอะไรก็ทำ ขนาดโดนท่อนเอ็นกระทุ้งคอหอยก็ยังเงยหน้าขึ้นมายิ้มบอกไม่เป็นไร โดนเสียบแบบโดนนิ้วเปิดทางไปนิดเดียวก็ยังไม่ว่าสักคำ ส่วนน้ำแข็ง เอามาช่วยให้ชาเพราะตอนนั้นไม่มีตัวช่วยอะไรเลย นี่ก็ไม่ถามอีกเหมือนกัน โอนอ่อนอย่างว่าง่ายอีกต่างหาก ทีแรกก็ว่าไหนๆ ก็ลากผมมา ขอแกล้งให้หนำใจหน่อย...นอกจากท่า ontop มันจะช่วยให้อีกฝ่ายไม่เจ็บมากแล้ว มันยังเป็นท่าที่ช่วยให้ฝ่ายชายผ่อนคลายแล้วเป็นท่าที่ช่วยควบคุมการหลั่งได้ พอใกล้จะเสร็จผมก็จะจับสะโพกน้องให้หยุดโยกแล้วก็นิ่งไป .... ทำแบบนี้ไปทั้งคืนก็ไม่เสร็จหรอก ... นอนเฉยๆ แบบนี้ทั้งเสียวทั้งไม่เหนื่อย น้องฐาก็ไม่บ่นเลยนะ... มีแรงก็โยกไป เหนื่อยก็พัก ไม่โวยวายให้ผมลุกขึ้นมาช่วยสักแอะพอถามว่า...
“เหนื่อยแล้วหรือคะ” ก็ไม่ตอบ แต่ส่งสายตาเหมือนจะตัดพ้อมาให้ ตลกแฮะ
..... อืม....งั้นเลิกแกล้งก็ได้.... เอาแบบจริงๆ จังๆ เลยแล้วกัน...
นอกจากเรื่องเซ็กส์ที่น่าประทับใจแล้ว...ความคิดความอ่านของน้องเค้าก็แปลกประหลาด แถมชอบทำหน้าแบ๊วตลอดอีกตะหากเห็นแล้วตลกดีชะมัด เอ๊ะนี่ผมเป็นอะไร?
เสร็จสมแล้วก็อยากจะนอนหลับ ก็เลยหลับยันเช้า ตื่นขึ้นมาก็ว่าจะกลับแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกว่า ลีลาน้องเค้าก็เด็ดพอใช้ ไหนๆ ก็ไหนๆ โดนลูบคม...ลากมาลักหลับ แถมโดนดูถูกเรื่องขนาดน้องชายแบบนี้ คิดดีๆ.. แบบนี้ต้องจัดหนัก ตอนเช้าก็จัดหนักกันจริงๆ
หนักแค่นี้ก็คงยังน้อยไป... ก็ว่าจะให้มันหนักกว่านี้ ก็เลยลองขอต่ออีกคืน น้องเขาก็บ้าจี้รับปากนะครับ เชื่อเค้าเลย ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน แถมรู้ว่าจะทำต่อยังลงทุนไม่กินข้าวกินปลาอีก โคตรน่านับถือ แต่สงสารเลยต้องบอกให้น้องกินข้าว ยอมรอถึงสองทุ่ม คืนนั้นผมก็ซัดยาเข้าไปหนึ่งเม็ด... ช่วยให้อึด ทน ฟื้นเร็ว หลายรอบก็ไม่เพลีย กะจะให้อีกฝ่ายครวญครางขอพอให้ได้ แต่น้องเค้าเหรอ... ยาก็ไม่ได้กิน โดนจัดหนักไปหลายรอบก็ไม่เห็นจะครวญขอพอสักที พอขออีกรอบก็โอเคตลอด อึด...ทนกว่าผมอีก อยากจะบ้า...
ตอนใกล้รุ่ง ผมนอนมองหน้าน้องที่หลับตานิ่ง คงทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย เบียดกายเข้ามาหาซุกศีรษะกับอกผม สงสัยยาของเค้าดีจริง มันถึงรู้สึกอยากจะทำต่ออีก... แต่... สงสารเหมือนกันแฮะ
“ว้า....ถุงยางหมดซะและ” บอกเพื่อให้น้องคลายใจ... นอนเถอะหนู เหนื่อยมามากแล้ว... ผมคิดพลางกระชับร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด...แล้วหลับตามไป...
ตอนเช้าเห็นว่าใกล้จะเช็คเอาท์แล้ว เข้าไปอาบน้ำพร้อมกันมันเร็วดี แต่เพิ่งจะสังเกตชัดๆ ว่า ผิวน้องก็สวยดี พอเห็นท่าทางหวาดๆ ด้วยแล้วยิ่งน่าแกล้งเลยตัดสินใจอาบน้ำให้น้องซะเลย เหมือนจะไม่ชอบแต่ก็ว่าง่ายนะ ยอมให้อาบน้ำแต่โดยดี... มันน่ารักซะจนอยากจะต่ออีกสักรอบ... แต่กลัวมันจะยาว นี่ก็จะเช็คเอาท์อยู่แล้ว ผมเลยรีบๆ อาบน้ำน้องให้เสร็จๆ แล้วไล่ออกไปนอกห้องน้ำซะเลย...
ก่อนออกจากห้องน้องฐาก็มาแปลก มีแอบหลอกให้ก้มลงไปแล้วกระโดดมาหอมแก้มอีกต่างหาก แล้วมีอย่างที่ไหนเสนอตัวช่วยออกค่าโรงแรม ... ใครที่ไหนเขาทำกัน...
แต่พอถามเรื่องรถ ยิ่งน่านับถือหนัก รถก็ไม่มียังจะหอบหิ้วผมมาได้ ช่างมีความพยายามดีแท้...
พลางคิดต่อ...ผมเป็นคนที่เท่าไรแล้ววะที่โดนลากมาข่มขืนแบบนี้...
เหอะ!! ทั้งแรดและร่านเลยนะน้อง .... แต่ก็ดีนะ ฟรีๆ ไม่ผูกมัด...
“น้องฐากลับหอดีๆ นะครับ แล้วว่างๆโทรหาพี่บ้างนะครับ”
“ค่ะ ได้ค่ะ” น้องฐารับคำด้วยเสียงหวาน โบกมือบ๊ายบาย
น่ารักดีเหมือนกันนะ ....
กะเทย... ก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดแฮะ... เก็บไว้เป็นเพื่อนเล่นแก้เหงาก็ไม่เลวนักหรอก....
เอ๊ะ!!! เดี๋ยวดิ คิดอะไรอยู่วะโต้ง....เราเกลียดกระเทยไม่ใช่เรอะ?
เรื่องน้องฐานั้น พอผ่านไปก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่กี่วันก็ลืมแล้ว มาสะดุดตาเอาอีกทีก็ตอนมาส่งน้องกิ๊งที่คณะ ทีแรกก็คิดว่าเป็นแฟนน้องกิ๊งหรือเปล่า เลยเดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับ น้องกิ๊ง” ทำเสียงหวานรอดูปฏิกิริยา มองหน้าหนุ่มน้อยที่น้องกิ๊งพามาด้วยซึ่งเอาแต่ก้มหน้า
“ฐา นี่พี่โต้ง” กิ๊งแนะนำให้ เดี๋ยวนะ ฐาเหรอ? ชื่อคุ้น...
“สวัสดีค่ะ ฐานะคะ” น้องเขาเงยหน้าขึ้นยกมือไหว้ ทำเอาผมเอ๋อแดกไปเลยตอนนั้น เพราะน้องฐาเขาไม่เหมือนกะเทยหรอก แต่งชุดนิสิตชาย นอกจากหน้าขาวแล้ว ปากแดงนิดๆ หน้าก็ไม่ได้แต่ง “พอดีหนูต้องรีบไปเข้าเชียร์เหมือนกัน ขอตัวนะคะ” แต่คำพูดนี่ยังคะขาเหมือนเดิมแฮะ แต่ทำไมมันต้องทำเหมือนรังเกียจไม่อยากเจอผมขนาดนั้นด้วยล่ะ?
ครั้งแรกแค่สงสัยแต่ไม่ติดใจอะไร แต่รอบสองนี่ชัดเจนเลย เพราะแวะมารับน้องกิ๊งแล้วเห็นว่าผมอยู่ด้วยน้องฐาเล่นบอกว่า
“กูมาแล้ว กลับกันเถอะ” บอกแล้วรีบจับมือน้องกิ๊งลากออกไปโดยไม่สนใจผมสักนิด ก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แต่โดนเมินแล้วมันเสียเซลฟ์ชะมัด มีแต่เคยทิ้งคนอื่นเขา พอมาโดนซะเองแล้วมันหงุดหงิดชะมัด
อีกวันนึงพอเห็นน้องฐาที่คณะมันเลยเผลอตัวขับรถปาดหน้า แล้วลากน้องขึ้นรถมาซะอย่างนั้น
ทีแรกก็แค่อยากจะบอกให้รู้ไว้ว่า อย่ามาหยิ่งทำเป็นไม่สนใจ แต่ยิ่งโดนประชดประชันด้วยแล้วยิ่งเดือดจนเผลอขู่ว่าจะจัดหนัก... พาเพื่อนมาโทรม แต่พอมานั่งฟังเหตุผลน้องก็ค่อยสงบลงเรื่อยๆ
ไถ่โทษที่ทำให้โดดเรียนแล้วก็หวาดกลัวพาไปกินอาหารทะเลหน่อยแล้วกัน
นั่งมองน้องฐาแบบนี้ก็เพลินดี น้องไม่ค่อยมองผมหรอก กินไปก็หันไปมองทะเลมากกว่า นั่งจิบน้ำแดง
“หนูชอบกินน้ำแดงค่ะ ปากแดงได้โดยไม่พึ่งลิป” คำตอบร่าเริง สดใส
“ทำไมกินน้อยคะ กุ้งสดดีออกนะ กินเข้าไปสิ หรือลดหุ่น” ผมถาม เรื่องลดหุ่นเป็นอีกอย่างที่น่าเบื่อของผู้หญิง เรื่องมากได้โล่เรื่องอาหาร
“ขี้เกียจแกะอ่ะ” น้องฐาตอบอ้อมแอ้ม เออดีนี่ ผมอมยิ้มแล้วนั่งแกะกุ้งส่งให้
“ขอบคุณค่ะพี่” น้องตอบมาทำหน้าดีใจเหมือนเด็ก กินกุ้งเข้าไปก็เยอะจนหมดจาน น้องก็หันไปมองปูกระพริบตาปริบๆ
“มองเหมือนหมารอ เจ้านายแกะถุงอาหาร น้ำลายหยดแหมะๆ แล้ว ขี้เกียจแกะปูอีกสิท่า” ผมแซว
“แกะไม่เป็นตะหาก...” อีกฝ่ายตอบทำปากจู๋ ตลกชะมัด ขำแล้วก็ลงมือแกะปูให้ .... น้องเค้าก็นั่งกินปูต่อ ว่าแต่ว่า...ทำไมผมต้องมานั่งปรนนิบัติแกะนั่นแกะนี่ แล้วเสิร์ฟน้ำให้น้องเค้าด้วยเนี่ย!!!
เฮ้อ... ช่างเถอะ... นิดๆ หน่อยๆ หยวนๆ พอแต่งชุดแบบนี้ไม่แต่งหน้าแบบนี้ แอ๊บอีกนิดก็ไม่เหมือนกะเทยแล้ว น้องฐาหน้าจืดจะตาย ขาวซีด สวยสู้น้องกิ๊งไม่ได้สักนิด รายนั้นตำแหน่งราชินีค้ำคอแล้ว...
“ตอนอยู่มหา’ลัย แอ๊บเหรอคะ” แอบสงสัยเพราะไม่โบ๊ะ ไม่ติดกิ๊บ ชั้นในก็ไม่ใส่นะ แต่ใส่เสื้อกล้าม
แต่ผมชอบแบบนี้มากกว่า ยิ่งไม่เหมือนผู้หญิงมากเท่าไรก็ยิ่งชอบ...
“ไม่ได้แอ๊บค่ะ แต่รุ่นพี่เขาไม่ให้แต่งสาว” อ๋อ...หลงดีใจ... แล้วจะดีใจทำไมวะ!!
“เหรอคะ แต่คนน่ารักน่ะ แต่งตัวแบบไหนก็น่ารักค่ะ” น้องก้มหน้าเหมือนจะอาย...
ดูก็รู้แล้วว่าชอบเรา... จีบง่ายกว่าคนเพื่อนเยอะเลยแฮะ...
น้องกิ๊งน่ะเหรอ... หินจนเริ่มจะท้อ... แต่ช่วยไม่ได้ ราชินีก็งี้แหละ...ของยากๆ ได้มาแล้วมันคุ้ม
ผมกลับไปส่งน้องฐาที่คณะ...แล้วก็แอบถามสิ่งที่อยากรู้ ทั้งๆ ที่รับปากว่าจะโทรมาก็ไม่โทรมาเลย ถึงเพิ่งจะรู้ว่าน้องยังไม่รู้เลยว่าผมเมมเบอร์ไว้ในโทรศัพท์
เออดี!! รับปากมั่นเหมาะว่าจะโทรหาได้ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองมีเบอร์ มันน่าโมโหไหม? ตอบรับแบบขอไปทีชัดๆ
“แล้ว...พี่ให้เบอร์หนูให้หนูโทรหาได้ แล้วกิ๊งล่ะคะ” ทีตอนแรกก่อนจะนอนกันยังไม่แคร์ด้วยซ้ำว่า จีบเพื่อนตัวเองอยู่...ทีนี้ละเพิ่งมาถาม
“น้องฐากับน้องกิ๊ง ยังไงก็คนละคนกันอยู่แล้วนี่คะ ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”
“แล้วให้เบอร์ไว้ทำไมเหรอคะ ยังไงก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับหนูอยู่แล้ว” หึ.. อย่างน้องนี่รู้จักคำว่าจริงจังกับเขาด้วยเรอะ?
“ก็บอกแล้วไงคะ ถึงยังไงก็รักกันคบกันแบบพี่แบบน้องได้ กินข้าวดูหนังด้วยกันก็ได้” ยังไงๆ ก็เพื่อนน้องกิ๊ง ยังไงก็เคยลึกซึ้ง จะตัดขาดทำเป็นไม่รู้จักกันมันก็แปลกๆ
“ถ้าเงี่ยนๆ ก็นอนกันได้ด้วยใช่หรือเปล่าคะ?” น้องถามขึ้นมาซะงั้น
อุตส่าห์คิดว่าได้เห็นมุมน่ารักๆ แต่สงสัยจะคิดผิด... ขนาดรู้ว่าจีบเพื่อนตัวเอง...ยังไม่เว้นเลยนะน้อง...
สมองน้อยๆ ของน้องก็คงหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียงจนได้แหละเนอะ
แต่ตราบใดที่ยังจีบเพื่อนน้องไม่ติด พี่ก็ถือว่าตัวเองยังฟรีนะ เสนอมาแบบนี้จะไม่สนองก็โง่ละ...
“ก็แล้วแต่น้องค่ะ พี่ไม่ขัดศรัทธา....” ตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้...
น้องฐาไม่ตอบ แต่ออกจากรถไปแล้วยังปิดประตูรถซะดังสนั่นหวั่นไหว
เผลอปิดแรงหรือตั้งใจ โมโหอะไรขึ้นมาอีกล่ะ?
จะผู้หญิงหรือกะเทย เหมือนกันหมด เข้าใจยากชะมัดยาด!!
...............
พี่โต้งจะมาเล่าจนถึงปัจจุบัน แล้วน้องฐาจะมาเล่าต่อ
บทลงโทษของพี่โต้งก็ไม่มีไรหรอก ... ไม่ต้องกลัวแทนน้องฐา...รายนั้นจะชอบซะมากกว่า (เอ๊ะยังไง?) :m20:
-
จอง
พี่โต้งใจร้ายของแท้เลยอ่ะ :monkeysad:
แล้วบทลงโทษของพี่โต้งคือเป็นพ่อค้าตับอีกแล้วหรอ?? :z1:
-
แต่อิพี่โต้งมันน่าโดนลดค่าตัวนะเนี่ย โหดร้ายกับคนที่ไม่ได้จีบ :เฮ้อ:
-
หมั่นไส้ ทำเป็นเกลียดกระเทย ถ้ารู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ ให้น้องฐาเล่นตัวซะให้หนัก อย่าไปยอมเชียวนะ หยิ่งๆแบบนี้ต้องดัดให้หง๋อยเลย :z6:
-
อ่านส่วนของโต้งแล้วของขึ้น
มาให้กระทืบทีสิ คิดเข้าข้างตัวเองตลอดเวลาเลยนี่หว่า แม่งงงงงงงงงงง
พิมพ์นิยมหนุ่มหล่อฟันไม่เลือกมากๆ
-
:เฮ้อ: พออ่านพาทพี่โต้งแล้วแอบสะเทือนใจ
สงสารน้องฐาตะหงิดๆๆๆ
ทำไมพูดจาแบบ นี้ว้า ไม่ชอบเลย สงสารน้องเนอะถ้ารู้ว่าพี่โต้งคิดแบบนี้ไม่นอนร้องไห้ตายไปเลยหรอ
โมโห น้องออกจะน่ารัก เริ่มไม่อยากให้คู่กันและ อุสาเชียร์ ตอเรสนั้นเองที่เห็น :z6:สักที
-
นึกว่าได้อ่นตอนของไอพี่โต้งแล้วจะได้มองพี่โต้งในแง่ดีมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน
แต่ที่ไหนได้ ทำไมยิ่งรู้สึกเกลียดพี่โต้งมากกว่าเก่าคะเนี่ย
คิดเข้าข้างตัวเองยังไม่พอ ยังมองคนอื่นในแง่ลบได้อย่างน่ารังเกียจอีก
ไม่อยากให้น้องฐามาได้กับผู้ชายแบบนี้แล้วซิคะเนี่ย เฮ้ออออออ
ปล.ถ้าตอนหน้าไอพี่โต้งยังนิสัยไม่เปลี่ยน เค้าจะประท้วง ไม่ยอมรับพี่โต้งเป็นพระเอกแล้วนะจ๊ะนิจ๋า
-
พี่โต้งแม่ง โคตรจะเหี้ยอ่ะ ใจร้ายเกินไปป่ะ?
-
บทลงโทษคือ พาไปกินตับหวานหรือเปล่า :z2:
-
:เฮ้อ:ยิ่งอ่านสิ่งที่อิพี่โต้งคิดแล้ว ยิ่งสงสารน้องฐา
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอิพี่โต้ง เลวจริงๆๆ หลงตัวเองสุดๆ
-
เปลียนพระเอกๆ
-
:angry2:อีพี่โต้งคือต้นแบบของผู้ชายเฮงซวย!!!
-
อิพี่โต้งมันดีแต่ปากหวาน
โอ้ยปวดตับ
-
จวยยยยยย ซักวันเขาไปละอย่ามาถามหาก็แล้วกัน
หมั่นไส้อิพี่โต้งวะ วุ้ยยยย
รออ่านตอนต่อไปจ้า เริ่มติดเรื่องนี้ละ
-
เหี้ย เจอเยอะมากผู้ชายแบบนี้ ที่หลังก็มอมเหล้าแล้วก็แทงมันแล้วก็เขี่ยทิ้งบ้างนะคะฐา
-
โต้งคงไม่ :oo1:
ทำแบบนี้ใช่ไหม
ถ้าทำ :o8:เราว่าฐาคงจะชอบแน่ๆเลย
:L1: :n1: :L1:
-
ขอสนับสนุนให้ฐาเอาคืนโต้งให้เจ็บ รักตัวเองให้มากๆ นะเขาทำยังงี้เพราะคิดว่า
เราง่ายไปอะไรไป คิดแต่เรื่องเปลือกนอก รู้ความคิดของโต้งแล้วก็ยังยัวะอะ
ส่วนเรื่องแปลงเพศก็แล้วแต่ว่าคนที่คุณว่ารัก เขาเป็นคนที่ใช่ที่คุณคิดว่าจะอยู่ด้วย
กันตราบนานเท่านานหรือเปล่า หรือคุณรักตัวเองทำตัวเองให้งามเผื่อวันข้างหน้า
จะเจอคนใหม่ คิดได้หลายแง่นะเรื่องนี้
-
เห็นด้วยกะข้างบนมั่กๆเรย แบบว่า ยิ่งอ่าน ยิ่งเคืองอ๊ะ ฐาก็เจ็บแล้ว
จะอะไรนักหนาหรอ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด อัพอีกแล้วฟินที่สุดอะT_T
ฮือออออออออ สงสารฐา ฐาเอ๋ย ไปมีคนอื่นเถอะนะแก
อย่าไปให้ใจกับคนแบบโต้งเลย :seng2ped: สวดๆๆๆ
รักคนแต่งมากเลย T_T กำลังจะไปนอนก็แวะมาเช็คก่อนว่าเอ๊ะจะมามั้ย
แล้วก็มา (โดดกอด) :o12:
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้โปรดดดดด พรุ่งนี้สองตอนเลยได้มั้ย
+1 ทุกวัน รักคนแต่งงงงง (ดูดปาก)
-
อยากอ่านต่อ ๆๆๆ o9
ติดเรื่องน้องฐามากจริง ๆ เห้อ สนับสนุนเรื่องอิพี่โต้ง เป็น 1 ใน ผู้ชายเฮงซวย!!! :angry2:
-
พ่อค้าตับคนนี้ตับบูดแล้วแหละน้องฐาเอ้ย
ไปหาพ่อค้าตับคนอื่นเถอะพ่อค้าคนนี้มันหวังแต่กำไร
:beat: :beat: :beat: ไอ้พี่โต้ง
-
พี่โต้งใจร้าย
บ้าที่สุดเลยอ่ะ
-
ใจร้ายที่สุด.........
-
คำแรกที่นึกออกเมื่ออ่านจบ...
อิดร๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เหี้ย สันดาน ชาติชั่ว กูเกลียดมึง!
-
กร๊ากกก นี่ที่เห็นแจกตับๆๆๆ ไม่เหน็ดไม่เหนื่อยนี่พึ่งยาหรอกเรอะ โด่เอ๊ย555
-
สงสารแทนเลย
น้องฐาสู้ๆ นะครับ ยังไงตอนโต้งมาง้อก็เล่นตัวเยอะๆ
จะได้รู้ว่าเราไม่ได้ง่ายอย่างที่เข้าใจ หึหึ
-
สำหรับอีพี่โต้ง :beat:
ไม่พอ ต้องนี่ด้วย :z6:
-
โอ๊ยยย อีพี่โต้ง :beat: :beat: :z6:
ชิชะ ทำเป็นเกลียดกระเทยนะ แต่ดูที่ตัวเองทำสิ
น้องฐาเอาคืนให้หนักเลย
ปล. เวรกรรมนึกว่าจะถึกทน ที่แท้พึ่งยา :a5:
+1 จ้าา
-
อิพี่โต้งค่ะ จับปลาสองมือแบบนี้เป็นใครก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ :m16:
-
ฐา อย่าไปยอมลูก น่าจะเอาประตูรถกลับบ้านด้วยเลย เนอะๆ
มาต่ออีกน่าจ้าาา สนุกมากๆๆ :pig4:
-
ฟรีๆ ลีลาเด็ด และอีกสารพัดคำดูถูก
ไปให้ไกลๆ เลย อีพี่โต้ง :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
โห ... โกรธพี่โต้งทำไมอ่า??
พี่เขาแค่เข้าใจน้องฐาผิดเท่านั้นเองนะคะ
จริงๆ แล้วเริ่มๆชอบแล้ว แต่ไม่ยอมรับความจริง ฮาๆๆ
จริงๆ อีพี่โต้งก็ทนนะ เพราะตอนเช้าก็จัดหนักไปเยอะแล้ว แต่ให้ทั้งคืน ไม่พึ่งยาก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ ฮาๆ
นึกว่าอ่านไปแล้วจะมองเห็นอีพี่โต้งดีที่ไหนได้ พากันเกลียดหนักกว่าเดิมซะงั้น กรรม...................
ข่าวร้าย...
เวิร์ดเสีย ... พิมไปได้หน่อย โปรเด้งเออเรอร์
ก๊อปก็ไม่ได้ สงสัย คนอ่านแช่งอีพี่โต้งกันมาก ของเขาแรงจริงๆ ฮาๆ
ทำไงดี แง้ๆๆ
เดี๋ยวขอเวลาแก้ปัญหาก่อนนะคะ ปวดหัวจริงๆ
-
พี่โต้งเข้าใจผิดสินะ
แต่ก็พอเข้าใจเค้านะ เพราะแค่เจอครั้งแรก ฐาก็ทำงี้ซะแล้ว เป็นใคร ใครก็เข้าใจผิด ว่าเป็นคนอย่างนี้...
ก็หวังว่าจะเข้าใจถูกเร็วๆล่ะนะ...สงสารน้องฐา^^
ปล.มีขัดๆนิคนึงนะคุณนิ ตรงที่โต้งบอกว่ากิ๊งเป็นเคะราชินีอ่ะ อ่านแล้วแบบ...เอ่อ นี่ศํพท์สาววายค่ะพี่โต้ง พี่โต้งไม่น่ารู้นา...อ่านแล้วขัดๆแปลกๆ เอ่อ อธิบายไม่ถูกแฮะ แหะๆ
-
อยากให้ฐาเล่นตัวมากกว่านี้ พี่โต้งจะได้รู้ว่า
ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด!!!!
-
P'Tong is a real jerk!!!
-
มาให้กำลังใจคนแต่ง + รอตอนต่อไป :L2:
-
:sad11: ฮือออ รออออออออออออนะค๊าาาา
คนเขียนสู้ๆๆๆๆๆ~!!!!!!!!
-
ลุ้นๆคู่นี้
เอาเหอะพี่โต้ง เริ่มต้นด้วยการเข้าใจผิด
แต่ขอลงท้ายด้วยทั้งรัก ทั้งหลง โงหัวไม่ขึ้น จงรักภักดี รักเดียวใจเดียว ทุ่มเทเปย์ไม่อั้น น้องฐาคนเดียวตลอดไปนะอิพี่โต้ง
-
หลงเสน่ห์น้องฐาแล้วล่ะสิ :-[
-
น้องฐาสู้ๆๆๆๆๆๆน้า
พี่โต้งนี่ก็น่าตบจริงๆๆ
-
ไม่เม้นท์แล้วค่ะ รออ่านต่อดีกว่า (เพราะแอบหมั่นไส้โต้ง)
-
กรี๊ดดดด พี่คนแต่งช่วยมาดับความค้างคาในใจหนูที :call:
หนูมิสามารถทำอะไรได้เลย แต่งนิยายตัวเองก็ทำไมได้ (ทึ้งหัว)
ต่อไปนี้หนูจะไม่ว่าพี่โต้งอีกแล้ว(ซบหน้ากับขาพี่โต้ง)
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ รีบมาต่อเถอะค่ะะะะะะ หนูค้างงงงงงงงงงง
-
อ่านแล้วจะพ่นไฟใส่ไอ้พี่โต้ง
สงสารน้องฐา อยากให้น้องฐาโฉดใส่พี่โต้งบ้าง :angry2:
-
ฝากบอกอิพี่โต้งว่ากลับบ้านเถอะ พ่อกับแม่อภัยให้แล้ว ToT
-
นิง่วงอ่ะ แล้วก็รีบด้วย เนื้อหาอ่านๆไปแล้วอาจจะมีงง มั่งก็ขออภัยนะคะ เพราะถ้าให้นิแก้/เกลาต่อไปนิหลับคาคอมแน่ คงได้ลงพรุ่งนี้พอดีกัน ฮาๆ
อีกอย่าง...ความคิดอีพี่โต้งมันซับซ้อน ฮา (แก้ตัวไปเรื่อย)
ไฟล์อีพี่โต้งมันเสีย แก้ไขไม่ได้เปิดแล้วเออเร่อ (ใครแช่งพี่โต้งไว้คะ?)
นิเลยลงลงไมโครซอฟท์ใหม่ เวิร์ด 2010 ไม่ดีเลยใช้ยากอ่า
มองไม่เห็นไม้บันทัดอ่ะ เคาะแท็บไม่เป็นเลย เซ็ง
น้องคะ... พี่เกลียดกะเทยค่ะ!2
คิดไปเองหรือเปล่านะ ว่าวันนี้น้องกิ๊งดูไม่ค่อยมีสมาธิซ้อมเต้นเท่าไรเลย ... เป็นวันที่หลอกแต๊ะอั๋งได้มากกว่าปกติ พอเอามือไปแตะยกแขนให้สูงตอนซ้อม อีกฝ่ายก็จะมองแบบจิกนิดๆ โดยไม่พูดอะไร คนอะไรดุชะมัด
“น้องอาจจะเหนื่อยๆ กันพักก่อนก็ได้ครับ” ผมเป็นคนบอกน้องพัก แล้วปล่อยน้องไปนั่งพัก พอหันไปมองน้องกิ๊ง น้องก็เอาแต่หันไปมองทางประตูห้องซ้อม มองตามไป
อ้าว... ใครวะมาแอบดู...
ถ้าไม่โง่ แค่ดูก็รู้แล้วว่าน้องเค้าสนใจ ผู้ชายตัวสูง ผิวสีน้ำผึ้ง ร่างหนา... เสป๊กน้องเลยสิ
เช็คความมั่นใจอีกครั้งตอนซ้อมเสร็จ...น้องกิ๊งรีบหยิบเป้แล้วกำลังจะออกไป
“น้องกิ๊ง” ผมเรียก เท่านั้นยังไม่พอดันเผลอจับมือรั้งไว้ด้วย อีกฝ่ายชะงักหันกลับมาตามแรงดึง พร้อมกับสะบัดแขนตัวเองอย่างแรงให้หลุดจากการเกาะกุม ตางี้วาวเลย...
เอื๊อก... แอบกลืนน้ำลาย ตอนเจอสายตาพิฆาต...
“ขอโทษครับพี่” ขอโทษแต่ปาก แต่น้ำเสียงและตานี่ไม่ขอโทษตาม ...
“ขอโทษเหมือนกันครับ วันนี้กลับยังไง พี่ไปส่งไหมครับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ วันนี้.... เพื่อน...มารับครับ” คำว่าเพื่อน ทั้งเว้นระยะ ทั้งเน้นเสียง แล้วก็เดินจากไป....
สงสัยจะไม่ใช่แค่ “เพื่อน” ธรรมดาแล้วมั้ง...
น้องกิ๊งกลับไปได้พักนึงแล้ว แต่ผมยังไม่กลับเพราะคุยกับรุ่นน้องปีสองต่ออีกนิด อ้อ ...ตอนนี้ผมอยู่ปีสามแล้วครับ พอคุยเสร็จก็เดินออกมา ก็เจอน้องฐาข้างนอกพอดี กำลังยืนชะแง้แลหาใครอยู่ ไม่ยอมเข้าไปในห้องซ้อม
ทำหน้า... เหมือนหมามารอเจ้านายกลับบ้าน...
บ๊องเอ๊ย... อดหัวเราะไม่ได้
ถ้าน้องกิ๊งเป็นมะพร้าว น้องฐาก็กล้วยดีๆ นี่เอง
กำลังเซ็งพอดี หาอะไรทำแก้เซ็งหน่อยดีกว่า
“น้องฐามาหาใครคะ” ส่งเสียงหวานๆ ไปถาม
“มารับกิ๊งค่ะ มันอยู่ไหนล่ะคะ” มาหาเพื่อนจริงดิ มาเอาป่านนี้จะเจอไหมเนี่ย จนน้องกิ๊งเขากลับไปตั้งชาติกว่าแล้วน้องเอ๊ย... แวะมาหาพี่ก็บอกมาเถอะ หึหึ..
“ไปแล้วค่ะ แฟนน้องเขามารับแล้วนี่คะ” อีกฝ่ายทำตาโต เหมือนไม่เชื่อ ซ้ำยังถามต่อ
“แล้วแฟนที่ว่าน่ะผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“ผู้ชายค่ะ” เป็นเพื่อนกันภาษาอะไรไม่รู้รสนิยมเพื่อนเนี่ย...
“มันบอกเหรอคะว่าแฟน” ถึงไม่บอกพี่ก็รู้ เพราะพี่ก็ไม่โง่เหมือนน้องหรอกครับ
“เปล่าค่ะ บอกว่า เพื่อน แต่เน้นเสียงซะจนอดคิดไม่ได้ว่ามันมากกว่านั้น” แสร้งทำเสียงสลดไปอย่างนั้นเอง ที่จริงก็ชอบน้องกิ๊งมากอยู่ แต่พอรู้ว่าน้องเค้ามีแฟนขึ้นมามันก็ไม่ได้เศร้ามากมายอะไรนัก
“แน่ใจเหรอคะว่าแฟนจริงๆ หนูไม่เห็นรู้เลยว่ามันมีแฟน ทำไมมันไม่เห็นบอกเพื่อนสนิทอย่างหนูเลยล่ะ” น่ารักจริงวุ้ย... มีปลอบอีกต่างหาก ผมรีบกุมมือน้องฐาไว้แน่น ทำหน้ามีความหวัง
“นั่นสิคะ น้องฐาเป็นเพื่อนน้องกิ๊งนี่ ถ้างั้นก็ช่วยถามให้พี่หน่อยสิคะ นะคะ” ส่งลูกอ้อนลงไป อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนน้องกิ๊งจริงหรือเปล่า...ถามผ่านน้องฐานี่แหละ
“หนูก็บอกแล้วนี่คะว่าไม่ช่วย” หึ... ไม่ช่วย.... หวงพี่เหรอครับ
“ก็ไม่ได้บอกให้ช่วย ก็แค่ให้ถามให้ นะคะ น้องฐาเอาเบอร์มาค่ะ เดี๋ยวพี่โทรหา” ไหนๆ ก็ไหนๆ เนียนขอเบอร์ด้วยเลย รู้หรอกว่าชอบเรา แต่ก็ทำเป็นเล่นตัวตลอด เบอร์ก็ไม่ให้ นึกว่าอยากโทรไปนักหรือไง
“ขอโทษนะคะเรื่องส่วนตัวของมัน หนูไม่อยากยุ่ง” เริ่มเหวี่ยงแล้ว ตลกว่ะ...
“หนูขอตัวก่อน” พูดเสร็จก็หันหลังกลับ
อะไรวะรีบกลับจริง ยังคุยกันไม่ทันรู้เรื่องเลย
แล้วตาฝาดหรือเปล่า ทำไมรู้สึกว่าไหล่น้องกระเพื่อมนิดๆ... คงไม่ได้...
“น้องฐา...” เรียกน้องไว้แล้วรั้งให้หันกลับมา
เฮ้ย.... น้ำตา...
ร้องไห้ทำไมล่ะ ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย...
อึ้ง ทึ่ง และไม่เข้าใจ... อะไรมันจะ บ่อน้ำตาตื้นขนาดนั้น
ตกใจมากจนไม่ทันได้เช็ดน้ำตาหรือทำอะไร น้องก็สะบัดกายออกแล้วหนีกลับไป ปล่อยให้ผมยืนงง
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...
ก็แค่... มารยาหนึ่งในร้อยเล่มเกวียน
ก็แค่บีบน้ำตา เรียกร้องความสนใจ ....เพื่ออะไรล่ะ?
หรือว่า...น้องเขาจะชอบเราจริงๆ วะ
บ้าน่า... เชี่ยวๆ อย่างน้องเขาเนี่ยนะ??
ถ้าเชื่อ...ก็โง่เกินไปหน่อย
ถ้าสงสาร ก็ใจอ่อนเกินไปหน่อย
ไม่ต้องไปเชื่อไม่ต้องแคร์ ไม่ต้องไปสงสาร
ทั้งๆ ที่บอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น แต่ดูเหมือน มารยาน้องเขาจะได้ผล!!
ช่วงนี้เริ่มเบื่อๆ น้องกิ๊งแล้ว เพราะจีบยากเกินเหตุ นึกว่าไม่มีคนคอยเทคแคร์แล้วนิสัยจะเปลี่ยน ที่ไหนได้ ตอนเรียนมัธยมเคยหยิ่งยังไง ก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เหมาะจะเก็บไว้ขึ้นหิ้งมากกว่าเป็นแฟนจริงๆ นั่นแหละ
ผมอยู่ปีสามแล้ว ปกติไม่ต้องมาซ้อมน้องก็ได้ แต่เพราะมีน้องกิ๊งนี่แหละถึงอยากมาช่วย ทั้งๆ ที่ไม่ใช่หน้าที่สักนิด เลิกจีบน้องแล้วไปหาอะไรอย่างอื่นทำซะดีไหมนะ ในเมื่อน้องเขาทำท่าเกลียดเราซะขนาดนั้น จะไปตามตื๊อทำไมให้เหนื่อยวะโต้ง ตัดใจๆ ไปซะก็สิ้นเรื่อง
ผมคิด...แต่ก็ยังมาคณะอยู่ดี...
ไม่ได้ไปช่วยซ้อมน้องแล้ว... แต่ไปนั่งรอ...จนพักน้อง...
ผมทำเรื่องที่เสียฟอร์มที่สุดเลยคือการขอเบอร์น้องฐาจากน้องกิ๊ง จริงๆ มันต้องตรงกันข้ามนะ แต่แปลกทำไมไม่เคยนึกเรื่องนี้ออก ไม่เคยขอเบอร์น้องกิ๊งจากน้องฐาเลย ผมมันโง่!!
ไม่มีอะไรหรอก ก็จีบน้องกิ๊งไม่ติดเลยหันไปจีบน้องฐาแทนก็ได้ ยังไงรายนั้นก็ ง่าย... อยู่แล้ว...
น้องกิ๊งก็ถึงกับอึ้ง คงไม่คิดมั้งว่าจากที่ตามจีบตัวเองอยู่ดีๆ จะเปลี่ยนใจเอาง่ายๆ แสดงว่าน้องฐานี่ก็รักษาสัญญาเหมือนกันนี่นา...บอกว่าจะไม่เล่าให้น้องกิ๊งฟังก็ไม่เล่าให้ฟังจริงๆ
นี่ถ้าผมจีบน้องกิ๊งติดขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่สนใจเลยงั้นสิ ... ก็คงไม่สนหรอก ผัวคนที่เท่าไรในรอบสัปดาห์ก็ไม่รู้!! นึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
เหอะ!! จะไปเอาอะไรกับคนแบบนั้นล่ะ มั่วซะไม่มี...
“เอ่อ... ไว้ผมไปถามมันก่อนได้ไหมครับ กลัวให้เบอร์ไปสุ่มสี่สุ่มห้าเดี๋ยวโดนด่า” น้องกิ๊งบอกแบบนั้น แล้วก็เงียบหายไป...
วันต่อมาผมก็ไปดูน้องซ้อมลีดมือตามเดิม พอน้องกิ๊งเห็นหน้าผมก็ยิ้มแหยมาให้แล้วบอกว่า
“ขอโทษครับพอดีมือถือผมแบ็ตหมดพอดี” น้องกิ๊งทำหน้าสำนึกผิด ประมาณว่าให้เบอร์เพื่อนไม่ได้ว่างั้น
“งั้นไม่เป็นไรครับ” ฝืนยิ้มให้ทั้งๆ ที่ก็เสียดาย
“แล้วทำไมไม่ขอเจ้าตัวล่ะครับ มัวแต่กินตับกันเพลินจนลืมเรื่องอื่นเลยรึไง” น้องกิ๊งเปรยขึ้นมาเหมือนจะแซว ทำให้ผมนิ่ง
กินตับ?? คงไม่ได้หมายถึง...
หึ..นึกว่าจะเก็บเป็นความลับกับตัวจนวันตายจริงๆ ซะอีก ในที่สุดก็รั่วจนได้สินะ
ช่างเถอะ คิดไว้อยู่แล้วแหละว่าสักวันน้องกิ๊งก็ต้องรู้
“ประมาณนั้นแหละครับ” ขี้เกียจจะหาข้อแก้ตัวยอมรับมันซะเลยแล้วกัน “แล้วพอดีตอนนี้น้องฐาเค้างอนๆ พี่อยู่ด้วยน่ะ เค้าหึงน้องกิ๊งน่ะครับ” ไหนๆ ก็ไหนๆ โยนความผิดให้น้องกิ๊งไปเลยแล้วกัน ชั่วได้อีกอ่ะผม..
“จริงเหรอครับ งั้นให้ผมช่วยง้อมันไหม” น้องกิ๊งนี่ พอรู้ว่ามาจีบเพื่อน ก็โคตรให้ความร่วมมือเลยครับ อัธยาศัยดีขึ้นยังกับคนละคน..
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่จัดการเองดีกว่า” ส่งยิ้มไปให้ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องง้อ เพราะความจริงผมก็ไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย จริงไหม?
ก็อยากร้องไห้เองไม่มีใครเขาสั่งสักหน่อย
โธ่เว้ย.... คิดแล้วปวดหัว....
น้องฐาคะ....
โทษฐานที่ทำให้พี่ทั้งปวดหัวทั้งเสียฟอร์มขนาดนี้ เจอหน้าต้องแก้แค้นซะให้เข็ด!
ดูเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างผมนิดหน่อย... เพราะไม่ต้องรอนาน วันต่อมา ก็เจอทั้งน้องกิ๊งทั้งน้องฐามานั่งอยู่ที่ใต้คณะเลยครับ ผมรีบซื้อขนมกับน้ำกะเข้าไปง้อ...
“ขนมไหมครับ” ส่งเสียงหวานไปให้พร้อมวางขนมลงตรงหน้าน้องฐา น้องกิ๊งก็หันมามองเพราะรู้แล้วว่าผมกำลังง้อน้องฐาอยู่ แต่น้องฐานี่สิเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วก็ก้มหน้าลงไปเฉยเลย
เฮ้ย ... เคยบอกไปแล้วครั้งนึงนะว่าเจอกันคราวหน้าห้ามเมินพี่ ไม่รู้จักจำบ้างเลยหรือไงนะ
เริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย
“น้องกิ๊ง ขนมครับ” ส่งขนมให้น้องกิ๊งทั้งๆ ที่มองน้องฐาเขม็ง...
เงยหน้าขึ้นมามองพี่บ้าง พี่ไม่ชอบถูกใครเมิน
“ไม่ดีกว่าครับขอบคุณ” น้องกิ๊งตอบมา
“น้ำก็มีนะครับ” หยิบน้ำส่งให้น้องกิ๊งขณะที่มองน้องฐาที่ก้มหน้าตามเดิม
สนใจกันบ้างอะไรกันบ้าง...ได้ไหม เริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาแล้วนะ...
“ขอบคุณครับพี่ แต่พี่โต้งเอาใจผมแบบนี้ เดี๋ยวฐามันก็น้อยใจหรอก” น้องฐาตาโตแล้วหันไปมองหน้าน้องกิ๊งทันที
“จริงเหรอครับน้องฐา น้อยใจพี่เหรอ” หึ... ทำเป็นตีเนียนไม่สนใจนะ ที่จริงแอบน้อยใจก็บอกมาเหอะ
หันมาตอบว่าจริงซะก็จบแล้ว...
แต่น้องฐานี่ดื้อกว่าที่คิดครับ ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะหนีเฉยเลย ผมเลยเอื้อมไปจับแขนไว้แล้วถามด้วยเสียงขุ่น “จะไปไหนครับ”
“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนหนูขอตัวก่อนนะคะ กิ๊ง กูไปก่อนนะ” หนีแบบนี้เหมือนคนกลัวความผิดเลย ทำอะไรไว้หรือไงนะ
“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” น้องฐาทำหน้าหวาดๆ เหมือนจะกลัวตอนที่ผมเป็นฝ่ายจูงมือน้องออกไปที่หน้าคณะ จะได้คุยกันให้รู้เรื่อง ว่าเป็นอะไรนักหนา วันก่อนถึงร้องไห้เป็นเผาเต่า แต่วันนี้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้บ้างไหมว่าทำให้ผมโมโหแค่ไหน
“น้องฐาบอกอะไรน้องกิ๊งคะ น้องเค้าถึงพูดแบบนั้น” ผมทำเสียงดุใส่
“ปละ...เปล่าค่ะ ไม่ได้บอกอะไรเลย...” เสียงกลัวๆ จะกลัวอะไรกันนักหนาไม่ได้จะพาไปฆ่าสักหน่อย
“ไม่จริง...บอกไปแล้วใช่ไหมคะเรื่องที่เราไปนอนด้วยกันมา” พี่รู้แล้วว่าน้องน่ะปากโป้ง สารภาพมาซะดีๆ
“ฮึก...ฮึก... ฮือ...” เอาแล้วไง เบื่อจริ๊ง พอโดนจับได้ว่าทำผิดก็ทำมาเป็นร้องไห้กลบเกลื่อน คิดว่ามันน่าสงสารมากนักหรือไง
ถ้าเชื่อ...ก็โง่เกินไปหน่อย
ถ้าสงสาร ก็ใจอ่อนเกินไปหน่อย
นิสัยขี้แยเหมือนผู้หญิงเลยให้ตาย จะร้องไห้ไปถึงไหน...
โว้ย..... ยอมโง่ก็ได้ ....ยอมใจอ่อนก็ได้วะ....
“หนูโกหกหรือไงล่ะ เรื่องจริงทั้งนั้น” แน่ะ!! แทนที่จะยอมรับผิดดีๆ สารภาพมาซี่ว่าทำไปเพราะชอบพี่มากไม่ใช่มาทำเสียงดังใส่แบบนี้...
อยากจะลองดีมากใช่ไหม? ก็ได้... เดี๋ยวพี่จัดให้
จะทำให้สลดซะจนพี่ว้ากยังอายเลย
“แล้วพี่เป็นคนเริ่มไหมคะ พี่ลากน้องเข้าโรงแรมไหม เริ่มต้นปลุกอารมณ์ไหม ก็ว่าจะไม่ทำอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคนแถวนี้สัญญาไว้ดิบดีว่าจะไม่บอก จะเก็บเป็นความลับ”
“หนูก็ว่าจะไม่พูดเหมือนกันถ้าไม่เห็นนิสัยพี่เสียก่อน รักพี่เสียดายน้องแบบนี้ หนูกับกิ๊งเป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ ยังอยากจะคั่วพร้อมกันลง”
“พี่ไม่ได้บอกว่าจะคบพร้อมกัน พี่ก็แค่ยังเผื่อใจไว้เท่านั้นว่า น้องเค้าค่อนข้างจะหิน ถ้าพี่จีบน้องกิ๊งเค้าติด พี่ก็คิดว่าพี่จะมีเค้าแค่คนเดียว”
“แล้วหนูล่ะคะ” ฮา.... บอกแล้วว่าน้องฐาจีบง่ายเริ่มเผยไต๋ออกมาละ...แต่ยังไม่พอ
“กับคนที่เจอกันแค่สามชั่วโมงก็ยอมนอนด้วยแล้วเนี่ย พี่ต้องจริงจังใช่ไหมคะ”
ขอด่าต่อให้สำนึกกว่าเดิม คราวหน้าจะได้ไม่ไปทำแบบนี้อีก ดีเท่าไรแล้วที่มาเจอผม ถ้าเจอผู้ชายที่เขาเกลียดกะเทย(กว่านี้)หรือขยะแขยงรักร่วมเพศเข้าไส้มิโดนกระทืบตายคาโรงแรมหรือไง... ตัวน้องก็น้อยเท่านี้ จะไปสู้แรงใครเขาไหว ใจกล้าเกินตัว... มีแต่อันตรายทั้งนั้น...
คราวนี้... น้ำตานี่รินเป็นสายเลยครับ ร้องไห้หนักเข้าไปอีก สะอื้นจนตัวโยนเลย..
น้องครับ น้ำตาสั่งซื้อจากไหน มาเร็วกว่าส่งอีเอ็มเอสอีก อันนี้เป็นส่งอีเมล์มาเปล่าครับ??
อยากจะสงสารแล้วปลอบอยู่นะ...
แต่...ถ้าเราเป็นพี่ว้าก เห็นน้องร้องไห้ระหว่างว้าก... เราก็ห้ามหลุด
The show must go on ครับ
รู้จักไหมคำว่า “ตีบทแตก” ถ้าตีบทไม่แตก แล้วตอนจุดเทียนล้อมน้อง ร้องเพลงผูกข้อมือมันจะซึ้งได้ยังไง ใช่ป่ะ??
“ทีแรกก็คิดว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่ว่าไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกัน เรายังเริงร่าบอกพี่ว่า จีบน้องเค้าได้เลยหนูจะไม่ขัดขวาง พี่ก็เข้าใจว่าหนูแฟร์มากพอที่จะไม่ถือสาเรื่องพวกนี้ แต่มาหึงมาหวงกันทีหลังแบบนี้น่ะ มันงี่เง่ามากรู้ไหม”
“ฮือ.... หนูขอโทษ หนูมันร่านเองอ่ะ หนูเป็นคนเริ่มต้นทุกอย่าง แต่ถ้าพี่ไม่ได้คิดสนใจใยดีก็อย่ามาทำดีกับหนูสิ” เออ... นั่นแหละที่อยากฟัง.... บอกมาว่าชอบพี่ก็สิ้นเรื่องแล้ว
“พี่ดีกับหนูก็ดีแล้วนี่คะ ทำไม ชอบให้ร้ายใส่ โรคจิตหรือไง”
“ถึงจะไม่สานต่อ...ฮึก... แต่มาใช้หนูเป็นสะพานจีบเพื่อนก็เกินไปหน่อยนะ”
“พี่ไม่ได้บังคับนะคะว่าให้ช่วย ไม่ได้ใช้เป็นสะพานสักนิด แค่จะถามว่าน้องเค้ามีแฟนหรือยังเท่านั้นเอง ถ้าไม่มีพี่ก็มีหวัง ถ้ามีแล้วพี่ก็จะได้ตัดใจ เรื่องก็จบเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้มันคงไม่จำเป็นแล้วล่ะในเมื่อน้องเขาก็รู้หมดแล้วว่าเราไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว เกมโอเวอร์แล้วแบบนี้น้องฐาจะรับผิดชอบยังไงที่ผิดสัญญา พี่เคยบอกไปแล้วนี่ว่า... ถ้าพี่รู้ว่าน้องปากโป้งจะโดนโทษหนัก... แต่ดูท่าน้องจะไม่กลัวใช่ไหม?” ขอเตือนความจำหน่อย... ความจริงความผิดน้องนี่หลายกระทงเลยนะ...
“แล้วจะให้หนูทำยังไง จะให้ไปบอกมันไหมว่าหนูโกหกตอแหล ที่จริงไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“น้องกิ๊งเค้าคงไม่โง่หรอกค่ะ”
“พี่จะเอายังไงกับหนูล่ะ....” ยังมีหน้าเชิดหน้าถามอย่างท้าทายอีก ไม่กลัวแล้วเรอะ??
“นั่นสิ” เชยคางน้องขึ้นมามองหน้า เปื้อนน้ำตาแบบคนโรคจิตนิดๆ สายตาส่อแววสนุก “ปากดีแบบนี้ ควรจะทำโทษแบบไหนนะถึงจะเหมาะ?”
เออ... นั่นสิ...ทำให้ผมปั้นหน้าจนเหนื่อยแบบนี้
ทำโทษยังไงดี...ถึงจะสะใจ...
ปากดีแบบนี้.... มันต้องจับกล้วยยัดปาก
ตาหาเรื่องแบบนี้.....มันต้องทำให้เป็นตากุ้งยิง
น่ารักขนาดนี้....ต้องจัดหนัก.....สักสามวันสามคืน
เออ....น้องคะ...ที่จริงพี่ไม่ชอบกะเทยหรอกนะ
แต่...กะเทยแบบน้อง
พี่ขอยกเว้นไว้คนนึงได้ป่ะ?
................................
จบตอนพิเศษ
ปวดหัวกับตอนนี้...ค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะโดนคนอ่านปาหมอนใส่ไหมอ่า?? ฮา.......
-
ว๊ากๆๆ จองงง
พี่ขอยกเว้นไว้คนนึงได้ป่ะ? ได้ค่ะๆๆๆ คนนี้ได้เลย น้องฐาเจ๋งมากกก
พี่โต้งแอ๊บใจร้ายอ่ะ สงสารน้องฐาตาดำๆตัวเล็กๆบ้างเหอะ :monkeysad:
-
ฐาคะ อย่าเพิ่งไปยอมมันนะคะ เดี๋ยวมันจะหาว่าเราง่ายอีก ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วค่ะ
ปล. งงมะพร้าวกับกล้วยอ่ะ ไม่เข้าใจมันเทียบกันยังไงหว่า??
ปลล. อ่านตอนนี้แล้วทำให้เข้าใจพี่โต้งมากขึ้นแต่ไม่ได้ทำให้ชอบมันมากขึ้นเล้ย
-
ฐาเล่นตัวบ้างก็ได้ อย่าให้พี่โต้งเห็นเป็นของเล่น
อะไรง่ายๆ มันก็เบื่อง่ายเป็นธรรมดา
-
สงสารน้องฐาอ่ะ แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ ก็ยังถูกมองไม่ดีอยู่ดี :o12:
ปล. มันค้างคาาาาาาาาาาาาาใจนะแง๊ๆ :serius2:
-
กรี๊ดดดด จองงงงง
กรีดร้องสิบชาติ เพิ่งมองอีพี่โต้งดีก็วันนี้ล่ะพ่อ :call:
บูชาพีี่นิคนเขียนอิอิอิ
ถ้าได้อ่านเม้นนี้รู้ไว้เลยนะคะว่าพี่ทำให้นิยายหนูเดินต่อได้ โฮ่ะๆๆๆ
รักฐาไม่อยากให้จบเลย
อยากให้มีต่ออีกกกกกกก กรี๊ดๆๆๆๆ
-
ไอ้พี่โต้งแอบมีมุมดีขึ้นมานิ๊ดดดดดดดดดดดดดดเดียวนี๊ดดดดดดดจริงๆๆ
ยังเคืองพี่แมร่งอยู่เลยปากน่าตบจริงๆๆขอสะทีนะ :beat: เห้ยยยสงสารน้องฐา
ดูพูดทำให้สะเทือนใจอีกและ แมร่งงงไอ้พี่โต้ง
-
พี่โต้งใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เล่นแรงไปไหมคะ :m16:
น้องฐาอย่าไปยอม ต้องเล่นตัวหน่อยนะอยากแกล้งดีนัก
:call: :call:
-
อ่านแล้วช้ำใจ อยากจะฆ่าอีพี่โต้งจริงๆ หาพระเอกใหม่ได้ปะคะ
-
กรี๊ดดดด จองงงงง
กรีดร้องสิบชาติ เพิ่งมองอีพี่โต้งดีก็วันนี้ล่ะพ่อ :call:
บูชาพีี่นิคนเขียนอิอิอิ
ถ้าได้อ่านเม้นนี้รู้ไว้เลยนะคะว่าพี่ทำให้นิยายหนูเดินต่อได้ โฮ่ะๆๆๆ
รักฐาไม่อยากให้จบเลย
อยากให้มีต่ออีกกกกกกก กรี๊ดๆๆๆๆ
โอวว งั้นต้องขอบคุณนิด้วยคน รอวันอังคารของน้องเค้ามาหลายเดือนแล้ว
เกือบเผลอลอยอังคารเค้าซะแล้ว หุๆ
-
เห็นด้วยกะคอมเม้นคุณ rutchi อิอิ
สู้ๆๆต่อไปน้องฐา...
o13 o13 o13
-
ย่ิงอ่านตอนโต้ง ยิ่งเชียร์ให้ฐาเชิดใส่ เอาให้หนัก น้องฐาออกจะบอบบาง(มั้ง)
น่าสงสาร(เหรอ) ไม่ได้น้องต้องเอาคืนให้หนัก
-
:beat: :beat: พี่โต้ง ใจร้ายมาก กกก
น้องฐาจ๋า เล่นตัวหน่อยสิ๊ สงสารน้องTT
-
บทลงโทษอีพี่โต้ง ก็ไม่พ้น ตับๆๆๆ ละว้า :angry2:
-
เป็นบทเรียนว่า อะไรที่ได้มาง่ายๆ คนมักจะไม่เห็นค่านะคะน้องฐา
แต่ก็เบื่ออิพี่โต้งนะ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้โคตรจะหลงตัวเองเลย น้องฐา หลังจากสามวันสามคืนแล้วสะบัดบ๊อบใส่ให้เข็ดเลยนะ
-
ฐาคะ อย่าเพิ่งไปยอมมันนะคะ เดี๋ยวมันจะหาว่าเราง่ายอีก ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วค่ะ
ปล. งงมะพร้าวกับกล้วยอ่ะ ไม่เข้าใจมันเทียบกันยังไงหว่า??
ปลล. อ่านตอนนี้แล้วทำให้เข้าใจพี่โต้งมากขึ้นแต่ไม่ได้ทำให้ชอบมันมากขึ้นเล้ย
อ๋อ... ก็ คิดดูแล้วกันว่า ถ้าไม่ได้พกมีดไป ....
แล้วนึกอยากกินมะพร้าว กับกินกล้วย ... อะไรมันง่าย อะไรมันยากล่ะคะ ฮาๆ
-
หมั่นไส้อิพี่โต้งว้ะ! หล่อตายละ ถุยย!
เชิดใส่เลยคะน้องฐา หาเอาให้ผู้ชายมีตั้งเยอะ
ตับอร่อยกว่านี้ต้องมีแน่ๆ หาใหม่ดีกว่า
ให้มันรู้ซะมั่งว่าไผเป็นไผ :a14:
ชอบบบบบบบ หลงรักน้องฐาเข้าเต็มๆ
ฐาของชั้น แกห้ามแตะนะไอ้พี่โต้ง :angry2:
+1 จ้าาาา
-
พี่โต้งใจร้ายอ่า :serius2:
-
อ่านตอนพิเศษแล้วรำคาญโต้งหนักมาก
เออ ตัวเองก็สานต่อเหมือนกัน อย่ามองแต่ได้อย่างเดียวสิ
ขัดใจกับผู้ชายแบบนี้จัง
-
อย่าไปยอมมัน คนไรฟะโคตรหลงตัว
หาใหม่ให้หล่อๆ ไปเย้ยมันเลย :z6:
-
แอร๊ยยยยย สนุกมากๆๆ มาต่อไวๆนะจ้ะ ฮิฮิ :jul3:
-
ในที่สุด
ในที่สุด
ลูกเป็ดตัวน้อยอย่างเค้าก็ตามอ่านทันซักที :laugh: :laugh: :o12: :o12:
ชอบน้องฐา ฮาพี่โต้ง โป้งคนเขียนแล่ว
ค้างอ่ะ ฮึกๆๆ :m15: :monkeysad:
ใจร้ายยยย แต่สนุกจูบทีค่ะ (กรี๊ดดดดดดดดดดดด :o8:) จะตามอ่านไปเรื่อยๆนะค้า
-
อึยยย พี่โต้ง ยังไงก็เกินไปอยู่ดี
น้องฐาอย่าไปยอม
-
ให้อภัยพี่โต้งก็ได้
น้องฐาจัดการให้อยู่หมัดเลย :3125:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยอม!!
-
o18อิพี่โต้งเล่นแบบนี้ ถ้าน้องฐารู้อาจมีเคืองได้นะเนี่ย
-
กรี๊ด!!! ฐาอย่าไปยอมนะ...จัดการพี่โต้งคืนเลย
มาแกล้งแบบนี้ได้ยังไง ><
-
พี่โต้งก็น่ารักค่ะ สวมบทโหดเนียนจนน้องฐาน้ำตาร่วงเลย
-
อ่านพาร์ทอิพี่โต้งมา 2 พาร์ท ก็ยังไม่เห็นความดีของอิพี่โต้งเลย
เห็นแต่ความเห็นแก่ตัว หลงตัวเอง
น้องฐาอย่าใจอ่อนง่ายๆนะ
-
กรี๊ด!!!!!~
กล้วยยึดปาก :laugh:
-
สเกลความดูดีของพี่โต้งเพิ่มขึ้นมา... กระติ๊ดนึง
เหอๆๆ ถ้าไม่มีตอนนี้มาแทรกอ่านะ คิดได้เลยว่าไอโต้งมันเลวชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31: :m31:
-
เชี่ยพี่โต้งแมร่ง! ยากก็เบื่อ ง่ายก็เกลียด แล้วมึงคุณจะเอายังไงวะคะ!
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจเหตุผลของพี่โต้ง แต่ก็เกลียดมันอยู่ดี มันเหมือนกับว่าคนคนนี้มันเสียที่สันดารซะแล้วล่ะ เหมือนจะเป็นคนดี แต่สุดท้ายมันก็เห็นแก่ตัวเท่านั้นแหละ
-
โหดจริงพี่โต้งทำน้องฐาเสียน้ำตาไปหลายกระบุง
แต่ให้อภัย อ่านมุงมองของพี่โต้งแล้วก็พอเข้าใจ
เพราะเหตุการณ์ของน้องฐาเหมือนง่ายไปซะหมด พี่โต้งก็มีคิดบ้างไรบ้าง
แต่อย่ากให้น้องฐาแก้เผ็ดกลับบ้าง โทษฐานทำน้องเสียใจ
-
:L2: :L2: :L2:
-
ไอ้พี่โต้ง!!!!!
ยังนะยัง นิสัยยังเสียไม่เปลี่ยนนะ
คิดเองเออเอง หลงตัวเองไม่เปลี่ยน
คนแบบนี้อย่าคิดว่าพี่จะยกน้องฐาให้เลยเชอะ!!!
แบนพี่โต้ง 99.99% ค่า~~~
อีก 0.01% รอตอนหน้า ถ้าพี่โต้งยังไม่ดีขึ้น แบนถาวรเลย
แล้วจะเอาน้องฐาไปเก็บไว้ในที่ๆพี่โต้งหาไม่เจอเลยคอยดู ชริ๊ส์!!!
-
อิพี่โต้ง แหมๆ หลงเสน่ห์น้องฐาแล้วชิมิ o18
จัดหนักไปเลยพี่ หนูยอม เอ้ย!!! น้องฐายอมอยู่แล้ว
-
เกลียดโต้งยิ่งกว่าเดิม ต่อมสามัญสำนึก สงสัยจะขัดข้อง
-
พี่โต้ง คุณคนแบบที่เราเกลียดมาก เกลียดว่ะ
-
พอกันทั้งคู่555+ *ส่ายหัวอย่างเอมระอา*
-
โอเค ยกเว้นได้...
อนุญาต
-
กร๊ากส์ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ยินดีเสมอค่าพี่ 5555555
โอยยยยย ! ทำไงดีสงสารฐาก้สงสาร อยากให้กินตับก้อยาก ==
-
โหยยยยพี่โต้งใจร้ายอ่ะ มาอ่านฝั่งนี้ก็ยังอยู่ว่าใจร้ายมาล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นได้ยังไง
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
โอ้ยยยยยย พี่นิคะ พี่นิทำเสน่ห์ยาแฝด หรือคว้านกุมารใส่ฟิครึเปล่า
หรือว่าพี่นิบังคับให้น้องฐาฉีดเอเวอร์เซ้นโคโลญใส่หน้าหนู ถึงได้ ณ จังงัง อยู่จนบัดนี้....
T_T คือ...สารภาพว่าหนูเป็นเอามาก....ไม่เคยมานั่งตามอ่านคอมเม้นนิิยายใครเลยนะคะแต่ของพี่นิเป็นคนแรก
แบบว่าเห็นคนอื่นเม้นหน่อยไม่ได้ต้องกดเข้ามาอ่านอะแล้วแบบ "กรี๊ดดดดดด คิดเหมือนเค้าเลยอะ เกลียดโต้งงงงกรี๊ดๆ"
แล้วตอนพี่โต้งตอนสองหนู(สารภาพอีกที=///=) อ่านรอบนี้รอบที่สี่แล้วค่ะ ร้องไห้ด้วยฮือๆๆ :z3:
มันฟิน....ฟินมาก.... ม้ามไตละลาย คิดถึงตับ....อิอิ !
-
อีพี่โต้งเนียมันกลางๆนะ ไม่ดีจัด ไม่เลวจัด พลาดของสูง ก็มาเอาของตาย วิสัยคนธรรมดาดี
ชอบค่ะ สนุกดี
-
เคยคิดว่าอีพี่โต้งมันเป็นคนดี เขียนไปเขียนมา ทำไมมันเป็นงี้ไปได้ก้ไม่รู้ ฮือๆ
เขียนกี่เรื่องๆ มีแต่คนเกลียดพระเอก ไม่เข้าใจเหมือนกัน
อย่าอินกันมาค่ะ ยังไงมันก็แค่นิยาย...
อย่าโกรธมาก…. จนเลิกอ่านนิยายนินะคะ ฮือๆๆ
ตอนที่ 10 โทษหนัก ?????
ทำไงดีคะ? น้องฐาจะหนีไปกบดานที่ไหนดี ถึงจะหนีความผิดตัวเองพ้น หรือว่าจะยอมมอบตัวแต่โดยดีโทษจะได้ลดลงกึ่งหนึ่ง ถ้าตัดสินใจมอบตัวต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้ว จะมีใครใจดีรับหน้าที่เป็นทนายสู้คดีให้หนูไหมคะ? โทษเป็นก็พอทนได้ แต่ให้รับโทษประหารหัวใจด้วยเครื่องประหารหัวน้องหมาจากศาลปุ้นจิ้น น้องฐาไม่เอาน้า แง้....
ถ้าน้องฐาเป็นแฮร์รี่ พอตหม้อ น้องฐาจะเอาเสื้อคลุมล่องหนมาสวมแล้วหนีหน้า พ่อค้าตับไปชั่วชีวิต อย่าได้เจอะเจอหน้ากัน หากแต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ น้องฐาคงต้องเตรียมใจเข้าคุกอัซคาบันแล้วรอรับจุมพิตจากผู้คุมวิญญาณซะแล้ว
พอเถอะ เลิกรั่วแล้วเงยหน้าขึ้นเผชิญความจริง น้องฐายืนอยู่หน้าร้านอาหารนามว่า “ริมทาง” เดี๋ยวนี้ศาลพิพากษาคดีเขาย้ายที่ทำการมาอยู่ในร้านอาหารกันแล้วหรือคะ? น้องฐาก็มิอาจจะคาดเดาความคิดของคนใจร้ายอย่างคุณพี่โต้งได้ นึกย้อนกลับไปวันนั้นหลังจากทำท่าคิดนาน คุณพี่โต้งก็ บังคับขู่เข็ญเอาเบอร์โทรศัพท์น้องฐาไปจนได้ แล้วบอกว่า
“พรุ่งนี้สองทุ่ม มาหาพี่ที่ร้านริมทางนะคะ”
“ว่าแต่ร้านริมทาง เนี่ยมันอยู่ที่ไหนล่ะคะ”
“มันก็อยู่ริมทางเหมือนชื่อร้านแหละค่ะ” เฮ้อ... ตอบกวนแบบนี้ ถ้าน้องฐาไปไม่ถูกแล้วอย่ามาโวยวายแล้วกัน
“ต้องมาให้ได้นะคะ ถ้าไม่มา น้องฐาจะโดนหนักนะคะ” มีขู่ตลอด
คิดล่ะสิว่าน้องฐากลัว!!
นั่นน่ะคุณพี่คิด........ถูกแล้วค่ะ น้องฐากลัวจริงๆ แหะๆ
จากนั้นก็เลยต้องไปถามเขาไปทั่วว่าร้านนี้มันอยู่ส่วนไหนของโลก ถามเพื่อนนี่ไม่มีคนรู้ค่ะ แต่ลองถามรุ่นพี่นี่รู้จัก แถมเป็นร้านที่ดังด้วย ไอ้เราก็โง่ ไปถามเพื่อนที่มาอยู่แค่ไม่ถึงเดือนแล้วจะมีใครรู้จักไหม ถามทำไมก็ไม่รู้เพราะสุดท้ายก็นั่งวินไปอยู่ดี เพราะยังไม่ชำนาญทางขับรถไปเองกลัวหลง
วันนี้เป็นวันศุกร์พอดีค่ะ น้องฐาไม่ค่อยพิถีพิถันกับตัวเองเท่าไร แต่งหน้าอยู่สามชั่วโมง เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะ ล้อเล่น ก็มีแต่งหน้าบ้างตามประสาคนรักสวยรักงาม แต่ก็แค่บางๆ แต่การแต่งตัวก็เหมือนเดิม เสื้อยืดรัดรูป กางเกงยีนขา...โคตรสั้นอีกตัว แล้วก็อีหนีบอีกคู่เท่านั้นเอง..
ไปถึงร้านตอนสองทุ่มกว่าๆ รีบเดินเข้าไปข้างใน แล้วก็พบว่าพี่โต้งแกนั่งอยู่กับเพื่อน ๆ อีกสองคน
พอเจอหน้าทักคำแรกว่า
“มาสายนะเรา” ง้า.... อย่ากินหัวหนูได้ไหมคะ น้องฐาตัวหด
“ยืนทำไมล่ะ นั่งลงสิ ข้างบนลมมันเย็นเหรอ” ประโยคนี้น้องฐาคิดถึงโฆษณาตัวนึงค่ะ น้องฐาไม่ใช่พรีเซ็นเตอร์โฆษณานั้นนะคะคุณพี่
นั่งลงข้างๆ พี่โต้งที่เว้นที่ไว้ให้ หรือมันว่างเองหนูไม่อาจทราบได้ และไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
“เพื่อนพี่... ซา กับเคลียร์” หนูยกมือไหว้พี่สุดหล่อทั้งสอง พี่เขาไม่ได้รับไหว้ แต่ก็พยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ หนูนึกว่า หนึ่งในโทษหนักคือรุมสะกรัมยำตีนหนูซะก่อน แต่เจอรอยยิ้มแบบนี้ค่อยเบาใจ ว่าตีนพี่ๆ คงไม่หนักกันมาก (รึเปล่า?)
น้องฐายิ้มกว้างอย่างโล่งอก แต่พ่อค้าตับตีความว่าอย่างไรหนูก็ไม่เข้าใจถึงได้ก้มลงกระซิบ
“น้องฐาอย่าคิดว่าจะได้กินเพื่อนพี่นะคะ พอดีพวกมันไม่ชอบกะเทยค่ะ” ชิส์!! หนูยังไม่ได้คิดอะไรเลย...
“นี่น้องฐา น้องที่กูเคยเล่าให้ฟัง”หั นไปแนะนำหนูต่อ... เฮือก.... เล่าในทางไหนคะ ดีหรือร้ายคะนั่น...
“อ๋อ...” พี่เขาอมยิ้มแต่ไม่พูดอะไรต่อ แล้วไม่สนใจอะไรมาก
“หิวไหมเรา กินข้าวสิ” คุณพี่โต้งบอกหยิบจานตักข้าวให้เหมือนไม่มีเรื่องบาดหมาง จะห้ามก็ห้ามไม่ทัน พอจานวางลงตรงหน้า....หนูก็ตอบอ้อมแอ้ม
“หนูกินมาแล้วค่ะ ขอบคุณ” หนูปฏิเสธ จริงๆ ไม่ได้กินข้าวมาค่ะ กินน้ำรองท้องมาเฉยๆ ตั้งใจอดข้าวมาด้วยซ้ำ เพราะคิดไม่ออกว่าพี่เขาจะลงโทษยังไง คิดเล่นๆไปว่าถ้าจะโดนทำอะไรแรงๆ อย่างน้อยน้องฐาก็มีของดีอยู่กับตัว เอาตูดเข้าล่อ น่าจะพอผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ เลยงดอาหารพร้อมทำแท้งมาแล้วเสร็จสรรพ
“คิดได้ไง รู้ว่าชวนมาร้านอาหารดันกินข้าวมาก่อน” อีพ่อค้าตับทำไมดุอย่างนี้คะ น้องฐาอยากจะร้องไห้ ฮือ
เบะหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ยังไม่ร้องค่ะก้มหน้านิ่ง
“เฮ้อ... งั้นดื่มน้ำไปเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” บอกแล้วหยิบแก้วใส่น้ำแข็งใส่น้ำแดงแฟนต้าให้หนู
อึ้งเล็กน้อยถือแก้วน้ำแดงนิ่ง หันไปมองคนอื่นๆ พี่เขาก็กินเหล้ากันทุกคน แสดงว่าคุณพี่โต้งตั้งใจสั่งน้ำแดงไว้ให้หนูโดยเฉพาะ ตอนนี้ต่างหากที่อยากจะร้องไห้ของจริง
ก็เป็นซะแบบนี้แหละจะไม่ให้หนู....ชอบ....ได้ยังไง
“เป็นอะไร ไม่กินเหรอ หรืออยากกินเหล้าคะ?” ถามมาอีกครั้ง หนูส่ายหน้าแล้วยิ้มให้พี่โต้งมันเป็นยิ้มที่แสดงถึงความขอบคุณ และซึ้งใจอย่างยิ่ง พี่โต้งเขานิ่งมองหน้าหนูไปแป๊บ รู้สึกว่ามือใหญ่ๆ ยกขึ้นเหมือนจะลูบหัวแต่ยังไม่ทันแตะ...
“เฮ้ย โต้ง เหล้าระเหยแล้วว่ะมึง” เพื่อนพี่เขาแซวมาทำให้พี่โต้งชะงักมือแล้วหันไปด่า
“เหล้าไม่ใช่น้ำมันนะมึง”
“แหมๆ แล้วน้ำแข็งมันไม่ละลายหรือไง” อีกฝ่ายเถียงมา
แล้วก็เฮฮาปาจิงโกะกันตามประสาเพื่อนฝูง ....
น้องฐาก็จิบน้ำแดงแก้หิวแล้วก็เผลอกินของขบเคี้ยวไปนิดหน่อย
ถ้าไม่มีบริกรผ่านมาพี่โต้งก็จะเป็นคอยบริการชงเหล้าให้เพื่อนๆ เพราะนั่งอยู่ติดชั้นวางเครื่องดื่มพอดี
“เฮ้ยโต้ง อีกแก้วดิ๊” พี่ซาส่งแก้วมาให้
“ใจเย็นมึง น้ำมีอารมณ์หมด” มันคือน้ำแข็งค่ะ ช่างคิดจริง มุขฝืดมากค่ะคุณพี่
“จริงดิ มึงสั่งหรือยังล่ะ”
“เพิ่งสั่งว่ะ รอก่อนๆ”
“โห่ ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ” พี่แกเริ่มเบ๊งแล้วค่ะ
“วันหลังมึงมานั่งตรงนี้มั่งเลย กูว่าแล้วฮวงจุ้ยไม่ค่อยดี กูไม่น่านั่งตรงทิศตะวันชงเล้ย” โห ทิศนี้ไม่ค่อยดีสินะคะ ความจริงแล้วพี่เขาก็ไม่ได้อะไรมากหรอกค่ะ บ่นไปอย่างนั้นเอง เพื่อนส่งแก้วให้ก็ชง มีแต่หนูคนเดียวที่ไม่ได้พูดอะไร แต่น้ำแดงเต็มแก้วตลอดเวลา อยากกินเหมือนกันนะคะเหล้า แต่กลัวว่าเมามากแล้วหาทางหนีทีไล่ลำบาก น้องฐายังระวังตัวกลัวตีนอยู่ทุกวินาที... เลยไม่บอกพี่เขาขอเปลี่ยน
ฟังพวกพี่เขาคุยกันก็สนุกดี แล้วบางทีก็หันไปฟังเพลง จนนักร้องชายท่านหนึ่งขึ้นมาร้อง แค่ท่อนแรกก็รู้สึกค่ะว่าเสียงเพราะ เลยหันไปมองที่เวที มองไกลๆ ก็เหมือนจะหล่อนะคะ เลยตั้งใจฟังเป็นพิเศษ
“สนใจเหรอคะ พี่แนะนำให้รู้จักไหมคะ” น้องฐาสะดุ้งค่ะมองหน้าพี่โต้ง ทั้งสายตาและน้ำเสียงเหมือนอารมณ์ไม่ดีเลย เป็นอะไรเหรอคะ?? แค่มองนักร้องก็ต้องโมโหด้วยเหรอคะคุณพี่
หนูก้มหน้าไม่ตอบคำถามค่ะ แล้วก็ไม่ได้หันไปมองที่เวทีอีก
จริงสิ... พี่เขาพาเรามาทำโทษ ... คนที่เป็นนักโทษ จะสนุก หรือมีความสุขไม่ได้ ....
นักร้องบนเวทีร้องเพลงจบแล้ว เหลือเพลงดนตรีก่อนจบ พี่โต้งกวักมือเหมือนจะให้เดินมาหา แล้วไม่นานหนุ่มนักร้องก็เดินมาที่โต๊ะหนูจนได้
คุณนักร้องหนุ่มเส้นผมสีดำสนิทจัดทรงเสยขึ้นไปแล้วทาเยลแข็งเป๊ก ตาตี่ ผิวขาวซีด กรีดขอบตา การแต่งกายแบบนักร้องวงร็อค กำไลข้อมือเป็นหนามๆ ใส่ตั่งหูข้างเดียว โคตรเท่ห์
อร๊ายยยยยย หล่อลากกระชากใจกะเทยค่า
“ไง ไอ้เสือ” คำทักทายจากนายนักร้องมาสู่พี่โต้ง
“น้องเขาอยากรู้จัก” พี่โต้งบอกพยักเพยิดมาทางหนู
กรี๊ดดดด พี่โต้งรู้ใจหนูมั่กมั่กค่ะ
“สวัสดีครับ ปอนด์ครับ” คุณนักร้องหันมาแนะนำตัว พร้อมยกมือของหนูขึ้นมาจุ๊บเบาๆ ที่หลังมือ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด
“ฐาค่ะ” หนูทำเสียงดัดจริต ตาเยิ้ม...
“อะแฮ่ม...” อีพ่อค้าตับ กระแอมไอให้หนูคืนสติ
แหะๆ มีบ้างที่เผลอ แต่ที่จริงแล้วตอนนี้หนูเป็นลูกค้าตับอยู่ร้านเดียวนะคะคุณพี่....
“ว่าแต่ใครเนี่ย”
“เด็กใหม่โต้งมันว่ะปอนด์” พี่ซาเค้าตอบมา
“อ้าว เหรอ...ไหนว่าไม่ชอบกะ...” พี่ปอนด์พูดไม่ทันจบพี่โต้งก็เอาศอกกระทุ้งเอวพี่เขาไม่ให้พูด แล้วกระดิกนิ้วให้พี่เขาก้มลงไปหา กระซิบกระซาบกันแป๊บนึง อยากรู้จังว่าพี่โต้งพูดว่าอะไร นินทาอะไรหนูหรือเปล่า
“จริงดิ.....” พี่เขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแล้วหันมาหาหนูใหม่ พร้อมคำถาม
“น้องครับ 3p กันไหมครับ” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก หล่อลากขนาดนี้ถ้าหนูตอบว่าไม่ก็โง่แล้วค่ะ
ค่ะ รู้ว่าโง่มาก... ถ้าน้องฐาตัวเปล่าเล่าเปลือยก็คงตอบโอเคง่ายๆ แต่บังเอิญมีผู้คุมหัวใจมานั่งใกล้ๆอยู่ด้วย น้องฐาก็เลยลดความกระดี๊กระด๊า หันไปมองคุณพ่อค้าตับค่ะ
คุณพี่โต้งนั่งนิ่งค่ะพอหนูหันไปมองสบตา พี่เขาก็เสหันไปมองทางอื่นเฉยเลย
ฮือๆ เรื่องมันเศร้า .. น้องฐาเศร้าค่ะ เหมือนมีร้านตับมาเปิดใหม่ข้างๆ ร้านเก่า น้องฐายืนอยู่หน้าร้านใหม่ไม่ก้าวเท้าเข้าไป คุณพ่อค้าตับร้านเดิมก็ไม่สนใจจะรั้ง ใช่สิคะ ก็หนูมันไม่ใช่ลูกค้า VIP ลูกค้าชั้นปลายแถวมันก็เลยไม่มีอะไรน่าสนใจ ฮือๆ
ได้แต่น้อยใจรู้ไหม? เธอคงไม่รู้ว่ามีคนหนึ่งเจ็บแค่ไหน... (แอบร้องเพลงลิฟท์กับออยใครเกิดทันยี่สิบห้าอัพแล้วแน่ๆ ฮา)
ผู้คุมนักโทษยังคงนิ่ง น้องฐาเจ็บใจนะคะ ที่ทำเป็นไม่สนใจกันแบบนี้ เลยตอบประชดอีพี่โต้งไปค่ะ
“สามพีไม่เอาได้ไหมคะ ถ้าพี่กับหนูแค่สองคน หนูโอเคเลย” ที่นี้อีพี่โต้งหันมามองหน้าหนูเขม็งเลยค่ะ คงจะเคืองที่โดนหักหน้า
“ฮ่าๆๆๆ เอาแล้วไงโต้ง เด็กมึงเค้าชอบกูว่ะ มึงโอเคไหมวะ” พี่ปอนด์หัวเราะแล้วหันไปบอก
“อย่าดีกว่ามั้งมึง” พี่แกตอบเพื่อนไป แต่หันมามองหนูอย่างเอาเรื่อง
ตายแล้วๆๆๆๆ โทษเก่ายังไม่ได้พิพากษาจะเพิ่มคดีใหม่เข้ามาอีกแล้วไหมล่ะคะ
“หวงเหรอวะ” อีกฝ่ายแซว
“มึงจะบ้าเหรอ..กูอยู่ของกูดีๆ จะหาตีนให้กูแล้วไหมล่ะ เดี๋ยวผัวมึงรู้เข้า หาว่ากูหาเด็กให้มึง กูก็เละสิครับเพื่อน”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ถึงจะคิดว่าผอมไปนิด หน้าขาวซีดไปหน่อย แต่ตัวสูงปรี๊ดเกือบเท่าอีพี่โต้งนี่ คุณพี่เป็นควีนเหรอคะ น้องฐาต๊กใจ
“ใคร...ใครผัวกู หุบปากไปเลยเชี่ยนี่ เรตติ้งกูตกหมด”
“อ้อ... ไม่ใช่เรอะ? วันหลังกูจะถามมันว่าที่จริงใครผัวใครเมียกันแน่”
“สัดนี่ มึงอยากโดนตีนของจริงมึงก็ถามมันเหอะ”
“ฮ่าๆๆ นึกว่าแน่ กูว่าถ้ากูโดนตีนจนลุกไม่ขึ้น มึงก็คงฟ้าเหลืองว่ะ”
“ปากดี... กินตีนกูก่อนดีกว่ามั้งเพื่อน” พี่ปอนด์แกทำท่าเหมือนจะต่อยอีพี่โต้งค่ะ ไหนว่ากินตีนนั่นมันหมัดไม่ใช่เหรอคะ
กรี๊ด.... อย่าตีกันค่า อย่าแย่งหนู ได้ทุกคนๆ ค่า
ฮะ? อะไรนะ ไม่ได้แย่งหนูกันเหรอคะ? แหะๆ
พี่โต้งแกนิ่งค่ะไม่ขยับและพี่ปอนด์แกก็ไม่ได้ต่อย ชะงักมือแล้วลดมือลง
“ไม่เอาดีกว่าว่ะ เดี๋ยวเลือดชั่วเปื้อน” โห คำนี้ถูกใจน้องฐามากๆ ฮะ เปล่าค่ะไม่ได้ตั้งใจด่าคุณพี่นะคะ น้องฐาลืมตัว....
“โด่...นึกว่าแน่” พี่โต้งว่าขำๆ
“กูไปหลังร้านก่อนนะ เดี๋ยวมีคิวร้องอีกเพลง”
“เออๆ” พี่โต้งตอบ พี่ปอนด์เดินไปตบใหล่พี่ซากับพี่เคลียร์แล้วก็เดินเลยไปหลังร้าน
หนูมองตามพี่ปอนด์ไป พอหันกลับมาอีกทีก็เจอสายตาดุๆ ของพี่โต้ง เล่นเอาหนูกลืนน้ำลายเอื๊อกค่ะ หนูทำผิดตรงไหนคะ??
“ซา เคลียร์ เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ”
“อ้าว.... ทำไมรีบกลับล่ะ?” พี่เคลียร์ถามมา
“พอดี มีเรื่องต้องสะสางนิดหน่อย”
“เออๆ แล้วเจอกัน” พี่ซาบอก พี่เคลียร์โบกมือให้
พี่โต้งกระชากแขนหนูลุกขึ้นแล้วลากออกจากร้าน....
ฮือ.... สะสางอะไร้....
พอถึงรถพี่เขาก็ยัดหนูเข้ารถไป
“ระ...เรา...จะไปไหนกันเหรอคะ”
“ไปไหน....ไม่น่าถามนะคะ.....พี่รู้ว่าน้องเงี่ยนมากแล้ว ถึงได้ให้ท่าเพื่อนพี่แบบไม่เกรงใจพี่เลย พี่ก็จะพาไปทำให้หายไงคะ?”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้เรื่องจะพาไปกินตับอ่ะหนูก็ชอบอยู่นะคะ...
แต่กินกันตอนพ่อค้าตับอารมณ์เสียแบบนี้ มันจะดีจริงเหรอคะ น้องฐากลัว ตับมันจะมีพิษค่ะ โฮๆๆๆๆๆ
.........................................................................
ถามหน่อย..... จะเอา Nc แบบฮา หรือแบบธรรมดา ดี แต่อีพี่โต้งโมโหหึงแบบนี้.... sm เลยดีไหม?
ถามไปงั้นแหละค่ะ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ตอนเขียนจะออกมาอารมณ์ไหน .... แค่อยากหยั่งเสียงดูเฉยๆ
-
555555555555
ยกนิ้วให้น้องฐา สะใจอีพี่โต้ง โสนะหน้า เขาไม่สนใจเธอหรอก
ก๊ากกกก น้องฐาอย่าไปยอมมันๆๆ ><
ชอบบบบ รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
SM ไปเลย ว๊ากกๆๆๆๆ
ดีมากน้องฐา ทำให้อีพี่โต้งมันสะอึกบ้าง
ชิชะทำเป็นไม่สนใจกระเทย
-
สู้ ๆ ๆ ๆ นะค่ะน้องฐา
NC แบบไหนก็เอาค่ะ 555+
-
ฮาก็ได้ SMก็ได้ เพียงแต่ดูจากนิสัยคนเขียนแล้ว ถึงเป็นsm ก็คงฮาได้แน่
น้องฐาหลงเขาซะขนาดนั้น เจ็บแย่เลย
-
อา~~~ นุ้งฐาโดนพี่โต้งจัดหนักแน่เลย
รอแอบดูอยู่ใต้เตียง หึหึ
-
o22หนูว่ามันค้างน่ะ แต่ไม่เป็นไรรอNcตอนหน้าก็ได้ จะฮาหรือSMก็ได้ เเต่ขอจัดหนัก :z1:
-
น่ากลัวนะเนี่ย
ท่าทางฐาจะไม่รอด
-
พี่โต้ง จัดหนักค่ะ !!!!
:z10: :oo1:
-
NC แบบไหนก็ได้ค่ะ
คราวที่แล้วขาดเรียนสองวันใช่ป่าว
คราวนี้ซักกี่วันดีเอ่ย
-
พี่โต้งตกวิชาภาษาไทยเหรอค่ะ โถ :m16: :m16: :m16:
-
น่ารักแท้ๆน้องฐา ชนะเลิศค่ะ :impress2:
อิพี่โต้งแนะนำให้เพื่อนตัวเองแท้ๆ แล้วมาโมโหหงน้องฐาทำ_อะไรวะ :angry2:
-
ก็ยังคงเกลียดอิพี่โต้งเหมือนเดิม :z6: อะไรของมันว๊าาา หึงเค้าหวงเค้าแต่ก็ทำเหมือนไม่ให้เกียรติกันเล้ย
ปล. nc อย่าดุเดือดนักเน้อสงสารน้องฐา :กอด1:
-
ชัดเลย! เมียเฮียตุลย์!
ปล. ขอ SM อิอิ
-
:fire: โธ่เอ้ยอิพี่โต้งงงงงง ทำมาหาว่าเค้าเงี่ยน
ตัวเองหึงจนตาลายแล้วล่ะสิไม่ว่า ชิ!
น้องฐาอย่าไปยอมมันน
ปล. เกลียดพระเอกไงก็ไม่เลิกอ่านคร่าาาา =///=
-
ชัดเลย! เมียเฮียตุลย์!
ปล. ขอ SM อิอิ
เม้นท์นี้โดนใจ .... เอาไปเลย +1 แล้วฝากเงียบๆไว้น้า อย่าไปบอกใคร ฮาๆๆๆๆ
พี่โต้งตกวิชาภาษาไทยเหรอค่ะ โถ :m16: :m16: :m16:
ตกภาษาไทยยังไงอ่ะงงค่ะ
-
Nc แบบไหนหรอ?? ได้หมดค่ะ จัดหนักเลย !!! ชอบเว่อร์ 55 :haun4:
-
ขอตับหวานแซ่บๆ ที่นึงล่ะกัน
แล้วแต่คนปรุงล่ะกัน แบบไหนก็กินหมดอ่ะ
ว่าแต่คนปริศนาน้องปอนด์นี่เมียเฮียใช่ป่ะ
-
:a5:ตกใจไม่นึกว่าจะเจอเมียเฮียตุลย์
ส่วนncขอแค่ฐาไม่ตายคาอกพี่โต้งก็พอ
-
ยังไงก็ได้ แต่ขอให้อิพี่โต้งมันทำไป เพราะรัก เพราะหวง เพราะหึง
ขอให้จบลงตรงที่ . . . อิพี่โต้งทั้งรักทั้งหลงฐาก็พอใจเราล่ะ คึคึ
-
sm ค่า
จัดหนักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: o13
-
อร๊าย อีพี่โต้ง ทำเมินน้องฐาเอง หึงเอง แล้วยังมีหน้ามาว่าน้องฐาอีกนะ เชอะ :fire:
-
ไม่ชอบพระเอกแต่ไม่เลิกอ่านแน่นอน
ฮ่าๆๆๆๆๆไม่ต้องห่วง
แต่ๆๆๆๆน้องฐาทั้งฮาและน่ารักโคตรๆๆๆๆๆๆ
จนถึงตอนนี้ยังไลกหมันไส้พี่โต้งเรย :เฮ้อ:
-
ปอนโผล่มาก็คิดถึงปอนว่าแต่ปอนจะ3พีจริงๆเหรอแอบหวังนะ o13
-
:laugh:
:pig4:
-
ปอนโผล่มาก็คิดถึงปอนว่าแต่ปอนจะ3พีจริงๆเหรอแอบหวังนะ o13
ปอนด์เค้าพูดเล่นค่ะ ตั้งใจจะแกล้งน้องฐาเฉยๆ แต่พอน้องฐาตอบแบบนั้นก็แอบสะใจอีพี่โต้งนิดหน่อย
ถ้าน้องโอเคปอนด์ก็ไม่ไปอยู่ดี :z1:
เดี๋ยวโดนเฮียจัดหนัก
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :jul3: :laugh:
-
จะNCแบบไหนก็แล้วนิเถอะจ้ะ เพราะยังไงๆคืนนี้น้องฐาแกก็ไม่รอดแระ(น้องฐาเองก็ชอบอยู่นี่)
-
ถ้าน้องฐาเป็นคนเล่าท่าทางncคงฮาแตก555
ปล.ว่าแต่พี่โต้งหึง หรือหวงของคะเนี่ย
-
ตามมาเป็น น้องฐาFC ด้วยคนนะจ๊ะ พระเอกหึงขนาดนี้น้องฐาจะฮาออกมั้ยเนี่ย :oo1:
ชอบเมียเฮียตุลย์อีกหนึ่งเสียง เท่ห์อ่ะ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารน้องฐา
เมื่อไหร่อิพี่โต้งมันจะคิดได้เนี่ย เฮ้อออออ
-
แบบไหนก็ได้ค่ะ
แล้วแต่คนเขียนเลยว่าจะเอาอารมณ์ไหน
จัดมาเลยค่าาา
-
ขอเป็นฮาๆที่น้องฐาบรรยายอ่ะ
แต่ยังเคืองอิพี่โต้งไม่หายนะเนี่ย ชริ!!
-
น้องฐา น่ารักคงเส้นคงวาจริงๆ
บทลงโทษ หุหุ ใจจริงอยากให้อิพี่โต้ง จัดแบบเอาใจน้องฐาสุดๆ ประมาณว่าพี่เจ๋งสุดๆแล้ว ไม่อยากให้น้องไปหาจากที่อื่นอีก
ตับร้านพี่เชลล์ชวนชิม อร่อยที่สุดแล้ว เต็มอิ่ม แถมเสิร์ฟไม่อั้น
แต่จัดแบบไหนก็ได้จ้า แล้วแต่คนเขียนเลย รอติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
ปล.คิดถึงพี่ตุลย์ด้วย
-
แบบไหนก็ได้ จัดมา
-
อย่างไหนก็จัดมาเถอะค่ะ...
-
น้องฐา น่ารักคงเส้นคงวาจริงๆ
บทลงโทษ หุหุ ใจจริงอยากให้อิพี่โต้ง จัดแบบเอาใจน้องฐาสุดๆ ประมาณว่าพี่เจ๋งสุดๆแล้ว ไม่อยากให้น้องไปหาจากที่อื่นอีก
ตับร้านพี่เชลล์ชวนชิม อร่อยที่สุดแล้ว เต็มอิ่ม แถมเสิร์ฟไม่อั้น
แต่จัดแบบไหนก็ได้จ้า แล้วแต่คนเขียนเลย รอติดตามอย่างใจจดใจจ่อ
ปล.คิดถึงพี่ตุลย์ด้วย
Nc แบบนี้แหละที่นิอยากเขียน เอาไป +1 แต่ยังไม่รู้ว่าพอกลับไปแล้วจะปรับอารมณ์เรื่องอารมณ์คน ให้เย็นลงพอหรือยัง นะคะ
แหมแต่จากที่หยั่งเสียง หลายคนอยากได้ sm ไม่สงสารน้องกันบ้างเล้ยยยยยยย
จริงๆ อีพี่โต้งไม่เหมาะกับเซ็กส์ sm หรอกค่ะ จริงๆ
-
ไม่ว่าแบบไหน แต่ถ้าน้องฐาบรรยายสงสัยจะฮาไว้ก่อนแน่ๆ
-
sm ไปเลยโทษฐานที่น้องฐาเหล่ไม่ดูตาม้าตาเรือ
นั่นของใครเค้าน่ะน้องฐา
-
สงสารน้องฐาอ่ะ
ทำไมพี่โต้งเป็นคนอย่างงี้ว่ะ
ชอบเค้า หึงเค้าก็บอกเค้าไปดี๊ เก็กไว้เพื่อ??
คอยดูผลหลังจจากนี้ให้น้องฐาโกรธซะให้เข็ดเลย หึยยย เคืองพี่โต้งโว๊ยยยยยยยยยย :m31: :m31: :m31:
-
แรว๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
SMก็ได้ค่ะ แต่อย่าหนักมากนะคะ สงสารน้องฐาอ่ะะ :laugh:
-
SM ก้อดีน้าาา :o8:
น้องฐาต้องทำให้หึงเยอะๆ จะได้รู้สึกซะบ้าง ปากบอกว่าเกลียดกระเทย แต่หึงน้องฐาได้ไง อย่างงี้มันซึนเดเระนี่หว่า?
-
SM เลย หนูชอบบบบบบบ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กำลังสนุกเลยๆๆ
รีบมาต่อๆๆ
-
ว้าวๆๆๆ ผัวพี่ปอนด์เนี่ย ชื่อ ' ตุลย์ ' รึป่าวคะ :impress2:
-
o18อีพ่อค้าตับนี่ช่างอารมณ์ปรวนแปรซะจริง
ส่วน NC แบบไหนก็ได้ค่ะ :z1:
-
แบบไหนก็ไม่เกี่ยงแล้วแต่นิจะจัดให้
-
ขอแบบปนๆกัน 55555555
ฐา ก็ยังไว้ลายนะคะ แซ่บจริงๆ
-
หึงเค้าแล้วอะดิ น้องฐาอย่าไปยอมง่ายๆนะ
-
หึหึ ขอ sm ไปเลยพี่ :-[
-
น้องฐาคะ ถูกใจพี่มากคร้าาาาาาาาาาาา
จุ๊บๆ
-
มารอคร้าบบบ
-
แอบมารอด้วยคน >_<
-
น้องฐาาน่าร๊ากกกอ่ะ
ปกติไม่ค่อยชอบกระเทย แต่มาเจอน้องฐาแล้วเปลี่ยนใจ ถูกใจมากมาย
-
ูู^^ SM ค่ะ
คงจาฮานาดุ
-
มาแล้วจ้า ขอโทษที่หายไปนาน ตอนนี้มันแต่งยากค่ะ(ฮา)
ตอนนี้นิลงนิยายในเล้าอยู่สองเรื่องนะคะ จะพยายามลงสลับกันค่ะ ถ้ามีเรื่องใดเรื่องหนึ่งตันอีกเรื่องก็จะยังไม่มาด้วย (จะไม่ต่อเลยก็เกรงใจ) เลยอาจจะมาต่อช้าบ้างก็ช่วยรอๆ กันหน่อยนะคะ พยายามจะมาต่อเร็วที่สุดแล้ว
เนื่องจากMS ใหม่มันไม่มีโปรตรวจคำผิด ใครเจอคำผิดก็บอกกันด้วยนะคะ (แต่ถ้าไม่ทำให้ความหมายเปลี่ยนนิก็จะไปแก้แต่ที่ต้นฉบับน่ะค่ะ)
ข้อชี้แจงโปรดทำความเข้าใจก่อนอ่าน
*ที่จริงนิก็ซีเรียส เรื่องการใช้ภาษาไทยอยู่นะคะ แต่ในการเล่าของน้องฐา จะมีการใช้คำเพี้ยนวรรณยุกต์ หรือมีเปลี่ยนตัวสะกดอยู่บ้างเล็กน้อย ส่วนใหญ่ไม่ได้พิมพ์ผิด และไม่ได้ต้องการให้ภาษาวิบัติ เพียงแต่นิอยากให้อ่านออกเสียงตาม มันจะทำให้มีทำนองสนุกสนานและใกล้เคียงการออกเสียงแบบน้องฐามากขึ้นเท่านั้นเอง
เรียนมาเพื่อนทราบ
รักนะ ..... และแสดงออกด้วย
ตอนที่ 11 จำเลยรัก...
ตั้งแต่ฮอนด้าซีวีซคันสวยออกตัว เราสองก็อยู่ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกขั้นเทพ ไร้เสียงเพลงหวานกล่อมเกลา ไร้คำพูดที่เอ่ยเอื้อน มีเพียงเสียงลมหายใจดังฮึดฮัด เสียงตบพวงมาลัยรถ กับสายตาที่แสดงความโกรธกรุ่นตลอดทาง
ที่ว่ามาทั้งหมดนั่น....มันโรแมนติกมากๆ........
ตรงไหนยะ?!! มีแต่บรรยากาศมาคุล่ะสิไม่ว่า...
ฮือๆ ขับช้าๆ ค่ะคุณพี่ น้องฐากลัว โค้งไหนๆ น้องฐาก็ไม่เอานะคะ ก็คุณพี่ทั้งขับเร็วทั้งปาดซ้ายปาดขวาแบบนี้ น้องฐาแอบหวั่นว่ากว่าจะเดินทางไปถึงห้องหอรอตับ อาจจะต้องเป็นผีเฝ้าถนนกันเสียก่อน หรือไม่...หนูอาจจะหัวใจวายตายก่อนถึงที่ด้วยซ้ำ
หลังจากน้องฐาสวดมนต์ตลอดทาง ในที่สุดด้วยแรงอธิษฐานอันแรงกล้าก็นำพาน้องฐาตัวน้อยกับพ่อค้าตับเดินทางมาสู่เรือนหอ(?) โดยสวัสดิภาพ ถึงจะมืดแล้วแต่ก็รู้สึกว่าคุ้นๆ
ที่นี่มัน...........บ้านทรายทอง!!!
เอ๊ย...ไม่ใช่ค่ะมันคือคอนโดที่คุณพี่เคยพาน้องมาคราวที่แล้วต่างหาก
“ลงมาสิ” คุณพี่โต้งบอกเมื่อจอดรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ น้องฐายังอิดออดเบี่ยงกายไปยังอีกฝั่งของรถไม่ยอมลง
“จะให้อุ้มออกไป หรือจะเอากันบนรถดีคะ?” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อืม.... อะไรดีล่ะ เป็นสองตัวเลือกที่ตัดสินใจยากเหมือนกันนะเนี่ย
เอ๊ะ?? ไม่ดีทั้งสองอย่างเหรอคะ ใครบอกคะ???
อุ้มไปก็ดีนะโรแมนติกดี ...
คิดอีกที....น้องฐาขอบนรถได้ไหมคะ? มันตื่นเต้ล(*)
ท่าทางคนที่อยู่นอกตัวรถจะใจร้อนและไม่ชอบการรอคอยค่ะเลยเลือกจะกระชากแขนน้องฐาออกไปเฉยเลย ชิ!! ถ้าไม่คิดจะฟังคำตอบแล้วจะถามขึ้นมาทำประเทศอะไรล่ะคะแหม
และแล้ว...คุณพี่หฤษฎ์ก็ลากร่างบอบบางของน้องโสรยาเข้าป่า อ๊ะไม่ใช่... เข้าคอนโดไป
หือ.... อะไรนะคะ ไม่ใช่จำเลยรักเหรอคะ น้องฐาว่ามันคล้ายๆ แหละค่ะ
โสรยาตัวปลิวตามแรงดึงอันรุนแรง ป่าเถื่อน เข้าลิฟท์ไป แอบมองมือตัวเอง
เจ็บ...คุณพี่ขา จับมือหนูอ่ะ จะบีบแรงแค่ไหนก็ได้ แต่อย่าบีบตรงที่ใส่นาฬิกาสิคะ สายนาฬิกามันทิ่มแขนน้องฐานะคะ
“เอ่อ....” แค่เปล่งเสียงจากลำคอ คุณพี่ก็หันควับ ส่งสายตาเหมือนจะเผาน้องฐาให้แหลกเป็นจุณ น้องฐาก็เลยได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้นลิฟท์ ร้องไห้กระซิกๆ แต่เพียงในใจ
♪ เจ็บแค้นเคืองโกรธ โทษฉันไย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น.....
พอลิฟท์เปิดออกคุณพี่ก็ฉุดกระชากลากถูน้องฐาออกมา โถๆ เบาๆ ค่ะ น้องฐาไม่ใช่ไม้ถูพื้นนะคะ
เดินมาจนถึงห้องแล้วคุณพี่ก็ไขกุญแจเข้าไป หวังว่าหลังจากนี้คงไม่มีคดีฆาตกรรมในห้องปิดตายเกิดขึ้น ถ้าเป็นข่มขืนกระทำชำเราเฉยๆ น้องฐาพอทำใจได้ค่ะ
พอเข้าห้องไปได้ คุณพี่หฤษฎ์ก็โยนน้องโสรยาไปที่โซฟาอย่างแรง
ขอบพระคุณยิ่งค่ะที่อุตส่าห์โยนมาตรงที่มีที่รองรับอันอ่อนนุ่ม ไม่เหวี่ยงลงไปที่พื้นห้อง ขนาดโซฟาโยนแรงๆ ก็เจ็บเหมือนกันค่ะ
พอโยนลงมาเสร็จไม่ทันที่น้องฐาจะตั้งตัว ร่างผอมเพรียวของคุณพี่ก็ถาโถมตามมาทาบทับ คร่อมเอวแถมจับข้อมือล็อกกดติดโซฟาอีกต่างหาก
อร๊ายยยยยยยย ตื่นเต้ลเหมือนเสียตัวครั้งแรกเลยค่ะคุณพี่!!
“ชอบมันมากนักเหรอ ปอนด์น่ะ” หือ.... เวลาคนเค้ามีอะไรกันเนี่ย พูดถึงคนอื่นมันเสียมารยาทนะคะคุณพี่ แต่ที่ถามมานี่ ถ้าน้องฐาตอบตามความจริงว่าชอบ เพราะทั้งเท่ห์ ทั้งมีเสน่ห์เร้าใจคุณพี่จะโกรธไหมคะ?
น้องฐาว่า ต้องโกรธแน่ๆ และด้วยสัญชาติญาณการเอาตัวรอดน้องฐาตอบความจริงไม่ได้เลยต้อง...
ส่ายหน้าเป็นจังหวะสามช่า ด้วยใบหน้าที่แสดงความหวาดหวั่น
“โกหก มองมันตาเยิ้ม ระริกระรี้อยากได้มันเป็นผัวจนตัวสั่น คิดว่าพี่โง่นักหรือไง” ถ้าคิดเองได้แล้วคุณพี่จะถามทำไมล่ะคะ
“แต่เสียใจด้วยนะเพราะพี่ไม่ยกน้องให้มันหรอก แต่ถึงจะยกให้มันก็ไม่เอาน้องอยู่ดี เพราะผัวมันดุ มันคงไม่กล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อกะเทยที่ทั้งร่าน ทั้งมั่ว ไร้ยางอายแบบน้องหรอก”
ฮือ.... ด่าเป็นชุดเลย ฮือ.... น้องฐาน้ำตาร่วงแล้วค่ะ จะโดนข่มขืนกระทำชำเรา จะโดนซ้อมอะไรก็ช่างไม่กลัวหรอกค่ะแต่โดนด่านี่ทนไม่ได้
เจ็บตัวมันดีกว่าเจ็บใจค่ะ โดนพี่โต้งด่าแล้วมันเจ็บลึกมาก
“พอเถอะค่ะ ... ฮึก ... จะทำอะไรก็ทำเถอะ... แต่เลิกด่าหนูซะทีได้ไหมคะ”
“ทำไม? พูดความจริงแล้วรับไม่ได้รึไง” ยังประชดกลับมาไม่เลิก น้องฐาสุดจะทน ทำไมต้องมาทนโดนด่าแบบนี้ด้วยก็ไม่เข้าใจ พยายามจะออกแรงขืนตัวออก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมค่ะ ยิ่งออกแรงรั้งไว้ไม่ให้ขยับ ก้มลงมาใช้ปลายลิ้นเลียน้ำตาที่ไหลพรากไปทั้งใบหน้า
“หยุดร้องเถอะค่ะ ขอบอกว่าใช้ไม่ได้ผลแล้ว น้ำตาดาราไหลเร็วเหมือนสั่งได้แบบนี้ พอกันที พี่จะเลิกสงสาร เลิกเชื่อมารยาสาไถของน้องแล้ว”
ฮือ......ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยสักอย่าง ว่ามันอะไรนักหนา น้ำตาดาราบ้าบออะไร ดีใจก็ยิ้ม เสียใจก็ร้องไห้ มันผิดตรงไหน น้องฐายังร้องไห้ไม่หยุด พยายามหันหน้าหนีใบหน้าของอีกฝ่ายที่ก้มลงมาเลียหยาดน้ำตาบนใบหน้าจนหน้าน้องฐามันเหนียวไปด้วยน้ำลายหมดแล้ว
ยังร้องไห้ไม่หยุด ถ้ายังคิดจะกินน้ำตาให้หมดก็คงไม่สำเร็จ คุณพี่ก็เลยเปลี่ยนมาบดจูบ ซึ่งมีคนบอกว่า การจูบทำให้เลิกร้องไห้ (จริงตรงไหน?) รู้สึกว่าริมฝีปากอีพี่โต้งมันหนักเป็นสิบตันกดลงมาเหมือนเอารถบรรทุกมาเหยียบปากน้องฐาทั้งรุนแรงทั้งดุดัน น้องฐาก็ไม่ยอมให้จูบดีๆ หรอกค่ะ เม้มปากไม่ยอมรับการรุกราน
เอาคีมมาง้างปากน้องฐาสิคะแล้วจะยอมดีๆ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องใช้คีมหรอกค่ะ แค่มือโตๆ ที่มาบีบแก้มแรงๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้น้องฐาต้องยอมรับปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างไม่เต็มใจ อยากจะกัดซะให้ขาดแต่ก็กลัวจะเกิดคดีฆาตกรรมขึ้นจริงๆ เลยยั้งใจไว้
มือคุณพี่ที่มันเคยลามไล่แผ่วเบาราวปูไต่ เมื่อครั้งกรุงหงสาเข้าตีอโยธยาเมื่อคราวก่อนไฉนเลยแปรเป็นมือปลาหมึกคราเคร่นโหดในเดอะไพเรทบีบเค้นเนื้อน้องเหมือนคั้นกะทิ น้องฐาไม่ใช่กะทินะคะ ฮือ...
จบจูบอันหนักหน่วงคุณพี่ก็ไล่ปลายจมูกผ่านคางไปที่ลำคอ ออกแรงดูดเหมือนผีดิบ แต่แวมไพร์เขาก็ยังดูดกันแค่รอยเดียว แต่คุณพี่จะดูดเลือดน้องฐาสักกี่รอยคะ เอาให้รอบคอเลยไหม ถ้าให้ดีเอาให้ศิลป์ดูดเป็นรูปหัวใจไปเลยสิ
ดูท่ามือใหญ่ที่สอดมาไล้บีบนวดร่างน้องฐามันไม่พอใจคุณพี่ เสื้อน้องฐาร่นขึ้นๆ จนจะถึงอกอยู่แล้ว คุณพี่เลยจับยกเหมือนจะถอด น้องฐาก็ดื้อค่ะไม่ให้ถอด..กางแขนนิดๆ จนถอดไม่ได้ อีพี่โต้งเลยไม่ถอด แต่กลับดึงเสื้อรั้งขึ้นไปติดที่ช่วงแขนให้ช่วงเสื้อมันปิดหน้าน้องฐา แต่ไม่ถอด เอาเข้าไป ถูกปิดกั้นประสาทสัมผัสทางมองเห็นไปแล้ว มันน่ากลัวกว่าเดิมเพราะไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไร น้องฐาเลยจำใจต้องพยายามดึงเสื้อออกจากหัวตัวเอง เฮ้อ....
“อื๊อ...” เอาแล้ว....ไม่เอาอย่าคราง... แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะยังไม่ทันที่เสื้อจะพ้นแขนดีก็รู้สึกสยิวแปลกๆ ก็คุณพี่เล่นแกะชั้นใน แล้วมาหยอกเย้าที่ยอดอกของหนูจนต้องแอ่นอก ปลายลิ้นดูดดุน แถมมีขบกัดอีก ฮือ... เบาๆ ค่ะ เดี๋ยวถ้ามันขาดไป น้องฐาจะไม่มีนมไว้ให้นมลูกนะคะ
น้องฐากลัวค่ะเลยพยายามเอามือผลักไหล่คุณพี่ออก
ว่าแต่ทำแบบนี้ก็เสียวดีไปอีกแบบ ซื้ด....
ตอนนี้อารมณ์มันพาไปจนเหมือนคนไม่มีแรง เลยขัดขืนพอเป็นพิธีเท่านั้น
ยิ่งกว่านั้น...นอกจากปากที่ก้มๆ เงยๆ อยู่ที่อก มือที่ว่างก็เริ่มจะคืบคลานต่ำลงๆ ปลดกระดุม ปลดซิบ แต่ไม่ได้ปลดทรัพย์ แล้วก็เตรียมจะปลดเปลื้องอาภรณ์อีกชิ้นออก อารมณ์มันไปจนอยากจะให้ถึงจุดนั้นกันเร็วๆเหมือนกัน แต่....นึกอะไรขึ้นมาได้อย่าง
โดนด่าว่าง่ายมาแล้วก็ไม่รู้จักจำบ้างหรือไง
คิดแล้วก็พยายามขัดขืนโดยการตีขาเหมือนกำลังว่ายน้ำ
“อย่าดิ้นสิคะ พี่รู้ว่าที่จริงหนูก็อยากแล้ว...” ฮือ.. ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดีเลย
อยากก็อยาก แต่ไม่อยากโดนด่าว่าง่ายซ้ำแล้วซ้ำอีก...
เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควายค่ะคุณพี่...
ยิ่งดิ้นยิ่งขัดขืนยิ่งโดนกดหนัก มือใหญ่กดไหล่หนูติดโซฟา อีกมือนึงก็พยายามอย่างแสนสาหัสที่จะดึงกางเกงขาโคตรสั้นตัวนั้นออก พอร่นลงไปพ้นสะโพก ก็เลิกกด แต่ใช้สองมือดึงออกค่ะ หนูพยายามจะดึง ไม่ให้ถอด ทั้งดิ้นรุนแรงจนร่วงหล่นลงไปที่พื้น
ฮู้ย~~ ลงไปจูบพื้นแบบนี้......เจ็บ...ค่า
“เจ็บไหมน่ะ หาเรื่องเจ็บตัวแท้ๆ เลย ยอมดีๆ ก็สิ้นเรื่องแล้ว ไงๆ ก็หนีไปไหนไม่พ้นอยู่ดี”
ขอบคุณค่ะ ไม่ห่วงใย ไม่ปลอบใจ แถมยังซ้ำเติม
ซึ้งน้ำใจจริงๆ ฮือ.....
ตกโซฟาลงไปแล้ว คุณพี่ก็ยังไม่พอใจตามลงอีก ฮือ... ต้องให้น้องฐาตกตึกหรือเปล่าคะถึงจะหยุด..
เออ... ช่างมันค่ะรู้ว่ายังไงก็ไม่รอดอยู่ดีไม่รู้จะขัดขืนให้เหนื่อยไปทำไม...อยากจะถอดก็ถอดไป มีอะไรจะถอดได้อีกไหม ตั่งหูไม่ได้ใส่ นาฬิกาทำไมไม่ถอดตามไปด้วยเล่า ....
พอเปลือยแล้ว คุณพี่ก็เริ่มปลดกระดุม ปลดซิบกางเกงยีนตัวเอง ไม่ถอดหรอกค่ะ แค่ดึงเจ้าโลกออกมาเท่านั้น น้องฐานอนนิ่งอยู่กับพื้นคุณพี่ก็คร่อมลงมาในท่าหกเก้าค่ะ ให้กล้วยอยู่ตรงหน้าพอดี
“อย่ากัดเชียวนะ” มีขู่อีกแล้ว...
ฮือ....ก็ทำอะไรไม่ได้นอกซะจากต้องอมให้ ก็ตามความเคยชิน คือดูด เลีย กระหน่ำตามความชำนาญที่มี
ถือว่าไม่เสียเปรียบเท่าไร เพราะคุณพี่หฤษฎ์ก็ทำให้หนูเช่นเดียวกัน
ไม่นานนักคุณพี่ก็ขยับกายออกแล้วหันหน้ามาทางทิศเดียวกัน
ไม่ว่าอารมณ์ไหน ก่อนมีเซ็กส์ไม่เคยสักครั้งที่ไม่มีเครื่องป้องกัน...
พอใส่เกราะเสร็จก็จับน้องฐาไปดูดปากค่ะ น้องฐาก็ยอมให้จูบเฉยๆ ไม่จูบตอบ อยากให้รู้ว่าไม่เต็มใจนะคะ ประมาณนั้น
แต่ก็มิได้นำพา...
เลิกจูบแล้วมองหน้าน้องฐานิ่ง น้องฐาทำหน้าบึ้งเหมือนกินรังแตนเบนหน้าหนี
อีกฝ่ายก็เลยจับน้องฐาพลิกคว่ำ พอจะขืนตัวก็โดนจับแขนไขว้หลังแล้วกด เหมือนตำรวจจับผู้ร้าย
เจ็บ .... จนต้องเลิกขัดขืน... รู้สึกถึงสัมผัสที่กดลงมานวดตรงช่องทางคับแคบเบื้องหลัง
“อย่า....” ไม่คิดเลยว่าจะพูดคำนี้ ... แต่ไม่นึกสนุกกับเซ็กส์แบบนี้เท่าไรแล้ว....
“อย่าช้า หรืออย่าหยุด” น้ำเสียงเหี้ยมๆ กระซิบลงมาที่หู จนน้องฐาอยากจะร้องไห้รอบที่สอง
ฮึก.... ปลายนิ้วสอดเข้ามาด้านใน เหมือนมันยากลำบากกว่าปกติ คงจะเข้ามาที่เดียวสองนิ้ว
มันอึดอัด ทรมาน จนทนไม่ไหว...
“พอเถอะ หนูไม่อยาก....” ห้ามด้วยเสียงที่เครือ และหยาดน้ำตาปริ่ม
“พูดคำนี้เป็นด้วยเหรอ นึกว่าทำเป็นแต่คราง ร่านๆ อย่างเรา ไม่ชอบหรอกเหรอ แบบร้อนแรง เร่าร้อนน่ะ”
ขี้เกียจจะพูด ขี้เกียจจะเถียง จะทำอะไรก็ทำเถอะ น้องฐาไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว ฮือๆๆ
ทนให้เคลื่อนนิ้วเข้าออก ไปพักใหญ่ก็เริ่มจะชินแล้วล่ะ
สักพักคุณพี่ก็พลิกกายน้องให้ตะแคงไปทับ จับแก่นกายของหนูรูดรั้งจนต้องคราง ร่างสั่นสะท้านด้วยความหวามไหว คนข้างหลังกดอาวุธประจำกายเข้ามาประหัตถ์ประหารทีเดียวมิดด้าม
“อื๊อ.....” ร้องด้วยความเจ็บแต่ก็โดนมือใหญ่มาปิดปากไม่ให้ส่งเสียง ทำได้แค่ครางอืออยู่อย่างนั้น
น้องฐาเบ้หน้าน้ำตาร่วง เพราะไม่ได้ตั้งหลักตั้งตัวก็โดนแทงข้างหลัง ซ้ำไม่แทงครั้งเดียว พี่ท่านเล่นค้างมีดนิ่ง ก่อนจะกระหน่ำแทงไม่ยั้ง ถ้ามือไม่เที่ยงสงสัยหลังน้องฐาคงพรุนเป็นสิบๆ แผล แต่พอดี ของเขาดีจริง แทงแม่นค่ะ เลยมีแค่แผลเดียว....
♪เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุราจนสาแก่ใจ (Ost. จำเลยรัก)
จากตะแคงก็กลายเป็นท่าหมา...
ว่าแต่โดนแทงทีแรกมันก็เจ็บค่ะ แต่แทงไปแทงมาก็เริ่มจะชิน จากเจ็บเป็นมันส์ จากมันส์เป็นเสียว
จากว่าจะนิ่งๆ ไม่ตอบสนอง มันก็มีสนองทั้งส่าย ทั้งร่อน ไปตามประสา....
โอ๊ย.... น่าอับอายชะมัด... ลงท้ายก็สมยอมอีกจนได้ ฮือ....
จากท่าหมาไปสู่ท่าเบสิค... แล้วก็จัดตับตามอาชีพเก่า....
“อ๊ะ... อ๊ะ...อ๊า....” เสียงน้องฐาครางยังกะนางเอกหนังโป๊ของญี่ปุ่น
“ซื้ด...อา น้องฐานี่ ร้อนแรงชะมัด” อ๊ะเหรอคะ?... ชอบใช่ม้า....
“พี่คะ แรงกว่านี้อีกนิด นะ...หนู... จะไปแล้ว...” อารมณ์แบบนี้ไม่เข้าใครออกใคร ทนเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว เสียวขนาดนี้...ถ้าไม่ได้ปลดปล่อย หนูอกแตกตายแน่ๆ
“อย่าเพิ่งสิ รอกันบ้าง” ของแบบนี้เขารอกันได้ด้วยเรอะ... มันก็รอได้ แต่หนูไม่อยากรอหรอก ....เสียวสุดจะทน...
“อื๊อ...อ๊า.....” ปล่อยเสียงครางแบบไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม เกร็งกระตุกแล้วปลดปล่อยหยาดรัก ด้วยความสุขสมเกินบรรยาย
“ตอดอะไรขนาดนี้...” คุณพี่บอกเสียงหื่นๆ น้องฐาหอบหายใจถี่ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว แต่ก็รู้สึกถึงแรงกระแทกอีกสองครั้ง.... คุณพี่บีบไหล่หนูซะแน่นจนเกือบจิก
“....ซื้ด....อา...” ครางยาว....พร้อมปลดปล่อยตามมา....
หมู ฉึกๆ ไก่ฉึกๆ ..... เลยออกมาเป็นน้ำซุปโคตรข้น....รสชาติปะแล่มๆ.....
จบแล้วใช่ไหม? บทลงโทษ....
ทีนี้ คุณพี่หฤษฎ์จะปล่อยน้องโสรยาไปได้หรือยัง.....
......................................................
กว่าจะจบ โอ้วมายก๊อด.......
ไม่รู้ว่า SM พอไหม แต่น่าจะฮาพอดูเนอะ .....
-
โสรยาเต็มอิ่ม :jul1:
-
หมั่นไส้พ่อค้าตับ ยัดเยียดขายของทั้งปี
-
มันไม่ได้แรงที่การกระทำ แต่มันแรงที่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจกันต่างหาก อิพี่โต้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!! :beat:
:z6: :z4:
-
ออกแนวฮาจริงๆด้วย...
-
ทั้งๆ ที่เป็น NC แต่แทนที่จะเรียกเลือด
กลับเรียกน้ำลาย เอ๊ย น้ำตาแทนซะงั้น เนื่องจากหัวเราะมากไป :laugh: :laugh:
โอ๊ยไม่ไหวแล้ว อ่านไปฮาไป หื่นไป เศร้าไป น้องฐาครับ เอาสักอารมณ์สิครับ ผสมปนเปกันขนาดนี้
น้ำตา เลือดกำเดา และน้ำลาย เลือกไหลไม่ถูกแล้ว :z3:
-
อิอิ :z1:
ปล. ขอมอบสิทธิ์แรกของการ + ให้นุ้งฐานะคะ จุ๊บๆ
-
เป็น NC ที่อ่านไปน้ำตาไหลพราก ด้วยทั้งสงสาร และ ขำ แยกอารมณ์กันไม่ถูกเลยทีเดียว
-
อิพี่โต้งใจร้าย ว่าน้องฐาทั้งแรดทั้งร่าน
เอาเรื่องจริงมาพูดทำม้ายยย555
-
คำพูดใจร้ายที่สุดเลย แต่ฐาก็ขัดขืนไม่ไหวซักที :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:pighaun: เลือดพุ่ง
ตามอารมณ์น้องฐาไม่ถูกเลยจริงๆ 55
มีครบทุกรส รออยู่นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ :impress2:
-
พี่โต้งใจร้าย น้องฐาบอกให้หยุดแต่พี่ก็ไม่ยอมหยุดอ่ะ
สงสารน้องฐาจังเลย :monkeysad:
-
อยากกินตับ อิอิ :oo1: :oo1:
-
อยากรู้ว่าตอไปมันจะเป็นไงหนอ
-
ทำเสร็จแล้ว ฐาก็ลุกใส่เสื้อผ้าออกจากห้องไปเลยค่ะ สะใจดี
ผู้ชายแบบพี่โต้ง แม่งเหี้ย
-
อิพี่โต้ง นิสัยไม่ดี ปากจัด ด่าว่าน้องฐาอยู่ได้
ชิด่าเค้าแล้วก็จับเค้ากดน่ะ มันน่าแค้นแทนน้องฐาจริงๆ
เอ๊ะ..รึว่าน้องฐาไม่เจ็บไม่แค้น ฮึ
-
กร๊ากกกกกกกกก โสรฐา จะฮาไปไหนคะ
จะสงสารกสงสารได้ไม่เต็มเดเต็มหน่วย เอิ๊กๆ
ว่าแต่เมื่อไหร่พี่โต้งจะรู้ความจริงน๊อ555
-
E พี่โต้ง ทำร้ายจิตใจจริงๆ
:serius2: :angry2:
-
จะรักหรือจะอะไรเนี่ย
พูดทำร้ายจิตใจฐาสุดๆ
อย่ามาง้อทีหลังละกัน :angry2:
-
ให้น้องเค้าพากย์ แล้วมันจะSMเหรอ ฮาเข้าว่าทั้งนั้นเลยเนี่ย
จะว่าไป เราขำตรงเลียหน้าอ่ะ เลียอยู่ได้ ถ้าไม่ได้รู้สึกดีต่อกันนี่ อี๋แหยะๆสุดๆ
-
สงสัยน้องฐาจะเบื่อกินตับ
ไอ้ห่าพี่โต้งสุดๆๆไปเลยคำพูดคำจา สงสารน้องฐา
แต่โดนจัดไป1เลย
-
น้องฐาโดนขนาดนั้นแล้ว นู๋ยังฮาได้อีกนะคะนั่น
เหมือนนู๋เต็มใจให้พี่โต้งทำเลยอ่ะ ((เอ๊ะหรือว่าเต็มใจจริงๆ))
แต่อิพี่โต้งปากจัดมากกกก เห็นแล้วอยากกระโดดถีบให้ตกตึกชั้น18เลยค่าาา
-
สงสารน้องโสรยา โดนเขาทำทั้งเจ็บกาย(?) และเจ็บใจ จะดูถูกกันไปถึงไหนคะ? คุณพี่
-
ฐาก็ยังคงความฮาจนได้ สงสารน้องฐาหลังจากนี้มากกว่า
โต้งนี่ต้องโดนฐาทำโทษบ้างแล้วนะ
-
อิโต้งนิสัยเสียอะ =[]= เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2:
มันไม่ sm อ่า มันออกจะฮามากกว่าอะ
อ่านตามแบบ... ไม่มีไรนอกจากฮาอะ 555+
-
อิพี่โต้งปากอย่างนี้น่า:beat:จริงๆ พูดจาทำร้ายจิตใจน้องฐาตลอด
-
เป็น nc ที่ฮามาก ทำไปด่าไปบ่นไป น้องฐาชอกช้ำหมดแล้ว โถๆๆ
-
ทั้งฮา ทั้งน่าสงสาร ฐาเอ๊ย
เอาเป็นว่าคอยเป็นกำลังใจน้องฐาแล้วกัน
-
อิพี่โต้งน้องฐามิได้มารยานะ
:angry2: :angry2: :angry2:
-
โสรยาชอบกินตับ
-
อิ่ม :oo1: :m25:
-
:angry2: ไอ้พี่โต้งด่าน้องฐาอยู่ได้
น้องฐาอย่าไปยอมมันนะ หมั่นไส้ !! :beat:
-
สนุกจังเลย..........
รีบมาต่อนะ
o13 o13 o13
-
พี่โต้ง หึง เขา ก็บอกมาเถอะ
ซาดิสนะเรา
แต่น้องฐาเขาชอบ :z1:
-
ไม่น่าเชื่อ ว่า โต้ง จะจัด แค่นี้ อ่ะ
แต่แค่นี้ก้อ :pighaun:
-
:m25:
-
หมด หมด หมด
หมดกันเลือดโผ้มมม!!! :pighaun:
-
ฉึกๆๆๆ
โดนแทงอย่างแรง
โอ้ มายก็อด อิอิ
-
ไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี
ฮาก็ฮา คุณน้องโสรยา
แต่ก็ สงสาร คุณน้องฐา
พี่โต้งช่างทำร้ายจิตใจ :o12:
ถ้าเกิดคุณน้องฐาเข้าเกิดหนีหายไป
พี่โต้งอย่ามาเสียใจฟูมฟายตามหาทีหลังนะคะ :a14:
-
“แต่เสียใจด้วยนะเพราะพี่ไม่ยกน้องให้มันหรอก แต่ถึงจะยกให้มันก็ไม่เอาน้องอยู่ดี เพราะผัวมันดุ มันคงไม่กล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อกะเทยที่ทั้งร่าน ทั้งมั่ว ไร้ยางอายแบบน้องหรอก”
อิพี่โต้งด่าน้องซะ
ว่าน้องฐาซะขนาดนี้แล้วยังจะมายุ่งด้วยทำไม
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัวว่าชอบเค้าเนี่ย
เหอ ลุ้นๆ จะเอาแต่เค้าอย่างเดียวอ่ะ
:serius2:
-
น้องฐาน่ารักจังเลยค่ะ :m25:
แต่พออ่านถึงตอนนี้แล้วอยากถีบอิพี่โต้งมาก
เห็นว่าเค้ารักเค้าชอบหน่อยก็ข่มซะ ชิ
-
พอตื่นแล้ว น้องโสรยาก็ใส่เสื้อผ้า สะบัดบ๊อบออกจากห้องของอิพี่โต้ง
-
โต้งปาากจัดกว่ากะเทยเสียอีก
-
พี่โต้งปากจัดอ่ะ
พูดคะ ขา แต่จิกกระจุยเลย
เฮ้อออออ คนเรา
ปล.เพิ่งรู้ว่าเด็กของพี่ตุลย์ชื่อปอนด์ อิอิ o22
-
ดันๆ :o8:
น้องฐาไม่ว่างนะคะ ไปงานวันเกิดกันย์อยู่ฮาๆๆ :m20:(คนละเรื่องแล้ว)
-
น้องฐาโดนจัดหนักก็ยังฮาได้อีกนะ :m20:
-
พี่โต้งรักเขาแล้วทำไมไม่ทำกะเขาดีๆใจร้ายอ่าาาาา
มันน่า...... :beat:
น้องฐาถ้าพี่โต้งง้ออย่ายอมง่ายๆนะ
-
ฮาไม่ออกอ่ะ ฮาแค่ตอนแรก พอพี่ปอนด์เดินออกจากฉากเริ่มฮาไม่ออกจริงๆ
อ่านตอนพี่โต้งด่าฐาแล้วขนลุก จะร้องไห้ตามฐาแล้ว แบบว่า คำด่ามันกระแทกใจเรามาก
แบบว่าอึ้งสุดๆ พูดคะ พูดขา แต่อย่างอื่นนี่อย่างกับว่าไม่ได้ออกมาจากปากเดียวกัน
-
ชอบน้องฐาง่ะ
แต่อิพี่โต้งหึงน้องฐาอ่ะดิ
:laugh: น้องฐาอย่ายอมพี่โต้งง่ายๆนะ
-
ชอบน้องฐาง่ะ
แต่อิพี่โต้งหึงน้องฐาอ่ะดิ
:laugh: น้องฐาอย่ายอมพี่โต้งง่ายๆนะ
คิดถึงนิววี่กับ.....โลก อ่ะ
-
สงสารน้องฐา(แต่ตอนนี้ :jul1:)
ว่าแต่เมื่อไหร่จะเข้าใจกันเนี่ย
-
เพิ่งมาได้อ่านเรือ่งของฐาครั้งแรกก มั่นไส้อิพี่โต้งที่สุด!
ฐาของเราเข้มแข็งและมั่นใจในตัวเองนะ! กลับมาเป็นคนเดิมเร็วๆนะน้อวฐา
ไอ้พี่โต้งก็ไอ้พี่โต้งเห๊อะ! น้องฐาต้องเจ๋งกว่าสิ๊
-
ฮาซุปน้ำข้น :laugh:
ไอ้โต้ง :angry2:เลวบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นยองใย
-
แอบติดใจน้องฐา
แวะมาดูเบาๆ 5555
-
น้อยใจหลายคนบอกว่ามันไม่ SM
แต่บอกเค้าเองว่าเอาแบบไหนก็ได้นี่นา แง้ๆ
ก็น้องฐาเค้าอารมณ์ดี .... ให้น้องเล่าก็ออกมาฮาแบบนี้แหละค่ะ ฮาๆๆๆ
<โทษทีที่หายไปนานน้องฐาไปงานวันเกิดกันย์อยู่ เพิ่งสร่าง .... ไม่เกี่ยวกันเลย คนเขียนมั่ว ฮาๆๆ>
ตอนที่ 12 ขอโทษ??
น้องฐานอนหายใจรวยริน เพราะผลข้างเคียงจากตับพิษที่เพิ่งทานไป พอเริ่มมีเรี่ยวแรงเล็กน้อยก็ค่อยขยับกายลุกขึ้นนั่ง แอบเครียดกับสภาพพื้นห้องนิดหน่อย ทำไมมันเลอะเทอะจังคะ?...
มองซ้ายมองขวา หาห้องน้ำ ขอตัวไปชำระล้างร่างกายนิดนึงก่อน น้องฐาไม่ไหวจะเคลียร์ พุงน้องฐาเอ๊ยไม่ใช่ ท้องน้องฐามันเหนียวไปหมดแล้ว ...
หมับ!! น้องฐาสะดุ้งค่ะเพราะคนข้างกายจับแขนหนูไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
“จะไปไหน...” จะอยากรู้ไปทำไมคะคุณพี่
“ปะ...ไป...ห้องน้ำ” น้องฐาเสียงเบามากค่ะ รู้สึกกลัวอีพี่โต้งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ พี่เขาปล่อยมือหนูค่ะ
เฮ้อ... โล่งอก หยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไป ปกติเข้าห้องน้ำก็ไม่ล็อกหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าอีพ่อค้าตับชอบทำเซอร์ไพรส์เปิดเข้ามาบ่อยๆ คราวนี้เลยล็อก แล้วก็จริงดังคาด เสียงบิดลูกบิดห้องน้ำ ... เปิดไม่ออก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นน้องฐาชะงักมือที่ถูตัวอยู่แล้วนิ่งไม่ขยับ จากนั้นก็ตามมาด้วย
ปัง ปัง ปัง!!!!! กรี๊ดดดดดดดดด ใครยิงปืน อ้อไม่ใช่ค่ะ เสียงตบประตูต่างหาก
“มาเปิดประตูให้พี่เข้าไปเดี๋ยวนี้ค่ะน้อง” สั่งมาเสียงดุ เฮ้อ..... อะไรกันนักหนาคะ??
น้องฐาเลยต้องไปเปิดประตูทั้งที่ร่างยังเปลือยเปล่า แต่ซ่อนกายไว้หลังประตูยื่นแต่หัวออกไป
“จะอายทำไมนักหนา เห็นจนไม่รู้จะเห็นยังไงแล้ว” ฮือ..... พูดแล้วอายกว่าเดิม
“เอ้า ..... อาบน้ำ ไม่เอาเหรอผ้าขนหนู” คุณพ่อค้าตับยื่นผ้าผืนโตมาให้ค่ะ แหมบริการดีน่าให้ทิป เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ หนูยื่นมือไปรับผ้าขนหนูมาอย่างไม่เข้าใจอารมณ์อีพ่อค้าตับ
“อาบเร็วๆ นะพี่จะได้อาบบ้าง” น้ำเสียงดีขึ้นกว่าเดิม ว่าแต่หนูเงี่ยน ตัวเองก็ไม่ต่างกันหรอก พอเสร็จขึ้นมาก็อารมณ์ดีแล้วสิ ชิส์!! หมั่นไส้!!
อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา พี่เขานั่งรออยู่หน้าห้องน้ำ
“น้องฐา พี่ขออาบน้ำแป๊บนะคะ แล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน” น้ำเสียงจริงจัง เป็นงานเป็นการค่ะ เหมือนคนเมาเพิ่งสร่าง จากพูดอะไรไม่รู้เรื่องก็ค่อยเป็นผู้เป็นคน น้องฐาก็ปรับอารมณ์ตามไม่ถูกเหมือนกัน รู้แต่พยักหน้ารับอย่างแกนๆไปอย่างนั้นเอง พอลับร่างคุณพ่อค้าตับ น้องฐาก็คิดว่าจะกลับยังไงดี
เฮ้อ.... อยากจะหนีกลับ แต่ก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะไปอยู่ที่ไหน เพราะมัวแต่ตื่นเต้น ทางมาที่นี่ก็จำไม่ได้จะบอกให้เพื่อนมานับก็ไม่รู้จะบอกทางยังไงดี พี่วินก็ไม่มีแล้วด้วย ถึงหนีออกไปก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหน อนาถชีวิตแท้ ฮือๆ
น้องฐาเดินออกไปที่ระเบียงหลังห้องค่ะ มันเป็นกระจกบานใหญ่เลื่อนเปิดได้มีม่านปิดมิดชิด มองท้องฟ้าก็มืดสนิท เหมือนใจอันดำปิ๊ดปี๋ของอีพ่อค้าตับไม่มีผิด...
แอบสะอื้น สงสารชะตากรรมตัวเองเบาๆ อยู่ที่ระเบียงพักใหญ่จนกระทั่งพี่โต้งออกจากห้องน้ำมา
“น้องฐา....” เรียกหนูทำไม คนใจร้าย จ้างให้ก็ไม่ออกไปเด็ดขาด....
“น้องฐาคะ” ไม่ต้องมาคะมาขา ยังไงก็ไม่ออกไปเด็ดขาด
“น้องฐาอยู่ไหน ออกมาเถอะค่ะ” เหมือนจะเดินตามหาหนูอยู่นาน ที่จริงก็ไม่เห็นจะมีที่ไหนให้หาเลย แค่ห้องนอน มุมครัว มุมห้องนั่งเล่น หาจนทั่วแล้วแต่ไม่ยอมออกมาหาที่ระเบียง อีพ่อค้าตับทำไมโง่แบบนี้ น้องฐารอข้างนอกตั้งนานจนยุงกัดแล้วนะคะ
“โธ่...หายไปไหนของเค้านะ” เสียงแสดงความหงุดหงิดมากมาย สักพักก็ได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่น ....
อ้าว..... ไปไหนนั่น....
ผ่านไปพักใหญ่ พี่เขาก็ยังไม่กลับมา น้องฐาเดินไปเปิดประตูค่ะ ปรากฏว่าออกไปไม่ได้เพราะติดกุญแจล็อกจากข้างนอก
เออ.....ดี โดนขังเดี่ยวอีก โฮ....
♪กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า (Ost. จำเลยรัก)
เฮ้อ..... ปวดหัวจริง .... อยู่ข้างนอกยุงมันกัดค่ะ น้องฐาเลยเข้ามานอนอยู่ที่โซฟาที่เดิม แล้วก็เผลอหลับไปเพราะความเพลีย ตื่นมาอีกทีก็เพราะโซฟามันยวบลงเพราะมีอีกร่างหนึ่งมานั่งด้วย
“น้องฐา” น้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนคนเจอขุมทรัพย์ของพี่โต้งทำให้แทบจะหายง่วงลุกขึ้นมามองหน้าพี่เขาแล้วก้มลงไปมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลา 03.48 น.
“นี่น้องฐาอยู่ในห้องตลอดเลยเหรอ” ทำเสียงประหลาดใจมากๆ ค่ะ จะให้ทำยังไงนอกจากพยักหน้า
“แล้วพี่เรียกตั้งนานทำไมไม่ออกมา” ตะคอกเสียงดังเหมือนจะโกรธจัด ทำเอาน้องฐาสะดุ้งเฮือกๆ ค่ะ
ก็คนกำลังงอนอยู่นี่คะจะออกไปทำไมล่ะ ถ้าหาดีๆ ก็ไม่ได้ว่าจะหายากซะหน่อย คิดแต่เงียบไม่ยอมตอบ...
“รู้ไหม...ว่าพี่นึกว่าเราหนีไปแล้ว พี่อุตส่าห์ออกไปตามหา” ตะคอกซะเสียงดังจนน้องฐาหูจะหนวกอยู่แล้ว แถมเขย่าไหล่หนูซะหัวสั่นหัวคลอน
“แต่ก็หาไม่เจอ....” คำพูดต่อมานั้นเบาลงและเหมือนจะเศร้านิดๆ “รู้ไหม....รู้ไหม......ว่า”
จะให้รู้อะไรอีกล่ะ....
“รู้ไหมว่า....พี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณพี่หฤษฎ์เป็นห่วงน้องโสรยา....หนูหูฝาดไปหรือเปล่า.....
อยากจะตบหน้าตัวเองสักสองฉาดเพื่อยืนยันว่าไม่ใช่ความฝัน หากแต่คุณพี่หฤษฎ์กลับละมือจากไหล่ของหนูใช้สองมือตะปบแก้มของหนูแทน ตอนแรกตกใจนึกว่าจะตบหรืออะไรเลยหลับตาปี๋ ใครจะนึกว่า อีพ่อค้าตับดันประคองหน้าหนูไปตบ........ด้วยปากเฉยเลย.....
โอ๊ย.....เดาอารมณ์ไม่ถูก....
รสจูบหนักๆ มันค่อยๆ ผ่อนคลายกลายเป็นอ่อนหวานไปเรื่อยๆ น้องฐาจวนจะขาดอากาศหายใจก็ถอนจูบออกก่อนจะกดลงมาใหม่ มือใหญ่ลูบไล้ไปตามร่างบางของหนูอีกคราอย่างแผ่วเบาทะนุถนอม
เหอะ!!! อุตส่าห์ห่วงใยไปตามหา ก็จะให้กลับมาทำหน้าที่สนองกามาอีกตามเคยล่ะสิ คิดแล้วก็เจ็บจนพูดไม่ออก
น้ำตามันร่วงลงมาเองโดยไม่รู้ตัว
คุณพี่โต้งถอนจูบแล้วมองหน้า
“ร้องไห้ทำไมคะ?” สนใจด้วยเหรอว่าหนูร้องไห้ทำไม
“เปล่าค่ะ ไม่ได้ร้องไห้”ปาดน้ำตาทิ้งแล้วพยายามกลั้นสะอื้น
“แล้วที่ไหลอยู่นี่เขาเรียกว่าอะไร ไม่ใช่น้ำตาหรอกเหรอ?” พี่โต้งช่วยเช็ดน้ำตาด้วยอีกแรง
“เปล่าค่ะเขาเรียกเหงื่อ หนูแค่เหนื่อยใจ เหงื่อมันก็เลยไหลออกมาทางตาก็เท่านั้น”
“งั้นเหรอ...”น้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย “ทำอะไรมาล่ะคะถึงเหนื่อยใจ”
“น้องฐาเหนื่อยที่จะทำความเข้าใจอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของพี่ ถ้าไม่สนใจใยดีแล้วจะมาเสแสร้งทำเป็นห่วงเป็นใยตามหากันทำไม หรือว่า เป็นหน้าที่ของผู้คุมอยู่แล้วที่ต้องไปตามจับเวลานักโทษหนีไป”
“นักโทษ?” คุณพี่โต้งทวนคำเหมือนจะไม่เข้าใจ
“ใช่สิ ก็ที่หนูต้องมาอยู่ตรงนี้ ก็เพื่อมารับโทษหนักที่หนูปากโป้งบอกกิ๊งมันไม่ใช่เหรอเรื่องของเรา” เงยหน้าส่งคำถามท้าทาย
“นั่นสิ น้องฐามีโทษหนักที่รอการพิพากษาอยู่คดีนึงนี่นา” รอยยิ้มที่ส่งมาดูสนุกสนาน จนน่าหวาดหวั่น
“ก็ว่ามาสิคะ ว่าพี่จะให้หนูชดใช้ยังไง อยากจะใช้หนูระบายอารมณ์ความใคร่อีกก็เอาเลย หนูแค่อยากให้พี่รู้ว่า ไม่ว่าหนูจะปากโป้งหรือเปล่า พี่ก็จีบมันไม่ติดอยู่ดี เพราะกิ๊งมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่ถ้าพี่จะไม่สนใจเรื่องนั้น ยืนกรานจะลงโทษหนูให้ได้ หนูก็หมดคำพูด ก็รู้ว่ากะเทยร่านๆ อย่างหนูมันคงไม่มีอะไรไปสู้กิ๊งมันได้ แต่ถ้าคิดว่าทำแล้วมันสะใจก็ทำต่อไปเถอะค่ะ อยากจะทำก็ทำไป หนูจะไม่ขัดขืน พอใจแล้วจะได้ปล่อยหนูไปซะที คิดซะว่าเราไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน” กว่าจะกลั่นคำพูดนี้ออกมาได้ ช่างเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ด่าตัวเองก็ยังดีกว่าให้คนอื่นมาด่า
“รู้ไหมคะว่าที่พี่ทำลงไปไม่เกี่ยวอะไรกับน้องกิ๊งเขาเลย พี่รู้ตั้งนานแล้วว่าหนูปากโป้ง แล้วก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วยซ้ำ แต่พี่โกรธ มันเรื่องที่เราทำเมื่อคืนมากกว่า”
“เมือคืน? หนูทำอะไร?”
“พี่พาเราไปแนะนำให้เพื่อนรู้จัก ก็แปลว่าพี่ให้เกียรติเรา แต่สิ่งน้องฐาทำน่ะ ให้เกียรติพี่บ้างไหม?”
“ให้เกียรติหนู ตรงไหนคะ ทำไมเพื่อนพี่เห็นหน้าหนู แล้วต้องอมยิ้ม ถ้าพี่ให้เกียรติหนูจริง ทำไมพี่ปอนด์เข้าถึงกล้าขอ 3p”
“มันล้อเล่นมั่งเหอะปอนด์น่ะ ถ้ามันจะทำจริงๆ มันขอน้องสองคนตรงๆ ไปแล้ว ที่ขอสามน่ะมันแกล้งน้องเล่น แกล้งพี่ด้วย เพราะเมื่อก่อนพี่เคยจีบมัน แต่มันบอกว่ามันเป็นเกย์รุกพี่ก็เลยเลิกจีบ เรื่องพี่จีบมันผัวมันก็รู้ ถ้าผัวมันรู้ว่ามันมา 3p กับพี่ ไอ้ปอนด์มันก็ชะตาขาดพอดี”
เกย์รุกที่ไหนเขามีผัวกันคะพี่ หนูงง.... แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ควรถามตอนนี้ค่ะ
“แล้วพี่กระซิบอะไรกันพี่เขาถึงได้...”
“อยากรู้เหรอ... ก็ได้ ประโยคที่มันพูดไม่จบน่ะ มันถามพี่ว่า ไหนพี่บอกไม่ชอบกะเทยไง มันคงงงว่าทำไมถึงควงมา พี่ก็เลยตอบมันไปว่า ก็น้องเค้าลีลาเด็ด...มันก็เลยหันไปแหย่น้องเล่น แต่ถึงหนูหรือพี่จะตกลง สุดท้ายมันก็ไม่ไปอยู่ดี get ไหม?” เข้าใจข้างหลังแต่ประโยคหน้า...
“พี่ไม่ชอบกะเทยเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ.... แต่เกลียดต่างหาก” หนักกว่าเดิมอีกไม่ใช่เรอะ?
“งั้นแล้วหนูล่ะ” นั่นสิ เกลียดกะเทยแล้วหนูล่ะ??
“พี่ยกเว้นเราไว้คนนึงไม่ได้เหรอ? พี่รู้นะว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องน่าภาคภูมิใจนัก แต่น้องเป็นคนแรกเลยที่ทำให้พี่สติแตกได้ขนาดนี้ ไม่เคยปากจัดขนาดนี้ ไม่เคยมีเซ็กส์แบบรุนแรง ยิ่งข่มขืนฝืนใจแบบนี้ น้องคนแรก” ค่ะไม่น่าภูมิใจสักนิด แล้วคุณพี่จะพูดให้หนูยิ่งเศร้าทำไมค้า?
“นั่นแหละ ที่ทำให้พี่ยิ่งแปลกใจตัวเอง...ว่ากะเทยคนเดียวมันมีอิทธิพลกับพี่ได้ถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ พยายามทบทวนความรู้สึกตัวเองแล้วก็รู้ว่าที่พี่โกรธขนาดนี้ ก็เพราะหวงไม่อยากให้น้องไปทำแบบนั้นกับคนอื่น” อ๋อเหรอ?
“พี่จะมาหวงหนูทำไม พี่ก็น่าจะรู้สันดานหนูดีว่าหนูมันทั้งแรด ร่าน สำส่อน หน้าด้าน ไร้ยางอาย ง่าย...ฮึก ..ฮึก....” พูดไปก็สะอื้นไป ทรมานชะมัดก็มันหายใจลำบาก ...
“พอแล้ว...เลิกพูดเถอะ พี่ไม่ตั้งใจจะด่าหนูหรอก ที่ด่าไปน่ะ ก็ด้วยอารมณ์หึงตัวเดียวเลยนะ เข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ พี่จะมาหึงทำไม หวงทำไม เราเป็นอะไรกันคะพี่ถึงจะใช้คำพวกนี้กับหนูได้ ตัวเองก็พูดเองแท้ๆ ว่า ไม่ผูกมัด จริงๆ ตั้งแต่เราแยกกันคราวก่อน หนูก็พยายามจะเอาความชั่วของตัวเองออกห่างพี่แล้ว แต่พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายเอาตัวมาเกลือกกลั้วกับกะเทยร่านๆ อย่างหนูเอง”
“พี่ก็คิดอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหนูเป็นอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่เท่าไร ไม่รู้ว่าหนูจะมีใครอีกไหม แต่มันก็ทำใจยอมรับไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่พี่เป็นอยู่นี่ หนูเข้าใจไหมว่าหมายความว่ายังไง” เหมือนจะหมดความอดทนเล็กน้อย แต่หนูก็ไม่กลัวหรอก
“ไม่เข้าใจและไม่สนใจด้วย ปล่อยเถอะค่ะ ถ้าไม่โกรธอะไรแล้วหนูก็จะกลับบ้านแล้ว” พูดไปทั้งๆ ที่ก็ยังมืดเกินกว่าจะกลับเองได้อยู่ดี แต่อารมณ์โกรธกรุ่นมันมีมากกว่า ลงไปนั่งข้างล่างรอให้สว่างก็ยังดีกว่าทนอยู่กับคนใจร้ายใจดำที่นี่
“พี่ไม่ให้น้องฐาไปไหนทั้งนั้นแหละ....”
“ทำไมคะ หรือคุณพี่ยังอยาก....อยู่ ถ้าอยากก็ทำซะทีสิคะ เสร็จแล้วก็ปล่อยหนูกลับซะที แล้วกรุณาเลิกด่าหนูว่าง่ายด้วย ครั้งก่อนหนูยอมรับว่าตัวเองผิดจริง แต่ความสัมพันธ์ครั้งนี้หนูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มต้น ไม่ได้ลากพี่มา ไม่ได้ปลุกอารมณ์ หนูพยายามจะขัดขืนด้วยซ้ำ แต่พี่ต่างหากที่พยายามจะทำมันให้ได้ อีกอย่างถึงหนูจะง่าย หนูก็ไม่ได้ง่ายกับทุกคน หนูจะทำอะไรกับใครขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของหนู”
“น้องฐา พี่.... พี่ขอโทษ” อยากจะหัวเราะ...ตบหัวแล้วลูบหลังกันง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ
ได้ยินแล้วก็ยิ่งแค้น ....
บอกว่าหึงว่าหวงแล้วมาด่าเค้าสาดเสียเทเสีย แถมบังคับขืนใจกันอีก แค่คำขอโทษคำเดียว จะให้ยกโทษและเข้าใจอะไรง่ายๆ หนูก็บรรลุโสดาบรรณแล้วสิคะ
“พี่ขอโทษจริงๆ นะ ยกโทษให้พี่เถอะ” ย้ำคำขอโทษมาอีกครั้ง
“ไม่ต้องมาขอโทษ สักร้อยครั้งพันครั้งก็ไม่ยกโทษให้ โกรธร้อยปีอย่ามีดีร้อยชาติ” งอนแล้ว
“โอ๋ๆ อย่าโกรธเลยนะ หน้าบึ้งนานๆ หน้าย่น เดี๋ยวไม่สวยนะคะ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ใครทำหนูร้องไห้เนี่ย เลวจริงๆ” จะมีใครก็ตัวเองคนเดียวนั่นแหละ ฮือๆ
“ใครก็ไม่รู้ ตัวสูงๆ ขาวๆ ตาตี่ๆ ขี้เหร่ๆ” :m16:
“เหรอคะ? โน่นแน่ะมันวิ่งไปทางโน้นแล้ว ไม่กลับมาแล้วแหละ แต่ถ้ามันกลับมาอีกพี่จะเตะมันเอง โอ๋ๆ เลิกร้องไห้นะคะ” แอบยิ้มทั้งๆน้ำตาค่ะ แต่ก้มหน้าไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
น้องฐาไม่ใช่เด็กนะคะ มาโอ๋แบบนี้นึกว่าจะได้ผลเหรอ ไม่มีทางซะหรอกค่ะ ยังหยิ่งอยู่ค่ะหันไปมองอีกทางไม่ยอมมองหน้าค่ะ
“ถ้าโกรธมากก็ตีพี่แล้วกันอ่ะ” ทีนี้ จับแขนหนูไปตีที่อกตัวเองค่ะ
ปึก ปึก... ตีไปตีมาหนูเจ็บมือ เลยพยายามดึงมือออกค่ะ -*-
“ยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหมคะ” เข้าใจผิดไปแล้วค่ะ น้องฐาเจ็บมือต่างหากไม่ได้ยกโทษให้ซะหน่อย ขี้ตู่ชะมัด
อยู่ดีๆ พี่เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ ลุกขึ้นยืนแล้วช้อนร่างหนูลอยขึ้นในวงแขนซะงั้น
จะพาหนูไปไหนคะ?
หนูมองหน้าพี่เขาอย่างสงสัยอยากถามแต่ก็งอนไม่อยากพูดด้วยแล้ว
“โอ๋ๆ มาค่ะ พี่รู้ว่าน้องฐายังไม่หายงอน งั้นเดี๋ยวพี่จะง้อให้หายเงี่ยนนะคะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด น้องฐาตาโตเท่าไข่ห่านอีกแล้วค่ะ
“เอ๊ยพูดผิด พี่จะง้อให้หายงอนนะคะ” ส่งเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มหื่นๆ
ง้อแบบไหน....ทำไมต้องอุ้มหนูไปที่ห้องนอนด้วยล่ะ :sad4:
< :oo1:อีกแน่เลย>
ไม่เอา...... อย่าง้อหนูแบบนั้น
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัว....
หนูกลัวจะใจอ่อน .....ยอมยกโทษให้ แง้ๆ
.........
-
:z13: :z13: :z13:
...............................
น้องฐาอย่ายอมง่ายๆนะคะ (แต่คนอ่านก้อรู้สึกใจอ่อนแล้ว)
แกล้งงอนไปหน่อย พี่โต้งจะได้ไม่กล้าทำแบบนี้อีก :laugh:
:call: :call:
-
กร๊ากกกกกก
โอ๊ยน้องฐา เหมือนจะดูดีนะ พอเจอประโยคท้ายเข้าไปฮาแตกเลยอ่ะ 55+
ปอลิง คู่นี้เค้าซาดิสกันจริงๆ นะเนี่ย
+1 ครับผม ^^
-
น้องฐา อย่าใจอ่อนง่ายๆนะค่ะ o18
ต้องหลายๆรอบหน่อยนะ 555 :oo1:
-
ไอ้พี่โต้งมันทำเนียนมาก ง้อแบบเนียนๆ ขี้โกงนี่หว่า น้องฐาก็ใจอ่อนซะงั้น :เฮ้อ: :กอด1:
-
=[]=
เด๋วนี้เค้าง้อกันแบบนี้อ๋อ
แต่ก็ดี... น้องฐาท่าจะชอบ 555+ o13
รอต่อไปสำหรับ( :oo1:)
55+
-
อ้างงงง อยากเจอแบบนี้บ้างจัง :impress2:
-
น้องฐาน่ารักมากมาย
><
ู
^^
ขอบคุณค่ะ
-
หมั่นไส้คนบอกว่าเกลียด(หมายถึงทั้งสองคนเลยนะ)
เกลียดอะไรได้อย่างนั้นจริงๆ 55555555555555
-
ฮาก็ฮานะสงสารน้องฐาก็สงสาร
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มเข้าใจกันสะทีนะ
แต่ยังเคืองๆๆพี่โต้งยู่เลย
เอาความดีของพี่โต้งมาลบล้างเลยยยยยย
ปากจัดจริงๆๆผู้คนนี้
-
ใจแข็งเข้าไว้ค่า ยกนี้เราเป็นต่อนะค่ะฐา o18 o18 o18
ฐา.....น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
น้องค่ะ อย่าเพิ่งยอมง่ายๆดิ
แต่ว่า ถ้าไม่ยอมแล้วจะตายคาออกก่อนไหมหว่า
-
กินตับเยอะๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อนแน่นู๋น้องฐา
-
น้องฐามีหัวใจ อยู่ใต้หัวนม
ถ้าหวังจะมาดูดและอม
ก็จงอย่าลืมว่า ใต้หัวนมก็มีหัวใจ
-
:z1: :z1: :z1:
-
น้องฐามีหัวใจ อยู่ใต้หัวนม
ถ้าหวังจะมาดูดและอม
ก็จงอย่าลืมว่า ใต้หัวนมก็มีหัวใจ
:m20:
ฮามาก เอาไปบวกหนึ่ง
-
ที่ด่าเพราะหึงน้องฐาหรอ
แต่น้องฐางอนอีกนิดน่า
-
โธธ น้องฐา จนได้ไหมเล่า
อิพี่โต้งนี่ก็จริงๆ หื่นโคตรรร
-
อิอิ ในที่สุดก็ แฮปปี้ ปี้ ปี้ ปี้ ก๊ากกกกกกกกก
น้องฐาจะมีความสุขแล้วววววว หุหุ
-
มีผัวแบบอีพี่โต้ง บานพอดี
-
งอนนานกว่านี้อีกหน่อยซิน้องฐา เด๊ี๋ยวอิพี่โต้งจะว่า(ง้อ)ง่ายอีก
-
น้องฐาจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ววว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างงี้ต้องฉลองงงง :mc3: :mc3: :mc3: :mc2: :mc2:
-
หื่นพอๆกันเล๊ยย !!!! :oo1:
.
.
แต่คนอ่านชอบมาก อิ๊ๆๆ :z1:
-
:m20: :m20:
อะโธ่น้องฐาขา เราก็นึกว่าจะกลัวอะไร กลัวใจอ่อนซะงั้น ฮ่าๆๆ
อย่าไปยกโทษไอ้พี่โต้ง่ายๆหรอกน้องฐา 5555
+1 จ้าาาา
-
เริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆแล้ว อิพี่โต้งพาร์ทนี้ได้ใจจริงๆ
-
กรี๊ด!!
อิพี่โต้งมันหื่นได้ใจ 555
ง้อให้หายเงี่ยน คิดได้ไงเนี่ย :laugh:
-
เฮ้ย!! นึกถึงเวลาที่อิพี่โต้งมันด่าฐาดิ แรด ร่าน ไร้ยางอาย สารพัด บลาๆๆ นึกถึงเข้าไว้!!
ยังยืนยันคำเดิม เกลียดอิพี่โต้งว่ะ นิสัยแม่-ง
เอะอะจับกดๆ มันดูไม่จริงใจยังไงก็ไม่รู้ว่ะ ยังความความรู้สึกเหมือน อุปกรณ์ระบายความเงี่ยน
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!
-
คู่นี้ไม่ซาดิสนะ
แต่โคดดดดดดดหื่นเลยอ่ะ :z1:
:laugh: :laugh:
-
ฐาสู้ๆๆนะ
สนุกแน่งานนี้
รีบมาต่อนะจ้าาาา
-
น้องฐานน่ารักโคตร อิพี่โต้งก็หื่นโคตร
คิดได้ไงง้อให้หายเงี่ยน
-
แหม อิพี่โต้ง เล่นง้อกันแบบนี้ นู๋ฐาก็ระทวยซิคะ
-
อิพี่โต้งนี่ก็เนอะ ช่าง"ผูกไว้ด้วยเล่ห์เสน่หา"จริงๆ
น้องฐาเองก็ "ตกบ่วงเสน่หา" ไปไหนไม่พ้นเช่นกัน ฮาาาาาาา
-
รอค่ะ :laugh: :oo1:
-
บ๊องพอกันทั้งคู่...-*-
-
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสม พอกันทั้งสองคน
เรื่อง ชอบกินตับเนี่ย
ตับ ตับ ตับ ตับ.......
-
แล้วก็จบลงที่การกิน ตับ
:impress2:
-
อิพ่อค้านี่มันขายเก่งจริงๆ เอะอะขาย เค้าไม่ซื้อก็แจกเค้าตล๊อด
-
น้องฐา ใจแข็งไว้ลูก อย่าเพิ่งใจอ่อนนะคะ
เอาคืนอิพี่โต้งอีกหน่อยนะจ๊ะนะจ๊ะ
-
น้องฐาอย่ายอมง่ายๆน้า
ฮ่าๆๆๆ
ใจแข็งหน่อย เล่นตัวนิดๆ
เอาให้อิพี่โต้งคลั่งไปเลย :laugh:
-
ฮาสมเป็นฐา แต่น้องฐาอย่าพึ่งใจอ่อนเลย พ่อค้าตับทำตามใจอย่างนี้ น้องใจอ่อนเดี๋ยวก็ได้ทำอีกหรอก
ใจแข็งเข้าไว้ ถึงอย่างอื่นอาจจะแข็งกว่า แต่ก็สู้ๆ
-
น้องฐาอย่ายกโทษให้ง่ายๆนะ เค้าจะว่าเราง่ายอีก :beat:
-
น้องฐาใจอ่อนกับพี่โต้งอยู่แล้ว
ยิ่งพี่โต้งมาคะ มาขา อูยยยย คิดถึงตับ
-
:laugh:
ฮาหนูฐา
อิพี่โต้งก็นะ ขึ้นๆลงๆ
-
น้องฐาาาาาาาาา อย่ายอมง่ายๆๆนะคะ
:z1: :z1:
น้องฐานี้ก็คงความฮาไว้ตล๊อดด
-
อย่านะค้าาาาาาาาาาาา พอแล้ว อย่าใจอ่อน
-
ท่าดี...ทีเหลว...^^
ซะละมั่งน้องฐา อิอิ
-
เหมือนจะใจแข็ง(ซะเมื่อไหร่) :laugh:
-
อย่างพี่โต้งเข้าข่าย ซึนเดเระ ป่ะคะ ไร้ท์เตอร์ ??? ^___^
น้องฐาอย่ายอมยกโทษง่ายๆนะ ดัดหลังพี่แกเลยยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
-
ฐาไม่น่ายอมง่ายๆเลย แก้แค้น เล่นตัวซักนิดก็ยังดีนะ
-
ตามมาจากคู่ ตุลย์-ปอนด์ (ซึ่งตอนนี้รู้ชื่อแล้ว)
แรกๆ ก็ว่าจะไม่อ่านเรื่องนี้ เพราะไม่ชอบแนวกระเทย แต่น้องฐาจ๋า หนูน่ารักมาก ฮาที่สุด หลงรักไปแล้วล่ะ
อิพี่โต้งทำไมใจร้ายแบบนี้ ทั้งเข้าใจหนูฐาผิด อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แล้วยังว่าหนูฐาเสียๆ หายๆ อีก ให้อภัยไม่ได้ แต่ดันขี้โกงเล่นง้อแบบนี้ แล้วใครจะไม่ใจอ่อนล่ะ
-
o13 o13 o13
-
นั่นสิคะ เล่นง้อแบบนี้เดี๋ยวน้องฐาก็ใจอ่อนกันพอดี :z1:
-
อิพี่โต้งจะง้อน้องฐาแบบไหนน๊า
อยากรุ้จัง
-
เกลียดกะเทยแต่ติดใจ หึงหวงกะเทย เกลียดอะไรได้แบบนั้นจริงๆ
:pig4:
-
ไม่ชอบคนแบบอีพี่โต้งอะ ใจก็นินทาเค้า แต่ก็นอนกับเค้า บอกตรงๆ เราดูถูกคนแบบนี้อะ พวกมือถือสากปากถือศีล ถ้าคิดว่าเค้าไม่ดี ไอ้คนที่ไปนอนกับคนที่ไม่ดี แม่งก็โคตรเลวววววววววว
แรงไปปะเนี่ย :laugh:
-
โดยส่วนตัวคิอว่าพี่โต้งว่าฐาแรงไปนะ ถึงฐาจะดูเหมือนเป็นคนแบบนั้นในความคิดพี่โต้งก็เถอะ
แล้วฐาก็ไม่ได้รู้้สึกโกรธแบบจริงจังเลยหรอ ตอนนี้มันคลุมเครือมากเลย
-
อยากกระโดดเตะปากอิพี่โต้งโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
รอตอนต่อไปครับ
-
ตอนแรกก็ไม่คิดจะคลิ๊กเข้ามาอ่านนะครับ เพราะไม่เคยอ่านแนวกะเทยเหมือนกัน
แต่อ่านแล้วติดใจอ่ะ น้องฐาทั้งฮาทั้งน่ารักเลยครับ จะติดตามต่อนะครับผม ^^
-
อย่าใจอ่อนให้เขาง่ายๆ นะน้องฐา อย่างงี้ต้องมีเอาคืน
-
:m20:เปนเรื่องที่ฮาได้มากๆๆเลยครับ หัวเราะจนกามค้างเลย
สนุกมากๆๆๆ น้องฐาน่ารักดี น้องโต้งก้อน่ารักสุดๆๆ เอาใจช่วย สู้ๆๆ :L1:
-
มารอดูผลจากการที่พี่โต้งง้อน้องฐา ง้อหลายวันล่ะ ป่านนี้เป็นไงบ้างหนอ??
-
โอ๊ะ.... หายไปหลายวันเลย แหะๆ โทษนะคะ
ยังมึนพล็อตนิดหน่อย เอาตอนนี้มาลงขัดตาทัพไปก่อนแล้วกัน แหะๆ
SP- น้องคะพี่เกลียดกะเทย 3 เข้าใจแต่ไม่ยอมรับ
หลังจากที่คิดวิธีลงโทษอยู่นานก็หลอกล่อขอเบอร์โทรน้องฐามาได้สำเร็จ แถมขู่บังคับให้ไปเจอกันที่ร้านอาหารร้านประจำที่เมื่อก่อนชอบไปนั่งบ่อยๆ
น้องฐาก็ยอมตกลงไปอย่างว่าง่าย ก็บอกแล้วว่า “ง่าย...” ไปซะทุกอย่าง
หึ หึ .... ว่าง่ายๆ โตเร็วๆ นะคะน้อง...
ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แกล้งเล่นไปอย่างนั้นเอง กะจะพาไปกินข้าว แนะนำให้เพื่อนรู้จัก แล้วก็ตั้งใจจะบอกความจริงว่า ที่จริงไม่ได้โกรธหรืออะไรหรอก แค่อยากจะแกล้งเล่น ความจริงแล้วพี่เริ่มชอบน้องแล้วนะ มาลองคบกันดีไหม อะไรเทือกนั้น
ที่จริงแล้วก็ควรจะเป็นฝ่ายไปรับน้อง แต่ถ้าไปรับก็จะทำให้เข้าใจว่าเราแคร์ เสียเชิงหมดครับ เพราะฉะนั้นต้องให้มาเอง กะจะอวดเพื่อนด้วยแหละว่า น้องเขาเป็นลูกไก่ในมือโต้งประมาณนั้น ที่ไหนได้ ไม่ใช่ลูกไก่หรอกครับ แม่เสือล่ะไม่ว่า
พอเลยเวลานัด ก็เริ่มจะนั่งไม่ติดแล้วครับ เพราะอุตส่าห์บอกเพื่อนไว้ซะดิบดีว่าจะแนะนำ “เด็กใหม่” ให้รู้จัก ถ้าน้องผิดนัด ไม่มานี่เจ๊งแน่เลยครับ กำลังว่าจะโทรตามอยู่แล้วเชียว พอดีน้องมาซะก่อน รอดตัวไป ทีแรกก็อารมณ์ดีๆ สั่งน้ำแดงที่ชอบมารอ แต่พอเจอหน้ามันหงุดหงิดนิดหน่อยจนต้องทำเสียงดุ
“มาสายนะเรา” พอโดนดุปุ๊บน้องฐาจะทำหน้าสลดเหมือนหมาหงอย... เฮ้อ... ให้ได้อย่างนี้สิน่า น่ารักจนโกรธไม่ลงเลย
“ยืนทำไมล่ะ นั่งลงสิ ข้างบนลมมันเย็นเหรอ” บอกให้น้องนั่งข้างๆ ซึ่งตั้งใจเว้นที่ไว้ให้ด้านใน ตัวเองนั่งข้างนอกจะได้เป็นฝ่ายชงเหล้าเองแล้วกะจะบริการน้ำให้น้องเพื่อเป็นการเอาใจด้วย
เริ่มต้นแนะนำเพื่อนให้รู้จัก น้องก็ยกมือไหว้ ส่งรอยยิ้มหวานจ๋อย เฮ้ย... ทำไมยิ้มหวานอย่างนั้นวะ ทีกับผมนี่เอาแต่ทำหน้ากลัวจนตัวลีบ แล้วก็นำหน้าเศร้าใส่ตลอด ไม่ยิ้มให้มานนานมากๆ แล้ว อดไม่ได้ที่จะกระซิบดักคอ
“น้องฐาอย่าคิดว่าจะได้กินเพื่อนพี่นะคะ พอดีพวกมันไม่ชอบกะเทยค่ะ” พอบอกแล้วน้องหันมาค้อนนิดๆให้ผมด้วย เออ น่ารักดีเหมือนกัน แล้วก็บอกให้น้องทานข้าว ตักข้าวให้เสร็จสรรพ ปกติแล้วผมไม่บริการใครมากขนาดนี้หรอกนะ พอทำลงไปแล้วโดนปฏิเสธมันจะหงุดหงิดขึ้นมาอีก จนเริ่มจะดุ
“คิดได้ไง รู้ว่าชวนมาร้านอาหารดันกินข้าวมาก่อน”
แล้วก็อีหรอบเดิม เบะหน้าเหมือนจะร้องไห้จนโกรธไม่ลงอีก
“เฮ้อ... งั้นดื่มน้ำไปเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” แล้วก็หันไปรินน้ำแดงให้แทน ถือแก้วนิ่งหันไปมองคนอื่นๆ อะไรอีกล่ะ เรื่องมากอีกแล้วหรือไงนะ
“เป็นอะไร ไม่กินเหรอ หรืออยากกินเหล้าคะ?” น้องฐาส่ายหน้า แล้วยิ้มแสดงความขอบคุณ สายตามันวิบวับเป็นกระกายซะจนเผลอยกมือขึ้นจะลูบหัว ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ซา ส่งเสียงแซวมา
“เฮ้ย โต้ง เหล้าระเหยแล้วว่ะมึง” ห่าเอ๊ย ขัดคอกูจริง!
พักใหญ่ๆ ที่นั่งกินเหล้า นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ พอได้ยินเสียงเพลงหวานก็จำได้เลยว่าเสียงใคร เสียงปอนด์มันมีเอกลักษณ์มากครับ เพราะเสียงมันหวานเหมือนเสียงผู้หญิง พอหันไปที่คนข้างกาย ตางี้นิ่งเชียวครับ อะไรจะสนใจขนาดนั้น.... ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่.... มันหงุดหงิดอีกแล้วสิ
“สนใจเหรอคะ พี่แนะนำให้รู้จักไหมคะ” ถึงกับสะดุ้ง สายตาที่มองมาส่อเค้าตัดพ้อต่อว่าเล็กน้อยแล้วก้มลงไม่ตอบ เหอะ!! ที่ก้มหน้านี่เพราะปฏิเสธหรือเรื่องจริงล่ะ?
หึ...เดี๋ยวก็รู้... ไม่อยากจะเดา พอเพลงใกล้จบเลยชูมือกวักเรียกปอนด์ให้มาที่โต๊ะ พร้อมบอก
“น้องเขาอยากรู้จัก” ส่งสายตาไปทางน้องฐา เพื่อลองใจ
“สวัสดีครับ ปอนด์ครับ” จับมือน้องไปจุบทีหลังมืออีก ไม่รู้สึกโกรธอะไรครับเพราะ ปอนด์มันเป็นเกย์ครับ และมันก็ชอบ “Fan service” เป็นประจำอยู่แล้ว แต่น้องฐานี่สิน่าหมั่นไส้มาก... ตาโตเท่าไข่ห่าน
“ฐาค่ะ” ทำเสียงหวาน ตาเยิ้ม เหมือนโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน
“อะแฮ่ม...” กระแอมให้รู้สึกตัวว่าไม่อยู่คนเดียว
แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนปอนด์มันเกิดบ้าถามขึ้นมา
“น้องครับ 3p กันไหมครับ” เฮ้ย!! ตกใจนะเนี่ย แต่ก็รู้ว่า ถ้ามันขอสามแสดงว่ามันล้อเล่น มันไม่กล้ามาขอสามกับผมหรอก เพราะผมเคยจีบมันอยู่พักนึง หันไปมองน้องฐา นั่นก็ทำท่าคิดหนัก แถมมีหันมามองเหมือนขอความเห็นอีก
หนอย....เห็นแล้วหงุดหงิดหนักกว่าเก่า คิดนานทำไมก็ปฏิเสธไปซะก็หมดเรื่องแล้ว
หงุดหงิดใจจนต้องหันหน้าหนี....
แล้วประโยคที่ตามมานี่ทำเอาสติแตกเลยทีเดียว
“สามพีไม่เอาได้ไหมคะ ถ้าพี่กับหนูแค่สองคน หนูโอเคเลย” หันขวับไปมองหน้าน้องฐาตาแทบถลน ตอบหักหน้ากันแบบนี้ เอามีดมาจิ้มกันซะดีกว่า ส่วนปอนด์ก็เอาแต่หัวเราะแถมมีทับถม จน เลยต้องหันไปเอาคืนปอนด์ที่บังอาจคิดมาตีท้ายครัวโดยการแฉเบื้องลึกซะเลย ทีนี้ไอ้ปอนด์เลยของขึ้นบอกปัดพัลวัล แล้วก็ชิ่งเข้าร้านไป
ไอ้ปอนด์ไม่เท่าไรรู้ว่ามันล้อเล่น แต่คนข้างกายนี่สิ
พูดเล่น... แต่จะเอา...จริงๆ รึเปล่าก็ไม่รู้
ท้ายที่สุด...ก็โมโหจนทนไม่ไหวลากกลับมาเคลียร์กันที่บ้าน
แล้วก็ได้เรื่อง.... แอลกอฮอล์ 30% นอกนั้นอารมณ์ล้วนๆ
รู้ทั้งรู้ว่าปอนด์มันก็เท่ห์ มีเสน่ห์ ขนาดผมเองก็ยังชอบ แต่ทำไมพอเห็นน้องเขาชอบแล้วมันกลับทนไม่ได้
รู้ทั้งรู้ ว่ากะเทย มันก็ผู้ชายดีๆ นี่เอง เรื่องความอยาก...จะห้ามกันได้ง่ายๆ ได้ที่ไหน แต่ก็ทำเป็นไม่เข้าใจ
นึกโกรธ ก็ด่า พอเห็นน้ำตาก็ยิ่งโมโห ผู้หญิงก็ไม่ใช่ แต่ดันบีบน้ำตาน่าสงสารเหมือนผู้หญิง
พอเริ่มปลุกเร้า ทั้งๆ ที่พยายามจะดิ้นรนต่อต้าน แต่ร่างกายกลับตอบสนองซะอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะดื้อจะรั้นไปถึงไหน....
ยิ่งต่อต้าน ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งเหมือนยิ่งยั่วเย้า ยิ่งเร้าอารมณ์...ยิ่งห้ามก็เหมือนนิ่งยุ ยิ่งพยายามจะหนีก็ยิ่งน่ากดเข้าไปใหญ่
สงสัยผมจะโรคจิตขึ้นทุกที...
พอเพลงรักมันดำเนินไปเรื่อยจนถึงท่อนฮุก น้องฐาก็เหมือนเดิม ... เสียงมีแค่ไหนก็ร้องแบบไม่มีลดคีย์ ลีลามีแค่ไหนก็ส่ายแบบถึงไหนถึงกัน ถ้าไม่ให้มันส์ ก็เกินไปหน่อย...
เฮ้อ... ท่าทางกูจะเป็นหนัก !!!
พอเสร็จสมไปแล้ว... ก็เพิ่งมานึกสงสารน้อง กูทำเชี่ยอะไรลงไปวะเนี่ย ไม่เคยรุนแรงกับใครมากขนาดนี้เลย แต่ผมกลับฟิวส์ขาดกระจายกับคนๆ เดียวกันหลายต่อหลายครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ
ว่าจะพูดด้วยดีๆ ก็ไม่ดีซะแล้ว... กลับยิ่งใช้กำลังบังคับข่มขืนเข้าไปอีก แล้วอย่างนี้ไม่โดนเกลียดตายหรอกหรือ
พอน้องลุกขึ้นก็ตกใจนึกว่าจะหนีไปไหนแต่พอได้คำตอบว่าจะไปห้องน้ำเลยค่อยโล่งอก ท่าทางกลัวๆ ทำให้รู้สึกว่าตัวเองวางหมากพลาดไปแล้ว ไม่รู้จะเริ่มต้นพูด คุยยังไงดี ขออาบน้ำให้สบายตัวแล้วค่อยว่ากัน
พอออกมาแล้วหาน้องไม่เจอ ใจผมนี่ตกลงถึงตาตุ่มแล้ว ดึกดื่นป่านนี้แล้วออกไปไหนข้างนอก แบบนี้อันตรายจะตายไป แถวนี้ยิ่งเถื่อนๆ อยู่ด้วย แต่มองหน้ากันบางทีก็ยิงกันตายแล้วครับ เลยต้องออกไปตามหา
ระหว่างที่ขับรถตามหาน้อง ก็เริ่มคิดอะไรมากมาย บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ ทั้งห่วง กังวล จนอยู่ไม่สุข
ไอ้ความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้มันคืออะไรก็ไม่รู้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว....
หายไปนานก็กลับมาที่ห้องอย่างหมดอาลัย แต่กลับเจอน้องนอนหลับอยู่ที่โซฟา ตอนที่เห็นนั้นดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“น้องฐา” ตื่นเต้นและดีใจที่ได้เห็นว่าน้องยังปลอดภัยดีอยู่
“นี่น้องฐาอยู่ในห้องตลอดเลยเหรอ” อีกฝ่ายพยักหน้ามาให้
“แล้วพี่เรียกตั้งนานทำไมไม่ออกมา” ตะคอกเสียงดังเหมือนจะโกรธจัด จนน้องเขาสะดุ้ง
“รู้ไหม...ว่าพี่นึกว่าเราหนีไปแล้ว พี่อุตส่าห์ออกไปตามหา” ตะคอกด้วยอารมณ์โกรธกรุ่นที่ทำให้เป็นห่วง
“แต่ก็หาไม่เจอ......รู้ไหม....รู้ไหม......ว่า รู้ไหมว่า....พี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน”
น้องฐาทำหน้าตกใจ
ในขณะที่ผมอยู่ในอารมณ์ความตื่นเต้นดีใจนั้นก็ใช้สองมือประคองแก้มน้องเข้าไปจูบอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว แล้วมันก็เริ่มอยากจะทำอย่างอื่นต่อ...แล้วอยู่ดีๆ น้องก็เริ่มร้องไห้
เฮ้อ...เอาอีกแล้วสิ น้ำตา... ทำไมชอบร้องไห้อยู่เรื่อยเชียว คิดว่าง่ายนักหรือไง ที่จะทนใจแข็งกับน้ำใสๆ แบบนี้ได้ตลอด...
ใจอ่อนอีกแล้วสิเรา..
พยายามจะปลอบใจ ง้อ และพูดพร่ำสารภาพความในใจต่างๆ นาๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไรจะหายโกรธ แล้วก็เจอคำถามมากมายที่ส่งมาทำเอาแทบกระอัก...
“พี่จะมาหวงหนูทำไม พี่ก็น่าจะรู้สันดานหนูดีว่าหนูมันทั้งแรด ร่าน สำส่อน หน้าด้าน ไร้ยางอาย ง่าย...ฮึก ..ฮึก....”
นั่นสิ ทำไมจะไม่รู้....ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าน้องเขาเป็นยังไง ง่าย... อยากไปกับใครก็ไป... ตัวเองด่าเขาไปเยอะ พอได้ยินอีกฝ่ายพูดพร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูกลับทนฟังไม่ได้จนต้องออกปากห้าม
“พอแล้ว...เลิกพูดเถอะ พี่ไม่ตั้งใจจะด่าหนูหรอก ที่ด่าไปน่ะ ก็ด้วยอารมณ์หึงตัวเดียวเลยนะ เข้าใจไหม”
ใครจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่เรื่องของผมสักนิด ... ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิดที่ผมต้องแคร์ ไม่รู้ว่าทำไม แต่..กับน้องฐา ไม่รู้ทำไมต้องแคร์..ขนาดนี้..
“ไม่เข้าใจ พี่จะมาหึงทำไม หวงทำไม เราเป็นอะไรกันคะพี่ถึงจะใช้คำพวกนี้กับหนูได้”
เออ... ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วมีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงเขาวะ ก็จริงของน้องเขา
ทำไมกูมันขี้ตู่อย่างนี้วะ!
“ตัวเองก็พูดเองแท้ๆ ว่า ไม่ผูกมัด”
นั่นสิ ทั้งๆ ที่บอกเองว่าไม่ชอบการผูกมัดอยู่แล้ว น้องเขาก็เข้าใจและทำตามเป็นอย่างดีแล้ว แต่พอถูกเย็นชาใส่กลับทนไม่ได้แล้วกลับไปหาน้องเขาเอง
“จริงๆ ตั้งแต่เราแยกกันคราวก่อน หนูก็พยายามจะเอาความชั่วของตัวเองออกห่างพี่แล้ว แต่พี่ต่างหากที่เป็นฝ่ายเอาตัวมาเกลือกกลั้วกับกะเทยร่านๆ อย่างหนูเอง”
นั่นสิ น้องเขาก็พูดถูก น้องเขาพยายามจะออกห่างจากเราแล้ว เราต่างหากที่ยังไม่ยอมไปซะที
“พี่ก็คิดอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหนูเป็นอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่เท่าไร ไม่รู้ว่าหนูจะมีใครอีกไหม แต่มันก็ทำใจยอมรับไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่พี่เป็นอยู่นี่ หนูเข้าใจไหมว่าหมายความว่ายังไง”
น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ถ้าเข้าไปยุ่งด้วยแล้วสุดท้ายจะต้องเจ็บ... แต่ก็ยังจะกลับไปหาให้ตัวเองยิ่งเจ็บ
สงสัยผมจะมาโซคิสไปแล้ว
“ไม่เข้าใจและไม่สนใจด้วย ปล่อยเถอะค่ะ ถ้าไม่โกรธอะไรแล้วหนูก็จะกลับบ้านแล้ว”
“พี่ไม่ให้น้องฐาไปไหนทั้งนั้นแหละ....”
เขาอยากจะไปจะตายห่า ก็ไม่ยอมให้เขาไป ทำไมกูมันหน้าด้านจริงวะ!
“ทำไมคะ หรือคุณพี่ยังอยาก....อยู่ ถ้าอยากก็ทำซะทีสิคะ เสร็จแล้วก็ปล่อยหนูกลับซะที แล้วกรุณาเลิกด่าหนูว่าง่ายด้วย ครั้งก่อนหนูยอมรับว่าตัวเองผิดจริง แต่ความสัมพันธ์ครั้งนี้หนูไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มต้น ไม่ได้ลากพี่มา ไม่ได้ปลุกอารมณ์ หนูพยายามจะขัดขืนด้วยซ้ำ แต่พี่ต่างหากที่พยายามจะทำมันให้ได้ อีกอย่างถึงหนูจะง่าย หนูก็ไม่ได้ง่ายกับทุกคน หนูจะทำอะไรกับใครขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของหนู”
ฟังแล้วเจ็บดีพิลึก!! แอบหลงตัวเองมาตั้งนานว่าน้องเขาจะรู้สึกอะไรด้วย ที่จริงไม่ใช่สักนิด
มีแค่ครั้งแรกเท่านั้นเองที่น้องเขาสนใจ แต่ก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ครั้งเดียวจบ ไม่ติดใจ คิดถึงสักนิด
พอเจอใครอื่นที่น่าสนใจมากกว่าก็หันไปหา ไม่ใยดีเราสักนิดเดียว
ท้ายที่สุด....เราก็เป็นได้แค่ฉากผ่านของน้องเขา ได้แค่นั้นก็ยังไม่พอใจ อยากจะเป็นได้มากกว่านั้น
พอน้องเขาไม่ยอมก็ใช้กำลังข่มขืนให้ได้มา
จริงสิจะว่าน้องเขาง่ายอย่างเดียวได้ที่ไหน...
ในเมื่อเราเองนี่แหละที่ง่ายยิ่งกว่า
น้องเขาง่ายแต่ตัว...
เรานี่สิ.... ดันใจง่าย ไปชอบเขาเองแล้วพอเขาไม่ชอบตอบก็พาลก็เหวี่ยง
กูแม่งโคตรเลวเลย...
“พี่ขอโทษจริงๆ นะ ยกโทษให้พี่เถอะ” อยากจะขอโทษในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป อยากให้น้องยกโทษให้
“ไม่ต้องมาขอโทษ สักร้อยครั้งพันครั้งก็ไม่ยกโทษให้ โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ”
ไม่เป็นไร ต่อให้ต้องขอโทษสักกี่รอบก็ขอโทษได้ คิดแล้วก็ค่อยๆ ตีเนียนง้อไปเรื่อยๆ
“โอ๋ๆ อย่าโกรธเลยนะ หน้าบึ้งนานๆ หน้าย่น เดี๋ยวไม่สวยนะคะ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ใครทำหนูร้องไห้เนี่ย เลวจริงๆ”
เฮ้อ...ง้อนานแล้วก็ยังไม่หายสักที...
เฮ้อ.... ใครบอกว่าน้องฐาน่ะง่าย ....
เหมือนจะง่าย... แต่ความจริงแล้ว.....ง้อ ไม่ง่ายเลย
“ถ้าโกรธมากก็ตีพี่แล้วกันอ่ะ” ปล่อยให้ตีจนเมื่อยมือ
“ยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหมคะ” นิ่งอีก
ฮึ...สงสัยคำพูดมันไม่ซึ้งเท่าการกระทำ
คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เลยอุ้มน้องฐาลอยขึ้นในวงแขน
“โอ๋ๆ มาค่ะ พี่รู้ว่าน้องฐายังไม่หายงอน งั้นเดี๋ยวพี่จะง้อให้หายเงี่ยนนะคะ” อีกฝ่ายทำตาโตใส่.. แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเท่ากับครั้งแรก...
“เอ๊ยพูดผิด พี่จะง้อให้หายงอนนะคะ” เนียนอุ้มน้องเข้าห้องนอนไป...
ไม่จริงสักนิดที่บอกว่า...ง่าย....
มันไม่ง่ายสักนิดที่จะทำให้ คนง่ายๆ แบบ “น้องฐา” เลิกง่าย...กับใครๆไปทั่ว
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า..ต่อไปน้องจะไป “ถูกใจ” ใครอื่นอีกหรือเปล่า...
รู้ทั้งรู้ว่าการจะรักและจริงจังกับน้องฐา... เป็นเรื่องเสี่ยง!!
สมองมันก็เตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า....แต่หัวใจ ก็ยังไม่ฟัง...
....วางร่างบางของน้องลงบนเตียงนุ่มๆ กดริมฝีปากอุ่นของตัวเองลงไปบดเคล้าอย่างอ่อนหวาน อยากจะขอ โอกาสอีกสักครั้ง...ได้ไหม
ครั้งนี้จะอ่อนโยนที่สุด
จะทำให้น้องประทับใจ
บอกพี่หน่อยได้ไหม... ว่าพี่ต้องทำยังไงเหรอ?
น้องฐาถึงจะเลิกง่าย... กับคนอื่น
แล้วมาง่าย.... กับพี่แค่คนเดียว....
...........................................................
แปลกไหม?
ถ้าหากน้องฐาในสายตาพี่โต้งยังเลวเหมือนเดิม
แต่ความรู้สึกของพี่โต้งในตอนนี้ รักน้องฐามากกว่าเดิม
-
แปะก่อนน่ะค่ะ
แปลกไหม?
ถ้าหากน้องฐาในสายตาพี่โต้งยังเลวเหมือนเดิม
แต่ความรู้สึกของพี่โต้งในตอนนี้ รักน้องฐามากกว่าเดิม
ไม่แปลกค่ะ ขอแค่รักกันก็พอแล้ว ไม่ต้องมีอะไรมาเพิ่มเติมแค่นี้ก็ล้นหัวใจแล้ววว :impress2:
-
:sad4: ไม่เคยจะปลื้มอิพี่โต้งสักเท่าไหร่
บางคำพูดพูดมันสะเทือนใจจริงๆๆๆ :เฮ้อ:
แต่รักกันไวไวละกัน เห้อออออ
-
รู้ใจตัวเองแล้ววทำไมไม่บอกความรู้สึกไปนะ :angry2:
ทำตัวหวงแต่ไม่ยอมบอกว่ารักเขาแล้วน้องฐาจะรู้ไหม
มันน่า... :beat: :beat: :z6: :z6:
-
บอกพี่หน่อยได้ไหม... ว่าพี่ต้องทำยังไงเหรอ?
น้องฐาถึงจะเลิกง่าย... กับคนอื่น
แล้วมาง่าย.... กับพี่แค่คนเดียว....
กด like ล้านที :-[
ปล คนแบบพี่โต้งอยู่ไหนน๊าาา ขอแบบแยกน้ำพิเศษสำหรับกินตลอดชีวิตคับ :impress2:
:bye2: ขอบคุณคนแต่งคับ น่าร๊ากกกกอะ
-
รอค่ะ :impress2:
-
ซึ้งเลย ได้ง่ายๆ รักง่ายๆ
รอนะครับ
:pig4:
-
นั่นเป็นเรื่องที่พี่ต้องไปหาคำตอบนะค่ะพี่โต้ง ตัวเองทำไรไว้อ่า o18 o18 o18
ทีนี้เลิกจีบกิ๊งได้ยังค่ะพี่ ไม่งั้นฐาไม่มีวันยอมร้อกกกกกกกกกก
:กอด1: :กอด1:
-
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไมเคยคิดชอบอีพี่โต้งซะที เฮ้ออออออ o19
-
คนอ่าน ยังเกลียดพี่โต้งค่ะ ง่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่แปลกนะทำไมผู้ชายต้องคิดว่ากระเทยง่ายด้วยง่ะ งงมาก เจอด่าไปหลายรายแล้ว
-
อิพี่โต้งแกมองน้องฐาในทางที่ดีหน่อยได้มั้ย คิดแต่ละอย่างนี้มันน่าตบนัก สงสารน้องฐาจังค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ^^
-
นี่ซิมุมพี่โต้ง
ทำน้องเจ็บไว้เยอะนี่
แต่ถ้ารักน้องจริงก็ต้องง้อน้องนะ
-
ก็คนมันไม่มีแฟน ไม่มีห่วงผูกมัด จะไปมีอะไรกับใครทำไมต้องเรียกง่าย ไม่เข้าใจเลย ทีผู้ชายแมนๆ นอนกับผู้หญิงไปทั่ว มีหางไม่มีหางก็ฟันดะ ทำไมไม่เรียกว่ามันง่าย สำส่อนมั่งนี่ :z6: เชอะ เราอยู่ฝ่ายน้องฐา ตอนนี้ได้ทีนะพี่อย่าให้ถึงทีน้องฐามั่ง
-
เอาล่ะซิ คุณนิ จะแก้ปมยังไงล่ะเนี่ย
คะแนนความนิยมอิพี่โต้งลดฮวบๆเลย
เป็นพระเอกที่โดนคนอ่านด่าตลอดเลย คึคึ
แต่ยังไงพี่ก็เชียร์อิพี่โต้งนะ รออ่านตอนที่คะแนนความนิยมจะกลับมา อิอิ
-
อิพี่โต้งเมื่อไรจะเข้าใจน้องฐาเนี่ย... เอาความเชื่อผิดๆ ของตัวเองออกไปได้แล้ว น้องฐาออกจะน่ารักขนาดนี้ยังเนกาทีฟติ้งกิ้งอยู่ได้
เอาใจช่วยน้องฐานะ ของให้อิพี่โต้งเข้าใจเร็วๆ แล้วก็จะได้เลิฟๆ กันซะที
-
เข้ามากรี๊ดพี่โต้ง :z6:
พี่โต้งคะ ตอนนี้หนูเข้าใจความรู้สึกที่พี่มีให้น้องฐานะคะ แล้วทำไมไม่ยอมอ้าปากบอกไปล่ะคะ คิดนู่นนี่นั่นอยู่ได้
อินไปหน่อย แต่เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
-
:angry2: :angry2:
พี่โต้งน่าจะพูดออกไปอ๊ะ
ถึงเป็นคำไม่กี่พยางค์มันก็สำคัญมากนะ
-
เออ น้องฐาเค้าก็ไม่ได้ง่ายกับคนอื่นนะคะพี่โต้ง
น้องฐาเค้าก็ง่ายกับพี่คนเดียวนั้นแหละคะ
แต่ที่แน่ๆพี่โต้งเลิกจีบกิ๊งมาจิ๊บน้องฐาดีกว่า
ชอบเค้า รักเค้า ก็บอกเค้าไปสิคะ
แสดงความจริงใจให้น้องเห็นหน่อย
-
อิพี่โต้งงงง แกมันง่าย แกทอดสะพานให้มัน //หน้าตุ๊กกี้ :laugh:
สนน.พี่โต้งแรงๆค่ะ โดนน้องฐาสะบัดรองทรงสูงใส่(?) ฮาๆ
-
ถ้ายังไม่เลิกคิดว่าน้องฐาง่าย ชาตินี้ลงเอยกันไม่ได้หรอก -___-"
ตาคนนี้เคยเจอกระเทยฟันแล้วทิ้งเหรอไง อคติจริงแฮะ
-
เข้าใจอารมณ์พี่โต้งและ ต่อจากนี้ก็ควรจะทำตัวให้ดีขึ้นนะ
ฐาจริง ๆ แล้ว ก็คงไม่ได้ง่ายไปกับทุกคนหรอก
ระหว่างทำกับคนที่ชอบ กับ ทำกับคนที่ไม่รู้สึกอะไรเลย ทำกับคนที่ชอบก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว
แล็วดูก็รู้ว่าฐาชอบพี่โต้ง
-
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ เมื่อก่อนไม่อยากแต่งนิยายที่มีกะเทยเป็นนายเอก เพราะมันยากอ่า
เพราะนิไม่มีเพื่อนสนิทที่เป็นกะเทยที่พอจะศึกษานิสัยใจคอได้ ภาษาเริดๆ แบบที่เขาใช้กันก็ไม่ค่อยมี ที่เขียนไปก็จินตนาการไปเฉยๆ ศัพท์เฉพาะก็มีไปอ่านเจอในเว็บแล้วลักมาใช้บ้าง
จะว่าไปแล้วนิมีน้องในเอกที่เป็นนะคะ น่ารักมาก แต่เรียบร้อยเหมือนผู้หญิงเลย ไม่แรงเลย ก็เลยคิดว่า กะเทยจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องแรงๆ แรดๆ เสมอไป แบบเรียบร้อย น่ารักราวกับผู้หญิงก็มี...
แต่มุมมองจากภายนอก ก็มองกันแค่เปลือก...
อย่างน้องฐาก็พยายามจะสร้างเปลือกเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็งให้คนอื่นเห็นทั้งๆ ที่ความจริงแล้วตัวเองอ่อนแอ
......................
เอาล่ะซิ คุณนิ จะแก้ปมยังไงล่ะเนี่ย
คะแนนความนิยมอิพี่โต้งลดฮวบๆเลย
เป็นพระเอกที่โดนคนอ่านด่าตลอดเลย คึคึ
แต่ยังไงพี่ก็เชียร์อิพี่โต้งนะ รออ่านตอนที่คะแนนความนิยมจะกลับมา อิอิ
เพราะเคยบอกไว้ตอนต้นเรื่องว่าอ่านนิยายเกี่ยวกับกะเทยกี่เรื่อง มีแต่พระเอกเลวๆ กดขี่กะเทย เลยสร้างอีพี่โต้งที่แสนดีมาให้น้องฐา
แต่งไปแต่งมา ทำไมอีพี่โต้งมันทั้งเลว ทั้งชั่วก็ไม่เข้าใจ :sad4:
แต่.... เกลียดอีพี่โต้งก็เกลียดไปค่ะ :เฮ้อ: ไม่ว่า ขอให้ยังรักน้องฐาก็พอแล้ว :L1:
อีพี่โต้งก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ขอให้น้องฐารักพี่โต้งก็พอแล้ว อิอิ :กอด1: :o8:
-
ถึงน้องฐาจะง่าย(ในสายตาพี่โต้ง)...แต่พี่โต้งก็รักนี่นา :-[
ก็ได้แต่หวังว่าพี่โต้งจะเลิกคิดแย่ๆกะน้องฐาสักที ไม่งั้นชีวิตคู่หลังจากนี้คงไม่ม่ความสุข ต้องมัวแต่หึง และดาว่าน้องฐาง่ายแหงๆ
ปล.ตอนล่าสุดเขียนซึ้งดีนะคะ ชอบๆ
-
เรื่องนี้น่ารักจังคะ พึ่งตามทัน
ชอบๆ ดูเหมือนตัวฐาจะแรง แต่จริงๆก็ไม่เลยนะคะ ดูไม่ได้เป็นคนง่ายขนาดนั้น
มันเป็นเรื่องปกตินะนะเบนว่า ที่อยากจะ จึกๆ เพียงแต่ฐา ถึงขนาดลากไปโรงแรมเอง ก็แก้ตัวยากอยู่นะ
เอาเป็นว่าต่อไปนี้ พูดดีๆละกันเนอะ ฮิฮิ
-
พี่โต้งตกหลุมน้องฐาเต็มๆเลย :-[
-
:-[ :-[ :-[
-
นั่งซับน้ำตาตอนน้องฐาด่าตัวเองอีกรอบ อะฮึก อะฮึก
สรุปไอ้พี่โต้งนี่รู้ แต่ไม่ยอมทำดีๆเหรอ
-
แปลกไหม?
ถ้าหากน้องฐาในสายตาพี่โต้งยังเลวเหมือนเดิม
แต่ความรู้สึกของพี่โต้งในตอนนี้ รักน้องฐามากกว่าเดิม
กรี๊ด!!! หนูชอบประโยคนี้ค่ะ
-
ก็ยังไม่เข้าใจกันเหมือนเดิม ฐาเอ๋ยยังไงลูกก็เล่นตัวเยอะ แบบน่ารักๆ ให้พี่โต้ง
ไม่มีเวลาไปคิดถึงใครนอกจากวิธีง้อน้องอีกแล้ว
-
คิดอะไรก้บอกไปซิพี่โต้งงง
น้องร้องไห้ตั้งเยอะแล้ว
สงสารน้อง
-
แปลกไหม?
ถ้าหากน้องฐาในสายตาพี่โต้งยังเลวเหมือนเดิม
แหมๆๆๆๆ ตัวเองไม่เลวเลยเนอะโต้ง คนดีเหลือเกินนะยะ o18
แหมมมมมพ่อเทพบุตร :beat:
-
คำก็ง่าย สองคำก็ง่าย
ถ้ายังคิดแบบนี้อยู่ ก็อย่าพูดเลย ไอคำว่ารักหน่ะ
เพราะ คุณจะไม่มีทางสมหวัง และมีความสุข ถ้ามัวแต่หวาดระแวงไปเรื่อยๆ แบบนี้
-
เลิกงอนรึยางน้องฐา
-
ยังงันน้องฐาก็ยังคงง่ายในสายตาโต้งอยู่ดีนั่นแหล่ะ เชอะ
มันน่า :beat:แล้ว :z6:
:pig4:
-
พยายามจะไม่ฮา แต่ไม่รู้อ่า..น้องฐาเล่าทีไร ทำไมมันต้อง...ทุกที :เฮ้อ:
แก้ตัวอีกที คราวนี้ ไม่รู้ออกมาประมาณไหน บอกหน่อยนะ ว่านอกจากฮาแล้วมีอย่างอื่นอีกบ้างไหน
น้อยใจจนไม่อยากเขียนNC แล้ว ไม่ได้อารมณ์หื่นเลย :serius2: :sad4: :o12:
ตอนที่ 13 ตับฉบับง้อ :impress2:
เฮ้อ...ขอซูฮก...ต้องยอมจริงๆ พ่อค้าตับเจ้านี้ ขายเก่งขั้นเทพค่ะ
ไม่อยากได้ก็บังคับขาย ตกลงซื้อก็แถมตลอด ไม่อยากซื้อก็แจก...ขาดทุนบ้างไหมคะเนี่ย? -*-
หรือว่า... ใจดีเอาขา? (ขาประจำร้านตับ)
แต่เป็นลูกค้าตับเจ้านี้นานๆ สงสัยจะแย่ แรกๆ ก็เดินได้ดีๆ นานๆ ไปเอวจะเคล็ด สะโพกจะคราก แล้วก็ บลาๆๆ ฮือๆ
พ้นประตูเข้ามาได้น้องฐาก็ใช้สายตาสำรวจรอบๆ ห้องค่ะ ห้องกว้างน่านอนจัง หรืออาจจะเป็นเพราะสีสว่างก็เป็นได้ ที่จริงแล้วไม่เกี่ยวอะไรเลย หนูแค่อยากมองอย่างอื่นที่ไม่ใช่แผงอกของคุณพ่อค้าตับบ้างก็เท่านั้นเอง
ไม่ได้ถามว่าข้างนอกโต๊ะเต็มหรือเปล่าคุณพ่อค้าถึงได้นำลูกค้าอย่างหนูมาหาที่นั่งซะไกลลิบ
หรือไม่...ลีลาการกินตับของน้องฐาก็คงเข้าขั้น คุณพ่อค้าเลยยกให้น้องฐาเป็นลูกค้า VIP ในเวลาอันรวดเร็ว แล้วลูกค้าคนนี้เลยมีโอกาสได้ที่นั่งพิเศษแบบส่วนตั๊วส่วนตัว เทียบได้กับเข้ามานั่งกินตับกันในครัวเลยว่างั้น...
และแล้ว...คุณพ่อค้าก็วางร่างบางๆ ของน้องฐาลงบนเขียงรอเชือด ตอนนี้เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าจะได้กินตับหรือว่าจะมาเป็นตับให้หั่นกันแน่
แต่ช่างมัน ฐาไม่แคร์ ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ขัดขืน เพราะกลัวเจ็บ ไม่ค่อยอยากจะแคร์เรื่องทิฐิแล้วด้วย เพราะอย่างน้อยๆ พี่เขาก็ดีอย่างนึงคือไม่เคยเห็นแก่ตัว ขึ้นสวรรค์คนเดียวแล้วปล่อยหนูเท้งเต้งเลยสักครั้ง จะง้อยังไงก็เอาเลย เตรียมใจรอแล้ว แต่ถ้าง้อไม่ดีมากพออย่าหวังว่าน้องฐาจะยกโทษให้นะคะ ฮุฮุ
ทันทีที่วางร่างหนูลงบนเตียง ใบหน้าที่โน้มลงมามิได้ถอนขึ้นไป กลับเคลื่อนต่ำลงมามอบจุมพิตเบาๆ ค่ะ น้องฐาก็ไม่ทำอะไรแค่นอนนิ่งรับสัมผัสจากริมฝีปากอุ่นที่บดเคล้าลงมาเม้มริมฝีปากล่างบ้างบนบ้างสลับกันไปมา เหมือนจะหยอกเย้า มือใหญ่ลูบไล้แนวคางก่อนจะไปเขี่ยที่ติ่งหูเบาๆ จนต้องเบี่ยงหน้าหนีแต่กลับถูกมือใหญ่ๆ ล็อกไว้ไม่ให้ขยับ พร้อมกับส่งปลายลิ้นอุ่นชื้นลงฉกชิมรสชาติของจุมพิตที่อ่อนหวาน ก่อนจะกวาดไปทั่วทั้งโพรงปาก หยอกเย้า หลอกล่อให้ลุ่มหลง จนต้องคล้อยตามด้วยความเคลิบเคลิ้ม
“อะ... อืม....” ครางอือได้แค่นั้นค่ะ
หลังจากแลกน้ำลายกันพักใหญ่คุณพี่ก็ค่อยเคลื่อนปลายจมูกลากไล้ไปตามพวงแก้มระเรื่อยไปซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอ รู้สึกถึงแรงดูดเม้มที่ผิวเนื้อบริเวณลำคอ สร้างความหวิวไหวแปลกประหลาดจนเผลอคราง เสื้อยืดร่นสูงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับการลูบไล้แผ่วเบาอย่างชำนาญของพ่อครัวเอกที่เริ่มคืบคลานมาจัดการนวดชิ้นเนื้อสองชิ้นตรงหน้าอย่างมันมือ ดีค่ะดี นวดเข้าไปเผื่อหน้าอกน้องฐามันใหญ่ขึ้นได้จะได้ไม่ต้องไปยัดซีลีโคนให้สิ้นเปลือง!! -*-
แต่จุดที่ทำให้รู้สึกดีกว่านั้นมันอยู่ที่ส่วนยอดอกต่างหากค่ะ ยิ่งถูกกระตุ้นเท่าไร ยิ่งอ่อนไหว ยิ่งวาบหวาม อื๊อ... ยิ่งต้องการ ยิ่งหยุดไม่ได้...
กรี๊ดดดดดดดดดดด ส่วนที่ต้องแข็งอ่ะมันหัวใจอย่างเดียว อย่างอื่นไม่ต้องแข็งขึ้นมา แง้ TT_TT
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย แต่ก็เป็นไปแล้ว ช่างเถอะค่ะ ถือว่าพ่อค้าตับเขาเก่งจริง ปั้นแตงกวาให้เป็นแตงร้านได้ แล้วจะให้ทำยังไง ก็ต้องให้ทำต่อไปสิคะ
จากที่ได้รับการบีบเคล้น บี้บิด ลูบไล้จากมือ ก็ว่ารู้สึกดีแล้วยิ่งมาเจอ ปากกับลิ้น นี่ยิ่งไปกันใหญ่เลย น้องฐาสูดปากตลอดอย่างกับกินส้มตำใส่พริกเป็นสิบเม็ด ซ้ำยังเป็นฝ่ายถอดเสื้อแล้วก็ชั้นใน (ที่ถูกอีกฝ่ายปลดตะขอแล้ว) ออกด้วยตัวเองอีกต่างหาก ทำให้เห็นทุกการกระทำชัดเจน ปลายลิ้นที่ไล้วนตรงส่วนปลายยอดแล้วรัวลิ้นเหมือนลูกหมากินน้ำก่อนจะดูดกลืน ดูดดุนเหมือนลูกหมาดูดนมแม่ น้องฐาแปลงร่างเป็นแม่หมาไปแล้วอีกอย่างหรือไง
“อื๊อ...” ทนไม่ไหวละ ทั้งครางทั้งหอบ ทั้งแอ่นอกสู้ แล้วก็โดนอ้อมแขนสอดรั้งขึ้นไปกอดให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้จนต้องทนรับแรงลิ้น ที่ขบเม้มดูดเลีย ทำเอาจะขาดใจตายแต่ก็กลับไม่อยากขืนหนี...
ปลายลิ้นนุ่มชื่นลากไล้จากอกต่ำลงไปที่สะดือค่ะ จูบผะแผ่วไปตลอดทางราบเรียบจนไปหยุดนิ่งที่แอ่งหลุมตื้นๆ ก็อุตส่าห์ฉกลิ้นลงไปสำรวจ ก็ไม่รู้ว่าเจออะไรบ้างไหมเนี่ย
ระหว่างที่ปากอยู่ที่หน้าท้องมือก็คุณพี่ทำอะไรหนูก็ไม่ได้สนใจเพราะเอาแต่หลับตาพริ้มหายใจถี่ รอลุ้นว่าขั้นตอนต่อไปมันจะเป็นอะไรอีก ไม่นานนักคุณพี่ก็ละจากแอ่งน้อยๆ ที่สำรวจ น้องฐาปรือขึ้นมองคุณพี่กำลังรูดซิบ แล้วกางเกงตัวเดิมก็ถูกดึงออก หนูแอบยกก้นนิดๆ เพื่อช่วยให้มันง่ายขึ้น เผยเรือนร่างเปลือยอยู่ตรงหน้าสายตาที่แสดงความพึงพอใจของพี่เขา ราวกับพ่อครัวที่เห็นอาหารชั้นดีรอการชิม
รอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้ น้องฐาแอบจ้องใบหน้าขาวและคางบุ๋มนิดๆ นั้นอย่างเผลอไผล
“อ๊ะ... อ๊า...” เผลอหลับตาครางอีกเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ลูบไล้ตรงส่วนกลางลำตัว ยิ่งรูดยิ่งเสียว หลับตาพริ้มรอรับการปรนเปรอ ตอนนี้เลยทั้งครางถี่ทั้งหอบกระเส่า
“อื๊อ....” ทำไมมันรู้สึกแปลก ความนุ่มชื้นที่ไล้ผ่านท่อนแข็ง
กรี๊ดดดดดด ลืมตาขึ้นพบว่าคุณพ่อค้าตับลงทุนใช้ปลายลิ้นเลียที่ส่วนปลายกล้วยของหนู ขณะที่มือก็ยังรูดมันอยู่เลย
จะว่าไปแล้วตอนที่มีอะไรกันคราวที่แล้วตั้งหลายครั้งหลายหน พี่เขาไม่เคยใช้ปาก กับมันเลยนะ มีแต่ลากผ่าน แต่ไม่เคยทั้งเลียทั้งอมให้ขนาดนี้ ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะดูดเก่งแบบนี้ อื๊อ....
เริ่มทนไม่ไหวแล้วอ่า ... อยากได้แล้ว อยากจะบอกว่าให้ทำได้แล้ว เลยเลื่อนมือไปลูบแก้มพี่ จนพี่เขาหยุดปากที่ทั้งดูดทั้งเลียท่อนให้หนู แล้วแหงนเงยขึ้นมามองหน้าเหมือนจะถาม แต่หนูก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะ
พี่เขาเลยถามขึ้นมาเองว่า
“รู้สึกดีบ้างไหมคะ หือ?” ยังจะถามขึ้นมาหาสวรรค์วิมานอะไรคะพี่ ถ้าไม่ดีแล้วหนูจะครางหวือขนาดนี้หรือไง แต่น้องฐาหยิ่งค่ะ ไม่ตอบหรอก ชิ!! ขืนบอกว่าดีก็ได้ใจสิ ยังไม่หายโกรธหรอกนะเนี่ย
“พี่ขอโทษนะ พี่คิดว่าวิธีนี้อาจจะง้อน้องฐาได้ แต่ดูเหมือนพี่คงจะคิดผิด แค่ขืนใจน้องลงไปครั้งเดียวพี่ก็รู้สึกผิดมากแล้ว ถ้าให้ทำซ้ำอีกพี่ละอายใจ ถ้าน้องฐาไม่เต็มใจก็บอกพี่ได้ พี่จะไม่บังคับนะคะ” บอกพร้อมทำหน้าเศร้าค่ะ
กรี๊ด..... หยาบคายที่สุดค่ะคุณพี่ มาทำหนูกระเจิดกระเจิงขนาดนี้แล้วบอกว่าจะไม่ทำต่อ โอ๊ย เอาง่ามสมองส่วนไหนคิดคะเนี่ย น้องฐารับไม่ได้ มัวแต่คิดไม่ได้ตอบ อีกฝ่ายก็เลยลุกขึ้นค่ะ
กรี๊ดดดดดดดด จะไปไหน.... กลับมาเดี๋ยวนี้... เริ่มจะท่าไม่ดีแล้วค่ะ เอาตับมาล่อแล้วพอจะกินก็ชักจานกลับบอกว่าผิดโต๊ะ แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปนะคะ ฮือ...
อีพ่อค้าตับ โปรดกลับมาด่วนทางบ้านให้อภัยแล้ว อย่าปล่อยหนูลอยแพ อารมณ์ค้างแบบนี้ ฮือ....แง้
ม่ายยยยยยยยยย
ช่างมันแล้วหน้าตา ฟงฟอร์มอะไรไม่สนแล้ว เลิกงอนสักห้านาทีมันคงไม่ตายหรอกค่ะ
“พี่คะ อย่าเพิ่งไป” ส่งสายตาเหมือนหมาหิวค่ะ แทนที่พี่เขาจะเข้าใจกลับตีความหมายไปอีกอย่าง ทำหน้าเศร้าต่ออีกค่ะ
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่รู้ว่าน้องฐาฝืนใจ ถึงน้องฐาไม่ให้พี่ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์จะว่าน้องได้หรอกค่ะ ถึงพี่จะต้องการน้องใจจะขาดแต่ถ้าน้องไม่มีอารมณ์ร่วมหรือไม่อยากทำก็อย่าฝืนใจเลยค่ะ” โถๆ พ่อคนดี สุภาพบุรุษสุดประเสริฐ แต่พอดีหนูไม่ใช่ ต้องการแล้วไม่ได้ หนูทนไม่ได้หรอก ฮือๆ
หนูยอมทุกอย่าง ตอนนี้หนูยอมเสียตับไม่ได้!!
“ไม่ค่ะ ไม่ฝืนเลย หนูเต็มใจมากๆ พี่กลับมาทำต่อเถอะค่ะ” พูดไปก็อายปาก แต่ทำไงได้ พูดออกไปแล้ว
จากหน้าที่เหมือนจะเศร้านี่แปรเป็นยิ้มร่าจนน่าหมั่นไส้เลยค่ะ
“งั้นแป๊บนะคะ” ส่งรอยยิ้มและคำพูดหวานๆ เดินไปหยิบของบางอย่างแล้วกลับมาค่ะ
เตรียมพร้อมได้โล่ ถุงยางสองกล่อง ดูเร็ก กลิ่นสตอเบอร์รี่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
น้องฐากลืนน้ำลายเอื๊อกๆ มองคุณพี่ยืนอยู่ข้างเตียงที่พยายามจะแกะกระดุมเสื้อตัวเองอย่างอ้อยอิ่ง ถ้าหน้าด้านกว่านี้จะลุกขึ้นไปช่วยถอดแล้ว อะไรจะลีลาปานนั้นคะ กว่าจะถอดจนหมดตัวนี่เล่นเอาน้องฐาเหนื่อยแทนเลย จากที่แข็งๆ ก็จะหายเข็งอยู่แล้ว
“รอนานไหมคะ” ถามด้วยรอยยิ้มล้อเลียน โอ๊ยไม่อยากจะบอกว่านานมาก แค่ถอดเสื้อผ้านี่นานยังกะแต่งตัวประกวดนางงามเลยพ่อคุณ ทำไปได้
คุณพี่ค่อยๆ ทรุดเข่าลงบนเตียงคุกเข่าอยู่ข้างกายค่ะ ยกมือขึ้นไล้เส้นผมของหนูขึ้นทัดหู ส่งสายตาเป็นประกายตาวิบวับ มองแล้วมันเขินประหลาดๆ เลยก้มหน้าลง พอก้มลงมันก็ไปเจอกล้วยหอมพันธ์ดีชี้หน้าหนูอยู่
อดใจไม่ไหวต้องเอื้อมมือไปสัมผัสใช้นิ้วชี้ลากผ่านตามความยาวจากโคนมายังปลายก่อนจะใช้หัวแม่มือกดไล้ส่วนหัวเบาๆ แล้วเริ่มรูดเบาๆ
พอเริ่มมีอารมณ์คุณพี่ก็จะกำผมหนูแน่น ไม่เจ็บนะคะแต่รู้สึกได้ว่าผมเรามันถูกรวบตึงและรู้สึกได้ถึงแรงดึง
“อึ๊ก...น้องคะ” หือ...ไฉนเสียงคุณพี่มันสั่นพร่าเช่นนั้นแถมพยายามดึงมือหนูออก เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ทีหนูนอนนิ่งให้บีบให้นวดตั้งนานสองนานไม่บ่นสักคำ ถึงทีหนูบ้าง ขอจับนิดจับหน่อยทำเป็นหวง ชิไม่จับก็ได้ งอนเลยปล่อยมือออกจากน้องชายคุณพี่ค่ะแล้วก็ขยับหนีไปกลางเตียงอีกต่างหาก
คุณพี่ยังไม่มีแก่ใจตามมา แต่บรรจงแกะซองถุงยางแล้วก็สวม
กรี๊ดดดดดดดด มองตามตาจะถลน ยิ่งคุณพี่คลานตามมายิ่งกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ เลย
คลานตามมาหยุดตรงปลายเท้าที่หนูชันเข่าขึ้นมาแล้วกอดขาตัวเองไว้ คุณพี่พยายามจะแกะมือที่กอดขาให้ปล่อยมือแต่หนูก็ไม่ยอมปล่อย พี่เขาเลยใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางเดินมาบนเข่าหนูค่ะ
“อะไร หมดอารมณ์แล้วเหรอคะ หือ?” ถามพร้อมกับเปลี่ยนจากสองนิ้วมาเป็นใช้ทั้งมือลูบไล้ไปตรงขาอ่อนด้านใน จั๊กจี้นิดๆ ตามมาด้วยริมฝีปากที่จูบลงมาที่ขาค่ะ ไล่จูบขึ้นมาจนถึงเข่า ทีนี้แค่ออกแรงนิดเดียวก็สามารถทำให้หนูแบะขาออกกว้างได้สำเร็จ แล้วสอดร่างตัวเองมาอยู่ตรงหว่างขา แต่ไม่ทำอะไรค่ะ หยิบหลอดเจลมาบีบใส่มือ อ้อยอิ่ง ทำเอาลุ้นระทึก หนูต้องกลั้นหายใจตั้งหลายรอบเมื่อมือซ้ายพี่เขาก็ลูบขาอ่อนด้านในไปมาพาให้เสียวกระสันต์ แต่ก็ไม่ทำอะไรต่อสักที
“พี่คะ....” ส่งสายตาอ้อนวอน เจ็บไม่กลัว กลัวช้าค่ะพี่
เพื่อตับ อะไรก็ทำได้หมด นี่หนูยอมเสียหน้ารอบที่สองแล้วนะเนี่ย ฮือ...
“อะไรคะ มีอะไรก็ว่ามาสิ” ทำหน้าเหมือนหนุ่มน้อยไร้เดียงสาเชียวค่ะ ไม่ใช่ไม่รู้หรอกค่ะแบบนี้ ตั้งใจจะแกล้งกันมากกว่า ฮือ ประสาทกลับแล้วใช่ไหมคนบ้าคนผีทะเล พอคนบอกว่าอย่าๆ ก็ดึงดันจะทำ พอคนจะให้ทำก็ ชักช้า อ้อยอิ่งอยู่นั่นแหละ
ชิส์ งอน ไม่พูดด้วยแล้ว เปิดโอกาสให้ง้อแล้วก็ยังจะแกล้งกันแบบนี้ ก็จบข่าวไม่ต้องพูดกันแล้วแหละ
หมดความอดทน ขยับกายจะหนีอีกครั้ง
“อ้าว.. เดี๋ยวสิ จะไปไหนล่ะคะหือ...” ถามแล้วพี่เขาก็ใช้มือข้างซ้ายกดท้องหนูไว้ไม่ให้ลุกค่ะ
“อย่าเพิ่งไปสิคะหนู” บอกด้วยเสียงเจ้าเล่ห์นิดๆ พร้อมกับกดปลายนิ้วที่มีเจลชโลมลงมาที่ช่องทางคับแคบนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“อึ๊ก...อ๊ะ...” เผลอเปร่งเสียงก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์
รู้สึกว่าเจลมันอุ่นๆ ค่ะ แล้วก็รู้สึกถึงการขยับนิ้วเพื่อขยายช่องทางให้กว้างขึ้น รอรับบางอย่างที่ใหญ่กว่า
“อื๊อ......” กลั้นเสียงเล็กน้อย ขณะที่คุณพี่พยายามจะสอดนิ้วลงมาเพิ่มอีก แล้วขยับเข้าออกช้าๆ จากช้าเป็นเร็ว
จนรู้สึกว่าร่างกายไม่ต่อต้านสิ่งแปลกปลอมเท่าที่ควรแล้ว นิ้วทั้งสามก็ถูกถอนออกมา แล้วแทนที่ด้วยแก่นกายของคุณพ่อค้าตับ ที่พยายามจะใช้ส่วนปลายถูไถไปซอกหลืบนั้นเป็นการนำร่อง
ไม่เอาเข้าสักที หนูก็ตื่นเต้นนะคะ กลั้นหายใจรอลุ้นค่ะ
“อย่ากลั้นหายใจสิคะ อย่าเกร็งด้วย” ทางทฤษฎีหนูก็รู้แต่ปฏิบัติมันก็มีผิดคิวบ้างเป็นธรรมดา น้องฐาไม่ได้มีเซ็กส์บ่อยๆ แบบที่คุณพี่เข้าใจซะหน่อย
สิ่งที่น้องฐามี มันไม่ใช่ “ประสบการณ์” นะคะ แต่เรียกว่า “เรียนรู้เร็ว” ต่างหากค่ะ!!
แต่ถ้าจะถูกเข้าใจว่าเป็นอย่างอื่นก็ช่วยไม่ได้... สุดแต่ใจใครจะคิดเถอะค่ะ
ส่วนอีพี่โต้งนี่...ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนว่าจะเข้าใจก็ยังไม่รู้...
ช่างมันฐาไม่แคร์...
พยายามจะทำตามที่อีกฝ่ายบอกคือไม่เกร็งแล้วก็หายใจออกค่ะ
“ฮึก...อื๊อ.....” เผลอส่งเสียงร้อง ทั้งเบ้หน้า ทั้งกัดริมฝีปากล่างเมื่อคุณพี่ทิ่มมีดลงมากรีดร่าง...
แต่ครั้งนี้มันไม่เจ็บเท่าครั้งแรกค่ะ เพราะคุณพี่ค่อยๆ เคลื่อนแก่นกายเข้ามาช้าๆ ทีละนิดทีละมิลทีละเซ็น แผ่วเบา และอ่อนโยนมากค่ะเหมือนจะนานมากเลยกว่าจะมิด
“เจ็บมากไหมคะ” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเหมือนเคย ทำให้นึกถึงครั้งแรกที่เจอกัน ที่ทั้งอ่อนหวานและอ่อนโยนจนทำให้หวั่นไหว
หนูเป็นคนขี้เกรงใจและชอบที่จะเห็นคนที่ตัวเองชอบมีความสุข...
หลายๆ ครั้งที่เจ็บ หลายครั้งที่ไม่ชอบ แต่ไม่กล้าที่จะพูดความจริง....
แม้ตอนนี้ที่จริงแล้วก็เจ็บบ้างแต่ก็พยายามส่ายหน้าทั้งที่น้ำตาปริ่ม แต่ที่มากกว่าความเจ็บกลับเป็นความรู้สึกดี
เสียงครางของหนูหายไปเมื่อถูกริมฝีปากอุ่นร้อนประกบปิดลงมา ทำให้เคลิ้มจนลอยล่องไปณ ดินแดนอันไกลโพ้น ขณะที่ช่องทางเบื้องหลังยังมีบางอย่างคาคับให้อึดอัดและพยายามจะขยับโยกเบาๆ ยิ่งเคลื่อนที่ยิ่งเสียววาบ ยิ่งเสียวก็ยิ่งไม่ยอมละริมฝีปากออกพยายามจะรั้งจูบให้คงอยู่จะได้เบี่ยงเบนความสนใจไปจากเบื้องล่าง บดจูบจนพอใจแล้วรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว...คุณพี่ก็ถามมา
“ดีขึ้นไหมคะ พี่จะซอยแล้วนะ” ฮือ.... จะซอยหอมเตรียมทำตับหวานอีกแล้วเหรอ ฮือ...
ไม่ตอบเป็นคำพูด แต่พยักหน้าให้ค่ะ ตับแบบไหนก็กินค่ะ แล้วแค่พ่อครัวจะปรุงแล้วกัน
และแล้วก็จัดเต็มอีกตามเคย.... ทุกครั้งที่ถอนกายออกก็ทำให้รู้สึกเสียดาย ทุกครั้งที่สอดกายเข้ามาก็ยิ่งเพิ่มความวาบหวาม เสียวสะท้านขึ้นทุกที
“ซื้ด.....น้องฐาคะ... ข้างในตัวหนูนี่ ทั้งนุ่ม ทั้งอุ่นเลยค่ะ...” จริงเหรอ มันนุ่มแล้วก็อุ่นจริงเหรอ?
“อ๊า.... งะ....งั้นก็เข้ามาลึกๆ สิคะ” เผลอเชิญชวนไปซะเฉยๆ
“อา...ได้สิคะ...” บอกพร้อมกับลากขาหนูเข้าไปชิด เพื่อให้ลงมีดได้ถนัดขึ้น แล้วก็ขยับเอวทั้งแรงทั้งเร็วกว่าเดิมอีก
“อื๊อ.... พี่คะ....พี่....นะ...หนู....อื๊อ....” ที่จริงแล้วหนูอยากจะบอกว่าหนูชอบคุณพ่อค้าตับค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าพูดไปแล้วจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรือเปล่า... แล้วมันก็ใกล้จะระเบิดเต็มที่แล้วด้วยสิ...
“อื๊อ... น้องคะ พี่ใกล้แล้วนะคะ พร้อมกันได้ไหมคะ”
“อ๊ะ....อ๊า....” ไม่ได้ตอบเป็นคำพูดค่ะ แต่หนูก็ขึ้นสวรรค์ไปเรียบร้อยแล้ว โดยทิ้งหลักฐานคาท้องอย่างเลอะ ขณะที่ยังรับรู้ถึงแรงกระแทกแรงๆ อีกนิดก่อนที่อีกฝ่ายจะครางต่ำ
“อื๊อ... อ่า.....” ฟุบลงมาทับหนูค่ะ
“แฮ่ก...แฮ่ก...” น้องฐาไม่ใช่หมานะคะ แต่ตอนนี้หอบถี่ยังกะหมาหอบแดดเลยแหละ พี่เขาพลิกกายลงไปนอนเคียงข้างแล้วเอามือสอดรั้งคอหนูเข้าไปซบไหล่ ตะแคงข้างมาจูบที่หน้าผากเบา ๆ แล้วรั้งร่างไปซบอกแล้วกอดไว้ ... มันอบอุ่นและซาบซ่านหัวใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ....
นั่นคงเป็นเพราะ...หนูชอบความอ่อนโยน หนูชอบคนใจดี...
ทุกครั้งที่ได้รับความอ่อนโยน ความใจดี มันอดไม่ได้ที่จะซาบซึ้ง
หนูคงถูกท่าทางสุภาพอ่อนโยนและคำพูดเพราะๆ หลอกลวงให้หลงติดบ่วงเสียตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรก กว่าจะรู้ว่าโดนหลอกก็ถลำลึกเกินกว่าจะถอนตัวเสียแล้ว!
♪รู้ว่าเขาหลอก แต่เต็มใจให้หลอก ยิ้มข้างนอก ช้ำใน น้ำคำหวานที่รินรดใจ เขาหลอกใช้ก็รู้.....
เฮ้อ....เวรกรรมของน้องฐา และแล้วก็ไปไหนไม่รอดกลับมาหาน้ำพริกถ้วยเก่า เอ๊ยไม่ใช่ กลับมาหาตับจานเก่า โฮ...
สงสัยตับอีพี่โต้งใส่ผงชูรสลงไปเยอะ น้องฐาอาจจะไม่ได้ติดใจตับอย่างเดียว แต่ขาดผงชูรสไม่ได้อ่า
ก็ว่าจะใจแข็งๆ แต่พอดีหัวใจมันอยู่ใกล้ๆ ตับ ใจแข็งมากๆ กลัวตับจะแข็งตามไปด้วย แหะๆ
ไหนๆ คุณพ่อค้าเขาก็อุตส่าห์ใจดีปรุงตับรสชาติหวานมันส์ไว้ให้ทานแล้วแบบนี้ จะใจร้ายใจดำก็ใช่ที่
เอาเป็นว่า....น้องฐา ยอมยกโทษให้ก็ได้ ....
แบบนี้เขาไม่เรียกใจง่ายน้าตะเอง เค้าเรียก ใจอ่อนตะหาก ชิส์!!
-
ง้อกันต่อปายยย...NCยังฮาได้อีก :laugh:5555
-
หรือว่า... ใจดีเอาขา?
หมายถึงอะไรอ่ะ พี่งงค่ะ ไม่เข้าใจมุกอ่ะ :m28:
อิพี่โต้งนี่ลูกล่อลูกชนเยอะจริงจัง เล่ห์เหลี่ยมนี่พราวไปหมดเลยนะ น้องฐากระเทยน้อยของพี่จะตามทันมั้ยเนี่ย
อิพี่โต้ง ได้น้องไปครอบครองแล้ว กรุณาลดการใช้วาจาทำร้ายจิตใจน้องด้วยนะยะ ไม่งั้นจะโดนแฟนคลับน้องฐา
:beat: + :z6:
-
555555+++++
อิพี่โต้งง้อได้แซ่บจริงๆๆๆๆ
คงจะได้คบกันจริงจังหรือยังตอนต่อจากเน้
คิดสะภาพไม่ออกเรยกร๊ากกกกก
-
อ่าน2ตอนรวด ทั้งภาคของพี่โต้งและน้องฐา
ขอพูดถึงภาคของพี่โต้งก่อนนะคะ
เท่าที่อ่านดูแล้ว เหมือนพี่โต้งนี้จะเป็นคนสับสนในชีวิตมากพอสมควรนะเนี่ย
แลดูมึนๆ ซึนๆ แล้วก็หลงตัวเองขั้นสูงสุดเลยอ่ะ
ประมาณว่าไม่มีทางที่คนอื่นจะมาดีกว่าตัวเองได้
พอรู้ตัวว่าหลงรักน้องมัน ก็ยังตั้งแง่ว่าน้องมันนิสัยไม่ดีอีก
ทำไมเป็นคนแบบนี้คะพี่โต้ง เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย
ภาคน้องฐา
ใช่ค่ะนู๋ใจอ่อนมาก แต่ก็็เข้าใจนะ โดนขนาดนั้น ไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่ายังไง 555
หลังจากนี้ก็ขอให้นู๋โชคดีในความรักนะคะลูก
-
ผู้หญิงอย่างเราต้องฟอร์มไว้ก่อน ถึงหายงอนแล้วก็เถอะน้องฐา :laugh:
-
โธ่น้องฐา ยอมเค้าซะแล้ว ใจอ่อนจริงๆ อิพ่อค้าตับได้ใจแย่เลยสิ ลด แลก แจก แถม ขนาดนั้น
ปล. nc แบบฮาๆ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ หึหึ
-
อ่านยังไงก็ฮาน้องฐาอยู่ดี 555
-
เดี๊ยว!!!!
น้องฐาอย่าเพิ่งใจอ่อนสิ ไอ้พี่โต้งยังง้อไปนิดเดียวอยู่เลย
-
พ่อค้าตับ ลดแลกแจกตับ แถมหัวใจ :-[
เป็น NC ที่ฮาจริงๆเรื่องนี้ ชอบมากกกกค่ะ
-
รักหรอกนะถึงยอมให้
ชริ~ ยอมเพราะตับคุณภาพดีหรอกย่ะ ตาพ่อค้า!
ตับแสนจะแพงเพราะต้องจ่ายเป็นหัวใจ
-
อย่ารีบอ่อนสิหนู แข็งต่อเหอะจ้ะ
พี่หมายถึงใจนะจ๊ะ :laugh: ใจแข็งไว้ ยังแกล้งอิพี่โต้งไม่หนำใจเลยอ่ะ
-
น้องฐาใจอ่อนกับพ่อค้าตับอีกแว้ววววว :o8:
-
เป็นแฟนกันซักทีสิ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
อีตาพ่อค้าตับพิษนี่ยังไงของมันนน :z3:
-
พี่โต้งไม่ต้องมาอ่อนหวานเลยน๊าา
ยังไงก็ไม่ยอกโทษให้หรอก เชอะ น้องฐาอย่ามาใจอ่อนเด็ดขาดน่ะ
เดี๋ยวไอ้พี่โต้งหาว่าน้องฐาง่ายอีก เจ็บแล้วจำซิค่ะ :monkeysad:
-
อ่านแล้วซึ่งดีแฮ่ะ
สงสัยจะอินไปหน่อย อ่าๆๆๆ
น้องฐาสู้ๆๆ
-
ตับอร่อยแบบนี้ต้องเก็บไว้กินนานๆ
ถ้าถูกใจก็ต้องเก็บไว้กินคนเดียว
ต้องเอาคืนอิพี่โต้ง ยั่วให้หลงเราจนโงหัวไม่ขึ้นนะคะ น้องฐา
-
พี่โต้งนี้ก็ลีลาเยอะนะคะ
น้องฐา นู๋ ใจอ่อนมากกกคะ
จริงๆควรจะใจแข็งกว่านี้นะคะ ให้พี่โต้งง้ออีกสักหลายๆรอบ :z1:
(อุ๊ย เดวเค้าหาว่าเราหื่น)
-
ใจอ่อนซะงั้น แล้วท้ายที่สุด พี่โต้งจะรับดูแลป่ะคะ
-
ลด แลก แจก แถม แต่กับน้องฐาคงไม่ขาดทุนหรอกเนอะ
เพราะซื้อบ่อยจัด!!! :a1: :a2:
-
ฮ่าๆๆ สมมานาคุณน้องฐาอย่าหนัก o13
-
ง้องี้ จะ ไม่หายโกรธ ได้ไง เนอะ น้องฐา เนอะ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เราว่าเอ็นซีฮาๆก็ดีออกนะ ไม่ต้องซีเรียสว่าจะต้องหื่นหนอก แบบนี้ก็ดูเป้นตัวน้องฐาดีออก ถ้าหื่นกว่านี้ น้องฐาอาจกลายเป็นคนที่โชกโชนกว่านี้นะ
น่ารักจ้า
-
แบบนี้เขาไม่เรียกใจง่ายน้าตะเอง เค้าเรียก ใจอ่อนตะหาก ชิส์!!
เอเอเอ หรือว่าสมยอมน้าาาา อิอิ :z1:
-
ก็ลุ้นๆๆกันอยู่ :o8:
ว่าเมื่อไหร่ไอ้คุณพี่โต้งจะรู้ใจตัวเองซะที :เฮ้อ:
น้องฐาจะได้ไม่ต้องคอย 'ตับ' :oo1:
งอนง้อกันต่อไป
-
เจอขนาดนี้ยังอุตส่าห์มีสติสตางคิดอีกนะฐา
-
บรรยายซะเห็นภาพเลย
เบนคิดตามด้วย
ก๊ากกกก
เลือดพุ่ง :m10:
-
จะเรียกว่าใจอ่อนก็ใจอ่อน แต่ถ้าพ่อค้าขายตับออกนอกร้านแล้ว พูดจาไม่ดีกับฐา
ฐาก็เหวี่ยงบ้าง ใครเขาให้เกียรติหนูบ้าง
-
แค่นี้ยังไม่พอค่ะฐา ยังไม่พอ
-
:haun4: บรรยาย nc แบบเห็นภาพจริงๆ เลยคะ
หนูฐาแค่นี้ยังไม่พอ อย่าไปยอม แค่รอบเดียวเอง ไม่พอหรอก
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
กลายเป็นน้องฐาตกหลุมพ่อค้าตับซะเอง :haun4:
-
พี่โ้ต้งพูดคะขา และ ปรุงตับได้มันส์ เอ้ย..อร่อยขนาดนี้
น้องฐาจะยังไปไหนได้อีกเล่านี่ ฮ่าๆๆๆ สนุกมั่กมาก
-
ฮามั่กค่า ขออีกๆๆ งอนนานๆน๊าาาน้องฐา
-
น้องฐา อย่าไปยอมเส่ งอนไปนิดเดียวเอง
-
:jul1:
รอตอนต่อไป
-
:m5: เข้ามาบอกว่า วันนี้คงไม่ได้อัพ
จะมาลาไปงานบวชน้องชายค่ะ อิอิ :mc3:
รอตอนต่อไปของน้องฐาไปก่อนนะคะ :impress:
เป็นแฟน(คลับ)น้องฐาต้องอดทน(รอ) ค่ะ อิอิ :bye2: :bye2:
:กอด1: :กอด1: ทุกคอมเม้นท์ทุกกำลังใจค่า
-
คร้า รับทราบคร้า
จะรอน้องฐานะค่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
ตับ ตับ ตับ
-
สู้ๆๆนะน้องฐา :z2:
-
ยังไม่รู้สึกเลยว่าหลังจากนี้พี่โต้งจะไม่เผลอด่าน้องฐาอีก รู้ตัวหรือยังเนี่ยว่าชอบปากร้ายด่าน้องเค้าให้เสียใจเนี่ย :z6:
-
ก่อนอื่นขอบคุณคนเขียนนะคะ สนุกมากมาย :pig4:
และอยากบอกว่า
"ไอ้พี่โต้งคะ :angry2: ปากคอเราะร้ายมาก! พูดจาทำร้ายจิตน้องฐาได้แสบสันต์!" อ่านแล้วสงสารน้องฐา ถ้าชอบน้องเค้าก็ให้เกียรติกันหน่อย น้องฐาอย่างเพิ่งใจอ่อนนะ :monkeysad:
-
พยายามจะไม่ฮา แต่ไม่รู้อ่า..น้องฐาเล่าทีไร ทำไมมันต้อง...ทุกที
แก้ตัวอีกที คราวนี้ ไม่รู้ออกมาประมาณไหน บอกหน่อยนะ ว่านอกจากฮาแล้วมีอย่างอื่นอีกบ้างไหน
น้อยใจจนไม่อยากเขียนNC แล้ว ไม่ได้อารมณ์หื่นเลย
ไม่ได้เข้าเล้ามา 1สัปดาห์เต็มๆ มาเจอน้องฐา ตอนที่13 ยังไม่ได้อ่านเนื้อหา
แต่มาเจอที่คุณ ๛NaaribuS๛ เขียนเกริ่นไว้ตอนต้น
เลยขอส่งข้อความจากใจจริง มายังคุณ ๛NaaribuS๛ก่อนเลยค่ะ เพื่อบอกว่า คิดมากไปไย
นี่แหละคือเอกลักษณ์ในการเขียนบทNC ของคุณล่ะ ทำไมจะไม่หื่น เป็นอาการหื่น+ฮา ที่ให้รสชาติแปลกออกไปอีกแบบนะจ๊ะ แล้วก็เป็นแบบดีนะ ขอบอก จะNCเมื่อไร ขอแบบเดิมจ้ะ
-
น้องฐาใจอ่อนจริงๆแหละ ฮึ..ใครไม่เผลอไผลเคลิ้มไป ก็คงตายด้านแหละ
แหม..ก็เนอะครั้งนี้ อิพี่โต้งทั้งอ่อนโยน อ่อนหวาน (แถมล่อหลอกให้อยากอีก อิ อิ)
น้องฐาก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟซีเนาะ
-
ตอนที่ 14 พ่อค้าตับกับคำสารภาพ...
“น้องคะ...” .... เสียงใคร?
“น้องฐา” เสียงนุ่มทุ้มนั้นดังอยู่ไม่ไกล เหมือนกับมากระซิบอยู่ริมหู แต่ถ้าคิดจะปลุกจอมขี้เซาอย่างน้องฐาให้ตื่นง่ายๆ ล่ะก็คิดผิดนะคะ หนูพยายามพลิกกายตะแคงไปอีกฝั่งค่ะ
รู้สึกถึงลมเย็นๆ ที่โบยโบกผะแผ่วที่ใบหูและข้างแก้ม ผมมันปลิวมาเคลียแก้มทำให้รู้สึกรำคาญจนต้องปัดออก แล้วมือที่พยายามจะปัดสิ่งรบกวนมันถูกบางอย่างยึดไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว บางอย่างเคลื่อนมาครอบครองริมฝีปาก ขบเม้มเบาๆ จนไม่ไหวจะนอน
“อื๊อ....” ครางอย่างอารมณ์เสียที่ถูกปลุก แต่ไม่อาจเอ่ยเอื้อนอะไรออกมาเป็นคำพูดได้ จำต้องปรือตาขึ้นอย่างขัดใจ
หือ... กระพริบตาถี่อย่างตกใจเมื่อพบใบหน้าของพ่อค้าตับที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ “ห่างกันแค่คืบ” อย่างในนิยาย แต่เรียกว่าอยู่ติด สนิทแนบมากกว่า ซ้ำยังลึกซึ้งอ่อนหวาน ได้อีก ได้อีกจริงๆ ....
คำนวณสถานการณ์อย่างคนที่ตื่นแล้ว แบบนี้เขาเรียกว่า “จูบ” นะคะตัวเธอ
เจอจูบแบบไม่ได้หายใจหายคอแบบนี้ ง่วงแค่ไหนก็ต้องตื่นค่ะ เพราะมันแทบจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อ ใจเย็นเน้อ น้องฐาไม่มีความคิดกินตับเสร็จแล้วชักดาบแต่อย่างใด ถ้าเงินจะจ่ายไม่พอ จะให้ล้างจานชดใช้ก็ยังได้ อย่าเพิ่งคิดจะฆ่ากันด้วยวิธีนี้ ถึง “ตายคาอก” มันจะดูดี แต่ให้ตายคาเตียงน้องฐาก็อายๆ กลัวพรุ่งนี้จะมีข่าวฉาวขึ้นหน้าหนึ่ง
กะเทยน้อยน่ารัก นิสิตแห่งม.ดัง ตายคาเตียงหนุ่มเนื่องจากขาดอากาศหายใจเพราะรสจูบ!!
โอ้ว.... ม่ายยยยย
“อื๊อ....” ครางพร้อมส่ายหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายถอนจูบ
“ตื่นแล้วเหรอคะ ดีแล้วล่ะ เมื่อวานพี่ยังง้อไปนิดเดียวเอง ยังไม่สะใจเลย กะจะง้ออีกหน่อยเอาให้หาย..เงี่— เอ๊ย...หายงอนซะที ” ส่งรอยยิ้มพราวพรายแบบเจ้าชู้ๆ มาให้ค่ะ
หือ... จะง้อเหรอ? แบบเมื่อวานอ่ะนะ
อร๊ายยยย..... กี่โมงกี่ยามกันแล้วเนี่ย คุณพี่ยังไม่เลิกขายตับอีกเหรอคะ โอ๊ย คนอะไรขยันขันแข็ง คนเดียวให้เหมาทั้งร้าน กะเอารวยเลยเรอะไง นึกว่าถ้าไม่มีปัญญาจ่ายค่าตับจะล้างจานจ่ายค่าสินค้า สงสัยจะไม่ต้องเพราะพี่ท่านชวนล้างหน้าไก่แทนแล้ว!!
“ไม่ดีมั้งคะ เมื่อวานก็สองรอบแล้วนะ”
“รอบเดียวสิ... รอบแรก พี่ถือว่าพี่ทำชั่ว แล้วรอบที่สองที่ก็พยายามจะทำดีชดเชย ทำดีครั้งเดียวพี่ว่ามันยังน้อยไป มันชดเชยความผิดได้ไม่ทั้งหมด น้องฐาคงยังไม่หายโกรธพี่หรอกใช่ไหม? พี่เลยกะจะไถ่โทษสักหลายๆ รอบไงคะ” รอบเดียวก็ยกโทษให้แล้วค่ะพี่ขา คราวที่แล้วหนูขาดเรียนไปสองวันค่ะ คราวนี้จะให้หนูนอนหยอดน้ำข้าวต้มไปกี่วันล่ะคะ
“หนูไม่โกรธแล้วค่ะพี่ ไม่ต้องง้อแล้วก็ได้” อยากจะแกล้งทำเป็นไม่หายงอนอีกสักพักค่ะ แต่กลัวจะโดนจัดหนักแบบครั้งแรกที่เจอกัน เลยล้มความคิดนั้นไป
“ไม่จริงหรอกค่ะ พี่รู้ว่าหนูยังไม่หาย ให้พี่ง้อหนูอีกสักนิดเถอะ” อีตาบ้า เข้าใจอะไรยากจริง
“หายแล้วจริงๆ ค่ะ” เพิ่งตื่นอารมณ์เลยไม่ค่อยดี ยิ่งมาโดนเซ้าซี้ยิ่งไปกันใหญ่เลยเสียงดังไปนิด ทำให้ดูเหมือนใส่อารมณ์แต่จริงๆ ไม่ได้โกรธแล้วค่ะ
“เหรอคะ ไม่ว่ายังไง จะทำยังไงก็ไม่มีวันยกโทษให้สินะคะ” อ้าว เป็นงั้นไป !! พูดเสร็จก็ทำหน้าเหมือนจะเศร้าค่ะ เอาอีกแล้วค่ะ ผู้ชายบ้าอะไรขี้น้อยใจ แล้วก็คิดเองเออเองได้ตลอดเลยค่ะ
เอาไงดี น้องฐาคิดหนักนะเนี่ย...ไม่เข้าใจอีพี่โต้งจริงๆ ว่าจะอะไรกันนักหนา
อื๊อ.... ตับอ่ะ กินมากก็ไม่ดีหรอกค่ะ เฮ้อ~~ แต่เห็นใจพ่อค้าค่ะ ไม่อยากให้น้อยใจ สงสัยหนูต้องเหมาทั้งร้านแล้วมั้งคราวนี้ แง้......
“งั้นก็ แล้วแต่พี่เถอะค่ะ อยากจะง้อยังไงก็เอา” คงต้องปลงค่ะ เป็นไงเป็นกัน ให้เอาไง...ก็เอากันค่ะ!!
พี่เขาทำหน้ากระดี๊กระด๊าเชียวค่ะ ซ้ำยังจับมือหนูมากุมอีกต่างหาก
“ขอบคุณค่ะที่ให้โอกาสพี่ จะง้ออย่างสุดฝีมือเลยค่ะ” ฟังคำพูดแบบนี้แล้วเริ่มเสียวๆ ล่วงหน้าแล้วค่ะ ว่ากว่าตับจานสุดท้ายจะหมด หนูจะท้องแตกตายก่อนไหม!
ง้า.....ทำไงดีลุกไม่ขึ้นอ่า.... โคตรเพลียเลย .....เฮ้อ ง้อบ้าบออะไรกันตั้งหลายรอบ ง้อหนักขนาดนี้ คราวหลังขอร้องอย่าทำอะไรผิดให้ง้อบ่อยๆ ได้ไหม น้องฐาจะตายคาจานตับแล้วนะคะ บอกว่าหายโกรธแล้วก็ไม่เชื่อไม่ฟังยังอยากจะง้ออยู่นั้นแหละ ไม่เหน็ดไม่เหนื่อยบ้างหรือไงคะ ฮือ...
จริงๆ แล้ว การง้อของพ่อค้าตับนั้นไม่ได้ทำติดๆ กันนะคะ จะง้อๆ พักๆ น่ะค่ะ คือ พอเสร็จก็จะหลับ พอตื่นขึ้นมาก็จะต่อ หลับๆ ตื่นๆ อยู่อย่างนั้นหลายรอบจนเหนื่อยเหมือนกันค่ะ รอบที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ก็ทำให้น้องฐาหมดแรงน้ำแดง ก็ข้าวปลาก็ไม่ได้กินตั้งแต่เย็นวานกินเยอะสุดก็น้ำแดง แล้วยังมาเผาผลาญพลังงานกันเป็นว่าเล่น ก็อยากจะลมใส่ซะหลายรอบเหมือนกัน เฮ้อ หอบเหนื่อยกับกิจกรรมในร่มที่เพิ่งทำไป แล้วนอนนิ่งพร้อมส่งตัวเองเข้าสู่นิทรา แต่ทว่า...
“น้องฐาคะ” ฮือ.... ไม่เอา.... อย่าเรียกหนู..... หนูเบื่อตับแล้ว กินไม่ไหวแล้ว แง้
“หลับแล้วเหรอคะ” ค่า หนูหลับแล้ว พลิกกายหนีค่ะ พยายามหายใจอย่างสม่ำเสมอ นอนนิ่งเหมือนคนหลับมากที่สุดค่ะ
“ไม่ให้พี่ง้ออีกสักรอบเหรอคะหนู” ไม่เอาแล้ว.... ไม่เอ๊าๆๆๆๆๆ แกล้งหลับต่อค่ะ
“หึหึ สงสัยจะหลับจริง คงเหนื่อยมากล่ะสิ” เสียงกลั้วหัวเราะค่ะ ขำอะไรนักหนาเนี่ย ฮือ... ตะแคงมานอนซ้อนหลัง โอบร่างหนูไปกอดไว้ หนูยังคง(แกล้ง) หลับต่อไปอย่างเป็นธรรมชาติมากที่สุด
“ป่านนี้หายโกรธแล้วมั้ง” เหมือนจะรำพึงกับตัวเองมากกว่าพูดกับหนู แล้วว่าเชื่อว่าหลับจริง
“ง้อขนาดงี้ ถ้าไม่หายงอนก็ตายด้านแล้วล่ะ” แหมดักคอกันซะงั้น หนูหายงอนตั้งแต่ง้อรอบแรกแล้วมั่งเหอะ รอบหลังๆ ถือว่าเป็นกำไรล้วนๆ ค่ะ เอ๊ะ!! หรือขาดทุนก็ไม่รู้นะคะ TT _TT
“เวลานอนหลับก็น่ารักดีเหมือนกันนี่นา” บ่นไปก็เอามือมาเกลี่ยเส้นผมที่ระแก้มหนูเล่นค่ะ
“ถ้าปลุกขึ้นมาเล่นกันอีกสักรอบจะไหวไหมเนี่ย...” กรี๊ดดดดดดดดดดด ไม่ไหวแล้วค่ะพี่ ....
“หึหึ” หัวเราะเบาๆค่ะ ก่อนที่หนูจะรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่แตะที่ขมับเบาๆ
“ฝันดีนะคะ น้องฐา” น้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบแผ่วเบาที่ริมหูค่ะ เย้ๆ ได้นอนแล้ว เย้ๆ หนูนอนแล้วนะคะ
“พี่รักน้องฐาค่ะ....” อืม...รับทราบ นึกว่าจะพูดว่าอะไร แค่จะบอกรักแค่เนี้ย?? ...
แต่เอ๊ะ .... เมื่อกี้ว่าไงนะ “รัก” เหรอ ..... ไม่แค่นี้แล้วมั้ง....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจจัง
ในที่สุดความปรารถนาสูงสุดของหนูก็เป็นจริงแล้ว .. ฮือ.....
อ้อมแขนแข็งแรงโอบรั้งร่างของหนูเข้าไปในอ้อมกอดอย่างแน่นเหนียว ศีรษะของคนข้างกายก่ายเกยอยู่กับศีรษะของหนู วาดแขนมากอดเอวกอดไว้ ภายใต้ผ้านวมผืนโต ข่างแสนอบอุ่น น้องฐาที่อยู่กับความเหนื่อยเพลียแสนสาหัสเมื่อครู่นี้กลับรู้สึกว่าหัวใจตัวเองพองโต กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเสียเฉยๆ
พี่คงไม่รู้หรอกว่า ต่อให้น้องฐาใจแข็งว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า ถึงขนาดที่ว่า ง้อสักเท่าไรก็ไม่หายงอนสักที แต่ได้ฟังคำนี้คำเดียว ก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง
แล้วทำไมไม่พูดซะตั้งแต่แรกเล่า...
รู้บ้างไหม? ว่าคำว่ารักแค่คำเดียว ดีกว่า ตับเป็นร้อยเป็นพันที่ได้กินอีกนะคะพี่ขา....
แต่ถ้ารักน้องฐาจริงๆ เก็บตับยี่ห้อนี้ไว้ให้ขายน้องคนเดียวแล้วกันนะคะ น้องฐาจะเหมา
พิเศษ .... ขายตับวันนี้ จ่ายเป็นหัวใจหนึ่งดวงเจ้าค่ะ
คริ~คริ
.............
ตอนนี้มาสั้นๆ สำหรับคนที่บอกว่าไม่อยากให้น้องฐาใจอ่อนง่ายๆ.... ก็รออ่านตอนหน้าค่ะว่าถ้าน้องฐาไม่ใจอ่อนแล้วจะเป็นยังไง...
ไม่อยากบอกว่า.....เตรียมต้มน้ำร้อนกับตอนหน้า ค่ะ เง้อ .....
-
อ้าวตอนนี้ยังหวานๆกันอยู่เลย ตอนหน้าจะมาม่าแล้วหรอคะ :a5:
-
ไรอ่ะ หวานกันอยู่ดีๆ จะตีกันแล้วเหรอค่ะ :a5:
-
:z1: อย่างอลพี่โต้งมากนะน้องฐา ไม่งั้นอาจเดินไม่ไหวกันเลยทีเดียว
ฮ๋าๆๆๆๆๆ พี่โต้งแกคงชอบง้อละ
แต่ๆๆๆๆๆๆ บอกรักสะที เนอะ :impress2:
-
ตอนต่อไปจะเป็นเมนูตับลวกใช่หรือเปล่า ขอน้ำจิ้มแซ่บๆนะ
-
ชอบมาหวานตอนเขาไม่รู้ตัวนะ ถ้าไม่แกล้งหลับจะรู้ไม๊เนี่ย
ปล.ต้มน้ำเพื่อ...ต้มมาม่า ลวกตับ หรืออาบน้ำเด็กอ่อนเพิ่งคลอดค่ะ? (ลูกไอ้2คนนี้ท่าจะแฝด7)
-
อยากเจอแบบน้องฐาจังเลยอะ สุดๆๆไปเลยพ่อค้าตับ เอาอีกๆๆๆ :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด บอกรักแล้ววววววว :o8:
-
ตับหวานอร่อยแซ่บ
แล้วไหงจะต้มมาม่าขายล่ะค่ะ Y__Y
-
อิพี่โต้งทำมาบอกรักตอนหลับ :-[
หวานๆ แบบนี้ก็ทำเอาเขินเหมือนกันนะคะ
น้องฐาใจอ่อนแบบนี้ก็ได้แต่ให้อิพี่โต้งเข้าใจว่ายังไม่หายโกรธก็ดีเหมือนกัน แกล้งอิพี่โต้งมันซะมั่ง :laugh3:
ตอนต่อไปจะเป็นเมนูตับลวกใช่หรือเปล่า ขอน้ำจิ้มแซ่บๆนะ
สงสัยเหมือนกับรีนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะเตรียมน้ำจิ้มหรือมาม่าดี แบบว่าขึ้นชื่อว่าน้องฐาบอกตามตรงว่าเดาทางไม่ถูก :laugh:
-
แง่ะ กินตับอิ่มแล้วตอนหน้าจะเอามาม่ามาเสิร์ฟอีกเหรอ ไม่ไหวแล้วเดี๋ยวท้องแตก ขอเป็นของหวานตบท้ายแทนไม่ได้เหรอนี่ ของคาวมันเยอะแล้ว :m5:
-
:pighaun:
ง้ออย่างนี้ ต้องงอนบ่อย :laugh:
-
อ้าว จะมาม่าเหรอ?? ยังไงอ่า ตอนนี้ยังดีๆ อยู่เลย
ปล. กำลังดูข่าวกึนซอกกินพริกอยู่(ไม่เข้าใจจะกินทำไม)
นึกถึงตัวเองเลย น่ารักเนอะ สวยแรดเชียว กร๊ากกกก
-
อ้าวววว เอาของหวานมาเสิร์ฟแล้ว แต่รอบหน้ามาชวนเค้ากินมาม่าซะงั้น -*-
-
อะไรอ่ะ ตอนหน้าต้องต้มน้ำร้อนกินมาม่าอีกแล้วหรอ??
อิ่มแล้วอ่ะ เมื่อกี้เพิ่งกินข้าวมา T^T ไม่ขอมาม่าเป็นของแถมได้มั๊ยอ่ะ?? ขอแค่น้องฐามีความสุขแค่นี้ก็พอแล้ว
แต่ถ้าอีพี่โต้งทำอะไรให้น้องฐาเสียใจละก็ อีพี่โต้งได้ลงไปในหม้อน้ำร้อนแทนแน่ๆ :m16: :m16: :m16: :m16:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เอามาม่า
-
ต้มน้ำรอมาม่า อีกแล้ว
-
ทำไมอ่า
ไม่ต้มน้ำได้มะ อยากกินมาม่าแบบดิบๆเห้ยยย
ไม่เอาาาาาาาา
ไม่ชอบมาม่า
-
:o8:
พ่อค้าจัดหนัก...น้องถา...เหนื่อยแต่ปลื้มเนอะ...
มีคนมากระซิบเบาๆ ด้วยคำแบบนั้น...เห้อ...ไม่อยากคิดตาม มันเขินน่ะ...อิอิ
รออ่านตอนหวานๆ ต่อไปเนอะ...
-
ให้ต้มน้ำรอเลยทีเดียว :man1:
ถ้าเป็นมาม่าขอรสหมูสับนะคะ จืดๆก็พอ แซบมากเดี๋ยวน้ำคาไหล :o12:
-
คำว่ารักก็เป็นแค่ลมปาก มีหลายคนที่ติดพูดคำหวานๆ แบบนี้ให้เคลิ้มบนเตียง ต้องพิสูจน์ที่การกระทำจะดีกว่า
แต่ง้อแบบพ่อค้าขายตับงี้ไม่พอ ต้องตอนเจอกับใครในสังคมด้วย รักจริงหรือแค่หลอกลวง
-
ตับๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
ยังไม่จบใช่มั้ยอ่ะ?
รอน่ะ :L1:
-
:-[
พี่โต้งหื่นคร้า
แต่ตอนนหน้าจะได้กินมาม่า
โฮๆๆๆ ขอแบบต้มยำกุ้ง แต่ไม่ต้องแซบมาก เดี๋ยวน้ำตาไหล :m15:
-
เราเตรียมชามตะเกียบมาม่าพร้อมแระคร๊าาา >.<
-
ง้อซะหวานเลยนะพี่โต้ง
เอ่อ จะให้ต้มน้ำร้อนทำไมเหรอ
บอกหน่อยดิ มันคิดได้หลายทางนะนั่นน่ะ
-
อย่าพึ่งดาม่าสิคะ
ยังไม่อิ่มตับเลย
555+
-
เย้เย้ ในที่สุดก็หลงรักน้องฐาแล้วซินะ
-
จะให้ต้มน้ำทำไมอ่ะ มาม่าอย่าเพิ่งมาสิ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ม่ายยยยยยยยนะ เบื่อมาม่าแล้ว ช่วงนี้กินมาม่าหลายวันแล้วนะ เปลี่ยนเป็นสุขกี้แทนได้มั้ยคะ ^_^
ปล. อิพี่โต้งเนี่ยพูดซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง มัวแต่ง้อให้น้องฐาเหนื่อยอยู่ได้
-
แอบหวานตอนท้ายด้วยแหละ :mc4:
-
:serius2:
ไม่เอามาม่า
-
เรื่องนี้สนุกจริงๆค่ะ
ยิ่งฉากอีโรติกยิ่งตลก คิดได้ไง เก่งโพดๆ o13
ว่าแต่ ตอนหน้าจะมาม่าเหรอ... ขอแค่อืดๆเบาๆนะคะ
-
ตอนหน้าพี่โต้งเจอตับแข็ง
-
เย้ยยย ยังจะมีง้อต่อตอนหน้าอีกเหรอ
น้องฐาคะ เตรียมโทรเรียกรถโรง'บาลดีมั้ย 555+
ขอบคุณค่ะ
-
มาม่า
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
ง้อกันระบมเลยทีเดียว
-
ไม่รู้ว่าคู่นี้จะอยู่กันรอดสักแค่ไหน ยิ่งคบกันไปคงเหนื่อยตายแน่
เพราะมัวแต่กินตับ
-
พร้อมรับทุกสถานการณ์จ้า
เบื่อต้มมาม่า
เอาเป็นผัดมาม่าใส่ตับรสแซบก็ดีค่ะ
เปลี่ยนบ้าง อะไรบ้าง
อีพี่โต้ง "ท่านช่างเกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ" :haun4:
-
น้องฐาอิ่มตับไปอีกนาน แถมอิ่มใจเพิ่มมาด้วย :-[
-
ก็อ้อมโลกซะตั้งนานนะคะพี่โต้ง
-
มาม่า
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
เล่นเอาน้องฐาหมดแรงกันไปเลย
อุสาต์ชื่นใจที่มีฉากหวานๆ
ตอนหน้าจะมาม่าซะแล้ว :a5:
-
wait for mama`!
-
ม่ายยยยยยยยยยยยย
เค้าไม่ต้มน้ำรอหรอกกก
-
สุดท้ายก้อพูดออกมานะพี่โต้ง
:o8: :o8: :o8:
-
อ่า ขาดทุนไปไหมค่ะ น้องฐา
เอากำไรคืนซะบ้างสิ
อย่างไงก็'รัก'ไปแล้ว
จะขอทุนคืนบ้างอะไรบ้าง
ให้พ่อค้าขายตับเจ็บใจเล่น...ก็ดีเหมือนกันนะ
-
ชอบจริงงงงงง 55 พี่โต้งพูดแล้ว ดีใจจัง รอตอนหน้าค่ะ
-
คู่นี้เค้าง้อกัน ด้วยการให้กินตับมากมายเยอะแยะขนาด สงสัยเสร็จงานนี้ น้องฐาต้องไปตรวจระดับคอเลสเตอรอลซะละม้าง อิ อิ อิ
-
น้องฐาจะเป็นคนที่มี "ธาตุเหล็ก" เยอะที่สุดในโลก ,,, ร่างกายน้องจะแข็งแรงเพราะ "ธาตุเหล็ก" นะคะ พี่ว่า ;]
555555+ loving u too much so much
-
รออ่านตอนน้องฐาใจแข็งจ๊าาา
-
ตอนนี้แจกตับ ตอนหน้าจะไวไวกุ้งกิ้งแล้วหรือคะ?
ต้องเตรียมชามหลายใบป่าว?
-
มารอรมาม่าชามโตด้วยคน
ปกติไม่ชอบซดมาม่าหรอกค่ะ แต่เรื่องนี้จัดไป
เพราะอ่านแล้วหมั่นไส้คุณพี่โต้งเหลือเกิน(แต่ไม่ถึงกับเกลียนนะตัวเอง)
รู้สึกน้องฐาจะยอมมากไปละอ่ะ เอาคืนซะมั่ง
รอนะจ้ะ จุ้บๆ
-
โอ้ ไม่นะ น้องฐาหมดแรงข้าวต้มเลย
ตอนหน้าขอแบบแรงๆ เอาให้ไอ้พ่อค้าตับหมดแรงไปเลย
:give2: (โรคจิต)
-
ตอนที่ 15 น้ำยังไม่เดือด ...
โครก.....คราก.... เสียงอะไรเอ่ย...ดังแว่วมา
น้องฐาลืมตาขึ้นมองหาเสียง
แล้วก็พบว่าไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ เป็นเสียงพยาธิในท้องน้องฐาเองค่ะมันร้องระงมบอกว่า “หิว” มากแล้ว แม้จะยังเพลียอยู่มากจนไม่ค่อยอยากขยับเขยื้อน แต่กองทัพย่อมเดินด้วยท้อง พอรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วจะให้หลับทั้งๆ ที่ท้องหิวก็เป็นเรื่องยากนิดนึง จึงเอาแขนออกจากผ้านวมผืนหนา มองนาฬิกาที่แขนตัวเองบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็นเข้าไปแล้ว อะไรจะนอนมาราธอนขนาดนั้นเนี่ย
เคลื่อนกายอย่างแผ่วเบาหาเสื้อผ้าที่เรี่ยราด (อีกตามเคย) มาสวมอย่างรวดเร็วในขณะที่คนบนเตียงซึ่งนอนหงายอยู่ค่อยๆตะแคงตัวมาทางหนู วาดแขนเหมือนะจะรั้งให้ไปกอดเหมือนที่ทำอยู่เมื่อคืนก่อนจะหลับไป แต่เมื่อพบกับความว่างเปล่า คนตัวสูงก็ค่อยกระพริบตาตื่น งัวเงียขึ้นมาเจอหนูที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ขมวดคิ้ว
“ตื่นนานแล้วเหรอ?”
“เมื่อครู่นี้เองค่ะ”
“แล้วจะรีบแต่งตัวไปไหน” ต๊ายยยย พี่ขา จะให้เปลือยล่อนจ้อนตลอดเวลาเป็นเปรตวัดสุทัศน์เหมือนคุณพี่ได้ไงคะ เห็นอย่างนี้หนูก็อายเป็นค่ะพี่
“เอ่อ.... ก็ว่าจะกลับแล้วล่ะค่ะ”
“จะรีบไปไหนเล่า มีธุระเหรอ”
“เอ่อ....” แล้งจะให้อยู่ทำไมล่ะคะพี่.... แค่นี้หนูก็ระบมแย่แล้ว
“ไปไหน มีนัดกับใคร” ถามมาด้วยเสียงห้วนห้าวเหมือนไม่พอใจอีกแล้วค่ะ น่ากลัวจริงๆ เลยค่ะคุณพ่อค้า
“ไม่มีค่ะ” จำต้องรีบตอบเพราะกลัวจากง้อกันดีๆ จะมีพายุลงอีกรอบ หนูคงไม่รอดแน่คราวนี้
“แล้ววันจันทร์มีเรียนกี่โมง”
“สิบโมงค่ะ”
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งวันจันทร์ตอนเช้าดีไหม”
“ไม่ดีมั้งคะ...” หนูทำหน้าหวาดๆ ค่ะ
“ทำไมล่ะ กลัวอะไร” ไม่อยากจะพูดแต่ก็ต้องพูดค่ะ
“หนูกลัวไปส่งหนูวันจันทร์หนูคงไม่ได้ไปเรียน แต่ไปหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลแทน” ตอบอ้อมแอ้มค่ะ อายนะแต่ก็
ต้องพูด
พี่เขาเปลี่ยนหน้าบึ้งเป็นยิ้มขำค่ะ
“เอาเถอะ งั้นพี่ไปส่งเราพรุ่งนี้ก็ได้ รับรองว่าไม่ทำให้ถึงขั้นหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ” เชื่อใจได้แน่เรอะเนี่ย
“เอ่อ....ก็ได้ค่ะ” เฮ้อ.... แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ไม่ให้กลับก็ต้องอยู่ล่ะนะ ไม่อยากขัดใจให้เป็นประเด็นใหญ่โต “แต่ตอนนี้หนูหิวอ่ะค่ะพี่ เราหาอะไรทานกันก่อนดีไหมคะ?”
หลังจากนั้นพี่เขาก็บอกว่าจะพาไปกินนั่นกินนี่ แต่น้องฐาไม่มีแรงพอจะไปนั่งกินลมชมวิวกินบรรยากาศหรือกินอะไรยากๆ หรอกค่ะ อยากได้ของกินง่ายถ่ายคล่องมากกว่าเลยบอกพี่เขาว่าหนูอยากกินโจ๊ก แต่ป่านนี้คงหากินยาก ได้ข้าวต้มก็ยังดี พี่เขาก็พยักหน้าเออออแล้วก็ให้หนูนั่งรออยู่ในห้องค่ะ
หลังจากตื่นนอน สิ่งที่น้องฐาคิดอยู่ตลอดคือขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน แม้จะมีเรื่องราวสะเทือนอารมณ์เกิดขึ้นหลายอย่างก็ตาม แต่ถ้อยคำสุดท้ายที่ออกจากปากพี่โต้งยังดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในสมองน้อยๆ ของหนูไม่เลือนหาย และทำให้หนูยอมยกโทษให้ทุกคำพูดทุกการกระทำของพี่เขาโดยสิ้นเชิง
....พี่รักน้องฐาค่ะ....
อร๊ายยยยย..... แค่คิดถึงก็ชุ่มฉ่ำหัวใจแล้วค่ะ ฮุฮุ
“เป็นอะไรคะนั่งยิ้มอยู่ได้” พี่โต้งถามมาขณะวางชามโจ๊กร้อนๆ ที่อุตส่าห์ไปหาซื้อมาให้จากไหนก็ไม่รู้มาตรงหน้าหนูค่ะ
“เปล่าค่ะ แค่ดีใจที่ได้กินอะไรสักที กำลังหิวเลยค่ะ” หิวจริงๆ นะคะกว่าจะได้กินข้าวเช้าก็ปาไปสี่โมงเย็นแล้วค่ะ ในที่สุดก็ได้กินอย่างอื่นนอกจากตับเสียทีนะคะ อิ่มอกอิ่มใจมานานขออิ่มท้องสักทีก็ดีเหมือนกัน
“เหรอคะ งั้นกินเยอะๆ นะยังมีอีกถุง” ขุนให้อ้วนเหรอคะเนี่ย หนูพยักหน้าแล้วลงมือทานโจ๊กค่ะ
“อ้าว ไม่ปรุงเหรอ เครื่องปรุงอยู่นี่” หนูเงยหน้าขึ้นส่ายหน้าค่ะตามใจปากลำบากตูดค่ะ ไม่อยากกินอาหารรสจัดให้มันทำลายลำไส้มากไปกว่านี้ค่ะ
“แล้วพี่ล่ะคะไม่กินเหรอคะ” พี่เขานั่งมองหนูกินเฉยๆ ค่ะ
“แค่เห็นน้องฐากินพี่ก็อิ่มแล้วค่ะ” อร๊ายยยยย หวานได้อีกค่ะ น้องฐานั่งคนโจ๊กเล่นเลยค่ะทีนี้ เขินจัด
“อะไร กินไม่ไหวเหรอคะ” พี่เขาถามมาพร้อมแย่งช้อนไปถือแล้วก็ตักโจ๊กมาป้อนให้ค่ะ
โอ๊ย... ตายแล้ว เหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันมากๆ อะไรจะมีความสุขได้ขนาดนี้.....
หลังจากหนูกินอิ่มแล้วพี่เขาก็เอาเสื้อผ้ามาให้หนูค่ะให้อาบน้ำ แล้วก็เปิดโฮมเธียร์เตอร์ในห้องดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง อลังการมากมาย รู้สึกว่าตอนดูพี่เขาจะนั่งอยู่ข้างๆ หนูก็แอบเนียนดูไปก็เอนไปอิงซบไหล่พี่เขา เขาก็ไม่ว่าอะไร ดูไปยังไม่ถึงครึ่งเรื่องก็หลับไปอีก แล้วทีนี้ก็นอนยาวไปยันเช้า ตื่นมาอีกทีก็หลับอยู่บนเตียง ไม่รู้ตัวสักนิดว่าถูกอุ้มมาตั้งแต่ตอนไหน สายๆ พี่เขาก็พาหนูออกไปกินโจ๊กอีกค่ะ แล้วก็พาไปส่งที่หอ
“บ่ายวันพฤหัสว่างไหมคะน้องฐา”
“ว่างค่ะ มีอะไรเหรอคะ”
“จะพาไปกินข้าว ดูหนัง” ว้าวๆ มีพาไปเดทด้วยดีจัง
“แต่...ไม่ใช่ในสถานะพี่น้องนะ” กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ใช่พี่น้องแล้วเป็นฐานะอะไรเอ่ย? ผัวเมียป่าวคะ? คิคิ เอาแต่ยิ้มค่ะ
“เดี๋ยวพี่จะโทรหานะคะ เดินดีๆ ล่ะ” เพิ่งรู้ว่าบทจะแสนดีก็ดีได้ขนาดนี้เลยเรอะ หนูพยักหน้าตอบแล้วหันไปเปิดประตูรถ
ค่ะ
“เดี๋ยวค่ะน้องฐา” หนูชะงักมือที่จะเปิดประตูค่ะแล้วหันมาหาพี่เขา
“มีอะไรคะ?” ไม่มีคำตอบเป็นคำพูดค่ะแต่เป็นริมฝีปากที่โน้มลงมาดูดปากแทน
แอร๋ยยยยยยยยยยยย พอแล้วค่า น้องฐาจะละลายยยยยยยยยย
.......................................................................
บอกให้ต้มน้ำรอลวกมาม่าค่ะไม่ใช่ลวกตับนะคะ แต่ก่อนมาม่าจะมา เหมือนมันหวานนิดๆ อ่า ไม่อยากจะตัดอารมณ์ในตอนเดียวเลยเปลี่ยนใจ ยังไม่มาม่าดีกว่า เอาไว้ตอนหน้าแทน อิอิ
รักนะจุ๊บๆ :กอด1:
-
คนแรกโว้ยยยยยยย o13 :mc4:
-
ใครจะเป็นคนทำมาม่าอ่ะคะ :serius2:
-
หืออ ข้ออ้างคนเขียนแน่เลย ไม่อยากตัดอารมณ์คนอ่านน่ะ ตอนนี้สั้นนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่โต้งคะ? ตอนหน้าจะเป็นฝ่ายเสิร์ฟมาม่าหรือฝ่ายรับประทานดีคะ?
-
ตอนหน้ากินมาม่าเหรอ ฮืออออ :sad4: :sad4: :sad4:
-
จะคอยลุ้นนะคะว่ามาม่าตอนหน้ารสอะไร
-
พี่โต้ง จัดเต็มๆๆ 555+
-
สั้นอะ สั้นเกินไป กระซิกๆ อย่าเข้มข้นจนน้องฐาซี๊ดเลยนะ น้องฐาชอบกินของอ่อนๆ
ยกเว้นตับอย่างเดียวที่ต้องแซ่บ ฮะฮะฮะ
-
ตอนหน้าจะมาม่าหรือนี่ แต่อย่าเยอะนะเดี๋ยวกินไม่หมด 555
-
เอ่อ ขอเป็นมาม่าช้างน้อยห่อเล็กๆพอนะคะ เพราะอิ่มมากแล้วเดี๋ยวท้องอืดเอาได้ อิอิ :sad4:
-
ตอนหน้ามาม่า อ่านะ
-
:angry2:
ใครจะเป็นต้มมาม่าๆๆๆๆ
ต่อเลยยยย
-
สั้นอ่ะตอนนี้ ยังนึกไม่ออกว่าจะมาม่าประเด็นไหน
-
ตอนนี้คือเพิ่งเอาน้ำตั้งไฟหรอค่ะ? เราว่าขอไฟเบาๆแบบค่อยๆเดือดดีกว่ามั๊ยเพราะว่าตอนนี้ไม่ค่อยอยากกินมาม่าซักเท่าไร
อยากให้น้องฐาอิ่มตับนานๆอีกซักหน่อยก็ยังดี
ไม่รุ้ว่าพอมาม่าเริ่มจะสุกแล้วน้องฐาจะเจ็บปวดขนาดไหน เฮ้อออ ชีวิต
น้องฐาสู้ๆน่ะค่ะ :กอด1:
-
หวานมากๆ แล้วเครียดกับตอนมาม่าอืดเต็มที่
อย่าทำไรน้องฐาเลยนะ
-
อะไร ทำไมจะต้องมีมาม่าด้วยเหรอหนูนิ ไม่ค่อยอยากกินนักหรอกนะ มาม่าน่ะ
-
โหยย เตรียมตะเกียบรอคีบแล้วนะคะเนี่ย 55
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เห็นน้องฐามีความสุขมั่งซะทีก็ปลื้มแล้ว
ไว้รอซดมาม่าตอนหน้าก็ด้ายยย :laugh:
-
ก่อนมาม่ามา
ของไวไวก่อนได้ก็ดีนะคะ :laugh:
คนเขียนจะได้อัพเร็วๆ อิอิ
-
อยากให้หวานอีกตอนจัง พึ่งคืนดีกานเองงงงง
เอามาม่าชามเล็กๆพอนะคะ ไม่อยากกินเยอะ
:กอด1:
-
บทจะดีก็ดีใจหายนะคะ พี่โต้ง แต่หนูกลัว...
มา มา มา หม่า ม้า มา หม่า
มา มา มา มา หม่า มา มา
T_____________________T
-
ไม่อย่ากินมาม่า น้ำอย่าพึ่งเดือดนะ
-
จัดเต็มมาเลย ทำใจพร้อมแล้ว อิอิ
-
ต้มน้ำนานๆหน่อยก็ได้นะคะ
ไม่ต้องรีบ ตอนนี้ขอตับสดไปก่อน
-
ขอมาม่าเพิ่มตับได้ไหมคะ
-
น่ารักกกกกกกกกกก
จิงๆน้ำไม่ต้องเดือดก้ได้นะ
-
มาม่ารสเนื้อ เพิ่มเนื้อสด ตับ อิอิ
-
ก่อกองไฟ ต้มน้ำรอ มาม่า
-
สั้นจัง
-
มาม่าใส่ใครคะ ขอเป็นมาม่าใส่พ่อค้าได้เปล่าจ๊ะ สงสารน้องฐาอะ อะไรๆ ก็โดนพ่อค้าทำร้ายจิตใจตลอด :sad4:
ขอบคุณคร้าบบบบ :pig4:
-
:z3: เกลียดมาม่าอ่า...
ขอเบาเบานะค้าาาาา
ปล. แต่ตอนนี้หวานกุ๊กกิ๊กกะลังดีเลย
-
จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนนี้หวานนะ ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่ามันจะไปมาม่ากันแบบไหน...แต่ขออย่าให้น้องฐาต้องกินมาม่าเองนะคะ ให้ไอ้พี่โต้งมันกินมั่งเถอะ น้องโดนมาเยอะละ :เฮ้อ:
-
จะกินมาม่าอีกแล้วหรือ หนูจะร้องไห้
:serius2:
-
อืม~~~
น้องฐาละลายแล้วมั่งค่ะ ^^
-
ถ้าไม่มีมาม่าเลยจะดีมากนะคะ 55
-
หวานอยู่ดีๆ แล้วไหงกลิ่นมาม่าถึงได้โชยมาหล่ะเนี๊ยะ :serius2:
-
จะน่ารักไปไหนจ๊ะ พี่โต้ง......
:-[ :-[ :-[
-
มาม่าจะมาอีกแระหรอ น้องฐา ฉันจะชีช้ำอีกนานไหมนิ :เฮ้อ:
-
มาม่ารสหวานน[ตับ]รึป่าวคะ
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนหน้าขอเป็นน้ำอุ่นๆได้มั้ยคะน้องนิ
พี่ยังไม่อยากทานมาม่าอ่ะจ๊ะ เหะๆ :impress2:
-
หมดตับแล้วต่อมาม่าเลยหรอ :sad4:
-
อิพี่โต้งต้องเป็นคนทำมาม่าแหงๆ แล้วน้องฐาก็เป็นยำมาม่าให้แซ่บ แอรียยยยยยยยส์ อยากอ่านแล้ว
-
มารอมาม่าเพิ่มตับ :z1:
-
คิดแต่ว่าจะต้ม แต่คิดไม่ออกว่าจะเอามาม่ารสอะไรเลยเลือกนานไปหน่อยค่ะ ฮาๆ แถมมันยังอืดๆ อีก โถๆ
ตอนที่ 16 เทน้ำ...ปิดฝา
วันจันทร์น้องฐาไปเรียนได้ตามปกติค่ะ ไม่ต้องนอนแหมบแบบคราวที่แล้ว ทั้งๆ ที่ตอนนี้ยังไม่มีอาการหิวตับแต่อย่างใด แต่ก็ยังคิดถึงคุณพ่อค้าตับนะคะ อยากเห็นหน้า หนูก็เลยอาสาไปรับกิ๊งมันโดยที่มันไม่ได้ใช้ คิดว่าจะได้เจอบ้าง ชะเง้อจนคอจะหักแต่ก็ไม่เจอค่ะ อยากจะถามกิ๊งแต่ก็ฟอร์มจัดไม่อยากทำอะไรออกนอกหน้าค่ะ ยังดีที่กิ๊งมันช่างสังเกตพอใช้
“มึงมองหาพี่โต้งเหรอฐา?”
“หา...ปละ...เปล่า..มองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย” เนียนทำเป็นไม่สนใจทั้งๆ อยากรู้มากว่าพี่เขาหายไปไหน
“เหรอ...” มันทำเสียงเหมือนไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ยอมบอกมาแต่โดยดี “อือ งั้นก็ดีแล้ว เพราะมองหาไปก็ไม่เจอหรอก เพราะพี่เขาไม่ได้มาสอนเต้นแล้ว”
“อ้าว....ทำไมอ่ะ?” ถามอย่างสงสัย นึกเป็นห่วงขึ้นมาด้วย
“ก็เขาเลิกจีบกูแล้วนี่ เขาจะมาทำไม” หนูทำหน้างงใส่มันเข้าไปอีก “ก็พี่เขาอยู่ปีสามแล้ว ปกติรุ่นพี่ที่มาซ้อมมีแต่ปีสองทั้งนั้นแหละ แต่ที่เขามาสอนเพราะเขาจีบกูไง นี่เขาเลิกจีบกูแล้วไปจีบมึงแทน เขาก็เลยไม่ได้สอนอีก มึงนี่เก่งนะฐา ทำให้เขาหลงรักมึงได้”
แหม กิ๊งมันชมซะหนูตัวแทบลอย
“มือระดับนี้แล้วย่ะ สิบโต้งก็ต้องสยบให้น้องฐา โฮะๆๆ” นอกจากไม่ถ่อมตัวแล้วยังมีคุยข่มอีกต่างหาก กิ๊งมันส่ายหน้ากับความหลงตัวเองของหนู ช่วยไม่ได้ค่ะ ตัวลอยไปแล้วฉุดยังไงก็ไม่ลง
คืนนั้นหนูก็โทรไปหาพี่เขาตามคำสั่ง ที่จริงถึงไม่สั่งก็อยากโทรอยู่แล้วเพราะคิดถึง พี่โต้งเขาก็ตัดสายหนูแล้วโทรกลับมาใหม่ แหม น่ารักจริงๆ น้องฐาเลยประหยัดเงินค่าโทรไปได้เยอะค่ะ คริคริ
“เออ พี่คะ เห็นกิ๊บหนูไหมที่ติดไปวันนั้น น่าจะตกในห้อง”
“เหรอ? ไม่เห็นนะ เดี๋ยวว่างๆ พี่หาให้แล้วกัน” อะแหม ไม่มีบ่ายเบี่ยงอิดออด น่ารักจริงพ่อคุณ
“ขอบคุณค่ะ กิ๊บอันโปรดหนูเลยนะอันนั้น ไม่ติดแล้วเวลาออกไปเที่ยวมันไม่มั่นใจอ่ะ”
“เหรอคะ งั้นก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องไปเที่ยว” อร๊ายยยย หวงก็บอกมาค่ะ ฮิ้ววววว “แต่ที่จริงถึงไม่ติดอะไรก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะน้องฐาน่ารักอยู่แล้ว”
อร๊ายยยยยย พอเถอะค่ะ ปากหวานไปไหนคะ ฟังไปบิดไปจนตัวน้องฐาจะบิดเป็นเกลียวแล้วน้า
พูดเพราะ ปากหวาน ใจดี โอ๊ย.... น่ารักที่สุดเลยคุณพ่อค้าตับเนี่ย.....
“สามทุ่มกว่าแล้ว รีบนอนดีกว่าค่ะ ตื่นมาจะได้ร่าเริงสดใส ฝันดีนะคะ ที่รักของพี่.... จุ๊บ” มีเสียงจูบผ่านทางโทรศัพท์ด้วยค่ะ โรแมนติกที่ซู้ดดดดดดด
“ค่ะ ฝันดีเหมือนกันค่ะ” ตอบกลับไปด้วยเสียงหวานมากที่สุดเท่าที่จะดัดจริตได้ อะคริอะคริ
“อ้อ....น้องฐา พี่ลืมบอกอะไรไปอย่าง”
“คะ?? อะไรคะ?”
“พี่รักน้องฐานะคะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.........
ในที่สุด........ ก็ได้ยินคำนี้ซะที แบบสติสัมปชัญญะครบถ้วน ไม่ได้บอกตอนหนูฝัน (ตอนนั้นไม่ได้ฝัน แค่กำลังง่วงๆ จนสมองเบลอ ไม่ค่อยแน่ใจตัวเองเท่าไร)
“ค่ะ.... น้องฐาก็รักพี่โต้งเหมือนกันค่ะ”
โอ๊ย..... มีความสุขมากถึงมากที่สุดค่ะ
เฮ้อ..... คิดถึงพี่โต้งแล้วอ่ะ นอกจากโทรศัพท์แล้วไม่ได้เจอกันมาตั้งสามวันแล้วค่ะ ถึงแม้จะโทรหาทุกวันก็เถอะ พี่แกบอกว่า พี่เขาก็คิดถึงหนูนะคะ ถ้าเจอหน้ากันก็อยากจะขอเล่นจ้ำจี้ด้วยแต่สงสารหนูค่ะ กลัวจะช้ำก็เลยอดใจไม่มาหาค่ะ แหมน่ารักจริงๆ เลยนะคะ น้องฐาล่ะปลื๊มปลื้ม.... แต่รู้สึกว่าความอดทนของคนเราย่อมมีขีดจำกัดค่ะ เพราะพี่เขาย้ำหนูว่าอย่าลืมนัดวันพฤหัสหลายรอบเลยค่ะ น้องฐาแทบจะล้างท้องรอตับเลย กะว่ายังไงต้องได้กินแบบอิ่มหมีพีมันกันแน่นอน ปรากฏว่างานดันเข้าซะก่อน คือเพื่อนกะเทยสมัยเรียนมัธยมของหนูน่ะสิคะ มันเกิดหนีเรียน เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ มันมางานบวชญาติแถวนี้แล้วก็เลยแวะมาเยี่ยมหนูด้วยเลย ไม่ได้เจอกันซะนาน ก็คิดถึงค่ะ แล้วมันดันมาแค่วันเดียวด้วยบอกว่าให้พามันเที่ยวหน่อย จะไม่ไปก็เกรงใจกลัวจะหาว่ารักแฟนมากกว่าเพื่อนค่ะ เลยไปขอเลิกนัดคุณพ่อค้าตับค่ะ พี่เขาก็ทำเสียงแบบเศร้าๆ นะคะ แต่ไม่ได้ว่าอะไร
เพื่อนหนูมันชื่อโอ๋ค่ะ มันเป็นกะเทยเอิ่ม... คือทางบ้านมันยังไม่รับรู้ เวลาอยู่กับครอบครับมันเลยต้องเป็น กทม. กะเทยเก๊กแมน มันถึงค่อนข้างอิจฉาหนูนะคะเพราะหนูเปิดเผยค่ะ อย่างวันนี้โอ๋มันไปงานบวชญาติมันมา มันเลยแต่งตัวแบบแมนมากๆ หนูว่ามันคงเก็บกดน่าดู
เรานัดเจอกันที่เคเอฟซีในห้างหน้ามอค่ะแล้วก็ไม่มีอะไร ก็แค่เฮฮาหน้ามอกันตามเรื่อง อีโอ๋มันเก่งเรื่องสะเด็ดน้ำมันค่ะ หยิบเรื่องคนนั้นคนนี้มานินทาได้เรื่อยๆ น้องฐาไม่ชอบหรอกค่ะ เรื่องนินทาชาวบ้านแต่ก็เม้าท์กับมันสนุกปากค่ะ
“ว่าแต่ว่า ไม่เจอกันไม่เท่าไร มึงสวยขึ้นนะเนี่ย” ต๊ายยยย หนูต้องทิปค่าชมให้มันไหมเนี่ย
“แน่สิยะ ฐาซะอย่าง ปิดเทอมน่ะกูไม่ได้แรดไปไหนเลยนะ ทำงานพิเศษเก็บเงินอย่างเดียว นี่ตอนนี้รุ่นพี่เขาห้ามแต่งสาวนะมึง ไม่งั้นกูได้สวยกว่านี้อีก เพราะกะว่าจะไปต่อผมต่อขนตาแล้วก็อีกสารพัดอย่าง”
“สวยแล้วไง... มึงจะกลับไปหาโรจน์อีกเรอะ?” ได้ยินชื่อนี้แล้วชะงักเลย แทบกระเดือกไก่ไม่ลง
“กินไก่อร่อยๆ อยู่ดีๆ เสือกพูดถึงตัวเชี่ยขึ้นมาได้ ไก่จืดเลยมึง” นอยด์ใส่มันเฉย
“กูขอโทษ แค่อยากรู้ว่ามึงยังคิดถึงมันอยู่หรือเปล่าเท่านั้นแหละ มึงรู้ข่าวมันหรือยังล่ะ?”
“ไม่อ่ะ ไม่อยากรู้” ยังหงุดหงิดอยู่เหมือนเดิม
“มันเลิกกับนังชะนีนั่นแล้วนะ โดนนังนั่นทิ้งไปมีผัวใหม่ มีแต่คนสมน้ำหน้าทั้งนั้นแหละดันทิ้งมึงไปเอาชะนีซะนี่” อีเพื่อนโง่ แผลกูเย็บสนิทดีแล้วดันมาเปิดปากแผลอีก
“อือ....งั้นเหรอ” รับรู้แต่ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรแล้วค่ะ เล่นถามถึงผัวเก่ากันตรงๆ แบบนี้น้องฐาก็อึ้งเหมือนกัน
“มึงไม่สนใจมันจริงเหรอ เห็นเมื่อก่อน ร้องห่มร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย ที่มึงนึกอยากไปแปลงเพศอะไรนั่นน่ะ ก็เพราะอยากให้มันกลับมามองมึงอีกไม่ใช่เหรอ?” เรื่องนี้ก็โคตรตรงประเด็นค่ะ ที่จริงความคิดอยากจะไปเปลี่ยนนั่นนี่ก็คงเป็นความฝันของกะเทยทั่วไปอยู่แล้ว น้องฐาก็เหมือนกัน แต่ไม่ได้เอาจริงเอาจังขนาดนี้ก็เท่านั้นเอง
“ตอนแรกก็ใช่ ก็คนมันรักมันหลงก็เลยคิดไปอย่างนั้น นานวันเข้ากูก็เพิ่งคิดได้ว่ากูมันโง่เองแหละ ทุ่มเททั้งกายทั้งใจเพื่อใครคนหนึ่งไม่ลืมหูลืมหา ท้ายที่สุดก็บัวแล้งน้ำ แต่ตอนนี้น่ะกูฉลาดแล้ว กูสวยเพื่อตัวกูไม่ใช่เพื่อคนอื่น เรื่องเก่าสมัยอดีตกาลนานชาติแล้วอย่าไปพูดถึงมันเลย กูล่ะกรวดน้ำคว่ำขันสาปส่งแม่งไปตั้งนานแล้ว”
“เป็นอย่างนั้นก็ดีสิ แต่นี่ถ้าเกิดมันกลับมาง้อขอคืนดีมึงจะว่าไง”
“โอ๊ย อยู่กันคนละขอบโลกขนาดนี้แล้ว คงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกมั้ง แต่ถึงมาจริงต่อให้มากราบตีนกู กูก็ไม่กลับไป” อารมณ์โกรธกรุ่นมันกลับมานิดๆ ก่อนจะนึกประเด็นใหม่ “เออ อีโอ๋ กูลืมบอกมึงว่ากูได้ผัวใหม่แล้วนะ”
“ฮ้า....จริงสิ ถึงว่า มั่นอกมั่นใจเชียว”
“แน่นอน ของใหม่ก็ย่อมต้องดีกว่าของเก่า ผัวใหม่กูนะ ทั้งหล่อทั้งรวย ใจดี แล้วก็โคตรรักกูเลย ถ้ากูกลับไปหาตัวเชี่ยนั่นอีก กูก็โคตรฟายแล้ว” พอพูดถึงอีพ่อค้าตับแล้วน้องฐาอารมณ์ดีอย่างกับกระหรี่ได้น้ำ (รัก) เลยค่ะ อร๊ายยยย
“เสียอยู่อย่างเดียว พ่อคุณช่างไม่รู้จักพอในเรื่องกามาเอาเสียเลย”
“ต๊ายยยย ไม่นึกว่าจะได้ยินคำนี้จากปากมึง” นังนี่ก็เห็นหนูเป็นอะไร “ไม่ไหวก็บอกกูได้นะ เดี๋ยวช่วย”
“โห..... มึง กล้าพูด ผัวเพื่อนนะยะ”
“เอ๋า...อีฐา มึงนี่ไม่มีน้ำใจเอาเสียเลย ผัวมึงก็เหมือนผัวกูนั่นแหละ หวงไปได้”
“เหรอยะ... แล้วผัวมึงล่ะ เหมือนผัวกูด้วยป๊ะ?”
“ต๊ายยย หยาบคาย ผัวกูมันก็ผัวกูสิยะ” แหม อีนี่เอาเปรียบจริ๊ง.......
และแล้วสองกะเทยที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาเนิ่นนาน ก็เม้าท์มอยกันต่อไปจนน้ำลายแตกฟอง จนอิ่มแล้วหนูก็พามันไปเที่ยวตามมีตามเกิด แต่ความจริง มันไม่ได้อยากไปเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยวที่เปิดตอนกลางวันหรอกค่ะ มันอยากให้หนูพาไปเที่ยวกลางคืนมากกว่า แล้วน้องฐาก็เที่ยวบ่อยซะด้วยสิ แทบจะไม่ได้ไปไหนเลยด้วยซ้ำ -*-
“นี่มึงพากูมาที่ไหนเนี่ย” อีเพื่อนสาวของหนูมันโวยลั่น ตอนหนูขับเวฟคู่ใจพามันไปออกรอบ เอ๊ย..ไป เที่ยวที่ร้านอาหารแบบคาราโอเกะที่หนึ่ง
“แล้วมึงจะให้กูพาไปไหน ผับเดี๋ยวนี้เขาก็ตรวจบัตรทั้งนั้นแหละ อายุก็ยังไม่ถึงยี่สิบกันเลย กูไม่พามึงไปแดกเหล้าปั่น หรือนั่งกินเหล้าที่ริมหาดก็บุญโขแล้ว” โวยวายกลับไปแล้วก็ลากมันเข้ามานั่งจิบบรรยากาศในร้านต่อ มันก็เลยเลิกบ่นค่ะ
“ฐา มึงดูแก้วนั่นสิ เด๊อแด๋อ” แปลว่า มึงดูผู้ชายคนนั้นสิโคตรหล่อน่าเอามาทำผัวมากประมาณนั้นค่ะ หนูหันไปดูตามคำของมันแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะว่าหล่อจริงๆ
“แข่งกันป๊ะฐา มึงกะกู ดูซิใครจะเข้ารอบ” พูดแบบนี้แสดงว่าชวนให้ไปจีบแข่งกันค่ะ หนูส่ายหน้าให้
“ตามสบายเลยมึง กูขอผ่าน”
“อะไร เดี๋ยวนี้หนีบโจ๊ะเหรอ”
“ต๊ายยยยย ไม่ใช่เพิ่งจะเดี๋ยวนี้นะ กูรักนวลสงวนตัวมาตั้งนานแล้วต่างหากย่ะ”
“มึงก็หัดเปลี่ยนแปลงตัวเองมั่งสิ ยัยโบ....” ขอร้อง อย่าเอาชื่อเก่ามาเรียก อย่างน้อยหนูก็พัฒนาตัวเองขึ้นเยอะแล้วนะเนี่ย อย่างอีพี่โต้งไง หนังสดของน้องฐาทุ่มทุนสร้างจะตาย
ที่จริงแล้วก่อนที่หนูจะคบกับ “ไอ้โรจน์” หนูเป็นกะเทยโบ(ราณ) มากเลยนะคะ แต่ตอนหลังโดนนอกใจบ่อยซะจนไม่รู้ว่าทำตัวดีไปเพื่ออะไร เสียตัวครั้งแรกก็โดนไอ้เชี่ยโรจน์มันกดแบบสนุกสนาน ไม่จริงจังอะไร แต่พอจะมีคนใหม่มันก็หวงเป็นหมาหวงก้างเหมือนอย่างพี่โต้งนี่แหละ
แต่ที่มากกว่านั้นคือ ไอ้เชี่ยโรจน์แม่งเชี่ยได้มากจริงๆ มันไม่เคยพูดกับหนูดีๆ เลยสักครั้ง เวลามันไม่มีตังค์มันก็ไถ ถ้าไม่ให้มันก็เตะ เวลามันต้องการมันก็เอา หนูจะพร้อมไม่พร้อม เสร็จไม่เสร็จแม่งไม่เคยสน คบกับมันไปก็น่วมค่ะเขียวไปทั้งตัว หนูมีคนอื่นไม่ได้ในขณะที่มันหลีคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ว่าจะไม่รักมันแล้วค่ะ แต่ไม่รู้สิคะ ผัวก็คือผัววันยังค่ำ มันผูกพันแล้วก็รักไปโดยที่หาสาเหตุไม่ได้แล้วว่าทำไมต้องรัก ท้ายที่สุด มันก็ไปรักผู้หญิงคนนึงค่ะ ชีคงไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าแฟนตัวเองเป็นไบมั้ง ไอ้เชี่ยโรจน์มันเลยมาบอกเลิกหนูแบบสิ้นเยื่อขาดใย หนูเสียใจร้องไห้หนักแบบอีโอ๋มันว่าคิดตลอดเวลาว่าจะสวยกว่านี้ให้ได้ จะเก็บเงินไปแปลงเพศเป็นผู้หญิงทั้งตัว เอาให้สวยสุดๆ แล้วกลับไปหามันใหม่ให้มันเสียดายแล้วกลับมาสยบแทบเท้าหนูให้จงได้ แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกนั้นก็หายไปทีละนิด จนตอนนี้มันไม่เหลือแล้วค่ะ เหลือแค่ความเคืองขุ่น นึกดีใจด้วยซ้ำที่หลุดพ้นขุมนรกมาได้
หลายครั้งที่รู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว แต่จะมีใครอื่น...ก็กลัวที่จะจริงจัง เลยได้แต่ไปออกรอบล่าแต้มอย่างเพื่อนคนอื่นๆ พอเอาเข้าจริงๆ ถ้าไม่ผัดกะเพราจนม.ค.ป.ด. ก็เมาหลับไปก่อนจะได้ตับมากินซะทุกที ไอ้เรื่องลากผู้ชายเข้าโรงแรมไม่เคยมีในสมองเลยจนกระทั่งมาเจออีพี่โต้งที่แหละค่ะ สงสัยห่างเหินรสชาติตับมานานแล้วยังมาเจอผู้ชายคนหนึ่งที่ตรงข้ามกับ “ไอ้โรจน์” อีกก็เลยองค์ลง
ตอนหลังหนูไม่เสียใจเลยนะที่นึกใจกล้าทำแบบนั้นลงไป ก็อีพี่ค้าตับน่ะ ทั้งไม่ชอบผู้หญิง สุภาพ อ่อนโยน พูดเพราะ ที่สำคัญมีตับให้น้องฐากินไม่อั้นด้วย ง้า......ตอนนี้ชีวิตน้องฐากำลังอยู่ในช่วงขาขึ้นสุดๆ แฮป(ได้ทุกที่) ปี้มากๆ (ได้ที่บ้าน) ค่า อร๊ายยยยย คิดถึงตับแล้วน้ำลายหกแหมะๆ เลยค่ะ คริคริ
จบชีวประวัติ ตัดกลับมายังห้องส่ง
“ไม่เอาอ่ะ ถ้าผัวกูรู้เข้าว่ากูไปมีคนอื่นนะ... กูมีหวังได้ตายคาเตียงแน่ๆ”
“ตายที่อื่นไม่ได้เหรอยะ ทำไมต้องตายคาเตียงด้วย”
“ก็... กูน่ารักเกินกว่าจะปล่อยให้ตายไปเปล่าๆ ถ้าทำผิดอะไรก็ต้องลงโทษด้วยการให้กินตับไปจนกว่าจะตายน่ะสิ โฮะๆ” ตอบไปด้วยน้ำเสียงอวดๆ แถมหัวเราะอย่างมีความสุขอีกต่างหาก
“อี๋ หลงตัวเอง” มันทำสีหน้าแสดงความหมั่นไส้
“ช่วยไม่ได้ ก็กูมันสาวมั่นนี่” ตอบกลับไปยิ้มๆ
“ไม่ใจเลยมึงอ่ะ ให้กูไปจีบคนเดียวก็ไม่สนุกสิ ช่างเถอะ นานๆ เจอกันที อยู่คุยกับมึงเฉยๆ ไม่หลีหนุ่มสักวันก็ได้” เหมือนจะดูดี หนูว่ามันกัดฟันพูดเลยมากกว่า
“น่ารักมากเดื๋อย...” หันไปชมเพื่อนพร้อมหัวเราะ แล้วก็สั่งแอลกอฮอล์มาดื่มกันไปเรื่อยเหล่หนุ่มไปตั้งเตา(นินทา)ไปตามประสากะเทย
ดื่มไปสักพักน้องฐาก็ขอตัวไปห้องน้ำค่ะ ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องน้ำปรากฏว่ามีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ระหว่างทางที่จะเดินกลับมาที่โต๊ะ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะแค่หันไปมองผ่านๆ ตาเท่านั้นเองแล้วก็เดินผ่าน
“ขอโทษนะ คืนนี้ว่างไปต่อกับพี่ไหม” น้องฐาชะงักเท้าหันไปตาโตใส่เลยค่ะเจอรอยยิ้มส่งมาให้ เป็นผู้ชายที่ไม่สูงมากผิวขาวจัด หน้าหวานนิดๆ ด้วยซ้ำ หน้าอ่อนๆ แบบนี้รู้ได้ไงว่าอายุมากกว่ากันยะ
“เอ่อ...ไม่ว่างค่ะต้องรีบกลับ”
“ไม่นานหรอกน่า แวะไปดื่มที่โต๊ะก็ยังดี”
“ขอบคุณค่ะ ก็อยากไปนะคะแต่พอดีผัวหนูดุค่ะ”
“ผัวมีผัวก็ต้องมา ถ้าผัวไม่มาก็แสดงว่าผัวไม่มีสิ” มีแต่ไม่มาอ่ะ ป่านนี้อีพี่โต้งไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้
“มี...แล้วก็มาด้วยค่ะนั่งรออยู่ที่โต๊ะ” ขี้เกียจบอกปัดให้วุ่นวายเลยยืมเพื่อนมาเป็นผัวกำมะลอไปก่อน
“ผัวจริงเหรอน้อง ไม่ใช่เพื่อนหรอกเหรอ” มีถามย้ำกลับมาอีกค่ะ เริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าอะไรจะยืดเยื้อขนาดนั้นคะ?
“ผัวจริงสิคะ” หนูยืนยันต่อแล้วก็เลี่ยงเดินกลับไปที่โต๊ะ เขาไม่ได้เดินตามมาแต่กลับไปที่โต๊ะตัวเองค่ะซึ่งมีคนนั่งอยู่หลายคน มันมืดก็เลยมองเห็นไม่ชัดเหมือนกัน
พอหนูกลับไปก็เริ่มเล่าเรื่องให้โอ๋มันฟังค่ะ แล้วก็บอกให้มันทำตัวให้แมนกว่านี้ โชคดีที่เพื่อนหนูมัน กทมท. ย่อจากกะเทยเก๊กแมนเทพ เพราะมันเก๊กเก่งค่ะ แล้วมันก็เล่นละครเก่งด้วย ดื่มกันอยู่ดีๆ มันก็วาดแขนมาโอบไหล่หนูไว้ หนูหันไปมองมือมันแล้วก็หันมาทำหน้ารังเกียจ
“อี๋...โอบไหล่กูทำไมอีโอ๋ บอกไว้เลยว่ากูไม่ตีฉิ่งนะ” บอกแล้วพยายามจะดีดมือมันออก
“ฐา ข้างหลังมึงน่ะมีภุชงค์เดินมา ใช่คนที่มึงเจอที่ห้องน้ำหรือเปล่าก็ไม่รู้ มึงไปแหลใส่เขาไว้ว่ากูเป็นผัวมึงไม่ใช่เหรอ กูก็เลยแค่แสดงให้สมบทบาทเท่านั้นเอง” ทีนี้เลยยอมให้มันโอบแต่โดยดี แถมมีหันไปหยิกแก้มมันเบาๆ อย่างเอ็นดูอีกต่างหาก
“อ้าวงั้นเหรอ มึงนี่ไหวพริบใช้ได้ ลองสวีทกันได้ขนาดนี้คงเชื่อเต็มๆ เลย” ว่าขำๆ เอาแต่หันไปมองใบหน้าด้านข้างมันอย่างเดียวไม่ได้ดูชาวบ้านชาวช่องเลยค่ะ
“แต่หล่อนะมึง กูเสียดายแทน ทำไมเมื่อกี้กูไม่ไปห้องน้ำเยี่ย เขาจะได้มาจีบกูมั่ง” อ้าว เป็นงั้นไป “แอร๋ยยย....ตายแล้วมึง เขาเดินมาทางนี้แล้วอ่ะ ทำไมทำหน้าซะดุขนาดนั้นก็ไม่รู้ เขาจะเปิดศึกชิงมึงกับกูไหมเนี่ย” อีเพื่อนทำเสียงกลัวๆ ทำเอาหนูหมั่นไส้ ได้ยินแต่เสียงมันพากษ์เริ่มอึดอัดเลยหันไปมองบ้างก็ทำเอาตกใจแทบชักตาตั้งเมื่อเจออีพี่โต้งมายืนอยู่ข้างๆ
เป็นใครก็ต้องก็อึ้งสิคะเพราะเจอผัวตัวจริงยืนอยู่ตรงหน้า ตอนกำลังแกล้งหวานกับผัวกำมะลอข้างๆ
“ไหนว่ามาหาเพื่อนไงคะ แล้วทำไมกลายมาเป็นผัวได้” ถามมาด้วยเสียงเยียบเย็น เจอเสียงแบบนี้น้องฐารู้เลยว่าพายุเข้าแล้วค่ะ โฮ.....
“เอ่อ...พี่โต้ง ไม่ใช่นะคะ เอ่อนี่โอ๋ เพื่อนหนูเองค่ะ” พยายามจะแก้ไขสถานการณ์สุดฤทธิ์ แต่สายตาพี่โต้งเหยียดมองลงมาที่มืออีโอ๋ที่ยังโอบหนูอยู่ค่ะ หนูจับมือมันออกแล้วขยับกายออกห่างมันค่ะพยายามจะอธิบายอะไรต่อแต่พี่แกไม่อยู่ฟังแล้วค่ะ แกเดินลิ่ว หนูรีบลุกพรวดเดินฝ่าฝูงชนในร้านตามออกไปทันที
ฮือ....นี่มันเรื่องอะไรก๊านนนนนนนน
ดวงน้องฐาขึ้นได้ไม่กี่วัน ดวงจะตกอีกแล้วเรอะ!!!!!
...... เฮ้อ..... :เฮ้อ: น้ำเดือดแล้วแต่มาม่ามันยังไม่สุกดีค่ะ :m15:
-
ง้อตอนอืดได้ที่เสิร์ฟพร้อมตับเป็นเครื่องเคียงเพื่อเพิ่มคุณค่าทางอาหาร
งานเข้าแน่ๆ
-
กำลังสนุกเลยยย
รีบมาต่อนะจ้า....
o13 o13 o13
-
อย่ามาม่าหนักมากนะคะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก น่าสงสารน้องฐาจริง เอิ๊กๆ
-
เวรกรรม :z3: น้องฐาตามไปง้อด่วนนนนนนน
พี่โต้งใจเย็น เย็น......
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :serius2:
-
ซวยชิบ ซวยมากกกกกกกกกกก
กันซีนผุ้ชายออกไปได้ ผัวจริงดันมาลองใจ เวรกรรม
-
ฐาคงทำบุญไม่ขึ้น ทีนี้จะง้อยังไงละเนี่ย
เอาเพื่อนไปด้วยสิ โต้งจะได้รู้ว่าเพ่ือนแอ๊บให้แมน
-
ว่าแล้วน้องฐางานเข้าชุดใหญ่ :z3:
-
ตายแน่น้องฐา :z13:
-
งืออออ เวรกรรม กรรมเวร
อีพี่โต้งมาพอดี
ซวยไปน้องฐา
ไอ้เราก็นึกว่าจะมาทางพี่โต้ง
ไหงน้องฐาโดนเต็มๆๆ
-
เดี๋ยวก็โดนทำโทษให้กินตับจนพุงกางอีกหรอกน้องฐา :m20:
-
กรรม ผัวตัวจิงดันโผล่มาซะได้ :m20:
สงสัยจะได้กินมาม่าพร้อมตับซะแล้วววววววว
-
ซวยสุดติ่ง
ถ้าัผัวเก่ากลับมาง้อคงซวยๆๆ
-
แบบนี้ พี่ต้งก็ต้องลงโทษอีกแล้วสิเนี่ย....
กรี๊ดด ลงโทษ ลงโทษ
(คนอื่นแบบนี้ หื่นไปไหม????)
รออ่านบทลงโทษค่ะ กร้าก
-
พ่อค้าเดินหนีไปแล้ววววว
กลับมาเคลียร์กันก่อนสิคะคุณพ่อค้าาาาา
-
o18 เอาแล้วไงน้องฐางานเข้า
กะจะกันผู้ชายดั้นเจอพี่โต้งสะงั้น
น่าสงสารจริงๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
น้องฐาจะตายคาเตียงเนื่องจากกินตับอิ่มเกินไปอีกมั๊ยเนี่ย?
น่าสงสารฐาอ่ะ เพิ่งจะแฮปปี้ไม่ได้กี่วันก็ต้องมามาม่าอีกแล้ว เฮ้อ :เฮ้อ: :กอด1:
-
เอ้าาาา กลายเป็นงั้นไป นี่น้องฐาจะเป็นคนดีนะ ทำไมกลายเป็นเรื่องเป็นราวไปได้ อิพ่อค้าตับไม่ฟังไรเล้ยยยย
-
มาม่าเนื้อสดตับ สองชามจ๊ะ
-
งานเข้าซะแล้วน้องฐา
-
เดือดพลั่กๆๆๆ กันเลยทีเดียว
รักนวลสงวนตัวอยู่ดีๆ งานก็เข้า
น้องฐา ช่างน่าสงสาร
-
งานเข้าซะแล้ว :a5:
งานนี้น้องฐาอาจจะตาย(คาเตียง)ได้นะค่ะ 55
-
ทำไมต้องทำแบบนี้ สงสารน้องง่ะ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เจตนาดี ดันกลายเป็นร้ายไปได้
ไม่เป็นไรน้องฐา ให้น้องโอ๋อธิบายซิ ถ้าพี่โต้งไม่ฟัง ถีบมันเลย โหดๆๆ
-
หึงๆๆๆๆๆๆๆ
:3125: :3125: :3125:
-
อ้าววว o22 นึกว่าน้องฐาจะเป็นฝ่ายเสิร์ฟมาม่าให้อิพี่โต้งรับประทานซะอีก
แหมมมม เข้าใจหาคนมาลองใจน้องฐานะ อิพี่โต้ง!!! น้องฐาซวยเลย :เฮ้อ:
-
:a5:
-
เอาละไง
งานเข้าเต็มๆเลยค่ะน้องฐา เฮ้อออออ
-
เปลี่ยนเป็นเททิ้งแล้วปิดฝาได้ป่าว ไม่กินมาม่า :sad4:
-
ดวงซวยจริงๆนู๋ฐา :serius2:
โดนเข้าใจผิดซะแล้ว
ง้อให้ได้นะคะลูกขา
-
ถ้าน้องฐาจะน่าสงสารขนาดนีั้
เห้ออออออออออ !
-
สงสารเพื่อนโอ๋อะ 5555
จะเป็นไงต่อเนี่ย :z1:
-
โศกนาฏกรรมของคนหึงโหดแน่ๆ :monkeysad:
-
:z1:น้องฐาจะตายคาเตียงป่าวเนี่ย
แสดงว่าคนที่มาถามตอนอยู่ห้องน้ำก็เป็นเพื่อนพี่โต้งใช่ป่ะ
งานเข้าเต็มเลยล่ะน้องฐา
-
พี่โต้งจัดหนักให้น้องฐาเลย :z1: :z1: :z1: :z1:
-
จัดหนักกกกกก
ตามไปง้อเร็วววครับ
-
มาม่าใส่ตับ o13
-
:sad4: น้องฐาสุดซวย!!!
:z1: จัดไป!!!
-
ตายล่ะน้องฐา โทษครั้งนี้จะโดนกี่มากน้อยกันนี่
ส่งกำลังใจมาช่วยน้องฐาล่ะกันค่ะ โฮะ โฮะ
-
อ้าววววววว ฐาซวยเลย เรื่องเค้าใจผิดแท้ ใจร่มๆ ค่ะพี่โต้ง
:กอด1: ฐาโชคดีมากนะฮะ เรื่องแฟนเก่า พี่โต้งดูดีขึ้นมาทันทีเลย จริงๆ พี่โต้งมันก็ดี ถ้าไม่นับเรื่องที่มีกิ๊งเข้าเอี่ยวด้วยอะนะ
-
เอิ๊กกกกกกก จะเป็นลม
งานเข้าเต็มๆ น้องฐาน่าจะไปทำบุญบ้างนะ
งานนี้ตับทรุดแน่ๆ
-
ปิดร้านขายตับดีกว่าไหมนี่ ท่าทางมาคุแระอ่ะ :a5: :a5:
-
น้องฐาได้กินตับจนอ่วมแน่ๆ
-
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
แย่แล้วน้องฐาบทจะซวย...ก็ต้องโทษคนเขียนเนอะ
-
น้องฐางานเข้า.... แต่คนอ่านกำลังลุ้นให้อิพี่โต้งหึงโหดอยู่ หุๆๆ
ปล. แอบเขินเวลาอิพี่โต้งคุยโทรศัพท์กับน้องฐามาก คนอะไรจะหวานได้ขนาดนั้น
-
อ๊าย สงสารน้องฐาตาย(คาเตียง)เเน่ๆเลยอิอิ :z2:
เเต่คนอ่านช๊อบชอบ ฮ่าๆ :laugh:
ปล.มาต่อไวๆน้ากิกิ สู้ๆจ้า :bye2:
-
เข้าใจผิดซะแล้ววววว
งานเข้าเลยยยยยย
รีบไปซื้อตับเร็วววว พ่อค้างอลแล้วน้า ไปง้อเลย เด๋วไมไ่ด้กินตับนะน้องฐา
-
ดันมาที่เดียวกันกับพ่อค้าตับซะงั้น
งานเข้าแบบไม่ให้ตั้งตัวจริงๆ
ไม่ตายคาเตียงก็ฟ้าเหลืองแน่น้องฐา
น้องฐาสู้ๆ
-
อ่าาาา
พี่โต้งหึงอ่าๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆ น่ารักจังเลย ,, ฉันว่าง้อแบบจัดยาวจัดหนักอ่ะ!!!
แล้วแฟนเก่าฐา ... มันมาแน่ๆเลย!!!
-
เตรียมผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตานะคะไม่ใช่ซับเลือด
ตอนที่ 17 ปิดร้านไม่มีกำหนด
“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่” หนูวิ่งตามพี่โต้งไปถึงลานจอดรถซึ่งว่างโล่งแล้วถึงได้ตามทัน
“ตามมาทำไม จะมาเพื่อเยาะเย้ยกันเหรอไง”
“เยาะเย้ยอะไรกันคะ หนูตามมาเพื่ออธิบายให้พี่ฟังต่างหาก”
“ยังมีอะไรต้องอธิบายอีกล่ะ ในเมื่อพี่เข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว ทำไมน้องฐาถึงใจร้ายกับพี่ได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ได้รักก็บอกพี่มาตามตรงก็ได้ ไม่เห็นจะต้องให้พี่รู้ด้วยวิธีนี้เลย”
“แล้วพี่รู้อะไรล่ะคะ ในเมื่อสิ่งที่พี่รู้มันเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้นเลย หนูกับโอ๋เป็นแค่เพื่อนกัน”
“เพื่อนหรือผัว เอาให้แน่”
“เพื่อนค่ะ มันเป็นเพื่อนหนูจริงๆ”
“เหรอ เป็นเพื่อนที่สนิทกันดีนะ ทั้งโอบไหล่ ทั้งบีบแก้มกัน”
“ก็สนิทสิคะ มันเป็นเพื่อนหนูตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว”
“อ้อ รู้จักกันมานานแต่เพิ่งจะรู้ใจกันวันนี้หรือไง”
“ไม่ใช่ค่ะ หนูกับมันจะเป็นอะไรกันได้ยังไงในเมื่อวันก็เป็นกะเทยเหมือนหนูนั่นแหละ”
“แล้วไง กระเทยรุกก็มีไม่เหรอ”
“แต่เพื่อนหนูมันชอบผู้ชายค่ะ พี่จะลองไปถามมันเองไหม ว่าถ้าให้มันเลือก มันอยากได้หนูหรือพี่มากกว่ากัน”
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วทำไมตอนที่พี่ให้น้องเทคไปตามมานั่งโต๊ะพี่น้องถึงไม่มาล่ะ”
“น้องพี่? คนขาวๆ หน้าหวานๆ นั่นเหรอคะ?”
“ใช่ วันนี้วันเกิดน้องเอน้องเทคพี่ มันมาชวนปนขอร้องให้พี่มาวันเกิดมัน พี่ยังปฏิเสธเพราะนัดกับหนูไว้ แต่หนูสิยกเลิกนัดพี่แล้วบอกว่าไปกับเพื่อน พี่ก็เลยเปลี่ยนใจมาวันเกิดน้องเขาแทน ใครจะคิดว่าดันเลือกมาร้านเดียวกัน จะมาเที่ยวพี่ก็อุตส่าห์ข่มใจไม่คิดมากแต่เห็นว่าไหนๆ มาร้านเดียวกันแล้วถ้าเป็นเพื่อนกัน ก็เรียกให้มานั่งโต๊ะเดียวกัน ดื่มหลายๆ คนก็สนุกดี ที่ไหนได้พอให้ไปตามก็ไม่มาแถมตอกหน้ากลับมาอีกว่ามากับผัว”
“พี่เขาไม่ได้มาตามให้หนูไปหาพี่นี่นา เขาชวนหนูไปต่อต่างหากหนูถึงเลี่ยงไป ถ้าเขาเอ่ยชื่อพี่ขึ้นมาสักคำหนูก็ต้องไปหาอยู่แล้ว”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวที่ไม่กล้ามาเพราะกลัวรถไฟจะชนกันมากกว่า ตอนเอมันมาบอกพี่ยังไม่อยากจะเชื่อ แต่พอมาเห็นด้วยตาตัวเองถึงได้เชื่อสนิท”
“พี่คะ หนูไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเป็นน้องพี่ หนูคิดว่าคนอื่น แล้วคิดจะตามตื๊อหนูก็เลยแสดงละครว่ามีแฟนแล้วจะได้ไม่ต้องตอบคำถามอะไรให้วุ่นวาย เพราะว่าหนู...”
“เหรอ.... เนียนดีนะ.... ขนาดพี่เดินมาเองยังไม่รู้อีกเหรอว่าใคร”
“ก็หนูไม่ได้หันไปมอง”
“อือ ก็มัวแต่คลุกวงในกันจนไม่สนใจคนอื่นเขา ทั้งๆ ที่พี่รักหนู จริงใจกับหนู พี่กล้าพูด กล้าบอกกับทุกคนว่าพี่มีคนที่ตัวเองชอบ ถ้าไม่ได้รักกันจริงก็บอกมาตามตรงไม่เห็นต้องหักหน้าพี่ต่อหน้าเพื่อนพี่แบบนี้เลย ไม่ใช่ครั้งแรกนะ คราวไอ้ปอนด์ก็เหมือนกัน น้องฐาเห็นพี่เป็นอะไรของน้อง พี่มากับเพื่อนกับน้องตั้งหลายคนพี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“ไม่ใช่นะคะ หนู....” พยายามจะอธิบายอีก แต่พี่เขาไม่ยอมให้หนูได้พูดต่อเลย
“กิ๊บติดผมของน้องฐาน่ะ พี่หาแล้วนะ แต่หาไม่เจอ ก็เลยตั้งใจซื้ออันใหม่มาให้ แต่มันคงไม่มีความสำคัญหรอกมั้ง คงไม่ทำให้น้องฐาดีใจ ถ้าให้ถุงยางสักกล่องคงถูกใจมากกว่าอีก ถ้าความรัก ความจริงใจที่พี่มีให้มันไม่มีค่ามากพอ ก็ดี ก็ไม่ต้องเอา” พี่เขาพูดจบก็ปากิ๊บหนีบผมในมือทิ้งลงที่พื้นปูนของลานจอดรถ แววตาวาวโรจน์สั่นระริก อย่างคนทั้งโกรธและสะเทือนใจ หนูจับแขนพี่โต้งด้วยมือที่สั่นเทาน้ำตาร่วงเป็นสาย แต่อีกฝ่ายสะบัดออกโดยแรงอย่างไม่เหลือเยื่อใยจนหนูทรุดลงไปกองที่ลานจอดรถ
“ปล่อยไม่ต้องมาจับ ไม่ต้องมาสมเพชเวทนาผัวชั่วคราวอย่างพี่ โน่นแน่ะ ผัวตัวจริงเขามาโน่นแล้ว กลับไปอธิบายให้เขาฟังเถอะ แล้วบอกเขาว่าพี่มันบ้าทึกทักเอาเองทั้งๆ ที่ความจริงเราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น” พยายามจะลุกขึ้นก็พอดีโอ๋มันตามออกมาประคองหนู พี่เขามองภาพที่โอ๋มันประคองหนูเหมือนมองศัตรู เชิดหน้าไม่แลหนูอีก เดินลิ่วไปที่รถ ทิ้งหนูร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่เดิม
“ฐา นั่นใคร แล้วนี่มันอะไรกัน กูงงไปหมดแล้ว” อย่าว่าแต่มันงง หนูก็ทั้งงงทั้งสับสนไปหมดแล้ว หันไปกอดมันแล้วมันร้องไห้ใหญ่โต
สงบสติอารมณ์ได้แล้วหนูก็พาโอ๋กลับมาที่หอใน โดยให้มันนอนที่เตียงหนู ไม่ลืมกำชับ
“มึงอย่ากินเมทกูนะ เพราะมันสองคนไม่ชอบกะเทย ไม่งั้นคงเสร็จกูไปก่อนแล้ว ที่สำคัญ คนนึงมันเป็นนักวอลเล่ย์ ตบเก่ง อีกคนเป็นนักบอลเตะเก่ง กูห่วงกลัวมึงโดนจัดหนักทีหลัง”
“โห กูไม่บ้าเลือดขนาดนั้นหรอกน่า”
“เออ งั้นฝันดีพรุ่งนี้เจอกัน” บอกตอนส่งมันที่หน้าห้องตัวเอง
“อ้าว มึงไม่นอนกับกูเหรอแล้วมึงจะไปไหนล่ะ”
“เตียงเล็กนิดเดียวจะอัดกันสองคนได้ไง มึงนอนเตียงกูไป เดี๋ยวกูไปนอนกับเพื่อนอีกคน”
“อ้าว ถ้ามึงหวงเมทสองคนนี้มึงก็ให้กูไปนอนห้องเพื่อนอีกคนของมึงแทนสิ”
“ไม่เอาอ่ะ เพราะกูหวงเพื่อนคนนี้มากกว่า”
“แหม... เพิ่งทะเลาะกับผัวมาไม่เข็ดเลยนะมึง...” มันคงเห็นหนูหน้าเศร้ามันเลยชะงัก “กูขอโทษ เพราะกูนั่นแหละทำให้มึงเป็นแบบนี้”
“มึงไม่ผิดหรอก กูมันซวยเอง ที่กูให้มึงไปนอนห้องเพื่อนคนนี้ไม่ได้ไม่ใช่หวงอะไรหรอก แต่เพื่อนกูคนนี้มันสวยแล้วก็หยิ่ง ชอบความเป็นส่วนตัว ไม่สนิทกับมัน มันคงไม่ยอมให้ไปนอนด้วยหรอก”
เพื่อนที่ว่าก็กิ๊งนั่นแหละค่ะ คืนนั้นเลยอาศัยนอนห้องกิ๊งเพราะมันมีเตียงที่ว่างอยู่อีกเตียง ที่จริงแล้วกิ๊งมันคงสังเกตได้ว่าหนูร้องไห้มา แต่มันก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่ถามและหนูก็ไม่ได้เล่าอะไร....
วันต่อมาหนูไปส่งโอ๋ที่ท่ารถโดยที่ไม่ได้ขอร้องให้มันอยู่อธิบายอะไรให้พี่โต้งฟังเพราะรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ ประกอบกับโอ๋มันต้องรีบกลับไปสอบควิสตอนบ่ายๆ
หลังจากนั้น...ไม่มีการติดต่อจากพี่โต้งมา และพี่เขาไม่รับสายถ้าหนูโทรไป ถ้าโทรมากกว่าสองครั้งก็จะปิดเครื่องหนีไปเลย
เรื่องหนูกับพี่โต้งหนูไม่ได้เล่ารายละเอียดให้กิ๊งมันฟังค่ะ และมันก็ไม่ได้ถามด้วย แต่ก็ดันรู้อะไรมาบ้างเหมือนกัน
“กูได้ข่าวว่ามึงไปหักอกพี่เขาไม่ใช่เหรอ” กิ๊งมันถามมาเล่นเอาหนูอึ้งเลยค่ะ
“เขาบอกมึงอย่างนั้นเหรอ?” นึกโมโหขึ้นมานิดๆ แหม... อีพี่โต้งเอาหนูไปพูดซะเสียเลยนะคะ เข้าใจผิดแล้วก็ไม่ฟังคำอธิบาย ซ้ำยังมาเล่าให้กิ๊งมันฟังแบบนั้นอีก หนูอยากจะบ้าตาย
“เปล่า... กูได้ยินรุ่นพี่ที่เป็นหลีดเขาเม้าท์กันว่า พี่แกโดนแฟนที่เป็นกะเทยสะบัดรักกลางงานวันเกิดพี่เอ วันนั้นคนเยอะซะด้วยพี่แกคงโคตรอาย ฟังมากี่คนก็เล่าไม่เหมือนกัน แต่เท่าที่กูรู้ ตอนนี้พี่เขาก็ไม่มีใครนะนอกจากมึงคนเดียว หรือว่าไม่ใช่มึง”
จริงๆ แล้วน้องฐาค่อนข้างจะเป็นกะเทยหนุ่ยศรี คือชอบทำให้คนอื่นมองว่าเข้มแข็ง แต่ความจริงแล้วอ่อนแอและอ่อนไหวค่ะ อยากจะเล่าเรื่องให้ฟังเหมือนกัน แต่ไม่อยากให้มันบานปลายมากไปกว่านี้ ถ้ามันจะเข้าใจไปแบบนั้นหนูก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องปล่อยเลยตามเลย
“ช่วยไม่ได้นี่ ก็กูมันขี้เบื่อ มึงไม่ต้องมาเสียดายแทนกู เดี๋ยวกูก็หาใหม่ได้” บอกมันไปแบบนั้น ให้มันคิดว่าน้องฐาเข้มแข็งและไม่เคร์ ทั้งๆ ที่ความจริงทั้งหัวใจมันขมขื่น และน้ำตาตกใน
ท้ายที่สุดหนูก็ไม่อาจทนความรู้สึกคาราคาซังได้เย็นวันหนึ่งก็เลยลงทุนขับรถไปที่คอนโดพี่เขา ซึ่งสามารถเข้าไปรอที่ด้านล่างได้ก็จริงแต่ถ้าจะขึ้นตัวตึกต้องมีคีย์การ์ดด้วยค่ะ หนูก็เลยไปไหนไม่ได้ ทำได้แค่นั่งรออยู่ข้างล่าง ตอนที่นั่งรอก็มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอ่านนิตยสารอยู่ก่อน สวยแล้วก้หุ่นดีค่ะ แค่มองเฉยๆ นะคะ หนูยังไม่เปลี่ยนรสนิยม
นั่งรออยู่นานก็เห็นพี่เขาเดินลงมาแต่ยังไม่ทันจะเดินไปทัก ผู้หญิงที่นั่งรออยู่ด้วยกันเมื่อครู่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาพี่เขาก่อน ทำให้หนูชะลอฝีเท้าแล้วมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจ
พี่โต้งทำสีหน้านิ่งเหมือนจะรำคาญแต่ก็ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นกอดแขนและแนบกายใกล้ชิดแต่โดยดี ผู้หญิงคนนั้นออดอ้อนอยู่ไม่นาน พี่เขาก็หยิบกระเป๋าเงินออกแล้วควักเงินให้หลายใบ
แล้วนังชะนีนั่นก็ยิ้มหวานอย่างดีใจพร้อมกระโดดขึ้นหอมแก้มพี่โต้ง แล้วเก็บเงินที่ให้ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ก่อนจะเดินกลับออกไป พี่เขาหันหลังทำท่าจะขึ้นห้อง น้องฐาจึงต้องรีบวิ่งไปรั้งร่างพี่เขาไว้ พี่เขาหันมามองหน้าหนูด้วยใบหน้าบูดบึ้งกว่าเก่า
“มาทำไม?” เสียงไร้อารมณ์และไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า
“อยากจะมาพูด อธิบาย ทำความเข้าใจ”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่อยากฟัง”
“งั้นหนูขอไม่พูดอะไรก็ได้แต่เปลี่ยนเป็นถามแทนได้ไหมคะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครคะ?”
“เห็นด้วยเหรอ?” หนูไม่ได้ตอบคำถามค่ะยังคงนิ่ง “เป็นใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูอยู่ดี” ตอบกวนกลับมา
“ก็ไหนบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงไงคะ” หนูยังจำได้ค่ะ ที่เคยพูดไว้ตอนเจอกันครั้งแรก ประโยคที่ดึงดูดให้หนูก้าวเท้าเข้าไปหาพี่เขาอย่างไม่ลังเล ....
“ค่ะ ไม่ชอบผู้หญิง แต่จะแปลกใจทำไมคะ ในเมื่อพี่ก็ไม่ชอบกะเทยด้วยเหมือนกัน” พี่โต้งเอามือมาเชยคางหนูขึ้น รอยยิ้มเย้ยหยันสะใจ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ไม่เคยได้ยินเหรอคะ เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง พี่ไม่ชอบผู้หญิง ไม่ชอบกะเทย แต่เวลาที่เงี่ยนๆ จะอะไรก็เหมือนกันหมด ระบายความใคร่ได้เหมือนๆ กัน” ได้ยินประโยคนี้ก็อึ้งเหมือนกันค่ะ ไม่คิดว่าจะทำให้มันตื้อได้ขนาดนี้ มึนงงเหมือนปลาช่อนถูกทุบหัว สะบัดหน้าหนีมือที่จับปลายคางให้หลุดออกด้วยความขยะแขยงยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ
ความโกรธเคืองแล่นริ้วขึ้นมาจนเผลอเหวี่ยงฝ่ามือตบหน้าอีกฝ่ายลงไปเต็มเหนี่ยว พี่โต้งหน้าหันไปตามแรงตบ ในขณะที่หนูน้ำตาร่วงแหมะๆ อีกแล้ว พยายามกลั้นสะอื้นสุดความสามารถแต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่รู้จักกับพี่โต้งมา ถึงได้บ่อน้ำตาตื้นขนาดนี้ เอะอะก็ร้องเอะอะก็ร้องอยู่เรื่อย หนูส่งแววตาผิดหวัง เสียใจ ทอดมองพี่เขาอย่างไม่ปิดบัง จนพี่เขาเงยหน้าขึ้นทำหน้าบึ้งตึงอย่างคนที่โกรธจัด แต่ไม่ได้ลงไม้ลงมือตอบโต้คืนมาแต่อย่างใด
“ร้องไห้ทำไม คนที่ต้องเจ็บต้องเป็นพี่ต่างหากไม่ใช่เรา พี่ต่างหากที่ต้องเจ็บ” คำถามเหมือนจะตะคอกมา นั่นสิก็พี่เขาโดนจบพี่เขาเลยเจ็บแก้ม แต่ทำไมหนูกลับรู้สึกว่าตัวเองเจ็บมากกว่า
พี่เขาเจ็บตัว แต่หนูเจ็บใจ ปวดหัวใจเหลือจะเอ่ย...
“หนูขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บ แต่อยากให้รู้ว่าหนูก็เจ็บไม่แพ้กัน หนูเจ็บ...ที่ตรงนี้” เอากำปั้นทุบที่หน้าอกตัวเอง
“แล้วคิดว่าพี่ไม่เจ็บใช่ไหม ที่ถูกมองเหมือนของเล่นแบบนี้ ไม่รู้ว่าต้องหวาดระแวงไปจนถึงเมื่อไร ต้องกลัวว่าสักวันจะถูกทิ้ง หรือน้องฐาจะเห็นคนอื่นดีกว่า หรืออาจจะโดนหักหน้าแบบวันนั้นอีก พอทีเถอะ พี่เหนื่อยแล้ว พี่จะไปรักใครชอบใคร จะไปนอนกับผู้หญิง ผู้ชาย หรือกะเทยคนไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา และน้องฐาจะไปมั่วกับใครที่ไหนก็ไม่ใช่ธุระอะไรของพี่เหมือนกัน ต่อจากวันนี้ไป เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก และถ้าไม่จำเป็น ไม่ต้องมาให้พี่เห็นหน้าอีก” ตะโกนใส่หน้าแล้วเดินหนี
หนูพูดไม่ออกบอกไม่ถูก และไม่รู้จะเริ่มต้นต่อไปยังไง ในเมื่อถูกตัดสัมพันธ์อย่างเด็ดขาดชัดเจนถึงขนาดนี้
หมดแรง.....หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง
แม้แต่ร้องไห้...ก็แทบไม่เหลือ....
เหมือนหัวใจ...โดนบีบแตก....แหลกสลาย
ถูกทำลาย...ไหม้เผา...เป็นเถ้าถ่าน
มันเจ็บปวด.... รวดร้าว...ทรมาน
ดั่งวิญญาณ...แยกยับ...เหมือนกับธุลี
แต่ไฉน...ยังเหลือกาย...หายใจอยู่
ให้ทนรู้...รับโทษทัณฑ์...ทุกวันวี่
ร่ำไห้...จนหายใจ....ก็เหนื่อยเต็มที
ยังแต่ร่าง...ที่มิมี...แล้วหัวใจ!
หลังจากวันนั้น... น้องฐาทำตามคำสั่งค่ะ... คือไม่ไปให้พี่เขาเห็นหน้าอีก ปกติก็ทั้งเรียนทั้งเข้าเชียร์ตลอดอยู่แล้ว อยากดื่มก็ไม่ได้ไปตามร้านอาหารแต่พากันไปตั้งวงที่ริมหาดหรือบ้านเพื่อนมากกว่า เวลาที่เหลือก็อยู่กับเพื่อนๆ โชคร้ายกว่านั้นดันทำโทรศัพท์ตกหลายไปอีก เบอร์เพื่อนและเบอร์พี่โต้งก็หายไปหมด น้องฐาก็ถือโอกาสเปลี่ยนเบอร์ไปเลยค่ะ ไม่ได้ใช้เบอร์เดิม
ส่วน “อีกิ๊ง” ตอนหลังหนูรู้ว่ามันมีเรื่องไม่สบายใจ คือมันรู้สึกว่าเหงาและกังวลใจที่ถูกเพื่อน (ที่มันแอบชอบ) เมินโดยไม่รู้สาเหตุและคาดเดาไปว่าเขาอาจจะรู้ว่ามันชอบผู้ชายเลยไม่อยากเข้าใกล้หรือเปล่าอะไรเทือกนั้น หนูพยายามปลอบใจและแนะนำว่าถ้าเขาไม่คุยกับเรา ก็เข้าไปคุยกับเขาก่อนก็ได้ มันก็อิดออด
อีกิ๊งมันชอบผัดกะเพราค่ะ ทำอะไรชักช้าอืดอาดไม่ได้ดั่งใจหนู เลยต้องช่วยกระตุ้น บอกมันไปว่าให้พาหนุ่มน้อยของมันมาให้ดูหน้าชัดๆ อย่าให้น้องฐา อรส. (อารมณ์เสีย) จนทำลูกชุบขึ้นมา พูดแค่นั้นก็ได้เรื่องเลยค่ะ ไม่กี่วันต่อมามันก็พา “กันย์” มากินข้าวกับพวกหนูมีหมอกแล้วก็อ้อมเพื่อนหมอกด้วยอีกคนจนได้ ไม่วายแอบกัดหนูต่อหน้าด้วยการเตือนกันย์ว่าถ้าไม่อยากถูกกินตับให้อยู่ห่างหนูเอาไว้ แหมน่าหมั่นไส้เชียว ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าที่จริงแล้วกันย์ก็อาจจะมีใจให้เพื่อนหนูอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เลยพยายามจะใส่ไฟยุยง ไปต่างๆ นาๆ อยากให้เพื่อนได้สมหวัง แต่เห็นมันกล้าๆ กลัวๆ แต่คอยกันซีนหนูแล้วก็น่าหมั่นไส้นะคะจนต้องคอยแกล้งอยู่เรื่อยๆ เห็นมันทำท่าหึงหวงแล้วก็สนุกดี แล้วก็แอบเอาใจช่วยอยู่ห่างๆ ในสายตากิ๊งจนแล้วจนรอดหนูยังคงเป็นกะเทยกร้านโลกตลอดกาล ซึ่งหนูก็ไม่นึกอยากจะทำอะไรให้มันเปลี่ยนความคิด
ช่วงหลังความสัมพันธ์ของสองคนนั้นพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับจนหนูไม่ต้องคอยไปรับไปส่งกิ๊งมันเหมือนเมื่อก่อนอีก เพราะกิ๊งมันมีกันย์คอยดูแลอยู่ตลอด ไม่ต้องไปคณะวิทยาศาสตร์แล้ว โอกาสที่จะได้เจอพี่โต้งก็น้อยลงไปด้วย ก็ดีแล้ว...จะได้ไม่ไปทำให้รกหูรกตา ไม่ไปสร้างความลำบาก ไม่ต้องทำให้อับอาย บลาๆ
ไม่นานนักก็คงจะลืมกันไปเอง
อีกไม่นาน ความผูกพันและความเจ็บปวดก็คงหายไปได้เอง.....ใช่ไหม?
THE END.....................................................................
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
ถ้าจบแบบนี้จริงๆ จะโดนฆ่าหมกป่าไหม? ล้อเล่นนะคะ ยังไม่จบค่ะ ........
................
ไม่รู้ว่ามันบีบตับบ้างไหม....
แต่ตอนแต่งตอนนี้ ..... นิร้องไห้ด้วยค่ะ มันอินมากๆ เลย จะใส่มุขหรืออารมณ์ขันอะไรก็ขำไม่ออกเลย
เฮ้อ.....
ชีวิตน้องฐาจะเป็นอย่างไรต่อไป เป็นกำลังใจกันไปก่อน
อย่าเพิ่งทิ้งน้องฐาไปอีกคนนะคะ ฮือๆๆๆ
เพราะนิยังเชื่อว่า “น้องฐาคู่ควรกับน้ำตับมากกว่าน้ำตาอยู่วันยังค่ำ” ค่ะ
-
จิ้มๆ
ชีวิตน้องฐาช่างเศร้า เอ๊า พี่โต้งมันจะเป็นงี้ก็ช่าง หนูหาใหม่ไฉไลกว่าเก่าอยู่แล้ว
แอบคิดว่าไอน้องเทคพี่โต้งมันหาเรื่องให้คนทะเลาะกันหรือเปล่า น่าอัดเสียงเปิดพิสูจน์
ว่าคำพูดแต่ละอย่าง ทำมาเป็น... แล้วเอาเรื่องปอนด์มาเปรียบเทียบกันได้เหรอ
ตอนนั้นสถานะเป็นยังไงก็ยังไม่เคลียร์ แล้วบอกว่าเสียหน้า ฮึ คิดเองเออเองตลอด
เลิกเศร้า ไปหาเหยื่อใหม่เถอะน้อง พ่อค้าตับคนนี้เลิกกิจการ น้องก็ไปหาร้านใหม่แล้วกันเนอะ
-
โห ได้จังหวะชะมัดอ่ะ
-
:fire:
อย่ามาม่าหนักน๊าๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่โต้งนี่หลายรอบแล้วนะ :m16: :m16:
เชรี่ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มานั่งรอน้องฐาครับ
-
:sad4:
อิพี่โต้งโง่ขนาด
น้องฐาก็น่าสงสาร
-
:o12:
พี่โต้งฟังน้องฐาบ้างซี่ แค่ไอ้แฟนคนแรกน้องฐาก็น่าสงสารมากพอแล้ว ฮือออ
-
ไหงเป็นงี้
สงสารน้องฐาจัง
แต่ถ้าเป็นตับคู่กับแล้วคงไม่แคล้วกันนะ
-
:sad4: เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
อยากร้องไห้ซบอกกิ๋ง ทามไมพี่โต้งไม่ฟังอะไรเลยยยยยยยยย
เมื่อไหร่จะเครียกัน คิดตอนต่อไปไม่ออกเลยว่าจะดีกันยังไง :m15:
ดีกันไวไวน้าคนอ่านคนๆๆนี้ จะร้องตามแล้วววววว
-
มาอ่านตอนนี้ อยากฆ่าไอ้พี่โ่ต้งจริงๆ
ไม่ฟังน้องฐาเสียสักนิด เอาแต่ว่าเค้า
ไม่จบอย่างนี้นะค่ะ สงสารน้องฐา
เดี๋ยวจะไปอ่านแต่แรกเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดด พี่โต้งนี่คิดเองเออเอง
ไม่ฟังเหตุผลันบ้างเลยอ่ะ
น้องฐาสู้ๆๆๆๆน้า
-
พี่โต้งเป็นอย่างนี้ตลอดอ่ะ :serius2:
รอนะ! :L1:
-
เครียดค่ะเป็นเราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน แต่ก็นะ ถ้าไม่ไปเที่ยวในทีแบบนี้เสียเรื่องแบบนี้ก็คงเกิดยากหน่อย นิยายหลายๆเรื่องมักจะมีจุดแตกหักจากที่แบบนี้บ่อยมากๆเลยแล้วก็ตามง้อกันไปง้อกันมา บางคนก็ตายก่อนะได้ง้อเสร็จบ้างอะไรบ้าง เอาใจช่วยค่ะรอตอต่อไปโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
พี่โต้งนี่ ไม่ฟังกันบ้างเลย จริงๆ เลยน้า
ทั้งที่เรื่องนี้ มันน่าจะเคลียร์กันได้ แต่พี่แกหน้าบางเกินกว่าจะรับฟัง :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยยยย
รีบมาต่อนะกำลังสนุกเลยอ่ะ
-
ทิ้งอิพี่โต้ง แล้วไปหาใหม่ที่ดีกว่าเถอะนะ หมั่นไส้โต้งอ่ะ
-
คือ บางทีนะ น้องฐาอาจจะเหมาะกับคนที่มีเหตุมีผลมากกว่านี้นะคะ
-
คุณพี่โต้งขาาาาาา
ฟังน้องฐาบ้างก็ได้นะคะ
o22 o22 o22
-
ม่ายยยยยยยยยย จบแบบนี้ไม่ได้นะ โถน้องฐา :o12:
-
มาม่าเริ่มสุกแล้วซินะ :เฮ้อ:
พี่โต้งน่าจะฟังน้องฐาอธิบายบ้าง แต่อย่างว่าถ้าเราเป็นพี่โต้งก็คงโกรธจนไม่ฟังอะไรเหมือนกัน
น้องฐาน่าจะลดศักดิ์ศรี หรือภาพที่ตัวเองสร้างขึ้นลงหน่อยน่ะค่ะ เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น
ขืนปล่อยไว้อย่างนี้มีหวังว่าตับร้านนี้จะปิดกิจการถาวร :o12: :monkeysad:
-
รอตอนต่อไปของฐา
พี่โต้งนี่นะ ไม่ฟังอะไรบ้างเลย
ฐาทิ้งไปเลย หาใหม่ ๆ ๆ
-
จิ้มๆ
ชีวิตน้องฐาช่างเศร้า เอ๊า พี่โต้งมันจะเป็นงี้ก็ช่าง หนูหาใหม่ไฉไลกว่าเก่าอยู่แล้ว
แอบคิดว่าไอน้องเทคพี่โต้งมันหาเรื่องให้คนทะเลาะกันหรือเปล่า น่าอัดเสียงเปิดพิสูจน์
ว่าคำพูดแต่ละอย่าง ทำมาเป็น... แล้วเอาเรื่องปอนด์มาเปรียบเทียบกันได้เหรอ
ตอนนั้นสถานะเป็นยังไงก็ยังไม่เคลียร์ แล้วบอกว่าเสียหน้า ฮึ คิดเองเออเองตลอด
เลิกเศร้า ไปหาเหยื่อใหม่เถอะน้อง พ่อค้าตับคนนี้เลิกกิจการ น้องก็ไปหาร้านใหม่แล้วกันเนอะ
ใช่จ้ะ เห็นด้วยกับรีนี้ (อิ อิ หากินแบบง่ายๆลอกรีเค้า)
-
:pig4:
กลับมาคืนดีกันเหอะ :monkeysad:
-
พี่โต้งนี่มันพระเอกละครหลังข่าวชัดๆ
-
เสียใจ เเต่เสือกไปนอนกันคนอื่น ทั้งโง่ทั้งเชี้ย :z6:
-
:z3:
ควายๆๆๆๆๆๆๆ
อิพี่โต้งนี่นิ่งกว่าพระเอกละครน้ำเน่าซะอีก กูจะบ้าตาย
หาใหม่ดีกว่า ไม่ชอบพระเอกงี่เง่า โง่ หูเบา :angry2:
-
พี่โต้งๆ :z6: ไม่ฟังเลย บทจะหึงก็หึงซะรุนแรง
รอดูน้องฐากลับมากินน้ำตับ :laugh:
-
อิพี่โต้งก็นะ หัดใจเย็นรับฟังคนอื่นบ้างเหอะ ใจร้อนเหลือเกิน
น้องฐาเอ้ยยย อย่าแอ๊บเข้มแข็งอีกเลย ปรึกษาเพื่อนบ้างเต๊อะ!!
ไอ้หน้าหวาน เอ็งแอบชอบอิพี่โต้งชิมิ? คายความจริงออกนะ!!
ปล. เม้นท์จากมือถือมันไม่ทันใจเหมือนเม้นท์จากคอมเลยอ่ะ >_<
-
แสดงว่าน้องเอไรนั้นจงใจแกล้งชัว
พี่โต้งก็ใจเย็นๆฟังน้องฐาบ้างดิ :เฮ้อ:
-
อีพี่โต้ง!!! ช่วยฟังอะไรก่อนจะได้ไหม ไม่ใช่คิดเองเออเองมานน่าาาา.. :z6: :beat: นัก
:กอด1:เข้มแข็งไหวนะคะ น้องฐา สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. อย่ามาม่าเยอะนะคะ คนอ่านไม่ไหวแล้วววว :o12:
-
พี่โต้งนี่เหมือนพระเอกงี่เง่าเมืองไทยเลยแฮะ :beat:
-
โอ๊ย ยยย ยยย ย ~ อั๊วปวดใจ!!! :monkeysad:
-
โดนหมกชัวร์ๆ
ไอ้พี่โต้งไมไม่ฟังน้องฐามั่งเลย
ช่างพี่มันปล่อยให้มันโง่ต่อไปน้องฐาอย่าได้แคร์
-
สงสารน้องฐาอ่ะ :monkeysad:
อิพี่โต้งก็ใจร้อนเกินไม่ฟังเหตุฟังผลอะไรเลย :fire:
-
อยากกระโดดกัดอิพี่โต้ง :z6: ไม่ฟังอะไรเล๊ยยยย ห่วงจังเลยหน้าตัวเองเนี่ย
-
:m15: สะเทือนใจ
-
ใจร้ายมาก .... ทั้งนักเขียนและ "อีพี่โต้ง" !!!!!!!!
-
สงสารฐาสุดๆๆๆๆ
-
หาร้านขายตับที่ใหม่ได้แล้วน้องฐา พ่อค้าตับคนก่อนมันงี่เง่า
-
คิดเองเออเองเนอะ อิพี่โต้ง
-
แบบว่าช้ำอ่ะนะ รอบแรกอ่านจบปิดคอมเลยเซง+นอยมากมาย
อ่านรอบสอง ก็ :เฮ้อ: ยังเม้มไม่ออกอ่ะ คาใจเปิดอ่านอีกรอบเผื่ออารมณ์เปลี่ยน
แต่ก็ :o12: :o12: ตรูไม่น่าเลย อ่านกี่รอบก็ช้ำ :sad4:
-
เซ็งผู้ชายค่ะ อ่านตอนนี้แล้วเบื่อมาก
ไอ้นิสัยที่คิดเองว่าตัวเองถูกมันฝังลึกไปถึงอนูเซลล์วิญญาณเลยหรือไง
ถ้าไม่คิดจะฟังกันแบบนี้ เลิกกันแต่เนิ่นๆก็ดีกับน้องฐา
แต่คนมันรักไปแล้วจะทำไง
-
อิพี่โต้งงง ผู้ชมทางบ้านให้แก้ตัวล้านรอบละ
แต่ก็ยังมิวายจะงี่เง่าาา น้องฐามาใหม่ให้ดีกว่านี้เลยจ่ะขอบอก
เราต้องอย่าไปแคร์ผู้ชายที่คิดถึงแต่ตัวเองนะคะ (อินจัด 555)
รอกินกับแกล้มตับตอนหน้า
-
:m15: อะไรมันจะเศร้าขนาดนี้
เหมือน ๆ อีพี่โต้งจะไม่มีเหตุผลเลย
:sad4: แล้วจะกลับมารักกันได้ไงเนี่ย
-
:m15: ทำไมไอ้พี่โต้งไม่ฟัีงกันมั้งเลยวะ เซ็ง!!!
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
จะทำให้เกลียดไปถึงไหนคะ
อีพี่โต้งงงงงงงงงงงงง
-
ชั้นคงคุ้นเคยความเจ็บและชินไปเองงง
แต่เอาจิงๆ
ไม่ชอบกินมาม่า มันไม่มีประโยชน์
ขอเปนตับดีกว่า มีธาตุเหล็ก
-
อยากจะ :z6:น้องเทคพ่อค้าตับจริงๆเลย
ก็รู้ว่าน้องฐาเป็นแฟนพี่เทคตัวเองยังจะชวนน้องฐาไปต่อ เลวจริงๆ
แถมยังไปพูดให้อิพ่อค้าตับเข้าใจผิดอีก
อิพ่อค้าตับก็งี่เง่า
แทนที่ตัวเองจะเดินมาชวนแฟนไปนั่งด้วยดีๆ
เจือกให้คนอื่นเดินมาชวนแทนซะงั้น มันสมควรมั้ยวะเนี่ย
งานนี้น้องฐาไม่ผิดซะหน่อย
น้องฐาเขาป้องกันตัวเองไม่ให้คนอื่นมาวุ่นวาย
โอ๊ย หงุดหงิดแทนน้องฐาจริงๆ :m16: :z6:
-
พี่โต้งแม่งโง่ โง่กว่าควายอีก
-
อิพี่โต้งตลก...ไม่ดูอะไร ไม่ฟังอะไร รู้สึกอย่างเดียวเจ็บใจ อ้อ เสียหน้าด้วยสินะ...
ปล่อยไปดีไหมเนี่ย น้องฐา....
รอดูว่าจะจัดการพ่อค้าตับยังไงบ้าง...นะจีะ
-
พี่โต้งไปเชื่อแต่คนอื่นได้ไง ทำไมไม่ยอมฟังน้องฐามั่งเลย :z6:
-
รำคาญพวกผู้ชายยังงี้จริงๆนะ ชอบจังเลย คิดเองเออเองอ่ะ
ทีตอบตรงๆก็ไม่เชื่อ เวลาโกหกอ่ะก็โง่ฉิบหาย ดันเชื่อได้เชื่อดี
ปล่อยมันควายอย่างงั้นไปเหอะฐา สะบัดบ๊อบใส่เลยหนู
โลกนี้ไม่ได้มีแต่ไอ้โต้งคนเดียว :z6:
-
อิน้องเทค อิพี่โต้งอยากจะกินตับพี่โต้งเองหรือเปล่า
ถึงได้พูดให้คนเค้าเข้าใจผิดกัน
แล้วอิพี่โต้ง ฟังซักนิด มันจะตายไหม
-
โอ๊ยยยยยยยไม่ฟังอะไรเลยพี่โต้งงงงงง
-
โอ๊ย เศร้า!!!! :o12: :serius2:
ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าพี่โต้งเเกคิดว่าฐาอะเป็นพวกอย่างนั้น :angry2:
เเต่ถ้าจะรักกันไม่ฟังกันอย่างนี้ เเล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน :serius2:
เเล้วก็ชอบพูดจาร้ายๆอย่างนั้น เป็นเราเราก็เจ็บนะเว๊ย :m16:
เเล้วคนที่ไหนมันจะรู้ละวะ ว่านั้นน้อง เคยบอกกันมั๊ย ห๊ะ!
ที่ปฏิเสธก็เพื่อเองชัดๆ :angry2: :angry2:
:เฮ้อ:
o13 o13 o13
-
เห็นหัวเรื่องแล้วตกใจนึกว่าจะหยุดเขียน
ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง กลับมาต่อเร็วๆ นะอย่าทิ้งมาม่าไว้นานๆ คนอ่านอืดหมด
มันช้ำ
-
จะประชดกันทำไม!? เพื่ออะไร? วุ้ย!! ไม่คุยกันดีๆ เดี๋ยวเรื่องมันจะ THE END ก่อนจะเข้าใจกันหรอกค่ะ
บางที....เราก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้มันชักจะไม่ใช่เรื่องสั้นสักเท่าไรนัก
เนื่องจากเรื่องนี้มีคอนเซปท์ที่ว่าด้วยการขายตับแต่ตอนนี้กำลังขยายกิจการด้วยการขายมาม่า
Ps.ชื่อตอนที่ 17 น่ากลัวมาก อ่านแล้วนึกว่าจะปิดเรื่องหรือหยุดเขียน :a5:
-
อร๊ายยยยย
จบแบบนั้นมี เฮค่ะ!! ฮ่าๆๆ
ไม่ย๊อมไม่ยอมนะ ,,
พี่โต้งโกรธได้ตุ๊ดมาก!!!!
อะไรวะ ไม่คิดจะฟังอะไรซักนิดเลยเหรอ???
รึว่ามันฟีลแบบ โกรธสุดๆ แบบนั้นเลยเหรอ???
สงสารน้องฐา อ่ะ ซวยชะมัดเลยอ่ะ
ต้องเคลียร์ด่วนเลยนะคะเนี่ย!
-
ตอนนี้อ่านแล้วปวดตับ
หวานชื่นกันได้ไม่นาน ขมกันซะแล้ว
เหนื่อยใจแทนน้องฐา..
-
:เฮ้อ: หน่ายกะอิพี่โต้งจริงๆ ไม่เข้าใจว่าตกลงมันรักน้องฐาหรือว่ารักหน้าตัวเอง :z6:
-
อิพี่โต้งไม่ฟังเหตุผลกันบ้างเลย นิสัย :m16:
-
ทำไมไม่รู้จักฟังคำอธิบายเล่าตาพี่โต้งนี่ก็
น้องฐาน่าสงสาร อ่อนแอแต่แอ๊บว่าเข้มแข็ง
ไม่ฟังกันเลยอ่ะ แงๆๆๆๆ
สงสารน้องฐาค่ะ
หวังว่าคงไม่ต้องกินมาม่าหลายชาม หลายมื้อเกินนะคะ
เดี๋ยวจะพากันขาดสารหล่อเลี้ยงหัวใจ
:pig4:
-
คาดว่าน้องเทคพี่โต้งคนที่มาชวนน้องฐา หมายตับพี่โต้งไว้ค่ะ ชัวร์ๆ
-
เบื่อผู้ชายแบบนี้จัง :z4: ใช่อารมณ์มากกว่าเหตุผล :m16:
อีกอย่างคนที่ควรฟังดันไม่ฟัง คนที่ควรเชื่อก็ดันไม่เชื่อ ชอบหูเบาไปฟังคนอื่นตลอดเว :angry2:
แล้วที่บอกรักน้องฐา แน่ใจนะว่ารักน้องฐา ไม่ใช่หน้าตาตัวเอง
ฐาสะบัดบ๊อบใส่ แล้วไปหาร้านใหม่ดีกว่า พ่อค้าร้านนี้มีแต่ทำเรื่องให้เสียใจตลอด :teach:
-
มาม่าจะเพิ่มคุณค่าทางโภชนาการถ้าใส่ตับลงไปด้วย ^ ^
-
ไม่เอาน๊า ~ :z3:
ไม่ให้จบแบบนี้ หนูอยากได้แฮปปี้อินดิ้งงง :z2:
จิ้มๆ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
เอาเพื่อนอิพี่โต้งไปยำ :z6:
-
สงสารน้องฐาจริงๆ ไม่ได้ืำอะไรผิดเลย
โต้งก็หูเบาจริงฟังความข้างเดียวซะงั้น :z3:
-
มาให้บิดหูเลยพี่โต้ง
-
อุ๊ย มาม่า ได้ที่เลย :m15:
มารอน้องฐา
-
กรี๊ดดดด มาม่าอิ่มท้องแล้ว เราขอน้ำตับด่วน ไม่เอาน้ำมาม่าน้า
รอต่อค่า
-
จัดหนักไอพี่โต้งเลยฐา :z6:
-
อ่านแล้วหงุดหงิดกับอิพี่โต้งมากมาย
คนอะไรพูดไม่รู้เรื่องจริงๆนะนั่น
ทำไมไม่พาน้องเทคมาพูดกับน้องฐาตรงๆซึ่งๆหน้าเลยละ ว่าใครพูดจริงใครตอ......
พูดแล้วอารมเสีย ฮึ้ยยยยยยย
แล้วน้องฐาคน นู๋ไม่ต้องแอ๊บเข้มแข็งขนาดนี้ก็ได้นะ ปรึกษามั่งเถอะเพื่อนๆอ่ะ เห็นแล้วเหนื่อยแทนค่ะ
ปล.ถ้านิจบแบบนี้จริงๆพี่จะกระโดดทับให้ตัวแบนเลยคอยดูซิ ฮุฮุฮุ
-
ว๊อยๆๆๆ หงุดหงิดกับไอ้พี่โต้งมากๆๆๆๆ
:beat: :beat: :z6:
ไอ้น้องเทคอีก อารมณ์เสียจริงๆๆ
น้องฐาหาใหม่เถอะ สงสารง่ะ :monkeysad:
อีพี่โต้งหลายรอบละ
-
ทุกอย่างดูลงตัวมากมาย จบแบบไหนตามใจครับ ชีวิตแบบนี้แล้ว
จริงๆมันไม่ค่อยสมหวังเท่าไหร่หรอก เห้อ แม้แต่ในนิยายยังเป็นแบบนี้
แล้วชีวิตเราละจะมากกว่านี้ไหม :เฮ้อ:
-
อยากอ่านต่อจ้าน้องฐา... :z3:
-
น้องฐาเข้มแข็งไว้นะ :กอด1:
มาให้กำลังใจผู้เขียนจ้า :L1:
-
ถ้าจบแบบนี้ จะ จิ้ม นิให้พุนเลยคะ
5555+ รออยู่น๊าา
-
คิดถึงเรื่องนี้อ่ะ
^^
-
เห็นด้วยเค่อะ น้องฐาเหมาะกับน้ำตับมากกว่าน้ำตา
อิอิ
น้องฐา เค้าเป็นกำลังใจให้น๊า อย่าเพิ่งเศร้า
แต่ถ้าอิพี่โต้งไม่สน ก็หาใหม่เลย
มีร้านตับหลายร้านรอน้องฐาอยู่นะ55555 :m20:
-
เมื่อไหร่ร้านจะเปิดอ่ะ
เค้ารอนานแล้วนะ อืดหมดแล้ว
กลับมาเถอะที่รัก
-
5 วันแล้วนะ คนแต่ง
รอพี่ดต้งมาขอน้องฐาคืนดีๆอยู่น้า!!~ :m15:
-
:oni3:
โอม จงมาต่อนะบัดนี้ :call:
-
เหตุเกิดจากความเข้าใจผิดทั้งน้านนนนนนนนนนนนนนนน
อีพี่โต้งฟังน้องบ้างอะไรบ้าง บอกไม่ใช่ก็ไม่เชื่อ อธิบายก็ไม่ฟัง
ความเชื่อใจอะ มีให้น้องบ้างไหม
แล้วน้องถามก็ยังพูดอะไรให้น้องเข้าใจผิดอีก ขุดหลุดฝังความรักตัวเองเข้าไป
เชียร์น้องตับถ้าอีพี่่โต้งมาง้อ อย่ายอมใจอ่อน+ใจง่าย ง่ายๆนะ
เชียร์คนเขียน มาต่อเร็วนะคะ :L2:
-
เลิกสนใจพี่โต้งเหอะ ผู้ชายไร้สมองอย่างงั้น ครั้งหน้ามีอะไรนิดหน่อยก็จะไม่ไว้ใจกันอีก
-
.....กำลังสับสนกับพล็อตเรื่องค่ะ เลยออกมาช้า ......
ตอนที่ 18 ตอนนี้ไม่มีพระเอก
และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งจบสิ้นช่วงกีฬาภายในมหาวิทยาลัยซึ่งหมายถึงหมดฤดูการรับน้องแล้ว ข่าวน่ายินดีตอนนี้คือในที่สุดกิ๊งมันก็ตกล่องปล่องชิ้นตกเป็นแฟนกันย์ไปเรียบร้อยแล้ว จุดพลุฉลองให้เพื่อนสวยที่สละโสดไปซะได้ จะได้ไม่มีคนมาแย่งซีนน้องฐาอีกไง โฮะ โฮะ(ล้อเล่นค่ะ)
เรื่องน่ายินดีเรื่องที่สองคือ น้องฐามีโอกาสขนเอาชุดนิสิตหญิงมาลองใส่ ซึ่งเป็นชุดที่ผ่านการหมักดองมานาน นี่ถ้าเป็นปลาร้าก็กลายเป็นหนอนไปแล้ว นึกดีใจที่ชุดนิสิตหญิงของน้องฐายังคงสภาพเดิม ไม่บุบสลายไปเพราะถูกปลวกแทะแต่อย่างใด แต่แล้ว... ยังไม่ทันจะได้ใส่ออกไปไหน แค่ใส่ออกจากห้องเท่านั้นแหละค่ะ สายตาหนุ่มๆ ทุกคู่นี่มองกันเกรียว ก็ช่วยไม่ได้คนมันสวยนี่คะ โฮะ โฮะ สวยซะอย่างอย่าได้แคร์สิ่งใดๆ ค่ะ กำลังว่าจะออกไปเรียนแล้วค่ะพอดีไปจ๊ะเอ๋เข้ากับพี่หอก่อนค่ะ เลยไม่ได้ไปไหนโดนกักตัวไว้แล้วพาไปนั่งคุยเป็นการส่วนตัวที่ห้องดูทีวีร้างพร้อมคำเทศนาอีกบานเบิก
“คือว่าพี่บอกก่อนเลยนะว่า... พี่ไม่ได้เกลียดกะเทยแล้วก็ไม่ได้หมั่นไส้น้องแต่อย่างใด แต่จะเตือนในฐานะพี่หอ แล้วก็พี่ที่หวังดีคือ....” พี่เขาชะงักแล้วก็ใช้สายตากระอักกระอ่วนเล็กน้อยตอนทอดมองน้องฐาที่สวมใส่ชุดนิสิตหญิงอยู่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“คือว่า... ไม่ว่าที่ไหนก็ต้องมีกฎระเบียบรวมถึงที่นี่ด้วย น้องต้องเข้าใจนะว่าที่นี่เป็นหอใน น้องต้องเคารพสถานที่นิดนึง ที่นี่น่ะหอชายนะครับไม่ใช่หอแต๋วแตก การที่จะแต่งชุดนิสิตหญิงออกจากหอแบบนี้พี่ว่ามันออกจะประหลาดแล้วก็อาจจะสร้างความเข้าใจผิดหรือสร้างความวุ่นวายในหอได้ เพราะฉะนั้น... ตราบใดที่ยังอยู่หอนี้ พี่ขอร้องอย่าแต่งชุดแบบนี้เลยนะครับ”
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งๆ ที่ภายในใจนั้นคัดค้านเต็มที่แต่ก็ต้องพยักหน้ายอมรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากได้รับการปล่อยตัวจากเจ้าหน้าที่แล้วเดินเข้าไปเคาะห้องอีกิ๊งค่ะ แม้แต่มันก็ยังตกใจเลยค่ะที่เห็นหนูก่อนจะกระชากร่างหนูเข้าห้องมันโดยเร็ว
“อีฐา....มึงใส่ชุดอะไรมาเนี่ย.....แล้วผมมึงนี่ยาวเร็วดีเนอะ” โห เพื่อนหนู... สวยแต่โง่จริงจริ๊ง....
“ยาวเร็วบ้าอะไรเล่า กูเพิ่งไปต่อผมมาเมื่อวานย่ะ” ต่อมาเพื่อให้เวลาใส่ชุดนิสิตแล้วจะได้เหมือนผู้หญิงจริงๆ ไงคะ แต่ไปต่อมาเก้อเฉยเลย แง้ๆๆๆ
“แล้วมึงจะแต่งตัวแบบนี้ออกไปเรียนเนี่ยนะ”
“ตอนแรกน่ะใช่ แต่ตอนนี้กูโดนพี่หอบอกห้ามแล้วอ่ะ แง้ๆ ใจร้ายที่สุด พูดมาได้ว่าที่นี่น่ะหอชายนะไม่ใช่หอแต๋วแตก อร๊ายยยยย น้องฐารับไม่ได้”
“เฮ้อ.... ดีแล้ว กูว่ามึงกลับไปใส่ชุดเดิมน่ะแหละดีที่สุด กูเป็นห่วง”
“ห่วงอะไรยะ มึงรู้ไหมว่ากูรอเวลานี้มานานแค่ไหน ที่จะประกาศให้โลกรู้ว่ากูว่าเป็นกะเทยสวย กูว่าอีพี่หออ่ะต้องอิจฉากูเพราะพอกูแต่งตัวแบบนี้แล้วกูสวยกว่า แบบว่าน้องปอยชิดซ้ายน้องแจ๊สชิดขวา น้องฐาอยู่ตรงกลางโดดเด่น ชนะเลิศ”
“เว่อร์มากอ่ะ กูว่าเขาเป็นห่วงมึงมากกว่า หอชายน่ะแหล่งรวมผู้คนนะมึง มึงกลับมาค่ำๆ มืดๆ แต่งชุดแบบนี้ล่อตา เดี๋ยวก็มีใครหน้ามืดลากมึงไปข่มขืนหรอก”
“ถ้ามีใครมาลากกูไปข่มขืนน่ะเขาคงไม่หน้ามืดหรอกมึง เขาคิดถูกแล้ว แล้วกูก็ไม่ยอมให้ใครมาข่มขืนกูหรอก เพราะกูสมยอม” ทำเสียงดัดจริตใส่มันอีก
“กลัวไม่คนเดียวสิ มึงไม่กลัวโดนโทรมมั่งเหรอ”
“กูจะบอกหนุ่มๆ ว่าไม่ต้องแย่งกันได้ทุกคน เข้าแถวให้เป็นระเบียบนะคะ แบบเนี้ยอ่ะมึง”
อีกิ๊งมันทำสีหน้าเอือมระอาใส่หนูค่ะ
“มึงมันดื้อ กูไม่พูดด้วยแล้ว อยากจะใส่ชุดไหนก็ตามสบายเถอะ รีบๆ ตัดสินใจเข้าล่ะเพราะมันจะสิบโมงแล้ว กูไปก่อนนะ เดี๋ยวกันย์รอ” มันพูดแล้วก็เดินออกจากห้อง ทำเหมือนจะทิ้งหนูไว้ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วหันมาบอก...
“เออ...ฐา มึงออกมาคิดนอกห้องกูด้วย เพราะกูจะล็อกห้อง” แหม...อีเพื่อนสวย ชอบขัดจังหวะกูจริง!!
หลังจากนั้นน้องฐาก็เลยต้องพับชุดนิสิตหญิงเก็บตามเดิมอย่างเสียดาย โอ๊ยอยากจะบ้า ผมยาวแต่ใส่ชุดนิสิตชายมันโคตรจะไม่เข้ากันเลยค่ะเลยต้องมัดเสียเวลาทำผมอีกเนิ่นนาน คอยดูนะ น้องฐาจะออกไปอยู่หอนอกให้เร็วที่สุดจะได้ทำอะไรตามอำเภอใจสักที
หลังจากนั้นหนูก็มาเล่าเรื่องราวคับอกคับใจให้อีหมอกฟัง แทนที่มันจะเห็นอกเห็นใจกะเทยน้อยน่ารักอย่างน้องฐายังมีหน้ามาหัวเราะเยาะแกมสมน้ำหน้ากันอีกต่างหาก
“แต่งแล้วไงไม่แต่งแล้วไง”
“โธ่ กะเทยที่ไหนก็อยากสวยทั้งนั้น กูไม่อยากทำตัวครึ่งๆ กลางๆ ด๊อกแด๊กๆ นะมึง กูอยากให้โลกรู้ว่าตรงนี้ก็มีกะเทยน่ารักอยู่ตั้งคนนึง แล้วก็ว้างงงงงงว่างด้วย มึงรู้ไหมว่าไม่มีผู้ชายตกถึงท้องกูมานานแค่ไหนแล้ว” “โอเค ทำไมมึงไม่บอกกูแต่แรกว่ามึงหิวตับ เลิกโวยวายได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้กูพาไปเที่ยว” มันจบท้ายอย่างนั้น
“ที่ไหนยะ”
“เออๆ มึงมาเหอะน่า...”
และแล้วอีหมอกมันก็พาหนูออกไปเที่ยวค่ะ พามาที่ไหนก็ไม่พาไป ดันพามาที่เดิม... จำได้ไหมคะ ร้านที่น้องฐาเคยเจอกับพี่โต้งครั้งแรกนั่นแหละค่ะ พอลงจากรถเท่านั้นแหละน้องฐาก็ชะงักกึกรีบหันไปมองหน้ามันทันที
“หมอก...ย้ายที่ไม่ได้เหรอ...”
“ทำไมมึง กลัวอะไร เข้าไปเถอะน่า...” มันถามและไม่รอคำตอบลากร่างน้องฐาเข้าร้านไปเฉยเลย อยากจะชิ่งกลับแต่ก็ไม่ได้ขับรถมาเองค่ะ ดันซ้อนท้ายเพื่อนทอมมาเลยกลับเองไม่ได้ แล้วนอกจากน้องฐากับหมอกก็มีอ้อมแล้วก็เพื่อนๆ ที่คณะอีกสองสามคนที่มาด้วยกันจะชวนมันไปที่อื่นก็เกรงใจ ไหนๆ ก็มาแล้ว ขอสักหนึ่งเมา ดีไม่ดีออกรอบทั้งทีอาจจะได้เสิร์ฟกลับไปทานก็ได้...
การที่มาที่นี่ก็ไม่มีอะไรมากนอกเสียจากทำให้น้องฐาดื่มเหล้าเปลืองกว่าปกติ ก็คนมันยังสาวยังแซ่ความจำก็เลยยังดี น้องฐาดื่มไปก็เอาแต่คิดถึงพี่โต้งไป นึกย้อนกลับไปถึงเมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรก ถ้าไม่ทำแบบนั้นลงไปท้ายที่สุดเรื่องราวจะออกมาแบบนี้ไหม... น้องฐาในสายตาพี่โต้งจะดูดีขึ้นกว่านี้ หรือ.... เราอาจจะไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลยก็ได้ ถ้าน้องฐาไม่ลงทุนทำอะไรบ้าบิ่นแบบนั้นลงไปตอนนี้พี่เขาจะยังจีบกิ๊งอยู่หรือเปล่านะ...
“หมอก...มึงดูผู้ชายคนนั้นสิ โคตรหล่อเลยอ่ะมึง น่าลากมากกกกก”
“อีฐา กูไม่ใช่กะเทยนะ ถ้ามึงชวนกูดูผู้หญิงอ่ะกูจะสนใจมากกว่า”
“อะแฮ่ม....” เสียงอ้อมกระแอมดังมาเบาๆ ทำให้หมอกมันหันไปยิ้มแหยๆ ให้อ้อม
“เออ..กูไม่คุยกับมึงก็ได้ อ้อม...ตัวคิดเหมือนเค้าป่ะว่าผู้ชายคนนั้นน่ะดูดี ผู้ชาย....หน้าลูบไข่มากกกก”
“ใช่ๆ ฐา โคตรแมนอ่ะ...” อ้อมมันเออออ ทำหน้าถูกอกถูกใจไปกับหนูด้วย
“อะแฮ่มๆ” คราวนี้หมอกเป็นฝ่ายกระแอมขึ้นมาบ้าง
“อะไร...ส้นตีนคิดติดคอเหรอคะ เดี๋ยวกูล้วงให้ป๊ะ...”
“มึงแหละจะโดน...” น้องฐายักไหล่อย่างไม่สนใจเพื่อนค่ะ “ชอบมาก...ก็เข้าไปจีบดิมึงมัวแต่มองไกลๆ แบบนี้จะได้แดกไหม?”
“บ้า....มึงไม่เห็นเหรอ?...ว่าเขามองผู้หญิงโต๊ะโน้นตาเป็นมันเลย กูจะเข้าไปจีบเขาให้หน้าแหกทำไม”
“งั้น...โน่นโต๊ะโน้น...ไม่เหล่ใคร แดกเหล้าอย่างเดียว”
“บ้า....ตัวใหญ่กล้ามหนา ถ้ากูเข้าไปแล้วเขาบอกว่าเขาคันตีนอยากกระทืบกะเทยกูจะหนีทันไหม?”
“เออ... งั้น โน่น....มาคนเดียวตัวไม่โต หน้าหวานนิดๆ”
“ถ้าเขาตอบกูว่า เค้าไม่ตีฉิ่ง มึงว่ากูจะยอมเปลี่ยนเป็นกะเทยรุกไหวเปล่าวะ”
“อีฐา!!! ถ้ามึงเรื่องมากนักก็แดกเหล้าไปเฉยๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว มึงอ่ะมันเก่งแต่ปาก” หมอกมันทำท่ารำคาญหนูค่ะ ทำให้น้องฐาก้มหน้าสลดแล้วก็ดื่มต่อไป จริงอย่างมันว่า... น้องฐาเก่งแต่ปากจริงๆ อ่ะแหละ...
ดื่มต่ออีกนิดน้องฐาก็เริ่มจะรั่วแล้วค่ะก็เลยเอ่ยถามอะไรหมอกขึ้นมา...
“มึงว่าตับหมูกับตับไก่เนี่ย อะไรอร่อยกว่ากันน่ะหมอก” พอเมาก็เริ่มทำเสียงยานๆ ค่ะ
“ไม่รู้ดิ กูไม่ชอบกินเครื่องในว่ะ” หมอกมันคงรำคาญหนูเลยตอบอย่างขอไปที
“แต่กูชอบตับไก่ว่ะ โดยเฉพาะไก่โต้งนะมึงรสชาติอย่างงี้เลย” ชูนิ้วโป้งให้มันเพื่อขยายความ ไม่ว่าจะคิดถึงคนๆ นั้นสักกี่ครั้งก็ยังไม่คลายความเศร้าโศกเสียใจลงได้สักนิด ทำให้พอพูดจบน้ำตาก็คลอเบ้าแล้วก็เริ่มสะอื้นเล็กๆ จนอีกหมอกมันตาโต
“อีฐา มึงร้องไห้ทำไม?”
“หมอก...มึงรู้ไหม...ว่ากูชอบกิน...ตับไก่มาก...แต่ว่า...ต่อไปนี้ ...กูคง...ไม่ได้กินตับไก่แล้ว ฮือๆๆ” อีหมอกมันเอามือกุมขมับเหมือนคนปวดหัวอย่างหนัก
“โอ๊ยยยย กูล่ะปวดประสาท กะอีแค่ไม่ได้กินตับไก่ก็ร้องไห้ร้องห่ม อยากกินมากจะไปยากอะไรพรุ่งนี้มึงก็ไปตลาดแล้วซื้อมาสิ”
“พ่อค้าตับที่กูกินประจำเขาปิดร้านไปแล้วอ่ะมึง”
“มึงก็ย้ายร้านบ้างไม่ได้หรือไง”
“กูกลัวมันจะอร่อยไม่เท่าเดิมน่ะสิ”
“ดี งั้นก็ไม่ต้องกิน”
“กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน กูเลิกกินตับมากินเหล้าดีกว่าเนอะ” พูดแล้วก็รินเหล้าใส่แก้วแล้วก็ยกซดค่ะ
พอดื่มไปอีกก็เริ่มอยากเข้าห้องน้ำค่ะก็เลยโซเซไปที่ห้องน้ำชายค่ะ ตอนขาออกมาจากห้องน้ำก็ไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าเต็มที่จนน้องฐาแทบทรุด
“เดินดูตาม้าตาเรือบ้างสิ” เสียงโหดๆ ดังมาทำให้น้องฐารู้สึกสยองขึ้นมาเล็กๆ
“ขอโทษนะคะ” เงยหน้าขึ้นมาทำหน้าตาน่าสงสารใส่อีกฝ่าย เขาเป็นผู้ชายค่ะ หน้าตาดี มีเครา ออกไปทางโหดนิดๆ
“อือ....” อีกฝ่ายตอบมาแค่นั้น หนูยิ้มแหยๆ ให้เขาแล้วพลิกกายเดินจาก
“เดี๋ยวครับ...” ง้า.... น้องฐาไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้หนูเถอะ แค่ชนกันแค่เนี้ยอย่าให้ต้องถึงกับลงไม้ลงมือกับกะเทยบอบบางอย่างหนูเลยค่ะ.... หันไปทำหน้าหวาด พร้อมยิ้มแหยๆ
“คะ?” ใจดีสู้เสือค่ะ
“ชื่ออะไรเหรอ?” หือ... ถ้าคิดจะซ้อมล่ะก็ คนเดียวก็พอมั้งคะไม่ต้องถามชื่อเสียงเรียงนามแล้วตามรุมสะกรัมกันทีหลังก็ได้
“ฐะ..ฐาค่ะ”
“อืม...เราโจ้นะ...มีเบอร์ป่ะ?” เอ่อ.... เอ๋??..
จะเอาเบอร์น้องฐาไปทำพิธีสาปแช่งหรือเปล่าคะเนี่ย?
“เอ่อ.... เอ่อ..... จำเบอร์ตัวเองไม่ได้อ่ะค่ะ มือถือก็อยู่ที่โต๊ะด้วย...”
“เหรอ?... งั้น เดี๋ยวรอเราเข้าห้องน้ำแป๊บได้ไหม? จะตามไปเอาเบอร์ที่โต๊ะ” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เว่อร์ไปเปล่าคะ?
“เอ่อ......คือ......” โลกแตกเหรอคะเนี่ย น้องฐา กำลังสับสน มันเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย น้องฐาเมาจนเห็นภาพหลอนหรือหูแว่วรึเปล่าคะ?
“โอเคตามนั้น....” เขาบอกแล้วผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำค่ะ น้องฐาโคตรมึนค่ะ ไม่คิดว่าจะโดนจีบซึ่งๆหน้าแบบนี้มาก่อน เดินไปหลบตรงซอกมุมมืด เกิดวิตกจริตขึ้นมาซะอย่างนั้น
พอเขาออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นหนูเขาก็ทำหน้าเสียดายเล็กน้อยแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะตัวเอง หนูก็กลับไปหาหมอกค่ะด้วยสภาพจิตใจไม่เต็มร้อยเท่าไรค่ะ พอถึงโต๊ะก็ทำตาโตๆแล้วบอกหมอกอย่างตื่นเต้นค่ะ
“หมอก เมื่อกี้มีคนมาขอเบอร์กูด้วย...” ทำเสียงล่องลอยนิดๆ
“จริงดิ ใครมันตาถั่ววะ”
“เอ๊ะอีนี่... ปากเหรอยะ”
“กุล้อเล่น....แล้วไงมึงให้ป่ะ”
“เปล่า...ไม่กล้าให้ หน้าเขาโคตรโหดอ่ะ กูกลัวต่อไปกูจะได้ลงข่าวหน้าหนึ่ง แบบว่าโดนฆ่าโยนทะเลอะไรอย่างงั้น”
“ปอดแหกว่ะ” อีหมอกมันบ่นแล้วก็ไม่สนใจหนูอีกตามเคย....
“อีหมอก มึงรู้ไหมว่าตับอะไรที่กูชอบกินที่สุด”
“ตับไก่ ทำไมเหรอ?” มันทำเสียงรำคาญอีกแล้วค่ะ...
“ถ้ามีคนเอาตับหมูที่กูไม่เคยกินมาเสนอขาย แต่พอดีทั้งตัวกูมีเงินแค่ยี่สิบถ้ากูซื้อตับหมูแล้วกูจะไม่เหลือตังค์พอซื้อตับไก่ มึงคิดว่ากูควรจะซื้อตับหมูหรือว่ากูจะเก็บเงินไว้รอจนกว่าร้านตับไก่จะเปิดวะ”
“โอ๊ยยยยย กูจะรู้กับมึงดีไหมเนี่ย ... ถ้าเป็นกูนะกูคงเลือกตับหมูมั้งเพราะถ้าจะให้กูรอแบบไร้ความหวังมันคงทรมานน่าดูเลย ไม่รู้ว่าอีร้านตับไก่มันเปิดเมื่อไร กว่าร้านจะเปิดกูอาจจะมีเงินเป็นร้อยไว้เหมาตับไก่ ในขณะที่ถ้ากูพลาดไม่ยอมซื้อตับหมู ตับหมูก็อาจจะหมด แล้วท้ายที่สุดกูก็จะอดหมดทั้งตับไก่ตับหมู”
“เหรอ...ขอบใจนะหมอก ใครจะรู้ตับหมูอาจจะอร่อยกว่าตับไก่ก็ได้เนอะ...” น้องฐาพูดกลั้วหัวเราะ แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนรอยยิ้มก็ยังฝืดฝืนเต็มทน
น้องฐายกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วลุกจากโต๊ะ
บางทีการที่เราจะตัดใจจากอะไรที่ชอบมากมันก็ยาก
แต่...ไม่ลองก็ไม่รู้ใช่ไหมคะ?
เอาวะ .... จะตับหมูหรือตับไก่ก็ตับเหมือนกันแหละ....!!
TBC
เพื่อนๆว่า.... ตับไก่กับตับหมูอะไรอร่อยกว่ากัน? แล้วน้องฐาจะตัดสินใจเปลี่ยนไปลองชิมตับร้านอื่นดูบ้างดีไหมคะ?
-
ทำไมน้องฐาต้องหาแฟนแต่ในที่แบบเนี้ย แล้วจะได้คนจริงใจไหม
-
หึ หึ แล้วน้องฐาจะได้ลองตับหมูไหม รออ่านนะคะ
-
แหมมันก้อร่อยทั้งสองแบบนะคะ อยู่ที่ขั้นตอนการเอามากินค่ะตับไก่เล็กๆกินงายเอามาย่างได้กินเล้กๆ ตับใหม่อันใหญ่โตมากมายทำยากแต่เอามาย่างก็อร่อยเหมือนกันเลยอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยเลือกไม่ถุก
3 พีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องฐาเป็นพวกปากแข็ง ปากกล้าแต่ข้างในอ่อนไหว ยังไม่มั่นใจในตัวเอง เลยสร้าง
เกราะให้ดูเป็นคนกร่านโลกมาคลุมไว้ ก็หวังแต่ฐาตัดสินใจแล้ว ไม่มาเสียใจภายหลัง
แล้วกัน
-
เชื่อแล้วว่า คนเขียนสับสนกับพล็อตเรื่องจริง ๆ
จำได้ว่าน้องฐานั่งดื่มเหล้าอยู่ในผับ แต่ดันเพ้อหาแต่ตับหมู ตับไก่
น่าจะพาไปตลาดสดมากกว่านะ 555
-
:กอด1:รอน้องฐาตัดสินใจเองแล้วกัน เลือกไม่ถูกว่าจะเอาตับหมูหรือตับไก่
หรือน้องฐาจะเอาทั้งสองตับ :-[ ชอบชื่อตอนจัง :m20:
-
ถ้าเราอยากกินอะไรบางอย่างนะ
....ต่อให้กินสิ่งที่คล้าย ๆ กัน มันก็แทนกันไม่ค่อยได้หรอก
^^
-
คนเขียนหิวป่ะคะ ตับๆๆๆ :pig4: :pig4:
-
มีคนเค้าบอกมาว่า
ถ้าเจอผู้หญิงในผับแล้วเราชอบตกลงเป็นแฟนกัน พอเลิกกันเค้าก็จะกลับไปอยู่ในผับนั่นแหละ
แต่ถ้าเจอผู้หญิงที่อยู่ในห้องสมุด พอเลิกกันเค้าก็จะกลับไปอ่านหนังสืออยุ่ในห้องสมุดเหมือนเดิม
แล้วตับไก่หรือว่าตับหมูจะอร่อยกว่ากัน?? แต่เราว่าสำหรับฐาคงต้องเป็นตับไก่ เพราะว่าตับหมูคอเรสเตอรอลสูงเกินไปซักหน่อย
-
พี่แนะนำว่า....ช่วงนี้น้องฐาน่าจะลองกินมังสวิรัติดูซักระยะนะจ้ะ นะจ้ะ ^^
-
น้องฐาอดทนหน่อยดิ๊ ไม่แน่ร้านตับไก่อาจจะเตรียมเปิดก็ได้ ถ้าเปลี่ยนไปชิมตับหมูแล้วตับไก่ปิดร้านหนีไปอีกคราวนี้อดฐาวรเลย :เฮ้อ:
-
แล้วพี่โต้งหาสำมะโนครัวไปเปิดร้านแถวไหนเนี่ย
:serius2:
-
เห้อ ถ้าหนังม้วนเก่ามันแย่ะนัก
ก้ออย่าไปทำภาคสองให็มันขาดทุนอีกเลยก็ดีนะน้องฐาาา
เริ่ดๆ เชิ่ดๆ มั่นๆเข้าไว้
ถ้าเค้ารักจริงเดี๋ยวก็กลับมาเปิดร้านใหม่เองแหละอิพ่อค้าตับไก่นั่นอ่ะ= =
-
เดี๋ยวตังหมดนะน้องฐา อดตับไก่ไม่รู้ด้วย
ร้านตับเปิดด่วน น้องฐาหิวจนจะเปลี่ยนร้านแล้ว
-
เอ๋ .................. :m28:
เห็นส่วนใหญ่โวยวาย บอกให้น้องฐาไปหาตับเจ้าใหม่กันไม่ใช่เหรอคะ?
:z1:
แล้วพอน้องจะไปจริงๆ ทำไม คิดถึงอีพ่อค้าตับไก่โต้งขึ้นมากันล่ะ? :laugh:
-
พี่โต้งงงรีบมาง้อได้แล้ว น้องฐาจะไปกินตับหมูแล้วนะ :serius2:
-
อยากเหมาตับไก่ส่งไปให้น้องฐากิน
ถึงจะมีสารพิษสะสม แต่กินแล้วก็เลิกไม่ได้ ยิ่งแบบย่างขอบกรอบๆ แทะมันมาก
-
ฐาขา หาคนดีๆๆหน่อยดีไม๊ค่ะ
-
น้องฐาจะเปลี่ยนใจไปลองตับหมูตับไก่ตับเป็ดไหนๆๆก็ตามใจเตอะคะ
แต่ขอตับดีๆๆนะคะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: พี่โต้งมาง้อไวๆสิย่ะ
-
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
เราก็ชอบตับไก่มากกว่าน้าาาาา
:z2: :z2: :z2:
-
งะ ค้างงง
-
น้องฐาจะได้กินตับมั้ยหน๊อออออ
-
น้องฐาจำศีลสักพักดีกว่า :m5: เจ๊ แนะนำ เอาไว้รอ พ่อค้าตับเจ้าประจำ หาความลงตัวให้ชีวิตได้ กลับมาเปิดร้านใหม่ แล้วค่อยมาใช้บริการ
ไม่แน่ ดีไม่ไดี เปิดร้านตับไก่ใหม่รอบบนี้ อาจมีเมนูแนะนำ :m10: พิเศษ สำหรับลูกค้า อภิมหาวีไอพี แบบน้องฐาก็ได้นะ :m13:
-
น้องฐาขา แน่ใจนะคะ :เฮ้อ: หนูรักอิพี่โต้งไม่ใช่เหรอ?
:z6: อิพี่โต้ง น้องเค้าจะหนีไปกินตับหมูแล้วนะ :angry2: อย่าทำตัวเป็นพวกไม่ยอมรับฟังอะไรนานๆ ได้ไหม :m15:
ถึงจะหมั่นไส้อิพี่โต้งขนาดไหนแต่ก็อยากให้น้องฐาคู่กะอิพี่โต้งอยู่ดี :impress3:
-
น้องฐาจะเปลี่ยนมากินตับหมูแล้ว โอ้!!!! ม่ายยยยยยยย :z3:
-
ตับไหนล่ะฐา ???
งื้อออ....
พี่โต้ง ตุ๊ดอ่ะ พูดแล้วของขึ้น
น้องฐาสู้ๆนะ จะตับอะไรก็กินเหอะ
(ถึงจะเอียงไปทางตับไก้ก็ตาม)
-
เอ๋ .................. :m28:
เห็นส่วนใหญ่โวยวาย บอกให้น้องฐาไปหาตับเจ้าใหม่กันไม่ใช่เหรอคะ?
:z1:
แล้วพอน้องจะไปจริงๆ ทำไม คิดถึงอีพ่อค้าตับไก่โต้งขึ้นมากันล่ะ? :laugh:
ก็อยากให้หาร้านตับใหม่ แต่ก็หาร้านใหม่ที่ทำเลดีๆ สะอาดสะอ้านกว่านี้ซิน้องฐา
-
ของอย่างงี้แทนกันไม่ได้หรอกน้องฐา
-
:o น้องฐา อย่าใจเร็วด่วนได้สิคะ
อย่าเลือกตับหมูประชดตับไก่น้า
-
จะตับไก่หรือตับหมู...กินแล้วดีต่อสุขภาพทั้งนั้น :haun4:
-
คนเขียนอย่าสับสนนานนะเพราะอ่านจะสับสนตาม
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เอาพี่โต้งกลับมาไวไว สงสารน้องฐา
แต่น้องฐานี่ปากดีจริงๆๆๆๆๆ
-
โห น้องฐา(อนา"ฐา"อย่างที่กิ๊กเคยแซวจริงๆ)
วิญญาณปอบเข้าสิงใช่ไหม ไม่กินตับไม่ได้เนี่ยะ
เอาเถอะ น้องคงแค่ชอบกินตับไก่ จะเปลี่ยนไปกินตับหมูบ้างก็ไม่แปลก
เพราะน้องไม่ได้รักในการกินตับไก่
ความชอบมันเปลี่ยนกันง่าย แต่ถ้ารักแล้วมันเปลี่ยนกันยาก
รับผิดชอบในการตัดสินใจของตัวเองให้ได้ละกัน
:beat:อีพี่โต้ง
-
ลองกินตับหมูดูบ้าง เลือดลมอาจไหลเวียนไปหาหัวใจได้ดีขึ้นนะคะ ^^
-
เราชอบตับหมูมากกว่าแหละ อิอิ
ไม่ได้มีความนัยใดๆ แอบแฝง ชอบตับหมูผัดพริกหยวก
ตับหมูผัดกระเพรา ตับหมูผัดกุ้ยช่าย ตับหมูทอดกระเทียม
อร่อยกว่าตับไก่อีก ตับไก่มันฝืดคอ
อันนี้พูดถึงตับจริงๆ ล้วนๆ นะไม่มีอย่าอื่นแอบแฝง
เพราะเชื่อว่าน้องฐากินไม่ลงหรอก ไม่งั้นเจ้าของร้านเดิมเค้าคงไม่ยอมแน่
-
ลองตับร้านใหม่ก็ดีนะคะน้องฐา
ถ้าอร่อยบอกต่อพี่ด้วยนะ
พี่จะได้เอาตับไก่ไปปาหน้าร้านขายตับเจ้าประจำที่น้องฐาเคยกิน เอิ๊กกกกกกก
-
เอาตับไก่ซิ! :impress2:
-
อยากจะเชื่อว่าอีพี่โต้งยังไม่ตายเพราะถูกคนอ่านยำตีน :fire: :fire:
เลิกๆๆๆๆๆๆๆ เลิกกับมานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
aircardพัง! T_T
ต่อเน็ตแล้วคอมค้าง
ทำไงดี
(เอามือถือมาส่งข่าว)
-
น้องฐาขา
ช่วงนี้ตับน่าจะเป็นของแสลง
งดกินก่อนดีกว่าค่า
-
ไม่เป็นไรน้อง
ไหนๆก็ปิดไม่มีกำหนด 555
เป็นช่วงเวลาที่น้องฐาต้องทำใจอยู่จะได้ตัดสินว่าจะทำยังไงกับชีวิตดี
-
ดวงของน้องฐานี่ล่อลวงแต่ผู้ชายโหดๆเหรอคะ
จะบอกว่่าเป็นตอนที่เศร้านะ แต่พออ่านที่น้องฐาเพ้อว่าเจ้าของร้านตับไก่ปิดไม่มีกำหนดนี่อย่างฮาเลย โถ...หนู o17
-
ตับไก่เหอะ
น้องฐารอซักนิด
คนขายแค่กำลังป่วย(ใจ)
ไปรักษาตัว เดะกลับมาเปิดร้าน
น้องฐารอซักนิดนะ
เผลอๆตับไก่มาเปิดอีกครั้งรสชาติอาจจะมีมากกว่าตับปกติ
อาจจะมีตับผสมพริก ผสมอื่นๆให้เผ็ดๆมันๆ ก็ได้นะ5555+
(พิมพ์ไรวะเนี่ยตรู) :m20: :m20:
-
:sad4:
น้องฐารอกินตับไก่ดีกว่านะ
เดี๋ยวอาหารเป็นพิษ
-
o12 ไม่เอาทั้งสองอย่างเลยได้ปะ
ขอตับพี่โต้งอย่างเดียว จบข่าว
-
คนเป็นเพื่อนก็คง งง เนอะ ฐาเป้นอะไร
นั้งบ่นแต่ตับหมูตับไก่ ถ้าจะเมา จริงๆ 5555+
-
เรื่องตับหมู ตับไก่เรา no comment อ่ะ แบบว่าหนูไม่กินตับ
ส่วนตับในเรื่องนี้ เราไม่อยากให้ฐาเปลี่ยนใจ ถึงแม้เราจะไม่ชอบพ่อไก่โต้งตัวนั้นก็ตาม
กินตับไก่จนชิน ก็รอวันที่จะได้กินต่อไปเหอะฐาเอ๊ยยย
-
:o12:
แล้วสุดท้ายน้องฐาก็จะไม่เหลือใคร รึป่าว 555
-
ไม่เอาๆๆๆ
พี่โต้งไปไหนอ่ะ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เห็นใจน้องฐามากๆ เลยตอนช่วงแรกๆ ที่พี่โต้งเข้าใจผิดและมักใช้คำพูดแรงๆ กับน้องฐา :m15:
แต่น้องฐาคะ ถึงจะเลิกกับพี่โต้งได้สักพักหนึ่งก็เถอะ แต่ก็อย่าเพิ่งไปมีใครใหม่ตอนนี้เลยน้า :m17:
คบใครไวไป เดี๋ยวก็จะมานั่งเสียใจอีกอะจ้าคนสวย นะ นะ นะ :m5: :m5: :m5:
-
:a5:
อิพี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อยู๋หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รีบมาแร้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
น้องฐา อย่าใจเร็วด่วนได้นะลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
รออ่านต่อดีกว่า
-
มาลงชื่อรอน้องฐา
คนแต่งสู้ๆ นะครับ
-
ขอมารอน้องฐาอีกรอบ
อยากอ่านต่อจัง มาอัพไวๆๆนะค่ะ :monkeysad:
-
ตอนที่ 19 เจอโจทก์
หนูลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปได้สามก้าวแล้วย้อนกลับมาที่โต๊ะใหม่ ยิ้มแหยๆ ให้ผู้ทอมตรงหน้า
“เออ มึงมีเสื้อกันฝนให้กูยืมป่ะ”
“แล้วกูจะมีไว้ทำประเทศเหรอ จะเอามาใส่นิ้วหรือไง?”
“อุ๊ย!! กูลืม... งั้นกูเปลี่ยนจากยืมถุงมาเป็นยืมไอ้นั่นของปลอมแทนได้ป่ะ”
“ไม่มีโว้ย ถึงมีก็ไม่ให้ ไปหาซื้อเอาเองเลยอันตั้งหลายตังค์”
“ต๊าย ตาย ไม่มีแต่รู้ว่าแพง....” หนูหัวเราะร่า มันส่ายหน้าไม่ตอบโต้
“จะยืมของปลอมไปทำไม ของจริงก็มีอยู่ถมถืด แต่เสียดายนะถุงยางกูไม่มี กูมีแต่ถุงก๊อบแก๊ปใช้แทนได้ป่ะ” หมอกมันกวนกลับมา หนูแยกเขี้ยวใส่มันแล้วนั่งลงดังเดิม
“หมอก...มึงไม่คิดจะห้ามกูหน่อยเหรอ?”
“ห้ามทำไม ห้ามไปก็เท่านั้นถ้ามึงอยากไปจริง ห้ามเท่าไรมึงก็ไม่ฟังหรอก” เป็นงั้นไป “แต่ถึงกูจะยุยงส่งเสริมสักเท่าไร ถ้ามึงไม่อยากไปมึงก็ไม่ไปอยู่ดี”
“แสนรู้จริงจริ๊ง” หนูประชดประชันมัน หันไปลูบหยาดน้ำข้างแก้วเหล้าเล่นอย่างเหม่อๆ
“ฐา.... กูถามจริงๆ เถอะ มึงอกหักใช่ป้ะ” หนูเปลี่ยนจากเหม่อใส่แก้วเหล้าแล้วหันไปตาโตใส่มันทันทีจนคอแทบเคล็ด
“บ้า....อกห่งอกหักอะไร้” หนูหัวเราะกลบเกลื่อน
“ไม่ต้องมาโกหกกู ต่อหน้าก็ทำเป็นร่าเริง กูรู้นะว่าลับหลังมึงไปแอบร้องไห้มา ไม่งั้นตามึงจะบวมบ่อยๆเหรอ ถึงแม้ช่วงนี้จะดีขึ้นมากจนกูคิดว่ามึงคงทำใจได้แล้ว แต่ถ้ามึงเมาแล้วรั่วแบบนี้แสดงว่าที่จริงมึงยังไม่หายหรอกใช่ไหม? มึงไม่ต้องทำตัวเข้มแข็งมากนักก็ได้ มีอะไรหัดปรึกษาเพื่อนบ้างเหอะ ไม่งั้นมึงจะมีเพื่อนอย่างกู อย่างกิ๊ง อย่างอ้อมแล้วก็อีกหลายๆ คนไว้ทำไม” ฮือ....อยากร้องไห้ .....ซึ้งมากเลยหมอก ยิ่งซึ้งก็ยิ่งอยากเล่า แต่จนป่านนี้แล้วเล่าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ยิ่งช้ำมากกว่าเก่ามากกว่า
“ขอบใจนะ .... แต่...กูไม่เป็นอะไรจริงๆ กูแค่อิจฉาแล้วก็เหงาที่ไม่มีแฟนอย่างคนอื่นๆ แล้วก็หงุดหงิดที่กูไม่ได้กินตับผู้ชายบ้างเท่านั้นเอง” ยังปากแข็งเบี่ยงประเด็นไปอีกตามเคย
“จริงอ่ะ ถ้ามึงได้กินตับผู้ชายแล้วมึงจะหายซึมเศร้าใช่ไหม งั้นรอแป๊บ...” หนูมองหมอกมันลุกไปหาเพื่อนคนอื่นในโต๊ะแล้วก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ค่ะ น้องฐาถอนหายใจแล้วหันไปรินเหล้าใส่แก้วตัวเองอีกครั้ง พอยกขึ้นดื่มอีหมอกมันก็กลับมานั่งข้างๆ ดังเดิม
“อ้ะ...กูหาให้มึงได้แล้ว” หนูตาโตใส่ถุงยางที่หมอกมันไสมาอยู่ตรงหน้า กลืนน้ำลายเอื๊อก....
“มึงไปหามาจากไหนเนี่ย?” ทำเสียงตกใจ
“เออ เรื่องของกู กูหามาให้มึงได้แล้วกัน เอาล่ะกูแก้ปัญหาให้มึงได้แล้ว ทีนี้มึงก็ไปได้แล้ว เผื่อมึงจะอารมณ์ดีขึ้น” โอ๊ย.....เพื่อนหนูนี่อะไรมันจะใจดีขนาดนี้...
“อันเดียวจะไปพอยาไส้เหรอยะ” ทำเสียงดัดจริตลอยหน้าลอยตา หมอกมันยิ้มแล้วควักถุงยางอีกหลายอันปล่อยลงมากองตรงหน้า ทำเอาน้องฐาอึ้งหนัก
“แค่นี้พอยัง?”
“มึงเอามาช้าไปอ่ะ กูเปลี่ยนใจไม่อยากกินตับผู้ชายแล้ว” มันยิ้มเหมือนรู้ทัน
“มึงอย่ามาตอ.... กูรู้หรอกว่าที่จริงแล้วมึงไม่อยากไปตั้งแต่แรกแล้ว ที่มึงมาถามขอไอ้นี่ก็เพราะมึงรู้ว่ากูไม่มีให้มึง ถ้ามึงจะเอาของแบบนี้จริงๆ มันไม่ได้หายากสักนิด”
“ก็กูเปลี่ยนใจแล้วไง กูว่า...กูไม่ไปดีกว่า เขาเป็นใครมีเบื้องลึกเบื้องหลังหลังเป็นไงมาไงก็ไม่รู้ เผื่อเป็นฆาตกรโรคจิตหรือเป็นโรคติดต่อร้ายแรงขึ้นมาจะทำไง กูไม่อยากเสี่ยง อนาคตกูยังอีกไกล”
“โห... ทำมาเป็นกลัว กูจำได้นะ ว่าตอนเปิดเทอมมาใหม่ๆ ที่กูเคยพามึงมาเที่ยวที่นี่ มึงยังลากผู้ชายเข้าโรงแรมได้หน้าตาเฉย มึงก็ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเขาสักหน่อย คุยกันได้กี่ชั่วโมงเอง กูไม่เห็นมึงจะเรื่องมากอะไรขนาดนี้เลย... ขนาดกูห้ามแล้วห้ามอีกด้วยซ้ำมึงก็ไม่ฟัง” โอ๊ย....ฟังแล้วมันเจ็บกระดองใจค่าคุณผู้ชม!!!!! อีหมอกมันเล่นพูดแทงใจดำขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอาน้องฐาแทบจะกระอักเลือด น้ำตามันรื้นขึ้นมาเองจนอีหมอกมันถึงกับหน้าเสีย ตอนน้องฐาปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายผู้คนอีกครั้ง
“มึงอย่ามาปรักปรำกูแบบนี้นะ แค่ที่กูโดนเขาด่าคนเดียวก็ช้ำใจจะแย่อยู่แล้ว มึงอย่ามาด่ากูอีกคนนึงเลย ทำไมกูจะไม่รู้จักเขา ถ้ากูไม่รู้จักกูจะกล้าไปกับเขาได้ยังไง กูเคยเจอเขาก่อนหน้านั้นอีกนะเขาเป็นรุ่นพี่ที่มาจีบอีกิ๊งไง เขาเคยมาส่งอีกิ๊งที่หอครั้งนึง ตอนนั้นกิ๊งมันยังไม่ยอมรับเลยด้วยซ้ำว่ามันชอบผู้ชาย แถมยังยกเขาให้กูอีกต่างหาก กูสะดุดใจตั้งแต่ที่เขาพูดแล้วแหละว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง กูก็เลยสนใจลองเข้าไปคุยกับเขาดู ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้โคตรพูดเพราะเลย ขนาดเมานะยังมีเสน่ห์เลย แต่พอกูพูดชื่ออีกิ๊งขึ้นมาเท่านั้นแหละเขาก็ถามแต่เรื่องของอีกิ๊ง มันอย่างเดียว กูอิจฉา กูหึง กูอยากให้เขาหันมาสนใจกูบ้างสักนิดนึง แต่กูไม่รู้ว่าน้ำหน้าอย่างกูเนี่ยมันจะเอาอะไรไปสู้กับคนที่ทั้งสวยทั้งแก่งทั้งดีอย่างกิ๊งมัน กูคิดอะไรไม่ออก กูก็เลยคิดสั้นลากเขาเข้าโรงแรมไป ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วกูไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกๆ คนสักหน่อย กูเคยคิดว่ากูทำถูกแล้ว กูดีใจที่ในที่สุดกูก็ทำให้เขารักกูได้ แต่ถ้ากูรู้ว่ามันจะทำให้เขาเข้าใจกูผิดขนาดนี้ ทำให้เขาคิดว่ากูง่ายไปหมดกับทุกๆ คนแบบนี้ กูไม่ทำซะยังดีกว่า กูน่าจะปล่อยเขาไป กูไม่น่าลากเขาเข้ามาในใจกูแบบนี้เลย ฮือๆๆ” พอระบายความในใจออกมาน้ำตามันก็ไหลพรากเหมือนสั่งได้ จนหมอกมันทำอะไรไม่ถูก
“เลิกร้องไห้ได้แล้วมึง นี่ถ้าเสียงเพลงไม่ดังกูว่าคนทั้งร้านเขาคงหันมามองมึงกันหมดแล้ว”
“ช่างแม่งปะไร กูไม่อายหรอก ฮือ....” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุยิ่งร้องไห้หนัก อ้อมลุกจากเก้าอี้มาอยู่ข้างๆ
“ฐาเป็นอะไร?... หมอกว่าอะไรฐาเหรอ?” อ้อมหันไปทำเสียงดุหมอก
“หมอกเปล่านะอ้อม... ฐามัน....มัน...โอ๋..... แต่ช้าแต่.... เลิกร้องเหอะมึง...เห็นอ้อมไหมจะกินกูแล้ว” สมน้ำหน้ามึง ก็มึงอ่ะแหละทำกูร้องไห้
“ฐาโดนหมอกแกล้งใช่ไหม บอกอ้อมมาเดี๋ยวอ้อมจัดการให้” เอ่อ.... เงยหน้าดูหมอกที่ทำหน้าเศร้าแล้วสงสารเลยส่ายหน้าให้อ้อม
“ฐามันไม่เป็นไรหรอกอ้อม มันเมาแล้วร้องไห้แบบนี้แหละอ้อม อ้อมกลับมานั่งที่เหอะ เดี๋ยวหมอกปลอบมันเองนะ” อ้อมหันมาแสดงคำถามใส่หนูค่ะ หนูพยักหน้าให้อ้อมทำให้อ้อมกลับไปนั่งที่เก่า แต่ยังสะอื้นเบาๆ อยู่ หมอกถอนโล่งอกหันมาถามต่อ
“แล้ว.. “เขา” ที่มึงว่าเนี่ย คนเดียวกับรุ่นพี่ที่มาจีบกิ๊งมันใช่ไหม? จากที่กูฟังดูมึงรักเขาไม่ใช่เหรอ แล้วมึงทิ้งเขาทำไม?”
“ใครบอกว่ากูทิ้งเขา”
“กิ๊งไง มันบอกว่ามึงน่ะสลัดรักรุ่นพี่มัน”
“น้ำหน้าอย่างกูเนี่ยนะ จะไปเป็นฝ่ายทิ้งเขา กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ กูไม่อยากให้อีกิ๊งมันไม่สบายใจไปกับกูด้วย กูไม่อยากดึงมันเข้ามาเกี่ยว ยังไงมันก็เป็นรุ่นน้อง กูไม่อยากให้มันมีเรื่องกับรุ่นพี่ ยิ่งช่วงหลังกูรู้ว่ากังวลใจเรื่องกันย์ กูยิ่งบอกให้มันรู้เรื่องกูไม่ได้เด็ดขาด ทั้งๆ ที่ความจริง ถ้าให้กูไปแย่งชิงผู้ชายกับชะนีกูก็กลัวเหมือนกัน แต่กูไม่อยากให้กิ๊งมันยอมแพ้เพราะกูเชื่อว่ากันย์รักมัน”
“กูซึ้งน้ำใจมึงแทนกิ๊งจริงๆ ถ้ามันรู้มันคงซึ้งเหมือนกัน ที่มึงเก็บความเศร้าเอาไว้ช้ำคนเดียวแบบนี้ แต่มึงจะเก็บกดมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย... เฮ้อ.... อีกะเทยเหล็ก...” มันว่าทำเสียงเหมือนจะสงสารหนูค่ะ แล้วก็ดึงหนูไปซบอกแบนๆ ของมันร้องไห้ต่อไป จนหนูสะกดกลั้นอารมณ์ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้ง...
“หมอก...ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนกู ถ้ากูพูดความจริงอะไรบางอย่างออกไป มึงอย่าโกรธกูนะ” ทำเสียงจริงจังใส่มันค่ะ
“อือ...อะไรเหรอ? ว่ามาสิ”
“คือ...มึงเป็นผู้หญิงภาษาอะไรเนี่ย กูว่านมกูเล็กแล้วนะ ของมึงจะเล็กกว่ากูซะอีกนะเนี่ย”
“หนอย...อีฐา!! กูอุตส่าห์สงสารมึง พูดซะกูของขึ้นเลย กูเองก็ไม่อยากมีหรอกนะหน้าอกเล็กๆ น่ะเลือกได้กูไม่มีเลยซะดีกว่า!!” น้องฐายิ้มแหยๆ ให้เพื่อนค่ะ แต่อีหมอกมันเลิกโอ๋หนูจนแทบจะผลักหนูกระเด็นแล้วหันไปโอบอ้อมทันทีแล้วไม่หันมาสนใจหนูอีก...
ที่จริงก็ไม่อยากพูดอะไรหรอก แต่บรรยากาศมันเครียดเกินไป เลยหาอะไรอย่างอื่นมาทำให้มันหายเครียดเท่านั้นเอง เอาเป็นว่าหมดบรรยากาศซึ้งเศร้าระหว่างเพื่อน แต่ตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ บรรยากาศซึมเศร้าของน้องฐามันไม่ได้หมดไปง่ายๆ เลยค่ะ...หนูเลยเอาแต่ดื่มเหล้าจนเมาหลับคาโต๊ะร้อนถึงบรรดาเพื่อนๆ ต้องพาน้องฐากลับหอ ซึ่งจะเป็นไปอย่างทุลักทุเลอย่างไรนั้น หฯเมาจนจำไม่ได้ได้เลยค่ะ.... รู้แต่ว่าง..ท้ายที่สุดคืนนั้น... ก็ไม่มีตับตกถึงท้องน้องฐาจนได้....
หลังจากนั้นน้องฐาก็ขอร้องเชิงบังคับให้อีหมอกมันหุบปากเรื่องที่หนูมาเป่าปี่พร่ำพรรณนาโวหารต่างๆ นาๆ เรื่องอีพี่โต้งไม่ให้บอกอีกิ๊งมัน เพราะยังไงเรื่องมันก็นมนานกาเล เป็น Past tense ไปเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้อีกิ๊งมันมองว่าหนูเข้มแข็งแบบนี้มันสบายใจมากกว่าต้องเห็นสายตาสงสารเห็นใจ เป็นห่วงจากมันเป็นไหนๆ ถ้ากิ๊งมันเป็นแบบนั้นน้องฐาคงช้ำใจยิ่งกว่าเก่าอีกหลายเท่าตัว กลัว...ถ้าได้ฟังคำปลอบโยนจากมันเพิ่มอีกคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างหนูคงได้เสียน้ำตาแบบอาฟเตอร์ช็อกกันพอดี ขอเลียแผลใจเงียบๆ คนเดียวดีกว่าค่ะ
หลังจากนั้นน้องฐาก็กลับมาเก็บเนื้อเก็บตัวตามเดิมค่ะไม่ออกเที่ยว มันไม่มีอารมณ์น่ะค่ะ สนุกสนานร่าเริงไปวันๆ กับเพื่อนๆ ในหอนี่ล่ะสนุกดี เช่นเมทหนุ่มสองคนในห้องที่หนูพยายามล่อหลอกให้มาลองตับกะเทยแต่มันไม่คล้อยตามสักทีแถมชอบทำท่าทางสยดสยองเวลาเห็นหนูแต่งหญิงแบบเต็มรูปแบบอีกต่างหาก (หนูก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละค่ะเพราะรู้ว่าสองคนนี้มันชายแท้ทั้งแท่ง ไม่เบี่ยงเบน ซึ่งเอกมีแฟนแล้ว ส่วนเดย์ก็กำลังตามจีบสาวอยู่ค่ะแต่ยังไม่ติด )
“ขอร้องเถอะฐา อย่าแต่งตัวแบบนี้บ่อยนักเลย เห็นแล้วข้าหัวใจจะวาย”
“ทำไมอ่า ฐาสวยมากเกินไปเหรอเอก” หันไปทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่เอก หนุ่มนักวอลเล่ย์
“เปล่า นึกว่าหอเรามีผีสาวออกอาละวาด” กรรม -*-
“ต๊ายยย ผีที่ไหนสวยขนาดนี้ยะ” หนูเถียงทำหน้าบูดขณะที่คนพูดหัวเราะขำ
“ฮ่าๆๆ เออ อย่าสวยนักเลย ไอ้เดย์มันยิ่งสายตาสั้นๆ อยู่ วันไหนมันลืมใส่แว่นเข้าห้องมาเจอฐา นึกว่ามีผู้หญิงหลงมาแล้วจับปล้ำทำเมียทำไงเนี่ย”
“อุ๊ย จริงเหรอเอก เดี๋ยววันไหนว่างๆ ฐาจะเอาแว่นเดย์ไปซ่อนนะ อยากให้เดย์หน้ามืดมานานละ” หนูหันไปทำสายตาวิ้งวั้งใส่เดย์ทันที
“อย่าพูดๆ กูสยอง” เดย์ทำท่าสยองจริงๆ ค่ะ
“สยงสยองอะไรกัน” หนูพูดแบบน้อยใจนิดๆ
“ฐา... ถ้าวันดีคืนดีเดย์อุตริลุกขึ้นมาปล้ำฐานะ ขัดขืนให้พอใจจะเป็นพระคุณมาก แต่ถ้าหน้ามืดจริงๆ นะ ฐากระทืบเดย์เลยก็ได้ เดย์ยังไม่อยากมีเมียเป็นกะเทย”
“เป็นฉันมันผิดตรงไหน ชีวิตฉันใครกำกับ เป็นฉันใครจะยอมรับบทบาทให้ความสำคัญ ต่างกันก็เพียงร่างกายแต่ใจเราก็เหมือนๆ กัน ฉันก็เป็น...กะเทยหนึ่ง” ร้องเพลงสมัยพระเจ้าเหาค่ะแต่แปลงท่อนท้าย พร้อมทำมือวาดไปมาประกอบ แล้วหันไปทางเดย์ด้วยสีหน้าเศร้า “เป็นกะเทยมันผิดตรงไหนอ่ะเดย์”
“ไม่ผิด แต่ฐาเคยเห็นเดย์กินมาม่าไหมล่ะ?”
“ไม่เคย...แล้วเกี่ยวอะไรกันอ่ะ?”
“ก็เดย์ไม่ชอบเสี่ยงโชคลุ้นทองอ่ะดิ” เดย์ออกไปทางพูดตรงไปตรงมากวนตีนนิดๆ ค่ะ
“ต๊ายยยยยย หยาบคาย บอกล่วงหน้าสักครึ่งวันสิคะไม่มีหรอกค่ะแจกทงแจกทอง ระดับนี้แล้วไม่มีผิดคิว”
“เถอะน่า.... เราสองคนน่ะยังไม่ดีพอหรอก น่ารักๆ อย่างฐาต้องได้เจอคนดีๆ กว่านี้อีก” เสียงเอกอ่อนโยนปลอบประโลม แต่ไม่น่าไว้ใจค่ะ พูดแบบนี้ทีไรต้องเตรียมเล่นมุขอะไรแน่ๆ
“ดีขนาดไหนอ่ะถึงเหมาะกับฐา”
“อือ....ไม่รู้ดิ สงสัยที่เหมาะกับฐา คงไม่มีในโลกหรือยังไม่เกิด งั้น...ฐาก็...ขึ้นคานทองนิเวศไปก่อนแล้วกันนะ ฮ่าๆๆ” เอกหัวเราะลั่น พาให้เดย์พลอยหัวเราะตามไปด้วย
ชิส์... กะเทยค่ะไม่ใช่ตลกคาเฟ่ ขำกันอยู่ได้ แอบทำหน้ามุ่ยเหมือนงอนแต่ที่จริงแบบนี้ก็มีความสุขดี ถึงจะไม่ได้ชอบแบบคนรักแต่หนูก็ดีใจค่ะที่ได้อยู่ร่วมกับคนที่ไม่รังเกียจกะเทยแบบนี้
สนุกสนานหน้าบานเป็นจานเชิงแล้วก็เดินไปเล่นที่ห้องกิ๊งต่อค่ะ มันหันมาทำหน้าแปลกใจ
“ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเหรอฐา นึกว่าจบเชียร์แล้วจะเที่ยวเก่งกว่าเดิมซะอีก ไหงเป็นนางหอไปซะได้”
“ชิส์... อย่ามาใส่ความกู กูออกจะเสงี่ยมหงิมรักนวลสงวนตัวขนาดนี้ ท่งเที่ยวอะไร ไม่มี้....”
“เหรอ... เออ.... กันย์ชวนกูไปเที่ยววันศุกร์นี้ มึงไปไหมฐา”
“ไปไหนเหรอ?” ถามอย่างตื่นเต้นท่าทางกระดี๊กระด๊าจนกิ๊งมันยิ้มขำเลยค่ะ
“ร้านอาหารน่ะ”
“ต๊ายยยย มึงไปเที่ยวกลางคืนด้วยเหรอ?”
“แค่นั่งร้านอาหารเอง ไม่ได้เที่ยวผับบาร์สักหน่อย แต่กูไม่ได้ไปหรอกนะ กูกลับบ้าน”
“เอ๋า..มึงไม่ไป แล้วกูจะไปได้ยังไง กูไม่ได้สนิทกับกันย์ขนาดนั้นซะหน่อย” เสียดายนะคะเนี่ย นึกว่าจะได้ไปเที่ยวกับกิ๊งมันบ้าง
“ไม่เห็นเป็นไรเลย กันย์เขาฝากมาชวนมึงน่ะ บอกว่าติดค้างอะไรมึงไว้ ไปสิฐา จะได้คอยดูๆ กันย์ให้กูด้วย”
“อ๋อ... หวงเหรอ?” หนูทำเสียงล้อเลียนใส่เหมือนจะแกล้งให้กิ๊งมันเขินแต่เหมือนจะแกล้งไม่สำเร็จค่ะ มันยิ้มหวานแล้วพยักหน้าให้
“อือ...หวง” ยอมรับหน้าตาเฉย
“ต๊ายยยย งั้นต้องไปดูเองแล้วล่ะ ไปด้วยกันดิมึง”
“ก็อยากไป...แต่สัญญากับแม่แล้วว่าจะกลับบ้านอ่ะ”
“เหรอ..” พยักหน้าเข้าใจ พลางคิดทบทวนค่ะ
“ให้ยืมกันย์ไปควงวันนึงนะ ถ้ามากกว่านั้นคิดค่าเช่า อ้อ...ควงเฉยๆ นะอย่าล่อลวงกันย์ไปทำมิดีมิร้าย เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” กิ๊งมันยิ้มหวานมาให้ค่ะ แต่หนูว่ายิ้มหวานๆ แบบนี้น่ะน่ากลัวนักแหละค่ะ เห็นฤทธิ์มันตอนเมามาแล้วก็พอจะรู้นิสัยแล้วค่ะว่ากิ๊งมันแสนดี แต่ถ้าให้มันร้ายมันก็ร้ายไม่เกรงใจเหมือนกัน น้องฐาไม่กล้าเสี่ยงหรอกค่ะ
จนกระทั่งถึงวันศุกร์...น้องฐาก็ได้เป็นซินเดอเรลล่าค่ะ แบบว่าได้นั่งBMW ของกันย์ออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารด้วย น้องฐานั่งข้างกันย์แล้วก็คุยกับศร เฟลม ทิว เพื่อนกันย์ที่ไปด้วย แหมมีความสุขจังเลย ที่ได้อยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อรายล้อม ที่จริงก็งงนะคะเพราะมาแค่เพื่อนๆ แบบนี้ กันย์พาหนูมาทำไมก็ไม่รู้ เพิ่งถึงบางอ้อตอนที่กันย์เฉลยแหละค่ะ
“กิ๊งมันไม่ได้มา แต่ฐามาแทนแบบนี้กันย์คงเซ็งน่าดูเลยเนอะ” หนูพูดกับกันย์เสียงอ่อยๆ ค่ะ
“ไม่หรอก เรื่องที่กิ๊งมาไม่ได้ก็เสียดายนะ แต่ที่จริงกันย์อยากชวนฐามากินข้าวด้วยกันนานแล้วแหละ ก็ที่กันย์ได้เป็นแฟนกับกิ๊งน่ะก็เพราะฐาช่วยแท้ๆ เลยนี่ เลยอยากเลี้ยงตอบแทนฐาบ้าง” อ๋อ...ที่ว่าติดค้างก็เรื่องนี้เองสินะ
“โอ๊ย ช่งช่วยอะไร ไม่ได้ทำอะไรเล้ย”
“อือ..ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก วันนี้เต็มที่เลยนะ อยากกินอะไรสั่ง อยากได้อะไรบอกเลย” แหม...ช่างเอาใจสุดๆ อิจฉากิ๊งจังเลย บรรยากาศก็สุดแสนจะดีขนาดนี้แล้วแท้ คงดีมากๆ เลยถ้าไม่ใช่เพราะ....
“อ้าว.....พี่พุ หวัดดี มากับใครครับ” หนูเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเห็นพี่พุยกมือรับไหว้กันย์แต่ที่ทำให้หนูนิ่งอึ้งตะลึงค้างไม่ใช่พี่พุค่ะแต่เป็นคนที่มาด้วย...
...ผู้ชายผิวขาว หน้าหวาน ตัวไม่สูงมาก...น้องเทคพี่โต้ง....
“อ๋อ เพื่อนพี่...ชื่อเอ” กันย์ยกมือไหว้ตามที่พี่เขาแนะนำ พี่เขายกมือรับไหว้กันย์แล้วสายตาก็หันมามองหน้าหนู เหมือนว่าต่างฝ่ายก็สังเกตเห็นกันและกันเรียบร้อยแล้ว...
“เอ่อ...มีโต๊ะหรือยัง จะมานั่งกับพวกเราไหมครับ หรือว่า...อยากนั่งส่วนตัว” กันย์ถาม แต่คงไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเลยถามแย็บๆ
น้องฐาลุ้นเลยค่ะขอให้พี่เขาปฏิเสธทีเถอะ....
“อ๋อ....คือว่า...เรา....”
“นั่งกับน้องเขาก็ได้นี่ กินหลายๆ คนก็สนุกดี” พี่เอตอบแทนพี่พุค่ะ โอ๊ย....อะไรก๊านนนน จะจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหนยะ....นึกว่าวันนี้วันดีแล้วแท้ๆ ทำไมต้องมาเจอโจทก์แบบนี้ด้วยเนี่ย....-*-
นั่งโต๊ะเดียวกันไม่พอค่ะ แทนที่จะปล่อยให้คนที่เขารู้จักกันนั่งใกล้กัน พี่เอแกดันมานั่งข้างๆ กันย์เฉยเลย แล้วพี่พุนั่งข้างพี่เออีกที บรรยากาศดีๆ กร่อยหมดเลยค่ะ ไม่มีอารมณ์กินแล้วข้าวปลา นั่งซดเหล้าอั้กๆ หมั่นไส้พี่เอมาก
เพราะแกคนเดียว
เกลียดหน้ามัน
เกลียดหน้ามัน
ถ้าไม่เกรงใจกันย์นะต้องมีฟ้อนเล็บกันบ้างแหละค่ะ...
อร๊ายยยยยยยยย.... ขัดใจ
นั่งดื่มอยู่แป๊บนึง กันย์กับพี่พุก็ลุกจากโต๊ะค่ะ นัยว่าไปสูบบุหรี่ด้วยกันประมาณนั้น พี่เอเขาก็เลยได้โอกาสชวนหนูคุย เอ๊ย ไม่ใช่ค่ะพูดให้ถูกต้อง ชวนหนูทะเลาะมากกว่า...
“เพิ่งจะเลิกกับแฟนไปไม่เท่าไร ก็หาได้ใหม่แล้วแบบนี้ ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ” ต๊าย เข้าใจว่าหนูกับกันย์กิ๊กกันเหรอคะเนี่ย ถ้าหาใหม่ได้ทั้งหล่อแล้วก็นิสัยดีอย่างกันย์ล่ะก็ พี่โต้งก็พี่โต้งเถอะค่ะให้ลมแรงแค่ไหนถ่านไฟก็ไม่คุแน่ๆ ถึงจะไม่ใช่แต่อยากเข้าใจไปแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ค่ะ รับสมอ้างไปก่อน แล้วค่อยไปขอโทษกิ๊งมันทีหลังแล้วกัน
“ช่วยไม่ได้นะคะ ของเขาดี ของเขาแรงอ่ะค่ะ ใครๆ ก็อยากได้ มาเองไม่ต้องใช้วิธีสกปรกด้วย” ขอกัดหน่อยนะคะ...
“ว่าพี่เหรอ?” อีกฝ่ายเอียงคอถามด้วยสีหน้าสงสัยค่ะ เชอะ...คุยกันสองคนจะให้ว่าใครล่ะคะ อีปลวก...
“ไม่ได้เจาะจงว่าใครนะคะ แต่ถ้ากินปูนแล้วร้อนท้องก็ช่วยไม่ได้อ่ะค่ะ” หนูจีบปากจีบคอตอบค่ะ แหมสะใจสุดๆ
“พี่ว่าน้องคงเข้าอะไรผิดแล้วล่ะ” ทำมาเป็นนางเอกถูกปรักปรำ ใส่ร้าย ฉันไม่ได้ทำผิดนะยะ หมั่นไส้!!
“อ๋อ งั้นหนูก็ขอโทษนะคะพี่ที่เข้าใจผิด” ตอบไปอย่างนั้นแล้วน้องฐาก็สะบัดบ๊อบใส่พี่เขาค่ะ พี่เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ มีการถอนใจแบบกลุ้มๆ อีกต่างหาก
หนูก็ทำเป็นไม่สนใจ และไม่หันไปมองหน้าอีกจนกระทั่งกันย์กับพี่พุกลับมาที่โต๊ะ
“เสียดาย น้องกิ๊งไม่มา” พี่พุทำเสียงเสียดายใส่กันย์ แหม... เพื่อนหนูนี่เสน่ห์แรงได้โล่จริงๆ ค่ะ
“โธ่พี่... จะมาคิดถึงอะไรแฟนผมนักหนา” กันย์โวยวายค่ะ เวรกรรมพูดถึงกิ๊งแบบนี้ เรื่องที่หนูกับกันย์ไม่ใช่แฟนกันก็แตกเลยสิคะ เฮ้อ... เซ็งเป็ด...
“ช่วยไม่ได้ก็น้องมันสวยนี่ นี่ถ้ากันย์ไม่กันท่าพี่นะ พี่ก็อยากจีบน้องเขาเหมือนกัน” พี่พุพูดเสียงงอนๆ ค่ะ
“สองคนนี้น่ะ คุยกันข้ามหัวคนอื่นแบบนี้ ไม่คิดว่าเสียมารยาทบ้างหรือไง?” จู่ๆ คนนั่งกลางก็พูดทะลุขึ้นมาค่ะ กรี๊ดดดดดดด ขี้วีนสุดๆ แฮะ ทำเอาทั้งพี่พุแล้วก็กันย์ถึงกับชะงักเลยทีเดียว ก็แล้วทำไมคุณพี่ไม่ให้พี่พุนั่งข้างๆ กันย์แต่แรกล่ะคะ โง่จริง
“น้องครับ แลกที่กับพี่แล้วกัน สองคนจะได้คุยกันสะดวกๆ” ว่าไปนั่น แล้วกันย์ก็ตอบตกลงแลกที่กับพี่เอค่ะ กลายเป็นว่า พี่พุอยู่ติดกับกันย์ ถัดมาเป็นพี่เอ ถัดมาเป็นหนู ปีศาจชะมัด ตามมาราวีกันไม่เลิกอีก มีการกระซิบนะคะ
“ไม่ได้เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อกี้หลอกพี่ทำไม”
“ไม่ได้หลอกนี่คะ หนูยังไม่ได้พูดสักคำว่าหนูกับกันย์เป็นแฟนกัน” ทำเสียงเชิดใส่ๆ ค่ะ
“เหรอ...” ยังจะมาทำเสียงประชดอีก... ชิ เหม็นขี้หน้า พอเถียงสู้หนูไม่ได้ก็หยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ค่ะ
“พี่ซาเหรอครับ” พูดเสียงดังเหมือนอยากจะให้หนูฟังด้วยน่ะค่ะ
“...เออยู่ที่ร้าน.... น่ะครับ แวะมาหาหน่อยสิ” ต๊ายยยย กลัวถ้ามีการฟ้อนเล็บขึ้นมาแล้วจะสู้หนูไม่ได้เลยโทรหาพวกมาช่วยเหรอคะ คิดว่าน้องฐากลัวหรือไง ชิส์!!
“ชวนพี่โต้งมาด้วยนะครับ” หา!! ว่าไงนะ “อ๋อ...เอมีอะไรจะเซอร์ไพรส์พี่เขานิดหน่อย..... ขอบคุณครับ”
แล้วพี่เอก็กดวางสายหันมามองหน้าหนูที่ส่งสายตาเหมือนอยากจะกินหัวพี่เขาน่ะค่ะ แต่พี่เขาหันหน้าหนีค่ะ ตัวเองเป็นต้นเหตุให้หนูกับพี่โต้งเลิกกันแท้ๆ เลย แล้วยังจะเรียกให้มาเจอกันทำไมอีก โมโหนะคะ น้องฐาก้มหน้าลงแล้วเอามือกุมขมับ ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่จะได้เจอกันอีก และไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะวางตัวยังไง... รู้อยู่อย่างเดียว หนูอยากร้องไห้!!
“กันย์.... ฐาปวดหัวเหมือนจะไม่สบายอ่ะ ขอตัวกลับก่อนได้ไหม” ไม่ไหวแล้วค่ะ
ใครจะหาว่าปอดแหกก็ยอม แต่หนูทนอยู่ไม่ไหวแล้วจริงๆ
เอ่อ....จนกระทั่งตอนนี้พระเอกก็ยังไม่ออกมาเลย :o12:
แต่ตอนหน้า มันต้องมาแน่ๆ
ส่วน น้องเอนั้น นิคิดหาที่มาที่ไหนของน้องเขาซะนานเลยค่ะ ยังหาบทสรุปที่แน่นอนไม่ได้ว่าจะเอายังไงดี :เฮ้อ:
-
เง้อๆๆๆ
เมื่อไหร่จะดีกันหว่า
เก็บตับไว้นานๆเดี๋ยวตับบูดนะพ่อค้า
:z1: :z1: :z1:
-
ง่าา ค้างอย่าเเรง
ไม่อยากให้คืนดีอ่ะ ยังเคืองที่มันไปนอนกะเด็กขาย :z6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด นั่งกัดเล็บลุ้นจนไขมันจะละลาย
โฮกกกกกกกกกก อีกกี่วันจะได้อ่านตอนต่อไปเนี่ย :serius2:
-
น้องฐากลับไปเลย
โกรธไอ้พี่โต้งแทนน้องฐาน ยังคิดไรไม่ออก ปวดหัว กลับดีกว่าเนอะน้องฐา
-
เอาพ่อค้าตับไก่มาซะดีๆ น้องฐารออยู่จ้า :laugh: 555...
-
รอลุ้นตอนต่อไป :pig4:
-
เซ็งอ่ะ มันค้างคามาก
แบบอยากตื้บโต้ง กับต่อยเอ
มามะน้องฐา เราอย่าไปสนใจผู้ชายหล่อ แต่โง่เลยดีกว่า
-
เอาละทีนี้ จะเครียร์หรือจะยุ่งหนักกว่าเก่าละนี่ อิพี่โต้งก็โง่ชะมัด อย่าไปสนใจตับห่วยๆเลยน้องฐา :angry2:
-
อิอิ แอบมาเสพตับยามดึก
ว่า คุณพ่อค้าแกดันยังไม่ยอมเคย คนอ่านเซ็งเลย
ช้ากว่านี้ระวังโดนปลดนะยะอิพ่อค้าตับ
-
อ่านไปอ่านมาชักจะลืมๆแล้วว่าใครเป็นใคร :เฮ้อ:
-
หายไปหลายวัน แต่ก็ชีวิตน้องฐาก็ยังไม่่ค่อยคืบหน้า
ตกลงพี่เออะไรเนี่ย มันเลวเพื่อ...
-
:เฮ้อ:มันจะได้เคลียร์กันไหมเนี่ย ตอนหน้าพระเอกออกมาแน่นะ
-
ถ้าไอ้พี่โต้งมาแล้ว น้องฐาได้ปรับความเข้าใจก็โอเค
แต่มาแล้วมาว่าน้องฐา เค้าไม่ยอมนะสงสารน้องฐา
-
จะได้เจอกันแล้ว ตอนหน้าดีกันๆๆ คิดถึงตับแล้ว :haun4:
-
นายเอทำแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย
จะพาเรื่องร้ายหรือว่าเรื่องดีมาให้น้องฐาอีกน๊อ
น้องฐาสู้ๆ :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
ยังเคืองไม่หายกับอีพี่โต้ง :fire: :fire:
อยากใหฐาหักอกพี่โต้งอะ แม่ง แอบเคืองไม่หายตอนที่ไปนอนกับเด็กแ :angry2: :angry2:
-
ดีกันๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call:
-
:impress2: อ๊ายยยยยยยยยยยย
พี่โต้งงงรีบ ๆ มานะค่ะ :call:
น้องฐาจะหนีแล้วค่ะ เร็ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เคลียกันให้เข้าใจนะค่ะ :o8:
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
รอคอย รอยคอ ตอนหน๊า คร๊าาาาาาาา
-
ง่า ซดเส้นกันเข้าไป มาม่า
-
คาราคาซัง เซโลงังมากๆค่ะ
-
:sad4:มันคาใจ เค้าอยากอ่านต่อ
-
ตับพี่โต้งค้างไว้นานหลายวันนะเนี่ย
จะฝีมืออร่อยเหมือนเดิมป่าวหนอ 555
น้องฐาเจอะไปเลยอย่าหนีๆ o18
-
- - ไม่น่ามาเจอกันเลยเหอะ
เซ็งๆๆๆ อยากอ่านต่อจ้าๆ
-
กรี๊ดดด ลุ้นตัวโก่งแล้ววว o9
ไหว้ละค่ะ เจอกันก็ช่วยคุยกันรู้เรื่องมั่งเหอะ อย่ามีประเด็นอะไรอีกเล้ยยยยยย :call:
-
o18
ไม่รุจะเม้นไรดี
มันตื้อๆเนอะ
-
กลับมาต่อให้ไวเลยค่ะ ค้าคาใจมาก
ถ้าไม่รู้ภายในวันนี้ คืนนี้คงนอนไม่หลับ(เว่อตลอดอินี่)
เหมือนโจทก์จะเป็นคนดีนะ แต่แอบไม่เข้าใจ อะไรยังไง งง
-
รีบมาต่อนะๆๆๆ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:z3:
รีบมาต่อนะอยากอ่าน อยากอ่าน
-
น้องฐาสู้ๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: ล่งอกที่น้องฐาเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะ :laugh: ชอบหมอกอ่ะ ตลกดี เป็นเพื่อนที่ดีนะ
ตอนหน้าอิพี่โต้งจะมาแล้วใช่มะ หึหึ :z4:
-
หลังจากเซ้งกิจการแล้วพ่อค้าตับหลบไปกบดานเสียเงียบเชียบเชียว
-
ง่า :m16:
เมื่อไหร่จะได้เคลียกะพี่โต้งสะทีๆๆๆๆๆๆ
มาเจอโจทย์แบบนี้ไม่ไหวนะ
กลัวว่าพี่แกจะเข้าใจผิดอีกกกกแอบเซ็งนะจุดๆๆๆนี้
-
อิพี่เอนี่มันอะไรกัน ทุกอย่างพังเพราะแกคนเดียว อ๊ายยยยยยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31:
-
น้องฐากลับไปเหอะ อย่าเจอให้เจ็บเลย คนหล่อแต่โง่แบบนั้น
-
:เฮ้อ:
หนักจายยยย
แต่ยังไงก็หมั่นไส้อีพี่โต้งเหมือนเดิม :angry2:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
เพราะตอนนี้มันค้างที่คอหอย
-
สงสารน้องฐา อุตส่าห์มาแค่กินข้าวชิลๆ
เจอมารผจญเสียนี่
แต่ก็ลุ้นว่าจะเจออะไรอีก เฮ้อ
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารน้องฐา
พี่ขอมาม่าแบบเบาๆก็พอนะจ๊ะนิจ๋า
-
:o12:
-
สงสารน้องฐา เซ็งอิพี่โต้ง :เฮ้อ:
-
รอๆๆๆๆๆ :call:
-
ไปเลยน้องฐา ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ:monkeysad:
ส่วนอิพี่โต้ง ไม่รักไม่ว่าแต่อย่าสงสาร :beat: :z6:
-
ค้างๆๆๆ เมื่อไรจะดีกาน :เฮ้อ:
พ่อค้าตับปิดร้านนานเดียวลูกค้าไปกินร้านใหม่น่า.... :o12:
-
โฮวววววว
ยังไงล่ะนี่ ???
พี่โต้งจะมาแล้ว ,, แล้วน้องเทคคนนั้นจะเอาไงวะ?
ชิส์ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
^^
-
บางที เรื่องนี้ไม่มีพระเอกก็ดีนะ
-
อยากให้เฉลยเร็วๆจัง สงสารน้องฐา
แอบชื่นชมน้องฐา เข้มแข็งสุดๆ
ส่วนเอ...-*-ขอให้กรรมตามสนอง ชริ
-
เจอกันครั้งนี้เอาให้เคลียร์ไปเลยนะน้องฐา
ถ้ายังมาว่ามาดูถูกเราอีก ก็เลิกๆ กันไปเลย เราจะได้คบคนใหม่แบบสบายใจนะ :วู้วว1:
-
พี่โต้ง พี่โต้งๆ
รอ รอ จ๊าาา
-
ไม่รู้พระเอกจะมาเมื่อไร แต่พี่เอนี่มันตัวป่วนชัดๆ
จัดกิ๊งมาสังหารด่วน เพราะรู้สึกจะเวิ่นกับแฟนคลับกิ๊งตลอดๆ :angry2:
-
รอพ่อค้าตับ ว่าแต่น้องฐาจะหลบหน้าทันมั้ยคะเนี่ย o18
-
อารมณ์ค้าง* อ่าาา :sad4:
-
นั่งลุ้นไปลุ้นมา
เครียดแทนน้องฐาเลยทีเดียว^^
ตอนหน้าคงได้ป๊ะพระเอกแล้วเนาะ
-
น่าจะมีการง้อกันเกิดขึ้นอีกรอบ
:impress2: :impress2:
-
เซ็งอ่ะ มันค้างคามาก
แบบอยากตื้บโต้ง กับต่อยเอ
มามะน้องฐา เราอย่าไปสนใจผู้ชายหล่อ แต่โง่เลยดีกว่า
ตบมือเชียร์รีนี้ค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ข้อความตอนท้ายเห็นด้วยอย่างแรง
-
อิพี่โต้งมัวแต่ขายตับแต่ไม่ยอมกินตับสินะถึงได้ไม่มีอะไรไปบำรุงสมอง :z6:
อยากให้น้องฐางอนนานๆไปเลย เจ็บแล้วจำ :m31:
-
:m15: รีบมาต่อหน่อยนะ สงสารฐา น้ำตาจะไหลแล้ว
อิพี่เอ เดี๋ยวปั๊ด!!!
-
เกลียดอีเอ แม่งงงงงงง
อยากให้พี่โต้งมาจัดการ ชิส์
กันย์ไปส่งฐาเลยยยยย
-
เป็นเราเราก็เผ่นวะ...อยู่นาน เด๋วได้ปวดเฮดกว่าเดิม...
-
มาม่าอืดกำลังจะโดนเททิ้งแล้วใช่มั๊ยค่ะ?
สรุปว่าพี่เอไม่ได้เป็นคนไม่ดี เพียงแต่พี่เค้าพูดอะไรที่คนธรรมดาไม่ค่อยเข้าใจ ประมาณนี้หรือปล่าว??
-
กรี๊สสสสสสสสส
ต่อค่ะต่อ อ๊ายย...ชอบบบ :fire:
-
บางที...อาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะ
-
:fire: อีพี่โต้งงง ให้ไวเลยค่ะ มาให้ไว
เดี๋ยวน้องฐาก็ไปก่อนจะได้เคลียร์หรอก :serius2:
-
อีน้องเทคนี้มันยังไงเนี่ย
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้น้องฐาคนสวยต่อ
อิพี่โต้งจะรู้ว่ามีขอดีอยู่ในมือแต่มันเก็บไว้ไม่ได้
คนสวยอย่างเรา(??) เลือกได้
:m20:
-
:fire:
แอร๊ย
น้องฐาสู้ๆ ค่ะ
-
ตอนที่ 20 พ่อค้าตับ?
“อย่าเพิ่งกลับสิฐา กันย์อุตส่าห์พามาเลี้ยงทั้งที ฐายังไม่ทันได้กินอะไรเลย” กันย์รีบห้าม
“เอ่อ ขอโทษนะคือ...” หนูทำหน้าแสดงความเสียใจไปให้กันย์
“กินเหล้ามากจนปวดหัวหรือเปล่าครับ พี่ว่าถ้าน้องเลิกดื่มสักแป๊บอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ” กรี๊ดดดดดดดดดดด อีพี่เอ!! หนูหันไปจิกตาใส่คนพูดค่ะ “หรือถ้าไม่ไหวอยากกลับจริงๆ ให้พี่ไปส่งแทนก็ได้นะ”
แอร๋ยยยยยยยย อะไรจะหวังดีประสงค์ร้ายขนาดนั้นคะ หนูไม่กล้าเสี่ยงกลับไปกับพี่หรอกค่ะ จะเอาหนูไปฆ่าหมกป่าหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยังไม่กลับก็ได้” ตอบอย่างหงุดหงิดแล้วหันมาใช้นิ้วเคาะแก้วเหล้าอย่างกลุ้มๆ ต่อ
ครู่ต่อมาอาหารที่กันย์สั่งก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ แต่หนูกลับกินไม่ลง จนกระทั่งแขกคนสำคัญก็โผล่มาอีกจนได้
“ว่าไงเอ มีธุระอะไรกับพี่เหรอ?” เอาล่ะสิ ไม่ต้องหันไปมองหนูก็จำเสียงได้ค่ะว่าเป็นเสียงพี่โต้งแน่นอน น้ำเสียงนั้นแสดงความหงุดหงิดไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ....น้องกันย์ครับ จะว่าอะไรไหมถ้าพี่ชวนพี่เขามานั่งกับเราด้วย” พี่เอหันไปถามกันย์ค่ะ ซึ่งถ้าหนูตอบแทนกันย์ได้ก็อยากจะบอกพี่เขาเหลือเกินว่า “ไม่ได้”
“เออ กันย์ นี่พี่โต้ง เรียนปีสามแล้วเป็นพี่เทคเอมัน” พี่พุแนะนำ
“อ๋อ....สวัสดีครับพี่ ตามสบายเลยครับ” วันนี้มันวันนัดรวมสายเด็กวิท-ยารึเปล่าคะ ถ้าหนูรู้ก่อนจะไม่มาเด็ดขาด
“พี่โต้งนั่งก่อนครับ” พี่เอบอกพี่โต้งแล้วจงใจสละตำแหน่งหัวโต๊ะ(ตอนแรกกันย์นั่งหัวโต๊ะ) แล้วลุกจากเก้าอี้ “นั่งตรงนี้เถอะครับ”
โอ้...... นรกมาเยือนน้องฐาเห็นๆ เพราะพี่โต้งนั่งลงมาข้างๆ ส่วนพี่เอตั้งใจจะเดินไปที่เก้าอี้ว่างซึ่งความจริงจะอยู่ตรงหัวโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งเก่า แต่เฟลมที่นั่งอยู่ข้างๆ หนูกลับหวังดียอมย้ายไปนั่งตรงที่ว่างนั้นแทนแล้วสละนี่นั่งตัวเองให้พี่เอ ซวยกำลังสองแล้วทีนี้
น้องฐาพยายามทำตัวลีบๆ แล้วก็ก้มหน้าจนตัวจะม้วนอยู่แล้ว ดีที่ต่อผมมาผมก็เลยยาวมากพอจะปิดหน้าปิดตาได้นิดหน่อย แต่คงไม่สามารถพรางตัวได้มากกว่านั้นเมื่อพี่พุเริ่มต้นแนะนำ
“เอ่อ พี่ครับ นี่น้องกันย์ ศร เฟลม ทิว น้องปีหนึ่งคณะเราทั้งนั้นเลยครับ” น้องฐาก้มหน้าก้มตาไม่สนใจชาวบ้านชาวเมืองค่ะ เลยไม่รู้ว่าคนอื่นๆ เขาทักทายอะไรกันยังไงบ้างได้ยินแต่เสียง รู้สึกว่าพี่โต้งหันมามองหนูนะคะ แต่หนูเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเป็นผีจูออน ใจมันเต้นตึ๊กตั๊ก ดังลั่นเลยค่ะ
“ส่วนน้องที่นั่งข้างๆ พี่เป็นเพื่อนแฟนน้องกันย์ครับเรียนอยู่ศิ-กรรม ชื่อน้อง....”
“น้องฐาใช่ไหมครับ..... ไม่ต้องแนะนำก็ได้ครับพี่รู้จัก” เฮือก พุธโธ ธัมโม สังโฆ............น้องฐาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่เขา ซึ่งสายตาที่ทอดมาสบตาหนูนั้นมันนิ่งสนิทจนเดาความคิดแทบไม่ได้
“อ้าว....รู้จักกันด้วยเหรอครับ” พี่พุทำเสียงประหลาดใจค่ะ ดีมากหันไปคุยกันตลอดทั้งคืนไม่ต้องมาสนใจหนูเลยยิ่งดี
“ก็เป็นเพื่อนแฟนน้องกันย์ใช่ไหม? แฟนน้องกันย์ใช่น้องกิ๊งหรือเปล่าครับ” พี่โต้งหันไปถามกันย์ข้างๆค่ะ”
“อ๋อ ใช่ครับ” กันย์ก็หันมาสบตาพี่เขาตรงๆ เหมือนกำลังดูเชิงว่าคนตรงหน้าเป็นมิตรหรือศัตรู
“พี่เป็นรุ่นพี่ที่สอนหลีดมือน้องกิ๊งอยู่พักนึงน่ะครับ” พอตอบปุ๊บสายตาของกันย์ก็วาวขึ้นมาทันทีค่ะ
“อ๋อ.... ถึงว่าสิ คุ้นๆ หน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหน จะว่าไปก็เคยได้ยินเหมือนกิ๊งมันเปรยๆ ว่ามีรุ่นพี่มาเกาะแกะตามจีบมันอยู่ พี่พอจะรู้จักไหมล่ะครับ” กันย์นี่เจ้าเล่ห์นะเนี่ย คงรู้แล้วสิว่าพี่โต้งนี่แหละคือคนๆ นั้นแต่เนียนถาม
“ทำไมล่ะครับ ถ้าพี่รู้จักแล้วแล้วไงเหรอ” พี่โต้งตอบกลับมาเป็นคำถามค่ะ
“ก็ถ้าพี่รู้จัก ผมจะได้ฝากพี่ไปบอกเขาว่า ต่อไปอย่ามายุ่งกับแฟนผมอีกเท่านั้นเอง” กรี๊ดดดดดดดดดด แรงค่ะ กันย์นี่แรงใช้ได้เลย
“อืม ถ้าเจอแล้วพี่จะบอกให้ก็แล้วกันนะครับ” ตอบเรียบๆ เป็นการสงบศึกสินะ
“ขอบคุณครับ”
“เออ ว่าแต่พี่มานั่งด้วยแบบนี้ รบกวนหรือเปล่าครับ ถ้าทำให้ลำบาก มื้อนี้พี่เลี้ยงก็ได้นะ” ชิ....อวดรวย!
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ตั้งใจมาเลี้ยงฐาโดยเฉพาะจะให้คนอื่นออกได้ยังไง ไม่ต้องห่วงนะครับผมเตรียมตัวมาให้ถล่มเรียบร้อยแล้ว คนเพิ่มมาแค่ไม่กี่คนคงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งผมร่วงหรอกครับ” เอาเข้าไปสิ เพื่อนหนูนี่เก่งจริง ตัวไม่มาด้วย ขนาดมาแค่ชื่อยังทำให้ผู้ชายสองคนเขาทำสงครามเย็นกันได้อีก
“อ้อ งั้นพี่ไม่เกรงใจนะครับ”
“ตามสบายครับ.....ฐาด้วยนะ กินเยอะๆ” กันหันมาบอกหนูที่นั่งตรงข้ามกับกันย์พอดีด้วยเสียงหวานๆ “อย่าลืมว่าวันนี้กันย์ตั้งใจพาฐามาเลี้ยงโดยเฉพาะ” อึ๋ย..... คุยกันสองคนก็ดีแล้วไม่เห็นต้องลากหนูเข้าไปร่วมด้วยเล้ยยยยยยย
“จ้ะ ขอบใจนะกันย์” เงยหน้าขึ้นไปยิ้มหวานให้กันย์ แต่ไม่รู้ทำไมทันทีที่เงยหน้าแค่หางตาที่เหลือบไปเห็นว่าคนข้างกายมองมา บรรยากาศมันก็เย็นๆ จนเสียวสันหลังวาบยังไงก็ไม่รู้
“อืม...ตั้งใจพาน้องฐามาเลี้ยงเหรอ งั้นพี่ชักจะเป็นห่วงน้องกิ๊งซะแล้วสิ” พี่โต้งเอ่ยลอยๆ ขึ้นมาค่ะ ทำเอาหนูแทบสะดุ้ง
“ห่วงทำไมเหรอครับ” กันย์ถามขึ้น
“น้องกันย์ไม่รู้อะไร ว่าน้องฐาน่ะเขาชอบตีท้ายครัวเพื่อน” อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปากเหรอคะ? คุณพี่....พูดมาได้ หนูเงยหน้ามองหน้ากันย์ที่ทำหน้างงทันทีเลยค่ะ
“แหมพี่โต้งล่ะก็ ล้อเล่นซะแรงเลยนะคะ เดี๋ยวกันย์ก็เข้าใจหนูผิดกันพอดี” เสแสร้งทำเสียงตีสนิท ใจดีสู้เสือค่ะ
“อ้าวเหรอครับ ขอโทษแล้วกันที่พี่เอาเรื่องจริงมาพูดเล่น” โอ๊ยยยยยยย จะฆ่ากันให้ตายคาโต๊ะเลยใช่ไหมคะพี่ อยากจะร้องไห้ค่ะ ก็ทั้งโต๊ะหันมามองหน้าหนูกับพี่โต้งสลับกันไปมา คงจะเริ่มงงที่มากัดกันออกสื่อแบบนี้
โอ๊ยยยย ความอดทนคนเรามันก็มีขีดจำกัดนะคะ คุณ....ผู้ชมมมมมมมมม
“พี่โต้งไม่ต้องเป็นห่วงกิ๊งมันหรอกค่ะ เพราะที่จริงแล้วหนูน่ะไม่ชอบตีท้ายครัวใคร ไม่ลักกินขโมยกินของใคร อยากได้อะไรก็ขอกิ๊งมันตรงๆ ซึ่งๆ หน้า กิ๊งมันก็เป็นคนตรงเหมือนกัน อะไรที่มันไม่ชอบไม่สนใจมันก็บอกหนูตามตรง ไอ้เรื่องที่หนูจะไปต่อยอดพัฒนาความสัมพันธ์ทีหลังก็ถือว่าไม่ผิด แต่ของรักของหวงแบบกันย์ กิ๊งมันบอกหนูมาแล้วว่ามันไม่ยอมยกให้ใครทั้งนั้นแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างหนูก็ตาม หนูไม่บ้าพอที่จะไปแก่งแย่งแข่งขันชิงดีชิงเด่นกับมันหรอกค่ะ” หันไปยิ้มสู้อยากกัดหนูดีนัก ขอตอกให้หน้าหงายทีเถอะ รู้ซะบ้างว่ากันย์น่ะเขาเป็นคนที่ถูกเลือก (ไม่ใช่แฮร์รี่ พอตเตอร์นะคะ) ส่วนพี่น่ะเป็นคนที่ถูกลืมค่า
“งั้นเหรอ... พี่ยินดีด้วยนะครับน้องกันย์ ที่ได้เป็นของรักของของหวงของคนที่ทั้งสวย เก่ง นิสัยดีอย่างน้องกิ๊ง รู้ไหมว่าน้องกันย์เป็นผู้ชายที่โชคดีมาก” พี่โต้งหันไปบอกกันย์ด้วยน้ำเสียงที่แสดงความชื่นชม ยินดี อย่างจริงใจ ทำให้น้องฐาต้องกำมือแน่นจิกเล็บลงในอุ้งมือตัวเองอย่างลืมตัว
“แล้วก็เป็นที่อิจฉาของใครๆ อีกหลายคนเลย” ค่ะ.... หลายคนในที่นี้ก็รวมพี่อยู่ด้วยใช่ไหมคะ?
“ครับ ผมก็คิดอย่างนั้น” กันย์ยิ้มให้พี่โต้ง เหมือนบรรยากาศมาคุที่สองนักรบจะฟาดฟันกันมันจางหายไป ดูเป็นมิตรมากขึ้น
แต่บรรยากาศภายในใจของน้องฐาสิกลับครึ้มหม่นเหมือนมีเมฆฝนหลายก้อนล่องลอยมาบดบัง
ใจเย็นๆ นะน้องฐา.... ท่องไว้.....
โกรธคือโง่....
โมโหคือบ้า....
ต้องสงบสติอารมณ์ ยุบหนอ พองหนอ.....
แต่.... แต่.....แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อีพ่อค้าตับพิษนี่เก่งนะ ทำให้น้องฐาทั้งบ้าทั้งโง่เลยตอนนี้ !!
ใช่ซี้ ก็น้องฐามันไม่ได้สวย ไม่ได้เก่ง ไม่นิสัยดีอย่างนังกิ๊งมันนี่!!!
ฮือ.... ไม่บอกก็รู้ตัวดีอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องมาพูดตอกย้ำให้มันช้ำเลือดช้ำหนอง เจ็บกระดองหัวใจแบบนี้เลย อีพี่โต้งบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทุเรศ ใจร้าย ใจดำ อำมหิตที่สุด ฮือๆๆๆๆๆ
♪ ได้แต่น้อยใจ รู้ไหม เธอคงไม่รู้ว่ามีคนหนึ่งเจ็บแค่ไหน
ทรมานจริง.... แค่ฟังแค่นี้มันก็ร้าวไปทั้งขอบตา ภาวนาอย่าให้น้ำตาไหลลงมาให้อายคนอื่นเขา
“น้องครับ แฟนต้าน้ำแดงขวดนึง” พี่โต้งหันไปตะโกนบอกบริกรค่ะ ชิ สั่งมาทำไมยะ
หนูกำมือขึ้นกดจมูกตัวเองไว้ค่ะ ก้มหน้าลงพยายามไล่น้ำตา หยิบแก้วเหล้าตั้งใจจะดื่มค่ะ แต่มือใหญ่ของคนข้างกายกลับรั้งแก้วไว้ไม่ให้ยกขึ้นน้องฐาเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
“หน้าแดงแล้วนี่แสดงว่าเมาแล้ว”แน่ใจเหรอคะว่าหนูหน้าแดงเพราะเมา ความจริงแล้วหนูโมโหพี่ต่างหากค่ะ “อย่าดื่มมากนักเลย ดื่มน้ำแดงไปเถอะนะ” พี่เขาบอกแล้วไสแก้วน้ำแดงที่เพิ่งรินมาให้ค่ะ หนูล่ะสุดจะสับสนกับท่าทางแปลกๆ ของพี่เขาเหลือเกิน ตกลงว่าจะมาทำเป็นสนใจใยดีกันอีกเพื่ออะไร
“ขอบคุณค่ะ หนูเบื่อน้ำแดงแล้วไม่อยากดื่ม” ตอบกลับไปด้วยเสียงเหวี่ยงๆ แล้วรั้นดึงแก้วเหล้ามากระดกดื่มอั้กๆ อย่างกับน้ำ พี่โต้งถอนใจหนักๆ แล้วยกแก้วน้ำแดงขึ้นดื่มพรวดๆ จนหมดแก้วก่อนจะเปลี่ยนเป็นแอลกอฮอล์ชนิดเข้มข้น หึหึ ทำไมพี่ไม่ออนเดอะร็อกไปเลยล่ะคะ เชอะ!
ครู่ต่อมา ไก่ชิ้นเล็กๆ ก็ถูกตักมาวางลงบนจานของหนูค่ะ หนูเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้งด้วยสายตาที่แสดงถึงคำถาม
“เอาแต่ดื่มเหล้า ไม่กินอะไรรองท้องบ้างเดี๋ยวก็ปวดท้องแย่หรอก” พี่โต้งบอกมาด้วยเวียงอ่อนโยน ชิ!!มาทำเป็นห่วงใย ใครเขาสน ใครเขาสั่งให้ทำ หนูเอาช้อนตักไก่ไปใส่จานพี่เอที่นั่งข้างๆ หนูแทนค่ะ
“พี่เอทานเถอะค่ะ หนูรู้ว่าพี่ชอบไก่ โดยเฉพาะไก่โต้งเนี่ยคงชอบมากกกกกกกกก” หนูหันไปกัดพี่เอค่ะ
“น้องฐาทานเถอะ พี่โต้งเขาอยากให้น้องทานมากกว่า” พี่เอเขาบอกแล้วตักไก่กลับมาใส่จานหนูค่ะ หนูกำลังงงว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่
“ขอบคุณในความหวังดีนะคะ ถ้าหนูอยากกินหนูกินเองได้ ถ้าไม่อยากกิน จะมาบังคับกันไปก็ไร้ประโยชน์ค่ะ” เหวี่ยงใส่มันทั้งสองคน ไม่กินไก่แล้ว แล้วก็เลิกดื่มเหล้าด้วย เอนหลังพิงพนักเก้าอี้นิ่ง แต่ตอนนี้หนูคิดว่าตัวเองเริ่มมึนๆ แล้วแหล่ะค่ะ เล่นดื่มหนักตอนท้องว่างแบบนี้ด้วยนี่คะ จะเมาง่ายก็ไม่แปลก
“พี่มานั่งด้วยก็เลยกินข้าวไม่ลงเหรอไง” พี่โต้งถามมาอีก น้ำเสียงเหมือนจะเริ่มหมดความอดทนแล้วเหมือนกันค่ะ รู้ก็ดีแล้วค่ะ ว่าเห็นหน้าพี่แล้วหนูกินข้าวไม่ลง
“หรือว่า.... คืนนี้คิดจะไปต่อกับใครก็เลยอดข้าว” หนูหันขวับไปหาพี่เขาทันทีจนคอแทบเคล็ด ส่งสายตาวาวโรจน์จ้องตาพี่โต้งเขม็ง พยายามผ่อนลมหายใจสะกดกลั้นความโกรธจนสุดความสามารถ หัวสมองมันกำลังคำนวณหาถ้อยคำล้านแปดว่าจะเอาคำไหนๆ มาตอบกลับให้แสบถึงทรวงดี
“แหม แสนรู้จริงนะคะ หรือที่พี่เอไม่กินไก่ของน้องฐาก็เพราะพี่สองคนจะไปต่อเหมือนกัน” เค้นเสียงเสียดสีกลับไป ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำให้พี่เขาหรือตัวเองเจ็บมากกว่ากัน!
จ๊อก....... ครืดดดดดดดด
“อร๊ายยยย” น้องฐาร้องลั่นค่ะ นี่ถ้าเก๊กแมนมาก็โป๊ะแตกเลยค่ะ รีบขยับเก้าอี้แล้วลุกขึ้นยืนให้น้ำแข็งหล่น น้ำเหล้าที่พี่เอทำหกใส่ตักหนูไหลย้อยไปตามท่อนขาที่โผล่พ้นขากางเกงยีนตัวสั้น มันเย็นเจี๊ยบจนรู้สึกหนาว
“พี่ขอโทษครับน้องฐา ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ” อร๊ายยยยยยยยยยยย ไม่ได้ตั้งใจยังขนาดนี้ ถ้าพี่ตั้งใจไม่เทรดหัวน้องฐาเลยหรือไงคะพี่!!
พี่เอพยายามจะมาช่วยเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองซับเสื้อหนูให้หายเปียก มันช่วยได้หรือไงเล่า โอ๊ย หงุดหงิด นอยด์แดกค่ะ
“ไม่ต้องแล้วค่ะ หนูไปล้างที่ห้องน้ำเองค่ะ” ทำเสียงหงุดหงิดใส่พี่เขาที่ส่งสายตาสำนึกผิดมาให้ แสดงละครเก่งเหลือเกินนะคะพี่ เดินลงส้นเหมือนตัวร้ายในละครทีวีออกจากโต๊ะ.... เดินมั่วๆ มึนๆ มาได้หน่อยก็เริ่มงงค่ะ น้องฐาหยุดยืนลังเลอยู่ตรงใต้ต้นไม้ แล้วห้องน้ำมันไปทางไหนหว่า
หมับ....
“ไปทางนี้....” แขนเล็กๆ ของหนูถูกใครคนหนึ่งจับแล้วดึงให้เดินตามไปที่ห้องน้ำ.... คนละทางกับที่เดินมาเลย เวรกรรม...
ห้องฐาเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินนำด้วยแววตาที่แสดงความหวั่นไหว ศีรษะตรงมั่นคง ร่างสูงโปร่ง ไหล่กว้าง แขนยาวของคนตรงหน้า มือแข็งราวปอกเหล็กที่เกาะกุมข้อมือเล็กๆ ของหนูไว้มันอบอุ่นอย่างประหลาด
ขอบตามันร้อนผ่าว เอ่อคลอขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว และเกิดคำถามขึ้นอีกครั้ง
♪ มันเกิดอะไร....กับหัวใจ......ควบคุมยังไงไม่ได้สักอย่าง
จะห้ามยังไงก็ไม่มีทาง....ให้มันหยุดคิดถึงเธอ......
(OST. ดอกรักริมทาง ขับร้องโดยบี้ เดอะสตาร์)
พี่โต้ง.....
พี่รู้บ้างไหม ว่าตลอดเวลาที่เราไม่ได้เจอกัน.....
จนถึงตอนนี้ .... ไม่มีวันไหน.......
ไม่มีวันไหนเลย.......ที่หนูจะไม่คิดถึงพี่.....
.............................................
ไม่มีความคิดเห็นค่ะ คงต้องรออ่านตอนต่อไปเอาเอง......
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องนิใจร้าย~~~~
มาทำให้อยากรู้แล้วก็จากไป
ขอร้องเถอะนะคะ ตอนหน้าอย่ามาม่าแล้วเลย
พี่อิ่มแล้วคร่าาาาาา
เอิ๊ก~~~~~
-
แวะมาตามหากิ๊งเพื่อนฐา
อยู่ที่นี่หรือปล่าวนะ
ฮ่าาาาาาาาา
ตอนหน้าไม่เอามาม่านะ กลัวๆๆๆ
-
ประชดกันไปประชดกันมา เง้อออออ (พ่อค้าตับปากร้ายขนาดกะเทยยังต้องชิดซ้ายเลยนะเนี่ย) :angry2: :angry2:
พี่เอดูเหมือนจะดีแอบๆ แต่ก็ต้องรอดูใจกันต่อไป
ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
รำคาญไอ้พี่เออ่ะ อะไรมากมายเนี่ย :z6:
-
:serius2:เมื่อไหร่พี่ไก่โต้งกับน้องฐาจะปรับความเข้าใจกันซักที
+1 ให้น้องฐา
-
ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆ :angellaugh2:
มาต่อเร็ว ๆๆนะ สู้ ๆๆ ค่ะ ^^
-
:sad4: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ชั้นเริ่งเซ็งกะอิพี่โต้งแล้วนะ
สงสารน้องฐาจะแย่อยู่แล้ว
ตอนเลิกก็ไม่ยอมฟังน้องฐาสักนิด ตอนนี้จะยังมาพูดจาแล้งน้ำใจกันอีก
เดี๋ยวจะส่งเสริมให้น้องฐาไปกินตับหมูแทนตับไก่แล้วจริงๆ
-
:o12:
ไร้คำพูด
นั่งเศร้าเพราะน้องฐาอยู่
+1
-
น้องฐาเข้มแข็งไว้นะ
ถ้าอิพ่อค้าตับมาง้อ อย่าเพิ่งใจอ่อน
เชิดใส่นานๆ เลย
-
ตอนต่อไปอยู่ไหน?
ฮึกกก พี่โต้งมาทำอ่อนไหว ให้ไหวหวั่น
งื้อออ น้องฐาจะทำยังไง ,,
แล้วพี่เอ นี่ยังไง ?
ลุ้นสุดๆ!!
-
:monkeysad:
-
สงสารน้องฐา :m15:
-
:serius2: น้องนิตัดฉับแบบนี้!!! เอาส้อมมาจิ้มพุงพี่เลยดีกว่าค่ะ :serius2:
-
:call: :call: :call:
-
:กอด1: โธ่...โธ่....พุทโธ ธัมโม สังโฆ
:z2: ใจเย็น ๆ พูดกันดีดีนะจ๊ะ
-
เอิ่ม ต่อแค่นี้
ไม่ช่วยอะไรเลย ค้างยิ่งกว่าเดิม - -
-
เอ :z6:
-
รอค่ะ
รีบมาต่อน่ะ :m15:
:L2: :L2:
-
พี่โต้งแกทำเหมือนยังมีใจ
:sad4: ทำไมอ่า
รออ่านตอนต่อไปว่าจะเป้นแบบไหนต่อ
รีบๆๆคืนดีกันไวไว คนอ่านใจจะขาดและ
-
ยอมง่ายๆไม่ได้นะน้องฐา
เดี๋ยวพ่อค้าขายตับได้ใจเกินไป
อร๊๊ายย
-
ก็ยังคงอึดอัดอ๊ะ :sad2:
น้องฐาสู้ๆนะ
แล้วก็..อย่าปากแข็งกันนัก ทั้งคู่เลย
-
น่าสงสารน้องฐาค่ะ ตอนหน้าพ่อค้าตับเค้ายังจะใจร้ายอยู่มั้ยคะ
-
:z3:ตอนหน้าเอาให้เคลียร์นะน้องฐา อึดอัดแทนอ่ะ
วาจาแต่ละคนช่างเชือดเฉือนเสียจริง
-
"ไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร
ได้แต่น้อยใจ น้อยใจ
บอกกับฉัน อย่ากลัวฉันจะเสียใจ จะให้ฉันเป็นอะไรในใจของเธอ"
-
:z3:
โอ้ย อึดอัดอ่ะ
รีบมาต่อให้เคลียร์ น้า รออยู่
-
อร๊ายยยยยยยย อีพี่โต้งคะ ยังไงกันเนี่ยยย
-
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สั้นไป อร๊ายยยยยยยยย กลับมาก๊อนนนน มาต่ออีกจึ๋งนึงก็ยังดี :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารน้องฐา อิพี่โต้งจะกัดน้องไปถึงไหน แล้วมาทำดีด้วย
แล้วยังเออีกจะแกล้งน้องฐาทำไม
-
ประชดกันไป ประชดกันมา
เจ็บทั้งคู่ T T
-
อยากจะกรีดร้องเป็นภาษาอินเดีย :z3: :z3:
ค้างค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ๊ากกกกกกกก ตัดฉับ ๆๆๆๆ
จนอยากร้อง ตับ ตับ ตับ
อ๊ากกกก ปรับความเข้ากันสักทีเถอะน้า
:o12:
-
ตัดตอนดัง ฉับ!!!
อ๊าก กกก ค้างอย่างรุนแรงเลยค่ะ
สงสารฐาต่อไป
-
อ๊ากกกก สงสารน้องฐาตาดำๆTTwTT
พี่โต้ง จะเอายังไงกันแน่คะ โกรธก็ด่าให้เสียใจ
แล้วพอนึกจะมาก็มาอ่อนโยนดูแลอย่างนี้อ่ะนะ
:m16: :m31:
-
พี่โต้งก็ไม่เลิกโง่ สาสารฐาจริงๆ
-
พี่โต้งกับพี่เอ นี่เล่นอะไรกันค้า ต่างกับวันที่บอกเลิกฐาเลยนะ
-
นังน้องฐาคะ แกโมโหจนหน้ามืดตามัวไม่ดูอะไรๆ ให้มันดีๆหน่อยล่ะคะ
เดี๋ยวปัดเชียร์พี่เอคู่พี่โต้งจริงๆ ซะเลย
ท่าทางเป็นคนดี ไม่งี่เง่า อิอิ
-
ค้างๆๆๆ :serius2: มาต่อไวๆๆนะค้า :call: เศร้ามาหลายตอนคิดถึงตับแล้วอ่า :oo1:
-
้เพิ่งตามอ่านทันอะ ดันจบแบบค้างคาใจ
ขอตอนต่อไปดีกันเถอะนะสงสารน้องฐา หน้าชื่นอกตรม
-
:z3: ค้างงงงงงงงงงงงงง
แล้วตกลง..อีพี่เทคน้องเทคคู่นี้มันยังไงล่ะคะ :serius2:
มาทำคนอื่นเค้าฟุ้งซ่านเยี่ยงนี้...ไม่ดีเน่อออ o22
-
:กอด1:
ฐาอย่าปากแข็งสิ ปากไม่ตรงกะใจเลย...
แต่ก็เข้าใจนะ ตอนนี้คงเจ็บและอยากลืม พอกันทั้ง 2 คน...
ป่ะ ไปปรับความเข้าใจกัน(ในห้องน้ำ กร้ากกก)
รออ่านตอนหน้าจ้า...
-
หนูก็คิดถึงพี่เหมือนกันคะ
หายหน้าหายตาไปหลายตอน
-
คนเขียนไม่มีความเห็น. คนอ่านนั่งน้ำตาซึมค่ะ :impress3:
-
มัวแต่เล่นพ่อแง่แม่งอน แล้วเมื่อไรจะคืนดีกัน
อยากกินตับนะ ไม่เอามาม่า
-
อ่านไปก็........เฮ้อออออออ :serius2:
ให้กำลังคนแต่ง น่าติดตามมากเลย ^^
-
โถถถๆๆๆ
พี่น้องฐาของช้านนนนนนน
:monkeysad:
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พ่อค้าตับใจร้าย
ไม่รักแล้วจะมาเทคแคร์อีกเพื่ออะไร :o12:
-
มาโหวต ว่าควรจะมีกึ๋น
ฮ่าๆๆ ,, บางทีมันก็จำเป็นจริงๆนะ
-*-
-
เอนี่เป็นตัวร้ายแฝงตัวมาหวังซื้อตับรึเปล่าเนี่ย
กะช้อนซื้อแบบผูกขาด?
-
อยากรู้จริงๆว่าอิพ่อค้าตับกับ(ไอ้)เอมันคิดไรอยู่
ทำน้องฐาช้ำใจแล้วยังมาทำแบบนี้อีก :m16:
รีบเคลียร์ตัวเองเร็วๆเลยนะอิพ่อค้าตับ
รอตอนต่อไปจ้า
-
:serius2:ตกลงพี่โต้งกะเอมันยังไงกันนนนนนนน
แล้วพ่อค้าตับกับน้องฐาจะเข้าใจกันได้ยังค้างคาเลยตัดฉับแบบนี้ :z3:
-
เอ่อ....ช่วงพักกิจการนี่ พ่อค้าอารมณ์ขึ้นๆลงๆนะนี่...ลูกค้าออกแนวงง....555+
-
พี่โต้งมาง้อน้องฐาชิมิ o18
-
ไอ้พี่เทคน้องเทคคู่นี้มันเล่นอะไรกัน :เฮ้อ: เหมือนน้องฐาหัวปั่นอยู่คนเดียว
เอาเถอะ เต้นรอดีกว่า รอๆ :z2:
-
เซ็งพี่โต้ง....เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอะไรกันแน่เนี่ย :m16:
-
พ่อค้ามาอารมณ์ไหนนิ น้องฐางง :impress3:
-
:o12: :o12: :o12:
-
:sad4:ค้างมากมาย
จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย ลุ้นจริงๆ
-
ฐาสู้ๆนะจร้า
เป็นกำลังใจให้นะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่โต้งแม่งต้องการอะไร ไม่เข้าใจ ชอบตบหัวแล้วลูบหลังตลอด
อิพี่เอมันยังไงของมันวะ ไม่เข้าใจเลย
สงสารฐา :m15:
(เมื่อไหร่จะได้กินตับ)
-
อีพี่เอ๊ เอ เอ้ เออออ ขอให้มันเป็นแค่การลองใจของเจ๊แกเต๊อะ
เพราะตอนนี้อย่ากระชากหัวเจ๊แกลงมากัดมาก ท :z6: :beat: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :fire: :m31: :m16: :angry2:
ยังไงคนอ่าน(คนนี้)ก็ยังชอบตับไก่เหมือนเดิมนะจ๊ะ
ฐาโต้งไฟท์ติ้ง
-
มารอตับหวานด้วยคนครับ ตับย่างขมๆมาหลายตอนแระ
-
สงสารน้องฐาาาาาาาาาา
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
มาโหวตเฉยๆก่อนนะค่ะ ยังไม่ได้อ่าน 4 ตอนแล้วอ่ะ รอดูท่าทีก่อนนิ.. :o8:
-
:monkeysad:
น้องฐาาาาาาาาาาาาาาาาาา
สู้ๆนะคะ อย่าได้อ่อนแอต่อหน้าผู้ชายที่มันไม่ใยดีเรา
ด่าว่าเราเสียหาย
อย่าหวังว่าออดอ้อนแค่เล็กน้อยแล้วจะคืนดี
เห็นเราเป็นอะไรทำไมถึงไดใช้คำพูดคำจาได้ร้ายกาจขนาดนั้น
ถึงจะอยากให้ดีกันก็เถอะแต่ไม่ฟังที่เราพูดเลยนี่มัน"ไม่เชื่อใจกันเลย"งั้นสินะ
แถมเชื่อเป็นตุเป็นตะว่าเรา"ง่าย"
โอ๊ย!!!!!!โกรธ
:fire:
-
เง้ออ ทะเลาะกันซะงั้น แต่มันส์ดี เถียงกันเข้าไป เพราะยังไงก็สะใจคนอ่าน(คนนี้)
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
พี่ดต้งจะพาน้องฐาไปไหนคะเนี่ย :-[
-
เง้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องฐา อย่าไปยอมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขัดขืนเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไหร่ความจริงจะเฉลย กะสมน้ำหน้าไอ้พี่โต้ง หึๆ
-
เง้ออออออออ
เพิ่งอ่านถึงตอนที่อิพี่โต้งใจร้าย ทำน้องฐาร้องไห้แล้วยังมีหน้ามาขอเบอร์กับน้องกิ๊งค่ะ
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารน้องฐา Y________Y
-
เมื่อไหร่จะม๊าาาาาาาาา
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงเนี่ย สนุกมากค่า ชอบฐาอ่า แล้วก็เกลียดพี่โต้ง ชิร์ๆ
-
ไม่อยากให้ตอนหน้ามาม่า แต่ก็ไม่อยากกินตับอ่ะ
อยากให้เคลียร์ๆไปเลย แล้วตกลงอิพี่เอนี่ดีรึไม่ดีคะเนี่ย
-
ขอโหวตว่าไอ้พี่โต้งแมร่งโง่!!!! แถมโง่บรมด้วย!!!
-
โอ้...................แจ้งข่างร้าย :sad4:
แบบว่ากำลังแต่งนิยายค่ะ..... ปกติก็สมองตันจนคิดอะไรแทบไม่ออกอยู่แล้ว..... :serius2:
แต่งไปได้พักนึงก็เลย ไปเล่นบอร์ดเปลี่ยนลายเซ็น...
แล้ว ก็เปิดเอกสารอื่นออกมาด้วย....
แล้ว.... ตอนปิดเอกสารดันเผลอปิดไฟล์ของน้องฐาไปโดยไม่ได้เซพ o22
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :m15:
น้องฐาหายวับไปกับตาเค้าเลย ............... เค้าต้องเริ่มแต่งใหม่หมดเลยง้า..... :sad4:
ความจำเค้ายิ่งสั้นๆ อยู่อ่ะ เค้าจะกู้คืนเอกสารใหม่(เค้นสมองปลาทองของตัวเอง)คงต้องใช้เวลาสักพัก
ฮือๆๆๆๆๆๆๆ เศร้า.....ทำใจไม่ได้...... ขอเวลาทำใจและขอเวลาคิดคำด่าพี่โต้งต่อ(??) :เฮ้อ:
..........................
บอกข่าวแล้วรีบเผ่น :o12: เฮ้อ :เฮ้อ:
-
แงงงงงงงงง
คนอ่านต้องกลับไปทำใจด้วยเหมือนกัน
-
รออ่านอ่ะ
ติดเรื่องนี้มากมายยยยยย
-
จะรอนะค่ะ อยากจะคิดว่ามันไม่จริงงงง T_T
-
:m30: หา.........น้องฐาของพี่ *เสียงโหยหวน* :dont2:
อืมมม เข้าใจค่ะ เข้าใจ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอนี่เนาะคะ o7
ยังไงนักเขียนก็สู้ๆนะคะ เราเป็นกำลังใจให้ค่ะ เย่ๆๆ :ped149:
-
ล้อเล่นใชม๊ายยยยยยยยย ฮือ...ดราม่าเกิดขึ้นกับชีวิตคนอ่านแล้ว...ฮือออออออ :dont2:
เอาใจช่วยให้แก้ปัญหาได้โดยไวนะคะ
-
สู้ๆๆๆคับบบ
-
ก่อนจิ้มเข้ามา อารมณ์นี้ :m4:
แต่ตอนกลับออกไป อารมณ์นี้ :dont2:
สู้ๆนะ ยังไงก็จะรออ่านจ้า
-
:dont2:
-
:o12: :o12: แล้วจะไม่ไก้เจอน้องฐาไปอีกนานม๊ายยยย :z10:
-
อ้ากกกกกกกก น้องฐา!! TT เน็ตเสียเพิ่งมาได้อ่าน ก็เจออุปสรรคเสียแล้ว กระซิกๆ ไหนจะบอร์ดล่มอีก ทำไมความรักเรามันรันทดเช่นนี้ โฮกกกก
-
ตอนเห็นหัวข้อ ก็เครียดจัดแล้ว คิดถึงน้องฐาใจจะขาด พอเข้ามาอ่านยิ่งเศร้า ขอให้กู้ไฟล์จากความจำให้
ได้โดยเร็วไวนะครับ
-
เง้อออออ รอน้องฐาเช้าเย็นเลย โอ้ววววววม่ายนะ T_T
-
โอววว ม่ายยยยน้องฐาหายไป๋ เอาใจช่วยให้กู้ไฟล์ได้ กระซิกๆ :sad4:
-
:z3: :z3:
-
พอเห็นข้อความว่า ลาพักทำใจ น้องฐาจะไปไหน
เอาใจช่วยให้กู้ไฟล์คืนมาได้นะ
เราจะได้อ่านน้องฐาต่อ และจะด่าพี่โต้งด้วย
:L2:
-
:sad2:
ไม่นะ น้องฐา
อย่าหายไปไหนนะ :dont2:
จงกลับมา ขอให้กู้ไฟล์ได้สำเร็จ
-
:o12: :o12:
เป็นกำลังใจให้สู้ๆๆ
มาต่อไวๆนะจ้าาาา
-
มาให้กำลังใจคนเขียนเน้ออออ สู้ๆๆๆๆ
คนอ่านก็จะรอให้ให้กำลังใจต่อไปป
ปล.กด กึ๋น ที่พี่โต้งคสรมีจะได้ฉลาดบ้างอารายบ้าง
-
:a5:
ม่ายยยยย......
แต่ก็รอดูน้องฐาต่อสู้นะจ๊ะ
พร้อมมาเมื่อไหร่ แม่ยกรออยู่จ๊ะ...อิอิ
-
:sad4:น้องฐา ไม่จริงต้องฝันอยู่แน่ๆ
ขอไปทำใจพร้อมกับพี่นิ :o12:
-
แง! ทำใจด้วยคน
อยากอ่านต่อมากๆเลย T^T
สู้ๆนะค่ะ
-
มาทำใจเป็นเพื่อน โธ่
-
กำๆๆ
อย่าหายไปนานนะ
:z3: :z3: :z3:
-
:a5: o22 :beat: o22 :z6: เง้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!!!!!
-
ง่ะ..... :o12:
รู้มั๊ย เค้าแทบไม่เป็นอันทำงานเลยนะ เปิดเช็คดูตลอดว่าน้องฐามารึยัง
รีบๆกลับมาไวๆน้า :m15:
-
กรี๊ดดดดด....หายหรอคะ
อาถรรพ์อิพี่โต้งแหงๆ
สู้ๆนะคะ จะรออ่านค่ะ^^
-
รอตอนต่อไปครับ
-
มาให้กำลังใจผู้แต่ง เป็นเราก็คงเซ็งเหมือนกันที่ทำไฟล์หายต่อหน้าต่อตา :m15:
รอลุ้นน้องฐากับพ่อค้าตับต่อไปปปปปปปปป :ped149:
-
สู้ๆๆ น่ะค่ะจะรอ
แต่ขอไปทำใจก่อน :o12: :o12: :sad4:
-
o22. OMG. สู้ๆไม่เป็นไร แต่เค้าจะรอน้าาาาาาาาา
-
สู้นะคะ :กอด1:
-
ง่า.. ไม่เป็นไรค่ะ เข้าใจๆ แต่อย่าหายไปนานนะคะ กลัวขาดใจซะก่อน กำลังสนุกเลย
ระหว่างนี้ เดี๋ยวจะนั่งสาปแช่ง เผาพริกเผาเกลือด่าพี่โต้งรอไปก่อนแล้วนะคะ หุหุ
-
แสดงว่าคนอ่านก็ต้องทำใจเตรียมรับมาม่าไว้สิค่ะเนี๊ยะ :z3:
-
ม่ายจริงใช่ไหม :o12:
รอน่ะค่ะ :monkeysad:
:L2: :L2:
-
เวรของกรรม กรรมของเรา _*_
ช่างมันๆ รอได้ๆ
โหวตกึ๋นค่ะ ร้านตับร้านนี้ควรมีอย่างยิ่ง
ตับก็มีแล้ว(เยอะด้วย อิอิ)
หัวใจก็มีแล้ว(พ่อค้าเค้าว่างั้นอ่ะนะ)
แต่กึ๋นนี่ยังน้อยอยู่ ควรหามาลงเพิ่มนะคะ
แล้วก็แบ่งให้น้องฐาบ้างก็ดี ขาดแคลนพอกัน
-
:a5: :a5:
เป็นกำลังใจให้ รีบๆมาต่อน้องฐานะ
-
เป็นกำลังใจให้คุณนินะครับ
อย่าเพิ่งใจเสีย ผมเชื่อว่าเนื้อเรื่องมันอยู่ในเนื้อสมองคุณนิอยู่แล้ว
ไม่แน่ว่าแต่งใหม่อาจจะดีกว่าเก่าก็ได้ครับ
สู้นะครับ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนคะ :L2:
ขอให้ไอเดียบรรเจิด เพื่อน้องฐาและพี่โต้ง
และคนอ่านทุกคน
+1
-
อ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ค้างจังรุย
รีบมาต่อนะคร๊าบ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
หุหุ
ให้ไปเลย
+1
อิอิ
-
อย่าไปนานนะหนู
-
สู้ๆๆๆๆน้าาาาา
-
คุณพระช่วย กล้วยบด !!!!!!!!
ไม่เป็นไรนะ จะรอน้องฐาขา ต่อไป
ไฟล์เก่ากู้ไม่ได้ ช่างมันเนาะ เป็นกำลังใจให้นะ
คิดถึงน้องฐาเหลือเกิน
:sad4: :o12: :monkeysad:
-
สู้ๆนะคะ รอน้องฐาเสมอ
เพราะทีน้องฐายังรออีพ่อค้าตับได้เลย
คนอ่านรอด้ายยยT T
-
:m16:
ขัดใจอีพี่โต้งเป็นที่ยิ่ง :m31:
-
ง่ากลับมาได้แล้วคิดถึงน้องฐาจนปวดตับละ
-
ปวดตับค่ะ แต่น้องฐาสู้ๆนะ อิอิอิ อยากอ่านตอนต่อไปมากๆอ่ะ
-
อ่านทันแล้ว ค้างเลย อย่าลานานนะ :z10:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
ฮือๆๆ คิดถึงน้องฐาาา TT__TT
-
เพิ่งมาไล่อ่านจนถึงตอน 20 ครบรสค่ะ ทั้งฮา ทั้งเศร้าทำเอาน้ำตาซึมหลายครั้งเลยค่ะ
-
น้องฐาของพี่โถ่........................
ขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิดเล้ย สาธุๆ
-
เข้ามาหลายรอบ
รออยู่นะค่ะ อยากอ่านมากเลย T^T
-
ได้แต่ รอรอรอรอรอ ได้แต่รอรอรอรอ
นานไปไหมง่า รีบมาต่อเร็วๆน๊าาา เค้ารออยู่ หุหุ
-
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ แต่งใหม่ก็มีคิดออกมาบ้างลืมบ้างลดบ้างเพิ่มบ้าง จนในที่สุดก็ออกมา
เป็นตอนที่แต่งแล้วปวดหัวมาก แต่งยังไงก็ไม่ค่อยลื่นเท่าไรค่ะ เลยนาน(มากกกกกก)เป็นพิเศษ ฮา
ผิดพลาดเรื่องเนื้อหา และความสมจริงก็ขออภัยด้วยนะคะ พิมพ์ๆ ลบๆ แก้ๆ นานมาก ถ้าไม่ลงก็คงอีกนาน
ตอนนี้ รสฮาคงน้อยหน่อยนะคะ แบบว่าน้องฐาก็มีช่วงที่ฮาไม่ออกเป็นเหมือนกันค่ะ
ตอนที่ 21 -- >มาม่าผัดขี้เมา >////////<
สับสน...
พี่โต้งทำให้น้องฐามึนงงไปหมดแล้ว สองขาก้าวตามแรงดึง สองตาทอดมองมือตัวเองที่ถูกกระชับแน่น
หลากคำถามเรียงถ้อยเป็นร้อยพัน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว
ตอนเจอกันครั้งสุดท้ายยังตัดพ้อต่อว่า ด่าทอสาดเสียเทเสีย แต่พอมาวันนี้ทำไมกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า น้องฐาไม่เข้าใจ
เมื่อไม่รักกันแล้วจะมาทำดีเพื่ออะไร
รู้ไหมทำให้คนๆ นี้ยิ่งเจ็บ....
♪เมื่อเธอลา ใจมันถูกทำร้าย เจ็บไม่หาย ที่เธอทำอย่างนี้
เคยรักเธอทั้งหัวใจ บอกใจพอสักที จากนี้ต้องลืมเธอให้ลง...
น้องฐาเผลอตัวเดินตามพี่โต้งมาได้ไม่ไกลนักก็คืนสติ พยายามบิดข้อมือให้คลายจากการเกาะกุม พี่โต้งหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง แต่หนูหรุบตาต่ำลงตอนที่บอกออกไป
“หนูเดินเองได้ ไม่ต้องจูงหรอกค่ะ” หนูไม่อยากได้รับความใจดีจากคนใจร้ายอย่างพี่อีกต่อไปแล้ว
“เดินเป๋ๆ แบบนี้น่ะเหรอ?” คำถามมีแววเย้ยหยัน หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเมามากจนเดินเป๋อย่างที่พี่เขาว่าจริงหรือเปล่าแต่ก็พยักหน้าให้ หัวสมองมันตื้อเสียจนคิดอะไรไม่ออกแม้แต่จะหาถ้อยคำมาประชดประชันต่อล้อต่อเถียงอย่างเก่า
“ตามใจ” พี่เขาบอกด้วยเสียงกระแทกนิดๆ แล้วหันหลังเดินนำต่อไป หนูเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่ปวดแปลบ พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำ แต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้นใดที่ยอมปล่อยให้เล็ดลอดออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง
จนกระทั่งถึงห้องน้ำหนูก็ไม่รอให้พี่เขาหันมามอง รีบโค้งตัวเดินผ่านพี่โต้งเข้าห้องน้ำชายปราศจากผู้คนไปอย่างรวดเร็ว
เข้มแข็งไว้นะน้องฐา..... กลับมาร่าเริงเข้มแข็งอย่างเก่าได้แล้ว อย่าให้ใครหรืออะไรมีอิทธิพลต่อเราได้อีก หนูบอกตัวเองแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาโดยเร็ว
พี่โต้งเดินตามเข้ามาในห้องน้ำ หนูก็ทำเป็นไม่สนใจเปิดน้ำใส่อ่าง แล้วพยายามใช้มือวักน้ำจากก๊อกมาใส่เสื้อตัวเอง
“เร็วหน่อยนะ ฝนลงเม็ด ถ้าตกหนักก็คงติดอยู่ห้องน้ำไปไหนไม่รอดแน่”
“งั้นพี่ก็กลับไปก่อนสิคะ เดี๋ยวหนูกลับไปเองคนเดียวก็ได้”
“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำเข้าเถอะไม่ต้องออกความเห็น” อะไรของเขาเนี่ย...
“ค่าๆ” ตอบยานคางนิดๆ หันมาสนใจเสื้อผ้าตัวเองต่อ
อี๋.....แหวะ....เหม็นเหล้า....
เซ็งจิต เสื้อผ้าทั้งเปียกทั้งเหม็น แต่คงทำอะไรไม่ได้มาก คงต้องทนๆ เอาเพราะจะซักก็จะเปียกไปกันใหญ่ ทำความสะอาดเท่าที่พอทำได้ไปก่อนแล้วค่อยกลับไปซักที่หอแล้วกัน ถอนใจแล้วบิดน้ำออกจากเสื้อจนน้ำหยดแหมะ เดินเข้าไปในห้องส้วมเอาสายยางฉีดขาตัวเองล้างน้ำเหล้าแต่น้ำมันแรงค่ะมันเลยกระเด็นจนน้องฐาเหมือนจะเปียกไปหมดทั้งตัว วันนี้มันวันซวยอะไรของหนู ฮือ....
น้องฐาล่ะเซ็ง.... แต่พอหันหลังกลับจะเดินออกก็ต้องชะงัก...
พี่โต้งเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องส้วมขวางทางไม่ให้น้องฐาเดินออก หนูทั้งแปลกใจและตกใจจนต้องก้าวถอยหลัง แต่แขนยาวๆ ของพี่โต้งกลับคว้าข้อมือหนูไว้ไม่ให้ขยับ
“เข้าไปอาบน้ำมาหรือไง เปียกไปหมดทั้งตัวแล้ว” บ่นแล้วส่ายหน้า เอาใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองเช็ดแขนเปียกๆ ของน้องฐาเบาๆ ทำยังไงดี หัวใจเต้นแรง จนหยุดไม่อยู่....
พี่โต้งเงยหน้าขึ้นจากแขนมาสบตาหนู กลัว...ว่าพี่เขาจะเห็นแววตาไหวสะทกอ่อนไหวจึงเสหันไปมองทางอื่นทันควัน
“ทำไมล่ะ....รังเกียจพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้แต่หน้าก็ไม่อยากจะมอง” น้ำเสียงมีแววน้อยใจอยู่ในทีทำเอาหัวใจกระตุกวูบ รีบปฏิเสธ
“เปล่าหรอกค่ะ หนูก็แค่ทำตามที่พี่ต้องการเท่านั้น ถ้าไม่จำเป็น จะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก” หนูนำคำพูดสุดท้ายที่พี่เขาพูดกับหนูกลับมาเตือนสติเราทั้งคู่อีกครั้ง ใจจริงอยากจะทำเสียงแข็งแสดงออกว่าไม่เจ็บ ไม่แคร์ แต่ตอนท้ายยังอดเสียงสั่นไม่ได้
“หึ...ช่างจดช่างจำดีเหลือเกินนะ” ทำเสียงไม่พอใจนิดๆ ค่ะ
“เรากลับกันเถอะค่ะ....” เปลี่ยนเรื่องทันควันแล้วพยายามจะแทรกกายผ่านช่องว่างเพื่อเดินออกจากความคับแคบของห้องส้วม แต่พี่โต้งกางแขนมากันไว้ไม่ให้ผ่านได้
“ไม่ต้องรีบแล้วแหละ เพราะฝนตกหนักแล้ว คงยังไปไหนไม่ได้ รอฝนหยุดก่อนแล้วกัน”
หา!! ฝนตก...ติดแหง็กอยู่ด้วยกันที่นี่สองต่อสอง โรแมนติก หรือมาคุกันแน่เนี่ยเริ่มหวั่นๆ
“เป็นอะไร อยู่กับพี่แบบนี้มันลำบากใจมากหรือไง”
“เปล่าหรอกค่ะ หนูกลัวพี่เอเขาจะเข้าใจว่าหนูให้ท่าพี่ เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ กลัวไม่โดนแค่น้ำเหล้า ต่อไปจะเป็นน้ำกรดแทน” บอกเสียงเรียบโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมอง
“เอก็แค่ซุ่มซ่าม ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” มีแก้ตัวให้กันด้วย เชอะ!!
“เหรอคะ นี่ขนาดไม่ตั้งใจ” น้ำเสียงประชด ก้มลงมองตัวเองเปียกโชกไปทั้งตัวแล้ว หงุดหงิดชะมัด...
“เป็นอะไรไป ตั้งแต่ที่โต๊ะแล้วนะที่เราตั้งแง่ แล้วก็ไปก้าวร้าวใส่เขา ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย”
“ขอโทษนะคะ ลืมไปว่าแตะต้องไม่ได้” ยังไม่เลิกประชดค่ะ พี่โต้งมองหน้ามุ่ยๆ ของหนูนิ่งไปครู่
“อย่าบอกนะว่า....น้องฐาหึงพี่..” คิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ว่าน้ำเสียงนั้นมีความดีใจแฝงอยู่
“หนูรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกอย่างนั้น ในเมื่อเรา....” หนูเงยแหงนหน้าขึ้นสบตาของคนตัวสูงกว่าด้วยแววตาสั่นไหว “.....ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว”
ขอบตามันเจ็บ....แสบและสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว....
“ถ้าไม่ใช่ แล้วร้องไห้ทำไม”
“จะมาสนใจอะไรกับน้ำตาดาราแบบนี้ แค่ดีดนิ้วมันก็ไหลพรากๆ แล้วล่ะค่ะ” ตอบแล้วเอามือป้ายน้ำตา พยายามหยุดร้องไห้
“พูดกันดีๆ บ้างไม่ได้เหรอไง ทำไมต้องประชดด้วย พี่พูดด้วยดีๆ นะ”
“ช่างเถอะค่ะ หนูจะร้องไห้ทำไมก็ช่าง มีอะไรก็พูดมา ถ้าไม่มีก็หลบเถอะค่ะ ห้องส้วมแคบๆ ไม่ได้น่าพิศมัยเท่าไรนักหรอก” ทำเสียงเชิดใส่ค่ะ พี่โต้งกระชากแขนน้องฐาไปเผชิญหน้า
“จองหอง อวดดี ถ้าความจำดีนักว่าพี่เคยพูดอะไรไว้บ้างก็น่าจะจำได้ด้วยนะว่าพี่ไม่ชอบถูกใครเมิน”
“แล้วไงคะ...คุ้นๆ จะช่วยเตือนความจำให้ชนิดไม่มีวันลืมไม่ใช่เหรอคะ ก็ดีเหมือนกันนะ เรื่องอื่นพอจำได้แต่ไอ้นอนกับใครยังไงบ้างเนี่ยจำไม่ค่อยได้เลยเพราะหลายคนจัด”
“มั่วมากนัก ระวังเถอะจะเจอแจ๊กพ็อตเข้าสักวัน”
“แหมๆ ไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใยน้องฐาหรอกค่ะ ถึงหนูจะสำส่อนแค่ไหน ก็มีสมองมากพอจะดูแลป้องกันตัวเองค่ะ รับรองไม่มีโรคมีภัยมาเบียดเบียน แต่อย่างพี่ก็ไม่น่าห่วงหรอกมั้งคะ ในเมื่อ.....” หนูโอบแขนไปหาพี่โต้งลูบไล้นิ้วเรียวไปตามร่องกระดูกสันหลังแล้วฉกกระเป๋าหนังของพี่โต้งออกมาเปิด ชูซองถุงยางขึ้นมา
“เหมือนเดิมเลยนะคะ นิสัยชอบใส่ถุงยางไว้ในกระเป๋าเนี่ย ว่าแต่หนู ตัวพี่เองก็ใช่ย่อยเหมือนกันนะคะ” พี่โต้งเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าเงินกลับไปเก็บค่ะ แต่ถุงยางยังอยู่ในมือหนู
“มีไว้ในกระเป๋าก็ไม่ได้แปลว่าใช้บ่อยๆ นี่ เอาไว้เผื่อกรณีฉุกเฉินเท่านั้นแหละ เผื่อวันดีคืนดี โดนกะเทยที่ไหนตีหัวลากเข้าป่าจะได้มีอะไรป้องกันตัวบ้าง”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เหมือนโดนด่าเลย จิกตาใส่อย่างโมโห
กัดริมฝีปากตัวเองอย่างเจ็บใจ จับมือพี่โต้งดึงให้เข้ามาในห้องส้วมเดียวกันแล้วหันไปล็อกกลอนเสร็จสรรพ
“จะทำอะไรอ่ะ” ต๊าย....พ่อหนุ่มน้อยไร้เดียงสา ช่างไม่รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมกะเทยอย่างหนูเสียเลย
“ก็ไม่มีอะไร ไหนๆ ข้างนอกฝนก็ตกไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว หาอะไรทำแก้เซ็งกันดีไหม เช่น สร้างกรณีฉุกเฉินขึ้นมาก็น่าตื่นเต้นดี เสียดาย ไม่มีป่าให้ลากเข้าไป ขอเปลี่ยนเป็นลากเข้าส้วมแทนแล้วกันนะคะ”
หนูส่งรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้งอาบยาพิษ ก้าวเท้าเข้าไปชิดแล้วแตะฝ่ามือลงลูบไล้บริเวณแผงอกนอกเสื้อเชิตสีขาวแผ่วเบา อย่างยั่วยวน
พี่โต้งไม่ตอบกลับค่ะมีแต่ทำหน้างงสุดชีวิต
พ่อค้าตับปิดร้านไปนานแบบนี้ รู้บ้างไหมเนี่ยว่ามีลูกค้าเขาหิวจนใกล้จะลงแดงเต็มทนแล้ว
“ถือว่าสนุกกันเฉยๆ ไม่ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกัน เหมือนกับวันแรกที่เราได้เจอกันไงคะ”
น้องฐาพยายามจะหลอกตัวเองซ้ำอีกครั้งว่าทุกสิ่งที่ทำลงไป.....เกิดจากความใคร่ล้วนๆ ไม่มีความรักเจือปนเลยสักนิดจริงๆ พี่โต้งก็เป็นได้แค่เครื่องบำบัดความใคร่ชั้นเลิศก็เท่านั้นแหละ!! น้องฐาจะไม่รักผู้ชายใจร้าย ปากจัด โง่เง่า คนนี้อีกแล้ว
คิดพลางพยายามแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น ลูบไล้ด้วยปลายนิ้วอย่างแผ่วเบาให้สมความคิดถึง.... หือ.... ไม่ใช่หรอก...ไม่ได้คิดถึงสักหน่อยแค่นึกถึงเท่านั้นต่างหาก...
พี่โต้งไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธค่ะ น้องฐาก็คิดเองเออเองว่าพี่เขาสมยอม...
“นะคะ.... รับรอง น้องฐาจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง” แค่นยิ้มอย่างขมขื่น “เพราะถ้าแค่ระบายความใคร่ล่ะก็ จะผู้หญิง ผู้ชาย หรือกะเทยก็เหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอคะ?” ตอกย้ำเข้าไปอีก ให้หัวใจมันเจ็บมากๆ เจ็บบ่อยๆ เดี๋ยวก็คงจะชินไปเอง
“น้องฐา พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ก็แค่กำลังโมโหอยู่ก็เลย...” หือ...หูฝาดหรือเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆ ก็ขอโทษ คิดว่าหนูอยากฟังนักหรือไง
♪หมื่นเหตุผลที่ทิ้งฉันไป กี่พันคำที่เธอคร่ำครวญ พูดว่าเธอเสียใจที่ได้ทำกับฉัน
อยากจะขอให้ฉันเห็นใจ ให้อภัยกับเธอได้ไหม รู้หรือเปล่า ว่าใจฉันนั้นคิดยังไง
ไม่เลย... หนูไม่ต้องการคำขอโทษ หรือคำอธิบายอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เซ็กส์เท่านั้นแหละที่ต้องการ
หนูเอานิ้วชี้ไปวางที่ปากพี่เขาเบาๆ ยิ้มหวานและเอียงคอ ขณะที่มือตัวเองก็ไม่อยู่สุขยังลูบไล้ เปะป่าย ล้วงควักลงไปในขอบกางเกงยีน
“เอาไว้พูดทีหลังดีกว่าค่ะ ตอนนี้อย่าพูดอะไรเครียดๆ เลย ฟังแล้วปวดสมอง” บอกแล้วเริ่มรุกไล่ ปลดกระดุมกางเกงยีนของพี่เขาออก จนเผยความเป็นชายให้เห็น พยายามจะช่วยปลุกเร้าเพิ่มความต้องการให้คนตรงหน้า ด้วยปลายลิ้นและริมฝีปากจนสุดความสามารถที่มี จบท้ายด้วยการใส่ถุงยางให้เสร็จสรรพ
จากนั้นก็ดันให้พี่เขาถอยหลังลงไปนั่งบนโถส้วมค่ะ ส่วนหนูเริ่มจัดการกับเสื้อผ้า(ชื้นๆ)ของตัวเอง
“เราจะคุยกันให้รู้เรื่องก่อนไม่ได้หรือไง”
“ไม่ใช่เวลามาคุยหรอกค่ะ เพราะหนูรู้ว่าพี่ก็เริ่มมีอารมณ์แล้วเหมือนกัน” บอกพร้อมกับเซนิดๆ ตอนถอดกางเกงออก ทำไมห้องน้ำมันเอียงนิดๆ ก็ไม่รู้สินะคะ
“ไหวไหมเนี่ย เมาอยู่ไม่ใช่เหรอ...” เอ๋.... นี่หนูเมาเหรอ เมาที่ไหนกัน ไม่ได้เมาสักนิด
“ไม่ต้องห่วงค่ะ” เอานิ้วชี้โบกไปมาประกอบด้วยค่ะ ส่งยิ้มหวานด้วยตาเยิ้มๆ “แอลกอฮอล์ทำให้ความสามารถในการขับขี่ยานพาหนะลดลงแต่การขับขี่อย่างอื่นเพิ่มขึ้นนะคะ” ถอดเสื้อผ้าออกอย่างทุลักทุเลนิดๆ ไม่เมาหรอกค่ะ แค่ไม่เหมือนเดิม....
“ไม่เถียง...” พี่โต้งพึมพำ แต่หนูไม่เข้าใจความหมายหรอกค่ะ
เล็บยาวที่เคลือบสีชมพูอ่อนลากเบาๆ ไปตามแผ่งอกกว้าง เงยหน้าขึ้นใช้สายตาพราวพรายขึ้นมองสบ แล้วไงต่อเนี่ย ขึ้นเลยแล้วกัน ทำๆ เสร็จๆ ค่ะ
ว่าแล้วก็เคลื่อนกายเข้าหาเอามือวางบนไหล่เตรียม....
“เดี๋ยว...จะเอาเลยเหรอ” พี่โต้งถามกลับมา พร้อมทำตาโตๆ
“ก็แล้วจะรออะไรอีกล่ะคะ” ถามกลับไปเหมือนรำคาญนิดๆ
“เดี๋ยวก็เจ็บแย่หรอก” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเหมือนเก่า ทำให้อดนิ่งอึ้งไม่ได้
อีตาบ้า..... ใครเขาให้มาสงสาร เห็นใจ แสดงความอ่อนโยนตอนนี้....
“โอ๊ย...ไม่ต้องห่วงค่ะ ก็ทำบ่อยจนชินแล้วมันจะไปเจ็บอะไร” ประชดเก่งจริงอะไรจริงค่ะ
“ปากดี” พี่โต้งเค้นเสียงกลับมาค่ะ
“ไม่ดีแต่ปากนะคะ อย่างอื่น...ก็ดีด้วย....” ขี้โอ่เป็นนิสัยจริงๆ เลยหนู
“ไม่เถียง” พึมพำกลับมาเสียงเบา ขณะส่งปลายนิ้วเรียวมาช่วยตระเตรียมช่องทางให้
“อื๊อ.....อุ๊บ” หนูไม่ยอมส่งเสียงครางให้เสียฟอร์มเด็ดขาดค่ะ เอามืออุดปากตัวเองไว้ แต่เมื่อแต่ละนิ้วที่สอดแทรกเข้ามาเริ่มเคลื่อนไหวเข้าออกมันก็เสียวมากจนขาอ่อน ยืนจะไม่อยู่
“พะ....พอแล้วค่ะ...”
ทนไม่ไหวแล้ว.... ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าความจริงหนูยังคงคิดถึงอ้อมกอดนี้... สัมผัสนี้....อยู่เสมอ
ถึงจะเจ็บมากแค่ไหน ก็ยังไม่เข็ดสักที ดีใจที่ได้เห็นหน้า ดีใจที่ยังเห็นว่าเขายังสนใจ
พยายามแล้วที่จะตัดใจ....
ถึงจะบอกให้ใจแข็งสักเท่าไร...แต่...แต่...
♪แต่วันนี้แค่ฉันเห็นเธอ ความเข้มแข็งมันก็ละลาย
ยิ่งเธอบอกให้เราเป็นอย่างเดิมได้ไหม....
เธอรู้ไหมว่าทั้งหัวใจยอมกลับไปกลายเป็นของเธอ
ตั้งแต่เจอเธอยืนหน้าประตู....
“ให้หนูทำสักทีเถอะค่ะ” บอกแล้วจับมือพี่เขาออก ค่อยๆ กางขาไปคร่อมส่วนอ่อนไหวที่แข็งแกร่งของอีกฝ่ายเบื้องล่าง แล้วลดสะโพกลงไปอย่างเชื่องช้า
เจ็บ.... จริงๆ ด้วย...แต่ก็หยุดไม่ได้...
“โอ๊ย...ขนาดทำบ่อยๆ ยังแน่นขนาดนี้ ถ้าเปิดซิงจะขนาดไหนหือถามจริง” พี่เขาถามมาด้วยเสียงแหบๆ
ดูคำพูด.....คำจา....จะตรงไปไหนคะ?
อย่ามาเปิดซิงหนูเลย ขนาดไม่ซิงยังเจ็บขนาดนี้ ถ้าซิงจะขนาดไหนเล่า ฮือ...น้ำตาซึม...เลย
“พี่ว่าเราต้องมาโซคิสนิดแน่ๆ เลย” หือ อะไรคิสๆ คิสที่แปลว่าจูบหรือเปล่า สมองกำลังงงค่ะ
พอสองร่างแนบชิดสนิทกันแล้วหนูก็โอบแขนไปรัดคอพี่โต้งไว้แล้วแตะริมฝีปากลงไปที่ปากหนา หนูเพียงจูบแค่ผิวเผินเท่านั้นค่ะ แต่พี่โต้งนี่สิ ไม่ยอมแค่นั้นทั้งดูดทั้งเอาลิ้นออกมาพัน เป็นนานจนหนูแทบหายใจไม่ทัน
ไม่นานพี่เขาก็ถอนจูบค่ะ แล้วหนูก็รู้หน้าที่ เริ่มจะขย่มโดยมีอีกฝ่ายช่วยจับสะโพกควบคุมจังหวะให้ แล้วเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างผอมบางของหนู อ่อนโยน เร่าร้อน น่าหลงใหล...อย่างเคย
เหมือนได้รับการเติมเต็มจากบางสิ่งที่ขาดหาย
ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่ความฝันทีเถอะ...
แต่ถ้าเป็นความฝันจริงๆ หนูก็อยากจะหลับอยู่อย่างนี้ไม่อยากตื่นเลย
.
.
.
.
.
.
เสียงหอบ หยาดเหงื่อ และของเหลวสีขาวขุ่น บ่งบอกว่าความสนุก สุขสมดำเนินมาจนถึงที่สิ้นสุด
ทันทีที่รู้สึกว่าหายเหนื่อย น้องฐาไม่อ้อยอิ่งนานนัก รีบลุกขึ้นแล้วทำความสะอาดตัวเองแล้วแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
“หนูไม่ได้ยินเสียงฝนแล้ว แต่งตัวเถอะค่ะพี่ จะได้กลับกัน” พยายามทำเสียงเป็นปกติที่สุดตอนที่บอก ทั้งๆ ที่ก็อดจะใจหายไม่ได้ ถ้ากลับออกไป เราก็จะกลายเป็นคนไม่รู้จัก ไม่เกี่ยวข้องกันอีกเหมือนเดิม
ใช่สิ....ก็พี่ไม่ชอบกะเทยนี่
อย่างหนูก็คงเป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ชิ้นหนึ่งก็เท่านั้นแหละ...
คำขอโทษที่เอ่ยเอื้อนก็คงเป็นแค่คำพูดพล่อยๆ ที่หลุดออกมาเมื่อยามความใคร่ ต้องการให้ตอบสนอง หรือสิ่งที่จะต้องคุยกันให้รู้เรื่องจริงๆ ก็คือ... ขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับอย่าได้บอกใครเหมือนครั้งแรก...
“เราไม่น่ากลับมาเจอกันอีกครั้งนึงเลย” ชะงักกึกที่ได้ยินประโยคนี้ หนูหันไปมองหน้าพี่เขาด้วยแววตาสั่นไหว
เห็นไหม...พี่เขาเสียใจที่กลับมาเจอกันอีก...
จริงอย่างคิดทุกอย่าง...
หนูผิดเองที่หลงคาดหวัง
หนูผิดเอง...ที่ยังตัดใจไม่ขาด...
“เพราะมันทำให้พี่อดเสียใจไม่ได้ที่ตัดสินใจปล่อยน้องฐาไปในวันนั้น... เคยคิดว่ายิ่งรั้งกันไว้ก็ยิ่งเจ็บ ตัดไฟซะตั้งแต่ต้นลมอะไรก็คงดีขึ้น แต่ความจริงกลับไม่ใช่ ถึงบอกเลิกกันไป ก็ไม่ได้ทำให้พี่มีความสุขมากขึ้น ถึงยังไงพี่ก็ยังคิดถึงน้องฐาอยู่ดี.............. ”
อึ้ง...พูดไม่ออก
เจอแบบนี้ก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกันนะคะ
น้ำตาพาลจะไหลลงมาอีกอย่างห้ามไม่อยู่อีกแล้ว...
♪ไม่ได้ยินที่เธอบอกกับฉัน คำเป็นพันมันไม่มีความหมาย
ฉันได้ยินแค่หัวใจ บอกว่ายังรักเธอ วันนี้ฉันแพ้ใจตัวเอง
...
เพลงประกอบ... ยอมตั้งแต่หน้าประตู (ห้องน้ำ) 001
รุ่นใหม่อาจจะไม่เคยได้ยิน เพราะเพลงมันเก่า...
บอกอายุมากเลยค่ะ เขิน...(เก่าตั้งแต่เพลงจำเลยรักแล้ว)
(พยายามหาวิธีใส่เพลงค่ะ แต่ใส่ไม่เป็น ฮือ....)
ที่จริงแล้วอ่านไปก็เหมือนไม่เศร้า แต่ฉากบีบตับที่เขียนไป นิต้องร้องไห้ไปด้วยทุกที สงสัยนิจะอินมากไป
อยากเขียนเลิพซีนแรงๆ สักฉาก แต่พอถึงเวลาจริงๆ กลับไม่ค่อยมีอารมณ์เลยอ่ะค่ะ ผิดความตั้งใจมากๆ เลย
นอกจากไม่ใส่รายละเอียด แถมมีตัดเข้าโคมไฟอีกต่างหาก
ขอโทษนะคะ มันตื้อจริงๆ สมองตันขึ้นมาเฉยๆ TT_TT
ติดไว้คราวหน้าถ้ามีโอกาสแล้วกัน แหะๆ
-
ชอบตรงชื่อเพลงเนี้ยละ "ยอมตั้งแต่หน้าประตูห้องน้ำ"
55555555555555555+
โอ้ยยยย พอเถอะ สงสารน้องฐา
เลิก มาม่า ดราม่า อาจุมม่า เต๊อะ TT"
-
:sad4: เห้ออออออออทำไมแบบนี้ละ น้องฐาอย่าไปประชดพี่เขามากเลย
ดีดีกันไวไว อยากจะเห็นสวีตกันจะแย่แล้ววววววววววววว
พี่โต้งก็บอกไวไวอย่าแอ๊บมาก ต่างคนต่างรักกันก็บอกกันไปเถอะ
-
น้องฐาที่น่าสงสาร
บีบตับ ไต ไส้ พุง
หมดไปทั้งเครื่องในเลยอะ
:เฮ้อ:
-
มันด่าไว้เยอะ อย่าไปยอมมัน :m31:
-
ดีกันได้แล้ว :serius2: พุดถึงก็สงสารอีพี่โต้งนะเนี่ย คงเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน
-
ประชดกันไป ประชดกันมา เจ็บไหมเนี่ย :m15:
คนอ่านปวดตับจะแย่แล้ววววว :sad11: :sad11:
ปล.ไอ้พี่เอมาเคลียร์ซะทีเหอะ ตัวก่อเหตุแท้ๆ :beat:
-
เพลงมันก็เก่าจริงๆอะแหละ
อ่านมาตั้งนาน อยากบอกว่าชอบน้องฐาตอนประชดจริงๆ
ไม่รู้ทำไม - -*
-
สงสารทั้งสองคนเลย เพราะไม่หันหน้ามาคุยกันนี้แหละ :m16:
-
วุ้ยยย ประชดกันไปประชดกันมาเนอะ
คนอ่านปวดตับ
-
พี่โต้งจะกลับมาหาน้องฐาแล้วใช่ไหม ปวดใจอ่ะ T_T
-
อิพี่โต้ง จะดราม่าไปไหน มาทำให้น้องฐาร้องไห้อีกแล้ว
:m16: :beat:
+1 ค่าา
-
อารมณ์เค้ายังเศร้าอ่ะ รับไม่ได้กับอิพี่โต้งอ่ะ อย่ายอมมันง่ายๆนะ.........
-
ยังขัดเคืองมากกว่าอ่ะ :fire:
ปากม้าม้าแบบนี้ยอมง่ายๆได้จะใด
:เฮ้อ:
-
:serius2: อย่าใจอ่อนง่ายๆน่ะ
:L2: :L2:
-
เึค้าเกลียดไอ้พี่โต้ง ฐาอย่าเพิ่งไปใจอ่อนเลยนะ ปากแบบนี้ต้องเอาคืนให้เข็ด ชิร์ๆ :angry2:
-
อึดอัดใจแทนน้องฐาจริงๆเลย พี่โต้งนะพี่โต้ง :เฮ้อ:
อิพี่โต้งคะ มีอะไรก็รีบๆพูดออกมาซะที จะอมพะนำไปอีกนานมั้ย? :m16:
ชาวบ้านชาวช่องเค้าด่าแกกันปาวๆๆ แต่พี่เชียร์แกอยู่นะ พี่โต้ง!!!! :angry2:
-
ได้แต่ถอนหายใจ :เฮ้อ:
อิพี่โต้งเนี่ยก็เกลียดอยู่นะ แต่น้องฐานี่ก็ไม่ไหว เค้ายิ่งด่าเราว่าง่ายๆ อยู่ด้วย ยังจะไปประชดทำตัวแบบนั้นอีกนี่นะ
เอ้า...ก็ประชดกันต่อไป ทั้งคู่นั่นแหละ (เพื่ออะไรวะเนี่ย)
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคะ พักระยะทำใจไม่นานเลยคร้าบบบ นึกว่าจะนานกว่านี้นะเนี่ย เห็นกระทู้ขึ้นแล้วกรี๊ดดดดดดดดดดดทันทีเลยเรา แหะๆๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้แเมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีอ่ะ
รออยู่น้ามาต่อเร็วๆน้า
-
คนเราพอเอ่ยปากบอกเลิกกันไปแล้วถ้าไม่คิดให้ดีดีพอกลับมารักกันใหม่ยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิมสิ่งที่เคยเจอหรือถูกกระทำมันจะต้องฝังใจทำให้อดคิดอยู่ตลอดเวลาไมไ่ด้ว่า เมื่อไหร่ วันไหน เหตุการณ์เดิมที่เคยเกิดมันจะเกิดขึ้นอีก
-
เฮ่อ อ่านแล้วเจ็บตับจริงๆน๊อ ก่อนทำก็ไม่คิดก่อนด่าเค้าไว้สาดเสียเทเสีย :beat: ทีตอนนี้มาพูดอะไรอีกฝ่ายเค้าก็ไม่หายเจ็บกับคำพูดตัวเองหรอก ว่าแต่น้องฐา เผลอไม่ได้เลยนะ แอบกินตับตลอดมันน่าตีไม๊ :m16:
-
ฮือ น้ำตาซึมเลย แง้
-
มาม่าผัดขี้เมาจริงๆ :z3:
-
สงสารน้องฐา แต่อย่างน้อยอิพี่โต้งก็เข้าใจตัวเองมากขึ้น
อยากต่อยเอซักหมัดจัง ขอใต้เข็มขัดด้วยนะ
-
จะคืนดีกันแล้วใช่มั้ยคะ โธ่ๆน้องฐายังไงก็หนีไม่พ้นรสชาดของร้านพ่อค้าโต้งสินะ :กอด1:
-
ไม่จริ๊งงงงง เพลงไม่เก่า เรายังไม่แก่
ไม่จริ๊งงงงงงงง รับไม่ด๊ายยยยย
-
` :o12: :o12: :o12:
-
เมื่อไหร่จะดีกันเนี่ย :serius2: :serius2: :serius2:
อ่านไปยํ้าตาจะไหล :sad4: :sad4: :sad4:
พี่โต้งก็รีบๆง้อนะ เจ็บกันทั้งสองคนเลย
-
มาม่าเยอะ จนขี้เกียจอ่านแล้ว :เฮ้อ:
งั้นขอข้ามตอนนี้แล้วกันนะคะ :เฮ้อ:
-
เกลียดอิพี่โต้งฟอร์มเยอะว่ะ แม่งเอ้ย จะตบหัวแล้วลูบหลังให้น้องฐาสมองเสื่อมไปเลยหรือไง
-
พี่โต้งตาสว่างได้แล้ว น้องฐา ตามใจปาก ตามใจตัวเองบ้างสิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ต้อนรับการกลับมา
เมื่อไหร่ตะคืนดีกันเนี่ย
:z3: :z3: :z3:
-
แหงะ นุกอ่ะ
-
โอ๊ยยย :sad4: :sad4: :sad4: กินมาม่าจนผมร่วงหมดแล้ววว :m15:
อีพี่โต้งโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โต้งอ่ะโง่ที่สุดเลย ทำไมๆๆๆๆทำไมไม่ขอคืนดีซะตั้งแต่ตอนแรกอ่ะ
ทำไมต้องมาทำให้น้องฐาเจ็บถึงขนาดนี้ด้วยอะ
ใจร้ายที่สุดเลยอ่ะ เห็นแก่ตัวด้วย
ไม่คิดบ้างหรอว่าน้องฐาทรมาณมากแค่ไหน โง่ๆๆๆๆๆๆ :beat: :beat: :beat:
-
รีบง้อน้องฐาให้ไวเลยค่ะพี่โต้ง
เดี๋ยวจะหลุดมือไปนะคะ
หรือไม่ก็ก่อนจะโดนน้องเอ มอมเหล้าพาเข้าโรงแรมนะคะ
-
คู่นี้เค้ามีปัญหาการสื่อสารด้วยคำพูด
เพราะไม่ตรงไปตรงมา ฟอร์มจัด
คงต้องใช้ภาษากายอย่างเดียวละมั้ง อิอิ
-
อยากให้เข้าใจกันได้ไวๆ
อยู่แบบนี้มันเจ็บกันทั้งสองฝ่าย
สงสารน้องฐา T^T
-
:sad5: เศร้าอ่ะ อึดอัดมากเลย
คุยกันดีๆ เลิกประชดซักทีเถอะน้า
-
:เฮ้อ: อิพี่โต้ง แก ไม่รู้ สันดาน น้องรหัสตัวเอง รึไง ฟ่ะ
เจ็บจึ๊กๆ สงสาร น้องฐา ที่สุด :sad11:อิพี่โต้ง มันซื่อบื้อ เหลือเกิน :angry2:
-
+น้องฐามาแล้ว
สงสารน้องฐา ส่วนพี่โต้งสม อยากปล่อยน้องฐาไปเอง
-
เอ๊า..นึกว่าวันนี้จะได้พูดจากันดีๆ เข้าใจกัน ดีกัน แต่...ก็ยังอ้ะ
-
อ้าว หายโมโห (บ้า) แล้วเหรอพี่โต้ง
น้องฐา เอาไงดีหว่า ก็ใจมันเอนเอียงอีกแล้วเนอะ แต่ว่า ประชดเยอะเข้าตัวไปหน่อยนะ พูดเองเจ็บเองว่ะฐา :m15: :m15:
ปล. เอ น้องเทคพี่โต้งน่าสงสัยนะ เหมือนจะจงใจนิดๆ เลย แต่ตอนที่สองคนนี้ทะเลาะกัน โคตรอยากจะ :z6: แกจริงๆ
-
โอ้ยยย ตาพ่อค้าตับ จะง้อเค้าก็ง้อไปตรงๆที่เถ๊อะ
ดีกันได้แล้วจ้ะ...ลุ้นจนปวดตับกันเลยเนี้ย^^
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ปวดตับอย่างแรง เมื่อไหร่จะดีกัน
รอ ร๊อ รอ
-
เมื่อไหร่จะดีกันนี่ ฮือออออออออออออ
-
สงสารน้องฐาจังเลย เมื่อไหร่ไอพี่โต้งจะเข้าใจสักที :z3:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แง้
-
มาม่าชามนี้ หวานขื่นยังไงไม่รู้
ชอบเพลงนี้นะ ฟังตั้งกะนานมากกกกก(บอกอายุ เอิ่กๆ) เหมาะมากเลย โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย "วันนี้ฉันแพ้ใจตัวเอง"
อีกอย่างสองคนนี้ที่มีปัญหากัน ไม่ใช่เพราะไม่ได้รักซักหน่อย แค่ไม่เข้าใจเท่านั้นเอง ลดทิฐิกันลงหน่อยนะ
-
อิพี่โต้งคืนดีกับน้องฐาสักทีสิ :z6: :z6: :z6: :z6:
คนอ่านลุ้นจนตัวโก้งแล้วนะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คืนดีกันซักทีเถ๊อะ :serius2:
"ยอมตั้งแต่หน้าประตู"
เพลงนี้เก่ามาก บอกอายุคนเขียนจริงๆ
ปล.บอกอายุคนอ่านด้วย :m26:
ตอนเพลงนี้ออกมาเค้าอยู่ม.4 :z3:
-
เศร้า เซ็งโต้งต่อ พูดงี้แล้วต้องการอะไร น้องฐาพยายามเข้า เข้มแข็งให้ได้ ไม่งั้นเราก็ต้องยอมเขา
ต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีวันจบสักที
-
ให้กำลังใจน้องฐา :L2:
:call:
-
ม่้ามาผัดขี้เมาจานนี้
พ่อค้าอย่าลืมใส่หัวใจมาด้วยละ
น้องหนูฐานอกจากจะชอบกินตับ น้องเค้ายังชอบกินหัวใจด้วยอะ
พ่อค้าก้อแถมๆๆหน่อยละกัน o13
-
ช่างประชดประชันกันทั้งคู่ แต่ในท้ายที่สุดก็ยอม (ทำประตู) ตั้งแต่หน้าประตู (ห้องน้ำ)
-
แอบเดาว่าจริงๆ พี่โต้งน่าจะรู้แล้วว่าฐาชอบพูดประชด ส่วนน้องฐาอยากให้เลิกประชด แต่ก็เข้าใจว่ายิ่งเข้าใจเราผิดงี้มันยิ่งเจ็บ มันยิ่งอยากประชด.... โอ้ย สับสน
-
:sad4: มาม่าเล็กกๆน้อ.....
เราเดาว่าพี่โต้งมันยังรู้สึกอะไรๆกับน้องฐาอยู่นะ :impress2:
แต่ก็นะ..น้องฐาอย่ายอมง่ายๆนะคะ :serius2:
ว่าเราซะสาดเสียเทเสียขนาดนั้น..อย่าได้ยอม :fire:
-
โอ้ยย อุตส่าห์ไม่โหวตให้ย้ายร้านพ่อค้าตับละนะ
แต่ยิ่งอ่านไปยิ่งใกล้ปรี้ดแตกละ= =
อิพี่โต้งง สงสารน้องฐาบ้างไรบ้างเหอะ
ไม่ไหวจะเคลียจ้าาา
ปล. ต่ดีใจที่กลับมาต่อให้อีกนะคะ อย่าหายไปนานน้า
-
กอดกัน...จบ...
เข้าใจสักทีสิคะ พ่อค้า แม่ขาย...ฮิ้วววว
-
:sad4:
ไม่เอาอีกแล้ว......เราไม่ทะเลาะกันดีไหม
เมื่อมันไม่ไปไหน ทำไมต้องทนทุกข์
แล้วเรา.....มารักกันดีกว่า
น้องฐาต้องเจ็บปวดกับคำพูดไม่คิดของพี่โต้ง
ส่วนพี่โต้งทรมานกับคำพูดของตัวเอง
ทำตัวเองนะพี่ แถมยังมาตีมึนฉุดกระชากน้องฐาอีก
มาขอโทษกับสิ่งที่พูดไป ความจริงน่าให้อภัย
แต่มันแรงมากกกกกกก
พี่โต้งคนดีหายไปไหนแล้ว
คุณนิตามพี่โต้งคนดีให้ทีสิคะ
สงสารน้องฐาอ่ะค่ะ :L2:
-
อยากให้อีพี่โต้งมันสำลัก ความรู้สึกผิด ที่ทำกับน้องฐาอย่างนี้จริงๆ
รู้แม่งให้หมด เคยทำอะไรเอาไว้ด่าเค้าไว้ยังไง ให้มันจำทุกคนพูดไว้เลยเชียว
เสียใจที่คิดว่าตัวเองโดนนอกใจ ก็ไม่ยอมฟังอะไร ฟาดงวงฟาดงาอย่างเดียวก็สมแล้ว
น้องฐานี่ก็พูดประชดอยู่นั่นแหละ เจริญจริงๆ แล้วยังไปยอมให้เค้าง่ายๆอีก ไม่แปลกที่พี่โต้งมันจะคิดว่าฐาง่ายอ่ะนะ
ฮ่วยยยย อ่านแล้วก็อิน จริงจังกับนิยายมากไปหรือปล่าวเนี่ยชั้น
ปล.คนเขียนเขียนได้ปวดตับมากค่ะ อิชั้นอินจัดเลย ฮ่าๆๆ
-
:z3: เครียดกับทั้งคู่ ตอนแรกว่าจะหัวเราะอย่างสมน้ำหน้าอิพี่โต้งแต่อ่านไปอ่านมามันก็รู้สึกว่า เข้าใจกันซักทีเถอะพวกแกก็รักกันอยู่ไม่ใช่รึไง!!!! ปวดหนึบหัวใจหลายๆ :m15:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ จิ้มบวก :L2:
-
สวัสดีคะ
ระหว่างรอลงตอนใหม่ คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...
ตอนต่อไปๆ อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ รวมถึงการทำ oral sex
เด๋วเล้าฯ โดน ict ปิด จบเห่กันพอดี
แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ น่าจะได้นะเจ้ว่า ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ
เจ้สอง :pig4:
-
มาม่าผัดขี้เมาแอบแถมตับมาด้วย อุุอุ
-
T^T ...ร้องไห้ตามด้วยเลยอ่ะ...
-
ยังไงล่ะเนี่ย
พูดถึงขนาดนี้แล้วจะเอายังไง
ลุ้นอยู่นะคะ
-
นิว่าไม่สั้น แต่จบแบบนี้คนอ่านคงว่าสั้นอีกตามเคย แต่สั้นๆ ค่อยๆทยอยลงดีกว่าหายไปนานๆเนอะ ฮาๆ (แก้ตัวไปเรื่อย)
หลายตอนแล้วยังไม่เลิกมาม่า ไม่รู้จะมีคนทนกินผงชูรสไม่ไหวจนเลิกอ่านไปบ้างไหม :sad4:
:m15:
.........................
ตอนที่ 22 ดีเท่าไร ไม่หายกัน
“เพราะมันทำให้พี่อดเสียใจไม่ได้ที่ตัดสินใจปล่อยน้องฐาไปในวันนั้น... เคยคิดว่ายิ่งรั้งกันไว้ก็ยิ่งเจ็บ ตัดไฟซะตั้งแต่ต้นลมอะไรก็คงดีขึ้น แต่ความจริงกลับไม่ใช่ ถึงบอกเลิกกันไป ก็ไม่ได้ทำให้พี่มีความสุขมากขึ้น ถึงยังไงพี่ก็ยังคิดถึงน้องฐาอยู่ดี.............. ”
หมายความว่ายังไง....
เข้าใจทุกอย่างดีแล้วเหรอ....
รู้แล้วว่าเราไม่ผิดงั้นเหรอ....
“พี่รู้แล้วเหรอคะว่าหนูกับโอ๋ไม่ได้...” ถามออกไปอย่างดีใจ แต่อีกฝ่ายไม่รอให้หนูพูดต่อค่ะ พี่โต้งเดินมาจับมือหนูขึ้นไปกุมไว้เบาๆ แล้วสวนกลับมาทันที
“เรื่องที่มันแล้วไปแล้วก็อย่าไปพูดถึงมันเลยนะ คนเราก็ต้องทำเรื่องผิดพลาดกันบ้างเป็นธรรมดา แล้วพี่ก็รักน้องฐามากพอที่จะอภัยให้ได้ อย่างน้อยน้องฐาก็เคยบอกว่ารักพี่ใช่ไหม แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ เรื่องอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว เรากลับมาคบกันใหม่เถอะนะ” น้ำเสียงนุ่มวิงวอนอย่างอ่อนหวาน
“แล้วไม่กลัวหนูจะนอกใจอีกเหรอคะ หนูอาจจะมีกิ๊กอีกมากมายซ่อนไว้ พี่จะทนได้เหรอคะ”
“ก็ไปเลิกให้หมดสิ สัญญาว่าต่อไปนี้จะมีแต่พี่คนเดียว พี่จะลืมเรื่องทั้งหมดซะ เหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น พี่สัญญาจะรักและดูแลน้องฐาให้ดีที่สุด”
ซึ้ง...จนน้ำตาจะร่วง แต่ก็เศร้าจนหัวใจจะปริแตก...
มันหดหู่อย่างประหลาด ที่มองเห็นใครคนนึงที่รักเรามากจนถึงขนาดมองข้ามความชั่วของเราได้ทั้งหมด ไม่สนใจเลยว่าที่ผ่านมาจะดีร้ายยังไง
แต่หนูกลับไม่แน่ใจว่าควรจะดีใจที่พี่เขารักหนูขนาดนี้ หรือเสียใจกันแน่ที่ก็ยังลบภาพแย่ๆ ออกไปไม่ได้สักที
บางครั้ง ความรัก....ก็ยังมีความสำคัญไม่เท่ากับความเข้าใจ
ถึงจะรักแค่ไหน แต่ถ้าไม่เข้าใจ สักวันนึงก็คงจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกซ้ำๆ ซากๆ
“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ....” หนูพยายามไม่มองหน้าพี่โต้งค่ะกลัวตัวเองจะใจอ่อนอีกหนูยิ้มบางๆ ให้คนตรงหน้าจับมือที่กุมมือหนูไว้ออกเบาๆ
“ขอบคุณนะคะที่บอกความรู้สึกของพี่ให้หนูรู้ หนูดีใจมากจริงๆ” อดน้ำตาไหลไม่ได้ค่ะ ไม่ใช่เสียใจนะ มันซึ้งมากต่างหาก “แต่เรื่องของเรา มันคงสายเกินกว่าจะแก้ไขแล้วล่ะค่ะ ถ้ารักหนูแล้วมันเจ็บปวดทรมานมากนัก ก็อย่าทนเลยนะคะ ปล่อยหนูไปตามทางเหมือนอย่างวันนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว หนูคงไม่ดีพอสำหรับพี่หรอกค่ะ”
ตอบออกไปอย่างนั้นพี่โต้งก็อึ้งค่ะ ทำหน้าเศร้าจนหนูสงสารเลย แต่ทำแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ
♪ไม่ต้องบอกฉัน ถึงวันที่เลยผ่าน...ไม่ต้องบอกฉันว่าเคยมีใคร ที่ไหนยังไง...
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์พี่โต้งดังมาค่ะ เหมือนจะตอกย้ำความชั่วของหนูยังไงไม่รู้สิคะ
“รับสายสิคะ” หนูบอกเมื่อพี่โต้งยังคงนิ่งปล่อยให้เพลงดังไปเรื่อยๆ โดยไม่คิดจะรับเหมือนไม่ได้ยิน
ในที่สุดก็ถอนหายใจแล้วดึงมือถือออกมากดรับสาย
“เอเหรอ ว่าไง......” พอได้ยินชื่อคู่สนทนาหนูก็หันหลังเปิดประตูแล้วเดินออก ถึงจะตัดสินใจแล้วว่าจะใจแข็ง ต่อให้มาง้อขอคืนดียังไงก็จะไม่ยกโทษให้แต่ก็ยังอดรู้สึกปลาบแปลบไม่ได้ที่ได้รู้ว่ามีคนอื่นที่พี่เขาสนใจห่วงใยมากกว่า
ไม่อยากฟังก็ยังได้ยินบทสนทนาแว่วมาเข้าหูโดยไม่ตั้งใจอยู่ดี
“เหรอ... ใจเย็นๆ นะ พี่เป็นห่วง” หึ เป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนี้ยังจะมาขอคืนดีกับเราอีกทำไม...
“อือ.....พูดไปหมดแล้ว....แต่ไม่สำเร็จ....” คุยกันเรื่องอะไรนะ
“รักสิ....รักมากเลย” ฮือๆๆ ฟังแล้วแสลงใจ ...ก็ดี รักกันเข้าไป รักกันแล้วจะมาสนใจหนูทำไม
อีพี่โต้งบ้า เกลียด....เกลียดที่สุด....
“อือ พี่จะพยายาม ขอบใจนะเอ ขอให้เอโชคดีด้วยเหมือนกัน” ล่ำลาอาลัยอาวรณ์กันเข้าไปสิ ฟังแล้วมันเจ็บหัวใจจนพุดอะไรแทบไม่ออก
จากที่ซาบซึ้งกินใจอยู่ดีๆ มาตอนนี้มันอภิมหาหงุดหงิด ยืนหน้าหงิกอยู่หน้าห้องส้วม จนพี่โต้งเดินออกมา
“ฝนหยุดตกแล้วจริงๆ ด้วย กลับไปที่โต๊ะกันเถอะ” พี่โต้งพูดเสียงอ่อนโยนใส่ เหมือนใจดีสู้เสือน่ะค่ะ
“พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูตามไปทีหลัง” บอกเสียงนิ่งๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่สนใจค่ะ
“พี่จะรอหน้าห้องน้ำนะ รีบออกมาล่ะ”
พยักหน้าหงึกหงักให้ แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจกมองภาพเงาที่สะท้อนอยู่ในนั้น....
อร๊ายยยยยย........ผีดิบที่ไหนเนี่ย น้องฐาร้องไห้จนหน้าเละไปหมดแล้ว รับไม่ได้ค่ะ ตัดสินใจล้างหน้ากลบเกลื่อนคราบน้ำตาทันที พอล้างหน้าแล้วใบหน้าขาวเลยซีดหนัก เฮ้อ....ทำไงดีไม่มีแป้งมาโบ๊ะเลยอ่า จะกลับออกไปทั้งสภาพแบบนี้คนอื่นเขาต้องรู้แน่เลยว่าร้องไห้มา สิ่งเดียวที่พอจะช่วยได้ตอนนี้คือลิปสติกแท่งเดียวที่พกมาด้วย น้องฐาไม่รีรอที่จะใช้มันแต่งแต้มริมฝีปากหวังว่าจะช่วยเพิ่มสีสันให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้สักนิด..
“น้องฐา ทำอะไรอยู่ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ” พี่โต้งเรียกแล้วเดินเข้าห้องน้ำมาอีกครั้ง น้องฐาตกใจจนสะดุ้งเฮือกหันไปมอง ลิปสติกที่กำลังทาไถลปื้ดออกไปนอกขอบปาก หนูเห็นตัวเองในกระจกแล้วตาเหลือกเลย
“อร๊ายยยยยยยย” ปากช้านนนนนนนนนน
อยากจะเศร้าจริงๆ เลยคุณผู้ชม
“ร้องทำไม.....” พี่โต้งถามอย่างตกอกตกใจตามไปด้วย ก้าวพรวดๆ มายืนอยู่ข้างๆ น้องฐาเลิกทาลิปแล้วเอานิ้วโป้งถูขอบปากตัวเองให้หายเลอะ ไม่ตอบคำถามคนข้างกาย
“ไหนดูซิ” พี่โต้งว่า เชิดหน้าหนูให้หันไปหาจนคอเกือบเคล็ด “อ่ะ....อุ๊บ....ฮ่าๆๆๆ” จากนั้นพี่เขาก็หัวเราะลั่น น้องฐาเบะหน้าเหมือนจะร้องไห้เพราะความอับอายที่เกิดขึ้น พี่โต้งชะงักแล้วหยุดหัวเราะหน้าเจื่อน หนูสะบัดหน้าให้หลุดจากปลายนิ้วที่ยึดปลายคางตัวเองแล้วหันหน้าเข้าหากระจกดังเก่า พยายามจะถูรอยลิปออกแรงๆ เป็นการระบายอารมณ์
พี่โต้งจับไหล่หนูให้หันไปหาทั้งตัว หนูเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเจ็บแค้น แล้วก็ได้แต่อึ้งที่พี่เขาดึงเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมาเช็ดมุมปากให้หนูอย่างอ่อนโยน
หัวใจของหนูเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น ดีใจ ซาบซึ้ง....
อย่า...อย่าทำแบบนี้... อย่าทำให้หนูคิดถึงความหวานชื่นในวันเก่า....
รักไม่ใช่เหรอ... รักพี่เอไม่ใช่เหรอ...แล้วจะมาทำอย่างนี้กับหนูอีกทำไม...
“ก็ไม่รู้ว่าจะทาไปทำไม ออกไปก็ดื่มเหล้าอีก ทาไปก็ลบอีกอยู่ดี” เช็ดไปก็ไม่วายบ่น หนูดึงผ้าเช็ดหน้าในมือพี่โต้งแล้วเอามาเช็ดปากตัวเอง หนูรู้ตัวดีว่าแต่งไปก็คงไม่สวยขึ้นมาได้ แต่หลุดพ้นจากสภาพศพเดินได้ก็พอใจแล้วค่ะ
“ผู้ชายอย่างพี่จะไปเข้าใจความรักสวยรักงามของสุภาพสตรีอย่างหนูได้ยังไงล่ะคะ” จีบปากจีบคอตอบกลับไป ตั้งใจจะทาลิปต่ออีก
“หึ...เหรอ.... แล้วจะสวยไปให้ใครดูนักล่ะ หรือจะไปล่อตะเข้แถวไหนอีก” พูดดีไม่เท่าไรก็เริ่มจะกระแนะกระแหนหนูอีกแล้วสิคะ
“แถวไหนก็ได้ค่ะ ขอให้มีผู้ชายเป็นพอ” เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายเต็มตาแล้วส่งรอยยิ้มท้าทาย ไม่สะทกสะท้านกับสายตาหมิ่นแคลนที่ทอทอดมองลงมาอย่างสมเพชเวทนาเย้ยหยัน
“พี่ก็น่าจะรู้ว่าร่านๆ อย่างหนูเนี่ย มันขาดผู้ชายไม่ได้ ถ้าไม่เอาน้ำออกเนี่ยมันทรมานจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ” ประชดประชันกลับไปอย่างไม่ลดละ ช่างเถอะ ในเมื่อเข้าใจว่าเลวไปแล้วจะอธิบายไปก็เท่านั้น คงไม่ดูดีขึ้นมาได้ เลวแค่นี้ก็ยังน้อยไป ชั่วให้สะใจเท่าไรก็ยิ่งดี ....เจ็บบ่อยๆ ก็คงชินไปเอง....
“แล้วผัวไปไหนซะล่ะถึงได้ปล่อยให้หนูต้องหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยว ไร้ที่ระบายแบบนี้” พี่โต้งนี่ปากตลาดสมเป็นพ่อค้าจริงๆ นะคะ
อยู่ตรงนี้ไง ยืนอยู่ตรงหน้านี่ไง คนที่ทำให้หนูต้อง เหงา อ้างว้างโดดเดี่ยว ซึมเศร้า ทุกข์ทรมานใจขนาดนี้
หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย แล้วยิ้มหวานอย่างเสแสร้ง
“คนไหนล่ะคะ พอดีว่าเยอะจนนับไม่ถ้วน หรือถ้ามองในอีกแง่ คนที่แค่นอนด้วยชั่วครั้งชั่วคราวก็ไม่อาจเรียกว่าผัวได้ เรียกว่าคู่ขา หรือฉากผ่าน จะยังเข้าท่ากว่า” ไหนๆ ก็เจ็บแล้ว หนูไม่ยอมเจ็บคนเดียวหรอกค่ะ เรา...มาเจ็บ...ใจ...ร่วมกันเถอะ
“ถามจริงๆ เถอะ ยังไม่มีอีกเหรอ... คนที่น้องฐาจะเรียกว่าตัวจริงน่ะ แม้แต่ตอนนี้ ก็ยังไม่คิดที่จะหยุดบ้างเลยเหรอ”
อยากจะร้องไห้จริงๆ ถึงจะไม่ยอมกลับไปก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องมีคนอื่นสักหน่อย
♪ฉันหยุดแล้ว....แล้วเธอ...หยุดได้ไหม....
“ก็อยากจะหยุด แต่ก็คงจะหยุดไม่ได้แล้วมั้งคะ”
“พี่อยากรู้นัก ว่าถ้าวันนั้นพี่ให้โอกาสน้องฐาเลือก น้องฐาจะเลือกพี่ไหม”
“ถึงจะตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ เพราะเราย้อนอดีตไม่ได้ อย่าว่าแต่โอกาสเลือกเลย แม้แต่โอกาสอธิบายพี่ก็ยังไม่ให้ เพราะพี่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูดมากกว่า มาถามตอนนี้ก็คงสายเกินไปแล้ว ถ้าในสายตาของพี่เห็นหนูเลวมากนัก ก็อย่ามาจมปลักกับกะเทยร่านๆ อย่างหนูเลยค่ะ แต่ถ้านึกติดใจจะไปกินข้าว ดูหนัง อย่างพี่น้อง พออยากทำก็นัดเจอกันเป็นครั้งคราวก็ได้ สนุกกับหนูเป็นบางวันแล้วกลับไปผูกพันกับคนดีๆ อย่างพี่เอดีกว่า” แต่ละคำกว่าจะพูดออกมาได้ก็กล้ำกลืนฝืนทนน่าดู แต่ก็ออกมาจากใจค่ะ
“น้องฐา...เรากำลังเข้าใจผิดนะ พี่กับเอน่ะ....”
“ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกค่ะ เพราะพี่จะไปรักใครชอบใคร จะไปนอนกับผู้หญิง ผู้ชาย หรือกะเทยคนไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูอยู่แล้ว!”
..........................................................
ตอนแต่งนั่งร้องไห้ ไปหลายกระบุง แต่กลับมาอ่านก็เฉยๆ นะ ขอโทษที่ทำให้คนอ่านเศร้าตามไปด้วย
แม้แต่นิยังไม่รู้เลยว่าจะดีกันเมื่อไรดี o22
เพราะในความเป็นจริง จะให้คนสองคนลดทิฐิ หรือเปลี่ยนนิสัยแย่ของตัวเองบางทีก็ไม่ง่าย
พี่โต้งแกไม่รักดีค่ะ ดีแต่รัก .... ไม่ค่อยรับฟังอะไร คิดแต่ว่าตัวเองถูกอย่างเดียว จะทำอะไรก็ไม่คิดไต่ตรองให้รอบคอบ บ้าเลือด ...เวลาจะดีก็ดีใจหาย เวลาโมโห ก็ร้ายซะไม่มี ทั้งปากจัด กัดเจ็บ ใครจะไปทนได้....
ส่วนน้องฐาเอง....มีอะไรก็ช่างมันๆ ใครอยากจะเข้าใจอะไรตัวเองผิดยังไงก็ช่างมันไม่แคร์ตลอด แม้แต่กิ๊งที่เป็นเพื่อนสนิทแท้ๆ ยังคิดว่าว่าฐากร้านโลกเลยแล้วคนอื่นจะไปเหลืออะไร
อีกอย่าง นิสัยชอบประชดประชันก็แก้ไม่หายสักที ....
สรุปแล้ว นิสัยของสองคนนี้.... :เฮ้อ: :o12:
มันเข้าใจกันยากมาก
แต่ก็จะพยายามให้ดีกันเร็วๆค่ะ :L1: :pig4:
:bye2:
.........................................
สวัสดีคะ
ระหว่างรอลงตอนใหม่ คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...
ตอนต่อไปๆ อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ รวมถึงการทำ oral sex
เด๋วเล้าฯ โดน ict ปิด จบเห่กันพอดี
แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ น่าจะได้นะเจ้ว่า ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ
เจ้สอง
|
แหะๆ กดอ้างอิงแล้วมันโหลดนานอ่ะ เลยก๊อบข้อความมาแทน
จะบอกว่ารับทราบนะคะ จะพยายามลดเรตลง หรือเขียนในเชิงเปรียบเทียบแทน
แต่ถ้าแอบๆเขียนเจ๊หนึ่งจะไปฟ้องเจ๊สองไหม? ฮาๆๆๆๆๆ :m20:
ดีใจนิยายเค้ามีโมดุ(ๆ)มาอ่านด้วยนะ แต่เวลาทำผิดเนี่ยอันตรายจัง ฮาๆ
มีไรบอกได้นะคะ อย่าเพิ่งแบนนิยายหนู :m15:
-
เราอยากให้พี่โต้งได้รับบทเรียนที่เจ็บปวดกว่านี้อ่ะ
เพราะพี่โต้งไม่เคยฟังฐาอธิบายอะไรเลย
เชื่อแต่คนอื่นหรือไม่ก็สายตาตัวเอง บางครั้งการที่เราเห็นก็ไม่ได้แสดงว่ามันจะถูกเสมอไป
สงสัยพี่โต้งคงจะไม่เคยดูละครมั๊งค่ะ :z6:
-
มาม่า :sad4:
น้องฐาขาประชดเข้าไปเลย ประชดจนอิพี่โต้ง สึกนึกไปเลยค้า
-
อยากบอกพี่โต้งมากว่า "ไอ้โง่" เมื่อไหร่จะหัดฟังคนอื่นเค้ามั่งนะ :z6: ทำไรก็ไม่เครียร์ซักอย่าง ซื่อบื้อจริงๆ แฮกๆ ด่าไปก็เหนื่อยป่าว หาใหม่เลยน้องฐา
-
ทำไมคนเขียนทำให้คนอ่าน งงแบบนี้ละ
ไม่เคลียๆๆไปเลย คือแบบตอนแรกก็เหมือนจะดีแปปเดียวทะเลาพกันอีกและ
เกลียดปากน้องฐาจริงๆๆประชดแบบนี้ไม่ไหวนะ พี่โต้งมองนู๋ไม่ดีเพราะปากนะละ
อิพี่โต้งก็อีกคนไม่ชัดเจน เขลาจริงๆๆๆ เพลีย :เฮ้อ: เพลียสุดๆๆๆๆ :z3:
-
เฮ้ออออ.....ตามใจคนเขียนละกัน จะเขียนให้ออกมาดราม่ายังงัยก็ตามใจเถอะค่ะ :เฮ้อ:
ก็นิสัยตัวละครมันเป็นแบบนั้นอะนะ นิสัยคนเรามันคงเปลี่ยนอะไรกันไม่ได้ง่ายๆ
ในชีวิตจริงก็มีคนแบบนี้เหมือนกัน เพื่อนๆ กันนี่แหละ น่ารำคาญมากกกกกกกกกกก ไม่รู้จะประชดประชันอะไรกันนักกันหนา
ขอบคุณมากๆ ที่มาต่ออย่างต่อเนื่องนะคร้าบบบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:angry2: อิพี่โต้งปากนะ!!! สงสัยต้องส่งไปผ่าหมาออกจากปากซะที
พูดดีๆได้แป๊บๆ จิกกัดน้องฐาอีกล่ะ เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย? :m16:
โอ๊ยยยยยยย เมื่อไหร่สองคนนี้จะกลับมาแนบชิดกันเหมือนเดิมซะที!!! :serius2:
-
เอาเถอะค่ะ เผื่อว่าต่อจากนี้ไปข้อเสียที่แต่ละคนมีมันจะได้เลือนลางไปบ้าง
ว่ากันจริงๆ นี่ก็ยังมาม่าไม่หนักเท่าไหร่นะคะ ในความรู้สึกส่วนตัวน่ะ...เอ๊ะ หรือเพราะเราด้านชาหว่า :laugh:
จะจัดหนักมาม่าอีกก็มาเลยค่ะ เต็มที่! เพราะไม่เลิกอ่านแน่นอน แต่พอมาม่าหมดแล้วก็ขออาหารหลักแบบถูกต้องตามโภชนาการพร้อมวิตามินบำรุงเสริมด้วยนะคะ o18
จะติดตามต่อไปค่ะ ^^
-
need กึ๋น ค่าาาาาาาา
พี่โต้งใกล้้เข้าขั้น อามีบา เต็มที
เป็นสัตว์มีกระดูกสันหลังนะคะ ไม่ได้ไร้กระดูกสันหลงั อย่าโง่เกิดเหตุ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อย่ายอมนะค่ะน้องฐา
ต้องเอาให้เจ็บเหมือนที่เราโดน :laugh:
:L2: :L2:
-
รู้สึกชอบมาม่าเรื่องนี้แฮะ เพราะมันเป็นมาม่าที่รู้สึกอยากตบพระเอกและกระทืบซ้ำที่สุด
มาม่าต่อไปเถอะคะ ไม่ได้ประชดนะ แต่คิดว่าถ้าอิพี่โต้งยังจั๊ดง่าวอยู่แบบนี้ก็ให้มาม่าตายกันไปข้างนึงเลย อย่าให้ฐายอมง่ายๆ :m16:
กอดปลอบน้องฐา :กอด1: นู๋ไม่ผิดลูก เพราะอีพี่โต้งมันทำตัวเองทั้งนั้น ไม่ชัดเจนเอง แถมยังโง่งงงงงงงงงงงที่สุด :angry2:
แล้วคนเขียนเอานี่ไปให้อิพี่โต้งทีนะคะ :beat: :beat: :z6: :z6: :fire:
-
คุณพี่โต้งนี่ไม่พูด ไม่ถาม ไม่ฟังเลยนิ
-
:เฮ้อ:ปวดหัวกับสองคนนี้จริงๆ แล้วเมื่อไหร่มันจะเข้าใจกันซักที
-
อร๊ายยยยย
ยังม่า ไม่เลิก!!!
ทำไมไม่เข้าใจกันนนนน
ชั้นคิดว่า จะโอแล้วนะ
ต่างคนอ่าง ไม่เข้าใจอ้ะ (กัดผ้า)
โฮววววว
-
เอ้า..เอาเข้าไป ทิฐิใส่กัน สาดหนามสาดหินร้อนๆใส่กันเข้าไป แล้วก็เจ็บทั้งสองคน
แต่อิพี่โต้งเนี่ยเป็นผู้ชายที่ไม่หนักแน่นเลย จัดหนักกับน้องฐาเป็นอย่างเดียวเว้ยเฮ้ย
-
อย่างนี้ก็ดีเหมือนกันน้องฐา อย่างที่น้องฐาคิดแหละ คนเราลองระแวงกัน รักแค่ไหนมันก็จะลงเอยเหมือนเดิม
อิพี่โต้งไม่เปิดใจ คิดแต่ว่าน้องฐาเลว มันก็ไปกันไม่รอดหรอก
-
น้องฐา ทำดี ที่สุดแล้ว ค่ะ
ถ้าเจ็บก็เจ็บมันทั้งคู้ นี้ แหละ
o13 :sad11: :เฮ้อ:
-
เหมาะสมกันดีค่ะ คู่นี้
-
คนนึงก็น้อยใจ คนนึงก็ไม่ค่อยรับฟัง
มันจะจูนกันเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย
ลุ้นกันจนใจวาย เป็นหัวใจแซด..So sad
-
เจ็บ แต่ชอบแหะ รึเราผิดปกติ? :z10:
-
คู่นี้เค้าเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย
-
ดีกันเร็วๆนะ
ปล.งั้นเราคงต้องแอบๆกินตับแล้วเนอะ
-
เซ็งแก๋วสุดชีวิตให้ดิ้นตาย อั๊ก ~
-
:z6: ทั้งโต้ง ทั้งเอเลย
ไม่มีเหตุผล ไม่รับฟังอะไรน้องฐา
แล้วอยู่ๆจะไปยอมเค้า
ถ้าเกิดเหตุแบบนี้อีก สุดท้าย น้องฐาก็ต้องเจ็บอีกอยู่ดี
ทิฐิ...มันลดยาก แต่ถ้าคิดว่าจะเอาเค้ามาเป็นของเรา...แล้วทำไม่ได้
มาพูดว่า พูดกระทบกระเทียบแบบนี้...ยอมเจ็บตอนแรกจะดีซะกว่า
จะได้ไม่ต้องมานั่งฟังคำพูดว่าแดกดันอยู่เรื่อยไป ~~~
-
มันก็เป็นเพราะนิสัยอย่างนี้แหละ
คนหนึ่งก็อารมณ์เป็นใหญ่
อีกคนก็ดีแต่ประชด
มันก็พังกับพังน่ะสิ :เฮ้อ:
-
คืนดีกันเดี๋ยวนี้นะ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ทำไมทิฐิต้องมาเหนือเหตุผลด้วยนะ????
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
แง่มๆ เป็นกันแบบนี้ ก็อย่าคู่กันเลยดีกว่ามั้งเนี่ย
ทำตัวแบบนี้ไม่ได้ดีกันหรอกค่ะ
แอบเห็นด้วยกับเจ้สองค่ะ
เพราะอ่านNCเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่ามันแรงจริงอะไรจริงถึงแม้ว่าพยายามใส่มุกตลกลงไปก็เหอะ
-
คนอย่างโต้งเนี่ยนะต้องเล่นให้เจ็บหนักๆ เอาให้มันเจียนตายเลยยิ่งดี ไม่งั้นไม่มีทางเห็นความดีของคนหรอก เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลแบบนี้ ถ้าปล่อยไว้มันต้องทำหนูฐาเจ็บอีกแน่ๆ ฐาที่รักอย่าเพิ่งใจอ่อนตอนนี้นะ สู้ๆ หุหุ
-
พี่โต้งงี่เง่าจริง
น้องฐา ฮอร์โมนหญิงท่าจะเยอะอ้ะ นิสัยคล้ายๆ กัน ประชดประชันเก่งเป็นที่หนึ่ง ลดๆ บ้างก็ดีเนาะ เดี๋ยวจะหาจุดจบแบบดีๆไม่ได้เมื่อไหร่เค้าจะคืนดีกันอ้ะ :sad4: :sad4:
พี่เอนี่ยังไง เกิดอะไรขึ้นจัดการเองไม่ได้เหรอ :angry2:
-
เข้ามา :เฮ้อ:แล้วก็ :monkeysad:
-
อร้ายย โมดุเริ่มออกโรงแล้วว
เราต้องอยู่กันแบบสงบเงียบสักพักสินะคะ
ยังไงก็ดีใจที่ได้อ่านน้องฐาต่อละ เย่ๆ
-
สถานการณ์กลับกัน อะไรที่อีพี่โต้งเคยพ่นใส่น้อง....ตอนนี้กำลังตามสนองมันอยู่
หยุดเถอะ.....อ่านแล้วเจ็บปวด....ที่สุด!!!!
-
คนนึงก็ชอบทำกำกวม คนนึงก็ชอบประชดลวงเอามากำ..........เนอะ
-
:z3:
จิงๆแล้วมันก็พอๆกันทั้งคู่แหล่ะ
อีกคนก็ช่างโง่ อีกคนก็ประชดให้ตัวเองเจ็บไปเพื่อ
จิงๆจะให้สองคนนี้ลดทิฐิไม่ยากหรอก ถ้าคนเขียนอยากเขียน
-
ความมาม่ายังคงอยู่ o22
พี่โต้งชี้แจ้งให้เคลียร์หน่อย
เดี๋ยวน้องฐายิ่งเข้าใจผิดกันไปอีก :เฮ้อ:
-
ก็เหมือนกันนั่นแหละอิพี่โต้ง
ตอนฐาจะอธิบายแกก็ตัดสินใจไปแล้ว และไม่รับฟังอะไร
เหมือนกันเลย!!!!
-
ก็เข้าใจฐานะ แบบ..ถึงจะรักก็เหอะ
แต่ถ้าไม่เชื่อใจกัน ไม่เข้าใจกันตั้งแต่แรก มาถึงก็สงสัย
จะมีประโยชน์อะไรที่จะคบต่อ เพราะยังไงเดี๋ยวก็รักๆเลิกๆอยู่ดี
แล้วแบบอีโต้งมันหล่ออ่ะ ละฐาอ่ะ กะเทย? อีโต้งมันก็ผู้ชายนะ
แล้วฐาจะมั่นใจได้ไงว่ามันจะอยู่กับฐาแค่คนเดียว
เลิกกันไม่ทันไรก็หาคนมาควงเย้ยเเล้วนิ(ถึงฐาจะเข้าใจผิดก็เหอะ)
ซีเรียสไปมั้ยผม :o8: :laugh:
-
:sad4: เอา...เอาเข้าไป ต่างคนต่างแรง
คนนึงเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด อีกคนก็ไม่คิดจะอธิบาย :monkeysad:
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันละค้าาาาา :fire:
-
ยังเข้าใจผิดกันทั้งคู่เหรอเนี่ย :z3:
-
เหนื่อยใจแทนทั้งคู่ เอาแต่ประชดประชัน คิดเอาเองและคิดแทนอีกฝ่าย
-
โง่พอๆกัน
ว่าแต่เขาไม่ฟังตัวเองอธิบาย ตัวเองก็ไม่ฟังเขาอธิบายเหมือนกันแหละ เหอะๆ o12
งั้นก็สมน้ำหน้าแล้ว :เฮ้อ:
-
เมื่อไรจะดีกันสักที T^T
-
สัญญาว่าจะไม่เลิกอ่าน จะตามติดจนกว่าสองคนนี่มันดีกันอ่ะค่ะ :sad4:
แต่ช่วยๆลดนิสัยแรงๆกันทั้งคู่ได้ไม๊
โดยเฉพาะอิพี่โต้ง อยากเอาทิงเจอร์ราดปากมากม๊ากกกกกกก :o211:
-
โอ๊ย..พอกันทั้งคู่
อยากมะเหงกใส่หัวสองคนนี่จริงๆ
มะเหงกยังเบาไป เอานี่ดีกว่า :fcuk: :fcuk:
จะได้ลดความแรงลงซะที
-
เฮ้ออออออ
คู่นี้ คงต้องเปนอย่างงี้กันไปอีกนาน เพราะยังไง คงต้องปรับนิสัยกันอีกนานเลย
-
นิก็ให้อิพระเอกไปเจอเพื่อนฐาสิ
แล้วให้นังเพื่อนอธิบายแทนจะได้เข้าใจกันซะที
ปล่อยมันสองคนคุยกันเอง ชาติหน้าก็ไม่รู้เรื่องหรอก เพลีย!
-
ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ ต่างคนต่างเข้าใจไปเองแท้ๆ ไอ้คู่นี้
ติดตามน้องนิต่อไป :L2: ว่าแต่เราโหวตกึ๋นไปแล้วอิพระเอกมันพอจะฉลาดขึ้นบ้างมั้ยเนี่ยะ :seng2ped:
-
โอ๊ย ไอ้คุณพี่โต้ง :beat: :beat: ขอหน่อยไม่ไหวละ
เป็นไรมากไหมคะพี่
สมองเนี่ย หายไปไหนหมดคะ :angry2:
น้องฐาจัดหนักๆไปเลยคะ เอาให้ตาย :m31: :m31:
:laugh: :laugh: ชักอินเวอร์
แต่ว่าประชดกันไปมา ชักเหนื่อยแทน
ฟังๆกันสะบ้างเถอะ จะได้รักๆกันสักที :เฮ้อ:
-
โห เศร้าได้อีก
-
พอกันทั้งคู่ ไปตายซะ ดีกันได้แล้วววววววววววว
-
สวัสดีคะ
ระหว่างรอลงตอนใหม่ คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...
ตอนต่อไปๆ อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ รวมถึงการทำ oral sex
เด๋วเล้าฯ โดน ict ปิด จบเห่กันพอดี
แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ น่าจะได้นะเจ้ว่า ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ
เจ้สอง
|
แหะๆ กดอ้างอิงแล้วมันโหลดนานอ่ะ เลยก๊อบข้อความมาแทน
จะบอกว่ารับทราบนะคะ จะพยายามลดเรตลง หรือเขียนในเชิงเปรียบเทียบแทน
แต่ถ้าแอบๆเขียนเจ๊หนึ่งจะไปฟ้องเจ๊สองไหม? ฮาๆๆๆๆๆ :m20:
ดีใจนิยายเค้ามีโมดุ(ๆ)มาอ่านด้วยนะ แต่เวลาทำผิดเนี่ยอันตรายจัง ฮาๆ
มีไรบอกได้นะคะ อย่าเพิ่งแบนนิยายหนู :m15:
---------------------------------------------------------------------------------------
"ถ้าแอบๆเขียนเจ๊หนึ่งจะไปฟ้องเจ๊สองไหม?" เค้าโดนใส่ร้าย ยังไม่ได้ฟ้องเลย :serius2:
แต่ถ้าตอนนี้ พี่โต้งกะน้องฐา ยังไม่ดีกัน เค้าจะไปฟ้องเจ้สองจริงๆด้วย :z1:
-
:เฮ้อ:เฮ้ยยยยย อ่านตอนนี้แล้วอยากกลับไปเลือกโหวตอันใหม่ เป็น กึ๋น แทนละ
สงสารน้องฐาจัง :sad11:
-
รักน้องฐา รักมาก รักที่สุด ถ้าอิพี่โต้งมันไม่รัก ก็อยู่สวยๆ เริ่ดๆ ไปนะลูก อย่าร้อง อย่างอแง ผู้ชายควายๆ ก็ให้มันอยู่กับปลักตมปลักเลนของมันไป ชิส์
-
อิพี่โต้งปากแบบนี้คิดจะเปลี่ยนไหม :m16:
-
ทำไมชอบประชดกันจริงเนี่ย ประชดกันอยู่แบบนี้แล้วจะจบเมื่อไหร่ :เฮ้อ:
นังพี่เอมาอธิบายให้น้องฐาฟังสิ ว่าแกไม่ได้เป็นไรกับพี่โต้งอะ
-
เอาให้เคลีย กันสักที อีเบน ใจจะขาดอยู่แล้วนะคะ
-
อืมมม...ความรักอย่างเดียวไม่พอ...จริงๆ...อันนี้เห็นด้วยกับน้องฐานะคะ
-
เฮ้อ ทิฐิกันทั้งคู่ จะเข้าใจกันได้บ้างไหมเนี่ยยย
ว่าแต่เมื่อไหร่สันดอนเอจะโผล่เนี่ย อยากให้พี่โต้งเห็นซะที ทำตัวเป็นพระเอกเจ็ดสีอยู่ได้ !555
-
อิพี่่โต้ง youมันไม่ใช่คน youมันฟายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอบร้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:o8: มาแล้วจ้า :กอด1: :กอด1:
จุ๊บๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เข้ามาเป็นกำลังใจน้องฐา+ ด่าพี่โต้งค่ะ ฮาๆ
ตอนที่ 23 ยอมตั้งแต่หน้าประตู
หลังจากเอ่ยถ้อยคำที่คิดว่าแสบทรวงมากที่สุดออกไปแล้วน้องฐาก็สะบัดบ๊อบเดินจาก เอ๊ย...ตอนนี้ผมยาวแล้วอ่ะมันก็เลยไม่ใช่บ๊อบแล้ว แหะ แหะ แบบว่าถ้าสูงกว่านี้ก็คงจะกระแทกไหล่เดินผ่าน พอดีเตี้ยกว่าเยอะเลยได้แค่เดินเฉียดแขนออกจากห้องน้ำไปค่ะ
สะใจสุดชีวิต ที่ได้เอาคืนคุณพี่โต้งบ้าง แค่นี้ก็คงรู้แล้วแหละว่าเวลาโดนพูดแบบนี้ใส่แล้วมันรู้สึกยังไง ทำเอาแทบสะอึก ยิ้มอย่างสะใจได้เพียงชั่วครู่ก็จางลงเรื่อยๆ
ทำถึงขนาดนี้แล้ว คงจะโดนเกลียดขี้หน้าไปเลย ดีเหมือนกัน เพราะการที่ต้องจากกันทั้งๆ ที่ยังรักมันคงทรมานมากกว่า ให้เกลียดหนูมากเท่าไรก็ยิ่งดี พี่จะได้ตัดใจได้ง่ายๆ และขอให้ต่อไปนี้เราไม่ต้องโคจรมาเจอะเจอกันให้มันเจ็บทั้งสองฝ่ายอีก...
พูดแล้วก็ซึ้ง...
อยากให้เขาเกลียดเรามากๆ แล้วลืมเราไป
ทำไมน้องฐาถึงได้เป็นกะเทยแสนดีขนาดนี้เนี่ย
คิดแล้วก็น่าเจ็บใจนะคะเนี่ย ขนาดโดนด่าโดนกัดมากขนาดนี้แล้วน้องฐายังเกลียดคุณพ่อค้าตับไม่ลงสักที อยากจะหัวเราะแต่ทำไมน้ำตามันอยากจะไหลพรากๆก็ไม่รู้ค่ะ เฮ้อ
ทันทีที่ออกมายืนหน้าห้องน้ำก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกไปหมดทุกรูขุมขน หนาวจนร่างสั่นสะท้าน.... ก็อากาศหลังฝนตกมันเย็นจัดแถมยังลมแรงอีกต่างหาก ยังไม่พอเสื้อน้องฐาก็ชื้นไปหมดเลย
วันนี้มันวันซวยอะไรของหนูเนี่ยอยากจะทราบ..... แง้ๆ
น้องฐาค่อยๆ เดินฝ่าฝนที่ตกปรอยๆ กลับไปที่โต๊ะอย่างเชื่องช้าเหมือนนางเอกมิวสิควิดีโอเลยค่ะ
“น้องฐา” ยังเดินไม่ถึงบริเวณร้านเลยค่ะ พี่โต้งเดินตามมาฉุดแขนน้องฐาไว้ก่อน หนูหันไปมองหน้าพี่เขางงๆ
ฮือ.....พี่จะกลับมาดุมาด่าอะไรอีกล่ะคะ ไม่อยากฟังแล้วนะ....มันเหนื่อยหัวใจเต็มทน
“ไม่ต้องกลับไปที่โต๊ะแล้ว เสื้อผ้าก็เปียก ลมก็แรงกลับไปนั่งกินเหล้าต่อสภาพแบบนี้ไข้กินกันพอดี กลับเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ต๊ายยยยยย ใจดีอะไรขนาดนี้คะ? คุณพี่ กินเหล้าลืมเขย่าขวดหรือไงคะ?
....หนูนึกว่าจะโกรธ นึกว่าจะโมโหซะอีก....แอบดีใจนะเนี่ย แต่ก็ได้แต่เก็บความดีใจซ่อนไว้ค่ะ
“หนูมากับกันย์ก็ต้องกลับกับกันย์สิคะ จะกลับกับคนอื่นได้ยังไง” ยังกลั้นใจทำเสียงเชิดๆ ค่ะ หวังว่าคงไม่รู้นะว่าที่จริงแล้วหนูแอ๊บ
“เหรอ... น้องฐามองว่าพี่เป็นคนอื่นใช่ไหม แปลกนะ ที่พี่ไม่คิดว่าน้องฐาเป็นคนอื่น” ทำเสียงเศร้าได้อีกค่ะ ฟังแล้วใจอ่อนชะมัด
ฮึ้ย.... มาไม้ไหนอีกเนี่ย....
ใครบอกว่าผู้หญิงมารยาเยอะ ที่จริงแล้วผู้ชายนี่ล่ะตัวดี แหลเก่งอย่าบอกใครค่ะ
ทำไงดีๆ ภูมิต้านทานความน้อยใจบกพร่องขึ้นมาอีกแล้วสิ
“ยังไงหนูก็ต้องกลับไปบอกกันย์อยู่ดี เดี๋ยวกันย์จะเป็นห่วง” เสียงอ่อนลงเยอะเลยค่ะ
“ไม่ต้อง....เดี๋ยวพี่โทรหาพุให้พุบอกให้ก็ได้ กลับกับพี่เถอะ” บอกแล้วลากร่างหนูให้เดินตามไปทันทีโดยไม่ฟังคำคัดค้านเลยค่ะ โอ๊ย...อีตาบ้า ใจคอจะไม่เคยฟังที่คนอื่นเขาพูดเลยใช่ไหม?
ได้แต่กัดริมฝีปากล่างอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดีค่ะ แล้วอย่างงี้จะโดนหาว่าง่ายอีกไหมเนี่ย -*-
พี่โต้งเปิดประตูรถแล้วรุนหลังหนูให้เข้าไปนั่งตรงที่นั่งคนขับค่ะ ปิดประตูให้เสร็จสรรพ แล้วกลับมานั่งคู่ ไม่ลืมจะโทรศัพท์บอกพี่พุ
“พุเหรอ? คือพี่จะบอกว่าพี่กลับก่อนนะ แล้วพอดีน้องฐาโดนฝนจนเปียกโชกเลย พี่เลยจะพาน้องกลับไปพร้อมกันเลย ฝากบอกกันย์ไม่ต้องห่วง”
หนูก้มลงมองร่างตัวเองค่ะ จะว่าเปียกก็เปียกนะคะ แต่ไม่ได้โดนฝนค่ะ เปียกเพราะโดนน้ำในห้องน้ำต่างหาก ขอบพระคุณนะคะคุณพี่โต้งที่อุตส่าห์โกหกปกปิดความเปิ่นของหนูไม่ให้อับอายชาวบ้านเขา
หลังจากสตาร์ทรถแอร์หน้ารถก็ทำให้น้องฐาสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยค่ะ พี่โต้งเลยปิดแอร์ แล้วก็โน้มกายไปที่เบาะหลังหยิบเสื้อแจ็กเกตสีดำสนิทส่งให้ น้องฐาก็รับมาค่ะไม่ได้ใส่นะคะเอามาห่มแทน
อุ๊ย....เสื้อพี่โต้ง อุ่นนะคะ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เป็นกลิ่นพี่โต้งด้วยแหละ อ๊า....ทำไมมีความสุขจัง
เอ๊ะ.... ไม่สิ จะมีความสุขได้ไง ก็ทะเลาะกันอยู่นะ ไม่เอา... แค่นี้มันน้อยไป แค่มาแสดงความห่วงใยนิดๆ หน่อยๆ แค่นี้จะลบล้างคราบน้ำตาที่เสียไปตั้งหลายกระบุงของหนูได้ไง
ไม่ได้ๆ น้องฐาต้องใจแข็งๆ กว่านี้สิ
♪ให้ดีสักเท่าไร ไม่หายกัน ดีกับฉันไปทำไม
รักที่พังที่เสียไปไม่มีทางให้มันหายดี....
เพลงดีเท่าไรไม่หายกันดังก้องอยู่ในสมองน้องฐาไปมา ใช่ๆ ห้ามยกโทษให้เด็ดขาด
ขณะที่กำลังฮึดสู้ทำใจแข็งพี่โต้งก็เปิดเพลงในรถค่ะ เพลงที่ขึ้นมาเป็นเพลงปากดี....ค่ะ
ต๊ายยยยยย เข้าตัว!
♪ปากดีเหลือเกินนะเราแค่ทิ้งคนที่ทำร้าย....
กลั้นใจทิ้งเธอไม่ลงสักที..
ฟังเพลงแล้วมันอินจริงๆ อินจนหลับไปได้ยังไงก็ไม่รู้นะคะ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถเลี้ยวเข้ามาในมหาวิทยาลัยนั่นแหละค่ะ น้องฐาลืมตาอย่างงัวเงียมองรอบข้างอย่างงงๆ เอ๋พามาส่งที่หอเหรอเนี่ยนึกว่าจะพากลับคอนโดซะอีก
หือ?....เปล่านะคะไม่ได้คาดหวังอะไรแบบนั้นค่า เปล่าจริงๆ นะคะ
ก็แค่แอบคิดว่าจะง้อมากกว่านี้อีกหน่อยเท่านั้นเองง่า....
และแล้วมาถึงหน้าหอชายแล้วค่ะ พี่โต้งจอดรถหน้าประตูหอพอดี ถึงเวลาต้องจากกันจริงๆ แล้วสินะ หนูผ่อนลมหายใจทีละน้อยเหมือนกำลังทำใจ
ส่วนพี่โต้งน่ะเงียบไม่พูดอะไรเลย.... ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?
หนูจะไปแล้วนะ จากวันนี้ไป เราจะไม่เจอกันแล้วนะ จะไม่รั้งไว้หน่อยเหรอ...ฮือ..... อีพ่อค้าตับโง่ๆ บ้าๆ ที่สุด
เฮ้อ... น้องฐาก็เลยไม่รอแล้วค่ะ เปิดประตูเตรียมจะเข้าหอ แต่คนนั่งคู่กลับจับมือหนูรั้งไว้ก่อนค่ะ
เย้ๆ ในที่สุด.......หันกลับไปทำหน้านิ่งสงบค่ะ ทั้งๆ ที่แอบดีใจค่ะ
“น้องฐา เปลี่ยนเบอร์ใช่ไหม พี่ขอเบอร์ใหม่น้องฐาหน่อยได้ไหมคะ?” โธ่นึกว่าจะพูดอะไร ขอเบอร์ใหม่แค่นี้เนี่ยนะ...ผิดหวังจังเลย
“จะเอาเบอร์หนูไปทำไมล่ะคะ”
“ก็ไหนบอกว่าจะไปกินข้าว ดูหนังด้วยกันแบบพี่น้อง นึกอยากก็ยังมาเจอกันได้ไม่ใช่เหรอ”
อร๊ายยยยยยย อยากจะบ้า เข้าใจบ้างไหมเนี่ยว่าหนูประชด
เพิ่งเข้าใจ คำพังเพยที่ว่า “หุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว” จริงๆ จังๆ ก็วันนี้แหละ อะไรจะเข้าใจยากขนาดนี้คะคุณพี่ ปวดประสาทจริงๆ เลย
ได้ยินแล้วก็ปรี๊ดแตกค่ะ หนูเลยไม่ได้ตอบคำถามค่ะก้าวออกทันที เดินลงส้นอย่างขัดอกขัดใจเข้าหอในค่ะ พี่โต้งเดินตามเข้ามาค่ะ
“เดี๋ยวสิน้องฐา” ได้ยินแล้วชะงักเลยค่ะค่อยๆ หันกลับไปมองด้วยสีหน้าเรียบๆ
“คะ?” ข่มกลั้นอารมณ์โมโหแล้วตั้งใจฟัง พี่โต้งสะบัดเสื้อขึ้นคลุมร่างหนูไว้ค่ะ
“....เอ่อ....ใส่เสื้อพี่เข้าไปด้วยสิ“ แอร๋ยยยยยยยย หนูก็นึกว่าจะพูดอะไรดีๆ กว่านี้ หงุดหงิด นอยด์แดก อยากเอาหัวโขกกำแพงให้ตายไปเลย
“ขอบคุณค่ะ หนูไม่เป็นไร” ปฏิเสธความหวังดีด้วยใบหน้าเรียบๆ ส่งเสื้อแจ๊กเกตยัดใส่มือพี่เขาแล้วหันหลังกลับ ด้วยใบหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
สงสัย เพราะไม่ชอบผู้หญิงก็เลยง้อไม่เป็นใช่ไหมคะ ฮือ ๆ
ใจหายนะคะ....ที่จริงแล้วหนูยังรักพี่โต้งอยู่นะ ทั้งรักทั้งคิดถึง แล้วก็อยากให้กลับมาคืนดีกันใจจะขาด แต่ก็อยากให้เข้าใจกันมากกว่านี้ ยอมรับฟังกันมากกว่านี้ ที่สำคัญ ง้อหนูมากกว่านี้อีกสักนิดไม่ได้หรือไงกัน น้องฐาน่ะใจอ่อนจะตายไป ถ้าตอนแรกพูดด้วยดีๆ แบบไม่มีจิกมีกัดเรื่องคงไม่บานปลายขนาดนี้ จะเชื่อหรือเปล่าก็ช่าง แต่แค่ยอมรับฟังหนูอธิบายสักนิด ขี้คร้านจะผวาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่ได้ทุกนาที แต่นี่อะไร พี่เป็นพี่โต้งวงแคลชหรือไงถึง “รับได้ทุกอย่าง” ขนาดนี้ สรุปแล้วน้องฐามันไม่มีอะไรดีคู่ควรกับพ่อเทพบุตรอย่างพี่เลยใช่ไหม คิดแล้วก็ปวดหัวหนักเข้าไปอีก
เดินเหม่อๆ เข้ามาในตัวหออย่างเศร้าๆ ค่ะ
“หนู...หนูคนนั้นน่ะ” น้องฐาไม่ได้สนใจรอบข้างว่าใครเรียกใครอะไรยังไงหรอกค่ะ
หมับ!! ทันทีที่ถูกจับข้อมือไว้ก็สะดุ้งแล้วหันไปมองตามแรงดึงทันทีเลยค่ะ
“แม่หนู เรียกก็ไม่หยุดนะเรา เป็นสาวเป็นแซ่จะเข้าหอชายทำไม” หือ? สาว? แซ่? คะ?
หนูมองหน้าคุณลุงซึ่งเป็นยามเฝ้าหอชายด้วยตาโตๆ แสดงความเอ๋อสุดชีวิตค่ะ
“ลุงคะ หนูเป็น....ผู้ชายค่ะ” พยายามจะบอกแล้วก็จะเดินเข้าหอ แต่คุณลุงยามยังคงยึดแขนหนูไว้ไม่ปล่อย ไม่ยอมให้หนูเข้าหออย่างเดียวเลยค่ะ
“แน่ะ ยังจะมาพูดอีก ผู้ชายที่ไหนเขาจะมีนมล่ะหนู” คุณลุงยามทำเสียงดุใส่เพ่งสายตาลงไปที่หน้าอกหนู ซึ่งมองตามแล้วมันก็อายๆ นะคะเพราะเสื้อมันชื้นๆ เสื้อยืดสีขาวกับชั้นในสีดำมันเห็นชัดอ่ะค่ะ
แบบว่าเวลาผู้ชายถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงก็ยังบอกให้ลองจับหน้าอกดูว่าไม่มีหน้าอกอะไรอย่างนี้ แต่น้องฐาก็พอจะมีหน้าอกเพราะไอ้ฮอร์โมนที่ยัดๆ เข้าไป แล้วจะให้ทำยังไงละคะ จะพิสูจน์ตัวเองโดยถอดตัวล่างให้ดูก็ใช่เรื่อง หนูขมวดคิ้วแล้วเบะหน้าเหมือนจะร้องไห้ค่ะ
ที่จริงก็ควรจะน่าภูมิใจนะคะเนี่ยที่ถูกคิดว่าเป็นผู้หญิงแบบนี้
คุณลุงยามขา.... แต่มาเข้าใจผิดกันตอนนี้น้องฐาก็งานงอกสิคะ ฮือ.....
“มีอะไรกันเหรอครับ” พี่โต้งเดินตามเข้ามาค่ะ ทำให้น้องฐาอยากจะร้องไห้หนักเข้าไปอีก
“ก็แม่หนูนี่น่ะสิ เป็นผู้หญิงยิงเรือนึกอยากจะเข้าหอชายตอนดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
หันไปมองตัวช่วยข้างหลัง คุณพี่โต้งก็หัวเราะเหมือนน้องฐากับคุณลุงยามเป็นตลกคาเฟ่อยู่นั่นแหละ มาช่วยยืนยันหน่อยสิคะว่า หนูน่ะกะเทยเฉยๆ ไม่ใช่ผู้หญิง แง้....
แทนที่จะมาช่วยอธิบายให้คุณลุงยามฟังพี่โต้งกลับเดินมาโอบหนูไว้แล้วหันมาทำหน้าเหมือนกับจะดุ
“พี่บอกแล้วว่าอย่ามาอย่ามา ก็ไม่เชื่อ น่ารักขนาดนี้ใครเขาจะเชื่อว่าเป็นกะเทยละคะ มาค่ะ กลับบ้านกับพี่ดีกว่าค่ะ" บอกแล้วรั้งหนูให้หมุนตัวเดินออกจากหอไปเฉยเลยค่ะ
อ้าว..... บ้าไปแล้ว......
แล้วพี่เขาก็หัวเราะไปตลอดทางจนมาถึงรถหนูขืนตัวออกมาจากอ้อมแขนของพี่เขา เอาหลังพิงประตูรถไว้ ทำหน้ามุ่ย
“ไม่ตลกเลยนะคะ เลิกหัวเราะได้หรือยัง”
“ก็มันน่าตลกไหมล่ะ บอกว่าให้ใส่เสื้อเข้าไปก็ไม่เชื่อ อยากดื้อดีนักก็เป็นแบบนี้แหละ”
“ก็แทนที่พี่จะอธิบายให้ลุงเขาฟัง แต่พี่กลับไปพูดอย่างนั้นกับลุงเขาทำไม อย่างนี้หนูก็เข้าหอในไม่ได้น่ะสิ” เถียงไม่เลิกค่ะ
“เขาไม่ให้เข้าก็ไม่ต้องเข้า น้องฐาไม่รู้ตัวเองบ้างเลยเหรอว่าพอผมยาวแล้วมันคล้ายผู้หญิงแค่ไหน ตัวเล็กๆ บางๆ พอเสื้อเปียกๆ แบบนี้เห็นเข้าไปถึงชั้นใน ที่พี่ไม่ยอมให้เรากลับไปกินเหล้าต่อก็เพราะพี่หวง จะกลับเข้าหอในก็อุตส่าห์ให้ยืมเสื้อใส่ก็ยังจะดื้อ ดีแล้วที่ลุงยามเขาไม่ให้เข้า”
“ลุงแกแก่แล้ว คนสายตายาวพอมองใกล้ๆ ก็จะมองไม่ชัดเขาก็เลยแยกไม่ออกว่า หนูน่ะผู้หญิงหรือกะเทย แต่กับคนอื่นคงไม่มีใครเขาดูไม่ออกหรอกค่ะ”
“ไม่ออกแล้วไงล่ะ เผื่อมีใครชอบกะเทยขึ้นมามาเห็นเราสภาพแบบนี้แล้วลากไปข่มขืนจะทำไง”
“จะให้ทำยังไงก็แค่....แก้ผ้าแล้วอ้าขากว้างๆ เท่านั้นเอง”
ปึ้ง!! ฮึ้ย... ตกใจหมด อยู่ดีๆ พี่เขาก็ทุบกระจกรถตรงข้างๆ กายหนูค่ะ เดินเข้ามาชิดตัวจนหนูแข็งทื่อ...
หัวใจเต้นโครมครามอีกแล้วค่ะ อร๊ายยยย
“งั้นเหรอ...” เสียงมันเย็นวาบเหมือนที่เคยชิน สายตาถมึงทึงที่มองมาทำให้น้องฐากลืนน้ำลายเอื๊อก “อยากถูกข่มขืนเหรอ... หรือว่ามาโซคิสจริงๆ ไม่ชอบความอ่อนโยน ชอบความรุนแรง ชอบความป่าเถื่อนเหรอ ทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่เมื่อกี้ล่ะจะได้จัดให้ถึงใจ”
อยากจะกัดลิ้นตัวเองอีกพันรอบ ทำไมถึงปากวอนตีนอย่างนี้หือ อีฐา!!!
หลับตาส่ายหน้าแรงๆ ไปมาหลับตาเบ้หน้าเหมือนคนอยากร้องไห้
“เรานี่มัน..... พี่ว่าจะพูดด้วยดีๆ แล้วนะ เราก็เอาแต่ชักใบให้เรือเสียทุกที เมื่อไรจะเลิกประชดประชันทำให้พี่โมโหแบบนี้สักทีฮึ?”
ท่าทางจะโกรธน่าดูเลย แง้ๆ
“....หนูขอโทษค่ะ.... หนูปากไม่ดีเองแหละ” หลับหูหลับตาขอโทษไปก่อนค่ะ แบบว่ามันเจ็บจนชิน แต่มันก็ไม่ใช่ว่าชอบหรอกนะคะ แบบเจ็บๆ อ่ะค่ะ
พี่เขานิ่งไปครู่ใหญ่เหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ค่ะ
“เฮ้อช่างเถอะ.....ที่จริงแล้ว พี่น่าจะรู้ว่าเราน่ะ ปากดีแบบนี้แหละ พอเอาเข้าจริงๆ ก็ร้องไห้ร้องห่ม ท่าดีทีเหลวตลอด”
อร๊าย ดูถูก... ทำปากยู่แก้มป่องอย่างงอนๆ ค่ะ อยากจะเถียงแต่ก็กลัวอ่ะ อีพี่โต้งยิ่งโมโหร้ายอยู่...
หนูชอบกินตับหวานแต่ไม่ชอบกินขนมตุ้บตั้บนะคะ
พักรบสงบศึกไว้ก่อนดีกว่าค่ะ
“คืนนี้เข้าหอไม่ได้ งั้นไปค้างที่คอนโดพี่ก่อนสักคืนแล้วกันนะคะ”
ฮ้า......ว่าไงนะ หนูหันไปมองตาโตค่ะ
หยาบคาย...มาชวนสุภาพสตรีไปนอนค้างอ้างแรมด้วยง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง มีเหรอคนรักนวลสงวนตัวอย่างหนูจะไป
แต่พอคนตัวสูงกว่าโน้มศีรษะลงมาเกือบชิดแล้วส่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้มันก็เริ่มลังเล.... ไม่อยากมองเวลายิ้มให้แบบนี้เลยอ่ะ ใจมันเต้นแรงเกินไป ยิ่งเสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบอยู่ที่ริมหู
“นะคะ” เหมือนโดนคาถาสะกดใจเลย เผลอพยักหน้าให้โดยไม่รู้ตัวเอง
จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเบาเหมือนนุ่น จะถูกจับไปทางไหนมันก็ไปเหมือนตุ๊กตา ยอมให้พี่เขาพาหนูขึ้นไปนั่งบนรถอีกครั้งอย่างง่ายดาย พอลงไปนั่งด้านในรถเรียบร้อย ร่างสูงก็ลดกายลงมาเกือบชิดค่อยๆ ดึงเข็มขัดนิรภัยออกมาคาดให้ช้าๆ คาดเสร็จแล้วก็ยังไม่ยอมเคลื่อนกายออกสักที ยังเท้าแขนคร่อมร่างหนูเอาไว้จนหนูหายใจแทบไม่ออก
“เวลาที่ไม่เถียง ไม่ประชด แล้วว่าง่ายแบบนี้ รู้ไหมคะว่า น้องฐาน่ะน่า........รักมากๆ เลย”
พี่เขาบอกก่อนจะปิดประตูรถให้ค่ะ
ใจมันลอยๆ ค่ะ....เหมือนจะปลิวเลย ...
สงสัยน้องฐาคงใจไม่แข็งพอจะร้องเพลงของพี่นัทมีเรียได้จนจบเพลง
:m15:
เพราะแค่ได้ยินประโยคสุดท้าย หนูก็รู้ตัวแล้วแหละว่า
หนูอ่ะ........ยอม...ตั้งแต่หน้าประตู(รถ) จริงๆ
................................................................
หลายคนอยากให้ดีกัน ถึงจะยังไม่ดีกันแต่ก้เลิกทะเลาะกันในระดับนึงแล้วคงสบายใจขึ้นเนอะ อิอิ
"ถ้าแอบๆเขียนเจ๊หนึ่งจะไปฟ้องเจ๊สองไหม?" เค้าโดนใส่ร้าย ยังไม่ได้ฟ้องเลย
:z3:แหะๆ หนูล้อเล่นค่ะเจ๊หนึ่ง
แต่ถ้าตอนนี้ พี่โต้งกะน้องฐา ยังไม่ดีกัน เค้าจะไปฟ้องเจ้สองจริงๆด้วย
:a5: อันนี้เจ๊ก็ล้อเล่นใช่ไหมคะ :monkeysad:
Paracetamol
ก็เข้าใจฐานะ แบบ..ถึงจะรักก็เหอะ
แต่ถ้าไม่เชื่อใจกัน ไม่เข้าใจกันตั้งแต่แรก มาถึงก็สงสัย
จะมีประโยชน์อะไรที่จะคบต่อ เพราะยังไงเดี๋ยวก็รักๆเลิกๆอยู่ดี
แล้วแบบอีโต้งมันหล่ออ่ะ ละฐาอ่ะ กะเทย? อีโต้งมันก็ผู้ชายนะ
แล้วฐาจะมั่นใจได้ไงว่ามันจะอยู่กับฐาแค่คนเดียว
เลิกกันไม่ทันไรก็หาคนมาควงเย้ยเเล้วนิ(ถึงฐาจะเข้าใจผิดก็เหอะ)
ซีเรียสไปมั้ยผม
ข้างบนน่ะเห็นด้วยอย่างแรงเลย
แต่ข้างล่างอ่ะ คนหล่อชอบกะเทยมันผิดตรงไหน
(คนส่วนใหญ่ที่รักน้องฐามักพูดทำนองว่า อีพี่โต้งมันหล่อตายล่ะ!! :m20:)
ประกาศผลโหวตค่ะ
สิ่งสำคัญที่พ่อค้าตับควรจะมี... ในร้าน(ปิดโหวตสิ้นเดือนนี้จ้า อิอิ)
ตับ.... (ความหมายแฝงคงไม่ต้องอธิบาย) 12 (10.6%)
หัวใจ....(refer to ความรักจริงใจ) 26 (23%)
กึ๋น...(เหมือนมีคนบอกว่าพี่โต้งโง่ -*-) 61 (54%)
โหวตNo! เรียกร้อง...น้องฐาย้ายร้าน(เย้ย!!!) 13 (11.5%)
ไม่ออกความเห็น.... 1 (0.9%)
……………………………………………………………………
กึ๋นชนะเลิศขาดลอยค่ะ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวคิดอะไรออกแล้วค่อยมาถามใหม่ค่ะ อิอิ
-
อะแหะๆ ได้อ่านต่อแว๊ววว :กอด1:
-
แก้ผ้าแล้วอ้าขาให้กว้างๆ :a5: :a5: :a5: :a5:
-
เย้ๆๆ กึ๋นชนะเริศ
อีพี่โต้งมันโง่ๆๆๆๆๆๆ โง่มากอ่ะ ทำไมไม่ขอร้องอ้อนวอนน้องฐาดีๆบ้างอะ
น่าสงสารฐาที่สุดในโลกเลยอ่ะ :o12:
เปลี่ยนร้าน เปลี่ยนพ่อค้าได้มั๊ย?? ไม่เอาอีพี่โต้งแล้ววววว :serius2: :serius2:
-
คือ ตกลงเรื่องสั้น หรือ เรื่องยาว กันแน่อ่ะคะ?
:เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด อ่านตอนนี้แล้วหัวใจเบิกบานเพิ่มขึ้นอีกนิดนึง
อิพี่โต้งคะ ตอนนี้ทำตัว(เหมือนจะ)น่ารักมาก พยายามใจเย็นๆนะ
รักษาระดับอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ไม่นานหรอก ความรักจะสุขสมหวัง (ชิมิคะ? น้องนิ)
+1 :m1:
-
ครั้งก่อนประตูห้องน้ำ นี่มาประตูรถ 5555+++ แอบจะฮาคนแต่ง
เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆๆและ จะได้กินตับกานอีกไหมนั่นนะ :really2:
-
รอลุ้นให้คุณพ่อค้าตับง้อน้องฐาสำเร็จทุกวันเลย
-
:sad4: :o12: :sad4:
รีบคืนดีกันเต๊อะ
เค้าอยากเห็นน้องฐาเผ็ดซี้ดซ้าดเพราะ
"ตับไก่(โต้ง)"
-
ก็ยังดี น้องฐาก็ เพลาๆปากลงบ้าง จะได้ไม่เจ็บตัวเจ็บตูด :laugh:
-
มันก็ยังคุมเครืออยู่ดี อิพี่โต้งทำดีก็เพราะอยากจะผูกมัดน้องฐาไว้ แต่ลึกๆ แล้วก็ยังคิดว่าน้องฐามั่ว อยู่ดี :เฮ้อ:
-
ยอมพี่โต้งตั้งแต่ประตูหน้ายันประตูหลัง ใช่ป่าวน้องฐา อิอิ
-
ไม่ทะเลาะ แต่ยังไม่เข้าใจกันนะคะ
พี่โต้งก็ยังจมอยู่กับความเชื่อของตัวเองอ่ะ
-
คืนนี้น้องฐาคงได้ :oo1:กินตับยันรุ่งแน่ รึพ่อค้าตับว่าไง จะเปิดร้านโต้รุ่ง รึยังจะปิดต่อ
-
ค่อยสมกับที่อัพวันสุข (ศุกร์) หน่อย อิอิ :-[
ขอบคุณนะค้าคนเขียนนนนน :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูอ่ะ........ยอม...ตั้งแต่หน้าประตู(รถ) จริงๆ
โ่ถ่ ถึงไม่ใช่ประตูรถ หนูก้อยอมพี่เค้าอยู่แล้วไม่ใช้เหรอ น้องหนูฐา
ตอนต่อไป :haun4: หรือเปล่านะ
คืนดีกันเถอะ แฟนๆเค้ารออยู่
-
น้องฐา ไปค้างคอนโดพี่โต้ง คืนนี้ ระวังสำลักความสุข :oo1: เอ้ย สำลักตับนะหนู :m10:
แล้วบริโภคตับมาก ระวังสารพิษตกค้างนะจ๊ะ 55555 :jul3:
-
:m17: ออกแนวตบจูบไรงี้เลยนะคะ
ว่าแล้วว ว่าน้องฐาคงใจไม่แข็งพอกับอีพี่โตังแน่ๆ o16
ยังไงก็ขอให้การเริ่มใหม่ครั้งนี้ :L2: เป็นการเริ่มที่ดีนะคะ :m3:
-
น้องฐาคะ..
หนูก็..(ยอม)เค้าง่ายจริงๆอ่ะค่ะ
แบบรอเค้าง้ออยู่แล้วเน่
-_-" :เฮ้อ:
-
วันนี้อารมณ์เสีย ไม่มีที่ให้ไป กลับมาถึงห้องด้วยความเซ็ง พอเปิดเจอน้องฐามาต่อ รู้สึกว่า
"อืม ไม่ไปก็ดีแล้ว ได้มานั่งอ่านน้องฐาแบบเน้นๆ"
ขอบคุณนะ
:กอด1:
-
สรุปแล้วน้องฐาติดใจพี่โต้ง ตรงที่มีดีที่ตับนั่นเอง
-
ก็ยังเห็นด้วยกับความคิดแรกของฐา ไม่อยากให้ยกโทษให้โต้งเลย ชิ อยากได้แฟนเงียบๆ นั่งเป็นใบ้
ทำอะไรก็ไม่โกรธ ด่าไงก็ไม่รู้สึกหรือไง โต้งไปเอากับตุ๊กตายางไม่ดีกว่าเหรอ แบบนั้นคงเป็นสเป็คมาก
กว่าน้องฐา ที่เจ็บแล้วจำ โดนทำร้ายก็รู้สึก
-
ยอมตั้งแต่หน้าประตู(ห้องน้ำ). ที่ร้านเหล้าต่างหาก5555 :laugh:
-
เค้าจะดีกันแล้วใช่ไหม >~< พี่โต้งเข้าใจน้องฐาเถอะค่ะ
-
คือสองคนนี้ควรปิดปากแล้วนั่งทำความเข้าใจกันเงียบๆดีป่ะพูดแต่ละอย่างนี่. ประชด จิกกัดตลอดเลย เอ..ไม่ดีๆ คิดเงก็ไปคนละทางตลอด
สรุป ฐา ย้ายร้านนะคะ
-
เมื่อไรพี่โต้งจะเข้าใจนะ :เฮ้อ:
น้องฐาก้ออย่าประชดมาก ระวังจะเจ็บตัวนะคะ
เบื่อมาม่าแล้ววววว อยากกินตับ :z1:
-
แอบฮาที่กึ๋นชนะขนาดลอย
ก็สมควรอยู่ ถ้าเป็นเพื่อนนะ จะด่า 'คว๊ายยยยยยย' แต่เนื่องจากเราสุภาพ ด่าว่ากระบือน้อยกลอยใจฐาแทนก็ได้ค่ะ อิๆ
-
ดีใจๆๆ ได้อ่านน้องฐาแล้ว ^^
-
ตลอดอ่ะคนเนี้ยยย
ยอมไปหมด อย่างว่าแหละ
พี่โต้งพูดเพราะ ขนาดเบนยังเคลิ้มเลย
ปกติเวลามีคนพูดคะ ขาด้วยแล้วมัน รู้สึกกระดะ พิลึก
-
ใจอ่อนแบบนี้ งั้นคืนนี้เรามากินตับกันดีกว่าเนอะน้องฐา
-
ชอบอ่ะ มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นะ คุณน้องฐาล่ะก็
เล่นตัวเยอะๆสิคะ นานๆทีหนูจะได้เอาคืนนะ
เอาเถอะ!!
ไม่ว่าหนูฐาจะทำยังไงเราก็ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องอยู่แล้ว :laugh:
-
มันเป็นสัญญาณว่ามาม่ากำลังจะหมดช่ายปะ :m15: :m15:
-
รออ่านนะตะ
-
นี่ถ้าน้องฐายอมคืนดีกะอิพี่โต้งง่ายๆเราจะเลิกสงสารฐาละ
เพราะนั่นหมายความว่าฐาพร้อมจะอยู่ในวังวนของความระแวงของอีพี่โต้ง และพร้อมที่จะเจ็บทุกเมื่อที่อิพี่โต้งคลุ้มคลั่ง
-
กำลังสนุกเลยอะ่
รีบมาต่อนะจร้า
-
คุณนักเขียนหลอกลวงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ไหนว่าเรื่องของฐา เน้น ฮา ไง
เราอ่านไปอ่านมาก็เจอแต่มาม่าตลอดเลย ปวดใจตุบ ตุบ
พูดตามจริงเลยนะ เราไม่อ่านแนวอุเคะ เป็นกะเทย หรือสาวมากๆๆๆๆๆๆ
แต่เรื่องนี้ด้วยความที่ว่าชอบกิ๊ง กันย์ แล้วก็ ติดใจตุลย์ ปอนด์
ก็เลยเอาวะ มาอ่านของฐาดู เน้นฮา เน้นฮา
อ่านไปอ่านมา มันมาม่าาาาาาาาาาาาาาาาา
แต่ไหงอ่านจนถึงตอนล่าสุดได้หว่า
เราขอเข้าร่วมเป็นแฟน (ขับ) พี่โต้งด้วยได้ไหม
หล่อ รวย หุ่นดี แต่เสียดาย คอนเซปพระเอกละครไทย หูเบา
(ขอด่าภาษาบ้านได้ไหม ง่าวววววววววววววววว ถ้าแรงไปก็ขออภัยค่ะ แบบว่ามันฟิลล์นี้จริงๆนะ )
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
ขอลดมาม่าหน่อยได้ไหมง่ะ แค่นี้ก็ปวดใจ (หรือทั้งคู่มัน เอสเอม ของแท้)
สู้ๆค่ะ อย่าลืมแวะไปหาตุลย์ ปอนด์บ้างนะคะ
-
เปิดอกคุยกันแบบไม่ประชดจะเป็นไปได้สำหรับคู่นี้มั้ยหนอ
รักแต่ไม่เข้าใจกันซะที ลุ้นจนเหนื่อย
เลยเผลอกระซวกพ่อค้าตับมิดด้ามไปหลายทีแล้วนะ
-
พี่โต้งง้อดีๆนะ ื
เด๋วน้องฐาก้หายงอลแล้วววว
สู้ๆ พ่อค้าตับ ขอโปรโมชั่นหน่อย ลูกค้าจะได้อยากซื้อ
-
ปากดี เก็บกด คิดมาก
คา-หนาด-เน้ (กรุณาออกเสียงตามการสะกด)
ถ้าเสนอให้ฐาลองบอกตรงๆ ว่า "พี่โต้งคะๆ เชื่อมั้ยคะว่าหนูไม่ได้ร่าน"
คงจะเป็นไปไม่ได้สิหนาาาาา
เฮ้อออออ มาม่ามันอร่อยดีนะคะ แต่ทิ้งไว้นานมันจะอืดดดดดได้
เพราะงั้น ขอวอน...รีบปรุงรีบเสิร์ฟ
นะคะ นะคะๆๆๆๆ
ป.ล. พี่โต้งคะ แนะนำให้ตีสนิทเพื่อนฐานอกเหนือจากกิ๊งนะคะ
จะได้ "รู้จัก" คนที่ตัวเองรัก จริงๆ ซะทีนะคะ
อีกที อ่านเมนท์หลายท่านแล้วอินกับตัวฐามากๆ แต่เราเป็นไงไม่รู้ สงสารโต้งแฮะ
ถึงโต้งจะน่าตีที่เข้าใจฐาผิดและไม่ฟังฐาเรื่องโอ๋และเอ
แต่ส่วนนึงก็เป็นเพราะการแสดงออกของฐาเองนี่นา (แชร์ความผิดกันไปครึ่ง-ครึ่งเฮ้อออ)
เพราะงั้น ยุให้ฐาเอาแต่งอนแล้วโต้งง้อฝ่ายเดียวมันไม่น่าแฟร์
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คนทั้งสองคนก็ควรพยายามเพื่อความรักเหมือนกันสิ
การหันหนีแล้วบอกตัวเองว่าเสียสละ มันก็แค่ข้ออ้างของคนที่รักไม่มากพอเท่านั้น...หรือเปล่า
-
ง่าาาา
ยอมๆไปเถอะๆๆๆๆ
ไม่งั้น คนอ่าน จะแย่เอา
ลุ้นสุดๆเลยเนี่ย
ไม่ชอบกินมาม่าด้วย เหอะๆ
^^
-
เมื่อไหร่สองคนนี้จะกินมาม่าหมดเนี่ย
เอาน้ำหวานเย็นชื่นใจมาเสิร์ฟทีเถอะ :z3:
-
น้องฐาน่ารัก อ่านแล้วรักเลย
-
ไม่เสียแรงที่โหวตกึ๋นไป แหม่ปลาบปลื้มใจจริงๆ :m20:
น้องฐายอมอ่อนให้บ้างแล้วก็หวังว่าอิพี่โต้งจะรู้จักสงบปากกรรไกรของตัวเองได้ซักทีนะคะ จะได้ทะเลาะกันน้อยลง ถึงจะไม่อยากให้คืนดีกันมากแต่ก็ไม่อยากให้ทะเลาะกันแล้ว คลุมเครือแบบนี้ก็ตื่นเต้นดีค่ะ :laugh:
-
ได้โอกาสอยู่กันสองต่อสองแล้ว
เปิดใจคุยกันเลยดีกว่า
อย่ามัวแต่เปิดผ้ากันนะคะ น้องฐา พี่โต้ง
-
โดนลูกอ้อนเข้าไป
ไปไหนไม่รอดนอกจากอกพี่โต้ง :laugh:
:call:
-
เย้เย..ก้าวหน้าไปในทางที่ดีแล้ว..(ใช่ไม๊คะ)...หรือจะไปพลั้งปากกันที่คอนโดต่อ....งื้อออออ
:impress:
-
:z3:
ทำไมมันยืดเยื้อมาม่าแบบนี้นะ
น้องฐาก็นะช่างประชด
อิพี่โต้งก็ของขึ้นง่ายเหลือเกินนนน
:z3: สองคนนี้ควรจะเงียบๆแล้วใช้ภาษากายอย่างเดียวมากกว่า ปากมอมทั้งคู่ :laugh:
-
หิวตับแล้วพี่โต้งขา จัดชุดใหญ่เลยคะ :z1:
ถึงขนาดโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงเลยหรอ น้องฐามีนมด้วยหรอเนี่ย
ชั้นเป็นชะนียังไม่ค่อยจะมีเลยนะเธอ
-
555...บางทีอิพี่โต้งก็เท่ห์ซ้า...น้องฐายอมๆไปเถอะค่ะ...555"""คนอ่านยังอยากยอมด้วยเลย
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ออกตัวแรงจังเลย
แต่ชอบค๊านายเอกแบบนี้
:L2: :L2: :L2:
-
:z1:
:L2:
:jul1:
-
กรี๊ดดดดดปลื้มพี่โต้งจัง
ทำหวานก็เป็นด้วย
-
เลิกประชดกันสักทีเถอะ
ทั้งโต้งและน้องฐาจ๊า
คนอ่านปวดใจแทน
อิ่มจนอืดแล้วม่าม่า
ขอเปลี่ยนเป็นไวไว
ได้มั๊ยค่ะคนเขียน
-
เอ๊ะๆๆ น้องฐาจะยอมแล้วหร่อคะ
-
เอา เศร้าก็ร้องไห้จนตาบวมเลย แต่พอหวานก็หวานจนบิดไปทั้งตัวละเนี่ย
สงสัยจะอินเกิน อิอิ
รอตอนต่อไปอยู่นะคร๊าบบบบ
-
หุหุหุ ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
น้องฐาน่ารัก ฮา รั่วได้ใจดีมาก แต่น้องก็ปากร้าย ประชดประชันเก่งใช่ย่อยนะนี่
ส่วนพี่โต้งตอนแรกๆได้อ่านแล้วก็ไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร่ แต่อ่านไปอ่านมา ก็นะ ..น่ารักใช่ได้ระดับนึง หุหุหุ
พี่โต้งอะ พูดจาน่ารักหวานมาก ได้ฟังแล้วจะละลาย 5555
น้องฐาก็รีบใจอ่อนเร็วๆ แล้วก็อิพี่โต้งช่วยฟังน้องฐาอธิบายหน่อยเหอะ อย่าคิดเองเออเองให้มากนัก -*-
-
เมื่อไรจะเข้าใจกันสักทีละจ้า
คนอ่านลุ้นจะแย่อยู่แล้วนา
-
เมื่อไหร่จะพูดเคลียร์กันให้เข้าใจไปซะทีน้อ
แต่ชอบพี่โต้งพูด คะ ขา อย่างนี้จัง น่ารักๆๆๆ ชอบๆ
-
คิดถึงน้องฐา เมื่อไหรจะมาอัพ >.<"
-
น้องฐาเป็นมาโซ
พูดดีๆไม่รู้เรื่อง ต้องมีการลงไม้ลงมือ
แต่เดี๋ยวคงใจอ่อนแล้ว
โดนพาขึ้นรถไปแล้วววววว
-
โอเค ตอนนี้อิพี่โต้เริ่มทำตัวเป็นผู้เป็นคนขึ้นมามั่งละ
พออภัยให้ได้ค่ะๆ= =
น้องฐาาา สู้ๆนะฮาฟฟฟ
-
ปกติไม่อ่านแนวนี้นะ
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมาก
อิน้องฐาทั้งแรง ทั้งฮา แต่ก็น่ารักมากอ่ะ
:L1:
-
คนแต่งคะจัดกรึ๋นให้อิพี่โต้ง สักสามถาดได้ไหมคะ
ชีวิตขาดกรึ๋นมานานแล้วนะ
เหนื่อยใจแทนน้องฐา :เฮ้อ:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ติดใจน้องผฐาลูกค้าร้านตับมากๆ
อยากอ่านต่อแล้วค่า
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
เอาน้องฐาใส่ห่อกลับบ้านได้ไหมอ่ะ จะน่ารักไปไหนนี่.. >-<
-
น้อง ฐา น่ารักมากเลย อ่านแล้ว แอบอินด์ คิดว่าเป็นตัวเอง
ฮาาาาา รอตอนต่อไปอย่างสุดซึ้ง ขอหวานๆทีเน้ออ
-
:sad4: คิดถึงน้องฐาใจจะขาดอยู่แล้วจ้าาาาา :z3:
-
เข้มาเต้นให้กำลังใจ
:z2: :กอด1: :z2:
-
มารอ ..........น้องฐาที่คอนโดพี่โต้ง
:oni1:
-
รออยู่นะค่ะ T^T
-
น้องฐาหายไปไหนคะ :monkeysad:
-
คิดถึงน้องฐา
-
:monkeysad:
-
คิดถึงน้องฐาแล้วนะ
-
งอนอีกหน่อยสิ นะๆๆๆ น้องฐา อย่าเพิ่งใจอ่อน ถึงแม้จะชอบตอนน้องฐา อยุ่กะพี่โต้งก็เหอะ
แต่ตอนนี้ ขอเล่นตัวหน่อยน๊าๆๆๆ อิพี่โต้งไม่น่าให้อภัย อ๊ะ
-
รวดเดียวจนถึงตอนนี้
อยากให่สองคนนี้คืนดีกันเร็วๆ
แต่ก็อย่างที่ฐาว่า ถ้าไม่เข้าใจกันรักกันไปก็เปล่าประโยชน์ สู้ๆค่ะ o13
-
กลับมาเดี๋ยวนี้ทั้งพี่โต้ง ทั้งน้องฐา คนอ่านให้อภัยแล้ว
คนเขียนจ๋า... รออยู่น๊า คิดถึงพี่โต้ง น้องฐา ใจจะขาดแล้ว
-
คนเขียนยังสบายดีอยู่หรือเปล่า
คิดถึงน้องฐากับพี่โต้งแล้ว
มาต่อเถอะน๊า
:pig4: :กอด1: :L2:
-
เข้ามารอน้องฐา
:z2: :z2: :z2:
-
คิดถึงฐาเมื่อไหร่จะมาน้า :o12:
-
ยอมง่ายไปอ่ะ อิพี่โต้งยังไม่หายโง่เลย เฮ้อ..
-
เข้ามารายงานตัวว่ายังสบายดีนะคะ
หายไปนานมาก....ไม่มีข้อแก้ตัวใดนอกเสียจาก สมองตัน คิดอะไรไม่ออก ฮาๆ
ตอนที่ 24 รักคือการให้อภัย
สวัสดีค่ะท่านผู้ชม...ในที่สุดตอนนี้เราก็มาถึง...แต่นแต๊น......คอนโดพี่โต้งกันแล้วค่ะ หลังจากที่น้องฐาไม่ได้มาที่นี่นานเป็นเดือน แต่ทุกภาพความทรงจำทั้งดีและร้ายยังคงอยู่ไม่จางหายเลยสักนิด
หลังจากรถจอดสนิท พี่โต้งก็เดินอ้อมมาเปิดประตูทางด้านซ้ายมือให้ หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เขาด้วยดวงตากลมโตบ้องแบ๊ว ถ้าไม่คิดขยับกายจะเจอคำถามสยองขวัญเหมือนเดิมอีกไหมนะ
‘จะให้อุ้ม หรือเอากันบนรถดี?’ อ๊า....แค่คิดก็ใจเต้นโครมครามแล้วค่า
แต่แล้วก็ผิดคาด...กลับมีเพียงความเงียบที่เดินทางแหวกอากาศส่งมา และคุณพี่โต้งก้มลง
แอร๋ย..... ไม่คิดจะถามอะไรแต่คิดจะทำตามตัวเลือกที่สองเลยเหรอคะ น้องฐาตาโตเท่าไข่ห่าน หัวใจเต้นระทึกค่ะ...
แต่เปล่าค่ะ สงสัยหนูจะมองโลกในแง่ดี เอ๊ย..แง่ร้ายไปนิด เพราะพี่เขาแค่โน้มตัวลงมามาปลดเข็มขัดนิรภัยให้หนูเฉยๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าจะถอยห่างเพื่อให้หนูก้าวออกจากรถแต่อย่างใด หนำซ้ำกลับสอดแขนเข้ามาใต้แผ่นหลังของหนูอีกต่างหาก.....อย่าบอกนะคะว่า....
“อุ๊ย...ดะ...เดี๋ยว.....พี่จะทำอะไรคะ” ส่งเสียงสูงถามไปอย่างตกใจพร้อมทั้งกางแขนยันอกพี่เขาไว้ไม่ให้ทำอะไรได้ถนัด
“ก็เห็นว่านั่งนิ่งไม่ยอมลงสักทีเลยคิดว่าน้องฐาอาจจะไม่มีแรงเดิน พี่ก็เลยคิดว่าจะอุ้มไป” กรี๊ดดดด ไม่เอ๊า....ยกมือขึ้นกางห้านิ้วเป็นปางห้ามญาติกันเลยทีเดียว
“มะ....ไม่ต้อง...หนูเดินเองได้ค่ะ” รีบตอบทันทีเลยค่ะ น้องฐาออกจะหน้าบางขนาดนี้ ขืนปล่อยให้อุ้มไปล่ะก็อายเขาตายเลย ผลักพี่เขาออกไปแล้วก็ดึงดันจะเดินเองให้ได้ค่ะ พี่โต้งพยักหน้าเข้าใจยอมก้าวถอยหลังออกจนพ้นระยะประตูรถ มองหนูก้าวเท้าลงจากรถเหมือนข้างล่างเป็นเหวสูงชันถ้าไม่ระมัดระวังจะตกลงไปตายเยี่ยงนั้น!
พอหนูเดินออกมายืนตัวลีบสั่นเป็นเจ้าเข้า ด้วยเสื้อผ้าก็ชื้น ฝนก็ตกปรอยๆ ลมก็โชยพัด พี่โต้งปิดประตูรถแล้วหยิบเสื้อแจ็กเกตที่หนูเอาถือไว้ไปสะบัดออกคลุมหัวหนูไว้ค่ะ หลังจากใช้รีโมทล็อกรถเรียบร้อยก็โอบไหล่หนูเดินเร็วๆ เข้าไปในตึก เดินโอบกันเดินไปท่ามกลางฝนพรำ แบบว่าโรแมนติกอีกแล้วอ่ะค่ะ
พอถึงตัวตึก พี่โต้งก็ดึงเสื้อแจ็กเก็ตไปพาดแขนตัวเองไว้แล้วจูงมือหนูให้เดินตามต่อไป
พอเดินเข้าไปในคอนโดแล้วก็อดนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆ ไม่ได้ มาที่นี่แล้วสะเทือนอารมณ์ชะมัด จนต้องถอนใจอย่างหดหู่ แล้วก็รู้สึกถึงแรงบีบมือที่แรงขึ้นจนต้องหันไปมองเจ้าของร่างสูงที่มาด้วยกัน
“พี่ขอโทษ พี่เองก็เสียใจนะที่วันนั้นพูดอะไรออกไปตามอารมณ์มากกว่าความรู้สึกที่แท้จริง แต่ถ้าเราไม่ได้มาเจอกันในสถานการณ์นั้น บางทีเรื่องอาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนี้ก็ได้”
..........??...........อะไร.....หมายความยังไง.......
ทำไมหนูถึงโง่แบบนี้ ทั้งที่พยายามทำความเข้าใจ แต่ก็ยิ่งไม่เข้าใจอะไรเลย
อีพี่โต้งบ้า ทำเป็นแต่ตบหัวแล้วก็ลูบหลัง....แล้วก็ไม่ยอมอธิบายด้วยว่าที่มาทำบ้าๆ แบบนั้นเพราะอะไร พูดแต่ว่าเสียใจ คิดแล้วก็โมโหแฮะ
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ หนูไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต้องรับรู้หรือรับฟังอะไรอีกแล้ว”
พี่โต้งถอนใจหนักๆ ใช้คีย์การ์ดเปิดประตูกระจกแล้วจูงมือเดินต่อไป
และแล้วในที่สุด...ตอนนี้หนูก็กลับมาอยู่ในห้องของพี่โต้งเรียบร้อยแล้ว พี่โต้งหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้ามาให้หนูค่ะหนูก็เข้าไปอาบน้ำ พอเดินออกมาพี่โต้งกำลังนั่งหน้ายุ่งอยู่ที่โซฟา หนูเดินไปนั่งข้างๆ
“เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่ก็...รีบอาบน้ำเถอะนะคะ เปียกฝนเหมือนกันเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ขอบใจ” บอกแล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไปค่ะ
หนูเองก็นั่งจมอยู่กับความเงียบ คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดีกับชีวิต ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความจริงก็ยังรอคอยและคาดหวังว่าสักวันจะได้กลับมารักกันอีก แต่เมื่อเวลานั้นมาถึงกลับกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ทำไงดีล่ะ....
ถ้าคืนดีง่ายๆ ก็จะมองว่าไร้ค่า
แต่ถ้าเล่นตัวนานๆ แล้วอีพี่โต้งหมดความอดทนเลิกง้อ...
ทำไงดี...
ทำไงดี..
“คิดอะไรอยู่เหรอ หน้าเครียดเชียว”
“ก็คิดว่า...จะทำยังไงดี” เอ๊ะ.....อั๊ยหยา......หนูเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงที่ส่งเสียงถามมาหน้าเหวอ พี่โต้งอาบน้ำเสร็จตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยตกใจหมดเลย
“อาบน้ำเสร็จแล้วทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งเล่า ผมยาวแบบนี้ มันแห้งยาก ดูสิ เสื้อเปียกหมดแล้วเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เอ๋... นั่นสิ หนูมัวแต่คิดมากเรื่องพี่เขาจนลืมเช็ดผม
พี่โต้งนั่งลงข้างๆ ขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วดึงผ้าขนหนูที่หนูพาดคอตัวเองไว้เฉยๆ เช็ดผมให้หนูอย่างแผ่วเบา
ดีมากค่ะ ถ้าแรงไปเดี๋ยวผมที่หนูต่อมามันจะพันกันยุ่ง...
ที่จริงถ้ามีไดเป่าผมด้วยก็ดีหรอกนะคะ แต่ไม่อยากจะถามให้มากเรื่อง มีคนมาทำอะไรแบบนี้ให้ก็สุขใจดีเหมือนกันนะคะ เหมือนคู่รักโรแมนติกอะไรแบบนั้น...
รอยยิ้มหวานค่อยจางลงขณะที่หนูเงยหน้าดูใบหน้าขาวซีดที่อยู่ตรงหน้า เต็มตา
หัวใจเต้นถี่....
คิดถึงมาก.... คิดถึงใจจะขาด
อีพี่พี่โต้งบ้า .... เอาน้ำมันพรายดีดใส่หนูตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
ทำไม หัวใจดวงเล็กๆ ของหนูมันถึงเอาแต่ร่ำร้อง....
รัก....มาก...จนทนไม่ไหว...เหมือนจะล้นออกมา
ฮือ.....ฮึก......อย่ามาทำดีกับหนูแบบนี้ไม่ กลัวใจตัวเองมันจะอ่อน ยังไม่มันจะง้ออะไรให้เป็นกิจจะลักษณะเลยก็ยกโทษให้ง่ายแล้ว ไม่เอาๆ
“เป็นอะไรคะ...ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”
หนูส่ายหน้าเร็วๆ แล้วก้มหน้าลงซ่อนแววตาสั่นไหว แย่งผ้าขนหนูในมือพี่เขามาถือไว้ หันหน้าหนีแล้วเช็ดผมให้ตัวเองช้าๆ เหมือนคนใจลอย
“คือ...น้องฐาอาจจะเข้าใจพี่กับเอผิด” ทั้งๆที่ยังหันหลังให้แต่ก็หูผึ่ง พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีเหมือนกัน อยากรู้นักว่าสองคนนี้เขามีซัมติงรองอะไรกันหรือเปล่า....
“เราสองคนไม่มีอะไรลึกซึ้งต่อกันมากกว่าความเป็นพี่น้องหรอกนะ” งั้นเหรอ...ไม่สนิทชิดเชื้ออะไรกัน แล้วทำไมพี่เขาพูดอะไรพี่โต้งต้องเชื่อทุกอย่างด้วย ทีกับเราจะฟังคำอธิบายสักนิดก็ไม่มี ชิส์!
“แล้วอีกอย่างเอมันก็มีแฟนแล้วด้วย”
งั้นเหรอ... แล้วยังไง....ก็แค่....
หือ...ว่าไงนะ!!!
“หา....” หนูร้องหันขวับไปหาพี่โต้งแล้วทำตาโตทันที
“ไม่จริง...” หนูหันไปเถียงทันทีเลย ก็ตอนคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ....ยังบอกรักกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ....แล้วไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ งง
“จริง.... เอมันเป็นแฟนเพื่อนพี่เอง ไอ้ซาไง น้องฐาก็เคยเจอแล้วนี่ จำได้ไหม” เพล้ง!!! หน้าแหกเลยทีเดียว หลงไปจิกไปกัดอีพี่เอไว้ตั้งเยอะทำไงดีเนี่ย.... โฮ ม่ายยยยย
“ถ้าจำไม่ได้เดี๋ยววันหลังอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาจะแนะนำให้รู้จักซ้ำอีกรอบก็ได้” แหม พูดเหมือนต่อไปเราจะมีโอกาสได้ไปไหนต่อไหนด้วยกันบ่อยๆ อย่างนั้นแหละ
ถึงจะหมดเรื่องพี่เอแล้วก็ไม่ได้แปลว่าหนูจะต้องยกโทษให้พี่ทันทีซะหน่อย เชอะ!
“จนถึงตอนนี้พี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าชอบหรือติดใจอะไรในตัวหนู แต่หลายครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้ม ใบหน้าท่าทางตลกๆ ได้ฟังความคิดเห็นแปลกๆ แต่ก็น่าสนใจ เวลาอยู่ใกล้แล้วต้องอมยิ้ม หัวเราะ ทำให้พี่อดคิดไม่ได้ว่า ถ้ามีน้องฐาอยู่ข้างๆ โลกก็คงไม่น่าเบื่อ ความจริงแล้วหลังจากที่น้องฐาไป พี่ก็ยังคิดถึงน้องฐาอยู่เสมอ ถึงจะรู้สึกโกรธและเสียใจมากแค่ไหน แต่ก็ทำใจไม่ได้ที่จากกันไปทั้งๆ แบบนี้ พออารมณ์เย็นขึ้น พี่ก็พยายามโทรหาแต่ก็โทรไม่ติด พยายามจะถามข่าวจากน้องกิ๊ง แต่น้องกิ๊งก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือ พี่ก็เลยปลอบใจตัวเองว่าเราอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่กัน” พี่เขาทำเสียงเศร้าสลดหดหู่ยังกับมีใครตาย
จริงสิหลังจากเลิกกัน หนูก็ทำโทรศัพท์หายไป หนูก็เลยไม่รู้ว่าพี่เขาติดต่อมาบ้างหรือเปล่า
ส่วนกิ๊ง หนูก็ดันบอกมันไปว่าหนูเป็นคนทิ้งพี่โต้งไปเอง มันก็เลยทำเป็นไม่สนใจ...
ฮือ....โชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตน้องฐาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจริงๆ เล้ย
“จนกระทั่งวันนี้ ที่เอทำให้พี่ได้มาเจอน้องฐาอีกครั้ง มันทำให้ความรู้สึกเดิมกลับคืนมา พี่ยังเป็นห่วง ยังหึงหวงเราอยู่ ถึงยังไงน้องฐาก็ยังมีอิทธิพลกับความรู้สึกของพี่อยู่วันยังค่ำ แล้วพี่ก็ได้แต่บอกตัวเองว่า พี่ไม่อยากปล่อยมือน้องฐาไปอีกเป็นครั้งที่สอง” พี่โต้งจับมือหนูมากุมไว้
“ยกโทษให้ความงี่เง่าของพี่ แล้วกลับมาอยู่ข้างๆ กันอีกครั้งเถอะนะคะ”
เฮ้อ.....ถอนใจอย่างปลงชีวิต....
ชีวิตของหนูคงเหมือนนิยายน้ำเน่าเรื่องหนึ่งที่บางทีก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแต่ก็ยังทนอ่านต่อ
เหมือนซีรี่ส์เรื่องยาวแม้จะรู้ว่าพล็อตเรื่องหลักเป็นอย่างไร แต่ก็ยังนั่งดู
เหมือนภาพยนตร์ภาคต่อที่ฉายซ้ำๆ ซากๆ
.....ทรานฟอร์เมอร์.....ไม่เอาๆ น้องฐาไม่อยากเล่นหนังหุ่นยนตร์เป็นนางเอกเรื่องนี้โทรมทุกภาค
.....เดอะไพเรท....ไม่ดีๆ น้องฐาว่ายน้ำไม่ค่อยแข็ง แล้วก็เกลียดการรอคอยมากๆ จะให้คอยพระเอกเป็นสิบปีก็ไม่ไหวหรอก
....ตำนานสมเด็จพระนเรศวร...ไม่ดีกว่าวางแผนรบไม่ค่อยเก่ง ถ้าแผนรักก็ว่าไปอย่าง
....แฮร์รี่ พอตเตอร์....เหรอ? นางเอกอย่างจินนี่ไร้บทบาทไปนิดนะคะ
รู้แล้วล่ะค่ะ น้องฐาต้องเป็นนางเอกเรื่องแวมไพร์ทไวไลท์ ถึงจะรู้ว่าต่อไปต้องกลายเป็นผีดิบดูดเลือด ก็ยินดีพลีกายเพื่อความรัก อา....เอ็ดเวิร์ดที่รัก ถึงว่าอีพี่โต้งหน้าซีดๆ ที่แท้ก็...(รั่วต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด)
ทั้งๆ ที่คาดเดาได้ว่ายกโทษให้อีพี่โต้งไปแล้ว วันข้างหน้าอาจจะต้องเจ็บอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังไม่เข็ด
แต่ชีวิตจริงไม่ใช่เรื่องง่ายที่นึกอยากจะเปลี่ยนพระเอกนางเอกกันง่ายๆ เหมือนทรานฟอร์เมอร์เปลี่ยนนางเอกหรอกนะคะ
ในเมื่อชีวิตคนเราไม่ได้ยั่งยืนยาวนานอะไรนัก และไม่ได้โรยด้วยกุหลาบเสมอไป แม้สักวันหนูอาจจะต้องเจ็บอีกพันครั้ง หรือต้องร้องไห้อีกสักพันรอบ แต่ถ้าแลกกับการที่ได้มีช่วงเวลาที่มีความสุขกับคนที่ตัวเองรัก สักนาทีก็ถือว่าคุ้มค่า
พรุ่งนี้อาจจะจะเจ็บจนทนไม่ไหว ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ไม่เป็นไร ขอให้วันนี้หนูได้มีโอกาสทำตามสิ่งที่หัวใจตัวเองต้องการก็เพียงพอแล้ว
แหงนเงยขึ้นสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ค่อยเคลื่อนต่ำลง ใกล้เข้ามาทุกขณะ
อ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดร่างของหนูเข้าไปในอ้อมกอดอุ่น อบอวลไปด้วยกลิ่นครีมอาบน้ำยี่ห้อเดียวกัน
หัวใจดวงเล็กๆ ข้างในหน้าอกเล็กๆ เต้นระส่ำ พร้อมกับบอกตัวเองว่า ไม่อาจต้านทานความรู้สึกที่อัดแน่นในใจนั้นได้ พริ้มตาลงรับจุมพิตหอมหวานที่ฟ้าประทานลงมาให้อย่างเต็มใจ
“พี่รักน้องฐานะคะ” ฮือ...... อยากจะร้องไห้......
ที่จริงก็ไม่อยากยกโทษให้ง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ
แต่ช่างเถอะ...ก็ความรักคือการให้อภัยนี่คะ.....
แล้วทำไมน้องฐาจะยอมให้อภัยให้คนที่น้องฐารักไม่ได้ล่ะ
...
จบตอนนี้ไปก็ยังไม่คลี่คลายอะไรมากนัก รู้แต่ว่าน้องฐายอม...อีกแล้ว....ซึ่งจริงๆนิสัยน้องฐาก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะคือเป็นคนใจอ่อน ส่วนอีพี่โต้ง นิก็ไม่คิดว่าว่าคนอ่านจะต้องให้อภัยพี่โต้งตามไปด้วยหรอกนะคะ เพราะถ้าไม่รัก...ก็ไม่ต้องให้อภัยก็ได้ ฮาๆๆๆ
ขอประทานอภัยสำหรับท่านผู้อ่านนะคะ ที่นิขึ้นต้นเรื่องของน้องฐา ด้วยคำว่าเรื่องสั้น เพราะนิคิดไว้ว่ามันคงไม่ยาวยาว แต่พอแต่งไปแต่งมา น้องฐากับพี่โต้งขยายกิจการจากการขายตับไปขายมาม่าเพิ่ม... ฮา
มันก็เริ่มออกทะเลไปเรื่อยๆ จนมันยาวขึ้นมาอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ
ก็เริ่มสำนึกได้ว่ามันไม่สั้นมาได้สักพักแล้วแหละค่ะ ก็เลยลบคำว่าเรื่องสั้นออกไปแล้ว
ขออภัยอีกครั้งถ้าทำให้หลายคนหลงเข้ามาอ่านด้วยคิดว่ามันจะสั้น
...................................................
จากเรพข้างล่างเผื่อมีคนสนใจ
yingza2010...
อ่านตอนนี้แล้วคำถามๆ หนึ่งผุดขึ้นมาทันที
"ทรานฟรอฯ เปลี่ยนนางเอกแล้วเหรอ???"
ฮั๊ยย่ะ!! ไปดูมาตั้งสามรอบพึ่งรู้
ก่อนไปดูอ่ะไม่รู้ค่ะ พอดูแล้วก็งง แล้วก็แอบหวังอยู่ตลอดเรื่องว่านางเอกเก่าจะโผล่มาและอยากรู้มากว่าทำไมพระเอกในเรื่องถึงเลิกกับนางเอกคนเก่าไป(อินมากไปหน่อยไม่อยากให้ในเรอื่งเลิกกันทั้งที่ความจริง ไม่เกี่ยวเลย) แต่แฟนนิบอกว่า มันจะออกมาได้ไง ในเมื่อนางเอกคนก่อนปฏิเสธไม่อยากเล่น แต่นิไปหาข้อมูลในเน็ตดู ปรากฏว่า นางเอกเก่า มอแกน ดันไปว่า ผู้กำกับว่าบ้าอำนาจ เลยโดนเขี่ยออกจากบทไปคว้านางเอกใหม่ชื่อโรซี่มาเล่นแทนค่ะ (มีบางกระแสบอกว่ามอแกนเองก็ไม่อยากเล่นด้วยเหมือนกัน) จบข่าว
-
ยอมๆไปเถอะน้องฐา มาถึงขนาดนี้แล้ว :z1:
-
ก็คนมันรักอะนะ...เฮ้อออออ
ก็ดีใจกับน้องฐาด้วยละกัน เพราะน้องฐาก็คงอยากให้ลงเอยแบบนี้
ขอบคุณคนเขียนมากๆ จ้า :pig4:
-
เรื่องการอภัยให้อิพี่โต้งนั่น ดิฉันคิดว่า ยกให้น้องฐาเป็นคนตัดสินใจเองล่ะกัน
แม้จะอดหมั่นไส้อิโต้งไม่ได้ เพราะบางครั้งพี่แกทำตัวเป็นสมองเม็ดถั่วเขียวซะ
แต่ถ้าสิ่งที่น้องฐาตัดสินใจแล้วน้องเค้ามีความสุขก็ ตามนั้นค่ะ
เรื่องกลายจากสั้นเป็นยาว ไม่เป็นไรมิได้ ดีซะอีก ได้อ่านนานๆ 555
ตอนแรกแค่กิจการขายตับหวานตับย่างแค่นั้น รายได้ดีมากกก ...ก็เลย..คิด
มาเพิ่มเป็นทำตับบดขายทั้งในประเทศและส่งออกอีก กร๊าาาาาก
ไม่เบื่อเลยค่ะอาหารประเภทตับเนี่ย
-
ไม่เปนไรจ๊ะ เค้าชอบยาวๆๆๆๆ......
:impress2:
-
+1 ให้พร้อมกับขอตอนหวานๆ นะค่ะ ในครั้งหน้า :z1:
-
จบตอน แต่ยัง ไม่จบเรื่องใช่มั้ย :sad11:
อิพี่เอมันมีแฟนแล้ว ก็ยังงง กับมันอยู่ดี ว่า มาใส่ไฟ น้องฐา คนน่ารัก ของพี่โต้ง ทำไม??
รึอิพี่เอ มันคิดจะนีกใจ พี่ซา มา กิ๊ก พี่โต้ง โอ๊ยยยยย เวียนหัว :z3: :z13:
-
น้องฐาใจอ่อนตลอดๆ
พี่โต้งน้องให้อภัยแล้วก้ทำตัวดีๆละ อย่าทำให้คนสวยเราต้องร้องไห้อีกนะ
:L2: :L2:
-
ดูเหมือนจะอภัยให้กันแล้ว แต่เรื่องมันก็ยังไม่เครียร์อยู่ดี น่าจะเปิดใจเครียร์กันไปเล้ย จะได้กินตับแบบสบายใจ ไม่ต้องแกล้มกับมาม่าให้ท้องอืดท้องเฟ้อ
-
ในที่สุด น้องฐาก้ยอมแล้ววววว
แต่ว่าาาาาาาา
ฐาจะอธิบายพี่โต้งม้ายอ่า
-
ยังแอบข้องใจ เอทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร? ทำให้คนอื่นต้องเลิกกัน และตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้ว
-
เรื่องการอภัยให้อิพี่โต้งนั่น ดิฉันคิดว่า ยกให้น้องฐาเป็นคนตัดสินใจเองล่ะกัน
แม้จะอดหมั่นไส้อิโต้งไม่ได้ เพราะบางครั้งพี่แกทำตัวเป็นสมองเม็ดถั่วเขียวซะ
แต่ถ้าสิ่งที่น้องฐาตัดสินใจแล้วน้องเค้ามีความสุขก็ ตามนั้นค่ะ
เรื่องกลายจากสั้นเป็นยาว ไม่เป็นไรมิได้ ดีซะอีก ได้อ่านนานๆ 555
ตอนแรกแค่กิจการขายตับหวานตับย่างแค่นั้น รายได้ดีมากกก ...ก็เลย..คิด
มาเพิ่มเป็นทำตับบดขายทั้งในประเทศและส่งออกอีก กร๊าาาาาก
ไม่เบื่อเลยค่ะอาหารประเภทตับเนี่ย
ถูกใจมากๆ
ไม่ได้ไม่อยากให้ 2 คนนี้ดีกัน
แต่อยากให้อิพี่โต้งหัดใช้สมองให้มันมีรอยยักขึ้นมาซะบ้าง
เพื่อน้องฐาของอิฉันจะได้ไม่เจ็บซ้ำซาก
-
สนุกมากเลยค่ะ สู้ๆค่ะ :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ดีกันได้สักทีนะคะ พี่โต้งน้ำเน่ามากอ่ะค่ะ แต่เราก็ชอบนะ กร๊ากกกกกกก
-
...(รั่วต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด)
น้องฐารั่ว หรือว่าน้องนิรั่วกันแน่ อิอิ :z1:
-
ดีแล้วค่ะที่ไม่สั้น อยากอ่านยาวๆ อิอิ
แล้วจะมีตอนที่คลี่คลายประเด็นที่เข้าใจน้องฐาผิดอยู่ป่าวค่ะ
อยากเห็นตาไก่โต้งนี่แป็กมั่ง
-
สั้นก็ได้ ยาวก็ดี
ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ
ขอแค่มาอัพก็เพียงพอแล้ว สู้ๆ
มาอัพอีกนะคะ :L2:
-
อยากอ่านแบบยาวๆ อยากให้เลิกขายมาม่า
-
แล้วขอกลับมาคืนดีกันอย่างนี้
แล้วพี่โต้งไม่สงสัยว่าแฟนน้องฐาไปอยู่ที่ไหนเหรอ
ยังไม่เคลียร์ประเด็นนี้เลย
-
อ่านตอนนี้แล้วคำถามๆหนึ่งผุดขึ้นมาทันที
"ทรานฟรอฯ เปลี่ยนนางเอกแล้วเหรอ???"
ฮั๊ยย่ะ!! ไปดูมาตั้งสามรอบพึ่งรู้
-------------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดด ในที่สุด
ในที่สุด
น้องฐาก็กลับมาหาพ่อค้าตับไก่(โต้งงง เอ้ก อี เอก เอ้กกกกกกกก)
-
yingza2010
อ่านตอนนี้แล้วคำถามๆหนึ่งผุดขึ้นมาทันที
"ทรานฟรอฯ เปลี่ยนนางเอกแล้วเหรอ???"
ฮั๊ยย่ะ!! ไปดูมาตั้งสามรอบพึ่งรู้
ก่อนไปดูอ่ะไม่รู้ค่ะ พอดูแล้วก็งง แล้วก็แอบหวังอยู่ตลอดเรื่องว่านางเอกเก่าจะโผล่มาและอยากรู้มากว่าทำไมพระเอกในเรื่องถึงเลิกกับนางเอกคนเก่าไป(อินมากไปหน่อยไม่อยากให้ในเรอื่งเลิกกันทั้งที่ความจริง ไม่เกี่ยวเลย) แต่แฟนนิบอกว่า มันจะออกมาได้ไง ในเมื่อนางเอกคนก่อนปฏิเสธไม่อยากเล่น แต่นิไปหาข้อมูลในเน็ตดู ปรากฏว่า นางเอกเก่า มอแกน ดันไปว่า ผู้กำกับว่าบ้าอำนาจ เลยโดนเขี่ยออกจากบทไปคว้านางเอกใหม่ชื่อโรซี่มาเล่นแทนค่ะ จบข่าว
-
นิยามความรักของแต่ละคนขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ที่แต่ละคนเจอแค่ทำแล้วเรามีความสุข ลุยโลด!!
-
น้องฐาเอาตับไก่โต้งไปกินอีกแระ เราไปทำกระเพราตับหมูกินมั้งดีกว่า :laugh:
ชีวิตคนมันสั้นนัก เก็บเกี่ยวช่วงที่มีความสุขไว้เยอะๆ เอาไว้ยามทุกข์จะได้หล่อเลี้ยงหัวใจว่าครั้งนึงก็เคยสุขสมหวังกะเค้ามั้งนะน้องฐา
การให้อภัยเป็นสิ่งดี คิดบวกเยอะๆนะ เค้าอยากดูน้องฐากินตับ :jul3:
-
o18
เข้าใจกันแล้วก็ดี
หลังจากนี้หวังว่าทั้งคู่จะใช้สมองในการครองรัก :laugh:
-
ถึงจะคืนดีกันแล้ว แต่ยังสงสัย
ว่าพี่โต้งพัฒนาระดับสมองหรือยัง ชอบทำตัวเหมือนอะมีบา(ที่ไม่มีสมอง)
แต่แสดงความยินดีด้วยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ถ้าไปดูทไวไลท์ภาคต่อไป แล้วนางเอกเปลี่ยน ก็ไม่ต้องตกใจใช่มั้ย :m20:
เอ็ดเวิร์ดคงดูเป็นพี่เหี้ยมไปซะแล้ว แต่ว่าภาคต่อไป เขาว่ามีบท :oo1: จนเตียงหักนะ
-
ความจริงไม่อยากให้น้องยอมอิพี่โต้งมันง่ายๆเลยอ่ะ
คือแบบว่าอิพี่โต้งมันก็ยังคงเข้าใจน้องแบบผิดๆอยู่อ่ะ อยากให้ถึงวันที่แบบว่าอิพี่โต้งมันรู้ความจริงว่าน้องไม่ได้เป็นอย่างที่มันคิดเองไรงี้ ให้ง้อจนกระอักเลือดไปเลย :fire:
-
ที่จริงก็ไม่อยากยกโทษให้ง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ
แต่ช่างเถอะ...ก็ความรักคือการให้อภัยนี่คะ.....
แล้วทำไมน้องฐาจะยอมให้อภัยให้คนที่น้องฐารักไม่ได้ล่ะ
ซึ้งอ่ะ :m15:
-
:z2: :z2: :z2:
รักคือการให้อภัย
-
พื้นฐานน้องฐาจิตใจดีเนาะ ออกจะซอฟต์ๆ (พูดซะยังกะสนิทกัน ฮาๆๆ)
ไม่แปลกใจที่จะยอมตั้งกะหน้าประตู :o12:
จุดนี้ไม่ต้องเล่นตัวกันแล้วค่ะ ดีกันเลยเหอะ
-
ยาวๆก้ดีแล้วละคะ
เบนไม่ชอบสั้น
มาจบแล้วก็จากไป
พอยาว ก็จะได้มาใช้บริการอีก
ก๊ากกกกก
-
ซึ้งงง :o12:
:z13:
-
นั่งนับวันรอตอนต่อไป
:call:
-
ในที่สุดก็ดีกันซักที ลุ้นจนตัวโก่ง :m15:
-
:sad4: กว่าจะเข้าใจกานนนนนนนนนนนน o13
+1ให่ตอนนี้และชอบชื่อตนมากๆๆเลยอ่า
-
น้องฐาก็ไม่เคยแก้ตัวเลยอ่ะ ใครเข้าใจว่าไงก็ปล่อยไว้งั้น
แถมบางทียังทำให้เค้าเข้าใจผิดหนักขึ้นไปอีกตลอด
โทษพี่โต้งฝ่ายเดียวคงไม่ได้ ขนาดกิ๊งเพื่อนสนิทมันยังไม่รู้อะไรเล้ย
-
ตาสว่างเสียที เลิกให้คนอื่นมาทำให้น้ำใสขุ่นได้แล้วเนอะ อิอิ
แบบว่า ณ เวลานี้ พี่โต้ง หวานนนนน ได้อีกนะคะ
ไอ้ที่แล้วมา ช่างมันเต๊อะ...จะงี่เง่า เชื่อคน(อื่น)ง่าย ณ จุดนี้ ยอมให้ค่ะ 555
รออ่านต่อนะคะ
-
สวัสดีค่ะคนเขียนขออนุญาติเรียกพี่นิ(หนูอายุ15เรียกพี่ได้ใช่มั้ย? 55)
หลังจากลังเลอยู่นาน ว่าจะเม้นแรกที่เรื่องไหนดี ก็เรื่องนี้แหละ
คือว่า หนูเริ่มอ่านนิยายของพี่เรื่องแรก (แฟนคลับ) อ่านแล้วหนุกมากเลยไปอ่านกันย์*กิ๊งต่อก็หนุกมากเช่นกัน เลยมาอ่านเรื่องนี้ต่อ ก็หนุกมากกกกก เหมือนกัน
ไปๆมาๆอ่านมันทั้ง3เรื่องเลยแล้วก็ติดมันทั้งสามเรื่องด้วย ฮ่าๆๆ พี่นิแต่งเก่งมากกกกกกกกกกกกกกก หนูอ่านแล้วมีกำลังใจอ่านเคมีขึ้นเยอะเลย(เกี่ยว?) ยังเคยเอามุกเสี่ยวของกันย์ไปเล่นกับเพื่อนที่รร. เพื่อนมันยังถามเลยว่า คนเขียนเค้ามีมุกใหม่มารึยัง 555
ก็ขอให้แต่งไปเรื่อยๆนะคะ สู้ๆ^^
ปล.นี่เป็นเม้นแรกในรอบหลายๆเดือนของหนูเลยนะเนี่ย ปกติซุ่มอ่านตลอด(ไอ่เลว-*-)55
ปลล.ขนาดพรุ่งนี้หนูสอบ หนูก็ยอมที่จะเขวี้ยงหนังสือทิ้งเพื่อจะอ่านนิยายเรื่องนี้(เลวอีกแล้ว-*-) 555
-
อืม...ลึกๆแล้ว ฐาก็ยังรักพี่โต้งอะนะ
เค้าง้อขนาดนี้แล้ว มีหรือน้องฐาจะไม่ใจอ่อน ใช่ป่าววววววว
-
ร้านขายตับจะกลับมาเปิดให้บริการอีกครั้งใช่มั๊ยค่ะ?
อีพี่โต้ง ถ้าเกิดคราวนี้พี่ทำให้น้องฐาเสียใจอีก เราจะเผาร้านขายตับทิ้ง!! :fire: :fire:
-
ฐารักพี่โต้งก็ให้อภัยไป แต่เรายังเหม็นขี้หน้าอยู่เพราะฉะนั้น..... o18
-
หายไปซะนานในที่สุดก็กลัับมาอัพแล้ว :กอด1:
ดีกันก็ดีแล้วนะ ที่ผ่านมาเห็นสองคนนี้พูดประชดกันแล้วหงุดหงิดจริงๆ o12
ต่อไปร้านขายตับก็จะเปิดเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย :z1:
-
ชอบที่กลายเป็นเรื่องยาว^^
น้องฐายังน่ารักเหมือนเดิมเนอะ ส่วนพี่โต้งเมื่อไรจะรู้อะไรบ้างสักที!
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมาย :impress2:
ชอบความน่ารัก+โก๊ะของ "น้องฐา" หนึ่งเดียวคนนี้ จริ๊งจริง
-
เดาถูกว่าน้องฐาต้องใจอ่อน 555
้ทางฝั่งนั้นเค้าเคลียร์บ้างแล้ว ทางฝั่งน้องก็พยายามเคลียร์บ้างนะคะ
รักแบบไม่มีข้อแม้มันอยู่ไม่ทนหรอกเน้อ เพราะมันแล้วแต่อารมณ์
วันนี้อารมณ์ดีมาง้องอนกัน วันหน้าเชื้อร้ายของความไม่เข้าใจมันจะปะทุขึ้นมาอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
อะไรจะจุดประกายน้องฐาได้บ้างน้า
เพื่อน?? น้องฐาก็ค่อนข้างกันเพื่อนจากเรื่องส่วนตัว
ตัวอย่างของคู่อื่นๆ?? ตัวพี่โต้งเอง?? หรือสถานการณ์แวดล้อมอื่นใด??
รอวันที่น้องฐาจะดำเนินมาตรการเชิงรุกกับเค้าบ้างอยู่นะคะ
เชิงรับตลอดตลอดแบบนี้ เดี๋ยวพี่โต้งแกจะเหนื่อยเอา
-
น้องฐา ถึงรักแล้วก็ต้องให้อภัย แต่กลัวน้องฐาเจ็บแล้วเจ็บอีก จนจะพรุนซะก่อน คราวนี้น้องฐาก็ต้องแก้ความ
เข้าใจผิดโต้งได้แล้วนะ ไม่งั้นหนูจะป่วยใจอีกแน่ๆ
-
ชอบเรื่องนี้ครับ
-
เอาเถอะคะ ถ้าน้องฐายอมยกโทษให้อิพี่โต้งไปแล้ว เราจะทำอะไรได้
เอาเป็นว่าจะรอดูความจั๊ดหง่าวของพี่โต้งต่อไป ดูสิจะแสดงอาการออกมาอีกตอนไหน - -*
-
เเล้วที่นอนกับเด็กขายอ่ะห๊าบักโต้ง???? เเล้วมาด่าคนอื่นเสียๆ หาๆ อีก ยอมง่ายป๊ายยย
-
ง่าย..... :เฮ้อ:
ตรงๆเลย มันดูเหมือนไร้ค่าจริงๆแหละ จะทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ พอจะเอาเมื่อไหร่ค่อยมาง้อ :เฮ้อ:
ปล. Transฯ ชอบโรซี่มากกว่าเมแกนนะคะ (ในหลายๆอย่างเลย)
ปลล. ภาคหน้า เขาเปลี่ยนพระเอกแล้วนะคะ ไชอา ไม่เล่นแล้ว!!!!!!!! ช็อคมากตอนนี้ :sad4:
-
ยังงงกับพี่เออยู่นะคะ....
ทำเป็น side project ไปเลยค่ะ.....เท่ห์ดี
ติดเรื่องน้องฐาแล้ว ไม่อยากให้จบไวเลยอ่ะค่ะ
-
โอเคค่ะ ดีกันแล้ว พี่เองก็ดีใจ แต่มันยังเคลียอ่ะ
อิพี่โต้งกลับมาขอโทษน้องฐาเรื่องเพื่อนที่เข้าใจผิดก่อนเลย!!!!
-
จะอินกับน้องฐามันก็ เฮ้อ ไม่ได้หลงพี่โต้งแบบน้องนี่เนอะ
ส่วนเอนี่มันยังไงกัน
-
มารอกินตับ พี่โต้งด้วยคน
:haun4: :haun4:
ฮาาาาาาาาาาา
ลุ้นต่อไป สู้นะ น้องฐา อิอิ :z10:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววววววววว
ยอมๆไปเถอะลูก....แม่ไม่ไหวแล้วววววววววววววว
-
งื้ออออ
ดีกันก็ดีแล้วล่ะ
แต่กลัวว่าจะเคืองกันเรื่องเดิมๆอีก
กลัวแฟนเก่าน้องฐากลับมา
อ๊ายยยย กลุ้มแทนนะเว้ยยย
-
ตกลงว่าตอนนี้มาม่าหมดหม้อแล้วนะ :mc4:
ดีๆกันซะนะจ๊ะน้องฐาและอิพี่โต้ง...(โปรดสังเกตว่าสรรพนามนำหน้าพี่โต้งยังคงมิเปลี่ยนแปร ยังคงเรียกว่า อิพี่โต้ง เช่นเคย :laugh:)
-
อย่างที่รู้ๆกันอยู่
รักคือการให้อภัย
ถ้าไม่รักก็อย่าหวัง
สู้ต่อไปนะน้องฐา
:L1: :กอด1: :L2:
-
ดีกันเลยนะค่ะน้องฐา
ออกจะรักกันมากขนาดนี้
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ยอมได้แล้วน้องฐา แง่งอนเกินไปจะไม่งามนะ
แน่ๆคือคนอ่านรอกินตับอยู่นะ จะบอกให้
-
ไม่เอามาม่า แล้วนะคะ
-
เรื่องนางเอกทรานฟอเมอร์ตอนแรกก็ไม่รู้ค่ะ พอเข้าไปดูช้อคเลย
แต่ถามเพื่อนบางคนบอกในการ์ตูนบทๆจริงๆเค้าก็เปลี่ยนนางเอก(จริงหรอ?)
เรื่องจริงเป็นไงไม่รู้ต่แอบเศร้าอ่ะค่ะ
ปล.เม้นนอกเรื่องยาว ดีใจที่กลับมาคืนดีกันอีกครั้งนะน้งฐา สู้ๆ
-
ตอนหน้าจะได้เสียเลือดมั้ยคะหรือว่าตื่นมาเช้าเลย อิอิ
-
ตอนนี้ไม่รู้นะว่าอ่านแล้วจะเข้าใจเรื่องทุกอย่าง หรืองงมากกว่าเดิม ก็ขอให้เข้าใจว่าถ่ายทอดออกมาจากมุมมองของน้องฐา ก็ต้องเข้าใจและมองเห็นอย่างที่น้องฐาเห็นอ่ะค่ะ ส่วนเรื่องไหนจริงหรือไม่จริงอย่างไร โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ (ฮา) :z1:
ตอนที่ 25 น้องเทคผู้หวังดี
นุ่มนวล....อ่อนหวาน....ชุ่มชื่นไปทั้งหัวใจกับคำบอกรัก น้องฐาแทบจะละลายอยู่ในอ้อมกอดอุ่นและเรียวปากที่บดเคล้าลงมาด้วยความเร่าร้อน จนสองร่างเอนลงๆ จนระนาบไปกับโซฟาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่หนูไม่อยากจะสนใจอะไรนอกจากปล่อยให้ตัวเองหลงระเริงไปกับความหวามไหวในสัมผัสเหล่านั้น ที่เริ่มจะลุกลามราวกองไฟที่ได้ทั้งฟืนใหม่ได้ทั้งลมที่พัดโหมกระหน่ำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..... เสียงเคาะประตูดังเข้ามาในโสตประสาท ในขณะที่หลายๆ อย่างกำลังลื่นไหลไปตามครรลองของมัน....จนไม่อาจหยุดสิ่งเหล่านั้นได้กะทันหัน
ปัง ปัง ปัง!!!!! จากเสียงเคาะกลายเป็นทุบรัวอย่างไม่ปราณีปราศรัยของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ ทำให้เจ้าของห้องถอนกายลุกขึ้นไปนั่งอย่างเสียดายไม่แตกต่างจากหนู ก็พี่เขาเพิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของหนูให้คุกรุ่นโชติช่วงจนเกินจะดับไฟแห่งตัณหาไปเมื่อครู่แท้ๆ แต่ยังไม่ได้รับการเติมเต็มก็ชะงักกึกไปแบบนี้ รู้บ้างไหมว่ามันโคตรๆ จะค้าง และสร้างความหงุดหงิดงุ่นง่านจนต้องขมวดคิ้วมุ่น
“พี่ไปเปิดประตูก่อนนะ” พี่โต้งหันมาบอกหนูแก้เก้อ ซึ่งจะให้หนูตอบว่ายังไงในเมื่อเสียงทุบประตูยังดังต่อเนื่องไม่หยุด ถึงไม่อยากให้ไปแล้วใครมันจะไปมีอารมณ์ทำต่อ ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้เต็มทน
พอพี่โต้งเปิดประตูออกผู้เป็นแขกก็แทรกกายเข้ามาในห้องทันทีโดยไม่ได้ขออนุญาต น้องฐาก็พลอยงงไปด้วยกับอาการรีบร้อนขนาดนั้น
“ไอ้โต้งมึงบอกมา ว่าเออยู่กับมึงหรือเปล่า” ผู้มาเยือน หรือที่หนูจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเพื่อนพี่โต้งนามว่าพี่ซา สภาพนี้คงไม่ต้องไปสืบแล้วล่ะว่าที่พี่โต้งบอกมาจริงหรือเปล่า แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องมาตามหาที่นี่ด้วย น้องฐาชักจะเริ่มไม่ไว้วางใจขึ้นมาแล้วนะ
“ไอ้ซา มึงช่วยแหกตาดูหน่อยว่ากูอยู่กับใคร” พี่โต้งตะคอกกลับไปเหมือนโมโหค่ะ ก็พี่ซาแกเล่นมาเคาะประตูตอนช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี แถมถามถึงตัวปัญหาขึ้นมาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนี่คะ
พี่โต้งเดินกลับมานั่งลงข้างหนู พอพี่ซาเริ่มแหกตาแล้วเห็นหนูเข้าก็ทำหน้าแปลกใจนิดๆ ตามด้วยยิ้มเหมือนจะล้อเลียน
“อ้าว นี่มึงยอมเสียฟอร์มไปตามง้อน้องเค้าแล้วเหรอ”
“เรื่องของกู” พี่โต้งตอบด้วยเสียงลอดไรฟัน เขินอะไรคะ ก็มาง้อหนูจริงๆ นี่นา “แต่ในเมื่อมึงเห็นแล้วว่ากูอยู่กับใคร มึงก็น่าจะใช้สมองน้อยๆ ของมึงตรองดูว่า กูควรจะเอาเมียมึงมาอยู่เป็นก.ข.ค.กูดีไหม” พี่เขาตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงกวนๆ ที่ทำให้หนูแอบคิดว่าถ้าหนูเป็นพี่ซาก็อยากจะเตะปากเพื่อนโชว์กะเทยเล่นดูสักป้าบน่าจะดี เอ๊ะ...เปล่านะคะหนูไม่ได้อยากให้พี่โต้งเจ็บตัวอะไรเลย แบบว่าเผลอคิดไปนิดเดียวเองค่ะ แหะๆ
“ถ้ามันไม่อยู่กับมึง งั้นมันก็คงอยู่กับไอ้พุแน่เลย ซวยแล้ว โต้งมึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
“เรื่อง!!! ไปทำไม เมียใครก็ไปตามเองสิ” สรุปว่าเป็นพี่ซามาตามเมียเหรอคะ? ไม่ทราบว่าเมียพี่หายตัวได้เหรอไงคะ?
“เฮ้ย!! เพื่อนเปล่าวะ” โห งัดประโยคไม้ตายขึ้นมาแล้วค่ะ
“เพื่อน แต่ไม่ใช่ตอนนี้” โห...เต็มปากเต็มคำมากค่ะพี่โต้ง...เพื่อนแบบพี่นี่เลวมากค่ะ แต่เป็นพ่อค้าที่ดี ลูกค้านั่งรออยู่ตรงนี้พี่จะปิดร้านไปตามหาเมียเพื่อนมันไม่ใช่เรื่องหรอกค่ะ
“เออ!!! ไม่ต้องไปก็ได้ แต่ถ้ามึงไม่ไป กูก็ไม่ไปไหนเหมือนกัน กูจะอยู่เป็นก้างขวางคอมึงที่นี่ทั้งคืน มึงทนได้ก็ทนไปสิ” อ้าว เป็นงั้นไป
“แล้วมึงจะพากูไปด้วยทำไมวะ”
“ก็กูไปคนเดียว กูอาจจะเสียเลือดเสียเนื้อลงไม้ลงมืออัดไอ้พุก่อน เอถึงจะยอมกลับมา แต่ถ้ามึงไปด้วย เอมันก็อาจจะเกรงใจมึงไง” อ้อ...อย่างนี้นี่เอง
“พี่ไปเถอะค่ะ สงสารพี่ซาเขา” หนูหันขอร้องพี่โต้งช่วยพี่ซา เพราะอย่างน้อยถ้าไปหากันจนเจอก็จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวแล้วค่อยกลับมาว่าธุระสำคัญกันอีกที ดีกว่าจะทนมองตากันไปเรื่อยๆ แต่สานต่ออะไรไม่ได้เพราะมีพี่ซาอยู่ขัดคออยู่แบบนี้ พี่โต้งถอนหายใจยาวๆ ทีหนึ่งแล้วก็ตกลงไปกับพี่ซาอย่างเสียไม่ได้
หลังจากพี่โต้งกับพี่ซาออกไปได้ครู่ใหญ่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง จะว่าพี่โต้งมาก็คงไม่ใช่ เพราะไม่จำเป็นต้องเคาะประตู ถ้าไม่ใช่แล้วใครกันหนอมาเอาดึกดื่นป่านนี้ น้องฐาล่ะสงสัยนัก
หนูลุกขึ้นจากโซฟาที่ตัวเองเอนกายลงนอนตะแคงดูรายการทีวีเรื่อยเปื่อยอย่างขี้เกียจๆ เดินออกไปเปิดประตู พอเห็นหน้าผู้มาเยือนก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“พี่เอ?”
“ขอเข้าไปข้างในหน่อย” ตอบกลับมาเสียงเรียบๆ หน้านิ่งๆ ติดจะบึ้งซะด้วยซ้ำ หนูถอยออกเพื่อให้พี่เอเดินเข้ามาให้ห้องแล้วปิดประตู เดินตามพี่เอมาที่โซฟาหน้าทีวี
“พี่โต้งไม่อยู่ค่ะ”
“เหรอ โดนพี่ซาลากไปอีกล่ะสิ” บอกเหมือนไม่ยี่หระอะไรนั่งลงที่โซฟาสายตามองทีวีเฉย
“ค่ะ”
“ถ้ามาอยู่ที่นี่ได้ แสดงว่าดีกันแล้วเหรอ?”
“เอ่อ.....”
“จะกลับมาคบกันอีก หรือว่าแค่ทบทวนความจำ พรุ่งนี้ก็ตีจากล่ะ” อึ้งกับคำถามแต่ก็มองโลกในแง่ดีต่อไป พี่เอเป็นแฟนพี่ซา แต่เป็นน้องเทคพี่โต้ง คงจะแค่เป็นห่วงกัน
“แล้วพี่จะอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไมล่ะคะ” หนูถามหยั่งเชิงกลับไป
“ก็แค่ถาม ในฐานะของคนที่รัก และห่วงใยพี่โต้งคนหนึ่งเท่านั้นแหละ” เจอคำตอบแบบนี้จะไม่ให้หนูคิดมากได้ยังไง คนที่เป็นแค่น้องเทคเขาจะใส่ใจกัน ห่วงใยกันได้ขนาดนี้เลยเหรอคะเนี่ย
“เหรอคะ ไอ้เรื่องที่ถามมา หนูก็คิดหนักเหมือนกัน ถึงจะไม่อยากยกโทษให้เท่าไร แต่โดนง้อมากๆ ก็อดสงสารไม่ได้ ว่าแต่ว่าถ้าหนูเกิดไม่ใจอ่อนขึ้นมาล่ะก็ พี่จะมาขอร้องให้หนูยกคุณพี่โต้งให้หรือไงคะ บอกไว้ก่อนนะคะ ว่าหนูเนี่ยไม่มีเวทมนต์คาถาจะสั่งใจใครได้หรอกค่ะ ถ้าพี่โต้งเขารักหนู หนูจะไปบังคับให้เขาเลิกรักแล้วไปรักคนอื่นน่ะก็คงไม่ได้” จีบปากจีบคอพูดจนบางทีก็รู้สึกหมั่นไส้ตัวเองจริงจริ๊ง กล้าพูดออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าวินาทีนี้จะพี่เอหรือใครก็ช่าง.... เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียตับ(ไก่)ให้ใครค่ะ
“มั่นใจในตัวเองดีนะ” แน่นอนค่ะ ถึงจะความสวยจะสู้ไม่ได้แต่ความมั่นใจเต็มร้อยค่ะ
“เรื่องที่พี่โต้งเขารักน้องมากแค่ไหนพี่เองก็รู้ ไม่อย่างนั้นวันนี้พี่คงไม่ตามพี่เขาให้มาเจอน้องหรอก” พี่เอตอบกลับมาเสียงเศร้าๆ ยังไงก็ไม่รู้ค่ะ จนแทนที่หนูจะรู้สึกสะใจที่ได้ตอกกลับ ได้เอาคืน ทำไมถึงรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ “พี่ก็ได้แต่หวังว่าถ้าน้องรู้ว่าพี่โต้งเขารักน้องมากล่ะก็ น้องจะช่วยรักพี่เขาตอบให้ได้สักครึ่งหนึ่งก็ยังดี”
“แล้วทำไมถึงคิดว่าหนูจะไม่รักพี่เขาล่ะ” สวนกลับไปอย่างไม่พอใจ
“คนที่รักกัน เขาคงไม่คิดนอกใจกันหรอก แต่ช่างเถอะเรื่องนั้น พี่คุยกับพี่โต้งแล้ว เขาก็บอกพี่ว่า เขาไม่สนใจว่าที่ผ่านมาน้องจะเป็นยังไงมาก่อน ขอแค่ต่อไปนี้ จะลดความเจ้าชู้ลงบ้างก็พอแล้ว” ฟังแล้วปวดประสาทกับพี่เทคน้องเทคคู่นี้จริงวุ้ย ทำตัวเป็นพ่อพระผู้แสนดีกันอยู่สองคน มีแต่หนูนี่แหละชั่วอยู่คนเดียว
“เจอกัน คุยกันแค่ไม่กี่นาทีก็รู้แล้วเหรอคะว่านิสัยจริงๆ แล้วหนูเป็นยังไง ถึงได้เอาไปพูดได้เป็นตุเป็นตะ ว่าหนูนอกใจ ในเมื่อวันนั้นพี่ก็ไม่ได้บอกหนูตามตรงสักหน่อยว่าพี่โต้งให้มาตาม พี่เล่นมาคุยกับหนูเหมือนจะชวนไปต่อ ถ้าหนูตกลงพี่คงไปบอกพี่โต้งว่าหนูอ่ะง่าย แต่พอหนูปฏิเสธพี่ก็ยังไล่เบี้ย พอหนูโกหกหาทางเลี่ยงพี่ก็ไปบอกพี่โต้งว่าหนูนอกใจ ช่างเป็นน้องเทคที่แสนจะใจดี หนูล่ะภูมิใจแทนพี่โต้งจริงจริ๊ง ขอถามหน่อยเถอะ ทำถึงขนาดนี้วางแผนนานไหมคะ แล้วท้ายที่สุดเมื่อทุกอย่างมันเป็นไปตามที่พี่ต้องการแล้วยังลากหนูกลับมาในเกมนี้อีกทำไมไม่ทราบ” เอาล่ะค่ะมาถึงตอนนี้คงต้องเปิดใจคุยกันหน่อย ถ้าคนที่ฟังอยู่มีพี่โต้งอยู่ด้วยก็คงดีหรอกนะคะ จะได้รู้กันไปว่าใครหมู่ใครจ่า
“น้องกำลังเข้าใจผิดพี่ไม่ได้ต้องการให้น้องกับพี่โต้งทะเลาะกันรุนแรงจนถึงกับเลิกกันแบบนี้ ในเมื่อพี่เองก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเหมือนกัน”
“พี่โต้งบอกหนูแล้วว่าพี่เอเป็นแฟนพี่ซา หนูก็อุตส่าห์มองพี่ในแง่ดีขึ้นอีกนิด แต่ตอนนี้ก็เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่รู้มา มันมีแค่นั้นจริงหรือเปล่า แล้วก็สงสัยมากด้วยว่าที่พี่ยังตามมาหาเรื่องหนูอยู่จนถึงตอนนี้เพราะอะไรกันแน่ หรือว่าที่จริงพี่ไม่ได้คิดกับพี่โต้งเหมือนพี่น้องธรรมดา....”
“ถ้าอยากรู้ขนาดนั้น จะพูดให้ฟังก็ได้ แต่หวังว่าจะฟังอย่างเป็นกลางแล้วก็ไม่ใช้อคติ” เอาล่ะสิ ฟังเสียงเครียดของพี่เอแล้วเริ่มจะตื่นเต้นแล้วอ่ะค่ะ “คืออย่างนี้นะ เมื่อก่อนน่ะตอนที่พี่เรียนอยู่ปีหนึ่ง พี่เคยชอบพี่โต้ง”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เห็นไหม!!! หนูว่าแล้วเชียวว่ามันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง!!
“ไม่ต้องทำหน้าสะใจ เหมือนอยากจะตบเข่าฉาด พลางคิดว่ากูว่าแล้วก็ได้นะ” เอ๋ อะไรก๊าน....หน้าหนูน่ะมันสื่อขนาดนั้นเลยหรือคะคุณพี่ น้องฐาออกจะเก็บความรู้สึกเก่ง
“พี่ก็พูดเกินไป แล้วไงต่อคะ... ชอบแล้วยังไงเหรอ” ปั้นหน้ายิ้มแย้มคอยดูท่าทีต่อไปอย่างใจเย็น คราวนี้จะได้รู้ซะทีว่าพี่เอจะเอายังไงกับหนูกันแน่
“คงเพราะว่าตอนที่เข้าเรียนแรกๆ ทั้งเหงาและคิดถึงบ้าน พี่โต้งเขาเป็นคนอ่อนโยน ใจดีอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับพี่ที่เป็นน้องเทคด้วยก็เลยยิ่งใจดี แต่พี่กลับไม่รู้ตัวเลย เข้าใจผิดมาตลอดว่านั่นน่ะมันคือความรัก ตอนวันเปิดเทคต้องแต่งแฟนซีมางาน พี่โดนเพื่อนๆ แกล้งแต่งคอสเพลย์ให้เหมือนตัวการ์ตูนผู้หญิงตัวหนึ่ง หนำซ้ำให้กินเหล้าอีกต่างหาก พอเมาพี่ก็รั่วมาก พอโดนยุเข้ามากๆ พี่ก็เลยตัดสินใจเข้าไปสารภาพรักพี่โต้ง”
อ๊า....กล้ามาก
“แล้วรู้ไหมว่าพี่เขาทำยังไง พอพี่พูดเสร็จเขาก็อึ้งไปพักนึงก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะลั่น ตอบกลับมาว่า ขอโทษนะ พี่ไม่ชอบกะเทยอ่ะ” พี่เอทำหน้าเศร้าสลดเหมือนคนอยากร้องไห้เต็มแก่ เห็นแล้วสะเทือนใจแทนจริงค่ะ ตอนที่อีพี่โต้งบอกเลิกน้องฐาแล้วบอกว่า พี่เขาไม่ชอบกะเทยมันเจ็บปวดร้าวยังไงหนูเข้าใจดีค่ะ
“ตะ...แต่พี่เอไม่ใช่กะเทยไม่ใช่เหรอคะ” ถามออกไปเพราะดูจากภายนอกไม่ได้หวานแหววแบบหนูสักนิดนึงค่ะ เสื้อผ้าหน้าผมก็ไม่ได้ส่อว่าจะเป็นกะเทยเลยสักนิด แค่หน้าขาวๆ จนออกจะหวานเท่านั้นเอง
“ใช่น่ะสิ ก็เพราะว่าไม่ใช่เลยเจ็บใจไง พยายามจะอธิบายให้ฟังว่าไม่ใช่ๆ ก็ทำเป็นไม่สนใจ” แหมไอ้นิสัยคิดเองเออเองไม่ฟังคำอธิบายของคนอื่นของพี่โต้งนี่เป็นมานานแล้วสินะคะ แบบนี้คงแก้ยากน่าดูเลย
“ตอนหลังพี่ซาเขามาบอกพี่ว่าพี่โต้งเขารู้แล้วว่าพี่ไม่ใช่กะเทย แต่เขาไม่รู้ว่าจะปฏิเสธแบบไหนดีถึงจะทำให้พี่เสียใจน้อยที่สุดก็เลยเอ่ยเหตุผลนั้นออกมา ทีแรกก็ทำใจได้แล้วนะ แต่พอมารู้ว่าพี่เขากลืนน้ำลายตัวเองไปจริงจังกับกะเทยเนี่ยมันก็อดเจ็บจี๊ดขึ้นมาไม่ได้” พี่เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหนูตรงๆ จนหนูเสียวสันหลัง
“ถึงจะบอกว่าตัดใจได้แล้ว แต่รู้ว่าไปคบกับกะเทยพี่ก็สะเทือนใจอยู่ดี แถมวันเกิดพี่ทั้งทีกลับไม่ยอมมาเพราะมีนัทไปเดทกับน้อง พี่ก็เลยทั้งน้อยใจแล้วก็หมั่นไส้” ตรงไปตรงมาได้อีกค่ะคุณพี่
“เหตุผลสุดท้าย พี่ได้ยินพวกพี่ซาเขาบอกว่าพี่โต้งดูเหมือนจะหลงน้องฐามาก” สังเกตนะคะว่าใช้คำว่าหลง ไอ้คำนี้อ่ะ ฟังแล้วมันทะแม่งๆ นะคะ “แต่ไม่รู้สักนิดว่าน้องฐาจริงจังมากแค่ไหน พวกเรากลัวว่าพี่โต้งเขาจะโดนหลอกแล้วก็อกหักซ้ำอีก ตอนที่เจอน้องวันนั้นพี่ก็เลยอยากจะทดสอบน้องนิดหน่อย พอน้องตอบมาว่าคนที่มาด้วยเป็น....ผัว พี่ก็ลืมนึกไปว่าน้องอาจจะโกหกพี่หรือเปล่า คิดเป็นห่วงพี่โต้งอย่างเดียว อยากให้พี่เขาตาสว่างก็เลยกลับไปบอกเขาอย่างนั้น ทีแรกพี่เขาก็ไม่เชื่อหรอกนะบอกว่าจะเดินไปดูเอง พี่ก็กะว่าถ้าเรื่องไม่จริง เดี๋ยวน้องฐาก็คงจะเคลียร์กับพี่โต้งเขารู้เรื่อง แต่ถ้าเรื่องจริงก็ถือว่าช่วยพี่โต้งไป แต่เรื่องตอนที่เข้าไปคุยกับน้องแล้วพี่ไม่ได้ชวนมานั่งเฉยๆ แต่ชวนไปต่อนั่นน่ะ พี่ไม่ได้เล่านะ พี่กลัวพี่โต้งเขาจะโกรธพี่ แล้วตอนหลังพี่ก็ทะเลาะกับพี่ซาด้วย ก็เลยไม่มีโอกาสไปคุยกับพี่โต้งเรื่องนี้ มารู้อีกทีพี่โต้งกับน้องก็เลิกกันไปแล้ว หลังจากนั้นมาพี่กับกับพี่ซาก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ ตลอด เพราะพี่ซาเขาคิดเหมือนน้องฐานี่แหละว่าพี่ตั้งใจทำให้พี่โต้งกับน้องฐาเลิกกันเพื่อจะทำให้ตัวเองมีโอกาสในตัวพี่โต้งอีกครั้งหนึ่ง ถึงจะอธิบายกี่ครั้งกี่หนก็ยังไม่เชื่อสักที มันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ” พี่เอพูดถึงเรื่องของหนูด้วยน้ำเสียงใส่อารมณ์ปนหงุดหงิดเล็กน้อยที่เรื่องมันวุ่นวายขึ้นมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ค่อยทอดอาลัยปนเศร้าเหงาหงอยลงในตอนท้ายที่พูดถึงพี่ซา ไอ้เรื่องของหนูอ่ะช่างมันเถอะค่ะ แต่เรื่องของพี่เอกับพี่ซานี่ฟังแล้วสะเทือนใจจังเลย น้องฐายิ่งบ่อน้ำตาตื้นอยู่ฟังแล้วอยากจะเป่าปี่ด้วยความอินเลย
“เพราะฉะนั้น....พี่ขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุให้น้องกับพี่โต้งทะเลาะกัน พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันบานปลายขนาดนี้จริงๆ นะ พอเห็นพี่โต้งยังคิดถึงน้องอยู่พี่ก็รู้สึกผิดมากเลย ตอนที่เจอน้องฐาวันนี้พี่ถึงอยากจะไถ่โทษโดยการทำให้พี่โต้งได้เจอน้องอีกครั้งเผื่อจะปรับความเข้าใจกันได้ แต่ก็กลับทำให้พี่ซาเขายิ่งเข้าใจผิดหนักเข้าไปอีก”
เฮ้อ.... เซ็งจิตเอาผิดใครไม่ได้สักคน พี่เอเขาก็คงจะหวังดีกับพี่โต้ง แม้ว่านอกจากหวังดีแล้วจะหมั่นไส้หนูด้วยก็เถอะแต่เพราะเรื่องของหนูก็พลอยทำให้พี่เขาทะเลาะกับพี่ซาตามไปก็ถือว่าได้รับผลกรรมไปพอสมควร ทั้งยังมาขอโทษขนาดนี้แล้วจะไม่ยกโทษให้ก็ผิดวิสัยกะเทยใจงามอย่างน้องฐาซะด้วยสิ อโหสิกรรมให้ก็แล้วกันค่ะ
“ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูเองก็คงไม่ดีด้วยแหละที่ชอบทำให้พี่โต้งเขาเข้าใจผิด ที่จริงแล้วหนูไม่ได้เจ้าชู้หรือเสน่ห์แรงสักหน่อย แต่บางทีสถานการณ์มันก็พาไป”
“เหรอ... ถ้าพี่ไม่ได้ฟังผิด ที่จริงแล้วคนที่อยู่น้องวันนั้นก็ไม่ได้เป็นผัวจริงๆ สินะ”
“เพื่อนค่ะพี่ หนูแค่โกหกบอกปัดพี่ไปเท่านั้นเอง แต่ที่จริงก็โง่ น่าจะรู้ตัวดีว่าไม่ได้น่าพิศวาสขนาดที่พี่จะมาชอบได้ซะหน่อย” โอ้.... ตายละ น้องฐาถ่อมตัวครั้งแรกในชีวิต
“อือ ตอนแรกก็คิดเหมือนกันว่าพี่โต้งมาชอบอะไรในตัวน้องนะไม่เห็นจะสวยเลย” นั่น!! ปากเหรอคะพี่ พูดแบบนี้ไม่กลัวน้องฐาฟ้อนเล็บบ้างเลยหรือไงเนี่ย หนูหน้ามุ่ยลงทันทีค่ะ ไม่ชอบคนพูดตรง
“ฮ่าๆ ล้อเล่น ที่จริงแล้วน้องก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ตรงไปตรงมาแล้วก็เข้าใจอะไรง่าย ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นด้วย ไหนๆ ก็อุตส่าห์อธิบายให้พี่เข้าใจแล้ว อย่าลืมคุยกับพี่โต้งให้เขาเข้าใจเราเพิ่มขึ้นกว่าเดิมด้วยล่ะ รายนั้นน่ะ เขามีปม ถึงได้มีคนเป็นห่วงเยอะ” หนูพยักหน้าให้พี่เอหงึกหงัก ก็อยากอธิบายเหมือนกันถ้าพี่โต้งเขายอมรับฟังอ่ะนะ เฮ้อ....
“เออ...พูดถึงปม อยากรู้ไหมว่าทำไมพี่โต้งเขาถึงไม่ชอบผู้หญิง” หนูตาโตและหูผึ่งทันทีเลย พยักหน้าหงึกหงักอย่างไม่ลังเล
“ แต่อย่าไปบอกพี่โต้งนะว่าพี่เล่า” แหมๆ ยังอุตส่าห์มีข้อแม้อีกแน่ะ แล้วหนูมีเหรอจะปฏิเสธ
“ค่ะ ไม่บอกเด็ดขาด” ส่งสายปิ๊งปั๊งยังกับจิ้งจกจ้องไปที่พี่เอตั้งอกตั้งใจฟัง
“เรื่องนี้มันย้อนกลับไปตั้งแต่พี่โต้งยังเรียนอยู่ม.ปลายที่โรงเรียนชายล้วน ตอนนั้นยังแมนเต็มร้อยอยู่เลย พี่โต้งมีแฟนเป็นเด็กคอนแวนน่ารักมากๆ เลย พี่เขาก็เลยทั้งรักแล้วก็ทะถนอมมาก ดูแลเทคแคร์อย่างดี” จริงดิ! ต๊าย...เมื่อก่อนอีพี่โต้งเคยชอบผู้หญิงมาก่อนเหรอเนี่ย ผิดหวังชะมัด ถึงว่าสิทำไมปลดตะขอบราชำนาญจัง....
“แต่เพราะว่าอยู่คนละโรงเรียน แล้วพี่โต้งเขาก็กิจกรรมเยอะไม่ค่อยมีเวลาให้ ตอนหลังพี่เขาก็เลยถูกแฟนนอกใจ ด้วยความที่ทั้งรักทั้งหลงใครบอกใครเตือนพี่เขาก็ไม่ฟัง จนทะเลาะกับเพื่อนไปตั้งหลายคน ด้วยความอยากจะไขข้อข้อใจทั้งหมดทั้งมวลที่แฟนสาวถูกใส่ร้าย วันดีคืนดีพี่โต้งก็เลยไปหาผู้หญิงคนนั้นที่บ้านโดยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ตอนนั้นบ้านไม่ได้ล็อก พี่โต้งก็เลยเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่มีคนอยู่ ได้ยินแต่เสียงเพลงที่ดังมาจากห้องของคนรัก ด้วยความคิดถึงและอยากจะทำเซอร์ไพร้ส์พี่เขาก็เลยถือวิสาสะขึ้นไปหาเธอบนห้องชั้นสอง.... แต่พอเปิดประตูเข้าไป....สิ่งที่เห็นซึ่งยังเป็นภาพติดตาเขาอยู่ตลอดมาก็คือ....ภาพของคนที่ตัวเองรักกำลังเล่นรักอยู่กับชายอื่นบนเตียง หลังจากนั้นพี่เขาก็เสียใจแทบบ้า อกหักช้ำรัก กินเหล้าเมายา ไม่เป็นผู้เป็นคน” ฮือๆ หนอย......นังชะนีหน้าไหนเนี่ย บังอาจมาหักอกพี่โต้งของน้องฐาได้ลงคอ เลวมาก อย่าให้เจอหน้านะ คอยดูแม่จะตบล้างน้ำแก้แค้นแทนคุณพ่อค้าตับซักหลายๆ ฉาด อร๊ายยย โมโหๆ โถๆ พี่โต้งของหนูอะไรจะน่าสงสารปานฉะนี้ ฟังแล้วอินมากค่ะ น้ำตาไหลพรากๆ อย่างสะเทือนใจ
“หลังจากอกหักพี่โต้งเขาก็ยังทำใจไม่ได้สักที ทำเหมือนจะเกลียดผู้หญิงไปเลย พวกเพื่อนๆ ก็เลยเป็นห่วงกลัวว่าพี่เขาจะตายด้านเสื่อมสมรรถภาพทางเพศไปสักวัน ก็เลยช่วยกันมอมเหล้าแล้วเอาไปขังไว้กับเด็กขายที่เป็นผู้ชาย” หา!! โอ๊ย...อกอีแป้นจะแตก
“แล้วจากนั้นมาพี่เขาก็เลยค้นพบตัวเอง ได้หลังแล้วลืมหน้าอย่างที่เห็น” พี่เอสรุปหน้าตาเฉย แต่ทำให้หนูโคตรๆ จะสับสน What is it? อะไรกันนี่!!!!!!!!!!!!
เฮ้อ.....ไม่น่ามารู้ความหลังครั้งเก่าของพี่เขาเลยอ่ะ มันฟังแล้วหดหู่ใจแล้วก็ทำให้กังวลยังไงก็ไม่รู้สิ ลงท้ายก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกลียดกะเทยอยู่ดี คงไม่ได้โดนกะเทยฟันแล้วทิ้งด้วยหรอกนะ มิหนำซ้ำเมื่อก่อนยังเคยชอบผู้หญิงด้วยแบบนี้จะย้อนกลับไปชอบอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตายแล้วๆ เรื่องมันเครียด น้องฐาเครียด อ๊า.... ไม่อยากจะเครียดเลย เดี๋ยวตีนกาขึ้นเร็ว
“ทุกอย่างในโลกนี้ มีเหตุมีผลเป็นของตัวเอง น้องฐาอย่าทำให้พี่โต้งเขาอกหักอีกนะ เพราะพี่ซาเขาบอกว่าขี้เกียจมอมเหล้าพี่โต้งแล้ว ถ้าอกหักแล้วฝังใจเหมือนคราวที่แล้ว ผู้หญิงก็ไม่ได้ ผู้ชายก็ไม่ดี กะเทยก็ไม่เอาแบบนี้ เห็นทีถ้ามีอารมณ์คงต้องไสลด์หนอนอย่างเดียวแล้วล่ะ”
หา!!! ว่าไงนะ..... น้องฐากุมชะตาชีวิตพี่โต้งขนาดนั้นเชียวรึ!!
“หือ..มาถึงแล้วเหรอ เสร็จธุระพอดี รออยู่ข้างล่างนั่นแหละ เดี๋ยวกูลงไป” พี่เอกดรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงลงไป
“เออ น้องครับ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ พุมารับแล้ว ทีแรกก็ว่าจะรอพี่ซาที่นี่แต่พอรู้ว่าน้องอยู่ด้วยเลยเปลี่ยนใจไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอน้องกับพี่โต้งโทรบอกให้พุมารับ แต่เห็นพี่ซามาลากเอาพี่โต้งออกไป ระหว่างรอเพื่อนมาเลยแวะเข้ามาทำความเข้าใจกับน้องซะหน่อย” พี่เขาบอกแล้วเดินไปที่ประตูห้องกำลังจะกลับ
“พี่เอ...หนูขอถามอะไรหน่อยสิ ในเมื่อรู้ว่าจะโดนเข้าใจผิด แล้วทำไมยังจะมารอพี่ซาที่นี่อีกล่ะ”
“คนเราน่ะนะ จะไม่เห็นค่าของอะไรจนกว่าจะสูญเสียมัน เวลาทะเลาะกันทีไร พี่ก็เลยชอบประชดโดยการไปอยู่ในที่ๆ ที่ทำให้พี่ซาคลั่งได้มากที่สุด แล้วที่ไหนจะดีมากไปกว่าห้องพี่โต้งที่เป็นคนที่พี่เคยชอบ ก็พี่ซาเขาคิดว่าพี่ยังรักพี่โต้งอยู่นี่กับห้องไอ้พุเพื่อนที่มันชอบพี่ล่ะ” ว่าแต่....พี่พุชอบพี่เอด้วยเหรอเนี่ย น่าอิจฉาจังเลย พี่โต้งตาถั่วเหรอคะถึงได้บอกปัดพี่เอได้
“หรือไม่ ความจริงมันอาจจะเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง .... บางทีพี่อาจจะมาที่นี่เพราะพี่รู้ว่าพี่ซาจะต้องมาตามหาพี่ที่นี่เป็นที่แรกก็ได้นะ” แผนสูง!!!
อืม... เข้าใจไหมคะ นี่ล่ะเป็นวิธีการเรียกร้องความสนใจที่ดีมากวิธีหนึ่ง ต่อให้โกรธแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากยกคนที่ชอบให้คนอื่น ถึงไม่อยากง้อก็ต้องมาตามง้ออยู่ดีประมาณนั้นอ่ะนะ
เอาเป็นว่า เอาใจช่วยพี่เอกับพี่ซานะคะ หวังว่าจะเข้าใจกันซะที....
รักกันแล้วก็คืนดีกันไปเหอะพี่ เพราะถ้าพี่เอกับพี่ซาไม่ได้เจอกัน
พี่โต้งของหนูก็คงไม่ได้กลับมาซะที...
พ่อค้าตับไม่อยู่แบบนี้...
แล้วตับที่สั่งไว้.....
เมื่อไร.........หนูจะได้กินละเนี่ย? ฮือๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
........................................................................
ไม่ห่วงอะไรนอกจากเรื่องนี้แล้วใช่ไหมคะน้องฐา
ฮาๆ :laugh: :m20:
-
ว่าแล้วเชียวว่าพี่เอเค้าแอบร้ายยย :z6: แต่สงสารน้องฐาอดกินตับ :m20: ทนไปเถอะน้องเอ้ย โดนขัดตลอด
-
ธาตุเหล็กในร่างน้องฐายังคงสมบูรณ์ เยี่ยม !!
-
เอร้ยย พ่อค้าหายย น้องฐาอดกินตับเลย 555
เพิ่งรู้ความจริงจากปากพี่เอ แหม่ ทำให้หมั่นไส้อยู่นานนะคะ = =
-
กร๊าก น้องฐาห่วงกลัวไม่ได้กินตับซะงั้น :m20:
เอาน่า รอนิดรอหน่อย เด๋วอิพ่อค้าตับก็กลับมาแล้วหล่ะจ้า :m12:
เธอหมั่นไส้น้องฐานิดหน่อยแต่คนอ่านหมั่นไส้เธอมากนะเอ o12
-
อ่อเรื่องราวทั้งหมดหระจ่างแล้วค่ะ ต่อไปคงได้กินตับสมใจน้องคาฐานะคะ
-
พ่อค้าาาา ลูกค้ารอนานแล้วน้าาา
กลับมาเร็วๆเซ่
-
พ่อค้าตับหายยยยย :z3:
ในที่สุดก้อเข้าใจพี่เอ หลงเกลียดตั้งนาน
-
อ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
แต่พี่สองคนทะเลาะกัน แล้วพี่เอมาทำร้ายพี่พุ ทำไม
รู้ว่าพี่เขาชอบก็ยังทำแบบนี้ประชดแฟนตัวเอง
พี่พุจะรู้สึกอย่างไง (หรือชอบ?)
อย่างไงก็ยังไม่ชอบพี่เออยู่ดี :m16:
-
น่ารักจังเลยพี่เอเนี่ย
+1ให้คนเขียนค่ะ
:L2: :กอด1: :L1:
-
กำลังสนุกเลยยยย
รีบมาต่อนะ อิอิ
-
:call:
:call:
รอพี่โต้งกลับมา
-
รู้ความจริงคุณพี่โต้ง น่าสงสารจังค่ะ T_T
-
น้องฐาอ่ะ...ห่วงแต่ตับ
ไม่ห่วงพ่อค้าบ้างหรอคะ^^
-
ฮ่าๆๆ แล้วเมื่อไหร่ตาพี่โต้งจะกลับมาล่ะเนี่ย เอเล่นหนีไปหนีมางี้อ่ะ
-
อ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
แต่พี่สองคนทะเลาะกัน แล้วพี่เอมาทำร้ายพี่พุ ทำไม
รู้ว่าพี่เขาชอบก็ยังทำแบบนี้ประชดแฟนตัวเอง
พี่พุจะรู้สึกอย่างไง (หรือชอบ?)
อย่างไงก็ยังไม่ชอบพี่เออยู่ดี :m16:
รู้สึกเหมือนกันเลยอ่ะ
แถมยังแอบเคืองเอด้วยว่าทำไมไม่ไปอธิบายให้พี่โต้งฟังล่ะ ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้โต้งกับฐาต้องเลิกกัน มาพูดให้ฐาฟัง แต่ไม่ยอมไปอธิบายความจริงกับโต้ง
สรุปแล้วโต้งก็ยังคงมองน้องฐาในมุมเดิมอยู่ดี
-
จากที่ถูกคนรักนอกใจเลยเป็นเหตุให้อิพี่โต้งปากจัดหรือเปล่าคะ ประมาณว่าเกลียดคนพฤติกรรมสำส่อนอะไรแบบนี้อะค่ะ
ขอตับหวานๆ ตอนหน้านะค้า pleaseeeeeeeeeee :กอด1:
-
ประเด็นนี้จบไป แต่ประเด็นที่อิพี่โต้งไม่ค่อยฟังคนอื่นพูดนี่แหละปัญหาใหญ่
-
น้องฐาน่ารักมากจริงๆอ่ะ
กรี๊ดๆ ชอบจังเลย
ไอ้พี่เอนะ เป็นต้นเหตุเลยนะ แต่มาสารภาพแบบนี้ก็โอเค
ยอมรับได้ !!!!
>< หวังว่าจะได้กินตับในเร็ววัน! ฮ่า
-
เซ็งพ่อค้าตับเล็กน้อย
ปิดเปิดร้านไม่เป็นเวลาอยากขายเมื่อไหร่ก็มา
-
พี่โต้งกลับมาเร็วๆ น้องฐารอกินตับอยู่ :z1:
-
เรื่องของตัวเองเป็นไงช่างมันก่อน....ไม่ชอบนิสัยอย่างนี้เลย
ก็นิสัยของคนในเรื่องมันเป็นอย่างนี้แหละ เรื่องมันเลยวุ่นวายกันไปหมด
-
ว่าละ เอแปลกๆ จริงๆ ด้วย แม้จะหวังดีกับโต้งก็เถอะ แล้วหายกันไปนานขนาดนี้ ระวังกลับมาไม่เจอฐานะโต้ง
-
เหตุการณ์กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม มาชะงักงัน แถมหนูฐาได้รับฟังเรื่องอะไรต่อมิอะไรไปแบบนี้
ทั้งน้องฐาทั้งพี่โต้งไม่หดไปแล้วเรอะ อารมณ์น่ะ แล้วคืนนี้น้องฐาจะได้กินตับปะเนี่ย
-
แหม น้องฐา รอมาก็ตั้งนานแล้ว
รออีกสักนิดจะเป็นไรไป
:laugh:
-
เศร้าได้อีกอดีตพี่โต้งT^T น้องฐาจ้ารอหน่อยนะจ๊ะช้าๆตับก็ยิ่งอร่อยน๊า >///<
-
55555555555555+++...น้องฐาเลยอดกิน ตับ....เลยอ้ะ
-
:laugh:น้องฐาอดกินตับ
รออ่านค่ะ :call:
-
พ่อค้าตับกลับมาช้า...เดี๋ยวลูกค้าก็เปลี่ยนร้านหรอก o18
-
พ่อค้าตับกลับร้านด่วน ลูกค้าให้อภัยแล้ว หิวตับมากกก
-
เคลียร์!!!
เอเคลียร์!
เหลือพี่โต้งกับน้องฐาที่ยังไม่เคลียร์กันเอง
สู้ๆ นะจ๊าาาา ขอให้ได้กินตับกันทั้งคู่ววววว
-
:z2: :z2: :z2:
-
โอเค น้องฐา เคลียร์ แต่ จะให้ ดี เอ น่าจะ เคลียร์ ทุกอย่าง ต่อหน้า โต้งกับซา ด้วยตัวเอง เพราะ เอเป็นคนสรา้งเรื่องทั้งหมด ไม่ใช่ ให้น้องฐา มาเคลียร์ กับโต้ง ตอนทำไม่คิด ตอนรับผิด จะโยนให้คนอื่น ไม่แฟร์ นะจ๊ะ แบบนี้ ใช้ไม่ได้
-
อย่างไงเอก็มีแต่ได้อ่ะนะ
ไม่เสียหายทั้งโต้งและฐา
ส่วนฐาก้อแค่คนที่กลับตัวกลับใจ
เฮ้อ!
-
ที่น้องฐาได้อกหักกินน้ำตาแทนข้าวมาตั้งนาน
เพราะผู้หวังดีเหรอเนี่ยยยย
-
เข้าใจพี่เอคะ
เข้าใจดี คนเราไม่ได้ดีไปหมดซะทุกอย่าง เป็นใครก็มั่นไส้เป็นธรรมดา
ไหนว่าเกลียดกระเทย กลื่นน้ำลายตัวเองนิหว่า กูไม่ได้มึงก็ไม่ได้เหมือนกัน :angry2:
เบนร้ายไปไหมอ่ะ เขินนน 5555+ :o8:
แต่พอเอาเข้าจริงกลับรู้สึกผิดอยู่ในใจเหมือนกัน
ขอโทษขอโพยกันแล้วก็เป็นพี่เป็นน้องกันเหมือนเดิมเนอะ
ดีกันๆ :man1:
-
ห่วงจริงๆ ไอ้เรื่องตับเนี่ย :angry2:
-
ถึงจะรู้อะไรบ้างแล้ว แต่ก็ยังแอบหมั่นไส้พี่เอต่อไปอยู่ดีนั่นแหละ ชิชะ =*=
ส่วนพี่โต้งนี่ต้องเอากึ๋นยัดปากซัก 2 กิโล ดูสิจะฉลาดขึ้นมาบ้างมั้ย หรือความโง่มันอยู่ในสันดารไปแล้ว = ="
-
ก็ยังรู้สึกไม่ดีกับเออยู่ดีอ่ะ
-
น่าสงสารจัง 55
-
น้องฐานี่เป็นห่วงอยู่เรื่องเดียวเลยนะ :laugh:
-
:jul3:
-
เมื่อไรพ่อค้าตับจะกลับมา
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่โต้งรีบกลับมานะ คนอ่าน เอ้ย น้องฐารออยู่
-
ถึงตอนนี้จะแก้ตัวยังไง ก็ยังไม่ชอบพี่เออยู่ดี
คนที่ทำให้เค้าทะเลาะไม่ใช่เอเหรอ สมควรแล้วที่ซาจะโกรธนะ แล้วรู้ทั้งรู้ว่าพุชอบ ก็ยังจะทำแบบนี้อีก
จะทำร้ายคนอื่นไปถึงเมื่อไหร่
-
ผู้หญิงก็ไม่ได้ ผู้ชายก็ไม่ดี กะเทยก็ไม่เอาแบบนี้ เห็นทีถ้ามีอารมณ์คงต้องไสลด์หนอนอย่างเดียวแล้วล่ะ”
โอ๊ย ชายโต้ง คงไม่ต้องเข้าข่ายอาการสุดท้ายหร๊อก
เดี๋ยวน้องฐาช่วย รับรองกะเทยอย่างเดียว อย่างอื่นไม่เอ๊าาาา
-
น้องฐาระวังตับอีพี่โต้งจะแห้งซะก่อนนะคะ
เห็นไม่ได้กินมาซะนาน :laugh: :laugh:
-
โถ อดกินตับเลยหนูขา
ตกลงเรื่องพี่เอนี่เคลียร์นะคะ แต่ก็ยังไม่ชอบเค้าอยู่ดี :z6:
-
อ่านแล้วรู้สึกเข้าใจเอมากขึ้นนะ
นึกว่าจะเป็นคนไม่ดีซะอีก
แถมลงท้ายด้วย น้องฐารอขายตับอยู่ 5555
-
หลังจากที่ไม่ได้เม้นมานานอ่านอย่างเดียวมันอดไม่ได้จริงๆที่จะต้องเม้นสักหน่อย กระเทยตัวจริงอย่างเจ้ยังฮากลิ้งได้เลยลูกสาวเจ้มันรั่วได้ใจจริงๆ แอบสะเทือนใจบางช่วงที่มันตรงและโดนใจสุดๆกับคำพูดบางประโยคที่สะท้อนถึงสิ่งที่กระเทยโดนประนามโดยที่เราถูกมองโดยเหมารวม และคงเป็นไปได้ยากมากที่จะมีคนมาจริงใจแบบพ่อค้าตับคนนี้ แต่ก็สะดุ้งบางพฤติกรรมของลูกสาวอยู่ที่อาจจะดูเกินงามแต่เข้าใจเพราะกระเทยส่วนใหญ่เป็นอย่างนั้น สงสารลูกสาวนะค่ะที่แต่งสาวไม่ได้คงอึดอัดแย่ เพราะคุณแม่สะบัดบ๊อบแต่งหญิงตั้งแต่ปีหนึ่งค่ะ เริ่ดสุดๆ
ปล.อดกลั้นมานานเลยมาแบบจัดเต็ม ยาวๆกันเลย(พอดีชอบแบบยาวๆ อร้ายส์)
-
รอพ่อค้าตับพัฒนานิสัยต่อไป
-
แอบสงสารเนอะ
แต่ว่าอยากอ่านคู่นี้อีกคู่อ่าคุณคนเขียน เอกะซา จะแอบมีโฉบๆๆมาไหม
แอบสงสารพี่เอเนอะแต่ทำไงได้ คู่กะพี่ซาอ่าดีแล้ว
แต่พ่อค้ารีบกลับมาไวไวน้องหิวแล้วววววว 555++
-
เข้าใจพี่เอมากขึ้น
แต่ใช่ว่าอิพ่อค้าจะเข้าใจน้องฐานะ
เรื่องแบบนี้มันพูดยาก พูดไปก็เหมือนแก้ตัว เค้าจะเชื่อรึเปล่าก็ไม่รู้
-
ฮ่าๆๆๆ...
รอพ่อค้าตับนี่เอง
สงสัยถ้ามาต้องขอเบิ้ลแน่ๆ
ตับหวานนนนน :haun4:
-
แอบกังวลเล็กน้อยว่าเอยังคงชอบอิพี่โต้งอยู่น่ะ -*-
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน
ตกมาอยู่หลุมสามได้ไง
เอ๊ย หน้าสาม....
-
555555555 น้องฐาอดอีกละ
แต่พี่เอก็น่าสงสารเหมือนกันนา....
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้มัน ตอนนี้มัน 5555555555555+
-
สรุปว่า น้องฐาก็ยังห่วงกินตับอยู่เหมือนเดิม 555+
-
555 พ่อค้าตับหาย
-
น้องฐารอกินตับ
นานเกินไปแล้ว
:call: :pig4: :L2:
-
เมือ่ไหร่จะได้กินตับ ตับๆๆ ตับ ตับ
-
ตับจะแห้งแล้วนะพี่โต้ง ยังไม่กลับมาอีกกก
-
ตอนที่ 26 ฟังหนูหน่อย....
“........ฐา...น้องฐาคะ.......” อื๊อ........อารายกานค้า........หนวกหูจังค่า.........จะเรียกทำม้ายยยยยหนูรู้แล้วว่าหนูชื่อฐา..........
“น้องฐา.......” ลืมตาอย่างงัวเงียหงุดหงิด หน้าบูด เพ่งสายตามองคนที่มาปลุกด้วยสติไม่ครบร้อยเท่าไรนัก ฝันหรือเปล่าเนี่ย ทำไมคุณพ่อค้าตับมาอยู่นี่ได้อ่ะ ลุกขึ้นมานั่งอย่างงงๆ พร้อมกับความทรงจำทั้งหลายแหล่ค่อยๆ หลั่งไหลเข้ามาในสมองน้อยๆ ของหนูทีละนิด
“ทำไมมองพี่เหมือนเห็นตัวประหลาดอย่างนั่นล่ะ” ก็แหม คนเพิ่งตื่นนี่นา ซีรีบรัมมันยังทำงานไม่เต็มที่เลยยังก๊งๆ อยู่นิดหน่อย หนูไม่โวยวายอาละวาดที่โดนปลุกก็ดีเท่าไรแล้ว
“กลับมาแล้วเหรอ....นี่มัน...กี่โมงแล้วคะ” หนูทักทายพี่โต้งด้วยเสียงเนือยๆ ของคนเพิ่งกลับจากเฝ้าพระอินทร์มาหมาดๆ
“ตีหนึ่งกว่าแล้วค่ะ” หนูพยักหน้ารับรู้ปรือตาเหมือนจะหลับได้อีกรอบ
“ถ้าง่วงมากจะนอนต่อก็ได้นะคะ แต่เข้าไปนอนในห้องไหมน่าจะสบายกว่า” หนูยังนั่งนิ่งไม่ตอบคำถาม นั่งหลับตาเฉย ส่วนพี่โต้งเงียบไป เมื่ออาการง่วงบรรเทาลงแล้ว หนูก็โซเซเดินตามเสียงกุกกักเข้าไปในครัวซึ่งพี่โต้งกำลังฉีกซองกาแฟแบบทรีอินวันใส่แก้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอหนูก็เอ่ยถาม
“กาแฟไหมคะ” ดึกป่านนี้แล้วยังจะกินกาแฟ ใจคอจะไม่หลับไม่นอนเลยหรือไงคะ หนูชักจะกลัวแล้วนะเนี่ยส่ายหน้ายิ้มแหย “โอวัลตินล่ะคะ”
“ค่ะ โอวัลตินก็ได้” อุตส่าห์ถามรอบสอง จะไม่เอาก็เกรงใจค่ะ เลยต้องรับคำเออออ พี่โต้งชะงักหันมามองหน้า
“งั้นรอแป๊บเดี๋ยวไปซื้อมาให้” กรรม ถ้าไม่มีแล้วจะถามทำมะเขืออะไรคะพี่?
“ถ้าไม่มี ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ลำบากเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอก ปกติพี่ไม่ดื่มโอวัลตินเลยไม่มี ถ้ารู้ว่าน้องฐาชอบจะซื้อมาเก็บไว้ให้ อยากได้อะไรก็สั่ง ชอบกินอะไรก็บอกได้เลยนะคะ” พี่โต้งนี่ก็ช่างเอาอกเอาใจดีนะคะ เสียดายจังที่ไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักนิสัยใจคอกันให้มากกว่านี้ ไม่งั้นตอนนี้ห้องนี้คงเต็มไปด้วยของกินที่หนูชอบเต็มไปหมด
“ขอบคุณค่ะ แต่เอาไว้วันหลังก็ได้ ตอนนี้หนูไม่กระสันอยากดื่มโอวันตินขนาดนั้น”
“กระสันเลยเหรอ...” พี่โต้งทวนคำของหนูพยายามกลั้นขำ อะไรล่ะคะหนูพูดอะไรผิดเหรอ? ก็ตอนนี้น้องฐาไม่กระสันอยากดื่มโอวัลตินแต่กระสันอยากจะกินตับมากกว่าค่ะ อั๊ยๆๆๆๆ เขิน....
“เป็นอะไร ตัวบิดจะเป็นเกลียวอยู่แล้ว”
“เปล่าค่ะ” แหะๆ ช่างสังเกตเชียวนะคะพี่
“เจอพี่เอไหมคะ” เมื่อสติค่อยกลับคืนก็ถามกลับไป พี่โต้งส่ายหน้า อ้าว แล้วนี่คุณพี่เอหายสาปสูญไปไหนกันคะเนี่ย
“ดีนะที่น้องฐาอยู่นี่ ไอ้ซามันเลยยอมปล่อยพี่กลับมา ไม่งั้นมันคงกักตัวไว้ยันเช้า”
“แน่ล่ะสิคะ อะไรมันก็ไม่เท่าพิษรักแรงหึง พี่ซาน่ะเขาหึงพี่โต้งตามแผนที่เอวางไว้เป๊ะเลย พี่เอนี่ฉลาดจริงๆ เลย”
“หึงพี่...ตามแผน....น้องฐาหมายความว่ายังไง....” ถามมาซะหน้าซีดเหมือนถูกต้มเลยนะคะพี่
“พี่เอเขาเล่าให้หนูฟังหมดแล้วล่ะค่ะเรื่องที่เขาชอบพี่ แต่พี่บอกเขาว่าพี่ไม่ชอบกะเทย แต่ดันกลืนน้ำลายตัวเองมาคบหนูจนพี่เขาหวังดีปนหมั่นไส้มาทดสอบหนูเล่นจนเรื่องมันปลายบาน...เอ๊ยบานปลายแบบนี้” อยากจะเล่นมุขใส่แต่หน้าตาพี่โต้งเครียดแบบนี้คงไม่ขำแน่เลยค่ะ
“เอมาที่นี่เหรอ?” ถามซะเสียงเครียดเชียวนะคะ
“ค่ะ บอกว่ามารอพี่ซาแต่เห็นหนูอยู่เลยไม่อยากอยู่เป็นก้าง ก็เลยกลับไปกับพี่พุแล้ว”
“น้องฐาโกรธพี่หรือเปล่าคะ?”
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องที่พี่ไม่ได้บอกหนูว่าเอเขา...”
“เคยชอบพี่น่ะเหรอ?.... นั่นสินะ ความจริงแล้วหนูต้องโกรธใช่ไหมคะ” ถามกลับไปขำๆ เหมือนอยากจะแกล้งมากกว่าจริงจัง
“คือพี่อธิบายได้นะคะ พี่อยากให้น้องฐาอารมณ์ดีกว่านี้หน่อยแล้วค่อยเล่าให้ฟังกลัวจะทำให้อะไรๆ มันยิ่งแย่ก็เลยไม่กล้าเล่า”
“แหม หนูออกจะเป็นคนมีเหตุผลนะคะ ยินดีรับฟังคำชี้แจงอยู่แล้ว ไม่เหมือนใครบางคนหรอกค่ะ” กัดซะเลยแล้วกันกำลังมันเขี้ยว
“จ้ะ แล้ว.... เอเขาเล่าอะไรให้น้องฐาฟังอีกหรือเปล่า”
“ก็หลายเรื่องค่ะ ทำไมเหรอคะ มีเรื่องอะไรที่หนูไม่ควรรู้อีกเหรอคะ”
“ปละเปล่า แค่จะเตือนว่าถ้าเอมันเล่าอะไรให้ฟัง ก็หัดฟังหูไว้หูบ้าง อย่าไปเชื่อซะทั้งหมด เพราะไม่รู้ว่ามันจะใส่สีตีไข่บ้างหรือเปล่า”
หา....จริงง่ะ งั้นที่เล่าเรื่องเศร้าของอีโต้งเป็นตุเป็นตะจนหนูเสียน้ำตาไปตั้งหลายกระบุงนั่นก็อาจจะไม่จริงด้วยน่ะสิ ฮือๆ งั้นกะเทยไร้เดียงสาอย่างหนูก็แอบโดนอีพี่เอปั่นหัวเล่นอีกแล้วน่ะสิ
“ทำเป็นมาเตือนคนอื่นเขา ทีตัวเองยังเชื่อเลย” หนูเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้งแล้วแอบบ่นเบาๆ อย่างงอนๆ
“พี่เนี่ยนะ เรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องหนูไง ถ้ารู้ว่าพี่เอเขาชอบใส่ไข่ทำไมถึงเชื่อว่า อีโอ๋มันเป็นผัวหนูจริง”
“แล้วไม่ใช่เหรอ” อร๊ายยยยยยย น้องฐากำมือแน่นอย่างโคตรๆ จะเจ็บจี๊ด
“คงใช่มั้งคะคุณพี่” เค้นเสียงตอบอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิดเลยสักนิด สะบัดหน้าหันไปทางอื่นทันที ขี้เกียจจะพูดด้วยแล้วนะ เคยคิดจะฟังหนูบ้างไหมเนี่ย อย่าให้น้องฐาปรี๊ดแตกอีกรอบ คราวนี้ไปแล้วไปลับไม่กลับมา อย่ามาง้อซะให้ยาก ถ้าโดนหนูหักอกแล้วฝังใจจนคราวนี้เปลี่ยนไปรักทอมรักดี้ก็เอาเถอะ จะกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้ไปดีนะคะพ่อคุณ
“พี่ขอโทษ พี่ล้อเล่น” พี่โต้งพูดขึ้นมาน้ำเสียงกลั้วหัวเราะค่ะจับปลายคางของหนูให้หันหน้าไปหา
ชิส์!! ล้อเล่นเรื่องแบบนี้หนูไม่ขำหรอกนะคะพี่ มุขมันฝืดมากๆ
“น้องฐา คือพี่ก็รู้ตัวดีนะว่าพี่อาจจะปากจัดไปหน่อย” ไม่หน่อยหรอกค่ะ แบบคุณพี่เนี่ยเขาเรียกปากจัด...ว่าเสียเลยก็ว่าได้ “แต่หนูอาจจะไม่รู้ว่าพี่โดนหลอกจนชิน โดนโกหกหน้าตายก็บ่อย บางครั้งอยากจะเชื่อ แต่ก็อดระแวงไม่ได้เพราะคนมันเคย อย่างเรื่องของเรา พี่ไม่ได้ปักใจเชื่อเอมันเต็มร้อยแล้วก็เป็นฝ่ายเดินมาหาน้องฐาเพื่อพิสูจน์ให้เห็นกับตาตัวเอง แล้วสิ่งที่พี่เห็นก็คือน้องฐากับ...เขาใกล้ชิดกันขนาดนั้นแถมยังทำเหมือนจะจูบกันด้วยซ้ำจะให้พี่คิดยังไง” สมองสัตว์ปีกมากๆ เลยค่ะพี่ สมแล้วที่เป็นไก่
“ไม่ได้จูบซะหน่อย!!!!”
“เบาๆ ก็ได้” พี่โต้งแกทำเสียงเรียบๆ เหมือนเรื่องมันเล็กมากจนน่าโมโหเลยค่ะ แต่หนูพูดต่อในระดับเสียงที่ไม่ได้เบาลงสักเท่าไรเลย
“เวลาคุยกันอยู่ในที่เสียงดังๆ เขาก็ต้องนั่งใกล้กัน แล้วก็ต้องเอาหัวไปไว้ใกล้ๆ กันอยู่แล้ว ไม่งั้นจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง แต่ก็แค่คุยกันแล้วก็เล่นกันนิดหน่อยเพื่อให้สมบทบาทเพราะหนูคิดว่าพี่เอเขาตามหนูมา แต่มองไกลๆ จากมุมอื่นอาจจะเข้าใจผิดก็ได้”
“แล้วเอเขาจะตามเราไปทำไม”
“ก็....วันนั้นพี่เอเขามาชวนหนูไปต่อ แต่หนูไม่อยากไปหนูก็เลยโกหกว่ามากับผัว พี่เอเขาบอกว่าเขาไม่ได้บอกพี่โต้งเพราะกลัวพี่จะโกรธ แล้วก็คิดว่าถ้าพี่โต้งมาถามหนูเองเรื่องจริงเป็นยังไงก็คงจะรู้เอง ซึ่งถ้าวันนั้นพี่ยอมฟังหนูกับโอ๋มันอธิบายสักนิด....”
“ว่าหนูกับคนที่พี่เจอวันนั้น....ไม่ได้เป็นอะไรกันน่ะนะ” พี่โต้งถามสวนกลับมา
“เป็น....” หนูตอบฉะฉานเสียงดังฟังชัดเจนพี่โต้งที่กำลังคนกาแฟในแก้วถึงกับชะงักเงยหน้ามองหน้าหนูนิ่งๆ ด้วยสายตาที่แสดงความกดดัน หนูกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วพูดต่อว่า “เพื่อน.....กัน”
พี่โต้งถอนหายใจยาว แล้วยิ้มบางๆให้หนู
“แน่ใจนะคะว่าเพื่อนจริงๆ” พี่เขาถามกลับมาแค่นั้น
“พันเปอร์เซ็นต์ค่ะ” หนูตอบกลับไปหนักแน่น แล้วจ้องหน้าพี่โต้งเหมือนผู้ต้องหาขอความยุติธรรมจากศาล พี่โต้งก็นิ่งไปครู่หนึ่งค่ะ....
“ค่ะ...พี่เชื่อ” ทำไมตอบรับง่ายจังเลย เชื่อจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือแค่เออออเพื่อตัดปัญหาทั้งที่ยังหวาดระแวงต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด
“เชื่อแน่เหรอคะ ถ้าเชื่อจริงๆ ก็ต้องขอโทษหนูด้วยสิ”
“ค่ะ พี่ขอโทษที่เข้าใจน้องฐาผิด พอใจไหมคะ”
“ไม่พอใจ” หนูตอบกลับไปทันทีเลยค่ะ ไม่มีคำว่าพอใจไหมก็จะดีมากอ่ะค่ะ
“นี่พี่กำลังกวนประประสาทหนูอยู่ใช่ไหมเนี่ย”
“กวนอะไรล่ะ พี่ก็ขอโทษเราตามที่เราต้องการแล้วไงคะ แล้วน้องฐาจะโมโหอะไรอีก หือ”
“ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว” หนูโวยวายอย่างหมดความอดทนสะบัดหน้าพรืดเดินออกจากมุมครัวกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม พี่โต้งเดินมายืนอยู่ด้านหลังแตะไหล่ของหนู หนูไหวไหล่เหมือนไม่อยากให้มาแตะ
“ถ้าไม่เชื่อแล้วจะเออออว่าเชื่อทำไม”
“นั่นสิ รู้ว่าฟังไปก็ได้ยินแต่คำแก้ตัว โกหกไปวันๆ พี่ก็ขี้เกียจจะฟังเหมือนกัน”
“พี่หาว่าหนูตอแหลเหรอ”
“ไปกันใหญ่แล้ว ยังไม่ได้พูดสักคำ”
“โกหกมันก็คู่กับตอแหลนั่นแหละ”
“น้องฐา....ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่..” เย็นจนแข็งแล้วค่ะ เย็นจนไม่รู้ว่าจะเย็นถึงแค่ไหน “พี่เคยบอกแล้วนะว่า พี่น่ะโดนโกหกมาเยอะจนชิน ใจหนึ่งจะอยากจะเชื่อ ใจหนึ่งก็ยังระแวง คนเราน่ะมีเรื่องจริงเป็นร้อย แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะข้ามความจริงที่ส่งผลร้ายกับตัวเอง หันไปพูดแต่ข้อดีด้านเดียวเหมือนการโฆษณาสินค้า บอกข้อดีเป็นร้อย ข้อเสียไม่มีเลย บางทีก็น่าเบื่อที่จะฟัง”
“แล้วก็ไม่ฟังอะไรเลย เลือกที่จะมองคนอื่นในแง่ร้าย คิดเองเออเองว่าตัวเองดีฝ่ายเดียวเนี่ยนะคะ”
“พี่ไม่บอกว่าพี่เป็นคนดีนี่ ไม่มีใครที่เป็นคนดีเต็มร้อยอยู่แล้ว มีแต่ดีมากหรือดีน้อย เลวมากหรือเลวน้อยก็เท่านั้น สรุปง่ายๆ ว่าถ้าสมมุติน้องฐาขี่รถมาชนรถพี่ แล้วยอมรับผิดแต่โดยดี บังเอิญรถพี่มีประกัน พี่ไม่ติดใจเอาความซ่อมใครซ่อมมันเรื่องก็จบ แต่ในสถานการณ์เดียวกัน ถ้าน้องฐาชนแล้วหนี หรือเถียงว่าตัวเองไม่ผิดจนพี่โมโหขึ้นมา ท้ายที่สุดเรื่องมันก็คงไม่จบง่ายๆ จะถึงโรงถึงศาลกันไปเปล่าๆ ตอนนี้ในสายตาของพี่มองเห็นน้องฐาในแบบหนึ่ง ดีบ้าง....” เลวบ้างใช่ไหมคะ หนูแอบคิดล่วงหน้าไป แต่พี่โต้งเงียบไปค่ะคงคิดว่าจะพูดยังไงไม่ให้หนูโมโหกว่าเดิมล่ะมั้ง
“ไม่ดีบ้าง เจ้าชู้บ้างถือว่าพี่ยอมรับในสิ่งที่หนูเป็นได้ ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรือแก้ตัวให้พี่มองเราในแง่ดีมากขึ้น เพราะแค่พูดน่ะมันง่าย การกระทำของคนต่างหากที่เป็นเครื่องชี้วัดทุกอย่างไม่ใช่คำพูด ถึงไม่ต้องพูดอะไรวันข้างหน้าถ้าหนูทำตัวดีๆ ก็ถือว่าเรื่องแล้วไปแล้ว แต่ถ้าทำอะไรไม่ดีไปอีกจะกลายเป็นว่าจะยิ่งบั่นทอนความน่าเชื่อถือลง”
“พี่ทำเหมือนเป็นศาลเยาวชน แล้วหนูเป็นเยาชนคนหนึ่ง พี่ให้หนูเงียบปากไว้เพราะถ้าทำผิดไปก็ไม่ถูกลงโทษแต่ความจริงหนูก็ถูกทำทันธ์บนอยู่ดี ถึงไม่ต้องขังคุกแต่มีประวัติ วันไหนเกิดทำอะไรผิดไปโดยไม่ได้ตั้งใจขึ้นมา แทนที่จะถูกมองอย่างบริสุทธ์ยุติธรรม พอสอบประวัติว่าเคยมีเรื่องมาก่อนก็จะถูกเพ่งเล็งมากกว่าเดิม หรือว่าไม่จริง ถ้าหนูไม่ได้อธิบายอะไรเลย ยอมมอบตัวเพื่อลดโทษกึ่งหนึ่งนั่น ต่อให้พ้นโทษไปสักวันแต่ถ้ามีใครมาบอกพี่ว่าหนูไปมีกิ๊กอีก คราวนี้พี่คงเชื่อทันทีโดยไม่ต้องไต่สวนเลยใช่ไหมคะ”
“ก็คอยดูกันต่อไปสิคะ ว่าหนูจะมีได้หรือเปล่า” ยิ้มหวานแบบนี้ไม่ค่อยน่าไว้วางใจเลยแฮะ
“หนูรู้ว่าถึงพูดไปพี่ก็ไม่เชื่อ แต่หนูก็ยังอยากจะพูดอยู่ดี ช่วยฟังที่หนูจะพูดหน่อยได้ไหม”
“น้องฐาดื้อมากกว่าที่คิดเยอะเลยนะ แต่ก็น่าสนใจดี เอาล่ะจะพูดอะไรก็พูดมา พี่ยอมฟังดีๆ ก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าพี่ไม่ชอบคนโกหก ถ้าคิดจะโกหกกันล่ะก็ ไม่พูดเลยก็ยังจะดีซะกว่า สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่โกหก”
“หนูก็ไม่ได้ชอบโกหกซักหน่อย”
“จริงเหรอ งั้นที่พูดมาทั้งหมดก็เรื่องจริงหมดเลยงั้นสิ”
“นั่นน่ะเขาไม่เรียกว่าโกหกสักหน่อย เขาเรียกว่าประชด”
“อื่อฮึ....ประชดก็เหมือนกัน ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ”
“อือ.... ต่อไปหนูจะพยายามประชดให้น้อยลง พี่อยากรู้ไหมผู้ชายที่หนูมีเซ็กส์ด้วยคนสุดท้ายคือใคร”
“ก็พี่ไง” ตอบมาหน้าตาเฉยเลยคะ
“หา.....” เงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจกับเสียงเสดงความมั่นใจอย่างนั้น รู้เหรอคะว่าที่จริงแล้วหนูไม่เคยมีใครอีกเลยนอกจากพี่อ่ะ ดีใจนะเนี่ย
“หรือว่าเอ...”
“หา.... เกี่ยวอะไรกับพี่เอ” หนุร้องอย่างตกใจกับการคาดเดามั่วซั่วนั่น
“น้องฐาคงลืมว่าเราเพิ่งมีอะไรกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่เองก่อนที่พี่จะออกไปกับไอ้ซา ถ้าน้องฐาจะมีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเอ พี่ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องฐาจะทำได้ลงคอ ขนาดกับเอน้องฐาก็ยัง.....” พี่โต้งทำหน้าผิดหวังอย่างแรง หนูรีบยกมือห้ามก่อนจะโดนด่ามากไปกว่านั้น คิดไปถึงไหนกันเนี่ย
“เดี๋ยๆๆๆ เดี๋ยว ไม่ใช่อย่างนั้น หนูหมายถึงก่อนหน้าที่เราจะเจอกันต่างหาก พี่ไม่อยากรู้เหรอว่าก่อนที่เราจะได้กลับมาเจอกันหนูมีใครยังไงบ้าง” หนูอยากจะบอกพี่จริงๆ นะว่านอกจากหนูจะไม่ได้นอกใจพี่แล้วต่อให้เลิกกันไปหนูก็ยังไม่มีใครอื่นมาแทนที่พี่ได้เลยด้วย
“รู้ไปเพื่อ....หาเวลาว่างไปเอาเลือดหัวมันออกหรือไง” โหดไปเปล่าคะพี่ “น้องฐานี่เป็นคนประหลาดที่สุดเท่าที่พี่เคยเจอมาเลย นึกว่าจะพูดอะไรดีๆ หรือแก้ตัวเหมือนชาวบ้านเขา กลับอยากจะมาแฉตัวเองซะงั้นน่ะ ถ้าจะมาพูดอะไรไร้สาระประเภทว่าล่าแต้มมาเท่าไร มีประสบการณ์โชกโชนมายังไงบ้างล่ะก็ พี่ว่าเก็บปากไว้ถูกจูบจะดีกว่านะ” อุ๊ยตาย พูดอะไรก็ไม่รู้บัดสีบัดเถลิง แต่ก็อดจะเคลิ้มจนหลับตาพริ้มไม่ได้ ทว่ารอนานแล้วนะทำไมไม่จูบซะทีอ่ะคะพี่
“อ้าว แล้วพี่จะไปไหนล่ะคะ” เอ่ยถามอย่างแปลกใจเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกที พี่โต้งก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วค่ะ
“ไปนอนค่ะ กาแฟมันออกฤทธิ์แล้ว” กาแฟนะคะไม่ใช่ยานอนหลับ ออกฤทธ์แล้วง่วงน่ะ
“ก็ไหนว่าจะ.....” จะถามต่ออายปากเลยยั้งไว้ นึกเสียดายอยู่ครามครัน
“จะอะไร” ก็บอกให้หนูเก็บปากไว้ถูกจูบอยู่แหม่บๆ ก็ลืมซะแล้วแบบนี้ พี่แปลงร่างจากไก่เป็นปลาทองแล้วเหรอไงค้าพี่ น้องฐาหน้ามุ่ยอย่างขัดอกขัดใจ
“เอาไว้รอให้พี่อารมณ์ดีกว่านี้ก่อนนะคะ แล้วค่อยว่ากันใหม่” พี่โต้งว่าแล้วก้มลงมาหอมแก้มหนูดังฟอด ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนตัวเอง “ถ้าง่วงก็ตามมาข้างในแล้วกันนะคะ”
ชิ!! เรื่องอะไรจะตามไป สุภาพสตรีมีระดับอย่างหนูมีหรือจะให้ท่าผู้ชายก่อน นอนตรงนี้ก็ได้ย่ะ
ไม่จูบก็ไม่จูบ ไม่อยากขายก็ไม่ต้องขาย ไม่กงไม่กินมันแล้วต่งตับอ่ะ หมดอารมณ์
ชิ!!! อย่าเปลี่ยนใจกลับมาง้อแล้วกัน จะเล่นตัวซะให้เข็ด
.....................................................
TALK WITH ME
แหะๆ ขอโทษนะคะ ที่ให้รอกันนาน สงสัยพี่โต้งจะไปนานมากขนาดน้องฐายังหลับเลยทีเดียว แต่รอแล้วก็ยังไม่ได้กินตับอยู่ดี อีพี่โต้งนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ เนอะ ฮาๆ
ระหว่างที่ไม่ได้ต่อน้องฐา ใครแวะไปอ่านน้องกิ๊งจะทราบว่านิมีอารมณ์สุนทรีย์นั่งแต่งบทอัศจรรย์ที่เป็นร้อยกรอง แล้วก็กำลังจะแต่งแบบเดียวกันในเรื่องนี้ด้วย ไม่รู้ว่าท้ายสุดมันจะสำเร็จ หรือจะเปลี่ยนใจไปแต่งเป็นร้อยแก้วตามเดิมก็ยังไม่รู้ แต่ขอเวลาหน่อยแล้วกันค่ะสำหรับตอนต่อไป
............................................................
ปล. ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ไม่ค่อยสบาย เวียนหัว แล้วก็ตาลายบ่อยๆ ไม่ดีเลย เฮ้อ....
ปลล. ช่วงนี้มีโอกาสไปอ่านนิยายชาวบ้านนิดหน่อย สนุกๆ หลายเรื่องเลย คิดถึงพี่ปลาบึกกับพี่โมค่ะ (เกี่ยวอะไรกัน?)
ปลลล. เรื่องของเอ คิดว่าอาจจะมีเป็น side story ถ้าขยันนะคะ แล้วก็ตอนนี้มีพล็อตเรื่องสั้นในหัวอีกเรื่องด้วย อยากเขียนแต่ไม่กล้ากลัวมันจะออกทะเลแบบน้องฐา เฮ้อ.....
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อนๆ
-
ให้รอตั้งนาน
กลับมาไม่ได้กิน
ตับซะงั้น :m16:
ปล.ไม่สบายก็พัก
หายแล้วก็มาต่อ
:L2: :กอด1: :L1:
-
อิพี่โต้ง เป็นพ่อค้าไม่ได้เรื่องเล้ยยย
-
เข้ามากดบวก+ ให้ค่ะ ^^ ดีใจวันนี้น้องฐามาต่อสักที
-
อดกินตับ :กอด1:
-
อดกินจนได้ :laugh:
-
ดีใจที่เปิดมาวันนี้ได้เจอน้องฐา แต่รอลุ้นว่าเมื่อไหร่จะได้กินตับสักที 555+
-
อุึตส่าห์เห็นใจพี่โต้งที่น้องฐาชอบทำตัวให้เข้าใจผิดแล้วประชดแทนการอธิบาย
แต่รอบนี้ พี่โต้งสมควรโดนกระโดดขาคู่ใส่มากมาย
อีพี่โต้งขราาาา คนปากหนักกำลังมีอารมณ์อยากแก้ไขความเข้าใจผิด พี่ก็อาร์ตแดกไม่เลิกนะค้าาาาาาาาาาาา :z6:
มันน่าหยอดสลอดในกาแฟ จะได้ไปหลับในส้วมแทนบนเตียง ฮ่วย!!
-
ไอ้บ้าโต้ง ไอ้ไก่มีเขา เบื่อแกจริงๆ น้องฐา หาผัวใหม่ดีมั้ยลูก อยู่กับมันปวดหัวตลอดเว :z6: :a5: :เฮ้อ:
-
อีพี่โต้ง *-* ขอถีบทีเถอะค่ะ
เหนื่อยใจจังว่ะค่ะ
-
ตอนนี้เหมือนไม่มีอะไรเลย :เฮ้อ:
เถียงกัน แต่ไม่ก้าวหน้าอ่ะ
-
อีพี่โต้งนี่คงถือคติว่า ใครพูดอะไรให้ว่าโกหกไว้ก่อน แน่ๆ เลย เป็นน้องฐานี่ก็เหนื่อยนะคะเนี่ย
-
ต่อๆๆๆ
-
:m31: :m16: :m31: :m31: :fire: :angry2:
น้องฐาอดกินต้าบบบบบบบ
:a5: :sad4: :o12:
-
อ่า..อยากถีบยอดหน้าไอ้พี่โต้งจริงๆยุน้องฐาไปหาตับเจ้าใหม่ดีกว่ามั้ยเจ้าเดิมมันเป็นพิษ
-
พี่โต้งมัน ผู้ชายห่วยๆ
-
เบื่อพี่โต้งแล้วนะ มาตัดสินคนอื่นรวมๆกันหมดอย่างงี้ได้ไงอ่ะ
-
แบบพี่โต้งเนี่ยไม่รู้จะนิยามว่าอะไรดีค่ะ = =
คนอะไรคิดเองเออเองทุกอย่าง โง่ก็ปานนั้น ไม่เคยไว้ใจใครบ้างเลย เพลียใจจริงๆ
ไม่มีคนอื่นดีกว่านี้โผล่มาหรอคะ จะยุให้น้องฐาเปลี่ยนใจเลย
-
อิพี่โต้งนี่ นอกจากขายตับแล้วยังเป็นพวกขายส่งอีกต่างหาย
ขายเองเหมาเอาเอง
(มุกควายมากเลยชั้น)
-
เกลียดอีพี่โต้งมากอ่ะ
ไม่เคยที่จะฟังน้องฐาพูดบ้างเลย
แล้วน้องฐากับนังชะนีคนนั้นก็คนละคนกัน อย่าเอามาเปรียบเทียบหรือตัดสินกันได้มั๊ย??
อีพี่โต้งนิสัยโคดไม่ดีอ่ะ :beat: :beat: :beat:
-
สุดท้ายก็ยังไม่เคลียร์เหมือนเดิม เอิ่กๆๆ
แถมไม่พอโดนเล่นตัวใส่อีก โถน้องฐา ถ้าคราวหน้าพ่อค้ามาเปิดร้านแล้วยอมกินของเค้าง่ายๆนี่มีเคืองนะ
เล่นตัวมั่งไรมั่ง :m16:
-
55555 อิพี่โต้งนี่ ประเภทคิดเองเออเองป่าวนี่
สงสารน้องฐาจริงๆ
-
อะไรของสองคนนี้เนี่ยยยย
งงง เดี๋ยวดีเด๋วร้าย :เฮ้อ:
จะมีหวานกับเขาบ้างไหมมมมมมมมมมม
-
น่าสงสารน้องฐา อดกินตับ :laugh: :laugh:
ปล. คนเขียนก็ดูแลตัวเองพักผ่อนเยอะๆนะค่ะ
-
เบื่ออิพี่โต้งจริงๆ :เฮ้อ:
-
เหนื่อยใจกับคุณพี่โต้งขึ้นทุกวัน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ฐา ดีมากค่ะ อย่าไปยอม นอนอยู่ตรงนั้นแหละ ดีแล้ว o18 o18
-
อีพีโต้งก็ยังนิสัยเหมื่อนเดิม :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่ได้กิน :laugh:
น่าสงสาร
:call:
-
รู้สึกว่า ยิ่งน้องฐา คุยกันไปคุยกันมากะอิพี่โต้ง ก็ยิ่งออกทะเล แบบไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจกันซะที ต่างคนต่างคิดและต่างเชื่อในสิ่งที่ตัวคิด (แบบเสื้อเหลืองกะสี้แดงมารักกันแล้วคุยเรื่องการเมือง) ไม่ฟังกันค่ะ
เอาใจช่วยให้ สามารถ สื่อสารภาษาเดียวกันได้โดยเร็วไว
อย่างเดียวที่เข้ากันได้ดี คงเป็นเรื่องตับ
-
6o6 น้องฐาแรงได้อีก
-
วิงเวียนนนนนนน :really2:
-
พ่อค้ารายนี้ เอาใจลำบากแฮะ^^
เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ตามยากจริงเชียว
น้องฐาสู้ๆค่ะ
-
เซ็งโต้งสุดๆ อยากให้เอาไปเก็บไกลๆ ไม่เชียร์มานานแล้ว ยังทำตัว... น้องฐาคราวนี้ก็งอนให้นานๆ เลยนะ อย่าใจอ่อนอีกล่ะ
-
ดูเหมือนจะเข้าใจกันมากขึ้น (บ้าง) แต่ก็เหมือนยังไม่มีอะไรเข้าใจมากขึ้นเช่นกัน 555555+
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
กำลังสนุกเลย..
รีบมาต่อนะจร้า....อิอิ
-
:เฮ้อ: เป็นคู่่ที่วุ่นวา่ย ปวดหัวดี
-
งอนกันไปงอนกันมาเค้าต้องไปจบกันที่ในห้องไม่ใช่หรอน้องฐา
ไหงน้องฐานอนข้างนอกก็ได้ล่ะ
หรือว่านอนรอพ่อค้าตับมาง้อ
-
อิพี่โต้งนี่หน้ามึนจริงๆเลยเนอะ
คิดเองเออเองตลอด คิดเป็นตุเป็นตะมากมาย
:เฮ้อ:
-
อิพี่โต้ง บ้าว่ะ :เฮ้อ:
แต่ดีกันก็ดีแล้ว
-
พ่อค้าตับเจ้านี้เล่นตัวใช้ได้เลยนะเนี่ย
-
ปวดตับกับสองคนนี้จริงๆ :sad2:
-
สรุปพี่โต้งก็ยังไม่เข้าใจน้องฐาอยู่ดีอ่ะ :z3:
-
ตอนอ่านคู่กิ๊ง นึกว่า เรื่องนี้จะไม่สนุก ก็เลยไม่อ่าน
พอเวลาผ่านไป ลองเปลี่ยนใจอ่านดูนิดนึงก่อน ...
ปลากฏว่า คืนเดียว...ถึงตอนที่ 26 ซะแล้ว ง่วงมาก...
แต่อยากอ่านต่อ .... :impress2:
-
มาต่อต่อไวๆน้าอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า
-
ช่วงนี้ต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ เน้อ วัยทองก็อย่างนี้แหละ กร๊ากกกกกก
จริงๆ น้องฐาเป็นคนใจเย็นนะเนี่ยเราว่า
ถ้าเป็นเราคงไม่ยอมอ่ะ เจอแบบอิพี่โต้งถ้าไม่ฉะกันให้ตายไปข้าง ก็คงต้องแตกกันไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก
รักกับคนแบบนี้ไม่ไหวนะ
เหมือนชีวิตสมรสน้องฐาแขวนอยู่บนเส้นด้าย
-
ยังงงๆ อยู่ ว่าตกลงพี่โต้งเชื่อมั้ยเนี่ย
ดูแบบ ยอมๆให้จบๆเรื่องไปแค่นั้นเองอ่ะ?
งื้อออ ,, หวังว่าคงจะไม่ทำให้เิกิดปัญหาอะไรนะ!
ว่าแ่ต่ .. เล่นตัวซะให้เข็ดเลยนะ น้องฐา!!
-
ไอ้พี่โต้งคะช่วยรับฟังอย่างสงบก่อนได้มะ
ฟังเสร็จแล้วจะพูดอะไรก็ว่ามา
แต่อย่ามาขัดได้ม๊ายยยยยย วุ้ย ขัดใจ :m16:
-
ชักเริ่มเบื่อความงี่เง่าของโต้ง นอกจากงี่เง่า แล้วก็หูเบา แบบนี้มันน่าจะทิ้งจริงๆ รำคาญ
-
:เฮ้อ:
เบื่อนิสัยพี่โต้ง เบื่อคำพูดน้องฐา
-
ผ่านไปอีกหนึ่งตอนที่...ไม่เห็นมันจะก้าวหน้าเลย เฮ้อ ไอ้คู่นี้
-
พี่โต้งนี่น่า :z6: จริงๆเลย
เมื่อจะได้กินตับ เอ้ย ดีกันสักที o6
รออยู่นะค่ะ
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจอีพี่โต้งจิงๆ
หัวดื้อที่สุดเลย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: เมื่อไหร่พี่โต้าจะเลิกทำนิสัยอย่างงี้สักทีนะ
-
พี่โต้งนิสัย!!
-
อิพี่โต้ง ไอบร้าาาา
-
มารอดู พ่อค้าขายตับ ด้วยคน
อาาาาาาา :z1:
เป็นกำลังใจให้ คนเขียนนะครับ o13
-
เราจะรอว่าตอนหน้าน้องฐาจะได้กินตับรึเปล่า คึคึ :z1:
-
แฟน(ขับ)พี่โต้ง เยอะจริงอะไรจริง
-
:t3:
-
อีพี่โต้งนิมันเอาใจยากจัง
ไหนบอกจะให้กินตับๆ
ดันจะไปนินซะแระ เซงงะ
ผิดสัญญาชัดๆ ไปนอนเลยไป
แล้วอย่ามาสกิดละ ชิ
-
คิดถึงน้องฐาแล้วคร่า~~~
-
รออยู่นะค่ะ :sad4:
-
เมื่อไรพี่โต้งจะหายโง่สักทีหนึงนะ :seng2ped:
-
คิดถึงน๊า :กอด1:
-
อิพี่โต้งเนี่ย เมืืื่อไหร่จะเข้าใจน้องฐาของพี่สักที
หรือมันจะไม่มีกึ๋นจริงๆ :laugh:
-
เมื่อไหร่จะได้กินตับ ~~
-
รอน้องฐาอยู่นร๊า :sad4:
-
ตอนนี้ไม่มีอะไรมากนอกจากความรั่ว ฮาๆ
ขอลงขัดตาทัพไปก่อน แล้วจะมาต่อตอนต่อไปเร็วๆ นี้
.....................................................
ตอนที่ 27 ข้อความปริศนา
น้องฐากำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกค่ะ....รู้สึกได้ถึงสายลมเย็นๆ พัดมาจนเส้นผมยาวสลวยสวยเก๋ปลิวสะบัดสยายเหมือนนางเอกโฆษณาแชมพูสระผมยี่ห้อใดยี่ห้อหนึ่ง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วน้องฐาอยากให้ฝนตกลงมามากกว่าจะได้นั่งเศร้าทำเอ็มวีได้สะดวกๆ หน่อย
หือ... สงสัยเหรอคะว่าน้องฐาเศร้าเรื่องอะไร จะอะไรซะอีกถ้าไม่ใช่เพราะความงี่เง่าของคุณพ่อค้าตับทำให้น้องหงุดหงิดเหลือประมาณ
เฮ้อ.....ปวดประสาท....ถอนใจยาว แล้วค่อยๆ ก้าวไปที่ริมๆ ตึก มองลงไปด้านล่างเห็นผู้คนมากมายเหมือนฝูงมด แล้วน้องฐามาทำบ้าอะไรตรงนี้เนี่ย อาการกลัวความสูงกำเริบเสิบสานจนอยากเป็นลมหน้าคะมำเสียเต็มประดา
เวลาอยู่บนยอดตึกแบบนี้แล้ว.... คิดถึงกลอนบทหนึ่งเลย
อยากตะโกนดังๆ ให้ลั่นโลก
อยากจะโบกโบยบินให้ทั่วฟ้า
จึงปีนไป บนตึกสูง ตระหง่านตา
สมน้ำหน้า สะดุดขา ตกมาตาย!! (ที่มา : หักมุมมัดยิ้ม...ขายหัวเราะ)
เสียงเพลง Mr. Taxi (SNSD) ดังขึ้นขัดอารมณ์ หนูหันซ้ายหันขวามองหาที่มาของเสียง จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของหนูเอง ....
ว่าแต่โทรศัพท์หนูอยู่ไหนเนี่ย....ค้นจนทั่วตัวแล้วก็ไม่เจอ โทรศัพท์หนูอยู่ไหนค้า?
อร๊าย.... ทำไมโทรศัพท์หนูมันไปลอยอยู่นอกตึกได้ล่ะ
เอ๋..... ถ้ามีเรื่องเหลือเชื่อพิลึกพิลั่นแบบนี้แสดงว่า... นี่คือความฝันสินะ...
หนูยิ้มที่มุมปากยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์ที่ลอยคว้าง จนตัวลอยออกไปนอกตัวตึก
น้องฐาพยายามตะเกียกตะกายว่ายอากาศท่าฟรีสไตล์และผีเสื้อ ถ้าเป็นความฝันจริงหนูก็น่าจะบินได้สิ!!
และแล้ว.....ฟืด......วืด......ตุบ!! แอ้ก!!! แว้กกกก ช่วยด้วยกะเทยตกตึก!
ฝันบ้าอะไรเนี่ยทำไมเจ็บ.... แล้วก็อึดอัดขยับตัวไม่ได้เหมือนโดนผีอำอีกแล้ว...
น้องฐาพยายามดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการที่มองไม่เห็นก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมความชอกช้ำที่ผิวกาย เมื่อมองรอบด้านสันนิษฐานได้ว่า.... อ๊า..... ทำไมซวยอย่างนี้ดันดิ้นตกโซฟาได้!!
“อร๋อยยยยย” ครวญครางอย่างเจ็บปวด พยายามใช้ความสามารถอันน้อยนิดแก้มัดตัวเองออกจากผ้านวมที่ห่อกายตัวเองไว้อย่างกับดักแด้
“ฮ่าๆ คนเรา บอกให้เข้าไปนอนข้างในก็ไม่ไป เป็นไงล่ะดิ้นจนตกโซฟาเลยเห็นไหม” หนูหันไปมองเจ้าของคำพูดซ้ำเติมหน้าหงิก พยายามแหวกดักแด้ เอ๊ย.. ดึงผ้าห่มออกจากกายอย่างรีบร้อน ด้วยความหงุดหงิดที่เสียฟอร์มต่อหน้าต่อตาพี่โต้งแบบนี้
ว่าแต่ก่อนนอนไม่ได้ห่มผ้านี่นาแล้วผ้านวมมาจากไหนเนี่ย... ถ้าไม่ใช่ผีก็คงไม่พ้นคุณพ่อค้าตับตรงหน้านี่แหละที่แอบเอามาห่มให้ตอนหลับแล้ว
ชิ.... ใจดีผิดเรื่องแล้วพ่อคุ๊ณ....ทีเรื่องที่อยากให้ทำก็ไม่ทำ น้องฐาไม่ปลื้มนะคะ ณ. จุดนี้
“ตื่นมาก็หน้าบูดเชียวนะเรา ความดันต่ำเหรอ” พี่โต้งแซวมา ก็นิดนึงนะคะ แบบหนูเนี่ยความดันต่ำแต่ความดันทุรังสูงค่ะพี่ ทีแรกว่าจะขึ้นไปนั่งที่โซฟาตามเดิม แต่พอดีพี่โต้งเดินไปนั่งก่อนหนูเลยถือทิฐิหนักๆ นั่นนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม พี่โต้งแกไม่สนใจหนูแล้วค่ะเปิดทีวีดูการ์ตูนดิสนีย์ช่องเจ็ดซะอย่างนั้น หนูก็พลอยนั่งดูไปด้วยเงียบๆจนจบรายการพี่โต้งจึงปิดทีวีแล้วหันมาถาม
“พี่จะออกไปข้างนอกนะเอาอะไรไหม?” ยังมีหน้ามาถามหาสวรรค์วิมานอะไรอี๊ก...ไอ้ที่อยากได้ก็ไม่จัดให้ ทีอย่างนี้ล่ะจะมาเอาอกเอาใจ คนสวยเซ็งค่ะ
“สงสัยจะอารมณ์ไม่ดีจริงๆ” พี่โต้งพูดเองเออเองอยู่คนเดียว เดินมาทำตัวสูงอยู่ใกล้ๆ หนูสะบัดหน้า สางเปียใส่ซะเลย เชอะหมั่นไส้
“ดี...งอนให้มากๆ งอนให้ตายไปข้างนึงเลยนะ” แน่น้อน ไม่บอกก็ไม่หายง่ายๆ หรอกค่ะ
“เฮ่อ.... เปลี่ยนใจแล้วให้เวลางอนถึงแค่ตอนพี่กลับมาแล้วกัน ถ้ากลับมาแล้วยังไม่หาย เจอดีแน่” มีการขู่ก่อนไปด้วย อร๊ายยยย ซวยแล้ว อีพี่โต้งจะทำอะไรกะเทยบอบบางอย่างหนูคะเนี่ย ง้า.....
เมื่อพ่อค้าตับไปไกลลับตาน้องฐาก็อัพเกรดตัวเองขึ้นมาเป็นเจ้าของห้องทันทีโดยการหยิบรีโมทมาเปิดทีวีดูหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอ๊ะหนังจักรๆ วงศ์ๆ เรื่องอะไรเนี่ย....โสนน้อยเรือนงามเหรอ? อุ๊ยตาย ไม่ใช่ค่ะพิกุลทองโชคดีจริ๊ง... ถ้าเป็นเรื่องเกราะเพชรเจ็ดสีมณีเจ็ดแสง เกราะกายสิทธิ์และอื่นๆ เลิกพูดเลย ตอนแรกก็ดูอยู่นะแต่ตอนหลังทำออกมาถี่มาก ไม่กี่ปีทำไปหลายรอบจัด เอามาดัดแปลงเปลี่ยนชื่อเรื่องทั้งๆ ที่พล็อตเดิม ทำออกมาหลายเวอร์ชั่นจัด ดูตั้งแต่เด็กๆ ก็ทำซ้ำซากซะจนแอบสงสัยนิดๆ ว่าช่องเจ็ดเขาได้ลิขสิทธิ์นิยายอยู่แค่นั้นเองเหรอ? (บรรดาเกราะเพชรฯ ปลาบู่ทอง โสนน้อย พิกุลทองนี่ก็เหมือนจะเคยทำ วนเวียนไม่กี่เรื่อง) พอๆ เลิกพล่ามถึงอะไรไร้สาระหันมาดูละครต่อดีกว่า
ระหว่างที่ดูทีวีอย่างติดพัน (สาเหตุที่ไม่อยากดูละครก็เพราะแบบนี้แหละค่ะ ยิ่งเน่ายิ่งชอบ ยิ่งอืดอาดยิ่งติด ไม่รู้เป็นบ้าอะไร) พอตัดเข้าโฆษณาเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หนูหันไปตามเสียงเห็นมันวางอยู่ที่โต๊ะเล็กๆ ข้างโซฟา
ใครโทรมาน้อ..... ไม่ขึ้นชื่อซะด้วยสิ
“สวัสดีค่ะ” หนูกรอกเสียงหวานอย่างดัดจริต
“แหมเสียงหวานจริงนะมึง กูเองนะยะ” เสียงที่คุ้นเคยตอบกลับมา แค่นั้นหนูก็รู้แล้วแหละค่ะว่าใครโทรมา แต่มิวายกวนโอ๊ยไปตามประสากะเทยขี้เล่น
“กูนี่ใครอ่ะคะ?” จีบปากจีบคอถามกลับไป
“กูก็โอ๋ไงยะ ไม่เจอกันไม่เท่าไรถึงกับจำเพื่อนไม่ได้นะอี.....อก” แกล้งนิดแกล้งหน่อย ด่าซะเสียคนเลย
“อ๊ายยยย หยาบ....คาย......อั้มทนฟังไม่ได้ค่ะ” หนูทำหน้ายี้ใส่โทรศัพท์
“โห....อั้ม..... อ้ำอึ้งอ่ะดิมึงอ่ะ” โอ๋มันยังไม่เลิกด่ากลับมา โถๆ น้องฐาผู้น่าสงสาร ต้องโดนเพื่อนเพศเดียวกันจิกด่าเพราะว่าสวยกว่า น่ารักว่า นิสัยดีกว่า อาภัพแท้....
“ว่าแต่มึงเอาเบอร์ใครโทรมาเนี่ย หรือเบอร์ใหม่”
“เบอร์ใครอะไรเล่า ก็เบอร์เก่ากูนี่แหละ”
“ฮ้า.... เบอร์เก่าแล้วทำไมไม่ขึ้นชื่อล่ะ”
“กูจะไปรู้กับโทรศัพท์มึงไหมว่าทำไมไม่ขึ้นชื่อ เจ๊งกะบ๊งไปแล้วหรือเปล่า”
“บ้า.....เจ๊งอะไรก็คุยอยู่นี่ไง”
“จะไปเอาอะไร 3310 ดึกดำบรรพ์แบบนั้น” โห...อีเพื่อนดูถูกมากค่ะ Nxx เครื่องนี้มันหน้าตาเหมือน 3310 ตรงไหนคะวานบอกหนูที ชิๆ
“ใครบอกกูใช้ 3310 มือถือกูเนี่ยซีเมนรุ่นตู้เย็นหรอกย่ะ” เถียงกลับคอเป็นเอ็นเลยทีเดียวค่ะ ฮุๆ
“แหม....รวยจริ๊ง....มือถือรุ่นพระเจ้าเหายังหามาใช้ได้....เหอะ ยังจะกล้าคุย” เพื่อนสาวบ่นกระปอดกระแปด
“คริคริ..... แล้วมึงโทรมาแต่ไก่โห่มีอะไรหรือเปล่ายะ” พอให้ได้ขำหอมปากหอมคอ รีบคุยธุระดีกว่าจะได้ดูละครต่อ (โถ...ดูไปตอนเดียวเริ่มติดแล้วอ่ะค่ะ เวรกรรม....)
“มึงน่ะเล่นตลกอะไร ถึงส่งข้อความแปลกๆ มาแบบนี้”
“หา.....ใครส่งข้อความไป มึงเมาป่าว”
“ไม่เมา มึงอ่ะแหละส่งมาชื่อมึงขึ้นออกหรา”
“กูไม่ได้ส่งนะ...ข้อความอะไรอ่ะมึง”
“ข้อความคล้ายๆ บอกเลิก”
“บ้า.....กูไม่ได้ส่งแน่ๆ อ่ะ ระบบมันผิดพลาดเปล่าเหมือนเวลาโทรศัพท์อ่ะบางทีสายมันพันๆ กันก็มีนะ”
“ไม่พลาดอ่ะ ลงท้ายด้วยชื่อมึงด้วยอ่ะ”
“ผีหลอกแล้ว.....ไหนมึงลองส่งข้อความมาให้กูดูหน่อย”
“เออๆ เดี๋ยวฟอไปให้ งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันนะฐา เดี๋ยวกูดูพิกุลทองก่อน” อ้าวเพื่อนหนู....ดันดูเรื่องเดียวกันซะอีก
“เออๆ เท่านั้น....” วางสายไปด้วยความงงวยกดโทรศัพท์ดูรายชื่อซิ ทำไมตอนโอ๋โทรมามันไม่ขึ้นชื่อ
เอ๊ะ..... อร๊ายยยยยยยยยยย เบอร์โทรในเครื่องหนู สาปสูญไปแล้วค่ะ หายไปได้ยังไง หนูต้องไปจ้างนักสืบตามคนเหมือนคนหายไหมเนี่ย โฮ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย.....แง้ๆ
เสียงข้อความเข้าดังมาหนูกดดูข้อความจากเบอร์ของโอ๋
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา....
แต่ตอนนี้เราเจอคนที่ใช่กว่า....
ต่อไปนี้ขอให้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ
ถา....
ป๊าด......ใครบอกว่าชื่อหนูเขียนแบบนี้ มันอ่านเหมือนกันแต่มันเขียนเหมือนกันซะที่ไหนเล่า
ถ้าไม่มีผีก็คงไม่มีใครให้ต้องสงสัย ตัวการที่ลบเบอร์โทรในเครื่องหนูออกจนหมด แถมยังส่งข้อความปริศนานี่ไปให้อีโอ๋นั้นมันเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก...พี่โต้งคนเดียว!!!
ปิดโหวตแล้วนะคะ
เย้ๆ น้องฐาขายดีมากค่ะ ฮาๆ ตามผลโหวตมีคนซื้อแน่นอน 25 เล่ม ไม่แน่ใจขอดูราคาและความคุ้มค่า 20 คนแต่ยังไม่มีนโยบายตีพิมพ์นะคะ แค่สำรวจความคิดเห็นไปก่อน เพราะเรื่องสั้น (แต่ดันยาวขึ้นเรื่อยๆ) เรื่องนี้ยังไม่รู้ว่าจะจบเมื่อใด พล็อตที่วางไว้ก็มีเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาทำให้ยากแก่การต่อเหลือเกิน แต่ละตอนเลยนานอย่างที่เห็น (ความจริงนิอู้เองด้วยแหละค่ะ ฮ่าๆ :laugh:)
............................
Talk with me (พล่ามๆ อย่างไร้สาระไม่ต้องสนใจก็ได้ค่ะไม่เกี่ยวกับเนื้อหานิยาย )
เข้าไปเล่นในห้องพูดคุยแล้วเจอกระทู้เด็ด ที่คอดๆ จะจี้ใจดำ :o12:
ถ้ามีใครอ่านช่วงที่นิคุยกับผู้อ่านช่วงต้นๆ ของนิยาย จะทราบว่า....นิตั้งใจว่าจะเขียนน้องฐาเพื่อซ้อมเขียนเลิพซีนเอาไว้เขียนในเรื่องของกิ๊ง เลิพซีนที่ออกมามันเลย Nc -18 เพื่อเอาใจแฟนนิยายบางคนที่ไม่ได้อ่านเลิพซีนจากกิ๊ง – กันย์เลย (มีก็น้อยมาก แถมปล่อยให้ค้างบ่อยด้วย แบบว่าเป็นรักใสๆ เลยว่างั้น) แต่ไปๆ มาๆ น้องฐากลับได้รับการตอบรับจากนักอ่านมากกว่าน้องกิ๊งซะอีก... :เฮ้อ:
ทำให้นิคิดว่า.. แฟนนิยายที่มาอ่านน้องฐามากกว่าอ่านเรื่องของกิ๊ง เพราะนิเขียน NC แรงหรือเปล่า ทำให้พลอยคิดได้ว่านิยายของเรามันมีดีที่ NC อย่างเดียวหรือเปล่านะ (ไม่ใช่ว่านิเขียนได้ดีนะ แต่มันแรงดีเฉยๆ) :sad11:
ตั้งแต่ที่เจ๊สองเข้ามาเตือน นิก็คิดว่าจะตัด NC (ของตอนเก่าๆ) ออกไปค่ะ แต่ไม่รู้จะตัดออกยังไง เพราะนิรู้สึกว่าระหว่างฉากนั้นๆ มันมีบทสนทนา มีเนื้อหา เนื้อเรื่องที่ตัดออกไปแล้วมันก็อ่านตอนต่อมาไม่รู้เรื่อง....มันตัดทั้งดุ้นออกไม่ได้ นอกจากจะแต่งใหม่ไปเลย (แอบขี้เกียจ) นิก็เลยไม่ได้ไปทำอะไร
เป็นต้นเหตุให้นิทำโพลออกมาค่ะ
สงสัยอย่างหนึ่งคือ.... ถ้านิยายเรื่องนี้ ไม่ได้เริ่มเรื่องด้วยฉาก NC แรงๆ จะยังมีคนอ่านหรือเปล่า....
เป็นคำถามเดียวกับที่นิถามตัวเองว่า ถ้าตุลย์-ปอนด์ ไม่มีฉากเรียกเลือดเกือบทุกตอนจะมีคนอ่านเยอะเท่านี้ไหม...คิดว่าคงไม่แน่นอนค่ะ.... ถ้าตอนต่อไปของตุลย์ปอนด์ไม่มีฉากนั้นๆ...อีกเลยคนจะอ่านน้อยลงใช่ไหม? TT_TT :m15:
หวังว่านิจะยังปลอบตัวเองได้เนอะว่า ถึงNC น้องฐาจะแรงไปนิดแต่ก็ออกมาในแนวฮามากกว่า นิหวังใจว่า ส่วนใหญ่ที่อ่านนิยายเรื่องนี้เพราะรักน้องฐามากกว่าอยากอ่าน NC นะคะ :กอด1: :L2:
:L3:
-
ฉากนั้น...ก็ไม่เห็นจะแรงเลยนี่คะ
ออกแนวฮามากกว่า แต่ก็สนุกดีชอบมากค่ะ
-
เค้าหลงรักผู้ชายแบบกันย์น๊า ncมันก็แค่ทำให้เรื่องดูมีสีสัน(บริหารเลือดลม><)แค่นั้นเอง
-
เค้าอ่านเพราะความฮาของน้องฐา
ไม่มีNCก็ยังอ่านจ้า
ส่วนตัวนะ เรื่องนี้ต้องมีNC เพราะเกี่ยวกับพัฒนาการของพ่อค้าตับโดยตรง
เรื่องคนอ่านมากน้อยเพราะNC เป็นปัญหาโลกแตก ไม่รู้จะว่ายังไงเหมือนกันจ๊ะ
-
ชอบน้องฐาทุกตอนค่ะ รั่วได้ใจมากกกกกกก :laugh:
-
เราคิดว่า nc น้องฐาไม่แรงเลยนะคะ อ่านแล้วก็ขำแนวฮามากกว่า ตรงที่คนติดไม่จำเป็นที่จะต้องมีncค่ะ แต่ขาดเลยก็ไม่ดี อิอิ ส่วนตัวที่อ่านแล้วจะชอบ คือ จะชอบนิสัยของตัวละครมากกว่า แล้วก็การบรรยายถึงรูปของตัวละคร ส่วนใหญ่ บางเรื่องแต่งให้ตัวละคร หล่อเวอร์ รวยมาก มีทุกอย่างหมด อ่านไปก็งั้นๆก็จะไม่อ่านอีก ส่วนอันไหนที่วางรูปแบบตัวละครได้ ดูเป็นธรรมชาติ อ่านแล้วนึกภาพตามออกมาในหัวได้เป็นฉากๆ เรื่องนั้นๆจะชอบมากๆค่ะ ยิ่งตัวละคร พระเอก หรือตัวนายเอก เป็นแบบที่ชอบแล้วด้วย ก็ยิ่งติดไปกันใหญ่เลย ฉะนั้น ฉากnc เราคิดว่ามันเป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งเท่านั้นเองค่ะ มีนิยายหลายๆเรื่องที่เราอ่าน มีฉากแบบนั้นน้อยมาก แล้วก็เขียนแบบไม่รุ่นแรงด้วย แต่ก็มีคนติดเยอะ คงเป็นอย่างที่เราว่าไป คือ เค้าวางโคลงเรื่องได้เป็นธรรมชาติ ตัวละคร ต่างๆ เค้าสามารถเล่าเรื่องออกมาให้ผู้อ่านสามารถอ่านได้ง่าย เห็นภาพประกอบ และรู้สึกสนุกและอยากติดตามค่ะ ยังไง งานเขียนทุกเรื่องของคุณนั้น แปลกดีค่ะ เนื้อเรื่อง อ่านง่าย ไม่ซับบซ้อมมากจนคนอ่านปวดหัว หรือกดดันอารมณ์มากจนเกินไป คำพูด และภาษา อ่านแล้วเข้าใจง่าย ตัวละครดูเป็นธรรมชาติ เวลาอ่านแล้วลื่นไหล นึกภาพตามได้เป็นฉากๆเลย จึงคิดว่าที่คนส่วนใหญ่ชอบงานของคุณนั้น อาจจมาจากตรงจุดที่เราคิดแบบเดียวกันนี่หละจ้า :กอด1:
-
พี่โต้งตัดไฟแต่ต้นลม
-
ขำตรงที่เขียนชื่อผิด ,,
เป็นเรา จะอายมากกกก ฮ่าๆๆ
เอานะ ^^ พี่โต้งเค้าหวังดี
อยากจะช่วยตัดความสัมพันธ์ อุฮิอุฮิ
ปล. เอ็นซีน้องฐา ไม่แรงจริงๆ!!!
-
พูดตรงๆนะ
พี่ติดน้องฐาเพราะความรั่วมากกว่า NC ค่ะ
:L2:
-
เค้าว่าฉาก nc ของทั้งสองเรื่องก็ไม่เห็นรุนแรงนะ แบบว่าแอบฮามากกว่า
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้เพราะ NC แต่อ่านเพราะน้องฐา ฮา รั่ว อ่านแล้วอารมณ์ดี
-
จะบอกว่าผมไม่ได้อ่านเพราะฉากนะ ออกแนวชอบนิสัยน้องฐามากกว่า ฮาดี รู้สึกแรดแรง ถึงพริกถึงขิงกว่านิสัยกิ๊งอะ
แต่เซ็งโต้ง อารมณ์ว่าถ้ายังไม่ฟังน้องฐามากๆ จะยุให้หาพ่อค้าคนใหม่ดีกว่า
-
เออแหะ...เข้าใจอิตาพี่โต้งอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่หมั่นไส้มันนะเนี่ย 555+
-
โหยยยยย พี่โต้ง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
พี่โต้งร้ายเหมือนกันน่ะเนี๊ยะ :laugh:
:L2: :L2:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะชอบน้องฐานะค่ะตลกดี
ถึงไม่มีเอนซีเราก็อ่านต่อไป
พี่โต้งนี่ส่งข้อความไปกำจัดคู่แข่ง(ในความคิดของพี่แก)เลยซะงั้น
งานนี้น้องฐาจะจัดการยังไงล่ะเนี้ย?
-
ฮ่าๆ พี่โต้งตลกอ่ะ ทำไรไม่เนียนเลย ขนาดชื่อน้องฐายังเขียนผิดเลย ฮ่วย 5555+
แต่พอเห็นแบบนี้แล้วโกธรไม่ลงเหมือนกันนะ
-
อ่านที่ลายเซ็นต์เราเลยนิคร๊าบบบ
สู้ ๆ รักน้องฐาเสมอ
พี่โต้งแอบน่ารักนะ เหมือนเด็กเลย อิอิ
-
อิพี่โต้ง ไอ้บ้า 555 เหนือคำบรรยายจริงๆอ่ะแก เป็นฉันก็มึนเหมือนน้องฐาแหละ
----------------
เค้าตามน้องฐา เพราะน้องน่ารัก ฮา บ้า รั่วและหมั่งไส้อิพี่โต้ง :m2:
รักเจ้ากันย์-หนูกิ๊ง เพราะมัน ดื้อและตื้อได้ถูกเรื่อง :กอด1:
รักตุลย์-ปอนด์ เพราะ อิคู่นี้ มันมึนทั้งคู่ :m28:
-
อยากเห็นอิมเมจน้องฐาจริงๆ เล้ยยย ต้องน่ารักน่าหยิกน่าหมั่นไส้แน่ๆ เลยอะ :o8:
รอต่อไปว่าอิพี่โต้งจะแถเรื่องเบอร์โทรศัพท์ยังงัยบ้าง :m16:
เราตามอ่านน้องฐา เพราะฐาฮา น่ารัก แม้บางครั้งจะหงุดหงิดบ้างเวลาน้องฐาชอบประชดประชันก็เถอะ
กันย์-กิ๊ง อ่านเพราะมุขคาเฟ่ของกันย์ และความรักแบบน่ารักในแบบของกิ๊ง :o8:
ส่วนตุลย์-ปอนด์ เนี่ย อ่านเพราะอยากรู้ว่า ตุลย์มันจะปากแข็งเอาความหื่นมาแถเพื่อให้ได้ใกล้ชิดไปอีกนานแค่ไหนกันค้า :oo1: :เฮ้อ:
-
NC ในเรื่องนี้เป็นแบบขำๆ รั่วๆ มากกว่าที่จะเป็นเรทนะ
ที่เข้ามาอ่านเพราะตัวละครอย่างน้องฐา มากกว่า น่ารัก น่าหยิก น่าตีดี
เรื่องเนื้อหาก็อ่านไหลลื่น ส่วนคู่กันกับกิ๋ง ก็อ่านนะ
-
เตยเป็น FC ของฐาเลยนะเนี่ย
รีบมาต่อนะ กำลังสนุกเลยยย อิอิ
-
555 ขำโต้งเนอะ :m20: คิดเองเออเอง ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
ชอบอ่านเรื่องนี้นะ ไม่ว่าน้องฐาจะเศร้า หรือเวลาเข้าจังหวะน้องฐาก็ฮาตลอด 555
-
ยืนยันว่าที่อ่านเพราะชอบน้องฐาค่ะ
น่ารักกำลังดี จิกกัดพองาม
และหมั่นไส้อีพี่โต้งค่ะ
ที่ติดก็เพราะอ่านแล้วเรามีอาร์ณืร่วมตามเรื่องที่เกิดขึ้น
โกรธพี่โต้ง ฮาน้องฐา เศร้าใจ ลุ้น ฯลฯ
ไม่น่าเชื่อนะคะที่ตัวเด่นแค่สองคนจะทำให้เรื่องน่าติดตามขนาดนี้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
p.s.แต่เรื่องพี่ตุลย์เราชอบที่ความดิบเถื่อนอ่ะ แบดบอยๆจ้า :impress2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: บอกตามตรงชอบชื่อเรื่องมากกกกกก
-
ไอ้พี่โต้งนี่ นิสัยสุดๆ ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ ไม่กล้าจะฟังน้องฐา แต่ก็หวงไม่อยากให้คนอื่นได้ไป เซ็งจิต
ส่วนเรื่องฉาก เราไม่ค่อยรู้สึกว่าเรื่องนี้แรงนะ แต่อ่านเพราะความติงต๊องงี่เง่าของตัวละครหลัก (โอ๋ๆ เพราะเค้าเอ็นดูหรอก)
ส่วนอีกเรื่องที่เค้าอ่านส่วนหนึ่งก็เพราะฉากนะ แต่ที่ตามอ่ะ เพราะนิสัยเดรียนๆกับความชอบบังคับของตุลย์มากกว่าอ่ะ เกรียนได้โล่
สรุป ยังไงก็อ่านแหละจ้า
-
พี่โต้งแกไม่เนียนจริงๆ
หัดเขียนชื่อให้ถูกก่อนแล้วกัน
-
ฮาตรงเขียนชื่อน้องฐาไม่ถูกเนี่ยแหล่ะ :jul3: :jul3:
-
ไอ้ NC เนี่ย ถามว่าอ่านมั้ย อ่านนะ ชอบด้วย
แต่ที่ทำให้เราติดตามเรื่องนี้ ก็เพราะ เนื้อเรื่องนะ แลัว น้องฐาก็ฮามากจริง น่ารัก ชอบ 5555+
อีกอย่างอ่านเพื่อค่อยตามด่าอิพี่โต้งด้วยค่ะ 555555+
ส่วน NC ตอนแรกๆ ก็ไม่จำเป็นต้องตัดนะคะ เราว่ามันก็ดีอยู่แล้ว เรื่องมันก็สมบูรณ์ สมเหตุสมผลดีอ่ะ
-
รออ่านต่อไปค่ะ o13
-
:กอด1: พี่อ่านเพราะชอบน้องฐา กะอิพี่โต้งค่ะ NC.เป็นของแถม :กอด1:
-
:laugh: อีพี่โต้งอย่างฮา
-
รักน้องฐาอ่ะ (โดนพี่โต้งกระโดดถีบ) เอิ้กกกกก
-
อีพี่โต้งตลกมากกกกกก
ตลกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิบร๊า!!!
เอาเซเลเบลรั่มส่วนไหนคิดยะ ครีเอทเกิ๊น
ชื่อคนที่ชอบยังเขียนผิดอีก พ่อคุ๊ณ
เรื่อง NC ไม่ได้ชอบเรื่องนี้เพราะ NC อ่ะค่ะ ชอบเพราะคาแรกเตอร์และคำบรรยายความคิดของน้อง "ถา" มากกว่า
ตลกดี
แล้วเรื่องราวของคู่นี้ก็ชวนลุ้นมาก ทั้งที่ทั้งคู่ก็กินตับกันอย่างเอร็ดอร่อยในตอนต้น แต่เรื่องก็มิได้ลงเอยโดยง่าย
เพราะนิสัยของน้อง "ถา" ที่ชอบทำให้คนอื่นเข้าใจผิด และปมของพี่โต้งที่ไม่ยอมไว้ใจใครเอาเลย
มันน่าสนใจดีค่ะ
ยังยืนยันความคิดเดิมที่ว่า ความรักต้องอาศัยความพยายามของทั้งสองฝ่าย
เพราะงั้นฟิกเรื่องนี้ก็ตั้งใจติดตามการปรับตัวของทั้งสองคนค่ะ
ให้กำลังใจคนแต่งเต็มที่นะคะ สู้ๆ!!
-
:z1: :z1: :z1:
พี่โต้งนะพี่โต้ง
-
อ่านกี่ทีๆก้อตลกฮาตลอด
^ ^
สู้ๆค่ะ
-
:jul3:
-
พี่โต้งแกล้งน้องฐาอย่างนี้เลยเหรอ
ส่วนnc เราว่าไม่แรงนะ เหมือนจะตลกมากกว่า
บางเรื่องยิ่งกว่านี้ค่ะ
-
อิพี่โต้งน่ารักเชียว
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เขียนชื่อน้องฐาก็ผิดน่ารักวะ
-
จะว่าไปพี่โต้งนี่เหมือนเด็กมากเลยอ่ะ เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร อยากได้อะไร อยากทำอะไรก็ทำเฉยเลย 555
เรื่องของ NC นะคะ ส่วนตัวเราคิดว่ามันเป็นสีสันของเรื่องค่ะ เห็นคนรักกันผ่านอุปสรรคต่างๆมาด้วยกัน ก็อยากเห็นฉากที่เค้าแสดงความรักต่อกันด้วย :o8: แต่ไม่ถึงกับเป็นปัจจัยที่ทำให้เลือกอ่าน หรือ ไม่อ่านเรื่องไหนหรอกค่ะ
อย่างที่เริ่มอ่านน้องฐาก็เพราะน้องแกรั่วดี น่าเอ็นดู อ่านไปขำไปก็ติดอ่ะ แล้วถึงมาตามอ่านกันย์กิ๊ง กับตุลย์ปอนด์ที่หลัง เพราะชอบที่ตัวคนเขียนมากกว่า เค้าแต่งเรื่องใหม่ เราก็อยากไปหนับหนุนดูไรงี้ :a9:
ยังไงก็สู้ต่อไปนะคะคุณนิ เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดค่ะ :a1:
-
ไม่ต้องหาให้เหนื่อยหรอกเนาะน้องฐา^^
มีอยู่คนเดียวแหละ...ชัวร์!!!
-
ตอนนี้พี่โต้งแอบทำฮานะเนี่ย :laugh:
ที่อ่านน้องฐานี่เพราะว่าชอบเนื้อเรื่องและก็นิสัย ความฮาของน้องฐาอ่ะค่ะ
ขอสารภาพตามตรงเลยว่ายังอ่านเรื่องของกิ๊งไม่ไปถึงไหนเลย
ส่วนตัวชอบลักษณะแบบน้องฐามากกว่าของกิ๊ง
-
เราโหวตไปแล้ว อ่านเพราะ ความรั่ว ความฮาของตัวละคร โดยเฉพาะน้องถา
สำหรับฉาก NC เป็นไปตามเรื่องนะ ไม่ได้มากมายอะไรนักหรอก
(คนอ่านไม่ได้หื่นเลยน่ะ :z1: )
ถ้าบอกว่าหลงมาอ่าน แล้วไม่ตามอ่านต่อไปก็แปลกแล้วแหละ
เนื้อเรื่อง ฮาได้ใจซะขนาดนี้ หาอ่านได้ยากนะคร๊าบ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
Joop Joop :L2:
-
พี่โต้งเล่นงี้เลยเหรอ
แต่พิมชื่อผิด นี่ ฮามาก
-
อีพี่โต้งร้ายกาจ :laugh:
-
ตามที่ผู้เขียนต้องการค่ะ..อ่านเรื่องนี้เพราะความรั่วของน้องฐา
เอ็นซีอ่านมั๊ย?..มีก็อ่านได้ ไม่มีก็ไม่อ่านก็ได้ มีมากไปก็เอียนค่ะ
แต่เรื่องนี้อ่านเพราะน้องฐาจริงๆ ความน่ารักและโคตรฮาในสไตล์ของน้องฐานี่แหละที่ทำให้ติดเรื่องนี้ o13
-
พี่โต้งสุดยอดเลยเนอะ >_< ตกบ่วงรักน้องฐาจริงๆแล้วมั่งเนี่ย
-
:m20:ร้ายกาจจังอิพี่โต้ง สุดท้ายเรื่องใกล้จบแล้วซิ ยังดีที่ต่อติดแต่ไม่รู้พี่โต้งจะ.....อีกหรือป่าว ชอบคิดเองเออเอง :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้ใครขำน้องฐา เราขำพี่โต้งมากกว่า ถึงจะงี่เง่า ชอบคิดเองเออเอง หูเบาราวกับพระเอกละครไทย แต่ก็รักเดียวใจเดียวนะเนี่ย ส่งข้อความหาโอ๋ คิดได้เน้อคนเรา
-
งะ
ไอขี้หึง - -*
งี่เง่า
-
พี่โต้งแอบกำจัดคู่แข่งได้น่ารักดี o18
แต่จะดีกว่านี้ถ้าเชื่อน้องฐาบ้างและน้องฐาก็ลดการประชดลงบ้างนะจ๊ะ
ปล. เข้ามาโหวตว่าอ่านเรื่องนี้เพราะชอบความรั่วของน้องฐาค่ะ :pig4:
-
ตอนที่ 28 ชุดที่ชอบ...
หลังจากหนูรู้ตัวคนร้ายแบบไม่จำเป็นต้องหาพยานและหลักฐานให้เมื่อยตุ้ม น้องฐาก็นั่งดูละครต่อ(เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกครั้ง?) ระหว่างรอคอยคนร้ายย้อนกลับมายังสถานที่เกิดเหตุอย่างใจเย็น
และเมื่อเจอหน้าผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง นักสืบสาวสวย (มั่นใจมากค่ะตรงนี้) ก็เริ่มต้นสอบปากคำทันที
“นี่มันหมายความว่ายังไงคะ?” น้องฐาถามขึ้น ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงใส่อารมณ์ราวกับจับได้ว่าสามีไปมีเมียน้อย ในมือยื่นมือถือของตัวเองไปตรงหน้าจำเลย
“หือ.... อะไรล่ะ ก็โทรศัพท์ไงคะ” พี่โต้งตอบกลับมากวนๆ แหม มุขบ้องตื้นแบบนี้ยังกล้าเล่นอีกเหรอคะคุณพี่
“ค่ะโทรศัพท์...แล้วข้อความที่อยู่ในโทรศัพท์นี่ล่ะคะ?” พี่โต้งชะโงกหัวสูงๆ ลงมามองแล้วขมวดคิ้วมุ่น
“พี่ไม่ได้เป็นคนส่งให้น้องฐาซะหน่อย แล้วพี่จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?” เฉไฉไปไหนเนี่ย
“ค่ะ พี่ไม่ได้ส่งให้หนูแต่ส่งให้เพื่อนหนูแทน คิดได้ไงเนี่ย”
“แล้วไงล่ะ พี่ก็แค่ตัดไฟแต่ต้นลมเท่านั้นเอง น้องฐาบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นเพื่อน ถ้าเป็นเพื่อนจริงๆ แล้วจะแคร์อะไรล่ะ” พี่โต้งถามกลับมา มองสบตาหนูเหมือนกำลังจับผิด ทำท่าจะหาเรื่องกวนประสาทอีกแล้วสิ อร๊ายยย มันอะไรกันนักกันหนาคะ สงสัยไม่ได้กินเพดดีกรีเลยอารมณ์บ่จอยกัดไม่เลือกแต่เช้าเลย
“ว่าแต่ข่าวเร็วจังเลยนะ พี่เพิ่งจะส่งไปก่อนน้องฐาตื่นแป๊บเดียวเอง ก็โทรกลับมาถามแล้วเหรอ แล้วแก้ตัวไปว่ายังไงล่ะ?” พี่โต้งถามกลับมา นั่นสินะถ้าอีโอ๋มันเป็นผัวหนูจริงๆ คงโทรมาโวยวายแล้วถ้าหนูหาทางไกล่เกลี่ยซะระหว่างที่พี่โต้งไม่อยู่ พี่โต้งก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
เดาได้แล้วอ่ะ ว่าเหตุผลที่ส่งข้อความนั้นไปคงไม่ใช่สกัดดาวรุ่งอะไรนักหรอก เพียงแต่อยากจะลองใจดูปฏิกิริยาของหนูมากกว่า ถ้าหนูโมโหเป็นทุกข์เป็นร้อนก็จะโดนคิดว่าโอ๋มันเป็นคนสำคัญและเป็นมากกว่าเพื่อน ร้ายจริงๆ เลย พ่อค้าคนนี้นี่ดีดลูกคิดรางแก้วเลยสินะ ชิ!! น้องฐาไม่หลงกลหรอกย่ะ เพราะยังไงมันก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรกับผู้บริสุทธิ์อย่างหนูอยู่แล้ว
“พี่อย่ามาเนียนดีกว่า ส่งข้อความแปลกๆ แบบนั้นไปใครๆ ก็ต้องงงทั้งนั้นแหละ แล้วที่หนูถามเนี่ย ไม่ได้เคืองที่ส่งข้อความแบบนี้ไปให้โอ๋มันหรอกนะคะ เพราะมันเป็นเพื่อนหนูจริงๆ แต่ที่ถามเนี่ยแค่อยากจะรู้ว่าทำไมถึงลงชื่อหนูอย่างนี้ต่างหาก” เปลี่ยนประเด็นไปเลยดีกว่า เพื่อทำให้คู่ต่อสู้งง
“อ้าว แล้วจะให้ลงว่ายังไง” ถามกลับมาแบบงงๆ โดยยังไม่รู้ความผิดของตัวเองสักนิด
“ฐาค่ะฐา ฐา ฐ สัณฐานค่ะไม่ใช่ถ ถุง คราวหลังหัดเขียนชื่อแฟนตัวเองให้ถูกๆ หน่อยนะคะ หนูถือ” จีบปากจีบคอต่อว่าหน้ามุ่ย
“ถือทำไมล่ะ หนักออก” แทนที่จะสลดไม่มี้ ยังจะมาเล่นลิ้นได้อีก น่าอัดสักตุ้บนะคะเนี่ย
“เอ๊ะ...ไม่ขำอ่ะค่ะ” ตอบกลับไปหน้านิ่ง
“หึหึ....ค่ะๆ คราวหลังจะจำไว้.... ถ้าน้องฐามีกิ๊กใหม่คราวนี้ถ้าส่งข้อความไปจะลงชื่อไม่ให้พลาด”
“พี่โต้ง!!” หนูเสียงดังกลับไปทันที โอ๊ย... ยังอุตส่าห์กะการณ์ล่วงได้อีกนะคนอะไรเนี่ย ฟังแล้วปวดสมองจริ๊ง
“ฮ่า.... ล้อเล่นน่า อย่าเคืองเลยนะ” เก่งจริงนะเรื่องตบหัวแล้วแทงข้างหลัง เอ๊ย!! ลูบหลังค่ะ
“ไอ้เรื่องข้อความน่ะตัดไป แต่เบอร์ในเครื่องหนูมันผิดอะไรคะ ถึงลบออกซะเกลี้ยงเลย” ความผิดหลายกระทงนะคะเนี่ย คนๆ นี้..
“ไม่ได้ตั้งใจจะลบ แต่จะก๊อบเฉยๆ บังเอิญกดผิดอ่ะมันก็เลย.......ไป....หมด....เลย” ท้ายประโยคตอบกลับมาเสียงอ่อย ฮือ..... อยากจะร้องไห้....
ถอนใจเฮือกโต แล้วกัดริมฝีปากล่างย้ำๆ หลายครั้งอย่างขัดอกขัดใจ อยากจะวีนแรงๆ แต่ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี จะด่าก็คงไม่สำนึก....ได้แต่เชิดหน้าไปทางอื่นอย่างหมั่นไส้
“โอ๋......อย่างอนเลยนะ แต่ช้าแต่ งอนมากๆ ไม่ดีนะ ตุ๊กแกจะมากินตับนะคะ” หา..... ความเชื่อจากประเทศไหนเนี่ยไม่เคยได้ยิน
“ขมวดคิ้วมากๆ อ่ะ ตีนกาจะขึ้นเร็ว เครียดมากๆ เส้นเลือดในสมองจะพองขึ้นๆ” หนูขมวดคิ้วหนักเมื่อฟังเสียงจริงจังของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ “ แล้วก็.... โพ๊ะ...... แตกกระจายกลายเป็นโกโก้ครันช์ในทุ่งข้าวเหนียว” มุขพี่ปัญญาอ่อนได้อีกค่ะ ได้อีกจริงๆ แต่....
“ฮะ ฮะ ฮะ บ้า มีที่ไหนเล่า” หนูกลั้นขำไม่ไหวค่ะ เอาคนนิ่งๆ มาเล่นมุขรั่วๆ แบบนี้มันดูขัดๆ แต่มันก็ขำอย่างประหลาด
“เอาน่าหายงอนนะ เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงเอ็มเคไง ชอบไหมเป็ดน่ะ” หนูมองหน้าพี่เขานิ่งแบบคนกำลังคิดถึงผลกำไรได้เสีย พอเงียบไปนานอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเหยื่อล่ออันใหม่
“ไก่ล่ะคะชอบไหม” อือ.... มองหน้า “ไก่” ตรงหน้าแล้วมันก็ปฏิเสธไม่ได้อ่ะนะว่าชอบ “ตับไก่”
“ก็พอกินได้” ตอบอย่างดัดจริตที่สุดในรอบปี
“ดี งั้นเคเอฟซีก็ได้ ปะ อาบน้ำแต่งตัว” ตอบปั๊บ เร่งปุ๊บ อะไรจะรีบปานนั้นคะ?
หนูอาบน้ำไม่นานก็เอาผ้าขนหนูห่อตัวเองเข้าไปเลือกเสื้อผ้าอยู่ในห้องนอนพี่โต้ง มีแต่เสื้อตัวโตๆ กางเกงขายาวๆ ทั้งนั้น แบบว่าไม่รู้จะใส่ตัวไหนเลยให้ตาย น้องฐารับไม่ได้.....
พอเดินออกมาจากห้องนอน แล้วพี่โต้งหันมาเห็นหนูก็ทำหน้าทรมานเพราะการกลั้นขำไว้ไม่อยู่ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่หยุด อย่าเซ่....หนูไม่อยากเป็น “ตลกหลวง” นะ ตาบ้า
“แน่ใจนะว่าจะไปข้างนอกแบบนั้นจริงๆ” พี่โต้งถามกลับมาพยายามกลั้นยิ้ม เป็นใครก็ต้องกลั้นขำค่ะ เพราะหนูไม่อยากใส่เชิ้ตยาวๆ ที่มีเต็มตู้เลยเลือกเอาเสื้อลายบั๊กบันนี่ตัวโตๆ ยาวเกือบถึงเข่ามาใส่ แบบนี้มันเหมาะใส่นอนมากกว่าใส่ออกไปเที่ยวอ่ะนะหนูว่า อีพี่บ้าก็ไม่มีกางกางขาสั้นบ้างเลย เอากางเกงมาใส่ก็ขายาวลากพื้นไปแล้ว ฮ่วย..... ขัดใจๆ
“แล้วจะให้หนูออกไปยังไงอ่า” หนูทำเสียงเศร้าเหมือนคนอยากจะร้องไห้ “ตัวอื่นมันก็ไม่ต่างกันหรอกน่า....” ตอบกลับไปหน้าหงิก
“งั้นมานั่งนี่” พี่โต้งบอก หนูยักย้ายวารไปนั่งข้างๆ พี่แกบนโซฟาด้วยท่าทางสะดีดสะดิ้ง เหมือนเด็กเอาแต่ใจกำลัง พี่โต้งขยับไปคุกเข่าตรงหน้าหนูก่อนจะค่อยๆ จับขากางเกงที่หนูใส่พับม้วนขึ้นมาที่ตาตุ่มหนูได้แต่นั่งนิ่งมองดูอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ โอ๊ะ.... โรแมนติกแฮะ...ใจเต้นตึ้กตั้กเลยอ่ะ
“ใส่ไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวไปห้างแล้วค่อยไปซื้อเสื้อผ้าที่น้องฐาชอบแล้วกันนะคะ” พี่โต้งบอกแต่หนูฟังฟังแบบผ่านๆ ไม่ได้ใส่ใจมาก เพราะมัวแต่มองหน้าตอนกำลังก้มลงของอีกฝ่ายเพลินไปหน่อย
“เสร็จแล้ว” พี่โต้งบอกแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหนูทำให้เราสองคนสบตากันปิ๊งๆ อยู่สองวินาทีก่อนที่หนูจะเป็นฝ่ายเสหันไปมองทางอื่นอย่างเขินๆ จากนั้นพี่โต้งก็ลุกขึ้นมานั่งข้างหนู ทั้งๆ ที่โซฟาก็ออกจะกว้างแล้วจะมาเบียดหนูทำม้าย แบบว่ามันร้อนๆ ยังไงไม่รู้อ่า ไม่ชอบให้มากระแซะแบบนี้เลยมันเหมือนมีกระแสไฟมาช๊อตแปล๊บๆ ที่แขนอ่า เลยขยับหนีอีกฝ่ายก็ยังขยับตามมาไม่เลิกจนในที่สุด...
“หนูว่าเรารีบออกไปกันเถอะค่ะ หนูหิวแล้วอ่ะ” หนูตัดสินใจลุกขึ้นยืนแล้วหันมายิ้มหวานให้พี่เขา แบบว่าเขินมากไปหน่อยเลยหาเรื่องเบี่ยงเบนประเด็น
“จะรีบไปไหนล่ะ กว่าห้างจะเปิดก็สิบโมงครึ่งโน่น นี่ยังไม่สิบโมงเลย” พี่เขาตอบกลับมาทำให้น้องฐายิ้มแหยส่งไป ได้แต่เอามือรูดเส้นผมยาวๆ ของตัวเองไปมาระบายความเขิน ไม่อยากนั่งอยู่ใกล้ๆ เพราะกลัวจะกลายเป็นตัวหมากในเกมง่ายๆ เหมือนทุกครั้ง ถ้าปล่อยปละให้อารมณ์พาไปแล้วมันหยุดตัวเองไม่ได้ บอกแล้วนะว่าถ้า “เปลี่ยนใจมาง้อ” จะ “เล่นตัวเสียให้เข็ด”
“รู้แล้วว่าทำไมเราถึงชอบใส่ขาสั้น” อยู่ดีๆ พี่เขาก็พูดขึ้นมา คงเพราะหนูลุกขึ้นไปยืนโชว์หุ่นตรงหน้าล่ะมั้งเลยหาเรื่องแซวได้
“ทำไมเหรอคะ” หนูถามกลับไปอย่างงงๆ
“ก็ใส่ขาสั้นแล้วขามันดูยาว แต่ใส่ขายาวแล้วขามันเลย....หายไปแบบนี้ไง ฮ่า ฮ่า” ย่ะ พ่อคนสูง ดูถูกปมด้อยหนูแบบนี้เสียมารยาทนะคะ น้องฐาไม่ได้เตี้ยซะหน่อย เพียงแต่กางเกงพี่โต้งมันขายาวก็เท่านั้นเอง เห็นรอยยิ้มขำแล้วหมั่นไส้จนอยากจะเอาคืนบ้างจัง
และแล้วก็นึกอะไรดีๆ ออก ทั้งๆ ที่คำพูดแบบนี้ไม่ใช่สไตล์น้องฐาหรอกค่ะแต่เป็นการตอกกลับแบบสไตล์อีกิ๊งมันมากกว่า แบบว่าขอยืมเอามาใช้หน่อยละกัน (กิ๊งมันจะชอบชงมุขให้อีกฝ่ายถามว่าอะไรแล้วตอบกลับมาแบบแนวกวนๆ หรือทะลึ่งนิดๆ)
“ที่จริงแล้วมีชุดที่หนูชอบใส่มากกว่าขาสั้นอีกนะคะ พี่รู้ไหมคะว่าชุดอะไร” หนูยิ้มใส่ตาพี่โต้งที่แหงนเงยขึ้นมองหนูอยู่
“ชุดอะไรล่ะ กระโปรงเหรอ?” หนูยิ้มส่ายหน้าให้กับการคาดเดานั้น ค่อยๆ เบียดกายเข้าไปชิดร่างนั้นมากขึ้น วางเข่าข้างหนึ่งลงบนโซฟาแทรกกลางระหว่างขายาวๆ ของคุณพ่อค้าตับจอมหยิ่ง เอนกายลงไปหาจนเส้นผมยาวๆ เคลียแก้มของเขา อีกฝ่ายจ้องตาหนูนิ่งรอคอยคำตอบพร้อมไล้มือหนาไปตามแผ่นหลังของหนูเบาๆ
“นั่นก็ชอบค่ะ แต่มีชุดอื่นที่ชอบมากกว่านั้นอีก.....” หนูโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของคนฟัง
“ก็ชุดวันเกิดไงคะ” ฮุฮุ ฟังแล้วสยิวกิ้วกับเขาบ้างไหมคะเนี่ย บอกตามตรงถ้ามีใครมากระซิบบอกหนูแบบนี้นะหนูคงขนลุกสู้!! ชูชันด้วยความกระสันอยากโอวัลติน (เอ๊ยไม่เกี่ยว)
ตบมุขจบหนูก็ทำท่าจะลุกขึ้นค่ะ เอาพอหอมปากหอมค่ะไม่ได้คิดว่าจะให้มันเลยเถิดหรอกค่ะ แต่พอจะผละออกคนที่นั่งอยู่บนโซฟากลับรั้งแขนหนูไว้ หนูหันไปมองหน้าพี่เขาด้วยแววตาสั่นไหวนิดๆ แสดงถึงคำถาม
“พูด...แล้วก็ทำแบบนี้ แสดงว่าอยากใส่ชุดนั้นตอนนี้เลยใช่ไหม?” พี่เขาถามเสียงเข้มๆ คงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกระตุกหนวดเสืออยู่ ถ้าบอกว่าอยากแล้วพี่จะทำไหมล่ะตาบ้า....
เฮ้อ.... คิดหนัก....จะตอบว่ายังไงดีล่ะ.....
ใจหนึ่งก็อยาก
แต่อีกใจก็...
กลัว....
กลัว.....
กลัว.....
กลัวพอมีอารมณ์แล้วจะมีอะไรมาขัดให้ไม่ได้กินตับอีกรอบ
ค้างบ่อยๆ หนูไม่ค่อยชินนะยะ........................
(แล้วคนอ่านล่ะ? ค้างกันบ่อยๆ ชินกันหรือยัง? ฮา :laugh:)
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกคนค่ะ
และขอจบประเด็น Nc นะคะเพราะตอนนี้นิจัดการกับนิยายตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วเพื่อความสบายใจ คือตัดฉากเรตของ ตุลย์ - ปอนด์ออกไปค่อนข้างเยอะ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านก่อนลบก็โชคดีไป ฮาๆ
ส่วนน้องฐา ทีแรกนิเข้าไปย่อตัวอักษรตอนแรกๆ ให้ตัวเล็ก แต่ไม่ได้ตัด ตอนหลังนิคิดเข้าข้างตัวเองว่า ถ้าสังเกตดีๆ บทอัศจรรย์ของน้องฐา นิใช้การเปรียบเทียบในการเขียนซะส่วนใหญ่ (ให้เขียนแบบนี้ได้ใช่ไหม?) ดังนั้น.... เนื้อหาไม่น่าจะรุนแรงเกินไปนัก ไม่มีคำหยาบคายจนรับไม่ได้ (และตัดออกแล้วอ่านไม่รู้เรื่อง) ขอสงวนไว้ตามเดิม ส่วนกันย์กิ๊ง ไม่ต้องพูดถึงเพราะคนละประเด็นเลย....เพราะมันน้อยมาก ฮาๆ
.............................
เออจะบอกว่า ตอนที่เริ่มแต่งนิยายใหม่ๆ ซีรี่ส์เกาหลี “หล่อน่ารัก” กำลังดัง
อิมเมจที่อยู่ในนิยายทั้งหมดของนิ เลยออกมาเป็นตัวละครชายเรื่องนี้ค่ะ
(http://www.blike.net/files/gallery/Bio_JangGeunSeok_002.jpg)
.... กิ๊ง.... จางกึนซอก
ที่มา http://www.blike.net/node/631
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ3OQYr3Mtngv5LtmIdGXv2qOcguVSu6i2HheAfZivmQGMF0IRZ7Q)
ปอนด์..... จองยงฮวา
ที่มา http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=mamo-reen&month=11-09-2010&group=2&gblog=4
(http://www.pingbook.com/archive/200910071254881248.jpg)
ฐา ....ลีฮงกิ
ที่มา http://www.pingbook.com/news/view.php?id=5794
แต่ทำไมตอนลีฮงกิ แต่งญ. เป็นเจสสิก้า ไม่ขาวๆ ตามอิมเมจฐาเลยเนี่ย....
นิเลยไปหาอิมเมจฐาใหม่ ก็เลยเอารูปนี้มาใส่ แบบว่าหน้าคุ้น เป็นนักร้องวงไหนอ่า?
ช่วยบอกนิทีว่าสองรูปนี้คนเดียวกันไหม?
แล้วชื่ออะไรเหรอ? อยากเอามาเป็นอิมเมจน้องฐา
(http://sh.files-media.com/ud/gallery/gallery/imgs/70091/c81801fbc61ecc0a1709512190d69d26_size4-296x457.jpg)
(http://sh.files-media.com/ud/gallery/gallery/imgs/70091/16d482e4dd308308bc85858ab8cf2c64_size4-239x362.jpg)
ที่มา http://gallery.showded.com/jesus/213791/441255_เมื่อดาราชายเกาหลี-แต่งหญิง
:impress2: :กอด1:
ขอบคุณคำตอบจากรีล่างๆค่ะ ได้ชื่อมาแล้วชื่อว่า ฮีซอล วงsj นะคะ น่ารักจริงๆ
o13“น่ารักอ่ะ”
มีอีกรูปที่ชอบ
(http://61.47.7.26/picpost/data/101/101397-pic-3.jpg)
เควิน
รูปนี้ก็น่ารักอ่ะ แต่ชอบรูปบนมากกว่า
ตามใจแล้วแต่คนอ่านจะจิ้นเลยนะคะ อิอิ
-
:impress3:
อิพี่โต้งอ่างี่เง่าอีกล่ะ
น้องฐาก็อย่าช่างประชดอีกนะ
-
รูปสุดท้ายน่ารักอะ
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด คิมฮีชอล วง Super Junior ค่ัะ น่ารักมากกกกก นิสัยหลุดโลกด้วย o18
หน้าสวยหวาน แต่น้องแมนนะ น้องชอบโซฮีมากกกกกก :กอด1: :กอด1:
รูปสุดท้ายที่น้องนิแปะเป็นรูปตัดต่อ รูปคิมฮีโดนเอาไปตัดต่อเยอะเลย แล้วแต่ละรูปสวยๆทั้งนั้น :o8:
(http://img451.imageshack.us/img451/4618/58455806jo6km9.jpg) (http://www.siamzone.com/board/upload/0802/802954-0101.jpg)
แอบมานำเสนอความฮาของคิมฮี ((แปะคลิปไม่เป็น -"-))
http://www.youtube.com/watch?v=uGUwh7UFlrA
ปล. น้องนิมีรูปพี่โต้งในดวงใจรึยัง ถ้ายัง พี่ขอเสนอ TOP BigBang หน้าขรึม หน้าเหวี่ยง เท่ห์ >_<
-
น้องฐาย่องมาดึกๆ :กอด1: รูปฮีชอนน่ารักอ่ะ :L2:
-
รูปสุดท้ายเหมือนหญิงมาก
-
:o8: :o8: :o8:
-
แล้วสรุปตกลงได้กินไก่ไหนก่อนอ่ะน้องฐา ไก่โต้งรึไก่เคเอฟซี เอิ่กๆ :z1:
-
คิมฮีซอล SJ ค่ะ จะบอกว่าชีเป็นตัวแม่สุดป่วง ฮา
น้องฐาก็ฮาได้ แต่ชุดวันเกิดทำงานเข้าเรยล่ะเนี่ย
-
love2y
กรี๊ดดดดดดดดดดดด คิมฮีซอล Super Junior น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
หน้าสวยหวาน แต่น้องแมนนะ น้องชอบโซฮีมากกกกกก
ปล. น้องนิมีรูปพี่โต้งในดวงใจรึยัง ถ้ายัง พี่ขอเสนอ TOP BigBang หน้าขรึม หน้าเหวี่ยง เท่ห์ >_<
พระเอกในดวงใจไม่มีค่ะ (เพราะไม่ได้หา) เขียนบุคลิกขึ้นมาก่อน แล้วมาหารูปทีหลังไม่ค่อยตรงใจเท่าไร อย่างน้องฐา ก็ยังไม่ค่อยตรง มีอีกรูปที่ชอบ
(http://61.47.7.26/picpost/data/101/101397-pic-3.jpg)
เควิน
รูปนี้ก็น่าน่ารักอ่ะ แต่ชอบรูปบนมากกว่า
-
คราวหน้าคงไม่ค้างแล้วละมั้งนะ หุหุ
ดีที่ดูซีรีย์เรื่องหล่อน่ารักนะ ทำให้รู้ว่าใครเป็นใคร ถ้าเป็นนักร้องเกาหลีเนี่ย ม่ายค่อยรู้จักใครเลยอ่า....(มีแนบรูปประกอบดีเลยค่ะ ชัดเจนดี ^^)
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮาได้อีกทั้งคู่
น้องฐาน่ารักเว่อร์ๆๆๆๆๆๆๆ
-
เห้อ...รู้สึกน้องฐาของเราจะค้างบ่อยนะคะ 5555555
-
คนอ่านค้างบ่อยๆแต่ไม่ยักจะชินซักที
มีแต่ทรมาน อยากจะอ่านต่อเร็วๆ :serius2:
เปลี่ยนอิมเมจจากฮงกีเป็นคิมฮีจะโอกว่านะ
คิมฮีป่วง รั่ว อิมเมจตรงกับน้องฐาเป๊ะเลย :teach:
-
ฐาเล่นมุขเลียนแบบน้องกิ๊งกับอิพี่โต้งไม่เหมาะหรอกนะ เพราะกันย์เค้าไม่ได้หื่นกลับแบบอิพี่โต้งเด้ออออ :m20:
พี่โต้งจัดไป เด็กมันเล่นมุขไม่ดู target เล้ยยย :oo1:
-
จ๊าดง่าวว่ะแฟนฐา
-
น้องฐาเล่นมุขแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ต้องออกไปกินไก่ข้างนอกกันพอดี>//<
-
ฮาทั้งคู่
มุขกระจาย
-
เค้า่่ว่าวันนี้น้องฐาคงไม่ได้ออกจากห้องหรอก ฮ่าๆๆๆ :oni2:
-
ดีแล้วค่ะที่เลือกเควินเหมาะกะอิมเมท ฐา พอดี ถ้าเป็นคิมฮีชอล น่าจะเป็นเรื่องหน้านะค่ะ อิอิ เพราะเจ๊ฮีเค้า เป็นแต่โหดและบังคับ มิใช่ถูกบังคับนะ :-[
-
บทพี่โต้งคราวนี้ผ่าน ส่วนน้องฐาก็ยังฮาได้อีก วันนี้อาจไม่ได้ไปไหน เพราะมั่วแต่กินตับกันอยู่แน่เลย
-
ค้างบ่อยๆคนอ่านก็ไม่ชินนะคะ 5555
อิมเมจน้องฐาน่ารักมากๆๆ หน้าหวานจริงๆเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
คิมฮี จะบอกว่าเป็นอิมเมจที่มีอยู่ในใจหนูแล้วล่ะ 555
-
สงสัยวันนี้คงไม่ได้กิน เคเอฟซีแล้วละคะ
คงเป็นไก่แบบอื่นแทนมากกว่า
-
น้องฐายังน่ารักเหมือนเดิม
:L1: :กอด1: :L2:
-
โน่นKFCเลื่อนไปกินเอาตอนเย็นโน่นเลยนะน้องฐา
ตอนนี้สงสัยจะได้กินตับก่อนม้าง อิ อิ
เอ๊ะ.. รึว่าวันนี้จะอิ่มตับซะก่อน เลยกินอะไรต่อไปไม่ได้ก็ไม่รู้เนาะ
-
ไก่ทอดต้องรอ แต่ไก่บ้านเข้ามาแทรกแล้วววววววว
-
ค้างอีกแล้ว ว คนอ่านก็ยังไม่ชิน o22 o22
-
ชอบๆๆๆๆๆ น้องฐาน่ารักมากๆเลยอ่ะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงงง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงน้าาาาาา
-
ยัง ยังไม่ชิน
น้องฐา ... ฮาได้ที่
พี่โต้ง ... ก็ซื่อบื้อได้ที่เหมือนกัน :z2:
-
น่าร๊ากอ่ะ อิอิ(ชอบเจ๊ฮีเหมือนกัน พี่แกแรงตลอด55)
เมื่อไหร่พี่โต้งจะรู้ซักทีน้า ว่าน้องฐาเรียบร้อยเป็นหญิงไทยใจงาม
ขืนเอาเเต่ระแวงแบบนี้ซักวันงานจะเข้าน้องฐาแบบไม่รู้ตัว
-
น้องฐาไม่ต้องไปกินตับพี่โต้งสักพักก็ได้ หมั่นไส้พ่อค้าตับอ่ะ
-
แอบหมั่นใส้พ่อค้าตับ เล่นตัวอยู่ได้ฐาอย่าไปยอมนะ
เล่นตัวให้เข็ด ลุ้นอยู่ อิอิ
-
ไม่ได้อ่านเพราะว่า NC อย่างเดียวหรอกน๊าา เป็นเพราะตัวละครหลักอย่างฐาดำเนินเนื้อเรื่องได้น่าติดตามต่างหาก อย่ามองว่าเป็นที่ NC ซะทีเดียวนะ เราติดตามที่ผลงาน เนื้อเรื่อง อย่างอื่นมากกว่านะจ้า
-
ต่อสั้นๆ แบบนี้ก็ค้างนะค้าาาาาา
ถึงไม่ได้สนใจ NC แต่มายั่วให้อยากแล้วจากไปบ่อยๆ มันก็ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสารน้องฐาอย่างเดียวนะเนี่ย ไม่ได้ขัดใจอะไรเล้ยยยยย
-
ชอบๆๆๆ
กำลังสนุกเลยอ่ะ
รีบมาต่อนะ
-
รอตอนต่อไปน่ะ
คิมฮี น่ารักสุดๆๆๆๆ :-[
:L2: :L2:
-
ชอบเรื่องนี้ ชอบน้องฐา ชอบอิพี่โต้งนิดนึง 555+ o13
-
น้องฐาพูดถึงชุดวันเกิด เข้าทางพ่อค้าตับเต็มๆ
แล้วอย่างนี้คงจะต้องกินตับกันสักรอบ 555 :z2:
-
ก่อนจะกินตับกรุณาปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิด เดี๋ยวมันจะค้างอีก :laugh:
-
น้องฐาไปยั่วพี่โต้งแบบนั้น หนูแน่ใจนะว่ารับมือพี่โต้งได้ ถ้าเกิดพี่โต้งเปลี่ยนใจไม่ไปไหนแล้วอยากจัดงานวันเกิดแทน ><
-
น้องเค้ารีเควสท์ พี่โต้งอย่ารอช้ารีบจัดอย่างด่วน :z1:
-
ค้าง...ยังไม่ชินสักที 55
รอตับ เอ้ย! น้องฐาอยู่นะค่ะ
-
เมื่อไหร่ จะได้กินตับ ๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ะ...ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...
-
ตอนนี้ขออนุญาตต่อ (ร้อยแก้ว) สั้นกว่าปกติ เพราะอยากลง “ร้อยกรอง” ที่เพิ่งแต่งเสร็จสดๆ ร้อนๆ มากกว่า หุหุ
ตอนที่ 29 เกลียดตัวกินไข่ รักไก่กิน....ตับ
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรดีก็รู้สึกถึงแรงมือที่ลูบไล้ไปตามเอวกิ่วของหนู
“คิดนานนะเรา พี่ว่าอย่าคิดเลยดีกว่า พี่คิดแทนให้” นอกจากนิสัยชอบคิดเองเออเองยังไม่พอ ยังชอบคิดแทนคนอื่นอีกหรือคะคุณพี่ น้องฐาเบิกตากว้างหันไปมองจ้องตาที่ส่งประกายหวานมาให้
ไม่เอาๆ ห้ามหวั่นไหว
ไม่เอาๆ ห้ามใจสั่น
อ่ะแง้ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุค่ะ สติสตังค์ของหนูมันเริ่มแตกกระเจิงไปทันทีเมื่ออีพ่อค้าตับตัวแสบทำท่าว่าจะไม่ได้ฟังที่หนูพูดเลยสักนิดทอดสายตามองมาที่กลีบปากสีซีดของหนูขณะไล้ปลายนิ้วไปตามเรียวปากแล้วยึดปลายคางของหนูให้นิ่งงันรับการการรุกรานจากริมฝีปากของเขา
ลมหายใจของหนูแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ พริ้มดวงตาลงอย่างเคลิบเคลิ้ม
นุ่มนวล และลึกซึ้ง และสร้างความรู้สึกหวามไหวไม่น้อย หอมหวานเหมือนช็อกโกแล็ตในวันวาเลนไทน์ ซาบซ่าน ประทับใจ
อืม....พ่อค้าที่ปากหวานน่ะจะขายดีนัก แล้วอีพ่อค้าคนนี้ก็ปาก....หวาน...มากเสียด้วยสิ แต่ลูกค้าอย่างหนูตัดสินใจว่าจะงดตับสักเพลา จะให้เปลี่ยนใจซื้อปุบปับนั้นเห็นทีจะไม่ง่ายหรอกค่ะ ก่อนที่ลมหายใจของหนูจะขาดห้วงก็ใช้ฝ่ามือผลักอกอีกฝ่ายออกให้พ้นจากการหว่านล้อมอันอ่อนหวาน ก่อนจะเสียดุลการค้า
“มะ...ไม่เอา... ไม่ดีกว่า หนูหิวแล้ว ระ...เรา...ออกไป....” พยายามจะหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง...แต่ว่า.....
"พี่ก็หิวค่ะ...แต่พี่อยากกินน้องฐาก่อน..นะคะ...." อะโอ๊ย.... พูดอะไรก็ไม่รู้ เขิน.....
ค่อยปรือตาขึ้นมองสบดวงตาอบอุ่นที่ทอทอด รอยยิ้มหวานที่ส่งมาทำให้ใจละลาย...
อย่ามายิ้มแบบนี้นะ
บอกว่าอย่าๆ ไง
ยิ้มแบบนี้นานๆ ล่ะก็หนูจะ
หนูจะ.....
หนูจะ.....
....ใจอ่อนจริงๆ ด้วย....
แหมะๆ ..... เห็นจานตับวางลงตรงหน้า แล้วน้ำลายสอ ว่าจะไม่กินๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็อดกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกๆไม่ได้
ยิ่งเห็นพ่อค้าตับสุดหล่อถือช้อนตักรอป้อนเข้าปากด้วยแบบนี้แล้วจะไม่หวั่นไหวก็เกินไปหน่อยใช่ไหมคะ ได้แต่อ้าปากรอรับตับอย่างปฏิเสธไม่ได้
ยิ่งได้ลิ้มรสเครื่องเคียงด้วย โอ๊ย....ใจจะขาด มันสะท้านเยือกๆ บิดกายอย่างร้อนเร่าด้วยแรงปรารถนา....จนอยากจะเปลือยกายด้วยความรุ่มร้อน....
อารมณ์หวาม ดำเนินไป จนใกล้ล่วง
ฝันถึงสรวง สวรรค์ อันเพริศพริ้ง
ก่อนจะค้าง เติ่งเพราะ ในความจริง
อีกฝ่ายนิ่ง ไม่ต่อ ท้อหัวใจ
“น้องฐา.... พี่ว่า ..... อย่าเพิ่งดีกว่านะ” อ้าววววววว โอ๊ยยยยยยย ลีลาได้โล่ มันจะอะไรกันนักกันหนาคะ
หนูชักจะเริ่มไม่สบอารมณ์แล้วนะ ทั้งลีลา ทั้งเล่นตัวเกินเหตุ ต่อราคาจนมาขนาดนี้แล้วท้ายสุดเปลี่ยนใจไม่ขายซะเฉยๆ เดี๋ยวก็ขโมยซะหรอกค่ะ แหม.....ขัดใจๆ
“หยุดทำไมอีกล่ะค้า.....” หนูถามแบบเสียงเหวี่ยงเล็กน้อยขณะทอดกายอยู่บนโซฟา อยากจะกระทืบเท้า
ว่าแล้วเชียว เดี๋ยวถ้าเลยตามเลยแล้วก็ตกบ่วง...เป็นตัวหมากอยู่ในเกมแบบนี้อีก น่าโมโหจริงๆ
“พี่ลืมไป... ว่าจะพาไปดูหนัง แล้วถ้าทำอะไรลงไปแล้ว น้องฐาจะไปนั่งดูหนังไหวไหมเนี่ย” โหยังอุตส่าห์เป็นห่วงอีกนะคะ น้องฐาสวยมั่น สวยถึกอึดทนปานนี้ มีหรือจะย่อ...ทดท้อต่ออุปสรรคใดๆ
“ไหวค่ะไหว” ตอบไปแบบไม่ต้องคิด เพราะจะไหวหรือไม่ไหวก็ช่างมันเต๊อะ..... ตอนนี้หนูไม่คิดหน้าแล้วแหละ คิดถึงแต่หลังค่ะ
“ค่าๆ งั้นพี่จะทำเบาๆ แล้วกันนะคะ” ตอบกลับมา
แล้วอีตาพ่อค้าตับ (นักขายระดับห้าดาว) ก็อุ้มหนูเข้าห้องไปค่ะ
แบบว่าช่วงนี้เหนื่อยๆ ขอไม่เล่าได้ไหมว่าตับอร่อยแค่ไหน เอาเป็นว่าคราวนี้ต่อให้ตึกถล่มลงมา ถ้ายังไม่เสร็จหนูก็ไม่ยอมออกจากห้องแน่ค่ะ อิอิ
...
จบการเล่าของน้องฐาไปเท่านั้น ต่อไปมาอ่านการเล่าของนิดีกว่า ฮาๆๆๆ
นำเสนอ เลิฟซีนเบาๆ ที่มีวรรณศิลป์กัน กร๊ากกกก
อาจจะงงบ้างแต่กรุณาใช้จินตนาการในการอ่านนะจ๊ะ
เนียนแนบแอบออดอ้อน อิงองค์
ตามแต่จะประสงค์ แตะต้อง
เอนเอียงเบี่ยงกายลง นอนราบ
เชยพักตร์พิศเนตรน้อง ลูบไล้กายงาม
พระ(เอก)เที่ยวชมสระร้าง กลางสวน
ตูมดอกบัวเชิญชวน ยั่วเย้า
เชยบงกชขาวนวล แนบน่า*
ดูดดื่มลูบเลียเร้า รูดไล้ปลุกอารมณ์
อุทยานครางโอษฐ์อ้า อาอือ
จุมพิตแลทั้งมือ ไต่เต้า
กระสันสั่นตาปรือ ยามแหย่
ตูมสู่บานหยอกเย้า ลึกล้ำล่วงเกิน
ปลาไหลเวียนแหวกหว้าย* วกวน
ก่อนถูกคลุมถุงชน คืบขร้อม*
แนบนาบซาบซุกซน ตามซอก หินแฮ
บดเบียดเสียดกายพร้อม สู่ฉ้อง* ร่องกาม
มัจฉาคึกศึกสู้ ชิงชัย
รุกรับขยับกันไป ออกเข้า
ระทวยทอดหวามฤทัย เสียวซ่าน
จวบธารขุ่นกระฉอกเป้า สุขล้ำปานสวรรค์
จบแล้วจ้า จัดหน้าไม่โอเคเท่าไร อ่า ขอโทษด้วยนะคะ จัดยังไงก็ไม่สวย เซ็ง เฮ้อ
(หากมีความผิดพลาดเรื่องคำ สัมผัส หรือฉันทลักษณ์ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ พร้อมรับคำแนะนำและติดชมเสมอค่ะ ทั้งนี้ ที่พอจะรู้แต่ยังมิได้แก้ไขคือ เรื่องสัมผัสระหว่างบท เพราะจำไม่ได้ว่ามันสำผัสตรงไหนและไม่ได้ไปหา ประกอบกับว่ากลัวจะแต่งแย่กว่าเดิมค่ะ แหะๆ )
เครื่องหมาย * หมายถึงจงใจเปลี่ยนการเขียนเพื่อให้เป็นไปตามฉันทลักษณ์ของโคลงสี่นะคะ (เรียกว่า เอกโทษโทโทษ)
น่า = หน้า
หว้าย = ว่าย
ขร้อม = คร่อม
ฉ้อง = ช่อง
ท่อนสุดท้ายไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แต่มันหาคำสระเอามาลงไม่ได้อ่ะ มีอยู่คำเดียวค่ะ ฮือๆๆๆ
เป็นเลิพซีนที่แต่งแล้วฮามากๆๆๆ โอ๊ย แต่งไปขำไป
-
กินตับบ เสร็จไก่โต้งอีกแล้วน้องฐา
-
อ้าวน้องฐา ไหนว่าจะเล่นตัวไงคะ แล้วอะไรยังไงคะนี่ ยอมเค้าง่ายๆอีกแระ คุณพี่เคืองค่ะเคือง :a14:
-
น้องฐาทำไมยอมง่ายอย่างนี้ :m16:
:L2: :L2:
-
น้องฐาได้กินตับสมใจแล้ว :'p
-
น้องฐาได้กินตับสมใจไม่ค้างแล้วตอนนี้ :-[
-
น้องฐาหิวตับ แล้ว ที่โต้ง เค้าหิวอะไรว้า :z1: :m25: :jul1:
-
ตับเวอร์ชั่นใหม่ 5555+
-
เป็นเลิฟซีนที่ต้องตั้งใจอ่านแล้วคิดตามอย่างมาก แต่ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบ :impress2: เปลี่ยนวิธีกินตับบ้างคงไม่เป็นไร อิ่มท้องก็พอแล้ว (แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...ชอบแบบเดิมมากกว่า 5555+ :laugh:)
-
ในที่สุดน้องฐาก็ได้กินตับสมใจสักที สงสัยจะติดใจร้องกรองตอนแต่งบทอัศจรรย์ของกิ้งกับกันย์รึเปล่าเลยมาแต่งเรื่องนี้ด้วย :impress2: และเมื่อไหร่จะไปอัพกิ้งกับกันย์ละค่ะ (ไม่ได้ทวงน๊าแค่คิดถึงกิ้งกับกันย์เท่านั้นเอง)
-
เป็นคนอ่านร้อยกรองแล้วไม่อิน ......เปล่าหรอก ที่จริงแล้วอ่านไม่เป็นนั้นเอง ก๊ากกกกกกกกก
แต่ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะไม่ได้ตั้งใจมาอ่านเรื่องนี้เพราะบทนั้นอยู่แล้ว จะบรรยายแบบไหนก็โอเคค่ะ
-
น้องฐา แพ้ทางพี่โต้งตลอดอะ
-
น้องฐาน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก :3123:
-
อีพี่โต้งนี่ก็ลีลาจริ๊ง น้องฐากินตับสมใจแล้ว
แต่อิพี่โต้งมันไม่เคลียร์ ความสัมพันธ์ยังคลุมเคลือ :เฮ้อ:
-
อ่า ได้กินสักที
-
555+ หวังว่าคราวนี้ฐาสาวสวยมั่นถึกของเราจะไม่พลาดจานตับนะคะ
-
ใจอ่อนอีกแล้วน้องฐา
-
ขยันมากกก และเก่งมากด้วยค่ะ
โคลงสี่แต่งอยากจะตาย ยังเอามาแต่งบทอัศจรรย์ 555
ฮาบทรองสุดท้าย คือบทอื่นๆ จะค่อนข้างใช้คำคลาสสิค แต่บทนี้ 5555 ทั้งคร่อม ทั้งร่องกาม แอร๊ยยยย
-
เป็นกลอนที่เพราะมากค่ะ เขียนเก่งจริงๆ o13
แต่เอาแบบเดิมดีกว่านะค่ะ เพราะคนอ่านตีความหมายไม่ค่อยเก่ง อิอิ
-
นี่ขนาดเล่นตัวนะ ถ้าปรกติไม่กล้าคิด หื้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
๕๕๕๕๕๕๕๕
-
กว่าจะได้กินตับ คนอ่านลุ้นจนเกร็งเชียวค่ะ สมใจอยากเสียทีนะคะน้องฐา อิอิ
-
ดีค่ะชอบบบบบมากกกก :laugh:
-
:z2: :z2: :z2:
-
ในที่สุดก็ไม่ค้าง
๕๕๕๕
พูดเล่นนะคะ
น้องฐาอดอยากมานาน สมใจซะที
ใจอ่อนให้ผู้ร้ายปากดี ^^
กลอนบรรยายก็ดีนะคะ
แต่เท่าที่อ่านมาจะว่าไปของน้องนิ ไม่ได้ยั่วยุอะไรขนาดนั้นนะคะ
ไม่ต้องคิดมาก ^^
แต่แบบนี้ก็ดีค่ะ
ทำแบบที่น้องนิ สบายใจ
คนอ่านเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ปล่อยให้คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยกว่าน้องฐาจะได้กินตับ :เฮ้อ:
แต่ในที่สุดก็ได้้กินซะทีนะน้องฐา :-[
-
สุดท้ายน้องฐาก็ได้กินตับสักที
-
o13
-
กินตับสมใจอยากแล้วสิน้องฐา
อิอิ
-
ในที่สุด น้องฐาก็ยอมพ่อค้าตับอีกจนได้ :laugh: :laugh:
แต่งโคลงสี่เก่งจังเลยค่ะ o13
-
แปะ แปะ แปะ ก่อนอื่นขอปรบมือให้บทอัศจรรย์โคลงสี่สุภาพของหนูนิ
เก่งจังจ้ะ(เอกภาษาไทยปะคะ)
หึ หึ ว่าแล้วว่าน้องฐาต้องได้กินตับ :oo1:ก่อนอย่างอื่นแน่ๆ
-
อ่านอยู่ดีๆ ถึงกับสะดุดกึกกับ
ปลาไหลเวียนแหวกหว้าย
ต้องขออนุญาตไปนั่งขำก่อนแล้วก็กลับมาอ่านต่อ
ชะเอิงเอย ฮ่าๆๆๆ :m20: :m20:
-
เห็นไหมน้องา ยั่วมากเลยได้กินตับแทนไปช้อปปิ้งเลย 555
คนเขียนแต่งกลอนได้เห็นภาพมากเลยค่ะ o13
-
ไม่ต้องไปไหนกันหล่ะ กินแต่ตับ o22 แต่เค้าก็เริงร่า :z2:
-
เสร็จจนได้นะ
ฮ่าๆๆ
-
เป็นฉากกินตับที่น่าอัศจรรย์และน่าพิศวงที่สุดเลยอ่ะค่ะ o13 :laugh:
-
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จิ้นกระจาย :laugh:
-
ฐา เล่นตัวหน่อยสิค้า
-
รอบนี้ตับของพี่โต้งดูดีมากๆ
มาแบบชาววัง
-
อ่านรวดเดียวตามทันเลยค่ะ แต่รู้สึกว่าพี่โต้งของพวกเราชอบคิดเองเออเองนะนี่ย
ดูท่าดูทางอาจจะทะเลาะกับน้องฐาบ่อยๆแน่ๆเลยถ้าไม่เชื่อใจกันอย่างนี้ :serius2:
-
555555 ในที่สุด น้องฐาเราก้ได้รับแร่ธาุตุจากตับไปเต็มๆ
-
อืม... ก็ได้อีกอารมณ์หนึ่งของภาษา :bye2:
-
โอ้ กินได้ศิลป์มาก
-
เขาเรียกว่าบทอัศจจรย์ ใช่ปะ :haun4:
-
คุณคนเขียน จะเก่งไปไหนค่า
ฝีมือจิงๆๆค่า
-
ง้อ งอน กันหลายตอนละคู่นี้
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
-
มารออ่านอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
-
:L1:คุณคนเขียนเก่งจริง
น้องฐาก๊อเสร็จอิพี่โต้งอีกจนได้
-
5555555555555555555 อีพี่โต้งนี่เยอะต่อเนื่องนะคะ o22
:fire: เดี๋ยวยุน้องฐาหาใหม่ดีมั้ยคะ ชิชิ
-
บทอัศจรรย์แบบนี้ก็ให้อารมณ์ไปอีกแบบ
แต่งเป็นกลอนได้นี่ สุดยอดมาก ขนาดคิมฮียังยกนิ้วให้เลย
(http://i126.photobucket.com/albums/p114/heechuls/1713557971.gif)
-
เมื่อไหร่ฐา จะบอกเชาไปอะว่ามันไม่จริงเรื่องที่ ฐาเป็นคนไงอ้าาาา :z10:
เฮียโต้งก็ฟังๆเขาบ้างซิ :z3: :z3: น่าสงสารฐาแทนเลย :m31:
ผู้แต่งสู้ๆ :sad11:
-
สุดท้าย สุดท้าย ก็เรียบร้อยพ่อค้าตับจอมเจ้าเล่ห์
-
น้องฐาเริ่ดๆ
-
ตอนที่ 30 ก่อนกินไก่....
แทนที่จะได้กินเป็ดเอ็มเค ไก่เคเอฟซี ท้ายที่สุดพี่โต้งก็จัดอาหารเช้าเป็นตับหวานจานโปรดมาให้รองท้องก่อนซะนี่ น้องฐาที่ว่าจะถือศีลกินเจ งดตับสักพัก ก็เป็นอันใจแตกไปเรียบร้อยโรงเรียนพี่โต้ง ครั้นรับประทานตับหมดจานที่ให้รสชาติทั้งหวานทั้งเผ็ดสะเด็ดสะใจไปจานหนึ่ง น้องฐาก็ว่าจะประหยัดงบตัดจบเช็กบิลกลับบ้านนอน แต่แล้วกลับมีเซอร์ไพร้ส์จากเจ้าของร้านบอกจะแถมให้อีกจานแบบไม่คิดเงิน (เป็นงั้นไป)
ว่ากันตามหลักเทคนิคการร้องเพลง เวลาเสียงขึ้นสูงแล้วท่อนต่อไปร้องคีย์เดิมมันจะไปกันไม่รอด ก็ต้องมีการหลบเสียงใช่ไหมคะ เมื่อเพลงกามของเราดำเนินมาจนจบทำท่าจะขึ้นเพลงที่สอง หนูก็ว่าจะหลบฉากไปเลยเห็นจะดี ทีแรกยังเป็นห่วงเป็นใยกลัวจะไปดูหนังไม่ไหว ไฉนเลยพอได้โอกาสเดินเข้าครัวปรุงตับหวานพี่ท่านจึงติดลมบนทำต่อจานที่สองแบบไม่ได้สั่งเช่นนี้เล่า?
“อะ..เอ่อ.... หนูว่า....ถ้ามีรอบสอง...คงไม่ได้ออกไปไหนกันแล้วมั้งวันนี้” หนูทำตาปริบๆ ใส่อีกฝ่ายเพื่อวอนขอความเห็นใจ
“อะไรนะ... ไม่ยอมเหรอ?” ถามมาหน้านิ่ง แล้วจะตอบว่าไง?
“ก็ดี...ถ้าไม่ยอม...พี่จะปล้ำ....เอย....พี่จะปล้ำให้หนำใจ” เย้ย.... พ่อค้าตับมาแนวพระเอกยี่เกเลยค่ะรอบนี้ สงสัยความรั่วมันเป็นโรคติดต่อ พี่โต้งถึงได้รั่วตามน้องฐาไปแบบนี้...
“ไม่ได้บอกว่าไม่ยอมแต่เกรงจะไม่ไหวต่างหาก...คนนะเนี่ยไม่ใช่รถถังจะได้ออกรบที่ย่านน้ำก็ทนทายาดไม่บุบสลาย...”
“ทีอย่างนี้ทำมาพูด...ทีเมื่อคืนล่ะ? ก็ไหนว่าถ้ามีคนลากไปข่มขืนแล้วจะยอมไม่ให้ข่มขืนแต่จะสมยอมแทนไง แล้วว่าไงต่ออีก จะแก้ผ้าแล้วก็อะไรนะ.....” พี่โต้งแกเงยหน้ากลอกตาขึ้นบนทำท่าคิด
แอร๋ยยยยยย แก้ผ้าแล้วอ้าขากว้างๆ !!
คำประชดประชันที่ออกมาเพราะความคะนองปากนั่นมันไม่ใช่คำสะไอไม้ม้วนนะคะถึงจะได้ “เล่าท่องอย่าละเลี่ยง ยี่สิบม้วนจำจงดีน่ะ” ชิชิ
“ทีแรกก็ว่าจะไม่... อุตส่าห์ยับยั้งชั่งใจไว้ตั้งแต่เมื่อคืนทั้งที่อดหมั่นไส้วาจาประชดประชันของหนูไม่ได้ แต่อยากมายั่วยวนกวนอารมณ์เองช่วยไม่ได้”
หนูมองหน้าพี่โต้ตาค้าง... ใจคอจะแก้เผ็ดที่ปากไม่ดีกันหรือไงยะพ่อ
“อย่าทำหน้าอย่างนั้น พี่แค่แซวเล่นเฉยๆ ไม่ได้จะต่อว่าต่อขานหรือจะแกล้งอะไรนักหรอก ก็แค่น่ารักมากไปจนอยากได้อีกเรื่อยๆ เท่านั้น....”
เชอะ ดีนะที่อุตส่าห์แก้ตัวให้ฟังดูดีขึ้นมาอีกนิด..(นิดเดียวจริงๆ)ไม่งั้นมีเรื่องแน่....
เอาเถอะ ไหนๆ ก็หลวมตัวกินเข้าไปแล้ว กินต่ออีกนิดก็คงไม่เป็นไร เอาไว้ไปงดพรุ่งนี้แทนแล้วกันค่ะ แหะๆ (พูดเหมือนคนลดความอ้วนเลยแฮะ) จะเสิร์ฟกี่จานก็จัดมา แต่อย่าเผ็ดมากนักนะ ไม่งั้นถ้าหลุดรอดไปได้ จะไม่เข้าร้านนี้สักสามเดือน ดูซิจะไปหาลูกค้าน่ารักๆ แสนดีขนาดนี้ได้ที่ไหน
คิดได้เท่านั้นก็นั่งๆ นอนๆ รอตับหวานจานต่อไป...
“อื๊อ....อ๊า...” เสียงครางของเราประสานกันเป็นระลอกๆ ตามอารมณ์หวามขึ้นๆ ลงๆ เข้าๆ ออกๆ เหมือนผีสิง แม้นช่วงเวลาแห่งความร้อนเร่ารัญจวนใจพัดผ่านจนแตกดับไปแล้วรอบหนึ่ง หากเมื่อลมพายุฝนพัดกระหน่ำอีกครั้งกลับหาได้ลดความรุนแรงลงกว่าเดิมไม่... กลับเรียกร้องซึ่งกันและกันมากขึ้นเสียอีก
ใบหน้าของหนูปรากฏรอยยิ้มพริ้มพรายด้วยความพรึงเพริศแลเพลิดเพลินไปกับท่วงทำนองแว่วหวานแห่งเพลงกามที่ดำเนินต่อเนื่องมาจนท่อนฮุก (อีกครั้ง) ก่อนจะจบเพลงไปพร้อมเสียงเอื้อนยาวครางครวญสุขสมอารมณ์รัก เคียงไปกับเสียงหอบแหบพร่า หยาดเหงื่อ แล้วหนูจะไปอาบน้ำเพื่ออะไร ต้องไปอาบซ้ำรอบสองอีกแล้วมั้งเนี่ย โธ่...
“ไหนว่าไม่ไหวไง” อีกฝ่ายมีเหน็บแนมกลับมาหลังจากเห็นการทานตับหวานแบบต่อเนื่องไม่ยอมแพ้ของหนู ก็แค่ใจดีกลัวพ่อค้าตับจอมแถมจะเสียน้ำใจเท่านั้นแหละไม่ได้ติดตกติดใจอยากกินหรอกนะยะ
“ไม่รู้สิคะ สงสัยจะหิวมาก” ตอบกลับไปพลางพลิกกายไปหาอีกฝ่ายที่วาดแขนมากอดเอวหนูเอาไว้ ยื่นหน้าไปประกบริมฝีปากเพื่อชิมลิ้นไก่ตบท้าย “ไม่ได้กินมานานก็อย่างงี้แหละ”
“นาน....แค่ไหนกันเชียว....คงไม่นานเท่าพี่หรอกมั้ง” อ๋อ... สารภาพแล้วสิว่าอดอยากปากแห้งมานาน ก็แขวนป้าย CLOSE เอาไว้หน้าร้านเองนี่นา แล้วลูกค้าที่ไหนจะมาเข้าล่ะ...
“อะ....อือ...สี่สิบวันได้มั้งคะ”
“โม้หรือเปล่า...จะเท่ากันได้ไง....”
“ไม่เท่าอยู่แล้ว...แต่พี่นั่นแหละโม้....เพราะหลังจากเซ็กส์ครั้งสุดท้ายของหนูพี่ยังนอนกับชะ....เอ่อ...ผู้หญิงอยู่เลย”
“ผู้หญิงที่ไหน?...”
“ก็ที่นี่แหละผู้หญิงที่หนูเจอที่นี่ หรือจะบอกว่ากะเทย ถ้ากะเทยจริง...ก็คงผ่าแล้วผ่าเล่าถึงได้เหมือนเป๊ะขนาดนั้น”
“อ๋อ...อือ...คนนั้นน่ะผู้หญิง...แต่พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาสักหน่อย”
“ถ้าไม่มีอะไรกันทำไมต้องให้เงินด้วยล่ะ”
“ที่จริงก็ไม่อยาก...แต่มีเหตุผลถึงต้องให้ ขอโทษนะที่วันนั้นพูดให้เข้าใจผิด แต่พี่ก็แค่ไม่มีอารมณ์จะอธิบายเท่านั้นเอง ทั้งที่ความจริงเขาไม่ใช่คนที่น้องฐาจะต้องหึงแล้วล่ะ เพราะถึงเมื่อก่อนจะเคยมีความสำคัญ เขาก็เป็นคนลดความสำคัญของตัวเองลงมาเอง.... ทีหลังถ้าเห็นผู้หญิงอยู่กับพี่ก็ไม่ต้องถามก็ได้นะว่าเป็นอะไรกัน เพราะพี่ไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงมา...สามปีกว่าแล้ว...และคิดว่าจะไม่ตลอดไปด้วย” อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงด้วยเสียงที่มั่นคงจริงจังจนหนูแอบชะงัก ถึงจะไขข้อข้องใจแต่ก็ยังฟังดูคลุมเครืออยู่ดี ชั่งใจว่าจะถามต่อดีหรือไม่ กลัวจะทำให้ทะเลาะกันใหม่อีกครั้ง
หนูพยายามลดอารมณ์เคืองขุ่น ทำใจให้เป็นกลาง...แล้วหาถ้อยคำมาพูดด้วยอย่าประนีประนอมที่สุด
“ถ้าให้หนูเดา แฟนเก่าเหรอคะ” หนูถามเสียงอ่อน อีกฝ่ายมองตาหนูกลับด้วยแววตาส่อแววสั่นไหวก่อนจะพยักหน้าให้ครั้งหนึ่งอย่างไม่มีทางเลือก
“แล้วคนนี้หรือเปล่าที่พี่บอกว่าชอบโกหก จนทำให้พี่ไม่อยากจะเชื่อใจใครอีก” พี่โต้งถอนใจยาวๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อีกครั้ง
ฟังแล้วมันก็หดหู่อย่างประหลาด เมื่อคิดได้ว่า คนข้างกายเจอแฟนเก่าจอมโกหกที่กลับมาหา แม้หนูไม่กล้าถามว่ามาขอคืนดีหรือว่ามาทำอะไร และไม่กล้าโมโหด้วยที่พี่โต้งตัดสินใจให้เงินเธอไปก็ตาม เพราะคิดว่าถ้าพี่เขายอมให้อภัยหนูได้ทั้งๆ ที่ยังไม่เข้าใจอะไรเลย ก็แสดงว่าเป็นคนใจอ่อนอยู่แล้ว จะให้ถามก็ซ้ำแผลเก่าเกินไป หนูไม่โหดร้ายขนาดนั้น เพราะถ้าไอ้โรจน์มันกลับมาหาหนู หนูก็คงสะเทือนใจเหมือนกันที่จะเล่าเรื่องรันทดสมัยเป็นกะเทยหัวโปกให้คนอื่นฟัง แม้จะเป็นอดีตไปแล้วก็ตามก็อาจจะมีบ่อน้ำตาแตกอยู่ดี มันไม่สมกับเป็นน้องฐาที่ร่าเริงหรอกนะคะ
สิ่งที่หนูทำได้ตอนนี้ก็คือปลอบใจอีกฝ่ายเท่านั้นแหละค่ะ
หนูเอามือขวาไปแตะที่แก้มของอีกฝ่ายอย่างปลอบประโลม
“ถึงจะชอบประชดประชัน ขี้อำบ้างเป็นบางที ตอแหลบ้างเพื่อเอาตัวรอด แต่กับคนที่หนูรัก หนูก็มีความจริงใจมากพอ พี่อย่าคิดหนูจะต้องไปเหมือนคนที่พี่เคยเจอมา อย่าคิดว่าหนูจะนอกใจพี่ได้ง่ายๆ เหมือนคนอื่น... ใช่ว่าหนูจะมีอดีตที่สวยงามซะหน่อย หนูเคยปิดกั้นตัวเองไม่ยอมรับใคร แต่กับพี่หนูไม่ได้ปิด หนูไม่ได้คิดว่าพี่จะต้องเลวร้ายเหมือนคนที่หนูเคยเจอ ทุกคำขอโทษ ทุกๆ ความอ่อนโยน ทุกๆ ถ้อยคำบอกรัก ขอแค่บอก หนูเชื่อ และหนูก็อยากให้พี่เชื่อหนูเหมือนกัน ถ้าบอกว่าเพื่อนก็คือเพื่อนจริงๆ ไม่มีทางเป็นอื่น” หนูหยุดพูด... หลังจากมีโอกาสพูดอะไรยาวๆ เป็นครั้งแรกโดยไม่โดนขัด นึกดีใจที่ได้พูดความในใจสักที
หนูขยับศีรษะหรุบตามองไปที่อกของอีกฝ่ายขณะรวบรวมความกล้าก่อนจะพูดความจริงประโยคสุดสุดท้าย
“ถ้าไม่นับเซ็กส์เมื่อกี้ แล้วก็ในห้องน้ำเมื่อคืน ครั้งสุดท้ายที่มีก็ก่อนที่เราะจะเลิกกัน สถานที่สุดท้าย....ที่นี่ คงไม่ต้องพูดต่อใช่ไหมว่ากับใคร” อ๊า....ในที่สุด....ในที่สุด....
เงียบ ไร้เสียงตอบ ไม่รู้ว่ากำลังอึ้งหรืออะไรสิ “ไม่เชื่อก็ตามใจเถอะค่ะ แค่ได้พูดหนูก็ดีใจแล้วล่ะ” บอกไปอีกประโยคก่อนจะขยับคอเพื่อมองอีกฝ่ายว่าจะทำหน้ายังไงต่อ....
แต่ภาพที่เห็นนี่สิ ทำให้น้องฐาอยากจะเอาหัวโขกหน้าผากพ่อค้าตับแรงๆ สักที
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
คนกำลังพูดเรื่องสำคัญ ดันหลับซะนี่...... เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอก :angry2:
:fire: :serius2: :m31:
.......................
จบแบบนี้น่ากลัวจะโดนคนอ่านฆ่าเหมือนกัน ฮาๆ :z10:
talk
ใครที่อ่านตุลย์ - ปอนด์อาจจะมีคนสงสัยว่า ยาสระผมคือใคร? แฟนๆ ที่อ่านเรื่องนี้น่าจะทราบนะคะ เพราะยาสระผม (เคลียร์) ก็เคยแวบมาในเรื่องนี้ด้วย กร๊ากกกกก แต่ไม่มีคนจำได้
@ คนอ่านหลายท่านอาจจะงงกับตัวกลอนตอนที่แล้ว ต้องขออภัยด้วยนะคะ แบบว่ามันต้องใช้จินตนาการสูงไปนิด แต่มันก็ได้อรรถรสไปอีกแบบนึงเนอะ
@ wisky ไม่เชิงว่าติดใจแต่เรียกว่าชอบอ่ะค่ะ อิอิ นิชอบแต่งกลอนน่ะค่ะ มันมีระเบียบแบบแผน แล้วก็มีทำนองดี ที่ชอบมากๆ เลยคือการอ่านทำนองเสนาะจะมีความสุขมาก
ที่จริง นิอยากแต่งนิยายสักเรื่องเป็นร้อยกรองไปเลยด้วยซ้ำแต่คงหาคนมาอ่านได้น้อย ฮาๆ (ร้อยแก้วยังเอาไม่รอดจะร้อยกรองไปเพื่อ? ฮาๆๆ)
ร้อยกรองแต่งยาก (รวมถึงอ่านยาก) แต่รู้สึกว่าแต่งแล้วภูมิใจมาก เพราะมันใช้เวลาและการทุ่มเท บท...ของน้องฐานิคิดจะแต่งนานแล้วอย่างที่เคยบอกไว้ว่าแต่งของกิ๊งแล้วจะมาแต่งเรื่องนี้ต่อ แต่ที่นานเพราะโคลงสี่มันฉันทลักษณ์ยากกว่ากลอนบทละครค่ะเลยแต่งไม่ผ่านสักที....เพิ่งจะมาหัวบรรเจิดเอาตอนนี้แหละ
@ yayee2 ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำชม ที่จริงไม่อยากบอกเลยว่าจบเอกภาษาไทยมาจริงๆ เพราะบางครั้งก็ยังใช้ภาษาไทยไม่ถูกต้องอยู่บ้าง ลืมตัวเขียนผิด และใช้อีโมชั่นบ้าง ไม่ค่อยสมกับที่เรียนเอกไทยเท่าไร แหะๆ แต่เท่าที่นิสังเกต พี่ยาหยีก็ค่อนข้างจะเอาความรู้ภาษาไทยมาใช้เยอะเหมือนกัน (เห็นชอบตรวจคำผิดในกระทู้นิยาย อิอิ) นิยังเคยแอบสงสัยเลยว่าพี่เรียนสายนี้มาหรือเปล่าเลย แต่ไม่ได้ถาม (ขอบคุณสำหรับที่มาของกลอนที่นิเอามาแปลงใน เรื่องกิ๊งด้วยนะคะ )
ในนิยายนิถ้าเจอคำผิดหรือภาษาผิดความหมายก็บอกได้เลยนะคะ ความจริงนิก็เขียนผิดๆ ถูกๆ บ้างเหมือนกัน โชคดีที่ตอนนี้เอาเวิร์ดที่มีโปรแกรมตรวจคำผิดมาใช้เลยช่วยได้เยอะเลย บางอันถ้าถ้าพ้องรูปพ้องเสียงแล้วไม่แน่ใจก็พจนานุกรม นอกนั้นก็ตามมีตามเกิดค่ะ แหะๆ
***ไม่เกี่ยวอะไรกับนิยายแต่ขอบ่นหน่อย ไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ
คือทีแรกนิมีนัดว่าจะไปเที่ยวกับแฟนค่ะ กะว่าจะมาอัพตอนใหม่หลังจากนั้น เผื่อจะเก็บเอาบรรยากาศตอนไปเที่ยวมาจิ้นเขียนแบบร่าเริงอารมณ์ดีสุดๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าอดไปเป็นที่แน่นอนแล้ว บวกกับทะเลาะกับพ่อด้วย กำลังซึมเศร้ามากเลย อยากจะบอกว่าอิจฉาน้องฐาที่ได้ไปเที่ยวกับพี่โต้งในขณะที่คนเขียนต้องแกร่วอยู่บ้าน ไม่ได้ออกไปไหน
เฮ้อ.... ตอนนี้ทำใจได้นิดนึงแล้ว ก็เลยลุกขึ้นมาเขียนอะไรนิดๆ หน่อย ๆ แต่น้องฐาก็ยังไม่ได้ออกไปกินไก่ซะที กรรม ก่อนจะกินไก่ กินตับไปก่อนละกัน อืม....
-
ฮ่าๆๆ ไก่โต่งสบายตัวแล้วหลับเลยเรอะ มันสลับกันมั้ยเนี่ย ตื่นมาฟังฐาก๊อนนน
-
อิพี่โต้งนี่ยังไงเนี่ยน้องฐาอุตส่าห์ทำซึ้งดันหลับซะงั้น :เฮ้อ: แก่แล้วก็งี้แหละหมดแรงง่ายๆ
ปล. คุณนิค่ะจริงๆชอบนะที่แต่งบทอัศจรรย์ออกมาเป็นร้อยกรองแบบนั้นเพราะนอกจากได้อ่านภาษาที่สวยแล้วมันทำให้เรารู้จักใช้สมองในการจินตนาการเพิ่มขึ้นด้วย o13
-
พ่อค้าคงขายของจนเหนื่อย หลับไปเลย อิอิ
-
"อะไรนะ...ไม่ยอมเหรอ" <---- แรงส์!!!
(คนอ่านช็อกตาย ฮ่าๆๆๆ)
-
:serius2: อยากอ่านต่ออ่ะ
:monkeysad: รีบมาต่อน่ะ
:L2: :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยอยากฆ่าให้ตายจริงๆเคยเจอนะคะแบบนี้เราก็กลัวโม้เลยว่าทำไมไม่ตอบพอหันไปมองอ่าวหลับหนีเราอีก สงสัยจะเหนื่อย อิอิ
-
แล้วจะเข้าใจกันไม๊เนี่ย น้องกัดฟันสารภาพ แกหลับเฉย โอ๊ยย คนอ่านเครียด :m16:
-
ดู๊ดูพอบทจะได้พูดยาวๆไม่มีพ่อค่าตับมาขัด
ดั๊น ดันหลับซะนี่ กระทืบซ้ำเลยดีมั๊ยน้องฐา
-
แกล้งหลับหรือเปล่าฮะอิพี่โต้ง แบบว่าเขินน้องฐาอะไรแบบนี้อะ :serius2:
น้องฐาอุตส่าห์รวบรวมความกล้าในการพูดอะไรยาวๆ นะนั่น อิพี่โต้งไม่น่าเล้ยยยยย
-
กินตับไก่มากๆระวังไก่จะง่วงนอน 555
-
อยากฆ่าอิพี่โต้งเหมือนกันแฮะ
ทีเวลาสำคัญทำเป็นหลับ
ขายตับแล้วปิดแผงกลับบ้านกันดื้อๆ งี้เลยเรอะ
-
จริงๆมันน่าฆ่าทิ้งตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจ้ะน้องฐา ชอบชิ่งหลับตลอดง่ะ
-
โอยคุณพี่ไก่โต้งนิ เซ็งพี่ไก่โต้งจริงๆ
น้องฐาอุตสาห์ได้พูดแล้วนะนี่ ฮึ่มๆๆๆๆ :z3:
-
วุ้ย อิพี่โต้ง หลับได้ไง ถึงว่าฐาพูดได้โดยไม่มีใครขัด แล้วยังงี้เมื่อไหร่น้องฐาของฉันจะถูกมองในแง่ดีบ้าง
-
อียพี่โต้งเวลาแบบนี้มาหลับได้ไง :angry2:
มันน่าาาาาานัก :m16:
-
เอ้า พ่อค้าตับมาหลับดื้อๆซะงั้นน้องฐาอุตส่าห์อธิบายให้ฟัง ชิชิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
อีพี่โต้งงงงง น่าเชือดเอามาไหว้เจ้านัก
กว่าน้องฐาจะได้จังหวะพูดก็มาหลับซะนะคะ มิน่า ไม่ค้านไม่พูดแทรก
ชริๆๆๆๆ
แสดงว่าไม่เท่าไหร่ แค่นี้ก็หลับซะแระ :laugh:
-
โว้ย อิพี่โต้ง ไอ้บ้า ถ้าเค้าเป็นน้องฐา จะโดดงับหูให้จมเขี้ยวเลยพ่อ ชิร์
-
น่ารักจัง ^^
-
หักโหมซะหมดแรงเลย อิอิ
-
o13 o13
-
น้องฐาอุตส่าห์พูดแบบเคลียร์ๆ ตรงไปตรงมา
แต่พ่อโต้งดันหลับคาอก
-
:z2: :z2: :z2:
หลับซะงั้นนนนนนนน
-
:z3:
ชักจะรำคาญอิพี่โต้ง
-
อิีพี่โต้งน่าเกลียดจริง ขายตับเสร็จแล้วหลับหนีน้องฐาไปเฉยเลย
น่าสงสารน้องฐาอุตส่าห์พูดความจริงให้ฟ้งดันหลับ :laugh:
-
น้องฐาได้กินตับอีกหลายจานเลย
-
หึ หึ อิพี่โต้งของน้องฐานี่มันน่าดีดเหม่งจริงๆเลย
ปล่อยน้องฐาพูดอยู่คนเดียว ตัวเองดันหลับซะนี่
แล้วจะรู้ความในใจความจริงใจของน้องฐาเหรอ
ป.ล.หนูนิจ๊ะ พี่เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง คือทนเห็นคำผิดไม่ได้ ต้องขอแก้บ้างนิดนึงจ้ะ
หนูนิเดาถูกจ้ะเรียนสายเดียวกันแหละค่ะ แต่อะไรที่ลึกซึ้งและใช้ทักษะ
ปัจจุบันไม่ได้ใช้ก็ชักจะเลือนๆแล้วล่ะจ้ะ
-
“ก็ดี...ถ้าไม่ยอม...พี่จะปล้ำ....เอย....พี่จะปล้ำให้หนำใจ” :m20: :m20: :m20:
แต่ทำไมเวลาหนูฐาซึ้งอีพี่โต้งถึงหลับเนี่ย มันน่า :beat: :impress2: :beat: :impress2:
-
555 รั่วกันเข้าไป พอกันทั้งคู่
ชอบจริงๆ ประชดประชันกันเข้าไป แต่สุดท้ายสรุปจบที่ตับจานโปรดทุกทีสิน่า อ่านไปแล้วเมื่อยแก้มดีค่ะ
yayee2 = พี่แก้ว = คุณครู ภาษาไทย ไงค่ะ
วิญญาณครูเข้าสิงแบบถาวรและเข้าเส้นเลือดไปแล้วค่ะนิ แกเลยชอบช่วยแก้ไขคำผิดให้ลูกๆ หลานๆ แถวนี้
(รวมไปถึงอิฉันด้วย) ต้องกราบงามๆ
เพื่อขอขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้
ปล. แอบอ่านมาตั้งหลายตอนเพิ่งจะได้แสดงตัว (เสนอหน้ามาให้เห็น) หุๆ
-
พี่โต้งน่าตีจิงๆนะ
ฐาอุส่าพูดควาในใจ
มาแอบหลับสะงั้น ฮ่าๆๆ
-
พี่โต้งมันน่านัก ตอนสำคัญดันหลับซะได้
-
:a5: พี่โต้งอยากพ่นไฟใส่
น้องฐาอุตส่าห์พูดความในใจออกมาดันหลับซะนี่ :z3:
มาต่อไวๆๆนะค่ะ
-
นิสู้ๆนะคะ เอาใจช่วย
อยากตบอิพี่โต้งจริงๆ มันแกล้งหลับใช่มะ ?!?!? :z6:
-
“ก็ดี...ถ้าไม่ยอม...พี่จะปล้ำ....เอย....พี่จะปล้ำให้หนำใจ”
เจอประโยคนี้ของอิพี่โต้งนี้เข้าไปคนอ่านถึงกับเหวอเลย :o
อยู่กับน้องฐามากไปอิพี่โต้งเลยรั่วตามใช่มั้ย :jul3:
แต่ตอนท้ายอยากเบิ๊ดกระโหลกอิพี่โต้งจริงๆ
ตอนสำคัญชอบเป็นแบบนี้ตลอดดดดดดด :fcuk:
-
พี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงงง
โบราณเขาว่าเพิ่งกิน(ตับ)อิ่ม อย่าเพิ่งหลับ มันไม่ดี ตื่นมาฟังน้องฐาพูดก่อนสิ
แต่เฮ้อ ถึงจะได้ฟังน้องฐา แต่อิพี่โต้งก็คงไม่เชื่อเหมือนเดิม
-
ฮาสุดๆ ขำเสียงดังเลยพอถึงตอนท้าย ก็ว่าทำไมโต้งไม่แย้งอะไรออกมา ที่แท้ก็หลับเนี่ยเอง สงสัยขายตับเยอะไป
จนหมดแรงข้าวต้ม ตื่นอีกทีค่อยไปกินไก่กันเนอะ
-
o22 หลับได้ไงเนี้ย ไอ้พี่โต้งบ้า :z3:
ตื่นมาฟังน้องฐาก๊อนนนนนนนนนนนนนนน :monkeysad:
-
พี่โต้งน่าเกลียดจริง
หลับเฉยเลยอ่ะ!!!
-
จะสงสารใครดีล่ะเนี่ย :z2:
-
:t3: หึ หึ
-
ไอ่พี่โต้งบ้า
ทีอย่างนี้มาเป็นหลับ พี่ชายอะไรนิสัยเหมือนผู้หญิงยิ่งกว่าน้องฐาอีก ชิส์
-
พี่โต้งไม่ได้มุขอะไรใช่มั้ย? ^^
ปล. ขอให้ดีกับคุณพ่อในเร็ววันนะคะ
-
อิพี่โต้ง
หลับหนีไปแบบนี้มันน่ากระทืบ :z6:จริงๆ
น้องฐาเขาอุตสาห์บอกความในใจดันหลับซะได้
-
ยังไงนะ
ตกลงหลับ !!??
กำลังพูดจุดพีคเลยเหอะ ฮ่าๆๆ
-
ได้พูด แต่พ่อค้าคงจะขายตับจนหมดแรง 55
-
อ่อยยยยย พี่โต้ง สุดท้ายก็ต้องน้องฐานั้นละ
ถึงจะประชดประชันก้นไปบ้าง
แต่น้องฐาจริงใจนะขอบอก
น่ารักที่สู๊ดดดดดดดดดดด
-
:z3::fire:
-
น้องฐากำลังซึ้ง อิพี่โต้งชิ่งหลับได้ไงเนี้ัย กร๊ากกกกก!!!!
-
โขกหัวมันไปเลยค่ะ ไอ้พี่โต้งเนี่ย เอาให้หาโง่เลยนะน้องฐา
-
ทำเป็นเด็กเชียวนะพี่โต้ง กินอิ่มนอนหลับ :m16:
-
แกล้งหลับรึเปล่าอิพี่โต้ง แบบว่ากลัวรับความจริงไม่ไหว เหอๆ
-
ฮึ่ยยย อิพี่โต้งบ้าาา น้องฐาอุตส่าห์พูดแล้วเชียว :beat: แอบขัดใจสุดๆ
ปล. แอบเอาภาพน้องฐาเวอร์ชั่นเซ็กซี่เบา ๆ มาฝาก :-[
(http://upic.me/i/x2/sgxoj.jpg) (http://upic.me/show/27270063)
-
ชอบน้องฐามาก เป็นคนไม่เล่นตัว ไม่เรื่องมาก โกรธยาก หายง่าย หิวไก่แต่ยอมกินตับ(เผ็ดไม่มาก) น่ารักจิงๆ :กอด1:
ส่วนพี่โต้ง เอาแต่ใจ ชอบบังคับ :angry2: ยังดีนะทำตับหวานแซบถูกใจน้องฐา :laugh:
-
หลับ? :m16:
เริ่ดจริงๆครับ พี่โต้ง //กัดฟันประชดสุดริด
-
มาให้กำลังใจคุณนักเขียนค่ะ สู้ๆนะคะ
-
ตอนที่ 31 เสื้อ....
เฮ้อ.... เห็นหน้าไก่ขี้เซาแล้วแค้นใจชะมัด อุตส่าห์พูดสารภาพความในใจซะยืดยาว ท้ายที่สุดก็ไร้ประโยชน์ หนูได้แต่เบะหน้าพยายามสะกดกลั้นหยาดน้ำที่เอ่อคลอที่หางตามิให้หยาดริน
ฮือ.... อยากจะเศร้า จำต้องแอบสูดน้ำมูกซบหน้าเข้ากับหมอนหนุน ร้องไห้กระซิกๆ
“ฮือๆๆๆ พี่โต้งบ้า บ้าที่สุดเลย” ส่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์กับหมอนหนุนอย่างขัดอกขัดใจ
สัมผัสบางอย่างแตะลงมาที่เส้นผมของหนูแผ่วเบาก่อนจะลูบไปมาอย่างทะนุถนอม หนูค่อยๆ หันไปหาคนข้างกายก็พบว่าพี่โต้งนอนมองหน้าหนูด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ คงได้ยินเสียงบ่นและเสียงร้องไห้เลยตื่นขึ้นมา
“ร้องไห้ทำไมคะ?” เจอคำถามแล้วยิ่งเจ็บใจหนักเข้าไปอีก ตาพ่อค้าตับบ้า
“ก็พี่อ่ะ...หนูกำลังพูดอะไรซึ้งๆ พี่หลับได้ยังไง” หนูต่อว่าไปอย่างไม่พอใจ
“ก็มันเพลียนี่นา” ตอบกลับมาเสียงอ่อย สมน้ำหน้า อายุก็ปูนนี้แล้วยังฝืนสังขารเองนี่นา เชอะ! หนูทำปากยู่เอามือจับมือพี่โต้งที่ลูบผมหนูออกไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะสะบัดหน้าน้อยๆ แล้วพลิกกายหนีทันทีไม่อยากมองหน้าแล้ว เห็นแล้วหงุดหงิด อีพ่อค้าตับก็ยังไม่วายขยับกายเข้ามาใกล้จนเนื้อแนบเนื้อ มืออุ่นลูบไล้ไปตามลำแขนเล็กของหนูไปมาเหมือนอยากจะโอ๋ หรือง้อ ผิวกายที่ปราศจากอาภรณ์แนบสนิทกันจนรู้สึกขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูก...
“โอ๋.... เมื่อกี้พูดอะไรไปบ้างนะคะ ไหนพูดใหม่สิ คราวนี้จะตั้งใจฟังแล้ว” ป่านนี้แล้วใครมันจะไปมี
อารมณ์พูดซ้ำกันล่ะคะ
“ช่างมันเถอะค่ะ พูดไปก็ไม่ได้แปลว่าพี่จะเชื่อสักหน่อย” บอกอย่างปลงๆ ค่อยๆ ปิดเปลือกตาตัวเองช้าๆ เตรียมส่งตัวเองเข้าสู่นิทรา พี่โต้งไม่พูดอะไรอีกแต่ขยับกายตามมาโอบร่างหนูไว้ก่อนจะนิ่งสนิทไปด้วยกัน
ในที่สุดหลังจากหลับไปอีกงีบ หนูก็ฟื้นคืนสติเมื่อตอนบ่ายๆ เหตุเพราะหิวด้วยแหละก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลยนี่คะ ตับคนแก่ก็ไม่ค่อยอยู่ท้องเท่าไรเสียด้วย เลยต้องตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปหาอะไรกินเร็วกว่าที่ควรจะเป็น
“มีเสื้อกันหนาวไหมคะ ขอยืมหน่อย” หันไปถามก่อนจะออกจากห้อง ถ้าจะไปดูหนังหนูเป็นต้องพกเสื้อหนาๆไปด้วยทุกทีเพราะโรงหนังมันหนาวค่ะ แจ๊กเก็ตตัวเมื่อวานก็เปียกฝนนอนนิ่งอยู่ในตะกร้าผ้ารอซักไปเรียบร้อยแล้ว พี่โต้งเดินไปหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตอีกตัวส่งให้แล้ว ก่อนจะคว้าของอื่นๆ เดินนำออกจากห้อง
ก่อนจะถึงรถ มีสายเข้าพอดี หนูมองเบอร์แปลกๆ นั่นอย่างเซ็งๆ เพราะไม่รู้ว่าใครโทรมา พี่โต้งเปิดประตูรถให้แต่หนูมัวแต่สนใจเพ่งจอมือถือนึกว่าเบอร์ใครแต่ก็นึกไม่ออก
“สวัสดีค่า.....” จะใครก็ช่าง ส่งเสียงหวานไว้ก่อนไม่เสียหาย พี่โต้งหันมามองหน้าเมื่อได้ยินเสียงหนูหวานเยิ้มของหนูแล้วหรี่ตาใส่ ถึงกับเดินหนีไปขึ้นรถ หนูเข้าไปนั่งในรถปิดประตูแล้วคุยโทรศัพท์ต่อ
“อ้าว....เดย์เหรอ ว่าไง....ฮะ เข้าห้องไม่ได้! ทำไมอ่ะ.... ทำกุญแจหาย... กรรม แล้วตอนนี้อยู่ไหน อืม.... อยู่นั่นก่อนเดี๋ยวแวะไปหา” หลังวางสายหนูหันไปมองคนข้างกายยังไม่ทันอ้าปาก ก็ต้องชะงักเมื่อเจอหน้าบูดๆ เหมือนคนท้องผูกมาสิบวัน
“ใครโทรมาคะ น้องฐา” ทำเสียนิ่งๆ มา ทำให้พลอยเย็นสันหลังวาบอีกแล้ว เฮ้อ....
“เอ่อ...เพื่อนค่ะ”
“เพื่อน....เพื่อนน้องฐาไม่มีชื่อเหรอคะ” ออกแนวหาเรื่องนะคะเนี่ย
“มีชื่อค่ะ ชื่อเดย์ ... เรียนมนุษย์ เป็นรูมเมทหนู จะเอาข้อมูลอะไรอีกไหมคะ”
“ไม่แล้ว... ถามไปอย่างนั้นแหละ ทำไมต้องหน้าบูดด้วย” ถามยิ้มๆ มีการหยิกแก้มหนูอย่างเอ็นดูอีก ต่างหาก ชิ กลบเกลื่อน
“เปล๊า.... ไม่ได้หน้าบูดซะหน่อย”
“นิสัยประชดปะชันเก่งเนี่ยคงรักษายากหน่อยเนอะ”
“ค่ะ คงยากพอๆ กับนิสัยคิดเองเออเองของใครบางคนแถวนี้แหละ” จิกกัดพอหอมปากหอมคอก่อนจะทำเสียงอ่อนๆ เหมือนจะขอร้อง “ทำไมไม่หัดเชื่อใจหนูบ้างล่ะ”
“ก็ดูสิ นี่ขนาดเบอร์ในเครื่องไม่มีแล้วนะ ยังมีใครต่อใครโทรมาตั้งมากมาย” มากมายที่ไหนก๊าน.... สองคนเนี่ยนะ
“เขาโทรมาธุระมั่งเหอะ” เถียงกลับไปก่อนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ “สรุปว่าที่บอกว่าเผลอลบไปน่ะไม่จริงใช่ไหมคะ ที่จริงตั้งใจลบ กลัวหนูจะโทรไปหากิ๊กล่ะสิ” หนูคาดเดาไปตามท่าทางมีพิรุธนั่นทันที
“พี่ไม่ได้พูดสักคำ”
“แต่คิด! พี่เนี่ยกวนประสาทกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะคะ”
“ปรักปรำ ไม่ได้พูดแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ”
“ค่าๆ หนูเนี่ยมันโง่ คงตามความคิดคนฉลาดๆ แกม....โกง... อย่างพี่ไม่ทันหรอกค่ะ เฮ่อ จะบอกอะไรให้นะคะ ถ้าหนูมีกิ๊กจริง ถึงพี่จะลบเบอร์ในเครื่องหนูทิ้งก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ หนูไม่โทรไป เขาก็โทรมาได้อยู่ดี ถ้าระแวงมากนักทำไมไม่ยึดเครื่องยึดซิมไปเลยล่ะคะ” หนูบอกไปอย่างมีเหตุมีผล อีกฝ่ายยื่นแขนยาวๆ มาตรงหน้าทำให้หนูต้องมุ่นคิ้วหันไปมองคนข้างกายด้วยสายตาประหลาดใจอย่างยิ่งยวด
“เป็นความคิดที่ดีค่ะ” ตอบกลับมายังไม่ชักมือที่ยื่นค้างไว้กลับไป
“พี่จะเอาจริงๆ เหรอ” น้องฐาโวยวายหลับไปดังลั่น อีกฝ่ายจึงยอมหดมือกลับไป
“พี่ไม่ได้พูดว่าจะเอา แต่ถ้าจะให้พี่ก็ไม่ปฏิเสธค่ะ แล้วน้องฐาจะโมโหทำไมล่ะ หนูเป็นออกความเห็นนะคะไม่ใช่พี่”
“หนูประชดมั่งเหอะ” หนูแหวกลับไปทันที แทนที่จะสำนึกผิดอีกฝ่ายกลับหัวเราะเบาๆ มาสะกิดต่อมเสียอีก ทำให้น้องฐาอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาอีกแล้ว เมื่อนึกได้ว่าโดนอีกฝ่ายแกล้งปั่นหัวเล่นอีกจนได้สิน่า ตาพ่อค้าตับเจ้าเล่ห์ หนูยื่นสมบัติปัจจัยที่ห้าของมนุษย์นั่นคือมือถือของตัวเองไปตรงหน้าพี่โต้งเพื่อตัดปัญหา พี่โต้งมองของในมือกับหน้าของหนูสลับกันไปมาด้วยสายตาแสดงถึงคำถาม
“เอาไปสิคะ ถ้าอยากได้มากนัก จะได้เลิกคิดมาก เลิกสงสัยสักที”
“บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกประชดสักที พี่แค่แกล้งหนูเล่นๆ เท่านั้นไม่ได้จะยึดไปจริงๆ สักหน่อย”
“ไม่ได้ประชดแล้วนะรอบนี้ ถ้าอยากได้ก็เอาไปเถอะ ถ้าจะทำให้สบายใจขึ้น จะได้รู้สักทีว่าหนูอ่ะบริสุทธิ์ใจขนาดไหน” พี่โต้งรับมือถือหนูไป หนูเบนหน้าเบื่อๆ ไปมองนอกกระจก
“เอามือถือให้พี่แล้วหนูใช้อะไรล่ะคะ?” ยังมีหน้ามาถามอีก
“ไม่ต้องใช้ก็ได้ ยังไงเบอร์ก็ไม่มี โทรหาใครไม่ได้อยู่แล้วนี่” หนูบอกเหวี่ยงๆ หางตาเห็นแวบๆ ว่าพี่โต้งยื่นบางอย่างมาแตะที่แขนหนู ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะคืนโทรศัพท์ให้ แต่อารมณ์นี้ก็ทิฐิสูงค่ะเชิดอย่างเดียวไม่สนใจ
“พี่อยากได้นักก็เอาไปเถอะน่า หนูไม่เอาแล้ว”
“รู้แล้ว ก็ไม่คืนแล้วไง จะเก็บไว้ให้สักพัก” บอกมาแต่ยังไม่ดึงโทรศัพท์คืนไปหนูก็เลยก้มลงมองที่แขนตัวเอง โทรศัพท์ที่พี่โต้งยื่นให้มันไม่ใช่ของหนูหรอกค่ะ มันเป็นของพี่เขาต่างหาก
“นี่มันของพี่นี่แล้วเอามาให้หนูทำไม”
“พี่เก็บมือถือหนู หนูก็เก็บของพี่ไว้ ก็จะได้ยุติธรรมไง ไม่ดีเหรอ”
“แล้วถ้ามีใครโทรมาจะบอกว่ายังไง”
“ก็บอกว่าแลกมือถือกันใช้ หยิบผิด ก็ได้”
“แล้วถ้ามีคนถามว่าเป็นอะไรกัน จะให้หนูตอบว่าไง”
“แล้วแต่สิ อยากบอกว่าเป็นอะไรก็บอกไปเถอะ” โห กล้าชะมัด
“อือ...คนรู้จัก” เงียบ..... “รุ่นน้อง.... ถ้าบอกว่าเป็นแฟนได้ไหมล่ะคะ” แอบถามลองเชิงไปอย่างนั้นแหละค่ะ ถึงจะบอกว่าไม่ได้ก็เข้าใจดี
“ตามสบาย จะบอกว่าแฟนหรือบอกว่าเมียก็ได้ ขออย่างเดียว.....” หนูหันไปมองหน้าพี่โต้งอย่างตั้งใจฟัง “อย่าบอกว่าเป็นผัวพี่ก็พอแล้ว”
“อร๊ายยยยย ใครมันจะไปพูดแบบนั้น” หนูรีบตอบกลับไป พี่โต้งไม่ได้ตอบแต่หัวเราะในลำคอไม่หยุด
“แล้วสรุปตอนนี้น้องฐาจะไปไหน” เปลี่ยนเรื่องทันควัน ลืมไปว่ายังไม่ได้ออกเดินทางกันเลย
“เอ่อ... จะกลับหอน่ะค่ะ พอดีว่าเพื่อนเข้าห้องไม่ได้ เอากุญแจไปให้มันแป๊บ”
“แล้วไม่กินแล้วเหรอไก่อ่ะ”
“เลี้ยงก็กินไม่เลี้ยงก็ไม่กินค่ะ เท่านั้น” พี่โต้งพยักหน้ารับก่อนที่ขยับรถถอยหลัง
พี่โต้งมาส่งหนูที่หน้าหอชาย ทำท่าจะตามออกมาด้วย ที่จริงก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะคะ แต่รู้สึกเขินมากกว่าที่จะมีคนเดินเข้าหอในไปด้วยเลยต้องรีบปราม
“พี่ไม่ต้องไปหรอกค่ะ หนูไปแป๊บเดียวรอในรถก็ได้” อีกฝ่ายพยักหน้าให้อย่างไม่เต็มใจนัก
“ไม่ไปก็ได้แต่น้องฐาต้องใส่เสื้อคลุมลงไปด้วยนะคะ” มีการต่อรอง หนูก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกค่ะ ใส่เสื้อแจ๊กเกตพี่โต้งออกไปตามคำบัญชา
คุณลุงยามคนเมื่อคืนไม่อยู่แล้ว คงออกเวรไปหลับไปนอนแล้ว โชคดีไป เลยเดินสะดวก เดย์นั่งรออยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าหอ หนูส่งกุญแจให้มันไป
“เมื่อคืนไปนอนไหนมา ถึงไม่กลับหออ่ะ” เดย์ถามกลับมา มีแววจับผิด
“อ๋อ ไปนอนกับเพื่อนน่ะ” ไม่ได้อยากจะปิดบังหรอกนะคะ แต่พูดว่าเพื่อนแล้วมันง่ายกว่าเท่านั้นเองจะได้ไม่มีคำถามมาให้วุ่น อีกฝ่ายพยายามกลั้นยิ้มส่งสายตาล้อเลียนตอนที่ถามกลับมาว่า
“เพื่อนเหรอ นึกว่ารุ่นพี่เสียอีก” หนูมองมันตาโตอย่างตกใจ
“รู้ได้ไงอ่ะ” ถามไปอย่างตกใจไม่คิดว่าจะเจอคำถามแบบนี้
“ก็เสื้อแจ๊กเกตตัวที่ฐาใส่อยู่อ่ะ มันเป็นแจ๊กเกตคณะใช่ไหมล่ะ ส่วนใหญ่มีแต่ปีสองขึ้นไปเท่านั้นแหละถึงจะมี” อีกฝ่ายตอบมาขำๆ หนูได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เหมือนทำความผิดอะไรมาแล้วโดนจับได้อ่ะค่ะ มันทำหน้าไม่ถูกเลย
“แล้วนี่จะออกไปข้างนอกอีกเหรอ ถึงได้เอากุญแจให้เรา”
“อืม จ้า ออกไปกินข้าวอ่ะ” ตอบอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ
“เหรอ ทานให้อร่อยนะฐา เออ.... คบเด็กวิท- ยาระวังไว้หน่อยล่ะ ผ่าท้องกบบ่อยๆ เดี๋ยวลามมาผ่าท้องเราด้วยอีกคนจะยุ่ง” ยงัมีหน้ามาแซวอะไรสยองๆ
“บ้า เดย์ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า” หนูโวยวายกลับไป แต่อีกฝ่ายเอาแต่หัวเราะ
“ล้อเล่นๆ ไปเถอะเดี๋ยวพี่เขารอ ขอบใจนะฐาที่เอากุญแจมาให้” คนรอบข้างเป็นอะไรกันไปหมด ชอบแกล้งคนน่ารักอย่างหนูจริงเชียว
“อือไปนะ” บอกเดย์แล้วเดินออกไปหน้าหอ
ถึงว่าสิ ว่าทำไมให้ออกมาคนเดียวง่ายจัง ที่แท้ตัวไม่ออกมาด้วยดันส่งเสื้อมาแสดงความเป็นเจ้าของซะอีก
หมั่นไส้นัก.....ตาพ่อค้าเจ้าเล่ห์
......................................................................
เถียงกันตลอดทางแบบนี้ เมื่อไรจะได้ไปกินไก่หว่า o18 ฮาๆๆๆๆ :laugh:
ขอบคุณ heefever สำหรับรูปนะคะ
ใครเอารูปมาโพสท์ เซพอย่างเดียวเลย ฮาๆ
เอ้อ ลืมขอบคุณ love2y ที่เอาคลิป ฮีซอลมาฝากค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=uGUwh7UFlrA
(ใส่ไม่เป็นเหมือนกันค่ะ ฮา)
ขอบคุณ sam3sam ช่วยลงไว้ให้ที่ รีพลายที่ #1734 ข้างล่างค่ะ
ดูแล้วน่ารักมาก เหมือนผู้หญิงมากๆเลยอ่า
ที่จริงแล้วนิชอบฮีชอลมาตั้งนานแล้วอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร เพราะไม่ใช่แฟนตัวยงของ sj
เคยดูmv เพลง u ตอนนั้น ฮีชอลไว้ผมยาว รู้สึกว่าเท่ห์มากเลยค่ะ แล้วพอเปลี่ยนทรงผมนิก็จำไม่ได้ว่าคนเดียวกัน ฮาๆ ขอบคุณมากค่ะ
-
พี่โต้งไม่ค่อยหวงเล้ยยย
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักๆ
คุณพี่โต้งนี่ขี้หวงจริงๆเล๊ย
-
ยียวนกันทั้งคู่อ่ะ
ว่าแต่ พี่โต้งนี่ขี้หวงเอาเรื่องเหมือนกันเนาะ :m12:
-
อืมตัวไม่ลงแต่ส่งเสื้อแสดงความเป็นเจ้าของแทนคิดได้เนอะพี่โต้งอย่างว่าน้องฐาน่ารักนิ
-
ฮึ.. หวงออกนอกหน้านอกตาจริงจริ๊งนะนายไก่โต้งตับหวาน
ต้องแสดงความเป็นเจ้าของเสมอๆ ตลอดเวลาเลยนะ
-
พี่โต้งเจ้าเลห์จริงๆด้วย อิอิ
-
:laugh:
อิพี่โต้งขี้หวงงง
-
พี่โต้งแผนสูงตลอดอ่ะ ทำตัวน่ารักๆแบบนี้ไปนานๆนะ อย่าทำตัวงี่เง่าเหมือนที่ผ่านๆมาล่ะ
น้องฐาของพี่จะได้มีความสุขจริงๆซะที อิอิ ปลาบปลื้ม >_<
ปล. อิมเมจตัวละครที่คุณนิเลือกมา ไม่รู้ว่าบังเอิญรึเปล่า เพราะซอกเองก็สนิทกับคิมฮีนะ ยิ่งฮงกิยิ่งสนิทคิมฮีใหญ่เลย ไปก๊งด้วยกันบ่อยมาก
พี่เป็นแฟนคลับ SJ ค่ะ วงนี้มีความรั่วความฮาสูงมาก พี่ชอบ แต่ละคนไปเล่นตลกคาเฟ่ได้เลย ได้ดูคลิปวาไรตี้ยิ่งรักเด็กพวกนี้ 5555+
-
น้องฐาก็น่ารัก อิพี่โต้งก็โคตระขี้หึง
-
555+มีกันท่าด้วยนะไก่ตัวนี้เนี่ยร้ายจริง
แต่พ่อค้าแกน่ากระทืบเน้อ ชอบบหลับตอนเวลาสำคัญทุกที
-
เจ้าเล่ห์ได้อีกนะอิพี่โต้ง :m12:
จะหึงจะหวงจะห่วงน้องฐา คนอ่านไม่ว่า แต่อย่างี่เง่า..โอเค๊ :o10:
++++++++++
ช่วยลงคลิปคิมฮีให้จ้า
http://www.youtube.com/v/uGUwh7UFlrA
-
ดีกันนานๆๆๆๆๆ นะจ๊ะ
อย่าทะเลาะกันอีกล่ะ :call:
-
น่ารักนะครับ มาต่อเร็วๆ
-
หลงน้องฐาซะแล้ว :laugh:
:call:
-
แค่เสื้อ พี่โต้งก้เอานะค่ะ
555555555555
ขี้หึงจริงอะไรจริง
-
พ่อค้าไก่นี่รอบคอบสุดๆ เกินจะฮา :m20: :m20: :m20:
-
พี่โต้งแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของซะ น่ารักอ่ะ
-
โอ๊ย ผู้ชายคนนี้ ขี้หึงมากมายอย่างแรง
55555
-
:laugh: พ่อค้าตับขี้หวง แต่ก้น่าร๊ากกกกกกกกกกกก :-[
-
พี่โต้ง o13
:L2: :L2:
-
o13 o13
-
เป็นคู่ที่เหมาะสมราวกับ สกรู กับ รูน็อต ทีเดียวเชียวครับ
ขอบคุณสำหรับ คลิป ที่แนบมา ฮาแทบตกเก้าอี้ (แม้จะฟังไม่รู้เรื่อง 555)
-
โอ๋ๆๆๆ
อย่าเคืองเลยน้องฐา
พี่โต้งเขาแต่อยากประกาศความเป็นเจ้าของ :haun4:
-
อิพี่โต้งนี่เป็นเอามากนะ
^^
-
พี่โต้งโคตรฮา อะ หวงเวอร์ๆ
สมควรดีใจดีไหมเนี้ย มีแฟนขี้หึงเนี้ย
-
ไก่โต้งขี้หวงว่ะ :laugh5:
-
เจ้าแผนการจริงๆ เลย พี่โต้งเนี่ย
-
พี่โต้งแอบเจ้าเล่ห์อะ ถึงว่าอยู่ว่าทำไมยอมให้ฐาไปคนเดียวง่ายๆ
-
ฮาาาา น้องฐาโดนเติม's ให้เห็นจะๆ แบบนี้แล้วคงไม่มีใครอยากหาเรื่อง แต่สงสัยว่าไมน้องฐา
ไม่รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองก่อนออกไปกินไก่กับพี่โต้งอะ
-
o13
พี่โต้ง
-
แค่เสื้อก็ยังจะเอา - -lll
-
พี่โต้งตลอดเลยนิ หวงเนียน ๆ ตลอด
-
อิพี่โต้งประกาศเอกราชผ่านเสื้อคลุมเหรอ ให้มันรู้ซะมั่งน้องฐา หน่ะ ของใคร
-
5555 ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ
คุณพ่อค้ากะน้องฐาจะฮาไปไหน
แถมแลดูเป็นห่วงเป็นใยกันจังด้วย
มาต่อเร็วๆนะจ้าตัวเองงง
-
เห้อออ ประชดกันไปกันมา
เมื่อไหร่จะพูดดีดีกัน
-
น่ารักดีนะตอนนี้
การประชดกน คือ เอกลักษณ์ของคู่นี้ใช่ไหม เราจะได้ทำใจยอมรับ
แต่พี่โต้งก็เหลือเิกินนะ
-
น่ารักคะๆๆๆ
ฮ่าๆๆ
-
ยอมความเจ้าเล่ห์ของฮีจริงๆ หุหุ o13
-
คงอีกนานกว่าจะรู้ความจริงใช่ป่ะไอ้คู่นี้น่ะ
-
คนขี้หวงงงงงงงงงงง
-
พี่โต้ง....คิดได้ไง 555+ สุดยอด ^^
-
อ่อยยยย,,
น่ารักจังเลยนะ ใส่เสื้อก็แสดงความเป็นเจ้าของได้แล้ว
ฮ่าๆๆๆ
ชอบบบบบ น้องฐาน่ารัก !!
-
พี่โต้งตอนนี้น่ารักนะจ๊ะ ชอบๆ มีแลกมือถือ มีกันท่าด้วยเสื้อ ทั้งหึงทั้งหวง แสดงว่ารักน้องฐามากล่ะซี๊ ปลื้มแทนน้องฐาอ่ะ :impress2:
-
น้องฐาน่ารักจังเลย อิพี่โต้งน่าหมั่นไส้นิดๆแหละ
-
แผนสูงจริงนะพ่อค้าตับนี่
ไม่ต้องแสดงตัวก็รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว
-
ตอนนี้อิพี่โต้งมันน่ารักเนอะ มีการส่งเสื้อมาแสดงความเป็นเจ้าของอีก
-
น้องฐาน่าร๊ากกกก :กอด1:
-
อ๊ะหูย พี่โต้งมาแบบเหนือเมฆมากค่ะ
เล่นหึงหน้ามืดแบบนี้ ฐาต้องระวังตัวมากๆซะแล้วหละ
-
เป็นพระเอกนิยายที่ขี้หึงขี้ระแวงดีจริงๆ...
แต่เห็นน้องฐาปรับตัวก็ชื่นใจ
อีกหน่อยคงได้เห็นพี่โต้งปรับความคิดบ้าง
อร๊างงงง มาต่อไวๆ นะค้าาา
-
ตอน 32 น้องฐามีคนเดียว....
“พี่โต้ง!!!” ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปนั่งบนรถน้องฐาก็เปล่งเสียงเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงอันดังทันที ดวงตาจ้องเขม็ง เหมือนพยายามเค้นคอจำเลยให้ยอมสารภาพผิด
“คะน้องฐา” จำเลยดูท่าจะยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมีความผิดติดตัว
“พี่อย่าบอกนะว่าพี่จงใจให้หนูใส่เสื้อคณะออกไป เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของอะไรอย่างงี้” หลังจากเห็นใบหน้าจริงจังของหนู แทนที่พี่โต้งจะสลด ไม่ค่ะ ยังพยายามกลั้นขำ (แต่ไม่สำเร็จ)
“ค่ะ...พี่จะไม่บอก หึหึ” หัวเราะทำซากอะไรคะ ไม่ขำสักนิดนะคะ ณ จุดนี้
“หนูไม่เชื่อ” เถียงกลับโดยไม่ต้องคิดค่ะ
“เหรอ.... งั้นก็ตามใจ เพราะพี่คงไม่บอก แต่ถ้าน้องฐารู้เองก็ช่วยอะไรไม่ได้ล่ะนะ” เอ๊ะยังไง
“อ้าว สรุปยอมรับมาแล้วใช่ไหมว่าเรื่องจริง?” ยังค่ะ ยังไม่จบยังหัวเราะไม่เสร็จ น่าโมโหสุดๆ
“เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย” โวยวายเสียงดังทำหน้ามุ่ยเหมือนไม่พอใจอย่างยิ่งยวด
“ถ้าเรื่องจริง...แล้วไงล่ะ พี่ก็แค่อยากให้คนอื่นเขารู้ว่าน้องฐามีแฟนแล้ว ซึ่งความจริงถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ” นั่นสิคะ ถ้าไม่ได้สังเกตหรือไม่ได้คิดอะไรก็คงไม่มีปัญหา ขนาดน้องฐายังไม่รู้เจตนานั่นเลย แล้วทำไม เดย์มันต้องตาดีแล้วก็คิดลึกด้วยก็ไม่รู้
หนูได้แต่ขมวดคิ้วไม่รู้จะหาเหตุผลหรืออะไรมาเถียงได้ เพราะความจริงหนูไม่ได้ไม่พอใจอะไรหรอกค่ะ ก็แค่รู้สึกแปลกกับความขี้หึงของพี่โต้ง และอึ้งกับวิธีการแสดงความเป็นเจ้าของ (และกันท่า) แต่ละอย่าง ที่ลึกซึ้งจนไม่คิดว่าแกจะคิดออกมาได้ ก็เลยมาถามเพื่อความแน่ใจเท่านั้นเองว่าเรื่องจริงหรือบังเอิญกันแน่
“ทำไมล่ะ? น้องฐาไม่อยากให้คนอื่นรู้เหรอคะว่าเป็นแฟนพี่” อีกฝ่ายทำเสียงแสดงความน้อยใจมาซะงั้น อ้าว... ไหงกลับผิดเป็นถูกไวแท้
“เปล่านะ” หนูรีบตอบกลับไปทันทีไม่อยากให้พี่แกรู้สึกไม่ดี แต่ท่าทางจะ....ไม่ทัน...
“พี่ขอโทษนะที่วุ่นวายมากไปหน่อย ถ้าอายมากก็กลับไปเถอะ ไม่ต้องไปกินข้าวด้วยกัน ไม่ต้องไปไหนด้วยกันทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวคนอื่นเขารู้” พูดจบมีการหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยค่ะ
อร๊ายยยยย อย่าทำเสียงแบบนี้ โอ๊ย...น้องฐาใจจะขาด...
ง้า....ม่ายยยย.... โฮ....พี่โต้งงอนแล้ว
อร๊ายยยย ไม่เอาๆ จะกินไก่ ไม่กินมาม่านะค้า.....
“พี่โต้ง...หนูขอโทษ หนูไม่ได้โกรธนะ ก็แค่อายนิดๆ แค่เขินหน่อยๆ เท่านั้นเอง” หนูบอกไปเสียงอ่อน กอดแขนอีกฝ่ายไว้แน่น เอาหัวซบไหล่ถูไปมาอย่างอ้อนๆ
“ไปกินไก่กันนะ น้องฐาหิวไก่ ชอบไก่ รักไก่มากๆ พี่ไก่อย่างอนน้องฐาเลยนะ” ทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนไปเรื่อยอย่างไร้สาระ งุ้งงิ้งอยู่ไม่นานพี่โต้งแกก็หลุดขำเบาๆ นึกว่าจะแน่ เจอมารยาสาไถของน้องฐาเข้าไป สิบโต้งก็ต้องยอม ฮุฮุ (หัวเราะอย่างสะใจ)
“หายโกรธแล้วใช่ไหมคะ” น้องฐาเงยหน้าขึ้นทำตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร (หรือน่าหมั่นไส้ก็สุดจะเดา)ใส่คุณพ่อค้าตับเส้นตื้นที่ขำให้ความรั่วของหนูไปเมื่อครู่ มือใหญ่วางบนศีรษะของหนูแล้วจับโยกไปมาอย่างเอ็นดู (หรือสะใจก็ไม่ทราบ)
“ค่ะ โชคดีนะคะ ที่พี่เป็นคนใจดี ก็เลยหายโกรธง่าย” เหรอคะ? หลงตัวเองได้อีกค่ะพี่ น้องฐาว่าคุณพี่แอบเนียนมากกว่า เพราะเท่าที่คุยกันมาหนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย พอจะงอนขึ้นมาอีกฝ่ายก็เนียนงอนแทนปล่อยให้หนูง้อไปซะเฉยๆ อยากจะบ้า ลื่นเป็นปลาไหลจนตามไม่ทันเลย คนอะไรเนี่ย
“ว่าแต่ไปตั้งนาน พี่นึกว่าน้องฐาจะไปเปลี่ยนชุดด้วยซะอีก” เอ๊ะ! นั่นสิ อุตส่าห์เข้าหอได้แล้ว ทำไมน้องฐาไม่เปลี่ยนชุดรุงรังๆ ชุดนี้ออก แล้วไปหาชุดน่ารักๆ ใส่เนี่ย พาราดะจริงฉัน....
“หา...จริงสิ หนูลืม...งั้นแป๊บนะคะ หนูออกไปเปลี่ยนชุดก่อน” หนูรีบบอกทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ทำท่าจะออกจากรถ แต่พี่โต้งดึงแขนหนูไว้ไม่ให้ไปไหนค่ะ
“เดี๋ยว พี่ว่าไม่ต้องไปหรอก เอาไว้ไปหาชุดที่ห้างเอาแล้วกัน”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ”
“แค่เอากุญแจไปให้อย่างเดียวยังไปซะนานเลย ถ้าไปเปลี่ยนชุดอีกรอบพี่หลับไปสามตื่นน้องฐาก็คงยังไม่กลับมาหรอกมั้ง”
“เว่อร์ไป คราวนี้จะรีบไปรีบมาค่ะสัญญา”
“ไม่.... พี่ไม่อยากให้น้องฐากลับไปนี่” ดื้อจริ๊งไก่ตัวนี้ น้องฐาคิ้วขมวดอย่างไม่เข้าใจ
“พี่เป็นอะไรอีกคะ อย่าบอกนะว่าหวงหนู ขนาดว่าไม่อยากให้กลับห้องอีก กลัวหนูจะเข้าไปจู๋จี๋กับเมทหรือไง?” หนูแอบพูดไปมั่วซั่วเท่านั้นแหละค่ะไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่ออีกฝ่ายเงียบไม่ตอบแต่ใช้สายตาจ้องเป๋งมองมาเหมือนไม่พอใจในคำพูดนั้น หนูก็ตาโตขึ้นมาทันที ทั้งขำและกลุ้มกับความคิดมากแล้วก็ขี้หวงขั้นเทพอย่างนั้น
“โธ่ พี่คะ อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งนานถ้ามันจะเอาหนูเป็นแฟนน่ะ คงเป็นไปนานแล้ว คงไม่ยืดเยื้อมาจนป่านนี้หรอกค่ะพี่”
“ใครจะรู้ ถึงพี่ชอบตอนน้องฐาแมนๆ มากกว่าทำตัวออกสาวก็เถอะ แต่กับคนอื่นก็อาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ได้”
“พี่ล่ะก็ อย่างหนูเคยแมนกับเขาเหรอคะ จำไม่เห็นได้เลย” หนูหัวเราะคิกคัก แบบเหมือนจะน่ารัก
“ก็ตอนแรกๆ ที่ผมยังไม่ค่อยยาวเท่าไร ไม่ถึงกับแมนมาก แต่เวลานิ่งๆ ไม่พูดคะขา ไม่แต่งหน้าแต่งตาก็ดูไม่ออกใช่ไหมล่ะ แต่ดูตอนนี้สิ น้องฐาทั้งต่อผม กันคิ้ว รู้สึกว่าสวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย”
“อุ๊ยตาย.....พี่โต้งก็” หนูยิ้มหน้าบานบิดกายม้วนต้วน มีแอบตีแขนคนข้างกายไปหนึ่งทีระบายความเขินอีกต่างหาก “พูดอะไรก็ไม่รู้”
“เห็นแบบนี้แล้วแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ” พี่แกมองท่าทางน่ารักๆ ของหนูแล้วยิ้มเจื่อนๆ
“แปลกยังไงเหรอคะ”
“ก็..พี่ไม่เคยคบกับผู้ชายที่....เอ่อ...เรียกว่ายังไงดี...ออกตัวแรงแบบนี้” หนูว่าฟังแหม่งๆ นะคะ ทำไมพี่ไม่พูดมาตรงล่ะคะว่า ไม่เคยคบผู้ชายแรดๆ เท่านี้มาก่อน เชอะ!!
“แล้วไงอ่ะ ไม่เคยก็ถูกแล้ว พี่ก็บอกเองว่านี่ว่าพี่ไม่ชอบกะเทยอนี่นา ... อย่าบอกนะว่า....นึกเปลี่ยนใจไม่ชอบหนูขึ้นมาอีก” ส่งคำถามนั้นไปพร้อมดวงตาสั่นไหว ริมฝีปากเบะเตรียมปล่อยโฮได้ทุกนาที
แง้................................กระซิก ๆ
“คนใจร้าย ฮือๆๆๆๆๆ” หลับตาปี๋บีบน้ำตาทันที ถ้าไม่ได้อยู่ในรถจะลงไปนอนดิ้นพราดๆ เหมือนเด็กจะเอาของเล่นให้ดูเลย แง้...
ยังไม่ทันน้องฐาจะบีบน้ำตาให้ไหลให้สำเร็จ...อีพี่โต้งก็คว้าคอหนูเข้าไปหาซะก่อนโอบหนูให้ลงไปซบอกพี่เขาทันทีพลางกอดปลอบ
“โอ๋ๆๆๆ ไม่ใช่อย่างงั้น อย่าเพิ่งร้องไห้สิคะ แค่บอกว่าไม่คิดว่าจะชอบผู้ชายที่ออกสาวแบบนี้ได้ แต่ตอนนี้ก็ชอบไปแล้วอยู่ดี อย่าเพิ่งตีโพยตีพายสิ” คุณพี่ช่วยปลอบโยนหนูพร้อมทั้งลูบหัวลูบหางเอ๊ย หัวอย่างเดียวค่ะ น้องฐาไม่มีหางนะคะ
เฮ้อ...ฟังแล้วสะเทือนใจอีกแล้วสิ ค่อยเงยๆ หน้าขึ้นจากอกพี่เขา แล้วส่งสายตาสำนึกผิดไปให้...
ขอโทษนะคะที่น้องฐาสวย ขอโทษจริงๆ ที่น่ารัก ขอโทษม้ากมากที่คล้ายผู้หญิง
ก็ใครมันจะไปรู้ว่าจะได้กลับมาคบกันอีกครั้ง แล้วก่อนหน้านั้นพี่โต้งก็ไม่ได้บอกน้องฐาให้ชัดๆ ซะหน่อยว่าชอบน้องฐาตอนแมน (เคยมีตอนนั้นจริงๆ เหรอ ยังนึกไม่ออกเท่าไร) โอ๊ะไม่ใช่ค่ะ เก๊กแมนมากกว่าน่ารักน่าชังแบบนี้
“ถ้าหนูรู้ว่าพี่ไม่ชอบ หนูก็คงไม่ไปต่อผม แต่ตอนนี้ต่อมาแล้วอ่ะ ทำไงได้ พี่คะ ยังไงๆ หนูต่อผมมาราคาเป็นพันนะคะ ถ้าจะให้เอาออกหนูก็เสียดายอ่ะ ขอเก็บไว้ชื่นใจสักเดือนก่อนได้ไหมอ่า” มีการต่อรองเล็กน้อยเพื่อความสวยในอนาคต
“คิดไปถึงไหน พี่ไม่ได้บอกให้เอาเอาออกสักหน่อย ชอบอะไรก็ทำ อยากเป็นแบบไหนก็เป็นเถอะ พี่คงไม่บังคับให้เราเป็นอย่างที่พี่ชอบ เพราะถึงน้องฐาจะไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ชอบ พี่ก็ชอบน้องฐาไปแล้วอยู่ดี ชอบมากขนาดนี้สงสัยจะถอนตัว ถอนใจลำบากนะเนี่ย”
อร๊ายยยยย ฟังแล้วมันลอยๆ ยังไงก็ไม่รู้แฮะประโยคนี้
หวานเว่อร์อ่ะค่ะ เขิน....
หลังจากยิ้มตาปิดมีความสุขอยู่ได้แป๊บนึงก็หันไปถามคำถามทีเล่นทีจริงด้วยใบหน้ายิ้มๆ ค่ะ
“ถ้าชอบหนูมากจริงๆ ทำไมไม่หัดเชื่อใจหนูบ้างล่ะคะ” ท้ายๆ มีแววน้อยใจนิดๆ
“แล้วพี่บอกตอนไหนว่าไม่เชื่อหนูล่ะคะ”
“บอกจากการกระทำไงคะ” ก็ขี้หวงออกปานนั้น
“พี่ไม่ได้ไม่เชื่อน้องฐาค่ะ แต่พี่เชื่อใจตัวเองมากกว่า” อร๊ายยยยยย หมายความว่าไงคะนี่
“เชื่อว่าหนูเจ้าชู้โดยสันดานน่ะเหรอคะ” จีบปากจีบคอถาม อีกฝ่ายยังมีหน้ามายิ้มบางๆ พลางส่ายหน้าปฏิเสธอีกแน่ะ ปฏิเสธไปทำไมคะ? ก็ไม่ต้องพูดอะไรหนูก็ถอนใจย่างฉุนเฉียวแล้วล่ะค่ะ สะบัดหน้าพรืดมองออกนอกรถเฉย
“พี่เชื่อว่าพี่รักน้องฐาต่างหากล่ะคะ....” ชิ...เชื่ออะไรแบบนั้นยะ....
หือ... ว่าไงนะ แค่นั้นหนูก็ตาแทบถลนแล้วค่ะ หันขวับไปหาอีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมน้องฐาไม่อยากให้พี่หึง แล้วก็หวงน้องฐาล่ะคะ ทั้งๆ ที่สิ่งเหล่านั้นมันสามารถแสดงออกว่าพี่รักและใส่ใจหนูไม่ใช่เหรอ ช่วงเวลาที่เราไม่มีกัน แค่เดือนหนึ่งมันก็มากพอแล้วล่ะ พี่ไม่อยากให้อะไรก็แล้วแต่เข้ามาทำให้ต้องแยกจากกันอีกเท่านั้นเอง ถึงจะขี้หวง และเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็ทำไปเพราะรักนะคะ จะไม่เห็นใจกันบ้างเหรอ?” นั่นสิ ปกติ มีอะไรก็เอาตับมาล่อทุกที เลยเห็นแต่ตับมาก่อนตลอด....
คราวนี้จะเอาหัวใจมาล่อรึ?
ใครจะรู้ ถ้างดตับ มากินใจแทนบ้างอาจจะดีกับสุขภาพกายมากกว่าก็ได้เนอะ
“หัวใจของพี่มีดวงเดียวนะคะ พี่มอบหมายให้น้องฐามีหน้าที่เก็บไว้ ” ท่อนนี้ฟังแล้วเบิกบานใจค่า
ใจมันลอยๆ อีกแล้วอ่ะค่ะ โอ๊ย...เหมือนเป็นคนมีความมีความสุขยังไงก็ไม่รู้นะคะ
“ส่วนน้องฐามีคนเดียว พี่ก็มีหน้าที่เก็บน้องฐาไว้เช่นกัน ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนพี่ก็จะทำค่ะ”
:o
เอ่อ.... แต่ไอ้ท่อนท้ายเนี่ย ฟังแล้วมันแปลกๆ ยังไงชอบกลนะคะ จะซึ้งหรือสยองกันแน่เอ่ย... :confuse:
ช่างเถอะค่ะ .... หนูอาจจะคิดไปเอง :m28:
.....................................................................
พ่อแง่แม่งอนกันจังคู่นี้ หึหึ แต่งไปแต่งมา.... :เฮ้อ:
ยาวกว่าที่คิดวุ้ย คงไม่ได้กินไก่ละชาตินี้ กร๊ากกกกกกก :laugh:
ปล. ใครมาเม้นตอนที่แล้ว.....บวกหนึ่งให้ทุกรี....
รักนะคะ :กอด1: :L2:
-
อิตาพี่โต้งเจ้าเล่ห์ตอนนี้มาแบบหวานนะเนี่ย แต่คู่นี้ยังไงก็อดต่อล้อต่อเถียงกันไม่ได้เลยนะ ^____^
:pig4:
-
คนเขียนไปโด๊ปซุปไก่โต้งที่ไหนมานี่ ช่วงนี้ขยันอัพจัง คนอ่านได้กำไรไปเต็มๆ :L2:
ขอบคุณมากๆ ค่า :pig4:
-
หวานขำ
:o8: :o8: :m20: :m20:
-
อิพี่โต้งหวานมากนะตอนนี้ดีใจกับน้องฐาด้วยนะค่ะแล้วไก่คงไม่ได้กินแล้วละก็บอกว่าจะกินใจ
-
พี่โต้งยังขี้หวงตลอดดดดดดดดด
แต่เขาหวงมากแปลว่ารักมากนะ น้องฐาต้องเข้าใจ
-
จะหวานไปไหนกันคระ อิจฉาาาาาาาาา :o8:
-
ไก่โต้งมาบ่อยมากเพราะหนูนิขยันอัพ พลอยทำให้เราอิ่มตับ..เอ๊ย..อิ่มใจไปกับน้องฐาด้วย
ก็ดูดิ หวานกันซะไม่มีปรึกษาใครเลย
-
ย่องมาดึกๆเนาะ
พี่โต้งขู่ยังกะถ้าน้องฐาจะตีตัวจากนี่คงมีหั่นศพกันแน่ๆ เอิ๊กกกกก o21
-
อิตาพี่โต้งนี่เจ้าเล่ห์นะนี่ o22
-
วันนี้น้องฐาก็ยังไม่ได้กินอะไรลงท้องเลย ไส้กิ่วแล้วอิพี่โต้ง
-
ฮ่าๆๆ
น่ารักกันดีจิงๆๆ
-
ชอบจังหวานกันแบบนี้ แบบแปลกๆ แต่ก็น่ารักดีทั้งอิพี่โต้งกับน้องฐา :กอด1:
-
พ่อค้าตับเจ้าเล่ห์ขี้งกและขี้หวง
-
ที่จริงไม่ได้กินตับก็ดีนะ
จะได้มีน้ำเชื่อมให้ชื่นใจบ้าง มาม่ารสตับบ่อยๆ ไม่ดีต่อสุขภาพหัวใจเราเลย
-
แหม๊ๆๆๆ พี่โต้งบทจะเน่าขึ้นมา ก็เล่นซะไปไม่เป็นเลย
-
คู่นี้ก็ฮาไม่เลิก
-
วันนี้จะได้ไปกินไก่กันมั้ยเนี่ย
หวานกันเข้าไป ฮิ้ว ว วว ว วว ! ! !
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
พ่อค้าตับหวานเวอร์อ่ะ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สุดท้ายก้หวงสินะ 5555555
-
น่ารักมากกกก
น้อง ฐา ยังสติลน่ารักเหมือนเดิม
จะเป็นแบบไหน ก็ ชอบ แหละน่าาา
หุหุ ^^
พี่โต้งนี่ก็น้ำเน่าใช้ได้เลยนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ไก่ไม่ต้องกินแล้วมั้ง
กินน้ำตาลแทนละกัน
หวานขนาดนี้อะ
-
พี่โต้งเตรียมพูดกันซีนไว้ก่อนเลยนะคะ
-
วันนี้คนเขียนทำการเสนอเมนูใหม่
"ไก่หวาน" 5555
-
อร้ายยย ตอนนี้หวานอ่ะ อ่านแล้วเขิลแทนน้องฐา> <
ตาไก่โต้งบทจะดีก็ดีซะเลยนะ ขออย่าให้ขึ้นๆลงๆอีกเลยละกันนะ
-
น้องฐาน่ารักกกก แบบนี้มีคนเดียวจริงๆ อิจฉาพี่โต้งจัง
ช่วงนี้มีความสุขต้องตัดตวงเอาไว้เยอะๆ กลัวจะมีดราม่ามาอีก :sad4:
-
นายไก่โต้งเนี่ย ทั้งน่ารักและน่าถีบในเวลาเดียวกัน
เมื่อไหร่จะเชื่อฐา(ว่ะ) อ่านแล้วบางทีปวดจิต ถ้าไม่เชื่อกันขนาดนี้นะ - -* ปล่อยฐาไปเหอะ
-
อีคุณพี่โต้งแอบน่ากลัวนิด ๆ แต่ตีความเข้าข้างตัวเองแง่บวก ๆ ไว้ดีกว่านะจ๊ะน้องฐาคนสวย
-
พี่ว่าน้องฐาไม่ได้คิดไปเองนะ เค้าเป็นตนอ่านยังคิดเลย ฮ่าๆๆ
น้องฐา= limited edition
-
มันจะหวานเกินไปมั้ง พ่อค้าเปลี่ยนเป็นมาขายน้ำตาลแทนงานนี้
-
กร๊ากกกกกกกกกก น้องฐาตกลงรักพี่โต้งนี่คิดถูกแล้วใช่ม้ายยยยย :laugh:
-
ทันกันดีนะคู่นี้
-
พี่โต้งเจ้าเล่ห์สุดๆ :interest:
:L2: :L2:
-
พี่โต้งหยอดตลอดเนอะ เขิลแทน
-
โต้งทำมาหวาน เอาใจมาล่อ มีการบอกจะใช้ทุกวิธีทางอีก น้องฐาควรกลัวจริงจัง
-
ไก่โต้ง พี่ไม่ได้ไม่เช่ือน้องฐา แต่พี่เชื่อตัวเองมากกว่า. เออดีนะ o22
ส่วนไอ้ประโยคสุดท้าย เรากำลังคิดถึงคดีโรคจิตอยู่เลยเนี่ย
-
อิพี่โต้งรักแรงนะคะ
-
ตอนแรกก็อิจฉาน้องฐานะ อิพี่โต้งมันดูรักและหวงดีจัง
แต่ก็นะ อิพี่โต้งมันรักและหวงมากไปนิดนึงนะ แอบกลัว ฮาาาาา
-
“หัวใจของพี่มีดวงเดียวนะคะ พี่มอบหมายให้น้องฐามีหน้าที่เก็บไว้ ”
ฟังแล้วซาบซึ่งประทับใจจัง
“ส่วนน้องฐามีคนเดียว พี่ก็มีหน้าที่เก็บน้องฐาไว้เช่นกัน ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนพี่ก็จะทำค่ะ”
เอๆๆๆฟังแล้วแปลกๆนะ ร้ายนี่พ่อค้าตับ
-
เปลี่ยนจากพ่อค้าตับ กลายเป็นพ่อค้าหัวใจ กรี้ดไอ้พี่โต้ง
-
เอ่อ..เห็นอิพี่โต้งเป็นแบบนี้ จะดีใจแทนน้องฐาดีมั้ยเนี่ย :laugh:
++++++++++++++++
เอารูปคิมฮี กับคลิปฮงกิแต่งหญิงในรายการ star king มาฝากจ้า
(http://image.dek-d.com/22/2183445/102351548)
ฮงกิอยู่50วิแรก อีก 3 นาทีหลังก็ดูเล่นๆไปนะจ๊ะ
http://www.youtube.com/v/h-9QI0wEfBo
-
:เฮ้อ: อีพี่โต้งนี่ยังไม่วาย -**-
ปล.มาแอบหวานขนาดนี้ :-[ ข้าวปลาจะได้กินกันมั้ยนั่น ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
อิพี่โต้งลิเกมากขอบอก
-
ทะแม่งๆนะเนี่ยยย
เก็บน้องฐา ไม่ใช่ฆ่าหรอกนะ5555
-
:o8:
หวานๆฮาๆ
แต่พี่โต้งก็ยังไม่เชื่อใจน้องฐาเหมือนเดิม และน้องฐาก็ยังช่างประชดไม่เปลี่ยนแปลง
-
o13อ๊าย พี่โต้ง พูดดีๆกับเค้าก้อเป็นนี่นา อิอิ
-
อ๊ากกก o22 ไอ้พี่โต้ง
รักแรงหึงแรงแบบนี้ ออกแนวสยองนะเนี่ย
-
พี่โต้งหวานจนน้องฐารู้สึกสยองหรือเปล่า
-
น้องฐาก็ัยังคงเอ๋อน่ารัก คิดในแง่ดีอย่างเดียวเลย อิอิ
-
ย๊า..........
คนอย่างพี่โต้งก็หวานเป็นนะโว้ย ย ย
55555555555555
น้องฐานน่ารรัก อยากมีน้องสาวแบบนี้
:D
-
ตอนนี้ ตับต้มน้ำตาล หวานแสบไส้
-
อิพี่โต้งบทจะหวาน ก็หวานซะ.. เขินแทนน้องฐาเลยยยย
-
เหมือนจะเข้าใจพี่โต้ง แต่ก็ไม่เข้าใจ
-
จะเป็นยังไงก็ได้
ขอให้เป็นฐา
เท่านี้ก็พอ
..หวานมากว่ะ ไอ่พี่โต้ง..
อึคึ อึคึ
-
พี่โต้งประโยคท้ายดูแปลกๆนะเนี้ย :a5:
น้องฐาตอนนี้กินใจ ตอนหน้ากินตับใช่ไหมค่ะเนี้ย :z1:
-
น่ารักมากจ้า คู่นี้
-
คู่นี้เค้าขยันงอน ขยันง้อกันดีนะ หึหึ ลูกดก เจ้ยยย !!
ชอบอ่ะน้องฐาน่ารัก แต่อิพี่โต้งมันบ้า ฮ่ะ ๆๆ ^ ^
-
แล้วน้องฐาจะถูกพี่โต้งล่ามโซ่ลากไปลากมามั้ยเนี่ย :m29:
-
ตอนที่ 33 จะได้กินไหมไก่?
หลังจากง้องอน เล่นแง่กันไปมา ในที่สุดตอนนี้ น้องฐากับพี่โต้งก็เดินทางมาถึงห้างแถวๆ หน้ามอแล้ว เย้ๆ จะได้กินไก่แล้ว
หนูกับพี่โต้งพากันจ้ำ เดินเข้าห้าง ตามหาผู้พันที่หายสาบสูญไป เอ๊ยไม่ใช่ เดินไปยังร้านไก่
เอาล่ะค่ะใกล้เต็มทีแล้ว คุณน้องไก่ทอดจ๋า รอพี่ฐาแป๊บนะคะ พี่ฐาใกล้จะถึงร้านหนูแล้วค่ะลูก ถ้าไปถึงแล้วจะสั่งให้พี่โต้งจ่ายไม่ไหวกันเลยทีเดียว หิวโฮกค่ะ
ก็แหม ตับที่ทานไปไม่ค่อยอยู่ท้อง สารอาหารก็ไม่ครบ แถมระหว่างทางยังเสียพลังงานกับการต่อล้อต่อเถียงอีก พอสบโอกาส ต้องขอหม่ำๆ สวาปามน้องไก่ให้หายหิวหน่อยแล้วกัน
แต่ยังไม่ทันเดินถึงร้านไก่ น้องฐาก็หยุดนิ่งอยู่หน้าร้านอื่นก่อนค่ะ
พ่อค้าตับคงหิวไก่เหมือนกันเลยเดินลิ่วไม่รอกันบ้างเลย หนูหยุดยืนมองของในร้านตรงหน้าด้วยสายตาหมายมาด
โอ้แม่เจ้า สีชมพูลายจุดชุดนั้น สวยจัง ฟองน้ำอย่างหนา น่าใส่มากมาย แอร๋ยๆๆๆ จะเอา จะเอาๆ อยากลงไปดิ้นพราดๆ เพื่อแสดงระดับความต้องการเหลือเกิ๊น
พี่โต้งที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าภรรยา เอ๊ย แฟนสาวแสนน่ารักหายไปจากสาระบบ ก็เดินย้อนกลับมาหา
“หยุดเดินทำไมคะ ไม่หิวเหรอ” ส่งเสียงถามมาอย่างสงสัย หนูไม่ได้หันไปมองพี่แกเลยค่ะสายตายังจับจ้องอยู่ที่เดิม ตาแทบไม่กระพริบ
“หิว แต่อยากได้....” มองสิ่งที่ตัวเองต้องการตาปรอย
“อยากได้จะซื้อก็ไม่ว่า แต่พี่ขอรอหน้าร้านเฉยๆ ไม่เข้าไปได้ไหมคะ...” พี่แกบอก ทำหน้าผะอืดผะอมเมื่อเรายืนอยู่หน้าร้านขายชุดชั้นในในห้างนั้น
“ทำไมล่ะคะ” หันไปทำเสียงออดอ้อนเบาๆ ส่งสายตาวิ้งๆ
“พี่กลัวคนอื่นเขาจะเข้าใจผิด ว่าพี่ก็จะใส่ด้วย” ใบหน้าขาวๆ ตอนนี้มันเรื่อแดงแบบคนเขินอ่ะค่ะ แหม น่ารักได้อีกค่ะพี่
“แล้วไม่อยากลองใส่ดูเหรอคะ” น้องฐาแซวไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง พยายามกลั้นขำ แต่อีกฝ่ายส่ายหน้ารัวจนหัวจะหลุด แหมๆ ไม่ต้องแสดงออกขนาดนั้นก็ได้ค่า คิกคิก
“ไม่เคยมีในสมองเคยค่ะ แล้วพี่ว่าน้องฐาเองก็อย่าซื้อดีกว่า” ตอบกลับมาพร้อมคำเสนอแนะ
“ทำไมอ่า?”
“ไซส์ไข่ดาวแบบน้องฐาสงสัยต้องเอลบค่ะ ขนาดนี้สงสัยไม่มีขาย ใส่เสื้อกล้ามจะดีกว่าไหม”
แอร๋ยยยยยยยย ดูถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปากน่าตบด้วยปากมากค่ะ ณ จุดนี้
“ว่าหนูไข่ดาว ของตัวเองเป็นเบ้าขนมครกหนูยังไม่พูดเลย” เป็นไงมั่งคะ น้องฐาตอกกลับหน้าตาเฉย พี่โต้งถึงกับกุมขมับกันเลยทีเดียว คงเพราะหนูโวยวายออกไปเสียงไม่ใช่เบา อีพ่อค้าตับก็พวกหน้าบางอยู่แล้วด้วยเลยเอามือตะครุบปากหนูก่อนจะพาลากเดินต่อทันที
“อื้อๆๆๆ อื้อๆๆ อ่อยอ๊ะ” พอเดินออกมาได้นิดนึงหนูก็ดิ้นจนหลุดจนได้ เราแอบอยู่ตรงมุมๆ ตึกอ่ะค่ะ หนูบิดกายดีดดิ้นอย่างขัดอกขัดใจที่ไม่ได้ซื้อชุดชั้นในที่ต้องการ
“พี่อ่ะ พาหนูมาทำไมหนูอยากได้ชุดชั้นใน” เตรียมจะปล่อยโฮได้อีกแล้ว
“รู้แล้ว จะพูดเสียงดังทำไม”
“ก็หนูอยากได้”
“จ้าๆ เอาไว้คนลืมก่อนค่อยกลับมาแล้วกัน พูดซะพี่อายเลย”
“สม...อยากว่าหนูก่อนนี่นา....”
“แค่แซวเล่นเฉยๆ แต่ถึงน้องฐาจะว่าพี่กลับแบบนั้น พี่ก็ไม่เจ็บแสบหรอกนะคะ เพราะเป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นต้องมีนมก็ได้ แต่พูดแบบนี้คนอื่นเขาจะคิดว่าเป็นกะเทยไปด้วยอีกคน”
เหรอคะ? ลองมีใครมาได้ยินตอนพี่โต้งพูดคะขากับหนูก็คงคิดแหละค่ะ
แต่ใครจะเข้าใจยังไงหนูไม่เห็นจะสนเลย ขอแค่เวลาอยู่กับหนูอย่ามาขอให้หนูอยู่บนก็พอแล้ว
“ชิ เป็นกะเทยแล้วผิดตรงไหน ดูสิ น่ารักน่าทะนุถนอมออกขนาดนี้” ไอ้นิสัยหลงตัวเองนี่หนูติดมาจากพี่โต้งหรือเปล่าคะ หลังๆ นี่ชมตัวเองบ่อยจัง
“ค่ะๆ น่ารักมาก แต่พี่ไม่อยากเป็นอยู่ดี เพราะว่า....” เชอะหมั่นไส้ เพราะอะไรยะ ถ้าเหตุผลไม่ดีพอมีงอนอีกแน่ ขอสะบัดหางม้าใส่หน่อยเถอะพ่อ....
พี่แกยังมีหน้าขยับมากระซิบใกล้ๆ อีกนะคะ
“ถ้าพี่เป็นกะเทยเดี๋ยวน้องฐาไม่รัก” อุ๊ย จริงสุดๆ น้องฐาไม่อยากตีฉิ่งค่ะ เหตุผลนี้ยอมได้ อารมณ์ดีทันทีเลยค่ะ แหมๆ พูดอะไรดีๆ ก็เป็นเนอะ พ่อค้าตับเนี่ย
หนูพยายามจะไม่ยิ้มแต่ก็ยังยาก พยายามหันไปยิ้มอีกทางที่พี่เขาจะไม่เห็น แต่ยังแสร้งเงียบทำเป็นงอนได้ต่อ ทั้งๆ ที่ตอนนี้หายงอนแล้วแถมรู้สึกดีสุดๆ อีกต่างหาก
“โอ๋ๆ เดี๋ยวไปกินไก่ก่อนแล้วค่อยมาซื้อก็ได้นะคะ อยากได้ชุดไหน เดี๋ยวจะซื้อให้หมดเลยนะ” รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กถูกผู้ปกครองกล่อมเลยแฮะ
หนูทำหน้ามุ่ยพยักพะเยิดแบบขอไปทีทั้งที่ในใจร้องว่า บิงโก! ดังลั่น
พี่โต้งแกยิ้มดีใจโอบไหล่หนูเดินต่อไปยังร้านเคเอฟซีค่ะ
พอมาถึงร้านเคเอฟซี น้องฐาก็แทบจะยิ้มตาปิดเพราะเหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิตจึงชักพาให้น้องฐาได้เจอเนื้อคู่ที่รอคอยมานาน พ่อสุดหล่อขวัญใจน้องฐากำลังหิ้วถุงไก่ทอดแบบทานที่บ้านออกจากร้าน
“อ้าว โต้งมาได้ไงวะ” พ่อยอดขมองอิ่มของหนูทักพี่โต้งมา
“ถามแปลกๆ กูมาเยี่ยมผู้พันมั้ง” พี่โต้งใช้ง่ามสมองส่วนไหนคิดคะ ถึงได้ตอบอะไรวอนส้นแบบนั้นออกไปได้อ่า
“กวนตีนนะ สัด” อร๊ายยย แม้แต่ตอนด่าก็ยังหล่อค่ะ ลูกค้าร้านไก่นี่น่ากินกว่าไก่อีกนะคะได้ข่าว
สุดหล่อหันมามองหนูแล้วส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจหวานๆ มาให้
จะละลาย จะละลาย โฮกฮากเบบี๋
อ๊า ไม่เจอกันตั้งนาน ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ย (คิดได้แต่ในใจนะคะ ถ้าพูดออกไปอาจเกิดคดีฆาตกรรมแบบไม่ได้วางแผนไว้ก่อนได้)
หลังจากยืดเยื้ออยู่นาน สรุปว่าคนที่มาเจอไม่ใช่ใครหรอกค่ะ ก็พี่ปอนด์นักร้องเสียงใสขวัญใจกะเทยเพื่อนพี่โต้งอ่ะแหละ คราวก่อนเพราะออกอาการปลื้มปีติพี่ท่านมากไปหน่อย น้องฐาเกือบม้วยมรณาคามือพี่หฤษฎ์ไปรอบหนึ่งแล้ว คราวนี้ถึงจะแอบดีใจนิดๆ แต่โสรฐาจำต้องเก็บอาการนิดนึงเพื่อรักษาชีวิตน้อยๆ ของตัวเองไว้ดำรงเผ่าพันธ์กะเทยต่อไป เอเมน....
“หวัดดีครับน้อง ยังยืนยันคำเดิมอยู่ไหม” พี่ปอนด์ถามกลับมายิ้มๆ
“คะ...?” เอ๋ คำเดิมไหนหว่า จะถามอะไร ช่วยห่วงความปลอดภัยหนูหน่อยดีไหมคะพี่
“ก็ที่บอกว่าสามพีไม่เอา แต่สองคนโอเคไงครับ” กรี๊ดดดดดดดดด แบบว่าตาโตได้อีกอ่ะค่ะ แอบหันไปชำเลืองมองพี่โต้งหวาดๆ จะหน้าโหดไปไหน....
“แล้วมึงถามกูสักคำไหมว่ากูโอป่าว” เฮือก.......ยังไม่มีคำตอบอะไรจากน้องฐาค่ะ แต่พี่โต้งดันสวนกลับไปซะก่อน มีการวาดแขนมาโอบหนูเข้าไปชิดตัวแสดงความเป็นเจ้าของเพิ่มเติมอีกต่างหาก
“คิดจะตีท้ายครัวกู เดี๋ยวมึงจะโดน” น่าน มีขู่อีกต่างหาก หนูว่าพี่แกเริ่มอาหารหนักแล้วอ่ะค่ะ สยอง...
“อย่าบอกนะว่ามึงหวงน้องเขาอ่ะ” พี่ปอนด์แซวพี่โต้ง แบบขำๆ
“เออ ถ้ามึงโง่ไม่รู้ กูจะบอกอย่างนั้นแหละ” ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตรงไปไหม
เงียบ.....ฉี่ กันไปทั้งสามคน พี่ปอนด์มองตาพี่โต้งนิ่งๆ อยู่แป๊บนึงก่อนที่จะยิ้มกว้าง(ยิ้มหรือกลั้นขำก้ไม่รู้) หันมาหาหนู
“น้องชื่ออะไรนะครับ”
“ฐะ...ฐาค่ะ”
“เปลี่ยนชื่อเป็นทาทาก็ดีนะครับ เพราะน้องเนี่ยเป็นสาวน้อยมหัศจรรย์จริงๆ” ยังงงๆ แต่ก็คิดว่าเป็นคำชม เลยได้แต่ยิ้มตอบค่ะ
“แล้วนี่มึงจะซื้อไก่ไปไหนเนี่ย กินที่นี่กับกูก่อนไหม” พี่โต้งแกอารมณ์แปรปรวนชะมัดเลย เพิ่งจะขู่กันไปหยกๆ แป๊บเดียวชวนกินไก่ด้วยกันซะงั้น
“ไม่ได้ว่ะมึง เดี๋ยวกระต่ายที่บ้านจะรอ” พี่แกตอบทำหน้าเบื่อๆ เซ็งๆ
“เหอะ” พี่โต้งทำเสียงในลำคออย่างหมั่นไส้เล็กน้อย แต่หนูกลับตื่นเต้น
“พี่ปอนด์เลี้ยงกระต่ายด้วยเหรอคะ ดีจังเลย กระต่ายน้อยสีขาวน่ารักน่าชัง” น่ารักได้อีกค่ะน้องฐา
“กระต่ายของพี่สีดำอ่ะครับ แล้วก็ยังมองไม่เห็นความน่ารักของมันสักที” พี่ปอนด์กลับแย้งกลับมา
“ถึงอย่างนั้น พี่ก็ยังเป็นห่วงกลัวมันจะรออยู่ดี แสดงว่าต้องรักมันมากแน่เลย” น้องฐาแอบคาดเดาไปอย่างนั้นแหละค่ะตามประสาสาวน้อยช่างฝัน ช่างจินตนาการ พี่ปอนด์ได้แต่เงียบ ทำหน้าอึ้งเหมือนพูดอะไรไม่ออกแล้วรีบตัดบทขอตัว คนอะไร แค่เออออว่ารักกระต่ายที่เลี้ยงไว้ก็ทำเหมือนจะอายไม่กล้าพูด
“พี่ไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวกระต่ายที่บ้านพี่มันรอไก่ทอดไม่ไหวจะโมโหกัดสายไฟในห้องขาดหมด ไปก่อนนะโต้ง” พี่โต้งพยักหน้าหงึกๆให้ ส่วนน้องฐาโบกมือบ๊ายบายพี่ปอนด์ แต่ยังคงแปลกใจกับคำพูดของพี่แกอยู่
“ไอ้เรื่องกัดสายไฟก็เรื่องธรรมดา แต่พี่แกพูดเหมือนกระต่ายที่พี่แกเลี้ยงกินเคเอฟซีด้วยอย่างงั้นแหละ” หนูรำพึงเบาๆ ให้พี่โต้งฟัง อีกฝ่ายส่งเสียงหึ ในลำคอเบาๆ ก่อนจะตอบมา
“อย่าว่าแต่เคเอฟซีเลยน้องฐา เอ็มเค แม็คโดนอล กระต่ายของไอ้ปอนด์มันก็กินได้หมดแหละ” หา!! กระต่ายบ้าบออะไรกินของแบบนั้นได้กันคะ?
“ที่สำคัญ ไอ้ปอนด์มันงกจะตาย คงไม่ใจดีเลี้ยงเคเอฟซีกระต่ายหรอก พี่ว่ากระต่ายต่างหากที่ต้องเลี้ยงมัน”
หูฝาดไปป่ะเนี่ย กระต่ายอะไรจะพิสดารปานนั้น
สรุปว่า พี่ปอนด์กับพี่โต้งบ้าหรือว่าหนูเมา?
......................................................
ยังไม่ได้กินไก่ แต่มาถึงหน้าร้านแล้ว ฮาๆ การเดินทางที่ยาวนาน ยาวไกลจริงๆ
ตอนนี้เบาๆ เอาปังปอนด์มาฝาก
แบบว่าน้องฐายังตามเรื่องไม่ทันแต่คนอ่านคงเข้าใจมั้งนะ อิอิ
...........................
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และทุกกำลังใจนะคะ
ช่วงนี้ ใจดีลงนิยายให้บ่อย....
ขอรางวัลเป็นเป็ดเหลืองจากคนอ่านสักคนละตัวคงไม่ว่ากันนะคะ
ถ้ารักน้องฐาก็กดเป็นกำลังใจนินิดนึงละกัน
(ถ้าบอกว่าถ้ารักพี่โต้งแล้วให้กดคงไม่มีใครกดเลย ฮาๆๆๆ )
แบบว่า บางทีก็น้อยใจอยู่เหมือนกัน แต่ไม่กล้าบอก
แต่ตอนนี้เริ่มจะกล้าบอกแล้ว เพราะ เชื่อว่า
# จงขอแล้วจะได้ .....
.....................................................................................
-
ตอบเม้นท์หน่อยละกัน ไม่ได้ตอบมานานละ
pornja ต้องทำใจค่ะ มันเป็นเอกลักษณ์ ยิ่งเถียงกันก็ยิ่งสนิทกันมากกว่านะคะนิว่า
เฉาก๊วย แหมๆ .... นิโด๊ฟนิยายอ่ะค่ะ เห็นคนอื่นเขาเรตติ้งดี จนหน้าพุ่งพรวดๆ เลยรู้สึกว่าอยากให้นิยายตัวเองหน้าเยอะกับเขาบ้างแบบว่าอิจฉาชาวบ้าน เลยพยายามจะอัพ บ่อย
PBOBP ขำด้วยคน
wisky ได้กินค่ะไก่อ่ะ แต่ต้องรอก่อน
uaeb หวังว่าน้องฐาจะเข้าใจนะคะ
naumi อิจฉาด้วยคน
yayee2 แหะๆ กิ๊งกันย์เขาหวานกันโครมๆ แทบไม่ทะเลาะกันเลย คู่นี้คงอิจฉาอยากหวานมั่งมั้งคะ
nn~~NN เว่อร์ไปค่ะ แค่ดักฉุดมาเก็บไว้ แล้วจับขังพรืด ล่ามโซ่ไว้กับเตียงก็พอแล้ว (โรคจิตไปไหมเนี่ย?)
Piaanie พูดคำนี้กันไปหลายคนเลย เอิ๊ก ถือว่าเป็นคำชมนะคะอิอิ
reborn23 นั่นสิ หิวแทน อยากกินเคเอฟซีวุ้ย
TeuyHom น่ารักตลอดอ่ะ คู่รักลิ้นกับฟัน
myall แปลกๆ จริงดิ ฮ่าๆ
ชะรอยน้อย ออกแนว เกลียดพี่โต้ง ฮา
fuku อ่า ชอบหวานๆ เหรอคะ คู่นี้ต้องลุ้นหน่อยอ่ะว่าจะหวานได้นานไหม
gayraygirl เน่าเลยเหรอคะ ใครไปไม่เป็นอ่าคะ น้องฐาหรือคนอ่าน หุหุ
Nus@nT@R@ น้องฐาเขานิสัยฮาๆ รั่วๆ อยู่แล้วอ่า แก้ยาก
maytarapatวันนี้ได้ไป แต่ตอนที่เท่าไร นี่สิ
pupuzaa เขิลด้วยคนสิ ท่าจะเขินมาก ช่วยกันเขินหลายหน้าเลย หุหุ
i love u {knt} หึง หวง ห่วงใย หลงใหล ติดใจนุ้งฐาไปซะแล้ว ฮา
A-J.seiya* น้องฐาฝากบอกว่าขอบคุณค่ะ น้องฐาน่ารัก พี่โต้งเน่า ฮ่า แต่เขาก็เข้ากันได้ เอิ๊กก
Yunatsu น้ำตาลอย่างเดียวกลัวไม่อิ่ม แถมไก่ด้วยเถอะนะ
samsoon@doll ต้องยอมเขาอ่ะค่ะเรื่องความเจ้าเล่ห์
coon_all ไก่หวาน น่ากินไหมคะ
hikikomori ก็ดีแล้วนะ อาจะไม่ลงก็ได้ มีแต่มากขึ้นๆ (รึเปล่าต้องรอดู หุหุ)
♥a2k♥ ค่ะ ต้องรีบตักรีบตวง เพราะ พล็อตมันมีแน่ค่ะมาม่า เพียงแต่จะมาเมื่อไรเท่านั้นเอง
bellity เฮือก .... อย่าไปถีบเขาเดี๋ยวน้องฐางอนนะ ฮาๆ
kissme ไม่น่ากลัวหรอกค่ะ พี่โต้งแค่แสดงถึงความหนักแน่น ในความรักที่มีน่ะค่ะ
thejaoil คนอ่านคิดด้วยเหรอคะ สงสัยช่วงนี้ไปติดนิยายอยู่เลยได้อารมณ์หลอนๆ มา
naiin ก็แหม ร้านตับรุ่งเรืองเลยมีขยายกิจการบ้างเป็นธรรมดาค่ะ อิอิ
a_tapha ถูกแล้วค่ะ เพราะถ้าไม่รัก อาจจะมีดักฉุด ฮา ล้อเล่นค่ะ
matame น้องฐาตามพี่โต้งไม่ทันหรอกค่ะ แค่คิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาสาวรั่ว
ujen เอ๋ ไมได้เจ้าเล่ห์ซะหน่อย ฮา
ChiOln หยอดไม่เก่งเท่ากันย์ค่ะ รายนั้นหยอดเก่งกว่าเยอะ
litlittledragon กลัวแล้วให้ทำไง ตับร้านนี้ส่กัญชา น้องฐา หนีไปไหนไม่รอดแล้วค่ะ เหอๆ
jiki คนเรามันต้องมีอีโก้กันบ้างอ่ะค่ะ ขนาดนั้นเชียว? ตายล่ะ อีพี่โต้งใกล้จะเป็นฆาตกรแล้วหรือนี่
Bee_YJ อืม รักแรงเกลียดแรง
love2y ถึงยังไง พี่แกก็ไมได้ทำอะไรที่ไม่ดีหรอกค่ะ แค่พูดไปล่วงหน้าอย่างนั้นเอง
mascot หวานแบบร้ายๆ เหอๆ
andy_kwan เปลี่ยนสินค้าแล้ว ไม่รู้ หัวใจจะขายดีเหมือนตับไหมนะ อิอิ
sam3sam เอาน่า ถึงร้าย แต่ก็รักนะ อิอิ ขอบคุณทั้งรูปทั้งคลิปเลยค่ะ ฮงกิโคตรน่ารักเลย ถ้าได้รูปฮงกิ ตอนแต่งหญิงน่ารักแบบในคลิปมาก่อน นิอาจจะไม่เอาคิมฮีเป็นอิมเมจน้องฐาก็ได้ ฮาๆ
MoMoRin ใกล้จะได้กินแล้วค่ะ ฮา
sukie_moo ฮาๆ เค้นจากใจเลยนะคะ
Lonelyนู๋โรนลี่ โหย เก็บไว้ข้างกายจ้าไม่ใช่ฆ่าทิ้ง ฮ่าๆๆ
TanyaPuech มันเป็นอะไรที่คนอ่านต้องทำใจได้แล้วอ่ะค่ะ นิสัยหรือความเชื่อของคนเรามันเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขได้ยาก อีกอย่าง ถ้าเข้าใจกันแล้ว เรื่องมันก็จบไวสิคะ (เป็นงั้นไป)
andear พูดดีก็เป็น ทำดีก็เป็นค่า
tamako อย่าเพิ่งสยอง ไม่ใช่ น้องฐา of horror นะคะ อิอิ
nongrak สยองเพราะ ท่อนสุดท้ายที่บอกว่าจะทำทุกอย่างอ่ะค่ะ มันดูมุ่งมั่นแปลกๆ
Me_kame_nishi เอ๋อ..... น้องฐาจะดีใจดีไหมเนี่ยกับคำนี้ แต่บอกว่าน่ารักก็พอยอมได้ อิอิ
IamGUY. หวานกลบเกลื่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ อยากได้น้องฐาเหรอคะ ต้องข้ามศพพี่โต้งไปก่อนนะคะ อิอิ
takkie เอาน่า หวานๆ มันชุ่มหัวใจดีน้า
nightsza หุหุ ไม่ต้องเขินแทน เขินไปพร้อมกันเลยดีกว่า
iwi เอ๊ะยังไง สรุปเข้าใจไหมเนี่ย?
broke-back หือ? งงค่ะ เป็นฐาค่ะ ฐา-โต้ง... หรือว่าจะฐา-(โปรดเติมชื่อลงในช่องว่าง) ดี
bleach_pa ตอนนี้กินใจตอนหน้าๆ กินไก่จ้า ตับคงพักไปก่อน หุหุ
rmlab ขอบคุณค่า
เพื่อนบ้าน มีได้ก็ดีสิคะ อิอิ
Still_14OC อาจไม่ถึงขนาดนั้น แต่อาจจะใกล้เคียง อิอิ ถ้าเป็นนินะ ถ้ามีคนมาล่ามด้วยแซ่แห่งความรักอ่ะ นานแค่ไหนก็ยอม
-
-//-
ไม่ขอก็กดให้ อิอิ
พี่โต้งเนี่ย นิสัยผู้ช๊าย ผู้ชายเนอะ
แบบว่าไอ้ศักดิ์ศรีกินไม่ได้ พกไว้แค่เท่เฉยๆ แต่มีเต็มตัวเลยเนี่ย เหอะ
ว่าแต่ปอนด์อ่ะ เอาไปบำรุงกระต่ายใหญ่เลยนะ 55+ กระต่ายตุลย์เซ็กจัด
ปอลิง ถึงหน้าร้านไก่ละ น้องถาจะสมหวังได้กินไก่ละ 55+
-
ขอมาก็จัดไป กดให้ทั้งเป็ดทั้งคะแนนเลยจ้า
กว่าน้องฐาจะมากินไก่ได้ใช้เวลากี่วันเนี่ย :m20:
เห็นชื่อตอนก็คิดว่า ชุดชั้นในมันเกี่ยวอะไรกับขนมปังวะ
นึกว่าน้องฐาจะอัพไซส์เอาขนมปังยัดนมแทนฟองน้ำ
อ่านจบแล้วถึงเข้าใจ อ่อ มันเกี่ยวกับพ่อนักร้องขนมปังปอนด์นี่เอง
ปล.พี่โต้งลืมบอกว่ากระต่ายที่ปอนด์เลี้ยงกินทุกอย่าง รวมทั้งกินขนมปังปอนด์ด้วย :laugh:
-
:z13: :z13: :z13:
-
แจกเป็ดน้องฐา บางทีนู๋ก็แบ๊วได้โล่จริงๆ ถึงว่าตามพี่โต้งไม่ค่อยทัน :laugh:
-
น้องฐากินไก่สำเร็จซะที
ไม่ใช่ไก่ผู้พัน ก็ไก่โต้งอ่ะนะ
-
กด+1 และกดเป็ด ดีใจที่ได้อ่านต่อแบบทันใจ o13
-
+1 กับให้เป็ดไปเลี้ยงอีก 1 ตัว
สีชมพูลายจุด เสริมฟองน้ำอีก 2 นิ้ว(เว่อร์ไปแหละ 555) ใส่มาต้องแท็กซี่แน่ๆน้องฐา
-
น้องฐาฮาได้อีก :m20:
:L2: :L2:
-
เอาไปทั้งเป็ดเหลืองและบวกหนึ่งนะ แก้นอยด์
ส่วนคัพเอลบ...ก้มดูตัวเอง. คือคัพเอมันก็หาไรใส่ยากแล้วนะเนี่ย นั่นเอลบอีกเหรอ
ฐาจ้ะ พี่แนะนำdoomdoomเลย ฟองน้ำหนาเป็นนิ้ว เบียดซะคัพเอไม่มีที่อยู่กันเลยทีเดียว
ตอนนี้แอบดีใจ มีปอนสุดที่รักจองเรามาด้วย. ว่าแต่หายหน้ามืดแล้วเหรอจ้ะ
-
กะเทยกับชุดชั้นในเนี่ยเป็นของคู่กันจริงๆ แหละ เคยเห็นบ่อยๆ รุมหน้าร้านกันตรึม :L2:
ดีใจที่น้องฐาพี่โต้งได้ก้าวเท้าเข้าร้านไก่ไปแล้ว เป็นสัญญาณที่ดีว่าคู่นี้ได้กินไก่กันแน่ๆ
(ว่าแต่...จะเจออะไรกันอีกมั้ยยยย :laugh: )
จัดไปจ้าเป็ดหัวเหลืองๆ :L2:
-
อยากเห็นกระต่ายพี่ปอนด์อ่ะ หุหุ :กอด1:
-
ถ้าน้องฐาใส่เจ้าลายจุดนั่นให้พี่โต้งดู จะเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย คนอ่านสงสัย?
-
วันนี้ให้หนูนิทั้งเป็ด ทั้ง+เลยเด้อ ในฐานะที่พาน้องฐากับพี่โต้งเดินทางอยางยาวนาน ก็ยังไม่ได้กินไก่เลย
กลัวสองคนนั่นจะหิว เลยให้เป็ดกับ+ไว้ก่อนเด้อ อิ อิ
ตอนนี้คู่นี้กำลังจะหวานแซงหน้าคู่อื่นๆแล้วนะ และก็ขอบอกว่าชอบจ้ะ
ชอบจังเวลาที่พี่โต้งพูดคะพูดขากะน้องฐาน่ะ ชอบผู้ชายพูดเพราะๆแบบนี้แหละ
-
สรุป ณ ตอนนี้ถึงร้านไก่แล้ว แต่ยังไม่ได้เขมือบ :เฮ้อ:
คิดถึงปอนด์กับกระต่ายตุลย์จังเลย :กอด1:
:pig4:
-
อ่านมาจนจบมาถึงปอนด์กับกระต่ายหื่น ก็คิดถึงเลยอ่ะ อยากอ่านด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็ดเหลืองจัดไป
เกือบได้กิน KFC แล้ว อีกนิดนะ
-
จะกินไก่มาหลายตอนแล้วสุดท้ายก็ยังไม่ได้กินซักที กินแต่ตับอยู่นั่นแหละน้องฐา 555
พี่โต้งทำตัวน่ารักขึ้นเยอะเลย แบบนี้ค่อยน่าเชียร์หน่อย
ป.ล. แอบมีปอนด์ด้วยตอนนี้ มาซื้อไก่ให้กระต่าย(ตุลย์)กิน ว่าแล้วก็อยากอ่านขนมปังกับกระต่ายบ้าง^^
-
แม่ ๆ กระต่ายตัวน้อยตัวนิด
น้องฐาบ้าเสื้อในก้าก หลุมหนมครก เมาหมดร้านเลยค่ะ นาน ๆ จะมีเสี่ยเลี้ยง
-
น้องฐา..น่ารัก :กอด1:
-
จะได้กินไก่หรือเปล่า น้องฐาหิวจนหน้ามืดแล้ว :z2:
-
ถ้ากระต่ายของปอนด์มาได้ยิน คาดว่าปอนด์จะโดนกระต่ายขี่ อีกข้ามวันข้ามคืนแน่ๆ ว่าแล้วก็คิดถึง นิจะลาดน้องฐากับพ่อค้าตับไปแจมเรื่องโน้นมั่งก็ดีนะจ๊ะ
-
น่ารักจัง
กระต่ายกินเคเอฟซีด้วยอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่า...กว่าจะได้กินไก่
คงจะบูดซะก่อน
น้องฐา นานเกิ๊นนนนนน
ฮ่าฮ่า
เอ๊ะ จะเหมือนโต้งเน่า
..โต้งหวาน เน่าสนิท..
ขอบคุณครับ คนเขียน
อยากได้คอเป็ดเหรอ อิอิ
ได้เลย..เอาไป 1 ก๊าบบบบบ
-
กระต่ายพันธุ์ใหม่กินดะรวมทั้งขนมปัง :laugh:
ส่วนน้องฐากับพี่โป้งยังคงความน่ารัก แต่ก็ยังไม่ได้กินไก่ผู้พันอยู่ดี
ใจร่มๆ ค่ะน้องฐา ถึงหน้าร้านแล้ว คงได้กินแน่(เหรอ) :jul3:
-
กระต่ายที่ว่านอกจากจะกินอะไรได้แล้ว
ยังต้องมีแขนและขา แน่ๆเลย5555
ปล.เค้าให้เป็ดตะเองก่อนอ่านอีก หุหุ :impress2:
-
แม้ไอ้เราดีใจนึกว่าจะได้อ่านยาวๆๆๆที่ไหนได้ ยาวเพราะตอบเมนต์นี่เอง มะเป็นรัยอ่านได้อีกแหละ
-
:laugh:
ไม่รู้จะเม้นไรดี
รอตอนต่อไปดีกว่า
-
พี่โต้งแจกความหวานไม่อั้น
ที่บ้านมีโรงงานน้ำตาลรึไงเนี่ย
คุณนิจะพากระต่ายของพี่ปอนด์มาแนะนำตัวเมื่อไหร่ดีครับ
-
ให้เป็ดไปเลี้ยงไว้ 1 ตัวแล้วน่ะค่ะ
-
ดำเนินเรื่องได้ชิวมากค่ะ ผ่านไปหลายตอน น้องฐาไส้จะขาดแล้ว ฮาๆๆๆ
(ยังไงคนอ่านก็ชิวเหมือนกัน :a11:)
ปล. กดบวกกดเป็ดแล้วนะค้า
-
สองคนนี้อยู่ได้กันไม่มีทางเหงาแน่ๆ ต่อปากต่อคำกันตลอดเลย อิอิ
-
ชอบน้องฐามากเลยนะเนี่ย อิตอนอยากจะได้ชุดชั้นใน
พี่โต้งไม่ให้กำลังใจเลย ว่ามาได้ อกไข่ดาว :m20:
กดให้เป็ดแล้วนะคนเขียน :L2:
-
ฮา น้องฐา แบ๊วได้อีก ชุดชั้นในสีชมพูลายจุดโดนน้องฐาซื้อแน่ แล้วพี่โต้งอย่ามาขอดูทีหลังแล้วกันเนอะ
-
เป็นการเดินทางที่ละเอียดจริงๆ 555
แต่น่ารักดีค่ะ ขาขึ้นแบบนี้อยากให้มีไปนานๆ
น้องฐาชอบกินตับ คนอ่านก็ชอบด้วย แต่หวังว่าจะไม่มีปวดตับ นะคะ 55
อย่าลืมกลับไปโกยชุดชั้นในตามสัญญานะคะพี่โต้ง ไปช่วยเลือกด้วยเลย อย่าหน้าบาง
ใครสงสัยก็บอกไปสิว่าเป็นเจ้ามือ พาเด็กมาซื้อ
-
ลุ้นๆ ให้น้องฐาได้กินไก่ในตอนหน้าค่ะ ทำไมการกินไก่(ทั้งไก่คนและไก่ทอด) ของน้องฐาถึงมีอุปสรรคจัง
:pig4:
-
พี่โต้งหวงแบบไม่แคร์สื่อเลยเนาะ แต่ก็น่ารักดี อิอิ :impress2:
ปล.ให้เป็ดแล้วน้า ไม่เคยดูเลยอ่ะว่ามีแบบนี้ด้วย เอิ่กๆ ขออ่ะดีแระ ให้ได้ให้น้องฐาไปหมดแหล่ะจ้า จุฟๆๆ :กอด1:
-
แอร๊ย มีพาดพิงกระต่ายกะดวงจันทร์ด้วย
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
พี่โต้งโคตรน่ารักเลยยยย
-
พี่โต้งน่ารักจังเลย
-
โถ่น่าสงสารน้องฐาป่านี้ละยังมะได้กินไก่ มากินตำปลาล้ารองท้องกับพี่ก่อนไหมค่ะ อิอิ
-
พี่โต้ง (หวง) ชัดเจนมาก
-
กว่าจะได้กินไก่กันนะคะพี่โต้งน้องฐา
แหมๆๆๆน้องฐาเราน่ารักขนาดนี้
พี่โต้งก็ต้องหวงเป็นธรรมดาเนอะ ฮ่าๆๆๆ
-
อ่อยยยย,,
ปอนด์ นี่ชักยังไงๆ เหมือนจะมีอีกคู่?
ฮ่าๆๆ อ่านนนนน
น้องฐายังสติลน่ารัก ฮ่าๆๆ
พี่โต้งหวงออกหน้าออกตา !!
-
ขอยาวๆ จัดหนักๆ อิอิ
-
:L2: พี่โต้งแสดงออกมากมายเน่อออ อิอิอิ
น่ารักขึ้นทุกวัน...คู่นี้ โฮะๆๆๆๆ :กอด1:
-
ฐา :a5:
-
พี่โต้ง น่ารักขึ้นทุกว้านทุกวัน หุหุ
-
มารอเหมือนกัน
>___<
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียว
ปกติไม่ชอบกระเทยเท่าไรนะครับ
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วชอบน้องฐามากๆ
น่ารักจริงๆ ส่วนพี่โต้งน่าหมั่นไส้มากๆ555+
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
-
เป็นการเดินทางที่ยาวนานจริงๆ 55555
-
เนื่องจากนิลังเลใจสองคนนี้ ว่าใครเหมาะเป็นอิมเมจน้องฐา เอาเป็นว่าให้คนอ่านตัดสินละกันนะคะ อิอิ
ภาพประกอบการโวต
(http://blog.so-net.ne.jp/_images/blog/_237/frhikaru2006/4101398.jpg)
(http://seoulbeats.com/wp-content/uploads/2010/11/20101126_seoulbeats_kimheechul.jpg)
คิมฮีชอล
(http://image.dek-d.com/24/2433728/106038269)
(http://sookyeong.files.wordpress.com/2008/11/00000136750000022965.gif?w=320&h=200)
ลีฮงกิ
................................
ขอเสนอแนะ ให้นักอ่านทุกท่านที่เป็นแฟนนิยายของนิ กรุณาตระเตรียมซื้อกระสอบกันน้ำด้วนะคะ เหอๆ (มีแต่ความรั่วและไร้สาระไปวันๆ อ่ะค่ะ ณ จุดนี้)
หลังจาก น้ำท่วมทุ่งกันอยู่นาน ผักบุ้งไม่ค่อยมี ....
เอาล่ะ ตอนนี้ได้กินซะทีนะไก่ โฮะๆ
โดนบ่นจากคนอ่านว่าเดินทางไกล ถ้าเหนื่อยก็ นั่งกินไก่พร้อมน้องฐาก่อนแล้วกันนะคะ เหอๆ ถ้าไก่อย่างเดียวไม่หายเหนื่อย ......จะเสนอเมนูอื่นให้อีกที อิอิ
ตอนที่ 34 น้องฐาพากิน
ไก่จ๋า..... ได้ยินไหมว่าเสียงใคร?
แหะๆ เสียงน้องฐาเองค่ะ แบบว่าอารมณ์ดีสุนทรีย์มากมาย ขอร้องเพลงหน่อย อิอิ
การรอคอยที่นานแสนนานได้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อเธอกลับมาตรงนี้
(ขอบใจที่กลับมา:ปาน)
ตอนนี้เดินเข้าร้านมาแล้วไม่ต้องห่วงนะคะได้กินแน่นอนค่ะไก่ทอด
หนูยิ้มร่าเดินไปจับจองที่นั่งก่อนเพื่อหาทำเลเหมาะแล้วก็เจอมุมสงบๆ ด้านในของร้าน ถ้าเอากระเป๋ามาด้วยหรือซื้อของมาบ้างก็จะวางจองไว้แต่ไม่มีอะไรเลยหนูก็เลยจะเอาเสื้อวางจองไว้ แต่พอถอดเสื้อคลุมออกวางที่โต๊ะเท่านั้นล่ะก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้
“พี่โต้ง” ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ไปยังคนที่มาด้วย
“อะไรอีกละคะ”
“ลืมซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยน” หนูบอกเสียงอ่อย
“หึ...อุ๊บ.... ฮ่าๆ เอาเถอะน่า กินก่อนแล้วค่อยไปก็ได้ เพราะถ้าเราไปซื้อเสื้อกันก่อน น้องฐาต้องจะเป็นลมคาร้านเสื้อแน่เลย เมื่อวานก็แทบจะไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา”
ก็จริงอ่ะค่ะ หนูหยักหน้าอย่างเห็นด้วย ทิ้งเสื้อคลุมไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปที่จุดขายไก่ จากหน้าเซ็งๆ พอเห็นน้องไก่ที่อยู่เบื้องหลังพนักงานเท่านั้นล่ะ...น้ำลายสอ หึหึ
“เอาอะไรดี” พี่โต้งหันมาขอความคิดเห็น
“เอาเป็นชุดสุดคุ้มเลยได้ไหมคะพี่ 3xx บาทอ่า”
“เอ่อ.... เอาชุด..... อ่ะครับ เบอร์เกอร์...ชิ้นนึง แล้วก็เปลี่ยนน้ำ...เป็นน้ำแดงแก้วนึงด้วยนะครับ” พี่โต้งหันไปบอกพนักงาน แหมรู้ใจไปหมดค่ะ
“เพิ่ม....บาทเป็นน้ำอัดลมแก้วใหญ่ เพิ่ม..... เป็นเฟร้นฟรายชุดใหญ่ไหมคะ” พนักงานก็แนะนำโปรโมชั่น พลัสเซลล์ตามหน้าที่ต่อไป พอพี่แกหันมามองหนู หนูก็พยักหน้าให้ค่ะ
“เอาอะไรอีกไหม” หันมาถามต่อ
“แบบว่าไม่ค่อยหิวเท่าไรหรอกนะคะ แต่เอาสลัดทูน่า กับนักเกตเพิ่มด้วยก็ดีอ่ะค่ะ”
“ไม่ค่อยหิวเล้ย” พี่แกแซวพลางกลั้นขำ หันไปสั่งพนักงานเพิ่ม พนักงานก็ยังมีความพยายามจะพลัสเซลต่อ หนูก็พยักหน้าอีก สรุปแล้วมือนี้ของกินมหาศาลมากค่ะ เหอๆได้ข่าวว่ากินแค่สองคน ขนมาซะเหมือนกินทั้งหมู่บ้านอ่ะค่ะ
“ท่าจะหิวจัดนะเนี่ย”
“แบบว่าตอนนี้กินพี่โต้งได้ทั้งตัวแล้วอ่ะค่ะ เสียดายพี่โต้งยังไม่สุก เลยไม่กล้ากิน”
“ขนาดนั้นเชียว” พี่แกว่ามาพร้อมกับยิ้มขำ หันไปชำระเงินค่าอาหารแล้วยืนรอ...
“หนูว่าสั่งแค่นี้น้อยไปด้วยซ้ำ”
“ถ้าน้องฐาจะเอาอย่างอีกก็สั่งเพิ่มได้นะ”
“อ๋อ หนูไม่เอาอะไรแล้ว แค่กลัวพี๋โต้งไม่อิ่ม”
“แค่ที่สั่งไปแล้วพี่ก็ว่ามันเยอะมากสำหรับสองคนแล้วล่ะ”
“กินแค่นี้พี่ก็อิ่มแล้วเหรอเนี่ย .....ว้าแย่จัง”
“แย่ยังไงคะ”
“ก็ถ้าพี่ทานได้อีก หนูจะได้ถามพี่ว่า...... พี่คะ.....รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ” ถามพร้อมส่งสายตาบ้องแบ๊ว ปิ๊งปั๊งน่ารักน่าชังใส่ จนคนตรงหน้าอดหัวเราะไม่ได้
“ฮ่าๆ.... กะเทยที่ว่าเนี่ย น้องฐาหรือเปล่าคะ ถ้าเป็นน้องฐาล่ะก็ ไม่เอาอ่ะค่ะ ไม่ทานเพิ่มดีกว่า” พี่แกตอบมาพร้อมเสียงหัวเราะ แต่หนูไม่ขำ ทำหน้ามุ่ยทันทีอย่างไม่สบอารมณ์
ชิชิ จะโกหกให้ดีใจสักหน่อยก็ไม่มี ตาพ่อค้าตับบ้า
พอไก่ที่สั่งได้แล้ว หนูก็หยิบแล้วเดินลิ่วกลับโต๊ะไม่รอพี่โต้งค่ะ ของที่เราสั่งเยอะมากขนาดต้องใส่ตั้งสองถาดอ่ะค่ะ พี่โต้งหยิบอีกถาดสาวเท้าตามมาโดยเร็วจนมาถึงโต๊ะหนูก็ทำท่าจะลุกหนี หน้ายังบูมอยู่
“อย่าเพิ่งงอนสิ พี่ยังพูดไม่จบเลย จะบอกว่าถ้าเป็นน้องฐาอ่ะ ไม่เอาทานเพิ่มหรอก ขอเป็นอาหารหลักเลยดีกว่า สงสัยเมนูนี้อร่อยน่าทาน แล้วก็ทำให้เจริญอาหารขึ้นเยอะเลย” ชิ เก่งนักแหละ เรื่องตบหัวก่อนแล้วค่อยลูบหลังเนี่ย เอาเถอะ....แต่หวานได้แบบนี้ หายงอนก็ได้ย่ะ
หนูกับพี่โต้งเดินไปล้างมือที่อ่างค่ะ หนูที่ล้างมือเสร็จก่อนทำหน้าที่ภรรยาที่ดีค่ะ วิญญาณปรนนิบัติเต็มเปี่ยม ฮุฮุ เดินไปกดหลอด แล้วก็หยิบถ้วยพลาสติกมากดซอส แต่อีซอสเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ กดเท่าไรก็ไม่ออก กะเทยงง
“อ้าว....ยังไม่เสร็จอีกเหรอคะ” พี่โต้งเดินมายืนข้างๆ หนูหันไปทำตาเศร้า แบบว่ากดซอสไม่ออกค่ะ ฮือ...
“อย่าบอกนะว่ากดไม่เป็น”
“เป็น แต่มันไม่ยอมออกให้หนูอ่า ไม่รู้ว่ามันพังป่าว” แง้ๆๆๆ
พี่โต้งแกก็เลยเปิดฝาที่กดซอสออกมาค่ะ ปรากฏว่า....
“เฮ้อ.... แล้วมันจะออกได้ยังไงล่ะคะ ก็ซอสมันหมด”
อ้าวววววววววววว เพล้ง!!!
“น้องครับ เติมซอสมะเขือให้หน่อยครับ มันหมด” พี่แกหันไปบอกพนักงานในร้าน แล้วก็หยิบจานที่วางไว้มากดซอสพริก พร้อมหยิบหลอดในมือหนูแล้วจูงไปที่โต๊ะ เวรกรรม
“อย่าทำหน้าเศร้าสิ จิ้มซอสพริกไปก่อน เดี๋ยวให้เขามาเติมซอสมะเขือเสร็จเดี๋ยวพี่ไปกดให้อีกที” ใครบอกว่าหนูเศร้าเรื่องที่ไม่ได้ซอสมะเขือเทศ หนูกำลังพยายามอยู่นิ่งๆ เพื่อให้หน้าของหนูที่แตกไปเมื่อครู่สมานกันจนเรียบร้อยต่างหากค่ะ
“แต่น้องฐานี่ก็จินตนาการสูงเนอะ คิดได้ไงว่าเครื่องกดซอสเขาพัง” ยังมีหน้าจะมาแซวกันได้อีก
“พี่อ่า” แง้ๆ.... อย่าล้อได้ไหมค้า แง้ๆๆๆ หนูอาย
“โอ๋ๆ ล้อเล่นค่า กินได้แล้วไม่รีบกินเดี๋ยวไก่มันฟื้นมาจะอดกินนะคะ” มุกอะไรเนี่ย... ไก่ที่ไหนจะฟื้นได้ล่ะคะ
ช่างเถอะค่ะ อย่าได้แคร์สิ่งใดๆ อย่าได้เอาเรื่องเล็กๆ มาใส่ใจ กินไก่ดีกว่าเนอะ
ผู้ดีอย่างน้องฐาเวลาจะทำอะไรก็เรียบร้อยค่ะ ค่อยๆ กรีดกรายหยิบมีดกับส้อมขึ้นมาเฉือนไก่ทอดเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วทานทีละคำ
อ้า.....อ้ำ .....อร่อย.....
“ไม่ต้องเกรงใจนะคะ มือเลยก็ได้ จะได้กินง่ายๆ มัวแต่เอามีดตัดอยู่ได้ ลำบากไหมน่ะ” พี่โต้งทักมา ในขณะที่พี่ท่านเอามือหยิบไก่เขมือบต่อหน้าต่อตา อี๋ ต่ำ ไพร่ สถุล ไม่มีสมบัติผู้ดีเลย.....
แหะๆ ล้อเล่นค่ะที่จริงหนูก็อยากทำ..แต่จะให้สุภาพสตรีผู้เพียบพร้อมแสนน่ารักอย่างหนูเปิบด้วยมือต่อหน้าพี่โต้ง หนูยังเขินๆ อ่ะไม่อยากคิดสภาพตัวเองคงมูมมามน่าดู เลยกระมิดกระเมี้ยนต่อไป
ครืด....ครืด ปึก! เคร้ง! ไก่กระเด็นตกจาน!!
“อุ๊ย....แม่ร่วง!!” อร๊ายยยยยยยยยยยย น้องฐาอุทานแบบอย่างดังอ่ะค่ะ จนโต๊ะใกล้เคียงนี่หันมามองเลยหนูต้องแอบส่งสายตาประมาณขอโทษนะคะอะไรประมาณนั้นไปให้ พอหันกลับมามองพี่โต้งถึงกับเอามือปิดหน้าเลยค่ะ ก้มหน้ากลั้นหัวเราะจนน่าโมโหเลย
“บอกแล้วว่าให้รีบกินก็ไม่เชื่อ ดูสิ ไก่ฟื้นขึ้นมาเลยเห็นไหม โดดออกนอกจานไปหนึ่งชิ้น ฮ่าๆๆ” ยังมีหน้ามาเล่นมุกพร้อมหัวเราะขำอีกต่างหาก ฮือๆ อับอายขายขี้หน้าจังเลย แง้ๆ ขอไม่เข้าร้านนี้จนกว่าเขาจะลืมหน้าได้ไหมคะเนี่ย ฮือๆๆ
“โอ๋ๆ ไม่ล้อแล้วจ้าไม่ต้องร้องนะคะ ถึงไก่ทอดมันไม่รักดีโดดหนี หนูก็อย่าไปสน ตรงหน้านี่ยังมีไก่โต้งอยู่ทั้งคน ถึงจะไม่รักดีแต่ก็รักหนูนะคะ” เน่าได้อีกค่ะพี่....
อร๊ายย พูดอะไรก็ไม่รู้.....เขิน
“แป๊บนะคะ” พี่เขาบอกก่อนจะลุกไปเอาซอสมะเขือเทศกลับมาค่ะ
คราวนี้ช่างมันฉันไม่แคร์ มือก็มือค่ะ หม่ำๆไ ก่ต่อ สวาปามราวปอบลงกันเลยทีเดียว แบบว่าหิวมาก สองมือนี่มันย่องไปหมดเลย จนพี่โต้งต้องยื่นกระดาษทิชชู่มาเช็ดขอบปากให้เป็นระยะ
หลังจากไก่พร่องไปบ้างแล้ว หนูก็หันไปละเลียดสลัดทูน่าต่อหน้าบาน พลางเงยหน้าขึ้นถาม
“ทานไหมคะอร่อยนะคะ”
“ชอบกินเหรอคะ”
“มากมากอ่ะค่ะ”
“เหรอ... งั้นกินไปเถอะ แค่เห็นตอนหนูกินก็อร่อยแล้ว” ขนาดนั้นเลยเหรอคะ แหมเว่อร์ซะ หนูได้แต่ยิ้มแก้มปริ
“อ้า....” ส่งเสียงมาขณะที่ยื่นเฟร้นฟรายจิ้มซอสแล้วมาป้อนให้ หนูก็บ้าจี้งับเฟร้นฟราย เคี้ยวตุ้ยๆ โรแมนติกจังแฮะ อิอิ
อ๊า....... วันนี้ทำไมพี่โต้ง......น่ารักจังอ่ะ
ทานไปพักใหญ่ก็เริ่มจะอิ่มอ่ะค่ะพยายามจะยัดให้หมดแต่มันดูเต็มกลืนแล้ว ขามาเห็นช้างตัวเท่ามด ตอนอิ่ม เห็นไก่ชิ้นเท่าฮิปโปแล้วค่ะ ยัดไม่ไหวจริงๆ
“น้องฐาอิ่มไหม” ถามว่าจุกไหมยังจะดีซะกว่านะคะเนี่ย
“มากๆ ค่ะ แต่เสียดายของยังกินไม่หมดเลย”
“ช่างมัน กินไม่หมดก็ไม่เป็นไรหรอก ยัดๆ เข้าไปทั้งๆ ที่อิ่มเดี๋ยวปวดท้องเปล่าๆ” แหม ก็จริงเนอะ
เราสองก็เลยได้ฤกษ์ออกจากร้านไก่ทอดสักที
ความจริงไก่ผู้พันก็อร่อยดี แต่หนูว่าหนูชอบไก่ตัวเป็นๆ นี่มากกว่านะคะ พูดได้ แล้วก็พูดดี พูดถูกใจบ่อยๆ แบบนี้มันค่อยน่าตกลงทำสัญญาผูกปิ่นโต เป็นลูกค้าประจำร้านหน่อย อิอิ
(ถึงร้านนี้จะขายตับแค่อย่างเดียว ก็กินทั้งชีวิตได้ ไม่มีเบื่อค่า :กอด1: :o8:)
........................................................................
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกบวก ทุกเป็ดค่ะ รักคนอ่านทุกคนค่า :กอด1:
...............................
ขอบคุณ sam3sam สำหรับคลิป ฮงกินะคะ น่ารักมากกกกกกกกกก :กอด1:
.........................
มีคนสงสัยเรื่องปอนด์ด้วยแฮะ แปลกใจมากที่มาอ่านน้องฐาแล้วไม่รู้จักปอนด์
รู้ไว้เลยว่าท่านพลาดแล้ว!! ฮาๆๆ
แนะนำให้ไปสอดส่อง เยี่ยมชมกระต่ายและพระจันทร์เพื่ออรรถรส แล้วคุณจะรู้ว่า กระต่ายของปอนด์ น่ารักแค่ไหน (น่ารักหรือน่ากลัวกันแน่หว่า...)
แต่มาอ่านทีหลังเสียเปรียบอย่างแรง....(เพราะ NC โดนตัดไปเยอะมากมายโฮก!!) 5555
..........................
เอาล่ะ นิปิดโหวตไปแล้วนะคะ ได้ผลโหวตออกมาตามนี้ค่ะ จากจำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 128 คน
ขอทราบ....เหตุผลที่อ่านนิยายเรื่องนี้
เนื้อเรื่อง การดำเนินเรื่องน่าสนใจ
39 (17.6%)
ชอบการใช้ภาษา/การบรรยาย พรรณนา ....
45 (20.4%)
ชอบตัวละคร (ความ ฮา บ้า รั่ว ต๊อง ของน้องฐา)
103 (46.6%)
เกลียดตัวละคร (ความงี่เง่าเต่าตุ่น หลงตัวเอง ไม่ฟังใครของพระเอก)
9 (4.1%)
มาอ่านเพราะ NC ประการเดียว
15 (6.8%)
หลงเข้ามาแล้วเลยอ่านต่อไปงั้นๆ
5 (2.3%)
อื่นๆ ..... (โปรดระบุ)
5 (2.3%)
............................................................
-
คู่นี้ตลอดดดดดดดดดดด
น่ารักกกกกกกกอินเลิฟสุดๆๆ
แต่ยังคงแอบฮาแอบงอลกันไปตามเรื่อง
น่ารักวะ
-
ดีใจด้วยน้องฐาได้กินสักที
โหวตอิมเมจน้องฐา เลือกคิมฮีซอล เจ้าคะ ประมาณว่า น่ารักและ :a14: อิอิ
-
หวานกันซ๊าาา จนไก่ทอดผู้พันจะกลายเป็นไก่หวานไปเสียแล้วนั่น
-
น้องฐากินไ่ก่มากๆระวังเป็นโรคเก๊านะ................เก๊ากักพี่โต้งไง อิๆู :-[
ปล. ขอเลือกฮีชอลแล้วกัน เพราะแรงๆแบบน้องฐา เหมาะกับภาพพจน์แรงๆของเจ๊ดี
-
สวีทในร้านผู้พัน ดูแปลก ๆ อยู่นะ
-
บทจะหวานก็หวานจนมดขึ้นน้ำตาลอายเลยนะ ให้คงเส้นคงวาแล้วกัน
-
อร้ายยย เขิลแทนน้องฐา
แต่จะว่าไปตอนนี้น้องฐาก็เปิ่นได้ใจนะ หุหุ น่ารักจนไก่โต้งหลงซะ
ปล. เราโหวตฮีซอลค่ะ แอ้บแบ้วน่ารักแบบฮาๆได้ใจดี ชอบบบ
-
อยากมีเพื่อนแบบน้องฐา น่ารักกก :impress2:
-
น้องฐา ,,
ชอบไก่มากจริงๆ สินะ เหอะๆ
แต่อิมเมจฐา เราชอบ ฮงกินะ
>< น้องน่ารักกกก
-
พี่โต้งหลงรักความฮาของน้องฐาจนไปไหนไม่รอดแล้วววว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
อิพี่โต้งคงฮาน้องฐาทั้งวัน น้องฐาน่าแกล้ง อิพี่โต้งก็ชอบแกล้ง :laugh:
ขอบคุณ sam3sam สำหรับคลิป ฮงกินะคะ น่ารักมากกกกกกกกกก :กอด1:
ไม่เป็นไรจ้า :กอด1: พอดีเห็นนิเอารูปฮงกิแต่งหญิงในหล่อน่ารักมาแล้วฮงกิดูแปลกๆ
แล้วก็เคยเห็นฮงกิแต่งหญิงในรายการนี้แล้วสวยมาก เลยเอามาแบ่งปัน
แต่ถ้าถามว่าชอบอิมเมจน้องฐาแบบไหน ระหว่าง ฮงกิ กับ คิมฮี
ขอตอบว่า ชอบแบบคิมฮีมากกว่า
เหตุผล ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนที่อ่านเรื่องนี้ตอนแรกหน้าคิมฮีแว้บขึ้นมาเลย :laugh:
-
หวานซะขนาดต่อหน้าผู้พันก็ไม่เว้น ไก่ทอดมิกลายเป็นไก่เชื่อมแล้วเหรอ
-
พี่โต้งอยู่กับน้องฐาบ่อยไปชัวร์
เริ่มรั่วแล้ววววววว
น้องฐาชอบกินไก่ ตับ ตับ ตับตับ
55555
-
น้องฐายังคงเส้นคงวา ความฮาและรั่วไม่ไปไหน :laugh:
-
สงสัยกระสอบที่เตรียมไว้จะเล็กเกินไปฮารั่วล้นขนาดนี้แต่เค้าก็รักน้องฐาล้นใจเหมือนเดิม
-
:o8: :-[ :impress2:
:L2: :L2:
-
คือว่าบทจะหวานก็หวานกันเป็นโรงงานน้ำตาลเลยนะ เฮ้อ ไอ้พวกไม่มีความพอดี
ชอบอันนี้อ่ะ"ถึงพี่จะไม่รักดี แต่พี่ก็รักน้องฐานะ". ใช่ถูก ถูกมากแกมันไม่รักดีไอ้โต้ง
ส่วนอิมเมทนะ คนแรกค่ะ แบ๊วเหมาะมาก
-
“โอ๋ๆ ไม่ล้อแล้วจ้าไม่ต้องร้องนะคะ ถึงไก่ทอดมันไม่รักดีโดดหนี หนูก็อย่าไปสน ตรงหน้านี่ยังมีไก่โต้งอยู่ทั้งคน ถึงจะไม่รักดีแต่ก็รักหนูนะคะ”
น่ารักจังเลยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
:o8: :o8: :o8:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[
-
น้องฐาพี่โต้งน่ารักมากกกกกก พ่อแง่แม่งอนกันตลอดเลย
-
เอาซะไก่หวานเลย 555+
-
เค้าโหวตคิมฮีนะ ^^
ดูลุคชีแรงดี ชอบ
-
:impress3:
น่ารักเนอะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:jul3:
แบบว่าเพิ่งได้มาอ่านน้องฐากับพี่โต้งวันนี้เองค่า!!!!
แต่ไม่ไหวแล้วชีวิต
น้องฐาฮาซะจนน่าจะจับไปเป็นตลกคาเฟ่
:laugh:
แถมยังน่ารักน่าหยิกซะจนคนอ่านหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
ทั้งๆที่ปกติจะไม่ค่อยอ่านเรื่องที่นายเอกเป็นกะเทย
เพราะรู้สึกว่ามันเหมือนผู้หญิงเกินไป
เสียอรรถรสในการจิ้น
แต่พอมาอ่านน้องฐาแล้วก็แบบว่า
ติดค่า!!!! ติดแน่นๆ
:impress2:
เอาเป็นว่าแจก + ให้คนเขียน
แถมน้องเป็ดเหลืองอ๋อยอีกตัวละกันน้า
-
กว่าจะได้กินไก่ ไส้น้องฐาเกือบขาด
-
ไก่ผู้พันไม่มีตับ นี่เนาะ น้องฐา กินบ่อยๆเลี่ยนและอ้วน ไม่เหมือนพี่ไก่โต้ง
ไม่มีเลี่ยนกินแล้วเผาผลานดี ไม่มีอ้วน (ยกเว้น ซีดโทรมและขาสั่น)
-
กว่าน้องฐาจะได้กินไก่ื ต้องสำลักความหวานของพี่โต้งก่อนหรือเปล่้า
ช่วงนี้พ่อค้าตับเปลี่ยนใจมาขายน้ำตาลแทนแล้ว :-[
-
:-[
เอาคลิปที่ฮีซอลแต่งตัวเป็น เลดี้ กาก้า มาให้ดูนะคะในคอนเสริต์ของ sj นะคะ
http://www.youtube.com/watch?v=wX-t3Y3w_4Y&feature=related
-
วันนี้น่ารักทั้งคู่เลยนะ
-
หวาน ๆๆๆๆ อิจฉา ๆๆๆๆๆ :man1:
-
พี่โต้งน่ารักเว่อร์อ่ะ
จะน่ารักแข่งน้องฐาหรอคะ
o13
-
พี่โต้งสั้นนะคะ แต่ขยันซอยแบบนี้โอเค 555
-
โถน้องฐาจะเรียบร้อยทั้งทีไก่ก็ดันขัดขวางฟื้นขึ้นมาซะได้ :m20:
เอาเป็นว่าพี่ไก่โต้งเขารับได้ รั่ว ฮา บ้า ได้ตามสบายเลยจ้า
-
สะสะสำเร็จ !!! ได้กินไก่แล้ววุ้ย :a2:
-
ไม่ได้เข้ามานาน
มาอ่านอีกทีหลายตอนเลย
น้องฐากับพี่โต้งหวานกันซะ
น่าร๊ากมั๊กมากบางตอนน้องฐา
จะแอบเปิ่นไปบ้างแต่น่ารักอ่ะ
+1กดlikeให้ค๊า
-
คู่นี้น่ารักกกงะ
อ่านสามตอนติดเลย กำไรจริงๆ
ไม่ได้เข้าเล้ามานานนนน
จ๊วฟๆๆๆๆๆ
-
บทจะหวานก็หวานเกิ๊นน
-
ฮื้ม ได้กินไก่ของจริงซะทีนะ เอๆๆๆแต่ไก่กับตับอะไรจะอร่อยกว่ากันน้าาาาา
-
ตับไก่น่าจะอร่อยกว่าไก่ผู้พันนะ
-
ชอบน้องฐาอ่ะ
-
:o8: อ๊ายยยยยย น่ารักเกินไปแล้วค่ะคู่นี้
แหมๆๆๆพี่โต้งขา :L2:ตั้งแต่ออกตัวว่ารักน้องเค้าเนี่ย*แรง*นะคะพี่ โฮะๆๆๆๆๆ
-
หวานซึ้งได้ใจคนอ่านจริงๆ
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว ^^
เป็นนิยายเรื่องแรกเลยนะคะที่นายเอกเป็นกะเทย แล้วเราก็ชอบ :-[
พี่โต้งน้องฐาน่ารักมากๆเลยค่า
-
หวานได้อีกนะอีตาพี่โต้
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า...หิวอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคับ :sad4:
-
อยากกินไก่บ้างอ่ะ
-
"ตรงหน้านี่ยังมีไก่โต้งอยู่ทั้งคน ถึงจะไม่รักดีแต่ก็รักหนูนะคะ" :o8:
แหม ตั้งแต่เป็นแฟนกันก็หยอดน้องฐาตลอดๆ ฮุฮุ น่ารักนะจ๊ะ :impress2:
-
เฮ้อ~ ในที่สุดก็ถึงร้านไก่555
หลังจากเดินเพ่นพ่านกันอยู่นาน อิอิ
ตอนล่าสุดน่าร๊ากกก เรื่อยๆ สั้นๆ แต่น่ารัก ชอบอ่ะ
โหวตลีฮงกินะ เจ๊ฮีแรดไปหน่อย5555 มาเหนือตลอดอ่ะคนนี้
อยากให้น้องฐาใสๆ หน่อยอ่ะ แต่ผลโหวตแพ้ขาดลอย พลังอิเจ๊แรงเว่อร์555
ยอมก็ได้ ชริส์
-
น้องฐามาหลอกให้ติดใจแล้วหายหน้าไปไหนคะ คิดถึงๆๆๆ
-
คิดถึงน้องฐาเบาเบา
-
คนแต่งหายไปไหน ??
คนอ่านมาปูเสื่อรอ.....
-
ดันๆๆๆ
-
Hello มัวไปเกาะกรงกระต่ายกันซะนาน คิดถึงกะเทยกันมั่งไหม? ฮาๆ :laugh:
เห็นมีแต่คนเชียร์กระต่ายให้จัดหนักอย่างเดียว ไม่สงสารพระจันทร์กันมั่งเลยนะคะ อิอิ :z1:
เอิ่ม.... พล่ามอะไรเนี่ยได้ข่าวว่าคนละกระทู้ ฮ่าๆๆๆ :m20:
ปล่อยกระต่ายไว้ก่อน เดี๋ยวหน้า 40 เมื่อไร เดี๋ยวไปอัพให้นะ ใจเย็นๆ o18
ถุย!! :z6: แกเว่อร์ไปไหม? จะมีใครไปเม้นท์ให้แกตั้งห้าหน้า :m16:
ล้อเล่นนะ แต่เอาจริง 555 กร๊ากกกกก :jul3:
ตอนที่ 35 น้องฐาพาเที่ยว....
“อ๊า....สวยจังเลย.....” หนูเอ่ยชมขณะที่ในมือถือนิตยสารเล่มหนึ่งไว้ในมือหน้าปกเป็นภาพสุดเซ็กซี่ของปอย ตรีชฎา
ตอนนี้หนูกับพี่โต้งอยู่ในร้านหนังสือในห้างค่ะ เพราะตอนนี้ก็บ่ายๆ ของวันหยุด โรงหนังเลยคนเยอะ ไม่ได้ที่นั่งดีๆ เลยตัดสินใจกันว่าจะดูหนังรอบถัดไปฉายราวๆ ห้าโมงครึ่ง ซึ่งเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมง ระหว่างนั้นเราเลยแวะมาเข้าร้านหนังสือค่ะ (หลังจากที่หนูไปหาซื้อเสื้อผ้าที่พอดีตัวใส่เรียบร้อยแล้วนะคะ อิอิ)
“อยากสวยได้อย่างนี้บ้างจัง” หนูเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสดงความอิจฉา พี่โต้งชะโงกหน้ามาดูหน้าปอยค่ะ
“คนเราน่ะนะ มันต้องภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมี เราจะไปสวยเหมือนผู้หญิงแท้ๆ เขาได้ยังไง”
“หญิงแท้?” หนูทำเสียสูงพร้อมเลิกคิ้วใส่คนข้างกาย “พี่อย่าบอกนะว่าพี่ไม่รู้จักน้องปอยอ่ะ” หนูเลิกคิ้วสูงเสียงดัง
“หือ.... ใครล่ะ ปอยไหน?” โถ!! เคยอ่านหนังสือ เคยดูทีวีกับเขาบ้างไหมคะเนี่ย?
“น้องปอยไง กะเทยแปลงแล้วค่ะไม่ใช่ชะนี” หนูให้ข้อมูล
“อ้าวเหรอ ก็ใครจะไปรู้เหมือนออกขนาดนี้” พี่แกรับทราบแต่ไม่ได้ระคายเคืองเท่าไร
“โห..... อย่างนี้ถ้าโดนกะเทยแปลงแล้วมาหลอกว่าเป็นผู้หญิงคงเชื่อสนิทล่ะสิเนี่ย อันตรายจริง” จะว่าไป เดี่ยวนี้เขาแปลงกันมาเนียนอย่าบอกใครเลยนะคะ ดูแล้วไม่รู้กันจริงๆ อ่า
“ช่างปะไร....อยากจะหลอกก็หลอกไปสิ ถ้าหลอกว่าเป็นผู้หญิงพี่ก็ไม่ชายตามองแต่แรกอยู่แล้ว” อีกฝ่ายตอบกลับมาเหมือนไม่ยี่หระสิ่งใด ก็จริงนะคะ
ขอโทษนะครับ.... ผมไม่ชอบผู้หญิง.....
หนูแอบลอบยิ้มขำเมื่อนึกถึงคำที่พี่เขาพูดกับหนูคำแรก...
แชะ!! หนูหันไปตามเสียงกดชัตเตอร์ของมือถือพบว่าพี่โต้งยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปหนูไว้ค่ะ หนูส่งสายตาแสดงความฉงนสนเท่ห์ไปค่ะ พี่โต้งไม่ได้ว่าอะไรแต่ยิ้มให้แล้วหยิบหนังสือในมือหนูวางลงที่ชั้นวางแล้ว เบียดกายเข้ามาชิดแล้วกระซิบ
“ไม่ต้องอิจฉาหรอกค่ะ เพราะพี่น่ะ เคยเจอกะเทยที่น่ารักกว่านี้เยอะ ไม่เชื่อดูนี่สิ” แล้วพี่โต้งก็ก้มลงยื่นหน้าจอมือถือของหนู (ที่ตอนนี้พี่แกยึดไปแล้ว) ให้ดู
ภาพที่ปรากฏคือภาพของหนูที่กำลังก้มลงมองภาพนิตยสารแล้วอมยิ้มน้อยๆ อาจจะไม่ได้สวยมากแต่สื่อได้ว่ากำลังยิ้มอย่างมีความสุขค่ะ ก็ตอนนั้นหนูกำลังคิดถึงพี่โต้งอยู่นี่คะ
“เห็นด้วยไหม? ว่าคนนี้น่ารักกว่าน้องปอยอีก” หนูไม่รู้จะตอบว่ายังไงค่ะ ได้แต่ก้มหน้าซ่อนยิ้มอย่างอายๆ ที่จริงแล้วหนูคงไม่ได้สวยหรือน่ารักกว่าน้องปอยเลย
แต่ช่วงที่เราจะสวยหรือดูดีที่สุด คือตอนที่มีเรามีความรักนั่นล่ะค่ะ
เช่นเดียวกับ...
คนที่เรารักคือคนที่จะหล่อ/ สวยที่สุด ในสายตาของเราเสมอค่ะ
ทำให้หนูอดจะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า ที่หนูจะสวย หรือน่ารักกว่าน้องปอยในสายตาพี่โต้ง ก็เพราะว่าพี่เขารักหนูไงคะ
อร๊ายยยยย เขิน คิดอะไรก็ไม่รู้เนอะ แหม เขินจนจะละลายอยู่แล้ว
…………..
……………………
ออกจากร้านหนังสือโดยได้หนังสือประดิดประดอยติดมือมาหนึ่งเล่มแล้วก็นิยายวายอีกเล่ม แล้วก็อื่นๆ... คิคิ โชคดีมีเสี่ยเลี้ยงค่ะ วันนี้ช้อปกระจายไม่ต้องห่วง
หลุดจากร้านหนังสือ หนูก็แอบหรอยพาพี่โต้งเข้าร้านชุดชั้นในไปจนได้
“แบบไหนดีอ่า” หนูแอบถาม
“ตามสบายเลยจ้ะ เดี๋ยวพี่รอหน้าร้านนะ”
“พี่อ่า เข้ามาเป็นเพื่อนกันหน่อย นะคะ นะคะ” หนูแอบส่งสายตาวิ้งๆ วิงวอนออดอ้อนสุดฤทธ์ จนแกต้องยอมเดินตามมาแบบหน้าตาว่าถูกบังคับอย่างแรง สงสารนะคะ แต่แอบสะใจอ่ะ เห็นสีหน้าตอนอายแล้วน่ารักดี ขอแกล้งให้หนำใจหน่อยเหอะ คริคริ
“สวยไหมคะพี่” หนูหันไปถามความคิดเห็นตอนเอาชุดชั้นในที่แขวนอยู่กับไม้แขนเสื้อมาทาบกับร่างตัวเองแล้วถามความคิดเห็นพี่โต้งที่หลบมุมตัวลีบอยู่ตรงซอกหลืบของร้าน แหมจะอายอะไรขนาดนั้นคะ?
“สวยจ้ะ สวยมากๆ เลย” ตอบมาทั้งๆที่ยังไม่ได้หันมามองเลยค่ะ
“ยังไม่ทันมองเลย รู้ได้ไงว่าสวย” หนูแอบทำเสียงกระเง้ากระงอดงอนๆ จนพี่โต้งจำต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ชั้นในสีขาวลายจุดชมพูเข้าชุดกันในมือของหนูแล้วก็เอาแต่หน้าแดงหันไปทางอื่นตามเดิม
“สวยค่ะ สวยมากๆ” ช่วยได้มากเลยค่ะ เหมือนตอบแบบขอไปทีเลยอ่ะ เฮ้อ....
หนูแขวนชุดที่ตัวเองหยิบไว้ที่เก่าแล้วเดิเข้าไปหาพี่โต้ง
“พี่ชอบสีไหนคะ” เปลี่ยนคำถามดีกว่าค่ะถ้างั้น
“ถามพี่ทำไมล่ะคะ พี่ไม่ได้ใส่สักหน่อย น้องฐาก็ซื้อสีแล้วแบบที่ตัวเองชอบสิคะ”
“โธ่ ของแบบนี้เขาไม่ซื้อไว้ใส่เองอย่างเดียวหรอกนะคะ เขาใส่ไว้โชว์ด้วย หนูอยากใส่อะไรสวยๆ แบบที่ว่าพอพี่เห็นแล้วรูสึกเร้าอารมณ์ทางเพศ จนอดไม่ได้ที่จะเข้ามา...กอดอะไรแบบนั้นอ่ะ)” หนูอธิบายด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พร้อมทำแก้มป่องใส่ ที่จริงอยากบอกว่าเข้ามาขย้ำแต่ไม่กล้าพูดค่ะ อร๊ายยย
“โอ๋ๆ อย่างอนนะคะ ไม่ต้องถามพี่หรอกว่าใส่ชุดไหนแล้วสวย เพราะมันเกี่ยวกับชุดมันเกี่ยวกับคนมากกว่า โดยเฉพาะคนน่ารักแบบน้องฐาน่ะ ใส่อะไรก็สวยทั้งนั้นแหละค่ะ ใส่ชุดไหนก็ดึงดูดทำให้มีอารมณ์ได้หมด แต่ถ้าบอกว่าชอบล่ะก็ ไม่ใส่อะไรเลยจะสวยที่สุดนะคะ” อย่างนี้นี่เอง.....หา??!!
....ไม่ใส่อะไร?? อร๊ายยยยยย พูดอะไรก็ไม่รู้ บัดสีบัดเถลิงที่สุด
แต่ชอบค่ะ โฮะๆๆๆๆ
รู้สึกว่าหน้าหนูมันร้อนผ่าว ถ้าส่องกระจกก็คงแดงเรื่อขึ้นสีแน่ๆ ซ้ายหัน หน้าเดินเข้าไปด้านในของร้านแบบตัวตรงแหน็วเหมือนคนควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนั้นแหละ บังคับแก้มก็ไม่ได้ ยิ้มแก้มจะแตกอยู่แล้วค่ะ อ๊า....
หลังจากนั้นหนูก็ไม่ถามแล้วค่ะ ชอบตัวไหนก็หยิบอย่างเดียวเลย เจอหวานขนาดนี้ก็เริ่มรู้สึกว่าจะไม่สบายเข้าไปทุกที เดี๋ยวพรุ่งนี้ว่างๆ ขอตัวไปตรวจน้ำตาลในเลือดดูหน่อยดีกว่านะคะ อิอิ
ออกจากร้านขายชุดชั้นในเราก็เดินต่อไปเรื่อยค่ะ เจอร้านเสื้อผ้าก็หยุดซื้อ จนมาเจอร้านขายชุดนิสิตค่ะ หนูก็ส่งสายตาออดอ้อนว่าจะเข้าอีก แล้วก็ตัดสินใจซื้อชุดนิสิตหญิงกลับไปอีกสองชุด ทั้งๆ ที่ไม่มีโอกาสใส่
เฮ้อ .....
……………
……………………..
แผล่บๆ ตอนนี้หนูเดินเลียไอศกรีมของไดรี่ควีนอยู่ค่ะ ก้มหน้าก้มตากินใหญ่เลย หวาน.... เย็น.... มีความสุขค่ะ คิคิ ส่วนพี่โต้งเวลาเดินด้วยกันพี่เอาจะวางแขนบนไหล่หนูไว้ค่ะ เขาบอกว่าเป็นที่วางแขนที่เหมาะมาก (เป็นงั้นไป)
การกินหูดับตับไหม้ไม่สนใจชาวบ้านของหนูทำให้พี่โต้งที่เดินเคียงกันนอกจากถือของทั้งหมดแล้วก็ต้องคอยจับหนูให้เดินดีๆ ไม่ให้ไปชนเสา ฝาผนังและผู้คนที่เดินสัญจรไปมาตลอดทาง
ฟั่บ! ท้ายสุด เอามือโตๆ วางไว้บนหัวกลมๆ แล้วจับหมุนให้เลี้ยวออกนอกห้างแบบกะทันหัน ไม่เจ็บนะคะ แต่แปลกๆ เหมือนตัวเองเป็นรถวิทยุบังคับด้วยมือ? ประมาณนั้นเลยค่ะ
“พี่อ่า ทำไมต้องจับหัวหนูหมุนอย่างนี้ด้วยอ่า”
“เอ๋า ก็เราน่ะเอาแต่กินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย จะเดินเลยประตูอยู่แล้วเนี่ย หมุนแบบนี้ง่ายดีออก” พูดไปแล้วก็ขำค่ะ ชิ!! แกล้งหนูแล้วมันสนุกมากนักหรือไงนะ
เราเดินออกไปที่รถค่ะ เอาของที่ซื้อมาไปเก็บแล้วก็ไปดูหนังกันค่ะ (เสียดายเดินตั้งนานแต่ไม่เจอนาฬิกาแบบล็อกเก็ตที่พี่โต้งอยากได้อ่ะ ว่าจะซื้อเป็นของขวัญซะหน่อย)
หนังที่ดูเป็นหนังสงครามค่ะ มีฉากวาบหวิวพระนางเลิพซีนให้เห็นด้วยอ่า อ๊า..... หนูแอบหันไปมองพี่โต้งนิดนึงค่ะ นั่งดูอย่างตั้งใจเชียว เสียดายนะคะคนเยอะไม่งั้นอยากชะโงกหน้าไปดูดปากแข่งกับเขาเสียจริง อิอิ แต่ตอนนี้ทำอะไรไมได้ค่ะ ได้แค่เอียงคอไปซบไหล่พี่เขาก็ดีเท่าไรแล้ว พอหัวหนูแปะลงที่หัวไหล่ อีกฝ่ายก็ขยับแขนมาโอบค่ะ อ๊า โรแมนติก.....
ระหว่างดูหนังก็มีแอบป้อนข้าวโพดคั่วกับน้ำไปเรื่อยค่ะ (ที่จริงอิ่มแล้วแต่ยังต้องสั่งข้าวโพดเพราะยากได้แก้วน้ำ กับถ้วยใส่ข้าวโพดคั่วไปสะสมค่ะ)
ระหว่างดูหนังไปกลางเรื่อง อีตัวละครเอกตัวหนึ่งดันตายค่ะ
หา!!!!! ตายได้ไง งงค่ะ กะเทยงง บวกเซนสิทีฟมาก
ขอร้องไห้หน่อยนะคะ อินมากค่ะ
กระซิก กระซิก พยายามบีบน้ำตาเพื่อสร้างอารมณ์ร่วม น้ำตาที่คลอหน่วยยังไม่ทันจะไหลดี
ปื้ด..... นิ้วโป้งของคนข้างกายปาดมาที่ข้างแก้มค่ะ ทำเอาน้องฐาตาโตหันขวับ!!
“พี่โต้ง.....ทำอะไร”
“ก็เห็นร้องไห้ เลยช่วยเช็ดให้” อร๊ายยยยยยยยยยยยยย คิดได้ไงคะพี่??
“จะร้อง... แต่ยังไม่ได้ร้องเลยอ่าพี่” หนูทำเสียงแหลมแต่พยายามเบาเสียงไม่ให้รบกวนคนข้างเคียง
“อ้าวเหรอ? โทษทีเช็ดเร็วไปหน่อย งั้นร้องต่อตามสบายเลยนะ เดี๋ยวเช็ดให้ใหม่อีกที” โห...ประเสริฐ!!
ตลกเหอะ!!! น้ำตาหดกลับไปแล้วค่ะ
ไม่ร้องก็ได้เชอะ!! หมดอารมณ์
ดูหนังต่อค่ะ ..... ไม่เล่านะคะ อยากรู้ก็ไปดูกันเอาเองอุดหนุนหนังไทยกันบ้างอะไรบ้างนะคะคุ๊ณ!!
หนังจบแล้ว กำลังร้องเพลงตอนจบค่ะ คนในโรงก็เลิ่กลั่กทำท่าจะออกแต่ ประตูทางออกไม่ยอมเปิด หนูก็หันรีหันขวางบางคนก็ลุกบางคนก็นั่งต่อค่ะ บังเอิญเรานั่งกลางก็เลยรอให้คนอื่นลุกก่อน
“กลับเถอะค่ะน้องฐา หนังจบแล้ว” พี่โต้งชวนเมื่อเห็นหนูนั่งอยู่ที่เก่า
“เดี๋ยวสิคะ รอก่อน เห็นไหมประตูทางออกยังไม่เปิดเลย”
“ออกทางออกไม่ได้ก็ไปออกทางเข้าสิคะ ไม่เห็นจะยากเลย”
“โธ่พี่ก็ รอก่อนเผื่อมีต่ออีกนิด” แล้วก็มีพนักงานแจ้งค่ะว่า หลังจบเพลงยังมีต่ออีกนิดนึง พี่แกก้เลยนั่งรอต่อได้อีก แล้วกันมาถาม
“รู้ได้ไงอ่ะว่าจะมี”
“เดาค่ะ บางเรื่องชอบทำ พี่ไม่เคยดูบอดี้ศพสิบสามหรือไง ที่หลังร้องเพลงแล้วมันมีต่ออีกนิดอ่ะ ฉากเด็ดเลยนะคะ”
“ไม่ชอบดูหนังผีค่ะ” ซะงั้นอ่ะค่ะ ไม่เหมือนหนูค่ะชอบดูหนังผี แต่ไม่ชอบดูคนเดียว
“งั้นไม่เคยดูไพเรทเหรอคะ ตอนจบมันชอบมีต่ออ่ะ”
“ไม่ค่อยอยู่ดูหรอกค่ะ ร้องเพลงก็ออกเลย”
“โหเสียดาย ถ้าไม่รอร้องเพลงจบ ภาคสามพี่ก็ไม่เห็นตอนที่บิลเทอร์เนอร์กลับมาหาลูกเมียหลังจากออกเรือไปสิบปีแล้วอ่ะดิ ฉากสำคัญเลยนะคะนั่นน่ะ” หนูทำหน้าเสียดาย
“อ๋อ... อันนั้นได้ดูสิ ก็มีซับไทยเขียนบอกไว้นี่ว่ายังมีต่อให้รอดู แต่พี่ก็ยืนดูตรงทางเดินอ่ะคือลุกขึ้นไปแล้วเตรียมเดินออกอ่ะ” อืม.... ที่จริงแล้วเรื่องนี้น่าจะทำแบบเดียวกันนะคะ เพราะการเอาฉากเด็ดปิดท้ายหลังร้องเพลงจบอ่ะมันไม่ได้มีทุกเรื่อง บางเรื่องถึงรอไปก็ไม่มี บางเรื่องมี แต่ไม่ได้รอ เสียดายค่ะ
เรารอไม่นาน ก็ได้ดูฉาก.... จบค่ะ อยากจะตบเข่าฉาก หนูว่าแล้ว!!!!!! ว่าตัวละครสำคัญขนาดนี้จะตายได้ไง ดีนะเนี่ยที่ไม่ได้ร้องไห้.... ไม่งั้นเสียน้ำตาฟรีแน่เลย
.........
..........................
ขากลับเราไปเดินตลาดหาของกินนิดหน่อยด้วยค่ะ กะว่าจะเก็บไว้กินดึกๆ เผื่อหิว หนูไม่ได้กลับหอชายนะคะ แต่กลับไปที่คอนพี่โต้งค่ะ
“น้องฐาคะ” พี่โต้งเรียกตอนที่หนูยืนอยู่ที่มุมครัวระหว่างจัดหาจานชามมาใส่ของกินที่ซื้อมาค่ะ
“คะ?” หนูขานรับแหงนเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้งที่เดินเข้ามาหา ถือของสิ่งหนึ่งไว้ในมือค่ะ เป็นกิ๊บอันโปรดที่หนูทำหายไป
“ไหนบอกว่าหาไม่เจอไงคะ”
“ก็เพิ่งมาเจอตอนหลังมาตกอยู่ใต้โซฟาน่ะ”
“เพิ่งจะเจอวันนี้เหรอคะ บังเอิญจัง” หนูยิ้มอย่างดีใจที่ได้ของรักอีกชิ้นหนึ่งกลับคืนมา
“เปล่าหรอก เจอตั้งนานแล้วแหละ” หนูมองอีกฝ่ายอย่างค้นคว้า
“แล้วพี่ก็เก็บมันไว้ตลอดเลยเหรอคะ”
“จะทิ้งตั้งหลายครั้งแล้วแหละ แต่....มันตัดใจไม่ได้อ่ะ” ผิดคาดนะคะ
พี่โต้งกับกิ๊บอันนี้ก็คล้ายกันแหละค่ะ ถึงจะรักมากแค่ไหน แต่ก็จำเป็นต้องตัดใจ หนูตัดใจจากพี่โต้งไม่ได้ แต่ก็ต้องทำเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
ถึงจะตัดใจจากกิ๊บอันนี้ไม่ได้แต่ก็รู้ว่าคงไม่มีวันได้คืนมาอีก ....
การที่โต้งหามันไม่เจอก็เปรียบเหมือนพี่โต้งยังไม่รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของหนูอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าคือใคร
หรือถึงจะรู้แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจไม่ยอมรับ ถึงจะรู้ว่ารักมากแต่ก็ยังหลับหูหลับตามองข้ามความรู้สึกนั้นไป หนูเคยคิดว่า ต่อให้พี่โต้งหาของสิ่งนั้นเจอก็อาจจะโยนมันทิ้ง
ถึงจะรู้ว่าหนูรักพี่เขามากแค่ไหน ก็คงไม่ให้อภัยให้หนูอยู่ดี
แต่กลับผิดคาด..... ในที่สุดของรักสองชิ้นที่หนูรอคอยก็กลับคืนมา
มันบรรยายความดีใจออกมาไม่หมดเลยค่ะ ...
หนูสบตาของพี่เขาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เอ่อท้นในหัวใจบอกไม่ถูกค่ะ น้ำตามันคลอๆ เหมือนจะไหลเลย พี่โต้งขยับเข้ามาใกล้และก้มลงติดกิ๊บให้หนูแผ่วเบาค่ะ ก่อนจะรั้งร่างหนูเข้าไปกอด หนูก็ซบหน้าอยู่กับอกพี่เขาค่ะ จากที่ไม่ได้ร้องไห้ที่โรงหนังก็เลยได้ร้องตอนนี้แหละค่ะ
ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจนะคะ แต่ซาบซึ้งและตื้นตันค่ะ
พี่เขาคงไม่รู้หรอกว่าหนูดีใจมากแค่ไหนที่พี่เขาตัดใจไม่ขาด
ดีใจ.....ที่ได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง... อยู่ข้างๆ กัน....
“ขอบคุณนะคะพี่.... ที่รักหนู หนูขอบคุณจริงๆ”
...
Happy ending!!!
ซะที่ไหนล่ะ......
มีพล็อตอีกสองปม ที่จะแต่งเกี่ยวกับน้องฐา แต่ค่อนข้างหนัก
แค่คิดว่าจะแต่งก็ท้อใจเพราะคงมาม่ายืดเยื้อ ..... (เลยคิดสั้นบอกจะตัดจบ!! :a5:)
ตอนแรก พล็อตสั้นๆ แต่นิก็พาน้องฐาออกทะเลจนเข้าฝั่งไม่ได้มานานมากมาย แต่งต่อไปก็กลัว...
แต่หลายคอมเม้นก็อยากให้ต่อ เลยเปลี่ยนใจไม่จบก็ได้...
ปัญหาคือ....หลายคนกลัวมาม่ากันน่าดูเลยอ่ะ บางคนก็อยากอ่านมาม่า (??) :z6:
...... ไว้นิลองสะระตะก่อนนะคะว่าจะเอาไงต่อไป :เฮ้อ:
ไม่มาม่าละตันๆ ฮ่าๆๆ :sad4:
see u again รีที่ 2000 ขึ้นไปนะคะ
-
ยกมือ ขออ่านต่อค่ะ แต่ไม่มาม่าได้มั้ยคะ ขอตับหวาน จานโตๆ
กอดคนเขียน อ้อนขอตับหวาน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ว้าย น่ารักจัง happy happy o13
อยากมีแฟนแบบนี้มั่งอ่า :L2: :L2:
นู๋อยากอ่านต่อนะ อามาม่าว์
-
จบได้ไงคะ ! ขอจัดหนักลากเลือดซักตอนสองตอนแล้วค่อยจบสิ อิอิ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เหมือนยังค้างๆคาๆ :o10:
-
:เฮ้อ: ถ้ามีต่อแล้วดราม่ายืดเยื้ออีก
จบแค่นี้ก็ดีครับ
-
น้องฐากะพี่โต้งน่ารักอ่ะ แต่แอบคิดๆ เหมือนกันนะว่าถ้าน้องฐาอยากแปลงเพศแบบน้องปอยขึ้นมา พี่โต้งจะว่ายังไง
-
พี่โต้งน้องฐา หวานกันๆ
-
อิพี่โต้งยังไม่รู้ความจริงเลย!
อย่าเพิ่งจบนะค่ะ ขอของหวานเลี่ยนสักสาม สี่ตอนก่อน!!~
-
น้องจะกะล่อนไปกี่ตอนก็จะตามอ่านฮาฮา :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากให้มีต่ออ่ะ ต่อเถอะน้าาาาาาาาาาาาาา
:monkeysad: :monkeysad:
-
:z1:อยากอ่านค่ะ แต่ถ้าดราม่ามากรับไม่ไหว :sad4: เป็นตอนพิเศษแจ่มๆก้อได้
-
กด+พร้อมเป็ด
ขอน้องฐาต่ออีกนะ
-
ต่อเถอะน่ะ pleaseeeeeee :monkeysad:
:L2: :L2:
-
o13 o13
-
พี่โต้งหวานเว่อร์อ่ะแต่เอาไปเลยทั้งใจ อยากอ่านต่อนะค่ะอุปสรรคทำให้ความรักเข็มแข็ง
-
น่ารักกันจิงๆๆๆ
อิจฉาๆๆอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
จบได้โอแล้วนะ อยากอ่านต่อกลัวคนเขียนแถไปเจอมาม่า
อยากได้ตอนพิเศษจากมุมมองพี่ไก่โต้งเยอะๆอ่ะคับ
-
ตอนนี้บรรยากาศกระหนุงกระหนิง แฟนกันลั้นลามากๆ
ยกมืออยากอ่านต่อค่ะ
-
เราอยากให้มีต่อค่ะ แต่ไม่อยากให้มีปมหรือมาม่าใหม่
อยากให้ได้มีสถานการณ์ให้น้องฐาได้เคลียร์ ได้ให้อิพี่โต้งรับรู้มากกว่าว่าตัวจริงน้องฐาเป็นยังไง (แบ๊วๆ บ้าๆบอๆ ไม่ได้มั่ว)
จะได้รักกันไปนานๆ ไม่มีอะไรคาใจเนาะ
:L2:
-
อ่านต่อคะ ชอบมาม่าสะเืทือนอารมณ์
-
ยกมือสนับสนุน อยากอ่านต่อค่ะ
แต่ไม่เอามาม่าได้ไหมคะ ไม่อยากท้องอืดดด ><
ขอเป็นอาหารเบาๆ กินไก่ กินตับ ฮ่าๆๆ
-
พี่โต้งนี่รักแสดงออกจริงๆ ปลื้มแทนน้องฐาจัง
แต่ถ้ามีต่อ เอาเป็นหวานชื่นสุขสมได้ไหม
ไม่ชอบมาม่าเลย
-
มากดให้เป็ดน้องฐาค่ะ
-
ความรู้สึกมันยังไม่จบอ่ะค่ะ
เหมือนว่า มันง่ายไป (เอ๊ะ ยังไง)
คือรู้สึกว่าระหว่างสองคนนั้นมันยังมีเรื่องปวดตับเข้ามาได้มากกว่านี้ (แต่อย่าเยอะมากนะคะ ตับไม่แข็งแรง)
เออ ใช่!!
อีพี่โต้งยังไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของน้องฐาเลย
ยังไม่เชื่อใจอย่างแท้จริงเลย แค่กันทุกทางหวงทุกคนเฉยๆ
ประเด็นนี้ยังค้างคาค่ะ วอนต่อโลดดดด
-
เค้า จะอ่านต่อ จัดหนักมาก็ได้ เค้า ยอม เอา SM เลย ก็ดี เค้า ชอบ คุคิคุคิ
-
มาเพิ่มประชากรคนอยากอ่านต่อค่า
รักคู่นี้จัง ^^
-
คนแต่งแต่งได้เรื่อยๆ
คนอ่านก็ได้เรื่อยๆเช่นกันค่ะ
-
อยากอ่านอีกค่า
-
ชอบน้องฐา น่ารัก น่ากอด ที่ว่าปมใช่เรื่องแฟนเก่ากับเรื่องการแปลงเพศไหม ถ้าใช่ก็อยากอ่านต่อ ถึงแม้
จะไม่ค่อยชอบมาม่าก็เถอะ
-
หนูนิจ๊ะ หนูนิรู้ปะว่า ตรงตัวหนังสือเขียวๆในตอนท้ายน่ะ
มันคือแรงกระตุ้นชั้นดี ที่ทำให้อยากอ่านเรื่องราวของน้องฐาต่อจ้ะ
ไม่เอามาม่านะคะ ขอบคุณล่วงหน้าต่ะ
-
คือเราพึ่งเคยมาอ่านนะ เรื่องเนี๊ย
น่ารักดีอ่ะ สนุกมากด้๊ว
เปนกำลังจัยให้นะคะ
o18
-
กินมาม่าบ่อยๆ ระวังผมร่วง และอ้วนนะจ๊ะ
เพราะฉะนั้น ชอบแบบไม่มาม่าแต่ครบรสดีกว่าเนอะ
-
ขอมาม่าแบบกำลังพอดีๆ ไม่อืดได้มั้ยอ่า??
-
มาม่า ถึงจะอร่อย แต่ไม่ค่อยได้สารอาหารนะ
กลัวเสียน้ำตา จะมีก็ได้ แต่อย่าเป็นปมนานนะ
-
พี่โต้งตอนนี้หว๊านหวาน สงสัยไปเหมาน้ำตาลมาหว่านใส่น้องฐาแน่ๆ :L1:
-
จบซะแล้ว :sad4:
อยากได้ตอนพิเศษจัง
ขอจากมาม่าเปลี่ยนเป็นตับไก่จะได้ไหม 555
-
ง่า จะมาม่าก็ได้แต่ขอร้องอย่าทำร้ายนักอ่านตาดำๆแถวนี้เลยนะคะ 555
เพราะถึงมาม่าจะเผ็ดร้อนแต่มันแสดงถึงความรักของพี่โต้งและน้องฐาในตอนสุดท้ายแล้ว
ก็ถือว่าคุ้มจ้า^ ^
-
ตอนนี้หวานเกิ๊น น :L2: :L2:
-
ไอ้น้องฐามันมีอดีตที่ขมขื่นนะ....โดนผัวคนแรกซ้อมง่ะ เค้าอยากอ่านซีนนี้ เค้าซาดิสต์
-
จบแบบนี้...ไม่ดีแน่ๆ
== ฮึม
เอามาต่อเลยนะ
-
ไม่อยากกินมาม่าอ่ะ กำลังหวานได้ใจ
-
น้องฐาเค้าไม่เหมาะกับมาม่าหรอกจ๊ะ อย่างน้องฐาต้องลัลล้า แล้วก็กินตับ อิอิ
-
หวานในร้านชุดชั้นใน
ออิอิ
-
แบบว่า....ให้มีเรื่องราวหึงกันบ้างเล็กๆน้อยๆ โอเคค่ะ แต่ไม่เอามาม่านะ คุณนิ >_<
ปล. อาทิตย์ที่แล้วเสียใจเบาเบา คิมฮี ไปเป็นทหารแล้ว T^T แต่น้องหัวเหม่งแล้วหล่อมาก เหมือนเด็กมัธยมเลย >_< อิอิ
-
อิพี่โต้ง บทจะปากร้ายก็น่า... :beat:
บทจะหวาน ก็น่า :กอด1: ซะไม่มีอะ
ดีใจกับน้องฐาที่มีความสุขสมหวังกับความรัก รักกันนานๆ ตลอดไปเลยนะจ๊ะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ จ้า :pig4:
-
ดันๆ
ฮึบๆๆๆ
-
รอต่อไปอีกหลายๆ ตอนเนาะคนเขียน :impress2:
-
อย่าเพิ่งจบบบบบบบบบบบ
-
พี่โต้ง ชมน้องฐาน่ารักกว่าน้องปอย ปากหวาน~น่าร๊ากกกก
ปลื้มใจแทนน้องฐา :o8:
ไม่เอามาม่าอีก1เสียงจ้า ลัลล้าๆดีกว่า :z2:
อ่ะ เอาเป็ดให้อีกตัวเป็นสินบน :3123:
-
อย่าพึ่งจบเลยนะ ๆๆๆ อยากอ่านต่อ ๆๆๆๆๆ :3123:
-
จะอ่านต่อคะ
ม่าไม่ม่าก็จะอ่านนนน>_<
-
อิพี่โต้งนี่หวานเว่อร์เนาะ
ขอบคุณที่จะไม่ทำให้น้องฐาของเราต้องมาม่านะคะ อิอิิ
-
วู้ๆ หวานได้ใจ
ตัดจบตอนนี้ก็ไม่เสียใจค่ะเพราะเนื้อเรื่องสมบูรณ์แล้ว
แต่ถ้าจะต่อก็ดีเหมือนกันนะค่ะ ตามใจคนเขียนค่ะ
-
แอบตกใจตอนจบนิดๆ เอาซะ o22 เลย อิอิ
พี่โต้งหวานเว่อร์เนาะ แอบ :-[ แทนน้องฐาล่ะ หุหุ
-
รักพี่โต้ง รักน้องฐา รักคนแต่ง :กอด1:
อ่านแล้วน้ำตาลขึ้น เพราะมันหวานมาก อิๆ
-
จำได้ว่าขอไปที่2000 แต่ไม่ได้สินะ ไม่เป็นไร ลดให้สิบรีก็ได้ชิส์!!
แจ้งข่าวร้าย......ว่าจะแต่งน้องฐาต่อ..... :m20:
1
2
3
Go.......
♥นี่นาย!รับกะเทยทานเพิ่มไหมจ๊ะ!♥ sp น้องฐาภาค ม.ปลาย 1
“คนต่อไป....ฐาปนันท์” เสียงคุณครูลิ้นจี่อาจารย์สอนวิชาภาษาไทยหรือที่กลุ่มหนูตั้งฉายาให้ว่าเจ๊ฉิ่งดังมา ทำให้น้องฐาลุกขึ้นและก้าวเดินมายืนที่หน้าชั้นเรียนอย่างมาดมั่น ลำตัวตั้งตรง หน้าเชิดเล็กน้อยกระพุ่มมือไหว้อย่างสวยงามสมเป็นกุลสตรี
“เรียนอาจารย์ที่เคารพรัก และ...สวัสดีเพื่อนๆ ที่น่ารักทุกคน” เพื่อนๆในห้องต่างตั้งใจฟังกันตาแป๋ว อาจเป็นเพราะตะลึงงันในความสวย... อิอิ ขออนุญาตแนะนำตัว...“ผมนายฐาปนันท์ (ไม่ระบุนามสกุล) เลขที่ 16 ครับ”
ผม?? ครับ??? หลายคนคงคิดว่าแกแนะนำตัวเองผิดหรือเปล่าอะไรเทือกนั้นใช่ไหม? ไม่ค่ะ ไม่ผิดแม้แต่น้อย แม้จะมีใบหน้าขาวซีดไร้ร่องสิวมาอุดตัน เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น ท่าทางการย้ายวารหรือก็ส่ายไปมา น่ารักน่าชัง แต่ไอ้ที่ว่ามานั้น บังเอิ๊ญ....ไม่ใช่ผู้หญิงค่ะ แต่.....เป็น..ตุ๊ด!!
“วันนี้ผมจะออกมาพูดในหัวข้อเรื่อง สิ่งที่อยากให้เกิดขึ้นในอนาคต....” ระหว่างพูดก็นำมือทั้งสองมาประสานกันที่บริเวณเอว ใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ ช่วงบนขยับส่ายไปมือเพื่อให้สายตาสามารถทอดมองไปทั่วห้อง อันเป็นวิธีการพูดสุนทรพจน์ที่ดี
“ครับ คงไม่ผิดถ้าสิ่งที่คนเราต้องการเป็นอันดับต้นๆ มักจะเกี่ยวข้องกับตัวเอง... และหรือ... เริ่มต้นมาจากตัวเองเสียเป็นส่วนใหญ่ ผมเองก็ไม่แตกต่างจากคนทั่วไป เพราะถึงจะมีอะไรที่แตกต่างแต่ยังเป็น...มนุษย์ปุถุชนคนธรรมดาเท่านั้น ดังนั้นสิ่งที่ผมต้องการให้เกิดขึ้นในอนาคตคือ... ความเท่าเทียมกันในเรื่องรสนิยมทางเพศ”
แค่กๆ... หลายคนในห้องเริ่มเกิดอาการสำลัก บางคนกลั้นขำ
แต่...อย่าได้แคร์สิ่งใดๆ ไม่เลิกพูดจนกว่าอาจารย์จะไล่ลงจากเวที น้องฐาเพิ่มสาธยายเรื่องความเหลื่อมล้ำในสังคม อันเกี่ยวข้องกับเรื่องเพศที่สาม เรื่อยเปื่อย... น้ำท่วมทุ่ง และมั่วมาก ฮาๆ จนเจ๊ฉิ่งต้องแอบกระแอมไอ เป็นสัญญาณว่า แกกลับมาเหอะ ออกทะเลไปไกลแล้ว น้องฐาจึงสรุปว่า
“ไม่ว่าจะเพศไหนๆ ก็คือว่าเป็นมนุษย์ เป็นเพื่อนร่วมโลกเช่นเดียวกัน ผมหวังว่า ทุกคน...จะทำให้เป็นกลางและเปิดกว้างกับโลกที่ก้าวหน้า เป็นมิตรกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดแม้จะคนละสปีชี่ส์กับคุณก็ตาม....ท้ายสุดนี้ ขอถามนิดนึง....ใครเกลียดกะเทย....ให้ยกมือขึ้น”
พรึ่บ!!!! (มหาศาล.....)
น้องฐาแอบยิ้มพลางคิดในใจ อีพวกนี้นี่ จะตรงไปตรงมาไปหรือเปล่ายะ?
ไม่สิ ถ้าไม่ได้ยกเพื่อประชดประชันอาจจะเป็นเพราะอิจฉาในความงามยิ่งกว่านางสาวไทยของหนูเป็นแน่
“ค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจของทุกคนนะคะ สวัสดีค่ะ” ส่งรอยยิ้มแสนหวานปานนางสาวไทยอีกครั้ง กระพุ่มมือแล้วย่อเกือบสุดอย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินเข้าที่นั่ง
“คนต่อไป.....ดนุพร” เสียงเจ๊ฉิ่งดังมาขณะที่น้องฐายังเดินไม่ถึงโต๊ะ ทันทีที่หย่อนบั้นท้ายอวบอิ่มลงยังเก้าอี้.....
“ฮ่าๆ..” เสียงหัวเราะแหลมๆ ของคนข้างกายทำให้หนูต้องแอบจิกตาใส่อย่างงอนๆ
“แกจะร้องไห้ทำเขือเหรอยะ” หนูแอบทำเสียงเล็กๆ แอบด่าเพื่อนไป เพื่อนคนนี้ชื่อปาล์มค่ะ ร่างเป็นชายใจเป็นหญิง สรุปว่าสปีชี่ส์ดียวกันค่ะ คอนเฟิร์ม...
“ไม่ทำหรอกเขือ...พอดีมีแล้วหนึ่งอัน” ชิ!! ต่อปากต่อคำ “แกนี่ก็กล้านะยะ พูดเรื่องเพศที่สามแบบหน้าตาเฉยเลย” พูดไปก็หัวเราะไป
“ฉันก็แค่แสดงความคิดเห็นเท่านั้นแหละ ยังไงก็แค่เรียงความเท่านั้น จะเปลี่ยนแปลงความคิดชาวบ้านได้ยังไง ดูสิ พอฉันแกล้งถามขึ้นมา เล่นยกมือกันซะค่อนห้อง” หนูทำเสียงกระเง้ากระงอด
“โถๆ แม่คนขี้ใจน้อย ไม่มีใครเขายกมือเพราะคิดจริงจังหรอก แค่อยากจะแกล้งแกเท่านั้นแหละย่ะ เพราะถ้าแกสังเกตดีๆ คนที่ยกมือเมื่อกี้ก็มีฉันและก็พวกกลุ่มเราทั้งกลุ่ม ถ้าเกลียดกะเทยจริงๆ ก็เท่ากับเกลียดตัวเองด้วยน่ะสิ” ปาล์มว่าเหมือนเป็นเรื่องตลก ก็จริงค่ะ สมัยนี้สังคมเขาเปิดกว้างมากขึ้นแล้ว จะหาชายจริงหญิงแท้ยากขึ้นทุกวัน แต่ที่ยากยิ่งกว่าคือคนที่จะยอมรับความจริง ....
หมายความว่ายังไงน่ะเหรอคะ? ก็หลายคนยังไม่รู้ตัวเอง หลายคนรู้แล้วแต่ไม่กล้าแสดงออกในสิ่งที่ตัวเองเป็น ยกตัวอย่างเช่น โอ๋ เพื่อนกะเทยอีกคนที่มันเก๊กแมนเก่งเหลือคณา ตอนอยู่กับเพื่อนคนอื่นๆ ก็ดูเหมือนจะแมนเต็มร้อย ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือท่าทาง แต่พออยู่กับพวกเดียวกัน ยัยนี่แรดไม่เกรงใจใครเลย แม้แต่น้องฐาตัวน้อย ยังต้องยอมแพ้ความแรงแรดของมันด้วยความโศกา
ระหว่างช่วงพักกลางวัน เราล้อมวงนั่งเปิบส้มตำไก่ย่าง....ตรงโต๊ะหินอ่อนนอกโรงอาหาร อันประกอบด้วยบรรดาสาวๆ ที่รวมกันแล้วก็ยังสวยน้อยกว่าหนู (มั่นไปป่ะ? หลงตัวเองจริงๆ)
“มึงเห็นรุ่นพี่คนนั้นไหม... หล่อเริ่ด กิ๊บบี้โดนใจเจ๊” เสียงอีโอ๋ดังมาประจานความแรด กระซู่ กรูปรี เมื่อเหล่ตาไปยังรุ่นพี่ม.หกคนหนึ่งที่เดินผ่านมา
“สรุปเขาเป็นรุ่นพี่หรือมึงเป็นพี่กันแน่ยะ อีเจ้” หนูแอบกวนบาทาเพื่อนเล่นแก้เซ็ง (ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเราต้องอ่อนกว่า) อีโอ๋หันควับมาส่งสายจิกใส่
“อีนี่วอนเดี๋ยวกูตบล้างน้ำ” ชะอุ้ย อีนี่ดุ!! มีลูกต้องขอตัวนึงไปเลี้ยงเฝ้าบ้าน
“อย่านะยะ ถ้าแกเอามือเท่าไม้พายของแกมาโดนใบหน้าอันบอบบางของฉัน มันต้องเละแน่ๆ” หนูทำเสียงแสดงความรังเกียจและเหยียดหยามสุดฤทธิ์
“ต๊ายยยยย อีหอยหลอด หน้าบางม้ากกก คาบเจ๊ฉิ่งยังเห็นเชิดหน้ารับสายตาด่าทอแบบไม่เกรงใจใครอยู่เลย เขายกมือว่าเกลียดกะเทยยังจะยิ้มรับหน้าบานอีก” อีนี่เห่าเก่งและกัดเจ็บ
“เขาเกลียดฉันเพราะฉันสวยกว่าต่างหากล่ะยะ” ดีกรีความแรดอาจไม่สู้ แต่สวยเริ่ดไม่เป็นรองใคร น้องฐาภูมิใจนำเสนอค่ะ อิอิ
“ถุย!!! สวยตายย” อีปาล์มกะเทยกอล์ฟฟี่ส่งเสียงมาขัดคอ พร้อมคายเศษกระดูกไก่ที่แทะแล้วมาใส่จานเป็นท่าทางประกอบฉาก.....ทำให้น้องฐาย่นจมูก
“กังกา กินข้าวอยู่นะอีนี่” นังออยผู้ซึ่งมีบทบาทน้อยสุดในวงสนทนาเพราะมักจดจ่ออยู่กับการกินแว้ดออกมาทันทีที่อีปาล์มแสดงกิริยา ไพร่สถุล รากหญ้าออกมาเห็นๆ
“ย่ะ รู้แล้วว่ากินข้าว ไม่ได้กินขี้อยู่” มีหน้ามากวน แทบจะกระเดือกไก่ไม่ลง แต่ต้องกินเข้าไป ประเดี๋ยว ไม่อึ๋ม อิอิ
“หยุดเลยอีปาล์ม ฟังมึงพูดแล้วกูหมดอารมณ์ ชมผู้ชายเลยอ่ะ” โอ๋รีบห้ามทัพ ทำให้เรากลับมาจกข้าวเหนียวต่อจนอิ่ม
วิถีกะเทยในกลุ่มไม่มีอะไรมากค่ะ ช่วงพักกลางวันไม่ค่อยจะได้เล่นกีฬาอย่างพวกผู้ชาย กลัวเหงื่อออกเดี๋ยวตัวเหม็น พออิ่มข้าว ก็จะไปหาโต๊ะหินอ่อนที่ตั้งอยู่ระหว่างทางเดินโรงอาหารกับตึกเรียน เหล่หนุ่ม เวลาเจอใครที่กิ๊บเก๋เข้าตาจนเกิดอาการคันก็อาจจะมีจุดพลุ เรียกร้องความสนใจกันบ้าง ซึ่งดูจากผลสำรวจที่ผ่านมาแล้ว ผู้ที่ได้รับความสนใจมากที่สุดในกลุ่มตกอยู่ที่ออย เพราะเธอผิวขาว ตาหวาน แก้มยุ้ย แลดูกุ้งนางมาก แต่กลับเป็นคนที่เงียบที่สุดบ้าผู้ชายน้อยที่สุดจนน่าเสียดาย... ส่วนพวกที่เหลือน่ะหรือคะ ศูนย์รวมอมนุษย์ดีๆ นี่เอง
พอใกล้หมดคาบเรียนพวกเราจะเยื้องกรายย้ายวารไปรวมตัวที่ห้องน้ำชายค่ะ (โรงเรียนที่เรียนเป็นโรงเรียนสหศึกษานะคะ) เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวตามอัธยาศัย ตามด้วยโบ๊ะแป้งแต่งหน้าจนขาววอก ตามด้วยน้ำยาอุทัย...พอให้ปากแดงน่าจ๊วบ (แต่สำหรับหนู มักจะปากแดงธรรมชาติด้วยน้ำแดงอยู่แล้ว)
แอบส่องกระจก อย่างน้อยฐานี่ไม่สวยมาก แต่น่ารักสุดๆ อมนุษย์...แต่เป็นนางฟ้าน้อยๆ ค่ะ แอร๋ยยยยย เขิน หันไปมองเพื่อนๆ (ยกเว้นออยไว้หนึ่งคนเพราะมันสวยกว่านิดดดดดดนึง) อยู่กับยัยเงือกพวกนี้แล้วปวดกะโหลก อยากจะเอามีดกรีดหน้าตัวเองวันละสิบรอบจะได้สวยน้อยลง คิคิ
ชีวิตกะเทยน้อยดำเนินมาอย่างปกติสุขเรื่อยเปื่อยจนกระทั่ง ม.ห้าเทอมหนึ่งตอนจะสอบปลายภาคค่ะ วันดีคืนดี อีเพื่อนผู้กร้านโลกก็เริ่มชักพาให้น้องฐาผู้น่ารักไร้เดียงสาก้าวเข้าสู่โลกใหม่ ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน... ด้วยของสิ่งนั้น...
“อร๊ายยยยย หล่อโฮก....” เสียงแบบนี้ไม่ใช่ใครค่ะ ต้องเป็นอีโอ๋ กทม. ที่แสดงอาการคันธมาศซะจนไม่เหลือความแมน เมื่อชะโงกหน้าลงไปดูภาพในหนังสือที่กางหราตรงหน้าอีปาล์ม
“บัดสีบัดเถลิง ซื้อมาทำไมก็ไม่รู้ เอาไปซื้อของกินได้เป็นถุงๆ” อีน้องออย ไม่ว่าอะไรก็ไร้สาระไปหมดเมื่อเทียบกับการกิน
“เชอะ ไม่รู้จักของดี” เจ้าของนิตยสารทำเสียงจิ๊จ๊ะ เมื่อเพื่อนทำเป็นไม่สนใจ น้องฐาเคลื่อนกายไปเบียดเพื่อนๆ กระแซะยัยออยที่มือถือสากปากถือศีลปากว่าตาก็มองหนุ่มหล่อในหนังสือไม่วางตา
กรี๊ดดดดดด น้องฐาอยากจะกรี๊ดดดดดด อีหน้าตาว่าหล่อแล้วแต่รูปร่างนี่เย้ายวนมาก
บุรุษหน้าเข้มผิวสีแทนที่เกือบจะเปลือยในภาพนั้น ส่งสายตาเซ็กซี่มาเย้ายวนกระชากใจให้เต้นตุ้บตั้บ เสื้อผ้าอาภรณ์หรือก็น้อยชิ้นมากมาย บนไม่มีข้างล่างเหลือแต่จับปิ้งชิ้นเดียวให้เสียวเล่น
ซื้ดดดด อา..... แบบว่า...อึ้มมมมมม้ากกกกก
เห็นแล้วมันฟิน มันฟิน มัน.....
แหมะ.....แหมะ.....
เอ๋ ....เกิดอะไรขึ้น ... อยู่ดีๆ ก็เป็นหวัดเหรอ น้ำอะไรไหลจากจมูกหนู??
“อีฐา... อีอ่อน....แค่นี้มึงใจเสาะเหรอยะ” เสียงอีโอ๋โวยวายเมื่อหันมามองหน้าหนู
“ใจเสาะอะไร?” หนูยังถามกลับแบบงงๆ เอามือล้วงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำมูกที่หลั่งไหลไม่หยุด....
ปื้ด.... แต่พอยกขึ้นมาดู
น้ำมูก...ทำไมสีแดง... ทำไมน้ำ... แอร๋ยยยยยย กะเทยเลือดออก
“อีฐามึงเงยหน้าสิ.... มันจะได้หยุดไหล ไปหาน้ำแข็งมา” อีโอ๋โวยวายเป็นงานเป็นการ ส่วนหนูที่
เห็นเลือดไหลออกมาจากรู....จมูกแล้วก็อยากจะเป็นลมล้มพับ เกิดความวุ่นวายชุลมุนในการปฐมพยาบาลเบื้องต้น ทั้งให้หนูเงยหน้าทั้งไปขอน้ำแข็ง จนสุดท้ายเลือดกำเดาหยุดไหล แต่น้องฐาแทบจะหมดแรงยืนเพราะตกใจที่เลือดมันออกเยอะจัด พวกเพื่อนๆ ก็ช่วยกันพาร่างบอบบางของหนูไปที่ห้องพยาบาลเพื่อนอนพัก... อาจารย์ห้องพยาบาลใจดีให้หนูนอนพักที่นี่ได้แล้วแกก็ออกไปข้างนอก พวกอีเพื่อนก็ส่งเสียงงุ้งงิ้งเอ่ยแซวความไร้เดียงสาของหนูอยู่นานจนกระทั่ง...
“หนวกหูจริงๆ หยุดพูดซะทีได้ไหม?” เสียงห้าวๆดังมาจาก เตียงข้างด้านใน ที่มีผ้าม่านกั้นอยู่ พวกเราจึงไม่รู้ว่ามีบุคคลอื่นนอนพักอยู่ก่อนแล้ว
เงียบ......ฉี่!!!
“ฉันว่าพวกเราไปกันดีกว่านะ จะเข้าเรียนแล้วยังไม่ได้ไปโบ๊ะแป้งเลย” โอ๋มันตัดบทขึ้นมาทันที และคนอื่นๆ ต่างพากันเออออเห็นด้วย
“ไปก่อนนะฐา นอนดีๆ ล่ะ” ปาล์มว่า แล้วทั้งสามก็พากันเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งให้หนูอยู่กับไอ้เสียงโหดนั่นตามลำพังสองต่อสอง
ฮือๆๆ อีเพื่อนเลว ทิ้งกันได้ลงคอ มาวางระเบิดไว้แล้วจากไป
ไอ้เสียงโหดเตียงข้างๆ มันจะลุกขึ้นมาบีบคอหนูหรือเปล่าก็ไม่รู้
ฮือๆๆ ช่วยน้องฐาด้วย แง้ๆๆๆๆ
.............................................................................
แม้จะเป็นน้องฐาภาคมัธยมแต่ก็ยังรั่วเหมือนเดิม ฮาๆๆๆ :z6:
................................
คนอ่านเค้าหายยยยยยยยยย พอขึ้นภาคม.ปลายละก็เลยไม่มีคนอยากอ่านเหรอ? ฮือๆๆ
รีบมาอ่านมาเม้นเลยนะ ไม่งั้นจะงอน.....ช่วยๆมาอ่านมาเม้นให้นิมีกำลังแต่งภาคนี้หน่อยเหอะ เดี๋ยวมันจะไม่จบ ฮือๆๆ แง้ๆๆๆ
นำเสนอศัพท์กะเทยวันนี้ (เอาเท่าที่นึกออก คำไหนไม่เข้าใจ ถามทีหลังได้นะคะ)
* ก.ท.ม. = กะเทยเก๊กแมน
* กอล์ฟฟี่ = กระเทยมาดนิ่งสูงปรี๊ดดที่ร้ายลึกและเปรี้ยวแซ่บ
* กรูปรี = กระแดะ แรด
* กังกา = กระเทยที่ไม่มีคุณสมบัติผู้ดี
* กัด = ถากถาง กระแนะกระแหน
* กิ๊บบี้ = อร่อยน่ากิน
* กุ้งนาง = กะเทยที่สวยหวานเหมือนผู้หญิง
* คัน = อาการอยากผู้ชาย
* คันธมาศ = เกย์ที่แสดงอาการชอบผู้ชายแบบไม่อายสังคม
* เงือก = เกย์ไม่สวย
* จุดพลุ = การเรียกร้องความสนใจจากผู้ชาย
* ฟิน = เสร็จหรือลุล่วงกามกิจ (เออคำนี้น่ะนิเห็นหลายคนใช้บ่อยๆ ทีแรกเห็นแล้วงงมาก อยากรู้ความหมายสุดๆ แต่ไม่ได้ไปถามใคร ไปแอบเจอ ก็งงนิดนึง แต่นิเดาเอาว่า อาจจะมีความหมายไปในทางว่ามีความสุขมาก ใช้กับเรื่องอื่นก็ได้ใช่ไหม? ที่ไม่ได้หมายถึงเรื่องซั่มกันอย่างเดียวใช่ป่ะ? ซึ่งตอนนี้ที่น้องฐาใช้ก็ประมาณนั้นน่ะ คือไม่ได้ถึงกับเสร็จแต่สุขเกือบคล้ายๆ กัน)
*นิเอาศัพท์พวกนี้มาจากเว็บๆ หนึ่งค่ะ ถ้าบางคำใช้ผิดความหมาย อะไรแบบนี้ก็บอกได้นะคะ แบบว่า ไม่เคยใช้จริง แต่เวลาเขียนเรื่องเกี่ยวกับกะเทยแล้วรู้สึกอยากใช้ศัพท์วิลิศมาหรา บ้างอ่ะค่ะ แลยไปหาศัพท์จากที่เขาโพสท์ในเว็บมาใช้ดูเพื่อเพิ่มอรรถรส ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้
ไอ้น้องฐามันมีอดีตที่ขมขื่นนะ....โดนผัวคนแรกซ้อมง่ะ เค้าอยากอ่านซีนนี้ เค้าซาดิสต์
เขียนให้ล่ะนะ ถ้าไม่มาอ่านจะโป้งเชลบี้จริงๆ ฮาๆๆ :m20:
-
จิ้มๆ คนเขียน :z13:
ไม่อยากให้น้องฐาโดนซ้อมอ่ะ :a5:
ไม่เอาน้า :sad4:
-
ไม่ค่อยอยากอ่านเลย สงสารน้องฐา
แต่! หนูซาดิสพอ คุณนิ อย่ามาโซ ทำร้ายหนูและน้องฐานะ
-
ฐา ม.ปลาย ท่าทางเฟี๊ยวน่าดู โฮะๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
-
:m20:
ความรั่วของน้องฐา เสมอต้นเสมอปลายตลอดศกจริงๆ
-
ว้าา ..............ว ศัพท์เทคนิคเพียบ :m20: :m20: :m20:
-
แง :a5: อย่างงี้ต่อไปเรื่องก็ดราม่าอ่ะสิ
เอาพี่โต้งกลับมาน้าาาา :o12:
-
รอตอนต่อไปนะจ้า
รีบมาต่อนะ อิอิ
-
ฮาอะ น้องฐา เห็นแค่นี้(?)ทำกำเดาไหล ไปเพิ่มภูมิึคุ้มกันเลยน้องฐา>_<
-
กลุ่มน้องฐาแรงน่าดูแต่น้องฐายังน่ารักและรั่วเหมือนเดิมไอ้คนเตียงข้างๆนี่ดุจัง
-
:เฮ้อ:
เค้าจะอ่านดีไหมเนี่ย ตอนม.ปลายดราม่าจัดจ้านนิ
โดนซ้อม โดนหลอก
ถ้าเค้าหายไปอย่าโกรธนะเพราะอิ่มมาม่ามากกกกกกกกก
-
เตรียมใจกะมาม่าในชามสังคโลก
-
น้องฐานน่ารักเเต่เด็กเลยเว้ย ย ??
555555555555
-
มาแล้ว มาให้กำลังใจน้องนิเหมือนเดิมเด้อ
ตอนนี้น้องฐาก็ยังเรียกรอยยิ้มได้เหมือนเดิมจ้ะ
แต่ว่าต่อไปน้องฐาจะแจกมาม่าเหรอ
-
ู^^ จิ่มๆๆๆ
อ่านดราม่าไม่ว่า
เพราะยังไงพระเอกก้อคนเิดิม :laugh3:
-
ฮาน้องฐาตอนกำเดาแตก 55555555
-
ถ้าผัวคนนั้นของน้องฐาหล่อ (พอๆกับพี่โต้ง)
เราก็ไม่ว่าหรอกนะ :laugh: :laugh:
-
น้องฐารั่วคงเส้นคงวามาก ติดตามๆ
-
น้องฐาเนี๊ยะ o16
รอตอนต่อไปน่ะ สู้ๆๆๆ :interest:
ให้เป็ด 1 ตัวด้วย :duck1:
:L2: :L2:
-
น้องฐา รั่วตั้งแต่ต้นจนปัจจุบันจริงง
แต่ก็น่ารัก :-[
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ตอนมัธยมฮากระจายอะ นิสัยน่ารักไม่เปลี่ยน ชอบตอนอ่านเรียงความ
แต่คงเป็นตอนปฐมบท มาม่า จากแฟนคนแรกอะ
รออ่านนะ อยากกินมาม่าชามนี้อะว่าจะแซบไม่ถึุงภาคมหาลัยปะ
o13
-
ม๊ายยยยย ไม่อยากอ่าน
สงสารน้องฐา กว่าที่จะถึงวันที่ได้เจอพี่โต้ง
โฮกกก น้องฐาของเราบอบช้ำไปมากขนาดไหนเนี่ย อ๊ากกกกก
-
-v-
น่าลั๊คคคคอ่า....(ขอเป็นมาดามมดหนึ่งวินาที) เค้าอยากอยู่แก๊งค์นี้
นิน้อย....เธอมันจะโปรเกินไปแล้ว ศัพท์แสงน่ะ....สมจริงจนเราคิดว่าเธอเป็นกะเทยไปแล้น 55555 นี่ถ้าไม่บอกกันก่อนว่าตัวเป็นผู้หญิง ยังง๊ายก็ไม่เชื่อ!!!!!(ดีนะที่ยังบอกว่าไปหาข้อมูลมา)
สรุปว่ามีต่อ.....ต่อเหอะ....อยากอ่านรักแรกของน้องฐา น้องมันรั่ว มันแนว มันน่ารัก....พอ ๆ กับน้องจ๊ะ วงเทอร์โบกันเลยทีเดียว
-
น้องฐาตอนนี้ฮามาก แค่ดูหนังสือ :haun4: อ่อนจริง
กดให้เป็ดค่ะ
-
สาบานด่วนว่าไม่มาม่า....
-
ง่ะ ไม่อยากอ่านอะ สงสารน้องฐา ชีวิตน่าเศร้า เตียงข้างๆ คืออดีตที่ว่าสินะ โต้งว่าแย่แล้ว
คนนี้คงย่ิงหนักกว่า แต่ว่าอยากอ่านให้หนุ่มในอดีต กับพ่อไก่โต้งมาเจอกันอะ
-
น้องฐาต้องเมายาคุมมาตั้งแต่เด็กๆแน่ๆเลยค่ะ ฮาๆๆๆ :laugh:
-
น้องฐามาแล้วว....
ย้อนอดีตวัยใส น้องฐาก็ยังน่ารักอยู่
แต่แอบ กลัวแทนอะ คนที่ว่านี้จะใช่คนที่นอนอยู่เตียงถัดไปหรือเปล่าคะ
-
เหมือนได้ย้อนวันวานไปหลายปีเลยค่ะ :laugh:
แก๊งค์นี้เฮฮาดีนะคะ
-
รั่วได้อีกนะน้องฐา ...อย่างนี้ก็ต้องมีมาม่าซิค่ะเนี่ยยยยย o22
-
เอร้ยยยย อิดุเตียงนั้นคือสามีคนแรกของน้องฐาหรอ
แงงง มันดราม่ามากม้ายยย ขอทำใจแปปนึง 5555
-
o7 ปลาบปลื้ม ปลาบปลื้ม น้องฐาเธอรั่ว เธอมั่น มาตั้งนานแล้วนี่เอง
-
คนหลังม่านพี่โต้งหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่จะไปบอกพี่โต้งว่าน้องฐานอกใจ 5555
-
อุ๊ยตาย....เรื่องแฟนเก่าน้องฐาเหรอคะ..
ไม่ตามมาอ่านได้ไง...ไม่ได้ซาดิส์ แต่อยากรู้ว่าจะสู้พ่อค้าตับได้ไหมน่ะ ฮา....
ขอบคุณนะจ๊ะ +1 จ๊ะ
-
น้องฐาฮามาตั้งแต่ ม. ต้นเลยเหรอเนี่ย :m20:
-
แอบเกรงดราม่า ทำใจคลิ๊กเปิดๆ ปิดอยู่หลายวัน อ่านแล้ว ตอนนนี้มาม่ายังไม่มา
ชอบจริง แก๊งค์นางฟ้า อยู่เป็นหมู่คณะ คงดูน่ารักดีเน๊อะ
-
เง้ออออ
เราไม่อ่านมานานมว๊ากกกกกก เป็นพวกกลัวมาม่า ไม่ชอบอ่าน เลยกะให้หนูฐากะพี่โต้งเคลียร์ๆกันก่อนค่อยกลับมาอ่าน สุดท้ายเลยไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายตอน
สนุกเหมือนเคยเลยจ้า รอตอนต่อไปนะ
-
อ่านตอนสมัยก่อนแล้ว อย่างฮา ไม่สงสัยว่า ทำไมฐาถึงมั่นใจได้ขนาดนี้ 5555555
อย่าดาม่า นะคะ
-
ถึงกับต้องให้สาบานว่าไม่มาม่าเลยเหรอคะ? นิคงไม่กล้าอ่ะ แต่พยายามจะเน้นอารมณ์ฮามากกว่าเศร้า
เพราะยังไง ข้อดีที่สุดของน้องฐาคือการมองโลกในแง่ดี และติงต๊อง (ข้อหลังนี่เป็นข้อดี?) ฮาๆๆ
เรื่องราวจริงๆ อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิดก็ได้ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ค่ะ
อีกอย่างนึงนะคะ อ่านน้องฐากันมาตั้งนานยังไม่รู้อีกเหรอว่า อีน้องฐามัน “มาโซคิส” น่ะ!! (ส่วนอีปั๋วมันก็ซาดิสท์ พวกเดียวกับคนเขียนค่ะ กร๊ากกกก)
ตอนที่ 2
ดื๊อ ดื่อ ดือ ดื่อ ดื่อ ดือ ดื๊อ ดือ
เสียงออดหมดคาบครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ดังขึ้น น้องฐาลืมตาโพลงเนื่องจากนอนหลับไปงีบใหญ่ พอตื่นขึ้นมาก็ตาสว่างจนหลับไม่ลงเพราะเสียงกรนเบาๆ จากเตียงข้างๆ ที่ทำให้ระลึกได้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว โชคยังดีที่ยังไม่มีคดีฆาตกรรมในห้องพยาบาลเกิดขึ้นแต่อย่างใด
ไม่นาน มีเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาจนในที่สุดประตูห้องพยาบาลก็เปิดผลั่ว!!
มิ่ง เพื่อนร่วมชั้นเรียนคนหนึ่งของหนูเดินเข้ามา แอบส่งสายตาเหล่มาทางหนูนิดหนึ่งแต่ไม่ได้ใส่ใจมากนักก่อนจะเดินเลยเข้าไปที่เตียงด้านใน
“เฮ้ยโรจน์ เลิกเรียนแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” มิ่งบอก และทำให้หนูแอบอ้าปากค้าง กลืนน้ำลายเอื๊อกๆ
อร๊ายยยยยย เสียงก็ว่าโหดแล้วแต่ไม่คิดว่าหน้าจะโหดด้วย ที่แท้เตียงข้างๆ ก็เป็นไอ้โรจน์เองเหรอเนี่ย
“อือ” คนป่วยตอบด้วยเสียงไร้อารมณ์ แล้วสองเกลอก็พยุงกันเดินผ่านเตียงหนูมาอย่างทุลักทุเล
ไอ้โรจน์เหล่ตามามองหนูที่ลุกขึ้นครึ่งนั่งครึ่งนอนบนเตียง พอเห็นว่ามันหันมา หนูก็ก้มหน้าอัตโนมัติด้วยความรู้สึกขนพองสยองเกล้า กลัวมันจะหาว่ามองหน้าหาเรื่อง แต่กลายเป็นว่า...
“มึงจะนั่งเฉยๆ อีกนานไหม มึงไม่เห็นเหรอว่ากูเจ็บขาเดินไม่ไหวเนี่ย ยังไม่รีบมาพยุงกูอีก ที่เสียงดังรบกวนกูตอนหลับเมื่อกี้กูยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ” ไอ้โรจน์ส่งเสียงมาข่มขู่ จากที่ซีดอยู่แล้วหนูหน้าซีดกว่าเดิมอีก รีบกุลีกุจอโดดลงจากเตียงไปหามันอย่างเร่งด่วน พอไปยืนข้างๆ หนูก็พยายามจะจับแขนมันไว้ด้วยมืออันสั่นเทา หากแต่อีกฝ่ายกลับส่งสายตาดุๆ มาอีก
“ขยับมาใกล้ๆ พยุงกูดีๆ ไม่ใช่ทำท่าอีเดียจแบบนั้น แม่ง...ทำเหมือนรังเกียจ เดี๋ยวกูกระทืบจมดิน” อร๊ายยยยยย โหดไปไหนคะ? หนูรีบขยับเข้าไปใกล้พร้อมทั้งจับแขนของมันมาพาดคอไวว่องแล้วช่วยพยุงร่างมันออกมาจากห้องพยาบาล
ถ้าไม่นับรวมญาติพี่น้องและบรรดาอมนุษย์กลุ่มเดียวกัน ก็เพิ่งจะได้ใกล้ชิดกับจนเกือบรู้สึกถึงการใช้ลมหายใจร่วมกับผู้ชายแบบนี้เป็นครั้งแรก
อ้อมกอด (เขาเรียกอ้อมแขนวุ้ย) ที่วาดมาทำให้หัวหนูต้องแนบกับอกของมันนิดๆ เป็นครั้งแรกที่ได้วาดแขนโอบเอวใครสักคน และรู้สึกถึงคำว่า “กล้ามเนื้อ” น้ำหนักที่ทิ้งลงมาแม้จะหนักแต่ก็รู้สึกถึงความเชื่อมั่นไว้วางใจ(ได้ข่าวว่ามันไม่มีคนอื่นมาช่วยมั่งเหอะ) กลิ่นเหงื่อและกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ที่เพื่อนๆ ทั้งหลายไม่มี สิ่งที่แตกต่างจากกลิ่นน้ำหอม กลิ่นแป้งก็น่าหลงใหลดี... ทำให้รู้สึกได้ว่า
เออ....นี่แหละถึงจะเป็น “กลิ่นผู้ชาย” ของแท้ ...
..........อร๊ายยยยยย คิดละเขินอ่ะ...........
บ้าเนอะ....แค่ต้องพยุงคนขาเจ็บไปที่รถแค่นี้? หนทางก็ไม่ได้ยาวไกลอะไรนัก กลับคิดอะไรก็ไม่รู้เลยเถิดไปกันใหญ่ สงสัยภาพในนิตยสารเล่มนั้นจะอาถรรพ์แน่ๆ เลยเชียว....
ในที่สุดเราสามคนไปถึงรถเครื่องของมันที่จอดอยู่ (รถเครื่องก็อย่างเดียวกับรถมอเตอร์ไซค์นะคะ) จริงสิ ลืมไปว่ามากันสามคน แหม.... หนูก็ลืมตัวนึกว่าโลกนี้มีเพียงสองเราอยู่ตั้งนาน
“อีตุ๊ด!!...มึงล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงกูออกมาซิ” เสียงไอ้โรจน์ดังขึ้นมา ทำให้น้องฐาสะดุ้งหันไปมองหน้าคนสั่งทำตาปริบๆ เหมือนเด็กเอ๋อ แต่ก็พอเข้าใจว่าสองแขนของมันคล้องคอหนูกับไอ้มิ่งไว้อยู่เลยไม่ว่างจะหยิบกุญแจเองก็เลยต้องมาวานหนูที่ดันโชคดียืนอยู่ด้านขวาพอดีค่ะ แต่อดกล้าๆ กลัวๆ ไม่ได้
“กูบอกให้หยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงกูที ไม่ได้ยินหรือไง เดี๋ยวกูถีบร่วง” อ๊า น่ากลัวชะมัดเลยอ่ะค่ะ
หงึกๆๆ หนูรีบพยักหน้าทันทีแล้วยื่นมือลงไปควานหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงไอ้หมาบ้าจอมวางอำนาจด้วยมือสั่นๆ ขอให้ล้วงลงไปแล้วเจอแต่กุญแจด้วยเถอะอย่าเจองูยักษ์อะไรเล้ยยยย เดี๋ยวกำเดาทะลักอีกรอบจะยุ่ง
กรุ๊งกริ๊ง.... ในที่สุดหนูก็ชูกุญแจรถของมันขึ้นมาได้โดยที่ไม่เกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญแต่อย่างใด มิ่งคว้ากุญแจในมือหนูไปถือไว้
“อ้าว.... เชี่ยเอ๊ย....ใครทำน้ำหกใส่เบาะรถกูวะ” ไอ้โรจน์สบถอย่างหัวเสียเมื่อหันไปสังเกตที่รถตัวเองที่เปียกน้ำอยู่
“มึงเช็ดดิ๊” แล้วมันก็หันมาสั่งหนูอีกจนได้ หนูก็เอามือเช็ดแบบลวกๆค่ะ แต่มันไม่แห้ง...
“ใช้มือแล้วมันจะแห้งไหมอีควาย... ผ้าเช็ดหน้าน่ะมีไหม?” ฮือๆๆๆ หนูรีบพยักหน้าแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองเพื่อดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาแต่พบว่า...ผ้าเช็ดหน้ามันเปื้อนเลือดกำเดาแดงเถือก..... แป่ว....
“สกปรก นี่มึงคิดจะเอาผ้าเช็ดหน้าเน่าๆ เปื้อนเลือดโสโครกของมึงมาเช็ดรถกูเหรอ จะมากไปแล้วนะ เดี๋ยวปั๊ด....” ไม่พูดเฉยๆ ค่ะ ไอ้หมาบ้ามันทำท่าจะง้างบาทามาถีบหนูเหมือนที่พูด แต่หนูขยับตัวออกห่างได้ทันและประกอบกับที่มันเจ็บขาและมิ่งประคองอยู่มันเลยก้าวตามมาเตะหนูไม่ได้ เลยรอดพ้นตีนไปหวุดหวิด
“ขอโทษ...เราไม่ได้ตั้งใจ” หนูรีบยกมือขึ้นมาพนมพร้อมส่งสายตาแสดงความหวาดกลัวทันที
“ถ้ามึงไม่รู้จะเอาอะไรมาเช็ดรถมึงก็ถอดเสื้อมึงออกมาเช็ด” นั่น! ให้ถอดเสื้อนักเรียนออกมาเช็ดเนี่ยนะ อร๊ายยยย ไม่เอานะ นี่มันเลิกเรียนพอดี คนเดินไปมาก็ออกจะเยอะแยะ อายเขาตายเลย...
“หรือมึงจะถอดกางมาเช็ดก็ได้” โห....แต่ละตัวเลือก... ดีทุกข้อเลยอ่ะค่ะ
“โรจน์ แต่เรา....” หนูเบะหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วค่ะ แต่ก็ไม่นำพา....
“ชักช้าร่ำไร เดี๋ยวกูตบ” คำว่าเดี๋ยวของมันแปลว่าตอนนั้นเลยค่ะเพราะมันเงื้อฝ่ามือโตๆ มาเรียบร้อยแล้ว หนูหลับตาปี๋เอียงคอหลบ แต่ไม่ทัน เลยโดนเบิร์ดกะโหลกไปหนึ่งทีจนหน้าคว่ำ พอเงยหน้าขึ้นมากลัวจะโดนซ้ำเลยต้องจำใจถอดเสื้อนักเรียนขึ้นมาเช็ดรถให้มันทั้งน้ำตานองหน้า... โชคยังดีนะคะที่ใช่เสื้อกล้ามด้วยตัวนึงไม่งั้น โอ๊ย... น้องฐาล่ะคงอับอายหน้าอกน้อยๆ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าให้ใหญ่อวบอึ๋มสักคัพเอฟจะไม่ว่าสักคำ
เบาะรถหายเปียกแล้ว มิ่งก็ต้องรับหน้าที่เป็นพลขับ ไอ้โรจน์ก็นั่งไพ่เป็นตุ๊ดไปเลยทีเดียว
เฮ้อ...กว่าจะรอด...นึกว่าจะโดนตบหัวหลุดแล้วซะอีก น้องฐาเอาเสื้อเปียกๆ มาบิดหมาดๆ สะบัดหลายทีแล้วสวมมันทั้งชื้นๆ ก็พอดีพวกอีเพื่อนเดินมาเจอ
“อ้าว... พวกกูอุตส่าห์ไปหาที่ห้องพยาบาลมึงมานี่ทำไมเนี่ย” อีโอ๋ถามขึ้น
“กูเดินออกมา” ตอบไปอย่างไร้อารมณ์
“แล้วทำไมเสื้อมึงเป็นงั้น?”
“ช่างเถอะ ถือว่าฟาดเคราะห์” หนูตอบด้วยเสียงปลงๆ
พวกเราเดินไปเข้าแถวเพื่อจะไหว้อาจารย์เวรยามที่ป้อมหน้าโรงเรียน ซึ่งตอนนี้แถวยาวไปไกลแล้ว
“เออ กูรู้แล้วว่าใครที่นอนห้องพยาบาลกับมึง ก็ไอ้โรจน์ไง” อีโอ๋ทำเสียงภาคภูมิใจทันที
“กูรู้ก่อนมึงอีก” หนูตอบด้วยเสียงหงุดหงิดทันที
“อย่าบอกนะว่าที่เสื้อมึงเละแบบนี้ก็ฝีมือมัน” เทพธิดาพยากรณ์มาเองเลยนะยะหล่อน...
หนูกลอกตาเซ็งๆ ไม่ใครจะเสวนาในเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เพราะมันช่างอนาถนัก
“โห... แม่ง...เลวว่ะ แต่ก็เก่งด้วย... ขนาดเล่นบาสจนส้นเท้าซ้นยังสามารถหาเรื่องมึงได้อีกเนอะ” ชมหรือด่าคะอีโอ๋
“ฉันว่าไม่ได้เก่งหรอก อีฐามันซวยต่างหาก” ขอบคุณนะคะอีปาล์ม ช่วยได้มากค่ะ ไม่ปลอบใจแล้วยังซ้ำเติม
“เออ... กลับบ้านไป กินตับเยอะๆ นะมึง... จะได้บำรุงเลือด วันนี้เสียไปเยอะนี่ หึหึ” โอ้.... โชคดีกลุ่มนี้มีนักโภชนาการอยู่ด้วย
แต่ละคน ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงจริ๊ง
................................................
หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้วไอ้โรจน์มันก็สงบเสงี่ยมมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ จากที่ปกติมันจะเป็นไอ้หมาบ้าหาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว แต่เพราะเจ็บขามันเลยซ่าน้อยลง และมันก็ไม่สนใจหนูอีกแต่อย่างใด ถือว่าโล่งอกโล่งใจเป็นที่ยิ่ง.. กาลเวลาก็ผ่านไปอย่างปกติสุขเหมือนเก่า...
พอขึ้นม.ห้าเทอมสองเท่านั้นล่ะได้เรื่อง เปิดเทอมใหม่วันแรกพวกเราก็ต่างช่วยกันทำความสะอาดห้องเรียนที่มีทั้งฝุ่นเกาะ และสภาพโต๊ะเรียนที่ยังคงสภาพแยกย้ายกันห่างไกลเพื่อใช้สำหรับสอบ พวกผู้หญิงในห้องช่วยกันกวาดห้อง ส่วนหนูหิ้วถังน้ำเพื่อจะถูพื้น ทันใดนั้นเอง ความซุ่มซ่ามอันเป็นสมบัติเฉพาะตัวก็ทำให้สะดุดขาตัวเองน้ำจนล้มลง ถังน้ำที่หิ้วมาหกกระจาย ไปโดนขาใครคนหนึ่ง ทั่วห้องพร้อมใจกันหันมามองอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เกิดความเงียบ...ขึ้นในบัดดล
“ขอโทษน้า” น้องฐาละล่ำละลักขอโทษอย่างสำนึกผิดระหว่างที่ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งภาพตรงหน้าพบแต่เบรกเกอร์ของใครคนนึง ทำให้ทราบว่าผู้เคราะห์ร้ายเป็นนักเรียนชาย...
นั่นก็ยังไม่เลวร้ายเท่าไร ถ้ามันไม่ใช่...... ไอ้โรจน์ โจทก์เก่า!!
“มึงอย่าอยู่เลย อีตุ๊ด......” เสียงไอ้โรจน์คำรามลั่นก่อนจะเงื้อฝ่าเท้าเหมือนจะเตะ
มายก๊อดดดดดดดด หนูรีบลุกขึ้นยืนแล้ว เผ่นแผล็วไปอย่างรวดเร็วก่อนจะโดนสหบาทา หนูวิ่งหนีไอ้โรจน์ไปถึงห้องน้ำชายแล้วก็ขังตัวอยู่ในนั้น
“มึงออกมาเลยนะ” เสียงไอ้โรจน์ขู่ตะคอกอยู่ข้างนอกด้วยเสียงโหดๆ จนหนูตัวหด สั่นเป็นเจ้าเข้า
“ขอโทษนะโรจน์ เราไม่ได้ตั้งใจ” หนูตะโกนบอกด้วยเสียงเศร้าๆ แต่ไม่กล้าออกจากห้องน้ำ น้ำตาไหลพรากๆ...
“มึงไม่ออกมาใช่ไหม....ได้.... มึงเจอดีแน่...” มันว่าแล้วเงียบไป ได้ยินเสียงน้ำก๊อกไหลแรงๆ ชั่วครู่....
กระซิก กระซิก... แง้ๆ.... ทำไงดี ทำไมซวยปานนี้เนี่ย..... เดินวนไปวนมาอยู่ในห้องส้วมอย่างลุกลี้ลุกลนจนกระทั่ง....
ซู่!!! สายน้ำถูกสาดเข้ามาจากด้านบนค่ะ
“แอร๋ยยยยยยย” ร้องเป็นกะเทยถูกเชือดเลยค่ะ ทั้งตกใจทั้งหนาว เปียกปอนไปหมดทั้งตัว ฮือๆๆๆ
“มึงทำรองเท้ากูเปียกมึงเจอแค่นี้ยังน้อยไป อยากอยู่ข้างในมากนักก็อยู่ไปนะ ออกมาเมื่อไรมึงโดนแน่” ไอ้โรจน์ขู่ แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำออกจากห้องน้ำไป....
น้องฐานั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำอยู่ทั้งวันไม่ยอมออกจากห้องน้ำ จนกระทั่งตกเย็นคาดว่าจะไม่เจอไอ้โรจน์แล้วนั่นแหละถึงกล้าออกมา และเพราะนั่งเปียกอยู่อย่างนั้นทั้งวันหนูก็เลยไม่สบายไม่มาเรียนไปสองวัน วันพุธก็โผล่มาแบบหวาดๆ
“ฐา... มึงหายดีแล้วเหรอ?” โอ๋ทักทายเมื่อหนูยืนนิ่งอยู่ในห้องเพราะไม่รู้ว่าที่นั่งตัวเองอยู่ตรงไหน
“อื้อ...ดีขึ้นแล้ว....” หนูตอบด้วยเสียงเบาๆ แสดงความอ่อนเพลีย
“เออ.... มึงหนอมึง ซวยฉิบหาย มีเรื่องกับใครก็ไม่มี ดันไปมีกับไอ้โรจน์” โอ๋ส่งเสียงแสดงความสงสารออกมาอย่างเห็นได้ชัด หนูก็ได้แต่เบะหน้าเศร้าๆ อย่างรู้ตัวดีว่าไม่มีใครช่วยได้ ก็ต้องรอดูต่อไปว่ามันจะทำยังไงต่อ จะซ้อมหนูให้เละจนสมแค้นหรือเปล่า....ถึงจะพอใจ
“เออ ฉันเห็นแกไม่สบายเลยไม่กล้าบอก แต่แกมาเรียนแล้วอย่างนี้ ไม่บอกไม่ได้แล้วล่ะนะ” ปาล์มทำหน้าเครียด
“อะไรเหรอ?” หนูถามพลางเลิกคิ้วสงสัย
“ก็ที่นั่งใหม่เทอมนี้ไง อาจารย์แกให้จับฉลากไม่ได้เลือกเอง แล้วคนที่นั่งคู่กับแกอ่ะนะ....ก็ไอ้โรจน์อ่ะแหละ” หา!!!!!!!!!!!!!!!
ได้แต่.....ตาโต อ้าปากค้าง......
จำไม่ได้ว่าเคยไปฉี่รดศาลเจ้าที่ไหนไม่ใช่รึ?
แล้วทำไมชีวิตน้องฐา......มันถึงได้อาภัพอับโชค.....เคราะห์ซ้ำกรรมซัดปานนี้ล่ะ!!
.......................................
อย่างนี้เรียกว่าดราม่าไหม? ไม่หรอกมั้งเนอะ!
-
555 ขำฮารั่วแบบน้องฐา อ่าน ๆ ไป ทำไมป้าไม่สงสารน้องฐาเลยนะ แอบขำกับฮามากกว่า :m20:
-
:a5: ไม่มาม่าหรอก เขาเรียกน้องดราม่านะ
-
ไม่ดราม่าหรอก
ถ้าไม่เคยอ่านเรื่องฐา-โต้ง
คิดว่าพรหมลิขิตเลยละ5555+
อ๋า>_< คู่SM กรี๊ดด
-
โถ่ โรจน์โหดไปไหมอ่ะ สงสารน้องฐา
-
:angry2: ไอโรจน์เถื่อนเกิ๊นนนน
แค่นี้ยังพอไหวแต่ถ้าขนาดนอกใจ ไถตังค์ และซ้อม บ๊ายบายจ้า :bye2:
-
^^ อ่านะ
ฮาทุกสถานการ แม้น้องฮาจาโดนตบ!!! เอ๊ะ ยังไง??
-
หรืออออออ
นี้คือแฟนของน้องฐา
แต่โรจน์ไม่มีตับให้กินเหมือนโต้ง
น้้องฐาคงมะชอบ
55555555
-
โห...พระเอกนิสัยอย่างนี้ไม่ประทับใจอย่างแร๊งงงงงส์ (ถึงไม่รู้ว่า ต่อไปจะเป็นยังไง แต่ความประทับใจแรกพบ ติดลบกันเห็นๆ เอิ๊ก)
ดีนะ..ที่สุดท้ายน้องฐาก็ลงเอยกับพี่โต้ง
ถ้าเรื่องอื่นขึ้นต้นเป็นนี้เราเป็นอันสะบัดบ็อบใส่แน่ค่ะ กร๊าาาก :m19: แต่แบบนี้อ่านต่อได้ เพราะสุดท้ายแล้ว ความสุขจะรอน้องฐาอยู่ข้างหน้า :m1:
-
กรรม กรรม กรรมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
รู้สึกฮาปนสงสารน้องฐานะคะ :laugh:
-
ถึงจะฮาน้องฐาแต่ขำไม่ค่อยออกโรจน์นี่เป็นผู้ชายอันตรายจริงๆแต่น้องฐาคงชอบเล่นกับไฟชิมิ
-
หึหึ
จะสงสารก็สงสาร
แต่มันขำมากกว่านะ
ชีวิตน้องฐาเจอแต่อะไรโหดๆเนอะ
กร๊าก ก กก ก
-
ชีวิตน้องฐาดาวพระศุกร์มากๆเลยนะ :serius2:
แต่ถ้าน้องเป็นมาโซซะเอง พี่ก็คงท้วงอะไรไม่ได้ เหอๆๆ
-
:m31: :m31:
:L2: :L2:
-
มาม่า อร่อย อิ่มสะดวก
-
น้องฐาน่าสงสารอ่ะ
-
เหมือนจะดาม่านะคะ แต่ทำไมมันขำซะงั้นอ่ะ
โรจน์ดุนะ แต่แบบ ไม่น่ากลัว 5555
ไม่รู้สิ น่ามั่นไว้มากกว่า
ที่หลังฐามีเรื่องก็มาบอกเบนสิ จะกระโดดถีบยอดหน้าแมร่งเลยย
-
อ่านไปนั่งขำน้องฐาไป น่าสงสารน้องฐาเกือบโดนตื้บ
แต่มันก็อยากหัวเราะขำไปด้วย อะไรจะซวยปานนั้นเนอะน้องฐา
กดให้เป็ดจ้า
-
แผนกดันๆๆ
-
ดันๆๆๆ กำลังสนุกเลย มาต่อไวๆๆนะ
-
:pig4: :L2:
-
ถ้าเทียบกับอิพี่โต้ง กลับชอบ โรจน์ มากกว่าแฮะ ดูตรงๆดี ไม่มีกัดไม่มีแขวะ
-
รีบมาต่อนะ มีคนรออยู่
:L2:
-
เรื่องนี้ แบบว่า โคตะระ สนุกมากๆค่ะ ชอบน้องฐามากๆเลย ตอนแรกทำใจอ่านเรื่องนี้ลำบากมากเพราะชื่อเรื่อง แฮ่ๆ
แต่พอเข้ามาอ่านหยุดอ่านไม่ได้เลยค่ะ แต่ขอออกตัวไว้ก่อนว่า ในส่วนของ part อดีตของน้องฐาเค้าขอไม่อ่านแล้วกันนะคะ ไม่อยากสับสนในตัวพระเอก ให้พี่ไก่โต้งเป้นพระเอกในดวงใจคนเดียวก็พอ ถึงพี่แก จะงี่เง่าไปหน่อยก็เหอะ
-
ง่า~น้องฐา ชินซะจะได้านะ อยู่ร่วมกันไปอีกเป็นเทอมเลย
-
โดนกลั่นแกล้งสารพัด
แต่ทำไมถึงได้ฮามากกว่าสงสารน้องฐาล่ะเนี้ย
มาต่อไวๆๆนะค่ะ รออ่านอยู่ :กอด1:
-
สงสารน้องฐาง่าาา
แต่SMแบบนี้ก็น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันเนอะ!
ฮิฮิฮิฮิ ><
-
โถ.....น่าสงสารน้องฐา
ปล.ช่วงทงอีโฆญณาก็พิมพ์นิยายไปด้วยสิค่ะ เป็นการใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อ่าน
-
มารอจ้า
-
มารอๆ
:z2: :z2: :z2:
-
สะดุดชื่อเรื่องหัวทิ่มเลย!!!!
น้องฐาเรียกร้องความสนใจเหรอ. น่ารักแฮะ
-
รอค่ะ
-
มาปูเสื่อนอนรอ
:t3:
-
สำหรับพี่โต้ง กะเทยอร่อยกว่าขนมปังอยู่แล้วค่ะ :z1:
มารอด้วยคนนะคะ o13
-
o13
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
สวดยอดน้องฐา
ต้องไปจัดการพี่โต้ง
ไม่ก้ 4p ก่าตุลย์ พี่ปอน์ด พี่โต้ง น้องฐา
555555
-
อ้อ นิยังแต่ง... ฐาโรจน์นะคะ แต่เนื่องจากค้างนิดหน่อยกับโต้งปอนด์ :oo1: ที่กระทู้โน้น ฮาๆ
เลยอยากมาแต่งNC ของพี่โต้งน้องฐา ดับอารมณ์หื่น ฮาๆๆๆ คือแต่งตอนนี้เฉพาะกิจเฉยๆ ยังไม่ต่อฐาโต้งแบบยาวๆ อาจจะรอ ฐาโรจน์จบก่อนค่ะ
Nc ตอนนี้เบาๆ ค่ะ :-[
:laugh:
ตอน 36 หัวใจใต้หัวนม .... เอลบ
จ๊าดดดดดดง่าวจริงๆ แม่กะเทยแสนดี
แสนดี.......หวังดีกับชาวบ้านจนตัวเองลำบาก...
มัวแต่ระเริงรักกับพ่อค้าตับจนลืมนึกไปว่าตัวเองไม่มีกุญแจเข้าห้อง เดย์กับเอกมีเรียนแปดโมงเช้าทั้งสองคน งานงอกแล้วอ่ะค่ะทำไงดี?
อีกิ๊งงดวิชาตอนสิบโมงของวันจันทร์ บอกจะกลับมาถึงเที่ยง ซวยได้อีก....
สุดท้ายต้องซมซานกลับมาห้องพี่โต้งด้วยความโศกา
“ใส่เสื้อพี่ไปสิ มีเยอะแยะ” แนะนำเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ
“ให้ขากางเกงลากไป หรือจะให้ม้วนขาขึ้นเหมือนน้ำท่วมดีล่ะคะพี่?” แอบประชดกลับไป แล้วทำปากยู่ แก้มป่อง หน้ามุ่ย
“งั้นก็ใส่ชุดนิสิตหญิงไปสิ ซื้อมาด้วยไม่ใช่เหรอ” เงยหน้ามองพี่เขาตาโต โอ้.... เหมือนมีคนชี้นำทางสว่าง...
จุ๊บส์... แอบผวาเข้าไปกอดคอคนสูงกว่าให้โน้มลงมาใกล้จะได้หอมแก้มได้ถนัด จนเจ้าของความคิดต้องร้องโอดโอยเพราะโดนรัดคอเสียแน่น
“เบาๆ ค่ะ...คอพี่จะหักอยู่แล้ว” พี่โต้งปรามด้วยเสียงที่ไม่จริงจังมากนัก
“คิกคิก.. คอหักไม่เป็นไร อย่าให้เคหักละกันเดี๋ยวไม่มีใช้” หนูพูดไปเพราะความคะนองปากค่ะ แต่อีกฝ่ายย่นจมูกพร้อมกับส่งมือโตมาขยี้หัวหนูไปมา
“หือ...ทะลึ่งนะเรา” ต่อว่าด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ “อย่ามัวแต่เล่นเลย เอาเสื้อมารีดไป เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“เจ้าค่า” น้องฐารับทราบเสียงหวานเริงร่าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำเย็นชื่นใจ
น้องฐานั่งพับเพียบเรียบร้อยรีดกระโปรงด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขจนน้ำตาจะไหลพรากๆ
พอแต่งตัวเสร็จแล้วมายืนหน้ากระจก รู้สึกว่ามันขาดอะไรไปอย่างนึง
“ว่าแต่...หนูไม่มีดุมตรามหา’ลัยนี่นา” ใช่ค่ะ นิสิตชายจะไม่ต้องติดกระดุม เพราะต้องผูกไทด์ แต่ของนิสิตหญิงต้องเปลี่ยนกระดุมเป็นดุมตรามหาวิทยาลัยด้วย
หันไปเบะหน้าใส่เจ้าของห้อง จนพี่โต้งได้แต่กลั้นยิ้ม
“โอ๋ๆ ไว้ไปซื้อที่ศูนย์หนังสือทีหลังนะคะ ใส่ๆไปก่อน แล้วใส่เสื้อคลุมทับ อาจารย์ไม่ทันได้สังเกตหรอกค่ะ” พี่โต้งปลอบใจมา แหม...ใจดี ใจเย็น พึ่งพาได้จริงๆ เลยนะคะ พ่อค้าตับเนี่ย ปลื้มๆ
“แป๊บนะคะ ไม่มีกระดุมแต่ติ้งพี่มีนะ” พี่โต้งยิ้มเดินเข้าห้องตัวเองไปครู่สั้นๆ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมตุ้งติ้งอันหนึ่ง
น้องฐาพยายามสังเกตตุ้งติ้งในมือที่พี่โต้งที่ดึงออกเป็นสองส่วน ลักษณะแปลกตาไม่เคยเห็น
“ไม่ใช่ตุ้งติ้งของมหา’ลัยนี่คะ”
“ค่ะ...ของคณะวิด-ยา” พี่โต้งตอบ ขณะก้มลงมาติดตุ้งติ้งให้ที่รังดุมบนสุดด้านซ้ายของหนู
“แล้วให้หนูใส่จะดีเหรอคะ?” หนูถามในขณะที่พี่เขาติดติ้งเสร็จแล้วแต่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น ยังคงโน้มใบหน้าค้างอยู่ที่ข้างแก้มหนู
“ดีสิ... บางคนเขาเอาไว้แลกกับแฟนนะคะ ติ้งคณะกับเสื้อแจ๊กเกตน่าจะได้ประมาณปลายๆ ปี เอาไว้ได้เมื่อไร เอามาคืนพี่สิ พี่อยากใส่เสื้อกับติดติ้งคณะศิ-กรรม สงสัยจะเท่ห์น่าดู” พี่โต้งบอกด้วยรอยยิ้มหวาน
“อยากได้เพราะคิดว่ามันจะเท่ห์อย่างเดียวเหรอคะ?”
“เปล่า....ก็อยากให้คนอื่นรู้ไง ว่ามีแฟนอยู่คณะนี้...ทำไมล่ะหวงเหรอ.. ขอไม่ได้เหรอคะ?” แหม... เตรียมจะงอนอีกแล้วล่ะสิ พ่อค้าใจน้อยจริงๆ
“เปล่าค่ะ...สำหรับพี่อ่ะ....ได้อยู่แล้ว” พี่โต้งเปลี่ยนหน้ามุ่ยเป็นคลี่ยิ้มสดใส ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มหนูเบาๆ
“น้องฐานี่.....น่า......รักจริงเลยนะคะ” พี่โต้งชมด้วยเสียงหวาน พร้อมโน้มใบหน้าลงมาใกล้กว่าเก่า พลางแตะริมฝีปากอุ่นผะแผ่ว หอมหวาน
อืม.... พี่โต้งนี่บทจะน่ารัก....ก็น่ารักจริงๆ เลยนะคะ....
......................................
หนูก้าวลงจากฮอนด้าซีวีซที่หน้าคณะมนุษย์ ดึงกระโปรงทรงเอสีดำให้เข้าที่ เดินนวยนาดเข้าไปด้านในด้วยความมาดมั่น เสียงรองเท้าก้องสะท้อนทุกก้าวย่าง ความปรารถนาที่เพิ่งเป็นจริงวันนี้ ได้แต่งหญิงซะที ฮือ....อยากจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง....
อร๊ายยยยย สุขกายสบายใจที่สุด....
หนูนั่งลงข้างหมอกและเพื่อนๆ อย่างเงียบกริบโดยที่ตอนแรกไม่มีใครสนใจ แต่พอหมอกมันหันมามองเต็มๆ ตาก็ได้แต่ตาโตใส่
“อีฐา” โห พอเห็นหน้าเรียกซะจิกเชียวนะ
“อะไรยะ?”
“นี่มึงใส่กระโปรงมาเหรอ?”
“เกรงว่าจะใช่ กางเกงที่ไหนขาสั้นขนาดนี้” กวนไปไหม?
“แล้วไปเอาเสื้อใครมาใส่...ติ้งด้วย”
“ของผัวกูเองอ่ะ” ตอบด้วยความภาคภูมิใจพร้อมรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้า...
“โห.. ร้ายนะมึง... แล้วชาติที่แล้มึงนี่ทำบุญสร้างตึกวิด-ยามาหรือไง ถึงได้ได้มีแฟนแต่คณะนี้”
“บ้าน่า.... ไม่ใช่ซะหน่อย... คนเดิมต่างหากย่ะ” หนูรีบเถียง...แล้วเริ่มเล่าเรื่องคร่าวๆ ให้มันฟัง (คาบนี้เรียนรู้เรื่องบ้างไหมเนี่ยเอาแต่คุยกัน)
..........................
เพื่อนๆ ของหนูช่างสังเกตกว่าที่คิด ไหนจะสังเกตเห็นตุ้งติ้ง เสื้อ แล้วก็โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ พี่โต้งก็ขี้หวงกว่าที่คิดค่ะ บอกว่าจะคอยมารับมาส่ง หอก็อยู่ไม่ได้ไกลเลย ไม่รู้จะห่วงอะไรนักหนา หรือกลัวว่าหนูเดินคนเดียวจะแอบไปฉุดผู้ชายเข้าข้างทางก็ไม่รู้สิ (ว่าไปนั่น) ท้ายที่สุดคาบสุดท้ายหนูก็เลยบอกให้พี่เขามารับที่ศูนย์หนังสือ เพราะแวะไปซื้อตุ้งติ้งและกระดุมตรามหาวิทยาลัย แล้วก็ยืนเหล่หนังสือไปตามเรื่อง
มื้อเย็น เราแอบไปนั่งสวีทกันในร้านสเวนเซ่น (เดี๋ยวโดนแซวว่าคนเขียนชอบเคเอฟซีมาก ตัวละครกินไก่ทุกเรื่อง ฮา) แล้วก็กลับไปที่ห้องพี่โต้งอีก เนื่องจากใส่ชุดนิสิตหญิงอยู่เลยคาดว่าจะเข้าหอชายไม่ได้ ต้องกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพี่โต้ง ปลอมตัวเป็นผู้ชายก่อนค่ะ แล้วดึกๆ กว่านี้ค่อยเข้าไปอีกรอบ (ได้ข่าวว่าเป็นผู้ชายอยู่แล้วทำไมต้องปลอมตัว? ฮา...) ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ กลัวไปเจอลุงยามคนเดิมแล้วไม่ยอมให้เข้าหออีกจะยุ่ง แบบว่าช่วยไม่ได้อ่ะค่ะ น่ารักมากจนโดนเข้าใจผิด อิอิ (ลุงแกสายตายาวมั่งเหอะ)
สุดท้ายก็กลับมาอยู่ที่ห้องพี่โต้งค่ะ น้องฐานอนอ่านนิยายหวานแหววกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงในขณะที่พี่โต้งนั่งอยู่หน้าคอมเล่นเว็บอะไรไปเรื่อยเปื่อย
“น้องฐาคะ”
“คะ?” ตอบรับอย่างขอไปทีเพราะยังจดจ่ออยู่
“มานี่แป๊บค่ะ”
“หนูอ่านนิยายอยู่” แอบขี้เกียจไป กำลังติดพัน
“มานี่ก่อนแป๊บนึง มีไรให้ดู” อืม... ตื๊อเก่งกว่าที่คิดแฮะ ไปก็ได้ เดี๋ยวงอนน้องฐาเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เก้าอี้มองดูการ์ตูนในหน้าจอคอมค่ะ
“เคยดูไหม สนุกนะ ดูก่อนแป๊บนึงแล้วจะปล่อยไปอ่านหนังสือต่อ” พี่โต้งบอก หนูเห็นภาพดูน่ารักดีเลยหลวมตัวตกลงดู
“มานี่ค่ะนั่งกับพี่ดีกว่า” พี่โต้งบอกแล้วรั้งร่างหนูลงไปนั่งที่เก้าอี้โดยที่พี่แกอ้าขาซะกว้างเพื่อให้หนูแทรกกายลงไปนั่งได้ แล้วก็โอบแขนมากอดเอวหนูไว้ซบคางเกยที่หัวไหล่ ดูการ์ตูนทางเว็บต่อไป
เนื้อหาการ์ตูน คือมีกระต่ายสาวตัวนึงชอบแมวแล้วก็อยากได้แมวมาเป็นแฟน พยายามตามตื๊อ ทำทุกวิถีทาง จนแมวหนีไม่ได้จนต้องยอมจำนนในตอนจบ เป็นการ์ตูนที่น่ารักมากค่ะ ดูแล้วประทับใจหนูมาก
“ขนาดแมวกับกระต่าย.... คนละสปีชี่ส์ยังรักกันได้เลย...นับประสาอะไรกับคน ใช่ไหมคะ ความรักเนี่ย...มันไร้พรมแดนจริงๆ เลยนะคะ” น้องฐาแอบเพ้อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหันไปมองหน้าพ่อค้าตับแล้วส่งสายตาแสดงถึงความสุข
“นั่นสิคะ มหัศจรรย์เนอะ” พี่โต้งก็ยังเห็นด้วยยื่นหน้ามาหอมแก้มหนูซ้ำๆ สองสามฟอด หนูยิ้มเขินแสร้งพยุงกายลุกขึ้นยืน
“จะไปไหนคะ” พี่โต้งถามกางแขนกั้นไว้ไม่ให้หนูเดินออก หนูหันมาเผชิญหน้าเอนหลังพิงโต๊ะคอมเล็กน้อย
“ก็ไหนว่าดูจบแล้วจะปล่อยให้ไปอ่านนิยายต่อไง” หนูทวงถามอย่างหมั่นไส้
“นิยายอ่านเมื่อไรก็ได้ค่ะ ให้พี่อ่านหนูก่อนดีกว่า” อ่านหนู? น้องฐาเลิกคิ้วสูง ชักเริ่มงงศัพท์ อีกฝ่ายส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่ให้ความกระจ่างนอกจากวาดแขนรั้งเอวให้เซเข้าไปซบ เอียงกายเข้าหาอีกฝ่ายโดยยืนด้วยขาข้าวเดียวอีกข้างหนึ่งงอไว้วางที่เบาะเก้าอี้มือเกาะไหล่พี่เขาไว้ใบหน้อยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว
มือโตๆ ข้างหนึ่งของเขาลูบไล้ไปตามเอวแล้วเลื่อนต่ำไปตามสะโพก บั้นท้าย
ส่วนอีกข้างยึดปลายคางหนูไว้ให้เคลื่อนลงไปรับจุมพิต
หนูรู้สึกถึงมือทั้งสองที่ลูบไล้ถูไถไปกับเอว ปลายเล็บที่กรีดกรายทำให้อดรู้สึกจั๊กจี้ไม่ได้ จนต้องแอบจับมือไว้ไม่ให้ขยับ กลัวจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาให้เสียการณ์
มือใหญ่จึงเคลื่อนออกจากฐานที่มั่นเลื้อยลงไปลูบที่ขาอ่อนไปมาจนรั้งกระโปรงให้สูงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะแตะขอบกางเกงใน สักพักก็ถอนกำลังกองร้อยทั้งห้าเคลื่อนทัพต่อไปทางเหนือ จนมาพบภูเขาลูกย่อม ที่ปกคลุมด้วยกำแพงเมืองอย่างดียี่ห้อวาโก้ (เฮ้ย!!)
“ตายจริง แม้ค้าเก่งเนอะ หาคัพเอลบเจอด้วยเหรอ?” ต๊ายยยย ยังไม่จบกัดไม่ปล่อยเลยนะคะ แหมพูดซะหน้าร้อนเลย เอลบที่ไหนเนี่ยออกจะอึ๋ม TT_ TT
หนูย่นจมูกแสดงความหมั่นไส้ งอนที่ถูกแกล้ง แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วนพออกพอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังไม่เลิกวนเวียนวุ่นวายกับคัพเอลบนั้น (ยังไม่หายเคือง)
พี่คะ....น้องฐามีหัวใจใต้หัวนม ถ้าคิดจะมาดูดมาอมก็ช่วยระลึกไว้ว่าใต้หัวนมก็มีหัวใจนะคะพี่ กรุณาอย่าย้ำเรื่องเอลบให้มันมากนัก มันน้อยใจกะเทยเหลืออนาถแล้วเนี่ย ชิ!
ระหว่างที่หนูกำลังย่นจมูกงอนๆ อีพี่โต้งก็ปลดกระดุมเสื้อของหนูออกอย่างไวว่องเผยผิวขาวเนียนกระจ่างใส พร้อมโชว์คัพเอลบด้วยอีกอย่าง (ชิส์ยังงอนอยู่)
“บอกแล้ว...ว่า สีไหนหรือแบบไหนก็ไม่สำคัญ สุดท้ายพอถึงเวลาจริงๆ ก็โดนถอดอยู่ดี” ขอบคุณค่ะให้กำลังใจมาก ใช่สิ!! ชั้นในลายหวานแค่ไหน มันก็ช่วยให้เอลบใหญ่ขึ้นไม่ได้ พ่อค้าตับใจร้าย.... แง้ เค้าจะฟ้องแม่...โดนสามีรังแกค่ะช่วยด้วย
“อ๊ะ....อ๊า.....” มาถึงตรงนี้ก็ต้องแอบครางแล้วค่ะเมื่อตะขอบราถูกปลด ความนุ่มชื้นของน้ำบ่อน้อยก็เริ่มครองครอง แผ่ซ่านทุกอณูของพื้นที่ขนาดเอลบ (ย้ำเหลือเกินนะว่ามันเล็ก)
ทุกคราที่อีกฝ่ายฉกลิ้นไปตามความอ่อนนุ่ม และจุดอ่อนไหวตรงยอดอกก็ต้องจะแอ่นอกด้วยความซ่านกระสัน (อยากกินตับไวๆ) ทุกครั้งไป ถึงจะคัพเอลบก็ใช่จะไม่หวั่นไหว ไม่รู้สึกนะคะ ชิส์ ประสาทสัมผัสไวเหมือนกันนะเออ ไม่ได้ตายด้าน
พี่โต้งเริ่มซนลามจากบนลงไปถึงข้างล่างแล้วค่ะ
“ถอดเถอะค่ะจะได้ไม่อึดอัด” เริ่มกระซิบเอาแต่ใจ เมื่อพยายามดึงผ้ารูปสามเหลี่ยมลายจุดนั้นออกแต่ไม่สำเร็จซะที กลัวหนูอึดอัดหรือพี่ทำอะไรไม่สะดวกเอาให้แน่
แอบเถียงในใจแต่ก็ถอยไปถอดชิ้นนั้นออกแต่โดยดี แต่ไม่ได้ถอดกระโปรงนะคะ เหลือไว้แล้วเซ็กซี่ เร้าอารมณ์ดี พอไม่เห็นส่วนนั้นของตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสุภาพสตรีเลยค่ะ ฮุฮุ
พี่โต้งใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์เริ่มหันไปหยิบตัวช่วย หนูก็เริ่มใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ ช่วยปลดกระดุม ปลดซิบ แล้วรูด....... กางเกงลงมา (.....)
อั๊ยหยา....เหมือนเจอเพื่อนที่ไม่ได้พบกันนาน พอเห็นหน้าแล้วคิดถึงนะคะ อยากจะเข้าไปกอดรัดให้หนำใจ บีบให้ตายคามือ (จิตไปไหม?) แต่ต้องใจเย็นๆ ได้แต่ลูบไล้...เคล้าคลึงปลุกปั่น... ปั่นทำไมเนี่ย ยังไม่ทันทำอะไรก็พองแล้วเหอะ ซื้ด...อา ทักทายทันพอสมควร ก็อยากจะชวนเพื่อนไปเที่ยวถ้ำ ....อ๊ะ....คิดอะไรเนี่ย... บัดสีบัดเถลิง เขินนะเนี่ย
ไปเที่ยวกันไหม? จะไปก็รีบไป ไปกับหนูแล้วสบาย.... เดี๋ยวหนูพาไปกินตับ....
พ่อค้าตับเริ่มส่งสัญญาณจะเปิดร้านทำตับหวานอีกครา เมื่อจับไหล่หนูไว้เหมือนจะให้ยืนขึ้นแล้วเลิกเอ่ยปากทักทายเพื่อนเสียที... จากนั้นพ่อค้าตับก็เอาถุงก๊อบแก๊บ...เอ๊ยไม่ใช่...เกราะป้องกันภัยสวมใส่ให้เพื่อนก่อนพากันไปเที่ยวถ้ำ.. แต่ก่อนที่เพื่อนจะเข้าไปได้ อีแม่ทัพนายกองทั้งห้ามันต้องไปสำรวจความปลอดภัยก่อน... โดยอาจจะต้องเข้าไปทีละคน.... แค่คนแรกที่เข้าไป...เจ้าที่เจ้าทางที่เฝ้าถ้ำจะตายให้ได้...
“อ๊า....” ถ้าถ้ำร้องได้ก็จะร้องว่าโคตรเสียว.....
เสียวจนทนไม่ไหวแล้วจนแทบจะโยกเอวกับนิ้วแล้ว ยิ่งเพิ่มจำนวนก็ยิ่งต้องกัดฟันกรอด อดทนยืนให้ไหว ทั้งที่ร่างมันอ่อนระทวยจนขาสั่นจนต้องจิกเล็บกับเบาะเก้าอี้ ผวาเฮือกเข้าไปโอบกอดผู้บัญชาการกองทัพ...ที่เริ่มจะขยับขยายสร้างทำเลเหมาะ แค่สามก็พอแล้วเนอะ มากกว่านั้นเดี๋ยวถ้ำจะระเบิดเอาได้
"พี่คะ..นะ.....หนู....ไม่ไหวแล้ว”
ไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ ทนรอไม่ไหวแล้วมันทรมานเกินทน หนูเริ่ม...ถลกกระโปรงขึ้นสูงเท่าที่พอทำได้แล้วอ้าขาพอประมาณ...ยังไงก็ต้องบังคับเพื่อนเข้าถ้ำ
"เบาค่ะ...พี่เสียว" พี่เสียวคนเดียวไหม? โอเค หนูไม่ค่อยสียวเลยค่ะ อ๊า~~~~
“อ๊า....ซื้ด.....” ทุกจังหวะการเคลื่อนไหวช่างเร้าใจอะไรอย่างนี้ เมื่อเพื่อนค่อยเคลื่อนตัวเข้าถ้ำไปหนูก็ต้องกอบโกยเอาลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุดหายใจถี่กระเส่า ยินยอมให้สำรวจทุกซอกหลืบแห่งความลับ....
ยิ่งเพื่อนเก่าเคลื่อนตัวเข้าๆ ออกๆ บ่อยเท่าไร หัวใจน้องฐาก็ยิ่งเหมือนจะระเบิดในทุ่งข้าวสาลี
ใจจะขาดรอนๆ
ของหวาน ของมัน ของคาว ไม่เอ๊า ไม่เอา หนูสะบัดก้นใส่ ถ้าเป็นตับ น้องฐายอมตาย ถ้าเป็นตับ
น้องฐายอมตาย กอดพี่ครั้งใด ต้องด๊ายยยยยกินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ
“อ๊า....” ทั้งถ้ำทั้งคนเที่ยวถ้ำต่างพากันร้องระงมสอดรับเหมือนดั่งเคลื่อนขับท่วงทำนองของเพลงหวาน เสียงครางซื้ดซ้าดล่องลอยเมื่อลงมือทานตับหวานรสเผ็ดจัดจ้านแต่อร่อยสะใจ ถูกใจทั้งพ่อค้าลูกค้า
“อื๊อ.....อ๊า.... ซื๊ดดดด”
สุขกว่านี้มีอะไหมคะ....
หลังการท่องเที่ยว พบว่า บริเวณใกล้ๆ มีลาวาสีขาวขุ่นล้นทะลักสองสาย แต่ไม่พบว่าสร้างความเสียหายให้ถ้ำและผู้ท่องเที่ยวแต่อย่างใด นอกเสียจาก .... ทำให้อ่อนเพลียและหลับสนิทกว่าเดิม
เอ่อ.... เนื่องจากหลับสนิทเพราะเพลียๆ คืนนี้ก็เลยไม่ได้เข้าหอใน
เอ่อ.... แสดงว่าพรุ่งนี้น้องฐาอาจจะมีโอกาสพาเพื่อนไปเที่ยวถ้ำอีกรอบอ่ะสิ? :oo1:
เฮ้อ...แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว.... :เฮ้อ:
แต่ไม่เป็นไรเห็นแก่เป็นเพื่อนเก่าแก่ อนุโลมพาไปทุกวันเลยก็ยังได้ อิอิ :-[
.........
ถ้าชอบก็กดเป็ดเป็นกำลังใจนะคะ คนละจึ้ก....
แล้ววันหลังจะพาพี่โต้งมาเที่ยวบ่อยๆ อิอิ
ขอบคุณมากค่ะทุกคน :กอด1: :L2:
................
ในส่วนของฐาโรจน์ นิคงเขียนไม่ยาวหรอกค่ะ ออกจะบทบรรยายเยอะกว่าบทสนทนา...
เมื่อเริ่มมาแล้วก็จะต่อให้จบ ถ้าทำใจอ่านไม่ไหวก็ไม่เป็นไร นิเข้าใจค่ะ เวลาต่อ นิจะขึ้นหัวเรื่องไว้ว่าต่อภาคไหน สังเกตชื่อเรื่องเอาค่ะ
ถ้าอยากอ่านภาคไหนก็เข้ามาอ่านกันตามสบายเลยค่ะ สำหรับคนที่ไม่อ่านเรื่องม.ปลาย ก็รอถึงตอนที่โต้งออกมาก็ได้ค่ะ นานๆ ก็จะมาเป็นระยะๆ อย่าลืมกลับาอ่าน ฐาโต้งแล้วกันนะคะ
ลิ้งค์ คลิป There she is กระต่าย แมว ที่พี่โต้งให้น้องฐาดูค่ะ (อันนี้ภาคแรก)
http://www.youtube.com/watch?v=3NdVPTQkRaY (http://www.youtube.com/watch?v=3NdVPTQkRaY)
http://youtu.be/3NdVPTQkRaY
-
นับเวลารอตอนค่ำค่ะ น้องฐาต้องคู่กะไก่ซิค่ะ ถึงจะแจ่ม อิอิ
ปล.คนเขียนดูทงอีด้วย แอบบอกว่าเค้าดูจบแล้วน๊า สนุกมากค่ะ
-
รีบมาต่อนะ
น่ารักจังเลยยย พี่โต้งเนี่ย อิอิ
-
อยากเจอโรจน์ค่า
ถึงจะโรแมนติดยังไงแต่มันไม่ได้หักล้างตอนเรื่องของปอนด์นะเว้ย - -*
-
สวีทหวานแหวว :-[
-
น่ารักๆๆๆ :-[
-
ถ้ามวยมันถูกคู่คนเชียร์มันก็สนุกและลุ้นได้อารมณ์กว่าเยอะ
-
รอนะ มาไวไว
-
เข้ามาล่ะ อ่านตอนอดีตอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่พออ่านฐาโต้งแล้วหวานกันจริงหวานกันจัง
-
อ๋า!!
โรจน์-ฐา หายไปไหนนนน
-
หวาน วี๊ดวิ้ว มากเลยยยย
-
:-[ น่ารัก....
-
:impress3:
-
ใช่เลย ช่วงนี้พี่โต้งน่ารักหวานกับน้องฐาตลอด
-
ตอบหวานกันจริงหวานกันจังคู่นี้ น่ารัก :-[
แต่แอบอยากดูภาค โรจน์กับน้องฐาต่ออีกนิดจริงๆ :call:
-
ฐาโต้ง ฐาโต้ง ฐาโต้ง
โรจน์มาไม เหมือนจะโหดๆตรงๆเถื่อนๆดี(?) แต่มันก็ไม่ใส่ใจไยดีไม่รักฐานิ จะไปชอบมันทำเขืออออ :angry2:
-
น่ารักจริงไรจริง 555+
+1 ให้เนอะเอิ้กๆ
-
แหม หวานซะ :m3:
เข้ามารอคร้าบบบบ จัดเต็มมาเลยเพ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
+1 ให้กับความหวาน โอ้ย!!! น่ารักเว้อร์
-
น่ารักแท้
-
รอมาต่อน่ะ :m13:
:L2: :L2:
-
พี่โต้งน่ารักอ่ะ ละมุ๊น~~ละมุน >/////<
-
นึกว่าจะมาต่อภาคอดีต ไม่เป็นไร อันไหนน้องฐาก็น่ารักไปหมดแหละ
-
โรจน์หายแล้วหายลับจะดีมาก เพราะมันชอบซ้อมฐา เค้จำได้นะ คนแต่งเคยบอกไว้ ไม่ปลื้มพวกผัวนักมวยค่ะ
-
เรื่องนี้ แบบว่า โคตะระ สนุกมากๆค่ะ ชอบน้องฐามากๆเลย ตอนแรกทำใจอ่านเรื่องนี้ลำบากมากเพราะชื่อเรื่อง แฮ่ๆ
แต่พอเข้ามาอ่านหยุดอ่านไม่ได้เลยค่ะ แต่ขอออกตัวไว้ก่อนว่า ในส่วนของ part อดีตของน้องฐาเค้าขอไม่อ่านแล้วกันนะคะ ไม่อยากสับสนในตัวพระเอก ให้พี่ไก่โต้งเป้นพระเอกในดวงใจคนเดียวก็พอ ถึงพี่แก จะงี่เง่าไปหน่อยก็เหอะ
เราเห็นด้วย แต่ยังไงก็รักน้องฐาเหมือนเดิม เพราะไม่อยากอ่านเรื่องอดีตให้ช้ำใจเนอะ!
-
พอจะหวานก็หวานกันจนคนอ่านเขินตามเลยนะคะ :z1:
-
ช่วงนี้พี่โต้งต้องแอบไปเหมาน้ำตาลมาเทใส่น้องฐาแน่ๆ หวานกระจายจริงๆ
-
หวานจริงๆ พ่อค้าตับ ช่วงนี้ทำคะแนนกับคนอ่านดีนะเนี่ย (เรื่องนี้นะ เรื่องโน้นล่ะก็ ติดลบบบบบบบบบบ)
-
ทั้งหวานทั้งน่ารักเลยนะ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
พี่โต้งหวานได้น่ารักมาก น้ำตาลท่วมจอแล้ว :-[ :-[
-
พี่โต้งมันเถื่อน มันแบดบอย แต่มันก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่....แต่ไอ้เหี้ยโรจน์นี่แม่ม....ฮึ่มมม อินค่ะอิน
นิขา.....เค้าโรคจิตอ่ะ....อ่านแล้วมาม่า...อ่านแล้วอินลึก....แต่ก็ยังอยากจะอ่านต่อ......อยากรู้ว่ามันจะได้กันยังไง....อยากรู้ว่าตอนนี้...ณ ปัจจุบันนี้ มันสุขสบายดีหรือมั้ย อิโรจน์อ่ะ....
แบบเคยเจอผู้ชายแบบเน้....ชีวิตมัธยมปลายของเชลบี้คือฝันร้าย....
-
อิพี่โต้งหลงน้องฐาแบบไปไหนไม่รอดแล้ววววววววววว
น้องฐาชนะเลิศ ปราบพ่อค้าตับอยู่หมัดคาเขียง :L2:
-
แวะมาจิ้มเป็ด กรี๊ดๆๆ ตอนนี้หวานกันจัง ชอบๆค่ะ
มีแบบนี้มาบ่อยๆนะคะ วี้ดวิ่วดี คิคิ
-
:pighaun: วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจเจ๊อย่างแฮง เลือดกำลังหมดตัว
ปฐมพยาบาล ด่วนนนนนนนนนนนนน :jul1:
-
พี่คะ....น้องฐามีหัวใจใต้หัวนม ถ้าคิดจะมาดูดมาอมก็ช่วยระลึกไว้ว่าใต้หัวนมก็มีหัวใจนะคะพี่
:a5:
อ่านแล้ว มัน :a5: กรี๊ดๆๆๆ!!!!~ ดังๆ รักน้องฐาสุดๆ จะรั่ว+ฮาไปไหนค่ะ
+ 1 ให้เป็ด เ็ป็นกำลังใจให้คนแต่ง :a5:
ปอลิง. ย้ายสำมะโนครัวมาอยู่ห้องพี่โต้งเถอะน้องฐา จะได้ไม่เสียเวลากินตับ :laugh:
-
กะว่าจะไม่อ่าน ภาคม.ปลายแล้วนะ แต่มันยั่วใจเหลือเกิน
อ่านไปแล้ว! o22 โรจน์ ช่าง ซาดิส ยิ่งนัก
คนแต่ง อยากได้เรื่องของโรจน์บ้าง เอาแบบเจ็บๆ ที่มาทำกับน้องฐาคนสวยของเรานะ :angry2:
ไม่งั้นไม่ยอม :m16: โรจน์แกเจอ อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมินแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
อยากกินตับมั่งจังเลยอะ
พี่โต้งน่ารักจังเลยยย อิอิ
-
ไม่ลืมค่ะ จะรอไก่เที่ยวถ้ำเสมอนะคะ +1 เป็นรางวัลจ๊ะ
แถมกดเป็ดให้ด้วยนะ
-
อืม น้องฐาคะ แทนที่มันจะสยิวทำไมหนูถึงได้พาฮาแตกแทนล่ะคะ
-
เหอ..เหอ ตับ ตั๊บ ตั๊บ ตับ
-
น่ารักมากกก หวานสะเทือน
-
วันนี้ร้านขายตับมีตลกมาเล่นรึไงนะ :z1:
ทำไมมันหวานปนฮา :haun4:
แล้วก็เหมือนจะไปทางฮามากกว่าซะงั้น :m20:
-
หวานกันจิม
-
มีิสิทธิ์ไม่ได้กลับหอในแน่น้องฐา... ถูกพ่อค้าตับหลอกล่ออยู่แล้ว
-
:-[ :-[ :-[
:L2: :L2:
-
+ให้ทั้งเป็ด และ +1 ให้กะคนแต่ง
น้องฐาฮาตลอด ไม่เว้นแม้แต่ฉาก Featuring 555+
-
ง่า~เบาแล้วหรือเนี่ย เลือดจะพุ่ง ถ้าคู่นี้ไม่ทะเลาะกันอีกก็คงดี...นะ
-
พี่โต้งเนียนขายตับ :laugh:
-
o13 o13
-
ฮามาก
ฐาน่าเอ็นดูอยู่แล้ว แต่โต้งน่ารักขึ้นทุกวันนะ
-
แอบฮาประโยคนี้
...พี่คะ....น้องฐามีหัวใจใต้หัวนม ถ้าคิดจะมาดูดมาอมก็ช่วยระลึกไว้ว่าใต้หัวนมก็มีหัวใจนะคะพี่ กรุณาอย่าย้ำเรื่องเอลบให้มันมากนัก มันน้อยใจกะเทยเหลืออนาถแล้วเนี่ย ชิ!...
กร๊ากกกก
ตอนม.ปลายชีวิตหนูรันทดจัง แต่ก็แอบฮาอยุ่ดี อิๆ
-
หนีบัญชีมาหลงรัก โต้งฐา
o13
อ่านรวดเดียวสามวันติด...
อย่างมันส์พะยะคะ!!
แต่ยังไม่ได้อ่านฐาโรจน์นะคะ ไม่ชอบเมะที่หน้าตัวเมียทำร้ายเคะอะ รับไม่ได้
สอบๆพรุ่งนี้มีควิสย่อยนะ เฮ้อ....แต่ก็ยังไม่ยอมออกจากเล้า :เฮ้อ:
-
อ่านแล้ว.... น้องฐาอร่อยกว่าขนมปังจริงๆน่ะแหละ
กร๊ากกกก
-
กรี๊ด พี่โต้ง เจ้าพ่อโรแมนติก อยากอ่านตอนน้องฐากับพี่โต้งแลก ติ้งกับเสื้อคลุมไวไว
-
เป็น NC ที่อบอวลไปด้วยหลายๆอารมณ์
หื่น :jul1:
หวาน :o8:
แล้วก็ ฮา..... :laugh: 555+
-
อีโรติคปนฮา หาได้ที่นี่ที่เดียว o13
-
น้องฐาอย่างฮาว่ะ
ขอแนะนำให้ไปเล่นตลกนะ
ทำอะไรก็ฮาไปหมด :jul3:
-
น้องฐายังคงคอนเส็ปความฮาเช่นเคยนะคะ :laugh:
-
น้องฐาเดี๋ยวไม่มีแรงกลับห้องหรอก ยิ่งพ่อค้าตับชอบให้อยู่ด้วยอย่างนี้
ชักอิจฉาความหวานของคู่นี้ซะแล้ว
กดให้เป็ดแล้วนะจ๊ะ
-
โรจน์โครตโหดอะ
พี่โต้งนี่ก็เริ่มหวานมาก
-
อยากรู้เรื่องโรจน์อ่า
แต่ไม่เอามาม่านะ บ้านรวย ไม่ชอบ 555+
-
เดี๋ยวน้องพาไปกินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ....
น่ารักมากมายตอนนี้
น้องฐาแรงตลอด(เหมือนเดิม)
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตามมาอ่านน้องฐา :pig4:
-
น่ารักขนาดนี้..พี่โต้งจะไปไหนได้ วนเวียนกินตับไม่เสื่อมคลาย ค่ะ!!
555 อ่านตอนนี้แล้ว...เขิน...บวกเป็ดไปแล้วกันนะ อิอิ
-
น้องฐาน่ารักตั้งแต่วัยรุ่นเลย 5555
น้องฐาอารมณ์ดี
แอบสงสารน้องฐาที่ต้องเจอกับไอพี่โรจน์อีกตลอด
-
อ่านอยู่ตอนเลิฟซีนน่ะ แต่ไม่ได้เม้นท์ถึง....เพราะอ่านย้อนตอนนังโรจน์แล้วมันมีประเด็นชวนติดตาม....บางคนขอข้าม แต่เราขออีก....คู่ปัจจุบันเค้าหวานกันอยู่ตัวแล้ว....ไม่เอามาม่าคู่นั้นแล้ว แต่อยากอ่านโศกนาฏกรรมตุ๊ดม.ปลาย
-
บทจะหวานกันก็หวานเกิ๊นนน
-
อยากอ่านฐา โรจน์ มาต่อไวๆนะครับ :really2:
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o13 o13 :L1:
-
กรี๊ก บรรยายได้ใจมั่กมาก
นึกภาพเปงทุ่งข้าวสาลี...และโกโก้ครั่น อิอิ ^^
-
สุดท้ายพ่อค้าตับก็หาทางนำเสนอตับให้น้องฐาสำเร็จจนได้นะคะ อิอิ
-
เอลบ :serius2:
โศกนาฏกรรของสาวเอลบ :m15:
อืม! เข้าใจน้องฐาค่ะ อีพี่โต้งช่างกล้าจิงๆ มันน่านัก :angry2:
แต่ตบท้ายก็เสริจตับหวานน้องฐาปลอบจาย อุ อุ
น่ารักจริงๆ ชอบพี่โต้งละ :impress2:
-
จิ้มให้ 1 จึ๊ก
น้องฐา พาไปกินตับมา สบายอุลา ฤทัย
ฮิ้ววว
-
ดันๆๆๆๆ
-
...เรื่องตอนม.ปลาย แอบสนใจน้องออย มีแฟนรึยังจ๊ะ ให้คุณนิหาให้เอาม๊ะ :z2:
ศัพท์เทคนิคเพียบ ดีๆ ได้ความรู้ใหม่
...โรจน์ถ่อยจริงไรจริง ชีวิตจริงถ้าเจอคนแบบนี้จะไม่เข้าใกล้เลย :m16:
...อยากรู้ว่าน้องฐารู้ตัวว่าเป็นสาวตั้งแต่กี่ขวบ และที่บ้านว่าไงบ้าง
...ยินยอมให้สำรวจทุกซอกหลืบแห่งความลับ.... อ่านแล้วนึกถึงห้องแห่งความลับ(ของพี่โต้งเป็นแฮรี่(ขนดก?><)) :o8:
...หัวใจน้องฐาก็ยิ่งเหมือนจะระเบิดในทุ่งข้าวสาลี (แล้วจะกลายเป็นโกโก้ครั้นช์?) :m20:
-
เอ็นซีได้ฮาและน่ารักมาก 5555555 5
น้องฐาเอลบ
แต่เป็นเอลบที่พี่โต้งติดใจ!
:-[ :-[ :-[
-
ตอนที่ 3 นาย-บ่าว
หลังเข้าแถวเคารพธงชาติเรียบร้อย หนูก็กลืนน้ำลายเอื๊อก...เมื่อในที่สุดก็ถึงเวลากะเทยขึ้นเขียง มองในแง่ดี...คือได้ไปนั่งเคียงข้างเจ้าบ่าวรูปหล่อรอรดน้ำสังข์....
มองในแง่ร้ายไปนั่งเป็นศพรอรดน้ำศพใกล้จะฌาปนกิจกิจเต็มทน
“นั่งลงสิ ยืนค้ำหัวอยู่ได้ หาเรื่องหรือไงมึง..” เอาแล้วไงคะ ลางร้ายเริ่มเคลื่อนตัวเข้าใกล้คนสวยขึ้นทุกทีแล้ว น้องฐากลั้นใจเคลื่อนกายเข้าไปนั่งที่เก้าอี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ และแล้วพอหย่อนก้นยังไม่ถึงดี
ครืด.... โครม..!!! อุ๊ย...แม่ร่วง!!! ลงไปกองทั้งคนทั้งเก้าอี้เลยค่ะ
“อู๊ยยยย” หนูร้องพลางสูดปากเมื่อก้นลงไปจ้ำเบ้าที่พื้น
“ฐาปนันท์ เป็นอะไรน่ะ” อาจารย์มัสยาอาจารย์ประจำชั้นถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาโฮมรูมพอดี
“อ่ะ... ไม่มีอะไรครับ ผม... ซุ่มซ่ามนิดหน่อย” ใครจะกล้าบอกล่ะว่าโดนเพื่อนแกล้งถีบเก้าอี้กระเด็น ได้โดนไอ้โรจน์เอามีดจิ้มพุงแล้วคว้านกันพอดี ฮือๆ
“เหรอ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า” อาจารย์ถามด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบพยายามทำเสียงให้ดูดีทั้งที่ตรงกันข้ามกับความเป็นจริงเสียเหลือเกิน
“อืม... งั้นก็นั่งที่ได้แล้ว ครูจะได้โฮมรูม” หนูลุกขึ้นด้วยความอับอาย ลูบก้นช้ำๆ นั้นป้อยๆ แล้วเลื่อนเก้าอี้เข้าที่ นั่งลงฟังอาจารย์โฮมรูมด้วยความหวาดผวา
ถือว่าผิดคาดที่ไอ้โรจน์ไม่ได้แกล้งอะไรมากกว่านั้น นอกเสียจากตอนเลิกเรียนมันเอาสมุดของมันที่ว่างเปล่าทั้งจุดประสงค์รายวิชาและแบบฝึกหัด มาส่งให้แล้วแลกเอาสมุดของหนูไป จัดการเอาน้ำยาลบคำผิดลบชื่อที่หน้าปกและเขียนชื่อของมันลงไปแทน ...
โอ้โห!!! โรแมนติกมากค่ะ มีการแลกสมุดกันใช้ด้วย (มันใช่เรื่องน่าดีใจไหมเนี่ย?) อยากจะโวยวายแต่พอเห็นหน้าตาที่ถามว่า กูทำแบบนี้แล้วมึงมีอะไรไหม? อะไรเทือกนั้นก็เลยไม่พูดไม่เถียงค่ะ เอาสมุดว่างๆ ของมันมาเขียนชื่อตัวเองลงไป แล้วเอาสมุดตัวเอง (ที่ตอนนี้เป็นของมันแล้ว) กลับบ้านเพื่อว่าจะได้ลอกจุดประสงค์รายวิชา และทำแบบฝึกหัดใหม่อีกรอบ แล้วไหนจะของเก่าที่ยังไม่ได้ลอกตอนที่ขาดเรียนอีกล่ะ? ช่างเถอะ ยังไงเรื่องลอกการบ้านก็ของถนัดอยู่แล้ว เสียแต่กระเป๋าตุงมากค่ะ ฮือ น่ากลัวแขนน้องฐาจะบึกบึนล่ำหนายิ่งกว่าเสาไฟ
การทำตัวไหลตามน้ำก็เป็นเรื่องปกติของคน หนูได้แต่ปลอบตัวเองว่า เดี๋ยวมันก็คงเบื่อไปเองแหละ ใครมันทนจะแกล้งกันได้ทุกวันจริงไหมคะ เมื่อคิดแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้น...
แต่นานวันก็เริ่มรู้สึกว่า...หนูคิดผิด!!
คาบคณิตศาสตร์ของวันหนึ่ง อาจารย์ให้กางสมุดออกมาดูว่าใครทำการบ้านมาแล้วบ้าง น้องฐาก็เปิดกางอย่างมั่นใจ... ส่วนไอ้โรจน์ก็มั่นใจเหมือนกัน มันกางสมุดที่ว่างเปล่าออกแล้วเอามาสลับกับสมุดหนู ทำให้อาจารย์แอบตัดคะแนนหนูแทน เจริญพร!!
คาบศิลปะ อาจารย์ให้เอาปากกาปากตัดใช้สำหรับเขียนข้อความศิลป์และกระดาษร้อยปอนด์มา... ไอ้โรจน์แม่งก็ไม่เอามาแล้วมาจิ๊กของๆ หนูไปเป็นของตัวเอง หนูก็รับกรรมไปอีก ยังไม่พอมันยังบังคับให้หนูทำการบ้านและงานวิชาศิลปะให้มันอีกต่างหาก แล้วก็กลายเป็นเบ๊ให้มันไปโดยปริยาย
เอาเป็นว่าความสัมพันธ์ฉันชู้สาวของเรา เอ๊ย ไม่ใช่ ความสัมพันธ์แบบนายบ่าวต่างหากดำเนินไปด้วยดี (TT_TT) ก้มหน้ารับกรรมต่อไป จนเริ่มจะชิน
ช่วงหลังไอ้โรจน์มันเลิกแกล้งหนูแล้วค่ะ เพราะมันกำลังมีความรัก น้องฐาผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้เป็นพิเศษ(ได้ข่าวว่าไม่เคยมีแฟนเป็นตัวตนสักที) ก็ให้ความช่วยเหลือ (อย่างไม่เต็มใจ) อย่างเต็มที่
จากนั้นน้องฐาก็เริ่มคิดว่าตัวเองเข้าใกล้การเป็นแก้วหน้าม้าเข้าไปทุกที เพราะต้องรับหน้าที่เป็นม้าเร็วคอยเดินสารไปให้สาวเจ้า โถ... ไม่นึกว่าคนหน้าโหดอย่างมันจะมีวิธีจีบหญิงได้ย้อนยุคซะขนาดนี้ อยากจะบ้า...
แต่หนูว่าถ้ามันจะจีบติด...คงไม่ใช่เพราะวิธีการน้ำเน่าเป็นสุภาพบุรุษอะไรพวกนั้นหรอก น่าจะเป็นเพราะความเป็นนักเลงของมันมากกว่า ก็มันเล่นไปเขม่นไอ้หนุ่มทุกคนที่มาจีบพี่หยกนี่นา จนไม่มีใครกล้ายุ่ง เหลือมันไปพะเน้าพะนอเอาใจอยู่คนเดียว... ท้ายที่สุดก็เสร็จมัน...
หลังจากมันมีแฟน ไอ้โรจน์มันก็เป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ ไม่ใช่มันเป็นคนดีขึ้นนะคะ แต่มันอารมณ์ดีขึ้นเท่านั้นเอง มันเลิกตบหัวหนูโดยไร้เหตุผล (หรือเลิกบอกว่า หัวมึงมันน่าตบดี) หงุดหงิดน้อยลง... แต่ถ้าเห็นแฟนมันไปกุ๊กกิ๊กกับคนอื่น มันอาจจะโมโหมากแล้วหาเรื่องเตะหนูแทน
สิ่งที่ยังทำอยู่คือชอบแย่งขนมที่หนูซื้อมาตุนไปกิน แอบจิ๊กลูกชิ้นหรือผลไม้ตอนช่วงพัก จนครั้งหนึ่งหนูรู้แกวรีบเขมือบให้หมดซะตั้งแต่เห็นมันเดินมาแต่ไกล มันก็จะตบจนหัวคะมำ โทษฐานที่ไม่เหลือไว้ให้มันแด.... เอ๊ย....กินบ้างเลย
ไอ้โรจน์มันมีเพื่อนน้อยค่ะ ส่วนใหญ่มันกร่างจนมองคนรอบข้างเป็นลูกน้องของมันเสียมากกว่า หนูก็อาจจะเป็นลูกน้องอีกคนหนึ่งที่ทนมือทนตีน จนได้รับความไว้วางใจให้ถูกรังแกเป็นอันดับต้นๆ ก็ได้ แหม.... น่าภาคภูมิใจจริงๆ ค่ะ ฟังดูงี่เง่าชะมัดเลยเนอะ แต่หนูกลับเริ่มชินแล้วแหละที่เป็นแบบนี้
ข้อดีที่สุดของหนูก็คือการมองโลกในแง่ดีนี่แหละ...
แต่...โชคชะตาก็ชอบเล่นตลก...ทำให้คนอย่างไอ้โรจน์ไม่สามารถเป็นผู้เป็นคน อารมณ์ดีอยู่ได้นาน เมื่อมีข่าวหนาหูว่าอีพี่หยก มันนอกใจไปกิ๊กเด็กเทคนิคประจำจังหวัด (ที่มันตั้งอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนหนูเอง) คนอย่างไอ้โรจน์ก็เป็นพวกศักดิ์ศรีกินไม่ได้แต่เท่ห์ ไปหาเรื่องเขาไม่ดูหนังหน้าตัวเอง ท้ายที่สุดมันก็เลยโดนกระทืบมาซะน่วม อีพี่หยกก็ลอยนวลไปซบอกบึกบึนของผัวใหม่... เฮ้อ....
แต่ก็ไม่พบว่าจะไปเอาคืนแต่อย่างใด มันว่า มันไม่เอยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ... หนูก็ไม่อยากจะเถียงว่าเพราะรอบแรกแพ้ยับเยินเลยไม่อยากไปเอาคืนหรอกหรือไง? ส่วนอีพี่หยกก็หน้าด้านหน้าทนนะคะ คงเพราะตัวเองใกล้เรียนจบม.หกแล้วด้วยเลยไม่ค่อยอะไรมาก ทีแรกเจ๊แกก็คงคบกับไอ้โรจน์เพราะความเป็นนักเลงของมันด้วย พอไปเจอคนเก่งกว่านักเลงกว่าก็เบนเข็มได้ง่ายๆ
หนูคิดว่าอาการมันคงทุเลาลงแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรมากกับอาการอกหักรักคุด ที่ไหนได้ วันดีคืนดีมันดันถือถุงเสบียงแวะมาหาหนูถึงบ้านบังคับให้ดื่มเหล้าเป็นเพื่อน สรุปว่าที่จริงแล้วมันดื่มเหล้าบ่อย จนที่บ้านมันด่า เอาไปกินบ้านมิ่ง บ้านมิ่งก็ไม่พอใจ สุดท้ายมันก็ขยับไปกินตามบ้านเพื่อน บ้านลูกน้องของมันเรื่อยๆ มาจนถึงบ้านหนู ขอบคุณสวรรค์ที่ถุงเหล้ามันสีเข้มแล้วก็หนา ไม่งั้นโดนด่าแน่เลย
น้องฐาผู้ใจบุญศุนทาน... หมาบ้ามาถึงเรือนชานต้องต้อนรับ... หนูก็เลยต้องพาหมาโรจน์ขึ้นไปนั่งซดเหล้าในห้องหนู มิหนำซ้ำยังต้องหากับแก้มอันได้แก่กับข้าวในครัวไปสังเวยปอบอย่างมันอีก
เนื่องด้วย ไอ้โรจน์เริ่มเมาหน้าขึ้นสีแล้ว...หนูก็เลยไม่กล้าให้มันลงไปกินข้าวด้วยเดี๋ยวโดนแม่กับยายว่าเอา
“แล้วเพื่อนเราล่ะฐา ไม่กินข้าวหรือไง” ยายถามขึ้นมาเมื่อเห็นหนูลงมาทานข้าวเย็นแค่คนเดียว
“อ๋อ มันกินมาแล้วอ่ะค่ะ” หนูตอบพร้อมรอยยิ้ม ทั้งๆ ที่ความจริงคือ.... มันเมาแล้วอ่ะค่ะยาย...
“เจ้ฐาพัฒนาขึ้นเยอะเลยนะ เป็นครั้งแรกเลยที่พาผู้ชายเข้าบ้านน่ะ นึกว่าจะเป็นกะเทยขึ้นคานแล้วซะอีก ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงอีทิม น้องของหนูเอ่ยแซวขึ้นมากลางวง ทำให้หนูหันไปขมวดคิ้วใส่
“อีบ้า... เพื่อนฉันย่ะไม่ใช่แฟน” รีบเถียง จินตนาการไปได้ไงว่าไอ้โรจน์มันเป็นแฟนหนู โอ๊ย.... ขืนคบกันขึ้นมาจริงๆ ไม่ต้องเป็นข้ารองบาทโดนตบโดนตีทุกวันหรือไงเนี่ย
“อ้าวเหรอ.... อุตส่าห์ดีใจ นึกว่าขายออก..ที่แท้ก็จะขึ้นคานจริงๆ สินะ” แม่แซวด้วยอีกคน
“แม่อ่า....” พอทำเสียงงอน ก็พากันขำไปทั้งบ้าน เออ เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ยบ้านหนู
ไหนๆ ก็เดินทางมาจนถึงบ้านหนูแล้ว.. อธิบายนิดนึงว่า บ้านหนูเป็นบ้านที่มีแต่สุภาพสตรีค่ะ รวมหนูด้วยนะคะ หนูก็สุภาพสตรี อิอิ มีกันสี่คน ยาย แม่ หนูแล้วก็ทับทิมน้องสาว ส่วนพ่อ... แยกทางกับแม่ไปตั้งแต่หนูยังเล็ก ช่างเถอะ เรื่องเครียดไม่ต้องไปพูดถึงมัน.... ถามว่าที่บ้านรู้สึกยังไงบ้างที่หนูเป็นแบบนี้... คำตอบคือเฉยๆ บางทีมันก็ขึ้นอยู่กับการปลูกฝังด้วยแหละ อยู่ในครอบครัวที่มีแต่ผู้หญิง ไม่มีผู้ชายเป็นแบบอย่าง แม่กับยายก็เป็นแม่ศรีเรือนกันน่าดู ตอนเด็กๆ แม่จับหนูแต่งตัวเป็นผู้หญิงบ่อยไป บอกว่ามีลูกผู้ชายแล้วดื้อ.... อยากให้ลูกเรียบร้อยน่ารัก เป็นไงล่ะ น่ารักน่าชังเหมือนผู้หญิงเป๊ะไปเลย ถูกใจไหมแม่? เฮ้อ...
พอค่ะ.... จบเรื่องครอบครัว ซึ่งหวังดีกลัวลูกสาว? จะขึ้นคานเป็นการใหญ่ คิดว่ากลุ้มกันฝ่ายเดียวหรือไง หนุก็กลุ้มค่ะ แต่ไม่เป็นไร ยังสาวยังสวย ยังเหลือเวลาอีกเยอะ คริคริ
เดินขึ้นมาข้างบนห้องพร้อมต้มข่าไก่อีกถ้วยนึง เป็นกับแกล้ม มาเจอไอ้โรจน์นั่งตาปรือ เมาจนอึนไปแล้วอ่ะดิ....
เป็นครั้งแรกที่หนูสงสารไอ้โรจน์ขึ้นมาจับใจ คิดว่ามันคงรักพี่หยกมากถึงได้เมาเละได้ขนาดนี้ ผ่านมาตั้งครึ่งเดือนแล้วยังไม่หายเศร้าอีกเหรอเนี่ย รักมั่นเหมือนกันเนอะ ก็ปล่อยให้มันดื่มไป ส่วนหนูก็ดื่มนิดๆ หน่อยๆ เป็นเพื่อนมันไปงั้นเองแหละค่ะ ผลจากความเมา มันก็อาเจียนจนเลอะเทอะ... เป็นหนูอีกที่ต้องดูแลเช็ดตัว ปรนนิบัติพัดวียิ่งกว่าภรรยา แล้วก็จับมันนอนสบายๆ บนเตียง แล้วก็เอนกายลงนอนบนเตียงเดียวกัน ตื่นเต้นนะเนี่ย เป็นครั้งแรกที่ได้นอนเตียงเดียวกับผู้ชายเลยอ่ะ อุ๊ยเขิน
ทำคุณให้โทษ โปรดสัตว์ได้บาป ..... ระหว่างที่หนูกำลังฝันดีในตอนเช้าตรู่ จู่ๆ เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย!!” เสียงอุทานซะดังตามด้วย.... ตุ่บ!! แอ้ก!!
“ฮู้ย...... เจ็บ....” เป็นเสียงน้องฐาเองที่โอดครวญขึ้นมาหลังจากลอยละลิ่วตกเตียงไปแล้วลุกขึ้นมามองที่ต้นตอพบว่า ไอ้โรจน์นั่งหน้าเขียวแสดงความโกรธจัดอยู่บนเตียง ลักษณะปลายเท้ายังยื่นค้างให้คาดเดาว่าเป็นผู้ร้ายคดีถีบกะเทยเมื่อครู่นี้เป็นแน่
“อีตุ๊ด! นี่มึงบังอาจลักหลับกูตอนเมาเชียวหรือมึง ตายซะเถอะ” ไอ้โรจน์ตวาดลั่น ขยับลุกจากเตียงลงมา อร๊ายยยย เข้าใจอะไรผิดแล้ว..... หนูรีบยกมือขึ้นพนมเหนือหัว
“เปล่านะโรจน์ เราไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ”
“แล้วมึงถอดเสื้อกูทำไม!!” ถามแล้วก็ง้างมือเตรียมตบ... เลิกเล่นบาสเกตบอลไปเล่นวอลเล่ย์บอลไหมคะ ตบเก่งเกินไปแล้วพ่อคุณ
“ก็เสื้อโรจน์มันเลอะอ้วกไง เราก็เลยถอดออก ฮือ....” น้องฐาตอบด้วยเสียงสั่น น้ำตาร่วงกลัวโดนกระทืบ...
“มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้ฉวยโอกาสตอนกูเมา ลวนลามกู” เอาง่ามสมองส่วนไหนไปคิดกันคะ?
หนูรีบพยักหน้ารัวทั้งน้ำตานองหน้า น้องฐาผู้ไร้เดียงสาทำเรื่องแบบนั้นเป็นซะที่ไหนเล่า อีกอย่างเล่นดุยังกะหมาบ้าสามครอกมารวมกันแบบนี้ใครจะกล้า
“เอาเถอะ เห็นแก่ความดีที่มึงเอื้อเฟื้อสถานที่กินเหล้านะ กูจะเชื่อสักครั้งก็ได้ คราวหลังถ้ากูไม่ได้สั่งไม่ต้องมาสะเออะยุ่งกับเสื้อผ้ากู” มันทำเสียงเหยียดๆ ลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องค้นหาเสื้อผ้า ค้นอยู่นานในที่สุดก็คว้าเสื้อยืดมาได้ตัวนึง มันสวมเสื้อแล้วหันมาบอกว่า
“ฝากซักเสื้อตัวเก่ากูด้วยนะ กูกลับบ้านล่ะ” แล้วก็เดินตัวปลิวออกจากห้องไป
เฮ้อ... โล่งอกนึกว่าจะโดนจัดหนัก....กระทืบไม่ยั้งซะแล้วสิ ตัวอันตรายชะมัด
วันนี้หนูก็มาโรงเรียนตามปกติค่ะ แต่ที่แปลกคือไอ้โรจน์ไม่ได้มา... หนูก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกค่ะ สงสัยมันยังเมาค้างเลยมาไม่ไหวหรือไม่ก็ตั้งใจโดด อย่าไปสนใจผู้ชายเฮ็งซวยอย่างมันเลยเนอะ...
หนูถอนหายใจและตัดสินใจว่าจะเลิกคิดถึงมัน ก็พอดีครูประจำชั้นเดินเข้ามาโฮมรูมแล้วแจ้งข่าวสำคัญ
“วันนี้ นายโรจนะมาเรียนไม่ได้นะ เพราะประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ล้ม”
หา!!! ไอ้โรจน์รถล้ม.... !! ตกใจจนตาค้าง
ได้แต่ภาวนา.....ขออย่าให้มันเป็นอะไรร้ายแรงเลย....
หา?.... ห่วงเหรอ? ใครบอกว่าหนูห่วง....
เปล๊า....ไม่ได้ห่วงก็แค่กลัว.....
ก็ตอนเป็นคนยังดุขนาดนี้ ถ้าตายเป็นผี จะเฮี้ยนขนาดไหนไม่อยากจะคิด!!
..................................................................................
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20:
ฮ้าวววว มาดึกค่ะ ตอนนี้ซอฟท์ลงอ่ะ
ไปนั่งอ่านวีรกรรมความเลวไอ้โรจน์ที่น้องฐาเล่าไว้ตอนโอ๋มาหา... โห มันเลวจัง...
พอมาแต่งอีกที ... แอบสงสารน้องฐาเลย ถ้าได้คนเลวขนาดนั้นมา
ตอนเล่าแบบผ่านๆก็ไม่เท่าไรแต่ให้เจาะลึกความเลว มันเขียนลำบากจัง
นิอาจะข้ามความเวของมันไปบ้างหรือเล่ามุมน้องฐาก็คงออกมาตลก ขำๆมากกว่า
ไม่อยากให้เครียดเกินไป :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ดังนั้นนอกจากความเลว มันก็อาจจะมีความน่ารัก ความดีบ้างนิดๆ หน่อยๆ
ไม่งั้นครั้งหนึ่งฐาคงไม่นึกชอบมันเนอะ ฮาๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ใช้เวลาทั้งคืนในการตามอ่านจนถึงล่าสุด
อยากบอกว่า ชอบน้องฐา ตอนประชดมากค่ะ
สะใจดีเเท้ คริๆ
นอนก่อนนะคะ เเค่นี้แป้งก็ไม่ติดหน้าเเล้วค่า
-
:o12:
สงสารน้องฐา ไอ้โรจน์ แกตาย :z6:
-
ชอบน้องฐาอ่ะ น่ารักมาก :กอด1:
แต่โรจน์นี้โคตรเถื่อนเลยเหอะ :m16:
ชอบแกล้งน้องฐาอยู่เรื่อย นิสัยไม่ดี :z6:
จะให้บอกว่าโรจน์เลวก็ไม่ใช่ซะทีเดียว
คนเรามันต้องมีความรู้สึก ผิด ชอบ ชั่ว ดี ปะปนกันบ้าง
อยู่ที่ว่าฝั่งดีกะฝั่งชั่วเนีย ตัวไหนจะมีน้ำหนักมากกว่ากัน
อย่างโรจน์เนี้ยมันก็น่าจะมีบ้างหล่ะ มุมเล็กๆ (ต้องใช้แวนขยายช่วยป่ะ)
ที่จะแสดงความอ่อนโยนออกมาบ้าง จริงไหมน้องฐา :laugh5:
-
โถ...ชีวิตน้องฐา...วิบากกรมเหลือเกิ๊นนน :m15:
-
น้องฐาน่าสงสาร
:sad4:
กะเทยสู้ชีวิตแท้ๆ
มีสามีแบบนี้วิ่งให้รถชนดีฝ่าตรู
เวรแท้ๆ
:seng2ped:
-
หาความน่ารักของไอโรจน์ยังไม่เจอเรยอ๊ะ
-
:z6: ไอโรจน์
:laugh: :laugh:
:L2: :L2:
-
ขนาดไม่ได้เป็นแฟนยังให้ฟิลเมียทาสซะขนาดนี้ เฮ้อ เค้าว่าเค้าไม่ค่อยอยากอ่านภาคอดีตแล้วอ่ะ เกลียด
-
เรายังรอภาคทีาโรจน์น่ารัก
อันเื่องมากจาหมั่นไส้โต้ง... 555+
-
:เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบ
ถึงรู้ว่า ฐาจะมีพี่โต้งแล้ว
แต่พอย้อยเรื่องแล้วมันกลัวๆไงไม่รู้อะคะ
กลัวเศร้า พิกล กลัวฐาเสียใจ
ไม่รู้สิ พออยู่กันมานานแล้ว ก็ไม่อยากให้เพื่อนเศร้าา T_T
แต่ในเมื่อปัจจุบันมีโต้งแยู่แล้ว อดีตก็คงไม่ต้องพูดถึง
งั้นขอ เบาๆ นะคะ
-
ก็ตอนเป็นคนยังดุขนาดนี้ ถ้าตายเป็นผี จะเฮี้ยนขนาดไหนไม่อยากจะคิด!!
-
สู้ต่อไปสาวน้อย
-
อืม..เท่าที่อ่านๆมาเนี่ยพฤติกรรมของไอ่โรจน์ มันแบบสุนัขไม่รับประทานเลยนะ
แล้วก็ให้นึกสงสัยว่าหนูฐาไปรักมันได้ไง
-
ทำคุณให้โทษ โปรดสัตว์ได้บาป .....
น่าฉงฉาน ฐา นะคับ T_T
-
ดัน สักนิด
-
โถ น้องถา...จะต้องเจอเจ็บที่(ไม่)อยากเจ็บจนจำฝังใจอะไรบ้างเนี่ย
แต่เท่าที่เล่ามาก็...ยังไ่ม่มีดีอะไรเลยนะ ฮา...
รออ่านตอนหน้าจ๊ะ
-
น่าสงสารน้องฐาอ่า
โรจน์จะโหดไปไหนคะ - -
กลังน้องเสียใจค่ะ T^T
-
กรี๊ดดด ในที่สุดก็ติดตามมาจนถึงอัพเดทล่าสุด เก่งได้โล่ห์
อ่านได้ตั้งแต่ตอน1 ถึงตอนพิเศษนี้ได้ในเวลา 1 วัน 555+
ตอนแรกอ่านพี่ตุลย์อยู่ค่ะ แล้วตะหงิดๆ ใจในไอ้พี่โต้ง เลย
เข้ามาอ่านเรื่องนี้สักหน่อย ที่ไหนได้ อ่านปุ๊ป love love น้องฐา
กระเทยไทยที่น่ารักที่สุดในเล้าเป็ด ทันทีเลยค่า น้องฐาแอ๊บแรด
ได้น่ารักที่สุดเลยทั้งๆ ที่ตัวจริงชีนะแค่ปากดี ปากเก่งแต่ใจ
ไม่ค่อยสู้สักเท่าไหร่ งืดดด แต่พอมาเจอตอนพิเศษกับโรจน์
ทำใจอ่านไม่ค่อยได้ซะงั้น เพราะรู้จุดจบว่ามันไม่สวยงามไง
สงสารน้องฐากระเทยน้อยกลอยใจ เอ้า...กลั้นใจๆ เพราะสุดท้าย
น้องฐาก็ได้มาเจอพี่โต้ง และครองรักกันอย่างมีความสุขเนอะ((หวังว่า))
ลืมบอกๆ กด+1 และให้เป็ด 1 ตัวจ้า
ปล. คิดถึงกระต่ายหื่น กับดวงจันทร์อ่า :impress2:
-
สงสารน้องฐาอะ
โรจน์โหดจัง
-
อืม..บางครั้งอดีตมันก็ทำให้ปัจจุบันเราเข้มแข็ง สู้สู้ต่อไปน้องฐา อยากกระทืบโรจน์จริงๆ
-
โรจน์โหดไปป่ะ o18
-
ฐาโต้ง ฐาโต้ง ฐาโต้ง :n1:
-
ชอบน้องฐาอ่ะน่ารักตลอด
ไอ้โรจน์แกสมควรโดน :z6:
-
โรจน์มันจะโหดไปไหน สงสารฐา พอมาเจอพี่โต้งคนละอารมณ์เลย
-
อ่านทันซ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกที :mc4:
น้องฐาน่ารักสุดๆไปเลยง่ะโก๊ะได้อีก5555
สเปก็น่าติดตามมากรักแรกของน้องฐาโหดได้อีก
ว่าพี่โต้งโหดแล้วนะเจอโรจน์เข้าไป
เหอๆๆชิดซ้ายค้าบเพี้ยแม่งเอรี้ยได้อีก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอติดตามต่อไปนะคะ สนุกๆๆๆๆ
ถึงncไม่จัดเท่าเก่าแต่เราก็รักนะตัวเทอ ฮี้ววววววววววววววววว
-
หวังว่าโรจน์คงจะดีขึ้นในซักวันหนึ่ง(วันที่คุณนิมาอัพตอน4^^)
ขออนุญาตคุณนิ บอกคุณTifa แป้งไม่ติดหน้าลองฉีดสเปรย์น้ำแร่ก่อนและหลังเมคอัพดูนะ
หน้าไม่มันด้วย
-
ขออนุญาตคุณนิ บอกคุณTifa แป้งไม่ติดหน้าลองฉีดสเปรย์น้ำแร่ก่อนและหลังเมคอัพดูนะ
หน้าไม่มันด้วย
แอร๊ยยยย
/ เหมาน้ำเเร่ ออร่า ที่เซเว่น 99 ขวด
-
มาต่อไวๆๆน่ะ
แล้วจะมารออ่านต่อน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
นิจัดหนักมาเลย...เราชอบของหนัก....ไหน ๆ ฐามันก็แฮปปี้ตอนจบแล้วนิ....อะไรที่มันผ่านมา....ใส่เลยลูกแม่....แอร๊ยยยยย
อยากรู้ว่ามันจะลงเอยกันยังไง....นี่แหละ เป็นปริศนาดำมืดพอ ๆ กับเมืองบาดาล....หรือสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าเลยทีเดียวเชียว....ไอ้ตอนเลิกกันน่ะไม่แปลกหรอก....เชี่ยซะขนาดนั้น
ปล. เค้าเป็นคนที่ถ้าอ่านก็จะพยายามแสดงตัวอ่ะ....แต่ถ้าไม่ก็จะหายไปเลย....คงไม่บอกคนแต่งอ่ะนะว่าจะขอไม่อ่านตอนนั้นตอนนี้ เดี๋ยวจะเสียกำลังใจเปล่าๆปลี้ ๆ
ปล.สอง มีกะเทยที่เป็นคนรู้จักหลายคนนะที่ประสบปัญหาทำนองนี้...ผัวซ้อม เตะต่อย....แต่เวลามีตังค์ไปให้มันนะ....แหม๊ เปลี่ยนเป็นคนละคน....ดังนั้นเรื่องของน้องฐาถือว่าสมจริง ๆ มาก ๆ เพราะกะเทยค่อนข้างบูชาความรักมากกว่าเกย์....เกย์จะฟื้นตัวได้เร็วกว่า เพราะค่อนข้างรักตัวเอง(ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี)
ปล.สาม เพราะงี้ไงเชลถึงได้ขึ้นคาน
-
เข้ามาตะโกนดังดังว่าคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงง
-
แอร๊ยยยย
/ เหมาน้ำเเร่ ออร่า ที่เซเว่น 99 ขวด
แป่วววว~ ม่ายช่ายมั้งTifa ออร่าที่เซเว่นมีแบบสเปรย์ด้วยเหรอ :try2:
เราใช้เอเวียงนะ ซื้อที่วัทสันจ้า ที่จริงมีหลายยี่ห้อนะ แต่อันนี้คนใช้กันเยอะอ่ะ :teach:
อ้อ~มีไรpmมาได้นะจ๊ะ เรื่องความงามพอรู้อยู่บ้างจ้า^^
-
รอคร้าบบบบ
-
แอบไม่อยากให้น้องฐากับโรจคบกัน
-
อ่านทันละ ฐาก็ออกแนวโก๊ะๆฮาๆ ส่วนพี่โต้งก็น่ารักได้อีก
-
ตอนที่ 4 คำสบประมาท
ถือว่าสวรรค์ยังเมตตาคนชั่วอย่างไอ้โรจน์อยู่บ้างเพราะมันไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแต่มีบาดแผลที่ขาจนต้องเดินกะเผลกเล็กน้อยถึงปานกลาง แขนขวาหักต้องเข้าเฝือก หนูว่ามันคงดีใจเพราะไม่ต้องทำการบ้านจนกว่าจะหาย (หนูก็ดีใจที่ไม่ต้องทำการบ้านให้มันเหมือนกันค่ะ) หลังจากพักรักษาตัวพอสมควรมันก็มาเรียนตามปกติ แต่มันไม่ได้ขับรถเครื่องมาแล้ว เพราะแขนมันหักหรือรถมันพังอันนี้หนูไม่ได้ถาม ดังนั้นขากลับจากโรงเรียนจึงเป็นเหมือนสวรรค์สาปที่ทำให้หนูต้องมานั่งรถสองแถวคันเดียวกับมันกลับบ้านทุกวัน
บ้านไอ้โรจน์ถึงก่อนบ้านหนูค่ะ ดังนั้นหนูก็ต้องรับหน้าที่คอยกดออดและช่วยพยุงมันขึ้นลงรถ โถฐาน้อยชีวิตนี้หนีมันไม่พ้นแล้วหรือเนี่ย? แต่ถึงมันจะยังดุเท่าเดิม แต่เพราะสังขารไม่อำนวย ทำให้มันกร่างน้อยลง หนูเจ็บตัวน้อยลง ก็ถือว่าโอเคพอรับได้อยู่
ผ่านไปหลายวัน จนกระทั่งถึงวันศุกร์สุดสัปดาห์ อันเป็นวันโลกาวินาศเนื่องด้วยหลังจากที่หนูหย่อนก้นลงบนที่นั่งสองแถว ไอ้โรจน์หันมาบอกเบาๆ ว่า
“วันนี้มึงลงบ้านกูก่อนนะ” แค่นั้นแหละค่ะ น้องฐาหันขวับ อ้าปากค้างกันเลยทีเดียว
“มีอะไรเหรอโรจน์”
“ถึงก็รู้เองแหละ ไม่ต้องพูดมากหรอก” พิการทางร่างกายแล้วยังไม่วายจะพิการทางสมองอีกนะคะ อีคิวติดลบหรือไงคะพ่อ ดุจริ๊ง...
หลังจากนั้นหนูก็ไม่ได้คุยถือถามอะไรค่ะ แต่คิดไปไกลสุดกู่แล้ว หรือว่าไอ้โรจน์มันเกิดพิศวาสหลงรักหนูขึ้นมาจึงอยากหาสถานที่เงียบๆ บอกรักและจับกดไปพร้อมๆ กัน อร๊ายยยยย ไม่อยากเชื่อ แต่ก็คงไม่เป็นอื่น น้องฐาออกจะน่ารักน่าชังแสนดีเป็นแม่ศรีเรือนออกขนาดนี้อ่ะ จริงไหม?
แค่คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ค่ะ เชื่อไหมคะ ไม่ว่าเราจะรู้จักคนๆ นั้นหรือไม่แต่ถ้าลองมีใครมาสารภาพรักล่ะก็ เราจะคิดถึงเขาคนนั้นได้เป็นวันๆ เลยทีเดียว ความฝันสวยหรูหยุดชะงักลงเมื่อไอ้โรจน์เอาเท้าสะกิดหนูยิกๆ ให้ตื่นจากภวังค์
“หา?” หันไปตอบรับการสะกิดอย่างไร้มารยาทนั้น
“มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ จะถึงบ้านกูอยู่แล้วเตรียมตัวกดออดสิ” ไอ้โรจน์ยังส่งเสียงข่มมา น้องฐาพยักหน้าหงึกหงักรับทราบ แต่ก็อดยิ้มไม่ได้
ชิ...ทำเป็นเข้มที่จริงเขินก็บอกมาตรงๆ เหอะ ฮุฮุ....
และแล้วเราสองคนก็ยืนอยู่หน้าบ้านของไอ้โรจน์ค่ะ หนูถือกระเป๋านักเรียนสองใบเดินตามมันเข้าไป บ้านเงียบ...ประตูหน้าล็อก....
ไอ้โรจน์ควักกุญแจออกมาส่งให้
“ไขให้หน่อย แขนข้างเดียวมันไขลำบาก”
หนูก็ไขให้ตามสั่งค่ะ พอเปิดบ้านสำเร็จ มันก็เดินเข้าบ้านเฉิบ โดยไม่สนใจหนูที่ยืนเอ๋อหน้าบ้าน
“ยืนเอ๋ออยู่ทำไม เสร็จธุระแล้วก็กลับไปสิ”
“หา? นี่โรจน์จะให้เรามาช่วยไขกุญแจเข้าบ้านให้แค่นี้น่ะเหรอ?”
“ใช่ แล้วคิดว่าจะมีอะไรอีกล่ะ?” น้องฐาอ้าปากหวอ ยิ้มแห้งๆ
“แหะๆ งั้นกลับล่ะ” อะไรของเขาเนี่ย...เราก็นึกว่าจะมีอะไรสำคัญ
“เออเดี๋ยว....” พอหนูหมุนตัวจะกลับบ้านมันก็รั้งไว้อีก
“หือ?” หนูหันไปทำหน้าหมางงใส่มันอีก
“ไม่มีคนอยู่บ้าน... มึง...ไปซื้อของกินมาให้กูก่อน”
เฮ้อ.... ช่วยด้วยเหอะ เรื่องมากขนาดนี้มีอีกไหมคะ?
“อืม... กินอะไรล่ะ”
“อะไรก็ซื้อมาเถอะ” ยังดีนะที่ไม่เรื่องมาก
น้องฐาก็จำต้องไปซื้อข้าวมาให้มันกินตามคำสั่ง ไม่ต้องถามนะคะว่าใครออกเงิน ก็ต้องหนูอยู่แล้ว หนำซ้ำเอาข้าวใส่จานมาประเคนยังไม่พอ ต้องล้างจานให้อีก ส่วนตัวมัน เปิดทีวีดูซะดังลั่นจนน่าหมั่นไส้
แต่อยู่ดีๆ เสียงโทรทัศน์ก็เบาลง น้องฐาล้างจานเสร็จก็เดินออกมาเห็นไอ้โรจน์กำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่
“ครับๆ ผมอยู่ได้ ไม่ต้องห่วงหรอก ...... ผมให้เพื่อนมานอนเป็นเพื่อนด้วยเนี่ย.... .จริงๆ” พอไอ้โรจน์มันเงยหน้าขึ้นมาเห็นหนูมันก็พยักหน้าเรียกให้ไปหา “แป๊บนะแม่.....เดี๋ยวให้คุยกับเพื่อน”
น้องฐาเดินเข้าไปใกล้แล้วเลิกคิ้ว มันเอามือปิดโทรศัพท์ไว้แล้วบอกเบาๆ
“เก๊กเสียงแมนๆ แล้วบอกแม่กูว่ามึงจะอยู่เป็นเพื่อนกูคืนนี้” น้องฐาตาโตใส่มันด้วยความตกใจ แต่อีกฝ่ายถลึงตาขู่มาทำให้น้องฐาจำต้องเอามือถือในมือมันมาคุย
“อ่า...ครับแม่” เก๊กสุดๆ แล้วค่า
“หนู...เพื่อนตาโรจน์หรือลูก” โหเสียงหวาน แลใจดีมากมาย
“ครับ เพื่อนโรจน์ครับ”
“พอดี พ่อกับแม่มีธุระติดพันที่ต่างจังหวัด กว่าจะกลับถึงบ้านก็คงพรุ่งนี้ โรจน์ก็ยังไม่หายดี แม่ฝากหนูอยู่เป็นเพื่อนตาโรจน์ก่อนได้ไหมลูก” โห ... แม่ไอ้โรจน์มันออกจะน่ารักเสียงเพราะ ทำไมมีลูกโหดร้ายขนาดนี้เนี่ยไม่เข้าใจ
“ครับ ได้ครับ” หนูรีบรับคำเออออด้วยหลงใหลในคำอ้อนวอนของแม่ไอ้โรจน์ไปโดยไม่รู้ตัวก่อนจะส่งคืนไปให้ไอ้โรจน์คุยต่อ
“สบายใจแล้วใช่ไหมแม่” มันว่าแล้วก็ทำหน้าตูมคุยต่ออีกสองสามคำก่อนจะวางสาย แล้วเงยหน้าขึ้น
“หมดธุระแล้วก็กลับบ้านเถอะ...” มันว่าแล้วหันไปเร่งเสียงโทรทัศน์ทำท่าไม่สนใจหนู
“อ้าว...แล้วไม่ต้องให้อยู่เป็นเพื่อนแล้วเหรอ ถ้าแม่โรจน์กลับมาไม่เจอเรา จะไม่ว่าอะไรเหรอ?”
“กว่าเขาจะกลับมาก็ตั้งพรุ่งนี้ ก็บอกกลับไปก่อนหน้าแม่จะมาแป๊บนึง หรืออะไรก็ได้ มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกูหรอก” มันใส่อารมณ์จนหนูได้แต่ถอนใจอย่างเหนื่อยระอาเพราะตามอารมณ์ของมันไม่ทัน กำลังตัดสินใจจะกลับเพราะมันไล่ ก็พอดีมันปิดโทรทัศน์แล้วลุกขึ้น
“เออ... เสื้อมึง.... ที่กูเอามาวันก่อนน่ะ มึงเอาคืนไปเลยนะ ใส่แล้วโคตรซวย” รำไม่ดีโทษปี่โทษกลองนะคะอย่างนี้ ตัวเองขับรถไม่ดีแล้วมาหาว่าเสื้อหนูซวยได้ยังไงเนี่ย
“ขึ้นไปชั้นบน ห้องแรกเลย เสื้อมันแขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า... แล้ววานหยิบผ้าขนหนูให้ผืนนึงด้วย กูจะอาบน้ำรอ”
“อาบน้ำ? แขนเข้าเฝือกแบบนี้ตอนอาบน้ำไม่ลำบากแย่เหรอ?”
“คงลำบากอยู่ แต่แม่ไม่อยู่ไม่มีคนเช็ดตัวให้ด้วยสิ กูทนไม่ไหวแล้ว ร้อน”
หนูพยักหน้าแล้วก็เดินขึ้นชั้นบนบ้านมันไป
น้องฐาเดินลงมาชั้นล่าง...พร้อมเสื้อตัวเองและผ้าขนหนู แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาให้ยังไงเลยได้แต่ตะโกนบอก
“โรจน์ เดี๋ยวเรากลับแล้วนะ เราวางผ้าขนหนูไว้บนเครื่องซักผ้าหน้าห้องน้ำนี่นะ”
“^%*^&%)*&(&*)(^&*^(*&” เสียงตะโกนตอบบางอย่างแต่น้องฐาฟังไม่รู้เรื่องจึงได้แต่ขมวดคิ้วอยู่หน้าห้องน้ำ จู่ๆ ก็เกิดเสียงตึง! และเสียงครางโหยหวน....
กรี๊ดดดดดดดดด เกิดอะไรขึ้นอีกคะเนี่ย..... ไอ้โรจน์โดนสัตว์ประหลาดอะไรสักอย่างในห้องน้ำกระชากลงโถส้วมไปแล้วหรือเปล่า? น้องฐาตกใจจัดรีบเปิดประตูเข้าไปดู แล้วก็พบไอ้โรจน์ลงไปนอนก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น สภาพมันอเนจอนาถมากเพราะขาก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว แขนก็หักไปข้าง พยายามประคองตัวเองขึ้นมาอย่างยากลำบาก แต่ด้วยความอ่อนประสบการณ์อย่างยิ่งของกะเทยน้อย เมื่อไปพบกับเปรตวัดแจ้ง.. ในสภาพเปลือยมันก็ได้แต่อึ้ง ทึ่ง เสียว...ทำอะไรไม่ถูก นอกเสียจากยืนตาค้างกับภาพตรงหน้า
แอร๋ยยยยยยย “ ชายเปลือย” ของจริงคนแรกในชีวิตน้องฐา ตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าเซ็นทรัลเวิลด์!!
“ยืนซื่อบื้ออะไรอยู่เล่า....รีบมาประคองกูสิ เจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย” แต่แล้วน้องฐาก็ได้สติเมื่อได้ยินเสียงไอ้โรจน์โวยวายด้วยความโมโห จึงตรงดิ่งเข้าไปประคองร่างกำยำ น่ากะลิ้มกะเหลี่ยแทะโลมยิ่งของมันอย่างไวว่อง
ยิ่งได้สัมผัสร่างเปียกปอนตึงแน่นไปด้วยมัดกล้าม โอมายก๊อดดดด หัวใจเต้นเป็นจังหวะสามช่าค่ะช่วยด้วย
“เอ่อ.... ผ้าขนหนู.... พันเอวซะหน่อยดีไหม?” หนูกลั้นใจถามเพราะเกรงจะทนภาพบาดตาต่อไปไม่ไหว เพิ่งเลยเห็นอะไรชัดเจนขนาดนี้ครั้งแรก... ถึงใจหนึ่งจะอยากดูแต่ก็ไม่กล้าดู มันหวิวๆ เหมือนใจจะขาดค่ะ
“ก็ดี ไหนล่ะ” มันถามมา หนูคว้าผ้าขนหนูที่วางไว้บนฝาเครื่องซักผ้าหน้าห้องน้ำมายื่นให้มัน
“มึงเห็นมือกูไหมเนี่ย....” มันตะคอกกลับมาทำให้หนูฉลาดขึ้นว่ามันไม่ถนัด มันละแขนที่โอบไหล่หนูไว้ไปเท้าที่เครื่องซักผ้าใกล้ๆ เพื่อพยุงตัวเอง หนูก็เลยเอาผ้าขนหนูโอบไปพันเอวมันไว้โดยพยายามเบนหน้าไปทางอื่นตลอดเวลาด้วยความเขินแต่ทำให้ผิวกายสัมผัสร่างของมันสนิทแนบมากขึ้น
“เป็นเชี่ยอะไรนักหนาเนี่ย... มือสั่นเหมือนบ้านกูมันอุณหภูมิติดลบไปได้ กูนี่สิต้องสั่น เจ็บแขนจะตายอยู่แล้ว ก้นก็คงช้ำเล่นลื่นกระแทกซะแรงเลย เชี่ยเอ๊ย” มันสบถอย่างหัวเสีย แต่หนูไม่ได้สนใจมากนักตั้งใจมัดแหนมเอ๊ยมัดเอวมันต่อไปเสร็จเรียบร้อยก็ช่วงพยุงพามันไปนั่งที่โซฟากลางบ้าน นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งมันก็หันมาบอกว่า...
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เช็ดตัวให้กูด้วยเลยแล้วกัน”
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ...เอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาเช็ดตัวให้ไปหมาบ้าอยู่แบบนี้ ทั้งที่ไม่ได้ชอบอะไรแต่ให้มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ สองต่อสองแบบนี้ มันทั้งอึดอัด ทั้งหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ ยิ่งเช็ดไปเช็ดมาทั้งตัวแล้ว ไม่ว่าจะแขนขา แผ่นอก.... แล้วต้องมาหยุดที่ตรงกลางลำตัวด้วยแล้ว มันทำใจไม่ได้จริงๆ ว่าจะเอายังไง จะเช็ดหรือไม่เช็ด...ทำใจลำบากนะเนี่ย...
“เขาว่ากันว่า กะเทยเนี่ย...เชี่ยวจริงป่ะ” อยู่ดีๆ ไอ้โรจน์ก็เอ่ยขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย น้องฐาแหงนเงยขึ้นจากอกล่ำๆ ขึ้นไปมองหน้ามันงงๆ
“หา เชี่ยว? เรื่องอะไรเหรอ”
“มึงอย่ามาทำแอ๊บ ไร้เดียงสาหน่อยเลย” กรรม แอ๊บเอิ๊บอะไร ไม่เคยปิดบังค่ะ
“เปล่านะ เราไม่รู้จริงๆ นี่ว่าโรจน์หมายถึงอะไร” หนูตอบเสียอ่อนๆ มันยิ้มเหยียด...
“ก็เรื่องอย่างว่าอ่ะ เขาว่ากะเทยน่ะเก่ง จริงไหม?” ตรงมากกกกค่ะพ่อ....
“อ....อะ...เอ่อ....” น้องฐาผู้แสนไร้เดียงสาถึงกับใบ้รับประทานเลยค่ะ ณ จุดนี้
“นี่อย่าบอกนะมึงไม่เคยอ่ะ....” มันทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ.... แต่ทำให้หนูรู้สึกอายยังไงก็ไม่รู้
“อะ....เอ่อ.....” ก็ไม่เคยน่ะซี่.... หนูออกจะรักนวลสงวนงามออกปานนี้
“อือ...ไม่ต้องตอบก็พอจะรู้แล้วล่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย...แต่ช่างเถอะ มึงเช็ดตัวต่อเหอะ กูไม่ถามแล้ว” มันบอกมา ทำเสียงหึ ในลำคอ
“เช็ดเสร็จแล้วล่ะ” หนูตอบ... เพราะก็เช็ดไปหมดแล้ว เหลืออยู่ที่เดียวที่ไม่กล้าเช็ดให้ แล้วยิ่งมันถามอะไรทะลึ่งๆ ออกมาแล้วมันลำบากใจมากจริงๆ ที่จะเช็ดต่อ
“เสร็จที่ไหน... ใจคอมึงจะไม่เช็ด...ไอ้นั่นให้กูหน่อยเหรอ?” กรรมแล้วไหม?
“เอ่อ...มะ...มะ...ไม่ดีมั้ง...เราว่า โรจน์ทำเองดีกว่า...” หนูตอบกลับไปแบบกล้าๆ กลัวๆ กลัวโดนตบหัวหลุด แต่มันได้แต่ทำหน้าประหลาดใจแล้วถามมา
“นี่มึงเป็นกะเทยแน่หรือเปล่าเนี่ย?”
“ทะ...ทำไมล่ะ?”
“เป็นกะเทย มันต้องแรด ต้องร่าน ต้องบ้าผู้ชายสิถึงจะถูก” จริงเหรอคะ หนูไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าถ้าเป็นกะเทยแล้วต้องเป็นแบบนั้น
“แต่นี่อะไร สั่นเป็นเจ้าเข้ายังกับกูจะไปปล้ำข่มขืนมึงไปได้ กูแค่ให้มึงเช็ดให้ มึงก็เป็นซะขนาดนี้...ถ้ากูบอกให้ชักให้ด้วยนี่มึงจะเป็นยังไงเนี่ย” มันถามแบบเหยียดหยามค่ะ
โอ้วว พูดอะไรออกมาคะบัดสีบัดเถลิง.... แต่ว่า.... ซื้ด....อา... คิดแล้วเลือดลมเดินมากเลยอ่ะ
ชักให้....
ชักให้...
ชักให้...
........แหมะ.....แหมะ......
อาการเดิมกำเริบอีกตามเคย... มายก๊อดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดด ไม่ต้องถึงกับทำหรอกค่ะ แค่จินตนาการว่าจะได้ทำก็ไม่ไหวแล้ว
“เฮ้ย!!” ไอ้โรจน์ก็อุทานแบบงงๆ คงไม่คิดไม่ฝันว่าน้องฐาจะกำเดาร่วงแบบนี้ เลยต้องหาทิชชู่มาซับเลือดกันยกใหญ่.... ท้ายที่สุดไอ้โรจน์ก็กุมขมับนิ่งแล้วบอกเสียงเครียด
“ไม่ต้องชงต้องเช็ดแล้วที่เหลือเดี๋ยวกูทำเอง มึงรีบกลับบ้านไปเลยไป อยู่นานเดี๋ยวกูอารมณ์ขึ้นอยากเตะกะเทยขึ้นมา” ไอ้โรจน์โวยวายปึงปังแล้วไล่หนูเฉย... หนูก็ไม่เข้าใจว่าไอ้บ้านี่มันจะโหดไปไหนคะ
ก็คนมันไม่เคยนี่นา.... แค่กำเดาทะลักก็ยังน้อยนะ ดีเท่าไรแล้วที่ไม่เป็นลมไปอ่ะ
หนูคิดอย่างน้อยใจ หยิบเสื้อ หยิบกระเป๋า แล้วหันหลังเตรียมตัวออกจากบ้านมัน ได้ยินเสียงไอ้โรจน์เอ่ยตามหลังมาเรียบๆ ว่า
“กูเองก็เคยสงสัยนะ ไอ้พวกที่มันเป็นเกย์ ชอบผู้ชายด้วยกันหรือมีเมียเป็นกะเทยนี่มันดีตรงไหน แต่ก็เคยได้ยินคนเขาพูดกันว่าก็เพราะกะเทยเนี่ยมันเอาใจเก่ง เรื่องเซ็กส์ก็สุดยอด ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ กูก็ว่าไม่แปลกถ้าผู้ชายจะหันไปชอบกะเทยกัน แต่โชคร้ายข้อดีอย่างหลังดันยกเว้นมึงไว้คนนึง เพราะแค่พูดแค่นี้ยังกำเดาทะลัก ขนาดผู้หญิงที่อายุอ่อนกว่าอ่ะเขายังไม่อาโนเนะเท่านี้เล้ย...กูล่ะสงสารกะเทยโนเนมอย่างมึงจริงๆ ความสวยก็ไม่มี ความเซ็กซี่หาไม่พบ แถมเรื่องอย่างว่ายังห่วยแตกขนาดนี้ กูเดาอนาคตให้นะว่ามึงอ่ะขึ้นคานชัวร์!!”
..... ขึ้นคาน....
..... ขึ้นคาน....
..... ขึ้นคาน....
..... ขึ้นคาน....
..... ขึ้นคาน....
ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงงงง อนาคตน้องฐา ต้องไม่เป็นอย่างน้านนนนนนนน
:serius2: :serius2: :o12:
......................................................................................
......ไร้คำอธิบายค่ะ เหอๆ .....
ขอโทษที่หายไปนาน แต่ฉากนี้มันแต่งยากอ่ะ...แต่งไปเขินไปมันกระดากใจกว่าตอนแต่งเลิพซีนกับพี่โต้งอีกอ่ะ นิก็ไม่รู้ว่าทำไม .... หรือนิอินกับตัวน้องฐาในตอนนั้นก็ไม่รู้นะว่า ตอนนั้นมันยังไร้เดียงสามากๆ อะไรก็เขินก็อายตลอด จนตอนแต่งก็เขินตาม...
ไอ้เรื่องตื่นเต้นอะไรอย่างนี้ก็ยังเป็นมาจนถึงตอนเจอพี่โต้งแล้วนะคะ เพียงแต่มันเลิกกำเดาไหลไปนานแล้วเท่านั้นเอง ฮาๆ
ประกาศผลโพลล์ค่ะ
อิมเมจ "น้องฐา" ในดวงใจ (25/08-01/10)
คิมฮีชอล
71 (65.7%)
ลีฮงกิ
27 (25%)
อื่นๆ (โปรดระบุ)
10 (9.3%)
จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 108
-
น้องฐาแบ๊วมากอ่ะ คือเหมือนสาวน้อยหน้าใสใจสะอาด แว๊นซ์ไม่ได้ ติ่งไม่เก่ง เกรียนไม่ถนัด ฮ่าๆๆ
แล้วโรจน์นี่จะดุไปไหน อ่านแ้ล้วชอบไม่ลง ฮ่าา แต่ดุน้องฐาก็คงไม่ได้ๆกับโรจน์เพราะชอบกันหรอก
ดูท่าละไม่อยากจะขึ้นคานเลยยอมเสียตัว ฮ่าๆๆๆ แต่น้องฐาน่าร๊ากอ่ะ >_< โรจน์นี่ก็กล้าใจร้าย
กับคนน่าัรักๆแบบนี้น้องฐาได้ลงคอ อยากอ่านว่าได้กันยังไง คงไม่ได้สวีท หรือดีแน่ๆอ่ะ 5555
-
น้องฐา....ฟังแล้วปวดใจแทน
ทำร้ายจิตใจน้อย ๆ ของน้องฐาได้ลงคอ!
ไว้ต้องหาโอกาสควงพี่โต้งไปเย้ยนะคะน้องฐา! อย่ายอมแพ้นะลูก!
-
น้องฐาอดทนไว้ แล้วเดี๋ยวค่อยพาพีโต้งไปเย้ย
แต่พี่โต้งได้ข่าวว่าผอมแห้ง จะสู้นักเลงอย่างโรจน์ได้มั้ยนิ o22
-
เป็นเชลนะ....เชลจะฆ่ามันให้ตายในบ้านของมันนี่แหละ อ่านแล้วหมั่นเขี้ยว แม่จะจับหัวโขกชักโครกให้ตายเลยเชียว....
อิน...ค่ะ....อิน
-
:laugh: รอน้องฐาควงพี่โต้งไปเย้ย
แต่อิพี่โต้งจะสู้เขาไหมเรอะ
-
โรจน์กับน้องฐาเคยเป็นแฟนกันจริงปะเนี่ย
นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ
น่าติดตามสุดๆว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง
ปล.น้องฐาเวอร์มัธยมใสซื่อมากอ่ะเอะอะเลือดกำเดาไหลตลอดๆ5555555555555
-
:z2: :z2: :z2:
-
ฐา ณ ตอนนี้ใสซื่อจริงๆ แต่จินตนาการบรรเจิดเหมือนเดิม
-
แหม โรจน์ ดูถูกฐามากไปแล้ว
-
ทะเลาะกันแบบนี้ สุดท้ายก้อได้กันอ่ะ อิอิ
รอตอนต่อไปนะจ้า
-
อั๊ยยะ กระเทยไร้เดียงสา -///-
-
อิโรจ ลองซักทีดิจะไม่ลืมแน่
-
น้องฐาเป็นกระเทยที่น่ารักก็ดีอยู่้แล้ว
แต่แค่คำพูดทำให้เลือดกำเดาไหล อ่อนมากน้องฐา :laugh:
-
น้องฐาในวัยเรียน ชีวิตแย่จริงๆที่มีเพื่อนแบบโรจน์
-
ความสวยไม่มี ความเซ็กซี่หาไม่พบ
ใจร้ายยย :o12: :o12:แงๆ
ฐาน้อยศิษย์พี่นิสู้เค้า :3125:
เอาเป็ดไป :3123:
-
:o12: :o12: น้องฐา สู้ๆๆๆ อย่ายอมแพ้
-
น้องฐาน่ารักง่า ^^
โรจน์ก็โหดเหมือนเดินเลยนะ แขนหักแล้วยังไม่สลด :เฮ้อ:
-
-*-
เเหม พูดซะ :z6: :z6:
-
สนุกดีฮ๊าฟฟฟฟ
กินตับกินบ่อยมากมายยยย :haun4:
:L1: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
เป็นแฟนคลับน้องฐาด้วยอีกคนค๊า
น่ารักมากเลย อ่านไปก็จิ้นไปว่าหน้าตาจะเป็นยังไงดีน๊า
มาสร้างความฮาให้เล้าบ่อยๆ เด้อค่ะเด้อ :o8:
-
แล้วอย่ามาหลงน้องฐาล่ะ :a14:
:L2: :L2:
-
" ความสวยไม่มี ความเซ็กซี่หาไม่พบ "
บังอาจ มาว่าน้องฐา เดียวโดน แง่ง!
:fire: :angry2:
-
ทำภาค ฐา-โต้ง
กับ ฐา-โรจน์
ให้เป็นภาคขนานเหอะๆๆ
ชอบโรจน์จริงๆๆๆๆ ยิ่งอ่านยิ่งชอบอะ
ดูน่ารักกว่าโต้งเยอะเลย!!!!
-
น้องฐาไร้เดียงสามากมายอ่ะ
อยากรู้ไอ้โรจน์นี่มันจะรักน้องฐาจริงๆหรอ
-
หึหึ..ไอ่โรจน์
ทำเป็นเล่นตัว
แดรกกกกกก มานนนนน
ด่วน...น้องฐา
กร๊ากกกกกก
จัดไปไม่ให้เสียข่วย
ฮ่าฮ่า
-
อ้ายยยยยย
อย่างอ่านต่องะ
-
ง่า~มันคิดว่าคนน่ารักหัวใจสาวน้อยนี่จะแรดกันตั้งแต่วิ่งออกมาจากท้องแม่เลยหรือไงเนี่ย = = ไอ้คนไร้ซึ่งความละเอียดอ่อน
จริตน่ะอย่างน้อยมันต้องค่อยๆเริ่มดัดสิยะ เริ่มอย่างเท้าเอวตบหัวนักเลงหัวเกรียนนี่จริงๆเชียว :z6:
ว่าแต่ว่า น้องฐาได้ใกล้ชิดกับคนอย่างนี้ตั้งแต่แรกนี่มันจะไม่ขยาดผู้ชายเถื่อนๆไปเลยรึนี่ (ถ้างั้นพล็อตต่อไปมันน่าจะไปตกหลุมรักหนุ่มแว่นเจ้าเล่ห์แอ๊บgentlemanมากกว่าแฮะ. ). เดาว่าเรื่องนี้ต้องมีปมให้รักกัน-เลิกกันสินะ เอ้า ลุ้นต่อๆ
ปล. " รถเครื่อง". ไม่ได้ยินตั้งนานแล้วนะ สมัยนี้คนเค้าไม่ค่อยเรียกกันแล้วจริงๆด้วยอ่ะ
-
ทำไมน้องฐาเมื่อก่อนน่ารักจังงงง
-
เย้.... เข้าเล้าได้แล้ว.... รอบแรกที่เข้ามา ย้อนกลับไปที่เดือนหก ตกใจหมดเลย...
แอบเสียดายรีคนอ่านอ่า .... แต่ไม่เป็นไร ... เล้ากลับมาได้ก็ดีแล้ว ลงซ้ำ ตอนที่หายไป คือตอนที่ห้า ก่อน
ตอนที่ 5 วิธีการสยบคานทอง
“แล้วไงต่อ?” เสียงอีโอ๋ถามมาอย่างลุ้นระทึกเมื่อหนูเล่าเรื่องของไอ้โรจน์ให้เพื่อนในกลุ่มฟังตอนยกโขยงพากันไปปาร์ตี้ชุดนอนที่บ้านคุณน้องออยในค่ำวันเสาร์
“แล้วไงล่ะ? ฉันก็กลับบ้านมาด้วยอารมณ์ซึมเศร้า นอยด์รับประทานอย่างที่เห็นนี่ไง” หนูตอบอย่างเซ็งๆ ทำเอาคนฟังทำหน้าขัดใจกันไปทั้งวง
“อร๊ายยยยยยย....อีอุปกรณ์การเกษตร นอกจากคำว่าฟายแล้ว คงไม่มีคำไหนเหมาะสมกับมึงอีกแล้วล่ะอีฐา อีโง่.... ไอ้โรจน์มันอุตส่าห์ให้ท่ายั่วยวนมึงขนาดนี้แล้ว มึงกลับมามือเปล่าได้ยังไงเนี่ย?” โอ๋ใส่อารมณ์อย่างหนักหน่วงเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายมาก
“ยั่วยวนอะไร้ แบบนี้เขาเรียกว่ายั่วโมโหต่างหากล่ะ มันหาว่ากูจะขึ้นคานเชียวนะเนี่ย” หนูแก้ความเข้าใจผิดด้วยน้ำเสียงแสดงความโมโห
“ก็สมควรที่มันจะด่า มึงอยากไปกำเดาหยดแหมะแบบนั้นเองนี่นา ตัวมึงคนเดียวไม่เท่าไรจะพลอยพาให้พวกกูเสียชื่อนางฟ้าไปด้วย” อีโอ๋นะอีโอ๋ ได้ทีแล้วเอาใหญ่นะคะ ด่าเอาด่าเอา ไม่เว้นช่องไฟเลยเชียว
“นั่นสิ ใจเสาะซะไม่มี ถ้าเป็นกูหน่อยไม่ได้ จะทำให้ยิ่งกว่าชักอีก โฮะ โฮะ” แรงได้อีกค่ะอีปาล์ม คำพูดคำจา... สายตานี่หื่นมากมาย
“ใช่ๆ ยิ่งปากเก่งแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ต้องจัดสักดอกเอาให้ลืมไม่ลงเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อีโอ๋ผสมโรง แถมหัวเราะได้ทุเรศมากเลยมัน
“เออ ฉันมันไม่ดีเอง.... ใครจะไปโชกโชน รอบจัดอย่างพวกแกล่ะยะ” น้องฐาประชดกลับไปด้วยเสียงแสดงความน้อยใจ พลางหันไปพิงไหล่อีออยที่นิ่งเงียบโซ้ยเลย์ซองโตอย่างเอาเป็นเอาตาย “คงมีแต่ออยเท่านั้นล่ะที่เข้าใจฉัน หัวอกเดียวกันก็อย่างนี้แหละ” หนูว่าพลางเบียดกายกระแซะกอดแขนคนข้างกายไว้แน่นอย่างอ้อนๆ
“หัวอกเดียวกันยังไง” อีออยมันละจากซองเลย์เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยใบหน้าฉงน
“เวอร์จิ้นเหมือนกันไง แกต้องเข้าใจสิว่าอะไรที่จะได้ทำครั้งแรกอ่ะมันตื่นเต้นขนาดไหน”
“ไอ้ครั้งแรกตื่นเต้นน่ะไม่เถียงนะ แต่เอาที่ไหนมาพูดว่าฉันเวอร์จิ้นยะ” อีออยตอบกลับมาหน้าตาย ทำเอาน้องฐาอ้าปากค้าง ก็หนูเห็นว่าวันๆ มันเอาแต่กินกับกินแล้วก็ไม่เคยรู้ว่ามันมีแฟนมาก่อนแล้วมันเอาช่วงเวลาไหนไปโจ๊ะพรึมๆ ล่ะคะเนี่ย ส่วนอมนุษย์อีกสองนางหัวเราะสะใจกันลั่นห้อง
“ใจร้ายยยย พวกแกพากันตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีฉันไปหมดเลยเหรอ” หนูมองคนนั้นคนนี้เหมือนโดนหักหลังอย่างร้ายกาจ กัดปากทำหน้าจะร้องไห้
“นี่!! ใช้ภาษาไทยให้ถูกหน่อย คำนั้นเขาใช้กับคนคิดสั้นฆ่าตัวตายต่างหาก” ออยเถียงกลับมา แต่น้องฐาก็ไม่อยากจะสนใจมากนัก
“คล้ายๆ กันนั่นแหละน่า” หนูว่าเสียงเหวี่ยง พลางส่ายหัวส่ายตัวไปมาออกอาการว่ารับไม่ได้อย่างรุนแรง อะไรกันเนี่ยเสียความมั่นใจชะมัดเลย มีแต่หนูเหรอที่ยังครองความสาวความซิงมาได้ยาวนานตั้งสิบเจ็ดปี บัดซบชีวิตที่สุดเลย
“เอาน่า อย่าง้องแง้งไปเลย ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพวกเราจะช่วยหาวิธีการให้มึงได้สำเร็จโทษไอ้โรจน์สมใจอยากแน่” โอ๋มันปลอบด้วยคำพูดที่ทำให้ต้องเลิกคิ้ว
“สำเร็จโทษบ้าบออะไรอีกอ่ะ?”
“โธ่อีฐา มันดูถูกมึงขนาดนี้แล้วมึงเอาคืนนะ มึงต้องทำให้มันหลงรักมึงจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นนอกจากลบคำสบประมาทได้แล้วยังสะใจพวกกูด้วย” อีโอ๋ตอบมา หนูทำหน้าสยองใส่มันทันที คิดอะไรออกม้า
“ไม่เอาอ่า....ไอ้บ้าโรจน์มันน่ากลัวจะตาย ขอเปลี่ยนคนได้ไหมอ่า” หนูบอกทำหน้าวิงวอน
“เรื่องมาก” อีปาล์มว่ามา
“ก่อนจะคิดถึงเรื่องเอาคืน ฉันว่าทำให้เด็กน้อยคนนี้เลิกกำเดาทะลักก่อนดีกว่าไหม?” ออยเงยหน้าจากของกินตรงหน้าแล้วนำเสนอความคิดเห็นที่ยอดเยี่ยมที่เพื่อนทุกคนรวมทั้งตัวหนูเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
และกลวิธีที่อีเพื่อนทั้งหลายใช้เพื่อเปลี่ยนสาวน้อยไร้เดียงสาให้กลายเป็นสาวเซ็กซี่สุดฮอตข้อแรกก็คือ....ร่วมใจกันบลูทูธคลิปลับในโทรศัพท์ตัวเองให้หนู ซึ่งนับได้ประมาณเกือบสามสิบคลิป!
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกแกไปเอามาจากไหนกันค้า????
ตอนสายๆ ของวันอาทิตย์หนูก็กลับบ้านไปเสพของดีที่เพื่อนหวังดีส่งให้...
เพียงแค่คลิปแรกเท่านั้นแหละค่ะ.... น้องฐาก็ฟิน....สติหลุดลอยไปเลย....
มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงอีทับทิมตะโกนลั่น
“เจ๊ฐา!! เป็นอะไรเนี่ย.....” เสียงทับทิมโวยวายเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอสภาพน้องฐากำเดากระฉูดทะลักทะลายนอนตายคากองเลือดอยู่บนเตียง ซึ่งทำให้มันพบเห็นหลักฐานสำคัญในคดีนี้ชัดเจนนัก เพราะคลิปมันยาวก็เลยยังเล่นไม่จบเลยนี่นา
“กรี๊ดดดดด เจ๊ฐาหื่นแอบดูคลิปเกย์” หนูต้องรีบเข้าไปปิดปากมันโดยด่วนก่อนที่มันจะเสียงดังกว่านี้ให้คนอื่นๆ ในบ้านได้ยินได้ด้วย เฮ้อ....อนาถชีวิต!!
นอกจากคลิปก็มานั่งอ่านฟิค NC หนักๆ เพื่อความเคยชิน แต่ไม่ต้องห่วงค่ะคราวนี้ ทิชชู่พร้อม.... เตรียมซับเลือด.... อร๊างงงง อยากจะละลาย นอนตายคาคอมจริงจริ๊งงงงงงง
.
.
.
หนึ่งอาทิตต่อมาที่โต๊ะหินอ่อนข้างโรงอาหาร ระหว่างมื้อกลางวัน
“มึงเป็นไงบ้างฐา แผนการของพวกกูโอเคแมะ?” เขาเรียกว่าแผนเหรอคะ? เหมือนเป็นวีงีเง่าที่ทำเอาหนูจะเสียเลือกตายอยู่มุกวันเสียมากกว่า ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ขี้เกียจขัด ว่าไงว่าตามกันค่ะ
“เริศสะแมนแตน วิลิศมาหรามาก หลังจากเรียกเลือดฉันมาหลายวันจนทนดูครบทุกคลิปย้อนกลับมาดูอีกทีก็เฉยๆ เริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้วอ่ะ เดี๋ยวนี้ถึงจะเตรียมทิชชู่มาคอยเช็ดก็ไม่ไหลแล้วล่ะ” หนูตอบอย่างภาคภูมิใจ ในที่สุดน้องฐาก็ทำได้แล้ว เย้ๆ
“ไม่ใช่ว่าเป็นโลหิตจางไปแล้วหรอกเหรอ แกอ่ะ” อีปาล์มถามมาด้วยเสียงหมิ่นแคลน
“จริงด้วย หรือไม่มันก็ชินเพราะแกดูซ้ำ แต่พอเปลี่ยนอันหรือเจอของจริงก็คงกลับไปเหมือนกันเก่าอีก” โอ๋ออกความเห็นเพิ่มเติม
อ้าววววว อีพวกนี้ ถ้าจะพูดแบบนี้แล้วคิดวิธีขึ้นมาทำมะเขือเทศอะไรล่ะคะเนี่ย?
จากเริงร่าเป็นกุ้งเต้นโดนมะนาว เปลี่ยนเป็นหน้าบูดเป็นตูดลิงแทนทันที
“พวกแกอย่าไปแกล้งมันสิ มันยิ่งขวัญอ่อน แล้วก็จิตตกง่ายๆ อยู่ด้วย” ออยหันไปด่านายนางฟ้าตกสวรรค์ทั้งสอง พวหมันก็เอาแต่หัวเราะอย่างไม่สำนึกผิดสักนิด
“เอาล่ะ ถ้าผ่านขั้นตอนนั้นมาได้ วันนี้ฉันเอาอะไรมาฝาก” ออยว่าพลางหยิบแตงกวาลูกโตๆ ยื่นให้
“แตงกวา เอามาให้ทำไมอ่ะ?”
“เอาเก็บไว้ไปซ้อมบ๊วบที่บ้าน จะได้เก่งๆ”
“กะแตงเนี่ยนะ?” หนูถามกลับ อย่างไม่อยากเชื่อ วิธีอะไรของมันเนี่ย แต่ละอย่างแปลกได้อีก
“เอาน่า หามาให้ก็อย่าเรื่องมากถึงจะยืดหยุ่นไม่เท่าของจริงก็เถอะ แต่เอาไว้จิ้นก็น่าจะพอไหว ทุ่นเงินกว่าไปซื้อของปลอมมาใช้ได้ตั้งเยอะแยะ ถ้าไม่ชอบจะเปลี่ยนเป็นแครอทหรือพวกขวดน้ำแทนก็ได้” ดูมันค่ะ แนะนำอะไรสร้างสรรค์มากค่ะ
แต่เอาเถอะ ถึงจะเป็นวิธีการแปลกๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความหวังดีและจริงใจจากเพื่อนๆ ทั้งนั้น จะรู้สึกยังไงได้นอกจากซาบซึ้ง หนูถอนใจเฮือกแล้วยิ้มหวานไปให้อีออย
อ๊า.....มิตรภาพระหว่างเพื่อนช่างสวยงาม
เอาล่ะได้ของเล่นใหม่แล้ว....
คอยดูนะ...น้องฐาจะต้องเป็นสาวสุดเซ็กซี่ที่ชายหนุ่มหมายปองและยอมสยบอยู่ใต้ปลายเท้าให้จงได้ สู้ๆ ....
“อ้าวอีฐา... มัวแต่คุย สงสัยคงไม่ได้กินแล้วล่ะลูกชิ้น ว่าที่สามีมึงมาโน่นแล้ว” อีโอ๋เอ่ยขึ้นมาพร้อมมองไปทางด้านหลังของหนู
“หา?” หนูส่งเสียงพร้อมหันมองตามก็เห็นไอ้โรจน์ อดจะนึกเคืองไม่ได้ที่มาแช่งอะไรน่าสยองชะมัด ก็บอกแล้วไงว่าขอเปลี่ยนคนอ่า คนนี้ไม่เอาได้ไหมอ่า
แอบถอนใจหนึ่งเอือกตอนไอ้โรจน์เดินมาถึงพอดี ตอนนี้มันถอดเผือกเป็นที่เรียบร้อยแล้วเลยกลับมากร่างได้ดังเดิมค่ะ เฮ้อ....ลาก่อนลูกชิ้นลูกแม่ ...
“มึง...มีไรกินบ้างเนี่ย?” ไอ้โรจน์ส่งเสียงเหมือนนักเลงหัวไม้กำลังจะรีดไถเศษตังค์จากเด็กประถม หนูส่งถุงลูกชิ้นที่เพิ่งกินไปได้แค่สองลูกให้มันอย่างเสียดาย ไอ้โรจน์คว้าหมับไปถือแล้วจิ้มกินอย่างเอร็ดอร่อย หนูถอนใจปลงตกกับลูกชิ้นก็บังเอิญมันหันมาเห็นแตงกวาที่นอนนิ่งอยู่แล้วเอ่ย...
“เฮ่ย มีแตงด้วยไหนเอามากินกับลูกชิ้นหน่อยดิ๊” น้องฐาถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้หมาบ้าเริ่มเบี่ยงความสนใจมาควบสอง ทั้งลูกชิ้นทั้งแตงกวาหนูรีบคว้าแตงกวากำไว้ในมือแน่น
“ไม่ได้อ่ะโรจน์...อันนี้กินไม่ได้มัน...เลอะ สกปรก มันขม มัน....” พยายามหาข้อแก้ตัวให้แตงกวาอย่างด่วน
“มึงไม่ต้องมาตอ...เอาแตงมา ไม่เห็นเลอะเลย แล้วยังไม่ได้กัดสักคำมึงรู้ได้ไงว่ามันขม เดี๋ยวตบเปรี้ยงเลย” อ๊ายยยย มันอะไรกันนักหนาคะเนี่ย นี่มันไม่ใช่แตงธรรมดาแต่มันคืออุปกรณ์ช่วยแปลงสาวน้อยน่ารักให้กลายเป็นสาวน้อยผู้ช่ำชองในเร็ววันนะคะ หนูหันไปส่งสายตาน่าสงสารใส่ไอ้โรจน์เพื่อขอร้องวิงวอนให้ปล่อยลูกนกลูกกาพร้อมกอดแตงกวาไว้กับอกอย่างหวงแหน แต่อีกฝ่ายกลับไม่นำพา
“ไม่ต้องมาทำตาน่าสงสารใส่กูเลยอีจิ้งจก ส่งแตงมา เดี๋ยวกูเตะหน้าหงาย” โหดได้อีกค่ะ
“ให้มันไปเถอะน่า...กะอีแค่แตง...ค่อยซื้อเอาใหม่ก็ได้” อีโอ๋เตือนสติมาคงกลัวหนูตายคาตียก่อนจะได้อมแตง! หนูมองแตงด้วยความรู้สึกผิดขณะที่ไอ้โรจน์ไม่รั้งรอกระชากแตงจากมือหนูไปอย่างรวดเร็วแล้วกัดกร้วม....ฮือๆๆ โหดร้ายยยยย ทารุณกรรมทำร้ายจิตใจกันมากเกินไปแล้วนะ ฮึก ฮึก....
หลังจากไอ้โรจน์ย่ำยีความรู้สึกของหนูอย่างหนักหน่วงด้วยการเขมือบลูกชิ้นและแตงกวาไปจนสิ้นซากมันก็ทิ้งซากขยะคือถุงลูกชิ้นที่บัดนี้เหลือแต่น้ำจิ้มไว้ให้ดูต่างหน้า น้องฐาน้ำตาร่วงกับความเลวทรามอันหาที่เปรียบไม่ได้ของไอ้หมาบ้าอย่างอั้นไม่อยู่
“มึงไม่ต้องมาดราม่า โอเว่อร์แอคติ้งหน่อยเลย กะอีแค่แตงจะร้องทำไมเนี่ย” อีโอ๋โวยวายมาทั้งขู่ทั้งปลอบ
“ใช่ๆ เย็นนี้มึงไปซื้อใหม่เอาที่ตลาดเอาก็ได้ จะหาใหญ่ยาวแค่ไหนเลือกได้ตามใจชอบ อย่าไปเสียใจกับกะอีแค่แตงอันเดียวเลยนะ” ออยผู้แสนน่ารักปลอบประโลมใจให้คลายเศร้า หนูเงยหน้าขึ้นมองมันด้วยสายตาซาบซึ้งแล้วตอบว่า
“ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียดายแตงนะ แต่มันใจหาย....ขนาดของปลอมยังรักษาไว้ไม่ได้ ฮือ... แล้วถ้าเป็นของจริงๆ มันไม่ทั้งหายากแล้วก็ดูแลยากกว่านี้หรอกเหรอ ฉันว่า....นี่มันลางร้ายชัดๆ ว่าจะต้องขึ้นคานจริงๆ โฮ....ไอ้โรจน์ไอ้ตัวมาร ตัวซวยแท้ๆ เลย แง้” หนูยังคงคร่ำครวญก่นด่าไอ้หมาบ้าต่อไป ทั้งโมโหทั้งเสียดายแตง โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเพื่อนๆ จะทำสีหน้าเอือมระอาปานใด
ขอรวบรัดตัดความไปเลยว่า หลังเลิกเรียนหนูก็แวะไปหาซื้อแตงเป็นที่เรียบร้อย
เย็นนั้น....อุปกรณ์พร้อม แตงกวาลูกโต (ใหญ่ยาวตามเสป็ก) พร้อม คลิปบ๊วบพร้อม และทิชชู่อีกสองม้วน เผื่ออาการเก่ากำเริบ เมื่อพร้อมแล้วก็เริ่มได้ ซ้อม....บ๊วบให้เก่งๆ อนาคตสาวเซ็กซี่...ผู้ช่ำชองอยู่ใกล้แค่เอื้อมค่ะ
ว่าแล้วก็เริ่มอ้าปาก....หงับ.....ป๊อก.....
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
.
.
.
“มึงเป็นอะไรอ่ะฐา...ตาบวมเป่งเชียว” อีโอ๋ถามขึ้นมาตอนเห็นหน้าหนูในตอนเช้าอันเนื่องมาจากเกิดเหตุการณ์สยองขวัญสั่นประสาทจนทำให้หนูร้องไห้หนักไปหน่อยเมื่อคืนนี้ หนูหันไปส่งสายตาเศร้าเหมือนจะเป่าปี่ใส่ ทำเอามันหน้าเหวอ
“ก็แตง....ฮือ....” น้ำตาเล็ดเล็กน้อยด้วยความเศร้าสุดบรรยาย
“ทำไม แตงแพง แตงขาดตลาด หรือมึงไม่ได้ซื้อ” อีนี่เดาไปไหน?
“เปล่า....ฮือ...ซื้อ...แต่แตง....” หนูยังอ้ำๆ อึ้งๆ เพราะเศร้าจนพูดไม่ออก
“แล้วเป็นอะไรอี๊ก ไหนว่ามาสิ.... กำลังฟัง” โอ๋เร่งมายิกๆ ทำให้หนูตัดใจตอบไป...
“แตงที่กูซื้อไปเมื่อวาน...มันหักอ่ะ”
“หา?? ”
“แตงกวาที่กูเอาไปซ้อมบ๊วบ.....มัน...มัน....หัก...คาปากกูเลยอ่ะ”
“มึงรุนแรงอะไรขนาดนั้นเล่า” อีโอ๋โวยมา หนูหน้าเสีย ขยับกายเข้าไปซบอกมันเพื่อซับน้ำตาที่ไหลพรากคาแก้ม ยังคงร้องไห้สะอื้นหนัก “พอแล้วมึง...กะอีแค่แตงหักมึงจะร้องทำซากอะไร หักแล้วก็เอาอันใหม่สิ คราวหน้าซื้อสักสองโหลไปดูดไปอมให้ชุ่มฉ่ำใจพอหักก็เปลี่ยนใหม่ ก็เท่านั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย” มันปลอบใจมาแต่หนูกลับส่ายหน้าดิกไปมา....
“จะไม่ให้ร้องไห้ได้ไง....ภาพแตงหักยังติดตาฝังใจฉันมาจนถึงตอนนี้เลย ฉันคงไม่กล้าไปบ๊วบให้ใครแล้วอ่ะ ฉันกลัว”
“กลัวอะไรยะ?”
“กลัวถ้าเกิดได้มีโอกาสไปทำของใครหักขึ้นมาจริงๆ ฮือ.... มันคงเป็นประสบการณ์อันเลวร้ายมากที่สุดในชีวิต ฉันอาจจะโดนประณามว่าเป็นกะเทยกินผัวแล้วอนาคตอันสดใสคงดับวูบแน่.... อีโอ๋....ฉันกลัว....นี่ฉันต้องขึ้นคานจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย? แง้...” หนูร้องโหยหวนขึ้นมาทันที ฮือ...ไม่จริง...ไม่จริง
ผลั่ว !! เน้นๆไปหนึ่งฉาด กระบาลแทบร้าว หนูคลำหัวป้อยเงยหน้ามองอีโอ๋เพื่อนตัวร้ายที่ตบหัวหนูซะแรงเลยแบบงงๆ ก่อนที่มันจะส่งเสียงแว้ดมา
“โธ่ อีฐา!! ปัญญาอ่อนได้อีก เคเนี่ยมันยืดหยุ่นวุ้ย ไม่ได้กรอบแบบแตงจะได้หักได้กันง่ายๆ
“จริงเหรอ? แกไม่โกหกฉันนะ” ก็คนมันไม่เคยนี่หว่า
“เออ คุยด้วยแล้วปวดกะโหลกที่ซู้ดดดดดด” มันว่าแล้วผละหนีไป
อะไรของมันอ่า... ประจำเดือนไม่มาหรือไง?
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอีกคนแล้วนะคะเนี่ย?
ก็หนูไม่รู้ ก็ต้องไม่ผิดสิ......
..............................
ต่อ ตอนที่หกข้างล่างเลยนะคะ
-
เสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแต่เล้าเข้าไม่ได้ รีเฟรชๆๆๆ นึกว่าเน็ตตัวเองเน่า ฮาๆ
ดีใจที่ได้กลับมาเล้าเป็ดอีก ค่า เย้ๆๆๆ
..............................
ตอนที่ 6 บาดตา บาดใจ (โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
ตอนนี้เข้าช่วงกีฬาสีแล้วค่ะ ที่โรงเรียนจะเริ่มเตรียมตัวต้นเดือนพฤศจิกายน และจัดงานกีฬาสีตอนต้นเดือนธันวาคมโดยจะส่งตัวแทนไปจับฉลากห้องละสี ปีนี้ห้องหนูได้สีชมพูถูกใจมากมาย กะว่าจะไปเป็นเชีนร์ลีดเดอร์สักหน่อยแต่โดนเพื่อนๆ ทัดทานด้วยเหตุที่ว่าถ้าเป็นิ้งหรีดจะเจอแสงตลอดเดี่ยวผิวไหม้ค่ะเลยขอผ่าน หันไปช่วยเรื่องพาเหรดตอนเดินขบวนแทน และเพราะเข้าช่วงกิจกรรมเลยทำให้น้องฐาเลิกหมกมุ่นกับเรื่องการฝึกฝนกลวิธีสยบคานลงได้ แต่กลายเป็นหันไปปลื้มนักกีฬาวอลเล่ย์บอลชาย ม.หกทับห้าที่อยู่สีเดียวกันแทน
เรื่องมันเริ่มต้นจากพรหมลิขิตในเย็นวันหนึ่งหลังจากอยู่ซ้อมร้องเพลงเชียร์สองสามวันแรกเพื่อนๆ ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน น้องฐาดันปวดท้องหนัก เลยไปเข้าห้องน้ำซะนานกว่าจะกลับบ้านก็เย็นมากแล้ว หนูรีบจ้ำอ้าวออกจากโรงเรียนโดยไม่ทันได้รู้ว่าอันตรายกำลังมาเยือน อารามรีบสุดชีวิตประกอบกับความโก๊ะที่ติดตัวมาแต่เกิดทันใดนั้นเอง พรืดดดดด....ขาขวายวบไปลงในทรายดูด เอ๊ยไม่ใช่...
“แอร๋ยยยยยย” เสียงแปร๋นขึ้นมาทันทีเมื่อเกิดเหตุไม่คาดฝัน... กะเทยตกท่อ!!!
หนูหน้าเหวอขึ้นมาทันที เหมือนขามันครูดไปกับปากท่อด้วยค่ะเจ็บจนยืนแทบไม่ไหวต้องนั่งลงเพื่อรอกำลังก่อน และแล้วเจ้าชายขี่ม้าขาวก็เข้ามาพอดี
“เป็นไงบ้าง...” เสียงอ่อนโยนดังขึ้นข้างหู หนูหันไปมองมือใหญ่ที่ยื่นมาให้ พร้อมสายตาห่วงใยและใบหน้าอย่างหล่อ โอ้.... สวรรค์มาโปรดกะเทยแล้ว
หนูยังงงๆ อยู่ตอนที่เขาช่วยประคองร่างหนูขึ้นมาโดยไม่แสดงอาการรังเกียจเลยสักนิด ช่วยพยุงพาไปพักที่เก้าอี้ที่เรียงรายอยู่หน้าโรงเรียน (ไว้สำหรับนั่งรอรถ) สอบถามอาการจนหนูยืนยันว่าไม่เป็นอะไรมากจึงจากไปโดยที่หนูก็โง่ไม่ได้ถามชื่อ.....จนกระทั่งได้มาเห็นอีกทีตอนที่เขาแต่งวอลแล่ย์บอลถึงรู้ว่าอยู่สีเดียวกัน
ผั่วะ!!....ตุบ!!.... ลูกวอลเล่ย์บอลกระทบพื้นสนามโรงยิมของโรงเรียน หนูปรบมือดังลั่นเมื่อสีของตัวเองได้แต้ม
“ยี่สิบสี่ ยี่สิบ ชมพูเสิร์ฟ” กรรมการขานคะแนน ก่อนที่ชายหนุ่มผอมสูงซึ่งถือลูกบอลถอยไปนอกสนาม จะเด้งลูกบอลกับพื้นสองที ก่อนจะหยิบขึ้นเสิร์ฟ ท่ามกลางสายตาลุ้นระทุกจากผู้คนรอบสนามหลายสิบคน
ฟิ้ว.....เพี้ยะ.....ตุบ..... ลูกเสิร์ฟตกพื้นสนามของอีกฝ่ายโดยที่คู่แข่งวิ่งมารับลูกเสิร์ฟแรงๆ แบบนั้นไม่ทัน
“ยี่สิบห้ายี่สิบเกมเซต” เสียงกรีดร้องลั่นโรงยิมเมื่อเกมจบลงอย่างสวยงาม ชมพูชนะสีเหลืองเป็นที่เรียบร้อย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดปรอทจะแตกเมื่อครู่เป็นของหนูเองค่ะ ประทับใจมาก ไม่เคยคิดว่าจะเจอนักวอลเล่ย์บอลโรงเรียนเก่งขนาดนี้มาก่อน สงสัยต้องอุทิศตัวเป็นแฟนคลับแล้วนะเนี่ย
“ป่ะเหอะ กลับได้แล้ว ใจคอจะอยู่ส่งนักกีฬาถึงห้องเรียนเลยไหม?” ออยชักชวนพร้อมคว้าคอหนูให้เดินออกจากขอบสนามตามอมนุษย์อีกสองนางที่นำหน้าและบรรดานักเรียนคนอื่นที่เริ่มแยกย้ายกันเมื่อจบเกมการแข่งขันในช่วงพักกลางวัน หนูจำต้องเดินตามออกมาทั้งๆ ที่คอยังมองเหลียวหลังเพราะรู้ว่าเพื่อนอาจจะกำลังหงุดหงิดที่กลุ่มลงมติลดเวลาทานข้าวเหลือแค่ไม่เกินสิบนาที เพื่อมาดูการแข่งขันวอลเลย์บอลที่โรงยิม ทำให้วันนี้ออยมันพลอยไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวเรือที่อยากกินเพราะแถวมันยาวจนพวกเราพากันประท้วง
“ชิ..ถ้าฉันบอกว่าอยากไปส่งพี่เบอร์แปดเนี่ย จะได้ป่ะล่ะ?” หนูว่าเพ้อๆ แต่อีกฝ่ายเลิกคิ้วหันมาถาม
“พี่ชลอ่ะนะ” ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยอ่ะ?
“มึงรู้จักด้วยเหรอ” หนูหันไปทำตาวิ้งๆ ดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง
“ยังมีหน้ามาถามว่ารู้จักไหมอีก นั่นน่ะหนึ่งในกรรมการนักเรียนเลยนะ ปีที่แล้วหาเสียงออกดังมึงไม่รู้จักได้ไงเนี่ย” อีโอ๋หันมาสอดทันทีที่มีโอกาส เรื่องจิกกัดเนี่ยถนัดนักล่ะ
“อร๊ายยยย อีโอ๋ มึงไปว่ามันทำไม น่าจะรู้ คนอย่างอีฐามันเคยรู้จักใครมั่ง นอกจากคนที่บ้านมันกับเพื่อนในห้อง กบในกะลาครอบซะออกอย่างนี้” อีปาล์มซ้ำหนักเข้าไปอีก อีพวกนี้เป็นอะไรเนี่ย ได้ทีขี่ควายไล่เลยนะยะ หมั่นไส้จริง
“ชิ เรื่องเก่าเต่าล้านปีตั้งแต่ชาติที่แล้วใครจะไปจำได้ ถ้าเป็นประธานนักเรียนก็ว่าไปอย่าง” หนูเถียงข้างๆ คูๆ
“เหรอ....” ออยทำเสียงยาวๆ เหมือนประชดก่อนจะถามว่า “แล้วประธานนักเรียนชื่ออะไร?”
หนูนิ่งค้างทำท่าคิดท่ามกลางการรอคอยอย่างจดจ่อของเพื่อนๆ
ครึ่งนาทีผ่านไป....หนูก็ได้คำตอบสุดเลิศ
“เออ...นั่นดิ!! ประธานนักเรียนชื่ออะไรอ่ะ?” หันไปตามอย่างตื่นเต้นเพราะมันนึกไม่ออกจริงๆ
“กูว่าแล้ว....ว่ามันต้องไม่รู้!” โอ๋มันหัวเราะลั่น ปาล์มก็ไม่ต่างกัน ออยผู้แสนดียังกลั้นขำ หนูมองคนนั้นคนนี้อย่างเสียความมั่นใจ
โธ่เอ๊ย... ก็ตอนหาเสียงหน้าเสาธงแดดมันร้อนไม่ได้สนใจฟัง ตอนเลือกก็กาตามเพื่อนๆ ไป ใครเป็นก็ไม่ได้สนใจอ่ะ ผิดตรงไหนที่ไม่รู้เนี่ย เอาเป็นว่าตอนนี้กำลังปลื้มพี่เขาอยู่แล้วกัน ก็พี่ชลของน้องฐาเนี่ย รูปหล่อ ผิวขาวได้ใจ นอกจากจะเป็นกรรมการนักเรียน แถมเล่นวอลเลย์บอลก็เก่ง กิ๊บเก๋ยูเรก้า น่าบ๊วบให้มาก แอร๋ยยยยย เขินได้อีก
ดังนั้นเมื่อมีแข่งวอลเล่ย์บอลทีไร น้องฐาต้องหาโอกาสไปดูพี่เขาแข่งร่ำไปซึ่งดูเหมือนออยมันไม่ค่อยชอบ มันคงเซ็งที่กินได้น้อยลงอ่ะค่ะ ยิ่งพอหนูพร่ำว่าปลื้มพี่เบอร์แปดมากบ่อยขึ้นเรื่อยๆ มันก็เริ่มรำคาญ จนกระทั่งตอนที่เราอยู่กันแค่สองคนมันก็ตัดสินใจบอกว่า
“ฉันว่า...แกตัดใจเหอะ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรอกนะคนนี้”
“รู้แล้วว่าไม่ง่าย...แต่หลงรักคนไม่มีแฟนแล้วมันผิดตรงไหน” แอบร้องเพลงนิดๆ อย่างอารมณ์ดี “ก็บอกว่าไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ แค่ชอบมากๆ เนี่ยผิดเหรอไง”
“ไม่ผิดหรอก... แต่ถ้าจะพูดถึงบ่อยขนาดนี้อ่ะ ทำไมไม่จีบซะเลยล่ะ”
“ก็อยากอยู่แต่ยังไม่รู้ว่าเริ่มยังไงเท่านั้นเอง”
“หือ.... เอาจริงดิ? แล้วไอ้โรจน์อ่ะ?” จะถามถึงมันเพื่อ????
“บ้าแล้วแก....ไม่ได้คิดอะไรกับมันเล้ยยยยยยยย” หนูลากเสียงยาวประกอบ
“แต่พี่ชลนี่คิดสิ? แล้วเคยคิดไหมว่าถ้าคบแล้วเลิกกันไปอ่ะ มึงจะไม่เสียใจเหรอ?” โอ๊ย... ตายแล้วเพื่อนหนู... พี่เขาชอบหรือไม่ชอบกะเทยก็ยังไม่รู้ ยังไม่ทันได้คบจะคิดถึงตอนเลิกแล้วเหรอคะเนี่ย แต่ก็ตามน้ำต่อไป
“ก็นะ ต้องมีบ้าง แต่อกหัก...ก็ดีกว่ารักไม่เป็นนะยะ” หนูตอบฉะฉานเถียงกลับจนมันถอนใจเฮือกโต
“อืม.... ถ้ามึงคิดจะจริงจัง....” ออยว่าพร้อมส่งกระดาษเล็กๆ ให้หนึ่งแผ่นมีตัวเลขสิบหลักในนั้น
“อะไรอ่ะ...” คำถามหนูโง่ได้อีกค่ะ
“เบอร์ไง ไม่อยากได้เหรอ” มันว่าแล้วแกล้งดึงกลับ หนูรีบคว้ามาชื่นชมอย่างรวดเร็ว หันไปส่งสายตาวิ้งวั้ง
“อร๊ายยยย ออยเพื่อนเลิฟ โคตรรักเอ็งเลย...” หนูว่าแล้วกะโดดกอดมันแน่น
“เอามาได้ไงอ่ะ”
“รู้จักกัน ละแวกบ้านเดียวกันพอดี” มันตอบเสียอ่อยๆ
“โห....ซุ่มนะยะ น่าจะบอกกันบ้างว่ารู้จักคนหล่อขนาดนี้” หนูว่าแล้วยิ้มให้กระดาษตรงหน้าแก้มจะปริ
ถึงจะมีเบอร์แล้วก็ตาม แต่ความใจกล้าหน้าด้านของหนูยังอยู่ในขั้นเบบี๋ มีหรือน้องฐาจะกล้าโทรไปจีบผู้ชายก่อน ลงท้ายเลยตัดสินใจซื้อคุกกี้มาแทนกะว่าจะเอาไปให้พี่เขา แต่ดันทำพลาดปล่อยให้ไอ้โรจน์เห็นเสียก่อนตั้งแต่เช้าเลยเสร็จโจร หนูล่ะโคตรหมั่นไส้ตอนมันกินหมดห่อแล้วหันมาบอกว่าอร่อยโคตรๆ วันหลังซื้อมาอีกนะ ทำยังกับว่าหนูตั้งใจซื้อให้มันอย่างนั้นแหละ คิดได้ไงเนี่ย?
นอกจากวันนั้นจะไปดูการแข่งของพี่เขาโดยปราศจากคุกกี้ยังไม่พอ กลับมาจากดูการแข่งเข้าคาบเรียนตอนบ่ายยังโดนไอ้โรจน์ตบกะโหลกไปอีกหนึ่งผั่วะ หนูหันไปทำหน้าเบ้เหมือนคนจะร้องไห้แล้วถามว่า
“โรจน์ตบหัวเราทำไมอ่ะ?”
“ตอนกลางวันมึงไปไหนมา รู้ดีนักนะมึงอ่ะ... กลัวกูไปแย่งของกินเลยหลบหน้าใช่ไหม เดี๋ยวมึงจะโดน” จะโดนบ้าอะไรล่ะ? ตบมาแล้วไม่ใช่เหรอ? หรือจะเอาอีก ดูม้าน จะชั่วไปไหนคะ?
“เปล่า... เราไปดูแข่งวอลเล่ย์บอลมั่งเหอะ” หนูเถียงเสียงอ่อย
“สนใจด้วยเหรอกีฬา ถ้าไม่ใช่คาบพละไม่เคยเห็นเคยเสนอหน้าไปยิม” จะให้ไปทำซากอ้อยอะไรล่ะคะแหม... พูดไปเรื่อย เล่นกีฬาเหงื่อท่วมตัวมีผัวดีกว่าค่ะแอร๋ยยยยย
“ก็... ไม่ชอบเล่น...แต่ชอบดูไง แล้วที่ไปดูเนี่ย ก็สีเราแข่งทั้งนั้นอ่ะ” หนูตอบแบบใจดีสู้เสือ ยังงงว่าทำไมต้องแก้ตัวด้วย
“โม้แล้วมึงอ่ะ กูแข่งบาสกี่นัดไม่เคยเห็นหน้าโทรมๆ ของมึงสักรอบ” มีการเถียงอีกค่ะ จะให้ตอบตรงๆไหมคะโรจน์ ว่าไม่อยากดูคนไม่หล่อ หรือหล่อแต่เชี่ยก็ไม่ชอบค่ะ ณ จุดนี้ อุ๊ย ตรงไปไหมคะเนี่ย!!...
“เราไม่ค่อยรู้ว่าบาสแข่งวันไปอ่ะเลยไม่ได้ไปดู เอาไว้วันหลังแล้วกันนะ” แก้ตัวไปเรื่อยค่ะ เอาตัวรอดก่อนแล้วกัน มันพยักเออออให้ รอดตัวไป....
วันต่อมาหนูเลยซื้อคุกกี้สองถุงให้ไอ้โรจน์ไปหนึ่งถุง ส่วนอีกถุงก็เอาไปวานออย ก็บอกแล้วไงคะว่าหนูยัง “ใจไม่ด้านพอ” อ่ะค่ะ
“เอาไปให้เองสิยะ เรื่องอะไรมาใช้” ออยมันว่าแล้วยักท่าไม่ยอมท่าเดียว
“ไม่ได้ใช้ย่ะ เขาเรียกไหว้วานต่างหาก ไหนๆ ก็รู้จักกัน นะแก...ช่วยฉันหน่อย นะ นะ” หนูกระพริบตาอ้อนใส่สุดชีวิต จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว ยอมตกลงเป็นแม่สื่อเอาคุกกี้ไปให้พี่เขาจนได้ (พร้อมจดหมายหนึ่งฉบับ)
เย็นวันนั้นออยบอกว่าจะให้คุกกี้พี่ชลที่หลังโรงยิมค่ะ ทีแรกก็สงสัยนะว่ารู้ได้ไงแต่ก็ลืมถาม มันพยายามคะยั้นคะยอให้หนูไปด้วย แต่หนูก็ยังเขินๆ อยู่ จะบอกว่า “พี่คะ!! หนูปลื้มพี่มาตั้งแต่วันที่หนูตกท่อแล้วค่ะ” ถ้าพูดแบบนี้พี่เขาจะยินดีปรีดาหรือตอบว่าจำไม่ได้กันแน่ก็ยังไม่รู้ เลยบอกให้ออยมันไปคนเดียวค่ะ ส่วนตัวเองเดินไปต่อแถวกลับบ้านพร้อมโอ๋กับปาล์ม พอไหว้อาจารย์เรียบร้อยเดินออกนอกโรงเรียนแล้วมันก็อดอยากรู้ไม่ได้ค่ะว่าพี่เขาจะว่ายังไง เลยเปลี่ยนใจกะทันหันย้อนกลับเข้ามาที่โรงเรียนอีก
ม้าหินอ่อนเรียงรายหลังโรงยิมค่อนข้างปลอดคน หนูค่อยๆ ลัดเลาะไปข้างๆ โรงยิมด้วยอารมณ์ตื่นเต้นแล้วชะโงกหน้าไปแอบดูสถานการณ์ แต่แล้วภาพที่เห็นกลับทำให้หัวใจกระตุกวูบ
พี่ชลดึงแขนออยให้นั่งลงที่ม้าหินอ่อนตัวเดียวกัน ก่อนที่เขาจะบรรจงแกะถุงคุกกี้ของหนู หยิบหนึ่งชิ้นขึ้นมาป้อนออย ด้วยความที่อยู่ไกลหนูไม่ได้ยินเสียงหรือเห็นสีหน้าของมันตอนนี้ รู้แต่มันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกัดคุกกี้ตรงหน้า พี่ชลดึงคุกกี้ชิ้นเดิมที่เหลือจากออยไปกินต่อพร้อมกับมองหน้าออยตลอดเวลา
แค่นี้ก็พอแล้วแหละ ไม่จำเป็นต้องดูต่อก็พอจะเข้าใจอะไรได้เกือบทั้งหมด พร้อมๆ กับภาพที่สะท้อนในดวงตาของหนูมันพร่าเลือนเหมือนกระจกหน้ารถเวลาฝนตกแรงๆ ไม่ว่าที่ปัดน้ำฝนทำงานหนักเท่าไรก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย แขนเสื้อมันเปียกปอนไปหมด
ก็แค่ปลื้ม.... พี่ชลไม่ได้ทำให้หนูเสียใจได้ถึงขนาดนั้น แต่ที่สะเทือนใจน่ะ มันเพราะออยต่างหาก
ก็แค่....
ก็ไม่เคยคิดว่าเพื่อนกัน ....จะทำกันได้ขนาดนี้!!
.......................................................................................
ขอบคุณ....ทุกคอมเม้นท์นะคะ
(แล้วก็ขอบคุณทุกคะแนนที่โหวตน้องฐาด้วย แม้จะมีไม่มากแต่ก็ดีใจ อิอิ )
ตอนนี้นิยังอยู่ในโหมด บ้าเต๋าคชาอยู่ จนเน็ตที่มีเอาไปโหลดคลิปดูจนไม่เหลืออัพนิยาย กรรม!!
ปล. อยากอัพนิยายทุกเรื่อง แต่ขัดที่ความมั่นใจบางอย่างมันหดหาย....
เมื่อไม่ได้ต่อทันทีที่พล็อตมา ทำให้ขาดความต่อเนื่องจนต่อลำบาก...
ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ สำหรับเรื่องอื่นๆ ที่เงียบเข้ากลีบเมฆไป
เพราะยังกำจัดความกังวลบางอย่างออกไปไม่ได้สักที....
นิยายที่ออกมาทีละตอนมันเรียกว่าสด...
ดังนั้นถ้าสดบ่อยๆ โดยไม่ได้คิดให้ดีก่อนก็จะออกมาแย่อย่างที่เป็นมาตลอด...
แล้วก็โดนคอมเพลนต่อไปโดยไม่สิ้นสุด ....
ดังนั้น.... ดรอป ไปจนกว่าจะได้ข้อยุติที่ดีแล้วกัน ไม่อยากผลีผลามแล้ว....
รักคนอ่านนะคะ ณ จุดนี้!!!!!
-
:m15: มันจุกนะ
แต่ไม่เศร้านานหรอกเจ้าค่ะ
อย่างน้อยที่หนูฐาเผชิญชะตากรรมชะตาเวร ก็ยังมาบรรจบที่พี่โต้ง :m12: :m3:
-
รีบมาต่อตอนต่อไปนะจ้า
รอๆๆๆๆ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
โถๆๆๆๆน้องฐาน้องโรจยังว่างนะจ๊ะ
:z1: :z1: :z1:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดดดดด
ออยใจร้ายยยยยย
-
สองตอนติดอ่านแล้วมันส์ในอารมณ์มากคุณนิ : ) ตอนห้าตลกมากกกกกกกก อ่านแล้วขำก๊ากเลยอ่ะ
น้องฐาน่ารักมาก เป็นกระเทยแบ๊ว ฮ่าๆๆๆ เอาแตงมาบ๊วบนี่คิดได้จริงจังอะ ฮาได้อีก ก๊าก!
เอาจริงๆว่าขำสำเนียงการบรรยายที่ได้อารมณ์ของคุณนิที่สุดละ นี่คุณนิเป้นผู้หญิงใช่ไหมไม่ใช่กระเทย ฮ่าๆๆ
ส่วนตอนหก อ่านแล้วแอบสงสารเบาเบาตอนสุดท้าย แม้จะยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่แค่เห็นเท่านี้
ก็เสียความรู้สึกกันได้ละเนอะ TT มาเจอไอโรจน์บ้าๆไม่พอ พอแอบชอบใครสักคน
ก็ดูเหมือนเพื่อนจะเอาไปอีก เวนจริงๆ ชีวิตมีปมเนอะ (ถึงแม้จะได้กับอีพี่โต้งแล้วปมก็ยังอยู่ = =)
เป้นกำลังใจให้หนูในการใช้ชีวิตต่อไปนะค่ะ ^^ ส่วนคุณนิเราขอเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
อาจจะสร้างความมั่นใจให้กลับมาในทันทีไม่ได้ แต่ก็ขอให้รู้ไว้ว่ามั่นใจได้ว่ามีคนกำลังรออ่าน
นิยายคุณนิเสมอน้า : ) คุณนิมาต่อเรื่องไหนเราก็อ่านเรื่องนั้นแหละ บ่ต้องกังวลจ้า ^^
-
มาต่อเถอะ คิดสดกะได้คั้บคุนนิ สดแต่ละคั้งกะฮาได้ทุกคั้งยุดี อย่าซีเรียสคั้บ คุนนิแต่งสดก็ยังออกมาดี ยุดีอะ
-
เซงเป็ด เค้าชอบเพืื่อนเธอแทน
-
อ้ากกกกกกก อยากรู้ว่าเปนไงต่อไป มันค้างง มาต่อทีเถอะ T.T
-
คนข้างกาย
อ่ะนะ
ก้างขวางคอ
น้องฐา..เศร้า
:monkeysad:
-
ง่าาา
ในแง่ดีนะ เค้าเป็นแฟนกันอยู่แล้วรึเปล่า
บ้านก็อยู่ใกล้กัน เบอร์โทรศัพท์ก็มี
แถมพอฐาบอกชอบ ก็ดูเซงๆ
ง่าาา อาจจะเป็นคนนี้ก็ได้นะที่จึ๊กๆกะออยอ่ะ
-
:m20:55555 อยากเม้นค่ะ อยากบอกว่าเพิ่งอ่านได้ ตอน1/2 ฮาาาาา มากกกกๆ ปวดกลาม กลั้นยิ้มไม่ไหว
:o8:น้องฐาาาา เจ้ ไม่ปลื้ม กะเทย แต่หนูน่ารักมากกกกกก
เด๋วไปอ่านต่อ^^ ชอบๆๆ
-
เจ็บแทนนนนน :sad4:
-
อิฐา....อิเด็กบ้า...
แกช่างแบ๊ว...ใส....ไร้สติจริง ๆ นะยะ
ตอนนี้อยากให้โรจน์กับฐาได้กันอ่ะ....แล้วก็แบบ ไม่มีพี่โต้งแล้วได้มั้ย ฟิคเรื่องนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เลว ๆ แบบนี้เชลชอบ.....[ช่วงนี้กำลังบ้าคนเลว ๆ]
ถ้าลดความโหดลงมาอีกนิด....แกเป็นพระเอกได้สบายเลยนะยะ อิพี่โต้ง โฮกกกกกกกกกก
-
เรื่องชอบๆ แล้วขอให้คนอื่นช่วยทำอะไรแทนนี้มัน....ลำบากนะ กลายเป็นว่าเค้าจะชอบคนที่เราหวังจะให้ช่วยเนี่ยสิ
น้องฐาจะช้ำชอกแค่ไหน? แล้วนี่คงไม่ใช่ว่าโรจน์มาช่วยปลอบนะ....คิดความโรแมนติกไม่ออกเลยอ่า
-
เพื่อนเค้าไม่รู้ตัวหรือเปล่า อย่าผลีผลาม (ลืมไปว่าวัยรุ่นมันเหนื่อย ฮา)
เป็นอะไรไม่รู้ แต่ว่าคนอ่านเป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ
-
จึ๊กๆๆๆ
ถ้าเป็นคนอื่นคงตัดสินได้ง่ายกว่านี้
แต่นี่เป็นเพื่อน มันเลยยากใช่มั้ยคุณน้องฐา :กอด1:
-
โฮกกก ก~
น้องฐาอย่าเศร้าไป
-
ฐาใจเ็ย็นๆเพื่อนเราอาจไม่ได้ตั้งใจปิดหนูก็ได้ อย่าพึ่งคิดไกลไปก่อน
-
โอ๋ๆๆๆน้องฐา :monkeysad:
ออยทำกันได้ลงคอ
-
โถ่ๆ น้องฐา อกหักซะแล้ว :sad4:
-
:monkeysad: :monkeysad:
รู้ตอนนี้ ดีกว่าที่รู้ทีหลังน่ะ
:L2: :L2:
-
ถ้าเพื่อนกันแล้วทำอย่างนี้นะ
มีเคืองอะ มีเจ้าของก็บอกกันหน่อยดิ -3-
มะเป็นไหร ยังมีพี่โต้ง ยังมีโรจน์ ยังมีตัวเลือก!!!!
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
น้องฐา อย่าเศร้าไปเลย โอ๋ๆ :กอด1:
-
ไม่อยากเชื่อว่าออยจะทรยศเพื่อน แต่ยอมกินคุ๊กกี้ที่ฐาให้พี่ชลอ่ะ ได้ไง :serius2:
-
โถ่..ออย ตัดหน้าน้องฐาได้ไงเนี่ยยย
-
สนุกมากๆๆๆๆ ค่า
สู้ๆๆๆ ต่อไปน่ะค่ะ นักเขียนนน><
-
หน้าประตูรถ 555555
ไม่ไหวๆๆๆ รักนวลสงวนตัวหน่อยสิค่ะฐา5555
-
เจ็บยิ่งกว่าการที่เค้าไม่รัก คือการที่เพื่อนรักหักหลังเรา
ืืทำกันได้เนาะ
..............
-
น้ำตาตกกันเลยทีเดียวเชียว
มาให้กำลังใจ คุณน้อง นะคะ
-
:กอด1: :L2:
-
ไมเป็นแบบนี้~
-
รออ่านคร้าบบบ
-
ได้ข่าวว่าได้มาบางส่วนแล้วไม่ใช่หรือนิ
วันนี้เสร็จหรือยังรออ่านอยู่นะคะ
-
พึ่ง...เข้ามาอ่านเรื่องนี้
แบบว่า...โดนใจสุดดๆ ไปเลย...
-
ใจเย็นจ่ะน้องฐา
อาจจะไม่มีไรก็ได้(มั้ง)
-
แวะไปโหวตน้องฐาของพี่โต้งมาแหล่ะ อิอิ
รอน้องฐาของพี่โต้งอยู่นะคะ คุณนิ ^^
-
รอน้องฐา~
-
สงสารน้องฐาที่สุด โอ๋ๆ อย่าร้องให้นะ
-
คนเข้ามารอเต็มบ้านเลยเหอะ แต่นิก็ยังไม่มา 555
-
น้องฐา สู้ๆๆนะคะ อย่าไปท้อเลยยังไงเราก็ได้กินตับไก่โต้งอยู่แล้วนิ มีพี่โต้งอยู่นะคะอย่าไปท้อ :z2: :z2: :z2: :กอด1:คนเขียน
-
รออยู่นะ มาต่อเร็วๆๆเลย
-
ดัน ๆ ๆ ๆ ๆ รู้สึกว่าไม่ได้อ่านงานของนินานมากกกกก แต่นิก็ยังไม่มาต่อ 5555+ อุตส่าห์เตรียมตัวตะลุยอ่านย้อนหลังให้ตาแฉะเลยนะเนี่ย
เสียจายยยยอ่ะ
-
รออยู่น้า~
-
ไม่ได้อ่านนาน
เข้ามาก็มีภาค 2-3แล้ว
จะรีบอ่านให้ทันค่ะ
:L2: :L1: :L2:
-
น้องฐาพี่กลับมาแล้ว วู้วว~~~ :m11:
มาอ่านภาคพี่โต้งตอนสุดท้ายกับภาคมัธยม
เฮ้ย ภาคมัธยมสนุกอ่ะ ให้บรรยากาศคึกคักดี อิอิ
ฮาตอนแตงหักอ่ะ กร๊ากเลย :m20:
นึกถึงตอนที่โอ๋มาหาฐาเล่าเรื่องสามีเก่า โรจน์ดูเลวระยำมากอ่ะ
แต่เท่าที่อ่านมามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ หรือเพราะเราอ่านผ่านมุมมองน้องฐา
เราเลยไม่รู้สึกว่ามันเลวหว่า(อินี่ก็คนดีเกิ๊น คิดน้อยตลอด คิดมากบ้างก็ได้นะฐา)
ภาคนี้เหมือนเป็นปฐมบทความแรดของน้องฐา555
เมื่อก่อนออกจะใสซื่อแท้ๆ ลูก ติดตามต่อไป อยากรู้ว่ามันจะรักกันได้ยังไง
เอ๊ะ หรือมันไม่ได้รักกัน น้องฐารักเค้าฝ่ายเดียวรึปล่าว
แต่เราว่าโรจน์ก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละ ตอนล่าสุดก็บ่นที่ไม่ไปเชียร์บาสด้วย อิอิ
ติดตามจ้า(กลับมาละนะ ไม่หายละคราวนี้ :m17:)
ปล. อยากเห็นโรจน์ตอนปัจจุบันด้วย อยากรู้ว่าชีวิตมันเจริญรุ่งเรืองแค่ไหน แต่เท่าที่โอ๋เล่าดูจะไม่รุ่งนัก55
ปลล. ยัยออย สรุปที่แกไม่เวอร์จิ้นเนี่ย เพราะโดนพี่นักวอลเล่ย์เข้าไปใช่มั้ยยะ
แต่คิดว่าออยคงไม่ได้หักหลังฐาหรอก มันคงไม่รู้จะบอกยังไงมากกว่า
รอนะ :กอด1:
ปลลล. น้ำจะท่วมบ้านอ่ะ ไปดูทงอีดีกว่า :mc1:
-
รอยุน้าาาาาาาาาาา มันค้างอะ T^T :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เข้าใจค่ะรอได้
อย่าน้อยใจไปเลย
สู้สู้ :ped149:
พร้อมเมื่อไหร่ก็มาต่อ
เอาเป็ดไปกินแก้เซ็ง
+1เป็นกำลังใจให้จ๊ะ
-
น้องฐา สู้ๆ :ped149:
ไม่ร้องไห้นะ
-
.......................................................................................
ตอนที่ 7 ข่าวลือ....
♪มันไม่จริงใช่ไหม มันไม่ใช่ที่เห็น
พูดสิ...ว่าไม่มีอะไร
จะฟังเธอเท่านั้น...จะไม่คิดไปไกล
รักเธอ....รู้ใช่ไหมคนดี...
ฮือ...... คิดผิดใช่ไหมคะที่หวังพึ่งแม่สื่อแม่ชัก อีนี่มันก็เลยสมนาคุณชักน้ำเข้าลึก ชักศึกบ้านไปเลยเต็มๆ
โฮ..... เศร้า น้องฐาเศร้าจนต้องมานั่งทำเอ็มวีอยู่ในห้องคนเดียว ภาพเก่าๆ ระหว่างสองเราค่อยๆ ไหลย้อนกลับมาทวนความทรงจำ ออยเป็นเพื่อนที่ดี ถึงมันจะพูดน้อย เพราะมันเอาแต่กิน แต่มันก็แสนอ่อนโยนและนุ่มนวลเสมอ หนูไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่ามันจะทรยศหนูได้ลงคอ
ไม่แน่...มันอาจจะมีอะไรในกอไผ่ อะไรที่มากกว่าที่หนูเห็นก็ได้ พี่ชลอาจจะข่มขู่ให้ออยมันยอมกินคุกกี้เป็นเพื่อนไม่อย่างนั้นมันอาจจะโดนยิงไส้ไหล หรือไม่สองคนนี้เขาอาจจะเป็นพี่น้องกันที่สนิทกันเป็นพิเศษก็ได้ หนูอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป
ใช่ไหม? ใช่ไหม?
ถึงจะหาข้อสรุปมาปลอบใจได้ตัวเองบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมหนูก็ยังอดสะอื้นเบาๆ ไม่ได้
พยายามจะปาดน้ำตาที่หางตาแรงๆ เอนศีรษะซบลงที่หมอน....หลับทั้งน้ำตา
“เป็นอะไร? แตงหักอีกเหรอ? คราวหลังอย่าอินมากนะ แค่แตงหักทำเป็นเล่นบทโศก ไว้เตียงหักแล้วค่อยร้องเหอะ เห็นแล้วสมเพช” อีโอ๋เทศนาแต่เช้าตรู่ ต้อนรับสภาพ “น้องฐาตาบวม” อีกครั้ง หนูได้แต่นิ่ง โคกัดอย่ากัดตอบ
“เมื่อคืนแค่ดูคู่กรรมอินไปหน่อยอ่ะ ไม่ได้แตงหัก” หนูเบี่ยงเบนประเด็นหน้ามุ่ยๆ
“อืม..เหมาะสมมาก ซ้อมดูไว้ก็ดี เพราะกูดูๆ แล้วมึงกะไอ้โรจน์เนี่ยเข้ากั๊นเข้ากัน คู่เวรคู่กรรมของแท้” เอาเข้าไปสิ ให้พรแต่เช้าเลยเพื่อนเอ๊ย บอกว่าไม่ได้ชอบๆ นี่ไม่เข้าหูบ้างหรือไงกันคะ?
“แกเลิกพูดถึงไอ้โรจน์สักทีได้ไหม เพราะฉันไม่ชอบมัน ฉันตัดสินใจแล้วว่า ผู้ชายที่ฉันจะยอมให้มาเปิดซิงต้องเป็นพี่ชลคนเดียวเท่านั้น ชัดไหม?” หนูพูดออกไปด้วยคะนองปากและรำคาญอีโอ๋เข้าไส้ค่ะ
“อีฐาแรงงงงงงงง” มันตอบกลับมาด้วยหน้าเว่อร์ๆ “คอนฟิเดนท์มากกกกก แต่ไม่รู้จะท่าดีทีเหลวหรือเปล่า” อีโอ๋มันดูถูกมาอย่างน่าเจ็บใจ หนูล่ะอยากจะเถียงเหลือเกินแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
“มึงว่าไงออย ลอตเตอรี่ที่เอาไปตรวจเมื่อวานน่ะ ถูกรางวัลบ้างไหม?” อยู่ดีๆโอ๋มันก็เอียงคอไปถามคนข้างหลัง ทำให้หนูแทบสะดุ้ง หันหลังไปเจอออยที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มันจะได้ยินที่หนูพูดเมื่อกี้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“หวยอะไรของมึง?” ออยเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“เอ๊า...ไม่รับมุขเลยนะ ก็คุกกี้ของอีฐาเมื่อวานไง มึงเป็นคนเอาให้พี่เขาไม่ใช่เหรอ เขาตอบมาว่ายังไงบ้าง” โอ๋ถามขึ้นมาแทน หนูมองหน้าออยที่แวบหนึ่งมีแววลำบากใจน้อยๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้หนู
“พี่เขาบอกว่าอร่อยมากเลย แล้วก็ฝากมาขอบใจแกด้วย”
“เหรอ...” หนูฝืนยิ้มแห้งๆ กลับไป ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพูดหรือถามอะไรต่อไปดี สมองมันตื้อๆ ไปหมด
“แค่เนี้ย?” อีโอ๋เป็นฝ่ายทำเสียงแสดงความผิดหวังออกมา
“ก็แค่นั้นแหละจะให้แค่ไหน พี่เขายังไม่ทันจะเห็นหน้าฐาด้วยซ้ำ ทันทีที่ได้ขนมจะให้เขาเออออห่อหมกแล้วเหรอไง?” ออยบอกทำให้โอ๋มันจิ๊ปากทำหน้าขัดใจ หนูค่อยก้มหน้าลงด้วยใบหน้าที่สลดลงเล็กน้อย
ช่วงพักกลางวันหนูนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาตาลอยๆ อีโอ๋นินทาหนูให้อีปาล์มฟังสนุกปาก
“ฉันว่าหนทางยังอีกยาวไกล มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะชอบยัยบ๊องอย่างอีฐาตอบน่าจะแค่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นอ่ะ” ปาล์มให้กำลังใจซะดูไม่มีความหวัง
“นั่นสิ แค่บ๊วบแตงยังหักแล้วจะไปรอดเหรอมึง” ฮือ... อย่าขุดความจริงมาเผาได้ไหมเนี่ย เสียความมั่นใจชะมัด “กูว่าล้มเลิกความตั้งใจกลับไปซบอกไอ้โรจน์ดีกว่า เหมาะสมกว่าเยอะ!!”
อีโอ๋นี่ก็ช่างคิด ไม่มีอย่างอื่นจะพูดแล้วหรือไงเนี่ย ไม่รู้ว่าไปติดใจชอบพออะไรไอ้โรจน์นักหนา เป็นต้องยุงยงส่งเสริมตลอดเลย หนูอยากจะปฏิเสธออกมาเหลือเกินแต่ก็เหนื่อยใจเกินกว่าจะเถียง
“แล้วแกล่ะออย แกคิดยังไง?” หนูหันไปมองหน้าออยที่มันเอาแต่เงียบ มัวแต่สนใจของกินตรงหน้าเหมือนตัวเองไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน
“หา....” มันเงยหน้าจากจานข้าว ทำหน้าเหรอหรา อ้ำอึ้ง
“แกคิดยังไงอ่ะ แกว่าฉันพอจะมีหวังบ้างไหม” หนูหันไปมองด้วยแววตาวาวระยับ เสี้ยวหนึ่งก็แอบหวังว่ามันจะให้กำลังใจหนูเหมือนที่เคยเป็น อีกเสี้ยวหนึ่งก็อยากให้มันพูดออกมาตรงๆ ว่ามันคิดยังไง
“เอ่อ... มีสิ แต่อาจจะต้องใช้เวลานานหน่อย ฉันว่าแกเปลี่ยนใจไปจีบคนอื่นน่าจะง่ายกว่านะ”
หนูพยักหน้าซ่อนยิ้มเศร้าๆ ตอบแบบนี้ก็สมกับที่เป็นออยดี ออยยังเป็นเพื่อนดีเสมอ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหนูไม่มีหวังแต่มันก็ยังคงให้กำลังใจหนูเสมอ มันเลือกที่จะพูดอ้อมๆ เพื่อรักษาน้ำใจหนูแทนที่จะพูดตรงๆ เหมือนคนอื่น แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วล่ะที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องทุกอย่าง
หนูลุกขึ้นจากโต๊ะ ทำให้เพื่อทุกคนหันมองแล้วถามเกือบจะเป็นเสียงเดียวกันว่า
“นั่นมึง/แก จะไปไหน”
“ปวดท้องอ่ะ ไปห้องน้ำก่อนนะ” หนูตอบแล้วก้มหน้าก้มตาหยิบทั้งจานข้าวและถุงผลไม้ของตัวเองออกมา
หนูหิ้วถุงผลไม้เข้าไปในโรงอาหารก่อนจะวางแหมะลง บนโต๊ะที่ไอ้โรจน์นั่งอยู่ ไอ้โรจน์ที่กำลังยัดข้าวเข้าปากถึงกับชะงักเงยหน้าขึ้นมามองหน้าหนูทั้งที่ช้อนคาปาก ตาโตเป็นไข่ห่าน แต่หนูก็ไม่ได้พูดอะไรค่ะพอวางถุงเสร็จแล้วก็หันหลังเดินออกมาเลย หลังจากเก็บจานเรียบร้อย หนูก็แทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว
♪พูดจาไม่ออก ก็บอกตัวเองทุกวัน นั่นมันเพื่อนเรา
เพื่อนกันดูออก ว่าเธอกำลังรักเขาที่เราให้ใจ....
ฮือ....เศร้า น้องฐาเศร้า ร้องไห้กระซิกจากโรงอาหารคนเดียวจนไปหยุดพิงต้นปาล์ม เอ๊ะหรือต้นหมาก หรือต้น...ช่างเถอะ พืชยืนต้นใบเลี้ยงเดี่ยวสภาพคล้ายมะพร้าวที่ทุกวันนี้ยังไม่รู้ว่าต้นอะไรนั่นล่ะ อ๊ะ!! นั่นไม่ใช่ประเด็น ร้องไห้เป็นนางเอกเอ็มวีเพลงอกหักต่ออีกนิด เสียดายฝนไม่ตกไม่อย่างนั้นจะอินมากกว่านี้...
“เฮ้ย!!” เสียงห้าวๆ ที่เรียกขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ที่ดึงไหล่บอบบางของหนูให้หันไปหาขัดอารมณ์เศร้ากะทันหันจนอยากจะกรี๊ดใส่หน้าตัวการสักสามตลบให้หลาบจำ
“อะระ....” แต่ยังไม่ทันจะโวยวายให้สมแค้น ก็ต้องชะงักค้างเมื่อเจอไอ้โรจน์กำลังหน้าบึ้งเหมือนคนขี้เอ๊ย ถ่ายไม่ออกมาสามวันก็เลยหุบปากฉับ ไอ้โรจน์ก็คงงงเหมือนกันที่มาเจอหนูกำลังเป่าปี่อยู่เลยคลายสีหน้าดุลงแต่ก็ยังไม่วายทำเสียงโหดๆ ตอนที่ถามว่า
“ร้องไห้ทำเชี่ยอะไรเนี่ย” หยาบคายที่สุด!
“หา...เอ่อ.... เปล่า พอดีง่วงอ่ะน้ำตามันเลยไหล”หนูรีบซุงแหลใส่ทันที ปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ มันทำท่าเหมือนไม่เชื่อแต่หนูรีบชิงถามกลับเพื่อเบี่ยงประเด็น “ว่าแต่โรจน์มีอะไรหรือเปล่า?”
“เอ่อ....กู....กูจะมาบอกมึงว่าคราวหลังอย่าเอาผลไม้ไปให้กูที่โต๊ะอีก” มันทำเสียงเหมือนโมโหอีกแล้ว ทำไมชอบอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนผีบ้าทุกทีเลยไม่เข้าใจ นานวันก็ยิ่งรู้สึกว่ามันจะบ้ามากกว่าน่ากลัวขึ้นทุกทีๆ
“ทำไมอ่ะ?”
“ก็.....มึงไม่เห็นสายตาคนอื่นๆ หรือไง ไม่รู้หรือไงว่าเขาคิดยังไงกัน” เฮ้อ...ถ้ารู้จะถามไหมคะ? แหม ถามอะไรโง่ๆ อีกแล้วอ่ะ
“คิดยังไงอ่ะ?” หนูถามกลับแบบหน้างงๆ จนอีกฝ่ายต้องยอมแพ้ไปเอง มันถอนใจเหมือนจะเหนื่อยใจกับหนูแล้วเลือกที่จะไม่พูดต่อ
“ช่างเถอะ คราวหลังไม่ต้องก็แล้วกัน” มันกระชากเสียงตอบซ้ำอีกอย่างไร้เหตุผล หนูก็ได้แต่ใจดีสู้หมาบ้า ทำเสียงอ่อนตอบกลับไป
“คือที่จริงแล้วเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอาให้หรอกนะ แต่บังเอิญเราไม่ได้อยู่ที่โต๊ะอ่ะ ถ้าโรจน์ไปที่โต๊ะก็จะไม่เจอเราไง เราก็กลัวว่าโรจน์จะเข้าใจว่าเราหลบหน้าแล้วก็โมโหอีก ก็เลย...”
“หุบปากไปเลย ไม่ต้องเถียง กูบอกอะไรก็ทำแต่นั้นแหละ” มันตะคอกกลับมาซึ่งทำให้หนูงงหนักกว่าเดิมอีกว่าสรุปมันจะเอายังไงกันแน่
“อ้าวโรจน์ มาจีบกันอยู่นี่เอง....” เสียงทักอย่างร่าเริงดังมา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงเป็นมิ่ง เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กล้าแซวอะไรแรงๆ แบบนี้
“พูดแบบนี้ อยากเจ็บตัวใช่ไหมมึง” ไอ้โรจน์ตอบกลับด้วยหน้าบึ้ง ซ้ำง้างหมัดไปทางผู้มาใหม่
“เฮ้ย โทษ กูล้อเล่น จะมาตามไปเล่นบาสเฉยๆ” มิ่งยกมือขึ้นกันหมัดของโรจน์แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เออ ไปดิ” โรจน์ตอบแล้วนำหน้าไปยังสนามบาสโดยไม่ได้หันมาพูดอะไรกับหนูอีก ส่วนมิ่งยังคงยืนอยู่ที่เก่า มันหันมายิ้มให้หนูอย่างใจดีแล้วถามว่า
“แล้วฐาล่ะ ไปเล่นด้วยกันไหม”
“ขอบใจ เราเล่นบาสไม่เป็นหรอก”
“เหรอ? จะไปดูก็ได้นะ”
สรุปว่าวันนั้นหนูก็ตัดสินใจไปดูไอ้โรจน์เล่นบาสค่ะ มันทำให้หนูลืมเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับพี่ชลและออยไปได้ชั่วขณะ พอกลับมาทบทวนดูแล้ว ออยมันก็ไม่ได้สนับสนุนเรื่องที่หนูจะชอบพี่ชลมาตั้งแต่แรก ที่มันถามขึ้นมาว่าทำไมหนูถึงไม่จีบพี่ชลซะเลยก็คงเพราะมันรำคาญที่หนูพูดถึงพี่เขาบ่อยเกินไป มันคงไม่คิดว่าหนูจะจริงจังขึ้นมา แต่พอเห็นว่าหนูจะชอบพี่เขาจริงๆ มันก็เลยไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าหนูจะเสียใจนั่นเอง ฮือ ....ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เลย หนูตัดสินใจแล้ว หนูต้องตัดใจให้ได้ ฮือ... ลาก่อนชายในฝันของน้องฐา ฮือ.....
หลังจากนั้นมา หนูก็ไม่ได้พูดถึงพี่ชลให้เพื่อนๆ ฟังอีก ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หลังจากทานข้าวเสร็จหนูก็ไม่ได้นั่งเหล่หนุ่มกับเพื่อนๆ เหมือนเก่า ถึงจะพยายามทำใจแล้วแต่มันก็ยังอดแปล๊บๆ บ้างไม่ได้อยู่ดี ช่วงหลังๆ แทนที่จะไปดูพี่ชลเล่นวอลเล่ย์ก็เปลี่ยนไปดูไอ้โรจน์เล่นบาสแทน ซึ่งก็ดีตรงที่ทำให้หนูไม่จำเป็นต้องเอาผลไม้ไปให้มันที่โต๊ะแล้ว เพราะเราก็ไปเจอกันที่สนามบาสแทน ถึงมันจะชอบทำหน้าเหมือนไม่พอใจที่เห็นหนูมาเชียร์ แต่หนูก็ไม่สนใจค่ะ หน้าด้านหน้าทนจะอยู่ดูซะอย่างใครจะทำไม
จะว่าไปแล้วไอ้โรจน์ก็เล่นบาสเก่งเหมือนกันค่ะ แล้วมันก็ทุ่มเทมากๆ จนบางครั้งก็ไม่แปลกใจเลยที่ชอบกระทบกระแทกกับอีกทีมหรือไม่ก็จวนเจียนจะบาดเจ็บหลายครั้ง น่าจะไปเล่นอเมริกันฟุตบอลมากกว่านะแบบนี้ นอกจากนี้ยังอารมณ์รุนแรงมากอีกต่างหาก นัดล่าสุดที่แข่ง ไอ้โรจน์ดันไปแย่งบอลอีท่าไหนก็ไม่รู้ โดนผู้ตัดสินให้ลูกโทษฝ่ายตรงข้าม จบครึ่งแรกไปแบบคะแนนตามอยู่เยอะ ไอ้โรจน์มันคงโมโหจนหน้ามืดกำหมัดชกกำแพงสุดแรงเกิดจนเลือดอาบ (กำแพงมันอยู่ของมันเฉยๆ ไปต่อยมันทำไมก็ไม่รู้ บ้าจริง!) ร้อนถึงหนูกับมิ่งต้องช่วยกันพามาทำแผลที่ห้องพยาบาล แต่มิ่งต้องกลับไปเล่นต่อ เพราะเกมยังไม่จบ ทำให้หนูต้องอยู่เฝ้ามันคนเดียวโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยจนกระทั่งหมดช่วงพักกลางวัน
นั่นเป็นนัดสุดท้ายที่มันแข่งบาสค่ะ ผลออกมาแพ้แต่ก็ยังได้ลุ้นที่สองอีกครั้งในวันงานกีฬาซึ่งจัดขึ้นสัปดาห์หน้า วันต่อมาหนูก็แวะมาที่สนามบาสนะคะ มันคงชินที่ต้องแวะมาแต่ไม่เจอไอ้โรจน์ อันที่จริงคนอื่นๆ ยังซ้อมอยู่ แต่ไอ้โรจน์จอมบ้าเลือดก็รับกรรมที่ดันชกกำแพงไปเลยปวดนิ้วเล่นบาสไม่ได้ มันก็เลยไม่ได้ซ้อมบาสอย่างเก่า ไม่รู้ว่าหายไปไหนของมัน พอหนูถามมันตอนเข้าคาบเรียนตอนบ่ายมันก็ตอบกลับมาว่า
“กูจะไปไหนก็เรื่องของกู นับวันมึงจะเสือกเรื่องของกูมากเกินไปแล้วนะ” ดูพูดเข้า หยาบคายเหลือเกิน แหมทำยังกับหนูอยากรู้ตายล่ะ ก็ถามไปอย่างนั้นเอง อารมณ์เสีย...อุตส่าห์ถามดีๆ ดันด่ากลับมาเฉยเลย แบบนี้น่าจะแช่งกลับอยากจะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊ แต่ก็ทำได้แค่คิดค่ะ เรื่องจริงต้องยิ้มแหยแล้วบอกว่า
“ขอโทษ เราไม่ถามแล้วล่ะ” แล้วหนูก็เงียบหันไปสนใจอาจารย์ที่กำลังสอนต่อไป พอหนูเงียบไปพักนึง มันก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาแทน
“แต่เอาเถอะ กูจะบอกมึงไว้เอาบุญก็ได้ เผื่อมึงจะได้เจียมเนื้อเจียมตัวว่าไม่ควรคิดอะไรเกินตัว” หนูขมวดคิ้วงงๆ ยังไม่เข้าใจสิ่งที่มันต้องการจะสื่อ
“กูเอาขนมไปให้เด็กห้องห้า ชื่อจอย โคตรน่ารักอ่ะ ดูดี น่าคบกว่าตุ๊ดแถวนี้ล้านเท่า”
หนูชะงักกับคำเสียดสีจนตาค้างค่อยๆ หันหน้าไปอีกฝั่งของโต๊ะหลับตาปี๋ กำมือแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยวจนรู้สึกเจ็บเพราะเผลอเอาเล็บจิกเนื้ออ่อนๆที่อุ้งมือตัวเองโดยไม่รู้ตัว พยายามกัดฟันข่มกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่ นับหนึ่งถึงพัน ยุบหนอพองหนอ อย่าได้โกรธ อย่าได้เคือง อย่าได้แคร์.... แต่....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้หมาบ้า ปากเสียเป็นที่สุด คนถามดีๆ ทำไมตอบอะไรออกมาแบบนี้ อยากจะเอาหัวโขกปากสักพันรอบแล้วฆาตกรรมหมาในปากมันให้หมดคอกไปเลย ชิ...ทำมาเป็นดูถูก วันไหนโดนชะนีทิ้งอย่ามาร้องไห้ซบตักกะเทยละกัน จะเล่นตัวซะให้เข็ด แฮ่กๆ แฮ่กๆ
สงบสติอารมณ์ได้ก็หันกลับไปหามันใหม่ด้วยใบหน้าของฟ้าคนเดิม
“อ๋อเหรอ” เอาไปเลยตุ๊กตาทอง รอยยิ้มหวานตาจะปิดที่ส่งไปให้มันนี่ปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงได้มิดชิดเลยเชียว สีหน้าตอนเห็นหน้าหนูของไอ้โรจน์นี่ทั้งเบื่อทั้งเซ็ง มันคงคิดอ่ะว่าหนูนี่หน้าหนาจริงๆ ด่าตรงๆ ขนาดนี้แล้วยังไม่สะทกสะท้านอีกนะเนี่ยน้องฐานี่เก่งจริงๆ (มันใช่เรื่องน่าภูมิใจเหรอ?)
“เหลือฝรั่งอีกถุงนึงอ่ะ มีใครจะกินไหม?” หนูถามขึ้นมาในช่วงพักกลางวันของอีกวัน แต่ละคนส่ายหน้าเพราะวันนี้ซัดบัวลอยไข่หวานกันคนละถ้วยไหนจะมีลูกชิ้นอีก แม้แต่คนกินเก่งอย่างอีออยก็ยังโบกมือให้
“รู้ว่าของกินเยอะแล้วมึงยังจะซื้อผลไม้มาอีกทำไม” อีโอ๋มันทักท้วงขึ้นมา
“ก็ฉันนึกว่าไอ้โรจน์มันจะโผล่กินเครื่องเซ่นนี่นา”
“จะว่าไปแล้วไอ้โรจน์มันก็ไม่มาตั้งหลายวันแล้วนี่ เลิกซื้อเผื่อมันได้แล้ว” โอ๋บอก ซึ่งหนูก็ว่าจะเลิกอยู่เหมือนกัน แต่ที่ยังซื้อเผื่ออยู่ก็อาจจะเป็นความเคยชิน ก็เลยลืมตัวเท่านั้นเอง
“นั่งอยู่ข้างกันทุกวันมึงไม่ได้ถามมันหรอกเหรอว่าทำไมตอนหลังๆ มาเนี่ยมันไม่ได้แวะมากินเครื่องเซ่น” ปาล์มถามเชิงตำหนิ
“ไม่อ่ะ รำคาญ เดี๋ยวก็หาว่าหาไปเจือกเรื่องมันอีก คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ เอาใจยากชะมัดเลย”
“ไม่มาน่ะดีแล้ว นั่งเรียนอยู่ข้างกันทั้งวัน ตอนกลางวันยังแวะมาหาอีก สวีทขนาดนี้น่าอิจฉาว่ะ” เป็นโอ๋ตามเคยที่จิ้นไกลไปดาวอังคาร
“สวีทบ้าอะไรอ่ะ แกน่าจะเห็นว่ามันขู่กรรโชกฉันตลอดเลยนะ” หนูเถียงคอเป็นเอ็น
“ลิ้นกับฟันย่อมมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา” อีโอ๋ทำตาลอย เพ้อฝัน “ถ้าให้เดานะ ฉันว่าไอ้โรจน์มันอายต่างหาก เพราะที่ผ่านมา มันได้แต่ไปจีบชะนี มันคงรู้สึกแปลกๆ ที่โดนกะเทยรุกหนักขนาดนี้”
“กะเทยที่ไหนอ่ะตาถั่วขนาดไปชอบหมาบ้าอย่างไอ้โรจน์ได้” หนูขมวดคิ้วส่งคำถามแสดงความเหยียดหยามสุดฤทธิ์ เพื่อนๆ แทบจะปล่อยก๊ากกันทั้งวง คงเหลือแต่ออยที่ได้แต่กลั้นขำ หนูมองคนนั้นคนนี้อย่างไม่เข้าใจว่าตลกอะไรกัน จนสุดท้ายโอ๋มันถึงช่วยชี้ทางสว่างให้
“กะเทยโง่ที่ไหนก็ไม่รู้นะ ที่พอพ่อยอดขมองอิ่มไปแข่งบาสก็ตามไปเชียร์ได้ทุกวัน แถมยังหิ้วทั้งน้ำ ทั้งผลไม้กับลูกชิ้นไปฝาก พอมันเจ็บตัวก็ไปเฝ้ามันที่ห้องพยาบาล นี่ยังไม่นับกิจวัตรประจำวันที่ปรนนิบัติพัดวียังกับอะไร ทั้งทำการบ้านให้ ทำเวรแทน อยู่ในโอวาทเชื่อฟังทุกอย่าง บลา บลา” หนูเอามือกุมขมับ ปวดสมองจี๊ดๆ กับเรื่องราวที่เริ่มจะออกทะเลไปสุดกู่ ฟังแล้วมันคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้
:m28:
o22
หลังจากทบทวนไปมาแปดตลบผลลัพธ์ที่ออกมาคือ...
ที่พูดมาทั้งหมดนั่นน่ะ... มันหนูไม่ใช่เหรอ?!!!!
........................................
จากเศร้าเปลี่ยนเป็นฮาได้อย่างว่องไว ยัยคนนี้มีภูมิต้านทานความเศร้าเยอะหรือไงยะ??
พี่ชลยังมีบทอีกนิดหน่อยนะคะ ไม่ได้มาแต่ชื่อแน่นอน
คิดไว้ว่าตอนนี้จะตัดจบอีกจุดหนึ่ง แต่เขียนไปเขียนมากลับยาวกว่าที่คิด เลยยืดได้อีก....
...............
จะว่าไป ไอ้โรจน์ก็เรียกว่าเป็นตัวเอกที่ไม่ค่อยเด่น คงเพราะ นิจะพยายามเน้นตัวน้องฐามากกว่าคนอื่นๆ ทำให้นอกจากน้องฐาแล้วตัวอื่นๆ ไม่ว่าใครก็เป็นได้แค่ "ตัวประกอบ" หมด ฮาๆ
......
หลังจากตั้งชื่อตัวละครสามตัวแล้วก็แปลกใจขึ้นมาว่า ฐาถูกชะตากับ O หรือเปล่า เพราะ
มีทั้ง Tong Roth Chol เป็นเรื่องบังเอิญนะเนี่ย...
ปล.ผลโหวตนิยายฮาออกมาแล้ว ได้ที่สี่ (มั้งนะ)
ขอบคุณทุกคะแนนเสียงนะคะ :pig4:
-
จากที่เดานะ คิดว่าพี่ชลเนี่ยต้องจีบออยมาก่อนแน่เลย ชิมิชิมิ :z2:
-
:m20: :m20: :m20:
พึ่งรู้ตัวหรอน้องฐา
อิอิ
สงสัยจะได้เปนแฟนกันนะ
เกลียดอะไรเค้าว่าจะได้อย่างงั้น
-
ที่ทำไป นี่คงไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าทำผชเขว 55555555555
-
เซ็งเจ้าโรจน์ ถ้ามันซมซานกลับมาอย่ายอมมันง่ายๆนะน้องฐา หัดเล่นตัวมั่งไรมั่ง ขัดใจ ฮึ่ยๆๆ :m16:
-
โรจน์ อย่ามาหลงรักน้องฐาล่ะกัน :a14:
:L2: :L2:
-
เศร้ายังฮา :กอด1:
-
สงสัยตอนมัธยมยังคงอีกยาวแน่เลย
-
คิดถึงพี่โต้งงง
:z2: :z2: :z2:
-
น้องฐาสู้ๆๆนะจ้า
รอตอนต่อไปนะ
-
อยากอ่านพี่โต้งอ่ะ
-
ใยเธอช่างมองโลกสวยงามขนาดนี้~ :z3:
เป็นคนอื่นนี่คงโกรธออยจนเสียเพื่อนไปแล้วแหละ
แต่ก็นี่แหละเนอะที่ทำให้คนอ่านรักน้องฐา :กอด1:
-
สู้เค้าต่อไปน้องฐา
:L2: :L2:
-
:laugh: น้องฐาโง่จัง
-
สู้ต่อไปน้องฐา
-
โรจน์นี่ยังไงนะ ไม่ล่ายหลั่งใจเลย :m16:
-
โอ๊สสสสส รอตอนต่อไปอยู่นะเจ้าค๊า~
-
ถ้าเราเป็นคนในโรงเรียนเดียวกันหรือเพื่อนในห้องก็ต้องเข้าใจว่าฐาชอบโรจน์แน่ๆอ่ะ
ตามเ้ฝ้า ตามเลี้ยง ตามดูแล เทคแคร์สะขนาดนี้... แต่หารู้ไม่ว่าน้องฐากลัวโดนกัด
ไม่ใช่ชอบ 555555 อ่านแล้วก็สงสารน้องฐาเรื่องพี่ชล แต่ก็เข้าใจออย ชีวิตรักหนอชีวิต
ไม่ว่าจะยังไงน้องฐาก็ยังคงฮาเหมือนเดิม แม้จะเศร้าแต่ก็กลับมายิ้มได้เสมอ
เป็นเด็กที่ตลกมาก ร่าเริงและน่ารักกกกกกก
-
คิดถึงพี่โต้งจริงจัง
น้องฐาไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนก็ยังคงความเป็นตัวของตัวเองที่คิดได้แง่ดีได้แบบนี้
ไม่ให้หลงรักได้ไง ^^น่ารัก
-
เอาใจช่วยหนูฐาให้รู้ตัวเร็วๆนะ ว่าที่ทำไปทั้งหมด เพื่อนๆเข้าใจผิดหมดแล้ว
-
เรื่องนี้น้องฐาเด่นสุด อิๆ o13
-
อายอะ เป็นเรานี่มีเคลียร์กับออยไปแล้ว
ยัยนี่ยังใจดีเฮฮาปาร์ตี้ โดนโรจน์ด่าก็ยังไม่โกรธ
เธอดีไปไหนคะ!!!!?
ตอนมหาลัยว่าน่ารักแล้ว
ตอนนี้นี่โคตรน่ารักเลยอะ ดีโคตรๆๆๆๆๆๆๆ
-
มารอคร้าบบบบบบบ
-
เอาใจช่วยน้องฐานะจ้ะ
-
ฮ่าๆๆ อ่านตอนนี้ แล้วแบบ เอ่อ จริงวะ ไม่น่าละโรจน์ถึงทำตัวแปลกๆ เพราะฐา ทำตัวรุกหนักแบบไม่รู้ตัวนิเอง ฮ่าๆๆ
โรจน์มันคงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ ฮาก๊ากก ได้อีก
เอาใจช่วย รักครั้งนี้จะเป็นยังไงหน้อออ
-
น้องฐา~มาเร็วๆน๊า spจบแล้วเราจะได้ไปถล่มร้านพ่อค้าตับกันต่อ อุฮิๆ =..=
-
ในที่สุดน้องฐาก็มาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
ตอนที่ 8 อย่าทำอย่างนี้ไม่ว่ากับใคร
หลังจากเริ่มฉลาดขึ้นในชั่วพริบตาน้องฐาก็รีบทำมือไขว้แล้วโบกปฏิเสธทันที
“เดี๋ยวสิ มันต้องมีเรื่องเข้าใจกันผิด ถึงที่พูดมาทั้งหมดนั่นมันจะ....จะ.....เป็นเรื่องจริงก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันชอบมัน หรือจะจีบมันสักหน่อยนะ” หนูรีบแก้ตัวกับเพื่อนๆ ที่เอาแต่ถอนใจ
“บอกพวกเราไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก พวกเราไม่ได้เป็นคนกระจายข่าว แต่สิ่งที่แกทำต่างหากที่ทำให้คนอื่นๆ เขาคิด และก็พูดกันไปต่างๆ นาๆ บางทีไอ้โรจน์มันก็คงรู้เรื่องนี้เหมือนกัน ก็เลยพยายามจะยุติข่าวลือด้วยการตีตัวห่างแกแบบนี้ไง” ออยที่เงียบมานานให้ความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ที่สุด
ถึงว่าสิ มันถึงได้ทำหน้าลำบากใจเวลาหนูไปดูมันเล่นบาส แถมยังตอกหน้ากลับมาอีกว่าชะนีน่าคบกว่าหนูล้านเท่า ที่แท้มันก็คิดว่าหนูจีบมันนี่เอง บ้าชะมัดเลยอ่ะ
พรืด... หนูลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าวตามเคยจนเพื่อนๆ หันมองเป็นตาเดียว
“ไปไหนอีกล่ะ”
“ไม่ได้อ่ะ ฉันต้องไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง ว่ามันน่ะเข้าใจผิด ฝากจานด้วยนะ” พูดจบก็เดินอาดๆ ไปตามหาไอ้โรจน์ซึ่งมันกินข้าวเสร็จแล้ว ไปห้องน้องชะนีเด็กมันก็ไม่เจอ ไปสนามบาสก็ไม่มี ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ไหน ระหว่างที่สอดส่ายสายตามองหาไอ้หมาบ้า วัตถุทรงกลมชนิดหนึ่งก็เด้งมาโดนขาด้วยความแรงประมาณหนึ่ง จนหนูถึงกับทรุด
“อู๊ย..” แอบครางเพราะความเจ็บลูบขาป้อยๆ จนกระทั่งใครคนหนึ่งเดินเข้ามาประคองให้ลุกขึ้นยืนตรง
“เป็นไงบ้างน้อง เจ็บมากไหม?” เสียงอ่อนโยนชะมัดเลย แล้วก็ฟังคุ้นด้วยแฮะ
“ไม่เป็น...” หนูตอบอย่างเกรงใจพลางเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ที่แสนดีที่เข้ามาช่วยประคองถึงเนื้อถึงตัว ครั้นพอเห็นเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายชัดเจนในระยะประชิดก็ถึงกับชะงักค้าง เข่าทรุด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ชล....
ยิ่งมองใกล้ๆ แล้วทำไมยิ่งโคตรหล่อ น้องฐาอยากจะละลาย ระเหยกลายเป็นไอแล้วตกลงมาเป็นฝน หนูจะเกาะอยู่บนเส้นผมพี่กลับไปบ้าน....
“ไปนั่งที่โต๊ะก่อนนะ” พี่เขาบอกซึ่งหนูพยักหน้าเหมือนคนเมายา ค่อยๆ กะเผลกไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อน
“เจ็บมากไหมครับ ไปห้องพยาบาลไหม” หนูส่ายหน้า
“พักสักครู่ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นแล้วฮะ” หนูจีบปากจีบคอตอบ ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บมากมายอะไรหรอกค่ะ แต่พอเห็นท่าทางเป็นห่วงเป็นใยแล้วมันอยากจะสำออยเพิ่มขึ้นสักสามร้อยเท่า
“พี่ต้องขอโทษจริงๆ นะคอนโทรลลูกแย่ไปหน่อย เลยออกนอกสนามเลย” นึกว่าจะบอกว่าคอนโทรลลูกเยี่ยมซะอีก เด้งมาโดนขากะเทยเต็มๆ เลย
“ไม่เป็นไรฮะ แล้วพี่ไม่ต้องไปเล่นแล้วเหรอฮะ?”
“อ๋อ ไม่เป็นไร แค่ซ้อมเฉยๆ ไม่ได้แข่ง” หนูพยักหน้าหงึกหงัก “อืม...ว่าแต่น้องชื่ออะไรล่ะ พี่ว่าพี่คุ้นๆ หน้าเราอยู่นะ”
“เอ่อ.... ฐะ...ฐาคะ..เอ๊ยฮะ”
“หือ... ฐาเหรอ? ที่รู้จักกับออยป่ะ” พี่เขาทำหน้าตื่นเต้นมากจนหนูก็พลอยตกใจไปด้วย
“เอ่อ... ใช่....ทำไมเหรอฮะ”
“ที่แท้ก็เรานี่เอง เป็นไง ที่ตกท่อคราวก่อนน่ะ หายดีแล้วเหรอ?” ฮ้า....จำได้ด้วยอ่ะ อยากจะกรี๊ดสักแปดตลบจริงๆเลย (ไม่รู้จะดีใจหรือจะอายดี)
“อ่ะ....เอ่อ.... หายดีแล้วฮะ มันตั้งนานแล้วนี่นา”
“นั่นสิ ถ้ายังไม่หายแล้วมาโดนซ้ำซากแบบนี้คงซวยน่าดูเลย” ว่าไป.... ถ้าเจ็บตัวแล้วได้มาเจอกับพี่หล่อๆ แบบนี้ ก็คุ้มหรอกนะ ถ้าได้หล่อขนาดนี้มามาเคียงกาย ต่อให้เจ็บ....แค่ไหนก็ยอมอ่ะ
เพ้อแล้วอ่ะ จิ้นไกลไปดาวอังคารถึงเสาร์ เนปจูน พลูโต
“แล้วที่ฝากคุกกี้มาให้น่ะขอบใจนะ อร่อยมากเลยล่ะ” พรืด........ยิ้มค้างกลางอวกาศ ค่อยๆ เจื่อนลงทันใด
พูดถึงคุกกี้แล้วใจสลาย ..... เมื่อนึกถึงภาพนั้น....อร่อยสิ เล่นป้อนกันซะขนาดนั้น
“ฮะ เอ่อ...ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว...พี่เข้าไปซ้อมต่อเถอะฮะ ขอบคุณมาก” น้องฐาเก๊กเสียงตัดบทนิ่มๆ จนอีกฝ่ายถึงกับเลิกคิ้วงงๆ แต่ก็ยิ้มตอบ
“เหรอ... งั้นพี่ไปนะ แล้วเจอกัน” บอกก่อนจะส่งยิ้มโปรยเสน่ห์มาให้ หนูยิ้มบางๆส่งให้จนพี่เขาหันหลังไป จึงเปลี่ยนเป็นหน้าโศก ฮือ....จะได้เจอกันอีกได้ยังไง ในเมื่อหนูตัดสินแล้วว่า จะหลีกทาง....ฮือๆๆๆ
ความจริงเพราะมัวแต่เศร้าเรื่องพี่ชลทำให้หนูลืมเรื่องไอ้โรจน์ไปซะสนิท แต่บังเอิญตอนที่ใกล้จะหมดช่วงพักกลางวันบังเอิญเห็นมันกับมิ่งเดินออกมาจากหลังตึกเรียนเก่าที่ตอนนี้กั้นพื้นที่ปิดปรับปรุงอยู่ น้องฐาสาวเท้าเข้าไปหามันอย่างรวดเร็ว (แอบลืมมาปวดขาอยู่) ทันทีที่ยืนขวางหน้ามันก็หันมามองด้วยสายตาหาเรื่อง
“เอ่อ.... ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิโรจน์”
“คุยเชี่ยอะไร” แหม จะพูดดีๆ กว่านี้ไม่ได้หรือไงเนี่ย....
“เอ่อ...คือ...คือ....” หนูหันไปมองมิ่งด้วยสายตาแสดงความขอร้อง และเหมือนอีกฝ่ายจะไม่โง่
“เอ่อ... อาจจะมีเรื่องส่วนตัวต้องคุยกัน กูไปก่อนนะ” มิ่งบอกโรจน์แล้วเดินเลี่ยงไปโดยไม่รอ
“อ้าวเฮ้ย....”ไอ้โรจน์ร้องพลางมองตามเหมือนไม่พอใจ แล้วหันมาเขม่นใส่หนูอีกครั้ง “มีอะไรก็พูดมา...”
“เอ่อ....คืออยากจะมาเคลียร์อะไรนิดนึงเรื่อง..... เรื่อง.....” โอ๊ย...พอเจอหน้าแล้วทำไมมันพูดยากจังเลยก็ไม่รู้ ยิ่งอีกฝ่ายส่งสายตากดดันมายิ่งแน่เข้าไปใหญ่ ครั้นแล้วก่อนจะพูดธุระปะปังก็ดันได้กลิ่นไม่พึงประสงค์เสียก่อน
“อ๊ะ...นี่สูบบุหรี่มาเหรอ?” ความสอดรู้เป็นสมบัติส่วนตัวค่ะ
“รู้ได้ไง?” มันเงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าดุๆ
“ได้กลิ่นน่ะ มันคงติดเสื้อมา สูบบุหรี่ในโรงเรียนแบบนี้จะดีเหรอ ถ้าอาจารย์ฝ่ายปกครองจับได้ขึ้นมา แย่แน่เลย”
“ก็ถ้าไม่มีตุ๊ดปากสว่างคาบข่าวไปบอก เขาจะรู้ได้ยังไงอ่ะ” ผีเจาะปากมาพูดหรือไงคะเนี่ย? คนอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี เมื่อไรจะเลิกกวนตี... เอ๊ยเลิกกวนประสาทสักทีก็ไม่รู้ เริ่มจะหนักข้อขึ้นมาทุกวันเล้วนะเนี่ย หนูถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบอก
“โรจน์อย่าเพิ่งไปไหนนะ เดี๋ยวมา” หนูบอกก่อนจะรีบเดินกลับมาที่ห้องเรียนหยิบน้ำหอมแบบลูกกลิ้งที่พกติดกระเป๋านักเรียนใส่กระเป๋ากางเกงแล้ววิ่งกลับไปหาไอ้โรจน์ซึ่งเดินตามมาเกือบถึงตึกเรียนแล้ว
“อ้าว บอกว่าให้รอก่อนไง เดินมาทำไมเนี่ย”
“ก็มันจะหมดพักแล้ว” มันเถียงกลับมา หนูถอนใจเบาๆ ล้วงกระเปากางเกงดึงน้ำหอมออกมา
“มึงจะทำอะไรอ่ะ?” หมั่นไส้....โวยวายซะยังกับจะถูกเชือดกะอีแค่เห็นหนูแต้มน้ำหอมไปที่แอ่งชีพจรบริเวณคอมัน
“ก็จะช่วยลบกลิ่นบุหรี่ไง” หนูตอบใช้ช่วงที่เผลอแต้มน้ำหอมที่เสื้อมันนิดหน่อย
“เชี่ยเอ๊ย... โคตรฉุนเลย” มันบ่นพลางกดจมูกกันกลิ่น จนหนูอดขำไม่ได้ ค่อยๆ ยื่นหน้าไปสูดกลิ่นตัวมันใกล้ๆ จนหัวแทบจะชนคางมัน
“ฟืด.... แค่นี้ก็ไม่ได้กลิ่นบุหรี่แล้ว” หนูบอกมันแล้วยิ้มให้ มันก้มลงมามองหน้าหนูนิ่งเหมือนจะอึ้งๆ กับอะไรบางอย่างจนต้องเสหลบตาไป ถ้าหนูหลงตัวเองกว่านี้อีกนิดคงคิดว่ามันเขินไปแล้ว แต่คงไม่หรอก หนูว่ามันคงรำคาญมากกว่า
ช่วงเวลาโรแมนติกของเราถูกคั่นด้วยเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น ทำให้ท้ายที่สุดหนูก็ลืมเรื่องที่ตั้งใจจะคุยกับมันเสียสนิทและกลับมาเรียนท่ามกลางสายตาแปลกๆ จากหลายคน เมื่อตอนหมดคาบแรกแล้วอาจารย์วิชาต่อมายังไม่เข้าสอน โอ๋มันรีบมาลากหนูไปคุยหลังห้องทันที
“เบาๆ ก็ได้ มีอะไรนักหนา” หนูโวยวาย สะบัดมือออกจากการเกาะกุมแล้วลูบป้อยๆ
“นี่แกไปสารภาพไอ้โรจน์มาเหรอ?”
“หา?” หนูร้องอย่างตกใจ “เอาที่ไหนมาพูด”
ปาล์มกับออยเดินมาร่วมวงสนทนาด้วย
“เห็นไอ้มิ่งมันบอกว่า แกขอเวลาส่วนตัวคุยกับไอ้โรจน์ มันก็เลยเดาว่า แกคงจะไปสารภาพรักมันอ่ะ” ปาล์มไขข้อข้องใจ ทำให้หนูตาโตอย่างตกใจทันที
“ไม่ใช่สักหน่อย พวกแกเชื่อได้ไง ฉันก็บอกอยู่ชัดๆก่อนจะไปแล้วนี่ว่าจะไปคุยเรื่องอะไร”
“ไอ้ก่อนไปอ่ะชัด แต่ตอนกลับมานี่สิ ชักไม่แน่ใจ” ออยทำหน้าเครียดใส่เมื่อพูดจบประโยค
“นั่นสิ พวกแกคงไม่ได้ ...ไปเอ่อ... อะจึ๊กๆ กันมาหรอกนะ”
“บ้าดิ คิดได้ไงเนี่ย”
“ก็พวกแกเข้าห้องเรียนมาพร้อมกัน แถมฉันยังได้กลิ่นน้ำหอมของแกจากตัวไอ้โรจน์อีกอ่ะ ฉุนแบบนี้ ต่อให้ไม่ใช่เพื่อนสนิทกัน ถ้าเจอกันทุกวันก็ต้องจำได้หลักฐานมัดตัวหนักขนาดนี้ สู้คดีอีกยาวอ่ะ” ออยอธิบายซะหนูอยากจะร้องไห้ให้หนัก มองคนนั้นคนนี้ทีอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครช่วยอะไรได้นอกจากบอกให้ทำใจ
นี่มันอะไรกันเนี่ย.... นอกจากไม่ได้เคลียร์ให้รู้เรื่อง ยังสร้างข่าวลือให้หนักขึ้นอีก อยากจะบ้าตาย... แง้ๆ
และแล้วก็ถึงวันงานกีฬาสี น้องฐาผู้น่ารักก็รับหน้าที่แต่งแฟนซีเข้าร่วมเดินขบวนด้วย
ทายสิว่าแต่งเป็นอะไร สงสัยจะทายไม่ถูก เฉลยเลยแล้วกัน แต่งเลียนแบบเลดี้กาก้า กลายเป็นเลดี้ ฐา- ฐา ไป
แน่นอนว่าออกมาต้องสวยสุดๆ อยู่แล้ว ระดับแก๊งนางฟ้าที่เริ่ดที่สุดในโรงเรียนแต่งหน้าให้ทั้งที (อันนี้พวกเราคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่าไม่รู้นะคะ) เดินขบวนเสร็จเข้าสู่พิธีการเปิดงาน นักกีฬาก็แยกย้ายกลับไปยังแสตนด์เชียร์ของสีตัวเอง
“คิดถูกแล้วล่ะที่ไม่เป็นหลีดอ่ะ ขนาดแค่เดินขบวนแป๊บเดียว แดดยังเผาซะผิวจะไหม้ ถ้าต้องไปเต้นแร้งเต้นกากลางแดดอย่างนั้นทั้งวันล่ะก็ตายแย่เลย” หนูแอบบ่นเบาๆ กับเพื่อนๆ ที่เดินมาด้วยกัน
“เห็นไหม กูบอกแล้ว เชื่อกูไม่ผิดหวังหรอกมึง” อีโอ๋เชิดหน้ารับคำชมซะหน้าบานเป็นกระด้ง
“ย่ะ ไหนแกเอาอุปกรณ์มาให้ฉันดูซิ มีอะไรบ้าง” หนูบอกโอ๋ซึ่งรับหน้าที่ทำอุปกรณ์เชียร์กับอีปาล์ม ในขณะที่หนูรับเรื่องเดินพาเหรดไปทำ
“แอ่นแอ๊น.... แผ่นซีดี แล้วก็มือกระดาษแล้วก็.....” ง่ายๆ ตามสติปัญญาค่ะ
“เอามาทำอะไรอ่ะซีดี?” หนูถามอย่างสงสัย
“โธ่อีโง่ ก็เอามาโบกไง ซีดีเวลามันสะท้อนแสงแดดมันก็จะระยิบระยับเข้าตากรรมการ”
“อ๋อเหรอ.... เอาเถอะเดี๋ยวฉันช่วยแจกแล้วกัน”
“เออดี ว่าแต่มึงจะไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เอาวิกบ๊องๆ นั่นออกเหรอ?”
“ไม่อ่ะ สวยดีออก ถึงจะแปลกไปหน่อย แต่ก็เหมือนผู้หญิงดีนะ แกไม่ดีใจเหรอ ที่สีเราจะมีดารามาร่วมเชียร์ด้วยไง”
“เหอะๆ” โอ๋หัวเราะแห้งๆ ทำหน้าประหลาด แต่หนูทำไม่รู้ไม่ชี้ นานๆ ทีขอบ้าให้หลุดโลกสักวันเถอะ
นอกจากแจกของ ร้องเพลงเชียร์ แล้วก็ยืนสวยเป็นมาสคอตให้สีตัวเองแล้ว น้องฐาผู้มีความงามเป็นเลิศและน้ำใจงามยิ่งกว่าใครก็ยังต้องเป็นเบ๊คอยเสิร์ฟน้ำให้นักกีฬาอีกต่างหาก และบังเอิญเหลือเกินที่ระหว่างเดินเสิร์ฟน้ำวนรอบแสตนด์ก็เจอพี่ชลนั่งอยู่ตรงซุ้มหลังแสตนด์ด้วย หนูว่าจะเดินเลี่ยงแล้วนะ แต่พี่เขาดันหันมาเห็นหนูถือถาดน้ำอยู่เลยตะโกนเรียก
“เธอๆ ขอน้ำแก้วนึง” เธอไหนก็ไม่รู้นะ แต่บังเอิญมีหนูที่เดินเสิร์ฟน้ำอยู่คนเดียวซะด้วยสิ อยากจะร้องไห้... เลยจำต้องเดินไปหาพี่เขาที่นั่งหล่อรออยู่ คนอะไรก็ไม่รู้ นั่งก็หล่อ ยืนก็หล่อ โฮกฮากเบบี๋....
พี่ชลยื่นมือมือหยิบน้ำพร้อมเอ่ย
“ขอบใจ...อ้าว.....” มีอุทานใส่อีกต่างหาก “โทษทีนึกว่าเพื่อน แล้วทำไมเราถึงมาเสิร์ฟน้ำได้ล่ะ สวัสดิการนี่ม.หกเขาทำไม่ใช่เหรอ?” แหม... พี่คะ ชะนีห้องพี่ทำอะไรเป็นมั่งล่ะ อะไรๆ ก็ขอแรงม.ห้าทำแทนหมด ตั้งแต่อุปกรณ์เชียร์ แฟนซี แม้แต่ เชียร์ลีด หรือซ้อมร้องเพลงยังมาขอแรงน้องม.ห้าช่วยเลย ไอ้สวัสดิการเนี่ยเขาก็รับไปแกนๆ เท่านั้นล่ะค่ะ หาซื้อน้ำซื้อขนมลูกอมมากองๆ พอถึงวันจริงก็วานม.ห้าช่วยเสิร์ฟอีก....
“เอ่อ...พอดีหนูว่างๆ น่ะค่ะ กีฬาก็ไม่ได้แข่งก็เลยมาช่วยพวกพี่ๆ เขาอ่ะค่ะ” ตอบแบบนี้เหมือนน้องฐาใจงามที่สุดในสามโลกเลยนะคะ
“อ๋อ.... ครับ แต่น้องฐาใส่ชุดแบบนี้ก็น่ารักดีนะ” กรี๊ดดดดด ชมว่าน่ารักด้วย อย่ายิ้มนะยะ...ไม่งั้นหุบไม่ได้แน่เลย
“ขอบคุณค่ะ” หนูตอบแล้วพลิกตัวเดินตัวลอยๆ ออกมา
แอร๋ยยยยยยยย มัวแต่ตกตะลึงในความหล่อ ลืมแอ๊บซะสนิท หลุดพูดค่ะ เต็มปากเต็มคำเลยอ่ะ
แต่ช่างเถอะ แต่งตัวแต่งหน้าเต็มยศซะขนาดนี้ ใครที่ไหนไม่รู้ว่าเป็นกะเทยก็โง่เต็มทนแล้วล่ะ
สวยอยู่ได้ครึ่งวัน ตอนบ่ายๆ ก็เริ่มจะไม่ไหว เพราะชุดที่ใส่เป็นสีดำนำความร้อนสุดชีวิต หนูก็เลยตัดสินใจจะไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดกีฬาสีเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขา ก็เลยขึ้นไปเอาชุดในห้องโฮมรูม แต่แล้วก็ต้องต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเปิดประตูห้องเรียนแล้วดันไปป๊ะกับภาพบัดสีบัดเถลิงเข้าเต็มๆ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งกำลังจะเล่นหนังสดให้ดูอยู่รอมร่อ ....
บ้าจริง.... ถ้าจะมาทำอะไรแบบนี้...ทำไมไม่ล็อกประตูให้มันเรียบร้อยเล่า!!
“กรี๊ด......” เสียงหวีดอย่างตกใจของคนที่อยู่ในสภาพเกือบจะเปลือยในห้องทำให้หนูตกใจตาค้างแล้วหันกลับทันทีอยากจะก้าวขาหนีไปแต่มันยังแข็งๆ จนก้าวไม่ออก จนกระทั่ง
พลั่ก...ชะนีน้อยผู้อาจหาญร่วมกิจการเมื่อครู่เบียดร่างหนูซึ่งยืนหันหลังขวางประตูอย่างแรงจนเจ็บไหล่ก่อนจะวิ่งหายไป โชคยังดีนะที่ใส่ชุดกีฬาเลยแต่งตัวเร็ว ถ้าชุดนักเรียนล่ะก็ กว่าจะติดกระดุมกว่าจะรูดซิบใส่เข็มขัด ... ไม่อยากเซด...
หมับ....วืด.... ร่างบอบบางของหนูถูกใครอีกคนรั้งให้หันไปหา....
มัวแต่สนใจสาวน้อยเมื่อครู่จนลืมไปว่า ในห้องยังเหลือไอ้บ้ากามอีกหนึ่งคนซึ่งตอนนี้มันจ้องหน้าหนูด้วยใบหน้าดุดันของไอ้หมาบ้าตัวเดิมที่อาการกำลังกำเริบ นึกอยากจะกัดใครต่อใครไปทั่ว
ทำไมน้องฐาซวยอย่างนี้ เจอใครก็ไม่มาเจอ...ดันมาเจอ.... ไอ้โรจน์ เจ้าเก่า....
อย่าเพิ่งกัดหนูนะ หนูยังไม่ได้ฉีดยารอบสะดือเลยอ่ะ .... ฮือ....
“นี่มึงชอบกูขนาดนี้เลยเหรอ” เสียงไอ้โรจน์ตะคอกมาอย่างโมโห
“หา? ชอบเหรอ? เอาที่ไหนมาพูด...ระ...เราเปล่านะ” หนูรีบปฏิเสธทันควันโบกมือไปมาจนข้อมือแทบเคล็ด
“มึงไม่ต้องมาโกหกกู ที่จริงแล้วมึงชอบกูใช่ไหมมึงถึงได้ทำทุกทางเพื่อขัดขวางไม่ให้กูกับจอย....ได้กัน” บ้าสิ ขนาดชื่อยัยนั่นหนูยังนึกไม่ออกเลยถ้ามันไม่พูดขึ้นมา
“ไม่ใช่นะ เราไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ เราแค่มาเอาชุดเท่านั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าโรจน์กับเขาจะมา...กันที่นี่เล่า” รัวน้ำไหลไฟมอด
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ถ้ามึงไม่ได้ชอบกู มึงจะตามใจ เชื่อฟังกูขนาดนี้เหรอ? ชอบมายุ่งวุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการตามดูแล แล้วนี่พอกูไปชอบผู้หญิงมึงก็ยังอิจฉาเขา ตามมารังควาญอีก”
โรจน์เอ๊ย... จะหลงตัวเองไปไหนคะ?
หลายอย่างที่ทำไปก็เพราะมันชอบขู่ไม่ก็เหตุการณ์ไป และที่ทำอะไรลงไปทุกอย่างก็ไม่ได้หวังอะไรเลย
แต่นี่มันกลับเข้าใจผิดไปว่าหนูชอบมัน แล้วก็ขัดขวางไม่ให้มันจู๋จี้กับยัยจอยนั่น อะไรน้องฐาจะซวยได้ขนาดนี้คะ?
เพลงพี่เบิร์ดลอยเข้ามาในหัวทันที....
♪อย่าทำอย่างนี้ไม่ว่ากับใคร....เข้าใจไหม
ถ้าไม่รักไม่ต้องไปทำแบบนี้ให้ใคร
อย่าทำอย่างนี้เพราะเขาจะมองว่าเธอน่ะใจร้าย
ที่ทำเหมือนเธอให้ใจ แต่มันก็ไม่จริง!!
ไอ้โรจน์เอื้อมมือไปล็อกประตู มาล็อกตอนนี้ไม่ช้าไปหน่อยเหรอ....
หนูมองตามเหมือนคนจิตหลุด นี่อย่าบอกนะว่าจะปิดประตูเตะกะเทยไม่ให้ใครมาช่วยได้ ฮือ.... แง้ ไม่เอาน้า หนูกลัว...
“ถอดเสื้อผ้าสิ” แว้ก.... หูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ยหนู
“หา.... โรจน์ว่าไงนะ” มองมันด้วยตาโตเท่าไข่ห่าน
“หนูแตกหรือไง กูบอกให้ถอดเสื้อ”
“ถอดทำไมอ่ะ” ทำหน้าแบ๊วถามเหมือนเด็กไร้เดียงสา
“ถามโง่ๆ.... ก็มึงลงทุนทำทุกอย่างเพราะอยากได้กูเป็นผัวนักไม่ใช่เหรอ หนูก็จะสนองให้ไง ”
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปกันใหญ่แล้ว
“มะ ไม่...ชะ” หนูรีบยกมือเตรียมจะโบกขณะที่ไอ้โรจน์มันไม่ยอมฟังห่ — อะไรเลย วางมือโตที่ข้างศีรษะหนูแล้วก้มหัวลงมา...... KISSSSSSSSS
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
My first kiss!!!
ทำไมต้องมาสูญเสียไปในสถานการณ์แบบนี้แล้วก็..... กับคนแบบนี้ด้วย!!!!
จำไว้นะคะ.....
♪ อย่าทำอย่างนี้ ไม่ว่ากับใคร....เข้าใจไหม
ถ้าไม่รักไม่ต้องไปทำแบบนี้ให้ใคร
อย่าทำอย่างนี้.......ไม่งั้นจะโดนเขาทำร้ายยยยยยยยยยย
เพราะคิดว่าเธอให้ใจ และยอมให้เปิดซิง!!
...................................................................................
จบเหอะ เพลงเริ่มเพี้ยนแล้วอ่ะ ฮาๆ
สุขสันต์วันลอยกระทง (ย้อนหลังนะคะ)
และขอเป็นกำลังใจให้ผู้ประสบภัยทุกท่าน สู้ๆ นะคะ (เฮ้อ...)
ปล. เสาร์อาทิตย์ช่องเจ็ด อย่าลืมดูกันย์- กิ๊งนะคะ (ฮา) ล้อเล่นนะ แค่ดีใจที่ จางกึนซอกกับแจอุคมาลงจอซะที
สองคนนี้เป็นอิมเมจกันย์กับกิ๊ง แต่ความจริง กึนซอกเตี้ยกว่านิดนึงก็จริงแต่ไหล่กว้างกว่าแจอุกอีก ....!!
แต่ซอกจ๋า หน้าหวานมากกกกกกก น่ารักน่ากอดมาก
เห็นซีรี่ย์เรื่องนี้แล้วคิดถึงกันย์กิ๊งมากมายยยย อร๊ายยยยยย
(พอเหอะ เพ้อแล้ว.....เพลียเหลือเกิน......)
-
สถานที่ไม่อำนวยเลย :L2:
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เอิ่ม รู้สึกว่าอะไรๆมันจะเลยเถิดไปไกลมากกกกกก เหมือนตกกระไดพลอยโจนเลยอ่ะแบบนี้
ไม่ฟังห่าอะไรเลยจริงๆ คนไรคิดเองเออเองได้เป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ เหอๆ
:z3:
-
5555 ทำไมไอโรจน์มันคิดเองเออเองอย่างงี้ละ ที่ฐามันทำเพราะโดนมันบังคับไม่ใช่หร๊ออออ
เข้าข้างตัวเอง สวดๆๆๆเลย สุดท้ายน้องฐาผู้น่าสงสาน ก้อโดนซั่มซะแล้ว เฮ้อออออ
มาต่อเร็วๆๆน๊าาาา ^^
-
พูดได้คำเดียว ซวยจริงๆเลยน้องฐา :laugh:
:L2: :L2:
-
น้องฐา~ เสียซิงซะแล้ว อรึ๊ยยยยยส์>..<
-
ซวยชัดๆ ได้สามีโดยไม่ตั้งใจ
-
แหมๆ. เลขสวยจังนะ. ที่วันที่. ทั้งเลขหน้าเลย
ขำน้องฐาอ่ะ. คนอะไร ตลกได้อีก
อต่ถ้าเราเป็นน้องฐานะ. คงเพลียอ่ะ. ประมาณว่า"ชีวิตกู ... แม่ง "
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้องฐาเตะผ่าหมากมันเลย ไม่ได้ชอบจะยอมง่ายๆได้ไง
-
โรจน์แมร่งไม่ฟังน้องฐาเลยอ่ะ
จะบ้ารึไง น้องฐาเค้าไม่ชอบนาย
หรอกน่า เพราะเค้าต้องคู่กะพี่โต้ง
-
:m29:
เออะ สรุปแล้วปั๋วคนแรกนี่หนูได้มาแบบไม่ได้ตั้งใจเหรอลูก
ตายๆๆ แล้วไอ้ที่เพ้ออยากระเหยเป็นไอแล้วตกมาเป็นฝน เกาะผมพี่เค้ากลับบ้านเนี่ย
ฝนหรือเหาอ่ะยะ555
ปล. เสาร์อาทิตย์เปิดรอตั้งแต่พิกุลทองแล้วค่า555
คนนั้นชื่อแจอุคเหรอ ไม่เคยรู้ชื่อหรอกแต่กรี๊ดมาก เรียกพี่วาฟเฟิลตลอด(ที่ทำวาฟเฟิลเรื่องคอฟฟี่ปริ๊นซ์อ่ะ)
อะไรนะคนนี้เป็นกันย์เหรอ! ไม่นะพี่วาฟเฟิลต้องรับซิ ไม่รุกๆ ไม่ได้ๆ
-
เอ๊ะ! ยังไง
:z3: :z3: :z3:
-
น้องฐาทำอะไรแล้วมันตรงข้ามหมดเลยยยย น่าสงสารจริงๆ (อย่าบอกว่าเสีย first kiss แล้วเสียอย่างอื่นด้วยนะ ><)
-
โถ่ๆ ไม่น่าเลยน้องฐาา
-
กรี๊ดดดด น้องฐาเสียตัววววว :impress2:
-
เสียสาวแล้ววววว
ว๊ายยยย
-
โถๆๆน้องฐา :กอด1:
ไอ่โรจน์ก็คิดไปได้นะว่าเขามาขัดขวางทุกที - -
-
น้องฐาจะโดนรังแกแล้ว..อย่าน้า..อย่ามารักเค้าตอนเข้าใจผิดแบบนี้ ม่ายอาวววว
ให้เค้าเข้าใจกันก่อน ค่อยป่ำปั๊มกันนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ชักชอบไอ้โรจน์ซะแล้วสิ อิอิ
-
น่ารักดีนะ
แต่ว่าทำไมน้องฐาดูโง่เกินละ โง่แบบแปลกๆ
อิโรจน์นี่ยังไง
-
ตอนนี้ น้องฐา กับโรจน์
อืมๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ขอตอนหน้าด่วนคะ
เอ่อ ไม่รู้ว่า โรจน์จะหลงตัวเองมากไปไหมอ่ะ คือเค้าไม่ได้คิดอะไ่รด้วยซะหน่อย 555
แต่ก็อย่างว่า แหละ ทำให้เค้าแต่ละอย่างมันสื่อ ซะ
ยิ่งน้อง ฐาคนสวย เป็นสาวงามอีก ก็ยิ่งน่าคิดไปใหญ่
-
:call: :call:
-
ตอนที่ 9
ฮือ....เจ็บ...
ฮะ? อะไรนะ เปล่าๆ ไม่ได้เจ็บก้นค่ะ เจ็บหัวต่างหากอ่ะ คิดกันไปถึงไหนเนี่ย?
ถึงจะอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแต่ท้ายที่สุด ความไร้เดียงสาก็ทำให้หนูรอดพ้นจากการถูกกระทำชำเรามาได้หวุดหวิด เพราะหลังจากที่ไอ้บ้ากามมันเริ่ม......
ลวนลามหนู.......
แล้วมันก็.....
ปลดกางเกง แล้วก็......
อร๊าย...เขิน
อะไรนะเลิกเขินแล้วเล่าต่อสักทีเหรอ? แหม อะไรอ่ะ ใจร้อนชะมัด
ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ หนูก็ได้มีโอกาสบ๊วบของจริงเท่านั้นเอง ซึ่งทำให้รับรู้ว่ามันไม่ได้กรอบแบบแตงไม่ได้หักกันได้ง่ายๆ แต่สิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นคือ พอส่วนนั้นโดนฟันแล้วมันเจ็บด้วย... ฮือ.... ขนาดหนูตั้งใจสุดชีวิตแล้วนะเนี่ย เพราะโคตรๆ กลัวถูกฆ่า ขืนทำให้น้องชายไอ้หมาบ้าเป็นรอยขีดข่วนต้องแย่แน่ๆ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่รอด...ความอ่อนด้อยประสบการณ์ของหนูก็เลยเป็นเหตุให้ไอ้โรจน์มันเจ็บ.....กลางตัว แล้วมันก็เลยหันมาตบกะโหลกหนูเป็นการตอบแทนจนหน้าคะมำไปกับพื้นห้องยังกับอีเย็นโดนคุณหลวงตบตอนถูกเข้าใจผิดว่ามีชู้อะไรอย่างนั้นเลย จากนั้นมันก็หมดอารมณ์ทางเพศ สวมเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสีย
ว้า.....เสียดายจัง.... อุ๊ย ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าโล่งใจต่างหากล่ะ....
ตอนหลังน้องฐาเป็นลูกค้าประจำของเซเว่นอีเลฟเว่นแล้วค่ะ ถ้ามีโอกาสจะต้องซื้อบิ๊กชีสไบท์ หรือไม่ก็ฟุตลองชีส แบบไม่หั่นนะคะกลับบ้านมาฝึกแทนแตงกวาทุกที เพราะจากเหตุการณ์ล่มปากอ่าว ไม่สิ ล่มคาปากกะเทยนี่ล่ะ ก็ทำให้หนูสูญเสียความมั่นใจไปอีกหลายขุม ถึงจะดีใจที่ไม่ต้องเสียความบริสุทธ์ไปด้วยเหตุการณ์นี้ แต่ก็อดเศร้าไม่ได้อยู่ดี ก็ไอ้โรจน์มันยิ่งว่าหนูอ่อนอย่างนั้นอย่างนี้ หนูรึอุตส่าห์ฝึกวิทยายุทธบ๊วบแตงมาจนชำนาญ แค่ห่างหายเลิกหมกมุ่นเพราะมัวแต่สนใจเรื่องกีฬาสี จนไม่ได้ซ้อมแป๊บเดียว ทำไมกลายเป็นอย่างนี้ได้ก็ไม่รู้ อับอายขายขี้หน้าไม่กล้าสบตาไอ้โรจน์เลยสักวัน หมดกันอนาคตสาวมั่น เซ็กซี่ สุดฮอต .... หรือหนูจะต้องขึ้นคานจริงๆ เนี่ย
แง้..... ร่ำไห้คาไส้กรอก
ชีวิตน้องฐามันรันทดอดสูเสียยิ่งนัก
ด้วยความอับอายดังที่ว่ามา ประกอบกับกลัวว่าถ้าบอกเพื่อนๆ ไปแล้วพวกนั้นจะพากันกระหน่ำซ้ำเติมไม่ได้ผุดได้เกิด น้องฐาก็เลยต้องเก็บเรื่องน่าอายนั้นไว้กับตัวไม่กล้าบอกใคร รวมทั้งพยายามอย่างยิ่งที่จะหลบหน้าไอ้โรจน์ด้วยทั้งๆ ที่สุดแสนจะยากเย็นก็เราดันนั่งข้างๆ กันทุกวันนี่นา แต่ก็ดีตรงที่ว่าปกติเราจะไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว ส่วนไอ้โรจน์มันก็ไปตามเอาอกเอาใจจอยเด็กมันตามเดิม
xxxxxxxxxxxxxxx
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตที่เย็นวันหนึ่งตอนที่กำลังรอไส้กรอกที่เซเว่น ดันได้เจอพี่ชล
สุดหล่อค่ะ หมดกีฬาสีแล้วก็เลยไม่ได้เจอพี่เขามาหลายวัน ยังหล่อเหมือนเดิมเลย แล้วก็ใจดีมากด้วย นึกยังไงก็ไม่รู้พี่เขาถึงชวนหนูไปกินไอติม มายก๊อด.... ปฏิเสธก็บ้าเต็มทนแล้วอ่ะ
ระหว่างที่นั่งกินไอติมอยู่นั้น หนูก็เฝ้าแต่ถามตัวเองว่า ทำแบบนี้ดีแล้วเหรอ ถูกแล้วเหรอ หนูคิดจะตัดใจไปแล้ว แต่ก็กลับทำไม่ได้สักที ยิ่งได้มานั่งอยู่ตรงนี้ก็ยิ่งไม่อยากจะลุกหนีไปไหน สตอร์เบอร์รี่ซันเดอร่อยดี แต่สิ่งที่เรียกร้องความสนใจมากกว่านั้นคือผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า พี่ชลเป็นคนผิวขาว นิ้วเรียวยาวดูน่ามองดี เสียงพูดก็นุ่มนวล แถมยังใจดีอีกต่างหาก แล้วทำไม... ต้องมาเป็นคนๆ เดียวกับที่เพื่อนหนูชอบด้วยล่ะ สวรรค์ช่างโหดร้ายกับกะเทยตัวน้อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด กระซิกๆ
จบการเดทลงด้วยรอยยิ้มหวานของพี่ชล กับยิ้มเศร้าๆ ของหนูหลังจากจ่ายค่าไอติมแล้วพี่ชลก็ขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีธุระ หนูยืนมองพี่ชลขับรถห่างออกไปเตรียมตัวจะโบกวินกลับบ้าน บังเอิญพนักงานร้านไอศกรีมเปิดประตูออกมาแล้วยื่นแฟลชไดรฟ์ให้บอกว่าเก็บได้ที่โต๊ะของหนู แสดงว่าคงเป็นของพี่ชลแน่ๆ เลย
เบอร์ที่ออยให้ไว้เมื่อนานมาแล้ว ที่หนูไม่กล้าโทร คราวนี้ก็ได้ใช้กับเขาเสียที หนูโทรไปถามเรื่องแฟลชไดรฟ์ และพี่ชลก็ตอบรับว่าของพี่เขาหายพอดี ใจจริงหนูก็อยากจะเอาไปคืนให้เร็วๆ แต่หนูกลัวเพื่อนๆ จะซักไซ้ไล่เลียง ถ้าเรื่องที่ไปกินไอติมกับพี่ชลแตกขึ้นมา หนูจะมองหน้าออยยังไง หนูก็เลยบอกว่าจะเอาของไปคืนให้ตอนเลิกเรียน พี่ชลก็เลยนัดเจอที่โรงยิม
เย็นวันนั้นหนูก็ไปหาพี่ชลตามที่นัดไว้ เนื่องจากกีฬาสีจบลงไปแล้ว หลังเลิกเรียนจึงไม่คึกคักอย่างแต่ก่อนที่ยังพอมีคนมาซ้อมกีฬาบ้าง แต่วันนี้กลับเงียบกริบ หนูคืนแฟลชไดรฟ์พี่ชลไป แต่พี่เขาก็เอาแต่ยิ้มแล้วส่งคืนมาให้
“น้องฐาเก็บไว้เถอะครับ มันคงไม่จำเป็นสำหรับพี่แล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็มันไม่ใช่ของพี่นี่นา” พี่เขาตอบกลั้วหัวเราะ ทำเราหนูงงเต้ก
“แล้วทำไมตอนที่หนูโทรไปถามพี่ต้องตอบว่าใช่ด้วยล่ะ”
“ก็พี่จะได้เจอน้องอีกไง” เจอไม้นี้ก็อึ้งสิคะ หมายความว่ายังไง งงไปหมดแล้วอ่ะ ยิ่งพี่ชลเลื่อนมือมาจับมือหนูยิ่งแล้วใหญ่ หัวใจเต้นโครมครามไม่ยอมหยุด หัวใจจะวายแล้วทำไงดี หนูต้องรีบดึงมือออกแล้วเอาไปลูบท้ายทอยแก้เขิน
“เอ่อ... ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” หนูรีบตัดบทหลบฉาก
“จะรีบไปไหนล่ะ อยู่คุยกันอีกแป๊บนึงไม่ได้เหรอไง?”
“เอ่อ... คือผม....” หนูทำท่าลำบากใจมากๆ ออกไป ถ้าไม่มีออยล่ะก็ มันจะเป็นข้อเสนอที่ยอดเยี่ยมที่สุด อะไรจะแจ๊กพอตขนาดนี้อีก ไม่มีแล้ว...
“อือ...เข้าใจแล้ว ไม่อยากคุย...” พี่ชลว่า ด้วยน้ำเสียงเศร้าจนหนูแอบรู้สึกผิดเล็ก “จะกลับก็ได้ แต่ก่อนกลับ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหมครับ”
“อะไรเหรอครับ?” หนูถามกล้าๆ กลัวๆ กลัวจะโดนขออะไรแปลกๆ
“ระหว่างที่รอน้องมาที่นี่พี่เบื่อๆ ก็เลยเสิร์ฟลูกฆ่าเวลา ขอแรงน้องช่วยพี่เก็บลูกบอลหน่อยได้ไหมครับ”
เฮ้อ... โล่งอก นึกว่าจะขออะไร
“ได้สิครับ” หนูตอบฉะฉานพร้อมยิ้มกว้าง ช่วยพี่ชลเก็บลูกบอลลงตระกร้าแล้วช่วยกันเข็นเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ และแล้ว...ก็เพิ่งจะรู้ว่า เจตนาที่แท้จริงไม่ได้อยู่ตรงนั้น พอเราสองคนเข้ามาอยู่ห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาสองต่อสอง พี่ชลที่เดิมตามหลังเข้ามาก็กดล็อคทันที
เสียงล็อคประตูมันดังจนหนูแทบสะดุ้ง หันไปมองหน้าพี่ชลพลางกลืนน้ำลาย ไม่กล้าจะถา คำถามโง่ๆ ออกไปอีก ตอนนี้ทำไมฉลาดขึ้นมาก็ไม่รู้ว่า มันต้องเป็นแผนแน่ๆ เลย ทำไมไม่คิดให้ได้ก่อนหน้านี้?
“พี่รู้นะว่าน้องก็คงใจตรงกับพี่... พี่ก็ไม่รู้นะว่าน้องกำลังกลัวอะไรอยู่ แต่...อยากให้รู้ว่าบางอย่างอาจจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด” มายก๊อด เสียงทุ้มนุ่มลึกที่เอ่ยวาจากล่อมช่างไพเราะน่าฟัง ร่างกำยำที่เยื้องย่างเข้ามานั้นช่างทรงเสน่ห์น่าหลงใหล ชวนปล่อยกายปล่อยใจให้เหลือเกิน
ไม่นานนักร่างของพี่ชลก็มายืนอยู่ตรงหน้าโอ๊ย ... ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งหล่อ น่าเสียตัวให้มากมาย ....
อ่ะเดี๋ยวสิ แล้วออยล่ะ ....
ความคิดนั้นเด้งขึ้นมาขัดขวางความสุขสุดยอด? ทำให้หนูต้องรวบรวมพลังอันน้อยนิดผลักพี่ชลออกไปอย่างฝืนใจเต็มทน
“อย่าครับ”
“ทำไมล่ะ”เป็นคำถามที่แฝงความแปลกใจระคนอยู่ หากแต่ร่างของเขากลับไปมิได้ล่าถอยออกไป ซ้ำยิ่งคุกคามยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ
บางครั้งถ้ามันบาปมันหวานเกินไป.... มนุษย์ทั่วไปก็ยากเกินกว่าหลีกเลี่ยงมันได้ .....
ปัง...ปัง...ปัง....
เสียงทุบประตูดังลั่นจนร่างของเรานั้นผละออกจากกันก่อนจะได้ “ทำบาป” อย่างจริงจัง
น้องฐาได้สติรีบรุดไปที่ประตูห้องเพื่อเปิดออกแล้วก็ตาโตมันทีเมื่อคนที่มาขัดจังหวะเป็นไอ้โรจน์เจ้าเก่า จะบอกว่าดวงสมพงศ์ หรือดวงกาลกินีต่อกันแน่นะแบบนี้
“มาทำอะไรกันในนี้สองคน” เสียงไอ้โรจน์เรียบๆ แต่เหมือนทะเลสงบก่อนพายุมายังไงก็ไม่รู้สิ
“ช่วยกันเก็บลูกบอล” พี่ชลตอบทำเสียงให้สงบลงอย่างยากลำบาก รู้เลยว่ากำลังอารมณ์ไม่ดี
“แล้วทำไมต้องล็อกห้องด้วยล่ะ” จะอยากรู้ไปทำเขืออะไรอ่ะคะแหม ซักจริงๆ
“ไม่ได้ล็อกซะหน่อย สงสัยลูกบิดมันจะไม่ค่อยดีมั้ง” นี่ก็แก้ตัวน้ำขุ่นๆ เลย
“งั้นเหรอครับ” ไอ้โรจน์พยักหน้ารับรู้แบบกวนๆ “เจอก็ดีแล้ว ออกมานี่ดิ๊ จะถามเรื่องการบ้านหน่อย”
มันหันมามองหน้าหนู ทำให้หนูงงเล็กน้อย ความตกใจยังคงอยู่จนได้แต่ยืนนิ่งจนไอ้โรจน์ต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาในห้องแล้วจับแขนหนูลากออกไปแทน
ไอ้โรจน์มันฉุดกระชากแขนหนูออกมา หนูพยายามจะขัดขืนแต่ก็ต้านไม่ไหว พอออกมานอกโรงยิมมันก็สะบัดแขนหนูอย่างแรงจนแอบเจ็บ ทำหน้าโหดเหมือนคนโกรธจัด ไม่รู้อะไรอีก... พายุจะเข้าอีกแล้วหรือไงนะเนี่ย..
“คิดว่าทำแบบนี้ ดีแล้วเหรอ?” มันตะคอกถามมาอีกครั้ง ไม่เคยเลยที่จะพูดกันดีๆ เจอกี่ทีๆ มีแต่โมโห ไม่รู้ว่ามันเป็นโรคประสาทหรือเปล่า อารมณ์ถึงได้รุนแรงตลอดแบบนี้
“หา?” งงสิคะ ไก่ตาแตกเป็นยังไงคะ น้องฐาตาใกล้แตกแล้วค่ะตอนนี้
“ก็ที่มึงทำเป็นหลบหน้ากูไง พอกูไม่สนก็หันไปเจ๊อะแจ๊ะกับคนอื่น คงคิดล่ะสิ ว่าจะทำให้กูหึงได้”
ตายแล้ว ไปไหนแล้วเนี่ย? กลับมาก๊อนนนนนน พอดีด้วยก็หาว่ายุ่งวุ่นวาย พอไม่สนใจก็หาว่าประชดเรียกร้องความสนใจ แล้วจะให้ทำยังไงเนี่ย งงไปหมดแล้ว
“แล้วไงอ่ะ ทำแบบนี้แล้วทำไมเหรอ?” ขี้เกียจจะเถียงแล้วนะ พูดไปก็ไม่เข้าใจ อยากจะคิดอะไรก็เชิญเลย
“ก็เสียเวลาเปล่า ใครจะมาสนใจตุ๊ดห่วยๆ อย่างมึง” ดูมันสิคะ สุดจะทน พอกันที ไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวอีกต่อไป ขอตอกกลับให้หายแค้นหน่อยเถอะ
“แน่ใจเหรอว่าไม่สำเร็จจริงๆ ถ้าอย่างนั้นทำไมโรจน์ถึงได้มาพูดกับเราอย่างนี้ล่ะ ถ้าไม่สนใจจริงๆ ก็คงไม่ลากเราออกมาแบบนี้หรอก หมูเขาจะหามไม่ว่าเอาคานเข้ามา....” แล้วหนูก็ยั้งปากไว้ ไอ้โรจน์จ้องหนูตาแทบถลน โกรธจนหนวดกระดิก แต่ก็แปลกที่ไม่เห็นมันจะลงมือทำร้ายร่างกายหนูอีกเหมือนที่หนูคาดการณ์ไว้ เพียงแต่เอากำปั้นทุบกำแพงโรงยิมให้หนูแอบตกใจเล่น จนหนูต้องแอบเอาตัวรอดด้วยการแหลสดเล่นละครเต็มๆ
“แหม... ถ้าไม่สนกันจริงๆ น่ะ ก็ไม่น่าจะขัดขวางกันแบบนี้เลยเลยนะ เราก็หลงดีใจนึกว่า...ที่แท้...ก็...” หนูหยุดพูดแล้วแสร้งทำตาโศก เหมือนตัวอิจฉาในละครที่ร้องไห้ตบตาพระเอก ทำให้มันหน้าเครียด พูดไม่ออก เห็นแล้วตลกยังไงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า สะใจเล็กๆ อ่ะที่ได้ป่วนมันบ้างสักเล็กน้อยก็ยังดี
หลังจากนั้น พี่ชลพยายามโทรหาหนูด้วยนะคะ แต่พอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์น่าเคลิ้มแบบนั้นหนูก็สำนึกรู้ผิดรู้ชอบ ก็เลยไม่ยอมรับสาย ถ้าพบเจอพี่ชลในโรงเรียนก็พยายามหลบหน้า เฮ้อ... ชีวิตมันเศร้า น้องฐาเศร้า....
สุดสัปดาห์ต่อมา ตอนออกไปกินข้าวมันไก่เจ้าอร่อย บังเอิญไปเจอไอ้โรจน์กับคุณแม่นั่งทานอยู่ก่อน แล้วคุณแม่แสนใจดีของไอ้โรจน์ก็เลยเรียกหนูเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะเพราะจำหน้าได้ว่าเป็นเพื่อน “สนิท”
“เอาอีกจานไหมหนู ทานเยอะๆ เดี๋ยวแม่เลี้ยงเอง” คุณแม่ใจดีมากๆ ค่ะ
“ไม่เป็นไรครับ” ใจจริงอยากจะขออีกจานแต่แค่นี้หนูก็เก๊กแมนจนเหงื่อแตกพลั่กๆ ขืนอยู่นานกว่านี้แล้วแต๋วแตกออกมาต่อหน้าคุณแม่ หนูได้โดนตีนไอ้โรจน์เป็นแน่แท้ ไม่เสี่ยงดีกว่า
“เหรอ? วันไหนว่างก็มาเที่ยวที่บ้านอีกนะ นอกจากมิ่งแล้ว โรจน์ไม่เคยพาเพื่อนมาเที่ยวบ้านหรอก นิสัยก็ขวางโลกแบบนี้ แม่นึกว่าจะไม่มีคนคบเสียอีก” คุณแม่พูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดีที่ได้นินทาลูก
“แม่อ่ะ” ไอ้โรจน์มีส่งเสียงปรามเบาๆ แต่คนข้างกายไม่สนใจ ทำให้หนูโคตรๆ จะขำ ไอ้โรจน์มันรักและกลัวแม่จริงๆ นะ นานๆ จะเห็นตอนมันหงอสักที บุญตามากๆ เลยอ่ะ
“เย็นนี้ไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ” ประโยคนี้ของไอ้โรจน์ทำเอาหนูเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เงยหน้าจากโต๊ะเรียนหันไปถาม
“ซื้ออะไรเหรอ?”
“ซื้อของขวัญ” แหม ขยายความซะเข้าใจเลยอ่ะ สงสัยมันจะเห็นสายตาระอานิดๆ มันจึงพูดต่อ “ซื้อของขวัญ ง้อผู้หญิงน่ะ งี่เง่าฉิบหาย ตอนแรกยังดีๆ อยู่เลย พอนึกจะโกรธก็โกรธ พอถามก็ไม่ตอบว่าเป็นอะไร เอาใจยากชะมัด” ไอ้โรจน์บ่นอย่างอารมณ์เสีย ฟังได้ใจความว่า ทะเลาะกับแฟนมาแล้วให้เราไปช่วยเลือกซื้อของเอาไปง้อนั่นเอง น้องฐาสุดแสนจะใจดีมีหรือจะขัด ตอนเย็นก็เลยออกไปเลือกซื้อของขวัญที่ร้านกิฟท์ชอป ไอ้โรจน์ก็บ้า ของแฟนตัวเองแท้ๆ ดันให้หนูมาช่วยเลือกให้ แถมบอกว่าให้เลือกของที่หนูชอบอีกต่างหาก หนูก็เลยเลือกกล่องดนตรีค่ะ สวยแล้วก็ไม่แพงด้วย
เราสองคนออกจากร้านมาเจอรถขายผลไม้พอดี หนูก็หันไปมองด้วยความอยากกิน ควักเงินออกมาจากกระเป๋า
สิบห้าบาท มายก๊อดดดด
“อยากกินเหรอ? อยากกินก็ซื้อดิ”
“เอ่อ เราต้องเก็บไว้จ่ายค่ารถสองแถวอ่ะ” หนูตอบกลับไปด้วยเสียงเศร้า
“งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง” อุ๊ย.... ทำไมใจดีจัง
“ขอบใจนะ” หนูตอบด้วยเสียงดีใจเว่อร์ แล้วเดินไปเกาะตู้ผลไม้ ใจจริงอยากกินแตงโมเพราะตอนนี้โรงเรียนเขาเลิกขายแล้ว แต่ไอ้โรจน์มันไม่ชอบอ่ะ เมื่อก่อนตอนยังซื้อผลไม้เผื่อมันวันไหนมีแตงโมจะโดนบ่นทุกที เลยต้องสั่งฝรั่งแทนเผื่อมันอยากกินด้วย
“แตงโมถุงนึงด้วยนะลุง” หนูหันไปมองไอ้โรจน์ตาโต นึกบ้าอะไรสั่งแตงโม...
พอคนขายส่งผลไม้ให้แล้ว โรจน์มันก็ดึงถุงฝรั่งไปแล้วยื่นแตงโมมาให้หนูแทน พอหนูมองหน้ามันเหมือนจะถามมันก็ทำเป็นไม่เห็น เดินนำไปที่รถมอเตอร์ไซคที่จอดอยู่
คิดไปเองหรือเปล่านะ.... ที่แตงโมมันอร่อยกว่าทุกครั้งที่เคยกินน่ะ!!
“ทำไมพามาที่นี่ล่ะ?” หนูทำเสียงผิดหวังใส่ ใจร้าย ไหนสัญญาว่าจะไปส่ง แล้วไหงมาโผล่ที่บ้านมันได้ล่ะเนี่ย
“เข้ามาเถอะน่า เดี๋ยวกูก็พาไปส่งเองแหละ” ดูมันสิ... ใจร้าย... คำว่าเดี๋ยวนี่กี่โมงกี่ยามกันคะ?
เฮ้อ.... ตังค์ก็หมด จะเดินก็ไกลเกิ๊น.... คงต้องรอจนกว่ามันจะสำนึกแล้วล่ะ เฮ้อ....ไม่รู้ต้องรออีกกี่ปีแสง....
เดินตามไอ้หมาบ้าเข้าบ้านไป ไอ้โรจน์โยนกระเป๋าลงที่โต๊ะกระจกแล้วทรุดกายลงหน้าทีวีที่เก่า อันเป็นที่ซึ่งเคยมีเหตุการณ์ระทึกใจเมื่อนานมาแล้ว
บ้าจริง! ทำไมต้องมาความจำดีกับเรื่องพันนั้นด้วยนะ
“คุณป้าไม่อยู่เหรอ?” หนูถามทำลายความเงียบ ชั่งใจว่าจะไปนั่งข้างมันดีหรือจะนั่งเป็นข้ารับใช้ที่พื้นหรือจะยืนค้ำหัวมันต่อไปดีถึงจะไม่โดนด่า
“ไม่อยู่ ไม่มีใครอยู่บ้าน” หนูพยักหน้าเอออออย่างไม่ใส่ใจนัก แล้วก็ฉุกใจขึ้นมาว่า ถ้าอย่างนั้นเราสองคนก็อยู่ในบ้านสองต่อสองน่ะสิ กรี๊ดดดดดด สถานการณ์ล่อแหลมอีกแล้ว
“ไหนๆ ก็มาแล้ว เจียวไข่ให้กินหน่อยดิ๊” คำสั่งประกาศิตดังขึ้นลบล้างความกังวลในใจ ค่อยโล่งอก มันคงแค่อยากจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็หาของกินให้เท่านั้นเอง
หนูเข้าครัวไปเจียวไข่ตามบัญชา ซึ่งแทนที่ไอ้โรจน์จะรออยู่ที่เดิม มันดันเดินเข้ามายืนมองหนูงกๆ เงิ่นๆ อยู่กับการหาอุปกรณ์ตีไข่ เวลามีใครมาคอยมองมันก็ทำให้เขินอยู่เหมือนกันนะ โดยเฉพาะตาคมๆ ดุๆ ของไอ้หมาบ้ายิ่งแล้วใหญ่ทำให้ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“อุ๊ย....” หนูอุทานขึ้น ความซุ่มซ่ามเป็นคุณสมบัติส่วนตัว ระหว่างตีไข่อยู่นั้นไข่มันก็กระฉอกขึ้นมาโดนเสื้อค่ะ เล่นเอาหนูตาโตทันที แถมเบะหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหาก
“เรื่องซุ่มซ่ามล่ะไม่มีใครเกิน วางไว้ตรงนั้นแหละ ไปห้องน้ำเถอะ ไข่มันเลอะเสื้อเหนียวหนืดแล้ว” ไอ้โรจน์เดินเข้ามาฉวยชามไข่ แล้วส่งเสียงดุๆ มาบงการ จนหนูต้องละมือจากชามแล้วพลิกกายเดินออกจากครัว
เข้าห้องน้ำเอาน้ำถูคราบไข่ที่เสื้อนักเรียนอยู่ดีๆ ประตูห้องน้ำที่แง้มอยู่ก็เปิดออก พร้อมผ้าขนหนูผืนโตที่โปะลงมาที่ศีรษะทุยๆ ของหนู หนูคว้าผ้ามาถือไว้แล้วหันไปมอง ก็เห็นไอ้โรจน์ยืนอยู่ไม่ห่างมากนัก
“ไหนๆ ไหนๆแล้ว อาบน้ำไปเลยแล้วกัน จะได้ถอดเสื้อออกมาซัก” มันว่าแล้วถอยห่างออกไป ปิดประตูห้องน้ำให้
ยืนงงกับปฏิกิริยาแปลกๆ ของมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสลัดความคลางแคลงใจทิ้ง มันอาจจะกินยาลืมเขย่าขวดมาก็เลยใจดีเป็นพิเศษก็ได้
อาบน้ำเสร็จแล้วแอบซักเสื้อที่เปื้อนเรียบร้อย พาดตากไว้ในห้องน้ำ แล้วให้ซักเสื้อแบบนี้หนูจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ล่ะคะเนี่ย ทำให้หนูต้องเอาผ้าขนหนูพันกายตั้งแต่หน้าอกลงมา ถึงจะแบนแต่ก็อายนะคะ ค่อยๆ กระมิดกระเมี้ยนออกจากห้องน้ำไป ไอ้โรจน์นั่งดูทีวีที่เก่า มันคงรู้ว่าหนูออกมาแล้วเลยพูดลอยๆ ว่า
“ยืมเสื้อผ้ากูใส่ก่อนก็ได้” ใจดี... ใจดีเกินไปแล้ว นึกว่าจะบอกว่าให้แก้ผ้าจนกว่าเสื้อจะแห้งหรือใส่เสื้อผ้าชุดเดิมเสียอีก ช่วงปลายปีอากาศเย็นๆ เมื่อได้รับอนุญาตหนูก็ไม่รอช้ารีบขึ้นบันไดไปชั้นสอง เพื่อหาเสื้อผ้าของมันมาเปลี่ยนทันทีเลย
ตัวไหนดีนะ .... เผื่อใส่มาแล้วเป็นตัวโปรด แล้วมันหวงขึ้นมาโดนเตะเอวหักพอดีกัน หนูเลื่อนไม้แขวนเสื้อในตู้ไปมาก็ยังไม่หยิบเสื้อออกมาสักที จนได้ยินเสียงประตูห้องเปิดดังแอ๊ด ฝีเท้าของเจ้าของบ้านเคลื่อนเข้ามาใกล้....
“ยังไม่ได้อีกเหรอ” เสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้หนูตกใจจนต้องหันหลังกลับ ไม่คิดว่าไอ้โรจน์จะมายืนอยู่ใกล้ขนาดที่ว่าพลิกตัวไปสีร่างมันได้
ตึก ตัก ตึกตัก ใจเต้นแรงโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นบ้าอะไรเนี่ยหนู หรือว่าสถานที่และสถานการณ์จะอำนวยเกินไป?
“อะ...เอ่อ...” เล่นเอาใบ้กินไปชั่วขณะ “กะ กำลังเลือกอยู่อ่ะ กลัวว่าถ้าเลือกตัวโปรดของโรจน์เดี๋ยวจะโมโหอีก”
“เหรอ? กูมันขี้โมโหขนาดนั้นเชียว” ไม่ค่อยขี้โมโหเล้ยยยยยยยย
“อ๊ะ...เปล่า ไม่ได้ว่าอย่างนั้น”
“ตัวไหนก็ใส่ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าไม่ใส่จะดีซะกว่า”
“หาอะไรนะ?” โอ๊ย... จะเป็นลม เจอคำพูดทะลึ่งๆ แบบนี้แล้วหน้ามันร้อนวูบวาบเหมือนไข้จะกิน หัวสมองจินตนาการไกลจนกู่ไม่กลับ
“ไม่ต้องหา... ที่กูพามึงมาที่บ้านเนี่ยเพราะกูอยากจะสานต่อเรื่องเมื่อวันกีฬาสีให้แล้วเสร็จ” แว้ก... ไม่มั้ง!!
ทำไงดีเนี่ย เอาจริงเหรอเนี่ย? หนูหน้าเหวอพยายามหาทางหนีทีไล่
“เดี๋ยวก่อนนะ ทำแบบนี้ถ้าจอยรู้แล้วเขาจะว่ายังไงล่ะ” ขอลากนังชะนีมาช่วยหน่อยน ะเผื่อไอ้หมาโรจน์จะเปลี่ยนใจ
“มันนั่นแหละตัวดี แค่เห็นมึงไปกินข้าวกับแม่กูหน่อยเดียว คิดเป็นตุเป็นตะว่ากูกับมึงแอบคบกัน แถมยังพาไปเปิดตัวกับแม่มาอีก หนอยมาหาว่ากูเป็นเกย์ อยากให้กูเป็นนักใช่ไหม กูเป็นให้ซะเลย” ไปกันใหญ่แล้ว
“โรจน์ .... ถ้าคิดจะทำอะไรเพื่อประชดคนอื่น เราว่าอย่าดีกว่านะ ทางสายนี้เข้าแล้วออกยากนะ” เกลี้ยกล่อมต่อไปอย่างมีความหวัง
“ก็ดีสิ อยากรู้เหมือนกันว่าจะดีกว่าผู้หญิงจริงหรือเปล่า ถ้าดีจริง จะได้เลิกจีบผู้หญิง เรื่องมากเหลือเกิน” เป็นงั้นไป....
หนูทำหน้ากระอักกระอ่วนเกินบรรยาย จนมันจ้องหน้าหนูเขม็ง แล้วตะคอกมา...
“ทำไม นี่มึงรังเกียจกูนักเหรอ?” คำถามเคร่งเครียด และคาดว่าหากได้รับคำตอบแย่ๆ ออกไป มันคงอาละวาดจนห้องเละ หนูก็ได้แต่โบกมือให้
“ปละเปล่า.... ไม่ได้รังเกียจ” ขอแอบเอานิ้วไขว้ข้างหลังนิดหนึ่งด้วยนะคะ
“ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ได้ ทำไมให้ไม่ได้” ถามแบบนี้แล้วจะตอบยังไง ทำยังกับต่อรองราคาสินค้าอย่างนั้นแหละ
“อะ...เรา...กะ...กลัว”
“กลัวอะไร” เสียงคาดคั้นตามมาอีก....
“กลัวเจ็บอ่ะ” หนูกลั้นใจตอบ หลับตาปี๋ คาดหวังว่ามันจะเห็นใจ กะเทยซิงๆ คนนี้บ้าง
ฮือ.... กลัวจริงๆ นะเนี่ย
และแล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ไอ้โรจน์มันถอนใจเหมือนจะเห็นใจเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ตวัดแขนโอบเอวหนูเข้ามาชิดส่งสายตามาสะกด
“ไม่ต้องกลัวหรอก รับรอง. .. ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยสักนิดเดียว!” มันทำเสียงอ่อนโยนซะหนูอึ้ง ไอ้คนเถื่อนๆ แบบมันมันมีช่วงเวลาหวานๆ หรือน้ำเสียงนุ่มๆ แบบนี้กับเขาด้วยเหรอ หรือเป็นเฉพาะเวลาจะผสมพันธุ์อย่างเดียวเนี่ย?
เว้าวอนซะขนาดนี้ คนใจอ่อนอย่างหนูจะทำอะไรได้ นอกจาก “สมยอม” แบบงงชีวิต
จูบที่สองของชีวิตถูกประเคนมาให้ ฝ่ามือโตๆ ที่เลื่อนไล้ผ่านเรือนร่างบอบบางจนสั่นไปทั้งตัวไม่รู้ว่าหนาวหรืออะไร...
ไว้อาลัยให้ผ้าขนหนูที่หลุดออกจากกาย ....
... ชะตาชีวิตน้องฐาคนสวยสงสัยจะหนีไอ้โรจน์ไปไม่พ้นแล้วคราวนี้
และแล้ว... มรสุมร่ายก็พัดผ่านเข้ามาในชีวิต.... ระลอกแล้วระลอกเล่า....
บอกตัวเองว่า ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ.....
ซะที่ไหนกันล่ะ!!
ทุกครั้งที่ตัวตนของมันทิ่มแทงมาอยู่ในตัว มันรวดร้าวทรมานราวร่างจะแยกออกจากกัน
ฮือ..... ไอ้บ้าโรจน์ จอมโกหก ตอแหล ตรงไหนที่ว่าไม่เจ็บเนี่ย ฮือๆ....
ถ้ารู้ว่าจะเจ็บโคตรๆ ขนาดนี้ล่ะก็....
ยอมขึ้นคานซะดีกว่าอีก! ฮือ....ฮือ....ฮือ....
.............................................
ขอโทษนะที่ข้ามฉอตมากเลย แบบว่า ฐากับโรจน์นี่จิ้นให้ไม่ไหวจริงๆ วานไปจิ้นกันเองเด้อ
ChCh13
ฮา นิก็ว่าอย่างนั้นแหละ แจอุคตอนผมยาว เคะมากๆ อ่ะ ยิ่งอันที่ให้ดูนี่ ตัดต่อออกมา ซอคเป็นฝ่ายเริ่มตลอดเลยอ่ะ เหอๆ เหมือนซอครุกแล้วแจอุค รับไรเงี้ย ฮาๆ
http://www.youtube.com/watch?v=dPZE46nqE4Y&feature=related
ว่างๆ แวะไปดูอันนี้นะ ชอบมากอ่ะ อันนี้เคยดูนานมากแล้ว อยากแชร์เลยไปเสิร์ชลิ้งค์มา เลยไปเจออีกสองตัวที่ยังไม่ได้ดู ขอโหลดก่อน (เน็ตที่บ้านโคตรอืด เซ็งเป็ดแฮะ)
แต่ความจริงที่บอกว่าเป็นกันย์ก็ไม่เชิงหรอก เพราะอย่างที่บอกว่า แจอุคสูงกว่าแต่ดูตัวเล็กกว่าอ่ะ ไม่ให้จะเป็นกันย์เท่าไร เพียงแค่นิยังหาอิมเมจกันย์ตรงๆ ไม่ได้เท่านั้นเองเลยยืมจิ้นไปก่อนแต่เคยเห็นรูปแจอุคตอนถอดเสื้อแล้วล่ำน่าดูเลย!! (ถ้าเอาสองคนนี้คู่กันจริง สงสัยมันต้องมีสักวันที่กันย์จะรู้ว่า “ไอ้เล็กนิดเดียว” มันเป็นยังไงแน่เลย ฮาๆๆๆ)
ปล. ในหนังอ่ะ ตอนที่มูคยอลเมาหล้าแล้วจองอินพากลับมาบ้าน ตื่นขึ้นมา มูคยอลทำหน้าง่วงอยู่บนเตียงเสื้อก็ไม่ใส่ จองอินเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วบอกว่า “จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอ” น่ะ โอ๊ย ดูแล้วฟินมากๆๆๆๆๆๆ
ถ้าไม่มีนางเอกล่ะก็ คู่นี้มีกระแสวายลั่นเปรี๊ยะๆ เลยล่ะ ขนาดตอนจบ จองอินยังย้ายของไปอยู่บ้านมูคยอลเลย
-
โฮๆ น้องฐานเสร็จไอ้โรจน์ไปซะแล้ว
ผมว่าโรจน์มันทำไม่ถูกนะ เหมือนทำเพื่อประชด
แฟนตัวเองง่ะ
แถมมันกะแฟนก็ยังไม่ได้เลิกกัน แล้วน้องฐาจะไปอยู่ใน
ตำแหน่งไหนล่ะเนี่ย กลุ้มใจแทนน้องฐาจริงๆ :เฮ้อ:
-
ว้าๆๆ เสียดายจังเลย
ขอแบบ NC บ้างนะ อิอิ
แรกๆก้ออย่างนี้แระฐา ต่อไปก้อชินเอง :oo1: :oo1: :oo1: อ่าๆๆๆ
-
555+...น้องฐานี่ ตกกระไดพลอย(ได้)โจร....ตลอดๆ :m20:
-
ดูๆ ไปโรจน์ก็ไม่เห็นจะเลวร้ายเลย
น่ารักดีออก 555
เป็นคู่แข่งพี่โต้งได้สบายเลยนะเนี่ย
คิดดูดิ ถ้าพี่โต้งมาเห็นน้องฐากับพี่ชลอาจคิดว่าน้องฐาร่าน นอกใจไม่ซื่อสัตย์ หลอกลวง มาเป็นชุด มองโลกในแง่ร้ายตลอด
แต่ไอ้โรจน์กลับคิดว่าฐาทำประชด อยากให้หึงเพราะหลงรักตัวเอง ต๊ายยย พ่อคนมองโลกสวยงาม555
มันก็น่ารักในแบบของมันอ่ะนะ ซื้อแตงโมให้ด้วย(เป็นการทำความดีครั้งยิ่งใหญ่ของโรจน์55)
ปล. ใครมันช่างทำคลิปนี้~~~~ เทพโคตรรรรรร เป็นเรื่องเป็นราวอ่ะ แต่กึนซอกก็หวานไป รุกไม่ได้ รุกไม่ได้ :haun5:
-
->ตอนนี้งงกะพี่ชล ชอบออยอยู่ไม่ใช่เรอะ ไหงทำงี้ เห็นฐาเป็นดอกไม้ริมทางรึไงฟะ :z6:
->บิ๊กไบท์เฉยๆมันไม่ได้อารมณ์เท่าบิ๊กชีสไบท์ใช่มะ เห็นด้วยๆ :laugh: แต่ฟุตลองนี่.. :try2:
->ดูคลิปแล้ว เหอๆ คนรีเมคนี่ช่างทำเนอะ จับมาจุ๊บกันด๊ายยย
-
:m25: :m25: :m25:
-
ว้า แอบเสียดาย nc นิดนึง แบบว่าอยากรู้คู่นี้มันได้กันยังไง
อย่างที่ นิ บอก อ่าแหละ แต่พอดีเค้าอยากรู้ไง 5555+
อยากอ่านตอนต่อไปมากก พอได้กันเสร็จมันจะทำหน้ายังไง ฟะ
:กอด1:+เป็ด
-
ในที่สุดก็เสร็จจนได้ :laugh:
:L2: :L2:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: 3P คงไม่ไหวพี่โต้งขี้หึงซะขนาดนั้น แต่แบบโรจน์ก้อแอบชอบ เถื่อน >/////< อ๊ากกกกกกกกกก :m25: :m25:
-
โถๆๆน้องฐา เสร็จไอ้โรจน์ซะแล้ว :z1:
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :haun4: :haun4:
-
:เฮ้อ: เสียดาย NC นะเนี่ย
แต่โรจน์ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
แอบไม่อยากให้เลิกกัน
ตอนที่อิพี่โต้งงี่เง่ามากๆเนี่ย น่าจะให้น้องฐาไปรีเทิร์นกับไอโรจน์จิงๆ
-
ฐาก็เสร็จโรจน์จนได้ :กอด1:
-
คาใจกับพี่ชลมาก....น้องฐาคิดไปเองเรื่องเพื่อนรึเปล่าเนี่ย?
-
แอบเสียใจแทนน้องฐางะ
โรจน์ก็ยังคบกับแฟนอยู่ แถมที่พูดมานี้ - - อ้างหรือประชด ไม่เข้าใจอารมณ์โรจน์
ทำเหมือนฐาเป็นตัวอะไรจะหยิบจะจับก็เอามา พี่ชลก็อีกคน น่านัก - -+ เชือดๆๆๆ
-
><
คนแรกก็ไม่ได้เลวร้ายไรนี่นา...น่ารักออกๆๆๆๆ
ปล. ไรทำให้โรจน์มาชอบฐาอะ งง?
-
อ้าว. แล้วพี่ชลแสนดีล่ะ น้องฐาเอาพี่เขาไปไว้ไหน
ว่าแต่ น้องฐานี่ ไม่มีดวงเรื่องผู้ชายดีๆเลยนะนี่ น่าสงสารจัง
ปล.อย่าลืมเฉลยเรื่อง พี่ชลกับออยด้วยนะนิ. เค้าอยากรู้ใจจะขาด
-
nc แบบ งงๆ เสร็จโรจน์จนได้นะ
อิพี่ชลนิยังไงกันเนี่ยยย
-
:z3: :z3: :z3:
-
ตายละ น้องฐา หนูเสร็จไอโรจน์เพราะความซวยจริงๆนะเนี๊ย... เพลียไอโรจน์จริงจัง
สุดท้ายพี่ชลก็เหมือนแค่จะหลอกฟันเพราะรู้ว่าน้องฐาชอบเหมือนกัน ใช่ไหมอะ TT
ทำไมชีวิตหนูถึงอาภัพเยี่ยงนี้ ดีแล้วนะค่ะที่ได้เจอพี่โต้ง อย่างน้อยก็ยังได้เจอคนดีๆ
จริงๆถ้าให้อ่านเอ็นซีเค้าก็แอบรู้สึกแปลกๆนะ เพราะเค้าชินตากับพี่โต้งน้องฐาอ่ะ
พอมาอ่านว่าได้กับไอโรจน์เค้าจะหัวใจวายแน่ๆ ถ้ามีเอ็นซีอะนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
เพราะฉะนั้นแบบนี้ละดีแล้วค่า XDDDD
ปล.. ดูยุทุปที่แปะมาแล้ว โอ้ววววววว ไม่ไหวจะจิ้นอ่ะ 55555 ทำดีโคตรดูผ่านๆนี่ไม่รุ้เลยนะ
แต่เผอิญเคยดูแมรี่แล้ว กร้ากก แต่ก็ยังจิ้นต่อไปได้อีกเย๊อะะะะะ !! เก่งจัง
-
^^
-
ดวงซวยจริงๆ อิโรจน์ มันคงสับสนปนอยากประชดและอยากลอง
ปากน้องฐาหนักจนถึงพี่โต้ง ไม่พูดอะไร ไม่อธิบายอะไร สุดท้ายเข้าตัวเองหมด
-
แล้วโรจน์ก้จะรู้ว่า
ข้างหลังดียังไง
55555
-
แล้วสุภาษิตไทยอาจจะมีคำว่าได้หลังแล้วลืมข้างหน้า(ไปแบบไม่เห็นฝุ่น) 55+
-
นิน้อย.....เธอจะโกรธเชลมั้ย....
ถ้าเชลอยากให้โรจน์เป็นพระเอกแทนโต้ง
กรี๊สสสส....
-
จริงๆแล้วโรจน์ก็แอบชอบและเอ็นดูฐาหน่อยๆละซิ ถึงตามไปช่วยฐาจากเงื้อมมือเทพบุตรซาตาน(แล้วเอามาปู่ยีปู่ยำเอง)
แต่จะให้ดี ไปเลิกกะชะนีจะดีมาก
-
ทำไมกดโหวตไม่ได้อ่ะ ชั้นทำอะไรผิด กรีดร้อง!
หรือว่ายังไม่เปิดโหวต ไม่เป็นไรเดี๋ยวกลับมาใหม่
ว่าแต่เราจะโหวตใครดีน้า
พี่โต้งก็อ่อนโยน ใจดี แต่มีปัญหาชีวิต ไม่ไว้ใจกันนี่เรื่องใหญ่นะเนี่ย งืมมมม
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีภาคน้องฐาเป็นสาวแล้ว มีแต่ภาคไร้เดียงสาอย่างเดียว
โรจน์ก็ดูเป็นพระเอกแนวตบจูบ ซึนๆ อ่ะนะ ประมาณว่ารักแต่ไม่ยอมรับ ชอบทำให้เสียใจแต่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอไป
เธอต้องเป็นของชั้นคนเดียวแล้วสุดท้ายพระเอกก็จะต้องมาง้อนายเอก ฐาก็เล่นตัวแก้แค้นนิดหน่อยแล้วก็รักกันแฮปปรี้ ฮี่ๆ
แต่ปัญหาคือไม่รู้ว่าไอ้โรจน์จะรักน้องฐาของเรารึปล่าว แล้วมันก็อาจจะไม่กลับมาง้อให้แก้แค้นคืนนี่สิ
งั้นโหวตพี่โต้งดีกว่า ยังไงเราก็รู้แน่ๆ ว่าพี่โต้งรักกะเทยจริง5555
เดี๋ยวจะกลับมาลองจิ้มใหม่
-
สงสารน้องหนูฐาที่สุดค่ะ ทำไมอิโรจน์ต้องเถื่อนขนาดนี้
อ๊ากกกกกกกกกก ฉันรับไม่ได้ T T
ป.ล. คิดถึงไก่โต้งเเล้วค่ะ
ป.ล.2 เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ(+1 ให้เลย) เพิ่งตามอ่านทัน 55+
-
รักน้องฐา รักพี่โต้ง
แต่ทำไมอ่านตอนนี้แล้วถึงอยากให้โรจน์เป็นพระเอกได้เนี่ย
รออ่านจุดหักเหชีวิตคู่ (?) ของโรจน์กับฐานะคะ
-
เสร็จกันซะแล้ว น้องฐากะโรจน์
-
โอ...ไม่รอดแล้วน้องฐาของเรา...
แล้วสตอรี่จะขมเมื่อไหร่เนี่ย..
รออ่านต่อค่ะ
-
ว้า เสียดายจัง
มาต่อไวๆๆ น่ะ จะรออ่านอยู่ค่ะ
-
ตอนที่ 10 ซ้ำสอง
ปัง ปัง ปัง เสียงตบประตูดังลั่น บ่งบอกว่าคนที่อยู่หน้าห้องช่างไม่มีสมบัติผู้ดีเอาเสียเลย
“เจ้ ไม่ลุกขึ้นอาบน้ำเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” ยังไม่พอ ยังมีเสียงโหวกเหวกทำลายโสตประสาทตามมาอีกต่างหาก แต่เมื่อไร้การตอบรับใดๆ ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก ตามด้วยร่างกลมๆ ของอีทับทิมโครมครามเข้ามา
“ถ้าไม่ตื่นอีกจะไม่ปลุกแล้วนะ เดี๋ยวหนูสาย” น้องสาวโวยวายอยู่ข้างๆ ด้วยเสียงสิบแปดหลอด
“ไม่ไป .... ไม่สบาย” หนูตอบด้วยเสียงแหบๆ ของคนเพิ่งตื่นแล้วเสียงยังไม่เข้าที่
“ฮ้า.... ป่วยการเมืองรึเปล่าเนี่ย เมื่อคืนเล่นเกมดึกเหรอ?” มันเดาสุ่ม พลางดึงผ้าห่มออกแล้วถือวิสาสะแตะหลังมือมาที่ลำคอของหนูเพื่อวัดไข้
“อึ๊ย.... ตัวร้อนจริงๆ แฮะ” มันทำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อ มันน่าจับมาตีก้นนักเชียวน้องสาวใครเนี่ย
“งั้นเดี๋ยวหนูบอกแม่กับยายให้นะ” มันว่าแล้วออกจากห้องไป
หลังจากนั้น ไม่นานแม่ก็เอายามาให้ บอกจะช่วยเช็ดตัวให้แต่หนูปฏิเสธท่าเดียว กลัวจะพบเจอร่องรอยประหลาดเข้า มีหวังโดนซักจนขาว แล้วจะให้ตอบยังไงว่าถูกกระทำชำเราจากเพื่อน “เพศเดียวกัน” เอ๊ยไม่ใช่ ไม่เหมือนกัน เพราะมันเป็นผู้ชายแต่หนูเป็นกะเทย จบเถอะ มันใช่เรื่องน่าคิดตอนนี้ไหม?
สิ่งที่น่าคิดมันอยู่ที่ต่อไปนี้ จะทำหน้ายังไง จะทำตัวยังไงมากกว่า เพราะมันให้เก็บเป็นความลับ
“มึงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ กับเพื่อนก็พูดไม่ได้ ไม่อย่างนั้นมึงตายคาตีนกูแน่ๆ”
นั่นคือประโยคที่มันย้ำกับหนูหลายรอบตอนที่พามาส่งเมื่อวานนี้ คิดแล้วมันก็ น้อยใจกะเทยเหลืออนาถ ......
พอเถอะนอกเรื่องไปไกลแล้ว เอาเป็นว่านอกจากสังขารไม่อำนวยเพราะของไอ้โรจน์พ่อมันให้มา “เยอะ” และมันก็พลังเคชะมัดยาด เลยทำให้หนูทั้งเจ็บก้นทั้งเมื่อยตัว แถมไข้ขึ้นอีก อนาถชีวิต วันนี้เลยขอหยุดพักฟื้นพร้อมทำใจสักหนึ่งวันแล้วกัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
แต่ของปิดปากก็ดูดีใช้ได้เลยล่ะ .... ก็กล่องดนตรีที่หนูไปเลือกไว้น่ะสิ ไอ้โรจน์มันให้หนูมาด้วย มันบอกว่ามันไม่ได้คิดจะให้เด็กมันแต่แรกแล้ว แต่มันแค่หาข้ออ้างจะชวนหนูกลับบ้านด้วยเท่านั้นเอง ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากด้วยก็ไม่รู้เนอะ แต่ช่างเถอะ เรื่องวิธีจีบผู้หญิง หรือพวกแผนการหลอกพาสาว (หรือกะเทย) ไปอึ๊บพวกนี้น่ะ หนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะไม่เคยทำ อาจจะเป็นสมบัติเฉพาะตัวของพวกผู้ชาย (เจ้าชู้) ก็ได้เนอะ อย่าพยายามไปเข้าใจเลย รกสมองเปล่าๆ
เชื่อไหมคะ? ว่าน้องฐาเก็บความลับเก่งมาก หนูรูดซิบปากตัวเองซะสนิทไม่บอกเพื่อนเลยสักคนเรื่องความสัมพันธ์ข้ามคืนระหว่างหนูกับไอ้หมาบ้านั่น แม้แต่กับโรจน์หนูก็ยังปฏิบัติตัวเหมือนเดิม เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะเปลี่ยนไปยังไง โชคดีหน่อยตรงที่มันเคยให้คำจำกัดความของความบริสุทธ์ไร้เดียงสาของหนูว่า “ห่วยแตก”
เฮอะ!! ทำเป็นพูดไป ถึงจะบอกว่า “ห่วย” ก็ทำให้ “แตก” ได้ล่ะว้า เป็นหนูเสียอีกที่ไม่ค่อยประทับใจเท่าไร เพราะมันเจ็บมากๆ จนไม่มีเวลาจะไปเสียวเหมือนอย่างที่เคยจิ้นๆ เอาไว้ ก็เลยดีใจว่า คงไม่ต้องกลับไปเจ็บตูดซ้ำสองแล้วล่ะมั้ง ส่วนไอ้ที่เสียไปแล้วก็ถือว่าให้ทานหมามันแ-ก ไปก็แล้วกัน คราวหลังต้องหัดเชื่อคำโบราณไว้บ้างก็ดีนะเนี่ย ที่เขาว่า เล่นกับหมา หมาจูบปากนี่น่าจะจริง...
หนูว่าหนูก็ทำตัวตามปกตินะ และพยายามจะไม่เข้าหามันให้มากนัก แล้วมันเรื่องอะไรถึงต้องมาส่งสายตาแปลกๆ ให้ด้วยล่ะเนี่ย จะพูดอะไรก็ไม่พูด คนโดนมองมันก็เขินนะเนี่ย
“โรจน์....” อดรนทนไม่ไหวจนต้องเรียกเบาๆ ระหว่างคาบเรียน
“หา?”
“จะเอาอะไรหรือเปล่า? เห็นมองอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” อีกฝ่ายทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่คิดว่าหนูรู้ตัว
“เอ้อ.... ยืมลิควิดหน่อย” ก็เท่านั้นแหละ จะเอาอะไรก็บอกสิ ทำยังกับกลัวกะเทยกัดไปได้....
หนูหยิบของที่มันต้องการส่งให้แต่ก็ไม่พบว่ามันจะใช้แต่อย่างใด รับไปวางไว้บนโต๊ะเฉยๆ แล้วละสายตาไปสนใจอาจารย์ต่อ
อะไรของมัน....
ท่าทางแปลกๆ ของมันยังคงมีมาให้เห็นเป็นระยะๆ แล้วพอหนูถามมันก็ยืมโน่นยืมนี่ หรือไม่ก็ถามว่ากี่โมงแล้วบ้างล่ะ เหมือนอยากจะหาเรื่องคุยด้วย แต่นึกอะไรไม่ออกก็เลยขุดอะไรไร้สาระมาทำซะอย่างนั้น หนูก็สนองตอบความต้องการของมันไปให้จบๆ แต่แอบรำคาญเวลาถามว่ากี่โมงแล้วเหมือนกันเพราะหนูไม่มีนาฬิกาข้อมือเลยต้องแอบควักมือถือออกมาดูเวลาให้มันทุกที ทั้งๆ ที่มือถือมันก็มีแล้วทำไมไม่ดูของตัวเองล่ะยะ?
เสียงออดหมดคาบเรียนสุดท้ายดังขึ้นทำให้บรรดาเพื่อนในห้องต่างเก็บของลงกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
“ให้ไวเลยแก ชักช้า..” ปาล์มเดินมายืนข้างตัวหนูเอากระเป๋าฟาดหลังเบาๆ ดีนะที่กระเป๋ามันเบามากเลยไม่เจ็บอะไร
“กลับเลยย่ะ ไม่ต้องรอ วันนี้เวรโรจน์” มันทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ พยักหน้าเข้าใจ
“เออ ลืม... งั้นไปแล้วนะ” มันว่าแล้วเดินออกไป หนูเก็บของเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างห้องตามปกติ คือเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าหนูตกอยู่ในฐานะเบ๊ตัวเอ้ของไอ้โรจน์มาตั้งแต่ต้นเทอมดังนั้นแทนที่จะต้องทำเวรสัปดาห์ละหนึ่งวันเลยเพิ่มเป็นสองเพราะต้องทำแทนไอ้หมาบ้าไปด้วยจนเป็นเรื่องปกติ ถ้าเป็นหนูทำเวรก็จะเอาขยะไปทิ้งค่ะ แต่ถ้าเป็นเวรไอ้โรจน์ ก็จะเก็บโต๊ะ ปิดหน้าต่างแล้วก็ลบกระดานจึงให้เพื่อนๆ กลับไปก่อนเลยไม่ต้องรอ เพราะก็นั่งสองแถวคนละคันอยู่แล้ว
กว่าหนูจะยุรยาตรกลับบ้านได้ก็ผ่านไปพักใหญ่ ความจริงทำเวรไม่ได้นานอะไร แต่เพราะต้องลบกระดานด้วยทำให้หนูต้องไปล้างมือที่เปื้อนชอร์คที่ห้องน้ำ ตามด้วยโบ๊ะแป้ง กับเคลือบลิป จัดทรงผมนิดหน่อยเลยกินเวลาไปมากอยู่
เสียงติ๊ดสั้นๆ ดังขึ้นตามด้วยสั่นอย่างต่อเนื่องที่กระเป๋ากางเกงทำให้เลิกคิ้วหยิบมากดรับสายด้วยใบหน้าแปลกใจ
“มึงอยู่ไหนเนี่ย” เสียงดุๆ ของไอ้หมาบ้าตะคอกมา ซึ่งคาดเดาว่าคงอารมณ์เสียอยู่แน่ๆ
“ในห้องน้ำอ่ะ ทำไมเหรอ?”
“อย่าบอกกูนะว่ามึงถึงบ้านแล้ว” อีกฝ่ายเค้นเสียงใส่
“อ๋อเปล่า ห้องน้ำโรงเรียน”
“แล้วมึงยังทำเชี่ยอะไรอยู่ล่ะรีบออกมาสิ ให้กูรออยู่ได้”
“อ้าว.... แล้วรอทำไมล่ะ?”
“ไม่ต้องถาม มึงรีบออกมาเลยนะ กูอยู่หน้าโรงเรียน ถ้ายังไม่เห็นมึงภายในสามนาทีนี้มึงเจ็บหนักแน่”
“โรจน์...” หนูกำลังจะต่อรองเพราะยังโบ๊ะไม่เสร็จ แต่อีกฝ่ายชิงวางสายไปก่อนซะงั้น
น้องฐาพ่นลมหายใจพรืดอย่างเบื่อๆ เก็บกระป๋องแป้งเด็กลงกระเป๋าแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งไปหน้าโรงเรียนอย่างด่วน
พอหยุดฝีเท้าลงที่ศาลารอรถหน้าโรงเรียนก็พบว่าไอ้หมาบ้ากำลังนั่งหน้าตูมแล้วส่งสายตาเคืองๆ มาให้ มันนั่งอยู่คนเดียวไม่มีนักเรียนคนอื่น
“มีอะไรเหรอโรจน์” หนูถามเสียงอ่อยเพราะกลัวว่ามันจะโกรธจนกระทืบหนูหรือเปล่า ทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่ใช่ความผิดของหนูแท้ๆ เลย เพราะมันไม่ได้บอกว่ารอหนูอยู่สักหน่อยไม่งั้นหนูคงไม่มัวเอื่อยเฉื่อยขนาดนี้
“รถมาแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” มันพูดขี้นเรียบๆโดยไม่ให้ความกระจ่าง เหมือนพูดอะไรกับหนูเป็นเรื่องไร้ประโยชน์สิ้นดี แล้วหนูจะทำอะไรได้นอกจากสงบเสงี่ยมเรียบร้อยตามมันขึ้นรถสองแถวไปช้าๆ
“วันนี้ทำไมไม่เอารถมาเหรอ” หนูถามเมื่อนั่งลงเป็นที่เรียบร้อย
“น้ำมันหมดขี้เกียจเติม ทำไมหน้าอย่างกูขึ้นสองแถวไม่ได้?”
“เปล่า....” หนูตอบแต่กำลังคิดเฉยๆ ว่าจะมาคนเดียวก็ไม่ว่าแล้วจะลากหนูมาด้วยทำไมก็เท่านั้นแหละ
หรือว่า...
หรือว่า....
หรือว่า....
อ๊อด.... เสียงออดลั่นคั่นความคิดด้านลบ ตามมาด้วยเสียงเรียบๆ ของคนข้างกาย
“ถึงแล้ว ลงดิ” มันว่าพลางดึงแขนหนูให้ลงจากรถด้วยกัน แล้วเดินไปจ่ายค่ารถสำหรับสองคนในขณะที่หนูได้แต่ยืนงงอยู่ข้างทางมองรถออกตัวไปอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วจึงหันมาพบความจริงเบื้องหน้า
พจมานมาถึงบ้านทรายทองอีกครั้งจนได้.....
อ้อ...ไม่ใช่ค่ะ หน้าบ้านไอ้โรจน์ต่างหาก
“ยืนซื่อบื้ออะไรอยู่อีกล่ะ เข้ามาสิ” ไอ้โรจน์บอกขณะเดินนำไปเปิดประตูบ้าน ขณะที่หนูยืนค้างไม่ยอมเดินตามเข้าไป
“พาเรามาที่นี่ทำไมเหรอ?” เหมือนจะเป็นคำถามโง่ๆ อีกแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะพูดอะไรออกไป
“กูไม่คิดเลยว่าคนอย่างมึงจะโง่ดักดานขนาดนี้ คราวที่แล้วมึงมาที่นี่ทำไมล่ะ?”
เย้ย!!!!!
ที่จริงก็พอจะเดาออกแล้วว่ามันต้องมาอีหรอปนี้ แต่ก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ถึงที่ผ่านมาจะทำเป็นลืมๆ แต่ก็ใช่ว่าจะลืมได้จริงๆ ถึงจะทำเป็นไม่สนใจ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ก็ไม่ได้ต้องการให้เรื่องนี้เกิดซ้ำอีกอยู่ดี
ก็ไหนบอกว่า หนูมัน “ห่วยแตก” ไง แล้วมายุ่งด้วยทำไมล่ะยะ
แบบนี้เขาเรียกว่า... เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงหรือเปล่าเนี่ย?
................................
ชี้แจงเรืองโพลล์นะคะ คือปกติ เวลาตั้งเสร็จ นิจะโหวตด้วยเหมือนกัน เพื่อเวลาเปิดเข้าหน้านิยายมันจะได้โชว์ผลโหวตทันที แต่พอนิกดโหวต มันกลับขึ้นว่าพบข้อผิดพลาดค่ะ ก็ไม่รู้ทำไม คาดว่า คงไม่มีใครโหวตได้เลยล่ะมั้งนะ เพราะกดดูผลแล้วผลเป็นศูนย์ แล้วนิก็ลองกดลบโพลล์ออกกะจะตั้งใหม่ระบบก็บอกว่าลบไม่ได้เพราะโพลไม่มีในระบบค่ะ ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไงเหมือนกันและยังไม่ได้ไปโพสต์ถามที่บอร์ดสอบถามเลยด้วยอ่ะค่ะ แหะๆ ต้องขอโทษด้วยเน้อที่ทำให้งง
.......................
ทั้งๆ ที่วางพล็อตไว้พอสมควร แต่เมื่อเวลาผ่านไป พล็อตก็เปลี่ยนตาม แต่ก็ไม่พอใจซะที ก็เลยยังปรับอะไรอยู่เรื่อยๆ
หายไปหลายวัน พล็อตเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเยอะเลย ดีใจอ่ะ
ตอนนี้สั้นหน่อยนะ พอดีว่าติดนิยายอยู่
กำลังตื่นเต้นเร้าใจกับพี่โตและน้องเนมจนไม่มีแก่ใจจะต่อนิยายเลย เอิ๊ก ...
นิอ่านนิยายในบอร์ดไม่เยอะหรอกค่ะ แต่ถ้าเรื่องไหนสนุกจริงๆ ก็ติดจนหยุดไม่ได้
อ่านเรื่องนี้มาสามวันแล้ว ไม่ไหวจริงๆ แทบไม่ได้นอนค่ะ .... เปิดเวิร์ดแต่งน้องฐาไปสามบันทัดแล้วก็ไปสลับไปอ่านต่ออีก.... :L2: :กอด1:
แต่ถ้าอ่านจบแล้วสัญญาว่าจะมาต่อตอนต่อไปให้อย่างด่วนเลย
ปล. ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ช่วงหลังๆ นี่ นิแบบว่าอู้มากอ่ะ อัตราการต่อน้องฐาอยู่ที่ประมาณ หนึ่งอาทิตย์ถึงครึ่งเดือนต่อตอน
ตุลย์ปอนด์ อยู่ที่หนึ่งถึงสองเดือนต่อตอน โอ้วววว แม่เจ้า
ตอนนี้กำลังมีงานด่วนมาให้ทำด้วยสิยังไม่รู้เลยว่าจะไปได้สักกี่น้ำ ก็จะพยายามกันต่อไป
แต่คาดว่าตอนต่อไป(น้องฐา)อาจจะมาไวกว่าปกตินะคะ
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ จ๊วบๆ
-
เมื่อไหร่น้องฐาจะหลุดพ้นจากอุ้งมือมารน้า
-
มาต่อเเล้ว ดีใจจังค่ะ :monkeysad:
ถึงจะช้าไงก็จะมารอนะคะ
แต่อย่าปล่อยให้รอนานนะคะ คิดถึง 55+
ป.ล.คิดถึงไก่โต้งมากกกกกกก เมื่อไรจะมีบท 55+ :z2:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
กำลังติดนิยายเรื่องไรอยู่คะ แนะนำบ้างอะไรบ้าง 555555
เบนก็อ่านในเล้าเยอะเหมือนกัน เพราะสิง มาหลายปี
รู้จักหลายคนแต่เค้าไม่รู้จักเบน 5555
พอแระ นอกเรื่องพอแระ
โรจน์จะพาน้องฐาไปกินอีกแระ
ไหนว่า ห่วย ขี้โม้ ตัวเองแหละห่วยทำเค้าเจ็บ
555
-
ออกแนวปากไม่ตรงกะใจนะตาโรจน์นี่ี
น้องฐาก็ยังคงคอนเซ็ป"มึน"ได้ตลอดศกจริงๆ
:undecided:
-
ชอบอ่ะ ห่วย แตก็ทำให้ แตฏ ได้เหมือนกัน โดนๆๆๆๆๆ
น้องฐาฮาได้อีก ^ ^
-
น้องฐาน่ารักอ่ะ...โรจน์นี่ไม่ไหวจะเคลียร์...555
-
รอตอนต่อไปน่ะ :m13:
:L2: :L2:
-
o18 o18 o18
-
โรจน์เห็นแก่ตัวสุดๆ :m16:
-
หลวมตัวได้กับมันไปแล้วก็ซวยไป ห่วยก็แตกได้ เริ่ด!
-
(ช่วงนี้) ชอบโรจน์มากมาย
:laugh:
-
คราวนี้ก็คง ห่วย(แต่)แตกอีกล่ะสินะนายโรจน์
ปล. อ่านพี่โตกับหนูเนมเหมือนกัน ซัดมาม่ากันไปถ้วยเบ่อเริ่มมม :กอด1:
-
น้องฐาคิดถึงเรื่องเก่าเล่าความหลังนานจัง หนูคิดถึงพี่โต้งอ่ะ :z3:
-
โถ่ว น้องฐาของฉัน
อยากอ่านพี่โต้งกับน้องฐาอ่ะ
จะมีต่อไหมค่ะ
-
ถึงฐาห่วยแต่ก็น่ารักเคอะ :-[
-
ผู้ชายแบบไอ้โรจน์ก็น่ารักดีนะ
-
เฮ้อ!!! ฐาเอ๋ย
-
คิดถึงพี่โต้ง :กอด1:
เซ็งโรจน์มากกกกกกก
1+จ๊า
-
ตอนที่ 11 หนทางอันยาวไกล
หลังจากฟังประโยคคำตอบที่อยู่ในรูปประโยคคำถามนั่นแล้วหนูก็พ่นลมหายใจเซ็งๆ ก่อนจะพลิกกายกลับ
“เฮ้ย จะไปไหนล่ะ” มันร้องอย่างแปลกใจแล้วเดินเข้ามารั้งแขนหนูไว้
“ไม่เอาแล้ว ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ก็ไหนว่าเรามันห่วยไง งั้นก็ไปหาคนอื่นเถอะ” หนูบอกด้วยเสียงเหมือนจะงอน จนอีกฝ่ายปล่อยเสียงหัวเราะกวนๆ ออกมา
“น้อยใจที่โดนว่างั้นสิ” มันถามเหมือนเป็นเรื่องตลก หนูส่งสายตาเขียวใส่อย่างลืมตัว
“เป็นใครก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละปากก็พูดว่าเราอย่างนั้นอย่างนี้แต่สุดท้ายก็.... อีกอย่างโรจน์คงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บยังไง ไหนบอกว่าไม่เจ็บไง”
“แล้วมึงก็เชื่อ? มึงโง่หรือเปล่า มันครั้งแรกของมึงมันจะไม่เจ็บได้ยังไงล่ะ ครั้งต่อๆไปมันก็ชินไปเองแหละ” ฮื้อ... ยังจะมี “ต่อๆ ไป” อีกเหรอ
“อย่าลีลาน่า เดี๋ยวกูเลี้ยงขนม” ไอ้โรจน์ยื่นข้อเสนอทุเรศๆ
จะบ้าเหรอยะ หนูไม่ได้เห็นแก่กินแบบอีออยซะหน่อย ถึงจะเอาของกินมาล่อได้ หนูทำหน้าเบ้อย่างไม่สบอารมณ์ จนอีกฝ่ายถอนใจแรงๆ อย่างเหลืออด
“พูดยากนักนะมึง หรือจะให้กูข่มขืน!!” มันส่งเสียงเครียดจนหนูสะดุ้ง...
ท้ายที่สุด ก็เหมือนเดิม.... ไปไหนไม่รอด.....
.............................
กลายเป็นว่าวันไหนที่มาโรงเรียนแล้วไม่เห็นรถไอ้โรจน์ เป็นอันเดาได้ว่ามันจะต้องรอกลับบ้านพร้อมกัน เราสองคนจะไปนั่งหน้าโรงเรียน ปล่อยให้รถสองแถวผ่านไปคันแล้วคันเล่า จนศาลาหน้าโรงเรียนปลอดคนแล้วจึงนั่งสองแถวกลับบ้านพร้อมกัน....
“ไวๆ ดิมึง กระมิดกระเมี้ยนอยู่ได้” ไอ้โรจน์โวยวาย ขณะนั่งแกว่งเท้าอยู่บนโต๊ะอาจารย์รอหนูลบกระดานดำ
ชิ!! ทำมาเป็นเร่งถ้าอยากให้เร็วทำไมไม่ช่วยกันล่ะยะ....ได้ข่าวว่างานของตัวเองแท้ๆ ได้แต่บ่นพึมพำอยู่ในใจคนเดียวด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น
“เดี๋ยวโรจน์เดินไปก่อนก็ได้นะ เราต้องเอาการบ้านไปส่งที่ห้องพักครูก่อน” บอกด้วยเสียงอ่อนๆ
“ไปส่งทำไม ไม่ใช่หน้าที่มึงสักหน่อย” มันว่า เพราะรู้ว่าหน้าที่ส่งการบ้านควรจะเป็นหน้าที่ของหัวหน้าห้อง
“เป้เขาวานน่ะ” หนูว่าไป อีกฝ่ายทำหน้ายุ่ง
“มึงมันก็เป็นซะอย่างนี้แหละ ใครใช้ก็ทำ ใครด่าก็เออออไปหมด” มันด่าเพิ่มเติมซึ่งเป็นความจริง ก็ไอ้คนที่ทั้งใช้ทั้งด่าหนูมากที่สุดก็เป็นมันนั่นแหละ
“ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง ทีกับโรจน์เรายังทำอะไรให้ตั้งเยอะ” เยอะจริงๆ ทำเวร ทำการบ้าน ต่อแถวซื้อของแทน และอื่นๆ อีก
“ก็นั่นมันกู....” หนูอึ้งไปนิดกับคำพูดที่ทำให้รู้สึกว่ามันพิเศษกว่าคนอื่น ส่วนมันเองก็นิ่งไปก่อนจะตัดบท
“เออ.... งั้นกูไปรอหน้าโรงเรียน”
วงจรอุบาทว์ยังวนเวียนต่อไปกับการที่หนูต้องกลายเป็นคนโกหก บางทีก็บอกที่บ้านว่าไปนอนบ้านออยบ้านโอ๋ บ้านปาล์ม แต่ที่จริงแล้วไปม่อยอยู่บ้านไอ้โรจน์ โกหกเพื่อนว่าที่ทำท่าทางอ่อนเพลีย ง่วงบ่อยก็เพราะเล่นเกมจนดึก หรือเวลามีอาการเดินขัดๆ ก็เพราะซุ่มซ่ามตกท่อตกบันไดอะไรไปมั่วซั่ว ซึ่งแรกๆ มันเชื่อเพราะรู้ว่าหนูมันพวกซุ่มซ่ามอยู่แล้ว จนนานๆ เข้า พวกมันก็เริ่มๆ จะสงสัยกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของทั้งหนูทั้งไอ้โรจน์
“ต่อไปไม่ต้องเอาการบ้านไปส่งแล้วนะฐา” เป้มาบอกในวันต่อมา ระหว่างที่หนูนั่งกินข้าวกลางวัน
“ทำไมล่ะ” หนูถามอย่างแปลกใจ
“ก็....มันเป็นหน้าที่ของเรานี่นา” อีกฝ่ายตอบเลี่ยงๆ
“ไม่เป็นไรเป้ ก็ช่วยๆ กัน” หนูตอบอย่างใจดี ส่งยิ้มจริงใจไปให้หัวหน้าห้อง เพราะรู้ว่ามันรับภาระหลายอย่าง ช่วยแบ่งเบาบ้างก็ถูกต้องแล้ว
“อย่าเลย เดี๋ยวโรจน์มันกัดเรา” อ้าววววววววววววววววว
เป้เดินจากไปพร้อมกับคำพูดสุดท้ายที่ทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มหันมามองหน้าหนูเป็นสายตาเดียว จนหนูทนสายตาที่แสดงถึงคำถามไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นทันที
“ไปซื้อไอติมนะ” หนูหลบฉากโดยไว เดินไปต่อแถวซื้อไอศกรีมเพื่อหนีปัญหา พอได้ไอติมมาแล้วก็ยืนกินอยู่ใต้ต้นไม้ข้างโต๊ะ ทำไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาล้อเลียนในทีของบรรดาเพื่อนทั้งหลาย แต่ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก ระหว่างดูดไอติมไปได้นิดเดียว ไอ้โรจน์ดันเดินผ่านมาพอดี มันดึงไอติมแบบแท่งที่หนูกัดไปแล้วหนึ่งคำไปถือไว้ทำท่าจะกินต่อ ทำให้หนูต้องมองตาโต
“เดี๋ยวโรจน์ อันนี้เรากินไปแล้ว เดี๋ยวเราซื้ออันใหม่ให้นะ” หนูว่า เพราะไม่อยากให้มันต้องกินไอติมแท่งเดียวกันต่อ แต่อีกฝ่ายกลับงับไอติมแท่งเดิมหน้าตาเฉย ควักเงินในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้ยี่สิบ
“มึงเอาตังค์ไปซื้อแท่งใหม่มากินแล้วกัน กูกินแท่งนี้แหละขี้เกียจรอ ....ไปนะ” แล้วมันก็จากไปพร้อมไอติมของหนู ปล่อยให้หนูยืนมึนอยู่กับเงินยี่สิบบาท
“กูว่าได้กลิ่นตุๆ แล้วว่ะ” โอ๋เอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ.... หนูกลืนน้ำลายเอื๊อกลงคอหันไปมองนักสืบมือสมัครเล่นกำลังตั้งข้อสงสัย
“ทำไมไอ้โรจน์มันต้องใจดีไปว่าเป้เรื่องใช้อีฐาทำงาน....” โอ๋ว่า
“ไอ้โรจน์มันกินไอติมต่อจากเพื่อนกูหน้าตาเฉยโดยไม่รังเกียจขี้ปากเลย” ปาล์มว่าต่อ
“ ไอ้โรจน์ให้ตังค์ค่าไอติมทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยออกสักบาทมีแต่ไถเอาๆ” ออยว่ายิ้มๆ
“มึงมีอะไรปิดพวกกูหรือเปล่า?” อีโอ๋ถามเสียงเครียด
“กูปวดขี้ ไปห้องน้ำก่อนนะ” หนูตอบไปคนละเรื่องแล้วไล่ตัวเองออกจากสถานการณ์กดดันนั้นทันที
แต่ความลับไม่มีในโลก....
เย็นวันหนึ่งหลังจากเสร็จสิ้นกิจกามแล้วไอ้โรจน์ขับรถมาส่งหนูที่หน้าบ้านตอนหัวค่ำ ซึ่งหนูโทรมา(โกหก)ที่บ้านแล้วว่าจะไปทำรายงานบ้านเพื่อน พอลงจากรถแล้วยืนมองไอ้โรจน์ขับรถจากไปกำลังจะเดินเข้าบ้านก็ต้องชะงักเมื่อพบกับสายตาเหมือนจะบอกว่า “กูว่าแล้ว” อยู่ในที หนูหน้าซีดเผือดเมื่อมองหน้าเพื่อนสนิทตัวเองด้วยความตกใจที่ถูกรู้ความลับ
หนูเล่าเรื่องทั้งหมดให้โอ๋ฟังอย่างไม่มีทางเลือก พลางขอร้องให้มันช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ถ้าปล่อยให้คนอื่นๆ รู้ขึ้นมาหนูจะเป็นยังไงก็ไม่รู้...
ถึงเรื่องของหนูกับไอ้โรจน์จะเคยเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์มาแล้ว แต่ถึงยังไงก็เป็นแค่ข่าวลือที่ยังไม่มีมูลความจริงอยู่ดี คนส่วนใหญ่ก็มองว่าเป็นแค่เรื่องตลกๆ ที่อำแกล้งกันเท่านั้น ไม่มีคนคิดอะไรจริงจัง หรือไม่ก็คิดว่า เป็นไปไม่ได้ การที่ไอ้โรจน์มันทำตัวเฉยๆ กับข่าวลือก็เพราะว่ามันคิดว่าจะห้ามปากคนเป็นเรื่องยาก และมันไม่ใช่เรื่องจริง
แต่เมื่อตอนนี้มันเกิดเป็นเรื่องจริงขึ้นมา หนูไม่คิดว่าคนอย่างมันจะยอมให้เรื่องรู้ถึงหูคนอื่นได้โดยไม่ทำอะไรแน่ๆ หรือถ้าทำอะไรไม่ได้จริงคนซวยมันก็ไม่พ้นเป็นหนูอีกนั่นแหละ
ปิดปากอีโอ๋ด้วยการสัญญาว่าจะเลี้ยงเคเอฟซีมันก็เลยรับคำง่ายกว่าที่คิด ก็ดีเหมือนกัน เพราะมันทำให้หนูสบายใจขึ้นเยอะเลย
เพิ่งจะรู้ว่า การเป็นกะเทยเนี่ยแท้จริงแสนลำบาก..... ไม่ได้โรยโดยกลีบกุหลาบเลยจริงๆ
“หัวไปโดนอะไรมา” ออยถามอย่างเป็นห่วงเมือ่พบหนูเดินหน้าตูมเข้ามาห้องเรียน พลางยื่นนิ้วมือเรียวมาแตะที่หน้าผากปูดๆ ของหนูเบาๆ หนูทำท่าลำบากใจก่อนจะตอบว่า
“ลื่นล้มในห้องน้ำอ่ะ” หนูว่าพลางไขว้นิ้วด้านหลังเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้
“แกนี่ซุ่มซ่ามชะมัดเลย ระวังๆ หน่อยสิ” ออยบ่นพลางทำหน้าระอา
“ใช่ แค่นี้ก็ขี้เหร่จะแย่อยู่แล้ว อย่าให้อัปลักษณ์ไปมากกว่านี้เลย” ดูปากมันสิ อีปาล์ม หนูค้อนใส่หน้าคว่ำ จนเพื่อนพากันขำมีแต่โอ๋ที่ทำหน้ารู้ทันใส่
เป็นอย่างที่โอ๋มันคิดแหละค่ะว่าหนูโกหกอีกแล้ว...ตั้งแต่ที่รู้จักไอ้โรจน์มาทำให้หนูโกหกเก่งขึ้นอีกเยอะ จะให้พูดความจริงได้ยังไงว่า เกิดเหตุการณ์เลวร้ายอะไรขึ้น แค่คิดก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี พอดีเมื่อวานมันเกิดแอ็คซิเดนท์นิดหน่อย พอดีหนูบังอาจไป “แจกทอง” ไอ้โรจน์เข้า มันโมโหก็เลย “เผลอ” ถีบหนูกลิ้งตกเตียงลงมา บังเอิญตอนขาลงดันซวยหัวไปโขกขาโต๊ะเขียนหนังสือหัวก็เลยโนอย่างที่เห็นไม่นับรวมทั้งแขนและลำตัวที่เขียวอื๋อเพราะแรงกระแทกอีกล่ะ?
หลังจากนั้นหนูเลยระวังตัวมากขึ้น ถ้ารู้ล่วงหน้าก็จะอดข้าวกลางวันมันซะเลย เป็นการเตรียม
พร้อม... แต่ใครจะรู้ว่าคนผอมบาง ร่างกายอ่อนแออย่างหนูจะทนรับไม่ไหว จนเป็นลมคาคาบพละ เลยต้องไปนอนแหม็บอยู่ที่ห้องพยาบาลอีกจนได้
“แกนะแก ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างเลย ข้าวปลาไม่ยอมกินแล้วก็มาเป็นลมเป็นแล้งรู้บ้างไหมว่าเพื่อนๆ เป็นห่วงเนี่ย” อีโอ๋บ่นด้วยเสียงที่แสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง
“ก็ฉันไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนี่นา” หนูแก้ตัวเสียงอ่อย
“อะไรอีก....”
“ก็ถ้ากินข้าวเข้าไปเยอะแล้วมันก็ต้องปวดท้องอ่ะ แล้ว... ฉันไม่อยากไปแจกทองให้โดนกระทืบอีกเท่านั้นเอง ฉันผิดตรงไหนอ่ะ” น้องฐาว่าพลางน้ำตาร่วงกับความรันทดอดสูในชะตากรรมของตัวเอง
“จะบ้าเหรอไง ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย จะกินเยอะกินน้อยก็เหอะ ก่อนจะทำ ก็ไปทำแท้งซะก็จบแล้ว”
“.......ทำแท้ง..... บ้าเหรอ? ฉันไม่ได้ท้องแล้วจะทำแท้งทำไมล่ะ” หนูแหวกลับทันที
“นี่แกไม่รู้จัก “ทำแท้ง” จริงๆ เหรอ?” มันถามกลับมาเหมือนคิดว่าหนูเล่นมุก แต่ก็เจอแต่หน้าโง่ๆของหนู...
“.............................” เงียบ.... แล้วมันอะไรล่ะคะ?
“.............................” อีโอ๋ทำหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะด่าเป็นชุด “โธ่อีฐา .....อีโง่...... มึงเป็นกะเทยจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย เรื่องแค่นี้มึงไม่รู้ได้ยังไง อย่างนี้สมควรแล้วที่จะโดนกระทืบ!!”
หา?? อะไรอีกล่ะ ยังมีอะไรที่หนูไม่รู้อีกเหรอ?
โอ๊ย... ชีวิตกะเทยช่างแสนลำบากจริงๆ หนอ
หนทางสู่การเป็นสาวเซ็กซี่สุดฮอตมันช่างแสนยาวไกลและไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเลยจริงนะ
.............................
ทำแท้ง = การใช้น้ำฉีดเข้าทวารหนักเพื่อล้างทำความสะอาดก่อนจะมีเพศสัมพันธ์กัน
นิยายที่นิติดและเพิ่งอ่านจบ ก็คือ รักร้ายๆ ของผู้ชายในคุกค่ะ
ตอนล่าสุดนี่ มาม่าลงตับกันเลยทีเดียว ถึงกับน้ำตาร่วง อินมากค่ะ :sad4: อยากอ่านต่อไวๆ
ยังมีนิยายในลิสต์ที่รอต่อคิวแล้วยังไม่ได้อ่านอีกบานเลย แต่ตอนนี้อยากอ่านนิยายที่จบแล้วมากกว่าไม่อยากค้าง ....
ส่วนน้องฐา คงไม่ค่อยค้างเนอะ ....... ฮ่าๆ
บอกแล้วใช่ไหมว่าตอนต่อไปมาไวกว่าที่คิดจริงๆ อิอิ
เฮ้อ.... อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า เมื่อก่อนฐามันช่างไร้เดียงสาจริงๆ นะ
เรื่องอดอาหารก่อนมีเซ็กส์นั้น ฐาก็ยังทำอยู่จนตอนนี้เลย แม้ว่าจะทำแท้งเป็นแล้วแต่สังเกตว่าตอนกับพี่โต้ง ฐาก็จะอดอาหารคู่กันไปด้วยเพื่อกันพลาดเพราะยังฝังใจอยู่
ปล. นึกว่าจะชอบพระเอกจำพวกโหดเถื่อน ซึนๆ ซะอีกที่ไหนได้ คิดถึงพี่โต้งกันใหญ่ ฮ่าๆๆ
จริงๆโรจน์มันก็น่ารักดีนะ ฮาๆ
ส่วนพี่โต้งก็จะได้กลับมาอีกค่ะ แต่ต้องรอนิจบภาคโรจน์ก่อนนะ ซึ่งตอนนี้ยังคิดหนักว่าจะจบตอนไหน
ระหว่าง ตอนที่สองคนนี้รักกัน หรือตอนที่สองคนนี้เลิกกันดี
วานเพื่อนๆ ช่วยคิดแทนทีนะคะ ว่าอยากอ่านถึงตรงไหน....
แต่นิอยาจบตอนที่มันรักกันมากกว่า ส่วนตอนเลิกกันอาจจเล่าคร่าวๆ อีกทีในภาคพี่โงเพราะอย่างน้อยก็มีพี่โต้งคอยปลอบ อิอิ อย่างนั้นดีกว่าเนอะ...
:L2: :กอด1: ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ รักคนอ่านทุกคน
:bye2:
-
โรจน์น่าสงสารนี่แหละ มันต้องมีปมที่ทำให้เลิกกัน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนนี้ป้าเปลี่ยนใจมาชอบโรจน์แทนอีพี่โต้งเรียบร้อยแล้วเหมือนกันนะนิ เพราะฉะนั้นอีพี่โต้งก็อย่ามาเคืองป้านะคะ หุๆๆ
-
อยากรู้น้องฐากับโรจน์เลิกกันเพราะอะไร o8
จบตอนเลิกกันน่ะะะะะะะ :m13:
:L2: :L2:
-
คิดถึงพี่โต้งแล้วค่ะ :sad4:
-
อยากรู้ตอนเลิกกันเหมือนกันคะ
แต่ไม่อยากเศร้า รู้ทั้งรู้ว่าปััจุบันมี พี่โต้งแล้วนะ เค้าชอบด้วย เพราะพี่เค้าพูดเพราะ
ก๊ากกกกก เบนคะ อะไรแบบเนี้ยยย 555555
แต่พอมาคิดว่า ฐากับโต้งจะเลิกกันเนี้ยก็ใจหายนะ เพราะโรจน์ก็น่ารักในมุมพิลึกกึกกือของมันอยู่
เลือกไม่ถูกเลย ไม่อยากให้เค้า เลิกกัน แต่ก็อยากรู้
โอ้วววววว
-
อยากอ่านเรื่องพี่โต้งแล้ว
จะจบแบบไหนก้ได้
เพราะยังไง ตอนนี้ น้องฐาก้มีพี่โต้งอยู่แล้ว
จะแคร์อะไร กะไอ้โรจน์
แค่ยอมรับตัวเอง มันยังทำไม่ได้เลย
-
ดูไปดูมาน้องโรจน์ก็น่ารักดีนะ เริ่มหลงรักน้องโรจน์เพิ่มอีกคนหละ คริคริ
อยากรู้จัง เหตุอันใดหนอ ทำให้น้องฐาเลิกกับน้องโรจน์ ^ ^
-
ทำไมมันทารุณแบบนี้ โรจน์โหดมาก แค่นั้นต้องถีบ เกินไปหน่อยมั๊ย
-
เราอยากให้ตัดจบตอoรักกันดีกว่าค่ะ
เพราะเรื่องตอนนี้ เราสงสารน้องฐาอ่ะ ไม่อยากให้น้องเศร้ามาก
(จริงqคนอ่านทนไม่ได้ตั้งหาก 55+) :sad4:
รอให้มาเปิดปมที่เลิกกันตอนภาคปกติดีกว่าคะ
ป.ล.น้องฐาคะ ทำไมน้องใสซื่อได้ใจจริง 55+ :กอด1:
-
เฉยๆ กับโรจน์ เพราะเหมือนคบกันเนื่องจากกระแสคนรอบข้างเชียร์ (ลือ) ไม่ได้รักชอบอะไรจริง ส่วนฐาก็ตกกระไดพลอยโจร ขี้กลัวอีก
-
เราก็ว่าโรจน์มันก็ไม่ได้เลวร้ายนะ(จากเรื่องราวณ ขณะนี้)เลยสืบเนื่องไปถึงคำถามที่ว่า
วานเพื่อนๆ ช่วยคิดแทนทีนะคะ ว่าอยากอ่านถึงตรงไหน....
แต่นิอยากจบตอนที่มันรักกันมากกว่า ส่วนตอนเลิกกันอาจเล่าคร่าวๆ อีกทีในภาคพี่โต้งเพราะอย่างน้อยก็มีพี่โต้งคอยปลอบ อิอิ อย่างนั้นดีกว่าเนอะ...
เอาอย่างที่คนเขียนเสนอแหล่ะ ขอจดจำแต่เรื่องราวดีๆละกัน รู้ว่าน้องฐาถูกทิ้งยังไงในวันที่มีผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่โต้งปลอบ ยังไงก็ดีกว่าเห็นน้องฐาปวดร้าวอยู่เดียวดาย เดียวหัวใจเราจะรับไม่ไหว อิอิ :o8:
-
ต้องถึงที่สุดครับ...เลิกกันนี่แหละ มาม่าดี 555 มาโซแหะเรา
-
เอาแบบตัดฉับไปตอนที่โรจน์เลวเลยได้ไหมม ฮ่าๆๆ :laugh:
เค้าคิดถึงพี่โต้งอ่ะ ปล่อยอดีตมันผ่านไปเรามาลัลลากับปัจจุบันกันดีกว่าน้าา :กอด1:
-
o18 o18 o18
-
มาเร็วจริงจังคุณนิ เรายังไม่ทันไ่ด้่ิอ่านตอนของเมื่อวานเลย อิอิ วันนี้เลยอ่านสองตอนติด มีความสุข : )
ส่วนตัวไม่ชอบผู้ชายแบบโรจน์นะ 5555 ดูซาดิส งี่เง่า ไร้สาระ คือทุกอย่างแห่งความเลวร้ายมาอยู่ในตัวมานน
สงสารน้องฐา ต้องมาตกเป็นเบี้ยล่างโรจน์แบบไม่ได้เต็มใจ TT ถึงตอนนี้จะทำดีกับน้องฐาบ้าง
แต่มันก็โคตรเล็กน้อยอ่ะเทียบกับสิ่งที่น้องฐาทำให้โรจน์ 5555 ยังไม่ชอบมันอยู่ดี โกรธๆๆๆ อินท์จัด กร๊ากกกก
แต่น้องฐาน่ารักอ่ะ อ่านไปก็ยิ้มไปเพราะเอ็นดู ถึงแม้ตอนเจ็บตัวยังดูน่ารักเลยอ่ะ กร๊าก หรือเราจะมาโซตัวจริง
บางทีก้รุ้สึกว่ากว่าจะมีความสุขได้(กับพี่โต้ง)น้องฐาก็ต้องเคยทุกข์(กับไอโรจน์)มาก่อนแหละนะ
ไม่งั้นจะสุขขนาดนี้ก็น่าหมั่นไส้เกินไปหน่อยแล้ววววนะน้อง ฮ่าๆๆๆๆ ส่วนตัวจบที่ตอนแฮบปี้ก็ดีค่ะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็แล้วแต่คนแต่งจะสะดวกแต่งเนอะ : ) เำพราะยังไงก็รู้แล้วว่าเดี๋ยวก็เลิกกับโรจน์ไปอยู่กับพี่โต้งอยุ่ดี
-
:เฮ้อ:
รักต้องทน
:sad11:
จนใจเลิก
แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
แต่งเก่งอ่ะ o13 บวกเป็ดแระกาน
-
อยากถีบไอ้โรจน์!!!!!!
ฐาเอ๊ย ผู้ชายยังมีอีกเยอะ หนีๆไปเหอะ
ว่าแต่ตกลงเรื่องพี่ชลนี่ มันยังไงเนี่ย พูดถึงหน่อยดิ
ปล. น้องฐาเป็นกระเทยที่ไม่รู้จะไปหาความรู้จากที่ไหนหรือนี่ เพราะความไม่รู้ ทำให้เป็นกระเทยสู้ชีวิตกันไปนะ น้องเอ๊ย
-
โถ่ ฐา
ช่างซื่อ อะไรเยี่ยงนี้
-
มาไวงี้คนอ่านรักมากเลยจ้า :m3:
โรจน์รุนแรงไปอ่ะ ถีบตกเตียงเลย เป็นพี่โต้งไม่ทำงี้ร้อก
แค่ :beat: 555 ไม่ช่ายๆ :laugh:
เรื่องจบ เอาเป็นตอนรักกันก็พออ่ะ
เพราะขนาดตอนรักโรจน์ยังโหดขนาดนี้ ตอนเลิกคงแย่ยิ่งกว่า แค่คิดก็..:impress3:
-
น้องฐาสู้ๆ คิดถึงพี่โต้ง :กอด1:
-
รอตอนต่อไปคร้าบบบบ
-
จองงงงง เดะมาอ่านค่า
-
จบตอนที่รักกันค่ะ :กอด1:
แค่นี้น้องฐาก็แย่แล้ว
สงสารอ่ะ :impress3:
-
โรจน์นี่มันเถื่อนได้เถื่อนดีจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รักทรหดจริงนะน้องฐา
-
เลือกไม่ถูกเลยอะว่าโรจน์หรือโต้งดีกว่ากัน ><
อยากให้ทำเป็นภาคขนานอะ ทำใจไม่ด้ายยยยยย
-
:m20: หวานๆแปลกๆ
ส่วนเรื่องตอนจบนั้นอยากให้จบตอนที่ยังรักกันมากกว่า แล้วค่อยบอกเหตุผลตอนพี่โต้ง
อยากให้จบกันด้วยดีมากกว่า
อยากให้น้องฐาเจอกะโรจน์ในตอนปัจจุบันจัง
-
พี่โต้งอยู่ไหนครับ
มาโอ๋น้องฐาเร็วๆ โรจน์มันทำร้ายร่างกาย
บวกจิตใจน้องฐาบ่อยเหลือเกิน
-
ตอนที่ 12 ถ่านไฟเก่า....
หลังจากอธิบายความหมายของคำว่า “ทำแท้ง” เรียบร้อยแล้ว โอ๋มันก็ถอนใจเหนื่อยหน่ายแล้วถามต่อ
“วันนี้จะไปบ้านไอ้โรจน์เหรอ?” หนูพยักหน้าตอบเบาๆ ด้วยใบหน้าที่ยังเปื้อนน้ำตาตามเดิม
“แวะไปบ้านกูก่อนแล้วกัน มีของจะให้ แล้วค่อยต่อรถไปบ้านไอ้โรจน์อีกที” มันว่า ทำให้หนูส่งสายตาแสดงคำถามไปให้แต่อีกฝ่ายไม่ให้ความกระจ่างใดๆ
“ไม่ต้องถามหรอก เดี๋ยวก็รู้เอง ตอนนี้นอนพักไปก่อนแล้วกัน” มันบอกแล้วเดินออกจากห้องพยาบาลกลับไปยังชั่วโมงพละอีกครั้ง
.....................
“อะไรอ่ะ?” หนูส่งคำถามเมื่อมาถึงบ้านโอ๋เรียบร้อยแล้ว มันส่งกระปุกสีแดงสดยี่ห้อ “ดูเร็กซ์” ให้มา
“เจลไง” มันบอกแค่นั้น แต่กลับทำให้หนูขมวดคิ้วหนัก
“เอามาทำอะไร แต่งทรงผมเหรอ?” คำถามซื่อๆ ของหนูทำให้อีกฝ่ายสูดปากเหมือนเจ็บปวดพร้อมตวาดลั่น
“อีฐา!!!” เล่นเอาหนูสะดุ้งเฮือก.....
อะไรอีกล่ะ....ยังมีอะไรที่หนูไม่รู้อีกเหรอ??
“*&*(%&$%(&*(*_)(*(*^*&^*&”
อึ๋ย ....ขี้หูเต้นระบำกับคำด่าเป็นหางว่าวที่ถูกประเคนใส่ พร้อมอธิบายประโยชน์ของเจลให้ฟังอย่างละเอียด
“กูเพิ่งรู้ว่ามึงแม่งเอสเอ็ม แถมยังโง้โง่......โง่ๆๆๆๆ จนไม่รู้จะด่าว่ายังไงแล้ว” อีกฝ่ายโวยอย่างฉุนๆ จนหนูได้แต่ก้มหน้าสลด รู้สึกเลยว่าตัวเองมันช่างงี่เง่าเสียจริงๆ
ตัวหนูที่โง่เง่า ดักดานไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยอย่างนี้ก็สมควรแล้วที่จะโดนเพื่อนด่าว่า “โง่”
สมควรแล้ว....ที่โดนไอ้โรจน์ด่าว่า “ห่วยแตก”
คนโง่ๆ อย่างหนู....ไม่สมควรจะเกิดมาเป็นกะเทยให้เสียสถาบันเลยจริงๆ
ฮึก....ฮึก..... ยิ่งคิดน้ำตาร่วงพรูเป็นสาย
“โอ๊ย.....มึง...จะร้องไห้ทำไมเนี่ย....” อีโอ๋พูดเสียงอ่อนลง เข้ามาลูบหลังปลอบ
“ก็ที่แกพูดมันเรื่องจริงทั้งนั้นเลยนี่ ฉัน....ฉัน....ฮือ.....” ยังคงงอแงต่อไปพร้อมน้ำตาทะลักไหลเป็นทาง
“เออ.... ฉันขอโทษ เลิกร้องเหอะ นิ่งซะนะ แรกๆ ก็อย่างนี้แหละ นานๆ เข้าเดี๋ยวก็เชี่ยวไปเองอ่ะ ฉันแค่อารมณ์เสียมากไปหน่อยก็เพราะเป็นห่วงแกนั่นแหละ” โอ๋มันว่าพยายามจะปลอบกะเทยเจ้าน้ำตาให้หยุดเป่าปี่ แต่ทำให้หนูยิ่งหยุดร้องไม่ได้เข้าไปใหญ่
.............................
.............................
“โรจน์จ๋า.....ใช้ไอ้นี่ให้หน่อยนะ” น้องฐาส่งเสียงหวานส่งสายตาอ้อนวอนพลางยื่นขวดเจลในมือไปข้างหน้า สองวินาทีก็ชักมือกลับ ทำหน้าเบื่อชีวิต
“อี๋...... แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ใครมันจะกล้าพูดเล่า”
เฮ้อ..... ถอนใจเฮือกใหญ่กับตัวเองคนเดียว
หือ... ถูกต้องแล้วค่ะคนเดียว ตอนนี้หนูกำลังนั่งซ้อมบทพูดอยู่บนเตียงไอ้โรจน์คนเดียวส่วนไอ้โรจน์น่ะเหรอ คงกำลังอาบน้ำ หลังจากด่าหนูไปหนึ่งชุดที่หายไปนาน
สงสัยต้องทำด้วยตัวเองอย่างเดียวแล้วมั้ง....
แต่ว่ามันต้องเอาไอ้นี่สอดเข้าไปในนั้นจริงอ่ะ?
หนูเปิดจุกขวดแล้วบีบสารหล่อลื่นใส่ปลายนิ้วแล้วขยับปลายนิ้วที่ติดเจลเหนียวๆ
เย็นดีจัง...
หนูยิ้มแล้วขยับนิ้วเล่นกับของในมือเหมือนกำลังสนุก จนกระทั่ง....เจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามา
หนูหันไปมองร่างล่ำๆ ที่เปลือยท่อนบน มีหยดน้ำเกาะเล็กน้อยตามผิวกาย พันผ้าขนหนูไว้ที่เอว
เอื๊อก... ถึงจะเห็นบ่อยแล้วแต่ก้ยังอดเขินไม่ได้อยู่ดี เพราะที่จริงแล้วแล้วไอ้โรจน์มันหุ่นน่ากินมาก แต่ไม่รู้สิ เห็นแล้วมันไม่ใช่ความหลงใหลเท่าไร มันรู้สึก น่าเกรงขามและหวาดกลัวเสียมากกว่า
“เล่นเชี่ยอะไรของมึงน่ะ” มันถามขณะมองมาที่มือของถือซึ่งเปื้อนเจลเละเต็มมือ
กรรม.....
ไม่น่าสนุกมากเลย .... เยิ้มเชียว
“ไปล้างมือเลยมึง เดี๋ยวเลอะเตียงกู” มันสั่งเสียงดุ
“เอ่อ....คือ....นี่มัน” พยายามจะอธิบายแต่อีกฝ่ายก็เอาแต่ส่งสายตาโหดมาแล้วตะคอก
“เดี๋ยวนี้!!”
เวรกรรม!!!!!!
ช่างเถอะ ไม่ใช้ก็ไม่ใช้ เจ็บบ่อยๆ เดี๋ยวก็คงชินไปเองมั้ง
ซะที่ไหนล่ะยะ .....
ชีวิตหนูมันเศร้า แต่เป็นไปแล้วจะให้ทำยังไงได้ ก็ทำได้แต่ก้มหน้ารับกรรมต่อไป
ฮือ.....ฮือ........
.....................
....................................
ซ่า!!!
“อุ๊ย....” หนูร้องออกอาการแต๋วแตกทันทีที่น้ำสีแดงมีฟองพร้อมน้ำแข็งที่ “บังเอิญ” หกมาโดนเสื้อนักเรียนสีขาวของหนูจนเปียกโชก
“อุ๊ยขอโทษค่ะ” คู่กรณีขอโทษขอโพยพลางทำหน้าเสียอกเสียใจอย่างยิ่งเงยหน้าขึ้นพบว่าคนตรงหน้าเป็นคนคุ้นหน้าจนได้แต่อึ้งนิดๆ
นึกว่าใครที่แท้ก็ “เด็ก” ไอ้โรจน์นี่เอง
มากับเพื่อนผู้หญิงอีกคน
“ไม่เป็นไร” หนูตอบ แม้จะรู้สึกเซ็งๆกับความเปียกชื้นที่เกิดขึ้นก็ตาม
“ขอโทษจริงๆ นะ” อีกฝ่ายยังคงย้ำ หนูพยักหน้าหงึกหงัก แค่โบกมือให้ พลิกกายเดินไปห้องน้ำ
“ใจดีเนอะแก” ได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกล
“ใจดี...หรือโง่กันแน่”
ว่าไงนะ?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เข้ามาโมโหโทโสคนเดียวในห้องน้ำ โชคดีนะ ที่หนูปวดฉี่พอดีเลยเดินออกจากโต๊ะมาห้องน้ำคนเดียว ยัยสองคนนั้นเลยรอดไป ถ้ายกโขยงกันมาหลายๆ คนเหมือนปกติจะขอกลับมาจับตบล้างน้ำข้อหาปากมอมสักทีเถอะ
จะว่าไปแล้ว ทำไมต้องมาหาเรื่องแบบนี้ด้วยล่ะ หนูไปทำอะไรให้งั้นเหรอ? ก็ตั้งแต่ไอ้โรจน์มันหลอกพาหนูไป...ซื้อของขวัญวันนั้นมันก็ไม่ได้กลับไปยุ่งกับชีแล้วนี่นา....
ก่อนเข้าคาบเรียนตอนบ่าย ความค้างคาใจยิ่งทวีมากขึ้นเมื่อเห็นชะนีตัวเมื่อกี้กับไอ้หมาบ้ายืนคุยกันใต้ต้นไม่ข้างตึกเรียน...
หรือว่า.....
หรือว่า.....
ถ่านไฟเก่าจะปะทุอีกครั้ง.....
.............
เย้!!!!! อยากจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ในที่สุดน้องฐาก็จะได้เป็นไทแล้วสินะ
กรี๊ดดดดดดด จะไม่ต้องกลับไปสนองอารมณ์ใคร่ของไอ้หมาบ้าแล้ว โอ๊ย จะได้หลุดจากขุมนรกแล้ว ยอดเยี่ยมๆ
“เสื้อไปโดนอะไรมา” ไอ้โรจน์หันมาถามระหว่างคาบเรียนเมื่อมองเห็นคราบที่เปื้อนเสื้ออยู่จางๆ
“เอ้อ... ทำน้ำแดงหกใส่อ่ะ”
“มึงนี่มันซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะ” มันบ่นเชิงตำหนิ
ชิ...ก็แล้วมันเพราะใครล่ะ? มันเด็กใครที่ทำเรื่องนี้.....
เดี๋ยวสิ ทำไมเด็กไอ้โรจน์มันต้องมาเขม่นหนูล่ะ หรือว่า.....
“ยินดีด้วยนะโรจน์” หนูแกล้งปรยขึ้นมาเพื่อเกริ่น แล้วจะได้ล้วงความลับต่อ
“เรื่อง?”
“จะกลับไปคบกับจอยอีกรอบนึงไม่ใช่เหรอ?” หนูพูดลอย แต่เสียงเบาพอได้ยินกันแค่สองคนเพราะยังอยู่ในคาบเรียน
“ใครบอก” มันทำเสียงตึงๆ
“ต้นไม้ข้างตึกไม่ได้ลับตาคนหรอกนะ”
“มึงก็เลยเห็นแล้วก็เข้าใจไปแบบนั้น?”
“หรือไม่จริง?” หนูถามกลับด้วยน้ำเสียงเหมือนจะล้อเลียน
“อือ... ทำไมกูต้องกลับไปคบกับคนที่หาว่ากูเป็นเกย์ด้วยล่ะ คนที่ไม่มีความเชื่อใจ แล้วก็เอาแต่ฟังข่าวลือ เห็นอะไรก็คิดเป็นตุเป็นตะไม่ฟังคำอธิบาย แล้วก็ปากมอมอีกต่างหาก ปล่อยให้เต้นไปแบบนี้แหละสะใจดี” น้ำเสียงเย้ยหยันแสดงความสะใจทำให้หนูต้องขมวดคิ้วหันไปมองเสี้ยวหน้าที่แสยะยิ้มเหี้ยมๆ แล้วหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงก็ไม่รู้
ไอ้โรจน์ไขข้อข้องใจให้หนูฟังเมื่อหมดวัน ว่าจอยมันมาแอบเห็นหนูกับโรจน์ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ มันก็เลยเอาเรื่องนี้มากระแนะกระแหนไอ้โรจน์ทำให้มันโมโหจนฟิวส์ขาดก็เลยลากจอยไปจัดหนัก เพื่อแก้เผ็ดพร้อมปิดปากไปด้วยในตัว แทนที่อีกฝ่ายจะเข็ดไม่กล้ายุ่งกลับผิดคาด ดันกลับมาตามตื๊อซะงั้น
“ถ้าไม่ได้ชอบแล้วไปทำกับเขาอย่างนั้นทำไมล่ะ?” หนูว่าไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ไม่ชอบเห็นใครโดนบังคับขืนใจในเรื่องนี้แม้จะรู้ว่าคนที่พูดถึงจะพอออกพอใจก็เถอะ
“ก็ไม่ได้อยากจะเอาตัวไปเกลือกกลั้วนักหรอก พวกปากไม่มีหูรูดพันนั้น แต่อยากรนหาที่เอง ช่วยไม่ได้ จะได้จำใส่กะโหลกเอาไว้บ้างว่า จะกงจะเกย์หรือเปล่าก็ช่าง ขึ้นชื่อว่าผู้ชายแล้ว มันก็ “เอา” เป็นทุกคนล่ะ” เหตุผลของมันทำเอาหนูถอนใจเบาๆอย่างระอา
“กูล่ะรำคาญ ทีเมื่อก่อนนะหาว่ากูโรคจิตวิปริตอย่างนั้นอย่างนี้ พอโดนไปที มากอดขากูขอให้กลับไปคบกันใหม่ เหอะ...อีด-ก” ไอ้โรจน์ด่าแรงซะหนูสะดุ้ง เพราะปกติแล้วถึงมันจะดูโหดๆ เห้ๆ อย่างนี้ แต่เวลามันชอบใครรักใครก็ทำตัวดีได้ กับผู้หญิงมันก็ดูแล รักใคร่ เอาใจดีอยู่ แสดงว่าคราวนี้มันคงโกรธมากจริงๆ
“แล้ว....เรื่องอย่างว่าล่ะ เป็นไงบ้างอ่ะ” เห็นมันทำท่าอารมณ์เสียแล้วก็เลยเปลี่ยนเรื่อง พร้อมสอดแนมเรื่องที่เป็นปมด้อยของหนูไปด้วย
“ก็งั้นๆ แหละ จะว่าสดซิงหรือก็เปล่า” มันทำเสียงเหยียดๆ แต่แล้วก็ชะงักพลางหันมาเหล่
“ถ้าเทียบกับคนอื่นๆ นะ แต่ถ้าเทียบกับมึง ก็ถือว่าลีลาห่างชั้นอยู่ดี แถมผู้หญิงมันก็เนื้อนุ่มกว่า อึ๋มกว่า แล้วที่สำคัญ ไม่แจกทองกูด้วย”
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้หมาบ้า....... ปากมอมที่สุดในโลก เรื่องตั้งนานแล้วจะขุดขึ้นมาทำไมยะ
หนูต้องเบะปากพยายามสะกดกลั้นความคับแค้น อับอายนั้นไว้โดยเร็ว
“งั้นเหรอ ถ้างั้น...ก็กลับไปคบกับเขาเถอะ ไหนๆ ก็ได้เขาไปแล้ว อย่าใจดำนักเลย อย่างน้อยคบกับผู้หญิงมันก็สบายใจกว่ากันเยอะ" โกรธ .....โมโห ....แต่ไม่รู้จริงๆว่าจะทำอะไรได้....ได้แต่พยายามทำเสียงให้เรียบที่สุด
“ไม่!! กูไม่กลับไปคบกับคนที่ปรักปรำว่ากูเป็นเกย์หรอก”
ปรักปรำ? อยากจะขำ แล้วทุกวันนี้ที่ยังหาเวลามา “โต๊ะ” กันบ่อยๆ เนี่ยจะบอกว่าไม่ใช่เกย์เหรอ?
“ไม่ต้องมองกูอย่างนั้นเลยนะ เพราะถึงกูจะมีมึงเป็นเมีย แต่ไม่ได้แปลว่ากูเลิกชอบผู้หญิง เห็นผู้หญิงกูก็ยังมีอารมณ์ ยังเอาได้อยู่ดี” งั้นก็เป็นไบสิแบบนี้?
“งั้นก็ขอโทษแล้วกันนะที่เข้าใจผิด แล้วก็ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดตามไปด้วย แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าโรจน์ยังมายุ่งกับเราแบบนี้ เรื่องนี้ก็มีวันจบหรอก ถ้าจะให้คนอื่นเขาเลิกพูดเลิกคิด มีทางเดียว คือโรจน์ต้องกลับไป ...กลับไปคบกับผู้หญิง แล้วปล่อยให้เรื่องของเราสองคนกลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นเท่านั้นเอง”
......................................
โต๊ะ= การร่วมเพศ
ขอพูดถึงภาคปกตินิดนึงนะคะ.....
จำได้ว่า.....ครั้งแรกที่เจอกับพี่โต้ง ฐามันก็ไม่ได้คิดถึงเจลอะไรเลยนะ จนพี่โต้งยังถามว่า ถ้าไม่ใช้แล้วไม่เจ็บเหรอ? มันก็เจ็บ แต่มันชินแล้ว บวกกับไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามานานก็เลยไม่มีการเตรียมพร้อม
แล้วที่ดันปากเสียไปว่าพี่โต้งว่า “ใหญ่กว่านี้ ก็เจอมาแล้ว” ที่จริงแล้วไม่ได้ตั้งใจหรอก คือเป็นเรื่องจริงนั่นแหละ แต่ฐามันก็ซื่อเนอะ พูดตรงไปหน่อยเท่านั้นเอง กร๊ากกกกก (น้องคงลืมนึกไปว่า ถ้าไปดูถูกหรือเปรียบเทียบเรื่องแบบนี้ผู้ชายเขาถือ)
นิคิดไว้ว่าภาคนี้มันจะไม่ยาวมากอ่ะ แต่พอแต่งๆ ไปแล้วรายละเอียดมันก็เพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ จนยาวขึ้นๆ
ที่จริงแล้วเรื่องของไอ้โรจน์ไม่ใช่ส่วนสำคัญเท่าไรหรอกค่ะ
แต่ที่นิอยากแต่งภาคนี้ก็เพื่ออยากให้มองเห็นพัฒนานาการของกะเทยคนนึงที่น่ารักไร้เดียงสา มองโลกในแง่ดี พอเจอเรื่องราวต่างๆ ก็ทำให้ความคิดและการกระทำค่อยๆ เปลี่ยนไป ร้ายขึ้น แรงขึ้น สู้คนขึ้น? (ประชดเก่งขึ้น ขี้โม้มากขึ้น ฮาๆๆ)
แล้วก็ไปแก้ปมในภาคหลัก ที่คนอ่านก็อาจจะลืมไปแล้วก็ได้
เช่น....ถ้ามีคนเคยอ่านกันย์กิ๊ง น้องฐาเคยพูดไว้ตอนที่กล่อมกิ๊ง....
“ฟังกูดีๆ มึง...เข้าใจอะไรผิดป่ะ มึงผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง เสียพรหมจรรย์ละเลือดออกอ่ะ”
“กูอ่านนิยายกี่เรื่องเลือดสาดตลอด” อ่านนิยายในเว็บ แล้วก็การ์ตูนบ้างนิดหน่อยครับ
“มึงอ่านพวกนิยายซาดิสถูกจับกดอะไรแบบนั้นมาป่าว ที่จริงถ้าใจเย็นๆ ทำเบาๆ ทะนุถนอมก็คงไม่ออก แต่อย่างว่า แรกๆ มันยังปรับตัวลำบากแล้วอีพวกเป็นรุกแม่ง.... เพราะเห็นว่าเป็นผู้ชายด้วยกันมั้ง เลยชอบรุนแรง ไม่บันยะบันยัง ไม่หัดคิดมั่งว่า กูก็ต้องการความอ่อนโยนเหมือนผู้หญิง พอจะเอาก็บอกว่า ไม่เจ็บๆ พอถึงเวลาอย่างนั้นจริงๆ อารมณ์มันก็พาไปจนลืมมั้งว่ากูก็เจ็บเป็นอะไรเป็น ถึงจะกระเทยก็มีหัวจิตหัวใจ แถมเจ็บกว่าผู้หญิงซะอีก แม่ง... ”
จากข้อความนี้ฐาพูดถึงไอ้โรจน์นะคะ
ยังมีอีกสองปมที่พยายามจะแก้อยู่...ถ้าแก้ได้จะมาบอกอีกที อิอิ
อีกอย่างคืออยากเขียนน้องฐา โหมด dark ด้วยอ่ะ น้องฐาคนที่เถียงเก่งๆ ชอบท้าทาย เหมือนมาโซสะใจดี...
คนเขียนโรคจิตว่ะ กร๊าก.....
ต้องขอโทษคนที่คิดถึงพี่โต้งด้วยนะคะ แต่คิดว่าคงต้องอยู่กับโรจน์ไปอีกพักนึง แต่ไม่ต้องกลัว แต่ละตอนจะมาไวกว่าปกติ คงจะจบได้ไม่เกินสิ้นปีนี้ (จะพยายามค่ะ แต่ถ้าไม่ได้อย่าด่าคนเขียนนะคะ)
เราอย่าไปคิดเลยว่า...พระเอกในเรื่องคือใคร เพราะยังไง คนที่เด่นและมีบทบาทสำคัญที่สุดในเรื่อง ก็คือ “น้องฐา” อยู่ดี
รักนะคะทุกคน....
(เดี๋ยวแต่งต่ออีก เสร็จแล้วจะมาให้อ่านกันอย่างว่องไวจ้า........)
-
สงสัยฐาจัง
-
:z6: ทำไมอีโรจน์มันโหดอย่างเน้ กรี๊ดดดด ด T^T
ไม่น่าเชื่อว่าตอนเด็กๆน้องฐาจะใส ซื่อ(บื้อ) บริสุทธิ์(?) ขนาดนี้ =_=;;
ขนาดในนิยายบางเรื่องมันยังบอกให้ใช้เจลเลยนู๋ แอร๊ยยย ย แล้วแกเติบโตมาได้เยี่ยงไรโดยที่ไม่ได้ศึกษาก่อนน =..=
แกเป็นเทยจริงเปล่าฟะเนี่ย เดียงสาเกิ๊นนนน น...
อิอิ ๕๕๕๕
-
โอ๋รู้เข้าคงปวดเฮด ให้เจลไปแต่ไร้ประโยชน์ :z3:
ฐาศรีทนด้ายยยฮ๊าาา :oo1:
-
อ่านมาถึงตอนนี้ แอบนึกว่า เรื่องของพี่โต้งจบไปแล้ว เพราะอ่านฐา โรจน์ จนลืมไปแล้วว่า เรื่องของฐากับพี่โต้งเป็นยังไง พอได้มาอ่านคนเขียนทอล์กตอนท้ายเรื่องถึงได้รู้ว่าเป็นการแต่งเพื่อแก้ปม แล้วจะกลับมาแต่ฐาโต้งต่อ ต้องขอโทษคนเขียนด้วยเพราะอ่านมาถึงตอนนี้ ไม่ได้รู้สึกอะไรเรื่องปม หรือก็ลืมไปแล้วว่าปมมันคืออะไรแต่ถ้ามีการแต่งฐาโต้งต่อ อยากบอกว่า อยากอ่านมากรออยู่นะคะ
ปล. เราว่า จริงๆ เรื่องฐาโรจน์ นี่แยกออกเป็นอีกเรื่องก็ได้ เพราะมันยาวเหลือเกิน (เทียบจากเวลาในเรื่อง) กว่าจะเจอพี่โต้ง คงต้องจบม.ปลายก่อนใช่มั้ยคะ
-
น่าสงสาร ฐา โดนอะไรเยอะแยะ =*= มาติดตามต่อจร้าา :L2: :L2: :L2:
-
o22 o22 o22
-
ฐานิ ซื่อจิงๆเลยยยยยย
-
เหมือนฐาไม่แคร โรจน์เลย
แล้วแล้วให้ตะลึงตึ่งโป๊ะ เนี้ยนะ
เฮ้อ เข้าใจยาก แท้
-
ง่า. เราเป็นคนนึงี่ลืมไปแล้วล่ะ. ไม่คิดว่ามึมันเป็นปมเลยนะนี่
แค่อ่านภาคนี้แล้วสงสารฐา อยากอัดโรจน์แค่นั้น :z6:
ไม่ใช้เจล สงสารฐามาก กระซิกๆ :monkeysad:
-
ชะนีนั่นพูดก็ถูกนะ ใจดีจนโง่ :เฮ้อ: แถมซื่อจนโง่ด้วย
-
มาตอนนี้โรจน์ก็ยังเป็นผู้ชายโหดร้ายอยู่ดี T T
และน้องฐาก็ยังเป็นน้องฐา น่ารักน่ากอดจริง 55+
อยากบอกน้องฐาว่า น้องฐาเป็นกระเทยที่น่ารักมาก
สงสารน้อง เป็นกระเทยใช่ว่าต้องเชี่ยว ใสๆแบบน้องอ่ะดีเเล้ว
-
ฐานี่ ซื่อจิงๆนั่นแหล่ะ
แต่ชอบความรู้สึกฐาที่พูกพันธ์กับโรจน์แค่ร่างกาย เพราะเวลาเลิกจะได้ไม่เจ็บมาก
ไม่อยากอ่านฐาดราม่าแล้วเพราะตอนหลักก็กระจายล่ะ
-
สงสัยน้องฐาโดนมาเยอะ น้องฐาเลยเปลี่ยนไป
แสดงว่าไอ้โรจน์ต้องทำอะไรน้องฐาแน่เลย
ตอนแรกก็ชอบโรจน์นิดๆ หละ เจอตอนนี้ไป
เป็นผู้ชาย ดิบเถื่อน โหด ได้เหมือนเดิม
อยากรู้จังว่า น้องโรจน์เคยรักน้องฐาบ้างเปล่า T^T
-
น้องฐาช่างใสซื่อ น่ารัก!! :-[
ว่าแต่นิค่ะ มีโปรเจก ให้พี่โต้งกับโรจ เจอกันบ้างป่าวค่ะ เค้าอยากเห็นผู้ชายตีกันแย่งน้องฐา อิๆ
-
อ่านแล้วฮาฐานะ พยายามหว่านล้อมหาทางปลดแอกตัวเองแบบเนียนๆ ฮาอ่ะ พูดบ่อยๆเด๋วโรจน์จะนึกว่าหึงเอานะนั่นหน่ะ 555
-
น้องฐา..จะถูกคนอื่นมองว่าซื่อ หรือ โง่
มันขึ้นอยู่กับ กำพืด+สันดาน คนมอง
หาความดีใส่ตัว เยอะๆๆๆนะ นู๋จอย
อนาคตของอินู๋ น่าเป็นห่วงว่ะ
อย่ามองโลกในแง่ร้ายนักเลย
หึหึ
ถอนขนเป็ด ให้คนแต่งอีก 1 ตัว
-
อ่านตอนโรจน์แล้วเห็นพัฒนาการน้องฐาจริงๆค่ะ o13
กว่าจะสู้คนก็ใช้เวลานานเหมือนกันน้า
โรจน์จะโหดไปไหนคะ สงสารน้องฐา :monkeysad:
-
:เฮ้อ: โรจน์หน่าโร๗ฯืเห็นใจน้องฐาบ้างดิ เห็นน้องฐาเป็นเมีย เรียกเมียกได้เต็มคำ ก็ไม่น่าทำให้นองฐาเจ็บใจเลยเนอะ
แล้วหลังจกที่จบภาคนี้แล้ว อนาคตจะมีแน้วโน้มเอาโรจน์มาเป็นมือที่สามมั้ย 3P เลยยิ่งดีกร๊ากกก
-
มาต่อเถอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
-
พักนี้ขยันจังนะนิ อิ ๆ ๆ
-
น้องฐาก้อต้องก้มหน้ารับโรจน์ต่อไป ฮ่าๆๆๆ
-
ตัวการที่ทำน้องฐาร้ายยยยยยยยยยยยยย อิโรจน์
-
:เฮ้อ: สงสารน้ิองฐาจัง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 13 โมโหหึง
“ผัดไทยจานนึง” หนูตะโกนบอกพ่อค้าหน้าขาวที่ยืนเหงื่อตกหน้าเตา แล้วค่อยๆ ย้ายวารไปนั่งที่โต๊ะที่ว่าง
วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศมากินผัดไทยที่บ้านออยค่ะ บ้านมันขายผัดไทยหอยทอดรสเด็ด
“ผัดไทยจานนึงครับ” เสียงทุ้มอีกเสียงที่พูดตามนั้นคุ้นเหลือเกินจนหนูต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย
ฮึ้ย.... พรหมลิขิต.....
“นั่งด้วยคนนะครับ” คำถามที่แสดงความเว้าวอนนั้นทำให้หนูอึ้งไปเป็นครู่ก่อนจะพยักหน้าเหมือนคนไร้สติ
ดวงตายังเบิกค้างจ้องมองหน้าพี่ชลที่ไม่ได้เห็นใกล้ๆ มานานเกือบเดือนแล้ว
จริงสินะพี่ชลจะมากินผัดไทยที่ร้านแฟนตัวเองก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก การที่หนูได้มาเจอกับเขาที่นี่คงไม่ใช่ “พรหมลิขิต” อะไร มันเป็นแค่ความ “บังเอิญ” เท่านั้นเอง
ความจริงมันช่างโหดร้าย เศร้า....น้องฐาเศร้า....
“ไม่ได้เจอตั้งนานนะ สบายดีเหรอ” อีกฝ่ายทักทาย แต่ไม่ทำให้หนูอารมณ์ดีขึ้นเท่าไร ได้แต้พยักหน้าเบาๆ
“ครับ สบายดี”
“แล้ววันนี้มาคนเดียวเหรอ?”
“ครับ มาคนเดียว”
“งั้นดีเลย บ่ายๆ ไปกินเอ็มเคด้วยกันไหม” ฮะว่าไงนะ .... แอบทำหน้างงใส่ทันที
กึก.... เสียงจานผัดไทยวางอยู่ตรงหน้าพร้อมกับร่างเพื่อนสาว? ที่มายืนอยู่ข้างโต๊ะ
“ไม่ไป” มันตอบด้วยเสียงขุ่นๆ มองหน้าพี่ชลเหมือนจะหาเรื่อง พี่ชลทำเป็นไม่สนใจออยหันมาหาหนูแทน
“พี่ชวนฐาคนเดียวนะ ไม่ได้ชวนออยด้วยสักหน่อย” อ้าว....... หนูทำหน้างง ส่วนออยหันไปค้อนใส่พี่ชล “แต่ถ้าออยอยากไปก็ไม่ห้ามหรอกนะ”
โธ่เอ๊ย.... นึกว่าอะไร ที่แท้ก็แค่แกล้งไม่ใช่เหรอแบบนี้ ใจจริงก็อยากให้เขาไปด้วย....
หรือว่าจะงอนอะไรกันอยู่.....
“นั่นสิ ออยไปด้วยกันเถอะนะ ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันมาตั้งนานแล้วนะ” หนูคะยั้นคะยอทันที
“ฉันต้องเฝ้าร้านอ่ะ เอาไว้วันหลังค่อยไปแล้วกันนะฐา” มันบอกปัด จนหนูต้องทำหน้าเสียดาย
“ลื้อไปเถอะอาตี๋ เดี๋ยวม้าลื้อเขาก็ดูร้านเองแหละ อยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรนักหรอก” อาม่าของออยเดินผ่านมาพอดีแล้วเอ่ยปากอนุญาต หนูยิ้มหวานให้เพื่อนที่ย่นคิ้วเหมือนจะงอนอาม่า ซึ่งหนูไม่แน่ใจนะว่ามันงอนเพราะโดนหาว่าไม่มีประโยชน์หรือเพราะโดนเรียกว่าอาตี๋กันแน่
“ทะเลาะอะไรกันเหรอ?” หนูถามขณะที่นั่งอยู่บนเตียงมองภาพเพื่อนสนิทถอดเสื้อยืดสีหม่นออก มองเห็นผิวขาวออกเหลืองของผิวคนจีน ทำให้เผลอจ้องมองผิวเนียนเรียบบนเรือนร่างผอมๆ นั้นอย่างเพลินตา น่าแปลก ที่คนกินเก่งอย่างออยทำไมไม่อ้วนเลยนะ
“กับใคร?” อีกฝ่ายส่งคำถามกลับมาขณะสวมเสื้อตัวใหม่
“กับพี่ชลไง” ตอบยิ้มๆ
“หือ....บ้าสิ ทำไมต้องทะเลาะกับเขาด้วยล่ะ”
“งั้นก็งอนกันเอ้า...เห็นแง่งๆ ใส่กัน”
“เปล่าทะเลาะ แค่รำคาญ วันหยุดทั้งทียังจะแวะมากวนประสาท” มันบ่นอย่างหงุดหงิด
“ก็คนเค้าคิดถึง แฟนกันก็ต้องอยากเห็นหน้ากันทุกวันเป็นเรื่องธรรมดา” หนูว่ายิ้มๆ
“แฟนอะไรของแก ชักจะไปกันใหญ่แล้ว”
“ก็แกกับพี่ชลไง แกไม่ต้องปิดหรอก หรือว่าเขาห้ามไม่ให้แกบอกใคร ฉันสัญญาจะไม่บอกใครหรอก”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง เรื่องอะไรจะไปคบให้โง่ หูดำออกปานนั้น” มันปฏิเสธด้วยเสียงหงุดหงิด
“หรือว่า ยังไงไม่ได้คบ แต่กำลังจีบกัน” หนูคาดคั้นต่อ มันต้องมีสักอย่างสิ ไม่งั้นจะสนิทกันขนาดนั้นเหรอ
“ไม่ได้คบแล้วก็ไม่ได้จีบ ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นแหละ ก็แค่อยู่บ้านใกล้กัน เท่านั้นจริงๆ” อีกฝ่ายตอบกลับมาชัดถ้อยชัดคำ
แป่ว.... อะไรอ่า.... อย่าบอกนะว่าหนูเข้าใจผิดมาตลอดเลยอ่ะ
เสียหายหลายแสนเลย ฮือ.... พลาดโอกาสทองไปตั้งหลายครั้งได้ยังไงกันเนี่ย
หนูทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้จนออยทำหน้างง
“เป็นอะไรของแก ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้”
“ฮือ.... ทำไมแกไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ ฉันนึกว่าแกคบกับเขาอยู่ฉันก็เลย.... ฮือ...รู้งี้ เลยตามเลยซะก็ดีหรอก”
“ก็แกไม่ถามฉันล่ะ...แล้วเลยตามเลยอะไร” มันถามกลับมาทำให้หนูพร่ำๆ เรื่องที่พี่ชลเขาแอบมาก้อร่อก้อติก ตามจีบหนูอยู่พักนึง คิดแล้วก็เศร้า ถ้าไม่เข้าใจผิดล่ะก็ ต่อให้ไอ้โรจน์มาเคาะประตูเรียกโครมๆ ก็ไม่ยอมออกไปเปิดเด็ดขาด แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว ความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่สู้รักษามานานตั้งสิบเจ็ดปีไม่มีเหลืออีกแล้ว ฮือ....
“ก็ดีแล้วนี่ ที่รอดมาได้ ไม่งั้นล่ะก็คงต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า เท่าที่รู้จักกันมา ฉันยังไม่เคยเห็นพี่ชลเขาจะคบกับใครเกินสามเดือนเลย”
“แล้วไง.... ถ้ากับพี่ชลล่ะก็ อย่าว่าแต่สามเดือนเลย แค่ได้นอนด้วยคืนเดียวก็เหมือนสวรรค์แล้ว” หนูว่าเพ้อๆ เพราะจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้สึกว่าการมีเซ็กส์มันจะสุขมากสักเท่าไร เพียงแต่การได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองชอบต่างหากถึงจะเรียกว่าความสุขจริงๆ
ถึงยังไง “สมยอม” ก็ต่างกับ “ยินยอม” อยู่ดี
“อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก คนปอดแหกอย่างแกน่ะเหรอจะกล้า พอถึงเวลาก็คงกลัวจนกำเดาไหลพราก” ออยส่งเสียงหมิ่นๆ
“ดูถูก... เดี๋ยวนี้ฉันพัฒนาแล้วย่ะ ไม่มีแล้วกำเดาอ่ะ” หนูเถียงฉอดๆ ถ้าเห็นหรือทำเรื่องอย่างว่าแล้วกำเดาทะลักทุกครั้งก็คงหมดตัวตายคาเตียงไอ้โรจน์หลายรอบแล้ว “แต่ช่างเถอะ โอกาสนั้นมันคงไม่มีวันย้อนกลับมาอีกแล้ว ฮือ.....”
พูดแล้วมันเศร้า....
“ไม่เห็นจะยากเลย.... ถ้ามันย้อนกลับมาจริงๆ อย่าเปลี่ยนใจแล้วกัน”
....................
.....................
“ไปห้องน้ำนะ” ออยพูดขึ้นขณะที่เราสามคนนั่งกินเอ็มเคกันมาพักใหญ่แล้ว
หนูกับพี่ชลเงยหน้าขึ้นมองออยที่ยืนขึ้นแล้วพยักหน้าให้
“โอกาสมาถึงแล้วอย่าให้หลุดมือนะแก” ออยก้มลงกระซิบที่ข้างหู ซึ่งทำให้หนูตกใจจนตาโต หันไปมองร่างของเพื่อนที่ลุกออกจากโต๊ะไปด้วยใบหน้าหวาดๆ
“กระซิบอะไรกันเหรอ?” พี่ชลถามขึ้นมาอย่างสงสัย ทำให้หนูได้แต่อึ้ง หันไปตอบตะกุกตะกัก
“อะ...เอ่อ..มันปวดท้องมาก คงไปนานน่ะครับ” หนูซุงแหลไปเรื่อย แล้วหัวเราะแหะๆ แก้เก้อ แล้วก็หาเรอื่งคุยกับพี่ชลไปเรื่อยๆ
“ฐานี่เป็นอย่างที่ออยเล่าให้ฟังเลยนะ”
“ออยมันเล่าว่าหนูเป็นยังไงเหรอคะ?”
“ร่าเริง แจ่มใส ไร้เดียงสา น่ารัก” อุ๊ยตาย กลับไปแล้วต้องให้ค่าสินบนเท่าไรเนี่ย
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” หนูตอบ เอาตะเกียบทิ่มเกี๊ยวปลาในถ้วยตัวเองจนพรุนด้วยความเขิน
จนผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงโต๊ะอื่นเขาเช็คบิลกันไปหลายโต๊ะแล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าออยจะกลับมา
เสียงโทรศัพท์ดังลั่นขึ้นหนูมองชื่อปลายสายด้วยความตื่นเต้น แล้วรีบกรอกเสียงลงไป
“ออย...แกอยู่ไหนเนี่ย...” หนูเรียกอย่างกระตือรือร้น จนพี่ชลก็หันมามองด้วยความสนใจ
“ถึงบ้านแล้ว....” มัตอบกลับเหมือนไม่อีนังขังขอบกับอะไรทั้งสิ้น
“เฮ้ย.... จะบ้าเหรอ แล้วทำไม...” หนูรีบโวยวายที่มันปล่อยหนูทิ้งไว้คนเดียว
“ฐา...หยดพูดก่อน....แกเงียบๆ แล้วฟังฉันให้ดีๆ นะ” มันสั่งด้วยเสียงจริงจังทำให้หนูชะงัก “แกบอกพี่ชลไปว่าฉันมีธุระด่วนกลับบ้านไปแล้ว แค่นั้นแหละ หลังจากเก็บเงินเขาจะอาสาพาแกไปส่งบ้าน ถ้าแกตอบตกลง จุดหมายปลายทางมันก็มีไม่กี่ที่ ไม่บ้านเขาก็โรงแรมที่ไหนสักแห่ง ตัดสินใจเอาเองนะว่าไอ้โอกาสที่แกบอกว่าจะไม่มาอีกเนี่ยเป็นสิ่งที่แกต้องการจริงหรือเปล่า ถ้าแกต้องการจะนอนกับเขาแค่คืนเดียวจริงๆ ฉันไม่ห้าม แต่ถ้าจริงจัง....ฉันไม่สนับสนุนหรอก”
อึ้ง..... ไม่คิดว่าอะไรมันจะง่ายขนาดนั้น หรือมาเร็วขนาดนั้น แต่จะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ก็ไม่เชิง เพราะไม่ใช่ว่าเรื่องนี้จะไม่เคยเกิดขึ้น เพราะขนาดห้องเก็บอุปกรณ์พี่ชลยังกล้าเลย .....
“จะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะ แค่ยืนยันว่าจะกลับเองก็พอ ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ”
ถึงจะบอกว่าช่วยก็เถอะ.... ช่วยอะไรล่ะ รู้แบบนี้แล้วทำให้ตัดสินใจยากกว่าเดิมเสียมากกว่า
“แค่นี้นะ” แล้วออยก็วางสายไป ปล่อยให้หนูอยู่กับการตัดสินใจในเรื่องที่แสนยาก....
ทำไมนะ ถึงต้องเป็นโรคปอดแหกด้วย....
โอกาสมาถึงมือแล้ว จะกลัวอะไรเล่า ใช่ว่าไม่เคยเสียเมื่อไร แค่ครั้งเดียวเอง แค่นั้นก็พอแล้ว... อย่างน้อยก็กับพี่ชลเลยนะ
“ออยโทรมาว่ายังไงบ้าง ทำไมหน้าซีดอย่างนั้นล่ะ” พี่ชลถามมาทำลายสมาธิ
หนูเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าแสดงความห่วงใยนั้นด้วยความสับสน
“พอดีมันติดธุระน่ะครับ เลยกลับไปแล้ว” หนูตอบเสียงเบา
“งั้นเหรอ?” อีกฝ่ายรับทราบ ไม่แปลกใจเท่าไร “ฐาอิ่มหรือยังล่ะพี่จะเรียกเก็บเงินแล้วนะ”
“ครับ อิ่มแล้วครับ” หนูตอบรับและพี่ชลก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน ซึ่งแน่นอนว่าพี่เขาเลี้ยงค่ะ
เราสองคนเดินออกจากร้านแล้วพี่ชลก็พูดขึ้นมาว่า
“ให้พี่ไปส่งนะ”
ทำไงดี...ทำไงดี จะตอบว่ายังไงดี.....
พลั่ก....
ยังไม่ทันจะให้คำตอบ ร่างของหนูก็ถูกกระแทกจนเซนิดๆ ไปซบคนที่ยืนข้างหน้า พอพลิกกายหันไปมองตัวการก็ได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อพบไอ้โรจน์กับจอยยืนเคียงกันอยู่ตรงหน้า
“ขอโทษ.... นึกว่าใคร บังเอิญจังเลยนะคะ” จอยพูดอย่างเสแสร้ง หนูเหลือบไปเห็นหน้าบึ้งๆ ที่จ้องเขม็งของไอ้โรจน์แล้วทำให้หนูขนลุกวาบ
“มากันแค่สองคนเหรอ?” โรจน์ถามหนูเรียบๆ
“เปล่า..” กำลังจะบอกว่าออยก็มาด้วย แต่ว่า......
“ก็เท่าที่เห็น” พี่ชลเป็นฝ่ายตอบ ซึ่งทำให้หน้าไอ้โรจน์โหดขึ้นไปอีก “ขอโทษนะ เรากำลังจะกลับพอดี ขอตัวก่อนนะ ไปเถอะฐา” พี่ชลตัดบทแล้วจับมือหนูให้เดินออกมา แต่ไอ้หมาบ้าโรจน์มันดันดึงแขนหนูไว้ทันก่อนจะไปไหนไกล ทำให้แขนของหนูโดนรั้งไว้ทั้งสองข้างจนรู้สึกเจ็บ หนูออกแรงดึงแขนตัวเองกลับมาจนพี่ชลต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง
“ผมมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนหน่อย พี่กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมไปส่งฐาเอง” ไอ้โรจน์บอกพี่ชลด้วยเสียงเรียบๆ แต่ตาแข็งๆ
“ไม่ได้หรอก มาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกันสิ” พี่ชลตอบกลับหน้าตาเฉย
ฮือ... ศึกชิงนายแบบนี้ไม่สนุกเลยนะ....
โรจน์หันมาจ้องหน้าหนูดุๆ เหมือนจะบอกให้ทำอะไรสักอย่าง แค่เห็นก็ฉี่จะราด... จำต้องหันไปส่งสายตาวิงวอนทางพี่ชล
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่กลับก่อนเถอะ เดี๋ยวผมกลับกับเพื่อนก็ได้ วันนี้ขอบคุณมากนะครับ”
พี่ชลถอนใจหนึ่งเฮือกก่อนจะพยักหน้าอย่างเซ็งๆ ยอมกลับไปแต่โดยดี หนูหันกลับไปมองหน้าโรจน์ที่ยังบึ้งตึงไม่หาย ส่วนคนที่มันพามาด้วยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ปนสะใจยังไงบอกไม่ถูก
“มึงมากับกูเลย” ไอ้โรจน์บอกเสียงเครียด จับข้อมือหนูบีบแน่นจนอึดอัดพาลากออกจากหน้าร้านเอ็มเค
“อ้าว โรจน์จะไปไหนเรายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” จอยทักท้วง ด้วยเสียงกระเง้ากระงอด
“ไว้ค่อยกินวันหลัง” มันตอบด้วยเสียงโหดๆ จนจอยไม่กล้าเซ้าซี้ และหนูเองก็ไม่กล้าโวยวายหรือขัดขืนเมื่อมันกระชากร่างให้เดินห่างออกมา
..............................
........................
เพี้ยะ!!!
ร่างของหนูลงไปกองที่พื้นห้องนอนทันทีเมื่อเจอมือใหญ่ๆ ของมันที่ฟาดลงมาในขณะที่กำมืออยู่อย่างแรงจนหน้าชา หนูเอามือกุมแก้มตัวเอง เนื้อตัวสั่น
“นี่ใช่ไหม เหตุผลที่มึงบอกให้กูไปคบคนอื่น ให้กูไปคบกับผู้หญิงซะ แล้วคิดซะว่าเรื่องของเราไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เสียงไอ้โรจน์ตะคอกอย่างโมโหจัด มันกำมือแน่น สั่นระริกด้วยความโมโห
หนูนั่งพับเพียบร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บและกลัว
“พูดให้ฟังดูดีว่าจะได้ไม่มีคนเขาลือกัน แต่เปล่า มึงจะได้ไปอ่อยคนอื่นได้ถนัดขึ้นต่างหาก” มันกล่าวหา พร้อมทั้งนั่งลง ส่งมือใหญ่กระชากเส้นผมของหนูอย่างแรงจนเจ็บไปหมด
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะโรจน์” หนูจำต้องปฏิเสธออกมาทันทีทั้งที่น้ำตายังพรั่งพรูไม่หยุด ยกมือขึ้นพยมอ้อนวอน
“มึงไม่ต้องมาตอแหลใส่กู มึงคิดว่ากูโง่นักหรือไง” มันถามด้วยใบหน้าที่น่ากลัวยิ่งกว่ายักษ์มาร ใช้ปลายนิ้วเชยคางหนูขึ้นไปสบตาเคียดขึ้ง ข่มขู่ ก่อนจะก้มลงมาประกบปากหนักๆ ราวค้อนเหล็ก....
ริมฝีปากแข็งๆ บดเบียดรุนแรงจนริมฝีปากแทบจะบวมเจ่อ รุกเร้าและเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ สัมผัสหยาบกระด้างที่จาบจ้วงบีบเค้นรุนแรงสร้างความเจ็บปวดมากกว่าความซ่านสยิว
“เจ็บ.... โรจน์...เบาๆ...เราเจ็บ”
“ก็ดี...เจ็บก็ดีจะได้เลิก.....ร่านไง”
ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะเถียงยังไง หรือทำยังไงต่อไป ได้แต่นิ่งเงียบแม้เสียงสะอื้นก็พยายามให้เบาลง
มันปลดเข็มขัดกางเกงยีนดึงรั้งอาวุธประจำกายให้ออกมาโดดเด่น บีบปลายคางหนูให้เข้าหาบังคับส่วนนั้นให้เข้าไปในปาก อึดอัดคนอยากจะคายออกแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่คุ้นชินเพราะหลังจากที่เผลอทำมันเจ็บไปครั้งนึงเมื่อวันกีฬาสี มันไม่เคยให้หนูใช้ปากกับส่วนนั้นของมันอีกเลย
แต่ครั้งนี้มันกลับกดหัวหนูให้อยู่ตรงนั้นจนหนูแทบหายใจไม่ออก แทบสำลักกับการขยับตัวจนเจ็บคอหอย... ยิ่งมันเคลื่อนกายเร็วขึ้นเท่าไรก็ยิ่งอึดอัดทรมานขึ้นเรื่อยๆ
ไม่นาน ....ของเหลวสีขาวขุ่นก็ทะลักคาปากของหนู....
เค็มคาว... จนต้องคายทิ้ง.....
“มึงกล้าคายของกูเหรอ”
เพี้ยะ..... หนึ่งฉาดเน้นๆ ที่ใบหน้าจนเลือดซิบที่มุมปาก ยังไม่ทันจะพยุงกายลุกขึ้นนั่งด้วยซ้ำอีกฝ่ายก็ผลักให้นอนลงจนร่างหนูหงายลงไปกระแทกพื้นอีกครั้ง มันตามมาคร่อมไว้ทำให้ขยับหนีไปไหนไม่ได้....
ร่างของหนูอ่อนแรงทอดซบอยู่บนพื้นห้องได้แต่นิ่งสนิททนรับแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นโดยไม่แม้แต่เปลืองแรงต่อต้าน แม้ว่าจะเจ็บปวดทรมานเท่าไรก็ตาม
สองมือใหญ่กระชากฉีกทึ้งเสื้อผ้าจากร่างของหนูออกโดยแรง ฟอนเฟ้น ขบกัดไปเรื่อยจนบอบช้ำไปทั้งตัว
หนูร้องไห้จนหายใจแทบไม่ไหว...มันเหนื่อย มันทรมาน....
หลังจากระบายความโกรธจนพอใจมันก็กดแก่นกายเข้ามาประสานร่างของหนู
เจ็บ.... ไม่มีความอ่อนโยนอ่อนหวาน ไม่มีแม้แต่คำปลอบประโลม... ไม่มีแม้แต่การเตรียมช่องทางด้วยนิ้ว
เสียงร้องที่เล็ดลอดออกมาเพราะความเจ็บปวดถูกสกัดกั้นด้วยก้อนเสื้อยืดที่มันยัดเข้ามาในปากที่อ้าค้าง พร้อมทั้งเคลื่อนกายเข้ามาโดยไม่รอให้พร้อม ขยับกายรุนแรงเหมือนหนูเป็นสิ่งของที่ไร้ชีวิตเจ็บปวดไม่เป็น
เจ็บ........ มีแค่นั้นจริงๆ ....
ถึงที่ผ่านมาจะไม่ได้เรียกว่าสุขเท่าไร แต่ก็ไม่ทรมานมากเท่านี้.....
เมื่อไรจะเสร็จ เมื่อไรจะเอาออกไปซะที เมื่อไร....
เมื่อไร... จะไม่ต้องกลับมาอยู่ตรงนี้อีก....
ในหัวมีแต่คำถามพวกนี้วนเวียนไปมาไม่รู้จบ...
ความทรมานที่เนิ่นนานผ่านไปจนมาถึงช่วงสุดท้ายที่ร่างด้านบนขยับตัวกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ จนหยุดนิ่ง บ่งบอกว่าทุกอย่างได้มาถึงจุดสิ้นสุด ในขณะที่ตัวหนูกลับตรงกันข้าม อย่าว่าแต่เรื่องจะถึงหรือเปล่า คำว่า “เสียว” ก็ยังไม่เฉียดมาสักนิด....
ตอนที่มันถอนกายออกไป หนูยิ้มแม้จะยังเหลือซากคราบน้ำตาเปราะเต็มแก้ม...
อย่างน้อยก็จบซะที....
“บอกกูทีสิ เวลาที่มึงไปนอนกับคนอื่น มึงแข็งทื่อเป็นท่อนไม้อย่างนี้ตลอดหรือเปล่า....” มันตะคอกถามด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด...
หึ...ท่อนไม้... นั่นสินะ เพราะเป็นท่อนไม้เลยเจ็บปวดไม่เป็นงั้นสิ....
นั่นสินะ.....ที่มันบอกว่าหนู “ห่วยแตก” ก็คงจะจริงนั่นแหละ เพราะหนูไม่ได้ขัดขืนอะไรเลยก็จริง แต่หนูมักจะนอนนิ่งปล่อยให้มันทำๆ ไปให้เสร็จ น้อยครั้งมากที่จะเสร็จก่อนหรือพร้อมๆ กัน แต่ถ้ามันเสร็จก่อน หนูไม่เคยขอร้องให้มันช่วยเลยสักครั้ง
หนูเงียบกับคำถามนั้น.... นึกไม่ออกจริงๆ ว่า ถ้าไปทำอย่างนี้กับคนอื่น หรือคนที่ตัวเองรัก มันจะเป็นยังไง
และไม่เคยคิดมาก่อนว่า มันจะทำเสียงที่แสดงความเจ็บปวดได้ขนาดนั้น ตอนที่ถามว่า.....
“บอกกูที... ว่ามึงเคยรักกูจริงๆ หรือเปล่า?”
.....................................................
แรกๆ ก็สงสารน้องฐานะ .......
แต่พอจบ.....ทำไมนิสงสารโรจน์จัง
ฐามันซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า.... เสแสร้งไม่เก่งเลยจริงๆ
จะว่าไปแล้ว โรจน์รักฐานะ แต่ไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง
ฐาซะอีก ที่ไม่ได้รักโรจน์เลย นั่นเพราะโรจน์มัน....ซึนอ่ะ รักแต่ไม่ค่อยทำดีด้วยแล้วใครมันจะไปรักตอบฟะ
ใครเรียกร้องหาพี่ชลคะ ?? ฮา... เป็นไง ออกมาปุ๊บ ฐาซวยเลยเห็นไหม?
คิดว่าพี่ชลออกแนวใจดีแล้วก็เจ้าชู้เหมือนพี่โต้งเลยอ่ะ แต่บังเอิญเจ้าเล่ห์กว่าเยอะอ่ะ
นิเขียนตัวละครเลวๆ ไม่ค่อยเก่งค่ะ ออกแนว ครึ่งๆ กลางๆ มากกว่า ไม่ดีมาก ไม่เลวมาก
แม้แต่น้องฐา ก็ไม่ใช่ว่าดีมากนะ มันอยู่ที่คนอ่านรักและเอ็นดูเลยเข้าข้างเท่านั้นเอง หึหึ
-
ฮือๆๆ สงสารน้องฐามากค่ะ :monkeysad:
โรจน์นี่ยังไงน้า รักน้องฐาแล้วหรอ รึแค่หวงห๊า :serius2:
-
ทำขนาดนี้ยังไปถามหาความรักจากเขาอีกนะโรจน์ แค่เขาไม่เกลียดเข้ากระดูกดำก็บุญแล้ว คำว่ารักหวังสูงเกินไปมั้ง
-
นิขยันจัง
หลุดปากออกมาจนได้นะไอ้โรจน์
555
-
:เฮ้อ: อืมมม สรุปแล้วสงสารทั้งคู่ดีกว่านะคะ
คนนึงซื่อเกินไป ส่วนอีกคนก็ซึนจนไม่น่าให้อภัยเช่นกัน
PS:พูดถึงพี่โต้ง :L2: ก็คิดถึงไก่จังเลยน้าาา ฮ่าาาาา
-
โอ้ยยย โรจน์
ทำขนาดนี้
ยังมาร้องหาความรักอีกหรอออ
ไม่มีหรอก
-
สงสารโรจน์อ่ะ อร๊ายยย อย่าขว้างขันมาใส่หัวเค้า><
ก็แบบฐาซื่อเกินไป โรจน์มันก็แค่ซึน มันรักแต่มันไม่กล้าบอก
แต่ฐากลับไม่เคยแสดงว่ารักโรจน์เลยอ่ะ T^T
-
โอ๊ยยยยยยย อ่านถึงตอนนี้ฉันสงสารหมดทุกคนเลย
ทำไม จะมาคุยกันดีๆไม่ได้หรือ คุณพี่โรจน์ค่ะ ถ้าพี่หันมาพูดดีกับน้องฐามันก็จบเเล้วค่ะ
เหนื่อยใจกับทั้งสองคน รอตอนต่อไปจ้า
ป.ล.อินมากไปไหมเนี่ย 55+
-
สงสารก็สงสารนะโรจ แต่แกจะโทดใครได้ก็แกมันซึนเกิ๊น :angry2:
ซึนเกินจนจะกลายเป็นโฉด โหด เลวไปแล้ว แล้วยังงี้จะมาเรียกร้องความรักจากนู๋ฐาแล้วมันจาได้หร๊อ
ถ้าฐารักลงก็มาโซแล้วหล่ะ :m16:
-
สุดท้ายก็รักเขาก่อน อิซึนโรจน์
-
หูย...ประโยคสุดท้ายเล่นเอาน้ำตาซึมเลยอะ
สุดท้ายก็ได้คำตอบเดิมอะ
ออยใจร้ายๆๆๆๆๆๆ ก็คบกับชลอยู่นิหว่า - -*
-
ตอนแรกว่าจะเม้นท์ แต่พอมาอ่านทิ้งท้าย
แรกๆ ก็สงสารน้องฐานะ .......
แต่พอจบ.....ทำไมนิสงสารโรจน์จัง
ฐามันซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า.... เสแสร้งไม่เก่งเลยจริงๆ
จะว่าไปแล้ว โรจน์รักฐานะ แต่ไม่แสดงออกมาเท่านั้นเอง
ฐาซะอีก ที่ไม่ได้รักโรจน์เลย นั่นเพราะโรจน์มัน....ซึนอ่ะ รักแต่ไม่ค่อยทำดีด้วยแล้วใครมันจะไปรักตอบฟะ
ไม่ต้องเม้นท์เลย นี่แหล่ะความรู้สึกเรา หุหุ o13
-
:sad11: ไม่รู้จะสงสารใครดี
โรจน์ก็ยังยุ่งกะจอยนิ :เฮ้อ:
-
สงสารน้องฐามากกกกก :monkeysad:
:L2: :L2:
-
สงสารทั้ง 2 คนเลย T^T รอตอนนต่อไป สนุปมั่กๆ :o8: :o8:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
สงสารทั้งสองอะ
อยากอ่านต่อออออ
-
โห... ยังกับดูละครเรื่องจำเลยรัก =_=;;
กรี๊ดดดดดดดด ด ด ทำไมอิโรจน์มันทำกับน้องฐาอย่างนี้ย๊าาาา
ถ้ารักเค้าก็ต้องดูแลทนุถนอมเค้าเส่
ต่อให้นางห้าเทวดาหน้าไหนมาเป็นน้องฐา ก็มีแต่จะกระโดดเตะก้านคออิโรจน์ให้หัก
บังคับขืนใจขนาดนี้ ชิชะะ
โกรธอิโรจน์ที่สุด *ตบ*
-
อ่าว ไปๆ มาๆ สงสารน้องโรจน์ซะงั้น
น้องโรจน์ชอบน้องฐาแล้วใช่มั๊ย
แต่น้องฐาเนี่ยสิ แต่ก็นะ
น้องโรจน์ไม่แสดงออกเลย น้องฐาจะเข้าใจได้ไง
เอาใจช่วยค่ะ ^ ^
-
:impress3: o22
-
ตอนนี้บีบตับแต่เอ๊ะ ทำไมเราดันชอบซะนี่
:a5:
-
เฮ้อ!!! โรจน์เอยทำกับเค้าขนาดนี้ ใครมันจะไปรักลง
-
โรจน์มันเป็นเกย์ ที่ซึน และเป็นเย์โฟเบียนิดๆด้วยป่ะ 555
-
ง่าา ฐาน่าสงสารจัง
-
โรจน์ รักฐาหรอเนี้ย
สรุปว่าเป็นฐาเองที่ไม่รัก โรจน์ สงสารโรจน์อ่ะ
-
อยากให้อีลุงของป้าเป็นแบบไอ้โรจน์บ้าง ชีวิตรักคงมีสีสันอีกเยอะ
-
ดราม่ามาก TT น้องฐาน่าสงสาร ไม่ค่อยสงสารโรจน์เท่าที่ควร จริงๆแล้วประโยคจบตอน
นี่มันปรี๊ดมากเลยนะ TT แต่ส่วนตัวคิดว่าในเมื่อโรจน์เ็ป็นแบบนี้จะให้ฐามารักมันก็แปลก
เพราะตัวฐาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่า โรจน์จะรักตัวเองกับการแสดงออกแบบนั้น...
ความรู้สึกคนเรามันลึกซึ้งเนอะ TT รออ่านตอนต่อไปค่า ซึ้งๆ TT
-
อ่านไปอ่านมา รู้สึกว่าแอบเชียร์โรจน์ซะงั้น (โดนถีบ)
ไม่รุ้เหมือนกันนะว่าทำไมถึงต้องแยกจากกัน ทั้งๆที่โรจน์ก็รักฐาถึงขนาดนั้น
อยากให้ฐาเจอกับโรจน์ในภาคหลักด้วยงะ *0*
แบบสร้างสีสัน อยากรู้ว่าไ่ก่โต้งของเราจะทำยังไง -..-
และที่อยากรู้ที่สุดคือความรู้สึกที่โรจน์มีให้ฐามันหมดรึยัง
แล้วถ้าเจอกันอีกถ่านไฟเก๊าเก่าจะประทุต่อหน้าพ่อค้าตับของเรารึไม่ -..-
รออ่านต่อจ้า ^^
-
เฮ้อๆๆๆ ทำไมโรจน์ไม่ถาม ไม่ฟัวฐาบ้างเลยหละ
เอาแต่คิดเอง เออเองคนเดียว
ฐาก้อได้แต่นิ่ง สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ
รอตอนตอ่ไปนะจ้า
-
นึกๆ อยู่ว่าโรจน์คงคิดอะไรกับฐาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นคำว่ารักนะ .... พอดีอ่านมุมน้องฐามาตลอดเลยรู้สึกว่าที่ผ่านมาฐาไม่ได้เต็มใจ แบบปล่อยเลยตามเลยเสียมากกว่า ไม่รู้มุมโรจน์จะเห็นเป็นยังไง
-
โหดไปมั้ยอะโรจน์ ทำยังงี้กับฐาแล้วจะหวังให้ฐารักอีกหรอ
-
โรจน์ แกตบน้องฐาของฉันเหรอเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่อยากให้อภัยยยยยยยยยยยยยย
-
ยังไงแกก็ไม่ได้คู่กับน้องฐา
หรอกโรจน์ :z3:
-
ยังSTILสงสารน้องฐาค่ะ
เพราะโรจน์ทำตัวไม่ดีพอให้สงสารเลยสักนิด
นิ เราเคลียร์เรื่องออยกับพี่ชลแล้วล่ะ
แต่เราไม่อยากให้ฐาคู่กับโรจน์เลย. ไม่ดีพออย่างแรง
-
จะพยายามคิดว่าอันนี้เป็นชาติก่อนของฐาแล้วกันจะได้ไม่ผิดต่อพี่โต้ง
ตอนแรกว่าจะไม่อ่านแต่พออ่านแล้วมันเลิกไม่ได้จริง
โรจน์เอ๊ย ถนุถนอมหน่อยสิย่ะ เขาจะได้รักแกอ่ะ
-
รอยุนะตัวเทอ T^T เข้ามาส่องทุกวันนนนนนน
-
บรรยายเก่งมากอ่ะ เจ็บแทนเลย
-
ฮืออออออ มารอตอนหน้า กาซิกๆ :(
-
สงสารน้องฐา สงสารโรจน์ โอ้วม่ายยย
:dont2:
(แอบสงสารโรจน์มากกว่าฐานิดนึง55 จริงๆ แค่น้องฐาบอกความจริงว่ามึงอ่ะคิดไปเอง กุเคยรักมึงที่ไหน
แค่นี้เราว่าโรจน์ก็เจ็บชิบอ๋ายแล้วอ่ะ สงสารมัน มันอุตส่าห์คิดว่ามันเป็นต่อ เปล่าเลยมึงรักเค้าข้างเดียวยังไม่รู้ตัวอีก)
ที่ถามว่าอยากให้จบยังไง จบแบบที่นิคิดแหละดีแล้ว มันจะได้ไม่จิตตกเนอะ
แต่โดยส่วนตัวอยากให้จบแบบเลิกกัน
มาม่ามาเต็ม ซ้อมกระทืบ นอกใจ แก้แค้น จัดเต็มมาเลยเพื่อความสะใจ วะฮ่าๆๆ
เสร็จแล้วให้ไอ้โรจน์กลับมาหลอนต่อในพาร์ทปัจจุบันด้วย
ศึกระหว่างพระเอกแสนดีกับพระเอกโฉด มันส์พะยะค่ะ! 555555
พอๆ เวิ่นเว้อมากไป เอาแบบที่นิคิดแหละดีแล้ว มาม่านานไป คนอ่านนี่แหละจะกระอักตายกันไปก่อน
-
มารอน้องฐา
:z2: :z2: :z2:
-
รอต่อปายยยยจ้าาา มาต่อเถอะ T^T :sad4: :o12: :o12:
-
กรี๊ด 10 วันละนะ :(
-
ตอนที่ 14 อิสระ
“ฉันเพิ่งรู้นะว่าพี่ชลแกซาดิส” ออยทำเสียงประหลาดใจส่งมา เมื่อมันมาหาหนูที่บ้านในวันอาทิตย์
“บ้า...พี่ชลกับผีอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ไปกับเขา” หนูแหวกลับไป อารมณ์บูดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
“อ้าว... แล้วไปโดนอะไรมา แขนถึงเขียวเป็นจ้ำแบบนี้” หนูดึงแขนเสื้อกันหนาวที่ถลกขึ้นไปตอนล้างจานลงมาปิดรอยเขียวๆ ที่ข้อมือ
“เอ่อ...ฉัน...หกล้มนิดหน่อย” หนูอ้อมแอ้มตอบ พลางหลบสายตาแสดงความสงสัย
“พักหลังมาเนี่ย แกซุ่มซ่ามหนักข้อขึ้นทุกวันแล้วนะ ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าแกจะตกบันได หกล้ม หรือตกท่อจริงๆ นี่แกมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า” ออยทำหน้าเครียด แต่หนูไม่รู้จริงๆ ว่าจะบอกหรือเล่าให้มันฟังยังไง
................
ตลอดคาบเรียนวิชาแรกของวันจันทร์ ไอ้โรจน์ก็เอาแต่นั่งหน้าบูดเป็นตูดหมา ทั้งๆ ที่ตัวหนูเสียอีกที่ควรจะโมโหที่มันระบายความไม่พอใจใส่ร่างกายของหนูเสียช้ำไปทั้งตัว แต่มันก็ยังไม่หายโกรธ แต่ช่างปะไร ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายให้ประสาทกิน
“วันเสาร์ทำไมกลับไปก่อนล่ะ” ออยมายืนเกาะข้างโต๊ะแล้วถามเมื่อหมดคาบแรก เสียงของมันดัวมากเหมือนอยากจะให้ได้ยินมากกว่าสองคน
หนูเงยหน้ามองมันแล้วขมวดคิ้วมุ่น เพราะมันต่างหากที่หนีหนูกลับไปก่อน
“เห็นพี่ชลบอกว่าแกกลับไปกับเพื่อนคนอื่นแล้ว” มันพูดต่อโดยไม่รอให้หนูพูดอะไรออกไป “ใครเหรอ?”เหมือนจะเป็นคำถามแต่ก็ไม่ต้องการคำตอบ เพราะสายตายังมองเลยไปทางไอ้โรจน์เหมือนจะบอกว่าฉันรู้คำตอบแล้วนะ เล่นเอาหนูตาโต แอบลอบมองคนข้างตัวอย่างหวาดๆ ไอ้โรจน์หันมาจ้องหน้าออยด้วยตาดุๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
ฮือ.... อะไรกันเนี่ย...อย่าบอกว่าออยมันรู้แล้ว....
นี่ไม่ใช่ความผิดของหนูเลยนะ ถ้าความลับแตกขึ้นมาจริงๆ ก็เพราะมันนั่นแหละทำตัวเอง
อาจารย์ประจำวิชาเข้ามาขัดจังหวะพอดี ทำให้ออยกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง เลยช่วยให้หนูไม่ต้องตอบคำถามยากๆ นั้น ภายในหัวยังสับสนวุ่นวาย จับต้นชนปลายไม่ถูก และไม่เข้าใจว่าออยมันมาพูดแปลกๆ แบบนั้นเพราะอะไร
ไอ้โรจน์ยังนิ่งเงียบอย่างนั้นต่อไปจนกระทั่งเข้าคาบสุดท้ายก่อนพักกลางวัน
“กี่โมงแล้ว” อยู่ดีๆ มันก็โพล่งขึ้นมาขัดจังหวะวิชาสังคมที่รักยิ่ง
หนูยังงอนอยู่เลยหยิบมือถือส่งให้มันทั้งอันแทนที่จะบอกเวลาเหมือนปกติ มันไม่ได้หยิบมือถือไปดูเวลา แต่กลับส่งคำถามด้วยเสียงนิ่งๆ มา
“ทำไมไม่บอกว่าวันนั้นออยมันก็ไปด้วย” เอาล่ะสิ.... ใครจะนึกว่าจู่ๆ ไอ้โรจน์ดันถามคำถามแบบนี้ออกมาด้วยเสียงเครียด
“บอกแล้วไง นายอาจจะไม่เชื่อก็ได้นี่” หนูตอบเสียงเรียบๆ พยายามเก๊กเสียงให้ขุ่นมัวเข้าไว้
“เออ.... มีปากก็ไม่รู้จักพูด งั้นก็สมควรโดนแล้ว” ไอ้..... เหมือนจะสำนึกผิด แต่ไหงกลายมาเป็นทำหน้าสะใจซะแล้วล่ะ ไอ้หมาตัวนี้มันบ้าจริงๆ ด้วย หนูข่มอารมณ์ปรี๊ดๆ ในหัวแล้วก็ต้องหันไปมองเมื่อมีอะไรอุ่นๆ มาโดนมือ
มันคือมือไอ้โรจน์ที่วางแบงค์ยี่สิบลงบนโต๊ะแล้วดึงเรื่อยๆ จนมือมาชนกับมือของหนูพอดี
“เอาไปซื้อแตงโมกินไป” ใจดีไปไหม? ประสาทกลับหรือไงยะ
“เขาเลิกขายไปปีมะโว้แล้ว” หนูได้ที เหวี่ยงนิดๆ
“งั้นก็ซื้ออย่างอื่นก็ได้นี่” มันว่าปัดๆ แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
อย่าบอกนะว่านี่ง้อแล้วอ่ะ? บ้าเอ๊ย....อะไรอารมณ์มันจะขึ้นลงง่ายขนาดนั้นยะ?
ทำไว้ขนาดนั้นคิดเหรอว่าของแค่นี้จะทำให้หายโกรธได้ง่ายๆ ฝันไปเถอะย่ะ!!
หนูยังไม่หายโกรธนะคะ แต่ยี่สิบบาทก็ต้องจำใจรับไว้ พอฝากข้าวไปวางแล้วก็ไปซื้อผลไม้ต่อ ก็พอดีว่าพี่ชลกำลังซื้อผลไม้อยู่พอดี
“อ้าว... จะซื้ออะไรเรา” คำทักทายทำให้ชะงักจ้องมองหน้าหล่อๆ แล้วยิ้มหวานให้อัตโนมัติ
“เอ่อ...ฝรั่งกับมะม่วงมันครับ” หนูตอบเสียงค่อยๆ
“เหรอ? งั้นเรานั่งรอก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่สั่งให้” โอ้ว....เทพบุตรมาจุติเหรอคะเนี่ย หนูยื่นเงินให้พี่แกอย่างเกรงใจแล้วก็ไปนั่งรอตรงที่ว่างหน้าร้านขายผลไม้ ไม่นานพี่ชลก็เดินออกมาพร้อมยื่นถุงผลไม้ส่งให้
“ขอบคุณครับ” หนูบอกแล้วก้มลงมองของที่ได้มาที่ดูแปลกตาไป
“พี่ครับ ผมไม่ได้ฝากซื้อสตอเบอร์รี่นะครับ สงสัยแม่ค้าใส่ถุงให้ผิด” หนูว่าแล้วจะดึงถุงสตอเบอร์รี่ขึ้น แต่อีกฝ่ายเอามือมาแตะมือหนูเป็นเชิงห้ามเสียก่อน
“ไม่ผิดหรอก พี่ซื้อให้” พี่แกบอกพร้อมรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ อร๊าย... ละลาย....ละลาย....
“เอ่อ...” หนูทำหน้าลำบากใจ ตั้งท่าจะปฏิเสธเพราะเกรงใจ เนื่องด้วยสตอเบอร์รี่มันแพง ทั้งที่ในใจลั้นลาเต็มที่
“ทำไมล่ะ กลัวรับของจากพี่แล้วจะโดนแฟนโกรธเหรอ?”
“หา? .....” คำถามทำเอาชะงักกันเลยทีเดียว
“ก็คนที่เจอวันเสาร์ไง ไม่ใช่แฟนเราเหรอ?” แง้........ใครจะพูดอะไรก็ช่าง แต่โดนคนคนนี้เข้าใจผิด... ชีวิตล้มเหลวมาก
“ไม่ใช่หรอกครับ เพื่อนกันเฉยๆ” หนูรีบปฏิเสธทันที ทั้งที่เหงื่อตก
“ฮ่าๆ... จริงเหรอ? เห็นทำหน้ายักษ์ใส่ ไอ้เราก็นึกว่าพายุเข้า ลมเพชรหึงพัดมาซะอีก ได้ยินแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย” พี่ชลทั้งยิ้มทั้งหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“โล่งใจ เรื่องอะไรเหรอครับ” หนูยังทำหน้าโง่
“ก็แสดงว่าพี่ยังมีสิทธิ์อยู่นะสิ” เขาตอบมาด้วยเสียงนิ่มๆ ประกายตาระยับแบบแปลกๆ ส่งผลให้หัวใจหนูเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมทันที พร้อมคำถามที่ตามมา.....
มีสิทธิ์ สิทธ์อะไรล่ะ? มันหมายความว่ายังไงกัน?????
..............................
“รวยอะไรมาเนี่ยถึงได้ซื้อสตอเบอร์รี่มา” ออยถามเมื่อเปิดถุงผลไม้ออกดู พลางหยิบลูกสีแดงนั้นขึ้นจิ้มในถุงพริกเกลือ
“พี่ชลให้มา”
กึก.... ออยชะงักปล่อยมือออกจากของที่หยิบอยู่ แล้วไสถุงผลไม้คืนกลับมา
“นี่เขายังไม่เลิกยุ่งกับแกอีกเหรอ?” มันถามด้วยเสียงแสดงความไม่พอใจ
“ทำไมต้องเลิกยุ่งล่ะ”
“ก็ฉันบอกเขาแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับแก”
“หา.... แกบอกเขาแบบนั้นทำไม ตอนแรกยังเห็นสนับสนุนช่วยเหลืออยู่เลย”
“ใช่ นั่นมันก่อนที่ฉันจะรู้เรื่องแกกับไอ้โรจน์” มันส่งสายตาจริงจังมาข่มขู่ หนูหันไปมองหน้าโอ๋เหมือนจะตัดพ้อ ซึ่งมันก็หลบตา แสดงว่ามันเปิดปากจริงๆ
“ไม่ต้องไปว่ามันหรอกที่มันบอก เพราะถึงมันไม่บอกฉันก็พอจะเดาได้อยู่ดี คนที่พี่ชลเจอจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่ไอ้โรจน์ ซึ่งความจริงแล้วฉันรู้ช้าไปด้วยซ้ำ ถ้าฉันรู้ก่อนฉันคงไม่ปล่อยแกทิ้งไว้กับเขาสองคนให้รถไฟมันชนกันแบบนั้นหรอก”
ไม่เลย...คนที่รู้ช้าเป็นหนูต่างหาก ถ้าไม่เข้าใจผิดก็คงไม่ใกล้ไอ้โรจน์จนเรื่องราวมันบานปลายกู่ไม่กลับขนาดนี้
แต่ช้าก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย.... ยังไม่สายจนเกินไปที่จะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันซะที....
“ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ เพราะมันทำให้ฉันคิดได้ว่าฉันคงทนอยู่ให้มันซ้อมต่อไปไม่ได้แล้ว มันผิดมาตั้งแต่ต้น แต่ฉันจะไม่ทำผิดต่อไปอีก” หนูพูดเป็นนัย จนเพื่อนได้แต่ทำหน้าสงสัย
“แกจะทำอะไร” ออยถามกลับมาพลางขมวดคิ้วมุ่น
“ทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง”
..............................
“ไหนมึงลองพูดใหม่ซิ” เสียงไอ้โรจน์ตะคอกมา ด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่ดุดัน
“เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะนะ” หนูกลั้นใจบอกมันไปเป็นรอบที่สองหลังจากอยู่ตามลำพังสองคนในห้องเรียนหลังเลิกเรียน
“แล้วทุกวันนี้ เราไม่ใช่เพื่อนกันหรอกเหรอ? หรือมึงคิดว่ามึงเป็นอะไรสำหรับกูล่ะ?” ตอกกลับซะแทบสะอึก นั่นสิ... ทุกวันนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเพื่อนสักหน่อย คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง
“เราหมายถึง กลับไปเป็นแค่เพื่อนธรรมดา ที่โรจน์จะไม่โกรธ หรือโมโห ถ้าเราจะทำอะไรที่ไหนกับใครคนอื่น เพื่อน....ธรรมดาที่จะไม่ต้องทำเรื่องนั้นด้วยกันอีก”
“เรื่องนั้นน่ะ....มันเรื่องไหนล่ะ?” อีกฝ่ายถามกวนๆ แม้ว่าจะพอเดาออกแล้วว่าหนูหมายถึงอะไรก็ตาม หนูก้มหน้าไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านั้น มันมองกลับมาด้วยสายตาหาเรื่องพร้อมฟาดฝ่ามือมาตบผนังห้องเรียนข้างหลังหนูดึงปึ่ก ชะโงกหน้าบูดบึ้งลงมาข่มขวัญจนร่างหนูสะดุ้ง
“ทำไม ถ้ากูโอเคมึงจะไปแรดที่ไหน? จะหาใครมาทำผัวใหม่ หรือไอ้จืดนั่น?” จืดที่ไหน พี่ชลเขาออกจะหล่อ ใครจะทำหน้าเหี้ยมหน้าโหดเป็นโจรเป็นยักษ์อย่างมันได้ตลอดวัน
“ใจเย็นๆ สิ เราสัญญาว่าอย่างอื่นจะเหมือนเดิม เราจะทำเวรทำการบ้าน คอยเป็นเบ๊ให้ แค่เรื่องเดียวมันคงไม่หนักหนาอะไรไม่ใช่เหรอ ยังไงโรจน์ก็มีจ....”
“หุบปาก!! กูไม่ได้ถามเรื่องนั้น กูถามว่ามึงรักมันเหรอ หูหนวกหรือไง” หนูยังพูดไม่ทันจบมันก็ขัดขึ้นมาอีก เสียงตะคอกฟังแล้วหวั่นๆ แต่ก็อยากจะทำให้มันจบซะเร็วๆ
“อือ....ใช่เราชอบเขา ชอบมาก ได้โปรด.....”
“แล้วกูล่ะ มึงไม่ได้รักกูแล้วเหรอ?” เสียงมันนิ่งมาก เหมือนเปลี่ยนระดับจากโมโหเป็นไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ละคำที่ออกมาทั้งช้าและชัดถ้อยชัดคำ หนูจะตอบได้ยังไงว่า หนูไม่เคยรักมัน ไม่เคยรักเลยมาตั้งนานแล้ว
“ใช่.... ตอนนี้เราไม่ได้รักโรจน์แล้ว” อย่างน้อยก็ยังทำให้มันเข้าใจไปว่า เมื่อก่อนก็อาจจะเคยรัก..... อย่างน้อยมันก็อาจจะไม่แซดจนเกินไป ไม่โมโหมากจน.......
รึเปล่า ??
คงไม่....เพราะหลังจากนั้น
ข้อนิ้วที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลนั้นก็จิกลงมาบนไหล่ของหนู ไม่รู้ว่าจะแรงยักษ์แรงมาร แรงควายอะไรขนาดนั้นตอนที่จับไหล่หนูเขย่าอย่างแรงอย่างโมโห
“มึงพูดเหี้ยอะไรออกมาเนี่ย” หนูก้มหน้าหลบตามันอย่างกลัวๆ พอจะรู้ว่ามันจะต้องโมโห แต่จะให้อยู่เฉยๆ เลยตามเลยเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้อีก ได้แต่ก้มหน้ารับกรรม
เจ็บ....แต่จบ....ก็ยังดีกว่า
ค่อยๆ เจ็บ.... ค่อยๆ ทรมาน กันสองคนในภายหน้า
มันส่งสายตาเคียดขึ้งพร้อมขยุ้มบีบไหล่หนูหนักขึ้นอีก ผลักร่างผอมๆของหนูไปติดผนังแล้วแนบกายลงมาทับทั้งตัว จมูกปากที่เริ่มซอนซุกไปตามซอกคอขาว มีแต่ความจาบจ้วงหยาบโลน ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยรุนแรงและป่าเถื่อน หนูดิ้นไปดิ้นมาให้พ้นจากพันธนาการนั้นแล้วกลั้นใจพูดออกไปอีกคำ
“เราไม่ได้รักโรจน์แล้ว เรารักคนอื่น ได้โปรดปล่อยเราไปเถอะ” หนูย้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่น่าสงสารกำลังวิงวอนร้องขอความเห็นใจจากผู้มีศักดิ์สูงกว่า
อีกฝ่ายยิ้มเหี้ยม ชะโงกหน้าลงมาชิดหู พร้อมกระซิบว่า
“กูจะบอกให้รู้ว่านะคนในโลกนี้ตั้งเยอะเขาก็มีอะไรกันทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก บางคนทำเพื่อเงิน บางคนทำเพื่อสนองความเงี่ยน บางคนไม่รู้จักกันแม้แต่ชื่อ มึงไม่รักกูก็ช่างเพราะกูก็ไม่ได้รักมึงเหมือนกัน แต่มึงเป็นของเล่นของกูที่กูยังไม่อยากยกให้คนอื่น และถ้ากูไม่ยกให้ มึงฝันไปเถอะว่ามึงได้ไป”
มันประกาศกร้าวพร้อมการรุกรานและตักตวงต่อไป
หนูไม่ได้ทักท้วงหรือขัดขืนอีกแล้ว....เพราะซึมซับ....
เออเนอะ คนเราจะมีอะไรกัน...ไม่ต้องรักกันก็ได้... เหมือนที่ผ่านมาหนูก็ไม่ได้รักมันนี่ แต่มันขัดไม่ได้เท่านั้นเอง
แต่มีกันสองคนมันก็ยังพอทำใจได้ แต่ถ้ามีคนที่สามที่สี่เข้ามา หนูทำใจไม่ได้จริงๆ ทีมันยังมีจอยได้เลย แล้วทำไมหนูถึงมีคนอื่นบ้างไม่ได้ล่ะ.....
เจ็บ....มันเจ็บมากกว่าถูกด่าด้วยสารพันคำหยาบคาย
เจ็บ....มากกว่าร่างกายที่ถูกทำร้ายทารุณ
เจ็บ.......เพราะจิตใจที่บอบช้ำจากการถูกย่ำยี
ก็ไม่ได้รักอยู่แล้วจะเก็บเอาไว้ทำไม .... ก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้ในฐานะที่จะยกย่องหรือบอกใครอื่นได้ แต่พอจะไป ก็ไม่ยอมปล่อยให้ไป เพื่ออะไร?
ยิ่งอยากได้อิสระ กลับยิ่งเหมือนล่ามโซ่และฝังกลบตัวเองให้จมดิน .......
“ข่มขืน” ไม่เจ็บเท่า “ขืนใจ”
แต่ช่างเถอะ..... ถ้าอยากเก็บไว้มากก็เก็บไว้เถอะนะ....
อยากจะทำอะไรก็ทำไป....
เพราะยังไง“ท่อนไม้” ก็ไร้ชีวิต.....
...................................................................
มายก๊อดดดดดดดดดดดดดดดดด
เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันบีบๆ หน่วงๆ สะใจคนเขียนมาก อยากให้ออกมาลุยๆ ตาต่อตาฟันต่อฟัน น้องฐารุ่นมาโซคิสยุคบุกเบิก กร๊ากกกกก
ทีแรกไม่มีนะฉากที่น้องฐาพูดคำนี้แต่ช่อบอกว่า “แค่บอกว่าไม่รัก ไอ้โรจน์คงเจ็บอิบอ๋ายละ” เลยใส่เข้าไปให้มันเจ็บ แต่จากตอนนี้ โรจน์ไม่น่าสงสารเลย ฮาๆๆ
ดูสิป้าพีนัทแซวหนูซะดีแตกเลย ขยันได้แป๊บเดียวหายจ๋อม ฮาๆ
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะคะ มีช่วงวันหยุดแล้วธุระติดพันมากทั้งไปเที่ยวทั้งงานฝีมือที่ทำค้างจะให้แฟนใช้หน้าหนาว ทั้งติดเกมเลยยาวเลยไม่ว่ามาต่อสักที.....
ถ้าพลอตมาแล้วแต่งเลยก็เรื่อยๆค่ะ แต่ที่นิชอบหายไปนานๆ ก็เพราะบางที สร้างปมแล้วยังแก้ไม่ได้
เปลี่ยนพล็อตแล้วไม่ลงตัว ก็แก้ซ้ำซากๆ จนกว่าจะโอเค ทุกวันนี้ พล็อตตุลย์ปอนด์ยังวิปโยคอยู่เลย เฮ้อ.....
แล้วก็มีหายไปติดเกม (ซิม ฮาเวสมูน เดวิลเมคราย เดอะลอร์ดออฟเดอะ ริง เกมเฮาส์ต่างๆ)
และพยายามจะถักนิตติ้ง ซื้อไหมมาเต็มบ้านแต่ยังไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไร
ปล. มีโครงการจะต่อตุลย์ปอนด์ และงานที่ค้างไว้เร็วๆ นี้ ขอรอความพร้อมทางด้านร่างกายและจิตใจอีกสักพักนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามค่ะ
-
สงสารฐาอ่า โรจน์รักฐาแล้วใช่มั้ยย ทำไมไม่คิดจะถนอมกันบ้างล่ะ อีโรจน์เอ้ยยย :z6: :z6: :z3: :z3:
-
:m31: สงสารฐาอ่ะ
คิดถึงพี่โต้งแล้วอ่ะ :m15:
:L2: :L2:
-
โรจน์มันบ้า แต่หนูฐาบ้ากว่า คาราคาซังมานาน ทำเข้าไปได้ยังไง
-
ไอ้โรจน์ทำไมเป็นคนแบบเน๊
รักก็บอกเค้าไปซิ เพราะงี้ไงน้องฐาถึงไม่สนแก
พี่โต้งค้าบ บ กลับมาซะที อย่าปล่อยให้โรจน์มัน
ทำร้ายจิตใจน้องฐานานนัก รีบๆมีบทหน่อยพี่
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี :really2:
1+จ๊า
-
อะไรนักหนา
โรจก็อารมณ์ร้อนจริงๆๆๆๆๆ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:sad4: ไม่รู้จะด่าใครดี
-
นี่มันตาต่อตาฟันต่อฟันตรงไหนของแก๊~~~
อ๊ากกกกก
ไหนๆ ก็เป็นท่อนไม้แล้วก็ฟาดหน้ามันกลับไปหนักๆ เลย
แล้วดูวิธีง้อมันดิ ให้ยี่สิบไปซื้อแตงโม
ป๊าดดด ไม่รู้จะโกรธหรือขำดี
แต่ถ้าเป็นเราได้มีถีบยอดหน้ากลางห้องเรียนแน่ ฮึ่ม!
-
^
l
l
l
มาจิ้มบวก200
อ๋อ... ตอนนี้ยังไม่ถึงจ้า
ตาต่อตาฟันต่อฟันที่ว่าหมายถึง นิสัย ชอบประชดประชัน แล้วก็ท้าทายเหมือนตอนเจอพี่โต้งน่ะ เริ่มมาเป็นตอนเจอไอ้โรจน์ สงสัย โดนทำร้ายมามาก เลยเริ่มเหมือนหมาจนตรอกกัดมั่วไม่เลือกหน้า
แต่คงไม่ยาวมากอ่ะ พยายามจะตัดตอนให้จบไวๆ
มันโกรธกันไม่นานเดี๋ยวมันก็ดีกันอย่าไปเครียด ฮ่าๆๆ
-
อ่านะไม่เชียร์ใครเลยได้มั้ยเนี่ย รู้สึกเนื้อเรื่องเริ่มซับซ้อนแล้ว(แอบงง)
-
555 ป้าขำกับคำว่า ท่อนไม้
นิขยันนะดีแล้ว
ส่วนป้าก็ขี้เกียจต่อไป ของป้าเพิ่งจะได้มา4หน้า แล้วก็หาตัดจบตอนอยู่ มันยังเขียนเชื่อมไปหาพล็อตที่วางไว้ไม่ได้ จบตอนไม่ลงค่ะ 555
-
คนมีปมอย่างโรจน์
น่าสงสาร
ไม่เข้าใจแม้กระทั่งตัวเอง
น่าสงสารอีก
น้องฐาดูดีกว่าเยอะ
เข้าใจตัวเอง เข้าใจคนอื่น
เลยไม่สงสาร
บอกอีกว่า เรื่องนี้ดีมั่ก
thanksssss
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:สงสารฐาอ่ะ แต่ก็เห็นใจโรจน์นะ
-
แล้วสรุปฐาได้กับพี่ชลมั้ยอ่ะ :z1:
ถ้าไม่ได้เสียดายแย่เลย55555 :z3:
-
รักเขาก็จีบสิ ทำแบบนี้เดี๋ยวเจ็บเองหรอก
-
ฮือ
น้องฐาช่างแสนเศร้า
ไม่รู้จะโชคร้ายอะไร ขนาดนี้
-
:sad2: โอ่โอโอ๊ แซ๊ด..นิยาย เมคมี๊ครายยย
สงสารฐา ส่วนโรจน์..งี่เง่าเอง ชมด. :m14:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งคิดถึงพี่โต้งมากๆ เลย :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารน้องฐาอะ
-
โรจน์รัก”ฐา” แล้วใช่ไหม !_! น่าเห็นใจนะ รอตอนต่อไปนะ อือ....
-
กรี๊ด เจ็บปวดมาก TT
สงสารน้องฐาสุดๆ ณ จุดนี้
-
น้องฐาน่าสงสารอ่า :monkeysad:
โรจน์นี่ยังไงนะ ปากแข็งจริงๆ หึงชัดๆ ไม่อยากเสียเค้าไปล่ะซี่
อยากเชียร์น้องฐากะพี่ชลเหมือนกันนะคะ แต่ปัจจุบันมีพี่โต้งซะแล้ว
-
ชอบเค้าก็ไม่กล้าบอกเค้าดีๆ เนอะ พ่อพระเอกตบจูบ!!
สงสารน้องฐาน้อยของเรา ต้องมาช้ำใจและกายด้วยตาคนขี้อาย(ที่จะบอกว่าชอบ) คนนี้ เชอะ!!
รออ่านต่อไปจ๊ะ
-
คนอ่านอยู่ในช่วงหน่วงและสับสนว่าจะสงสารใครดี :serius2:
ระหว่างคนที่รักแต่ดันซึน ทำตัวโฉด โหด เลว จนอีกคนไม่รู้จะรักลงยังไง อย่างโรจน์
กับคนที่อารมณ์น้ำท่วมปาก ไม่รักแต่จากไปไม่ได้ ต้องทนอยู่และอยู่ทนดดนทำร้ายทั้งใจกาย อย่างน้องฐา
เฮอะ :เฮ้อ: คนอ่านเครียดเลย :serius2:
ปล. นิไม่รับไว้พิจารณาหน้อยหรอ เค้าอยากให้โรจน์กับพี่โต้งป๊ะ กันซักครั้งจิงๆ อยากรุว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!
-
ไม่สงสารโรจน์เลยอ่า....ก็ทำตัวเองทั้งนั้น (คิดอีกทาง น้องฐาก็ทำตัวเองอยู่เหมือนกัน)
-
ตามที่คิดนะ คิดว่า โรจน์คงคิดว่าฐารักตัวเองมาตลอด
แต่คงเสียใจปนโกรธที่ฐาบอกว่า ไม่ได้รักแล้ว
คงจะแบบ ถ้ากุไม่ได้ ใครก็ไม่ได้ไป ป่ะ?
ก็เลยยึดฐาไว้กับตัวเอง ทั้งๆที่ตัวเองก็เหมือนจะรักฐา แต่แค่ไม่พูด?
-
อยากให้อดีตกับปัจจุบันมาเจอกันจัง
แล้วเจอแบบโรจน์ยังรักฐาอยู่อะคุณนิ :jul3:
ป.ล.เราเข้าใจในสาวก ฮาเวสมูน ยิ่งเล่นมันยิ่งติดเฮอๆ o18
-
น่าสงสารน้องฐา จริงๆๆ
-
ยังไม่หลุดจากบ่วงกรรมอีก. เฮ้อ
-
ชลกับออยมาได้ไงเนี่ย ใครเชิญมายะ
อย่ามายุ่งกับฐานะ - -*
เคือง นางเอกชั้นนะยะ - -*
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย !@#$^%*%(^%)^_%&#@ อีโรจนนนนนนนนน์ ทำไมทำแบบเน้ๆๆๆๆๆ
สงสารน้องฐานะ TT จะรักจะชอบเค้าก็ไม่บอกเค้าไปตรงๆ พอเค้าไปรักคนอื่นแล้วก็มาทำตัวแบบนี้
แกมันไม่น่าสงสารเลยนะ TTTT แต่คิดอีกแง่ก็เป็นเพราะตัวฐาเองด้วยละ...(เอ๊ะ อีนี่ยังไง)
ทำไมถึงปล่อยให้อะไรๆมันเลยเถิดมาได้ถึงขนาดนี้นะ.. ปล่อยให้โรจน์เอา ให้โรจน์ใช้งาน
ยอมทุกอย่าง ยอมจนทุกอย่างมันสายเกินจะแก้แบบนี้ เฮ้อออ
-
+1 ไปเลย
สงสารอ่ะ ทั้งโรจน์ ทั้งน้องฐา เฮ้ออออออออออออ :z3:
-
ต่อๆๆๆ
-
หายไปนานแล้วนะเนี่ย
ป่านนี้น้องฐาคงจะเหี่ยวแห้งไปแล้วมั้ง :a5:
-
ชอบมากกกกกกกกก ขอกดLike ซัก1000ครั้ง รีบมาต่อเร็วๆนะครับ :กอด1:
-
ตอนที่ 15 ท้าทาย
ทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาว... แต่ภายในอกกลับร้อนรุ่มดังไฟสุมทรวง
เพียงแค่ถือจานข้าวเดินเฉียดผ่านโต๊ะที่ไอ้หมาบ้ากับนังชะนีหน้าด้านนั่งจู๋จี้กันตอนช่วงพักกลางวันแบบไม่แคร์สายตาใคร ก็แทบจะกระเดือกข้าวไม่ลง
“โรจน์ กินนี่ดิ อร่อยนะ” เมื่อได้ยินเสียงหวานๆ จากหน้าสวยๆ นั่นดังขึ้น ทำให้เกิดอาการหมั่นไส้ คันไม้คันมืออยากจะทำร้ายใครสักคนเป็นกำลัง
หนูชำเลืองมองมะดันที่จอยจิ้มขึ้นแล้วยื่นไปป้อนไอ้คนตรงกันข้ามด้วยรอยยิ้มเหยียด หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสุดที่รักไม่ชอบของเปรี้ยว ไอ้โรจน์มันชอบของจืดๆ จำพวกฝรั่งหรือมะม่วงมัน แห้ว มันแกวอะไรเทือกนั้นแล้วจิ้มพริกเกลือหวานๆ ตามมากกว่า ไอ้โรจน์เงยหน้ามุ่ยๆขึ้นเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่บังเอิญมันเห็นหน้าหนูเสียก่อนมันก็เลยเงียบ อ้าปากรับมะดันเข้าปากไป
“อื้อ... อร่อยจริงๆ ด้วย” มันตอบคนตรงหน้าแต่ไม่วายเหลือบตามาประสานจ้องตาหนูเหมือนจะเย้ย...
เพื่ออะไรยะ? ดูก็รู้ว่ามะดันมันคงเปรี้ยวสะใจไม่ได้อร่อยอย่างที่พูดสักนิด
ช่วยทำอะไรให้มันเข้าท่ากว่านี้หน่อยเหอะ เห็นแล้วทั้งเวทนาปนสมน้ำหน้า!!
คิดจะสวีทกันให้อิจฉาตาร้อนล่ะสิ สำคัญตัวผิดไปแล้วย่ะ ความรู้สึกในตอนนี้มันไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าหึงเลยสักนิด มันเรียกว่าโมโหต่างหาก...
หนูระงับอารมณ์ขุ่นมัวรีบสาวเท้าเดินให้พ้นระยะอันตรายโดยไว
“อยู่ดีๆ ทำไมไอ้โรจน์กลับไปคั่วนังนั่นต่อเนี่ย” โอ๋เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่แสดงความไม่พอใจ เหมือนจะโมโหแทนเพื่อน หนูส่งเสียงหึในลำคอเบาๆ อย่างสมเพชเวทนาสองคนที่พูดถึง
“จะไปรู้มันเหรอ” หนูตอบทำเป็นไม่สนใจ ทั้งๆ ที่พอจะเดาได้ว่ามันกำลังแก้เผ็ดหนูที่คิดจะตีจากมันไปด้วยการหันไปหวานแหววกับจอยเป็นการแก้แค้น มันคงอยากให้หนูรู้ตัวว่า หนูไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับมันนักหนา
น่าขำ.... เมื่อวานยังมาโต๊ะกับหนูอยู่เลย
“จะไม่รู้ได้ยังไงเมื่อวานยังมาติดสัดแถวนี้อยู่เลย” นั่นปากเรอะ?!!
“กูไม่ใช่หมา!!” หนูชะงักเท้าแล้วหันไปตะคอกใส่เพื่อนที่เดินมาด้วยกันอย่างเคืองๆ
“อุ๊ย... กูขอโทษ แค่ล้อเล่น” โอ๋มันรีบขอโทษ หน้าเสีย มันคงทั้งแปลกใจและตกใจเพราะไม่เคยเห็นหนูโกรธแรงแบบนี้มาก่อน แม้แต่ขึ้นมึงกูก็ยังไม่เคยพูด
ช่วยไม่ได้ช่วงนี้มันไม่ไหวจริงๆ หลายๆ อย่างมันเข้ามารุมจนควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ จนเผลอพาลคนรอบข้างไปแทน
“มันคงคิดมั้งว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ข่าวลือทั้งหมดจางหายไป มีเยอะแยะไม่ใช่เหรอที่พอมีข่าวว่าเป็นเกย์ ก็รีบมีแฟน รีบแต่งงานกลบข่าวน่ะ” หนูเบี่ยงประเด็นไปอีกทางสงบอารมณ์ตัวเอง
“เหอะ!! พวกนั้นน่ะมันหลอกตัวเองทั้งนั้น เกย์มันก็เหมือนเอดส์นั่นล่ะ ถ้าเป็นแล้วไม่ได้หายกันง่ายๆ แล้วนี่มันเลิกกับมึงแล้วเหรอ?” เป็นคำถามที่ตอบยาก ก็ไม่ได้คบกันแต่แรกแล้วจะเลิกกันได้ยังไง
“ถ้าเป็นอย่างงั้นได้ก็ดีสิ มันแย่ตรงที่ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แต่ฉันกลับไม่มีสิทธิ์ที่จะมองใครอื่นได้เลย” หนูตอบด้วยเสียงเรียบๆ ที่พยายามกักเก็บความคับแค้นอัดอั้นไว้
“อ้าว....ไหงเป็นงั้นล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับมาด้วยเสียงที่เหมือนจะเห็นใจ
“ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกโอ๋ สันดานหมา....มันก็ต้องหวงก้างเป็นธรรมดา”
....................................
ยังค่ะ...ยังไม่จบ
หนูรึสู้อุตส่าห์สงบอารมณ์เคืองใจทั้งหมดทั้งมวลแล้วทานข้าวตามปกติ แต่ก็พูดน้อยและหน้าบึ้งกว่าเดิมอยู่มาก จนบรรดาเพื่อนๆ แทบไม่กล้าคุยด้วย
แต่แล้วไอ้โรจน์มันก็ยังไม่เลิกรา ยังสู้อุตสาหะหิ้วเด็กมันโฉบมาถึงโต๊ะหนูอีกต่างหาก
จะเอาอะไรกับหนูนักหนา แค่ไหนถึงจะพอใจ
“วันนี้ไม่มีขนมอะไรเลยเหรอ” มันถามขึ้นมาลอยๆ บ่งบอกว่าปกติมันก็ตลกบริโภค คอยมาหาของเหลือชาวบ้านอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว
“มาตัวเดียวก็เหม็นสาบขี้เรื้อนจะแย่อยู่แล้วยังจะหิ้วหมัดมาด้วยอีกเหรอ” หนูพูดลอยๆ ขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้
“นี่มึงหาว่ากูเป็นหมาเหรอ?” ไอ้โรจน์ถามด้วยเสียงแสดงความโมโหพร้อมทั้งตบหัวหนูจนหน้าคว่ำ แทนที่จะสลดหนูกลับเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้ามันอย่างท้าทาย
เอาซี้.... อยากจะตบก็ตบจะทุบจะตีก็เอา คงไม่มีอะไรจะเลวร้ายมากไปกว่านี้แล้วล่ะ
“ทำไม คิดจะสู้กูเหรอ” มันถามมา
“โอ๊ย... ใครมันจะไปกล้าต่อกรด้วย ยังไม่ได้เอาตะกร้อครอบปากแบบนี้” ต่อปากต่อคำแบบลืมตาย จนอีกฝ่ายกำมือแน่นกัดฟันกรอด เหวี่ยงกำปั้นลงมาเต็มๆ หลังดัง ปั้ก!!
“อร๊าย.....” เสียงร้องจากเพื่อนๆ ดังลั่นอย่างตกใจ เพราะดูเหมือนไอ้โรจน์จะรุนแรงกว่าทุกที
หนูเจ็บหนักจนน้ำตาร่วงแต่ก็ยังฟอร์มจัดไม่ร้องโอดโอยเลยสักแอะ รีบลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อหาทางหนีทีไล่แต่ก็ไม่ได้วิ่งไปไหนไกลนัก ได้แต่ส่งสายตาเคียดแค้นอาฆาต แค้นฝังหุ่นกลับไปท้าทาย
“อีฐา....มึงชักจะเอาใหญ่แล้วนะ” มันตะคอกมาเสียงกร้าวอย่างโมโหจัด สืบเท้าเข้ามาหาเหมือนจะซ้อมหนูอีก แต่เพื่อนๆ หนูรีบร้องแล้วเข้ามาห้ามเสียก่อน กะเทยสามคนช่วยกันจับไอ้โรจน์คนเดียวไม่ให้เข้ามาทำร้ายหนูได้ แล้วก็มมีอีกหนึ่งชะนียืนเชียร์
“ฐาจะไปไหนก็ไปสิ ยืนรอตีนรึไงยะ” ปาล์มเอ่ยเตือนให้หนูวิ่งไปไหนไกลๆ หากแต่หนูก็ยังยืนนิ่งไม่ไปไหน
“ไม่ ฉันไม่ไป อยากจะทำอะไรก็ให้มันทำ ฆ่าได้ก็ฆ่าไปเลย จะได้หมดเวรหมดกรรมกันไปซะที” หนูตะโกนบอกออกไปพร้อมเสียงเครือ ทั้งเจ็บทั้งโกรธ
“มึงอย่าท้านะ คิดว่ากูไม่กล้ารึไง” ไอ้โรจน์ตอบกลับ
“หยุดนะโรจน์...” เสียงโอ๋ตะโกนห้ามขณะที่รั้งร่างที่สะบัดตัวรุนแรงอย่างบ้าเลือด กระเทยสามคนยังเอามันไว้ไม่อยู่.... ท้ายที่สุด มันก็หลุดออกมาได้ แล้วก็วิ่งเข้ามาถึงตัวหนู
อย่าให้เล่าเลยว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น
เพี้ยะ.....ผลั่ว!!
ตุบ!!!....... อั่ก!!
รู้สึกว่ามันเร็วมาก.... ที่ความเจ็บปวดหลั่งไหลเข้ามาที่ใบหน้า.....
เลือดกำเดาไหลพรากเพราะโดนหมัดสอยเข้าที่จมูกจนร่างทรุด
ตามด้วยแรงกระแทกที่ท้อง....
เพื่อนๆ เข้ามาช่วยลากไอ้โรจน์ออกไปอีกพร้อมยื่นคำขาด
“พอได้แล้ว.... ถ้ายังไม่หยุด เราจะฟ้องอาจารย์จริงๆ ด้วย” เสียงออยตวาดลั่น
แต่ด้วยอารมณ์โมโหมันก็ยังไม่หยุด จนอาจารย์มาเจอเข้า เลยโดนเรียกเข้าห้องปกครองด้วยกันทั้งสองคน
เราโดนอาจารย์ตัดคะแนนความประพฤติ และทำทัณฑ์บนเรื่องการทะเลาะวิวาทเสร็จสรรพ
ทำไมโดนสองคนก็ไม่เข้าใจในเมื่อหนูไม่ได้ทำอะไรด้วยสักหน่อย....
ช่างเถอะ ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าไอ้โรจน์มันตัวซวยสำหรับหนูอยู่แล้ว
.........................
.........................................
ในเมื่อขอร้องดีๆ ก็ไม่ให้ แล้วยังตอบกลับด้วยความรุนแรงแบบนี้ ก็เลิกพูดกันเถอะ
จับปลาสองมือ ท้ายที่สุดแล้ว...ก็ไม่ได้เลยสักตัว
พอกันที.... หนูจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว....
เพื่อป้องกันการโดนทำร้ายรอบสอง ออยอาสาย้ายไปนั่งคู่กับไอ้โรจน์เสียเอง ทำให้ไอ้โรจน์ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตมายังหนูตลอดเวลาที่อยู่ใกล้กัน
หลังจากนั้นหนูก็ตัดหางปล่อยวัดมันไปโดยสิ้นเชิง
ไม่ทำการบ้านให้ ไม่ทำเวรแทน
รายงานก็ไม่ใส่ชื่อปลิงจอมเกาะอย่างมัน
ไม่สาระแนทำตัวห่วงใยให้มันต้องเข้าใจผิดอีก......
ไม่แม้แต่ชำเลืองแลมันอีกเลย....
ต่อไปนี้มันจะเป็นได้แค่หมาหัวเน่าเท่านั้น
หนำซ้ำ หนูยังเอาเวลาว่างที่มีไปตามส่งข้าว ส่งน้ำ ส่งขนมให้พี่ชลแบบไม่แคร์สื่ออีกต่างหาก
คิดว่ามันคงอยากจะทำร้ายหนูอีก แต่ถ้ามีเรื่องก็คงอาจารย์ทำโทษหนักก็เลยได้แต่รอปลอดคน หรือหาโอกาสนอกโรงเรียน แต่หนูก็ระวังตัวแจ ไม่ไปมาไหนคนเดียวให้เสี่ยงโดนฉุดเด็ดขาด
แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียว...
ตอนเช้าในสองวันต่อมาหนูเดินเข้าห้องเรียนซึ่งว่างเปล่า ไม่มีใครเลย หนูนั่งลงที่เก้าอี้วางขนมบนโต๊ะเรียน แล้วเปิดกระเป๋าหยิบโพสอิทขึ้นมาเขียนโน้ตให้พี่ชล จู่ๆ คุ้กกี้ที่วางอยู่ก็ถุกหยิบลอยขึ้น หนูเงยหน้าขึ้นไปพบหน้าไอ้โรจน์ที่มองกลับมาด้วยสีหน้านิ่งๆ
“นี่มันคุกกี้ตอนนั้นนี่” มันทำท่าครุ่นคิด จริงสินะ มันเป็นคุ้กกี้แบบเดียวกันกับที่หนูเคยซื้อมาให้พี่ชลแต่โดนมันฉกไปเสียก่อน
“กูขอนะ” น้ำเสียงมันอ่อนกว่าปกติ เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าทุกวัน ก็ไม่รู้ทำไม หรือเพราะคุกกี้ถุงเดียวทำให้มันอารมณ์ดีขึ้นได้ ?
“ไม่ได้หรอก” หนูตอบกลับห้วนๆ ยื่นมือไปหยิบขนมกลับคืนมา แต่อีกฝ่ายกลับยกหนีมือหนู
“ทำไมไม่ได้” มันส่งเสียงเคร่งเครียดกลับมาเหมือนอารมณ์จะเสียอีกแล้ว
“เราจะเอาไปให้พี่ชล” หนูตอบฉะฉานอย่างไม่กลัวมันเลย มันชะงักจ้องกลับมาด้วยดวงตาที่ขุ่นเคืองแล้วทิ้งคุกกี้ในมือให้ร่วงลงพื้นไป
“งั้นเหรอ..... โทษทีซุ่มซ่ามไปหน่อย” มันพูดเสียงเรียบๆ ถอยห่างออกไป หนูขยับตัวออกจากเก้าอี้แล้วย่อตัวลงไปหยิบถุงขนมที่วางนอนอยู่ที่พื้น ยังไม่ทันชักมือกลับก็โดนมันเหยียบลงมาที่หลังมือ
“โอ๊ย....” หนูร้องครวญเพราะความเจ็บ แล้วอีกฝ่ายก็ยกเท้าขึ้นเปลี่ยนจุดหมายไปเหยียบที่ขนม ขยี้จนแหลกเละ
หนูสะบัดมือเร่าๆ เพราะความเจ็บทั้งที่มือที่ถูกเหยียบย่ำ ทั้งเจ็บใจที่ถูกทำลายของที่ตั้งใจซื้อมาฝากพี่ชล มันแค้นจนน้ำตารื้น
“มึงอย่าคิดนะว่าจะเอาชนะกูได้ ถ้ากูบอกว่าไม่ให้มึงก็ไปไหนไม่ได้ ถ้ายังรั้นจะไป มึงก็มีโอกาสจะไปจากกูในสภาพที่แหลกเละเหมือนกับขนมถุงนี้เท่านั้น”
หนูเม้มริมฝีปากแน่น แล้วแหงนเงยขึ้นไปจ้องหน้าอีกฝ่ายตรงๆ แววตาวาวโรจน์อย่างเจ็บแค้น
เกลียด....
เกลียดมาก.....
“งั้นก็เอาสิ รีบๆ ทำให้แหลกๆไปซะที ทำลายให้พังยับเยินไปซะ เรารออยู่ เพราะถ้าเราผ่านตรงนั้นไปได้ วันใดที่นายเราปล่อยเราไป นั่นล่ะคือวันที่เราจะพบกับความสุขที่สุดในชีวิต”
มันจ้องตาหนูกลับความความเดือดดาลเต็มที่ คงโมโหที่พยายามจะทำให้ตัวเองดูเหมือนเหนือกว่า แต่หนูกลับไม่กลัว ซ้ำยังท้าทายกลับไปอีกต่างหาก
“อื๊อ.....” มันฝังอุ้งมือลงมาที่ไหล่ของหนูแล้วบีบโดยแรง ซึ่งเป็นการบีบบริเวณเส้นเอ็นเหนือกระดูก ซึ่งจะทำให้ปวดมากเหมือนกับคนเส้นพลิก ยิ่งพยายามจะเบี่ยงตัวออกเท่าไรก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
เจ็บ.....แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ และไม่รู้จริงๆว่าจะสามารถร้องให้ใครมาช่วยได้เพราะห้องเรียนว่างเปล่าปราศจากผู้คน เป็นเวลาสั้นๆ ที่ยาวนานเหลือเกินกว่าออยจะเดินเข้ามาในห้อง
“โรจน์...นายทำอะไรฐา” เสียงออยดังลั่นขึ้นมาขัดจังหวะ ทำให้มันปล่อยมือจากไหล่ของหนู หนูรีบลุกขึ้นหวังพึ่งพาคนมาใหม่ เกาะแขนมันตัวสั่น ยังร้องไห้กระซิกไม่หยุด เอามือจับไหล่ตัวเองที่ยังเหลือความเจ็บอยู่บ้าง
“ทำอะไร...กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เพื่อนมึงมันขี้แยแล้วก็ตื่นตูมจะตาย เอะอะก็ร้องไห้แล้ว” ดูมันพูดปัดสิคะ
ออยทำท่าไม่เชื่อ เพราะเห็นท่าทางของหนู
“เราจะฟ้องอาจารย์แน่ๆ ว่านายทำร้ายเพื่อนเรา” ออยขู่ด้วยเสียงและท่าทางเอาเรื่อง
“ก็เอาดิ มึงก็เห็นว่าหน้ามันไม่มีรอยฟกช้ำ มึงจะเอาอะไรเป็นหลักฐานว่าโดนกูทำร้าย หรือจะไปแก้ผ้าหาร่องรอยก็เชิญนะ ถ้าไม่เจอก็ตรวจภายในเลยก็ได้ว่าโดนกูข่มขืนหรือเปล่า” มันพูดอย่างไม่กลัว พลอยทำให้หนูหน้าร้อนผ่าว
ออยได้แต่กัดฟันกรอดอย่างโมโห
“ช่างมันเถอะออย เราไม่เป็นอะไร” หนูบอกออยเพราะกลัวจะพลอยทำให้เพื่อนลำบากไปด้วยอีกคน
ออยหายใจแรงอย่างไม่สบอารมณ์
ไอ้โรจน์ยิ้มอย่างเป็นต่อแล้วเดินผ่านเราสองคนเพื่อจะออกไปที่ประตู แต่ยังไม่วายขู่ส่งท้ายมาเบาๆ ว่า
“เรื่องไม่จบแค่นี้หรอก ถ้าคิดว่าปกป้องกันได้ ก็ดูแลกันให้ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วกัน”
....................................................
Talk with me
วู้ฮู กลับมาแล้ว หลังจากติดเกมอย่างแรง เลยหายไปอย่างที่เห็น ก็กำลังเรียบเรียงพล็อตด้วยให้มันสมูธๆ เพราะมันใกล้จะจบเต็มทีแล้ว เคยสัญญาว่าจบก่อนปีใหม่ มันอีกกี่วันเนี่ย จะทันไหมเนี่ย กรีดร้อง.....
พี่ก็ยืมโน้ตบุกไปด้วย โครงเรื่องที่ร่างไว้เลยอันตรธานหายไปเลย ไม่ได้เซพไว้ในพีซี
คีย์บอร์ดพีซีก็โคตรใช้ยากเลย อนาถชีวิต
เล่ามาทั้งหมดไม่เกี่ยวอะไรกับนิยายเลย ซึ่งคงไม่ต้องพูดเพราะมันจะจบเต็มที่แล้ว จริงๆ นะ
ตอนนี้บีบตับมากๆ แต่อย่าเครียดนะ มันใกล้จบแล้วล่ะ.....
ถ้าจบแบบกุดๆ เกินไปก็อย่าโวยวายแล้วกัน เพราะน่าจะรู้ว่าที่จริงแล้วน้องฐาก็เป็นคนแบบนี้แหละ
“ใจดี ขี้งอน ใจอ่อน ง้อง่าย ใจง่าย แต่รักใครแล้วรักเลย จริงใจเว้ยเฮ้ย...”
ปล. อีโรจน์นี่ สมกับเป็นตัวโกงมากกว่าพระเอกจริงจัง ฮาๆๆๆ
ทีแรกสงสารฐากะว่าจะไม่ใส่ช่วงโดนซ้อมเยอะ ไปๆ มา น่วมเลยน้องฐาเรา
ไม่นึกว่าจะออกมาร้ายเลวตรงคอนเซปต์ขนาดนี้ เอาวะ อย่างน้อยอนาคต น้อ
งฐาก็ยังได้เจอคนดีๆ (เหรอ?) อย่างพี่โต้งแหละวะ ถือว่าเจ๊ากันเนอะๆ
-
โรจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
ทำไมทำแบบนี้
:z3: :z3: :z3:
-
^
จิ้มเบาๆ merry x'mas นะตะเอง :กอด1:
*********edit********
ชิ รีบนปาดอ่ะ กรีดร้อง
*********edit*again********
สงสารน้องฐา :dont2:
อิโรจน์นะอิโรจน์ ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน
ชอบเค้าก็จีบเค้าสิเว้ย ไม่ใช่ไปถีบเค้า แล้วเค้าจะชอบแกมั้ย ฟายยย
กลับไปเชียร์พี่โต้งดีกว่าเรา ยังไงก็สุภาพบุรุษ ไม่เคยใช้กำลัง(ใช้แต่วาจาเชือดเฉือน เหอๆ)
ถ้าน้องฐาหลุดจากอิโรจน์นี่ไปได้ อย่าลืมไปเรียนมวยไทย มวยไชยา ยูโด เทควันโด้ ซูโม่ เรียนแม่มให้หมดเลยนะ
อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย เกิดเป็นตุ๊ดอย่าอ่อนแอ!
-
โรจน์โหดร้ายมากอ่า :o12:
ช่างมันเห๊อ อย่างน้อยตอนนี้น้องฐาก็คู่กับพี่โต้ง(คนดี)แล้ว ^^
-
โรจน์
:fire: :fire: :fire: :fire:
-
โรจน์เปงอะรัยมากอะป่าววว
ทำไมใจร้ายแบบนี้อะ................
-
โรจคงยังไม่รู้จักรัก ถึได้ทำแบบนี้
-
อ่านตอนนี้แล้ว โรจโฉดได้ใจจริง ปากแข็ง มือตีนหนัก น้องฐาอยู่ด้วยนานกว่านี้อาจมีช้ำในตาย
ปล. เคยบอกคนแต่งว่าอยากอ่านโรจกับพี่โต้งเจอกันในอนาคต
แต่พออ่านตอนนี้แล้วอยากเห็นโรจโดนพี่ต้นซ้อมดูบ้างทำน้องฐาไว้มาก55
-
โธ๋ โรจน์โหดร้ายอ่า สงสารฐาเมื่อก่อนจัง :z3: :z3: :z3:
-
คิดถึงพี่โต้งแล้วน๊า สงสารฐา เด๊วจะช้ำในไปมากกว่านี้ :3123: :L2:
-
:serius2: จะจองเวรนอ้งฐาไปถีงไหน
:m16: :m16:
:L2: :L2:
-
ตอนนี้รู้สึกเหมือนน้องฐจะสะบักสะบอมมากกว่าตอนอื่นๆ
ไม่เคยเชียร์โรจน์เล้ยยย....เพราะพระเอกตัวจริงคือพี่โต้ง ใช้ม้าาาา....อิอิ
-
เกียจโรจน์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:fire: :fire: :m31: :m31:
* ˛. *。 Merry Christmas & Happy New Year 2012 * ˛. *。
˛ °_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。*
˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ˛_Π_____. * ˛*
.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*./______/~＼ *. ˛*.。˛* ˛. *。
*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.｜田田 ｜門｜╬╬╬╬ .
¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°•♥•°*"˜¯` ´¯˜"*°´¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°•☆。★。☆。★
-
หมาหวงก้าง
-
สงสาร ฐาจัง :sad4:
โรจ ใจร้ายเกินไปเเล้วนะ ปล่อยๆฐาไปซะที
-
แม่งงง เลวขึ้นได้อีกเหรอเนี่ย ไอโรจน์ :z6: :z6: :z6:
แง~สงสารฐาน้อย รันทดอะไรเยี่ยงนี้ :monkeysad:
-
ตามอ่านทันซะที
รอโรจน์ฉะกับพี่โต้งอะ
ไม่รู้ทำไม แต่อยากให้มี 5 5 5+
-
แอร๊ยยยย ยิ่งทำก็ยิ่งรักมากนะ คึๆ
โรจคงรักฐามากแน่ๆ ทำแบบนี้ไปอาจจะยังไม่รู้ว่ารักอยู่ก็ได้
คิดแต่ว่าต้องการเอาชนะ แต่จริงๆ แล้วรักฐาเข้าไปแล้วล่ะ ><
ตามที่คิดไปเองไว้ คือโรจเลิกกับฐาเพราะเหตุผลบางอย่าง คงไม่ได้ไปมีคนใหม่เพราะหมดรักอย่างที่ฐาคิดหรอก
และเราแอบคิดว่าอยากให้โรจกลับมา แล้วเป็นพระเอกกก กร้ากกกกกกกกกกกกกก
จริงๆ แล้วอิพี่โต้งเป็นแค่พระเอกรองเท่านั้นเอง นิยายเรื่องนี้พลิกค่ะ!!! มีอิพี่โต้งไว้หลอกผู้อ่าน 555555
-
โรจน์มันออกแนวรับที่ตัวเองชอบฐาไม่ได้ป่ะเนี่ย..เห้อ ถ้ารับตัวเองได้นะ...แฮปปี้เอนด์ไปแล้ว
-
อ้ายยยยยย ชอบเรื่องนี้มากจิงๆ ไม่อยากไห้จบเลย จบช้าๆกะได้นะ ไม่รีบ รออ่านตอนต่อไปยุ อยากรุ้ โรจน์ทำไงกะฐา ฐาทำไงกะโรจน์ :L2: :L2: :3123:
-
โรจน์........นิสัยวะ :z6: :z6: :beat: :beat: :angry2:
รออ่านต่อค่ะ :z2: :z2:
-
ปวดตับจับจิต
คือว่านะ. ใครว่าไงไม่รู้ แต่เราอยากให้เรื่องราวตอนไอ้โรจน์จบไปสักที. สงสารน้องฐามาก.
นี่เรายังไม่กล้าอ่านย้อนแบบรวดเดียวเลย กลัวทนไม่ไหวทุ่มไอแพดทิ้ง แบบว่าเกลียดโรจน์มาก เกลียดจนไม่รู้จะว่ายังไงดีแล้วล่ะ
นี่ขนาดเราไม่ได้เป็นfcน้องฐายังขนาดนี้. พวกแม่ๆน้องฐาเค้าว่าไงกันมั่งเนี่ย
-
ไม่รู้ว่าทำไม
ยิ่งอ่านไป ยิ่งรักโรจน์
หุหุ
-
โครตเกียด ไอ้โรจน์เล๊ยยยยยยยยยยยย
ไม่ชอบๆ
สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ
-
แอบเข้ามาดู"พี่โต้ง" .............อ๋า~~ ยังไม่มา >_<"
-
โรจน์แย่มากกกกกกกกก :z6:
-
เลวจริง ๆ :m31:
-
คิดถึงพี่โต้งจริงจริ๊ง :z3:
-
โรจน์ แกนี่มันรักด้วยลำแข้งจริงๆนะเนี่ย
:laugh:
-
โรจน์นิสัยไม่ดีอะ
-
:beat: :z6: ไอโรจน์แก
แต่ชอบวิธีการตอบโต้ของฐานะ ดูมีสมองดี รู้ว่าสู้ไม่ไหวก็ไม่ต้องสู้
จิงๆแล้วไอโรจน์มันเริ่มรักฐาแล้ว แต่ฐาไปตัดมันมันเลยเหี้ย ตามนิสัยผู้ชาย
-
โรจน์ นิสัยแย่สุดๆๆๆๆอ่ะ
ทำร้ายฐาอีกเเล้วอ่ะ :fire:
คิดถึงพี่โต้งที่เเสนดีจริงๆเลย :-[
-
เลว!!!!!!
-
ตอนที่ 16 รสชาติของความเดียวดาย....
“ผีเข้าหรือไงนะ เมื่อวานยังคุยกันอยู่เลยว่ามันหายโกรธแกแล้ว” เสียงออยบ่นอย่างหัวเสียเมื่อไอ้โรจน์เดินจากไป
หายโกรธ? หูฝาดหรือเปล่า ถ้าหายจริงจะทำขนาดนี้เหรอ
“ก็ลิ้นมันไม่มีกระดูกนี่ จะไปเอาอะไรกับลิ้นคน” หนูว่าแล้วเดินไปเก็บซากถุงขนมขึ้นมา พยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาอีกก็ลำบากยากเย็น ทั้งเสียดายทั้งเจ็บใจ
“ช่างมันเถอะ แค่ขนมถุงเดียว คราวหลังซื้อมาก็รีบๆ กินซะสิ” ออยพยายามปลอบใจ
“ฉันไม่ได้ซื้อมากินเองหรอก ฉันซื้อมาฝากพี่ชลต่างหาก แต่ดูสิ เละขนาดนี้แล้ว ฉันจะเอาไปให้เขาได้ยังไง ฮึก...ฮือ....” หนูตอบแล้วสะอื้นต่ออีกอย่างหยุดไม่อยู่
“ไอ้โรจน์มันรู้หรือเปล่า ว่าแกซื้อมาฝากใคร” ออยถามเสียงเครียด
“รู้สิ... ก็ฉันเป็นคนบอกมันเอง”
“แล้วแกบอกมันทำไมเล่า” ออยถาม ขึ้นเสียงสูง เหมือนหนูทำอะไรผิด
“ก็มันจะเอานี่ ฉันก็เลยบอกมันว่าฉันให้ไม่ได้หรอก เพราะฉันซื้อมาให้คนอื่น”
“ฐา!!” ออยเรียกชื่อหนูซะดัง ทำสีหน้าเหมือนไม่พอใจ “นี่แกบ้าหรือเปล่า มันอยากได้ก็ให้มันไปสิ เรื่องจะได้จบๆ อยู่ดีไม่ว่าดีแกจะไปกวนโมโหมันให้ถูกซ้อมทำไม”
“ก็มันเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องยกของที่ฉันตั้งใจซื้อมาฝากพี่ชลให้คนอย่างมันด้วย จะซ้อมหรืออะไรก็ช่างฉันไม่กลัวหรอก”
“เออ.... คำก็พี่ชล สองคำก็พี่ชล คนอย่างไอ้พี่ชลน่ะไม่ได้มีค่ามากถึงขนาดที่แกจะต้องมาทนเจ็บตัวแบบนี้เพื่อเขาหรอกนะ เพราะถึงเขาจะรู้ ก็ไม่ได้ทำให้ซาบซึ้ง แล้วเขาก็คงไม่ได้ดีถึงขนาดจะเข้ามาปกป้องแก ไอ้ท่าทางใจดี เป็นสุภาพบุรุษอย่างที่แกเห็นมันก็แค่เปลือกนอกเท่านั้นล่ะ เห็นแค่ตอนเริ่มจีบ พอเขาเบื่อขึ้นมาเมื่อไร ก็เป็นได้แค่เศษดินไร้ค่า ฐา ฉันขอล่ะฉันไม่อยากเห็นแกโดนซ้อมแล้วนะ แกเลิกยุ่งกับพี่เขาเหอะ แล้วก็กลับไปขอโทษไอ้โรจน์มันซะ ที่มันขี้โมโหฟาดงวงฟาดงาอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมันหึงแกนะ”
อึ้งสิคะ ไม่คิดว่าจะได้รับคำแนะนำแบบนี้ แล้วก็จากเพื่อนคนนี้
“ออย...ทำไมแกพูดอย่างนี้ล่ะ แกก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ามันทำอะไรกับฉันบ้าง แล้วแกยังจะให้ฉันกลับไปหามันอีกเหรอ ให้กลับไปเป็นหมารับใช้มันเหมือนเก่า จะคิดอะไรก็พูดออกมาไม่ได้ ต้องฝืนใจทนอยู่แบบนั้นไปจนถึงเมื่อไรก็ไม่รู้ ”
“แกก็ทนมาได้ตั้งนานไม่ใช่เหรอ”
นั่นสิ ก็เพราะนานไง....
เพราะทนมานานก็เลยไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว....
“ใช่...เพราะคิดมาตลอดว่าไม่มีหวัง ไม่มีวันที่ฉันจะได้คนที่ฉันชอบมาอยู่ในกำมือ แต่ตอนนี้ ไม่เหมือนเดิมแล้วเพราะฉันมีความหวัง....”
“พี่ชลเหรอ? ที่เป็นความหวังของแก อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย ยิ่งแกหวังสูงมากเท่าไร เวลาผิดหวังก็จะยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น ถึงไอ้โรจน์มันจะเหี้ยยังไง แต่อย่างน้อย มันก็รักแก แต่กับพี่ชล แกอาจจะไม่ได้ถึงขั้นว่า “ชอบ” เลยด้วยซ้ำ"
“แกรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน” หนูเถียงขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ
“รู้สิ ....ก็.......” มันชะงักแล้วเงียบไป
“ก็อะไร? ก็พูดมาสิ อ้ำอึ้งอยู่ทำไมล่ะ” แล้วมันก็ไม่พูดต่อ
“ถ้าไม่รู้จริงๆ ก็อย่าพูดเลย ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันรักพี่ชล และฉันจะไม่ยอมกลับไปเป็นเบี้ยล่างของไอ้โรจน์อีกแล้ว” หนูตอบชัดถ้อยชัดคำ ยืนจ้องหน้ามันนิ่งนาน ออยมองหนูอย่างครุ่นคิด มันคงเหนื่อยระอากับความดื้อรั้นของหนู
นิสัยชอบหาเรื่องใส่ตัวเอง ไม่สนใจว่าจะต้องเจ็บตัวหรือเผชิญหน้ากับอะไร ขอแค่ได้ทำให้สิ่งที่ตัวเองต้องการก็พอแล้ว
หนูพลิกกายหันหลัง จะเดินออกจากห้อง ยังไม่ทันก้าวขาไปไหนคนข้างหลังก็เอ่ยตามมา
“ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาไม่ได้รักแก ก็เพราะว่าเขารักฉันไง”
อึ้ง....ไม่คิดว่าจะได้ฟังคำพูดที่กรีดหัวใจขนาดนี้ หนูหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนพูดพร้อมสายตาที่สั่นไหว ไม่เชื่อหูตัวเอง น้ำตาที่หยุดไหลแล้วค่อยๆ คลอหน่วยขึ้นมาเต็มเบ้าตา ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความสะเทือนใจ
“แกว่าไงนะ....” หูฝาด...ต้องหูฝาดแน่ๆ
“ฉันบอกแกว่าคนที่เค้ารักคือฉัน แต่เพราะฉันไม่ตอบตกลงสักที เขาก็เลยหันไปหาแกแทน แกเข้าใจไหม”
“ไหนแกบอกว่าไม่ได้รักเขาไง” หนูแผดเสียงใส่อีกฝ่ายดังลั่น
“ก็ไม่ได้รัก แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญนี่ว่าฉันจะรู้สึกยังไงมันสำคัญที่คนกลางต่างหาก อย่างดี แกก็เป็นได้แค่ตัวแทน รู้แบบนี้แล้วแกจะมีความสุขเหรอ? ตาสว่างสักทีเถอะ”
“ฉันไม่เชื่อ.... แกไม่ต้องมาทำให้ฉันไขว้เขวเลย ยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด”
“งั้นไปฟังความจริงจากปากเขาเลยไหม ให้มันรู้กันไปเลยว่าเขาจะเลือกใคร” ออยว่าแล้วจับแขนหนูลากออกจากห้องไป หนูพยายามดึงแขนออกแต่ออยก็จับแขนหนูแน่นเหลือเกิน
ไม่นานเราสองคนเดินมาถึงหน้าห้องเรียนของพี่ชลที่อยู่ไม่ไกลกันนัก มีรุ่นพี่อยู่ไม่มากนัก แต่พี่ชลก็อยู่ที่ห้องด้วย
“พี่ชล...” ออยส่งเสียงเรียกด้วยเสียงขุ่นๆ หน้าบึ้งๆ
พี่ชลที่กำลังหัวร่อต่อกระซิกกับเพื่อนผู้หญิงอยู่ชะงักแล้วหันมามองพวกเราด้วยใบหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วก็เดินมาหา
“ว่าไง มีอะไรเหรอออย” พี่เขาถามส่งรอยยิ้มเจื่อนๆ มาให้
“มีธุระสำคัญจะคุยด้วย ขอเวลาแป๊บได้ป่ะ”
“ได้สิ” พี่ชลตอบรับ แล้วเราสามคนก็พากันเดินลงจากตึกเรียนไปหาที่เงียบๆ คุยกัน
“มีอะไรเหรอออย หน้าเครียดเชียว” พี่ชลถาม หนูก้มหน้าลงพยายามบิดมือให้หลุดจากการเกาะกุม ออยก็ไม่ยอมปล่อยมือหนูออก มันคงกลัวว่าหนูจะหนีไปไหนล่ะมั้ง
“เพื่อนออยมันชอบพี่อ่ะ” ออยบอกด้วยเสียงเรียบๆ ที่ทำให้หนูหลับตาปี๋ก้มหน้าจนจะม้วนอยู่แล้ว
“รู้แล้ว....” พี่ชลตอบ “จะบอกแค่นี้เหรอ?” ประโยคท้ายมีแววขบขัน
“แล้วพี่ล่ะ ชอบมันหรือเปล่า” ออยโพล่งประโยคเด็ด ที่ทำให้พี่ชลถึงกับอึ้ง
“อยากได้คำตอบเหรอ? ทำไมไม่ให้เจ้าตัวเขาถามล่ะ ให้คนอื่นถามแทนแบบนี้มันเสียมารยาทนะ” พี่ชลบอกแล้วหันมามองหนู
ไม่เลย...หนูไม่อยากถาม...หนูไม่อยากรู้ ไม่อยากได้คำตอบ แค่ได้ชอบเฉยๆไปเรื่อยๆ มีความหวังไปเรื่อยๆ ไม่ได้เหรอ? ไม่เคยได้ยินเพลงนี้หรือไง “อยากรู้แต่ไม่อยากถาม” อ่ะ
“ถ้าลำบากใจ ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมไม่อยากรู้หรอก” หนูเป็นฝ่ายบอกออกไปทั้งที่ยังก้มหน้า
“ฐาไม่อยากรู้ แต่ออยอยากรู้ ที่พูดว่ารักออยน่ะมันจริงหรือเปล่า ระหว่างฐากับออยพี่ชลจะเลือกใคร” หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าออยอย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาคลอหน่วย
ทำไมต้องถามคำถามนี้ ทำไมต้องให้เลือก ...
ทำไมต้องตัดที่พึ่งทางใจ ทางเลือกอื่นที่ไม่ใช่ไอ้โรจน์
ทำไมต้องทำลายมัน....
“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ” แม้แต่เสียงพี่ชลก็ยังแปลกแปร่ง “ในเมื่อออยเองไม่ใช่เหรอที่พูดมาตลอดว่า ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าเมื่อไร ก็ไม่มีวันรักพี่ ออยเองไม่ใช่เหรอที่พูดว่าไม่ว่าจะคบกับใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับออย”
พี่ชลมองหน้าออยอย่างผิดหวังแววตาแสดงความเสียใจอย่างปิดไม่มิด
ไม่จำเป็นแล้วคำตอบ เพราะทุกอย่างมันแสดงออกมาจากแววตาและน้ำเสียง ทุกอย่างที่ออยพูดเป็นเรื่องจริง
พี่ชลรักออย แต่ออยไม่ได้รักพี่ชล หนูเป็นแค่ส่วนเกินที่บังเอิญผ่านเข้ามา ตัวประกอบที่ไม่บทบาทสำคัญสักนิด
“ใช่ ออยพูด แต่ตอนนี้ออยเปลี่ยนใจแล้ว พูดมาให้ชัดๆ ว่าพี่ชลจะเลือกใคร ถ้าเลือกออย ออยจะตามใจทุกอย่าง แต่ถ้าเลือกฐา ก็ไม่ต้องมาให้ออยเห็นหน้าอีก”
ไม่ต้องฟังคำตอบอะไรก็เข้าใจดีแล้ว ทำไมต้องยื่นคำขาดขนาดนี้ล่ะ
ทำแบบนี้เพื่อหนูจริงๆ หรือเพื่อตัวเองกันแน่
“ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ ไม่ว่ายังไง พี่ก็ต้องเลือกออยอยู่แล้ว.....”
ใบหน้าของพี่ชลและออยนั้นพร่าเลือนไปหมดเพราะม่านน้ำตาที่ทะลักทลายลงมาบดบัง
หมดแล้ว...ความฝัน ความหวัง .... ความรัก
หมดแล้วแม้แต่ความเชื่อใจ
ไม่เหลือแล้วคำว่า “เพื่อน”
หนูวิ่งหนีออกมาจากที่ตรงนั้นด้วยหัวใจที่ร้าวรานและแตกสลาย
เจ็บปวดเพราะถูกเพื่อนที่รัก ทรยศหักหลัง
วิ่งออกมาไม่ไกลนัก หนูก็หยุดวิ่งแล้วนั่งลงร้องไห้ ร้องจนปวดตาแต่ก็ยิ่งหยุดร้องไม่ได้ จนรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งเดินมาหยุดใกล้ๆ
“ทีนี้แกเห็นสันดานของเขารึยัง คนที่แกคิดว่าดีแสนดี ยอมเจ็บตัวเพื่อจะตีจากไอ้โรจน์เพื่อมาหา ตาสว่างรึยังว่ามันไม่คุ้มสักนิด มันไม่ได้รักแกเลย” ออยตามมาอธิบายแต่ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าหู
“เห็นแล้ว ฉันรู้แล้ว” หนูตอบด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก เงยหน้าขึ้นมองหน้าออยด้วยแววตาไหวระริก “รู้แล้ว....ว่าแกไม่เคยรักฉันเลย!!” ตวาดใส่อย่างหมดความอดทน
“ฐา.....” ออยเรียกด้วยเสียงที่แสดงความตกใจเดินเข้ามาแตะแขน แต่หนูกลับสะบัดออกทันที “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
“ถ้าแกรักและหวังดีกับฉันจริงๆ แกคงไม่ทำแบบนี้หรอก หนูเอามือปาดน้ำตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่า “ตอนฉันถามแกก็บอกว่าแกไม่ได้รักเขา แต่พอฉันเกิดจริงจังขึ้นมาแกกลับทำลายความหวังของฉันเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ”
“ฉันเคยบอกแกแล้วไงว่าถ้าแค่เล่นๆ ฉันไม่สนหรอก แค่ถ้าจริงจังฉันไม่สนับสนุนเพราะคนอย่างเขาไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครอยู่แล้ว”
“ฉันไม่สน....ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาไม่ได้รักฉัน แต่การได้รักใครสักคน มันก็ทำให้ฉันมีความสุขที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องมารักตอบ ไม่จำเป็นต้องได้มาครอบครอง แค่ได้หวังลมๆ แล้งไปวันๆ แค่ได้แอบรักฉันก็พอใจแล้ว แค่ความสุขเล็กๆ ในชีวิตของฉัน ทำไมแกต้องมาทำลายมันด้วย” หนูระบายความอัดอั้น
“ฐา...ฉันอยากให้แกได้เจอคนดีๆ คนที่รักแกจริงเท่านั้นเอง”
“ฉันไม่สนหรอกนะว่าพี่ชลจะดีหรือเลว ต่อให้เลวแค่ไหนฉันก็รักได้ เพราะเขาดีกับฉัน ขนาดไม่รักเขายังดีกับฉันเลย แค่ไอ้คนที่มันรักเนี่ยมันไม่เคยทำอะไรดีๆให้สักอย่าง ไม่ต้องพูดหวานๆให้ก็ได้แค่ไม่พูดไปด่าไปทุกคำ ไม่ต้องทำอะไรดีๆให้แค่ไม่ทำร้ายร่างกาย จิตใจกันตลอดแบบนี้ ไม่ต้องบอกใครๆว่ารักฉัน แต่เดินข้างกันโดยไม่สนใจคนรอบข้างได้ มันเคยไหม มันเคยให้ในสิ่งที่ฉันต้องการรึเปล่า ถ้ารักกันแค่ว่าว่าจะนอนด้วยกันอย่างเดียว มีฉันไว้สนองอารมณ์ใคร่ ให้ทำการบ้านให้ ทำเวรแทน คอยซื้อขนมให้แม่งแดก มีผัวแบบนี้ ....ไม่มีเลยซะยังจะดีกว่า!!”
หลังเข้าแถวหนูก็ไปขอแลกที่กับโอ๋ โดยไม่ยอมบอกว่ามีเรื่องอะไรกับออย จนตอนเที่ยงหนูก็ไม่ได้ไปกินข้าวที่โต๊ะเดิม แต่แยกไปกินต่างหาก อิ่มแล้วก็ไปหมกตัวอยู่ในห้องสมุดเงียบๆ คนเดียว ไม่นานนักโอ๋กับปาล์มก็เข้ามาหามันคงรู้เรื่องทุกอย่างจากออยแล้ว
“ฐา ยกโทษให้ออยมันเถอะ มันฝากมาขอโทษ มันเสียใจ มันสำนึกผิดแล้วนะ” โอ๋พยายามขอโทษแทน
“แล้วฉันไม่เสียใจหรือไง มันหักหลังฉัน มันทำร้ายจิตใจฉันขนาดนี้แล้วพวกแกจะให้ฉันยกโทษให้มันอีกเหรอ”
“ที่มันทำลงไป มันแค่ไม่อยากให้แกโดนไอ้โรจน์มันทำร้ายเท่านั้นเอง”
โดนทำร้ายร่างกายมันยังไม่เจ็บเท่าโดนคนที่ไว้ใจหักหลังแบบนี้เลย
“พวกแกเข้าข้างมันเหรอ” หนูถามเสียงเข้มมองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างไม่พอใจ
“ฐา แกมีเหตุผลหน่อยสิ” ปาล์มว่า
“เออ ฉันมันไม่มีเหตุผล ทำอะไรก็ผิดไปหมด ใช่ซี่.... สำหรับพวกแกฉันมันก็เป็นแค่แกะดำ มีฉันอยู่ในกลุ่มแล้วมันแย่ ทำให้พวกแกเสียชื่อ เป็นแค่คนโง่ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง ไม่น่าจะเกิดมาเป็นกะเทยให้มันเสียสถาบัน... ถ้ามีเพื่อนแบบฉันมันทำให้พวกแกลำบากมากนัก...ไม่ต้องมาคบกันซะเลยดีกว่า!!”
เพื่อนทั้งสองยืนอึ้งกับคำพูดตัดขาดของหนู
ความน้อยใจ ความเก็บกดมันปะทุขึ้นมาหลังจากเก็บไว้เสียนาน พอมันจะระเบิดก็หมดแม็ก.....
ฮือ......ฮือ.......หมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง......ไม่เหลือแล้ว
ความรัก ความไว้ใจ หรือมิตรภาพ ย่อยยับภายในวันเดียว
ไม่เหลือทั้งคนที่รัก ไม่เหลือแม้แต่เพื่อนสักคน
รสชาติของความเดียวดายมันขมปร่าบาดลิ้นได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ.....
.................................................
ฮ่าๆ ขอโทษที ตอนที่แล้วลืม Merry Christmas
เอาเป็นว่า Merry Christmas and happy new year ตอนนี้แทนแล้วกันนะคะ
ท่าทางคนอ่านน้องฐาจะsm กันน่าดู มีหลายคนชอบโรจน์กันมาก ฮาๆ แต่ก็เยอะอยู่ที่เกลียด
ChCh13 พี่โต้งปากร้ายใจดี แต่อีโรจน์ปากก็ร้าย ใจก็ร้าย แถมตีนหนัก
แม่งไม่มีไรดี กร๊าก....
na_near / ♥lvl♀‘O’Deal2♥
คนเขียนก็อยากเขียนตอนนี้นะ แต่ถ้ามี.... นิว่า คนที่น่าสงสารจะไม่ใช่ไอ้โรจน์น่ะสิ กัวจะดราม่าลงตับกับคนกลางมากกว่า สงสารน้องฐา
y33n มองโรจน์ในแง่ดีมากๆ ฮาๆๆ
jannie ใช่ค่า!!
goodiiz99 จะดีเหรอ? คือยังไม่จบ แต่บอกว่าจะจบภาคโรจน์เฉยๆ ไว้รออ่านภาค พี่โต้งต่อ
jiki ตายจริง ไม่ได้เป็นfc น้อวงฐาหรอกหรือคะ? น้องฐามาได้ยินน้อยใจกะเทยเหลืออนาถแน่ๆ ฮาๆ
broke-back sm จริงๆ ด้วย ฮาๆๆ
จะว่าไปเนื่องด้วยเป็นคนแต่ง ก็ไม่เกลียดโรจน์หรอกนะ เพราะฟอร์มจัด ปากแข็งแบบนี้ คล้ายๆ “พี่ตุลย์” เลย แต่ตัวพี่ตุลย์ก็ เปิดเผย แฟร์ๆ มากกว่ากว่าโรจน์ นายเอกของเรื่องก็กวนๆ ลุยๆ กว่าน้องฐาเยอะ จนไม่น่าสงสาร ฮาๆๆ
คือไม่เกลียดจนเรียกได้ว่าชอบ แต่ถ้าให้เลือก “สำหรับน้องฐา” นิก็ลำเอียงรักพี่โต้งมากกว่าอยู่ดี
ตอนนี้แต่งไปร้องไห้ไป จนปวดตา สงสารน้องฐามาก ฮือ...กลับมาอ่านอีกก็ร้องวไห้อีก อินเกินไปไหมเนี่ย
ส่วนออย หวังดีกับฐาจริงๆนะ อย่าเกลียดออยกันล่ะคะ
เรียกว่า....สงสัยไม้นวมจะเอาไม่อยู่ สหรับคนดื้อๆ อย่างฐา ต้องใช้แม้แข็ง
เฮ้อ...
ถ้าออยไม่ทำแบบนี้ ฐาก็ยังรักพี่ชลอยู่ต่อไป โดยไม่รู้เลยว่า พี่ชลไม่ได้รักตัวเองเลย
ปล. ท้ายที่สุดก็จบไม่ทันปีใหม่จริงๆ เฮ้อ.....ต้องกราบขออภัยทุกท่านจริงนะคะ
ยังไงก็ขอให้โชคดีปีใหม่นะคะ
-
เซ็งกับตอนนี้ ยิ่งอ่านยิ่งเพลีย ฮ่าๆๆๆ ฐาก็เนอะตาบอดเพราะความรัก เอาไว้รออ่านตอนหน้าดีกว่า
-
ขอว่าอะรัยฐาหน่อยนะ
ทามมัยฐานคิดบ้างหละว่าเพื่อนเค้าดีกะเรายังงัยบ้าง คบกันมาตั้งนาน
เพื่อนก็อธบายเหตุผลให้ฟัวแล้ว ก้อน่าจะคิดได้บ้างนะ......ว่าเพื่อนที่คบกันมา กะผู้ชายที่เธอแอบรักนะ!!
แต่ก้อรอตอนต่อไปนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชีวิตหนอชีวิต
-
แต่ที่ออยทำมัน
ก็เกินไปเหมือน
กัน :fire:
-
น้องฐาน่าสงสารง่า :monkeysad:
เราไม่โกรธออยนะคะ น้องฐาจะได้รู้ความจริงซะที
ว่าแต่ว่า...ไอ้โรจน์ไปไหนหว่า 555
-
เบนกลับมาแล้วเย้
ไม่ได้เข้าบอร์ดนานมากกก คิดถึงเวอร์คะ
ง่า สงสารทุกคนเลยอ่ะ
ยกเว้นอีพี่ชล กวนส้นตีน
รักออยจริงๆเปล่าก็ไม่รู้
เห็นยากเลยอยากได้มั้ง
เฮ้อออ
รักฐา ที่สุดดด อย่าร้องไห้เลยเนอะ มาซบ อก เจ้ม๊ะ
-
สงสารฐาาา ปวดใจกับตอนนี้ยัง รออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ดด ด
สงสารฐาอ่ะค่ะ มีแต่คนทำร้ายเนอะ
แบบว่า ฐาดูแบกรับทุกอย่างคนเดียวตลอดเลย T.,T
ฮือออออ อ..
เวลาโรจน์มันทำร้ายอะไรงี้ฐาก็ไม่เคยพูดกับใคร
ต้องทนเองเจ็บเองตลอด
*กอดฐา*
-
ปวดต้บ
-
:เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้ว เหนื่อยใจกับฐา เจรงงง
หลงไอ่พี่ชล ไม่ลืมหูลืมตา
ยกนิ้วให้ออย o13 เพื่อนคนนี้สุดยอด
นี่ล่ะ เพื่อนแท้ ยอมทำเพราะรักเพื่อน ถึงแม้จะเสี่ยงให้เพื่อนเกลียด ก็ยอม
นับถือในน้ำใจ งามๆๆๆๆๆ ของเพื่อนหญิงคนนี้
:z3: โรจน์ของฐา หายไปไหนซะล่ะ
ไม่มีซีนออกรุย
คิดถึงอ่ะ
:haun4: อิอิ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารฐานะ
ออยก้พูดแรงไป แบบนั้น พี่ชลก้ต้องเลือกออยอยู่แล้ว ออยไม่ควรถามพี่ชลแบบนั้นเลย
ไม่แปลกที่ฐาจะโกด
แล้วโรจน์มันก้ไม่หยุดทำร้ายฐาหรอก ต้องให้มันรู้สึก และเปนคนดีก่อนอะนะ
-
เค้าเตือนแล้วไม่ฟัง มันก็เท่ากับทำตัวเองแล้วพาลคนอื่น (แม้จะแอบเอนเอียงเข้าข้างน้องฐาก็เถอะ)
-
ออยเท่ห์มากกกกกกอ่ะ คือแบบใจเด็ดสุดๆ เอาจริงๆว่าถ้าเกิดออยชอบพี่ชลออยไม่ทำแบบนี้หรอก
ออยแม่งไอดอลวะ ฮ่าาาาา ชอบๆๆ ส่วนน้องฐา มองในแง่มุมของคนที่ถูกกระทำก็พอจะเข้าใจเลยละ
น่าสงสารจริ๊งจริงแม่คู๊ณณณ ดวงซวยซับซวยซ้อนแบบนี้ กว่าจะได้มาเจอพี่โต้งผู้แสนดีนี่ก้อ่วมมาเยอะละนะ
-
อ่านแล้วก็แอบหงุดหงิดน้องฐาเหมือนกัน ทุกคนออกจะรักและหวังดีน้องฐานะ
แต่อย่างโรจน์รักน้องฐาดันทำตรงข้ามทุกอย่างแล้วใครจะไปรู้ล่ะเนอะ
เครียดรับปีใหม่เลย สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ
-
ฐาจ๋า :monkeysad: :monkeysad:
สู้ต่อไป :a2: :a2:
-
อย่าพยายามหลอกตัวเองเลย ฐาเอ๊ย.....
happy new year ค่า ^^
-
ปีใหม่แล้ววววว ขอตอนพิเศษ"พี่โต้งน้องฐา" ให้หายคิดถึงหน่อยค่า~ คิดถึงจะแย่แล้ววววว >_<"
-
ตาโรจน์มันรักด้วยหลังเท้าไงยะ =w =
-
สงสารน้องฐานะ แต่ก็อยากให้ตาสว่างสักที เฮ้อ..
-
ทำตัวเองทั้งนั้น โลกน้องฐาหมุนรอบตัวเองรึไงเนี่ย เห็นแค่ตัวเองคนเดียว :เฮ้อ:
-
จุดเปลี่ยนหล่ะสิเนี้ย
-
น่าสงสารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :o12: :o12: :o12:
-
โธ่ น้องฐา T - Y
สวัสดีปีใหม่ค่า
-
ก็แอบเข้าใจความรู้สึกทั้งสองฝ่ายนะ ทั้งฐาและออย......
เออ ที่ฐาหนีไปเรียนคนเดียวเป็นเพราะเหตุผลนี้รึเปล่าหว่า ???
รออ่านต่อจ้า
-
สวัสดีปีใหม่จ๊า
เข้าใจออยนะที่ทำไป
ฐาก็น่าสงสาร :impress3:
-
เข้าใจฐาน่ะ :try2:
แต่ก็สงสารออย :m15:
:L2: :L2:
-
ซับน้ำตากระซิกๆ เศร้า
สวัสดีปีใหม่ค่า คุณนิ
เราไม่ได้เป็นfcน้องฐาหรอก พอดีไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องที่ตัวเอกเป็นกระเทยอ่ะ
(คุณกระเทยทั้งหลายอย่าเพิ่งว่า. เราไม่ได้รังเกียจนะ เรารู้ว่า กระเทยนิสัยดีๆมีอยู่ เราก็มีเพื่อนร่วมโรงเรียนที่เป็นกระเทยซึ่งนิสัยน่ารักกว่าผู้หญิงแท้ๆเยอะมาก คือ ผู้หญิงบางคนเสียอีกที่นิสัยน่ารังเกียจ...นอกเรื่องแฮะ. แบบว่ารสนิยมในการเลือกอ่านเราจะเลือกตัวเอกเป็นเกย์ที่ไม่ออกสาวจ๋าอ่ะค่ะ)
-
โอ๊ยยยยยยยย
ความรัก กับมิตรภาพที่น่าปวดหัว
อยากให้รีบเจอพี่โต้งไว ๆ 555+
จะได้รีบมาดามใจที่ร้าวจวนจะแตกขอฐาอิอิ
อยากให้มีตอนต่อจากภาคฐา+โต้ง แล้วดันไปเจอโรจน์อีกครั้ง
จากนั้นโรจน์เข้ามาทำให้ ฐากะโต้งเข้าใจผิดอิอิ
ถ้าจะมัน*-* o13 o13
-
:beat: :beat:อีออย :z6: :z6:อีโรจ :3125: :3125:อีชล :กอด1: :กอด1:พี่โต้ง
-
:call: :call: :call: ตอน 17 จงมา ~~ :z2: :z2: :z2:
-
:เฮ้อ: สงสารออยนะ
ส่วนฐา ก็เข้าใจแต่งี่เง่าไปนะ ไม่มีเหตุผล
-
มาต่อไวน่ะ
จะรออ่านจร้า
-
สงสารฐาอ่ะ...แต่ออยแมนมั่กๆ ตรงๆ ได้ใจ
-
ฐา รู้ความจริงแบบนี้ก็ดีแล้ว
อย่าไปโกรธออยเลยนะ
เพราะออยทำแบบนี้ฐาจะได้ไม่ไปฝันลมๆแล้งๆกับพี่ชลไง :monkeysad:
จะได้ไปรักคนที่เค้ารักฐาเเบบพี่โต้งไง :o8:
-
โถ น้องฐาของเรา...
อกหักรักคุด แล้วยังมองไม่เห็นความดีของเพื่อนอีก น่าสงสาร...
เอาน่า เด๋วฟ้าก็เปิดเนอะ...อีกนิด เวลาจะทำให้น้องฐารู้ว่าเพื่อนเค้าหวังดีนะ
รออ่านต่อ และขอบคุณจ้า
-
เอาปืนมายิงโรจน์ที :m16: :fire: :z6:
-
-3-
หมั่มไส้ทุกคนเลยอะ...
ฐาอะ ตัวเองนะ ไอตัวประกอบ ั้งหลายแหล่อะ ออกไปให้หมดเลย -3-
-
ใจร้าย
น้องฐาน่าสงสารมากๆ
ถึงจะเข้าใจ แต่มันน้อยใจอ่ะ
ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นล่ะ
ก็แค่อยากทำอะไรที่ตัวเองมีความสุขก็ผิดงั้นหรอ ไม่แฟร์ ไม่แฟร์จริงๆ TTT_______TTT
-
ตอนที่ 17 คนเลวที่เหลือ
หนูหนีจากห้องสมุดมานั่งหลบเลียแผลใจที่ซอกตึก ยังสะอื้นเบาๆ อยู่ อาการแสบระคายตาเริ่มเกิดขึ้น เพราะร้องไห้ทั้งวันจนตาแดงไปหมด
“ทำไมมาร้องไห้อยู่นี่คนเดียวล่ะ” น้ำเสียงนิ่งๆ ที่ดังขึ้นเหนือศีรษะมีลักษณะห้วนห้าวเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เหมือนจะหาเรื่องอยู่ตลอดเวลานั้นทำให้รู้ทันทีว่าเป็นใครโดยไม่ทันได้เงยหน้าด้วยซ้ำ แต่ครั้นจะทำเป็นไม่ได้ยินก็เกรงว่าจะโดนเตะเป็นการตอบแทนจึงต้องเงยหน้าขึ้นมองคนถามด้วยสายตาค้นคว้า นึกเคืองมันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ทุกอย่างเป็นเพราะมันนั่นแหละ... เพราะมันคนเดียว
“ทำไม...เพื่อนเลิกคบเหรอ” คำถามหยามหยันแทงใจดำดังจึ้กนั้นทำให้ยอกแสยงไปทั้งหัวใจ
เถียงอะไรก็ไม่ได้เพราะเป็นเรื่องจริง.....
น่าสมเพชนัก!!
“เงียบทำไมล่ะ ทำไมไม่ลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำให้ได้เหมือนเดิม ไม่มีใครคอยช่วยก็เลยปอดแหกงั้นสิ?” หนูนั่งกอดเข่าฟังคำพูดถากถาง เสียดสีนั้นต่อด้วยหัวใจที่ปวดร้าวเต็มที
นี่น่ะหรือคนที่ใครๆ บอกว่ารัก.... คนที่รักน่ะมันเลวถึงขนาดนี้
ร้องไห้ก็ไม่เช็ดน้ำตา เสียใจก็ไม่รู้จักปลอบ แถมยังเหยียบย่ำซ้ำเติมกันแบบนี้
ให้กลับไปขอโทษ และขอคืนดีกับคนอย่างมันเนี่ยนะ?
ในอกมันอัดอั้นจนเกินจะทนไหวจนต้องปล่อยโฮออกมาดังลั่นโดยปราศจากความอับอาย
“เฮ้ย....นี่มึงเบาหน่อยสิ ร้องไห้หาพ่อมึงเหรอ...หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้เลยนะ” ไอ้หมาบ้ามันตะโกนห้ามหนูพร้อมทั้งโน้มตัวลงมาจับไหล่หนูเขย่าไปมา แต่หนูก็ยังไม่หยุดร้องไห้
คนมันเศร้ามันเสียใจ อยากจะร้องไห้ จะให้หยุดง่ายๆ มันได้ซะที่ไหนล่ะ
“กูบอกให้หยุดไม่ได้ยินหรือไงกูรำคาญแล้วนะ”
ก็แล้วใครบอกให้มาอยู่ฟังล่ะไอ้บ้า แค่ไปไกลๆ ก็พอแล้ว... แค่นั้นก็ไม่ได้ยินแล้วแท้ แล้วทำไมยัง....
“มึงบอกกูมาเลยดีว่าว่าร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึงกูจะได้ไปเตะให้” ไม่เข้าใจ....ไม่เข้าใจเลยสักนิดกับสิ่งที่มันพูด
“นายจะทำอย่างนั้นทำไมล่ะ ในเมื่อนายไม่ใช่เหรอที่ทำให้เราร้องไห้บ่อยที่สุด ไม่ได้ชอบหรอกเหรอที่ได้เห็นเราเสียใจน่ะ” หนูถามออกไปอย่างเหลืออด
“ก็มีแต่กูเท่านั้นล่ะที่ทำให้มึงร้องไห้ได้ กับคนอื่นกูไม่ยอม!!...”
“..................................” อึ้งจนพูดไม่ออก และตกใจจนเลิกร้องไห้ไปเอง สมองประมวลผลอย่างหนักแต่ก็ยิ่งไม่เข้าใจ กระพริบตาปริบใส่มันเหมือนเด็กเอ๋อ
“อย่างน้อย...ถ้ากูทำเอง...กูก็รู้เหตุผล ไม่ใช่มาฟังเสียงร้องไห้ที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแบบนี้” เมื่ออีกฝ่ายนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรแปลกๆ ออกมามันก็เริ่มอธิบายเหตุผลเสียงอ่อยๆ
เหตุผลอะไรกัน...ไร้สาระสิ้นดี
ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือว่าจะขำดี...
ไอ้บ้าเอ๊ย.......ไอ้โรคจิต.....
ไอ้หมาบ้า.....
....นั่นสินะ..... หมาบ้ากับหมาขี้แพ้มันก็คู่ควรกันดี
ในเมื่อทุกคนตัดสินว่าควรจะเป็นอย่างนั้น ในเมื่อโชคชะตามันเล่นตลกให้เป็นอย่างนั้น
ต่อให้หนูดื้อรั้นสักเท่าไรก็คงหนีโชคชะตาไม่พ้นอยู่ดี...
หนูยิ้ม...ยิ้มให้กับความอาภัพของตัวเอง ในเมื่อไม่มีทางใดให้เลือก ต่อให้ทางข้างหน้าจะลำบากแค่ไหนก็ต้องเดินไป ต่อให้ไอ้โรจน์จะเป็นคนเลวสักแค่ไหน แต่ก็เป็นคนที่ยื่นมือเข้ามาหาในวันที่ไม่เหลือใครอีกแล้ว.....
ยิ้มและหัวเราะให้ตัวเองเหมือนคนบ้า....
“อะไรของมึง เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่หยกๆ อยู่ดีๆก็ดันยิ้มซะงั้น หรือเมื่อกี้มึงแค่ร้องไห้เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากกู”
โอล่ะพ่อ... จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่เลิกลงตัวเองอีกนะพ่อคุณ....
เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องมันมาจนถึงนี่ได้ก็เพราะความหลงตัวเองของมัน ก็จะถือว่าเป็นข้อดีล่ะนะ
หนูเงยหน้าสบตาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมทั้งส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องจากคนที่สิ้นหวังและไม่เหลืออะไรในชีวิตอีกแล้ว
“ถ้าเราบอกว่าใช่....นายจะว่ายังไง ถ้าเราบอกว่าเราต้องการ....นายจะให้มันหรือเปล่าล่ะ”
มันมองหน้าหนูด้วยใบหน้าที่มีทั้งแปลกใจและสับสน แต่ก็นิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถาม นิ่งนานจนใจแป้ว....
....ความสงสารหรือเห็นใจจากคนอย่างมันคงเป็นของหายาก....
ถึงได้ลำบากใจนักที่จะให้....
งั้นเหรอ... แม้แต่คนเลวที่เหลืออยู่...ก็ยังไม่ได้สินะ....
บ้าจริง...นี่หนูคงจะหวังมากเกินไปสินะว่าจะได้รับความเมตตาจากหมาบ้าอย่างมันบ้างแม้สักนิด
“ไม่ได้สินะ.... ไม่เป็นไรหรอกเราเข้าใจ”
เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังอย่างยิ่งยวด พยายามเลี้ยงหยาดน้ำที่เอ่อคลอในดวงตาไม่ให้หลั่งรินลงมาอีก....
...................................................
ตอนบ่ายหนูกลับไปนั่งข้างไอ้โรจน์อีกครั้ง ไหนๆ ก็เลิกคบกันแล้วก็ไม่อยากพึ่งพาอาศัยอะไรกันให้เป็นบุญเป็นคุณอีก ไอ้โรจน์มันก็เอาแต่ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกที่เห็นหนูกลับไปสิงที่ศาลเดิมได้ หนูก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ก็ได้...ในเมื่อไม่มีคนรัก ไม่มีใครเข้าข้าง ก็ไปตายคาตีนไอ้โรจน์เสียเลยยังจะดูกล้าหาญมากกว่ากลับไปง้องอนพวกเพื่อนทรยศทั้งหลายให้เสียหน้า เจ็บบ่อยๆ เดี๋ยวก็ค่อยๆ ชินไปเองนั่นแหละ
ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วว่าการกลับมาคราวนี้อาจจะโดนทารุณกรรมจนเลือดตกยางออกแต่ก็ผิดคาด ไอ้โรจน์มันสะกดกลั้นอารมณ์อยากทำร้ายร่างกายหนูไว้ได้ยังไงไม่รู้จนหมดวันหรือมันคงนึกว่ากลัวว่าคนที่ไปนั่งกับมันนั้นเป็นวิญญาณผีสาวจนเกิดอาการจับไข้หัวโกร๋นแเนิ่นๆ ก็ไม่อาจทราบได้ หรือมันจะรอโอกาสปลอดคนกว่านี้กันแน่ก็ไม่รู้
ช่างแม่งเหอะ คิดไปปวดหัว...มีผัวดีกว่ากันเยอะ เอ๊ยไม่ใช่...
หนูเก็บกระเป๋าอย่างอ้อยอิ่ง ไม่สนใจบรรดาเพื่อนๆ ที่ส่งสายตาเหมือนมีเรื่องมากมายก่ายกองจะพูดด้วยราวกับจากกันมานานแรมปี หากแต่หนูกลับมองเมินพวกมันราวกับอากาศธาตุทำเอาหน้าจ๋อยกันเป็นแถบ
ชิ!! โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ!!
นั่งนิ่งอยู่ในห้องเรียนจนเพื่อนๆ ในห้องเดินออกไปจนหมด พยายามสะกดกลั้นความเจ็บร้าวที่เบ้าตา
กลืนลงไปซะ จากนี้ไปจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว
ต่อจากนี้ไปต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ต้องเข้มแข็ง...
คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาดฉันใด
คนอ่อนแอย่อมตกเป็นรองคนเข้มแข็ง
ดังนั้นอย่าแสดงความโง่ให้ใครเห็น อย่าทำให้ใครรู้ว่าอ่อนแอ
จงยืนหยัดและต่อสู้ด้วยตัวเองให้ได้ เพราะต่อไปนี้จะไม่มีใครปกป้องและดูแลเราได้อีก ...
นอกจากตัวเราเอง
....................................................
เดินก้มหน้าก้มตาออกจากโรงเรียนด้วยความโดดเดี่ยวกว่าทุกวันที่เคยเป็น ถึงจะไม่ได้กลับบ้านด้วยกันแต่ก็ยังเคยเข้าแถวด้วยกันเดินออกมาพร้อมกัน แต่วันนี้ไม่ใช่
ไม่สิ!!
ต้องเรียกว่าต่อจากนี้ไปถึงจะถูก คิดแล้วมันโหวงๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ....
นี่ล่ะมั้งที่เรียกว่าความอ้างว้าง....
หนูเดินไปที่ศาลารอรถหน้าโรงเรียนก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าไอ้โรจน์นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย
ถึงจะไม่ได้สังเกตแต่ก็พอผ่านๆ ตาอยู่บ้างว่าวันนี้มันขับรถเครื่องมาด้วย แล้วทำไม....
ระหว่างที่คำถามเหล่านั้นยังไม่ได้คำตอบ ไอ้โรจน์มันก็หันมาเห็นหนูพอดีพร้อมทำหน้าเหมือนจะเคืองน้อยๆ เดินเข้ามาหา
“ทำเชี่ยอะไรอยู่ทำไมถึงเพิ่งออกมา” มันถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ ด้วยประโยคเดิมๆ ที่เคยคุ้น
“ขอโทษ....” หนูตอบได้แค่นั้นแล้วก้มหน้าลงยอมรับผิด อีกฝ่ายก็เงียบแล้วดึงแขนเสื้อกันหนาวของหนูให้เดินตามไป
ขึ้นรถสองแถวที่ขับมาจอดพอดี
ครั้งสุดท้ายที่มีอะไรกันยังจำได้ดี ความเจ็บปวด ทั้งกายและใจที่ถูกทำร้าย... แค่คิดถึงก็ยังตัวสั่น
ไม่รู้เลยว่าที่มันมารอกลับบ้านพร้อมกันแบบนี้เพื่ออะไร จะพาไปซ้อมหรือไปทบทวนความหลัง...
ช่างเถอะ อะไรก็ช่าง...
ขัดขืนไปก็เท่านั้น... ขัดขืนไปให้โดนซ้อม?
เพื่ออะไรล่ะ... เพื่อคนที่ทำดีกับเราทั้งๆ ที่ไม่เคยรักเลยสักนิดหรือ?
พี่ชลเหรอ? ที่เป็นความหวังของแก อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลย ยิ่งแกหวังสูงมากเท่าไร เวลาผิดหวังก็จะยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น ถึงไอ้โรจน์มันจะเหี้ยยังไง แต่อย่างน้อย มันก็รักแก แต่กับพี่ชล แกอาจจะไม่ได้ถึงขั้นว่า “ชอบ” เลยด้วยซ้ำ
นั่นสินะ หนูนี่มันช่างฝันเฟื่องเกินตัว น่าขำจริงๆ คงโดนทั้งพี่ชลทั้งออยหัวเราะเยาะมาตลอดที่โง่เง่าถึงขนาดนี้...
รู้ว่าเขาหลอก...แต่เต็มใจให้หลอก....
แต่ตอนนี้....ไม่ใช่....
สำหรับพี่ชล....ไม่มีอะไรต้องคิด ไม่มีอะไรต้องหวัง ทุกอย่างมันจบลงไปแล้ว
เหลือเพียงแค่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ...ที่หนูก็ได้แต่ทำใจและต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรม
หนูได้แต่นั่งซึมก้มหน้าไปตลอดทาง เพราะถึงอย่างไรบ้านไอ้โรจน์มันก็ถึงก่อน แต่ก็น่าแปลกที่บ้านไอ้โรจน์ทำไมอยู่ไกลกว่าทุกวัน ตั้งนานก็ไม่ถึงสักที แต่หนูก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งคนข้างกายลุกขึ้นกดออดแล้วสะกิดให้ลุกขึ้นถึงเพิ่งรู้ตัว...
อะไร... จะให้แวะบ้านมันจริงๆ เหรอ? ยังทำใจไม่ได้เลย ฮือ....
แต่แล้วพอลงจากรถก็ได้แต่งง เพราะรถมาจอดที่หน้าบ้านหนูแทนที่จะเป็นหน้าบ้านของมัน แสดงว่าเลยบ้านมันมาแล้วน่ะสิ
“ยืนเอ๋ออะไรอยู่ได้ จำบ้านตัวเองไม่ได้หรือไง” ไอ้โรจน์ทำเสียงกวนๆ มา หนูมองหน้ามันแบบงงๆ
“แล้วทำไมโรจน์ไม่ลงบ้านตัวเองล่ะ หรือว่านั่งรถเลย...” หนูหันไปถาม
“เปล่า...ก็แค่อยากมาส่ง ไม่ได้เหรอ?” มันบอกทั้งๆ ที่ไม่มองหน้า เสหันไปมองทางอื่นเหมือนจะเขินนิดๆ ดูๆ ไปก็น่ารักดีพิลึกนะ
เมื่อหนูยังคงมองหน้ามันด้วยสายตาที่แสดงความไม่เข้าใจ มันก็ไข้อข้อใจว่า...
“ก็มึงขอความเห็นใจจากกูไม่ใช่เหรอ? เห็นแก่น้ำตาหลายกระบุงของมึงที่เสียไปวันนี้ กูยอมเห็นใจมึงสักครั้งก็ได้”
ฟังแล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะ
งั้นเหรอ... แสดงว่าอย่างน้อยมันก็ยังมีหัวใจอยู่บ้างล่ะนะ
“เอ้า..เอานี่ไปกินด้วย” มันบอกพลางยื่นถุงผลไม้มาแบบส่งๆ หนูเอื้อมหยิบมาเปิดดู เป็นมันแกวสองถุง หัวใจดวงเล็กอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาด
“ที่จริงกูอยากซื้อแตงโมให้ แต่เขาไม่มีขายก็เลยซื้ออย่างอื่นมาให้แทน มึงอย่าเรื่องมากนักเลย อะไรก็แดกๆ เข้าไปเถอะ” มันแก้ตัวไปอย่างนั้นทั้งที่หนูยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ อย่าว่าแต่แตงโมที่ชอบเลย แค่มันทำเรื่องแบบนี้ให้ก็ถือว่าผิดความคาดหมายจะแย่อยู่แล้ว
“ขอบใจนะโรจน์..... ขอบใจจริงๆ” หนูบอก มองหน้ามันด้วยความซาบซึ้งจนอยากจะร้องไห้ซ้ำอีก
“ขอบใจแล้วจะร้องไห้ทำเชี่ยอะไรอีกวะ กูไปแล้วนะ รำคาญ” มันสบถแล้วบอกลา ข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อรอรถสองแถวกลับไปบ้านมัน
คนอะไร...บ้าชะมัดเลย
หนูกางถุงผลไม้ จิ้มมันแกวในถุงขึ้นมากินทั้งน้ำตา...
น่าแปลก... ทั้งที่ควรจะจืด... แต่กลับหวานอย่างประหลาด
คงไม่แตกต่างจากคนที่หิวโหยอดข้าวมาหลายวันเมื่อได้มาเจอกับข้าวเปล่าสักจานก็ยังกินได้
มันแกวจืดๆ ถุงนี้ มันอร่อยมากกว่าสตอเบอร์รี่แพงๆ มีค่ายิ่งกว่าเอ็มเคและไอศกรีมที่เคยได้กินเสียอีก...
เพิ่งจะรู้ว่า....รสชาติของ “ความเห็นใจ” มันหวานซ่านลิ้นได้ขนาดนี้....
..................................................
หายไปหลายวันเพราะเล่นฮาร์เวสมูนติดพัน ตอนนี้เป็นแม่ลูกอ่อนด้วย อีกตั้งเดือนครึ่งกว่าจะเดินได้
เก็บตังอัพโรงวัว ก็ไม่ครบสักทีมัวแต่เอาไปซื้อเสื้อผ้า ฮาๆ แบบว่าเล่นเกมนี้แล้วติดจริงๆ นะ เลิกเล่นไม่ได้
นอกเรื่องอ่ะมาเข้าเรื่องหน่อย
อะฮ้า ... ตอนนี้เศร้าแบบหวานๆ นะ (นี่เรียกว่าหวานแล้วเรอะ) เอาน่า ...แค่นี้ก็หวานที่สุดของมันแล้วล่ะ ยังไงจากตอนนี้ไอ้โรจน์ก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเยอะ ....เห็นเค้ารางๆ แล้วนะว่า เรื่องจะเดินต่อไปเยี่ยงไร...
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้า...
ปล. หากท่านผู้ใดชอบ ไพรัชนิยาย แนวเจ้าชายเจ้าหญิง ฝากไปอ่านเรื่องนี้กันด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจเล็กๆ ให้ผู้แต่งได้มาต่อตอนต่อไปเร็ว จ๊วบๆๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29128.0
:bye2: :กอด1: :pig2:
-
เราชอบผู้ชายแบบนี้แหล่ะ ไม่หวานเลี่ยนดี o13
แต่ไม่ชอบความคิดของฐาเลย ประมาณคว้าเอาไว้งั้นแหล่ะ ดีกว่าไม่มีใครเลย ลองมาคิดถึงตัวคนโดนกระทำมั่งนะ มันเจ็บไม่หยอกเลย :เฮ้อ:
-
:L2: :L2: :L2:
โรจน์ดีขึ้นมาหน่อย สงสารฐาอ่า :sad11:
-
:o8: :o8: :o8:
-
โรจน์มันสายซึนนิหว่า เราเข้าใจละ
แต่หนูฐาชอบผู้ชายที่เทคแคร์
ก็น่าเห็นใจที่เสียโรจน์ไป แต่แกไปกับชะนี!!
-
ไม่รู้จะว่าไงดี สงสารฐาจัง แบบว่า เวลาจมน้ำ มีอะไรก็คว้าไว้ก่อนเลย เป็นงูพิษรึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ชีวิตน้องฐาอีกยาวไกล :dont2:
-
น้องฐาเอ๋ย...หวังว่าจะได้รับความเห็นใจและเข้าใจนะจ๊๊ะ
อยากให้หายเจ็บเร็วๆ แต่ก็นะ ลืมไปว่าพระเอกคนนี้ชั่วคราว ฮา...
รออ่านต่อตอนหน้าจ้า
-
:เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
อั้ยยะ โรจน์ น่ารักดีแฮะ
-
ตอนนี่รักโรจน์มากกกกกมาย :o8: :o8:
-
โรจน์เหมือนจะดีขึ้น แต่ฐาไม่ได้รัก..หรือต่อไปจะรัก?
กดเป็ดให้นิ
-
อยากได้ผู้ชายแบบโรจน์ ตรงๆดี
-
:เฮ้อ: เศร้าๆหวานๆ
ผู้ชายแบบไอโรจน์นี่ซึนตัวพ่อจิงๆ
-
อ่านตอนนี้ แล้วรู้สึกพิลึกดีนะคะ
คนที่เรารู้สึกเกลียด ชี้หน้า แต่พอวันนึงที่เรา รันทดสุดๆ
แมร่งดันมาอยู่ข้างๆ ไม่ต้องทำห่าอะไร อยู่แมร่งเฉยๆ
ก็โตจรจะรู้สึกดี
ตอนนี้โรจน์น่าฮักขนาดดดดด
เอ่ออ ฮาเวสมูน ภาคไหนคะ เปลี่ยนเสื้อผ้าได้ด้วยย อยากเล่นบ้าง แฮะๆ
เคยเล่นแต่ภาคแรกๆ
-
ฐาสู้ๆๆนะจ้า เป็นกำลังใจให้ฐานะ อิอิ
รอตอนต่อไปนะคร๊าบบบบ
-
ตอนนี้โรจน์กู้คะแนนคืนมาได้อีกครั้งค่ะ (อย่างกะเชียร์บอลเลยเนอะ - -)
โอ๋ๆๆน้องฐา :กอด1:
ชีวิตหนูช่างรันรดเหลื๊อเกิน
-
คิดภาพไม่ออกเลยว่าโรจน์จะทิ้งฐาไปได้ยังไง -*-
-
บทจะดี ก็ดีใจหาย
-
ตอนใหม่นี้ให้คะแนนโรจน์เต็มๆ
หนุ่มซึนตัวจริงขนาดปลอบใจยังโหดเลยยยยยยย
-
อ่านมาถึงตอนนี้รู้สึกว่าชอบโรจน์ขึ้นมาแล้วแฮะ :z6:
รอลุ้นตอนต่อไปจ้า o13
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า"โรจโครตจะน่ารักเลยอ่ะ" ^^
ปล.สวัสดีปีใหม่นะค่ะ :mc4:
-
คิดถึงพี่โต้งอ่ะ :กอด1:
-
โรจน์ในตอนนี้ดีขึ้นเยอะเลย...ส่วนฐาอยากให้เข้าใจกับเพื่อนไวไวน้า
-
คำพูดที่ไม่จริงใจ..ฟังๆไปก็ไร้ค่า
อย่างพี่ชล
สู้คำพูดปากหมาหมา..แต่ราคามาจากใจ
อย่างโรจน์ ก็ไม่ได้
ดูคน..ดูที่การกระทำ
จะดีกว่านะ นู๋ฐา
+ เป็ดให้ อ่านแล้วชอบบบบบ
-
เออๆ
โรจน์ แกนี่เอาแน่ เอานอนไม่ได้จริงว่ะๆ
-
เป็นกำลังใจให้น้องฐาคนงามค่ะ :L2: :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 18 Happy new year
วันต่อมาหนูเดินเข้าห้องเรียนตามปกติ ก็สังเกตเห็นโรจน์กับออยกำลังยืนคุยกันอยู่ ซึ่งออยทำหน้าเครียดแต่โรจน์ทำหน้ากวนตีนใส่ พอหนูเดินเข้าไปใกล้กะว่าจะแค่วางกระเป๋าเฉยๆ แล้วเดินออกมาแต่ทั้งสองคนก็หันมาเห็นหนูเสียก่อน
“อ้าว มาพอดี มีอะไรก็ถามกันเองสิ เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ จะมาถามกูทำไม” โรจน์พูดขึ้นมาแล้วหันมาหาหนู
ถามอะไร? หนูไม่มีอารมณ์จะคุยหรือตอบคำถามอะไรกับเพื่อนคนนี้ตอนนี้หรอกนะ
หนูเหลือบตาหันไปชำเลืองมองอดีตเพื่อนด้วยสายตาว่างเปล่าแล้วก็ตอบโรจน์ไปว่า
“โทษนะ เราหิวอ่ะ ลงไปกินข้าวก่อนแล้วกัน”
วางกระเป๋าลงที่เก้าอี้แล้วเดินออกมาโดยไม่สนใจคนทั้งสองอีกเลย
หลังจากนั้นหนูก็ไม่ได้พูดคุยหรือแม้แต่เข้าไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะประจำ แต่แยกออกไปกินข้าวคนเดียวแทน วันแรกก็กินคนเดียวค่ะไม่มีอะไร แต่วันที่สองตอนกินขาวอิ่มแล้วกำลังจะลุกไอ้โรจน์ในดันนั่งลงมาตรงข้ามเสียก่อน หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันพร้อมทำหน้าแปลกใจ
“ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ” คำถามนั้นทำให้หนูชะงักไป และลำบากใจที่จะตอบ หนูไม่อยากให้มันรู้ว่าหนูทะเลาะกับออยเรื่องอะไร
“มึงยังโกรธมันอีกเหรอเรื่องที่มันบอกกู” คราวนี้หนูยิ่งจ้องหน้ามันหนักขึ้นใบหน้าแสดงความไม่เข้าใจ
“ก็เรื่องที่มึงไปตามเอาใจไอ้รุ่นพี่นั่นเพื่อประชดกูไง มึงคิดจะทำให้กูโกรธ โมโหหรือหึงหวงมึงทั้งๆ ที่ความจริง พี่เขากำลังคบกับออยอยู่”
หึ.....ปั้นน้ำเป็นตัวแต่งเรื่องซะเป็นตุเป็นตะเลยนะ
“มันบอกโรจน์อย่างนั้นเหรอ”
“ทำไม กูพูดอะไรผิด หรือมันไม่จริง” อีกฝ่ายทำเสียงเหมือนจะหาเรื่อง
หนูส่ายหน้า ในเมื่อปูทางมาให้แล้วจะให้ปฏิเสธก็ใช่เรื่อง ไหลตามน้ำไปเรื่อยๆ น่าจะดีมากกว่า
“มึงไม่ต้องไปโกรธมันหรอกที่มันมาบอกกู เลยทำให้แผนที่มึงวางไว้ล่มหมด เพราะถ้ามันไม่บอกกูแบบนี้ กูอาจจะเตะมึงม้ามแตกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วก็ได้ใครจะรู้ มึงคงไม่ได้มานั่งกินข้าวสบายๆ อย่างตอนนี้หรอก” มันว่าพลางหัวเราะ เหมือนเป็นเรื่องขบขัน ซึ่งทำให้หนูต้องยิ้มแหยๆ ใส่ ได้แต่นึกผวา ใจคอมันจะซ้อมหนูให้เจ็บปางตายเลยเหรอเนี่ย เรื่องโหดๆ แบบนี้ยังจะมาพูดอย่างหน้าชื่นตาบานได้อีกนะ
ทีนี้หนูก็พอจะรู้แล้วแหละว่าทำไมไอ้โรจน์มันหายโกรธง่ายจัง มันคงเชื่อที่ออยบอกมันเต็มที่เลยว่าที่หนูทำลงไปทุกอย่างนั่นเพราะพิษรักแรงหึงอย่างเดียวเลยมันก็เลยหายโกรธแล้วก็เลิกทำร้ายหนู
สิ่งที่มันทำก็เหมือนจะเป็นผลดีกับหนูอยู่นะ แต่แย่หน่อยตรงที่หนูไม่ได้ขอร้องและหนูไม่ชอบให้คนอื่นมาตัดสินใจอะไรแทนหนูอยู่ดี
“ปีใหม่นี้มึงจะไปไหนล่ะ” อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ
“ปีใหม่....ที่บ้านจะไปเกาะช้างอ่ะ ทำไมเหรอ?”
“เหรอ? ไม่มีอะไรหรอกก็ถามไปงั้นเอง ไอ้มิ่งมันจะไปต่างจังหวัดเหมือนกันน่ะก็เลยไม่มีเพื่อนแดกเหล้า”
แล้วไงล่ะ? จะชวนไปกินเหล้าด้วยกันเหรอ?
“งั้นก็ชวนจอยไปสิ” หนูแซวออกไปด้วยความคะนองปาก แต่ทำให้มันเหลือบตามาทางหนูจ้องมองหาบางอย่าง
“อือ... นั่นดิ กูลืม จะลองชวนดูแล้วกัน” แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินจากไปอย่างเงียบๆ
ตอนเช้าของวันที่ 31 ธันวาคมหนูขับรถเครื่องออกไปตลาดสดกับน้องเพื่อซื้อของกินและเตรียมเสบียงสำหรับออกเดินทางในตอนบ่าย ระหว่างที่กำลังซื้อของก็เจอมิ่งมาเดินซื้อของกับแม่พอดี หนูนึกยังไงก็ไม่รู้ถึงเดินเข้าไปทัก
“มิ่ง จะไปเที่ยวที่ไหนเหรอ?”
“ไม่รู้สิ ยังไม่แน่เลย อาจจะไปทะเลหรือน้ำตกแถวนี้มั้ง”
“อ้าว.... ไหนว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ?”
“ใครบอก.... ไม่ได้ไปนี่”
“ก็โรจน์มันบอกว่ามิ่งไม่ว่างไปต่างจังหวัด ไม่มีเพื่อนกินเหล้า”
“เข้าใจผิดแล้วมั้ง ที่ไม่อยู่แล้วไปต่างจังหวัดน่าจะพ่อแม่มันมากกว่า แต่เราไม่ได้ไปไหนหรอก เมื่อวานยังคุยกับโรจน์อยู่เลยว่าจะไปเคาท์ดาวที่ไหนกันดี แต่โรจน์มันบอกว่าขี้เกียจไปไหน”
อ้าว..... ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ได้มาถามหนูเพราะไม่มีเพื่อนอย่างที่พูดน่ะสิ มันแค่หาข้ออ้างเพื่อไม่ให้เสียฟอร์มเท่านั้นเอง
บ้าเอ๊ย ปากหนักชะมัดเลย....
ถ้าแค่อยากจะชวนไปเคาท์ดาวปีใหม่ด้วยกันสองคนทำไมไม่พูดตรงๆ ล่ะจะอ้อมค้อมทำแป๊ะอะไร
ซื้อของกลับมาบ้านแบบเหม่อๆ แล้วหนูก็ตัดสินใจในวินาทีสุดท้ายว่าจะไม่ไปเที่ยวเกาะช้างกับที่บ้าน
เย็นวันนั้นหนูก็นั่งสองแถวไปหาไอ้โรจน์ที่บ้าน มันออกมาเปิดประตูบ้านพอเห็นหน้าหนูก็ทำหน้าประหลาดใจ
“อ้าว ไหนว่าจะไปเกาะช้างไม่ใช่เหรอ?”
“อ๋อ เปลี่ยนใจอยากอยู่เฝ้าบ้าน ทำไมล่ะ อยากหาเพื่อนกินเหล้าไม่ใช่เหรอ ก็เลยมากินเป็นเพื่อนแล้วนี่ไง”
“ฮะ....อ๋อ.... ยังไม่ได้ซื้อเลยว่ะ งั้นออกไปเที่ยวงานกาชาดกันก่อนไหมล่ะ”
“เอาดิ....”
หลังจากนั้นเราก็ออกไปเที่ยวงานกาชาดด้วยกันสองคน ถือเป็นเดทแรกกันเลยทีเดียวค่ะ แหม โรแมนติกได้อีก
ว่าแต่งานกาชาดนี่น่าเบื่อนะคะ มองไปทางไหนก็เห็นมีแต่ปาโป่ง ปาเป้า ยิงปืน เรียงเบอร์ สารพัดการพนัน ของกินสารพัดที่มีแต่ไขมัน
เดินมาได้กลางงานก็หันไปเจอ....ลูกโป่ง อั๊ยหยา.... เบนเทน...เท่ดีนะ...อยากได้ๆ เจ้ยอยากได้ๆ ถ้าหันไปบอกคนข้างๆ มันจะถีบเข้าไปเป่าเองเปล่าเนี่ย?
“เป็นอะไร อย่าบอกว่าอยากได้ลูกโป่งนะ...” อ๊าย...ไม่ทันพูดก็รู้ซะแล้ว...
“ถ้าบอกว่าใช่ แล้วโรจน์จะซื้อให้ป่ะล่ะ?”หนูหันไปทำหน้าแบ๊วใส่มัน มันย่นจมูกใส่
“ไม่...และถ้าจะซื้อล่ะก็ เดินให้ห่างกูสักสามเมตรเลยนะ” มันว่าแล้วเดินหนีหนูทันที
โถ่เอ๊ย ถ้าจะพูดแบบนี้แล้วจะสาระแนถามขึ้นมาทำไมยะ
ละสายตาและความสนใจลูกโป่งแล้วรีบวิ่งดุ๊กๆ ตามหมาที่หลุดโซ่ไปอย่างไวพลางชวนคุยต่อ
“โรจน์ ปาโป่งกัน...เราอยากได้ตุ๊ก-ตาอ่ะ”
เคยไปงานวัดกันไหมคะ ถ้าที่ไนมีปาโป่งก็จะมีคนถือตุ๊กตาตัวโตๆ เดินผ่านให้เกิดอาการอิจฉาตาร้อน (ถ้าเป็นโน้ต อุดมคงต้องแอบขโมยกินยางลบกันแล้ว..)
“มึงมีปัญญาปาเหรอ แตกยากชิบหาย” มันบอกแล้วก็เดินต่อไม่สนใจหนูเลย
นี่....เดินเร็วยังกะตามควายแบบนี้เขาเรียกว่ามา “เที่ยว” เหรอยะ?
“เราว่านะ เราหาตรงที่เขาจัดงานกาชาดก่อนดีกว่านะ”
“หาทำไม?”
“ก็.... อยากไปจับฉลากไง เผื่อจะได้ทีวีสี 40 นิ้วอะไรเงี้ย”
“ฝันแล้วมึงง่ะ พัดลมตั้งโต๊ะแม่งจะได้รึเปล่าก็ไม่รู้ งานแม่งก็ใหญ่ชิบหายจัดอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้”
“เดินๆไปเดี๋ยวก็เจอเองแหละ” ทีนี้หนูก็เป็นฝ่ายกระตือตือร้นที่จะเดินค่ะ ระหว่างนั้นก็ง้องแง้งไปตลอดทาง ขอซื้อขนมเบื้อง ซื้อลูกชิ้น ซื้อน้ำดื่มแล้วก็พากันไปนั่งกินหอยทอดกระทะร้อนกันอีกคนละจาน ไม่น่าเลยนะ กินหอยทอดแล้วทำให้นึกถึงออยขึ้นมาซะเฉยๆ ทั้งที่ไม่น่านึกถึงเลยสักนิด กินอิ่มแล้วไอ้โรจน์ก็ซื้อเบียร์กระป๋องมาดื่มส่วนหนูไม่ค่อยชอบเท่าไรอยากจะหาสปายกินมากกว่าค่ะ หวานกว่า
“มึงรู้ป่ะว่าสปายอ่ะเขาเอาไว้ให้ผู้หญิงกินนะ” ไม่เห็นเกี่ยวเลยอ่ะ ก็หนูอยากกินนี่นาไม่เห็นต้องไปสนใจโฆษนาสมัยปีมะโว้นั่นเลย (บอยไม่ดื่มค่ะ)
“เราก็ผู้หญิงนะ” หนูจีบปากจีบคอตอบ
“ส่วนไหนวะที่เรียกว่าผู้หญิง”
“ตรงนี้ไง” หนูทำเสียงหวานจิ้มปลายนิ้วชี้ลงมาที่หน้าอกข้างซ้าย
“นมแบนๆ ของมึงอะนะ” มันว่าทำหน้านิ่ง
อร๊าย.....หยาบคายพูดแบบนี้ได้ไงเนี่ย เสียความมั่นใจหมดเลย
“หัวใจต่างหากเล่า ไม่ใช่นม” หนูรีบแหวกลับอย่างงอนๆ ทันที ส่วนมันน่ะเหรอคะ ยักไหล่อย่างกวนๆ แล้วจ่ายค่าเบียร์ตัวเองแล้วก็เดินออกมา
ชิ!!! สปายขวดเดียวก็เลี้ยงไม่ได้....ไอ้งกเอ๊ย
น้องฐารีบจ้ำตามหมาตัวเดิมต่อ หันไปเจอบ่อตักปลาด้วยช้อนกระดาษ... ไอ้หมามันก็ไม่ยอมรอเดินต่อผ่านไปถึงหน้าร้านยาดองมันก็หยุดเพราะเบียร์มันหมดกระป๋องไปแล้ว (มันโยนกระป๋องทิ้งไปข้างทางโดยไม่สนใจมองหาถังขยะเลยไอ้ชั่ว)
“กินยาดองป่ะ” มันหันมาถาม...หนูยกริมฝีปากข้างหนึ่งทำหน้าแหยพร้อมส่ายหน้าดิก
ไม่เอาอ่ะ ชื่อเหล้าแต่ละอย่างมมันน่ากลัวเกินไป ไหนจะ โด่ไม่รู้ล้ม ม้ากระทืบโลง บลาๆ ไม่ได้อยากจะกินอะไรสร้างเสริมสมรรถภาพทางเพศขนาดนั้นค่ะ
มันยิ้มขำกับใบหน้าของหนูแล้วพาเดินต่อไปเจอร้านเหล้าปั่น ทีนี้ก็เลยตกลงกันได้ว่า นี่ล่ะวะกินได้ ไอ้โรจน์ก็สั่งเพิ่มช็อตไปอีกสามช็อต หนูก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ลองชิมแล้วก็หวานอร่อยดี
เริ่มจิบแอลกอฮอล์ก็เริ่มเบื้อง....เริ่มช้าลง อยากหยุดเดิน แล้วบังเอิญเดินผ่านร้านทาสีตุ๊กตาก็เลยบอกว่าอยากทาสีตุ๊กตาปูน ไอ้โรจน์มองตุ๊กตาแล้วทำหน้าเบื่อโลก
“มึงเนี่ย...ชีวิตทำอะไรแต่เรื่องไร้สาระเนอะ”
แป่ว..... ไร้สาระอะไรล่ะ... ออกจะมีประโยชน์
ไม่รู้จักหรือไงศิลปะน่ะ!!
“ไม่ไหวแล้วอ่ะโรจน์ เรามึนๆไงไม่รู้ ขอนั่งพักแป๊บนึงก่อนแล้วค่อยเดินต่อเหอะ”
“อ๋อ...เมา....คอแป๊บ...นี่เอง” มันทำหน้าเหยียดหยามใส่...
ชิ....ดูถูก ใครเมา ไม่มี้ แค่ทางมันเอียงๆ นิดเดียวเอง ไม่ได้เมาซะหน่อย
“งั้นมึงอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวกูมา นั่งอยู่นี่ ห้ามสะเออะไปไหนนะ ถ้ากูกลับมาแล้วไม่เจอ มึงตายแน่” ก่อนไปยังไม่วายขู่ฆ่าอีก ไอ้โรคจิตเอ๊ย!!
น้องฐาก็หยิบตุ๊กตาปูนมานั่งทาสีค่ะ มีลักษณะเป็นผู้ชายยืนกอดเอวผู้หญิงในชุดแต่งงานค่ะ
ด้วยความที่มีความสามารถด้านนี้อยู่แล้วก็เลยออกมาสวยค่ะ ทั้งๆ ที่ก็เมา เอ๊ยไม่ใช่ มึนนิดๆ ตัวแรกผ่านไปเรียบร้อยสวยงาม ไอ้โรจน์ก็ยังไม่กลับมา จะเดินไปไหนก็ไม่ได้ ยังไม่อยากเสี่ยงโดนเตะม้ามแตก...ก็เลยหยิบตัวที่สองมาทาสีต่อ เริ่มสร่าง....เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ เริ่มอาการดีขึ้นนิดนึง
แล้วทำไมไอ้โรจน์ยังไม่ยอมกลับมาซะที หรือมันลืมว่าพาหนูมาด้วยเลยหนีกลับบ้านไปแล้ว...
ตายแล้ว!! หรือว่า น้องฐาโดนทิ้ง.....
ไอ้โรจน์วางแผนพาหนูมาทิ้งไว้ที่งานกาชาดให้หาทางกลับบ้านไม่ได้ แล้วให้เดินกลับคนเดียว!!
ไม่นะ!! ถ้าระหว่างทางเกิดเจอโจรใจโฉด ปลุกปล้ำข่มขืนหนูจะทำยังไง!!
อ่ะแง้.... ไม่น่าเลย ไม่น่าหลงเชื่อตามคนคนชั่วๆ อย่างมันมาเลย หนูขอโทษนะคะคุณแม่ คุณยาย...หนูน่าจะตามทุกคนไปเกาะช้างด้วย...
ฮือ..... หนูเสียขวัญจนหมอบลงกับโต๊ะเตี้ยๆ ที่นั่งอยู่แล้วกลั้นสะอื้น
ปั้ก!!!
ความคิดทั้งหมดสิ้นสุดลงเมื่อบางอย่างแตะมาที่หลัง ทำให้เจ็บน้อยๆ หนูเงยหน้าขึ้นไปมองตัวการพบว่าสิ่งอยู่ตรงหน้าคือ ปิ๊กาจู!!
เอ๊ย....ไม่ใช่....
หมีพูห์ต่างหาก ตัวใหญ่พอสมควรเลย หนูทำหน้างงให้ไอ้โรจน์ว่าไปเอาตุ๊กตาตัวโตๆ แบบนี้มาจากไหน
“เสร็จยัง จะได้กลับ” มันส่งคำถามกลับมา ซึ่งความจริงแล้วหนูทาเสร็จนานแล้วจนคิดว่าโดนทิ้งซะด้วยซ้ำไป
“เสร็จแล้ว.. ว่าแต่โรจน์ไปไหนมาเหรอ?”
“ขี้เกียจนั่งรอมึงทาสี เลยไปเล่นบิงโกมา เอาไปดิ” มันส่งตุ๊กตาตัวโตที่สูงเกือบครึ่งตัวพวกเรามาให้
“ให้เราเหรอ?” หนูถามเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“อือ...กูไม่ชอบตุ๊กตา” บิงโกในงานแบบนี้ของรางวัลใหญ่ๆ ก็มีแต่ตุ๊กตานั่นแหละ ไม่ชอบแล้วไปเล่นทำไมล่ะ แปลกคน..
“หรือไม่อยากได้” มันถามพร้อมดึงตุ๊กตาคืนไป
“อยากได้สิ” หนูตอบแล้วรีบดึงกลับมากอดอย่างหวงแหน ยิ้มอย่างดีใจ
ไม่น่าเชื่อเนอะ....คนอย่างมันก็ทำอะไรแบบนี้กับเขาเป็นด้วยอ่ะ
หลังจากตามหางานกาชาดจนเจอแล้วจับฉลากได้แก้วมาสองใบเราก็ตกลงพากันกลับค่ะ ขาดทุนน่าดูเลยเชียว...
ไอ้โรจน์พาหนูไปส่งบ้านตอนห้าทุ่ม หนูยืนกอดตุ๊กตาตัวโตอย่างมีความสุขมากกว่าทุกๆ วัน บอกตามตรงว่าแม้จะเป็นแค่เวลาสั้นๆ แต่ก็สนุกและทำให้มีความสุขมากจริงๆ
“วันนี้ขอบใจนะโรจน์” หนูบอกมันและยิ้มหวานอยู่ข้างรถมัน
“อือ...บ้านมึงมืดตึ๊ดตื๋อเลยเนอะ” หนูหันไปมองบ้านตัวเองที่ไม่ได้เปิดไฟไว้สักดวงแล้วก็เห็นด้วย
“ก็ไม่มีใครนี่นา เขาไปเกาะช้างกันหมดแล้วเหลือเราคนเดียว” หนูตอบแล้วก็อดนึกเสียวๆ ขึ้นมาไม่ได้ ปกติไม่เคยนอนคนเดียวแบบนี้เลยนะเนี่ย แล้วบรรยากาศก็ทั้งมืดทั้งวังเวง โคตรน่ากลัวเลย
หนูทำหน้าหวาดๆ แล้วหันไปหามันใหม่พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง..
“โรจน์เมารึเปล่า ขับรถไหวไหม เข้าไปกินน้ำกินท่าในบ้านเราก่อนไหม” หนูว่าถ้าจะมีคนเมาก็คงเป็นหนูมากกว่ามันค่ะ อย่างมันก็คงแค่กึ่มๆ เท่านั้น แต่หนูก็ต้องถามตามมารยาทอยู่ดี หวังเล็กๆ ว่ามันจะเห็นใจหนูบ้าง....
ขอร้องล่ะ ช่วยอยู่ทีเถอะ เราไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียว
ตอนนั้นไม่ได้นึกอะไรมากไปกว่าอยากหาเพื่อนมานอนด้วยเพราะไม่อยากนอนคนเดียวเท่านั้นเอง...
หนูไม่รู้หรอกตอนนี้มันคิดอะไรอยู่ถึงได้นิ่งเงียบไปเหมือนมีอะไรในใจแล้วก็ไม่ตอบเอาแต่มองหน้าหนูนิ่งนานจนใจเสีย
“ไม่ได้เหรอ?....” ในที่สุดหนูก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบด้วยประโยคคุ้นๆ
“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ” หนูว่า ยิ้มเศร้าๆ ให้มันเหมือนคนปลงตกแล้วพลิกหันหลัง....
ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าบ้าน คนข้างหลังก็ตอบกลับมาว่า...
“กูพูดตอนไหนว่าจะไม่เข้าวะ”
.........................................
ตอนนี้ก็เป็นพัฒนาการที่ดีของคนทั้งสอง ที่กำลังจะเดินทางมาสู่คำว่า “รัก”
แต่หลังจากนั้นแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ...แต่ความเศร้า คงไม่ได้เห็นแล้วค่ะ
ตอนหน้าคงเป็นบทสรุป...ที่จะมีแต่สิ่งที่สวยงามของคู่นี้มากกว่าค่ะ....
ตอนนี้เล่น ฮาร์เวสมูนภาค Animal parade ค่ะ ปกติก็เคยเล่นแต่ back to nature กับ for girl
ภาคนี้ภาพสวยดีค่ะ เลือกได้ทั้งชายหญิง แต่งงานมีลูกได้ มีสัตว์ป่าให้เราเก็บมาเลี้ยงได้หลายชนิด เปลี่ยนเสื้อผ้าได้ด้วย มีคนให้เราเลือกแต่งงานด้วย 10คน เควสหลักของเกมนอกจากจีบสาวจีบหนุ่มก็คือการตามหาระฆังทั้งห้าใบ
แต่ตัวเกมค่อนข้างใหญ่ค่ะ ถ้าโหลด เป็นไฟล์จากเว็บก็ 2GB แตกออกมาเป็น 4 GB ถ้าจะเล่นก็ต้องโหลดโปรแกรม dolphin มาเล่นด้วยค่ะ (แนะนำให้เป็นเวอร์ชั่นใหม่ๆ เพราะ เวอร์ชั่นเก่ามันติดบัคค่ะ)
ลองชมตัวอย่างภาพได้จากเว็บนี้ค่ะ เผื่อใครว่างๆ อยากหาอะไรเล่น อิอิ
http://boatkung20.exteen.com/20110329/harvest-moon-animal-parade-pc
-
:impress3: หวานเบาๆสไตล์โรจ์
-
หวานแบบแปลกๆดี :jul3:
:L2: :L2:
-
โรจน์ปากไม่ตรงกับใจอ่ะ :mc4:
-
ปากแข็งจิงจิ๊งงง พ่อคุ๊นนนนนน
ชอบเค้าก้บอกไปเถอะ
แค่นี้ฐามันก้ช้ำจะแย่และ
-
โรจน์ทำตัวดีขึ้นผิดหูผิดตา :a5:
ใกล้จะจบพาร์ตโรจน์ซะแล้ว ว้า~~~
-
:o8: :o8: :o8:
-
ไหงมันหวานเงี้ยะ :a5:
ตอนหน้าจบแล้วอย่าลืมเคลียร์เรื่องบทสรุปความสัมพันธ์กับเพื่อนนะ
ปล.ไม่คุ้นกับไอ้โรจน์เวอร์ชั่นนี้เลย
-
อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นไงไม่รู้ อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปจัง :กอด1:
-
รู้สึกเหมือนซาตานกลับตัว
-
โรจน์ทำคะแนนดีขึ้นมาเลยอ่ะ....เหมือนจะไปกันได้ด้วยดี แล้วทำไมแตกหัก?
รอตอนต่อไปค่า (คิดถึงพี่โต้งไงไม่รู้เนอะ)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แหม่ๆๆ แอบไปเล่นบิงโกมานี่เอง
น่ารักแบบโหดๆเนอะโรจนืเนี่ย อ่าๆๆ
-
โรจน์น่ารักอ่ะ ฉันรู้นะว่าแกหวานกับใครๆไม่ค่อยเ็ป็น แต่ก็ดีใจที่เห็นแกพยายามปรับตัวเพื่อน้องฐา
แต่ถึงอย่างงั้นแกก็ยังก็ไม่ทิ้งความเถื่อนและหลงตัวเองอยู่ดี 55 ก็มันเป็นนิสัยแกนี่เนาะ :laugh:
ดีใจที่ได้เ็ห็นพัฒนาการของคนทั้งคู่ แต่สุดท้ายมันก็ต้องจบด้วยการเลิกลาสินะ....
ดูท่าจะจบไม่ดีซะด้วย อยากรู้จังอะไรเ็ป็นเหตุผลให้ทั้งคู่เลิกกัน
ปล. ในภาคอนาคตก็ยังอยากให้พี่โต้ง น้องฐา กับโรจน์ได้เจอกันอยู่ดีค่ะ
คืออย่างน้อยน้องฐากับโรจน์ถ้าเลิกกันไม่ดี ก็จะได้ปรับความเข้าใจกัน
ส่วนที่อยากให้พี่โต้งเจอกับโรจน์จะได้ทำโรจน์รู้ว่าเค้ารุ้ตัวสักทีว่าเสียอะไรที่สำคัญไป เวลามีรักครั้งใหม่จะได้ไม่ทำตัวอย่างงั้นอีก พี่โต้งเองก็จะได้มีโรจน์เป็นตัวอย่างไม่หึงพร่ำเพื่อหัดเชื่อใจน้องฐาบ้าง
ส่วนน้องฐาหนูจะได้เคลียๆกับทั้งคนในอดีตและปัจจุบัน อะไรที่เป็นความทรงจำไม่ดีจะได้ไม่มาทำให้หนูต้องหม่นใจอีก
ยังไงก็ฝากความคิดเห็นส่วนนี้ไว้พิจารณาด้วยนะค่ะี้ ๛NaaribuS๛
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc3:
-
หวานได้อีก น้องโรจน์
แล้วทำไมเลิกกันอ่ะ ไม่เข้าใจ
อยากรู้ มาลงต่อไวๆ นะค่ะ o.O!!!
-
หายหน้าไปนาน มาตามอ่านเเล้วจ้า
ขอเวลาอ่านก่อน หลายตอนเลย
-
เอาอีกๆๆ :call: :call:
:pig4: :pig4:
-
หวานเป็นลม ขมเป็นยา(ใจ)มากมายคู่นี่ ฮา...
น้องฐา ได้เจอแต่คนรักจริงปากหนักเนอะ...แต่ก็ดีกว่ารักไม่จริงแหละ
อยากให้น้องเข้าใจรักของเพื่อนด้วย...อย่าคิดว่าเพื่อนหวังร้ายเลยนะจ๊ะ...
รออ่านต่อ และขอบคุณจ้า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ออย..หวังดี..แต่ฐาไม่ต้องการ
โรจน์..ก็เหมือนจะไม่เลว..กับคนที่รัก ขอแค่ฐารัก..มันอาจจะดี
-
ว๊าวๆๆๆๆ โรจน์ก้อหวานเป็นเหมือนกันนิ๊
-
โรจน์อะ รักนะ..แต่ไม่แสดงออก
-
พอ โรจน์บทจะน่ารัก ก็น่ารักเนอะ
ดูปากร้ายใจดี ฮิฮิ
อยากรู้บทสรุป เหมือนกันนะ ว่าเลิกกันทำไม
แล้วเหมือนจะเลิกกันแรงๆด้วย แบบว่าโรจน์ไม่ค่อยดี อ่ะนะ
แต่จากที่อ่านๆดู เหมือนจะรักมากกก ไม่น่าจะเลิกกันง่ายยย
น่าจะมีตัวแปล สำคัญ มากกว่าาา
โอ้ยยย อยากรู้แล้วงะ
ฮาเวสมูน น่าเล่นงะ แต่ตัวผู้ชายหล่อน้อยยมากก อ่ะ อดจีบหนุ่มแหงงเลย เดี๋ยวลองดูก่อน
เราจีบ แบบ วายๆ ได้ปะ หึหึ
-
คนปากร้าย เริ่มรักจริงๆ ซะแล้วเหรอเนี่ย
-
บ๊ะ!!!!!!
-
ไม่น่าเชื่อว่าโรจน์จะมีมุมน่ารักๆกับเขาก็เป็นด้วย ^++^
แต่สุดท้ายคู่นี้ก็เป็นได้แค่เรื่องในอดีตสินะ T^T
รออ่านต่อจ้า
-
ตอนที่ 19 คนเดียวไม่พอ
กรี๊ด...... ทำไงดีอ่ะ
เผลอตัวเชิญชวนหมาบ้าเข้าบ้านมาด้วยความกลัวผี แต่พอนึกดูดีดี ไม่รู้ว่าหมากับผีอะไรน่ากลัวกว่ากัน
น้องฐาไขกุญแจมือไม้สั่นจนคนข้างหลังหันมามองตาเขียว
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงอีกเนี่ย?” หนูเปิดประตูผลั่วเข้าไปในบ้านที่มืดมิดไม่ลืมจะหันไปหยิบตุ๊กตาในมือไอ้โรจน์เข้ามาด้วยกลัวมันจะขี้เกียจถือแล้วโยนผลั่วจนพูห์คอหักขึ้นมา ไอ้โรจน์มันยิ่งผีเข้าผีออก เอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่ด้วย
หนูเดินเข้าไปเปิดไฟจนสว่างไสวทั้งบ้านเอาตุ๊กตาไป เปิดทีวีให้หมาดู หาขนมขบเคี้ยวให้หมากิน หาแก้วมาใส่เบียร์ที่ไอ้โรจน์หอบกลับมาด้วย แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ....
โอเค...ว่าที่จริงก็ไม่ได้อาบน้ำอย่างเดียวหรอก เพราะพาหมาเข้าบ้านมาแล้วก็ต้องคิดถึงอนาคตด้วย เผื่อหมามันมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วจะทำไง? ก็ต้องเตรียมตัวนิดนึง ไม่อยากโดนถีบตกเตียงอีกเท่านั้นเอง
ขัดสีฉวีวรรณอยู่เพลินๆ ก็ต้องตกใจจนสะดุ้งเมื่อเสียงที่ประตูห้องน้ำดังลั่น
โครม!!
โครม!!
โครม!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปีศาจเหรอคะ.....หรือว่าผี..... อารามตกใจก็เพ้อเจ้อไปตามประสากะเทยช่างจินตนาการอ่ะนะคะ
“อีฐา!!” เสียงตะโกนเรียกทำให้คลายใจว่าไม่ใช่ แต่เป็นหมา.... หนูรีบกุลีกุจอเอาผ้าขนหนูพันตัวหยิบเสื้อผ้าชุดเก่ากอดไว้ในอ้อมแขน แล้วเปิดประตูออกไปอย่างเร่งด่วน เกรงจะทำให้หมาอารมณ์เสีย จะโดนโดดกัดไม่รู้ตัว
“อาบน้ำหรือตกส้วมตายวะ?” มันถามอย่างอารมณ์เสีย
“ขอโทษ....โรจน์ปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำเหรอ? เข้าได้เลย เราเสร็จพอดี” หนูทำหน้าสำนึกผิดพลางก้าวออกจากห้องน้ำเพื่อหลีกทางให้ไอ้โรจน์ที่ทำหน้าเหมือนปวดขี้ แต่มันกลับไม่ยอมขยับตัวไปไหนแต่ใช้สายตากวาดมองตามร่างของหนู ที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูด้วยสายตาบางอย่าง
จะเข้าก็รีบเข้าสิคะ จะยืนขวางทำแป๊ะอะไร... หน้าหนาวนะคะ รีบจนแทบไม่ได้เช็ดตัวเช็ดผมเลย เดินออกมาจากห้องน้ำนี่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วเนี่ย จะไปไหนก็รีบไป ทำอะไรก็รีบทำเถอะพ่อคุณ....
“กูไม่ได้ปวดท้อง....” มันตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆ
อ้าว... แล้วจะทุบประตูปังๆ ยังกับมีธุระสำคัญทำไมล่ะคะ?
“ไม่ใช่ แล้วมีอะไรเหรอ?” หนูถามพร้อมเลิกคิ้วใส่อย่างสงสัย
อ๊ะ...หรือว่าไอ้โรจน์กลัวผี...ไม่กล้าอยู่คนเดียว....
ดี่ดี ดีดี๊ ดี ดี่ดี๊.....(ดังแบบนันสต๊อป....)
ยังไม่ทันได้รับคำตอบ เสียงดนตรียาวๆ ก็ดังขึ้นที่อ้อมแขน มันมาจากโทรศัพท์มือถือของหนูเอง
หนูละความสนใจจากโรจน์แล้วก้มลงมองไปตามเสียง รู้ว่าเป็นเสียงข้อความเข้าไม่ใช่เสียงสายโทรเข้าแต่อย่างใดแต่ก็ยังก้มลงหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
“เดี๋ยว...อย่าเพิ่ง...” ไอ้โรจน์มันร้องห้ามพลางจับมือหนูไว้ไม่ให้กดปลดล็อกโทรศัพท์ หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันแบบงงๆ
“หือ...มีอะ.....” ตั้งใจจะถามว่ามีอะไรอีกก็พอดีมันก้มหัวลงมาใกล้มากจนเกือบจะชิดกัน
“Happy new year” มันพูดจบก็ประกบปากลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว.....
กรี๊ด............คุณพระช่วย มันเคาะประตูให้ออกมาฟังคำนี้ใช่ไหมคะ?....
ถ้าจะโรแมนติกขนาดนี้นะ?...... ไม่เคยคิดว่าคนอย่างมันจะทำอะไรแบบนี้เป็น....
หัวใจมันฟูอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต...
แล้วสติมันก็ลางเลือนไป....
คุ้นๆ ว่าหนูปล่อยเสื้อผ้าที่ถือออกมาทิ้งหมดแล้วหลับตาลงปล่อยให้มันจูบอยู่อย่างนั้น
นาทีต่อมาจากจูบก็เลยเถิดลงไปเลื้อยอยู่หน้าห้องน้ำแบบไม่รู้ตัว
เป็นครั้งแรกที่ยอมให้แบบจริงๆ ยอมแพ้อย่างหมดรูป
แม้จะมันจะไม่อ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ก็เร่าร้อนและเต็มอิ่ม
มันต่างจากทุกๆ ครั้ง..เพราะถึงแม้มันจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นแต่หนูกลับเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ช่วงเวลานั้นมาถึง เป็นฝ่ายอยากจะให้ อยากจะปรนเปรอหรือทำทุกอย่างให้มันมีความสุข ไม่สนใจว่าตัวเองจะเสร็จหรือไม่เสร็จ จะเจ็บหรือไม่เจ็บ แค่ได้ยินเสียงครางของมัน แค่ได้เห็นว่ามันแสดงสีหน้าของความเสียวซ่าน และรับรู้ว่ามันได้เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดของความสุขสม ก็ทำให้สุขที่สุดแล้ว....
เป็นครั้งแรกจริงๆ ความสัมพันธ์ทางกายของเราไม่ใช่ sex แต่คือ.... make love
เช้าวันที่ 1 มกราคมหนูตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนห้าฟุตของตัวเองที่มันเคยพอดีสำหรับหนู แต่วันนี้กลับแคบเมื่อพลิกกายไปติดร่างใครอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แผ่นหลังตึงแน่นของใครอีกคนที่ตะแคงอยู่ข้างมันอุ่นจนต้องขยับเข้าไปกอดไว้เพื่อไล่ความเหน็บหนาวของเช้าที่อากาศเย็นจนตัวสั่น
เคยนอนด้วยกันหลายครั้งก็จริงแต่ไม่เคยมีใครไปนอนค้างที่บ้านใครมาก่อน
ก็รู้สึกดีไปอีกแบบนึงนะที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอใครบางคนนอนอยู่ข้างๆ พอเตียงมันแคบลงก็ทำให้หัวใจมันเติมเต็ม และไม่อ้างว้างดี...
อุ่นดีนะ...ที่ได้นอนกอดใครสักคนในช่วงที่อากาศหนาวขนาดนี้
แผ่นหลังของคนที่ไม่ใช่เพื่อน ในวันที่หนูไม่เหลือสักคนที่เรียกว่าเพื่อน...
รอยยิ้มน้อยๆ จางลง ในหัวใจมันโหวงเหวงอย่างประหลาดเมื่อคิดถึงคำนั้นขึ้นมา หนูขยับพลิกกายหันหลังให้ใครอีกคนที่นอนอยู่เคียงข้าง ควานหาโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความที่ไม่ได้ดูตั้งแต่เมื่อคืน
เมื่ออ่านข้อความที่ส่งมาทั้งสามข้อความแล้วมันก็ปวดแปลบไปทั้งขอบตา....
คนมีบุญเท่านั้นที่จะได้ sms จากฉันนะคนสวย ได้แล้ว save เก็บไว้ด้วย
เพราะเจ้าของเครื่อง จะสวย และรวยตลอดปี
Happy new year นะมึง....
โอ๋
Happy new year
สุขสันต์วันปีใหม่ ขอให้สวยวันสวยคืน สวยข้ามปีไปจนถึงปีหน้านู้น
(ปีใหม่แล้วนะยะแกจะหายโกรธได้ยัง?)
ปาล์ม
Merry Christmas and Happy New Year.
Hope the season finds you in good cheer
ถึงแกจะไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร
แต่ฉันอยากจะบอก.....
ว่าขอโทษ และยังคิดถึงแกเสมอ....
ถ้าแกอยากจะเลิกคบกับฉันก็ไม่เป็นไร....
เอาไว้แกอารมณ์ดีเมื่อไร เราค่อยกลับมาคบกันใหม่ก็ได้
ปีใหม่แล้ว แกไม่อยากได้เพื่อนใหม่สักสามคนเหรอ?
ออย
.........................................
“กินเยอะๆ นะ....” หนูบอกพร้อมยิ้มหวานขณะวางถุงผลไม้ลงตรงหน้าไอ้โรจน์ มันเงยหน้าขึ้นมามองหนู แล้วถึงกับสำลักข้าว เหลียวซ้ายแลขวาเหมือนจะอายเพราะมันนั่งอยู่ท่ามกลางคนมากมายในโรงอาหาร
หนูไม่ทันรอฟังว่ามันจะว่าอะไรเดินถือจานข้าวไปหาที่สงบๆ กินข้าวคนเดียวตามปกติ ทานไปยังไม่ถึงครึ่งจาน ไอ้โรจน์ก็ตามมาหาดังที่คาดไว้...
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเอาของไปให้กูที่โต๊ะอีก” มันย้ำคำพูดที่เคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้ว...
“ทำไมล่ะ...โรจน์อายเค้าเหรอ? อายทำไมในเมื่อใครๆ เขาก็รู้ว่าโรจน์มีแฟนแล้ว” หนูพูดด้วยหน้าเรียบๆ ไม่ได้ตั้งใจจะกระแนะกระแหนะหรือประชดอะไร และไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้แสดงความรัก โดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนกลับมาด้วยซ้ำ....
“ก็เพราะคนอื่นเขาคิดอย่างนั้นไง แล้วมึงจะให้กูทำตัวยังไง” มันทำหน้าลำบากใจ
“ก็ไม่เห็นต้องทำยังไง.... ทำเหมือนปกติสิ ให้คนอื่นเขาคิดไปว่าเราเป็นฝ่ายที่หลงรักโรจน์ฝ่ายเดียวก็ได้ เราไม่เป็นไร” หนูบอกกลับไปพร้อมยิ้ม
“มึงไม่เป็นแต่กูเป็น...” มันสวนกลับมาแบบทันควัน ทำให้หนูหน้าเจื่อน คลายยิ้มแล้วทำหน้านิ่ง ความน้อยใจมันเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ
“ก็ได้.... ถ้าไม่อยากให้เราทำแบบนี้... งั้นวันหลังเราจะเอาขนมไปให้คนอื่นแทนแล้วกัน” หนูพูดเสียงเรียบทำไม่รู้ไม่ชี้
“ถ้าอยากโดนตบเลือดกบปากก็เอา....” ทำอะไรไม่ได้ก็ขู่... จ้องแต่จะทำร้ายร่างกายอย่างเดียวเลยเนอะ
หนูยิ้มแบบโรคจิตน้อยๆ
“เอาสิ... โรจน์ก็รู้....ว่าเราไม่กลัว....” หนูตอบกลับอย่างไม่หยี่ระต่อคำขู่แม้แต่น้อย ลอยหน้าลอยตาเสียด้วยซ้ำ
“เออ...กูลืม...ว่ามึงมันชอบความรุนแรง อยากทำเชี่ยอะไรก็ทำเถอะ...” ในที่สุดมันก็ต้องยอมแพ้หนูจนได้
หนูยิ้มอย่างพอใจปนกลั้นขำ
ความอายยังแพ้ความหวง...
“ฐา... กูถามจริงๆ เถอะ” มันทำเสียงจริงจังจนหนูต้องเงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วถาม
“หือ?”
“กูเห็นมึงกินข้าวคนเดียวมาหลายวันแล้วนะ มึงจะโกรธอะไรกันนักหนา มีอะไรมากกว่าที่กูรู้ไหม?”
เงียบ..... และลำบากใจอีกครั้ง
จะพูดไงดีล่ะ.... ไม่กล้าเล่าให้มันฟังอ่ะ และจะพูดว่าโกรธมันก็ค่อยๆ หายโกรธไปแล้วล่ะ ยิ่งได้อ่านข้อความในวันปีใหม่ที่พวกมันเข้ามาในช่วงที่กำลังอารมณ์ดีแล้วยิ่งใจอ่อนเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้มันก็ยังเขินๆ อายๆ อยู่ดี
ไม่รู้จะเริ่มต้นคุยกับพวกมันก่อนยังไง
เรียกว่ายังทิฐิสูง บวกฟอร์มจัดจนไม่กล้ากลับไปนั่งที่โต๊ะเดิมเท่านั้นเอง
“ไม่มีอะไรหรอกโรจน์ เรื่องของกะเทยอ่ะแหละ ที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไรแล้ว แต่อยากให้มันง้อเท่านั้นเอง” หนูแก้ตัวไปอย่างนั้น ทำให้อีกฝ่ายพยักหน้าเออออเข้าใจ
“เหรอ....แล้วมึงไม่เหงาเหรอ?” มันถามกลับมาอีก ทำให้หนูชะงักมองหน้ามัน แล้วยิ้มกว้าง เห็นมันนิ่งๆ พูดหวานๆ ไม่เป็นก็จริง แต่มันถามเรื่องนี้มาสองครั้งแล้ว ที่จริงหนูว่ามันคงเป็นห่วงหนูแต่ไม่อยากพูดตรงๆ มากกว่า
“ไม่หรอก...เรามีโรจน์คนเดียวก็พอแล้ว”
“เชี่ยอย่ามาเน่ากะกู” มันรีบด่ากลับมาเสหันไปมองทางอื่น ใบหน้าเข้มๆ เรื่อสีน้อยๆ
ไม่ชอบก็อย่าเขินสิยะ คริคริ
เออเนอะ... มันก็น่ารักไปอีกแบบน่ะแหละ
...................................................
การที่หนูดูแลเอาใจใส่ไอ้โรจน์อย่างออกนอกหน้านั้นทำให้ไม่นานก็เกิดเรื่องจนได้ เพราะมันไปขัดตากับ “เมียแต่ง” จนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต วันดีคืนดีระหว่างเดินออกจากโต๊ะจะเอาจานไปเก็บหนูก็โดนยัยจอยขัดขาซะล้มคะมำจนจานข้าวกระจายค่ะ ที่จริงก็ไม่อยากมีเรื่อง เพราะไม่ค่อยสู้คน และไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว ขืนมีเรื่องกับยัยจอยขึ้นมาแล้วโดนไอ้โรจน์โกรธขึ้นมาก็งานงอกสิคะ หนูก็เลยได้แต่บอกตัวเองว่าช่างมัน จะปล่อยเลยตามเลยไม่ใส่ใจก็พอดีชีดันปากดีขึ้นมา
“แหม...น่าสงสารนะ หัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีใครเขามาช่วย ขนาดเพื่อนก็เลิกคบ นับประสาอะไรกับผู้ชาย อีกหน่อยเขาก็คง....”
พูดถึงเพื่อนขึ้นมา....ทำเอาปรี๊ดแตก...หมดความอดทน
พลั่ก!! หนูหันไปผลักร่างของจอยอย่างแรงจนเซไปกองที่พื้น ก้าวเข้าหากะว่าจะตบให้หายกร่างสักทีเหอะ แต่เพื่อนๆ ของชีเข้ามาจับไว้ทัน
“ปล่อย... แน่จริงก็มาตบกันสักตั้งเป็นไร ปากดีนักไม่ใช่เหรอ? คิดว่าตัวคนเดียวไม่มีคนช่วยแล้วจะกลัวหรือไง”หนูท้าทายอย่างโมโห สะบัดเพื่อนของจอยที่มาจับไว้หลุดทั้งสองคน เพราะยังไงผู้หญิงก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้อยู่แล้ว (เอ๊ยไม่ใช่ผู้ชายค่ะ กะเทยเฉยๆ)
“กล้าทำเราเหรอ? เราจะฟ้อง...” พอขยับจะก้าวไปหาจอยมันก็รีบขู่ทั้งๆ ที่หน้าซีด...
“ฟ้อง?? ฟ้องใคร อาจารย์เหรอ? เอาดิ เรื่องเล็ก ถ้าได้ตบชะนีปากเสียสักฉาด แค่โดนทำโทษอ่ะคุ้มแล้ว หรือจะไปฟ้องผัวก็เชิญ แต่คิดให้ดีๆ นะเพราะถ้าเขารู้ว่าใครเป็นคนเริ่มก่อนไม่รู้ว่าเขาจะช่วยหรือจะซ้ำ” หนูท้าเพิ่มเข้าไปอีกทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้โรจน์มันจะเข้าข้างใครและความจริงหนูกลัวไอ้โรจน์มากกว่าอาจารย์เสียอีก อย่างน้อยแค่โดนตัดคะแนนหรืออะไรก็ยังดีกว่าโดนซ้อมอยู่วันยังค่ำ แต่ในช่วงโมโหก็ขู่ไว้ก่อน
หนูเงื้อมือจ้องหน้าจอยอยู่อย่างนั้น ที่จริงก็ไม่อยากจะลงไม้ลงมืออะไรแค่เห็นหน้ากลัวๆ ของมันก็สะใจจะแย่อยู่แล้ว
หมับ!! และแล้ว...ข้อมือก็ถูกบีบและดึงไว้ หนูชะงักหันไปมองคนข้างหลังด้วยสายตาเบิกกว้าง
“โรจน์” หนูครางเสียงเบาหวือ ทั้งตกใจทั้งกลัวที่เห็นหน้าเครียดขึ้งของมัน
“มากับกู” มันบอกแล้วลากร่างหนูให้เดินตามมันไป
ฮือ..... งานงอกแล้วไหม?
หนูใจเต้นตึ้กตั้กไปตลอดทาง คิดหาคำแก้ตัว จะอธิบายจะบอกมันยังไงว่าหนูไม่ได้เริ่มก่อน หนูไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเด็กของมันเลย หล่อนต่างหากที่เป็นฝ่ายหาเรื่องหนู
ฮือ......ก่อนที่จะได้พูดจะโดนเตะก่อนไหมเนี่ย แง้.....
ในที่สุดเราก็มาถึงห้องน้ำชายที่ปราศจากผู้คน
“ทำบ้าอะไรของมึง....” มันตะคอกใส่จนหนูสะดุ้ง ต่อมน้ำตาใกล้จะแตกขึ้นมารอมร่อด้วยความกลัว
“ขะ...ขอโทษ...เราไม่ได้ตั้งใจ แต่เค้าว่าเราก่อน แล้วเราก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรเขา เราก็แค่ขู่ เรา...” หนูรีบละล่ำละลักแก้ตัวเสียงสั่น
“กูไม่อยากรู้... และไม่สนใจด้วยว่ามึงจะทำอะไร ตั้งใจหรือเปล่า แต่มึงไปทำบ้าอะไรต่อหน้าคนเยอะขนาดนั้น เพิ่งมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันมาโดนทัณฑ์บนด้วยกันมาแล้วยังจะไปทำเรื่องให้โดนเพ่งเล็งทำไม”
อ้าว....คนละเรื่องเลยนี่หว่า.....
หนูนึกว่าจะโดนด่า โดนซ้อมที่ไปทำร้ายเด็กมันแต่กลายเป็นว่ามันกลับเป็นห่วงกลัวหนูจะโดนอาจารย์ทำโทษซะอย่างนั้น
“ขอโทษที่วู่วามไปหน่อย โดนจี้ใจดำก็เลยฟิวส์ขาดน่ะ ไม่ทันได้คิดเรื่องนั้น”
“คราวหลังอย่ามีเรื่องกันอีกนะ ถ้าโดนอะไรมาบอกกูนี่เดี๋ยวจัดการให้” มันบอกเสียงเข้มๆ หนูซึ้งจนน้ำตาร่วง
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้รับความห่วงใยจากคนอย่างมันขนาดนี้
หนูจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม? ว่ามันรักหนู รักและห่วงมาก...
รักมากกว่าคนๆนั้นของมันเสียอีก...
แม้จะไม่เคยได้ยินคำนั้นเลยสักคำ แต่ทุกอย่างมันแสดงออกผ่านการกระทำ
ฮือ.... ซึ้งจนอยากจะร้องไห้.....
“มึงจะร้องทำห่าอะไรอีกเนี่ย...” ไอ้โรจน์โวยวายเมื่อเห็นหนูน้ำตาร่วงอีกครั้งเหมือนเด็กๆ
“ไอ้โรจน์!!” คราวนี้เสียงคุ้นๆ ดังลั่นมาหลายเสียง หนูหันไปมองที่หน้าห้องน้ำแล้วก็ได้แต่งงเมื่อบรรดาอดีตเพื่อนพากันเดินเข้ามาพร้อมทำหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งยวด
“พอทีเถอะ มึงเลิกทำร้ายมันได้แล้ว” เสียงโอ๋ดังลั่นเหมือนคนโกรธอะไรมาสักสิบชาติแล้วเริ่มทนไม่ไหว
“อะไร กูยังไม่ทันได้ทำอะไรมันสักหน่อย” โรจน์ตอบเสียงกวนๆ ไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่ได้ทำแล้วฐามันร้องไห้ทำไม”ปาล์มเป็นฝ่ายถามพร้อมหาเรื่องจับผิด
“คบกันมานานไม่รู้หรือไงว่าเพื่อนมึงแม่งขี้แยจะตายห่า” ไอ้โรจน์ตอบ
สรุปง่ายๆ ว่าพวกมันกำลังเข้าใจผิดว่าหนูโดนไอ้โรจน์ทำร้ายเพราะไปหาเรื่องแฟนมันนั่นเอง...
“ไหนสัญญากันแล้วไง.....ว่าต่อไปนายจะไม่ทำร้ายมันอีก ไหนสัญญาว่าถ้าฐามันกลับไปหาหายเมื่อไร นายจะดีกับมันไง” เสียงออยตะโกนถามกลับมาอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงสั่นและดวงตาที่สั่นไหวเหมือนคนจะร้องไห้
ว่าไงนะ....หมายความว่ายังไง
นี่มันอะไรกัน หนูหันไปมองหน้าโรจน์อย่างงงๆ
สัญญาอะไร สัญญาตอนไหน ทำไมไม่มีใครอธิบายอะไรให้หนูฟังเลยสักอย่าง
“ฐามันเป็นของกู กูจะทำอะไรมันก็ได้ จะตบจะตีมันยังไงก็ได้ ไม่ใช่เรื่องของพวกมึง” โรจน์ตอบกลับไปอย่างลอยหน้าลอยตา ทั้งยังรั้งร่างหนูเข้าไปกอดไว้อีกต่างหาก หนูมองหน้ามันเหมือนจะถาม ทำไมต้องพูดอย่างนั้นทั้งๆ ที่หลังจากที่เราดีกันมันก็ไม่เคยทำร้ายหนูอีกเลย ทำไมต้องพูดเหมือนมันยังทำ...
ออยทำหน้าโมโหเดินเข้ามาดึงแขนหนูออกจากอ้อมกอดของโรจน์ แต่โรจน์มันยังไม่ยอมปล่อยแขนหนู ออยมองหน้าโรจน์แล้วพูดต่อ
“ที่กูช่วยให้มันกลับไปหามึงเพราะกูเชื่อว่ามึงรักมัน ไม่ใช่จะยอมให้มึงทำร้ายมันได้ตามใจเหมือนเมื่อก่อน ถ้ามึงไม่ได้รัก หรือรักแล้วไม่คิดจะดูแลทะนุถนอมมันให้ดีๆ หรือแม้แต่เห็นชะนีดีกว่าเพื่อนกู มึงก็ไม่ต้องมาคบกับมันให้มันช้ำใจหรอก เพื่อนคนเดียวพวกกูดูแลได้ ต่อให้ต้องอยู่ดูแลมันยี่สิบสี่ชั่วโมงกูก็ทำได้ ส่วนมึงกลับไปดูแลเมียมึงให้ดีๆ เพราะต่อไปถ้าพวกมึงทำให้อะไรเพื่อนกูเจ็บอีก ต้องมีใครสักคนต้องรับผิดชอบ” ออยขู่จ้องหน้าโรจน์เหมือนไม่กลัวเกรง
ยังมีอะไรอีกไหมที่หนูไม่รู้... ถึงจะไม่ทั้งหมดแต่ก็รับรู้ถึงความรักและความหวังดีอย่างที่สุด
แม้ว่าจะเป็นความหวังดีที่ไม่เคยถาม แต่ทุกอย่างก็มาจากความรัก
ไม่เคยรู้เลยว่าพวกมันจะรักหนูมากขนาดนี้
โรจน์บีบมือหนูเบาๆ ทำให้หนูต้องหันไปมองหน้ามัน
“ไปเถอะ......กูคนเดียวคงไม่พอสำหรับมึงหรอก” มันพูดแล้วยิ้มบางๆ ให้ ปล่อยมือที่รั้งแขนหนูไว้
หนูจับมือออยเอาไว้แล้วบีบแน่น โถมเข้าไปกอดทั้งตัวแล้วสะอื้นหนักเข้าไปอีก
โรจน์ค่อยๆ เดินออกจากห้องน้ำ ขณะที่เพื่อนทั้งสามคนเข้ามากอดหนูโดยที่มันคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูร้องไห้ทำไม
ไอ้โรจน์ยืนนิ่งอยู่ที่ทางเข้าห้องน้ำ หนูส่งสายตาไปหามันแวบหนึ่งพร้อมคำหนึ่งคำ
ขอบคุณ
ในเวลาที่ไม่มีเพื่อน หนูมีมันอยู่ข้างๆ จนปลอบตัวเองว่า ต่อให้ไม่มีใครหนูมีมันคนเดียวก็เพียงพอ
มันพูดถูก... มันคนเดียวไม่เพียงพอสำหรับหนู
เพื่อนกับแฟนแทนที่กันไม่ได้.....
ไม่ว่าเมื่อไรหนูก็ยังรักและคิดถึงพวกมันอยู่ดี ถ้าไม่มีเพื่อนก็ยังเหงาอยู่ดี
ในวันที่หนูได้เพื่อนที่รักกลับมาทั้งหมด ถ้าหนูไม่มีมัน หนูก็ต้องเหงาไม่ต่างกัน...
เพื่อน...ก็จะไม่เพียงพอสำหรับหนูเช่นกัน....
ไม่ว่าจุดเริ่มต้นคืออะไร....
จะบังเอิญ ตั้งใจ หรือพรหมลิขิต.....
สุดท้ายแล้ว... มาถึงวันนี้ ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่า.....
คนที่เคยเกลียดจนถึงที่สุด
จะกลายเป็นคนที่รักมากที่สุด สำคัญที่สุด
และอยากอยู่ด้วยมากที่สุดได้....
หนูรักไอ้โรจน์ซะแล้วล่ะ....
..........................................................................
เฮ้ย......อยากจบแล้วนะ แต่แต่งไปแต่งมาแล้วมันยืดอ่ะ.....
ถ้าไม่ว่ากันขอต่ออีกตอนนึงนะคะ please
แต่งไปแต่งมา..... โรจน์มันรักฐามากนะเนี่ย ตอนแต่งครค่าวๆ เขียนซะเลวมากมาย ถ้าพอมาเจาะลึกแล้ว เขียนให้คนเลวสุดขั้วไม่เป็น ไปๆมาๆ มันแลดูดียังไงไม่รู้
ปล. ภาคนี้....จบ happy ending ค่ะ ไม่บอกว่าเลิกกันทำไมนะคะ ไว้เฉลยภาคพี่โต้งค่ะ ฮา
-
ง่ะ
อ่านไปอ่านมาไม่อยากให้โรจเลิกกับฐาเลยอ่ะ
ชอบโรจเข้าซแล้วววว
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะจบแล้วววว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด เจอโรจน์เวอร์ชั่นนี้เข้าไปยอมสยบแทบเท้าเลยอ่ะ =///////=
น่ารักสะมิมี หลังจากไม่เคยเห็นความดีมันตั้งกะแรก ฮ่าาาาาาาา
-
โทษทีนะพี่โต้ง ชอบโรจน์สะและ 555+
ทำไมถึงเลิกกันล่ะ อยากฮู้
-
:impress2: :impress2: โรจน์ ~
อย่ารู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลิกกับโรจน์ แต่ก็ว่าเนอะ โรจน์ เป็นคนเจ้าอารมณ์ คงมีเรื่องมีร้ายทำให้ต้องเลิกกัน
อยากให้ฐากับพี่โต้งไปป่ะกับโรจน์ในตอนปัจจุบันจัง อยากรู้ว่าโรจน์เป็นยังไง มีคนมาดามอกแล้วรึยัง(แต่ไม่เอาอีชะนีนะ 555)
เป็นกำลังใจให้มาต่ออีกไวไวนร๊า ขอบคุณค่ะ :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปอ่านมาชอบโรจน์ไปแล้วววววว
เถื่อนๆแต่ก็รักจริงๆ แม้จะปากหนักมากไปหน่อยยยย
แต่ก็นะมันกลายเป็นอดีตไปซะแล้วววววว
-
สรุป โรจน์ก็รักฐาแต่แสดงออกไม่ได้ว่ารักขนาดไหน หรืออาจจะแสดงออกว่ารักไม่ได้เลย
เหมืือนว่า ในสายตาคนอื่นยอมเป็นคนที่ถูกมองว่าไม่ดีก็ได้
โคตรน่ารักอ่ะโรจน์
-
จากใจ เห็นชื่อตอนแล้ว แอบกลัว นึกว่าเป็นแนว อยากเก็บเธอไว้หลายๆคน ฮ่าๆๆ
โรจน์ออกแนวแคร สื่อเล็กน้อยยย
แต่พออ่านแล้วโล่งอ่ะ แบบ
โอ้ โรจน์มึงเท่เ_ี้ยๆๆๆ อ่ะ
เพื่อนแมร่งก็โคตรดี เก็บไว้นานๆเน้อฐาเน้อออออ
เฮ้อออ อ่านตอนนี้แล้วแบบ เลิกกันไม งะ
เบน เล่น haves moon แล้วน๊าา ติดงอมแงม ตามกันไป ฮ่าๆๆๆ เปิดบทสรุปกันให้วุ่นเลยยยย เวียนหัววว
เสียดายนิดหน่อยตรงตัวละคร ต้องค่อยๆทำเควสถึงจะเจอหมด กว่าจะ เจอ gill โธ่่!
-
แน่นอนยังงัยซะ เพื่อนกะแฟนมันแทนกันกันไม่ได้ นอกเสียจากจะเอาเพื่อนมาทำแฟน
-
พี่โต้งขอโทษนะ คะแนนเริ่มเอียงไปทางอีกฝ่ายแล้ว
-
จบก็ดีค่ะคิดถึงพี่โต้งแล้วววววววววววววว :impress2:
-
โรจน์มันก็ดีนะแต่ติดซึนไปหน่อย - -!
-
:o8: :o8: :o8:
-
นั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆ ซึ้งอ่ะ
ตอนหน้าจะจบ แล้วเคลียร์หมดรึยังนะ
แต่เรื่องนี้มันไม่ค่อยมีปม น่าจะเคลียร์หมดแล้วล่ะ
เรื่องโรจน์ก็ไปเคลียร์ภาคพี่โต้งนี่
อ้อๆ แล้วทำไมตอนขึ้นมหาลัย ฐาถึงกลายเป็นหมาป่าเดียวดายอย่างนั้นล่ะ เพื่อนน้อยมากๆ
-
คิดถึงภาคพี่โต้งมากกกกกก
รออ่านตอนต่อไปน่ะ
:L2: :L2:
-
บทปีใหม่หวานได้อีก และแมนมากๆ พี่โรจน์...สุดๆ อ่ะ
นี่ถ้าไม่เลิกกันนี่...พระเอกตัวจริง เอเจดีวีดีเลยนะเนี่ย..กรี๊ด
รออ่านตอนที่ยังหวานอยู่อีกจ๊ะ ขอบคุณน้า...
-
พี่โต้งจ๋าขอ
ปันใจนิดนึง
นะ :impress2:
-
พอได้มาอ่านตอนที่ 18 กับ 19 แล้ว เริ่มรักโรจน์แฮะ เริ่มรู้นิสัยจิง ๆ อิอิ ออยก็เป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ นะ ฐาต้องรักษาเพื่อนไว้ดี ๆ ^^
-
อ่านไปอ่านมา
ชอบโรจน์ซะงั้น
มันเถื่อนได้ใจดี :z2:
-
โจรน์น่ารักจังเลยยย เพื่อนกะแฟนแทนกันไม่ได้จิงๆๆ อิอิ!!
-
น่ารักแบบเถื่อนๆนะเนี่ยโรจน์เนี่ย
เห็นไหมฐา ความรักของเพื่อนยิ่งใหญ่มากมายขนาดไหน
-
:o8: โรจน์น่ารักไปแล้วววววว
ชอบๆๆๆ
เห้นด้วยนะที่ให้จบแฮปปี้แล้วค่อยไปเฉลยในตอนของพี่โต้งอ่ะ o13
-
เพื่อนกับแฟนแทนกันไม่ได้ น้องฐากับโรจน์ต้องเลิกกันเพราะเรียนจบมอปลายพอดีใช่ป่าว
-
กรี๊ดดดดดดดดดแต่ก่อนเกียจโรจน์มากกตอนนี้รักโรจน์สุดๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
ดีบ้างก็ดีแล้วครับ เป็นน้ำจิ้ม กล้อมแกล้ม
-
:3123: :3123: :3123:
-
ซึ้งอ่ะ เรารักโรจน์นะ ถึงแม้ตอนนี้ฐาจะมีพี่โต้ง แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งก็เคยได้รักกัน มันเป็นความทรงจำที่อบอุ่นจริงๆ :กอด1:
-
เป็นแบบนี้แล้วยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่เลยค่า ว่าเลิกกันได้ยังไงเนี่ย
จะรอพี่โต้งนะค้า :o12:
-
วู้ๆ อยากอ่านพี่ไก่โต้งแล้วอ๊าาาาาาาาาาา
กรี๊ดๆๆ ตอนนี้โรจน์มีความเท่นิดๆ ไม่ดูเลวแล้วอ่ะ
-
แล้วไง
การกระทำสำคัญกว่าคำพูด
เยี่ยมจริงเลย โรจน์
รักอ่ะ
ขอบคุณครับ
-
พึ่งเข้าใจคำว่า "เท่เอี้ยๆ" เป็นไง แกไงโรจน์ เห็นภาพเลยอ่ะ
ดีใจที่น้องฐามีความสุขซะที เพื่อนกับแฟนมันแทนกันไม่ได้ ขาดอะไรไปก็ไม่ได้
ดีใจกับนู๋ฐาด้วยที่มีพร้อมทั้งคู่
ว่าแต่จะจบแล้วหรอค่ะเนี้ยะ ไม่น่าเชื่อเลยยิ่งอ่านยิ่งเพลิน ตอนแรกยังด่าโรจน์มันอยู่เลย
เ็ป็นไงมาไงไม่รู้เห็นมันหล่อ มันเท่เอี้ยๆ :a5:
บทสรุปของภาคนี้จะเป็นยังไงนะอยากรู้ๆ ว่าแต่ ๛NaaribuS๛ จะแต่งให้ถึงตอนเลิกกันเลย หรือเอาแบบจบHappy Endingค่ะ
ติดตามรอๆค่ะ :L2:
-
โรจน์ตอนนี้น่าปลื้มมากเลย....ดูเป็นห่วงเป็นใยสมกับที่เป็นคนรักกัน
แล้วสุดท้ายทำไมเลิกกันละนี่?
-
อ๊ากกกกกกกกก โรจน์รักฐาขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมถึงปล่อยฐาไปละฟร่ะ !!!
จะรอไม่ไหวอยู่แล้ว อยากรู้ๆๆๆๆ
โรจน์ก็ชอบ โต้งก็ชอบ ขอ 3p เหอะ ~~~~~~~
-
ในที่สุดฐาก็รักโรจน์จนได้ ก็ดี จะได้มีความสุขในช่วงหนึ่งของชีวิตนะ
เลิกกันเพราะยัยจอยทำเรื่องรึป่าวอ่ะ
เพื่อนๆดีมากเลย ซึ้ง :monkeysad: อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนๆสมัยม.ปลาย
-
ตอนที่ 20 บทสรุป....
เช้าวันต่อมาหนูนั่งยิ้มคนเดียวอยู่ที่เก้าอี้ประจำ เช้าแรกของการกลับมามีทุกอย่างครบดังเดิม มันสบายใจกว่าที่เคยเป็นเหลือเกิน และไม่คาดคิดเลยว่าโรจน์จะเดินเข้ามาในห้องพร้อมร่างบอบบางของใครอีกคนทำให้รอยยิ้มของหนูจืดจางลงในพริบตา
“ขอโทษ” หนูเบิกตากว้างมองหน้าจอยที่ส่งเสียงแสดงความไม่เต็มใจมา เมื่อมองเห็นใบหน้าขาวๆ มีรอยช้ำที่ใบหน้า ก็เดาเรื่องออกทุกอย่างได้พร้อมกับความรู้สึกใจอ่อนนึกสงสารขึ้นมาครามครัน
“พอใจแล้วใช่ไหม?” จอยหันไปหาโรจน์พร้อมคำถามแล้วเดินเร็วๆ ออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่แสดงความเคืองขุ่น
“โรจน์....ไม่น่าจะไปทำร้ายเขาอย่างนั้นเลย” หนูพูดขึ้นมาเสียงอ่อนหลังจากจอยเดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือแต่โรจน์ที่นั่งห้อยขาอยู่บนโต๊ะเรียนตรงหน้าหนู
“พูดยังกับมึงไม่เคยโดน” มันพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก ทำให้หนูทำอะไรไม่ได้นอกจากผ่อนลมหายใจเบาๆ
นึกว่ามันจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีกับเขาได้ กลายเป็นว่ามันเลิกซ้อมหนูไปซ้อมจอยแทนซะงั้น
“ยังไงเขาก็เป็นผู้หญิงนี่นา บอบบางกว่าเรา” หนูบอกเหตุผล ไม่เข้าใจว่าเมื่อไรมันจะเลิกนิสัยชอบทำร้ายร่างกายคนอื่นซะทีนะ....
“มึงไม่ต้องสงสารมันหรอก มึงไม่รู้หรอกน่าว่าลับหลังมึงโดนด่าเละขนาดไหน ถ้าได้มาฟังเองมึงคงอยากโดดถีบยอดหน้ามันด้วยซ้ำ” โรจน์ตอบ ทำให้หนูต้องย่นคิ้วพลางส่ายหน้า
อ้าว เป็นงั้นไป เสียแรงอุตส่าห์สงสาร อย่างนี้น่าจะยุให้ทำมากกว่านี้ก็ดีหรอก
...............................
หนูเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วเลิกคิ้วใส่บรรดาเพื่อนๆ ที่ต่างมองมาทางหนูอย่างสงสัยแสดงถึงคำถาม
“เป็นอะไร? ทำไมมองฉันแปลกๆ” หนูถามขึ้น อดรู้สึกเขินไม่ได้เหมือนกันที่ได้กลับมากินข้าวที่โต๊ะเดิมกับเพื่อนกลุ่มเดิมอีกครั้งหลังจากปลีกวิเวกไปตั้งหลายวัน
“นี่แกหึงโหดขนาดนี้เลยเหรอ?” ปาล์มถามเหมือนไม่อยากเชื่อ
“หา?”
“ก็ที่มีเรื่องกันเมื่อวานไง ฉันเพิ่งเห็นหน้าจอยชัดๆ แก้มนี่เขียวไปเลย มือหนักเหมือนกันนี่นา” มันเฉลยความนัยออกมาทำเอาหนูแทบสำลักข้าว
“บ้า.... ฉันเปล่า.... ฉันไม่ได้ใจคอโหดเหี้ยมขนาดนั้นสักหน่อย” หนูรีบปฏิเสธทันควันโบกมือเป็นระวิง
“อ้าว...แล้วใครทำ?” โอ๋เป็นฝ่ายถามบ้าง
“เอ่อ....”
“ไอ้โรจน์เหรอ?” ออยเป็นฝ่ายเดาบ้าง หนูเลยพยักหน้าตอบ
“มันบังคับจอยให้มาขอโทษฉันด้วยนะ คงเถียงกันเรื่องนี้ล่ะมั้ง มันไม่ชอบให้ใครขัดใจน่ะ”
“จริงง่ะ? งั้นไอ้โรจน์มันก็รักลำเอียงอ่ะดิ” ปาล์มว่าพลางหัวเราะชอบใจ
“เห็นไหมๆ กูบอกแล้วว่าเชื่อกูอ่ะไม่ผิดหวังหรอก” โอ๋บอกพลางยืดอก แล้วมันก็เปลี่ยนสีหน้าไปจนพวกเราต้องมองตาม หนูหันไปเห็นจอยเดินตามโรจน์ไปยังหลังตึกเรียน...
เพราะอย่างนี้ล่ะนะเลยไม่ค่อยมีคนคิดว่าเรื่องของหนูกับโรจน์เป็นเรื่องจริง เพราะมีจอยคอยกลบข่าวลืออยู่เรื่อย ซึ่งหนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่อยู่ในที่สว่าง ถูกยกย่องให้เป็นคนสำคัญอย่างออกหน้าออกตาแต่แท้จริงแล้วก็แค่การจัดฉาก กับคนที่อยู่ในเงามืดแต่ได้รับความห่วงใยอย่างหนู
ใครมันน่าสมเพชมากกว่ากัน!!
“ทำไมแกไม่บอกให้มันเลิกกับยัยจอยไปเลยล่ะ ฉันว่าถ้าแกพูดมันต้องทำตามแน่เลย” ออยถามขึ้นมา ทำให้หนูหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองหน้ามันด้วยยิ้มเศร้าๆ
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”
“ก็ตอนที่ไปนั่งข้างๆ มันน่ะ ฉันรู้สึกได้น่ะสิว่ามันเป็นอย่างนั้น”
ออยเล่าให้ฟังว่า ตอนที่มันไปนั่งกับโรจน์นั้น มันก็รับรู้ได้ถึงความวุ่นวายของไอ้หมาบ้าชนิดที่ว่าไม่น่าจะมีใครอยู่กับมันได้ แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่หนูเคยชินไปแล้ว เพราะไม่ว่าจะเป็นอะไร ไอ้โรจน์ไม่เคยมีเป็นของตัวเองไม่ว่าจะปากกา ดินสอ ยางลบไม้บรรทัดก็ชอบทำหักทำหายเป็นประจำ จนหนูต้องรับหน้าที่ซื้ออุปกรณ์การเรียนสำหรับมันมาเผื่อให้มันยืมและเก็บของเหล่านั้นไว้ในกระเป๋าแล้วเอาออกมาให้เวลาต้องใช้ เป็นนาฬิกา เป็นเครื่องคิดเลข เป็นของใช้เอนกประสงค์นานาชนิด ก็คิดดูเอาว่าเวลาทำของทั้งหมดนั้นหายไปในคราวเดียวจะทำให้หงุดหงิดมากขนาดไหน.... ยิ่งมาเจอคนเงียบๆ นิ่งๆ แล้วหากไม่พอใจอะไรก็ออกแนวกวนประสาทอย่างออยด้วยแล้วยิ่งประสาทกินหนักกว่าเดิมอีก
“ยืมลิควิดหน่อย” ไอ้โรจน์ทำเสียงนิ่งขณะยืมของ....
“ไม่มี...” ออยจะตอบอย่างไร้เยื่อใย
“แล้วถ้ามึงเขียนผิดมึงจะเอาอะไรลบ?”
“ก็อย่าเขียนผิดสิ” ออยตอบแบบนี้แหละ แล้วไอ้โรจน์มันกำหมัดแน่นอย่างโมโหโทโส ตั้งท่าจะซัดออยสักตุ้บ แต่ออยมันทำตาขวางใส่ แล้วกระซิบว่า
“อ๊ะๆ อย่านะ ถ้าทำอะไรเรา เราจะฟ้องอาจารย์เดี๋ยวนี้แหละ อย่าคิดว่าจะกลัว เราไม่ใช่ฐานะ” แค่
นั้นล่ะไอ้โรจน์มันก็เลยชะงักแล้วก็ไม่กล้าทำอะไร
ประมาณว่า คนเราจะโดนรังแกก็ต่อเมื่อยอมอ่อนข้อให้เองมากกว่า ถ้าทำตัวกล้าๆ ไม่กลัวเข้าไว้อีกฝ่ายก็จะเกรงใจอะไรอย่างนี้มั้งนะ ลองเป็นหนูเหรอรีบควักให้อย่างไวว่อง ถ้าไม่มีก็ยืมคนของคนข้างๆให้มันจนได้
ตอนที่หนูไม่อยู่ออยมันก็เห็นโรจน์ทะเลาะกับจอยอยู่เรื่อย เหมือนจะเปรียบเทียบกัน นอกจากอะไรต่างๆ ที่หนูเคยทำแล้วจอยมันไม่ได้ทำก็เรื่องหนึ่ง อีกอย่างหนึ่งก็คือจอยมันไม่เคยสังเกตอะไรเลยนี่ว่าไอ้โรจน์มันชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง มีอย่างที่ไหนชอบซื้อผลไม้เปรี้ยวให้มันกินเลยโดนด่าชุดใหญ่
“กูบอกมึงตอนไหนว่ากูชอบกินมะดันหา....” ไอ้โรจน์ตะคอกใส่จอยอย่างอารมณ์เสียสุดๆ มาจากไหนก็ไม่รู้ (เป็นเหตุการณ์ต่อมาหลังจากซ้อมหนูซะเละไปแล้วนะ ก็วันนั้นอยากประชดหนูแล้วเออออว่ามะดันอร่อยทำไมล่ะยะ)
“ก็ถ้าไม่ชอบก็บอกสิ ไม่พูดอะไรเราจะรู้ได้ไงล่ะ” เถียงแบบนี้ไม่รู้จักตายเลยนะยะเนี่ย...
“ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลยเลย ทีคนอื่นน่ะกูไม่เคยบอก มันยังรู้เลยว่ากูชอบหรือไม่ชอบอะไร”
“แล้วไง? รู้แล้วไง? มันก็ไปวิ่งตามผู้ชายคนอื่นแล้วไม่ใช่เหรอ น่าสมเพชนะ โดนกะเทยทิ้งเนี่ย อยากจะขำ” หลังคำเยาะเย้ยนั้น จอยก็โดนบีบแขนอย่างแรงจนหน้าเบ้
“อย่างมันน่ะเหรอ จะไปไหนได้... อีกไม่นานมันก็ต้องกลับมา เพราะคนที่มันรักมีแต่กูเท่านั้น เพราะคนที่เป็นเจ้าของมันได้มีแต่กูเท่านั้น แต่ถ้ามันยังไม่กลับมา กูก็จะทุกทางให้มันกลับมาจนได้ ถ้าจะขำก็ทำซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้ามันถึงวันที่มันกลับมามึงอาจจะไม่ได้ขำแล้วก็ได้”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดที่โรจน์มันพูดกับจอยแล้วออยมันก็เริ่มห่วงๆ ว่าโรจน์มันจะทำอะไรแล้วก็เริ่มสังเกตว่าโรจน์มันชอบหันมามองหนูบ่อยๆ ทั้งๆ ที่หนูนั่งอยู่ข้างหลังมันแท้ๆ (หนูไม่รู้นะคะเพราะตอนนั้นเกลียดมันมาก จนไม่อยากมองแม้แต่หลังมันด้วยซ้ำ)
“แต่แปลก...พอฉันมองสายตาที่มันมองแก มันไม่ใช่สายตาของคนที่โกรธแค้นซะทั้งหมด มันมีสายตาที่แสดงถึงความคิดถึง ห่วงหารวมอยู่ด้วย” หนูล่ะอยากเห็นจัง ไอ้สายตาแบบนั้นอ่ะ หมาบ้าอย่างไอ้โรจน์มันทำเป็นด้วยเรอะ แหม ได้เห็นสักครั้งคงเป็นบุญตานะคะ อิอิ
“คิดจะทำอะไรเหรอ?” ออยมันก็เลยตัดสินใจถามโรจน์ออกไป
“หือ? อะไร?”
“วางแผนอะไรอยู่ใช่ไหมล่ะ? เรื่องฐาน่ะ” ตรงประเด็นนะยะหล่อน.... โรจน์ยิ้มกวนประสาท
“นั่นสิ ทำอะไรดี จะไปปล่อยยางรถไอ้หน้าขาวนั่น ดักซ้อมสักหน่อย หรือขู่จะตัดสายเบรกดีล่ะ?” อุกรี๊ดดดด นั่นมันวางแผนฆาตกรรมแล้วนะคะเนี่ย
“ไม่เกินไปหน่อยเหรอ?”
“ไม่หรอก.... โทษฐานที่มันแย่งของๆ กูไป สั่งสอนสักหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร” โรจน์มันพูดแบบไร้จิตสำนึกมากจนออยได้แต่ถอนใจ คือไม่รู้จริงๆ ว่าพูดเล่นหรือพูดจริง
“คิดเหรอว่าทำอย่างนั้นแล้วฐามันจะกลับไปจริงๆ”
“แล้วจะให้ทำไง มึงก็เห็น ว่ามันดื้อด้านจนเกินเยียวยาแล้ว ให้ซ้อมมันเท่าไรมันก็....ยังไม่เข้าใจซะที”
“ก็จะไปซ้อมมันทำไมเล่า เพราะนายทำแบบนั้นบ่อยๆ จนมันด้านแล้วไง ”
“กูก็ไม่ได้อยากจะทำอะไรมันซะหน่อย มันนั่นแหละชอบทำให้กูอารมณ์เสียซะเรื่อย น่าจะรู้ว่ากูมันเป็นพวกควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะได้ ก็ยังจะยั่วโมโห แต่ถ้าทำอะไรมันไม่ได้ กูคงต้องหันไปทำร้ายคนอื่น หรือไม่ก็วิธีสุดท้าย... ลักพาตัวมันไปเลยอะไรอย่างนั้น”
นี่.... แต่ละวิธีนี่ บ้าบอไร้สมองมากๆ นะคะเนี่ย? นี่หัวสมองนักเรียนม.ปลายเขาคิดได้แค่นี้เหรอคะ
“ถ้าอยากให้มันกลับไป เราจะช่วยก็ได้นะ”
“มึงเนี่ยนะจะช่วยกู?” โรจน์มันก็ขำ
“ลองดูก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ถ้าสำเร็จ เราจะขออะไรนายสักอย่างได้ไหมล่ะ?”
“อะไร?”
“ถ้านายได้มันกลับไป เลิกทำร้ายมันซะเถอะ แล้วช่วยทำอะไรก็ได้...ให้มันรู้สักนิดว่า มันสำคัญกับนายแค่ไหน”
พอออยรับปกว่าจะช่วย โรจน์ก็สบายใจขึ้น ยิ่งวันต่อมามันมาเห็นขนมที่หนูเอามาด้วยมันก็ยิ่งอารมณ์ดีเพราะคิดว่า หนูซื้อมาฝากมัน โรจน์มันก็เดินเข้ามาขอขนมจากหนู แต่หนูกลับปฏิเสธแล้วทำให้มันโกรธอีก ออยก็เดินเข้ามาเห็นพอดี และรู้ว่ามันกำลังโมโหหึงเข้าขั้นที่รู้ว่าหนูจะเอาขนมไปให้คนอื่นก็เลยลงมืออย่างที่รู้ๆ กัน รวมทั้งไปบอกโรจน์ด้วยว่า ที่จริงแล้วหนูไม่ได้ชอบพี่ชลหรอก แต่ที่ทำลงไปก็เพื่อประชดเท่านั้นเอง เพราะโรจน์เองก็ไม่ได้มีหนูคนเดียวนี่นา หนูก็ต้องหึงต้องหวง ต้องทำอะไรเรียกร้องความสนใจบ้างเหมือนกันซึ่งโรจน์มันก็สีหน้าดีขึ้นแล้วก็เชื่อสนิท
“ขอโทษนะ...ที่เลือดเย็นไปหน่อย ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าโรจน์มันจะทำอะไรแก” หลังจากอธิบายจบมันก็บอกหนูด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ หนูยิ้มให้มัน มาถึงตอนนี้ก็เลิกโกรธไปหมดแล้วล่ะ เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้หนูรู้ว่าจริงๆแล้วโรจน์มันก็รักหนูเหมือนกันน่ะนะ
“ห่วงฉันจริงๆ หรือว่ากลัวพี่ชลโดนตัดสายเบรกก็ไม่รู้นะ” หนูแกล้งพูดลอยๆ ขึ้นมาแซว
“เอามีดมาจิ้มให้ตายไปเลยยิ่งดีคนพันธุ์นั้นน่ะ” หนูหันไปมองหน้าออยที่ทำพูดอย่างขึงขัง แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า จนป่านนี้ก็ยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของสองคนนี้เลยว่าสรุปแล้วเป็นยังไง
“จะว่าไปก็เสียดายนะ อยากจะโดนลักพาตัวไปเก็บไว้สักสองสามวันเหมือนกัน ฮ่าๆ”
“ยัยบ๊องเอ๊ย....” ออยต่อว่าขำๆ หนูหัวเราะตาม เอียงตัวไปรั้งคอมันมากอดไว้
“ฉันว่าโรจน์มันไมได้รักจอยหรอกนะ และแอบคิดว่า ถ้าแกกลับไปจริงๆ มันอาจจะเลิกกับจอยซะอีก พอเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ฉันรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้” ออยบอก
“ช่างเถอะ ไม่เลิกก็ไม่เป็นไร จะได้มีคนคอยดูแลมันเวลาฉันไม่อยู่ไง” หนูพูดยิ้มๆ
“แม่พระ......!!” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ไม่คิดอะไรจริงๆเหรอ? แกไม่น้อยใจจริงๆ เหรอ?” ออยถามซ้ำ ใบหน้าแสดงความกังวล
นั่นสินะ....ที่จริงก็อยากจะพูดเหมือนกัน เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะให้คนอื่นๆ รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่อยากให้คนอื่นเขาคิดว่าหนูเป็นมือที่สามที่พยายามชักจูงให้มันหันมาชอบกะเทย ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเองก็มีแฟนแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะที่เรื่องมันดำเนินมาเป็นอย่างนั้นเพราะหนู... เริ่มต้นจากหนูคนเดียว....
“งั้นเหรอ ถ้างั้น...ก็กลับไปคบกับเขาเถอะ ไหนๆ ก็ได้เขาไปแล้ว อย่าใจดำนักเลย อย่างน้อยคบกับผู้หญิงมันก็สบายใจกว่ากันเยอะ”
“ไม่!! กูไม่กลับไปคบกับคนที่ปรักปรำว่ากูเป็นเกย์หรอก”
“งั้นก็ขอโทษแล้วกันนะที่เข้าใจผิด แล้วก็ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดตามไปด้วย แต่จะบอกอะไรให้นะ ถ้าโรจน์ยังมายุ่งกับเราแบบนี้ เรื่องนี้ก็มีวันจบหรอก ถ้าจะให้คนอื่นเขาเลิกพูดเลิกคิด มีทางเดียว คือโรจน์ต้องกลับไป ...กลับไปคบกับผู้หญิง แล้วปล่อยให้เรื่องของเราสองคนกลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นเท่านั้นเอง”
ในวันที่หนูยังไม่ได้รักมัน หนูพยายามทำทุกทางเพื่อผลักไสมันออกไปจากชีวิต ทั้งๆ ที่มันไม่ได้สนใจข่าวลือที่คนอื่นพูดกันและปฏิเสธที่จะกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ แต่หนูเองที่เป็นคนยุยง แนะนำ สนับสนุนให้มันไป จะเรียกร้องอะไรในภายหลังก็คงไม่ได้ มีแต่ต้องยอมรับทุกอย่างแต่โดยดี.....
“ถึงอยากจะพูด แต่ฉันก็พูดแบบนั้นไม่ได้หรอก... ก็คนที่แนะนำให้มันไปคบกับผู้หญิงเพื่อกลบเกลื่อนข่าวลือน่ะมันคือฉันเองนี่นา มันก็แค่ทำตามที่ฉันบอกเท่านั้น มันก็ไม่ผิดอะไรนี่ จะอยู่ในฐานะอะไรก็ช่าง แค่ได้อยู่ข้างๆ แบบนี้ก็ดีใจแล้วล่ะ”
...............................................
-
“กี่โมงแล้ว” โรจน์หันมาถามเมื่อใกล้พักเที่ยงของวันหนึ่ง หนูควักมือถือออกมาดูเวลาแล้วตอบไป
“อีกสิบนาทีเที่ยง”
“นี่.... ควักมือถือออกมาแบบนั้นตลอดไม่รำคาญหรือไง ทำไมไม่ใส่นาฬิกาล่ะ?”
“ขี้เกียจถอดตอนอาบน้ำ”
“ก็ไม่ต้องถอดสิ”
“เดี๋ยวน้ำเข้า”
“ก็ซื้อแบบกันน้ำสิ”
“มันแพง.... โรจน์จะซื้อให้ป่ะล่ะ?” หนูยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วถามด้วยเสียงอ้อนๆ
“มึงพูดเองนะว่ามันแพง แล้วเรื่องอะไรกูจะซื้อให้เล่า” ตัดเยื่อไม่เหลือใยเลยวุ้ยคนเรา....
ชิ!! คนขี้งกเอ๊ย....
ปลายเดือนมกราของวันหนึ่งหนูล้วงมือลงไปในเก๊ะโต๊ะเรียนแล้วพบของบางอย่างพอก้มดูก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเป็นกล่องของขวัญหลายกล่อง หนูหันไปมองบรรดาเพื่อนๆ ที่พากันเอาของมาใส่ไว้ให้โดยไม่ได้บอก หันไปยิ้มขอบคุณคนนั้นคนนี้จนอาจารย์เดินเข้ามาโฮมรูมจบ โรจน์มันก็คว้าแขนหนูไปจับไว้แล้วสวมบางอย่างลงมาที่ข้อมือ
“โรจน์....” หนูเรียกอย่างแปลกใจมองดูนาฬิกาข้อมืออย่างทึ่งๆ
“สุขสันต์วันเกิดนะ” มันบอกสั้นๆ แล้วหันไปมองทางอื่นทันที หนูยิ้มดีใจยกข้อมือขึ้นมาชื่นชมแล้วก็ต้องกลั้นขำจนคนข้างๆ หันมามองพลางขมวดคิ้ว....
“มึงขำห่าอะไร?” หยาบคาย....
“ก็โรจน์น่ะ...ใส่นาฬิกาข้อมือให้เรากลับหัวน่ะสิ”
“ฮะ...” มันร้องอย่างตกใจคว้าข้อมือหนูไปดูทันทีแล้วพบว่าเป็นเรื่องจริง มันก็รีบแก้ตัว
“ใครบอกกูใส่ผิด กูตั้งใจต่างหาก เวลากูอยากรู้ว่ากี่โมงกูจะได้ดึงมาดูง่ายๆ แบบนี้ไง” มันแก้ตัวพร้อมทั้งดึงแขนหนูไปทำท่าดูเวลาประกอบ กลบเกลื่อนความเขิน เออเนอะ.... คนเรา ทำไมต้องฟอร์มจัดตลอดเวลาด้วยก็ไม่รู้
“จ้าๆ.... งั้นจะใส่นาฬิกาแบบนี้ตลอดเลยแล้วกัน โรจน์จะได้ดูง่ายๆ” หนูตอบเพื่อเอาใจมันทันที
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” มันตอบกลับมาแต่เสหันไปมองทางอื่นตลอด ส่วนหนูก็ได้แต่ยิ้มจนแก้มปริ
มันน่ารักจริงๆ นะ โรจน์ของหนูเนี่ย..... มันทำให้หนูใส่นาฬิกากลับด้านมาตลอด....เพราะหนูไม่ได้ใส่นาฬิกาเพื่อตัวเอง แต่ใส่เพื่อมัน
.............................
กลางเดือนกุมภาพันธ์แม่ของโรจน์ป่วยหนักจนถูกส่งไปรักษาที่กรุงเทพ มันไม่ร้องไห้สักแอะ ไม่มีท่าทีเปลี่ยนแปลงไปจนมีแต่คนพูดว่ามันเลือดเย็น ไร้ความรู้สึก แต่ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ๆ จะไม่มีทางรู้เลยว่าความจริงมันเจ็บปวด ทรมาน และเป็นห่วงมากแค่ไหน เหม่อลอยก็ออกบ่อย แต่เพราะมันทำอะไรไม่ได้ก็เลยได้แต่เก็บไว้ในใจอย่างเดียว ความรู้สึกทั้งหลายที่เก็บเอาไว้น่ะ... ถ้าไม่ได้ระบายออกเสียเลย หนูว่ามันทรมานนะ แค่คิดเท่านั้นน้ำตามันก็พลอยจะไหลออกมาไม่รู้ตัวจนมันต้องหันมามองหน้าแล้วถามอย่างไม่พอใจ
“มึงร้องไห้ทำไม...”
“ก็เพราะว่าโรจน์ไม่ร้องไง ที่จริงก็คิดถึง เป็นห่วง เสียใจ แต่กลับไม่แสดงออกอะไรเลย ร้องไม่ออกใช่ไหมล่ะ เพราะเสียใจมากจนร้องไม่ออก ไม่เป็นไรหรอกนะ เราจะร้องไห้แทนโรจน์เอง” แล้วหนูก็ร้องไห้สะอื้นอยู่ตรงนั้น
“มึงไม่ต้องมารู้ดีหรอกน่าว่ากูรู้สึกยังไง กูจะเสียใจทำไม เขาออกจะขี้บ่น วุ่นวาย เจ้ากี้เจ้าการเรื่องของกูไปหมดทุกเรื่อง ไม่มีเขาอยู่...ออกจะสบายใจ” มันทำฟอร์มทั้งๆที่น้ำเสียงก็เริ่มจะแปร่งๆ
“แต่ก็รักไม่ใช่เหรอ?” หนูถามกลับไป และมันก็ขยับเข้ามากอดหนูไว้
“อือ... เป็นรักกูมากที่สุดในโลกนี่ กูถึงไม่อยากเศร้าให้เขาต้องเสียใจ เขาเคยบอกกูไว้ว่าให้กูอยู่คนเดียวให้ได้ เผื่อสักวันที่ไม่มีเขาอยู่... แต่กูไม่รู้จริงๆ ว่าวันที่ไม่มีเขาอยู่แล้วมันจะเป็นยังไง กูคง....”
“ไม่หรอก คุณแม่คงไม่เป็นไรมาก ท่านคงจะอยู่กับโรจน์ไปอีกนาน” หนูรีบปลอบจ้องมองมันด้วยความจริงใจ “และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่านานแค่ไหน.... ไม่ว่าโลกนี้จะเหลือใคร....โรจน์จะมีเราเสมอ.... เราสัญญา”
หนูใช้คำสัญญา รอยจูบ และสัมผัสอ่อนหวาน ใกล้ชิด สนิทแนบ และรุ่มร้อน ปลอบประโลมให้มันหายเศร้า อยากให้รู้ว่าทุกอย่างทำให้เพราะความรัก รักมาก รักที่สุด
รู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้งก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดที่รัดแน่นของมัน ริมฝีปากอุ่นที่ประพรมไปทั่วใบหน้าเรียกสติให้คืนมาอีกครั้งได้ไม่ยากนัก มืออุ่นเคล้าคลึงไปตามร่างผะแผ่วจนทำให้ความรู้สึกประหลาดนั้นหวนกลับมาเยือนอีกครั้งจนเผลอตอบสนองกลับไปอย่างยินดี พลิกกายขึ้นไปคร่อมพร้อมเริ่มต้นเพลงรักด้วยตัวเอง
“กูถามจริงๆ ช่วงหลังนี่ไปทำอะไรมาเหรอ?” อยู่ดีก็ส่งคำถามลอยๆ ขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย จะเข้าใจเหรอ?
“ทำอะไรเหรอ?” เงยหน้าขึ้นมาถามหลังซุกไซร้ไปตามลำคอของมันอย่างสนุกสนาน
“ไม่รู้สิ กูรู้สึกว่ามึงแปลกๆ เมื่อก่อนไม่เห็นกระตือรือร้นอยากทำแบบนี้เลย” ชะอุ้ย.... จริงเหรอคะ? น้องฐาหื่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นรู้เรื่อง
“อ้าว... ทำไมอ่ะ ถ้าไม่ได้บังคับข่มขืนฝืนใจแล้วไม่ได้อารมณ์เหรอ? ได้นะ....เดี๋ยวร้องให้เอาเปล่า เอาเป็นเสียงในอานิเมะยังได้ อ๊ะ ด๊ะเมะ อิยะ อ๊ะ อ๊ะ....อิตัย อิคุ”
“ฮ่าๆๆ”
แปะ.... มันเผลอหัวเราะแล้วตบหัวหนูเบาๆ เพื่อให้หยุดทำเสียงประหลาดๆ นั่นสักที
“พอเหอะ ฟังแล้วหดหมด” เป็นงั้นไป
“จะเอายังไงล่ะ ไม่อยากให้หื่นใส่ไม่อยากให้เป็นฝ่ายเริ่ม ไม่ชอบท่าออนทอป ไม่ชอบใช่ไหม? ต่อไปจะได้ไม่ทำ” หนูบอกอย่างงอนๆ แล้วขยับกายออก แต่มันรั้งแขนหนูไว้ไม่ให้ไปไหน
“ไม่ได้บอกสักคำว่าไม่ชอบ ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ ดีใจต่างหากที่ไม่ได้ต้องนอนกับท่อนไม้แล้ว เปลี่ยนจากท่อนไม้ที่อยู่นิ่งๆ แล้วขยับได้เหมือนต้นไม้ที่มีชีวิตก็ดีเหมือนกัน”
หยา.... จริงเหรอ? มันต่างกันขนาดนั้นเลยเหรอ?
ฮะๆ ให้รู้ไม่ได้หรอกนะว่าเพราะไม่ได้รักไงก็เลยต่างกัน เดี๋ยวมันจะเสียใจ...
“แหม... คนเราก็ต้องมีพัฒนาการบ้างสิจะอ่อนหัดเหมือนเดิมตลอดได้ไงล่ะ” หนูรีบแก้ตัวพลางหัวเราะกลบเกลื่อน มันหัวเราะหึหึ รั้งเอวหนูเข้าไปหาแล้วกดท้ายทอยหนูลงไปจูบ
“งั้นช่วยแสดงฝีมือที่พัฒนาแล้วให้ดูอีกสักรอบสิ อยากเห็น”
คิรคริ ขอมาก็กล้าจัดให้ แล้วอย่ามาร้องโวยวายทีหลังนะคะว่าหมดแรง......
.......................................
เพราะโรจน์มันกลุ้มใจเรื่องคุณแม่ที่ป่วยมันก็เลยไม่ได้ใส่ใจตัวเองหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องเรียน เดือดร้อนหนูต้องมาตามเก็บให้มันอยู่เรื่อยๆ ทั้งงานวิชาชองครูเอ๋ให้ทำสิ่งประดิษฐ์ไปส่ง พี่ท่านวางโครงการทำตุ๊กตาไม้ซะหรูเลิศ ก็เห็นแค่แบบร่างค้างเติ่ง พอใกล้ถึงวันส่งหนูไปถามเข้ามันก็ตอบหน้าตาเฉยว่า ไม่ทำแล้วไม่มีอารมณ์
หนูก็เลยต้องไปนั่งถักผ้าปูโต๊ะทั้งวันทั้งคืนจนนิ้วช้ำ นอนไม่พอตาบวม แล้วก็ไปนั่งหลับในห้องสอบอีกต่างหาก โดนอาจารย์ดุ เพื่อนด่าว่าทุ่มเทจนถึงขั้นว่าโง่ ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว อะไรก็ต้องทำทั้งนั้นแหละ
ใกล้สอบเสร็จแล้ว หนูนัดกับเพื่อนๆ จะไปดูหนังผีด้วยกัน ทั้งๆ ที่เป็นคนกลัวผีมากแต่ก็ชอบดูหนังผีมากด้วยเช่นกัน แต่ไม่กล้าไปคนเดียวค่ะกลัว ต้องไปกันหลายๆ คน นัดกันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไปวันอาทิตย์ แต่บังเอิญอาจารย์ดันแจ้งมาว่าโรจน์มันมีสิทธิ์รีเกรดวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งคะแนนมิดเทอมมันโคตรต่ำ พอหนูไปพูดเข้าหน่อยมันก็บอกว่ามันไม่ทำหรอกรายงานรีเกรดขี้เกียจ หนูก็เลยโทรไปยกเลิกนัดดูหนังไปนั่งทำรายงานให้มันทั้งเสาร์อาทิตย์
วันจันทร์หนูก็ไปโรงเรียนด้วยความอ่อนล้าและเมื่อยขบ เพราะเป็นเขียนเองทั้งเล่มไม่ได้พิมพ์เลยค่ะ เสียดายอยากดูหนังผีเรื่องนี้จังแต่เพื่อนๆ ก็ดูกันหมดแล้วไม่มีคนไปเป็นเพื่อนเลยอ่ะ แต่ช่างเถอะ รายงานรีเกรดเสร็จก็ดีแล้วล่ะ....
สอบเสร็จแล้ว เข้าสู่ช่วงปิดเทอม หนูนอนพักอยู่กับบ้าน ได้ยินเสียงสายเข้ามารบกวนเวลานอน...
“โมชิ โมชิ....ว่าไงโรจน์”
“อะไรโมจิ? กินได้ป่ะ?”
“ไม่ใช่ หมายถึงฮัลโหล ภาษาญี่ปุ่นอ่ะ”
“อ๋อ..เออๆ มึงลงมาดูจดหมายหน้าบ้านสิ ” หา? ดูทำไม ยังไง งง แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย
ที่ตู้จดหมายหน้าบ้านมีซองแปลกๆ เพราะไม่ได้ติดแสตมป์ใส่อยู่ด้านในมีตั๋วหนังเรื่องที่หนูอยากดูใส่อยู่หนึ่งใบ
“โรจน์ชวนเราไปดูหนังเหรอ?” หนูถามอย่างดีใจ... เพราะอยากดูมากนะเรื่องนี้ แต่หนูไม่ชวนมันเพราะรู้ว่ามันไม่ชอบดูหนังผี
“เปล่า.... ให้ไปดูคนเดียว มึงอดดูหนังเพราะมาทำรายงานให้กูไม่ใช่เหรอ? กูออกตั๋วให้มึงเป็นการตอบแทนแล้วกัน”
“โธ่....ถ้าไม่ไปด้วยเราก็ไม่ดูหรอก เราไม่กล้าดูคนเดียวอ่ะกลัว”
“คนเดียวอะไรกันคนเต็มโรง”
“แหม...ถ้าเรากลัวจะให้ไปกอดคนที่ไม่รู้จักหรือไงล่ะ”
“กูซื้อตั๋วให้มึงแล้วมึงต้องไปนะ ไม่งั้นเสียดายของ ถ้ามึงไม่ไปมึงโดนแน่” เผลอเป็นขู่ตลอดอ่ะ
“โรจน์....” กำลังจะต่อรองแต่อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว
ง้า....อะไรกันเนี่ย....ทำไมเป็นคนแบบนี้!!! ที่หนูไม่ไปดูไม่ใช่ไม่มีเงินนะยะ แต่เพราะไม่กล้าดูคนเดียวต่างหาก แล้วทำไมต้องบังคับให้ไปดูคนเดียวด้วยอ่ะไม่เข้าใจเลย รู้อย่างนี้ไปดูกับพวกโอ๋ซะก็ดีหรอก แง้.....
เศร้าใจได้ไม่นานก็ต้องไปแต่งตัวเพื่อออกไปดูหนังตามคำบัญชาการ ไม่นานหนูก็เข้ามานั่งอยู่ในโรงหนัง จนกระทั่งไฟในโรงดับเริ่มฉายหนังตัวอย่าง ใครบางคนก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมกับวางแก้วน้ำไว้ใกล้หนู หนูก็ไม่ได้หันไปมองหน้าหรอกค่ะ เพราะเกรงจะโดนหาว่าเสียมารยาท เผื่อผีออกมาแล้วกรี๊ดดังเขาจะจำหน้าได้เอา เลยสนใจมองแต่จอหนัง จนคนข้างๆ ยื่นป๊อปคอร์นมาแตะปากนั่นแหละเลยสะดุ้งแล้วหันไปมองถึงเพิ่งเห็นไอ้โรจน์ทำหน้าเมื่อยใส่ (ประมาณว่ากูมานั่งตั้งสามชาติกว่าทำไมมึงไม่รู้ตัววะอะไรเทือกนั้น)
“อ้าว...ไหนว่าให้เรามาดูคนเดียวไง”
“ก็อยากมา ทำไมอยากดูคนเดียวเหรอกูจะได้กลับ” มันถามทำท่าจะลุกขึ้น หนูรีบยึดมือให้นั่งลงทันที
“เปล่าๆ ดีใจต่างหากล่ะ” หนูหันไปบอกพร้อมกับยิ้มให้เอียงคอไปพิงไหล่มันอย่างถือสิทธิ์ โรงหนังมืดๆ แบบนี้คงไม่มีใครมาสนใจหรอกมั้งว่าใครจะพิงใครยังไง ขอเวลาส่วนตัวให้ได้สวีทสักชั่วโมงครึ่งก็ยังดี....
................................................
ดูหนังจบแล้วเราก็เดินออกมาด้วยกันเรื่อยๆ
“หิวจังนะ...กินอะไรกันก่อนไหม?” หนูเป็นฝ่ายถามขึ้นมา ไหนๆ ก็ออกมาเที่ยวด้วยกันแล้ว
“กินอะไรล่ะ?”
“กินพิซซ่าไหม? โรจน์ชอบกินขนมปังกระเทียมนี่”
“อือ...ก็ได้” มันตอบรับสั้นๆ แล้วก็พากันเดินเข้าร้านพิซซ่าฮัทไป สั่งอาหารจนเสร็จ
“ที่จริงโรจน์ไม่ชอบหนังผีไม่ใช่เหรอ? ถ้ารู้ว่าดูได้คงชวนมาตั้งนานแล้ว” หนูถามอย่างร่าเริง
“กูเคยบอกมึงเหรอว่าไม่ชอบ”
“ไม่เคยบอก...แต่เคยได้ยินคุยกับมิ่งอยู่ว่าไม่อยากดูเรื่องผี”
“ที่จริงก็ไม่ชอบหรอก แต่สงสารจิ้งจกแถวนี้นั่งทำรายงานให้กูจนอดดูเท่านั้นเอง”
“แหม...แค่ทำรายงานให้แล้วได้มาดูหนังกับโรจน์น่ะ คุ้มนา วันหลังต้องทำอีก” หนูว่ายิ้มๆ
“ไม่ต้องเลย รอบเดียวพอ คราวหน้าไม่มีทางมาด้วยเด็ดขาด หนังห่าอะไรไม่รู้ไร้สาระชะมัด ดูแล้วบั่นทอนจิตใจ ดูไปกรี๊ดไปก็ไม่รู้จะชอบอะไรนักหนา” มันบ่นหน้ามุ่ยจนอดขำไม่ได้
“นั่นสินะ ถ้าไม่พิเศษจริงๆ ก็คงไม่อยากออกมาข้างนอกกับเราสองต่อสองหรอก เดี๋ยวมีข่าว นี่ออกมาเที่ยวกันแบบนี้วันนึงโรจน์ต้องไปขลุกกับจอยเป็นอาทิตย์เลยมั้ยอ่ะ” ถึงจะเหมือนแซวแต่ก็น้อยใจในที
“คงไม่....เพราะกูเลิกกับจอยแล้วล่ะ” หาว่าไงนะ
“เขาไปมีคนอื่นอีกเหรอ?” หนูถามเสียงเบา ตกใจเล็กน้อย
“กูต่างหากที่มีคนอื่น กูต่างหากที่เอาแต่คิดถึงคนอื่นตลอดเวลา เพราะในช่วงที่เลวร้าย ใครคนนั้นจะคอยให้กำลังใจ คอยช่วยเหลือกูมาตลอด ทั้งๆ ที่กูเองก็ไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้เขาเลย”
หือ... อะไรอ่ะ มันรักใครเหรอ?
เงยหน้ามองมันใจเต้นตึ้กตั้ก
เอาล่ะสิ.... หมายความว่าไงนะ...
พนักงานเสิร์ฟเอาอาหารมาเสิร์ฟ ขัดจังหวะ
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูชอบกินขนมปังกระเทียม”
“เคยแวะเข้าเซเว่นด้วยกันแล้วเห็นซื้อกิน ก็เลยจำได้”
“ที่จริงแล้วมีอะไรตั้งเยอะนะที่กูไม่เคย บอกมึงรู้ได้ไง”
“รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง บางเรื่องถ้าเห็นก็จำได้ ถ้าไม่รู้ก็ถามมิ่งเอา ชอบหรือไม่ชอบอะไร ก็จำได้หมดแหละ”
“มึงเนี่ย...รู้เรื่องของกูดีกว่าตัวกูเองอีกนะบางที”
“ก็...เรื่องของคนสำคัญน่ะ ถึงไม่อยากจำก็จำได้”
“นี่ถ้ามีผู้หญิงคนไหนรู้เรื่องของกูได้เท่ามึง หรือทำอะไรให้กูได้เหมือนอย่างมึง กูคงจะรักเขามากเลย” หนูชะงักไป แล้วก้มหน้าลงพยายามจะซ่อนใบหน้าเศร้าๆ แล้วฝืนยิ้มร่าเริง
“ว้า....เสียดายนะที่ไม่ได้เป็นผู้หญิง โรจน์ก็เลยไม่ได้รักเรา....” หนูเอ่ยลอยๆ ออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะร่าเริงทั้งที่ภายในใจอดปวดแปลบไม่ได้
“นั่นล่ะเป็นสาเหตุที่กูไม่ได้รักมึงที่ภายนอกเลย.... เพราะไม่มีส่วนไหนที่เป็นผู้หญิง”
อึก.... ว่าไงนะ
ทำไมล่ะ? ทำไมถึงไม่ได้.... แค่ไม่ใช่ผู้หญิง ก็เลยรักไม่ได้เหรอ? พูดแบบนี้มันเจ็บนะ ถ้าไม่รักแล้วทำไม...
เกิดคำถามเด้งไปเด้งมาในสมอง มันต้องการจะสื่ออะไร....
สิ่งที่หนูคิดและเข้าใจมาตลอดว่ามันรักหนู....เป็นการเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ
เหมือนบางอย่างมันเข้าหาตัวเองเลยนะ.... ถ้าโรจน์มันรู้ว่าเมื่อก่อนหนูไม่ได้รักมัน มันคงจะผิดหวังแบบนี้สินะ...
เราสองคนเดินออกจากห้างไปที่รถโรจน์จอดอยู่ หนูยืนอยู่ข้างๆโรจน์ที่คร่อมลงที่รถเครื่องของมันเตรียมจะใส่หมวกกันน็อก หนูจับมือมันไว้แล้วมองด้วยแววตาที่สั่นไหว
“อะไร”
“ที่โรจน์พูดในร้านน่ะ หมายความว่ายังไงเหรอ?”
“พูดอะไร คุยกันตั้งหลายเรื่อง” มันถามพร้อมขมวดคิ้วสงสัยแล้วก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจเมื่อหนูเบะหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“มึงจะเป่าปี่หาพระแสงหอกหักอะไรเนี่ย”
“จริงเหรอ?.... ที่โรจน์รักเราไม่ได้อ่ะ เพราะเราไม่ใช่ผู้หญิงอ่ะ”
“อะไรของมึงเนี่ย”
“ก็ที่พูดในร้านไง”
“มึงคิดมากไปไหม ก็มึงพูดนำร่องมาก่อนกูก็เลยต่อมุก ผสมโรงไปเท่านั้นล่ะไม่ได้จริงจังซะหน่อย”
“แล้วที่บอกว่าเลิกกับจอยเพราะมีคนอื่นน่ะมันใครกันล่ะ”
“นี่มึงยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?” มันถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หนูส่ายหน้าดิก
“ขอโทษนะ ที่เรามันโง่อ่ะ ถ้าไม่อธิบายเราไม่เข้าใจหรอก โรจน์ตั้งใจจะบอกอะไรเรากันแน่ ที่เลิกกับจอยไปเพราะมีใครอีก ใครที่คอยอยู่ข้างโรจน์คนนั้น ใครที่....”
“มึงไง” หือ.....อะไรนะ?
“อีโง่....ที่กูพูดถึงน่ะมันมึงไม่ใช่เหรอ? คนที่อยู่ข้างๆ กูเวลาที่กูไม่ใคร คอยช่วยเหลือกูทุกอย่าง ไม่ใช่มึงหรือไงทำไมเข้าใจอะไรยากจัง”
“ก็โรจน์บอกเองนี่ว่าเพราะเราไม่ใช่ผู้หญิงก็เลยรักเราไม่ได้อ่ะ” หนูรีบสวนกลับไปพร้อมเบะหน้าสะอื้นต่ออีก
“ใช่....กูจะรักมึงได้ก็ต่อเมื่อมึงเป็นผู้หญิง หรือไม่ก็รักตรงส่วนที่เป็นผู้หญิง โชคดีนะ ที่ตรงนี้ของมึงเป็นผู้หญิงน่ะ” มันจิ้มนิ้วชี้มาที่หน้าอกข้างซ้ายของหนู หนูมองหน้ามันด้วยตรงตาที่เบิกโพลงแสดงถึงความแปลกใจ และไม่เข้าใจในสิ่งที่มันพูด สมองประมวลผลอย่างหนัก
“กูรักที่ตรงนี้ของมึงไง เข้าใจหรือยัง?”
หนูเปลี่ยนใจหน้าเศร้าเป็นยิ้มทั้งน้ำตาผวาเข้าไปกอดมันทั้งตัวจนรถเอียง
“นี่...เบาๆ สิรถจะล้มแล้วเห็นไหม” มันส่งเสียงห้ามเสียงหลง
“จริงเหรอโรจน์ ไหนพูดใหม่สิ เราอยากได้ยินซ้ำอีก”
“ไม่เอา รอบเดียวพอ พูดบ่อยเดี๋ยวเหลิง” มันมันด้วยเสียงไม่สนใจชาวบ้านเหมือนเดิม แต่หนูก็ไม่ได้สนใจกอดมันแน่นขึ้น
“เหี้ย ปล่อยสักทีสิ นี่มันห้างนะโว้ย อายเขา” มันโวยวายแล้วผลักหัวหนูออกมา
ชิ ชอบใช้กำลังทุกทีเลยอ่ะ
“ก็....แหม เราดีใจนี่”
“เลิกดีใจแล้วขึ้นรถซะที จะได้กลับ”
หนูยอมปล่อยมือแล้วก้าวขึ้นรถแต่โดยดี....แล้วกอดเอวมันแน่น
“คืนนี้... ไปค้างบ้านกูไหม”
แบบว่าแน่ใจนะว่าเป็นคำถามอ่ะ .....
ช่างเถอะ เพราะยังไงคำตอบที่ออกมามันก็ไม่พ้น....
“ม่าย.............” หนูลากเสียงยาวเหมือนเด็กๆ จนได้โรจน์หันหลังมาดู (อย่าหันมาสิยะ กลัวรถคว่ำค่ะ...)
“ม่าย.........ปฏิเสธ”
The end จบภาค ม.ปลายค่ะ.....
.....................................................................................
ตอนจบนี่ โรจน์มันเบาๆ นะ เวลาอยู่กับฐามันเลิกโหดไปเยอะเลย คงเพราะรักมากล่ะมั้งเลยทำให้คนเปลี่ยนไปได้เยอะขนาดนี้ จนดูเหมือนเป็นโรจน์ที่ไม่ใช่โรจน์เลย ฮาๆ ยิ่งตอนสารภาพรักตอนจบนี่ ไม่คิดเลยว่าโรจน์จะพูดอะไรแบบนี้ได้ แต่ “คำว่ารัก” ฐาไม่ได้ยินบ่อยๆ เหมือนตอนอยู่กับพี่โต้งหรอกนะคะ.... โรจน์มันหวงคงได้ยินแค่ครั้งเดียวล่ะมั้งแล้วก็ไม่ได้ยินอีกเลย....
คำให้การของออยอาจจะมึนๆสับสนหน่อยนะ เพราะกว่าจะออกมาเป็นอย่างนี้ พล็อตเกี่ยวกับออย ชล ก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนหลายตลบเหมือนกัน
สำนวนตอนนี้อาจจะแปลกๆ เพราะนิไปดูโคนันคนแสดงเยอะไปหน่อย ติดลักษณะประโยคของญี่ปุ่นมาเลย ออกแปลกๆหน่อย
ไม่รู้เหมือนกันว่าลืมแก้ปมตรงไหนบ้าง แต่ถ้ามีโอกาสจะไปตามแก้เอาทีหลังในภาคพี่โต้งนะคะ
ถ้ามีเรื่องสงสัยก็ถามได้เลย เผื่อจะตอบนอกรอบ
ส่วนเหตุผลที่น้องฐาไปเรียนคนเดียวไม่ใช่ทะเลาะอะไรกับเพื่อนหรอก แต่เป็นเรื่องความชอบในสขาที่เรียนน่ะค่ะ น้องฐาติดโควต้าในสาขาที่ตัวเองชอบพอดีเลยตัดสินใจเข้าเรียนโดยไม่ได้ยื่นคะแนนสอบซ้ำ ส่วนเพื่อนๆ ที่เหลือ ไม่ได้เรียนในสาขาที่ติดโควต้า แต่ไปยื่นคะแนนอีกก็เลยไม่ได้เรียนที่เดียวกัน (ตัวนิเองก็ไม่ได้เรียนที่เดียวกับเพื่อนๆ กลุ่มเดียวกับม.ปลายเหมือนกัน)
ปล.
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้.......
นิขอไปปิดทองก่อนล่ะนะคะ ฟิ้ววววววววววววววววววว
-
กรี๊สสสสสสส !!! ชอบโรจมากๆเลยอ่ะ ซึ้งจังเลย รู้สึกเขินพิลึกๆปวดหนืบตับหน่อยๆ
โอ๊ยยย !!! ชอบอ่ะ :z2: :z2: :z2: :z2:
:-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4:
-
เลิฟเลิฟ
-
น้องฐานี่มีเสน่ห์
นะเนี่ย ดูอย่าง
โรจน์สิยังรักน้อง
ฐามาก ๆ เลยและ
ยังพี่โต้งอีก :really2:
-
โรจน์พระเอกมากค่ะ เกือบลืมพระเอกตัวจริงแล้วเนี้ย 555
-
น่ารักนะโรจน์ หลงรักความดีของน้องฐาซินะ
-
ตอนต่อไปได้อ่านพี่โต้งแล้วใช่ไหม :mc4:
แล้วฐากับโรจน์เลิกกันได้ไงอ่ะอยากรู้จริงๆน่ะ :m13:
o15 o15
:L2: :L2:
-
โจรน์นี่ก้อน่ารักเปงเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ!!
-
โรจน์รักฐาที่นม...
อิอิ..ล้อเล่น
ความดีของฐาชนะเลิศ สยบโรจน์ราบคาบ จบดีมากเลยนิจ๋า o13
+1+เป็ด
ทีนี้ก็รอพี่โต้งมา...
อ๊ะ ด๊ะเมะ อิยะ อ๊ะ อ๊ะ....อิตัย อิคุ :o8:
-
จากที่เกลียดเปลี่ยนเป็นรักได้ไงก็ไม่รู้
โรจน์จ๋าเค้ารักโรจน์นะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :oo1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: เพิ่งดูโคนันมูฟวี่15 เมื่วานเองค่ะสนุกดี ในที่สุดพี่โต้งก้อจากลับมาแรว :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
"เท่โคตร" o13 ฉันรักใจแกเลยโรจนหว่ะ์ ต้องให้ได้อย่างงี้สิ ไม่เสียแรงทเชียร์แก
คำว่า"รัก" ไม่ต้องพูดบ่อยๆ แต่หนักแน่นในความรู้สึก ในสไตล์ของโรจน์
กับคำว่า"รัก" ที่พูดบ่อยๆ และลึกซึ้งขึ้น ทุกครั้งที่พูด ในสไตล์ของพี่โต้ง
ไม่รุ้จะเลือกอันไหนดี เขินแทนน้องฐาจริงๆ :-[
ปล. รักนะค่ะนิ จะรออ่านภาคปกติต่อไป อิๆ :กอด1:
-
ตอนนี้เอาใจไปเลยโรจน์ :z2:
+1จ๊า
-
จบงี้เหรอเนี่ย...แล้วจะมีมาม่าของโรจน์ฐามั้ยอ่ะค้าบ อยากรู้มั่กๆ 555 ซาดิสเนอะเรา แอบคิดถึงพี่โต้งจริงๆ
-
สวัสดีตรุษจีน :mc4:
เราว่าเราลืมปมเรื่องที่คบกับจอยไปเลยนะเนี่ย
ในที่สุดฐาก็มีความสุขนะ เฮ้อ เกลียดโรจน์จนเหนื่อยเลยเนี่ย
ส่วนออย มันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย แต่อย่างว่า เด็กม.ปลายมันคิดอะไรแปลกๆกันอยู่แล้ว อืมๆ ตรรกศาสตร์ประหลาดๆ
-
ความรักนี่ดีเนอะ ต่อให้ตอนนี้ไม่ได้รักกันแล้ว แต่ครั้งหนึ่งก็เคยได้รัก พอคิดถึงมันก็มีความสุขนะ
จบตอนของโรจน์ได้ดีจริงๆเลย ภาพของโรจน์ในใจเรามีแต่ภาพดีๆ อยากให้ความรักนี้ของทั้งคู่คงอยู่ตลอดไป......
:L2:
-
สวัสดีปีใหม่ค้าา
ตอนนี้เรายังไม่รู้สึกเลยว่าฐากับโรจน์จะเลิกกันยังไง ในเมื่อรักกันขนาดนี้!!!
-
แอบคิดถึงพี่โต้งค่ะ ^^
-
:impress2: โรจน์ ชั้นรักผู้ชายคนนี้
ไม่อยากให้เลิกกันอ่ะ ให้น้องฐากลับมารักกับโรจน์ได้ไหม ชอบโรจน์ๆๆ
-
วันนี้ พี่โต้งหล่อมากกกกกกก
เริ่ด!~!!
แล้ว...จะเลิกกันยังไงเหรอ? ชักอยากรู้แล้วสิ
รออ่านต่อน้า...และก็ขอบคุณจ้า...
-
พี่โต้ง!?!
เอ๋?
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ลืมพระเอกตัวจริงเยยย o22
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักกันจริงๆ
อยากรู้แล้วอ่ะว่าโต้งกับฐาจะเลิกกันยังไง
ไม่อยากให้เลิกกันเลยย
-
โห้ยยยยย เรียกคะแนนตอนจบสุดๆอะอีโรจน์ เป้นคนดีได้สองตอน ได้ใจคนอ่านไปเลย 55555555
อ่านแล้วก้เออน่ารักเนอะ โรจน์เปลี่ยนไปตั้งหลายอย่างเพราะพลังรักของฐา
แ่ต่พอกลับมาเข้าเรื่องปัจจุบัน อะไรที่ทำให้สองคนนี้เลิกกันได้ ชะนีนางไหน อยากจะเห็นหนังหน้าจริงๆอะ
คงจะสวยมากๆ ไม่งั้นโรจน์ไม่มีทางทิ้งคนที่อยู่ข้างๆตัวเองตลอดเวลา ไม่ว่าจะทุกข์ สุข เศร้า หรือไม่มีใครหรอก
ชะนีนางนั้นมันเป้นใคร ในที่นี้แค่สงสัยนะ 555 ไม่ได้เชียร์คู่นี้ น้องฐาเหมาะกับพี่โต้งที่สุดละ
-
Missing to p'tong khaaa!!!!! >w<
-
น่ารักมาก ไม่มีมาม่า ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่โต้งๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไม ทำไม เลิกกันได้ัยังไงละ
จากภาคของโต้ง เห็นฐาอยากเป็นผู้หญิง รึว่าโรจน์ทิ้งฐาไปหาผู้หญิงจริงๆ
แต่รักกันขนาดนี้เนี้ยนะ !!!
รออ่านต่อจ้า
-
มันน่ารักจริงๆ นะ โรจน์ของหนูเนี่ย..... มันทำให้หนูใส่นาฬิกากลับด้านมาตลอด....เพราะหนูไม่ได้ใส่นาฬิกาเพื่อตัวเอง แต่ใส่เพื่อมัน
เบนอ่าตอนนี้ แล้วยิ้ม ขำ ทั้งเรื่องเลย พอมาเจอประโยคนี้ น้ำตาไหล เฉย
มันใช่อ่ะ แบบฐาเป็นคนแบบนั้นจริงๆ
“กินพิซซ่าไหม? โรจน์ชอบกินขนมปังกระเทียมนี่”
“ที่จริงโรจน์ไม่ชอบหนังผีไม่ใช่เหรอ? ถ้ารู้ว่าดูได้คงชวนมาตั้งนานแล้ว” หนูถามอย่างร่าเริง
“กูเคยบอกมึงเหรอว่าไม่ชอบ”
“ไม่เคยบอก...แต่เคยได้ยินคุยกับมิ่งอยู่ว่าไม่อยากดูเรื่องผี”
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูชอบกินขนมปังกระเทียม”
“เคยแวะเข้าเซเว่นด้วยกันแล้วเห็นซื้อกิน ก็เลยจำได้”
“ที่จริงแล้วมีอะไรตั้งเยอะนะที่กูไม่เคย บอกมึงรู้ได้ไง”
“รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง บางเรื่องถ้าเห็นก็จำได้ ถ้าไม่รู้ก็ถามมิ่งเอา ชอบหรือไม่ชอบอะไร ก็จำได้หมดแหละ”
“มึงเนี่ย...รู้เรื่องของกูดีกว่าตัวกูเองอีกนะบางที”
“ก็...เรื่องของคนสำคัญน่ะ ถึงไม่อยากจำก็จำได้”
รักฐามากขึ้น ร้อยล้าน เท่า
รักโรจน์มากขึ้น สิบ เท่า 55555+(ตอนแรกทำไว้เยอะ)
ปล.ตอนนี้แอบกลัวไม่กล้าอ่าน จบแบบนี้ ยิ่งเศร้าหนักเลย ไม่อยากให้เลิกกัน
อยากเห็นโรจน์ในภาคของพี่โต้งคะ อยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง แล้วเค้าจะทำยังไงเมื่อรู้ตอนนี้ฐามีคนรัก อีกคนแล้วว
โฮ๊ยยยยยย เจ็บปวดโว๊ยยยย ปวดใจ
-
แล้วเลิกกันยังไงอ่ะ แค่ต่างคนต่างเรียนกันคนละที่แล้วก้อเลิกกันไปเลยแค่นั้นหรอออ ขอความกระจ่างหน่อยสิ ^^
-
:o8: :o8:ภาคนี้จบไปแล้ว ตอนหน้าจะเป็นพี่โต้งมั้ยอ่ ะ คิดถึงพี่โต้งน้องฐา :กอด1: :กอด1:
ปล. ความรักแบบโรจน์นี่หนักแน่นดี แอบซึ้งหวานๆด้วย น่ารักดี ว่าแต่เลิกกันทำมั้ยย ยังคาใจ
รอติดตามอยู่น่ะค้าบบบบ :L2: :L2: :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เลยทำตามคำแนะนำนิ อ่านภาคมอปลายก่อน
โรจน์แอบน่ารักนะเนี่ย หลังจากหึงโหดก้อได้หวานกันตอนจบซะที
ปล อ่านเรื่องน้องฐาจากตอนกึ้ง มันดูเป็นคนละคาแรคเตอร์เลย กระเทยตัวแม่&เชี่ยวมากทั้งที่เพิ่งเข้ามหาลัย
ฐาเคยรักซึมลึกกับหนุ่มปากหนักคนนี้ ชักสงสัยว่าทำไมถึงเลิกกันเร็วเปลี่ยนไปได้
-
เย้ :mc4: ดีใจจัง จบม.ปลายแล้ว พี่โต้งคัมแบ็ค
ปล.เดาว่าที่ฐาเลิกกับโรจน์ เพราะโรจน์ไปมีผัวใหม่ o18
-
อ่านจบภาคมหาลัยแล้วพี่โต้งมันอ่อนหวานกับหนูจังนะ เสียแต่หูเบาไปหน่อย
แถมยังไม่รู้ว่าความจริงว่าน้องเค้าไม่แรดร่านอย่างที่เห็น
อยากให้นิจัดมาม่าให้โรจน์รีเทิร์นจัง หนูสวยแล้วจะได้เชิ่ดใส่
-
ขอได้ไหม ไอ้ผู้ชายคนนี้ (เป็นชื่อนิยายกันเลยทีเดียว)
-
หล่อนจ๋าหลังจากช่วงน้ำท่วมครั้งนั้น ฉันก็หายไปจากฟิคของเธอนานมาก....ลั๋งก๊ะ ทำงานอ่ะ แถมแต่งนิยายของตัวเองด้วยไงก็เลยไม่มีเวลา(โอทีเดือนที่แล้วร้อยสิบห้าชั่วโมงอ่ะตัวเธอ....บ้าไป่แล้ว)
ไม่ใช่ไม่รัก....ไม่ใช่ว่าเบื่อ...แต่หาเวลาอ่านอยู่...
ซึ่งในที่สุดก็มีซักที....ฟู่.....ตั้งแต่หน้าเจ็ดสิบปลาย ๆ อ่ะ 5555 อ่านแล้วจากที่เชียร์มัน กลายเป็นเกลียด....แถมพาลไปเกลียดหนูออยด้วย เพราะคิดว่าชีดูมีอะไรไม่ชอบมาพากล ดูร้ายลึกอ่ะ....เกลียดไปได้ไม่เท่าไหร่ก็กรี๊ดตอนที่เค้ากลับมาดีกันอ่ะตัวเธอ ลืมไปหมดเลยตอนที่มันกระทืบน้องที่โรงอาหาร....ต้องชมนินะที่ผูกเรื่องเก่งมาก จนอ่านแล้วไม่รู้สึกขัด เพราะเคยเจอประมาณว่าตัวนายเอกโดนทำร้ายสารพัด แต่กลับยอมให้อภัยพระเอกง่ายไปมั้ย แต่สำหรับคู่นี้มันเป็นข้อยกเว้นอ่ะ
แต่ตอนนี้ชักลังเลแล้วสิ....ว่าจะอยากรู้ดีมั้ย ว่าสองคนนี้เค้าเลิกกันยังไง....หรือว่าจะเก็บความประทับใจของบทสรุปภาค ม.ปลายเอาไว้แบบนี้(ซึ่งมันก็จบได้เท่ห์ดีนะ)
ไปล่ะ.....ฟิ้ววววววว
-
ได้โปรดเถอะค่ะ ช่วยบอก คาถา เเฟนรักเเฟนหลง ผู้ชายรุม ให้หน่อยได้ไหมคะ น้องฐา
อีฉัน อดอยากปากเเห้งมานานเเล้วค่ะ จะเหี่ยวตายอยู่เเล้ว เเอร๊ย
-
ฐา กะ โรจน์ ก็ดูรักกันดีนี่นา
ทำไมถึงเลิกกันได้น้า สงสัยจัง
จะได้อ่านพี่โต้งเเล้วใช่มั้ย เย้ๆๆๆๆ
รอมานานเเสนนาน :monkeysad:
-
:z13: :z13: :z13:
-
Miss p'Tong so much kha!!!!! o(>w<)o
-
มาคิดถึงน้องฐาด้วยคน
-
มารอๆ
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
มารอจ๊ะ
-
อุ๊ย!!!!!!!! หัวข้อเปลี่ยนเป็น "พี่คะ~" แล้วววววววววววววว ดีใจ!!!!!!!!!!!!
-
จบภาคม.ปลายไปแล้วค่ะ เย้ ดีใจ ใครที่ห่างหายไปเพราะกลัวดราม่า
กลับไปอ่านกันได้นะคะ มันไม่ดราม่าอย่างที่คิดหรอก (อ่านง่ายเพราะทำลิ้งให้เสร็จแล้ว)
น่ากลัวด้วยซ้ำว่าถ้าอ่านภาคม.ปลายกันแล้วจะเลิกเชียร์พี่โต้งด้วยซ้ำไป ฮาๆ
เอาล่ะ ช่างมัน... เพราะมันคืออดีต กลับมาสู่ปัจจุบันกันดีกว่า ....
!!พี่คะ~รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!
By ๛NaaribuS๛
ตอนที่ 37 คนใจอ่อน...อ่อนใจ
ปริบ ปริบ
หนูลืมตาโพลง กระพริบตาปริบปริบท่ามกลางความมืดมิด ทั้งๆ ที่เผลองีบหลับไปแล้วแท้ๆ แต่จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาอีก ทีนี้ตาค้างไปเลยทีเดียว พยายามข่มตาเท่าไรก็ไม่ลงสักที อาจจะเป็นเพราะมันแปลกที่ก็เป็นได้
พรึ่บ!! หนูเปิดไฟจนสว่างแล้วหยิบหนังสือนิยายที่ซื้อมานั่งอ่านอยู่ข้างเตียงแก้เบื่อ
กึ่ก... สะสารบางอย่างที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงหยุดเสียงกรนอันทรงเสน่ห์เปลี่ยนเป็นกลิ้งตัวมากระทบหลังบอบบางของหนูพลางส่งเสียงกระซิบงัวเงีย
“ทำอะไรอยู่คะ?”
“อ่านหนังสือค่ะ” หนูตอบอย่างภาคภูมิใจทันที
“ขยันจัง ไหนดูซิ อ่านอะไร” คนบนเตียงชมเปาะพลางยื่นแขนยาวๆ มาปิดหนังสือในมือของหนูเพื่อดูชื่อเรื่อง
“รักวุ่นวายของนายปลากระโห้กับน้องแตงโมสุดเฮี้ยว... นึกว่าอ่านหนังสือเรียน ที่แท้ก็....แล้วสาบานเถอะว่านี่ชื่อนิยาย”
“ค่าชื่อนิยาย ... สนุกนะคะพี่ กำลังมันเลย อ่านถึงตอนน้องแตงโมกำลังไปตามง้อกะโห้ที่บ้านสวน เรื่องที่เธอเผลอไผลทำลงไปในคืนนั้น แบบว่านางเอกมีความรับผิดชอบมากอยากขอพระเอกแต่งงานน่ะค่ะ อร๊าย.. โรแมนติกได้อีก” น้องฐาเหลือบตาขึ้นมองเพดานด้วยแววตาวิบวับเพ้อฝัน บิดตัวไปมาอย่างเขินๆ
“เฮ้ย นี่มันนิยายยุคไหนเนี่ย” พี่แกแอบทำเสียงระอาเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ“แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย ยังไม่หลับไม่นอน”
“ไม่ดึกหรอกค่ะก็แค่...” หนูตอบ ยกแขนซ้ายให้อีกฝ่ายดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ
“ตีสอง... เนี่ยนะไม่ดึก พอค่ะ ปิดหนังสือ ปิดไฟแล้วขึ้นมานอนได้แล้ว พี่ง่วงมากแล้วค่ะ” เสียงนั้นดังขึ้นทำลายอรรถรสในการเสพวรรณกรรมเอกของหนูยิ่งนัก ทำให้พลิกกายหันหลังแล้วเอาคางเกยตื้น เอ๊ยเกยเตียงส่งสายตาน่าสงสารไปยังเจ้าของเตียง เจ้าของห้องและเป็นเจ้าของหนูด้วย (อุ๊ย เขิน)
“ไม่อาว... หนูจะอ่าน แบบว่ามันค้างนะคะ...ขออ่านให้จบได้ไหมอ่า อีกนิดเดียวเอง สองร้อยกว่าหน้าเอง” ไม่เยอะนะ จริงๆ
“ไม่ได้ เอาไว้อ่านพรุ่งนี้ค่ะ” พี่โต้งส่งเสียงดุมาปราม
“ก็พี่บอกเองว่าถ้า....เสร็จแล้ว จะให้หนูอ่านหนังสือไงคะ”
“ค่ะอ่านได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ พรุ่งนี้พี่มีเรียนทั้งวันนะคะ”
“หนูก็มีเรียนเหมือนกันค่ะ แต่หนูนอนไม่หลับนี่นา มันแปลกที่”
“แหม....แปลกที่ ขนาดย้ายไปนอนที่โรงแรมยังหลับลงเลย ย้ายมานอนห้องพี่แค่นี้ ทำเป็นนอนไม่หลับ”
“เอ๊ะ....พี่อ่ะ...” เป็นไรมากไหมคะเนี่ย ปากจัดกัดเจ็บนี่แก้ไม่หายเลยให้ตายเหอะ พ่อคุณ
“ปิดไฟแล้วขึ้นมานอนค่ะ เปิดไฟไว้พี่ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”
“ไม่เอาๆ หนูนอนไม่หลับ”
“งั้นไม่ต้องหลับ ปิดไฟแล้วขึ้นมาเล่นจ้ำจี้กับพี่ก็ได้ค่ะ”
อุ้ย!! ทีเรื่องอย่างว่าล่ะตาสว่างขึ้นมาเชียวนะตาบ้า แบบนั้นก็โอเคนะ พอเหนื่อยแล้วมันก็จะได้เพลียแล้วก็หลับง่ายๆ แต่จะให้พยักหน้าเออออไปตามนั้นมันก็เขินอ่ะนะ เลยได้แต่ส่ายหน้าเสียงอ่อย
“ไม่เอา...หนูจะอ่านหนังสือ” หลังจากได้ยินหนูยืนยันคำเดิมพี่แกก็ส่ายเศียรเอามือตบหน้าผาก ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่สวิตส์ไฟ
แชะ พรึ่บ! พี่แกปิดไฟซะเฉยๆ
แชะ พรั่บ! หนูลุกขึ้นเดินตามไปเปิดไฟ พร้อมส่งเสียงง้องแง้ง
“ฮือ.... ใจร้าย ใจดำ” แง้ เค้าไม่ยอม หนูเบะหน้า
“เฮ้อ.... อีกนิดนึงค่ะ ใกล้ละๆ อีกนิดเดียว” พี่แกยื่นมามาทำหน้ายียวน
“อีกนิดอะไร?”
“อีกนิดก็ใกล้น่ารักแล้วค่ะ”
“อีพี่บ้า”
แชะ พรึ่บ! พี่แกปิดไฟอีก
แชะ พรั่บ! หนูเปิดไฟอีกครั้ง
แชะ พรึ่บ....
หมับ.....จ๊วบ....
ยังไม่ทันที่หนูจะได้เอื้อมมือไปเปิดไฟอีกครั้ง คนตัวสูงกว่าก็ตวัดแขนยาวๆ มารั้งเอวหนูเข้าไปหาแล้วโน้มใบหน้าลงมาปิดปาก ทำให้หนูไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้ ซ้ำยังรั้งร่างพาเดินห่างออกมาจากสวิตส์ไฟมาล้มตัวลงที่เตียงกว้าง
“อื้ม....” หนูปรือตาเคลิ้มๆ ลืมไปว่ากำลังเถียงกันเรื่องเปิดไฟ ลืมว่าอยากจะอ่านนิยาย
หัวใจมันเต้นตึ้กตั้ก หวั่นไหว และหันไปลุ้นระทึกเรื่องอื่นแทน อ๊า....
อกพรั่นประหวั่นไปถึง “สิ่งนั้น”
ตำมั่ว ตำซั่ว ตำแตง จะต้องออกแรงนั่งตำทำไม
ตับหวาน น้องสนใจไหม ตับหวาน น้องสนใจไหม ตับหมู ตับไก่ อยากให้น้องกินตับ...
อ้าว...แล้วไหนอ่ะตับ น้องฐาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อพยายามใช้สายตาจ้องมองในความมืด ก็พบเหตุการณ์สยองขวัญสั่นประสาท นั่นคือ.....พ่อค้าตับเจ้าเก่านอนอู้ ไม่ขยับเขยื้อนไปแล้ว
“พี่คะ...พี่โต้ง........” หนูแอบเขย่าเบาๆ มีการเอานิ้วไปแตะที่จมูกเพื่อพิสูจน์พลิกศพ แต่โชคดีที่ยังหายใจอยู่
“........ฟรี้.......” นิ่งเงียบพร้อมกับแอบกรนเบาๆ
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด ถ้าจะหลับง่ายขนาดนี้ .....
น้องฐาอารมณ์เสียเหลือจะเอ่ย....
พี่คะ... ทำไมเป็นคนแบบเน้.... รู้ไหมว่าทำแบบนี้มันค้าง!!
มันค้าง!!
มันค้างมากกว่าหนังสือที่อ่านเสียอีก!!
แง้....ไม่ยอม โป้งๆ ปล่อยเค้าเลยน้า
“ฮือ.... พี่โต้งบ้า.... ฮือ......ง้า....แง้~~~~~” หนูร้องเสียงแหลม พร้อมกับดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในอ้อมกอดที่รัดแน่น แต่ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น จนคนที่นอนข้างๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมขมวดคิ้วมุ่นที่ขัดการนอนของเขา
“พอๆ ค่ะ หูจะแตกแล้ว ตกลงไม่นอนใช่ไหมคะ? ถ้างั้น....” พี่โต้งยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้หนูเบิกตากว้างอย่างไม่วางใจ
ตุ้บ!! ….. ปึ้ง!!
และแล้วหนูก็โดนหิ้วออกมาวางไว้หน้าห้องอ่ะค่ะ แล้วพี่แกก็ปิดห้องกลับไปนอนต่อ ปล่อยหนูตีอกชกพื้น นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่หน้าห้องแก นิยงนิยายก็ไม่มีอารมณ์อ่านมันแล้วค่ะ
ชิน่าเบื่อ... คนแก่แล้วก็อย่างนี้แหละ แค่ขายตับไปจานเดียวก็ทำเป็นหมดเรี่ยวหมดแรง นอนหลับมันทั้งปี นอนทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไงยะ ฮึ่มๆๆ
.................
............................
ตั้งใจว่าจะอยู่ด้วยหลายๆ วันให้หายคิดถึง แต่พอพบเหตุการณ์ทำร้ายร่างกาย จิตใจกะเทยน้อยไปเมื่อคืนนี้ทำให้เกิดอาการงอนลงตับ เลยต้องบังคับขู่เข็ญคุณเจ้าของร้านจอมอู้ให้ลุกจากแท่นทองของรักมาส่งตั้งแต่เช้าตรู่ จะได้ไม่ต้องกลับมานอน “ค้าง” ห้องคุณพี่ ให้มันสะเทือนอกสะเทือนใจอีก
“ฮ้าว.....กลับไปทำไมแต่เช้าแบบนี้คะ” พี่โต้งเอามือปิดปากหาวขณะขับรถพาหนูกลับหอชายในตอนเช้า
“เช้าสิดี เดี๋ยวเพื่อนหนูออกไปเรียนกันหมดเดี๋ยวเข้าห้องไม่ได้แบบเมื่อวานอีก”
“ก็แต่งสาวไปเหมือนเมื่อวานสิคะไม่เห็นยากเลย” พี่โต้งตอบกลับมา
“ต้องกลับไปเอาหนังสือเรียนด้วย” หนูตอบเสียงแข็งๆ จนอีกฝ่ายหันมามอกงหาความผิดปกติ
“นี่... ถามจริงเถอะ ไม่งอนใช่ป่ะ”
“งอนเรื่อง?”
“ก็...เรื่องที่ให้ออกมาอ่านหนังสือนอกห้องไงคะ”
โอ๊ย... พี่คะ เรื่องอ่านหนังสือนอกห้องอ่ะมันไม่น่าเคืองเท่าเรื่องที่พี่อู้ไม่ขายตับหรอกค่า....
“ต๊าย....หนูเหรอคะจะงอน ไม่งอนเลยสักนี้ดเดียวค่า” หนูทำเสียงแหลมใส่ทันที
“เสียงเหมือนประชดเลยเนอะ” โอ๊ย....ถ้าไม่รู้ว่าประชดก็ไปโดดตึกตายเถอะพ่อ...
หนูสะบัดหน้าพรืดหันไปมองนอกหน้าต่างรถอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆ... อย่างอนน่า พี่เพลียนี่นา ง่วงด้วย แล้วพี่ก็ไม่ชอบนอนเปิดไฟอ่ะ”
“ค่าๆ หนูเข้าใจ แก่แล้วก็อย่างนี้แหละ นิดๆ หน่อยก็เพลีย หมดแรงข้าวต้ม เตะปี๊บไม่ดัง” หนูร่ายยาวเหน็บแนมไปตามเรื่อง
“จ้า ขอโทษจ้ะที่แก่แล้ว ใครจะไปสู้แม่สาวแรงสูง แรงดีไม่ตก กี่ยกก็ไม่มีเหนื่อยอย่างหนูล่ะคะ” พี่แกชมกลับมาแต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่รู้ว่าชมหรือด่ากันแน่ หนูหน้าบูดเป็นตูดเป็ดไปตลอดทางจนถึงหอ ซึ่งมาถึงนี่ก่อนเจ็ดโมงเสียอีกค่ะ
“วันนี้พี่เรียนเสร็จห้าโมงเย็นโน่นแน่ะ เดี๋ยวพี่โทรหานะคะ ไปทานข้าวเย็นด้วยกัน” พี่โต้งบอกก่อนหนูจะก้าวเท้าออกจากรถ ที่จริงก็ยังงอนๆ อยู่ แต่ก็อดดีใจไม่ได้อยู่ดี ที่อีกฝ่ายยังยอมง้องอนจึงทำฟอร์มปั้นหน้าบึ้งหันไปพยักหน้าตอบรับ
แต่พอเห็นรอยยิ้มหวานที่เขายิ้มตอบแล้วมันก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกที
หวา.... เบื่อพ่อค้าตับอ่ะ กลยุทธการขายเป็นเลิศจริงๆ
พอเห็นยิ้มสวยแบบนี้แล้ว.... เฮ้อ.... :เฮ้อ:
คนใจอ่อน.....อ่อนใจ ทู้กกกกกกที :z3:
.............................
ตอนนี้มาสั้นๆ ให้หายคิดถึงไปก่อนนะคะ อิอิ....
เตรียมพร้อม... กระสอบทรายกันน้ำ
กลับมาแล้ว “น้องฐา” season 2 ไร้สาระ รั่ว ออกทะเล
ไม่มีอะไรนอกจาก “มั่ว มัน ฮา”
อย่างไรก็ดี เนื่องจาก ภาคนี้จะเคลียร์ทุกอย่างแล้ว
เนื้อหาก็คงเข้มข้นรสจัดขึ้นนิดหน่อยก็โปรดทำใจนะคะ
ตัวละครบางตัวเพิ่มบทบาทเข้ามาบ้าง
บางเรื่องที่เคยปูไว้บางๆ ก็จะหนักแน่นขึ้น ก็ว่ากันไป
ใครบางคนที่หลายคนเรียกร้องให้กลับมาก็ลองลุ้นกันเองว่าจะกลับมาไหม กลับมาตอนไหน
ติดตามภาคต่อ ของกะเทยป่วงคนนี้ต่อไปว่าชีวิตวุ่นๆ ของชีจะลงเอยอย่างไร
.....ที่นี่..... เร็วๆ นี้.....
(ลงท้ายเหมือนโฆษณาหนังอ่ะ ฮาๆๆ)
รักคนอ่านเด้อค่า
๛NaaribuS๛ // นิเจ้าเก่าจ้า
-
:z13:
-
มาแล้ว
พี่โต้งงงงง คิดถึงโครตตตตต
-
น้องฐามาแล้ว
อยากกินตับ ไม่ได้กิน อดเลย :m20: :laugh:
-
:m4: เย้~พี่โต้งมาแล้ว
น้องฐา งอน ง้องแง้ง
พี่โต้งก็ไม่เคยไม่ง้อ (เป็นโรจน์..ไม่ง้อ ตื้บซ้ำอีก)
+1+เป็ด จ้า
-
หายไปนานคิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย
-
รอค่ะ ตับๆ ตับๆ
พ่อค้าขายตับกลับมาแล้ว หึหึหึ
-
มาแว้ว..มาแว้ว พ่อค้าขายตับกับลูกค้าVIP น้องฐาคนดีของพี่โต้ง
แต่ตอนนี้ยังไม่ได้กินตับหวานๆเลยนะ
เอ รึพ่อค้าจะแก่ดังที่น้องฐาว่ารึเปล่า
แก่แล้วเลยไม่ค่อยมีเรี่ยวแมีแรงทำการค้การขายดังเก่าน่ะ 555
-
พี่โต้งจ๋า คิดถึงพี่โต้งจังเลย^^
-
:impress3: น่ารักๆๆๆ
ดราม่าเบาๆหน่อยๆ
คืดถึงโรจน์เบาๆ :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
พี่โต้ง
แอบคิดถึงโรจน์อยู่ลึกๆนะ
-
เย้ๆๆ พี่โต้งกลับมาแล้ว......+_+
กำลังสนุกเลยๆๆ รอตอนต่อไปนะจร้า.......!!
o13 o13 o13
-
โว้ว...เวลคั่มค้าบ
-
พี่โต้งกลับมาเรียกเรตติ้ง
-
ในที่สุด พี่โต้งกับน้องฐาก็คัมแบ็ค อิอิ
-
:mc4: พี่โต้งกลับมาแล้ว
:L2: :L2:
-
:angellaugh2:
ดีใจจัง กลับมาที่พี่โต้งแล้วววววว
พ่อค้าตับ ไม่ขยันเลยน่ะ (ก็สังขารไม่ดีแล้วอ๊ะ) :m20:
เอาน่ะ น้องฐา ให้เวลาพ่อค้าตับฟอร์มร่างกายหน่อยเพื่อฟิตปั๋งเหมือนเดิม
-
คนแก่แล้วก็งี้
ฮ่าๆๆๆ ไม่มีแรงขายตับเลยย :oo1: :oo1: :oo1:
-
พี่โต้งกลับมาแล้ว
-
พี่โต้งถ้าจะแก่แล้วจิงๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แล้วน้องฐากับโรจน์อ่ะนิน้อย จบแบบนี้มันก็ค้างนะเฮ้ยยยยยยย อิ๊ย๊ะ
ก็บอกแล้วไงเค้าชอบผู้ชายเถื่อน ๆ ถ่อย ๆ แต่เอาเถอะ กลับมาแล้วก็ติดตามกันต่อไป Back to Basic
มาปูเสื่อรออ่านอะไรรั่ว ๆ ดีกว่า....เนอะ...แม่คนมุขเยอะ....55555
-
ในที่สุดก็ได้อ่านตอนพี่โต้งกะน้องฐาเเล้ว ดีใจ :monkeysad:
-
พี่โต้งเป็น ป้อจาย ที่พูดเพราะ แล้วเบนไม่รู้สึกเลี่ยนสักกะติส นึง
ชอบๆ จรงเนี้ยแหละ อยากให้เค้าพูดกับเบน บ้าง ก๊ากกกกกกก (อีนี่เพล้อมาก)
"เบนคะ " อร๊ายยยยย
ให้ตายเถอะ
แต่ถ้าเรื่องจริง แฟนเบนพูดงี้
ถึงกับ สยองกันเลยทีเดียว
"มึงเป็นไรมากปะวะ ไม่สบายหรอ"
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่โต้งกลับมาแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
กลับมาทีนึงเรียกคะแนนได้เป็นกระบุงเลยนะคะ :z1:
พี่ก็ไม่ยอมทำหน้าที่ น้องฐางอนเลย 5555
-
พี่โต้ง ของ ฐากลับมาแล้ววว :o8: :o8:
รออ่านตอนคู่นี้อยู่เลยยยย :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4:คนแต่งมากๆจร้า
-
แอร๊ยยย คิดถึงพี่โต้งมากค่ะ
ขอหอมแก้มต้อนรับการกลับมานะคะ
ปล สงสารน้องฐา ค้างทั้งนิยาย ในตอนเเรก กับค้างทั้ง XXX ค้างทั้งคู่เลย คริๆ
-
ทั้งพ่อค้า ทั้งน้องฐา พอกันค่ะงานนี้
ขำพ่อค้าหมดแรง 555
รออ่านตอนหน้า และขอบคุณจ้า
-
เค้ากลับมาแล้ววววววววววววว ตอนนี้แหมๆๆ อิะพี่ฐาทำเป็น ไม่มีแรง อย่านะวันหลังอย่ามาหื่นให้กรุเห็นนะ
-
Yeah yeah,,p'tong ka n'thaa klab maa laew!!!!!! >_____<
-
พี่โต้งกลับมาแล้ว ^^
-
อ้ากกกกก ขอโรจน์เถอะนะ ในเมื่อฐาไปดีแล้ว (เอ๊ะ)
-
คนอ่านก็มาเช็คชื่อ :laugh:
กลับมาแล้วเหมือนกัน
หลังจากโดดหนีไป ตอนภาคมัธยมเพราะกลัวมาม่า
:เฮ้อ: ขอโทษกั๊บ
-
ถ้าโรจน์กับพี่โต้ง
เจอกันคงสนุก แต่
น้องฐาคงไม่สนุก
ด้วยแน่นอน :pig2:
-
ขอให้พี่โรจน์ กลับมาาาาาา จุดธูปเรียก :call: :call: :call: :call:
-
คู่นี้ยังคงความน่ารักเหมือนเดิมสินะ ><!!
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 38 ความหวัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
น้องฐายืนเคาะประตูห้องตัวเองอยู่ค่ะ ไม่นานนักเดย์ก็เดินมาเปิดให้หนูเข้าไป
“โห.... แม่ผีเสื้อราตรี กลับเช้าป่านนี้เลยเหรอ?” เดย์ถามยิ้มๆ ใบหน้ามีแววล้อเลียน
“ค่า... ก็เพราะใครกันล่ะคะ ยืมกุญแจไปปั๊ม แล้วก็ดันมีเรียนซะเช้าทำเอาเราเข้าห้องไม่ได้อ่ะ” หนูจีบปากจีบคอกระแนะกระแหน
“อ้าว.... เออจริง โทษทีเราลืม” เดย์ว่าพลางหัวเราะแนบท้ายเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ
“อ้ะ ปั๊มเรียบร้อยแล้ว หมดประโยชน์แล้ว เอาคืนไป” เดย์ส่งกุญแจห้องคืนมา
“ขอบใจจ้า” หนูบอกพร้อมรอยยิ้มขณะยื่นมือไปรับกุญแจของตัวเองจากรูมเมท
“เดย์ต่างหากที่ต้องขอบใจ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้ฐาเข้าห้องไม่ได้อ่ะ”
“ไม่เป็นไรๆ จะว่าไปก็ดีเหมือนกันที่เข้าไม่ได้” หนูว่าอย่างอารมณ์ดี เพราะการที่ไม่ได้เข้าห้องหนูก็เลยมีโอกาสได้แต่งสวยตั้งหนึ่งวัน ถือว่าเจ๊ากันไป แต่ท่าทางอีกฝ่ายจะคิดไปคนละเรื่อง
“เป็นไงล่ะ หายไปหลายวัน ท้องพรุนไปหรือยัง ไหนดูซิ” เดย์ก้าวมาประชิดแล้วแอบเนียนคลำพุงหนูซะงั้น แหมไม่คิดอะไรก็อย่ามาเล่นถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้สิ เค้าถือนะยะ...
“พรุนเรื่อง?” หนูย่นคิ้วทำหน้าฉงนทันที เบี่ยงกายออกงงๆ
“อ้าว ก็ที่เป็นห่วงกลัวจะโดนผ่าท้องแทนกบไง” เดย์เฉลยแล้วหัวเราะ
“ต๊าย....ช่างว่า ถ้าจะหาแผลอ่ะ หาข้างหน้าไม่เจอหรอกค่ะ ต้องไปหาข้างหลัง” หนูว่าไปอย่างคะนองปากตามนิสัย ทำเอาคนฟังชะงักไปเล็กน้อย อุ้ย...สงสัยจะพูดตรงไปนิด...
“สองคนนั้นน่ะเบาๆ หน่อยคนจะนอน” เสียงเอกลอยตามลงมาขัดจังหวะ ทำให้หนูเลิกสนใจเดย์แต่หันไปหาเจ้าของเสียง
“ขอโทษค่า.... กะเทยผิดไปแล้ว...” หนูรีบบีบเสียงเล็กๆ ตะเบ็งเสียงสิบแปดหลอดใส่คนที่นอนชั้นบนของเตียงทันที เอกไม่ตอบรับ แต่พลิกกายหนีเอาผ้าห่มคลุมโปงทำเอาหนูส่ายหัวพลางหัวเราะขำ
หันซ้าย หันขวามองไปรอบห้องตัวเองพลางขมวดคิ้ว
“ไม่อยู่แค่สองสามวัน ทำไมรกอย่างนี้ล่ะ ห้องหรือป่าเนี่ย?” หนูบ่นงุ้งงิ้งเดินไปหยิบกล่องนมที่ดื่มหมดแล้ววางทิ้งไว้บนโต๊ะรวมทั้งซองขนมที่ตกข้างเตียงเดย์ขึ้นมาใส่ถังขยะที่เต็มจนล้น มัดปากถุงแล้วเปลี่ยนถุงดำ
“แล้วจานข้าวเนี่ย กี่วันล้างเจ้าคะ?”
“ฮ่าๆ กลับมาก็บ่นเลยเนอะ ก็รออยู่ไงว่าเมื่อไรฐาจะกลับมาเก็บห้องให้สักที”
“แหม... ถ้าไม่อยู่ก็ทำเองบ้างก็ได้นี่คะ หัดไว้ เดี๋ยวเทอมหน้าก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ”
“อ้าว.... จะไปไหนล่ะ นี่กะจะโดนไทร์ตั้งแต่เทอมแรกเลยรึไง”
อ้าว.... ปากหรือคะนั่น?
“ไม่ใช่... แต่จะออกไปอยู่หอนอกมั่งเหอะ ก็อยู่หอชายแล้วมันสวยไม่สะดวกนี่นา”
“รุ่นนี้อ่ะ ทำยังไงก็ไม่สวยมากไปกว่านี้แล้วมั้ง” เดย์แอบแขวะ
“ชิ...ดูถูก....ไว้ไม่อยู่ขึ้นมาเมื่อไร อย่ามาคิดถึงแล้วกัน” หนูตอบพลางเก็บจานพร้อมหิ้วถุงขยะจะออกไปนอกห้อง
........................
.............
วันนี้มีเรียนสิบโมงเช้าพร้อมเดย์ เราสองคนเดินออกไปพร้อมกันแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินแยกไปหน้าหอแทนที่จะเดินไปที่บริเวณที่จอดรถ
“อ้าว ไม่ขับรถไปเหรอเดย์” หนูถามอย่างสงสัย หรือเรียกง่ายๆ ว่าชอบเสือกเรื่องชาวบ้านนั่นแหละ
“อ๋อ รถเสียนิดหน่อยเดี๋ยวนั่งวินไป”
“อ้าวแล้วไม่บอกอ่ะ ป่ะ ไปพร้อมกันนี่ล่ะ เดี๋ยวเราไปส่ง” น้องฐากะเทยไทยใจงามรีบเสนอตัวทันทีอย่างมีน้ำใจ เดย์ทำท่าคิดนิดหนึ่ง แต่หนูไม่ได้สนใจ เดินไปลากแขนเดย์ให้ตามมาที่รถทันที
เดย์ยอมเดินตามมาอย่างจำใจ แต่ครั้นเห็นหนูยกขาขึ้นคร่อมทางด้านหน้ารถ แทนที่จะวาดขาไปทางหลังรถซึ่งเป็นท่าการขับรถของผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสั้นๆ เขาทำกัน มันก็กระแอมในลำคอขึ้นขัดจนหนูต้องหันไปมองอีกครั้ง
“ฐา... ถ้าจะให้ไปด้วยกันจริง ขอเราขับได้ป่ะ” เดย์ยื่นข้อเสนอด้วยใบหน้าแสดงความเกรงใจเล็กน้อย แต่หนูก็ไม่คิดอะไรมากค่ะ
“ได้สิ” พยักหน้าแล้วยิ้มหวานตอบ เดย์จึงยอมมาเป็นสารถีขับรถ
เนื่องจากนึกได้ว่าเดี๋ยวพี่โต้งก็คงมารับที่คณะ หนูก็เลยคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องใช้รถเท่าไรนัก เลยตัดสินใจให้เดย์ยืมรถใช้ไปก่อนระหว่างที่รอรถซ่อม จึงบอกให้เดย์มาส่งที่คณะแทนที่จะเป็นฝ่ายไปส่งเขา
.................
................................
“ทำไมวันนี้กลับไปแต่งชายต่อแล้วอ่ะ วันนี้ครับพรุ่งนี่ค่ะหรือไงมึง?” อีหมอกถามมาขณะที่เรานั่งที่ม้าหินอ่อนข้างคณะตอนเที่ยงวัน
“ก็กูต้องเข้าไปเอาสมุดหนังสือที่หอชายนี่ แล้วจะให้สวยเด้งออกมาได้ไงล่ะ อีพี่หอยิ่งจ้องจะกินหัวกูอยู่ สงสัยอิจฉาที่กูสวยกว่า” จีบปากจีบคอตอบทันที
“แหม ใครขัดขวางไม่ได้หาว่าเขาอิจฉาไปหมด มันเป็นหน้าที่เขาโว้ย”
“แหม...เข้าข้างกันหน่อยไม่ได้ คอยดูนะเทอมหน้าจะย้ายไปอยู่หอนอก จะมีใครออกบ้างป่ะอยู่หลายๆ คนเฮฮาดี”
“เออ กูไป อยู่หอหญิงแล้วอ้อมอ่ะชอบหาเรื่องกู หาว่ากูแอบไปเหล่คนนั้นคนนี้ทั้งๆ ที่กูอ่ะรักเดียวใจเดียวจะตายไป” โอ๊ย....อยากจะอ้วก
“ต๊าย.... ไหนดูมือดิ๊ ไขว้นิ้วอยู่หรือเปล่า” ไม่ว่าเปล่า รีบโน้มตัวไปจับมือมันมาดูทันที
“ไอ้บ้า...” หมอกรีบด่ากลับมา ส่วนหนูหัวเราะร่า
“เออ ทำไมนึกอยากออกไปอยู่กับเพื่อนวะ กูนึกว่ามึงอยากจะอยู่กับรุ่นพี่วิทยาของมึงซะอีก”
“เขาชื่อพี่โต้งมั่งเหอะ เรียกซะ” หนูรีบแก้ชื่อคนรักโดยด่วน
“นั่นล่ะๆ” พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ไม่ใช่ไม่อยากอยู่ด้วยนะ แต่กูแค่ไม่อยากไปยุ่งวุ่นวายกับเขามันมากเกินไปอ่ะ เดี๋ยวจะเบื่อกันเร็ว อยู่ด้วยกันอ่ะ มันก็มีทั้งข้อดีข้อเสียอ่ะแหละ ถ้าไม่รักกันมากขึ้นก็จะเลิกกันง่ายขึ้น พี่แกยิ่งอารมณ์แปรปรวนง่ายๆ อยู่ด้วย เกิดโมโหอะไรขึ้นมาแล้วนึกอยากถีบหัวกูส่งก็ซวยสิ ย้ายเข้าไปอยู่อ่ะมันง่าย แต่ตอนย้ายออกมาเนี่ยสิมันสะเทือนใจแล้วก็ลำบากหลายอย่างนะมึง”
“คืนดีกันยังไม่ทันเท่าไรก็คิดถึงตอนเลิกแล้วเหรอ”
“ช่วยไม่ได้นี่ คนมันเคย ชีวิตคนเรามันแน่นอนซะที่ไหน วันนี้อาจจะรักกันจนตายแทนกันได้ พรุ่งนี้อาจจะเกลียดกันมากซะจนอยากฆ่าอีกฝ่ายให้ตายก็มี อย่าว่าแต่เป็นแฟนกันเลย ขนาดแต่งงานกันแล้วเขายังอย่ากันถมถืด ในโลกนี้จะมีคนรักกันสักกี่คู่ที่จะได้อยู่ด้วยจนถึงวันตาย เคยได้ยินพระท่านเทศน์ไหม? ที่บอกว่าเวลามีแฟนอ่ะ ให้คิดไว้เสมอว่า “สักมันมึงต้องทิ้งกู” แล้วพอวันไหนโดนทิ้งขึ้นมา จะได้ตบเข่าฉาดแล้วพูดว่า “กูว่าแล้ว!!” อะไรเงี้ย” หนูทำเสียงจริงจังในตอนต้นและพูดติดตลกในตอนท้ายตามประสาคนไร้สาระ
ทั้งที่ความจริง หนูไม่มีวันร่าเริงหรือยอมรับความจริงได้ง่ายดายอย่างที่พูดได้เด็ดขาด เพียงแต่จะแสดงออกมากแค่ไหนเท่านั้นแหละ
“อีฐา...” หมอกทำหน้าเจื่อนขณะที่เรียกชื่อหนู
“หือ...อะไร? ไม่ต้องทำหน้าจ๋อยหรอกน่า ไม่ได้ซีเรียสอะไร กูก็แค่พูดเตือนสติตัวเองเท่านั้นแหละ ให้ทำอกทำใจซะบ้าง เผื่อเวลานั้นมาถึงจริงๆ จะได้ไม่เสียใจมากไง” หนูยิ้มกลบเกลื่อนให้เพื่อนอีกครั้งแต่หมอกกลับส่ายหน้าพยักพเยิดให้มองไปข้างหลัง ทำให้หนูเลิกคิ้วแล้วหันไปมองตาม
“พี่มาชวนไปกินข้าวเที่ยงค่ะ”
อ้าว.... ทำไมตายยากขนาดนี้ ชอบมาตอนเวลาสำคัญทุกทีเลยสิ!!
“พี่โต้ง.....”
o22
…………………………….
“ไหนว่า จะมารับไปกินข้าวเย็นไงคะ?” หนูเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจสุดฤทธิ์ เนียนทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ก็เห็นว่างอนอยู่เลยทนไม่ได้ อยากจะมาเซอร์ไพร้ส์ให้หายงอนไวๆ แต่ใครจะนึกว่าต้องมาเซอร์ไพรส์ซะเอง” พี่แกตอบกลับมาเรียบๆ พร้อมสายเหนื่อยๆ
อึ้ย......เอาแล้วไง งานงอกอีกแล้วไง อยากจะเศร้า.... น้องฐาเศร้า
ท่ามกลางความเงียบงันในรถเก๋งคันเดิมของพี่โต้ง หนูนั่งเหงื่อตก หน้าซีด ปากสั่น หวั่นไหว....
โอ้วม่าย ไอ้เรื่องทำใจอ่ะก็บอกตัวเองว่าให้พยายามเตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมาไวถึงขนาดนี้ ยังไม่ทันทำใจเลยอ่ะ ฮือ... โอ๊ย อยากจะตบปากตัวเองสักพันรอบ
อีฐา อีปากพาจน ปากไม่มีหูรูด พูดอะไรทำไมไม่มองซ้ายมองขวา ดูตาม้าตาเรือซะบ้าง
ทำไม ทำไม ทำไม
“หนูขอโทษ” หนูหลับตากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินอะไรแย่ๆ
“น้องฐาขอโทษพี่ทำไมล่ะคะ?” พี่โต้งถามกลับมาเรียบๆ ซึ่งเดาไม่ออกว่าโกรธหรือเสียใจอะไรหรือเปล่า
“.....ก็.... ขอโทษที่หาว่าพี่อารมณ์ปรวนแปรง่าย แล้วก็เรื่องที่คาดไว้ล่วงหน้าว่าสักวัน....” หนูชะงักค้างไว้ไม่พูดต่อเผื่ออีกฝ่ายไม่ทันได้ยินก็จะได้รอดตัวไป....
แต่ความจริงมันเศร้า....
“สักวันพี่จะทิ้งหนู??” พี่โต้งเป็นฝ่ายต่อให้จบเสียเอง
แง้.....ได้ยินจริงๆ ด้วย โฮ....
เฮ้อ...คนเขาอุตส่าห์ยั้งปากไม่อยากพูดให้กระทบกระเทือนใจแล้วพี่จะพูดขึ้นมาเองทำไมกันคะ?
หนูกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างหวาดผวา
แม้ว่าเสียงของเขาจะเรียบๆ จนคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ และก็ไม่ได้เยือกเย็นจนน่าขนลุกอย่างที่เคยเป็นมาเวลาโกรธก็เถอะ แต่มาย้ำคีย์เวิร์ดสำคัญแบบนี้ก็กลัวใจอีกฝ่ายเหลือเกิน...
กลัว...พี่แกจะตอบกลับมาว่า....
งั้นทิ้งตอนนี้เลยไหม? จะได้ตบเข่าฉาดได้เร็วๆ ไม่ต้องรอ
อ๊า..... ม่าย... แค่คิดก็ทำใจไม่ได้ แบบว่าพยายามทำใจไว้ล่วงหน้าก็ไม่ได้แปลว่ามันจะทำได้สำเร็จซะหน่อยนะ
หรือว่า....
จะโดนแขนยาวๆ คู่นั้นซ้ายมาขวาตาม หรือกะซวกให้ไส้ไหล ข้อหาที่ประณามไปว่าพี่ท่านอารมณ์ปรวนแปร
คงไม่หรอกมั้ง... พี่โต้งแกออกจะใจดี สำอาง ขี้ก้าง (สาบานนะว่าชม?) ไม่ได้นักเลงหัวไม้เหมือนไอ้โรจน์จะได้เอะอะก็หลังมือ....หรือเอาแต่ขู่ว่าจะเตะม้ามแตกอย่างเดียว
โอ๊ย.... เครียดจนหัวจะระเบิดตายแล้วเนี่ย
“พี่ขอโทษ” อีกฝ่ายพูดลอยๆ ขึ้นมาบ้างหลังจากที่นั่งฟังหนูเงียบไปนานอย่างน่าอึดอัด ทำให้หนูลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แสดงความไม่เข้าใจ
“พี่ขอโทษหนูทำไม...หนูต่างหากที่ผิด” หนูถามอย่างแปลกใจระคนหวาดหวั่น มันคงเป็นความระแวงเฉพาะตัวสำหรับคนที่ชอบประชดอย่างหนูล่ะมั้ง
ในบางครั้งก็มักจะเอ่ยคำขอโทษออกไปก่อนจะแสดงความเห็นที่แปลได้ว่า รู้สึกน้อยอกน้อยใจในโชคชะตาอันอาภัพ หรือความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ หรือด่าทอตัวเองให้แหลกเละให้สาสมใจคนฟังกันไปเลย ถึงตัวเองจะชอบทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ชอบให้คนอื่นทำเหมือนกันหรอกนะ
“น้องฐาไม่ผิดหรอกค่ะที่จะคิดอย่างนั้น ในเมื่อครั้งหนึ่งพี่ก็เคยทิ้งหนูไปแล้วจริงๆ แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจหนูไปมากอีกต่างหาก คนเราเมื่อเอ่ยปากเลิกรากันไปแล้วต่อให้กลับมาดีกันสักกี่ครั้งกี่หน แต่ความรู้สึกในตอนนั้นก็ไม่ใช่จะลืมหรือหายไปได้ง่ายๆ ตัวพี่เองก็พูดอยู่เรื่อยๆ ว่าไม่เชื่อใจหนู หนูจะไม่เชื่อใจพี่บ้างก็สาสมแล้วล่ะ” ว่าแล้วเชียวว่าต้องออกมารูปนี้ ถ้าไม่โกรธก็ต้องน้อยใจ แล้วบอกว่าเป็นความผิดตัวเอง
ฮือ... หนูไม่ชอบเลย ไม่อยากฟังอะไรแบบนั้น มันสะเทือนอารมณ์เหลือขนาด
กลัวว่าจะโดนเข้าใจผิดมากไปกว่านี้
“หนูไม่ได้ไม่เชื่อใจ ไม่ได้ไม่ไว้วางใจ ไม่ได้รักพี่น้อยลงหรืออะไรเลยนะ แต่หนูก็แค่...กลัว...”
กลัววันที่ต้องเอ่ยคำลาจะมาถึง
กลัวว่า...
หนูหายใจแรง แล้วน้ำตาก็หยดเผาะ ทั้งๆที่ยังไม่ทันเอ่ยปากในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปเลยด้วยซ้ำ จนอีกถอนหายใจแล้วหันมาหา
“โอ๋... อย่าร้องค่ะอย่าร้อง... ขี้แยจริงๆ เนอะคนเรา ยังไม่ได้ด่าสักคำ ไม่ได้ตีสักแปะ จะร้องทำไมเนี่ย” พี่โต้งหันมาปลอบเอาแขนยาวๆ มาโอบรั้งคอหนูเข้าไปหา กดศีรษะให้ซบอยู่กับอกของเขา มือใหญ่ลูบเส้นผมของหนูไปมาอย่างอ่อนโยน จนมันอดสะอื้นเบาๆ ไม่ได้
“นิ่งซะนะ ไม่เอาไม่ร้อง พี่ไม่ได้โกรธซะหน่อย ดีซะอีกที่จะได้รู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่ ปกติเอาแต่ประชดประชัน ไม่ก็ติงต๊องไปวันๆ จนพี่ก็นึกว่าในสมองไม่ได้คิดอะไรซะอีก”
เอ๊ะ... ไอ้ข้างหน้าอ่ะก็ใช่นะไม่เถียง แต่ไอ้ข้างหลังเหมือนโดนด่าไงไม่รู้
ไม่มั้ง หนูอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป ....
“เฮ้อ... พี่ขอโทษแล้วกันนะ สำหรับความทรงจำอันเลวร้ายที่พี่ก็ยังเสียใจเหมือนกัน แต่ในเมื่อคนเราย้อนอดีตกลับไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ก็มีแต่ต้องปรับปรุงต่อไปในอนาคต... ไม่ต้องลืมก็ได้ว่าพี่ทำเรื่องไม่ดีมากมายแค่ไหน แต่สิ่งดีๆ ที่ทำให้พี่ก็คิดว่ามีไม่น้อยเหมือนกัน ต่อจากวันนี้พี่จะพยายาม.. พยายามทำเรื่องดีๆ ให้มากๆ จนเมื่อชั่งน้ำหนักแล้วเรื่องดีจะมีเยอะกว่าเรื่องไม่ดีนะคะ.......พี่คงสัญญาไม่ได้ว่าจะรักน้องฐาไปอีกนานแค่ไหนและจะเกิดอะไรขึ้นอีกต่อไปภายหน้า เพราะพี่ไม่สามารถล่วงรู้อนาคต แต่รู้เอาไว้แล้วกันว่าวันนี้...พี่รักหนูมาก...หวงมาก...และกลัวมากเหมือนกัน” หนูขยับกายออกจากอ้อมแขนที่โอบไว้หลวมๆ นั้นแล้วมองสบดวงตาที่จ้องมองมาทางหนู มันบ่งบอกความรู้สึกเหล่านั้นได้ชัดเจน จนหัวใจอดวูบไหวตามไปไม่ได้
“พี่กลัวอะไรเหรอคะ” หนูถามอย่างใส่ใจเป็นพิเศษ เพราะน้ำเสียงและแววตาที่แสดงออกมันดูเศร้ากว่าปกติ
“พี่ก็กลัวว่าน้องฐาจะทิ้งพี่เหมือนกัน” หา? ว่าไงนะ คิดได้ไงเนี่ย?
“หนูเนี่ยนะ?” หนูอุทานเสียงดังเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง
“ทำไมล่ะ? ทีหนูยังกลัวได้ แล้วทำไมพี่จะกลัวบ้างไม่ได้” อีกฝ่ายถามกวนๆ
เออจริงเนอะ ลืมไปว่าในสายตาพี่เขาอ่ะ หนูมันพวกเชี่ยวชาญ เจ้าชู้ หูดำ มั่วอยู่แล้วนี่นา คิดแล้วก็ได้ปลงอนิจจัง
“หนูไม่ทิ้งพี่ก่อนหรอกค่ะ” หนูตอบกลับไปเสียงอ่อย พูดได้แค่นั้น ไม่อยากอธิบายอะไรเพราะแกก็คงไม่เข้าใจ บวกกับไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรนัก
“ว่าได้ที่ไหน ก็อย่างหนูพูด...ชีวิตคนเราไม่แน่นอน....” เห็นไหม? ยอกย้อนซะไม่มี
โห ...นี่มาแอบฟังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ทำไมหมอกมันไม่เตือนหนูสักคำ ปล่อยให้ร่ายยาวขนาดนั้นได้ไง
หนูได้แต่ถอนใจปล่อยแกพรรณนาโวหารต่อไป ไม่อยากขัดศรัทธา คิดเองเออเองเก่งเหมือนใครก็ไม่รู้สิ
“แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เราสองคนมากลัวอะไรคล้ายๆ กันได้ งั้นเรามาเปลี่ยนความกลัวให้เป็นความหวังดีกว่าเนอะ แล้วต่อไปก็ช่วยกันทำความหวังนั้นให้เป็นความจริง” พี่แกเปลี่ยนมาทำเสียงร่าเริงซะเฉยๆ
“ความหวังอะไรเหรอคะ?” หนูถามอย่างเสียไม่ได้
“หวังว่าสิ่งที่เราสองคนกลัว....จะไม่มีวันมาถึง...จะไม่มีวันที่ใครทิ้งใครเด็ดขาด”
พี่โต้งตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้อบอุ่นและเชื่อมั่น ทำให้หนูต้องยิ้มตอบ แล้วยื่นหน้าเข้าไปจูบเจ้าของความคิดสักหน่อยเป็นทำนองว่าเห็นด้วย ...
นั่นสิ... มัวแต่กลัวไปก็เท่านั้น บั่นทอนจิตใจเสียเปล่าๆ
ทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า
ไหนๆ คิดจะรักแล้วก็อย่ากลัวเจ็บ...
เพราะถ้าไม่เจ็บก่อนแล้วมันจะเสียวได้ไงใช่เปล่า? (เอ๊ะคนละเรื่องแล้วล่ะ)
ระหว่างสัมผัสความนุ่มนวลของรสจูบ....จนแอบเคลิ้ม
หนูก็ได้แต่อธิษฐาน.... ขอให้ความหวังนั้นเป็นจริง....
ขอให้วันที่ต้องเอ่ยคำลา ....ไม่มีวันมาถึง.......
อืม.... อืม.....
จะว่าไปแล้ว... คำพังเพยที่ว่า “แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่” อะไรนั่นน่ะ จริงๆ มันต้องเป็น
“แค่ประกบปากก็สัมผัสถึงลิ้นไก่” หรือเปล่านะ??
แต่ก็สงสัยตัวเองอยู่ว่า ทำไมเวลากินลิ้นไก่ทีไร.....
ต้องอยากกินตับไก่ด้วยทุกทีก็ไม่รู้.... :z3:
...อ๊า....เขิน.... :-[
................................................................
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว แต่ก็ไม่มาม่านะ แต่ก็เน่าๆ กันไปตามเรื่อง 555
มีคนคิดถึงโรจน์ด้วยอ่ะ ถึงกับจุดธูปเรียก โรจน์มันเป็นหมานะไม่ใช่สัมภเวสีจะได้เรียกกันแบบนั้น ต้องเคาะกะละมังเรียกเอาถึงจะมา (ล้อเล่น) แต่นิก็ไม่ค่อยอยากให้มันมา(เร็ว)เท่าไรหรอกสงสารฐา...
ส่วนที่สงสัยว่าฐาเลิกกับโรจน์ยังไงจะเล่าให้อ่านภาคนี้แหละ เรื่องเกี่ยวกับโรจน์จะมีโผล่มาทีละนิด ในภาพความหลังค่ะ แต่คงรออีกพักนึง ขอรอให้คนอ่านปรับตัวก่อนว่า พระเอกตัวจริงนี่มันพี่โต้งะนะไม่ใช่ไอ้โรจน์ เดี๋ยวจะพากันเขวเข้าฝั่งไม่รอดกันหมด ฮาๆ เพราะภาคมปลาย โรจน์มันเรียกคะแนนไว้เยอะ (ดีได้สองตอนสุดท้าย เอาใจไปเลย ขนาดนิยังแอบหวั่นไหว ต้องรีบจบก่อนกลัวมีเปลี่ยนพระเอกลางคันกร๊ากกก)
เออ... ลืมแปะผลโหวต
พระเอกคนไหนถูกใจที่สุด
พี่โต้งสิคะ อ่อนโยนใจดี น่ารักที่สุด 59 (60.2%)
โรจน์ก็ดีนะ โหดเถื่อนเลว ถกใจมากมาย
11 (11.2%)
ดีทั้งสองคนเลย อยากเก็บไว้สองเลยได้ป่ะ?
23 (23.5%)
ได้เหรอ??? ไม่ไหวทั้งสอง น้องฐา โสดดีกว่านะคะ
5 (5.1%)
จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 98
พี่โต้งชนะเลิศไปตามระเบียบ... :z10:
เพราะแฟนพี่โต้งก็ไม่อ่านภาคโรจน์กันด้วยนะ o18
แล้วโรจน์มาดีได้สองคนสุดท้ายก็ไม่ทันแล้ว เพราะคงโหวตกันไปแล้วฮ่าๆ :laugh:
ฮ่าๆ แบบว่าขอสองคนเยอะแฮะ :a5:
แต่คงไม่ไหวอ่ะ เพราะพี่โต้งกับโรจน์มันขี้หวงกันทั้งสองคน คงอยู่แบบไม่ตีกันไม่ได้อ่ะ :laugh:
แปะโหวตอันที่สองไป แต่กลัวคนอ่านงงคำถาม เลยลบออกไปแล้ว เอาไว้คิดอะไรใหม่ๆ ได้ค่อยตั้งโหวตใหม่นะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และทุกบวกนะคะ จุ๊บๆๆๆ :จุ๊บๆ:
ปล. คิดถึงคนอ่านจัง วู้.... :L2: :กอด1:
-
นึกว่าจะเกิดเรื่องซะเเล้ว
ฐานี่ปากพาจนจริงๆนะเนี่ย
ซวยตลอดๆๆ
ดีนะที่เป็นพี่โต้ง ถึงงอนบ้าง
เเต่ตอนนี้ก็ใจเย็น เเละคุยกันดีๆได้
เเถมยังมีความเลี่ยนเเถมมาตอนท้ายอีก :-[
-
พี่โต้งขา ต้องฟิตร่างกายหน่อยนะคะ กลับมาคราวนี้แผ่วๆไปนะคะ
เสียชื่อพ่อค้าตับหมด
เดี๋ยวน้องฐาไปหาที่อื่นนะคะ ^^
ปล.ระวังเดย์รูมเมทน้องฐาด้วยนะคะ ถึงเนื้อถึงตัวชอบกล รึเป็นเพื่อสาว?
-
ชอบอะ แค่ประกบปากก็สัมผัสถึงลิ้นไก่ :z3: คิดได้ไง
-
:L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็เข้าใจฐานะ เพราะหนูฐาก็เจ็บมาเยอะเหมือนกาน
-
:duck1:
-
แบบนี้แถวบ้านพี่เค้าเรียกงานงอกนะค้าน้องฐาที่รัก
แบบว่าเรื่องเก่ายังเคลียร์ได้ไม่เท่าไหร่
เรื่องใหม่มารอจ่อตูดแล้วเว้ยเฮ้ย
:laugh:
ปลล.แอบยกมือว่าอยู่ฝ่ายพี่โต้ง
และก็ไม่อ่านตอนอิโรจน์จริงๆ
:m23:
-
น้องฐา ดูปากเธอ พาความซายมาให้
-
(^___^) songkhon rak kan pai naan naan na khaa!!!!
-
ปรับตัวเข้าหากันแบบนี้ ความรักไปรื่นแน่ๆ
-
o13 o13 o13
-
น้องฐาฮาได้ตลอดเวลาจริงๆ :laugh:
:L2: :L2:
-
พี่โต้งน่ารักอ่ะ คิดแบบพี่โต้งก็ดีนะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เราจะเปลี่ยนความกลัวให้เป็นความหวัง
-
อืม จะว่าไป ถ้าโรจน์มาจริงๆ นี่เรื่องยุ่งแน่ๆ
รออ่านต่อจ้า ^0^
-
หี้ว.....ความหวัง กับ ไม่เจ็บ ก็ไม่เสียวนี่เล่นเอาฮา 555
-
รักกัล :กอด1:
กดเป็ดกิ๊บก๊าบ
-
ลิ้นไก่มันอร่อยไม่เท่าตับไก่ไงล่ะ :laugh:
แต่หัวใจไก่อร่อยที่สุด เนอะ :กอด1:
-
สารภาพว่าเป็นแฟนคลับพี่โต้งเหมือนกัน คิดถึงพี่แกสุดสุดดด
ความจริงก็ไม่อยากให้โรจน์กลับมานะ สงสารฐาอ่ะ
แต่ก็อยากให้เคลียๆกันไปเลยซะที กึ่งอยากรู้ความจริงด้วยแหละ
ยังไงก็อย่ามาม่ามากนะจ้ะ
-
น้องฐาออกแนว
ซวย ๆ ไงไม่รู้พูด
อะไรออกไปเจอ
ดีทุกที :z3:
-
ลิ้นไก่ไม่อร่อยเท่าตับไก่ รอดูว่ากิจการร้านตับจะรุ่งเรืองแค่ไหน
-
:-[ ยังไงก็ชอบคนพูดเพาะ อิอิ
-
เปิดอก กันแบบนี้ก็ดีแล้ว
ก็อย่างที่พี่โต้งบอกแหละ
เห็นอีกฝ่าย ง๊องแง๊งไปวันๆ ไม่รู้ในหัวคิดอะไรบ้าง
แต่พอมาฟังแล้ว ก็ อืมมมมม
o13
เค้า ก็แคร์เรานะ
-
รักกันนานๆนะจ้ะ
-
ไก่ตัวนี้น่ารักจริง :-[
ไม่นะ!! 3P หายวับไปกับตา!! o22
-
:impress2: ถึงพี่โต้งจะน่ารักยังไงก็แอบเชียร์โรจน์นะ
เพราะพี่โต้งแกอารมณ์แปรปรวนเกินไป แถมปากจัด
-
ฐาอ่ะ ฮาตลอด555
-
ว้ายๆมาต่อซะที
-
รักความฮาแบบสม่ำเสมอของน้องฐา คนนี้จริ๊งจริง
แม้แต่คำบรรยายถึงสรรพคุณของคุณแฟนอย่างพี่โต้ง
" พี่โต้งแกออกจะใจดี สำอาง ขี้ก้าง "
ทำให้จินตนาการได้กระจ่างเชียว
-
พี่โต้งน้องฐาน่ารัก ชอบพี่โต้ง เชียร์ขาดใจ
-
ด้วยความสัตย์จริง
คิดถึงพี่โต้งม๊ากมากเลยเจ้าาาาาาาาาาาาาา
-
โรจน์อย่าเพิ่งออกมานะคะ
ให้คนอ่านเพ้อถึงพี่โต้งอีกซักพักน้า :laugh:
-
โต้ง น้องฐา จำไว้เหอะอย่าลืมเลย เรื่องเลวร้ายในอดีตน่ะ
แต่จำไว้เป็นบทเรียนสอนใจนะจ๊ะ อย่าจำไว้เป็นเครื่องกัดกร่อนใจแค่นั้น จบค่ะ
ไปคิดสร้างบรรยากาศกินตับกันดีกว่านะ อิ อิ
-
พี่โต้งกลับมาแล้ว
นั่งรอตับไก่เป็นเพื่อนน้องฐา 55+
-
:3123: :3123: :3123: พี่โต้งๆๆๆ
-
ตอนที่ 39 รูมเมท..
ท้ายที่สุด มื้อนั้นเราก็ไม่ได้ไปทานอาหารที่ร้านใดหรอกค่ะเพราะมัวแต่ไกล่เกลี่ยปัญหาครอบครัว กลัวว่าจะไปเรียนคาบบ่ายไม่ทันเลยจบลงที่ข้าวกล่องเซเว่นไปตามระเบียบ คืนนั้นหนูก็ไปค้างที่ห้องพ่อค้าตับอีกจนได้ เพราะยังค้างคาเรื่องลิ้นกับตับไม่จบมาตั้งแต่ตอนกลางวัน พี่แกก็สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะเลยว่าจะตื่นแต่เช้าไปส่งหนูเปลี่ยนชุดที่หอ แต่พอเอาเข้าจริงๆ
“พี่คะ...พี่คะ....” น้องฐาเปล่งเสียงเรียกซ้ำๆ เพื่อพยายามปลุกคนขี้เซาให้ตื่นจากนิทราอันแสนสุขให้ไปส่งหนูกลับหอชายอีกครั้งในตอนเช้า...
“ห้านาทีนะคะ พี่ลืมตาไม่ขึ้นค่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาทำให้หนูต้องขมวดคิ้วมุ่น ด้วยความกระวนกระวายใจ
พี่คะ... ได้ข่าวว่า “ห้านาที” มาสามสิบแปดรอบแล้วเหอะ ปลุกตั้งแต่หกโมงเช้าก็บอกสิบนาทีมาสองสามรอบจนหนูรอไม่ไหวตัดสินใจหนูอาบน้ำ แต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดนิสิตหญิงเรียบร้อยแล้ว พี่ท่านก็ยังไม่ตื่นบรรทม แค่เสียน้ำสองสามรอบแค่นี้ทำมาเป็นหมดแรง อ่อนนะยะ.... ไม่ไหวๆ
อารมณ์รีบเพราะต้องกลับไปเอาของที่หอใน บวกกับเกรงใจไม่อยากปลุกอีพ่อค้าตับขึ้นมาก่อนเวลาอันควรเพราะพี่แกมีเรียนตั้งสิบโมงทำให้ตัดสินใจนั่งวินไปหน้าหอชายแทนค่ะ แต่เข้าไปไม่ได้เพราะใส่ชุดนิสิตหญิงอยู่ ไม่อยากเด่น หนูก็เลยโทรบอกเดย์ให้เอาชีทบนโต๊ะลงมาให้
รอตะเข้อยู่หน้าหอชายนานสองนานก็ยังไม่มีใครมาติดกับสักทีสงสัยเจ็ดโมงกว่านี่จะเช้าไป เลยไม่ใครตื่นมาเรียน ฮา จนกระทั่งเดย์เดินลงมาในชุดนิสิตเต็มยศ หนูก็ยิ้มร่าดีใจที่เห็นมันแต่อีกฝ่ายกลับมองผ่านเลยค่ะหันไปมองทางอื่นแทน จนหนูต้องเรียกชื่อมันตั้งสองสามรอบถึงหันมาเห็น ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนสวมแว่นตาสี่เหลี่ยมเดินเข้ามาหาด้วยสายตาที่แสดงว่าประหลาดใจกับลุคใหม่ของหนูโดยไม่ปิดบัง
“นี่ฐาจริงๆ เหรอ?” มันถามอย่างไม่เชื่อสายตา แล้วมองหนูตั้งแต่หัวจรดเท้า จนหนูต้องแอบมองตาม
อะไร? มีอะไรแปลก ก็แค่ชุดนิสิตหญิงฟิตเปรี๊ยะ กับกระโปรงทรงเอยาวครึ่งน่อง ส้นสูงอีกคู่ คาดผมรูปโบว์สีชมพูหวานจ๋อย แต่งหน้าก็ไม่จัดมาก ออกใสๆ เทรนเกาเหลีนี่มันประหลาดตรงไหนกันคะ?
“อะไร มองด้วยสายตาอึ้งขนาดนั้นน่ะไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงยะ” หนูหน้ามุ่ยแล้วถามเดย์ที่ยืนจ้องเอาๆ เหมือนกันเห็นสัตว์ประหลาดนอกโลก ที่จริงก็เสียเซลฟ์แต่ยังไม่วายทำปากเก่งไปตามนิสัยและกมลสันดาน
“เปล่า... แค่แปลกตานิดหน่อย อ้ะนี่ชีท” มันปฏิเสธแล้วยื่นชีทส่งให้เบี่ยงประเด็น ซึ่งทำให้หนูแอบเคืองเล็กน้อย ทำลายความมั่นใจชาวบ้านเขาซะยับเยินแล้วมีหน้ามาร้อง “เปล่า” อีก มันใช้ได้ซะที่ไหนกันล่ะ
“แล้วนี่มายังไง ไหนล่ะสารถี”
“พี่เขาลุกไม่ไหว นั่งวินมาอ่ะ” หนูตอบไปตามธรรมดา แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าคิดลึกไปถึงไหน
“อ้อ... เมื่อคืนหนักไปหน่อย งั้นสิ” อุ้ย แรงนะยะ
“บ้า เดย์พูดอะไรก็ไม่รู้...” หนูทำเป็นด่าแล้วยกมือตีอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการแก้เขิน
“ล้อเล่นหน่อยเดียวตีซะแรง... สรุปว่ามาคนเดียวใช่ไหมจะได้ไปด้วยกัน เดย์มีเรียนแปดโมงพอดี”
“จ้าๆ ไปๆ” หนูรับคำ แล้วยืนรอเดย์ที่เดินเข้าไปเอารถในหออีกครั้ง
....................
..................................
ระหว่างเข้าเรียนวิชาแรกของวัน เบอร์หนู (ซึ่งตอนนี้พี่โต้งเอาไปใช้) ก็กระหน่ำโทรเข้าหลายสาย ซึ่งระหว่างคาบหนูไม่อาจหาญรับโทรศัพท์หรอกค่ะเพราะเกรงใจอาจารย์ เลยกดปิดเสียงไป แต่อีกฝ่ายไม่เลิกโทรสักทีหนูก็เลยปิดเครื่องไปเสียเลยแก้รำคาญ ขอโทษนะคะพ่อค้าตับ ตอนนี้ยังไม่หิว เอาไว้โอกาสหน้าค่อยว่ากันนะคะพี่...
เนื่องด้วยวิชาแรกอาจารย์ปล่อยช้า และเราต้องเดินไปคณะที่อยู่ข้างกัน (คณะศิลปกรรมศาสตร์อยู่ติดกับคณะมนุษยศาสตร์ฯ) หนูก็เลยไม่ได้โทรกลับจนล่วงเลยผ่านไปค่อนวันหนูก็ลืมไปเลยค่ะ มารู้สึกตัวอีกทีก็บ่ายสามโมง ตอนเรียนคาบสุดท้ายเสร็จแล้วนั่นแหละว่าหนูปิดเครื่องไว้ พวกเราเดินมายืนหน้าคณะเตรียมตัวแยกย้าย
“ฐามึงจะไปไหนต่อเนี่ย กูจะได้ไปส่ง” หมอกถามขึ้นมาเพราะเป็นที่รู้กันว่าหนูยกรถตัวเองให้เดย์ยืมไปแล้วก็เลยต้องติดสอยห้อยตามอีหมอกไปโดยปริยาย
“จะไปไหนล่ะก็ต้อง...”
ใจหนึ่งก็คิดว่าจะกลับหอชายตามความเคยชินแต่ก็ต้องชะงักก็สภาพหญิงจ๋าขนาดนี้จะเข้าหอชายยังไงคะ?
ต้องกลับห้องพี่โต้งไปเปลี่ยนชุดก่อน...เอ๊ะ พี่โต้ง??
พี่โต้ง?? อ๊ะ....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตายจริง!! ลืมโทรกลับหาพี่โต้ง
หนูรีบละล่ำละลักหยิบมือถือขึ้นเปิดเครื่องอย่างว่อง ทันทีที่หน้าจอเข้าสู่สภาพปกติ มือถือก็สั่นระรัวปรากฏรูปภาพซองจดหมายแสดงว่าข้อความเข้าถี่ยิบ ซึ่งเป็นข้อความว่า........ พยายามติดต่อคุณเวลา......
แอบเหวอไปนานจนหมอกต้องก้าวเข้ามาใกล้แล้วลดมือถือลงดูข้อความเด้งเข้าด้วยสีหน้าทึ่งๆ
“แม่เจ้า... พี่แกโทรหามึงอย่างเยอะอ่ะ เป็นร้อยเลยไหมเนี่ย” มันแซวขำๆ ในขณะที่หนูขำไม่ค่อยออกเท่าไร พยายามโทรกลับหาตัวเอง เอ๊ย!โทรกลับเข้าเบอร์ตัวเองอย่างด่วน แล้วก็ไม่ผิดไปตามคาดเท่าไรเลย เพราะทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย ก็ตะคอกกลับมาทันทีทันใดว่า
“เพิ่งรู้ตัวหรือไงว่าต้องโทรกลับ!!” น้ำเสียงออกแนวโมโห เลือดขึ้นตาเต็มที่เลยค่ะ แง้ น่ากลัวที่สุด
“อ่า... หนูเรียนทั้งวันเลยพี่ เพิ่งว่างตอนนี้เอง” หนูทำเสียงคิกขุทันที ประหนึ่งว่าไม่มีความผิดใดๆ
“อ๋อ เหรอ? กลางวันก็ไม่ได้พักได้ผ่อนกินข้าวเลยรึไง มันยุ่งมากขนาดนั้น??”
“ก็...แบบว่ายังวาดรูปที่เป็นการบ้านไม่เสร็จอ่ะก็เลยต้องทำให้เสร็จอ่า...” หนูรีบแก้ตัวด้วยเสียงออดอ้อน
“พี่โทรหากี่สิบสายรู้บ้างไหม ไม่รับไม่พอยังปิดเครื่องอีก ไอ้เราก็ห่วงไปสิ กังวลไปสิ ป่านนี้งอนตุ๊บป่องไปแล้วรึเปล่าที่ไม่ยอมตื่นมาส่ง จะนั่งเศร้าหาว่าเราไม่สนใจหรือเปล่า หายไปทั้งวัน พี่ก็นึกว่าเป็นอะไรไปแล้วหรือเปล่า” โห คิดไปถึงไหนคะเนี่ย? แอบเว่อร์อ่ะค่ะ
“โธ่พี่ คิดมากน่า หนูไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นซะหน่อย” หนูรีบบอกทันที ไอ้เรื่องอยากเป็นผู้หญิงหรือมีนิสัยบางอย่างเหมือนผู้หญิงจำพวกขี้งอนประชดเก่ง อะไรไปบ้างแต่สิ่งที่คิดว่าจะต้องไม่เหมือนให้ได้ก็คงเรื่องเอาแต่ใจตัวเองนี่ล่ะ อย่างน้อยก็ต้องเพลาหน่อยๆ ไม่งั้นคงแย่
“งั้นเหรอ” พี่เขารับคำพลางถอนหายใจยาวๆ หนึ่งเฮือกจะจะระอาใจนิดหน่อย “เฮ้อ....งั้นก็ดีแล้ว งั้นที่โทรมานี่คือเรียนเสร็จแล้วเหรอ?” พี่แกปรับเสียงกลับเป็นปกติค่ะ คงโกรธคนน่ารักไม่ลงน่ะ อิอิ
“ค่ะ เรียนเสร็จแล้ว” หนูตอบเสียงหวาน
“เหรอ? พอดีตอนนี้พี่เรียนอยู่อ่ะค่ะคงยังไปหาไม่ได้ น้องฐารอแถวๆ นั้นก่อนได้ไหม จะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดหรือเล่นเน็ตที่สำนักคอมก็ได้ เดี๋ยวห้าโมงพี่โทรหาอีกที”
“อ่า...ได้ค่ะ หนูรอได้ พี่ตั้งใจเรียนเถอะค่ะ” หนูตอบรับแล้ววางสายไป เงยหน้าขึ้นมามองหน้าหมอก....
“มึงนี่มันสุดยอดจริงๆ กูเห็นมีแต่ฝ่ายภรรเมียเขาโทรจิกตามผัวยิกๆ นี่ดันกลับกันซะงั้น”
“ช่วยไม่ได้นี่ ก็กูมันสาวสุดฮอต พี่เขาก็ต้องห่วงต้องหวงเป็นธรรมดา” หนูเชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจตัวเอง
“แหวะ” หมอกแสร้งทำท่าอาเจียน มันคงรับไม่เรื่องจริงไม่ได้ “ว่าไงจะไปไหน? เร็วๆ กูจะได้รีบไปรับอ้อม”
“แล้วพวกมึงจะไปไหนกันล่ะ?”
“ว่าจะไปดูหนังกันสองคน มึงจะไปด้วยป่ะล่ะ ไม่ต้องกลัวเป็นกขค.หรอกนะ กูไม่คิดอะไรหรอก”
ชิ!! พูดอย่างนี้น่ะมันดักทางกันชัดๆ เลยไม่ใช่หรือไง? แต่เสียใจด้วยนะ หนูไม่ได้มีสามัญสำนึกขนาดนั้น ยิ่งห้ามไม่ให้ไปก็ยิ่งอยากจะแกล้งด้วยซ้ำ แต่ติดที่ว่าไปดูหนังก็ไม่รู้ว่าได้ดูรอบไหนจบกี่โมงเดี๋ยวพี่โต้งแกจะรอนาน ยิ่งอารมณ์เสียอยู่ไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้
“ถ้ารีบก็ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวกูรอพี่โต้งแถวนี้แหละ” หนูตอบมันตัดรำคาญ แล้วหมอกมันก็ชิ่งหนีไปโดยไม่เป็นห่วงเป็นใยหนูบ้างเลย ว่าจะโทรไปหากิ๊งแก้เหงาเครื่องพี่โต้งก็ไม่มีเบอร์อีก แย่จัง
จะรออยู่คณะตั้งสองชั่วโมงก็นานเกิน ก็เลยเดินไปหอสมุดฆ่าเวลา ระหว่างเดินอยู่ตรงฟุตบาท เวฟคันหนึ่งก็มาจอดเทียบ พร้อมคำทักทาย
“น้องสาว จะไปไหนครับ ให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะ?”
หนูเลิกคิ้วหันไปมองตามเสียงอย่างแปลกใจแล้วก็ต้องหลุดขำ เมื่อเจอเดย์ที่ขับรถของหนูมาจอดข้างๆ หนูไม่ต้องคิดนานรีบโดดขึ้นรถตัวเองที่มีหนุ่มแว่นเป็นสารถีอย่างว่องไว พร้อมบอกจุดหมายปลายทาง
“หอสมุดค่ะ”
เดย์พาหนูไปหอสมุดตามสั่ง แต่ไม่ได้แค่มาส่งเพราะมันยังมีเรียนอีกวิชาตอนห้าโมงเย็นแต่ตอนนี้ว่าง เราก็เลยพากันเดินเข้าหอสมุด แต่ไม่ได้ไปอ่านหนังสือนะคะ ไปเล่นเน็ตต่างหาก
“ดูหนังกันไหม?” อีกฝ่ายถามขึ้นมาระหว่างที่เดินเราอยู่ในลิฟท์
“ไหนว่ามีเรียนห้าโมงไงแล้วจะดูทันเหรอ?”
“ทันสิ หนังฉายบ่ายสามห้านาที จบสี่โมงครึ่ง” เดย์บอกพร้อมยิ้มให้เอามือชี้ให้ดูตารางฉายหนังประจำสัปดาห์ของหอสมุด หนูหลุดขำอีกรอบ เมื่อดูชื่อหนังแต่ละเรื่อง เก่าได้อีก!
“ดูแล้วทั้งนั้นอ่ะ...” หนูว่าไป
“ดูแล้วดูอีกก็ได้นี่ ห้องฉายหนังมันมืดดี เผื่อจะงีบสักหน่อย” เดย์บอกเหตุผลหลัก ทำให้หนูพยักหน้าเห็นด้วย เสียงดังไม่เป็นไร แต่เก้าอี้นิ่ม ห้องมืด แอร์เย็น เข้าไปหลับก็ได้เนอะ....
...............
.......................
“ฐา....ฐา..... เฮ้ย ตื่นดิ หนังจบแล้วนะ”
อื๊อ.... อะไรกันคะ จบอะไรกันกำลังฝันดี...
ลืมตาขึ้นอย่างงงๆ ปรากฏว่า ห้องฉายหนังที่มืดสนิทตอนนี้เปิดไฟสว่างจ้า จอหนังดับลงคนอื่นๆ ทยอยเดินออกจากห้อง ส่วนตัวหนูหลับซบไหล่เดย์อย่างสบายอกสบายใจไม่มีทุกข์ร้อนเลย
กรี๊ด.... ตายแล้ว ทำอะไรลงไปเนี่ยฉัน? หนูรีบเช็ดมุมปากตัวเองเผื่อจะมีน้ำลายหยดลงมาสร้างความอุจาด จัดทรงผมและที่คาดผมให้เข้าที่ หันไปยิ้มอายๆ ให้รูมเมทที่พยายามกลั้นขำ เราสองคนเดินออกมาจากห้องฉายภาพยนตร์
“สี่โมงสี่สิบแล้วเดี๋ยวเดย์คงต้องไปเรียนแล้วล่ะ ฐาจะอยู่นี่ต่อไหม?”
“ลงไปพร้อมกันเลยก็ได้ พี่เขาคงใกล้เรียนเสร็จแล้วล่ะ” หนูตอบแล้วเราสองคนก็เดินลงมาที่ชั้นล่างของหอสมุด ซึ่งหนูว่าจะนั่งรอข้างล่างซะเลย
“งั้นไปก่อนนะ” เดย์บอก หนูพยักหน้าโบกมือบ๊ายบายเหมือนเด็ก เดย์หมุนตัวเหมือนจะเดินออกไปแต่ก็ชะงักแล้วหันกลับมาใหม่
“คืนนี้จะกลับหอหรือเปล่าน่ะฐา” จู่ๆ ก็ถามขึ้นมาซะเฉยๆ ทำเอาหนูงงเหมือนกัน
“ไม่รู้สิยังไม่แน่เลย ทำไมเหรอ?”
“เปล่า แค่ถามดู พักนี้ไม่กลับห้องบ่อยนี่” มีการทำเสียงเหมือนน้อยใจนิดๆ แต่หนูอาจจะคิดไปเองก็ได้ “แหม...กลัวห้องรกแล้วไม่มีแม่บ้านตามเก็บก็ว่ามาเหอะไม่ต้องทำเป็นห่วงหรอก” หนูพูดดักคออย่างรู้ทัน หัวเราะตบท้ายอย่างอารมณ์ดี
“เปล่าสักหน่อย ก็แค่ห้องมันดูว่างๆ โล่งๆ เงียบๆ เพราะเดี๋ยวนี้ไอ้เอกมันก็ไม่ค่อยจะกลับเหมือนกัน”
อ้อ... สงสัยเดย์จะเหงาที่รูมเมทไม่อยู่ห้องกันเลยนี่เอง
“แหม... เหงานี่เอง ช่วยไม่ได้อ่ะนะ มีรูมเมทสุดฮอตก็อย่างนี้ล่ะ อีเว้นท์เยอะ ออกงานบ่อยไม่ค่อยมีเวลากลับบ้าน” หนูเล่นมุกอะไรไปคะ ตัวเองก็ยังงง ฮ่าๆ
เดย์ส่ายหน้ากับมุกฝืดแต่ก็ยังทัก
“เดี๋ยวนี้ฐาร่าเริงแจ่มใสขึ้นเยอะเลยเนอะ”
“อะไร ก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“ก็ใช่ แต่ดูเหมือนตอนนี้ ดูมีความสุขแล้วก็สวยขึ้นกว่าเดิมเยอะ” อุ๊ย ชมกันซึ่งๆ หน้าก็เขินหมดสิคะ แหม
“ต๊าย ขนาดนั้นเชียว เขินนะเนี่ย มันคงเป็นพลังรักน่ะ โลกก็เลยสดใสอะไรๆ ก็เป็นสีชมพูไปหมด” หนูทำสีหน้ามีความสุข ทำตาสดใสปิ๊งปั๊งแอ๊บแบ๊วไปตามเรื่อง
“นี่ชอบเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ? รุ่นพี่ผ่ากบนั่นน่ะ” รู้ได้ไงว่าเด็กวิด – ยาต้องผ่ากบ อาจจะไม่ทุกคนก็ได้ย่ะ
“อือ... มากสิ ไม่ชอบมากจะไปซื้อตับทุกวันเหรอ” หนูตอบแบบหน้าตาเฉยมากค่ะ แต่ทำเอาคนฟังนิ่งอึ้งไปเป็นครู่ ซึ่งทีแรกหนูก็นึกว่าเขาจะรับไม่ได้ที่หนูพูดตรงไปนิดนึงแต่ที่จริงกลับไม่ใช่
“น่าอิจฉาเนอะ... ทีนี้ในห้องก็เหลือแต่เดย์คนเดียวแล้วสิที่ยังโสด” ในน้ำเสียงมีแววเศร้าเล็กน้อยจนแอบสงสารแต่ให้ปลอบใจก็ทำไม่เป็น เลยได้แต่ทำเป็นสนุกสนานขี้เล่นต่อไปอีก
“ชิ ไม่ต้องมาทำเป็นอิจฉา... ตอนโสดกันสองคนน่ะ อุตส่าห์ยั่วยวนชวนมากิ๊กจะได้สละโสดพร้อมกันก็ไม่ยอมเองนี่ ทีนี้ล่ะมาคร่ำครวญ สมน้ำหน้าแล้ว แบร่...” หนูพูดแล้วแลบลิ้นใส่ประกอบ กะว่าจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้น เดย์พยายามกลั้นขำก่อนจะนิ่งไปอีกครู่หนึ่งก่อนจะตอบ....หรือถามก็ไม่รู้นะ กลับมาว่า
“จริงดิ? งั้นถ้าตกลงตอนนี้ล่ะ ยังทันอยู่ไหม?”
o22
...................................................
ช่วงนี้ไม่ค่อยฮานะ ออกมาน่ารักๆ แทน คงเพราะน้องฐาเป็นกะเทยสวยไปแล้ว เมื่อก่อนยังผมสั้น แต่งชาย แล้วแอ๊บๆ อยู่เลยเดี๋ยวนี้พัฒนาแล้วนะยะ...
ตอนนี้พ่อค้าตับออกมาน้อยจัง ออกมาวีนแล้วก็หายไป ฮ่าๆ
ส่วนเดย์ โผล่มายังไงหว่า... นิก็ยังงง อาจจะเป็นตัวละครประกอบที่โผล่มานานแล้ว (ตั้งแต่ตอนที่เลิกกันคราวแรกไง) แต่ไม่ค่อยเด่น ช่วงนี้ก็จะมีบทเพิ่มขึ้นเยอะหน่อย เข้ามาช่วยดำเนินเรื่องค่ะ สร้างสีสันแล้วก็แย่งซีนพ่อค้าตับเบาๆ แต่ถ้าถามว่าจะมาม่าไหม ก็คงไม่หรอก ไม่ได้ทำให้ทะเลาะกันรุนแรง (เท่าไร) แต่แค่หึงหวงบ้างนิดหน่อย (จริงดิ?)
เอาน่าๆ
เชื่อว่า การผ่านอุปสรรค...จะทำให้รักยืนยาว
ขอให้ทุกอย่างที่เข้ามาเป็นบททดสอบ มิใช่บททดลอง!
รักคนอ่านค่ะ จุ๊บๆ :L2: :กอด1: :L1:
-
ไม่ทันแล้วมั้ง
เดย์
-
พ่อค้าตับคิดมากกกกกก แต่ก็ชอบ อิอิ
:กอด1: ครับ
-
อร๊าย ย ย ย พอเดย์
-
เดย์ อย่ามาเหวี่ยงแหแถวนี้นะจ๊ะ
เดี๋ยวเจอพ่อค้าตับเข้าไป แล้วจะหนาว อิอิ
-
น้องฐาเริ่มจะป๊อปและ
-
น้องฐาจะมาสเน่ห์แรงอะไรตอนนี้ค้า
:sad4:
ตอนโสดล่ะไม่มีมอง
พอตอนทำสัญญาค้าขายตับอย่างเป็นทางการแล้ว
ดันจะมาสนใจเป็นกิ๊กซะงั้นนะอิเดย์
:m29:
-
มีความรักเเล้วจะ ดู น่ารัก สดใส สวย ขึ้นจริงๆหรอคะ
// เก็บเงินจ้างผู้ชายมาทำรัก เเอร๊ยยยย
-
ไม่ทันเเล้วเดย์ๆๆๆๆๆๆ
พูดงี้ ถ้าพี่โต้งมาได้ยิน มีเรื่องแหงๆๆๆ :เฮ้อ:
ฐาเสน่ห์เเรงจริงๆ :m20:
-
55555 p'tong yaang wieng songsai ja huang n'thaa kern..
PS:Day maa naew nai la kha phii!!! 55555
-
คนสวยนี่กลิ้งได้ใจ
-
อ่านทันแล้วค่า :mc4:
มีสารบัญให้นี่ดีจัง ไม่งั้นคงงมหา ตูอ่านถึงตอนไหนแล้วน้อ
น้องฐานี่ก็เจอแจ๊คพล็อตตลอด คุณพี่โต้งมาได้เวลาทู้กทีนะคะ เกือบไปแล้วสิน้องฐา
ขอบคุณ คุณนินะคะ แต่ว่า :m26:มันจะดราม่าอีกแล้วเหรอคะ :m29:
-
o18 o18 o18
-
เดย์..คิดจีบฐาอ่ะ หล่อสู้พี่โต้งได้ป่าว o18
-
สวยจนเพื่อนจำไม่ได้เรยหรอฐาาาา อิอิ
-
เดย์คิดอะไรกับน้องฐาเปล่านี้ :give2:
:L2: :L2:
-
ระวังจะอดกิน
ตับนะน้องฐา
:z2:
-
เดย์คิดอะไรกับน้องฐาแน่ๆเลย
พี่โต้งน่ารักอ่า โทรตามตลอดเลย แอร๊ยยยยยย ><
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เดย์ จร้า ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
:a11: :a11: :a11: :a11:
-
เดย์ เอ๊ย
ไม่อยากบอกเลย ...................
เองนี่ความรู้สึกช้าจริงๆ
-
โต้งแคร์น้องฐามากๆเลยนะ ดีจัง
เดย์ พูดอะไรน่ะ พูดเล่นแต่แฝงเรื่องจริงใช่ปะล่ะ
นึกไว้แล้วเชียว ตั้งกะตอนเช้าที่ฐาไปเอาชี้ตแล้วล่ะ เดย์อึ้งเลยใช่ไหมที่เห็นฐาในลุคนี้น่ะ
-
:z10: :z10: :z10:
-
o22 o22
-
พี่โต้งแก แก่แล้วรึนิ
กินตับนิดๆหน่อยๆก็นอนอืดซะแระ
ทีแต่ก่อน เช้าสายบ่ายเย็นไม่มีบ่น
ฮ่าๆๆๆๆ
-
:o8: เดย์ช้าไปนะ
ชอบน้องฐาเวอร์ชั่นนี้ สาวสวยสุดฮอทททททททท
-
น้องฐาน่ารักอ่ะ :z2:
บวกเป็ด
-
ฐาเปลี๊ยนไป๋ เฮอๆๆๆ :z2:
-
เดย์....เอาจริงดิ่
-
เชียร์เดย์กันดีกว่า อิอิ :ped149:
-
มีความรักเเล้วจะ ดู น่ารัก สดใส สวย ขึ้นจริงๆหรอคะ
// เก็บเงินจ้างผู้ชายมาทำรัก เเอร๊ยยยย
ทำสวยก่อนดีกว่ามั้ยคะ....ลงทุนให้ถูกจุดแล้วผู้ชายจะตกอยู่ในกำมือของหมู่เรา....
// ทำโอที หาเงินไปโมหนังหน้าตัวเองแบบไม่คิดชีวิต
.
.
.
.
.
.
แซว tifa เล่นขำ ๆ ตามประสาหัวอกเดียวกัน กลับมาที่น้องฐากับเดย์น้อย....อิ๊ย๊ะ อย่างที่รีบน ๆ ว่าแหละ มันช้าไปไหม....แต่แอบน่ารักอยู่ เอาน่า ก็อยากให้ฐาน้อยเค้ามีกิ๊กบ้าง หาเศษหาเลยแบบชิว ๆ เรื่องแบบนี้ถ้าไม่เกินเลยมาก มันก็อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ของฐากับโต้งแนบแน่นขึ้นก็ได้นะ
ปล. ยังฝังใจกับโรจน์อยู่นะ ถ้าฐาไม่เอา พี่เชลล์ขอละกันนะ พี่ชอบหนุ่มเถื่อน เตะ ถีบ กระทืบ มันสะใจคนมาโซอย่างพี่ที่สวดดดด
-
บักเดย์พูดอะไรฟร่ะ !!
น้องฐา ระวังพ่อค้าตับแอบฟังนะ -..-
เดี๋ยวได้กินตับทั้งวันทั้งคืนจนเอียนแล้วจะหาว่าไม่เตือน ><~!!
-
ฐาบอกไปเลย...
ควบ 2 ชิลๆ ค่ะ!
-
พี่โต้งมีคู่แข่งเพิ่มสะเเล้ว... :laugh: :laugh:
-
น้องฐาเสน่ห์แรงงงงง อิอิ
-
เดย์ !!!!
อย่ามาทิ้งระเบิดนะเดียวน้องฐางานเข้า
:really2: :really2:
-
ไม่ทันแล้ว เดย์เอ๋ย
พ่อค้าตับขี้วีนน้า เดี๋ยวจะโดนสอยหรอก
ฐายังน่ารักเสมออออ รอมาต่อนะคะ
-
:z2: :z2: :z2:
รอ ร๊อ รอ :t3:
-
:z13:
-
:กอด1:น้องฐาค่ะดีใจดวยที่ได้คนดีแบบพี่โต๊งเป็นแฟนอะ
:t3:ปล.เมื่อไรจะมาต่ออะรออ่านอยู่น้า :bye2: :call: :call:
-
แบบ...พึ่งมาอ่าน ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะมีนายเอกรั่ว ฮาขนาดนี้
แตกต่างดีด้วยตอน NC ตับ ตับ ตับมาเต็ม
รอต่อไปนะจ๊ะ :3123:
-
เค้าชอบมุข 'นอน'ค้าง'บ้านพี่โต้ง"!!!!!!!!!!!
-
ตอนที่ 40 หวง
“ฮะ?....” นั่นคือคำตอบของหนูในคำถามที่ว่า ‘ถ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันอยู่ไหม?’
อีกนิดเดียว....อีกนิดเดียว.... หุบปากช้ากว่านี้อีกนิดเดียว แมลงวันได้ตีลังกาเกลียวสองชั้นเข้าไปแน่ๆ
“ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นตกใจไปได้น่า” ประโยคต่อมาทำให้หนูได้สติสมประดีพลางถอนใจอย่างโล่งอก
“เฮ้อ....เดย์...คราวหลังอย่าพูดอะไรให้ใจหายใจคว่ำได้ไหม นึกว่าจะชะตาขาดซะแล้ว” หนูบอกพลางยิ้มออกทันทีที่เริ่มเก็ทว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องโจ๊ก
“อะไร...แค่เป็นกิ๊กกันเฉยๆ ทำไมต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นด้วยล่ะ ไอ้แว่นหน้าจืดอย่างเราอ่ะ มันไม่น่าคบขนาดนั้นเลยเหรอ” อีกฝ่ายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ
ใครบอกว่าเดย์หน้าจืด หนูว่าหล่อดีเหมือนกันแหละ ถึงใส่แว่นก็ไม่ได้เชยอะไร ดูเท่ดีเสียด้วยซ้ำ
“บ้า ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เดย์ก็รู้ว่าเราอ่ะมีแฟนแล้ว แล้วพี่แกก็โคตรๆ ขี้หึงเลยอ่ะ เรายังไม่อยากโดนผ่าท้องแทนกบเท่านั้นเอง” หนูรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายน้อยใจพลางทำท่าสยองๆ ประกอบจนอีกฝ่ายหลุดยิ้ม งอนไม่ลง
“แล้วไป”
……………………
…………………………………
เอิ่ม....จะมองอีกนานไหมคะ?
น้องฐาจำต้องกลืนน้ำลงคอดังเอื๊อกๆ ด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเห็นดวงตาที่เบิกค้างยามจ้องมองคนรักในคราบนิสิตสาวแสนสวยเต็มรูปแบบอีกครั้งหนึ่ง....
คิดถึงละครช่องสาม ยามเมื่อพระเอกนางเอกได้ใกล้ชิด สนิทแนบมันต้องมีซีนซึ้ง จ้องตากันปิ๊งปั๊งแม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์หน้าสิวหน้าฝ้าเอ๊ยหน้าสิ่วหน้าขวานปานใดก็ปาน
แต่ขอโทษนะคะ นิยายเรื่องนี้มิมีซินเดอร์เรลล่า เจ้าหญิงนิทรา โฉมงามกับเจ้าชายอสูร หรือแม้นางใดในเทพนิยายปรัมปรา จะมีก็แต่... “พ่อค้าตับกับกะเทยแสนงาม” เพียงเท่านั้น....
โดนสายตาพ่อเดย์ไปแล้วตั้งแต่เช้าก็ตกประหม่าเหงื่อโซมไปแล้วรอบหนึ่งแล้วยังไม่พอ ยังต้องมาโดนคุณพี่โต้งสุดที่รักมองเอาอีก โอย....น้องฐาอยากจะละลายเป็นไอติมเจอปลายลิ้น อ๊า....
และแล้ว...คำแรกที่เจ้าชายรูปงามจักกล่าววาจาแก่เจ้าหญิงโฉมงามนั่นคือ....
“พี่ถามจริงๆ เถอะ น้องฐามีตังค์พอใช้ไหมคะ?” อึ้ย.... อยู่ดีๆ มาถามอะไรกันแบบนี้ หยาบคายที่สุด
หนูก็นึกว่าจะชมว่าสวยเซ็กซี่ เย้ายวน มีเน่ห์อะไรสักหน่อย ไหงถามอย่างนี้ล่ะคะ?
“ก็...พอมีค่ะ ไม่ขัดสนอะไร แต่ถ้าจะยืมล่ะก็....อื่ม.....” หนูครางในลำคออย่างคิดหนัก
“ไม่ได้จะยืมค่ะ แต่ที่ถามเนี่ย” พี่แกส่งยิ้มหวานปานฆ่าคนได้มาให้ อันเป็นรอยยิ้มที่คุ้นเคยเป็นที่ยิ่ง เห็นทีไรก็เสียวสันหลังมันทุกคราวไป
“ทำไมเหรอคะ?” หนูถามเสียงอ่อย
“ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าน้องฐายากจนมากขนาดซื้อเสื้อผ้าที่มันพอดีๆ ตัวไม่ได้หรือไงคะ ถึงได้ซื้อกระโปรงสั้นจนปิด....แทบไม่มิด กับเสื้อที่กระดุมมันจะหลุดมิหลุดหลุดแหล่อย่างนี้มาใส่ อย่าได้เดินแรงนะคะหนู เดี๋ยวกระดุมมันจะกระเด็นไปทิ่มตาชาวบ้านเขา .......” แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บอกได้คำเดียวว่าเละ!!
โดนด่าเละไม่มีเหลือหรอ
พูดก็เพราะแท้ๆ แต่ทำไมฟังแล้วเจ็บไปถึงลำไส้!!
หงิงๆ ได้แต่ครางเป็นหมาน้อยธรรมดาอยู่ในลำคอเบาๆ จะพูดจะเถียงอะไรก็ไม่กล้าเพราะใบหน้าสุดถมึงทึงที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าพ่อค้านี่ยังกับจะเอาปังตอฟันคอลูกค้าซะอย่างนั้น
ในที่สุด...ร่างสูงเพรียวระหงถูกยัดเข้าไปในรถเก๋งคันเก่าอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า ประหนึ่งเสี่ยใหญ่ยัดเด็กขายขึ้นรถและต้องรีบออกตัวเพราะกลัวโดนปาปารัสซี่ หรือดีเทคทีป(โมริ) มือดีถ่ายรูปไปให้อาซ้อใหญ่ได้ยลยินกระนั้น
หลังจากโดนด่ายับไม่มีเหลือและเริ่มสั่งสอนถึงความเป็นกุลสตรีไทย จนหนูเกือบหลงเข้าใจว่าอันตัวเรานี้คือสตรีแท้ 1000% หาใช่กะเทยแอ๊บมาไม่ พี่แกก็ถอนหายใจอย่างปลงอนิจจังแล้วเริ่มเคลื่อนรถออกจากที่จอด ไม่รู้ว่าด่าจนพอใจแล้วหรือเพราะเข้าใจว่าหนูเป็นบัวเหล่าที่สี่เลยเลิกบ่นก็ไม่รู้ได้
น้องฐาก้มหน้าซ่อนหน้ามู่ทู่ทั้งโศกเศร้าเสียใจ(ที่โดนด่าแล้วไม่กล้าเถียง)พอให้อีกฝ่ายเข้าใจไปว่าสำนึกผิด ทั้งๆ ที่ความจริงอยากจะเถียงเสียเหลือเกินว่าไม่ได้สั้นขนาดนั้น ไม่ได้โป๊ขนาดนั้นซะหน่อย พี่แกเอามาตรฐานไหนมาวัดกันล่ะ คนอื่นเขาสั้นกว่านี้รัดกว่านี้เยอะแยะอ่ะ ของหนูมันแค่เบๆ เท่านั้นเอง ไม่ได้จะใส่แบบนี้บ่อยๆ ซะหน่อยนะคะ ฮือ....
“พอค่ะ... เลิกเศร้าได้แล้วพี่ก็หายเคืองแล้วล่ะ ถ้ารู้ว่าไม่ชอบคราวหลังก็อย่าทำอีกนะคะ” โถพ่อคุณทูนหัว ไม่หายก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วค่ะเล่นเทศนาไปตั้งหลายกัณฑ์ ทั้งๆ ที่ยังดื้อด้านอยากเถียงอยู่แต่ไม่อยากให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่เลยต้องพยักหน้าเออออรับคำไปให้จบเรื่อง พี่แกก็เลยพลอยยิ้มอารมณ์ดีขึ้นมาได้อีก มีการชวนคุยต่อเหมือนไม่มีเรื่องบาดหมางอีกต่างหากนะคะ เยี่ยมจริงๆ จ๊อด ซาร่าว่ามันยอดมาก....
“เมื่อเช้า ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ?” หา ว่าไงนะ?
หนูหันไปมองคนขับรถด้วยสีหน้าเอือมระอาเป็นที่ยิ่ง ไม่แน่ใจว่าเรียนมากจนสมองเบลอไปแล้ว หรือแก่แล้วเลยเป็นอัลไซเมอร์กันแน่น่ะพ่อคุณ
“โอ๊ย....ปลุกจนไม่รู้ปลุกยังไงแล้วค่ะ นี่ถ้าบ้านไฟไหม้คงโดนคลอกตายอยู่ในนั้น” หนูตอบกลับอย่างหมั่นไส้
“นั่นปากหรือคะ” อีกฝ่ายถามกลับมาเสียงหวาน แต่มีแววประชดในที
“อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ เนี่ยตูด....” หนูตอบรับกลับไปด้วยเสียงหวานไม่แพ้กัน
“อ้าว...จริงเหรอคะ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก งั้นที่ผ่านมาก็เสียบผิดรูมาตลอดเลยสิ!!”
อึก!! สำลักน้ำลายทันควัน
อะกรี๊ดดดด น้องฐาอยากจะกรี๊ดดดด
เอากับเขาสิ คำพูดคำจาปากคอเราะร้ายขึ้นทุกวันนะยะ
ดีนะที่หนูไม่ได้กินอะไรอยู่ ไม่งั้นคงพ่นพรวดออกมาหรือไม่ก็ต้องสำลักจนติดคอตายกันไปข้างนึงแน่เลย
“อีพี่บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ บัดสีบัดเถลิง หนูรับไม่ได้” หนูรีบต่อว่าอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำด้วยความเขินสะดีดสะดิ้งซะจน จนคนขับต้องส่ายหัว
“แหม... ทีอย่างนี้ล่ะทำมาเป็นรับไม่ได้ เห็นปกติก็มีแต่เราน่ะแหละ ที่พูดจาลามกอยู่เป็นประจำ” พี่แกยังไม่เลิกใส่ความอีกค่ะ ชิ.... มุสาน่ะผิดศีลข้อสี่นะคะพี่....
“อะไร? ไม่มี้... น้องฐาเป็นสตรีไทยใจงามที่โลกจารึก เรียบร้อยเหมือนผ้ายัดไว้ เอ๊ย พับไว้ขนาดนี้ จะพูดจาทะลึ่งทะลึงตังได้ยังไงกัน ปรักปรำกันชัดๆ ไม่มีหลักฐานเอาผิดจำเลยไม่ได้หรอกนะคะ” หนูเถียงคอเป็นเอ็นไม่ยอมรับเด็ดขาด
“ค่ะ ค่ะ ไว้วันหลังอย่าเผลอแล้วกัน จะอัดเสียงมาเปิดให้ฟังสักหลายๆ รอบ” พี่แกตอบกลับมาเป็นการปิดประเด็นว่าแกขี้เกียจเถียงเพราะเถียงไปก็คงสู้ไม่ได้ค่ะ อิอิ
“อ่า..ว่าแต่นี่เราจะไปไหนกันเหรอคะ เหมือนจะคนละทางกับทางกลับบ้าน” หนูละสายตาจากมองหน้าด้านข้างของพี่โต้งแล้วหันไปสนใจมองทางก็เริ่มจะแปลกใจเพราะหลุดออกมาตรงถนนใหญ่แทนที่จะเลี้ยวเข้าตรอกซอกซอยไปคอนโดพี่เขา
“ว้า... รู้ตัวซะแล้ว กำลังว่าจะเอาไปขายอยู่พอดี” ตอบพร้อมใบหน้าเจ้าเล่ห์ให้ตกใจเล่น
หา!! ขายเหรอ? เกิดอะไรขึ้น??
หรือว่าพี่โต้งติดยาขั้นร้ายแรง แล้วตอนนี้กำลังกรอบเลยต้องหาเงินมาซื้อยาเสพ
หรือว่าติดหนี้พนันบอลไม่มีใช้เขา เลยต้องเอาหนูไปขายใช้หนี้....
ไม่จริงใช่ไหม?.......
“ซ่องไหนคะพี่? เอาแบบเกรดดีๆ นะคะ” หนูตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้เห็นถึงความเศร้าแต่ก็ทำได้ยากนัก ถึงแม้จะเศร้าแค่ไหน แต่เพื่อคนที่รัก ไม่เป็นไร ...หนูยอมได้....
“หือ.... ถามมาได้ว่าซ่องไหน” ปุ! ฝ่ามือโตตีลงมาที่หัวหนูเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยวเกินทน
“พี่ตีหนูทำไมล่ะ” หนูส่งเสียงงุ้งงิ้งเอามือคลำหัวที่โดนประทุษร้ายหน้าเบ้บีบน้ำตาเหมือนโดนตีด้วยขวดเบียร์ ทั้งที่ความจริงมันไม่ได้แรงอะไรนักหรอก
“หมั่นเขี้ยว ถามแบบว่าอยากให้เอาไปขายมากๆ เลยนะซ่องน่ะ”
“ไม่ได้อยากซะหน่อย ชอบเข้าใจหนูผิดอยู่เรื่อยเลย แค่ทำตัวเป็นคนรักที่ดี หนูกลัวว่าพี่โต้งจะไม่มีตังค์ไปใช้หนี้พนันบอลแล้วจะโดนขู่ฆ่าตัดแขนตัดขา จะเอาหนูไปขัดดอกหนูก็ไม่ว่าหรอกค่ะ หนูยอมเสียสละตัวเองเพื่อคนที่หนูรัก...” อร๊าง..... เห็นความจงรักภักดีของกะเทยใจงามอย่างหนูไหม? แฟนน่ารักอย่างนี้น่ะต้องทะนุถนอมให้มากนะคะ ขอโบกกกกก
“จินตนาการล้ำเลิศจริง จริ๊ง” ปลายเสียงสูงอย่างประชดประชันปนขำ “ใครว่าจะเอาไปขายซ่องล่ะ จะเอาไปขายที่โรงฆ่าสัตว์ต่างหาก” ว่าไปนั่น
อะไรกันคะ ขายซ่องกับโรงฆ่าสัตว์เนี่ยมันคนละเกรดกันเลยนะคะ
ดูถูกสาวสวยสุดฮอตอย่างนี้ไม่ได้นะคะ หนูไม่ยอมจริงๆ ด้วย
“โอ๊ย....กว่าจะถึงตรุษจีนอีกตั้งนานอย่างเพิ่งไปเลย เดี๋ยวราคาตก” หนูรีบหาทางรอดไม่อยากไปโรงฆ่าสัตว์
“เออจริง! งั้นรอตรุษจีนก่อนแล้วกันค่อยไป...” อร๊ายยย ยังไม่จบค่ะ กัดไม่ปล่อยเลยจริงๆ นะคะเนี่ย!!
“กะเทยนะคะ มิใช่หมู” หนูแผดเสียงกลับไปพร้อมหน้ามุ่ยอย่างงอนๆ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ที่ได้แกล้งหนู
น้องฐาอาภัพแท้ รอบกายมีแต่ไอ้โรคจิต วันๆ ไม่ค่อยทำอะไรหรอก
เอาแต่แกล้งคนสวยอยู่นั่นแหละ งอน งอน งอน
.....................................
................................................
“ร้อนค่ะ.... รุงรังด้วย ไม่ใส่ไม่ได้เหรอคะ?” หนูรีบต่อรองทันทีที่ถึงจุดหมายปลายทาง นั่นคือ “โรงฆ่าสัตว์” เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ... ห้างสรรพสินค้าต่างหาก
“แป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวเดินเข้าไปน่ะก็ปกติแล้ว ข้างในแอร์เย็นเจี๊ยบเลย” พี่แกตอบกลับมาขณะที่รูดซิบเสื้อแจกเกตของตัวเองที่บรรจงสวมให้หนูจนสุดแทบจะหายใจไม่ออก เสื้อตัวโตมันปกปิดทุกอย่างมิดจนแทบเดาไม่ออกเลยว่าข้างในใส่ชุดนิสิตหญิงอยู่ จนดูตลกๆ ยังไงก็ไม่รู้
หนูทำท่าจะเถียงอีกครั้งอีกฝ่ายก็ไม่เว้นจังหวะให้พูดให้จา วาดแขนมาโอบไหล่แล้วรั้งร่างพาเดินเข้าไปข้างในซะอย่างนั้น
:เฮ้อ: :z3:
“เลิกทำหน้ามุ่ยได้แล้วค่ะ อยากกินอะไรก็หยิบใส่ตะกร้ามา พี่เริ่มหิวแล้ว” พี่โต้งบอกขณะที่สองมือดันรถเข็นไปตามพื้นที่ขาย
“ก็แหม... มันอึดอัดนี่คะ” หนูยังไม่วายบ่นอุบ เรื่องแฟชั่นแนวใหม่สุดเก๋ที่ออกแบบโดยพ่อค้าตับ
“รู้หรอกน่าว่าอยากโชว์ชุด โชว์อึ๋ม ก็ไม่รู้จะโชว์ไปทำไมถ้าไม่ตั้งใจมองก็คงไม่เห็นหรอกมั้งว่ามี”
ฮึ้ย!! อะไรกันคะ อกเค้าออกจะบึ้มขนาดนี้หาว่าไม่มีได้ไง??
“ค้า..... ไม่มีหรอกค้า ถ้าไม่มีแล้วจะให้ปิดไว้ทำไมล่ะคะ?” หนูดัดเสียงถามอย่างไม่สบอารมณ์ มันทั้งหงุดหงิดที่ต้องมาใส่เสื้อคลุมทับทั้งๆ ที่หนูก็เพิ่งจะได้มีโอกาสใส่ชุดนิสิตหญิงแค่ไม่กี่วันเอง รวมถึงโดนหาว่า “แบน” อีกต่างหาก
ทำดีที่สุดแล้ว......ไม่เห็นมีใครเข้าใจ!!
รู้ไหม? กว่าจะได้ขนาดนี้ กินไก่เป็นๆ เอ๊ยไม่ใช่ กินไก่เป็นตัวๆ เทคยาอยู่ตั้งนานนะยะ
มันน้อยใจกะเทยเหลืออนาถ... ฮือ...ฮือ.....
“หวง....” ปล่อยหนูรำพึงรำพันน้อยใจเป็นนานกว่าอีกฝ่ายจะหลุดคำนี้ออกมาได้
คำสั้นๆ ที่มีความหมายสุดลึกซึ้ง....
“ฮะ? ว่าไงนะ” คำพูดแค่นั้นทำให้หนูเลิกทำหน้าเบะ แล้วหันไปมองหน้าอีกฝ่ายพลางเลิกคิ้ว....
“พี่บอกว่าพี่หวงไง จะเล็กจะใหญ่อะไรมันไม่สำคัญหรอก แต่พี่รักของพี่ ก็หวงของพี่... พี่ไม่ชอบให้คนมองเรา แค่นั้นเอง พี่เจ้ากี้เจ้าการวุ่นวายมากเกินไปหรือไง หรือว่าน้องฐาลำบากใจมาก” เอาแล้วไง ทำไมเป็นคนแบบนี้คะ? ทำไมขี้น้อยใจแบบนี้ พี่เป็นเกย์นะคะไม่ใช่ชะนี ไม่ต้องมาอาร์ตตัวแม่บีบน้ำตาใส่หนู ง้า...
“ไม่หรอกค่ะ...ไม่ลำบาก” แล้วทำไมหนูต้องเสียงอ่อนแบบนี้ทุกทีเลยอ่ะ?
“แล้วน้องฐารักพี่ไหมคะ?” มันเกี่ยวกันไหม?
“รักสิคะ รักมากๆ ค่ะ”
“งั้นถ้าน้องฐารักพี่ น้องฐาก็จะไม่ทำให้คนที่น้องฐารักต้องผิดหวังและเสียใจใช่ไหมคะ?” แรมต่ำนิดหน่อย ยังดูงงๆ กับคำถามแต่เมื่อเห็นแววตารอคอยก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับอีกตามเคย
“งั้นถ้าอย่าพยายามงอแงขอถอดเสื้อออกจนกว่าถึงห้องนะคะ ไม่งั้นพี่จะเสียใจ”
เล่นแบบนี้เลยเหรอ!! พูดแบบนี้แล้วใครมันจะไปปฏิเสธลง
ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับอย่างหน้าชื่นอกฟีบไปอีกครั้ง ยิ่งเห็นรอยยิ้มพึงพอใจที่หนูตกเป็นเบี้ยล่างเชื่อฟังด้วยแล้วอดคิดไม่ได้เลยว่า รอยยิ้มหวานๆ ของพี่แกนี่นับวันมันจะอาบยาพิษขึ้นทุกวันนะคะ
“แหม...น้องฐานี่น่า.......รักสุดๆ เลยนะคะ” พี่แกพูดเสียงหวานพร้อมทั้งรวบแขนหนูเข้าไปกอดกลบเกลื่อนตามเคย
เฮ้อ... ช่างมันเถิด....อะไรจะเกิดก็ปล่อยมันไป!
คงต้องทำใจว่ายังไงกะเทยแบ๊ว ไร้เดียงสาอย่างหนูคงตามเล่ห์เหลี่ยมคุณพี่ไม่ไหวหรอกค่ะ ยังไงผู้บริโภคก็ต้องเสียเปรียบพ่อค้าคนกลางอยู่วันยังค่ำ
ยอมแล้ว.... ยอมให้พูดหวานๆ แล้วกอดให้พอใจเลย
แต่เอ๊ะ!!
ว่าแต่มาสวีทกันตรงนี้จะดีเหรอ?
เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า...นี้มันกลางห้างนะคะ!!
……………………………………………………………………………
บอกไว้ในกระทู้โน้นว่าจะแวะมาต่อน้องฐา
แต่พอเอาเข้าจริง... คิดไม่ออกเฉยเลย :z6:
โอยกว่าจะมาได้.....เรียบเรียงพล็อตจนงง :z3:
มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ...
.............
อ้อ...
พรุ่งนี้จะครบรอบวันแก่นิแล้วค่ะ (21/03) แก่อีกปีแล้ว บอกไว้เผื่อมีคนอยากอวยพร อิอิ
:กอด1: :L2:
-
^
^
จิ้ม กว่าจะมาต่อได้นะค่ะนักเขียน :z3:
เป็นกำลังใจให้คร้าาาา o13
-
พี่โต้งขี้หวงว่ะ :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
พี่โต้งนับวันปากยิ่งจัด(ว่าหมา)เข้าไปทุกวันนะค้า
นี่ถ้าไม่ใช่น้องฐาอาจโดนเตะปากแตกไปแล้วก็เป็นได้
:m20: :m20:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: คิดถึงน้องฐาาาาาาาาาา พี่โต้งน่ารักอะ
-
พี่โต้งขี้หวง :m20:
สุขสันต์วันเกิดขอให้มีความสุขมากๆนะคะ :L2:
-
น้องฐาคนซื่อตามพี่โต้งคนร้อยเล่มเกรียนไม่ทันหรอก 555
อวยพรวันเกิดล่วงหน้านะค่ะ นิ มีความสุขมากๆ ไม่เจ็บไม่จน
-
:-[อิดฉาน้องฐาอะพี่โต๊งทั้งรักและห่วงเลยอะ :กอด1:
ปล.ขออวยพรวันเกิดล่วงหน้า1วันนะคะ :L2:
ขอให้มีความสุขมากๆและสุขภาพแข็งแรงนะคะ :L1: :L2: :bye2:
-
ในที่สุดก็ได้อ่านน้องฐาซะที :laugh:
:b: น่ะค่ะ มีความสุขมากๆๆ ^^
:L2: :L2:
-
พี่โต้งหวงเวอร์อ่ะค่ะ.... :laugh: :laugh:
น้องฐานี่ก็น่ารักตลอดเวลา..แอร๊ยยยย :-[ :-[
-
เห็นรับมุขกันทันทุกเม็ดนึกว่าจะซ้อมไปเล่นตามคาเฟ่ย์
-
น้องฐากลายเป็นสาวสะพรั่งไปซ่ะแล้ว ><
-
คำเดียวสั้นๆ หวง
บวกเป็ด
-
อิพี่โต้ง นี่แบบ ขี้หึงเว่อ์ แถมปากจัดมากอ่ะ นี่ถ้าอิชั้นเป้นน้องฐานะ ปากอิพี่โต้งแตก จน นับแผลเย็บไม่หวาดไม่ไหวละ
-
:impress2: พี่โต้งหวงด้วยอะ
แต่เรื่องปากพี่แกยังจิกกัดเหมือนเดิม
-
พี่โต้งพูดเพราะนะ แต่ปากร้ายจริงๆ จิกตลอด 5555+
สุขสันต์วันเ้กิดคุณนิล่วงหน้าค่ะ พรุ่งนี้พี่อาจลืมหรือไม่ได้เข้ามาอีก ^^
(http://www.blackberry-themer.com/assets/wallpaper/original/2000-3000/blackberry_wallpaper_002298_2298.jpg)
-
พี่โต้งน่ารักมาก ๆ
อ่ะ แล้วอย่างนี้น้อง
ฐาจะไปใหนรอด
:z2:
-
HBD :L2:มีความสุขมาก ๆ นะคะ ....อวยพรล่วงหน้าหนึ่งวัน...พรุ่งนี้เผื่อไม่ได้เข้าบอร์ด... :L1:
-
อิอิ พี่โต้งปากจัดสุดยอด ฮาดี
แต่ในความปากจัด คือ ความรัก หวง ห่วง หวังดี
อย่างนี้ไม่โกรธกันอยู่แล้วเนอะ :กอด1:
:a13:
HBD จ้า ขอให้คุณนิมีความสุขมากๆ สมหวังทุกอย่างนะจ๊ะ
+1+เป็ด เป็นของขวัญ^^
-
ขอให้เป็นอย่างนี้ไปอีกสักสองสามตอนแล้วค่อยให้กิ๊กเก่าน้องฐาโผล่มานะคะ (ถ้าจะมา)
ชอบเวลาพระเอกหวงนายเอกแบบนี้จังเล้ย มันน่ารักงุงิงดีแท้ค่ะ >.<
แล้วก็สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ หัวแล่น ๆ อยู่แต่งนิยายสนุก ๆ ให้อ่านอีกนาน ๆ นะคะ อิ ๆ
-
น้องฐาน่าจะดีใจนะพี่โต้งบอกว่าหวงอ่ะ
อวยพรวันเกิดล่วงหน้านะ
ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพร่างกายแข็งแรง สวยวันสวยคืน คนรักคนหลงจ้า
-
อะไรพี่โต้งจะหวงขนาดนั้น
นี่ถ้าโต้งมันรู้ว่าเดย์มันชอบ
น้องฐาละก็ สงสัยขังอยู่ในห้องแน่ๆอ่ะ
-
พี่โต้งทั้งขี้หึงขี้หวงเลยเนอะ
แต่ก็เพราะรักน้องฐานั่นแหละเนาะน้องฐา
ป.ล.ขออวยพรหนูนิล่วงหน้าเลยล่ะกันจ้ะ
:HBD2:
ขอให้หนูนิสุขกายสุขใจ มุงหวังสิ่งใดขอให้สมจินต์ นะจ๊ะ
-
:L2: Make a wish! May all your wishes come true.Happy birthday naka.
ตอนนี้น้องฐาน่ารักนะ ช่างคิดได้ว่าพี่โต้งจะเอาไปขายซ่อง :jul3: จินตนาการบรรเจิดจริงๆ
อยากให้หวานกันไปเรื่อยนะน้องนิ ช่วงนี้ชีวิตขาดหวาน ต้องหาเสพเอาจากนิยาย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดให้หายคิดถึง
พี่โต้งก็ขี้หวงจริงงงงงงง
-
พี่โต้งปากจัดขึ้นเรื่อยๆ
จะเอาไปแข่งกับน้องฐาหรอพี่
-
อิพี่โต้งหวงได้น่ารักมากๆ น้องฐาออกจะน่ารักขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เฮ้ย จาจะว่าไงดีค่ะเนี่ย แอบมาอ่านหลายรอบมากมายแล้วก็ขำเกือบตายทุกรอบ พี่โต้งจะว่าไหมค่ะถ้าแอบรักน้องฐาของพี่โต้งเนี่ย
-
น้องฐาน่ารักอ่ะ บ๊องๆ บวมๆ มองโลกในแง่ดีตลอดๆ
แบบนี้ จะไม่ให้พี่โต้งทั้งรักทั้งหวงได้ไงกันคะ? 555
ชอบเวลาที่พี่โต้งพูดกับน้องฐาจัง คะขา ฟังแล้ว
แอบเคลิ้ม แอบอิจฉาน้องฐาอ่ะ
ปล. สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าค่ะ ขอให้มีความสุข สมหวัง
ทุกประการ ที่สำคัญซื้อหวย ถูกหวยค่า...
-
พี่โต้งยังคงขี้หึงต่อเนื่อง แถมยังหวงเว่อร์อีกตะหาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล.หวานกันอีกเยอะๆนะคะ คนอ่านชอบบบบบ อิอิ
-
พี่โต้งหวงน้องฐามากเลย
-
ขออวยพรล่วงหน้านะคะ ขอให้มีความสุข สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจไว้ทุกอย่างนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่โต้งขี้หวงเว่อร์อ่า
-
55555555
พี่โต้งขี้หวงซะด้วย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ที่สำคัญปากคอเราะร้ายมากเลย :laugh: :laugh:
เจ็บกว่าน้องฐากัดซะอีก เอ๊ะ รึว่าติดมาจากน้องฐา 555+ :laugh:
น่ารักตลอดคู่นี้ ^^ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
บวก บวก ครับ รอติดตามตอนต่อไปครับ
-
อั๊ย อ่านรวดเดียวจนถึงตอน40เลยคะ ชอบน้องฐา!!!!!!!!!น่ารักเป็นบ้า!!!!!กระเทยคนนี้นี่ขอได้ไหมคะ น่ารักมาก!!!!!!!
ชอบการบรรยายกับบุคลิคมากคะ สนุกมาก ไม่เคยอ่านตัวเอกเป็นกระเทยมาก่อนเลยคะ อ่านแล้วแตกต่างสุดๆ แต่ก็สนุกสุดๆไปเลยนะคะ ชอบ!!!
ปล.แต่อ่านๆแล้วแอบอยาก :beat:พี่โต้งบ้างเป็นบ้างเวลา หึหึ
สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง แล้วช่วยพาน้องฐามาให้อ่านอีกนะคะ :mc4:
-
น้องฐาน่ารัก พี่ดต้งก็ต้องหวงเป็นธรรมดาจริงไหมคะ :impress2:
ps. Happy BirthDay น๊าาาาขอให้มีความสุขทุกวัน ^_^
:a:
-
อย่างฮา :m20:
มีรั่วกว่านี้หมายยยยย
-
สรุปว่าเค้าจะตั้งวงเล่นตลกคาเฟ่กันแล้วชิมิคะนิน้อย ชอบนะ พี่โต้งตอนนี้มันดูแบ๊วดีแท้ แบ๊วตรงไหน....ตรงที่มันหวงน้องฐาไง....ถ้าไม่ทำตามที่พี่บอก พี่เสียใจนะ...งุงิคุขิ 55555+
แต่ว่าตอนต่อไปจะเล่นอะไรกันอ่ะ คิดพล็อตไว้หรือยัง เพราะเหมือนจะเริ่มเนือยแล้วอ่ะ ไม่ได้หมายถึงฟิคนะ อย่าตบเค้า เค้าหมายถึงความสัมพันธ์ของอีสองคนนี้ มันเริ่มเข้าสู่ช่วงหมดโปรอ่ะ ดูไม่มีอะไรตื่นเต้นเร้าจายยยยย เหมือนตอนได้กันใหม่ ๆ
วันเกิดเธอเป็นวันส่งงานชั้นพอดี ชั้นขอให้เธอแฮปปี้ สมหวังทุกสิ่งอัน ส่วนฉันจะเฝ้ารออยู่ตรงนี้ นั่งทำงานโต้รุ่ง 55555 สู้แล้วโว้ยยยยยย
-
Happy Birthday ค่ะะะะ :mc4:
น้องฐา กะ พี่โต้งน่ารักกกกกก
ดูเหมือนน้อนฐาจะตามพี่โต้งไม่ทันเลย
พี่โต้งก็ปากร้าย ขี้งอนเหมือนผู้หญิงเลย :o8:
น้องฐา จะเเมนกว่าพี่โต้งมั้ยเนี่ย :laugh:
-
เขาหวงตัวแหละ ฐา อิอิ
-
Happy birthday นะนิ
-
:impress2:พี่โต้งหึงน่ารักเชียวววววววววววววววววววว :impress2:
-
อ่าาาาาาา
น้องฐาน่ารักอ่ะ แต่ประชดเก่งเว่อร์
พีโต้งก็ขี้หึง ขี้หวง ขี้งอน จริงๆ
กลับมาอ่านอีกครั้งนะเจ้าค่ะ เพราะคราวที่แล้วอ่านซีซันแรกยังไม่จบ
อ่านครั้งที่สองล่อหมดเลย รออ่านอยู่น้าาา
-
เข้ามาอวยพร นะคะ แฮปๆ นะคะคุณเธอ
ขอให้มีความสุขมากๆ
ปล อยากมีคนหวงบ้าง
-
พี่โต้งหวงน้องฐามากเลยนะเนี่ย หุหุหุ
-
พี่โต้งน่้ารักจังเลยย แต่ผู้ชายชอบทำแบบนี้ปล่อยอ่ะ
ไม่ชอบให้ใส่เสื้อรัดๆ กางเกงขาสั้น อะรัยแบบนี้อ่ะ 555+
-
อ้าว เมื่อวานวันเกิดนิ happy birthday . Wish you reach your target. จ้า ขอให้ สวย รวย เก่ง นะ
ตอนนี้ พ่อแง่แม่งอน เป็นคู่รักคู่บ้าสุดๆเลย
เราชอบคำเปรียบเทียบหลายๆคำเลย ชอบละลายเป็นกระเทย เอ๊ย ไอศครีมเจอปลายลิ้น มากๆ มัน....แอบอิโรติคนะ
ปล. อีพี่โต้งยังคงมีนิสัยแบบที่เราไม่ชอบเหมือนเดิม...ผู้หญิงเค้าต้องเป็นตัวของตัวเองนะถึงจะสวยได้ตลอดเวลา อยากสวยๆ เข้าใจมั่งดิ *กระทืบเท้าขัดใจ*
-
พี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อ๊ายย
ได้อ่านแล้ว
-
อดสวยเลยน้องฐาเอ้ย !!
-
ตอนที่ 41 เริ่มต้น....
“แน่ใจนะคะว่าทำได้?” พี่โต้งถามย้ำอย่างไม่เชื่อใจเมื่อเราสองคนกลับมาถึงห้องเรียบร้อยแล้วและหนูอาสาจะทำ “อาหารเย็น” ให้รับประทาน
“แน่ใจสิคะ” หนูยืนยันมั่นเหมาะ ไม่รู้ซะแล้วว่าน้องฐาอ่ะทำอาหารเก่งนะคะ คริคริ ก็โดนสอนมาแต่อ้อนแต่ออกนี่นาว่าเสน่ห์ปลายจวักผัวรักคนวันตาย อ๊า... แต่ทำไมแม่ทำอาหารอร่อยแทบตายดันโดนพ่อทิ้งก็ไม่รู้นะคะ สงสัยพ่อจะลิ้นจระเข้หรือไม่ก็เห็นกรงจักรเป็นดอกหน้าวัวแน่ๆ เลย
“งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อน แล้วจะออกมาดูผลว่ากินได้จริงหรือเปล่า” พี่แกยิ้มให้ขำๆ ก่อนจะเดินออกไป
ชิ ดูถูก!! คำพูดคำจาทำร้ายจิตใจเหลือเกิน...
คอยดูนะจะทำออกมาให้อร่อยจนต้องตาโต แอคติ้งโอเวอร์ยังกะดูการ์ตูนยอดกุ๊กอะไรอย่างงั้นเลย.... ฮุฮุ
และแล้ว น้องฐาก็ลงมือหั่น ไก่ ผัก เตรียมเครื่องปรุง วันนี้จะทำ มักกะโรนีไก่อบนะคะ
ก่อนอื่นก็ต้องนำไก่ไปล้างให้สะอาด นำมาหมักกับซอสปรุงรสแล้วทำไปทอดพอสุก แล้วค่อยใส่เครื่องปรุงรสแล้วก็เอาไปอบค่ะ
ระหว่างที่กำลังทอดไก่อยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังลั่นขึ้น หนูวิ่งไปรับโทรศัพท์ที่หมกอยู่ก้นกระเป๋าถือกว่าจะหยิบออกมาได้มันก็ผ่านไปเกือบจบท่อนฮุก
MinK
เอิ่ม... จำไม่ได้ว่ามีเพื่อนชื่อนี้ด้วยแฮะ
ว่าแต่จะจำได้ยังไงล่ะก็มันโทรศัพท์พี่โต้งนี่นา คงจะเป็นเพื่อนหรือไม่ก็ญาติ
“สวัสดีค่ะ” หนูกรอกเสียงเล็กๆ ลงไปอย่างประหม่า
“.......” ปลายสายเงียบไปแป๊บนึง คงงงเหมือนกันว่าโทรมาเจอใคร
“เอ่อ... ขอสายพี่โต้งใช่ไหมคะ พอดีพี่เขาอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะบอกให้โทรกลับนะคะ” หนูบอกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ โดยลืมไปด้วยซ้ำว่าการที่ตอบออกไปอย่างนั้นมันสามารถทำให้อีกฝ่ายจินตนาการออกมาในรูปใดได้บ้าง
“เอ่อ...แล้วเธอน่ะใคร แฟนใหม่เหรอ?” ปลายสายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงแสดงความแปลกใจ พลอยทำให้หนูคิดหนักตามไปด้วย
“แล้ว...คุณล่ะคะเป็นใคร?” หนูถามกลับอย่างสุภาพ เพราะใครโทรมาก็ยังไม่รู้ แล้วจะให้ตอบว่าใช่ทันทีได้ยังไง เกิดเป็นญาติขึ้นมาล่ะอาจจะงานเข้าไม่รู้ตัวก็ได้
“อยากรู้? เอาไว้รอถามโต้งเอาเองสิว่ามิ้งค์น่ะใคร... อย่าลืมบอกให้เขาโทรหาฉันแล้วกันนะ แค่นี้ล่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจอะไรนักก่อนจะวางสายไป
เสียงสัญญาณที่ขาดหายดัง ตู๊ด ตู๊ด จากสายโทรศัพท์ทำร้ายความรู้สึกเหลือเกิน
ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรรุนแรงหรือแสดงอาการหึงหวงอะไรออกมาสักนิดเดียวแต่กลับให้ความรู้สึกเหนือกว่าอย่างบอกไม่ถูก และที่สำคัญสร้างความสงสัยให้เหลือเกิน.... หนูลดมือถือลงกำแน่น
บ้าจริง... คิดมากทำไมล่ะ ก็คงเพื่อนธรรมดานั่นแหละ พี่เขาก็ย้ำมาตั้งหลายรอบแล้วนี่นาว่าไม่ชอบผู้หญิง
ไม่ชอบผู้หญิง......
และไม่ชอบกะเทย......
“น้องฐาคะ” หนูสะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ค่อนข้างดัง เงยหน้าขึ้นมองพี่โต้งในลักษณะเปลือยท่อนบนกับผ้าขนหนูหนึ่งตัวเดินมาแตะแขน
“คะพี่...”
“มัวทำอะไรอยู่ ดูสิควันคลุ้งแล้ว” พี่แกว่าพลางเดินผ่านไปปิดกระทะไฟฟ้า ซึ่งกำลังทอดไก่ค้างไว้ แต่ตอนนี้ไก่ไหม้ไปเรียบร้อย.....
น้องฐาทำหน้าสลดเสียดายไก่ แล้วยังเสียหน้าอีกต่างหาก พี่แกคงคิดว่าหนูโม้แน่เลยเรื่องทำอาหารเก่ง
“พิซซ่าแล้วกันเนอะ เดี๋ยวพี่โทรสั่ง” พี่โต้งหันมาถามขณะเลื่อนกระจกด้านหลังห้องเพื่อระบายอากาศ
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ทำใหม่ก็ได้ ยังเหลือไก่ในตู้เย็นอีกหน่อย”
“เอาไว้วันหยุดค่อยทำใหม่แล้วกัน ตอนนี้พี่หิวแล้ว..”
โฮ....ทำไมเป็นเงี้ย? ก็เพราะเพื่อนพี่โต้งนั่นแหละดันโทรมาขัดจังหวะพอดี เลยไหม้เลย.... ไม่ใช่ความผิดของหนูสักหน่อยจริงๆ นะ
“หนึ่งแถมหนึ่งเหรอครับงั้นถาดกลางหน้าซีฟูด กับ..... น้องฐาเอาไก่ด้วยไหม” พี่แกหันมาถาม หนูก็พยักหน้าเออออไป แล้วแกก็สั่งนั่นนี่ต่อไปอีก
“ไม่เกินครึ่งชั่วโมงได้กินแน่ ขืนรอน้องฐามีหวังคืนนี้หิวตาย” พี่โต้งหันมาแซว เลยโดนหนูย่นจมูกใส่ “ฮ่าๆ เอาน่า ไว้วันหลังค่อยแก้ตัว วันนี้แก้ผ้าไปก่อนแล้วกัน”
“บ้า...” หนูคลายหน้ามุ่ยเป็นหน้าเขินแล้วซัดตุ้บไปที่ไหล่อีกฝ่ายที่อุตส่าห์เล่นมุกทะลึ่งได้อีก
“พี่ไปใส่เสื้อก่อนนะ น้องฐาไปอาบน้ำก่อนก็ได้ กว่าของจะมา” พี่โต้งบอกก่อนจะพลิกกายเดินออกไป
“เอ่อ...พี่คะ”
“หือ.....” พี่โต้งชะงักเท้าแล้วหันมาเลิกคิ้วให้
“เมื่อกี้คนชื่อมิ้งค์โทรมา บอกให้โทรกลับด้วย” หนูบอกออกไปด้วยหน้าเรียบๆ พยายามจะไม่แสดงออกว่าคิดมากหรือระแวงสงสัยอะไรให้อีกฝ่ายรำคาญ
พยายามจะยิ้มแม้มันจะลำบากเหลือเกินเมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงักไป ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอยู่แต่แรกเลือนหายจนกลายเป็นตกใจ หน้าซีดเผือด...
“เหรอ?” รับคำสั้นๆ ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ เดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองเดินหนีเข้าห้องไป....
ปฏิกิริยาตอบรับรุนแรงซะจน..... สมองคิดอะไรไม่ออก
ไม่รู้จะตอบหัวใจยังไงดี.....
……………….
ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา...พี่โต้งก็เปิดประตูออกมาเจอหนูยืนอยู่หน้าห้อง หนูคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นบ้างสักคำแต่พี่โต้งกลับถามว่า
“อ้าว... ยังไม่ไปอาบน้ำอีกเหรอคะ”
“กำลังจะไปค่ะ” หนูตอบอย่างเซ็งๆ แล้วขยับตัวเดินไปห้องน้ำ
หลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหนูเดินไปนั่งข้างๆ พี่โต้งที่กำลังดูทีวีอยู่
“เอ่อ... น้องฐาคะ พี่ว่าเราเลิกแลกโทรศัพท์กันใช้ดีกว่า เวลาคนอื่นติดต่อมาจะได้ไม่ลำบาก” หนูชะงัก หัวใจมันวูบไหวอย่างประหลาด แต่ก็ฝืนหันไปส่ายหน้าอ้อนๆ
“ไม่เอาอ่ะหนูชอบโทรศัพท์พี่ แอพเยอะดี”
“งั้นแลกซิมคืนก็ได้ โอเคนะคะ” พี่โต้งพูดเองเออเองเสร็จสรรพแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปลี่ยนซิมโดยไม่ฟังคำคัดค้านของหนู
อึดอัดจนทนไม่ไหวถึงได้เอ่ยคำถามนั้นออกไป....
“พี่คะ... มิงค์เนี่ย? ใครเหรอคะ?”
พี่โต้งหยุดมือที่แกะโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเครียดแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบกลับมา
“แฟนเก่าพี่เองค่ะ”
เกิดความเงียบขึ้นทันใด....พร้อมๆ กับเสียงโทรศัพท์ในห้องดังลั่นขึ้นขัดจังหวะทำให้ไม่มีบทสนทนาใดเพิ่มเติมจากนั้น แม้ว่าหนูจะมีคำถามมากมายที่ผุดพรายขึ้นมาเต็มไปหมด
“พี่ลงไปเอาพิซซ่าแป๊บนะคะ” พี่โต้งวางสายโทรศัพท์ของห้องแล้วหันมาบอกแต่ไม่ได้รับคำตอบใดจากหนู
เพราะตอนนี้หนูไม่ได้สนใจพิซซ่าแล้ว เอาแต่คิดถึงเรื่อง คนชื่อมิงค์อย่างเดียว....
แฟนเก่า? ถ้างั้นก็ผู้หญิงคนนั้นน่ะสิ ผู้หญิงหน้าสวยๆ หุ่นดีๆ ที่เคยเจอวันที่เราเลิกกัน....
ภาพความทรงจำในวันนั้นไหลย้อนกลับมาทันที....
โอ๊ย...... ทำกรรมอะไรมาแต่ชาติปางไหนเนี่ย
ขออยู่อย่างสงบนานๆ บ้างไม่ได้เลยหรือไง
ทำไมทะเลสงบทีไร พายุต้องมาทุกทีอ่ะไม่เข้าใจเลย!!
..........................
...........................
นี่ยังไม่มาม่านะคะ แต่เกริ่นเฉยๆ แค่เริ่มต้น .... ตอนหน้ายังฮาได้อยู่....
กำลังแต่งแต่ยังไม่เสร็จขอแบ่งมาลงก่อน...ถ้าเสร็จแล้วจะมาลงโดยไว...
ขอบคุณทุกบวก ทุกเป็ด ทุกคอมเม้นท์เหมือนเคย
และขอบคุณทุกคำอวยพรด้วย ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ ด้วยเช่นกันค่ะ
:กอด1: :pig4: :pig4:
-
พี่โต้งจะกลับไปหาแฟนเก่าไหมน๊าาาา
-
น้อง ฐาเอ้ย อย่ามีมาม่าเยอะมากเลย
-
มิ้งค์โทรมาทำไมหว่า!!
โต้งจะไม่ทิ้งน้องฐาใช่มั๊ย!! :angry2:
:L2: :L2:
-
อร๊ายยย!!!!!!!!!!
แฟนเก่า มาโผล่ไมเนี๊ยะ
ยังไม่มาม่า แต่ก้อมีใช่ม่ะ
รอลุ้นล่ะกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พี่โต้งคงไม่ทิ้งน้องฐาน่ะ
บวก บวก เป็นกำลังใจครับบคนแต่ง
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาาาา
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
สั้นจุ๋ดจู่เลยอ่ะ แคร์แฟนเก่ามากก็ปล่อยเข้าป่าไปเหอะ
-
เตรียมตั้งรับเลยน้องฐา
-
:z13:
-
:z3:ไม่เอามาม่าน้าชีวิตรักน้องฐารันทดพล้วววว :z3:
-
บ่ะมาม่าครั้งนี้เป็นบักมิ้งงั้นรี ไม่ใช่บักโรจน์หรอกรึ ???
แต่ไม่ว่าจะมาม่ายังไงเราก็คงต้องต้มน้ำรอสินะ T^T
ขอให้น้องฐาผ่านไปได้นะ ถ้าผ่านไปไม่ได้ไปหาโรจน์กันเต๊อะ -..- (โดนบักโต้งและบรรดาแฟนคลับเอาไปนั่งยางเผา -..- )
-
ไอ้เราคิดว่าของเก่าของน้องฐาจะโผล่มาก่อน
ที่ไหนได้คดีพลิกอีกแล้ว
:a5:
กลายเป็นของอิพี่โต้งซะงั้น
น้องฐาถ้ามันงี่เง่ามากนักก็เลิกแม่มเลย(เอ๊ะอีนี่!!!)
:angry2:
-
งั้นเอาแฟนเก่าฐามามั่้งดิ. คนนั้นเราโบกป้ายไฟเชียร์เลย :seng2ped:
-
แน่ใจเหรอว่าไม่ดราม่า
มันต้องมีอะไรซักอย่างสิน่าไม่งั้นเค้าจะโผล่มาทำไมมมม
:z13: :z13: :z13:
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
น้องฐาของเราไม่เหมาะกับมาม่านะ
-
ค้างงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
-
:เฮ้อ: มีเรื่องอีกแล้ว
:L2: :L2:
-
อีพี่โต้งเริ่มฉายแววแล้วไง
หวังว่าคงไม่เสียแรงที่เคยเชียร์ให้ได้กะน้องฐานะ
-
โอ้ยๆพระเอกมีไรดีบ้างไหมเนี่ย รักน้องฐาบ้างไหม เคยคิดเคยห่วงความรู้สึกของน้องฐาบ้างไหม ไม่ชอบพระเอกเลยอ่ะเกลียด
-
วิ่งไปเอาช้อนกับตะเกียบ และทิชชู่ อุปกรณ์พร้อม!
แต่อย่าเยอะละกัน แหะๆ^^
-
อย่ามาม่านานนะคะ :z13:
-
:angry2:อินางนมโตนี้น่าจับตอ :beat:
น้องฐาสู้ๆๆนะ :กอด1: :กอด1:
-
โต้งอย่าทิ้งฐานะว้อยยย!! เดี๋ยวแม่จะตบให้หน้าหัน :m31: :m31:
-
มีงานเข้าน้องฐารึเปล่าเอ่ยครานี้ และต้องเตรียมไหล่ไว้ให้น้องฐายืมรึเปล่าเอ่ย
-
พี่โต้งทำให้น้องฐากะคนอ่านเสียใจ ฮือออออ
เดี๋ยวคนอ่านจะโทรไปบอกไอ้โรจน์ให้มาดักฉุดน้องฐาไปเลย :laugh:
-
(เตรียมชุดรอให้น้องฐาพร้อมรบ)
:pigangry2: :pigangry2:
-
พี่โต้งอย่ามาตีมึนนะคะพี่ เคลียร์ด่วยว่ามันหมายความว่าไงอ่ะ
-
เปิดแก๊ส เตรียมต้มน้ำ อุปกรณ์กินมาม่าพร้อม แต่ :m31:
ไม่อยากกินอ่ะ ตอนน้องน้ำมาเค้ากินมาเยอะแล้วตะเอง
ได้แต่หวังว่า จะไม่แซ่บมากและชามเล็กๆก็พอ สงสารน้องฐา ชีวิตยังกับการผจญภัย เจอมารตลอด :เฮ้อ:
หมดอิโรจน์ เจออิพี่โต้ง จริงเล้ยยยย
-
น้องฐาอดแสดงฝีมือทำอาหารเลย
อ๊ากกก มารร้ายโผล่มาแล้ว
พายุลูกใหญ่ ไหนพี่โต้งไม่ชอบผู้หญิงไง :z3:
-
ทำไมพี่โต้งต้องทำตัวแปลกๆ ให้สงสัย....ไม่ใช่ว่ายังมีเยื่อใยอยู่นะ ><
-
แฟนเก่าโผล่มาทำไมมมมม คนเค้ารักกันดีๆ จะมาหาเรื่องรึ
มาทางไหน ไปทางนั้นด่วนเลย :fire: :fire:
-
เตรียมกาต้มน้ำรอ :m16:
บวกเป็ด
-
ค้างมาก พี่โต้งอย่าทิ้งน้องฐาไปหาแฟนเก่านะ :serius2: :serius2:
-
โหยย หงุดหงิดใจ อะไรของพี่โต้งว๊าาา
แลกคืน จะติดต่อกันอิก
เลิกกันเลย หมั่นไส้
-
โอ้ยยย อ่านแล้วใจจะขาดด
กลัวๆ ไงไม่รู้อ่ะ
ไม่หรอกมั้ง พี่โต้งรักน้องฐา จะตาย
อย่างน้อยก็ไม่โกหก ว่ามิ้งคือแฟนเก่า
โอ้้ววววว
นี่ละ ไอ้คนนี่ละต้นเหตุที่พี่โต้งไม่ชอบผู้หญิง
กับ กระเทยย
ตายห่าาาละ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลยอ่ะ :m3:
ปลื้มเรื่องนี้ :m1:
-
เอาแล้วไง เค้าลางหายนะมาเยือน โรจน์ พลีส คัมแบ็ค (555+ อีนี่ก็จะลากเข้าหล่อเลวตลอด)
อยากตบชะนีมั่นใจแบบนี้มาก ๆ
-
อร๊ายยยยยย ! คุณนิ แฮบปี้ บีเลท เบิดเดย์ค่า : D ขอให้มีความสุขมากๆ คิดอะไรก็สมหวังทุกอย่างนะค่ะ
เป็นนักเขียนมือฉมังแบบนี้ไปตลอดกาล อิอิอิ มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะๆๆๆ แฮ่ ~! : P
คือสารภาพว่าไม่ได้อ่านไปหลายตอนมาก ตั้งกะโรจน์ฐาจบ..... =///= พอมาเปิดอีกที ตายละ
พี่โต้งกับน้องฐามาหลายตอนละ T______T คือแล้วตอนล่าสุดนี่อะไรยังไงของอีตาโต้งอีกเนี๊ย
จะชัดเจนให้น้องฐาชื่นใจหน่อยได้ไหมอ่ะ เค้าถึงว่ากันว่าทำดีร้อยครั้งไม่เท่ากับทำผิดครั้งเดียวนะเออ
น้องฐาเริ่มสวยสะพรั่งหนุ่มเริ่มมาติดแล้วนะค่าาาา อิอิ ถ้าพี่โต้งขัดใจจะเชียร์น้องฐาให้ได้กับเดย์เลยนะ
ไม่กินมาม่านะค่า อืดจะแย่ละพุงเค้าอ่ะ ชะนีมั่นหน้าไปไกลๆ รำคาญญญญ เรื่องนี้กระเทยครองงง !! ฮ่าๆๆๆ
-
นี่ขนาดยังไม่มาม่า
แต่ใจเรามันดันรู้สึกโหวงๆซะงั้น
มาม่าไปก่อนคนแต่งซะแล้ว
:pig4: :pig4:
-
ต้มน้ำร้อนกันทำไม ตอนนี้ไม่มีมาม่า มีแต่........
ตอนนี้ขอความกรุณาอ่านทอล์คตอนท้ายให้จบด้วยนะคะ!!
ตอนที่ 42 ยิ่งกว่าตุ๊กแก
“น้องฐา...ทำไมไม่กินล่ะคะ” พี่โต้งถามมาเสียงอ่อนเมื่อหนูเอาแต่นั่งเหม่อมองของที่สั่งมากองไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นซึ่งกางตรงพื้นห้องหน้าทีวี
พิซซ่าไม่อร่อย.... ถ้าไม่ใส่ซอสก็กระเดือกจะไม่ลง
ลาซานญ่าก็เลี่ยนๆ
สปาเกตตีก็กินยากซะจนขี้เกียจกิน
จงใจเกลียดขนมปังกระเทียมมาเป็นปีแล้วเพราะเป็นของที่ไอ้โรจน์ชอบกิน
และตอนนี้กำลังจะเกลียดไก่...ด้วยอีกอย่าง....
“ไม่ค่อยหิวค่ะ” หนูตอบด้วยเสียงเนือยๆ
“จะไม่หิวได้ยังไง ถึงไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ” พี่โต้งเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนอย่างเคยแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“ช่างมัน!!” หนูตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“น้องฐา….หงุดหงิดอะไรคะ?”
“เปล๊า.....” เป็นอันรู้กันว่าคำว่าเปล่า แปลว่ามี มีมากๆ ด้วย
“มีอะไรจะถามพี่อีกไหม?” มีสิ มีเยอะมาก มากซะจนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหน
“แล้วพี่มีอะไรจะบอกหนูไหมล่ะ?” หนูหันไปจ้องตา ใบหน้ามีแววท้าทายเล็กๆ จนอีกฝ่ายก็ถึงกับชะงัก
“โดนมิงค์ว่าอะไรมารึเปล่า เขาพูดอะไรไม่ดีหรือเปล่าคะ?” อ้อ... นี่เพิ่งจะฉลาดหรือยะพ่อคุณ เพิ่งรู้ใช่ไหมว่าหนูกำลังอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร
“เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หนูอยากรู้ว่าเขาโทรมาทำไมมากกว่า” ไม่เหวี่ยง ไม่วีน นี่ถามอย่างผู้ดีสุดๆ ถึงจะงอนก็งอนอย่างมีมาด
“เรื่องไร้สาระน่ะ อย่าใส่ใจเลย” พี่แกตอบอย่างขอไปที จนหนูต้องย่นคิ้ว
ไร้สาระยังไง? ช่วยเอกแซมเพิลให้ฟังหน่อยเหอะ
ไอ้ที่ว่าไร้สาระนี่ไม่ใช่โทรมาขอคืนดีหรอกนะ!!
ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ จะไปสวยใสไร้สติที่ไหนก็เอา อย่ามาสวยใสไร้อนาคตเอาที่นี่.... หนูไม่ปลื้ม
“แล้วที่พี่แลกเบอร์คืนไปอ่ะ ไม่ใช่เหตุผลที่ว่ากลัวว่าถ้าเขาโทรมาอีกแล้วพี่จะไม่ได้คุยเรื่องไร้สาระกับเขาหรือไง?” ใจเย็นๆ อย่าโมโห นิ่งไว้ๆ นางเอกไว้นะคะ...อึ๊บ
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย น้องฐาฟังพี่นะคะว่าพี่กับเขาน่ะเลิกกันแล้ว ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ ไม่มีรีเทิร์นแน่ๆ” แหม...กล้าพูด!!
ก็เลิกกันแล้วให้มันจบๆ ไป ก็เลิกกันแล้ว เรื่องเดิมไม่ต้องแคร์....
เลิกกันแล้วจะมาเป็นเพื่อนกันต่อให้มันลำบากใจ ทำใจยาก เป็นหอกข้างแคร่ของแฟนใหม่อีกทำไมกัน
เรื่องแค่นี้ทำไมไม่เข้าใจกันยะ
“งั้นเปลี่ยนเบอร์ใหม่ขาดการติดต่อไปเลยไม่ได้หรือไง”
“ถึงจะเปลี่ยนสักกี่รอบ เขาก็หาทางเอาเบอร์ใหม่ได้มาอยู่ดีมัน วุ่นวายเวลาคนอื่นจะติดต่อเราด้วย”
“งั้นก็ไม่ต้องเปลี่ยน แลกเบอร์กันเหมือนเดิม เดี๋ยวใครโทรมามีอะไรสำคัญ หนูจะเป็นเลขาคอยเคลียร์ตารางนัดให้เอง นะคะ.....” อย่าประชด อย่าใส่อารมณ์ คุยกันด้วยเหตุผล
“ไม่ดีกว่า ตัวพี่น่ะไม่เท่าไรหรอก ถ้าจะใจอ่อนคืนดีกันก็คงดีกันไปนานแล้ว แต่ที่พี่ไม่อยากให้น้องฐาใช้เบอร์นี้เพราะพี่ไม่อยากให้เขาโทรมารบกวนน้องฐาต่างหาก น้องฐายิ่งเชื่อคนง่ายอยู่ จะคิดมากซะเปล่า”
ชิชะ!! ข้ออ้างสวยหรู ก็เพราะพูดแบบนี้ล่ะที่ทำให้หนูคิดมากอ่ะ
“ก็เลยยอมถูกรบกวนซะเอง?”
ไม่เหวี่ยง ไม่วีน คุยกันด้วยเหตุผล .....
ตรงไหนยะ!!! ใจจริงอยากกรีดร้องแปดตลบ กระโดดตบอีพี่โต้งระบายความโมโห
แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ.... บีบน้ำตา (โฟร์-มด) เรียกร้องความสนใจ แล้วน้ำตา (ดารา) มันก็ไหลเร็วซะด้วย ไหลพรากๆ สมจริงเวอร์ สะอึกสะอื้นเกินค่าตัวจนอีพี่โต้งต้องรั้งร่างของหนูไปกอดปลอบลูบหลังลูบไหล่ไปมาอุตลุด
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ พี่กลัวตุ๊กแกจะมากินตับหนูเหลือเกิน” มันใช่เวลามุกป่ะ?
“ฮือ...ไม่เลิก.....พี่ต้องสัญญามาก่อนว่าพี่จะเลิกติดต่อกับเขาซะ ฮือ...” มารยาสาไถได้อีก
“พี่ไม่เคยโทรหาเขาก่อนนะ มีแต่เขานั่นแหละที่โทรมา” อ๋อเหรอคะ?
“แล้วพี่รับสายทำไมล่ะ” พาลเกินไปไหม? ไม่หรอกเนอะ?
“จ้าๆ ต่อไปไม่รับสายเขาก็ได้ หนูเลิกร้องไห้แล้วก็กินอะไรได้หรือยังคะ.....”
ไม่เชื่อ ไม่เลิก ไม่กิน ไม่ ไม่ ไม่
แง้ๆๆๆๆๆๆ
และแล้วเสียงสะอื้อนก็ถูกเปลี่ยนเป็นเสียงในลำคอ
“อื๊อ..... ไม่เอา.... อย่าเซ่....” หนูโวยวายส่ายหน้าหนีริมฝีปากอุ่นที่ไล่จูบแก้มไปมา ปัดมือปลาหมึกที่ลูบๆ คลำๆ
เหอะ!! คิดจะเบี่ยงเบนความสนใจปิดกระทู้สดงั้นเหรอ ใครจะยอม!!
ถึงจะสวย....แต่ไม่ได้โง่นะยะ
“ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลยนะ หนูรู้หรอกน่า”
“รู้อะไร” อีกฝ่ายถามทำหน้าซื่อได้สมจริงเกินเหตุ
“พี่เนียนเปลี่ยนเรื่อง” หนูตอบอย่างรู้ทัน
“เปล่าซะหน่อย...ก็นึกว่าไม่มีอารมณ์อยากกินพิซซ่าแต่อยากกินอย่างอื่นแทนนี่คะ” พี่แกยิ้มอ้อนๆ พยายามมองข้ามใบหน้ามู่ทู่ที่บูดบึ้งของหนูในเวลานี้เสีย
แล้วก็เนียนลูบขาอ่อนเนียนๆ ของหนูอยู่นั่นแหละ สงสัยหวยใกล้ออกแล้วต้องรีบถูหาเลข
อย่ามาเนียน ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะได้ให้โชคให้ลาภให้เลขพี่ได้....
ไม่เก็ทอ่ะ ไม่เคลิ้มด้วย ไม่มีอารมณ์ ไม่อะไรทั้งนั้น...
ไม่ต้องมาหอมแก้ม ไม่ต้องมาจูบ ไม่ต้องดันลิ้นเข้ามา อื๊อ......
ไม่ต้องมาแกะกระดุมเสื้อนอน ไม่ต้องมา.....อ๊า......
อู๊ย......คันหู ไม่รู้เป็นอะไร้
เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย
คันจริ๊งมันคันอยู่ข้างใน
คันหูทีไรขนลุกทุกที...
แล้วก็เดาได้กันใช่ป่ะ? พอลวนลามโลมเล้าเอาใจจนใกล้ๆ จะเคลิ้มให้น้ำลายสอเปรี้ยวปากอยากกิน พี่แกก็จะชะงัก หยุดมือ หยุดปากให้อารมณ์สะดุด คั่งๆ ค้างๆ จนน่าหงุดหงิด
“อะไรอีกล่ะ?” หนูหรี่ตาถาม อย่างอารมณ์เสีย
พ่อค้าร้านนี้น่ะน่าเบื่อ.....ที่สุด กว่าจะขายได้แต่ละทีน่ะลีลาได้โล่จริงๆ จะเล่นตัวไปถึงไหน??
“หิวยัง? กินได้ยังคะ เดี๋ยวพิซซ่าระเหย” หนูลืมพิซซ่าไปแล้ว หนูไม่อยากกินพิซซ่าแล้ว...
“หิว...แต่อยากกินไก่มากกว่า ไก่เป็นๆ น่ะ” หนูบอกจ้องหน้าอีพ่อค้าตับเป็นนัย มีการแลบลิ้นเลียขอบปากเหมือนปอบประกอบด้วย
“ฮ่าๆ .... งั้นกินพิซซ่าก่อนนะ เดี๋ยวจะให้กินไก่ทีหลัง จะได้นอนเลย....” แน่ะมีการผัดผ่อน...
“ไม่เดี๋ยวก่อนแล้ว...ต้องเดี๋ยวนี้” หนูลั่นวาจาหนักแน่นดังคำประกาศิตที่ทำเอาอีพ่อค้าตับทำหน้าเอือมหน่อยๆ
ไม่รู้ไม่ชี้แล้วตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนต้องรับผิดชอบนะ
“กินข้าวก่อนค่ะ นะ” อีกฝ่ายยังยืนยันคำเดิม
“ใช่ซี่... ไม่อยากทำ จะเก็บแรงไว้ทำกะแฟนเก่าใช่ปะล่ะ ใช่ซี่เค้าโทรมาง้อแล้วนี่ ฮือๆ” หนูทำเสียงกระแนะกระแหนใส่ บีบน้ำตาทำท่าร้องไห้กระซิกๆ (แต่น้ำตาไม่ยอมไหลค่ะสงสัยน้ำตาดาราหมดสต๊อก)
“ไหลไปเรื่อย.....” อีพี่โต้งพึมพำแล้วส่ายหน้าให้ จำต้องละจากพิซซ่ามารับขวัญหนูอย่างจำใจ
อะไร ใครไหล? ไม่มีอ่ะ
คนเค้ามีเหตุมีผล มีอารมณ์มีความรู้สึก แล้วก็มีเสน่ห์มัดใจชาย ฮุฮุ
สิบพี่โต้งก็มาตามมารยาหนูไม่ทันหรอก โฮะโฮะ !!
อู๊ย......คันหู ไม่รู้เป็นอะไร้
เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย
คันจริ๊งมันคันอยู่ข้างใน
คันหูทีไรขนลุกทุกที...
พี่จ๋ารักษาให้หายได้ จะเอาอะไร ก็ยกให้ทันที
ทั้งกินฉีด ขอให้เป็นยาดี
จะยอมให้ฉีดยาสักห้าสิบที
เพราะยาพี่ดี.... “หูหนี” เลยหายคัน....
“ตับ” อร่อยนะ มีความสุข สยิวกิ้วเหมือนเดิมแหละ
ทุกสัมผัสยังอ่อนหวาน อ่อนโยนจนล่องลอยได้เสมอ ทุกจังหวะโยกย้ายย้ำลึกเข้ามาในตัวยังเรียกเสียงครางได้ดีจนเจ็บคอ....
“อ๊า.............” ครางกระเส่า ซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน ทั้งๆ ที่มันก็เสียวจนจะขาดใจแล้ว
แต่แปลกที่มันก็ไม่ถึงขนาดจะ iku iku ซ้ากกกกกกที
จนอีพี่โต้งแกหยุดการเคลื่อนไหว ขยับเข้ามากอดแล้วซบหน้าลงมาที่ไหล่ หนูก็เดาๆ เอาว่าแกคงเรียบร้อยไปก่อนแล้วเหมือนหลายๆ ครั้ง คือเสร็จก่อนแล้วพอมีแรงก็กลับมาขายใหม่ รอบสองรอบสามโน่นอ่ะหนูถึงจะมีโอกาส iku iku กะเขาบ้าง
ว่าแต่เสร็จแล้วก็เอาออกไปสิคะจะคาไว้ทำไมเหรอ?
ไม่แค่นั้นนะยังอุตส่าห์ลูบๆ นวดๆ เนินเนื้อนุ่มๆ ไม่ยอมหยุด
“พี่... เสร็จแล้วก็พอสิคะ....อย่าลูบ” หนูว่า เพราะมานสยิว....
“หือ... ยังค่ะ ยังไม่เสร็จ”
“อ้าว.... แล้วหยุดทำไม?”
“ถ้าไม่หยุด ก็เสร็จสิคะ”
“ก็ดีแล้วนี่ ทำไมไม่ทำให้เสร็จๆ ไปอ่ะ ใกล้ถึงแล้วหยุดอย่างนี้ ไม่ต้องเริ่มบิ๊วท์ใหม่แต่แรกเหรอ?”
“แบบนั้นแหละดี อย่างน้อยรอบเดียวก็ดีกว่า ต้องต่อรอบสองรอบสามเหนื่อยกว่ากันเยอะ” โอ๊ะนี่ขนาดเหนื่อยนะพ่อ
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องต่อสิ ไม่มีใครเขาบังคับสักคำ ตัวเองอยากทำเองแท้ๆ” หนูว่ากลับ คนอะไรโรคจิตเนอะ สังขารไม่ไหวยังจะฝืนอีก...
“ก็พี่ถึงแล้ว แต่น้องฐายังนี่นา แล้วน้องฐาไม่ยอมให้พี่ใช้มือนี่”
หยาบคาย.... กะเทยสวยบ้านไหนเขามานั่งสาว...กันอ่ะคะ ต่อให้ยังไม่ตัดออกแต่มันไม่มีอารมณ์อยากทำแบบผู้ชายกันแล้วเพราะฮอร์โมนที่เทคเข้าไปมันไปกดอารมณ์ตรงนั้นหมด มันไม่แข็ง หรือกว่าจะแข็งมันก็นานแล้วกว่าจะเสร็จก็ไม่ต้องพูดถึงสงสัยเมื่อยตั้งแต่มือไปยันไหล่เลยมั้ง
“ก็หนูไม่ชอบนี่.....”
“งั้นก็คงต้องอย่างนี้ล่ะ พี่ไม่ยอมเสร็จก่อนเด็ดขาด!” จริงจังไปป่ะ?
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เอาแค่ตัวเองถึงก็พอ หนูไม่เป็นไรจริงๆ นะ” ถ้ามันจะทรมานขนาดนั้นก็อย่าดีกว่าน่า...
“ไม่เอาอ่ะ ขืนใครรู้เข้า อายเขาตาย” ไอ้เราก็นึกว่าเก่ง ที่ไหนได้ ฟอร์มจัดตามเคย เรื่องเสียหน้าล่ะยอมไม่ได้เลยจริงๆ
“หนูไม่บอกใครหรอกค่ะ จริงๆ” หนูนั่งยันนอนยัน (แต่ตอนนี้คงรู้กันหมดเล้าเป็ดแล้ว)
“อ้อ จะเก็บเป็นความลับกับตัวไปจนตายแบบคราวน้องกิ๊งป่ะคะ?” คำถามมีแววประชดจนหนูหน้าเจื่อน
“โธ่พี่....” หนูครางเสียงอ่อย
แหม...ลืมไปเถอะเรื่องนั้นน่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจนะ กำลังงอนมั่งเหอะ!
“อ้าว....” พี่โต้งร้องพลางขยับตัวออก
ฮ่าๆ สงสัย “เหี่ยว” ไปแล้ว
“น้องฐาแหละ ชวนคุยนอกเรื่อง กลับมาปลุกใหม่เลย”
ซะงั้น!! โยนความผิดให้กันซะดื้อๆ
พี่แกบอกพร้อมกับดึงมือหนูไปช่วย....
อย่างนี้มันก็ไม่แตกต่างอะไรกับเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่หมดเลยอ่ะสิ
โธ่!!
.
.
.
.
.
.
.
แฮ่กๆ ทรมานแฮะ..... กว่าจะเป็นที่พอใจพ่อคุณ
อืม.......เมื่อย.....เหนื่อย เพราะมันนานได้อีก...
อ่านะ....
โอเค.... มาต่อ...
เมื่อกี้บอกว่าไงนะ
ไม่ๆๆๆๆ ใช่ป่ะ
ตอนนี้ก็ไม่เหมือนเดิมนะ
ไม่โกรธไง..... (เร็วไปป้ะ?)
เอาน่า......ตามนั้นล่ะ......
ไม่โกรธ ไม่งอนก็ด้ะ..... ชิ....
ก็ไม่ได้อยากหายง่ายขนาดนี้ แต่มันก็ใจอ่อนกับความใจดีและเอาใจใส่แหละเนอะ
ดีแล้วล่ะที่หายงอนเร็ว ขืนไม่หายก็แย่กันพอดี...
ก็อีพี่โต้งอ่ะน่ากลัวกว่าตุ๊กแกอีกนะคะ
เพราะตุ๊กแกมันยังมากินตับตอนหนูร้องไห้อย่างเดียว
แต่อีพี่โต้งอ่ะ จะยิ้ม จะหัวเราะ จะร้องไห้
พี่แกก็ขายตับได้ตลอดเวจริงๆ !
................
...................
กรุณาอ่านนะคะ
เพราะจะไม่เขียนมุมพี่โต้งขออธิบายผ่านผู้เขียนแทน....
นิชอบคนแบบพี่โต้งนะใจดี อ่อนโยน เอาใจใส่คนที่ตัวเองรัก แต่ความใจดีนี่ล่ะก็เป็นข้อเสียได้เหมือนกัน....
ขอโทษที่ทำให้ตกใจกันนะคะ เพียงแต่เราเข้าใจกันไปอย่างนั้นเพราะเรามองในมุมมองน้องฐาก็เลยไม่รู้ว่าพี่โต้งคิดอะไรอยู่เท่านั้นเอง
พฤติกรรมเหมือนมีพิรุธแต่ความจริงตอนแรกที่สีหน้าออกขนาดนั้นพี่โต้งแค่ตกใจเพราะคิดว่ามิงค์อาจจะพูดอะไรให้น้องฐาเข้าใจตัวเองผิดหรือเปล่า เพราะน้องฐากลบเกลื่อนสีหน้าระแวงๆไม่สำเร็จ ก็เลยรีบโทรกลับหามิงค์ ที่อยากได้เบอร์คืนก็เพราะไม่อยากให้แฟนเก่ากับแฟนใหม่ได้คุยกันเพราะกลัวน้องฐาจะคิดมากแค่นั้นเอง แต่ฝ่ายน้องฐาก็พลอยคิดไปว่าเขาอยากจะคุยหรือเปล่า อยากกลับไปคืนดีอะไรไปโน่น
สำหรับแฟนเก่าต่อให้ไม่ได้กลับมาคบกันแล้วแต่พี่แกก็ยังอดห่วงไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยก็คนเคยรัก จะให้ใจไม้ไส้ระกำก็ทำไม่ลง แต่เรื่องว่าจะกลับไปหาพี่เขาคงไม่กลับหรอกค่ะ เพราะเจ็บมาเยอะอย่างที่เคยบอกไว้....
……………………
แต่ไหนๆ ต้มน้ำร้อนรอกันแล้วก็คงไม่เสียเปล่า
ไหนใครอยากกินมาม่ายกมือขึ้น เดี๋ยววันไหนว่างๆ จะเลือกรสโดนๆ ให้
ไม่ต้องห่วงนะคะ มาม่าร้านนี้อร่อย แซบ โดนใจแน่นอน ฮ่าๆ
ปล. ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่หลายๆ ท่าน หวังว่าหลงผิดเข้ามาแล้วก็คงอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ นะคะ
กอด :กอด1: นักอ่านหน้าเก่าหลายคนทีหายหน้าหายไปตาไปหลายยยยยยตอนแล้วเพิ่งกลับมา อยากบอกว่าคิดถึงๆ
และขอบคุณหลายๆคนที่เหนียวแน่นอยู่ด้วยกันมา ขอบคุณมากๆค่ะ
:L1: :pig4:คนอ่านค่ะ
-
ชอบกินแบบคลุกคลิกพอค่า
-
แอร๊ยย!!!! คงขัดศรัธทาไม่ได้ใช่มั้ยย -_-llll เอาเป็นมาม่าน้ำเเห้งล่ะกันน่ะ
จะได้หมดไวๆ ไม่ต้องซดน้ำด้วย เหอะๆ
น้องฐายังขำเหมือนเดิม 5555 อิพี่โต้งอย่านอกใจเชียววว^^
บวก บวก เป็นกำลังใจ รอตอนต่อไป มาอัพเรื่อยๆน่ะครับ :pig4:
-
แค่พี่โต้งไม่คิดจะนอกใจก็พอ!!
มาม่า ขอน้อยๆนะคะ!!
สู้ๆค่ะ!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
555555555 ชอบกินมาม่านิดนึงพอให้หายคิดถึง รับรู้ถึงรสชาิติพอละค่า ถ้ามาแบบชามโตอันนี้
เห็นจะต้องล้มโต๊ะ กระแทกชามทิ้งลงถังขยะแทน XD แหมแต่เอาจริงๆอ่านในมุมมองน้องฐา
แล้วนี่พี่โต้งไม่น่าไว้ใจจริงๆนะ 555 แต่พอคิดอีกทีน้องฐาก็เป็นพวกคิดเยอะตามภาษาสาวสมัยนี้
ก็ไม่แปลกที่จะเวิ่นและเยอะขนาด แต่พี่โต้งก็ออกจะแสดงออกว่ารักน้องฐามากมาย
ขนาดเรื่องบนเตียงยังน่ารักขนาดนี้เลยอ่ะ จะมาไม่ไว้ใจกันให้เสียอารมณ์ทำไมเนอะ อิอิ
-
ฐาหมดอารมณ์อยาก....พิซซ่าไปเลย
-
แหมๆๆน้องฐาอ่ะใจอ่อนให้พี่โต้งตลอดอ่ะ เค้าง้อนิดง้อหน่อยก็ยอมเค้าละ แต่ก็ดีค่ะ เปิดอกคุยกันให้รู้เรื่องกันไปข้าง
ปล.คนเขียนขาาา คนอ่านไม่ค่อยว๊อนมาม่านะคะ คราวก่อนตอนสองคนเลิกกันคนอ่านนี่น้ำตาท่วมทุ่งไปรอบแล้วนาาา สงสารคนอ่านเถอะนะคะ คนเขียนขาาาา อิอิ
-
ตอนเเรกคิดว่าพี่โต้งนี่จะแอบนอกใจรึเปล่า
เเต่พอมาอ่านเเล้ว ถึงได้เข้าใจว่า พี่โต้งเเค่กลับฐาเข้าใจผิด
เห้อ โล่งอกไปเลย
น้องฐาก็อย่าคิดมากหล่ะ พี่โต้งเค้าเเค่ใจดี เเต่รักฐาคนเดียว :o8:
-
ความจริงโต้งน่าจะเคลียร์ให้เรียบร้อยไปซะเลย
ถ้าเรื่องมันไร้สาระล่ะก็นะอธิบายให้ฟังดิ
ยิ่งปล่อยทิ้งไว้นาน ไอเรื่องเล็กๆอย่างนี้ล่ะ
พอทะเลาะกันล่ะก็ชอบจับมาเป็นประเด็นนักเชียว
แล้วกว่าจะคุยกันรู้เรื่องแต่ละที ทั้งๆที่ถ้าพูดให้เคลียร์ตั้งแต่แรกก็จบ
-
เบนว่าแล้ว พี่โต้ง
ไม่ใจร้ายก็น้องฐาหรอกกก
แต่
เบนขัดใจกับบนกินตับของพี่โต้งมาสักพักแล้วคะ
มันรู้สึกเหมือนว่า พี่ โต้ง แก อายุสัก หกสิบกว่าได้แล้ววว
ดูแกไม่ค่อยอยากกินตับเท่าไหร
แล้วก็ดูเหี่ยวง่าย
เหนื่อยง่าย
เยอะแยะอ่ะ
ผิดกับตอนแรกที่น้องฐาลากมาปล่ำเลย ฮ่าๆๆ
พี่แก อึดจริงอะไรจริง นอนปัป
ตื่นมาต่อปุ๊ป
สักพักเอาอีกแระ
ฮ่าๆๆๆ
หรือว่าของเก่า ก็เงี้ยเบื่อง่ายยย เอิ๊กกกก
(อีนี่เพล้อออ)
-
จิ้มรีบน หายไปน้านนานเนอะ คิดถึง
แต่เบนขัดใจกับบนกินตับของพี่โต้งมาสักพักแล้วคะ
มันรู้สึกเหมือนว่า พี่ โต้ง แก อายุสัก หกสิบกว่าได้แล้ววว
ดูแกไม่ค่อยอยากกินตับเท่าไหร
แล้วก็ดูเหี่ยวง่าย
เหนื่อยง่าย
เยอะแยะอ่ะ
ผิดกับตอนแรกที่น้องฐาลากมาปล่ำเลย ฮ่าๆๆ
พี่แก อึดจริงอะไรจริง นอนปัป
ตื่นมาต่อปุ๊ป
สักพักเอาอีกแระ
ฮ่าๆๆๆ
หรือว่าของเก่า ก็เงี้ยเบื่อง่ายยย เอิ๊กกกก
ขอตอบแบบตรงๆ ออกแนวติดเรตหน่อยได้ป่ะ?
ฮ่าๆ นึกว่าจะไม่มีคนทัก.... คงเพราะกลัวมาม่ากันเลยไม่อยากทัก
คือส่วนตัวก็ไม่รู้เรื่องมาก แต่เวลาเขียนอะไรก็พยายามจะเขียนอะไรที่สมจริงน่ะค่ะ
เลยไปหาข้อมูลเรื่องกะเทยสวยมาตามเว็บ (แต่มีน้อยมากค่ะ)ประมาณว่าเขาเป็นไงอะไรอย่างนี้ ที่นิจะสื่อในเรื่องคือ....
จะบอกว่า พี่โต้งยังเหมือนเดิม
แต่น้องฐาต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม เพราะ....
กะเทยที่เทคยาเข้ามากๆ อารมณ์ทางเพศมันจะหายไปค่ะ คือ ถ้าเกย์เนี่ย พอรับไม่เสร็จเขายังพอจะใช้มือใช้ปากช่วยได้ แต่กะเทยเนี่ยทำไม่ได้เลยเพราะข้างหน้ามันไม่แข็งก็ต้องพึ่งข้างหลังอย่างเดียว แล้วมันจะบิ๊วท์นานมากค่ะ (ประมาณถ้าไม่รู้เทคนิคก็อาจจะไม่...กันเลย) กว่าน้องฐาจะเสร็จ พี่โต้งแกก็เหนื่อยบ้างอะไรบ้าง มันไม่เหมือนแรกๆ ที่เพิ่งเจอกันน้องฐายังไม่ได้เทคยาขนาดตอนนี้ แล้วตอนนั้นรู้สึกอีพี่โต้งอัพยาอีกต่างหาก ไปกันใหญ่ ฮ่าๆ เล่าด้วยมุมมองน้องฐาซึ่งเป็นคนชอบประชด ก็เลยชอบว่าพี่โต้งแก่ เชิงแซวเล่นแอบขำๆไมได้จริงจัง ทั้งที่จริงตัวเองอึดขึ้น แต่ไม่ได้พูดถึงอะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ ฮาๆ
ไปอ่านที่เว็ปบอร์ดมาเขาบอกว่ากะเทยสวยเทคยาจริงๆ บางคนไม่รู้จักคำว่า"จุดสุดยอด" มาหลายปีแล้วเพราะแค่ข้างหลังอย่างเดียวมันบิ๊วท์นานมาก ผู้ชายก็ถึงก่อนทุกทีประมาณนั้น
ข้อมูลตรงนี้แรงไปป่ะคะ? แบบว่าจะค่อยๆแทรกเข้าไปในเนื้อเรื่องล่ะไม่รู้ว่าเนื้อหาหนักเกินไปหรือเปล่านะคะ
-
:3125: ตุ๊กแกหรือไก่กันแน่ที่กินตับ
พี่โต้งก็เหลือเกิน ไม่อธิบายให้เคลียๆไป
เดี๋ยวก็เข้าใจกันผิดอีก
-
แง่มแง่ม เอาแค่คลุกคลิกแล้วก้อน้อยน้อยไม่ต้องเยอะ อิอิ
-
หนูขอ มาม่า รสตับ นะคะ แอร๊ยยยยย
-
รอมาม่ารสต้มยำตับไก่ค่าาาาาา
-
:L1:
-
oK เรายกโทษให้พ่อค้้าตับก็ได้ แต่มาม่าอย่าเยอะและนานนะค่ะ เดี๋ยวมันจะอืดดดดดดดดดด
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่โต้งเอ๊ย
แกก็เคยมีอดีตที่แฟนเก่ามาขอเงินให้น้องฐาเห็นนิหว่า
เจอเข้าไปแบบนี้ใครมันจะเชื่อง่ายๆยะ
ถ้าไม่เอาตับไก่มาเบี่ยงประเด็นเนี่ย
ไม่คิดนอกใจน้องฐาน่ะดีแล้ว
ไม่งั้นจะหาว่าคนอ่านไม่เตือนนะยะ
o18 :z4:
ปลล.ชอบอ่ะมุกพี่โต้งกินตับถี่ยิ่งกว่าตุ๊กแกเนี่ย แบบว่าฮาโดนใจ
:laugh: :laugh:
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะ และอยากบอกว่าตัวเองไม่ชอบมาม่าเป็นที่สุด :z3:
-
น้องฐาก็กลัวพี่โต้งคืนดีกับแฟนเก่า
พี่โต้งก็กลัวแฟนเก่าหาเรื่องน้องฐา
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
แหมมมมม นึกว่าน้องฐาจะงอนนานกว่าซะอีก 5555+
ปล. อยากจะเสก ผช ที่ดีพร้อมให้มาจีบน้องฐา ให้พี่โต้งมันหึงเล่นๆจัง ก๊ากกกกกกกกกกก
-
ขอรสแซ่บหน่อยนะจ๊ะ
มาม่านะ :z2:
บวกเป็ด
-
อั้ยย่ะ พอจะเข้าใจมุมพี่โต้งละล่ะ :เฮ้อ:
เอ่อออ เค้ายังไม่อยากกินมาม่าง่ะ :z3:
-
:oo1:ปลอบไปได้ตุ๊กแกกินตับ ไก่มากกว่า ขนาดจะดราม่ายังฮาได้เลย หุหุ
-
พ่อค้าตับเนียนเก่งจริงๆ อร๊าย น้องฐาคะจิกตบชะนีมิ้งไปเลยนะคะคุณพี่ขอร้อง!!!
-
เออ เข้าใจพี่โต้งนะ เพราะว่าคนเราตีความพฤติกรรมที่แสดงออกแตกต่างกัน
คบกับแฟนมานาน กว่าจะเข้าใจ...โห...นานนนน มากกกก
กว่าจะรู้ว่าที่แสดงออกแบบนี้ ฮีต้องการสื่ออะไร
มีรักแล้วถนอมนานๆ เข้าใจกันผ่านคำพูดที่อธิบายพฤติกรรม สื่อสารกันก็จะดีนะ
ใครว่าการแสดงออกบอกทุกสิ่ง เราว่าไม่จริงหรอก เพราะมันต้องประกอบคำพูดด้วย
คนเรา ร้อยพ่อ พันแม่ แตกต่างกันมาตั้งกี่ 10 ปี กว่าจะมาเจอกัน จะให้เข้าใจกันหมดในเวลาสั้นๆ ไม่มีทางหรอก 555
(วันนี้เพ้อเจ้อนะเนี่ยย)
ขอบคุณ รออ่านต่อ และเป็นกำลังใจให้จ๊ะ
-
มาม่าหรอ...จัดไปเลยค๊าาา :laugh:
-
o13อืมดีมากเลยคะพี่โต๊งที่รักน้องฐาแบบนี้นะ :กอด1: :L2:
เกลียดอีพวกอบทำให้ครอบครัวคนอื่นเดื่อดร้อน :angry2:
-
:a5:
-
ที่ถามว่าใครอยากกินมาม่า ขอตอบแบบเสียงดังฟังชัดว่าNO
ชอบให้พ่อค้าตับคนนี้อ่อนโยนอ่อนหวานแบบนี้กับน้องฐาแหละ
น้องฐาก็ต้องใจเย็นๆ และทำความเข้าใจกับพี่โต้งซะ
-
เห็นด้วยค่ะว่าอย่างน้องฐาอ่ะ ไม่เหมาะกับมาม่าน้ำข้น
พี่โต้ง อย่าทำน้องฐาร้องไห้นะ ไม่งั้นเค้าจะบอยคอตพี่โต้งให้ดู
-
ชอบแบบเส้นไม่อืดมาก
รสใดก็ได้ แต่ขอแบบสะใจ
-
ฮาตรงเพลงคันหูนี่แหละค่ะ เข้ากับบรรยากาศจริงๆ
ไม่มาม่าก็ดีแล้วค่า น้ำร้อนที่ตั้งไว้ก็คงต้องเอาไปชงโอวัลตินค่ะ :laugh:
-
ไม่มีมาม่า มีแต่พิซซ่า ^^
สำหรับข้อมูลไม่คิดว่าแรงนะคะ รู้สึกว่าเป็นความรู้ใหม่มากกว่า ^^
-
:sad4:ยอมรับว่ากลัวมาม่าจัด ภาคโรจน์ เลยไม่ได้อ่านแหมแต่คำเดียว(ขอโทษกั๊บ)
เพิ่งกลับมาตอนเห็นหัวเรื่องเปลี่ยนกลับมาเป็น ภาคพ่อค้าตับ
ยังคิดในใจจากตอนที่แล้วว่า ต้องเบรคอีกแล้วหรือเนี่ย เพิ่งได้กลับมา
ยิ่งคุณนิเกริ่นท้ายตอนที่แล้วเลยคิดมากเลย ต้มน้ำ ทำใจไว้แล้วจริงๆ
แต่ก็ไม่อยากจำกัดอิสระความคิดของนักเขียนด้วย(อยากให้เธอโบยบินนนนนน :o8:)
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ(แม้ตอนมาม่าจะหนีไป แต่ก็จะกลับมาเมื่อลมสงบกั๊บ) :o8:
-
ถ้าจะมีมาม่า....ขอเป็นต้มยำทะเลหมอไฟนะคะนิ เอิ๊ก ๆ
แล้วก็เป็นอีกตอน ที่ตับชนะทุกสิ่ง....
จะบอกว่ากะเทยเทคยาน่ะ ของหดจริง....มันเหมือนเป็นความสุขทางใจมากกว่าที่จะตะบี้ตะบันไปให้ถึงจุด
แต่ขอยืนยันว่าไม่เคยเทคและยังสดซิง อิอิอิ.....พี่ที่ทำงานเชียร์ให้เทค บอกพี่ขา หนูไม่ถึงระดับนั้น หนูแค่กึงตุ๊ด กึ่งสาว กึ่งเมโทรทอมบอยแนว ๆ....ไม่มีตังค์ด้วย เพราะยาแพง..5555+
เพื่อนกะเทยที่รู้จักแมร่งบ้าถึงขนาดเทคยาคุมฉุกเฉิน ที่เอาไว้ใช้สำหรับผู้หญิงที่ถูกข่มขืน และกินได้แค่สองครั้งในชีวิต....เล่นเอามันเกือบตาย น่ากลัวมาก ๆ น้องฐาเก็บเงินแล้วตัดทีเดียวเลยดีกว่า เจ็บแต่จบ
-
อ้อ เป็นอย่างงี้นี่เอง เข้าใจว่าพี่โต้ง แก่ (อ่อน)แรงน้อย ซะต้องนาน ที่ไหนได้เพราะน้องฐาของเราอึดกว่านี่เอง
ส่วน เรื่องมาม่าจัดไปค่ะ เอาพอประมาณ ของแซบๆรสต้มยำตับทะเลพริกเผาน้ำข้นนะค่ะ อิๆ
-
อุคิ น้องฐาชอบคิดมากแต่พี่โต้งก็ทำตัวให้น่าคิด
ชอบมาก รอนะจ๊ะ
-
สรุปน้องฐาเค้างอนจิงๆหรือว่าแกล้งงอนเพราะอยากกินตับไก่ของพ่อค้าอ่า ฮ่าๆๆๆ :z1: :jul3:
-
มาม่าไม่ต้องต้มแล้วก้ได้นะ
น้ำหายร้อนแล้วๆ
-
:กอด1: :กอด1: คิดถึงไรเตอร์อ่าาาา
น้องฐาขี้งอนอ่าาาา แต่ใจอ่อนเว่อร์
พี่โต้งก็ห้ามนอกใจนะ !!!!
รออ่านอยู่น้าาาา :o8: :o8:
:กอด1: :กอด1: :L2: :pig4:
-
:เฮ้อ: พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
-
งั้นคงต้องลุ้นต่อไป
555+
ฐานี่คิดม๊ากมากกกกกกกกกกกกก
-
ดีใจไม่มาม่า แต่ถ้ามีก็ขอให้หมดไวไว
เลิฟซีนดูพี่โต้งเหนื่อย น้องฐาไม่ถึง เราพลอยเหนื่อยและไม่ถึงตาม (เกี่ยวไรด้วย :laugh:)
แต่อ่านที่คุณนิอธิบายเรื่องกะเทยแล้วก็เข้าใจอ่ะนะ
แหมเพิ่งรู้เกิดเป็นกะเทยแท้จริงก็แสนลำบากไม่แพ้หญิง
ยิ่งเกิดเป็นสามีกะเทยยิ่งลำบากเนาะ
-
o13 เอานิ้วไปค่าที่หาข้อมูลมาหนุนจ้า.
อันนี้เพิ่งรู้เลยนะนี่
อ่านไปๆ ไอ้คู่ขาดๆเกินๆคู่นี้จะให้มันรักกันนานๆนี่ยากจัง นิสัยไม่ได้คู่กันเล้ย :เฮ้อ: เหมาะกันอยู่อย่างเดียวคือ ขี้หวงทั้งคู่ ไม่งั้น...ตัดจบได้เลย
มันต้องมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสองคนปรับปรุงตัวเข้าหากันมากกว่านี้สินะ. รอๆ สู้ๆนะนิ
-
คิดว่าจะต้องซดมาม่าซะแล้ว
-
สงสัยฐานี่จะชอบกินไก่มากจริงๆ :laugh: :laugh:
-
พี่โต้งนี่ก้อน่ารักไปอีกแบบเนอะ
อยากกินตับๆๆๆๆๆๆบ้างจังเลยยย
-
โอ้โห ฐานี่หายงอนเร็วจริงๆเลยแหะ o22
-
ชอบพี่โต้งอ่ะ น่ารัก อิอิ น้องฐาก็เริสสสสสสสสสสสสสสส o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ตอนที่ 43 จูบเรียกวิญญาณ
กลางดึกคืนนั้น.... หลังจากปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อย
เอ๊ะ หรือไม่เรียบร้อย?
อืม....เข้าใจหรือไม่เข้าใจก็ช่างมันเถอะ
ตอนนี้หนูก็ยอมกลับมานั่งกินพิซซ่าแล้วแหละ กินไปคุยไป กินพิซซ่าหมดชิ้นเดียวก็เริ่มหายอยากแล้วแหละ เลยหันไปชิมสปาเกตตี้ เฟร้นฟราย อย่างละนิดละหน่อยแล้วก็นั่งอึนต่อ...
“กินเยอะๆ สิคะ เหลืออีกตั้งหลายชิ้น” หนูทำหน้ายู่เมื่อพี่โต้งคะยั้นคะยอให้เขมือบพิซซ่าที่เหลือ มีกันอยู่แค่สองคนดันสั่งถาดกลางมาตั้งสองถาด ไม่นับรวมของอื่นๆ อีก พุธโธ่ กะเทยนะคะไม่ใช่ปอบ จะให้กินเข้าไปยังไงไหว
“อิ่มแย้ว.... ไม่ค่อยชอบด้วยแหละมีแต่แป้ง ใครสั่งมาก็กินไปคนเดียวเลย” หนูโบ้ย ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ซะงั้น ทีอย่างนี้ล่ะอิ่มเร็ว ตอนพาไปกินเคเอฟซียังฝืนกินเกือบหมดเลย”
แหมๆ ก็ครั้งนั้นมันหิวนี่เนอะ ไม่ได้กินอะไรมาตั้งหลายมื้อ แถมเล่นกีฬาในร่มก็ตั้งหลายยก หิวจัดแทบจะกินพี่โต้งเข้าไปทั้งตัวแล้ว
“ก็นั่นมันไก่.....หนูชอบกินไก่มากกว่า” หนูตอบแล้วหันไปหยิบปีกไก่บาบีคิวเป็นการยืนยัน
แง่ม เพียงคำแรกที่กัดเนื้อนุ่มๆ ลิ้มรสชาติกลมกล่อมร่างกายก็แทบจะล่องลอย...
อร่อยจนอยากจะขอเหมาหมดทั้งแปดชิ้นไปเลย
“สงสัยน้องฐาจะชอบกินไก่มากจริงๆ อ่ะนะ ทำหน้าเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นดาวดึงส์” พี่โต้งเปรียบเทียบซะเว่อร์
“ชอบค่ะ ชอบไก่ กินไก่แล้วอึ๋มดี” หนูตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นอกจากรสชาติที่หนูว่ามันอร่อยอยู่แล้ว ก็เป็นที่รู้กันอ่ะนะว่าไก่มันฮอร์โมนเยอะ กินแล้วอึ๋มเป็นผลพลอยได้
“ค่ะ...อึ๋มมากกกกกกก อึ๋มซะไม่มี!” พี่โต้งพยักหน้าเห็นด้วย พูดไปยิ้มไปแต่น้ำเสียงเน้นย้ำจนหนูรู้สึกทะแม่งๆ จนต้องเอียงคอทำหน้างงเป็นกะเทยเอ๋อไปชั่วคราว
“เอ....ทำไมหนูรู้สึกเหมือนพี่พูดประชดเลยล่ะ?”
“เปล่านี่คะไม่ได้ประชด ก็บอกว่าเราอึ๋มไง....” อืม ก็คำชมนี่นา....
หนูคงคิดมากไปเนอะ
ก็ว่าจะคิดงั้นแหละถ้าพี่เขาไม่พูดย้ำมาอีกประโยคหนึ่งว่า....
“อึ๋มซะไม่มีล่ะ ....อึ๋ม.....ซะไม่มีอะไรเลย!!”
แอร๋ยยยยยยยย อีพี่บ้า ว่าหนูอีกแล้วนะ!!
………………………………..
……………………………………………..
“เพิ่งนึกขึ้นได้เหรอยะว่าต้องโทรมา” เสียงอีโอ๋เพื่อนรักเพื่อนใคร่กรอกเสียงมาตามสายพร้อมเสียงหาวหวอด เมื่อหนูตั้งใจโทรไปปรึกษาหารือ
“อะไรของแกอ่ะงง” หนูถามอย่างสงสัย
“ก็กูโทรหามึงตั้งหลายสาย กะจะถามว่าเป็นไงอะไรมั่ง เห็นเบอร์ยังโทรติดอยู่นะ แต่ไม่เห็นรับสายแล้วก็ไม่โทรกลับด้วย
“อ๋อ... กูแลกเบอร์กะพี่เขาไง พี่เขาคงลืมบอกมั้ง หรือไม่ก็ตั้งใจไม่บอก ช่วยไม่ได้นี่ พี่เขาคิดว่ามึงเป็นกิ๊กกับกูอยู่นี่นา” หนูตอบขำๆ ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าพี่แกบ้า ขี้หึงได้อีก
“แล้วนี่โทรมาได้แล้วเหรอ? ไม่กลัวโดนว่ารึไง?”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยลบก็ได้ มีเรื่องปรึกษาหน่อยอ่ะ” พี่เขาไม่รู้หรอกค่ะป่านนี้หลับคร่อกไปแล้ว
“ทำไม ทะเลาะกันอีกเหรอ?”
“เปล่า กูหงุดหงิดน่ะ พี่แกชอบหาว่ากูอ่ะแบน คัพเอลบมั่งล่ะ ไข่ดาวบ้างล่ะ อะไรงี้ตลอดอ่ะมึง ฮือ....”
“แค่เนี้ย??” อีโอ๋ถามกลับเสียงดัง
“แค่นี้อะไรล่ะ? เรื่องใหญ่นะเนี่ย เสียเซลฟ์ชะมัดเลยอ่ะ”
“แกโทรมาบอกเรื่องแค่นี้ ตอนตีสองเนี่ยนะ!!” มันตะโกนกลับมาอย่างอารมณ์เสียนิดๆ
“ก็แหม......แกก็ นานๆ ที คุยกับเพื่อนมั่งดิ ไม่คิดถึงกูเหรอ?” หนูทำเสียงอ้อน
“เฮอะ!! พูดดีไป มีแต่มึงอ่ะแหละ เห็นผัวดีกว่าเพื่อนตลอดอ่ะ” โอ๋ปรักปรำ
“อะไร ไม่มีอ่ะ ใส่ความตลอด” หนูเสทำเป็นไม่ยอมรับ
“ถ้าคิดถึงจริงๆ งั้นว่างๆ ขึ้นมาหากูดิ เดี๋ยวพาเที่ยว” อีโอ๋ลองใจซะงั้น
“โอ๊ยไม่ได้ ช่วงนี้โดนคุมความประพฤติอยู่ อย่าว่าแต่ไปเที่ยวเลย แค่ใส่กระโปรงสั้นก็โดนด่าเช็ดแล้ว” หนูแก้ตัวพร้อมทั้งบ่นน้ำไหลไฟดับ
“เยอะว่ะ!! ถามจริงเถอะ มึงได้พ่อหรือผัวกันแน่น่ะ”
“ผัวดิ อีบ้า”
“เออๆ แล้วสรุปว่าจะโทรมาคุยเล่นเหรอ? เอาไว้ตอนกลางวันไม่ได้ไง พรุ่งนี้กูมีเรียนเช้า” อีโอ๋ตัดบทซะงั้น
“อ๋อ...ไม่ๆ จะโทรมาถามว่าแกพอมีสูตรยาอะไรแรงๆ แบบกินปุ๊บอึ๋มปั๊บมะ เอาแบบเห็นละตะลึง นึกว่าเจอปีใหม่ตอนเสริมแล้วไรเงี้ย”
“โอ๊ย อีบ้า จะมีได้ไงล่ะ ถ้ามีขนาดนั้นใครเขาจะเสียตังค์ผ่าให้เจ็บตัวล่ะ แล้วมึงก็รู้ว่ากูกินยาพวกนี้ไม่ได้เสือกโทรมาถามอีก บ้าป่ะเนี่ย?” ก็จริงแหละค่ะ โอ๋มันเป็นเกย์สาวที่เรียกง่ายๆ ว่ากะเทยควายยังได้
“ก็รู้...แต่กูไม่มีเบอร์ใครเลยนี่ พี่แกเล่นลบหมดแล้วเหลือแต่เบอร์มึงอ่ะแหละ เบอร์เดียว”
“เดี๋ยวกูส่งเมจเบอร์ปาล์มกะออยให้ละกัน แต่พรุ่งนี้นะ วันนี้ง่วงว่ะมึง”
“เหรอ? งั้นไม่เป็นไร ขอบใจ เดี๋ยวกูลองหาทางอื่นดูก็ได้ มึงนอนเถอะ”
“เออๆ ค่อยว่ากัน แล้วจะกินอะไรอ่ะดูดีๆ ล่ะ ไม่มีใครหามส่งโรงพยาบาลแล้วนะ”
“เออๆ รู้แล้วน่า” หนูรับปากส่งๆ ไป เข้าใจว่าเพื่อนคงเป็นห่วง เพราะสมัยก่อนหนูเคยอัพยาเกินขนาดจนน็อกไปก็มี แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ สวยแต่ตายไวก็ไม่เอาดีกว่า
...............................
ครืด...กึก..... แก๊ก.....
หนูเงยหน้าขึ้นจากมือถือยี่ห้อดังทันทีที่รถจอดและได้ยินเสียงปลดเกียร์ ปลดเข็มขัดนิรภัยเพราะคิดว่าถึงคณะแล้วแต่กลับกลายเป็นหน้าธนาคารที่ตั้งอยู่ในบริเวณมหาวิทยาลัยแทน
“เดี๋ยวพี่ไปเบิกเงินแป๊บนะคะ” พี่โต้งบอกพร้อมกับส่งยิ้ม เมื่อเห็นหนูพยักหน้าให้พี่เขาก็ก้าวออกจากรถไป ส่วนหนูก็ก้มลงเชคเฟสต่อไปอีก
หลังจากคุยกันเมื่อวานนี้ก็ได้ข้อสรุปว่าเราจะกลับมาใช้เบอร์เดิมของตัวเองค่ะ และหนูก็จะคืนมือถือพี่โต้งด้วยเพราะเกรงใจ ยึดเอามาใช้หลายวันแล้ว เอาไว้ยืมเล่นตอนอยู่ด้วยกันก็พอ ด้วยเหตุนี้ก่อนจะจากลามันเลยต้องเล่นให้คุ้มสักหน่อยค่ะ
ในที่สุดพี่โต้งก็กลับมาขึ้นรถแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกอีกครั้งขณะที่หนูก็ยังก้มหน้าก้มตาขยันแข็งอย่างกะอ่านหนังสือสอบ....
“พี่ว่าเราเริ่มติดแล้วล่ะ ถ้าไม่เก็บมือถือพี่ไว้ เอาของเก่าไปเทิร์นใหม่สิคะ” พี่โต้งสรุปพร้อมออกความเห็น แต่หนูส่ายหน้าดิก
“เสียดายอ่ะพี่ ยังดีอยู่เลย ซื้อมาก็แพงอ่ะ เอาไปขายไปเทิร์นเหลือไม่ถึงครึ่ง”
“แล้วมือถือเราเล่นเฟสไม่ได้เหรอ?”
“ได้มั้งคะ ไม่รู้อ่ะ หนูไม่เคยเล่นเน็ต ตั้งค่าจีพีอาร์เอสไม่เป็น” แบบว่าคนมันโลว์เทคอ่ะนะ ต้องเข้าใจนิดนึง
“เหรอ? แล้วมือถือที่ซื้อมานอกจากโทรออกรับสาย ทำอะไรได้อีกบ้าง”
“ก็ฟังเพลง ถ่ายรูป ฟังวิทยุได้ แต่หลังๆ ก็ไม่ค่อยได้ถ่ายหรอก ความละเอียดน้อย วิทยุก็ขี้เกียจจูนคลื่น สู้ดูยูทูบก็ไม่ได้ อยากดูอะไรก็เจอเลย” ตอนนี้เหมือนบ้านนอกเข้ากรุง พอได้ลองใช้ของอะไรแปลกๆ ดีๆ แล้วมันก็อดหลงแสงสีไม่ได้อ่ะเนอะ ต้องโทษอีพี่โต้งนั่นแหละ แลกมือถือมาสร้างกิเลสแท้ๆ เลย
พี่โต้งวนไปจอดรถตรงริมฟุตบาทที่ไม่ห่างจากคณะของหนูเท่าไรแต่ไม่ได้ดับเครื่อง
“ขี้บ่นเนอะเราะอ่ะ ถ้าไม่เอาเครื่องนี้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยววันหลังพี่ซื้อให้ใหม่ละกัน” พี่โต้งบอกเสียงนิ่มๆ แต่เล่นเอาหนูหูผึ่ง กระพริบตาวิ้งๆ ประมาณ 368 ครั้งต่อวินาที (อีนี่เว่อร์จัด) เอนตัวเข้าไปหาอาเสี่ยกระเป๋าหนักโดยสัญชาติญาณ
“จริงอ่ะ?? จะซื้อให้จริงอ๋อ?” น้ำเสียงและแววตาระริกระรี้ไม่ต่างจากลูกหมารอเจ้าของแจกขนม
พี่โต้งย่นคิ้วเมื่อเห็นสายตาแห่งความคาดหวังปิ๊งปั๊งเป็นประกายกว่าทุกวันจนตัวสั่นเพราะกลั้นหัวเราะ
“ก็ดูก่อน ถ้าทำตัวน่ารักก็อาจจะซื้อให้” พี่แกทำท่าคิด ชิ!! เล่นตัวตามนิสัยเดิมนั่นแหละค่ะ
“ดูทำไม? น่ารักทุกวันอยู่แระ คนสวยอ่ะทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกค่ะ” หนูทำหน้ามั่นใจ เชิ่ดได้อีก....
“จ้ะ... แม่คนสวย แม่คนน่ารัก” พี่โต้งตอบรับด้วยเสียงกัดฟัน ไม่วายดึงแก้มหนูอย่างหมั่นเขี้ยวจนปวดแก้ม
“อื๊อ... เจ็บ..... ซาดิสท์อ่ะ” หนูโวยวายแล้วปัดมือพี่แกออก
อั๊ยย่ะ บรัชออนลบไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ เดี๋ยวแก้มแดงไม่เท่ากัน โดนเพื่อนขำตาย
หนูรีบควานหากระจกมาส่องหน้าไวว่องด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยแต่พอเห็นหน้าตัวเองยังเด้งอยู่ก็ยิ้มกว้างอย่างโล่งอก
“พี่เปลี่ยนใจแล้วล่ะ ตอนนี้พี่ว่า พี่อยากให้น้องฐาน่ารักน้อยกว่านี้มากกว่า” จู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาทำให้
“ทำไมคะ?” หนูเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปถามอย่างสงสัย
“ทุกวันนี้มีคนมองเรา พี่ก็หวงจะแย่อยู่แล้ว ถ้าน่ารักกว่าเดิมแล้วมีไอ้หนุ่มมาจีบไม่รู้ว่าต้องไว้หนวดพกปืนคอยส่องรึเปล่า”
แอบมาแนวพ่อกำนันหวงลูกสาวเลยเหอะ
หวงเกินไปไหมคะพี่??
“แหม....ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูรักพี่จะตาย ไม่นอกใจหรอก” หนูยืนยันมั่นเหมาะเพื่อให้พี่เขาสบายใจ พี่โต้งยิ้มรับโน้มคอลงมาบดขยี้ริมฝีปากอย่างดื่มด่ำด้วยหนึ่งครั้ง
หนูละจากรสจูบสูบวิญญาณด้วยอาการมึนๆ เล็กน้อย
โอย...ถ้ารถคันนี้ไม่ได้ติดฟิล์มหนาๆ อยู่ล่ะก็ อายเขาตายเลย....
หลบตาเจ้าของรถหันไปมองกระจกส่องอีกทีแก้เขิน..... :o8:
หือ......นั่นอะไร?? วิญญาณผีสาวในกระจกเรอะ??
เอ๊ะ.....ไม่ใช่นี่หว่า!!! :a5:
.
.
.
.
แอร๋ยยยยยยยยยยยย..... ก็ว่าแค่จูบเบาๆ แท้ๆ
ทำไมลิปกลอสมันเปื้อนแก้มขนาดนั้นล่ะ?!! :serius2:
............................................................
:pig2:
ตอนนี้สั้นเนอะแล้วก็ไม่มีสาระอะไรด้วย เอาฮาๆ ไปก่อนนะ แก้ขัดให้คลายคิดถึง
นิยายของนิไม่มีอะไรน่ะ ไร้สาระกันไปวันๆ หวังว่าคนอ่านคงยังไม่เบื่อ และไม่ทิ้งกันไปเสียก่อน
เรื่องมาม่าอย่าไปกังวล ถ้ามันจะมามันก็มา ถ้ายังไม่ถึงเวลาก็อยู่บ้าๆ บอกันแบบนี้ไปก่อนเนอะ
.....................................
ทีแรกตอนแต่งเรื่องนี้ไม่ได้คิดอะไร แต่วันดีคืนดีบังเอิญไปดูคลิปกะเทยกลับใจเป็นชายในตีสิบเขาบอกว่า ตอนแรกทำอะไรผู้หญิงไม่ได้เพราะมันไม่แข็งก็เลยงง ไม่รู้มาก่อน พอลองไปหาอ่านเอาตามเว็ป ก็ประมาณว่ากะเทยที่เทคยานี่คืองูตายจริง เพราะยามันลดขนาดและลดความต้องการทางเพศค่ะ
แล้วตอนเป็นรับคือให้อย่างเดียวตัวเองไม่มีความรู้สึกอะไร ก็งงอีก มันจริงเหรอ? เพราะเท่าที่รู้มารับที่เป็นเกย์บางคนเขาก็สามารถถึงได้จากข้างหลังโดยไม่ต้องแตะต้องข้างหน้านะคะแต่ต้องมีเทคนิคอ่ะนะ คือมีโอกาสเป็นได้แต่น้อยแหละว่างั้น
ไอ้เราก็คิดซะว่าเราอ่านนิยาย...บันเทิงคดีอย่างหนึ่ง เรื่องที่เป็นไปไม่ได้บางเรื่องมันยังเกิดได้ เรื่องที่สามารถเป็นไปได้ยากอาจจะเกิดขึ้นบ่อยๆ คงไม่ว่ากันเนอะ ฮาๆ
ดังนั้นการถึงโดยการได้รับการกระตุ้นจากต่อมลูกหมากอย่างเดียวในความจริงอาจจะเกิดขึ้นได้ยาก แต่ในนิยายอนุโลมให้มันเกิดได้ง่ายเพื่อความสุขของผู้อ่านและผู้เขียนคงไม่ว่ากันนะคะ :m15: o18
ปล. ข้อมูลบางอย่าง นิไปอ่านตามเว็ปมาค่ะ แต่ค่อนข้างเป็นข้อมูลดิบซะมาก นิก็ยืนยันไม่ได้เหมือนกันว่าเรื่องไหนจริงมากน้อยยังไง เพราะบางเรื่องแต่ละที่ แต่ละคนก็ตอบไม่เหมือนกัน นิก็ประมวลรวมๆ เอาตามความน่าจะเป็น แค่สูตรยากินก็ได้มาเยอะมาก ทั้งกินทั้งฉีด กว่าจะสวยได้ก็เหนื่อยแหละค่ะ มุมานะบากบั่นจริงๆ
ถือว่าเป็นความรู้ใหม่ที่ร่วมรับรู้ไปด้วยกัน หากมีท่านใดมีข้อขัดแย้งหรือความรู้เสริมก็บอกกันได้นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามน้องฐาค่า :กอด1: :pig4:
-
ดูคลิปกระหน่ำ จนเน็ตครบยูสเสจแล้วค่ะ ตอนนี้ เน็ตเลยอืดมาก
หากมีคำผิดคงแก้ไขให้ไม่ได้นะคะ ขี้เกียจโหลดมากค่ะ ขออภัยด้วยยยยย
ตอบเม้นท์ค่ะ
gupalz มาม่ามีขลุกขลิกด้วยเหรอคะ รสไหนเอ่ย อร่อยป่าว?
Running ยังขำได้เรื่อยๆ ค่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรน่าหนักใจเท่าไร เป็นมาม่าเบาๆ ไม่จัดจ้านค่ะ
wolfram ได้ค่ะ ขอบคุณมาก
Cacao โถ... มาม่ามากจะเลิกอ่านเหรอคะ?? ถึงกับขว้างชามทิ้ง ตอนนี้ยังไม่ขนาดนั้นค่ะ ค่อยๆทยอยออกมากกว่าค่ะ
river อยากกินอย่างอื่นแทน อิอิ
MoMoRin ฮ่าๆ น้องฐาเป็นคนขี้ใจอ่อนอย่างนี้แหละค่ะ มาม่าเข้มข้ยยังไม่มาค่ะ ตอนนี้กินสุกี้ไปก่อนค่ะ มีผักบุ้งโหรงเหรง ออกทะเลไปก่อน ฮ่าๆ ดีใจด้วยค่ะ กลับมาพิมพ์ไทยได้แล้ว คนเขียนจะได้อ่านเมนท์ยาวขึ้นด้วย คริคริ
muiko ไม่นอกใจหรอกค่ะ แต่เรื่องบางอย่างมันก็อดคิดไม่ได้เนอะ
Paracetamol ฮ่าๆ เรื่องที่ว่าไร้สาระ มันก็ไร้สาระสำหรับพี่โต้งแต่ให้บอกหมดทุกอย่างนิว่า แทนที่จะเคลียร์น้องฐาจะคิดมากซะมากกว่า เรื่องบางอย่างถึงเราไม่ได้มีเจตนาปิดบังแต่บอกหมดก้ไมได้เหมือนกันค่ะ ....
EoBen เม้นท์นี้นิตอบไปแล้วที่หน้า 97 แต่กลัวเบนไม่ได้อ่าน เลยโค้ดมาตอบซ้ำค่ะ
เบนว่าแล้ว พี่โต้งไม่ใจร้ายก็น้องฐาหรอกกก
แต่เบนขัดใจกับบนกินตับของพี่โต้งมาสักพักแล้วคะ
มันรู้สึกเหมือนว่า พี่ โต้ง แก อายุสัก หกสิบกว่าได้แล้ววว
ดูแกไม่ค่อยอยากกินตับเท่าไหร
แล้วก็ดูเหี่ยวง่าย เหนื่อยง่าย เยอะแยะอ่ะ
ผิดกับตอนแรกที่น้องฐาลากมาปล่ำเลย ฮ่าๆๆ
พี่แก อึดจริงอะไรจริง นอนปัป ตื่นมาต่อปุ๊ป
สักพักเอาอีกแระ
ฮ่าๆๆๆ
หรือว่าของเก่า ก็เงี้ยเบื่อง่ายยย เอิ๊กกก
ขอตอบแบบตรงๆ ออกแนวติดเรตหน่อยได้ป่ะ?
ฮ่าๆ นึกว่าจะไม่มีคนทัก.... คงเพราะกลัวมาม่ากันเลยไม่อยากทัก
คือส่วนตัวก็ไม่รู้เรื่องมาก แต่เวลาเขียนอะไรก็พยายามจะเขียนอะไรที่สมจริงน่ะค่ะ
เลยไปหาข้อมูลเรื่องกะเทยสวยมาตามเว็บ (แต่มีน้อยมากค่ะ)ประมาณว่าเขาเป็นไงอะไรอย่างนี้ ที่นิจะสื่อในเรื่องคือ....
จะบอกว่า พี่โต้งยังเหมือนเดิม
แต่น้องฐาต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม เพราะ....
กะเทยที่เทคยาเข้ามากๆ อารมณ์ทางเพศมันจะหายไปค่ะ คือ ถ้าเกย์เนี่ย พอรับไม่เสร็จเขายังพอจะใช้มือใช้ปากช่วยได้ แต่กะเทยเนี่ยทำไม่ได้เลยเพราะข้างหน้ามันไม่แข็งก็ต้องพึ่งข้างหลังอย่างเดียว แล้วมันจะบิ๊วท์นานมากค่ะ (ประมาณถ้าไม่รู้เทคนิคก็อาจจะไม่...กันเลย) กว่าน้องฐาจะเสร็จ พี่โต้งแกก็เหนื่อยบ้างอะไรบ้าง มันไม่เหมือนแรกๆ ที่เพิ่งเจอกันน้องฐายังไม่ได้เทคยาขนาดตอนนี้ แล้วตอนนั้นรู้สึกอีพี่โต้งอัพยาอีกต่างหาก ไปกันใหญ่ ฮ่าๆ เล่าด้วยมุมมองน้องฐาซึ่งเป็นคนชอบประชด ก็เลยชอบว่าพี่โต้งแก่ เชิงแซวเล่นแอบขำๆไมได้จริงจัง ทั้งที่จริงตัวเองอึดขึ้น แต่ไม่ได้พูดถึงอะไรประมาณนั้นน่ะค่ะ ฮาๆ
ไปอ่านที่เว็ปบอร์ดมาเขาบอกว่ากะเทยสวยเทคยาจริงๆ บางคนไม่รู้จักคำว่า"จุดสุดยอด" มาหลายปีแล้วเพราะแค่ข้างหลังอย่างเดียวมันบิ๊วท์นานมาก ผู้ชายก็ถึงก่อนทุกทีประมาณนั้น
ข้อมูลตรงนี้แรงไปป่ะคะ? แบบว่าจะค่อยๆแทรกเข้าไปในเนื้อเรื่องล่ะไม่รู้ว่าเนื้อหาหนักเกินไปหรือเปล่านะคะ
-
เน็ตอืดมากกกกกกก
โพสไม่ขึ้น เลยต้องตัดแบ่งเป็นหลายรีค่ะ ฮือ
zaeferrol ตุ๊กแกกินตับ แต่ไก่ชอบขายตับค่ะ ฮ่าๆๆ กลัวอธิบายหมดเดี๋ยวจะทะเลาะกันมากกว่าเคลียร์สิคะ
takara ค่ะ ได้ตอนนี้ไม่ค่อยมาม่าค่ะ
Tifa รสนี้อร่อยสุดแล้วว่างั้น?
lunarinthesky ฮ่าๆๆ ได้ค่า....
Tiamo_jamsai :กอด1: :L2: :pig4:
DraCo_SLa13 ช่วงนี้ไม่ค่อยมีค่ะ อยู่ในช่วงมีตังค์ มาม่าจะมาตอท้ายๆ
choijiin กร๊ากกกก มีคนจำได้ ว่าอีพี่โต้งเป็นอาเสี่ยแจกตังค์ .....กลัวแทนค่ะ เจอมีดขู่ตั้งสองเล่ม เหอๆ ชอบมุกเหมือนกันเพราะ "ตับ" เป็นมุกและคอนเซปประจำเรื่องนี้ค่ะ อิอิ
a_tapha ใจเย็นๆค่ะ มาม่ามีบ้างแต่ไม่หนักค่ะ เบาๆ ขำๆ
ujen คนขี้หึงขี้น้อยใจและคิดมากด้วยกันทั้งสองคนแหละค่ะ
love2y ฮ่าๆ น้องฐาเคยงอนนานเหรอ?ตับชนะทุกสิ่งค่ะ
ขู่แข่งของพี่โต้งก็มีนะคะ ถึงไม่ดีพร้อมอะไรแต่ก็ต้องมีเข้ามาแน่ๆ สองคน! คนแรกอาจจะเรียกว่าหึงเล่นได้ แต่คนที่สองที่เข้ามานี่ .....คงไม่เล่นๆ เท่าไรค่ะ (แต่อีกพัหใหญ่ค่ะกว่าจะมา อย่าเพิ่งตกใจ)
CarToonMiZa แซ่บแบบรสหมูสับ หรือต้มยำน้ำข้น??
Ja-Jah Suwanun มาม่าช่วงนี้อร่อยค่ะ ไม่เผ็ด...
goonglovenut ฮ่าๆ คนเรามันก็ต้องมีมุกมีเล่ห์เหลี่ยมล่ะไม่งั้นน้องฐาก็ไม่หลงกลสิ อิอิ
rubymoona เขายังไม่โผล่มานี่คะจะไปตามตบที่ไหน?
from_mars จริงค่ะ บางคนเนียนจัดไม่มีพิรุธเลยแต่มีกิ๊กซ่อนไว้ก็เยอะแยะ บางคนอาจจะยุ่งๆเรื่องงานเรื่องอื่นไม่มีเวลาให้เราก็อาจจะเข้าใจไปว่าเขาไม่สนใจก็มี ต้องอยุ่ที่ความเชื่อใจด้วยค่ะ
ploylw_chery เพิ่งมีคนอยากกิน อิอิ สงสัยมาม่าเรื่องนี้รสไม่ค่อยจัดเลยไม่น่ากลัวเนอะ อิอิ
ormn ใจเย็นๆ ค่ะ
sirikanda28 :confuse:
yayee2 แหะ เสียงดังฟังชัดว่า ตอนนี้ยังไม่ถึง อยู่ในขั้นเตรียมการเลือกรสอยู่ค่ะ ใจร่มๆกันไว้นะคะ
flawless ใจเย็นๆกันนะคะ อย่าเพิ่งบอยคอตพี่โต้งค่ะ
kids-me สะใจยังไงคะ?
พระสนมฝ่ายซ้าย ไม่มีใครพูดถึงเพลงนี้เลยยยยยยยย นิว่าฮาดีออกเบรคอารมณ์มาคุไปได้เยอะเลย มีคนแต่ลุ้นมาม่า มาเจอคันหู คงงงกันว่าจะเศร้าหรือฮาดีอะไรเงี้ย? ฮาๆๆ
jannie ค่ะความรู้ใหม่เหมือนกัน
แมวอัดกระป๋อง โอ๋ๆ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ค่ะ ยังไม่มาม่าจัดขนาดนั้นค่ะ ใจเย็นๆ ถึงแล้วจะบอก
แม้แต่เรื่องของโรจน์นิก็ว่ามาม่าไม่จัดนะคะ มันเหมือนเรื่องตกกระไดพลอยโจรมากกว่าค่ะ จบแฮปปี้ด้วย(เพราะตอนเลิกกันจะใส่ในภาคพี่โต้งแทน) นิชอบภาคนั้นมากเหมือนกันค่ะ ลองไปอ่านดู
mutyamania แรกๆ คิดว่ารสนี้กินแล้วแปลกๆ กินบ่อยเข้าก็อร่อยดีเหมือนกัน แต่ไม่ได้กินรสนี้มานานแล้วเหมือนกันนะ
ฮ่าๆ จริงดิ ไม่ได้กินเลยเหรอ? แบบว่าอยากจะไปตั้งกระทู้ถามเรื่องนี้อยู่ในห้องพูดคุยแต่ก้กลัวจะละลาบละล้วงเกินไป ข้อมูลก็หายากชะมัด แค่ถามเรอื่งสูตรยาว่าเขากินไรกันมั่ง ยังตอบต่างกันร้อยแปด แล้วคงไม่ค่อยมีคนมาแชร์เรื่องบนเตียงเท่าไรด้วยอ่ะ เฮ้อ....
เรื่องเทคยาเกินขนาดนี่ก็อันตรายเหมือนกันนะคะ กะจะใส่ลงไปในเรื่องเป็นอุทาหรณ์เหมือนกัน แต่ยังเรียบเรียงเนื้อหาอยู่ เพราะข้อมูลมันดิบจนไม่รู้อะไรจริงไม่จริงมั่วไปหมด
na_near แหม... รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ ทำให้พี่โต้งได้อายกันไปเลย ทั้งๆ ที่ความจริงไม่ใช่ความผิดของพี่เขาสักหน่อยนะเนี่ย มาม่ากำลังเรื่อยๆค่ะ ทยอยมาเบาๆ
นอนกินแรง นิสัยพอกันแหละค่ะสองคนนี้ ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ชอบ
Satang_P งอนจริง แต่หายงอนเพราะตับไง ฮ่าๆ
¡ииσcэиτ ฮ่าๆ ตอนนี้ยังไม่เสิร์ฟ วันหลังค่อยต้มน้ำใหม่ค่ะ ฮ่าๆ
hotoil น้องฐา ใจอ่อนมานานแล้วค่ะ เพราะตับร้านนี้อร่อยดีเลยง้อง่ายหน่อย ฮ่าๆๆๆ
TanyaPuech ถอนใจทำไม???เสียใจไมได้กินมาม่าเหรอ?
ลิงน้อยสุดเอ๋อ นิสัยส่วนตัวแหละค่ะ
ดีใจไม่มาม่า แต่ถ้ามีก็ขอให้หมดไวไว
เลิฟซีนดูพี่โต้งเหนื่อย น้องฐาไม่ถึง เราพลอยเหนื่อยและไม่ถึงตาม (เกี่ยวไรด้วย :laugh:)
แต่อ่านที่คุณนิอธิบายเรื่องกะเทยแล้วก็เข้าใจอ่ะนะ
แหมเพิ่งรู้เกิดเป็นกะเทยแท้จริงก็แสนลำบากไม่แพ้หญิง
ยิ่งเกิดเป็นสามีกะเทยยิ่งลำบากเนาะ
ฮ่าๆๆๆ ไปเกี่ยวอะไรกับเขา?? ถึงนะ แต่กว่าจะถึงมันเหนื่อยและนานมากแค่นั้นเอง
นิว่าเป็นกะเทยลำบากมากอ่ะ เขาต้องดูแลตัวเองเยอะมาก แล้วผลกระทบหลายๆอย่างทั้งร่างกายจิตใจสภาพแวดล้อมนี่เนอะ แล้วกว่าจะสวยก็เปลืองตังค์ด้วย เป็นผู้หญิงอท้ๆ ไม่เคยกินวิตามินหรืออะไรเลยอ่ะค่ะแบบว่าเห็นกะเทยสวยแล้วอิจฉามากเพราะสวยกว่าเราหลายขุม แต่เราก็เข้าใจนะว่าเขาสวยเพราะเขาดูแลตัวเองไง ฮ่าๆ
o13 เอานิ้วไปค่าที่หาข้อมูลมาหนุนจ้า.
อันนี้เพิ่งรู้เลยนะนี่
อ่านไปๆ ไอ้คู่ขาดๆเกินๆคู่นี้จะให้มันรักกันนานๆนี่ยากจัง นิสัยไม่ได้คู่กันเล้ย :เฮ้อ: เหมาะกันอยู่อย่างเดียวคือ ขี้หวงทั้งคู่ ไม่งั้น...ตัดจบได้เลย
มันต้องมีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสองคนปรับปรุงตัวเข้าหากันมากกว่านี้สินะ. รอๆ สู้ๆนะนิ
ฮ่าๆ ทำไมต้องเรียกว่าขาดๆเกินๆ? ฮ่าๆ ข้อมูลที่หามามันยังไม่ดีสุดชัวร์สุดหรอกค่ะ เป็นข้อมูลดิบที่ไปหาอ่านตามเว็ปบอร์ดน่ะค่ะเอามาประมวลแบบมึนๆ ตรงบ้างไม่ตรงบ้างก็ต้องใช้วิจารณญาณกันน่ะค่ะ เพราะหลายๆคนก็พูดไม่ตรงกัน นิก็ดึงมาแต่ที่อ่านเจอ
นิว่าสองคนนี้เขานิสัยคล้ายกันหลายอย่างค่ะ ทั้งพี่โต้งน้องฐาจะเป็นคนค่อนข้างโรแมนติกเบาๆ ชอบดูแลเอาใจใส่คนที่ตัวเองรัก เสียสละอยากเห็นคนที่ตัวเองรักมีความสุขมากกว่าตัวเอง
ลองสังเกตุดูหลายๆ ครั้งน้องฐาจะขี้เกรงใจมีอะไรก็ไม่ค่อยพูดหรอกค่ะ จะบ่นในใจมากกว่าเพื่อถนอมน้ำใจคนฟัง ที่พูดมากๆ ก็ออกไปทางหมั่นไส้ แซวเล่นมากกว่า ก็น้องประชดเก่งนี่นา
ส่วนพี่โต้งจะเทคแคร์แฟนค่อนข้างเยอะเหมือนอีกฝ่ายพิการ ฮ่าๆ เอาแต่ใจบ้างก็เพราะห่วงและหวงน่ะค่ะ
แล้วก็กับคนอื่นจะพูดจากปกติโผงผางแต่กับคนรักสองคนนี้จะพูดเพราะ ไม่ด่ากัน (นอกจากโมโหก็จิกกันเบาๆ ตามภาษาไก่ ) เป็นคู่รักในอุดมคติได้เหมือนกัน คริคริ
taroni ตอนนี้ยังค่ะ รอไปก่อนนะคะ
lidelia ชอบมากกกกกกกกก ทั้งไก่ทั้งตับเลยค่ะ
TeuyHom อิอิ อยากกินตับก็ต้องไปตามหาร้านขายตับก่อนนะคะ เลือกร้ายดีๆ ที่คนขายใจดีแล้วก็ถูกหลักอนามัยด้วยล่ะ อิอิ
morningflower หายไวเว่อร์ด้วย
wanmint1 ขอบคุณค่ะ ดีใจที่มีคนชอบพี่โต้งเหมือนนิ แต่อย่าชอบมากนะคะน้องฐาหวง อิอิ
-
น้องฐาจ๊ะ อย่าไปหวังพึ่งยาเพื่อความอึ๋มเลย น่ากลัวผลข้างเคียงนะ
คิดว่าที่พี่โต้งเขารักน้องฐาอยู่ ณ ขณะนี้ ก็เพราะน้องฐาเป็นน้องฐาในรูปลักษณ์แบบนี้นะ
ป.ล. เรื่องสาระ ไม่มีสาระ เรื่องมาม่า ไม่มาม่าในนิยายน่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาจ้ะ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว
แม้แต่ในชีวิตเราจริงๆก็เป็นแบบนั้นนี่นา ชีวิตใครจะมีแต่สาระตลอด หรือไม่มีมาม่าซะเลย ก็คงไม่ใช่ล่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
หลังจากถ่างตาอ่านมา 2 วันเต็มๆ ขอสมัครเป็น fc น้องฐา ด้วนคน น้องฐา แซบ ทุกตอนเลยเนอะ พี่โต้งก็หื่น ตลอด เนื้อเรื่องสนุกมาก และได้รู้ คำศัพท์ เฉพาะในวงการ ของน้องฐา ด้วย :z1:
:z13: :z13: :z13: จิ้มสองรีข้างบน แบบว่าเป็นเด็กใหม่ฝากเนื้อ ฝากตัว ฝากใจ ไว้ด้วย :กอด1:
:L2: :L2: :L2: กำลังใจให้คนเขียนด้วย
-
เกิดเป็นกะเทยแท้จริงแสนลำบากกกกก :a5:
-
เบน อ่านแล้วค่ะ
ขอบคุณมากกก
เหมือนจะกระจ่างขึ้นนน ฮ่าๆๆ
ไอ้เรื่องงูน้อยของฐา เบนพอเข้าใจอยู่
แต่เบนลืมนึกถึงพี่โต้งด้วยย หว่าาแย่จังง
คนเค้าจะ จึ๊กกระดึ้ยกันรักกัน ก็อยากให้อีกฝ่ายเสร็จสมอารมณ์หมายด้วย
เบนก็คิดแค่ว่า แทงๆไปเหอะเดี๋ยวก็เสียวเองง
ฮ่าๆๆ ซะงั้น ใช้ไม่ได้จริงๆๆอีนี่ :angry2:
ปล สองคนนี้เค้าเวิ่นเว้อดีเนอะ หึงกันไปหึงกันมา สุดท้ายก็สปาคกันทุกที ฮ่าๆๆๆ
กำไรผู้อ่านละทีนี้
:กอด1: กอดหน่อย คิดถึง นิ
-
:L2:
-
ดีนะไม่มาม่า
ช่วงนี้กินจนเบื่อ
เป็นกระเทยนี่ ลำบากจริงๆ สงสารฐาจัง
-
้น้องนิตอบเม้นพี่ด้วยอ่ะ ดีใจ^^
น้องฐาเจอจ๊วบสูบวิญญาณเข้าไปเบลอเลยนะ ><
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
ขำอ่า ยาอะไรกินแล้วอึ่มเลย
ไม่มีหรอกกกคิดได้ไงเนียน้องฐา
อิิอ
-
อร๊าย คุณนิก็ 55555 ถึงเค้าเทมาม่าชามนั้นทิ้งไปไม่วายต้องเอาลิ้นไปเกี่ยขึ้นมากินต่อให้หมดนะเส๊ะ ฮ่าๆๆๆ
เค้ามีเพื่อนเป็นกระเทยสวยแต่ผ่าตัดแล้วนะค่ะ 555 แต่เคยมีประสบการณ์สมัยยังไม่ผ่าตัดมาบอกเหมือนกัน
ตอนที่ยังไม่ทำ ก็เทคยาเยอะมาก แบบว่ามีหน้าอกเลยทีเดียว (คาดว่าคงเยอะมากเพราะีมีหน้าอกจริงๆ)
เอากับแฟนสนุกแต่ไม่เสร็จ 5555 และไม่แข็ง ฟังแล้วก้เอ่อะ...งงนิดหน่อย ว่ามันจะสนุกได้ยังไง
ก็ยังไม่สุดอ่ะ อะไรงี้ 55555 (ติดเรทโคตร) แต่พอมาอ่านนี่ก็เข้าใจมากขึ้น ว่ามันก็คงเป็นแบบนั้นจริงๆ
นอกจากผ่าแล้วต่อเส้นเสียวเอาเนอะ 555ว พี่โต้งก็ต้องเีสียเงินให้น้องฐาไปผ่าแล้วละจ้า
จะไ้ด้ไม่ต้องเสียเวลาิบิ้วท์กันนานขนาด 5555 ถึงขนาดนอนพักแล้วตื่นมาใหม่ กร๊ากกกกก อ่านๆแล้ว
พี่โ้ต้งก็เหมือนคนแก่จริงๆ ถ้าไม่ได้คิดถึงประเด็นที่คุณนิว่า มันช่างลึกซึ้งเสียจริงๆ
-
:impress3:
-
ในฐานะที่ก็เป็นกระเทยสวย(หรอเปล่า)ขอเอาประสบการณ์(ไม่โชคโชนนะค่ะ)มาตอบบ้างเนื่องจากตอนนี้สูตรยาสวยนั้นมีทั้งทานทั้งฉีดหลายขนาดแต่ตัวยาส่วนใหญ่คือฮอร์โมนหญิงจึงทำให้ร่างการเริ่มเปลี่ยนแปลงและทำให้ฮอร์โมนชายในร่างกายน้อยลงจึงทำให้บางส่วนนั้นไม่มีสะภาวะตอบสนองหรอยากมากๆเพราะฉันนั้นจะยากมากที่กระเทยจะถึงจุดหมายและคงไม่ค่อยมีกระเทยคนไหนนอนสาวของตัวเองไปด้วยจึงเป็นเทคนิคของฝ่ายชายที่จะบิ๊วอารมณ์ของเราสู่ฝั่งฝันกว่าที่สาวสองหรอกระเทยจะสวยได้นั้นจะต้องผ่านศึกหนักมากมายไม่ใช่แค่ครีมประธินผิวแบรนด์ดัง เราต้องเทคยาวันละไม่ต่ำกว่าสามชนิด(ยาคุม+ฮอร์โมนทดแทน+ยาบีบกระดุก)ไม่รวมอาหารเสริมต่างๆ การฉีดยา(โปกีนอล+โปลูตอน) รวมถึงการเสี่ยงไปศัลยกรรมต่างๆ กว่าจะสวยได้ลำบากมากนะค่ะ ดังนั่นโปรดเอื้อเผื้อผู้ชายแก่กระเทยด้วยค่ะ (อุ้ย!!ลืมตัวเจ้ล้อเล่น) กลับมาต่อนะ ดั้งนั้นผู้ชายส่วนใหญ่ที่จะพาเราไปถึงจุดหมายปลายทางได้ต้องมีจังหละและลีลาที่ดีและเอาใจใส่เราเป็นพิเศษมันอยู่ที่ความรู้สึกด้วยนะบางที ไม่ใช่กระโจนใส่และเสียบทันที(อ่าว!เริ่มส่วนตัวอีกแล้ว)แต่คือเรื่องจริงนะค่ะ อธิบายไปเยอะดั่งผู้รู้ลึกรู้จริงแต่ชีวิตรจริงเจ้ไม่ได้ผ่านมาเยอะนะแค่มีประสบการณ์เล็กน้อยถึงปานกลางเป็นวิทยาทานไว้นะค่ะ
ปล.เจ้อ่านมาก็จะหมดเล้าและนิยายชายรักชายส่วนใหญ่นำเสนอแง่มุมกระเทยที่ติดลบเยอะมากไม่อยากสาทยายแต่เรื่องนี้พอรับได้เพราะน้องฐาบ้าผู้ชายคนเดียวคือนายโต้งและไม่ได้กรี้ดกร๊าดเกินงามขอบคุณนะค่ะที่ไม่เขียนให้คนกลุ่มเจ้ดูแย่ลงในสายตาใครหลายๆขอบคุณจริงๆค่ะ
-
ได้อ่านช่วงทอร์คท้ายเรื่อง ชอบนะ ได้ความรู้มาเพิ่มลงในรอยหยักสมองด้วย ^^
-
พี่โต้งเค้ารักเค้าหวงหรอกค่ะถึงบ่น แต่ก็นะคะ...น้องฐาเล่นสวยวันสวยคืน ความน่ารักก็อัพเกรดขึ้นอีก คนอ่านว่า,,แลดูพี่โต้งคงได้เป็นพ่อกำนันจริงๆแล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ปล.ขอรีเควสฉากหวานซึ้งกินใจให้น้องฐาหน่อยเถอะค่ะ พี่โต้งรักก็รู้นะคะ แต่ขอแบบแสดงออกชัดๆอีกนิดได้มั้ยอ่า อิอิ
-
เมื่อไหร่จะถึงตอนเจ้าโต้งบ้างน้าา คิดถึงแฮะ อิอิ
-
งั้นน้องฐาอย่าเทคยาเยอะเลย นู๋จะได้ถึงจุดหลายๆรอบ
-
ชอบนิสัยพี่โต้งจังเลย ดูอบอุ่น :o8:
น้องฐาสวยวันสวยคืนระวังพี่โต้งจะหวงโหดนะคะ :laugh:
-
น้องฐามั่นจริงๆ o13
รอตอนต่อไปนะคับ
-
:m20: :m20: :m20:
-
น่ารักกันจิงๆคู่นี้ อิอิ!!
-
:laugh:
พอหอมปากหอมคอ อิอิ
คู่นี้จะได้เจอ กระต่ายกับพระจันทร์ไหมกั๊บเนี่ย
-
น้องฐาน่ารักตลอด :กอด1:
บวกเป็ด
-
น้องฐายังน่ารักเหมือนเดิม :m4:
-
ความรู้ใหม่ เพิ่งรู้ ไม่คิดว่าอยากสวยแล้วต้องทุ่มเทขนาดนั้น
-
ยังไงน้องฐาก็ยังน่าร้ากกกก รักสวยรักงามมากมายนะคะ นึกถึงคนใกล้ตัวมากๆ
ไปซื้อวิตามินกัน ชีถามคนขาย กินอะไรแล้วสวย!!! คุณพระ เค้ารู้เค้าก็กินเองแล้วจ๊ะเธอ 555
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า
:L2:
-
น้องฐาน่ารักตลอดอ่ะ :-[
-
น้องฐาชอบกินไก่
:impress2: :impress2: :impress2:
ปล.แอร๊ยยย อัพแร้ว กอดพี่นิแน่นๆสักที :กอด1:
-
น้องฐาน่ารักตลอดเลย อร๊าย~พี่โต้งขี้หึงจริงจังอ่ะ ไม่ยอมบอกว่าโอ๋โทรหาด้วยยยยยย
-
:กอด1:เหนื่อยไหมน้องฐา :เฮ้อ:
-
แอร๊ย อิจฉา
ทั้งดูเเล ไปส่ง ซื้อมือถือให้
กรี๊ดดดดดดดด ทำไมไม่มีเเบบนี้บ้าง
-
เกิดเป็นกระเทยต้องอดทน ผัวบอกไม่มีนมต้องไม่อาย
ถ้าพี่โต้งจะจูบ(ดูด)ขนาดนั้น
เอาซะลิปที่ปากน้องฐาเละเลยทีเดียว
:m1: :m1:
-
น้องฐายังน่ารักเหมือนเดิมนะครับ...5555 จบอย่างฮา
-
:mc4: เย้~หน้า100แร้วววว
ดีใจ คุณนิตอบเม้นเราด้วย :impress2:
+1+เป็ด
เม้นตอนนี้ พี่โต้งจิกๆหยอกๆ น้องฐาง้องแง้ง กุ๊กกิ๊กกันน่ารักดีเนอะ^^
-
น่ารักเหมือนเดิมมม อิอิ
-
น่ารักอ่ะค่ะน้องฐา อยากอึ้มแนะนำไปเสริมเลยค่ะ บึ๊บบั๊บทันใจฮาๆ
แต่กลัวอิพี่โต้งจะรับไม่ได้อยู่ดีๆ เมียก็อัพไซส์จาก A- เป็นคัพD อ่ะ555+
-
น้องฐา อย่าหวังพึ่งยาเลยยย มันอันตราย มีผลข้างเคียง
ประเดี๋ยวคนเคียงข้างจะหึงโหด ไม่รู้ด้วยนะ 5555
แค่นี้น้องฐา ก้อน่ารักสำหรับพี่โต้งแล้วววว ^^
บวก บวกให้คนแต่งเน้ออออ จะรอตอนต่อไป
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องฐา ต้องมั่นใจ A-แล้วไงอ๊ะ
A- แต่ลีลาเร้าใจกว่าพวก DDD ซะอีกนะเนี่ย
ไม่งั้นไก่โต้งไม่อยู่ในอุ้งมือหร๊อกกก
-
พี่โต้งใจร้ายอ่ะ
ชอบว่าน้องฐาว่า เอลบ :jul3:
-
ฮ่าๆๆๆ น้องฐาน่ารักอยู่แล้วววว
พี่โต้งก็ขี้หวงจริงๆๆ
-
นับวันพี่โต้งยิ่งหวงน้องฐา o18
-
ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจาก....ความรั่ว ของคู่นี้
ที่เราหน่ายๆมันไม่ใช่อะไรหรอก คือ สองคนนี้มีนิสัยแบบที่เราไม่ชอบเอง เลยพาลขัดใจอยู่เรื่อยแหละ
แต่ถ้านิไม่พูดเราก็ลืมไปเลยนะ คู่นี้เวลาพูดกัน พูดเพราะจริงๆด้วย นับเป็นข้อดีอีกหนึ่งเลย (คือในชีวิตจริง เวลาเราได้ยินแฟนกันพูดไม่เพราะแล้วมันจะตะงิกๆใจชอบกล)
อ้อๆ ชอบที่บอกว่า คู่นี้จิกกัดกันเหมือนไก่อ่ะ น่ารักเชียว
-
ตอนที่ 44 น้องฐาพาเข้าครัว
กึก กึก กึก.... เสียงอะไร
เสียงสับหมู
ซื้ดดดดดด ....หอมอะไร
หอมหมูสับ
อะไรนะ ...ไม่ใช่โฆษณามาม่าหรอ? ฮ่าๆๆ (โอ๊ย โฆษณานี้เก่าไปป่ะ)
คริคริ แน่นอนค่ะ นี่ไม่ใช่โฆษณาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อดังแต่อย่างใด แต่เป็นรายการน้องฐาพาเข้าครัวต่างหาก....
เจอกันเวลาดีๆ สายๆวันเสาร์ เมนูเด็ดวันนี้ขอนำเสนอเมนูมะกะโรนีไก่อบ...
ส่วนผสม
มะกะโรนี 200 กรัม
ไก่สด 300 กรัม
หอมใหญ่หั่นสี่เหลี่ยม 1 หัว
มันฝรั่งหั่นสี่เหลี่ยมต้มสุก 1 หัว
แครอตหั่นสี่เหลี่ยมต้มสุก 1 หัว
ข้าวโพดอ่อนลวกพอสุก 80 กรัม
บร็อกโคลี่หั่นชิ้นพอคำ 150 กรัม
น้ำมัน ¼ ถ้วย
ซอสปรุงรส 2 ช้อนโต๊ะ
เกลือป่น ½ ช้อนชา
พริกไทยป่น 1 ช้อนชา
น้ำตาลทราย 1 ช้อนชา
ซอสมะเขือเทศ ¼ ถ้วย
น้ำซุป 1 ถ้วย
เนยสด ¼ ถ้วย
“ให้พี่ช่วยอะไรไหมคะ?” พี่โต้งถามขึ้นมาขณะที่หนูกำลังหั่นส่วนผสมเป็นชิ้นๆ ตามสูตรที่เคยอ่านมาจากตำราทำอาหารและท่องจำมาเป็นอย่างดี
แต่หนูไม่ได้ตอบเพราะกำลังตั้งใจหั่นแครอตอยู่ พี่โต้งแกเลยเดินเข้ามาเบียดอยู่ข้างๆ จนแอบหงุดหงิดเบาๆ มิหนำซ้ำยังอุตส่าห์ลูบๆ อยู่ตรงเอวเพื่อเรียกร้องความสนใจอีกต่างหาก ซึ่งมันก่อกวนสมาธิเป็นที่ยิ่งจนหนูต้องขยับตัวออกห่างจากพ่อค้าตับและเคาท์เตอร์ในที่สุด
หลังจากขยับตัวออกก็รู้สึกว่าชุดที่ใส่มันหลวม พอก้มดูก็พบว่าผ้ากันเปื้อนสีหวานแอบโดนปลดปมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ทำเอาห้อยต่องแต่งเลยทีเดียว
“ความรู้สึกช้าชะมัดเลย” พี่โต้งแซวทำหน้าทำตาล้อเลียน
ชิ!! เก่งจริงเนอะเรื่องปลดๆ แก้ๆ ถอดๆ เนี่ย
“หนูว่าพี่ช่วยอยู่เฉยๆ ดีกว่านะคะ” หนูตอบงอนๆ แล้วพยายามผลักตัวกวนออกจากมุมครัวไม่ให้กวนประสาท
“จ้าก็ได้ แต่อย่าทำไฟไหม้ครัวอีกแล้วกัน” พี่โต้งตอบพลางหัวเราะ ไม่วายคว้าแครอตฝานแล้วแต่ยังไม่ได้หั่นบนเขียงมาหนึ่งชิ้นก่อนจะเดินออกไปตามแรงดันของหนู
แหม... อวยพรซะแรงเลยนะยะพ่อ!!
ดูถูกกันดีนัก เดี๋ยวแม่ก็เผาจริงๆ ซะหรอก!!
น้องฐาส่ายหัวน้อยๆ แล้วผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายดอกนั้นอีกครั้ง
อะแฮ่ม พาสๆๆๆๆ คุณผู้ชม อย่าไปสนใจบรรยากาศเพี้ยนๆ ก่อนการถ่ายทำรายการเลยนะคะ กลับมาทำอาหารกันต่อดีกว่าเนอะ
หลังจากเตรียมส่วนผสมเรียบร้อยแล้วมาเข้าสู่วิธีการทำเลยดีกว่าค่ะ
วิธีทำ
1. เตรียมอกไก่ ล้างไก่ให้สะอาด หมักกับซอสปรุงรสเล็กน้อย นำไปทอดพอสุก ตักใส่หม้อ ใส่น้ำซุป เครื่องปรุงรสเกลือป่น พริกไทย น้ำตาลทราย อบไฟอ่อนๆ จนไก่สุก ตักไก่ขึ้น ปรุงรสส่วนของน้ำ เมื่อรสดีแล้วใส่ซอสมะเขือเทศ ลักษณะของน้ำจะข้นเล็กน้อย
2. ใส่เนยในกระทะ พอเนยละลายใส่มะกะโรนีผัดให้เข้ากัน ใส่หอมใหญ่ มันฝรั่ง แครอต ข้าวโพดอ่อน ปรุงรสด้วยซอสผัดให้เข้ากันตัดใส่จาน นำไก่ที่อบแล้วเสิร์ฟคู่กัน ตกแต่งด้วยผัก ราดซอสที่ปรุงไว้เสิร์ฟร้อนๆ
(ส่วนผสมและวีธีทำลอกตามหนังสือเป๊ะ!!)
เย้!! เสร็จแล้ว มะกะโรนีไก่อบของหนู
กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ แถมหน้าตาน่าทาน แต่ไม่รู้รสชาติเป็นไงบ้าง
และหนูยังไม่กล้าเสี่ยงชีวิตชิมมันหรอกค่ะ ดังนั้นผู้ที่ต้องเสียสละครั้งนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก....
พ่อค้าตับ.... นักวิจารณ์อาหารจำเป็น!! :z1:
เห็นบ่นอย่างงั้นอย่างนี้แต่พอเอาอาหารไปเสิร์ฟจริงๆ พี่แกก็ยอมทานแต่โดยดีไม่มีเรื่องมากหรอกนะคะ ไม่รู้ว่าหิวจัดหรือว่าไร
“น้องฐาคะ พี่ยอมกินก็ได้ค่ะ วางมีดลงก่อนเถอะ” พี่โต้งต่อรอง ทำให้เพิ่งสังเกตว่าตัวเองถือมีดมาข่มขวัญนักชิมด้วย
ชิ!! วางก็ได้ย่ะ
ว่าแต่ถ้าไม่มีอาวุธแล้วพี่แกจะชิมอย่างยุติธรรมหรือเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย....
น้องฐานั่งมองหน้าพ่อค้าตับที่ตอนนี้พยายามก้มลงชิมอาหารรสเลิศ ด้วยอาการลุ้นสุดกู่ จนกระทั่งพี่โต้งเอ่ยออกมาหลังจากได้ชิมมักกะโรนีไก่อบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อืม...อร่อยเหมือนกันนี่นา”
เย้!!! จุดพลุฉลอง เฮ้อ....รอดตัวไป :mc4:
“ใช่ม้า?? บอกแล้วว่าหนูอ่ะเป็นแม่บ้านแม่เรือน กับคงกับข้าวนี่ไม่ต้องห่วงอร่อยทุกอย่าง” หนูเชิดหน้ามั่นอกมั่นใจ กระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันทีผิดกับตอนแรกอย่างกับหน้ามือเป็นหลังเท้า
“แหม ชมหน่อยล่ะโม้เชียวนะ เพิ่งทำอย่างแรกเอง ฟลุ้กหรือเปล่าก็ไม่รู้” ใจร้าย ยังอุตส่าห์เบรกกันอีกนะ
“โอ๊ย... ฟ้งฟลุกอะไรกัน คนน่ารักทำอะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ” หนูเถียงคอเป็นเอ็น หน้ามุ่ยเมื่อโดนไก่จิกอีกจนได้ พี่ท่านนี่ทุกงานเลยนะ ได้ข่าว
“เกี่ยวเหรอ?” พี่โต้งย่นคิ้วถามยิ้มๆ
“เกี่ยวสิ” หนูตอบมั่นอกมั่นใจ
“งั้นวันหลังคนน่ารักทำแกงเทโพให้พี่กินหน่อยนะ” อุ๊ย...พี่โต้งมีแอบอ้อนขอให้ทำอาหารให้กิน
เอ๋ เทโพเหรอ... แกงหมูบวกผักบุ้งใส่กะทิ แล้วมันใช้น้ำพริกแบบไหนหว่า แบบเดียวกะแกงเผ็ดหรือเปล่าอ่ะ
“เอ๋ ทำยังไงอ่ะ หนูทำไม่เป็นอ่ะพี่” หนูหันไปส่ายหน้าเศร้าๆ
“ไม่เป็น?? งั้นแกงเขียวหวานก็ได้” เขียวหวาน?? ลูกชิ้นบวกมะเขือ แล้วใส่อะไรให้น้ำแกงเป็นสีเขียวล่ะ??
“นั่นก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน” หนูส่ายหน้าซ้ำสองหน้าเริ่มหงอย
“งั้นหมูชะมวง หลนเต้าเจี้ยว หรือไม่ก็หมูมะนาวก็ได้” เยอะ!! จะตะกละไปแล้ว จะกินอะไรขนาดนั้นยะพ่อ!!
“เอ๊ะ!! พี่นี่ ทำไมจะกินแต่อะไรที่หนูไม่เป็นแบบนี้ล่ะ” หนูโวยวายขึ้นมาอย่างเหลืออด เมื่อได้ฟังเมนูแต่ละอย่าง
“อ้าว...ก็ไหนบอกว่าเก่งการบ้านการเรือน กับข้งกับข้าววางใจได้ไง” หนอยแน่ะ!! มีการย้อน... ยังจะมาเถียงอีก ไม่รู้เลยว่าตัวเองน่ะผิด
“ก็วางใจได้เฉพาะอะไรที่ทำเป็นสิ พี่น่ะแกล้งหนู อยากจะกินแต่อะไรที่ทำยากๆ ทำไมไม่กินของง่ายๆ จำพวกผัดกะเพรา หมูทอดกระเทียม ผัดพริกหยวก แกงเผ็ดหรือแกงส้มล่ะคะจะได้ทำให้กิน” เรื่องมากนัก เดี๋ยวแม่ทอดไข่ให้กินทุกวันเลยนี่
หันไปหน้ามุ่ยใส่พ่อค้าตับที่มัวแต่เอานิ้วอุดหูตัวเองเมื่อโดนหนูร่ายยาวเป็นชุด
“จ้า.... จ้า..... งั้นไม่เรื่องมากก็ได้ ทำอะไรเป็นก็ทำเถอะ กินได้หมดล่ะขอแค่ไม่ท้องเสียก็พอแล้ว” พี่แกสรุปแล้วก้มลงไปกินอาหารตรงหน้าต่อ แต่ตอนท้ายยังมีหน้ามีแขวะเขาอีกนะ
“งั้นอยากกินอะไรจดไว้แล้วกัน เดี๋ยวกลับบ้านไปจะให้แม่สอนทำให้ก็ได้ ไว้ทำเป็นเมื่อไร จะทำให้กินจนบ่นว่ากินไม่ไหวเลย” หนูบอกออกมาในที่สุด ถึงจะรู้สึกเสียความมั่นใจที่ทำกับข้าวยากๆ ไม่เป็นก็เถอะ แต่ก็นึกอยากจะทำอะไรเอาใจบ้างอีกฝ่ายบ้างอยู่ดี
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ค่อยๆ ฝึกไปทีละนิด ทีละอย่างก็ได้...........” พี่โต้งเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและยิ้มให้ทั้งปากและตา ในช่วงเวลาที่เราสองคนสบตากัน มันไม่ต่างกับฉากโรแมนติกในละครเท่าไรเลยค่ะ
“ถึงยังไง...พี่ก็มีเวลาทั้งชีวิตที่รอชิมอาหารของเราอยู่ดี”
อยากจะถามเหลือเกินว่า “จริงเหรอ?” แต่มันก็พูดอะไรไม่ออก มีแค่ความรู้สึกดีใจที่ท่วมล้นอยู่ในอกแค่นั้น
ถ้าหากตอนนี้สามารถขอพรอะไรได้หนึ่งอย่าง หนูก็คงอยากจะขอ....
ขอให้คำพูดนี้เป็นจริง.... ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
...
หลังจากอิ่มแล้วพี่โต้งก็มาช่วยหนูล้างจานค่ะ ที่จริงอยากจะทำคนเดียวแต่รู้สึกว่าพี่แกจะไม่ไว้ใจ บอกว่าหนูซุ่มซ่าม กลัวว่าล้างจานคนเดียวจะทำจานแตกก็เลยมาช่วย แต่เอาเข้าจริงมาช่วยล้างหรือมาช่วยเล่นก็ไม่รู้ กว่าจะล้างจานเสร็จฟองฟอดเต็มเสื้อเลย ขนาดใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ เสื้อยังชื้นเกือบค่อนตัวทำให้ต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบเลย
ความพยายามที่จะเป็นแม่บ้านแม่บ้านแม่เรือนยังไม่จบแค่นั้น หนูพยายามถามหาไม้กวาด ไม้ขนไก่เต็มที่ แต่พี่โต้งแกบอกว่าถ้าคิดจะทำความสะอาดห้องให้ล่ะก็ไม่ต้องเลยเพราะจ้างแม่บ้านของคอนโดมาทำให้อยู่แล้วสองวันครั้ง จะช่วยจัดห้องให้ใหม่ก็ไม่เอา จะว่าไปแล้ว ห้องพี่แกก็สะอาดเรียบร้อยเป็นระเบียบจนไม่ต้องจัดตั้งแต่แรกแล้วแหละค่ะ งั้นที่ได้ยินมาว่าคนเป็นเกย์นี่เขาจะเรียบร้อย สะอาด เนี้ยบจนเวอร์นี่เห็นจะจริง แต่หนูเพิ่งเจอผู้ชายเจ้าระเบียบแบบนี้แหละคนแรก ว่ากิ๊งมันเรียบร้อยแล้วมันก็ยังไม่เยอะแยะเท่าพี่โต้งนะคะ คนนี้น่ะเสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะเกินน่ะ สงสัยพี่เขากลัวคนอื่นไม่รู้ว่าเป็นเกย์มั้งเนอะ
บ่นไปตั้งยาวก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เซ็งๆ อ่ะแหละ รู้สึกว่าอยู่กับพี่โต้งแล้วมันสบายเกินไป มันไม่เหมือนอยู่กับคนอื่น เพราะที่ผ่านมาหนูจะต้องคอยดูแลทำอะไรให้คนอื่นๆ อยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือแฟน อย่างอยู่ที่ห้องก็ต้องคอยดูแลทำความสะอาด กับอีกิ๊งสมัยที่มันยังไม่ได้คบกับกันย์ก็ต้องเป็นคนไปรับไปส่งมันตลอด อยู่กับไอ้โรจน์นี่ไปกันใหญ่ เป็นเบ๊ทำทุกอย่างให้จนอีกฝ่ายไม่ได้กระดิก แต่กับพี่โต้งนี่ หนูเปลี่ยนจากเบ๊กลายเป็นคนพิการไปเลย กลายเป็นทำอะไรไม่เป็นแล้วเนี่ย
ที่จริงไม่ใช่ว่าไม่ดีนะคะ ดีมากด้วย แต่สบายมากๆ แบบนี้ไปนานๆ ก็ กลัวจะเคยตัว
ถ้าวันไหนที่ไม่มีพี่เขาขึ้นมา หนูคงไม่รู้จริงๆ ว่าจะอยู่ต่อไปยังไงเท่านั้นเอง :เฮ้อ:
...........................
................................
“ตัวนี้ โอยังคะ?” น้องฐาถามขึ้นพลางหมุนตัวประกอบให้พ่อกำนันจอมดุดูความยาว (หรือความสั้น) ของกางเกงที่ใส่ว่าพอจะไปวัดไปวา ไปห้างกับเขาได้บ้างหรือเปล่า เนื่องด้วยรำคาญเวลาโดนบ่นว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อย ปากพี่แกก็ไม่ใช่ธรรมดาซะด้วย แหลมเฟี้ยวน่ากลัวมาก จิกมาทีกัดมาทีนี่เลือดสาด พรุนไปทั้งตัวเลยค่ะ ณ จุดนี้
“ค่ะ ชุดนี้น่ารักแล้ว” พี่โต้งเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาตอบแล้วลุกขึ้นจากโซฟา แปลว่าได้ฤกษ์ได้ยามออกไปเที่ยวกันสักที หนูก็ระริกระรี้เดินตามพี่โต้งออกจากห้องไป แต่ใครจะนึกว่าระหว่างที่เดินตามไปในระยะกระชั้นชิดพี่แกดันหยุดกึกจนหนูเดินชนหลังพี่เขาซะงั้น
“โอ๊ย...น้องฐา ชนซะแรงเลย เจ็บนะเนี่ย” พี่แกโวยวายหน้าเบ้อย่างกับโดนตีด้วยไม้หน้าสาม คนอะไรสำออยซะไม่มีล่ะ
“ก็พี่ดันเบรกกะทันหันไม่บอกนี่คะ แล้วหนูก็ชนเบาๆ เอง จะเจ็บอะไรขนาดนั้น” หนูแก้ตัวพลางถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ยังเอามือลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการขอโทษอยู่ดี
“จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงล่ะ ก็เราเล่นเอาไม้กระดานฟาดหลังพี่เต็มๆ เลยนี่!” พี่แก้ตอบยังไม่คลายสีหน้าเจ็บปวด
หือ... ไม้กระดานที่ไหนอ่ะงง
เมื่อกี้นี้ได้ข่าวว่าเอาหัว(บน) กับหัวนมชนนะ ไม่ได้มีไม้มีเม้ยอะไรซะหน่อยใช่เหรอ?
คิด
คิด
คิด
เอ๊ะหรือว่า.... ไม้กระดานที่ว่า..... o22
แอร๋ยยยยย อีพี่บ้า หาว่าหนูแบนเป็นไม้กระดานอีกแล้วเรอะ?
:m16: :m31: :fire: :angry2:
....................................
ผ่านไปอีกหนึ่งตอน....แบบไม่มีอะไร :laugh:
ขยับไปเรื่อยๆ ทีละน้อยๆ
ช่วงนี้นิอาจจะดำเนินเรื่องเรื่อยเปื่อยและเชื่องช้าหน่อยนะคะ คงไม่มีสาระอะไรนอกเสียจากอารมณ์ขำขัน ยิ้มๆ หวานๆ กันไปแบบนี้
ขอให้นิ(และน้องฐา)มีความสุขแบบนี้ไปอีกสักพัก... เพราะช่วงเวลาหนักๆ มันยากเกินไป และไม่อยากให้มาถึงไว....
ขอบคุณทุกบวกคอมเม้นท์เหมือนเดิม :กอด1: :L2:
และขอบคุณสำหรับกำลังใจของผู้อ่านทุกท่าน ที่ทำให้กระทู้นี้ล่องลอยออกทะเลมาไกลได้ถึงหน้าหนึ่งร้อย (ได้ข่าวว่าทีแรกเป็นเรื่องสั้นนะ o18)
ยังไงก็ดีใจจริงๆ นะคะ :monkeysad: :m15:
มีอบเม้นท์ข้างล่างนะคะ
v
v
v
v
-
จิ้มก่อนอ่าน
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆๆๆ
เน็ตช้าโคตร โพสไม่ทันคนเม้นท์ ฮาๆๆๆ
ตอบเมนท์
ขออ้างถึงจากเมนท์เชลบี้ว่าจะโค้ดไว้ให้คนอ่านได้อ่านตั้งแต่คราวที่แล้วก็ลืม ฮ่าๆๆๆ ยกยอดมาแล้วกัน
mutyamania:
จะบอกว่ากะเทยเทคยาน่ะ ของหดจริง....มันเหมือนเป็นความสุขทางใจมากกว่าที่จะตะบี้ตะบันไปให้ถึงจุด
แต่ขอยืนยันว่าไม่เคยเทคและยังสดซิง อิอิอิ.....พี่ที่ทำงานเชียร์ให้เทค บอกพี่ขา หนูไม่ถึงระดับนั้น หนูแค่กึงตุ๊ด กึ่งสาว กึ่งเมโทรทอมบอยแนว ๆ....ไม่มีตังค์ด้วย เพราะยาแพง..5555+
เพื่อนกะเทยที่รู้จักแมร่งบ้าถึงขนาดเทคยาคุมฉุกเฉิน ที่เอาไว้ใช้สำหรับผู้หญิงที่ถูกข่มขืน และกินได้แค่สองครั้งในชีวิต....เล่นเอามันเกือบตาย น่ากลัวมาก ๆ น้องฐาเก็บเงินแล้วตัดทีเดียวเลยดีกว่า เจ็บแต่จบ
มีพี่ๆ น้องหลายๆคนห่วงใยน้องฐาเรื่องเทคยามาเลย ขอบคุณนะคะ แล้วก็ฝากเตือนหลายคนก็อย่ากินกันเกินขนาดนะคะ อันตรายค่า
ในฐานะที่ก็เป็นกระเทยสวย(หรอเปล่า)ขอเอาประสบการณ์(ไม่โชคโชนนะค่ะ)มาตอบบ้างเนื่องจากตอนนี้สูตรยาสวยนั้นมีทั้งทานทั้งฉีดหลายขนาดแต่ตัวยาส่วนใหญ่คือฮอร์โมนหญิงจึงทำให้ร่างการเริ่มเปลี่ยนแปลงและทำให้ฮอร์โมนชายในร่างกายน้อยลงจึงทำให้บางส่วนนั้นไม่มีสะภาวะตอบสนองหรอยากมากๆเพราะฉันนั้นจะยากมากที่กระเทยจะถึงจุดหมายและคงไม่ค่อยมีกระเทยคนไหนนอนสาวของตัวเองไปด้วยจึงเป็นเทคนิคของฝ่ายชายที่จะบิ๊วอารมณ์ของเราสู่ฝั่งฝันกว่าที่สาวสองหรอกระเทยจะสวยได้นั้นจะต้องผ่านศึกหนักมากมายไม่ใช่แค่ครีมประธินผิวแบรนด์ดัง เราต้องเทคยาวันละไม่ต่ำกว่าสามชนิด(ยาคุม+ฮอร์โมนทดแทน+ยาบีบกระดุก)ไม่รวมอาหารเสริมต่างๆ การฉีดยา(โปกีนอล+โปลูตอน) รวมถึงการเสี่ยงไปศัลยกรรมต่างๆ กว่าจะสวยได้ลำบากมากนะค่ะ ดังนั่นโปรดเอื้อเผื้อผู้ชายแก่กระเทยด้วยค่ะ (อุ้ย!!ลืมตัวเจ้ล้อเล่น) กลับมาต่อนะ ดั้งนั้นผู้ชายส่วนใหญ่ที่จะพาเราไปถึงจุดหมายปลายทางได้ต้องมีจังหละและลีลาที่ดีและเอาใจใส่เราเป็นพิเศษมันอยู่ที่ความรู้สึกด้วยนะบางที ไม่ใช่กระโจนใส่และเสียบทันที(อ่าว!เริ่มส่วนตัวอีกแล้ว)แต่คือเรื่องจริงนะค่ะ อธิบายไปเยอะดั่งผู้รู้ลึกรู้จริงแต่ชีวิตรจริงเจ้ไม่ได้ผ่านมาเยอะนะแค่มีประสบการณ์เล็กน้อยถึงปานกลางเป็นวิทยาทานไว้นะค่ะ
ปล.เจ้อ่านมาก็จะหมดเล้าและนิยายชายรักชายส่วนใหญ่นำเสนอแง่มุมกระเทยที่ติดลบเยอะมากไม่อยากสาทยายแต่เรื่องนี้พอรับได้เพราะน้องฐาบ้าผู้ชายคนเดียวคือนายโต้งและไม่ได้กรี้ดกร๊าดเกินงามขอบคุณนะค่ะที่ไม่เขียนให้คนกลุ่มเจ้ดูแย่ลงในสายตาใครหลายๆขอบคุณจริงๆค่ะ
ขอบคุณความรู้จากคอมเม้นท์นี้นะคะ แอบคุ้นว่าเคยมาเม้นท์เมื่อนานมาแล้วแสดงว่าเป็นนักอ่านเงานี่เอง นานๆ จะแสดงตัว
ทีแรกที่เขียนเรื่องนี้นิคิดถึงน้องที่มหาวิทยาลัยน่ะค่ะ เป็นสาวสองที่สวยมากจริงๆ ทุกวันนี้ก็สวยยิ่งกว่าผู้หญิงสวยจนนิอิจฉา แล้วเท่าที่เห็นเขาก็เรียบร้อยมากๆๆๆๆ นิก็เลยอยากเขียนถึงกะเทยที่เป็นแบบนั้น แต่บุคลิกของน้องฐาก็ไม่เหมือนกับน้องคนนั้นหรอกค่ะ นิใส่ความต๊องเข้าไปซะมาก อยากให้เป็นตัวละครที่คนอ่านเอ็นดูในความบ๊องมากกว่าหมั่นไส้ในความแรดค่ะ (ฮา) และก็ไม่ได้เอาเรื่องของน้องเขามาเขียนหรอกนะคะเพราะไม่ได้เกาะติดชีวิตของเธอ แต่เอาเรื่องทั่วๆ ไปมาบ้างนิดหน่อย เรื่องเข้าหอชายแล้วโดนยามโวยหาว่าเป็นผู้หญิงนี่ก็เรื่องของน้องเขาเอามาใส่ค่ะ
เรื่องบทบาทของสาวสองในนิยายทั่วๆไป นี่บางทีก็ต้องเข้าใจแหละค่ะ คงทำอะไรมากไม่ได้ บางครั้งคนเราก็มักมองคนจากภาพรวมมากกว่าจะเจาะจงนั่นแหละ และเป็นแค่เทคนิคของผู้แต่งที่เอาใจคนอ่านเท่านั้นเอง อย่างเวลามาอ่านนิยายวาย ผู้หญิงก็ยังดูเป็นตัวร้ายที่คนอ่านเกลียดเลยนี่คะ
แต่ยังไงก็ดีใจที่ชอบนะคะ
เค้ามีเพื่อนเป็นกระเทยสวยแต่ผ่าตัดแล้วนะค่ะ 555 แต่เคยมีประสบการณ์สมัยยังไม่ผ่าตัดมาบอกเหมือนกัน
ตอนที่ยังไม่ทำ ก็เทคยาเยอะมาก แบบว่ามีหน้าอกเลยทีเดียว (คาดว่าคงเยอะมากเพราะีมีหน้าอกจริงๆ)
เอากับแฟนสนุกแต่ไม่เสร็จ 5555 และไม่แข็ง ฟังแล้วก้เอ่อะ...งงนิดหน่อย ว่ามันจะสนุกได้ยังไง
ก็ยังไม่สุดอ่ะ อะไรงี้ 55555 (ติดเรทโคตร) แต่พอมาอ่านนี่ก็เข้าใจมากขึ้น ว่ามันก็คงเป็นแบบนั้นจริงๆ
นอกจากผ่าแล้วต่อเส้นเสียวเอาเนอะ 555ว พี่โต้งก็ต้องเีสียเงินให้น้องฐาไปผ่าแล้วละจ้า
จะไ้ด้ไม่ต้องเสียเวลาิบิ้วท์กันนานขนาด 5555 ถึงขนาดนอนพักแล้วตื่นมาใหม่ กร๊ากกกกก อ่านๆแล้ว
พี่โ้ต้งก็เหมือนคนแก่จริงๆ ถ้าไม่ได้คิดถึงประเด็นที่คุณนิว่า มันช่างลึกซึ้งเสียจริงๆ
ขอบคุณ เมนท์นี้นะคะ แบบว่าอารมณ์ดีเหมือนนิเลย คุยไปขำไปทุกประโยค อิอิ
ปล. หายไปนานนะตัวเธอ ช่วยไปอ่านกระทู้พี่ตุลย์แล้วเมนท์ด้วยจะดีมาก เค้าอยากให้ตัวเองไปเมนท์
เกิดเป็นกระเทยต้องอดทน ผัวบอกไม่มีนมต้องไม่อาย
ถ้าพี่โต้งจะจูบ(ดูด)ขนาดนั้น
เอาซะลิปที่ปากน้องฐาเละเลยทีเดียว
:m1: :m1:
กรี๊ดดดดดดดด ถูกใจเมนท์นี้ เห็นแล้วฮาขนาดดดดดด
yayee2 ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่แก้ว ที่จริงพล็อตมาม่านิคิดไว้นะ แต่ถ้ามันมาเมื่อไรนิก็คงเหนื่อยแหละ เพราะมันจะเขียนยากกว่าฉากทั่วๆไป ไม่รู้ด้วยว่าฟีดแบ็กคนอ่านจะเป็นไง ก็เลยเรื่อยๆ ไปก่อนหาอย่างอื่นมายัดๆ ช่วงนี้เลยดู ยืดๆ ค่อยๆ ปูเข้าสู่เนื้อหาหลักที่ควรจะเป็นคงจะทำให้ยิ้มแย้มกันไปได้พักนึงแหละ
kitty: เต้นเหนือ่ยไหมเอ่ย??? อิอิ
Amheihei ยินดีต้อนรับค่ะ ดีใจที่ชอบและหวังว่าจะอยู่ด้วยกันเรื่อยไปจนกว่าเรื่องจะจบนะคะ
Murasakisama อยากสวยต้องอดทนค่ะ คริคริ
EoBen ฮ่าๆ ที่จริงเรื่องแบบนี้แต่งข้ามไปก็ได้นะ แต่นิก็บ้าอ่ะใส่ลงไปทำไมก็ไม่รู้ แค่รู้สึกอยากใส่อีกมุมที่คนอ่านไม่รู้เท่านั้นเอง เพราะตัวเองก็ไม่เคยรู้ เมื่อก่อนยังแต่งให้เสร็จง่ายๆกันไปตั้งหลายซีนจนคิดว่าแต่งอะไรไม่สมจริงเอาซะเลยแต่ไม่มีใครมาแย้ง แล้วก็มารู้ด้วยตัวเองก็เลยพยายามจะแก้ไขเท่านั้นเองค่ะ
ปล. เห็นเบนหายไปนานมาก ด้วยเม้นสุดท้ายของกระทู้กระต่ายว่า งอนปอนด์แล้วก็หายไปเลยนิแอบคิดนะว่า โกรธปอนด์เลยเลิกอ่านรึเปล่าหว่าอะไรงี้ด้วย หวังว่าถ้าได้ลงตอนใหม่จะเห็นเบนที่โน่นอีกนะ จากใจนักเขียนคิดมากกกก
Tiamo_jamsai :L2: :กอด1: :L1: :pig4:
ลู่เคอOlive♥: มาม่าขายดีติดตลาดนี่คะใครๆ ก็อยากขาย ฮ่าๆๆๆ
พระสนมฝ่ายซ้าย นิก็ดีใจที่พี่มาเม้นท์ค่า อิอิ นิว่าน้องฐาแกเบลอมานานแล้วค่ะ ดูเอ๋อๆมานานแล้ว
Yunatsu ถ้ามีคงขายดีนะคะยาที่กินแล้วอึ๋มเลยเนี่ย ฮาๆ
TanyaPuech :o8: :-[ :impress2:
love2y ขอบคุณค่า ดีใจจังที่ทำให้หลายๆคนได้รู้อะไรใหม่ๆ
MoMoRin หวานยังไงอ่า?? เค้าคิดไม่ออก แต่จะค่อยๆ ใส่ฉากกุ๊กกิ๊กไปเรื่อยๆ นะคะ
Kongyou โต้ง?? ก็ลงเรื่องพี่โต้งอยู่นะคะ พิมพ์ผิดหรือเปล่าเอ่ย งง
Gupalz ถ้าไม่เทคแล้วจะสวยไหมอ่า?? ถ้าไม่เทคแล้วยังสวยจะได้บอกให้น้องฐาเลิกเทค
lazat.mchub ชอบเหมือนกันค่ะ แต่ในความจริงคงหายากเนอะ ถึงมีก็ไม่ค่อยตกมาถึงเราเลย อิจฉาน้องฐาวุ้ยยยยยย
Satang_P ฮา ชีมั่นใจอย่างนี้มานานแล้วค่ะ
Ujen ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่า (สงสัยจัฮามากกกก อิอิ)
TeuyHom น่ารักแล้วชอบไหมอ่า?
แมวอัดกระป๋อง โผล่มานานๆทีค่ะ อาจจะมีปอนด์โผล่มา แต่เรือ่งนี้พี่ตุลย์คงไม่ได้ออก
CarToonMiZa ขอบคุณมากค่ะ น้องฐาชอบไก่ แต่นิชอบเป็ดค่ะ อิอิ
sirikanda28 คนอ่านก็น่ารักเหมือนกันค่ะ
River นิก็เพิ่งทราบเมื่อเร็วๆนี้แหละค่ะ สูตรยาเขาเยอะมากกกก
from_mars ผู้หญิงส่วใหญ่รักสวยรักงามเนอะ .... แต่นิเป็นผู้หญิงอท้ๆ ไม่ค่อยดูแลตัวเองแบบนี้เลยอย่าว่าแต่กิน ทุกวันนี้นิอยู่กับบ้านไมได้ออกไปไหน ครีมยังไม่ค่อยได้ทาเลยค่ะ โทรมมาก
ploylw_chery ขอบคุณแทนน้องฐาค่ะ
Ja-Jah Suwanun ชอบไก่ชิ้นและไก่เป็นตัวๆ เลยค่ะ อิอิ โดยเฉพาะตับไก่น้องฐาชอบมากกกก
Rubymoona ขี้หึงเวอร์อ่ะค่ะ
ormn: เหนื่อยอะไร??
Tifa นั่นสิ อยากมีมั่งจัง สามีรวยๆเนี่ย
uknowvry: ดีใจที่ฮาค่ะ ทุกวันนี้กลัวมากว่ามุกที่ใส่ลงไปจะแป้กตลอด ฮาๆ
$VAN$ ขอบคุณค่า คู่นี้ก็คงยังง้องแง้งกันต่อไปเรือ่ยๆ จนกว่าคนแต่งจะหมดมุก!
Chatori ขอบคุณแทนน้องฐาค่ะ
Flawless น้องฐาจนค่ะ พี่โต้งคงไม่ยอมออกทุนแน่เลย ขอยืมตัวเองก่อนได้ป่าว?
Running ทุกวันนี้ก็กินเยอะอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่อยากได้เพิ่มอีก คนเราไม่ค่อยรู้จักพอเนอะ แต่เรือ่งยานี่จะยังไงต่อไปต้องรอดูกัน
Zhai สงสัยจะอินมากนะคะ อิอิ เอลบแล้วไง มั่นใจเกินร้อย...
นอนกินแรง มุกนี้ยังใช้ได้เรื่อยๆ ค่ะ ที่จริงพี่เขาก็แซวเล่นไปอย่างนั้นแหละ
Hotoil คิดว่าน่ารักนะคะ นิว่าน้องน่ารักจริงๆอ่ะแหละ
taroni หวงมานานและยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงหงุดหงิดตายเลยล่ะ
jiki: ตอนนี้ก็ยังคงไม่มีอะไรอยู่ตามเดิม ฮ่าๆ จะว่าไปแล้วนิสัยที่ไม่ดีของสองคนนี้ก็มีนะ แต่จะออกมาตอนอารมณ์ไม่ดีมากกว่า นี่แหละ เขาถึงว่า แต่ยามรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน พอรักกันอะไรก็สวยงามไปหมด
-
เป็นกะเทยเหมือนกันคะ อารมณ์หดมาก 55 ไม่ตื่นตัวเหมือนผู้ชายแน่นอนคะ งูตายสนิท
-
ฮา...
คราวนี้พี่โต้งมาแรง ไม้กระดาน :m20:
-
น้องฐาเรางามที่จิตใจลูก
ไปเสริมอย่างอื่นแทน
กินยาเยอะๆไม่ดี
สงสัยคนเขียนเตรียมจัดหนักมาม่าแน่เลย
-
ฮ่าๆ เบนไม่ได้หายไปไหนหรอกก
เบนตามติดชีวิตน้องฐาประจำแหละ
ฮ่าๆๆ
แต่เบนกำลังอยู่ให้ช่วงค้นคว้าหานิยายในเล้าอยู่
ก็เลยต้องตะบี้ตะบันอ่านให้จบ ไม่งั้นอ่านเรื่องอื่นไม่ได้ มันไม่อินจ๊าาาา
:z2:
-
อ่านแล้วเหมือนสองคนนี้เป็นคู่รักที่คบกันมานานแล้วอ่ะ 5555 กัดกันแบบไม่มีเกรงอกเกรงใจกันเลย
ปกติเพิ่งคบกันไม่นานมันก็จะต้องมีแหย่เบาเบา นี่แหย่เรื่องนมแฟบ เรื่องใหญ่โคตรอ่ะพี่โต้ง ฮ่าๆๆๆ
น้องฐาน่ารักเนอะ มีหัดทำกับข้าวให้พี่เค้ากินด้วย ^^ แบบนี้รักตายเลยอ่ะ เชื่อฟังทุกอย่างอีกต่างหาก
แฟนพี่โต้งก็หายาก แบบน้องฐาก็หายาก เหมาะกันดีสองคนนี้ 55555
-
จาเอาไปทำมั่ง แต่มีไก่ที่ชิ้นกันแน่ แล้วตกลงทอด หรือ ต้ม หรือ อบ จนสุกกันแน่
เตรียมอกไก่ ล้างไก่ให้สะอาด หมักกับซอสปรุงรสเล็กน้อย นำไปทอดจนสุก
ตักใส่หม้อ ใส่น้ำซุป เครื่องปรุงรสเกลือป่น พริกไทย น้ำตาลทราย อบไฟอ่อนๆ จนไก่สุก
-
อร้ายยยย! ตัดอารมณ์น้องได้ชับมากค่ะ :sad4:
กำลังยิ้มหน้าบานเลยทีเดียว
พี่โต้งคะ แซวจริงแซวจังนะคะเรื่องหน้าอกหน้าใจเนี่ย
ทีตัวเองเคยโดนน้องฐาพูดว่าใหญ่กว่านี้ก็เจอมาแล้วยังเคืองเลยนะคะ
น้องฐาอย่าไปแคร์ค่ะ แซวกลับไปเลย :laugh:
-
พี่โต้งไม่เลิกแซวน้องฐาเรื่องนมซะที
:laugh: :laugh:
-
พี่โต้งปากร้ายมากก แต่รู้สึกว่าแกแซวน้องฐาเหมือนสามีภรรยาที่อยู่กันมานานแล้วเนอะ
-
5555 โต้งขยันแกล้งน้องฐาจัง
ระวังเหอะ เดี๋ยวน้องฐาไปมีกิ๊ก ; p
-
พี่โต้งใจร้ายยยย ชอบว่าน้องฐาไม้กระดานนนนนนนนนนนนน :a14:
-
พี่โต้งนี่...ปากร้ายขนาดนี้...น้องฐา มั่นไว้....และฮาต่อไป 5555 เอาใจช่วยนะฮ้าวฟ
-
ต๊ายยยยย คุนพี่โต้งงงง จิกกัดเรื่องหน่มน้มน้องฐาอีกแร้วววว
ตะล้อดดดดดดดดด แอบเคืองแทน
:m16: :m16:
-
อิพี่โต้งนิสัยเสียว่ะ ไม่ได้จิกกัดแล้วไม่มีความสุขชิมิ
ว่าแต่....เรื่องแฟนเก่าหายเงียบไปเลย ไม่มีปมอะไีรต่อแล้วเหรอ?
-
:-[ ยังฮาเหมือนเดิม ยิ่งอีพี่โต้งแซวไปได้ว่ากระดาน
-
ฝากทุบพี่โต้งแรงๆหนึ่งที หาว่าน้องฐาเป็นไม้กระดาน หยาบคายนะตัว(มันโดนคนอ่านด้วยอ่า :o12:)
แต่ยังไงพี่โต้งก็จะอยู่กับน้องฐาตลอดไปนี่เนาะ พูดแล้วห้ามคืนคำนะจ๊ะ :กอด1:
-
นายโต้งว่าน้องฐา
เป็นไม้กระดานได้งัย :m16:
บวกเป็ด
-
อิพี่โต้งนิสัยเสียว่ะ ไม่ได้จิกกัดแล้วไม่มีความสุขชิมิ
ว่าแต่....เรื่องแฟนเก่าหายเงียบไปเลย ไม่มีปมอะไีรต่อแล้วเหรอ?
เห็นด้วยค่ะๆ ><
จะว่าไปฐาเลิกกับโรจน์ได้ไงอ่ะ :confuse:
-
คิดถึงพ่อค้าตับมากค่ะ น้องฐาทำอาหารอร่อยถูกใจพ่อค้าตับไหมเอ่ย แล้วเมื่อไหร่พ่อค้าตับจะขายตับสักทีรอ ซื้อ เอ๊ย รอดูยุ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อั่ก ปวดแก้มอ่ะ อ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้มแล้วคะคนแต่ง อร๊าย พี่โต้งน้องฐาตอนไม่มาม่านี่ช่างน่ารัก~~~
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ไม้กระดานฟาดหลัง
-
อ่านตอนนี้แล้วหิวอาน้องนิ :m31:
น้องฐาน่ารักมากๆเลยค่า
-
ผ่านไปอีกตอน
ยังไม่ต้องต้มน้ำ
แต่ไม่รู้ว่าจะอีก
นานหรือปล่าว :เฮ้อ:
-
“ถึงยังไง...พี่ก็มีเวลาทั้งชีวิตที่รอชิมอาหาร ของเราอยู่ดี” ฮิ้วววววว นานทีพี่โต้งจะเสี่ยวแสดงออกนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ /// แต่ปากกรรไกรนี่เป็นไม่หายซะทีน้ออ สงสารน้องฐา โดนจิกกัดทุกวัน ฮ่าๆๆๆๆ
-
อิๆ พี่โต้งช่างค่อนแคะในประเด็นนมแบนอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเหอะตูมๆ ขึ้นมาจะหนาว
ปล. จะให้ยืมก็ได้นะคะน้องฐา แต่เค้าคิดดอกร้อยละ 10 นะตะเอง 555+
-
เห็นความตั้งใจจริงของน้องฐา ที่พยายามจะเป็นแม่ศรีเรือนนี่ ปลื้มไปกับพี่โต้งเด้อ
-
ปากคุณชายโต้ง สงสัยจะไม่ไว้กินน้ำพริกแล้วแหละ
ต้องหยอดน้ำขาวแทน
แร๊งงงง จริงๆ แค่ว่า เอลบ ก็น่ะ (ยังถือว่ามีบ้างงงง )
แต่ไม่กระดาน o22
เท่ากับว่ามันราบเรียบไม่มีเนินอะไรเลยน่ะเนี่ย
ไม่เป็นไร น้องฐา อย่างอื่นเพียบพร้อม
ไร้นมไม่เท่าไรหร๊อก สักวันมันจะโต มันจะโต
-
ชอบให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆค่ะอ่านเรื่องน้องฐาแล้วมีความสุขค่ะหายเครียดเพราะน้องอย่างฮาและพี่โต้งก็น่ารักมากๆๆๆเลยค่ะ ขอบคุณที่ทำให้เรายิ้มได้ครั้งแรกในรอบ3วันค่ะ :pig4:
-
อุ๊ย อ่านตอนนี้ชักอยากเข้าครัว
โอม ทำเสน่ห์ใส่อาหาร
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
555555 น้องงฐาโดนพี่โต้งกัดบ่อยจริง
พี่โต้งก้อร้ายกาจ 555555
บรรยากาศตอนนี้ เฮฮา ขำๆ
ไม่อยากให้ถึงตอนหนัก ๆ หน่วงๆ เลยยย
แต่ยังไงก้อรออ่านครับ เฮ้ออออ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานเบาๆปนฮาๆแบบนี้ไปคลอดก็ได้นะคะ เรายอม เราไม่อยากซดมาม่า
-
ง่า สูตรนี้น้ำมันเยอะจังล่ะ เอาแค่ไม่ติดกะทะก็พอมั้งลูกสาวเอ๊ย
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า ฐามันโก๊ะจัง โดนแซวตั้งนานกว่าจะรู้ตัว โถๆ โดนโรจน์อัดเยอะจนก่งก๊งเลยนะลูกนะ ลูบหัวๆ
( อ่านเม้นแล้วนึกถึงเพื่อนๆตอนม.ปลาย ... กระเทยห้องเก้า นิสัยดีกว่าผู้หญิงห้องแปดเยอะเลยล่ะ หยิบยื่นสิ่งดีๆให้ผู้อื่นมากกว่ากันเยอะเลย
-
แหม่ๆ พี่โต้งกัดแต่ละทีเลือดแทบกระเด็นเลยนะคะ
กัดกันแบบนี่ปล่อยให้อด....สะดีไหมเนี่ยยย 555+
-
“ถึงยังไง...พี่ก็มีเวลาทั้งชีวิตที่รอชิมอาหารของเราอยู่ดี”
พี่โต้งค๊าาาาาาา :-[ :give2:
-
หลังจากที่รออยู่ก็ได้อ่าน (เรามั่วแต่อ่านอันอื่นอยู่เลยมาอ่านช้าไปนิสสสส)
ฮ่าๆๆ น้องฐาน่ารักค่ะ ความเป็นระเบียบคือคุณสมบัติของเกย์จริงๆหรอ ฮ่าๆๆ
พี่โต้งก็... น้องฐาเค้าไม่ได้เป็นไม้กระดานซักหน่อย เค้ายังมีของดีอยู่ตั้งสองจุด(ตรงหน้าอก) :o8:
:กอด1: :กอด1: :pig4:
-
ตอนที่ 45 กะเทยติดยา
หลายชั่วโมงผ่านไป ไวเพราะโกหก!!
กลับมาแล้วจ้า กลับมาจากไปเที่ยวเรียบร้อยแล้วพร้อมกับข้าวของเต็มมือ (พี่โต้ง) ส่วนตัวหนูไม่ได้ถืออะไรนอกจากกระเป๋าสะพายและกุญแจห้อง (ช่วงนี้เหมือนเล่นละครซิทคอมไม่ได้ออกไปถ่ายทำนอกสถานที่ ฮา)
ก่อนออกไปหน้าบูดยิ่งกว่าตูดเป็ด แต่ขากลับหน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยค่ะพี่น้องคะ ก็หลังจากงอนเรื่องมุกตลกไม้กระดาน ซึ่งนอกจากจะไม่ฮาแล้วยังพาเครียดของอีพี่โต้งแล้ว พี่โต้งแกก็ง้อด้วยการซื้อมือถือเครื่องใหม่ให้เป็นการปลอบขวัญ ปลอบอก (น้อยๆ) ปลอบใจกะเทยน่ารักๆ อย่างหนู เมื่อเห็นของสวยๆ งามๆ มาล่อตาล่อใจเรื่องอื่นก็เป็นอันลืมไปไวปานวอก หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง นี่ไม่ได้งกแต่อย่างใด เพียงแค่น้องฐาเป็นกะเทยไทยใจงามที่โกรธใครนานๆ ไม่ค่อยจะเป็นแค่นั้นเอง ฮุฮุ
ได้มือถือใหม่ทั้งที ก่อนอื่นต้องหาเกมเล่น.... เล่นแล้วก็เล่นตั้งแต่ขึ้นรถยันถึงห้อง ไม่ได้เห่อเลยสักนิดแค่ลองของใหม่แค่นั้นเอง
ยี้ฮิ้วววววว คุณค่าที่หนูคู่ควร.....
“หิวหรือยังคะ พี่จะได้เอากับข้าวไปอุ่น” พี่โต้งก้มหน้าลงมาถามหนูที่ลงหลักปักฐานเอนหลังที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว
“นิดนึงค่ะ” หนูว่าขณะกำลังจดจ่อกับเกมในมือถือ
“เหรอคะ พี่นึกว่าเล่นเกมจนอิ่มแล้ว” พี่โต้งแอบกัดเบาๆ ทำเอาหนูค้อนตากลับ
โธ่ตัวเองซื้อให้เองแล้วจะบ่นทำไมคะ??
“ไอ้เราก็นึกว่าจะเอามือถือมาเล่นเว็บ ดูยูทูป ที่ไหนได้เอาแต่เล่นเกม ทำไมไม่บอกแต่แรกจะได้ซื้อ psp ให้ด้วย จะได้เล่นให้สะใจ” พี่โต้งว่า
“ก็แหม.... จะซื้อให้อีกก็ไม่ว่าหรอกนะคะ หนูรู้....ว่าพี่น่ะใจดี” น้องฐาหยอดอีกครั้งออดอ้อนขอของด้วยดวงตาปิ๊งปั๊งน่ารักน่าเอ็นดู
“ช่างประจบประแจงจริงๆ นะเรา” พี่โต้งค่อนขอดวางมือไว้บนศีรษะของหนูแล้วโยกเล่นไปมา
ขอโทษเถอะ!! กะเทยนะคะไม่ใช่ตุ๊กตาล้มลุก ไม่ต้องสนุกที่ได้ผลักหัวกันเล่นขนาดนั้นก็ได้
“อย่าจิ ผมเสียทรงหมด” หนูอุธรพลางผลักมืออีกฝ่ายออก ถ้าไม่สำเร็จก็ว่าจะยื่นฎีกาแต่พี่โต้งแกยกฟ้อง เอ๊ยยกมือออกก่อนเลยไม่ต้องยุ่งยากเปลืองค่าทนาย (เกี่ยว??)
เมื่อพี่โต้งเลิกแกล้งหนูแล้วแกก็ลุกขึ้นเดินไปทางมุมครัวคาดว่าคงไปอุ่นกับข้าว หนูหันมามองโทรศัพท์อีกทีเกมที่เล่นก็โอเวอร์พอดี หนูเลยลุกตามพี่โต้งไปช่วยอุ่นกับข้าว
...............
..............................
หลังจากทานข้าวอิ่มแล้ว และเราช่วยกันเล่นจาน เอ๊ย ล้างจานจนเปียกปอนแล้วก็พากันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย พี่โต้งก็เปิดคอมในห้องนอนเล่นบ้างไม่ให้น้อยหน้าหนู พอเห็นคอมก็นึกขึ้นมาได้ว่าเพิ่งไปเสิร์ชเจออะไรดีๆ มา เกือบลืมไปเลยนะเนี่ย
“เออ.....พี่คะหนูขอที่อยู่ห้องหน่อยสิ” หนูกระอ้อมกระแอ้มถามเบาๆ อยู่ข้างเก้าอี้นั่ง พี่โต้งหมุนเก้าอี้มาหาพลางเลิกคิ้วใส่
“เอาไปทำอะไรล่ะคะ”
“ก็.. ว่าจะสั่งของอะไรนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“จดเอาจากกล่องพัสดุในตู้เสื้อผ้าก็ได้ค่ะ” พี่โต้งพยักหน้า เข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิดแฮะ
หนูพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินดุ๊กๆไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกล่องพัสดุออกมาวางที่พื้น ด้วยความที่กล่องหนักกว่าคิดไว้เลยอดไม่ได้ที่จะเปิดดูว่าข้างในมีอะไร ผลปรากฏว่าเป็นขวดเจลหล่อลื่นห้าหกขวดได้ แล้วก็มีอะไรอย่างอื่นอีก
อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก ....จะเยอะไปไหมคะ??
“ซนนะเรา” พี่โต้งต่อว่าด้วยเสียงไม่น่าไว้ใจอยู่ข้างๆ หู ถ้าไม่เคยๆ กันมาก่อนแล้วมาเจอของแบบนี้ล่ะก็คงตกใจชักตาตั้งแน่ๆ แต่จากประสบกามที่ผ่านมาก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไรหรอกนะ
“ซื้อมาไว้ กะใช้ทั้งปีเลยป่ะคะเนี่ย” หนูทักหยิบขวดเจลขึ้นมาพลิกดู แต่ละขวดมันไม่เหมือนกันสักขวดบ้างก็สีต่างกันขนาดต่างกันรูปแบบต่างกัน ยี่ห้อก็ต่างกัน
“อ๋อ.... ซื้อยกชุดมันลดราคาไง ยังไงก็กะจะลองหลายๆ แบบอยู่แล้วล่ะ เพียงแต่ของเก่ามันยังไม่หมดก็เลยไม่เอาออกมาเท่านั้นเอง” พี่แกตอบเรียบๆ ไม่ได้สนใจเรื่องที่หนูแซวแต่อย่างใด
“มีตั้งเยอะ งั้นขอสักอันได้ไหมอ่ะ” หนูหันไปกระพริบตาปริบๆ เหมือนเด็กขอขนม
“ขอทำไม ชอบอันไหนก็เอาออกมาใช้สิคะ”
“ไม่ๆ ไม่ได้จะเอามาใช้ จะขอไปฝากกิ๊งมันสักอันต่างหาก”
“แน่ใจเหรอ ว่าจะเอาไปให้น้องกิ๊งจริงๆ?” พี่โต้งหรี่ตาทำเป็นไม่เชื่อใจ
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะคะ”
“แฟนน้องกิ๊งเขาก็รวยออก คงมีปัญญาหาของแบบนี้เองได้ ไม่เห็นจะต้องให้เลย”
“เรื่องนั้นหนูรู้น่า แต่หนูว่ายี่ห้อนี้ลื่นดีนะ ไม่เคยได้ยินเหรอคะ ใช้ดี ต้องบอกต่อ”
“งั้น พี่ว่าอย่าเพิ่งให้เลย เพราะน้องฐายังไม่ได้ลองทุกอันซะหน่อย เดี๋ยวเอาออกมาลองให้หมดทุกสีทุกกลิ่นก่อนแล้วอันไหนดีสุดค่อยสั่งใหม่ดีกว่า” พี่โต้งบอกทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์หนักจนอดรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาไม่ได้
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ เยอะขนาดนี้ กว่าจะลองหมดสงสัยจะอีกนาน”
พี่จะบ้าเหรอคะ กว่าจะลองหมด หนูตายคาเตียงพอดีกันสิ
“ไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่ใช้หลักสูตรเร่งรัด รับรองคงได้รู้หมู่หรือจ่าเร็วนี้ๆ แน่ จะลองตอนนี้เลยไหมคะ?” รีบไปมั้งคะพี่ หนูรีบส่ายหน้าให้
“เอาไว้ก่อนดีกว่านะคะ หนูยังไม่รีบอ่ะ เดี๋ยวไปหากระดาษกับปากกามาจดที่อยู่ก่อนนะคะ” หนูบอกแล้วรีบเผ่นโดยด่วน
หลักสูตรปกติก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ขืนมาใช้หลักสูตรเร่งรัด
มีหวังน้องฐาตายก่อนพอดี....
.................
....................................
หลังจากหลบฉากหนีสถานการณ์ล่อแหลมจวนเสียตัว (รอบที่เท่าไรก็ไม่รู้) มาได้หวุดหวิดพี่โต้งก็ล่าถอยกลับไปเล่นคอมตามเดิม ส่วนน้องฐาเมื่อจดที่อยู่เรียบร้อยก็ปลีกวิเวกออกมาที่โซฟานอกห้องนอน ตรวจสอบวิธีเล่นมือถือเรื่อยเปื่อยและวกกลับไปเป็นเด็กติดเกมอีกครั้งจนได้
พักใหญ่ต่อมาพี่โต้งเดินออกมาจากห้องนอนแล้วก้มลงมาบอกหนู
“น้องฐา....ดึกแล้ว เลิกเล่นแล้วไปนอนเถอะค่ะ”
“แป๊บนึงค่ะ เดี๋ยวรอตายก่อน” หนูตอบไปตามประสาคนกำลังติดพัน
ทันใดนั้นเองพี่โต้งก็ดึงมือถือออกจากมือหนูทันที ทำเอาหนูหน้าเบ้ยกมือคว้ากลับแทบไม่ทัน แต่เมื่อได้คืนมาหน้าจอก็ขึ้นเกมโอเวอร์ไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่อ่า ทำไมทำแบบเน้” หนูร้องโวยวายกับความนิสัยเสียของพี่แก นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ได้ทำหน้าเสียใจกลับจ้องกลับมาดุๆ
“จะเล่นก็ไม่ว่า แต่ให้มันเป็นเวลา ไม่ใช่ตลอดเวลา ถ้ารู้แต่แรกว่าหนูจะกลายเป็นเด็กติดเกมแบบนี้ จะไม่ซื้อให้เลย” อุ้ย.... ได้ยืนคำเตือนด้วยน้ำเสียงเป็นจริงเป็นจังแล้วกลัว ถ้าไม่ขยับตัวไปไหนมีแววลำบากอาจจะโดนริบของเล่นได้
จำเราจะต้องรีบลุก ณ บัดนาว ก่อนพายุจะเข้า
“ไปก็ได้ค่ะ พี่ไปนอนก่อนเลย เดี๋ยวหนูตามไป” หนูบอกวางมือถือลงบนโต๊ะแล้วเดินไปหยิบยาในกระเป๋า เดินเข้าไปดื่มน้ำในตู้เย็นพี่โต้งไม่ได้เข้าห้องไปอย่างที่หนูบอกแต่เดินตามมาในครัวด้วย
“น้องฐากินอะไรเหรอคะ?” พี่โต้งถามหลังจากหนูดื่มน้ำตามยาเข้าไปแล้ว
“ยาคุมค่ะ” หนูตอบแล้วเดินออกมาจากมุมครัว มีพี่โต้งเดินตามมาติดๆ
“กินทำไม?” อั๊ย ทำไมถามอะไรโง่ๆ อย่างนี้ล่ะคะ ถ้าไม่กินแล้วจะสวยได้ไง
แต่สตรีไทยผู้มีมารยาทงามและชาญฉลาดอย่างหนูไม่สามารถพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้ เพราะถ้าพี่แกรู้ว่าไอ้ยาพวกนี้แหละที่ทำให้อารมณ์หมดหดหายล่ะก็ มีหวังโดนแบนหมดแหงแซะ ไม่เอา ไม่เสี่ยงดีกว่า
“โธ่...พี่คะ ถ้าไม่กินยาคุมเดี๋ยวก็ท้องน่ะสิคะ หนูยังไม่อยากท้องก่อนแต่ง” คนฉลาดอย่างหนูเลยต้องต้องจีบปากจีบคอเล่นมุกแทน
“มีมดลูกด้วยเหรอเราน่ะ” อั๊ยยยยยยยยย แรง!!! หนูหันไปค้อนปะหลับปะเหลือก
“เรื่องบางอย่างถึงมันจะจริง ก็ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ” หนูกัดฟันพูดหน้าบูด
“ฮ่าๆ ไม่ท้องหรอกค่ะ พี่ใช้ถุงยาง” เมื่อพี่โต้งสังเกตเห็นความไม่พอใจในหน้าหนูที่เตรียมจะงอนได้ทุกขณะจิต แกก็เนียนเล่นมุกต่อเป็นการกลบเกลื่อน
“ก็เผื่อวันดีคืนดีพี่อยากสดไง...จะได้ไม่พลาด” หนูตอบขำๆ ต่อมุกไม่ตกสักเม็ด แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบทำท่าคิดหนัก อย่างกับเรื่องคอขาดบาดตาย
“โธ่พี่ เครียดไปได้ หนูล้อเล่น” หนูหัวเราะโบกมือให้
“ถ้าสดแล้วหนูจะเสร็จเร็วกว่านี้ไหมล่ะ?”
พรืด..... อร๊ายยยยยย ถามอะไรบัดสีบัดเถลิงอีกแล้ว
“พี่อ่ะ....ถามอะไรก็ไม่รู้ เขินนะเนี่ย” หนูบิดตัวม้วนต้วนอย่างดัดจริต
“ถามจริงๆ นะเนี่ย รู้ไหมว่านับวันน่ะเราจะอึดขึ้นทุกทีๆ” คนถามก็ถามอย่างเครียดๆ คนตอบก็เครียดเหมือนกัน
ก็จะให้ตอบยังไงว่ามันไม่เกี่ยว ไม่เกี่ยวเลยสักนิดเดียว....
พอดีเป็นคนอธิบายอะไรไม่เก่งซะด้วยสิ
“มันไม่เกี่ยวหรอกค่ะว่าจะสดไม่สด มันเกี่ยวกะฮอร์โมนที่หนูกิน...อุ๊บ” น้องฐารีบเอามืออุดปากตัวเองกะทันหันเนื่องด้วยเผลอหลุดปากเรื่องสำคัญออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ว่าไงนะ สรุปว่าทุกอย่างเป็นเพราะยา?” คำถามมีแววคาดคั้นจนหนูได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ....เอ่อ.....” โอ๊ยยยยอีฐา อีปากไม่มีหูรูด พูดออกไปยังไงเนี่ย เดี๋ยวก็......
“งั้นน้องฐา เลิกกินเถอะนะ” แล้วก็เป็นดังคาดว่าพี่โต้งแกต้องพูดแบบนี้
กรี๊ดดดดดด อยากจะกรี๊ด น้องฐาอยากจะกรี๊ดดดดดด
ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องเป็นแบบนี้
หนูเบะหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ส่ายหน้าไปมาอย่างน่าสงสารที่สุดในชีวิต
“เลิกไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าไม่กินมัน หนูต้องลงแดงตายแน่” ขนาดกินทุกวันยังหาว่าแบนเป็นไม้กระดานถ้าเลิกยาเด็ดขาด นมหนูที่เฝ้าฟูมฟักสะสมมานานมันจะหดหายกลายเป็นเบ้าขนมครกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แง้
“ยาคุมหรือยาบ้า?? ไม่ได้กินแล้วจะลงแดง” พี่โต้งเถียงกลับหน้าเครียด
“ก็แหม... ถ้าไม่กินแล้วจะสวยได้ยังไงล่ะ ถ้าไม่สวยมันไม่ใช่ดาว พี่ไม่เข้าใจดาว พี่ไม่เซ้นสิถีฟ พี่ไม่เซ้นสิถีฟ อ่อนไหวกับเรื่องอย่างนี้หรอก” หนูตัดพ้อออกมาเป็นไดอาล็อกจากเพลงดาวมหาลัยกันเลย
แง้ หนูไม่ยอม เรื่องอื่นยังพอห้ามกันได้ เรื่องนี้หนูยอมไม่ได้หรอก
“น้องฐา พี่ขอร้อง...นะคะ” พี่โต้งลดระดับเสียงลงเป็นออดอ้อน แต่ยังไงหนูก็ไม่มีวันยอมใจอ่อนเด็ดขาด
ทำไมไม่เข้าใจหัวอกกะเทยมั่งอ่ะ
ความสวย มันคือ ทุกอย่าง ของหนูนะคะ
“ไม่เอา ไม่ต้องมาขอร้องเลย ตัวเองไม่มีน้ำยาเอง แล้วจะว่าคนอื่นเขาได้ไง ใครๆ เขาก็เป็นทั้งนั้นแหละ” หนูปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมท่าเดียวจนไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง
“อ๋อเหรอคะ งั้นก็ตามใจ” พี่โต้งตอบรับด้วยเสียงแปร่งๆ ที่ทำให้หนูเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ ยังไม่ทันจะได้เงยหน้าขึ้นมาสบตา พี่โต้งก็เดินหนีเข้าห้องไปซะแล้ว
หนูมองร่างสูงโปร่งที่เดินหายไปแล้วก็รู้สึกใจคอไม่ดีเอาเลย ไม่รู้ว่าแกจะโกรธหรือเปล่าที่ดื้อไม่ยอมทำตามที่แกพูด แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ยากจริงๆ ที่จะฝืนใจ
ในที่สุด....หลังจากทำใจอยู่ครู่หนึ่งหนูก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนอย่างแผ่วเบา ห้องมืดสนิทปราศจากแสงสว่างใดๆ มองเห็นเงาคนที่นอนอยู่บนเตียงนิ่งเงียบพี่แกคงหลับไปแล้ว หนูถอนใจเฮือก ก่อนจะยกมือบางเลิกผ้าห่มหนาออกแล้วก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงเบาๆ พยายามให้สะเทือนน้อยที่สุดและชิดขอบเตียงที่สุดจะได้ไม่รบกวนพี่เขา คืนนี้ช่างมันก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ว่าจะหาทางง้ออย่างไรต่อ
........................................
...............................................
สนุก..... หนูกำลังเล่นเกมในมือถือที่ได้มาใหม่อยู่บนโซฟา แรงยวบข้างตัวทำให้ต้องหันไปดู พบว่ามีน้องหมาจากไหนก็ไม่รู้ขึ้นมานั่งบนโซฟาข้างๆ หนู มันน่ารักมากค่ะ ขนเป็นสีเหลืองๆ น่าจะหมาพันธุ์โกลเด้นด์เลยดูใจดี
“อืม....อื๊อ...” หนูกำลังยิ้ม หัวเราะเพราะความจั๊กจี้ เพราะเจ้าหมาตัวนั้นมันกำลังเลียแก้มของหนูอย่างเมามันในอารมณ์ หนำซ้ำยังโถมตัวลงมาทับเอาขาหน้าคร่อมตัวไว้อีกต่างหาก หมาฝรั่งมันแรงเยอะขนาดนี้เลยเรอะ เพิ่งจะรู้?
ว่าแต่หนูไม่ได้เลี้ยงหมา พี่โต้งก็ไม่ได้เลี้ยงหมา แล้วหมาจะมาได้ไง?
แสดงว่ากำลังฝันสิงั้น?
น่าแปลกในความฝันมักเกิดอะไรที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้เยอะแยะ แม้แต่หมาน่ารักๆ ก็หื่นจัดถึงขนาดหอมแก้มหนูไปมา หนูกำลังสันนิษฐานเอาว่า หมามันเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นเจ้าของมันเลยเข้ามาหาเพราะความคิดถึง หรือกำลังหื่นจัดเลยไม่สนว่าใครเป็นใคร น้องหมาอาจเข้าใจว่าหนูเป็นตัวเมียหรือไม่น้องหมาก็เป็นเกย์ก็ได้
ว่าแต่ว่านี่หมานะเฮ้ย ทำไมต้องสะระตะลึกซึ้งขนาดนั้นด้วยล่ะ? หนูสรุปและพยายามผลักเจ้าหมาออกจากตัว แต่มันก็ไม่ยอม หนำซ้ำยั้งพยายามปล้ำจูบหนูอีกต่างหาก หนูพยายามดิ้นรน ดิ้นๆๆๆๆ
จ๊วบบบบบบบบบบบ o22
อร๊ายยยยยยยยย :serius2:
เฮือก....สะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด อึดอัดและเปียกชื้น....
ลิ้นอุ่นที่เลียไล้ไปตามแก้มและใบหูแม้แต่ช่วงเวลาที่มีสติครบถ้วนทำให้ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจขยับกายผละออก
“น้องฐา อย่าดิ้นค่ะ เดี๋ยวตกเตียง” เสียงเตือนอ่อนๆ ที่เคยคุ้นทำให้คลายจากอาการงัวเงียและปฏิกิริยาต่อต้านน้องหมาในฝันก็พลอยหายไปด้วย
เวรกรรม ฝันอะไรเนี่ย??
หมาที่ไหน??? นี่มันไก่ชัดๆ
หนูผ่อนลมหายใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ปล่อยอารมณ์ตัวเองให้เป็นไปตามธรรมชาติมากที่สุด
หนูกำลังโดนกอด กอดจากข้างหลัง จมูกพี่โต้งคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอและใบหู อุ้งมือใหญ่นวดคลึงไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกายไม่ได้หยุดหย่อน จนรู้สึกปั่นป่วนไปหมด เรี่ยวแรงทั้งหลายแหล่เหมือนจะขาดหายมลายสิ้นทั้งอินทรีย์
มันวาบหวามหวิวไหวไปหมดทั้งตัว ร่างผอมบางหอบสั่นระริก ครางกระเส่าซ้ำไปมา
อู๊ย.......เสียว.....
คันหูไม่รู้เป็นอะไร เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย.....
คันจริ๊งมันคันอยู่ข้างในคันหุทีไรขนลุกทุกที....
สงสัยตอนโดนพี่โต้งเลียหู น้ำลายคงเข้าแน่เลย ต้องแก้ด้วยการเลียต่อไปจะได้หายคันเปล่าคะ? อร๊ายยย
หนูพลิกกายหันไปหาพ่อค้าตับระดับมงกุฎเพชรด้วยแววตาวาวหวานแม้ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะสามารถมองเห็นหรือไม่ก็ตาม
“พี่หายโกรธหนูแล้วใช่ไหมคะ?” หนูถามอย่างดีใจเมื่อคิดว่าตัวเองไม่ต้องง้องอนให้เหนื่อยอีกต่อไปแล้ว
“เรื่องอะไรคะ?” พี่เขาถามกลับมาเหมือนกับลืมทุกอย่างไปจริงๆ จนหนูก็ไม่อยากจะขุดอะไรกลับมาพูดให้เสียบรรยากาศการกินตับซึ่งบำรุงเลือดและหัวใจให้สุกปลั่งพองโตเผื่อว่าถ้าหัวใจมันพองมากๆ จะพุ่งดันนมน้อยๆ ให้ใหญ่ขึ้นมาได้มั่ง คริคริ
ตีหนึ่งไม่ถึงก็จวน คิดทบทวนเรื่องตับชั้นดี
ผู้ชายอะไรน่าหยิก กระซี้กระซิกน่ารักน่าตี
เพียรมาออดออเซาะ ทำเสนาะมากมี
แล้วว่าคิดอยู่หวำหวาม ยิ่งถูกลวนลามยิ่งรู้สึกดี
ความคิดก็หยุดลงปั๊บ อุ๊ย ตับ ตับ ตับ ขายตับทั้งปี
ต๊กใจไม่ได้ฝันไปนี่ อื๊อ....เสีย.................วหู....จัง อ๊า.........อร่อย......จัง
(เพลง ผู้ชายในฝันเวอร์ชั่นน้องฐา ติดเรตเบาๆ)
อ๊ะ.....เป็นไปได้ไง หนูเสร็จก่อน!!!!
และหลังจากพี่ท่านขายตับไปแล้วยังทำท่าว่าจะต่อรอบใหม่ทันทีทันใด ไม่เหนื่อยอีกต่างหาก เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เกิดฟิตปั๋งเตะปี๊บกระเด็นอะไรขึ้นมาอีก??
อืม..........หายใจเหนื่อยหอบ พลางครางในลำคอเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายยังคงลูบไล้ นวดคลึง ปลุกเร้าอารมณ์ให้อยู่ไม่ยอมเลิก
“ไม่เหนื่อยเหรอคะ?” ในที่สุดหนูก็ตัดสินใจถามขึ้นมาจนได้ เพราะปกติพี่แกจะนอนพักก่อน แล้วค่อยต่อรอบใหม่
“อ๋อไม่เหนื่อยค่ะ ก็พี่ทั้งกินทั้งทายาช่วยให้อึดแล้วน่ะค่ะ” หาว่าไงนะ? มันมีไอ้ยาพวกนั้นด้วยเหรอ เพิ่งจะรู้
“พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะคะ หนูว่าขืนเป็นแบบนี้บ่อยๆ คงได้ฟ้าเหลืองกันสักวันแน่ๆ”
“ไม่เอาหรอกค่ะ พี่ไม่อยากโดนใครบางคนหาว่าไร้น้ำยานี่คะ” มาอีกแล้วน้ำเสียงนิ่มๆ เย็นๆ รอยยิ้มหวานปานฆ่าคนได้ที่เคยคุ้นอยู่บ่อยครั้งยามที่โกรธ ชัดเลย ไม่รอดแล้ว.....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อีฐา อีปากพาจน
ขนาดไม่ได้ทำอะไรก็ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว พี่แกอัพยาด้วยแบบนี้ ไอ้ขวดเจลที่มีอยู่ จะพอลองหรือเปล่าก็ไม่รู้
คราวนี้มีหวังต้องสะโพกครากนอนพะงาบๆ แบบครั้งแรกที่เจอกันแหงๆ เลย
ฮือออออออ โฮ......ม่ายยยยยยยย :z3:
:sad4: :o12:
.............................
จบเหอะนะ เหลวไหลมากเกินไปแล้วตอนนี้
แบบนี้เรียกเกลือจิ้มเกลือหรือเปล่านะ? เฮ้อ ขนาดแต่งเองบางทีก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ชักจะเห็นด้วยกับ jiki แล้วสิว่า สองคนนี้มันอาจจะเป็น “คู่รักขาดๆ เกินๆ” จริงด้วย ฮาๆๆ
-
ตอบเมนท์
taroni: เจ็บค่ะ โดนจิ้ม ฮ่าๆๆ
i love u {knt} มีความสุขทางใจอย่างเดียวใช่ไหมคะ?
นอนกินแรง แหะๆ แรงเหรอคะ ตั้งใจว่าจะแค่แซวเล่นเฉยๆ นะ
Gupalz ไม่แน่ใจว่าหนักไหม พล็อตที่คิดไว้เปลี่ยนไปมาหลายตลบแล้วค่ะ
EoBen อ่า.... ปกตินิก็จะไม่ค่อยอ่านนิยายไม่จบอ่ะ อ่านแต่ที่เปิดเรื่องใหม่ๆ ล่าน่าสนก็เข้าไปเยี่ยมเยียน กับนิยายเก่าที่ตามมานานแล้ว นอกนั้นก็อ่านเรือ่งสั้นที่จบแล้ว นิยายยาวๆ ที่ดังๆ ก็อยากอ่าน แต่กลัวจะติดมากจนไม่ได้ทำอะไรเลยก็เลยยังไม่ได้อ่านสักที
Cacao เออจริงเนอะ ในเรื่องเพิ่งผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน แต่ในความจริงนิก็อยู่กับคู่นี้มาเกือบจะครบปีอยู่แล้วนะเนี่ย
รักดอกจึงหยอกเล่นนะ
river: อั๊ยย่ะ ไปดูตามตำรารู้สึกว่าจะพิมพ์ผิด!!
เตรียมอกไก่ ล้างไก่ให้สะอาด หมักกับซอสปรุงรสเล็กน้อย นำไปทอดจนสุก ที่จริงต้อง ทอดพอสุก (หมายถึงสุกๆดิบมั้งคะ)
(เอาไก่ชิ้นเดิม)ตักใส่หม้อ ใส่น้ำซุป เครื่องปรุงรส เกลือป่น พริกไทย น้ำตาลทราย อบไฟอ่อนๆ จนไก่สุก
นิว่าหนังสือเขาเขียนไม่ละเอียดเลยอ่ะ ซื้อมาอ่านก็ไม่รู้ว่าจะทำตามถูกหรือเปล่า งง
lazat.mchub: เรื่องนี้เป็นงี้ทุกตอนแหละค่ะเดี๋ยวก็ชินไปเอง อิอิ ฮาอ่ะ นิว่าที่พี่โต้งแซวน้องฐาเยอะขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะยังแค้นเรื่องคราวนั้นก็ได้นะใครจะรู้ ฮาๆๆๆๆ
¡ииσcэиτ: สงสัยจะแซวกันอีกนานค่ะ
eastwind: มีคนบอกเรื่องนี้สองคนแล้วอ่ะ ก็สนิทกันมากไงคะ ฮ่าๆ ดูดีออก
fastation: ฮ่าๆ มีกิ๊กเลยเหรอคะ? น้องฐารักเดียวใจเดียวค่า
kitty: ฮ่าๆ ร่วมใจกันด่าพี่โต้งทั้งกระทู้เลย
uknowvry: ตอนนี้ก็ยังคงมั่นใจต่อไป
Ja-Jah Suwanun: โห เคืองแทนเลยเหรอ? สงสัยต้องเพลาๆ เรื่องนี้แล้วแฮะเดี๋ยวพระเอกโดนเกลียด
love2y: จิกเก่งตามประสาไก่แหละค่ะ ฮ่าๆ เรื่องแฟนเก่า มีสิคะ แต่ยังไม่ถึงเฉยๆ ใจเย็นๆนะคะ
goonglovenut: ขอบคุณค่ะที่ฮา มีแต่คนโมโหพี่โต้งมากกว่า ฮ่าๆ
$VAN$: สรุปว่าที่คนอ่านหลายคนโมโหพี่โต้งเพราะกระทบคนอ่านหรือเปล่าเนี่ยเริ่มไม่แน่ใจ ฮ่าๆๆ
CarToonMiZa: ขอบคุณค่ะ (โอ๋ๆ อย่าโมโหนะ พี่เค้าแซวเล่นเฉยๆ)
morningflower: ไว้รออ่านเร็วๆ นี้แหละค่ะ (เร็วนี่เมื่อไรไม่รู้นะคะ ฮา)
Tiamo_jamsai: น่าจะถูกใจนะคะเพราะกินหมด ส่วนตับก็ยังขายบ่อยๆ นะคะ แต่แค่ไม่ได้เอามาเล่าเฉยๆ ว่าแซบไหม
rubymoona: ดีใจค่ะที่ชอบ เรื่อยๆเปื่อยแบบนี้นานกลัวคนอ่านจะเบื่อมากเลย
PBOBP: หัวเราะตาม ดีใจที่มีคนขำ กลัวจะแป้กมากอ่ะ
พระสนมฝ่ายซ้าย: นิก็หิวค่ะ อยากทำอาหารเก่งๆ บ้าง เมนูที่น้องฐาทำนั่น นิอยากทำกินเอง แต่ยังไม่มีโอกาสทำ ส่วนเมนูที่พี่โต้งอยากกิน นิก็ทำไม่เป้ฯสักอย่างนึง ฮ่าๆๆ
sirikanda28: บอกแล้วว่าอย่าเครียดค่ะ ตอนที่มีความสุขก็สุขไปพร้อมกัน จนเมื่อไรต้องซดมาม่าค่อยว่ากันอีกที
MoMoRin: ชิพอบทจะหวานก็หาว่าเสี่ยว ฮ่าๆๆๆ สงสารน้องฐาแต่หัวเราะสะใจยังไงไม่รู้นะคะ ฮาๆ
flawless: นั่นสิ คงหนาวแน่ๆ ร้อยละสิบนี่ต่อเดือยหรือต่อไปคะ ถ้าต่อเดือนนี่แพงไป ถ้าต่อปีนี่เอามาค่ะ อิอิ
yayee2: น้องฐาเขาช่างเอาอกเอาใจอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ
zhai: โห หยอดน้ำข้าวเลยเหรอคะ?? สงสัยจะแรงจริงๆ สักวันนี่เมื่อไรเอ่ย
murasakisama: อูยยยย ดีใจจังที่ทำให้ยิ้มได้ แต่สามวันไม่ได้ยิ้มนี่นาไปป่าวคะ?? นิแต่งน้องกับอ่านเม้นท์มีโอกาสยิ้มทุกวันค่ะ
Tifa: ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องเอาด้วยคาถา... ถึงกับต้อง ทำเสน่ห์ใส่อาหารเลยเหรอคะ?
ปล. รู้สึกว่า เมื่อก่อนตอนอ่านรักต้องแอ๊บใหม่ๆ ผุ้เขียนบอกว่า คำว่า แอร๋ยยยย มันต้องฮิต นิว่าตอนนี้มันฮิตมากค่ะ เพราะนิก็ยังยืมมาใช้เลย ไม่เก็บค่าลิขสิทธิ์เนอะ
Running: เอาน่าอย่าไปเครียดดดด ถ้ามันไม่มีมาม่า ไม่มีจุดพีค ไม่มีไคลแมกส์เรื่องก็ไม่มีวันจบสิคะ ทุกวันนี้ก็ออกทะเลกันไปเยอะแยะแล้วเนี่ยยยย
DraCo_SLa13: ไม่เชื่อหรอกค่ะ ล่องลอยออกทะเลไปนานๆ เดี๋ยวคนอ่านก็ต้องเบื่อ ก็คงไก่บ้างตับบ้างมาม่าบ้าง สลับกันไปแหละค่ะชีวิตถึงจะมีรสชาติ
TeuyHom นิว่าพี่เขาคงพูดเพราะความเอ็นดู แบบหยอกๆ มากกว่าค่ะ ว่าแต่อดอะไรคะ? อิอิ
oilzii อุ๊ย ดีใจมีคนชอบ... มีแต่คนโมโหเรื่องพี่โต้งว่าน้องฐานมแบนจนมองข้ามบทพูดหวานๆ กันไปหมดเลย 555
hotoil เป็นวิธีการดูเกย์ขั้นต้นน่ะค่ะ คล้ายๆ กับการกระดกนิ้วตอนหยิบแก้ว ส่วนใหญ่ก็ตรงนะคะ แต่บางคนก็ไม่ใช่
เออจริง มีตั้งสองจุดเนอะ น้องฐาไม่ใช่ไม้กระดานจริงๆ ด้วย ฮาๆๆ
-
ปลื้มพี่โต้งจังเลย
สงสัยเจลจะหมดเร็วแน่นอนอ่ะ
ถ้าพี่โต้งโดฟยาด้วย คึคึ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:z13: :z13:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
เล่นกับไก่ ไก่เลียปาก?!
เอ๊ะ รุสึกว่าสำนวนมันแปลกๆนะ?!
:oo1: :oo1:
-
แจ่มมากคะพี่โต้ง อย่าไปยอม โดนว่าไร้น้ำยานี่ฆ่ากันเลยดีกว่าเนอะ!ซัดยาหนักๆจัดหนักๆเอาให้น้องฐาหยอดน้ำข้าวต้มไม่ต้องกินยาคุมไปเลยนะคะ อร๊ายยยยยยยยย
-
น้องนิตอบเม้นด้วยอ่า ดีใจๆๆๆ ><
พี่ขำเพลงคันหูอีกแล้วอ่า ลงมาเรื่อยๆมีผู้ชายในฝันอีก โอยยย ฮากันเข้าไป :laugh:
เรื่องไร้น้ำยานี่พูดไม่ได้เลยเนอะพี่โต้ง หุหุหุ :m25:
-
น้องฐา
คราวหน้าอย่าไปลบหลู่ของสามีอีกนะคะ
ฟ้าจะเหลืองไม่รู้ตัวล่ะทีนี้
:oo1: :oo1:
-
พี่โต้งก้ออัพยากะเค้าด้วยเหรอเนี๊ยะะ!!!!
แบบว่าเอาใจน้องฐาา ^^ แหมก้อโดนสบประมาทเข้าให้ O_O
คราวนี้พ่อค้าตับอึดกว่าเดิม 555 เจลที่เหลืออยู่คงได้ใช้งานแล้วว ^^
บวก บวก ให้กำลังใจ รอติดตามครับ พี่โต้งกะน้องฐา(น่ารักกกกก) :pig4: :pig4:
-
อิพี่โต้งนี่ไม่ได้เลยนะ โดนว่าอะไรโดนจุดหน่อยเดียว หาทางเอาคืนตลอด ฮ่าๆๆๆ
-
มันฮาตรงที่ตัดเข้าเพลงตลอด....แปลงเพลงเก่งนะเราอ่ะ เอิ๊ก ๆ
ชอบ ๆ แต่กลัวว่าไป ๆ มาๆ จะติดยาทั้งผัวทั้งเมีย นังเมียติดยาคุม ส่วนตาผัวติดยาปลุก.....ฮา
-
หนูฐาก็เคยเป็นชาย? ไปว่าผู้ชายไร้น้ำยาได้ไงคะ ทำร้ายจิตใจแค่ไหนก็น่าจะรู้
ลงโทษจัดหนักให้ฟ้าเหลืองสักอาทิตย์ แล้วให้อดสักเดือน (พี่โต้งไหวมั้ย) ไปเลยแบบนี้
-
:m20: :m20: :m20:
-
แอร๊ยยยย อยากมีสามีติดยาบ้างจังเลยค่ะ
ปล กะเทยติดเกมหรอคะ มาเลย มาดวล PSP กันสักตั้งมะ
-
น้องฐาเล่นจี้ใจดำอย่างนี้เดี๋ยวได้เป็นปูนาขาเกตัวใหญ่ซะไม่มีนะคะ :laugh:
ตื่นเช้ามาคงต้องให้พี่โต้งร้องเพลงปลอบใจ
มีนิทานนมนานกาเล น้องฐาขาเกเดินเบี้ยวซะไม่มี~ :z2:
ดันมาว่าเราไม่มีน้ำยาเองเน้อะพี่โต้งเน้อะ 55555555
-
โถๆๆน้องฐาขาา นี่หนูหางานมาเข้าตัวเองชัดๆเลยนะคะเนี่ยยย รู้อยู่ว่าอีพี่โต้งนายไม่ค่อยยอมเรื่องแบบนี้อ่ะ เคยได้ยินมั้ยคะ"ฆ่าได้ หยามไม่ได้"น่ะค่ะ // แลดูจะได้ฟ้าเหลืองกันสมใจล่ะนะคะ อะโฮะๆๆๆ
-
ชอบค่ะ มีจิกๆกัดๆกันตลอด ชอบพี่โต้งตอนแอบกัดน้องฐาแบบนี้จัง น่ารว๊ากกกกกกกกกอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด อย่าซีเรียสค่ะ 55555555
ไม่แรงหรอกค่า ไม่เครียดๆ มันสุขที่ใจมากกว่า อิอิ
ชอบอ่านตรงที่เหมือนดูตัวเองนิดๆ 55
-
ฮ่าๆๆๆ น้องฐาซวยแล้ว
-
น้องฐาขา คราวนี้ใช้เจลครบทุกหลอด ทุกขวดมั้ยคะ?
แล้วผลลัพธ์ที่ได้เป็นไงอ่ะ บอกต่อกันบ้าง 555+
เป็นไงล่ะตัวเธอว์ มัวแต่รั่วโดนซะเลยเป็นไง
ว่าแต่ก็น่าสงสารน้องฐาน่ะอย่างั้นงี้เลย บอกพี่โต้งเหอะ
ว่าขอตังค์ไปทำนมหน่อย คิดว่าพี่โต้งมันคงไม่ว่าไรมั้ง
พี่โต้งเค้ารวยนี่...
-
5555 ไม่รู้จะสงสารรึดีใจดี -..-
น้องฐาไฟต์ !!! (วันนี้อยู่ข้างบักไก่โต้งอย่างสุดหูรูด !! //อ่านการ์ตูนมากไปไหมนี่ = =;; )
รออ่านต่อจ้า
-
พี่โต้งนะทำให้น้องฐากลับใจ ได้หรือ เหอะๆ :laugh:
-
พี่โต้ง >//< ซู๊ดยอด 555+ อ่านแล้วขำ แอบสงสารน้องฐานิดๆ
-
:m20: :m20: :m20:
คนแต่งค่ะอยากอ่านฐา ดรจน์ อะค่ะอยากรู้ว่าทำไมถึงเลิกกันดูเหมือนตอนสุดท้ายจะเพิ่งรักกันเองนี่ค่ะ
:call: :call:
-
น้องฐา สู้ๆล่ะ!! :laugh:
-
เป็นไงคะน้องฐา
กลับหอตัวเองถูก
ไหม :oo1:
-
เจลที่เตรียมไว้ไม่พอแน่ :z1:
บวกเป็ด
-
นิทานเรื่องนี้สอนว่า...ไก่จิกอย่าจิกตอบ
เด๋วไก่โกรธแล้วจะฟ้าเหลือง :m20:
คู่นี้พอกัน จิกกันทั้งคู่ อัพยากันทั้งคู่ อิอิ
-
555+
คุณพี่โต้ง ชอบขายตับให้น้องฐาจริงๆๆ
-
น้องฐาว่าพี่โต้งไร้น้ำยานั่น ความจริงเป็นแผนจะให้พี่โต้ง :oo1:จัดหนักให้ใช่ปะล่ะ อะครึ อะครึ แผนผ่าน อิ้ววววว...
-
พี่โต้งแกทั้งกินทั้งทาขนาดนี้ น้องฐาฟ้าเหลืองสถานเดียว :haun4: :haun4:
-
:jul3: :jul3: :jul3:
-
555...คู่นี้....เหนือฟ้ายังมีฟ้า
-
น้องฐา ไม่น่าเล้ย
หาเรื่องยกช่วงล่างนะเนี่ย
คนเราน่ะ ฆ่าได้ หยามไม่ได้ รู้ป่าว
" ไม่มีน้ำยา " คำนี้พูดไป
สงสัยไก่โต้งจิกไม่ปล่อยแน่เลย
-
เพิ่งได้ตามมาอ่าน ตอน ฐา ม.ปลาย หลังจากที่ห่างหายไป
อ่อยยยยยย
นึกภาพเลิกกันไม่ออกเลย
น้องฐาเป็นกะเทยใจอ่อนอ่ะ งี้ก็เจ็บง่ายดิหนู
เจ้เป็นห่วงมากนะะะ ......
แล้วยา เลิกกินมะะ สงสารพี่โต้ง ถ้าต่างคนต่างอัพยาแบบนี้ เดี้ยงกันซักวันอ่ะะ
>.,<
-
ตลอดมาปากของน้องฐาพาซวยมากเลย :m20:
-
ชอบคะๆขาๆของคู่นี้ซะจริีงงงงง เขินนนน :-[
-
ออกแนว ให้ทุกข์แกท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว หรือเปล่า?
ไปว่าพี่โต้งไร้น้ำยา
อิพี่โต้งเลยจัดให้แบบน้ำยาหมดตัวกันเลยทีเดียว
-
หนามยอกเอาหนามบ่ง 5555555555555555555555
-
ขอบคุณเพลงประกอบจากคุณ lazat.mchub นะคะ :กอด1:
น้องฐาลาป่วย :sad4:
มีนิทานนมนานกาเล น้องฐาขาเกเดินเบี้ยวซะไม่มี
แด๊ แดแด่แดด แดดแดแดแด๊ แดแดแด่แด๊แดแดแดแด๊แด
พอเถอะร้องแล้วมันช้ำ .... ปวดสะโพกซะไม่มี
พี่ๆ ขา ไหนช่วยบอกหน่อยว่าข้างหลังเขามีทำรีแพร์แบบของผู้หญิงกันไหม ถ้ามีจะได้ขอตังค์อีพี่โต้งไปทำใหม่ ขืนใส่ไม่ยั้ง ไม่บันยะบันยังแบบนี้บ่อยๆ หูหนูได้หลวมโพรก ขี้ไม่ต้องเบ่งกันพอดีสิคะ ฮือๆๆ
นอนเป็นกะเทยนิทราให้พี่โต้งหยอดน้ำข้าวต้มมาสองวันเล้ว ถ้าเกรดหนูตกพี่โต้งจะรับผิดชอบเลี้ยงดูตลอดชีพหรือเปล่าก็ไม่รู้
ชีวิตมันเศร้า น้องฐาเศร้า
คงไม่มีเรี่ยวมีแรงมาเล่าอะไรให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ อ่านจนกว่าแผลจะหายนะคะ :m15:
บ๊ายบาย ลาก่อน คร่อกกกกกกก :t3:
:oo1:
........................................................
ขำๆ ค่ะ ขำๆ มันเป็นบทเฉยๆ ไม่ได้ลาจริงๆ
เดี๋ยวตอนต่อไปจะเอามาลงให้ไม่เกินคืนนี้นะคะ จุ๊บๆๆ
-
อ๊าาาา ทะลึ่งนะตอนนี้
ขำตอนที่เอาเพลงประกอบใส่อ่ะ นึกถึงมิวสิคเพลงดาวมหาลัยเลย ตอนที่แม่ยันก้นลูกหน้าทิ่มปลักโคลนน่ะ
แล้วเพลงชายในฝันอีก ตะเองช่างเป็นหนึ่งเดียวในบอร์ดนี้จริงๆ แปลงซะเข้าในมุ้งเชียว *ตีไหล่นิดังป้าบ!* ทะลึ่งจริง
แล้วที่ฐาฝันว่าหมาเลียหน้าอ่ะ อย่าบอกพี่โต้งล่ะ เดี๋ยวนอยด์อีก ฐายิ่งปากดีพาจนอยู่ด้วย
ปล.จำได้ว่าไอ้คืนแรก พี่โต้งก็อัพยานี่ คราวนี้อัพอีกแล้ว ฟ้าเหลืองแน่เลย รึเปล่า เพราะถ้าเป็นแบบทา ยามันก็ซึมหาน้องฐาได้นี่นา งั้นเจอกันอีกทีตอนเย็นย่ำค่ำเลยละกัน สั่งข้าวมันไก่ใต้หอกินละกันนะคู่นี้ (ท่าทางจะให้ส่งถึงห้องอีกต่างหาก) คริคริคริ :laugh:
...
อ้าว โพสชนกัน ลืมจิ้มซะงั้น
-
กร๊าก พี่โต้งเอาคืนซะจนหยอดน้ำข้าวต้ม2วันเลยเหรอคะน้องฐา อร๊ายยยยยยย ยาแรงมากซื้อที่ไหนคะ :impress2:
ตอนแรกนึกว่าคุณคนแต่งจะเข้ามาลาป่วย ตกใจหมดเลยคะ555
-
ตอนแรกนึกว่าคุณนิลาป่วย พี่กำลังจะเข้ามาบอกเลยว่า ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน พักผ่อนเยอะๆ 555555+
-
ไม่ไหวจะเคลียส์ค่ะ
พี่โต้ง :jul1: :oo1:
-
ตกใจหมดเลยยยย นึกว่าลาป่วยจิงซะอีกกกก
นั่งรอตอนต่อไปคร่า
-
5555+ นึกว่าแค่นี้น้องฐาบ่ยันนะคะ
-
นึกว่าป่วยจริงๆ!!
รอคืนนี้นะคะ รักษาสุขภาพด้วย!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
อ้าวเวิ่นซะเหมือนจริง
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โอย ฮาาาา น้องฐาขาเก คิดได้ไงคะเนี่ย :laugh:
-
แบบว่า สมเหตุสมผลซะไม่มี
โดนพี่โต้งโจมตีจนไม่มีแรง
-
ฟ้าเหลืองป่ะเนี่ย น้องฐา
พี่โต้งนี่ของเค้าแรงจริงๆ
-
555+ ปากพาซวย
-
แหมๆๆ ไอ้เรารึก็ตกใจแท้ นึกว่าน้องฐาจะเป็นอะไรมากรึปล่าว ฮ่าๆ
-
โถ น่าสงสารน้องฐา
พี่โต้งสุดยอดดดดด ฟ่ะ!! :m20:
-
สุดๆอะพี่โต้ง
-
ก๊าก อ่านที่หัวแล้วนึกว่าคนเขียนลาป่วยซะอีก :z1:
-
แสดงให้เห็นว่าพี่โต้งไม่ไร้น้ำยา
o13
-
ก่อนอ่าน เรพนี้ ใครยังไม่ได้อ่านตอนน้องฐาลาป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1931805#msg1931805) ให้เข้าไปอ่านก่อนนะคะ
ตอนที่ 46 หนีออกจากบ้าน
ขอบคุณทุกแรงใจที่ห่วงใยและคิดถึงน้องฐาคนงาม
หนูกลับมาแล้วค่ะ มาพร้อมกับความอึน อิอิ
เอาล่ะ เรื่องเก่าจบไปอย่าได้ติดใจซักถาม ผ่านไปหลายวันอาการดีขึ้นเยอะ ช่วงล่างยังซ่อมแซมได้อยู่ด้วยยาทั้งกินและทา
ปกติกินยาให้ตัวเองสวยก็หลายเม็ดอยู่แล้วเพิ่มยาแก้อักเสบด้วยอีกอย่างคงไม่ต่างกันมากนักหรอกเนอะ
ช่างเถอะ หนูสัญญาว่าต่อไปจะพยายามไม่พูดอะไรแทงใจดำพี่โต้งอีกแล้ว เข็ดจริงๆ.....
..................
.....................................
หัวค่ำวันศุกร์..... เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนอีกคราหนึ่ง น้องฐาก็ไปค้างอ้างแรมเที่ยววีคเอนด์ที่ห้องพี่โต้งตามเดิม กะว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อกับข้าวฝึกทำอาหารเป็นแม่ครัวหัวป่าห์ หุหุ
“1 2 ชีสสสสสสสสสสสส”
ยิ้ม.... น้องฐายิ้มจนปากจะฉีกขณะกดชัตเตอร์ของสมาร์ทโฟนเครื่องใหม่ (กรุณาออกเสียงให้อินเตอร์นะคะ)
แชะ!!!!!
ไหนดูหน่อย สวยไหม?
สวยมากกกกกกก สวยที่สุด สวยบรมสวย แต่คนที่ถ่ายคู่นี่สิ โดนมีดจ่อคอมาหรือไงยะพ่อ??
“เน่ๆ ทำหน้าให้มันดีหน่อยสิคะ เดี๋ยวใครมาเห็นก็นึกว่าแฟนหนูปวดเขร้หรอก” น้องฐาหันไปแขวะคุณแฟนที่ทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกัน
“ถ่ายตั้งหลายรูปแล้ว ไม่เบื่อหรือไง” พี่โต้งคะ ถามอะไรโง่ๆ ถ้าหนูเบื่อหนูจะถ่ายเหรอคะ?
“เอ๊ะ!! ก็ใครล่ะ? บอกให้เลิกเล่นเกมแล้วทำอย่างอื่นมั่งอ่ะ ก็ทำอยู่นี่ไง เปลี่ยนเป็นถ่ายรูปแล้ว” หนูเถียงคอเป็นเอ็น
“ก็ถ่ายคนเดียวสิคะ พี่ไม่ชอบถ่ายรูป” พี่โต้งบอก ทำหน้าเซ็งๆ แล้วขยับหนีออกจากระยะกล้อง...
“ทำไมอ่า กลัวถ่ายติดวิญญาณเหรอคะ?” หนูถามหน้าเป็น
“ไม่กลัว เพราะถ่ายกับน้องฐายังไงก็มีวิญญาณติดอยู่แล้ว ก็เราเล่นพอกหน้าขาววอกเขียนคิ้วเป็นงิ้วซะขนาดนี้”
อั๊ยย่ะ!!! ปากเรอะพ่อ???
ใจเย็นไว้น้องฐา นับหนึ่งถึงพันเลยลูก
ไก่จิกอย่าจิกตอบ อึ๊บไว้ นางเอกค่ะนางเอก อึ๊บๆ
ห้ามเถียงนะคะน้องฐา เรายิ่งมีคดีความ มีชนักติดหลังอยู่ด้วย ต้องสงบเสงี่ยมไว้....
“พี่อ่ะ ไม่รักหนูเลย” น้องฐาสงบอารมณ์เคืองขุ่นเป็นมารยาพูดเสียงอ่อยๆ ก้มหน้างอน จนอีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วถอนใจเบาๆ
“อ้ะ มาๆ รูปสุดท้ายแล้วนะ” ในที่สุดพี่โต้งก็ใจอ่อนง้อจนได้ พี่เขาดึงมือถือไปถือไว้จะถ่ายรูปให้ แต่หนูยิ้มจนปวดแก้มมาหลายรูปแล้วค่ะ ตอนนี้ก็เลยหมดอารมณ์จะยิ้มแล้ว ได้แต่เงยหน้ามองกล้องอย่างเดียว รูปที่ออกมามันก็เลยแลหน้าบึ้งกันไปทั้งสองคน
อืม....แต่ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบเนอะ
ได้หลายรูปแล้ว อัพรูปลงเฟสดีกว่า คริคริ
“เออ...น้องฐาคะ ของที่สั่งไว้ ได้แล้วนะคะ” พี่โต้งบอกแล้วยกกล่องพัสดุมาวางไว้บนโต๊ะ ทำเอาน้องฐาตาโตเลย
ไม่อัพมันแล้วรูป วางมือถือแล้วไปหากรรไกรมาตัดเชือกดีกว่า
:impress2: :impress2:
แอ่นแอ๊น.... ได้มาแล้ว..... ยาเพิ่มอึ๋ม :o8: :-[
ในกล่องพัสดุมีพวกยาคุมที่สั่งซื้อจากทางเน็ตค่ะ แต่ยาตัวเดิมๆ ไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าฮอร์โมนตัวหนึ่งที่เขาว่าช่วยให้อึ๋มเยอะมาก
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง.... ลาก่อนนะคะ ไข่ดาว เอลบ ไม้กระดาน เจ๊ขอลาที
ยี้ฮิ้ว นี่ล่ะ คุณค่าที่ฐาคู่ควร :mc4:
“น้องฐา มันไม่เยอะไปหน่อยเหรอ?” คำถามนั้นของพี่โต้งทำให้หนูชะงักหันไปยิ้มแหย
“ไม่หรอกค่ะ เนี่ยสูตรมาตรฐาน สาวสองเค้าก็ต้องกินแบบนี้แหละ ไปถามใครก็ได้” หนูยืนยัน นั่งยัน นอนยันตะแคงยันเลยก็ได้ค่ะพี่ ได้โปรดเถอะ อย่าเยอะแยะให้มากนักเลยค่ะ
“แล้วนี่ยาอะไร” พี่โต้งหยิบยาขึ้นมาแผงหนึ่งค่ะ ยาตัวนี้แหละที่เขาโฆษณาไว้ว่าเพิ่มอึ๋มแบบได้ผลมากๆ ทีนี้หนูก็เหงื่อแตกพลั่ก
“ก็กินแล้วสวยอ่ะแหละพี่ แต่ละตัวมันก็สรรพคุณต่างกัน พูดไปพี่ก็คงไม่เข้าใจหรอก” หนูตอบเลี่ยงๆไปเสีย
“รู้แล้วน่า ว่าแต่นี่น่ะภาษาอะไร” จะมาอยากรู้เพื่อ???
“น่าจะภาษาจีนค่ะ” หนูตอบเรียบๆ แต่กำลังกระวนกระวาย อย่าบอกว่าจะไม่ผ่านกบว. (เกี่ยวเรอะ??)
“แล้วเราแปลออกเหรอ” เกรียนอ่ะพี่ หนูจะแปลออกได้ยังไงอ่ะไม่ได้เรียนมา
ส่ายหน้าเศร้าๆ
“นั่นสิ แปลไม่ออกแล้วรู้ได้ไงว่ากินแล้วสวยจริง อย่างงี้ถ้าพี่ไปเที่ยวเมืองจีนแล้วซื้อยาแก้ไอมาฝากน้องฐา บอกว่ากินแล้วสวย เราจะเชื่อหรือเปล่าล่ะ” จะยกตัวอย่างทำไมคะพี่?
“เชื่อ...ก็พี่เป็นแฟนหนู พี่คงไม่หลอกหนูหรอก”
“เหรอ? แล้วคนขายอ่ะเขาเป็นแฟนหนูป่ะ? น้องฐารู้ได้ไงว่าคนขายเขาจะไม่หลอกเราอ่ะ? ในเมื่อขายแล้วตังค์ คนขายเขาก็ต้องเชียร์ของ ขนาดซื้อเสื้อผ้าซื้อตัวเล็กคนขายบอกว่าไปซักก็ยืดได้ พอซื้อตัวใหญ่คนขายบอกซักก็หดได้ เขาพูดได้หมดแหละถ้าเขาอยากขาย ของภายนอกยังไม่เท่าไร นี่กินเข้าไป จะกินสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง? ตัวอื่นช่างมันแต่ตัวนี้ต้องทิ้ง” พี่โต้งปากว่ามือทิ้งค่ะ ลงถังไปเรียบร้อยแล้ว ตัวนั้นน่ะแพงสุดในบรรดายาที่ซื้อมาแล้วค่ะ
ไม่แค่นั้นนะคะ ทิ้งเสร็จดึงถุงขยะมัดทันทีอีกต่างหาก แล้วเนไปหยิบพวงกุญแจคีย์การ์ดด้วยค่ะ
“พี่จะไปไหนอ่ะ?” น้องฐาถาม มองถุงขยะตาปรอย
“เอาขยะไปทิ้งข้างล่าง เพราะถ้าไม่ทิ้ง พี่รู้ เดี๋ยวพอเผลอน้องฐาก็ต้องมาคุ้ยเอาไปอีก” โอ๊ย พ่อคนฉลาด รู้ทันตลอด
ฮือๆๆๆ
“พี่คะ แผงนั้นน่ะ เกือบพันเลยนะคะ” น้องฐาทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ ด้วยความเสียดายทั้งของทั้งเงิน
“แล้วไง? ถ้ากินแล้วแพ้ขึ้นมาแล้วต้องไปนอนโรงพยาบาล พันเดียวจะอยู่เหรอ? มันจะคุ้มหรือเปล่า?” พี่โต้งบอกด้วยสีหน้าจริงจังแล้วเดินออกจากห้องไป
ฮือ ทำไมเป็นคนแบบนี้ ตีตนไปก่อนไข้แบบนี้ได้ยังไง ยังไม่ทันได้กินเลยจ ะรู้ได้ไงว่าจะแพ้
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
อีพี่โต้งบ้า เอาหน่มน้มของหนูคืนมานะ แง้ๆๆๆๆๆๆ
:o12: :sad4:
...................
......................................
กลับหอในนะคะ
เขียนโน้ตทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะเก็บเสื้อผ้า เก็บของยัดใส่กระเป๋า
หนูรับไม่ได้หรอก พี่โต้งทำร้ายจิตใจน้อยๆ ของหนูเกินไปแล้ว ทำลายฝันที่จะมีหน้าอกบึ้มๆ ของหนูไปในเสี้ยววินาทีเดียว
พอกันที ไม่อยู่แล้ว หนีออกจากบ้านดีกว่า หอบข้าวของโบกพี่วินกลับหอในมันคืนนี้เลย (นี่ก็ทุ่มกว่าๆ แล้วค่ะ)
โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ โป้งๆๆๆๆๆๆๆๆ
......................
อัดอั้นตันใจอยากระบาย... เลยมาเคาะห้องอีกิ๊งโครมคราม แต่มันไม่ยอมมาเปิดสักทีเลยลองโทรไปหามัน อยู่หน้าห้องมันนั่นแหละค่ะ
“มึงอยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่บ้าน”
“อ้าว... ไม่เห็นบอกกูเลยว่ามึงจะกลับบ้าน” หนูตัดพ้อ
“แล้วมึงอยู่หอ ให้กูบอกมึงไหมล่ะ?” อีกิ๊งตอบกลับมาห้วนๆ อะไรกัน เพื่อนกำลังแซดนะ ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะ ฮือๆๆ
“เออๆ กูผิด..” หนูตอบรับให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป
“รู้ก็ดีแล้ว” โห ดูมันดิ.... ได้ทีขี่แพะไล่เลยนะยะ “เออ ไหนๆ ก็โทรมาแล้ว ศุกร์หน้าวันเกิดกันย์นะ กันย์ให้ชวนมึงไปด้วย เคลียร์ตัวเองให้ว่างล่ะ” มันทำเสียงออกคำสั่ง
“แหมๆ กะว่าไม่ให้คิดเลยใช่ป่ะ?”
“ใช่ บังคับว่าต้องไป เออ ฐา พรุ่งนี้กูว่าจะไปหาซื้อของขวัญ มึงว่ากูซื้ออะไรให้มันดีวะ”
“คนเป็นแฟนกันยังไม่รู้ แล้วมาถามกู กูจะตรัสรู้กับมึงเหรอ?” หนูสวนกลับไปกวนๆ ตามประสาคนอารมณ์บ่ จอย
“เออ ช่วยกูได้มากเลย” กิ๊งทำเสียงประชดปนหงุดหงิด
“กูว่ามึงไม่ต้องซื้ออะไรหรอก ซื้อโบว์อันนึงพอ แล้วพอถึงวันเกิดมัน มึงก็เอาโบว์นั่นน่ะ ผูกหัวตัวเองยกให้เป็นของขวัญ มันคงดีใจยิ่งกว่าถูกหวยแจ๊กพอตยี่สิบคู่อีก”
“จะบ้าเหรอ?” พูดแค่นั้นแล้วมันก็เงียบไป สงสัยกำลังอายบิดตัวม้วนต้วน หน้าแดงอยู่มั้ง
โอ๊ยเบื่อจริง รักนวลสงวนงามเหลือเกิน... สงสัยต้องดีใจแทนที่โต้งแล้วล่ะที่ไม่ได้อีกิ๊งเป็นภรรยา มิฉะนั้นคงเงียบเหงา เหี่ยวเฉา เศร้าซึม ต้องพึ่งพาแม่นางทั้งห้าไปอีกนาน
“พูดถึงเรื่องนี้ กูว่าเดี๋ยวนี้ไอ้กันย์มันแปลกๆ ว่ะ ไม่ค่อยชอบอยู่กะกูสองต่อสองเลย กูล่ะกลัวใจ ไม่รู้แม่งเบื่อกูเฉยๆ หรือมันมีใครคนอื่น” อีกิ๊งทำเสียงเป็นกังวล ด้วยว่ากลัวว่าที่สามีมีแฟนน้อย
“ฮ้า..... จริงอ่ะ? อย่างกันย์น่ะเหรอมีกิ๊ก.... คิดมากไปป่ะมึง”
“ไม่รู้แม่งดิ กูอาจจะคิดมากไปจริงๆ ก็ได้”
“โธ่กิ๊ง... กูบอกมึงแล้ว ว่าอย่าเล่นตัวให้มากนัก ผู้ชายก็งี้แหละ พอไม่มีที่ระบายมันทนไม่ไหวหรอก ต้องหาเศษหาเลยวันยังค่ำ ถ้าไม่อยากให้มันไปไหนนะ มึงก็ยอมๆ มันไปเหอะ นะมึง รับรอง ไม่เจ็บเลยสักนี้ดดดดดดดดดดดดดดดเดียว” หนูเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง ระหว่างพูดก็ไขว้นิ้วไปด้วย
ไม่เจ็บนิดเดียวนะเพื่อน แต่เจ็บมาก เดี๊ยนไม่ได้โกหกค่ะ ณ จุดนี้
“นอกเรื่องแล้วมึงอ่ะ กูไม่คุยด้วยแล้ว” มันว่าแล้ววางสายไป
เวรกรรม พอเถียงสู้ไม่ไหวก็วางสายหนีเลยเชียว ว่าแต่อีเพื่อนบ้า กะว่าจะโทรไปปรึกษาปัญหาชีวิตสักหน่อย ที่ไหนได้ไม่ได้พูดเรื่องตัวเองสักแอะ ดันไปรับปรึกษาเรื่องของมันซะงั้น
ระหว่างที่คุยกับกิ๊ง ก็มีเสียงเตือนว่ามีสายซ้อนนะคะ แต่รู้ว่าเป็นสายพี่โต้งหนูก็เลยไม่สนใจจะรับ ยังคุยกับกิ๊งต่อ พอวางสายกิ๊งไปก็ปิดเสียงไว้ปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอย่างเดียว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....
ตลกจัง เมื่อก่อนมีแต่หนูที่จะต้องเป็นนางห้องคอยเปิดประตูให้สองหนุ่ม แต่เดี๋ยวนี้เหมือนตัวเองเป็นแขก เวลาจะมาต้องเคาะประตูตลอด
แอ๊ดดดดดดด
“อ้าว...ฐา” เดย์ทักด้วยรอยยิ้มระบายเต็มหน้า เหมือนกับไม่ได้เจอกันมาสี่ห้าปีได้
“หวัดดี วันนี้ขอนอนด้วยสิ” หนูบอกขำๆ
“คำพูดชวนคิดลึกยังไงก็ไม่รู้สิ” เดย์พูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะหลีกทางให้หนูเดินเข้าห้องไป
“อะไรกันเล่า ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้งสักหน่อย แต่ถ้าเดย์คิดลึกได้ แสดงว่าคิดไม่ซื่ออ่ะดิ คริคริ” หนูหยอกเพื่อนเล่นแล้วเดินเข้าไปนั่งที่เตียงตัวเอง
เดย์ไม่ได้ตอบอะไรออกมาและหนูก็ไม่ได้สนใจนัก หยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนตามปกติ
คืนนี้ได้กลับไปนอนหอในเป็นวันแรกในรอบสัปดาห์เลยค่ะ
น่าแปลก ทั้งๆ ที่นอนที่นี่มานานเป็นเดือนแล้วแท้ๆ แต่พอไม่ได้นอนแค่เกือบสองอาทิตย์เท่านั้นเอง กลับนอนไม่หลับ สงสัยจะแปลกที่ไปซะแล้ว ....
…………………………………………………………………..
จบตอนด้วยบรรยากาศหน่วงๆ แฮะ ดูน้องฐางี่เง่าเนอะ แค่ยาแผงเดียวถึงกับหนีออกจากบ้านเลย
ที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอก แค่อารมณ์น้อยใจชั่ววูบเท่านั้นแหละค่ะ คืนเดียวก็หายแล้วล่ะค่ะ เพราะถ้าไม่หาย.... o18 ก็ต้องหายอยู่ดี
เรื่องยาที่ว่าเคยอ่านเจอในเว็บมา เป็นยาที่ผู้หญิงก็ซื้อมากินนะคะ เขาว่าเห็นผลเยอะเลยล่ะ แต่ตัวยาน่าจะแรงมาก ไม่รู้ว่าผลข้างเคียงเป็นยังไง แต่ก็ไม่เคยเห็นรูปร่างหน้าตาหรอกนะคะ
ถึงแม้ในเรื่องพี่โต้งจะพูดเว่อร์ไปบ้าง แต่ที่แกพูดก็มีส่วนจริงนะคะ เพราะเราไม่รู้หรอกว่ายาที่คนอื่นว่าดีงั้นงี้มันดีจริงไหม หรือเราจะแพ้หรือเปล่า ดังนั้นถ้าไม่แน่ใจก็อย่ากินยาแปลกๆ จะดีกว่าค่ะ
ตอบเมนท์รีล่างค่ะ
ปล. เห็นรูปฮีชอลกับฮันเกิงในดิสเพลย์นิบ่อยๆ และอาจจะมีโพสในนิยายบ้างนานๆ ครั้ง
ขอชี้แจงว่า นิยายของนิไม่ได้เป็นแฟนฟิคนะคะ เพียงแต่นิชอบฮีชอลอยู่แล้วและฮีชอลชนะการโวตตอนเลือกอิมเมจน้องฐามา และนิไปเจอรูปคู่กับฮันเกิง แล้วคิดว่าฮันเกิงก็ตรงกับอิมเมจพี่โต้งพอดีเลยดึงมาเท่านั้นเองค่ะ อิอิ คือเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ถ้าใครคิดว่าไม่ชอบก็จิ้นเป็นคนอื่นได้นะคะ ฮาๆ แต่นิจิ้นเป็นคนนี้ล่ะ :laugh:
ขอบคุณทุกบวกทุกเป็ด และทุกเม้นท์ค่า
:กอด1: :L2: :pig4:
[attachment deleted by admin]
-
:z13:
น้องฐาอย่างอนพี่โต้งเค้านานเลย
ก็พี่เค้าเป็นห่วงนี่เนอะ มันไม่คุ้มกันเลยนี่นา
พี่โต้งนี่ก็กัด จิก เจ็บเสมอต้นเสมอปลายเลยนะคะ!!
:L2: :L2:
-
ตอบเมนท์
gupalz ฮั่นแน่ ปลื้มพี่โต้ง แสดงว่าชอบตับที่พี่โต้งขายล่ะสิ :z1:
kitty หน้าตาน่ากลัวอ่ะ :-[
Tiamo_jamsai :z10: :z10: :z10: กรี๊ดดดด โดนจิ้ม
moobarpalang ใจเย็นๆนะคะ หัวเราะเบาๆระวังปวดท้อง :z1:
Ja-Jah Suwanun เล่นกับไก่ ไก่จูบปาก ลามไปยันนตูดค่ะ :laugh:
rubymoona ดูแลสะใจมากนะคะ ไม่สงสารน้องฐาเลย ฮ่าๆๆ :jul3:
พระสนมฝ่ายซ้าย คิดว่าเพลงกินตับเพลงเดียวมันน้อยไป เพลงคันหูมารอบสองแล้วไม่เบื่อเหรอคะ ที่จริงมีอีกหลายเพลงที่อยากใส่แต่ไม่เข้าบริบทเลยตัดออกเหลือเพลงเดียว ไว้โอกาสหน้าจะมีเพลงอื่นมาอีก ดีใขที่ทำให้ฮา ค่ะ ส่วนพี่โงแกก็งี้ล่ะค่ะ ฟอร์มจัด :laugh:
choijiin น้องฐาผิดไปแล้ววววว ต่อไปจะทำอีกกกก :m20:
o22
Running ถ้าตั้งใจอ่านจะทราบว่าพี่โต้งแกเคยอัพมาแล้วตอนเจอน้องฐาครั้งแรกค่ะ ตอนนั้นโดนคนอ่านเชิดใส่แล้วบอกว่าโธ่นึกว่าจะเก่งที่ไหนได้พึ่งยา (ตอนนั้นพี่ค้าตับทำให้น้องฐาเสียใจคนอ่านแอนตี้ค่ะ) แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะสะใจกันนะคะ ฮาๆ :m20:
love2y นิสัยพี่เขาล่ะค่ะไม่ยอมให้ใครดูถูก.... แค้นนี้ ยี่สิบทีก็ไม่พอ o22 :laugh:
mutyamania ฮาแปลงเอามึนๆ ค่ะ นิก็ว่างั้นล่ะ ติดยาทั้งผัวทั้งเมียเลย งานงอกแน่ๆ
wordpdf ฮาๆ เคยเป็นชาย? อย่างน้องฐาคงไม่รุ้สึกอะไรหรอกค่ะถ้าโดนด่าว่าไร้น้ำยา เพราะของน้องฐามีไว้ฉี่อย่างเดียว :laugh: แต่ถ้าจะทำให้ปรี๊ดก็คงเรื่องหน่มน้ม กับที่เคยโดนปรามาสหน้าหาว่าต้องขึ้นคาน
“กูเองก็เคยสงสัยนะ ไอ้พวกที่มันเป็นเกย์ ชอบผู้ชายด้วยกันหรือมีเมียเป็นกะเทยนี่มันดีตรงไหน แต่ก็เคยได้ยินคนเขาพูดกันว่าก็เพราะกะเทยเนี่ยมันเอาใจเก่ง เรื่องเซ็กส์ก็สุดยอด ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ กูก็ว่าไม่แปลกถ้าผู้ชายจะหันไปชอบกะเทยกัน แต่โชคร้ายข้อดีอย่างหลังดันยกเว้นมึงไว้คนนึง เพราะแค่พูดแค่นี้ยังกำเดาทะลัก ขนาดผู้หญิงที่อายุอ่อนกว่าอ่ะเขายังไม่อาโนเนะเท่านี้เล้ย...กูล่ะสงสารกะเทยโนเนมอย่างมึงจริงๆ ความสวยก็ไม่มี ความเซ็กซี่หาไม่พบ แถมเรื่องอย่างว่ายังห่วยแตกขนาดนี้ กูเดาอนาคตให้นะว่ามึงอ่ะขึ้นคานชัวร์!!”
คำพูดนี้ล่ะเจ็บปวดที่สุดแล้วที่เคยโดนมา ฮาๆๆๆ o18
PBOBP :-[ :-[ :o8: :pig4:
Tifa ตะเองขี้อิจฉาอ่ะ อยากมีตลอด ยกพี่โต้งให้เลยไหม? แต่ต้องมาตามจีบเอาเองนะคะ อิอิ
psp ยังไม่มีเลยอ่า ซื้อให้น้องฐาก่อนจิ แล้วจะเล่นด้วย คริคริ
lazat.mchub ขอบคุณค่ะ ได้เพลงใหม่เอามาใส่นิยายแล้ว :กอด1: :pig4: ว่าแต่สนับสนุนเชียร์พี่โต้งน่าดูเลยยยยยย
MoMoRin น้องฐาแบบว่า ไม่ได้ตั้งใจค่ะ แต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้ววววว
DraCo_SLa13 พี่โต้งจิกๆ กัดเพราะรักและเอ็นดูไง ฮ่าๆ แต่เรื่องเจ้าคิดเจ้าแค้นนี่ไม่ไหวเหมือนกันนะคะ
i love u {knt} ขอบคุณค่ะ ที่ติดตามน้องฐา :pig4: พยายามจะเขียนอะไรที่ดูสมจริงหน่อย แต่ก็ไม่อยากให้คนอ่านคิดมากหรอกค่ะ อยากให้อ่านและคลายเครียก และบางเรื่องก็ไว้เป็นอุทาหรณ์มากกว่า :กอด1: :L2:
Nus@nT@R@ :pig4: หัวเราะแบบสะใจยังไงไม่รู้ คริคริ
flawless ไม่บอกหรอกค่ะเป็นความลับไว้ให้ไปลองกันเองบ้างงงงง :m20:
เรื่องหน่มน้ม พี่โต้งมีตังค์แต่พี่โต้งคงไม่ให้เอาไปทำหรอกค่ะ เหอๆ (แหมๆ กลัวโดนน้องฐายืมตังค์เลยโบ้ยไปให้พี่โต้งล่ะสิ เค้ารุ้นะคะ ฮาๆๆๆ)
fastation สงสารเถอะค่ะ ฮ่าๆๆ แชยร์น้องฐาแต่ทำไมต้องอยู่ข้างบักไก่โต้งด้วย?? o18
แมวอัดกระป๋อง ยังไงก็ไม่เปลี่ยนใจค่ะ :z1:
nemonoy ดีใจที่ขำค่ะ อิอิ สงสารน้องฐาจริงเหรอ? :impress2:
topphy ใจเย็นๆค่ะ ได้รุ้ภาคนี้แหละค่ะ แต่รออีกสักพักนะคะ :call:
wolfram น้องฐาจะพยายามมมมมม :m25: :jul1: ลุกจากเตียงค่ะ :jul3:
sirikanda28 คงไม่กลับค่ะ นอนอยู่ห้องพี่โต้งนี่แหละ
CarToonMiZa สงสัยจะไม่พอลองงงงง จริงๆ ฮ่าๆ :laugh:
$VAN$ ตาต่อตาฟันต่อฟันไงคะ :z1:ดีใจที่นิยายเรื่องนี้มีข้อคิดด้วย :-[
ลิงน้อยสุดเอ๋อ สงสัยจะชอบมาก ถ้าไม่ฟ้าเหลือเสียก่อน :jul3:
yayee2 อุ๊ยตายยยย จริงเหรอคะ เพิ่งรู้ ที่แท้ก็แผนนี่เอง น้องฐานี่แผนสูงนะคะ :haun4:
lidelia ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงมั้งคะ
ujen ใจเย็นๆค่ะ หัวเระอย่างมีสติ :z1:
uknowvry เหนือฟ้ายังมีฟ้าเหลือง??
zhai น้องฐาไม่ได้ตั้งใจค่ะ :oo1: :oo1: :oo1: แต่ถ้ามียกช่วงล่างจริงๆ สงสัยจะได้คนออกทุนแล้ว อิอิ
A-J.seiya* ดีใจที่มีคนกล้าอ่านภาคนี้อีกคนแล้ว ส่วนใหญ่กลัวไม่หล้าอ่านกัน ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้มาม่าอะไรนัก จบก็แฮปปี้ แต่มีแต่คนอยากรู้ว่าเลิกกันยังไง ก็คงต้องรอลุ้นต่อไปเร็วๆนี้ค่ะ เรื่องยานิอยากรู้อ่ะว่าถ้าเลิกกินแล้วมันจะกลับมาผู้ช้ายผู้ชายอีกไหมอ่ะสิ
นอนกินแรง ถ้าไม่เลิกนิสัยพูดอะไรไม่ค่อยคิด คงซวยตลอดมาและตลอดไปค่ะ ฮ่าๆ ยิ่งเจอคนคิดมากอย่างพี่โต้งยิ่งไปกันใหญ่
oilzii ในชีวิตจริงน้อยคนจะพูดเพราะได้แบบนี้เนอะ ฮ่าๆ
¡ииσcэиτ ฮ่าๆ พี่โต้งเอาแต่ใจตัวเองเกินไป น้องฐาดื้อเกินไป เลยต้องเป็นแบบนี้แหละค่ะ
naiin บ่งกันยังไง ก็คงไม่หายเจ็บมั้งแบบนี้ ฮาๆๆ
jiki จำมิวสิคไม่ได้แล้วอ่ะ แต่คุ้นไดอาล็อกนี้มากเพราะฟังบ่อยๆ เค้าชอบร้องเพลงนะ แต่ส่วนใหญ่จะได้แค่เพลงเก่าๆ หรือเพลงใหม่ๆ ก็เฉพาะมีเหตุพาให้ไปฟัง หรือเพลงดังมากๆ ถึงรู้จักอ่ะ
เรื่องหมาเลียหน้าคงไม่พูดหรอก กลัว ฮาๆ
เรื่องยานี่ไม่แน่ใจสรรพคุณแต่เคยเสิร์ชเจอนะ แต่ไม่รู้หรอกว่าเค้าใช้ยังไง ฮาๆ ถ้าพี่โต้งใส่ถุงยางตลอดแล้วยามันจะซึมได้ไหมอ่ะ? :-[ :o8:
ขอบคุณคอมเมนท์ที่เข้ามาเพราะเป็นห่วงเป็นใยคนแต่งด้วยนะคะ ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ
rubymoona ลองเสิร์ชหาเอาในเน็ตนะคะ แต่นิก็นั่งเทียนเขียนมั่วๆนะ เพราะไม่เคยซื้อยามาลองเองหรอก ฮาๆๆ อยากรู้ร้านอยากซื้อมาใช้มั่งเหรอคะ?
love2y ก็ไม่สบายนะแต่ไม่หนักมาก แค่เจ็บคอนิดหน่อย แล้วก็เจ็บเท้าเพราะเดินเท้าเปล่าไปหน้าบ้านแล้วพ่อมิ้งก้นบุหรี่ไว้ เซ่อซ่าเดินไปเหยียบเฉย แสบทั้งวันเลยค่ะ อ้อนๆๆๆ :m15:
sirikanda28 สะใจคนอ่านยังไงไม่รู้นะคะ ฮา
Ja-Jah Suwanun พอดี เขียนไปแล้วมันพาไปถึงช่วงที่ควรจะลาพักไงเลยตัดตอนมาลง เพื่อให้เหตุการณ์ในตอนต่อไปมันห่างกันน่ะค่ะ
uknowvry :impress3: :impress3: บ่อยั่นค่ะ ตอนนี้หายแล้ว...
wolfram :กอด1: :L2: :pig4: มาแล้วค่า ขอบคุณมากกกกก
naiin ฮ่าๆ โดนหาว่าเวิ่นด้วย o22
topphy :-[ :o8:
พระสนมฝ่ายซ้าย เครดิตอยู่ที่หัวเรพนะคะ เป็นเพลงที่คนอ่านมาคอมเม้นท์ไว้ให้ อ่านแล้วฮามาก o13 เลยเอามาแชร์ค่ะ อิอิ
river ค่า เนื้อหาเอาฮาค่ะ ไม่ค่อยมีสาระหรอก :laugh:
gupalz ไม่แน่ใจเพราะไม่ได้ออกไปข้างนอก ไม่ได้ลุกไปไหนเลยไม่รู้ว่าฟ้าสีอะไรค่ะ ฮาๆๆ
playgirl ประมาณนั้นค่ะ
MoMoRin น้องฐาไม่เป็นไรค่ะ ยังลันลาอย่ ส่วนคนแต่งเจ็บเท้านิดหน่อย
$VAN$ ชมทำไม พี่แกพึ่งยานะคะ ฮา
why yyy เรื่องเดียวที่เป็นข้อดีค่ะ เรื่องหื่น อิอิ
eastwind ฮ่าๆ ก็อยากเขียนเต็มๆว่าน้องฐาลาป่วย แต่กลัวคนอ่านจะหวังว่าจะได้อ่านนิยายยาวๆ มาเจออะไรสั้นๆ จะเสียอารมณ์ เลยเขียนไว้เผื่อๆน่ะค่ะ
¡ииσcэиτ ค่ะ ไม้ไร้น้ำยา และไม่ไร้ยา... ยังมียาเหลืออีกเยอะ ถ้าโดนกระแทกใจดำอีกก็มีงัดออกมาได้เรื่อยๆ ฮ่าๆๆ :m20: :m20:
-
น้องฐาลองซื้อเป็นยานวดดีมะ
-
อยากสวยเพื่อพี่โต้ง แต่พี่โต้งไม่เข้าใจฐาเลยเนอะ อิอิ
-
แบบนี้ต้องโดน...แน่ๆน้องฐา
:oo1: :oo1:
อิคึๆๆ
พี่โต้งรีบมาจับ เอ๊ย มารับเร้วๆ
:z1: :z1:
-
น้องฐาอย่ากินยาสุ่มสี่สุ่มห้านะคะ
พี่โต้งเค้าเป็นห่วงน้า รีบกลับมานะคะ
-
มาอ่านเรื่องนี้เล่นเอาไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียวค่ะ ติดมากกกก o13
น้องฐาน่ารักอ๊ะ หลงรักน้องฐาเข้าแล้วค่า :impress2:
-
อ้าววน้องฐางอนไปแล้ว ก้อแน่ล่ะพี่โต้งทำลายความฝันของน้องฐาหนิ 55555
พี่โต้งจะง้อน้องฐายังไง เอาหนมนมไปคืนน้องฐารึป่าวววว รึจะแจกตับหวานให้แทน ^^
ลุ้นๆคร้าบบบบบบบ 5555 รักน้องฐากะพี่โต้งงง
ปล.อิมเมจฮีชอบเหมาะกะน้องฐามากกก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่โต้งไม่เข้าใจฐา พี่โต้งไม่เข้าใจความเป็นผู้หญิงหรอก :z3:
เพิ่งเห็นในตอนแอบพิเศษของคุณนิ เป็นเกียรติมากเลยฮ้าาาา
น้องก็เคยอิมเมจน้องฐาเป็นฮีชอลนะคะ ดูเหวี่ยงๆเหมือนกันดี ฮั๊ดชะ ฮั๊ดชะ!
น้องฐาเข้ามาหอในแบบนี้ก็แอบอยากเห็นโมเมนต์เดย์ฐานะคะ เอาให้พี่โต้งอกแตกไปเลย :laugh:
จุ๊ๆ ๆ อย่าไปบอกพี่โต้งนะคะ จริงๆน้องรักพี่เค้าจะตายไป :z2:
-
555555555 ไม่ต้องน้องฐาน้อยใจหรอก รับรองคนอ่านก็งอน นอยด์ หนีออกจากบ้านเหมือนกัน
ถ้าโดนทิ้งของที่ตัวเองนั่งรอ นอนรอ มันมาส่ง แต่พอมันมาแล้วก็ดันทิ้งสะงั้น
น้องฐาไม่แปลกค่ะ ไม่แปลก แต่อย่างที่พี่โต้งว่า มันก็ถูกต้องนะ เพราะมันฟังดูน่าสยดสยองมากอ่ะ
แล้วยิ่งมาจากจีน กินไปจะมีปีกงอนมาแทนนมโตป่าวอ่ะ 55555 อยากดูว่าพี่โต้งจะจัดการกับเด็กขี้งอนคนนี้ยังไง
-
เพิ่งจะลาป่วยไปนะ.
นี่หนีกลับหอแล้วเราะะะะ
แต่พี่โต้งพูดถูกนะ ยามี อย. ป่ะน่ะ น่ากลัว
แต่เข้าใจหัวอกกะเทยอยากอึ๋ม
เอานะ คนละครึ่งทาง สู้ๆ ^^
-
ฮาชื่อรูปค่ะ
หก-ดก-หด
ฟังดูแปลก ๆ เนอะ?
-
ไม่ต้องกินยาค่ะ
ให้สามีนวดให้ทุกวัน รับรอง บะลึ่มฮึ่ม
-
น้องฐาต้องนอนคิดถึงพี่โต้งแหง
-
อย่างน้องฐานี่ไม่ต้องกินหรอกกก
สวยอยู่แล้วววว
:z10: :z10: :z10:
-
จริงๆน้องฐาน่าจัเชื่อพี่โต้งนะคะ เราอย่าไปเสี่ยงอะไรแบบนั้นเลย อันตรายเปล่าๆค่ะ พี่เค้ารักเค้าห่วงหรอก ถึงเตือนน่ะค่ะ เข้าใจพี่โต้งนะคะ อย่างอนพี่เค้านานเลยเนาะ อิอิ
-
หรือว่าพี่โต้งกลัวนมหนีบหน้า
เลยไม่อยากให้น้องฐาอึ๋ม
:confuse:
(คิดไปได้)
-
ยาพวกนี้น่ากลัวนะ กลัวปลอม
-
ตอนนี้เห็นด้วยกับพี่โต้ง สุดๆค่ะ กินยาผิดคิดจนตัวตาย บางทีอาจไม่มีชีวิตอยู่คิดนะคะน้องฐา
-
เริ่มเห็นด้วยกับพี่โต้งแฮะ น้องฐามาเป็นเกย์สาวเหอะ อย่าไปเป็นเลยกระเทยน่ะ >_<
-
โอ๋ โอ๋ น้องฐาอย่างอนไปเลยนะ พี่โต้งเค้าเป็นห่วงหรอกถึงได้ยึดยาไป (ยึดไปเราก็แอบซื้อใหม่อย่าให้เฮียรู้เด่ะ) :z1:
-
สนับสนุนพี่โต้งเต็มที่คะ ไม่แนะนำให้กินยา ถ้าอยากได้จริงๆไปผ่าตัดเสริมเอาเลยดีกว่า กินยามากๆตับก็พัง ระบบในการร่างก็รวนไปหมด สุดท้ายนอนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศให้พี่โต้งต้องกินยาอัพ เอ๊ะ ก็ดีอยู่นะนั้น :o9:
-
เสริมอึ๋มเหรอ ไม่รู้จะช่วยฐายังไง เพราะเราน่าจะไซค์เดียวกัน! จบเนอะ
-
ฐาขอตังพี่โต้งไปทำนมเลย จะง่ายกว่านะ จิงๆ
-
น้องฐาเชื่อพี่โต้งเถอะ
เพราะมันก็จริงอย่างที่
พี่โต้งว่านะ :o12:
-
พี่โต้งคง..ไรว้า~ ตูอุตส่าห์หวังดี :sad4: ของเมดอินไชน่าใครๆก็รู้คุณภาพว่าน่ากลัว
น้องฐา ไม่ต้องมีนมจริงหรอก แค่นี้พี่โต้งก็ฟินพอแล้ว :o8:
เวลาแต่งตัวก็เอาฟองน้ำหรือซิลิโคนหนาๆเสริม โกยๆดันๆมันเข้าไป ก็ดูอึ๋มแร้ววว 555 ใครจะรู้ว่าตูแบน :laugh:
ฝากคลิปให้น้องฐา อิอิ
http://www.youtube.com/watch?v=PR2nweaXBbY (http://www.youtube.com/watch?v=PR2nweaXBbY)
-
อย่ากินยาสุ่มสี่สุ่มห้าเลยนะน้องฐาขาาาา
แค่นี้หนูก้อสวยในสายตาพี่โต้งแล้วล่ะค่าาา
พี่โต้งเป็นห่วงหนูจริงๆนะค้าาาา
:กอด1: พี่นิ
-
ทำไมพี่โต้งทำร้ายจิตใจน้องฐาเยี่ยงนี้ :o12:
-
อัยยะ...ยะ...ยะห์....เหนือฟ้ายังมีฟ้าเหลือง ผมคิดในใจ รู้ได้ไงอ่ะ 555
-
น้องฐาคะ หนีอ่ะ หนีให้ได้ตลอดนะคะ
คุณพี่รอดูอยู่ค่า ว่าจะโดนอีพี่โต้ง เล่นงาน
และลากตัวกลับยังไง ฮาๆๆๆๆ....
-
งอนได้น่ารักมากครับ
+เป็ดให้เลย
-
พี่โต้งเค้าเป็นห่วงน้องฐาถึงเอายาไปทิ้ง น้องฐาไม่น่างอนเลย :เฮ้อ:
-
เข้าใจว่าน้องฐาอยากสวยเพื่อพี่โต้ง แต่การทำสวยแบบที่น้องฐาทำ มันก็เสี่ยงมากนะ น่ากลัวแทนอะ
อย่างอนพี่โต้งเลยนะจ๊ะ ที่พี่เขาทำก็เพราะรักเพราะห่วงหนูนะ ถ้าเขาไม่ชอบแบบนี้เขา
-
:เฮ้อ:
เข้าใจทั้งฐาแล้วพี่โต้งนะ
ไม่ว่าผู้หญิงหรือกะเทยก็อยากอึ๋มเหมือนกันและ( เรา คนนึง 555 คาดว่าไม่น่าต่างจากฐาเท่าไหร่)
แต่พี่โต้งเขาก็เป็นห่วง ยามันก็เสี่ยงด้วย
-
ฐาสู้ๆ :m12: :m12: พี่โต้งเค้าเปนห่วงนะ
-
ตอนที่ 47
เซ็งเป็ด....
เมื่อคืนนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย ได้นอนจริงๆ เกือบเช้า เลยตื่นเที่ยง แถมเมื่อคืนลืมกินยา ต้องมากินยาตอนเช้าแล้วมันทั้งปวดหัว ทั้งคลื่นไส้
พอล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วเห็นข้อความ 27 สายไม่ได้รับ แล้วยิ่งปวดสมองหนัก
ป่านนี้ไม่โมโหจนหาเรื่องเผาหอแล้วหรือไงนะ
แต่ช่างปะไร อยากเอาแต่ใจตัวเองดีนักไม่ยอมฟังคนอื่นเขาบ้างเลย งอนซะให้เข็ด
เฮ้อ....น่าเบื่อ.... ไม่มีอะไรทำ เลยมานั่งหั่นยา เป็นเสี้ยวๆ อยู่ที่โต๊ะเครื่องเขียน
จากนั้นก็นั่งชันเข่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ยากินที่กินอยู่ก็ช้าเกินไปนะ จะให้ไปฉีดก็ไม่มีเวลาขนาดนั้นด้วยสิ เพราะมันต้องต่อเนื่องทุกอาทิตย์ไม่งั้นโทรมไว สงสัยต้องพึ่งมีดหมออย่างเดียวแล้วล่ะ
ดึงสมุดบัญชีของตัวเองขึ้นมาดูจำนวนเงินแล้วถอนหายใจเฮือก...
มีตังค์อยู่แค่นี้ ทำได้แค่หัวนมรึเปล่าคะ?
หวา......... เทอมหน้าคงต้องหางานพิเศษทำแล้วล่ะเรา....
เฮ้อ.....
“นี่.... ถอนใจบ่อยๆ เดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก” หนูหันไปมองตามเสียง เอกยืนแซวอยู่ข้างกาย
“แหม คนเรามันก็ต้องมีเรื่องเครียดบ้างสิ” หนูตอบเอก รูมเมทที่ไม่ได้เจอหน้ามานาน เพราะเอกเองก็ไม่ค่อยอยู่ห้อง
“ทะเลาะกะแฟนเหรอ ถึงได้เครียด” เอกถามต่อ ซึ่งสุดแสนจะแทงใจดำ หนูไม่ได้ตอบเอาแต่ทำหน้ามุ่ย เบื่อพวกคนรู้ทัน
“ว่าแล้วเชียว ไม่งั้นคงไม่เห็นฐากลับมานอนหอในหรอก ไม่เจอกันนานจนจำหน้าแทบไม่ได้แล้วเนี่ย” ขนาดนั้นเชียว?
“ถึงเรากลับมา เอกก็ไม่ค่อยอยู่ห้องอยู่ดี” หนูเถียงกลับไป เพราะตัวเอกเองก็เป็นหนุ่มติดแฟนเหมือนกัน
“พอกันแหละ แล้วนี่เทอมหน้าฐาจะย้ายออกจริงเหรอ?”
“ก็ว่าจะอย่างนั้นน่ะนะ มีอะไรหรือเปล่า? ทำหน้าเครียด”
“เอกจะไปมีอะไร้ แต่เดย์อ่ะดิ มันบอกให้เอกมากล่อมไม่ให้ฐาย้ายออก”
หนูหมุนตัวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หันไปมองเดย์ที่โดนกล่าวถึง
“จริงเหรอเดย์ ไม่อยากให้เค้าไปเหรอ? แล้วทำไมไม่บอกฐาเองล่ะ ฝากเอกมาบอกทำไม” หนูเอ่ยปากถามพลางทำตาหวานใส่ ตั้งใจแค่ว่าจะหยอกเพื่อนเล่นตามประสาที่เคยเล่นกันมาตลอด ซึ่งปกติทั้งสองคนนี้มันก็มีภูมิต้านทานสูง ตอกกลับมาได้ตลอดนะคะ แต่ก็ไม่รู้ทำไมครั้งนี้เดย์ไม่ได้ตอบเอาแต่ทำหน้าปั้นยาก
“สงสัยเดย์มันเขินมั้ง มันจีบสาวไม่ค่อยเก่ง เลยต้องวานพ่อสื่อ” ต๊ายยยยย ช่างพูด
“เอกชงได้โดนมากค่ะ” หนูทำเสียงชอบอกชอบใจพลางหัวเราะร่า
“โห ไอ้..... พ่อสื่อห่าไรเล่า แค่บอกให้ช่วยกันพูด ไม่งั้นก็ไม่มีคนเก็บห้องให้ต่างหาก” เดย์รีบปฏิเสธกลับมาหน้าแดงก่ำ ปกติก็แซวกันแบบนี้ออกบ่อยไม่เคยเห็นเดย์จะออกอาการเขินขนาดนี้มาก่อนเลยแฮะ เห็นแล้วก็แปลกดีเนอะ
“ฮ่าๆ ๆ ไอ้โง่ แล้วมึงดันไปพูดแบบนั้น แล้วใครที่ไหนเขาจะอยากอยู่ต่อวะ” เอกหันไปด่าเดย์ ที่ดันเผยไต๋ออกมาจนได้ว่าอยากจะให้หนูอยู่ที่นี่ต่อไปในฐานะแม่บ้านประจำห้อง
“ก็มึงอ่ะ.....” เดย์สวนกลับแล้วก็ไม่พูดต่อ คงประมาณว่าไม่ชอบให้แซวล่ะมั้งคะ
“ทีแรก เอกก็คิดจะบอกฐาว่าอย่าไปเหมือนกัน แต่ตอนนี้ชักเปลี่ยนใจแล้วล่ะ” หนูละสายตาจากเดย์ที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่เตียงตัวเองแล้วหันมามองหน้าเอกพลางเลิกคิ้ว
“ทำไมอ่ะ” หนูถามหน้าเครียด กำลังคิดว่าเอกจะไม่พอใจอะไรหนูหรือเปล่าก็เลยตั้งใจฟังเป็นพิเศษ
“ก็เห็นฐาที่เป็นแบบนี้ แล้วก็อดคิดไม่ได้นะว่าอยู่หอหญิงคงเหมาะกว่าหอชาย”
หือ...แบบนี้อ่ะมันแบบไหนอ่ะ?
หนูนิ่งคิดอย่างเบลอๆ แล้วก็พอจะเก็ทเมื่อเห็นสายตาที่ละจากใบหน้าของหนูมองลงไปที่ขาตะเกียบคู่สวยที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นออกมา ทั้งๆ ที่แค่โดนมองเฉยๆ ไม่ได้ว่าอะไร แต่หนูกลับลดขาที่ชันเข่าไว้วางลงไปเบื้องล่างทันควันอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
“อ้าวไอ้นี่ กูบอกให้รั้งเพื่อนไม่ใช่ให้ไล่” เดย์ลุกจากเตียงของตัวเองแล้วเดินมาตบไหล่เอกพลางโวยวาย
“ก็มึงไม่พูดเองเล่า” เอกเถียงกลับไป ทำลอยหน้าลอยตา
“ก็......” เดย์ทำท่าจะพูดแต่พอหันมามองหน้าหนูแล้วก็อ้ำอึ้งไปอีก
หนูเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจรูมเมทตัวเองเอาเลยว่าเป็นอะไรกัน ไม่เจอกันแค่ไม่เท่าไร ทำตัวเข้าใจยากขึ้นเยอะแยะเลย
“เออ นานๆ จะอยู่พร้อมกันสามคนสักที วันนี้กินข้าวพร้อมกันไหม เดี๋ยวไปสั่งกับข้าวร้านป้าดาวแล้วก็ซื้อข้าวใส่ถุงมากินด้วยกัน” ท้ายที่สุด เดย์ก็เปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ แต่เป็นความคิดที่ดีมาก
“เอาสิ กำลังหิวพอดีเลย” หนูตอบรับคำชวน ไมได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตามานานแล้ว
“งั้นเดี๋ยวฐาออกไปร้านข้าวกับเรานะ เราจะได้เอาผ้าไปส่งซักด้วย” ชิ มีการไหว้วานอีกแน่ะ
“ได้ค่าคุณผู้ชายยยยย” หนูดัดเสียงเป็นอีแจ๋วตอบกลับไป แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
“ฐาจะทำอะไรเหรอ? อย่าบอกว่าจะอาบน้ำนะ” โอ๊ย.... เค้าอาบตั้งแต่ตื่นมาแล้วย่ะ
“อ๋อเปล่า... เปลี่ยนกางเกงหน่อยอ่ะ ตัวนี้สั้นไป” หนูตอบไปตามความเคยชิน เวลาออกไปข้างนอกห้ามรัด ห้ามสั้น ไม่งั้นจะโดนพี่โต้งด่า
“เดี๋ยวนี้ขี้อายขึ้นเนอะ” เดย์ว่ายิ้มๆ ก็คงแปลกใจมั้งเพราะเรื่องนิยมนุ่งสั้นของหนูนี่เป็นมานานชาติแล้ว
“เปล่าหรอก แต่พอดีมีแฟนหัวโบราณอ่ะ ไม่อยากโดนด่าก็เลยต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง” หนูตอบด้วยเสียงเชิงบ่นนิดๆ
“งั้นวันนี้ไม่ต้องเปลี่ยนก็ได้มั้ง ออกไปแป๊บเดียวเองคงไม่เจอแฟนหรอก...”
“อืม...ก็ได้....” หนูพยักหน้าหงึกหงักแล้วเอาที่มัดผมสีแดงมามัดผมตัวเอง หยิบมือถือและกระเป๋าเงินใส่กระเป๋าถือ
เดย์ขับรถหนูออกไปค่ะ เพราะนั่งสบายว่ารถจ๊อกของเขา เห็นบอกว่ารถเดย์ซ่อมเสร็จแล้วแต่ไม่ได้เจอหนูก็เลยไม่มีโอกาสคืนกุญแจสักที เราสองคนเอาผ้าไปส่งซักที่ร้านกันก่อนแล้วค่อยขับต่อไปที่ร้านข้าวตรงหลังมอ ระหว่างทาง ฝนดันตกลงมาซะได้แถมหนักซะด้วย กว่าจะมาถึงร้านข้าวก็เล่นเอาเปียกโชกเลยค่ะ
ฝนตกหนักและนานได้อีก ขนาดกับข้าวที่สั่งไว้ได้ครบแล้วเราก็ยังติดฝนกลับหอไม่ได้อยู่ที่ร้าน
หนูตัวสั่นเป็นเจ้าเข้านั่งกอดอกตลอดเวลาเพื่อปกป้องหน้าอกเอลบของตัวเองให้พ้นสายตาชาวบ้าน มันเป็นกรรมอะไรนักหนาก็ไม่รู้ ถ้าวันไหนหนูใส่เสื้อสีขาวกับชั้นในสีดำแล้วฝนมันต้องตกพอดีทุกที เหมือนวันที่เจอพี่โต้งวันนั้นแล้วลุงยามไม่ยอมให้เข้าหอนั่นเลย ฮึ่ย... ปวดหัว คลื่นไส้ หงุดหงิด
โทรศัพท์มือถือที่ปิดเสียงไว้ดังครืดคราดเบาๆ เพราะแรงสั่นเนื่องด้วยมีสายเข้า หนูหยิบขึ้นมาดูเห็นเบอร์พี่โต้งแล้วต้องกุมขมับไม่กล้ารับสายเพราะกลัวงานจะเข้า
โชคยังดีที่เมื่อคืนยังชาร์ตแบตทิ้งไว้ไม่งั้นเครื่องคงดับไปนานแล้ว
ห้าสายผ่านไปที่หนูไม่ยอมรับสาย จนสายต่อมาเป็นของอีกิ๊งทำให้หนูขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะกดรับสาย
“อีฐา มึงอยู่ไหนเนี่ย?”
“อยู่ร้านข้าวทำไมเหรอ?”
“แล้วทำไมมึงไม่รับสายพี่โต้งล่ะ มัวทำห่าอะไรอยู่” โอ๊ย เบื่อคนหน้าสวยแต่ชอบพูดจาหยาบคายอย่างมันชะมัด
“แล้วมึงรู้ได้ไงล่ะว่ากูไม่รับสายเขา” หนูถามกลับเสียงเหวี่ยงๆ
“ก็เขาโทรหากูนี่ไง โทรมาถามว่ามึงอยู่ห้องไหน เขาจะเข้าไปหา” หา!!! ว่าไงนะ
“ฮ้า.... แล้วมึงบอกหรือเปล่า?”
“เปล่า ไม่ได้บอก” ฉลาดมาก สวยแล้วไม่โง่นะเนี่ย
“แต่ถึงกูไม่บอก ถ้าเขาจะหาก็ไม่เห็นยากนี่ เข้าไปถามพี่หอหรือไม่ก็คนในหอเดี๋ยวก็รู้อยู่ดีว่ามึงอยู่ห้องไหน”
เออจริง ทำไงดีล่ะเนี่ย...
ติ๊ด...ติ๊ด
กรี๊ดดดดดดด สายซ้อน
“เขาบอกกูว่าถ้ายังติดต่อมึงไม่ได้อยู่ เขาจะไปเคาะห้องถามหาตั้งแต่ชั้นหนึ่งยันชั้นห้าเลย”
ไปกันใหญ่แล้วพี่โต้ง ได้ข่าวว่าหอมีสามชั้นแล้วจะปีนไปเคาะหาสวรรค์วิมานไหนอีกสองชั้นคะนั่น?
“เออๆ เขาโทรมาอีกแล้วล่ะ เดี๋ยวกูรับสายเขาก่อนนะ” หนีรีบตัดบทกลัวจะโดนขู่มากกว่านี้อีก...
“อือ” กิ๊งรับคำแล้ววางสายไป หนูกลั้นใจกดรับสาย
“สวัสดีค่ะ” หนูส่งเสียงที่แสดงถึงความประหม่า เตรียมพร้อมรับคำด่าทอล้านแปด
“...................” เงียบ ไร้เสียงใดตอบกลับมาจนหนูต้องดึงโทรศัพท์มาดูที่หน้าจอว่าสายหลุดไปหรือยังแต่เลขวินาทียังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ฮัลโหล....พี่คะ......” หนูกรอกเสียงซ้ำอีก ไม่ชอบความเงียบที่ตอบกลับมา
“น้องฐา..... เฮ้อ..............” น้ำเสียงที่เอ่ยชื่อหนูมันอ่อนเบาเหมือนคนเหนื่อย ตามด้วยเสียงผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก
“ในที่สุดก็ติดต่อได้สักทีนะเรา” ไม่มีความโกรธเกรี้ยว เหมือนอย่างที่คิดไว้ มีแต่ความโล่งอกโล่งใจเสียมากกว่า
“...........................” หนูพูดอะไรไม่ออกค่ะ ความที่คิดว่า จากที่เป็นคนงอนจะต้องเป็นฝ่ายง้อกลับมาเป็นผู้ได้เปรียบอีกครั้งหนึ่งทันที
“จะกลับหอในก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่พี่โทรไปทำไมไม่รับสายคะ” พี่โต้งถามกลับมาด้วยเสียงตัดพ้อ
“ไม่อยากรับ ไม่มีอารมณ์ค่ะ” หนูตอบชัดถ้อยชัดคำด้วยเสียงนิ่งๆ
“จนป่านนี้แล้วยังไม่หายงอนอีกเหรอคะ หืม? แค่ยาแผงเดียวจะโกรธอะไรนักหนา” พี่โต้งถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงชัดว่าหนูไร้สาระมากจนน่าโมโห
“พี่ไม่ใช่ผู้หญิง พี่เข้าไม่ใจความรู้สึกหนูหรอก” หนูใส่อารมณ์ไปยังปลายสายด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจอย่างยิ่งยวด พร้อมกับน้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ค่ะใช่ พี่ไม่เข้าใจจริงๆ นั่นแหละว่าน้องฐาจะต้องกินอะไรเยอะแยะทำไม พี่ว่าแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว ไม่ต้องกินอะไรก็สวยอยู่แล้ว ไม่ต้องทำอะไรก็รักจะตายอยู่แล้วไม่รู้หรือไง” พี่โต้งตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนจนหนูพูดอะไรแทบไม่ออกจนต้องแอบสะอื้นฮึกๆ เบาๆ ในลำคอ
บ้าเอ๊ย ไม่ต้องมาพูดดีเลย ตบหัวแล้วก็ลูบหลังตลอด ฮือ.....
“ไม่รู้.... ฮึก.....ก็ใครล่ะที่ว่าหนูอย่างนั้นอย่างนี้ ฮึก....เกลียดพี่ที่สุดเลย ฮือ...” หนูตอบกลับ ต่อว่าปนงอแงเหมือนเด็ก
“โอ๋.... พี่ขอโทษนะคะ อย่าร้องไห้เลย พี่มาง้อแล้วนี่ไง อย่าเกลียดพี่เลยนะ ถ้าโดนน้องฐาเกลียดน่ะ พี่เสียใจตายเลยนะคะ” ฟังประโยคนี้แล้วทำให้ยิ้มได้ทั้งน้ำตาเลยค่ะ
“สม....” หนูพึมพำสั้นๆ
“ระหว่างที่เรางอนน่ะ เคยรู้บ้างไหมว่าทำให้ใครเขาเป็นห่วงมากมายแค่ไหน หายงอนแล้วกลับบ้านเรากันเถอะนะคะ พี่มารับแล้ว” พี่โต้งกล่อมด้วยเสียงอ่อนโยนตามเคย
ทำไมพี่โต้งเป็นคนแบบนี้ ทำไมปากหวานแบบนี้ ฮือ....
แล้วทำไมหนูเป็นคนแบบนี้ ทั้งๆ ที่อยากใจแข็งให้ได้นานๆ แต่มันก็ไม่เคยสำเร็จสักทีสิน่า.....
คำว่า “ห่วง” และคำว่า “บ้านเรา” มันทำให้ละลาย...
นึกอยากกลับไปเห็นหน้าคนพูดใจจะขาด คิดถึงที่สุด.....
หนูปาดน้ำตาสูดน้ำมูก พยายามหยุดร้องไห้
“พี่อยู่ไหนเหรอคะ?”
“หน้าหอค่ะ รีบออกมาให้ไวเลย ถ้าไม่ออกมาภายในห้านาทีจะเข้าไปตามหา จะเคาะให้ครบทั้งหอเลย ฝนก็ตกอยู่ด้วย ดูซิจะหนีไปไหนได้” พี่โต้งทำเสียงขี้เล่น แต่ทำให้นึกกลัวใจ ขืนมัวเล่นแง่ดื้อด้านคงได้อับอายขายขี้หน้าเขาทั้งหอแน่เลยเรา
“พี่คะ ตอนนี้หนูไม่ได้อยู่หอใน พอดีออกมาซื้อกับข้าวกับเพื่อนแล้วติดฝนยังกลับไม่ได้” หนูรีบบอกกลัว
“อยู่ร้านไหนล่ะ?”
“ร้านป้าดาวหลังมออ่ะค่ะพี่ รู้จักไหม?”
“อ๋อ....รู้จักค่ะ งั้นรออยู่นั่นก่อนนะคะเดี๋ยวไปรับ อยู่แต่ในร่มอย่าออกมาตากฝนล่ะ เดี๋ยวไม่สบาย” พี่โต้งกำชับก่อนจะวางสายไป
หนูหลุดหัวเราะให้กับโทรศัพท์
นึกขำพี่โต้งอ่ะ มีการเป็นห่วงเป็นใยกลัวจะตากฝน แต่ไม่ทันแล้วล่ะมันเปียกมาตั้งนานแล้วเนี่ย ทั้งเปียกทั้งหนาวเลยด้วย
“แฟนจะมารับเหรอฐา?” จู่ๆ เดย์ก็ถามขึ้นมา จนหนูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเดย์ก็อยู่ด้วย มัวแต่โลกส่วนตัวจนลืมเพื่อนไปเลย
“อื้ม.....” หนูรับคำในลำคอ อดเขินหน่อยๆ ไม่ได้เผลอเป่าปี่เต็มที่เลย
“แล้วถ้าเขาเห็นว่าแต่งตัวแบบนี้ออกมา จะไม่โดนด่าเหรอ?” เดย์ถามขึ้น มาทำให้หนูเลิกคิ้ว ก้มมองดูสภาพตัวเองแล้วก็เหงื่อแตกพลั่ก.....
มาบอกตอนนี้ไม่ทันแล้วมั้งเดย์......
เสื้อยืดสีขาวที่ตอนแรกยังเหมือนจะหลวมๆ ใส่สบาย พอโดนฝนกลับเปียกลู่แนบเนื้อมองเห็นชั้นในสีดำ(เสริมฟองน้ำ)ได้ลางๆ กับกางเกงยีนขาสั้นมากยิ่งกว่ากระโปรงทรงเอที่เคยโดนด่าว่าปิดจิ๊มิจะไม่มิดซะอีก
เป๊ะอ่ะ!!!
ดวงน้องฐาจะถึงคราวซวย ใครก็ช่วยไม่ได้จริงๆ เนอะ
ฮือ....ฮือ.....
:sad4:
....................................
ไม่ขยายความนะคะ อ่านแล้วน่าจะพอเดาๆ อะไรได้บ้างทั้งเรื่องเดย์และเหตุการณ์ตอนหน้า
ตอนนี้....ขอระบายสิ่งที่กังวลหน่อยนะคะ....
ไม่รู้ทำไมนะคะ เวลาที่นิแต่งตอนน้องฐาอยู่กับเดย์ น้องฐาจะไม่ใช่น้องฐาเลย เพราะชีจะไม่จิก ไม่โวยวายเหมือนตอนอยู่กับพี่โต้ง การวางตัวถึงจะดูร่าเริงก็เถอะ แต่....ก็เหมือนจะยิ้มหัวเราะพร่ำเพรื่อเกินไปไม่เป็นธรรมชาติอ่ะ ดูเฟคยังไงชอบกล คือแต่งเองรู้สึกเองแต่แก้ไขไม่ได้น่ะค่ะ บ้าจัง การบรรยายตอนต้นตอนก็ดูเลื่อนลอย ไม่บ้าไม่ฮา รู้สึกกันไหม? หรือนิคิดไปเองคนเดียว?
แปลกจัง... แต่พออยู่กับพี่โต้งทีไรน้องฐาดูเปลี่ยนไปเลยอ่ะ ความบ้ามาเต็ม จะเหวี่ยง งอแง ขี้อ้อน คิดเยอะ แล้วก็เซนสิทีฟโคตรๆ อีกต่างหาก ไม่เข้าใจเลยยยยยยย
แต่งน้องฐามาพักใหญ่ก็มานั่งคิดนะว่าเพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับกะเทย ตัวเอกเลยออกแนวสาวจ๋ามากๆ จนบางทีเราก็คิดนะว่า ทำให้คนอ่านรู้สึกในทำนองที่ว่าเอียนเพราะนึกว่าอ่านนิยายชายหญิงกันอยู่บ้างไหม? ถ้ามีตรงไหนทำให้รู้สึกอย่างนั้นก็เตือนมั่งก็ได้นะคะ จะพยายามปรับแก้ นอกเสียจากนิสัย (เสียๆ) ของนายเอกอ่ะที่แก้ลำบากแล้วฮาๆๆ
อีกอย่าง.... เนื้อหาบางเรื่องอาจจะซ้ำซาก หรือจำเจไปบ้าง เช่นเรื่องหน้าอกและ บางทีก็ใส่ลงไปเป็นทั้งมุกและทั้งยัดเนื้อหาหนักๆ ที่บางคนไม่รู้ลงไปด้วย เรื่องยานี่ก็อยากใส่ลงมาเป็นข้อคิดนะคะ ว่าอย่าไปเอาอย่างน้องฐากัน เรื่องอย่างว่าของคู่นี้มันอาจจะรูติดเรตกันบ้าง...แต่ยังไงมันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคู่แหละเนอะ ทุกเรื่องสำคัญหมด แต่ถ้าคิดว่ามีมากไปจนเซ็งนิ ก็ขอโทษนะคะ
ยังไงนิยายเรื่องนี้จุดประสงค์หลักมันก็อยู่ที่อยากให้ความสุขและมอบอารมณ์ขัน นิพยายามสรรหามุกต่างๆ นาๆ มาใส่ ทั้งมุกบ้าปัญญาอ่อน มุกหื่น บลาๆ แต่ใส่แล้วขำมั่ง แป้กมั่งก็ถัวๆ กันไปเนอะ ขอให้อ่านให้สบายใจอย่าไปเครียดดีกว่านะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ จ๊วบๆๆๆ
ตอบเม้นท์
$VAN$:
พี่โต้งคง..ไรว้า~ ตูอุตส่าห์หวังดี :sad4: ของเมดอินไชน่าใครๆก็รู้คุณภาพว่าน่ากลัว
น้องฐา ไม่ต้องมีนมจริงหรอก แค่นี้พี่โต้งก็ฟินพอแล้ว :o8:
เวลาแต่งตัวก็เอาฟองน้ำหรือซิลิโคนหนาๆเสริม โกยๆดันๆมันเข้าไป ก็ดูอึ๋มแร้ววว 555 ใครจะรู้ว่าตูแบน :laugh:
ฝากคลิปให้น้องฐา อิอิ
http://www.youtube.com/watch?v=PR2nweaXBbY
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad4: :o12:
วันนี้นิอยู่บ้านนั่งดูคลิปโกยนมที่ตะเองให้มา แล้วเปิดจอค้างไว้ ลูกค้าที่หลังบ้านเรียกพอดี มองเห็นจอแต่ไกลๆ แอบประจานเค้าท่ามกลางผู้คน (ชาย) เกือบสิบคนว่า เค้านั่งดูหนังโป๊
แม่เจ้า :a5: o22 :z3:
:sad4: :o12: พยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่ย่ะ :serius2:
ก็ไม่มีใครสนใจเลย แง้ๆ โอ๊ยยยยอยากเอาหน้ามุดดิน :sad4:
ชอบใจตรงที่บอกว่าถึงไม่มีนมพี่โต้งก็ฟิน :laugh: (หัวเราะทั้งน้ำตา :m15:)
หวังว่าพี่แกจะรีบลืมๆเรือ่งนี้ไปซะอย่าเอาไปเล่าต่อเลย โฮๆๆๆๆๆ
-
ต่อ...
wolfram รักดอกจึงหยอกเล่นค่ะ แต่เรื่องด่าเจ็บนี่เมื่อไรๆ ก็ไม่หายจริงๆ นะคะ
:เฮ้อ:
gupalz: นวดเหรอคะ? เขิน :o8:
Nus@nT@R@: ฮ่าๆ พี่เขาคงไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าทำไมต้องอยากมีน ฮ่าๆ
choijiin: แหมจิ้นไปไหน?? ทีแรกคิดว่าต้องมี แต่เปลี่ยนใจนิดๆ ค่ะ กลัวคนอ่านเบื่อตับ
พระสนมฝ่ายซ้าย ขอบคุณแทนน้องฐานะคะ
B_Story :pig2: ยินดีต้อนรับค่ะ และขอให้อยู่ด้วยกันต่อไปนานๆ นะคะ
Running ที่จริงก็ง้อค่ะ แต่พอดีมีเรื่องซะก่อนก็เลย.... ดีใจมีคนชอบฮีชอล ฮาๆ
lazat.mchub ขอบคุณค่า เรื่องเพลง ได้เอาไปใช้ด้วยคริคริ ที่จริงฮีชอลตอนหน้านิ่งๆ ดูหยิ่งๆ เอาแต่ใจอ่ะ ไม่ค่อยเหมือนฐา แต่บางคลิปนี่ เจ๊แกฮามากค่ะ โดยเฉพาะคลิปที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงนี่น่ารักเรียบร้อยมากๆ เลย :laugh: ชอบมากค่ะ สวยจริงๆ ขนาดไม่ได้กินอะไรนะเนี่ย ส่วนโมเม้นท์เดย์ฐา อย่าว้อนท์เลยค่ะ ไม่แน่หลังๆ อาจจะรู้สึกรำคาญเดย์ก็ได้ :เฮ้อ:
Cacao ขอบคุณที่เข้าใจน้องฐาค่ะ ถ้ามีปีกก็ดีสิคะ แปลกดี อิอิ
A-J.seiya*: เหมือนจะไม่มีอย.นะคะ แหะๆ ฮ่าๆ นับวันน้องฐาจะยิ่งทำตัววุ่นวายขึ้นทุกทีๆ
Zurruz ฮ่าๆ ช่างสังเกต นิเองก็เพิ่งเห็นตอนอัพรูปเสร็จแล้ว พอดีตอนเซพมันเป็นชื่อรูปยาวมาก เลยเปลี่ยนชื่อแบบมั่วๆ เลยออกมาเป็นชื่อมึนๆ อย่างที่เห็นน่ะค่ะ
Tifa: ให้น้องฐาบอกพี่โต้งช่วยนวดให้ดีไหมเนี่ย ฮ่าๆ :-[ :o8:
river:คิดถึงที่โต้งหรือคิดถึงตับ?
PBOBP: ฮ่าๆ ขอบคุณแทนน้องฐาค่ะ ถ้าสวยแบบฮีชอลจริงๆ ก็คงสวยแบบไม่ต้องกินอะไรเนอะ
MoMoRin ก็เข้าใจอ่ะค่ะ แต่คนเราหวังไว้มาก เฝ้ารอมานาน แล้วมาโดนทำลายฝันมันก็ต้องนอยด์บ้างแหละค่ะ
¡ииσcэиτ :jul3: คิดไปได้ ฮ่าๆ ที่จริงเรื่องนมมันไม่สำคัญหรอกค่ะ ถ้าเป็นผู้ชายก็ว่าไปอย่างมองกันอยุ่ที่เดียว แต่พี่เขาเป้นเกย์นี่เนอะ ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก แต่ที่แซวน้องฐาก็เพราะชอบแกล้งเท่านั้นเอง ใครจะนึกว่าน้องฐาจะคิดมากขนาดนั้น
naiin: ถ้าจริงก็ไม่เป็นไรชิมิคะ?
DraCo_SLa13: อ่านแล้วกลัวแทนค่ะ
love2y:จะดีหรา??? แต่เดี๋ยวนี้กะเทยผันตัวเองเป็นเกย์เฉยๆเยอะอ่ะนะ
eastwind ฮ่าๆ ถ้าซื้อมาแล้วโดนทิ้งอีก เสียดายกว่าเดิมค่ะ
rubymoona: ผ่ามันเจ็บและมันแพงนี่คะ :sad4:
jiki: โอ้ว หัวอกเดียวกะน้องฐานี่เองงงงง
Yunatsu พี่แกจะให้เหรอคะ?
sirikanda28 เชื่อก็ได้ แต่ยังงอนอยู่หน่อยๆ รอคนมาง้อ
Ja-Jah Suwanun
แค่นี้หนูก้อสวยในสายตาพี่โต้งแล้วล่ะค่าาา
:a5: :o8: :-[ :impress2:
ยี้ฮิ้ววววว อ่านแล้วเขิน ถ้าพี่โต้งพูดน้องฐาคงหายโกรธทันที ฮ่าๆๆๆ
ujen พี่เขาหวังดีค่า
uknowvry ทีแรกว่ามันความหมายแปลกๆ
ถ้าเติมคำลงไปมันจะมีความหมายชัดกว่าไง ฮ่าๆ อุ๊ย เดาถูกด้วยหรอคะ นึกว่าเราทะลึ่งอยู่คนเดียว
flawlessเหอๆ นั่นสิ แล้วจะไปไหนล่ะถึงจะรอดดดด
#9 :pig2: ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ค่ะ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านน้องฐานะคะ :pig4:
Taroni น้องฐางอนไม่เท่าไรหรอกค่ะ โกรธง่ายหายไว แต่ถ้าพี่โต้งงอนนี่สิ หึหึ น่ากลัวกว่า
yayee2 ถ้าเขาไม่ชอบแบบนี้เขา??
เหมือนประโยคท้ายข้อความหายไปเลยอ่ะพี่แก้ว ตอนนี้น้องฐาหายงอนแล้วอย่างรวดเร็ว แต่ตอนหน้าใครงอนใคร ก็คอยดูกันค่ะ ฮาๆ
ลู่เคอOlive♥ ฮาๆ ที่จริงแล้วอย่าว่าแต่กะเทยเลยอ่ะ ผู้หญิงก็มีปัญหาเรื่องนี้ไม่ต่างกันเนอะ ฮาๆๆ
Satang_P ค่า ห่วงสุดดดๆๆ
-
อูยยย ไม่บอกน้องฐาต้องโดนพี่โต้งจัดแน่เลยค่า
-
อ้ะ อ้ะ เดย์อย่าคิดเกินเลยกับน้องฐานะคะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไปน่ะ โฮะๆๆๆ // น้องฐางานจะเข้าแน่ค่า พี่โต้งมารับรองงง บรื๋ออออออ อิอิอิ
-
ไม่อยากจะคิดถึงตอนหน้า
น้องฐาเอ๋ย เดี๋ยวจะเป็นเจ้าภาพให้คืนหนึ่งนะคะ คริๆ
ปล เอาข้าวต้ม หรือ กระเพาะปลาดีคะ
-
งานเข้าอีกแล้วววววนะนู่ o18
ปล.ไม่เป็นไรนะน้องฐาพวกพี่จะไปนั่งให้กำลังใจถึงขอบเตียง :z1:
-
น้องฐาเสร็จแน่!!!!!!!!!!
55555555555+
พี่โต้งจัดหนักไปเลยพี่
-
ฮิ้ววว พี่โต้งเค้ามาง้อน้องฐาแล้ว น่ารักมากกกก ^^
ลุ้นๆ ถ้าพี่โต้งเห็นน้องฐาในสภาพเปียกปอนแล้วจะหึงโหดมั้ยเนี๊ยะ 5555
อยากบอกว่า อ่านน้องฐากะพี่โต้งเนี๊ยะไม่เบื่อเลยแม้บางมุขจะเป็นมุขเดิมๆ แต่ก้อฮาได้ตลอดๆๆ
น้องฐาอยู่กะพี่โต้งเเล้วเป็นตัวของตัวเองมากกว่าอยู่กะเพื่อนซะอีก ^^
รอติดตามครับบวกบวกให้คนแต่งงง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องฐาตายแน่ๆ พี่โต้งยิ่งโหดๆอยู่ :laugh:
:L2: :L2:
-
o18 พี่โต้งจัดหนักๆเลยครับ
-
อั้ยย่ะ
ดีกันแล้ว
ตลงเดย์ ยังไง ชอบเหรอ หรือว่าเขินเฉยๆ?
อ่อยยย น้องฐาแบบ คงโดนพี่โต้งดุนะะ
ฮ่าๆๆ ดุแบบ ตับๆมั้ยล่ะ?
><
-
แนะนำ: ความกังวลของคนแต่ง สำหรับเราการที่น้องฐาเหมือนไม่ใช่ตัวเองเวลาอยู่กับเดย์ อาจเป็นเพราะ รู้ว่าเดย์รู้สึกยังไงกับตัวเอง แต่ไม่สามารถให้มากกว่าเพื่อนได้ อาจจะมีเกร็งในตัวเองนิดหน่อย แต่ถ้าอยู่กับโต้งแล้วน้องจะเป็นตัวของตัวเอง เพราะเวลาอยู่กับโต้งน้องอาจจะรู้สึกอบอุ่น สบายใจ เลยทำทุกอย่างในแบบที่ตัวเองเป็นตัวเองต้องการ ส่วนการเขียนโดยรวมเราว่า เหมาะสมและสนุกสนานดีอยู่แล้ว ชอบที่น้องถ้ามองบวก ไม่ค่อยทำให้ตัวเองเครียดนาน เป็นนิสัยที่ดี น่ารักมากๆ กระเทยน่ารักก็แบบนี้แหละจ๊า NC เป็ฯอะไรที่เราชอบอยู่แล้ว(หวายยยยแอบหื่น :-[) มันก็ไม่ได้เน้นเวอร์นะ แบบ หื่นไปแต่ก็มีมุกไปด้วย ตลกดี ฮ่าาาา
ปล. ตอนหน้าขอพี่โต้งทำโทษน้องฐาเลยน๊ะ จับตีก้น :o8:
-
เอามือปิดตาด้วยความเสียวแทนน้องฐา
:z1:
พี่โต้งจัดให้หนัก เอ๊ย อย่าจัดหนักมากนะ
เดี๋ยวน้องฐาต้องไปรีแพร์
:oo1:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
-
น้องฐาน่ารักมาก แต่ดูท่าจะมีมือที่สามรึเปล่าน้อ
ตอนหน้าพี่โต้งอย่าใจร้ายกับน้องมากนะคะ
:L2:
-
โดนพ่อค้าตับจัดหนักแน่อ่ะน้องฐา!!!!
เวลาอ่านเดย์ฐาแล้วอึดอัดจังตะ ชอบตอนช่วงแรกที่เดย์เอกฐาเป็นเพื่อนกันเฉยๆมากกว่าอ่ะ สนุก
ส่วนเรื่องว่าพี่โต้งน้องฐาเหมือนนิยายชายหญิง อันนี้เราไม่แน่ใจเพราะไม่เคยอ่านนิยายชายหญิงอ่ะคะ แต่สำหรับความรู้สึกเรานะ น้องฐาเป็นสาวประเภท2ที่น่ารักมากเลยคะ ไม่เคยคิดว่าเป็นผู้หญิงเลยซักที
-
น้องฐาเวลาอยู่กับเดย์แบบนี้ก็น่ารักดีนะ ไม่ได้รู้สึกว่าขัดหรือว่าแปลกๆอย่างไร ก็เวลาคนเราอยู่กับแฟนก็จะมีบุคลิกอีกแบบนึงอยุ่แล้ว
เพราะเค้าคือแฟน 555 แฟนมีไว้เหวี่ยง กร๊ากกกก แต่เดย์คือเพื่อนมันก็จะออกเป็นอีกอย่างนึง ที่ไม่เหมือนกับแฟนอยู่แล้ว : D
พี่โต้งโคตรเจเทิ้ลแมน รู้สึกว่าแบบนี่แหละแฟนในฝันอ่ะ 5555 ตามใจ ไม่งี่เง่า มีความเป็นผู้ใหญ่ และเก่งเรื่องอย่างว่า 555555
ตายๆๆ ชั้นพูดอะไรออกไป แต่เชื่อว่าก็ปฎิเสธไม่ได้ละ 5555 ว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
-
ตอนหน้าน้องฐาอาจจะโดนจัดหนัก(?) !!!
:give2:
-
เชียร์ อัพ ค่ะ... ^ ^
เรื่องอารมณ์ของน้องฐาเวลาอยู่กับเดย์ เราคิดต่างกับคนเขียนนะคะ
ถึงจะว่าความรู้สึกเหมือนเฟคๆ แต่ในชีวิตจริง เราว่าต้องมีสักคนล่ะ
ที่เรารู้สึกอยากถนอมความรู้สึกเราอ่านไป บางทีเรารู้สึกเหมือนน้องฐา
อยากถนอมความเป็นเพื่อนของตัวเองกับเดย์ให้มากที่สุดอ่ะ
แต่กับพี่โต้ง ไหนๆ ก็หลุดความเป็นตัวตนของดาวออกมาแต่แรกแล้ว
เพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องแอ๊บ ไม่ต้องเฟคความเป็นตัวตนแต่อย่างใด
ที่สำคัญอยากที่จะรั่วกับพี่โต้งแค่คนเดียวด้วยหรือเปล่า เพราะบางที
อ้างอิงจากตอนนี้ก็ได้เวลาคุยกะเอก ยังดูฟิลเดียวกับคุยกับเดย์เลย 555
-
:-เข้ามาไล่อ่านทีเดียวเลย อย่างฮาอ่ะ น้องฐาก็เข้าใจหน่อยสิจ๊ะว่าพี่โต้งเป็นห่วง
แต่พี่โต้งพูดได้หวานมากเลย อิจฉา อ้อ คิดถึงกิ๊งกับกันย์ด้วย หุหุ
-
น้องฐาเอ้ย
คราวนี้ล่ะ พี่โต้งจัดหนักไม่ได้ลุกแหงแซะ!! :m20:
-
ถ้าเป็นตอนดราม่าขอเป็นแบบแฟนเก่ามาเจอกับแฟนใหมัได้มั้ยอะ แบบว่าแฟนเก่ามาขอคืนดีไรประมาณนี้แล้วก็ให้ฐาเลือกดีมั้ยเอ่ยคุณ นิ ปล.ผมแค่เสนอความคิดเห็นนะคับหรือจะออกมาในรูปแบบไหนก็ได้แต่ให้คงความเป็น ฐา โต้ง สนุก ฮา ง้องแง้ง และแฮ็บปี้ ตลอดไป
-
อ้าววววว
น้อฐาหนีไปยังงี้ ไม่กลัวพี่โต้งจับมาก....หรอ อิอิ :o8: :o8: :m25:
พี่โต้งทำไปเพราะเป็นห่วง(?)น้องฐานะ
-
:z2: อยากให้พี่โต้งมาเจอจะหึงเดย์ไหมอะ น้องถ้าจะโดนพ่อค้าตับทำโทษรึป่าว :z1:
-
งานเข้าแน่น้องฐา :laugh:
-
หรือเดย์จะแอบชอบฐา
เดี๋ยวพี่โต้งมารับ ก็เกิดเรื่องอีกจนได้ ฮ่าๆๆ
-
จะได้นอนไหมเนี้ย
-
ฐางานเข้าซะแล้วละ ไม่ต้องเดาเลยว่าพี่โต้งจะเป็นยังไง สู้ๆนะจ้ะ
-
พี่โต้งน่ารักจังเลยอ่ะ มีแฟนแบบนี้ก้อดีไปอีกแบบเนอะ ฮ่าๆๆๆ
-
พี่ไม่รู้สึกแปลกๆตอนไหนเลยนะคะ
แต่งแบบนี้ดีอยู่แ้ล้วค่า o13
พี่โต้งใจดีขนาดนี้น้องฐา(และคนอ่าน)จะไปไหนรอดคะ ><
-
:เฮ้อ: น้องฐาจะโดนอะไรอีกหรือเปล่านี้
-
ไหนไหนก็แล้วลุงแกจะบ่นหน่อยก็ปล่อยแกเหอะ
-
:pig4:
-
รู้สึกถึงรังสีสีดำกำลังใกล้เข้ามา เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
พี่โต้งน่ารักนะ ห่วงน้องฐาตลอด
-
เดี๋ยวก้อเจอพี่โต้งจัดหนักอีกหรอก :oo1: :oo1:
ฮาาาาาาาาา
-
น้องฐาตอนนี้ ...คงเซ็กซี่พอๆกับสาวๆสีลมเลยมั้งนี่
นิ คลิปโกยนมน่ะ ไม่ต้องส่งมาให้เค้าดูนะ เพราะมันไม่มีพอให้โกย *ภูมิใจมาก*
-
“ค่ะใช่ พี่ไม่เข้าใจจริงๆ นั่นแหละว่าน้องฐาจะต้องกินอะไรเยอะแยะทำไม พี่ว่าแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว ไม่ต้องกินอะไรก็สวยอยู่แล้ว ไม่ต้องทำอะไรก็รักจะตายอยู่แล้วไม่รู้หรือไง”
บอกอย่างนี้น้องฐาก็ระทวยตั้งแต่โทรศัพท์แล้ว
แต่เรื่องมาเลี้ยวหักศอกแบบ 90 องศา ตอนใกล้จบเนี้ยแหละ
งานเข้า งานเข้า งานเข้า
-
น้องฐาโดนพี่โต้งจัดหนักแน่ๆ :z1:
บวกเป็ด
-
ตอนที่ 48 ลมเพชรหึง
เสียงเครื่องรถยนต์ที่เคลื่อนเข้ามาใกล้และจอดสนิททำให้ใจตุ๊มๆ ต่อมๆ หนูถอนใจแรงหนึ่งครั้งเมื่อตัดสินใจได้ว่าควรหันหน้าเผชิญเข้าหาความจริง แล้วจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินไปหาพี่โต้ง
เจ้าของรถเก๋งถือร่มคันโตเดินเข้ามาหาหนูที่หลบใต้หลังคาของร้าน หนูแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายเลยว่าจะเคียดขึ้งถมึงทึงสักแค่ไหน จวบกระทั่งคนตัวสูงกว่ายื่นร่มมาเบื้องหน้า หนูเงยหน้าขึ้นมองใบหน้านิ่งเรียบไม่ยินดียินดีร้ายนั้นด้วยความรู้สึกเกร็งๆ พี่โต้งขยับมือที่ถือร่มลักษณะเหมือนส่งให้ทำให้เข้าใจว่าอยากให้หนูถือร่มไว้ หนูจึงยกมือขึ้นถือร่มไว้ตามที่เขาสั่ง แม้จะไม่ได้เอ่ยแม้สักคำออกมา
พี่โต้งถอดเสื้อแจ๊กเกตของตัวเองออกแล้วสะบัดมาคลุมร่างหนูเอาไว้ ไม่วายกระชับเสื้อแรงๆ เข้าหาตัวจนไหล่หนูห่อและเซไปข้างหน้า รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจมากๆ เพียงแค่ไม่เอ่ยปากด่าเท่านั้นเอง
ร่มในมือถูกดึงออกไปถือไว้พร้อมกับอ้อมแขนที่วาดมาโอบไหล่รั้งให้เดินไปด้วยกัน
“กลับกันเถอะ” บอกด้วยเสียงปกติซึ่งไม่รู้ว่าพยายามสักเท่าไร คาดว่าพี่เขาอาจจะไม่กล้าดุเพราะตรงนี้คนเยอะและเพิ่งจะดีกันเลยไม่อยากทำให้เสียใจก็ได้ จึงต้องพยายามเก็บกดความเคืองใจเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวค่ะพี่...” หนูขืนตัวและดึงเสื้อพี่โต้งไว้ทำให้อีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้ว
“หือ?”
“หนูมากับเพื่อนค่ะ” หนูตอบแล้วหันไปข้างหลัง เดย์เดินมาข้างๆ
“เอ่อ...นี่พี่โต้งวิด-ยาปีสามแฟนเราเอง แล้วนี่เดย์รูมเมทหนูค่ะ” หนูแนะนำ
“สวัสดีครับ” เดย์บอกพลางยกมือไหว้พี่โต้ง ส่วนพี่โต้งยกมือรับไหว้ด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ไม่รู้เมื่อไรฝนจะหยุดตก เดี๋ยวให้พี่โต้งไปส่งเดย์ที่หอในก่อนดีกว่านะ” หนูหันไปบอกกับเดย์โดยไม่ได้ปรึกษาพี่โต้งก่อนแต่อย่างใด
“แล้วรถล่ะว่าไง จะทิ้งไว้นี่เหรอ?” เดย์เป็นฝ่ายถามขึ้นมา เพราะรถคันนี้เป็นรถของหนูค่ะ และเดย์คงไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกเพราะรถของเขาก้ซ่อมเสร็จแล้ว
“เดี๋ยวไว้ฝนหยุดตก เราค่อยมาเอาก็ได้ เดย์ล็อกล้อแล้วใช่ป่ะ?”
“อืม” เดย์พยักหน้า
ระหว่างที่เราขึ้นรถกลับหอ พี่โต้งไม่ได้พูดอะไรอีกเลยค่ะ บรรยากาศเงียบมาก มีแต่เดย์ที่พยายามชวนหนูคุยเรื่องดินฟ้าอากาศเรื่อยเปื่อย แต่หนูเองก็ถามคำตอบคำเพราะไม่สบายใจเรื่องที่ทำให้พี่โต้งไม่ชอบใจเข้าอีกแล้ว
พอถึงหน้าหอแล้วฝนก็ยังไม่หยุดตก หนูหันไปหาพี่โต้งถามอ้อมแอ้มด้วยความเกรงใจว่า
“พี่โต้งมีร่มอีกคันไหมคะ จะให้เดย์ยืมหน่อย”
“มีคันเดียว จะให้เพื่อนยืมก็ได้นะ แล้วเราสองคนค่อยตากฝนเข้าคอนโดกัน” เอ่อ... พูดแบบนี้แล้วใครมันจะกล้าล่ะ?
“ไม่เป็นไรหรอกฐา สองก้าวก็ถึงแล้ว ไม่ทันเปียกหรอก” เดย์ตอบกลับมา “ว่าแต่ฐาจะไม่เข้าไปข้างใน ไปกินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ” นั่นสิเนอะ กำลังหิวเลยล่ะ
หนูหันไปมองหน้ามุ่ยๆ ของพี่โต้งแล้วก็เสียวๆ จะชวนพี่โต้งไปกินด้วยก็แปลกๆ ค่ะ เพราะพี่เขาก็ไม่สนิทกับรูมเมทหนูนี่เนอะ แต่จะเข้าไปคนเดียวพี่โต้งก็รออยู่ ใจหนึ่งก็อยากกลับเข้าหอในเพราะอยากหนีบรรยากาศมาคุ แต่ถ้าหนีแล้วก็ต้องหนีไปเรื่อยๆ ถ้าพี่แกไม่มาง้อล่ะซวยหมาแน่ๆ เลยต้องตัดสินใจหันไปยิ้มเจื่อนๆ ให้เดย์ที่เบาะหลัง
“ขอโทษทีนะเดย์ คงไม่เข้าไปแล้วล่ะ ฝากขอโทษเอกด้วยนะ” หนูตอบด้วยเสียงแสดงความเสียใจ
“เสียดายจัง อุตส่าห์ซื้อกับข้าวที่ฐาชอบทั้งนั้นเลย ฐาไม่ได้กินเลย” เดย์ตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ จนหนูเองก็รู้สึกผิดทั้งที่รับปากไว้แล้วว่าจะกินข้าวร่วมกันสามคนแต่ก็ผิดคำพูด
“พี่ว่า...น้องเข้าหอไปเถอะครับ ไม่ต้องห่วงเพื่อนนักหรอก แฟนคนเดียวพี่ไม่ปล่อยให้อดตายหรอกครับ เนอะน้องฐา เดี๋ยวเราค่อยหาของดีๆ แพงๆ อร่อยๆ อย่างอื่นกินแทนก็ได้เนอะ” ตอนแรกก็บอกเดย์ค่ะตอนท้ายกันมาแสร้งทำเสียงหวานใส่หนูเฉย
โอ...มาย...ก๊อด.... พี่โต้งคะ ทำไมเป็นคนแบบนี้???
คำพูดของพี่น่าหมั่นไส้มากค่ะ อวดรวยซะไม่มีล่ะ
หนูหน้าเหวอหันไปทำหน้าเสียใจใส่เดย์ที่โดนกัดแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรแบบนั้น
แต่ใครมันจะไปนึกว่า.....
“ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ เห็นพี่หน้าบึ้งตลอดเวลา ไม่รู้จะพาฐาไปฆ่าไปแกงที่ไหนหรือเปล่า อีกอย่าง ถ้าดูแลกันดีจริง เค้าคงไม่หนีกลับมาดึกๆ ดื่นๆ หรอก และแฟนที่ดีก็ไม่คงทำให้แฟนตัวเองร้องให้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนั้นด้วย”
อร๊ายยยยยย เดย์!! ทำไมไปต่อปากต่อคำพี่แกขนาดนั้นล่ะ รู้หรอกนะว่าห่วงเพื่อน แต่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องผัวเมียเวลาทะเลาะกัน เพราะพอเขาดีกันเราก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่าน่ะ
แต่หนูว่าเดย์น่ะคงไม่เน่าหรอก คนที่เน่าแน่ๆ น่ะ มันหนูต่างหาก!!!
เพราะพี่โต้งแกเบิกตากว้างจนแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว และแค่แป๊บเดียวก็แปรเป็นยิ้มเหยียดพลางหันไปต่อคำ
“พูดแบบนี้แสดงว่าน้องคงไม่เคยมีแฟน เลยไม่รู้ว่าจะไปเอาแน่เอานอนกับอารมณ์ผู้หญิง...และกะเทยไม่ได้” แค่ก ๆ แทบสำลัก ผู้หญิงก็พอมั้งคะไม่ต้องต่อจนเต็มขนาดนั้นก็ได้ย่ะ
“ดีใจก็ร้องไห้ เสียใจก็ร้องไห้ ซึ้งใจก็ร้องไห้ เพราะฉะนั้นผู้ชายที่ทำให้แฟนร้องไห้ไม่ได้แปลว่าเป็นแฟนที่ไม่ดีอย่างเดียวซะหน่อย แต่มันแปลว่าเป็นแฟนที่เธอให้ความสำคัญและรักมากต่างหาก” พี่โต้งหันไปอธิบายให้เดย์ฟังด้วยใบหน้าที่มั่นใจว่าตัวเองชนะ ส่วนเดย์ก็จ้องตาอีกฝ่ายกลับไม่ยอมหลบ
“เหรอครับ ผมจะจำไว้ เพราะมันเป็นข้อแก้ตัวที่เข้าท่ามากเลย แต่ถ้าผมมีแฟน ผมคงไม่ทำให้เขาร้องไห้หรอก” เดย์ตอบพี่โต้งกลับไปนิ่มๆ พี่โต้งแสยะยิ้มเหมือนไม่เชื่อ
“พี่ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แล้วฐาล่ะเชื่อเดย์ไหม?” พ่อเดย์หันมาส่งสายตาคาดคั้นจะเอาคำตอบ พี่โต้งเองก็ยังหันมาหาหนู จนหนูพูดไม่ออก
เอ๋า...คุยกันแค่สองคนก็ดีอยู่แล้วจะลากหนูเข้าไปทำประเทศราชอะไรละคะคุณ
ปวดประสาท....
“ไม่รู้สิ เอาไว้เดย์มีแฟนเมื่อไร เราจะคอยดูแล้วกันว่าจริงหรือเปล่า?” หนูตอบเลี่ยงๆ ไป เหมือนตัวเองตอบคำถามบนเวทีประกวดนางนพมาศ คาดว่าน่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้วล่ะ
“อืม...ถ้าเรามีแฟนจริงๆ ฐาคงได้เห็นคนแรกเลยล่ะ” เดย์ตอบด้วยสายตามีความหมายที่หนูเข้าใจมันเลยสักนิดเดียว ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ส่งไป.. “อ้อ...นี่กุญแจรถนะฐา มีพลขับแล้วนี่ ก็หาเวลาแวะกลับไปเอาเองแล้วกันนะ ขอบใจที่ให้รถเรายืมตั้งหลายวัน ฐาเป็นเพื่อนที่ใจดีมากๆ เลยล่ะ”
.............................................................
หลังจากเดย์ลงรถไปแล้วพี่โต้งก็กระชากรถออกโดยไว ยังดีที่ฝนตกอยู่ พี่เขาก็เลยไม่ได้ขับเร็วมากนักคงเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุเพราะถนนลื่น เมื่อรถจอดที่โรงจอดรถของคอนโดที่ไม่มีทางเชื่อมไปสู่อาคารยังต้องโดนฝนเป็นช่วงสั้นๆ พี่โต้งหยิบร่มยัดใส่มือหนูแล้วเปิดประตูรถก้าวออกจากรถไปยืนข้างนอก หลังจากหนูปิดประตูรถเรียบร้อยและกำลังกางร่มพี่โต้งก็ล็อกรถแล้ววิ่งฝ่าฝนเข้าไปในตัวตึกไม่รอหนูเลย
ดีนะที่ตัวสูง.... ขายาวระดับหนึ่ง แม้จะห่างจากพี่โต้งสิบกว่าเซ็นก็ยังพอเดินไวอยู่ ไม่งั้นคงต้องกลิ้งร้อยเมตรตามไปเป็นแน่ หลังจากพ้นประตูที่ต้องเปิดด้วยคีย์การ์ดแล้วพี่แกก็เดินตามควายที่หายไปจนมาถึงห้องทีเดียว ยังดีหน่อยที่พี่แกยังระลึกได้ว่าหนูมาด้วยเมื่อเปิดห้องเข้ไปแล้ว เขายังเปิดประตูค้างไว้ให้หนูเดินเข้าไป
ปัง!! เสียงประตูห้องปิดปึง ระหว่างที่หนูหุบร่มจนต้องสะดุ้งหันไปมอง เห็นใบหน้าที่ทั้งโกรธทั้งผิดหวังระคนกันไปหมด
“พี่จะทำยังไงกับเราดีเนี่ย” พี่โต้งถามออกมาด้วยเสียงที่แสดงว่าโมโหจัดแถมกำมือแน่นจนหนูหน้าซีด...
“อะไร? หนูทำอะไรล่ะ?” หนูถามออกไปอย่างสับสน จับต้นชนหลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าพี่เขาจะโกรธอะไรกันนักหนา น้องฐาไม่เข้าใจเลย....
“จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง? บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าแต่งตัวแบบนี้ เคยฟังพี่บ้างไหม” พี่โต้งตะคอกกลับมาจนหนูหน้าหดเหลือสองเซ็น
“ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าฝนจะตก ก็คิดว่าออกมาแป๊บเดียวเลยขี้เกียจเปลี่ยนชุดแค่นั้นเอง”
“ขี้เกียจ? งั้นแสดงว่าที่หอใน เราแต่งตัวแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?”
“ก็แหม....มันร้อนนี่นา หอในมันติดแอร์เย็นเจี๊ยบแบบที่นี่ซะเมื่อไรล่ะ”
“เหรอ? ก็เลยต้องนุ่งสั้นโชว์ขาอ่อนยั่วยวนไอ้หนุ่มนั่นตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสอง”
“บ้าแล้วพี่...ยั่วอะไรอ่ะ เพื่อนกัน” หนูรีบปฏิเสธทันควัน
“น้องฐาเห็นมันเป็นเพื่อน แล้วเคยเคยถามมันไหมว่ามันเห็นเราเป็นแบบนั้นรึเปล่า ถ้าพี่ไม่เจอเองก็คงไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเรื่องรถอีกให้เขายืมทำไม?” นั่นสิ แล้วอะไรมันเป็นอะไรล่ะ ถ้ารู้ก็บอกหน่อยเถอะ หนูไม่เห็นจะเก็ทเลยอ่ะว่าพี่โต้งรู้อะไร...
“ก็...เดย์เขารถเสีย หนูไม่ค่อยได้ใช้รถเพราะพี่โต้งมารับหนูทุกวันอยู่แล้ว ก็เลยให้เดย์ยืมใช้แค่ระหว่างรอซ่อม ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไม่เป็น? ทำไมถึงคิดน้อยแบบนี้ รู้ไหมว่ารถน่ะถ้าไม่ไว้ใจกันจริงๆ น่ะเขาไม่มีใครให้ยืมหันหรอกนะ ถ้าโดนปั๊มกุญแจไปแล้วมาขโมยไปขายขึ้นมาตอนหลังจะทำไง หรือไม่ถ้าคนขับโดนคดียาเสพติด ปัญหามันก็ตามมาถึงเจ้าของรถวันยังค่ำ ทีนี้ยาวเลย... ไม่ต้องทำหน้าบอกว่าพี่คิดมากหรอกเพราะพี่แค่สมมุติ เพื่อนน้องเขาคงไม่ขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นเรื่องอุบัติเหตุขับรถไปเฉี่ยวชนก็เกิดขึ้นได้ใช่ไหม? แต่ช่างมันเถอะ ยังไงเขาก็คืนของมาแล้วคงไม่ต้องห่วงอีก แต่สิ่งที่ทวงคืนมาไม่ได้คือความรู้สึก ตอนมันคืนกุญแจมันทำเสียงอวดๆ ใส่ ว่าน้องฐาไว้วางใจมันขนาดให้มันยืมสำคัญเอาไว้ใช้ ป่านนี้มันจะคิดไปไกลถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”
เสียงยังไง? ก็ธรรมดานะ หนูว่าพี่โต้งพี่โต้งขี้หึงเกินเหตุไปแล้วอ่ะ
“เดย์มันจะไปคิดอะไร มันก็รู้อยู่ว่าหนูก็มีแฟนแล้ว หนูว่าพี่อ่ะคิดมากไปเองมากกว่า”
“ไม่รู้ล่ะ เก็บข้าวของออกมาเลย ไม่ต้องกลับไปอยู่มันแล้วหอในอ่ะ พี่ไม่ไว้ใจมันหรือใครทั้งนั้นแหละ”
“พี่คะ!! ไปกันใหญ่แล้วอ่ะ มันไม่ขนาดนั้นหรอก ที่ผ่านมาไม่เห็นมีอะไรเลย” หนูพยายามปฏิเสธเห็นว่าสิ่งที่พี่โต้งกังวลเป็นเรื่องตลก พี่แกขี้หึงไม่ลืมหูลืมตาแล้วเนี่ย
“เคยได้ยินสำนวนวัวหายล้อมคอกหรือเปล่า? มัวแต่คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก ต้องรอให้มีก่อนเหรอถึงจะระวังตัวช่ไหม ต้องโดนข่มขืนก่อนใช่ป่ะถึงจะคิดได้อ่ะ หรือที่จริงแล้วชอบ อ๋อ...ลืมไป เราก็เคยบอกแล้วนี่นาว่าจะแก้ผ้าแล้วอ้าขากว้างๆ อ่ะ” พี่โต้งยกคำพูดที่หนูเคยประชดออกมาพูดใหม่ ริมฝีปากยิ้มเหยียด...
หัวใจหนูกระตุกวาบสะทกไหว ปวดหนึบที่หัวตาขึ้นมาทันที
“จนป่านนี้แล้ว ถ้ายังแยกไม่ออกว่าอะไรหนูพูดจริง อะไรหนูประชดก็อย่าคุยกันเลยดีกว่า มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ” หนูตอบอย่างน้อยอกน้อยใจ พยายามกลั้นก้อนสะอื้น รั้งน้ำตาที่คลอคลองมิให้ไหล ทั้งที่มันยากเต็มที
“นั่นสิ พูดกับคนดื้อด้านแบบเราไปก็เท่านั้นแหละ ป่วยการเปล่า” พี่โต้งตอบกลับมาแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง
ปัง!! เสียงประตูห้องปิดอีกครั้งทำให้ร่างของหนูสะดุ้งไหว ไม่สามารถสะกดน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป สะอื้นฮัก ปล่อยโฮสุดชีวิต พยายามสูดจมูก ปาดน้ำตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็หยุดร้องไห้ไม่สำเร็จ พาลเกิดอาการเจ็บหน้าอกและหายใจไม่ทันจนต้องเอามือกดที่หน้าอกตัวเองแล้วทรุดกายลงนั่งพิงกำแพงห้อง พยายามผ่อนลมหายใจให้เลิกหอบ แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดไม่หาย
บางครั้งยามที่หัวใจเราอ่อนแอและเจ็บปวดจนทนไม่ไหว....
การหายใจก็ทำให้รู้สึกทรมาน...
..........................................................................
เลี้ยวหักมุมเฉยเลย... ตอนนี้โกรธพี่โต้งกันไหม? แล้วเดย์ล่ะ? แล้วน้องฐาล่ะ
ปล่อยพี่โต้งไปสงบอารมณ์สักพักนะ เดี๋ยวแกก็กลับมา มันก็ลมเพชรหึงอ่ะไม่นานก็พัดผ่านไปเอง....
เรื่องอื่นก็ไม่เท่าไร พี่โต้งแกเป็นผู้ใหญ่ไม่งี่เง่า ยกเว้นเรื่องความขี้หึงนี่ล่ะจัดเต็มตลอด....
ปล. ช่วงนี้เขาฮิตมีแฟนเพจกัน นิก็เลยเอากะเขามั่ง ฮ่าๆ แต่ไม่ค่อยมีอะไรหรอกค่ะ
fan page (http://www.facebook.com/Bunnypoundbread?ref=tn_tnmn)
ฝากไปกดไลค์กันนะ แล้วก็ใครที่ไม่มียูสในเล้าเป็ดก็ไปทักทายกันที่นั่นแล้วกันนะคะ
:กอด1: :กอด1: :pig4: คนอ่านที่น่ารักทุกๆ คน
-
ตอบเม้นท์
gupalz บอกหรือไม่บอกก็คงไม่ต่างกันมั้งคะ :laugh:
MoMoRin ขอบคุณที่เป็นห่วงน้องฐาค่ะ น่ากลัวยิ่งกว่าพี่อีกนะเนี่ยพี่โต้งเนี่ย :z1:
Tifa โห ถึงกับจะจัดงานศพเลยเหรอคะ? ยังค่ะยังไม่ถึงขนาดนั้น :impress2:
the_pupae ต๊ายยยย ตงเตียงอะไรกัน ไม่มีค่า :haun4:
moobarpalang อั๊ยย่ะ!! ทำไมให้กำลังใจขนาดนั้น?
Running ไม่แน่ใจค่ะ ฮา ขอบคุณมากค่ะที่ไม่เบื่อ :monkeysad: :o8: ดีใจมีคนอ่านน่ารักๆ :pig4:
wolfram คำพูดเหมือนสงสารแต่หัวเราะแบบสะใจ?? o18
#9 จัดอะไร? ไม่สงสารน้องฐาเลย :sad4:
A-J.seiya* นั่ นสิ คนแต่งก็ไม่รู้อีเดย์มันเหมือนกันค่ะ ว่ามันยังไง แม้แต่ตัวเดย์เองก็อาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าตัวเองคิดยังไง แบบนี้ไม่เรียกดุค่ะ เรียกด่าน่าจะใช่กว่า
→Yakuza★ จริงเหรอคะ? ที่จริงน้องฐาไม่รู้หรอกค่ะว่าเดย์คิดยังไงคิดว่าเขินเฉยๆ ก็อาจจะเป็นเพาะว่ากับเพื่อนร่วมห้อง ตัวเองออกแนวน่ารักเรียบร้อยและอารมณ์ดีคือภาพภายนอกมั้ง ขอบคุณนะคะสำหรับคำชมดีใจที่คนอ่านชอบ น้องฐาแกค่อนข้างเอ๋อค่ะ พยายามไม่ทำให้ตัวเองเครียกเพราะถ้าเครียดแล้วจะแย่เอา ช่วงนี้ไม่ค่อยมีNCเท่าไร ตัดออกซะเยอะ มีหื่นตรงคำพูดทะลึ่งๆมากกว่า
แหมทำโทษตีก้น? น่ารักเชียว อิอิ ทำไมต้องเขิน?? :-[ :o8:
choijiin ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้ามีเหรอ? รีแพร์อ่ะ หัวเราะสะใจมากกกก
MiSS-U จ๊ะเอ๋ ชื่อคุ้นๆ ไม่ได้เจอซะน้านนนนนนาน (เค้ารู้นะว่าหายไปแต่งนิยายตัวเองอยู่คริคริ)
มือที่สาม...มีแน่ๆ ส่วนพี่โต้งใจร้ายไหม ต้องดูเมนท์คนอ่านน่ะค่ะ ว่าด่าพี่โต้งกันแรงป่าวววว
rubymoona หนักค่ะ ด่าเละค่ะ เอ๋ อึดอัดเหรอ? นิว่าเวลาอ่านตัวเอกไปงุงิ ตีสนิทกะคนอื่นที่ไม่ใช่พระเอกบางทีเราก็เบื่อนะ แม้แต่อ่านเองยังรู้สึกตอนนี้สั้นเพราะพี่โต้งออกน้อยทั้งๆที่ยาวมากกว่าตอนอื่นๆเยอะ
:a5: กรี๊ดดดดด ไม่เคยอ่านนิยายชายหญิงเหรอคะ?
แต่ก็ไม่แปลกเนอะ บางคนก็ไม่ชอบจดจ่อกับการอ่านนานๆ นิยายมันอ่านยากต้องจินตนาการ นิเองก็ชอบอ่านการ์ตูนมากกว่า
เดี๋ยวนี้นิก็เลิกอ่านนิยายชายหญิงไปแล้วด้วย คงเพราะอยู่กับyaoiมานาน เลยไม่อยากอ่านนิยายชายหญิงแล้ว
ที่บ้านนิก็มีนิยายจริงๆจังๆ ไม่กี่เล่มหรอกค่ะ เพราะจนไม่มีตังค์ซื้อ :m20:
จะซื้อแต่เรื่องที่ชอบจริงๆ แต่ชั้นหนังสือเต็มไปด้วยการ์ตูนและหนังสือประดิษบ์ประดอย
กรรม นอกเรื่องอ่ะ ไหลไปไหนแล้วเนี่ยฉัน :-[
เอาเป็นว่าดีใจค่ะที่ชอบน้องฐา :กอด1: :L2: :pig4:
Cacao จริงเหรอ? เออเนอะ คนเราก็ต้องมีบุคลิกต่างกันอยู่แล้ว คิดว่ารูมเมทคงไม่สนิทเท่ากิ๊งหรือกมอกมั้งฐาเลยไม่ค่อยรั่ว แต่ยังฮาระดับนึง
ฮาๆๆ จริงดิ แฟนมีไว้เหวี่ยง? คบกับพี่โต้งน้องฐาคงมีความสุขมากอ่ะเพราะเหวี่ยงได้เรื่อยๆ พี่โต้งแกใจดี ตามใจนี่เนอะ ปากหวานอีกต่างหาก ข้อเสียของพี่โต้งที่ตามมาคือ ขี้โมโห เจ้าคิดเจ้าแค้น และ ปากจัด!!!
¡ииσcэиτ หนักพอไหมคะ? ด่ากันหนักไหม?
flawless เหมือนตัวเองแปลกอ่ะ แต่งเองแต่ไม่เข้าใจเรื่องที่ตัวเองแต่งต้องให้คนอ่านมาอธิบาย แต่ก็ดีล่ะจะได้จับทางถูกว่าคนอ่านเข้าใจว่าไง อะไรประมาณนั้น ฮาๆ เรื่องรั่วไม่มั่นใจนะ ไม่แน่ใจว่ารั่วกับกิ๊งหรือหมอกเท่ารั่วกะพี่โต้งหรือเปล่า รู้แต่ว่ากับรูมเมทสองคนนี่ฐาไม่จิกเท่าไร (หรือเพราะว่าไม่สนิทขนาดนั้นก็ได้เนอะ เพราะถือว่าเป็นเพื่อนต่างเพศที่ควรต้องรักษาระยะห่าง) โอ... ฉันเริ่มเก็ท!! :laugh:
goonglovenut อ่ะยินดีต้อนรับค่ะ หวังว่าคงติดตามกันต่อๆไป แหะๆ คิดถึงเหมือนกัน แต่ไม่ได้แต่งนาน ก็เริ่มเลือนๆทั้งพล็อตและบุคลิกของสองคนนั้นไปพอสมควร คิดว่าจะกลับไปอ่านต่อนะคะ แต่คงต้องเคลียร์น้องฐาจนใกล้ๆจบก่อน หรือไม่ก็ต้องรอคู่พี่ตุลย์เป็นรูปเป็นร่างมากกว่านี้ค่ะ ยังไม่แน่ใจเลยว่า คู่นั้นจะได้มีภาคสองอย่างที่คิดไว้หรือจะตัดแค่นั้นแล้วเขียนตอนพิเศษเพิ่มอย่างเดียว...
Paracetamol เอ๋ อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งลาป่วยไปนะคะ คราวนี้จะเอาอีกเรอะ??
kakashiget ไม่ต้องห่วงค่ะ ได้เจอโรจน์แน่ๆ แต่ถ้ามาเมื่อไรคือเรื่องจะจบแล้ว เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญของน้องฐา.... ก่อนหน้านั้นก็หน่วงเป็นพักๆไปก่อนค่ะ :เฮ้อ:
hotoil คนกำลังงอน กำลังโมโห ไม่คิดหน้าคิดหลังหรอกค่ะว่าถ้าโดนจับตัวได้แล้วจะเป็นไง...
Tiamo_jamsai ทีแรกก็ไม่หึงค่ะ ถ้าเดย์ไม่กระโตกกระตากซะก่อน... ทำโทษยังไงดีล่ะ??
ploylw_chery :เฮ้อ: เห็นเสียงหัวเราะคนอ่านแล้วเครียด... ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัดอารมณ์และความคาดหวังหรือเปล่า?
Nus@nT@R@ ค่ะงานเข้าแน่ๆ...
matame งงอ่ะ? ทำไมจะไม่ได้นอน? ทำหน้าแบ๊วไร้เดียงสา หนุไม่รู้เรื่อง.. :o8: :-[
nightsza แล้วเดาว่าจะเป็นยังไงล่ะคะ เลยไม่รู้กัน...
TeuyHom แฟนแบบนี้ดีจริงเหรอ?
พระสนมฝ่ายซ้าย ขอบพระคุณมากค่ะ พี่โต้งใจดีแต่ก็ขี้โมโหนะคะ คนอ่านบางทีคงอยาก :z6: พี่แกแล้วก็ :o12: แต่น้องฐาคงหนีไม่รอด หรือไม่หนีรอดก็ไม่อยากหนีเท่าไรค่ะ
ujen นั่นสิ เจออะไรก็คงรู้แล้วนะคะ
naiin แบบนี้ไม่แค่บ่นแล้วมั้งคะ
เฉาก๊วย :pig2: :กอด1: :L2: :pig4:
lazat.mchub ดำปี๋ ตอนนี้พี่โต้งจะโดน :z6: หรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำน้องฐาร้องไห้อีกแล้ว...
river ห่วงและหวงและหึงโหด
Ja-Jah Suwanun โดนด่าหนักค่ะ แค่ยังไม่มี :oo1:
jiki เค้าคงไม่ส่งให้เพราะคอมเม้นท์ที่ตอบมีลิ้งค์อยู่แล้ว แนะนำให้กลับไปดูเพราะคนสาธิตไม่มี "นม" เลยสักนิดแต่ใช้อุปกรณ์เสริมเยอะมาก จนเนรมิตไม้กระดานเป็นส้มโอได้อย่างไม่น่าเชื่อ
zhai ฮ่าๆ งอนงอกแบบสุดๆๆๆๆๆ
CarToonMiZa แบบนี้เรียกว่าหนักหรือยังคะ??
-
:z13:
พี่โต้งนี่งี่เง่าจริงๆเลย แต่ก็พอๆกับน้องฐาอ่ะ
ถ้าไม่รีบหายโกรธน้องฐา จะเชียร์ เดย์ จริงๆด้วย :laugh: OxO (//โดนเตะออกจากเล้า)
-
:z6:ขอสักทีเถอะพี่โต้งหมั่นไส้ ง้อน้องฐาด่วนก่อนจะโดนตืบ :3125:
-
กรูตายยยยยยยยยยยย
:a6:
งี่เง่าทั้งคู่เลยนี่หว่า
แต่อย่างว่านะยิ่งรักมากมันก็ต้องทุกข์มากเป็นธรรมดา
ตอนนี้รู้สึกว่าเข้าข้างพี่โต้งมากกว่าน้องฐานะ
จะว่าๆพี่โต้งมันงี่เง่า ขี้หึงแบบไม่ลืมหูลืมตา
พูดอะไรไม่คิดก่อน ปากจัด(นี่สาบานว่าเข้าข้าง??)
แต่น้องฐาก็ต้องคิดด้วยว่าที่พี่โต้งมันพูด มันว่า มันหึงเนี่ยเพราะอะไร
ถ้าไม่ใช่เพราะมันรัก มันเป็นห่วง กลัวน้องฐาจะเป็นอันตรายใช่มั้ย
คนอ่านก็คิดแบบพี่โต้งบางครั้งว่าน้องฐาคิดอะไรตื้นๆ คิดง่ายๆ
ไม่มีความซับซ้อนในกระบวนการทางความคิดเท่าไหร่
คิดแค่ว่าคงไม่มีใครคิดร้ายกับตัวเองอ่ะนะ นางเอกมากค่ะน้องฐา
แต่อยากให้ช่วยคิดอะไรในแง่ร้ายนิดนึง
เพราะทีกับพี่โต้ง น้องฐายังมองพี่โต้งในแง่ไม่ดีได้เลย
แต่กับคนอื่นไม่ลองทำบ้าง รักตัวเองบ้างนะน้องฐา
พี่โต้งหายโกรธเร็วๆเน้อ
:กอด1:
-
พี่โต้งนี่ก็ปากจัดเสมอต้นเสมอปลาย
เป็นห่วงเป็นใยน้องฐานะ เศร้าเลยเนี่ย
-
พี่โต้งคนรักันต้องไว้ใจและเชื่อใจกันน่ะขอบอก :a14:
น้องฐาคบเดย์เป็นแฟนเลย :m16:
:กอด1: :กอด1:
-
พี่โต้งคิดมากน่าาา
-
:ser :serius2: :serius2: เข้าใจว่าพี่โต้งหึงและเปนห่วงแต่พูดอย่างงี้น้องฐาก้อเสียใจนะค่ะ คืนดีกันไวไวนะค่ะ
-
โกรธพี่โต้งแล้ว :m31:
-
โกรธกันอีกแล้ว :serius2:
-
พี่โต้งขี้หึงมากกกกกก
จะขี้หึงไปถึงไหนนน
:z10: :z10: :z10:
-
ฉันสงสารเดย์เป็นที่สุด....รู้สึกว่าอีพี่โต้งงี่เง่าและน่าหมั่นไส้มาก ส่วนน้องฐาของแบ๊วเกินไปมาก ๆ แต่แบบ...น้องคงไม่คิดว่าตัวเองจะฮ๊อต แล้วเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่ ๆจะมาคิดอะไรแบบนั้นได้ สรุปว่าน้องฐาไม่ผิดค่ะ เดย์ก็ไม่ผิด อีพี่โต้งแกนั่นแหละผิดที่งี่เง่า ไม่เชื่อใจแฟน.....
โรจน์อยู่ไหน....กุ๊ก ๆ ๆ ๆ ออกมาเถอะค่า(ยังไม่หมดหวังเรื่องพระเอกหล่อเลว 555+ )
ถามนิบ้างว่าเบื่อเชลมั้ย ที่ไม่ได้เม้นท์ทุกตอน แถมยังเม้นท์สั้น เชลมีข้อแก้ตัวแหละ ว่าเน็ตหอเชลล์มันแปลก ๆ มันรีพลายหรือตั้งกระทู้ยากมาก ๆ อย่างอัพนิยายแต่ละครั้ง หรือจะเม้นท์แต่ละครั้ง มันจะโหลดนานเว่อร์ แล้วมันก็จะบอกว่าเริ่มหัวข้อใหม่ ต้องกะจังหวะดี ๆ แหละ สังเกตได้ว่าโพสท์นิยายตัวเองไปแล้ว แต่กว่าจะแก้ไขชื่อหัวข้อให้อัพเดทก็ทิ้งระยะห่างนาน แหะ ๆ แบบขอบ่นนิดนึง แต่นี่กลับบ้านนอกใช้เน็ตแอร์การ์ด ช้าหน่อย แต่ตอบได้ทันใจกว่าเน็ตหอเยอะ.....
-
ทำฐาร้องไห้อีกแล้ว :m15: :m15: :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:
:กอด1: :pig4:
-
คนเราบางทีหึงมากๆก็น่าเบื่อนะ ไร้สาระด้วย การไว้ใจไปวางซุกไว้ไหนไม่นำมาใช้ ง่าววววว
-
เหมือนคุยกันยังไงก็ไม่รู้เรื่องเลยวุ้ย...
-
ฐาไว้ใจเพื่อนมากไป
พี่โต้งไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย แถมยังมองเดย์ออกอีก
เป็นเราเราก็ไม่ชอบที่ฐาทำ
เรื่องยา เรื่องแต่งตัว
พี่โต้งเตือนเพราะเป็นห่วงทั้งนั้น
-
อิพี่โต้งนี่ขี้หึงเว่อ ส่วนอิน้องเดย์ก็แลดูกวนตีนนะครับ น้องฐาเลยซวยไปเรียบร้อย
-
มีสามีขี้หึงแบบพี่โต้ง ดีกว่ามันไม่สนใจเราเลย
-
พี่โต้งนี่หวงน้องฐายิ่งกว่าคุณพ่ออีกนะคะนี่
แล้วนี่อะไรกั๊น มาดราม่าอะไรรับสงกรานต์คะ?
พี่โต้ง หัวโบราณแถมยังหึงไม่เข้าท่าแบบนี้
เดี๋ยวให้น้องฐาหนีไปอีกรอบเรย
-
พ่อค้าตับหึงหน้ามืดเชียว แต่เรารู้สึกว่านิสัยแบบนี้ก็น่ารักดีนะ แบบว่ายังพอมีจุดอ่อนอยู่บ้างน่ะ
-
พี่โต้งพูดแรงไปนะคะ ที่บอกว่าน้องฐาอ้าขากว้างๆ อะ มันบาดใจนะคะพี่โต้งงงง
-
แว้กกกกก พี่โต้งคนที่แล้วหายไปไหนคะเนี่ย 555
พี่ก็พอเข้าใจน้า หวงและหึงนี่นา มันห้ามกันได้ที่ไหน
สงสารน้องฐาจังเลย แงๆๆ :sad4:
-
อ่านแล้วอดไม่ได้เลยจริงๆ ไม่โกรธพ่อค้าของเจ้เลยค่ะเจ้เจอผู้ชายเหวี่ยงหึงแรงขนาดนี้เจ้จะดีใจกระโดดกอดเลยค่ะเพราะมันหมายถึงว่าเราสำคัญกับเขามากแต่ผิดหวังที่กระเทยน้อยมากกว่าที่ใช้สมองคิดไม่ได้ทานข้าวทานปลาบ้างนะค่ะกินหญ้าอย่างเดียวสมองไม่พัฒนาทำไมผู้ชายส่วนใหญ่ถึงหันมาชอบกระเทยรู้ไหมค่ะเพราะเราไม่เคยทำตัวน่ารำคาญเหมือนชะนีไงค่ะแต่น้องฐาห่างไกลมากเพราะทั้งนอยด์ง้องแง้งสุดๆกังวลเรื่องทานยามากไปไหมค่ะเอาแต่พอดีเนอะเพราะตอนนี้สมองน้องคงใกล้เอ๋อเต็มทีแล้วไม่ปลื้มเลยกับตอนนี้ที่กระเทยน้อยทำตัวไรสาระแอ๊บแบ๊วได้โล่ ระวัง!พ่อค้าจะเบื่อขายตับให้กระเทยน้อยเพราะลูกค้าเรื่องเยอะหลายสิ่งแล้วไปหาลูกค้าใหม่นะค่ะผู้ชายดีๆมักอยู่กับกระเทยไม่นานเพราะชะนีจะมาคาบไปแดรกเสมอ
-
:เฮ้อ:
เศร้าใจกับน้องฐาจัง ใจเย็นๆกันนะคะเดี๋ยวเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
ยามนี้ขอให้ทั้งคู่คิดถึงสิ่งดีๆที่เคยมีให้กันเข้าไว้ ชีวิตคู่จะอยู่รอดปลอดภัย
เอาใจช่วยค่ะ และแอบเห็นด้วยกับความคิดน้องฐา
ว่าคู่รักทะเลาะกันคนนอกอย่าเจือก นอกจากจะทำให้เรื่องวุ่นกว่าเดิมแล้ว
พอจบเรื่องเราจะเป็นหมาจริงๆ
ปล.ขอโทษที่ไม่ได้เม้นท์มานานมากกกก อย่างที่รู้ว่าแอบไปแต่งนิยายหัวหมุนติ้วๆอยู่ค่ะ
พอจะกลับมาอ่านอีกทีไปไกลหลายตอนแล้ว เลยรอหาเวลาว่างอ่านตามเลยเพิ่งได้เม้นท์
อย่างที่เห็นอ่ะค่ะ :-[
:กอด1: น้องฐาสู้ต่อไปนะจ๊ะ
-
รักมาก หวงมาก หึงมาก อ่านแล้ว :z3:
แต่ก็เค้าใจทั้งพี่โต้งน้องฐาเลยนะ
ถ้าเราเป็นพี่โต้งก็คงหึงมั่งแหละ ดูเดย์พูดขนาดนั้น แต่พี่โต้งก็แอบแรงเน้อะ
ส่วนน้องฐาก็คงไม่คิดอะไร และไม่ได้ตั้งใจเป็นแบบนี้ แต่ก็.. เฮ้ออ :o10:
แต่น้องชอบดราม่าอะคะ :laugh3:
อ่านแล้วปวดใจนึบๆ ชอบบบบบอะ :z10:
เอาเป็นว่ารีบกลับมาคืนดีกันนะ ชอบดราม่าก็จริง แต่ชอบอบมุมที่สองคนนี้เค้าเถียงกันกุ๊กกิ๊กๆมากกว่า อิ้อิ้
-
พี่โต้งหึงโหดแล้ววว ฟังน้องฐาบ้างนะ
ถึงพี่โต้งจะรู้ทันเดย์ว่าคิดไม่ซื่อกะน้องฐาแต่น้องฐาก้อไม่ได้คิดรัยด้วยเลยยย
ดุจนน้องฐาร้องไห้แล้ววพี่โต้งงง
รอลุ้นครับ หวังว่าจะปรับความเข้าใจกันน่ะ
บวก ๆ รอตอนต่อไปครับบบบบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
บางทีลุงก็เยอะไป ไม่ต้องจัดเต็มขนาดนี้ก็ได้ เข้าใจว่ารักมากแต่ความรักของพี่ก็สามารถทำร้ายน้องฐาได้เหมือนกันนะคะ คิดถึงใจน้องฐาบ้างเวลาจะพูดอะไรออกมาน่ะ อย่าหาว่าสอนเลยนะคะ
-
บอกได้คำเดียวว่า :เฮ้อ:
-
กรี้ดดไปเที่ยวสงกรานต์แป๊ปเดียวเกิดเหตุหลายอย่างมากกก
แต่ไม่โกรธพี่โต้งนะ(ชอบคนขี้หึง) o18
เพียงแต่ว่าตอนหึงนี่ชอบขุดเรื่องไม่ดีๆสมัยเก่าก่อนมาพูดจังเลยอ่ะ
มันไม่ดีนะคะพี่โต้งงง รมณ์ดีแล้วออกมาอุ้มน้องฐาไปปลอบซะดีๆ :oo1:
-
:เฮ้อ:น้องฐาไม่ยอมฟังเหตุผลอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่รู้ทำไมนะคะ เวลาที่นิแต่งตอนน้องฐาอยู่กับเดย์ น้องฐาจะไม่ใช่น้องฐาเลย เพราะชีจะไม่จิก ไม่โวยวายเหมือนตอนอยู่กับพี่โต้ง การวางตัวถึงจะดูร่าเริงก็เถอะ แต่....ก็เหมือนจะยิ้มหัวเราะพร่ำเพรื่อเกินไปไม่เป็นธรรมชาติอ่ะ ดูเฟคยังไงชอบกล คือแต่งเองรู้สึกเองแต่แก้ไขไม่ได้น่ะค่ะ บ้าจัง การบรรยายตอนต้นตอนก็ดูเลื่อนลอย ไม่บ้าไม่ฮา รู้สึกกันไหม? หรือนิคิดไปเองคนเดียว?
แปลกจัง... แต่พออยู่กับพี่โต้งทีไรน้องฐาดูเปลี่ยนไปเลยอ่ะ ความบ้ามาเต็ม จะเหวี่ยง งอแง ขี้อ้อน คิดเยอะ แล้วก็เซนสิทีฟโคตรๆ อีกต่างหาก ไม่เข้าใจเลยยยยยยย
ช่วงนี้พึ่งได้เข้ามาอ่าน เลยอ่านรวบสองตอน
จากข้อความข้างบนคิดว่า อารมณ์ความรู้สึกและการแสดงออกของคนเรา
ขณะอยู่กับคนที่เป็นเพื่อน และคนที่เป็นแฟนจะไม่เหมือนกันนะ
.......................................................................................
น้องฐาอย่าน้อยใจพี่โต้งเลยนะ เขารักมากเขาก็หวงก็หึงมากเป็นธรรมดา
ผู้ชายด้วยกันเขาดูกันออกนะ พี่โต้งดูเดย์ก็รู้แล้วว่าเขาคิดกับน้องฐาเกินกว่าคำาว่าเพื่อน
แต่น้องฐาน่ะอยู่ใกล้เดย์เกินไปจนมองไม่ออก จึงไม่เฉลียวใจในท่าทีของเดย์
และไม่เฉลียวใจคำพูด-ท่าทางของเอกเลย
พี่โต้งอาจจะมีท่าทีที่เหวี่ยงๆใส่น้องฐา แล้วก็มีคำพูดที่บาดหูบาดใจน้องฐา
แต่น้องฐาเองก็ต้องเข้าใจว่า พี่โต้งน่ะ นอกจากจะเป็นพ่อค้าตับระดับมือทองแล้ว
ยังเป็นคนปากจัดอีกระดับหนึ่งด้วยนะจ๊ะ เข้าใจแล้วก็ไม่ต้องไปคิดลบคิดมากนะ
-
เอร๊ยยยย อิพี่โต้งงง ความวัวไม่หายความควายเข้ามาแทรก
จะขี้หึงไปไหนค้าาาาาา เห็นใจน้องฐาบ้างปรับอารมณ์ไม่ทันจริง ๆ :angry2:
-
ไม่รัก..ไม่หึง
อยากมีงี้มั่ง
โรจน์..ว่างป่ะ
หุหุ
-
ตอนนี้ ไงดี คือเราเข้าใจและถือหางพี่โต้งแฮะ น้องฐาอ่ะชอบคิดน้อย ก็พี่โต้งเค้ารักเค้าห่วงเค้าหวงของเค้านี่นา อ้อ แต่แอบปากร้ายไปนิดนะคะพี่โต้ง ถ้าน้องฐาโดนลากไปข่มขืนจริงพี่เองละที่จะเสียใจ~~~~
ตอนพี่โต้งฉะกับเดย์นี่ เหมือนอ่านแล้วมีกระแสไฟฟ้าวิ่งเปรี๊ยงๆเลยทีเดียว ฮา น้องฐาโซฮ๊อตตตตตตตตต
ปล.คือไม่เคยอ่านนิยายชายหญิง เพราะเราเริ่มอ่านที่การ์ตูน กับวรรณกรรมอ่ะคะ พอมาอ่านนิยายก็ไปพวกแฟนฟิคชั่นศิลปินญี่ปุ่น(ที่เป็นชายชาย)เลย แถมพอลองไปเปิดนิยายชายหญิงที่เค้าวางขายอยู่แล้วเกินอาการรับไม่ได้ เหอๆๆๆ
-
:-[ชอบมากเลยอะพี่โต้งปราบน้องฐาให้ได้นะ
-
จัดเต็มมากจริงๆ
อ่อยยยยยย ไม่ชอบเลย ที่พี่โต้งไม่เคยจะเชื่อน้องฐา อ่ะ
แบบ ชอบด่าเจ็บแสบ สงสารกะเทยตัวเล็กๆชะมัด
ใจหญิงอ่อนไหว ชะมัดเลย
สู้ๆนะ ขอให้เข้าใจกันไวไว
-
จะว่าพี่แกก็ไม่ถูกนักน่ะ ถ้าเราเป็นพี่โต้งน่ะ
ก็คงบันดาลอาการป่านฉะนี้แหละ
มันต้องโทษ
... ฝนตกทำไม เสื้อน้องฐาเลยเปี๊ยก (ไม่งั้นก็ไม่โป๊)
... ความเคยชิน ก็เคยใส่แบบนี้อ๊ะ
... เพื่อนที่แสนดี (เกินไปนิสสสนึง) อย่างเดย์
เอาน่า อย่าเพิ่งเศร้าเกินไปน่ะน้องฐา
เดี๋ยวน้ำหมดตัว (น้ำตาน่ะ อย่าคิดมาก)
-
ทำไมพี่ดต้งไม่ฟังเหตุผลของฐามั่งอะ ใจร้ายจังเลย
ฐา...หายใจลึกๆแยวยิ้มสู้ต่อไปนะ เข้าข้างฐาสุดลิดเลยย :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ทะเลาะกันบ่อยจังเหวย :เฮ้อ:
จะรอดมั้ยล่ะเนี่ย
-
อืม น่าเห็นใจน้องฐานะคะ พี่เเกเล่นหึงซะขนาดนั้น
โดยส่วนตัว เคยคิดว่าถ้าเเฟนหึงเราก็คงดีเนอะ ดูกุ๊กกิ๊ก น่ารัก
เเต่ความจริงนั้น.......................
เป็นยังไงคะ ยังไม่มีเเฟนเลย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เข้าใจพี่โต้งและน้องฐา ไอคนที่คิดก็ช่างคิดอะ ส่วนไอคนไม่้คิดก็ไม่คิดอะไรเลยจริงๆ 555
วิธีการจีบที่เข้าหาได้ดีและสนิทใกล้ชิดที่สุดคือเป็นเพื่อน เดย์มาถูกทางละ ฮ่าๆ
แล้วยิ่งเจอพี่โต้งที่ขี้หึงจนน้องฐานอยด์แบบนี้ อะหืมมมม.... จะัยังไงต่อดีละเนี๊ย 5555
-
พ...พึ่งกลับมาอ่านหลังจากจบพาร์ทพี่โต้งแล้วเข้าพาร์ทโรจน์
เชียร์พ่อค้าตับสุดใจขาดดิ้น
อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนนี้ น้องฐาคงสวยขึ้นกว่าตอนแรกๆที่เจอกันเยอะ พี่โต้งก็เลยหึงหน้ามืดเพิ่มขึ้นทุกวันๆ แต่พี่โต้งก็ยังคงเป็นพ่อค้าปากจัดเช่นเคย
จนบางทีดูคล้ายไม่ง้อลูกค้าเท่าไหร่นัก (ชอบจี้ใจดำลูกค้าเรื่อย) จนน้องฐากังวลใจเรื่องไม้กระดาน
แต่คงจะโทษน้องฐาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะโดนยํ้าโดนกระตุ้นอยู่เป็นประจำ แถมตามจริตก็พยายามเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว
แต่น้องฐาก็ระมัดระวังตัวน้อยไปจริงๆ ยิ่งทานมากยิ่งเสี่ยงต่อตับไต แถมยังแรงน้อยลง กล้ามเนื้อหดลง เรี่ยวแรงจะต่อสู้ขัดขืนได้ก็น้อยลงไม่เหมือนเมื่อก่อนนา
พี่โต้งเขาหวงคนสวยก็ถูกแล้ว แต่อยากให้พูดคุยกันดีๆ ปรับจูนต่อกันเถอะ ว่าแต่นี่พี่โต้งยังไม่เลิกคิดว่าน้องฐาง่ายอีกเรอะ (แม่เจ้าช่วยเถ้อ) :m31: อยากพ่นไฟใส่พ่อค้าเบาๆ
-
ทั้งคู่จริงจริ๊ง :เฮ้อ:
-
:angry2: ทำไมพี่โต้ง ไม่ฟังน้องฐาบ้างเลย :beat: แต่อย่างว่าแหละนะ :z10: น้องฐาออกจะน่ารัก พี่โต้งก็ต้องหวงเป็นธรรมดา ผู้ชายแบบพี่โต้งต้องใช้น้ำตา ออดอ้อน แล้วก็มารยาเยอะๆ :oo1: ถึงจะเอาอยู่ หุหุ :z1:
-
จัดหนักจัดเต็มเลยนะ :m31:
บวกเป็ด
-
คืนดีกันด่วน ก่อนที่คนอ่านจะขาดใจ
:sad4: :sad4:
-
เฮ้อ....อารามณ์หึงหวงพี่แกรุนแรงจริงๆ
น้องฐาก็อย่าร้องไห้เยอะนะ เดี๋ยวไม่สวย
ปล.อยากแต่งนิยายแบบไรเตอร์บ้างอ่ะ แต่งเก่งมากเลย *-*
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
เข้าข้างพี่โต้งค่ะ จะไม่ให้หึงให้โกรธได้ไงค่ะ เจอเมียแต่งตัวเซ็กซี่อยู่กับผู้ชายที่พูดจากวนตีนแบบเดย์เข้าไป ไม่กระโดดถีบยอดหน้าก็บุญหัวนักหนาละ
น้องฐาก็นะ บริโภคยอดหญ้าเป้นอาหารเหรอค่ะ ไอ้เดย์มันพูดต่อหน้าสามีซะขนาดนั้นยังไม่รู้เรื่องอีก เฮ้อ เพลียแทนพ่อค้าตับคร๊า
-
เอาถาดตบหัวอิพี่โต้งสักทีได้ไหม
ประชดน้องฐาอยู่ได้ หึงแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย
:m16: :m16:
-
ให้สมญาโต้ง หึงแรง ปากร้าย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยแทนทั้งคู่เลย
คุยกันดีๆบ้างซิ
-
ทะเลอะกันอีกและ วัยรุ่นเซง
(http://sv6.postjung.com/picpost/data/132/132249-39-1980.gif)
-
สงสารฐา TT :o12:
-
วันนี้นิอยู่บ้านนั่งดูคลิปโกยนมที่ตะเองให้มา แล้วเปิดจอค้างไว้ ลูกค้าที่หลังบ้านเรียกพอดี มองเห็นจอแต่ไกลๆ แอบประจานเค้าท่ามกลางผู้คน (ชาย) เกือบสิบคนว่า เค้านั่งดูหนังโป๊
แม่เจ้า
พยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่ย่ะ
ก็ไม่มีใครสนใจเลย แง้ๆ โอ๊ยยยยอยากเอาหน้ามุดดิน
ชอบใจตรงที่บอกว่าถึงไม่มีนมพี่โต้งก็ฟิน (หัวเราะทั้งน้ำตา )
หวังว่าพี่แกจะรีบลืมๆเรือ่งนี้ไปซะอย่าเอาไปเล่าต่อเลย โฮๆๆๆๆๆ
แป่ว เห็นกันหมดเลย 555 อายแทน
ไม่ทันนึกว่าคอมนิจะอยู่ในที่โล่งแจ้งอ่ะ แหะๆ โทษที
ทีหลังส่งลิ้งให้ใคร ต้องบอกเค้าให้แอบๆซะแล้ว
แต่ที่จริงมันเป็นลิ้งฮาวทู ไม่ใช่ลิ้งโป๊ซะหน่อยเนอะ นางแบบก็ไม่ได้เซ็กซี่เล้ย ชีแห้งมาก เหอๆ
ถ้าใครแซวอีก ก็บอกว่าเพื่อนส่งให้นะ โบ้ยมาๆ :laugh:
เม้นตอน47 ฐาดูอึดอัด เพราะเดย์มันส่งรังสีอึมครึมมาให้มั้งนะ
ชอบเวลาพี่โต้งง้อ คำหวานนี่เพียบ
เม้นตอน48 เป็นเรื่องแล้วสิ อ่ะนะ คงต้องปรับตัวเข้าหากันต่อไป
ไอเจ้าเดย์ก็วอนซะจริ๊งงงง
-
พ่อค้าขี้หึงจังเลย แต่ติดใจเพราะพ่อค้าขี้หึงนี่ล่ะ
เพิ่งจะเคยอ่านครั้งแรก นั่งไม่หลับไม่นอน ติดมาก
ขอบคุณนักเขียนนะค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้
คลายเคลียดขึ้นเยอะ มุกบางมุกอาจจะซ้ำๆแต่ก็ยังฮาได้เสมอจ๊ะ
จะติดตามต่อไปนะจ๊ะ สู้ๆ ><
-
มารอน้า มาต่อไวๆๆๆเน้อ จะขาดจัยแล้ว คถ.พี่โต้งกะน้องฐา มากมาย^______^ o13 o13
-
ตอนที่ 49 หึง (D2B??)
กระซิก กระซิก
ทำไงดี? สามีงอนไม่ยอมกลับบ้าน...
ฮึก ฮึก.... เรื่องมันเศร้า กะเทยเศร้า ฮือ ฮือ....
หนูยังคงสะอื้นเบาๆ อย่างต่อเนื่อง นั่งพิงกำแพงห้องปล่อยให้น้ำตาเช็ดหัวเข่าอยู่อย่างนั้นจนเวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ ดูเหมือนจะใหญ่มากด้วย ประตูห้องจึงเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงโย่งขายาวก้าวเข้ามา ทุกสรรพเสียงเงียบกริบ แม้แต่เสียงสะอื้นลามเลยไปถึงเสียงหายใจขัดๆ ก็เบาลง
เจ้าของห้องทำเหมือนไม่เห็นสิ่งแปลกปลอมใดๆ ยึดครองพื้นที่เล็กๆ อยู่ตรงนี้ เขาถอดรองเท้าเก็บที่ชั้น เปิดแอร์ แล้วเดินถือถุงบางอย่างเข้าไปที่มุมครัว
อั๊ยย่ะ.... หนูเห็น....
เห็น....
เห็น...
ของกิน....
พี่คะ...หนูหิว....มากด้วย แทบจะลากไก่ลงน้ำได้เป็นตัวๆ อยู่แล้ว
พี่จะรู้ไหมว่าหนูยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย (เพราะตื่นเที่ยง-*-)
พี่คะ.... หนูหนาว... มากด้วย....พี่เปิดแอร์อุณหภูมิเท่าไรคะ
พี่คะ....หนูอยู่ตรงนี้ หนูยังไม่ตาย ไม่ใช่สัมภเวสีนะ ช่วยอย่าทำเหมือนมองไม่เห็นกันได้ไหม?
เมเดย์ เมเดย์ วันแรงงาน วันแรงงาน...... อะแง้....
โอเค.... หนูรู้น่าว่ามันคงไม่ช่วยอะไร ถ้าเราต่างคนต่างยังคุยกันผ่านทางโทรจิต...
หนูอยากส่งเสียงอะไรบางอย่างเพื่อบอกว่าหนูอยู่ตรงนี้ อยากเรียกชื่อพี่เขาดังๆ สักครั้งให้เขาหันมาสนใจ หรือควรเริ่มต้นด้วยอะไรสักอย่างที่เข้าท่ามากกว่านั้น เช่นคำขอโทษ?
ในขณะที่รวบรวมความกล้านั้นเอง ร่างกายก็ดันเปล่งเสียงออกไปโดยไม่ได้ออกคำสั่งเสียก่อน...
“ฮัดชิ้ว!!” หนูเอามือถูจมูก สูดน้ำมูกที่ไหลย้อยจนมอมแมม รู้สึกหนาวจนขนลุก
“จะนั่งตรงนี้อีกนานไหม?” คำถามห้วนๆ ลอยอยู่เหนือศีรษะแม้น้ำเสียงจะแข็งอยู่บ้างก็ยังคลายใจว่าอีกฝ่ายยอมคุยด้วยแล้ว หนูเงยหน้าขึ้นมองคนถาม ใบหน้าเหมือนหมาหงอยวอนขอความเห็นใจจากเจ้าของ
“เฮ้อ.....ให้มันได้อย่างนี้สิ” พี่โต้งถอนใจหนักหน่วงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์นัก ก้มลงมาดึงต้นแขนหนูให้ลุกขึ้นแล้วลากไปทิ้งไว้ที่ห้องน้ำส่วนตัวเขาเดินออกไปทันทีโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
ประตูห้องน้ำถูกดึงปิดลง หนูยืนนิ่งสนิทอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกแปลกๆ เหมือนโดนขังเดี่ยว ไม่ถึงนาทีประตูถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมมือยาวๆ ยื่นส่งผ้าขนหนูมาให้ หนูยืนงงมองผ้าขนหนูนิ่งเหมือนเด็กเอ๋อ ไม่ยอมยื่นมือไปรับจนอีกฝ่ายต้องหันไปพาดผ้าไว้กับราวแทน
“ยืนทื่ออยู่นั่นแหละ อาบน้ำซะสิ ตัวเปียกแบบนั้นนานๆ เดี๋ยวไข้กินขึ้นมาพอดี” พี่โต้งยังคงเหมือนเดิม ขนาดยังโกรธอยู่ก็ยังเป็นห่วงเป็นใยกัน ถ้าจะลดเสียงให้อ่อนกว่านี้อีกนิดหนูคงดีใจจนแทบเต้น....
“หรือว่าชอบ นั่นสิ ผู้หญิงมากับฝนมักจะเซ็กซี่ ก็เสื้อผ้าแนบเนื้อเห็นสัดส่วนพอๆ กับใส่วันพีชเลยนี่เนอะ เสียดายที่นี่มีแค่พี่คนเดียวไม่ต้องอยากโชว์ให้มากเพราะเห็นจนเบื่อแล้ว เก็บความเซ็กซี่ไว้โชว์ชู้เถอะไป”
นี่ก็เต้นเหมือนกัน แบบว่าโกรธจนเนื้อเต้นเลยแหละ
อร๊ายยยย พ่อคุณทูนหัว ถ้าจะแดก....ดันกันขนาดนี้...
ไม่ต้องพูดอะไรแบบเดิมน่ะดีแล้วค่ะ
หนูยืนโกรธ กำมือแน่นไม่ขยับตัวและไม่เถียง เพราะถ้าให้หนูพูดอะไรออกไปคงไม่ต่างจากราดน้ำมันลงบนกองไฟ หนูคงต้องพูดประชดจนทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปกว่าเดิมอีกพันเท่า สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือยืนนิ่ง สะกดความรู้สึกเจ็บแสบแปลบปลาบเอาไว้ก็แค่นั้น
สายตาที่ก้มต่ำมองเห็นแค่ช่วงอกลงไปของคนข้างหน้าทำให้เพิ่งสังเกตได้ว่าไม่ได้มีแค่หนูคนเดียวที่เปียก อารมณ์จึงเย็นลงไปมาก
“พี่ก็เปียกเหมือนกันนี่นา” หนูเลือกจะพูดออกไปอย่างนั้น เพื่อให้อีกฝ่ายทราบว่าหนูรับรู้ถึงความห่วงใยนั้นแล้ว หรือจะเป็นการชักชวนให้อาบน้ำพร้อมกันก็แล้วแค่จะคิด
“ไม่เป็นไร เลดี้บอยเฟริสท์” อ่านะ เสียสละก็สมเป็นสุภาพบุรุษดีอยู่ แต่เวลาเรียกน่ะ เลดี้ก็พอ ทำไมต้องมีบอยต่อท้ายด้วยยะ?
เมื่อหนูยังนิ่งสนิทไม่ขยับตัวพี่โต้งจึงเป็นขยับเข้ามาใกล้แทน แล้วจับขอบเสื้อยืดทำท่าเหมือนจะช่วยถอด หนูสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเกร็งๆ ยังเขินอยู่ถ้าพี่แกจะมาถูเนื้อถูตัวให้ระหว่างที่ยังโมโหแบบนี้ สงสัยกว่าจะอาบเสร็จ ตัวคงเขียวเป็นจ้ำด้วยแรงอาฆาต...
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูอาบเองได้...”
“อือ...เร็วๆ นะ” พี่โต้งตอบรับแล้วถอยออกจากห้องน้ำไปอย่างง่ายดาย....
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้ว....อุ่นขึ้นเยอะ ระหว่างที่อาบน้ำพี่โต้งก็เอาของกินอันได้แก่ไก่ย่างห้าดาว หนึ่งตัว หอยจ๊อ เกี๊ยวซ่า และน้ำจิ้มจัดใส่จานวางเรียงเตรียมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว แต่ตัวเขายืนเท่พิงเคาเตอร์อยู่ตรงมุมครัว
แบบว่าหิว ทิฐิเลยลดลงไปกว่าครึ่ง หนูจึงค่อยกระบิดกระบวนเยื้องย่างเป็นนางงามอยู่นานกว่าจะพาตัวเองไปนั่งที่โต๊ะได้ แต่ก็ไม่กล้ากินเพราะพี่โต้งยังไม่ยอมเดินมา
กึก...แก้วกระเบื้องวางลงตรงหน้า ควันลอยอ้อยอิ่งออกมาจากแก้ว ซึ่งมองจากสีแล้วน่าจะเป็นโอวัลตินมากกว่ากาแฟ
“กินได้นะ ไม่ได้ใส่ยาพิษ” เสียงนิ่งๆ จากคนเสิร์ฟทำเอาแทบรอยยิ้มที่คลี่ออกแต่แรกหุบฉับแทบจะทันที
“ถ้าหิวก็กินไปก่อนเลย ขออาบน้ำแป๊บ” พี่โต้งบอกแล้วเดินเลี่ยงออกไป
สองตามองตามไก่ .... ทั้งๆ ที่หิวจัดแต่ก็กลับกินอะไรไม่ลง จึงอุ้มแก้วกระเบื้องจิบโอวัลตินอุ่นๆ นั้นทีละน้อย
ครู่ใหญ่ๆ ต่อมาพี่โต้งเดินกลับมาอีกครั้งหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาขมวดคิ้วมุ่นอีกครั้งเมื่อเดินกลับมาแล้วเห็นหนูยังไม่ลงมือแตะต้องของกินตรงหน้าเลยสักนิด
“ทำไมไม่กินล่ะ” น้ำเสียงนั้นเหมือนไม่พอใจอีกแล้ว
“ก็รอ...” หนูตอบเสียงอ่อย ผิดตรงไหนที่อยากรอมากินด้วยกัน
“จะรอทำไม หิวก็น่าจะกินไปก่อน เดี๋ยวคนของเราเขาจะมาหาว่าพี่ดูแลไม่ดี ปล่อยเราให้อดๆ อยากๆ”
“เดย์ไม่ใช่คนของหนู” หนูรีบเถียงกลับ ไม่เข้าใจว่าจะต้องประชดอะไรเยอะขนาดนี้
“ยังไม่ได้พูดชื่อมันสักคำนึงก็เถียงกลับแบบนี้ กินปูร้อนท้องหรือไง” ยังค่ะยังไม่จบ...
“พี่โต้ง.....” แค่นั้น... แค่นั้นจริงๆ ที่เสียงหลุดรอดออกมา หลังจากนั้นเสียงสะอื้นกับหยาดน้ำตาก็มาแทนที่
พี่โต้งถอนใจเฮือกอย่างรำคาญและไม่สบอารมณ์....
“เอ้า...ร้องเข้า....ร้องให้เสียงแหบเสียงแห้ง แล้วก็วิ่งไปฟ้องมันนะ ว่าพี่เป็นแฟนที่ใช้ไม่ได้ ทำให้เราร้องไห้อีกแล้ว มันจะได้ปลอบประโลม กอดประทับรับขวัญยันเช้า....”
เจ็บ.... เสียใจ ที่โดนพูดใส่แบบนั้น แต่ยังพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าพี่แกคงไม่ได้พูดเพราะคิดจริงจัง
พี่โต้งก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ปากร้ายใจดี
ตอนนี้พี่แกคงยังไม่หายโกรธเดย์ที่พูดเข้าข้างหนูแบบนั้น คงไม่ชอบที่มีคนมีเป็นห่วงเป็นใยคนของตัวเอง จนพาลมาโกรธคนกลางอย่างหนูตามไปด้วย เลยพูดอะไรออกไปโดยไม่ทันคิด
ถ้าหนูจะร้องไห้เพื่อให้มีใครสักคนมาปลอบ... หนูอยากให้เป็นพี่โต้งต่างหาก
แต่ถ้าตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร หนูรอได้....
หนูเอาแขนปาดน้ำตา พยายามหยุดสะอื้น แล้วหยิบส้อมไปจิ้มไก่ ลงมือทานอาหาร เช้า กลางวัน (รวมกันเป็นมื้อเดียว) ไปเงียบๆ
ไม่รู้ว่าเพราะดื่มโอวัลตินลงไปเยอะหรือเพราะอารมณ์ยังไม่ดีพอกันแน่ เลยอิ่มเร็ว
พี่โต้งเองก็กินไปแค่นิดเดียว
หนูเห็นพี่แกนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดเงียบๆ อยู่นาน คงกินไม่ลงเหมือนกัน หนุจึงตัดสินใจลุกขึ้นเอื้อมมือจะหยิบจานไก่ยกเข้าไปเก็บ
“ไม่เป็นไร ทิ้งไว้นี่แหละเดี๋ยวพี่เก็บเอง” พี่โต้งบอกเสียงห้วนๆ ทำให้หนูชะงักมือ แล้วนั่งลงอีกครั้ง
ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมยาในมือ...
แก้แพ้อากาศสองเม็ด
“กินซะก่อนเดี๋ยวไม่สบาย ถ้าฝนหยุดตกแล้ว.... เดี๋ยวพี่ไปส่งเอารถนะ” พี่โต้งเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ถึงสิ่งที่หนูเกือบลืมไปแล้วว่าทิ้งรถไว้ที่ร้านข้าว
ขับรถออกมาจากคอนโดได้แป๊บเดียว พี่โต้งก็เปิดซีดีในรถเพื่อทำลายความเงียบยิ่งกว่าสุสาน แต่ก็เหมือนคนบ้า ที่เอาแต่กดเปลี่ยนเพลงไปมา ไม่ยอมฟังเต็มๆ เพลงสักทีจนหนูเองก็รำคาญ แต่ไม่อยากพูดอะไรออกไป ปล่อยแกทำตามใจแกไปอย่างนั้น ในที่สุดพี่แกก็หยุดเปลี่ยนเพลงเมื่อมาถึงเพลงโคตรๆ เก่าเพลงนี้....
http://www.youtube.com/watch?v=THJtug7IG08
ก็รู้ว่าฉันกลัว แล้วยั่วฉันทำไม
ทำเป็นกระแซะใครต่อใครแกล้งฉัน
ที่ฉันไม่พอใจไม่ใช่ว่าฉันพาล
ไม่ใช่ไม่เชื่อใจกันรู้ไหม
ถ้าจะไม่หวงเธอ จะให้ฉันหวงใคร
ฉันกลัวคนไหนมาแทนฉัน
กระวนกระวายกลุ้มใจ กลัวเธอไม่รักกัน
ไม่ชอบใครมาคุย มาใกล้เธอ
ก็คนมันขี้หึง นิดนึงก็คิดไกล...
มันคิดระแวงไปอยู่เสมอ...
ทุกเรื่องที่ทำลงไปยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?
รักเธอจะให้ไปหวงใคร....
ทุกครั้งต้องโทรตาม ทุกครั้งต้องถามไถ่
เกิดจากความรักความห่วงใยทั้งนั้น
ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอต้องรำคาญ
ขอโทษถ้าฉันกวนใจเธอเกินไป
ถ้าจะไม่หวงเธอ จะให้ฉันหวงใคร
ฉันกลัวคนไหนมาแทนฉัน
กระวนกระวายกลุ้มใจ กลัวเธอไม่รักกัน
ไม่ชอบใครมาคุย มาใกล้เธอ
ก็คนมันขี้หึง นิดนึงก็คิดไกล...
มันคิดระแวงไปอยู่เสมอ...
ทุกเรื่องที่ทำลงไปยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?
รักเธอจะให้ไปหวงใคร....
(เพลงประกอบ: หึง D2B — เก่าได้อีกกกกกก )
น้ำตาเม็ดใหญ่ถึงกับร่วงเผาะเมื่อฟังเพลงนี้....
“พี่คะ” หนูเอ่ยออกมาในที่สุด เมื่อเพลงจบแล้วพี่โต้งเอื้อมมือไปปิดเสีย แปลว่าตั้งใจเปิดเพลงนี้ให้ฟังจริงๆ
“อ้ะ...พี่คืน....” พี่โต้งยื่นของสิ่งหนึ่งส่งมาให้แทนที่จะฟังหนูพูด หนูก้มลงมองฮอร์โมนแผงเดิมที่พี่โต้งโยนทิ้งถังไปเมื่อวานอย่างแปลกใจ
“อยากได้มากไม่ใช่เหรอ เอาคืนไปสิ”
หนูงง สับสน ไม่กล้ารับ เพราะยังไม่มั่นใจว่าพี่แกคืนให้เพราะประชดหรือยังไงแน่
“พี่รู้นะว่าเราอยากสวยเพื่อพี่ แต่ที่จริงมันไม่สำคัญเลยสักนิด เพราะถ้าพี่ชอบคนสวยพี่คงไม่ชอบไอ้ปอนด์หรอก หรือจะบอกว่าน้องกิ๊งสวย ก็ไม่ได้หวานถึงขนาดนี้อยู่ดี พี่ชอบตอนน้องฐาผมสั้นแต่งตัวเป็นผู้ชายมากกว่าอีก หล่อดี แต่ถึงตอนนี้รูปลักษณ์ภายนอกจะเปลี่ยนไปจากแรกๆ ที่เราเจอกัน แต่ภายในน้องฐายังร่าเริง สดใส ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม พี่ก็เลยไม่อยากพูดให้เราไม่สบายใจ เอาเถอะ อยากสวยแค่ไหนก็สวยไป กินยาให้เยอะๆ เข้าไว้ จะได้สวยไวๆ กินให้ตับวายไตพังกันไปข้าง เสร็จแล้วก็ไปสวยต่อที่ยมโลก ก็ดีเหมือนกัน พี่จะได้หาแฟนใหม่ หรือว่าจะกลับไปแย่งน้องกิ๊งคืนก็น่าสนนะ”
อร๊ายยยยยยยยยยยยย อีพี่บ้า.....
แรกๆ ก็เล่นเอาซึ้ง แต่หลังๆ ทำไมแช่งกันแบบนั้นล่ะ แถมยังจะกลับไปจีบอีกิ๊งอีก มันจะเกินไปแล้วนะ
“หนูไม่ยอมหรอก พี่เป็นของหนู หนูไม่ยอมยกพี่ให้คนอื่นหรอก” หนูใส่อารมณ์แทบตะโกนใส่..
“จุ๊ จุ๊.... คนตายพูดไม่ได้นะคะ แล้วพี่มันขี้เหงา จะให้โสดนานๆ ก็ไม่ได้ซะด้วย”
“หนูยังไม่ตายซะหน่อย” หนูวีนแตกหน้าเขียว
“รู้แล้ว..แค่พูดเผื่อไว้ เตรียมใจไว้แน่เนิ่นๆ น่ะ ทำประกันชีวิตไว้ไหม? เดี๋ยวช่วยส่ง” ไปกันใหญ่แล้ว...จะแช่งกันไปถึงไหน
“ไม่เอา ไม่กินแม่งแล้ว” หนูโวยวายหยิบแผงยาปาทิ้งไปทางเบาะหลัง แล้วนั่งหน้าบูดเป็นตูดหมา
รถจอดลงที่ร้านข้าวป้าดาวเจ้าเก่า หนูหันไปมองที่ร้านพบว่ารถของหนูยังจอดลงที่เก่า ความโมโหทำให้เปิดประตูรถทันทีเตรียมสะบัดก้นหนี แต่พี่โต้งส่งเสียงมาเบรคเสียก่อนจึงค้างเท้าที่ก้าวลงไปแค่ข้างเดียวนั้นไว้แล้วเงี่ยหูตั้งใจฟัง
“ความจริงแล้วพี่ไม่ชอบเลยนะที่เรายังแวะเวียนกลับไปอยู่หอในบ่อยๆ กลับไปอยู่ในที่ที่มีแต่ผู้ชายมากมายรายล้อม แถมยังไม่ยอมระวังตัวเองอีกต่างหากแบบนี้ แต่ถ้าอยู่กับพี่แล้วมันลำบากใจ ไม่เป็นตัวของตัวเองพี่ก็จะไม่บังคับ น้องฐาขับรถกลับหอไปเองเลยแล้วกันนะ แล้วถ้าหากว่าการที่มีพี่ไปรับไปส่งทุกวันทำให้เราเอารถตัวเองไปให้คนอื่นยืมได้ล่ะก็ต่อไปพี่ก็จะไม่ไปรับไปส่งเราแล้ว ” หนูสะอึกอึ้ง.... หันไปมองด้วยแววตาสั่นไหว “ถ้าความรักของพี่ทำให้น้องฐาลำบากใจ เราห่างกันสักพักก็แล้วกันนะ”
ติ๋ง....จ๊ะ ติ๋ง....ติ๋ง จ๊ะ ติ๋ง ติ๋ง จ๊ะ ติ๋ง....ติ๋ง
น้ำตาพรูลงมาโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อมส่ายหน้าไปมา
“ไม่เอา.... ไม่ห่าง พี่โต้งอย่าพูดแบบนี้ หนูใจไม่ดีนะ” หนูถามพยายามไม่ให้เสียงสั่น ห่างกันไปนานๆใครจะรับประกันความรู้สึกว่ามันจะไม่เปลี่ยนไป....
หนูไม่ใช่หวายนะคะ จะมาห่ง มาห่างอะไรกัน หนูรับไม่ได้นะคะ ณ จุดนี้....
“พี่ก็ให้ในสิ่งเราต้องการแล้วไง น้องฐาต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่...หนูไม่ได้ต้องการแบบนี้ พี่อย่าทรมานกันแบบนี้” หนูร้องไห้ คร่ำครวญ อ้อนวอนทั้งน้ำตานองหน้า
“โอ๋.... ร้องไห้ทำไมเล่า” พี่โต้งโน้มตัวลงมากอดปลอบ ลูบหลังให้เบาๆ “ห่างกันไม่ได้แปลกว่าเลิกกันนะคะ น้องฐา เดี๋ยวพี่โทรหาทุกวันแหละ ไม่ใช่จะหายไปไหนสักหน่อย ไม่เจอกันบ้างจะได้คิดถึงกันมากๆ ไง ไม่ดีเหรอ?” พี่โต้งปลอบเสียงอ่อนลง
“ไม่ดี....” หนูตอบชัดถ้อยชัดคำ เอาแต่ร้องไห้ส่ายหน้าอยู่อย่างนั้น
“ถ้าไม่อยากห่างกันนานๆ เอากุญแจห้องพี่ไปเก็บไว้ไหมล่ะ... คิดถึงเมื่อไรก็มาหาได้เลย” พี่โต้งยื่นข้อเสนอที่ไม่จำเป็นต้องคิดสักนิด
“เอา.....” หนูรีบตอบรับยิ้มได้ทั้งน้ำตา ถ้ามีกุญแจห้องพี่โต้งล่ะก็ พี่ไม่มารับหนูจะแวะไปหาทุกวัน....
พี่โต้งคลายอ้อมกอดออกแล้วยิ้มให้ ดูไม่น่าไว้วางใจยังไงชอบกลสิน่า....
“ของแบบนี้จะให้กันง่ายๆ ได้ไง ถ้าอยากได้จริงต้องมีของมาแลก ยื่นหมู ยื่นแมวน่ะรู้จักไหม?”
ชิ!! ขี้งก ... รวยแล้วยังงก จะมารีดเลือดกับปูอะไรแถวนี้
“แล้วพี่จะเอาอะไรล่ะ ของแพงๆ หนูไม่มีตังค์ซื้อนะ” หนูตอบเสียงอ่อย กลัวว่าอีกฝ่ายจะขอในสิ่งที่ไม่มีปัญญาให้
“ไม่ต้องออกตังค์สักบาท....เอากุญแจหอในนั่นแหละมาแลก”
หนูชะงักค้างเมื่อเริ่มเข้าใจทุกอย่าง
คุณพ่อค้าตับ จอมเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนการ
ทุกอย่างที่พูดออกมา พี่ก็แค่บีบบังคับให้หนูต้องตัดสินใจเลือกอะไรแค่อย่างเดียว
กุญแจหอใน..... คือ อิสระที่จะสามารถทำอะไรก็ได้ที่ตัวเองต้องการ หลุมหลบภัยชั้นเยี่ยมถ้ามีเรื่องขัดใจกัน
กุญแจห้องพี่โต้ง...... คือ การผูกมัด การกักขังให้อยู่ภายใต้กฎระระเบียบทุกข้อบังคับ และตัดขาดจากเพื่อนด้วย
แล้วไงล่ะ?
ช่างแม่งปะไร ต่อให้ไม่เหลือใครในโลกนี้ ไม่มีเดย์ ไม่มีเอก ไม่มีกิ๊ง
ขอแค่มีพี่....ไม่เป็นไร หนูอยู่ได้
ไม่ได้สวย ไม่ได้แต่งตัวตามแฟชั่น ไม่ได้แรด แต่มีคนคอยแคร์ คอยอยู่ใกล้
พี่น่าจะรู้ว่าหนูรักพี่มากแค่ไหน หนูยอมแลกทุกๆอย่าง เพื่อให้เราไม่ต้องห่างกัน
แต่หนูแค่เสียใจ ที่คนที่หนูรัก ต้องมาลองใจกันโดยใช้สิ่งที่หนูกลัวนั้นมาขู่กัน
เอาความรักของหนูมาเดิมพันแบบนี้...เหมือนพี่ไม่แคร์ความรู้สึกของหนูเลย....
“งั้นหนูขอคิดดูก่อนนะคะ”
......................................................
แม้ตัวละครทะเลาะกัน ด่ากัน เศร้ากัน
แต่อยากให้คนอ่านอย่าเศร้ามาก (เพราะมันทะเลาะกันได้ มันก็ดีกันได้)
กรุณาอ่านเพื่อความบันเทิง อย่าเครียดค่ะ
และ...อย่าเกลียดพี่โต้งเลยนะคะ เพราะพี่โต้ง D2B ทำทุกอย่างลงไป
เพราะรักและห่วงน้องฐาเท่านั้นเอง (ตอนนี้แอบเจ้าเล่ห์เบาๆ )
เล่าด้วยมุมมองน้องฐา คนอ่านก็เลยเข้าข้างน้องฐาซะมาก
แต่ความจริงนิอยากให้เป็นกลางมากกว่านะคะ เพราะน้องฐาก็แค่กะเทยเอ๋อ แบ๊วและตามโลกไม่ทัน
พี่โต้งจะห่วงมากกว่าปกติก็ถูกของเขาแล้ว (ไม่รักไม่หึงนะคะ จริงไหม?)
บางเรื่องควรคิดเยอะชีก็คิดซะน้อยเชียว ทีเรื่องพี่โต้งนี่บทจะคิดมากก็เยอะเกินอ่ะ
เฮ้อ...เพลีย.....
ปล. จะเข้าข้างน้องฐา หรือเข้าข้างพี่โต้งนิก็ไม่ว่า แต่ใครเข้าข้างเดย์ นิโป้ง!! (ล้อเล่นนะคะ ฮาๆๆ)
-
ตอบเม้นท์จ้า
wolfram แหม...เชียร์ทำไม เดย์ไม่ใช่พระเอกซะหน่อย ฮาๆๆ
goonglovenut เอาน่า...ง้อแล้วนี่ไง o18
choijiin ต้องเข้าใจว่า นิสัยของตัวละครบางทีมันก็เหมือนเดิมนะ เป็นแบบนี้กันมาตั้งานแล้วคงเปลี่ยนยากแล้วล่ะ แต่ละคนย่อมมีเหตุผมเป็นของตัวเองนี่คะ พี่โต้งเขาขี้หึงแต่ที่เขาพูดก็จริงของเขาแหละ ส่วนน้องฐา ก็จะไปเอาอะไรไม่ได้เลยเธอมองโลกในแง่ดีจริงจัง :เฮ้อ: (ฮาตรงบอกน้องฐาไม่มีความซับซ้อนในระบบความคิด ที่จริงก็อยากจะเขียนให้เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ)
gupalz พี่โต้งปากจัด กัดเจ็บ แต่ก็เพราะแกห่วงและหวงเน้อ
ujen ใจเย็นๆๆ พี่โต้งไม่ได้ไม่ไว้ใจน้องฐานะคะ แต่ไม่ไว้ใจเดย์ต่างหาก
#9 แล้วมาคอยดูกันว่าคิดมากจริงหรือเปล่า...
Tiamo_jamsai ค่าดีแล้วที่เข้าใจ แต่ปากพี่โต้งน่าหมั่นไส้จริงจังอ่ะแหละ มาง้อแล้วค่า...
sirikanda28 โอ๋ๆ อย่าเพื่งโกรธค่า :monkeysad:
PBOBP ไม่รักไม่หึงนะคะ... :monkeysad:
mutyamania สงสารมันทำไม? พ่อเดย์ไม่ใช่แม่เดย์เหย่นะจ๊ะ ทำไมมีแต่คนโมโหพี่โต้งทั้งๆ ที่แกก็แค่ห่วงน้องฐาเท่านั้นเอง คือตอนนี้พี่โต้งขี้หึงแล้วคิดมาก แต่น้องฐานี่คิดน้อยมากกว่าน้อยเป็นกะเทยบ๊อง พอกันทั้งคู่...
โรจน์มาตอนจบ... มาแย่งน้องฐาจากพี่โต้งแล้วก็จบพอดี :-[ :impress2: o22
(เฮ้ยยยยยย ล้อเล่นนะ )
ฮ่าๆๆ เรียกว่าคิดถึงมากกว่าว่าตอนนี้ทำไมยังไม่อ่านอะไรแบบนี้ ถ้าเน็ตช้าๆ เอาวิธีของนิไปลองใช้ได้นะ
สมมุติว่าโหลดหน้านิยายก็ ใส่ ;wap2 ลงไปหลังยูอาร์แอล เช่น
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.3150;wap2
สามารถตอบกระทู้และแก้ไขข้อความได้เหมือนปกติ แต่จัดรูปแบบหรือใส่อีโมไม่ได้
เราใช้วิธี กดตอบที่หน้าเว็บปกติ จัดรูปแบบและใส่อีโมให้เรียบร้อย ก่อนกดโพสทุกครั้งจะก๊อบปี้ไว้ก่อน(พิมพ์ยาวเสียดาย..)
ถ้ากดโพสแล้วมันไม่ผ่านจนขึ้น เริ่มหัวข้อใหม่ ก็ค่อยเข้ารูปแบบ ;wap2 แล้วตอบวางปกติ มันจะโหลดเร็วขึ้น นิดนึง ฮาๆๆ หรือไม่ถ้าโพสนิยายยาวมากๆ ก็ต้องแยกเป็นสองรี
playgirl ร้องไห้เพราะให้ความสำคัญและรักมากนะคะ
เฉาก๊วย ถอนใจบ่อย แก่ไวนะคะ :monkeysad:
naiin :o12: โอยยย พี่โต้งโดนด่า.... วิ่งหนีไปซ่อนหลังน้องฐา :m15:
rmlab คนกำลังอารมณ์ขึ้นพูดไปก็เหมือนเอาน้ำราดกองไฟ ค่ะ
เด็กหญิง สวัสดีค่ะ :pig2: ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ (ของเรื่องนี้)
โอย...เจอคนเข้าข้างพี่โต้งแล้ว... ใจเย็นๆนะคะ น้องฐาหล่อนมองโลกแนแง่ดีมากกกกกกนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ
uknowvry หึงเพราะรักนะคะ โมโหด้วยล่ะโดนกระตุกหนวด....
andy_kwan o13 ถูกต้องงงงงงงงงง :กอด1: :pig4: ดีใจที่เข้าใจพี่โต้งค่ะ
flawless พี่โต้งขี้หึงเกินไปจริงเหรอคะ?? ไม่แน่ใจว่าตัวเองเขียนอะไรผิดไปหรือเปล่า?
eastwind พี่โต้งเขาก็พร่ำไปตามที่เขาคิดล่ะค่ะแต่น้องฐาไม่เชื่อเลยสักอย่างเลยโมโหไปใหญ่
taantawan อู้ยยยย ขอโทษษษษ แบบว่าน้องฐาเคยพูดไว้เมื่อนานมาแล้วน่ะค่ะ แล้วพี่โต้งจำได้เลยขุดมากระแนะกนะแหนอีกค่ะ ความจำดีเชียวเรื่องแบบนี้ :z6:พี่โต้งหนึ่งที o18
พระสนมฝ่ายซ้าย ตอนที่แล้วอุตส่าห์ชม... :sad4: คนที่แล้วก้ยังอยู่ค่ะซ่อนลึกนิดนึงความโมโหทำให้หน้ามืดไปบ้าง เอาน่าไม่โกรธกันนานหรอกค่ะ...
BʊẑẐỹ@TἀӛṀ® ขอบคุณค่ะที่ไม่โกรธพ่อค้าตับ พี่เขาขี้หึงเว่อร์ไปแต่ก็เพราะหวงและห่วงมากไป และอีกหลายๆ อย่าง ดีใจที่มีคนมองอย่างเป็นกลางค่ะ
ส่วนเรื่องน้องฐาอ่านแล้วสะดุ้งไปหลายจุดค่ะ แบบว่าขอโทษจริงๆ ที่ใส่นิสัยง้อแง้ง น่ารำคาญเหมือนผู้หญิงลงไป ฮือๆบางนิก็เผลอเหมือนกัน คิดว่าน้องฐาเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาก และคิดแต่ว่าตัวเองไม่ได้สวยหรือมีเสน่ห์อะไรเลยในสายตาของคนอื่น จึงมองสิ่งที่พี่โต้งเตือนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ค่ะ แต่ที่จริงน้องหัวอ่อนจะตายถ้าพุดด้วยดีๆ เดี๋ยวก็ยอมไปเอง เฮ้อ คาดว่าต่อไปในอนาคตอาจจะมีบ้าๆ บอๆ วีนๆ กว่านี้อีกได้ แต่ถ้าพี่เขารักน้องฐาจริงก็ต้องยอมรับและอดทนให้ได้เพราะน้องฐาก็ต้องทนเรื่องความปากจัดและความหัวโบราณของพี่เขาเหมือนกัน
MiSS-U โฮ่ๆ... สงสัยเดย์ก็แอบอยากให้วุ่นวายจริงๆ ก็ได้นะคะ ฮ่าๆๆ
ไม่เป็นไรค่ะ เข้าใจ พอนิแต่งนิยายแล้วก็ไม่ค่อยมีเวลาไปอ่านนิยายเยอะแยะเท่าเมื่อก่อนเหมือนกัน นิยายเรือ่งไหนยาวๆก็ขี้เกียจอ่านขึ้นมาดื้อๆ เลย :เฮ้อ:
lazat.mchub เล่าผ่านน้องฐาคงไม่รู้สึกอะไรเพราะชีเอ๋อๆๆ นิดหน่อย คงอธิบายเรื่องท่าทาง คำพูดของเดย์ไม่ละเอียด แล้วก็มองโลกในแง่ดีด้วยเลยไม่รู้ว่าเดย์คิดยังไง แต่พี่โต้งนี่ ตัดไฟแต่ต้นลม ตัดไม้ข่มนาม บลาๆ เลยแรงค่ะ น่าหมั่นไส้ด้วย ฮาๆ
นิว่าช่วงดราม่าก็เป็นรสชาติชีวิตแบบหนึ่งนะคะ แต่คู่นี้ทะเลาะหันก็ไม่ได้นานอะไร เดี๋ยวก็ดีกันค่ะ เร็วกว่านิทะเลาะกับแฟนเยอะแยะเพราะมันไม่ง้อ ทะเลาะกันทีไม่คุยกันครึ่งเดือนยังมี!!
Running ก็เพราะไม่คิดนี่ล่ะเลยน่าโมโห เพราะชีไม่ระวังเนื้อระวังตัวอะไรเลย ยิงสนิทกันแบบนี้ล่ะที่น่าหวั่นใจ... ไม่ได้อยากให้ร้องไห้แต่ก็ทำไปแล้วค่ะ :เฮ้อ: ไม่เป้นไร เดี๋ยวพี่แกก็มาง้อแล้วล่ะ ...
MoMoRin :laugh: โอ๊ยยยยย ลุง!! เรียะซะแก่เลย แต่บางเรื่องก็แก่เนอะแกหัวโบราณอ่ะ :jul3:
สันดานเสียแบบนี้แก้ไม่หายแล้วค่ะ แต่ปากจัดๆ แบบนี้ ก็ปากเดียวกับที่หวานด้วยเหมือนกัน แกด่าไว้เยอะ ก็จริง พอหายโกรธเดี๋ยวแกก็ไปง้ออ้อนซ้ายอ้อนขวา น้องฐาก็ระทวยอีกอยุ่ดี :-[
piride :monkeysad: อย่าเพิ่งเบื่อค่าใจเย็นๆๆๆ
B_Story ฮ่าๆ คนขี้หึงแสดงว่าเขารักเรานะ แต่หึงเยอะไปนิดเท่านั้นเอง o18
ค่า อารมณ์ดีๆแล้วเดี๋ยวค่อยหว่านล้อมใหม่...
kitty ดื้อแบบนี้ ต้องเจอบทเรียนก่อนค่ะถึงจะรู้สึก...
yayee2 ขอบคุณค่ะ พี่แก้วที่เข้าใจพี่โต้ง แถมยังอ่านท่าทางและคำพูดของเดย์ และเอกออกอีกต่างหาก ฐาคงมองไม่ออกหรอกค่ะ คิดว่าสนิทกันหวังดีต่อกันเฉยๆ แถมยังดื้อไม่ฟังพี่โต้งบ้างเลย ก็คงต้องให้รับบทเรียนอะไรบ้างไม่งั้นก็คงไม่รู้ตัว....
ChiOln เฮ้อ.... ไม่ต้องปรับมาก ตอนหน้าก็เบาแล้วค่า
broke-back ใช่ค่ะ ไม่รักไม่หึง แต่จะเอาโรจน์มาทำไม? จะมาให้น้องฐาหรือว่าจะขอไปเอง??
rubymoona พี่เขาก็ขู่ไปอย่างนั้นแหละค่ะว่าน้องไม่ค่อยคิดอะไร ต้องรอให้เกิดเรือ่งไม่ดีก่อนถึงจะรู้สึก... บางเรื่องไม่ต้องรอก็ได้จริงไหมคะ? แต่พออารมณ์เสียๆ ระบบการกลั่นกรองคำพูดมันก็แย่ลงค่ะ เลยออกมาดิบๆห้วนๆ แรงๆไปเลย :m15: ฮาๆ นิว่านิชอบนะ เวลามีคนเถียงกันนิ่มๆ อ่ะมันส์ดี เหมือนสองคนนี้ตีกันแล้วส่งรังสีใส่กัน น้องฐามองด้วยตาเปล่าไม่เห็นนะค่ะ ต้องหาแว่นสามมิติมาให้ :jul3:
อืม... นิก็ชอบอ่านการ์ตูน หลังๆ นอกจากการ์ตูนที่ตามติด อย่างเช่นโคนัน และมัจจุราชหมายเลขเก้า แนวองกรทำภารกิจช่วยโลกค่ะ :z1: (การ์ตูนชายหญิงที่นางเอกหล่อเท่กว่าพระเอกจม... จนใครมาเห็นต้องถามว่าการ์ตูนเกย์เหรอทุกคน ถ้ามีโอกาสไปลองหาอ่านนะคะ) เดี๋ยวนี้ก็ไม่อ่านการ์ตูนชายหญิงแล้วล่ะค่ะ
วรรณกรรมนิก็อ่านแต่แฮร์รี่นะ แต่ไม่เคยอ่านฟิควายของเรื่องนี้ค่ะ มีแต่จิ้นเอาเอง ฮ่าๆๆ ตอนไปดูหนังแฮร์รี่ภาคห้านั่งร้องไห้ตั้งแต่ต้นเรื่องเพราะรู้ว่าซีเรียสตายก็กระซิกๆ กับเพื่อนสองคน แบบว่าต้นเรื่องทำซะโรแมนติกเป็นหนังเกย์เลยอ่ะ :laugh: บ้าเนอะ (นิจิ้นแฮร์รี่ซีเรียสเงียบๆมานานแล้วตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสาวกเรื่องวายขนาดนี้ด้วยซ้ำ)
นิยายชายหญิงเมื่อก่อนอ่านเยอะ ...แต่ตอนนี้คงไม่แล้วล่ะ นอกจากนิยายของนักเขียนคนหนึ่งที่เขียนไพรัชนิยายจิ้นวายได้ (ฮา) เรื่องจริงนะ เพราะนิยายของเขาออกแนว นางเอกปลอมเป็นผู้ชายไปเป็นองครักษ์พระเอกที่เป็นเจ้าชาย อีกเรื่องหนึ่งคือเป็นคนของเผ่าที่จะสามารถเปลี่ยนเพศไปมาได้จนกว่าจะทำพิธีบรรลุนิติภาวะ แล้วพระเอกก็ชอบนายเอก ตอนที่รูปร่างเป็นชาย ตอนจบยังจบแบบให้เราจิ้นเองอีกต่างหากว่า ตัวเอกจะเลือกเพศถาวรให้ตัวเองเป็นชายหรือหญิง... กรี๊ด จิ้นกระจายเลย ว่าไม่ต้องเปลี่ยนหรอก เป็นชายไปตลอดเลยไป ฮาๆๆๆ
เรื่องล่าสุดนางเอกของเขาให้พระฤๅษีเสกร่างให้เป็นชายเพื่อติดตามพระเอกเดินทางไปหาคู่ครอง คิดดูว่าถ้าทำละครก็จิ้นวายได้อีก พอเถอะ ความจริงเราชอบพล็อตเรื่องแปลกๆ และภาษาของเขาดีมาก จะเป็นแนวไหนเราก็อ่านได้หมด
น้ำท่วมทุ่งอ่ะ ฮ่าๆๆ
ormn มีแต่โกรธกับเศร้า รีนี้มาแปลก ออกแนวเขินนนน
o22 :o8: :impress2:
A-J.seiya* พี่โต้งเชื่อน้องฐา แต่ไม่เชื่อเดย์ต่างหากล่ะ...
zhai ใช่แล้ว.... พี่โต้งไม่ผิด น้องฐาไม่ผิด ผิดที่ฝน กับเดย์... :mc4:
แน่ใจนะว่าน้ำตาจริง? :z1:
TeuyHom ริหายโกรธก่อนนะแล้วจะกลับมาฟัง...
น้องฐาก็ไม่ฟังพี่โต้งเหมือกนันแหละ พอกันเลย..
Paracetamol ยังทะเลาะกันไปเรื่อยๆ อีกนาน ลิ้นกับฟันมันต้องกระทบกันบ้างสิคะ
แต่รอดค่ะ รอดดไปอีกนาน
Tifa :jul3: โถๆ หาเหยื่อเจ๋งโรยยาในเหล้าลากเข้าโรงแรมเลยค่ะ เสร็จแล้วถ่ายคลิปแบล็กเมย์ให้ยอมคบเป็นแฟนด้วยไม่งั้นประจาน
:a5: o22 ล้อเล่นนะตัวเองอย่าไปทำจริงเดี๋ยวจะแย่เอา!!
Cacao นั่นสิเนอะ เดย์มาถูกทางแล้วล่ะ เหมือนโดนรู้ทันแผน ทำไมน้องฐาไม่คิดงี้มั่ง? ฮาๆๆ
หึงไปแล้วไง เมื่อน้องฐาไม่ใส่ใจเลยสักนิด....
nut28phatแหะๆ แบบว่าวิเคราะห์เจาะลึกหลายประเด็นมากมาย... เรื่องนมอะไรนั่นพี่โต้งเขาแหย่เล่นเท่านั้นล่ะไม่คิดจริงจังหรอก น้องฐาน่ะคิดมากไปเอง
โอ๊ย ขอบคุณสำหรับคำเตือนนะคะ พอเทคยาแล้วเรี่ยวแรงมันน้อยลงไม่ต่างจากผู้หญิงจริงๆ แหละค่ะ
น้องฐาไว้ใจคนมากเกินไปไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย :เฮ้อ:
พี่โต้งคงไม่ได้คิดจริงจังหรอกค่ะ แต่ประชดเฉยๆ น่ะค่ะ เคืองที่น้องฐาดื้อไม่ฟังตัวเองเตือนเลย
นอนกินแรง :เฮ้อ:ถอนใจด้วยคนค่ะ o18 :m15: :sad4:
Amheihei :o12: ใจเย็นๆก่อนนะอย่าเพิ่งโมโห ..... จริงเหรอ? ต้องใช้มารยา? น้ำตา? เหรอ?
:เฮ้อ: :เฮ้อ: เดี๋ยวอารมณ์ดีพี่เขาก็กลับมาเองอ่ะ... :sad11:
CarToonMiZa จัดเต็มอย่างต่อเนื่อง ตามคำขอ...
Ja-Jah Suwanun เกือบแล้วค่ะ (เกือบจริงเหรอ?) ใจเย็นๆนะคะ
hotoil รักแรงหึงแรงค่า....
ขอบคุณมากค่ะ นิว่าเราทำในสิ่งที่ตัวเองชิบหรือรักก็จะทำได้ดีค่ะ แต่นิก็ยังดีบ้างไม่ดีบ้าง มีคนที่แต่งเก่งๆกว่านี้กันเยอะเลย.... แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ถ้าอยากแต่งก็ลองเริ่มจากเรอื่งสั้นไปก่อนก็ได้ค่ะ ค่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เก่งเอง
DraCo_SLa13 เย้ มีคนเข้าข้างพี่โต้งแล้ว นิยังงงว่านิเขียนเดย์ออกมาไม่ชัดหรือไร ทำไมมีแต่คนด่าพี่โต้ง....ฮือ ฮือ.... แต่ก็ไม่ได้จะให้น้องฐาโง่หรอกค่ะ แค่ว่าชีไม่คิดว่าตัวเองจะเสน่ห์แรงเท่านั้นเอง
¡ииσcэиτ อุ๊ยยยย เจ็บแทนพี่โต้ง.... ความหึงยังคงมีต่อไปไม่ลดลง จนกว่าน้องฐาจะรู้ตัวเอง
river เป็นงี้มานานแล้วนะยังไม่ชินกันเหรอ?
Yunatsu จะพยายามค่ะ คนไม่ยอมคนทั้งคู่มาเจออกันก็ต้องค่อยๆปรับกันไปค่ะ
jimmyFG :monkeysad: ดูรูปแล้วแอบฮาค่ะ
bellbpms เอาน่า อย่าสงสารมาก เดี๋ยวเหลิง...
$VAN$ ถ้าคนดูเขามาใกล้ๆคงไม่เป็นไร แต่นี่เห็นไกลๆนี่คะ เห็นแค่ชุดชั้นในเลยจินตนาการ เศร้าเลยเรา.... วิตกจริตไปหลายวันค่ะ
เรียกเดย์ว่าไอ้สงสัยโมโหมาก ฮาๆๆ
pandaticket ยินดีต้อนรับค่ะ ดีใจที่มีคนชอบนิยายนะคะ พยายามเปลี่ยนมุกค่ะ แต่บางอย่างมันชอบ และลงตัวก็ต้องใส่ลงไปค่ะ อิอิ
PiaShaRe ^^ มาแล้วค่า ขอบคุณที่คิดถึงกันค่ะ
-
:z13:
พี่โต้งขี้หึงมากๆ
คำพูดแต่ละคำของพี่เค้านี่แบบ... :m31:
เรื่องกุญแจคิดดูดีๆล่ะ :laugh:
-
ไม่ได้มาอ่านคู่นี้ซะนาน เพราะอยากอ่านทีละยาว เลยเก็บเอาไว้หลายๆตอน
วันนี้มาอ่านต้องร้อง เฮ้อ :เฮ้อ:
มันหน่วงๆจัง ความสัมพันธ์ของคนสองคนไม่มีใครมาทำอะไรได้ ถ้าสองคนนั้นมีความเข้าใจในกันและกัน
ถ้าใช้แต่ความรัก แต่ไม่มีความพยายามที่จะเข้าใจอีกฝ่าย คิดแต่ว่าอยากให้อีกฝ่ายทำให้ถูกใจตัวเอง พูดให้ถูกใจ ลองเชิงลองใจกัน
รักแค่ไหนก็ไปไม่รอด ต้องขอโทษนิด้วยนะ แต่อิคู่นี้เนี่ยพี่อ่านแล้วรู้สึกนี้จริงๆ แต่ก็จะเชียร์ต่อไปนะ
หวังว่าจะเปิดใจกันเสียที
-
เจ้าเล่ห์นะคะพี่
โต้ง o18
-
แอบอ่านมานาน เพิ่งออกมาแสดงตัว 5555
ฐาน่าจะลองงอนแบบเด็ดขาด อย่าใจอ่อนง่ายๆ
ไม่งั้นก็โดนพี่โต้งข่มทุกที 5555
-
เปิดเพลงที่อธิบายทุกอย่างในใจให้ฟัง พี่โต้งโรแมนติกแฮะ (หรือขี้เกียจพูดมาก เจ้ย!)
ดูๆพี่โต้งก็รักน้องฐามากนะ โกรธและหึง แต่ยังห่วงใย ให้อาบน้ำก่อน ให้กินก่อน :กอด1:
-
พี่โต้งน่ะทั้งขี้หึง ปากจัด ชอบประชดประชัน(ก็รู้ว่ารักมากย่อมหึงมาก)
แต่อย่าให้มากจนเกินไปนักนะโต้งเอ๊ย เกิดน้องฐามีทิฐิขึ้นมาเรื่องได้บานปลาย
แต่จากที่รู้น้องฐามา(อิ อิ แอบไปรู้จักกันตอนไหนหว่า) น้องฐาไม่ใช่คนเจ้าทิฐิมาก
และน้องก็รักพี่โต้งมากจริงๆ คงไม่มีทิฐิ และคงไม่ประชดกันต่อ ให้บานปลายหรอก ใช่ไหมจ๊ะน้องฐา
-
:z2: น้องฐาหนูจับพ่อค้าตับมัดขังเดียวในเตียงเอ๊ยในห้องเลย โทษฐานทำหนูเสียใจ
-
เอ๊ะ...แล้วทำไมประโยคสุดท้ายน้องฐาบอกคิดดูแทนล่ะคะ =w='
พี่โต้ง...เพลงเข้าจริงๆค่ะ ประโยคที่ว่าชอบน้องฐาไม่ใช่เพราะสวยก็โดนใจ พระเอกมากๆพี่ - -b
ถึงจะทะเลาะกันแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเศร้านะคะตอนนี้ มันเหมือนดูมวย 555+
ตราบใดที่ยังไม่ใช่ขอเลิกเลยจริงๆคิดว่ายังไม่เศร้าขนาดนั้นค่ะ (กลัวแต่คนในอดีตจะโผล่มาเมื่อไหร่นี่สิ)
-
ขอนอกเรื่องนิดนึง พี่บิ๊ก ขาาาาาาาาาาา หนูคิดถึงพี่
น้องฐาอย่าเล่นตัวมาก เดี่ยวจะได้ห่างกันซักพักจริงๆหรอก
-
แต่หนูแค่เสียใจ ที่คนที่หนูรัก ต้องมาลองใจกันโดยใช้สิ่งที่หนูกลัวนั้นมาขู่กัน << คนอ่านก็เสียใจ
พี่โต้งเดินเกมส์ดีๆนะ ฐาก็มีจุดยืนนะเดี๋ยวบานปลายแน่ๆเลย มาม่าเริ่มโชย
-
ทุกคำพูดพี่โต้งช่างปวดนึบกลางอก :z3:
บทน้องฐาจะคิดมากนี้ก็คิดลึกจริงๆนะคะ เฮ้อออออ :confuse:
ไม่ใช่พี่โต้งเค้าไม่ไว้ใจไม่แคร์นะ แต่น้องฐาก็ทำตัวน่าเป็นห่วงจริงแหละ
พี่โต้งเค้าหึงน้องฐารู้หม้ายยยยย :angry2:
ที่เค้าหึงเพราะเค้ารักนะน้องฐา โอยยย คิดถึงตอนต่อไปแล้วจะร้องไห้ :sad4:
-
พี่โต้งเจ้าเล่ห์ ถึงจะโมโหแต่ก็ยังห่วง 5555
-
ตายละๆๆๆ เค้าก้อยังไม่อยากฟังเพลงของหวายนะคะ
รีบๆคิด รีบๆตัดสินใจ น้าาาาา :sad11:
-
โอ๊ะ ตอบเม้นด้วย ดีใจจังค่ะ แหะๆ วิจารณ์ไปแล้ว ไม่ว่ากันเนอะ
พ่อค้าตับเจ้าเล่ห์อีกแล้ว แต่จะว่าเจ้าเล่ห์ก็ไม่ถูกค่ะ จุประสงค์พ่อคุณน่าจะเป็นใจแลกใจ อั๊ยยะ แปลได้ว่าต่อแต่นี้จะไม่มีความลับต่อกัน เราจะเปิดเผยทั้งหมดแก่กันและกันเสมือนบุคคลเดียว (น่ารักตรงนี้รู้นะว่าน้องฐาอยากสวยเพื่อตัวเอง ไม่ไดเ้ทิ้งยาไป แต่วาจาไซร้เสียดแทงมากค่า)
ว่าแต่น้องฐาค่ะ เล่นตอบแบบนี้เดี๋ยวพ่อเจ้าประคุณรุนช่องก็คิดไปไกลแบบในเพลงอีกหรอกค่าาาาาา
ถึงไม่มีกุญแจหอในไว้หลบภัยก็ไม่เห็นเป็นไร เพื่อนเลดี้เรามีมากมาย แวะเวียนไปหลบภัยแค่นี้พี่โต้งก็หาไม่เจอแล้วค่ะ
o18
-
พี่โต้งนี่เหมือนแกล้งโกรธ วางแผนไว้รึป่าวนิ ทำเนียนจะยึดกุญแจหอน้องฐาเค้า
เห็นมั้ยน้องฐา ต่อให้ไม่มีตู้มๆ พี่โต้งก้อรักน้องฐา แถมเป็นห่วงอีกตะหาก แม้จะปากเสียจิกๆกัดๆบ้างก้อเหอะ
ดีกันเร็วๆน๊า คุยกันดีๆ
รอตอนต่อไปครับผม บวกบวกให้คนแต่งจร้าาาาาา
-
แล้วน้องฐาจะเลือกอะไร :z3:
-
:เฮ้อ: ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี
เพราะต่างคนก็มีเหตุผลของตัวเอง
:กอด1: :กอด1:
-
ฮาๆ พี่โต้งแกไม่ได้หึงเกินไปหรอก เพียงแค่เรารักน้องฐามากเกินเลยเลือก
ที่จะเข้าข้างน้องฐา ((ไม่ว่านู๋จะทำไรผิด มากน้อยแค่ไหน พี่ก็เข้าข้างนู๋เสมอนะจ้ะฐาจ๋า))
คิๆ ถึงคราวที่นกน้อยจะเลือกแล้วสินะ ว่าจะอยู่ในกรงทองดีหรือเปล่า???
ว่าแต่พูดถึงชื่อปอนด์ เค้าก็ชักคิดถึงปอนด์กับตุลย์แล้วสิ งิ...ไม่น่าพูดถึงเลย....((อยากอ่านอ่ะ))
เล่นตัวได้ แต่ดูจังหวะหน่อยนะคะน้องฐา อิพี่โต้งมันขึ้แกล้ง ปากร้าย แถมใจน้อย เล่นไม่ถูก
จังหวะระวังมันไม่ง้อขึ้นมาหนูจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าเอาเน้อ...
-
พี่โต้งเป็นคนดีจัง โกรธอยู่ยังอุตส่าห์เป็นห่วงอีก
-
พี่โต้งเจ้าเล่ห์โคตร อยากเก็บน้องฐาไว้คนเดียวล่ะเซ่
-
เอานะะ
บางที .... ก็ห่างกันซักพักมะะ
5555
เอาใจช่วยทุกความรักนะะะ
จริงๆลองคุยกันดีๆแบบไม่ประชด อาจจะเข้าใจกันมากขึ้น (ป่ะนะ?)
-
นี่คือการแข่งงัดข้อของน้องฐากับพี่โต้งสินะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โรจน์จ้ะ เธอไปอยู่ที่ไหนในหลืบโลกนี้
:กอด1:
-
น้องฐาจ๋า ก็ให้กุญแจพี่โต้งเค้าไปเหอะ เพื่อความสงบสุขในครอบครัว แต่ว่าอย่าลืมปั๊มกุญแจสำรองไว้ก่อนชุดนึงแล้วกัน
-
พี่โต้งเจ้าแผนการ :m20:
-
เป็นเมื่อก่อนคงไม่ต้องขอคิดดูก่อนมั้ง รักกันทำไมมีข้อแลกเปลี่ยนจัง
-
คู่นี้แสบดีนะ....พอกันทั้งคู่ 5555
-
ตอนนี้อ่านจบก็คิดขึ้นมาอีก
ว่าน้องฐาจริงๆเป็นคนที่มีระบบความคิดไม่ค่อยซับซ้อนอย่างที่เคยบอกไป
แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่โต้ง
น้องฐาดูจะคิดมา คิดเล็ก คิดน้อยขึ้นมาทันที
อาจจะเป็นเพราะพี่โต้งมีความหมายกับน้องฐามากกว่าทุกๆคน
พอคิดได้แบบนี้เราก็จะหมั่นไส้น้องฐาน้อยลงนิดนึง
:m16:
มีอย่างที่ไหนฮึน้องฐา
พี่โต้งเค้าเป็นห่วง เค้ารัก เค้าหวง ก็มาคิดว่าเค้าจำกัดอิสระซะงั้น
ถ้าเป็นเราๆต้องมีความสุขมากแน่ๆถ้ามีแฟนอย่างพี่โต้งเนี่ย
“งั้นหนูขอคิดดูก่อนนะคะ”
ดีแล้วน้องฐา คิดเยอะๆ คิดมากๆ พี่โต้งแม่งจะได้เบื่อไปมีเมียใหม่ซะ โฮะๆๆๆ
o3
-
พี่โต้งงอนขั้นสุดบ้างและ เฮ้อ สองคนนี้โคตรข้าวใหม่ปลามันอ่ะ งอนกัน ทะเลาะกัน ได้ทุกวี่ทุกวัน
แต่นี่แหละ ชีวิตคนเป็นแฟนกัน ลิ้นกับฟัน คนนึงคิดงี้อีกคนคิดงั้นแล้วก็แข่งกันงัดข้อ
กว่าจะเข้าใจกันก็ต้องถอยกันคนละก้าว พอนี่เริ่มถอยก็เหมือนกระโดดถอยหลังอ่ะ แล้วจะัยังไงต่อ
น้องฐาขอคิดดูก่อนอีก ฮ่วย ! เหนื่อยใจแทนพี่โต้ง และเหนื่อยใจแทนน้องฐา
-
ให้น้องฐายั่วคืน
แบบไม่ต้องสนใจอิพี่โต้งมั้งๆ
-
ไม่ชอบพี่โต้งเลยเวลาที่พูดประชดประชัน
ก็น่าจะรู้บ้างว่า น้องฐารักพี่โต้งมากแค่ไหน
เริ่มรู้สึกเหมือนน้องฐาแล้วว่า พี่โต้งเหมือนไม่ได้แคร์ความรักความรู้สึกของน้องฐาเลย
-
ตอนนี้สนุกมากกกกอ่า พี่ชอบ ^^
ชอบให้น้องฐาร้องไห้ด้วยค่ะ (อินี่โรคจิต 555)
พี่โต้งไม่ยอมโอ๋เลยง่า คนอะไรปากร้าย เย็นชาจัง (แต่ก็น่ากรี๊ดเบาๆนะคะ><)
-
พี่โต้งคะ หนูไม่เชื่อว่าพี่เรียนอยู่เเล้วค่ะ
เล่นทันเพลง D2B เเบบนี้
อึ๋ย.......เธอ ซิ่ว เเล้ว ซิ่ว อีกใช่ไหม!
-
อั่ยยะ พลอตเรื่องที่เปลี่ยนเพศได้น่าสนใจมากคะ ไม่ทราบว่าชื่อเรื่องอะไรคะ จะได้ไปหาซื้อตามร้านหนังสือมาอ่านบ้าง ชอบอ่ะ!อยากจะแต่งพลอตแบบนี้เหมือนกัน รู้สึกว่าวายแต่อยู่บนดินได้5555
ส่วนการ์ตูนเราไม่เคยอ่านเรื่องมัจจุราชอ่ะคะ นอกนั้นก็อ่านหมดทั้งชายหญิง ชายชาย หญิงหญิง อร๊าย~~~
กลับมาที่นิยาย อั่ยยะ!!!พี่โต้ง พี่เจ้าเล่ห์มาก!!!!ไอ้ที่พูดๆเหมือนน้อยใจทั้งหมดนั้นปูทางมาให้น้องฐายอมทั้งนั้นเลยนี่หว่า!!!แร๊ง!!!
ชอบที่เปรียบกุญแจหอกับกุญแจห้องพี่โต้งจังเลย ชัดเจนถึงน้ำหนักความสำคัญมาก จริงๆถ้าพี่โต้งไม่ประชดแล้วขอดีๆ น้องฐาก็ไม่น่าจะไม่ยอมให้หรอกนะกุญแจน่ะ พ่อค้าตับใจร้าย!
แต่ว่านะ ก็อย่างที่คุณนิว่าอ่ะ น้องฐาเราอ่อนจริง คิดน้อยโคตร บทจะฉลาดก็ฉลาด บทจะซื่อก็ซื่อซะน่าใจหาย!รู้ตัวได้แล้วว่าเดย์อ่ะเปลี่ยนไปจากเดิม!!!
ปล.พี่โต้งขี้หึงจริงจัง
-
ไม่เข้าข้างใครเลยดีกว่า
เพราะว่าทั้งคู่แหละ ใช้อารมณ์คุยกัน
เมื่อไหร่จาคืนดีกันเหมือนเดิมน้าาาา
-
อ่านมาตั้งหลายตอน
ในที่สุดก็ยอมรับเหมือนกันนะว่า
พ่อค้าตับ เจ้าเล่ห์จริงๆ
" แลกกุญแจ "
อือม์ คิดได้ไงเนี่้ย แผนสูงอ๊ะ
(ต้องยืมไปใช้บ้าง)
-
ถ้ามีใครมาหึงหวงตรูแบบนี้..ซักคน
จะขอแลกอะไรล่ะ..ย๊อมมมมมม
หุหุ
อ่า..แต่ฮาคำนี้
เลดี้บอย :m20:
กร๊ากกกกกกกกก
ชอบอ่านเรื่องนิ
อิอิ
-
พี่โต้งก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะค๊าา :laugh:
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆๆๆ
ดราม่าอ่ะตอนนี้...แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเองเนอะ เป็นน้องฐาก็ต้องระแวงระวังบ้างเกิดวันนึงเค้าไม่รักเราแล้ว
ต้องเก็บเสื้อผ้าเสื้อผ่อนออกมาเนี่ยมัีนก็ทรมานเกินใจเกินไป...ส่วนพี่โต้งก็ทั้งรัก ทั้งหวง จนอยากจะกลืนลงท้องไปแล้ว
ยิ่งมาระแวงเดย์ด้วยแล้ว (ซึ่งพี่โต้งคิดถูกต้องแล้วคร้าบ...เพื่อนเดย์คิดไม่ซื่อชัวร์ๆ ) คิดถึงใจพี่โต้งว่าแฟนตัวเองต้องไปอยู่
กับผู้ชายคนอื่นที่รู้อยู่แล้วว่าชอบแฟนตัวเอง ใคร๊จะไปทนไหวเนอะ...อ่ะ ให้เวลาน้องฐาคิดหน่อย แต่อย่าดราม่านานนะ
น้องฐาพี่โต้งน่ารักที่สุดดดดด
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
พี่โต้งเจ้าเล่ที่สุดเลย คิดแผนการมาแล้วอะดิแล้วมาพูดนะ
ฐาแกคิดดีๆๆนะ ฮ่าๆๆๆ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่โต้งลองจัยกันแบบ นี้ไม่ดีอ่า รู้ว่าหึง รู้ว่าห่วง
และหวง แต่พูดดีดีก็ได้ :beat:
ชิส์
ห่างหันทามมาย ห่างกัน มันเป็นขั้นแรก
ของคนที่บอกว่า เลิกกัน แค่พูดให้ดูดีแค่นั้นเอง
อย่าพูดงี้อีกน่ะ สงสารน้องฐา
งอน พี่โต้งงงงงงงงงงงง
มาต่อไวๆๆด้วย แล้วจะหายงอน
อิอิ :impress2: :impress2: :impress2:
-
ไม่รู้ทำไมเข้าข้างพี่โต้งนิดๆอ่ะ เหมือนเราใจร้ายกับน้องฐาเลย 555
แต่ดูท่าเฮียจะงานเข้าแหะที่น้องไม่ยอมโอเคด้วย เอาล่ะสิ พ่อคนเจ้าแผนการณ์
จะง้อไงล่ะ ปากบอกห่างกันสักพัก ห่างได้จริงดิ เอาใจช่วยเฮียโต้ง
ปล.เห็นจริงตามนิค่ะว่าเวลาแต่งนิยายแล้ว จะไม่เลือกอ่านนิยายที่ผ่าน
มาหลายตอนแล้วเลย ถ้าไม่ได้อ่านแต่แรก
:กอด1: เอาพี่โต้งน้องฐามาอัพเร็วๆนะคะ รอค่ะ
-
แต่ภายในน้องฐายังร่าเริง สดใส ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม
พี่โต้งเขาชอบน้องฐาที่ข้างในนะ แต่พี่เขาทั้งห่วง ทั้งหวง + หึง แถมเจ้าเล่ห์เกินร้อยไปหน่อยเอ้ง
-
พยายามจะเข้าข้างฐาน้อยมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ต้องยอมพี่โต้งจริง ๆ เพราะจะว่าไปพี่โต้งแกก็พัฒนามากเหมือนกัน หวงก็บอกว่าหวง ห่วงก็บอกว่าห่วง ปากกับใจตรงกันแบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย
ว่าจะโรจน์จะออกมั้ย(อีนี่ก็ถามหาโรจน์ตลอด 55555+)
ปล. สงสารเดย์อ่ะ แอบรักตุ๊ดข้างเดียว
-
กรี๊ด ทันแล้วเจ้าค่าทันแล้ว ตามอ่านทันแล้ว เฮ้อ ปาดเหงื่อ ปาดๆ และปาด
ตอนล่าสุดที่แอบฮานะคะ น้องฐาฮาได้ทุกตอน ในดราม่าก็ยังแทรกอารมณ์ขันได้ สุดยอด
พี่โต้งแต่ปากจัดแต่ที่แกพูดก็เป็นความจริงนะ น้องฐาบางทีก็ทำอะไรเหมือนไม่ได้คิด
อย่างว่าแหละพื้นเพนิสัยคนเราไม่เหมือนกันนิ เพราะงั้นมันว่าใครไม่ได้หรอก
ตอนนี้เข้าใจกันแล้วก็ดี...เอ๊ะ รึยังไม่เข้าใจหว่า?
ดูท่ามันจะยังคลุมเครือๆ อยู่นะนี่ พี่โต้งเองก็มั่นอกมั่นใจในตัวน้องฐาบ้างนะคะ ความรักมันต้องประคับประคองประณีประนอมค่ะ
บวกหนึ่งๆ
-
โว๊ะ พี่โต้งนี่ร้ายลึกนะนี่ (เป็นมาตั้งนานละ = =)
แต่ที่น้องฐาคิดช่วงสุดท้ายนี่ แอบใจเสียยังไงก็ไม่รู้
เหมือนว่าน้องฐาจะตัดใจอะ TT (รึเราคิดมากไป)
รออ่านต่อจ้า
-
:beat:ขออีกทีให้ง้อคะไม่ใช่ประชดปนขู่ :m16:
-
คู่นี้เค้าจะหวาน
กันตอนไหน
ล่ะเนี่ย :m16:
บวกเป็ด
-
น้องฐาเป็นที่รักของพี่โต้งจริงๆ
-
พี่โต้งร้ายลึกอ่ะ เจ้าเล่ห์ด้วย
รู้นะว่ารักนะ ถึงห่วงถึงหวง ลามไปถึงหึงด้วย
แต่พี่โต้งก็ต้องเข้าใจน้องฐาในบางเวลาด้วยสิ....รักที่มั่นคงมันต้องเริ่มจากรากฐานที่แข็งแรงคือการเชื่อใจกันนะค่ะพี่โต้ง
และที่ไม่ปลื้มเอามากๆก็ตรงที่พี่โต้งเอาสิ่งที่น้องฐากลัว มาลองใจน้องฐานี้แหละค่ะ :m16:
พี่โต้งค่ะคิดใหม่ทำใหม่ซะนะค่ะ ลองคิดดูบ้างถ้าน้องฐาลองใจพี่แบบนี้บ้างพี่จะรู้สึกยังไง....
เรื่องมือที่สามพี่โต้งไม่ต้องกลัวหรอก น้องฐารักพี่จะตาย ถ้าจะมีปัญหาก็เพราะความหึงของพี่โต้งนั้นหล่ะ
พี่โต้งค่ะเรื่องอย่างนี้มันไปโทษมือที่สามทั้งหมดไม่ได้หรอกนะค่ะ(เดย์ที่แสนดีออกจะน่าสงสาร)
"อย่าไปโทษมือที่สาม ถ้ามือที่หนึ่งที่สองยังจับกันไม่แน่นพอ..."
-
สงสารน้องฐาต่องมาทนกับพฤติกรรมแบบนี้ของลุงเนาะ เข้าใจว่าหวง ว่าห่วง แต่บางทีบอกกันดีๆก็ได้นี่คะ เรื่องประชดนี่ก็เหมือนกัน ไม่เคยยอมแพ้นะคะสองคนก็พอๆกันหรอก แต่น้องฐายังมียับยั้งชั่งใจได้บ้าง แต่ลุงนี่ไม่มีเก็บ ใส่ทุกเม็ดเลยเถอะ เฮ้อ....
-
o13 ชอบผู้ชายแบบพี่โต้งงงงงงงงง ขอได้ปะอะ น้องฐาาาาาา o13
-
ไก่โต้งบ้า ขี้หึงไปไหน เผด็จการ ใช้ไม่ได้!
-
อ่านตอนไอ้พี่โต้งด่าแล้วเรานั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆเลย
มันน่าตบหัวเรียกสติยิ่งนัก
ดีว่าตอนหลังรู้จักใช้วิธีดักทางน้องฐานะ
-
ก็เพราะรักซินะ อืมมมม จะพยายามเข้าใจนะ พี่โต้งนะ
-
แอร้ยยย ดราม่า อ่านแล้วเครียด ตบจูบๆดีกว่าจะได้ลูกเยอะไ
-
อีพี่โต้งน่าถีบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ประชดประชันเก่งเหลือเกิน
สงสาร ฐา อ่ะ
แง๊ววววว
ข่วนหน้าแมร่งเลยยยย
ฮึ่ยยย
-
ตอนที่ 50 ห่างไก่สักพัก part 1
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เคาะประตูไปอย่างนั้นเองตามมารยาท แต่ก็ไม่ได้รอให้คนข้างในเดินมาเปิดและไม่ได้ใช้กุญแจไข เพียงหมุนลูกบิดเบาๆ ห้องก็เปิดออกได้อย่างง่ายดาย เพราะบางครั้งถ้าหากมีคนอยู่ในห้อง ไม่ต้องใช้กุญแจก็ได้.....
“ลืมอะไรอีกล่ะ” คำถามมีแววรำคาญเล็กน้อย ทั้งที่คนถามไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ
“อะไรนะเดย์” หนูเอ่ยถามงงๆ คนในห้องจึงขยับตัวจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องเขียนที่อยู่หลังห้องแล้วหันมามองทางหน้าประตู
“อ้าว... นึกว่าเอกกลับมา” เขาตอบ
“เหรอ? แล้วเอกไปไหนแล้วล่ะ” หนูถามขณะที่เดินไปหาเขาที่โต๊ะ
“ออกไปหาแฟนน่ะ คนมีครอบครัวแล้วก็แบบนี้ล่ะไม่ว่างเหมือนคนโสดหรอก” น้ำเสียงเดย์มีแววน้อยอกน้อยใจอยู่ในทีจนหนูก็แอบหน้าเจื่อนเพราะโดนหางเลขไปด้วยอีกคน
“นี่ยังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอ?” หนูถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใยเมื่อเห็นถุงข้าวและกับข้าวที่ซื้อมาเมื่อกลางวันถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะไม่ได้ผ่านการแกะสักนิด แสดงว่าเดย์ยังไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยทั้งๆ ที่นี่ก็บ่ายคล้อย แล้ว
“ไม่หิวน่ะ เอกมันก็บอกจะออกไปกินกะแฟนด้วยเลยทิ้งไว้งี้”
“โอ๊ย จะไม่หิวได้ไง ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า” หนูโวยวายรีบเดินไปหาถ้วยหาจานมาใส่กับข้าว
“เอาไว้ก่อนก็ได้ฐา ให้กินคนเดียวมันกินไม่ลงว่ะ”
“ก็เดี๋ยวเรากินด้วยไง กินหลายๆ คนอร่อยดี” หนูคะยั้นคะยอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วฐายังไม่ได้กินอะไรมาอีกเหรอ? ไหนว่าแฟนคนเดียวเลี้ยงได้ไง” น้ำเสียงประโยคท้ายมีแววตำหนิอย่างเห็นได้ชัด
“กินแล้วแต่อยากกินอีก ก็ดูสิ มีแต่กับข้าวที่เราชอบทั้งนั้นเลยเห็นไหม” หนูตอบพร้อมทำหน้าตะกละประกอบเข้าไปด้วย ยกโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆ ออกมากางแล้ววางถ้วยกับข้าว แล้วลงไปนั่งรอขณะที่เดย์นั่งซังกะตายอยู่ที่เก่า
“ถ้าเดย์ไม่หิว เรากินคนเดียวคนก็ได้นะ” หนูบอก ทำเป็นแกล้งงอนจนเดย์หลุดขำ เขายิ้มบางๆ แล้วยอมลงมากินข้าวด้วยแต่โดยดี
เฮ้อ....ลอบถอนใจเบาๆอย่างโล่งอก
ค่อยโล่งใจหน่อยที่ไม่ได้เป็นต้นเหตุให้เพื่อนต้องอดข้าว...
“แล้วนี่ ฐากลับมาทำไมเหรอ?” หนูเคี้ยวข้าวช้าลงมาทันที
“ทำไมถามงั้นล่ะ นี่ก็ห้องเราเหมือนกันทำไมจะกลับมาไม่ได้”
“ไม่รู้เหรอ? ตั้งแต่มีแฟน ก็ไม่ค่อยกลับมาเลยนี่ หรือว่า...ทะเลาะอะไรกันอีก”
มันเจ็บในอกเพราะถูกแทงใจดำ
“ก็นิดหน่อยอ่ะ....”
“เป็นเพราะเราหรือเปล่า......”
เพราะเดย์หรือเปล่าเหรอ? ไม่รู้สิ อาจจะใช่แต่จะให้บอกว่าใช่ก็ไม่ได้ซะด้วยสิ
“ไม่หรอก... แฟนเรางี่เง่าเองแหละ อีกอย่างมันก็เป็นความผิดเราเองที่ทำให้เขาเข้าใจผิดมาตลอด เราทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะไว้ใจ” หนูยิ้มเหมือนเป็นเรื่องตลกแต่คงฝืดน่าดูเพาะขำไม่ออก
“โอเคไหมเนี่ย” เดย์ถาม เอามือตบไหล่เบาๆ อย่างปลอบประโลม
“โอเคสิ กินข้าวเถอะ” หนูแสร้งยิ้มแล้วชวนอีกฝ่ายกินข้าว ไม่อยากตอบคำถามอะไรอีก เพราะมันเหนื่อยที่ต้องคิดว่าควรทำหน้ายังไงไม่ให้คนรอบข้าวรู้ว่ากำลังเศร้าอยู่ ต้องยิ้มร่าเริงทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่ ไม่รู้ว่าต้องกลั้นน้ำตาแบบไหนถึงจะสำเร็จ
การทำตัวเองให้เข้มแข็ง...บางครั้งก็ยากเหมือนกันเนอะ...
ถ้าอยากจะห้ามใจไม่ให้คิดถึง ก็ต้องหาอะไรทำจะได้ไม่คิดมาก
ก่อนอื่นต้องเก็บหนังสือทำอาหารเอาไว้ไกลๆ ตา เพราะไม่รู้ว่าจะไปทำที่ไหน
ไปเล่นคอมที่ห้องคอมของมหาวิทยาลัย ไปห้องสมุดทำรายงาน
ไปหาหนังสืองานฝีมืออ่าน และหาซื้อของมาทำ....
แต่พอเอาเข้าจริง.....ทิ้งของกองไว้ในถุง....แล้วเอาแต่จ้องจอโทรศัพท์เฉยๆ
.
.
.
.
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ
ไหนว่าจะโทรมาไง อีพี่บ้า หายไปสองวันแล้วนะเนี่ย.....
ใจคอจะห่างกันจริงๆใช่ไหม แค่กุญแจดอกเดียวเนี่ยนะ......
1
2
3
“โทรศัพท์สวยเนอะ เพิ่งซื้อใหม่เหรอ?” หนูสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์แห่งความโมโหแล้วหันไปหาเดย์ ปากมันยิ้มไปเองโดยอัตโนมัติ
“อื้อ...พี่เขาซื้อให้อ่ะ” ส่วนรอยยิ้มกว้างของเดย์ก็หุบลงอัตโนมัติเช่นกันพลางพยักหน้าช้าๆ
“ลืมไป...ว่าเพื่อนเรามีแฟนรวย” ซะงั้นน่ะ....
“แหม ไม่เห็นต้องแซวกันแบบนี้เลย”
“แล้วนี่ฐาจะจ้องโทรศัพท์อีกนานไหม? ถ้าเขาไม่โทรมา เราก็โทรไปเองสิ” ขอบใจนะเดย์ ที่พูดสิ่งที่คิดออกมาพอดี...
“อื้อ... ก็ว่าจะโทรนี่ล่ะ” หนูบอกแล้วเริ่มกดเบอร์พี่โต้งแล้วโทรออก รอยยิ้มที่มันคลี่เพราะมีความหวังค่อยจางลงๆและหุบสนิทเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณที่ถูกตัดดัง ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“ไม่รับเหรอ?”
“อื้อ...” หนูตอบรับหงอยๆ
หรือว่าพี่เขาจะโกรธที่หนูปฏิเสธแบบนี้การที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ก็คงกำลังเล่นสงครามประสาทอยู่ล่ะมั้ง
คงกำลังรอว่าเมื่อไรหนูจะหมดความอดทน
และตอนนี้มันก็เริ่มหมดลงแล้ว
“เออ....เดย์”
“หือ?”
“เราคงต้องออกจากหอในก่อนจะจบเทอมแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ?”
“พี่เขาชวนเราไปอยู่ด้วยน่ะ แล้วเราก็คิดว่า....”
“เพิ่งจะคบกันแค่ไม่เท่าไร ก็จะไปอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ? คิดดูดีๆ นะฐา ขนาดปกติก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่แล้ว คนอยู่ด้วยกันตลอดถ้าไม่เข้าใจกันจะยิ่งหนักกว่าเก่า ตอนย้ายเข้าไปน่ะมันง่าย แต่คิดถึงตอนย้ายออกด้วยนะ”
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะเดย์ ไม่ให้กำลังใจกันเลย” หนูตัดพ้ออย่างเสียขวัญ จะให้พูดยังไงว่าสิ่งที่เดย์พูดทำไมหนูจะไม่คิด แต่เพาะคิดมาก เพราะกังวลมากเรื่องมันเลยเป็นแบบนี้ไง
“ขอโทษนะที่พูดตรงๆ ที่พูดนี่ไม่ได้แช่งหรอกนะ แต่พูดเพราะเป็นห่วงจริงๆ ห่วงมากด้วย”
…………………..
……………………..
เย็นวันอังคาร หนูตอบตกลงจะไปดูหนังกับเดย์ตอนห้าโมงเย็น แต่ที่ไหนได้ เดย์กลับพาหนูมาที่ห้องสมุดเฉยเลย
“ไหนว่าเราจะมาดูหนังกันไง” หนูถามอย่างแปลกใจเมื่อจอดรถข้างเดย์ที่ลานจอดรถข้างหอสมุด
“ก็คราวที่แล้วเราก็มาดูที่นี่ไม่ใช่เหรอ?” เดย์ถามกลับยิ้มๆ
“ก็ใช่ แต่ก็หลงคิดว่าจะมีคนลงทุนเลี้ยงหนังโรงซะอีก... กลายเป็นพามาดูหนังฟรีซะได้” หนูแอบกัดเล็กๆ แต่ก็เดินตามเดย์เข้าไปข้างใน
“โทษนะที่เพื่อนจน เลยพาไปดูหนังที่นั่งวีไอพีไม่ได้” เดย์ตอบกลับมาทำเสียงน้อยใจน้อยๆ จน
“ขอโทษ เราล้อเล่น ดูแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน” หนูต้องรีบบอกอย่างกังวลว่าเพื่อนจะงอน
“พอดีเป็นหนังที่เราชอบน่ะ แล้วก็อยากให้ฐาได้ดู ถ้าหนังโรงเขายังฉายหนังเรื่องนี้อยู่ก็จะพาไปดูเหมือนกัน” เดย์ตอบ
หนังที่เดย์พาไปดูคือ....สายล่อฟ้า
โอยยย เก่าได้อีก!!
แต่พี่เต๋า สมชายนี่แบบว่ามีเคราแบบนี้ ผิวเข้มๆ แบบนี้ แต่งตัวแบบนี้ เท่อ่ะ
อร๊ายยย แมนมากค่ะพี่ หล่อเข้มดีมากเลย ซื้ดดด น้ำลายหก.... แอบเช็ดมุมปากเบาๆ
อึ้ย.....ต้องไว้ท่ารักษาอาการนิดนึงค่ะ มาดูหนังไม่ได้มาดูผู้ชายนะ
ภาพพจน์ และภาพลักษณ์กะเทยงามในสามโลก ต้องน่ารักเรียบร้อยนะคะ ท่องไว้ๆ
อื้ม... แต่แบบว่าท่าแหกขาของเจ๊แป้งมันแรงได้ใจ เซ็กซี่มากต้องจำไปแหกกะเขามั่งละ
ว่าแต่นี่หนูจะไปแหกขาให้ท่าใครเนี่ย อีพี่บ้านั่นก็ติดต่อไม่ได้ซะแล้ว
โอ๊ยยยยยย อยากพ่นไฟ ฮึ่มๆๆๆๆ
“ซึ้งป่ะ?” เดย์ถามขึ้นเมื่อเราเดินออกมาจากห้องฉายหนัง
“อือ....สนุกดีอ่ะ แต่สงสารกะเทย ถึงแป้งจะสวยแต่เต๋าก็ลำเอียงเกินไป ใจร้ายแบบนี้ขอให้ตอนท้ายโดนตัดนิ้วไปจริงๆ เลย”
“เฮ่ย.... ฐานี่ก็ อินเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ทำไมจะไม่เป็น? เพราะเป็นหนังก็เลยไม่รู้สึกอะไรเหรอ? ลองคิดดูว่าถ้าเป็นเรื่องจริงที่เราต้องมาโดนตัดนิ้วแทนคนอื่น แค่ว่าเราเป็นกะเทยอย่างเงี้ย มันจะน่าขำป่ะล่ะ?” หนูรีบบอกหน้ามุ่ย
“มันก็แค่หนัง.... ในความจริงกะเทยเดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้ล่ำถึกบึกบึนแบบเมื่อก่อนแล้วนี่ แต่ละคนสวยกว่าผู้หญิงจริงๆซะอีก “เหมือนฐาตอนนี้ไง”
“อุ๊ย....ปากหวาน” หนูยิ้มเขินๆ อยู่หน้าลิฟท์
ติ๊ง..... ลิฟท์เปิดออกและมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา หน้าสวยๆ แบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนเลยแฮะ....
ที่ไหนล่ะ???
“อ้าว.....เดย์” ระหว่างที่ยังคิดอะไรไม่ออกผู้หญิงคนที่เห็นก็เดินออกมาจากลิฟท์แล้วทักเดย์ขึ้นมา
“สวัสดีครับแบม.....” เดย์ทักทายทำให้หนูเริ่มลำดับความคิดแล้วมันก็ปิ๊งขึ้นมา
แบมเป็นเพื่อนที่คณะของเดย์แล้วเดย์ตามจีบอยู่แต่ไม่ติด
หนูเคยเห็นเดย์ติดรูปเธอไว้ที่โต๊ะ แต่ตอนนี้โละไปหมดแล้ว
“แฟนเหรอ?” แบมหันมาถามเดย์ด้วยสีหน้าแบบหนึ่งที่ทำให้รู้สึกโมโหแทน
โอ๊ย... หักอกเขาแล้วยังจะมีหน้ามาถามแบบนี้อีกเรอะ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงสวยๆ คงเซเยสไปแล้วเนี่ย
หนูกำลังจะยกมือโบกตอบว่าไม่ใช่ เพราะกลัวเดย์จะโดนเข้าใจผิดแต่ไม่ทันพูดอะไรออกไป เดย์ก็เลื่อนมือมากุมมือหนูไว้เสียก่อน
“ถ้าใช่ แล้วจะทำไมล่ะ?” o18
แอร๋ยยยยยยยยยยยย!! ทำไมแกตอบแบบนั้น??
-
ตอบเมนท์ค่ะ
wolfram :try2:เหมือนโดนจิ้มบ่อยมาก :m23:อย่าโมโหนะคะ พี่แกหึงแรงปากร้ายค่ะ
Salome โอ๊ะ ไม่ได้เจอซะนาน นึกว่าเลิกอ่านไปแล้ว ฮาๆๆ กลับมาทีเจอมาม่าเลย คู่รักก็เหมือนลิ้นกะฟันมันก็ต้องมีกระทบกันมั่งเรื่องธรรมดาค่ะ สองคนนี้เพิ่งเริ่มคบกัน ก็ยังต้องปรับตัวอีกเยอะ
sirikanda28 :z1: มีมั่งตามประสาพระเอกหล่อเลวค่ะ (แต่ยังระดับเบๆ)
PandP ยินดีต้อนรับค่ะ ถ้างอนเด็ดขาดกลัวพี่โต้งไม่ง้อสิคะ แย่เลย 55
$VAN$ นิว่าถึงจะโกรธยังไงแต่ถ้ารักกันมันก็ต้องห่วงใยบ้าง พี่โต้งโมโหร้ายก็จริงแต่ไม่ใช่คนใจดำหรอกค่ะ
yayee2 :m29: พี่แก้วอ่าชอบดักทางหนู แบบว่าเหมือนยอๆ ไว้แล้วให้เขียนตามใจเลย :m17: น้องฐาไม่ใช่คนเจ้าทิฐิ แต่ไม่รู้ว่าอารมณ์งอนมันจะขึ้นหน้าหรือเปล่านะคะ ฮาๆ
Tiamo_jamsai :a5: โห น้องฐาจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปทำแบบน้านนนนน
กระต่ายชมจันทร์ ก็น้องฐารักพี่โต้งแต่ก็งอนแหลพที่พี่โต้งขู่อะไรโง่ๆ..... o18
ก็คงต้องดูมวยกันต่อไป เพราะยังมีอีกหลายนัด อิอิ ...
DraCo_SLa13 ฮา เจ้านี้เข้าข้างพี่โต้งเต็มๆ อิอิ นิก็ไม่เชิงเป็นสาวกดีทูบีนะ แต่นิชอบฟังเพลงของอาร์เอสน่ะค่ะ บอกไม่ถูก ไม่ได้ชอบวงนี้มาก แต่ชอบเพลงมากกว่า แต่ตอนวงนี้ดังเราก็ยังเด็กอยู่เลย 555(มีแอบบอกว่าตัวเองยังไม่แก่ 55)
matame อุ๊ยคนอ่านเสียใจ มามะเดี๋ยวคนแต่งโอ๋เอง... พี่โต้งพวกแผนสูง แต่ไม่รู้จะเดินหมากพลาดไหมเนี่ยทำงี้... นี่เพิ่งเริ่มด้วยสิ...
lazat.mchub พี่โต้งปากจัดเนอะ แบบว่าด่าขึ้นมาทีสะดุ้งเลยอ่ะ เป็นแบบนี้มานานก็แก้ไม่หาย (กลัวถ้าหายเดี่ญวโดนด่าว่าบุคลิกตัวละครไม่คงที่ 555) แต่นิกลับชอบ อ่านแล้วสะใจดี สงสัยคนแต่งโรคจิต คนเราก็งี้ล่ะ ถ่อมตัวเองไงว่าคงไม่มีใครมาชอบ น้องฐามองโลกในแง่ดีแต่พี่โต้งทำอะไรโจ่งแจ้งน่ะ น้องฐาโง่ๆ พอคิดนานๆก็อ๋อ.... ฉลาดขึ้นมาเลย :m20:
เด็กหญิง :z1: ชอบคนเจ้าเล่ห์ชิมิคะ?
Ja-Jah Suwanun ทำไมอ่ะ? เพลงออกเพราะ :laugh:
nut28phat ไม่เป็นไรค่ะ วิจารณ์ได้... พี่โต้งเห็นน้องฐาหนีไปก็รู้แล้วว่าโกรธเรื่องยาเลยไปคุ้ยขยะเอายาคืนมา 555
แล้วที่จริงก็จะให้กุญแจอยู่แล้วแต่เพราะมีเรื่องเดย์เลยเอามาเป็นแผนซะเลยค่ะ
น้องฐาเพื่อนน้อยค่ะ เพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็อยู่หอในหมดแหละ จะไปอยู่กะกิ๊ง ก็ห้องใกล้ๆ แล้วก็เกรงใจด้วยล่ะ
Running เรื่องโกรธ เรื่องด่าน่ะโมโหจริงๆ แต่เรื่องที่บอกให้ห่างกันเป็นแผนน่ะค่ะ พี่แกเจ้าเล่ห์ยังกับอะไร o18 ขอบคุณสำหรับคะแนนนะคะ :pig4:
taroni เลือกพี่โต้ง แต่ขอเวลาไปปรับอารมณ์
ujen ไม่ต้องเชียร์ใคร เชียร์คนเขียนให้เข็ญตอนใหม่ออกมาได้เร็วๆดีกว่า 555 อ่านคอมเมนท์แล้วปวดตับเหลือเกิน :monkeysad:
flawless คริคริ นิก็ว่างั้นล่ะ คนอ่านนิยายส่วนใหญ่มักจะเข้าข้างนายเอก ไม่ว่าจะทำอะไรผิดก็เข้าข้างหมด แบบว่าคงเพราะดูอ่อนแอและน่ารักกว่า 555 สงสารพี่โต้งนิดนึงที่โดนด่าโดนถีบโดนตบหัวตลอด เรื่องความหึงอ่ะปกติ แต่เรื่องปากร้าย พี่สามควรโดน555 :m20:
morningflower ใช่ม้า?? ผู้ชายแบบนี้หายากกกกกก
gupalz คริคริ ก็หึงแล้วก็หวงไงคะเลยอยากเก็บไว้ดูเล่นที่ห้องคนเดียว อิอิ
A-J.seiya* ห่างกันสักพักๆ มันคงจะดีเสียกว่า... นั่นสิเนอะ จะได้คิดถึงกันแล้วก็หายงี่เง่าไวๆ คงต้องรออารมณ์พี่โต้งเย็นไก่อนแล้วค่อยคุยน่าจะดีกว่านี้
akiko ประมาณนั้นค่ะ
Alone Alone อั๊ยย่ะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร??? จำไม่ได้แล้ววววว 555 แบบว่าทำไมต้องคิดถึงผู้ชายคนนั้น??
eastwind อย่าชี้โพรงให้กระรอกสิคะ เดี่ยวพี่โต้งมาแอบเจอดอกที่ปั๊มล่ะก็ :sad3:
jimmyFG :z1: เจ้าเล่ห์มานานแล้วววว
naiin แบบว่าพี่โต้งนิสัยเสียอ่ะอยากเก็บน้องฐาไว้คนเดียว
uknowvry พี่โต้งแสบน่ะใช่ แต่น้องฐาไม่แสบนะคะ
choijiin :m30: น้องฐาได้มาอ่านคงสะอึก โอย.... มีคนสนับสนุนให้พี่โต้งหนีไปมีคนอื่นซะแล้ว.... :monkeysad:
Cacao แต่งนิยายมาเกือบปีแต่เนื้อเรื่องเพิ่งผ่านไปแค่ 2เดือนกว่าเองนะคะ เลยยังข้าวใหม่ปลามัน อิอิ
¡ииσcэиτ ยั่วแบบไหนคะ ลองควงเดย์เย้ยเหรอ? จะดีเหรอ????
Nus@nT@R@ แบบว่า เรื่องด่าเป็นไปตามอารมณ์ ค่ะ บางทีก็ระงับยาก :monkeysad:
พระสนมฝ่ายซ้าย อร๊ายยย เจอคนโรคจิตเหมือนกันแล้ว ทั้งๆที่บางทีอ่านฉากด่าแล้วต้องน้ำตาร่วงตามน้องฐาแต่กลับชอบอ่ะ มันแอบสะใจเบาๆ มันรู้สึกว่าพี่โต้งหึงนะ แคร์นะ อะไรแบบนี้ มันเศร้าแบบได้อารมณ์ดี แอบชอบเป็นการส่วนตัว บางทีเห็นนายเอกบางเรื่องแมนโคตรๆ แต่พอทะเลาะกับพระเอกทีนั่งร้องไห้นะ(ไม่ค่อยสะอื้อนแต่น้ำตาไหลอะไรอย่างนั้น) แบบรู้สึกว่าโอ๊ย อยากชกพระเอกแล้วเข้าไปกอดโอ๋นายเอกโดยไม่ได้คิดนะว่าเขาไม่แมน แค่่รู้สึกว่าบางครั้งผู้ชายก็ร้องไห้เป็น บางเรื่องก็อ่อนไหวได้ o22ถ้าชอบที่พี่โต้งไม่โอ๋น้องฐา..สงสัยแอบชอบพระเอกซึน555
Tifa เอ๊ะ นิว่าตอนดีทูบีดังนิก็โตมากแล้วนะ เรียนอยู่ก็น่าจะทันสิแต่เด็กมากๆๆ หรือยังไง?? ช่างเถอะ แบบว่าคนเขียนทันดีทูบีนะ ส่วนพี่โต้่งอาจจะแค่ไปซื้อซีดีเพลงเก่ามาฟังก็เลยรู้จักก็ได้ *-*
rubymoona ชื่อนักเขียน โรซาน่าค่ะ นิตามนิยายของเขาหลายเรื่องมากๆ (อ่านมาหลายปีตั้งแต่ยังไม่ได้วายเข้าสายเลือด สมัยนั้นยังอ่านนิยายชายหญิงอยู่แต่จะอ่านแค่แฟนตาซีหรือนิยายภาษาสวยๆ ไร้อีโมชั่น)
(เวิ่นเว้อ) เริ่มตั้งแต่ รักต้องห้าม(นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชาย) หยุด ณ หัวใจ เป็นรักต้องห้ามภาคสอง พระเอกเป็นองครักษ์ของพระเอกเรื่องแรกคู่กับน้องสาว(เจ้าหญิง) ของพระเอกเรื่องแรก(เรื่องที่สอง นิไม่ชอบ แต่ซื้อมาเพราะเป็นเรื่องต่อกัน) แต่บางอารมณ์นิก็แอบชอบโมเมนท์ที่พระเอกของสองเรื่องนี้อยู่ด้วยกัน มีฉากสู้กันบ้างอะไรบ้าง แล้วก็มีความหลังที่ทำให้คนอื่นลือว่าพระเอกชอบผู้ชายเพราะโปรดองครักษ์ตัวเองมากไป 55 (แอบจิ้นวายทั้งๆ ที่เป็นพล็อตนิยายชายหญิง) นิยายชายหญิงอีกเรื่องที่ชอบของเขาก็ ดวงดาวหัวใจโจร พระเอกอ่อนโยน นางเอกเก่งมาก(เรื่องดื้อและฟันดาบ) แล้วก็โรแมนติกโคตรๆ (จบเรื่องเวิ่นนนน)
ส่วนเรื่องที่เปลี่ยนเพศไปมา ชื่อเรื่อง รักฤาไร้พรมแดน (อ่านไปแล้วนิยายวายดีๆ นี่เอง ฮาๆๆ) ส่วนเรื่องที่นางเอกให้พระฤๅษีแปลงร่างตัวเองเป็นชาย ชื่อเรื่องกรรมกามเทพ กะว่าว่างๆ จะแวะไปอ่านแต่ไม่ทันเพราะตอนนี้ลบแล้ว(ตีพิมพ์แล้ว) จะซื้อดีไหมเนี่ยได้ข่าวว่าดราม่าโคตรๆ โรซาน่าลงนิยายที่เด็กดี และตีพิมพ์กับสนพ คูลแคทค่ะ (ทุกเรื่องของนามปากกานี้เป็นไพรัชนิยาย คือแนวแฟนตาซีเจ้าชายเจ้าหญิง) ลองหามาอ่านดูนะคะ
ถ้าพี่โต้งไม่ขู่น้องฐาอาจจะยอมง่ายๆก็ได้เนอะ 555 แต่คงงอนที่เจ้าเล่ห์เกินไปเลยขอคิดดูก่อน 55
..................................
Yunatsu ไม่แน่ใจว่าเมื่อไรจะดีกัน ขอคำนวณพล็อตให้ลงตัวกว่านี้ก่อน...
zhai เจ้าเล่ห์มาตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้วค่ะ ลองสังเกตดีๆ แผนแต่ละอย่าง แบบว่าแกล้งโกรธเรื่องที่น้องฐาปากโป้งขู่ชวนไปกินข้าว ไหนจะส่งข้อความไปหาเพื่อนน้อง ไหนจะเรื่องเสื้อ นี่มาเรื่องกุญแจอีก โอยยยย ไม่ไหวจะเคลียร์ 555
broke-back อิอิ นั่นสิ อยากให้มีคนมาหวงเรามั่ง แต่เอาพอดีๆ นะคะ อย่าเยอะ o18
เคยเห็นคำนี้ในเว็บบอร์ดก็เลยเอามาใช้
ploylw_chery มากๆๆๆด้วย :z1:
่patsaporn ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ค่ะ แฟะๆ เข้ามาช่วงดราม่าพอดีเลย เหอๆ แต่ดราม่าเรื่องนี้ไม่ค่อยเต็มหรอก มีฮาปนๆ ไม่ได้เศร้ามาก เนอะๆ :monkeysad: ดีใจที่เข้าใจพี่โต้งน้องฐา ที่คนเราย่อมคิดต่างกัน คงต้องรอไปว่าใครจะยอมใคร หรือใครจะเข้าใจใครก่อนกัน...
TeuyHom แน่นอนค่ะ ใครจะอยากห่างจากแฟน แต่คิดว่าวิธีนี้ได้ผลเร็วสุดเท่านั้นเอง
PiaShaRe ^^ โอยยยย อย่าตบแรงค่ะ เดี๋ยวพี่โต้งหน้าบวมหมดหล่อ 555
พี่โต้งไม่คิดว่าอยากห่างหรอกค่ะ แค่อยากให้น้องฐาตัดสินใจได้เด็ดขาดเท่านั้นเอง แอบเจ้าเล่ห์เบาๆ
MiSS-U กร๊ากกกกก หาแนวร่วมเข้าข้างที่โต้งเหมือนคนแต่ง 55 แต่เจ้าเล่ห์มากไป ก็เป็นปลาหมตายเพราะปากเนอะ น้องฐาบทจะคิดมากก็มากกกจริงจัง... เลยซวยไป555 ตัวเองบางห่างแต่ไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหน...
river เมนท์นี้ชมหรือด่าพี่โต้งเนี่ย?? นิเข้าข้างตัวเองว่าชมเนอะ อิอิ :z1:
mutyamania น้องฐาน่ารักก็มีแต่คนเข้าข้าง ใครเข้าข้างพี่โต้งแสดงว่า ตรงไปตรงมา หรือไม่ก็รสนิยมชอบพระเอกเลวๆหน่อย อิอิ แต่ถ้าเชลเข้าข้างน้องฐาคงไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ที่จริง แอบยุแยงให้น้องฐาโกรธพี่โต้งแล้วรอโรจน์กลับมาเสียบแหงๆ 55555 โรจน์มาแน่ๆ แต่่ยังไม่ใช่ตอนนี้ อย่าเพิ่งเรียกมันค่ะ นิยังไม่อยากกินน้ำตา.... เพราะมันมาคงไม่พ้นนั่งร้องไห้ทั้งวัน (เวอร์มากกกกก :z6:)
ทิวลิปสีส้ม เย้ ยินดีด้วยที่ตามมาทัน หายไปนานเนอะ หรือว่า นิหายไปนานเอง 5555 คนอ่านเลยลืมตาม
จะว่าไป น้องฐาเศร้าก็ไม่เคยเศร้าสุดสักทีเศร้าไปก็ฮาไป (มีที่เศร้าต่อเนื่องก็ตอนเลิกกันคราวที่แล้วเท่านั้นเอง) จะว่าเข้าใจ นิว่ายังหรอกค่ะ น้องฐา เริ่มเหนื่อยๆ ท้อๆกับความเจ้าเล่ห์ของพี่โต้งจนอยากถอยห่างออกมาเอง...
fastation น้องฐาเสียใจน่ะค่ะที่พี่โต้งขู่แบบนี้ ฮือๆๆ :monkeysad:
goonglovenut โอย...ใจเย็นๆ พี่โต้งโดนตบจนฟันหลุดหมดแล้วค่ะ 55 :m20:
CarToonMiZa นิว่าเขาก็หวานกันตลอดอยู่แล้วนะ ตอนที่ไม่ทะเลาะกันอ่ะ (แต่มันทะเลาะกันบ๊อยบ่อยเนอะ :m16:)
rmlab :m28:พูดจริงๆ ไม่ได้ประชดใช่ไหมคะ?
na_near แหะๆ พี่โต้งนี่ใช้ไม่ได้เลยเนอะ แหะๆ :เฮ้อ:
"อย่าไปโทษมือที่สาม ถ้ามือที่หนึ่งที่สองยังจับกันไม่แน่นพอ..."
o13
อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ คมบาดมือเลยอ่ะ
แต่บางทีคนเรามันก็ต้องกลัวได้บ้างเหมือนกันเนอะ เพราะรักแท้แพ้ใกล้ชิด...
พี่โต้งแกก็คงมีความหลังฝังใจเหมือนกันก็เลยเป็นแบบนี้...
MoMoRin โอ้ยยยย รู้สึกเหมือนพี่โต้งโคตรแก่เลยโดนเรียกลุง ฮาๆ
ช่วงหลังน้องฐากลัวๆ น่ะ เห็นว่าปกติก็เข้าใจตัวเองผิดไปเยอะไม่อยากพูดอะไรให้ไปกันใหญ่เลยสงบเสงี่ยมขึ้น
แต่อีพี่โต้งนี่ จัดเต็มตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z6: :beat:
kitty ไม่ได้ค่ะ น้องฐาหวง แค่สองคนก็จะไปกันไม่รอดแล้วขืนมีใครเข้าไปได้แย่แน่ๆ 555
wordpdf อู้ยยยยย พากันด่าพี่โต้งใหญ่เลย ขนาดบอกว่าอย่าเครียดนะเนี่ย o22
jiki จริงง่ะ ไม่ขนาดนั้นมั้ง นิว่ามันเศร้าก็จริง นิก็มีร้องไห้แต่พยายามทำอารมณ์ให้อินกับตัวละครสุดๆ แต่ใส่บรรยายให้ขำๆ ไม่คิดว่าคนอ่านจะเศร้าขนาดนั้น แบบว่านิคิดว่ามันดราม่าเบามากๆ อ่ะ ถ้าเทียบกะหลายๆ เรื่องช่วงนี้นะ แอบตกใจ แต่ตอนนี้มันเศร้าสลับฮา คนอ่านคงปรับตัวไม่ค่อยถูกเนอะ :เฮ้อ:
love2y อ่านแล้วรู้สึกเหมือนคนอ่านเข้าข้างพี่โต้ง แบบว่าพยายามสุดๆเลย ประมาณว่าเอือมพี่แกแล้วสินะ :monkeysad:
kakashiget รุ่นนี้เขาเลิกตบจูบแล้วค่ะ พี่โต้งแกไม่โหดพอ อย่างมากก็ถอดเสื้อผ้าจับอ้าขาแล้ว....
อร๊ายยย ฉันพูดอะไรออกไป ติดเรตตตตมาก :serius2:
EoBen เบนอินจัดม้ากกกกก :try2: o21 ใจเย็นๆ ก่อนเด้อ....
เท่าที่เห็นตอนนี้พี่โต้งโดนคนอ่านตบถีบไปเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกก
โดนเบนข่วนหน้าด้วย สงสัยต้องลาไปศัลยกรรมซ่อมหน้าแล้วล่ะ เสียโฉมไปแล้ว 55555
-
ความไว้เนื้อเชื่อใจคือพื้นฐานของความสัมพันธ์
ถ้าแค่พื้นฐานยังไม่แน่น คู่นี้จะสร้างอนาคตด้วยกันได้ยังไง?
-
น้องฐาไม่กินไก่ระวังนมแฟ่บนะคะที่รัก :z2:
-
:z2:
-
ง่ะ แล้วพี่โต้งหายไปไหนนนนนนนนนนนนนนนน
-
พี่ชอบพระเอกแบบนี้จริงๆนะคะ (ก๊ากกกกก ^^)
ตอนหน้าพี่โต้งมาเข้าฉากด้วยนะคะ คิดถึงงงง หุหุหุ
-
ตอนนี้ไม่มีพี่โต้งออกมาเลยอ่ะ เฮียแกไปไหนน้อ
ปล่อยให้น้องฐาคิดถึง หรือเป็นแผน น่าจะใช่ๆ เจ้าเล่ห์เป็นบ้า แต่ชอบ 555
เดย์มันโมเมเอาน้องฐาเป็นแฟนประชดหญิงที่เคยชอบด้วย
คงไม่เป็นแบบหนังไทยนะที่พี่โต้งจะโผล่มาเจอเข้าอีกคน
กำลังจับมือกันด้วยแถมเดย์ยังบอกว่าเป็นแฟน o22
ถ้าเป็นแบบนี้ กลิ่นมาม่าโชยเลย
:กอด1: มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อ้าว ๆ ๆ เดย์ ไหงทำแบบนี้ล่ะ อ่านมาถึงช่วงท้ายของตอนนี้แล้วแอบหวั่นใจนะ
หวั่นใจว่าแยมจะไปกระจายข่าวแบบไม่รู้ความจริงน่ะ
กลัวถึงหูโต้ง คนยิ่งขี้หึงด้วย
-
อีพี่โต้งหายไปไหนนี้
ระัวังน้องฐาเปลี่ยนใจน่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
เป็นไงน้องฐา
พอไม่มีคนขี้หึงอยู่ใกล้ๆ เหงาอ่ะดิ
ถึงจะขี้หึง..ก็ยังดีกว่า
ท่องเอาไว้..มี ดีกว่า ไม่มี
เบื่อนักก็เอามานี่
หุหุ
อยากกินตับๆๆๆๆๆ ไก่
ฮ่าฮ่า
+1 เรื่องนิ อิอิ
-
เดย์เอ้ย เอ็งระวังโดนไก่มันจิกนะ o18
ไก่ตัวนี้ยิ่งหึงโหดมาก อารมณ์มันยิ่งแรงนะคะ 555555555
พี่โต้งหักดิบน้องฐาจังเลยงะ ไม่โทรหาแถมตัดสายทิ้งอีก
ตอนนี้จะเข้าข้างน้องฐาอย่างเดียวแบบไม่กลัวพี่โต้งจะเสียใจ :laugh:
ไม่คุยกันแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันละคะ ห้ะ ?
น้องฐาโทรไปแล้วนะพี่โต้ง
พี่โต้งหัวไม่ล้านซะหน่อย = =
แต่อย่างไงน้องฐาก็คิดมากไปอยู่ดี (ไหนบอกเข้าข้างน้องฐา)
พี่โต้งเค้าเป็นห่วงนะคะ ถึงได้ยื่นข้อเสนอแบบนั้น ไม่ได้ไม่ไว้ใจ :z10:
น้องฐาปฎิเสธแบบนี้พี่โต้งต้องคิดว่ามีซัมติงแน่เลย
เอาเถอะ ดีกันเร็วๆนะคะ ชอบตอนที่เถียงกันมากกว่า
พี่โต้งไม่ได้เปิดร้่านขายตับนานเดี๋ยวลูกค้าเลิกกินนะคะ :z1:
-
รัยเนี่ย ย:( พี่โต้งคัมแบล็ค ด่วนๆ
-
เอ่อะ ยิ่งจบตอนแบบนี้เหมือนงานจะเข้าน้องฐาละ 5555555 เป็นกำลังใจให้เสมอ
และถ้าเดย์จะชอบฐาจริงๆ ขอบอกว่ามาถูกทางแล้วจ้างานนี้ ยิ่งตอนนี้ไม่มีอีพระเอก
ขี้น้อยใจโผล่หน้ามาเลย งานเข้าแล้วจะรู้ตัวไหม แต่อย่างว่ากุญแจดอกเดียวสะเมื่อไหร่
เราเข้าใจคู่นี้เลยเพราะเคยงี่เง่าและทะเลาะกับแฟนเรื่องปัญญาอ่อนกว่านี้หลายเท่า
อยากจะบอกว่าเราคิดอะไร เรารู้ แต่เค้าไม่รู้ และเค้าคิดอะไรเค้ารู้แต่เราก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน
ยิ่งบอกว่าคบกันมาแค่สองเดือน ทะเลาะกันหยุมหยิมแบบนี้อยากบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ
ยังเชียร์อยู่ แต่อยากให้เข้าใจกันมากขึ้นไวๆนะ แต่ถ้าเข้าใจกันแล้วเรื่องก็จบดิ งั้นงอนกันต่อไปแหละ ฮ่าๆๆๆ
-
เพลียเดย์
ทำตัว ตอดเล็กตอดน้อย เล็มนั่นแทะนี่
ไม่พูดตรงๆซะที !!!
แม่ม หงุดหงิด เด๋วพี่โต้งก็จะโกรธอีก อร๊ายยยย
ดีกันเร็วๆ !!
-
ทำไมเดย์พูดแบบนี้ น้องฐางานเข้า :a5:
-
ชอบเดย์นะ ดูมีอะไรน่าค้นหาดี
ปล. พี่โต้งหาย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ใจแข็งพอกันเลยน้าน้องฐากับพี่โต้ง...ไม่เจอกัน 4 วันเลยหรา พี่โต้งขาดใจไปแล้วมั้ง
อะโห เพื่อนเดย์พูดซะความมั่นใจน้องฐาหายหด...แต่น้องฐาของพี่ต้องมั่นค่ะ เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้
ทำทั้งทีทำให้สุด ๆ ไปเลย...
แล้วเดย์ดึงน้องฐาไปยุ่งเกี่ยวกับคู่กรณีทำไมเคอะ เหอๆๆ เดี๋ยวน้องฐางานงอกนะคะ แฟนขี้หึงค่ะคนนี้
ขอบคุณค่า... :3123:
-
งานเข้าอีกแล้ว ฐาเอ๊ย ช่วงนี้ดูนู๋ดวงตกนะค่ะ มีแต่ปัญหา
-
ไหงตอบงั้น
ถ้าพี่โต้งรู้อีกล่ะก็น้องฐาเอ้ยยย
โดนงอนไปอีกยาวววว
:z3: :z3: :z3:
-
นั่นงะ ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรกอีก น้องฐาน้อน้องฐา งานเข้าตาหลอดดดดด ฮ่าๆๆๆ // แต่ชะนีนางนี้ก็น่าตบยิ่งนัก คำพูดคำจาไม่น่ารักเลย แต่เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเป็นแบบนี้..น้องฐาก็ต้องช่วยเพื่อน แต่น้องฐาก็ตกอยู่ในอันตรายเหมือนกันนะคะ ลุงยิ่งหึงโหดอยู่ แบบนี่ไม่ไปกันใหญ่หรือนั่น เฮ้อ..เหนื่อแทนล่วงหน้าได้มั้ยเนี่ยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
-
ตอนนี้กลายเป็นน้องหวาย ไปซะเเล้ว
เเต่ก็เเอบเห็นด้วยกับพี่โต้งเบาๆ ที่อยากให้ห่างกับเดย์ไว้ก่อนช่วงนี้
ปล่อยให้พ่อหนุ่มได้ทำใจสักพัก มีะยะทำใจ เเล้วอวันที่เดย์จะยืดอกรับ ฐาเป็นเพื่อนได้อย่างจิงใจ
เข้าใจเดย์นะคะ ไอ้เรามันชอบแอบรักบ่อยๆซะด้วย
-
เรื่องนี้ถึงหูอังคณาป่ะให้ทาย 55555555555
-
สงสัยคำตอบแบบนี้จะเรียกแขกให้น้งฐาซะล่ะมั้ง
-
He หายไปไหนอะหรือว่าแอบไปมีกิ๊ก น้องฐา รีบไปสืบด่วน ส่วนอิเดย์แม่งก็เหี้ยนะ ขี้ตู่โคตร งี้น้องฐาก็เสียหายดิ
-
น้องฐาค๊าา..รีบแก้ข่าวด่วนเลยค่ะ :really2: ก่อนที่คุณพี่โต้งมันจะของขึ้น :laugh:
-
:n1:จับให้แน่นกันไว้นะน้องฐา เขาชวนก็ไปอยู่เลยคะ แต่เพื่อนเดย์แกลากน้องฐาไปเกี่ยวทำไม เดี๋ยวพี่ไก่รู้เข้าเป็นเรื่องอีก
-
เฮ้ย เดย์ ทำไมนายทำงี้ล่ะห๊ะ :m16:
พี่โต้งเห็นเดี๋ยวงานเข้าอีกอ่ะ :เฮ้อ:
-
งานจะเข้าอีกซ้ำสองมั้ยล่ะเนี่ย
งานเก่ายังไม่เคลียร์เลย
พ๊่่โต้งหายไปไหนนะ
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
แอบเจ็บแทนพี่โต้งกับประโยคของน้องฐาที่ว่า แฟนเรางี่เง่าเองแหละ
ฮึด เจ็บอ่ะ ถ้าเป็นเรานะ เรามองว่าการงี่เง่านั้นมันคือการแสดงความรักอย่างนึงละ
มันดีกว่าไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ...เยอะอ่ะ!
บางทีน้องฐาก็น่าจะรู้นะ พี่โต้งแกก็นิสัยแบบนี้
ที่รักก็ไม่ใช่เพราะว่าพี่แกเป็นแบบนี้รึไง เฮ้อ
แล้ว มันอะไรกันคะ เดย์นี่ มาสมอ้างโม้อะไรกันน่ะเฮ้ย ไม่เข้าท่าเลยนะ!
-
ไอ้คุณพี่พ่อค้าตับ!!!จะเอาไงแน่ ไม่ใช่ว่าหนีไปขายเจ้าอื่นนอกจากน้องฐาแล้วนะ จะโกรธมาก!!!! :z6:
ชอบ
ไม่อยากตอบคำถามอะไรอีก เพราะมันเหนื่อยที่ต้องคิดว่าควรทำหน้ายังไงไม่ให้คนรอบข้าวรู้ว่ากำลังเศร้าอยู่ ต้องยิ้มร่าเริงทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่ ไม่รู้ว่าต้องกลั้นน้ำตาแบบไหนถึงจะสำเร็จ
อ่านแล้วจี๊ดมาก เศร้าอ่ะคะ!
แย่แล้วคะคุณนิ เราเริ่มเอนเอียงไปหาเดย์ อั่ก! น่ารักไงไม่รู้อ่ะ ชอบที่เดย์บอกฐาด้วย
“เพิ่งจะคบกันแค่ไม่เท่าไร ก็จะไปอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ? คิดดูดีๆ นะฐา ขนาดปกติก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่แล้ว คนอยู่ด้วยกันตลอดถ้าไม่เข้าใจกันจะยิ่งหนักกว่าเก่า ตอนย้ายเข้าไปน่ะมันง่าย แต่คิดถึงตอนย้ายออกด้วยนะ”
เห็นด้วยสุดๆ!!!ฐาอย่าย้ายออกเลยนะ มันต้องเจอกันครึ่งทางสิ พี่โต้งอ่ะกดดันเว่อ!!!
รออ่านpart2น๊า~ :จุ๊บๆ:
ปล.อยากไปซื้อนิยายที่ว่าแล้ววววววว
-
คิดถึงพี่โต้ง อิอิ
สงสารเดย์ หาคู่ให้หน่อย 55
น้องฐามีคนจับจองแล้ววว
พ่อค้าตับคงไม่ยอม
-
พี่โต้งคัมแบล็ค
น้องฐางานงอกอีกแล้ว :z3:
บวกเป็ด
-
อิพี่โต้งมัวทำอะไร
อยู่เค้าจะคาบเมีย
ไปกินแล้ว :เฮ้อ:
-
น้องฐา...ช่วงนี้ปีชงรึเปล่าคะ ติดจะซวยตลอดๆนะคะ...555+.... เพื่อนพาซวยแล้วน้องฐาเอ๊ย
-
น่าน...แผนโต้งไม่ได้ผล
แถมมือที่สามท่าทางจะเอาจริง
-
น้องฐาคะ ตอนนี้งานยังเข้าหนูไม่พอ เลยต้องแร่หาเรื่องเข้าหาตัวเพิ่มอีกหรือไงคะ???
แล้วอิพี่โต้งมันไปอยู่ไหนนี่ ไปป้อใครอยู่ ไม่มาดูแลเมีย ปล่อยให้กระเทยสวยที่สุดในสามโลก
คอยโทรศัพท์ได้ไงนี่??
-
ดูเหมือนคำตอบนั้น
อาจจะทำน้องฐางานเข้า
:try2:
-
ฮ่าๆๆๆ (มาถึงก็หัวเราะก่อนเลย :m29:)
เป็นไงล่ะน้องฐา
เจ๊บอกแล้วว่าอย่าเยอะๆ
พอพี่โต้งไม่มาหา ไม่โทรมาน้องฐาก็เสียใจ งอนด้วยใช่ป่ะล่ะ
แล้วเวลาพี่โต้งเค้าเป็นห่วงทำไมไม่เห็นความดีของเค้าบ้างล่ะจ้ะ
ใจเค้าใจเรา อย่าเอาแต่มองข้างเดียวนะน้องฐา
อิเดย์เอาอีกแล้ว
:beat: :z6:
เปิดมาตอนหน้าคาดว่าบุคคลที่ 4 ที่จะมาได้ยินอีกคนคือพี่โต้งของเจ๊เป็นแน่แท้
เหอะๆๆ อะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้ามีปาปริก้า 555+
o18
-
เนื่องจากมีคำถามเข้ามาเยอะมากเรื่องการหายไปของพระเอก
นิจึงขอเข้ามาแถลงการให้ทราบนะคะ
(เป็นแถลงการเดียวกับในหน้าแฟนเพจเฟสบุกนะคะ......เอามาลงเผื่อบางคนไม่ได้แวะเข้าไปดูเนอะ)
อ่านขำๆ ระหว่างรอนิยายตอนต่อไปนะคะ :z1: :z1: :z1:
[พี่คะ รับน้องฐาทานเพิ่มไหมคะ?] 1
คนอ่าน : เอ่อ..... คุณนิคะ? ไม่ทราบว่าพ่อค้าตับหายไปไหนคะ? ไม่เห็นออกมาเลย......
คนเขียน : อ๋อ ..... พอดีพี่โต้งไม่ว่างค่ะ ติดถ่ายทำ "ผมรักนักร้อง" อยู่เลยปลีกตัวมาไม่ทัน พี่แกเกรงใจกลัวคนอ่านรอนานเลยบอกนิว่าตัดคิวพี่แกออกให้หมดเลย นิก็เลยเชื่อพี่แกค่ะ .... ดีว่าเดย์เขาออกตัวว่าเขาว่างมากช่วงนี้ขอบทเยอะๆ เลยจัดให้ค่ะ
คนอ่าน : -*- อ๋อ....เหรอคะ? o18 :z6:
....................................................
[ joke พี่คะ รับน้องฐาทานเพิ่มไหมคะ?] 2
คนอ่าน2 : เอ่อ... คุณนิคะ ไม่ทราบว่าพี่โต้งแกหายไปไหนเหรอคะ?
คนเขียน : อ๋อ..... :m26: พอดีว่าเนื่องจากตอนที่แล้วแกปากเสียมากไปหน่อย เลยโดนคนอ่าน ตบ เตะ ถีบ และ ข่วนหน้ามาค่ะ ร้ายกว่านั้น บังเอิ๊ญไปตลาดแล้วเจอแม่ค้าโมโห เอาทุเรียนฟาดปาก... ตอนนี้เลยลาป่วยไปศัลยกรรมหน้าค่ะ
คนอ่าน2 : :m4: อุ๊ยเหรอคะ สมน้ำหน้ามันแล้วค่ะ :laugh:
คนเขียน : :m29:
...............................
[ joke พี่คะ รับน้องฐาทานเพิ่มไหมคะ?] 3
คนอ่าน1 (โต้งแฟนคลับ) : คุณนิคะ....ฝากดอกไม้ไปเยี่ยมพี่โต้งด้วยนะคะ แบบว่าเป็นห่วงมากๆ ฝากบอกว่าคิดถึง ให้มาเข้าฉากไวๆ :L2: :กอด1:
คนอ่าน2 (ฐาแฟนคลับ) : คุณนิคะ... ฝากยาถ่ายให้พี่โต้งสักขวดนะคะ o12ฝากบอกว่าถ้ายังไม่เลิกขี้หึงและปากร้าย ยังไม่ต้องรีบมาเข้าฉากก็ได้ แบร่.... :m14:
คนอ่าน3 (ตุลย์แฟนคลับ) : คุณนิคะ.... ฝากดอกไม้จันทน์ให้พี่โต้งด้วยนะคะ :m16:ฝากบอกว่าถ้ายังไม่เลิกจิกขนมปังล่ะก็..... o18 จะโดนเผาเร็วๆ นี้ -*- :beat: :z6:
คนเขียน : อุ้ย...... o22 (ตัวใครตัวมันดีกว่า...) :m29: :m8:
+++++++++++++++++++++++++++++
แถม
คนอ่าน: นิยายตอนต่อไปเมื่อไรคะ o18
คนเขียน : :m29: :m28: :m28: หูหนวกกะทันหัน
:oni1: :oni1: :oni1: (วิ่งหนีไปหน้าด้านๆ)
คนอ่าน : o18 :beat: :z6:
คนเขียน : :jul1: (โดนกระทืบไส้ทะลัก)
:n1: :n1: :n1:
.................
:bye2: :bye2:
ตอบเมนท์ค่ะ
PandP ก็จริงเนอะ ตอนนี้เพิ่งเริ่มมคบกันก็เลยยังมีระแวงบ้าง น้องก็ต้องพิสูจน์ตัวเองต่อไปให้พี่โต้งรู้ว่านิสัยจริงๆ เป็นไง
B_Story 555 จริงเหรอคะ?
Tiamo_jamsai :L2: :L1: :pig4:
Yunatsu พี่โต้งติดคิวค่ะ ไม่ว่าง... :z1:
พระสนมฝ่ายซ้าย นิก็ชอบบบบบค่ะ ชอบคนปากหวาน แต่ที่ด่าเจ็บๆ นี่อืม....นะ ตอนหน้าๆ พี่โต้งถึงจะมา ตอนนี้ยังไม่มา 555 อยู่กะเดย์ไปก่อน
MiSS-U ที่ไม่โทรไปเป็นแผน แต่ที่ไม่รับสายเพราะมีเหตุจำเป็นค่ะ ดูเป็นพระเอกเย็นชาจังเลยเนอะ อ๋อตอนนี้พี่โต้งไม่เห็น แต่อนาคตข้างหน้า..... o18
yayee2 อุ๊ย...เป็นพล็อตที่น่าสนใจนะคะเนี่ย สงสัยต้องยืมไปใช้แล้ว 555 :laugh:
ujen พี่โต้งติดคิวไปเล็มขอบขนมปังอยู่ค่ะ :z1:
broke-back แบบว่าทราบข่าวมาว่าชอบอ่านดราม่า :m12: เห็นจะจริงเพราะไม่ค่อยเห็นมาเม้นท์
แต่ถ้าดราม่ามาเมื่อไรนี่เห็นตลอด อิอิ
อย่าขอไปเลยค่ะ ปล่อยพี่โต้งไว้เถอะ น้องฐาผิดไปแล้ว.... ความจริงรักพี่โต้งเสมอ แต่งอนบ้างเป็นบางอารมณ์ :m17:
lazat.mchubเดย์คงไม่โดนพี่โต้งทำไอะไร แต่น้องฐาสิ...
นิยายเรื่องนี้เดาอะไรไว้อาจจะต้องรอ แบบว่าฟ้าครึ้มแล้วหาย ครึ้มแล้วหาย บทจะตกก็ตกน่ะค่ะเดาไม่ได้
พี่โต้งโกรธน้องฐาเลยไม่โทรมา แต่ที่ไม่รับสายก็มีเหตุผลน่ะค่ะ อิอิ ซึ่งนิกำลังคิดหาอยู่ 555
PiaShaRe ^^ รอสักครู่ๆๆๆๆๆๆ จะมาแล้วค่ะ ใจเย็น
Cacao เข้าอะไรไม่มี้..... :m29: เดย์มันเนียนค่อยตะล่อมๆเข้ามา
อีน้องฐาก็ยังโง่ไม่รับรู้...เพลียใจ จะว่าไปคนจะทะเลาะกันน่ะเรื่องงี่เง่าโคตรๆ ก็เอามาทะเลาะได้ค่ะ จริงๆ
A-J.seiya* คืออยากให้เดย์พูดตรงๆเหรอคะ?? ได้ค่ะ
taroni ยังไม่เข้าตอนนี้ค่ะ แต่อนาคตยังไม่แน่...
#9 น่าค้นหายังไงคะ? ขี้งอน ขี้น้อยใจแบบน่ารำคาญล่ะไม่ว่า :a14:
kitty คนอ่านวุ่นวายใจ คนแต่งลั้ลลา... :oni1: :oni1: :oni1:
่patsaporn 555 หายไปสี่วัน พี่โต้งซีดแล้่วค่ะ 55 ที่เดย์พูดจริงๆแค่จะรั้งไว้และบอกฐาว่าตัวเองเป็นห่วงฐามากอะไรงี้อ่ะค่ะ ส่วนเรื่องสาวน้อยนั่น...ก็อย่างที่บอก เดย์เขาหวังดี... o18
gupalz ยังไม่เข้าค่ะ อะไรมันกำลังจะชัดมากกว่า... :z1:
PBOBP :z1: อยากให้รู้ไวๆ อ่ะ นิชอบบบบบบ
MoMoRin อย่าเพื่งเหนื่อยค่ะ อนุญาตให้พักเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้วไปปวดหัวเรื่องอื่นแทน คริคริ
Tifa อืม... สงสารเดย์ เพราะที่เดย์ไม่อยากปล่อยฐาก็เพราะยังคิดว่าเดี๋ยวสองคนนี้อาจจะเลิกกันก็ได้ ฐาก็เป็นเพื่อนที่ดีมากจนเดย์ตัดใจลำบาก แต่นิกำลังใส่ความเยอะลงไปจนมันน่ารำคาญอ่ะ
i love u {knt} ไม่ถึงค่ะ เพราะครูอังคณาคงไม่อ่านนิยายวาย 555
naiin ไม่เรียกค่ะ ใจเย็นๆ
kakashiget พี่โต้งไปไหนเดี๋ยวคงทราบกันแล้วเนอะ (ช่วยได้มากกก)... โอยเดย์... ตอนแรกยังคนเชียร์อยู่เลยตอนนี้เริ่มโดนละ :o12:
ploylw_chery พี่โต้งยังไม่ทราบค่ะ เหอๆ
goonglovenut อุ๊ยจะดีเหรอ ผู้ฉิงยิงเรือ ให้ไปอยู่กะผู้ชายแบบนี้อ่ะ :-[ 55
Ja-Jah Suwanun เดย์เขาหวังดีค่ะ :m17:จริงๆ :m13:
jimmyFG งานยังไม่เข้าตอนนี้ค่ะ :m29:
ทิวลิปสีส้ม น้องฐาเข้าใจแต่ไม่อยากพูดอะไรให้เพื่อนไม่สบายใจค่ะ เลยออกแนวน้อยใจมากกว่า
เดย์หวังดีนะคะเลยพูดแบบนี้
rubymoona ฮ่าๆ ไม่ได้ขายเจ้าอื่นค่ะ ปิดร้านทำหน้าเพราะเสียโฉม5555
ซะงั้น แปรพรรคซะแล้วเฮ้ย.... เดี๋ยวโดนพี่โต้งงอนเอานะคะ :a14:
chatori ตอนนี้งานล้นมือค่ะ เลยไม่ว่างหาคู่แล้ว 55 ปล่อยเดย์แกไปเหอะค่ะ :m5:
CarToonMiZa น้องฐาไม่ใช่ถั่วนะคะ จะมางงมางอกอะไร
sirikanda28 มัวไปคิดแผนอยู่มั้งคะ :laugh3:
uknowvry เออจริง... เดี๋ยวต้องพาน้องฐาไปดูดวงซะแล้วล่ะ
river 555 พี่โต้งคงเสียเซลไปเลยอ่ะ ไม่เป็นไปตามแผนขนาดนี้ งอนตุ๊บป่องไปแล้ววว
flawless ฮาๆ :laugh: ป้อ? พี่โต้งไปป้อปอนด์อยู่ค่ะ (เวิ่น) พี่แกหายไปไหนขอเวลานิคิดก่อนนะคะ พล็อตยังเปลี่ยนได้เรื่อยๆ ตามความเหมาะสมค่ะ หุหุ
¡ииσcэиτ ยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ คริคริ
choijiin ยังค่ะ พี่โต้งยังไม่มา น้องฐายังหายใจคล่องคอไปได้อีกพักนึง o22
-
เออ อยากสะกิดคุณพี่โต้งแรงๆ (ใช้มือหรือเท้าดีอ๊ะ)
คุณพี่คร๊าบบบบ กรุณาอย่านิ่งนอนใจนะคร๊าบ
ไก่ไม่อยู่ ระวังกะเทยจะโดนคาบไป รับประ....
กะเทยอย่างน้องฐา ยิ่งน่ารัก แอ๊บแบ๊ว
แถมฮาได้ไม่เว้นวันแบบนี้ รับรองหาไม่ได้อีกแล้ว
คุณพี่ไก่โต้งควรจะรีบมาต้อนน้องฐาเข้าเล้าโดยเร็วน่ะ
เตือนด้วยความหวังดี
-
ตามอ่านทันเเล้วค้าบบบบ>w<
น้องฐาน่ารักอ่า~~~ พี่โต้งหล่อมาก เถื่อนดี 555555
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านครับ ติดตามต่อไปเน้อ~~
-
เอาแล้วเว๊ยยยย งานเข้า....งานเข้่า เดย์....แบบว่าแกทำไปเพื่อ ? ประชดหญิง หรือว่าแกจะเนียนมาเคลมฐาน้อยของฉันยะ ไม่เอานะ เพราะนอกจากโรจน์แล้ว เราก็ไม่อยากให้น้องฐาไปยุ่งกับใครเท่าไหร่ 555+(ตลอดนะเมิงอ่ะ) ว่าแต่ อะไรนะ?....อ่าเด๊ะ? เรื่องนี้ไก่เป็นพระเอก? ใช่เร๊อะ!!!!!.....ขี้งอน คิดมาก จุกจิกหัวใจยิ่งกว่าแม่ นิสัยแกมันโครตจะผู้หญิงชะมัด แต่แบบบางครั้งก็แอบเห็นด้วยกับหลาย ๆ สิ่งที่มันพูดอ่ะ คาแรคเตอร์แบบเป็นคนปากร้าย แต่ใจดีถึงติ่ง คำพูดคำจาที่ทำเอาคนฟังสะอึก....นางมารสำนักไหนเทรนด์แกมายะ นังโต้งงงงง
ปล. นังแบมนี่ชื่อคุ้น ๆ นะ...5555+.....คงจะสวยน่าดู คาดว่างั้น
-
ตอนหน้าพี่โต้งจะมาเข้าฉากแล้วใช่มั้ยคะ ดีใจๆๆๆ ^^
-
ปากร้าย+ใจดี+ปี้เก่ง
เน๊าะ..พี่โต้ง
กะต๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m20:
ป้อล่อ..พี่โต้งยังไม่ต้องรีบมาก็ได้
เอาเวลาไปเที่ยวหาแม่ไก่ตัวอื่นๆ ขี่ขย่มเล่น หนุกๆไปก่อนยังไหว
:z2: กร๊ากกกกกกกก
-
ขอบอกว่าคิดถึงพ่อค้าตับมากค่ะ...ตามกลับมาแสดงด่วนนนนนน
จะปากร้า้ยยังไงก็รักน้องฐา คนอ่านก็เลยรักพี่โต้งค่า (แม้จะรักน้อยกว่าน้องฐานิดนึงอ่ะนะ)
-
โอย เก่ามาก เก่าได้อีก
นึกตั้งนานว่าสายล่อฟ้านี่มันเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนั้น จำหนังได้ แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้อ่ะ ชอบเพลงประกอบไง เพราะดี
ส่วนเดย์...เอามีดปักหลัง เอาธนูปักเข่า หยุดไว้แค่นั้นเลย เจ้าตัวประกอบ
-
ยืนไว้อาลัยแด่พ่อค้าตับที่โดนเปลือกทุเรียนฟาดหน้าสามนาที :a3:
-
พรรคมันแปรได้เรื่อยๆตามฐานเสียงอ่ะคะคุณนิ อะหุ
พี่โต้งคะถ้าพี่ :a14: ท่านี้เดี๋ยวเชียร์ให้เดย์จับพี่กดเลยนะคะ หึหึหึ ทีนี้ละเอนดิ้งแน่ๆ 3p!!! :jul3:
-
ขอฝากเอาต้นกระบองเพ็ชรตบพี่โต้งอีกคน
o12 o12
-
"สายล่อฟ้า" :a5: เก่าไปไหมจ๊ะนู๋เดย์ 55
ตอนนี้พี่โต้งยังไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่เสียง....
:เฮ้อ: ผู้ชายคนนี้เยอะจริงๆ งอนเยอะ หึงเยอะ คิดเยอะ พูดเยอะ และอะไรๆเยอะๆอีกมากมาย
ปล.1 พ่อคุณพี่โต้งค่ะ ถ้ายังหายหัวไม่ยอมโผล่หน้ามาอย่างนี้...ไม่ต้องรอมือที่สามหรอกค่ะ
เพราะมือที่สี่อย่างน้องนี้จะ ดึง ทึ้ง กระชาก ลากถู คุณพี่มาเข้าฉากเอง ฮึๆ o18
ปล.2เดย์จ๊ะ นู๋เหมือนพระรองในหนังเกาหลีมากเลย คือทำดีทุกอย่าง แต่ชวดนาง(นาย)เอก
ถ้านู๋อยากเป็นพระเอก ต้องเลว ทำร้ายน้องฐาบ้าง จิกกัดพอเป็นพิธี แต่อย่าทำเหมือนพี่โต้งเค้าหล่ะ
เพราะมันเยอะเกิ๊น คนอ่านเริ่มจะไม่ปลื้มพี่แกหล่ะ เพราะเริ่มแยกไม่ออกว่าใครเป็นนายเอกใครเป็นพระเอก
เพราะนิสัยหญิงจนแยกไม่ออก ฮึๆ
-
พี่โต้ง ปากพี่ได้อีกอะ
เดย์ทำไมพูอย่างนี้ละ :เฮ้อ:
เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
-
น้องฐางานเข้าอีกแล้วววววว :z3:
-
น้องฐา พี่โต้งจะรวมเล่มไหมคะ
ยกมือสนับสนุนเต็มที่
จะรอนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ขอเปลี่ยนชื่อตัวละครจากแยมเป็นแบมเพราะชื่อซ้ำกับตัวละครจากนิยายเรื่องตื่นได้แล้วอีตุ๊ดนะคะ
เอานายเอก (เดย์เหย่) มาเป็นพระรองในซีรีย์เกาหลีเรื่องนี้ตัวนึงแล้วเนี่ย
จะเอาตัวประกอบมาอีกตัวก็เยอะไปเนอะ 555
50 ห่างไก่สักพัก part 2
“อะไรกัน...นอกจากเราแล้วผู้หญิงสวยๆ ก็มีออกเยอะแยะ ไม่เห็นต้องถึงกับประชดชีวิตไปคบกะเทยเลยอ่ะ” น้ำเสียงเสียดสีนั้นทำให้รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ทั้งๆ ที่อยากจะปฏิเสธออกไปว่ามันไม่จริง แต่พอได้ฟังแบบนี้แล้วคำพูดพวกนั้นมันพลอยหดหายเข้ากลีบเมฆไปเลย
แล้วไง? คบกะเทยแล้วไง มันไปหนักอวัยวะส่วนไหนของหล่อนหรือคะ?
พูดจาแบบนี้ระวังจะโดนกะเทยโดดตบไม่รู้ตัว เอาให้สวยไม่ออกกันเลยทีเดียว
“ถ้าเราจะคบใครอ่ะ เราทำไปเพราะอยากคบ เราไม่จำเป็นต้องทำเพื่อประชดใคร” เดย์เถียงกลับ
“งั้นเหรอ? แสดงว่าทั้งชีวิตหาดีได้แค่นี้สิ”
เอ๊ะอีนี่!! ยัยชะนีหวงเปลือกกล้วย ไม่เอาแล้วยังไม่ให้ชาวบ้านเขาอีก ยัยบ้า....
คนยิ่งนอยด์แดกอยู่ ยังจะพูดจาควานหาส้นอีก เดี๋ยวแม่กระโดดกัดหูหลุดเลยนี่ แง่งๆ
เดย์คงรู้ว่าความอดทนของหนูเริ่มลดต่ำลงมากแล้วจึงบีบมือหนูไว้เพื่อให้สติ และก็ได้ผล
โชคดีนะแล้วนะเธอจ๋า ที่คุณแม่ขอร้องไว้ ไม่งั้นมีเรื่องแน่
“อื้อ..... ดีที่สุดแล้ว ดีมากกว่าผู้หญิงคนไหนที่เราเคยรู้จักอีก....”
เป็นไงล่ะ เจอคำตอบแบบนี้เข้าไป ยัยแบมเลยตาวาวเป็นนางมารไปเรียบร้อย ส่วนเดย์ทิ้งระเบิดเสร็จก็ดึงมือหนูหนีเข้าลิฟท์ไปซะงั้น
“สวยซะเปล่า ปากมอมได้อีก เดย์ไม่น่าไปชอบคนแบบนี้เลยอ่ะ” หนูรีบโวยวายออกมาหลังจากลิฟท์ปิด
“ก็เลิกชอบไปได้สักพักแล้วล่ะ”
“ดีแล้วล่ะ ก็เพราะผู้หญิงเป็นแบบนี้ไง ผู้ชายเลยกันมากินกันเองหมด” หนูพูดออกไปยังไม่หายหงุดหงิด แอบสะใจเล็กน้อย แต่ผู้ชายที่หันมากินกันไม่ได้รวมเดย์ด้วยนี่เนอะ....
“เรารู้นะว่าเดย์คงโมโหที่โดนถามไปอย่างนั้น แต่เดย์ไม่น่าไปโกหกเขาเลยอ่ะ ไม่รู้ยัยนั่นจะเอาไปพูดหรือเปล่าว่าเดย์เบี่ยงเบน ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่ซะหน่อย” หนูรีบบอกออกมาอย่างกังวลใจ นี่แหละน้า มัวแต่คิดจะประชดชาวบ้านไม่ได้คิดเลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง
“ช่างมันเถอะ ที่จริงเราไม่ได้พูดเพราะอยากประชดเขานะ แต่เราห่วงฐามากกว่า แบมเขาก็พวก...เอ่อ... พูดตรงๆ น่ะ ถ้าเราตอบว่าไม่ใช่ เรากลัวเขาจะพูดทับถมฐาน่ะ”
“โอ๊ย...เดย์ พ่อพระเอก.... คิดได้เนอะว่าอยากปกป้องเรา คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะเพราะเราอ่ะชินแล้ว ทั้งสายตาทั้งคำพูดดูถูกเหยียดหยามที่คนอื่นมี แต่เราไม่แคร์หรอก เราไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่ได้ฆ่าคนตาย ไม่ได้ขายยาบ้า ไม่ได้คดโกงใคร ในเมื่อเราเลือกแล้วเราก็ต้องยอมรับสิ่งที่เราเป็นให้ได้ แต่เดย์อ่ะสิ ไม่น่าเลยอ่ะ”
“ช่างมันเถอะฐา ถ้าเราตัดสินใจทำอะไรลงไปแล้ว เราจะไม่มานั่งเสียใจหรอก” เดย์ตอบกลับมา เขายิ้มบางๆ ให้ยังบีบมือหนูแน่นเหมือนจะยืนยันในสิ่งที่ตัวเองพูด หนูถอนใจเบาๆ เมื่อเห็นว่าพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์ในเมื่อเจ้าตัวไม่ได้รู้สึกเสียอกเสียใจแบบนี้
ติ๊ง..... ลิฟท์เปิดที่ชั้นสาม เดย์หันไปสนใจกดปุ่มให้ลิฟท์เปิดค้างไว้ เริ่มมีคนเข้ามาอีกสองสามคน
“อ้าว...น้องฐา....” เสียงทักทายพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร หนูหันไปมองคนทักอย่างแปลกใจ เพราะเสียงไม่คุ้นนัก
“สวัสดีค่ะพี่พุ...” เมื่อเห็นหน้าคนทักแจ่มชัดถนัดตา หนูก็ตั้งใจจะไหว้อย่างมีมารยาท ติดอยู่ตรงที่พอจะยกมือขึ้นก็เพิ่งรู้ตัวว่าเดย์ยังกุมมือหนูไว้ไม่ยอมปล่อยจนหนูต้องบิดมือเบาๆ หวังว่าพี่แกคงไม่ได้สังเกตเห็น
“สวัสดีครับ” อีกฝ่ายยกมือรับไหว้พร้อมยิ้มตอบ
พี่พุ?? ถ้ามีแค่พี่พุก็ดีอ่ะดิ.... แต่บังเอิญไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
“เฮ้ย รีบเข้ามาสิเอ...” พี่พุหันไปร้องเตือนคนที่ยืนหน้าลิฟท์ไม่ยอมเข้ามา
“อือ....” เจ้าของชื่อตอบแล้วเดินเข้ามาเบียดไหล่หนู ทั้งๆ ที่ความจริงยังพอมีพื้นที่ให้ยืนออกเยอะแยะ พลอยทำให้หวั่นใจยังไงไม่รู้
ให้ตายเถอะ....ปีนี้มันปีชงหรือไงคะ? สงสัยน้องฐาต้องไปสะเดาะเคราะห์ซะหน่อยแล้ว แอร๋ยยย
“สวัสดีค่ะ พี่เอ...” หนูพูดเสียงอ่อยๆ ไม่จำเป็นต้องยกมือไหว้เพราะเมื่อลิฟท์ปิดลงแล้วเรามีพื้นที่จำกัดจนยากจะยกมือ หนูและพี่เอต่างหันหน้าไปยังทางออกเหมือนกัน
“สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานยังเสน่ห์แรงไม่เปลี่ยนเลยเนอะ” พี่เอกระซิบตอบกลับมาโดยที่ไม่แม้แต่หันมามองด้วยซ้ำ ทำเอาหนูเสียวสันหลังวาบ
“มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดนะคะ” หนูรีบแย้ง กลัวพี่แกจะเข้าใจอะไรผิดๆ แล้วเอาไปขยายความต่ออีก
“แล้วน้องรู้เหรอว่าพี่คิดอะไร?” พี่เอถามกลับมากวนๆ
นั่นสิ พี่เอคิดอะไร? แค่จับมือเองใช่ป่ะ มันไม่มีอะไรในกอหญ้าเลยนะเนี่ย ... หนูพยายามปลอบใจตัวเอง
แต่ใครจะไปรู้ ที่ต้องเลิกกะพี่โต้งไปครั้งหนึ่งก็ไม่ใช่เพราะคนๆ นี้หรือไง?
น่ากลัวใช่เล่นซะเมื่อไรกัน น้องเทคผู้แสนดีคนนี้น่ะ....
ลิฟท์เปิดที่ชั้นสอง ไม่ทราบว่าพี่จะเข้าลิฟท์มาให้เปลืองทรัพยากรชาติทำไมกันคะ?
หนูเดินตามพี่เอออกมาจากลิฟท์ จู่ๆ พี่เขาก็หยุดกึก....แล้วหันมาหา
“ถ้าว่างมากถึงขนาดจะไปอ่อยคนอื่นได้อ่ะ เปลี่ยนเป็นไปดูแลแฟนตัวเองจะดีกว่าไหม? มัวแต่นิ่งนอนใจ ระวังเหอะ... ถ้าของหายขึ้นมาเมื่อไร อยากได้คืนก็ไม่ทันแล้วนะ....” พูดเสร็จก็เดินหนีไปไม่ให้ความกระจ่างอะไรเลย...
ที่พูดมาน่ะ มันหมายความว่าไงกันคะพี่เอ!! :serius2:
………………………………….
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้.....the number…..
อร๊ายยยยยยยย ชะนีที่ไหนรับสายเนี่ย ชีวิตหล่อนพูดประโยคอื่นนอกจากนี้ไม่เป็นหรือไงยะ ??
หนูเอนกายพิงรถตัวเองแล้วกระหน่ำโทรหาพี่โต้งสุดกำลังแต่ก็ติดต่อไม่ได้ตลอดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ปกติก็กังวลจนจะเป็นบ้าที่ติดต่อไม่ได้ ยิ่งมาฟังพี่เอพูดแบบนี้แล้วมันยิ่งคิดมากกว่าเดิมอีก
“เดย์กลับหอไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเราจะไปธุระต่อ....” หนูบอกแล้วขยับตัวจะออกเดินทาง
“เราไปเป็นเพื่อนไหม?” เดย์ถามขึ้นมาอีก ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง
“ไม่ต้องหรอก เราไปคนเดียวดีกว่า ขอบใจนะ”
…………………………
ความห่วงกังวลใจไหลบ่าเข้ามาไม่ขาดสายเมื่อจอดรถที่คอนโดพี่โต้งแล้ว กลัวไปหมดทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่พี่เขาหายไปไม่ติดต่อหรือจะโกรธมากจนไม่อยากเห็นหน้ากันแล้ว ไหนจะเรื่องพี่เอที่ชอบฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียดแถมขี้ฟ้องตัวพ่ออีกต่างหาก การที่ติดต่อไม่ได้มันทำให้กระวนกระวายใจจนแทบทนไม่ไหว
แม้จะลากสังขารมาถึงนี่แล้วแต่เมื่อติดต่อหาพี่โต้งไม่ได้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย คอนโดพี่โต้งระบบความปลอดภัยสูงมากถ้าไม่มีคีย์การ์ดพร้อมรหัสผ่านก็เข้าไม่ได้ ถึงจะนั่งรออยู่ข้างล่างก็ไร้วี่แววจะเจอพี่โต้งอยู่ดี
ท้ายที่สุด...ก็คว้าน้ำเหลว.....
................................................................................
“กลับมาแล้วเหรอฐา....” น้ำเสียงดีอกดีใจของเดย์ดังขึ้นต้อนรับเมื่อหนูก้าวเท้าเข้าห้องตัวเองอีกครั้ง ซึ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่านอกจากเดย์แล้วเอกก็อยู่ด้วย
“อือ....” ตอบรับอย่างซังกะตาย...ใบหน้าหงอยๆ ทำให้คนในห้องพลอยคลายยิ้มตามไปด้วย
“เจอพี่เขาไหม?” เดย์ถาม และหนูส่ายหน้าเศร้าๆ
“โอเคไหมเนี่ย?” เดย์ถามมาอีก...
“อือ.....เราโอเค” หนูตอบกลับไปเสียงเบาโหวง
ทั้งที่ความจริงไม่ใช่...
มันไม่โอเคไม่เลยสักนิดเดียว
มันทรมานจนแทบบ้า อยากกรีดร้องดังๆ
อยากร้องไห้จะตายอยู่แล้วแต่มันติดอยู่ที่ลำคอยังไม่ขึ้นมาถึงดวงตา
แปะ..... เอกเดินมาแตะไหล่หนูเบาๆ
แต่แค่วางมือบนบ่าน้ำตามันก็ไม่ไหล....
“โอเคยังไง ทำไมทำหน้าเหมือนโลกถล่ม ถ้าไม่ไหวก็ร้องเหอะ อย่าเก็บไว้เลย” คำพูดของเอกทำเอาหนูไหล่กระเพื่อมไหว กลั้นสะอื้นแทบไม่อยู่ ดีใจที่ในที่สุดก็สามารถร้องไห้ออกมาได้แล้ว...
นี่ถ้าอยู่กับเดย์สองคน หนูคงทำเป็นเข้มแข็งต่อไปอีก... เพราะหนูไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าอ่อนแอ ไม่อยากร้องไห้ให้คนอื่นลำบากใจ....
แต่ตอนนี้... :m15:
“เอาน่า... อกหักเรื่องเล็ก อกเล็กเรื่องใหญ่ จริงไหมฐา” เอกปลอบโยนติดตลก ทำให้หนูหันไปตาเขียวทั้งๆ ที่ยังสะอื้นไม่หยุด
“ยังซะหน่อย ยังไม่อกหัก แค่ขอห่าง ...แค่ห่างมันไม่ได้แปลว่าเลิกกันซะหน่อย หนูเถียงกลับไป เสียงดังจนเหมือนตวาด
มันเหมือนกับพยายามบอกตัวเองอยู่ พยายามให้กำลังใจตัวเองว่า มันเป็นแค่แผนเท่านั้น แผนที่ทำให้หนูยอมแพ้ อีกไม่นานพี่โต้งก็จะกลับมาหาพร้อมคำขอโทษและกอดปลอบแล้วบอกให้ “เรากลับมาเหมือนเดิม”
“อะไรนะ? นี่มันขอห่างจากฐาเหรอ?” เดย์ถามกลับมาด้วยเสียงคาดคั้นปนไม่พอใจ มันทำให้หนูรู้สึกแย่ขึ้นมา หนูไม่ตั้งใจจะบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้โดยเฉพาะเดย์ หนูหันไปมองเดย์ด้วยสีหน้าลำบากใจไม่อยากตอบแล้วเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปที่ระเบียงหลังห้อง
หนูนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่หลังห้องพักใหญ่ เฝ้าแต่นั่งคิดเสียใจที่ตอบปฏิเสธพี่โต้งไปในวันนั้น ถึงพี่โต้งจะบอกว่าขอห่างแต่เขาก็เสนอทางเลือกมาให้แล้ว แต่หนูเลือกที่จะปฏิเสธมันเอง
แค่กุญแจดอกเดียว แลกกับความสบายใจของเขา หนูก็ยังให้ไม่ได้ก็สมควรแล้วที่เขาจะโกรธ จะมานั่งฟูมฟายตอนนี้ไม่สายไปหน่อยเหรอ? ทำไมหนูถึงโง่แบบนี้ล่ะ ฮือ....
ประตูหลังห้องเปิดออกมาพร้อมกับร่างหนึ่งทรุดตัวลงนั่งข้างๆ หนูพยายามเช็ดน้ำตาสุดความสามารถแต่ยังสะอื้นอยู่ดี
“ทำไมไม่บอกเรื่องนี้ให้เรารู้ล่ะ” เสียงเดย์ถามมาเรียบๆ
“รู้แล้วยังไงล่ะ รู้ไปเดย์ก็ช่วยอะไรเราไม่ได้อยู่ดี เพราะเราต่างหากที่เป็นคนผิด เราต่างหากที่เลือกให้มันเป็นแบบนี้เอง ตอนนี้เราคงทำได้แค่รออ่ะ เดี๋ยวพี่เขาหายโกรธเมื่อไร พี่เขาก็คงติดต่อมาเอง” หนูตอบออกไปและพยายามจะมองโลกในแง่ดี
“แล้วต้องรอไปอีกนานแค่ไหน ถ้าเขาหายไปเป็นปีๆ ยังจะรออยู่ไหม?” เดย์ถามกับมาเหมือนจะประชด
“รอสิ..นานแค่ไหนก็จะรอ....” หนูตอบกลับ ฝืนยิ้มอย่างเหนื่อยล้า
“จะบ้าหรือไงอ่ะฐา ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกสักหน่อย....” เดย์เสียงดังกลับมาแล้วก็เงียบ พยายามปรับน่ำเสียงให้กลับมาสงบอีกครั้ง
“ฐายังจำเพลงประกอบหนังที่เพิ่งดูไปเมื่อกี้ได้ไหม?”เดย์ถามขึ้นมา.... จำได้สิเพลงเขาออกจะเพราะ.... “ฉันอยู่ตรงนี้” ร้องโดยปูกับลานนา
http://www.youtube.com/watch?v=n8FxvyjoONc&feature=related
“หากคำว่ารักมันร้ายกับเธอมากไป บอกมาได้ไหมให้ฉันช่วยซับน้ำตา ส่งใจช้ำๆ ของเธอมา ฉันจะรักษามันด้วยรักจริง ด้วยหัวใจที่เหมือนเดิม....” เดย์ร้องเพลงประกอบสายล่อฟ้าให้ฟังซะอย่างนั้น...
“ฉันอยู่ตรงนี้.... เดย์อยู่ตรงนี้แล้วไงฐา เลิกคิดถึงผู้ชายห่วยๆ แบบนั้นเถอะนะ” เขาหยุดร้องแล้วหันมาส่งสายตาอ้อนวอน... หนูอยากจะขอบคุณเขา ขอบคุณที่ห่วงใยและอยู่เคียงข้างแบบนี้ แต่.....
“เพื่อนกับแฟนมันแทนกันไม่ได้หรอกนะเดย์....”
“เรารู้... เพื่อนกันแฟนแทนกันไม่ได้ งั้นก็ให้เพื่อนเลื่อนเป็นแฟนก็ได้นี่จริงไหม เราชอบฐานะ...”
หนูอึ้งกับคำบอกรักที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากเพื่อนคนนี้มาก่อน มันจึงมีแต่ความลำบากใจ...มากกว่าดีใจ
“ขอบคุณนะ....แต่....เราไม่ได้คิดกับเดย์แบบนั้น” ไม่รู้จริงๆว่าจะพูดแบบไหนถึงจะถนอมน้ำใจอีกฝ่ายได้มากที่สุด... แต่คิดว่าพูดตรงๆ คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด...
“ทำไมอ่ะ ทำไมชอบเราไม่ได้ล่ะ ทำไมต้องยอมทนเสียน้ำตาซ้ำๆ ซากๆ กับคนที่ไม่ได้รักเราจริงด้วย”
“เดย์รู้ได้ยังไงว่าพี่เขาไม่ได้รักเรา” หนูถามกลับเสียงแข็ง หนูไม่ชอบให้คนอื่นมาพูดถึงคนที่หนูรักแบบนี้
“ถ้ารักแล้วทำไมขอห่างด้วยล่ะ ทำไมต้องทำให้คนที่ตัวเองรักเสียใจด้วย รู้ไหมว่าเราไม่ชอบเลยเวลาเห็นฐาเป็นแบบนี้ เราอยากได้ฐาคนเดิมที่ร่าเริง ยิ้มเก่ง สนุกสนานคนเดิมกลับมา”
เขาเงียบไปชั่วครู่แล้วถอดแว่นตาออก ซึ่งทีแรกก็งงว่าเดย์จะถอดแว่นทำไมเพราะพอรู้อยู่ว่าเดย์สายตาสั้นมาก....
“เราไม่อยากเห็นฐาร้องไห้ ไม่อยากเห็นฐาเสียใจ” นี่ล่ะมั้งเห็นเหตุผลที่เขาถอดแว่นออก....
พยายามมองสบสายตาเศร้าที่ปราศจากกรอบแว่นนั้นตรงๆ ดวงหน้าไร้แว่นของเดย์มันแปลกตาดีเหมือนกัน ใกล้กันมากขนาดนี้ แต่ความรู้สึกที่ส่งมามันกลับส่งมาไม่ถึง
ทั้งๆ ที่รู้นะว่าห่วง รู้นะว่าหวังดี แต่มันไม่ได้ซาบซึ้งมากถึงขนาดที่จะตอบรับทุกความรู้สึกได้ ความหวังดีบางอย่างหนูก็รับไว้ไม่ได้จริงๆ
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่เราไม่เป็นไรจริงๆ” หนูหันไปบอกชัดถ้อยชัดคำ พยายามค้นหาถ้อยคำใดจะพูดให้เดย์เข้าใจแต่ก็ยังนึกอะไรไม่ออก ดวงตาที่ฉายแววเศร้าน้อยๆ นั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาหา ริมฝีปากอุ่นทาบประทับลงมาที่เรียวปากของหนูโดยไม่ทันตั้งตัว ตามด้วยเสียงกระซิบเศร้าๆ....
“ฐาไม่เป็นไร....แต่เราเป็น”
......................................................................
ถ้าใครไม่เข้าใจคำพูดของเดย์ ลองฟังเพลงนี้.... ตรงกับเดย์มากๆๆ
http://www.youtube.com/watch?v=n5hEm7AOGcE
(เธอไม่เป็นไร แต่ฉันเป็น: คชา นนทนันท์)
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ไม่มีพี่โต้งเลย!!!! ตอนท้ายๆนี่เดย์แสนดีไหม? มีใครแปรพรรคอีกป่ะ? 55
ขอประทานอภัยสำหรับ คนอ่านหนึ่ง (โต้งแฟนคลับ) ทุกท่าน สัญญาว่าตอนหน้าจะออกแล้วจริงๆ ค่ะ เพราะกว่าจะถึงตอนหน้าคงแงะเปลือกทุเรียนและหนามกระบองเพชรออกเรียบร้อยแล้วมั้ง 555555
ตอบเมนท์ค่ะ
เมนท์ก่อน25/04 || 22.36 ตอบไปแล้วที่หน้า 111 นะคะ
ตอบเมนท์รอบแรก (พร้อมjoke.แก้ขัด)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1954346#msg1954346
ตอบเมนท์รอบสอง....
zhai ฮ่าๆๆ คำเตือนรีนี้สงสัยจะจริงมากๆ o13ฮ่าๆ พี่โต้งหายไปสองตอนนี่เดย์รุกจน.... o18
น้องฐาอยากเข้าเล้าจะแย่ ขาดแต่กุญแจกับคีย์การ์ดเข้าไม่ได้ :sad4:
tay028643904 :pig2: ยินดีต้อนรับค่ะ พี่โต้งหล่อน่ะใช่ แต่เถื่อนตรงไหนคะ ออกจะใจดี คริคริ
ขอให้ติดตามน้องฐาต่อไปเรื่อยๆนะคะ :กอด1: :pig4:
mutyamania ตามที่บอกฐาค่ะที่เดยฺทำไปเหตุผลคือหวังดี ฮาๆ แค่จูบนี่เรียกว่ายุ่งหรือยังคะ? 555
เดี๋ยวเร็วๆนี้จะเอาความหลังเศร้าๆ ของฐากะโรจน์มาให้อ่านดูซิจะเกลียดมันไหม :laugh:
อุ๊ยมีคนบอกว่าพี่โต้งนิสัยผู้หญิงสองคนแล้ว สงสัยจะเรื่องจริง ตายล่ะ... พระเอกฉัน....
ทีแรกยัยแบมนี่ ชื่อแยมนะ แต่พอไปอ่านตื่นได้แล้ว ก็พบว่าชื่อซ้ำกับยัยเยมที่โดนพพีทฆ่าน่ะ ต๊ายยย จำไม่ได้ว่าซ้ำกันเลยมาเปลี่ยนว่าจะให้ชื่อแพม แต่เปลี่ยนแบมดีกว่า บ ใกล้ ย พอดี 55 คุ้นยังไง ไปซ้ำกะเรื่องไหนอีกเหรอ? ระแวงๆ :m15:
พระสนมฝ่ายซ้าย :monkeysad: ตอนตอบแมนท์คิดว่าจะลงตอนนี้แล้ว แต่ผิดคิวที่เอาตอบเมนท์มาลงก่อนิยายค่ะ พี่โต้งเลยยังไม่มา ขอโทษจริงๆน้า :call: ตอนหน้าคงมาแล้วค่ะ ใจเย็นๆน้า....
broke-back สมญาพี่โต้งนี่สุดๆไปเลยค่ะ ผู้ชายแบบนี้ชอบจริงๆ 55
พี่โต้งไม่ไปหาแม่ไก่หรอกค่ะ เพราะคิดถึงกะเทยอยู่เสมอ 55
่patsaporn ดีใจที่มีคนคิดถึงพี่โต้ง พี่โต้งตอนนี้ยังไม่มาเลย รอก่อนนะคะ กำลังเคลียร์คิวเคลียร์บท 55
jiki 555 ที่พาไปดูหนังเรื่องนี้กะจะให้ไปฟังเพลงน่ะ ใครจะนึกว่า...แทนที่ฐาจะซึ้งดันไปสนใจตรงอื่นของหนังแทน กรรม555
แบบว่าทั้งมีดทั้งธนูนี่โหดมากกก555 :laugh:
lazat.mchub 555 :pig4: ขอบคุณค่ะที่มาร่วมงาน อิอิ
rubymoona 555 มีคนบอกว่าพี่โต้งนิสัยผู้หญิงหลายคนมารกอ่ะ ถ้างอนท่านั้นจริงๆ สงสัยจะเริ่มคิดแล้วล่ะว่า ต้องเปลี่ยนพี่โต้งเป็นนายเอก แล้วน้องฐาเปลี่ยนเป็นสาวเสียบดีไหม 5555
¡ииσcэиτ คนอ่านสอง ใจเย็นๆ นะคะ รู้สึกว่าพี่โต้งจะโดนไปหลายแผลแล้วอ่ะ :sad4: :o12:
na_near เก่าอะไรแค่8ปีเอง :a5: 555
ตอนนี้ก็ยังไม่มาแม้แต่เสียงอยู่เช่นเดิม สงสัยคนอ่านแอนตี้มากเลยไม่กล้าเข้ามาแล้วมั้ง555 พ่อเดย์นี่นิสัยดีจริงๆ แต่อย่างว่าอ่ะ ดีมากๆ แต่นายเอกไม่เอา เฮ้อ น่าสงสารจริงจัง55 มีคนบอกพี่โต้งนิสัยผู้หญิงหลายคนแล้วอ่ะ คนแต่งไม่รู้ตัวเลยว่าสร้างพระเอกอะไรออกมา :m15:
ลู่เคอOlive♥ 555 ปากพี่โต้งจัดมาตั้งแต่ต้นเรื่องจนตอนนี้ก็ยังไม่หายค่ะ คงไม่หายไปอีกนาน ส่วนเดย์นั้น หวังดีจริงๆ :impress2: เรื่องราวยังไม่ใหญ่จะคะ ไม่ใหญ่เลยยยยยย
murasakisama ใจเย็นๆค่ะ โขกเบาๆ เดี๋ยวเลือดออก :z1:
Aoya คาดว่า... รวมค่ะ แต่ต้องรอเรื่องจบก่อนนะคะ ขอบคุณมากกกก :monkeysad:
-
:L2:รักคนแต่งนะค่ะ
-
อะไรกันคะๆ เกิดอะไรกันขึ้นอีกล่ะนี่ น้องฐา
อยู่ดีๆ ก็มาให้คุณพี่นั่งรับประทานมาม่าชามโตเป็นอาหารเย็นแบบนี้
อุ้ยอิพี่เอ ก็ช่างนะ มาปั่นหัวให้น้องฐาจิตตกกว่าเดิมอีก เออ แต่แบบนี้
ก็ดีนะ เพราะเท่าที่ผ่านมาเห็นแต่พี่โต้งเป็นฝ่ายหึงหวงน้องฐาอยากเห็น
น้องฐาเหวี่ยง วีน หึงพี่โต้งบ้างเหมือนกัน ถ้าจะมีใครมาจิ๊จ๊ะในระหว่าง
ที่น้องฐาเกิดอยากอวตารร่างเป็นน้องหวาย อยู่แบบนี้ ฮาๆ
รอติดตามตอนต่อไป รอพี่โต้งอยู่น่ะคะ สองตอนแระยังไม่ได้ออกเลย
คิดถึงคนหล่อปากร้ายแล้วสิ...
-
เห้ยยยยยยยน
กระโดดถีบเดย์!!!!!!
มันร้าย มันรุก ฐาอย่าไปยอม!!
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่ไหวแล้ว ตัวสอดแทรกเยอะจังเลย
คุณพ่อค้าเลิกงอน แล้วเปิดโทรศัพท์ได้แล้วจร้า
-
หาผัวใหม่ไปเลยน้องฐา ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา เอาให้คนขายไกคลั่งไปเลย ง่าวดีนัก
-
พี่โต้งเล่นตัวมากๆ งอนไม่เลิก จะหันไปเชียร์เดย์แล้วนะ
-
เดย์อ่ะ ไปชอบเอกเถอะ อย่าชอบฐาเลย -"-
ปล. ถ้ารวมเล่ม.... ตอนพิเศษของฐาตอนมัธยม อยู่ด้านหลังของเล่มจะโอเคมากๆ แบบว่า...พี่อยากอ่านโต้งฐาอย่างต่อเนื่องน่ะ >_<
-
สงสารเดย์อ่ะ :monkeysad:
-
เดย์ฉวยโอกาส น้องฐาไม่สนใจหรอก :laugh:
-
น้องฐาปีชง....ชัวร์....5555555
-
ก็สงสารน้องฐานะคะ :sad4:
แต่คิดไปคิดมาน้องฐาเลือกให้เป็นแบบนี้เองนี่นา
คนที่น่าสงสารมากกว่าคือพี่โต้ง
ในขณะที่น้องฐาเศร้า เสียใจ ร้องให้
ก็ยังมีเพื่อน มีเดย์คอยอยู่ข้างๆ คอยเป็นห่วง คอยปลอบใจ
แล้วพี่โต้งล่ะ น้องฐาเคยนึกถึงพี่โต้งไหมว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
ไม่ใช่เขาไม่โทรมา ก็ทิฐิไม่โทรหา
แล้วมารู้สึกตัวทีหลัง เกิดพี่โต้งเป็นอะไรไป คนที่เสียใจที่สุดก็คือน้องฐานะคะ
ยุให้พี่โต้งมีแฟนใหม่ไปเลย
ในเมื่อความรักความห่วงของเรามันมากเกินไปในสายตาน้องฐา
ก็ลองอยู่เฉยๆ ไม่รัก ไม่ห่วง ไม่สนใจดูบ้าง
ใส่อารมณ์ล้วนๆ 555 แต่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ นะคะ :เฮ้อ:
ถอนหายใจ ถ้าเราเป็นพี่โต้งก็รู้สึกเหนื่อยใจมากๆ
อีกนิด..
น้องฐายอมให้เดย์ทำแบบนั้นได้ไง
ถึงไม่เต็มใจก็ขัดขืนน่ะค่ะ ขัดขืน รู้จักไหม
ไม่พอใจตั้งแต่จับมือกัน แล้วยอมให้เดย์บอกว่าเป็นแฟนแล้ว
ยุให้พี่โต้งมีแฟนใหม่แล้วไม่กลับมาจริงๆ ดีไหม
พี่เคืองน้องฐานะคะ เคืองอย่างแรง
-
น้องฐาอย่าหวั่นไหวกับเดย์นะๆ
(แต่แอบอยากให้หวั่นไหว หมันไส้อิพี่โต้ง)
คุณพี่เอจะไม่ทำให้เขาเลิกกันอีกใช่ม่ะ?
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จะโดนงาบแล้ว!! o18
จะสมน้ำหน้าคุณโต้งดีมั้ยล่ะเนี่ย
แต่แอบสะใจอย่างบอกไม่ถูกอ่ะ ฮะๆ :jul3:
-
พี่โต้งหายไปไหนเนี่ย
-
ชะนีจะโผล่อีกรึ
สงสารฐาอีกแล้ว ตอนนี้สงสารเดย์ด้วยเหมือนกัน
-
ถ้ายัง..
ไม่ได้ฟังกับหู
ไม่ได้เห็นกับตา
..โปรดอย่ามาปรักปรำกัน..
ว่านอกใจ
พี่โต้งรักน้องฐาซะขนาดนี้
จะไปมีคนอื่นอีก..ได้ไง อิอิ
http://www.youtube.com/v/fYyxjjFERMA&feature=related
:angry2: อย่ามาดราม่านะ..นิ
หุหุ
-
แงะเปลือกทุเรียนรอพี่โต้งค่ะ o18
แถมให้ยัยแบมหรือแยมอะไรนี่ด้วย :z6: :z6:
-
โกรธเดย์ละ มาว่าพี่โต้งเค้าเป็นผู้ชายห่วย ๆ ไ้ด้ไง (เค้าเป็นแฟนคลับพี่โต้งน้า)
พี่โต้งแค่ให้เวลาน้องฐาตัดสินใจเอง น้องฐาก็ต้องเลือกแล้วล่ะ เพราะเดย์ก็คิดกับน้องฐามากกว่าเพื่อนแล้ว
ถ้าอยู่กันแบบนี้อาจยิ่งทำให้เดย์มีความหวังนะ แล้วพี่โต้งก็ขี้หึงซะขนาดนั้นจะทนได้ไง :m16:
เอิ่ม...แอบกลัวพี่เอเหมือนน้องฐาเลยฮับ คราวก่อนเอาซะบ้านโต้งฐาร้าว...ฮึ่มมม
ขอบคุณจ้า
-
เดย์ นายพูดตรงใจเราที่สุดเลย ถ้ารักกัน ทำไมต้องคอยทำให้เสียใจอยู่เรื่อยเลย
รักแล้วมีแต่น้ำตา จะรักกันไปทำไม
-
เดย์ทำแบบนี้ได้ไง!! :angry2:
มาแอบจุจุ๊บน้องฐาของพี่โต้งได้ไง :m16:
น้องฐาก็บอกไปแล้วไม่ได้คิดอะไร เง้อออ
แต่พี่เอน้องเทคอะไรนี้เดี๋ยวก็ไปเป่าหูอะไรพี่โต้งอีก
ตั้งแต่เพื่อนน้องฐาที่มาหาตอนนั้นแล้วนะ :m31:
ฮื้อ..
โอมพี่โต้งอย่าหูเบา เรื่องที่เป็นอยู่ก็หนักพอแล้ว :call:
-
เบื่ออีคุณพี่เอ จังเลย
แฟนใครคร๊าบบบ เอามันไปเก็บหน่อย
ส่วนคุณเดย์ ก็อยากเห็นใจหรอก
แต่มันไม่ดีน่ะ เข้าแทรกแซงตอนอย่างนี้
-
แอร๊ย part2มาแล้วววววววววว
ไงดี ตอนแรกว่าจะชอบเดย์นะ แต่อ่านตอนนี้แล้ว ไม่รู้สิ แกรุกเร็วไปนะเดย์ เข้าเสียบตอนกำลังระหองระแหงอ่ะ ไม่แมนเลย! และโกรธที่มาจูบน้องฐาด้วย ไม่ยอม ของพี่โต้งคนเดียว!!!
พี่เอคะ พี่มาได้แรงตลอดอะ!ทำตัวเหมือนจะแย่งพี่โต้งตลอด ไม่ปลื้มด้วย!!!
ชอบอันนี้
ทั้งๆ ที่รู้นะว่าห่วง รู้นะว่าหวังดี แต่มันไม่ได้ซาบซึ้งมากถึงขนาดที่จะตอบรับทุกความรู้สึกได้ ความหวังดีบางอย่างหนูก็รับไว้ไม่ได้จริงๆ
ดีมากคะน้องฐา ใจแข็งไว้ สู้ตาย อย่ายอมแพ้ พ่อค้าตับออกมาซะทีเซ่!โฮก!!
-
น้องฐามานั่งเสียใจอยู่ที่นี่ คงไม่ดีนักนะจ๊ะ รีบไปเลยรีบไปเคลียร์กีนเลยไปเลย ไปคุยกันซะให้เข้าใจ
ก็ในเมื่อห่างแล้วมันเป็นแบบนี้แล้วจะห่างไปเพื่อ.. พี่โต้งก็คงไม่ต่างกับน้องฐาเท่าไร(เอ๊ะ..ใช่รึเปล่าหนา)
แล้วทำไมไม่หันหน้าไปคุยกันดีๆล่ะจ๊ะ คุยแล้วผลจะออกมาอย่างไรก็ตามนั้น ถือว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว
-
ขอบอกว่าไม่ชอบเดย์เลยค่ะ ไม่มีคนดีๆ ที่ไหนหรอกที่รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วก็ยังจะสอดมือไปยุ่งอีก
แล้วฐาก็รู้จักกะเดย์มานานมากมายไม่เห็นจะสน พออกหักเข้าหน่อยมาทำตัวเลวเลย
-
พี่โต้งติดธุระอะไรอยู่ หรือแบตจะหมดแบบไม่รู้ตัว
หรือโทรศัพท์จะตกน้ำ แต่คงไม่ได้ลืมน้องฐาใช่มั้ย
พยายามหาเหตุผลเข้าข้างพี่โต้ง
อ่านตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติอ่ะเปล่าหว่า ที่แอบ
โสน้าน่าน้องฐา (ต้องขอโทษFCน้องฐาไว้ก่อนนะคะ)ยังไงไม่รู้ :laugh:
แต่แบบนี้ก็ดีแล้วจะได้เข้าใจตัวเองสักทีเนอะน้องฐาเนอะ
บวกเป็ดค่ะ
:กอด1:
-
โต้งหายอย่างนี้ฐาเสียใจน้อ
-
เดย์ อย่ามาฉวยโอกาสตอนน้องฐาเค้ามีปัญหาสิ
อิพี่โต้งหายไปไหน เปนเเผนรึป่าวว น้องฐาเค้าเสียใจน๊า
มาม่าชามนี้จะพร้อมเสริฟแล้วใช่มั้ย !!!!!
เฮ้ออ รอลุ้นตอนต่อไปครับบบบ บวกบวก :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูเดย์ขา เขาบอกไม่ เเล้วยังดันทุรังน้อ
ตรงข้ามกับหนูเลยค่ะ เเค่เขาบอกไม่คำเดียว หนูก็สะบัดตูดหนีทันที
-
อ่านเเล้วไม่ชอบเดย์เลย
นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ ทำเเบบนี้ มาเเทรกตอนที่คนเค้าไม่เข้าใจกัน
ฉวยโอกาสชะมัด :fire:
เเล้วไอ้ที่ทะเลาะกัน ส่วนหนึ่งก็เพราะเดย์อ่ะ
เพื่อนทำตัวไม่อยุ่ส่วนเพื่อน
รู้ว่ารักฐานะ เเต่ถ้ารักฐามากกว่าตัวเองคงไม่ทำเเบบนี้ ความเห็นส่วนตัวนะ
ขอให้ฐาเคลียร์กับพี่โต้งได้ไวๆ เชียร์พี่โต้งขาดใจ :impress2:
ถึงจะขี้หึง ปากจัด เเต่ก็รักฐาน้า
-
พี่โต้งงงงงงงงงงงง
ไปไหนนนนนนนนนนนนนนน
บอกมา หายไปไหนนน
เด๋วน้องฐาโดนคาบไปนะ
กลับมาเร็ว
-
เอาแล้วววววว งานเข้าน้องฐาอย่างแรงแล้ววววว แบบนี้ต้องให้ลุงออกโรงได้แล้ว รู้ค่ะว่าคิวทอง แต่ไม่มีบทแบบนี้ เมียลุงจะหายได้นะคะ ไม่ดีค่ะ ไม่ดี อันตรายเกิน เกิดเจ้าเดย์นึกคึกอยากปล้ำน้องฐาขึ้นมาจะทำยังไงกันละคะ ดังนั้นลุงกลับมาเร็วๆให้ไวด้วยค่าาาาา อิอิ
-
พี่เอ บทสาระแน
-
สงสารเดย์อะ แต่ถ้าน้องฐาตอบตกลง มันก็ไม่ดี
แล้วนี่บักไก่มันหายไปไหนฟร่ะ เดี๋ยวยุให้ให้น้องฐาตอบรับเดย์เลยนิ !
รออ่านต่อจ้า ^0^
-
“เราไม่อยากเห็นฐาร้องไห้ ไม่อยากเห็นฐาเสียใจ” นี่ล่ะมั้งเห็นเหตุผลที่เขาถอดแว่นออก....
^
^
:a5:นี่มันพระรองเกาหลีชัดๆ หล่อมากจ๊ะเดย์ ถ้าน้องฐาไม่สนหันมาทางนี้นะ หันมาทางคนอ่านนี่ มาม่ะพี่จากอดปลอบ :กอด1:
ส่วนอิพี่โต้ง ตัวไม่โผล่ เสียงไม่โผล่ แต่มาแค่ชื่อก็ทำน้องฐาร้องไห้แล้ว
เมื่อไหร่จะโผล่ค่ะ ช่วยกลับมาทำหน้าที่พระเอกให้สมค่าตัวที หรือต้องรอให้น้องฐาครบชู้จริงๆซะก่อน :angry2:
-
*เอาทุเรียนทั้งลูกฟาดหน้าอิเดย์
:beat: :z6:
เมิงๆๆๆๆๆๆ
:angry2:
กรูว่าแล้วว่าเมิงนี่มันเพื่อนร่วมห้องคิดจะเสียบแน่ๆ
บังอาจมาหลอกด่าพี่โต้งว่าไม่รักน้องฐาจริงเรอะ
แล้วไอ้ที่เค้าทะเลาะกันนี่ไม่ใช่เพราะเมิงเหรอไงเฮอะ
ไอ้เปรตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
:m31:
ตอนแรกก็ทำตัวเป็นพระรองเกาหลี
อิตอนนี้จะมาเกาอย่างอื่นแทนและเมิงอ่ะ
พี่โต้งว้อย กลับมาหาเมียซะทีสิวะ
ไอ้พระรองรอเสียบมันจูบเมียเมิงแล้วนะว้อยยยยยยยย
โอ๊ย อารมณ์เสีย!!!
:o211:
-
พี่โต้งหายเงียบ ระวังน้องฐาหวั่นไหวกับเดย์นะ
-
ถึงเดย์จะแสนดีแค่ไหน แต่ก็ขอเชียร์พี่ไก่โต้งต่อไป อิอิ
รอให้พ่อค้าตับออกตอนหน้า รอคอยๆ
มาซะที เดี๋ยวน้องฐาเปลี่ยนใจแล้วจะมาเสียใจน้า
ส่วนเดย์~ รอคนที่ใช่เถอะนะ สงสารอ่ะ
เพราะเธอช่างแสนดี เหอๆ (เพ้อ)
-
ตายละๆ พี่โต้งงงงง กลับมาเข้าฉาก ด่วน!!!!
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เดย์ ห้ามจูบฐานะ
เค้ายังไม่เลิกกับแฟน
มันผิดศีลข้อสามเน้อ
รอเมื่อไหร่มาม่าจะหมด :z2:
-
ตามอ่านทันแล้ว ชอบเรื่องนี้มากๆเลยจ้ะ ชอบคนแบบพี่โต้งจัง พูดกับน้องฐาคะตลอดเลย
ดีกันไวๆนะคะ เอาเดย์ออกปายยยยยย
-
โถๆๆน้้องฐาดราม่าซะแล้ว โอ๋ๆๆๆ :กอด1:
เดย์ก็เข้ามาตอนนี้พอดี (เป็นพี่นะคว้าไว้แล้ว - -)
พี่โต้งอย่าห่างหายไปนานนะคะ ใจไม่ดี ฮึกฮึก :o12:
-
:3123:เคลียร์กันเถอะ ลองสักตั้งหิ้วไปอยู่เลย ไม่ต้องกลัว พ่อค้าพูดมากจับกินตับเลย อิอิ
-
พี่โต้ง
ใส่อารมณ์ ด่า ถากถาง ขี้งอน เเต่หล่อ
พักหลังนี้ มาม่าน้ะฮับ o18
เอาใจช่วยน้องฐาต่อไป~~~~ //แอ็คโค่
-
อ๊ายยยยยยยยยยย
เห็นใจเดย์สุดๆๆ
หาคู่ให้เดย์เถอะนะ คุณนิ
-
โถถถ พ่อพรเอก พ่อเดย์พ่อประเสริฐ ก็ที่เค้าขอห่างกันซักพัก เนี่ย ต้นเหตุมันก็เกิดจากเอ็งนั่นแหละ
โถ "ฐาไม่เป็นแต่เราเป็น" ทำไม๊ตอนเป็นเมทกันแรกๆ เอ็งไม่ห่วงไม่หวงน้องฐาแบบนี้บ้างละจ๊ะ หรือเห็นว่าตอนนั้นน้องฐายังเป็นอ้อยอยู่
พอตอนนี้อ้อยโตเป็นสาวแล้ววถึงมาคิดได้ละพ่อคู๊นน ไปไกลๆเลยนะ ไปตายไหนก็ไปป่ะ เดย์ ป่ะ พ่อค้าตับอยู่ไหน หนูคิดถึงพี่
-
เดย์..วันนี้นายเเมนโคตร :laugh:
-
:เฮ้อ:เมื่อไรจะคืนดีกันชักทีอะ :เฮ้อ: :กอด1: :กอด1:
-
น้องฐาาาาาา
ยอมพี่โต้งเถอะะ :sad4:
จะได้คืนดีกันสักที :o12:
-
น้องฐาหายไปนานเลยนะคะ
ไม่รีบไปง้อพี่โต้ง ระวังจะอดกินตับไก่ถาวรนะคะ
-
พี่โต้งรีบๆมาด่วนๆเรย หนู(ฐา)คถ.แล้ว~ คถ.มากๆๆ รออยู่ ณ คะ^^
-
เดย์คะ ลงแบบนี้เขาไม่เรียกว่าแสนดีหรอกค่ะ เขาเรียกว่ามือที่สาม
มือที่สอดเข้ามายุ่ง มาแทรก มาทำให้ความสัมพันธ์ของคนสองคนเขาย่ำแย่
เฮ้อ รักได้ แต่รักให้เป็นนะคะคุณเดย์
ถึงคุณจะแสนดีแค่ไหนแต่ถ้าคุณมาทำให้คนสองคนเขาต้องเลิกรากันไปยังไงคุณก็เลวค่ะ
คุณพลาดเองที่ปล่อยให้กระเทยสาวแสนสายอย่างน้องฐารอดมือตัวเองมาได้นมนาน
รู้ตัวช้าตอนนี้แล้วมาทำตัวแบบนี้ ไม่ปลื้มนะคะไม่ปลื้ม โน้ว! ยูวโน้ว โอเค๊!
ทางที่ดีตอนนี้คุณควรอยู่เฉยๆ นะคะ อย่าเข้าไปยุ่งด้วยจะดีกว่า อิพี่เอก็อีกคน
ทำไมเรื่องของสองคนนี้ถึงได้มีบุคคลที่สาม สี่ ห้า สอดเข้ามายุ่งเรื่อยเลยค่ะ
ให้เขาเคลียร์กันสองคนได้ไหม เฮ้อ เพลียค่ะ
พ่อค้าตับไปซื้อตับชั้นดีที่เมืองนอกเหรอค่ะ นั่งเครื่องกลับมาได้แล้ว
คิดถึงจะแย่แล้วววววววววววค่า
-
เกลียดโต้ง เกลียดคนแต่ง ชิส์ๆ อาม่า มากๆ แต่รักฐาเหมือนเดิม อิอิ
-
คุณพระ!!!!! :z3:
ไปกันใหญ่
-
ตอนนี้สงสารเดย์แล้วงิ.....เดย์ ถ้าฐาเค้าไม่เอาเธอ มาหาเรานะ....มาซบอกตู้ม ๆ ของเรานะเบ่บี๋.....
พี่โต้ง....แกจะสะดิ้งไปไหนยะ กลับมาหาเมียด่วน....!!!!!
-
ทำเป็นเล่นตัว
เด๋วก็ลากไก่โต้ง
ลงไปกินในน้ำซะ
ให้หายอยาก
นินิ..น้องฐา
-
อิเดย์!
แกยังมีหน้ามาว่าพี่โต้งอีกหรอ!! เพราะแกไม่ใช่หรอไง!! ถึงทำให้ทั้งสองคนทะเลาะกันนะ!! :angry2:
ส่วนอิพี่เอ.... แกจะกลับมาทำม๊ายยยยยยยยย!!! :serius2:
หายไปแล้วยังมีหน้ากลับมาได้อีกกกกกก
พี่โต้งรีบกลับมาเลยนะ!! :m16:
-
น้องฐาคะ หายไปนานแล้วนะคะ :serius2:
-
เอาแล้วไง งาน
นี้จะจบสวยไหม
เนี่ย :เฮ้อ:
-
ตามมาาจากเรื่องของกิ๊งครับ
ฐาน่ารักมากนะ แต่บางมุมก็ฉลาดน้อย เรื่องที่ทะเลาะกับออยอยากจะเข้าใจนะ แต่เข้าใจจุดประสงค์ของออยมากกว่า
ดีกันแล้วก็แล้วไปเนอะ เพื่อนทั้ง 3 น่ารักมาก มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนแท้แบบนั้นเป็นอะไรที่สุกยอดมาก
แอบอยากอ่านเรื่องพี่ชลกับออย มันดูมีอะไร อย่าบอกนะว่าคนที่เปิดซิงออยคือพี่ชล? :laugh:
เรื่องโรจน์ รุนแรงกับฐามากก็จริง แต่หลังๆช่วงหวาน แอบรักโรจน์อ่ะ แบบว่าน่ารัก แต่ไม่รู้ไงว่าหลังจากนั้นเค้าจบกันยังไง
คนเขียนไม่ยอมเขียนต่ออ่า ว่าทำไมสุดท้ายโรจน์ถึงกับไปทานน้องนี :laugh:
เดย์ ไม่ปลื้มตัวละครตัวนี้เลย เข้าใจว่ารัก แต่สิ่งที่ทำอยู่เรียกว่าทำร้ายนะ อย่าโทษแต่พี่โต้งที่ทำให้ฐาร้องไห้ จริงๆเดย์เองก็มีส่วน
สุดท้ายตาพระเอกของเรา พี่โต้ง เอ่อ คือถ้ามีแฟนแบบนี้คงปวดหัววันละหลายๆรอบ ทำไมฮีมีไรไม่พูดตรงๆฮึ?
วางแผนซ้อนกันไปมาแลเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้ ปมในอดีตก็ให้มันกลับมาทำร้ายปัจจุบันอยู่นั่นแหล่ะ
นิสัยคิดเองเออเองมันเปลี่ยนยากก็จริง แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนจริงๆหรอ? อย่างนั้นก็คงง๊องแง๊งกับต่อไปอ่ะ :เฮ้อ:
อ่อ แล้วอยากรู้ว่าคุณนิตั้งใจจะสื่อว่าน้องฐาเนี๊ยะ เค้าผ่านผู้ชายมาแค่ 2 คนซึ่งได้แกโรจน์และพี่โต้งเท่านั้นใช่มั๊ยครับ?
บ่นมากเพราะอินมาก คุณผู้แต่งอย่าได้โกรธเคืองน้า :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ลั้ลลา~(?) อย่าตีกันนะลูก
-
ตอนที่ 51 หวังดีประสงค์???
พลั่ก....
สองมือเล็กๆ ออกแรงผลักร่างอีกฝ่ายให้ออกห่างแต่อาจจะแรงไปหน่อยเพราะเดย์ถึงกับหงายเงิบลงไปทีเดียว
“โอ๊ย... ผลักซะแรง เราเจ็บนะฐา” อีกฝ่ายมีการโอดครวญตัดพ้ออีกต่างหาก
หนอย...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปนั้นมันใหญ่หลวงแค่ไหน โดนผลักแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ
หนูพยายามส่งสายตาเคืองขุ่นไปให้ แต่อีกฝ่ายก็คงมองไม่เห็นเพราะพ่อคุณดันถอดแว่นเสียแล้ว คลับคล้ายคลับคลาว่าสายตาจะสั้นสักสามร้อยสี่ร้อยกว่าได้
“คงเจ็บไม่เท่าเราหรอกมั้ง” หนูตอบด้วยเสียงที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ให้เย็นๆ ชันกายลุกขึ้นยืนแล้วจะเดินออกจากระเบียงเข้าไปในห้อง แต่เดย์ที่ลุกขึ้นยืนแล้วขยับมาขวางประตูไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิฐา โกรธเราเหรอ?” ดูเอาเถิดยังกล้าถามมาได้...
“เราควรจะดีใจเหรอ ที่ถูกคนที่ไม่ใช่แฟนทำแบบนี้ ถึงเราจะเป็นกะเทยอ่ะ เราก็ไม่ได้ง่ายกับทุกคนหรอกนะ”
“เราไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะฐา” เดย์รีบแก้ตัวทันทีด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“เหรอ? แต่การกระทำมันใช่นะ ถ้าไม่อยากให้เรารู้สึกแย่กว่านี้ หลีกทางเดี๋ยวนี้เลย” หนูตอบกลับ ดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุม
“ไม่หลีกจนกว่าฐาจะคุยกับเราให้รู้เรื่องก่อน”
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย นี่มันอะไรกันคะ ทำไมเข้าใจอะไรยากแบบนี้ฮึ
น้องฐากะเทยแสนดีที่สุดในโลกหล้าชักเริ่มจะหมดความอดทนเสียแล้วนะ เลยยื่นมือไปดึงแว่นตาที่เดย์เสียบไว้ตรงคอเสื้อขึ้นมาถือไว้เป็นตัวประกัน
“หลีกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะกระทืบให้แว่นแตกเลย” หนูข่มขู่เหมือนถือไพ่เหนือกว่า
“แล้วไม่กลัวแว่นจะบาดเท้าหรือไง?” เดย์ตอบกลับเหมือนไม่ได้กลัวว่าหนูจะทำตามคำขู่เลยสักนิด
“งั้นเปลี่ยนเป็นโยนไปข้างนอกเลยก็ได้ จะหลบไปได้ยัง?”
“ก็เอาสิ ถ้าเราไม่มีแว่น ก็ไม่ต่างกับคนพิการเลยนะ เพราะมองอะไรไม่ชัด ยังไงฐาก็คงต้องดูแลเราไปจนกว่าจะตัดแว่นใหม่ อยากให้เป็นแบบนั้นก็โยนเลย” มีการท้าอีกแน่ะ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเดย์เป็นคนแบบนี้
“เราเป็นคนโยนไปเอง แล้วมันเรื่องอะไรที่เราจะต้องมาดูแลเดย์ด้วยล่ะ ปล่อยให้พิการไปนั่นแหละดีแล้ว คราวหลังจะได้คิดก่อนทำ”
“ทำไมเราจะไม่คิดก่อน ถ้าเราไม่คิดว่าอยากจูบฐาล่ะก็ เราคงไม่ถอดแว่นหรอก”
ว่าไงนะ... งั้นนี่ก็ฆาตกรรมที่มีการวางแผนไว้ก่อนแล้วน่ะสิ แบบนี้ผิดเต็มๆ เลยนะเนี่ย
“เรารู้น่าว่าฐาไม่กล้าทำหรอก เพราะฐาที่เรารู้จักไม่ใช่คนใจร้ายเลยสักนิดเดียว ทั้งๆ ที่มาถึงห้องเป็นคนแรกแต่ฐากลับให้คนอื่นเลือกเตียงก่อน ฐาที่ซื้อของใช้ส่วนรวมใส่ห้องเป็นประจำ ฐาที่ชอบซื้อของมาฝากทุกครั้งที่กลับบ้าน ฐาที่ชอบปลุกให้เราไปนอนที่เตียงทุกครั้งที่เราฟุบหลับที่โต๊ะหนังสือ ฐาที่ให้เรายืมรถไว้ใช้ตอนรถเราเสีย ฐาคนเดียวกันนี้จะกล้าโยนแว่นเราทิ้งเชียวเหรอ?”
จริงของเดย์ หนูก็แค่ขู่เท่านั้นแหละ ใครจะกล้าโยนลงไปจริงๆ ล่ะ
แต่เจอคนรู้ทันแบบนี้ก็เจ็บใจเหมือนกันนะ เหมือนกับต่อรองอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง..
หนูอับจนถ้อยคำ และปัญญาอันปราดเปรื่องเท่าหางอึ่งจึงจำต้องเปลี่ยนมาใช้กำลังอันมากมายมหาศาลเบียดกายเข้าไปในห้องได้สำเร็จ และไม่อยากจะสนใจเดย์ที่โดนเบียดกระเด็นไปอีกทางเพราะไม่คิดว่าหนูจะโมโหมากขนาดนั้น
หนูวางแว่นตาลงบนโต๊ะเดย์ เดินไปหอบหมอนและผ้าห่มจะออกไปข้างนอกห้องสวนกับเอกที่เปิดประตูเข้ามาพอดี
“ฐาจะหอบของไปไหน”
“จะไปนอนห้องกิ๊ง” หนูตอบเอก พยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด
“นี่ฐาโกรธเราถึงขนาดจะไปนอนที่อื่นเลยเหรอ?” เดย์ที่ตอนนี้ได้แว่นของตัวเองคืนเรียบร้อยแล้วถามขึ้นมาอีกคน
“หือ? ทะเลาะอะไรกัน” เอกเป็นฝ่ายถามอีกบ้าง
“ไม่มีอะไรหรอกเอก เดย์เขาคิดมากไปเอง คนอย่างเราโกรธใครเป็นซะที่ไหนล่ะ” หนูแสร้งทำเป็นยิ้มให้เอกเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ เอกพยักหน้ารับ
“ไปนอนโน่นก็ดีเหมือนกัน เผื่อฐาจะอารมณ์ดีขึ้น เฮ้ยเดย์ คืนนี้คงต้องนอนห้องคนเดียวนะ เพราะกูว่าจะไปนอนที่อื่นเหมือนกัน” เอกบอกกับหนูในประโยคแรกและหันไปคุยกับเดย์ในประโยคหลัง เดย์พยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจนัก เอาแต่มองมาทางหนู
เมื่อเอกเดินไปหยิบของของโต๊ะตัวเองเดย์ก็เดินเข้ามายืนข้างๆ หนู
“ฐาหายโกรธเราแล้วจริงๆ ใช่ไหม?”
“เรื่องอะไรเหรอ? เราลืมไปหมดแล้วล่ะ เดย์เองก็ลืมซะเถอะ นึกซะว่าไม่ได้พูดแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”
“เราจะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ?”
หนูถอนใจเฮือก ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะตอบอย่างไรดี ไม่เคยคิดว่าเดย์จะดื้อได้ขนาดนี้
ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด เสียงข้อความโทรศัพท์เข้าขึ้นมาขัดจังหวะ หนูล้วงโทรศัพท์ขึ้นดูข้อความไวว่อง
พี่โต้ง
หมายเลข .......... สามารถติดต่อได้แล้วในขณะนี้
แอร๋ยยยยยยยย อยากจะร้องดังๆ แต่ต้องเก็บไว้ร้องทีหลัง
รีบหมุนตัวแล้วกดต่อสายทันทีอย่าได้ช้า ฟังเสียงคอลลิ่งเมโลดี้ยอดฮิตล่องลอยมาดัง ตื๊ดดดดดยาวๆ สองสามครั้ง
“ฮัลโหล” เสียงตอบรับกลับมาทำให้หนูดีใจจนแทบจุดพลุฉลองจนลืมนึกเอะใจถึงน้ำเสียงคนรับที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
“พี่คะ.....ติดต่อได้ซะที รู้ไหมว่าหนูโทรหาแทบแย่ นึกว่า....”
“หยุด....หยุดพล่ามเลย จำไม่ได้หรือไงว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร” กรี๊ดดดดด แล้วนี่มันเสียงใคร ไม่ใช่เสียงพี่โต้งนะได้ข่าว แต่ก็คุ้นๆ อยู่ อย่าบอกนะว่า.....
“พี่เอ....” หนูครางเสียงเบาโหวง แล้วทำไมพี่เอถึงได้ไปรับโทรศัพท์พี่โต้งได้ล่ะ หรือว่าอยู่ด้วยกัน
ไม่นะ..... ป่านนี้แกไม่ใส่สีตีไข่จนย่อยยับหมดแล้วเหรอเนี่ย มายก้อดดดดด
“พี่เอ หนูขอสายพี่โต้งหน่อยค่ะ” พยายามใจดีสู้เสือบอกออกไป
“มีธุระอะไรว่ามา เดี๋ยวบอกให้” จะบอกให้จริงเหรอ น่าเชื่อตายล่ะ
“ธุระส่วนตัวน่ะค่ะ ฝากไม่ได้ รบกวนตามพี่เขามาคุยด้วยหน่อยได้ไหมคะ”
“คงไม่ได้อ่ะ เพราะพี่เขาหลับไปแล้ว ไม่อยากปลุก เอาไว้โทรมาพรุ่งนี้แล้วกันนะ แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาจะอยากคุยหรือเปล่านะ”
อะไรกัน? อยู่ด้วยกันตอนค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ แล้วพี่โต้งยังหลับแล้วอีกต่างหาก แล้วที่ว่าไม่อยากคุยด้วยอีก หมายความว่ายังไงยะ
“พี่เอคงไม่ได้เอาเรื่องอะไรไปเป่าหูพี่โต้งอีกหรอกนะคะ”
“เป่าหูอะไร พี่น่ะพูดแต่ความจริงทั้งนั้นแหละ ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดก็อย่ากินปูนร้อนท้องสิ” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง
โอ๊ย ปวดประสาท ใครก็ได้ช่วยมาลากน้องเทคผู้แสนดีคนนี้ไปเก็บทีได้ไหม ก่อนน้องฐาจะแปลงร่างเป็นก็อตซิล่าไล่เหยียบคน ทำไมโลกช่างโหดร้าย ไร้ความปรานีกับกะเทยตาดำๆ คนนี้เสียเหลือเกินเนี่ย?? ฮือๆ
“ใครโทรมา.....” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นลอดเข้ามา คราวนี้แน่ใจเลยว่าเป็นคุณแฟนแน่นอนร้อยเปอร์เซนต์ พอได้ยินเสียงเท่านั้นแหละมันแสนจะดีใจเหมือนยกครกออกจากภูเขา แต่ยังไม่ทันไรรอยยิ้มที่ผลิบานก็ค่อยๆ หุบฉับลงทันที
เมื่อโทรศัพท์ถูกตัดสายไป ทำเอาก๊อตซิฐาแทบอยากอยากพ่นไฟออกมาทำลายบ้านเมืองเป็นกำลัง พอโทรเข้าอีกครั้งทีนี้ก็ติดต่อไม่ได้อีกแล้ว สงสัยพี่แกชิงปิดเครื่องแน่เลย
ทำไม? ทำไมเป็นคนแบบนี้ อีพี่เอบ้าเอ๊ย
พี่โต้งก็อีกคน ถึงว่าสิหายเงียบไปไม่ส่งข่าวที่แท้ก็มีคนอื่นมากกแทนที่
ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพักมันคงจะดีเสียกว่า
ไม่ได้ถือสา ไม่ได้ถือสากับคำที่เธอนั้นบอก
เพราะฉันไม่ค่อยจะรู้หรอก
เพราะฉันไม่ค่อยจะรู้หรอก
ที่เธอบอกอย่างนั้นที่เธอบอกอย่างนี้
ที่จริงมันแปลว่าไง.....
แบบนี้ใช่ไหมที่เขาว่า สามวันจากนารี(กะเทย)เป็นหื่น....
พอห่างกันหน่อยเดียวก็หันไปหื่นใส่คนอื่นเสียแล้ว มันน่าเชือดคอจับทำต้มข่าไก่จริงๆ เลย
หนูกำมือแน่นด้วยความโมโหระคนเศร้าโศกหันขวับกลับไปก็เจอเดย์ยืนให้กำลังใจอยู่ไม่ห่างนัก ส่วนเอกคงออกไปแล้วระหว่างที่หนูคุยโทรศัพท์อยู่
หนูทิ้งวางผ้าห่มเข้าที่เดิม เปลี่ยนใจกะทันหันไม่ไปนอนห้องกิ๊งมันแล้ววันนี้ หนูควรจะไปคอนโดพี่โต้งมากกว่า ถึงจะอยู่ที่นี่ก็คงข่มตาให้หลับไม่ลงอยู่ดี ถึงเข้าไปไม่ได้ก็จะรอข้างล่างนั่นแหละจนเช้าเลยคอยดู ยังไงก็ต้องมีใครโผล่ออกมาหาข้าวหาปลากินกันบ้าง อยากจะเห็นหนังหน้านังน้องเทคคนดีที่รอเสียบสักหน่อยว่าเวลาเห็นแฟนตัวจริงแล้วจะทำหน้ายังไง จะมีความเกรงอกเกรงใจบ้างหรือเปล่า หรือว่าหน้าด้านหน้าทนเกินเยียวยาแล้วกันแน่
“จะไปหาพี่เขาอีกเหรอ? เพิ่งจะกลับเข้ามาแท้ๆ จะไปทำไมอีก”
เจอคำถามของเดย์แล้วหนูแทบอยากจะแงะกะโหลกออกมาเกาให้มันรู้แล้วรู้รอด ทำไมมันปวดหัวจี๊ดๆ ไม่หายเลยก็ไม่รู้
“ทำไมอ่ะ คนเป็นแฟนกันทำไมจะไปหากันไม่ได้” หนูตอบกลับไปเหวี่ยงๆ เพราะยามนี้ไม่สามารถสะกัดอารมณ์ให้เริงร่าดังเดิมได้อีกต่อไปแล้ว
“แล้วพี่เขาอยากให้ฐาไปหาไปไหมล่ะ ถ้าเขาแคร์ฐาสักนิด ถึงไม่โทรมาแต่เวลาที่ฐาโทรไปก็ควรจะรับสายไม่ใช่เหรอ?”
“มือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำได้ไหมเนี่ย แค่นี้ก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว”
“ก็เราเป็นห่วงฐานะ ไม่อยากเห็นฐาเสียใจอ่ะ”
“ขอบใจ รู้แล้วว่าหวังดี แต่ขอถามสักคำเถอะ ว่าตอนที่เราไม่มีใคร ทำไมเดย์ถึงไม่จีบเราอ่ะ ทำไมต้องรอให้เรามีแฟนแล้วเพิ่งมาจะมาอะไรตอนนี้”
“แสดงว่าเราเราผิดที่รู้ตัวช้าไป?” เดย์ถามกลับมา เหมือนเขาพยายามทำความเข้าใจว่าตัวเองผิดที่ตรงไหน
“ถ้าเรารู้ตัวเร็วกว่านี้อีกนิด หรือถ้าต่อไปฐาเลิกพี่เขาขึ้นมา ฐาจะชอบเราได้ใช่ป่ะ”
ไปกันใหญ่เลยทีนี้ กู่ไม่กลับแล้วมั้งเนี่ย....
“งั้นเราจะรอจนกว่าฐาจะเลิกกับเขาก็ได้ หวังว่าฐาจะพิจารณาเราเป็นคนแรก...”
“เดย์ ทำไมต้องมาแช่งกันด้วยล่ะพูดแบบนี้เราไม่ชอบนะ”
“ไม่ได้แช่งนะแต่..”
“ไม่ต้องแต่แล้ว.... ฟังให้ดีเลยนะ ถึงเดย์จะบอกเราก่อนหน้านี้ หรือแม้ว่าต่อไปจะมีพี่โต้งหรือเปล่า เราก็คงคบกับผู้ชายอย่างเดย์ไม่ได้อยู่ดี”
………………………………………………………………
พูดออกแล้วก็คงเรียกคืนกลับมาไม่ได้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจให้ใครเสียใจเลยสักนิดเดียว หนูควรจะดีใจด้วยซ้ำที่มีคนมารักมาหวังดี ยังไงมีคนรักก็ย่อมดีกว่ามีคนเกลียดอยู่วันยังค่ะ แต่มันอดหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ ที่เดย์ชักจะล้ำเส้นมากเกินไปแล้ว คนยิ่งไม่สบายใจก็ยังมาพูดให้วิตกจริตหนักเข้าไปใหญ่ แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน แถมยังอุตส่าห์มาแช่งให้คนเขาเลิกกันอีกต่างหาก ถ้าไม่พูดแบบนี้ก็เหมือนให้ความหวังกันอีก สู้ตัดใจพูดตรงๆ ไปเลยก็คงจะดีที่สุดแล้ว
เฮ้อ.... พยายามจะเชื่อว่าสิ่งที่ทำลงไปมันดีที่สุด และหวังว่าเดย์คงจะทำใจได้ในเร็ววัน
เมื่อพาร่างสูงเพรียวเข้ามาถึงหน้าคอนโดพี่โต้งสำเร็จ หนูก็จำต้องสลัดความไม่สบายใจทุกสิ่งทิ้งไป เพราะสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้ามันอาจจะเหนื่อยยากกว่าที่คาดคิดไว้ก็ได้
หนูยืนอยู่หน้าประตูกระจกที่ปิดสนิทต้องใช้คีย์การ์ดเปิดเท่านั้น พลางถอนใจอย่างหนักหน่วง ทำอะไรไม่ได้นอกจากล้วงโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกมากดเบอร์อีกครั้ง... แต่ยังไม่ทันจะกดโทรออก ก็รู้สึกถึงสะสารบางอย่างที่มาแตะผิวกาย พร้อมกับอ้อมกอดที่ร้อนราวกับไฟสุม หนูสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจที่จู่ๆ ก็โดนใครก็ไม่รู้เข้ามากอดแถมตัวยังร้อนฉ่ายังกับปลาทอดที่ยังไม่สะเด็ดน้ำมัน จึงรีบดีดตัวขยับกายหนีแล้วก็เป็นต้องนิ่งค้างเมื่อหันไปเห็นหน้าตัวการชัดเจน
“พี่โต้ง....”
............................................................
ฮ่าๆ ......... พระเอกคนดีของเรา คิวทองจริงๆ เลยพ่อ กว่าจะปลีกตัวมาแสดงได้ ก็ตั้งนานนม แถมพ่อยังออกแต่แขนแล้วก็ได้พูดแค่หนึ่งประโยคอีกต่างหาก ฮ่าๆๆ
ขอโทษที่หายไปน้านนานตั้งครึ่งเดือนนะคะ พอดีว่าหนีไปเที่ยวมา แล้วก็ไข้กินซะ ก็เลยพักยาวเลย แถมพออาการดีขึ้นก็ดันเผลอไปติดเกมซะอีก กราบขออภัยทุกคนด้วยนะคะ คอมเม้นท์ขอค้างไว้ตอบคราวหน้านะคะ
ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเมนท์ทุกบวกทุกเป็ด และทุกการติดตาม ทวงถาม และทุกกำลังใจจากทั้งหน้าเว็บและหน้าแฟนเพจนะคะค่ะ
รักคนอ่านเสมอ....
นิเองค่า...
-
อ๊ะ ๆ หนูนิพาน้องฐากลับมาแล้ว
เอ๊อ..เดย์นี่ไปๆมาทั้งน่ารำคาญและน่าสงสารเนอะ
รอตอนหน้าดีกว่า รอพ่อค้าตับแหละ
-
:เฮ้อ:นึกว่าจะเกิดเรื่องซะแล้วอะน้องฐาคิดถูกแล้วที่ไปหาพี่โต้ง :กอด1:
ปล.อิดฉาดนไปเที่ยวอแล้วก็ขอให้หายป่วยไวๆนะ :L2: :L2:
ปล.แล้วจะรอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
น้องนิมาแล้ว เย้ๆๆๆ
พี่โต้งนี่ค่าตัวแพงจริงๆ ออกมาฉากเดียวรับค่าตัวไปแล้ว 555
-
พูดกัน เคลียกันให้จบเลย ฐา
คนอ่านเชียร์อยู่
-
นี่เอาทุเรียนไปอีกลูกเลยอิเดย์
:angry2:
อิมือที่สามแสนสารเลว
ไอ้เวร ชอบนักนะให้เค้าเลิกกันแล้้วรอเสียบเนี่ย
น้องฐาเห็นมั้ยบอกแล้วอย่ามองโลกในแง่ดีเกิ๊น
อินี่มันถึงเอาไปคิดเป็นตุเป็นตะบ้าบอได้ขนาดนี้
:z6:
พี่โต้งโผล่มาแล้ว
คนอ่านแสนดีใจน้ำตาไหลพรากๆเพราะคิดถึงพี่โต้ง
o7
-
ใช่ซี้พ่อพระเอกคิวทอง - -++
-
ไก่ร้อนๆ
ก็อร่อยนะ
ลองดูดิ
เอ็นไก่ไม่ลวกปากหรอก
อิอิ
กินไก่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กร๊ากกกกกกกกกก
:z1:
-
แหมพ่อพระเอกคิวทองจนได้ออกมาแค่นิดเดียวจริงๆ
น้องฐาขา กระเทยน้อยน่ารักวีนแตกเลยค่ะ อย่าเก็บ
ไอ้เอกเป็นหอกข้างแคร จัดการก่อนที่มันจะย้อนมาทำร้าย
เราภายหลังเลยค่ะ หุๆ
:L2: รักษาสุขภาพด้วยค่ะ คุณคนเขียน
-
ดีใจมากที่คนที่มากอดฐาเป็นพี่โต้ง :เฮ้อ:
ขอให้ตอนหน้าเคลียร์กันได้นะ
แอบคิดถึงสามีคนแรกของฐาอ่ะ :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
โว้ว....ลุ้นมาก....ๆ.....ๆ
-
พี่โต้งงงงง
อ่อยนย โผล่มาแล้วเราะ !?
จะเอาไงว่ามาเลย เหอะ สงสารน้องฐาอ่ะ !!!
แล้วเดย์ เป็น ผช ที่เพลียอ่ะ ไม่ไหวๆ
พี่เออีกคน อ่านมา 50 ตอน ยังไม่เข้าใจคนนี้เลย!!!
-
:เฮ้อ:กว่าพี่โต้งจะออก
:L2: :L2:
-
พี่โต้งโผล่มาแล้วเคลียๆ ให้รู้เรื่องไป :z3:
-
พะ พะ พะ พะ พี่โต้ง
กว่าจะโผล่มานะพ่อคุณ 5555555555
คิดถึงคุณนิม๊ากมาก หายไปตั้งนานแหนะ :L2:
-
พี่โต้งโปรดเคลียร์ด่วน คนอ่านลุ้นมากๆ เลย ^^
-
คุนพี่โต้งกว่าจะเสด็จมาได้
มาเคลียร์กันสักที น้องฐาจะเป็นบ้าอยุ่แล้วนะนั่น
บวกบวก ครับ
หมั่นไส้พี่โต้งจริงๆเลย พ่อพระเอกคิวทองเนี๊ยะ 555
-
พี่โต้งเป็นไรมากมั้ยเนี้ย เป็นห่วง
:กอด1:
-
พี่เอนี่มันยังไงนะนิสัยเสียจริงๆ
:m16: :m16: :m16:
-
ไม่ชอบเอกะเดย์เลยให้ตายเหอะ :z6:
-
เฮ้ยๆๆๆไม่ได้นะคะ ไม่ได้ พี่โต้งรีบมาเคลียร์ด้วยด่วนค่ะ ก่อนืี่คนอ่านจะรวมตัวกันไปบุกคอนโดพี่กันนะคะ หึหึ // หัวเราะโรคจิตมากชั้น ฮ่าๆๆๆ
-
:angry2: นึกว่าจะหายไปสะแหระ เขารอ :t3: แต่ดีใจเน้อที่มาต่อ เกือบงอนคนเขียนแล้วรู้ป่าว :z10: อย่าหายไปอีกนะ(แอบซึ้ง) :กอด1:
-
กว่าจะโผล่มานะพี่โต้งงงงงงง
ไม่มาตอนที่ฐาโดนเอตบ หรือโดนเดย์ทำอะไรไปเลยละ
วุ้ยยยยยย
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
หายหัวไปไหนมา
-
กว่าจะยอมโผล่หน้าออกมา มันช่างยากเย็นจริงนะพ่อค้าตับ
-
ห่ะ
หา
จบแล้วเหรอ?
งะ คะ ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก กำลังอ่านเพลินๆกรี๊ดว่าอีพี่โต้งออกมาซะที!โฮกกกกกกกกกก
เราฟันธง แผนอีพ่อค้าตับชัวส์ป๊าบ!!!ร้ายอ่ะ!!!ทำน้องฐาร้อนใจ กังวลใจ ร้องไห้อีก!แง่งๆๆๆๆๆๆ
มีการเอาตัวพี่เอมาประกอบแผนอีก ร้ายมาก!!!เพราะอีพี่เอนี่ตัวแประสำคัญเลยเหอะ!!!
กลับมาเดย์...
ฮึ๋ย...เพราะ'ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลก' เจ้าจึงตื้อดื้อด้านขนาดนี้ใช่ไหม??? ฮึ๋ยๆๆๆ
จริงๆไม่ได้ผิดนะ แต่ผิดอย่างที่เจ้าไม่ได้เกิดมาเป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบน้องฐาคะ ชัดเจน แอบใจร้ายนิด แต่ชัดเจนแจ่มแจ้งดี แมนๆไปเลย จะได้ไม่ต้องมาเข้าใจผิดว่าให้ความหวังกันอ่ะ!
คุณนิสุขภาพดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ ดีแล้วๆ เทคแคร์นะคะ :L2:
-
พี่โต้งคะ ได้ค่าตัวเท่าไรคะเหมือนจะอู้ไปหลายตอนอยู่มากโข
-
หายไปเสียนาน...กลับมาก็สั้นแถมทำเราค้างอีก เดี๋ยวปั๊ดจูบเลยนิ....
5555+
พูดถึงนายเอ เห็นแว่บ ๆ ว่าแต่งเป็นเรื่องของนายคนนี้ออกมาต่างหาก เลิกแต่งไปแล้วเรอะ....
สงสารเดย์อ่ะ คนชื่อเดย์นี่ช่างอาภัพตลอดเวลา....แล้วก็นังไก่โต้ง เลิกงอนได้แล้ว ไม่งั้นชั้นจะยุให้น้องฐามีผัวใหม่ :oo1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เค้าค้างกว่าเดิมอีก
:z3:
ไอ้คุณพี่เอนี้น่านัก
หมันไส้ตั้งแต่ตอนก่อนๆล่ะ
ถึงพี่แกจะอธิบายยังไงก็ยังหมันไส้อยู่ดี
-
มัวแต่ดีใจจนลืมอ่านช่วงทอล์ค...พอรู้ว่าคนแต่งป่วย ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ขนาดไม่ค่อยสบายก็ยังนึกถึงคนอ่านตลอด ก็เอาเป็นว่ารักษาสุขภาพนะคะช่วงนี้อากาศทั้งร้อนทั้งฝน พาลจะสติแตกเอาง่ายๆ
-
สงสารเดย์เหมือนกันแต่ฐาก็ทำถูกแล้วที่ให้เดย์ตัดใจให้ขาด
พี่โต้งแกไม่สบายเป็นไรหนอ แล้วออกมาเจอฐาได้ยังไง
หรือโดนไล่ปล้ำหนีตายลงมากัน :laugh:
บวกเป็ด
-
ยังไม่ตายจริงๆด้วยพี่โต้ง
-
กะว่าถ้าพี่โต้งไม่ง้อน้องฐาในเร็ววัน เราจะเชียร์ให้เปลี่ยนพระเอกซะ
-
เอกะเดย์นี่น่าจะได้กันเองนะคะ นิสัยรอเสียบอยู่ทุกลมหายใจเนี่ยคล้ายกันดีจริงๆ
-
เห็นมั๊ยว่าพี่โต้งไม่ได้ละเลยน้องฐาเลย
พี่เขาแค่ไม่สบาย คนทีหมางเมินคือน้องฐาต่างหาก
กลับมาดูแลพี่โต้งเถอะ
แล้วก็หายเคืองน้องฐาเรื่องเดย์แล้วค่ะ
อ้อ อีกอย่างเตรียมแก้ตัวกับพี่โต้งดีๆ นะคะ
เพราะคุณพี่เอคงใส่ไฟไว้เยอะ
คาดว่างานนี้คงคุยกันยาววววว
:z10:
-
เบื่อไอ้พวกรอเสียบ
จริง ๆ :beat: :z6:
-
ตอนนี้รู้สึกหมั่นไส้เอมากๆ -"-
ตกลงว่าที่พี่โต้งเงียบไปคือ...
ไม่สบาย??
เหรอคะ ? ฮะ ยังไง
ทำไมตัวร้อน หรือเตรียมทำเมนูไก่ทอดเสริฟ์ร้อนๆ ให้น้องฐา :o9:
-
สงสารแกว่ะเดย์ ทำใจเหอะ
พี่โต้งก็น่าสงสาร มาแค่แขนกับ บทเท่าขี้มด?? ฮ่าๆๆ
-
เริ่ม เกลียด ตาเดย์แล้วนะ
:z6: :beat: o12 :fcuk: :z4: :ซูโม่:
-
พี่โต้งทำไมไม่มาตามน้องฐาซะที
รู้ไหมเมียรออยู่ จนรอไม่ไหวจะไปหาแล้วน้า
เดย์ตอนนี้แอบทำมึน พูดไม่รู้เรื่องนะจ๊ะ o18
-
พี่โต้ง แก้ตัว เอียอธิบายดีๆนะพี่ ส่วนน้องฐาแนะนำว่าให้สารภาพซะ เรื่องโดนอิอิเดียดมันจุบเอาอ่ะ เดี่ยวมารู้ทีหลังจะซวยอีก
ปล. สสาร เขียนยังงี้นะจ๊ะ^^
-
พี่โต้งงงงงงงงง :กอด1:
-
:z3: :z13:
-
มาซะทีนะพี่โต้งงงงงงงงงง
น้องฐาเกือบโดนงาบล้ะเห็นมั้ย!!!
-
พี่เอ เเค่ยั่วให้ฐามาหาพี่โต้งใช่มั้ย
หรือคิดจะให้เลิกกันจริงๆ
เเต่เอาเดย์ไปเก็บที ทีนี้มาทำเป็นอยากได้ฐา ขอเถอะ คนเห็นเเก่ตัว :beat:
แล้วก็เลิกคิดว่าพี่โต้งไม่ดีได้เเล้วเดย์ เพราะเดย์ดีกว่าพี่โต้งตรงไหนหรอ
เจอฐาก่อน เเต่ไม่เคยเห็นค่าเอง ไม่ไหวอ่ะ
ถ้ายังเป็นคนเเบบนี้ ฐาเลิกยุ่งกะเดย์เถอะ
เพราะไม่งั้น ถึงคืนดีกับพี่โต้งได้คราวนี้
ก็มีเรื่องต้องทะเลาะด้วยเรื่องเเนวๆนี้ไม่จบไม่สิ้น :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 52 ปรับความเข้าใจ...
“พี่โต้ง!!” น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยดังชัดเจนพร้อมกับที่เจ้าของเสียงขยับกายเข้าไปประคองร่างเจ้าของชื่อที่เซถลาออกไปเพราะหนูดิ้นหนีออกจากอ้อมกอดของเขา ช่างเป็นภาพที่บาดหัวใจเสียเหลือเกิน...
ค่ะ.... คนที่เรียกชื่อพี่โต้งไม่ใช่หนู แต่เป็นพี่เอ....
พี่เอที่ตอนนี้กำลังประคองร่างพี่โต้งไว้ไม่ให้ล้ม ไม่วายส่งสายตาคาดโทษมาให้เหมือนกับหนูทำความผิดใหญ่หลวง
หนูยืนนิ่งมองภาพนั้นอย่างมึนงงและตกใจว่าตัวเองทำอะไรลงไป หนูสะบัดตัวแรงมากขนาดทำเอาผู้ชายตัวสูงๆ อย่างพี่เขาเซได้เลยหรือ ไม่น่าเชื่อว่าพี่โต้งจะอ่อนแอได้ขนาดนั้น แถมตอนที่เข้ามากอดหนูตัวพี่เขาก็ร้อนจี๋อย่างกับไฟ หน้าก็ซีดไม่ต่างจากไก่ต้มที่โปะลงบนข้าวมันไก่สักนิด แสดงว่าพี่โต้งคงไม่สบายหนัก
นี่ใช่ไหมเหตุผลที่หายไป เพราะไม่สบายก็เลยไม่ได้โทรมา ไม่สบายก็เลยไม่รับสาย ติดต่อไม่ได้
หนูควรจะดีใจใช่ไหม? ที่รู้ความจริงแบบนี้
หึ!!
หนูควรจะดีใจ...ที่รู้ว่าพี่เขาโกรธหนูมากถึงขนาดที่ตัวเองไม่สบายก็ไม่คิดจะส่งข่าว
ดีใจที่รู้ว่า...พี่เขาโกรธมากถึงขนาดตัดขาดไม่ต้องการรับความช่วยเหลือจากคนที่เป็นแฟน แต่ยอมให้น้องเทคมาอยู่ด้วยแทน อย่างนั้นใช่ไหม?
ความร้อนรน กระวนกระวายใจที่ผ่านมาแปรเปลี่ยนเป็นความหึงหวงระคนน้อยใจขึ้นมาทันที
ในขณะที่หนูพยายามที่จะโทรหาพี่โต้งแต่ติดต่อไม่ได้ พยายามจะมาหาแต่ก็เข้าไปข้างในไม่ได้ แล้วทำไมทั้งๆ ที่โทรหาพี่โต้งไม่ติด แต่พี่เอกลับอยู่กับพี่โต้งได้ รับโทรศัพท์แทนพี่โต้งได้?
ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพัก
เพื่อเธอไปรักคนอื่นมากกว่า
เธอหมดรักฉันเธอก็พูดมา
เธอจะมองหน้าทำไม...
สรุปแล้ว พี่โต้งโกรธหนูมากเลยไม่อยากบอกให้รู้ว่าตัวเองไม่สบาย
หรือพี่โต้งเปลี่ยนใจอยากให้ใครอื่นมาคอยดูแลพยาบาลแทนกันแน่??
ทั้งที่คิดถึงมาก ทั้งที่อยากเจอจนแทบบ้า แต่พอถึงเวลานั้นจริงๆ มันกลับพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก มีแต่ความสับสน
ทั้งๆ ที่หวงมากจนอยากจะกระโดดเข้าไปแยกสองคนตรงหน้าออกจากกัน แต่หนูกลับขยับตัวไม่ได้เลยสักนิด เพราะคิดดูอีกที ความจริงหนูควรจะเป็นคนที่อยู่ตรงนั้น คนที่ได้ประคองและอยู่ข้างๆ ตอนที่พี่โต้งไม่สบาย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตัวร้ายที่ทำให้พี่เขาเกือบต้องเจ็บตัว ถ้าหากไม่มีพี่เอเข้าไปประคองก็อาจจะล้มไปแล้วด้วยซ้ำ คงไม่ใช่เวลาจะมาหึงหวงอะไร ควรจะเป็นความรู้สึกผิดมากกว่า เป็นแฟนแท้ๆ แต่ไม่ได้ทำหน้าที่ให้สมกับที่ได้เป็น คนอื่นเสียอีกที่ยังดูแลพี่โต้งได้ดีกว่า
หนูยืนเก้ๆ กังๆ ไม่ขยับเข้าไปหา ได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด และคงไม่มีสิทธิ์จะอธิบายอะไร
พี่โต้งคงเห็นความลังเลในสายตาหนู เขาจึงขืนร่างออกจากอ้อมแขนของพี่เอแล้วเป็นฝ่ายเคลื่อนกายเข้ามาหา พลอยทำให้หน้าหวานๆ ของพี่เอพลอยเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ น้องฐาไม่คิดถึงพี่เหรอคะ” น้ำเสียงกระซิบนุ่มๆ ที่ถามอย่างอ้อนๆ ทำให้หัวใจอ่อนยวบอย่างประหลาด หนูส่ายหน้าดิกทันทีแล้วอ้าแขนออกกอดเอวพี่โต้งไว้ซบศีรษะลงกับซอกไหล่ของเขา
“หนูขอโทษ....” หนูบอกได้แค่นั้น พยายามหักห้ามน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจนปวดหนึบ
พี่โต้งยกมือโตขึ้นลูบหัวหนูเบาๆ อย่างเอ็นดู เพียงแค่สัมผัสอันอ่อนโยนแค่นี้ก็ทดแทนคำพูดอีกเป็นหมื่นล้านคำ
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” พี่โต้งบอก ล้วงกระเป๋าเงินที่ใส่คีย์การ์ดไว้ออกมาแตะที่เครื่อง และประตูคลายล็อกดังกึก หนูค่อยๆ ประคองร่างที่เกินคำว่าอุ่นไปมากของพี่โต้งเดินเข้าไปข้างในช้าๆ จนลืมนึกไปว่าที่จริงไม่ได้อยู่กันแค่สองคน
“พี่โต้งครับ” เสียงพี่เอเรียกพี่โต้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมากนัก แต่ทำให้เราสองคนหันกลับไปมองพร้อมกัน
“งั้น ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ อย่าลืมกินยาแล้วก็พักผ่อนมากๆ นะครับ” พี่เอบอกแล้วส่งยิ้มบางๆ มาให้ แววตาฉายแววห่วงใยเต็มเปี่ยมจนหนูสะดุด
“อือ... ขอบใจนะเอ กลับดีๆ ล่ะ” พี่โต้งบอกแล้วยิ้มให้ จากนั้นเขาก็หันกลับแล้วรั้งร่างหนูให้เดินตามไปเลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มที่จางลงจนเกือบเศร้าของพี่เอ...
หนูกดลิฟท์ที่ชั้นแปดแล้วหันไปมองพี่โต้งที่ยืนพิงผนังลิฟท์ด้วยความเป็นห่วง คงเป็นเพราะไข้คงขึ้นสูงมากพี่เขาจึงขมวดคิ้วแล้วหลับตาเหมือนกำลังสะกดความทรมานบางอย่างไว้
“พี่โต้งไม่สบายเป็นอะไรคะ แล้วไปหาหมอมาหรือยัง”
“ไปมาแล้ว เป็นไข้หวัดใหญ่น่ะ มันอ่อนเพลีย เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด ก็เลยนอนซมทั้งวันจนไม่ได้โทรไปหาน้องฐาเลย น้องฐาโทรมาหรือเปล่าพี่ไม่รู้เพราะโทรศัพท์มันอยู่นอกห้อง มาดูวันนี้เพิ่งเห็นว่าแบตหมดไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ น้องฐาโกรธพี่หรือเปล่าคะ” หนูส่ายหน้าเศร้าๆ
หนูจะโกรธได้ยังไง จำได้ว่าวันนั้นทั้งที่พวกเราตากฝนแต่พี่โต้งก็เสียสละให้หนูได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วให้กินยา แต่หนูไม่ได้สังเกตว่าพี่โต้งได้กินยาบ้างหรือเปล่า ถ้าหนูไม่ทิฐิสูงแล้วกลับไปที่หอวันนั้น ก็คงได้อยู่กับพี่โต้งตอนที่ไม่สบาย หนูเสียอีกที่พี่โต้งควรจะโกรธ
“แล้วนี่โทรศัพท์แบตหมดแบบนี้ พี่เอเขาติดต่อพี่โต้งได้ยังไงคะ หรือว่าโทรเข้าเบอร์ห้อง ถึงได้อยู่ด้วยกันได้”
“เอมันเข้าออกที่นี่ได้ตั้งนานแล้วล่ะ เพราะซามันให้คีย์การ์ดไว้ ซามันก็อยู่ที่นี่เหมือนกันนะ แต่อยู่ชั้นเจ็ด สองสามวันมานี่ก็ได้สองคนนี้แหละที่สลับกันมาดู” หนูพยักหน้ารับอย่างรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นไปอีก
ติ๊ง.... เมื่อลิฟท์เปิดออกที่ชั้นที่ต้องการ หนูพยุงพี่โต้งเดินออกจากลิฟท์เดินไปที่ห้อง พี่โต้งส่งพวงกุญแจออกมาให้ไข
“อ้าว... มาไวกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ” พี่ซาที่นั่งรออยู่ในห้องก่อนแล้วเอ่ยทักจนหนูต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“พี่รู้เหรอคะว่าหนูจะมา”
“อ้าว ก็เมื่อกี้น้องฐาโทรมาใช่เหรอ เอก็เลยบอกน้องฐาว่าพี่ไม่สบาย แล้วน้องฐาก็เลยบอกว่าจะมาเยี่ยม” พี่โต้งเป็นคนอธิบายเพิ่มเติมแล้วเดินทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา หนูก็นั่งลงข้างๆ แล้วได้แต่บ่นอุบอยู่ในใจ
บอกอะไรกัน... ไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำ พี่เอนี่อะไรของเขาเนี่ย ดีนะที่ตัดสินใจถูก ถ้าหนูไม่ตัดสินใจมา พี่โต้งก็คงรอเก้อ มีหวังโกรธตายแน่เลย
“เนี่ย พอรู้ว่าน้องจะมาอ่ะ โต้งมันก็รีบลงไปรอข้างล่างเลยนะ กลัวน้องฐาจะเข้ามาไม่ได้ เอมันบอกให้รออยู่นี่แล้วจะลงไปรับให้ก็ไม่ยอม”
“ก็กูคิดถึงของกูนี่นา” พี่โต้งตอบพลางโอบไหล่หนูรั้งเข้าไปกอดประกอบอีกต่างหาก
เอ่อ หนูว่าถ้าพี่ตัวร้อนขนาดนี้ เอาเตารีดมานาบกันเลยดีกว่าไหม
“แหวะ.... กูจะอ้วก ป่วยใกล้ตายแล้วยังไม่เจียมสังขารอีก ดีนะที่มีลิฟท์ ถ้ามีแต่บันไดล่ะก็ เดินขึ้นลงแปดชั้นมึงเหนื่อยตายแน่”
ดีแล้วค่ะ ถ้าพี่โต้งไม่ลงไปเองแล้วหนูเจอพี่เอคนเดียว หนูว่าแทนที่ได้เจอพี่โต้ง พี่เอเขาคงไล่หนูกลับมากกว่า ขนาดมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน ทำไมถึงยังวุ่นวายกับพี่โต้งก็ไม่รู้ นี่ถ้าไม่กลัวว่าเลิกกับพี่ซาไปแล้วพี่แกจะรุกพี่โต้งหนักข้อล่ะก็จะฟ้องพี่ซาให้หมดเลยว่าพี่เอแกกันท่าหนูขนาดไหน
“โห่ ตึกสิบชั้นที่ไหนจะไม่มีลิฟท์วะ ต่อให้ไม่ผิดกฎหมายก็คงไม่มีคนไปอยู่หรอก ขึ้นลงทุกวันน้ำหนักลดเหลือสิบโลกันพอดี”
“ถ้าลดได้ขนาดนั้นคงมีคนอ้วนๆ ยอมมาอยู่มั้ง แต่กว่าจะลดน้ำหนักได้กูว่าเป็นลมตายคาบันไดก่อนว่ะ ฮ่าๆ” พี่ซาหัวเราะร่วนพลอยพาให้พี่โต้งหัวเราะแห้งๆ ตามสลับกับเสียงไอ
เฮ้อ....หนูว่าหนูควรเตรียมใจหาแฟนใหม่แล้วจริงๆ ล่ะ ก็นอกจากไก่จะแก่แล้ว ไก่ยังจะป่วยอีกนี่คะ ไม่รู้ว่าเป็นไข้หวัดนกหรือเปล่าเนี่ย
“เออ!! แล้วทำไมมากันแค่สองคน แล้วเอล่ะ” อยู่ดีๆพี่ก็ถามขึ้นมา นี่ก็กระไร แฟนหายไปทั้งคนเพิ่งจะนึกขึ้นได้หรือไงคะพี่?
“มันกลับไปแล้ว”
“อืม...เหรอ?” พี่ซาพยักหน้ารับแกนๆ
“สงสัยทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ไหว” แม้จะเป็นแค่เสียงพึมพำเบาๆ แต่ก็ไม่ได้เบาถึงขนาดไม่ได้ยิน หนูพลอยหันไปมองอย่างแปลกใจ
“ไอ้ซา” พี่โต้งเปล่งเสียงปรามออกมากะทันหันแล้วหันไปมองเพื่อนตาแข็ง พ่าจึงชะงักเพราะนึกขึ้นได้ว่าหนูก็อยู่ด้วย
ชัดเลย แสดงว่าพี่ซาก็ไม่ได้ไม่รู้เรื่องพี่เอน่ะสิ พี่โต้งเองก็คงรู้ว่าแม้แต่ตอนนี้พี่เอก็ยังตัดใจไม่ได้
ทุกคนรู้ เพียงแค่ไม่อยากให้หนูรู้เท่านั้นเอง
“โทษที กูแค่ล้อเล่นน่ะ ในเมื่อมีคนมาดูแลมึงแล้ว งั้นกูกลับก่อนนะ”
“อือ...ไปเถอะ”
หนูกับพี่โต้งนั่งเงียบจนเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง
หนูกำลังชั่งใจว่าจะถามอะไรออกไปดีไหม แต่ก็เปลี่ยนใจไม่ถามดีกว่า ในเมื่อหนูเองก็ยังไปห้ามอะไรเดย์ไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับพี่เอ หนูรู้แค่ว่าพี่โต้งไม่ได้เล่นด้วยก็พอแล้วล่ะจริงไหม?
“เอบอกว่าวันนี้เจอน้องฐาที่ห้องสมุดด้วยนะ” พี่โต้งเปิดหัวข้อสนทนาขึ้นมาใหม่ที่ทำให้หนูแทบสะดุ้งเกือบลืมไปเลยว่าเคยกังวลใจเรื่องนี้อยู่
“ได้ข่าวว่าไปกับผู้ชาย ท่าทางสนิทกันมากด้วย” พี่โต้งเอ่ยลอยๆ แล้วหันมาส่งยิ้ม แต่ทำเอาหนูเหงื่อตก
นั่นไง ว่าแล้วเชียว อีพี่เอ อีงูพิษ ลูกอีช่างฟ้อง
อร๊ายยยย ทำไมเป็นคนแบบนี้
“ไปกับเพื่อนใช่ไหม ชื่ออะไรเหรอ หรือว่าน้องกิ๊ง? ไม่สิ ถ้าเป็นน้องกิ๊งเอมันก็ต้องรู้จักเพราะเป็นถึงหลีดคณะ ว่าไง บอกได้หรือยังว่าวันนี้ไปควงกับใครมา” คำถามพร้อมยิ้มนุ่มๆ ยังดีหน่อยที่ไม่ได้โวยวายอะไรเหมือนเมื่อครั้งก่อน นี่คงเก็บอารมณ์มากที่สุดแล้วล่ะ แต่หนูล่ะกลัวไอ้ยิ้มนุ่มๆ แบบนี้เสียเหลือเกิน ให้โวยวายด่ากันไปเลยก็ยังจะดีกว่า ท่าทีนิ่งๆ เพราะกำลังจะเชือดนิ่มๆ หรือเปล่าก็ยังไม่รู้แบบนี้
แล้วนี่หนูควรจะตอบว่ายังไงดี จะให้บอกว่าพี่เอตาฝาด พี่แกก็ไม่ได้ไปคนเดียวด้วยสิ ยังมีพี่พุเป็นพยานปากเอกอีกคน ถ้ามารู้ว่าโกหกทีหลัง น้องฐาตายหยังเขียดแน่ คงทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดความจริงสินะ
“ไปกับเดย์มาค่ะ” หนูตอบกลับไปเสียงอ่อย ถ้าไม่ได้รู้ความรู้สึกของเดย์ และไม่เจอเหตุการณ์สยองขวัญในวันนี้ก็คงไม่รู้สึกผิดขนาดนี้หรอก ยิ่งเห็นสีหน้าซีดๆ ของพี่โต้งคลายยิ้มจนเกือบบึ้งเมื่อได้ยินชื่อเดย์ มันยิ่งสะเทือนใจหนัก
“เดย์? รูมเมทเราน่ะเหรอ? จำได้ว่าเรียนคนละคณะ มีงานที่ต้องไปทำด้วยกันที่หอสมุดด้วยเหรอ?”
ไม่อยากเชื่อว่าพี่โต้งจะจำรายละเอียดได้ขนาดนี้ คงเพราะพี่โต้งเดาเรื่องได้มาตลอด มีแต่หนูเองที่ไม่เชื่อ
“เอ่อ... เดย์เขาชวนหนูไปดูหนังค่ะ” กลั้นใจตอบออกไปแล้ว
หนูเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่คนนี่สิ ขอให้มีชีวิตรอดด้วยเถอะ พี่โต้งแกไม่สบายอยู่ แกคงไม่มีแรงลุกขึ้นมาบีบคอหนูหรอกเนอะจริงไหม
“อ๋อ...นึกว่าอะไร ที่แท้ก็ไปเดทกันนี่เอง” พี่โต้งพูดลอยๆ พลางยิ้มเหยียด ขยับตัวออกห่างออกไปจนหนูหน้าเสีย
ถ้าจะพูดแบบนี้ ด้วยน้ำเสียงเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ขอร้องล่ะ เอามีดจิ้มกันให้ตายไปเลยดีกว่าไหม?
แค่รู้ว่าไปดูหนังยังเป็นขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าโดนจูบด้วย ต้องเป็นเรื่องแน่ๆ เลย
“ไปดงไปเดทอะไร ก็ไปในฐานะเพื่อนเท่านั้นแหละ” หนูรีบแก้ตัวทันที
“เหรอ? งั้นไว้หายป่วยก่อนจะชวนเอไปดูหนังบ้าง”
“ฮะ? ทำไมต้องไปกับพี่เอด้วย” หนูแหวขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจ
“ทำไมอ่ะ ก็ไปในฐานะน้องเทคเฉยๆ ปีนี้ยังไม่ได้เลี้ยงรวมสายเลย” พี่โต้งตอบ ส่งรอยยิ้มหวานๆ นิ่มๆ กลับมา หนูรู้ว่าพี่เขากำลังประชด หนูรู้ว่าพี่โต้งไม่ได้ชอบพี่เอ แต่พี่เอหนูไม่มั่นใจ ไม่สิ มั่นใจมากด้วยว่ายังมีหวังอยู่ทุกวินาที จะให้หนูวางใจได้ยังไง หนูพูดะไรไม่ออกได้แต่แสดงสีหน้าลำบากใจ
จนอีกฝ่ายถอนใจเฮือก...
“น้องฐาคงเข้าใจแล้วใช่ไหม ถึงน้องฐาไม่ได้คิดอะไรก็จริง แต่ยืนยันไม่ได้หรอกว่าเพื่อนน้องไม่ได้คิด น้องฐารู้สึกยังไงเวลาเห็นพี่อยู่กับเอ พี่ก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน แล้วอย่างนี้ยังจะบอกว่าพี่คิดมากอยู่ไหม”
หนูก้มหน้าลงด้วยท่าทีสงบ เถียงไม่ออก จำนนด้วยเหตุผล
“ค่ะหนูเข้าใจแล้ว...”
“งั้นตอนนี้ ยังจะอยากห่างกันอยู่อีกไหม?”
หนูส่ายหน้ารัวๆ ไม่เอา ไม่ห่างแล้วได้ไหม?
“งั้นของที่พี่ขอไว้ น้องฐาพร้อมจะให้พี่แล้วหรือยังคะ?” พี่โต้งถามพร้อมกับแบมือมาตรงหน้า
หนูนิ่งมองฝ่ามือขาวๆ นั้นสลับกับมองหน้าไก่ต้มซีดๆ ในตอนนี้
“หนูคงยังให้มันไม่ได้หรอกค่ะ” หนูบอกด้วยเสียงเศร้าๆ มองสบตาอีกฝ่ายตรงๆ ก็พบแต่แววตาประหลาดใจระคนผิดหวัง
เงียบ .... ไร้คำพูดใด
พี่โต้งถอนใจเบาๆ แล้วผินหน้าหนีอย่างหมดความอดทน ทำท่าจะลุกหนีไปอีกต่างหาก
“เดี๋ยวสิคะพี่.... ถ้าหนูเอากุญแจให้พี่ไป แล้วหนูจะไปขนของออกจากหอในยังไงล่ะ??”
......................................................................................
ตอนนี้คงไขข้อข้องใจไปคร่าวๆ แต่อาจจะไม่ทั้งหมด เพราะเขียนมุมเดียวก็รู้เท่าที่น้องฐารู้และเอ่ยถาม (เท่าที่นิจะยัดเรื่องราวลงไปได้) นิพยายามจะไม่เขียนสองมุมเพราะเรื่องราวซับซ้อนเดินช้า (ปกติก็ช้ามากอยู่แล้ว) นอกจากจำเป็นจริงๆ ถึงจะใส่มานะคะอันไหนยังงง ก็คงต้องจินตนาการหรือถามนอกรอบเอานะคะ
ส่วนสิ่งที่พี่เอพูดและทำลงไปแต่ละอย่าง มันอาจจะหาคำอธิบายไม่ได้ และนิก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะออกแนวสับสนในตัวเองพอสมควร
พอสรุปได้ว่าพี่เอเขาร้ายแบบเนียนๆ น่ะค่ะ ไม่ได้โฉ่งฉ่างโวยวาย พี่โต้งก็พอจะรู้นิสัยตรงนั้นอยู่ก็เลยไม่ได้ปักใจเชื่อพี่เอไปหมดทุกเรื่อง ถ้าพี่โต้งไม่มั่นคงหรือเชื่อใจน้องฐาก็คงเลิกกันไปแล้ว เหมือนที่พี่เอทำสำเร็จในครั้งแรก (พอดีครั้งนั้นพี่โต้งดันเดินไปเจอฉากเด็ดให้เข้าใจผิดพอดีเลยลงล็อกทุกอย่าง) แต่ถึงพี่เอจะกำจัดน้องฐาไปได้ครั้งหนึ่งแล้ว พี่โต้งก็ยังคิดถึงน้องฐาอยู่ แล้วก็พอรู้เลาๆ ว่าส่นหนึ่งเป็นแผนพี่เอ ก็เลยโกรธพี่เอเงียบๆ (แต่ไม่กล้าบอกพี่ซา) พี่เอไม่อยากให้พี่โต้งเกลียดตัวเองก็เลยต้องจำใจช่วยให้พี่โต้งกลับมาคืนดีกับน้องฐาอีก แต่ก็คอยดูเงียบๆ พอเห็นน้องฐาเริ่มออกนอกลู่นอกทางก็เริ่มจะกลับมาป่วนใหม่อีก พี่ซากับพี่โต้งเขารู้ตรงนี้อยู่แล้ว แต่ทำอะไรไม่ได้เท่านั้นเอง
จบเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่น่าพี่เออาจจะเข้ามามีบทบาทอีกครั้งก็ได้ ไว้รอติดตามว่าคราวนี้คุณพี่จะมาแนวไหนอีก
ประกาศ ตรวจพบคำผิดอีกหนึ่งคำนะ
สสาร เขียนอย่างนี้เนอะ ขอบคุณ DraCo_SLa13 สำหรับคำชี้แนะนะคะ
ชี้แจงนิดนึงว่า สมัยก่อนตอนแต่งนิยายใหม่ๆ ก็ยังเขียนบางคำผิดอยู่นะ บางทีตอนนี้รู้แล้วแต่อาจจะยังแก้ในหน้าเว็บไม่ครบ เพราะเกิน เช่น
มุกตลก สะกดด้วย ก ไก่นะคะ
กะเทย คำว่ากะ ไม่มี ร เรือนะคะ (เช่นเดียวกับ กะเพราก็ไม่มี ร เรือตรงคำว่า กะ)
บางทีนิก็อาจจะไม่มีเวลามาแก้ไขในกระทู้ ถือว่าประกาศให้รับทราบไว้และขออภัยหากยังมีการพิมพ์ผิดให้เห็นอยู่บ้าง จะได้ไม่ใช้ตามกันผิดๆ ไว้นึกออกว่าคำไหนผิดอีกจะกลับมาบอกใหม่
และหากต่อไปมีคำผิดที่อาจเผลอพลั้งไปบ้าง (นอกจากการสลับคำหรือรรณยุกต์) ใครพบเจอก็บอกกันมาได้นะคะจะได้ไม่งานงอกเอาต่อเมื่อรวมเล่ม เพราะนิกะว่าจะพิสูจน์อักษรเอง หวังว่าคงมีคนอุดหนุนเนอะ ฮ่าๆ แต่ไม่ต้องรีบนะคะ เพราะคงอีกนานค่ะกว่าจะจบ
-
เน็ตห่วยแตกมาก ลงเสร็จ เออเร่อ นิก็ลงอีกๆๆๆๆ
มาดูอีกที มันลงสำเร็จไปหลายรีพลายเลยต้องมานั่งลบอีกกรรม
ขอนุญาตตอบเมนต์แต่ตอนที่แล้นะคะ แหะ ๆ แอบบขี้เกียจย้อนๆ แต่ก็ตอบแต่บางประเด็นที่ข้องใจจริงๆ ค่ะ
ตอบแมนท์
yayee2 พ่อค้าตับมาแล้วจ้า สมความคิดถึงไหมคะ?
ormn ขอให้นิหายไวๆ หรือขอให้พี่โต้งหายไวๆ คะ?
kitty ใจเย็นๆค่า
พระสนมฝ่ายซ้าย 555 เวลาจากสถานีมันแพงค่ะ พี่โต้งเลยออกได้นิดเดียว
gupalz จบแล้วค่ะ แต่ไม่รู้จะมีเรื่องใหม่รึเปล่านะ o22
choijiin โอยยยยย อินจัด แต่คงรู้สึกดีขึ้นเพราะน้องฐาก็ชัดเจนพอสมควรเนอะ พี่โต้งออกมาแล้ว ใจเย็นพอสมควร ไม่ได้ทะเลาะกันเลยด้วย หายคิดถึงพี่โต้งเลยไหมคะ? อิอิ
BBnuna เอาน่า ปลีกตัวมาจนได้แล้วเห็นไหม คริคริ
broke-back
เอ็นไก่ไม่ลวกปากหรอก
อ่านแล้วคิดลึกยังไงไม่รู้ค่ะ :z1:
:laugh:
flawless
อย่าเก็บ
ไอ้เอกเป็นหอกข้างแคร่
งงว่าเอกเกี่ยวอะไรด้ย อันนี้หมายถึงเอเนอะ บางทีทั้งที่รู้่อีกฝ่ายไมได้หวังดีเท่าไร แต่พี่เอเขาก็มีประโยชน์ในบางที เพราะอย่างน้อยเขาก็หวังดีกับพี่โต้งจริงๆ น้องฐาก็จนใจเหมือนกันค่ะ ไม่รู้จะทำยังไง
ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ
NewYearzz นิอยาเขียนเรื่องออยนะคะ แต่กลัวมันจะไม่จบง่ายๆ เลยไม่อยากลงให้คนอ่านรอน่ะค่ะ ส่วนคนที่เปิดซิงออยไม่ใช่พี่ชลค่ะ
แล้ก็ที่นิจะสื่อคือตามนั้นค่ะ ผู้ชายในชิตน้องฐามีแค่สองคนนะคะ คือโรจน์กับพี่โต้งค่ะ
เรื่องโรจน์ ต่อมาจะโผล่มาเจอพี่โต้งค่ะ ให้ได้ลุ้นกันรอบสุดท้ายว่าใครจะได้นายเอกน่ารักคนนี้ไปครอง
uknowvry ตอนนี้ยังลุ้นอยู่ไหมคะ? :z1:
A-J.seiya* เดย์เขาก็รักเพราะเห็นคามดีของน้องฐาเนอะ ส่นพี่เอ อย่าไปเข้าใจเลยค่ะ นิก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน
ujen รอมานาน ได้ออกเยอะสมใจแล้วเนอะตอนนี้
jimmyFG รู้เรื่องแล้วเนอะ คริคริ
lazat.mchub ขอบคุณที่คิดถึงกันค่ะ หายไปครึ่งเดือนเอง ฮาๆ เป็นเวลาปกติค่ะ
jannie มาเคลียร์ให้แล้วค่ะ จุ๊บๆ อาจจะมีตรงไหนยังค้างๆบ้างก็ต้องทำใจ เพราะเล่ามุมเดียวก็ต้องจินตนาการกันเองบ้างเนอะ
Running น้องฐาวิตกจริตมากมายอ่ะตอนนี้ก็ ร้อนๆ หนาๆ ไข้จับตามพี่โต้งไปหลายฉอต เพราะพี่เอ ฮาๆ พี่โ๖้งเขาไม่สบายไง เห็นใจคนป่วยหน่อยน่า
minchy เป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ อาการดีขึ้นนิดนึงแล้วแต่ยังมีไข้อยู่ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ
PBOBP ก็เสียตามคอนเสป "นายมารร้าย" นั่นแหละค่ะ :z1:
the_pupae ตามสบายค่ะ แต่งให้มันออกมาร้ายถ้าคนอ่านจะไม่ชอบก็ไม่แปลกเนอะ แต่ ถ้าแผนที่ตัวร้ายางไ้ไม่สำเร็จบางทีก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย
MoMoRin หวังว่าตอนนี้จะเคลียร์เนอะ อิอิ
Amheihei ขอบคุณที่แค่เกือบงอนนะคะ จะพยายามไม่หายไปไหนนานๆ แต่ก็แล้วแต่ความยากง่ายของเนื้อหาที่จะต่อบวกกับ สภาพร่างกายและจิตใจคนเขียนด้วยน่ะค่ะ
Yunatsu เอคงไม่ตบน้องฐาหรอกค่ะ ออกจะนางเอกขนาดนั้น เขาสู้ด้วยสมองไม่ใช้กำลังค่ะรายนั้น ฮ่าๆๆ พี่โต้งไม่สบายนะคะเลยหายไป
andy_kwan เอาน่า มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะๆ
rubymoona ไม่นะ ไม่สั้น แต่ที่สั้นเพราะมีแต่คนจดจ่อรอพระเอกมากกันไปหน่อย เลยหาว่าสั้นน่ะสิ คริคริ ทีแรกว่าจะเขียนว่าเป็นแผนค่ะ แต่เปลี่ยนใจไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวโดนคนอ่านรุม เปลี่ยนเป็นแผนที่ซับซ้อนของอีพี่เอแทน
ตอนแรก อาการป่วยดีขึ้นแล้ว แต่ชอบนอนดึกแล้วก็ไม่ค่อยห่มผ้าห่มเลยกลับไม่เป็นอีกเฉยเลยค่ะ แต่ดีที่ไม่มีน้ำมูกแล้วค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ
Tifa ฮ่าๆ ค่าตัวน้อยเลยไปรับจ๊อบเล่นเรื่องอื่นหารายได้เสริมค่ะ อิอิ
mutyamania กรี๊ดอย่ามาจูบเค้านะ เดี๋ยวเค้าจูบตอบ เค้ายิ่งหวั่นไหวกับกะเทยอยู่ด้วย เอิ๊กๆ
เป็นพวกเลสและหวั่นไหวกับสาวดุ้นเป็นพิเศษ 55
เรื่องของพี่เอนิลบไปแล้วล่ะ เพราะมันดราม่าเกินทน จนแต่งต่อไม่ไหว และไม่รู้ว่าถ้าตอนจบไม่แฮปปี้จะโดนคนอ่านปาหมอนเปล่า บอกไว้ว่าจะรีไร้ท์ใหม่อ่ะ ไม่แน่อาจจะเขียนในอนาคตข้างหน้า หรือยัดเยียดขายเป็นตอนพิเศาติดไปกับนิยายเรื่องใดเรื่องหนึ่ง อาจจะน้องฐา หรือกระต่ายก็ได้เพราะเรื่องตุลย์ปอนด์ เอก็มีบทนะ ฮ่าๆ
พี่โต้งหายงอนแล้ว อย่ายุให้น้องฐาหาคนใหม่นะ เพราะน้องฐาไม่อยากไป อิอิ
ขอบคุณที่เป็นห่วงเรื่องสุขภาพค่ะ อยากหายเร็วๆ เหมือนกัน แต่ติดนิสัยชอบนอนดึกทุกทีเลย
railay :pig4: :pig4: :pig4:
¡ииσcэиτ ส่วนตัวแล้วนิชอบเขียนตัวละครที่ครึ่งๆกลางๆ ไม่ดีมากไม่เลวมากน่ะค่ะ ทั้งพี่โต้งน้องฐาก็มีทั้งนิสัยดีและนิสัยเสีย แต่พอดีเรื่องนี้ได้เป็นตัวเอกเลยมีบทดีเยอะกว่าบทเสียเท่านั้นเอง (พี่โต้งถ้าไปโผล่เรื่องอื่นก็ตัวโกงดีๆนี่เอง กร๊ากก) ส่วนเอ นิสงสารมากกว่า เขาคิด และทำอะไรเหมือนเด็ก แต่ก็ทำลงไปเพราะคำว่ารัก และหวังดีกับพี่โต้งมากกว่าค่ะ
MiSS-U ใจร้ายอ่ะ ตอนที่แล้วมีแอบสมน้ำหน้าน้องฐาด้วยอ่ะ ฮ่า
พี่โต้งเป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ คลี่คลายแล้วเนอะ ว่าพี่โต้งลงมาทำไม ไม่ได้โดนปล้ำเพราะพี่ซาก็อยู่ แต่ถ้าอยู่สองต่อสองก็ไม่แน่เนอะ ฮ่าๆ ว่าไปนั่น
i love u {knt} ยังคะ ตายตายแล้วจะไปหาพระเอกจากไหนคะ? หรือว่าให้พี่โต้งตายแล้วไปลากโรจน์กลับมาดี คริคริ น่าสน
patta ใจเย็นจ้า มาง้อเล้วเด้อ
eastwind ปล่อยเขาไปเถอะค่ะอย่ามาเจอกันเลยค่ะ คนแต่งปวดหัวมาก
Aoya แบบว่ามาไซโคน้องฐาเต็มที่ พี่โต้งเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิดเนอะตอนนี้คงเพราะป่วยเลยคิดอะไรไม่ออก ต้องใช้ความจริงใจเข้าสู้ อิอิ
sirikanda28 ใจเย็นๆ ค่า o22
mild-dy :pig4: :pig4:
ทิวลิปสีส้ม ค่า พี่โต้งไม่สบายค่า ให้น้องฐากินยาแต่ตัวเองไม่ยอมกิน เมนูอะไรต่างๆขอไว้คราวหน้านะคะ อิอิ
hotoil ตอนนี้พี่โต้งอยู่ที่ตอนนะคะ ไม่น่าสงสารค่ะ มาทีเดียวเรตติ้งกลับมากระฉุด คริคริ
aezac เอาน่า ยังไงเดย์ก็แค่คนน่าสงสารที่ไม่น่าสงสารอ่ะเนอะ ยังมีบทอีกนิดหน่อยแต่ไมได้ทำให้ดราม่าแล้วค่ะ
$VAN$ มาแล้จ้ามาแล้ว ตอนหน้าเดย์จะออกมามึนอีกนิดนึงก่อนจะลายาว
DraCo_SLa13 ไม่กล้าค่ะ กลัวพี่โต้งบีบคอเอา แค่นี้ก็เลือดขึ้นหน้าแล้วเนี่ย ขอบคุณสำหรับการแก้คำผิดให้นะคะ
CarToonMiZa :กอด1: :กอด1: คิดถึงพี่เขาล่ะสิ อิอิ :L2:
เฉาก๊วย เบาๆค่า อย่าโขกแรง :z1:
supreme มาแล้วจ้า น้องฐายังไม่โดนงาบนะ นะ แค่โดนจูบ เอิ๊กๆ
muiko ประมาณว่า เรื่องของพี่เอ นิอยากให้คนอ่านเดาเอาว่าพี่เขาทำไปทำไม เพื่ออะไรอ่ะนะ บางคนก็เกลียด บางคนก็เข้าใจ แต่นิก็ไม่เข้าใจตัวละครตัวนี้เหมือนกัน ฮ่าๆ งงไหม? ส่วนเดย์ นิว่าน้องฐาก็ชัดเจนแล้วนะ ถึงเดย์อาจจะมองน้องฐาแย่ลงไปบ้างแต่ก็ยอมถอยออกไปแล้วล่ะ
-
อืม ถ้าหากว่ารักกันมันยากขนาดนี้นะฐา เปลี่ยนไปคบคนอื่นเถอะ จะได้หมดเวรซึ่งกันและกัน
ส่วนเอ ปล่อยให้มันทำให้แฟนมันหึง ตามง้อกันไปละกัน ทำตัวน่าไว้ใจนักนี่
ส่วนเดย์ ขัวมันไว้ที่ระเบียงเลยเถอะ
-
คุณน้องขา จะคืนกุญเเจให้ก็ให้ไปเหอะค่ะ ทำมาหลอกให้ตกใจ
แอร๊ยยยย
เกือบโดนชั้นด่าฟรีเเล้วนะคะน้องฐา
-
พี่โต้งงงงงง อย่างน้อยก้อโผล่มาล่ะนะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทำเอาพี่ใจเสียไปหลายตอนเลยนะคะ หุหุ
พี่โต้งยังคงความปากกรรไกรเช่นเคยนะคะ (แต่ก็ชอบค่ะ แอร๊ยยยย ><)
-
สุดท้ายพี่โต้งก็ได้ตามต้องการ น้องฐาสู้ไม่ได้จริงๆ
-
ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง
ดีใจด้วยนะน้องฐา พี่โต้งอ่ะ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้ไม่สนใจ
แค่เป็นไก่ป่วยๆเท่านั้นเอง อิอิ
-
ไก่ไม่สบายอย่างนี้น้องฐาต้องมาดูแลสิ
-
คุณน้องขา จะคืนกุญเเจให้ก็ให้ไปเหอะค่ะ ทำมาหลอกให้ตกใจ
แอร๊ยยยย
เกือบโดนชั้นด่าฟรีเเล้วนะคะน้องฐา
อันนี้ความรู้สึกเดียวกัน
ในความคิด มันมาแล้วๆ อิ...ขึ้นมาแล้ว 555555+
:m23: :jul3:
คืนดีๆกันเร็วๆเถ๊อะพ่อคุณแม่คุณ(?)
คนอ่านนิจิตตกหลายเรื่องแล้ว
เรื่องโน้นก็มาม่า เรื่องนั้นก็ไวไว
มาเรื่องนี้อย่าเจอยำยำรสซุปไก่เลยเน้อ
:m5:
ไม่ไหวเคลียร์เพลียฮาร์ท
:o12:
-
ในที่สุดก็คืนดีกัน ค่อยยังชั่วหน่อย เอาใจช่วยพี่โต้ง 555
เป็นแฟนคลับพี่โต้ง แม้จะดูเผด็จการไปนิด แต่ที่ทำไปก็เพราะรัก
และอ่านเกมส์ออก ฉลาดที่สุด ส่วนน้องฐาก็น่ารักแบ๊วดีแต่ตามคนอื่นไม่ค่อยทันอ่ะ
แต่ยังไงก็ขอให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยดี
บวกเป็ด
-
สงสารพี่ซาเบาเบา เฮ้อ~~
-
อิอิ อุส่ารอให้ตอนเลยดราม่าไปก่อนค่อยมาอ่านนะเนี่ย
อ่านรวดเลยตั้งแต่ ลมเพชรหึง
อิอิ
หวังว่าต่อไปจะ ไม่ดราม่าแล้วนะ
เบื่อ เดย์ กับ เอว่ะ
เอบ้าป่ะ คบอีกคนเพื่ออะไร? ในเมื่อยังมาตามตอแยพี่โต้ง
อีงูพิษ ทำตัว น่าหมั่นไส้ เหมือนขาด ผู้ชายไม่ได้แล้วจะตาย
ฮ่วย
ขอโทดที่อินไปค่ะ
-
มีแต่เรื่องตลอด ตลอดก็เล่นขายดีทั้งคู่แบบนี้มีแต่คนจ้องจะเป็นมือที่สาม สี่ ห้าแบบนี้ ลำบากแท้ :เฮ้อ:
-
พ่อค้าไก่ป่วยนี่เองเลยหายไป
หลงเข้าใจผิดว่างอนน้องฐาจนปลีกตัวไปเลย
-
ตกลงนี้คืนดีกันแล้วใช่ไหม o18
-
ในที่สุด พระเอกคิวทองก้มีเวลาว่าง กลับมาแล้วววววววววววว
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงพี่โต้งโคตรรรรร
แต่ตอนนี้เปนไก่ป่วย น้องฐาดูแลดีๆนะ
จะได้มีตับไก่มาให้กินอีก อิอิ
-
เกือบไปแล้วน้องฐา นึกว่าจะมาม่ากันอีกรอบซะอีก
-
เฮ้อ ถ้าพี่โต้งรู้ทำไมไม่ถีบส่งไอเอไปไกลๆว๊า :z6:
อ่าว นี่ออยแรงหรอกหรอ? :laugh:
เย้ๆ จริงๆดิ โรจน์จะหลับมา? :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ฮาๆ พิมพ์ชื่อผิดอ่า...สงสัยอินจัด มัวแต่โมโห เจ้าเอ เลยพิมพ์เป็นเอกเฉย...
ตอนที่แล้วไม่ได้อ่าน ขอรวบยอดเลยนะคะ ...
เย้ๆ...ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันได้เสียที อึน และอึดอัดแทนน้องฐา (ก็คน
เขารักเขาเอ็นดูนี่) พี่โต้งใจดีจัง ไม่โกรธไม่งอนด้วย น้องฐาก็อย่างอนงี่เง่า
ไร้สาระจนทำให้พี่เขารำคาญนะคะน้องฐา
-
คนรักกันต้องใจหนัก และอย่างอนกันนานนัก อย่าทิฐิจนเกินไป
คืนดีกันได้แล้วก็โล่งใจไปด้วย เข้าใจกันไวๆแบบนี้ล่ะดีแล้วจ้ะน้องฐา-นายโต้ง
-
อ่อยยยยย
โผล่มาเข้าใจกันซะทีนะะะ
เยเยเย
ต่อไปนี้คงดีกันไปตลอดนะะะ
งง พี่เอจากใจ เหอะๆ
-
ขอปรบมือให้พี่โต้งค่ะ พี่โต้งฉลาดมาก รู้ทันงูพิษเอด้วย พ่อค้าไม่ได้สักแต่ว่าขายตับนะเนี่ย เหลี่ยมคมพอตัวทีเดียว
-
กรี๊ดดด ด เข้าใจกันแล้ววว ว
-
ไปๆมาๆ ไหงรู้สึกสงสารพี่ซา เหมือนโดนใช้เป็นตัวแก้เหงาไงไม่รู้ เอชอบพี่โต้ง แต่เอาพี่ซามาเป็นข้ออ้าง อยู่ใกล้ๆพี่โต้ง
เหมือนพี่ซาโดนใช้เป็นหมากวางไว้ไงไม่รู้ แอบรู้สึกแย่แทน :sad11:
แต่พี่โต้งออกมาก็ดีแล้วอย่าไปเชื่ออะไรเอมากเลย คนอะไรร้ายเงียบ เลือดเย็นยิ่งกว่าอะไร(จะโดนกระทืบไหมหน้อเรา - -"")
ดีใจที่ตอนนี้พี่โต้งน่าจะกินปลาแล้ว ตามคุณเอทันเสียที :mc4:
-
เรื่องแบบนี้คิดว่านานาจิตตัง เราห้ามตัวเราเองได้แต่เราห้ามเค้าไม่ได้เนอะ
เค้าชอบเราอะให้ทำไง เฮ้อ ใครจะอยากให้เป็นแบบนี้ก็ไม่มี แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว
มันก็ทำได้แค่ว่าห่างออกมา แต่ก็ไม่รุ้ดิก็เพื่อนอ่ะ แต่ก็เข้าใจแฟนแหละ
ว่าไม่อยากเห็นเราอยู่กับชายอื่น แต่เค้าก็คือเพื่อน อ๊ากกกก พูดยากๆๆๆ T_T
-
งือง่า สรุปเรารอพี่โต้งมากเกินไปเลยเห็นว่าสั้นสินะ มิน่าละ ตอนนี้เราก็ยังว่าสั้น ไม่จิใจเลย เค้าจะเอาอีกกกกกกกกกกกกกกก
แม่งเอ๊ย คุณนิคะ ไอ้คุณพี่เอนี่นะ!น่าจิกหัวยัดลงบ่อจริงๆอ่ะ!!!ฮึ๋ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โกรธแทนน้องฐา โกรธแทนพี่โต้ง
นี่ถ้าน้องฐาไม่ไป คงโดนอีพี่เอใส่ไฟว่าน้องฐาไม่ดีบอกจะมาไม่มา บลาๆๆๆแน่เลย โฮกโว๊ย ดีอีกอย่างที่พี่โต้งแม่งน่ารักลงไปรอที่ด้านล่าง แอร๊ย บ้าอ่ะ อีพ่อค้าตับแม่ง ป่วยยังน่าฮัก!
น้องฐาคะ จับพี่โต้งไว้มั่นๆแล้วเย้ยพี่เอหนักๆต่อหน้าเลยนะ คนอ่านขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปล.รักษาสุขภาพนะคะ :กอด1:
-
:กอด1:
ขอคนนี้ จะได้ไหม ใครที่ห่วง
ขอคนนี้ ที่ตามหวง ทวงได้ไหม
ขอคนนี้ ที่เฝ้ารัก อย่างจริงใจ
ขอแค่นี้ จะได้ไหม ใครซักคน
:3123: ..ขอเห๊อะ..
รักฐา..ชอบนิ..ขอโต้ง
อิอิ
บวกเป็ด กำลังจะบวก 1 แต่เห็นเลขสวย 567 เลยไม่ดีกว่า
:laugh:
-
o18 o18 o18
-
:m16:เอนี้ทำไมเป็นคน....อย่างนี้อะ :m31:
ดีใจจังที่น้องฐากับพี่โต้งคืนดีกันแล้ว :กอด1: :กอด1:
ปล.เค้ากด+ทุกครั้งที่อ่านนะ :bye2: :bye2:
-
เกลียดไอ้คุณพี่เอ!!!ว่ะ!!!!!!!!! :z3: :z3: :z3: :z3:
จับมาคู่กันเลยดีม่ะ!! ไอสองคนนี้นะ!
เดย์Xเอ หึหึหึหึ o18 o18 o18
-
โอ้โห...ตัวละครน้องเอนี่ ซับซ้อนซ่อนร้ายสุดริด!
-
นั่นต้องหักมุมตอนจบให้ ประหลาดใจไ
“เดี๋ยวสิคะพี่.... ถ้าหนูเอากุญแจให้พี่ไป แล้วหนูจะไปขนของออกจากหอในยังไงล่ะ??”
พี่ไก่ทำไมช่างน้อยใจง่ายซะจริง
ระวังนะขนจะร่วงก่อนวัยอันสมควร
-
อ่านๆไป บางทีก็คิดนะว่า ฐา น่ะ ไม่จำเป็นต้องมีคนรัก ก็ได้มั้ง
แบบว่ารำคาญน่ะ คิดได้แต่ตัวเอง มองแต่ตัวเอง รำคาญจริงๆ
-
:angry2: อยากด่าอิพี่เอ แกร้ายนักนะ คอยทิ่มแทงชีวิตคู่เค้าอยู่ตลอดเวลา
ดีนะน้องฐาใจสู้ไม่วิ่งหนีพี่โต้งไปก่อน ตอนหันมาเห็น น้องฐาสู้ ๆ ค่า เอาชนะอิพี่เอให้ได้
โถๆๆ พี่โต้งขาไม่สบายนี่เองถึงหายไปหลายวัน แล้วดู๊ พอคิดว่าน้องจะมาถึงกับไปรอข้างล่าง
(แน่ะ เขียนถึงตรงนี้ก็แค้นอิพี่เออีก ถ้าน้องไม่มา ก็เข้าใจผิดไปกันใหญ่อีกมะเนี่ย พี่โต้งยิ่งน้อยใจอยู่)
น้องฐาเข้าใจอารมณ์หึงหวงของพี่โต้งแล้วชิมิลูก ดีจัง พี่โต้งพูดให้น้องคิดไ้ด้เก่งนัก
อารมณ์เย็นสยบความดื้อน้อง เยี่ยมค่า เย้ๆๆ จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว
สงสารพี่ซาเบา ๆ เฮ้อ...
ขอบคุณที่พาพี่โต้งมาส่งค่า คิดถึงที่สุด รอคอยตอนต่อไปนะค้า
-
ให้มันได้อย่างนี้สิน้องฐา 555
ไม่ผิดหวังที่ลุ้นมา พี่โต้งคงหายวันหายคืนน่ะ เพราะน้องฐามาดูแลแล้ว
สมใจคุณพี่โต้งเค้าแล้วล่ะสิคราวนี้ ฮ่าๆๆ
ผ่านเรื่องวุ่นๆไปแล้ว จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ย รอลุ้นครับ
บวก บวก ล่ะคับ รอตอนต่อไปครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีกันแล้วดีกันแล้วดีกันแล้ว เย้. :เฮ้อ:
-
หนูมีเพื่อนเป็นกระเทยเยอะไม่ค่ะที่ถามเพราะอยากให้ลองศึกษาการใช้ภาษา ความคิด การใช้ชีวิตดูใหม่นะค่ะ เพราะหลังๆมาน้องฐาหลุดกลายเป็นชะนีเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจโลก พารานอยด์สุดกู่ ไม่ใช่นิสัยพื้นฐานของกระเทยเลย เจ้เลยงงว่าตกลงน้องฐาคือเพศอะไรกันแน่ถึงแม้หนูอยากจะเขียนให้ดูซอล์ฟใสแต่คาเร็กเตอร์หลักก็ไม่ควรหลุดจากพื้นฐานนิสัยในความเป็นจริงไปนะค่ะ
ปล.เรื่องนี้เจ้อาจใส่ใจเป็นพิเศษเพราะมันใกล้ตัวเจ้มาก!อย่าว่ากันเลยนะ
-
:mc4:
-
พี่เอร้ายจัง โฮวววว พี่ซารู้แต่ทำไมยอมคบล่ะเนี่ย
น้องฐาพี่โต้งดีกันแล้ว เย้ๆ หวานกันนานๆนะจ้ะ
-
คุณพี่โต้งไม่รู้เลยหรือไงนะ
ว่าไอ้พี่เอมันทำไรไว้มั้งๆ
o12 o12
-
หนูมีเพื่อนเป็นกระเทยเยอะไม่ค่ะที่ถามเพราะอยากให้ลองศึกษาการใช้ภาษา ความคิด การใช้ชีวิตดูใหม่นะค่ะ เพราะหลังๆมาน้องฐาหลุดกลายเป็นชะนีเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจโลก พารานอยด์สุดกู่ ไม่ใช่นิสัยพื้นฐานของกระเทยเลย เจ้เลยงงว่าตกลงน้องฐาคือเพศอะไรกันแน่ถึงแม้หนูอยากจะเขียนให้ดูซอล์ฟใสแต่คาเร็กเตอร์หลักก็ไม่ควรหลุดจากพื้นฐานนิสัยในความเป็นจริงไปนะค่ะ
ปล.เรื่องนี้เจ้อาจใส่ใจเป็นพิเศษเพราะมันใกล้ตัวเจ้มาก!อย่าว่ากันเลยนะ
พอได้อ่านคอมเมนต์นี้แล้วก็ ....อื้ม.... คิดหนักเลยค่ะ
เพราะให้ตอบตามตรงคือ นิไม่มีเพื่อนเป็นกะเทยเลย แต่ก็ยังหน้าด้านเขียนนิยายเกี่ยวกับกะเทยได้เป็นตุเป็นตะ โดยจุดเริ่มต้นคิดไว้ว่าจะเขียนเป็นเรื่องสั้น แต่ดันรวบเรื่องไม่ค่อยเป็น แล้วพล็อตไหลเข้ามาก็เลยเขียนต่อมาเรื่อยๆ
คำแก้ตัว...
ตอนที่เริ่มเขียนนิอยากให้ตัวละครตัวนี้ใสมาก คือข้างในมองเหมือนแรงแต่ที่จริงไม่ใช่เลย เพราะตอนที่เขียนนิคิดถึงน้องเทค(ตอนสมัยเรียน)ที่เป็นกะเทยสวยน่ะค่ะ สวยน่ารักจนผู้ชายบางคนมองไม่ออกเลยแหละ อาจจะด้วยความที่เราอายุมากกว่า หรือน้องเขาเรียบร้อยเองก็ไม่รู้เวลาอยู่ด้วยรู้สึกเขาเรียบร้อยน่ารักมาก ไม่กรี๊ดกร๊าด คำพูดคำจาก็พูดคะขาตลอด ก็เลยคิดว่า เออ กะเทยที่เรียบร้อยๆ ก็คงจะมีเนอะ อะไรประมาณนั้น แต่ก็ไม่ได้เอาเรื่องของเขามาเขียนหรอกนะคะ เพราะไม่ได้เกาะติดความรักของเขาขนาดนั้น และไม่แน่ใจว่าตอนอยู่กับเพื่อนฝูงน้องเขาเป็นยังไง ได้เห็นแต่มุมน่ารักๆ จากมุมนอกมากกว่า
ส่วนคาแรกเตอร์น้องฐาก็ไม่เหมือนเลยค่ะ พยายามสร้างให้บ้าๆ ฮาๆ มากกว่า ก็พยายามใส่มุกตลก หรือสำเนียงให้ออกเสียดสีลงไปบ้าง หรืออาจจะมีแรงบ้างถ้าอยู่กับเพื่อน แต่พักหลังมาก็อยู่แต่กับพี่โต้งตลอด หรือรูมเมทที่ไม่สนิท ก็ไม่ค่อยพูดอะไรแรงๆ ออกไปทางเงียบๆ สงบปากสงบคำมากกว่า
ก็ยอมรับแหละค่ะว่าภาษาที่น้องฐาใช้นี่จะไม่มีศัพท์กะเทยเลย เคยใช้บ้างก็นานมาแล้วตอนที่ได้ไปหาข้อมูลมาบ้าง แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ใช้แล้ว เพราะไม่ได้อยู่ในแวดวงกะเทยด้วยกัน บางครั้งใช้พร่ำเพรื่อไปคนที่มาอ่านก็พลอยงงความหมายไปด้วย (ที่สำคัญนิก็ลืมๆ ไปแล้วด้วยล่ะ ฮือ...)
เรื่องนั้นขอผ่าน แต่สำหรับ เรื่องความคิด การใช้ชีวิต นิคิดว่าต่อให้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็ย่อมมีนิสัยและการดำเนินชีวิตต่างกัน บางคนคิดมาก คิดน้อย ก็ไม่แปลก ขนาดพี่โต้งที่เนื้อเรื่องระบุว่าเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังมีคนอ่านบอกว่านิสัยเหมือนผู้หญิงกันตั้งเยอะ นับประสาอะไรกับน้องฐาที่เป็นกะเทยและอยากเป็นผู้หญิง แต่สำหรับตอนนี้ที่เพิ่งเขียนไป นิก็คิดนะว่าน้องฐามีความสับสนในตัวเองเอามากๆ คือตอนแรกโกรธ หึงหวงน้อยใจ แต่ก้เปลี่ยนเป็นรู้สึกผิดอย่างรวดเร็ว ตรงนี้นิว่าเปลี่ยนเร็วเกินไปจนคนอ่านงงหรือเปล่าว่าอารมณ์ไหน (เริ่มนอกเรื่องไปไกล)
คำถาม....
ประเด็นมันคือ ช่วงนี้นิเขียนน้องฐาหลุดให้ดูเหมือนผู้หญิงใช่ไหมคะ? อันนี้นิก็รู้สึก แต่ยังไม่แน่ใจว่า มันหลุดมานานหรือยัง ตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่ต้นเรื่อง หรือเพิ่งเร็วๆ นี้ แล้วควรแก้ไขยังไงดี ขอโทษนะคะที่อยากถามกลับว่า พื้นฐานที่น้องฐาควรเป็นนั้นหมายถึง ต้องแรงขึ้น ต้องสู้คน ต้องไม่คิดเล็กคิดน้อยใช่ไหมคะ แบบว่าน้องฐา ร้องไห้เก่งเกินไปเหรอ? แล้วก็คิดถึงแต่ตัวเองจนน่ารำคาญใช่หรือเปล่า อันนี้มีรีอื่นว่ามาแล้วนิพลอยคิดตามว่า จริงดิ? นิสัยคิดเองเออเอง มองโลกในแง่ร้าย ขี้หึง วีนเก่ง อะไรประมาณนี้คือนิสัยผู้หญิงใช่หรือเปล่า ควรตัดออกใช่ไหมคะ แต่ไอ้เรื่องตามโลก ทันคนอะไรแบบนี้ บางทีก็ไม่จำเป็นหรอกมั้งคะว่าจะต้องเป็นทุกคน
พยายามทบทวนข้อความดูหลายครั้ง และลองคิดตามก็พบว่าก็จริงเนอะ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเริ่มต้นแก้ที่ตรงไหน ถ้าหากว่าพี่จะช่วยแนะแนวทางให้สักนิดจะเป็นพระคุณมาก
ดีใจที่มีคนใส่ใจรายละเอียดของนิยายนะคะ เป็นความผิดของนิเองที่ ไม่สามารถศึกษาหาข้อมูลเชิงลึกได้ เพราะไม่มีเพื่อนฝูงที่เป็นกะเทย ทำได้แต่ท่องอยู่ในโลกไซเบอร์ อะไรไม่รู้ก็ใช้อ่านเอามากกว่า แต่ก็คงไมได้ช่วยอะไรมาก หากมีอะไรไม่สมจริงและทำให้ขัดเคืองใจก็ขออภัยด้วย และสามารถตักเตือน ให้คำแนะนำได้ค่ะ นิจะพยายามลองคิดทบทวนดูอีกทีว่าจะแก้ไขยังไงได้บ้างให้น้องฐาเป็นกะเทยที่เหมือนกะเทยมากกว่านี้โดยไม่กระเทือนกับพล็อตที่ได้วางไว้ แต่ยังไม่รู้ว่าจะทำได้ไหมนะคะ
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาบอกข้อบกพร่องนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
-
เฮ้อ ดีใจที่เข้าใจกันซะที โอย~เอาซะเหนื่อยเลย ฮ่าๆๆๆๆ /// แอบสงสัยพี่เอเหมือนกัน แบบนี้พี่ซาก็น่าสงสารสิคะ เหมือนคบแต่ตัว ส่วนใจพี่เอยังไม่ให้ใคร นี่พี่เค้าหวังอะไรรึป่าวเนี่ย โอ้ยยยย ขัดใจค่ะ ขัดใจ อิอิ
-
:เฮ้อ:ดีแล้วที่เข้าใจกัน สู้ๆต่อไป ฐาเกชิ :laugh:
-
:เฮ้อ:เข้าใจกันซะที สู้ๆๆๆ ฐาเกชิ :laugh:
-
โล่งอกซะที นึก
ว่าจะงานเข้ายาว
ซะแล้ว ทั้งคู่ก็ควร
ใจเย็นกันหน่อยก็ดี
หันมาพูดกันให้เข้าใจ
เพราะรักกันอยู่แค่ 2
คน แต่ชอบให้มือที่3
เข้ามายุแยงจนได้
:teach:
-
:เฮ้อ: ดีกันสักที
-
:เฮ้อ: เฮ้อคู่นี้มือที่สามเยอะยุบยับไปหมด ยังไงก็หวังแต่ว่าให้พี่โต้งกับน้องฐาหนักแน่นเข้าไว้นะค่ะ
เข้าใจเอกับเดย์นะค่ะ เป็นมือที่สามนี้มันเศร้า ได้แต่มองเค้ารักกัน แอบเป็นห่วงในมุมห่างๆ
แต่ก็บางอย่างก็ไม่ไหวจริงๆ
"เดย์" เป็นคนดี นะค่ะ แต่เป็นคนที่เข้าใจอะไรอยาก....
รักแบบถือแต่ความรักตัวเอง อย่างนี้ไม่ดีนะค่ะ รักแต่ทำให้คนที่รักหนักใจในการกระทำนี่ไม่สมควรอย่างยิ่ง
"เอ" เธอมาก่อนน้องฐาก็จริง แต่ว่าตัวจริงของพี่โต้งก็คือน้องฐาอยู่ดี ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าตัดใจไม่ได้
แต่การเป็นบ่างช่างยุ ใส่สีเติมข่าวให้เค้าแตกกันนี้สิรับไม่ได้ค่ะ
เอต้องเลือกแล้วนะ จะแอบรักในมุมห่างๆห่วงๆต่อไป อย่างน้อยก็ได้อยู่ข้างพี่โต้ง
หรือ โดนพี่โต้งโกรธเกลียด เพราะไปทำให้พี่เค้าทะเลาะกับน้องฐา
ที่พี่ต้นไม่ทำอะไรรุนแรงก็เพราะเอเป็นน้องเทค แล้วก็เป็นแฟนพี่ซา
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่โต้งจะทำไม่ได้นะ ขอเตือนอย่าลำ้เส้นจนถึงจุดแตกหักเลย
ปล1. :กอด1: ต้อนรับการกลับมาของนิค่ะ อาการป่วยพี่โต้งนี้สงสัยติดมาจากนิ แน่เลย
ดีใจนะค่ะที่ตาไก่กลับมา ดูตาไก่แกเย็นลง มีเหตุผลมากขึ้น ไม่ขี้ประชด(เท่าไหร่) ทำตัวงี้สิถึงจะสมกับค่าตัว
แฟนคลับปลื้มค่ะ^^
-
น้องฐาขา พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสเลยค่า
มั่นใจเข้าไว้ค่ะลูกสาว
เห็นไม๊คะ ไอ้พี่โต้งที่เคยประกาศปาวๆว่าไม่ชอบกระเทย
คะยั้นคะยอให้หนูมาอยู่ด้วยแล้วยังหึงออกหน้าออกตา
ตกหลุมเสน่ห์หนู่ถอนตัวไม่ขึ้นแล้วค่า
ตอนนี้อยู่ที่หนูว่ารักผู้ชายคนนี้ไม๊ ถ้ารักต้องทำให้รักให้มากๆขึ้นอีก รู้นี่คะว่าเค้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร
พยายามเข้าค่ะ กระเทยราชินีอย่างหนูทำได้ค่ะ
ปล.หลังจากเข้าบ้านพี่โต้งแล้ว พาไปออกกำลังกายบ้างนะ จะได้มีแรงปรุงตับแซ่บๆให้หนู
ไปด้วยไปคุม เอ๊ย เฝ้าเป็นกำลังใจ แล้วแอบเหล่ดูหนุ่มหล่อๆ(อย่าให้จับได้)เพลินๆเลยค่าลูกขา
-
เค้าดีกันแล้ว :z2:
บวกเป็ด
-
เบื่อพวกนางมารแอ๊ปนางเอกอ่ะ เอลับหลังอย่าง ต่อหน้าอย่าง คนแบบนี้คบไม่ได้หรอกนะ พี่โต้ง
-
ไม่ชอบเอเลยอ่า :m16:
ทำไมทำยังงี้ น่าเกลียดจริงๆเลย
น่าตบสักทีสองที :beat:
สู้ต่อไปฐา เราอยู่ข้างเทอ สู้ๆๆ o13
-
อ่านสงสารน้องฐาอย่างแรง
-
พี่เอ นี่แอบร้ายจริงๆ
พี่โต้งขอให้หายไวๆน้า
คราวนี้ก็สบายใจขึ้นได้เเล้วนะ
ฐายอมย้ายออกจากหอในเเล้ว^^
-
ในที่สุดก็ดีกันซักที คิดถึงพี่ไก่โต้งงง
รีบคืนไปเลย น้องฐา อยู่กับพ่อค้าตับดีกว่า
ส่วนเอ ตัดใจได้แล้ว จะได้เลิกเศร้าซะที
เดย์ก็เหมือนกัน~
-
ในที่สุดเค้าก้อเข้าใจกันนนนนนน
o13 o13
-
เคลียร์กันไปเรื่องนึงละ คราวหน้าจะมีอะไรมาป่วนอีกหว่า
พี่เอจะมามีบทอีก :เฮ้อ:
รู้สึกไม่จบไม่สิ้น ไม่ลงตัวซ้ากที
เดี๋ยวคนนู้น เดี๋ยวคนนี้ ยังดีที่ตอนนี้เข้าใจกันได้
ประคับ ประคองกันต่อไปให้ดีๆ
พี่โต้งต้องเข้าใจน้องฐา น้องฐาก็ต้องเข้าใจพี่โต้ง
ไม่ใช่ประชดกันไป ประชดกันมา
เพราะมือที่สาม และสี่ ยังมีคอยเสียบอยู่นะ
เข้าใจ๋ :angry2:
เพราะงั้นก็ไปหวานกันซ้าาาาา นะ o18
-
หว้า~ เผลอเเปปๆ ตอนที่ 52 เเล้วอ่ะ
ดีน้ะที่เข้ามาอ่านทัน
น้องฐาจะน่ารักไปใหญ่เเล้ว>w<
นายไก่โต้งน่าสงสารน้ะตอนล่าสุด(:
-
นึกว่าจะโดนฟีคิกซะแล้ว
-
โล่งอกไปที
อย่างน้อยพี่โต้งก็ไม่ได้หูเบาและงอนจนเกินเหตุุ
แต่ว่าน้องฐาคะ ในสถานการณ์แบบนี้น้องฐาก็ยังฮาได้อีกนะคะ
เพิ่งทำใจอ่าน ฐา-โรจน์ ได้
อ่านจบแทบอยากจะกรี๊ดดดดด
อยากบอกว่าชอบผู้ชายเถื่อนแบบโรจน์มาก
แล้วก็เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเหมือนกัน
ไม่ว่าจะเลิกกันด้วยเหตุผลใด
แต่เชือว่าถึงตอนนี้โรจน์ก็ยังรักฐาอยู่
:กอด1: :กอด1:
รอโรจน์กลับมาบอกเหตุผล
น้องฐาน่ารักแถมซื่อแล้วก็ไร้เดียงสาจริงๆ
เพราะยังงี้ไงโรจน์และพี่โต้งถึงหวงมากกกก
:bye2: :bye2:
-
Sp น้องคะ พี่รักกะเทย part 1
นี่ก็เย็นมากแล้ว ผมกำลังรอน้องฐาอยู่ ความจริงเมื่อกี้ก็กลับมารอบหนึ่งแล้วแหละ แต่เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนิสิตหญิงเป็นชุดไปรเวทเพื่อจะกลับไปเอาของที่หอใน
ท้ายที่สุดผมก็ไม่ได้ยึดกุญแจมาจริงๆ เพียงแต่กำชับไม่ให้น้องกลับไปนอนที่หอเท่านั้นเอง จะให้ย้ายของออกมาทันทีก็ยังไม่ได้ เพราะผมไม่มีเรี่ยวแรงจะไปช่วยขนของออกตอนนี้เพราะยังไม่หายดี เลยบอกแค่ว่าให้น้องกลับไปขนพวกเสื้อผ้า หนังสือและของใช้จำเป็นออกมาก่อนเท่านั้น เอาไว้หายแล้วจะไปช่วยขนของที่เหลือออกอีกที
วันนี้ก็นอนทั้งวัน ยิ่งนอนก็ยิ่งเบื่อ แต่ยังไม่หายปวดหัว แล้วก็ยังปวดเมื่อยไปหมด เพราะความเพลียก็เลยยังไม่อยากจะเคลื่อนไหวไปไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงกุกกักข้างนอกก็คิดว่าน้องกลับมาแล้วจึงได้พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเปิดประตูห้องนอนออกไป พอเห็นที่มาของเสียงก็ได้แต่คลายยิ้ม เดินลากผ้าห่มผืนหนาไปยืนอยู่ข้างหลังน้องตรงชั้นวางหนังสือที่น้องกำลังหยิบหนังสือจากกระเป๋าออกมาจัดเงียบๆ ตามด้วยเสียงถอนหายใจ
“ถอนหายใจมากๆ ทำให้อายุสั้นลงนะ” ผมเอ่ยแซวออกไป หากแต่อีกฝ่ายคงกำลังเหม่อเพราะไม่หือไม่อือกลับมาเลยสักนิด ผมจึงเปลี่ยนเป็นขยับตัวไปนั่งลงข้างๆ ตั้งใจให้ผืนผ้าห่มโดนแขนน้องให้รู้สึกตัว
“แค่มาอยู่ด้วยกันเนี่ย มันลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมถามด้วยน้ำเสียงแสดงความน้อยใจทันที
“พี่โต้ง....” น้องฐาหันมาหา ส่งเสียงเรียกอย่างตกใจ ใบหน้าบอกความกังวล
“ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ” ผมบอกออกไป เพราะอยากลองใจมากกว่าจะคิดจริง อีกฝ่ายรีบส่ายหน้าหวือ ส่งสายตาเศร้ามา คงกลัวว่าผมจะโกรธอีก
“ไม่ได้ลำบากใจอะไรซักหน่อย พี่อย่าพูดแบบนี้สิ” น้องตอบกลับมาด้วยเสียงอ้อนเอียงหัวลงมาถูไหล่เหมือนลูกแมวน้อยอ้อนเจ้าของ
“จะไปรู้เหรอ? เห็นนั่งถอนหายใจอยู่นั่นแหละ” ผมยังไม่วายทำเสียงไม่สบอารมณ์ใส่ เพราะไม่ชอบให้น้องทำท่ากลุ้มใจให้เห็น ไอ้หนุ่มนั่นมันยิ่งปากดีหาว่าผมเก่งแต่เรื่องทำน้องร้องไห้อยู่ด้วย มันไม่รู้หรือไงว่าน้องน่ะขี้แยจะตายไป บีบน้ำตาเก่งได้โล่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว บางที...น้องอาจจะร้องไห้เป็นงานอดิเรกก็ได้ใครจะไปรู้ ประเภทดีดนิ้วเรียกน้ำตาเพื่อเรียกร้องความสนใจ แล้วก็หยุดร้องเวลาถูกหยอดคำหวานใส่อะไรแบบนี้น่ะ
“หนูไม่ได้ถอนใจเรื่องนั้น” น้องรีบแก้ตัวพัลวัน
“แล้วเรื่องอะไร?”
“......” เงียบ ไม่ยอมตอบ มีแต่สายตาเศร้าๆ ส่งกลับมา ผมกำลังจะลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออดที่ไม่ได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจ น้องฐาก็รีบโผเข้ามารั้งแขนเอาไว้เสียก่อนไม่ให้ขยับไปไหน
“พี่อย่าเพิ่งงอนสิ หนูแค่เครียดเรื่องเรียนเฉยๆ นี่ก็จะสอบแล้วรายงานก็ยังไม่เสร็จเลย แถมเรียนก็ไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก ไม่รู้เกรดจะเป็นยังไง”
โกหก... ผมรู้ว่าน้องโกหก ถ้าเครียดเรื่องเรียนจริงก็น่าจะตอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ถาม ไม่เห็นต้องอ้ำอึ้งเลยจริงไหม แสดงว่าต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆ
ใจจริงก็นึกโมโห เพราะอดกังวลไม่ได้ว่าบางทีน้องอาจจะยังอาลัยอาวรณ์เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนั่นอยู่ก็ได้ ที่ยืดเวลาขอคิดนานๆ ก็คงเพราะไม่อยากจากไอ้หมอนั่น แต่จำใจต้องมาเพราะจำเป็นต้องเลือก ดีนะเนี่ยที่ผมฉลาด รู้จักตัดไฟแต่ต้นลม ขืนปล่อยให้อยู่ด้วยกันนานมากกว่านี้ เกิดน้องใจอ่อนแล้วบอกเลิกผมจะทำยังไง ไม่เสี่ยงดีกว่า...
ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือจับน้องมาอยู่ใกล้ๆ จะได้ดูแลสอดส่องได้อย่างทั่วถึง... ผมเชื่อนะ ว่าเราไม่สามารถซื้ออะไรด้วยเงินได้ ความรักความอบอุ่น การดูแลใส่ใจต่างหากคือสิ่งที่ “เธอๆ” ต้องการ ต่อให้ซื้อโน่นซื้อนี่ให้แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันก็อาจจะพลาดได้ เคยได้ยินหรือเปล่า รักแท้แพ้ใกล้ชิดน่ะ ผมเจอกับตัวมาแล้วจนเข็ด
เอาเถอะ.... ยังไงตอนนี้น้องก็ยอมออกมาแล้ว ก็ถือว่าสบายใจไปเปลาะหนึ่ง ถ้าต่อไปไม่ได้เจอกันบ่อยๆ อีกไม่นานก็คงลืมไอ้หมอนั่นไปเองแหละ แต่ถ้าไม่ได้ผลค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ ตอนนี้คงต้องข่มอารมณ์ น้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอกก่อน ค่อยๆ กล่อมไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็อ่อนไปเอง
หึหึ ก็น้องอ้อยเข้าปากช้างมาแล้ว ใครจะยอมคาย...
ผมยกมือขึ้นลูบหัวน้องแผ่วเบาอย่างเอ็นดู
“ไม่เข้าใจวิชาไหนเดี๋ยวพี่ช่วยติวให้ก็ได้ค่ะ รับรองได้เอแน่ๆ”
“อุ๊ย.... จริงเหรอคะ” น้องเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างประจบ ดวงตาวิบวับด้วยความดีอกดีใจมากเกินความจำเป็นประมาณสามร้อยเท่า ทำให้ผมพยักหน้าตอบรับอย่างเสียไม่ได้
ว่าแต่ ปีหนึ่งเขาเรียนวิชาอะไรกันบ้างวะเนี่ย ชักจะลืมๆ ไปแล้ว
กรรม....แล้วจะเอาอะไรไปติววะกู!!
......................
เรื่องสอบเอาไว้อาทิตย์หน้าค่อยว่ากันเถอะ ตอนนี้เอาตัวให้รอดก่อนดีกว่า ปวดหัวชะมัด เจ็บคอด้วย อมเสต็ปซิลจนเพดานปากจะพังแล้วเนี่ยยังไม่หายเลย ผมขดตัวอยู่ในผ้าห่มนั่งกดรีโมททีวีเลื่อนช่องไปมาแก้เซ้ง ระหว่างรอน้องรอบที่สามของวัน ตอนนี้น้องอาสาจะออกไปซื้อของกินมาให้ซึ่งผมบอกว่าอยากกินข้าวต้มหรือไม่ก็โจ๊กร้อนๆ สักถุง น้องคงอยากจะเอาใจก็เลยรีบกุลีกุจอออกไปทันที
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ผมปิดทีวีแล้วเดินไปเปิดประตูห้องแล้วก็ต้องชะงัก เพราะคนที่มาไม่ใช้น้องฐา แต่เป็นน้องเอ ลืมไปว่าตอนนี้น้องมีกุญแจห้องแล้วถ้าขึ้นมาได้เองก็ไม่ต้องเคาะประตู ไม่สบายแล้วสมองเบลอ
“ขอผมเข้าไปข้างในได้ไหมครับ” เอถามเมื่อผมยืนขวางประตูไว้ไม่ยอมถอยให้เอเดินเข้ามา
“อย่าเลยเอ กลับไปเถอะ เดี๋ยวน้องฐาก็กลับมาแล้ว”
“อะไร... นี่ยังไม่เลิกกันอีกเหรอครับ เขาแก้ตัวว่ายังไงบ้างล่ะ”
“เอ....พอเถอะ เมื่อไรจะเลิกป่วนชาวบ้านเขาซะที”
“ไม่ได้ป่วนซะหน่อย พี่นั่นแหละ หลงเขามากซะจนไม่คิดจะฟังคนอื่นมากกว่า จะโดนสวมเขาอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
“เลิกใส่ไฟ ทำให้คนอื่นเขาทะเลาะกันสักทีเถอะ พี่รู้หรอกน่าว่าอะไรเป็นอะไร และมีวิธีการของตัวเอง ไม่อยากให้ใครสอดมือเข้ามายุ่ง”
“ผมก็แค่เป็นห่วงพี่โต้ง”
“อือ... ขอบใจ แต่ทำแบบนี้ ซามันน้อยใจ เสียใจนะรู้ไหม”
“ก็สมควรแล้วนี่” รอยยิ้มเยาะอย่างสาสมใจผุดที่มุมปากอย่างเลือกเย็นจนผมต้องกุมขมับ อาการปวดหัวกำเริบขึ้นมาทีเดียว ค่อยๆ ถอยหลังเข้ามาในห้อง เพราะไม่แน่ใจว่าต้องคุยกันยาวหรือไม่
พอเอเดินเข้ามาแล้วประตูปิดลง ผมก็พูดต่ออย่างเป็นงานเป็นการ
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะเอ ไอ้ซามันก็สำนึกผิดแล้ว เมื่อไรเอจะยกโทษให้มันซะทีล่ะ”
“ไม่รู้สิ ก็คงจนกว่าจะเบื่อล่ะมั้ง หรือไม่ก็จนกว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ” อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม ซึ่งก็คือกลไกสำคัญที่ทำให้ทุกอย่างจบได้
เรื่องราวอันซับซ้อนของพวกเราสามคนที่ไม่มีใครยอม “เจ็บแต่จบ” กลายเป็นความทรมานที่ยืดเยื้อยาวนานมากกว่าที่คิด ผมรู้ว่าเอยังไม่หายโกรธไอ้ซา เออยากจะทำอะไรก็ได้ที่ทำให้มันเจ็บที่สุด ซึ่งหนีไม่พ้นการที่ได้คบกับผม เพื่อนที่สนิทที่สุดของมัน บางทีการทำแบบนั้นอาจจะทำให้เอหายโกรธ หรือไอ้ซาอาจจะตัดใจได้ แต่ผมไม่เลือดเย็นมากพอจะทำแบบนั้น... มันก็เลยค้างคาต่อมาในแบบที่ว่าเอยอมคบกับไอ้ซาเป็นเรื่องเป็นราว แต่ยังไม่เลิกตอแยกับผม หรือดึงเอาน้ำพุ เพื่อนของเอมาเป็นหอกข้างแคร่อยู่จนทุกวันนี้
“พี่ก็รู้นะว่าพี่เองก็มีส่วนผิด แต่ที่เอทำให้พี่เลิกกับแฟนทุกคนที่ผ่านมา ยังไม่พอใจอีกเหรอ? เมื่อไรจะเลิกแก้แค้นพวกเราซะที”
“พี่โต้งไม่เข้าใจ เอไม่ได้ทำไปเพราะอยากแก้แค้นสักหน่อย”
งั้นเหรอ? เออาจจะไม่ได้ทำอะไรลงไปเพราะอยากแก้แค้นผม แต่กับไอ้ซาก็ไม่แน่ เอมันกลายเป็นคนเลือดเย็นไปแล้ว เพราะแม้แต่ตัวเองมันยังทำร้ายได้ลง นับประสาอะไรกับคนอื่น... ความเจ็บปวดบีบคั้น ความรักที่เอาแต่ใจของไอ้ซาทำให้เอไม่มีทางเลือกมานาน นานจนวันหนึ่งทุกอย่างระเบิดขึ้น แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...
ยิ่งกว่าหน้ามือเป็นหลังเท้า....
“คนพวกนั้นไม่มีใครรักพี่จริง เขาก็รักเงินของพี่เท่านั้นแหละ” เอแก้ตัว ซึ่งผมก็ฟังจนเบื่อ คนนั้นหิวเงิน คนนี้นิสัยไม่ดี อีกคนเจ้าชู้
“แล้วไงล่ะ? คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอ? จะไม่รู้ได้ยังไง ใครๆ เขาก็ต้องชอบความสบายความหรูหราทั้งนั้น และพี่ก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหนถ้าจะใช้เงินซื้อความรักบ้าง ตอบสนองในที่สิ่งที่เขาต้องการ และเรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองต้องการก็แฟร์ดีแล้ว วันไหนเบื่อ หมดรักก็บอกลากันไปเอง จะรักหรือจะเลิกมันยังเป็นสิทธ์ของพี่ไม่ใช่เหรอ?”
เงียบ นิ่งเงียบรับฟัง แม้ว่าในแววตาจะมีล้านถ้อยคำที่พูดไม่ออก แบบนี้เขาเรียกว่า ดื้อเงียบใช่ไหมเนี่ย?
“น้องฐาน่ะ เค้าไม่ได้คบกับพี่เพราะเงินหรอกนะ เอสบายใจได้ ส่วนไอ้เรื่องเจ้าชู้ มันก็เป็นทุกคนแหละ คงต้องค่อยๆ หาทางแก้กันไป เอปล่อยน้องไปสักคนเถอะนะ เพราะมันไม่ประโยชน์อะไร พี่ก็เคยบอกเอไปแล้วนี่ว่าซาน่ะมันรักเอมากนะ แล้วพี่ก็รักมันมากเหมือนกัน ต่อให้เอจะทำให้พี่เลิกกับน้องฐาได้ หรือเลิกกับคนอื่นได้อีกสักกี่คน ถ้าซามันยังตัดใจไม่ได้ พี่ก็คบกับเอไม่ได้อยู่ดี....”
เอจมอยู่กับความเงียบ.... น้ำตารื้นขึ้นมาแม้จะไม่มีเสียงสะอื้นฮักอะไร แต่ก็กำลังเศร้า
ผมถอนใจ ค่อยๆ ดึงเอเข้ามากอดปลอบพลางลูบหลังอย่างปลอบประโลม
ผมคิดว่า เอมันอาจจะไม่ได้รักผมจริงๆ ก็ได้ แต่มันติดภาพพี่เทคที่แสนใจดีเท่านั้นเอง เพราะไอ้ซาก็ไม่เคยสร้างความประทับใจอะไรให้สักอย่าง จะจีบทั้งทีก็มีแต่ปิดทองหลังพระจนน้องฝังใจว่าไอ้ซาเป็นรุ่นพี่ใจยักษ์ ไหนจะแผนการแต่ละอย่างที่ทำให้น้องมันเกลียดมากขึ้นทุกที จนตอนนี้ถึงกลับมาดีก็สายเกินไปแล้ว
“เกลียด... เอเกลียดพี่ซา เกลียดที่สุด” เสียงพร่ำรำพันอู้อี้ไปมาอยู่กับอก
ผมอยากจะบอกเอเหลือเกินว่า เพราะเอเกลียดไอ้ซานั่นแหละ เลยหนีมันไปไม่พ้นเสียที
เหมือนๆ กับที่ผมเคยพ่นอยู่บ่อยๆ ว่าเกลียดกะเทยสุดใจขาดดิ้น วันนี้ก็ดิ้นไม่หลุดเสียเฉยๆ
นี่แหละน้า เขาว่าเกลียดอะไรมันได้อย่างนั้นจริงๆ
ระหว่างที่กำลังปลอบน้องอยู่นั้นเอง..... ประตูห้องก็เปิดผลั่วเข้ามาโดยไม่ได้นัดหมาย
ผมผละออกจากเออัตโนมัติแล้วหันไปมองน้องฐาที่ยืนอึ้ง ทึ่ง เสียวอยู่ที่หน้าห้อง....
ตายห่า งานเข้าอีกแล้วกู!!
...
สั้นมะ ?? ฮ่าๆ ตอนต่อไปจะมาต่อให้อย่างว่องไว สักเดือนหน้า (ไม่ใช่และ)
ไม่ดราม่านะคะ บอกไว้ล่วงหน้าเลย
ขออนุญาตไม่ตอบเมนท์นะคะ เพราะหลายๆ รีพากันด่าพี่เอ และอินในอารมณ์กันมากๆ จนนิกลัวลูกหลง เดี๋ยวโดนเปลือกทุเรียนเฉี่ยวหัวล่ะแย่เลย
บอกไว้สำหรับคนที่เกลียดเอว่า ถึงนิจะเขียนให้พี่เอออกร้าย แต่นิก็เกลียดแกไม่ลงหรอกค่ะ เพราะก่อนจะมาเป็นแบบนี้ พี่แกก็โดนมาเยอะเหมือนกัน ส่วนพี่ซาก็กำลังรับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้เท่านั้นเอง.....
ใจจริงนิน่ะอยากจะเขียนเรื่องของเอมากๆ แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีคนอ่านหรือเปล่าเลยไม่กล้าเขียน เคยเขียนไปแล้วแต่แอบแจ้งลบ อาจจะมีคนบางคนที่ได้อ่าน ก็ขออภัยด้วยนะที่ไม่ได้แต่งจนจบ เพราะทนความดราม่าไม่ได้ บรรยากาศมันหน่วงจนคนแต่งทนไม่ไหวจริงจัง
รักคนอ่านนะคะ จุ๊บๆๆ
-
อ่านคร่า เร่องนี้น้องฐาเป็นนายเอก เราเลยด่า เอ
แต่ถ้าเรื่องหน้าเอเป็นนางเอก เราก็รักเอคร๊า
-
แอบงงในความสัมพันธ์ของเอ เอ๊ะอย่างไง 555555
ชอบเวลาคุณนิเขียนมุมพี่โต้งจัง นานๆจะมาสักทีนึง
ตอนหน้าไม่มีมาม่าใช่ไหมคะจะได้ไม่ต้องต้มน้ำร้อนรอ :laugh:
-
:L1:ชอบมุมพี่โโต้ง เขาจะเอาอีก
น้าฐาจะเข้าใจผิดอีกหรือเปล่า
-
:pig4:
-
งานเข้าจริงๆอ่ะพี่โต้ง
เหอะๆ
พี่เอก๊อะไรไม่รู้ ไม่เข้าใจชี
แต่น้องฐา จะยังไงล่ะ
-
ได้อ่านมุมพี่โต้งบ้างแล้ว เย้ๆๆๆๆ
แต่แอบงงเรื่องเอนะเนี่ยยย
ทำไมพี่ซาไปทำอะไรไว้ ทำไมถึงเกลียดอ่างงจุง
แล้วไงเนี่ยพี่โต้ง เหมือนงานจะเข้านะ กอดกันอยู่เลย
-
อยากรุเรื่องราวของเอจัง
มาต่อแบบภาคพิเศษก็ได้
-
พี่โต้งงานงอกอีกล่ะ :z2:
-
น้องฐาอย่าเพิ่งร้องไห้น้า ถามพี่เค้าก่อน
อยากอ่านน้องเอพี่ซาจังเลยค่า ><
-
เป็นเรื่อง
เเต่เห็นบอกว่า ไม่ มาม่า งั้นก็คงโล่งในตอนช่วงนี้
เเต่ไม่ช้ามันจะมาอีกชิมิคะ
พี่โต้งต้องจัดการให้เคลียนะ
-
:เฮ้อ:
-
งานเข้าพี่โต้งซะแล้ว เอาน่าค่อยๆพูดกันดีที่สุด
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันน้องฐาจะได้รักพี่โต้งหวงพี่โต้งมากๆ :laugh:
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณนินะคะ สู้ๆค่ะ
:กอด1:
-
น้องนฐาจะเข้าใจพี่โต้งผิดอีกไหมหนออ
แต่ไม่ดราม่าก็ดีล่ะ
รอตอนต่อไปจ้าาาา
:z2: :z2: :z2:
-
พี่ำเอยังตามรังควานไม่เลิก สนองนี้ดส่วนตัวสินะ...แต่พี่โต้งพูดชัดดี ถ้ายังตื๊อก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วแหละ
น้องฐาไว้ใจจะไว้ใจพี่โต้งใช่มั้ยคะ ถ้าไม่ไว้ใจนี่งานเข้าเลยทีเดียว เพราะน้องเพิ่งย้ายข้าวของเข้ามาอยู่ด้วยแหมบ ๆ
แต่เชื่อว่าพี่โต้งสามารถค่า...
ขอบคุณค่า
-
อยากบอกเหลือเกิ๊นว่า
:angry2:ตรูละเบื่อ ไอ้พี่เอ
-
:-[แต่งอะไรให้อ่านก็อ่านคะไม่มีเกี่ยงอยู่แล้วอิอิ
ปล.กด+ทุกครั้งที่อ่านนะ :กอด1: :กอด1:
-
o22 o22 o22
-
ไก่ได้ขนร่วงหมดก็งานนี้แล ฮาาาาาา งานเข้าอีกระรอก เพิ่งจะดีกันหยกๆ
แต่ไม่รู้ว่าครั้งนี้น้องฐาคิดยังไงเนอะ จะเข้าใจไหมก้ไม่รู้ ก็หวังว่าน้องฐาจะเข้าใจพี่โต้งบ้าง
ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ได้เป็นเรื่องชู้สาวแบบนี้หนูคิดนะค่าา ไม่อยากจะกินมาม่าละ
ตอนนี้ท้องอืด 5555555 รักกัน ดีกัน อย่าดราม่าใส่กันเล๊ยยยย
-
โอ๊ะ อยากรู้เรื่องราวของเอกับพี่ซาอ่ะ
-
กะว่าจะไม่เขียนเล่าเรื่องผ่านมุมมองของพี่โต้งแล้วเชียว แต่จะเขียนด้วยน้องฐาก็ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงให้น้องฐาไม่ดูเป็นผู้หญิงมากไปกว่านี้ ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆ ก็บอกกันบ้างแล้วกันนะคะ เรื่องความไม่สมจริงในด้านต่างๆ ของนิยายเรื่องนี้ที่ยังต้องแก้ไข ถ้าไม่มีคำตอบเข้ามา นิก็จะกลับไปแต่งน้องฐาต่อในแบบที่นิคิดไว้ตามเดิม
ระหว่างนี้ลองเปลี่ยนบรรยากาศ มานั่งฟังความคิดของพี่โต้งกันมั่ง แต่ไม่ได้เล่าผ่านมุมพี่โต้งมานาน ความคิดเห็น บวกภาษาอาจจะไม่เข้ารูปเข้ารอยเท่าไรนักก็อย่าว่ากันเลยนะคะ
น้องคะพี่รักกะเทย part 2
เอยืนปาดน้ำตาเงียบๆ ไม่มีท่าทีตกใจอะไรนัก ขณะที่ผมหันไปมองน้องฐา หัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะเมื่อเห็นตาโตนั่นเบิกกว้างเท่าไข่ห่านก็แสดงว่าคงเห็นตอนที่ผมกอดเอ หรือไม่ก็ช่วงที่ผละออกจากกัน ก็อดกลัวไม่ได้ว่าน้องจะคิดไกลไปสุไหง-โกลก
ทีแรกนึกว่าจะได้ยินเสียงโวยวาย เกิดเรื่องเกิดราวใหญ่โต แต่กลับกลายเป็นว่า น้องเพียงแค่เปลี่ยนตาโตๆ ให้เป็นรอยยิ้มที่ดูจะเกินธรรมชาติไปสักหน่อยเท่านั้นตามด้วยคำทักทาย
“อุ๊ย ตายจริง พี่โต้งนี่เก่งนะคะ ขนาดยังไม่ทันจะติวอะไรเลย เอก็มาซะแล้ว ฮุฮุ” ผมได้แต่กุมขมับเมื่อได้ยินมุกตลกร้าย บวกกับรอยยิ้มอย่างเสแสร้งที่ฉาบอยู่บนใบหน้าน้องยามเมื่อหันไปมองหน้าเอ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็น (หรือทำเหมือนไม่เห็น) คงคงต้องแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอาะไรเกิดขึ้นดีที่สุด
“มาแล้วเหรอ? กำลังหิวพอดีเลย ไหนซื้ออะไรมา” ผมรีบจ้ำไปหาน้องจับมือที่ถือถุงขึ้นมาดูเป็นการเบี่ยงเบนความสนใจ “โจ๊กเหรอ? ร้านหน้ามอหรือเปล่า ร้านนั้นอร่อยดี”
“ค่ะ ร้านหน้ามอ ลูกชิ้นเด๊ง เด้ง” ระหว่างที่พูดมีการบิดตัวโยกไหล่ประกอบอีกต่างหาก ไม่รู้จะใส่เอ็ฟเฟคทำไม
“ใจจริง (ผันวรรยุกต์สูงกว่าปกติสองระดับ) เก๊อะอยากจะซื้อข้าวต้มอยู่หรอกนะคะ” ทั้งๆ ที่น่าจะพูดกับผมแต่น้องหันหน้าไปมองทางเอราวกับกำลังจะประกาศสงครามอย่างนั้นแหละ "แต่เปลี่ยนใจแล้วเพราะหนูรู้ว่าพี่โต้งน่ะ ชอบกินข้าวต้มรอบดึกมากกว่า”
แค่กๆ ผมไอโขลกทันทีจนน้องฐารีบหันมาลูบหลังให้
“จะรอบไหนก็คงกินไม่ไหวแล้วมั้ง เป็นหนักขนาดนี้ เห็นทีจะตายคาชาม” เอทำเสียงกระแนะกระแหนใส่ น้องฐาสะบัดคอไปมองจนน่ากลัวคอจะเคล็ด
เฮ้อ.... ถอนใจทำให้อายุสั้นลงจริงหรือเปล่าเนี่ย ผมน่ะอยากจะถอนใจวันละสักร้อยรอบ
ผมว่าเถียงกันแบบนี้ไม่ไหวนะ ถึงจะดีใจเวลาเห็นน้องหึงบ้างก็เถอะ แต่กลัวว่าถ้าไม่รีบแยก สองคนนี้จะตีกันตาบอดซะก่อน
“เอ้อ... เดี๋ยวน้องฐาเอาโจ๊กใส่ชามให้พี่ทีนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบยาในห้องแป๊บ เดี๋ยวมากิน”
“ได๋ค่ะ” น้องยิ้มหวานรับคำ ทำตาแบ๊วๆ ส่งมาจนผมเดินเข้าห้องนอนไป
ทันทีที่เข้าห้องนอนได้ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่หัวเตียงขึ้นมากดเบอร์อย่างด่วน
“ว่าไง?” ได้ยินเสียงรับโทรศัพท์แล้วใจชื้นขึ้นมาทันที
“ไอ้เหี้ยซา มึงขึ้นมาพาเมียมึงลงไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เออยู่กับมึงเหรอ?”
“เออดิวะ รีบมาให้ไวเลย”
“ช่างมันเถอะ ก็มึงไม่สบายอยู่ มันคงเป็นห่วงน่ะ”
“กูรู้ แต่มันจะยิ่งทำให้กูตายเร็วขึ้น กวนตีนจนน้องกูมันเขี้ยวงอกแล้วเนี่ย กลัวจะตีกันตาย” สำคัญคือไม่รู้ว่าน้องเห็นอะไรหรือเปล่านี่สิ
“เอ มันชอบใช้สมองมากกว่ากำลัง มันไม่ทำอะไรเมียมึงหรอก มันกลัวมึงโกรธ”
“เหรอ?.... แล้วมึงไม่กลัวเอมันจะโดนน้องฐาตบเอาหรือไง”
“คงไม่หรอก เห็นออกจะเรียบร้อย”
“มึงลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าน้องมันกะเทยนะเว้ย เห็นน่ารักเรียบร้อยแบบนั้น ถ้าโมโหขึ้นมาใครจะไปรู้ ถึงน้องมันจะผอมแต่มันสูงกว่าไอ้เอเป็นโยชน์”
“งั้นมึงมัวทำอะไรอยู่ ก็ไปคอยห้ามสิ” พอมาถึงตรงนี้ เสียงมันก็พลอยตื่นเต้นขึ้นมา
“กูห้ามแน่ แต่ถ้าห้ามไม่ไหว มึงเดาได้ใช่ป่ะ ว่ากูจะช่วยใคร” ผมถามกลับอีกครั้งทำให้อีกฝ่ายเงียบไปเป็นครู่ ก่อนจะตอบกลับมาว่า....
“เออ เดี๋ยวกูไป”
เออ ก็เท่านั้นแหละ ลีลาอยู่ได้ ใจจริงอยากจะมาใจจะขาด แต่น้อยใจไม่เข้าเรื่อง ทีเมื่อก่อนล่ะเก่งนัก ทั้งวางแผน ทั้งบังคับข่มขู่สารพัด เดี๋ยวนี้ทำหงอ เชื่องเป็นลูกแมว อะไรจะเปลี่ยนได้เยอะขนาดนี้วะ....
ตอนนี้คงได้แต่รอไอ้ซาขึ้นมาพาเอกลับไป ระหว่างนั้นผมแง้มประตูออกไปดูว่าข้างนอกพายุสงบหรือยังหรือว่าตีกันไปแล้วก็ได้ยินเต็มๆ
“...........แย่งผัวชาวบ้านซะทีเถอะ” อันนี้เสียงน้องฐา แต่ไม่รู้ว่าต้นประโยคพูดว่าอะไรนะครับ
“กูไม่ใช่ตุ๊ดโว้ย ” อันนี้เสียงเอครับ กำลังอารมณ์ขึ้นเลยล่ะ ไม่งั้นคงไม่ด่าออกอากาศแรงขนาดนี้...
“อ๋อเหรอคะ? ผู้ชายอะไร้ ผมสั้น หัวโปก ไร้นม อารมณ์เกินหญิง ซุงแหลไม่มีใครเกิน” น้องฐาเถียงกลับทำเสียงดัดจริตได้อีก
“เก่งจังนะ เรื่องด่าคนเนี่ย ขอให้เก่งอย่างนี้ให้ได้ตลอด เอาไว้เจอเมียพี่โต้งเมื่อไรอย่าจ๋อยก็แล้วกัน”
“เมียคนไหนคะ ถ้าพูดถึงเมียล่ะก็ ยืนหัวโด่อยู่นี่ไงคะ”
“หมายถึง เมียเก่.....”
เหี้ยแล้วไง!!
ปึ้ง!!!
สองคนที่ยืนเถียงกันอยู่ข้างนอกสะดุ้งทันทีเมื่อผมจงใจใช้กำปั้นทุบประตูดังลั่นแล้วแกล้งทำเป็นทรุดตัวลงตรงประตู
“พี่โต้งเป็นอะไร” น้องฐาถามขึ้น รีบเดินเข้ามาช่วยประคอง
“หน้ามืดนิดหน่อย เลยล้มไปกระแทกประตู” ผมบอกแล้วทำสำออยสุดฤทธิ์
“ตายจริง เจ็บมากไหมคะ” น้องฐาเอามือทาบอก สีหน้าเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่หรอก โดนไม่แรง” ผมตอบน้องฐาแล้วหันไปมองหน้าเอด้วยสายตาคาดโทษ จนอีกฝ่ายหน้าซีด คงรู้ตัวละมั้งว่าเกือบหลุดพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาแล้ว
“เอ้อ พี่ว่าเอรีบลงไปหาไอ้ซามันดีกว่า เดี๋ยวมันจะคอยไม่ไหวขึ้นมาตามเอง” ผมตัดสินใจเอ่ยปากไล่กลายๆ และทำให้น้องฐายังระลึกได้ว่าเอมันมีแฟนแล้วแถมยังเป็นเป็นเพื่อนสนิทกับผมอีกต่างหาก ไม่จำเป็นต้องต่อปากต่อคำกันก็ได้
“หา....” เอเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจเพราะไม่ได้เตี๊ยมไว้ก่อน
“ก็บอกไอ้ซาว่าจะไปหา แค่แวะมาเยี่ยมพี่แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ” ผมเอ่ยอ้างปั้นน้ำเป็นตัว เชื่อว่าเอไม่ใช่คนโง่ มันต้องรู้ว่าควรจะตอบแบบไหนไม่ให้ผมโกรธไปมากกว่านี้
“อ๋อ ครับ กำลังจะไปแล้วล่ะ พอดีห้องพี่โต้งเป็นทางผ่านก็เลยแวะมาหาก่อนเท่านั้นเอง” เอพยักหน้ารับมุกเป็นเรื่องเป็นราว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
พอดีกับเสียงเคาะประตูแล้วไอ้ซาโผล่มายืนยันด้วยอีกคน เรื่องที่กุขึ้นก็เป็นอันสมบูรณ์ครบถ้วน
“งั้นผมกลับก่อนแล้วกันนะครับพี่โต้ง ไปก่อนนะน้องฐา” เอปั้นหน้ายิ้มแย้มบอกลาเราทั้งสอง จำต้องตามไอ้ซากลับไปอย่างช่วยไม่ได้ ผมผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
“พี่เอนี่ก็แปลกนะคะ พี่ซาอยู่ชั้นเจ็ด พี่โต้งอยู่ชั้นแปด ดันบอกห้องพี่โต้งเป็นทางผ่าน สงสัยพี่เค้าคงกดลิฟท์ผิดชั้นล่ะมั้งเนอะ ฮะ ฮะ” น้องฐาหันมาส่งคำถามด้วยใบหน้าเหมือนจะรู้ทัน
เหอะ!! ทีอย่างนี้ล่ะฉลาดขึ้นมาเชียวนะ
โชคยังดีที่แก้สถานการณ์ทันก่อนที่เอมันจะพูดอะไรเยอะไปมากกว่านี้ ไม่งั้นยุ่งกว่าเดิมอีกแน่....
“แล้วไหนโจ๊กพี่ล่ะคะ?” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากต่อความยาวให้วุ่นวายกว่านี้
“อุ๊ย โทษทีค่ะ หนูลืม เดี๋ยวไปใส่ชามมาให้นะ”
“โจ๊กมันขาวสะอาดเกินไปหรือเปล่าคะ เขาให้พริกป่นมาไหม ใส่ให้พี่หน่อยสิ” ผมบอกน้องเมื่อเห็นชามโจ๊กของตัวเอง
“โธ่...พี่คะ..... พี่น่ะไออยู่นะ กินพริกเข้าไปก็ยิ่งระคายคอน่ะสิคะ”
“ไม่หรอกมั้งใส่ในโจ๊กนิดเดียวเอง”
“ไม่ด้ายค่ะ ไม่ได้” น้องส่ายหน้าพลางโบกมือไปมา ทำหน้าจริงจังจนต้องยอม ไม่ใส่ก็ไม่ใส่วะ หันไปมองผัดไทยของน้องแล้วแอบอิจฉาอยากกินขึ้นมาเลย ทีของตัวเองนี่แดงเถือกไปทั้งจานแถมเวลากินนี่ทำหน้าอร่อยอย่างกับกินอาหารชาววัง น่ามั่นเขี้ยวชะมัด
“อร๊าย.... พี่อ่า” น้องฐาโวยวายเมื่อผมไม่เก็บความรู้สึกไว้เฉยๆ หันไปดึงแก้มน้องเล่นแก้หงุดหงิด
น้องฐาเอามือลูบแก้มตัวเองป้อยๆ แหงนเงยขึ้นมาค้อนตากลับ
“พี่หยิกหนูทำไม?”
“ไม่ได้หยิกค่ะ ลูบไล้ด้วยความรักใคร่เอ็นดูต่างหาก” ผมรีบแก้ตัวหน้าซื่อ
อีกฝ่ายทำปากยู่ ย่นคิ้วเข้าหากัน เหมือนกำลังคิดว่าจะงอนดีไหม จะเชื่อดีหรือเปล่า
“ช่วยไม่ได้ ก็อยากน่ารักเองทำไมล่ะคะ” ผมเสียงหวานใส่เอามือวางบนหัวน้องแล้วเขย่าเบาๆ จนคนฟังค่อยๆ ศัลยกรรมหน้าตัวเองจากหมาหน้าย่นเป็นจานดาวเทียม ยิ้มกว้างขึ้นมาซะเฉยๆ
ว่าง่ายๆ โตเร็วๆ นะคะหนู
“จริงเหรอคะ” น้องถามด้วยเสียงใสระริกระรี้ ลืมตัวว่ายังผัดไทยไม่หมดจานดีขยับมาหาพลางอ้าแขนโอบคอผมพร้อมโน้มคอลงมาเหมือนจะจูบ
“อะแฮ่ม... อย่าค่ะ....น้องฐา ปล่อยก่อน” ผมประท้วงเอานิ้วชี้ปิดปากอีกฝ่ายไว้ไม่ยอมให้จูบ
“ทำไมอ่า... ทำไมไม่ได้ล่ะ” น้องส่งสายตาปริบๆ เริ่มต้นจะงอแงเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“เดี๋ยวติดหวัดค่ะ เอาไว้ให้พี่หายก่อนนะ”
“พี่น่ะไม่รู้อะไร ถ้าทำให้คนอื่นติดหวัดแล้วจะหายเร็วขึ้นนะ แล้วที่ไม่สบายน่ะก็เพราะไม่ยอมออกกำลังกาย ต้องหัดออกกำลังกายมากๆ รู้ไหม โดยเฉพาะกิจกรรมในร่ม" น้องว่าทำตาเคลิ้มฝัน
โป๊ก.... ขอมะเหงกทีเถอะ หมั่นไส้...
“อ๊า พี่เขกหัวหนูทำไม”
“ก็เราจะอยากติดหวัดไปทำไม แล้วคนป่วยที่ไหนเขาให้ลำบากตรากตรำเล่า เราอ่านการ์ตูนมากไปหรือเปล่า? เอ้าเลิกเล่นแล้วก็กินให้หมดซะจะได้เอาจานไปเก็บ” ผมทำเสียงดุใส่
“ชิ!!” ทำเสียงจิ๊ปากแล้วสะบัดหน้าใส่งอนๆ ก้มหน้าก้มตากินผัดไทยต่อไปไม่พูดไม่จา
เป็นอะไรของเขา เป็นห่วงก็ผิดด้วยเหรอ? ประหลาดคน...
ยาหลังอาหารทำให้ง่วงอีกแล้ว ผมนอนอยู่บนเตียงให้น้องเช็ดตัวให้จนเรียบร้อย พอน้องขยับตัวจะลุกขึ้นเอากะละมังเล็กไปเก็บ ผมก็ตัดสินใจว่าจะเอ่ยถามในสิ่งที่ข้องใจอยู่ ยิ่งเห็นน้องเงียบไม่พูดถึงยิ่งไม่สบายใจ
“น้องฐาคะ” ผมกลั้นใจเรียกชื่อ เลื่อนมือไปกุมมือน้องไว้ น้องหันมาเลิกคิ้วใส่เป็ฯคำถาม “เมื่อเย็นน่ะน้องฐาไม่ได้เห็นอะไรใช่ไหม”
“หือ... เห็นอะไรคะ? หรือว่า...วิญญาณ!!” ทำเสียงให้น่ากลัวนิดๆ พลางมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง จากที่บรรยากาศควรจะเครียด กลายเป็นตลกไปซะมากกว่า ผมค่อยคลายความกังวลใจลงได้ว่าน้องคงไม่ทันเห็นหรอกมั้งว่าผมกับเอกอดกันอยู่ โชคดีไป
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ” ผมลอบถอนใจแล้วบอกน้อง พร้อมกับรอยยิ้ม ค่อยขยับตัวเอนหลังลงนอนกับเตียง
“ค่ะ ถ้าพี่บอกว่าไม่มี หนูก็เชื่อว่าไม่มี เพราะคำว่าไม่มี ในความหมายของหนูมันแปลว่าอย่างนั้นจริงๆ”
นานๆ น้องฐาจะพูดอะไรยากๆ สักที ฟังแล้วก็แปลกดีเหมือนกัน หรือว่าตั้งใจจะบอกอะไรหรือเปล่านะ
“และหนูก็อยากให้เวลาที่หนูพูดอะไรออกไปแล้ว พี่จะเชื่อหนูเหมือนอย่างที่........”
ที่จริงแล้วก็อยากฟังให้จบหรอกนะ แต่มันง่วงมาก น้องพูดอะไรมามันพลอยจะเข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา ตีลังกาเกลียวสามตลบแล้วก็หายไปซะเฉยๆ ทำไมชอบพูดอะไรตอนใกล้จะหลับทุกทีเลยนะ....
แต่หลับก็ดีแล้วล่ะ นอนเยอะๆ จะได้หายไวๆ
หายเมื่อไร จะได้กอดน้องชดเชยจากที่ไม่ได้กอดซะตั้งหลายวัน...
หึหึ.... น้องอ้อยคงต้องทำใจว่า เมื่อพลาดเข้าปากช้างมาแล้วจะง้างออกก็คงยาก...
คืนนี้ฝันดีนะครับ กะเทยน้อยของพี่....
….พี่รักน้องฐานะคะ.... :กอด1: :L1:
...........................
บอกแล้วว่าไม่มีมาม่านะคะ
ตอนหน้ากลับไปเป็นน้องฐาเล่าตามเดิมค่ะ
รักคนอ่านนะคะ
-
โอ๊ย ให้มันได้อย่างนี้ จะรักกันราบรื่นนี่มันยากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอพี่โต้ง ไปกอดมันทำไม ห๊าหหหหหหห :z6:
ไอเอ แกจะอะไรนักหนา วุ่นวาย ร้ายกาจ กลับหลุมได้แล้ว ไป๊!!!!!!!!!!!!!
อินจัดเลยเห็นมั๊ย? :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เมียแก่มาจากไหนอ่า
-
:laugh: กับไอ้พี่เอ มันต้องอย่างนั้นนะ
คนอะไร ช่างไม่เลิกลากับสามีชาวบ้าน
:m16: แต่ที่เคืองอีกอย่าง
ระเบิดที่เอ่ยถึง เมียเก่...
ถ้าจะเป็นอุปสรรคขวากหนามอันใหญ่กว่าไอ้พี่เอ
:m15: น่าเห็นใจน้องฐา (กะเทยน้อยที่แสนบอบบาง)
ต้องฝ่าฝันรักกับพี่ไก่โต้งขนาดไหนเนี่ย
เฮ้อ.....
-
แอร๊ย พี่โต้งแม่งบ้าอ่ะ ย่อหน้าสุดท้ายนี้ทำเอายิ้มแก้มแตก ช้างหื่นนะเนี่ย แค่คาดว่าอ้อยจะยินยอมให้กินแบบพรีกายถวายตัว แอร๊ยยยยยยยยยย
เราชอบฉากที่น้องฐาด่ากับพี่เอแฮะ555
เรื่องพี่เอกับพี่ซา ใจจริงเราก็อยากรู้อ่ะคะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คุณนิถึงบอกว่าพี่เอแกเจอมาเยอะจนเป็นแบบนี้ พี่ซาไปทำอะไรร้ายกาจมากเลยเหรอ อือออออออ อยากรู้จริงๆนะ แต่ความหมั้นไสพี่เอมันยังคงอยู่อ่ะคะ อั่ก!
น้องฐาถอนหายใจเรื่องเดย์เหรอ สงสัยตอนกลับไปเก็บของต้องมีไรซักอย่างแน่เลยอ่ะ จะรอคุณนิกลับมาเขียนด้วยน้องฐาแล้วเลยนะคะ
ว่าถึงเรื่องน้องฐาไม่ค่อยกระเทยกับพี่โต้งนิสัยเหมือนผู้หญิงนิดนึง คือก็เห็นด้วยเล็กๆว่าน้องฐาเหมือนสาวน้อยมากกว่า แต่มันก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่นา? เรามองว่าแบบนี้ก็น่ารักดี เพราะถึงจะยังไงน้องฐาก็เป็นกระเทยอยู่ดี กระเทยเขาก็อยากจะเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว ป่ะ?
พี่โต้งนิสัยผู้หญิง?ไม่รู้แฮะ ว่าตรงไหนที่ว่าผู้หญิง แต่เราชอบให้พี่โต้งพูดคะขากับน้องฐานะ แบบมันน่ารักอ่ะ!
สรุปแล้วคุณนิแต่งอย่างที่ชอบเถอะคะ จะรอตอนต่อไปคะ :L2:
-
กลายเป็นน้องอ้อยกะพี่ช้างซะงั้น 55555
-
ข้องใจ คนที่พี่เอพูดถึงอ่ะ
ใครนะะ
เหอะ ง้องแง้งกันไปเรื่อยๆ
55555
-
อ้าวเฮ้ย ตัดฉับเยี่งนี้เลยหราาาา ค้างคานะคะเนี่ยยย /// งานเข้าน้องฐามาหลายที คราวนี้ของ่นเข้าลุงบ้างละกันเนาะ โฮะๆๆๆๆ
-
:m16:พี่เอนี่แกยังไม่เลิกหวังอีกนะ :m16:
น้องฐาสู้ๆนะคะพี่เป็นกำลังใจให้ :กอด1: :กอด1:
หวังว่าอีเมียเก่าพี่โต้งคงไม่โผ่มาทำให้ทเลาะกันนะ :กอด1: :กอด1:
-
เมียเก่า VS เมียเก็บ
สู้ๆ นะคะ คุณน้อง
-
:z2:
ไม่มีมาม่า(ตอนนี้)คนอ่านแอบโล่งใจ รอตอนต่อไปนะคะ
-
แหม่เว้ยพี่โต้งนี่
:angry2:
คนเค้ากำลังจะด่ากันมาขัดจังหวะทำไมยะ
เลยอดรู้เรื่องต่อเลยไงล่ะ
แต่แบบว่าอิเอมันเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย
อารมณ์ปรวนแปรยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นเมนส์อีกนะยะ
จะรักหรือจะเกลียดแกแยกแยะความรู้สึกตัวเองได้จริงรึเปล่าเนี่ย??
:เฮ้อ:
เลิกทำตัวแบบนี้ทีเหอะ
ถึงคุณนิจะบอกว่าเอมันโดนมาเยอะ
แต่ถ้าไม่รู้จักปล่อยวางอดีต
ปัจจุบันและอนาคตมันจะมีความสุขยังไงวะ??
:seng2ped:
น้องฐามาเล่าตอนหน้า
ด่าอิเอให้พี่ฟังหน่อยนะคะ
:laugh:
-
สู้ต่อไป ฐาโต้ง :n1:
-
หลังจากที่เปิดประเด็นและปล่อยให้น้องนินั่งกุมขมับถึงกับออกมาบอกว่าต่อภาคน้องถ้าไม่ได้(เจ้ขอโทษเน้ออย่าได้กลุ้มจายไป) ส่วนเรื่องน้องฐานั้นที่พี่ซื่อคือน้องนิมองคาเร็คเตอร์ตัวละครไม่แตกพี่ต้องบอกอย่างนี้นะเพราะโดยปกติตัวละครที่เป็นผู้ชาย(ฝ่ายรับ)อย่าไรเสียก็เป็นผู้ชายเราใส่ความเป็นชายได้เต็มที่แต่ถ้านิมาเขียนตัวละครกะเทยแล้วมันต้องมีจริตอย่างผู้หญิงใช่ไหมค่ะ อ่าวแล้วไมเจ้บอกว่าน้องฐาเป็นผู้หญิงแล้วมันไม่ดีล่ะ? เอาอย่างนี้นะเคยลองนั้งสังเกตการยืนการเดินของกะเทยไหมค่ะ ความอ่อนว่าน่ารักที่น้องบอกเคยสังเกตไหมว่ามันไม่เหมือนผู้หญิงเลยสักทีเดียวแม้มันจะออกมาดูแล้วธรรมชาติมากก็ตาม แต่มันจะมีอะไรเล็กๆที่มากกว่าผู้หญิงขึ้นมา เจ้มองว่ามันเป็นการปรุงแต่งที่เป็นไปตามธรรมชาติของกะเทยทุกคน และหนูอย่าลืมว่าเราก็เป็นผู้ชายมาก่อนเพราะฉะนั้นสัญชาติญาณบางอย่างของผู้ชายมันก็ยังคงอยู่แต่ออกมาในรูปแบบทีแตกต่างไป ไม่รู้ว่าน้องนิจะเข้าใจไหมแต่อยากจะบอกว่าแต่งมาเถอะค่ะจะเป็นอย่างไรก็มีคนรออ่านอยู่เจ้ก็ด้วย เพียงแต่สิ่งที่เจ้บอกไปมันเป็นข้อคิดเห็นเฉยๆ แต่เจ้ก็ดีใจที่หนูรับฟังความคิดแล้วก็คิดจะนำไปปรับแต่ถ้ามันต้านกับความคิดที่เราวางมาแต่ทีแรกแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะค่ะ (กอดปลอบแน่นๆ:ไม่ต้องคิดมาก)
ปล.พิมในบีบีบางทีมีคำผิดขอโทษต้วยนะค่ะ
ปล.(ขอเพิ่ม)น้องฐาค่ะเจ้ยืมพ่อค้าตับสักคืนได้ไหมค่ะเจ้อยาก....ได้..อร้ายส์!!!!!(อ่ะอย่างมองเจ้ด้วยสายตาอย่างนั้นค่ะเจ้ขอยืมมานอน...คุยกันเล่นเฉยๆอย่าคิดไกลค่ะ5555:จะทำแบบนี้ได้จริงเหรออีเจ้)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ :z6: มีหลุมอยู่ป่ะ
ถ้าไม่เดี๋ยวขุดให้ จะได้อยู่สงบๆไม่ระรานคนอื่นอ่ะ :laugh:
-
น้องฐากลายเป็นอ้อยเข้าปากไก่สะก็ดีเหมือนกัน คนอ่านอืดต้มยำมาม่าแล้ว (ตะกี้เพิ่งกินมาพอดี ฮาาา)
แต่เอ๊ะ อะไรน่ะ อะไรแฟนกง แฟนเก่า มันอะไรยังไงอะ คนอ่านก็สงสัยเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
ส่วนตัวมีเพื่อนกระเทยที่้เป็นคนขี้น้อยใจ นอยด์เก่ง งอนเยอะ และที่สำคัญคิดมาก
แต่ไอที่ขึ้นง่ายก็หายไปเร็วเหมือนกันค่ะ แต่จริงๆกระเทยก็มีหลายแบบเหมือนผู้หญิงแหละมั้งเนอะ
ยังไงก็สู้ต่อไปค่ะคุณนิ เป็นประสบการณ์ของนักเขียน กว่าจะเก่งได้ต้องมีการพัฒนาและติชมอยู่แล้ว
ตามอ่านต่อไปจนกว่าน้องฐาจะฟักไข่ให้พี่โต้งจนได้ ฮาาา ตอนนี้มาต่อเร็วจัง ชอบอ่ะ : D
-
หมันไส้พี่โต้งกับไอ้พี่เอ
:a14:
อ่านตอนนี้แล้วขัดใจพี่โต้งแปลกๆ
แต่บอกไม่ถูกว่าแปลกยังไง(อ้าว) แหะๆ
เหมือนพี่แกยังไม่เคลียร์ยังไงไม่รู้
-
ไม่มาม่าแน่เหรอ
แต่เมียอะไรที่เอเกือบหลุดมาอ่ะ มีตัวตนใช่ป่ะ
-
คุณนิเปิดประเด็นเมียเก่าให้สงสัยอีกแล้ววววววว
ปล. พี่เองก็มีรุ่นน้องที่เป็นกระเทยนะ เรียบร้อยด้วย ไม่แรดไม่แรง น่ารักๆเหมือนผู้หญิงเลย
-
:เฮ้อ: ไม่ดราม่าก้อดีแล้ววววววววว
รักกัน เข้าใจกันหั้ยมากๆๆๆๆๆๆ
-
อะไรก็ดี มาขัดตรงที่อิพี่โต้งชอบมาหลับไอ้ตรงประโยคสำคัญที่น้องฐาพูดทุกทีไป
-
น้องฐาออกจะน่ารัก
ขนาดนี้ แต่งแบบนี้
แหละค่ะน่ารักดี o13
-
หลับอีกแล้วพี่โต้ง เห้อ เขาอยากกินตับ
-
รอน้องฐา
มาเล่าจ้า :L1:
-
“เก่งจังนะ เรื่องด่าคนเนี่ย ขอให้เก่งอย่างนี้ให้ได้ตลอด เอาไว้เจอเมียพี่โต้งเมื่อไรอย่าจ๋อยก็แล้วกัน”
โห เอทิ้งประเด็นไว้อีกแล้ว "เมียเก่า" พี่โต้งคือใคร? ชีร้ายไหม? มันค้างมากกก
พี่โต้งน่ารักนะเนี้ยะเรา เป็นช้างที่หื่นมาก อย่าเก่งแต่ปากแล้วกันพี่โต้ง อ้อยอย่างน้องฐานั่งรอนอนรอให้เคี้ยวนานแล้ว อิๆ
ว่าแต่เวลาน้องฐาจะพูดอะไรสำคัญๆจริงจังๆ พี่โต้งชอบหลับก่อนรู้ใจความสำคัญทุกที แล้วอย่างนี้่จะคุยกันรู้เรื่องไหมค่ะนี่พ่อค้าตับ
“ค่ะ ถ้าพี่บอกว่าไม่มี หนูก็เชื่อว่าไม่มี เพราะคำว่าไม่มี ในความหมายของหนูมันแปลว่าอย่างนั้นจริงๆ”
“และหนูก็อยากให้เวลาที่หนูพูดอะไรออกไปแล้ว พี่จะเชื่อหนูเหมือนอย่างที่........”
แล้วก็บางอย่างที่สำคัยพี่โต้งชอบละเลยรู้ป่าว น้องฐาเค้าต้องการสื่อว่าเค้าเชื่อใจพี่โต้งนะ แล้วก็อยากให้พี่โต้งเชื่อในตัวน้องฐาด้วย
แต่ดุเหมือนพ่อค้าจะไม่เข้าใจและละเลยปล่อยผ่านไป
ปล.1 นิค่ะไม่ได้เกลียดเอนะค่ะ ถ้ามีเรื่องของเอกับพี่ซามาให้อ่านก็อยากอ่าน แต่พอดีตอนนี้มองในมุมน้องฐาเลยทำให้อดหมั่นไส้เอไม่ได้เท่านั้น
ปล.2 "เมียเก่า" พี่โต้งเป็นประเด็นที่น่าสนใจจิงๆ
แต่อยากเตือยพี่โต้งไว้ก่อนแล้วกันนะค่ะ ว่าเมียเก่าพี่โต้งและพี่โต้ง อาจจะหนาว
เมื่อเจอกับ "ผัวเก่า"น้องฐาเพราะขานั้นเค้าแรงจริงๆ โหด เถื่อน เลว นี่หล่ะโรจน์
โผล่มาทีนิยายรักกลายเป็น นิยายบู๊ SM เลยทีเดียว แต่ก็ชอบนะค่ะยังแอบหวังให้โรจน์ comeback อยู่เหมือนกัน^^
-
ดีใจที่บอกว่าจะไม่มาม่าค่ะเพราะนึกน้องฐาตอนเศร้าไม่ออกเลยยย :z2:
-
เอก็น่าสงสารเหมือนกันน่ะ :เฮ้อ:
-
ได้อ่านมุมพี่โต้งมั่งก็ดีนะ
เรื่องเมียเก่า จะมีก็สมควรหรอก เจ้าชู้ใช่ย่อยนี่
ให้กำลังใจนะจ๊ะ :กอด1:
+vote,+duck
-
ไม่โหดก็เท่ห์ ได้อย่างพี่โต้งเนี่ยแหละ
-
น้องฐารู้เห็นหมดละค่ะพี่โต้ง เพียงต่อน้องจะเอาเรื่องแบบไหนแค่นั้นเอง น้องฉลาดจะตาย
แต่ว่าผ่านมาม่าชามนี้ไป จะมีชามต่อไปเมื่อไรไม่รู้ตามที่อิพี่เอแผล่มออกมา เมีย... คือไร เมียเก่าเหรอ
แล้วไมพี่โต้งต้องปิดบังร้อนรนขนาดนั้น สงสัย ๆ เอาเป็นว่าไม่คิดมากดีกว่า
ดูเค้าหวานกันช่วงนี้ดีกว่าเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
ว๊าย น้องไม่ได้อะไรนะคะคุณนิ แต่ขอปูเสื่อรอพี่โต้งกอดน้องฐาเลยได้ไหม :laugh:
-
ชอบที่นิเล่าในมุมมองของน้องฐามากกว่านะ แบบว่ามันออริจิ....แต่พอไก่แก่เล่า มันก็ได้เห็นอีกมุมหนึ่งที่น้องฐาอาจจะไม่เห็น มันก็ดีไปอีกแบบ แต่ยังไงก็ชอบในมุมน้องฐา เพราะเราผูกพัน....5555+
งานงอกซ้ำซาก...อุปสรรคถาโถม ยังไงก็เกาะเกี่ยวกระหวัดบีบรัดกันเอาไว้ดีดีล่ะ อย่าไปฟังคนอื่นให้มาก แล้วก็หยุดคิดเองโดยไม่คำนึงถึงหลักตรรกะ ไม่อย่างงั้นแม่หมอขอทำนายว่าไปไม่รอดแน่ อันตัวน้องฐาอ่ะไม่ห่วง ห่วงพ่อพระเอกขี้งอนนี่เป็นที่สุด อย่างที่น้องมันบอกอ่ะ มันเชื่อในตัวแก แกก็เชื่อมันบ้างอะไรบ้าง....
ปล. เมื่อก่อนก็สะกดคำว่ากะเทย เป็นกระเทย จนโดนเพื่อนที่เป็นกะเทยด่าเข้าให้ 'เพศของมึงแท้ ๆ ยังเสือกสะกดผิดอีกอีห่านนนน' ตั้งแต่นั้นก็เขียนไม่ผิดอีกเลยค่ะ อิอิ
ปล.2 เอาเอไปเก็บ เจ็บแล้วอย่าพาลคนอื่น เดี๋ยวจะโดนจับตีก้นนะไอ้น้อง
-
โอ๊ะโอ! ไก่โต้งน่ารักตอนจบ น้องฐาเเอบมีมุมซับซ้อน
เอ ผมว่าจะไม่เกียดคุณเอเเล้วน่ะ ฮึ้ยยยยยย... เดี๋ยวฟีคิกหรอก = =
รอน่ะฮ้ะ
-
จากไก่โต้งเป็นช้างไปซะแล้ว 555+
-
:impress2:น่ารักจริงคู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จริงน่าจะให้น้องฐาซัดพี่เอซักดอกสองดอกนะคะ ไม่น่าเข้ามาขวางเล้ยพี่โต้ง
-
No more dramas
No more ladies
จริงดิ
หุหุ
-
เอกับซามีอะไรในอดีตน้อ รออ่านๆ
-
เป็นคนนึงที่ไม่ค่อยชอบเรื่องกระเทยนะ แต่เรื่องนี้สนุกอ่ะ แต่ปมนี่ขวมดไว้ ทั้งเร่องเมีย เรื่องเอ เราว่าเรื่องเอ น่าจะเด็ดขาดกว่านี้
เพราะต่อไปถ้าเอไปเจออะไร แล้วไม่รู้ความจริง มาเล่าเป็นเรื่องเป็นราวอีก ยุให้คนสองคนทะเลาะกัน มันก็เป็นเรื่องอีก มาเปิด
ประเด็นเมียเก่าอีกว่าอะไร ยังไง โอย.............. :z3:
แต่สนุกนะ ชอบที่ตัวน้องฐา น่ารัก โก๊ะๆดี แต่ยอมอิพี่โต้งจังเล้ยยยยยย ทีเรื่องเดย์ตัวเองยื่นคำขาด พอเรื่องเอฐากลับนั่นแหละ
เห็นใจ ก็นะ................เรื่องเมียเก่านะ เป็นเราจะบี้ให้สุดติ่งเลย ชิชิ :m16:
-
น้องฐามีอะไรรึเปล่านะ
รึที่พูดไปแค่อยากให้บักโต้งเชื่อใจ ?
กำลังจะมีเหตุการณ์อะไรรึเปล่าหว่า (เริ่มคุ้ยหากาเตรียมไว้)
-
ตอนหน้าขอหวานๆได้มั้ยคะ
-
สมหน้าอีพี่โต้ง แต่อีตาน้องเทคเนี่ยยังไงกับพี่โต้งนักหนาเนี่ย วู้ย
-
น้องฐาสู้ๆ พี่โต้งสู้ตาย พี่เอไว้ลาย สู้ตาย สู้ๆ!! o13
-
ดีกันแยวอ่ะ ดีใจจังเรยยยย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใครยังไม่ได้อ่าน ช่วงที่พี่โต้งเล่าก็ไปอ่านกันนะคะ
Part 1
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1994579#msg1994579
part 2
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg1995291#msg1995291
ตอนนี้น้องฐาอาจจะแรงมากไปหน่อยนะคะ เพราะดันไปสะกิดต่อมเข้า น้องก็เลยฟิวส์ขาดกระจุย หลุดทั้งคำหยาบ ทั้งการกระทำแรงๆ ออกมามั่ง ต้องขออภัยผู้อ่านด้วยนะคะ แต่เพื่อความสมจริงขอไม่เลี่ยงคำด่า.....นะคะ
ตอนที่ 53 เหมือนกันเกินไป....
อึดอัด.... ที่เปิดประตูเข้าห้องไปแล้วเจอเดย์ แต่ไม่กล้าทักทาย เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรดีจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือ แล้วก็ของใช้จำเป็น เก็บเสื้อผ้าเท่าที่พอจะขนไหว
“พี่เขารออยู่ข้างล่างเหรอ? “ คำถามสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทำให้หนูแอบดีใจเล็กๆ ที่อีกฝ่ายเอ่ยปากพูดด้วย
“พี่เขาไม่สบาย เราเลยมาคนเดียว” หนูตอบกลับ เห็นใบหน้านิ่งๆ พยักหน้ารับทราบขณะที่เดินเข้ามาหา
“ต้องให้เราช่วยขนของป่ะ?” หนูแทบอยากจะร้องไห้เพราะซึ้งในน้ำใจของเพื่อนร่วมห้อง
“ขอบใจ แต่วันนี้เราเอาของไปไม่มากหรอก”
“อือ...” เขารับคำอย่างขอไปที
“เดย์ไม่โกรธเราใช่ไหม?” หนูลองเลียบๆ เคียงๆ เพราะคิดว่าวันนั้นอาจจะพูดแรงไปหน่อย แต่ในเมื่ออีกฝ่ายยอมคุยด้วยแสดงว่าคงเข้าใจหนูแล้ว
“เราจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธฐาล่ะ ใครๆ ก็ต้องชอบคนหล่อๆ รวยๆ อยู่แล้ว เดย์มันก็แค่ไอ้แว่นสี่ตาจนๆ ไม่มีรถเก๋งขับ ไม่มีคอนโดอยู่ ไม่มีตังค์พาฐาไปดูหนังที่นั่งวีไอพี ไม่มีปัญญาซื้อมือถือดีๆ ให้ ฐาคิดถูกแล้วล่ะที่เลือกพี่เขาน่ะ”
อึ้งสิคะแบบนี้ นึกว่าจะเข้าใจทุกอย่างแล้วซะอีก แต่ดันคิดไปถึงไหนก็ไม่รู้...
“ในสายตาเดย์อ่ะ ...เราเป็นคนเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยเหรอ?” หนูถามกลับอย่างเหลืออด ใจจริงก็อยากจะบอกเดย์ว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด แต่มันก็อดโมโหไม่ได้จริงๆ ที่โดนดูถูกขนาดนี้...
“ก็ฐาบอกเราเองนี่ว่า ไม่ว่ายังไงก็คบกับเราไม่ได้ แต่เราไม่รู้ว่าเราไม่ดีที่ตรงไหน นอกจากเรามันจน คนอย่างเราจะมีใครมาชอบนอกซะจากว่าเขาจะไม่ใครจริงๆ เหมือนอย่างที่ฐาพยายามทำดีกับเราตลอดมา ทำให้เราคิดว่าฐาอาจจะชอบเราบ้างสักนิดนึง แต่พอมีคนอื่นที่ดีกว่าเรา ฐาก็ทำเป็นว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หรือบางทีฐาก็อาจจะแค่บริหารเสน่ห์ไปอย่างนั้นเอง”
อ้อ.... อย่างนั้นเหรอ?.... นี่สินะคือสิ่งที่เดย์คิด เพราะหนูมันแสนดีใช่ไหม?
ดีมากก็เลยหวั่นไหวงั้นสิ? อยากจะหัวเราะให้ฟันหักจริงๆ
นี่แหละหนาสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “ผู้ชาย”
คิดเองเออเอง บอกอะไรก็ไม่ฟัง อีโก้สูง หลงตัวเอง และที่สำคัญ.....
โง่ด้วย!!
“อุ๊ย ตายจริง โป๊ะแตกซะแล้วหรือนี่” หนูทำท่าตกใจอย่างมีจริต ก่อนจะหันไปโปรยยิ้มหวานอย่างนางงาม “แต่ก็ดี จะได้ไม่ต้องแอ๊บนางเอกให้เมื่อย เข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันว่าเมื่อก่อนน่ะบังเอิญเราไม่มีใครก็เลยกะเลี้ยงเดย์ไว้กินเล่นๆ แต่พอดีแฟนคนนี้ของเราเขาสูงกว่า หล่อกว่า รวยกว่า เราก็เลยต้องเลือกเขา นี่ถ้าเรารู้จักพี่เขาเร็วกว่านี้นะ เราคงไม่มานั่งทำดี หรือคอยดูแลเดย์แบบนี้หรอก เสียเวลาทำมาหากินหมด ”
เดย์ทำหน้างง คงงงที่หนูดันยอมรับขึ้นมาเฉยๆ แววตามีแววผิดหวังฉายชัดมาด้วยเคียดขึ้ง รังเกียจเดียดฉันท์...
ในที่สุด อีกะเทยชั่วนางนี้ก็เปิดเผยสันดานเลวออกมาแล้วอะไรเทือกนั้น....
เสียงประตูเปิดและคนที่เดินเข้ามาเบี่ยงเบนความสนใจของเราทั้งสองคนไป เดย์เดินหนีไปยังมุมโต๊ะตรงหลังห้องขณะที่หนูได้แต่ยืนทำหน้าเป็นนางมารที่แสนชั่วร้ายอยู่ที่เดิม...
“อ้าว... แล้วนี่ฐาจะเก็บของไปไหน...” เอกถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นกระเป๋าที่วางหรา
“กำลังจะย้ายออกแล้วล่ะเอก แต่คงค่อยๆ ทยอยเอาไปทีละหน่อย” หนูปรับเสียงปรับหน้าเป็นแอฟ ทักษอร หันไปตอบเอก...
“อ้าว... ไหนว่าจะย้ายเทอมหน้าไง ทำไมไปเร็วนักล่ะ....”
“ก็.....” หนูลากเสียงยาวกำลังนึกคำตอบอยู่แต่พอดีเดย์สวนขึ้นมาก่อนว่า
“มึงไม่ต้องไปเซ้าซี้เค้านักหรอก เพราะถ้าไม่นับเรื่องที่ที่นี่มันผู้ชายเยอะล่ะก็ ใครๆ ก็ต้องอยากอยู่คอนโดมากกว่าหอรวมอยู่แล้วล่ะ” เดย์ส่งเสียงแขวะมาอีก...
“แล้วมึงจะปากหมาเพื่อ??” เอกเป็นฝ่ายออกปากด่าแทน
“มึงก็ถามเขาสิ ว่าจริงไหม?” เดย์ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ ประมาณว่า กูรู้สันดานอีนี่แล้ว มึงก็สมควรรู้ด้วยนะ...
“ก็อย่างที่เดย์เขาว่าแหละเอก เราน่ะมันตุ๊ดบ้าผู้ชาย แล้วก็หิวเงินออกขนาดนี้ ดีใจ๊ดีใจที่ได้ออกไปอยู่กับผัวใจจะขาด อย่าว่าแต่คอนโดเลย ให้ไปอยู่รูหนูแล้วได้เอาทุกวันเราก็อยากไป นับประสาอะไรกับคอนโดใหญ่ๆ สวยๆ” หนูยิ้มอย่างเสแสร้ง ก็มันส์ดีนะที่ได้ด่าตัวเองซะบ้าง สงสัยนิสัยมาโซหน่อยๆ จะกำเริบเสิบสาน
เดย์มองหนูกลับมาด้วยแววตาชนิดหนึ่งที่เห็นแล้วก็เออ.... เจ็บดี
จากนางฟ้ากลายเป็นยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานอีกมั้งเนี่ย...
แล้วไงล่ะ? ใครจะสน มีอะไรจะด่าอีกไหม? จะได้ยืดอกรับให้หมด ให้ตายไปข้างหนึ่งเลย
และแล้ว เดย์ก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว เดินปึงปังออกจากห้องไป....
จบซะทีสินะ ความสัมพันธ์ทุกๆ อย่าง ไม่ว่าจะเพื่อนหรือคน(เคยแอบ)รัก... ให้จบลงไปพร้อมๆ กันเลยแล้วกัน...
“ฐาอย่าไปถือสามันเลยนะ คนมันอกหัก เสียใจ มันก็ต้องมีหงุดหงิด มีพาลหาเรื่องบ้าง แต่อีกหน่อยมันก็คงดีขึ้น” เอกหันมาปลอบใจ หนูยิ้มกว้างกว่าเดิม เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย
“แหม...ก็บอกแล้วไงว่าเราน่ะ โกรธใครไม่เป็นหรอก มีแต่เดย์ล่ะมั้งที่ตอนนี้คงเกลียดเราเข้าไส้ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่ยืดเยื้อดี....”
“เอกไม่เข้าใจฐาเลยอ่ะ ทำไมต้องพูดประชดให้คนอื่นมองตัวเองในแง่ร้ายด้วยล่ะ”
“ประชดอะไรล่ะ เรื่องจริงทั้งนั้น” หนูตอบเอกไปขำๆ ยักไหล่ไม่แคร์
“ยังจะมาพูดแบบนี้อีก... เอกรู้หรอกน่าว่าฐาไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่เถียงหรอกนะว่าฐาน่ะใจดี แต่ไม่จำเป็นนี่ว่าฐาจะต้องทำดีเพราะอยากได้พวกเราเป็นแฟนอย่างเดียวซะหน่อย จะโทษเดย์มันก็ไม่ได้ ก็คนมันโสด แถมจีบใครก็ไม่เป็น เวลามีคนมาดีด้วยเข้าหน่อย ก็เลยเข้าใจผิดไปแบบนั้น”
“ขอบใจนะเอกที่ยังมองเราในแง่ดี ตอนที่มาที่นี่แรกๆ มันโคตรเหงา... เพื่อนๆ ที่สนิทก็ไม่มีใครมาเรียนที่นี่สักคน เอกรู้ไหมว่าเราดีใจมากแค่ไหนที่รูมเมทอย่างเอกกับเดย์ไม่ได้ทำท่ารังเกียจเรา เราก็เลยพยายาม... พยายามจะทำอะไรหลายๆ อย่างให้เพราะอยากขอบคุณ แต่เราไม่เคยคิดจริงๆ ว่าจะทำให้เดย์เข้าใจผิดขนาดนี้ เราผิดเองแหละที่ไม่เคยคิดเลยว่าไอ้คนที่พูดอยู่ปาวๆ ว่า ไม่อยากมีแฟนเป็นกะเทยอยู่ทุกวี่ทุกวัน มันจะกลับคำได้แบบนี้ ถ้าเดย์ไม่พูดแบบนั้นอยู่บ่อยๆ เราอาจจะองค์ลงจนบ้าขนาดนี้ก็ได้”
“อย่าบอกว่าที่ฐาปฏิเสธมันเพราะติดใจเรื่องนี้นะ เพราะความจริง มันก็แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ แค่แกล้งฐาไปงั้นเอง มันคงไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ หรอก”
“ทำไมจะไม่คิด ... คงไม่มีคนสติดีๆที่ไหน อยากจะเกิดมาเป็นคนผิดเพศหรอก ไม่ใช่เดย์หรอกที่ไม่ดี แต่เราต่างหากที่ไม่คู่ควรกับคนดีๆ อย่างเดย์ เราว่าเดย์ก็คงแค่หวั่นไหวไปชั่วคราวเท่านั้น อีกไม่นานพอเดย์เจอผู้หญิงคนอื่นที่ดีกว่า.... เดย์ก็คงนึกดีใจที่ถูกเราปฏิเสธในวันนี้”
ความจริง... เดย์ออกจะเป็นคนดี หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร จะว่าจนก็ไม่ใช่หรอก เรียกว่าสมถะมากกว่า หนูว่าคนที่ยังเรียนอยู่แต่มีรถเก๋งขับ อยู่คอนโดอะไรพวกนี้เป็นพวกสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุมากกว่าอีก เงินทองหรือก็ยังหากันไม่ได้ ดีแต่แบมือขอพ่อแม่ เป็นแต่พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อมากกว่า อุ๊ย.... แรงไปไหม? เอาเป็นว่าข้อเสียอะไรพวกนั้นช่างหัวมันปะไร ชีวิตใครก็ชีวิตมัน คนมีตังค์จะให้มาประหยัดอดออมก็ใช่เรื่อง
ข้ามไปที่นิสัย...หนูไม่ได้ตั้งใจจะว่าพี่โต้งนะคะ แต่พี่โต้งก็ใช่จะดีไปเสียทุกอย่าง รวยก็จริงแต่งี่เง่า ขี้หึง ขี้งอน เชื่อมั่นในตัวเองซะเหลือเกิน ปากก็จัดซะขนาดนั้น เจ้าเล่ห์ก็ที่หนึ่ง.... หนูว่าคบกับเดย์ยังสบายใจกว่าซะอีก...
ความจริงไม่ใช่ว่าเดย์ไม่ดี เพียงแต่เดย์เหมือนใครคนนั้นมากเกินไป จนน่ากลัว...
เริ่มคบกันในความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อน .... อีกฝ่ายซาบซึ้งหวั่นไหวในความดีแสนดี
ใช่สิ กะเทยเป็นพวกทุ่มเทให้กับความรัก บ้าผู้ชาย เห็นผัวสำคัญยิ่งกว่าพ่อ
ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ที่ชะนีทำให้ไม่ได้ กะเทยให้ได้หมด ขอแค่ทำให้คนที่ตัวเองรักพอใจ ก็ยอมให้ได้ทั้งชีวิต
เพราะเราเป็นแบบนั้น ถึงทำให้ผู้ชายมาสนใจ เพราะหลายๆ อย่างดีกว่าผู้หญิง
แต่เอาเข้าจริง .... จะมีผู้ชายแท้ๆ ที่ไหนจะมาจริงใจกับกะเทยจริงๆ
มันช่างหายากพอๆ กับการงมหามหาสมุทรในเข็ม....
ยังจำได้ทุกถ้อยคำ...ยามเริ่มรัก....
กูต่างหากที่มีคนอื่น กูต่างหากที่เอาแต่คิดถึงคนอื่นตลอดเวลา เพราะในช่วงที่เลวร้าย ใครคนนั้นจะคอยให้กำลังใจ คอยช่วยเหลือกูมาตลอด ทั้งๆ ที่กูเองก็ไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้เขาเลย
นี่ถ้ามีผู้หญิงคนไหนรู้เรื่องของกูได้เท่ามึง หรือทำอะไรให้กูได้เหมือนอย่างมึง กูคงจะรักเขามากเลย
ที่กูพูดถึงน่ะมันมึงไม่ใช่เหรอ? คนที่อยู่ข้างๆ กูเวลาที่กูไม่ใคร คอยช่วยเหลือกูทุกอย่าง ไม่ใช่มึงหรือไงทำไมเข้าใจอะไรยากจัง
ใช่....กูจะรักมึงได้ก็ต่อเมื่อมึงเป็นผู้หญิง หรือไม่ก็รักตรงส่วนที่เป็นผู้หญิง โชคดีนะที่ตรงนี้ของมึงเป็นผู้หญิงน่ะ
มันจิ้มนิ้วชี้มาที่หน้าอกข้างซ้ายของหนู
กูรักที่ตรงนี้ของมึงไง เข้าใจหรือยัง?
ดีใจ ซาบซึ้ง ที่ได้ยินคำนี้ คนเรา...รักกันที่ใจ...
ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด
แต่ท้ายที่สุด เมื่อมันได้เจอชะนีที่ สวย อึ๋ม เอาใจเก่ง
ความรักก็ค่อยๆ จางลง ดวงตาที่เคยบอดสนิทก็ค่อยๆ หายดีขึ้นเรื่อยๆ
เขาย่อมเปรียบเทียบความเมื่อยามรัก
แต่น้ำผักต้มขมชมว่าหวาน
เมื่อจืดจาง ห่างเหิน ไปเนิ่นนาน
แต่น้ำตาลก็ว่าเปรี้ยวไม่เหลียวแล
แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง มึงก็ทิ้งกู แล้วไปหาชะนีมีหอยมีนม....
“อย่าไปได้ไหม? จะให้เราทำยังไงก็ได้ เราทำให้โรจน์ได้ทุกอย่าง....”
“ทุกอย่าง.... มึงเป็นผู้หญิงให้กูได้ไหมล่ะ”
เอ๋อ... กลายเป็นกะเทยเอ๋อเหรอไปชั่วขณะ
กูต้องไปตายแล้วเกิดใหม่เลยไหม? ถึงจะเป็นผู้หญิงให้มึงได้ ไอ้สัตว์ !!
กูซึ้ง... กูจะจำไปจนโลกหน้าเลยว่าผู้ชายแม่งเหี้ย....
คนเรา...ไม่มีใครรักกันที่ใจ...
แค่หัวใจที่เป็นผู้หญิงมันยังไม่พอ... มันต้องทุกอย่างที่เป็นผู้หญิงต่างหาก...
เคยเหงา อยากมีใครสักคนแต่กลัวและไม่กล้า
พอเถอะ... กูกิน กูเคี้ยวเล่นๆ ไปเรื่อยๆ ดีกว่า
รักหมาดีกว่ารักผู้ชาย....
แล้ววันนึงก็บังเอิญได้มาเจอใครบางคน ที่สะดุดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ...
แค่คำพูดประโยคเดียวที่เชื่อว่าจะไม่ได้ยินจากปากเดย์แน่ๆ ตลอดชาตินี้...
คำพูดประโยคเดียวที่ทำให้มีความหวัง... อยากลองเสี่ยงดูอีกสักครั้ง
และหวังเหลือเกินว่าจะไม่ต้องเจ็บซ้ำแบบเดิมอีก
คำพูดเพียงแค่นั้นที่ทำให้หนูองค์ลงจนตัดสินใจทำเรื่องที่ไม่เคยทำมาก่อน คือการจิกผู้ชายไปนอนด้วย
ยอมโดนด่า โดนดูถูกยังไงก็ได้ หรือจะถูกมองว่า กระแต แพแวด ขาดผู้ชายไม่ได้ยังไงก็ช่าง...
หนูยินดีจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้ได้คนๆ นั้นมา ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร
หนูยินดีจะเชื่อ...ทุกถ้อยร้อยพันคำโกหก ขอแค่เพียงประโยคนี้คือความจริง
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบผู้หญิง”
......................................
ศัพท์กะเทยวันนี้....
โป๊ะแตก : ความลับเปิดเผย..
แพแวด : แรดไปแรดมา
จิก : การเดินเข้าไปคุยกับผู้ชายแปลกหน้าเพื่อสานความสัมพันธ์ระหว่างกัน
………………….
ตอนนี้ไม่มีอะไร แต่รู้สึกบรรยากาศมาคุมาก พูดถึงเดย์ดีๆ ไถลไปที่โรจน์ได้ไงก็ไม่รู้...
แค่อยากจะบอกเฉยๆ ว่าน้องฐารักพี่โต้งที่ตรงไหน.... ก็ตรงที่ไม่มีอะไรที่เหมือนแฟนเก่าเลยไง ฮ่าๆ (ยกเว้นเรื่องขี้หึงนะ)
และในเมื่อกว่าจะได้เจอคนที่ไม่เคยเจอ คนที่รอคอยมานานแสนนาน ดังนั้น คงไม่แปลกที่น้องอาจจะต้องยอมพี่โต้งหลายๆ อย่าง อย่างเรื่องพี่เอที่คาราคาซัง ถึงจะสงสัย ไม่สบายใจ ก็ไม่กล้าถาม ไม่กล้าวีน...เพราะไม่อยากทะเลาะกับพี่โต้งนั่นเอง... จึงได้แต่เงียบ เก็บทุกอย่างไว้ในใจ...
เพราะรักทำให้คนตาบอดจริงๆ ....
เดี๋ยวตอนหน้ามาฟังน้องฐาด่าพี่เอต่อ ...
ช่วงนี้น้องฐาเมนส์มาเรอะ?? ทำไมปากจัดและอารมณ์รุนแรงจังเนี่ย!!!!
...........................................
ปล. ขอบคุณ ทุกๆ กำลังใจเช่นเดิมนะคะ ทั้งคำชม คำติ และคำปลอบใจ ก็จะพยายามพัฒนาตัวเอง ให้มากขึ้น
ช่วงนี้จะพยายาม ใส่คำศัพท์กะเทยเข้ามาบ้าง แต่อาจจะไม่มาก เพราะ นิก็ง้งงง หลักไวยากรณ์ยากเกิน... ฮ่าๆ
ส่วนนิสัยนี่ ยังไม่แน่ใจนะว่าจะแก้ได้ไหม ฮ่าๆ ก็ค่อยๆ รออ่านกันไปว่า น้องฐาจะมีความคิดซับซ้อนมากขึ้นได้หรือไม่ หรือว่าจะเอ๋อเหรอต่อไปดี....
-
ชอบน้องฐาเวอร์ชั่น
นี้อ่ะ เอาให้กระเจิง
ไปเลยน้องฐา วอน
:beat: :z6: มาก ๆ
เลยนะนังเอ
-
:pig4:
-
เชรี่ย โรจย์สันดานหมา
-
ย้อนมาตอนโรจน์แล้วแอบน้ำตาไหลนะ
-
อ่ออออ เดย์เหมือนคนนั้นน่ะเอง
พี่โต้งมาแบบจริงใจ ว่าไม่เอาชะนีสินะ
น้องฐาเลยชอบอ่ะ
อ่อยยย โอเคนะเดย์ บายจ้ะ ลาก่อน
-
ตอนที่คุณนิกลับไปเล่าถึงอิโรจน์ใจหมา(?)
คนอ่านก็ไม่ยอมอ่านเด็ดๆ
เพราะถือคติถ้าเราเห็นพี่โต้งเป็นพระเอกแล้ว
เราก็ไม่ต้องการพระเอกคนที่ 2 เลวมะ
:haun5:
แต่นี่คุณนิแกล้งเราง่า
ยังเอาอิโรจน์ตามมาหลอกมาหลอนเราอีก
:sad4:
อ่ะเวิ่นมากกลับมาเรื่องน้องฐาก่อน
น้องฐาตอนนี้เริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้นแล้วค่ะ
คนเรามันจะมาดีเป็นแม่พระตลอดไม่ได้หรอกค่า
คนอย่างอิเดย์จริงๆมันต้องคุยด้วยตรีนสถานเดียวค่ะ
คิดเองเออเองตลอดนะเมิงน่ะ
น้องฐาไม่น่าพูดให้ตัวเองดูเลวขนาดนั้นเลย
ขนาดเอกที่ไม่ค่อยมีบทแม่มยังรู้เลยว่าน้องฐาพูดไม่จริง
แต่ควายอย่างไอ้เดย์มันไม่มีทางขึ้นจากปลักได้หรอกค่ะน้องฐา
มันก็ได้แต่อยู่ในจินตนาการของมันน่ะแหละดีแล้ว
ไปตายให้หนอนแดรกไป๊!!
:angry2:
ตอนหน้าอย่าลืมพาลูกสาว(?)กำนัน
มาพะบู๊กับอิเอให้เราดูนะคะ
วันนี้ต้องขออภัยที่หยาบคายตลอด 555
o1 :laugh:
-
รู้สึก ไม่ค่อยชอบ อีพี่โต้งจัง
แต่ยังไง คนที่เกลียดก็ อีคุณเอ คนเดิมมค่ะ
:fire: :m31:
T^T
-
ชอบประโยคนี้>> รักหมาดีกว่ารักผู้ชาย
-
:pig4:
-
เหมือนจะเคยบอกว่าโรจน์รักฐา แต่อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า...ไม่ชอบโรจน์แล้ว รักพี่โต้งดีแล้ว
คือตอนนี้เคลียร์เลยว่าทำไมฐาเลือกพี่โต้ง เข้าใจแล้วจริงๆ
แต่ก็เข้าใจโรจน์อยู๋บ้างนะ นิดเดียวจริงๆ ว่าผู้ชายแท้ๆ มันคงเป็นเรื่องยากที่จะมาชอบกะเทย
ก็นะ วันที่โรจน์กลับมา จะไม่เชียร์แล้วนะ ไม่สนละ พี่โต้งพอ
ก็ขอว่าถ้าตอนนั้นมาถึงจริงๆ ขอให้พี่โต้งเข้าใจฐา ฟังมากกว่านี้ ไม่งั้นมันก็คง จบ...
(ไอบ้าหนิเดาเรื่องเป็นตุเป็นตะมาก :beat:)
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
สงสารน้องฐาจัง
หวังว่าพี่โต้งไม่ทำให้น้องฐาเสียใจอีกน่ะ
:L2: :L2:
-
สงสารฐา น่าตบอิโรจน์ด้วย
-
สงสารฐาเนอะ ขอให้พี่โต้งรักฐาจริงเหอะ :z3:
เคลียร์เรื่องอิพี่เอ ด่วนจ้าาาาาาาาาาาาาาาาา รอนะ :m15:
-
สารแพบแว่ อ่านตอนน้องฐากับโรจน์ไม่ละเอียดค่ะ
เพราะปักใจรักมั่นกับพี่ไก่ ฮาๆ
แต่ตอนนี้รู้สึกขอบคุณโรจน์นะคะ
เพราะถ้าโรจน์ไม่ใช้เหตุผลเอี้ยๆ อย่างคำพูดคำนั้นมาบอกเลิกกับน้องฐา
น้องฐาก็คงไม่เข้าหาพี่โต้งเราก่อน
เพราะฉะนั้น
ขอบคุณมากค่ะอิคุณโรจน์!!!
:m16:............. ฮึ่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ผช แบบเดย์น่ารำคาญอ่ะ.... แบบเอ่อะ.....คิดเยอะ คิดมาก คิดเข้าข้างตัวเองมากไปไหม
ไม่ชอบ... - - อินท์ 555 เค้าทำดีด้วยแปลว่าเค้านิสัยดี ไม่ได้แปลว่าเค้าชอบโฟ้ยยย !!
แล้วทำพูดของเดย์นี่น่าโดนฐา่ด่าจริงๆแหละ ด่าแม่มเลย ด่าเย๊อะเยอะ ฮาาาาาา อินท์ๆ
ขอบคุณผู้ชายงี่เง่าทั้งหลายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตน้องฐานะค่าาาาา ไม่งั้นน้องฐาอาจจะไม่
อินท์รักพี่โต้งขนาดนี้ แต่ละตัววว ดีๆทั้งน้าน อิอิ พี่โต้งสู้ๆ พี่โ้ต้งสู้ตาย
-
เจอผู้ชายแบบเดย์นี่ก็ ไม่ไหวเหมือนกันนะ อารมณ์ ความคิด ยิ่งกว่ากะเทยยิ่งกว่าผู้หญิงอีกวุ้ย
เอ...ตอนนี้เป็นหนูฐาหรือเป็นหนูนิน้อที่อารมณ์วูบๆไหวๆน่ะ
อิ อิ หยอกเย้าเว้าสนุกๆแค่นั้นเอง อย่างอนเค้านา
-
:กอด1:พี่โต้งอะดีแล้วดีกว่าไอ้โรจน์แน่ๆน้องฐา :กอด1: :กอด1:
สู้ๆนะน้องฐาอย่าให้ใครมาแย่งพี่โต้งไปได้นะ :bye2: :bye2:
-
อึมครึมจังงงงง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารน้องฐาจังเลยอะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบผู้หญิง”
วลีได้ใจกะเทยน้อยอย่างน้องฐา
ถ้าไม่ใช่ไก่โต้ง ประโยคเด็ดนี้ก็ไม่ขลังน่ะ
อยากอ่านตอนหน้าอย่างม๊ากกกก
เตรียมสะใจไว้ก่อนเลยน่ะเนี่ย
น้องฐาจะเล่นพี่เอได้ขนาดไหน
-
เดย์มันง้าวมาก :เฮ้อ: แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
และเข้าใจน้องฐามากขึ้นว่าเพราะอะไรที่ชอบพี่โต้งและยอม
แต่อย่ายอมอิพี่เอนะคะ จัดไปให้รู้ซะบ้างว่าน้องก็กระเทย :laugh:
รอมาต่อนะคะ บวกเป็ด
-
จะบอกว่าผู้เขีัยนเขียนน้องฐาได้ดีอยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องเกร็งอะไรทั้งสิ้น เอาตามสไตล์ที่ถนัดเลยค่ะ
เพราะเหมือนจะมีอะไรกังวลบางอยู่ เอาเป็นว่ายังไงก็เป็นกำลัีงใจให้นะคะ
เดย์ก็คิดได้โนะ อยู่กันมาตั้งนานไม่รู้เหรอน้องฐาเป็นยังไง เอาน่ะ ก็เข้าใจว่ายังพาลเล็ก ๆ คนผิดหวังนี่นะ
แต่ไม่ชอบเลยที่น้องฐาประชดว่าตัวเอง หนูมีดีอีกเยอะมากค่ะ ตอนน้องฐาคิดถึงโรจน์แบบน่าสงสารอ่ะ
ไม่ว่ายังไงความเสียใจมันก็ยังเกาะกินพาหลอนไปทุกสิ่ง ไม่อยากให้น้องฐาผิดหวังอีกเลยจริง ๆ รักเธอค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ้อ ไอ้โรจน์มันเลวเยี่ยงนี้เองหรือคะ
งั้นอิชั้นก็เข้าใจผิดสิคะว่ามันมีเหตุผลที่ทิ้งน้องฐาไป
ไม่ใช่สิ มันมีเหตุผลจริงๆ เหตุผลที่ว่าน้องฐาไม่ใช่ผู้หญิง ไม่มีหอย ไม่มีนม
เลววววววววววค่ะ ถ้าชอบชะนีแล้วมาทำให้น้องฐารักทำไม
น้องฐาคะ วันนี้หนูมีพี่โต้งแล้วนะคะ ดีลีทไอ้โรจน์ดวนเลยค่ะ
ปล่อยไปตามยถากรรมของมัน แล้วหันมาตั้งรับกับพี่เอดีกว่า
เป็นกำลังใจให้น้องฐาค่ะ
:กอด1: :กอด1: คุณนิ เมื่อไหร่จะเปิดจองอ่าคะ
-
ทีแรกจะเชียร์โรจน์ เปลี่ยนใจแล้วค่ะ 555
เชียร์พ่อค้าตับใจดีดีกว่า ><
-
:กอด1:กอดคนเขียนด้วยความคิดถึง.
ขอบคุณค่า :pig4:
-
ไอ้โรจน์ตามมาหลอกหลอน 555555
คิดถึงพ่อค้าขายตับนะจ้ะ
-
เห็นด้วยกับการกระทำน้องฐาทุกประการ เป็นแม่ยก...เอ๊ย พ่อยก ....เอ่อ ...สักยกแหละ 555
-
เข้ามาจดศัพท์กระเทยค่ะ
จะได้หัดเอาไปใช้บ้างคริๆ
ปล. อ่านบทนี้ทำเอาคิดถึงเเฟนเก่าเลยค่ะ อ๊ะ ไม่ใช่สิคนที่เเอบรักคนเก่าต่างหาก 555
-
ถึงเดย์ จะดีแล้วจะดีได้ตลอดรึป่าวล่ะ
สักวันถ้าเจอผญ ก้อคงทิ้งน้องฐาอีก
ต้องอย่างพี่โต้งนี่ล่ะ ปากร้ายไปบ้างเหมือนไม่น่าเชื่อใจ
แต่ก้อรักน้องฐาจริงๆ ใช่ม้ายยย
รอตอนต่อไปครับบบ ลุ้นคุ่นี้ พี่โต้งกะน้องฐาเเหละ เหมาะกันแล้ววววว
-
ฐารุนแรงจริง 555 แต่ก็น่ารักอ่ะ o13
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ทำไมโรจน์ถึงเป็นแบบนี้นะ
ไอ้เราก็อุส่าเชียร์
เซงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3:
-
การรักเพื่อนตัวเองแบบเดย์อะ มันเจ็บปวดอ่ะ เหนื่อยด้วยยย
-
ตอนที่ 54 สงครามนางฟ้า...
ตอนนี้หนูอยู่ที่คอนโดพี่โต้ง กำลังจัดหนังสือที่เพิ่งขนมาจากหอในเข้าชั้นอย่างเหม่อๆ พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ทั้งๆ ที่พยายามจะลืมทุกอย่างไปแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมยังรู้สึกติดใจในหัวใจจนต้องเผลอถอนหายใจหลายครั้ง...
เฮ้อ...เป็นกะเทย (สวย) แท้จริงแสนลำบาก....
“แค่มาอยู่ด้วยกันเนี่ย มันลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“พี่โต้ง....” พอได้ยินคำถามแล้วหนูได้แต่ส่งเสียงครางเรียกชื่ออีกฝ่ายอ่อยๆ
“ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ” ทำไมพูดอะไรแมวๆ อย่างนั้นล่ะคะพี่ ยังมาไม่ถึงวัน จะไล่ไปซะแล้ว หน้าตาก็ดี แต่ทำไมเป็นคนกลับกลอกแบบนี้ล่ะคะ
“ไม่ได้ลำบากใจอะไรซักหน่อย พี่อย่าพูดแบบนี้สิ” หนูรีบปฏิเสธ
“จะไปรู้เหรอ? เห็นนั่งถอนหายใจอยู่นั่นแหละ” โถ พ่อคนขี้ใจน้อย...
“หนูไม่ได้ถอนใจเรื่องนั้น” ตอบกลับไปตามความจริง หนูแค่กำลังหงุดหงิด นอยด์แด๊กเท่านั้นเอง....
“แล้วเรื่องอะไร?” คำถามนั้นของพี่โต้งทำให้คิดหนัก
“......” เงียบ ไม่กล้าตอบ ไม่กล้าเอาเรื่องไม่สบายใจไปเล่าให้ฟัง ไม่อยากพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเดย์ อยากให้มันจบแค่นี้ แต่ความเงียบของหนูทำให้พี่โต้งไม่พอใจ หน้าบึ้งแล้วทำท่าจะลุกหนีไปอีก...หนูต้องโน้มตัวลงไปรั้งพี่เขาไว้แล้วรีบง้อ
“พี่อย่าเพิ่งงอนสิ หนูแค่เครียดเรื่องเรียนเฉยๆ นี่ก็จะสอบแล้วรายงานก็ยังไม่เสร็จเลย แถมเรียนก็ไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก ไม่รู้เกรดจะเป็นยังไง”
โกหก... ไปซะเฉยๆ ก็รู้ว่าไม่ดี แต่เรื่องราวบางอย่างมันซับซ้อนและวุ่นวายเกินกว่าจะเล่าให้ฟังหมดได้...
ความลับ....จำเป็นต้องมีในโลก...
เย็นมากแล้ว หนูอยากเอาอกเอาใจคนรักที่กำลังป่วยด้วยการออกไปซื้อของกินมาให้ อุตส่าห์ถ่อไปตั้งไกลถึงหน้ามอเพื่อซื้อโจ๊กเจ้าอร่อย... แต่แล้วพอเปิดประตู เข้าห้องมาเท่านั้นแหละ ก็เห็นสองหนุ่มสาว เอ๊ย สองหนุ่มหล่อรีบผละออกจากกัน พี่เอเสหันหน้าหนีก้มหน้าก้มตาด้วยความอาย? ไม่ทราบว่าคุณพี่ความรู้สึกช้าเกินไปไหมเนี่ย? ตอนทำล่ะไม่คิด ตอนนี้ล่ะมาทำหลบหน้า หมั่นไส้...
ต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไร ฮ้า.....
เห็นหรือเปล่าเห็นน้ำตา...เวลาที่เกิดอยู่กับใคร
ต่อหน้าฉันเธอทำอย่างนั้นได้อย่างไรฮ้า...
เหมือนเธอกำลังฆ่ากันช้าๆ หรือเธอคงลืมว่าเรานั้นยังรักกัน??
แทนที่จะเศร้า อารมณ์มันกลับเดือดปุ๊ดๆ จนแทบอยากจะปาโจ๊กใส่อีพี่เอซะแรงๆ โทษฐานที่ดอดมาตีท้ายครัวชาวบ้าน ส่วนอีพี่โต้งต้องปล่อยไปก่อน ทำอะไรรุนแรงไม่ได้ เดี๋ยวไม่มีตับกิน.....
แต่ช้าก่อน... น้องฐาเป็นกะเทยแสนดี จะกันซีนด้วยกริยาบ้านๆ เป็นนางมารร้ายต่อหน้าพระเอกได้ยังไง เสียภาพพจน์นางเอ๊กเอกอย่างหนูหมด สิ่งที่หนูทำได้คือการยิ้ม ยิ้มละไมจนสุดลูกหูลูกตา ยิ้มร่าจนปากจะฉีกไปถึงหัวไหล่ แล้วเจื้อยแจ้วเจรจาอ่อนหวานกับพี่โต้งดังเก่า
“อุ๊ย ตายจริง พี่โต้งนี่เก่งนะคะ ขนาดยังไม่ทันจะติวอะไรเลย เอก็มาซะแล้ว ฮุฮุ” เอาไปเลยตุ๊กตาทอง!!
“มาแล้วเหรอ? กำลังหิวพอดีเลย ไหนซื้ออะไรมา” พี่โต้งน่ะตัวดี หน้าตานี่ออกเลยว่าตัวทำผิด แต่เนียนเดินเข้ามาหา ชวนคุยถามไถ่เรื่องของกินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...“โจ๊กเหรอ? ร้านหน้ามอหรือเปล่า ร้านนั้นอร่อยดี”
“ค่ะ ร้านหน้ามอ ลูกชิ้นเด๊ง เด้ง...... ใจจริงก็อยากจะซื้อข้าวต้มอยู่หรอกนะคะ” หนูจีบปากจีบคอพูดแล้วหันไปจิกตาใส่พี่เอเบาๆ “แต่เปลี่ยนใจแล้ว เพราะหนูรู้ว่าพี่โต้งน่ะ ชอบกินข้าวต้มรอบดึกมากกว่า”
พี่โต้งถึงกับสำลักความจริง ไอแค่กจนหนูต้องลูบหน้าลูบหลังมือระวิง....
“จะรอบไหนก็คงกินไม่ไหวแล้วมั้ง เป็นหนักขนาดนี้ เห็นทีจะตายคาชาม” พี่เอทำเสียงแข็งๆ กลับมา
“เอ้อ... เดี๋ยวน้องฐาเอาโจ๊กใส่ชามให้พี่ทีนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบยาในห้องแป๊บ เดี๋ยวมากิน” พี่โต้งตัดบทแล้วชิ่งซะเฉยๆ
“ได๋ค่ะ” หนูตอบรับเสียงหวาน ตาหวาน มองร่างพี่โต้งหายลับเข้าห้องนอนไป แล้วหันมามองดูศัตรูคู่อาฆาต อีน้องเทคจอมซุงแหล ตลบตะแลง หน้าด้าน ไร้ยางอาย
อร๊ายยยย แค่ด่ามันไม่สะใจขอตบเลยได้ไหมเนี่ย ว่าแล้วก็.....
เอ่อ... นั่นเป็นแค่ความคิดค่ะ กะเทยน้อยน่ารักอย่างหนูจะทำกริยา ไพร่สถุลแบบนั้นได้อย่างไรกัน ได้แต่เชิดหน้าแล้วยิ้มบางๆ พลางเอ่ยคำ...
“แถวคอนโดพี่โต้งนี่หมาเยอะนะคะ เดินกันยั้วเยี้ย น่ารักน่าชัง ยังดีหน่อยที่หมาข้างล่างมันยังเห่าบ้าง ไม่เหมือนใครแถวนี้....ไม่ชอบเห่า แต่ชอบลักกินขโมยกิน” ด่าแบบผู้ดีๆ แบบนี้ไม่รู้ว่าสมองคุณพี่จะแปลสาสน์ออกบ้างไหมหนอ
“น้องพูดอะไรครับ พี่ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” นั่นไง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ชิ!! สะตอ....
“อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย หนูไม่ได้ตาบอดนะคะจะได้ไม่เห็นว่าเมื่อกี้พวกพี่กำลังกอดกัน...”
“อ้าว เห็นด้วยเหรอ? ถ้าเห็นแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ถามพี่โต้งล่ะว่าพี่โต้งเขากอดพี่ทำไม”
“อร๊ายยยย อีผีบ้า จูออน” แรด กระซู่ กรูปี กังกา ยอมรับออกมาได้ไม่มีขวยสะเทิ้นอายเลยนะยะหล่อน แถมยังมีหน้ามาปรักปรำสุดที่รักของหนูอีกต่างหาก ...
แต่ขอโทษทีที่หนูไม่เชื่อหรอกค่ะ เพราะหนูต้องเชื่อผัวหนูมากกว่าคนอื่น โดยเฉพาะถ้าเชื่ออีพี่เอนี่ล่ะก็ ออกลูกเป็นควายกันพอดี.... อีพี่เอยิ่งตั้งหน้าตั้งตารอเสียบอยู่ด้วยเรื่องอะไรจะโง่หาเรื่องใส่ตัว พูดไปสองไพเบี้ยนิ่งเสียตำลึงทอง... รูดซิบปากเป็นเจ้าหญิงพิกุลทองแล้วค่อยมาจัดการนังงูพิษทีหลังยังจะดีซะกว่า....
“หน้าด้าน... หนูรู้หรอกน่าว่าพี่ต้องให้ท่าพี่เขาก่อน เพราะพี่น่ะมันเซี้ยบเจี๊ยบ” งงสิซี่.... ดีแล้วล่ะ ยิ่งแปลไม่ออกมันยิ่งสะใจ “หนูรู้นะคะว่าพี่เอาอะไรไปฟ้องพี่โต้งบ้าง ไม่รู้อะไรแท้ๆ แต่กลับชอบเอาไปพูดเป็นตุเป็นตะลับหลังแบบนี้สันดาน เอ๊ย นิสัยไม่ดีเลยนะคะ คงกะจะให้พี่เขาโมโหแล้วเลิกกะหนู ตัวเองจะได้คอยเสียบล่ะสิ”
“ถ้าไม่อยากให้เอาไปฟ้องก็หัดทำตัวให้มันดีๆ บ้างสิ ไม่ใช่เที่ยวให้ท่าใครไปทั่ว”
“ต๊าย.... ที่พูดมาเนี่ยไม่ดูตัวเองเลยนะคะ ผัวก็มีเป็นตัวเป็นตนยังไม่สำนึก ยังจะแอบดอดมากอดแฟนชาวบ้านเขาอีก คนเขาไม่อยากเจอยังหน้าด้านมาหาถึงห้อง ร่านเงียบนะคะ”
“ปากดีนักนะ เดี๋ยวกูต่อยปากแตก” พี่เอเริ่มโมโหขู่มาพร้อมยกกำปั้นขึ้นประกอบ ต๊าย.. เถียงสู้ไม่ไหวก็เลยคิดจะใช้กำลัง แบบนี้เขาเรียกว่า แพ้แล้วพาลนะคะเนี่ย
“เอาซี้....เสียทองท่วมหัว ขอตบตุ๊ดขยะชอบแย่งผัวชาวบ้านซะทีเถอะ” หนูก็ทำเป็นไม่กลัวค่ะยกแม่นางทั้งห้าขึ้นสู้ ทั้งที่ความจริงก็ไม่เค้ย ไม่เคยได้ฟ้อนเล็บกับใครจริงๆ จังๆ สักที
“กูไม่ใช่ตุ๊ดโว้ย .....” พี่เอไม่ได้ถลาเข้ามาต่อยดังคำขู่เพียงแค่ส่งสายตาอาฆาตแล้วเถียงไปอีกเรื่อง... โชคดีไป ขืนตีกันจริงๆ แล้วพี่โต้งออกมาเจอคงซวยแน่ หมดกันมาดนางเอกที่อุตส่าห์แอ๊บเปิ้ลไว้ตั้งนาน...
“อ๋อเหรอคะ? ผู้ชายอะไร้ ผมสั้น หัวโปก ไร้นม อารมณ์เกินหญิง ซุงแหลไม่มีใครเกิน”
“เก่งจังนะ เรื่องด่าคนเนี่ย ขอให้เก่งอย่างนี้ให้ได้ตลอดแล้วกัน เอาไว้เจอเมียพี่โต้งเมื่อไรอย่าจ๋อยก็แล้วกัน”
“เมียคนไหนคะ ถ้าพูดถึงเมียล่ะก็ ยืนหัวโด่อยู่นี่ไงคะ” หนูกระพริบตาแบ๊วๆ สองสามที แสร้งทำเป็นลอยหูลอยตากวนบาทาเล่น เชิดอกตูมๆ ขึ้นข่ม
“หมายถึง เมีย......”
ปึ้ง!!!
อุ๊ย!! แม่ร่วง กลิ้งตกใต้ถุนคอหัก!!
หนูสะดุ้งจนคอนโดไหว หันไปมองตามเสียงดังโครมครามเบื้องหลัง พอเห็นคุณผัว เอ๊ย...คุณพี่โต้งทรุดฮวบลงไปกองก็ตกใจจนแทบเป็นลมสิ้นสติสมประดี... แต่ครั้นจะเป็นล้มพับลงไปจริงๆ ก็เกรงว่าอีน้องเทคกรูปรี กอล์ฟฟี่ ด้านหน้าจะทำคะแนนนำลิ่วเลยต้องข่มใจย้ายวารไปประคองพี่โต้งเสียก่อน
“พี่โต้งเป็นอะไร”
“หน้ามืดนิดหน่อย เลยล้มไปกระแทกประตู” โถๆ พ่อค้าตับของน้องฐาช่างน่าสมเพชเวทนา ป่วยถึงขนาดนี้แล้วยังซุ่มซ่ามซวยซับซวยซ้อน
“ตายจริง เจ็บมากไหมคะ”
“ไม่หรอก โดนไม่แรง” ขวัญเอ๊ยขวัญมา.... สงสัยคืนนี้หนูคงต้องกอดปลอบทั้งคืนถึงจะหายเสียขวัญ
หนูมัวแต่เป็นห่วงพี่โต้งจนไม่ได้สนใจตอนที่พี๋โต้งหันไปหาพี่เอ
“เอ้อ พี่ว่าเอรีบลงไปหาไอ้ซามันดีกว่า เดี๋ยวมันจะคอยไม่ไหวขึ้นมาตามเอง”
“หา....”
“ก็บอกไอ้ซาว่าจะไปหา แค่แวะมาเยี่ยมพี่แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ ครับ กำลังจะไปแล้วล่ะ พอดีห้องพี่โต้งเป็นทางผ่านก็เลยแวะมาหาก่อนเท่านั้นเอง” พี่เอพยักหน้ารับ
เสียงเคาะประตูตามมาเป็นเสต็ปราวกับนัดไว้ พี่ซาเดินเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน ปนห่วงใย ขณะใช้สายตากวาดมองพี่เอตั้งแต่หัวจรดเท้าราวหาของกลาง แต่เมื่อไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติก็ค่อยถอนใจโล่งอกแล้วเนียนโอบไหล่พี่เอไว้เตรียมจะรั้งพาเดินไปด้วยกัน
“ไปเถอะเอ อย่ากวนเค้าเลย โต้งมันมีคนดูแลแล้ว มันไม่สนใจหมาหัวเน่าอย่างพวกเราหรอก...” พี่ซาบอกพี่เอเสียงนิ่มๆ แต่เป็นการแซวพี่โต้งกลายๆ พี่เอหันไปค้อนเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร หันกลับมาบอกลาซะงั้น
“งั้นผมกลับก่อนแล้วกันนะครับพี่โต้ง ไปก่อนนะน้องฐา” ยิ้มสวยเลยนะพ่อคุณ ใช่ซี่....ผัวมาแล้วนี่ เลยแรดไม่ออกกลัวโดนเตะ แต่พี่ซาก็ดูแลใจดี และก็เหมือนรักพี่เออยู่หรอกนะ คงไม่กล้าทำหรอกมั้ง พี่เอแกเลยได้ใจนิสัยเสียแบบนี้ไง...
“พี่เอนี่ก็แปลกนะคะ พี่ซาอยู่ชั้นเจ็ด พี่โต้งอยู่ชั้นแปด ดันบอกห้องพี่โต้งเป็นทางผ่าน สงสัยพี่เค้าคงกดลิฟท์ผิดชั้นล่ะมั้งเนอะ ฮะ ฮะ” หนูแสร้งพูดไปเพื่อดูสีหน้าพี่โต้งที่อึ้งไปนิดนึงเหมือนกัน คงไม่คิดว่าหนูจะคิดได้
โอ๊ย... หนูน่ะคิดได้ตั้งเยอะ เพียงแต่ไม่อยากพูดเท่านั้นแหละ เพราะหนูเชื่อว่าพี่โต้งน่ะรักหนู แคร์หนูมากกว่า ถ้าพี่เขาชอบพี่เอล่ะก็ คงจะได้คบกันไปตั้งนานแล้วล่ะ พี่เขาคงไม่มาคืนดีกับหนูใหม่หรอกใช่ไหม?
หรือรักกันแล้วคบกันไม่ได้เพราะติดพี่ซา !!
จะว่าพี่โต้งแกแอบเป็นชู้กะพี่เอแล้วเอาหนูมาบังหน้า จกตาพี่ซาก็เว่อร์ไปหน่อย พี่เขาคงไม่ชั่วถึงขั้นฉ้อราษฎร์หรอกมั้ง...
“แล้วไหนโจ๊กพี่ล่ะคะ?” เฮ้อ... ช่างเถอะ คิดมากปวดหัวมีผัวดีกว่า......
ตราบใดที่พี่โต้งยังรัก ยังดีกับหนูแบบนี้ ต่อให้มีอีกสักร้อยพี่เอ หนูก็จะสู้ไม่ถอยอยู่แล้ว...
“อุ๊ย โทษทีค่ะ หนูลืม เดี๋ยวไปใส่ชามมาให้นะ”
นั่งกินข้าวกันไปหยอกกันตามประสาคู่รัก แต่พอหนูจะจูจุ๊บเข้าหน่อยล่ะ ไม่ยอมซะเฉยๆ บอกว่าป่วยอยู่...
เบื่อคนป่วย ปิดร้านมันทั้งปี แค่นี้ทำเป็นเล่นตัว ทีกะพี่เอยังกอดได้เลย
อยากจะเอาผ้าถูตัวพี่แกแรงๆ แก้นอยด์ แต่ก็ทำแรงไม่ได้กลัวไก่ขนหลุด...
“น้องฐาคะ” หนูชะงักขณะที่กำลังจะยกกะละมังใส่น้ำไปเก็บแล้วหันไปเลิกคิ้ว “เมื่อเย็นน่ะ น้องฐาไม่ได้เห็นอะไรใช่ไหม?” ก็แล้วอะไรนี่มันอะไรล่ะ? ตายจริง พี่โต้งจะพูดอะไรเนี่ย....
“หือ... เห็นอะไรคะ? หรือว่า...วิญญาณ!!” หนูก็เล่นมุกไปตามประสากะเทยอารมณ์ดีอ่ะนะคะ
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ” พี่โต้งถอนใจเบาๆ อย่างโล่งอก แล้วยิ้มให้ เอนกายลงนอน
อ้าว... ไม่พูดต่อแล้วเหรอ ที่จริงก็รอฟังนะเนี่ย แต่จะถามก็ใช่ที่ ดูพี่แกหมดห่วงแล้วแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกมั้ง
เพราะบางทีพี่โต้งอาจจะอยากอธิบายเรื่องพี่เอให้ฟังก็ได้เนอะ ถ้าหนูแกล้งโง่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ซะบ้าง เราก็คงไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระบ่อยๆ แบบนี้ก็น่าจะดีกว่าเนอะ?
“ค่ะ ถ้าพี่บอกว่าไม่มี หนูก็เชื่อว่าไม่มี เพราะคำว่าไม่มีในความหมายของหนูมันแปลว่าอย่างนั้นจริงๆ และหนูก็อยากให้เวลาที่หนูพูดอะไรออกไปแล้ว พี่จะเชื่อหนูเหมือนอย่างที่หนูเชื่อใจพี่บ้าง เพราะถ้าเราสองคนรักและเชื่อใจกัน ก็คงไม่มีอุปสรรคใดที่เราจะผ่านมันไม่ได้...”
ตายจริง!! พูดอะไรมีสาระกับเขาก็เป็นด้วยนะเรา แถมพี่โต้งยังเงียบ... ฟังโดยไม่ขัดอีกต่างหาก
“ใช่ไหมคะ พี่โต้ง” หันไปยิ้มใส่พอค้าตับที่...
แอร๋ย...... หลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!!
..........................................
คำศัพท์ประจำตอน...
กันซีน = อาการหึงหวงจนออกนอกหน้า
กอล์ฟฟี่ = กระเทยมาดนิ่งสูงปรี๊ดที่ร้ายลึกและเปรี้ยวแซ่บ
กรูปรี = กระแดะ แรด
กังกา = กระเทยที่ไม่มีคุณสมบัติผู้ดี
จกตา = การแกล้งทำหรือแสดงละครเพื่อหลอกแฟนหรือเพื่อนๆ
จูออน = กระเทยน่ากลัว ตัวใหญ๋หน้าหยาบบ ชอบจิกผู้ชายอย่างไม่มียางอาย
ฉ้อราษฎร์ = การแย่งแฟนเพื่อนมาเป็นแฟนของตนเอง
เซี้ยบเจี๊ยบ = กะเทยที่ชอบทำตัวอ่อนหวาน แต่ลึกลึกเป็นคนร้ายลึกและขี้อิจฉา
ไม่รู้ครบหรือเปล่า ไม่เข้าใจคำไหนก็ถามแล้วกันนะคะ ฮ่าๆ
ความหมายนิก็เอามาจากเว็บอีกทีนึง...
........................................................
ต๊าย ด่าโรจน์กันใหญ่ ตอนคนมันจะเลิกก็มีเหตุผลของมัน เพียงแต่ถ้อยคำมันสวยหรูต่างกันเท่านั้นเอง..
จากนี้ไป....โรจน์จะเริ่มเข้ามาตามหลอกหลอนในความคิดคำนึงของน้องฐาไปเรื่อยๆ ก็จะไปไล่เก็บความชั่วของมันทีละนิด
ขอสปอยว่า โรจน์จะกลับมาแน่ๆ พร้อมเหตุผลด้วย เอาไว้รอตัดสินใจพร้อมน้องฐาแล้วกันว่า เหตุผลของโรจน์จะเข้าท่าพอจะให้อภัยหรือเปล่า...
แล้วถ้ากลับมาจริง จะมีคนเชียร์มันอยู่ไหม?
-
เป็นเพื่อนกันได้
แต่อย่ามาแย้งน้องฐา
ของพี่โต้งแล้วกัน
ไม่งั้นเจอดีแน่ o18
บวกเป็ด
-
ลงตอนซ้ำกันนะคะ อิอิ
อ่านเรื่องนี้ได้รับความรู้คำศัพท์พรึบพรั่บเลยค่ะ ฮ่าๆ
ชอบคำนี้อ่ะ
กอล์ฟฟี่ = กระเทยมาดนิ่งสูงปรี๊ดที่ร้ายลึกและเปรี้ยวแซ่บ
:laugh: ชอบๆ
ถึงยังไงก็เชียร์พี่โต้งค่ะ!
อุดมการณ์มาดมั่น น้องฐาต้องคู่กับพ่อค้าตับเท่านั้น
:a9:
-
แอบเชียร์โรจน์ อิอิ
-
เฮ้อออ ซับซ้อนกว่าที่คิดไว้ ว่าฐาเป็นคนคิดเยอะแต่ไม่พูด
เห็นแอ๊บแบ๊วไปเรื่อย เอาน่ะ ผัวทั้งคนอย่าให้หลุดมือนะคะ
:กอด1:
บวกเป็ด
-
ถ้ามันกลับแล้ว แถมน้องฐายังอ่อนไหวไปกับมันด้วย
พี่จะเลิกอ่าน!!!!!!!!!! ฮาาาา คุณนิบอก "ช่างแกซิ"
............ ไม่เอานะ จะเอาพี่โต้งเป็นพระเอกคนเดียว T^T
-
:กอด1: กอดน้องฐา
:z6: เตะไอโรจน์
:angry2: แม่งไม่เชียร์มันแล้ว ไอควาย
“อย่าไปได้ไหม? จะให้เราทำยังไงก็ได้ เราทำให้โรจน์ได้ทุกอย่าง....”
“ทุกอย่าง.... มึงเป็นผู้หญิงให้กูได้ไหมล่ะ”
พูดมาได้นะแก ลืมหมดแล้วสินะที่พูดดีอะไรกับน้องฐาบ้างตอนที่คบกันใหม่ๆ
ลืมหมดแล้วสินะว่าเคยผ่านอะไรมาด้วยกันบ้าง
ลืมหมดแล้วสินะว่าใครคอยอยู่เคียงข้างช่วยเหลือแก
ลืม..ลืมหมดแล้วสินะว่าแกเคยรักน้องฐายังไง
ไอฟายยยยย!!! โมโหที่มารู้ว่าเหตุผลที่ฐากับโรจเลิกกันด้วยเหตุนี้!!!
:กอด1: กอดพี่โต้ง พี่โต้งไม่เหมือนโรจน์ ต้องไม่ทำเหมือนโรจน์ใช่ไหม
ดูแลน้องฐาดีๆนะพี่โต้ง ไม่งั้นฉันจะยุให้คนแต่งตัดฉากแก!!
อ๊าย ยังไม่หายโมโหเหตุผลฟายๆของโรจน์คนเรานะคนเรา ได้หน้าแล้วลืมหลัง
ไปดีแล้วกันนะไรจน์...ไปให้ชะนีหลอกใช้ซะไป แล้วจะรู้สึก
กลับมาตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เพราะน้องฐามีใหม่ที่ดีกว่าแกแล้ว
ชิ ถึงน้องฐาเป็นผู้หญิงไม่ได้ แต่น้องฐาก็สวย และดีมากรู้ไว้ซะด้วย ชิชิ :a14:
-
ทำไมเดจาวู เหมือนอ่านแล้ว 555
เอ๊ะ สงสัยเวอร์พี่โต้งสินะะ
อ่อยยย คนนั้นใคร ที่ว่าเมียอ่ะ
แม่ม พี่โต้งหลายเรื่องแล้วนะะ
-
:เฮ้อ:เริ่มจะงงละจะจบแบบไหนอะ :เฮ้อ:
แล้วน้องฐาจะเจอศึกกี่ด้านกันอะ :กอด1: :กอด1:
-
แล้วถ้ากลับมาจริง จะมีคนเชียร์มันอยู่ไหม?
คำถามนี้ตอบง่ายมากค่ะคุณนิ
o18
ใครจะไปเชียร์มันลงไอ้คนสันดานหมาขนาดนั้น
มีแต่จะเชียร์ให้มันโดนชะนีหลอกแดรกให้หมดตัว
แถมตายไปตกกระทะทองแดงสิไม่ว่ากัน
:angry2:
ถ้าคุณนิทำร้ายคนดูแบบนี้
เราก็จะงอนๆๆๆๆๆ
:o12: :a14:
วันนี้โดนใจมากน้องฐาของพี่
มันต้องยังงี้สิแม่คุณทูลหัว
เป็นกระเทยแล้วอย่าให้ตุ๊ดหัวโปกมาจิกเอาบ่อยๆสิค้า
o13 :z2:
-
ช้งเช้งๆ
สงครามครั้งนี้เอที่เหมือนจะสู้ไม่ไหวกำลังจะงัดลูกระเบิดมาเขวี้ยงใส่น้องฐา
แต่โดนระงับไปซะก่อน เชื่อว่าไม่นานต้องหาทางมาเขวี้ยงใส่อีกแน่
-
อิ่พี่โต้งนี่หลับตอนน้องฐาซึ้งประจำ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แต่อีตอนกินตับนี่ไม่มีหลับเลยนะ :z3:
-
อร๊าย หล่อนฝันอยู่เหรอยะ อิโรจน์ อิผู้ชายสันดานหมา
เรื่องตอนพาสแกเป็นพระเอกชั้นยังไม่เข้าไปอ่านเลยสักแว๊ป ชั้นคนนึงละที่เลือกพี่โต๊ง
แต่ในข้อแม้ว่า อิเมียเก่าพี่โต้ง ต้องเคลียร์นะยะหล่อน
-
เอโดนน็อคอ่ะ
-
555555555 ชอบชื่อตอนจัง :-[
-
เมื่อวานเพลีย์กับเดย์ วันนี้เอก็ทำให้เพลียอีกแหละ
หวังว่าตอนหน้าจะเป็นตอนที่น้องฐาเพลียเพราะกินตับเยอะนะคะ แบบนี้จะดีกว่าไหม
ส่วนไอ้โรจน์น่ะไม้ต้องให้โผล่มาเลย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :m31: :m16:
-
:เฮ้อ: อ่านแล้วมึนกะคู่นี้ ทำไมมีไรไม่พูดกันออกมาตรงๆ เล่นสงครามนางฟ้า แอร๊ยยย สงครามประสาทกันอยู่ได้
รักกันมันจะยืนยาวมั๊ยนะ? ถ้ายังเป็นแบบนี้รักจะช่วยได้หรอ? แล้วเดี๊ยวจะมีก้างเข้ามาอีก o12 จะรอดมั๊ยฮึ?
แล้วโรจน์มันจะกลับมาท่าไหน? เหตผลหอยหลอดไรของมันหล่ะนั่น :m16:
เอ่อ รู้สึกเหมือนตัวเองคอมเม้นต์ชีวิตคนจริงๆไม่ได้เม้นนิยาย อินจัดอีกละ ไปดีกว่า :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
มาทีนี่ o2เรามึนศัพท์แสงเฉพาะกลุ่มกันเลยทีเดียว เอาเนอะ ลางเนื้อชอบลางยา ต่างคนต่างแบบกันไป สู้ๆนะนิ
-
ไม่เอาไอ้โรจน์อ่ะ
ขอพี่โต้งคนเดียว
ก็พอ :o8: :-[ :impress2:
-
สู้ๆน่ะน้องฐา :interest:
-
หน้ากระโดดตบอีพี่โต้งมาก
ชอบหลับตอนน้องฐาเล่าอะไรที่เป็นสาระ
555+
-
พี่โต้งชอบแอบหลับตลอดๆ
:z10: :z10: :z10:
-
เริ่มๆเซ็งพี่โต้งแหละ เบื่อกินไก่ อิอิ
อยากเจอโรจน์เหมือนกันอ่า ขอให้โรจน์มาขอคืนดีฐา อิอิ :t3: :t3: :t3:
-
พี่โต้งหายไวๆนะคะ ไม่ซาบซ่าเลย (ซาบซ่าอะร๊าย :z1:)
ไม่ชอบพี่เอเลยอ่ะ น้องฐาน่าจะแอบตบซักทีสองที
ถ้าโรจน์กลับมาจะไม่เชียร์แล้วค่ะ (แน่ใจ๊?)
ของอย่างนี้มันต้องรอดูการกระทำก่อนอ่ะนะ
-
ตกลงนี่พวกพี่เค้ามีซัมติงกันรึป่าววะคะเนี่ยยย ชักจะไม่ขอบอีพี่เอนี่ขึ้นทุกวันละนะคะ
-
เชียร์พี่โต้งต่อไป!!!!!
-
อย่าโกรธนะถ้าเชียร์โรจน์ แบบว่าหมั่นใส้โต้ง
พูดชอบปากร้ายนักมีแมร่งเลย แต่อยากรู้เหตุผลของโรจน์นะ
-
ยอมรับว่าช่วงที่เขียน โรจน์+ฐา เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่ยอมอ่านเด็ดขาด
กว่าจะกลับมาอ่านอีกที ก็ตอนที่คุณคนเขียนเปลี่ยนหัวกลับมาเป็นพี่โต้ง
เอิ๊กๆ ใจมันยอมรับแต่อิพี่โต้งอ่ะ โรจน์เลยไม่เคยอยู่ในหัวคนอ่าน เอิ๊กๆ...
น้องฐาตอนนี้แรงสมใจดีจัง เออ!! มันต้องแบบนี้สิคะ ถึงจะสมเป็นกุลกระเทยน้อย
ยอมเขาอะไรเขาตลอดก็มีแต่โดนข่ม จัดมันเลยค่ะ ถ้ามีตบเด๋วไปประกันให้เอง(เหรอ?)
ไปๆ มาๆ ชักอยากอ่านตอน พี่เอ อ่ะ มันเคยมีความหลังอะไรกันนัวเนียๆ กันหรือเปล่าอิเพื่อนรัก 3 คนนี้
แล้วๆ เมียพี่โต้งนี่ไม่เคลียร์นะ ยิ่งเขียนยิ่งอยากรู้ว่าเธอคือใคร
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ที่สำคัญรอต่ายตุลย์กะปังปอนด์อยู่นะ หายไปนานมากอ่ะเรื่องนั้น
-
เบื่อพี่โต้ง รำคาญ (นัง) เอ
-
o13พี่โต้งงงงงงงงงงงง
-
ไม่เอาไม่ต้องกลับมาเค้าไม่อยากกินมาม่า :z3:
-
:m16: ฮึ่ม ไอ้พี่เอ นี่จะเอาไงน่ะ
สงสัยน้องฐาต้องเพิ่มดีกรีความแร๊งอีกหน่อย
อย่าใช้ศัพท์สูงนะน้อง
ต้องเอาแรงๆ แบบตรงๆ
ไม่งั้นคนอย่างไอ้พี่เองไม่สะเทือน
-
ตอนต่อไปพ่อค้าคงเปิดร้านได้แล้วใช่ไหม :z1:
-
น้องฐา มีสาระทั้งทีอ่ะ พี่โต้งหลับได้ไง
:a6: :a6: :a6:
-
ไม่เชียร์โรจน์แล้วนะ อะไรที่เคยเม้นท์ ๆ ขอให้ลืมมันซะ กลับลำกระทันหัน......
ไม่ได้โมโหที่โรจน์มันไปเจอคนใหม่ แต่โมโหที่มันพูดกับน้องฐาแบบนั้น แล้วก็ถ้าน้องฐาไม่เอาแก ก๋อย่าหวังว่านังเชลคนนี้จะอ้าขารับ โนโนโนโนย่ะ....(เริ่มส่วนตัวแล้วสิเนี่ย)
อย่าตบเอนะคะ กระโดดถีบซีกหน้ามันเลย เคะราชินีประมาณนังพี่เอ เป็นอะไรที่หมั่นไส้มาก ๆ ถ้านิไม่อยากให้เราเกลียดตัวละครตัวนี้ เพราะมันมีปมหรือเหตุผลบางอย่าง เราก็คงจะทำไม่ได้ เพราะเกลียดไปแล้ว...
รักฐาเหมือนเดิม พอดีว่าเป็นกะเทยที่โง่ศัพท์กะเทยมาก เพราะมีแต่เพื่อนผู้หญิง ขอขอบพระคุณงาม ๆ สำหรับความหมายประกอบตอนท้าย ๆ ค่ะ
มาจ๊วบทีดิคนแต่ง.....ม๊วบบบบบบบบบบบบบ!!!!
-
+1 ให้น้องฐาสาวแกร่งและอ่อนหวานปนฮาได้อีกค่า o13
น้องฐายังต้องผจญมาร(แฟนเก่าพี่ไก่)อีกด่าน สู้ๆเด้อ
-
อุ๊ อ่า เอิ๊ม พี่เอร้ายจริง แต่น้องฐาคำด่าเยอะมาก ได้รู้ศัพท์ใหม่เพียบ!
พี่โต้งคะ หายไวๆนะ น้องฐาหิว คนอ่านก็หิวเช่นกันนะเออ!
โรจน์จะกลับมาเหรอ ดราม่ายาวแน่นอน คาดว่าน้องฐาเราจะอดตับอีกนานแน่ๆ เหอๆๆๆๆ
-
เชียร์น้องฐา
-
จะรอฟังเหตุผลของโรจน์
ถ้ามันโอเคเราจะพยายามเชียร์อย่างเป็นกลาง -.,-
เพราะน้องฐาของพวกเรา ? ต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอน 53
แต่งได้ดีเหลือเกิน อ่านแล้ว อืมมมม ดราม่าแดร๊กกกกก ชอบค่อดๆๆๆ
ส่วนตอน 54 เข้าใจล่ะ ทั้งของน้องฐากะพี่โต้ง
โดยเฉพาะเหตุผลของน้องฐาที่ดูเหมือนจะยอมๆ พี่โต้งมากเกือบทุกเรื่อง
ใครๆ ก็ต้องการความมั่นคงในความรัก โดยเฉพาะแบบน้องฐา ได้แบบพี่โต้งเนี่ยะ Lucky!
ส่วนไอ่โรจน์ ไม่ต้องหาเหตุผลใดๆ สรรหามาอ้าง มาบอก :z3:
เพราะทุกเหตุผลของมึงที่พึงจะมีให้น้องฐา ก็คงไม่พ้น "มันเหี้ยมากกกกกกก"
อ๊ากกกกกกกกก ไอ่เลว..ไอ่ซ่งติน
+1 นะ..คิดถึงนิ คอมเสียไป 3 วัน ใช้การไม่ได้ 3วันเหมือนจะขาดใจ กาซิก
-
เอาเลยน้องฐาโดดกัดหูไอ้พี่เอเล้ย
-
ถ้า่โรจน์กลับมาแล้วเราเชียร์โรจน์จะมีคนตบเรามั้ยเนี่ย5555 :z1:
ทำไงได้เราชอบพระเอกแบบป่าเถื่อนอ่ะ แล้วอีกอย่างที่พี่เอพูดเรื่องเมียพี่โต้ง ใครอ่ะเมียเก่าเหรอ?
พี่โต้งก็เหมือนมีเรื่องปิดบังน้องฐาอยู่หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่โต้งแก :z6: 555
มาต่อ ไวๆนะคร้าบบบบ :t3:
-
สู้ๆๆคะน้องฐา สู้ทางวาจาไม่ได้ :z6:มันเลย ไอ้พวกประสงค์ร้าย
-
ชอบคำศัพท์ประจำตอนจัง เพิ่งเคยได้ยิน
-
รักกันนานนะพี่โต้ง น้องฐา อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ้ย ตอนนี้ศัพเยอะมากค่ะ จดๆๆๆ เอาไปใช้ คริๆ
ปล รอการ come back stage อย่างใจจดใจจ่อ
-
อ่านพาร์ทอิพี่โต้ง แล้วมาอ่านตอนนี้อีก
อยากจะบอกว่า แอบเชียร์โรจน์
-
ตอนที่ 55 เจ้าที่แรง
กรี๊ดดดดดด
น้องฐาอยากจะกรี๊ด....... กรี๊ดใส่คอมพิวเตอร์ และกรี๊ดใส่หน้าอีพี่โต้งแรงๆ สักทีเป็นการระบายอารมณ์ทางเพศ เอ๊ยไม่ใช่ค่ะ อารมณ์โมโห....
“นี่มันอะไรกันค้า..... บัดสีบัดเถลิง ไร้ยางอายที่สุด พี่เก็บของอย่างนี้ไว้ได้ยังไงกัน!!” หนูโวยวายขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นของผิดกฎหมายปรากฏชัดอยู่ที่หน้าจอคอมของพี่โต้ง หาใช่รูปดาราสาวเอ็กส์อึ๋ม หนังโป๊ปลุกใจเสือป่า หรือแม้แต่คลิปGV ใดๆ ทั้งสิ้น แต่มันคือโฟลเดอร์รูปภาพรวมความน่ารักน่าชังของอีนังเพื่อนสวย อีกิ๊ง อีกุ้งนางอดีตหวานใจพี่โต้งต่างหาก....
พี่โต้งหน้าซีด แล้วยิ้มแหยๆ ส่งมาให้ ซึ่งไม่มั่นใจว่าเพราะตกใจกับความลับที่ถูกเปิดเผยหรือเพราะยังไม่หายดีกันแน่...
“ก็เก็บไว้ดูเล่นเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก....” ดูเล่น ช่างพูดมาได้ไม่อายปาก หลายกระทงแล้วนะคะเนี่ย น้องฐาเริ่มจะอดรนทนไม่ไหวแล้วนะคะ ณ จุดนี้
“แล้วพี่ไปเอารูปมันมาจากไหนเยอะแยะขนาดนี้ โรคจิตแอบถ่ายหรือไงคะ”
“ซื้อมานานแล้วล่ะ ตั้งแต่เจอกันใหม่ๆ โน่น สังเกตดูสิว่าน้องกิ๊งผมสั้นนะแล้วก็มีแต่ชุดนักเรียนด้วย”
“ซื้อมาจากไหนคะ?” น้องฐาขมวดคิ้วแสดงความสงสัยว่าคุณพี่สรรหามาได้อย่างไรกันมากมายก่ายกองปานฉะนี้
“ก็...เรียนที่เดียวกัน พี่ก็แค่หาเวลาว่างแวะกลับไปเยี่ยมโรงเรียน พอแวบไปชมรมถ่ายภาพก็ได้ติดไม้ติดมือมานิดหน่อยเอง....” แปะ แปะ....ขอปรบมือให้จนมือแดง... คุณสามีช่างเก่งกล้ามีสติปัญญาแต่ทางเสื่อม
“เรียนที่เดียวกันอะไรยังไง.... ทำไมกิ๊งมันไม่เค้ย ไม่เคยจะบอกหนูเลยสักคำว่าเคยเรียนที่เดียวกับพี่” ตายจริง ...อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก หนูโดนเพื่อนสนิทจกตาเข้าอีกแล้วหรือนี่ หุบตูดเงียบเชียวนะยะหล่อน...
“พี่ว่าน้องกิ๊งน่ะเขาคงจำไม่ได้หรอกมั้งว่าเรียนที่เดียวกับพี่ แล้วพี่ก็ไม่เคยบอกด้วย ทั้งที่ความจริงพี่จำน้องกิ๊งเขาได้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่งั้นจะกล้าฟันธงได้ยังไงว่าน้องเขาเป็น.... ถ้าไม่เคยรู้เคยเห็นอะไรมาก่อน”
นั่นสิเนอะ ตอนรู้จักกันใหม่ๆ กิ๊งมันก็แอบจิตเก็กแมนอยู่ได้ตั้งนาน หนูบอกพี่โต้งแกว่ากิ๊งน่ะมันไม่ชอบผู้ชาย พี่แกก็ไม่เชื่อ ที่แท้ก็รู้ตื้นลึกหนาบางกันมาก่อนนี่เอง บ้า....จริง
หนูนั่งลงประจำเก้าอี้ คลุมดำบรรดารูปภาพของกลางเหล่านั้นแล้วเตรียมคลิกขวา พี่โต้งเดินมายืนข้างๆแล้วถามว่า
“น้องฐาจะทำอะไรคะ?” ท่าทีร้อนรนเชียวนะคะพี่...
“ทำอะไร? ถามได้... ก็จะลบน่ะสิคะ” หนูจีบปากจีบคอตอบ เห็ฯพี่โงทำหน้าเสียดายแล้วหมั่นไส้ เดี๋ยวเปลี่ยนใจทุบคอมทิ้งแก้นอยด์เลยนี่...
“น้องฐาคะ.... เซ็ทนี้น่ะเป็นพันเลยนะ” พี่โต้งทำเสียงออดอ้อน ยิ่งไปกันใหญ่เลย ซื้อมาได้ไงเนี่ยเป็นพัน รูปอีกิ๊งเต็มมือถือ ถ้าอยากได้หนูไปฉกมาฟรีๆ เยอะแยะไป แถมยังเป็นรูปจากเจ้าตัวไม่มีแอบถ่ายจากมุมไกลแบบนี้อีกต่างหาก อย่างกับปาปารัซซี่แน่ะ
“แล้วไง? ยาของหนูก็เกือบพันเหมือนกัน แฟนตัวเองรึก็ไม่ใช่ แล้วจะเก็บเอาไว้ทำไม? เอาไว้ว่างๆ น้องฐาจะถ่ายคลิปลับเอาไว้ให้พี่โต้งเก็บโดยเฉพาะ เพราะฉะนั้น... ไอ้นี่ต้องลบซะ”
แน่ะยังมีการทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ ขอโทษเถอะค่ะ อย่าหาว่าหยาบคาย...เอาไว้ดูเล่นจริงๆ หรือเอาไว้ดูไปสโตกคะ
“โอเคร.... เลือกเอา... จะเอาหนู หรือจะเอาภาพ....” ควักไม้เด็ดออกมาต่อรอง ถ้าตอบว่าเอาภาพนี่ น้องฐาจะโดดจากชั้นแปดประชดชีวิตเลยคอยดู
“ค่ะ.... พี่ต้องเลือกน้องฐาอยู่แล้ว” พี่โต้งตอบ เนียนทำเป็นมากอดซุกคางกับซอกไหล่ ชิทำมาเป็นเสียงอ่อนเสียงหวาน รู้หรอกน่าว่าเสียดาย
“โอเค...รู้เรื่อง” แต่ก็ค่อยโล่งใจหน่อยที่ยังเลือกหนู หนูก็เลยยิ้มได้...
เมื่อกำชัยชนะเรียบร้อยแล้ว น้องฐาก็เตรียมจะลบรูปอีเพื่อนสวยออกจากอุปกรณ์อิเล็กโทรนิกส์ของอีพี่โต้งให้สิ้นซาก แต่ถ้าซื้อมาเป็นพันจริง... จะลบทิ้งเสียเลยก็เสียดายเนอะ.
“พี่โต้งมีแผ่นเปล่าไหมคะ?”
“มี จะเอามาทำอะไรเหรอ?”
“ก็ ไหนๆ ก็ซื้อรูปมาตั้งแพงจะลบทิ้งก็เสียดาย หนูว่าจะไรท์ไปคืนเข้าตัวน่ะค่ะ”
พี่โต้งพยักหน้าเออออนิ่งๆ ก่อนจะไปหยิบแผ่นเปล่าพร้อมซองมาให้
“เอ่อ... พี่ไรท์ให้หน่อยนะ พอดีหนูโง่ ใช้แนโรไม่เป็นน่ะ”
..............................
เย็นวันศุกร์ หนูยัดของลงกล่องแล้วห่อกระดาษอย่างตั้งใจ
เสร็จแล้วค่ะ ของขวัญวันเกิด... กิ๊บเก๋ยูเรก้า เริศสแมนแตน ไม่เสียตังค์สักบาทเดียว
ของในกล่องประกอบด้วย ซีดีรวมภาพสมัยยังละอ่อนเอ๊าะของอีกิ๊ง และดูเร็กซ์เพลย์กลิ่นสตอเบอร์รี่ที่ขอพี่โต้งมา แหม อยากจะให้ถุงยางเพิ่มอีกสักกล่อง แต่เดี๋ยวจะหาว่ายุยงส่งเสริมให้เพื่อนเสียตัวจนเกินเหตุไป ให้กันย์ไปหาเองบ้างเถอะเนอะ คริคริ
คือร่ายยาวมานาน ไม่ใช่อะไร หนูกำลังจะไปงานวันเกิดกันย์ที่กิ๊งมันชวนไว้ไงคะ จำกันได้หรือเปล่า?
มีความสุขนะเนี่ย ไม่ได้ดื่มเหล้าเฮฮาปาจิงโกะมานานนม (โตขึ้นเป็นกอง) แถมเพื่อนๆ กันย์นี่ก็ทะลึ่งตึงตังคุยอะไรกันไม่เกรงใจสภาพสตรีทั้งสอง (หนูกับอ้อม) และคุณผู้ทอมข้างๆ กันเลยสักนิดเดียว... หนูก็ได้แต่นั่งหูผึ่ง ดวงตาใต้ขนตาปลอมวิ้งวั้งแพรวพราวเชียวล่ะ
“อย่ามาดูถูก ลูกชายกูอ่ะมังกรนะ” กันย์พูด
“มังกรจริงอ่ะ มังกรหรือหนอนชาเขียว” ศรแซวกันย์แล้วหัวเราะ
อัยย่ะ.... มังกรหรือหนอนชาเขียว ?? น้องฐาก็อยากรู้อยากเห็นกับเขาด้วย แต่ถ้ากระดี๊กระด๊าเกินเหตุก็จะเสียภาพพจน์กะเทยงามในสามโลกได้ เลยต้องนิ่งสงบเป็นกุลสตรีนิดนึง
“ของใครๆ ก็ว่าของตัวเองใหญ่ทั้งนั้นอ่ะมันต้องถามคนอื่น อยากรู้ว่าของไอ้กันย์ใหญ่จริงป่าว ลองถามกิ๊งดูดิ” เพื่อนอีกคนของกันย์พูดขึ้นมา ทำให้ทุกสายตาหันขวับไปมองอีกุ้งนางทันใด
“ว่าไงกิ๊งของกันย์น่ะมันมังกรหรือหนอนวะ” ศรหันไปถามด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ไม่รู้โว้ย” กิ๊งตอบอย่างขอไปที หน้างี้แดงได้อีก
“ไม่ต้องเขินๆ ของเคยๆ มือ” ศรยังไม่จบค่ะ ตื๊อเก่งจริงๆ
“ไม่รู้จริงๆ กูไม่เคยเห็นและไม่เคยจับด้วย” โอ๊ย...ตายแล้ว เพื่อนฉัน อะไรจะร้ายเดียงสาขนาดนี้ แล้วไอ้ที่เมาเละจนตามกันไปถึงห้องนี่ยังไม่เค้ย ไม่เคยจริงอะนะ ไม่อยากจะเชื่อเล้ย...
“โห จริงดิ กันย์มึงไม่ได้เรื่องเลยว่ะ ไร้น้ำยาสุดๆ” ศรโวยวาย
“เรียกว่าความอดทนสูงจะดีกว่ามั้ง” หมอกแก้ตัวแทน
“อ้อมว่า กันย์ออกจะสุภาพบุรุษ” อ้อมออกความเห็นบ้าง
“ที่ไม่ทำซะทีเพราะไม่รู้วิธีเหรอคะ มาถามโปรเฟสชั่นนอลนี่ รู้ดีทุกชอต ว่างๆ แวะมาซ้อมก่อนได้”
สงสารกันย์นะคะ อีกิ๊งมันใจแข็งเหลือเกิน...น้องฐาล่ะหมั่นไส้นักเชียว เลยต้องเสนอตัวเข้าช่วย แล้วก็เป็นดังคาด ที่อีกิ๊งหันมาจิกตาใส่อย่างกับจะฆ่าจะแกงกัน อีนี่หึงโหดชะมัด อัลตร้าโมด้าจริง
“อย่าเพิ่งไปเร่งดิ กันย์กำลังหาโอกาสอยู่ใช่ไหมวะ” เฟลมหาทางช่วยเพื่อน คงกลัวว่าจะโดนหนูเคลมซะละมั้งเนี่ย ฮุฮุ
“อือ...ก็รอกิ๊งเห็นใจอยู่” กันย์ตอบแล้วหันไปยิ้มหวานใส่กิ๊ง โถๆ เอาแต่หยอดเมื่อไรพ่อจะได้แหย่กับเขาเนี่ย อิฉันล่ะเพลียจิต
“เราว่า อย่ามีอะไรกันเลยดีกว่า เดี๋ยวกิ๊งมันท้อง ก็กันย์น่ะชักช้า โฮะๆๆๆ” หนูแกล้งแซวกันย์แล้วหัวเราะอย่างสะใจ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าท้องเดี๋ยวกันย์รับผิดชอบเอง” อร๊าย... ยังอุตส่าห์ไปต่อได้อีกนะพ่อคุณ!!
เฮฮาปาร์ตี้ จักกะดี้ ริงโก้ อีโต้ บึ้มอยู่ได้พักใหญ่ ก็เห็นกันย์ลุกตามศรออกไปนอกบ้าน หนูก็ไม่ได้ใส่จิวอะไรนักหรอกนะคะ เพียงแค่สายตามันเผลอเหลือบมองตามไปแค่นั้นเอง จู่ๆ อีกิ๊งมันก็ขยับเข้ามาเบียดแล้วแค่นเสียงกระซิบ
“เผลอไม่ได้เลยนะมึง แอบตีท้ายครัวกูตลอด” ไม่ทราบว่าอีกิ๊งมันเมาหรือไร ทำไมองค์ลงแบบนี้
“ตีท้ายครงท้ายครัวอะไร้ กูไม่ชอบปาดหน้าเค้ก....” หนูรีบแก้ตัวพัลวัลเดี๋ยวจะมีเรื่องราวมากมายใหญ่โต..
“กูเตือนมึงแล้วนะฐา ว่ากูไม่ชอบแย่งของใคร และไม่ชอบให้ใครแย่งของของกู คราวนี้กูยกโทษให้ ถ้ามีคราวหน้า.....” มันเงียบไปไม่ยอมบอกผลการกระทำ แต่เล่นเอาน้องฐากลืนน้ำลายเอื๊อกๆกันทีเดียว เพราะรู้ว่าอีกิ๊งมันร้ายแบบเงียบๆ ค่ะ
อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด... อีกิ๊งของขึ้นแล้วใช่ไหมเนี่ย?
“คราวหน้าอะไรยังไง.... มึงจะตบกูเหรอ??” หนูถามกลับอย่างหวาดๆ แม้ว่าที่พูดๆไปก็แค่แกล้งเล่นไม่ได้คิดจริงจังก็เถอะ แต่อีนี่มันหึงโหดน่ามืดตามัวจนแยกไม่ออกแล้วว่าอันไหนพูดจริงอันไหนพูดเล่น...
เจ้าที่แรง...(อ๊า....) จ้องแย่งซีน (อ๊า....)
เท้าเอววีน (อ๊า) ตาเขียวปั๊ด
ดุค่า.....ดุ แถมหึงสู้ฟัด
ก็เลยเลิกแลกหมัดกับเจ๊......
โอย.... อย่าถึงกับต้องฟ้อนเล็บกันเล้ย แค่มองหน้า หนูก็กลัวหัวหด ขี้หดตดหายแล้วค่ะ....
“ไม่อ่ะ... ถ้ามีคราวหน้า กูจะฟ้องพี่โต้ง”
แอร๋ย.... อีกิ๊ง!!
มึงตบกู กูยังไม่โกรธ.... เท่ามึงปากโป้งเลยนะยะ!!
...............................
Talk
แบบว่านิแอบ....หมดมุกเล็กน้อย.... เลยคลอดตอนนี้ออกมาเบาๆ แก้ขัด ก็ไร้สาระกันไปวันๆ
(เผื่อคนที่เคยอ่านน้องกิ๊งแล้วสงสัยว่าซีดีที่น้องฐาให้กันย์ไปมันคืออะไร... แล้วที่มาของดูเร็กเพลย์ก็คงรู้แล้วนะ ที่จริงไม่ใช่ว่าน้องฐาว่ามันดีหรอก แต่เป็นอันที่ยังไม่ได้ใช้ แล้วน้องฐาแอบจิ๊กมาได้ต่างหาก ฮาๆๆ)
...........................
ขอเวลาไปเรียบเรียงเนื้อหาสักนิด (ไม่รู้นะว่านานไหม....) เพราะกำลังจะคลี่คลายปมที่ขมวดไว้แล้ว ซึ่งเปลี่ยนใจหลายรอบเลยว่าจะใส่ลงไปดีไหมเพราะเคยบอกแล้วว่ามันคงเหนื่อย... แต่จะพยายามไม่ให้ยืดเยื้อมาก
ก่อนจะมาถึงตรงนั้นอยากบอกผู้อ่านไว้ล่วงหน้าว่า...
มนุษย์เรา ไม่มีใครที่ดีไปทุกอย่าง... หรือเลวไปหมดทุกอย่าง เพียงแต่เราจะมองในแง่มุมของใคร หรือเข้าใจเหตุผลของเขามากแค่ไหน
ตัวละครมีหน้าที่ดำเนินเรื่องต่อไป คนแต่งก็มีหน้าที่แต่งเรื่องต่อไป นิก็ไม่ได้แต่งดีมาก หรือเป็นมืออาชีพอะไร หากแต่งออกมาได้ไม่ดี ไม่ถูกใจ ตัวละครทำอะไรที่ประหลาดพิลึกพิสดาร ไม่ได้ดั่งใจคนอ่านก็อย่าโมโห เลยนะคะ ....
ไม่ได้ต่อว่าคนอ่านที่อินนะคะ แต่ต้องเข้าใจว่า บางครั้งเรื่องจริงบางเรื่องยิ่งกว่าละคร นิยายบางเรื่องก็มากมายเวิ่นเว้อไปตามจินตนาการของผู้แต่ง...เรารับรู้ เสพรสวรรณกรรมเพื่อความบันเทิง
วอนผู้อ่านทั้งหลาย...พึงระลึกไว้ว่า ต่อให้เศร้าแค่ไหน แย่แค่ไหน แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องแต่งนะคะ ขอให้เศร้าให้อิน... ต่อหน้าเว็บ หน้ากระดาษ แต่เมื่อปิดคอมลงแล้ว... อย่าได้เก็บเอามาเศร้า นอยด์ หรือหงุดหงิดเลย...
ด้วยความปรารถนดีจาก นิ...
คำศัพท์ประจำตอน
(ขอบอกว่า มันยิ่งจะพิสดารมโหฬารบานตะไทขึ้นทุกที้ทุกที...จนคนแต่งเริ่มปวดขมับ...จนคาดว่า ตอนหน้าๆ อาจจะลดลงและหายเข้ากลีบเมฆไป ตามลำดับ...)
กิ๊บเก๋ยูเรก้า = คำซึ่งบ่งบอกว่าสิ่งนั้นดีเลิศประเสริฐศรี
กุ้งนาง= กะเทยที่สวยหวานเหมือนผู้หญิง (กิ๊งไม่ใช่กะเทยนะคะ แต่น้องฐาแกเหมารวมกิ๊งว่าเป็นพวกเดียวกันเพราะมันสวยกว่านั่นเอง..)
ปาดหน้าเค้ก = แย่งผู้ชายขณะที่กะเทยอีกคนกำลังคั่วอยู่ซึ่งหน้าทีเดียวเชียว
ไม่ใส่จิว=ไม่ใส่ใจ
สโตก= ช่วยตัวเอง
สะแมนแตน = เริ่ดเด่น
องค์ลงทรงเจ้า=การกระทำที่ไม่เหมือนความเป็นตัวของตัวเอง เหมือนมีสิ่งเหนือธรรมชาติมาดลจิต ดลใจ
อัลตร้าโมด้า = อันตรายมาก ๆ
เฮฮาปาร์ตี้ จักกะดี้ ริงโก้ อีโต้ บึ้ม = เฮฮา สนุกสนาน
-
:z13: ฉึกๆๆๆๆๆ ขอจิ้มที
.............................................
คิดถึงกันต์กิ๊ง ออกทีนี่น้องฐาดับเลย ฮ่าๆๆๆๆ
คุณนักเขียน เค้าชอบอินอ่า ถ้าบางเม้นแรงไปขอโทษครับ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
รอรอนายโรจน์ :z2:
-
:pig4: :pig4:
-
5555 อันนี้เจ้าที่แรงของแท้
แรงไม่พอแต่จะนำพาความซวยมาให้น้องฐาด้วยนะนี่ 55555
รออ่านต่อจ้า ^^
-
เข้าใจแน่นอนจ้า แต่มันอินอ่ะ มันอิน เพราะพอเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ระดับความดมโหโหดของคนอ่านก็จะดีขึ้นตามลำดับนะจ๊ะ 55555
-
อ่านแล้วอารมณ์ดี
-
:m20: :m20:
-
เจ้าที่เคาแรงจริงๆ
:m20: :m20: :m20:
-
:laugh:น้องฐาดีจริงๆมีน้ำใจไรท์ไปให้เพื่อน คิดถึงกิ๊งกับกันย์ด้วย
-
อยากให้หวานกันนาน ๆ
-
ขอสารภาพว่ายังไม่ได้อ่านกันต์กิ๊ง
:m23:
อาจจะเป็นเพราะไปอ่านตุลย์ปอนด์มาแล้ว
ไม่ค่อยเข้าแก๊ปเท่าไหร่
เลยตามอ่านแต่น้องฐาเรื่องเดียว
o1
ตอนนี้ก็น้องฐาถึงเข้าโดนลดเป็นตัวประกอบในบัดดล
เพราะดันไปเข้าฉากกับน้องกิ๊งเนี่ยแหละ
:m29:
แต่แหมพี่โต้งนี่ทำให้เราเสียความรู้สึกอย่างแรงเลย
ไหนบอกรักน้องฐาไงแต่เก็บรูปกิ๊งไว้เนี่ยความฟายว่าไงวะ
เดี๋ยวแม่เหมาทุเรียนตบอีกคนเลย
:angry2:
-
เตรียมตัว เตรียมพร้อม เตรียมใจ
จ๊ะ ฮ่าๆ
-
เจ้าที่แรงจริงๆ ไม่ยอมให้ใครแตะกันย์ แม้จะพูดเล่นก็ไม่ได้ ฮุๆๆ
แล้วนี่ยังไม่อิ๊อ๊ะกันอีกเรอะ ของขวัญฐาที่เป็นรสสตรอเบอรี่จะได้ใช้มั้นเนี่ย
-
น้องฐา ก็ยังคงเป็นน้องฐาที่ร่าเริงสดใส แม้จะมีเรื่องแอบทุกข์ใจอยู่บ้าง ก็ไม่เคย
ทำให้คนอ่านหดหู่(เท่าที่ตามอ่าน ยกเว้นตอนฐา+โรจน์) ได้สักเท่าไหร่เลย
ชอบที่น้องฐาเป็นแบบนี้ และชอบที่เธอจะเป็นต่อไป
ขอบคุณที่มาต่อนิยายค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอ แม้ว่าจะตามอ่านไม่ครบ
ทุกเรื่อง ทุกตอนก็ตามค่ะ ^ ^
-
พี่โต้งแอบลังเลนะเนี่ย
-
:กอด1:
น้องฐาเบาๆ เป็นกำลังใจให้นิและตัวละครทุกตัวค่ะ
ปล.ถ้ามันจะดราม่าให้รีบมารีบไปน้า อย่านานเลย
-
เจ้าที่แรง ว๊ายยย!
-
:m20:ชอบน้องฐาอะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
๕๕๕๕
น่ารักดี
กิ๊งน่ารัก
ชอบๆ
-
อยากจะพูด จะบอกไอ่พี่โต้ง
แทนน้องฐา..ว้อยยยยย
ถึงจะสวยบ้างไม่สวยบ้าง
แต่ช่วยใส่ใจกรูบ้าง
..กรูขอร้อง..
หึหึ อินบ้างไม่อินบ้าง อย่าถือสากัน
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:pig4:
-
เกือบไปและน้องฐา
-
แอบฮาพี่โต้งค่ะ นานๆจะจ๋อยออกสื่อนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วรู้ศัพท์ใหม่เพียบบบบบบ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ของเค้าแรงจริงๆๆ
-
ฮาาาาาาาา พี่โต้งโรคจิตอ่ะ เป็นพันซื้อมาได้ไง ถ้าไม่ชอบจริงๆนี่คงไม่ยอมเสียตังค์ป่ะ 5555
แล้วน้องฐาก็ฮาบอกให้เค้าลบก็ดันขี้งกมาให้เค้าไรท์ แล้วถ้าเกิดพี่โต้งแอบก๊อบเก็บไว้ทำไงอ่ะ
แอบคิดถึงกันต์กับกิ๊งนะ พอโผล่มาอยู่ในเรื่องนี้ทีนี่แบบน่าร๊ากกก มีกลายหยอดๆแหย่ๆกันเล่นด้วย
-
เจ้าที่แรงจริงๆ น้องกิ๋งแอบร้ายอ่ะ ขู่ด้วย
“ไม่อ่ะ... ถ้ามีคราวหน้า กูจะฟ้องพี่โต้ง”
แอร๋ย.... อีกิ๊ง!!
มึงตบกู กูยังไม่โกรธ.... เท่ามึงปากโป้งเลยนะยะ!!
แต่มันฮาตรงนี้หล่ะ :laugh: ขู่ซะน่ากลัว
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
จาฟ้องพี่โต้งงง
สะจายยยยย
-
รอโรจน์
-
แรงจริงๆ
ฟ้องพี่โต้ง เป็นประโยคที่น้องฐาไม่สามารถสู้ได้
:laugh: :laugh:
-
อั่ยยะ!ตอนนี้คุณนิว่าชิวๆ แต่เราก็ชอบออกนะคะ ฮาและน่ารัก น้องฐาน่ารักจริงๆเลยยยยยยยยย :กอด1:
พี่โต้งซื้อมาเป็นพันเลยเรอะ ชักอยากไปอยู่ม.เดียวกับกิ๊ง จะส่องไปขายบ้าง ท่าจะกำไรงาม!
แต่คาดว่า เซ็ทนั้นมันจะต้องไปอยู่ใยคอมพี่โต้งแกแน่นอน แต่น้องฐาจะหาเจอรึเปล่านั้น เพราะเนโรก็ยังใช่ไม่เป็น(อ๊ะๆ ไม่ได้ว่านะคะ เพราะเราก็ใช้ไม่ค่อยจะเป็นเหมือนกัน ฮา)
ขอตกใจกับคำศัพท์ประจำบทซักนิด
สโตก=ช่วยตัวเอง
จริงอ่ะ!!! ไม่รู้เลย เป็นคำที่เราพูดบ่อยในชีวิตด้วยซ้ำ แบบพูดถึงประมาณสโตกเกอร์น่ะคะ โฮก ศัพท์กระเทย น่ากลัวขิง!
-
5555 น้องฐาเค้าไม่นอกใจพี่โต้ง หรอกจร้าาาาา
แต่ถ้าไปบอกพ่อค้าตับว่าน้องฐานอกใจล่ะ ก้อ งานเข้าแน่นอน ฮ่าๆๆๆ
บวก รอตอนต่อไป คิดถึงน้องฐากะพี่โต้งงงง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่อพี่โต้งจริงๆแล้วนะ รัยนักหนาเนี่ยกับกิ๊งเมื่อรัยจะจบสักที
อยากเจอโรจน์ มาด่วน ขอร้อง
-
น้องฐาก็ยังเป็นน้องฐาวันยันค่ำ 555
-
ซีดีเอามาจากพี่โต้งน่ะเองงงง 5555555
-
พี่โต้งแอบเกรงใจน้องฐาเบาๆ เกลียมัวนี่นา :laugh:
ชอบคำศัพท์ท้ายตอนด้วยค่า จะมีออกสอบมั้ยคะ พี่ก็ตั้งใจอ่านเชียว ^^
รอคอยโรจน์อยู่นะค้า
-
จริงๆไม่ได้ชอบเรื่องแนวกระเทยจ๋าแบบนี้
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วยอมรับจริงๆค่ะ ชอบมาก
จ้องฐาน่ารักมาก พี่โต้งงี่เง่าเวอร์อะ 555
ชอบค่ะ รออ่านตอนพิเศษนะคะ ขอเยอะๆๆๆ ><
สู้ๆค่ะ
-
^___^ น้องฐามานิดๆก็ฮาได้
-
หึหึ o8 ปาดหน้าเค้กเหรอ
ไม่เค้ย ไม่เคย หร๊อก o16
อย่างเค้าต้อง ชนแล้วชิ่งต่างหาก o3
-
ชอบเพลงนี้แฮะ ตอนนั้นเห็นนักร้องร้องในงานแต่งพี่เรา เรามองตาเยิ้มเลย หุ่นอึ๋มชะมัด
-
น้องกิ๊งมาเยี่ยมเยียน :กอด1:
-
ถ้าสโตก = ช่วยตัวเอง
สโตกเกอร์ = นักช่วยตัวเองมืออาชีพ
กรี๊ดดดดดดด...
คิดถึง อยากให้มาต่อเนื้อหาหลักไวไว ส่วนอีกเรื่องนึงยังไม่ได้เข้าไปอ่านนะ เพราะเธอดองเค็มนาน ฉันเลยต่อไม่ติด แต่เดี๋ยวฉันจะอ่านย้อนสักองสามตอนก่อนนะจ๊ะ...เบ่เบ๋
-
คิดถึงน้องกิ๊งจัง
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 56 แขกรับเชิญ...
โชคยังดีที่ปีหนึ่งเรียนแต่วิชาพื้นฐาน แถมยังมีเพื่อนเก่งที่พึ่งพาได้ เวลาสอบก็เลยไม่เหนื่อยมาก แต่แรกๆว่าจะไปเกาะขาขอให้มันช่วยติวให้ ก็เห็นอีกิ๊งมันมีโครงการติวเรียนเติมรักอะไรกับกันย์สองต่อสอง ก็เลยไม่อยากจะไปเป็น กขค. มาก มันยิ่งขี้หึงเอาโล่เอาถ้วยชิงแช้มป์อะไรของมันอยู่ น้องฐาก็เลยต้อง “ถอยห่าง ไปนิด อีกนิดนั่นแหละ!” กลับมาลั้นลาเล่นเกมอยู่ที่ห้องดังเดิม
แล้วทำไมไม่อ่านหนังสือล่ะยะ? คงมีคนอยากถาม
ก็แหม ก็มันเครียดอ่ะ ก็ต้องมีผ่อนคลายกันบ้าง อะไรบ้างใช่แมะ?
“ช่วงสอบแล้วยังเล่นเกมอีก ถ้าเกรดตกขึ้นมาล่ะก็ จะลงโทษซะให้เข็ด...” พี่โต้งขู่อย่างหมั่นเขี้ยวอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นหนูตั้งใจเล่นเกมขับรถอย่างเมามัน
“จะลงโทษยังไงคะพี่” หนูหันไปถามด้วยท่าทีระริกระรี้สุดฤทธิ์ คิดไกลไปดาวพลูโตแล้ว อ้า...
“ตีให้หลาบจำดีไหม?” พี่โต้งถามความคิดเห็น
“จะตีหนูเหรอคะ แบบว่า ตี ตั้บ ตั้บ ตั้บ เลยป่ะคะ?” หนูหันไปถามทั้งเน้นเสียง ทั้งทำสายตาหื่นนิดๆ ประกอบ
“ทะลึ่งนะเราอ่ะ” พี่โต้งอมยิ้ม เอามือผลักหัวหนูเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว
“ทะลึ่งอะไรยังไง แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าจะลงโทษหนักแค่ไหน...แค่เนี้ย...” หนูดัดเสียงออดอ้อน ไถหัวกลมๆเข้ากับท้องอีกฝ่าย
“หนักสิ... หนักมากด้วย”
อร๊ายยย จริงเหรอคะ?? ฟังแล้วตื่นเต้นได้อีก
“งั้นแบ่งครึ่ง ลงโทษล่วงหน้าก่อนได้นะคะ ไม่อยากให้หักโหม หนูเป็นห่วงเป็นใยสมรรถภาพ เอ๊ย.. สุขภาพของพี่น่ะค่ะ” หนูว่าส่งสายตาวิบวับพลางลูบไล้ฝ่ามือไปตามแผ่นอกพี่แก
“หึ!! ถ้าห่วงจริงๆ ก็ตั้งใจอ่านหนังสือสิ ไม่ใช่ยอมรับโทษตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าห้องสอบแบบนี้” พี่โต้งว่าขยับกายออกห่างจนร่างหนูเอนกายพิงเกือบเสียหลักตกเก้าอี้
อร๊าย.. ทำอะไรก็ไม่รู้ไม่รักษาน้ำใจ และความปลอดภัยกันบ้างเลย
หนูมุ่ยหน้ามองตามพี่โต้งเดินหายออกจากห้องไปตาปรอย เรื่องสอบก็ไม่ได้วอร์รี่อะไรนักหรอก ถ้าสอบตกแล้วถูกลงโทษยิ่งไม่อยากอ่านหนังสือเข้าไปใหญ่ แต่ก็เล่นเกมจนเบื่อแล้วแหละ เอาเถอะ...เลิกเล่นเกมแล้วอ่านหนังสือมั่งก็ได้ แต่อ่านคนเดียวมันเหงาหงอยไม่ค่อยกระชุ่มกระชวยรื่นเริง เลยต้องหอบหนังสือแอนด์ชีทไปอ่านใกล้ๆ คุณแฟนเพื่อความเร้าใจ
แต่ว่า!! นอกจากคุณพ่อค้าสุดที่รักสุดที่ใคร่จะไม่สนใจใยดีคุณภรรยาที่แสนจงรักภักดีคนนี้แล้ว พี่ท่านยัง ขยับกายหนีอีกต่างหาก แบบว่าลมหายใจกลิ่นไลท์เมนทอล (เอ๊ย ไม่ใช่บุหรี่) กลิ่นบลูเบอร์รี่ของหนูมันไปกวนดวงหทัยของคุณพี่ตรงไหนไม่ทราบคะ? เดี๋ยวปั๊ดกระโดดจูบตัวลอย ให้หายโมโหซะเลยนี่!!
“เอ้า... จะอ่านหนังสือก็อ่านดีๆ ไม่ต้องขยับเข้ามาเบียดเลย ร้อน!!”
“ถ้าร้อนก็เร่งแอร์เซ่” หนูตอบทำหน้าเป็นใส่ พี่โต้งเงียบชะโงกหน้ามาดูชีทในมือหนูแล้วเงยหน้ามาจ้อง
“ถ้าไม่คิดจะอ่านหนังสือจริงๆ กลับเข้าไปเล่นเกมต่อก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องมากวนคนอื่นเค้า”
“ก็อ่านอยู่นี่ไง...เนี่ยๆ ไม่เห็นเหรอ?” หนูทำเป็นเขย่าชีทในมือโชว์ว่าอ่านหนังสืออยู่นะ... ทำให้เพิ่งเห็นว่าของในมือมันผิดปกติอยู่จนเกินให้อภัย
“เหรอคะ? เพิ่งรู้ว่าน้องฐามีความสามารถพิเศษอ่านหนังสือกลับหัวก็ได้ด้วย” พี่โต้งเอ่ย พร้อมทำหน้าคาดโทษ
“จำได้ว่า ใครก็ไม่รู้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าถึงสอบจะช่วยติวให้” หนูแอบบ่น เพราะพอเอาเข้าจริงๆ ก็เอาแต่หมกจมอยู่กะตำราเล่มบิ๊กเบ้งเฉยเลย มันน้อยใจกะเทยเหลืออนาถจริงเชียว
“ก็พอจะติวให้จริง ก็ไม่สนใจฟัง มัวแต่เล่นนี่นา พอว่าก็หาว่าดุ ไปติวกับเพื่อนยังดูจะมีประโยชน์กว่าตั้งเยอะ พี่จะได้เอาเวลาตรงนั้นไปดูหนังสือของตัวเองบ้าง ตอนที่ป่วยก็ขาดเรียนไปตั้งหลายวัน อย่าลืมสิว่าพี่ก็ต้องสอบเหมือนกันนะ” พี่โต้งใจร้าย พี่ไม่เข้าใจหนูเลย.... ก็ลองให้แฟนมานั่งติวหนังสือให้ใครมันจะไปมีสมาธิคิดเรื่องตำรับตำราบ้าบอ มีแต่จะคิดถึงตับหวานทานอร่อยซะล่ะล่ะมากกว่า
เพราะงั้น!! หนูไม่ผิดซะหน่อยที่ตั้งใจยั่วยวนพี่โต้งมากกว่าตั้งใจฟัง
ก็พี่โต้งน่ะความจริงก็หายดี มีพละกำลังดั่งช้างสารมานานแล้วนะ แต่แกก็ยังปิดร้าน เกษียณอายุราชการไม่ยอมทำหน้าที่สามีที่ดีซะที น้องฐายั่วยวนจนเหนื่อยก็ยังไม่ได้ผล บางทีก็นึกงอนจนอยากจะเปลี่ยนใจทิ้ง “พ่อไก่ป่วย” ไปหากิ๊กข้างสะพานลอยมาแก้เหงาสักคนแล้วนะ แอร๋ย....
“อ๋อเหรอคะ ... ก็เห็นว่าหน้าแก่... แถมขี้บ่นยังกับตาแก่ด้วย เลยนึกว่าเรียนจบแล้วซะอีก” หนูแอบประชดอย่างลืมตัว
“น้องฐา!!” พี่โต้งเสียงดังกลับมาอย่างเคืองๆ
อู้ย.... เมื่อกี้หนูว่าจะคิดในใจนะ ลืมตัวพูดไปแล้วเหรอเนี่ย
“งั้นอยากทำอะไรก็ตามใจเลยนะ ไม่อยากอ่านก็ไม่ต้องอ่าน ถ้าเกิดติดโปร หรือเทอมหน้าโดนไทร์ขึ้นมาจะได้ไม่ต้องเรียนไม่ต้องสอบให้เหนื่อย ไปหาทางสอบเข้าเอาใหม่แล้วกัน หรือจะย้ายไปเรียนเอกชนให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยก็ได้ จะได้ไม่ต้องโดนตาแก่อย่างพี่บ่นให้ฟังบ่อยๆ” พี่โต้งบ่นยาวยืดแล้วสะบัดหน้าหนีไปเลยอ่ะ
อั๊ยหยา... โกรธแล้วหรา?? พี่คะ หนูไม่ได้ตั้งใจน้า.... แค่ปากมันไม่ดี เผลอพูดอะไรพล่อยๆ ออกไปเท่านั้นเอง
แง้..... กลับม้า กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!!!
และแล้วสอบปลายภาคก็ผ่านมาและผ่านไปอย่างเงียบๆ ซึ่งเมื่อโดนพี่โต้งงอนไม่คุยด้วยแล้ว หนูก็เลยหมดอารมณ์จะเล่นเกมหรือทำอย่างอื่น ต้องหันมาอ่านหนังสืออย่างช่วยไม่ได้ เผื่อว่าถ้าเกรดออกมาดีแล้วพี่แกอาจจะหายโกรธขึ้นมาก็ได้เนอะ
ก็ได้แต่หวัง... ว่าพี่เขาจะให้อภัยกะเทยน้อยตาดำๆ คนนี้ ยกโทษให้อีกสักครั้งนึงเถอะ กระซิกๆ
หนูสอบเสร็จมาสองวันแล้ว แต่รู้สึกว่าพี๋โต้งจะเหลืออีกตัวนึงมั้งก็เลยไม่อยากกวนใจให้โดนโกรธอีก จึงได้แต่สงบปากสงบคำไม่หือไม่อือ... ถึงพี่โต้งจะไม่ลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายหนูเมื่อไม่พอใจก็เถอะ แต่ไอ้อาการมึนตึง หุบปากเงียบไม่ยอมคุยด้วยนี่มันช่างอึดอัดเหลือเกินจริงๆ นะคะ หนูก็ไม่ใช่คนที่ง้องอนเก่งอะไรซะด้วย เก่งแต่ยั่วยวนกวนต่อมโมโหซะมากกว่า เป็นแบบนี้ไม่สบายใจเลยอ่ะค่ะ....
ทนหุบตูดมาได้พักใหญ่จนเย็นวันนี้... พี่โต้งแกเกิดลุกขึ้นมาแต่งตัวหล่อ ถึงปกติจะหล่ออยู่แล้วก็เถอะ แต่วันนี้มันดูเนี้ยบกว่าทุกวันจนแปลกใจ
“พี่โต้ง จะไปไหนเหรอคะ” หนูถามเสียงอ้อมแอ้ม กลัวปฏิกิริยาเดิมๆ จำพวกชายตามามองแป๊บนึง ไม่ตอบอะไรแล้วเมินหน้าจะฉายซ้ำให้สะเทือนอารมณ์อีก
“พี่โต้งชะงักมือที่กำลังหวีผม แล้วหันมามองด้วยหน้านิ่งๆ แล้วหันกลับไปมองกระจก หวีผมต่อไม่สนใจจนหนูใจฝ่อ เดินคอตกกลับไปนั่งที่โซฟาดังเก่าด้วยความน้อยใจ
“น้องฐาสอบเสร็จแล้วใช่ไหม?” ไม่นานนักผู้ชายคนเดียวกันที่ทำเป็นเมินหนูเมื่อครู่นี้ก็เดินมายืนตรงหน้าแล้วส่งคำถามมาแทนคำตอบ
“ค่ะ... สอบเสร็จแล้ว”
“งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวข้างนอกกัน” พี่แกตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มราวกับไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรเลย
อะไรของพี่คะ หนูตามอารมณ์พี่ไม่ทันเลยค่ะว่านี่หายโกรธไปแล้วเรอะ...
“อะไร? ไม่อยากไปเหรอ? งั้นพี่ไปคนเดียวก็ได้...”
“ไปสิคะ เพียงแต่นึกว่าพี่ยังไม่หายโกรธซะอีก...”
“โกรธเรื่องอะไร?”
“ก็....” นั่นสิเรื่องอะไร นานจนลืมเลยนะเนี่ย
“ถ้าเรื่องที่หาว่าพี่เป็นตาแก่ขี้บ่นล่ะก็ หายนานแล้วล่ะ ก็รู้อยู่ว่าน้องฐาน่ะเป็นคนแบบนี้แหละ พูดอะไรไม่ค่อยคิดหรอก” แหม... เหมือนโดนด่ายังไงก็ไม่รู้นะคะเนี่ย อย่าลืมสิว่าตัวเองก็ไม่ต่างกันนักหรอก
“ถ้าหายแล้วทำไมไม่คุยกับหนูล่ะคะ ปล่อยให้หนูกังวลอยู่ได้”
“ก็น้องฐาไม่คุยกับพี่เองนี่คะ” เอ๋า เป็นงั้นไป หนูทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาแล้วอีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ก็เห็นว่าตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือ เลยไม่อยากกวนสมาธิเท่านั้นเอง แต่ก็ดีเนอะ น้องฐาจะได้หัดตั้งใจทำอะไรบ้าง นี่ถ้าไม่มีแรงผลักก็เอาแต่เล่นไปวันๆ”
“ใจร้ายที่สุด” หนูว่า เบะปากอย่างเคืองๆ ที่หลงโดนหลอกให้ไม่สบายใจมาตั้งหลายวัน
“โอ๋ๆ.... ขอโทษน่า เดี๋ยววันนี้พาไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จดีไหม? หายงอนได้แล้วน่า” พี่โต้งบอก เนียนเข้ามาโอบไหล่หนูโยกไปมา ลูบหัวให้หายงอน
เป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะ เก่งจริงๆ เรื่องตบหัวแล้วลูบหลังเนี่ย!
พี่โต้งพาไป “ร้านริมทาง” อีกแล้ว....
สภาพร้านยังเหมือนเดิมกับที่เคยมาครั้งแรกเลยนะคะ เพียงแต่ครั้งนี้คนเยอะกว่าเก่าหน่อย
บรรยากาศก็มาคุได้ที่เลย เพราะตัวมารก็ดันมาด้วย
อีพี่เอมากับกับพี่ซาก็จริงแต่ถ้าพี่จะเอาแต่มองพี่โต้งเนี่ย ไม่ลากกันเข้าโรงแรมไปเลยล่ะคะ?
เอิ่ม...ก็ว่าไปงั้น...เพราะถ้าพี่เอทำขึ้นมาจริงๆ หนูก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะองค์ลงตบพี่เอกลางร้านก่อน หรือพี่เอจะโดนพี่ซาฆาตกรรมก่อนกันแน่
“ต้มยำอร่อยนะคะ น้องฐา” พี่โต้งว่าพลางตักต้มยำขึ้นมาเป่าแล้วทำท่าจะป้อนให้ แสดงความหวานเลี่ยนโดยไม่แคร์สายตาใครต่อใครเลยสักนิด หนูก็เลยเลิกสนใจพี่เอแล้วหันมากินต้มยำอวดด้วยความสะใจ
ให้มันรู้ซะมั่งว่าของใครเป็นของใคร!! เชอะ!
วันนี้พี่เคลียร์ไม่ได้มาด้วย มาแต่พี่ปอนด์ซึ่งวันนี้ไม่ได้ร้องเพลงเลยสักเพลง เอาแต่นั่งดื่มเงียบๆ
“กินอะไรซะบ้างนะ กินแต่เหล้าเดี๋ยวแสบท้อง” นานๆ พี่โต้งก็หันไปสนใจ
“อือ... รู้ละน่า” ตอบรับอย่างขอไปทีแล้วก็กินมั่งดื่มมั่งต่อไป
แหม...ช่างเป็นการเลี้ยงฉลองสอบเสร็จที่ “กร่อย” สิ้นดี!!
ดึกแล้ว... เมื่อถึงเวลาต้องแยกย้าย.... พี่ซาพาพี่เอกลับไปก่อน ทิ้งหนูกับพี่โต้งเฝ้าซากศพของพี่ปอนด์ที่เมาเละคาโต๊ะอยู่กันสองคน พี่โต้งถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะขอแรงหนูให้ช่วยกันแบกร่างและๆ ของพี่ปอนด์กลับบ้าน แต่พอไปถึงห้องแล้ว พี่โต้งก็ดันหากุญแจห้องพี่ปอนด์ไม่เจอ คราวนี้เลยยุ่งหนัก...
“น้องฐาคะ จะว่าอะไรไหมถ้าคืนนี้พี่ขอลากไอ้บ้านี่กลับไปห้องเรา” พี่โต้งถามอย่างเกรงใจ คงเพราะหนูรู้แล้วล่ะมั้งว่าเมื่อก่อนพี่โต้งก็ชอบพี่ปอนด์อยู่ มันก็ต้องมีไม่สบายใจกันบ้างใช่ไหมล่ะ?
แล้วจะให้ว่ายังไง? น้องฐาน่ะใจกว้างอย่างกับมหาสมุทรแปซิฟิกก็ไม่ปาน จะโวยวายไม่ยอมน่ะทำไม่เป็นหรอกค่ะ ก็พี่ปอนด์แกออกจะหล่อขนาดนี้ จะปล่อยให้นอนตากยุงหน้าห้องได้ไง...
เมื่อหนูตกลงและเราสามารถพาพี่ปอนด์มาถึงห้องได้ ในที่สุดพี่โต้งก็ทิ้งร่างพี่ปอนด์นอนเน่าอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี...
“จะให้พี่เขานอนตรงนี้เหรอคะ?” หนูถามอย่างแปลกใจ
“แล้วน้องฐาคิดว่าพี่จะลากมันเข้าไปนอนกะเราด้วยเหรอคะ?” พี่โต้งส่งสายตาไม่ไว้วางใจกลับมา
แหะๆ หนูยิ้มแหยทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งที่ความจริงก็นึกดีใจว่าจะได้นอนกอดพ่อรูปหล่อเสียงใสให้หนำใจสักคืนแท้ๆ
“หน้าอย่างนี้ไม่น่าไว้วางใจ... คืนนี้ถ้านอนแล้วห้ามออกจากห้องนะคะ ห้องน้ำก็ไม่ต้องเข้าด้วย”
“พี่ก็ อะไรจะขนาดนั้นคะ” หนูรีบท้วงทันทีกับข้อห้ามที่เคร่งเกินไปนั้น
“ไม่รู้ล่ะ เดี๋ยวตอนพี่หลับ น้องฐาแอบย่องไปข่มขืนไอ้ปอนด์ขึ้นมาจะทำไง”
อ่ะนะ... เอาซีรีบรัมซีกไหนคิดคะเนี่ย??
ไปกันใหญ่แล้ว คนที่ควรจะระแวงสงสัยควรจะเป็นหนูไม่ใช่เรอะ? ไหงกลับตาละปัดแบบนี้ได้ล่ะ
นี่พี่จะเลิกขี้หึงสักหนึ่งวินาทีได้ไหมคะ??
.........................
ขอประทานอภัยด้วยนะคะ สำหรับคนที่อ่าน ทั้งสองเรื่องอาจจะงงเรื่องเวลาซึ่งเคยชี้แจงไปแล้วครึ่งหนึ่งว่า
เรื่องของปอนด์จะเกิดก่อนเรื่องของน้องฐา ประมาณหนึ่งปีเลยค่ะ
ตอนนี้เป็นช่วงเชื่อมโยงเนื้อหานะคะ เพราะถ้ามีคนเคยอ่านน้องกิ๊งจะรู้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านกันย์นั้นมีเล่าไว้ในเรือ่งนั้นแล้ว เอามาเล่าใหม่โดยเปลี่ยนมุมเท่านั้นเอง ส่วนเรื่องปอนด์ก็ เกี่ยวเนื่องมาอีกทีถือว่าใส่ลงไปพอให้อ่านสบายๆไม่เครียดแค่นั้นเองค่ะ ถือว่า คนอื่นๆเป็นนักนแสดงรับเชิญเข้ามาเพิ่มสีสันเบาๆ ก่อนจะตัดกลับมาที่น้องฐาเต็มๆในอีกไม่กี่ตอนข้างหน้าค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ช่วยอยู่ด้วยไันไปจนกว่าเรื่องนี้จะจบด้วยนะ มาถึงโค้งเกือบๆจะสุดท้ายแล้วล่ะค่ะ ขึ้นอยู่กับว่า ตัวนิจะเถลไถลเนอกเรือ่งไปได้สักกี่น้ำเท่านั้นเอง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
ร่วมด้วยช่วยกัน :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยค่าอยากอ่านอีกนานๆชอบคู่นี้ฮาดีค่ะ :laugh:
-
นึกว่าพี่โต้งโกรธน้องฐาจริงๆซะอีก
-
"แล้วทำไมไม่อ่านหนังสือล่ะยะ? คงมีคนอยากถาม
ก็แหม ก็มันเครียดอ่ะ ก็ต้องมีผ่อนคลายกันบ้าง อะไรบ้างใช่แมะ?"
หุ หุ น้องฐาจ๊ะอ่านหนังสือแล้วเครียด
หาเรื่องผ่อนคลายมากๆ เดี๋ยวมันไม่แค่ผ่อน ไม่แค่คลายนะจ๊ะ มันจะหย่อนมันจะยานเอาน่ะ 555
-
จะจบแล้วหรอค๊า ยังไม่อยากให้จบเลย ฮืออออ
ชอบให้พี่โต้งงอนน้องฐาอ่า (กร๊ากกก คนอ่านโรคจิต 555)
ปอนด์มานอนห้องพี่โต้งจะมีอะไรรึเปล่าน้า
-
โค้งสุดท้ายอย่าหักศอกมากนักนะคะ
:กอด1:
-
ไม่อยากให้จบเลยเราชอบมาก
รอโค้งสุดท้ายอย่างใจจดใจจ่อ
-
โธ่ก็นึกว่าพี่โต้งจะโกรธน้องฐาจริง :เฮ้อ:
-
น้องฐาขี้เกียจอ่านหนังสือจนพี่โต้งต้องผลักดันกันเรยทีเดียว ช่างเป็นแฟนที่น่ารัก
ย้ายมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ชอบจังเลยอ่ะ
พี่โต้งขี้หึง น่าเอ็นดู
ขอบคุึณค่ะ
-
โถ อ่านชื่อตอนแล้วใจหายเลย เพราะอะไรหน่ะหรอ?....
..ก็เพราะคิดว่าแขกรับเชิญเป็น"ปั๋วเก่า"น้องฐาง่ะ
พออ่านแล้ว :เฮ้อ: ยกครกออกจากภูเขากันเลยทีเดียว :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
พี่โต้งร้ายยยยยลึก ไม่คุยก่อนเพื่อสร้างแรงฮึดให้น้องฐากลับมาตั้งใจอ่านหนังสือเหรอ เหอๆ
-
555555555555มันก็งงบ้างนิดหน่อยอะนะ :กอด1: :กอด1:
-
พี่โต้งปากคอเลาะร้ายขึ้นทุกวันนะคะ :laugh: :laugh:
-
น้องฐาแอบหึง แต่โดนพี่โต้งหึงกลับแบบไม่แอบซะนี่
-
ใครน่าจะหึงใคร
เรื่องนี้เล่าหักมุมอยู่เรื่อย
แต่ก็นะ..สีสันดี
-
งานนี้บอกได้คำเดียว
" 1 หญิง 2 ชาย"
งานนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก ยิ่งบอกว่าใกล้จบยิ่งกลัวมาม่าชามโต
เเต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เอาใจช่วยน้องสาวอยู่เสมอนะคะ แอร๊ยยย
-
555+...ถ้าต้องฉลองสอบเสร็จแบบนี้ นอนตายอยู่ที่ห้องดีก่า มาคุเกิ๊น
-
:pig4: :L2:
-
พี่โต้งนี่ร้าย มีแผนตลอดเลย
เจ้าเล่ห์ แต่แบบนี้แหละ ถึงจะคุมน้องฐาอยู่ไม่งั้นนอกลู่นอกทางฮ่าๆๆๆๆ
ว่าแต่อย่านอกลู่นอกทางซะเองล่ะพี่โต้ง จะไม่ปลื้มนะจร้า อย่าทำน้องฐาเสียใจน๊าา
ลุ้นๆครับ รอตอนต่อไป :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาพี่โต้งอ่ะ หน้าแก่จริงเหรอ :m20:
น้องฐาพูดจาหยาบคายนะเนี่ย หุๆ
ปอนด์นี่ทั้งน่าพิศวาส และน่าระแวง(ว่าคนของเราจะไปชอบ) ไปพร้อมๆกันเนอะ
-
:pig4: :pig4:
-
ฮาพี่โต้ง แทนที่น้องฐาจะต้องหึงพี่แกดันหึงเองซะงั้น :m20:
-
ช่วยเชียร์ๆ
-
แล้วโรจน์จะโผล่มา
ไหมเนี่ย o18
-
เอิ่ม...ปอนด์คะ ไม่ทราบตุลย์ไปทำอะไรให้พี่งอนถึงต้องกินเหล้ามอมตัวเอง
แบบนี้คะ? อีตุลย์ไปไหนล่ะเนี้ยะ ปล่อยเมียมาเมานอนค้างบ้านคนอื่น เกิด
อิปอนด์มันไปปล้ำน้องฐาของพี่โต้งเข้าจะทำไง???
แว๊ว...คิดๆ ไปก็อยากเห็นน้องฐาหื่นกับพี่ปอนด์น่ะนี่ 555+
-
โอ๊ย
ใครขี้หึงกว่ากันแน่ค่ะ พี่โต้งน้องฐา
O[]O ว่าแต่จะจบแล้วเหรอค่ะเนี่ย
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
ตาพี่โต้งนี่นับวันยิ่งน่ารัก :laugh: นึกถึงตอนแรกๆที่พี่โต้งร้ายใส่ฐาไม่ออกเลยอ่ะ555
เรื่องนี้อย่างฮา ยังไม่อยากให้จบเลย แง้ว :sad4:
-
โอยตามอารมย์ไม่ทัน
-
ศัพท์...
ย้ายวาร= การเดินเหินของหมู่เกย์
ป่วย= ไม่ได้เรื่อง
นก = ชวด ไม่ได้สิ่งที่ต้องการ
ตอนที่ 57 ถอย--- ห่าง ไปนิด อีกนิด นั่นแหละ!
พี่ปอนด์.... หลับปุ๋ย หลับสนิทชนิดที่ว่าถ้าถูกข่มขืนก็คงไม่รู้เนื้อรู้ตัวกันเลยทีเดียว
อ่านะ อย่าถามกันมาว่ารู้ได้ยังไง เพราะมันเป็นแค่ประโยคเปรียบเปรยเฉยๆ ค่ะ กรุณาอย่าได้จินตนาการกันว่าน้องฐาจะกล้าฝ่าด่านอรหันต์ของพี่โต้งไป เพราะถ้ากล้าทำอะไรแบบนั้นก็คงไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวตายนักหรอก ถึงไม่ใช่ด้วยมีดปังตอของพ่อค้าตับก็อาจจะตายคาอุ้งตีนของสามีพี่ปอนด์ได้ ก็ขนาดพี่ปอนด์สูงออกขนาดนี้ รูปร่างก็ไม่ได้ผอมบางอย่างพี่โต้งได้เป็นรับ คุณสามีไม่ต้องตัวใหญ่พอๆ กับกวนอูหรอกหรือคะ?
ที่จริงพี่ปอนด์ไม่ใช่ผู้ชายตัวใหญ่ร่างหนานะคะ เพียงแต่ว่าดูมีเนื้อมีหนังมากกว่าพี่โต้งหน่อยเท่านั้นล่ะ น่ารักน่ากอดชะมัดยาดเลย อรั๊ยๆ เสียดายแทนชะนีและเหล่าเกย์สาวทั้งหลายมากที่รู้ว่าเกิดอุตริเป็นรับ แหม... หรือน้องฐาจะสับขั้วตัวเองใหม่แล้วไปจีบพี่ปอนด์ดี น่าคิดเนอะๆ พี่เขาคงไม่ใช่คนขี้บ่นแล้วก็ขี้หึงได้โล่อย่างพี่โต้งแหงๆ
แปะ!! และแล้วยังไม่ทันไร น้องฐาก็โดนฝ่ามืออรหันต์เข้าจนได้ ก็อีพี่โต้งน่ะสิ ดันตบหน้าผากหนูเฉยเลย เล่นเอาหลายเงิบไปติดแผ่นอกของแกที่ยืนซ้อนหลังอยู่ทันที
“โอ๊ย.... พี่อ่า.... ตีหนูทำไม? ” หนูโอดครวญหน้ามุ่ย พลอยกังวลว่าพี่โต้งจะรู้ความคิดพิลึกพิลั่นที่แวบเข้ามา แต่ไม่ได้คิดจะทำจริงจังนั่นเหลือเกิน
“ตอนสอบล่ะเล่นจังเกม ทีสอบเสร็จขึ้นมาไม่เล่นเข้าล่ะ บอกแล้วใช่ไหมว่าตอนที่พี่อาบน้ำให้เข้าห้องไป ใครใช้ให้มายืนพิจารณาหุ่นไอ้ปอนด์อยู่” รู้ได้ไงว่าพิจารณาหุ่นพี่ปอนด์ ทำยังกับมานั่งในใจ!
หนูหน้ามุ่ยเถียงไม่ค่อยออก ก็แหม... พี่โต้งก็อะไรกันคะ?
ไม่รู้หรือไงว่านักร้องน่ะ เป็นสมบัติสาธารณะนะคะ แค่ขอมองเป็นอาหารตานิดเดียวทำเป็นหวงไปได้ พี่ปอนด์ไม่สึกไม่หรอซะหน่อย ชิชิ....
“เอ้า มัวแต่ยืนบื้ออยู่ได้ ไปอาบน้ำได้แล้วไป จะได้นอนซะที หรืออยากจะนอนเฝ้าไอ้ปอนด์มันข้างนอกนี่?” พี่โต้งนี่ก็นะทำเป็นดุ แถมประชดประชันมาอีก ถ้าหนูท้าทายโดยตอบว่า “อยาก” ล่ะก็ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไปอีก แล้วก็ด่าเละไม่มีเหลือ น่าเบื่อที่สุดเลยค่ะ
น้องฐาหายเข้าห้องนอนไปเอาผ้าขนหนูเตรียมตัวจะอาบน้ำ พอเดินออกมาก็เห็นพี่โต้งนั่งดูทีวีอยู่แต่เปิดเสียงเบามากเหมือนกลัวว่าคนที่นอนหลับจะตื่นขึ้นมา ถึงจะทำเป็นหวงหนูอย่างนั้นอย่างนี้ก็เถอะ แต่หนูก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าคนที่เคยชอบเนี่ยพอเวลาผ่านไปมันจะตัดใจกันได้จริงไหม แต่คิดไปก็เครียดไปเปล่า หนูตัดสินใจแล้วว่าจะเชื่อใจพี่โต้งให้มากที่สุดค่ะ
“พี่คะ หนูจะไปอาบน้ำแล้วนะ ระหว่างนั้นพี่อย่าทำอะไรพี่ปอนด์ล่ะ” หนูหยอกไปขำๆ
“แหมน้องฐาก็... ใครจะไปกล้าทำอะไรมัน ยังไม่อยากโดนถีบอีกหรอก...”
“รู้ได้ไงว่าจะโดนถีบ... เคยลองเหรอคะ?” หนูแกล้งแหย่ถามไปอย่างขี้เล่น แต่ใครมันจะไปคิดว่าอีกฝ่ายชะงัก อึกๆ อักๆ ลำบากใจที่จะตอบ....
เดี๋ยวสิ!! ไอ้ท่าทางแบบนี้น่ะ มันหมายความว่ายังไงกันคะ?
สายตาแสดงถึงคำถามของหนูอาจจะทำให้พี่โต้งคิดยังไงหนูไม่รู้ แต่ความเงียบไม่ใช่คำตอบที่ดีเลยรู้ไหม? ถ้าใครคิดว่าคนเฉยๆ บ้าๆ บอๆ อย่างหนูไม่ใช่คนขี้หึงล่ะก็คิดผิดนะคะ เพราะหนูก็ยังเป็นเพียงแค่มนุษย์ปุถุชนคนธรรมดาคนนึงเท่านั้นเอง เพียงแค่พยายามจะไม่งี่เง่าให้มันพร่ำเพรื่อเพราะไม่อยาก “ถูกทิ้ง” แค่นั้นเอง
แต่คนเราย่อมมีสัญชาตญาณติดตัวทั้งนั้น นิสัยหรือความประพฤติมันเปลี่ยนไปได้เมื่อเราอยู่กับใครนั่นเอง ก็ถ้าทำอะไรบ่อยๆ แล้วมันจะเคยชินหรือเคยตัวใช่ไหม? เหมือนกับจิ้งจกอย่างหนูก็ปรับตัวได้เมื่อเปลี่ยนมาคบกับคนอย่างที่พี่โต้งเหมือนกัน
อาจจะเป็นเพราะพี่โต้งใจดีเกินไป ชอบเอาใจ ตามใจจนหนูเคยตัว ก็อาจจะเผลอเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง พี่โต้งเป็นผู้ใหญ่ หนูก็พร้อมจะทำตัวเหมือนเด็กงี่เง่างอแงให้อีกฝ่ายคอยดูแลได้อย่างสบายใจ เพราะพี่โต้งใจดี... เป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผล จะโกรธก็ต่อเมื่อหนูทำผิด แต่เวลาตัวเองผิดก็ยินดีจะยอมรับผิดและขอโทษอย่างลูกผู้ชาย พร้อมจะตอบคำถาม ไขข้อข้องใจ ถึงหนูจะไม่รู้ว่าที่พูดมาเรื่องจริงหรือโกหกก็เถอะ แต่มันก็ช่วยคลายความไม่สบายใจไปได้เยอะอยู่ดี....
แล้วตอนนี้... บอกทีสิว่าหนูควรจะทำยังไง ควรจะปล่อยผ่านไปเฉยๆ หรือบอกออกไปตามตรงว่า “หนูก็หึงเป็นอะไรเป็น เหมือนกันนะ” ดีล่ะ? ในเมื่อตัวพี่โต้งเองก็โคตรของโคตรความขี้หึงซะขนาดนี้ แต่ตอนนี้หนูเกิดสงสัยขึ้นมาว่า ที่ห้ามนั่นห้ามนี่ กลัวหนูจะวุ่นวาย “สมสู่” กะพี่ปอนด์น่ะเพราะหวงหนูหรือหวงพี่ปอนด์กันแน่ล่ะ
เมื่อไม่มีอะไรดีขึ้นเพิ่มเติมจากเดิม หนูก็เลยตัดสินใจขยับตัวจะไปอาบน้ำเหมือนอย่างที่ตั้งใจไว้....
“น้องฐาคะ” หนูชะงักเมื่อพี่โต้งเรียกชื่อ.... รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ หนูไม่อยากอาละวาด ไม่อยากโวยวายทำตัวไร้สาระ น่ารำคาญอะไรทั้งนั้น แค่เหตุผลกับพูดอธิบายเท่านั้นแหละที่ต้องการ น้องฐาใจกว้างมากพออยู่แล้วล่ะ
“พี่อาจจะไม่สามารถเล่าอะไรทั้งหมดให้ฟังได้ เพราะมันวุ่นวายและซับซ้อน ไม่ใช่เพราะว่าพี่อยากปิดบัง จริงอยู่ที่เมื่อก่อนพี่เคยชอบมัน แต่สำหรับพี่เรื่องทุกอย่างมันจบลงไปนานแล้ว... ตอนนี้ปอนด์มันเป็นเพื่อนของพี่ได้แค่นั้น อยากให้น้องฐาวางใจว่าตอนนี้คนที่พี่รักคือน้องฐานะคะ แต่ถ้าพี่ทำอะไรให้น้องฐาไม่สบายใจ พี่ขอโทษนะคะ”
แค่นั้นล่ะ... จะเอาอะไรมากไปกว่านี้จริงไหม? หนูไม่ได้งี่เง่าขนาดจะพูดอะไรไม่รู้เรื่องสักหน่อย ได้ยินคำว่าขอโทษคำเดียวก็พอใจแล้วล่ะ ถึงพี่โต้งจะขอโทษทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด (นอกจากพูดจาให้หนูตกใจเล่น) ก็เถอะ แต่ที่บอกว่ารักหนูอ่ะ...มันโคตรดีใจเลยแหละ
กรี๊ด..... กรี๊ด...... สะใจชะมัด ทำให้พี่โต้งสลดได้ แล้วยังอุตส่าห์บอกรักเต็มปากเต็มคำอีกต่างหาก
โชคดีแล้ววันนี้ พี่ปอนด์นี่ตัวนำโชคแท้ๆ เชียว แต่ไอ้ครั้นจะเผยไต๋ว่าไม่ได้โมโหอะไรแล้วหมุนตัวกลับไปกอดรัดอีกฝ่ายไว้อย่างกับนิยายน้ำเน่าก็จะเกินไปหน่อย เพราะมันน่าจะยาวมากกว่ากอดเป็นแน่แท้
หนูขยับตัวเดินต่อ วิ่งเข้าห้องน้ำด่วนจี๋....
อาบน้ำกัน อาบน้ำกัน อาบน้ำกัน..... แล้วคืนนี้ค่อยมาเล่นจ้ำจี้กันนะ... นะ...นะ....
อาบน้ำไปก็คิดไปนะคะว่าหนูจะไปเอาอะไรกับอดีตล่ะ ในเมื่อมันผ่านมาแล้ว จบไปแล้ว หนูควรจะมองปัจจุบันในวันนี้ และวันข้างหน้ามากกว่า ขนาดพี่โต้งยังไม่เคยถามเรื่องเก่าๆ ของหนูเลยนี่ว่าเป็นยังไงมาก่อน ถึงจะเข้าใจอะไรผิดๆ ไปบ้างแต่พร้อมจะให้อภัยเสมอ...
เพราะฉะนั้น เรื่องวันเก่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็อย่าไปสนใจเลยเนอะ รู้แค่ว่าวันนี้พี่เขารักหนู เลือกหนูก็น่าจะพอแล้วล่ะเนอะ....
อาบน้ำแล้วสดชื่น สดใสเพราะเมื่อปลงเสียได้มันก็เลยสบายทั้งกายสบายทั้งใจ ภายในห้องเงียบสนิทเพราะพี่โต้งปิดทีวีและไม่ได้อยู่ข้างนอกแล้ว เหลือพี่ปอนด์นอนให้ท่าอยู่คนเดียว....
หนูเดินผ่านพี่ปอนด์ไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะถ้าตัดว่าหล่อออกไป ก็คือศัตรูหัวใจตัวเป้งอยู่ดีใช่มะ? ถึงหนูจะบ้าผู้ชายขนาดไหนก็พอจะแยกแยะเป้าหมายออกจากเป้ายิงได้อยู่ดี
พอเปิดเข้าไปในห้องนอน พี่โต้งยังไม่นอน แต่เมื่อพบสิ่งแปลกปลอมเดินเข้ามา พี่แกก็ก็นิ่งเงียบ ปริปากจะพูดแล้วก็ไม่ยอมพูดซะเฉยๆ ไม่ทราบว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วงหรืออย่างไร
ลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วเดินเข้ามาทางหนู ให้เดาว่าต้องเข้ามากระชากร่างของหนูเข้าไปกอด หอม จุ๊บแล้วขยำขยี้เป็นการงอนง้ออย่างแน่นอน
อร๊าย.... ตื่นเต้น...
แชะ!! และแล้วแทนที่จะเป็นอ้อมกอดกลับกลายเป็นความมืดเข้ามาแทนที่
คือพี่โต้งเดินมาปิดไฟนั่นเองจนมือตึ๊ดตื๋อ ไร้ซึ่งอ้อมแขนกอดรัดเพื่อปลอบประโลมรับขวัญ ง้อให้หายงอนดังเก่า... ผิดคาดเฉยเลย หนูยืนงงจนสายตาพอปรับกับความมืดได้เล็กน้อย...จึงค่อยๆ ย้ายวารไปยังเตียงด้วยอาการสงบเสงี่ยมและผิดหวังอย่างใหญ่หลวง....
นี่มันอะไรกันค้า??
น้องฐาออกจะใจกว้าง น่ารักน่าชัง แล้วก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบขนาดนี้ สอบเสร็จทั้งที พี่โต้งน่าจะให้รางวัลมั่ง อะไรมั่ง แต่ดูสิกลับนอนนิ่ง... ปล่อยให้หนูหนาวอกหนาวใจ หนาวกายจนตัวสั่นแบบนี้ได้ยังไงกัน....
ฮึก ฮึก เศร้า น้องฐาเศร้า อึดอัดชะมัดยาดเลย
ฮือ.... ไม่ได้คุยกันมาตั้งหลายวัน พอบทจะดีกันก็มาเป็นแบบนี้ซะอีกแล้ว ฮือ... มันซวยซ้ำซากน่าอนาถใจอะไรเยี่ยงนี้ รู้อย่างนี้เมื่อกี้ไม่น่าชิ่งหายไปอาบน้ำเลย สู้หันไปกอดหมับจับพี่โต้งมาดูดปากให้หายอยากซะยังดีกว่าอีก โฮ ... นี่พี่โต้งแกคงโง่คิดว่าหนูงอนล่ะสิ เลยทำเป็นหงอไม่ยอมเข้ามายุ่งด้วย คงกะจะปล่อยเวลาให้ผ่านไปจนหนูอารมณ์เย็นแล้วค่อยง้ออีกทีแน่ๆ
อยากจะบอกว่าไม่เย็นแล้วนะเนี่ย ร้อนอกร้อนใจมากด้วยเนี่ย!!
พี่ช่วยมาง้อหนูหน่อยสิ หนูไม่ได้โกรธอะไรซะหน่อย แง้ๆ อย่าคิดเองเออเองแบบนี้ได้ไหมยะพ่อคุณทูนหัว...
หากคุณรักฉัน ปักดวงใจปอง แต่คุณมัวนั่งมอง ฉันก็ขอติ
ใกล้เข้ามานิด ติดเข้ามาซิ ถ้าจะริรักสาว ต้องก้าวไว!
ลูกกระท้อนหนา ถ้าจะให้หวาน ค่อยๆ ทุบรับทาน หวานขึ้นมาได้
หากว่าชอบฉัน หมั่นมาเอาใจ จะไปไหน ลูกไก่ในกำมือ!
เขยิบ เขยิบ เขยิบ เขยิบ เข้ามาซิ
กระแซะ กระแซะ กระแซะ กระแซะ เข้ามาสิ
เขยิบ เขยิบ เขยิบ เขยิบ เข้ามาซิ
กระแซะ กระแซะ กระแซะ กระแซะ เข้ามาสิ
(กระแซะเข้ามาสิ : พุ่มพวง ดวงจันทร์)
http://www.youtube.com/watch?v=Eoye9JiFd8A
(ใครเกิดไม่ทันกดฟังได้เลยจ้า & ขอบอกว่าเอกกี้น่ารักมากก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ : จากคนเขียนจ้า)
เอ่อ... ก็ลืมไปว่าพี่โต้งแกเพิ่งหาย “ป่วย” อาจจะไม่ค่อยมีแรง ดังนั้นในฐานะภรรยาที่ดีก็ควรช่วยเหลือสามีนิดนึงอ่ะนะคะ คิดได้ดังนั้นน้องฐาก็เลยเป็นฝ่าย “กลิ้งหลุนหลุน” เป็นลูกขนุนไปชนพ่อไก่ เห็นแกนอนนิ่งสนิทไม่หือไม่อือก็เลยเผลอวาดแขนไปโอบเป็นการชี้นำเล็กน้อย อีพี่โต้งก็นิ่งอีก
ถ้าจะเงียบเป็นดูดสากขนาดนี้ ไม่มีโก่งคอขันแต่อย่างใด สงสัยจะหลับจริงไม่ใช้แสตนอินแล้วมั้งเนี่ย
เฮ้อ..... งั้นน้องฐาก็ชวด ฉลู ขาล เถาะ มะโรง มะเส็ง อีกแล้วน่ะสิเนี่ย
ขัดใจ ขัดใจ!!!
หนูได้แต่ปลงอนิจจัง วัฏสังขารา เอาหัวทุยๆ ซบหลังพี่โต้งแล้วตัดใจนอนหลับจริงจังซะที เพลียจิตมามากแล้ววันนี้
มามะ นอนหลับกันเถอะท่านทั้งหลายผู้เป็นเพื่อนทุกข์......
อย่าได้ร้อนจิตร้อนใจ ห่วงใยเรื่องตับเรื่องไตกันเลยว่าน้องฐาจะอดอยากปากแห้งเป็นบัวแล้วน้ำ นก หนูมันอยู่ร่ำไป
ฮึก ฮึก ฮือๆ แง้........
.................................................
ยังไม่ทันหลับดี อุ้งมือที่แกล้งทำเป็นนอนดิ้นไปกระทบร่างของอีกคนที่นอนหลับอยู่แล้วเนียนวาดไปกอดไว้นั้นก็ถูกบีบไว้ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าถูกดึงแขนให้เคลื่อนไปแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ
“นอนดิ้นเกินไปแล้วมั้ง ฮึ?” คำถามไม่ดังมากลอยขึ้นมา พร้อมกับพี่แกพลิกกายหันมาจ้องตากลมโตของหนูที่เปิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ไม่ได้หลับจริงๆ ด้วยสินะ... ถ้ายังโกรธอยู่ก็อย่าให้ท่ากันแบบนี้สิ....”
โห!! ฉลาดเนอะ รู้ด้วยว่าให้ท่า
“เล่นเอาไข่ดาวมาถูหลังกันแบบนี้เดี๋ยวเลขก็ออกกันพอดี”
ไข่ดาว??
ผลั่ว!!!
“พี่โต้ง!!” หนูแผดเสียงโวยวาย แถมเผลอฟาดไม้พายเข้าไปที่แขนพี่โต้งเต็มแรง
“โอ๊ย.... ใจเย็นสิ ล้อเล่นนิดเดียวเอง” พี่โต้งร้องห้ามจับมือหนูไม่ไห้ฟาดลงไปอีก
“ก็พี่อ่ะ.....” หนูมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะเบาๆ
เป็นบ้าอะไรเนี่ยมีความสุขที่ถูกตีหรือไงยะ อยู่ดีไม่ว่าดีชอบหาเรื่องให้โมโหทุกทีสิน่า....
“โอ๋.... ขอโทษๆ แกล้งหยอกเล่นเฉยๆ เห็นเราโมโหแล้วก็สนุกดี เป็นแบบนี้ยังดีกว่าทำนิ่งไม่พูดไม่จาตั้งเยอะ ทีแรกว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยง้อ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว รีบๆ ดีกันเถอะเนอะ คิดถึงจะแย่แล้ว”
“คิดถึงอะไรยังไง? เจอกันทุกวัน” หนูแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เกิดเปลี่ยนใจงอนขึ้นมากะทันหัน ไม่ได้งอนเรื่องพี่ปอนด์ แต่งอนเรื่องไข่ดาวต่างหาก ชิ!!
“แต่พี่ไม่ได้กอดน้องฐามาครึ่งเดือนแล้วนะเนี่ย.... ไม่คิดถึงพี่เหรอคะ”
“......” ไม่บอกหรอกว่าคิดถึง ชิ!! งอน....
แต่ทว่า!! คนงอนหรือจะสู้คนหื่นได้ ดาวพระศุกร์รึตัวน้อยเท่านี้จะสู้แรงคุณภาคย์กระไรได้...
กระซิก..... กระซิก......
http://www.youtube.com/watch?v=22CL_cOquIc (ฟังเพลงแล้วจะรู้ว่ามันเข้ากันมากกกก)
..แน่ะแนะแนะแนะแนะแนะแนะแน้
ทำตีลูกเซ่อ ทำเปิ่นทำเป๋อ
ทำเป็นเผลอมาแตะ
เอื้อมมือยาวยาว ให้ยุ่มย่ามเยอะแยะ
น้องกลัวมือกาว เพราะขี้เกียจมาแกะ
ทำซึม กะทือ ไม่อือไม่แอะ
เผลอแผล็บทำเซ เอาเสน่ห์มาแตะ
เย้... ถอยห่าง ไปนิด อีกนิด นั่นแหละ (กรุณาอย่าผวนนะคะ ท่อนนี้!!)
ถ่างอีก สักนิด อีกนิด นั่นแหละ
ถอยห่าง ไปนิด อีกนิด นั่นแหละ
ถ่างอีก สักนิด อีกนิด นั่นแหละ
..แน่ะแนะแนะแนะแนะแนะแนะแน้
ทำตาหวานฉ่ำ
จ้องมองล่วงล้ำ คิดจะหม่ำเชียวแหละ
ทำมือทำไม้ บอกใบ้แบ๊ะแบ๊ะ
ชักชวนชมกรุง ตบยุงเปาะแปะ
ทีแรกก็ยังนอนห่างเราแหละ
เผลอแผลบหอมฟอดเอามือกอดลืมแกะ
เย้... ถอยห่าง ไปนิด อีกนิด นั่นแหละ
ถ่างอีก สักนิด อีกนิด นั่นแหละ
ถอยห่าง ไปนิด อีกนิด นั่นแหละ
ห่างอีก สักนิด อีกนิด นั่นแหละ
(ดัดแปลงจาก..... ห่างหน่อยถอยนิด : พุ่มพวงดวงจันทร์)
อั๊ยย่ะ.....เหนื่อย
น้องฐา “ถอย---ห่าง” จนเมื่อย..... ขอตัวไปนอนก่อนนะ
ส่วนข้อสงสัยที่ว่ามัวแต่ร้องเพลงกันทั้งคืนแล้วเข้าใจกันไหม? ดีกันหรือยัง? ก็คงต้องบอกได้แค่ว่า...
คนที่เขานั่งคุยกันน่ะ
มันไม่ “ลึกซึ้ง แนบแน่น” เท่าคนนอนคุยหรอกนะคะคุณ!!!
............................
ตอนนี้ไม่สั้นนะคะคุณ!! ขอบอก....
แก้ข่าว....
น้องฐายังไม่จบเร็วขนาดนั้นนะคะ โค้งสุดท้ายก็จริงแต่โค้งมันกว้างไกล โค้งใหญ่ได้เหมือนกัน
ส่วนโค้งที่ว่าจะหักศอกหรือเปล่า รอลุ้นกันนะคะ แต่มีภาวะสุ่มเสี่ยงพอสมควร... พล็อตที่วางไว้ เปลี่ยนไปมาประมาณ 38 ตลบได้แล้ว และอาจจะมีความเปลี่ยนแปลงได้อีกค่อนข้างน่าเป็นห่วง!
ส่วนโรจน์ ใกล้มาแล้วล่ะ เตรียมหาป้ายไฟ หรือไข่เน่ารอได้เลย (เอ๊ะ ยังไง)
ปล. ไม่ได้ดูเดอะสตาร์นะคะ เพราะรักแต่เต๋าคชาค่า แต่เสิร์ชหาเพลง กระแซะเข้ามาสิ แล้วเจอคลิปนี้พอดีเลยเอามาให้ดู แต่ดูแล้ว ชอบเอกกี้มากมายเลยค่า กรีดร้อง!!!
-
[ กรี๊ด..... กรี๊ด...... สะใจชะมัด ทำให้พี่โต้งสลดได้ แล้วยังอุตส่าห์บอกรักเต็มปากเต็มคำอีกต่างหาก ]
อ่านะน้องขา......แร็งค์ได้ใจพี่จ๋าตลอด ...นี้จันทร์เจ้าขา อย่าให้จบเศร้าเลยนะ เขาเชียร์ น้องฐามาตลอดนะ ไม่เอามาม่าแล้วนะ นะนะนะ จันทร์เจ้านะ :impress:
-
ไม่มาม่านะ อย่าอีกแล้ว มาม่ามันอิ่มแล้วนะ
-
น้องฐาา :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พี่โต้งก้อขยันแหย่น้องฐาตลอดเลย น่ารักกกกกกก
อดีตเราคงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว อย่าไปเก็บเอามาคิด มีความสุขกะปัจจุบันดีกว่า
เพราะไม่รุ้ว่าความสุขนี้จะอยู่กะเราไปอีกนานมั้ยย แต่หวังว่าพี่โต้งจะ ทำให้น้องฐามีความสุขตลอดไปน่ะครับบ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รอลุ้นตอนต่อไปครับ รอติดตามอยู่
-
จะคอยดูว่าโค้งนี้จะอันตรายหรือเปล่า
จะได้เหยีบเบรคกันไว้ก่อน
:L2: :กอด1:
-
ชื่อตอนพาเอาตกใจที่แท้ น้องฐาเค้าร้องคาง เอ๊ย ร้องเพลงนี่เอง :laugh:
ตอนไม่สั้นค่ะ แต่ไม่หายคิดถึงเลย
:กอด1:
-
พ่อแง่แม่งอนกันตลอดคู่นี้
ขอให้จบแบบแฮปปี้เถอะน้าา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฐา+โต้ง
เข้ามาอ่านคู่นี้ทีไร
เหมือนไม่มีอะไร..แต่มีอะไร
ทู๊กกกกกกที
ยังงี้ไปเปิดโรงงานมาม่า เห๊อะ
จะได้เป็นลูกค้าประจำ อุดหนุนกันตลอด
หุหุ
+1 Hug Writer
:กอด1:
-
ขออีกกกกกกกกก :z3: :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเรื่องนั้น.....เดี๋ยวต้องไปอัพเดตคู่หนมปังกับต่ายป่าเสียหน่อยละ...รออ่านเนื้อหาหลักอยู่นะตัว... :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไข่เน่าอ่ะเตรียมไว้จนจะกลายเป็นลูกเจี๊ยบเล่าแล้วคนแต่ง :z3:
-
ไอ้เราก็ใจหายใจคว่ำไป 78 ตลบ
o21
กลัวกลั๊วกลัวเค้าจะทะเลาะกันอีก
เอาจริงเอาจังเหมือนเป็นเมียพี่โต้งซะเอง(เอ๊ะ!!!อีนี่ :laugh: )
ยังไงก็รักกันแบบถอยๆห่างๆแนบๆติดๆตอดๆแบบนี้กันไปนานๆนะค้า
:z1:
เพราะถ้าน้องฐากับพี่โต้งรักกันมากๆแบบนี้
ต่อให้ 10 ไอ้โรจน์ก็ไม่มีปัญญาแจกมาม่าให้เราได้เด็ดๆ
:laugh3:
ปลล.อิโรจน์ชั้นเตรียมทุเรียนงอมจนเขียวไว้ให้แกแล้วเข่งนึงนะยะ
o18
-
แขกรับเชิญ ตอนนี้สบายมากๆ ไม่มีบทไรเลยนอกจากนอนให้น้องฐาโลมเลียด้วยสายตาเท่านั้น555+
เอาล่ะ ส่วนสามีภรรยาเขาก็เคลียร์กันเรียบร้อยซะที งือ...เล่นเอาใจหายใจคว่ำ กลัวจะได้รับประทาน
มาม่าก่อนวันอันควร... ว่าแต่พ่อโรจน์เขาจะมาเมื่อไหร่อ่ะ อย่ามาเร็วนักนะ ไม่ชอบ(ซะงั้น!!!) 555+
ขอบคุณคร๊าบบ...
-
นอนร้องเพลง'ถอย-ห่าง'อย่างแนบแน่นกันทั้งคืนเลยสินะพี่โต้ง-น้องฐา
-
ทั้งคืนนี่ร้องเพลงเหรอ ทีหลังเปิดเทปดีกว่ามั้งน้องฐาคนสวย 55555
-
แหนะแหนะแหนะ :o8:
-
พ่อค้าตับเปิดร้านสักที
ลูกค้ารอจนนมจะแฟบ
แล้ว :m12:
-
ตอนแรกเห็นชื่อตอนแล้วมันแป่วๆ
แต่พอเข้ามาอ่านแล้วค่อยยังชั่ว คู่นี้เขายังลั้ลลา
กระแซะ ถอยห่าง กระแซะ ถอยห่าง กันทั้งคืน :o8:
ปอนด์แค่เข้ามาเป็นรสชาติของชีวิตรัก ให้คู่นี้ได้หึง ได้งอนง้อกันชิวๆ
-
อ่ะ!!! ง้อกันท่าไหนบ้างอ่ะ? :m25:
พี่โต้งบางมุมก็น่ารักบางมุมก็แปลกๆนะ เหอะๆ
น้องฐาก็ตามสไตล์ น่ารักไม่เปลี่ยน
แต่โรจน์ จะมาแล้วเร๊อะ? รอไข่เน่าละกันนะ :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
จะหักศอกแซงโค้ง
ไม่ว่าน้องฐาคู่พี่โต้ง
เป็นพอ :L1:
-
หึงกันไปหึงกันมานะคู่นี้ น่ารัก
ฮาไข่ดาว พี่โต้งแรงงงงงส์!!! เป็นน้องฐาก็ขอเคืองค่ะจุดนี้
แต่หายงอนกันแล้วดีจัง รักกัน ๆ เถอะเนอะ อย่างอนกันเล้ย
ขอบคุณคะ
-
กรี๊ดกร๊าดอ่ะ
อ๊ายยยยยยยยย
น้องฐาาา :-[
-
ถอยห่าง อย่างงี้นี่เอง
-
ขอให้เป็นโค้งที่หย่ายยยยยยยมากนะคะจะได้นานจบ o13
-
จบแบบไหนไม่ว่าแต่ถ้าทำให้น้องฐากับพี่โต้งเลิกกันละก็งอนยาว :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
รักน้องฐาจ้า...
-
กรี๊ดดดดดด พี่โต้งน่ารักมากค่ะ :-[
น้องฐาอ่า น่าจะเล่นตัวนานๆ อยากเห็นพี่โต้งง้อค่า 555
-
น่ารักสม่ำเสมอจริงๆ
-
อุ๊ป~ ถอย--ห่าง จริงๆด้วยน้องฐา :laugh:
รอดักก้านคอโรจน์55
-
น่ารักอะ 555+
-
ถอยห่างออกไปอีกนิด เอ๊ ไม่ใช่ถอยแล้วเข้ามาชิดๆเหรอคะ น้องฐา
นับวันพ่อค้าตับก็ยิ่งน่ารักน่าตีขึ้นทุกวัน
-
:m20:พี่โต้ง ว่าซะเสีย ไข่ดาวถูหลัง แต่เร้าใจนะคะขอบอก o18
-
คิดถึงน้องฐา
:กอด1:
ดีนะ
ไม่ได้ทะเลาะกัน
-
หลังจากหายไปหลายวัน... คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า :L2: :กอด1: ตอนนี้ตอนต่อไปยังคิดไม่ออกเพราะกำลังสนุกกับโฟโต้ชอปอยู่... ซ้อมทำปกด้วยตัวเองค่ะ :o8: :-[
ปกได้มาหลายอันแล้ว แต่นิยายยังไม่จบ กร๊ากกก :laugh: :laugh:
คนอ่าน : แล้วยังจะกล้าคุย... :z6: :z6:
เอาน่า รับรองว่าน้องฐาจบภายในปีนี้แน่นอน :a5: (สัญญาแล้วจะทำได้ไหมเนี่ย? :m29:)
เรื่องนิยายเอาไว้ก่อน เดี๋ยวมาต่อให้ ใจเย็นๆ...
ล่าสุดเพิ่งตัดต่อภาพหน้าคนครั้งแรกในชีวิตสำเร็จ กำลังเห่อ...เลยแอบแวะเอามาฝาก มาดูภาพแก้เหงา
.... อาจจะตัดไม่เนียนนะ แต่ก็นะ... คนมันไม่เคย อิอิ
(http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/c0.0.403.403/p403x403/564021_437285856302233_734063947_n.jpg)
รูปตอนมัธยม... เป็นรูปต้นฉบับค่ะ แหม น่ารักเชียว อิอิ
(http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/c0.0.403.403/p403x403/564021_437285859635566_233548784_n.jpg)
อันนี้เป็นรูปตัดต่อ .... สมมุติว่าเป็นน้องฐาตอน "หนูเป็นสาวแล้ว"...
มองๆ ดูก็คงรู้เนอะว่าเอาหน้าใครมา เหอๆๆ
(http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/336297_436978732999612_1236981054_o.jpg)
ส่วนอันนี้ซ้อมทำปกค่ะ :o8: :-
ใครรักน้องฐา อยากเก็บน้องไว้ในอ้อมใจ ก็เตรียมเก็บเงินไว้แต่เนิ่นๆ แล้วกันนะคะ เพราะลองคำนวณดูแล้วคงอยู่ที่สองเล่มจบ หกร้อยหน้าอัพ ค่ะ เพราะยังแต่งไม่จบ... กราบขอบคุณ แฟนๆที่ยังติดตามกันมา .... ถ้าเบื่อโฟโต้ชอปแล้ว....นิจะพยายามเข็ญน้องออกมาโดยไวค่ะ
นิรักทุกคน จุ๊บๆๆ
๛ナーリバス๛
-
55555555555แล้วจะรอจ้า :bye2: :bye2:
-
ค่ะ
แล้วจารอนะจ๊ะ
-
รอได้จ้า :L2:
-
ไม่เป็นไรจ้า
รอได้ :z2:
-
เห็นหน้าน้องฐาแล้วอยากบอกพ่อไก่ว่า
----- ขอยืมซักคืนดิ ตะเอ๊งงงงงงงงงงงงงง-----
-
:m3: จะรอน้องฐา :L2:
-
รอจร้ารอ :call:
-
รูปเจ๊ฮีที่หน้าปกสวยมาก~
:-[
-
ชูป้ายไฟ รอโรจน์อยู่นะจ๊ะ
-
หายไปนานแล้วเน้อ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :pig2: :call: :call:
-
โอเค จะหยอดกระปุกรอรูปเล่ม ส่นต่อถัดไปเนี่ย เขาจะหยอดใจส่งกระแสจิตไปเร่งคุณนิ!
-
ตอนที่ 58 ไก่ย่างถูกเผา
“อืม..... อา....อื๊อ....”
เสียงยาวๆ แผดออกจากลำคอเป็นการปลดปล่อยความเมื่อยขบ..... ขณะที่ร่างกายเหยียดออกจนเกือบเกร็ง.... จนทำให้คนที่นอนข้างๆ คลายอ้อมแขนแล้วพลิกกายไปอีกทาง....
“อือ... อือ...” หนูยังครางหงิงๆ กระพริบตาอย่างไม่เต็มใจนักยกมือควานหาที่มาของเสียงที่ก่อกวนการนอนมากดหยุด “โทรศัพท์ปลุก” ให้เงียบลง
อ่านะ อันว่าเสียงประหลาดทั้งหลายแหล่ที่กล่าวมาข้างต้นนั้นหาใช่เสียงครางอย่างหวานแต่อย่างใด ขอวอนบรรดาพี่ป้าน้าหลานที่เกาะขอบเตียงทั้งหลายเลิกทำตาโตกันได้แล้ว เพราะความจริงมันคือเสียงในลำคอที่เปล่งออกมายามเช้าตอนหนูบิดขี้เกียจต่างหาก คริคริ ผิดหวังกันล่ะสิ หนูว่าคุณๆ ท่านๆ อย่าอยากรู้อยากเห็นกันนักเลยว่าพี่โต้งแกง้อหนู “อีท่าไหน” บ้าง หนูถึงลืมเรื่องบาดหมางทั้งหมดทั้งสิ้นว่องไวปานฉะนี้ ขืนเล่าให้ฟังหมดทุก “กระบวนท่า” น่ากลัวน้องฐาอาจจะมีคู่แข่งเพิ่มเติมให้ปวดกระบาลมากกว่านี้ ควรข้ามๆ ไปเสียบ้างก็คงจะดี
เช้าแล้ว... หนูบิดขี้เกียจอีกครั้ง ยืดแขนขาออกสุดตัวภายใต้ผ้าห่มผืนนุ่มหันไปหาพ่อไก่โต้งตัวโปรดที่ยังหลับสนิทแล้วลูบปลายผมของพี่เขาอย่างเอื้อเอ็นดู นานๆ จะเห็นพี่โต้งตื่นทีหลังหนูสักที สงสัยจะเพลียจัดมั้งนะ ขนาดนาฬิกาปลุกดังลั่นยังไม่ยอมตื่นเลย แต่ก็ดีแล้วล่ะ ขืนตื่นขึ้นมาก่อน หนูคงโดนบ่นจนหูชาเป็นแน่ที่ลืมยกเลิกการตั้งปลุกทั้งๆ ที่สอบเสร็จและเข้าสู่ช่วงปิดเทอมแล้วแบบนี้ อย่ากระนั้นเลยไหนๆ ก็ตื่นก่อนแล้วหนูควรจะทำตัวเป็นภรรยาที่ดีออกไปหาข้าวหาปลาให้สามีทานจะดีกว่า...
โอ้.. ช่างเป็นภรรยาที่ประเสริฐแท้....
หนูเดินออกมาจากห้องนอนก็เห็นว่าพี่ปอนด์ยังคงนอนหลับสภาพเดิม กำลังว่าจะเดินไปที่ครัวเสียงโทรศัพท์ก็ดังลั่นขึ้น... หนูชะงักเท้ายกมือขึ้นขบข้อนิ้วชั่งใจว่าจะเอายังไงดี
“พี่ปอนด์คะ... โทรศัพท์” พยายามเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ อย่างหวาดๆ เพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์สยองขวัญขึ้น เพราะผู้ชายบางคนปฏิกิริยาตอบสนองไวเกินคาด ถ้าไปยุ่งเวลานอนแล้วเกิดเส้นกระตุกฟาดงวงฟาดฟาดเหวี่ยงแขน เหวี่ยงขาเข้าใส่ก็ยังมี เลยต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ
ในที่สุด...โทรศัพท์ก็หยุดดัง หนูก็กะว่าจะเลิกสนใจเข้าครัวไปตามความตั้งใจเดิม... แต่แล้วไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก...
พี่ปอนด์โคตรของโคตรความขี้เซา...โทรศัพท์ก็ดังลั่น(เป็นครั้งที่สอง) แต่พี่ก็ยังไม่รู้สึกรู้สา เรียกก็แล้ว เขย่าก็แล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด อะไรพี่จะนอนตึปานนั้นคะ? น้องฐาล่ะรำคาญแทน
ปอนด์ขยับตัวพลิกกายตะแคงไปอีกฝั่งจนโทรศัพท์ที่ว่าเลื่อนตกจากกระเป๋าลงมา และเสียงเรียกเข้าเงียบลง น้องฐาขมวดคิ้ว....
บางทีเสียงโทรศัพท์ที่ว่าอาจไม่ใช่เพราะใครโทรมา แต่เป็นนาฬิกาปลุกก็เป็นได้... คิดได้ดังนั้นน้องฐาเลยถือวิสาสะแอบหยิบโทรศัพท์พี่ปอนด์ขึ้นมาด้วยความปรารถนาดีว่าจะช่วยปิด “โทศัพท์ปลุก” ให้ แต่กลายเป็นว่าได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากเครื่อง และหน้าจอที่สว่างมีนาฬิกาจับเวลากำลังเดิน
หนูลองยกมือถทอขึ้นแนบหู ได้ยินเสียงห้าวๆ ส่งมาตามสาย
“ฮัลโหล....ๆ ” แป่ว... สาบานได้ว่าหนูไม่ได้กดรับแต่อย่างใด พี่ปอนด์เป็นคนกดรับด้วยบั้นท้าย หรือไม่ก็โทรศัพท์มันบังเอิญตกลงมาโดนโซฟาพอดีอะไรเทือกนั้น
“ฮาโหล....” หนูตอบกลับ เพราะไหนๆ มันก็รับไปแล้วจะให้วางสายไปโดยไม่พูดก็เสียมารยาทไปหน่อย ใช่ไหม?
“.........” ปลายสายถึงกับเงียบกริบไปชั่วขณะ ซึ่งคาดว่าอาจจะคิดว่าโทรผิดแล้วลองดูเบอร์ซ้ำ หรือกำลังสับสนอะไรบางอย่างหรือเปล่า
“เอ่อ...... พี่ปอนด์หลับค่ะ หลับสนิทมากๆ ด้วย ปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น เอาไว้สายๆ ค่อยโทรมาใหม่นะคะ หรือไม่เดี๋ยวถ้าพี่เขาตื่นแล้วเดี๋ยวหนูจะบอกให้โทรกลับนะคะ” หนูเป็นฝ่ายอธิบายยาวยืดเพื่อจะบอกว่า คุณไม่ได้โทรผิด และไม่ควรโทรมาซ้ำอีกเพราะเจ้าของโทรศัพท์กำลังหลับสนิทมากๆ เอาไว้ตื่นแล้วเดี๋ยวค่อยว่ากันเน้อ....
“มึง....เป็น....ใคร” ชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงโหดเอาเรื่องจนจินตนาการหน้าคนพูดได้ว่าอาจจะกำลังถือไม้หน้าสามเตรียมฟาดหัวใครสักคนเป็นแน่
เอิ่ม..... เจอคำถามแบบนี้ ด้วยน้ำเสียงแบบนี้แล้วรู้สึกขนลุกขนพองสยองหนังศีรษะเหลือประมาณ
“เอ่อ...” หนูเกิดอาการอึ้งกิมกี่ไปสิบวินาที แล้วลดโทรศัพท์ลงดูชื่อคนโทรเพื่อความมั่นใจ แต่ปรากฏว่า ไม่มีชื่อเมมเอาไว้ มีแต่แต่เบอร์โดดๆ โธ่ถังกะลังข้างฝา แทนที่จะมาถามว่าหนูเป็นใคร หนูต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถาม เพราะมีแต่เบอร์ไม่มีชื่อแบบนี้คงไม่ใช่คนรู้จักหรือสนิทสนมเป็นแน่ ดีไม่ดีจะเป็นพวกนักเลงหรือพวกตามทวงหนี้อะไรอย่างนั้นก็ได้...
หนูล่ะหวั่นอกหวั่นใจนักว่าหากพูดมากกว่านี้อาจจะเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตได้ อย่ากระนั้นเลย จำเราจะต้องรีบวางสายอย่าได้ช้า...
“แคร่ก... แคร่ก ... อะไรนะคะ สัญญาณไม่ดีเลยค่ะ ฮัลโหล โหล.... ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด...”
ตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว หวังว่าจะไม่โทรมาอีกนะคะ
จ้องมือถือพี่ปอนด์อย่างวิตกจริตอยู่สามนาทีเต็มก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีสายเข้ามาอีก สงสัยคำอธิษฐานจะเป็นจริง... เฮ้อ...ค่อยโล่งอกหน่อย อาจจะโทรผิด หรือไม่ก็ล้มเลิกความคิดที่จะตามทวงหนี้แล้วก็เป็นได้...
หนูเลิกสนใจโทรศัพท์พี่ปอนด์แล้วลุกขึ้นเดินเข้าครัวอีกครั้งเพื่อจะทำกับข้าว....
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ... แต่ได้ข่าวว่าในตู้เย็นมันว่างโล่งซะไม่มีล่ะ ก็ช่วงที่บรรยากาศมันอึมครึมมาตั้งหลายวันหนูก็ไม่มีอารมณ์จะทำกับข้าวใช่ไหมล่ะ ก็เลยไม่ได้ซื้ออะไรมาทิ้งไว้ จะมีก็แต่พวกน้ำผลไม้นิดหน่อย แต่ตอนเช้าพี่โต้งก็ไม่ค่อยกินอะไรหรอก มักจะกินกาแฟกับแครกเกอร์มากกว่า หนูก็เลยตัดสินใจต้มน้ำร้อนชงกาแฟแทน ระหว่างที่รอน้ำเดือด หนูก็จัดแจงตักกาแฟใส่ถ้วยรอไว้
“ทำอะไรอยู่เหรอ?” หนูหันไปตามเสียงก็พบว่าพี่ปอนด์ตื่นนอนเรียบร้อยแล้ว.. น่าแปลกใจพิลึกที่ตื่นขึ้นมาได้ เห็นนอนหลับสนิทขนาดนั้นนึกว่าไหลตายไปแล้วเสียอีก... จะว่าไปแล้วตาปรือๆ บวกหัวยุ่งๆ ก็ทำให้ดูเซ็กซี่ดีเหมือนกันนะ คริคริ....
“อ๋อ กำลังจะชงกาแฟน่ะค่ะ พี่ปอนด์จะเอาสักแก้วไหมคะ?”
“อื้อ... ก็ดี” เมื่ออีกฝ่ายรับคำ หนูก็หันไปหยิบแก้วกาแฟมาเพิ่ม เปิดฝากระปุกกาแฟออก
“รสไหนล่ะคะพี่ ใส่น้ำตาลใส่ครีมกี่ช้อน”
“เอ... กินเหมือนโต้งก็ได้” พี่ปอนด์ทำท่าคิดแล้วตอบอย่างขอไปที นัยว่าเป็นคนไม่เรื่องมาก..
“แล้วพี่โต้งแกกินรสไหนล่ะคะ หนูก็ไม่เคยชงให้ซะด้วยสิ”
“อ้าว... เหรอ?” พี่ปอนด์ถามกลับมาอย่างแปลกใจจนหนูเองก็ยังรู้สึกเสียเซลฟ์ ที่ดันไม่รู้เรื่องอะไรของคุณอฟนบ้างเลย เสียหน้าหมด...
“ค่ะ ปกติพี่โต้งแกตื่นเช้ากว่า แล้วก็เป็นคนชงกาแฟ หาของกินให้ หนูจะทำกับข้าวก็เฉพาะวันหยุด หรือนึกครึ้มเท่านั้นแหละค่ะ”
“อืม.. นั่นสินะ ลืมไปว่ามันเป็นพวกชอบดูแลคนอื่นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ถึงจะมีแฟนเป็นกะเทยก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เลยน่ะสิ” พี่ปอนด์พึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วหยิบเอาถ้วยกาแฟในมือหนูไป
จะว่าไปแล้วไอ้นิสัยที่ชอบดูแลคนอื่นเป็นนิสัยนี่ หนูก็เป็นนะคะ แต่คงเพราะอยู่กับพี่โต้งมากไปหน่อยก็เลยลืมหน้าที่นั้นไปเลย คงโดนดูแล โดนตามใจมากจนเคยตัวล่ะมั้ง คิดๆ ดูแล้วถ้าไม่นับรวมข้อที่พี่โต้งเซย์โนไม่เอาชะนี แล้วลองเทียบกันดู ทั้งนิสัยขี้งอน งอแงเป็นเด็ก ตามโลกไม่ทัน แถมยังไม่ค่อยทำตัวให้มีประโยชน์แบบนี้ มันดูด้อยๆ ค่ายังไงก็ไม่รู้สิ...
โฮ ม่าย...จริง.... คงไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง...
“น้ำตาลสองครีมหนึ่งมั้งถ้าจำไม่ผิด” พี่ปอนด์ว่า แต่ตักน้ำตาลลงถ้วยกาแฟถึงสามช้อนเตรียมจะกดน้ำร้อน
“อย่าเพิ่งค่ะพี่... น้ำยังไม่ร้อนเลย” หนูรีบรั้งมือพี่ปอนด์ไม่ให้กดน้ำร้อนเพราะใส่น้ำลงไปมากโขอยู่คงต้องรออีกพักแหละกว่าจะเดือด
“เออจริงด้วย ขอบใจนะ คนเพิ่งตื่นก็อย่างงี้แหละ เมาขี้ตา เลยอึนไปหน่อย”
หนูพยักหน้ารับแล้วยิ้มหวานให้พี่ปอนด์หนึ่งที
ผลั่ว!! ตามมาด้วยเสียงตบกะบาลอีกหนึ่งทีเพราะพี่โต้งโผล่มาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ยังดีที่คนโดนไม่ใช่หนูแต่เป็นพี่ปอนด์แทน...
“โอ๊ย...ไอ้ห่า... แม่ง ...ตบมาได้ ไม่เอาค้อนทุบเลยล่ะหัวกูจะได้แยกไปเลย ไอ้......” พี่ปอนด์ร่ายยาวคำด่า ที่มากันทั้งสวนสัตว์ หนูจึงทำการตัดทอนเซ็นเซอร์ให้เป็นที่เรียบร้อย คาดว่าจะนำเผยแพร่ออกสู่สาธารณชนได้
“ถ้ามีของแบบนั้นอยู่ในห้องก็ว่าจะทำอยู่ มีอย่างที่ไหนมายืนป้อเมียชาวบ้านเขาอยู่ได้ แบบนี้ มันยิ่งกว่าตีท้ายครัวอีกนะเว้ย”
“ชิชะ!! แค่นี้ทำเป็นหวง มึงไม่ไว้ใจกูเหรอ” พี่ปอนด์ย่นจมูกส่งสายตากวนๆ ไปให้อีกฝ่ายที่เหมือนจะพยายามสงบสติอารมณ์อยู่
“ใครจะไปไว้ใจ ไอ้พวกต่อมจิตสำนึกทางเพศติดลบอย่างมึงลง” พี่โต้งทำหน้านิ่งเนียนเข้ามาโอบไหล่หนูไว้
“เออ!! พ่อคนดี พ่อสุภาพบุรุษ รักครอบครัว ถุย!! อย่าให้พูดเลย...” พี่ปอนด์ทำหน้าตาเป็นต่อที่ทำให้พี่โต้งถึงกับจิ๊ปากไม่พอใจ
“อะไร? พูดอะไร เอาให้ดี ถ้าพูดไม่ดีมีเรื่องแน่...” พ่อไก่โต้งมีการข่มขู่เบาๆ แต่ดูท่าว่าพี่ปอนด์จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“หือ... กูกลัว กูโคตรกลัวเลย ...สาด.....แต่เอาเถอะไม่พูดก็ได้.... ไม่อยากทำลายอนาคตเพื่อน เชิญสวีตกันไปตามสบายเลยแล้วกันนะ อ้ะ... ขอกาแฟด้วยแก้วนึงด้วย” พี่ปอนด์ยัดแก้วกาแฟใส่มือพี่โต้งแล้วโบกมือให้ ล่าถอยออกจากมุมครัว
อะไรอ่ะ? ลองมาพูดแบบนี้ มันยิ่งทำให้อยากรู้ไม่ใช่เหรอ?
ทำแบบนี้มันไม่ต่างกับทิ้งระเบิดเอาไว้เลยนะคะ
“ที่พี่ปอนด์พูดมันหมายความว่ายังไงคะ” หนูหันไปทำสีหน้าคาดคั้น เบะปากแล้วเตรียมบีบน้ำตาเต็มที่
“โธ่น้องฐา จะไปเอาอะไรกับไอ้ปอนด์ มันก็มั่วไปเรื่อย.... มันก็แค่อยากจะแกล้งพี่เท่านั้นแหละ หนักแน่นเข้าไว้ อย่าเชื่อคนง่ายแบบนี้สิ”
พี่โต้งยืนยันหนักแน่นขึงขังพลางเขย่าไหล่หนูไปด้วย แต่ยิ่งพูดมันก็ยิ่งน่าคิดนะคะ ณ จุดนี้
“ไม่จริงอ่ะ ถ้ามันไม่มีอะไรทำไมพี่โต้งไม่ยอมเล่าอะไรให้หนูฟัง แถมพี่ปอนด์ก็ทำเหมือนมีลับลมคมในอีก... ฮือ......”
พี่โต้งทำหน้าสลดแต่ก็ไม่มีคำอธิบายอะไรออกมาอีกตามเคย หนูทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากครัวแล้วทิ้งพี่โต้งยืนเฝ้าครัวไปคนเดียว....
.........................................................
ขออภัยถ้าหากตอนนี้สั้น แต่ขอลงซะหน่อยก่อน เนื่องจากหายไปนาน เดี๋ยวคนลืม...
ตอนนี้ไม่มีมาม่านะคะพี่น้อง... ขนมปังปอนด์แค่แกล้งพี่ไก่เล่นเท่านั้นเอง ไม่ได้จะเข้ามาแทรกแซงอะไร ส่วนน้องฐานั้นก็วิตกจริตไปตามประสาซื่อ แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่า งอนง่ายหายไวสุดๆ (ขอวอนคนอ่านอย่าเพิ่งเบื่อเลยเน้อ เพราะมันคงทะเลาะกันไปได้อีกไม่นานแล้วล่ะค่ะ)
ตอนหน้าอาจจะมาไวนิดนึงนะคะ กลัวคนอ่านจะตกอกตกใจไปเกินเหตุ เผลอๆ อาจจะมีพ่อกระต่ายน้อยแพลมๆ มาแจมเป็นแขกรับเชิญ ก่อนจะเตรียมตัวเข้าสู่เนื้อหาหลักที่คุณๆ ท่านๆ รอคอยกันสักที
รักนะจุ๊บๆๆ
-
กระต่ายมันโทรตามปอนด์แหงๆ
เสียงบิดตัวน้องฐานี่ชวนคิดมากอ่ะ
-
หวั่นใจ ตรง [มันจะทะเลาะกันได้ไม่นาน...] อย่ามาขายมาม่านะจันทร์เจ้า ไม่งั้นโป้งแน่... :a3:
-
เห็นบอกว่าตอนหน้าจะมาไวนิดนึง ดีใจยิ่งนัก :m4:
กระต่ายจะมาตามปอนด์ถึงห้องพ่อไก่โต้งรึหนอ
-
พี่ปอนด์....ซวย....สินะ!
-
รอตอนหน้านะ
-
น้องฐาวางระเบิดไว้ขนาดนี้(ถึงจะไม่ตั้งใจก็เถอะ) ปอนด์จะถึงฆาตรึเปล่าน้อ
-
ยังไม่หายคิดถึงเลย :sad4:
-
ได้ข่าวว่ามือระเบิดตัวจริง (เสียงจริง)
น่าจะเป็นน้องฐา (คนนี้นนนนนน)
งานนี้พี่ปอนด์ ต้องเรียกเฮียปอหรือเฮียร่วมไหมเนีย
อึ๋๋ยยยยย
-
ใครโทรหาพี่ปอนด์หว่า ดุมากกกกกก
พี่โต้งไม่มีไรแน่นะ...ดูร้อนตัวร้อนใจยังไงพิกล
-
ค้างๆๆ พี่โต้งปิดบังอะัยอีกน๊าาา!! รีบมาต่อนะ
-
รอค่ะรอ
:กอด1:
-
ใจหายใจคว่ำหมด :เฮ้อ:
โรจน์จะมาแล้วสินะ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อยากจะเข้ามาบอกว่า หนูชงกาเเฟเก่งนะคะพี่โต้ง
เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน คริๆ
-
คลายเครียดกันเล็กๆน้อย ก่อนจะเริ่มบทจริงจัง
ลุ้นๆ วู้ๆๆๆ หายไปนานคิดถึงนะเนี๊ยะ
รอลุ้นตอนต่อไปครับบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอกระต่ายโหดมาร่วมแจม ฮ่าๆๆ
-
5555 มาต่อแล้ว ยังน่ารักกันเหมือนเดิม แต่พี่ปอนด์นี่ขี้แกล้งจริงๆเลย น้องฐาก็ขี้ระแวงหรือเป็นแผนให้พ่อค้าจัดตับให้อีก หุหุ o18
-
สั้นมากกกกกค่ะ :o12:
-
น้องฐาเป็นคนขี้ระแวงนะ พี่โต้งหาข้อแก้ตัวไวๆ
+1+เป็ดนะ
-
คาดว่าคนที่จ้องจะเอาขวานจามกบาลน้องฐาผ่านโทรศัพย์
ไม่แคล้วเป็น ผ สระอัว สุดที่รักของพี่แกเป็นแน่แท้
:laugh:
มาน้อยมาช้าไม่ว่าค่า
แต่อย่าเอาอิโรจน์มาด้วยเป็นพอ
o18
-
รออิโรจน์เผยตัว :z2:
-
โอ๊ะโอ งานเข้าทั้งบักปอนด์และบักโต้งเลย
รออ่านต่อจ้า
-
นี่ยังไม่เข้าเนื้อหา
หลักอีกเหรอ แต่
ถ้าตอนหน้าพ่อกระ
ต่ายมาก็ดีน่ะสิ :m32:
-
ตอนที่ 59
หลังจากนิวเคลียร์ระเบิดที่อ่าวตังเกี๋ย เอ๊ยไม่ใช่สิ ที่ฮิโรชิม่าต่างหาก หนูก็เดินทิ้งซากอารยธรรมไก่ย่างที่ถูกเผาเอาไว้ ออกมาพบลูกน้อยหน่านั่งดูทีวีสบายใจเฉิบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“อ้าว... ยืนทำอะไรอยู่ นั่งลงสิ” เสียงร่าเริงของพี่ปอนด์ทำให้หนูสับสน ตกลงว่าพี่จะเอายังไงกันแน่คะ... หนูงง
หนูนั่งลงข้างๆตามคำเชิญแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจังมากที่สุดในรอบเดือน..
“พี่ปอนด์มีอะไรจะเล่าให้หนูฟังหรือเปล่าคะ”
“แล้วอะไรที่ว่า มันเรื่องอะไรล่ะ?” แน่ะ... ยังมีการมาย้อนถาม
“ก็ตอนอยู่ในครัว....เห็นทำท่าเหมือนอมพะนำอะไรอยู่....”
“หึหึ.... ไม่อะไรหรอก พี่ก็แค่แกล้งไอ้โต้งมันเล่นเท่านั้นแหละ สนุกดีเวลาที่เห็นมันมันหน้าลำบากใจ รู้ไหมว่าไอ้นี่น่ะมันเจ้าเล่ห์แสนกล เจ้าแผนการเป็นที่สุด พี่รอเวลาจะแก้แค้นมันมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องไม่สบายใจหรอกนะ เพราะถึงมันจะปากจัดไปนิด เจ้าเล่ห์ไปหน่อย แต่มันก็มีข้อดีเยอะอยู่ ได้แฟนที่เอาใจเก่งแบบนี้ก็น่าอิจฉาดีออก” อืม... อย่างนี้นี่เอง...
ท่าทางพี่ปอนด์ก็ดูสนุกสนานร่าเริงแล้วก็ตรงไปตรงมา คงไม่หน้าไหว้หลังหลอกตีสองหน้าแบบพี่เอหรอกมั้ง งั้นก็คงหมดห่วงสบายใจได้
“ทำไมล่ะคะ แฟนพี่ปอนด์เอาใจไม่เก่งเหรอคะ? ” เมื่อสบายใจขึ้นบ้างหนูก็ยิ้มออกถามคำถามส่วนตัวเป็นการตีซี้ซะเลย
“ไม่ต้องถึงกับเอาใจเก่งหรอก ขอแค่ไม่เอาแต่ใจตัวเองพร่ำเพรื่อก็ขอบคุณสวรรค์แล้ว” พูดไปก็ทำหน้าเบื่อโลกไป เห็นแล้วก็ตลกดีนะคะ
“แต่ช่างเถอะ... ความจริงแล้วพี่ก็ไม่ได้ชอบให้ใครมาเอาใจหรอกนะ เพราะพี่ก็ชอบเอาใจคนอื่นเหมือนไอ้โต้งนั่นแหละ แต่ถ้าเลือกได้ ก็อยากจะไปเอาใจคนน่ารักๆ.... แบบน้องมากกว่า” พี่ปอนด์เปลี่ยนเรื่องทันควันมีการหันมาหยอดใส่หนูด้วยแววตาหวานอีกต่างหาก เห็นพี่ปอนด์ยิ้มแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้แล้วเขินยังไงก็ไม่รู้สิ ร่างกายมันกระชุ่มกระชวยระริกรี้ และมีอารมณ์นึกอยากจะนอกใจขึ้นมาเลยแหละ
อ๊า... ไม่ๆ หนูไม่ได้คิดจะทำอะไรออกนอกลู่นอกทางขนาดนั้นจริงๆ นะคะ อย่าเอาไปฟ้องพี่โต้งกันล่ะ ใครจะไปกล้าเสี่ยง หนูยังไม่อยากโดนด่าว่าเป็นพวก “จิตสำนึกทางเพศติดลบ” หรอกนะคะ
คิดถึงไก่ ไก่ก็มาพอดี...
“กาแฟได้แล้ว” เสียงพี่โต้งพูดห้วนๆ ส่งกาแฟให้พี่ปอนด์
“...ใจนะ” พี่ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงระรื่นแต่พี่โต้งไม่ได้ใส่ใจ
“โอวันตินจ้ะน้องฐา” พี่โต้งว่าด้วยเสียงอ้อนๆ เมื่อส่งแก้วโอวันตินให้หนูเหมือนเป็นการง้อกลายๆ หนูรับแก้วมาถือไว้ด้วยใบหน้านิ่งๆ ที่พยายามสะกดมิให้แสดงความรื่นเริงระริกรี้ระรี้แบบเมื่อครู่ให้พี่โต้งจับได้เป็นอันขาด...
“เดี๋ยววันนี้พี่พาไปเที่ยวนะ น้องฐาอยากไปไหน อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม...” พี่โต้งถามเมื่อนั่งลงมาข้างกาย คงคิดจะง้อหนูล่ะมั้ง
อืม.... ไปไหน กินอะไรดีล่ะ...
“กูอยากกินเป็ดย่างเอ็มเคอ่ะ” พี่ปอนด์เป็นฝ่ายตอบแทนขึ้นมาเฉยๆ
“กูไม่ได้ถาม” พี่โต้งหันไปตอกหน้าใส่
“รู้แล้วน่า ก็แค่เสนอแนะ”
“ทำไม? จะไปด้วยเหรอ? ไม่ต้องเลยนะ สร่างเมาแล้วก็กลับห้องไปสิ รบกวนคนอื่นเขา”
“ไอ้คนใจดำ มึงก็รู้ว่ากูทำกุญแจห้องหาย แล้วกูจะกลับห้องได้ยังไง สมองมีน่ะหัดคิดบ้างอะไรบ้าง”
“มึงก็โทรตามผัวมึงมาเปิดให้สิ ไม่เห็นยากเลย มันไม่มีเหรอกุญแจสำรองอ่ะ”
“ผัวเผอที่ไหน ไม่มี้ มีแต่เมีย เนอะน้องฐาเนอะ” พี่ปอนด์มีการหันมาถามความเห็นจากหนู(หนูจะตอบได้ไหมคะพี่? ) แถมเนียนมาโอบไหล่อีกต่างหาก
“เฮ่ย... ลามแล้วมึง... เมียใครไหนพูดใหม่ซิ....” พอพี่โต้งโวยวายพี่ปอนด์ก็เลยลดมือลงไม่พยายามแต๊ะอั๋งหนูอีก จนหนูแอบเสียดายเบาๆ (ล้อเล่นนะคะ หนูไม่นอกใจพี่โต้งหรอกค่ะ )
“ก็เมียมึงไง ไม่ได้บอกสักคำว่าเมียกู” พี่ปอนด์ก็กวนประสาทไปตามเรื่อง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เห็นความหึงหวงของพี่โต้งเป็นเรื่องสนุกไปจนหนูเองก็เริ่มสนุกด้วยเหมือนกัน
“อืม... พี่โต้งคะ หนูว่าไปกินเอ็มเคกันก็ดีคะ ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว”
“เห็นไหม สองต่อหนึ่ง มึงต้องเคารพเสียงข้างมากนะโว้ย”
“เคารพแล้วยังไง.... ไม่ได้บอกสักคำว่าจะให้มึงไปด้วย”
“เออ.... จำไว้เลย พอมีแฟนแล้วทิ้งเพื่อน ทีเมื่อก่อนนะ ปอนด์อย่างงั้นปอนด์อย่างงี้ ไปกินเหล้ากับกูรึเปล่า มาค้างบ้านห้องกูได้นะ จ๊ะจ๋าสารพัด” พี่ปอนด์ร่ายยาวทำหน้าทำตาน้อยอกน้อยใจอย่างเสแสร้ง หนูหันหน้าไปส่งสายตาถามพี่โต้งว่า มันจริงหรือเปล่า? ก็เห็นพี่โต้งเด้งตัวไปหาพี่ปอนด์อย่างไวแล้วเอามือปิดปากพี่ปอนด์ไว้ไม่ให้พล่ามต่อ
“อื้อ...อื้อ....” เสียงลอดออกมาได้แต่นั้นขณะที่พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของพี่โต้ง
หนูหันไปจ้องหน้าพี่โต้ง...เป็นเชิงไม่พอใจนิดๆ ที่พี่โต้งไปกอดพี่ปอนด์แบบนั้น (ที่จริงเรียกว่าพยายามห้ามไม่ให้พี่ปอนด์พูดมากจะถูกกว่า)
“เออๆ ไปด้วยก็ได้ ถ้าสัญญาว่าจะหุบปาก” พี่โต้งตอบรับอย่างเสียไม่ได้ยอมปล่อยพี่ปอนด์ออก
“โอเค รูดซิบปากสนิท.......” พี่ปอนด์ว่าแล้วยิ้มอย่างเหนือกว่า...
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เราก็ไม่ได้ออกไปกันทันทีเพราะกะว่ารอห้างเปิดแล้วค่อยไป ก็พอดีฝนตกลงมาก่อนเลยรอฝนซา กว่าจะออกไปจริงๆ ก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว
พวกเรานั่งกินเอ็มเคตามปกติ ระหว่างนั้นเอง...เสียงโทรศัพท์พี่ปอนด์ก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง จึงทำให้หนูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ลืมบอกเรื่องที่มีคนโทรมาทวงหนี้ซะสนิทเลย....
พี่ปอนด์หยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเบอร์แล้วก็กดปิดจากนั้นก็วางลงบนโต๊ะ
“อ้าว.. ทำไมไม่รับล่ะ?” พี่โต้งถามอย่างสงสัย หนูก็มองตามด้วยความใคร่รู้เช่นเดียวกัน
“ก็คนกำลังกินอยู่ไม่ว่าง เดี๋ยวว่างแล้วค่อยโทรกลับก็ได้” พี่ปอนด์ตอบด้วยสีหน้าไม่ยี่หระอะไรนัก
“ถ้าไม่รับเดี๋ยวมันก็โทรมาอีก มึงไม่รำคาญเหรอ?”
“อย่างมันน่ะ โทรไม่เกินสามสายเดี๋ยวก็เลิกแล้ว มันไม่จิกเก่งเท่ามึงหรอกโต้ง”
แม้ว่าเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งแต่พี่ปอนด์ไม่สนใจก้มหน้าก้มตากินต่อได้อีก
เสียงโทรศัพท์เงียบไปจนดังเป็นครั้งที่สามแล้วก็เงียบไปอีก
แล้วก็ยังมีสายเข้าเป็นครั้งที่สี่...
“ก็ได้....ถ้ามึงไม่รับเดี๋ยวกูรับเอง” ในที่สุดพี่โต้งก็เอ่ยขึ้นตัดความรำคาญแล้วยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์พี่ปอนด์ที่วางอยู่ แต่เจ้าของกลับไวกว่าคว้าไปเสียก่อน
“เฮ้ยๆๆ ... มึงหยุดเลย หาเรื่องให้กูแล้วไหม? กูรับเองก็ได้ สาด....” พี่ปอนด์ชี้นิ้วคาดโทษแล้วกดรับพร้อมกรอกเสียงลงไปในเครื่องมือสื่อสารนั้น
“ว่า....” สั้นๆ ง่ายๆ แค่เนี้ย?
“........................กินข้าวอยู่................ ที่ไหนเหรอ? ร้านข้าวแกงหน้ามอสิ กูมีติดตัวอยู่สองร้อยจะให้กินอะไรได้”
เอ่อ... ได้ข่าวว่าซุงแหลน่าดูเลยนะคะ ณ จุดนี้ ก็นั่งกินเอ็มเคอยู่ชัดๆ ดันบอกว่ากินข้าวแกง... แหม...ฟังแล้วอยากรู้ขึ้นมาเลยว่าพี่ปอนด์คุยกับใคร...
“.....................เมื่อคืนเหรอ? อยู่ห้องสิ ก็มีอยู่สองร้อยจะไปเที่ยวไหนได้” อ่านะ ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเมากลิ้งนะคะ แต่สองร้อยที่ว่าอยู่ครบแน่นอนเพราะเมื่อคืนพี่โต้งเลี้ยง....
“...............................หา... ไม่มี.... ไม่ได้พาใครมา...................................จริงๆ มึงเมาป่ะ หรือไม่ก็โทรผิดอ่ะ ............เออ....กูสาบานก็ได้...ถ้ากูโกหกขอให้มึงท้องเสีย” พี่ปอนด์ว่าหน้าตาย มียกมือไขว้นิ้วอีกต่างหาก มาถึงจุดนี้หนูปล่อยก๊ากออกมาอย่างอดไม่ไหว จนพี่โต้งต้องทำมือจุ๊ปากให้เงียบ
“......................ไม่ได้กวนตีน ก็มึงไม่เชื่อกู กูก็สาบานให้แล้วไง มึงจะเอาอะไรอีก....” ทีนี้เริ่มขึ้นเสียงเหมือนมีน้ำโหขึ้นมา (ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายกวนเขาเนี่ยนะ....)
“อะไรนะ จะมาหา กว่ามึงจะมากูกินจนขี้เสร็จแล้วมั้ง สัด....”
ระหว่างที่กำลังตั้งใจฟังพี่ปอนด์อย่างใจจดใจจ่อ ....ก็มีพนักงานร้านเดินมาถามว่า
“ขอโทษนะคะ หมูสไลด์ที่สั่งพอดีหมดน่ะค่ะ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนไหมคะ?”
“งั้นเปลี่ยนเป็น......ก็ได้ครับ” พี่โต้งตอบเสียงเบาๆ แล้วพยายามตัดบทไม่ให้พนักงานพูดอะไรอีก...
“………หือ..... มากับใครเหรอ? ก็มากับ.......” พี่ปอนด์เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่โต้งกับหนูสลับกันแล้วก้มลงไปพูดต่อ “มาคนเดียวสิ เออ.......แค่นั้นนะคนจะกินข้าว ไม่ว่าง” พี่แกรีบตัดบทวางสายอย่างรวดเร็ว แล้วถอนใจเฮือก....
“เมื่อเช้าใครรับโทรศัพท์กู มึงเหรอโต้ง..... กูเกือบซวยแล้วนะเว้ยดีนะที่แม่งโง่....ไม่งั้นกูงานเข้าแน่”
“เฮ้ย กูเปล่า....” พี่โต้งรีบโบกมือปฏิเสธทันควัน จนหนูเองก็สะดุ้งหน้าหดเหลือสองนิ้ว....
“พี่ปอนด์อย่าไปว่าพี่โต้งเลยค่ะ หนูเป็นคนรับโทรศัพท์เองแหละ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ เหมือนว่ามันกดรับก่อนหน้านั้นแล้ว แต่หนูก็ไม่ได้พูดอะไรเยอะนะคะแค่บอกว่าพี่หลับเท่านั้นเอง ไม่ได้บอกสักคำว่าพี่อยู่ที่ไหน เจ้าหนี้พี่อ่ะเขาคงตามหาพี่ไม่เจอหรอกค่ะ”
“เจ้าหนี้?” พี่โต้งเป็นฝ่ายทวนคำด้วยน้ำเสียงประหลาด.... “ใครบอกน้องฐาว่าไอ้ปอนด์มันคุยกับเจ้าหนี้?”
“ก็แหม... ทำเสียงซะดุขนาดนั้น แถมพี่ปอนด์ยังย้ำตั้งหลายรอบว่ามีแค่สองร้อยก็บอกชัดๆ อยู่แล้วว่าไม่มีตังค์จะคืน แถมยังต้องโกหกปิดบังว่าอยู่ที่ไหนกับใครแล้วก็รีบวางโทรศัพท์แบบนี้ ก็ต้องคุยกับพวกทวงหนี้อยู่แล้ว หนูเก่งใช่ไหมล่ะ?” น้องฐารีบยืดอกรับคำชม ที่พินิจพิเคราะห์ตีความเรื่องราวทั้งหมดออกมาได้เข้าล็อกตรงเป๊ะราวกับ ดีเทคทีฟโคนันก็ไม่ปาน
“อืม... เก่งมากๆ เลย” พี่ปอนด์เป็นฝ่ายเอ่ยชมในความฉลาดปราดเปรื่องของหนูในขณะที่พี่โต้งถึงกับอึ้งไปเลย คงไม่คิดว่าหนูจะคิดได้..... “ไอ้เจ้าหนี้ของพี่คนนี้มันโหดมากซะด้วยสิ ถ้ามันรู้ว่าพี่อยู่ที่ไหนกับใครแล้วมันตามเจอขึ้นมาล่ะก็ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวนะที่จะแย่ คนอื่นอาจจะพลอยโดนร่างแหไปด้วยก็ได้”
ตายจริง!! อะไรจะขนาดนั้นคะ น่าสงสารพี่ปอนด์จริงเชียวไปโดนมาเฟียที่ไหนตามล่ามาเนี่ย หวังว่าจะหนีได้ตลอดรอดฝั่งนะคะ
“พูดได้เป็นตุเป็นตะเลยนะมึง” พี่โต้งว่าพลางส่ายหน้า “แล้วนี่โกหกขนาดนี้ยังกินลงอีกเหรอ? ไหนว่ามันจะมาหาไง มึงไม่กลัวมันมาเจอเข้าเหรอ? ไอ้เรื่องที่ว่าเมื่อคืนเมากลิ้ง แล้วทำกุญแจหายจนไม่ได้กลับห้องก็หนึ่งคดี ถ้าจับได้คาหนังคาเขาว่ามากินข้าวกับกูอีกเรื่อง มึงเอ๊ย กูเตรียมจองศาลาให้เลยดีไหม?”
“ไม่เจอหรอกน่า หน้ามอไม่ใช่แคบๆ แล้วมันก็อยู่กรุงเทพด้วย กว่ามันจะขับรถกลับมากูอิ่มจนเชคบิลกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว” พี่ปอนด์ตอบอย่างมั่นใจ
“เออ.... ไอ้กะล่อน รอดให้ได้ตลอดแล้วกันนะ” พี่โต้งอวยพรที่ไม่ค่อยจริงใจมากนัก
“แน่นอน...” พี่ปอนด์ยิ้มพร้อมทั้งยักคิ้วให้ด้วย แหม เท่ชะมัดเลยอ่ะ...
เราสามคนยังนั่งกินกันต่อได้อีกพักใหญ่ น้องฐาก็เริ่มจะอิ่มบ้างแล้วเลยเอนกายพิงพนักผ่อนคลายพุง...
และแล้วสายตามันดันไปป๊ะกับชายหนุ่มรูปงามท่านหนึ่งที่เดินตัวเปียกเข้ามาในร้านมีพนักงานเข้าไปสอบถามอะไรบางอย่างแต่อีกฝ่ายกลับโบกมือให้แล้วชะเง้อชะแง้มองเข้ามาในร้านราวกับหาอะไรบางอย่างที่สำคัญยิ่ง จากนั้นสุภาพบุรุษผู้นั้นก็เดินเข้าร้านมา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พอมองใกล้แล้ว...แบบว่า....
อะหือ... หล่อจัง...
อะฮ้า... หล่อจริง
คู่ใครนะนิ้งเป็นบ้า...
นี่แค่มองสบตา ห่างกันตั้งสี่วา
อะฮา ใจหายวับ.....
(อื้อหือ หล่อจัง : พุ่มพวง ดวงจันทร์)
แล้วก็เป็นเรื่องน่าแปลกมากๆๆๆๆ ที่พี่คนหล่อแกดันเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะหนูพอดี จะว่าแอบชอบหนูแล้วตั้งใจเข้ามาขอเบอร์ก็จะไวไฟเกินไปหน่อยไหมคะ?
ทั้งโต๊ะคงรับทราบถึงการมาของแขกที่ไม่ได้รับเชิญเรียบร้อยแล้วจึงพากันหันไปหา
“มึง!!” พี่ปอนด์ชี้หน้าพร้อมเปล่งเสียงออกมาอย่างตกใจราวกับเจอยมทูตมาเอาชีวิต....
“เออ!! กูเอง ไหนว่ากินข้าวแกงหน้ามอคนเดียวไง” คนถามเค้นเสียงโหดใส่อย่างเอาเรื่อง
แน่แล้ว คนนี้ต้องเป็น...... เจ้าหนี้จอมโหด ของพี่ปอนด์แน่เลย พี่เป็นมาเฟียสังกัดไหนคะถึงได้หล่อแท้ ทำเอาหัวใจกะเทยน้อยระทดทวยลงไปกองหมดแล้ว....
“เอ่อ.... ทีแรกก็กินข้าวแกงแต่พอดีไอ้โต้งมันไปเจอกูเข้าก็เลยเพิ่งชวนมาไง” พี่ปอนด์คงกลัวเจ้าหนี้จัดถึงแก้ตัวตะกุกตะกัก....
“มึงนี่ไปได้ตลอดเลยนะ...” อีกฝ่ายกัดฟันพูดด้วยใบหน้าโกรธจัดกระชากแขนพี่ปอนด์ให้ลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างแรง
“เบาๆ ดิวะ” พี่ปอนด์โอดครวญเบาๆ ผ่อนดีกรีความกวนตีนลงไปเยอะเลย...
“พี่ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ พูดกันดีๆ ก็ได้” หนูพยายามไกล่เกลี่ยด้วยเสียงสั่นๆ แต่ก็อยากจะช่วยพี่ปอนด์เต็มที่
“ไม่ใช่เรื่องของมึง.... อย่าเสือก...” ชัดๆ เต็มสองรู้หู แทบตะโกนใส่หน้ากันเลยทีเดียว...
อูย...เล่นเอามึนเลย..... เป็นไงล่ะ..... อีฐา เจ็บไหม?? แส่ดีนัก โดนเลย....
“แค่มันมากินเอ็มเคเนี่ย มันผิดมากหรือไงทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย” ทีนี้พี่โต้งเป็นฝ่ายเก๊กเสียงเข้มกลับไปบ้าง
โอ้.... พี่โต้งคะ พี่แมนมากค่ะสมเป็นสามีหนู เอาเลย สู้ๆ ต้องช่วยพี่ปอนด์จากมือเจ้าหนี้จอมโหดให้ได้นะคะ
“กินอะไรไม่ผิดหรอก ถ้าไม่ได้มากับมึง!!” อั๊ยย่ะ เดี๋ยวนี้เจ้าหนี้รุ่นใหม่เขาจำกัดสิทธิเสรีภาพห้ามกินเอ็มเคกับคนอื่นแล้วเรอะ
“มึงกลับกับกูเดี๋ยวนี้” พี่เจ้าหนี้หันไปบอกพี่ปอนด์แล้วลากพี่ปอนด์ผู้น่าสงสารออกไป
“พี่โต้ง... ไปช่วยพี่ปอนด์สิคะ ปล่อยให้พาไปได้ยังไง พี่ปอนด์แกก็พูดอยู่มีแค่สองร้อย จะเอาตังที่ไหนไปใช้หนี้ ไม่รู้จะโดนซ้อมหรือเปล่า” หนูเขย่าพี่โต้งแล้วบ่นยาวยืด ทำหน้าเลิ่กลั่ก แต่พี่โต้งก็ได้แต่นิ่งไม่ยอมขยับ ถึงหนูจะพยายามจะเบียดออกจากโต๊ะพี่แกก็ไม่ขยับหลบให้ออกอยู่ดี พลางกันมาหา
“น้องฐาใจเย็นๆได้ไหม ถึงมันจะทะเลาะกันบ้างแต่คงไม่ถึงขั้นซ้อมหรอกมั้ง พี่เองก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของมันหรอก ปล่อยให้ผัวเมียเค้าเคลียร์กันเองน่าจะดีกว่า...”
“หา? อะไรนะคะ ผัวเมีย??”
“อือ.....ไอ้เห้..นั่นมันก็ไม่ได้เป็นเจ้าหน้งจ้าหนี้อะไรไอ้ปอนด์มันหรอก แต่ไอ้ปอนด์มันก็แบบนี้แหละ ไม่ชอบยอมรับความจริง จะให้พี่เข้าไปช่วยมัน ที่จริงพี่ก็ทำได้นะ แต่มันก็เหมือนตอนที่เพื่อนน้องฐาพยายามจะช่วยนั่นแหละ เห็นไหมว่ายิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลง เดี๋ยวไอ้บ้านั่นมันคิดว่าพี่ยังไม่เลิกชอบไอ้ปอนด์ล่ะก็ ไอ้ปอนด์มันได้เหลือแต่ชื่อจริงๆ แน่”
อืม... นั่นสิเนอะ เรื่องของเขาก็ควรให้เขาจัดการเองบ้าง ไอ้ประสบการณ์ที่ว่าเวลามีความรัก มีปัญหาแล้วมีคนอยากช่วยแล้วเรื่องราวมันยิ่งเลวร้ายกว่าเดิมน่ะ หนูก็เคยเจอมานักต่อนักแล้ว
คงต้องภาวนาได้แค่ว่า พี่ปอนด์กับสามี (ที่จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้ว่าชื่ออะไร) คงจะปรับความเข้าใจกันได้โดยเร็วนะคะ.....
ระหว่างที่เราสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้วกำลัจะกลับ พี่โต้งติดเครื่องแค่ยังไม่ได้ขยับไปไหน
“น้องฐารู้ไหม?” อยู่ดีๆ พี่โต้งก็โพล่งขึ้นมา
“คะ?” หนูส่งเสียงสูงกลับไป
“จนถึงตอนนี้พี่ก็ยังชอบไอ้ปอนด์มันอยู่นะ”
อ้าว ไหงพูดอย่างนั้นล่ะคะ? หนูทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ยังพูดไม่จบเลย” พี่โต้งยิ้มเมื่อเห็นหนูหน้าเสีย โธ่ งั้นก็รีบๆ พูดมาสิคะ มัวแต่ชักช้าอยู่ได้ ใจหายหมด....
“ไม่รู้สิ สำหรับพี่แล้ว ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นง่ายมาก แต่มันกลับหายไปยากเหลือเกิน คนที่เรารัก ต่อให้นานแค่ไหนความรักมันก็ยังคงอยู่ อาจจะจางลงไปบ้างแต่จะให้หายไปหมดในคราวเดียว พี่ว่าเป็นไปไม่ได้ สำหรับพี่แล้ว ต่อให้เลิกกับแฟนไป ไม่ได้ผูกพันกันเหมือนเดิม ความห่วงใยปรารถนาดีก็จะยังคงอยู่เสมอ... ถ้าพี่เคยประทับใจน้องกิ๊งยังไงตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่ เคยชอบไอ้ปอนด์ยังไงตอนนี้ก็ยังชอบอยู่...เหมือนกับที่เคยรักน้องฐายังไง ถึงต้องเลิกกันไป พอกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ยังรักอยู่ แต่ไม่ว่าอะไรมันก็ต้องมีที่สุดด้วยกันทั้งนั้น คนที่สำคัญถึงขนาดที่ว่าสูญเสียไปไม่ได้....ต่อให้ความรักต่อใครคนอื่นจะยังอยู่ แต่สิ่งที่มันเปลี่ยนไปก็คือเมื่อเรามีคนสำคัญที่สุดแล้ว เราก็ไม่ต้องการสิ่งอื่นอีก... ตอนนี้...พี่ไม่ได้อยากได้น้องกิ๊งหรือปอนด์มาอยู่ข้างๆ เหมือนเมื่อก่อน... ไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เห็นว่าน้องกิ๊งไม่แคร์ ไม่ได้เจ็บปวด หึงหวงเวลาที่เห็นไอ้ปอนด์อยู่กับคนของมัน เพราะความรู้สึกเหล่านั้น มันมารวมอยู่ที่คนๆ นี้หมดแล้ว ทุกข์ สุข เศร้า หึงหวง แคร์ แล้วก็....รัก....”
เงียบ ไม่ตอบ เพราะกำลังตั้งใจฟังและพยายามประมวลข้อมูลอยู่
“คนเราน่ะ ใครๆก็ต้องอยากมีบ้านดีๆ สวยๆ ด้วยกันทั้งนั้น เวลาไปนอนโรงแรมหรูๆ ก็อาจจะชอบประทับใจ มีความสุขที่ได้อยู่ที่นั่น แต่มันก็แค่ช่วงเวลาประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้นแหละ เพราะสถานที่ที่อยู่แล้วอุ่นใจและทำให้มีความสุขมากที่สุดมันก็ไม่มีที่ไหนจะดีไปกว่า “บ้าน” ของเราหรอกนะ
พี่อาจจะเคยอยากได้บ้านสวยๆ แบบนั้น แบบนี้ แต่ในเมื่อบ้านเหล่านั้นไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นบ้านของพี่ ของที่ไม่ใช่ของเรา มันก็ไม่ใช่ของเราวันยังค่ำ พี่ก็ต้องทำใจแล้วก็ปล่อยมันไป แล้วก็มองหาที่ๆ เหมาะสำหรับเป็นที่พักพิงใจของตัวเองต่อไป แต่ถ้าท้ายที่สุดพี่ตัดสินใจเลือกบ้านของพี่เรียบร้อยแล้ว พี่ก็ต้องรักบ้านหลังนั้นมากที่สุด แล้วบ้านหลังใหม่จะต้องไปน้อยใจบ้านหลังเก่าๆ ที่พี่ย้ายออกมาแล้วทำไมจริงไหม?”
นั่นสินะ... ปัจจุบันย่อมสำคัญกว่าอดีตอยู่แล้วล่ะ....
“น้องฐาคะ ถ้าพี่เลือกให้น้องฐาเป็นบ้านของพี่ แล้วบ้านอย่างน้องฐา จะเลือกพี่หรือเปล่า?”
หนูซบศีรษะลงที่ซอกไหล่ของคนข้างกาย....แล้วโอบแขนไปรอบเอวของพี่โต้ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกขี้แงขึ้นมาอีกแล้วเพราะกลั้นน้ำตาไม่ค่อยอยากจะอยู่ ต้องแอบสูดน้ำมูกเบาๆ
“พี่ก็...ถามอะไรก็ไม่รู้ ถ้าหนูไม่เลือกพี่ หนูก็คงเป็นบ้าน...ที่โง่ที่สุดในโลก”
“ขอบคุณนะคะ.... น้องฐานี่...น่ารักที่สุดเลย” พี่โต้งกระซิบบอก ลูบหัวหนูไปมา หนูก็ยิ่งกอดแน่นมากขึ้น แต่มันก็เหมือนเท่าไรก็ไม่พอจริงๆ
ความรู้สึกบางอย่างมันอธิบายกันไม่ได้ ถึงจะบอกว่า “รักมาก” แค่ไหนก็ยังไม่พอ
และจะบอกว่าตอนนี้มีความสุขมากแค่ไหนก็บรรยายไม่หมดจริงๆ
หนูคงได้แต่ภาวนา ขอให้ความสุข ทุกรอยยิ้ม และความรักคงอยู่กับเราแบบนี้ตลอดไป......
ชั่วนิจนิรันดร
TBC....
………………………………………………………………….
ผ่านไปหนึ่งวันเขาเรียกว่าเร็วหรือยังเนี่ย (ดึกจนจะเข้าวันใหม่แล้ว) พอดีวันนี้ไม่ว่างออกไปเที่ยวมา เลยเลทไปหน่อย.... แต่รับรองว่าตอนนี้ไม่สั้นนะ
กระต่ายได้ออกมาอย่างที่เกริ่นไว้ ส่วนถ้ามีคนสนใจว่าคู่นี้เป็นไงต่อ ก็ไม่มีอะไร มันก็ทะเลาะกันนิดหน่อยแล้วก็ไปจบลงที่โซฟาที่บ้านกันย์ตอนช่วงสอบเสร็จ (ถ้าคนอ่านเรื่องกันย์ กิ๊งอาจจะนึกออก ) ฮ่าๆ ถือว่าเข้ามาเป็นสีสันของเรื่องอย่าไปคิดมากอะไรกันเลยนะคะ กลับมาสนใจที่คู่หลักกันดีกว่าว่า วันข้างหน้าจะหนักหนาสาหัสกันมากไหม .....
-
รอวันข้างหน้าอย่างน้อมรับ
ต่องแอบซึ้งนะพี่โต้ง
รอตอนต่อไปจร้า
-
อยากมี [บ้าน] อย่างพี่โต้งบ้าง....ขอบ้านแบบน้องฐานะ.... :L2:
-
แอบขำเจ้าหนี้
-
ตอนนี้น่ารักมาก
เปรียบเป็นบ้านเลยเนอะ
-
พี่โต้งแอบทำซึ้งนะเนี่ย
-
:-[ เมื่อไหร่จะได้บ้านหรือเป็นบ้านให้ใครสักที อิจฉาเค้าง่ะ :L3:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
น้องฐา สันนิฐานได้เยี่ยมมาก เหอะๆๆ
ลุ้นว่าพี่ปอนด์จะโดนเจ้าหนี้เล่นงานรึป่าวนะ ฮ่าๆๆๆ
แอบหวานน่ะตอนนี้
รอติดตามตอนต่อไปครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
แง้ๆๆๆๆ
:sad4:
เพิ่งจะสวีทกันได้แผล่บเดียว
คุณนิอย่าไซโคเราแบบนี้
:z3:
ถ้าน้องฐามาม่ามากๆนะ
เราก็จะไม่โผล่มาด้วย กระซิกๆ
แบบตอนอิโรจน์อ่ะ เราไม่เข้ามาอ่านเลย
เกลียดมานนนนนนนนนนนนนน
จะโผล่มาตอนจบเลยชะเอิงเงย
:z2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พี่โต้งหวานเว่อร์
ปอร์ดจะเปนอะไรไหมเนี่ยยย ต้องไปอ่านเรื่องนู้น
-
:a5: :a5: :a5:
-
คิดถึงคู่ปอนด์-ตุลย์มากจ้า
-
อ่าตอนนี้แล้วอยากฟังเพลงโฮมมากๆๆๆ :impress2:
-
เห็นคำว่า 'ชั่วนิจนิรันดร' แอบตกใจคิดว่าจบเรื่องแล้วนะเนี่ย
อิพี่โต้งพูดซะซึ้งเลยแล้วแบบนี้น้องฐาจะไปไหนรอด
-
พี่โต้งซึ้งกับเค้า
ก็เป็นด้วย :L1:
เตรียมตัวรับ
พายุทอร์นาโด
ที่จะมาถึง :z3:
-
อิจฉาฐาจังเรยยย อยากเจอผู้ชายแบบพี่โต้งมั่งจัง รักเราในสิ่งที่เราเป็นแบบนี้อ่ะ เฮ้อๆ
-
โต้งพูดกับน้องฐาได้กินใจมากเลย ยกอุปมาอุปไมยซะเข้าใจความรู้สึกและเห็นภาพชัดแจ๋ว
แบบนี้น้องฐาจะไปไหนรอดล่ะ ก็ต้องอยู่ภายใต้ปีกอันอบอุ่นของไก่โต้งตลอดไปแหละ ชิมิน้องฐา
กา*ให้ว่า วันนี้รักไก่โต้งของน้องฐามากขึ้นล่ะ อิ อิ (น้องฐายอมให้รักไหม)
-
ซึ้งมากมาย กับนิยามบ้านของพี่โต้ง บ้านน้องฐาหลังนี้คงเป็นหลังที่อยู่แล้วสุขกายสบายใจที่สุดแล้วแหละ :กอด1:
ฮาปอนด์ ซุงแหล และลื่นเป็นปลาไหล แม้ไม่บอกว่าอยู่ไหน
แต่กระต่ายยักษ์ได้ฝังชิพไว้ที่ใบหูแล้ว ไปไหนก็ตามเจอ :laugh:
-
ซึ้งมากมาย กับนิยามบ้านของพี่โต้ง บ้านน้องฐาหลังนี้คงเป็นหลังที่อยู่แล้วสุขกายสบายใจที่สุดแล้วแหละ :กอด1: ฮาปอนด์ ซุงแหล และลื่นเป็นปลาไหล แม้ไม่บอกว่าอยู่ไหน แต่กระต่ายยักษ์ได้ฝังชิพไว้ที่ใบหูแล้ว ไปไหนก็ตามเจอ :laugh:
V
V
ฝังชิพไว้แล้ว....ฝังชิพไว้แล้ว.... ฮาาาาาาาาาา + เป็ดที่ 69 ช่างน่ากดเลยจริงๆ ขอนะ คุณแฟน เหอเหอเหอ.... :จุ๊บๆ:
-
พี่โต้งหวานทีสุด
แล้วมั๊ง จากที่อ่าน
มา พ่อกระต่ายนี่
ชอบรุนแรงจริง ๆ
จะทำอะไรก็เบา ๆ
หน่อยนะเดี๋ยวขนม
ปังช้ำ :a5:
-
พี่โต้งนี่พูดตรงดีนะคะ แต่มันทำให้ใจหวิวๆยังไงไม่รู้สิ
คนเราแม้จะมีคนที่รักที่สุดอยู่แล้วก็ยังมีแว่บบ้างอะไรบ้างเมื่อเห็นของสวยๆงามๆอะนะ :laugh:
-
อ่านกี่ตอนๆก็บอกได้คำเดียว ว่าอยากได้แฟนแบบพี่โต้งงงงงง :-[
-
WoW ซึ้งเจร๊งงงงจริง
เปรียบเทียบได้ดีน่ะเนี่ย "บ้าน"
ทำให้เห็นภาพความเป็นจริงเลยอ๊ะ
เคยได้ยินอีกเรื่องที่เปรียบเปรยคล้ายเรื่องนี้น่ะ
"ข้าว" ที่เปรียบว่า ต้องกินข้าวทุกวัน
อาจจะอยากกินขนม หรือเค้กอร่อยๆ บ้าง
แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมากิน "ข้าว" เหมือนเดิม
เพราะคงไม่มีใครกินขนม หรือเค้กได้ทุกวัน
-
ชอบพี่โต้งเวลาหวง ๆ น้องฐา น่ารักกกก
พี่โต้งตอนท้ายมาซึ้งมากนะ...ที่พูดมาถูกทุกตรง...รักกันมาก ๆ นะ เชียร์คู่นี้สุดตัว
เอิ่ม...ที่มาตามพี่ปอนด์นี่ผัวหรือเมีย แต่ถ้าจะเป็น ผ อัว ผัว 555
ขอบคุณค่ะ
-
แวะเข้ามาบอก"รัก"
อินเทรนด์ตาม ไก่โต้ง หุหุ
อ่านแล้ว อยากกินแต่เมนูไก่ ทั้งปี
อิอิ
-
โอ๊ย....อยากมีบ้านเป็นของตัวเองบ้างค้าบ!!!
-
โอ๊ย....อยากมีบ้านเป็นของตัวเองบ้างค้าบ!!!
-
ซึ้งอ่ะ ชอบๆๆ จะรออ่านตอนต่อไปน๊า!!!
-
ตอนนี้มีทั้งฮา หึง แต่ที่ประทับใจคือ พี่โต้ง พูดได้ซึ้งมาก อย่างนี้น้องฐาไม่รักได้ไง :-[
-
อ่านแล้วสงสัยเราจะเป็นพวกแตกแยก อยากให้ฐาเลิกกับพี่โต้งซะ
เพราะเหมือนพี่โต้งจะมีความลับที่ปิดไว้ไม่บอกฐามากมายเหลือเกิน
เรื่องเอก็ทีนึงแล้ว เรื่องปอนด์อีก ไหนจะเรื่องที่เลิกชอบผู้หญิงอันนี้ที่รู้ก็เพราะเอ
แล้วพี่โต้งก็รู้อยู่แก่ใจว่าเอคิดยังไง ตัดใจจากตัวเองได้หรือยัง? แถมยังมีซาแล้ว
แต่พี่โต้งก็ไม่ได้ทำอะไรให้มันชัดเจนเลยสักอย่าง ถ้าเราเป็นฐาเราคงเลิกแล้ว
คนแบบนี้เอาคำหวานมาล่อ แต่จริงๆกลับมาความลับซ่อนไว้เต็มไปหมด
ไม่อยากให้ฐาคบกับคนแบบนี้เลยถึงฐาจะแรงแต่ฐาก็ไม่เคบปิดบังคนที่ตัวเองรัก
ถ้าพี่โต้งไม่เคลียร์ตัวเอง จะยุให้ฐาไปได้กับคนอื่นซะ!!!!!!!!(อินซะไม่มีอะเรา)
ป.ล.ถ้าพิมพ์ไปไม่ถูกใจใครหรือไม่ถูกใจคนแต่งก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่คุณแต่งดีจริงๆ ไม่งั้นเราไม่อินขนาดนี้หรอก555
-
อั่ยยะ ลงแล้ว คุณนิลงแล้วววววววว
แต่แอบตกใจเลย คุณนิทิ้งจบได้เหมือนมันจะจบเลย!!!
ประโยคซึ้งๆกับ"ชั่วนิจนิรันต์" นี่มันอะร้ายยยยยย เรารู้นะว่ามันจะต้องมีดราม่ามาให้จี๊ดอีกเยอะ และตับยังมีขายอีกเยอะใช่ม๊า แอร๊ยยยยยยย
:กอด1:
-
ฮาน้องฐาค่ะ....วงจรความคิดของนางนั้น....ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้กันก็ตอนนี้นี่เอง ที่เขาว่ากันว่าคนสวย ๆ มักจะซิลลี่ + สติวปิ้ด แต่ก็แอบสงสารเหมือนกัน ที่โดนไอ้กระต่ายโหดมันเหวี่ยงใส่ตั้งสองครั้ง แบบ....เขาไม่เห็นถึงความเป็นหญิงในตัวหนูเลยใช่ไหมลูก เขามองหนูเป็นผู้ชายเหมือนกับผัวของหนูชิมิ 5555+ จะอย่างไรก็แล้วแต่ ตอนท้ายแอบตราตรึงใจ ประหนึ่งของหวานตบท้ายล้างปาก ว่าถึงเรื่องของน้องฐาจะเฮฮาเป็นบ้าเป็นบอแค่ไหน แต่ก็ยังมีอะไรที่เป็นสาระ....เคลือบแฝงอยู่อย่างเฉียบขาด
I Like It!!!!!
-
ชอบพี่โต้งกับน้องฐามากๆเลยอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอตอนหน้าจ้า :bye2: :bye2:
-
ซึ้งกับคำว่าบ้านของพี่โต้งเลย แต่ว่ายิ่งบ้านน่าอยู่มากเท่าไร คนที่หวังจะเข้ามาป่วนก็มากเท่านั่นนะ ระวังตัวป่วนด้วยละ
รออ่านตอนใหม่จ้า
-
ตามอ่านจนทัน ขยันอ่านยิ่งกว่าตำราเรียน :laugh:
มาสมัครเป็นแฟนคลับน้องฐา กะเทยน้อยน่ารักมากๆ :o8:
อ่านแล้วนึกถึงลูกศิษย์เลย ตอนนี้ก็มีกะเทยน้อยอยู่หลายคน โก๊ะๆแบบน้องฐานี่แหละ :laugh:
แต่อิตาโรจน์จะมาทำไมให้อายบ้านนา ตอนนี้น้องฐากับพี่โต้งก็มีความสุขดี แต่ดีเกินไปมารเลยมาผจญอ๊ะป่าว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ซึ้งมากๆค่ะพี่โต้ง
ชาตินี้จะหาคนแบบพี่เจอมั้ยคะ ><
-
:angry2:แอบด่าพี่โ้งอ่ะที่มีความลับกะมามากมาย เหลือเกิน
-
ซึ้งไปกับน้องฐาด้วยเลยพี่โต้งแกพูดให้น้องฐาได้ซึ้งมาก
-
โอ้โห พี่โต้เล่นพูดแบบนี้เอาใจไปเลยค่ะ 5555
:mc4: o13 :กอด1:
-
อร้ายยยย อยากได้สามีเเบบนี้บ้าง
-
อ๊ายยยย
ตอนนี้พี่โต้งทำซึ้ง
:-[
-
รักกันนานๆนะจ้ะ
-
เจ้าหนี้พี่ปอนด์คงเอาดอกเบี้ยคุ้มแน่ๆๆๆ
55555+
-
o13
พี่โต้งสุดยอดค่ะ ไม่มีคำรักแต่ความหมายลึกซึ้ง
บวกเป็ด
-
ชอบเรื่องนี้อีกเรื่อง ครบรสดี
-
แวะมาแปะรูป ...
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt2.gif)
น้องฐา : พี่คะ.... อย่าสวีทมากนัก เดี๋ยวคนอ่านเขาอิจฉา
พี่โต้ง : ถ้าทำ "แบบนี้" ไม่ได้แล้ว จะมีบ้านไว้ทำ"ซาก"อะไรล่ะคะ.....
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt3.gif)
น้องฐา : งั้น.... ตรงนี้คงไม่เหมาะ ไปต่อที่เตียงดีกว่านะคะ :o8:
พี่โต้ง : เอ่อ.... ไม่ค่อยเลยนะ.... :m29:
-
love scene ค่ะ
แอบหื่นเบาๆ ไม่รู้ว่าทำออกมาได้ยังไง :pighaun: :haun4:
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt21.gif)
พี่โต้ง : แล้วนี่น้องฐาชวนมาที่เตียงทำไมคะ?
น้องฐา : ก็มาคุยกันเฉยๆค่ะ :-[ :o8:
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt23.gif)
พี่โต้ง : ไม่มีอย่างอื่นเลยเหรอ?
น้องฐา : ไม่มีค่ะ :o8:
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt22.gif)
พี่โต้ง : อย่าใจร้ายนักเลยน่า
น้องฐา : เปล่าซะหน่อย.... :o8:
(พี่จะถามทำไมนักหนาเนี่ย หนูล่ะรอจนเหงือกแห้งแล้วเหอะ)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt24.gif)
พี่โต้ง : แต่พี่ทนไม่ไหวแล้วนะคะ....
น้องฐา : ..... :-[ :o8: (หนูก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่ต้องแกล้งเล่นตัวนิดนึง.... ซะทีเถอะพี่ ลีลาอยู่ได้...)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt25.gif)
รูปนี้มันติดเรตป่าววะเนี่ย แอร๋ย... เขิน
-
ทั้งรองเท้าเลยหรอ จันทร์เจ้า..... :m25:
-
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt26.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt27.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt28.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt29.gif)
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/tt/tt30.gif)
.......................................
เอิ่ม... ไม่ไหวแล้ว เขิน... ขอตัดเข้าโคมไฟแล้วกันนะ แอร๋ย.....
ขอขอบคุณ the sims 3 สำหรับภาพ สวยๆ แอคชั่นแบบสมจริงโคตรๆ
ดูแล้วเขินโฮก...
-
แอร๊ยยยยยยย
:o8:
มาทีก็เล่นซะเลือดเกือบพุ่งเลยนะคุณนิ
ดีนะที่กล้องแพนไปที่โคมไฟก่อน
:laugh:
-
มาแต่รูปกับข้อความ
ยังขนาดนี้ถ้ามีเสียงด้วย
จะขนาดไหนเนี่ย :m25:
-
มาเต็มเลยน้องฐากับพี่โต้ง เอิ้กๆ :haun4:
-
ฮ่าๆๆ น้องฐาใส่เกาะอกสีเขียวขึ้นนะ
-
หวานกันไม่แคร์สื่อเลยนะเนี่ย
-
จินตนาการบรรเจิดมาก :laugh:
-
ฮา กดเป็ดไปเช็ดกำเดาไป!
พี่โต้งพูดได้โดนใจมาก ถ้าทำไม่ได้แล้วจะมีบ้านไว้ทำซากอะไร กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ เจ๋งมากคะพี่! o13
-
น้องฐาเซ็กซี่มาก พี่โต้งก็หล่อ
ฮาตรงตัดเข้าโคมไฟค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตัดเข้าโคมไฟ เหมือนหนังไทยสมัยนู้น อิอิ :m20:
-
:o8: น่ารัก :-[
-
:m20: :m20: :m20:อย่า๙้าใช่เปล่าวอะ
-
เอาโคมไฟ ไปทิ้งเดี๋ยวนี้
เอาแต่พี่โต้ง+น้องฐา+เตียง
พอล่ะ
อิอิ
-
น่ารัก ><!
-
ทำเป็นหนังไทยไปได้นะหนูนิ พอตอนสำคัญ แพนกล้องไปโคมไฟซะงั้น
-
555+.... สมจริงค่อด
-
ชอบน้องฐา น่ารัก ขาวเนียนเชียว
ปากว่าอย่า แต่มือไม้ชีนี่เชิญชวนสุดฤทธิ์ อิอิ
-
เขินอ่ะ :-[ :o8: :impress2:
-
o13
เหลือแต่เสียงแล้วค่ะ 555
-
ไม่คิดว่าจะมาแบบนี้ ไม่ใช่อะไรถูกใจคะ เอาอีก อย่าตัดเข้าโคมไฟสิคะ หนูอยากดูอ่ะ :impress2:
-
ใครยังไม่ได้ดูภาพ หน้า 129 ก็แวะไปดูกันด้วยนะคะ
พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ?
ตอนที่ 60 อยู่เฉยๆ ก็เหนื่อย...
อาโลฮ่า บรรดามิตรรักแฟนเพลงที่เคารพรัก เป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีกันอยู่แมะ?
ขอโทษที่น้องฐาผู้น่ารักห่างหายไปนาน เพราะตอนนี้กำลังเก็บตัวเข้าประกวด “นายนพมาศ” อยู่ (ล้อเล่นนะคะ)
ก็แบบว่าปิดเทอมไง ก็เลยกลับบ้านกลับช่องไม่ได้อยู่กับพี่โต้ง มันก็เลยไม่มีอะไรจะเล่า แต่ตอนนี้เปิดเทอมแล้ว.. ก็เลยกลับมาเม้าท์ได้ต่อ
เนี่ยนะ ตอนปิดเทอมกลับไปอยู่บ้าน หนูก็ให้มารดาสอนทำอาหารมาได้หลายอย่าง แม้ว่าไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวเท่าไรแต่ช่างมันเถอะ ก็พี่โต้งแกออกจะใจดี ไม่ค่อยใช้ให้หนูทำอะไรหรอก ออกจะดูแลฟูมฟักดุจไข่ในหินซะขนาดนั้น จะมีสกิลทำอาหารหรือไม่ก็ไม่มายด์อยู่ดี เพราะส่วนใหญ่พี่แกก็พาออกมากินอะไรข้างนอกบ้านเป็นประจำ บอกว่าเป็นห่วง ไม่อยากให้เหนื่อย อันนี้ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือขี้เกียจเป็นหนูทดลองกินอาหารที่เพิ่งลองหัดทำกันแน่....
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เราออกมากินอะไรข้างนอก....
หมูกระทะ!! ไม่ได้กินมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย.... ถึงจะได้กินเอ็มเคแต่บรรยากาศไม่เหมือนกันอยู่ดี แบบนี้บรรยากาศมันบ้านๆ ธรรมชาติ แล้วก็อาหารหลากหลายกว่ากันเยอะเลย
ยิ้มแก้มปริก่อนจะย้ายวารด้วยความเริงร่าไปหาสรรพสิ่งมากองไว้บนโต๊ะ
อร๊าย..... มีแต่ของกินมากมายก่ายกอง เต็มโต๊ะ
“พี่คะ ... กินน้ำตกนี่สิ อร่อยนะคะ....”
“ไม่เป็นไร น้องฐากินเลย พี่ไม่ชอบกิน...”
แปว.... หนูหุบยิ้มพยายามเคลียร์น้ำตกหมูรสจัดนั่นลงท้อง ตามด้วยน้ำแดงอีกหนึ่งแก้ว เห็นพี่โต้งตักหมูที่ย่างแล้วใส่จานให้หนูอยู่เรื่อยๆ เอ๊ะอย่าวางยากันแบบนั้นสิ ตัวเองน่ะกินบ้างไม่ใช่ให้หนูกินคนเดียว...
“แล้วยำนี่ล่ะคะ ....”
“ก็ไม่ชอบกินเหมือนกัน หมูกระทะน่ะ กินแค่เนื้อสัตว์กับผักก็พอแล้ว” พี่โต้งบอกง่ายๆ ทำให้หนูหน้าเสีย
เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าหนูต้องเคลียร์ทุกสิ่งอย่างที่ตักมาเลย
น้ำตกหมู ยำวุ้นเส้น หมูสะเต๊ะ สะเต๊กไก่ จะยัดไหวไหมเนี่ย หนูยังอยากกินน้ำแข็งไสกับไอติมต่อด้วยนะ ....
โอม่าย.....
ชีวิตมันช่างน่าเศร้า หนูทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้บอกจากสวาปามไอ้ของที่ตักๆ มาเข้าไปจนเต็มท้อง
“ง่ำๆ ......เอิ๊ก.....อุ๊บ แหวะ...” หนูพยายามอย่างยิ่งที่จะอดกลั้นอาการอึดอัดบางอย่างเพื่อมวลมนุษยชาติ แต่ก็ทำไม่ค่อยจะได้ จึงส่งเสียงจากลำคอแบบไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ออกมา
แปะ!! คนข้างกายยกมือหนาขึ้นโบกหัวกลมเบาๆ เป็นเชิงหยอกอย่างเอ็นดู แต่ทำให้หนูหันไปมองพลางเบะหน้าใส่
“เสียมารยาท เรียบร้อยหน่อยเหอะ” พี่โต้งต่อว่าแต่หน้ากลับยิ้มอยู่ซะงั้น
“ก็แหม....หนูอิ่มนี่นา ท้องจะแตกอยู่แล้วเนี่ย....พี่ไม่ยอมช่วยหนูกินเลย”
“ไม่ต้องทำมาบ่นเลย ตัวเองเล่นตักโน่นตักนี่มาซะเต็มโต๊ะ วุ้นเส้นกินแล้วก็อืด ขนาดบอกว่าพี่ไม่ช่วยกินนะ ยังไม่วายเอาผลไม้กับไอติมมาอีก”
“ก็แหม...มันอยากกินนี่นา” หนูพยายามทำเสียงน่าสงสาร
“แล้วนี่กลับได้รึยังล่ะ”
“กลับได้ไง ยังไม่หมดเลย....” หนูรีบแย้งเพราะร้านหมูกระทะเดี๋ยวนี้นะ กินไม่หมดคิดเพิ่มอีกตั้งหลายบาท
“ช่างมันเถอะน่า บอกตั้งกี่หนแล้วว่าถ้ากินไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน”
“ก็มันเสียดายนี่นา” หนูเถียงเสียงอ่อย
“ความเสียดายเป็นบ่อเกิดของความอ้วนนะ รู้ไหมเนี่ยว่าเดี๋ยวนี้น้องฐาน่ะอ้วนขึ้นนะ แขนก็ใหญ่ขึ้น ขาก็ใหญ่ขึ้น” พี่โต้งแกพูดเสียงเรียบๆ
“ไม่จริงอ่ะ” หนูรีบเถียง ยกแขนตัวเองขึ้นดูด้วยความเป็นกังวล
“จริง.... แต่เอ๊ะ ... มีอย่างนึงนะที่ไม่ใหญ่ขึ้นเลย”
“อะไรเหรอคะ?” หนูขมวดคิ้วสงสัย พี่โต้งแกยิ้มบางๆก่อนจะตอบกลับมาว่า.....
“นม”
แอร๋ย.............
...................................................
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
อ่านะ ต้องทำใจล่ะว่ามีแฟนขี้เล่นแบบนี้ ต้องนับหนึ่งให้ถึงร้อย หนูว่าพี่โต้งแกก็คงไม่ได้ตั้งใจจะตอกย้ำ ทำให้หนูโศกเศร้าในปมด้อยนักหรอก แค่หยอกเล่นไปเท่านั้นเอง แต่หนูน่ะ เวลาโดนใครหยามอะไรแล้วมันก็อดไม่ได้ที่ฮึดสู้ อยากลบคำสบประมาทพวกนี้จัง
นี่ถ้าพี่โต้งแกเป็นพวกเก็ทมุกล่ะก็ จะย้อนกลับไปมั่งเหมือนกันว่า ถ้าหนูไม่เทคยาเยอะแยะ จนอะไรๆ มันหดไปบ้าง แล้วเอาขนาดข้างล่างมาเทียบกัน หนูว่าก็คงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันนักหรอก แต่ขืนพูดอะไรทำนองนั้นล่ะก็ สงสัยจะตายคาเตียงกันไปข้างหนึ่ง
เพราะฉะนั้น อย่าเสี่ยงเลยเนอะ กับคนที่ตัวเองพูดอะไรก็เป็นมุกไปหมด แต่ทีคนอื่นพูดบ้างล่ะเอาไปคิดเป็นจริงเป็นจัง ไม่ขำแล้วก็หาทางแก้แค้นแบบนั้นน่ะ ยิ่งทำให้ตัวเองลำบากซะมากกว่า
ไอ้เรื่องจะหาวิธีเพิ่ม “นม” นี่ก็น่าเหนื่อย ถ้าเพิ่งรู้จักกันล่ะก็คงอยากจะหาซิลีโคนมาเสริมมายัดอยู่หรอก แต่มันก็เท่านั้นแหละ คนอยู่บ้านเดียวกัน แถมติ๊ดชึ่งกันก็ออกบ่อย จะหาอะไรมาหลอกตาไปก็เท่านั้น เปลื้องผ้าออกมามันก็เท่าเดิมใช่ป่ะล่ะ ส่วนเรื่องจะให้ไปพึ่งยาเหมือนที่เคยคิด ก็โดนสวดยับไม่มีชิ้นดีขนาดนั้นใครจะไปกล้า เวลาจะแด๊กอะไรสักอย่างเลยต้องพิถีพิถันกว่าเดิมเยอะเลย แถมเค้าว่ากันว่า ไอ้ขนาดหน้าอกเนี่ยต่อให้เทคยายังไงมันก็ได้มากสุดเท่าๆ กะ ที่แม่เรา หรือญาติผู้หญิงเรามีอะแหละ คิดถึงอีทับทิมที่บ้านแล้วเครียด อีน้องบ้า ทำไมแกเกิดมาแบนเยี่ยงนี้ พี่สาวอยากจะเป็นลม
ถ้างั้น คงเหลือวิธีเดียวแล้วสินะ....
หนูพยายามรวบรวมความกล้าระหว่างที่เห็นพี่โต้งกำลังนั่งพิมพ์งานกอกแก็กอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
“พี่คะ......”
“คะ?” พี่โต้งตอบรับแม้ว่ายังไม่ได้หันกลับมามองด้วยซ้ำ
“คือว่า.... หนูอยากทำงานพิเศษน่ะค่ะ”
“หือ... ทำไมล่ะ จะเอาเงินไปซื้ออะไรเหรอ?” ทีนี้พี่โต้งหยุดพิมพ์งานแล้วหมุนเก้าอี้กลับมาประจัญหน้า
จะเอาตังค์ไปซื้อนมค่ะ
บ้าไปแล้ว ใครจะไปกล้าบอก เดี๋ยวก็โวยวายลั่นบ้านอีก
“เอ่อ... ก็แบบว่า....ว่า.....” หันไปมองจอคอมแล้วก็นึกขึ้นมาได้ “คือ....หนูอยากได้....โน้ตบุ๊กอ่ะค่ะ”
“อืม... เอามาเล่นเกมอีกล่ะสิ” พี่แกว่าทำหน้ารู้ทัน
แอร๋ย.... ไม่ต้องมาดักคอกันแบบนี้ได้ไหมอ่ะ
“กว่าน้องฐาจะเก็บเงินได้ก็คงเป็นเดือน งั้นไม่ต้องทำงานก็ได้มั้ง เดี๋ยวเดือนมกราคมพี่ซื้อให้ก็ได้”
“ทำไมต้องรอเดือนมกราคมด้วยล่ะคะ” หนูย่นคิ้วอย่างสงสัย
“ก็มันมีวันสำคัญทางศาสนาน่ะ เลยต้องซื้อของขวัญให้อยู่แล้ว แต่ถ้ารีบจะซื้อให้ล่วงหน้าก็ได้”
“วันสำคัญทางศาสนา?” หนูทำหน้าเอ๋อสุดชีวิตจนรอยยิ้มของอีกฝ่ายจางลงเป็นใบหน้าเอือมๆ แทน
“แรมต่ำน่าดูเลยนะเราเนี่ย พอๆ กะไอ้ปอนด์เลย”
เอ๋......ไอ้แรมต่ำที่ว่านี่มันใกล้เคียงกับคำว่า “โง่” ป่ะเนี่ย
“เฮ้อ.... น้องฐาน่ะเกิดวันที่ 29 มกราใช่ไหมคะ? พี่กำลังคิดอยู่เลยว่าจะให้อะไรดี ในเมื่ออยากได้ก็ไม่ต้องไปทำงานหรอก เดี๋ยวพี่ซื้อให้เป็นของขวัญนะ”
เออ.... ลืมไปเลยว่าตัวเองเกิดเดือนมกราคม ตายจริงนี่เราจะแก่ขึ้นอีกปีแล้วสิเนี่ย
“แล้วพี่โต้งรู้ได้ยังไงล่ะว่าหนูเกิดเมื่อไร จำได้ว่าไม่เคยบอกซะหน่อย”
“ก็แอบดูบัตรประชาชนเอาน่ะ นึกว่าจะเห็นตอนน้องฐาตอนเด็กซะอีก ผิดหวังชะมัด” พี่โต้งทำหน้าเสียดาย
พูดถึงบัตรประชน ไอ้ใบเก่าน่ะมันยังอยู่เลยนะ แต่พอมีโอกาสไว้ผมยาวแล้วมันก็อดทนใช้ใบเดิมไปจนถึงอายุ 21 ไม่ไหวหรอก เลยต้องไปแจ้งหายทำใหม่ให้รูปมันออกมาสวยเด้งกะเค้ามั่ง
“เอ่อ... นี่ก็เพิ่งจะซื้อมือถือให้มา หนูว่าไม่ต้องซื้อของแพงๆ แบบนั้นให้ก็ได้ เดี๋ยวหนูเก็บเงินเองดีกว่า หนูเกรงใจอ่ะ”
“ทำไมต้องเกรงใจล่ะ น้องฐาไม่ได้ขออะไรพี่ซะหน่อย ก็พี่อยากให้เอง พูดแบบนี้ทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลพี่เสียน้ำใจนะคะ” พูดเฉยๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำท่าทีน้อยอกน้อยใจขนาดนั้นเลยนี่นา
“เอ่อ....แต่ว่า....” จะพูดยังไงดีล่ะ ว่าที่จริงแล้ว....
พี่โต้งแกยิ้มหวานให้ ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากแล้วทำเสียงจุ๊ใส่ไม่ให้พูดต่อ
สองแขนค่อยๆ กางออกแล้วรวบร่างหนูแล้วรั้งเข้าไปหาจนใบหน้าของเราใกล้กันมากๆ
“นะคะ... ไม่ต้องทำอะไรให้ลำบากหรอก พี่ไม่อยากให้น้องฐาเหนื่อย อยากได้อะไรก็บอก เดี๋ยวพี่ซื้อให้นะ” เสียงหวานฟังอบอุ่นและออดอ้อน ริมฝีปากแตะอยู่ข้างแก้มกระซิบเสียงแผ่วแต่ดังก้องเข้าไปถึงทรวงอก....
“ พี่รู้ว่าน้องฐาน่ะ แค่นอนเฉยๆ บนเตียงอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว”
เอ๋..... มันหมายความว่ายังไงก็ไม่รู้ แต่ทำไมหน้าถึงแดงขึ้นมาซะเฉยๆได้ล่ะเนี่ย
“พี่ก็.....” หนูตอบกลับไปแค่นั้น ขณะที่รู้สึกว่าถูกจมูกโด่งกดกระหน่ำย้ำลงมาติดกันหลายครั้ง ปากคู่ที่เคยได้เจื้อยแจ้วจำนรรจาหุบสนิทไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาอีกนอกจาก เสียงครางอือ
โปรแกรมเวิร์ดถูกเปิดค้างทิ้งไว้อย่างนั้น จนหน้าจอดับไปเองตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่คนสองคนมัวแต่ทำอย่างอื่นไม่ได้สนใจมันอีกเลย จวบจนกระทั่งเช้า ....
หนูว่าพี่โต้งก็พูดอะไรไม่ผิดนักหรอก
เวลาที่อยู่บนเตียง หนูไม่ค่อยได้ทำอะไรเลยก็จริง
แต่ทำไมก็ไม่รู้ มันเนื้อย.... เหนื่อย กว่าออกไปวิ่งออกกำลังกายซะอีกอ่ะ....
:-[
.......................
...................
วันนี้มาเบาๆ ให้พอหายคิดถึงนะคะ
ต่อจากนี้จะไม่สปอยล์อะไรมากแล้ว อยากให้ คนอ่านตามอ่านกันเองมากกว่า
ช่วยอยู่เป็นกำลังใจให้น้องฐาต่อไปด้วยนะคะ :pig4: :กอด1: :L2:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ
อรึ๊ย!~!!! น่ารักแท้ ฮ่าๆๆๆ
-
น่ารักอ่ะค่ะน้องฐา อ่านแล้วอิ๊งอร๊างตามเลย
พี่โต้งอ่ะ หนูเขินน่ะ555+
-
พี่โต้งนี่ปากร้าย แต่ใจดีนะเนี่ย :impress2:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
น้องฐาอ่ะแค่นอนบนเตียงก็เหนื่อยแล้ว
-
:-[ น้องฐามาแล้ว
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ก๊าก น้องฐาก็มัวแต่อ้อมไปอ้อมมาอย่างเงี้ย แล้วจะได้ตังค์ไปทำนมม้ัยคะ? แต่เราว่าพี่โต้งแกคงไม่ยอมให้ทำแน่ๆ :m20:
-
พี่โต้งไม่อยากให้น้องฐาทำหรอกเชื่อเหอะ ถ้ารู้ต้องไม่ชอบใจแน่...
ก็พี่เค้าเป็นห่วงน้องฐานี่
น้องฐาโชคดีนะ พี่โต้งใจดี อยากได้อะไรก็จะหาให้ หาได้ที่ไหนผู้ชายแบบนี้ เนอะๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่ต้องไปทำอะไรเพิ่มแล้ว แค่นี้พ่อค้าตับก็เหมายกร้านแล้ว 555
-
อือม์ ท่าทาง นอ มอ นม ของน้องฐา
คงต้องรอต่อไป (แบบไม่มีกำหนดอะป่าว)
เห็นใจนะเนี่ย เห็นใจจริ๊งจริง :m23:
นอนอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว
เห็นไหม พี่โต้ง ออกจะรักเมียห่วงเมียอะไรจะป่านนั้น
แกก็แค่ย้ำ (ออกจะบ่อย) ว่า นม (เล็ก) เท่านั้นเอง :jul3:
Joop Joop รักนะน้องฐา
-
พี่โต้งน่ารักจริงๆ เป็นป๋าเลี้ยงน้องฐาจริงๆ
-
น้องฐาน่ารักอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:พี่โต้งป๋ามากอะอยากได้อะไรให้บอก :z1: :z1:น้องฐาอยากได้นมอะ :L2: :L2:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
"แต่เอ๊ะ ... มีอย่างนึงนะที่ไม่ใหญ่ขึ้นเลย”
“อะไรเหรอคะ?”
หนูขมวดคิ้วสงสัย พี่โต้งแกยิ้มบางๆก่อนจะตอบกลับมาว่า.....
“นม”
พ่อค้าตับปากคอเราะร้ายยยยยม๊ากกกกกกกก ร้ายกาจจริงๆ เดี๋ยวก็ยุให้น้องฐาเปลี่ยนร้านซื้อตับซะหรอก :laugh:
-
ต้องเรียกว่าเสี่ยโต้งซะแล้ว
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นม :m20:
-
อยากนอนแล้วเหนื่อยบ้าง :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นอนเฉยๆก็เหนื่อยแล้ววว กิกิกิกิ
-
แหม....น้องฐาละก็
-
จะเข้าโหมดเศร้าหรือไม่นะ จั่วหัวว่า BLUE แบบนี้.....ตื่นเต้น ๆ ๆ
-
นอนเฉยๆๆ
สบายกว่า
แต่เสียวเท่ากัน
อ่ะเปล่า อิอิ
ก็เพราะยังงี้
ไอ่พี่โต้ง..ยอมเหนื่อยยยยย
ฮ่าฮ่า
-
แหมๆ ทำมาเป็นพ่อบุญทุ่มไปได้ คุณโต้ง อิอิ
-
แหม,,,พ่อค้าตับ เดี๋ยวนี้ทำต้วเป็นป๋านะ อิอิ
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
ก้นอนเฉยๆ จะเหนี่อยได้ไง โห่
5555555
-
พี่โต้งน่าฮักขนาดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
อิซซี่น้องฐาที่สุด
นอกจากจะเป็นพ่อค้าตับที่ลีลาสะแด่วสะเด็ดแล้ว
ยังจะทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่มอีกนะจ้ะพี่โต้ง
:impress2:
-
แหมพ่อค้าตับนี่นอกจากปล้ำเก่งแล้วยังใจปล้ำอีกด้วยแหะ
-
5555+.... อิพี่โต้ง เจ้าพ่อหื่นตัวจริง!!!
-
คุณพ่อค้าตับเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ ที่ว่าน้องฐานอนเฉยๆก็เหนื่อย เถียงแทนว่าไม่จริงคะ น้องฐาทั้งดี ทั้งเซ็กซี่ คงไม่เฉยแน่คะ o18
-
น้องฐาไม่ต้องอัพนมร้อก
จอแบนนี่ล่ะ เร้าใจเสี่ยโต้งแกสุดๆ เสป็คแก ว่างั้น :laugh:
เสี่ยแกรักน้องจริงๆนะ ทุ่มหมดให้ทั้งแรงกายทั้งใจทั้งเงิน วันสำคัญก็ไม่พลาด ปลื้มอ่ะ :impress2:
ขอแค่อย่าคิดมากกับหมาน่อยในปากแกเท่านั้นแหละ :try2:
-
ปากพี่โต้งนี่สุดยอดมาก :3125:
-
5555 นั่นสินะ ขนาดน้องฐานอนเฉยๆยังเหนื่อยเลย
แต่ว่านะ ถ้าน้องฐาบอกอยากได้นม คนใจป้ำจะซื้อให้ไหมนี่ !
-
น้องฐาก็บอกเสี่ยโต้ง
ไปเลยสิค่ะว่าอยาก
ทำนมเพิ่ม :z2:
-
แหมๆ นอนเฉยๆก็เหนื่อยขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องทำอย่างอื่นหรอกมั้งงง
-
ตอนที่ 61 กรอบรูป
เฮ้อ.... เศร้า น้องฐาอยากจะเศร้า กินข้าวแทบไม่ลง จนหมอกมันได้แต่ทำหน้าเอือมใส่
“พอเหอะมึง อย่าดราม่ามากนักเลย ไม่สงสารหรอก น่ากระทืบมากกว่า” เอ๊ะ อีปากเน่า พูดออกมาได้ยังไงกันยะ เดี๋ยวแม่ขบหัวซะเลยนี่... คนกำลังเฮิร์ท....
“โหดร้าย... อย่างมึงคงไม่เข้าใจจิตใจอันบอบบางของกูหรอก โธ่ ..... นมกู.... ไปซะแล้ว ฮือๆ ” หนูทำเสียงงอแงแต่ไม่มีน้ำตา เป็นนางเอกผู้น่าสงสารต่อไปอีก
“ก็แล้วทำไมมึงไม่บอกพี่เขาไปตามตรงเลยล่ะว่าจะเอาตังค์ไปทำนม” เสียงหมอกฟังอู้อี้เพราะมันกำลังพูดไปเคี้ยวข้าวกลางวันไปด้วย มารยาททรามจริงจัง หนูรับไม่ได้ค่ะ ณ จุดนี้
“ถึงจะบอกไป พี่เขาก็คงไม่ให้ทำอยู่ดี คงจะหาว่าเป็นเรื่องไร้สาระ” หนูทำปากยู่ตาโศกเต็มสตรีม
“ถ้าพี่แกคิดอย่างนั้นแกจะย้ำเช้า ย้ำเย็นว่ามึงแบนทำไม” อีหมอกพูดขึ้นมาอย่างสงสัย....
“ก็คงแค่แกล้งหยอกกูเท่านั้นล่ะ ถ้าจะเอาใหญ่ๆ ล่ะก็คงไม่หันมาชอบผู้ชายด้วยกันหรอก ดูอย่างพี่ปอนด์กะอีกิ๊งสิ แบนยิ่งกว่ากระดาน พี่เขายังชอบเลย กูเนี่ยอึ๋มสุดๆ แล้วเหอะ” หนูพยายามยืดอกตัวเองให้เด่นขึ้นเพื่อแสดงความมั่นอกมั่นใจ
“เอ๋า... ถ้าคิดอย่างนั้นแล้วยังอยากจะทำไปทำไมล่ะ”
“โธ่อีโง่.... ก็กูเป็นกะเทยนี่ กูไม่ได้เป็นทอมอย่างมึง กูก็อยากมีเหมือนผู้หญิงเค้ามีกันมั่ง ถ้ากูรวยๆ นะกูจะไปยกเครื่องใหม่ให้สวยกว่าน้องปอยอีก เค้าว่าถ้าคิดจะแปลงเพศให้ทำก่อนอายุยี่สิบยิ่งดีเพราะฮอร์โมนเพศชายมันยังทำงานไม่เต็มที่ แต่นี่ดูสิ อีกสองเดือนกูก็สิบเก้าแล้ว กูยังไม่มีตังค์ทำนมเลย โฮๆๆๆ”
“เลิกง้องแง้งเหอะมึง กูคงช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี มึงกลับไปบอกพี่เขาใหม่เหอะ เพราะถึงไม่บอกตอนนี้ พอเก็บเงินได้มึงก็ต้องบอกอยู่ดี”
“กูว่าจะไม่บอก เอาไว้รอวันหยุดยาวๆ หรือไม่ก็ช่วงปิดเทอมก็หาเวลาไปทำ เจอกันอีกทีก็ตู้มแล้วไปเลย”
“เอ๋า... แล้วมึงไม่กลัวโดนโกรธเหรอ?”
“ก็กลัว... แต่ทำไงได้ล่ะ ถ้ากูบอกก่อน... พี่เขาต้องห้ามไม่ให้ไปทำแน่เลย ถ้ากูไม่บอกแล้วชิงทำไปซะก่อน ถ้าเค้ารักกูจริง เค้าคงโกรธไม่นานหรอกมั้ง ไหนๆ ก็ทำไปแล้ว....พี่เค้าคงไม่ใจร้ายให้กูไปเอาออกหรอก” หนูหันไปบอกอย่างพยายามเข้าข้างตัวเอง
สองมือลูบเส้นผมตัวเองที่ยาวขึ้นมากแล้ว จำได้ว่าพี่โต้งเคยบอกว่า ตอนที่ตัดผมสั้นเป็นผู้ชายดูน่ารักดี พี่เขาชอบตอนนั้นมากกว่าอีก แต่พอต่อผมแล้วเริ่มไว้ยาวพี่เขาก็ไม่บังคับให้ไปตัดอีก ถึงจะแต่งหน้าแต่งตัวเป็นผู้หญิงยังไงก็ไม่เคยว่า แค่บอกให้แต่งตัวให้เรียบร้อยอย่าโป๊มากแค่นั้นแหละ
คนใจดีอย่างพี่โต้งก็คงเข้าใจแหละมั้ง ไม่ว่าภายนอกจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่ภายในก็ยังเป็นหนูคนเดิมอยู่ดี...
“ถ้าอย่างนั้น ลองนี่ดูแมะ?”
“หือ??” หนูเงยหน้าขึ้นมองตามนิ้วที่ชี้ไปยังบอร์ดของคณะใกล้ๆ โต๊ะที่เรานั่งกินข้าวด้วยกัน
“ประกวดการแสดงโชว์ Green stage จะประกวดเดี่ยวหรือกลุ่มก็ได้ รางวัลชนะเลิศ........ สองหมื่น!!!!” หนูพยายามใส่เอฟเฟคเสียงให้ดูตื่นเต้น ทำตาวาวอย่างสนอกสนใจ
“อุ๊ย เลิศ” หนูเอามืทาบอกอย่างดีอกดีใจ “แต่จะให้ทำอะไรถึงจะชนะ ระบำเปลื้องผ้าเหรอ? ฮึ้ย.... จะดีหรา....” หนูหน้าแดงบิดตัวด้วยความอาย
“เว่อร์ไปมั้ง อีฐา ตื่นๆ ไม่ต้องอลังการงานสร้างขนาดนั้นก็ได้ แค่ร้องเพลงเพราะๆ หรือเต้นสวยๆ ลิปซิ้งค์นิดหน่อยก็พอแล้วมั้งมึง ไอ้เรื่องชนะอ่ะอย่าไปหวังมากเลย”
“นั่นสิเนอะ...เฮ้อ...” หนูตอบกลับอย่างห่อเหี่ยว
เฮ้อ.... ทำไงดีน้อ ..... เครียดจัง...
หนูถอนใจเฮือกขณะที่ทำหลังหั่นหมูในครัว วันนี้พี่โต้งเรียนเสร็จตั้งทุ่มนึง แต่หนูเลิกเรียนก่อน เลยไม่ได้ให้พี่โต้งไปส่ง แต่ขับรถไปเอง ตอนขากลับก็เลยซื้อของมาทำกินเล็กน้อย แต่ก็ได้แต่เมนูง่ายๆ นั่นแหละ
“อุ๊ย....” หนูแหกปากดังลั่น เพราะตอนที่กำลังเหม่อคิดอะไรอย่างอื่นนั้นก็เผลอทำมีดหั่นนิ้วตัวเองซะเฉยๆ
พยายามกดแผลห้ามเลือดแล้วหันไปล้างน้ำ เกือบไปแล้ว เกือบได้กินนิ้วทอดแล้วไหมล่ะเนี่ย... ทำไมมันซวยเยี่ยงนี้เนี่ย
ในที่สุดหมูทอดกระเทียมพริกไทยก็เสร็จไปได้ด้วยดี ไหนๆ พี่โต้งก็ยังไม่กลับมา ทอดไข่เจียวด้วยดีกว่า
พี่โต้งก็กินง่ายอยู่ง่ายนะคะ ทำอะไรให้ก็ไม่บ่นหรอก ถ้าจะบ่นก็คงเป็นเรื่องรสชาติมากกว่า
“พี่ว่าไข่มันเค็มไปนิดไหม?” หนูทำตาโต รีบตักไข่เจียวมาชิม ตายแล้ว เค็มจริงๆ ด้วยอ่ะ
“ขอโทษค่ะ สงสัยตอนใส่น้ำปลา องศามันเอียงมากไปหน่อย” หนูแก้ตัวไปเสียงอ่อยๆ
“หึหึ มันเกี่ยวเหรอ?” พี่โต้งถามแต่ก็ไม่วายหัวเราะ หนูยิ้มเจื่อนๆ จับผมทัดหูเขินๆ
“นิ้วไปโดนอะไรมาคะ” อยู่ดีๆ พี่โต้งก็ทัก หนูยกมือที่มีพลาสเตอร์พันอยู่ขึ้นมา
“นี่น่ะเหรอ? ก็มีดบาดเมื่อกี้นี้น่ะค่ะ”
“ซุ่มซ่าม!!” เสียงพี่โต้งดุๆ แถมขมวดคิ้วใส่อีกต่างหาก “ทำไมไม่หัดระวังบ้างฮึ นิ้วด้วนไปทำไงเนี่ย? ที่จริงน้องฐาจะซื้อพวกกับข้าวสำเร็จรูปมาก็ได้นะคะ ไม่ต้องทำเองหรอก ลำบากเปล่าๆ น่าจะรู้ว่าตัวเองไม่ถนัดก็ยังจะฝืนทำอยู่นั่นแหละ” จึกๆ แทงใจดำเหลือขนาด
ฮือ ...พี่โต้งใจร้าย พูดอย่างนี้ได้ไง ทำร้ายจิตใจกันมากเลย
หนูก้มหน้าลงเบะหน้าเศร้า รู้สึกแย่ขึ้นมาเฉยๆ
ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองทำกับข้าวไม่ค่อยเก่ง จะทำได้ก็แต่พวกของง่ายๆ แต่ที่ยังฝืนทำอยู่ เพราะหนูก็แค่อยากทำตัวให้มีประโยชน์บ้างเท่านั้นเอง พี่โต้งเป็นพวกชอบดูแลคนอื่นอยู่แล้ว ไม่ค่อยให้หนูอะไร จะทำความสะอาดห้องยังไม่ยอมเลยบอกว่าจัดใหม่แล้วพี่เขาหาของไม่เจอ หนูก็เลย....
“ค่ะ หนูไม่ทำแล้วก็ได้” หนูตอบกลับไปด้วยเสียงแปร่งเล็กน้อย ตักข้าวกินอย่างฝืดคอเต็มที่ แล้วก็อิ่มอย่างรวดเร็ว
หนูรวบช้อนทั้งๆ ที่ยังทานไปไม่ถึงครึ่งจาน นั่งนิ่ง...
“น้องฐาคะ” พี่โต้งเองก็คงรู้สึกได้ถึงได้เรียกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะปลอบแบบนั้น “พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าหนูแบบนั้นนะ ไม่ได้ไม่ชอบกับข้าวที่ทำให้ด้วย แต่แค่ไม่อยากให้เหนื่อยเท่านั้นเอง”
พี่โต้งบอกด้วยเสียงเหมือนจะง้อกลายๆ กุมมือหนูบีบเบาๆ
ถึงจะบอกว่าไข่มันเค็ม แต่พี่โต้งก็ยังอุตส่าห์กินจนหมดอยู่ดี หนูก็เลยโกรธแกไม่ลง ฝืนยิ้มให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ค่ะ หนูเข้าใจ พี่อิ่มแล้วใช่ไหมคะ เดี๋ยวหนูเก็บจานไปล้างนะคะ” หนูบอกแล้วลุกขึ้น ยิ้มร่าเริงเหมือนปกติแล้วก็ชะงักอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาว่า....
“วางไว้ที่ซิงค์อย่างเดียวก็พอค่ะ เดี๋ยวพี่ล้างเอง น้องฐาเป็นแผลอยู่อย่าเพิ่งให้โดนน้ำเลยนะ”
พี่โต้งพิมพ์งานอีกแล้ว จะว่าไปแล้วหนูเองก็พอมีรายงานอยู่บ้าง แต่เป็นพวกขี้เกียจ ไม่ไฟลนก้นก็ยังไม่อยากจะทำ ไฟห้องเปิดสว่างโร่ ได้ยินเสียงคีย์บอร์ดเบาๆ หนูนอนไม่หลับได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
“น้องฐา....” หนูหยุดกลิ้งแล้วหันไปมองตามเสียงคนเรียกด้วยสีหน้าระวังภัย
“คะ?” ตอบรับกลับไปเสียงอ่อย...
“หยุดกลิ้งได้แล้วค่ะ ถ้าง่วงก็ปิดไฟนอนไปเลย ถ้ายังก็หาอะไรทำเงียบๆ เมื่อวานก็มัวแต่... ไม่ได้งานไปวันนึงแล้ว วันนี้ขอพี่ทำงานอย่างมีสมาธิได้ไหมคะ?”
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าปิดไฟ พี่จะพิมพ์งานเห็นได้ยังไง แล้วถ้ายังได้ยินเสียงก็อกแก็ก หนูก็คงนอนไม่หลับอยู่ดี ลำบากจังนะ
กริ๊ก......ในที่สุดหนูก็ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนอน
เฮ้อ.... อึดอัดจังน้า.....
นึกถึงหน้าพี่ติ๊กเจษฎา ในเรื่อง 2499 อันธพาลครองเมืองขึ้นมาเลย
ภา... เป็นเมียเรา... ต้องอดทน
http://www.youtube.com/watch?v=ALY_aGx9Ahw
ฐา... เป็นเมียพี่.... ต้องอดทน :monkeysad:
“น้องฐาคะ” เสียงเรียกตามด้วยแรงเขย่าๆ เบาๆ ทำให้หนูงัวเงียลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองเผลอหลับไปบนโซฟาหน้าทีวี พี่โต้งย่อตัวลงมาปลุกหนู
“ทำไมไม่ยอมเข้าไปนอนข้างในล่ะ นอนข้างนอกแบบนี้ ผ้าก็ไม่ได้ห่ม เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ”
“หนูเผลอหลับน่ะค่ะ “ หนูตอบ พยายามจะยันกายลุกขึ้น
“อุ๊ย....พี่” หนูร้องโวยวายเมื่อพี่โต้งก้มลงช้อนร่างหนูขึ้นอุ้มจนหนูโดยไม่ทันตั้งตัว พยายามดิ้นรนจะลงมายืนตามเดิมแต่ก็ไม่สำเร็จ
“โห....หนักขึ้นจริงๆ ด้วยแฮะ” แกว่าพลางหัวเราะจนหนูอดน้อยใจไม่ได้
“ถ้าหนักก็ปล่อยสิคะ หนูจะได้เดินไปเอง”
“ไม่เป็นไร พอไหวอยู่ เดี๋ยวหลังหักเมื่อไรพาไปโรงพยาบาลทีแล้วกัน” พี่แกตอบกลับด้วยเสียงร่าเริงยืนยันว่าจะอุ้มหนูเข้าไปนอนในห้องให้ได้
หนูได้แต่เอียงคอซบอกพี่โต้ง ถึงพี่แกจะปากเสียยังไง แต่ก็ยังใจดีแบบนี้อยู่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ
พี่โต้งวางร่างของหนูไว้บนเตียงแล้วกำลังจะเดินไปปิดไฟ
“พี่คะ....” หนูเรียกพี่โต้งที่กำลังหันหลังทำให้พี่เขาชะงักแล้วกันกลับมา
“คะ?” ตอบรับพลางนั่งลงบนเตียงห้องขาลงไปข้างๆ
“พี่น่ะ .... ใจดีกับหนูมากเกินไป จะทำให้หนูเคยตัวรู้ไหม ต่อไปก็จะเอาแต่ใจทำอะไรไม่เป็น เอาแต่พึ่งพาพี่อย่างเดียว”
“นั่นแหละที่ต้องการเลยล่ะ น้องฐาจะได้ติดแหง็กอยู่กับพี่ไปไหนไม่รอดไง”พี่โงตอบใบหน้ายิ้มแย้มมีแววขบขัน
“ถึงไม่ต้องดีขนาดนี้ หนูก็ไปไหนไม่รอดอยู่ดีนั่นแหละ ก็”บ้าน”น่ะ มันเดินไม่ได้ซะหน่อย คนต่างหากที่พร้อมจะย้ายบ้านได้ทุกเมื่อ..”
“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะเรา ที่พูดแบบนี้อยากให้พี่ลุกขึ้นมาเล่นบทโหดตบจูบเหมือนเมื่อก่อนหรือไง? ต่อมมาโซมันกำเริบหนักอยากได้รับความรุนแรงเหรอ? เรานี่ชักจะฟุ้งซ่านขึ้นทุกวันแล้วนะ” พี่โต้งร่ายยาวเป็นพ่อคนขี้บ่นขึ้นมาทันทีผิดจากบุคลิกสุภาพบุรุษสุดแสนใจดีอย่างเมื่อกี้อย่างกับคนละคน
“เปล่า... ก็แค่รู้สึกว่าระหว่างที่พี่โต้งทำให้หนูหลงระเริงไปกับความสุขสบาย ตามใจจนเสียคน อยากได้อะไรก็ได้มาง่ายๆ แต่หนูกลับไม่ได้ทำตัวให้มีประโยชน์เลยสักอย่าง ทำความสะอาดก็ไม่ได้ทำ กับข้าวก็ทำไม่ได้”
“ก็มีแม่บ้านมาคอยทำให้ กับข้าวก็ซื้อเอาได้จะทำเองให้เหนื่อยทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้อ่ะ หนูรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นบ้านเก่าๆ โทรมๆ ไฟฟ้าโดนตัด ห้องครัวแก๊สหมด ส้วมตัน”
“ฟังดูอนาถชะมัด”
“แบบว่ามันไม่น่าอยู่เลยสักนิด ต่อให้รักมากแค่ไหน แต่ถ้ามันจะแย่ขนาดนี้ เป็นใครก็คงทนอยู่ไม่ไหวหรอก”
“อย่าพูดอะไรให้มันฟังดูแย่แบบนั้นได้ไหม น้องฐาน่ะคิดมากเกินไปนะ คนเราน่ะ สรรหาสิ่งสวยๆ งามๆ มาประดับตกแต่งบ้านกันออกเยอะ ของบางอย่างแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย แต่มีไว้มันก็ทำให้ชีวิตดูหรูหรา ทันสมัยไฮโซไปตามเรื่อง เคยเห็นพวกงานศิลปะที่เขาแสดงไหม ภาพนึงน่ะราคาเป็นแสนเป็นล้าน ดูๆ ไปก็ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย แต่ก็ยังมีคนมีคนซื้อไปเก็บสะสม เพราะสำหรับคนอื่นที่ไม่เข้าใจศิลปะมันก็แค่ของไร้ค่าเท่านั้น มีแต่คนตาถึงเท่านั้นแหละที่จะรู้ว่าของพวกนั้นน่ะมันคุณค่าทางจิตใจ ของบางอย่างไม่จำเป็นต้องทำประโยชน์อะไรก็ได้ แต่ขอแค่มีอยู่ก็ทำให้มีความสุขแล้ว สำหรับพี่แล้วน้องฐาก็คงเป็นงานศิลปะชิ้นนั้นล่ะมั้ง” พี่โต้งยิ้มให้แล้วพยักหน้าเบาๆ เหมือนจะกล่อมให้หนูเชื่อสิ่งที่ตัวเองพูด
“.........” อย่างนี้นี่เอง.... เข้าใจแล้วล่ะ หนูคงเป็นเหมือนกรอบรูปสินะ
กรอบรูปในเกม the sims 2 ที่มันอาจจะทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้นอกจากมีไว้มอง แต่มันกลับเพิ่มค่า “สิ่งแวดล้อม” ทำให้อารมณ์ดีขึ้น
หนูเผลอยิ้ม ความน้อยอกน้อยใจเศร้าโศกมันอันตรธานหายไปในบัดดล
“สบายใจแล้วใช่ไหมคะ? งั้นนอนได้หรือยังล่ะ” หนูหันไปยิ้มหวาน พี่โต้งนี่ก็เก่งเนอะ พูดอะไรซึ้งๆ กับเขาก็เป็น ถึงแม้ไม่ได้มีคำว่ารักออกมาเลยแต่ทำไมฟังแล้วรู้สึกดีขึ้นมามากขนาดนี้กันนะ
ไฟที่สว่างไสวมืดดับลง พี่โต้งกลับมานอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงพร้อมทั้งขยับกายมากอดหนูเอาไว้
อ้อมกอดนั้นยังอบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย จุมพิตก็ยังดูดดื่มและลึกล้ำราวกับจะดึงร่างให้จ่อมจมลงไปในบึงน้ำ อาจจะมีอึดอัด หวาดหวั่นอยู่บ้างแต่ก็เหมือนเป็นดินแดนอันน่าพิศวงรอการค้นหา
หนูเหมือนกำลังเพิ่งเริ่มเรียนการว่ายน้ำ พี่โต้งเป็นคุณครูที่ทั้งหล่อและใจดี เวลาสอนอะไรมันเลยพลอยกระตือร้นอยากทำให้ได้ดีที่สุด....
ถึงการว่ายน้ำมันจะยาก เวลาจมน้ำมันจะทรมานและอึดอัดจนสำลักก็เหอะ แต่พอปรับตัวได้แล้วก็เริ่มหายใจได้สะดวกขึ้นแล้วพอถึงตอนนั้นเมืองบาดาลก็ไม่แตกต่างกับแดนสนธยาที่หลงเข้าไปแล้วไม่อยากออก จนกว่าจะเห็นดาวพร่างพรายที่ปลายขอบฟ้า
หัวใจเต้น..เร็วไม่เป็นส่ำ เมื่อทะทึ่งพรวดพราดออกมาจากบึงใหญ่ สายน้ำไหลเชี่ยวและกว้างไกล กว่าจะถึงฝั่งได้เลยเหนื่อยสายตัวแทบขาด หนูหอบเหนื่อยเพราะว่ายน้ำมาไกล ทั้งฟรีสไตล์ กรรเชียงและผีเสื้อแต่ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน เวลาที่มาถึงเส้นชัยแล้วมันก็อดจะปลาบปลื้มปีติและเป็นสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่มาถึงฝั่งฝันมีคุณโค้ชคอยกอดปลอบเป็นกำลังใจมันก็รู้สึกภูมิใจอย่างกับได้เหรียญทองโอลิมปิก
มีความสุขขนาดนี้ คืนนี้หนูต้องหลับฝันดีแน่เลย... คิคิ
หนูซุกตัวเข้าหาไออุ่นของคุณโค้ชสอนว่ายน้ำ ที่ทำให้ต้องสำลักไปหลายน้ำนั้นแน่นขึ้นอีก เมื่ออีกฝ่ายโอบแขนมากอดไว้ก็พริ้มตาหลับลงอย่างเป็นสุข ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ พึมพำอยู่บนศีรษะว่า....
“ถึงจะฟังดูแย่ขนาดนั้นก็เถอะ แต่รักไปแล้วจะให้ทำยังไงได้ ต่อให้บ้านหลังนี้จะเก่าแก่หรือผุพังไปแค่ไหน พี่ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี ส่วนอื่นๆ ของบ้านจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ" หนูรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่กดลงมาที่หน้าผากหนักๆ
"ขอให้ห้องนอนยังน่านอนอยู่ ก็พอแล้วมั้ง”
..............................................
เลิพซีนช่วงหลังๆ ไม่ค่อยเซอร์วิสเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะคะ แบบว่าไม่ได้เขียนนานมันยากเขียนไม่ออกน่ะ เลยใส่แค่พอได้ยิ้มๆ เนอะ
สำหรับความคิดการตัดสินใจของตัวละครไม่ว่าจะออกมาร้ายหรือดี ก็อยากจะบอกว่า พระเอก นายเอก ไม่จำเป็นต้องแสนดีที่สุด เพราะไม่ว่ายังไงมันยังคงเป็น "มนุษย์" อยู่ดีล่ะเนอะ
เป็นโค้งสุดท้ายแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่ได้รวบรัดที่จะจบลูกเดียว พยายามอย่างยิ่งที่จะเคลียร์ทุกๆ ปมของตัวละครให้หมดด้วย
ดังนั้นหลายๆ อย่างที่เขียนลงไป บางครั้งอาจจะอ่านแล้วรู้สึกเอื่อย แต่ขอบอกว่ามีเหตุผลและเกี่ยวเนื่องกันกับเรื่องราวในตอนหน้าๆอยู่ อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ
จะเข้าโหมดเศร้าหรือไม่นะ จั่วหัวว่า BLUE แบบนี้.....ตื่นเต้น ๆ ๆ
แหม.... ช่างสังเกตนะตัวเธอ...
เอาเป็นว่าไม่สปอยล์นะ เพราะก็บอกแล้วว่าโค้งสุดท้าย มันก็เลยมีหลายรสชาติ....
จะโค้งมากน้อย หักศอก คงบอกมากไม่ได้ ต้องรออ่านอย่างเดียวจ้า...
-
พี่โต้ง เลิฟมากมาย พูดได้กินใจมากอ่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว รักพี่โต้งจัง
-
หวานเบาๆ จนกลัวเป็นเบาหวาน
:z2:
บวกเป็ด
-
ฐาอย่าไปคิดมาก เป็นตัวของตัวเองน่ะดีที่สุดแล้ว
-
พี่โต้ง o13
-
พี่โต้งน่ารักที่สุด คนอ่านยังยืนยันคำเดิม
:-[
แต่แหมถ้าน้องฐาเบื่อเซ็งมากๆ
ก็ลองให้พี่โต้งกลับไปเล่นบทซาดิสต์เหมือนเมื่อก่อนดูสักวันสิจ้ะ
เผื่อจะได้มีสีสีน ชีวิตกระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้างอะไรบ้าง
:z1:
ปลล. เราอุตส่าห์แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นหัวเรื่อง
เราไม่อยากให้น้องฐาซดมาม่าเล้ย กระซิกๆ
:o12:
-
:serius2:No Drama :serius2:
-
พี่โต้งพูดดีจัง น้องฐาอย่าคิดมากนะ เป็นตัวของตัวเองให้พอ พี่เค้ารักหนูแบบที่หนูเป็น
ผู้ชายแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้ ต่อไปเป็นยังไงไม่รู้ แค่มีความสุขกับวันนี้ก็พอเนอะน้องฐา
นี่น้องจะไปทำนม พี่โต้งจะว่ามั้ยน้อ อยากรู้เหมือนกัน แต่เดาว่าพี่โต้งอาจไม่ชอบใจ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่โต้งนี่เข้าใจพูดให้น้องฐาหายเศร้าจังเลยอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:bye2: :bye2: :bye2: :call:
-
อบอุ่นอ่ะ อยากให้มีคนรักทุกอย่างแบบที่เราเป็นแบบนั้นบ้าง :-[
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
พี่ไก่โต้งแสนดีจริงๆ o13
-
รอคอย ชีวิต Blueๆ ของน้องฐา
-
แม่บุหลันคนงาม จะเลี้ยวโค้งหักศอก จะยังไงก็ตามแต่ใจของแม่เถิด แค่ไม่แหกโค้งก็พอแล้วค่ะ ...
-
ซึ้งมากๆตอนนี้
-
เมนต์ตอน60ก่อน
ห่ะ จบแล้วเหรอ มาพอหอมปากหอมคอเหรอ อะฮึก!พี่โต้งชอบแซวปมด้อยน้องฐานะคะ ไหนว่าอยากให้น้องฐาแมนๆไงคะ ไหงแซวเรื่องหน้าอกน้องบ่อยจัง เล็กๆก็น่ารักออกนะคะ ใส่เสื้อก็ไม่ต้องห่วงมากไงว่าจะโป๊ จะโดนคนอื่นจ้อง!
ปล.จิ้นฉากบนเก้าอี้หน้าคอม :pighaun:
ตอน61
อั่ยยะ พี่โต้งนี่นะ พูดหว่านล้อมเก่งจริงๆ แต่ที่เก่งกว่าคือน้องฐาอะ เปรียบง่ายกระชับและชัด!!!กรอบรูปในซิมมันเป็นงั้นจริงๆด้วยอ่ะ!!!เกะกะมาก แต่มีแล้วค่ามันเพิ่ม!!!
แต่เข้าใจน้องฐาอะ พอไม่ได้ทำอะไรแถมต้องให้เขาดูแล มันไม่ใช่วิสัยของหญิงแกร่งมั่นที่ช่วยเหลือตัวเองได้เลย!แต่พี่โต้งคงอยากได้น้องฐาที่น่ารักและอยู่ไม่ได้ถ้าไม่พึ่งพาพี่โต้งอย่างที่บอกมั๊ง
ชอบอันนี้ละ "สำหรับความคิดการตัดสินใจของตัวละครไม่ว่าจะออกมาร้ายหรือดี ก็อยากจะบอกว่า พระเอก นายเอก ไม่จำเป็นต้องแสนดีที่สุด เพราะไม่ว่ายังไงมันยังคงเป็น "มนุษย์" อยู่ดีล่ะเนอะ" มันใช่!
ปล.2จะblueเหรอคะ จัดมาเลย รอเศร้า!
-
ปรัชญาจังเลยยยยย
แต่ก้จิงละน้าาาาที่พี่โต้งพูดเนี่ยยยย
-
ถ้าจะบลู..
เอาแบบบลูเบอรี่นะ
อย่างอื่น...ม่ายยยอาววววว
พี่โต้ง+น้องฐา
ต้องพากินตับ อย่างเดียวเล๊ยยยยย
อิอิ
-
น้ิองฐา อย่าไปทำเลยนมอ่ะ เเค่นี้ก็พอเเล้ว
ดูพี่โต้งก็รักน้องฐามากขนาดนี้เเล้ว
อย่าเอาเรื่องให้ต้องมาทะเลาะกันเลยดีกว่า :เฮ้อ:
พี่โต้ง ถึงพูดจาไม่ดีเท่าไหร่ เเต่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ซึ้งๆจากพี่โต้งและน้องฐา ถึงบ้านจะเก่าๆโทรมๆแต่ก็เป็นที่ๆทำให้เราอุ่นใจ สุขใจที่สุดแล้ว :กอด1:
โค้งสุดท้ายที่ต้องเตรียมอารมณ์ แต่ไม่เศร้าได้ไหมน้อ พลีสสส :impress2:
-
พี่โต้งเป็นประเภท
พูดไม่ค่อยเก่งแต่
รักหมดใจจริง ๆ :o8:
-
พี่โต้งน่ารักจังง
:man1: :man1: :man1:
-
หวานกันเบาเบา :L1:
-
ตอนนี้....เอาใจไปเลยค่าาาพ่อค้าตับ :กอด1:
-
ชอบหายไป รู้ไหมคนรอมันน้อยใจ จะจบแล้้เหรอ????? :monkeysad: :monkeysad:
-
ชอบหายไป รู้ไหมคนรอมันน้อยใจ จะจบแล้้เหรอ????? :monkeysad: :monkeysad:
โอ๋ๆ คนแต่งก็หายไปคิดพล็อตไงคะ
ตอนคนอ่านหายไป คนแต่งก็น้อยใจเหมือนกัน แต่ก็ดีใจที่กลับมา....
เกือบจบ แต่คงยังไม่จบจนกว่าจะเคลียร์ ปมที่สร้างไว้ให้หมด ก็เหลือเยอะพอสมควรเหมือนกันค่ะ
-
ประกวดการแสดงเนี่ย น่าสนใจแฮะ เอาเลยน้องฐา :a2:
ที่ว่าเป็นเมียพี่ต้องอดทนน่ะ เราว่าต้องอดทนทั้งคู่แหละ
พี่โต้งเองก็ต้องทำนู่นหรืออดทำนี่เพื่อน้องเหมือนกันนา
-
บทนี้หวานซะไม่เกรงใจกันเลยนะ
-
พี่โต้งดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมาก (ถึงบางทีจะงี่เง่าไปบ้างแต่พออภัยกันได้ :laugh:)
น่ารักที่สุดเลยค่ะ :L2:
-
อย่าให้จบแบบหักมุม(ที่คนอ่านคิด)เลยนะ
-
ตอนนี้เป็นการกล่อมให้เราเพลินๆเคลิ้มๆ แล้วก็หักมุมฉับเพื่อให้BLUE.=jws,0Ut
-
ตอนที่ 62 My [lady] boy part 1 [BY โต้ง]
ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู นี่ก็ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว แต่น้องฐาก็ยังไม่กลับมา
ผมยืนหงุดหงิดใจอยู่หน้าประตูห้อง กดโทรศัพท์ต่อสายตามคนรักที่เริ่มทำตัวไม่น่ารักขึ้นมาแล้วอย่างร้อนอกร้อนใจ แต่ไม่มีใครรับสาย
ฮึ่ม!! ผมกำลังจะหมดความอดทน ถ้าปล่อยแล้วเหลวไหลขนาดนี้ ก็อย่าออกไปไหนเลยดีไหม?
กรึก แอ๊ด.......
“กลับมาแล้วค่า....” ทันทีที่เปิดประตู คนที่กำลังบ่นถึงก็ส่งเสียงดังลั่น รีบส่งสายตาน่าสงสาร ทำหางกระดิกวิ่งเข้ามากอดแข้งกอดขาประจบประแจง
แปะ... ความหมั่นไส้ทำให้ผมผลักกระโหลกยัยลูกหมานั่นออกโดยพลัน
“โอ๊ย... พี่อ่า...” แล้วอีกฝ่ายก็จะร้องโอดโอย แสร้งทำเป็นว่าเจ็บปวดเหลือแสน สำออยเข้าไปสิน่า คิดว่าไม่รู้ทันหรือไง
“บอกว่าอย่ากลับดึก แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” ผมทำเสียงเข้มเป็นคุณลุงใส่
“ขอโทษค่ะ เพลินไปหน่อย ไม่ทันได้ดูนาฬิกา” อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนหมาหงอย หนอย... คิดว่าจะใจอ่อนเหรอ?
“โทรไปก็ไม่รับสายด้วย”
“อ๋อ เสียงเพลงมันดังน่ะ เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์” อีกฝ่ายตอบเสียงอ่อย
“เออ ดี มีมือถือก็เหมือนไม่มี คราวหลังก็ไม่ต้องพก จะเอาไปขายทอดตลาดซะเลย” ผมตอบกลับไป ยังไม่หายโมโห
“พี่อ่า หนูขอโทษ” คราวนี้ขยับมากอดแขนเอาหัวกลมๆ ถูไหล่ไปมาอย่างกะแมว “อย่าเอาไปขายนะ หนูอุตส่าห์เล่นเกมนินจาไปตั้งไกลแล้วอ่า” อืม... ห่วงแต่เกมเท่านั้นเรอะ?
“งั้นพรุ่งนี้กลับมาก่อนสามทุ่ม” ผมสรุปตัดความรำคาญ
“ได๋ค่ะ” อีกฝ่ายทำเสียงสูง มีการยกไหล่ตามเสียง
เฮ้อ.... ให้ได้อย่างนี้สิน่า...
“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังล่ะ” ผมถอนใจเฮือกแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“นิดนึงค่ะ แต่ใช้พลังงานเยอะ เลยหิวอีกแล้วล่ะ” มีการเอามือลูบท้องประกอบอีกต่างหาก
“พี่ซื้อข้าวต้มกับเกี๊ยวปลามาแช่ตู้ไว้แน่ะ เดี๋ยวไปอุ่นให้แล้วกันนะ”
ตอนนี้น้องฐากำลังซ้อมเต้นเพื่อเข้าประกวดงานอะไรสักอย่างหนึ่งปลายเดือนนี้ ใจจริงผมก็ไม่อยากให้น้องไปทำอะไรแบบนั้นหรอก ผมไม่อยากเห็นแฟนตัวเองไปเต้นแร้งเต้นกาอยู่บนเวที ท่ามกลางสายตาของผู้ชายแบบนั้น แต่พอเห็นท่าทีกระตือรือร้นของน้องก็เลยไม่อยากจะขัดให้เสียใจ เพราะจะว่าไปแล้วที่ผ่านมาผมก็บังคับให้น้องทำอะไรตามใจตัวเองเยอะเหมือนกัน ครั้งนี้ก็เลยต้องยอมปล่อย
แต่พอมาถึงตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกว่าคิดผิดเข้าไปทุกที
กลับบ้านก็ดึก โทรไปไม่รับสาย นี่เราไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยกันกี่วันแล้ว?
ให้ตายเหอะ ไอ้งานบ้านี่เมื่อไรจะจบๆ ไปซะทีวะเนี่ย
“กลับมาซ้อมที่บ้านไมได้หรือไง ทำไมต้องไปซ้อมที่อื่นด้วย” ผมเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าน้องกลับบ้านดึกมาหลายวันแล้ว
“ก็เวลาเต้นน่ะมันต้องเปิดเพลงเสียงดัง เดี๋ยวพี่โต้งรำคาญ”
“เอาเถอะ จะยอมให้สักพักก็ได้ อยู่ห้องคนเดียวก็เหงาเหมือนกันนะเนี่ย”
ผมล่ะอยากจะบ้าตอนเห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของน้องในตอนนี้ ก็คงจะดีใจมั้งที่พูดแบบนี้แต่ไม่เห็นต้องออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยก็ได้ กลัวปากแม่คุณจะฉีกขึ้นมา
“ถึงงั้นก็เถอะ เพลงนี้น่ะมันต้องเต้นสองคน ถ้าไม่เต้นด้วยกัน มันก็ไม่รู้น่ะสิว่าพร้อมหรือเปล่า จะชวนคนอื่นมานี่ ก็คงไม่ดีอีก ไม่เป็นไรหรอกมั้ง อีกไม่กี่วันเอง” น้องฐาพยายามปลอบใจ
“อืม” ผมพยักหน้ารับเข้าใจ “ว่าแต่เต้นเพลงอะไรเหรอ?”
“ก็เอาหลายๆ เพลงมามิกส์กันแต่ที่เต้นเต็มๆ เพลงก็ ma boy”
“มาบอย.... เพลงของใคร ไม่เห็นได้ยินเลย”
“วง sistar ค่ะ เป็นศิลปินเกาหลีน่ะ แต่พี่คงไม่รู้จักมั้ง หนูล่ะอิจช้า อิจฉา ตู้มเหลือเกิน”
“หึหึ ขนาดนั้นเชียว” ผมถาม หัวเราะในลำคอ พลางลดสายตาจากใบหน้าไปตามลำคอไปหยุดที่ดอกบัวตูมคู่นั้นแล้วอมยิ้ม
“พี่อ่ะ....” อีกฝ่ายส่งเสียงครางแล้วเบะหน้าใส่
“อะไร...” ผมขมวดคิ้วถาม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ก็พี่กำลังด่าหนูในใจใช่ไหมล่ะ ใช่ซี้.... หนูมันไข่ดาว ไม้กระดาน ใช่ซี้....” ไปกันใหญ่แล้วแฮะ ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“แหม รู้ใจ ....” ผมลากเสียงยาวตอบ ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ที่เห็นอีกฝ่ายเป็นเดือดเป็นร้อนอย่างกับโดนด่าแม่
“คอยดูนะ ถ้าชนะขึ้นมาละก็...” ทำเสียงมาดมั่น
“หือ? ชนะแล้วทำไมเหรอ?”
“เปล๊า......” น้องตอบขึ้นเสียงสูงแบบไม่น่าเชื่อถือ แล้วค้อนให้ คงจะยังไม่หายเคืองเรื่องนั้น เด็กหนอเด็ก....บ้าจี้ตามซะงั้น
เชื่อหรือเปล่าว่าที่จริงผมไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้หรอก จะใหญ่กว่านี้หรือแบนกว่านี้นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ เพียงแค่พอพูดเรื่องนี้แล้วอีกฝ่ายจะตอบสนองเร็วกว่าปกติเท่านั้นแหละ ก็เลยเก็บไว้แกล้งคนเฉยๆ
เอากันตามจริงแล้วผมว่ามันไร้สาระมากด้วยซ้ำ ตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ สักหน่อยจะมากังวลอะไรกับเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าพอรู้ตัวว่าจิตใจกลายเป็นผู้หญิงแล้วนมมันจะงอกขึ้นมาเองได้ซะหน่อย ขนาดผู้หญิงแท้ๆ ก็ไม่ใช้ว่าจะอึ๋มกันทุกคนสักหน่อยใช่ไหม? และถึงผมแซวเรื่องนี้บ่อยแต่ที่จริงก็คิดอยู่หรอกนะว่าถ้าไม่ได้ทำมาจริงๆ ได้แค่นี้ก็ถือว่าเยอะเกินความคาดหมายแล้วด้วยซ้ำ แต่ถ้าปลอบใจไปเดี๋ยวจะเหลิง เก็บเอาไว้แกล้งในภายภาคหน้าก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
อีกสองวันก็จะถึงวันจริงแล้ว ตอนนี้ผมก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเพราะคิดว่าช่วงเวลาอันน่าเบื่อกำลังจะจบลงแล้ว ถึงจะแอบหมั่นไส้อยู่บ้างที่น้องตื่นเต้นเกินเหตุก็เถอะ แต่ความสุขเล็กๆ น้อย ทำเป็นมองไม่เห็นซะบ้างคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ผมเกือบจะวางใจแล้วว่าทุกอย่างคงจะผ่านไปได้ด้วยดี ถ้าไม่ใช่เพราะบังเอิญไปสังเกตเห็นถุงกระดาษที่น้องเอากลับมาด้วยวันนี้และถือวิสาสะดึงออกดูเสียก่อน
เกาะอกสีเขียวอ่อน กับกระโปรงบานๆ สั้นๆ อีกตัว อย่าบอกนะว่า....
“น้องฐา!!” ผมแทบตะโกนเรียก
“ค้า” น้องตะโกนตอบมาจากมุมครัว ซึ่งกำลังอุ่นกับข้าวที่ผมซื้อแช่ตู้ไว้อยู่
“ออกมาให้ไวเลย เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ผมตะโกนตอบกลับไป
ไม่นานนัก น้องฐาเดินตัวลีบออกมาหน้าตาตื่นในชุดผ้ากันเปื้อน คงกำลังงงว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่อะไร” ผมกำชุดนั่นแน่นแล้วชูให้ดู
“.........” น้องมองชุดสลับกับมองหน้าผมแล้วก็เงียบ...
“พี่ถามว่านี่อะไร!!” ผมตะคอกซ้ำอีก ปาชุดใส่น้องอย่างแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้ง ไม่ทันรับเสื้อผ้าเหล่านั้น มันจึงหล่นลงไปกองที่ปลายเท้า
“ชะ...ชุดค่ะ” น้องตอบเสียงอ่อย คงเริ่มรู้แล้วว่าผมกำลังโกรธ
“รู้แล้วว่าชุด” ผมตอบกลับ โมโหเพิ่มขึ้นมาอีกสองเท่า “แต่นี่ใจคอเราจะใส่ชุดนี้ขึ้นแสดงจริงเหรอ? โชว์ทั้งนมโชว์ทั้งหอย อ๋อ....หรือรู้ตัวล่ะว่าที่จริงไม่มีทั้งสองอย่างก็เลยไม่แคร์!!”
น้องเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยแววตาที่สั่นระริก โกรธ เสียใจ หรืออะไร?
“หนูว่ามันก็ไม่ได้โป๊ถึงขนาดนั้นซะหน่อย ยังไงก็ต้องใส่เสตอยู่แล้ว ไอ้ข้างบนพี่ก็บอกเองว่ามันไม่มีอะไรจะโชว์อยู่แล้วนี่”
เออ ดี!! ไม่เถียงแต่ยอมรับกลับมาง่ายๆ ถ้าไม่ได้ด่าตัวเองประชดนี่จะอกแตกตายหรือไง พูดมาได้ว่าไม่มีอะไรจะโชว์ คิดได้ไงเนี่ย ใครบอกว่าไม่มี ถึงผมจะทำเป็นมองข้ามหน้าอกแบนๆ หรืออะไรอย่างอื่นไปเสียเพราะเอาตามจริงมันอาจจะไม่ได้โป๊มากขนาดนั้น แต่จะบอกว่ามันไม่มีอะไรเลยก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ลำคอและช่วงไหล่ขาวๆ มันก็เตะตาอยู่นะ หรือแม้แต่เรียวขาตะเกียบนั่นก็เถอะไม่เคยรู้เลบยหรือไงว่าเป็นคนขาเล็กสวย
“ไม่โป๊เหรอ? ถ้าจะเอาขนาดนี้ไม่แก้ผ้าแสดงไปเลยล่ะ” ผมสวนกลับไปอีกไม่ลดละ
“.............” พูดไม่ออก ได้ยินแต่เสียงสูดน้ำมูก เอาสิ ร้องไห้ซะให้พอเลย
“ไปเปลี่ยนชุดซะ เอาที่มันเรียบร้อยรัดกุมกว่านี้”
“แต่ชุดที่เลือกมามันเข้าชุดกับของเพื่อนอีกคนที่แสดงด้วยกันนะคะ มันหายากน่ะ” เสียงแปร่งเหมือนกำลังร้องไห้
“ถ้าหาไม่ได้ ก็ไม่ต้องแสดง” ผมยื่นคำขาดที่ทำให้น้องหน้าเสีย หุบปากเงียบ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ไม่เถียงและไม่รับคำแบบนี้ น่ากลัวจะดื้อเงียบ...
“ถ้าไม่เชื่อ เราได้เห็นดีกันแน่....”
TBC
ที่จริงไม่อยาก Tolk กลัวจะลืมตัวสปอยล์ ฮ่าๆ แต่พยายามจะคุยแบบไม่สปอยล์ อิอิ
ตอนนี้สั้นแฮะ แบบว่าสั้นๆ ขยันซอยก็น่าจะดี หายไปนานกลัวคนอ่านจะลืมน่ะสิ
ตอนนี้ คงมีคนอ่านตะโกนด่าพี่โต้งกันอีกแน่เลย กับความปากเสีย หลังจากสวีท อบอุ่นมาได้สองตอน เริ่มเอาอีกแล้ว กร๊าก...แบบว่า ไม่รู้ว่าถ้าน้องฐาเล่าแล้วจะเป็นยังไงแต่รับรองว่าคนละฟีล อยากให้รู้ความคิดของพี่โต้งบ้าง เพราะฟังแต่น้องฐาเล่า มันก็มองจากมุมเดียวเนอะก็จะไม่เข้าใจอะไรพี่โต้งเลย ไม่แน่ใจว่า พี่โต้งเล่าแล้วจะโดนด่าน้อยลงหรือมากกว่าเดิมกันแน่
อ่านจากตรงนี้ น้องฐานี่น่ารักจังเลย ผิวขาวเนียนแล้วก็ขาสวย
เอ๊ะ ไปๆ มาๆ สรุปว่าพี่โต้งหวงขากับแขนมากกว่าอย่างอื่นอีก ฮ่าๆ ขำว่ะ
อยากแปะรูปที่ดิสเพลย์แบบใหญ่ๆ แต่ตอนนี้เน็ตอืดๆ เอาไว้คราวหน้าดีกว่าเนอะ
-
แล้วถ้าน้องฐาชนะ แล้วไปทำนมมาเนนี่ยยย ไม่มีเรื่อง บ้านแตกเลยหรอออ
-
น้องฐา อย่าไปทำเลยนม
พอเถอะ ดูจากมุมของพี่โต้งเเล้ว พี่เเกก็หาได้สนใจไม่
น้องฐาเป็นยังไง พี่เเกก็รักอยู่ดี
อย่ามีเรื่องทะเลาะกันเลย ทำนมมันอาจมีปัญหาได้น้า
ว่าเเต่ ชนะนี่ได้กี่หมื่นเนี่ย มีเงินไปทำนมได้เลยหรอ :a5:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
Ma Boy!!!!!! หึง หึงๆๆๆๆ
อิพี่โต้งหึงกระอักเลือดตายแน่ถ้าเห็นน้องฐาเต้นเพลงนี้บนเวทีอ่ะ :laugh:
ถ้าน้องฐาชนะแล้วไปทำนมจริงๆก็เพราะพี่โต้งแหละชอบแกล้งแซวน้องอ่ะ
ถ้าน้องฐาตู้มแล้วอย่างมาโกรธล่ะจ้ะ o18
-
นี่แหละนะนิสัยผู้ชาย หวงของตัวเองแต่ก็มองของคนอื่น :angry2:
แต่แอบเข้าใจพี่โต้งนะคะ ก็คนมันหวงอ่ะทำไงได้ :impress2:
อืมแต่จะดีกว่านี้ถ้าได้คุยกันในอารมณ์ปกติ พี่โต้งไม่แคร์ว่าน้อง
จะมีนมมั้ย น้องฐาก็ไม่ต้องไปเต้นโชว์ เรื่องก็จบ
แล้วชั้นจะอ่านอะไร 555 ค่อยๆพูดค่อยๆจากันน้า
:กอด1:
บวกเป็ด
-
เข้าใจฐานะ ว่าเป็นกระเทยมันต้องสู้หญิงแท้ได้
แต่ใช่ว่าต้องมานั่งปิด เดียวก็มาม่าอีกรอบหรอก
-
ยังไงคนอ่านก็อยู่ข้างพี่โต้ง
:haun5:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เราเป็นพี่โต้งแฟนคลับ
ชอบนักไอ้คนไม่มีเหตุผลเนี่ย
ปากหมาช่างกัดช่างแทะนี่ก็ชอบ
แถมชอบหึงหวงแบบบ้าๆบอๆยิ่งชอบใหญ่
(สาบานได้ว่าเมิงรักพี่โต้ง 55555 :jul3: :laugh:)
พี่โต้งสู้ๆอย่ายอมน้องฐานะ
น้องฐาพี่ขอโทษนะ
แต่พี่ก็ไม่อยากให้น้องไปทำนมเหมือนกัน
เราเลยนั่งยุพี่โต้งอยู่บ้านดีฝ่า
:m23:
-
แค่เพลงก็จินตนาการไปไกลแล้ว
พี่โต้งแกคงหวงและห่วงน้องฐามากอ่ะนะ
-
หึงโหดมากพี่โต้ง!
-
นี่เห็นแค่ชุดนะ
ถ้าได้เห็นท่าเต้นนี้จะขนาดไหน
:z2: :z2: :z2:
-
น้องฐาเกิดวันเดียวกับเค้าเลย
><
เอิ่มม แล้วถ้าน้องฐาได้ทำนมจริงๆ พี่โต้งจะเป็นไงน๊าา
-
โอ๊ะ ๆ !!! พี่โต้งเค้าหึงตั้งแต่น้องฐายังไม่ได้เต้น
นี่ถ้าน้องฐาใส่เกาะอกกะกระโปรงสั้นๆไปเต้น Ma Boy อีกล่ะก็
ไม่อยากนึกภาพ !!! พี่โต้งคงไม่ให้น้องฐาออกนอกห้อง 555
แต่พี่โต้งเค้าก้อเป็นห่วง แล้วก้อ หวง ตามประสาคนขี้หึงล่ะน๊าาา
อย่างพี่โต้งบอก เปลี่ยนชุดเหอะน้องฐา ไม่อยากให้ทะเลาะกันน
เดี๋ยว ไก่โต้งจะกลายร่างน่ะ 55555
รอตอนต่อไปครับบบ ++ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โต้งน่ะ จะหวงอะไรนักหนา เห็นแล้วมันก็แค่เห็นแหละ (ขอเข้าข้างน้องฐาหน่อย) มันก็แค่การแสดงเอง
สงสารน้องฐา คงร้องไห้เสียใจแน่เลย กับคำพูดที่เอาแต่อารมณ์หวง(หึง)ของโต้งน่ะ
-
เหอเหอเหอ เข้าข้างฐากันจัง หันมามองตัวเอง ถ้าแฟนเราทำแบบฐานะ ......
พ่องเอาตาย .... ชอบให้แฟนโชว์นะ แต่โชว์กับเราแค่คนเดียว ดีที่ออฟกลัวร้อนกลัวดำ เรื่องพวกนี้เลยไม่ต้องกังวล 555+ แต่เรื่องขี้งอนนี้เหมือนกันเลย ง้องแง้งตลอด อยากให้รู้ว่าหวง ทำอะไรมองอยู่ แต่ไม่อยากบ่นกลัวเวิ่นวือ....
-
พี่โต้งโหมดโหดมาแบ้ว หลายอย่างด้วยแหละในใจแก แฟนไม่มีเวลาให้ก็คงคิดถึง อยากทำอะไรร่วมกัน
แล้วก็หวงน้องฐาด้วย แฟนน่ะเนอะ ใครก็อยากเก็บไว้ดูคนเดียวไปให้คนอื่นเห็นเยอะแยะก็หวงดิ
แต่ที่สื่อออกมามันทำให้ไม่เข้าใจกัน บางทีพี่โต้งก็พูดแรงเกิ้น สิ่งที่พี่โต้งคิดว่าพูดเล่นอย่างเรื่องนมน้อง
มันดันเป็นเรื่องที่น้องคิดมาก อย่างงี้ก็แย่สิคะ...นี่ถ้าน้องไปทำน่มน้มจริง เราว่ามีเฮทะเลาะกันแน่อ่ะ
หรืออย่างเรื่องที่แกว่าน้องขาสวยก็น่าจะบอกให้น้องเค้าภูมิใจบ้างอะไรเงี้ย
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลยเพราะคู่นี้น่ารักมาก แต่ก็นะ ชีวิตคู่มันก็ต้องมีปรับตัวกันเยอะ
เอิ่ม พี่โต้งค่ะ เห็นชุดว่าโป๊แล้ว ขอโทษค่ะ ท่าเต้น Ma boy นี่มันสุดยอดโคตรยั่ว...ถ้าได้ไปดูรับรอง
น้องอาจเต้นไม่จบเพลง เพราะเฮียแกเก็บแฟนใส่กระเป๋ากลับบ้านก่อนะ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากอ่าน ชอบอ่านมุมของพี่โต้งเช่นกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อยากดูน้องฐาเต้น Ma Boy อะ :impress2:
แต่ถ้าชนะแล้วไปทำบึ้มมา พี่โต้งแกจะกลายร่างเป็นยักษ์ไหมเนี่ย o22
ขนาดเรื่องชุด กำแพงบ้านก็เริ่มมรอยร้าวแล้วอะ :z3:
ดูจากมุมพี่แกแล้วไม่ได้แคร์ ณ จุดนั้นเลย แต่น้องฐาเค้าก็อยากสวยนี่เนอะ มองกันคนละมุม :เฮ้อ:
-
พี่โต้งน่ารักที่สุดเรยอ่ะ ใจดีจัง อิอิ!!
-
ไอ้คุณพี่โต้ง....เหมือนพ่อเลย 555+ คือถ้าบอกไปตรงๆ ไม่ดุ ไม่ประชด ก็จบละอ่ะ นี่มาซะโหมดคุณพ่อ น้องฐาก็ต้องมี แต่นู่นนี่นั่น กลับมาอยู่แล้น
-
อ่านเรื่องนี้มาตั้งนาน แต่ไม่เคยเม้น :laugh:
:angry2: อย่างมีหน้ามาบอก เมิงเลวที่สุดดดดดด!!!
แต่จะไถ่โทษนะ ตั้งแต่ตอนนี้ต่อไปเค้าจะเม้นให้ตล๊อดตลอดเยย :m1:
ชอบน้องฐาอ่ะ ทั้งฮาทั้งน่ารักทั้งไร้เดียงสาเกิ๊น :impress2:
-
พี่โต้งเอ๊ย! ก็เพราไม่พูดอย่างนี้ไงเล่า :เฮ้อ:
รอคนต่อไปครับ :L2:
-
ดูความพยายามแต่ละอย่างของน้องฐาแล้วหนักใจแทนพี่โต้ง
-
โห...พี่โต้ง เห็นแค่ชุดก็ปรี๊ดแล้วเหรอคะ
นี่ถ้าเห็นท่าเต้น มิจับน้องฐาเธอกล้อนผม ขังอยู่
แต่ในห้องเลยเหรอ???...
หวงจริง หวงจังนะคนนี้...
ว่าแต่ก็ยังอิจฉาน้องฐาอยู่ดีที่ได้สามีแบบพี่โต้ง
อย่าดิ้นรนเรื่องทำตู้มเลย มีนิดๆ แต่พองาม
แต่พี่โต้งรักและเอ็นดูแบบนี้ตลอดไปดีกว่านะคะน้องสาวคนสวย
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่โต้งปากกรรไกรอรกแล้ว (แต่เราก็ชอบ :laugh:)
น้องฐาน่าสงสารจังเลยค่า
อย่าลืมปลอบน้องด้วยน้า
-
นี่ขนาดแค่ชุดนะเนี่ย
ถ้าจัดครบ เสื้อผ้า หน้าผม+เต้น ครบเครื่อง
จะเกิดอะไรขึ้นฟระ
สยองแทนน้องฐาจริงๆ
งานนี้ไก่พิโรธ :fire:
สาธุ :call: จะเกิดการบ้านแตกไหมเนี่ย
-
สงสัยพี่โต้งจะหวงไว้ดูคนเดียวยอิอิ
รออ่าน้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่ก็น่าจะพูดให้น้องฐา
เข้าใจนะ เพราะดูแล้ว
มันก็ไม่มีอะไรมากมาย
แต่ถ้าไม่พูดให้เข้าใจมัน
จะเกิดปัญหาใหญ่นะพี่
โต้ง :m16: :m31: :fire:
-
น้องฐานี่น้า
รู้อยู่แล้วว่าเสี่ยไม่ชอบให้แต่งตัวโป๊
แต่เสี่ยก็แรงไปหน่อยนะ โยนเสื้อใส่อ่ะ
-
อิพี่โต้งนิพูดดีดี
ก็ได้ไม่เห็นต้อง
ตะคอกกันเลย :m16:
-
ตอนที่ 62 My [lady] boy part 2
เฮ้อ...เอาอีกแล้วสิเรา กลายเป็นจอมมารผู้โหดร้ายไปอีกแล้วสินะ
ป่านนี้น้องคงนั่งร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาท่วม ก็ปากเรามันใช่ย่อยซะที่ไหน ถ้าถูกทำให้สติหลุดขึ้นมาเมื่อไร หมาที่เลี้ยงไว้มันก็พากันกระโจนออกมาจนหมดคอก ถึงจะมาเสียใจทีหลังก็คงไม่ทันแล้ว
ใจจริงก็อยากจะกอดปลอบอยู่เหมือนกันนะ แต่ขืนทำแบบนั้นคงจะได้ใจแล้วก็ไม่ยอมฟังที่บอก ที่เตือนไปอีก น้องฐาน่ะยิ่งเป็นพวกดื้อเงียบ ประชดเก่งอยู่ด้วย ถ้าไม่ทำให้สำนึกหรือหลาบจำก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ขนาดรู้อยู่ว่าผมไม่ชอบให้แต่งตัวแบบนี้ก็ยังจะสรรหามาใส่ให้อารมณ์เสียอีก มันน่าล่ามโซ่แล้วจับขังเสียจริงๆ
พอเถอะ....เพราะไปๆ มาๆ ก็เริ่มจะดูโรคจิตกันไปใหญ่แล้ว ทั้งๆ ที่ความจริงเมื่อก่อนผมก็ไม่ได้เป็นถึงขนาดนี้ซะหน่อย แต่ความผิดพลาดเป็นยาดีที่จะทำให้เราแก้ไขความบกพร่อง เพื่อไม่ให้ความผิดพลาดเก่าๆ ย้อนกลับมาซ้ำอีก ดังนั้นอะไรที่ผมคิดว่าเคยพลาด ผมก็จะไม่ปล่อยให้พลาดซ้ำซากอีกเท่านั้นเอง ถึงแม้คนที่ผมรักนั้น ตอนนี้จะดูเหมือนน่ารัก ไร้เดียงสา ไม่มีพิษมีภัยอะไรก็เถอะ แต่ผมก็ยังไม่เคยวางใจเลย เพราะความประมาทคือหนทางแห่งความตาย
อย่างเช่นกับมิงค์ เคยรักมากแค่ไหน อยากได้อะไรก็หาให้ ตามใจในทุกๆ เรื่อง จะทำอะไร กับใคร ที่ไหน เมื่อไร รสนิยมจะเป็นยังไงก็แล้วแต่เธอ...
แล้วไงล่ะเพราะปล่อยปละละเลย เพราะเอาแต่ดูแลด้วยเงินไม่ใช่เหรอ? สุดท้ายแล้วถึงต้องเสียใจขนาดนั้น
แล้วน้องฐาน่ะก็เป็นพวกเดียวกับไอ้ปอนด์ที่มักไม่ค่อยรู้ตัวหรอกว่าตอนนี้ได้วาง trab ใส่ใครไว้บ้าง ถ้าไม่ดูแลอย่างใกล้ชิด ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆ อาจจะมีศัตรูแบบเนียนๆ โผล่มาอีกหรือเปล่า ยกตัวอย่างเช่นไอ้รูมเมทแว่นหนานั่นปะไร ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเลย ริอ่านจะมาล้วงคองูเห่า ช้าไปร้อยปีโว้ย
นึกถึงไอ้เด็กนั่นแล้วมันหงุดหงิด เพราะเหมือนมองเห็นตัวเองเมื่อปีที่แล้วที่ยังชอบไอ้ปอนด์อยู่แต่มันเสือกแรมต่ำประมาณเดียวกับน้องฐาไม่รู้ห่าอะไรเลย ประกอบกับผมกับเคลียร์มัวแต่เกรงใจกันไปมา สุดท้ายแล้วก็โดนหมาคาบไปแดกเฉยเลย ถุยชีวิต แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ถึงไม่มีไอ้เชี่ยตุลย์ ปอนด์มันก็คงไม่ได้ชอบผมอยู่ดีแหละ ส่วนน้องฐาน่ะเหรอ? ไอ้เรื่องที่ว่าความรู้สึกช้ามันแย่อยู่แล้ว พอพูดพอบอกอะไรเข้าก็เอาแต่เถียงคำไม่ตกฟาก คนเขาแยกเขี้ยวใส่กันจะเป็นจะตาย นี่ก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วแบบนี้มันจะไปโทษคนอื่นฝ่ายเดียวได้ซะที่ไหน ในเมื่อคนของเราดันเสน่ห์แรงแบบไม่ได้ตั้งใจแล้วยังไม่รู้จักระมัดระวังตัวเองอีกต่างหาก...
ผมถึงได้ต้องพยายามย้ำตัวเองให้หนัก ว่าของบางอย่างอาจจะได้มายาก หรือไม่มีทางได้มาเลย ของบางอย่างอาจจะได้มาง่าย แต่การจะเก็บรักษาของสิ่งนั้นไว้ มันยากยิ่งกว่า ถ้าไม่รู้จักทะนุถนอม ถึงจะดูเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม?
เย็นวันต่อมา น้องฐากลับมาตั้งแต่หัวค่ำ คงจะขี้เกียจฟังผมบ่นล่ะมั้ง
“น้องฐา....” ผมไม่ได้เรียกเสียงดังไปนักหรอกนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะยังโกรธหรือเปล่าเจ้าของชื่อจึงสะดุ้งเฮือกตกใจได้ขนาดนั้น
“คะพี่...” น้องรับคำหันกลับมามอง แววตามีความระแวดระวังอย่างกับหนูกลัวแมว.... หรือหอยทากกลัวไก่?
“เรื่องเมื่อวานน่ะ พี่ขอโทษนะคะ น้องฐาหายโกรธแล้วใช่ไหม?” ผมพยายามปรับเสียงให้ดูนุ่มนวลเป็นการง้อ ถึงจะโกรธแต่ก็ไม่อยากจะปั้นปึ่งกันไปเรื่อยๆ แบบนี้อยู่ดี เดี๋ยวจะทำให้น้องไม่สบายใจจนไม่สมาธิแข่งซะเปล่าๆ ถึงผมจะเข้มงวด แต่ไม่ได้แปลว่าจะใจร้ายสักหน่อยนะ
“คะ... ค่ะ หายแล้วค่ะ” ก้มหน้าลงตอบเสียงอ่อย
“แหม...น้องฐานี่น่ารักจริงๆ เลยค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะให้รางวัลคนน่ารักด้วยพวงมาลัยเยอะๆ เลยนะ” ผมบอกต่อเป็นการเอาใจ
“หือ...พี่จะไปดูด้วยเหรอคะ?” น้องฐาเลิกคิ้วสูงแสดงความประหลาดใจ
“ไปสิ น้องฐาจะเข้าประกวดทั้งทีจะไม่ไปดูได้ยังไง ทำไมล่ะ? น้องฐาไม่อยากได้กำลังใจจากพี่เหรอคะ?” ผมส่งเสียงหวานถาม อ้อนน้อยๆ
“เอ่อ.... เปล่าค่ะ ก็เห็นทำเหมือนไม่สนใจก็เลยนึกว่าไม่อยากไปเฉยๆ”
“อยากไปสิ หรือว่าน้องฐาไม่อยากให้พี่ไป ...... มีอะไรที่เห็นไม่ได้เหรอ? หรือว่าชุด.......” ผมรีบถามดักคอ คิดถึงไอ้ชุดที่ว่านั่น ว่ามันจะยังอยู่อีกไหม หน้าก็เข้มตาก็ดุขึ้นมาอีก
“อะ...เปล่าค่ะเปล่า อยากให้ไปสิ” น้องรีบปฏิสธสวนกลับมาทันทีอย่างร้อนรน
“อืม... จัดที่ลานอเนกประสงค์ใช่ไหม? กี่โมงคะ?”
“ก็...น่าจะ.....สาม... ไม่สิ สี่ทุ่มโน่นแน่ะกว่าจะถึงคิว”
“โห ทำไมดึกจัง”
“ก็คนประกวดเยอะ ก็เลยรอนานน่ะค่ะ”
“เหรอ แล้วน้องฐาแต่งตัวที่นี่เลยไหม? หรือว่าที่ไหน”
“ไปแต่งบ้านเพื่อนน่ะค่ะ หนูคงต้องไปตั้งแต่เย็น พี่โต้งตามไปดูตอนสี่ทุ่มเลยก็ได้ค่ะ”
“อืม ...” ผมรับคำพลางจับศีรษะคนตรงหน้าโยกเข้ามาใกล้ๆ แล้วจูบที่หน้าผากมนเบาๆ
“เพี้ยง.....ขอให้ชนะนะ”
ในที่สุดก็ถึงวันประกวดสักที ถึงจะเป็นวันศุกร์ แต่ผมก็มีเรียนถึงสี่โมงเย็น ส่วนน้องฐาก็บอกว่าหลังจากเรียนเสร็จจะไม่กลับมาที่คอนโด จะไปเปลี่ยนชุดที่บ้านเพื่อนเตรียมตัวแสดงเลย จะให้ไปนั่งกร่อยอยู่บ้านจนถึงสี่ทุ่มก็น่าเบื่อเกินไป ผมก็เลยชวนไอ้ซาออกมากินนมที่ร้านนมตรงข้างมอตั้งแต่ทุ่มนึง ซึ่งเอกลักษณ์ของร้านนี้ก็คือ นอกจากจะเป็นร้านนมแล้วยังเป็นร้านเช่าการ์ตูนอีกด้วย ระหว่างที่นั่งกินนมและขนมปังก็นั่งอ่านการ์ตูนไปพร้อมกันได้
“มาวันศุกร์ก็ดีเหมือนกันนะ คนน้อยดีเพราะกลับบ้านกันหมด” ซาเอ่ยขึ้นมา เพราะเคลียร์เองก็กลับบ้านเหมือนกัน
ที่จริงผมไม่ค่อยกลับบ้านบ่อย ส่วนน้องฐาจะกลับบ้านสักสองหรือสามอาทิตย์ครั้ง ถ้าผมไม่มีพวกรายงานหรืออะไรสำคัญ ก็จะกลับบ้านพร้อมๆ กันไปด้วยเพราะก็ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว
“แล้วเอล่ะ อาทิตย์นี้มันกลับบ้านหรือเปล่า?”
“หึ... รู้สึกจะอยู่ดูงานประกวดอะไรสักอย่างนึงน่ะ”
“อ๋อ สงสัยงานเดียวกัน ของมึงน่ะยังดีนะที่แค่ไปดู แต่เมียกูนี่ไปกันใหญ่เลย นึกยังไงไม่รู้อยากจะไปประกวดกับเขาด้วย แต่กูว่าพยายามให้ตายก็คงไม่ได้ชนะหรอก เพราะเดี๋ยวนี้เวทีไหนๆ มันก็ต้องยัดเงินทั้งนั้นแหละ ฝีมืออย่างเดียวมันคงไม่พอหรอก”
“แต่มีรางวัลขวัญใจคนดูด้วยนะมึง ซื้อพวงมาลัยเยอะๆ ไปคล้องดิ เผื่อได้” ไอ้ซาออกความเห็น
“ก็ว่าอยู่ นี่ก็กำลังรอว่าเมื่อไรจะถึงเวลาสักที แสดงตั้งสี่ทุ่ม ดึกชิบ...”
“เฮ้ย ไม่ใช่มั้ง งานเค้าเริ่มตั้งแต่สองทุ่มครึ่งไม่ใช่เหรอ?”
“ก็เห็นว่ามีคนประกวดเยอะก็เลยได้แสดงดึก....”
“ก็ใช่นะว่าคนประกวดมันเยอะ แต่เค้าจับฉลากว่าใครจะแสดงก่อนหลังในวันงาน จะแสดงกี่โมงยังไม่มีใครรู้ก่อนหรอก ถ้าเกิดบังเอิญจับฉลากได้อันดับแรกๆ มันก็อาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้นี่”
อ้าว... ถ้ายังไมได้จับฉลากแล้วน้องฐารู้ได้ยังไงล่ะว่าตัวเองแสดงกี่โมง ถ้าไม่ใช่เพราะ......
พรืด.... ผมเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นทันที นี่ก็สองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว
“อ้าว แล้วมึงจะไปไหน”
“ไปลานเอนกฯ จะไปดูหน้าคนโกหก”
ผมจอดรถอยู่ตรงที่ว่างด้านในมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว พอเดินออกจากซอยข้างๆ มอก็เลยไม่ต้องไปขยับรถอีก เดินไปไม่ไกลก็ถึงลานเอนกประสงค์ที่จัดงานพอดี ผมไปถึงตอนยังไม่เริ่มการประกวดเลย แต่มีเกมชิงรางวัลเล็กๆ น้อย แนะนำกรรมการแล้วก็พูดถึงเงินรางวัลที่ได้
ผมพยายามโทรหาน้อง กะว่าถ้ารับสายจะขอด่าให้เละสักหน่อยแต่ก็เหมือนรู้ทัน ไม่รับสายเลยให้ตายเถอะ
ดูการแสดงผ่านไปได้สองทีม ไอ้ซากับเอก็เข้ามาสมทบ
“ผมไม่คิดว่าพี่โต้งจะมางานนี้ด้วย” เอบอก ทำเหมือนจะดีใจที่เห็นหน้า ผมรำคาญก็เลยตอบกลับไปว่า
“ถ้าน้องฐาไม่ได้แสดงด้วยก็คงไม่มาหรอก แล้วเอล่ะ อยากดูขนาดนั้นเลย”
“ก็เปล่า แต่เพื่อนในเอกเข้าประกวดด้วย มันบังคับให้มาเป็นหน้าม้าซื้อพวงมาลัยน่ะ เลยต้องมา”
“เหรอ? งั้นก็ดี งั้นถ้าน้องฐาออกมาแสดง พี่ฝากคล้องให้ด้วยได้ไหม?”
“ไม่เอาหรอก ให้คล้องพวงมาลัยให้ยัยเลดี้บอยนั่นน่ะ ขยะแขยงมือ..ง” ผมหันไปทำตาดุใส่เอเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ทำให้อีกฝ่ายหุบปากไป ไอ้ซาที่มันได้แต่ยืนเงียบเป็นเป่าสากก็โอบไหล่รั้งเอให้ออกห่างผมยิ่งขึ้น
เพราะตอนนี้ถึงจะโกรธ ถึงจะโมโห ถึงจะคิดว่าถ้าเจอตัวเมื่อไรจะจับร่างนั้นมาเขย่าแรงๆ หักแขนหักขา เคี้ยวกลืนมันซะเลยก็เถอะ แต่ก็ยังไม่ชอบให้คนอื่นมามาพูดจาว่าร้ายคนที่เรารักอยู่ดีนั่นแหละ ยิ่งมาพูดแบบนี้ มันยิ่งอยากจะพาลใส่คนใกล้ตัวมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ประมาณสามทุ่มยี่สิบห้ากว่าจะถึงการแสดงของน้อง แต่การแสดงน่ะมีประมาณห้าถึงเจ็ดนาที คิดดูแล้วกันว่าถ้าผมไม่ได้มารอ ยังไงก็คงไม่ได้ดูแหงๆ การที่น้องโกหกโดยบอกเวลาแสดงช้าลงกว่าเดิมนั้นเพราะอะไรก็เดาไม่ยากนักหรอก แต่เมื่อเห็นน้องทีแรกก็พอใจชื้นอยู่ว่า ชุดที่ใส่มันก็ยังครึ่งๆ กลางๆ ไม่ได้เป็นชุดเดิมเสียทีเดียว
น้องฐาทำผมผูกหางม้าใส่เสื้อแขนยาวสีดำหลวมๆ กับกระโปรงตัวเก่าที่โดนด่า เต้นอินโทรด้วยดนตรีสั้นๆ แต่กลายเป็นว่าจะดีใจน่ะมันเร็วเกินไป เพราะตอนที่ดนตรีอินโทรจบน้องกลับค่อยๆ ทรุดกายลงนอนราย โก่งสะโพกขึ้นส่าย พอลุกขึ้นนั่งก็ค่อยๆ ถอดเสื้อตัวนอกนั้นออก ก้มตัวลงครูดไปกับพื้นแล้วกลิ้งไปช้าๆ
เช็ด....แม่ม.....
เอ็กส์น่าดูเลย ถ้าลองทำท่านี้ที่บ้านสองต่อสองนี่คงอดใจไม่ไหวที่จะกระชากมาฟัดให้สาแก่ใจ...
แต่บังเอิญ...ที่นี่มันข้างนอก น้องอยู่บนเวที ท่ามกลางสายตาคนดูเป็นร้อย
คิดดูเอาแล้วกันว่าผมจะรู้สึกยังไง? จะหึงขนาดไหน...
“ดีนะเนี่ย ที่พี่โต้งได้มาเห็นเอง ถ้าผมเป็นคนไปเล่าให้ฟังก็ จะหาว่าใส่ความอีก” เสียงเอเอ่ยขึ้นมากระทบใจ
นั่นสินะ ถ้าเอเป็นคนเล่า มันก็น่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะเอมันก็ใช่ย่อยซะเมื่อไร ไอ้คนที่เคยอ่อนแอ น่าสงสาร เป็นฝ่ายถูกกระทำ ตอนนี้กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า เล่ห์เหลี่ยมและแผนการณ์ชั่วๆ ของพวกเรา คงหล่อหลอมให้เอเป็นแบบนี้ไปสินะ
ทั้งๆ ที่โมโหจนแทบคลั่งจนอยากจะเดินไปลากยัยตัวแสบลงมาจากเวทีเต็มกำลัง แต่ยังดีที่ไอ้ซามันดันรู้ทันรีบเดินเข้ามาคว้าคอผมไว้เสียก่อน
“ใจเย็นนะมึง ยังไงก็รอให้แสดงจบก่อน” นั่นสิ ถ้าไม่รอก็คงไม่รู้ว่าจะมีอะไรเด็ดกว่านี้อีกไหม? ก็เลยฝืนทนดูต่อ
ถึงแม้จะมีคนแสดงสองคนแต่อีกคนเป็นไงผมไม่ได้ใส่ใจ สายตาเพิ่งมองแต่น้องฐาคนเดียว นี่ถ้าตรงนี้ไม่มีคนดูเลย มีแค่ผมคนเดียวแล้วน้องฐามองเห็นก็คงเต้นไม่ออกหรอก สายตามันพิศวาส จนอยากฆาตกรรมขนาดนี้!!
ระหว่างที่สองสาว (ประเภทสอง) ลงไปนอนกลิ้งเรียกคะแนนคนดู ก็มีคนช่วยเอาเก้าอี้ไปตั้งข้างหลังสองตัว นักแสดงทั้งสองค่อยๆ ปล่อยผมให้สยายออกแล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งที่เก้าอี้ รอจนดนตรีเพลงใหม่กระหึ่มขึ้นอีกครั้ง ผมดูไปพลางวิจารย์ไปเพราะไม่เข้าใจว่าน้องจะถือไมค์กันทำไม เพราะดูยังไงก็ลิปซิงค์อยู่แล้ว แต่ทำหน้าเล่นหูเล่นสุดฤทธิ์ ดูไปแล้วคงจะซ้อมหนักน่าดู เพราะเต้นพร้อมกันมาก ผมดูไปเพลินๆ จนกระทั่งมาถึงท่อนฮุกเนี่ยล่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=ovVfLancwys (เผื่อใครไม่เคยดูค่ะ)
Oh ma boy oh maboy baby
ชุดว่าแย่แล้ว ท่าเต้นมันยิ่งหนักขึ้นไปอีก
เออ...เด้งเข้าไปนะนมน่ะ ตั้งใจจะบอกว่า “ขนาดไม่สำคัญ ขอแค่ลีลาให้มันถึงใจ” ก็พอหรือเปล่า?
ผมดูต่อไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น จนกระทั่งจบเพลง ก็เริ่มมีหลายๆ คนเดินมาคล้องพวงมาลัย ผมหงุดหงิดจนพาลไปหมดว่า ไอ้พวกที่มันซื้อพวงมาลัยมาคล้องนี่ มันเป็นหน้าม้า เอกเดียวกันหรือรู้จักเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า แต่ถ้าไม่รู้จักแล้วมันเสือกสะเออะคล้องพวงมาลัยให้แฟนคนอื่นเขาทำซากอะไร
ผมเดินไปซื้อพวงมาลัยเพื่อทำหน้าที่แฟนที่ดี ซึ่งเพิ่งจะรู้ว่ารายได้หลังจากหักค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะสมทบกองทุนการกุศลบางอย่าง ก็เลยซื้อด้วยมูลค่าที่เยอะเอาการ ทำให้คนขายมองหน้า แล้วบอกว่าพวงมาลัยที่เหลือตอนนี้มีไม่พอจะขาย แต่รวมมูลค่าพวงมาลัยพวงละร้อยให้ได้เท่าที่จะซื้อก็คงคล้องไม่ไหวอยู่ดี (หลายสิบพวง) เขาก็เลยให้พวงมาลัยพวงโตๆ มาแค่ห้าพวง
ผมไม่ใช่เมดูซ่า แต่ก็อาจจะไม่ต่างกันนัก เพราะตอนที่คล้องพวงมาลัยให้น้องฐา น้องทำหน้าตกใจยังกะเห็นผี รอยยิ้มที่เปื้อนแก้มเพราะการแสดงผ่านไปด้วยดีจางจนซีดอย่างเห็นได้ชัด
ผมคล้องพวงมาลัยลงคอคนสวยrพลางกระซิบบอก
“เก่งมากค่ะคนดี พี่ไม่เคยเห็นการแสดงไหน น่าประทับใจเท่านี้มาก่อนเลย” ผมบอกพร้อมรอยยิ้มหวาน เป็นรอยยิ้มอย่างที่น้องเองก็คงคุ้นชินเพราะเห็นบ่อยๆ เวลาที่โมโหถึงขีดสุด
“พี่โต้ง...” น้องเรียกด้วยน้ำเสียงเบาหวือ แต่เมื่อผมไม่พูดต่อน้องก็พยายามจะลุกขึ้นยืน ผมก็ยังยึดพวงมาลัยไว้แน่นไม่ยอมให้อีกฝ่ายลุกขึ้นได้สำเร็จ
“เดี๋ยวสิคะ....” ผมว่าก่อนจะฉวยโอกาสนั้นเขย่งขึ้นจูบที่ริมฝีปากอิ่มโดยไม่ทันได้ขออนุญาตเสียก่อน
ทั้งๆ ที่รอบด้านมีเสียงต่างๆ ดังจ้อกแจ้กจอแจดังก้อง แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเงียบไปหมด
ถ้าถามว่า ทำไมถึงทำอะไรประเจิดประเจ้อในสถานที่และเวลาอย่างนั้น คงต้องบอกว่ามันไม่มีเหตุผล เพียงแค่คิดว่าอยากทำและต้องทำเท่านั้นแหละ
ถ้าการแสดงวันนี้มันดีและน่าประทับใจ จนน้องอาจจะกลายเป็นคนดังไปในชั่วข้ามคืนถึงความเซ็กซี่ หรืออะไรก็ตาม ผมก็จะต้องทำให้คนทุกคนลืมเรื่องเหล่านั้นเสีย กลายเป็นจดจำความจริงที่ว่า
น้องฐาคือ my lady boy
คนๆ นี้มีเจ้าของแล้ว ห้ามแตะ
TBC
ปล. ท่าเต้นตอนถอดเสื้อ อยู่ในเพลง abracadabra ของบราวอายเกิร์ล ที่จริงทำรูป.gif ไว้แล้วแต่ตอนนี้เน็ตเน่าเลยอัพไม่ขึ้น
จะเอามาให้ดูวันหลังแล้วกันนะคะ ส่วนมาบอยก็ทำลิ้งไว้ให้ ถ้าไม่รู้ว่าเอกซ์ยังไงลองเข้าไปดูได้
ปล. เพิ่งเห็นโฆษนาดัชมิล บอกได้แค่ว่า "ช่างกล้า" อิอิ
ตอบเมนท์
Yunatsu คงไม่มีเรื่องแค่ไม่พอใจเล็กน้อย แต่คิดเหรอว่าน้องจะได้ทำจริงๆ :z1:
muiko ถ้าชนะเลิศได้สองหมื่นค่ะ แต่ถ้าแบ่งครึ่งกับเพื่อนก็เหลือหมื่นเดียว แต่น้องพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่รวมกันก็ยังไม่พออยู่ดีค่ะ
B_Story ถึงกับกระอักเลือดเลยเหรอคะ? แต่ท่าเต้นมันสุดยอดจริงจัง อิอิ
MiSS-U เค้ารู้ว่ายังไงตัวเองก็เข้าข้างพี่โต้ง ถ้าหากคนเราพูดอะไรกันตรงๆ ไม่มีมาด ไม่มีอ้อมค้อม คงไม่มีใครทะเลาะกัน แต่นั่นแหละ เรื่องจบแล้วจะอ่านอะไร? 555
jimmyFG บางครั้งคนเราก็ก็ต้องทำเพื่อตัวเองด้วยนะคะ ถึงพี่โต้งไม่พูดน้องก็อยากทำเองอยู่แล้วแต่ก็รู้ว่าพี่โ๖้งคงไม่ยอม ก็เลยไม่กล้าบอกไง
choijiin เราเป็นพี่โต้งแฟนคลับ ชอบนักไอ้คนไม่มีเหตุผลเนี่ย ปากหมาช่างกัดช่างแทะนี่ก็ชอบ แถมชอบหึงหวงแบบบ้าๆบอๆยิ่งชอบใหญ่
แน่ใจนะว่านี่คำชม .... แต่นิเองก็ชอบนะ ยิ่งงี่เง่าก็ยิ่งทำให้รู้ว่ารักเรามาก พี่โต้งเป็นแบบที่แฟนนิไม่เป็นเลย (นอกจากขี้งอนแล้วก็ขี้บ่น) อยากได้แฟนอย่างนี้บ้าง....
gupalz จินตนาการไกล ไปไหนคะ?
Nus@nT@R@ ไม่โหดซะหน่อย ยังไม่ได้ตบจูบเลย ฮ่าๆ
PBOBP สงสัยจะควันออกหูค่ะ ฮ่าๆๆ
Supermimt อุ๊ยตาย แค่สมมุติเอาเฉยๆ เปลี่ยนดีไหมเนี่ย? อิอิ คอยดูต่อไปแล้วกันว่าจะได้ทำไหม?
Running ต๊าย.. พี่โต้งแกโรคจิตขนาดนั้นเลยเหรอะคะ ถ้าไม่ให้ออกจากห้องแล้วจะให้ทำอะไรล่ะ อิอิ
yayee2 พี่แก้วนี่ก็ เข้าข้างน้องฐาตลอดเลย ด่าเพราะรักหรอกค่ะ
Zitraphat ซิตร้า ขี้หึงเหมือนกันนี่หว่า จริงๆ เรื่องร้อนกับแดดน้องฐาก็กลัวบ้าง แต่งานนี้ยกเว้นเพราะมันแสดงตอนกลางคืน ... ปล. แฟนซิตร้าชื่ออ๊อพ ส่วนตัวซิตร้า ชื่อภัทรหรือเปล่า?
่patsaporn ชอบอ่านมุมพี่โต้งจริงเหรอคะ ดีใจแฮะ เพราะรู้ว่าไม่ได้เขียนบ่อยมันจะไม่ถนัดไง แต่ที่เลือกเขียนตอนนี้ เพราะอยากแฉความมองโลกในแง่ร้านของพี่แกด้วย
BeeRY ฮ๋าๆ ถ้ามีความสามารถทำอนิเมได้ก็อยากจะทำออกมาเหมือนกัน พอคิดว่าจะตัดต่อวิดีโอท่าเต้นก็ดันไม่มีโปรแกรมอีก ช่วงนี้เน็ตก็อืด ทำแล้วจะอัพโหลดยังไงอีก ส่วนที่ว่าจะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือก็ แหะๆ ไม่ค่อยสามารถเท่าไร เลยได้เท่านที่เห็นนี่ล่ะ พี่โต้งเป็นยังไงก็ คงรู้แล้วเนอะ
TeuyHom ใจดีตอนไหน? หรือว่าประชดคะ? เค้าแอบคิดถึง เหมอืนไม่ได้เห็นยูสนี้มานานแล้ว ดีใจที่กลับมานะคะ uknowvry เออจริง เข้มเหมือนคุณพ่อเลย ดีนะที่ไม่ไว้หนวด ถือปืนด้วย อิอิ แต่อย่างน้องฐาน่ะ ใจดีด้วยก็เหลิงค่ะ ต้องดุให้เข็ด แต่กว่าจะเข็ดก็นานนิดนึง
white choc~ ไม่เป็นไรค่ะ มาเมนท์ให้ก็ดีใจแล้ว ทุกคอมเมนท์ สำคัญนะคะ มันทำให้คนเขียนชื่นใจน่ะค่ะ แล้วก็อยากเขียนตอนใหม่เร็วๆ
NewYearzz ไม่พูดอะไรกัน พูดยาวด้วยซ้ำ อิอิ
rmlab ฮ๋าๆ น้องฐามีความพยายาม เพื่อความสวยและเพื่อคนที่ตัวเองรักค่ะ แต่ถ้าเพื่อคนที่รักแล้ว ก็ยอมสละได้เช่นกัน ต้อรออ่านต่อไป
flawless ไอ้ขังในห้องนี่ก็นะ แต่ถึงขั้นกล้อนผมนี่ไม่ไหวมั้ง จะแลจิตไปนิด นิก็อยากได้สามีแบบนี้บ้างเหมือนกัน หล่อรวย เอาใจเก่ง ขี้หวง โอ๊ย ... มันมีแต่นิยายเท่านั้นแหละ แต่ถ้ามีจริง ก็ไม่มองเราอยู่ดี !! :m31:
kitty เอ่อ... เค้าทะเลาะกันแทบตาย ทำไมหัวเราะได้ล่ะคะ พระสนมฝ่ายซ้าย ต๊าย ไม่ได้เห็นมาหลายตอน คิดถึงค่ะ นิว่า ความปากตะไกรมันก็ สร้างสีสัน แสบๆคัน กระตุ้นต่อมมาโซให้ฮึกเหิมดีนะ ฮ่าๆๆ (ก็คนมันเคยปากยังไง ถ้ามันเลิกซะ เดี๋ยวคนอ่านจะหาว่าบุคลิกตัวละครไม่คงที่ไงคะ :m20:)
zhai เกิดอะไรขึ้น ก็ระเบิดลงที่อ่าวตังเกี๋ยมั้งคะ อิอิ
ormn ฮ่าๆ แน่นอนค่ะ ของของใคร ของใครก็หวง ไว้ดูคนเดียว
sirikanda28 ได้พูดแน่ค่ะ แต่จะเข้าใจหรือยิ่งร้ายกว่าเดิมนี่สิ ก็ปากพี่ท่านเป็ฯแบบนั้นแล้วมันจะเข้าใจกันเมื่อไร?
$VAN$ ถ้าไม่แรงมันไม่สะใจค่ะ หวานๆมานาน อยากได้เหตุการณ์แบบรุนแรงมั่ง คนเขียนมาโซ ฮ่าๆ
CarToonMiZa ไม่ตะคอกแล้วเลี่ยนเป็นตบจูบเลยดีไหมคะ? อิอิ
-
พี่โต้งเอาใจไปเต็มๆ ประกาศตัวชัดเจน
-
o13
ขอยกนิ้วให้พี่โต้งค่ะ วันนี้อดทนเป็นเยี่ยมและหวงก้างได้เป็นเลิศ
ถึงน้องฐาไม่ชนะและมีคนสนใจมากแค่ไหน ก็ยังมีพี่โต้งคนนี้เสมอ
ที่คอยกันท่าชายอื่น :laugh:
เฮียได้ใจมากๆค่ะ แต่แอบสงสารน้องขึ้นมาไม่รู้คืนนี้จะโดนไรบ้าง
พี่โต้งจัดหนักๆ(บนเตียงเลยนะคะ 555) แต่ไม่ใช่ทะเลาะกันจน
คนอ่านซดมาม่าน้า
ปล.เบื่อเอมาก :z6:
บวกเป็ดเป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่โต้งมากค่ะะะะะะะะะะะะะ :impress2:
คราวนี้เอาไงหล่ะน้องฐา
พี่โต้งมาเห็นเเบบนี้ จะมีเรื่องมั้ยเนี่ย
พอได้อ่านมุมของพี่โต้งนี่ก็เข้าใจพี่โต้งขึ้นเยอะเลย
พี่แกคงฝังใจเรื่องเกี่ยวกับความรักในอดีตเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
เเล้วไปโกหก เเล้วโดนจับได้เต็มๆน้องฐาจะเคลียร์กับพี่โต้งยังไงเนี่ย :o12:
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลยอ่ะ น้องฐาก็ไม่น่าไปโกหกพี่เเกเลยจริงๆ
:เฮ้อ:
ลุ้นๆๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
ประกาศชัดเจน พี่โต้งสุดยอดไปเลย o13
น้องฐายังสวยได้อีกนะ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น พี่โต้งมิต้องนั่งเฝ้า 24 ชั่วโมงเลยรึ :z1:
-
รอช่วยกันเก็บศพน้องฐา....จากน้ำมือพี่โต้ง 5555
-
นั่นไงๆ พี่โต้งจูบโชว์ซะเลย
ประกาศตัวเป็นเจ้าของสุดริด หึง+หวงเค้าละเซ่ :laugh:
-
รอเก็บศพเลยยยยย
ตายแน่นอน
-
:m20: น้องฐาเสร็จพี่โต้งแน่
:L2: :L2:
-
:-[ ฮึ้ยยย พี่โต้งน่าร้อกอ่ะ...แสดงความเป็นเจ้าของกันเห็น ๆ เราชอบนะ เปิดเผยดี
น้องฐาก็น่าจะภูมิใจนะพี่เค้าเปิดเผยมว๊ากกก หวงด้วยอะไรด้วย ที่สุดอ่ะีที่สุด
เวทีแทบจะไฟลุกจากสายตาพี่โต้ง...เอิ่ม กลับบ้านน้องฐาจะโดนจัดหนักมั้ยคะ เต้นเซ็กซี่
ได้พวงมาลัยเยอะ ที่สำคัญคือโกหกเรื่องเวลาไม่อยากให้พี่โต้งมาดูนี่แหละ แย่แน่ลูก...
รอลุ้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หึ หึ ชุดที่ใส่ กับท่าเต้นนี่ เซ็กซี่สุดๆ ต่อมหวง(หึง)พี่โต้งปรี๊ดดด...
จนต้องรีบแสดงความเป็นเจ้าของ ณ ที่ตรงนั้นเลยเด้อ
"น้องฐาคือ my lady boy" ดังนั้น...ใครก็อย่านะๆๆ หุ หุ หุ
ว่าแต่ว่าพอกลับถึงห้องแล้วเนี่ย น้องฐาจะได้พักปะเนี่ย
-
น้องฐาขุดหลุมฝังตัวเองแท้ๆ
-
:เฮ้อ:งานนี้น้องฐางานเข้าเต็มๆ :z1: :z1:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call:
-
กลัวตอนต่อไป พี่โต้งห้ามรุนแรงนะ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
พี่โต้ง
จะขี้หึงไปไหน
:z3: :z3: :z3:
-
ไก่โต้งเข้าสู่โหมดหึงโหดแล้ว ขอเเสดงความยินดีกะน้องฐาด้วยนะ!! 555
น้องฐา จะเคลียร์กะพี่โต้งยังไงล่ะคราวนี้
จะรอดมั้ยน้องฐางานนี้ เอาใจช่วยน๊าาา :bye2: :bye2:
:กอด1: :กอด1:++
รอตอนต่อไปครับบบ :pig4: :pig4: :pig4:
-
o18ชอบบบบบบบบบบบบบ พี่โต้งขี้หึงอะ ชอบบบบบบบบบบ o13
-
ศพจะเละหรือจะสวยดีนะพี่โต้ง
-
อ๊าก คลั่งพี่โต้ง :o8:
-
พี่โต้งแอบหึงโหดแฮะ แต่ฐาก็ไม่น่าไปโกหกเรื่องเวลาเล้ย
-
โอ้ววว พี่โต้งประกาศตัวเลยอ่ะ
-
น้องฐา น่ารักเอ๋อๆมึนๆดีชอบบบบ :-[
พี่โต้ง เจ้าเล่ห์ ขี้หึง ปากจัด และรักหนักๆ :haun4:
อย่าดราม่านะคนเขียนขอร้อง ขอฮาๆน่ารักๆแบบนี้แหละ
-
แอร๊กกกกก
ท่าเต้นจากลิงค์ที่ทำไว้
ขอบอก ขอบอกจริงๆ ว่า :z1:
แล้วอย่างนี้พี่ไก่โต้งไม่โกรธไฟลุกก็แปลกแล้วแหละ
น้องฐานี้ ท่าทางเธอจะพยายามกั้นเต็มที่นะเนี่ย
ขนาดบอกว่าคิวเต้นสี่ทุ่ม 555 (แหลได้โล่)
พี่ไก่ยังมาดูทันจนได้ โอ๊วพระเจ้าจอร์จทำน้องฐาได้ลงคอ
-
ตอนนี้พี่โต้งเอาใจไปเลย :o8:
แสดงออกอย่างชัดเจว่า มีเจ้าของแล้ว
น้องฐาจะเป็นยังไงต่อไปนะ :z1:
-
น้องฐากลับบ้านแล้วจะโดนพี่โต้งทำโทษจัดหนักด้วยชุดคอมโบเซตหรือป่าว :o7:
อึ๊ยยยย คิดแล้วเสียวตู๊ดแทนน้องฐาอ่ะ :oo1:
-
พี่โต้ง....แผนการล้ำลึก...นับถือๆ 5555+... แต่เอนี่ไม่ไหวนะครับ ร้ายเกิ๊น...
-
:impress2:อยากกรี๊ดให้พี่โต้ง น่ารักมาก ไม่แคร์สื่อ ชดเชยกับที่ดุน้องฐาได้ ให้อภัยคะ :กอด1:
-
เอามือปิดปากแล้วร้องอี๊ดดดดด~ (กรี๊ดแบบกลั้นเสียง)
เสี่ยขา ได้ใจอีหนูมั๊กๆคร่า :impress2:
น้องฐาลงทุนแต่งเอ็กซ์เต้นเซ็กซี่ ก็ทำให้ชีเป็นที่รู้จักประมาณนึงนะ
แต่โดนเสี่ยจูบกลางเวทีเนี่ย ชีดังเป็นพลุแตกแหงมๆ :laugh:
-
ตอนนี้คนเขาคงรู้กันทั่วแล้วล่ะ
ว่า คนๆนี้มีเจ้าของแล้ว ~
แต่กลับบ้านไปคงได้เคลียร์กัน(บนเตียง?)อีกยาว
-
เคลียร์กันยาวแน่งานนี้ :laugh:
-
แหม่ะ พี่โต้ง หึ หึ
-
ตอนที่ 63 show girl
อุ...กรี๊ด..... น้องฐาอยากจะกรี๊ด.... นี่มันอะไรกันคะ พี่โต้งมาได้ยังไง นี่มันยังไม่สี่ทุ่มสักหน่อยนะ
หนูเดินลงบันไดเวทีลงมาอย่างอ่อนแรงหลังจากได้รับจูบสูบวิญญาณไปเมื่อสักครู่ ที่จริงมันไม่ได้เป็นดีพคิสหรอกค่ะ แค่เอาปากมาแตะมุมปากเบาๆ แป๊บเดียวเท่านั้น แต่ที่ทำให้หน้ามันร้อนผ่าวขนาดนี้ก็เพราะมันเปิดเผยโจ่งแจ้งท่ามกลางสาธารณชนต่างหาก
หนูยืนมึนงงขณะที่พวกสต๊าฟรีบเดินมาถอดพวงมาลัยออกจากคอเพื่อเอาไปนับคะแนนแล้วเอาไปขายต่อข้างนอก การประกวดที่คิดว่าจะไฮโซเลยดูโลว์อย่างกับประกวดในงานวัด แต่ตอนนี้มันคงไม่ใช่เวลาจะไปคิดอะไรแบบนั้น ประเด็นมันอยู่ที่ว่า อุตส่าห์คำนวณเวลาบอกพี่โต้งไปซะช้าขนาดนั้นแล้วทำไมพี่เขายังอุตส่าห์ได้มาดูทันต่างหาก แล้วไอ้รอยยิ้มชวนขนลุกนั่นอีกล่ะ
หมดกันแผนการที่วางไว้...
รู้อยู่แล้วแหละว่าพี่เขาต้องไม่ชอบ แต่ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วมันต้องลงทุน ต้องทุ่มเท การประกวดระดับนี้ ถ้าไม่เจ๋งจริงๆ มันจะไปได้รางวี่รางวัลได้ที่ไหน? เสื้อผ้าหน้าผมถ้าไม่เป๊ะแล้วมันจะดึงดูดใจกรรมการได้ยังไงกัน พอกลับไปปรึกษากับเพื่อนว่าจะโดนพี่โต้งเล่นงานเอาทีหลังก็เลยวางแผนกันไว้ว่าให้บอกเวลาให้ช้าเข้าไว้ พอเราแสดงเสร็จ หนูก็จะเปลี่ยนเป็นชุดที่ไม่ล่อแหลมนักแล้วรอจนพี่โต้งมา ก็จะบอกไปว่ามีการเปลี่ยนแปลงกำหนดการนิดหน่อย เลยได้แสดงเร็วขึ้น ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี แต่ใครจะคิดว่ามันจะผิดแผน คือทีมหนูจับฉลากได้แสดงซะทีมท้ายๆ แล้วพี่โต้งก็อุตส่าห์ได้มาดู ซวยได้อีก...
ดูท่าน้องฐาคงศพไม่สวยแน่แล้วงานนี้ ถ้ายังไงคืนแรกเอาเป็นกระเพาะปลาแล้วกันนะคะ ฮือ....
ยังไม่ทันเท่าไร คนที่กังวลถึงก็เดินมาหาที่ข้างเวทีด้วยหน้าดุอย่างกับยักษา จนเพื่อนกะเทยที่เต้นด้วยกันและไอ้หมอกที่เดินเอาของมาให้รีบเดินหลบฉาก ทิ้งหนูผจญเคราะห์กรรมอยู่คนเดียว ฤๅกะเทยน้อยจักต้องม้วยมรณาในครานี้ ชะเอิงเอย...
ข้อมือเล็กๆ ของหนูถูกบีบไว้แน่นกระชากกึกจนกระดูกเกือบหลุด พาลากออกไปจากตรงนั้น
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวค่ะพี่ นี่มันยังไม่จบงานเลยนะคะ” หนูค้านขึ้น พยายามยื้อยุดฝืนร่างตัวเองไม่ให้เดินตามไป
“ทำไมรอต้องรอจบงาน เดี๋ยวจะไม่ทันแจกเบอร์ใครหรือไง” พี่โต้งถามกลับมาด้วยถ้อยคำเสียดสี โหดร้าย....
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย หนูก็แค่อยากรอฟังผลเท่านั้นเอง”
“ถ้ามีราววัลดาวยั่วประจำค่ำคืนน่ะคงได้แน่ แต่พอดีเขาไม่มี ลุ้นไปก็เท่านั้น จะกลับหรือไม่กลับ”
คิดดูเอาเถิดว่าเวลาคนตั้งใจทำอะไรสักอย่างมาตลอดครึ่งเดือน เพื่อวันๆ เดียว แค่เจ็ดนาทีบนเวที แต่พอถึงเวลาที่เราจะได้รู้ว่าผลลัพธ์มันออกมาเป็นยังไง กลับถูกบังคับให้กลับก่อนแบบนี้
ฆ่าฉันให้ตายซะยังดีกว่า...มันทรมาน.... ฮึกๆ
หนูเงียบเพราะหนูไม่อยากกลับ แต่ไม่กล้าเถียงอะไร เพราะพี่โต้งคงกำลังเดือดได้ที่ พูดอะไรตอนนี้คงไม่ต่างจากเอาน้ำราดลงไปในน้ำมันเดือดๆ มีแต่โดนน้ำมันกระเด็นมาใส่ให้เจ็บตัวไปเท่านั้น
“ไม่กลับใช่ป่ะ ก็ได้” พี่แกพูด ก่อนจะก้มตัวลงอุ้มหนูพาดบ่าไปซะเฉยๆ
ไม่นะ พี่จะบ้าเหรอไงเนี่ย..... แง ปล่อยหนูน้า.....
ปึ้ก!! ไม่ใช่เสียงชกกระสอบทรายแต่อย่างใด กรุณาอย่าโอเว่อร์ เป็นแค่เสียงพี่โต้งวางร่างหนูลงบนเบาะรถเท่านั้นแหละ ถึงจะเป็นกับเบาะก็เถอะ ทำไมรู้สึกว่าเจ็บจังเลยก็ไม่รู้ พี่โต้งโน้มตัวลงมาส่งสายตาดุๆ ใส่
“พี่จะทำยังไงกับเราดีฮึ....ถึงจะสาสม” พี่โต้งกัดฟันถามขณะที่ชะโงกหน้าลงมาใกล้ๆ
ถ้าไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็อย่าทำก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นจะยากเลย หนูเถียงกลับไปได้แค่เพียงในใจ เพราะเอาเข้าจริงได้แต่นั่งเงียบ จิตใจมันได้แต่ลอยไปถึงเวทีการประกวด ป่านนี้จะแสดงครบทุกทีมหรือยัง แล้วใครจะชนะ...
“จะว่าไปแล้วพอใส่จริงๆ ชุดนี้ก็สวยดีนะคะ” หนูเลิกคิ้วมองหน้าคนถามด้วยไม่เข้าใจความหมาย ที่จริงก็ควรด่าไม่ใช่เหรอ? แต่ไหงเปลี่ยนเป็นชมได้ แล้วสายตานี่ยังกะไอ้โรคจิตชอบก่อคดีฆ่าข่มขืนอะไรแบบนั้น...
“ท่าเต้นก็สุดยอดเลย นึกว่าโคโยตี้มาเอง เห็นแล้วต่อมหื่นกำเริบมากๆ เลย” หนูทำหน้างงเป็นกะเทยเอ๋อที่เจอคำพูดแบบนี้ ยิ่งมึนงงหนักที่อีกฝ่ายลวนลามแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้เตรียมใจ
ท่ามกลางความมืดใต้ต้นไม้ใกล้กับทางออกจากมอไปยังซอยข้างๆ ประตูรถเปิดอ้าซ่า พี่โต้งยืนอยู่นอกตัวรถก้มลงมาจูบหนูที่นั่งอยู่กับเบาะข้างคนขับ หนูผวาเฮือกเมื่อเบาะรถถูกปรับให้เอนลงโดยไม่ทันรู้ตัวอีกแล้ว แล้วขอโทษเถอะพี่คะอย่ามาปลุกอารมณ์กันแบบนี้สิ มือไม้ให้มันอยู่สุขหน่อย ลูบจนจะขึ้นเลขแล้ว เดี๋ยวก็เอาไปแทงหวยพอดีกัน
ลำคอตีบตัน หายใจติดขัด แบบว่ากำลังเคลิ้มได้ที่เลยแหละ ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายจะทำลงไปด้วยอารมณ์เคืองๆ ก็ตาม
คือแบบว่าตื่นเต้นนะเนี่ยที่ได้มาทำอะไรในที่แบบนี้ เซ็กส์ในฝันเลยล่ะ make love in car แต่พอจินตนาการไปว่า เล่นเน็ตอยู่เพลินๆ แล้วบังเอิญเห็นข่าวคลิปฉาวนิสิตมอดังเล่นรักกันในรถไม่อายฟ้าดิน แล้วจะทำฉันใดดี
คือแบบจะทำเพราะหื่นจะสั่งสอนหรืออะไรก็เหอะช่วยเลือกสถานที่นิดนึงได้ไหมคะ? น้องฐาขอร้อง....
“อืม...พี่คะ... ที่นี่จะดีเหรอ? หนูว่า...มันอันตรายไปนิดไหมคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง...”
“อ้าวทำไมล่ะ เห็นก็ดีสิ... ยังไงน้องฐาก็เป็นพวกชอบโชว์อยู่แล้วนี่นา อย่างบนเวทีวันนี้ไง ถ้าเวลามีมากกว่านี้คงถอดจนไม่เหลือแม้แต่แพนตี้.... ถ้าจะโชว์อะไรอีกสักนิดสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?” หนูอึ้ง ไม่นึกว่าจะโกรธถึงขั้นนี้ นั่นสิ คนหน้าบางอย่างพี่โต้งไม่มีทางจะมาทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้เด็ดขาด ถ้าไม่ใช่เพราะโกรธจัดอยากลงโทษ และดัดนิสัยหนู
แล้วไงล่ะ? ใครจะสน ถ้าพี่ไม่สน หนูก็ไม่สนเหมือนกันแหละ เรื่องแค่นี้เอง...
“อุ๊ย ตายจริง” หนูร้องขึ้นมาอย่างดัดจริตดัดเสียงตื่นเต้นเสียเต็มประดา “หนูเพิ่งรู้ว่าพี่โต้งก็เป็น ถ้าพี่ว่าดี หนูก็ว่าดี ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะคะ เปลี่ยนบรรยากาศ” หนูตอบไปพร้อมรอยยิ้มเริงร่าลดมือลงจับขอบเสื้อเตรียมจะถอด แต่พี่โต้งมือไวรีบยึดมือไว้ซะก่อนหนูก็เลยเลิกคิ้วมองหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้....
อึ้ง... จ้องหน้าหนูเขม็งคงคิดว่าหนูจะโวยวายไม่ยอมมั้ง เอาซี่..หนูก็อยากรู้ว่าอย่างคุณพี่น่ะจะกล้าจริงหรือเปล่า ขนาดแค่เสื้อผ้าวับๆ แวมๆ ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นับประสาอะไรกับมาเล่นหนังสดแบบนี้...
และแล้วพี่โต้งก็ล่าถอยออกไปอย่างที่คิด ด้วยแววตาที่บ่งบอกเลยว่าไม่พอใจหนักขึ้นไปอีก ปิดประตูรถดังโครม! แล้วเดินมาประจำที่คนขับ
“อ้าว.... จะกลับแล้วเหรอคะ? หนูนึกว่าจะได้เปลี่ยนบรรยากาศจริงๆ ซะอีก ว้าเสียดายจัง” หนูแสร้งทำเสียงเสียดายใส่ จนพี่โต้งพ่นลมหายใจอย่างโมโหแล้วหันมามองหน้า
“อยากโชว์มากนักใช่ไหม? เอาไว้ถึงห้องก่อนนะ ได้โชว์สมใจแน่”พี่โต้งยกมุมปากขึ้นเหยียดยิ้มให้อีกครั้ง...
เฮือก... ยิ้มแบบนี้อีกแล้วอ่ะ ไม่ชอบเลย มันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ!!
หนูเตรียมอกเตรียมใจไว้แล้วล่ะ ว่างานนี้คงต้องมีนอนพักรักษาตัวบ้าง มีความผิดกี่กระทงเนี่ย โกหก แต่งตัวโป๊ เต้นยั่วยวน ไม่รู้ว่าจะโดนพิพากษาลงโทษหนักสักแค่ไหน แต่ศาลท่านจะยอมให้ อุทธรณ์ฎีกาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ ระหว่างที่หนูเดินตามพี่โต้งกลับห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังลั่น คือหนูเพิ่งเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเป็น ma boy มาเร็วๆ นี้เอง แรกๆ ก็คงไม่มีอะไร แต่ตอนนี้มันคงกระตุกหงอนไก่ให้อารมณ์เสียกระมังพี่ท่านถึงได้หันขวับมาหา หนูคว้าโทรศัพท์ดูเบอร์ เป็นเบอร์อีหมอกกำลังจะกดรับ แต่พี่โต้งก็รีบแย่งมือถือไปเสียก่อน
“พี่อ่ะ...” หนูร้องเรียกอย่างไม่พอใจ ทำไมพี่โต้งทำแบบนี้ อีหมอกมันต้องโทรมาบอกเรื่องผลการแข่งแหงๆ เลย ฮือๆ
“ทีพี่โทรไปยังไม่รับสายเลย ถ้ามีโทรศัพท์ แล้วเอาไว้คุยแต่กับคนอื่น ก็ไม่ต้องมีหรอก” กดตัดสายเสร็จก็กดค้างปิดเครื่องแล้วเอาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองไปซะเฉยๆ ฮือ..... ใจร้าย....
กระซิก กระซิก....ชีวิตมันเศร้า น้องฐาอยากจะเศร้า เบะหน้าเศร้าไปตลอดทางจนกระทั่งถึงห้อง
น่าแปลกที่วันนี้พี่แกดูใจเย็นกว่าปกติ...พอกลับมาก็รีบไล่ให้ไปอาบน้ำ พออาบเสร็จพี่โต้งก็ไปอาบบ้าง หนูก็ได้แต่นั่งนิ่งรอคำพิพากษาอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี พอพี่โต้งออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่พูดไม่จาเดินหายเข้าครัวไป หนูอยากจะเปิดโทรทัศน์เพื่อคลายบรรยากาศตึงเครียดอยู่เหมือนกัน แต่ก็เกรงจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายกว่าเดิม เดี๋ยวจะหาว่าไม่สำนึกผิดอีก...
ไม่นานนักพี่โต้งก็ย้อนกลับมาวางแก้วน้ำส้มลงที่โต๊ะกาแฟตรงหน้า หนูเงยหน้ามองพี่โต้งกระดกแก้วน้ำส้มในมือขึ้นดื่ม แล้วก็คาดเดาเอาว่าสงสัยคงกะจะเทศก์ยาวจนต้องดื่มน้ำกันคอแห้งกันเลยทีเดียว
“ดื่มสิคะ รออะไรอยู่ ถึงจะไม่ใช่น้ำแดง แต่น้ำส้มก็อร่อยดีนะ” พี่โต้งบอกด้วยน้ำเสียงปกติฟังนุ่มนวลจนน่าแปลก
หนูยกน้ำส้มขึ้นดื่มตามคำสั่ง ทั้งๆ ที่ความจริงกำลังกังวลใจว่าพี่โต้งจะทำยังไงต่อไปกันแน่
น้ำส้มหายไปกว่าค่อนแก้ว หนูยังนั่งอยู่ที่เดิม ชะเง้อคอมองตามพี่โต้งที่เดินหายไปห้องนอนไปเรียบร้อย แล้วก็ไม่ยอมออกมาอีกเลย....
หนูเดินไปหยุดยืนหน้าห้อง พลางคิดต่อ หรือว่าพี่เขาจะล็อกห้องปล่อยให้หนูนอนข้างนอกคนเดียวกันแน่....
พอลองบิดลูกบิดดู ห้องนอนไม่ได้ล็อกนี่นา
...เอ...หรือว่าแกจะหายโกรธแล้วแต่อยากให้หนูง้อก็เลยหนีเข้าห้องไป
เอ๊ะ.....หรือว่าพี่แกจะโกรธมากเลยคิดจะเล่นสงครามประสาทไม่คุยกับหนูกันแน่
เลิกคิดมาแล้วเข้าไปข้างในเลยดีกว่า....
แต่แล้ว....พอเปิดประตูห้องเท่านั้นแหละก็ถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน
“อ้าว...มาแล้วเหรอคะ ตั้งเสร็จพอดีเลย” พี่โต้งบอกพร้อมรอยยิ้ม แต่หนูนี่เอ๋อแดกไปแล้ว
หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าพี่แกมีกล้องด้วย แล้วก็เซ็ทขาตั้งหันกล้องมาทางเตียงเรียบร้อบแล้วด้วย
“พี่จะเอากล้องมาทำไมน่ะ” ที่จริงก็น่าจะพอรู้ แต่เป็นใครๆ ก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจด้วยกันทั้งนั้นแหละ
“อ้าว... ก็น้องฐาบอกเองว่าชอบโชว์มาก พี่ก็เลยตั้งกล้องถ่ายมันซะเลย น้องฐาจะได้โชว์ในสมใจอยากไงคะ” ไปกันใหญ่แล้วอีพ่อค้าตับบ้า อะไรจะขนาดนั้น...
หนูปวดกระโหลกเหมือนมันจะร้าวออกมา แต่ก็ยังไม่วายแสร้งทำเป็นเก่งเดินไปหาพี่โต้งที่ยืนอยู่ข้างกล้อง
“ถ้าพี่จะเอาอย่างนั้น หนูก็ไม่ว่าหรอกค่ะ มาสิคะ ยังไงก็ได้ หนูรออยู่” หนูแตะมือที่แผ่นอกของคุณพ่อค้าตับ แล้วแหงนเงยขึ้นมองหน้าด้วยสายตาที่เชิญชวนสุดฤทธิ์
“รอทำไมล่ะ อยากจะโชว์แบบไหนก็เอาเลย พี่จะเป็นคนถ่ายให้ จะเลือกมุมกล้องดีๆ แล้วเดี๋ยวหาเว็บอัพโหลดให้ด้วยเลย” พูดซะเว่อร์ หนูรู้หรอกว่าพี่เขาประชด ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่หนูต้องทำด้วยล่ะ จะบอกว่าทำแล้วจะหายโกรธหรือไง? ไร้สาระสิ้นดีเลย
“งั้นไม่เอาอ่ะ โชว์คนเดียว มันจะไปสนุกได้ยังไง ถ้าไม่มีอะไรงั้นหนูจะนอนแล้วนะ” หนูทำเป็นสะบัดสะบิ้งเดินไปนอนบนเตียง เฉไฉทำเป็นไม่สนใจพี่โต้ง ทั้งที่ยังไม่ง่วงและกำลังรอคอยว่าพี่แกจะเอายังไงต่ออีก
“จะไม่ทำก็ได้ค่ะ พี่ไม่ได้บังคับ” น่าแปลกที่พี่โต้งเองก็ว่าง่ายกว่าที่คิด แต่แกก็ยังไม่ได้ขยับจากตรงนั้น และไฟก็ยังเปิดสว่างดังเก่า
ห้านาทีผ่านไป หนูก็ยังคงนอนไม่หลับ หนำซ้ำ ร่างกายมันก็รู้สึกแปรปรวนผิดปกติ พยายามพลิกกายไปมา
“เป็นอะไรไป ทำไมกระสับกระส่ายแบบนั้น ไหนว่าจะนอนแล้วไง” พี่โต้งเอ่ยทักขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเป็นห่วงตามประสาคนรักที่แสนใจดีคนเดิม
“ไม่รู้ค่ะ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกแปลกๆ” หนูตอบกลับไปตามความจริงเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไรเหมือนกัน
“แปลกยังไง ร้อนๆ วูบวาบๆ หรือเปล่า” จะบอกว่าอย่างนั้นมันก็ใช่ล่ะนะ มันร้อนๆ จนอยากจะถอดเสื้อผ้าออกมาให้หมด ตัวมันเบาๆ เบลอๆ ยังไงก็ไม่รู้ แล้วมันก็รู้สึก.....
“...........”
“ต้องการพี่หรือเปล่าคะ” นั่นแหละที่ต้องการจะสื่อ....แต่เอ๊ะ!!
“ทำไมพี่ถึงได้......หรือว่า.....” หนูลุกพรวดขึ้นจากเตียงมองหน้าพี่เขาอย่างตกใจ เมื่อคาดเดาบางอย่างได้
“ค่ะ...น้ำส้มมียา...แต่ของน้องฐาแก้วเดียวนะ”
นึกแล้วเชียวว่ามันต้องเป็นอย่างนี้!!
“พี่โต้ง.....งั้นพี่ก็มาช่วยหนูสิ....” หนูบอกพี่แกไปด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ถึงพี่เขาจะทำอะไรหนู หนูก็ไม่ขัดขืนอยู่แล้ว หนูก็ไม่เข้าใจว่าพี่เขาจะเล่นยาไปเพื่ออะไรสิน่า
“ไม่ล่ะค่ะ วันนี้พี่ขอผ่าน” พี่โต้งตอบกลับมาได้หน้าตาเฉย
“อ้าว... ถ้าพี่จะขอผ่าน แล้วพี่จะมาใส่ยาหนูทำไมล่ะ?” หนูโวยวายพลางส่งสายตาตัดพ้อ แต่ก็ได้แต่พูดไม่ออกเมื่อเห็นแววตานิ่งสนิท มีแววสุขสมบางๆ ขณะที่ไขข้อข้องใจว่า
“ก็น้องฐาบอกว่าอยากโชว์นี่คะ พี่ก็เลยช่วยทำให้มันสมจริงสมจัง ส่วนพี่จะขอถ่ายแค่อย่างเดียวดีกว่า แต่ถ้าคิดว่าตัวเองมีฝีมือมากพอ ก็ลองยั่วยวนดูเองสิ ถ้าเร้าใจมากจนทนไม่ไหว อาจจะช่วยก็ได้....”
………………………………………………………………..
ขออนุญาตตัดฉับค่ะ
ชั่วร้ายมากค่ะพี่โต้ง... แต่ทำไมไม่รู้นิสะใจมาก ฮาๆๆ
ถ้าอ่านแล้วชอบก็เมนท์กันบ้างนะคะ ช่วงนี้กระทู้มันเงี้ยบเงียบจนใจเสียเลยค่ะ
ปล. ขอบคุณทุกเป็ด ทุกบวกและทุกคอมเมนท์ค่ะ จุ๊บๆ
-
บวกเป็ดไปเลยค่ะ
-
อัยย่ะ
โอ๊ววววว
พี่ไก่โต้ง ทำโทษได้
เจ็บปวด จริงๆๆๆๆ
-
น่าสนใจมากค่ะ>/////////<
-
พี่โต้งช่างร้ายนัก
-
โอ้โห!!!! พี่โต้งเค้ามีวิธีลงโทษแบบชั่วร้ายมากอ่ะ
ร้ายกาจจริงเชียวผู้ชายคนนี้ 555
น้องฐา งานนี้สาหัสสากันหน่อยน่ะ ทำให้พี่โต้งเค้าหึงขนาดนั้น รับผิดชอบไปล่ะกัน
เอาใจช่วย 555
+ + รอติดตามครับ :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เดี่๋ยวพี่โต้งก็ทนไม่ไหวเองนั่นแหล่ะ น้องฐาโดนจัดหนักแน่ๆงานนี้
-
คุณนิใจร้าย :m15: ตัดขาดกันแบบนี้
แต่ขอบอกว่าพี่โต้งทำได้ถูกใจมาก พ่อค้าตับของน้องฐา :laugh:
แล้วน้องจะยั่วยวนหรือนั่งร้องไห้กันแน่เนี่ย :serius2: อยากรู้
ปล.แล้วน้องฐาจะได้รางวัลมั้ยน้อ แต่คงต้องลุ้นให้น้องเอาชีวิตรอด
จากคืนนี้ให้ได้ก่อนดีกว่า o18
บวกเป็ด
-
พี่โต้งเวลาโกรธบวกหวงบวกหึงนี่น่ากลัวมว๊ากกกก น้องเต้นเสร็จรีบฉกกลับบ้านเลย
วิธีการแก้เผ็ดแต่ละวิธีช่างล้ำลึกแท้ จะมีอะไรกันที่รถงี้ มอมยาน้อง จะถ่ายวีดีโออีก หนูเริ่มจะกลัวพี่แล้วค่า...
พี่เค้าคงอยากปราบเด็กดื้อ แต่น้องฐาเค้าก็มีเหตุผลของเค้านะคะ สรุปคนอ่านไม่เลือกฝ่ายใดค่ะ
ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง
สรุปน้องฐาชนะมั้ย คนอ่านอยากรู้พอๆ กับน้องฐาเลยค่ะ
รอพี่โต้งดาร์คไซด์ตอนต่อไปนะคะ แอบชอบเล็ก ๆ :pig4:
-
ไม่ได้เข้าเล้าแป๊ปเดียวอัพ 2 ตอนแล้ว ว้ายๆ เร็วจริง
พี่โต้งงงง...โหด เหี้ยม เยือกเย็น ด้านชา...(ด่าต่อไม่ถูกแระ)ได้ใจอ่ะ
น้องฐาขา จะเป็นไงบ้างนี่? โดนยา แถมพี่โต้งขา ก็ไม่ช่วยอีกต่างหาก
โอ้ว...เป็นห่วงจัง...
-
:laugh: :laugh:พี่โต้งเลวได้ใจมากๆอะ :z1: :z1:
แล้วน้องฐาจะทำยังไงละที่นี้ o22 o22
รออ่านจ้า(กดบวกทุกครั้งที่อ่านค่ะ :bye2: :bye2: :call: :call:
-
ถ้าโดนลงโทษวิธีนี้อ่า จะนั่งร้องไห้แม่งอย่างเดียวไม่ต้องทำไรหรอก :sad4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
พี่โต้ง โหด
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
มันมาแล้ว
มันมาอีกแล้ว
อิพ่อค้าตับสุดหื่นทะลุองศาเดือดกลับมาแล้ว
:haun4:
ไม่ได้เจอพี่โต้งลุคนี้มานาน
ต้องขอบคุณน้องฐานะคะ
ที่พาผัวเก่ามาเยี่ยมพี่ (เอ๊ะ!!)
เราชอบพี่โต้งชั่วร้ายๆ แผนสูง หื่นมากๆแบบนี้แหละคุณนิ
เอาอีกๆๆ
:m4: :m11:
-
๕๕๕ ไก่โต้งแกมันบ้ามากเลยว่ะ ว่าแต่แม่บุหลัน หล่อนคิดได้ไงจ๊ะ ป้าปวดแก้มมากเลยค่ะ
-
o9 อยากอ่านต่อ
:m13: :m13:
-
ชิ..อิพี่โต้งนี่ไม่ไหวจริงๆ เล่นวางยาน้องฐาแล้วมีบอกขอผ่าน ว้ายยย...น้องฐาจะทำฉันใดหนอนี่
แต่...อ๊ะ อ๊ะ ขี้หื่นแบบพี่โต้ งถ้าได้เห็นน้องฐามาในรูปนางแมวยั่วสวาท แล้วทนได้ให้มันรู้ไปเนอะน้องฐาเนอะ
น้องฐาเอาเลย ยั่วให้พี่โต้งตบะแตกให้ได้เลย ยิ่งมียาช่วยแบบนี้ ฮึ โต้ง ทนให้ได้นะ
ป.ล. หนูนิจ๋า ตรงนี้จ้ะ "...แต่ศาลท่านจะยอมให้ อุธร ฎีกาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้..."[/colo
( "อุทธรณ์" นะจ๊ะ ศาลอุทธรณ์)
-
อ๊ายย !!! บักไก่ร้ายนะแก แอบสงสารน้องฐาแฮะ แต่ยังไงเราก็เชื่อว่าน้องยั่วไก่ขึ้นแน่นอน
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ไมพี่โต้งเป็นคนแบบนี้ มาทำคนเค้ามีอารมณ์(?)แล้วก็จากไป ฮือออ
เอาแต่ใจที่สุดเลยผู้ชายอะไรเนี่ย :m31: :m31:
-
อ๊าาาคคค อิพ่อค้าตับทำกับน้องฐาได้ลงคอ
คุณน้องอย่าไปง้อค่ะ เข้าห้องน้ำปิดประตู ลงกลอนให้แน่นหนา แล้วร้องดังๆ ดูซิอิพ่อค้าจะทำไง หึ หึ
-
จะเม้นท์อะไรดีล่ะ
หุหุ
ทำยังงี้กับน้องฐา
มาต่อยกันเลยมั้ย..ไอ่พี่โต้ง
ทำให้อยากกกกกกก แล้วจากไป
โรคจิตว่ะ
-
เชียร์น้องฐาให้*ยั่ว*อีพี่โต้งให้หนักค่ะ
จัดชุดใหญ่ไปเลยนะคะ อย่าได้แคร์
แบบนี้มันหยามกันชัดๆ // เกี่ยว?? // ฮ่าๆๆๆๆ
-
น้องฐาสมควรโดนลงโทษจริงๆ แต่แกล้งแบบนี้มันแรงไปมั้ยอ่ะ พี่โต้ง ><
-
พี่โต้ง โหดร้ายอ่า
-
โอ้ย
พพี่โต้งแสบมากกกกก
ดีๆๆๆๆ ทำดี
-
โอ๊ย ไอห่าพี่โต้งเอ้ย
-
ทำไม เรารู้สึกว่าไม่ค่อยสงสารน้องฐาเลย
เเบบ ควรโดนลงโทษบ้างเเหละ
เพราะเหมือนน้องฐาก็ไม่ได้รู้สึกจะสำนึกอะไรเลยนี่นา ที่ไปหลอกพี่โต้งเค้าเเบบนั้น
เเต่ว่า ยั่วพี่โต้งเลยค่ะ อยากรุ้เหมือนกัน ว่าพ่อค้าตับนี่ จะทนได้เเค่ไหน :z1:
:pig4:
-
พี่โต้งร้ายได้ใจจริงๆค่ะ :laugh:
-
ชอบพี่โต้งเวอร์ชั่น
นี้จังเลย ชั่วได้ใจ
จริง ๆ :laugh: :oo1:
-
พี่โต้งเล่นแรงไปป่ะเนี่ย
-
o13 o13 ยกนิ้วให้พี่โต่งเลย
-
พี่โต้งช่างทำกับน้องฐาได้ลงคอ :laugh:
แต่งานนี้ไม่รู้ใครจะลงแดงก่อนกัน น้องฐาลองเต้นแบบบนเวทีให้พี่โต้งดูอีกซักรอบ ทดสอบความอดทนของพี่โต้งดูสิ :z1:
-
โอ้ยๆๆ พี่โต้งทำโทษกันแบบนึ้เลยหรอก ทำกันแสบมากนะ อือๆๆ
-
อิพี่โต้งใจร้ายมากค่ะ
-
อิพี่โต้งเล่นแรงงงงงเกิ๊น :z1:
-
สงบจิตสงบใจไว้ฐา....ท่องเอาไว้ลูก....
"เพื่อนม.....เพื่อนม....."
-
ลงโทษกันอย่างปวดตับมากมาย
:o12:
-
พี่โต้งช่างร้ายกาจ
แต่ทำไมรู้สึก...พอใจมาก :o8:
รอคอยตอนหน้าอยู่นะคะ :impress2:
-
อิพี่โต้งร้ายกาจมากกกกกกกกก
-
:z3:ค้างงงงงงงงงงงงงงงง
ทำไมพี่ไก่โต้งใจร้ายกับน้องฐาแบบนี้
-
เค้าอยากรู้ว่าเรื่องปอนด์ จะอ่านได้ที่ไหน แปะลิ้งให้เค้าหน่อยนะ ^^
-
ตาไก่โหดร้าย นิสัยอ่ะ ถึงกับต้องวางยากันเลยหรอนี้ :angry2:
สงสารน้องฐา.......อ่ะ ถูกทำให้ยาก แล้วจากไป
-
โดนแก้เผ็ดซะแล้วน้องฐาเรา
เสี่ยเตรียมพร้อม ทั้งยา ทั้งกล้อง
คนอ่านก็เตรียมส่องโชว์เกิร์ลเช่นกัน อิอิ :z1:
บวกๆ
-
พี่โต้องสติแตกไปแล้วววววว
-
กรีดดดดดร้องงงงงง
ฉากลมเพชรหึงเป็นอะไรที่อินได้ไม่ตกยุคจริง ๆ แฮะ....แต่อ่านแล้วพาลไปสงสัยเรื่องของเอกับซา ว่าอะไรยังไงมากกว่าแฮะ ถ้าไงก็ต่อเป็นตอนสั้นในกระทู้นี้ได้....ป่ะล่ะ!!!!!
พี่โต้ง...น่าจะทำใจนะเคอะ ว่ามีเมียเป็นกะเทย ไม่ใช่เกย์สาวหรือหญิงแท้ ไอ้ความกล้าบ้าบิ่น อยากโชว์ อยากแรง มันย่อมมีมากกว่าเท่าตัว เดี๋ยวเรียบร้อยไปก็จะเหมือนผู้หญิงอีก ก็ต้องแรงขึ้น ๆ แบบนี้แหละค่ะ นี่ยังไม่ถึงจุดพีคเลยด้วยซ้ำ นึกว่าจะมีหนุ่ม ๆ มาลูบไล้น้องฐาบนเวทีซะอีก....5555+
ชอบให้ใครเล่ามากกว่า กดไปแล้วนะคะ....แต่ใจจริงชอบเท่ากันแหละค่ะ เอามาเทียบกันไม่ได้ ของมุมพี่โต้งมันก็ฮาแบบแมน ๆ ส่วนมุมน้องฐามันก็ฮาแบบระทม ๆอ่ะค่ะ....
ให้พี่โต้งเล่าแล้วรู้เลยว่าผู้ชายคนนี้แมร่งเก๊กขั้นเทพ งุงิ
-
อัยยะห์ๆ......... ฐาน้อย....สู้ๆ 555+
-
อัยยะห์ๆ......... ฐาน้อย....สู้ๆ 555+
-
อัยยะห์ๆ......... ฐาน้อย....สู้ๆ 555+
-
ณ จุดนี้พี่โต้งร้ายยยยย ค่ะ 55555
แบบว่าคิดได้ไงอ่ะคะ วิธีแก้เผ็ดน้อง
แต่ระวังนิดนะคะ เกิดกินผิดคน หรือ กินเองไปด้วย จะลำบากนะคร้า...
ขอบคุณ และรออ่านต่อค่า
===========
กรี๊ดดด อิฉันเป็นเป็ดซ่าที่ทู้นี้ 5555 ((เกี่ยวตรงไหน??))
-
พี่โต้งเลวร้ายมากกกก
-
เข้ามารอน้องฐา กับพ่อค้าตับ :z2: :z2: :call: :call: :z3: :z3:
-
อ่านในมุมของน้องฐาเนี่ย เรื่องเครียดก็พาให้ฮาได้นะเนี่ย :m20:
-
กระทืบไลท์ให้พี่โต้งไปเลย
เข้าใจทำนะ 555
-
:z3: :z3: :z3:
-
55555555555 เราว่าตอนนี้พี่โต้งน่ารักจัง เอาคืนแบบพอท้วมๆ แอบตะหงิดๆ ว่าถึงงวดนี้น้องถาจะประกวดชนะ แต่น่าไม่ได้ไปอัพนมแน่ๆ อีพ่อค้าตับคงมีพรายกระซิบไปสะกัดน้องฐาได้แน่ๆ
-
ไม่มั่นใจว่าวิธีนี้ของบักไก่จะทำให้น้องฐาเปลี่ยนนิสัยนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
++++ [Special H ] ++++ BY ♣P’ TONG♣ 50%
[แต่งเพราะความหื่นส่วนบุคคล หากท่านใดไม่ชอบ สามารถข้ามได้เลยจ้ะไม่ว่ากัน]
ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องใช้ “มัน”
เพราะไม่ได้มีไว้เพราะอยากใช้เอง
มันเป็นแค่ของเหลือเท่านั้นแหละ....
ก็แค่บังเอิญนึกขึ้นได้เมื่อพยายามคิดหาวิธีแก้เผ็ดต่างๆ นาๆ แล้วนึกไม่ออก
น้องคงรู้อยู่แล้วว่าผมไม่ใช่คนประเภทที่พอไม่พอใจแล้วจะทำร้ายร่างกาย ตบ เตะอะไรพวกนั้น นั่นมันวิธีของอันธพาลเท่านั้นแหละ อย่างมากก็แค่ด่า หรือไม่ก็ลงโทษตามวิธีเก่าๆ เดิมๆ จัดหนักได้แค่บนเตียงเท่านั้นเอง
แต่เพราะไม่ได้ทำอะไรรุนแรงอย่างนั้นไง ถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้
ไม่ว่าจะขู่ยังไงก็ทำเป็นเฉยได้หมด ถึงจะบังคับให้ทำในรถ หรือขู่จะถ่ายวิดีโอเก็บไว้
สนใจที่ไหน ชอบเสียด้วยซ้ำ เอากับเขาสิ!! ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีนิสัยใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ขนาดผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ผมยังอายเลย แล้วนี่อะไร? ปากบอกว่าอยากเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยางอายสักนิดยังไม่มีเลย
คนที่ดื้อมากขนาดนี้ ถ้าจะทำให้สำนึกหลาบจำ มันต้องไม่ทำให้เจ็บ แต่ต้องแสบต่างหาก ถึงจะดี
อวดเก่งดีนัก ต้องแกล้งเสียให้เข็ด!!
“ถ้าคิดว่าตัวเองมีฝีมือมากพอ ก็ลองยั่วยวนดูเองสิ ถ้าเร้าใจมากจนทนไม่ไหว อาจจะช่วยก็ได้!!”
ผมแกล้งบอกออกไปอย่างนั้นเอง เพราะคิดอยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องช่วย เพราะอารมณ์ก็ยังคั่งๆ ค้างๆมาตั้งแต่ที่เห็นน้องกลิ้งๆ อยู่บนเวที อยากจะสำเร็จโทษสักทีสองทีอยู่เหมือนกัน เพียงแค่ต้องรอให้ผลไม้สุกงอมเต็มที่เท่านั้นแหละ ไม่อย่างนั้นจะไม่อร่อย...
ถึงจะบอกว่าเป็นยาแต่มันก็เป็นชนิดที่เบามาก ใช้ได้กับทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แล้วก็ไม่มีอันตรายด้วย ผลของมันก็แค่ช่วยเพิ่มอารมณ์ทางเพศของคู่รักให้เร่าร้อนขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นแหละ ไม่ได้มีไว้มอมสาวโดยเฉพาะ ถ้าเอาไปใช้กับคนที่ไม่รู้จักก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำเพราะก็ยังยับยั้งชั่งใจได้ ไม่ได้ร้ายแรงขนาดเอาได้ไม่เลือกหน้าอย่างแมลงวันเสปนเสียเมื่อไร (อันนี้อ่านมาจากเว็บอีกทีไม่เคยใช้เอง) สรุปว่าไม่ต่างจากเมาหล้าแรงๆ เท่าไรนักหรอก เพียงแต่ว่าน้องฐาน่ะเตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าพอกลับมาก็ต้องมีเซ็กส์ แต่ก็ยังไม่ได้มีทันทีก็ทำให้อารมณ์ค้างอยู่แล้ว พอยาเริ่มออกฤทธ์จนมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัว ใจเต้นแรง แล้วบอกว่าโดนยา มันก็เหมือนเป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่งที่น้องต้องคิดว่ามันจะต้องมีความต้องการเยอะๆ หรือถ้าไม่เอาน้ำออกแล้วมันจะทรมานแทบตายอย่างในนิยาย ก็จะเป็นไปตามแผนที่น้องก็ต้องยอมทำตามที่สั่งทุกอย่างอยู่แล้ว ซึ่งก็คิดว่ามันเวอร์ไป ถึงมีจริงก็ไม่กล้าใช้หรอก เดี๋ยวน้องหัวใจวายตายไปขึ้นมาจะทำยังไง
ทันทีที่ได้รับคำอธิบายนั่นแล้วน้องก็นิ่ง รับรู้ถึงชะตากรรมของตัวเอง แววตาตัดพ้อ ต่อว่า ด่าทอ สาดเทมาอีกครั้ง หากแต่ผมไม่มีคำตอบ น้องเองก็ดูเริ่มลังเล
“แล้วจะให้ทำยังไง หนูทำไม่เป็นหรอก” พยายามจะเบะหน้าเศร้า ทำอะไรไม่ถูก ทำเหมือนว่าตัวเองเนี่ยไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน
โธ่!! แม่คุณทูนหัว.... ถ้ายั่วไม่เป็น แล้วบนเวทีนั่นคืออะไร?
“ตามใจสิ!! จะเต้นมาบงมาบอยหรือจะกลิ้งไปกลิ้งมาก็เชิญเถอะ” ผมตะคอกกลับไปอย่างหงุดหงิด ทีกับคนอื่นนี่สุดฝีมือเลยเชียว ทีกับผัวตัวเองนี่ หนูไม่รู้ หนูทำไม่เป็น
น้องฐามองหน้าผมด้วยใบหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้และกำลังมึนงง ผมปั้นหน้านิ่งจ้องตอบกลับใปอย่างไร้ความรู้สึก
ในใจก็นึกอยากรู้เหมือนกันว่า ยัยลูกหมานั้นเวลา “ยั่วยวน” มันออกมาเซ็กซี่เหมือนนางแมวหรือเปล่า?
และแล้ว สิ่งที่สุดที่รักของผมตัดสินใจทำก็คือ กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเร็วๆ อย่างกับถูกทำโทษในค่ายทหาร
เฮ้ย!! นี่ประชดรึเปล่าวะ!! แบบนี้น่ะเหรอที่เรียกว่ายั่วยวน เขาเรียกว่ายั่วโมโหน่าจะถูกกว่า
สิ่งที่ผมต้องการจะดูตอนนี้คืออะไรที่เรียกว่า เซ็กซี่โว้ย ไม่ใช่ อะไรปัญญาอ่อนชวนขำ
ผมเอามือตบหน้าผากอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ ถ้ากดถ่ายวิดีโอลงไปจริงๆ แล้วเอามาฉายซ้ำสงสัยนั่งขำท้องแข็ง อ่านะ ก็เป็นตามนั้นล่ะ ผมก็แค่แกล้งทำเป็นเซ็ทฉากขึ้นมาขู่ไปอย่างนั้นเอง เพื่อจะให้แม่คุณได้คิดอะไรบ้าง แต่น้องน่ะไม่รู้สึกอะไรหรอกคงรู้อย่าแล้วว่าผมแค่ขู่ ถึงจะถ่ายเก็บไว้ก็คงไม่ได้เอาไปให้ใครเห็นอยู่ดี หรือว่าไม่แคร์ถ้าใครจะเห็นเรื่องน่าอายแบบนี้ก็ไม่รู้ แต่ข้อหลังอาจจะเป็นไปได้ ยิ่งชอบโชว์อยู่ด้วยนี่!
“พี่คะ... แค่นี้พอรึยัง หนูกลิ้งจนเวียนหัวแล้ว” หลังจากกลิ้งไปมาสองสามตลบตามคำสั่ง แม่คุณก็ชันกายขึ้นมานั่งหอบพลางถามด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร
ฝันไปเถอะ ถึงจะทำหน้าตาน่าสงสารก็ไม่ใจอ่อนง่ายๆ หรอก
“ไม่ได้เรื่องเลย ห่วยแตกมาก กลิ้งให้ตายก็ไม่แข็งขึ้นมาหรอก” ผมตอบกลับไปตามตรง ไม่รักษาน้ำใจเลยสักนิด ทำให้น้องน้อยผู้น่าสงสารปล่อยโฮ สะอื้นฮักขึ้นมาเฉยๆ
“พี่.... จะไม่ช่วยหนูจริงเหรอ?” คำถามดูอ่อนล้าและสิ้นหวัง พลางสะอื้น น้ำตาอาบแก้ม แต่ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ในเมื่อยังไม่ได้เห็นในสิ่งที่อยากเห็นและไม่ได้ยินในสิ่งที่อยากฟัง....
คิดดูสิ.... ตั้งแต่คบกันมาก็ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ไอ้ที่น้องจะลุกขึ้นมายั่วยวนเป็นชิ้นเป็นอันหรือกิจจะลักษณะแบบนี้ ถ้าจะมีอะไรที่เรียกว่ายั่วยวนก็แค่เวลาที่ทะเลาะกันแล้วชอบประชดตอบ หรือไม่ก็ช่วงที่เมามากๆ จนลืมตัวก็อาจจะมีลุกขึ้นมาทำอะไรเองบ้าง แต่ถ้าเวลาปกติที่ผมไม่ได้เป็นฝ่ายชวน น้องไม่เคยทำตัวเซ็กซี่ให้ได้เห็น ไม่เคยทำอะไรที่เรียกว่าเล้าโลมลวนลาม หรือเริ่มต้นบทรักก่อน (มากสุดก็แค่กอดแล้วเอาหัวมาซุกแบบอ้อนๆ แค่นั้นแหละ) แล้วอยู่ดีๆ น้องเกิดซ่าขึ้นไปเต้นเอ็กส์บนเวทีแบบนั้นเป็นใครก็ต้องโมโหด้วยกันทั้งนั้น พอจะให้ทำให้เราดูมั่งแบบสองต่อสอง ดันบอกว่าทำไม่เป็นเฉยเลย มันใช้ได้ที่ไหน
เพราะฉะนั้นถ้าไม่ได้เห็นฉากเด็ดๆ เร้าใจจริงๆ อย่าหวังว่าจะเข้าไปช่วยเลย เพราะถึงจะรู้สึกอยากทำเหมือนกันแม้จะไม่ได้กินอะไรเข้าไป แต่สำหรับผมมันง่ายมาก ถึงไม่แตะต้องน้อง แต่แค่มองดูแล้วช่วยตัวเองไปพร้อมๆ กันมันก็จบ แต่อีกฝ่ายนึงล่ะไม่ง่ายแบบนั้นแน่ ก็น้องน่ะเหมือนคนอื่นเขาซะที่ไหน....
ตอนนี้ผมลากเก้าอี้หน้าคอมมานั่งมองน้องฐาซึ่งนั่งพับขาเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียง มองดูน่าสงสารปนน่าหมั่นไส้ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้วที่โดนทำแบบนี้ แต่น้องดูจะไม่คิดอย่างนั้น ไม่รู้ว่าโกรธไม่เป็นหรือเพราะเก็บความรู้สึกเก่งกันแน่
ในที่สุดร่างนั้นก็ค่อยๆ เอนตัวลงนอนอีกครั้ง ผมมองมือทั้งสองที่เริ่มเปะป่ายไปตามผิวเนื้อของตัวเองอย่างร้อนรน คงไม่ใช่เพราะเกิดนึกขึ้นมาได้ว่าควรจะทำแบบนั้น แต่คงเป็นผลจากยามากกว่า มือบางค่อยๆ ไล้ไปตามผิวเนื้อนุ่มใต้เสื้อนอนแขนกุดบางๆ ตัวนั้นจนชายเสื้อถลกขึ้นจนเห็นหน้าท้องแบนราบหากแต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะบรรเทาความต้องการให้เบาบางลงได้อยู่ดี จึงได้แต่นอนกระสับกระส่ายโลมเล้าตัวเองไปเรื่อยเปื่อย และเริ่มจะลามลงไปข้างล่าง ก่อนจะเริ่มปลดอาภรณ์ตัวนอกออกในที่สุด...
ผมแอบลอบกลืนน้ำลายเมื่อเฝ้ามองอีกฝ่ายค่อยกระดกบั้นท้ายเกี่ยวขอบอันเดอร์แวร์ลงมา
กางเกงในตัวจิ๋วถูกถอดออกจากตัวลงไปกองที่ปลายเท้าข้างหนึ่ง แล้วหันไปนอนตะแคงข้าง นิ้วเรียวที่เล็บยาวๆ นั่นเคลือบสีชม
พูอ่อนๆ ลูบไล้ไปตามท่อนขาอ่อนเนียนสวยที่ผมหลงใหล ก่อนจะลากไปตามฝีตะเข็บเบื้องหลัง....
มันน่าตื่นเต้นตอนนี้แหละ บางครั้งอาจจะดูเหมือนจิตๆ ไปบ้างแต่ก็อยากเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นบ้างเหมือนกัน เพราะน้องไม่เคยเล่นกับร่างกายตัวเองหรอก มักจะปล่อยให้ผมนำแล้วแค่ตามเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าอายหรือเพราะผมไม่ค่อยปล่อยโอกาสให้น้องได้แสดงฝีมือกันแน่ เพราะผมชอบเป็นผู้นำมากกว่าผู้ตามมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ผมก็ไม่ได้ใส่เรื่องนั้นเพราะทุกครั้งที่นอนด้วยกัน ผมมีความสุขเพราะรักและความเอ็นดูน้องมากกว่า คงเพราะอีกฝ่าย “พยายาม” และ “ตามใจ” ล่ะมั้ง
พอคบกันไปเรื่อยๆ มีอะไรกันบ่อยๆ บางทีก็แอบคิดเหมือนกันว่าเด็กคนนี้เป็นพวกเชี่ยวชาญ โชกโชนอย่างที่คิดหรือเปล่า เพราะบางเรื่องก็ก๋ากั่นบ้าบิ่นเหลือเกิน บางเรื่องก็ดูไร้เดียงสา และอ่อนหัด จนแม้แต่ตอนนี้ก็เริ่มเอะใจว่าที่บอกว่าทำไม่เป็น มันเพราะว่าทำไม่เป็นจริงๆ หรือเพราะไม่อยากทำกันแน่ แต่ช่างเถอะ ผมอาจจะคิดมากเกินไป ก็มีบ้างเหมือนกันแหละที่ผู้หญิงบางคนแกล้งทำเป็นคิขุ ใสๆ ไม่เคยเพื่อให้ดูน่าเอา... น้องอาจจะอยู่ในเคสนั้นก็ได้เนอะ.....
ส่วนตอนนี้ผมเริ่มทนไม่ไหวกับภาพตรงหน้า แค่มองเฉยๆ มันไม่เพียงพอ จึงพยายามถอดกางเกงออกแล้วพยายามปลอบเจ้าลูกชายที่กำล็งขึงนั้นอย่างอ่อนโยน
เนินเนื้อนุ่มถูกบีบเค้นหนักขึ้นเรื่อยๆ จนน่ากลัวจะแหลกเละ ระหว่างที่เนื้อตัวสั่นเทา ริมฝีปากสั่นระริกส่งเสียงครวญครางอยู่ตลอดเวลา อีกมือหนึ่งค่อยๆ สอดปลายนิ้วเรียวที่โชกชุ่มน้ำลายไปตามรอยบุ๋มของจุดสำคัญทางด้านหลัง ค่อยๆ ลึกขึ้นๆ ทุกที
จากที่เคยค่อยประคองน้องชายหล่อเลี้ยงอย่างเบามือ ผมก็ค่อยๆ เร่งความเร็วขึ้นอีกเรื่อยๆ
อา... อย่างนั้นล่ะน้องฐาของพี่...
ความทรมานของใครคนนั้นกลายเป็นความสุขซ่านของคนๆ นี้ไปเสียแล้ว ร่างกายมันรุ่มร้อนจนเหงื่อกาฬไหลพลั่ก แม้จะไม่ได้ตั้งใจให้ไปถึงจุดนั้น แต่ก็กลับผิดคาด ของเหลวบางอย่างโชกชุ่มมือโดยไม่ทันตั้งตัว
อ้าว... เสร็จซะงั้น
ผมหอบนิดๆ เงยหน้าขึ้นมองน้องที่ดูเหมือนว่าสวรรค์นั้นอยู่ไกลเกินเอื้อม แม้ว่าจะมียาช่วยแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หลั่งเร็วขึ้นมาเลย ในเมื่อน้องไม่คิดจะจับต้องข้างหน้าเลยสักนิด แล้วมันจะถึงง่ายๆ ไหม?
ถ้าหากตอนนี้น้องเอ่ยคำหนึ่งคำขึ้นมาคงไม่ต้องทำอะไรเองแบบนี้หรอก ผมจะเข้าไปกอดปลอบแล้วแกล้งทำเป็นลืมเรื่องทุกอย่างในวันนี้เสียก็ได้ แต่ตั้งแต่เจอกันจนถึงวินาทีนี้ก็ยังไม่ได้ฟังเลยสักคำเดียว
คำว่า “ขอโทษ”
แต่สงสัยจะยาก....ในเมื่อคนที่อยู่บนเตียงก็คงเริ่มลืมไปแล้วว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ตัวเองคนเดียว หรือไม่ก็อาจจะเคืองที่ผมทำเป็นเล่นตัวก็เลยจองหองไม่พยายามร้องขอให้ผมช่วยเหลืออีก
หึ!! ก็ดี ต้องการอย่างนั้นก็ตามใจ...
งั้นผมก็จะออกจากห้อง ปล่อยให้อยู่คนเดียวไปเลยแล้วกัน
ดูซิว่าสุดท้ายแล้วจะตะเกียกตะกายออกไปตามหรือเปล่า.....
..................................
เฮ้ย พี่โต้ง....พี่จะเลวร้ายเกินไปไหม [แต่พี่ยังไม่เลวเท่าคนแต่งนะ คนนี้ชั่วมาก ]
(บอกตามตรงว่าหลายวันนี้ไม่ได้จะดองนะ แต่งทุกวันแหละแต่มันเขียนไม่ออกจริงจัง.... หวังว่าจะจะต่อให้จบตอนภายในวันนี้ ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อน ร่วมใจชวนกันค้างไปกับน้องฐา โบกคนแต่ง ฮา.....)
ป.ล. หนูนิจ๋า ตรงนี้จ้ะ "...แต่ศาลท่านจะยอมให้ อุธร ฎีกาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้..."
( "อุทธรณ์" นะจ๊ะ ศาลอุทธรณ์)
ขอบคุณค่ะพี่แก้ว แก้ให้แล้วนะคะ แก้คำผิดในเวิร์ดไม่ทำงานอีกแล้วอ่ะ แล้วก็รีบเลยยังไม่ทันได้เปิดพจนานุกรม เจอคำไหนก็เตือนอีกได้นะคะ
-
ฮาาาา+ โหวตที่ 600 ของข้าเจ้า ฮาาาา+
[แต่งเพราะความหื่นส่วนบุคคล หากท่านใดไม่ชอบ สามารถข้ามได้เลยจ้ะไม่ว่ากัน]
ถามจริงมีคนข้ามจริงเหรอ? :laugh: :laugh:
-
ฮี่ๆๆ พี่โต้งช่างร้ายกาจจริงจริ๊ง
:haun4:
*เสียงสูงปรี๊ด
เล่นให้น้องฐาค้างเติ่งซะขนาดนั้น
คุณนิช่วยสงเคราะห์คนอ่านและน้องฐาทีเถอะ
อย่าให้อยู่บนที่สูงนาน
เดี๋ยวพาลหมดอารมณ์ซะก่อน
:z1:
-
เลือดจะไหล แต่มันยังไม่สุด รออ่านครึ่งที่เหลือจ้า
-
อ้าว... เสร็จซะงั้น :m20:
ฮ่าๆๆ เปลี่ยนชื่อเป็นนกกระจอกดีมั้ยพี่ไก่โต้ง
แหม เจอน้องฐาโชว์เข้าหน่อย ทนไม่ไหวอ่ะดิ คิๆๆ
-
อ้าว... เสร็จซะงั้น :m20:
ฮ่าๆๆ เปลี่ยนชื่อเป็นนกกระจอกดีมั้ยพี่ไก่โต้ง แหม เจอน้องฐาโชว์เข้าหน่อย ทนไม่ไหวอ่ะดิ คิๆๆ
>>>หมิ่นประมาทมากคุณแฟน....เดี๋ยวเจอไก่กิกหรอก
-
พี่โต้งนะพี่โต้ง ตัวเองสุขสมอารมณ์หมายแล้ว
มัยไม่ให้น้องฐาได้สุขสมด้วยปล่อยให้น้องนอนเกากำแพงอยู่ได้ ใจร้ายชะมัด :m16:
-
อ้าว!!! อยากดูแล้วทำไมไม่ดูให้จบ ...เดินออกไปทำไมนั่น 555+++ :z6:
ถ้าพี่โต้งถอดยั่วน้องฐาด้วยคงมันส์ พะยะค่ะ ฮิ้ว~~~~ o13
-
:z3:
ค้างจังเลย แต่ก็รอ
แอบสงสารน้องฐานิดนึง แต่ยกหางพี่โต้ง 555
บวกเป็ด
-
ไม่รู้จะบอกด้วยอารมณ์ไหน ทั้งฮาทั้งหื่น แต่พี่โต้งแม่งแกล้งแรงอ่ะ เดี๋ยวเจอๆน้องฐาจัดหนัก o18
-
อิพี่โต้งใจแข็งเกินไปแล้ว :z2:
-
พี่โต้งใจร้าย
:m16: :m31:
-
พี่โต้งแมร่งใจแข็งชะมัด
-
พี่โต้งใจร้ายยยย :z6:
-
ขนาดให้กินยาเลยเหรอพี่โต้ง
น้องฐาไปเต้นเพราะมีเหตุผลนะจ๊ะ แต่ไม่กล้าบอก
มาช่วยน้องเร็วๆเลย
-
พี่โต้งขาโหดมาก เริ่มหวั่นใจความสัมพันธ์คู่นี้ พี่โต้งดูเหมือนจะยังไม่รู้จักน้องดีและไม่ไว้ใจในหลายอย่าง
วิธีแก้เผ็ดก็แ๋ซ่บเวอร์ ถ้าน้องคิดมากนะมีทะเลาะกันแน่ต่อไปอ่ะ แต่ก็นะ แกรักแกหวงของแก
น้องฐากลิ้งบนเตียงแบบน่ารักมากกกก หนูไร้สติค่ะพี่ พี่จะให้หนูทำอะไรนัก พี่เข้าใจหนูค่ะลูก :monkeysad:
ขอบอกว่าคนอ่านเข้าข้างน้องฐามากจุดนี้ เพราะตอนนี้หนูแอบน่าสงสารจริง ๆ
เฮ้ย ๆ พี่โต้งทิ้งน้องค้างได้ไง คนใจร้่าย... :z3: รอมาต่อนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
หื่น จิต โหด... ครบ!!! 555+
-
พี่โต้งใช้น้ำไม่คุ้มค่าเลย :z3:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อ้าวๆ อารมณ์มันค้างนะเนี่ย อือๆๆๆ
-
ทีใจล่ะแข็ง....อย่างอื่นไม่ค่อยจะแข็งงิ....
หมั่นไส้ผู้ชายหลั่งเร็ว....ชิส์
-
:z3: :z3: :z3: :z3:ใจร้ายอะทำเค้าค้าง :z13: :z13: :z13:
:call: :call: :call:
-
[แต่งเพราะความหื่นส่วนบุคคล หากท่านใดไม่ชอบ สามารถข้ามได้เลยจ้ะไม่ว่ากัน]
ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่เคยว่าคนเขียนเลย
ไม่ๆๆๆๆๆ จะไม่ยอมข้ามช็อตสำคัญนี้เด็ดขาด :z1:
พี่ไก่โต้งวางยาน้องฐา แต่ท่าจะลำบากตัวเองซะมากกว่านะเนี่ย แฮ่
-
อ่านจากมุมพี่โต้ง เราก็แอบคิดว่าพี่โต้งก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นนะ
ยาปลุกก็ไม่ได้ขนาดร้ายเเรง
เเต่น้องฐาก็คงคิดไปแล้วอย่างที่พี่โต้งบอก
เเล้วที่จริง น้องฐาก็ควร "ขอโทษ" พี่โต้งจริงๆหนิ
ทำผิด เเล้วไม่ขอโทษ เเล้วยังทำเหมือนยั่วโมโหพี่โต้งเล็กๆอีก
เพราะรู้ว่าพี่โต้งขู่ เเล้วก็คงไม่กล้าทำจริง
และก็ดูเหมือนน้องฐาเองก็ไม่ได้สำนึกว่าตัวเองผิดเท่าไหร่ :เฮ้อ:
โดนพี่โต้งลงโทษแบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน
แต่พี่โต้งนี่ จะออกจากห้องไปทำไมเนี่ย อยากดูน้องฐายั่วไปใช่หรอ
ออกจากห้อง เเล้วคนอ่านจะได้เห็นด้วยมั้ยเนี่ย :o12:
สงสัยต้องรออ่านจากมุมน้องฐาเเล้วงานนี้ :z1:
รอค่ะๆๆๆๆ :pig4:
-
ความจริงพี่โต้งนั่นแหละอ่อน แค่เห็นน้องฐาทำแค่นี้เสร็จซะแล้ว :laugh:
อย่าใจร้ายกับน้องเลย เพราะเราอยากอ่านแบบเต็มๆ กร๊ากก ไม่ค่อยจะแสดงความหื่น :haun4:
-
พี่โต้งใจร้ายกับน้องฐาเกินไปแล้ววววววว
-
ง้าาาาาา! โต้งใจร้าย
คนเเต่งใจร้ายกว่าเห้ยยยยยย :z3:
ทำกันได้ลงคอ
+1 =3=
-
NC-17 (โปรดใช้วิจาณญาณอย่างสูงในการอ่าน เพราะตอนนี้ ทะลึ่ง หื่นกาม ลามก แต่งเพราะความหื่นส่วนบุคคลถ้าทำใจไม่ได้ให้ข้ามเลยค่ะ)
[ขออนุญาตโพสต์ตอนนี้แค่เดือนเดียว จากนั้นจะทำการลบออกจากเว็บค่ะ]
BY ♣N” THAA♣
“พี่จะไม่ช่วยหนูจริงเหรอ?” คำถามนั้นเศร้า วิงวอน ขอความเมตตา ขณะที่น้ำใสๆ คลอหน่วยอาบแก้ม แต่คำตอบที่ได้จากอีพ่อค้าตับใจร้ายจอมขี้เก๊ก คือความเงียบเท่านั้น
ที่คือบทลงโทษที่แสนเจ็บปวดใช่ไหม
จำเลยรักอย่างหนูคงไม่สิทธิ์ร้องขอความเมตตา นอกจากรับโทษทัณฑ์อย่างสาสมใช่หรือเปล่า?
หนูกลั้นใจนอนลงอย่างปลงอนิจจัง....
อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ถ้าพี่ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย
ช่วยตัวเองก็ได้ย่ะ ไม่เห็นจะง้อเลย....
ร้อน... จนเหงื่อแตกพลั่ก....ลำคอแห้งผากกระหายน้ำ ร่างกายร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว หัวใจเต้นเร็วแรง รัวกระหน่ำยังกับกลองเพล ไม่ต่างจากดื่มกาแฟหรือเครื่องดื่มชูกำลังเกินขนาด ต่างกันก็แต่กาแฟธรรมดาคงไม่ทำให้ทุกสัมผัสที่แตะต้องไปตามผิวกายมันสร้างความซ่านเสียวและเร่าร้อนมากกว่าปกติได้เท่านี้ รู้สึกรุ่มร้อนอยากปลดปล่อยจนเผลอลูบไล้ไปทั่วเพื่อบรรเทาความอยาก.....
กางเกงนอน กางเกงใน เสื้อนอนค่อยๆ หลุดออกจากตัวทีละชิ้น เหลือแต่บรานุ่มๆ ยัดฟองน้ำ ก็ช่วยไม่ได้ แม่หนูให้มาเท่านี้ พอจะหาวิธีทำให้ใหญ่ขึ้น ก็มีอุปสรรคขวากหนามนับร้อย แต่ช่างมันเถิด....อะไรจะเกิดก็ต้องปล่อยมันไป
ลิ้นร้อนๆ พยายามดูดเลียนิ้วของตัวเองไปมาเพื่อให้มันเปียกชุ่ม หนูทิฐิสูงปรี๊ดจนไม่อยากถามหาพวกของช่วยหล่อลื่นให้เสียหน้า พยายามปลอบตัวเองไปมาว่า
ม้าย....เจ็บ .....
แต่มันกลับเจ็บนม...เพราะแรงขย้ำจากมือตัวเอง ดีนะที่ยังไม่ได้ไปเสริมไม่งั้นเกิดมันแตกขึ้นมา ต้องยุ่งแน่
หนูสูดปากครางอืออาดังลั่นยังกับกินของเผ็ด ขณะที่เคลื่อนนิ้วเข้าออกยังของลับคับแคบนั่นไปมา
เอาซี่ ถ้าพี่ตายด้านขนาดไม่รู้สึกอะไรก็เอาเลย หนูกลิ้งให้ไม่ไหวแล้ว หรือจะให้เต้นมาบอยอะไรที่ว่า อารมณ์นี้หนูจำท่าเต้นไม่ได้อยู่ดี
และแล้วก็รู้ว่าตัวเองพลาด ในเมื่อคนที่บอกว่าถ้าทำอะไรเร้าใจแล้วจะเข้ามาช่วยกลายเป็นตัดช่องน้อยแต่พอตัวเอาตัวรอดไปแต่เพียงผู้เดียวเฉยเลย หนำซ้ำพอแต่งตัวเรียบร้อยพี่ท่านก็ลุกขึ้นทำท่าว่าจะเดินออกจากห้องอีกต่างหาก
ไม่จริงใช่ไหม? นี่พี่จะใจคอโหดเหี้ยมเพียงนั้นเลยหรือ?
“พี่.... จะไปไหน” หนูขยับตัวยื่นมือคว้าชายเสื้อนอนของผู้ชายคนนั้นทันที
“จะออกไปข้างนอกค่ะ”
“ไปทำไมล่ะ” หนูถามอย่างร้อนรน
“ก็ถ้าพี่อยู่นี่ น้องฐาอาจจะเขิน เดี๋ยวจะโชว์ไม่เต็มที่” ตอบกลับมาหน้าตาเฉยไม่รู้ไม่ชี้
“พี่อ่ะ เลิกแกล้งหนูซะทีเถอะ”
“ไม่ได้แกล้งซะหน่อย.... ก็แค่ไม่อยากกวน....”
คำตอบเฉไฉแบบนั้นทำให้จนใจที่จะพูด หนูจึงยอมปล่อยมือออกจากชายเสื้อ เอาเลย อยากไปไหนก็ไปเลย คนใจดำ!!
และแล้วพี่โต้งก็ขยับตัวเดินออกจากห้องไปจริงๆ ตามด้วยใบหน้าสิ้นหวังของหนู มันรู้สึกเลวร้ายใกล้เคียงกับโดนสลักชื่อลงไปในสมุดเดธโน้ตเลย
พี่โต้งใจร้าย อีพ่อค้าตับใจหิน พี่มันเลวพอๆ กะคิระเลย เป็นพระเอกแท้ๆ ทำไมใจคอโหดเหี้ยมแบบนี้.... ฮือ
หนูซบหน้าลงกับเตียงนอนร้องไห้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี ที่พึ่งสุดท้ายก็ดันมีขาเดินหนีออกไปแล้ว แล้วจะให้ยั่วใครล่ะทีนี้ ไอ้ว่าจะทำเองจริงๆ มันก็เสียวอยู่แต่มันไม่สุด ปกติก็ทำแต่ตอนทำแท้ง แต่ no touch solo cumshot ยังไม่เคยลองมาก่อน แต่จะให้มาโชว์กันแบบไม่มีคนช่วย หรือแม้แต่เครื่องไม้เครื่องมือเลยนอกจากแม่นางทั้งห้านี่ก็จะเทพจนเกินไป หนูเลยต้องเปลี่ยนใจกระตุ้นข้างหลังมาเป็นข้างหน้าแทน
ระหว่างที่ใช้นิ้วทั้งสาม(โป้ง ชี้ กลาง) รูดไปก็ร้องไห้ไป.... ทั้งเสียใจทั้งโมโห
ฮือ.... เกลียดพี่โต้ง ฮึก...ฮึก.....เกลียดมากเลยด้วย ทำไมต้องทำให้หนูมาลำบากทำอะไรเองแบบนี้ ข้างหน้าน่ะเค้ามีไว้ชิ้งฉ่องอย่างเดียวก็พอแล้ว ตั้งแต่เริ่มเทคยามาหนูก็ไม่เคยคิดจะแตะต้องมันอยู่แล้ว เพราะนอกจากมันจะปลุกยากที่สุดของที่สุดแล้ว เค้าว่าการมีเซ็กส์มันทำให้ผลของยาที่เทคเข้าไปไม่ได้ผลด้วย แต่ถ้ามีอย่างว่ากะคนมันก็ยังไม่เท่าไร ถือว่าอนุโลมได้อยู่ แต่นี่ต้องมามีอะไรกะนิ้วตัวเอง....มันชีช้ำกระหล่ำปลี แล้วก็สุดแสนจะไร้สาระเลย.... บ้าไปแล้ว
คอยดูนะ ต่อไปจะหาของปลอมมาเก็บไว้สักอันแล้วจะไม่ง้อเลย ถึงวันนั้นพี่จะต้องสำนึกผิดที่ทำกับหนูแบบนี้!!
เหนื่อย... เมื่อยมือ....กว่าจะเปลี่ยนจากสามนิ้วมาเป็นมือได้ ก็ครู่ใหญ่ๆ แต่ทำถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่ต่างจากเดิมอยู่ดี
ทำไมไม่ถึงง่ายๆ แบบผู้ชายธรรมดาเค้ามั่ง
ช่างเถอะ.... บ่นไปก็เท่านั้นในเมื่อเลือกเอง อยากสวยก็ต้องยอมแลกได้ทุกอย่าง
นี่ถ้าบ่นให้พี่โต้งฟังคงโดนห้ามกินยาตลอดชีวิต ไม่เอาเด็ดขาด!!
หนูนอนหลับตาฝันถึงเขา..... ทั้งๆ ที่นึกโกรธแทบตาย แต่สุดท้ายก็ไม่อยากจินตนาการถึงคนอื่น...
อ้อมกอดอบอุ่น เสียงทุ้มๆ บางทีก็ดุ เข้มงวด บางทีก็อ่อนโยน อ่อนหวาน
สัมผัสแผ่วเบาที่ไล้ไปตามเรือนกาย.... อุ้งมือใหญ่สัมผัสตามจุดสำคัญต่างๆ คลึงเคล้นอย่างทะนุถนอม
“อา.... พี่คะ..... ซื้ด.... ตรงนั้นแหละค่ะ”
หนูสูดปากกับความซ่านเสียวที่ต่อเนื่องยาวนานแต่ไม่ยอมสิ้นสุด... เหงื่อโซมกายทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำงานหนักและแอร์ก็ยังเปิดอยู่ หิวน้ำ.... คอแห้งเป็นผุยผงและอ่อนเพลีย....
“อา....พี่คะ.... แรงอีกสิคะ พี่.......อืม.....”
หนูต่อบทตัวเองเสร็จสรรพ เพ้อเจ้อยิ่งกว่า sex phone แต่มันก็ช่วยบิวท์อารมณ์ให้ดีขึ้นเยอะเลยล่ะ
“อื๊อ...พี่... อา....”
สวบ.... ระหว่างที่กำลังครวญครางอยู่นั้นเองก็ถูกสอดแขนมาดึงร่างให้ลุกขึ้นนั่ง หนูลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงงหยุดมือกับทุกอย่าง หันไปมองหน้าคนที่หนูเอามาอยู่ในบทรักแบบไม่ได้ขออนุญาตด้วยความความเขินจัด
“พี่......” ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไป ก็มีบางสิ่งจ่อมาที่ปากแล้วเทลงมา ด้วยความที่กระหายจึงรีบกลืนน้ำเปล่าที่ป้อนลงมาทันทีโดยไม่ได้สนใจอย่างอื่นอีก ของเหลวดับกระหายคลายร้อนไหลลงคอรวดเร็วจนสำลัก รวมทั้งยังไหลอาบจากมุมปากไหลพรากลงไปตามลำคอ หน้าอกตกลงไปเบื้องล่าง
น้ำหมดแก้วอย่างรวดเร็วเพราะคนป้อนจงใจกรอกมากกว่าป้อน
หนูกำลังมึนงงมองพี่โต้งเอี้ยวตัววางแก้วลงข้างเตียงก่อนจะหันมาหา แล้วรั้งร่างหนูไปนั่งบนตัก
“พี่....” หนูเรียกด้วยเสียงแหบๆ หากแต่อีกฝ่ายแทนที่ถ้อยคำเหล่านั้นด้วยนิ้วมือที่ล้วงเข้าไปในปาก เค็ม!!
“หุบปากไปซะ ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ....”
ถึงจะไม่เข้าใจอะไรมาก... ถึงจะอยากรู้ว่าหายโกรธแล้วเหรอ? แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงขัดคำสั่ง กลัวว่าถ้าพี่แกเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาจริงๆ จะยุ่ง ก็เลยได้แต่เงียบตั้งหน้าหน้าตั้งหน้าอมแล้วดูดนิ้วเค็มๆ ที่ปากนั่นต่อไป....
พี่โต้งคงรำคาญเลยดึงนิ้วออกไป เปลี่ยนเป็นก้มลงมาจูบแบบแลกลิ้นแทน แต่มือที่เลื่อนลงไปขยำขยี้ตรงยอดอกรุนแรงอย่างกับจะปั้นบัวลอย... ทำให้ยอดบัวน้อยๆ ที่เคยอ่อนไหวเกิดแข็งเป็นบัวลอยที่ต้มยังไม่สุก....
เหมือนจะเร้าใจปนน่าหวาดกลัวกับพี่โต้งโหมด dark ใจเต้นโครมครามเหมือนนั่งไทม์แมชชีนกลับไปตอนรู้จักกันใหม่ๆ ฉุดกระชากลากถู ข่มขืนกระทำชำเรา ทั้งเจ็บทั้งสะใจ มันกระตุ้นต่อม m ให้พลุ่งพล่านเหลือเกิน....
หนูถูมือไปตามหน้าอกนอกผืนผ้า ยิ่งรู้สึกว่ามันเกะกะเสียเหลือเกินจนต้องช่วยปลดกระดุมมือไม้สั่น แล้วค่อยลูบไปตามแผ่นอกเปล่าเปลือยด้วยความต้องการ....
“ซื้ด.... อา” หนูร้องโหยหวนกับแรงขบกัดที่งับลงมาที่ยอดบัวลอย ที่ก็ไม่รู้ว่าบราที่สวมไว้หลุดไปตอนไหนแล้ว ปลายลิ้นที่ฉกชิมช่างเร้าอารมณ์ยิ่ง จนบัวลอยอยากจะละลายลงไปในน้ำเชื่อม....
เรื่องนมเริ่มจางไปจากสมองเมื่อร่างของหนูถูกกดลงกับฟูกนอน ริมฝีปากยังถูกจูบซ้ำๆ ขณะที่ผิวกายถูกลูบไล้ไม่หยุดหย่อน แล้วไม่นานก็ถูกผละไป ค่อยจูบระไปตามแก้ม คางลำคอ หน้าอก หน้าท้อง เลยลามไปถึงต้นขา
“อื๊อ........พี่.....”
สองมือไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยว หากแต่อีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจ จึงได้แต่หันไปจิกลงบนที่นอน ขณะที่ลิ้นอุ่นจูบ เลียขาอ่อนด้านในที่ถูกกางออก ปลายนิ้วอุ่น ก็บุกรุกเข้ามาในพื้นที่หวงแหน
“แฮ่กๆ....อา...” หนูหอบรัว เมื่อความรู้สึกที่มากอยู่แล้วถูกพาให้สูงขึ้นไปอีก ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ รับอากาศเข้าปอดยกมือขึ้นจับมืออีกข้างหนึ่งของพี่โต้งที่ยื่นมาลูบแก้มบ้างปัดผมบ้างแล้วค่อยๆไล้ไปตามขอบปากแห้งๆ จนอดไม่ได้ที่จะเผลอตัวงับไว้
เนิ่นนานกับความซ่านเสียวที่ได้รับแต่ก็รู้ว่าแค่เริ่มต้น พี่โต้งไม่เคยรีบร้อนอยู่แล้วสำหรับเรื่องนี้ ค่อยเป็นค่อยไปอยู่เสมอ....จนบางครั้งก็รู้สึกหงุดหงิด ที่ทำให้คนรอคอยเหมือนใจจะขาด...
“พอแล้ว... ไม่เอาแค่นิ้ว พี่... ทำที หนูรอไม่ไหวแล้ว....”
“ทำอะไรเหรอคะ?” ถามกลับมาเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“พี่... ได้โปรด..ช่วยที....” หนูเริ่มสะอื้นอีก กำลังจะโดนแกล้งอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย?
อึก...ฮึก.... ฮือ.....
ลูกค้าบัวลอยทำหน้ายุ่งเมื่อเห็นหนูเป่าปี่อีกระลอก ถอนหายใจด้วยใบหน้าที่แสดงความหงุดหงิด แล้วก็ถอดกางเกงออกจนได้ หนูพยายามหยุดร้องไห้ (เพราะน้ำตาใช้ได้ผลแล้ว) ขยับเข้ามาหาพี่โต้งที่ล่อนจ้อนยืนเข่าอยู่ข้างๆ ช่วยใช้ปากและลิ้นทำให้ความแข็งขืนนั้นมีชีวิตชีวามากกว่าเดิม เส้นผมถูกลูบไปมาขณะส่งความรุ่มร้อนเข้ามาในโพรงปากเล็กๆ หนูหลับตาหม่ำกล้วยหอมอย่างเอร็ดอร่อย....
โม้กอยู่นาน....หนูก็หยุด เพราะไม่กล้าทำนานกว่านั้นหนูกลัวว่าถ้าพี่เค้าเกิดขึ้นสวรรค์ไปก่อนอีก หนูคงต้องลงนรกแน่ๆ
“ไม่ทำแล้วใช่ไหม” พี่โต้งถาม พร้อมกับลงไปนอนแผ่ ไม่มีที่ท่าว่าพี่แกจะทำอะไรไปมากกว่านั้น ไม่เตรียมหาอุปกรณ์อะไรเหมือนปกติ ไม่ว่าจะถุงยางหรือเจลหล่อลื่น หนูร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอีกว่าคืนนี้จะได้กินไหมตับ เพราะตัวหนูเองก็อยากจนจะบ้าอยู่แล้ว....
ถ้าพี่ไม่ทำหนูก็ต้องทำเองใช่ไหมล่ะ? ก็เลยขยับตัวขึ้นไปคร่อม ก็รออยู่ว่าพี่แกจะว่ายังไง แกก็เฉย ทำหน้าเหมือนคนง่วง และไร้อารมณ์ทั้งๆ ที่ตรงนั้นยังแข็งอยู่เลย (บ้าหรือเปล่า)
ก็ได้... คิดว่าไม่กล้าเหรอไง? ดูถูกกันเกินไปแล้วล่ะ
พยายามโหย่งตัวขึ้นใช้เพียงมือสองข้างที่อ่อนแรง และสั่นระริกพยุงน้ำหนัก ก่อนจะหย่อนบั้นท้ายลงไปครอบท่อนเอ็นร้อนๆ
มันแสบ มันร้อน...เหมือนกินกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จใหม่ๆ เลยโดนลวก หรือไม่ก็เผ็ดเหมือนกินส้มตำใส่พริกเยอะๆ แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งเผ็ดก็ยิ่งอร่อยไม่ใช่เหรอ? มันจะอดใจเลิกกินได้ยังไง ถ้ายังไม่หมด
และแล้วมันก็กลับไปเป็นเหมือนที่เจอกันครั้งแรก ที่หนูต้องขึ้นเอง ขย่มเองโยกเองตั้งแต่ต้นจนจบ...
“อืม...ซื้ด.... แฮ่ก...แฮ่ก...” เสียงหอบปนเสียงครางกระเส่าซ้ำไปมา เหมือนเทปที่กลอ เล่นซ้ำ จวบกระทั่งมาถึงช่วงสุดท้ายที่ในที่สุดมันก็มาถึง.... สายธารสีขาวขุ่นที่หลั่งรินรดอยู่บนหน้าท้องของพี่โต้ง ทำให้หนูแทบจะยิ้มทั้งๆ ที่ยังหอบ
“แฮ่กๆ....” หายใจยังไม่ทันคล่อง คนที่นอนแผ่นิ่งๆ ทำแค่เพียงรอรับลีลาการนั่งเทียนของหนูก็เด้งตัวขึ้นมา ดวงตาเบิกค้างมองคนรักที่พลิกกายลงมาทับอย่างตกใจ
นั่นสิ หนูเสร็จแค่คนเดียวนี่ แต่พี่แกยัง... (รอบที่สอง) แกคงไม่ยอมปล่อยหนูไปคนเดียวแน่..
ร่างผอมบางตัวยาวๆ ถูกพลิกกลิ้งไปนอนคว่ำ ก่อนจะรั้งสะโพกขึ้นนิดหนึ่ง คนข้างหลังค่อยสอดดันบางอย่างเข้ามาอีก พร้อมแรงกระแทกที่โหมแรงขึ้นทุกๆ ที หนูเบ้หน้าเพราะความเจ็บปนความเสียวที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ข้อมือถูกดึงไปข้างหลังจากคว่ำหน้าก็กลายเป็นยืนเข่า หน้าอกและจุดสำคัญส่วนหน้าถูกกระตุ้นให้กลับมามีอารมณ์อีกครั้ง ด้านหลังถูกรุกล้ำและเคลื่อนไหวเข้าออกอยู่ตลอดจนได้แต่ครางอืออา
ร่างกายถูกเรียกร้องจนแทบทนไม่ไหวจนต้องระเบิดออกมาอีกครั้ง และอีกครั้งจนของเหลวเหล่านั้นใสมากจนแทบไม่มีสี....
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ร่างกายถึงหมดความเร่าร้อนและความต้องการ รู้แต่ว่าลำคอแห้งผากกระหายน้ำเหลือเกิน หนูนอนหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ทั้งๆ ที่ร่างกายยังเปลือยเปล่า ช่องทางเบื้องหลังยังเหลือคราบคาวบางอย่างโดยไม่ได้ทำความสะอาด หลับไปทั้งอย่างนั้น
นี่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ไม่ใช่สารหล่อลื่น แต่เป็นครั้งแรกที่พี่โต้งไม่ใช้ถุง!!
เอ๊ะ!! หลั่งในแบบนี้ แล้วหนูจะท้องไหมเนี่ย!!!!
......................
Talk with me
หนูคงไม่ท้องหรอกจ้ะน้องฐา เพราะถึงไม่ได้ใช้ถุง แต่หนูกินยาคุมนี่นา!!
ขอโทษที่ค้างไว้หลายวันทั้งๆ ที่คิดว่าจะมาต่อวันนั้น อารมณ์ยังไม่ได้ เลยขอเวลาบิวท์อ่ะค่ะ
เอิ่ม... พี่โต้งกับน้องฐาไม่มี NC (แบบถึงพริกถึงขิง) มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย แบบว่าพอไม่ได้เขียนนาน มันเลยไม่ค่อยโอเท่าไรนะคะ ทั้งเรื่องความลื่นไหลต่างๆ เพราะพี่โต้งไม่ค่อยมีโอกาสได้เล่าบ่อย นิเลยอยากจะยัดความคิดของพี่ท่านลงไปเยอะๆ มันก็เลยติดๆ ขัดๆ หรือแม้แต่เรื่องที่โดนยา ก็ไปหาข้อมูลมานิดหน่อยก็ได้แค่เรื่องที่ว่าจะร้อน หิวน้ำ ส่วนไอ้ท่าทีทุรนทุรายด้วยความอยากนั้นมันก็มีแต่ไม่เยอะมากเพราะพี่โต้งก็ไม่ได้ใส่เยอะ แล้วก็เลือกแบบที่ออกฤทธ์ไม่รุนแรง ปฏิกิริยาของน้องฐาก็อาจจะข้ามๆ ไปบ้างเพราะตอนแต่งมันก็เขินๆ อ่ะนะ (ไม่ได้แต่งนาน ฮา...)
ส่วนของน้องฐา พยายามแทรกทั้งเล่าเรื่อง และอารมณ์ขันลงไปพร้อมๆ กัน ขอโทษด้วยที่บางช็อตก็อาจจะเร็วไป บางช็อตก็ช้าไปขออภัยด้วยนะคะ
ปล. ถ้าไม่ชอบก็ข้ามไปนะคะ อย่าให้ฉากเรตฉากเดียวทำให้เบื่อนิยายเรื่องนี้
เพราะนิก็แค่อยากให้คนอ่านมีความสุข เขียนให้คนอ่านที่ชอบอ่าน คนที่ไม่ชอบฉากเรตก็ข้ามไป ถึงยังไงน้องฐาก็ยังเป็นคนเดิมค่ะ
รัคนอ่านค่ะ.....
ทำแท้ง คือการทำความสะอาดประตูหลังก่อนมีเพศสัมพันธ์
no touch solo cumshot น่าจะพอแปลกันเองได้เนอะ?
รู้สึกอย่างไร เวลาอ่านตอนที่พี่โต้งเล่า (7 วัน)
ชอบนะ อยากอ่านตอนที่พี่โต้งเล่ามากกว่าน้องฐาเล่า 8 (18.6%)
ก็ดีนะ จะได้รู้ความคิดของทั้งสองคน แต่ชอบเวลาน้องฐาเล่ามากกว่า 11 (25.6%)
ใครเล่าก็ได้จ้ะ แล้วแต่คนเขียน 13 (30.2%)
ชอบที่น้องฐาเล่ามากกว่า 1 (2.3%)
อยากอ่านมุมมองพระเจ้า (ที่คนเขียนเล่าแล้วรู้ความคิดของทั้งสองไปพร้อมๆ กัน ) 10 (23.3%)
จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 43
-
แอบอยากอ่านฝั่งพี่โต้งด้วยคับ... อ่านแล้วคิดถึงฉากแรกจังน๊า...555+
-
อิคึอิคึ
:z1:
พี่โต้งล่ะก็ ไอ้เราก็คิดว่าจะแน่
จะทำเป็นใจร้ายทอดทิ้งเมียให้ค้างเติ่งอยู่บนที่นอนได้ไงเนอะ
:haun4:
แต่แหม วันนี้เหมือนได้กลับไปรู้จักกับอิพี่โต้งคนก่อน
ที่ทั้งหื่น โหด เย็นชา ตอนแรกๆเลยเว้ย
อ่านแล้วใจมันเต้นโครมครามแทนแซงหน้าน้องฐาซะเลย
หนูช้อบชอบพี่โต้ง น้องฐายกให้คนอ่านเหอะ
อยากได้ผู้ชายแบบนี้มานานและ
:oo1: :laugh:
-
แซบ!!!!!!!!!!! ได้ใจ..555+ o13
-
:laugh:
สุดท้ายพี่โต้งก็ใจอ่อน ก็เป็นผู้ชายแสนดี!?นี่เนอะ
แต่ไม่รู้น้องฐาจะเข็ดหลาบมั้ยน้อ :really2:
บวกเป็ด
-
คือไม่เห็นต้องลบเลยนี่ครับ มันเรทก็จริงนะแต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นส่วนนึงของเรื่องนี้
ตาพี่โต้งนี่น้า ไม่สงส่รน้องเลย
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
:m25: :m25: :m25:อ่านแล้วเลือดจะหมดตัว :jul1: :jul1:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call:
-
สุดท้ายก็ทนไม่ไหวนะ
พี่โต้ง :oo1: o18
-
แอบหมั่นไส้พี่โต้ง นึกว่าจะใจร้ายกะน้องฐาซะแล้ว
สุดท้ายก้อทนไม่ไหวอ่ะสิ 555
ก้อน่ะ น้องฐา ยั่วกันขนาดนั้น มันจะอดใจไหวเหร๊อ ^^
-
อ่านแล้วอยากกินบัวลอยไข่หวาน น้ำกะทิขาวข้นหวานมันส์ อิอิ
ฉากเรตนี่ นานๆอ่านทีก็ดีเนาะ :z1:
พี่โต้งดูเหมือนทำไปเก๊กไป แบบว่าอดใจไม่ไหวแต่ยังงอนอยู่
น้องฐาน่ารักเหมือนเคย
บวกๆจ้า^^
-
อ๊ายยยยย!!! ต๊ายแล้วลูกสาวอีฉันกินไก่สด ต๊ายยยยย!!!!!
[อ้าวเว่อร์ไปหรือ? ไม่รู้สิ ช่วงนี้ แต๋วแตกขึ้นทุกวัน อ๊างงงงค์ :o8:]
-
แซบ!!! ได้อีก~
:haun4: :haun4:
(แอบอยากอ่านพี่โต้งในครึ่งหลังมั้ง)
-
พี่โต้งทำกับน้องฐาขนาดนี้ น้องจะเข็ดมั๊ย??
เราว่าไม่!! จะกลายเป็นว่าน้องกลับชอบซะมากกว่า
เพราะมันเร่าร้อน มันสุขสม แอบมีหลั่งในแบบไม่ใส่ถุงอีก
น้องฐาจะท้องก็คราวนี้หล่ะ กร๊ากกกกกกก
-
สุดยอดมากค่า
-
เชอะ หมั่นไส้อิโต้งมัน ถ้ามันไม่ทำให้ก็ไปหาคนอื่นสิไม่เห็นต้องง้อเลย รับรองอิโต้งรีบเลยล่ะ
-
:pighaun: ฮ้อนแฮงมากค่ะ...สงสารน้องฐาตอนนอนดิ้นไปดิ้นมามาก คิดว่าพี่โต้งจะไม่ช่วยซะแล้ว
ไม่รู้ทนไม่ไหวหรืออยากช่วยน้องนะคนนั้นน่ะ แต่ก็จัดหนักตลอด เช้ามาห้ามงอนน้องฐานะ
ขอบคุณค่ะ
-
ซื้อหวยไม่ถูก 555+
ว่าแล้วสุดท้ายพี่โต้งต้องใจอ่อน
แอบเร่าร้อนนะคะน้องฐา ไหนหนู
บอกทำไม่เป็นไง อิๆ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ ^ ^
-
หุหุ นึกว่าพี่โต้งจะใจร้ายกะน้องฐาซะแล้ว
-
พี่ไก่โต้ง ก็น่ะ ลีลาซะนานเชียว
ทำเอาน้องฐาแทบ xxx ไม่ออกเลย
น้องฐาคนดี เรื่องท้องน่ะ คงท้องแล้วละ
แต่จะคลอดเมื่อไร มันอีกเรื่องน่ะตัวเอง :jul3:
-
อยากอ่านมุมพี่โต้งว่ามำไมถึงเข้ามาหาน้องฐา :haun4: :haun4:
-
ชอบมุมมองพี่โต้งเล่าอ่ะ
แต่พี่แกชอบใจอ่อนอยู่เรื่อย แล้วอย่างนี้น้องฐาก็ชนะทุกทีสิน่ะ
-
จัดเต็มจ้า
-
5555+++ :laugh: :laugh:
-
ขอยืมคำพูดของเพื่อนมานะ แซ่บเวอร์ อิอิ
-
สรุปแล้วหื่นทั้งคู่เถอะ ฮ่าๆๆๆๆ
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันเลื้อออเกินนนน
:z1:
-
สุดท้ายน้องฐาก็ยั่วไก่ขึ้น -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
นึกว่าพี่โต้งจะใจแข็งได้ซะอีก อิ อิ
-
โถนังไก่ สุดท้ายแกก็ต้องกลับมากิน.....อดใจไม่ไหวล่ะสิ ก็ฟินกันไปล่ะนะตอนนี้
-
ตอนที่ 64
วันจันทร์หนูไม่ได้ไปเรียนตามคาด เพราะไม่สบาย ไข้ขึ้น แล้วก็ปวดท้อง พี่โต้งก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่หายโกรธ หลังจากที่เอาข้าวต้มร้อนๆ ยาลดไข้ กับน้ำเปล่ามาให้ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ออกไปเรียนตามปกติ
พี่โต้งยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์มือถือ แต่หนูก็ยังดื้อด้านใช้โทรศัพท์ของห้องโทรไปหาหมอก เพราะอยากรู้ผลการแข่งขันใจจะขาด
แต่แล้วก็ได้แต่นั่งเศร้า เพราะไม่ได้รางวัลหนึ่งในสามเลย
ที่ได้กลับเป็นรางวัลขวัญใจคนดูทั้งๆ ที่ก็ได้มาลัยแค่นิดเดียว...
ที่ได้รางวัลนี้ก็เพราะพี่โต้งช่วยซื้อมาลัยไปหลายพัน แค่นั้นเอง...
สุดท้ายแล้วหนูก็ไม่สามารถได้อะไรมาด้วยฝีมือตัวเอง ถ้าไม่มีผู้ชายคนนั้นก็ทำอะไรไม่เป็นเลย
รางวัลที่ได้มาก็แค่สองพันบาท หารครึ่งแล้วก็เหลือแค่พันเดียวกับกิฟท์เซ็ทเล็กๆ น้อยๆ มูลค่ารวมกันยังไม่ได้ครึ่งกับค่าพวงมาลัยที่พี่โต้งซื้อด้วยซ้ำ
ถ้าจะคว้าน้ำเหลวขนาดนี้ หนูจะลงทุนตั้งใจซ้อม ลงทุนโกหกพี่โต้ง แล้วก็หาเรื่องทะเลาะกันทำไมก็ไม่รู้
บ้าสิ้นดีเลย.....
แล้วก็ยังไม่รู้ว่าพี่โต้งจะทำปั้นปึ่งแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...
อีกวันหนูก็ไปเรียนตามปกติ โทรศัพท์กลับมาวางไว้บนโต๊ะกาแฟหน้าทีวีให้ดูเด่น พอเลิกเรียนหนูก็เลยพยายามจะง้อพี่โต้งโดยการไปเดินตลาด หาซื้อของมาทำกิน ถึงพี่โต้งจะห้ามก็เถอะ แต่ถ้าทำเสร็จแล้วพี่เขาคงไม่ใจร้ายมากพอที่จะไม่กินหรอกมั้ง จำได้ว่าเคยถามถึงแกงเทโพ หมูมะนาวหนูก็ไปขอให้แม่สอนให้แล้วล่ะ น่าจะพอออกงานได้บ้าง
พอพี่โต้งกลับมาหนูก็จัดโต๊ะเรียบร้อยแล้ว แล้วก็เป็นตามคาด ถึงจะทำเป็นเมินๆ ไม่พูดไม่จาอย่างเก่า แต่เราก็ยังกินข้าวด้วยกันเงียบๆ หวังว่าพี่เขาจะหายโกรธในเร็ววันนี้นะ...
ผ่านไปอีกสามวันพี่โต้งกลับบ้านช้า หนูเปิดคอมเล่นแก้เซ็งแล้วก็นึกถึงความคิดหนึ่งขึ้นมาได้ ไหนๆ เงินก็น้อยไม่พอซื้อนมแล้วเปลี่ยนใจหาซื้อ dildo สักอันดีกว่า เผื่อพี่แกเกิดนึกพิเรนเล่นไม้เดิมจะได้มีตัวเลือกอื่นบ้าง
ยังไม่ทันจะเลือกหาของดีราคาถูกเลยสักอันพี่แกดันมาเห็นเข้าซะก่อน ทีนี้เลยเรื่องยาวเลย จากที่โกรธอยู่แล้วมันก็ยิ่งหนักขึ้นอีก
“นี่น้องฐาจะซื้อของพวกนี้มาทำไม มันเงี่ยนมากขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่พี่คนเดียวนี่ไม่พอใช่ไหม?” อร๊าย แรงอ่ะ พูดมาได้ว่าไม่พอ อย่าว่าแต่จะอึ๊บกัน ใครกันล่ะที่เป็นใบ้มาหลายวันแล้วน่ะ
“ไม่ใช่ซะหน่อย หนูก็แค่เตรียมพร้อมเผื่อว่าพี่โต้งจะเล่นอะไรแผลงๆ แบบนั้นอีกต่างหากล่ะ”
“แล้วน้องฐาคิดว่าอยู่ดีๆ พี่จะลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนั้นไหม ถ้าน้องฐาไม่ทำอะไรให้พี่โมโห อ้อ! หรือครั้งเดียวไม่เข็ด อยากโดนอีกเลยต้องหาตัวช่วยเอาไว้ จะได้ไม่ต้องง้อพี่ใช่ไหม”
“หนูรู้ว่าหนูผิด แต่พี่ทำขนาดนั้นมันไม่แรงไปหน่อยเหรอ? มันก็แค่การแสดงหนูไม่ได้นอกใจไปกอดจูบกับคนอื่นซะหน่อย” หนูเถียงกลับไปอย่างเหลืออด ถึงหนูจะผิดก็เถอะ แต่พี่ก็ลงโทษหนูแล้ว จะให้หนูทำยังไงอีกถึงจะพอใจ
“หยุดเถียงคำไม่ตกฟากซักทีได้ไหม พี่ไม่สนว่ามันจะเป็นการแสดงหรืออะไร พี่รู้แต่พี่ไม่ชอบและพี่ก็เตือนแล้วด้วย แต่เราก็ไม่ฟัง พี่ไม่เข้าใจ ทำไมจะต้องขัดคำสั่งพี่ทุกที รู้ทั้งรู้ว่าไม่ชอบ รู้ทั้งรู้ว่าต้องโกรธ แล้วทำไมล่ะยังทำอีก หือน้องฐา” พี่โต้งถามพลางจับไหล่หนูเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน...
ขอบตามันร้อนผ่าวขณะที่มองหน้าคนที่ตัวรัก
“พี่ไม่ชอบ พี่ไม่ชอบ แล้วหนูล่ะ สิ่งที่หนูชอบคืออะไร ความสุขของหนูอยู่ที่ไหน”
“ทำไมล่ะ? พี่ทำให้น้องฐาไม่มีความสุขเหรอ?”
“เปล่า... หนูมีความสุขที่อยู่กับพี่ แต่หนูก็อยากทำอะไรที่หนูอยากทำ อยากมีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรบ้าง ไม่ใช่เอาแต่รับฟังแล้วก็ทำตามอย่างเดียว” หนูไม่ใช่อีเย็นนะที่จะต้องเชื่อฟังท่านเจ้าคุณ มิฉะนั้นจะต้องถูกเฆี่ยนน่ะ...
“อืม.... งั้นอยากทำอะไรก็ทำเลย อยากได้มากก็ซื้อมาเก็บไว้เลย แล้วก็อยู่กับของปลอมไปตลอดชีวิตเลยนะ!!”
อะไรอ่ะ โกรธอีกแล้วสินะ....
ฮึก ฮึก ทำไมน้องฐามันซวยอย่างนี้ กะอีแค่ของปลอมอันเดียวทำยังกับหนูมีชู้ อะไรของพี่เนี่ย?
บอกว่าอยากได้ก็ซื้อมา แต่ถ้าลองได้พูดแบบนี้ล่ะก็ มันก็แปลได้แค่ว่าถ้าซื้อมาจริงๆ พี่เขาคงไม่ยุ่งกะหนูอีกตลอดชีวิตใช่ป่ะล่ะ?
พูดขนาดนั้นแล้วใครมันจะไปกล้าเสี่ยง ถ้าลองประชดซื้อมาจริงๆ เดี๋ยวก็ผีเข้าขึ้นมาอีก ไม่เอาดีกว่า
สองวันแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน พี่โต้งกลับไปเงียบสงบ ไม่ดุ ไม่ด่าอีก แต่กลับรู้สึกแย่กว่านั้นเพราะรู้สึกเหมือนไร้ตัวตน ถึงจะนั่งกินข้าวด้วยกันคนละฝั่งโต๊ะ ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันและนอนเตียงเดียวกัน ก็ไม่ต่างจากอยู่คนเดียว...
บรรยากาศมันเศร้าโศก เงียบเหงาอย่างกับป่าช้าวัดดอน ฮึก ฮึก...
ถ้าพี่เขาจะเฉยชาขนาดนั้น ก็คงไม่สนใจแล้วว่าหนูจะทำอะไรอีก
เป็นโอกาสดีที่จะทำอะไรที่ตัวเองอยากทำซะที
หนูควรจะดีใจ แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด
เพราะทรมานกับความเงียบและสงครามประสาทที่กดดัน ทำให้หนูตัดสินใจออกไปหางานพิเศษทำจนได้ หนูทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟค่ะที่ร้านหมูกระทะที่เคยไปกินนั่นแหละ ตั้งแต่ห้าโมงเย็นถึงสี่ทุ่มกว่า ถึงจะลำบากบ้างแต่ก็ดีตรงที่ร้านเปิดตอนเย็น ก็เลยไม่มีปัญหากับการเรียน วันที่เลิกหนึ่งทุ่มก็ขอเป็นวันหยุด
พี่โต้งไม่พูด ไม่บ่นเลยที่หนูกลับบ้านดึก หนูไม่รู้ว่าพี่เขารู้หรือเปล่าว่าหนูไปไหน แกไม่ได้สนใจอะไรแล้ว หรืออยากจะเล่นสงครามประสาทต่อไปอีกกันแน่...
ถึงจะเรียนอยู่คณะศิลปกรรม แต่ช่วงงปีหนึ่ง ก็มักจะต้องเข้าคณะมนุษยศาสตร์บ่อยๆ อยู่ดีเพราะต้องเรียนพวกวิชาพื้นฐาน พวกวิชาภาษาอังกฤษ สังคม ภาษาไทยอยู่ หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายแล้ว หนูก็แยกย้ายจากเพื่อนๆ มาที่รถตัวเอง
“โดนทิ้งแล้วเหรอ?” หนูเลิกคิ้วกับคำถามที่ล่องลอยมาหา หันไปมองทั้งๆ ที่ตัวเองยังนั่งอยู่บนเวฟของตัวเอง
ดวงตานิ่งๆ ภายใต้กรอบแว่นนั่นคุ้นเคยเสียจนได้แต่อึ้ง เราไม่ได้คุยกันนานมากแล้ว
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะเดย์”
“ก็ไม่รู้สิ เห็นเมื่อก่อนพี่เค้าไปรับไปส่งทุกวัน ถ้าต้องมาขับรถเองแบบนี้ ถ้าไม่เลิกกัน ก็คงจะโดนเบื่อ”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั่นแหละ เพียงแต่เราก็แค่ไปไหนมาไหนเองได้ ไม่อยากเป็นภาระของแฟนเท่านั้นเอง” หนูตอบเลี่ยงๆ เพราะปกติถ้าวันไหนเรียนพร้อมกัน เลิกใกล้เคียงก็จะมาด้วยกันอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เพราะพี่โต้งโกรธอยู่ หนูก็เลยไม่อยากไปกลับด้วยกันเพราะเบื่อบรรยากาศมาคุๆ เท่านั้นเอง
“งั้นเหรอ? ฟังดูดีนะ นึกว่าจะชอบนั่งรถเก๋งตลอดซะอีก บางทีเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีเหมือนกันเนอะ ไปไหนคนเดียวบ้าง เผื่อจะหาเหยื่อคนใหม่ได้ง่ายๆ ใช่ไหมล่ะ?”
ตอนที่ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ก็คิดหรอกนะว่าเดย์เป็นคนดี แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นแล้วก็กัดเจ็บได้เท่านี้ ช่างเหน็บแนมไม่ต่างกับอีพี่โต้งเลยจริงๆ คิดแล้วก็รู้สึกแย่ยังไงก็ไม่รู้ที่หนูเป็นต้นเหตุให้เขามองโลกในแง่ร้ายแบบนี้หรือเปล่า?
“เรื่องของเราน่ะช่างมันเถอะ ว่าแต่เดย์เถอะ เป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า ยังอยู่หอในอยู่ไหม?” หนูต้องตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง ถึงจะดูรุนแรงก็เถอะ แต่ก็ดีใจที่อีกฝ่ายเป็นฝ่ายเข้ามาทักก่อนอยู่ดี ถ้าหนูเป็นฝ่ายเห็นเดย์ล่ะก็ คงไม่กล้าทักก่อนหรอก
“ก็ยังอยู่ แต่ตอนนี้เรามีแฟนแล้วนะ แน่นอนว่าเป็นผู้หญิงล่ะ”
ไม่ได้ถามซะหน่อยว่าเพศไหน จะบอกทำไมเนี่ย
“ก็ดีแล้วล่ะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน”
“อือ... ก็ว่างั้นล่ะ ถึงแฟนเราจะไม่สวยมากนะ แต่ก็น่ารักแล้วก็นิสัยดี ที่สำคัญ.....ไม่เห็นแก่เงินด้วย”
อร๊าย แรงนะยะ......
ชีวิตมันมืดมน.... นอกจากทะเลาะกับพี่โต้งแล้ว ยังโดนเพื่อนด่ากระทบเข้าอีก เมื่อไรหนอน้องฐาจะผ่านเคราะห์กรรมไปได้สักที
เฮ้อ.....
หนูถอนใจยาวแล้วไปทำงานต่อ
“กี่ที่คะพี่?” หนูเอ่ยถามลูกค้าหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้าร้านมา
“แล้วน้องเห็นว่าพี่มากี่คนล่ะ?” คำตอบยอกย้อนกวนบาทาสิ้นดี หนูได้แต่ยิ้มรับ พี่เค้าคงอารมณ์ดีเลยมุกเยอะไปหน่อย หนูเงยหน้าขึ้นกวาดตามอง
“ค่ะ สี่คนนะคะ รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”
“เบียร์สด 1 แล้วก็.......” พี่เค้าสั่งเครื่องดื่มหนูก็จดใส่สมุดเล็กๆ นั่น
“รอสักครู่นะคะ” หนูบอกแล้วหมุนตัวเดินออก
“เดี๋ยวๆ น้อง ถามอะไรหน่อยสิ”
“คะ อะไรเหรอคะ?” หนูหันไปถาม ท่าทีกระตือรือร้นเป็นมิตร
“น้องใช่ไหมที่ประกวดงานเวทีสีเขียวเดือนที่แล้วน่ะ” หนูถึงกับอึ้งเลยที่อุตส่าห์จำได้ คนที่ไม่ได้รางวัลอะไรอย่างหนู ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนจำได้นะเนี่ย แทนที่จะดีใจก็แปลกใจมากกว่า
“เอ่อ...ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ?”
“นั่นไง กูว่าแล้ว” พี่อีกคนเอ่ยขึ้นมาอย่างภูมิอกภูมิใจ “ก็คิดอยู่ว่าต้องกะเทย ถ้าเป็นผู้หญิงคงไม่กล้าขนาดโชว์จูบกลางเวทีแบบนั้นหรอก”
พูดซะเสียเลย เป็นกะเทยแล้วทำไมกันยะ?
คำพูดนั้นทำให้หนูถึงกับหน้าร้อนผ่าว ก็เรื่องนั้นหนูไม่ได้เตี๊ยมมาซะหน่อย ไม่ได้เป็นโชว์อะไรด้วย มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้นแหละ จนป่านนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าพี่เค้าทำแบบนั้นไปทำไม...
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ” หนูรีบตัดบท ไม่อยากสนทนาต่อ
“เดียวสิน้อง” ยังไม่จบอีกนะ จะเอาอะไรกับหนูนักหนาเนี่ย?
“อะไรอีกคะ?” ถามอย่างสุภาพแม้ว่าน้ำเสียงจะไม่ปกติแล้วก็ตาม
“ว่าแต่พี่อยากรู้มากเลยว่าน้องน่ะ...เฉาะหรือยัง?”
หา!! ไม่เยอะไปหน่อยเหรอ? จะละลาบละล้วงขนาดนั้นเลย?
“พี่จะอยากรู้ไปทำไมอ่ะคะ”
“ก็..แบบว่าถ้าเฉาะแล้วก็จะชวนไปเที่ยวกันนอกรอบไง แบบรอร้านปิดอะไรแบบนี้”
ขอโทษนะพี่ หนูยังไม่เฉาะ แต่ถึงจะเฉาะหรือเปล่ามันก็ไม่ใช่ธุระกงการของคุณพี่ทั้งหลายอยู่ดี... เพราะหนูมีผัวแล้ว....
โกรธ แต่คนที่ทำงานบริการไม่สามารถจะด่าออกไปตรงๆ ได้ ได้แต่ต้องยิ้มรับแล้วทำน้ำเสียงสุภาพเข้าไว้ขณะที่ตอบกลับไปฉะฉาน
“ก่อนจะมาถามหนู ลองถามตัวเองก่อนเถอะค่ะว่า รวยพอให้ผลาญหรือเปล่า เพราะถึงหนูจะเป็นกะเทย แต่ก็เลือกนะคะ ถ้าไม่มีหล่อ ไม่รวย ไม่มีคอนโดอยู่ ไม่มีรถเก๋งขับอย่าว่าแต่จูบเลยค่ะ ขาอ่อนก็เยอะไป” หนูยิ้มพร้อมรอยยิ้มลอยหน้าลอยตามั่นสุดฤทธิ์
คุณพี่ในโต๊ะเงียบกริบกันไปตามๆ กัน คงคิดว่าอีนี่แม่งหยิ่ง หลงตัวเองน่าดูเลยมั้ง จะคิดยังไงก็ไม่สนอยู่ดี เพราะที่พูดมาทั้งหมดนั่นหาได้แล้วจริงๆ
“น้องๆ สั่งเครื่องดื่มหน่อย” เสียงผู้ชายส่งเรียกอยู่ไม่ไกลนัก
“ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” หนูก้มหัวน้อยๆ ให้พี่ๆ หนึ่งครั้งพร้อมรอยยิ้มหวานหันหลังกลับไปรับออเดอร์จากโต๊ะข้างเคียงแล้วก็ได้แต่เบิกตากว้าง
ก็ว่าอยู่นะว่าเสียงเรียกน่ะมันคุ้น แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเป็นพี่เอจริงๆ
พี่เอไม่ได้มาคนเดียวด้วยสิ
พี่เอ พี่ซา พี่เคลียร์ แล้วก็..... พี่โต้ง.......
อร๊าย....... มากินหมูกระทะทำไมไม่ชวนกันบ้างยะ?
………………………………………………………..
ตอนที่แล้ว ทีแรกก็ว่าจะให้พี่โต้งเล่าอ่ะแหละแต่ไม่ค่อยถนัด เลยเปลี่ยนใจให้น้องเล่าแทนไหนๆ เล่าแล้วก็เล่าไปนะคงไม่เล่าผ่านพี่โต้งแล้วล่ะ
ส่วนที่ถามว่า ทำไมถึงเข้าไป ที่จริงก็ยังไม่หายโกรธและก็ไม่ชอบที่น้องหยิ่ง แต่ที่เข้ามาช่วยเพราะน้องดันเรียกชื่อตัวเอง เลยใจอ่อนไง ฮ่า ๆ (แอบอยากมีส่วนร่วม แต่ก็ยังเก๊กอยู่ดี น่าหมั่นไส้ว่ะ ฮ่าๆ)
-
:z13: :z13: :z13:
โต้งก็อย่าโกรธฐานานสิ
-
รู้สึกว่าช่วงนี้น้องจะโดนราหูอม+เวรซ้ำกรรมซัดนะ
แนะนำให้ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้างไรบ้างน่าจะดีนะ :เฮ้อ:
-
เฮ่อ,,,เหนื่อยใจแทนน้องฐา ไหนจะทะเลาะกับแฟน แล้วก็ยังมาถูกเพื่อนแขวะอีก
เกิดเป็นน้องฐานี่ ชีวิตไม่ง่ายเลยเนอะ
-
พี่โต้งโกรธนานไปนะ :beat:
-
:serius2: ค้างมาก
:L2: :L2:
-
ดี โกรธกันบ่อยๆลูกดกดี :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
สู้เขาน้องฐา ที่จริงน่าจะบอกความจริงพี่โต้งไป
ว่าจะเอาเงินไปทำอะไร จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันแบบนี้ :เฮ้อ:
แล้วนี่มาได้ยินที่พูดอีก จะโดนอีกรอบไหมเนี้ย?
-
อ๊ายยยยยยยยยยย อารมณ์เสียกับอิพี่โต้ง เดินไปดีดติ่งหูขวาอิพี่โต้ง 99 ทีรัวๆๆ
แล้วก็วิ่งไปตบกะโหลดไอ้เดย์ 2 ที แล้วก็วิ่งหนีไปปปปปปปปปปปปป >_<
ว่าแต่...........คำพูดน้องฐาตอนท้ายน่ะ อิพี่โต้งมันต้องได้ยินแน่ๆเลย -"- งานงอกอีกแล้ว น้องฐาเอ้ยยยยยย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เฮ้ยย!!! พี่โต้ง โกรธนานไปมั้ยนี่
น้องฐาต้องชีช้ำ อีกนานไม่นิ สงสารน้องฐา
ต้องมาเจอเพื่อนถากถางอีก นายเดย์ ก้อประชดประชันซะ
แล้วนี่ต้องมาเจองานเข้าเเบบไหนล่ะ ลุ้นๆครับ
รอติดตามครับ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปน้องฐานี่ยังไม่สำนึกเลยใช่มั้ยคะว่าอีพี่โต้งแกโกรธเพราะอะไร :เฮ้อ:
-
อิพี่โต้งโกรธนานไปรึเปล่า :m29:
สงสารน้องฐา เดี๋ยวอิพี่เอต้องมากระแนะกระแหนอีก โอ้ยยย รำคาญแทน
-
แอร๊ย น้องฐาจะงานเข้าอีกป่ะ
-
โกธรนานขนาดนี้น้องฐาก็แย่อะซิ :impress3: :impress3:
รออ่านจ้า :call: :call:
-
ทะเลาะกันอีกแล้ว
-
กดดันล่ะสิน้องฐา
:laugh:
-
น้องฐาอย่าอมพะนำสิคะ อยากทำอะไรก็บอกพี่โต้งตรงๆ สักที ผลเป็นไงค่อยว่ากัน (ถ้ายังไงก็ต้องทะเลาะกัน เอาแบบรู้เรื่องไปเลยดีกว่า.....มั้ย?)
-
แบบว่าพระศุกร์เข่าพระเสาร์แทงใช่มั้ยน้องฐา?
ถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนแบบไม่ได้ผุดได้เกิดอะไรขนาดนี้
:m29:
อย่าไปหาว่าพี่โต้งไม่ดีเลย
คนอ่านไม่ได้จะเข้าข้างพี่โต้งนะ
แต่แบบว่าเอาเข้าจริงก็ผิดทั้งคู่แหละ
พี่โต้งเค้าผิดเพราะเค้ารักน้องฐามากเกิน
จนไม่คิดถึงจิตใจน้องฐาน่ะก็ใช่
แต่ที่น้องฐาทำไปทั้งหมดเพราะอะไรคะ?
คนอ่านตามน้องฐาไม่ค่อยทัน
ตอนแรกที่พี่โต้งเค้ายังไม่ได้รักไม่ได้ชอบ
ก็เห็นน้องฐายอมพี่โต้งแบบหมอบราบคาบแก้วขนาดนั้น
แต่พอพี่โต้งเค้ารักเค้าหวงน้องฐามากๆ
คนอ่านรู้สึกว่าน้องฐาเปลี่ยนไปนะ
ไม่ค่อยคิดถึงใจพี่โต้งเหมือนกันอ่ะ
หรืออาจจะเพราะน้องฐาเทคยามาก
น้องเลยเอ๋อจนเหมือนคนไม่มีความคิดคะ?
:really2: :m29:
-
แรว๊งงงงงง
นังเดย์.....เรื้อนนะยะแก โดนน้องฐาหักอกถึงขั้นเสียผู้เสียคน กู่ไม่กลับกันเลยทีเดียว หรือว่าที่ผ่านมาแกแอ๊บยะ
นังพี่โต้ง แกจะบังคับน้องมันเกินไปแล้วนะ แกเป็นผัวนะ ไม่ใช่พ่อ ปล่อยให้เด็กมันได้เรียนรู้ผิดถูกเองบ้าง รู้หรอกว่าห่วง หวังดี แต่กลัวว่าประคบประหงมเกินเหตุแบบนี้ น้องมันจะไม่โตน่ะสิ แล้วทีนี้น้องฐาเห็นรึยัง ว่าการไปเต้นยั่วบนเวทีแบบนั้น มันเกิดผลเสียอะไรบ้าง อย่างน้อยก็โดนดูถูกจากอีลูกค้าหมูกระทะกลุ่มนั้นนั่นประไร
ชักเห็นด้วยกับรีบน ๆ น้องฐาควรจะไปทำบุญล้างซวยซักครั้งนะลูกนะ
-
พี่โต้งโกรธน้องฐานานม้ากมาก เย็นชายิ่งกว่าขั้วโลกเหนืออีกเหอะจุดนี้
หายโกรธน้องนะ น้องซึมเซา น้องเสียใจ น้องไปหางานทำแล้ว
อยากให้พี่โต้งคนเดิมกลับมา ดัดนิสัยน้องพอแล้วเหอะ
ขอบคุณค่ะ
-
แนะนำน้องฐาไปทำบุญล้างซวย
อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้
พี่โต้งได้ยินจะว่าไงเนี่ย :z3:
จะเข้าใจมั้ยเนี่ยว่าน้องฐาไม่พอใจไอ้คนที่มันเเซวเนี่ย
:sad4:
พี่โต้ง ตอนเเรกก็เข้าใจนะ เเต่ตอนนี้คิดว่าที่ีพี่โต้งทำ มันเยอะไปมั้ย
เมื่อไหร่จะมาคุยกันดีๆๆๆๆๆซะที :m31:
-
ฮือ ฮือ :m15: พี่โต้งได้โปรดอย่าโกรธน้องถ้าเลยนะค่ะ ไม่อยากมาม่าอ่ะ
-
ไม่ชอบสงครามเย็นน่ะ มีไรก็พูดกันสิอย่างนี้มันเครียดเด้อ :serius2:
-
อีผู้ชายสี่คนโต๊ะนั้น ปากเสียจริง
เห็นน้องฐาโดนจูบคาเวที เลยนึกว่าจะง่ายเหรอ
น้องฐาก็.. แทนที่จะหาซื้อดิลโด้
แก้ที่ต้นเหตุดีกว่ามั้ยจ๊ะ
-
ท่าว่าน้องฐาไม่พูด "ขอโทษ" นี่ พี่โต้งคงจะไม่หายโกรธแน่เลยนะเนี่ย
เป็นผู้ชายขี้ใจน้อยจริงๆๆ แล้วมาเจอที่ร้านหมูกะทะเนี่ย จะมีเรื่องเข้าใจ
ผิดเพิ่มขึ้นอีกหรือเปล่า :m16:
เกิดเป็นน้องฐาเนี่ยชีวิตไม่ง่ายเลยนะเนี่ย :เฮ้อ:
-
เกลียดอิพี่โต้งกับไอ้เดย์
ว่ะ ยิ่งกว่าตุ๊ดซะอีก :z6:
-
น่าสงสารน้องฐา มาทำบุญกับพี่ไหมคะ ชีวิตพี่ช่วงนี้ก็แอบ blue นิดๆเหมือนกัน :monkeysad:
-
น้องฐาแจ๋วมาก!!!!! o13
-
เหนื่อยใจกับอิคู่นี้จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
เรื่องดิลโด้นี่ เราว่าพี่โต้งแกอาจหึง (หรือกลัวน้องฐาติดใจ) ก็ได้นะ
-
โอ๊ะ บักไก่ดันมาได้ยินซะงั้น
ไม่รู้รอบนี้จะเข้าใจผิดไหม =_=”
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
หมันหน้าโต้งโว้ยยยยยยยยย )):
-
เยอะตลอดดดด พี่โต้งเอ๊ยยยยยย
สองคนนี้มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ยยย
คนอ่านเริ่มรำคาญแล้วค่าาาา
ตกลงก็เยอะทั้งคู่..คิดเยอะนะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไอ้พี่เออีกแล้ววววว!!!
:serius2: :serius2:
-
เดี่ยวพี่โต้งองค์ลง
-
เจอแบบนี้ ถึงให้รักขนาดไหน แต่ขออยู่คนเดียวดีกว่า เหอะๆๆ
-
ก็แค่คำขอโทษ คำเดียวน้องฐาทำไมไม่พูดไปล่ะคะ มันยากมากหรือไงล่ะหือ
โกหกพี่เค้าก็คือการทำไม่ดี ขอโทษซะก็จบเรื่อง
-
พี่ฐาเอ้ย น้องว่าพี่ไปทำบุญบ้างเถอะ
ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ
-
อิพี่โต้งก้ออย่างอนนานนักซิเฟ้ย
ชักอยากจะงอนพี่โต้งแทนน้องฐาและเนี่ย :m16:
ปล. ค้างอ่ะ :pig4:
-
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลยอ่ะ คืนดีกันไวๆนะ
-
น้องฐาเสิร์ฟอยู่ดีๆ เรื่องก็เดินมาหา
อีตาไก่ยิ่งหูเบา คิดมาก ปากจัดอยู่ กลัวจะมีปัญหาซะจริงๆ :เฮ้อ:
-
http://www.youtube.com/v/3HnoXgysx6s&feature
ตอนที่ 65 แฟนขี้บ่น
ตอนแรกก็ไม่เห็นพวกพี่เขาหรอกนะคะ แสดงว่าเพิ่งเดินเข้ามาตอนที่รับออเดอร์จากพวกพี่ๆ ปากหมานี่อยู่แน่ๆ เลย แต่ไม่รู้ว่ามาทันได้ยินที่หนูต่อปากต่อคำหรือเปล่า ขอให้ไม่ได้ยินก็แล้วกันเพราะไม่รู้ว่าคนคิดมากอย่างพี่โต้งจะว่ายังไง
รับออเดอร์เสร็จแล้วไม่มีบทสนทนาเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวเพิ่มเติม หนูเองก็ไม่ได้พยายามจะถามอะไรทั้งๆ ที่ก็สงสัยว่าที่มาอยู่ที่นี่ตอนนี้ บังเอิญหรือตั้งใจกันแน่ก็ตาม
อยู่เฉยๆ เรื่องก็ตามมาอีกจนได้ เมื่อเดินเฉียดไปทางฝั่งโต๊ะของพวกพี่ๆ ทั้งหลาย อีโต๊ะพี่ๆ ปากหมาก็ดันทำแก้วตกแตก แล้วก็ขอโทษขอโพยใหญ่โต แหมช่างดูจริงใจเหลือเกิน หนูไม่ได้เป็นเด็กประถมซะหน่อย ถึงจะไม่รู้ว่าจงใจแกล้ง ให้หนูต้องมาเก็บกวาดเศษแก้ว แล้วก็เรียกไปสั่งเครื่องดื่มทีละอย่างๆ ทำให้ต้องเดินจนหัวหมุน บัดซบที่สุด อยากตบให้โหลกแยกกันไปทุกคนเลยเชียว ติดที่ตอนนี้เป็นพนักงานร้านเลยต้องอดทนเข้าไว้ แข็งใจ เงียบไว้ดีที่สุด
ลูกค้ามันก็มีพอสมควร แต่พวกพี่ปากหมาน่ะตัววุ่น มีแต่โต๊ะพี่โต้งที่เงียบเชียบ สงบเสงี่ยม.. ที่ไหนยะ!!
“น้องๆ มานี่หน่อย” เสียงหยิ่งๆ ของพี่เอทำให้หนูย้ายวารอย่างไม่เต็มใจนักตรงไปยืนอยู่ข้างๆ
“มัวทำอะไรอยู่ ไม่เห็นเหรอน้ำแข็งโต๊ะพี่มันไปหมดไปชาติกว่าเล้วนะ บริการไม่ได้เรื่องเลย”
หนอย... อีพี่เอตัวแสบ หมดก็สั่งสิยะ ไม่ใช่มากระแทกแดกดันกันแบบนี้ มันน่าตบให้หงายตกเก้าอี้ไปเลย
“ค่ะ..เดี๋ยวจะเอามาให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ เอาอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?”
“มีตาก็ดูเอาเองสิ ว่าเหล้าก็หมด มัวแต่ไปเอาอกเอาใจแขกโต๊ะอื่นจนลืมไปแล้วมั้งว่าตัวเองน่ะมีผัวแล้ว” อร๊าย แรงนะยะ หนูหมุนคอหันไปมองหน้า “ผัว” ที่นั่งอยู่อีกด้าน แต่พี่โต้งดันเมินซะงั้น ใจร้าย ...
“หนูน่ะไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าตัวเองน่ะมีผัวแล้ว.... แต่พี่ต่างหากที่ชอบลืม!!”
พี่เอตาแข็ง ถลึงตาใส่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ!! ชิ สะใจ....
เฮ้อ..... เหนื่อยจังวันนี้ เหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ
หนูหลบมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่หลังร้าน หลังจากโดนสองโต๊ะพากันแกล้งกระหน่ำ
“หลบมานั่งอู้ตรงนี้เดี๋ยวก็ไปฟ้องพี่เจ้าของร้านซะหรอก” พี่ดาวรุ่นพี่ในร้านทักด้วยน้ำเสียงขี้เล่น หนูเงยหน้าขึ้นยิ้มแหย
“ขอโทษค่ะ จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดี”
“พอดีเจอลูกค้างี่เง่านิดหน่อยน่ะค่ะ คงเคยโดนกะเทยหักอกมาก็เลยมาลงที่หนู” หนูเฉไฉไปเสียไม่อยากจะเล่าว่าปากดีไปยังไง
“โดนแกล้งเหรอ? งั้นแลกฝั่งกันไหม เดี๋ยวพี่ไปดูฝั่งนั้นให้”
หมับ หนูรีบปรี่ไปกุมมือพี่ดาวพลางส่งสายตาปิ๊งปั๊ง
“ขอบพระคุณอย่างสูงเลยค่ะพี่”
เพราะความช่วยเหลือของพี่ดาวทำให้หนูไม่ต้องเดินไปดูแลแขกฝั่งเดิมอีก เลยไม่ต้องไปผจญความวุ่นวายของทั้งโต๊ะพี่ปากหมา และโต๊ะพี่เอจอมจุ้น วันนี้เลยผ่านไปได้ซะที
หลังจากเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วหนูก็เดินออกมาเพื่อจะกลับบ้าน พอเดินมาที่ฮอนด้าเวฟของตัวเอง ก็เห็นพี่โต้งนั่งอยู่บนนั้น พอหนูเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ พี่แกก็ลงจากรถมายืนบนพื้นตามปกติ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงส่งสายตานิ่งมา
“มัวทำอะไรอยู่ นานเชียว” คำถามเหมือนจะดุ ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้บอกสักคำว่าให้รอ
“แล้วทำไมพี่ยังไม่กลับอีกล่ะคะ”
“ทางเดียวกันเลยรอกลับด้วยกัน” ถึงจะยอมพูดด้วยแล้วแต่ใบหน้าก็ยังนิ่ง แถมเสียงก็เก๊กอีกต่างหาก
“หนูกลับเองดีกว่าค่ะ ไม่อยากทิ้งรถไว้นี่” หนูตอบกลับไป เดี๋ยวก็จะไปทะเลาะกันระหว่างทางอีกแหงๆ
“ล็อกคอ ล็อกล้อไว้คงไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้” พี่โต้งเริ่มเสียงแข็ง สงสัยจะเริ่มไม่พอใจที่หนูเรื่องมาก ไม่ทำตามที่ตัวเองต้องการ
“แต่ว่า...”
“ลีลาอยู่นั่นแหละ ก็หล่อ รวย มีรถขับ มีคอนโดอยู่ตรงเสป๊กทุกอย่างแล้ว พี่ยังขาดอะไรอีกเหรอ?”
ไม่จริงน่า... มาทันได้ยินจริงเหรอ?
หนูอึ้ง ตกใจ พอเห็นพี่โต้งไม่พูดต่อ แต่หมุนตัวเดินนำ หนูก็ก้าวขาตามไปอย่างเสียไม่ได้
ระหว่างนั้นก็ได้แค่คิด จะพูดอะไร จะอธิบายยังไงพี่เค้าถึงจะเข้าใจ
อึมครึม.... วังเวง .... หลอน.... ความเงียบบั่นทอนความรู้สึก มีเสียงเครื่องยนต์เบาๆ เมื่อฮอนด้าซีวีซออกตัวกลับป้อมบัญชาการ
“เหนื่อยไหมวันนี้” คำถามสั้น น้ำเสียงไม่บอกอารมณ์ เลยไม่รู้ว่าที่เกริ่นขึ้นมา จะปลอบโยนหรือทับถม
“นิดหน่อยค่ะ” หนูตอบอ้อมแอ้ม สงบปากสงบคำ
“แล้วทำไมยังจะมาทำงานอีก บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องทำอ่ะ” เอาแล้วไง เริ่มร่ายปาฐกฐาแล้ว
“ก็เห็นพี่เงียบๆ ทำเหมือนหนูไม่มีตัวตน หนูก็เลยคิดว่าถึงจะทำอะไร พี่ก็คงไม่สนใจอยู่แล้ว”
“ก็เลยออกมาทำงานประชดใช่ไหม เผื่อว่าจะได้เจอคนอื่นที่รวยกว่าจะได้มีที่ไปใช่ไหม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย หนูก็แค่พูดไปเพราะรำคาญต่างหาก หนูรู้หรอกน่าว่าเขาก็แค่แกล้งแซวเพราะนึกสนุก ไม่ได้คิดจริงจังอะไร หนูไม่ได้สวยเลิศเลอหรือมีดีมากพอให้ใครมาทุ่มทุนสร้างขนาดนั้นซะหน่อย”
“แล้วถ้าเขาตอบกลับมาว่ามีหมด แล้วก็จริงจังขึ้นมา เราจะโอเคไหมล่ะ?”
“ถามกันแบบนี้ เอาปืนมายิงให้ตายซะยังดีกว่า ต่อให้คนอื่นเค้ามองหนูเลวแค่ไหน ด่าหนูยังไง หนูยังไม่เจ็บเท่านี้เลยนะ พี่คิดจริงๆ เหรอว่าที่หนูมาคบกับพี่เพราะเห็นแก่เงินน่ะ” หนูถามกลับไป แววตาบอบช้ำ มันดราม่ามากเลยตอนนี้ ยิ่งพูดไป มันก็อยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ร้องไม่ออก...
“ไม่เคยคิดหรอก จนมาวันนี้แหละ แต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่ดี ตอนที่น้องฐาเดินเข้ามาหาพี่ น้องฐารู้เหรอว่าพี่รวย”
“รู้ค่ะ ก็พี่ขับรถเก๋งไปส่งอีกิ๊งนี่”
“แค่นั้นก็คิดว่ารวยก็โง่แล้ว ไปดาวน์ไม่เท่าไรก็ได้รถมาขับแล้ว ถ้าไม่ใช่ป้ายแดงก็อาจจะเป็นมือสองถูกๆ ไปยกเครื่องใหม่เอาก็ได้ ยิ่งมีรถนะ ยิ่งภาระค่าใช้จ่ายสูง จนเพราะต้องผ่อนรถผ่อนคอนโดก็มี พี่ไม่เคยคิดว่าน้องฐาจะมาคบกับพี่เพราะอยากสูบเงินเลยสักนิด ก็ขนาดค่าโรงแรมยังจะมาช่วยแชร์เลยนี่นา ดูนิสัยชอบเปย์ให้ผู้ชายซะมากกว่ามั้ง”
หนูหน้าแดงก่ำ เมื่อนึกถึงตอนนั้นขึ้นมาได้ ที่เอ่ยปากแชร์ค่าโรงแรม ปนกับโดนดักคอเรื่องเปย์ผู้ชาย พี่มารู้ได้ยังไง ว่าหนูเป็นแบบนั้นจริงๆ ลองได้รักใครเข้าแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็ทำได้ ไม่ว่าเท่าไรเราก็หาให้ได้ ความรักของกะเทยเป็นแบบนั้นแหละ แต่เพราะพี่โต้งรวย หนูก็เลยไม่ต้องทำแบบนั้นอีก เพราะพี่เขาคอยตามใจมาตลอด จนถึงตอนนี้ก็เลยเหลิง ไม่เชื่อฟังเกรงกลัวเหมือนเมื่อก่อน
“บางทีพี่ก็เริ่มจะเข้าใจเรามากขึ้นนะ นิสัยชอบประชดประชัน พูด ทำอะไรไปโดยไม่แคร์เลยว่าจะให้ทำให้คนอื่นมองตัวเองยังไง ถึงจะเข้าใจผิดอยู่ก็ไม่พยายามอธิบายอะไรทั้งนั้น เก่งแต่ปากแบบนี้ คงแก้ลำบากอยู่เหมือนกัน แล้วนี่จะลาออกได้หรือยัง”
มันอดดีใจไม่ได้ ที่พี่โต้งเข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้ และคงเริ่มแยกแยะออกแล้วด้วยว่าเรื่องไหนพูดจริง เรื่องไหนประชดอยู่ หนูเองก็อยากเลิกเอาแต่ใจอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้ที่ร้านก็คนน้อย ถ้าลาออกไปที่ร้านก็คงลำบาก
“หนูคงลาออกตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ เกรงใจพี่เค้า เพิ่งจะมาทำงานได้ไม่กี่วันเอง พนักงานในร้านก็น้อยด้วย”
“ก็คิดแล้วล่ะว่าเรามันดื้อ .... ถ้าเราไม่เลิกทำงาน งั้นเดี๋ยวพี่จะมารับ” พี่โต้งว่าพร้อมสรุป
“อย่าดีกว่าค่ะพี่ รบกวนเปล่าๆ หนูกลับเองได้” หนูรีบบอก ถ้าต้องให้มารับดึกดื่นทุกวัน มันก็อดเกรงใจไม่ได้หรอกนะ
“พี่จะมารับทุกวัน” พี่โต้งรีบสวนกลับไม่ได้สนใจคำปฏิเสธของหนูเลย น้ำเสียงแข็งๆ เสียด้วย
“พี่กลัวว่าถ้าไม่มาเฝ้า หนูจะไปกับคนอื่นเหรอคะ? ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ไปแน่ แล้วก็คงไม่ใครตาถั่วมาจีบด้วย หนูไม่ได้น่ารักขนาดนั้นซะหน่อย” หนูรีบออกตัว ถ้าหากพี่โต้งจะต้องลงทุนมารับมาส่ง แค่ว่าเป็นห่วงเรื่องนี้
“ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นใคร น้องฐาเป็นแฟนพี่นะคะ ที่พี่มาชอบน้องฐาเพราะว่าพี่ตาถั่วรึไง”
“ก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้น” หนูรีบเถียง เข้าใจไปคนละเรื่องแล้วเนี่ย
“งั้นก็หยุดดูถูกตัวเองซะทีเถอะ ถ้าน้องฐาไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างพี่จะรักไหม? ถ้าดูถูกตัวเองก็เหมือนดูถูกพี่ด้วยรู้ไหมคะ? ”
“หนูรู้ว่าปีสามน่ะเรียนหนัก หนูก็แค่... ไม่อยากให้ความเอาแต่ใจของหนูไปทำให้พี่ลำบากแค่นั้นเอง”
“รู้ก็ดีแล้วว่าเดี๋ยวนี้น่ะตัวเองเอาแต่ใจ แต่ถึงลำบากแค่ไหน มันก็ไม่ได้เรียกว่ารบกวนหรอก เพราะคนเป็นแฟนกันมันก็ต้องดูแลกันอยู่แล้ว ไม่รู้เลยหรือไงว่าแถวนี้มันเถื่อน ขับรถปาดหน้าเปิดเพลงเสียงดัง มองหน้าแล้วหาว่ากวนตีนมันก็ควักปืนออกมายิงกันแล้ว พูดอะไรก็ให้มันระวังปากซะบ้าง ถ้าเกิดมันโมโห มาดักฉุด ฆ่าปาดคอขึ้นมาจะทำยังไง”
“คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งคะพี่ หนูว่าพี่คิดมากเกินไป”
“ไม่เถียงสักอย่างจะได้ไหม? ที่พูดที่บ่น ที่เตือนอยู่ทุกวันนี้ ไม่เคยเข้าใจเลยเหรอว่าเพราะอะไร ถ้าน้องฐาตัดสินใจมาทำงานนี้เพราะประชดพี่ แล้วมันเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องฐาเป็นอะไรขึ้นมา ถ้าตายไปแล้วก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก แต่กับคนที่อยู่ คิดว่าพี่จะไม่เสียใจเลยสักนิดใช่ไหม? จะไม่รู้สึกผิดที่แม้แต่แฟนตัวเองก็ยังดูแลไม่ได้ ถ้าคิดอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ” พี่โต้งพูดใส่อารมณ์
“พี่โต้ง....” อึ้ง... ไม่คิดว่าพี่แกจะพ่นออกมาได้ยืดยาวขนาดนี้ หนูน้ำตาซึม
ใช่สิฉันมันแฟนที่ขี้บ่น
ใช่สิฉันมันคนจู้จี้ไง
ผิดไปแล้ว... ที่ฉันเผลอเอาใจใส่
โอ๊ย แคร์เธอไป โทษนะที่ทำให้ต้องรำคาญ
จะรักให้น้อยลง...
(แฟนขี้บ่น : อะตอม)
ทุกอย่างที่ทำไป ยังไม่รู้อีกเหรอว่ารักและเป็นห่วงมากแค่ไหน
“หนูขอโทษ.... ขอโทษนะคะ” หนูพร่ำบอก ระหว่างที่น้ำตามันก็พรูลงมาอย่างกับก๊อกแตก โน้มกายไปกอดพี่โต้งที่กำลังขับรถอยู่ พี่เขาถอนหายใจใช้มือข้างซ้ายลูบหัวหนูเบาๆ
“โอ๋ ไม่ต้อร้องแล้วล่ะ เสื้อเปียกหมดแล้วเนี่ย" พี่แกว่า แต่หนูก็ยังไม่ยอมเลิกร้อง
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ออกไปเรียนด้วยกันแล้วตอนกลางวันพี่มาส่งไปเอารถแล้วกันนะ”
หนูพยักหน้าหงึกหงักอยู่กับอก สูดน้ำมูกปื้ด....
“แล้วส่วนคืนนี้ อยากได้แบบวันก่อนอีกสักครั้งได้ไหม? พอลองแล้วก็มันติดใจอ่ะนะ” หนูคลายอ้อมกอดพี่โต้งขึ้นมานั่งหันมองพี่โต้งด้วยสายตาที่ยังพร่ามัว ยกมือขึ้นเช็ดน้ำหูน้ำตาที่หลั่งไหลออกแล้วถาม
“แบบวันก่อนเหรอคะ? จะให้กินยานั่นอีกอ่ะนะ ไม่เอาแล้วอ่ะพี่ หนูเข็ด...” หนูส่ายหน้าหวือ
“เปล่าๆ ไม่ได้จะให้กินยา...” พี่โต้งตอบกลับมารัวๆ
“ถ้าไม่ใช่ แล้วอะไรที่เหมือนวันก่อน?”
หนูล่ะกลัวร้อยยิ้มหวานๆ แบบนี้จริงเชียว มันไม่ได้น่าหวาดกลัวเหมือนคนอยากลงโทษอะไรนักหรอก แต่เหมือนรอยยิ้มอ้อนๆ ให้ทำอะไรบางอย่างให้ต่างหาก แบบว่า ห้ามปฏิเสธนะอะไรเทือกนั้นน่ะค่ะ....
แต่เห็นแก่ที่เพิ่งดีกัน จะเอาอะไรก็ว่ามา... ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจะทำให้หมดแหละ
“ถ้ายังไง ขอพี่ “สด” อีกสักรอบได้ไหมคะ”
อร๊ายยย ที่บ่นว่าเป็นห่วงเป็นใยกันนี่ เพราะกลัวไม่ได้กินของสดที่ว่านี่หรือเปล่ายะ?
.....................................................
สด: การมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ใช้ถุงยางอนามัย
เนื่องจากเป็นนิยายจึงจบแบบนี้นะคะ แต่ในความเป็นจริงแล้ว แนะนำให้ใช้ถุงยางทุกครั้งนะคะ เพื่อความปลอดภัย
ช่วงนี้นิติดเกมอีกแล้วล่ะ ทำให้ไม่ค่อยได้เข้ามา หายไปหลายวันหน่อยแต่ยังไงก็ต้องมาต่อให้จนจบแน่นอน ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ ทุกบวก ทุกเป็ดเช่นเคย
นิรักทุกคน จุ๊บๆ
ปล. มีคนถามว่า จะอ่านเรื่องของปอนด์ ได้ที่ไหน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25704.new
นี่ลิงค์นะคะ แต่ยังไม่จบค่ะ
-
สดได้คะ...แต่ห้ามแวะที่ไหน มีฐาได้แค่คนเดียว....รับปากและทำได้ ฐาให้สดทุกคืน :-[
-
ถึงจะขี้ประชดยังไง
ยังไงก็ยังรักกกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z2:
พี่โต้งนี่ได้ใจมากกก ชอบเฮียแกจริงๆ ทั้งโหดทั้งดุ แต่กลับมาออดอ้อนได้ในพริบตา
แบบนี้สิถึงจะเอาน้องฐาอยู่ :laugh:
บวกเป็ด
-
ดีกันแล้ว ดีจัง อย่างอนกันอีกล่ะ พี่โต้ง น้องฐา
-
ชอบพี่โต้งแกจริงๆ พูดแต่ล่ะคำมันโดนมว๊ากกก
-
:เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
แฟนเราทั้งคน ไม่ให้รักให้ห่วง แล้วจะไปรู้สึกอยางนั้นกับใครล่ะเนอะ :man1:
ถึงมองกันคนละมุม แต่มุมไหนก็รักกันอยู่ดี อย่าทะเลาะกันอีกน้า :กอด1:
-
จบลงด้วยดี
-
น้องฐางอนต่อเหอะ สงสัยเฮียเค้าคงแค่อยากกินของ"สด"อ่ะ :laugh:
บางทีรักกันแล้วไม่พูดไม่บอกไม่อธิบายมันก็ยากนะที่อีกฝ่ายจะรับรู้ มันไม่ใช่ว่าทุกคนมองตาที่ใครๆเค้าว่าเป็น"หน้าต่างของหัวใจ" แล้วจะมองทะลุเข้าใจในหัวใจได้เสียเมื่อไหร่
พี่โต้ง มีอะไรก็พูดกับน้องดีๆและรับฟังบ้างก็น่าจะช่วยให้รักนี่สงบสุขมากขึ้นแล้วนะ
แต่ก็นะ ถ้าไม่มีคลื่นลมนิยายเรื่องนี้จะมีสีสันได้อย่างไร ใช่มั๊ย?
รอตอนต่อไปครับ :L2:
ปล.คนเขียนยังไม่ได้เอาโรจน์ทิ้งไปใช่มั๊ยครับ?
-
อ่ะนะ. :m25: มาง้อเพราะงี๊นี่เอง
-
โอ้ บักไก่ชอบกินของ “สด” ก็ไม่บอกนะ -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
http://www.youtube.com/v/3HnoXgysx6s&feature
:z1: สด..แต่ไม่ตกนะ น้องฐา
:laugh: ไอ่พี่โต้ง..ชอบสด ก็ไม่บอก
กร๊ากกกกกกกก
-
ดีนะที่ไม่ทะเลาะกันต่อ >_<
-
อีพี่โต้งนี้ทำใหมไม่พูดดีๆเป็นห่วงก้อบอกสิ :angry2:
-
ฮ๊าๆๆๆๆ หอบ!
หลายตอนมาก เขาขอโทษ!!!
อั่ก สนุก ชอบหมด นึกไม่ออกว่าจะเมนต์ไร แต่เขาก็อ่านไปกรี๊ดไปตายไปด่าไปอยู่อย่างยาวนาน ดีนะที่อ่านคนเดียว อะหุ!
ขอบอกว่าเสียดายมากที่คุณนิจะเอาฉากออกหลังจาก1เดือน แต่ว่า!รวมเล่มจะมีใช่ไหมละ!!!เขาเลยโอเค รอรอมเล่มน๊า~~
อีพี่โต้งแม่งจะสด ว้าย คิดถึงไอ้น้องพลของเรา มันสดตลอดเลยนี่หว่า ตายละ!
ชอบเมนต์ของคุณZitraphatมากจนต้องบวกเป็ดให้เลยทีเดียวคะ แอร๊ยยยยยยยยยยย
น้องฐาคนดีคนสวย ก็หยวนๆให้พ่อค้าสดบ้างเนอะ :pighaun:
-
รอจ้า :)
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:-[ พี่ฐาน่ารักมากๆตั้งแต่ต้นเรื่องเลย♥
มาต่อไวๆน่ะค่ะ o13
-
รู้สึกโล่งที่ดีกันสักที...แต่ เรื่องที่อยากเก็บเงินไปผ่าตัดนี่ยังต้องการอยู่ใช่มั้้ยคะ?
-
พี่ไก่โต้งนี่หูดีจริงๆ น่ะ
มักจะชอบอยู่ในที่และเวลาที่น้องฐาเสียเปรียบตล๊อดเวลา
ทุกเว ตอนมีการนินทา หรือน้องฐาพลาดทำอะไรผิด
หรือไก่จะมี 7 sense หรือป่าว
ชอบมั่กๆๆๆ ตอนย้อนไอ้พี่เอ
“หนูน่ะไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าตัวเองน่ะมีผัวแล้ว.... แต่พี่ต่างหากที่ชอบลืม!!”
คนอาร๊ายยย ชอบเสียมให้ผัวเมียเขาผิดใจกัน
สุดท้ายเพิ่งรู้ว่าไก่ขอบกินของสด
-
"สด" บ่อย ๆ ไม่ดีนะค๊ะพี่โต้งขา หากพลาดพลั้งน้องฐาท้องขึ้นมามันจะมิดีมิงามนะค่ะ
เอาไว้ให้เรียนจบก่อน พร้อมมีเบบี้เมื่อไหร่ก็ "สด" ได้เต็มที่เลยค๊า~~ (ได้ข่าวน้องฐาเค้าไม่มีมดลูกแล้วมันจะท้องได้หรอว๊า _ _*)
-
สดได้คะ...แต่ห้ามแวะที่ไหน มีฐาได้แค่คนเดียว....รับปากและทำได้ ฐาให้สดทุกคืน :-[
ใช่เลยค่ะ :laugh:
-
:-[ :-[พี่โต้งพูดแบบนี้จะให้น้องฐาตอบอะไรได้อะค่ะ :z1: :z1: :z1:
รออ่านจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
ถึงพี่โต้งจะขี้บ่นแต่พี่โต้งนี่แหละที่เข้าใจธรรมชาติของน้อง ห่วงใย และรักน้องที่สุด
น้องฐาชอบประชด ดื้อ พี่โต้งชอบบ่น งอนทีก็น้านนาน ชีวิตคู่ก็งี้แหละเนอะ
พี่โต้งมีติดใจนะคะ อ๊่างงง :o8:
p.s สติลรำคาญอิพี่เอมาก ตัวร้ายตลอด ชริๆๆๆ :m16:
ขอบคุณค่ะ
-
5555+... อิพี่โต้ง เข้าใจอ้อนถูกเวลานะ
-
“โอ๋ ไม่ต้อร้องแล้วล่ะ // ต้อง
พี่โต้งร้ายกาจที่สุดดดดด
-
สุดท้ายยย ก้รักกันเหมือนเดิมมมม
:L2: :L2: :L2:
-
ทั้งรัก...ทั้งหวง...ทั้งห่วง
เต็ม...ครบ.......
-
โถที่แท้พี่เขาก็เป็นห่วงและหวงด้วยนะน้องฐา อย่างอนไปเลย ยังไงพี่โต้งก็รักหนู ตอนท้ายแหมๆพี่โต้งติดใจละสิ :impress2: แต่หมั่นไส้อีพี่เอ :angry2:
-
พี่โต้งแรงส์ได้อีก :jul1:
-
ติดใจหรือคะ พี่ต้น
แต่อย่ทำกับคนอื่น
นะคะ :oo1:
-
โล่ง และดีใจที่ดีกันได้ซะที เริ่มฮาออกแล้วเนาะ^^
หล่อ รวย รถ คอนโด แถมรักและห่วงเรา พร้อมยังงี้
จะสด ตับ อะไรก็โออยู่แว้ววว :o8:
อีพี่เอนี่ก็ น้องฐาไปทำอะไรให้นักหนาเนี่ย - -'
-
ตอนนี้ค่อยยังชั่วหน่อยที่พี่โต้งยอมปล่อยดอกพิกุลออกมาซะที
พอได้ปรับความเข้าใจกันก็รักกันเหมือนเดิมเพราะน้องฐาก็ไม่ใช่คนดื้อด้านอะไรนี่เนอะ
o13
-
เฮ้อ....ลุงก็เย้อะะะะะะะะ ไม่เปลี่ยนเลยน้อออออ
แต่ก็นะ ถ้าแกไม่รัก ไม่ห่วงน้องฐาอ่ะ
แกคงไม่บ่นอะไรเยอะแยะขนาดนี้หรอกนะคะ
ทนๆเอาหน่อยละกัน เห็นใจคนแก่แกมั้งเนอะ อิอิ
-
เอิ่มมมมม... พ่อค้าตับ เเรดจริงๆ
มารอน่ะ
-
ดีกันปุ๊ป
จัด(?)กันปั๊ปเลย
-
ดีกันแล้วๆ เข้ากันจิงๆคู่นี้อีกคนชอบกินตับ อีกคนชอบกินของสด :-[
ปล.อิพี่เอเอาอีกแล้วรุ้สึกช่วงนี้ชีเยอะไปนะ
-
ตอนที่ 66 นางเอ๊ก นางเอก....
หนาว... ราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือ
หนูฝันว่าตัวเองเดินเตร่อยู่ในแดนกิมจิ มีหิมะตกด้วย
หนูกอดตัวเองเอาไว้จนแน่น เอื้อมมือคว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยวแต่ก็ได้เพียงอากาศ ทำไมมาเกาหลีทั้งที ไม่มีเสื้อกันหนาวหนาๆ มีแต่ผ้าขนหนูของเด็ก สงสัยจะดูกวนมึนโฮมากเกินไปมั้งเรา...
หนูสะดุ้งตื่น เพราะรู้สึกหนาวเหลือเกิน ลืมตาขึ้นมางัวเงียบนเตียงมีแต่ความว่างเปล่า...
“พี่โต้งทำอะไร?” หนูเอ่ยถามเสียงงัวเงียไปยังพี่โต้งที่นั่งอยู่หน้าคอม
พี่โต้งขยับเก้าอี้หันมาหา
“ทำรายงานค่ะ เปิดไฟอยู่ก็เลยหลับไม่สนิทเหรอ?”
“เปล่าค่ะ หนูหนาวน่ะ”
“หึหึ...” เสียงหัวเราะเบาๆ แล้วอีกฝ่ายก็ลุกจากเก้าอี้ขึ้นมาหยิบผ้าห่มที่กองอยู่ข้างเตียงขึ้นมาคลี่ออกคลุมให้
“งั้นคราวหลังก็เลิกซะทีสิ ไอ้นิสัยนอนดิ้น แล้วก็ชอบถีบผ้าห่มเนี่ย”
“แหม...ก็คนมันหลับอยู่ จะไปรู้ได้ไงว่าทำอะไร”
“งั้นต่อไปจะเอาเชือกมัดไว้ติดกับผ้าห่มเลยดีไหม?”
“โธ่..พี่...” หนูคราง ฟังดูมันจิตไปนิดไหมคะ?
“หึหึ... ไม่เอาเชือกก็ได้ เดี๋ยวปิดคอมแป๊บนึง จะมามัดเอง...” พี่โต้งว่าแล้วเดินกลับไปปิดคอม หรี่แอร์ ปิดไฟ แล้วกลับมานอนอยู่ข้างๆ
เดือนธันวาคม... ฤดูหนาว...ที่แสนทรมานกับการนอนคนเดียว
ดีจังที่ปีนี้จะไม่ต้องนอนหนาวกอดตัวเองอีกแล้ว
อ้อมกอดของพี่โต้งนี่อุ่นที่สุดในโลกเลย....
ฟื้ด.....แค่กๆ...
เบื่อจริงๆ พอเข้าหน้าหนาวเข้าหน่อยก็ทำเป็นสำออยเป็นหวัดขึ้นมาซะได้ อี๋... น้ำมูกยืดเชียว
“พี่ว่าลาสักวันก็ได้นะ ไม่สบายน่ะ เค้าคงไม่ว่าหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง” หนูเถียงเมื่อพี่โต้งห้ามไม่ให้ไปทำงาน
“ดื้อจริงๆ เนอะ แฟนใครก็ไม่รู้” พี่โต้งบ่นอีก ทำเอาหนูยิ้มขำ
“แฟนใครก็ไม่รู้ ที่หล่อๆ รวยๆ แต่จู้จี้ ขี้บ่นเหมือนคุณลุงวัยทอง”
โป๊ก.. แหม... แซวนิดเดียวทำไมคุณลุงมะเหงกซะแรงขนาดนี้ล่ะคะ
“ตลอดนะเรา ชอบหาเรื่อง เดี๋ยวเถอะ”
ไม่ต้องมาดงมาเดี๋ยว ก็เคาะมาแล้วไม่ใช่เหรอไงยะพ่อ หัวปูดแล้วเนี่ย ใจร้าย...ทำร้ายคนป่วยได้ยังไงกัน
หนูคลำหัวตัวเองป้อยๆ หน้ายู่เหมือนเจ็บซะเต็มประดา ระหว่างเดินตามพี่โต้งลงจากคอนโด เอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดจมูก จนแดงเป็นปื้น
ตอนนี้พี่โต้งไปรับไปส่งที่ทำงานทุกวัน นึกเกรงใจอยู่เหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะยังไม่บรรลุเป้าหมายเลย อีกไม่นานหรอก อีกไม่กี่เดือน ต้องสำเร็จแน่
เพื่อนม เพื่อนม ท่องไว้นะฐา
หนูหลับตาตลอดทาง แค่เพียงครู่เดียวก็ถึงร้าน ทันทีที่รถจอดสนิทหนูก็เปิดประตูรถออก
“น้องฐาคะ...” เสียงเรียกพร้อมทั้งมือใหญ่ จับแขนยึดไว้ จนหนูต้องหันไปมองด้วยสายตาที่แสดงถึงคำถาม
“พี่รู้ว่าดื้อด้านอย่างเรา ห้ามอะไรก็คงไม่ฟัง แต่สัญญากันก่อนนะ ว่าถ้าไม่ไหวจริงๆ อย่าฝืน วันนี้พี่มีธุระที่คณะนิดหน่อย ถ้าเสร็จแล้วจะรีบมาเลย”
“ค่ะ” หนูหันไปยิ้มอ่อนๆ รับความห่วงใย แค่นี้กำลังใจก็มาเป็นกองแล้ว
ในโลกนี้นอกจากครอบครัวกับพี่โต้ง จะมีใครเป็นห่วงเป็นใยเรามากขนาดนี้ คงไม่มีอีกแล้วแหละ
เหนื่อย.... พอเป็นหวัดแล้วร่างกายมันก็ดูแย่ลงกว่าเดิม ไม่ค่อยจะมีแรงทำอะไรเลย ปวดหัวตุ้บๆ ขึ้นมาอีก อะไรกันนักหนาเนี่ย เดี๋ยวแทนที่จะไปผ่านม ผ่าสมองก่อนดีไหมจะได้หายปวด
หนูกลั้นใจทำงานต่อ เมื่อมีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเดินเข้าร้านมาก็เดินไปต้อนรับ จากที่ปวดหัวอยู่แล้วก็เลยยิ่งเหมือนหัวจะระเบิดออกมา
“อ้าว ฐา...” เสียงเอก... อดีตรูมเมทเอ่ยทัก ใบหน้ายิ้มแย้มดีใจที่ได้เจอเพื่อน ในขณะที่ใบหน้าหนูเฝื่อนลงเล็กน้อย เมื่อหันไปมองคนที่มาด้วยกัน ใบหน้าหลังแว่นเรียบเฉยไม่ได้ยิ้ม แต่แสดงสีหน้าแปลกใจมากกว่า
“สวัสดีเอก ไม่เจอกันตั้งนาน มากันแค่นี้ใช่ไหม?” หนูเอ่ยถามเมื่อกวาดสายตาไปทั่วโต๊ะ
เอก เดย์ แล้วก็ ชะนี เอ๊ย... ผู้หญิงอีกสองคน
“อื้อ.... ยุ้ย แฟนเราแล้วก็ ริน แฟนเดย์ นี่ฐา อดีตรูมแมทพวกเราน่ะ ตอนนี้ย้ายออกไปอยู่หอนอกแล้ว” เอกแนะนำตัวเสร็จสรรพ
หนูหันไปยิ้มให้สาวๆ ทั้งสองอย่างเป็นมิตร และได้รับรอยยิ้มเป็นการตอบแทน แม้จะดูแปร่งๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร หนูหันมาทางเอก แล้วรอฟังออเดอร์ ก่อนจะจบบทสนทนาเพียงแค่นั้น
เพราะไม่สบาย... วันนี้หนูเลยอู้ได้บ่อยๆ แอบหลบไปนั่งตรงม้านั่งหน้าห้องน้ำพักเหนื่อย แต่ก็แปลก เวลาที่อยู่เฉยๆ เรื่องชอบเดินมาหาเสียร่ำไป
“แปลกใจชะมัดเลยที่เห็นฐาที่นี่”
หนูเงยหน้าขึ้นมองเดย์ ไม่แปลกใจนักที่ได้ยินถ้อยคำเหล่านี้แต่ก็เซ็งๆ ถึงจะไม่ได้เป็นคนรัก แต่เดย์ก็เคยเป็นเพื่อนคนสำคัญของหนู การที่เราหมางเมินกันแบบนี้ ใช่ว่าหนูจะไม่รู้สึกอะไรเลยเสียเมื่อไร
“ทำไมล่ะ? การที่เราออกมาทำงานข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศบ้างมันไม่ดีตรงไหน?”
“ก็คิดว่าจะมีความสุขกับการได้นั่งรถเก๋ง ทำตัวเป็นคุณนาย แบมือของตังค์แฟนใช้ซะอีก หรือว่าพอนานไปพี่เขาก็ไม่สปอร์ตแบบเดิมแล้ว”
“ไม่หรอก ยังเหมือนเดิม ทั้งรักทั้งทั้งหลงเรามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ไม่ต้องขออะไรก็ให้ซะจนเรารับไม่ไหวแล้วล่ะ ถ้าคิดจะมาทับถมกันขอบอกเลยว่าเสียเวลาเปล่า หรือถ้าคิดว่าจะเอาแฟนใหม่มาเย้ย ก็รู้ไว้ซะว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่ได้หึงหวงหรืออะไรเลยสักนิด เลิกเรียกร้องความสนใจจากเราได้แล้วนะเพราะไม่ว่ายังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
แรงนะ ร้ายเต็มขั้นเลยล่ะ บางครั้งวิธีจัดการกับปัญหาของหนูอาจจะรุนแรงไปบ้าง แต่ไม่รู้สิ ยิ่งเฉย เรื่องมันก็ไม่จบสักที นึกว่าจะไม่มีอะไรแล้ว กลับกลายเป็นยืดเยื้อมากกว่าเดิมทุกที หนูไม่ใช่แม่พระ นางเอกผู้แสนดีที่จะยอมถูกดูหมิ่น ถากถางฝ่ายเดียวเสียเมื่อไร ถ้าคิดว่าเป็นอย่างนั้นก็มองฐาผิดไปล่ะ
เดย์อึ้ง พูดไม่ออก อาจเป็นเพราะเขากำลังโกรธจัดจนโต้เถียงอะไรไม่ออก หรือที่พูดออกมาเป็นเรื่องจริงก็สุดจะเดา หนูไม่มีสมองพอจะคิดเรื่องนั้น กระโหลกมันปวดตุบๆ เหมือนจะร้าวออกมาให้ได้
หนูลุกจากเก้าอี้ ทำเป็นไม่ใส่ใจเขา ถ้าเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมหรือแม้แต่พูดกันดีๆ ไม่ได้ สู้เกลียดกัน ไม่ต้องทักทาย ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันไปเลยซะยังจะดีกว่า จะได้ไม่เสียความรู้สึกทั้งคู่
ความที่ไม่สบายอยู่แล้วและรีบลุกขึ้นทำให้เกิดอาการหน้ามืดอย่างเฉียบพลัน โลกมันหมุนติ้วก่อนที่ร่างจะเซลง มีอ้อมแขนใครบางคนโอบประคองไว้
“ฐา.....ฐา” เสียงเรียกของเดย์ฟังดูตกใจและเป็นห่วง หนูพยายามยกหนังตาขึ้นพบว่าตัวเองทรุดลงไปกองข้างล่างเอนทับเดย์ที่อ้าแขนรับไว้
“ฐา เป็นไงบ้าง ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ล่ะ” อีกฝ่ายถามกลับ ใบหน้าและน้ำเสียงยังแสดงความห่วงใยเต็มเปี่ยม
“ขอบใจ ไม่สบายนิดหน่อยก็เลย...” หนูตอบพยายามขืนพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้น
“ไม่สบายแล้วยังจะออกมาทำงานทำไมล่ะ พี่เขาไม่ดูแลฐาบ้างเลยเหรอ?”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โต้งซะหน่อย” หนูตวาดกลับไป เพราะไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เดย์ก็จะเอาแต่ว่าพี่โต้งตลอด แต่ยังไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นหางตาก็เหลือบไปเห็นขาใครบางคนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า
“นี่มันอะไรกันเดย์” คำถามนั้นทำให้หนูต้องถอนใจอย่างหนักหน่วง....ริน....แฟนของเดย์นั่นเอง
เงยหน้าขึ้นมองในหน้าขาวซีดของผู้หญิงคนนั้น แววตาแสดงความเสียใจและผิดหวังจนหนูทำอะไรไม่ถูก นอกจากผละออกจากเดย์อย่างเร็วที่สุด
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ฐาก็แค่เป็นลม แล้วเราก็ช่วยประคองแค่นั้นเอง” เดย์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด ยังไม่วายช่วยประคองหนูให้กลับไปนั่งที่ม้านั่งดังเดิมอีก ไม่รู้เลยหรือไงว่าผู้หญิงเป็นเพศที่ขี้หวงและขี้ระแวงขนาดไหน
“งั้นเหรอ? แค่นั้นเหรอ?” น้ำเสียงมีแววประชดประชัน แววตาที่ไหวระริก เตรียมจะเป่าปี่
อะไรกันคะ? จะมาหึงอะไรกัน กะอีแค่กะเทยคนเดียว
“เดย์รู้ไหม ว่าที่ผ่านมาถึงเราจะเคยได้ยินว่าเดย์มีแฟนเป็นกะเทยมาก่อน แต่เราก็ไม่เคยเชื่อหรอก จนกระทั่งเราได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง คนนี้ใช่ไหม ที่เดย์เคยคบด้วยอ่ะ”
อะไรอีกอ่ะ? ข่าวลืออะไร แล้วไปคบกันตอนไหน งงไปหมดแล้ว
หรือว่าจะเป็นตอนนั้น ที่ไปดูหนังกันที่หอสมุด
ยัยแพม หรือยัยแบมอะไรนั่นต้องไปปล่อยข่าวลือแหงๆ หนอย...ยัยชะนีปากเปราะ!!
หนูหันไปมองหน้าเดย์ ซึ่งเดย์เองก็อึ้ง ไม่ยอมตอบคำถาม
อีกฝ่ายจึงเบ้หน้า น้ำตาร่วงเป็นสาย
เอ้า... ดราม่ากันเข้าไปสิ อยู่ดีๆ ก็เข้ามาเป็นตัวร้ายทำให้คนเค้าทะเลาะกันเฉยเลย อะไรจะเป็นตัวซวยได้ขนาดนี้เนี่ย
อร๊าย.... น้องฐาอยากจะบ้า ปวดหัวชะมัดยาด เครียดมาก เดี๋ยวสมองระเบิดกระจายใส่มันทั้งสองคนเลยนี่
“ทำไมไม่ตอบล่ะเดย์” นั่นสิ แกเงียบทำซากอะไรฮะ.... ปฏิเสธไปสิ
ขัดใจ ขัดใจ
“มันไม่จริงหรอก ข่าวลือก็คือข่าวลือ” ในที่สุดหนูก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเองเพราะทนไม่ไหว ถ้าเป็นคนอื่นคงเถียงสุดใจขาดดิ้นไปแล้ว แต่เพราะอะไรล่ะถึงไม่ตอบ เพราะมันเป็นเรื่องจริงเหรอ? ถึงงั้นจะโกหกไปก็ไม่ผิดหรอก ไม่เคยได้ยินหรือไง โกหกสีขาวอ่ะ ปัดโธ่....
รินและเดย์หันมามองหน้าหนู
ในเมื่อเดย์ก็ไม่พูด และอีกฝ่ายก็ต้องการคำตอบ คนที่ต้องตอบก็คงต้องเป็นหนูใช่ไหม?
“ความจริงก็คือ ฉันเป็นฝ่ายไปชอบเดย์เองแหละ ก็เราสนิทกัน อยู่ห้องเดียวกัน เดย์ดีกับฉัน ฉันก็เลยคิดว่าเขาคงจะชอบฉันบ้าง ฉันพยายามตามตื๊อเขา แต่เดย์ไม่เคยคิดอะไรมากไปกว่าเพื่อน เราไม่เคยเป็นแฟนกัน แต่เพราะไปไหนด้วยกันบ้างก็เลยโดนเข้าใจผิด และที่เขาไม่ยอมตอบอะไรตอนนี้ก็เพราะกลัวว่าจะทำให้เพื่อนอย่างฉันต้องเสียใจแค่นั้นเอง แต่ ตอนนี้ฉันก็มีแฟนใหม่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเข้าไปวุ่นวายกับแฟนเธออีก”
เคลียร์ไหม ถึงมันจะโกหก แต่คิดว่าพูดแบบนี้คงดีกับทุกฝ่ายมากที่สุดแล้ว
รินหันไปมองหน้าเดย์ด้วยแววตาแสดงถึงคำถาม
“จริงเหรอเดย์”
เดย์ไม่ตอบ แต่หันมามองหน้าหนูด้วยแววตาค้นคว้า คงไม่คิดว่าหนูจะพูดต่างจากความจริงเยอะขนาดนั้นมั้ง...
นี่คิดว่าหนูมันเลวร้ายขนาดที่ว่าเดย์มีเรือ่งก็จะไม่ช่วยเลยหรือไงกัน?
“จริงสิ” หนูเป็นฝ่ายตอบแทน
เอาเถอะ...ถึงเดย์จะเกลียดหนู แต่เดย์ก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ดี ไม่งั้นคงไม่เข้ามาทัก ไม่แสดงทีท่าว่าเป็นห่วงที่เห็นหนูเป็นลมไป ถึงตอนนี้เดย์จะมองหนูในแง่ร้ายหรืออะไรก็ตาม แต่ตลอดเวลาที่เราคบกันมา เดย์เป็นเพื่อนที่ดีเกินกว่าที่หนูจะปล่อยให้ตัวเองทำให้ชีวิตเขาพังพินาศลงไปได้ ....
ที่สำคัญ ไม่มีอะไรดีไปกว่าได้เป็นคนปกติธรรมดา มีแฟนเป็นผู้หญิง และสังคมยอมรับอีกแล้ว
“แปลกใจเลยนะที่น้องฐาโทรให้พี่มารับ” พี่โต้งพูดขำๆ ขณะที่หนูนอนหลับตาอยู่ที่เบาะข้างคนขับ
“ทำไมล่ะคะ?” หนูถาม เสียงเนือยๆ
“ก็ดื้อๆ อย่างเรา ถ้าไม่เป็นลมล้มคว่ำไป หรือเจ้าของร้านไล่กลับ ก็ไม่น่าจะยอมกลับมาเองน่ะสิ”จะว่าไปแล้ว หนูก็เป็นลมไปจริงๆ นั่นแหละ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ขอกลับก่อนอยู่ดี หนูแค่อยากจะแสดงให้แฟนเดย์รู้เท่านั้นแหละว่าหนูมีแฟนแล้วจริงๆ
ไม่ได้บอกหรอกนะว่าเดย์ไม่ดี แต่ไม่ว่าใครที่เห็นผู้ชายอย่างพี่โต้งก็คงรู้ล่ะว่าจะทิ้งผู้ชายแบบนี้ล่ะก็คงโง่สิ้นดีเลย
“แหม... ขนาดนั้นเชียวเหรอ? ถ้ารู้ว่าวันนี้ลูกค้าน้อยก็จะโดดงานเหมือนกันล่ะน่า....”
“ คราวหลังไม่ต้องเป็นห่วงชาวบ้านเค้าให้มากหรอก ลูกค้ามากน้อย เค้าก็ต้องดูแลกันได้อยู่ดี เอาให้หายป่วยก่อนเถอะ ค่อยเป็นห่วงเค้า” พี่โต้งเทศน์อีกแล้ว....
หนูพยักหน้ารับทราบ... แล้วยิ้มบางๆ ดีแล้วล่ะที่โทรให้พี่โต้งมารับ เพราะท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของพี่โต้งวันนี้ก็คงทำให้เดย์สบายใจขึ้นว่าหนูไม่ได้ถูกพี่โต้งทอดทิ้งหรือรักกันน้อยลง แล้วเรื่องมันคงจบได้ด้วยดี
หนูลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อรถหยุดลงพบว่าไม่ได้อยู่หน้าคอนโด พี่โต้งลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูให้
“ที่นี่ไหนคะ?” หนูถามหน้างงๆ
“คลีนิค น้องฐาไข้ขึ้นสูงมากเลย ให้หมอฉีดยาหน่อยดีกว่านะ”
“ไม่ต้องมาก็รู้ว่าเป็นไข้หวัดน่ะ กินทิฟฟี่สักแผงสองแผงก็หายแล้ว ไม่เห็นต้องมาหาหมอเลย”
“หนักขนาดนี้ ไม่หายง่ายๆ หรอก ให้หมอฉีดยาไปเลยดีกว่า ลงมาค่ะ อย่าดื้อ”
“ไม่เอา... กลับไปให้พี่โต้งฉีดแทนก็ได้ ไม่เอาหมอ” หนูบอกทำหน้าอ้อน
“ทะลึ่ง ไม่ต้องงอแง ลงมาเดี๋ยวนี้” พี่โต้งว่าแล้วก็อุ้มหนูออกไป
ไม่เอาน้า ไม่ฉีด ม่ายยยยยยย
ไม่จริงสักนิดที่เรื่องมันจบลงด้วยดี :monkeysad:
ไม่งั้น หมอคงไม่ฉีดยาเจ็บแบบนี้หรอก แง้...... :o12:
..................................................................
โนคอมเมนท่ะ ฮ่าๆๆ
น้องฐานี่ซวยจริงๆ เนอะ เมื่อไรจะว่างไปสะเดาะเคราะห์ซะทีน้า.....
-
:laugh: :laugh: :laugh: :เข็มไหนจะเจ็บกว่ากันน๊่าาาาาาาาาา
-
นางเอ๊กนางเอกจริงๆ อิอิ
น้องฐากับพี่โต้งยังน่ารักเสมอ
ดูแลอย่างดีเลย เดย์ก็.. ทำใจซะเถอะ
ถึงจะมีแฟนแล้วก็ยังมีใจให้น้องฐาอ่ะจิ
เสน่ห์แรง อิอิ
-
สมองระเบิดใส่สองคนนั้นไปเลยคะ!!!555555555555555
เดย์นี้ปากหมาจริงๆ ทั้งที่จริงๆแล้วก็ยังรักยังห่วงน้องฐาอยู่แท้ๆ โอ๊ย สงสารคุณแฟนอ่ะ อย่าทำแบบนี้ได้ไหมเดย์!
กำลังคิดว่า ที่น้องฐาทำไป มันจะซวยรึเปล่านะ?
เดย์มันจะกลับมาไหม แล้วไม่ได้เล่าให้พี่โต้งฟัง ถ้าพี่แกรู้ จะเข้าใจผิดไหม?จะโกรธมากไหม?
งืมมมมม ทำไมเราคิดได้แต่มาม่าละเนี่ย!!!
อนึ่ง อ่านตอนนี้แล้วรักอีพี่โต้งปะแล่มๆละคะ55555555
-
นางเอกตัวจริง o13
พี่โต้งก็แสนดี
หวังว่าเดย์คงตัดใจได้เสียทีนะ
-
น้องฐาขา ทำนมเจ็บกว่าฉีดยานะค้าลูกสาว
ไม่สบายพักผ่อนเยอะๆนะคะ
-
น้องฐานี่บางอารมณ์เหมือนนางเอกแอ๊บเป็นนางร้ายนะ o18
-
เดย์นี่ช่างประชดประชันจริง
น้องฐาหายเร็วๆนะ
-
น้องฐาน่ารักนะ นางเอกจริงจริ๊ง
อยากโดนพี่โต้งฉีดยาด้วย :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว
มันเป็นอารายทีแบบว่า :o8: :o8:
-
น้องฐาจ๋านางเอกมาก
ไปก็ไม่ดีนะค๊า :laugh:
-
พี่คิดว่าน้องฐาควรไปทำบุญ 9 วัดก่อนที่ริอาจจะไปทำนมนะคะ
น้องจะได้หายดวงซวย อยู่เฉยๆ ก็พลอยมีแต่เรื่องเสียที
ว่าแต่ เดย์นี้เจอบทนางเอกไปแบบนี้จบมั้ยคะ? หรืออยากต่อภาค2
กะน้องฐาอีก...555+
-
:laugh: :laugh: :laugh:
"ให้พี่โต้งฉีดให้ก็ได้"
-
ชอบตอนพี่โต้งบอกจะมามัดน้องฐา (ด้วยอ้อมกอด) เอง...น่าร้ัอกกกอ่ะ
ถึงพี่โต้งจะขี้บ่นแต่ก็เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย ดื้อ ๆ แบบน้องฐาต้องมีแฟนแบบนี้แหละ
หล่อ รวย เพอร์เฟ็คขนาดนี้ (แม้จะโมโหแรงไปนิด) จะไปหาที่ไหน
อีตาเดย์หายโกรธน้องฐายังล่ะ แก้ให้ซะขนาดนี้ มาถึงก็มาพูดไม่ดี ๆ ต่อกัน น้องฐายิ่งไม่สบายอยู่ด้วย
หายเร็ว ๆ นะจ๊ะน้องฐาคนน่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
ให้พี่โต้งฉีดยาให้ก็จะไม่เจ็บเหมือนกันเหรอน้องฐา :haun4:
หวังว่าต่อไปเดย์คงไม่มาพูดเหน็บแนมน้องฐาอีกนะ สังสัยว่าจะยังอาลัยอาวรณ์น้องฐาอยู่นั่นแหละ ถึงได้หาเรื่องตลอดเวลา :เฮ้อ:
คมันสวย ช่วยไม่ได้นะ ก็ต้องทนต่อไป :impress2:
-
ไปให้หมอฉีดยานะดีแล้ว ขืนให้พี่โต้งฉีด คาดว่าน้องฐาจะป่วยหนักกว่าเดิมน๊าาา5555
หายไวๆนะน้องฐา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องฐา o13
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จันทร์เจ้า ...เมื่อไหร่ *BLUE* จะหายไปสักที เห็นมันยังค้างอยู่อย่างนี้ ไม่คอ่ยสบายใจ.. :เฮ้อ:
-
:laugh: :laugh:ให้มันรู้บ้างว่าใครเป็นนางเองก:-[ :-[ :-
รอออออออออออออจ้า :call: :call: :call:[
-
แบบนี้ เดย์จะได้เลิกมาเหน็บฐาซะที
ก็พี่โต้ดีเเบบนี้นี่เนอะ :o8:
น้องฐาก็ดื้อน้อยลงหน่อยก็ดีน้า
-
น้องฐา เธอเป็นแม่หญิงแสนดีที่สุดค่ะ o13
ขอให้การเป็นคนดีของหนูส่งผลให้เคราะห์ร้ายในอนาคต
มันเบาบางลงนะคะ เพราะเราอยากชิมแค่น้ำมาม่าอ่ะ :sad11:
บวกเป็ด
-
อยากให้พี่ดต้งฉีดยาหรอน้องฐา 555
-
เห็นน้องเป็นนางเอก แอ๊บ ทักษอร ขนาดนี้ เราก็ชักจะโกรธแล้วแหละ ถ้าอีไก่โต้งมันยังไม่เลิกเข้าใจผิดในเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียที คือตอนนี้ชอบที่สองคนนี้เขาหวานกัน ไม่อยากให้งอนกันอีกแล้วอ่ะ จะมีมาม่าอะไรก็รออีโรจน์ออกทีเดียวเลยละกัน(กลัวไก่สู้ไม่ได้....ฟิตกล้ามเพิ่มนะตัวนะ)
อยากให้พี่โต้งเลิกคิดเองเออเอง ประชดประชันน้องมันเสียทีน่ะ เพราะน้องฐาเป็นคนดีนะ ถึงอิมเมจจะดูร้อนแรงก็เหอะ
-
555+++ นางเองจริงด้วยแหละ
-
555+ น้องฐาโคตรทะลึ่งอ่ะ
-
ให้พี่โต้งฉีดน้องฐาอาจทรุด แต่คนอ่านมีความสุข :haun4: ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
ให้หมอฉีดอ่ะดีแล้ววว
-
น้องฐาเนี่ยซวยจริง ๆ
ไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุอะไร
ให้ทะเลาะกับพี่โต้งอีก :เฮ้อ:
-
น้องฐากลัวเข็มเหรอ?
ทำไมเวลาพี่โต้งฉีดไม่เห็นกลัวเลย
-
:laugh: ประเด็นคือ...น้องฐากลัวเข็มสินะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ฐาน่ารัก
พี่โต้งจะได้รู้รึยังว่าน้องฐาไม่ได้เป็นอย่างที่พี่โต้งคิดอ๊าาาา
-
น้องฐากลัวเข็มฉีดยาคุณหมอ แต่ไม่กลัวเข็มฉีดยาพี่โ้งใช่ไหมค่ะ อิๆ :-[
-
กลับมาเเล้วจ้า เดี๋ยวขอเวลาตามอ่านก่อนนะคะ
ยังติดตามเสมอเจ้า
-
นางเอกซะจริงน้องฐา
ระวังเถ๊อะ(ทำเสียงสูง)
เดี๋ยวไอ้ความดีที่ทำไปวันนี้
มันจะย้อนกลับมาเร็วยังกับจรวด
แถมยังจะเผื่อแผ่ไปให้พี่โต้งด้วยนะ
เหอะๆๆ
o3 o3
-
ฮัลโหล เทสๆๆๆ แวะมาตะโกนว่า
'คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!'
-
ถ้าพี่โต้งฉีดยาน้องฐาคงจะไม่ได้หายไปอีกหลายคืน ฮิฮิ :m10: :m10:
-
ตอนที่ 67 own friend
ยาหมอเค้าดีจริงๆ พอกลับไปไข้ก็ลด กินยาอีกหน่อยก็หายดีภายในสองสามวัน ระหว่างนี้ก็เลยไม่ได้ขอให้พี่โต้งแกฉีดเข็มที่สองให้ เกรงว่าแทนที่จะหาย ไข้จะกลับแทนมากกว่า...
ก่อนปีใหม่หนึ่งอาทิตย์ หนูก็ลากลับบ้าน เพราะกะว่าจะเคาท์ดาวปีใหม่กับพี่โต้ง แล้วหนูก็เลยได้เจอออย เพื่อนเก่าที่ยังไม่แก่ มันกลับมาบ้านก่อนวันหยุดยาวตั้งหลายวัน หนูกับมันพากันไปนั่งกินหมูจุ่มพลางเมาท์มอยตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันน้านนาน....
“โคตรคิดถึงแกเลยอ่ะ” ออยบอก รอยยิ้มดีอกดีใจเหมือนหนูตายจากไป แล้วอยู่ดีๆ ก็ฟื้นขึ้นมา...
“เหมือนกัน คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงปาล์มด้วย ส่วนอีโอ๋ ไม่คิดถึงมันล่ะ คุยกันในเฟสบ่อย แล้วก็เคยแวะมาหา แต่ตอนมาหานะ ก็ทำเรื่องเอาไว้ให้” หนูตั้งเตาพร้อมสรรพ
“อื้อ... ได้ยินแล้วล่ะ แต่สุดท้ายแกก็กลับมาคบกะให้ผู้ชายหูเบานั่นอีกอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”
“แหม.... เรียกให้มันดีๆ ก็ได้ เค้าอายุมากกว่านะ” หนูเตือนเพื่อน
“แล้วไงอ่ะ? อายุเป็นเพียงตัวเลข ถ้านิสัยเด็ก ... ก็ไม่อยากจะนับถือหรอก...” อีกฝ่ายเถียงอย่างไม่ใส่ใจ
“มันไม่ใช่แบบที่แกคิดหรอก พี่เค้าก็แค่เข้าใจผิดแล้วก็ขี้หึงมากไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่อย่างอื่นน่ะ เค้าดีนะ ดีมากจนคิดว่าชาตินี้คงหาแบบนี้ไม่ได้แล้ว” หนูยิ้ม รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา
“พูดแบบนี้ ฉันชักอยากเห็นหน้าแฟนใหม่แกซะแล้วสิ”
“อยากเห็นเหรอ? ฉันมีรูปพี่เค้าในมือถือด้วยนะจะดูไหม? ที่จริงในเฟสก็อัพไว้เยอะแยะ”
“ไม่ๆ หมายถึงอยากเจอตัวจริงสักครั้งต่างหาก สักเดือนหน้า ฉันแวะไปหาแกได้ไหม?”
“ได้สิๆ เดี๋ยวพากินอาหารทะเล แต่ว่า... แกต้องมาวันฉันหยุดนะ พอดีฉันทำงานพิเศษด้วยตอนนี้กลัวจะไม่มีเวลาพาเที่ยว”
“ทำทำไม? อย่าบอกว่าแกโดนไถตังค์”
“บ้า... ไม่ใช่ๆ” หนูว่ารีบโบกมือเป็นระวิง “ฉันก็ต้องเก็บตังค์มาอัพตัวบ้างสิ จะให้หล่อล่ำมาดแมนตลอดไปได้ยังไง มันต้องขาวใสอวบอึ๋มสิ ถึงจะถูก...”
“ฉันว่าตอนนี้แกก็น่ารักดีแล้วนะ ถ้าไอ้โรจน์มันมาเห็น มันต้องเสียดายแน่ๆ”
“...............”
“................”
หนูเงียบ... พร้อมๆ กับที่มันเงียบ ก็แค่สะดุดใจขึ้นมาเลยชะงักไปนิดหนึ่งไม่ได้มีอะไรมากแต่อีกฝ่ายก็หน้าเจื่อน
“ขอโทษๆ แค่พลั้งปากน่ะ คิดซะว่าไม่ได้ยินละกัน” ออยรีบขอโทษละล่ำละลักจนหนูต้องเผลอยิ้ม
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษก็ได้ โรจน์มันไม่ใช่หลอดโวลเดอร์มอร์ซะหน่อย แค่ชื่อคงทำอะไรฉันไม่ได้หรอก และถึงมันเสียดายหรือรู้สึกอะไรกับฉันตอนนี้ ฉันก็ไม่ใส่ใจแล้วล่ะ เพราะทุกอย่างมันจบไปแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ใช่หมาขี้เรื้อนที่ตกเป็นเบี้ยล่างหมาชั้นต่ำที่ลืมฉีดยากันบ้าอีกต่อไปแล้วนะ” หนูเชิดหน้าตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ
“แล้วตอนนี้แกเป็นอะไร?”
“เป็น...นั่นสินะ .... คงเป็นลูกค้ากิติมศักดิ์ประจำร้านตับล่ะมั้ง ฮ่าๆ” หนูตอบพางหัวเราะแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจมุกเลยสักนิดก็ตาม
“อะไรนะ?” มันถามคิ้วชนกัน
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” หนูโบกมือให้ แต่ยังไม่หยุดยิ้มเมื่อนึกถึงความหมายแฝงขึ้นมา แต่เพราะสถานที่ไม่เป็นใจเท่าไรนัก อย่าอธิบายดีกว่า กลัวจะติดเรตเกิน ปล่อยให้มันงงไปแบบนั้นเถอะ
“อือ... ช่างเถอะ แค่เห็นแกมีความสุขแบบนี้ฉันก็ดีใจแล้ว”
“อย่าให้ฉันมีความสุขคนเดียวเลย ฉันกลัวเทวดาจะหมั่นไส้... แกเองก็ต้องมีความสุขให้ได้เหมือนกัน”
“บ้าเหรอ? ฉันก็ไม่ได้ทุกข์อะไรนี่...”
“จริงเหรอ? ตอนนี้นี้พี่ชลเค้ายังเอาอกเอาใจแกเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า? ”
“ก็นะ... ทำไมเหรอ? กลัวว่าถ้าฉันโดนทิ้งแล้วจะหันไปจีบแกจริงๆ เหรอ?”
อุ๊ย... นั่นสิ... เกือบลืมเรื่องนั้นไปเลย...
จำไม่ได้ว่าเคยเล่าเรื่องของมันให้ฟังบ้างหรือเปล่า เพราะจะว่าไป ก็มีเรื่องเมาท์เยอะอยู่เหมือนกัน เกี่ยวกับยัยน้องออยที่กินโคตรเก่งแต่ก็ไม่เห็นจะอ้วน ถึงบางครั้งดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ความเป็นจริงแล้วรู้เรื่องดีหลายอย่างบุคลิกนิ่งๆ เงียบๆ แบบนั้น แต่กลับคาดการณ์ไม่ได้เลยว่า คิดอะไร หรือจะทำอะไรบ้าง... จนบางครั้งหนูอดคิดไม่ได้เลยว่ารู้จักมันดีแล้วจริงหรือ...
ครั้งหนึ่งหนูเคยชอบพี่ชล ชอบโดยไม่รู้มาก่อนว่า พี่ชลกับออยอยู่บ้านใกล้กันและเคยสนิทกันมาก แต่ตอนหลังก็มาผิดใจกันเรื่องอะไรก็ไม่รู้ หนูขอร้องให้ออยช่วยเป็นแม่สื่อ(?) ให้โดยที่ไม่รู้เลยว่าพี่ชลเขาชอบออยอยู่แล้ว ระหว่างที่หนูตกกะไดพลอยโจรไปกับไอ้โรจน์ แต่ไอ้โรจน์ก็ยังมีคนอื่นได้โดยไม่คิดถึงจิตใจของหนูเลยสักนิด หนูรักพี่ชล หนูไม่เคยรักมันเลยสักนิดเดียว หนูพยายามหนี... ดื้อ ไม่ว่าจะถูกทำร้ายแค่ไหน ขอแค่หลุดพ้นจากมันไปได้ ขอให้ได้รักพี่ชลแค่นั้นเอง แล้วสุดท้ายออยก็เข้ามาทำให้หนูตาสว่าง ออยที่เคยแสนดีรักเพื่อน ออกมาพูดความจริงว่าหนูเป็นแค่หุ่นเชิดที่พี่ชลใช้เป็นเครื่องมือ เขาไม่เคยรักหนู แต่ที่ทำดีด้วยก็เพราะอยากประชดออย หรือทำให้ออยหึงบ้างแค่นั้นเอง หนูไม่เชื่อ พยายามจะไม่เชื่อในสิ่งที่มันพูด ... มันก็เลยหักดิบโดยการให้พี่ชลพูดด้วยตัวเอง ถ้าเลือกมันแล้วมันจะยอมคบด้วย พี่ชลก็ตอบโดยไม่ลังเลว่า เขาชอบออย....
หนูเสียใจ ที่ถูกเพื่อนทรยศ เพื่อนคนอื่นๆ ก็ไม่มีใครเข้าข้าง หนูปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว แบนเพื่อนทั้งกลุ่มด้วยการไม่คุยกับมัน โรจน์เป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับหนูตอนที่หนูไม่เหลือใครเลยสักคนเดียว ไม่เคยคิดจะรักมันเลย แต่พอรักไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะหยุดรักได้ยังไง.....
อุ๊ย....ตายจริง หนูไม่ได้จะเล่าเรื่องไอโรจน์สักหน่อย หนูจะเล่าเรื่องออยต่างหาก แหม เล่นเอาดราม่าเลย
เอาเป็นว่าตอนหลัง ก็กลับมาดีกันกับเพื่อนๆได้ ออยมันก็คงไม่ได้อยากจะหักหลังหนูหรอก ที่มันเพิ่งมาบอกทีหลังก็เพราะมันไม่อยากทำให้หนูเสียใจ ประกอบกับว่าถ้ามันยังอมพะนำไม่ยอมพูดเรื่องพี่ชลให้ฟัง หนูก็คงดื้อต่อไป จนโดนไอ้โรจน์ซ้อมตายก่อนมั้งนะ หลังจากนั้นออยมันก็คบกับพี่ชลล่ะ แบบกลับบ้านด้วยกัน พี่ชลขี่รถคันเล็กๆ น่ารักดี แล้วก็ใจดีมากจนน่าอิจฉาเลยแหละ แต่พี่ชลไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นเท่าไรเลยไม่รู้ว่าสวีทกันมากหรือเปล่า หนูก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วเพราะตอนนั้นหนูเอาแต่ทุ่มเทดูแลไอ้โรจน์อยู่
สิ้นปีพี่ชลก็เรียนจบ หนูยังเอาดอกไม้ไปแสดงความยินดี ตอนนั้นพี่ชลยิ้มกว้างให้หนูแล้วถามว่า หนูหายโกรธแล้วเหรอ? หนูตอบว่า หนูไม่โกรธหรอก เพราะออยมันน่ารักดี นิสัยก็ดี ไม่ผิดที่จะมีคนรักมัน พี่ชลก็บอกหนูว่า..
“พี่ขอโทษด้วยนะ ที่ดึงฐาเข้ามาเกี่ยวด้วย ถ้าไม่มีฐาล่ะก็ อย่าว่าแต่คบกันเลย พี่ยังไม่รู้เลยว่าออยจะยอมคุยกับพี่หรือเปล่า”
“ทำไมล่ะคะ พี่ชลกับออยทะเลาะอะไรกันเหรอ?”
“ออยได้เล่าให้ฟังหรือเปล่า?”
หนูส่ายหน้า ออยไม่เคยเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟัง หนูคิดแต่ว่า ออยคงชอบพี่ชล แต่กลัวหนูจะเสียใจก็เลยไม่เคยบอก และไม่แสดงออกว่ารักพี่ชลประเจิดประเจ้อเท่านั้นเอง หนูพยายามบอกมันแล้วว่าหนูไม่ได้ชอบพี่ชลแล้ว มันก็ยังเหมือนเดิม เพิ่งมารู้ความจริงจากปากพี่ชลนี่แหละ
“ความจริงแล้วออยไม่ได้รักพี่เลยนะ เค้าโกรธพี่ ไม่ยอมคุยด้วยมานานแล้ว สมัยก่อนเราเคยสนิทกัน พี่มีเพื่อนสนิทคนนึง เราชอบแข่งจีบหญิงกันน่ะ พี่พามันมารู้จักออย เพราะคุยกันว่าจะแข่งกันจีบพี่สาวข้างบ้านออย ตอนนั้นพี่ชนะ แล้วมันนึกพิเรน คุยกันว่าจะแข่งจีบออยต่อ พี่พยายามปฏิเสธ ตอนนั้นเรื่องที่ชอบผู้ชายด้วยกันไม่ได้อยู่ในสมองเลยด้วยซ้ำ พี่คิดว่ามันพูดเล่น แต่สุดท้ายมันก็จีบออยติด พี่อยากจะบอกแต่ก็ไม่กล้าบอก ได้แต่คิดว่าคีมันจะรักออยจริง แต่แล้วมันก็ทิ้งออย พอเรื่องทุกอย่างเปิดเผยว่าเป็นแค่เกม ออยมันเปลี่ยนไป ไม่ใช่คนร่าเริง ว่าง่าย เหมือนเดิม ออยมันโกรธพี่ แล้วก็ ไม่ยอมคุยดีๆ กับพี่อีกเลย ถึงตอนนั้นพี่ถึงได้รู้ว่า น้องชายคนสำคัญได้หายไปแล้ว” พี่ชลทอดเสียงเศร้า
“ฐารู้ไหม ว่าตอนที่ออยเอาคุกกี้ของฐามาให้อ่ะ พี่ดีใจมากแค่ไหน พอเราได้กลับมาคุยกันอีกครั้งหลังจากไม่ได้คุยกันเลยเป็นครึ่งปี พี่ก็รู้ว่าออยมันสำคัญกับพี่มาก พี่ไม่สนใจแล้วว่าออยจะเป็นผู้ชายหรืออะไร แต่พี่ไม่อยากให้เราต้องปั้นปึ่งใส่กันอีก ถึงจะรู้ว่าไม่ดีที่หลอกใช้ฐา แต่พี่ไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ ที่จะอยู่ใกล้ออยมากไปกว่านั้น แล้วที่สุดท้ายออยยอมมาคบกับพี่ก็ไม่ใช่เพราะว่าออยมันรักพี่เลย แต่แค่กลัวว่าถ้าออยไม่ตัดสินใจแบบนั้นพี่จะไม่ยอมหยุดยื่นมือเข้าไปป่วนฐา ออยอ่ะ เค้ารักฐามากเลยนะ”
หนูถึงกับร้องไห้ ทั้งสงสารพี่ชล ทั้งสงสารออย เกลียดตัวเองที่คิดมาตลอดว่าถูกออยทรยศ กลายเป็นคนที่ทำให้เพื่อนต้องมาเสียสละตัวเองถึงขนาดนี้ หลังจากนั้นหนูก็บอกตัวเองมาตลอดว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องเก็บไว้ ห้ามบอกคนอื่น ต้องทำตัวเข้มแข็ง ห้ามอ่อนแอ หนูต้องไม่เป็นภาระให้เพื่อนต้องลำบากเพราะตัวเองอีกแล้ว
พี่ชลเอ็นท์ติดไปอยู่ม.ดังในกรุงเทพ แต่กลับบ้านเดือนละสามครั้งเพื่อมาหาออย โทรหาแทบทุกวัน ส่งข้อความมาเป็นร้อยฉบับตลอดหนึ่งปี แต่หนูไม่กล้าถามว่าออยรักพี่ชลบ้างหรือยัง ทั้งที่พี่ชลก็ทำอะไรให้มากถึงขนาดนี้
จนถึงตอนที่หนูเลิกกับไอ้โรจน์แล้วมานั่งร้องไห้เสียใจ ออยมันก็มานอนด้วย
มันกอดหนูที่ยังร้องไห้กระซิกๆ ไม่ยอมหยุดไว้แน่น
“ร้องเหอะ ร้องจนกว่าจะพอใจ แล้วพรุ่งนี้ แกต้องยิ้ม ต้องหัวเราะให้ได้นะ แกต้องเป็นฐาคนเดิมนะ”
“มันทำได้ง่ายๆ เหรอออย ฉันมีมันคนเดียวนะ”
“ไม่ได้ก็ต้องได้... ฉันไม่เถียงหรอกว่า อะไรที่เป็นครั้งแรก หรือคนแรก เราอาจจะไม่มีลืมมันไปชั่วชีวิต แต่โลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายแค่คนเดียวซะหน่อย ถ้าแกไม่ได้เจ็บเลยสักครั้ง แกจะไม่รู้รสชาติของความสุข ถ้าแกยังคบกับคนเหี้ยๆ แบบนี้ต่อไป แกจะไม่ได้รู้หรอกว่า ผู้ชายดีๆ ก็มีในโลก”
“ฉันอิจฉาแกจังเลยออย อีกนานแค่ไหนกว่าฉันจะได้เจอคนรักจริงอย่างพี่ชลบ้าง ฉันจะเหี่ยว หนังยานก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่หรอกน่า ฉันรู้จักพี่ชลมาตั้งหลายปี แต่เค้าก็เห็นฉันเป็นแค่น้องชายธรรมดาเท่านั้นแหละ กว่าเค้าจะจีบฉัน เค้าก็รอจนฉันไปรักคนอื่น อกหักเสียใจไปแล้ว บางทีถ้าฉันไม่หันไปรักคนอื่นก่อน ไม่ได้อกหัก หรือไม่ได้ออกจากชีวิตเขาเลย ตอนนี้เราอาจจะยังเป็นพี่น้องกันเหมือนกันเดิมก็ได้ หรือแม้แต่ตอนนี้ ฉันก็ยังกลัวว่าท้ายที่สุดแล้ว เขาจะทำร้ายฉันได้อีกหรือเปล่า ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรให้แกใจเสียหรอกนะ แต่ก็คิดมาตลอดเลยว่าไม่มีหรอกคนที่จะมารักกะเทยจริงๆ อ่ะ เวลารักใคร แกอย่าไปรักหมด เหลือเก็บไว้รักตัวเองบ้าง อย่างน้อย ถ้าไม่รักตัวเอง ถ้าจะทำอะไรโง่ๆ แกก็ต้องคิดถึงแม่แก น้องแก คิดถึงฉันบ้าง” หนูพยักหน้าหงึกหงัก ออยมันคงกลัวว่าหนูจะคิดสั้นเลยดักทางไว้แบบนั้น หนูอยากฆ่าตายเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า กลัวถ้าตายแล้วจะไม่ได้หายใจ (ยังจะตลกออกอีกเหรอ?)
“ฉันว่าแกก็น่ารักดี เอาไว้อีกสักปีสองปี ถ้าพี่ชลเค้าทิ้งฉัน แล้วแกยังหาแฟนไม่ได้ ฉันจะเป็นคนจีบแกเองนะ”
หนูหัวเราะกับคำสัญญาของมัน หนูไม่รู้หรอกว่า มันพูดเล่นหรือพูดจริงแต่ก็ตอบรับเออออไป
พอมาเจอกันตอนนี้ ออยมันก็หล่อขึ้นนะ ถึงมันจะตัดผมสั้น แต่งตัวผู้ช้าย ผู้ชาย แต่เพราะไปเรียนถึงเชียงใหม่เลยขาววอกจนน่าอิจฉา ผิดกับหนูที่อยู่ใกล้ทะเล ขนาดเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้นุ่งสั้นแต่งตัวน้อยชิ้นอย่างเมื่อก่อนแล้วยังดำได้อีก
โชคดีที่ถึงตอนนี้พี่ชลยังหมั่นเพียรไปหาออยมันได้ ไม่งั้นเกิดมันนึกอยากจะจีบหนูขึ้นมาจริงๆ หนูคงทำใจลำบากแย่เลย
จบเรื่องอดีตแล้วย้อนกลับมาที่ร้านหมูจุ่มที่เดิม...หนูลอยหน้าลอยตาเพื่อนสนิทไปว่า
“ถึงพี่ชลเค้าจะทิ้งแก แกก็จีบฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันเจอคนดีๆ แล้ว” มาถึงตอนนี้นึกดีใจชะมัดที่เลิกกับโรจน์มาได้ ไม่งั้นคงไม่ได้เจอพี่โต้งหรอกจริงไหมคะ?
“เหรอ? ดีกว่าพี่ชลรึเปล่า?”
“อื้อ... ต้องดีกว่าสิ เพราะพี่โต้งเค้ารักฉัน ไม่ได้รักแกนี่”
ใช่แล้วล่ะ รักคนที่เขารักเราดีกว่า.....
และรักคนที่เขารักเราแล้วเราก็รักเขายิ่งดีกว่าเป็นเท่าตัวเลยเนอะ...
....................................
.................................................
หายไปนานเลยนะเนี่ยคราวนี้ต้องขออภัยด้วย มีคนยังรอต่อไปคะ มายกมือหน่อย.....
ตอนนี้ นอกเรื่องไปเยอะ ไม่มีพี่โต้งเลยอ่ะ ไหนๆ ก็เขียนถึงออยแล้วก็ขยายความซะหน่อยเพราะมีหลายคนสงสัย ไม่รู้จะมีโอกาสเขียนแบบเต็มๆ หรือเปล่า ให้น้องฐาเล่าแบบคร่าวๆไปก่อนแล้วกัน
ถ้ามีคนอ่านภาคมัธยมแล้วสงสัยว่าใครเป็นคนเปิดซิงออยก็ตอบว่าไม่ใช่พี่ชลนะคะ แต่เป็นเพื่อนพี่ชลอ่ะค่ะ ชื่อพี่คี
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
๛ナーリバス๛/ นิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย น้องฐา~~~~~~~~~
โอ๊ว ชอบประโยคจบของน้องฐาของตอนนี้จริงๆ มันถูกต้องใช่เลย รักคนที่เขารักเรา แล้วเราก็รักเขา ดีที่สุด!ดังนั้นรักพี่โต้งมากๆนะคะน้องฐา เพราะพี่โต้งก็รักน้องฐามากๆเหมือนกัน ฟิน~
และแล้วเราก็ถึงบางอ้อกับเรื่องราวในอดีตของน้องฐา อืม อย่างนี้นี่เอง เอาเป็นว่าดีแล้วที่ไม่ได้อ่าน ไม่อยากจะเชียร์โรจน์ เราเชียร์พี่โต้งคนเดียว เป็นที่หนึ่งในใจ! ดังนั้นอย่าให้โรจน์โผล่มาทำเสียเรื่องนะคะ!!!
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเรื่องจะโย่งไปดราม่าเลย5555 ไม่หรอกเนอะ!
:กอด1:
-
แล้วออยก็รักคนๆนั้นด้วยสินะ :เฮ้อ:
เหมือนว่าโรจน์จะกลับมาแล้วเร็วๆนี้ยังไงอย่างงั้น
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
:serius2: ยังไม่หายคิดถึงน้องฐาเลย
-
หายไปนานมาก
มาต่ออีกนะ :sad4:
-
จันทร์เจ้า ...เมื่อไหร่ *BLUE* จะหายไปสักที เห็นมันยังค้างอยู่อย่างนี้ ไม่คอ่ยสบายใจ.. :เฮ้อ:
เห็นแล้วก็หวั่นๆเหมือนกันค่ะ
-
กรีดร้องด้วยความดีใจที่เห็นน้องฐาลงจอ :laugh:
คิดถึงพี่โต้งนะคะ 555 ไม่มีออกมาเลยตอนนี้
แอบสงสารน้องฐานิดนึงเรื่องอดีตกะโรจน์ :เฮ้อ:
บวกเป็ดและรอค่ะ
-
น้องฐามาแล้ว รออ่าตอนหน้าค่า
-
ใช่แล้วคะน้องฐารักคนที่เขารักเราดีกว่า :กอด1:
-
จริงจ๊ะน้องฐา รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า พ่อค้า่ขายตับนี่แหละเริ่ดสุด
ชอบที่ออยพูดนะที่เตือนสติกันไว้ว่าให้รักตัวเองรักครอบครัวมาก ๆ
รักใครไม่ต้องให้ทั้งหมด อันนี้จริงที่สุดเลย ไม่งั้นเราก็จะผิดหวังมาก
คิดถึงพี่โต้งค่า
ขอบคุณค่ะ
-
น้องฐานี่น่ารักนะคะ ดีค่ะพี่โต้งเป็นคนดี มั่นคงและซื่อตรง
ในความรักที่พี่โต้งมีให้แบบนี้แหละดีแล้ว
มาสั้นๆ แต่ก็ทำให้ยิ้มได้อีกค่ะ ^^
-
ตะเอ๊งงงงงงง.....มีแบบฐาอีกคนไหม ? แบ่งมาให้ทางนี้บ้างดิ :man1: :man1: :man1:
-
มีเพื่อนดีดีกว่าทรัพย์นับแสน ฮิ้วววว55555 :o8:
-
อดีตรักอันหวานอมขมกลืน :monkeysad:
แต่มีเธอมีฉัน เพื่อนกันตลอดไป :กอด1:
-
รอจ้า
-
น้องฐาโชคดีมีเพื่อน
ที่ดีอย่างนี้ o13
-
พี่โต้งหายไปไหน
-
เอาแบบเน้นๆ อีกหน่อยดิ คิดถึงไก่โต้งของน้องฐาอ่ะ....
-
ถูกคร๊า รักคนที่เค้ารักเรา และเรารักเค้าด้วย
Happy Ending จ๊า
-
รักคนที่เค้าีรักเราดีกว่า<<<< เห็นด้วยอย่างแรงค่าน้องฐา :กอด1:
:pig4:
-
ยกมือสุดแขน
แหม เหมือนสาวๆแม่บ้านมานั่งเม้าท์สามีเลยนะนี่ -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ
-
อยากเห็นโรจกลับมาเหมือนกันนะค่ะ แต่ไม่อยากเห็นการกลับมาของโรจน์แบบโรจน์มีความสุขเลย
เพราะพอคิดถึงสิ่งที่โรจน์ทำกับน้องฐาแล้วมันอภัยให้ยากจิงๆ :m16:
-
เอาพ่อค้าตับมาเปิดตัวเลย ของดีต้องอวด!
-
ตอนต่อไปเจอโรจน์แล้วหรอไง เพราะกลับมาบ้านแล้ว
-
“อื้อ... ต้องดีกว่าสิ เพราะพี่โต้งเค้ารักฉัน ไม่ได้รักแกนี่”
ใช่แล้วล่ะ รักคนที่เขารักเราดีกว่า.....
:-[ :-[ :-[
-
กอดน้องฐาและคนเขียนแน่นๆ :กอด1:
เรื่องน้องออยก็เศร้านะ :monkeysad:
ชีวิตน้องฐาและคนรอบข้างช่างผ่านอะไรมามากมาย แตกต่างกับชีวิตเราที่ช่างราบเรียบไม่มีอะไรเร้าใจเลย :z3:
เป็นกำลังใจให้สาวๆสู้ต่อไป :กอด1:
-
ไม่มีใครเหมาะกับน้องฐาเท่าพ่อค้าตับแล้วหล่ะ :กอด1:
-
หวังว่ากลับบ้านครั้งนี้จาไม่เกิดไรวุ่นๆนะ
ให้พ่อค้าตับต้องปิดร้านอีกอะ
-
ตามอ่านจนทันแล้ว พี่โต้งปิดเทอมก็ปล่อยน้องฐากลับไปคนเดียวเหรอคะ
ไม่อยากรู้จักกิ๊กน้องฐาบ้างเหรอคะพี่โต้ง อิอิ
( เราชอบพี่โต้งเป็นคนเล่าจะคะ จะว่าเข้าข้างพระเอกก็ได้เพราะพอพี่แกเล่าพี่แกดูมีเหตุผลขึ้นจมเลยฮ่าๆ )
-
อ่านแล้วงงว่าพี่คีคือใคร.....ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่งงหรอก เข้าใจ ๆ แต่ว่าตอนภาคมัธยมนี่ไม่ได้กล่าวถึงใช่มั้ย หรือฉันอ่านข้ามไป...อ่าเด๊ะ
แล้วแบบ....มาต่อทั้งที มาสั้นแค่นี้เองเหรอยะ นี่ถ้าเธอไม่เป็นเม้นท์นิยายของดิชั้น ดิชั้นก็ไม่รู้เลยนะว่าเธอมาต่อนิยายแล้ว มาเงียบมากกกกกกก ที่รู้นี่กดดูกระทู้ทั้งหมดของยูสเธอน่ะแหละ เลยรู้ว่าต่ออีกเรื่องด้วย....
คราวหน้าขอยาว ๆ อยากอ่านตอนชิงรักหักสวาทแล้วอ่ะ อยากให้อีโรจน์กลับมา ให้ชีวิตรักมันมีรสชาติ....
-
ต่างคนต่างปากแข็งนะเนี่ย
-
อ่านแล้วงงว่าพี่คีคือใคร.....ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่งงหรอก เข้าใจ ๆ แต่ว่าตอนภาคมัธยมนี่ไม่ได้กล่าวถึงใช่มั้ย หรือฉันอ่านข้ามไป...อ่าเด๊ะ แล้วแบบ....มาต่อทั้งที มาสั้นแค่นี้เองเหรอยะ นี่ถ้าเธอไม่เป็นเม้นท์นิยายของดิชั้น ดิชั้นก็ไม่รู้เลยนะว่าเธอมาต่อนิยายแล้ว มาเงียบมากกกกกกก ที่รู้นี่กดดูกระทู้ทั้งหมดของยูสเธอน่ะแหละ เลยรู้ว่าต่ออีกเรื่องด้วย....คราวหน้าขอยาว ๆ อยากอ่านตอนชิงรักหักสวาทแล้วอ่ะ อยากให้อีโรจน์กลับมา ให้ชีวิตรักมันมีรสชาติ....
V
V
V
โอ้ววววววววว....ขอลอกเม้นท์มาทั้งประโยคเลยได้ป่ะ :z10: :z10: :z10: ยกเว้น คราวหน้าขอยาว ๆ อยากอ่านตอนชิงรักหักสวาทแล้วอ่ะ อยากให้อีโรจน์กลับมา ให้ชีวิตรักมันมีรสชาติ....
ม่ายยยเอา ...ป๋า ไม่ชอบกินมาม่า ชอบฐาจัง แบบนี้อะ ไม่ชอบ ชิงรักหักสวาท แค่นอนให้พ่อค้าตับมองนิ่งๆ ฐาจังก็เหนื่อยแล้ว อย่าเอาอะไรมาให้หนักสมองน้องเขาเลย ไม่อยากให้น้องมันเสียน้ำตาและสุขภาพจิต ....
-
ตอนที่ 68 ปีใหม่ part 1
และแล้วก็ถึงวันสิ้นปี ทั้งๆ ที่ขอเอาไว้ซะดิบดีว่าจะหยุดงาน ไปๆ มาๆ ดันมีพี่อีกคนป่วยเข้าโรงพยาบาลซะงั้น พี่เจ้าจองร้านแกก็เลยยกเลิกไอ้ที่ว่าจะให้หยุด ซวย.... ทำไมถึงซวยปานฉะนี้??
ไม่อยากไปเลย แต่คิดดูนะ ร้านหมูกระทะมันก็ใหญ่ แต่คนมีแค่สามสี่คนมันจะไปไหวได้ยังไง แล้วอีกอย่างถ้าไปทำงานวันนี้มันก็ได้คูณสองด้วยล่ะ อร๊ายๆๆ ลำบากใจชะมัดเลย
พอเห็นหน้าลำบากใจของหนูพี่โต้งแกก็ถอนใจเฮือกใหญ่ คงรู้มั้งว่าหนูเป็นพวกใจอ่อนปฏิเสธใครไม่เป็น พี่เจ้าของร้านก็อ้อนวอนขอร้องอยู่นานให้ไปทำงานอ่ะ เศร้า ชีวิตมันเศร้า
สุดท้ายพี่โต้งก็เลยตัดสินใจไปกินหมูกระทะที่ร้านคนเดียวระหว่างรอหนูทำงาน ทั้งๆ ที่นัดกับพวกพี่ซาไว้ว่าจะไปเคาท์ดาวน์ที่หาดกัน บอกให้พี่แกไปคนเดียวก็ไม่ยอม เพราะกลัวว่าจะออกมารับไม่ได้
กว่าจะเลิกงานก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว พี่โต้งขับรถออกจากร้านเงียบๆ
“เพิ่งห้าทุ่มครึ่งเอง ไปตอนนี้ยังทันไหมคะ?”
“ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะถนนที่ไปหาดรถจะติดมาก อาจจะต้องจอดรถแล้วเดินไป ลำบากเปล่าๆ เรากลับบ้านกันดีกว่า” กลับเลยเหรอเนี่ย นึกว่าจะพาไปต่อที่อื่นซะอีก พี่โต้งคงเซ็งแย่ สิ้นปีทั้งทีแทนที่จะได้ไปเที่ยวสนุกๆ กลับต้องมานั่งกร่อยกินหมูกระทะคนเดียว หนูก็ไม่ได้แวะไปหาแกที่โต๊ะบ่อยๆ ซะด้วยเพราะลูกค้าเยอะ
“ขอโทษนะคะ เพราะหนูคนเดียวเลย” หนูก้มหน้าทำเสียงเศร้าๆ อย่างรู้สึกผิดที่ทำให้พี่โต้งไม่ได้ไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนอย่างที่คิดไว้ แต่พี่โต้งเอามือโตๆ มาวางไว้บนหัวหนูพลางโยกเบาๆ อย่างเอ็นดู บอกอย่างใจดีว่า
“ช่างเถอะค่ะ เอาไว้ปีหน้าค่อยไปก็ได้ งานเค้ามีทุกปีแหละ ดีซะอีก เดี๋ยวก็จะสิ้นปีแล้ว ช่วงเวลาสุดท้ายของปีนี้จะได้เป็นของเราสองคนไง และวินาทีแรกของปีหน้า จะได้เห็นหน้ากันและกันเป็นคนแรกไง”
หนูยิ้มตอบคำพูดนั้น อยากให้เราได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ทุกๆ ปีเลย
พอกลับมาถึงห้อง พี่โต้งก็เดินลิ่วๆ ไปยังตู้เก็บของดึงเอาเสื่อเล็กๆ แบบหิ้วได้ออกมา
“เอาเสื่อมาทำอะไรเหรอคะ”
“ตากอากาศ”
“ยังไง?”
“มานี่สิ”
หนูเดินตามพี่โต้งออกไปที่ระเบียง พี่โต้งปูเสื่อแล้วนั่งลง จำได้ว่าวันแรกที่มาที่นี่ หนูเคยหนีออกมาซ่อนอยู่ตรงนี้ด้วย พี่โต้งหาหนูทั่วห้องยกเว้นตรงนี้ ปล่อยให้หนูโดนยุงกัดอยู่ตั้งนาน เหมือนแกล้งเลย
“ปิดประตูสิคะเดี๋ยวยุงเข้า” พี่แกหันมาบอก ทำให้หนูหันไปปิดประตูกระจกนั้นไว้ โดยไม่ได้เถียงว่ายุงมันคงไม่เข้าหรอกเพราะในห้องไม่มีคน ก็พวกเราออกมานั่งให้มันกัดเรียบร้อยแล้วนี่ แต่วันนี้ทำเรื่องไปแล้วเลยไม่อยากจะพูดให้พี่แกของขึ้น เลยนั่งลงเงียบๆ แทน
“เรามาทำอะไรตรงนี้เหรอคะ ยุงไม่กัดแย่เหรอ?”
“ทนหน่อยสิ อีกห้านาที จะเสกของสวยๆ ให้ดู”
“หนูหนาวน่ะ ปีนี้อากาศเย็นจัง” หนูว่าทั้งๆ ที่ก็ใส่เสื้อกันหนาวสีสด พ่นลมจนควันออกปากพลางถูมือตัวเองเลียนแบบคนต่างประเทศเวลาอยู่ท่ามกลางหิมะ
“ก็อยู่ใกล้ทะเลด้วยนี่นา ถ้าหนาวก็มานั่งนี่มา” พี่โต้งชักชวน ตบตักตัวเองแปะๆ
หนูยิ้มเขินๆ แต่ก็ยอมขยับตัวไปนั่งอยู่ตรงหว่างขา เอนกายไปพิงอกพี่แกสบายๆ พี่โต้งใส่เสื้อแจ๊กเกตตัวหนาโอบแขนยาวและอุ่นมากอดไว้ สงสัยอากาศหนาวมาก ยุงก็เลยไม่ค่อยมี หรือมันกัดพี่โต้งแทนหนูก็ไม่แน่ใจ
“อีกหนึ่งนาที จะเสกดาวหลากสีให้ดู”
“ดาวหลายสีเหรอ?” หนูถามเสียงสูงปนหัวเราะเบาๆ หันไปมองพี่โต้งเองก็หัวเราะ เลื่อนมือที่กอดไว้มาปิดตาหนู
“10 9 8 7 6 5 4 3 2 ……. Happy new year” พี่โต้งกระซิบอยู่ข้างหู แล้วปล่อยมือออกจากตาหนู
ทันทีที่ลืมตา หนูก็ยิ้มเพราะ ได้เห็นดวงดาวจากที่ไกลๆ เปล่งประกายหลากสีสัน หนูรีบลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดของพี่โต้ง เพื่อจะได้เห็นพลุชัดขึ้น
“ดาวที่ไหนกัน พุนี่คะ” หนูแย้งแต่ก็ยังยิ้มในหน้า รู้สึกดีใจที่ยังได้ดูพลุสวยๆ แบบนี้
“ไม่ชอบเหรอคะ?”
“ชอบสิคะ ประทับใจนะเนี่ยไม่คิดว่าอยู่ห้องแล้วจะได้เห็นพลุด้วยอ่ะ นึกว่าปีนี้จะได้เห็นแต่กระทะซะแล้ว”
“ชอบแล้วขอบคุณพี่หรือยังคะ?” แปว แหม ไม่ได้เป็นคนเอาพลุมาจุดซะหน่อย แค่พามาดูพลุที่ที่อื่นเขาจุดปีใหม่ แค่เนี้ยต้องทวงบุญคุณด้วยอ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้...
แต่ก็นะ น้องฐา ไม่ใช่คนปากหนักซะหน่อย ออกจะว่าง่ายจะตายไป แค่ขอบคุณคำเดียวไม่เห็นเป็นไรเลย
“ขอบคุณค่ะ”
“อุตส่าห์พามาดูของสวยๆ ขอบคุณแค่เนี้ย” อุตส่าห์พามา?? ตรงระเบียงหลังห้องเนี่ยนะคะ??
“แล้วจะให้ขอบคุณยังไง” หนูทำหน้างงใส่ ส่วนอีกฝ่ายเอาแต่ส่ายหน้า
“ไม่รู้จริงๆ เหรอคะ?หืม”
หนูส่ายหน้าทีนึงแบบซื่อๆ หนูมันคนซื่อ ตามเล่ห์เหลี่ยมพ่อค้าคนกลางอย่างพี่ไม่ทันหรอกค่ะ
พี่โต้งยิ้มตอบทำแก้มป่องๆ แล้วเอานิ้วจิ้มแก้มตัวเอง ทำเอาหนูยิ้มแก้มจะแตก
หนูหอมแก้มพี่โต้งไปทีนึง ทั้งๆ ที่ยังยิ้มปนหัวเราะอยู่
“หนูว่า...ทีเดียวยังน้อยไป รู้สึกว่ายังทดแทนพระคุณอันใหญ่หลวงของคุณพี่ไม่หมดเลย เอาไว้ให้เข้าไปในห้องก่อนนะคะ จะสมนาคุณมากกว่านี้” หนูจีบปากจีบคอตอบ พยายามกระพริบตารัวๆ เหมือนจะยั่วยวนอย่างมีเสน่ห์ พี่โต้งไม่ยอมหยุดยิ้ม รวบร่างหนูที่ยืนเกาะขอบกำแพงตรงระเบียงมาชิด
“งั้นจะรออะไรอยู่ล่ะ ป่ะ นอนกันเถอะ” พี่โต้งว่า แล้วหนูก็ถูกดึงเข้าห้องไป....
อ่านะ เอาจริงดิ? เพิ่งจะกลับมาเองนะ น้ำก็ยังไม่ได้อาบเลยเหอะ ส่งเสื่อที่เอามาปูก็ยังไม่ทันเก็บด้วยซ้ำ
หนูก็แค่พูดไปเพราะพลั้งปากแค่นั้นแหละ ใครจะไปคิดว่าว่าคุณพี่ท่านจะใจร้อนขนาดนี้....
แต่ช่างเถอะ....
หนูว่า เช้าแรกของปีใหม่ ถ้าได้ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าคนที่เรารักเป็นคนแรก
คงเป็นอะไรที่วิเศษนะ
.........................................
โฮก.... หายไปนานคิดถึงเค้าไหม ....
ตอนนี้สั้นแหละ มาให้ยิ้มๆ นะ
ตอนหน้าก็จะเขียนถึงวันปีใหม่อีกตอนค่ะ ใจเย็นๆ กันนะ
-
น่ารักจัง~~ อยู่กันสองคนดีออกโรแมนติกด้วย พี่โต้งเค้าก็มีมุมน่าัรักงุ้งงิงลากเสื่อมาดูพลุเนอะ แฟนน้องฐาน่ารักที่สุดจ๊ะ
น้องฐาไม่น่ายั่วเลยลูก ยิ่งยั่วยิ่งได้นอนไวนะเพราะพี่เค้าก็คงรออยู่ 555
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดด น่ารักอ่ะ ถึงจะมาสั้นๆ แต่ก้อดีกว่าไม่มาอ่ะนะ ฮิ ฮิ
-
พี่โต้งของอะฮั้น
น่ารักตลอดเวค่า
:impress2: :impress2:
-
น่ารัก สั้นๆ หวานเหลือเกินนนนนนนนนน :o8: :o8: :o8: :o8: :กอด1:
-
ว้าย คิดถึงน้องฐากะพี่โต้งมากมายอ๊ะ
ตอนหน้าจะมีกินตับกันไหมน้า :haun4:
-
โหยยยยย คิดถึงน้องฐามากๆๆๆๆ
หายไปนานเลยย
-
สั้นจังค่ะ ไม่จุใจเลย
แต่ก็หวานเบาๆ :impress2:
บวกเป็ด
-
ให้ได้แค่สามคำนะ...น่ารักอ๊า :m3:
-
น้องฐามาแล้ว :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
น่ารักเสมอเลยนะคู่นี้
รออ่านต่อจ้า
-
ฉลองรับปีใหม่โดยการ....รับวันใหม่จะได้ตื่นมาหน้าคนที่รักเป็นคนแรก
อะไรจะโรแมนติก+อิโรติก เช่นนี้อิๆ :-[
-
มาสั้นๆแต่น่ารักดี
-
อ๊ายยยยยยยยยย ตอนนี้หวานล้วนๆ!!!! :o8: อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจมากกกกกกกกกกก :-[
พี่โต้งเนี่ยน่ารักสุโค้ยมากคะ น้องฐาต้องสมนาคุณพี่แกให้ถึงใจเลยนะคะ อิอิ ขอบคุณสำหรับ
ตอนน่ารักๆตอนนี้คะ รออ่านต่อนะคะ
-
:impress2:
-
คงเป็นปีใหม่ที่ประทับใจน้องฐาไปอีกนาน^^
-
ตอนที่แล้ว น้องฐาคิดได้ดีมากและมีเพื่อนดีด้วย ส่วนตอนนี้โรแมนติคเล็กๆแต่หวานดีจัง :-[
-
ยังไม่จุใจเลยอ่ะ คราวหน้าขอย๊าวยาวกว่านี้ได้มั้ย....เอ....หรือว่านิกำลังตั้งหม้อมาม่าอยู่รึเปล่าหว่า รอลุ้นตอนต่อไป ส่วนตอนนี้เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ หวานเบา ๆ ไม่เลี่ยน แต่กำลังอร่อย
-
นาน ๆ จะหวานกันสักที :-[
-
น้องฐาหายไปนาน
กลับมาซะที คิดถึงจะแย่
พี่โต้งน่ารักอ่ะ
ตามไปเฝ้า(เมีย)ไม่ยอมไปกับเพื่อน
-
รักเลย
รักคนนี้..ชื่อพี่โต้ง
..ไม่มีวันจะเปลี่ยนใจ..
โฮกกกกกกก พ่อค้าตับคนนี้ คับใจตรูมั่ก
ฮ่าฮ่า
-
อร๊ายยยยยยย
รักพี่โต้งตอนนี้จัง :-[
-
:man1: :man1: :man1:
-
น้องฐากับพี่โต้งหวานซะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มาสั้นๆ แต่ยังไม่หายคิดถึงเลยน๊าาา
-
บวก 1 คะ เสียดายที่เพิ่งมาได้อ่าน
สนุก ตก เศร้า ฮาเคล้่าน้ำตาเลย
น้องฐา กระเทยคิดบวก
ชอบเวลาพี่โต้งเเซวน้องฐาเรื่อง หน่มน้ม 555
จะไปติดตามเรื่องอื่นต่อนะคะ
-
ได้มาอ่านภาค ม ปลาย อยากรุ้เรื่อง โรจน์ จากปากคำใรภาคปัจจุบันแล้ว ผช อย่างโรจน์เชี่ยมากเลย
แต่ พอมาอ่าน ไอ้โรจน์มันก้อน่ารักนะ อายุม ปลาย การกระทำความรุ้สึก อาจแยกแยะไม่ชัดเหมือนน้อง ฐาน่ะแหละ
ไปๆมาๆ ไอ้น้องโรจน์ ก้อรักน้องฐาน่าดูทีเดียว
อยากจิให้มาเจออิพี่โต้งจัง บวกหนึ่งคะ
-
ตอนที่ 68 new year [part 2]
เฮ้อ.... กว่าจะว่าง... กว่าจะได้ปลีกตัวออกมาได้ก็เลยปีใหม่มาแล้วสองวัน ก็ที่ร้านน่ะสิ ยุ่งซะจนแทบไม่ได้หยุดได้พัก งานก็ยุ่ง แล้วไหนจะคุณสามีอีก น้องฐาล่ะอยากจะแยกร่างให้ได้สักสิบร่างจริงๆ นะคะเนี่ย
หนูถอนใจเฮือกขณะเดินตามพี่โต้งเข้าไปเที่ยวงานคาราวานปีใหม่ที่ยังตั้งอยู่เป็นวันสุดท้าย บรรยากาศคล้ายงานวัด หนูไม่ได้เที่ยวงานแบบนี้มานานแล้ว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนต้องไปเที่ยวงานกาชาติแทบทุกปี เพิ่งจะเมื่อปีที่แล้วนี่เองที่ไม่ได้ไป เพราะเรื่องราวต่างๆ ที่เคยสร้างรอยยิ้มมันทำให้เราเจ็บปวดเมื่อนึกย้อนกลับไปอีกครั้ง
ช่างเถอะ ลืมเครื่องเครียดแล้วสนุกให้เต็มที่ดีกว่าเนอะ
“หิวไหมคะ” พี่โต้งถาม ก้มหน้าลงนิดนึง เพราะวันนี้หนูสะเออะใส่ส้นสูงมาด้วย เลยสูงเกือบจะเท่าพี่แกอยู่แล้ว นี่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงไม่กล้า เพราะได้สูงลิบลิ่วเกินหน้าเป็นแน่แท้
“นิดนึงค่ะ” หนูตอบพลางสอดส่ายสายตาหาของกิน
“หมูกระทะไหม?”
“ฮื้อ.... พี่ก็ แค่นี้ก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว ถ้าหนูลาออกเมื่อไรนะ จะไม่กินหมูกระทะไปเป็นปีเลยคอยดู”
พี่โต้งหัวเราะกุมมือหนูแล้วจูงพาเดินเข้าไปนั่งบนเสื่อที่วางด้วยโต๊ะญี่ปุ่น
“ร้านนี้แหละ สั่งได้หลายอย่างดี น้องฐาเอาอะไรคะ”
“หอยทอดกระทะร้อน” หนูตอบ เพราะเหมือนเค้าจะขาย หอยทอดกับผัดไทเป็นเมนูหลัก”
“หึหึ ยังไงก็ไม่พ้นกระทะอยู่ดีเนอะ”
“ก็ มันขายอยู่กี่อย่างกันน่ะพี่ดูสิ” หนูพยักพะเยิดให้ดูป้ายบอกรายการอาหาร
“ร้านข้างๆ เขาก็มีข้าวหมูแดง ข้าวมันไก่นะคะ สั่งได้เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร เอานี่แหละ”
หนูนั่งกินหอยทอดพลางคิดถึงออย เพราะที่บ้านมันขายผัดไท หอยทอด
“เดือนนี้เพื่อนจะมาเยี่ยม... ให้มาค้างห้องเราได้ไหมคะ?”
“เพื่อนผู้หญิงหรือเพื่อนผู้ชายล่ะคะ?” พี่โต้งถามมองหน้าหนูนิ่ง จนหนูก็ได้แต่อึ้ง เอ๊ะ แล้วจะบอกว่าเป็นเพศไหนพี่โต้งถึงจะไม่ว่าล่ะ?
“เพศเดียวกับหนูนี่แหละ แต่สวยไม่เท่า... ยังไงดี บุคลิกคล้ายๆ พี่เอมั้ง”
“แล้ว ที่อื่นไม่มีว่างเลยหรือไง แถวนี้โรงแรมแล้วก็บังกาโลออกเยอะแยะ”
“ก็แหม... หนูก็อยากอยู่กับเพื่อนนานๆ ขนาดพี่ปอนด์มานอนด้วย หนูยังไม่ว่าอะไรสักคำนึง” หนูบอกเสียงอ่อยเหลือบตาขึ้นส่งสายตากดดัน จนอีกฝ่ายอึกอัด จะเถียงก็เถียงไม่ออก
“ตามใจ...” หนูยิ้ม เอียงตัวไปซบกอดแขนพี่โต้งแล้วเอาหัวถูไหล่
“ขอบคุณค่ะ หนูรู้ว่าพี่โต้งอ่ะใจดี...”
อิ่มแล้วหาอะไรทำดีกว่า
ช้อนปลาทอง.... อยู่ชั่วโมงเศษ ได้ปลามาสองตัว....
อร๊าย....... จะพาไปอยู่คอนโดสวยๆ เล่นตัวทำไมยะพวกหล่อน
เอาเถอะ สองตัวก็ได้ย่ะ จะได้เป็นคู่....
ทาสีตุ๊กตาอีกครึ่งชั่วโมง ได้ตุ๊กตาสวยหนึ่งตัว อัปลักษณ์อีกตัว....
“ออกมาเละขนาดนี้ บอกเขาไม่เอาได้ไหมเนี่ย” พี่โต้งขมวดคิ้ว เมื่อผลงานออกมาได้เป็นที่น่าพอใจทั้งที่แกก็ดูตั้งใจทามากอ่ะนะ
“โธ่พี่.... ทาไปแล้ว... สวยไม่ได้สวยก็เอากลับเถอะ สงสารมัน ถ้าพี่ไม่ชอบ แลกกับของหนูก็ได้” หนูยื่นตุ๊กตาตัวสวยของตัวเองให้คนตรงหน้าอย่างอวดๆ
“ไม่น่าเชื่อว่าอย่างเรานี่จะทำออกมาสวย”
“แหม...ว่าไป .... หนูเรียนศิลปะนะคะ....”
“เออ ลืม แต่ความจริงจะต้องแลกกันทำไม ยังไงก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องแยกว่าอันไหนของพี่ อันไหนของหนู รวมๆ เป็นของเราไปให้หมดเลยก็สิ้นเรื่องจริงไหม?”
หนูยิ้มหวาน พยักหน้ารัวๆ
ค่ะ....ของเรา.... ของเรา.....
“ปาโป่งได้ไหมคะ?” หนูถามเมื่อเดินมาเจอซุ้มปาโป่งเรียงราย โอ๊ย... สวย ตุ๊กตาๆ
“ได้สิคะ” พี่โต้งตอบ หนูยิ้มอย่างดีใจแล้วเดินนำไปที่ซุ้มเหมือนเด็ก
ลองปาอยู่พักนึง ก็ไม่พบว่าจะได้อะไรดี มีเพียงตุ๊กตาง่อยๆ มาปลอบใจเพียงเท่านั้น
แง้ ไม่เอาง่ะ หนูไม่ชอบ หนูจะเอาตัวหย่ายๆ ตัวโตๆ น่ะ
“พี่โต้งปาไหมคะ?” ในที่สุดหลังจากหมดไปสองร้อยแล้วก็ยังไม่สำเร็จ หนูทำหน้ามุ่ยหันไปถาม แบบหวังพึ่งพาสุดฤทธิ์ ก็เห็นแต่รอยยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องฐาปาเลย ปาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เก่งเอง”
บ้าแล้ว.... แบบว่าไอ้ตัวที่อยากได้อ่ะ มันต้องห้ามพลาดสักดอกนึง แล้วจะได้ง่ายๆ ไหมเนี่ย?
ปาทั้งคืนก็คงไม่ได้อ่ะอย่างนี้
หนูหันไปปาลูกดอกต่อจนหมด พอเห็นพี่โต้งทำท่าจะซื้อเพิ่มอีกก็ต้องรีบห้าม
“พอแล้วค่ะพี่ ไม่ไหว ยากเกิน เที่ยวต่อดีกว่า” หนูบอกหันไปหิ้วถุงตุ๊กตาตัวเล็กๆ แล้วหันมาหากอดแขนคนมาด้วย เดินออกจากซุ้มนั้น
ระหว่างทางหนูก็มองซ้ายมองขวาหาของเล่นอื่นอีก ทำไงนะถึงจะได้ตุ๊กตา.....
ยิงปืน..
เรียงเบอร์
บิงโก... แล้วก็ชะงัก
“อยากเล่นบิงโกเหรอคะ?” พี่โต้งถาม
หนูหันไปส่ายหน้า
ก็แค่....ระลึกถึงความหลัง
เปลี่ยนแฟน...ชีวิตก็เปลี่ยน อะไรมันจะ “ง่าย” อะไรมันจะ “ได้” ไปหมดทุกอย่างแบบนี้
ต่างกับเมื่อสองปีก่อนโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นหนูถึงกับยกเลิกนัดที่จะไปเที่ยวเกาะช้างกับครอบครัว เพื่อจะอยู่เป็นเพื่อนดื่มให้ “มัน” แต่ไม่คิดว่ามันจะชวนไปเที่ยวงานกาชาติ ทุกๆ อย่างที่ยังเป็นหนู ที่เคยพูด เคยร้องขอในสถานการณ์คล้ายกัน แต่คำตอบที่ได้มันต่างกันอย่างชัดเจน
“โรจน์ ปาโป่งกัน...เราอยากได้ตุ๊ก-ตาอ่ะ”
“มึงมีปัญญาปาเหรอ แตกยากชิบหาย”
“อย่าบอกว่าอยากได้ลูกโป่งนะ...”
“ถ้าบอกว่าใช่ แล้วโรจน์จะซื้อให้ป่ะล่ะ?”
“ไม่...และถ้าจะซื้อล่ะก็ เดินให้ห่างกูสักสามเมตรเลยนะ”
มันไม่ใช่คนโรแมนติกแบบพี่โต้ง ถึงจะไปเดินด้วยกันก็ไม่ได้ควงแขนหรือเอาอกเอาใจแบบนี้ แต่ไม่รู้สิคนไม่โรแมนติกเวลาที่ตั้งใจทำอะไรให้ ถึงจะดูธรรมดา เล็กน้อย แต่ทำก็ทำให้ชื่นหัวใจจนลืมไม่ลงทีเดียว
ตอนนั้นมันไม่ยอมปาโป่งด้วยกัน ไม่ตามใจมากมายแบบนี้ แถมยังทิ้งหนูให้ทาสีตุ๊กตาอยู่คนเดียว...
ส่วนตัวมันหายไปเล่นบิงโก แล้วเอาตุ๊กตามาฝาก.... ตุ๊กตาที่หนูหอบหิ้วไปทิ้งข้างถังขยะหน้าบ้านแล้วตัดใจไม่ได้อุ้มกลับมาอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนตอนนี้มันเนื้อตัวมอมแมมนอนหลับอยู่ในห้องเก็บของ
“ถ้าอยากได้ตุ๊กตาขนาดนั้น พี่จะซื้อให้เอาไหม” หนูเกือบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพี่โต้งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อุ๊ย.... ไม่เอาหรอกค่ะ เปลืองตังค์เปล่าๆ”
“ไม่หรอก เราจะได้ได้ของที่เราชอบโดยไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องลุ้น ไม่ต้องรอไง”
ก็จริง เวลาเดินถือก็คงไม่มีคนรู้หรอกว่าซื้อหรือว่าได้มากจากอะไร แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันน่ะสิ...เอาเงินซื้อเลยมันง่าย แต่มันไม่ภูมิใจ
“ไม่เอาดีกว่า เกะกะ เดินเที่ยวเฉยๆ น่ะดีแล้ว ไปเถอะค่ะ” หนูยิ้มตอบลากพี่โต้งให้เดินต่อ....
ในเมื่อเวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ไม่จำเป็นต้องคาดหวังให้ใครคนใหม่ทำอะไรให้เหมือนคนเก่า เพราะเป็นคนละคนกัน หนูจะไม่คิดถึงเรื่องดีๆ ที่มันเคยทำ เพราะมันไม่มีประโยชน์ เพราะถึงเคยดียังไง สุดท้ายมันก็ทิ้งหนูไปแล้วอยู่ดี....
เพราะฉะนั้น ..... หนูจะลืมความสุขในอดีตให้หมด เพื่อจะมีความสุขกับปัจจุบัน....
แล้ว ณ ปัจจุบัน หนูก็เจอ....คนขายลูกโป่งอยู่ตรงหน้าพอดีเลยด้วย...
“พี่คะ อยากได้ลูกโป่ง...” หนูรีบหันควับไปทำตาวิ้งวั้ง เสียงเล็กเสียงน้อยอ้อนปัจจุบันให้ใจอ่อนทันที...
“น้องฐาคะ.... อายุเราน่ะเลือกตั้งได้แล้วนะ ยังจะเล่นอะไรเป็นเด็กๆ อีกเหรอ?”
“ก็.... ตอนเด็กๆ ไม่มีคนซื้อให้นี่นา....”
“แต่มันเด่นนะ ซื้อมาแล้วจะกล้าถือหรือเปล่า?”
“หนูน่ะกล้าถือ แต่พี่น่ะสิ กล้าเดินกับหนูหรือเปล่า?”
“ถ้าอยากได้จริงๆ จะซื้อให้ก็ได้”
“จริงเหรอคะ เอาแมวอ่ะ แมวๆ”
“แมว? คิตตี้อ่ะนะ” หนูพยักหน้าที่ยิ้มร่าตาจะปิดเมื่อเห็นพี่โต้งทำหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อยตอนเดินไปซื้อลูกโป่ง ไม่นานก็กลับมาพร้อมลูกโป่งสีแดงในมือ
“ไหนอ่ะแมว” หนูย่นคิ้วถามเมื่อเห็นว่าพี่โต้งไม่ได้ซื้อคิตตี้มาอย่างที่หนูบอก
“พี่ว่าหัวใจมันความหมายดีกว่านะ หรือว่าไม่อยากได้” แน่ะ มีงอนดึงลูกโป่งรูปหัวใจกลับไป
“อยากได้ซี่ สวยดีออก ให้ไรก็ดีใจหมดอ่ะถ้าพี่โต้งให้อ่า....” หนูรีบบอกเสียงหวานอย่างประจบประแจง รีบยื่นมือคว้าเชือกดึงลูกโป่งกลับคืนมา แล้วถึงเชือกนั้นให้สั้นลงๆ จนได้ลูกโป่งมากอดไว้ในอก
“เอ่อ... ลูกโป่งไม่ใช่ตุ๊กตานะคะ จะได้กอดไว้แบบนั้น”
“ไม่ใช่ก็จะกอด เพราะทำให้อุ่นได้เหมือนกัน....”
“อุ่นจริงเหรอคะ?” พี่โต้งถามแล้วก้มหน้าลงกระซิบถามเบาๆว่า “อุ่นมากกว่าถูกพี่กอดหรือเปล่า?”
อ่านะ ก็แค่คำถามง่ายๆ แต่ฟังแล้วมันเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ....
“เอ่อ..... ก็......นะ......น้อยกว่านี้ดดดดดดนึง.....”
..................................
หรือว่านิกำลังตั้งหม้อมาม่าอยู่รึเปล่าหว่า
:z1: รู้ใจนะคะเชลบี้ ....
:a5:
-
กอดพี่โต้งอุ่นกว่าเยอะะะะะะ :-[
-
ยายฐา พี่โต้งดีด้วยขนาดนี้ ไม่ต้องระลึกถึงไอ้คนเก่าเน่าๆ ของหล่อนมากนักก็ได้ย่ะ
ชริ!!!
-
หวานจังเลยค่า แต่น้องฐาคิดถึงอดีตเยอะมากพาร์ทนี้ และทำอะไรซ้ำกับที่เคยทำเมื่อก่อนเลย
รักแรกมันแยกยากเนอะ แต่พี่โต้งน่ารักจังเลยนะ ชอบความใส่ใจ อยากทำอะไร อยากกินอะไร
แบบตามใจอ่ะ ชอบเวลาพูดคะกับน้องฐาด้วย ชอบตอนตุ๊กตาของเรา ห้องของเรา
ได้แฟนแบบพี่โต้งแล้วน้องฐาลืมอดีตซะเถอะเนอะมามีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า...
มันจะมาม่าจริงมั้ยคะ ไม่อยากให้เค้าแยกกัน พี่โต้งบทจะโหดนี่โหดมาก คนอ่านโคตรกลัว
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านแล้ว :เฮ้อ:
เหมือนมันมีพลังงานยางอย่างซ่อนอยู่ :serius2:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ไม่เอามาม่าน่ะค่ะ♥
รักเจ๊ฐา น่ารักมากๆ
-
:เฮ้อ:ไม่เอามาม่าาาาาาาาาา :sad4:
-
รึว่า โรจน์ กำลังจะกลับมา !!!
บวกหนึ่งคะ
ดีใจที่มาต่อให้ น้องฐาน่ารักเหมือนเดิม
-
ฉลองปีใหม่หวานเบาๆ แต่เร็วๆนี้จะมีมาม่าแล้วใช่ม้า
o22
บวกเป็ด
-
:L2: :L2: :L2: :L2:ตั้งหน้าตั้งตารอตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
มาม่าอาราย o22
ตอนนี้พี่โต้งกะน้องฐาน่ารักง่ะ ไม่อยากกินมาม่าจะกินตับๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้ว ทำให้คิดว่าถ้าโรจน์กลับมาจริงคงทำให้ความรักของน้องฐาสั่นคลอนแน่ๆ /ยังคงแอบเชียร์โรจน์อยู่เบาๆ TT
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:m16: น้องฐา
จะไปอาลัยอาวรณ์กับไอ่โรจน์ มันทำม๊ายยยยยยยย
ของเก่าๆ เน่าๆ เหม็นๆ พรรค์นั้น
พี่โต้งเป็นอะไรทุกอย่าง ที่ดีกว่าไอ่โรจน์
เห็นๆๆๆๆ
หุหุ จริงๆแล้ว ไม่น่าเอาเปรียบเทียบกันเล๊ยยยยซะด้วย
พี่โต้ง..คู่ควร..น้องฐา
ไอ่โรจน์..ไอ่บ้า..ห่าเหว
คนดี..ไม่เหมือน..คนเลว
บั้นเอว..โต้งไว..ไรจริง
ตับๆๆๆๆๆๆๆๆ
:haun4: ฮ่าฮ่า..คนอ่าน หื่นจริงไรจริง
ต่อให้ไวเลย..นิ :กอด1:
-
พี่โต้งนี่หวานมากเลย เอาอกเอาใจ
-
จะมีมาม่าเรอะ
-
พี่โต้งน่ารัก
น้องฐาเลิกคิดถึงโรจน์เถอะ. :เฮ้อ:
-
เอิ่ม อ่านแล้วกลัวมาม่ามากๆ เหมือนโรจน์จะกลับอะไรประมาณนี้
อย่านะ น้องฐา พี่โต้งแกดีขนาดนี้แล้ว ถ้ากลับไปลังเลกับโรจน์ เรา
จับฐาตบซ้ายตบขวาแน่!! :beat: พี่โต้งตอนนี้น่ารักมากอะ ตามใจ
ทุกอย่างเลย แต่พี่โต้งคะ ของอะไรที่ได้มาด้วยความพยายามมัน
ก็จะรู้สึกดีกว่านะคะ อิอิ
-
ยังไม่หายคิดถึงน้องฐาเลยอ่ะ :monkeysad:
:L2: :L2:
-
หนูไม่ชอบกินมาม่า
-
น่ารักอ่า...พี่โต้ง ค่อดโรแมนติก
-
พี่โต้งคะขาน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
-
พี่โต้งน่ารักมาก อบอุ่นอ่ะ
ชอบ กลัวจะได้กินมาม่าเหมือนกัน อิอิ
-
มาอ่านอีกเรื่องจ๋า
-
ตอนที่ 69 ลับลมคมใน
เศร้า.... น้องฐาอยากจะเศร้า รู้สึกว่ายิ่งทำงาน เวลาที่มีน้อยนิดมันก็ยิ่งน้อยลงๆ ทุกที
นอกจากงานนอกที่รุมเร้าไม่เว้นแต่ละวัน งานที่ต้องส่งอาจารย์ก็ดองเป็นไหๆ เพราะใกล้สอบสุดท้ายพี่โต้งก็เลยต้องพาไปซื้อโน้ตบุ๊กให้ก่อนล่วงหน้า ทั้งที่ยังไม่ถึงวันเกิดของหนูเลย
คิดดูเอาเถิด ขนาดคุณปู่วัยแปดสิบอย่างพี่โต้ง (แก่ไปไหน?) ยังฟิตเปรี๊ยะเตะปี๊บดังตู้มต้ามเลย แต่น้องฐาเพิ่งจะสิบห้าหยกๆ สิบหกหย่อนๆ ไปเรียน ไปทำงาน พอกลับมาโทรมอย่างกะผีดิบตายซาก สภาพดูไม่ได้ โอ๊ยเครียด....
กว่าจะเลิกงานก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ไหนจะรายงานที่ต้องทยอยทำอีก กลับมาถึงบ้านก็แทบคลาน มันไม่ได้กระปรี้กระเปร่า คึกครื้น แรดลงตับตลอดเวลาอย่างเมื่อก่อนเอาเสียเลย พอลากสังขารอันอ่อนล้าอาบน้ำจนเสร็จแล้วกลับมานอน ความมืดมันก็เกาะกินจนเคลิ้ม... แอร์เย็นๆ บวกผ้านวมหนาๆ พาให้ล่องลอย อยากละสังขารไปดินแดนอันไกลโพ้น
อ้อมกอดจากแขนยาวๆ ที่รัดรึงทำเอาร้อนและอึดอัดจนหนูพยายามดิ้นหนี จมูกและปากที่คลอเคลียทำให้จั๊กจี้จนต้องสะบัดออกห่าง
“อื้อ... อื้อ...” ทุกสัมผัสที่มันเคยสร้างความรุ่มร้อน เร้าใจ กลับกลายเป็นรำคาญขึ้นมากะทันหัน
“พี่... ไม่เอา...หนูจะนอน...” หนูเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ด้วยเสียงอู้อี้... แล้วดำดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราทันที ลืมนึกถึงสามีสุดที่รักไปเสียสนิท...
แง่มๆ ..... อื๊อ...... ไม่อยากตื่นเลย แต่มันร้อนๆๆๆ จนเหงื่อแตกพลั่ก หนูจำใจตื่นจนได้
อะไรอ่ะ? ไฟดับเหรอ? แอร์ถึงดับแบบนี้...พี่โต้งไม่อยู่บนเตียงแล้วอาจจะออกไปเรียน
หนูเดินเมาขี้ตาออกจากห้องนอนที่ปราศจากผู้คน ไปปะทะความเย็นด้านนอก...
ไฟไม่ได้ดับซะหน่อย นอกห้องนอนแอร์ยังถูกเปิดไว้ พี่โต้งนั่งดูทีวีเงียบๆ
หนูเดินเลียบๆ ไปหาคนรักที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์
“อ้าว นึกว่าไปเรียนแล้วซะอีก”
“มีเรียนสิบโมงพร้อมกันไม่ใช่เหรอวันนี้” พี่โต้งตอบทำให้หนูยกข้อมือขึ้นดูเวลา เก้าโมงครึ่งไปแล้ว
“อุ๊ย สายป่านนี้แล้ว ทำไมพี่ไม่ปลุกหนูล่ะเนี่ย สายแน่ๆ เลยวันนี้” หนูโวยวายก่อนจะหายเข้าห้องน้ำไปโดยไม่รอคำตอบ
วันนี้มาเรียนสายเพราะพี่โต้งไม่ยอมปลุก หรือแกอาจจะปลุกก็ได้ด้วยวิธีแปลกๆ ประเภทปิดแอร์รอให้ตื่นเอง ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากขนาดนั้นด้วย แค่เรียกสักหน่อยก็คงไม่สายแล้วแท้ๆ เราเงียบกันไปตลอดทางจนพี่โต้งจอดรถหน้าคณะของหนู
“น้องฐาคะ วันนี้พี่ว่าจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนหน่อยนะ ถ้าเลิกงานเมื่อไรค่อยโทรมาแล้วกันเดี๋ยวจะไปรับ”
ฮื้อ.... ไปเที่ยวเนี่ยนะ? ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แถมยังไปโดยไม่ชวนอีกต่างหาก
นึกครึ้มอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย....
พี่โต้งหล่อ.... หล่อเกินไป....
ทรงผมก็แลดูประดิดประดอยเนิ่นนานกว่าปกติ เสื้อผ้าก็แลดูช่างเลือก มีสีสันมากกว่าเดิม ที่สำคัญ น้ำหอมนี่กรุ้มเลย เหมือนพวกตาแก่กำลังจะหาบ้านน้อยอะไรอย่างนั้นเลยแฮะ
หนูคิดอย่างเครียดๆ กังวลใจจนไม่นึกอยากจะไปทำงานเลย แต่ก็ไม่อยากจะถามอะไรให้มากความ เกรงจะทำให้ขุ่นเคืองราชหฤทัย พอเลิกงานแล้วหนูรีบโทรหาพี่โต้งอย่างด่วน ปกตินี่ต้องมารอ วันนี้กลับมาช้าไปตั้งครึ่งค่อนชั่วโมง มันเกิดอะไรขึ้น?? พอกลับบ้านแล้ว ปกติหนูจะเพลียจนนอนหลับง่ายมาก แต่ความกังวลทำให้ความอ่อนเพลียกล่อมหนูไม่ได้เลย หนูนอนไม่หลับตะแคงกายมองหน้าพี่โต้ง จะว่าไปเมื่อวานนี้ แกยังมาคลอเคลียอยู่เลยวันนี้พอขึ้นเตียงได้ แกดึงหนูไปกอดแล้วหลับไปง่ายๆ
อยากรู้จัง พี่โต้งไปเที่ยวที่ไหน กับใครนะแกถึงดูสบายอารมณ์จัง
และแล้วก็เข้าสู่การสอบกลางภาค คงเพราะเรียนด้วยทำงานด้วยเลยไม่มีเวลาอ่านหนังสือเท่าที่ควร หนูล่ะกลั๊วกลัวเกรดตก ถ้าเกรดต่ำจนติดโปร โดนไทน์ พี่โต้งแกจะรับเลี้ยงตลอดชีวิตป่ะเนี่ย?
หนูเดินออกจากห้องสอบอย่างอ่อนเพลีย เนื่องจากใช้พลังงานในการนึดคำตอบจนกะโหลดจะบุบก็ยังเค้นออกมาไม่ใคร่จะได้... เลยเดินคอตกออกมา
“ฐา....” เสียงเรียกของใครคนหนึ่งทำให้ชะงักและกันไปตามเสียง และก็ต้องย่นคิ้วนิดหนึ่ง
ก็ดีใจหรอกนะที่เข้ามาทักแบบนี้แต่ก็ยิ้มได้ไม่เต็มที่นัก เพราะคุยกันทีไรมันทำให้เพลียได้ทุกทีสิน่า....
“ว่าไงเดย์?”
ซื้ด.... อา......
หนูสูดปากน้ำตาร่วง กระดกน้ำเย็นในแก้วลงคออั้กๆ จนคนตรงหน้ารีบเอาน้ำเปล่าเทใส่แก้วให้แทบไม่ทัน
“บ้าจริง.... ขนใส่ลงไปเป็นกิโลเลยไหมพริกอ่ะ ถึงเผ็ดได้เผ็ดดี เผ็ดไม่เกรงใจแบบนี้” หนูบ่นอย่างหัวเสีย กับผัดกะเพราที่สั่งมากิน เงยหน้ามองเดย์ที่นั่งตรงกันข้ามได้แต่ยิ้มบางๆ ไม่ตอบอะไร
“แล้วนี่ ฝนจะตกหรือไงชวนเรามากินข้าวได้”
“ทำไมล่ะ? แค่อยากจะคุยด้วยเฉยๆ ในฐานะเพื่อน ไม่ได้หรือไง” เดย์ถามกลับ เสียงมีแววกระเง้ากระงอดเล็กน้อย
“ได้...ถ้ามันจะไม่ทำให้เดย์ลำบาก ไม่อยากให้มีปัญหาภายหลัง เข้าใจกันดีแล้วหรือยังล่ะกับแฟนน่ะ”
“อือ เคลียร์หมดแล้ว” เฮ้อ...ค่อยโล่งใจ
“ถ้างั้นก็ดีใจด้วย เราว่า เค้าก็น่ารักดี เหมาะสมกับเดย์”
“เหรอ? แต่พอดีเดย์เลิกกับรินแล้วแหละ”
“อ้าว ทำไมล่ะ? ไหนว่าเคลียร์แล้วไง ที่เราพูดไปมันก็น่าจะเข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“อือ ใช่ แต่เราไม่อยากโกหกอ่ะ ถ้าเราเออออตามน้ำ ไป มันจะอาจจะดี แต่เราไม่สบายใจที่ต้องปิดบัง หลอกลวงกันไปตลอด เราก็เลยบอกเค้าไปตามตรงว่า เราต่างหากที่เป็นฝ่ายไปชอบฐา แต่ฐาไม่ได้คิดกับเราแบบนั้น รินเค้าก็เหมือนจะเข้าใจแต่เค้าก็รับไม่ได้....ก็เลย....”
“โธ่....เดย์ แล้วอย่างนี้ที่เราอุตส่าห์พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสิ”
“มีสิ อย่างน้อยมันก็ทำให้เรารู้ว่า เรามองฐาผิดมาโดยตลอด... เคยรู้สึกแย่ ที่ไปชอบคนแบบฐา รู้สึกว่าตัวเองโง่อ่ะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วนะ เราดีใจที่ชอบฐา และเราก็ต้องดีใจที่เห็นคนที่เราชอบมีความสุข”
เฮ้อ.... หนูถอนใจหน้าสลดรู้สึกแย่ทั้งๆ ที่ยังเห็นรอยยิ้มของเดย์กลับไปสดใสได้อย่างเดิมแล้วก็ตาม
เอาจริงๆ แม้ว่าหนูจะเป็นอย่างนี้.. แต่หนูไม่เคยคิดจะเป็นตัวแปร หรืออยากชักนำใครเข้ามาสู่วงการโดยที่เขาไม่ได้อยากจะเป็นจริงๆ โดยเฉพาะเดย์ หนูว่าเขาก็แค่อาจจะสับสน...
“แล้วต่อไปมันจะเป็นยังไง เดย์เคยคิดบ้างหรือเปล่า? สำหรับเร เคยบอกแล้วว่าเราไม่แคร์ ไม่มีอะไรเสื่อมเสียหรือแย่ไปมากกว่าที่เป็น แต่กับเดย์มันไม่ใช่นะ เราเชื่อว่าเดย์ไม่ได้เป็น แต่จะมีผู้หญิงคนไหนเขาจะเข้าใจและยอมรับได้ถ้ารู้ว่าครั้งนึงแฟนเราเคยเบี่ยงเบน”
“เบี่ยงเบนอะไรกันล่ะ เดย์ไม่บอกสักคำว่าตัวเองเบี่ยงเบน เพราะเดย์เองก็ไม่ได้เปลี่ยนนะ ยังชอบผู้หญิงเหมือนเดิม ดูฐาสิ ไม่มีตรงไหนที่ต่างกับผู้หญิงเลยอ่ะ และเราไมได้หันไปชอบกะเทยหรือผู้ชายคนอื่นนะ แต่ที่ยอมรับออกมาว่าชอบฐาก็เพราะเดย์ไม่อยากโกหก ไม่รู้ว่าแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร แต่เดย์ว่าผู้ชายที่มีแฟนเป็นกะเทยอ่ะ ไม่น่าเรียกว่าว่าเกย์ซะทีเดียว เพราะอย่างน้อยรูปลักษณ์ภายนอก ก็คือผู้หญิงดีๆ นี่เอง และถ้าเลิกกันไปก็มีสิทธิ์ที่จะกลับไปคบผู้หญิงได้อีกจริงไหม?”
จริง....
หนูเชื่อว่าเป็นอย่างนั้น....
เค้าว่าผู้ชายที่กลายเป็นเกย์จะไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว...
แต่ผู้ชายที่หันมาชอบกะเทย หรือสาวประเภทสองนั้นต่างกัน
เพราะเมื่อสบโอกาส มันก็พร้อมจะกลับไปซบอกตู้มๆ ของชะนีได้ทุกเมื่อ
และเมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือก... น้อยคนนักที่จะเลือก “พวกเรา”
แต่ผู้ชายประเภทนั้น....ยกเว้นพี่โต้งไว้คนนึงน่าจะได้...
เพราะพี่โต้งไม่ชอบชะนี และคงไม่วันทิ้งหนูไปหาชะนีเด็ดขาด....
ใช่ไหม?
หนูตัดความกังวลใจทั้งหมดทิ้งเสีย เพราะใครจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา หนูคงช่วยอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้ก็สบายใจไปเปลาะหนึ่งว่าเดย์คงเข้าใจหนูและยอมกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อย่างเดิมแล้ว
หนูกลับมาบ้านตั้งแต่บ่าย เพราะพี่โต้งมีสอบถึงเย็นโน่น ความเพลียทำให้เอนกายนอนหลับอยู่บนโซฟาเพื่อพักผ่อน
หลับไปนานมากประมาณหนึ่งศตวรรษ (นานไปไหม?) หนูได้ยินเสียงเพลงดังต่อเนื่องก่อนจะจบลงรู้สึกถึงแสงไฟที่สว่างวาบแยงตาจนทำให้พอได้สติตื่นขึ้น แต่ยังงัวเงียอยู่ดี เสียงลากร้องเท้าเดินห่างออกไป มีเสียงพูดเบาๆ
“ว่าไง โทรมามีอะไร?”
หนูยันกายลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังหลับตา พยายามเรียบเรียงข้อมูลในซีลีบรัมด้วยการอ้าปากหาวหวอด
“ไม่ต้องโยกโย้ มีอะไรก็รีบว่ามา แฟนเค้าหลับอยู่ ไม่อยากมีปัญหา”
หนูพยายามกระพริบตาอย่างยากลำบาก หันไปมองพี่โต้งที่ลากรองเท้าออกไปไกล ทบทวนซ้ำไปมา..
เค้า..... แฟนเค้าหลับอยู่ ไม่อยากมีปัญหา?
คุยกับใคร แล้วทำไมต้องมีปัญหา มีความลับอะไรเนี่ย?
ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ตาสว่างในพริบตา หนูค่อยๆ เดินย่องตามพี่โต้งไปตรงประตูกระจกตรงระเบียง เพียงหวังว่าจะได้รู้ว่าพี่โต้งคุยกับใครและมีความลับอะไรกันแน่....
“อือ เข้าใจละ เดี๋ยวเค้าโอนเงินให้ละกัน แค่นี้นะ” พี่โต้งจบบทสนทนาแล้วกดวางสาย แต่ยังยืนที่เดิมเอามือผลักลูกโป่งที่ซื้อมาจากงานปีใหม่ที่หนูผูกไว้ตรงระเบียงไปมา ก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวเดินออกจากระเบียง
“อ๊ะ...” พี่โต้งอุทาน แล้วทำท่าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหนูยืนอยู่หน้าประตูระเบียง
“อ้าว... น้องฐาตื่นแล้วเหรอคะ”
“ค่ะ เพิ่งตื่น พี่โต้งไปทำอะไรตรงระเบียงเหรอคะ...”
“อ้อ ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์”
จะโกหก.... เพื่อ??
หนูพยักหน้าเหมือนไม่มีอะไร ค่อยๆ เดินตามพี่โต้งที่วาดแขนมาโอบไหล่รั้งร่างหนูให้เดินกลับมาที่กลางห้องอีกครั้ง
“วันนี้น้องฐาหยุดใช่ไหมคะ?”
“ค่ะ.... ว่าจะอ่านหนังสือหน่อย พรุ่งนี้สอบวิชายากๆ ทั้งนั้น”
“อือดีแล้ว... เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกหน่อย เอาอะไรไหม?”
“ไปไหนเหรอคะ ก็ซื้อของกินมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ไปซื้อของที่เซเว่นน่ะค่ะ พอดีตอนขามาลืม เดี๋ยวน้องฐาเอากับข้าวใส่ชามรอไว้เลยนะ พี่ไปแป๊บเดียว”
หนูนิ่ง....ยืนมองพี่โต้งหยิบกุญแจและกระเป๋าเงินเดินออกจากห้องไป
พี่โต้งที่ยังน่ารักเหมือนเดิม ใจดีเหมือนเดิม แต่มีความลับมากกว่าเดิมและเลือกที่จะโกหกมากกว่าพูดความจริง
หนูควรจะไว้ใจแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อให้เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป..
หรือว่าจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะตามหาความจริง
แม้จะรู้ว่า...นั่นอาจจะทำให้ต้องแตกหักก็ตาม...
ถ้าเป็นคุณ จะเลือกแบบไหน?
.............................
ช่วงนี้อาจจะหน่วงๆหน่อย แต่พยายามที่จะทำให้ผ่านไปเร็วๆ
ส่วนโรจน์ จะเริ่มเข้ามาแล้ว แต่ตัวเป็นๆ ยังไม่มา แรกๆ จะเข้ามาแบบความทรงจำของน้องฐา เพราะนิเคยบอกไว้ว่าจะเล่าเรื่องของโรจน์ ในภาคนี้ ก็เลยใส่อดีต ลงไปคร่าวๆ พอให้คนที่ไม่รู้จัก(เพราะไม่ได้อ่านภาคมัธยม)ได้รู้จัก... หรือรู้จักและอยากรู้ว่าหลังจากคบกันแล้ว สองคนนี้เป็นไงต่อก็จะคลี่คลายซะที
ส่วนตอนที่แล้วที่น้องฐาคิดถึง โรจน์ ไม่ใช่ว่าอาลัยอาวรณ์นะ แต่เป็นเรือ่งปกติที่เวลาได้มาในสถานที่หรือเหตุการณ์ที่คล้ายๆเดิมก็ อดนึกขึ้นมาไม่ได้เท่านั้นเอง รวมทั้งที่ทำอะไรเหมือนเดิม ก็เพราะว่า อยากทำมาตลอด แต่กับแฟนคนอื่น มันไม่ได้ทำก็ เลยต้องทำกับแฟนคนใหม่ไง ถึงพี่โต้งแกจะไม่ได้มีความพยายามทำอะไรที่น่าตื่นเต้นอย่างไอ้โรจน์ แต่พี่เค้าก็ ใส่ใจ ดูแล ตามใจน้องทุกอย่าง ดังนั้นต่อให้คิดถึงยังไงแต่เมื่อเทียบกันแล้ว น้องฐาก็ คิดเสมอว่าพี่โต้งดีกว่าอยู่แล้ว....
.....................
:กอด1: :L2: :3123: คนอ่าน :pig4:
-
พาร์ทนี้คุณพ่อค้าตับดูแปลก ๆ มีลับลมคมในจริงด้วย เริ่มต้นจากน้องฐาไม่มีเวลาให้พี่เค้าป่าวคะ
หนูทำงานมากไปมั้ย คุณแฟนจะทำการบ้านด้วยก็ง่วงบ้างไรบ้าง พี่โต้งเลยไปเที่ยวนอกบ้าน
อยากไปจริงหรือประชดแฟนหว่า แต่ไม่ชอบเลย กลัวจะดราม่านะ แต่งตัวหล่อไปมั้ย หวงเบา ๆ
แล้วจะออกไปโอนเงินให้ใครล่ะนั่น มีอะไรปิดบัง ถามเหอะน้องฐาไม่งั้นอึดอัดตาย
(จริง ๆ แล้วที่อึดอัดคือคนอ่าน อยากรู้อยากเห็นค่ะ ยอมรับ 555)
เดย์ก็มาอะไรไม่รู้เนอะ ไม่จบ ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด ดีใจอ่ะ คนแต่งมาแล้ว บวกหนึ่ง
น้องฐาขราา กลับมาก็เอาแต่นอนไม่ได้นะคะ รู้ว่าเรียนเหนื่อย แต่การบ้านก้อต้องกลับมาทำ
นอกจาการบ้านแล้ว งานบ้านงานเรือนอะไรเล็กน้อยก้อต้องเอาใจอีพี่โต้งไว้นะ
มันไม่ชอบชะนี ก้อไม่ได้ หมายความว่ามันจะไม่ไปหากระเทยคนอื่นนะ
-
รู้สึกหน่วงแปลกๆจัง พี่โต้งแกมีความลับอะไรนิ
-
ช่วงหน่วงๆมาแล้ว
คนแต่งมาอัพบ่อยๆละกันนะ
กลัวค้าง
-
ค้างหน่วง :z3:
-
:serius2: ค้างมาก
:L2: :L2:
-
ไม่เอามาม่าค่า :z3:
พี่โต้งมีอะไรที่ไม่บอกเจ้ฐาไหมอ่ะ
-
พี่โต้งจะโอนเงินให้ใคร แล้วมีอะไรปิดบังนะ
อยากรู้อ่ะ อึดอัดจัง :serius2:
บวกเป็ด
-
ติดตามตอนต่อไป :really2:
-
ม่ายน้าพี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:sad4:
เดี๊ยนอุตส่าห์เป็นแฟนคลับพ่อค้าตับมาตังแต่เปิดเรื่อง
อย่าทำให้ผิดหวังนะค้า
ถ้านอกใจน้องฐาจริง
เราจะเปลี่ยนจากแฟนคลับ เป็นขับไล่ไสส่งแทนนะขอบอก
:m16:
-
พี่โต้งมีความลับอะไรคะ
แอบไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยที่ไหนป่าวเนี่ย :serius2:
-
:sad4: :sad4: :sad4:ไม่เอามาม่าาาาาาา
-
พ่อค้าตับคิดจะเปลี่ยนเป้าหมายลูกค้าหรอ
ชิชะๆๆ ร้านขายตับนี้น้องฐาเหมาตลอดชีพแล้ว ลูกค้าอื่นอย่าหวังได้กินตับเลย :m31:
-
ไปต้มน้ำรอก่อนนะ
-
อยากรู้ๆไอ้พี่โต้งจะทำอะไร
-
พี่โต้งทำไมต้องโกหก แค่นอนด้วยไม่ไหวแค่นี้ต้องทำตัวแบบนี้เลยหรอ? มันไม่ใช่ปะ!!
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:ค้างงงงงงงงงงงงงงง :z13: :z13: :z13:
-
:m16:
เจ้านกเงือก เลือกคู่อยู่ ทั้งชีวิต
นกเขาคิด ไม่เปลี่ยนคู่ อยู่เป็นสอง
อัลบราทอส กอดกัน มั่นคู่ครอง
หงส์เนิ่นนาน ขานเจ้าของ ไม่มองใคร
ความซื่อสัตย์ รักกัน ของวิหค
ความรักแท้ ของเจ้านก อสงไขย
ดูตัวอย่าง รักของสัตว์ บ้างเป็นไร
ละอายใจ คิดกลับตัว อย่ามั่วเลย
o13 แค่แย้มๆ มาเท่านี้..ก็ดรามาแล้วอ่ะ
:pig4: ขอบคุณครับ..นิ อยากอ่าน ชอบอ่านแนวนี้
จัดมาเต็มๆๆๆ ได้เลย pls
-
มันแบบยังไงไม่รู้อ่ะ ทำไมต้องโกหกกันด้วย หันหน้ามาคุยกันดีๆเถอะนะ
-
พ่อค้าตับอาการแปลกๆ แอบมีกิ๊กป่ะเนี่ย o18
น้องฐาใจร่มๆ นะคะ :กอด1:
:pig4:
-
หน่วงจริงจัง
ขอความกระจ่างหน่อยนะ พ่อค้าตับ
-
ถ้าไอ้โรจน์เข้ามาตอนนี้
สนุกแน่ :เฮ้อ:
-
:a5: พี่โต้งมีความลับอะไรอ่ะ
น่าสงสัยๆ????
-
ดีใจจังยี้ฮ่อ อ่านทันตอนล่าสุดซะที / อีพี่โต้งตีตัวเยี่ยงนี้น่ากลัวนะ ส่วนชะนีเมียเก่าเนี่ย ที่ต้องคอยโอนเงินให้ตลอดๆ . . . อย่าบอกนะว่า "ค่าเลี้ยงดูบุตร" กรี๊ดดด
//อยากเปรยเบาๆว่า ทางนี้รอ โรจน์ สุดๆ ถูกใจผช.คนนี้ จริงๆมันก็มีมุมเด็ดของมันอยู่นะ คริคริ
-
น้องฐา หนูทำงานหนักเกินตัวไปป่ะคะ?
รู้สึกจะไม่มีเวลาให้สามีเลย แล้วนั่นอะไรอ่ะ
ได้กลิ่นเหมือนจะมีมาม่า ตามมาเลย
ไม่นะ มาม่ามันไม่เข้ากับน้องฐา ม่ายยย...
ปล. เกลียดโรจน์ เหมือนเดิม
-
ดีใจจังยี้ฮ่อ อ่านทันตอนล่าสุดซะที / อีพี่โต้งตีตัวเยี่ยงนี้น่ากลัวนะ ส่วนชะนีเมียเก่าเนี่ย ที่ต้องคอยโอนเงินให้ตลอดๆ . . . อย่าบอกนะว่า "ค่าเลี้ยงดูบุตร" กรี๊ดดด
//อยากเปรยเบาๆว่า ทางนี้รอ โรจน์ สุดๆ ถูกใจผช.คนนี้ จริงๆมันก็มีมุมเด็ดของมันอยู่นะ คริคริ
^
o13 +1 เล๊ยยย
เออแหะ..น่าจะใช่ เกือบ 100%
:o8: อ่านแล้ว..ลืม หุหุ
:z6: กระโดดถีบสั่งสอนไอ่พี่ไก่มันเลย
น้องฐา..อย่าได้กลัวจะเจ็บขาแอนด์ตรีน ฮ่าฮ่า
-
พี่โต้งคุยกะใครน๊าาา รีบมาต่อนะๆ
-
หน่วงอ่ะ :mc4:
-
กำลังคิดว่าถ้าตัวเองมีเเฟนเเบบพี่โต้งจะทำยังไงดี
กรี๊ดดดด
เเต่มันไม่มีน่ะสิ !!!!!!
-
ค้างอ่า~
พี่โต้งมีไรแปลกๆป่ะเนี้ยๆ
-
รอน้องฐา :z2:
-
รออ่านมาครึ่งเดือน
ไอ่พี่โต้งก็ยังไม่โผล่ออกมาโก่งคอขัน..ซะที
มัวแต่ทำไรอยู่..ห๊ะ
อย่าบอกนะว่า ตามเก็บกิ๊กๆๆๆๆ ไปซุกซ่อน ไม่ให้น้องฐารู้เรื่อง
คนอ่านอยากรู้เรื่องแล้วววววว
ป้อล่อ..ขุดมาจากหน้า 4 อ่ะ..นิ
หุหุ
-
ตามอ่านน้องฐา พี่โต้งทันแล้ว ฮือ
พ่อค้าตับหวาน หวานมากมาย
เอาอกเอาใจสารพัด ขี้หึง ขึ้หวง ขี้ห่วงแบบสุดๆไปเลย
อรั๊ย
น้องฐาก็มีความลับ ที่จะไปทำนม(พี่โต้งมาเคลียร์ความเข้าใจผิดของน้องด่วนก่อนจะกลับมาชอคค้าง)
พี่โต้งก็เริ่มมีลับลมคมใน ชกจะยังไงยังไง
-
ตอนที่ 70
กาลครั้งหนึ่งแม้จะผ่านมานานปีกว่าแล้วหนูก็ยังจำได้ ไม่ว่าที่ผ่านมามันจะเรียกว่า “พรหมลิขิต” หรือ “ตกกระไดพลอยโจน” ก็ตาม แต่ท้ายที่สุด เมื่อเรามีใครสักคนที่เรียกได้ว่าแฟน หรือคนรักได้อย่างเต็มปาก ก็ไม่มีวินาทีไหนเลยที่เราจะไม่คิดถึงเขา...ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่อยากเจอ หรืออยู่ด้วยกันนานๆ
ขึ้นม.หก เทอมใหม่ ไม่ต้องจับฉลากที่นั่งแบบเดิมแล้ว ไอ้โรจน์ย้ายกลับไปนั่งกับมิ่ง และหนูก็ย้ายไปนั่งกับเพื่อนในกลุ่มตามเดิม แต่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทั้งการบ้าน ข้าวของ และการทำเวร ทั้งขนมตอนกลางวัน สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ หนูมีความสุข สุขใจที่ทำอะไรให้คนที่เรารักแค่นั้นเอง
ไอ้โรจน์ไม่ได้โรแมนติก หวานแหวว หรือแม้แต่แสดงท่าทีว่ารักหนูออกหน้าออกตา เพียงแต่มันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับจอยแล้ว เราหาเวลาไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสองบ้างนานๆ ครั้ง โทรคุยกันบ้างเหมือนคู่รักทั่วๆ ไป
ช่วงเวลาแห่งความสุขดำเนินมาได้พักใหญ่ๆ หนูเพิ่งค้นพบว่านิสัยเจ้าชู้ของผู้ชายนั้นบางครั้งก็แก้ไขลำบาก ต่อให้รักยังไง แต่ก็ไม่วายต้องมีออกนอกลู่นอกทางบ้างอยู่ดี แต่ไม่รู้ว่าเพราะชำนาญหรือหนูโง่กันแน่ มันถึงเนียนจนหนูไม่ระแคะระคายเลยสักนิด ถ้าไม่มีคนนั้นคนนี้คอยมาเลียบๆ เคียงๆ บอกแบบอ้อมๆ แต่คนมองโลกในแง่ดีอย่างหนูก็ยังมองข้ามจนต้องมาเห็นกับตาตัวเอง
วันหยุดสุดสัปดาห์ หนูชวนโรจน์ไปเที่ยวตามประสา แต่โรจน์มันบอกไม่ว่างหนูก็เลยเปลี่ยนใจออกไปกินอะไรกับเพื่อนในกลุ่มแทน แต่โลกมันก็กลมเกินไป เพราะดันไปเห็นคนรักควงสาวออกเดทที่ห้างเดียวกัน ความร้อนใจทำให้หนูโทรหามันทันที ถามว่าทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใคร มันตอบมาหน้าด้านๆ ว่ามันมากินข้าวกับแม่.....
จะเชื่อดีป่ะเนี่ย
นี่แม่คุณมึงไปทำศัลยกรรมมาตั้งแต่ตอนไหนฮึ ถึงหน้าอ่อนเป็นเด็กม.ต้นเลย ไอ้.....ไอ้คนตอแหล
ฮึก ฮึก....ฮือ.... เจ็บมาก ไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน คิดแต่ว่าจะพูดหรือจะทำยังไงดี สาวงามที่สุดในสามโลกอย่างหนู ยอมให้ทำร้ายจิตใจแบบนี้ไม่ได้ ต้องอาละวาด ก่นด่ามันให้เจ็บแสบถึงทรวง แล้วตัดสัมพันธ์บอกเลิกโดยปราศจากน้ำตาแม้สักหยด แต่สิ่งที่คิดนั้นน่าแปลกที่หนูทำไม่ได้เลยสักอย่างเดียว
หนูได้แต่หนี เป็นนางเอกละครผู้อ่อนแอ กลับไปร้องไห้อยู่บ้านนานสองนาน แล้วหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ คิดแต่ว่า ถ้ามันมีคนอื่นแล้วมันทิ้งไป แล้วอะไรจะเกิดขึ้น หนูจะทนได้ไหม?
นอนคว่ำร่ำไห้ซบหน้าอยู่กับหมอนอยู่นานประตูห้องก็ถูกเปิดออก หนูลำดับความคิดไม่ทันว่าใครเดินเข้ามา เป็นแม่หรืออีทับทิมกันแน่ หนูพยายามกลั้นสะอื้นเพราะไม่อยากทำให้คนอื่นไม่สบายใจ
เตียงยวบลงแล้วก็มีฝ่ามืออุ่นยื่นมาแตะไหล่เบาๆ
“ฐา..... มึงร้องไห้ทำไมเนี่ย” ผิดคาด.... ไม่ใช่สองคนที่คิดไว้แต่เป็นตัวการของความเสียใจทั้งหมดทั้งมวลนั่นต่างหาก หนูกลั้นใจขยับตัวลุกขึ้นทั้งที่น้ำตายังนองหน้า พยายามลำดับคำพูดตัวเองช้าๆ ทั้งๆที่ยังสะอื้นเบาๆ
“วันนี้เราไปแหลมทองมา... เราเห็นหมดแล้ว.... โรจน์โกหกเราทำไม”
“ก็รู้ไง ถ้าพูดความจริงแล้วมึงต้องเป็นแบบนี้” มันบอกด้วยหน้าเฉยๆ เหมือนตัวเองไม่ผิดอะไรสัดนิด
“รู้แล้วทำไมยังทำอีกล่ะ? เธอแอบไปคบกับมันตอนไหน”
“ช่างมันเถอะ ทุกอย่างมันจบแล้วล่ะ กูจะไม่ไปเจอกับเค้าอีก มึงสบายใจได้ เพราะกูไม่ได้จริงจังอะไรแต่แรกแล้ว” เออ... อะไรมันจะเริ่มง่ายจบง่ายขนาดนั้น
“ไม่จริงจังแล้วโรจน์ไปยุ่งกับเค้าทำไม? เราผิดตรงไหน โรจน์เบื่อเราแล้วเหรอ?”
“ไม่ได้ผิดตรงไหน แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างนิดหน่อย ก็แค่นั้น”
“.........” หนูพูดไม่ออกมองหน้ามันด้วยสายตาเสียใจผิดหวังอย่างที่สุด
“ก็บอกแล้วไงว่าเลิกแล้ว ไม่ไปแล้ว มึงจะเอายังไงอีก...มึงรู้ไว้ว่ากูไม่ได้เริ่มก่อน เค้าเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเอง”
“ใครจะเริ่มก่อนไม่สำคัญ แต่มันสำคัญที่โรจน์เล่นด้วยต่างหาก”
“ก็มีคนเอาชิ้นเนื้อมาป้อนให้ถึงปาก ถ้าไม่กินมันก็โง่แล้วสิ”
“แล้วเราล่ะ? ก็เลยต้องยอมเป็นฝ่ายโง่แทนใช่ไหม ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วปล่อยให้คนที่ตัวเองรักไปไหนกับใครยังไงก็ได้งั้นเหรอ? วันนี้มันจบ แล้วพรุ่งนี้ แล้ววันหน้า...เราจะรู้ได้ไงล่ะว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกอ่ะ เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าสุดท้ายโรจน์จะไม่เห็นคนอื่นดีกว่า แล้วก็ทิ้งเราไป...”
“อะไรของมึงเนี่ย เมื่อก่อนกูควงจอยเดินไปเดินมาไม่เห็นมึงว่าสักคำ แล้วนี่เกิดจะมาโวยวายอะไร”
“กับจอยไม่ใช่ว่าเราไม่หึง แต่เราพูดไม่ได้ต่างหาก เรามาทีหลังก็เลยยอม แต่นี่โรจน์ไม่เข้าใจ...” หนูจะพล่ามต่ออีกแต่มันนึกคำอธิบายไม่ออกน้ำตาก็พรูขึ้นมาอีก.... จนอีกฝ่ายต้องรีบห้าม
“พอ....พอเลย เลิกเป่าปี่ซะ แล้วตั้งสติฟังกูดีๆนะ ถึงกูจะมีใครก็ตาม มันก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละ กูหายไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ต้องกลับมา คนไทยถึงจะอยากไปกินพิซซ่าแมคโดนัลที่รสชาติแปลกลิ้นบ้าง แต่มันก็คงกินได้ไม่นานหรอก สุดท้ายก็ต้องกลับมากินข้าวอยู่ดี ไม่ว่ายังไงคนกูรักมากที่สุด ก็มีแต่มึงเท่านั้นแหละ”
อ่อนแอ แค่คำว่ารักคำเดียว ก็เปลี่ยนแปลงโลกได้ทั้งใบ
หนูได้แต่เงียบสงบปากสงบคำ แกล้งทำเป็นลืมๆ ไปว่าเจ็บแค่ไหนเวลาถูกนอกใจ
ต้องแกล้งทำเป็นเชื่อว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องกลับมา
ยอมโง่ดีว่ายอมสูญเสีย.....
หนูไม่ได้บอกมันไปว่า....
หนูโลภมากกว่านั้น
เพราะหนูไม่อยากเป็นที่สุด ....... แต่อยากเป็นคนเดียว.... มากกว่า
.
.
.
.
.
“น้องฐา....น้องฐา”
“คะ?” หนูสะดุ้งพลางหันไปขานรับพี่โต้งที่ขมวดคิ้วใส่ เดินมาแตะข้อศอกเบาๆ
“เหม่ออะไรของเรา เทอาหารจนจะหมดห่ออยู่แล้วเนี่ย”
“อุ๊ย .... ขอโทษค่ะ หนูคิดอะไรเพลินไปหน่อย” หนูตอบ ก้มลงมองโหลปลาทองที่มีอาหารปลาลอยเต็มโหล....
“ให้ทีละหน่อยสิคะ ปลาก็มีแค่สองตัวมันจะไปกินหมดได้ยังไง เดี๋ยวน้ำก็เน่า ปลาก็ตายกันพอดี” พี่โต้งบ่น พลางเดินไปหากระชอนมาช้อนอาหารปลาซากุระออกจากโหล
“ค่า ค่า” หนูรับคำเสียงยาว ใจจริงก็ไม่ได้อยากเลี้ยงปลาแค่สนุกที่ได้ไปตักปลามากกว่า พอได้มาแล้วจะเอาไปผัดกินก็ใช่ที่ เลยต้องเลี้ยงเท่านั้นเอง สัตว์ตัวเล็กแบบนี้ดูแลลำบากชะมัดเลย
“อ้อ... เดี๋ยวศุกร์นี้จะไปเที่ยวนะคะ สอบเสร็จแล้วหาอะไรทำแก้เซ็งหน่อย”
“เที่ยว? ไปเที่ยวที่ไหนเหรอคะ” หนูทำเสียงสูงแล้วหันไปให้สายตาคาดคั้นใส่ทันที
“อ้าว... สนใจด้วยเหรอคะว่าพี่จะไปไหน เห็นปกติเอาแต่บ้างาน” พี่โต้งแซวพลางหัวเราะ
“โธ่พี่... สนใจสิ ไปกับใครบ้างเหรอ?”
“ไม่บอก อยากรู้ก็ไปด้วยกันสิคะ” ต๊ายกล้าชวน กลบเกลื่อนหรือเปล่าเนี่ย...
“แต่..วันศุกร์หนูทำงานนะ ตั้งแต่สอบก็ลามาหลายวันแล้วด้วยอ่ะ”
“ค่ะ... ไม่เป็นไร...พี่ไปคนเดียวได้” พี่โต้งพยักหน้ายิ้มๆ เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าหนูต้องตอบแบบนั้น ทำให้หนูยิ่งคิดหนักขึ้นไปอีกว่าพี่แกใจดีเลยไม่อยากต่อว่าที่หนูเห็นงานดีกว่าหรือใจจริงแกแอบดีใจที่หนูไม่ไปกันแน่
อ้าว... ดูสิแล้วสุดท้ายก็เนียนไม่บอกว่าไปไหนอยู่ดี.....
แย่แล้ว... หนูกำลังจะกลายเป็นกะเทยเก็บกด ประเภทที่ว่าต้องคอยส่งสายตาชนิดหนึ่งไปยังคนรักตลอดเวลา แต่เมื่ออีกฝ่ายหันมามองตรงๆ ก็ต้องแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร มันอึดอัด มันอัดอั้นตันใจ อยากรู้แต่ไม่อยากถาม
เธอจะมีใครหรือเปล่า ...นั่นคือความจริงที่ฉันอยากรู้
ติดอยู่ในใจแต่ไม่อยากถาม.... กลัว...รับมันไม่ไหว
เศร้า น้องฐาเศร้า แต่ก็ไม่รู้จะทำฉันใดดี รู้แต่ทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้แน่ๆ
หนูจำต้องเปลี่ยนอาชีพ จากพนักงานพาร์ทไทม์ร้านหมูกระทะเป็นนักสืบสาวจำเป็นอีกแล้ว
แต่แย่ตรงที่หนูความรู้สึกช้าไปหน่อย เอาแต่คิดมากจนลืมดูว่าวันนั้นพี่โต้งคุยโทรศัพท์ตอนกี่โมง พอนึกขึ้นมาได้แล้วไปเช็กโทรศัพท์ดูก็พบว่าช่วงหกโมงเย็นถึงสามทุ่ม มีสายเข้าออกประมาณสองสามสาย
Whit
Mon
M
แล้วไงต่อล่ะ? จะให้โทรไปถามปลายสายว่าแอบเป็นกิ๊กพี่โต้งหรือเปล่ายะ แบบนี้มันก็ ตื้นเกินไปอ่ะ แล้วถ้ามีกรณีที่ว่าพี่โต้งเกิดหัวหมอทำลายหลักฐาน ลบเบอร์ผู้ร้ายตัวจริงทิ้งไปแล้วล่ะ ยิ่งไปกันใหญ่ ใครจะไปทำ
ยิ่งเรื่องไปเที่ยวแล้วไม่ยอมบอกว่าไปที่ไหนกับใครมันยิ่งมีพิรุธหนัก บางทีแกอาจจะหาเวลแวบไปหากิ๊กก็ได้จริงมะ? จนป่านนี้หนูยังไม่หายข้องใจ โอ๊ย...ปวดหัว ไมเกรนแด๊กแล้วเนี่ย อะไรก็ไม่รู้ หนูทนอยู่กับความระแวงสงสัยแบบนี้ต่อไปไม่ไหวหรอก เสียทองท่วมหัว เสียตัวยังดีกว่า เอ๊ยไม่ใช่...
แต่แทนที่จะมาเครียด เพราะหากิ๊กพี่โต้งไม่เจอ หนูว่าหนูควรจะอยู่เฉยๆ ไม่ต้องไปหาที่ไหน เพราะสุดท้ายถ้าผู้ร้ายยังอยู่ ยังไงก็ต้องกลับมายังสถานที่ก่อเหตุอยู่แล้วจริงไหม?
ลาออก แบบนี้ต้องลาออก มันคือทางออกสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะงาน ไม่ว่านม หรืออะไรก็คงต้องช่างหัวมัน ปล่อยมันไปก่อน จับปลาสองมือคงไม่เข้าท่า ต้องเอาสองมือนั้นไปจับไก่ให้มั่นเสียยังจะสร้างสรรกว่า หนูจะเกาะติดพ่อค้าตับไปทุกหนแห่ง ดูซิจะหลุดรอดสายตาไปหากิ๊กได้ตอนไหน
และแล้ว วันศุกร์ก็มาถึงในที่สุด พวกเราสอบเสร็จแล้ว หนูนั่งรอพี่โต้งตั้งแต่บ่ายเพื่อรอให้เขากลับมา แน่นอนว่าเรื่องที่หนูลาออกและตั้งใจจะตามพี่โต้งไปด้วยวันนี้ หนูยังไม่ได้บอกเขา เพราะถ้าวันนี้พี่แกมีแผนจะไปหากิ๊กหรืออะไรก็ตามแต่ถ้ารู้ว่าหนูจะไปด้วย หนูเชื่อว่ายังไงก็คงไม่กล้ายอมให้รถไฟชนกันแน่ๆ ดังนั้นหนูก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วรอให้พี่โต้งโทรไปยกเลิกนัดกับกิ๊ก นั่นล่ะจะเป็นการชี้ตัวคนร้ายไม่ผิดตัวแน่ๆ
เจ๋งๆ สึโก้ย Good idea ไม่มีใครฉลาดไปกว่านี้แล้วล่ะ....
หนูภาคภูมิใจเมื่อคิดหาแผนการจับตัวคนร้ายได้สำเร็จ รอจนพี่โต้ง อาบน้ำ แต่งหล่อ เรียบร้อย จึงค่อยๆ ถามเสียงอ้อมแอ้มว่า
“พี่คะ หนูไปด้วยได้มะ?”
“ฮึ.... ไหนว่าจะไปทำงานไง”
“ไม่ทำละเปลี่ยนใจ อยากอยู่กะพี่มากกว่า นะนะ ให้หนูไปด้วย “ หนูบอกใช้สองมือจับแขนพี่โต้งเขย่าอย่างออดอ้อน
“ค่ะ ... อยากไปก็ไปแต่งตัวสิ หรือจะไปชุดนี้?” พี่โต้งบอกง่ายๆ ทำให้หนูยิ้มแล้วรีบกุลีกุจอหายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไวว่อง พลางคิดกับตัวเองว่า ทำไมมันง่ายจังแฮะ
วันนี้หนูแต่งตัวง่ายมาก เสื้อยืดกับกางเกงยีนแค่นั้นเอง แล้วก็คว้าเสื้อกันหนาวมายืนแต่งหน้านอกห้องนอน จนพี่โต้งหันมามองอย่างแปลกใจเพราะมันไวเกินแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ใจจริงอยากเลือกชุดสวยๆ แต่หนูกะว่าจะไม่คลาดสายตาเลยแหละ เลยยอมไม่สวยมากหนึ่งวัน ไปยืนเบียดกับพี่โต้งที่หวีผมอยู่นานไม่ยอมเสร็จซะที กำลังลุ้นว่าพี่โต้งจะเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาใครหรือเปล่า ก็เห็นดูเฉยๆ สบายๆ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรทั้งนั้น
ลุ้นตัวเกร็งตั้งนาน ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากพี่โต้งแค่หล่อเกินห้ามใจ ส่วนหนูแต่งตัวเหมือนเด็กกะโปโล เพราะความรีบ ไม่มีวี่แววว่าพี่แกจะโทรหาใครเลย จนกระทั่งขึ้นรถแล้วนั่นแหละ พี่แกถึงได้หยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาต่อสาย
หนูทำเป็นไม่สนใจหันไปมองนอกรถ แม้ว่าหูจะผึ่งตั้งใจฟังสุดฤทธ์เลยก็ตาม
ตึกตัก ที่แกเงียบไปคง กำลังฟังเสียงรอสายรอให้อีกฝ่ายรับ.....
ตึกตัก ๆ ....ตื่นเต้น กำลังลุ้นว่าพี่โต้งโทรหาใคร....
"ฮัลโหล"
รับสายแล้วใช่ไหมคะ? :m22:
“ฮัลโหล ซา มึงออกมายัง.......”
:m30: :m29: :m29: :m29:
TBC
no comment
สวัสดีปีใหม่นะคะ หาไปข้ามปีเลย หวังว่าจะมีคนคิดถึงกันบ้าง.... :L2: :กอด1:
-
รู้สึกว่าห่างหายจากเรื่องนี้ไปนานมากกกกกกกก......ตอนล่าสุดนี่เมื่อไหร่นะ.....รู้สึกเหมือนเป็นปี ๆ 5555+
เราอยากรู้บทสรุปของฐากับโรจน์มาก รออยู่นะ อยากรู้ด้วย ว่ามันจะโผล่มาไหม แล้วซานี่ใครแว๊ะ(เห็นมั้ย...นาน ๆ โผล่ที คนอ่านก็ไม่คอนตินิวนะนังหนู)
สงสัยต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อน ๆ ใหม่ซะแล้วชั้น
-
รอความจริงเปิดเผยว่าน้องฐามันคิดไปเอง
-
น้องฐาเวิ่นรับปีใหม่ 555 :laugh:
พี่โต้งเคยโดนทำร้ายหัวใจมาก่อน พี่โต้งคงเข้าใจว่าเวลาถูกกระทำมันเจ็บแค่ไหน
พี่โต้งไม่ทำอย่างนั้นกับน้องถ้าหรอก
อย่าเอาพ่อค้าตับไปเทียบกับคนบางคนเลยน้องฐา
คนเรามันไม่เหมือนกัน สันดานก็ไม่เหมือนกัน
และที่ไม่เหมือนที่สุดคือ.....พี่โต้ง "รัก" น้องฐาไง :กอด1:
-
สงสารน้องฐา เรื่องโรจ
แต่พี่โต้งเนี่ย แผนหรือเปล่า
-
ตลกน้องฐา
เป็นเราก้อระแวงแหละ คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกก บวกหนึ่งคะ
“พอ....พอเลย เลิกเป่าปี่ซะ แล้วตั้งสติฟังกูดีๆนะ ถึงกูจะมีใครก็ตาม มันก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละ กูหายไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ต้องกลับมา คนไทยถึงจะอยากไปกินพิซซ่าแมคโดนัลที่รสชาติแปลกลิ้นบ้าง แต่มันก็คงกินได้ไม่นานหรอก สุดท้ายก็ต้องกลับมากินข้าวอยู่ดี ไม่ว่ายังไงคนกูรักมากที่สุด ก็มีแต่มึงเท่านั้นแหละ”
ไม่ชอบเลย แบบนี้ ไม่เคยเจอกับตัว ถ้าเจอจริงๆ ไม่รุ้จะทำไงเหมือนกัน จะยอมโง่ต่อไหม เฮ้้อ :L1:
-
:really2:
-
ยังไม่หายคิดถึงเลย :serius2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
:L2: :L2:
-
อยากอ่านต่อออออ. พี่โต้งอย่านอกใจน้องฐานะค่ะ
-
พี่โต้งอาจจะเนียนก็ได้นะ แต่อยากอ่านคนเก่าต่ออ่ะ :mc4:
-
รอดูต่อไปน้องฐา o18
-
ลุ้นตัวโก่ง แต่จบแบบค้างคา
สงสารน้องฐาถ้าพี่โต้งนอกใจจริง (แต่ไม่น่าเป็นไปได้)
และอยาก :z6: พี่โต้งที่ทำน้องฐาเสียใจ
พ่อค้าตับคงไม่ใจร้ายหรอก หรือนี่อาจจะเป็นแผนให้น้องฐาลาออกจากงาน o22
บวกเป็ด
-
ภารกิจตามติดชีวิตแฟน น้องฐายอมลาออกเลยนะจ๊ะ ให้เวลากับพี่โต้งเต็มที่แล้วคราวนี้
สงสารเบา ๆ ที่น้องอยู่กับความหวาดระแวงเพราะเคยโดนแฟนทิ้งมาก่อน
แต่คนอ่านเชื่อในตัวพี่โต้งนะที่ผ่านมาก็น่ารักมาตลอดนี่ีนา
ขอบคุณค่ะ
-
พี่โต้งเจ้าเล่ห์อยู่แล้วอ่ะ เลยได้แตุ่ลุ้นๆๆๆ
-
เหมือนน้องฐาจะคิดไปเองนะ
-
ตอนเกริ่นถึงอดีตน้องฐาน่าสงสารจัง คำพูดที่โรจน์บอกฟังยังไงก็เห็นแก่ตัวเห็นน้องฐาเป็นของตาย ขอ :z6:
หน่อยนะไอ้โรจน์ แต่ก็อยากรู้เรื่องของสองคนในอดีตนะ ส่วนอีพ่อค้าตับสงสัยจะแกล้งน้องฐาแน่ ประมาณว่าอยากให้รู้และติดตามเข้าทางพอดีเลย หุหุ :กอด1:
Happy New Year ย้อนหลังนะคนเขียน :L2:
-
น้องฐาคิดมากไปป่าวเนี่ย :laugh:
-
เพราะน้องฐาเคยมีอดีตที่เจ็บปวดมาก่อน ทำให้เกิดความระแวงได้ง่าย
แต่มันก็มีผลเสียนะคะ เพราะถ้าแสดงออกมากเกินไป..
ใครจะรู้ว่าลุงจะไม่โกรธเอาทีหลังน่ะ เหอ เหอ แค่คิดก็สยองแล้ว -**-
-
คิดว่าพี่โต้งไม่นอกใจฐาแน่ ชัวร์
พี่โต้งวางแผนเซอร์ไพรส์อะไรป่าว
จับปลาสองมือคงไม่เข้าท่า ต้องเอาสองมือนั้นไปจับไก่ให้มั่นเสียยังจะสร้างสรรกว่า
ขำประโยคนี้อ่ะ :m20:
-
เชียร์พี่โต้งๆๆ เย้ๆ
ค้างคามา มาต่อไวๆนะคะ ฮี่ๆ
อยากรู้ว่าเป็นแผนพี่โต้งหรือเปล่า
-
พี่โต้งรักน้องฐา พี่โต้งไม่ทำให้น้องฐาเจ็บหรอกค่ะ เชื่อแบบนั้นนะ :กอด1:
ส่วนคนในอดีต อย่ากลับมาเลยได้ป่ะ :m16:
-
กรี๊ดกร๊าดกับนิยายเรื่องนี้มากกกก ♥.♥
อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยยยยย พี่โต้งน้องฐาน่ารักกันสุดฤทธิ์ มานั่งอ่านจนขบทั้งที่วันจันทร์สอบ :o12:
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย เสียดายเดย์อะ อย่างน้อยน่าจะปรับความเข้าใจกันหน่อยนะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกัน TT ชอบทั้งเดย์เอกนะดูเป็นรูมเมทที่ดี
ไม่รู้เป็นอะไรชอบเห็นพี่โต้งหึง :o8: 555555555 เวลาโมโหดูแบบเหมือนหวงมากอะ
ไม่ชอบโรจน์เลยยยย :m16: ดูโหดๆแปลกๆ คือเราก็สงสารนะแบบโรจน์ดูรักฐาแต่อารมณ์แบบแสดงออกรุนแรงไปงะ TT
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ สุขภาพแข๋งแรงนะคะ :L2:
น้องฐาคิดถูกแล้ว o13 เงินยังไงก็ไม่สำคัญเท่าไก่
ถ้ามีเงินไปทำนม แล้วไก่หายจะทำนมไปเพืออะไรจ๊ะ
ไก่นิ่มๆ หล่อ รักเราไม่ค่อยมีผ่านมาบ่อยๆนะ :impress2:
-
รอติดตามอ่านตอนต่อไป
:กอด1: :pig4:
-
o18
กระต๊าก..ต๊าก รักมาก ไอ่พี่โต้ง
ห้ามไปโก่ง คอขัน กระชั้นหา
อย่ามีกิ๊ก จิกทั่ว รั่วไปมา
มีแต่แค่ น้องฐา เพียงคนเดียว
..เข้าใจม๊ายยยยยย พี่เดือยไก่..
เห็นมั้ย ทำให้น้องฐาจิตตกไปตั้งหลายวัน
ขอบคุณ นิ :pig4:
ป้อล่อ..อยากอ่านตอนต่อไป เร็วๆๆๆ อ่ะ
-
เดาว่าพี่โต้งสร้างสถานการณ์เพื่อหลอกล่อน้องฐานะ :teach:
-
รอตอนต่อไปนะ!!
-
เดี๋ยวนี้พ่อค้าไม่ขยันขายตับแล้วหรอคะ :z1:
-
น้องฐาแอบกล้วพี่โต้งนอกใจ :L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงน้องฐาพี่โต้งจัง :กอด1:
-
ไก่ยังไม่ตื่น ค่อยๆตะล่อมเบาๆนะน้องนะ
-
รอลุ้นพร้อมน้องฐาในมาดสายลับ
-
คนอ่านก็เริ่มจิตตกนิดๆ
55555
(แอบแนวลุ้นจนเครียด)
-
น้องฐาปิ้งไก่
เสร็จหรือยัง
เอาแค่เกรียมๆพอนะ
อย่าให้ถึงกับไหม้
มันขม..แหวะ ไม่อร่อย
กระต๊ากๆๆๆๆ ร้องหาไก่โต้ง
กระอึ๊ดๆๆๆๆๆ ร้องรับน้องฐา
หุหุ
-
หมายเหตุ สีดำเป็นของพี่โต้ง ถ้าเน้นสีเป็นของโรจน์นะ
ตอนที่ 71
แอบงง... พี่โต้งพามาทำอะไรที่ห้าง...
“ น้องฐารอในรถก็ได้มั้งคะ เดี๋ยวพี่เข้าไปซื้อพิซ่าแป๊บ”
“หือ....ซื้อทำไม?”
“ก็ เดี๋ยวจะเพลินจนไม่ได้สั่งอะไรกินน่ะสิ”
“อ้าว แล้วนี่เราไม่ได้จะไปร้านอาหารอะไรแบบนี้หรอกเหรอ?”
“หึ... ไม่ใช่หรอกค่ะ”
“แล้วพี่จะพาหนูไปไหน?”
“ไม่บอก ถ้าบอกก็รู้สิคะ”
“อ้าว.....” หนูส่งเสียงร้อง พร้อมใบหน้างงสุดชิวิตจนอีกฝ่ายแอบหัวเราะเบาๆ
“เอาเถอะน่า ไม่พาไปขายหรอก.....”
“แหม...พี่ก็”
“พี่รู้หรอกนะ ที่น้องฐากระตือรือร้นอยากตามมาด้วยวันนี้น่ะ ก็เพราะพี่ไม่ยอมบอกว่าไปไหนใช่ไหมคะ”
อ้าว..รู้ได้ไงหว่า....
“แล้วนี่บอกที่ร้านว่ายังไง ลาป่วยหรือลากิจ....”
“เปล่าหรอกค่ะ... หนู... ลาออกแล้วแหละ เห็นพี่บ่นๆ ว่าหนูไม่มีเวลาให้ ต่อไปนี้หนูจะได้มีเวลาอยู่กับพี่มากขึ้นไง”
“จริงเหรอคะ? ดีจัง ต่อไปจะได้ไปกินข้าว หรือไปเที่ยวที่อื่นบ้าง เริ่มเบื่อหมูกระทะจะแย่แล้ว...พูดถึงไปเที่ยว เดี๋ยวปิดเทอมใหญ่ ไปเที่ยวที่ไหนกันสองคนดีไหมคะ?”
ไปเที่ยวกันสองคนอย่างนั้นเหรอ?.....
.
.
.
“สวยจัง..... อยากไปจังเลย โรจน์” หนูเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานขณะยื่นนิตยสารท่องเที่ยวไปตรงหน้าเจ้าของชื่อ อีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจจะหันมามองด้วยซ้ำ มันเอามือเท้าแก้ม หลับตาหาวหวอดๆ รอให้ช่วงเวลาว่างที่อาจารย์ปล่อยพวกเราอ่านหนังสือในห้องสมุดหมดลงเสียที
“ได้ยินป่ะเนี่ย ว่าเราอยากไป” แม้อีกฝ่ายจะทำเป็นหูทวนลมหนูก็ยังไม่ละความพยายาม
“อยากเที่ยว? เดี๋ยวพาไปตลาดนัดคลองถม” มันตอบกลับมากวนๆ
เอ๊ะยังไง!! มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยนะ
“ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงเที่ยวไกลๆ ไปหาโรงแรมห้าดาว หรือรีสอร์ทหรูๆ ค้างสักคืนสองคืนไรเงี้ย” อยากไปเที่ยวอ่ะใช่ แต่ไอ้สองอย่างหลังนั้นแค่พูดไปงั้นเองแหละ เผื่อฟลุ้ก ทั้งๆ ที่รู้ดีว่า... ไม่มีทางเป็นไปได้...
มันเอียงตัวนิดหนึ่งมาทางหนู แต่ก็พิงแค่พนักเก้าอี้ไม่ได้ลามมาพิงไหล่หนูเต็มๆ เหมือนที่ควรจะเป็น ตอบกลับมาด้วยเสียงที่เบาไม่ต่างกับกระซิบ
“จะไปไกลๆ เพื่อ?? ถ้ามึงอยากนอนโรงแรมขนาดนั้น เดี๋ยวว่างๆ จะพาไปเที่ยวม่านรูดละกัน เอามะ?”
“บ้า... ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แต่เราก็แค่... อยากไปเที่ยวกันสองคน ไปไหนก็ได้ ที่ไม่มีใครรู้จักเรา เวลาทำอะไรจะได้ไม่ต้องใส่ใจหรือแคร์สายตาคนอื่นแบบตอนนี้ก็เท่านั้นเอง” ท้ายประโยคหนูทอดเสียงเศร้า...ถึงจะมีความสุขแล้วที่ได้อยู่ข้างกัน แต่ก็ยังรู้สึกว่ายังไม่พออยู่ดี
มันเงียบไปครู่หนึ่งระหว่างที่หนูเองก็เงียบ....
“อือ.... ไปก็ได้ .... ถ้ามึงออกตังค์นะ....”
เฮ้อ.....สุภาพบุรุษมากค่ะคุณ...
ก็ได้... คิดว่าพูดแบบนี้แล้วหนูจะล้มเลิกความตั้งใจเหรอ? คิดผิดไปแล้วย่ะ ก็แค่แบ่งค่าขนมวันละนิดวันละหน่อย บวกกับเงินเก็บเก่าก่อนที่คิดไว้ว่าจะเอาไว้ศัลยกรรมทำสวย มีเวลาอีกสองสามเดือนก่อนปิดเทอมเดือนตุลา รวมๆ กันก็น่าจะพอได้อยู่นะ...
ภายในห้องสี่เหลี่ยมติดกระจกหนา เสียงวัตถุทรงกลมกระแทกไม้ดังอย่างต่อเนื่อง สรุปแล้ว พี่โต้งพาหนูมาที่ร้านสนุกเกอร์แห่งหนึ่งค่ะ พี่ปอนด์กับพี่ซาก็มาด้วย ทีแรกหนูก็พยายามจะมองหา มาร์กเกอร์ มากี้หน้าตาดีๆ อยู่หรอก แต่มองซ้ายมองขวาหาหลักฐานและพยานยังไงก็คว้าน้ำเหลว ก็พี่โต้งเขาเล่นแบบเป็นชั่วโมงแล้วก็ตั้งลูกเอง ก็เลยไม่มีใครอีกนอกจากพวกเรา แล้วถ้าเรื่องที่หนูอยากมาพี่แกก็เดาได้แบบนี้ก็คงไม่มีอะไรในกอหญ้าแหงๆ อยู่แล้วแหละ
ถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้พี่โต้งเกิดนึกอยากออกนอกเล้านอกสุ่มไปได้ก็เห็นจะมีอยู่คนเดียว.... พี่ปอนด์
“เล่นด้วยกันไหมคะ น้องฐา” พี่โต้งเดินมาหาหนูที่นั่งรออยู่ข้างๆ นั่งเคี้ยวพิซ่าเพลินๆ ไม่ได้ไปเล่นด้วย
“หึ....” หนูตอบสั้น ส่ายหน้าหวือ “หนูเล่นไม่เป็นหรอกค่ะ เล่นยากออก”
“เดี๋ยวสอนให้ไง”
“ไม่เอาดีกว่า เสียเวลาพวกพี่เปล่าๆ ”
“เกรงใจทำไม คนกันเองทั้งนั้น”
“ใช่ เดี๋ยวพี่สอนให้เอง” พี่ปอนด์ที่เพิ่งเดินตามมาก็ขันอาสาอย่างใจดี
“พอเลยมึงอ่ะ ตลอด!” พี่โต้งหันไปดักคอ แต่พี่ปอนด์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“อ้าวเฮ้ย ตามึงอ่ะโต้ง ไม่แทงเดี๋ยวปรับแพ้ฟาล์วเลย” พี่ซาตะโกนบอก ทำให้พี่โต้งขยับตัวเดินไปที่โต๊ะ
“โหย... เข้ม.... แทงไม่ลงแล้วรมณ์บ่อจอยเหรอไง” พี่โต้งแซว โน้มตัวลงแทงชมพูกลิ้งเบาๆ ลงหลุมไป
“เกมนี้ดวงไม่ดีเว้ย ไว้เกมหน้าจะกินคืนให้ดู” พี่ซาแก้ตัว...
“ฮ่าๆ จะคอยดู...งั้นเกมหน้า... ใครแพ้ เบียร์ลังนึงนะ!!” พี่โต้งว่าแล้วตบดำตามไปอีกลูก ...จบเกม...
“สัดเอ๊ย กูรอตั้งนาน ไม่ได้แทงเหรอเนี่ย!!” เสียงพี่ปอนด์โวยวายลั่น
“ไหนๆ ก็ไม่ได้แทงแล้ว... ตั้งลูกเลยมึง...” พี่โต้งบอกพี่ปอนด์ แล้วเดินกลับมายกน้ำที่วางข้างๆ หนูขึ้นดื่ม
“พี่ไม่ยอมบอกหนูว่าจะพามาที่นี่ หนูก็เลยไม่ได้พกเงินมาด้วย ถ้าเสียหนูก็ไม่มีให้ยืมหรอกนะ” หนูรีบดักคอพี่โต้งไว้ก่อน
“ระดับนี้แล้วไม่เสียหรอกค่ะ ถึงจะเสีย ก็ไม่ยืมเงินน้องฐาหรอก”
“ทำไมคะ? เพราะรู้ว่าหนูไม่มีให้ใช่ไหม?”
“ถึงน้องฐาไม่มีพี่เชื่อว่าถ้าพี่เอ่ยปากเดี๋ยวก็หามาให้ได้ แต่ถึงจะมี ก็ไม่ยืมหรอก เพราะกว่าจะได้มามันลำบาก น้องฐาต้องไปทำงานเหนื่อยยากตั้งกี่ชั่วโมง พี่ไม่อยากให้น้องฐากลับไปทำงานอีกแล้ว ต่อไปอยากได้อะไรก็บอกพี่ ถ้าหาได้ก็จะหาให้ มันอาจจะไม่ใช่เงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรง ก็เลยดูเหมือนไม่พิเศษอะไร แต่ความรักความใส่ใจก็ไม่ได้น้อยกว่าหาเงินที่หามาเองนะคะ”
“หนูยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักคำนึง....”
“ก็เผื่อจะคิด แต่ถ้าไม่คิดก็ดีแล้ว....” พี่โต้งว่าแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะสนุ้กอีกครั้ง
หนูเริ่มกังวล เพราะไม่แน่ใจว่า ทำสีหน้าท่าทาง หรือพูดอะไรให้พี่แกคิดมากหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นพี่แกจะรู้ยังไงว่ามันก็แวบมานิดหนึ่ง มีบ้างที่กิดการเปรียบเทียบ แต่ถึงยังไง หนูก็เห็นว่าพี่โต้งดีกว่า ชนะขาดลอยอยู่วันยังค่ำ
ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เป็นแฟนกับพี่โต้ง จะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก....
มันช่างแตกต่าง... จากที่หนูเคยเจอมาจริงๆ
หลังจากที่คุยกับโรจน์ว่าจะไปเที่ยว... หนูก็วางโครงการสวยหรูดูเว็บเตรียมจองที่พักแล้วด้วยซ้ำ แต่ก่อนจะปิดเทอมไม่เท่าไร อยู่ดีๆ อีโรจน์มันก็โผล่มาที่บ้าน... พร้อมกับคำพูดอันโหดร้าย
“ฐา มึงเอาตังค์มาให้กูยืมสักสองสามพันซิ”
“หา?” หนูส่งเสียงสูงอ้าปากค้าง แล้วก็ทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
ไอ้มีมันก็มีอยู่นะ แต่มันก็ต้องใช้ไง... แล้วแบบไม่ได้หวงเท่าไรหรอกถ้าไม่ใช่ว่ามันจวนเจียนจะปิดเทอมอยู่แล้วอ่ะ
“จะเอาไปทำอะไรตั้งเยอะแยะ เรามีไม่ถึงหรอก”
“ไม่ถึงเหรอ? มีเท่าไรก็เอามาก่อน” อีกฝ่ายออกคำสั่งเสียงเข้ม ทำให้เกิดความเงียบขึ้นพร้อมกับที่หนูเริ่มเบะหน้า
“บอกมาก่อนว่าจะเอาไปทำอะไร แล้วจะได้คืนเมื่อไร ไม่งั้นเราไม่ให้หรอก”
“กูจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของกู ยืม ไม่ได้ขอ เดี๋ยวกูก็คืนแล้ว มึงอย่าลีลาเรื่องเยอะ”
“.............” หมดคำพูด ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่อยากเถียงแต่ก็ไม่อยากให้อ่ะ ระแวงว่าที่ไม่กล้าบอกว่าจะเอาตังค์ไปทำอะไร เพราะจะเอาไปปรนเปรอสาวที่ไหนอีกหรือเปล่า? แล้วมันใช่เรื่องป่ะที่จะมาเบียดเงินในส่วนที่คนเค้าเก็บหอมตั้งนานเพื่อจะได้อยู่ด้วยกันสองคนน่ะ
“จะไม่ให้ดีๆ ใช่ป่ะ”
“................”
“ก็ได้” มันว่าแล้วก็เริ่มค้นห้อง ความกลัวว่าจะโดนเอาตังค์ที่เก็บสะสมมาไป ก็เลยวิ่งๆ ไปที่กระปุกหมูออมสินตัวกลมๆ มากอดไว้กับอก ก็เข้าทางสิคะ มันก็เลยเกิดสงครามแย่งหมูขึ้นครู่สั้นๆ สุดท้ายจบลงด้วยหมูน้อยเซรามิกหล่นลงไปแตกกระจายกลางพื้นห้อง
ม่ายน้า....... หนูตกใจรีบร้อนทรุดตัวลงเก็บเงินเลยโดนชิ้นส่วนคมๆ ของน้องหมูบาดจนเลือดซิบ ทีนี้มันเลย ทนไม่ไหว ปล่อยโฮออกมาดังลั่นจนไอ้โรจน์ก็ตกใจ
“เฮ้ย.... ไหนมาดูดิ๊ บาดลึกป่ะเนี่ย” ไอ้โรจน์เลิกสนใจหมูกะเงินตรงนั้นหันมาสนใจมือหนู แต่หนูรีบสะบัดมือทิ้ง ด้วยความโมโหปนน้อยใจอย่างหนัก....
“ไม่ต้องมายุ่งกะเรา อยากได้มาก เอาไปเลย เอาไปให้หมดเลย จะเอาไปให้ชะนีหน้าไหนก็เอาไปเลย” หนูแผดเสียงดังลั่นพร้อมทำนบน้ำตาทะลักทะลาย สะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น
“มึงจะบ้าเหรอไง กูไม่ได้จะเอาไปให้ผู้หญิงซะหน่อย”
“เอาไปทำอะไรก็เอาเถอะ ไม่อยากรู้แล้ว ถ้าถามละไม่อยากบอก ก็จะไม่สอด ไม่เสือกก็ได้ เอาไปแล้วไม่ต้องเอามาคืนด้วย เพราะไม่มีอะไรที่ซ่อมความรู้สึกของเราได้.....”
เจ็บป่ะล่ะ โรจน์มันอาจจะไม่เจ็บ แต่หนูต่างหากที่เจ็บ... มากด้วย...
เจ็บเพราะตั้งใจทำอะไรสักอย่างให้ใครสักคน แต่แล้วสุดท้ายเขากลับเป็นคนที่ทำลายสิ่งนั้นไปจนหมดสิ้น
เพราะคำพูดของหนูมันโดนใจหรือไรไม่ทราบ...สุดท้ายแล้ว.... โรจน์มันก็ไม่ได้เอาเงินไป...
โกรธคือโง่โมโหคือบ้า ตอนนั้นหนูเลยทั้งบ้าทั้งโง่ กะจะงอนยาวๆ ให้มันมาง้อ แต่มันก็ไม่ยอมง้อ ซ้ำขาดเรียนแล้วหายหัวไปเลย ทั้งๆ ที่ยังโกรธแต่ก็ยังห่วงอยู่ดีเลยไปเลียบๆ เคียงถามมิ่งว่าโรจน์มันไปติดผู้หญิงที่ไหนอีกถึงดูท่าทางร้อนเงินแบบนั้น
“โธ่ฐา ถ้าติดผู้หญิงก็ดีสิ” อ้าว ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วอะไร?
“อย่าบอกนะว่าโรจน์มันติดยา” หนูถามทำหน้าตกอกตกใจ
“เปล่า.... ไม่ได้ติดยา แต่ว่า...ติดพนันบอล แล้วก็เสียเยอะซะด้วย ขนาดเรายังโดนยืมไปพันนึงเลยเนี่ย....”
เออ... ให้มันได้อย่างนี้สิ เหล้าก็กิน บุหรี่ก็สูบ ผู้หญิงก็เอา แถมเล่นการพนันอีก... ถ้าไม่ครบกลัวไม่เพอเฟคหรือไงยะพ่อคุณ หนูละแสนจะระอาใจกับมันเหลือเกิน แต่เมื่อรู้แบบนี้ก็ยังใจชื้น รู้สึกดีขึ้นกว่าตอนที่คิดว่ามันจะนอกใจเสียอีก ก็เลยตัดสินใจเอาเงินที่มีให้มิ่งไปใช้หนี้แทนมัน ทีนี้พ่อคุณ รีบบึ่งมาเลย ไอ้เราก็นึกว่าจะมาขอบอกขอบใจ ที่ไหนได้
“ฐา นี่มึงให้เงินมิ่ง ไปใช้หนี้ให้กูทำไม?”
“อ้าว... ก็จะได้หมดหนี้หมดสินกันไปไงไม่ดีเหรอ?”
“ไม่ดี ทำไมมึงไม่เอามาให้กูล่ะ กูจะได้เอามาต่อทุน แล้วแบบนี้ กูจะหาที่ไหนมาคืนมึงได้ ไหนจะมิ่งอีก”
“แค่พันเดียว เดี๋ยวก็หาได้”
“แล้วมึงล่ะ?”
“ไม่เป็นไร เงินทองของนอกกาย ตัวไม่ตายเดี๋ยวก็หาใหม่ได้ เสียแล้วเสียไป อย่าไปเสียดายมันเลย ถ้ายิ่งเล่นต่อไป จะยิ่งเสียหนักกว่าเดิม หยุดแค่นี้เถอะนะ เราขอร้อง.....”
มันนิ่งไปเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็นะ เงินหมดแล้วจะเอาที่ไหนไปแทงอีก.... ประกอบกับหนูเอาน้ำเย็นเข้าลูบพูดให้สติไปด้วยละมั้งมันก็เลยได้แต่พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
“อือ....ก็ได้”
ก็ยังดีที่อย่างน้อยมันก็ยังยอมเชื่อหนูไม่ได้กลับไปเล่นให้เสียอีก แต่หนูก็อดเสียดายเงินไม่ได้อยู่ดี เพราะหนูก็ไม่เหลือเงินที่เก็บไว้ไปเที่ยวเหลือแล้ว...
ย้อนกลับมาปัจจุบันอีกครั้งหนึ่งหลังจากผ่านไปสองสามเกม พี่ซามือตก แทงไม่อยากจะลงเลย
“โห..... ลูกง่ายๆ ยังไม่ลง ยังไม่พอ ยังทำขาวเปลี่ยน.... ถามจริงๆ เถอะซานี่มึงซวยหรือมึงอ่อนกันแน่วะ” คนถามแบบนี้คงไม่ใช่ใครนอกจากพี่ปอนด์ อะไรจะตรงไปตรงมา แถมยังเกรียนขนาดนั้น?
“มึงก็.... เห็นใจมันหน่อย เมียมันไม่สบาย... มันก็เลยไม่มีสมาธิเล่น....” พี่โต้งหันไปตอบพี่ปอนด์ ยิ้มๆ
“เออ่ะนะ? ร้ายขนาดนั้น มันป่วยเป็นด้วยเหรอ?” พี่ปอนด์ถามอย่างข้องใจ (เป็ฯนคำถามที่ถูกใจหนูจัง)
“คนนะเว้ย ... ไม่ใช่หุ่นยนต์จะได้ป่วยไม่เป็น”
“จ้า.... ออกรับแทน... วู้ เป็นห่วงก็กลับบ้านไปไป๊ เล่นไปก็มีแต่เสียกับเสีย เบียร์ลังนี้ยกยอดไปรอบหน้าก็ได้ แต่ไม่ลืมนะ....” พี่ปอนด์ งกชะมัดอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าพี่ซาสภาพจิตใจไม่ดียังไม่เลิกทวงเบียร์
“มันคงไม่อยากให้กูอยู่เฝ้าหรอก ถ้าเป็นไอ้โต้งก็ว่าไปอย่าง” พี่ซาบอกเสียงเซ็งๆ เหล่ตามองพี่โต้ง .... โถๆ พ่อคนขี้ใจน้อย
“อ้าว..... โยนขี้ให้กูอีก...” พี่โต้งบ่นแอบชำเลืองมาทางหนูแบบเกรงๆ
หนูก็ได้แต่ทำเป็นไม่สนใจ บางครั้ง เรื่องของพวกพี่เค้าก็เข้าใจยากเกิน ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนคนสวยตามไม่ทัน สิ่งที่อยู่ในสมองในตอนนี้ก็คือ... รำคาญอีพี่เอเหลือเกิน ตัวไม่มาแล้วยังไม่หยุดเรียกร้องความสนใจ... ชิ หมั่นไส้!
“งั้นมึงพักก่อนแล้วกันนะ... กูขอดวลกับไอ้โต้งสักเกม....” พี่ปอนด์บอกพี่ซา ทำให้พี่ซาเดินมานั่งข้างๆ หนู
“เม็ดเท่าไรว่ามา”
“เม็ดละร้อยละกัน...”
“จัดไป”
สิบห้านาทีผ่านไปหลังจบเกม..... พบว่าพี่ปอนด์แพ้ยับเยิน โดนไปสิบสามเม็ดเหนาะๆ
“เชี่ย.........แม่ง..... มึงไปทำอะไรมา ทำไมเกิดเล่นเก่งขึ้นกะทันหัน” แล้วก็ก็โวยวายตามนิสัย....
“เปล่านี่ก็เหมือนเดิมนะ มึงฝีมือตกลงหรือเปล่า หรือผัวไม่สบายอีกคน” มองหน้าพี่โต้งตอนนี้แล้วมันกวนได้ใจจริงๆ
“สัด ไม่ใช่ละ กูเหมือนเดิม มึงนั่นแหละ ดวงดีไปไหม เดี๋ยวลงๆ”
“เออ สงสัยกูฟลุ้ก หรือไม่ก็....” พี่โต้งหันมาทางหนู “กำลังใจล้นหลาม”
“อ้วก......” พี่ปอนด์ส่งเสียงขัดคอ แต่หนูได้บิดกายม้วนต้วน พูดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ เขินนะ
“กวนตีนนักเอามาเลยพันห้า ให้ไว”
“สาด.... อย่ามามั่ว สิบสามเม็ด พันสามเหอะ”
“พันสามก็เอามาเลย”
“โห่ งกว่ะมึง ไว้วันหลังดิ เห็นไหมเพื่อนจน เพื่อนไม่มีตังค์กินข้าวละเนี่ย”
“กูผิดเหรอ? มึงเองนะบอกเม็ดละร้อย เสียแล้วทำโวยเดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว....”
“เออให้ก็ได้ อาทิตย์หน้ามึงเลี้ยงข้าวกูเลยนะ” พี่ปอนด์ยอมล้วงเงินจากกระเป๋าไม่วายบ่น
“เรื่อง... ธุระไม่ใช่”
“เออ.... ไอ้เพื่อนเลว เพื่อนเนรคุณ ใช่ซี้ มีแฟนละทิ้งเพื่อนใช่ไหม? ทีเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นงี้เลย ปอนด์เป็นไงบ้าง กินข้าวละยัง กูเลี้ยงไหมอย่างนั้นอย่างงี้ เหอะ.....คนเราน่ะนะ มันไม่มีความเสมอต้นเสมอปลาย”
“แม่ง... พูดมากชิบ” พี่โต้งถึงกับกุมขมับเมื่อเจอพี่ปอนด์ร่ายยาว แล้วทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ จนหนูนึกโมโหแทนพี่โต้ง
“เลิกบ่นเถอะค่ะพี่ปอนด์ หนูไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน ถ้าพี่โต้งเค้าจะเห็นแฟนดีกว่า พี่ปอนด์เองก็เถอะ ถ้ารู้ว่ามีน้อยก็ไม่ควรจะเล่นเยอะเกินตัวแล้วทำให้ตัวเองลำบาก การพนันมันไม่ทำให้ใครได้ดีหรอกค่ะ เล่นพอสนุกก็พอแล้วไม่เห็นต้องเดิมพันเยอะๆ ให้กลายไปทุกข์ไปเลย”
พี่ปอนด์กะพี่โต้ง รวมถึงพี่ซาก็อึ้งไปทีเดียวเมื่อเจอหนูตบะแตกลุกขึ้นเทศน์ สงสัยจะเก็บกดมากไปหน่อย....
หงุดหงิดเพาราะตามหากิ๊กพี่โต้งไม่เจอละยังมาเจอพี่ปอนด์ปั่นหัวอีก เลยของขึ้น
“พวกมึงเล่นกันไปก่อนละกันนะ สงสัยพิซ่าอย่างเดียวจะไม่อิ่ม เดี๋ยวไปหาอย่างอื่นมาเพิ่มก่อน” พี่โต้งตัดบทโดยหันไปบอกเพื่อนทั้งสองแบบนั้นก่อนจะคว้าคอหนูพาเดินออกจากห้องนั้นไป...
..............................
ยาวเกินไปละ ยังไม่อยากจะจบตอนเลย....
แต่แต่งต่อไปก็ไม่รู้เมื่อไรจะได้ลงแหละงั้นตัดตรงนี้ก่อนละกันนะ
ตอนหน้าอาจจะนานหน่อยนะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:รออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ยังสงสัย พี่โต้งแกคุยกับใคร
-
ดีใจ เปิดมาเจอก่อนนอน
ตอนนี้ ในสมองน้องฐากำลังคิดกลับไปกลับมา เปรียบเทียบ
-
รอจ้า
:L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มันจะไปถึงจุดไหนน้อ :เฮ้อ:
บวกเป็ด
-
คนใหม่ กับ คนเก่า
แต่....
ตัวเรา..คนเดิม
แวะมาให้กำลังใจน้องฐา
คนเดียว..แค่นั้น
:L2:
ขอบคุณ..นิ
-
ได้เห้นน้องถ้าคิดกลับไปกลับมา แต่ก้ไม่อยากให้น้องฐาเอาพี่โต้งไปเปรียบกับโรจน์
ไม่มีใครดีกว่าใครพอๆกับไม่มีใครเพอเฟคร์ไปหมดหรอกน้องฐา
พี่โต้งก็มีข้อดี และข้อเสียแบบพี่โต้ง โรจน์ถึงแม้ไม่ใช้คนดีอะไรแต่ก้ใช่จะแย่ไปทั้งหมด
ทุกคนมีข้อดีข้อเสียที่ต่างกัน แต่ที่สำคัยคือ...
....คือวันนี้ ตรงนี้ น้องฐามีพี่โต้ง....
อดีตมันแก้ไขอะไรไม่ได้เราได้แต่มองย้อนกลับไป มองมันเป็นบทเรียน
แต่อย่าได้ไปยึดติดกับมัน จนทำปัจจุบันสูญเสียไป ปัจจุบันคือ "พี่โต้ง"
พี่โต้งรัก ห่วง และหวงน้องฐานะ และคงอยากให้น้องฐารักพี่โต้งกลับเหมือนกัน :กอด1:
ว่าแต่วันนี้น้องฐาเวอร์ชั้นองค์ลงก็เอาเรื่องเหมือนกันนะ :m29:
ปล. ตอนต่อไปช้าไม่เป็นไรค่ะรอได้
-
น้องฐามาแล้ว :mc4:
-
อยากให้โรจน์เจอน้องฐากับพี่โต้งจังเลย o18
โรจน์จะได้รู้ว่าหลังจากจบกันไปแล้วชีวิตของน้องฐาเปลี่ยนแปลงยังกับตกนรกแล้วได้ขึ้นสวรรค์
แล้วอย่ามาเสียดายทีหลัง :laugh:
-
น้องฐาคิดถึง
-
ตกลงมันจะได้เจอกันมั้ย....โรจน์...ฐา...โต้ง
ลุ้นมาหลายตอนแล้ว....ฮ่าฮ่า....ความรู้สึกเหมือนนิจะให้มันเจอกัน....แต่ลังเลอยู่หรือว่ายังไง....????
หรือกำลังจะจบแล้ว....
-
ตกลง น้องฐารักพี่โต้งมั้ยเนี่ย =_=
-
มันก็ห้ามความคิดไม่ได้จริงๆนั่นแหละ แต่ก็ไม่อยากให้ความคิดเหล่านั้นอยู่กับฐานานๆ
คนเรามันก็มีอดีตกันทั้งนั้น ฐาก็มี พี่โต้งก็มี แต่เราน่าจะอยู่กับปัจจุบันมากกว่า มัวแต่ไปคิดถึงเรื่องเก่าๆที่ไม่ดี ชีวิตก็ไปต่อไม่ได้ซะทีน่ะสิ :เฮ้อ:
ในเมื่อบอกว่าแฟนของพี่โต้งเป็นคนที่โชคดีที่สุด ก็อยากให้ฐาเป็นคนโชคดีคนนั้นตลอดไปนะ :กอด1:
-
น้องฐาร่ายยาวเลยจ๊ะ คงฝังใจจากการพนันที่โรจน์เคยทำให้เสียใจเอาไว้
พี่โต้งเหมือนมีอะไรในใจ ซึ่งคนอ่านเดาไม่ออก ส่วนน้องฐาคิดถึงเรื่องอดีตบ่อย ๆ นะพักนี้
โรจน์แบบสุดของสุดอีกที รักไปได้ไงไม่รู้ แต่ความรักใครจะห้ามได้เนอะ สงสารน้องฐาในตอนนั้นจัง
ตอนนี้มีความรักดี ๆ ก็ต้องรักษาไว้นะ
ขอบคุณค่ะ
-
โรจน์ใกล้มาแล้วมั้ง
ตอนนี้มาในความคิด อีกเด๋วคงมาตัวเป็นๆ
-
น้องฐาอารมณ์เสีย
เพราะคำพูดของปอนด์
ใช่ไหมคะ o18
-
พี่โต้งน่ารักจิงๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องฐาเกิดอาการวีนซะแร้วววววว :z2:
-
คิดถึงน้องฐานะค่ะ
-
เพิ่งเคยเห็นน้องฐาของขึ้นก็คราวนี้แหละจ้า :laugh:
-
ปอนด์แอบงี่เง่าไปนะ พูดมาแบบนั้น o22
-
นึกว่าจะไผมาอัพต่อซะแล้ว รอคอยค่า รอคอย<3
-
ไหนอ่ะโรจน์ไม่เห็นโผล่มาสักทีเลย
-
อารมณ์ระแวงเลยพาย้อนอดีตหรืออย่างไร? นึกถึงบ่อยๆ ระวังมันโผล่หัวมานะน้องฐา อิอิ
//อยากเจออยู่เหมือนกันที่จริง ไอ้คุณโรจน์เนี่ย ถูกใจมันบางสิ่ง :haun5:
-
เค้าหายไปนาน ตามมาอ่านทันเเล้วนะคะ
ติดตามเสมอนะ
-
ตอนที่ 72 จูบ....
อะกรี๊ดดด น้องฐาอยากจะกรี๊ด
อะไร? นี่มันอะไรกันคะ? นี่เมื่อกี้นี้หนูทำอะไรลงไป หมดกันภาพพจน์กะเทยแสนดีที่ได้สั่งสมมานาน พังทลายในพริบตาเดียว
อะฮึก อะฮึก ... บ้าจริง... หนูต้องโดนพี่ปอนด์เกลียดเอาแน่ๆ เลย ไม่นะๆๆๆๆ
“หึหึ... ฮ่าๆ”
หนูฟุ้งซ่านอยู่เงียบๆ คนเดียวได้ไม่นาน อยู่ดีๆ พี่โต้งก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“พี่หัวเราะทำไม?” หนูถามอย่างแปลกใจ
“ขำน่ะสิ ไอ้ปอนด์มันคงงงอ่ะ เพราะที่พูดแบบนั้นก็เพราะอยากจะแกล้งพี่ให้น้องฐาหึงหวงแล้วมาโวยวายใส่พี่ ที่ไหนได้ ตัวเองดันโดนซะเอง”
“ก็หนูโมโหนี่นา พี่ปอนด์เค้าก็น่าจะรู้ว่าโต้งคิดยังไง แต่ในเมื่อตัวเองไม่เล่นด้วย แล้วพอไม่สนใจจะมาพูดแบบนี้อีกทำไม ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่โต้งจะเสียใจ”
“คงไม่เสียใจแล้วแหละ ก็พี่มีน้องฐาแล้วไง ถ้าจะมีกังวลก็คงเพราะกลัวว่าน้องฐาจะคิดมากต่างหาก”
“ไม่หรอกค่ะ... หนูเข้าใจ เมื่อก่อนพี่โต้งชอบพี่ปอนด์นี่นา ก็ต้องพยายามทำดีเรียกคะแนนบ้างอยู่แล้ว”
“อือ... ก็พยายาม แต่ปอนด์มันโง่เกินกว่าจะเข้าใจ ถ้าไม่เดินเข้าไปบอกว่าชอบมันคงไม่รู้ต่อไปอีกนาน คนอย่างมันน่ะ ปิดทองหลังพระไม่ได้หรอก ต้องวิ่งเข้าชนอย่างเดียวถึงจะรู้สึก”
“นั่นสิคะ พี่โต้งเองก็ไม่ได้เล่นสนุกฯ มานานแล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปซ้อมให้เก่งได้ถ้าไม่ได้เก่งแบบนี้อยู่แล้ว แสดงว่า เมื่อก่อนก็คงต้องแกล้งเล่นไม่เก่ง แกล้งแพ้เอาใจพี่ปอนด์ใช่ไหมล่ะ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่รู้เลย”
“ใครว่า.... ไม่ได้แกล้งแพ้เพื่อเอาใจมันสักหน่อย แต่แค่ไม่อยากให้มันเสียเท่านั้นแหละ เห็นมันงกๆ แบบนั้น แต่มันซีเรียสเรื่องเงินเรื่องทองมากนะ ถ้าไม่ลำบากจริงๆ มันไม่เอ่ยปากยืมตังค์หรอก แล้วถ้ามันเล่นเสีย ถึงจะบอกว่าไม่เอามันก็ดื้อ ถึงมันไม่มีมันก็ไปหามาให้ได้ แล้วก็ชอบเล่นทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องเสีย พี่ก็เลยตัดปัญหาแกล้งแพ้ซะเลย ไม่อยากให้มันอดๆ อยากๆ อ่ะนะ”
“พี่โต้งเนี่ย ใจดีจังเลยนะคะ”
“ก็กับบางคนแล้วก็บางโอกาสเท่านั้นแหละ พี่เป็นคนแบบนี้แหละ ถ้าพี่ต้องการอะไร จะทุ่มเทและพยายามทำทุกอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้ผลลัพธิ์ที่ได้อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง พี่จะไม่เสียใจกับสิ่งนั้นเพราะถือว่าทำดีที่สุดแล้ว แต่ถ้าทำทุกอย่างแล้วก็ยังไม่ดีพอ สิ่งสุดท้ายที่ต้องทำก็คือทำใจล่ะนะ” พี่โต้งยิ้มขื่นๆ หนูไม่โกรธเลยถ้าพี่โต้งรู้สึกเศร้าตอนนี้ แม้จะเป็นเพียงอดีตที่ผ่านมานานแล้ว แต่ใช่ว่ามันจะหายไปเสียทีเดียว ความทรงจำเศร้าๆ เมื่อยามผิดหวังก็จะติดตามเราไป ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่เรื่องราวบางอย่าง... ก็ไม่ใช่จะลืมง่ายๆ
หนูบีบมือพี่โต้งเหมือนจะให้กำลังใจ พี่โต้งคิดยังไงไม่สำคัญ แต่ถ้ามีหนูอยู่ตรงนี้ หนูก็อยากจะเป็นคนเยียวยา ทำให้พี่เค้าลืมความเศร้า เหมือนกับที่พี่โต้งได้ทำให้หนูมาตลอด ทุกๆ ครั้งที่ความทรงจำเก่าๆ ไหลเวียนมา หนูก็ยังอุ่นใจว่ามือคู่นี้แหละที่จะไม่มีวัน.... ไม่มีวันทำให้หนูเจ็บปวด ทรมานใจเหมือนอย่างวันนั้นอีกแล้ว....
“เอาเถอะ ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ได้แฟนอย่างมัน เกรียนเกิน แล้วก็โชคดีนะที่รีบอกหักจากมันซะก่อน เพราะถ้าต้องทำถึงขนาดไปหัดเล่นกีตาร์ หรือฝึกบีทบอกซ์เพื่อชนะใจมันนี่ก็ไม่ไหวนะ แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว”
“นั่นสิ พี่โต้งเล่นกีตาร์ไม่เป็นนี่นา”
“อือ... ตอนม.ปลายตกวิชาดนตรีด้วยนะ”
“โห....แล้วยังมีหน้าจะไปจีบนักร้องอีก ไม่เจียมบอดี้เลย”
“แหม...คนเรามันก็ต้องมีหลงผิดชั่ววูบกันบ้าง เดี๋ยวนี้พี่กลับตัวเป็นคนดีแล้วนะ ตัดหางปล่อยวัดไปละ”
“ถึงจะเลิกชอบยังไงก็ไม่เห็นต้องกินพี่ปอนด์ซะหมดตัวแบบนี้เลย สงสารพี่ปอนด์ อาทิตย์หน้าต้องกินแกลบแน่”
“โอ๊ย ... จะไปห่วงมันทำไม ต่อให้ไม่มีตังค์ มันก็ไม่อดตายหรอก มันมีเสี่ยเลี้ยง”
“พี่ก็ .... พูดเกินไป”
“จริงๆ เมื่อก่อนผอมจนเหลือแต่กระดูก เดี๋ยวนี้สิตัวกลมเป็นลูกขนุนไม่เห็นเหรอ? ”
“แรงอ่ะ ถึงพี่เค้าจะไม่ได้หุ่นดีแสลนเดอร์อย่างหนู แต่ก็ไม่ได้อ้วนนะ เค้าเรียกมีน้ำมีนวล” หนูว่าเสียงอ่อย
“เหรอ? แต่พี่ว่าไม่น่าใช่นะ เค้าเรียกมีน้ำหนักมากกว่า”
“บอกว่าไม่อ้วนก็ไม่อ้วนสิ ผู้ชายน่ะ ต้องล่ำๆ ถึงถูก จะให้ผอมเป็นกุ้งแห้งได้ยังไง”
“กุ้งแห้ง นี่มันพี่หรือเปล่า?”
“เปล๊า ไม่ใช่สักหน่อย”
“แก้ตัวแทนแบบนี้ หายโกรธไอ้ปอนด์มันแล้วเหรอ?”
“เอ่อ... ก็ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย”
“นี่ขนาดไม่โกรธนะ ยังเล่นเอาสะดุ้งตกใจกันทั้งห้อง หึงพี่เหรอคะ หืม?”
“ทำไมคะ หนูไม่มีสิทธิ์รู้สึกอย่างนั้นหรอกเหรอ?”
“มีสิ มีมากด้วย แล้วพี่ก็ดีใจนะที่เป็นอย่างนั้น”
พี่โต้งยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วจับมือหนูไปกุมไว้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ยอมหุบ
เออ พี่โต้งนี่ก็แปลกคนนะ ดีใจที่ถูกหึงเหรอ
“ถ้าไม่ชอบที่เห็นพี่อยู่กับไอ้ปอนด์ล่ะก็ งั้นเรากลับกันเลยก็ได้”
“เอ๊ะ จะกลับเลยเหรอคะ พี่ยังเล่นสนุกไปแค่แป๊บเดียวเอง หนูก็ไม่ได้ห้ามอะไรสักหน่อย ไม่ได้เป็นคนไร้เหตุผลขนาดนั้น เห็นพี่โต้งสนุกหนูก็ไม่อยากขัดความสุข”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มาเล่นเมื่อไรก็ได้ ดูก็รู้แล้วว่าเราเบื่อ เห็นทำหน้าเครียดตลอดเลย ไม่ต้องฝืนก็ได้”
เปล่าสักหน่อย ที่ทำหน้าบึ้งเพราะกังวลเรื่องอื่นต่างหาก จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่คืบหน้าเลยว่าพี่โต้งโอนเงินไปให้ใคร
“งั้นเดี๋ยวพี่โทรบอกพวกมันก่อนละกันว่าจะกลับแล้ว”
“โทรทำไม เดินเข้าไปบอกก็ได้ ใกล้นิดเดียวเอง เปลืองเปล่าๆ”
“สามบาทห้าบาทงกไปได้ โทรศัพท์จะมีไว้ทำไมถ้าไม่ได้ใช้” พี่โต้งบอกแล้วหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาพี่ซา
“เออ...ซาจะโทรบอกว่ากูคงต้องกลับก่อน หือ... ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ต้องห่วง มึงเองก็เถอะ ถ้าอยากกลับก็กลับเหอะ ฝากบอกปอนด์ด้วยว่า...เฮ้ย..... เดี๋ยว......... อือ .... กลับแล้ว น้องหรอ? อยู่ จะคุยป่ะล่ะ? ........เปล่า น้องไม่ได้โกรธ แต่กูอยากกลับเองแหละ ..............เหรอ จะบอกให้ละกัน ตังค์เหรอ ไว้ก่อนก็ได้ ไม่รีบ งั้นแค่นี้นะ....” พี่โต้งวางสายไป
“บอกอะไรเหรอคะ?”
“ปอนด์ มันฝากขอโทษน่ะ มันไม่คิดว่าน้องฐาจะโกรธ”
“แต่ที่จริงหนูก็ไม่โกรธนี่คะ หนูว่าหนูไปคุยกับพี่ปอนด์ให้รู้เรื่องดีกว่า....” หนูขยับตัวจะเดินไปหาพี่ปอนด์อีกครั้งแต่ถูกแขนยาวๆ รวบกลับมาเสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะพี่ก็บอกมันแล้ว แต่ถ้ามันคิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน คราวหลังจะพูดอะไรจะได้ระวังปากหน่อย น้องฐาอย่ากังวลเลยนะ พี่ว่าเรากลับกันดีกว่า” พี่โต้งว่าพลางรั้งร่างหนูเดินออกจากร้านโดยไม่ฟังเสียง
พี่โต้งนี่จริงๆ เลย อะไรจะรีบกลับขนาดนั้น มีอะไรแอบแฝงอีกหรือเปล่าเนี่ย? น่าสงสัยจริงเชียว ใกล้แค่นี้ยังจะขี้เกียจอีก....
ใกล้เหรอ?
เออ จริงด้วยสิ พี่โต้งขึ้เกียจขนาดนี้..... ก็ไม่น่าทำอะไรให้ยุ่งยาก ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะต้องโอนเงินทำไม
แต่ที่ต้องโอนเงินก็เพราะว่า... อีกฝ่ายอยู่ไกล....ต่างหาก
.
.
.
.
“อาบน้ำด้วยกันไหมคะ?” พี่โต้งถามเมื่อเรากลับมาถึงห้องแล้ว.....
อุ้ย! พี่บ้า ถามอะไรก็ไม่รู้ บัดสีบัดเถลิง
“เอิ่ม ไม่ล่ะค่ะ พี่อาบเถอะ เมื่อเย็นก็อาบไปแล้วจะอาบอะไรบ่อยนัก ผิวบางๆ เปื่อยหมดพอดีกัน”
“อาบบ่อยๆ สิดี จะได้ผลัดสีผิวไง หึหึ”
“ผลัดสีผิวอะไร หนูไม่ใช่กิ้งก่าซะหน่อย”
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อย เอาเถอะน้องฐาก็ไม่ได้ทำอะไรเสียเหงื่อนี่เนอะ งั้นพี่อาบคนเดียวก็ได้”
หลังจากเหน็บแนมเรื่องสีผิวหนูเป็นที่เรียบร้อย พี่โต้งก็เดินหายไป หนูแอบย่นจมูกชักสีหน้าเล็กน้อย เมื่อนึกแย้งในใจว่าหนูไม่ได้ดำขนาดนั้นนะ ก็แบบแดดมันร้อน มันเลยออกน้ำผึ้งข้นๆไง ไม่ได้น่าเกลียดอะไรสักหน่อย ชิ!
เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ไม่ได้สลักสำคัญอะไรสักหน่อย ใช่ป่ะ เวลาเป็นเงินเป็นทองจะมามัวเสียเวลาคิดเรื่องไร้สาระได้อย่างไรกัน ต้องรีบใช้ช่วงที่พี่โต้งอาบน้ำค้นหาหลักฐานให้เร็วที่สุด หนูรีบคว้ามือถือของพี่โต้ง พร้อมทั้งมือถือตัวเองเดินไประเบียงหลังห้องไวว่อง
ถ้าคนที่อยู่ไกลแล้วน่าสงสัยที่สุดก็คงไม่พ้น....
MiN………..
เอ๊ะ ....ไม่มีเหอะ
เฮ้อ... โล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่อย่างที่เราคิด....
แต่มันก็ยังไม่หายข้องใจอยู่ดี
งั้นก็คงต้องเสี่ยงดูแล้วล่ะ?
หนูโทรหา M ก่อนเป็นเบอร์แรก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย
โทรหา Mon คนต่อมา
“ฮะโหล ขอสายมนค่ะ”
“ฮะ....ไม่มีคนชื่อนี้นะครับ สงสัยโทรผิดแล้ว” ปลายสายตอบกลับมา อุเหม่ ชิชะ เสียงหล่อเชียว
“มนที่เรียนวิทยาศาสตร์ม....... นะคะ” สงสัยจะ มั่วแล้วเรา แต่จะให้ทำไงนอกจากเนียนต่อไป
“มนไม่มีครับ ผมชื่อม่อน” อร๊ายยยย หน้าแตกค่ะ อ่านชื่อผิด ทำไงต่อเนี่ย สรุปจะโทรมาถามอะไรกันแน่ล่ะฉัน.....
“เอ๊ะ ไม่ใช่มนหรอกเหรอ สงสัยผิดพลาดอะไรแน่ๆ เลย” หนูตอบแก้เก้อ
“เอ๊ะ มนปีไหน ปีหนึ่งไม่มีชื่อมนนะ” เอ้า.... ไปกันใหญ่ละ เราคุยเรื่องเดียวกันยู่ไหม?
“เอ้อ น้องอยู่ปีหนึ่งเหรอ? พอดีพี่โทรหามนปีสามน่ะ งั้นแค่นี้นะ” หนูรีบกดวางสายอย่างด่วน
แฮ่กๆๆ โอย จะบ้าตาย ทำบ้าอะไรของเราเนี่ย....
แล้วไงต่อ จะโทรหา whit อีกคนไหม? ไม่ต้องอะไรมากแค่อยู่คณะเดียวกันหรือม.เดียวกัน ก็หลุดออกจากการเป็นผู้ต้องสงสัยทันที
แล้วถ้าเกิดไม่ใช่ล่ะ? มันจะเป็นยังไงต่อ ถึงจะรู้ไป แล้วจะทำยังไงได้
แค่คิดถึงวันข้างหน้า มันก็หมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะสไลด์หน้าจอ...
.
.
.
.
สุดท้ายไม่ได้โทร....เลือกที่จะเดินหนีมากกว่าก้าวไปเผชิญหน้า
ทำไมความกลัวที่จะต้องสูญเสียมันถึงชนะความอยากรู้อยากเห็นนะ
ได้แต่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟากลางห้องจนกระทั่งพี่โต้งเดินออกมาจากห้องน้ำ มือเย็นๆ ที่มาแตะหลังมือทำให้เกือบสะดุ้ง
“คิดอะไรอยู่คะ หืม? ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?”
หนูส่ายหน้าแล้วฝืนยิ้ม
“ทำหน้าแบบนั้น ยังจะมาโกหกอีก”
บ้าจริง นี่หน้าตาหนูมันออกขนาดนั้นเลยหรือไงว่าโกหก
“น้องฐายังไม่เลิกคิดเรื่องไอ้ปอนด์มันอีกเหรอ พี่ก็บอกแล้วไงว่า มันเป็นแค่เรื่องเก่าๆ ตอนนี้เป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ”
ถึงจะค้างคาใจมากขนาดไหน แต่พอนึกถึงทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ก็นึกด่าตัวเองเหมือนกันที่ไม่เชื่อใจผู้ชายคนนั้นเอาเสียเลย คนที่คอยดูแล ห่วงใยความรู้สึกกันแบบนี้มาโดยตลอด จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไงกัน
“คนเราย่อมมีความหวัง ความฝัน แต่บางอย่างถ้ารู้ว่าไม่มีวันเป็นไปได้ พี่ก็ไม่คิดจะฝืนดื้อรั้นทำต่อ เพราะพี่ไม่ใช่คนที่จะมานั่งทำอะไรทั้งๆ ที่รู้ว่ามันจะไม่สำเร็จ อย่างเวลาที่น้องฐาอยากได้ตุ๊กตา ต่อให้พี่ไปช่วยปาโป่งยังไงก็คงไม่ได้อยู่ดี พี่เลือกที่จะซื้อให้มากกว่า ไม่ใช่ว่าไม่อยากพยายามทำอะไรเพื่อน้องฐา แต่แค่เลือกวิธีการที่ดีที่สุด ทำแล้วไม่เสียเปล่า ไม่อยากให้ต้องคาดหวังแล้วก็ผิดหวังเท่านั้นเอง เพราะพี่รู้ว่ารู้สึกยังไงเวลาที่หวังอะไรมากๆ แล้วไม่ได้ ถึงมันบ่อยแต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี ในเมื่อตอนนี้พี่มีของที่รักมากอยู่ในมือ พี่ก็ไม่ลังเลเลยที่จะทุกอย่างเพื่อรักษาของสิ่งนั้นไว้ คนเรา.... ต่อให้มีของอย่างเดียวกันได้ แต่วิธีใช้และการดูแลก็อาจต่างกัน พี่พยายามทำดีที่สุดแล้ว เท่าที่ที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ แต่พี่ก็ไม่สามารถล่วงรู้ความคิดของเราได้ทุกเรื่อง หรือทำในสิ่งที่เราต้องการได้ทุกอย่าง เพราะฉะนั้น ถ้าพี่ไม่รู้... น้องฐาก็เป็นฝ่ายพูดเถอะนะคะ ถ้าอยากรู้อะไรก็ถาม พี่จะตอบ ถ้าอยากได้อะไร พี่จะหาให้ ถ้าอยากให้ทำอะไร พี่จะพยายามให้ถึงที่สุด ขออย่างเดียว..... อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ ”
โห...... เวิ่นอ่ะ.....
นี่เรากำลังคุยเรื่องเดียวกันอยู่ไหม?
หนูจ้องหน้าพี่โต้งนิ่ง กระพริบตาปริบๆ เป็นกะเทยเอ๋อ
“อะไร? พูดยาวไปเลยไม่เข้าใจหรือไง”
“ค่ะ... จะว่าอย่างนั้นก็ได้” ก็พี่เล่นพูด ๆๆๆ พูด จากมอไซค์ ไปรถไฟบีทีเอสแบบนั้นนี่นา เป็นใครก็ต้องงงเป็นธรรมดา
“หึหึ สมกับเป็นเรา งั้นอยากฟังแบบสั้นๆ ไหม?”
“สั้นๆ เหรอคะ? อืม ก็ดีนะคะ”
พี่โต้งยิ้ม หัวเราะเบาๆ ทรุดตัวลงยืนเข่า อยู่ข้างๆ ทำให้หนูต้องลดองศาของศรีษะลงนิดหนึ่งรอฟัง
“อืม..... พี่รักน้องฐาค่ะ”
ความรู้สึกของคนเรา บางครั้งมันยากที่จะอธิบาย และหนูก็ไม่สามารถสาธยายความรู้สึกดีใจที่มีในตอนนี้ออกมาได้หมด
ซาบซึ้ง ตื้นตัน มีความสุข แล้วอะไรอีก
พี่รักน้องฐา.....
แค่นั้นเอง หนูยังต้องการอะไรมากกว่านั้นอีกเหรอ?
รอยยิ้มบางคลี่ออกพร้อมๆ กับน้ำตาแห่งความซาบซึ้มเอ่อล้น
“หนูก็รักพี่ค่ะ” หนูบอกพร้อมกับสะอื้นเบาๆ อีกฝ่ายใช้ปลายนิ้วชี้เช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“เป็นอะไร อยู่ๆ ก็ร้องไห้” หนูส่ายหน้าแรงๆ เอาแขนเสื้อเช็ดหน้าเป็นพิธีแล้วหันมายิ้ม
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร สงสัยเพราะเป็นวันนั้นของเดือนก็เลยเซนสิทีพ”
“ฮะ? มีด้วยเหรอ?”
หนูยิ้มเผล่แลบลิ้นเล็กน้อยเป็นคำตอบ พี่โต้งเลยหมั่นเขี้ยวจับหัวหนูโยกไปมาอย่างเอ็นดู
หนูเอามือปัดแขนพี่แกออก แล้วขยับตัวจะลุกหนี แต่ยังไม่ทันไปไหนก็ถูกดึงมือไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิ จะหนีไปไหนล่ะ?”
“คะ? ” หนูหันมาทำหน้าฉงนใส่ แต่พอเห็นสายตาพี่แกแบบนั้นมันก็แทบจะพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ เปล่า ก็ไม่ได้จะไปไหน ก็พี่ชอบแกล้งหนู”
“พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ค่ะ อยู่นี่แหละ”
หนูพยักหน้า ไปไหนไม่ได้เพราะข้อมือยังถูกยึดไว้ไม่ปล่อย หนูก้มหน้ามองข้อมือที่ถูกจับไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่โต้งแล้วก็ชะงัก
ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน รู้สึกเสียวซ่านหัวใจ :-[
ตึกตัก ตึกตัก
อร๊าย.... อยู่ดีๆ ทำไมมันเขินแปลกๆ จนไม่กล้าจะสบตาด้วยเลยน้า หรือว่า.... เราจะห่างหายเรื่องอย่างว่าไปหลายวันจนไม่ชินนะ .... บ้าจริง ไม่ใช่เวลามาไร้เดียงสาเป็นสาวน้อยตอนนี้ซะหน่อย ไม่ใช่เพราะอยากจะทุ่มเทเวลาและกายใจให้หรอกเหรอถึงได้ลาออกจากงานมา
สวบ..... ยังไม่ทันไรร่างของหนูก็โดนรวบไปกอดไว้ พร้อมใบหน้าของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามา หนูค่อยๆ พริ้มตาลงรับสัมผัสอ่อนนุ่มที่แตะมาบนกลีบปากแผ่วเบา.... ดั่งขนนก แต่ให้ความรู้สึกลึกซึ้งมากกว่านั้นหลายเท่า.....
จูบ...คุณคิดว่าไม่สำคัญ
แต่เมื่อคุณจูบฉัน ทำไมฉันสั่นไปถึงหัวใจ
คุณเป็นคนจูบ คุณรู้ บ้างไหม
ฉันหนาวฉันร้อน เหมือนดังเป็นไข้ ทุกที ทุกที
จูบ มีฤทธิ์ สะกิดหัวใจ
ตัดอย่างไรไม่ไหว มันทำฉันให้ ไม่สมประดี
ทำไมคุณชอบ ตอบฉัน หน่อย ซิ
หรือว่าเป็น ประเพณี สำหรับ ผู้ชาย
ดิน ยัง รู้ แยก แตกเพราะรอยไถคราด
แต่ฝนยังซัดสาด รอยหาย
คุณจูบฉัน รอยจูบนั้นย่อมติดจนตาย
จะลบรอยจูบอย่างไรไม่หาย
อย่าลืม อย่าเลือน
จูบ อย่าคิดว่าไม่สำคัญ
จูบเบาเบาเท่านั้นยังทำฉันสั่นดังฟ้าสะเทือน
คุณเป็นคนจูบ อย่าลืม อย่า เลือน
รักไม่จริงก็อย่ามาเฉือน หัวใจฉันด้วยจูบเลย
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
รุ่งเช้า ...... พี่โต้งยังนอนหลับอยู่ทั้งๆ ที่สายมากแล้ว
หนูเองก็ยังง่วง ทั้งเหนื่อยและเพลียเป็นผลมากจาศึกหนักเมื่อวานแต่ต้องลากสังขารลงจากเตียงเพียงเพราะกระหายน้ำ เลยเดินมาหาน้ำเย็นในครัวดื่ม
อะไรกัน.....ใครบอกพี่โต้งเปลี่ยนไป....
ไม่เปลี่ยน ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดเดียว หวานยังไงก็หวานอย่างเดิม ดูแลคนรักเหมือนอย่างเจ้าหญิง แค่นึกถึงค่ำคืนอันแสนหวานที่ผ่านมา ทุกช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกัน ใบหน้าก็ร้อนผะผ่าวขึ้นมาแล้ว
หนูเดินไปเดินมาในครัว เพื่อจะต้มน้ำร้อนทิ้งไว้ เผื่อพี่ต้งตื่นมาจะได้ชงกาแฟดื่มได้โดยไม่ต้องรอน้ำเดือด รอยยิ้มแห่งความสุขยังติดที่แก้มอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
จริงสิเมื่อวานนี้ ทิ้งโทรศัพท์ไว้นอกห้องนอนนี่นา
หนูเดินไปที่โต๊ะกาแฟหน้าโซฟาอย่างไว เกรงว่าถ้ารับสายช้าแล้วจะต้องเปลืองเงินโทรกลับ จึงรับสายโดยไม่ทันได้ดูเบอร์
“ฮัลโหล”
“ขอโทษนะคะเมื่อวาน คุณโทรมาเบอร์นี้หรือเปล่า?”
หนูใจเต้นโครมคราม เมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงนี้มันช่างคุ้นเสียเหลือเกิน
“เปล่านี่คะ ไม่ได้โทร” หนูตอบกลับทันที
“จะไม่ได้โทรได้ยังไงก็เบอร์โชว์อยู่นี่นา”อีกฝ่ายเถียง
หนูกลั้นใจลดโทรศัพทลงดูเบอร์
นี่มันเบอร์ของ M นี่นา เมื่อคืนหนูโทรไปจริง แต่เค้าไม่ได้รับสาย....
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ฉันโทรหาคนชื่อเอ็มน่ะค่ะ” หนูถามกลับไปอย่างเสียไม่ได้
แล้วก็แทบช็อกเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาว่า......
.
.
.
.
.
.
“เอ็ม.... ไม่ใช่แล้วค่ะ ฉันชื่อมิงค์”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
จบพาร์ท.........
5% ที่เหลือ นี่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หวานนะ แต่มันยังคาใจ
ว่าพี่โต้งโอนเงินให้ใคร
รอที่เหลือ
บวกเป็ดค่ะ
-
ขอรักน้องฐาด้วยคน :กอด1:
หายไปซะนานเลยนะครับพี่คนเขียน :laugh:
-
มีงานแต่เช้าเลยอ่า อีก5% แปะไว้พรุ่งนี้นะคะ :m23:
-
พี่โต้งงงง ดีขนาดนี้
น้องฐาอย่าคิดมากเลยนะ :o8:ล
รอค่ะ :pig4:
-
สั้นๆ แต่ได้ใจความ "พี่รักน้องฐาค่ะ" อร๊ายยยยย เขินจังเลยยยย ^_^
-
รออีก 5% ค่ะ
-
พี่โต้งยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน รู้สึกเขินทุกครั้งที่พี่โต้งพูดคะ 555555
-
พี่โต้งหวานเวอร์ :impress2:
-
เอาแล้วไงเพิ่งหวานกันเสร็จ มีเรื่องเลยเรอะ มิ้งค์นี่แฟนเก่าพี่โต้งป่ะเนี่ย รีบเคลียร์เลยน้าพี่โต้งก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่
-
:z3:
-
เอิ้มมม มิ้ง!!
เอาล่ะสิมันอะไรยังไงว้า :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ
:กอด1:
-
:a5: มิ้ง !?
พี่โต้งทำอะไรก็ตัดไม่ขาดสักที ถ้าเป็นน้องฐาคงหน่วงมากมาย TT
-
ถามพี่โต้งไปเหอะ
คิดคนเดียวเดี๋ยวจะ
บ้านะน้องฐา :เฮ้อ:
-
นั่นอิพี่โต้ง
คงไม่ใช่มีลูกต้องส่งเสียนะ
-
มิ้งค์คือใคร
ชอบที่พี่โต้งพูดตอนที่พูดยาว ๆ นั่นน่ะ ซึ้งดีนะ พอแปลมาสั้น ๆ ว่ารักน้องฐาก็ยิ่งน่ารักใหญ่
น้องฐาต้องเข้มแข็งประคับประคองความรักไปให้ได้นะ
ขอบคุณค่ะ
-
อย่างานเข้าน่ะ :call: :call: :call: :call:
หวานด้วยตอนนี้เขินแทนเจ๊จัง :o8:
-
:serius2: ค้างมาก
-
มิงค์ไหนวะ? :a5:
:pig4: :L2:
-
:m16:
ตอนหน้า..หวัง
ไอ่พี่โต้งคงมีทางออกที่สวยๆให้เห็นนะ
สงสารน้องฐา
เชื่อใจเหอะ ว่าเจอะรัก ที่หนักแท้
เชื่อใจแน่ เจอแท้จริง ไม่ทิ้งเฉย
เชื่อใจกัน ว่าวันนี้ ยังเหมือนเคย
เชื่อได้เลย ที่เอ่ยรัก แน่ปักใจ
เชียร์นะ..พ่อค้าขายตับ ไก่โต้ง
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หายไป เหมือนจะนานนะ..นิ
กอดดดดดดดด :กอด1: กึ๊ดฮอดดดดจ๊ะ
-
หึๆ มิงค์ :a5:
สงสารน้องฐา :กอด1:
-
:z3: :z3:
-
ถามพี่โต้งไปเลยยยย
-
อย่างนี้ต้องมีเคลียร์
-
อย่าหวั่นไหวๆ ท่องไว้หนู
คิดถึงที่พี่โต้งบอกว่ารักไว้นะ
-
นั่นไงๆ โผล่หางมาแล้ว น้องฐาเค้นให้สิ้นความนะคะหนู อย่าปล่อยไว้ทำซากนะคะ
ของเก่าถอดทิ้ง ใส่มิ้งค์ดีกว่า อิอิ...ไม่เกี่ยวอ่า :laugh5:
-
ตายละ เอ็มกลายเป็นมิ้งเฉยเลย งานเข้าอีกแล้ววววว
-
พี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :a5:
งานเข้าแล้วนะนั้น ตื่นด่วน :serius2:
-
ไม่ได้อ่านนาน มาอีกไกลโขเลย ขอเวลาอ่านซักแปบนะ
-
ตอนที่ 73 พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก....
“พี่คะ... มิงค์เนี่ย? ใครเหรอคะ?”
“แฟนเก่าพี่เองค่ะ”
นั่นคือคำถามและคำตอบที่ได้เมื่อนานมาแล้ว
ตอนแรกที่รู้ว่าพี่โต้งยังติดต่อกับเธออยู่ หนูร้องไห้บีบน้ำตางอแงอยู่พักใหญ่ จนพี่โต้งให้สัญญาว่าจะไม่ติดต่อกับเค้าอีก พร้อมทั้งใช้ตับเข้าล่อ หนูถึงใจอ่อน ยอมเลิกราไม่ติดใจเอาความอีก ยอมคืนโทรศัพท์ที่ตอนแรกเราแลกกันใช้กลับไปโดยดี
หนูเชื่อใจพี่โต้งมาก ถึงได้ไม่เคยมาตามจับผิดเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ชื่อของมิงค์หายไปจากสารบบนานซะจนหนูลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แต่นี่อะไร
แทนที่จะลบเบอร์ออกไป พี่โต้งกลับจงใจเปลี่ยนชื่อเพื่อตบตาหนู สัญญาที่เคยให้ไว้ก็เป็นแค่เพียงลมปาก
มันเจ็บ เสียใจจนน้ำตารื้น....
หนูนั่งร้องไห้เงียบๆ คนเดียวหลังจากกดวางสายมิงค์ไปโดยไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น และเธอก็ไม่ได้โทรกลับมาอีก คงเพราะเข้าใจว่าหนูเพียงแค่โทรผิด
“น้องฐา” หนูเงยหน้าที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำขึ้นมองคนรัก สูดน้ำมูกฟืดๆ อย่างสะกดกลั้นด้วยสายตาตัดพ้อ
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมคะ” พี่โต้งปรี่เข้ามาหาด้วยอาการตกใจและเป็นห่วง
คนหลอกลวง พี่ทำแบบนี้กับหนูได้ยังไงกัน คนใจร้าย
ถ้อยคำหมื่นล้านไหลล้นออกมากองกันอยู่ริมฝีปาก มันอัดแน่นแย่งกันตะเบ็งออกมาแต่เอาเข้าจริงมีเพียงเสียงสะอื้นฮัก และกิริยาอาการสะดีดสะดิ้งเบี่ยงตัวออกไม่ยอมให้อีกฝ่ายแตะ
พี่โต้งชะงักมือที่ยื่นค้างมาแตะไหล่แล้วมองหนูด้วยแววตาค้นคว้า
“เรากลับมา...แลกเบอร์กันใช้อีกดีไหมคะ?” หนูเริ่มต้นหาข้อยุติ แทนที่จะตอบคำถาม
“ฮะ? อยู่ดีๆ ทำไมถึงได้อยากจจะแลกเบอร์ล่ะ”
“ก็จะได้ไม่มีใครโทรมาตามกวนใจพี่อีกไง”
“น้องฐาหมายถึงใครกันล่ะ?”
“พี่ก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ยังจะต้องให้หนูพูดอีกเหรอ ก็แฟนเก่าอกอึ๋มของพี่ไง ได้ข่าวว่ายังหน้าด้านโทรมาขอเงินแฟนชาวบ้านไม่เลิกไม่ใช่เหรอ?”
“น้องฐา เอาอะไรมาพูด...” พี่โต้งยังมีหน้าเฉไฉ ไม่ยอมรับผิดอีก
“ถึงขนาดนี้แล้วยังมาทำไม่รู้ไม่ชี้.... ใจคอพี่จะตบตาหนูไปถึงเมื่อไรล่ะ ใช่สิ พี่เห็นหนูมันโง่มากใช่ไหม ถึงจะทำอะไรลงไป ก็ไม่มีทางรู้ ฮึก...ฮึก.. ถึงกับต้องเปลี่ยนชื่อในโทรศัพท์ไม่ให้หนูรู้ ความจริงพอพี่สัญญาแล้วว่าจะไม่ติดต่อกันอีก หนูก็เชื่อ หนูไม่เคยเข้ามาเชคโทรศัพท์ดูด้วยซ้ำ ถ้าหนูไม่บังเอิญได้ยินพี่โทรคุยกันก็คงไม่รู้ไปอีกนาน พี่ทำอย่างนี้...กับ...หนู..... ได้ยังไง?” หนูปล่อยโฮอีกอย่างสุดกลั้น จนพี่โต้งทำอะไรไม่ถูก พยายามหาทางปลอบ
“ใจเย็นๆ ก่อนนะน้องฐา พี่แค่ไม่อยากให้ไม่สบายใจ ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรสักหน่อย อีกอย่าง พี่เคยบอกไปแล้วว่ามิงค์กับพี่....” หนูรู้ดีว่าพี่เขาจะพูดอะไรมีแค่คำเดิมๆ ซ้ำๆ ทั้งนั้นเลยขัดขึ้นเสียก่อน
“จบกันไปแล้ว ต่อหน้าหนูพี่ก็พูดได้สิ พี่อยู่ที่นี่พี่เป็นตัวของตัวเอง พี่มีหนูรักหนู แล้วพอกลับไปบ้าน พี่มีใคร? ไปหาใครทำอะไรกับใครหนูไม่มีทางรู้ได้เลย ถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆ ทำไมพี่ยังต้องให้เงินเธอใช้อยู่อีก ทั้งตอนต้นเทอมที่หนูเห็นทั้งตอนนี้ด้วย แล้วก็ตอนที่หนูไม่รู้อีกกี่ครั้งกี่หน”
“พี่มีเหตุผลนะ ถึงต้องให้”
“เหตุผลนั้นมันคืออะไร ถ้าไม่ใช่พี่ยังรัก ยังห่วงเค้าอยู่”
“ไม่...พี่ไม่ได้รักมิงค์แล้วจริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า เป็นเพื่อน และคนรักเก่า..เท่านั้นจริงๆ”
“ถ้างั้นทำไม... แค่หนูขอแลกเบอร์แค่เนี้ยพี่ต้องลำบากใจด้วยล่ะ? หรือพี่ต้องให้หนูโทรไปบอกเค้าเดี๋ยวนี้ว่าห้ามมายุ่งกับคนของหนูอีก” หนูบอกพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นแต่พี่โต้งจับมือหนูไว้ส่งสายตาวอนขอ
“น้องฐา ไม่เอาน่า....”
“ถ้าอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง หนูจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะจบจริง ในเมื่อพี่ก็เคยสัญญาแล้วว่าจบพี่ก็ผิดสัญญาแบบนี้”
“น้องฐา...” พี่โต้งเรียกชื่อหนูเสียงอ่อย แล้วก็นิ่งไปอีก ดูลำบากใจที่จะพูด
“พอเถอะค่ะ ถ้าพี่ไม่มีคำอธิบายอะไรมากกว่านี้ หนูรู้ดี แค่เงินพันสองพันคงไม่สะเทือนขนหน้าแข้งพี่หรอก หนูแค่เสียความรู้สึก ถ้าหากพี่คิดจะเป็นป๋ากระเป๋าหนักแจกเงินใครๆ ไปทั่ว เพื่อนเก่าแฟนเก่าแบบนี้ หนูก็จะถือว่าของที่พี่ให้หนูมันเป็นแค่เศษเงินของพี่เท่านั้นเอง ไม่ได้มีค่าอะไรทั้งนั้น”
หนูลุกขึ้นเดินไปหยิบโน้ตบุกที่วางไว้ในห้องนอนรวมทั้งโทรศัพท์มือถือที่พี่โต้งซื้อให้มาวางที่โต๊ะกลางห้อง
“หนูไม่อยากได้เศษเสี้ยวความใจดี ที่สักแต่ว่าเอาเงินซื้อฟาดหัวให้ หนูคืนให้แล้วกัน....”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“โธ่อีฐา.... กูรู้ว่าตอนสอบน่ะมันอึดอัด ที่เค้าบังคับให้ต้องใส่ชุดนิสิตชาย แต่มึงก็ใส่เสื้อคลุมมาจนคนเค้าก็ไม่รู้ซะหน่อยว่ามึงแต่งตัวยังไง สอบแค่ไม่กี่วันเองไม่น่าจะเก็บกดถึงขนาดว่าพอได้กลับมาแต่งหญิงแล้วต้องเล่นซะเป๊ะขนาดนี้ซะหน่อยนะ” เสียงอีหมอกแพล่มยาวนานเมื่อเห็นหนูนั่งลงข้างๆ ในคาบเรียน ด้วยชุดนิสิตฟิตเปรี๊ยะ กับกระโปรงสั้นแค่คืบ ใบหน้าที่แต่งแต้มโฉบเฉี่ยวกว่าทุกๆวัน
“ช่วยไม่ได้ ก็กูไม่ได้ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่” หนูตอบกลับเรียบๆ
“ก็ไหนแกบอกว่าพี่เค้าไม่ชอบเห็นแกแต่งตัวแบบนี้ไง แล้วนี่ผ่านกบว. มาได้ไงเนี่ย”
“พี่เค้ายังไม่ตื่น ก็เลยขับรถมาเอง”
“อ้าว แล้วไม่กลัวโดนชำระคดีเอาทีหลังเหรอ?”
หนูนิ่ง ไม่ได้ตอบ หนูโมโหมากเกินกว่าจะคิดเรื่องนั้น ตราบใดที่พี่โต้งยังไม่เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น หนูก็จะไม่ยอมทำตัวเป็นสาวน้อยไร้เดียงสา ว่านอนสอนง่ายบอกอะไรก็ฟังอีกแล้ว....
นี่ก็ทุ่มกว่าแล้ว ความที่โมโหพี่โต้งเลยยังไม่ยอมกลับกะว่าจะให้อีกฝ่ายเป็นเดือดเป็นร้อนเป็นห่วงซะให้เข็ด ที่ไหนได้ พอคิดจะกลับขึ้นมาจริงๆ รถน้องฐาก็ดันมายางรั่วอยู่ข้างทางซะได้
งานงอก!! พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก นี่มันอะไรกันคะ?
เลยปีใหม่มาแล้วแท้ๆ ทำไมน้องฐายังดวงตกอยู่อีกไม่เข้าใจเลย
ทำไงได้ ชีวิตมีแต่กระเป๋าเงิน โทรศัพท์ก็วางทิ้งไว้ที่ห้องด้วยความทิฐิ ติดต่อใครก็ไม่ได้เลย ซวยได้อีก และแล้วน้องฐาคนงาม ทั้งๆ ที่แต่งตัวเช้งวับเลยต้องมาเดินเข็นเวฟของตัวเองเข้าไปยังซอยข้างมอ.... ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีร้านปะยางอยู่ตรงไหน ฮือ...
ระหว่างที่กำลังเข้าตาจนนั้น ก็ มีมอ’ไซค์คันหนึ่งเลี้ยวมาจอดช้างหน้า หนูหยุดเข็นรถแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา
“อ้าว...นึกว่าสาวน้อยที่ไหน ฐาเองเหรอ” พอหนูเห็นเขาเท่านั้นมันก็ดีใจจนน้ำตาจะร่วง
“เดย์......”
เดชะบุญที่ได้เจอกัน โชคดีปนโชคร้ายที่เขาหายเคืองหนูแล้วถึงได้ช่วยเหลือสุดความสามารถ หลังจากเข็นรถมาตั้งไกลก็พบว่าเข็นมาผิดทาง ร้านปะยางอยู่อีกทางหนึ่ง เดย์ก็ช่วยโทรหาเพื่อนที่มีรถกระบะมาช่วยขนรถไปที่ร้านให้ ปะยางก็คงใช้เวลาสักระยะ แต่หนูเองไม่อยากรอเพราะมันเหนื่อยแทบขาดใจ เลยตกลงทิ้งรถไว้ที่ร้านแล้วค่อยมาเอาวันหลัง
“โอเค งั้นเดี๋ยวเราไปส่งฐาที่คอนโดนะ” เดย์หันมาบอกเมื่อหนูตกลงใจไม่รอให้เขาประยางจนเสร็จ
“จ้ะ ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร แล้วนี่กินข้าวมายัง”
“ยังเลยอ่ะ ทั้งเหนื่อยทั้งหิว”
“เหรอ? ไปกินข้าวกันก่อนไหม หรือว่าจะต้องกลับไปกินกับพี่เค้า” เดย์ถามมิวายหยั่งเชิงด้วยใบหน้าที่เศร้าลง
พูดถึงพี่เค้า... หนูยกข้อมือขึ้นดูเวลา นี่ก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้ว ป่านนี้โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วมั้งเนี่ย...
แต่ช่างเถอะ สมน้ำหน้า... โมโหให้ตายไปข้างนึงเลย....
“ไม่ล่ะ พี่เค้าคงกินแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันก่อนก็ดี เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง....”
.
.
.
.
.
“ขอบคุณมากนะเดย์ สำหรับวันนี้” หนูบอกเดย์เมื่อเขาขับรถมาส่งที่หน้าคอนโด ตอนราวๆ สี่ทุ่มกว่าแล้ว...
“อือ สำหรับฐา เดย์ยินดีเสมอ” เขาบอกแล้วยิ้มกว้าง เอ่ยปากบอกลา... “งั้นเดย์กลับเลยนะ”
“จ้ะ ขับรถดี ๆ นะ” หนูยกมือขึ้นโบกเบาๆ พร้อมยิ้มหวาน เมื่ออีกฝ่ายขับรถออกไปแล้ว หนูถึงหมุนตัวกลับเดินเข้าไปในคอนโดพบว่าพี่โต้งยืนทำหน้าถมึงทึงรออยู่แล้ว หนูไม่ได้พูดอะไร พี่เค้าก็ไม่ได้ถามอะไร พวกเราต่างขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องอย่างเงียบๆ
แต่พอถึงห้องเท่านั้นแหละ ความเงียบมันก็หายไปทันที...
“เจริญล่ะ.... ไอ้เรารึ ก็เป็นห่วงไปสิ ไปไหน ทำอะไร จะเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงยังไม่กลับ โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป ติดต่อไม่ได้ วนกระวายใจจนแทบเป็นบ้า แต่ที่ไหนได้ น้องฐากลับไประริกระรี้ อยู่กับไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่น ไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วดูแต่งตัวเข้าสิ ไม่มีความอายเลยใช่ไหม? หรือคิดว่าไม่ทำแบบนี้แล้วมันไม่ยั่วยวนมากพอล่ะ?” คิดอยู่แล้วเชียวว่าต้องโมโห แต่ไม่คิดว่า ระเบิดจะลงติดต่อกันกระหน่ำหลายลูกขนาดนี้ ...
“พี่อย่ามาหาเรื่องหนูดีกว่า วันนี้หนูเหนื่อยแล้วก็เพลียมากด้วย ไม่อยากทะเลาะด้วยหรอกนะ” หนูตัดบทด้วยการเดินหนีจะเข้าไปหาเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำนอนเพราะความอ่อนล้า....
“เหนื่อย เพลีย? ไปทำอะไรมาล่ะถึงได้กลับมาดึกดื่นป่านนี้” แต่อีกฝ่ายยังไม่เลิกราเดินตามมาจับแขนหนูไว้ด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น พร้อมคำถามที่ต้องการคำตอบ
“ทำอะไร? พี่คิดว่าจะหนูจะทำอะไรล่ะ? หรือพี่คิดว่าหนูจะแอบนอกใจพี่เหมือนอย่างที่พี่นอกใจหนูอย่างงั้นเหรอ? งั้นก็แล้วแต่จะคิดเถอะค่ะ” หนูตอบ อย่างไม่ใส่ใจจะแก้ต่างให้ตัวเอง ใบหน้างอง้ำมองเมินไปทางอื่น
“น้องฐา! ทำไมถึงพูดแบบนี้” พี่โต้งตวาดออกมาเสียงดังด้วยความโกรธจัด อุ้งมือที่ยึดแขนหนูไว้บีบแน่นจนเจ็บ
“ไม่ต้องมาเรียก พี่ไม่มีสิทธิ์จะมาว่าว่าอะไรหนูทั้งนั้น ในเมื่อตัวพี่เองยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้ ทำตามที่หนูขอร้องไม่ได้ หนูก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังพี่อีกต่อไป”
“แล้วน้องฐาก็เลยคิดจะประชดพี่ด้วยวิธีการแบบนี้งั้นเหรอ คิดจะไปนอนกับมันเพื่อทำให้พี่โมโหงั้นเหรอ? งั้นก็รู้ไว้เลยนะว่าพี่โมโหมากด้วย” พี่โต้งบอกด้วยเสียงกร้าว เขย่าแขนหนูอย่างแรง จนหัวสั่นหัวคลอน
“อย่า...มา...ดูถูกหนูอย่างนั้น เพราะหนูไม่ทำอะไรสิ้นคิดอย่างนั้นหรอก หนูไม่เถียงว่าหนูอาจจะเคยเคลิ้มบ้างเผลอไผลไปบ้างเพราะตอนนั้นหนูยังเด็ก แต่ท้ายที่สุดแล้วหนูก็ไม่เคยมีอะไรกับคนไม่ได้ใช่แฟนนะ”
“อ๋อ...เหรอคะ? แล้วคนที่น้องฐานับว่าเป็นแฟนน่ะ มันมีกี่คนล่ะ เป็นสิบ หรือเป็นร้อย พี่จะได้ทำใจถูก”
เพี้ยะ!!
น้ำตาหนูหยดเผาะดวงตาพร่ามัวขณะมองคนที่ตัวเองรักหน้าหันไปตามแรงตบ
หนูผิดเอง... ผิดที่พยายามสร้างภาพว่าตัวเองเข้มแข็ง เจนโลก ช่ำชองเรื่องอย่างว่า ที่จริงสมัยนี้เค้าไม่ได้ถือกันแล้วแหละ เพราะเรื่องเซ็กมันกลายเป็นเรื่องธรรมดา แม้แต่เด็กม.ต้นสมัยนี้ยังไม่ซิงกันแล้ว ใครจะว่ายังไงก็ช่างหนูไม่แคร์ แต่เวลาถ้อยคำหยามหยัน ดูแคลนเหล่านั้นมันออกมาจากปากคนที่ตัวเองรัก
ทำไม มันถึงได้เจ็บ แสบ คับแค้นใจได้ถึงขนาดนี้
พี่โต้งนิ่งค้างผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วหันมอง รอยยิ้มที่เคลือบอยู่อย่างเสแสร้งทำเอาหัวใจแกว่งไหว
“โกรธเหรอคะ? พูดเรื่องจริงแค่นี้ทำมาเป็นโกรธ หรือแค่แกล้งตบเพราะอยากสร้างบรรยากาศ ตามแบบพวกหนังตบจูบ...หือ?”
พี่โต้งกัดฟันถามด้วยถ้อยคำหวานแหววแต่ฟังดูแปลกแปร่งและน่ากลัว อ้อมแขนที่โอบรัดร่างของหนูมันแนบแน่นกว่าปกติ ทั้งร้อนและอึดอัด
ริมฝีปากที่ฉกวูบลงมาหารุนแรงและจาบจ้วง หนูพยายามขืนตัวออกต่ก็ไม่เป็นผล
“อื้อ..อื้อ...” หนูส่งเสียงครางในลำคอได้แค่นั้น ไม่มีสิทธิ์เอ่ยปากประท้วงหรือห้ามปรามใดๆ ได้อีกเลย....
นารินตัวน้อยๆ เท่านี้หรือจะมีแรงต้านทานคาวีได้
และเราก็มีเซ็กกันทั้งๆ อย่างนั้น หากแต่มันไม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่เรื่องอย่างว่ามักจะช่วยประสานรอยร้าว และปรับความเข้าใจ หากแต่มันกลับทำให้เรื่องราวเลวร้ายลงไปอีก ด้วยซ้ำ.....
รสจูบกลับร้อนแรงจนแทบคลั่ง มันกลับไม่ได้หอมหวานอย่างเคย แต่ทำไมมันทำให้ปวดแปลบที่หัวใจอย่างนี้
จูบ อย่าคิดว่าไม่สำคัญ
จูบเบาเบาเท่านั้นยังทำฉันสั่นดังฟ้าสะเทือน
คุณเป็นคนจูบ อย่าลืม อย่า เลือน
รักไม่จริงก็อย่ามาเฉือน หัวใจฉันด้วยจูบเลย
TBC
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
เอ๊ะยังไง...... ดราม่ามาเต็มตอน :serius2: :serius2: :serius2:
-
สงสารน้องฐา
พี่โต้งนี่เปนไรมากป่ะ
ชอบพูดจาประชดเนี่ย :katai1:
เข้าใจว่าไม่พอใจที่ฐาไปกะเดย์ แต่ทีตัวเองกะมิ้งค์หล่ะ :m16:
น้องฐาโกรธนานๆๆๆๆไปเลย อย่ายอมง่ายๆนะ
ถ้าพี่โต้งมันไม่บอกเหตุผล ก็อย่าหายโกรธนะ
น้องฐาสู้ๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
ฮึย :m16: ไอพี่โต้งนิสยไม่ดี
ฐาอย่ายอมง่ายๆนะ
-
โหดร้ายมากอะ
พี่โต้ง
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เย้ ในที่สุดก็มาสักที สะใจจังเลยตอนนี้
-
:ling2:
บวกเป็ด
-
สงสารน้องฐาจังเรย โดนอีกแระ พี่โต้งฟังกันก้อนดิ +_+
-
สงสารน้องฐา :sad4:
ทำไมพี่โต้งถึงตัดไม่ขาดสักที
-
o22 o22
:o12: :o12:
-
Sex เพราะความโมโห น้องฐาจะช้ำแค่ไหนเนี่ย
-
เป็นพระเอกน้ำเน่ามากๆอิพี่โต้ง หูเบา เอาแต่ใจ ไม่หนักแน่น คิดเองเออเอง มีดีที่ปากหวาน แค่นั้น หรือเปล่าเนี่ย
-
คนเขียนใจร้ายกว่าจบได้ค้างเติ่งสุดๆ อิอิ ล้อเล่นค่ะ
อิพี่โต้งนี่น่าโบกสักที -_____________- :katai1: :katai1: :katai1: :katai4:
-
:mew4: สงสารน้องฐา
พี่โต้งใจร้าย :katai1:
:L2: :L2:
-
ตอนนี้โคตรดราม่ามาเต็มมาก อยากอ่านต่อม้าก อย่าหายไปนานนะคะ please~ :mew2:
ทะเลาะกันจนได้ แรงสุดเลยมั้งอันนี้ พี่โต้งทำทำไมคะเรื่องให้เงินแฟนเก่า ทำจริงไม่จริงทำไมไม่อธิบาย
หรืออยากอธิบายแล้วน้องฐายังไม่อยากจะฟัง มันรุนแรงเกินจะคุยกันไปนิดแล้ว ปกติน้องฐาไม่ค่อยฟิวส์ขาดนะ
มีอะไรเก็บไว้ในใจเยอะมาก แต่รอบนี้ระเบิดบึ้มเป็นโกโก้ครั้นซ์กันเลย ก็ดีค่ะ คิดอะไรพูดออกมาเป็นตัวของตัวเองเข้าไว้
ถ้าเค้ารับไม่ได้เราก็คงอยู่กันไม่ได้หรอก
สงสารน้องฐากะจะประชดแฟนสวย ๆ ดันรถเสีย เฮ้อ แถมเดย์มาส่งอีก อันนี้ซวยจริงไรจริง ยิ่งไปกันใหญ่
เรื่องพวกนี้พี่โต้งแกยิ่งไม่ได้เลย เวลาพี่โต้งดุโคตรหน้ากลัว หน้ายิ้ม ปากร้าย คำพูดเชือดเฉือนสุด ๆ
จุดเริ่มต้นสองคนมันไม่ค่อยดีเลยเป็นจุดด้อยของน้องฐาที่พี่โต้งเอามาว่าได้ ทั้งที่น้องไม่ได้มีใครเลย
ฮรือออ โดนตบด้วยอ่า คุยกันดี ๆ นะ คู่นี้ ไม่อยากให้โกรธกันนายเลย
ขอบคุณค่า
-
ตอนที่ห้าแล้ว น้องฐาน่ารักมาก
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
คุยกันดีๆไม่ได้หรอออออออ
-
อั้ยยะ
เฮียโต้งเข้าโหมดโหดอีกแล้วเหรอ
นึกว่าพี่แกทิ้งมาดพระเอกตบจูบแล้วน่ะ
เฮ้ออออ สงสารน้องฐาจังเลย :mew2:
-
สงสารน้องฐา :m15: :o12:
พี่โต้งทำไมต้องพูดประชดประชันด้วย :angry2:
หมดรักแล้วก็ไป อย่ามาทำร้ายจิตใจกันเลย :monkeysad:
-
:ling3: น้องฐา
อ่านแล้ว..ใจจี๊ดดดดด
พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก แจกมาม่า
พี่โต้งห่า แอบนอกใจ ไปให้หญิง
อ้างเหตุผล ปนความชั่ว มั่วความจริง
แถมไม่ทิ้ง เอาสองคน จนร้าวราน
เหตุผลเมิง เหตุผลกรู ใครรู้ก่อน
เหตุกระล่อน ผลมักมาก ยากกล่าวขาน
ไม่รู้เหตุ ผลไม่โผล่ โง่อีกนาน
เพราะสันดาน ประจานแจ้ง แมร่งเชี้ยเกิน
:fcuk: ตบหัวทิ่ม..ไอ่พี่โต้ง
:mew1: ชอบอ่ะ..นิ
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ จัดมา ชอบกินมาม่า
มักหลายยยยย อิอิ
-
มาแล้วมาม่า....ชอบ...5555+
ตบ-บด ตบ-บด
เรามันโรคจิต ตอนนี้เลยสนองนี๊ดคอละคร ค่อยมีอะไรเป็นเรื่องเป็นราวให้หัวใจได้ลุ้นบ้างก็ดีนะ
-
ตอนที่ 74 เพื่อนสาว...
เช้ามาหนูก็ยังหน้าหงิก ไม่ได้หงิกเพราะพี่โต้งข่มขืนหนู เพราะหนูก็ไม่ได้ขัดขืนจริงๆ จังๆ ตั้งแต่แรกแล้ว.. (เอ๊ะ ยังไง) ช่างมันเถอะ เพราะมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เรื่องตับกับเรื่องทะเลาะกันมันก็คนละส่วน เพราะงั้นถึงแม้ว่าเราจะยังสั่งอาหารมาทานร่วมกันบนเตียงเดียวกันได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราดีกันแล้ว... พูดแบบนี้พอจะเก็ทมะ? หรือยังงงอยู่ โอเค นั่นไม่สำคัญอยู่ดี ยังไงมันก็สรุปได้ว่า เราสองคนยังงอนกันอยู่ละกัน โอเคจบ..
ด้วยความโมโห ก็อยากจะประชดด้วยการแต่งตัวโป๊ สั้นเหมือนวันวาน ถ้าไม่ใช่เพราะพอใส่สั้นแล้วมันโชว์ รอยเขียวๆ เป็นจ้ำตรงขาอ่อน จึงจำใจเปลี่ยนกระโปรงโดยดี ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดไปว่าพี่โต้งใช้ความรุนแรงในครอบครัว ทั้งที่ความจริงหนูแค่สะดีดสะดิ้งเกินงาม จนเซล้มไปชนขอบโต๊ะเท่านั้นเอง เอิ่ม แต่ก็นะ อย่าไปใส่ใจเรื่องน่าอายพรรนั้นเลย ยิ่งเล่าไปก็ ยิ่งไร้แก่นสารขึ้นทุกที... จนหนูนึกโมโหตัวเอง... ที่บางครั้งก็ต้องมาโดนโกรธโดนงอน ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วก็เถียงสู้ไม่เคยชนะ มันน่าเอน็จอนาถใจนัก
ก็เห็นว่าพี่โต้งแต่งตัวอยู่ และก็ยังไม่ได้สายอะไร แต่หนูเสร็จแล้ว และไม่อยากรอด้วย ทั้งๆ ที่ควรจะรอไปเรียนพร้อมกัน ..แล้วไง ถึงรถหนูจะยางแบนแต๊ดอยู่ที่อู่ แต่หน้าคอนโดมีวิน... หนูก็เลยมิได้ใส่จิวเดินสวยหยิ่งลงไปข้างล่าง แต่พอเอาเข้าจริง คุณพี่วินที่ควรจะจอดเรียงรายกลับหายจ๋อมเหลือแต่เพิงร้าง ฮึ่ย! ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่จะซวยทุกเรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ?
ห้านาทีผ่านไป...
ปริ๊นๆ.... หนูสะดุ้งกับเสียงบีบแตรที่ไร้มารยาท หันไปเห็นคุณพี่ไก่โต้งตัวดีลดกระจกลงรถมาด้วยหน้าดุๆ
“มาขึ้นรถ.....” ฟังเสียงเข้าสิ เหมือนอยากจะจิกทุกคนที่ขวางหน้า...
“......” หนูทำเป็นมองเมินไปอีกทางไม่สนใจ จนอีกฝ่ายอดรนทนไม่ไหว เปิดกระตูรถแล้วก้าวอาดๆ มายืนอยู่ข้างๆ
“บอกให้ขึ้นรถทำไมไม่ขึ้น หรือนัดใครไว้ให้มารับ” โอ๊ยยยย ถ้าจะปากร้ายขนาดนี้ ไม่ต้องพูดอะไรซะเลยจะดีกว่า
“เปล่าค่ะไม่ได้นัด กะว่ายืนรอไปก่อนไว้เจอหล่อ ตรงเสป๊กละค่อยโบกยังทัน”
“น้องฐา!” พี่โต้งเรียกพลางกัดฟัน คว้าแขนหนูได้ก็ฉุดแขนหนูแล้วโยนโครมลงไปที่เบาะข้างคนขับ แล้วปิดประตูดังโครม
โธ่ ตัวเองเริ่มก่อนแท้ๆ พอพูดเข้าหน่อยทำมาเป็นรับไม่ได้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ บ้าที่สุดเลย
“แล้วนี่รถเราไปไหน ทำไมต้องออกมารอวิน?”
อ้อรู้ด้วยหรอว่ารอวินนึกว่าจะคิดว่าหนูรอหนุ่มๆ อย่างปากซะอีก
“เสียค่ะ อยู่อู่”
“เป็นอะไร?”
“ยางแบนตั้งแต่เมื่อวาน ถ้าไม่มีเดย์ ป่านนี้หนูคงได้นอนข้างถนนไปแล้ว”
“ดีนี่.. โทรศัพท์มีก็ไม่ยอมเอาไป พอมีอะไรนอกจากพี่ติดต่อไม่ได้ เราก็ติดต่อคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน เมื่อไรจะเลิกประชดซะที”
“คงเลิกไม่ได้หรอกค่ะ มันเป็นสันดานของหนูเสียแล้ว แต่ถึงหนูเป็นยังไง พี่ก็ต้องมาสนใจหรอก ถ้าพี่รักหนูห่วงหนูน้อยกว่ารักและห่วงคนอื่น ก็อย่าพูดอะไรเลยดีกว่า ฟังแล้วหนูเอียน”
o18
o18
o18
ใครบอกว่าหนูประชดกันล่ะ หนูกำลังประท้วงอยู่ต่างหาก และแค่การทำอะไรบ้าๆ บอๆ ที่มีแต่สร้างผลเสียให้ตัวเองนี้มันดูจะไร้แก่นสารจนเกินไป ไหนๆ จะประท้วงแล้ว มันควรจะมีวิวัฒนาการมากกว่านั้น เช่น “หนีออกจากบ้าน” เป็นต้น
แหม่....พูดซะอลังการงานสร้าง ถึงยังไงหนูก็หนีไปไหนไกลไม่ได้หรอก แล้วอย่าได้คิดว่าหนูจะฆ่าตัวตายด้วยการเข้าไปพักอยู่หอในด้วย อันนั้นอันตรายเกิน... หนูก็แค่ไปพักตากอากาศห้องอีกิ๊งเท่านั้นเอง
อีกิ๊งทำท่าดีใจที่หนูจะไปอยู่ด้วย ออกปากไล่กันย์ให้กลับไปนอนที่บ้านตัวเองอย่างกับหมูกับหมา... ส่วนกันย์นะเหรอ ได้แต่ครางหงิงๆ อ้อนกิ๊งขออยู่ด้วย จนหนูล่ะสงสาร แต่สุดท้ายก็ถูกอีกิ๊ง นางมารเนรเทศน์ไปอย่างไม่มีทางเลือก
สุดสัปดาห์กันย์ก็ชวนหนูกะกิ๊งไปดื่มนิดหน่อย หนูก็ไม่ได้อยากจะไปนักหรอกค่ะแต่ก็เกรงใจ เลยพากันไปก๊งพอกึ่มๆ อีกิ๊งถูกหนูมัดมือชกพาไปด้วย แต่เพื่อนก็ฝึกวิชามาดีไม่ได้ดื่มเหล้าสักอึก แหม... นึกว่าจะได้เห็นอีกิ๊งตอนแรดลงตับสักหนซะแล้ว...ชิชิ ตกดึกกันย์ก็เริ่มเมา เอาแต่หันไปคลอเคลียกิ๊งจนเพื่อนหนูมันแก้มแดงแล้วแดงอีก มันเลยตัดสินใจลากคอคนขี้เมากลับมาห้อง ไอ้หนูก็เลยต้องจำใจกลับมาด้วยทั้งๆ ที่ยังสนุกอยู่เลยด้วยซ้ำ แหม ขัดใจๆ (ได้ข่าวว่าตอนแรกไม่อยากไปนะเนี่ย...)
กิ๊งขับรถกันย์พาหนูและกันย์กลับมาที่หอของมัน แหม...เพื่อนหนูคนนี้เก่งจังขับรถยนต์เป็นด้วยแฮะ มันบอกว่าเทอมหน้าพี่ชายจะซื้อเก๋งคันเล็กๆ ให้ด้วยล่ะ รวยกันจริงๆ นะเนี่ย
หลายวันแล้วที่กันย์โดนไล่ไม่ยอมให้มาค้างด้วยหนูก็เลยเกรงใจกันย์ยอมลดตัวลงมานอนข้างๆ เตียงแทนที่จะนอนบนเตียงเบียดกันสามคน ปล่อยให้คนรักกันเค้านอนกอดกันสบายๆ ไปก็ดีแล้ว
ที่ไหนได้ ตกดึกคืนนั้นเอง หนูหลับไปแล้วด้วยซ้ำ ... แต่เพราะนอนข้างล่างมันไม่สบายเหมือนนอนบนเตียงมันก็เลยสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงบางอย่าง
“พอแล้ว นอนไปเลยนะ” เสียงกิ๊งงึมงำ เป็นเสียงกระซิบ...
“ก็นอนอยู่นี่ไง”
“ก็นอนเฉยๆ ไม่ได้เหรอไงล่ะ”
“ม่ายด้ายยยย ก็คนมันง่วงจะแย่อยู่แล้ว”
“เออ....ง่วงก็หลับสิ เลิกยุกยิกซะที”
“กิ๊งอ่ะ กันย์ง่วงนะ ...ง่วงจนน้ำตาเลี่ยนแล้ว” แอร๋ยยยยยยย มุกไรเนี่ย ..... ง.......จนน้ำตาร่วงเลยเรอะพ่อ!
“.....เชี่ย!” อร๊ายยยย หยาบคาย
“ถ้าไม่หยุดกูถีบตกเตียงจริงๆ นะ”
“ยอม...แต่ถ้ากันย์ตกลงไป ไม่ต้องตามไปเก็บกันย์นะ ขอเป็นเก็บสบู่แทนได้มะ” 55555555555555 มุกนี้ขอซื้อ
“นี่มึงเมาจริงเปล่าเนี่ย”
“เมาจ๊า..... ทั้งเมาเหล้าและเมารักเลยจ๊า” โอยยยเน่า.... ได้อีก.....
หนูรีบเอามือปิดปากอย่างด่วน เกรงจะหลุดขำก๊ากออกมาทำลายบรรยากาศ
“พอๆ หยุดได้แล้ว ฐาก็อยู่นะลืมไปแล้วเหรอ?”
“กิ๊งก็เงียบๆ สิ เดี๋ยวฐาก็ตื่นขึ้นมาหรอก....” ช้าไปแล้วย่ะ ตื่นตั้งนานแล้วเหอะ!
“แต่ อืม......ยังไงมันก็........”
“นะกิ๊ง นะกิ๊งนะ ” เจอเสียงหวานๆ ปะเหลาะเข้าไป อีกิ๊งมันก็ คงไปไหนไม่รอด
“อื๊อ....กันย์ มะ...”
“นะ นะ นะ นะ” พอเหอะ....... เลิกเล่นตัวได้แล้วมั้งเนี่ย ถ้าเป็นหนูยอมตั้งแต่ นะแรกละเนี่ย
“อ๊ะ........... อึ๊”
“...............................”
“อืม.... อา”
“..................................”
ทิชชู่อยู่หนายยย ผ้าเช็ดหน้ามีม้ายยยย กำเดาจะไหลแล้วค่า...... :jul1: :jul1:
.
.
.
.
มายก๊อด..... ตาโหลเลย นอนไม่หลับซะงั้น ครั้งแรกนะเนี่ย ที่ได้มาอยู่ในสถานการณ์อะไรแบบนี้ อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก.... อยากจะหัวใจวายสักล้านตลบ นี่ขนาดไม่ได้เห็นนะ แค่ฟังเสียงก็จะบ้าแล้วอ่ะ อ๊า...เขิน.... :o8:
หนูตื่นสายกว่าเจ้าของห้องทั้งสองเห็นอีกิ๊งนั่นหน้ามุ่ยอยู่ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องเขียน กันย์ยืนโอบกิ๊งอย่างเอาอกเอาใจ อีกิ๊งมันไม่ได้เบี่ยงตัวหนีแค่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยหางตาก่อนจะค้อนให้อย่างขุ่นเคือง หนูเห็นแล้วเฉยๆ ส่วนกันย์ทำหน้าเหมือนตึกถล่มมองแล้วก็ขำดี...
“กันย์ออกไปหาของกินมาให้ละกัน... กินไรดี ฐาล่ะ” กันย์หันมาหาหนูที่ตื่นแล้วลุกขึ้นนั่งแค่ครึ่งตัวขายังเหยียดยาว นั่งอึนมึนขี้ตาอยู่
“ข้าวมันไก่สักห่อจะเป็นพระคุณมากเลย” หนูตอบแล้วเอามือปิดปากหาวเบาๆ
“กิ๊งล่ะ?” พอเห็นคนรักเงียบกันย์มันก็หน้าเสียเดินคอตกไปที่ห้องน้ำ
“โถ่ งอนอะไรกันล่ะเมื่อวานยังดีๆ กันอยู่เลย น่าสงสารกันย์ออก ดูสิ ทำหน้าเหมือนหมาหงอยที่โดนเจ้านายดุ” หนูเอ่ยขึ้นเพราะนึกสงสารกันย์ สมาชิกสมคมเกลียมัวแห่งชาติ...
“สมน้ำหน้ามัน” เสียงเพื่อนช่างโหดร้าย สวยแล้วหยิ่งจริงๆ นะคะเนี่ย
“แหม.... มึงจะไปโกรธอะไรมันนักหนา ถ้าจะโกรธมาโกรธกูนี่ กูมาค้างกับมึงตั้งหลายวัน ไอ้กันย์มันคงทั้งคิดถึงทั้งเก็บกด จนอดอยากกดมึงไม่ได้เท่านั้นเอง....” อีกิ๊งหันควับมามองหน้าหนูแล้วจ้องเขม็งทันที ตายแล้ว... พูดอะไรออกไปเนี่ย...
“เปล่านะ... เมื่อคืนน่ะกูหลับสนิทยันเช้า ไม่ได้ตื่นขึ้นมาได้ยินเสียง แล้วก็ไม่ได้รับรู้อะไรทั้งนั้น” หนูรีบรัวคำโกหกเพราะกลัวเพื่อนจะอาย.....แต่...ก็นึกได้ว่าพลาดไปแล้วเพราะอีกิ๊งมันนิ่งค้างไป ทำหน้าเหมือนภูเขาถล่มไปอีกคน มันลุกขึ้นพรวดพราด เดินไปยังห้องน้ำพอดีกับที่กันย์เปิดประตูออกมา แล้วมันก็ผลักร่างสูงใหญ่นั่นเข้าห้องน้ำไป
อร๊ายยยย พอรู้ว่าพาราดะ พลาดไปแล้ว... ก็คิดจะทำอะไรกันไม่เกรงอกเกรงใจเพื่อนเลยหรือไงเนี่ย บัดสีบัดเถลิงจริงๆ หนูคิดไปสุไหงโกลก ถ้าไม่บังเอิญได้ยินเสียงเนื้อกระทบดังเพียะๆ ซะก่อน...
ไม่ใช่เนื้อแบบนั้นหรอกค่ะ ฟังดูแล้วเหมือนคนตีกันมากกว่า
หนูก็พวกอยากรู้อยากเห็น เลยแอบย่องไปแอบฟังข้างๆ ห้องน้ำค่ะ
“ไอ้กันย์ ไอ้เชี่ย กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าทำ อย่าทำ มึงก็ไม่เชื่อ ฮือ” ระหว่างที่บ่น กิ๊งมันก็ตีกันย์ไปด้วยตุ้บๆ คงฟาดไม่ยั้งมือเลยล่ะ โถ อีกิ๊งทำไมถึงโหดร้ายปานนี้
“โอ๋... กันย์ขอโทษนะ ก็กิ๊งแบบ.... น่ารักจนมันอดรักไม่ไหวจริงๆ”
“ไม่ต้อง มึงไม่ต้องมาแก้ตัว... มึงผิดสัญญา มึงจำไว้เลย...”
“โถ่กิ๊ง กันย์ขอโทษแล้วไง”
“กูไม่ยกโทษให้...มึงห้ามมาที่นี่อีกต่อไปเลยนะ”
“กิ๊ง........” เสียงกันย์ร้องโหยหวนอย่างน่าสงสาร
เฮ้อ..... รู้สึกแย่จัง นี่หนูเป็นตัวซวยจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ตัวเองมีปัญหาคนเดียวไม่พอ ยังพาลมาทำให้คนอื่นมีเรื่องมีราวกันอีก ... ฮือ ฮือ.....
เหตุการณ์สะเทือนขวัญครั้งนั้นทำให้หนูต้องระเห็จออกมาจากห้องอีกิ๊งเพราะยังทำใจไม่ได้ ต้องบากหน้าไปขอค้างอ้างแรมบ้านอีหมอกแทน แต่เลิพซีนระหว่างหมอกกะอ้อมมันไม่เร้าใจเหมือนของกันย์-กิ๊งเลยอ่ะ แอร๋ยยยไม่ใช่...
ความจริงหนูคิดถึงพี่โต้งน่ะ คิดถึงมากด้วย ไม่ว่าอยู่กับใครก็มีแต่คนบอกให้กลับไปคืนดีซะที ที่จริงหนูก็ไม่ได้โกรธ หรือโมโหอะไรแล้ว และไม่มีความคิดที่จะเลิกกันสักนิดเดียว สิ่งที่หนูต้องการคืออยากให้พี่เค้ามาง้อ ขอโทษ แล้วก็ ...ทำให้หนูมั่นใจว่าตัดเยื่อขาดใจจากมิงค์ให้สนิทแค่นั้นเอง.... หรืออย่างน้อย ถ้ามันมีเหตุผล หนูก็อยากฟัง ทำไมต้องปิดบัง กันแบบนี้ด้วย...
หนูหนีออกจากบ้าน “พี่โต้ง” ได้อาทิตย์กว่าแล้วแหละ พี่โต้งนี่ก็ใจจืดใจจำดำ ไม่ยอมมาง้อกันสักกะติ๊ด สรุปว่า ใครผิดกันแน่เนี่ย ไม่เข้าใจเลย...
เที่ยงคืนวันพุธ หนูนอนหลับไปแล้ว เพราะชีวิตมันว่างเปล่ามากกว่าที่คิด คอมก็ไม่มีเล่น โทรศัพท์ก็ไม่มีใช้ นั่งดูทีวีจนตาแฉะก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย
“อีฐา อีฐา” เสียงอีหมอกโวยวายลั่นเขย่าร่างหนูในตื่นจากนิทราเปี่ยมสุขอย่างงัวเงีย
“อาร้าย... คนจะหลับจะนอน....” หนูโวยลั่นป่ายมือปัดมันออก แล้วคว้าหมอนมากอด หลับต่อ
“พี่โต้งโทรมา รับหน่อยเร็ว”
“ฮะ” อะไรนะเมื่อกี้ว่าใครโทรมานะ? หนูจับมือถืออีหมอกที่มันยัดใส่มือให้มาทาบที่หู
“น้องฐา......”
“......”
“น้องฐา.... ได้ยินพี่ไหมคะ”
“น้อ..............”
ฟรี้..........
อารามความง่วงทำให้หนูไม่ตอบอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว และหลับไปทั้งอย่างนั้น
เช้ามา......หนูก็ ยังไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้นแหละ... แต่งตัวไปเรียนตามปกติ...
“เมื่อคืนน่ะ พี่เค้าโทรมาง้อแกละใช่ปะ?” อีหมอก ถามขึ้นเมื่อมันยัดโทรศัพท์มือถือตัวเองใส่กระเป๋าหลังกางเกงยีน
“ฮะ พี่ไหน?” หนูทำหน้าเอ๋อใส่มันอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด
“จะพี่ไหน? ก็พี่โต้งไง”
“เค้าโทรมาเหรอ? ตอนไหน?”
“ก็ ตอนเที่ยงคืนไง เค้าโทรมาหากูแล้วกูก็เอามือถือไปให้มึงด้วย”
ว่าไงนะ...... อะไรอ่ะ พี่โต้งโทรมาง้อหนูแล้วเหรอ? แล้วหนูเป็นบ้าอะไรเนี่ยทำไมไม่คุยล่ะ ฮือ......
“แล้วพี่เค้ารู้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยว่ากูมาอยู่กับมึงอ่ะ”
“นานแล้วมั้ง แกคิดว่ามันเดายากมากหรือไงล่ะ ทำยังกับตัวเองมีเพื่อนสนิทเยอะแยะ อีกอย่าง คนขี้หึงแบบนั้นถ้าเค้าไม่รูว่าแกไปไหนทำอะไรกับใครคงตามหาให้ควั่ก คงไม่นิ่งนอนใจเป็นอาทิตย์แบบนี้หรอก”
“ใช่ นิงเกินไป ถ้างั้นตั้งนานทำไมเพิ่งโทรมา”
“คงกะจะให้หายงอนไปก่อนมั้ง หรือไม่ก็ ... เพราะวันเป็นวันสำคัญก็เลยต้องโทรมา”
“วันสำคัญเหรอ?”
.
.
.
อย่างนี้นี่เอง ที่แท้ก็วันสำคัญพี่โต้งถึงยอมทิ้งทิฐิโทรมาได้ คงกลัวหนูจะน้อยใจตายละมั้ง...ทั้งที่ความจริงแกก็ใจแข็งใช่ย่อยซะเมื่อไร หนูซะอีกยิ่งนานวันก็ยิ่งไม่สบายใจ การที่หนูเอาแต่งอน และหนีหายมาแบบนี้จะพลอยทำให้พี่โต้งมีโอกาสกลับไปคืนดีได้ง่ายขึ้นหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แฟนหนูยิ่งเสน่ห์แรงซะด้วยไหนจะพี่เอตัวมารอีก ถ้ารู้ว่าหนูหายออกมาแบบนี้แล้ววไปอ่อยพี่โต้งขึ้นมาจะทำยังไง
แอร๋ยยยยยย เริ่มเครียดแล้วนะคะเนี่ย
หนูเซ็งเล็กน้อยที่ตัวเองขี้เซามากซะจนไม่ได้ตื่นขึ้นคุยกับพี่โต้งเมื่อคืน อยากรู้ว่าพี่แกจะพูดอะไรบ้าง แต่เมื่อพลาดโอกาสนั้นแล้วก็ได้แต่ทำใจแหละ เลยออกไปเรียนตามปกติ ....
เกือบเที่ยงแล้วหนูเดินลงมาใต้คณะเตรียมตัวจะกลับเพราะวันนี้ไม่มีเรียนบ่าย
“ฐา” หนูชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อดังมาไกลๆ ยังไม่ทันเห็นหน้าเจ้าของเสียง อีกฝ่ายก็โถมเข้ามากอดไว้ จนหนูได้แต่ทำหน้าเหวอ รีบดันร่างอีกฝ่ายออกเพื่อดูหน้า....
“ออย..........”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
TBC.
-
ง้องแง้งมันเข้าไป....น้องฐาฉัน +++
-
ได้ยินหนังสดเฉย 555
คืนดีกันเต๊อะิแต่เครียหน่อยก่อดีิ มาม่าอีกสัก สองชาม ข้นๆ
-
พี่โต้ง กะน้องฐา มีแต่ทิฐิอ่ะ
เมื่อไหร์จะดีกันได้
แล้วพี่โต้งทำไมไม่อธิบายซะทีหล่ะ :เฮ้อ:
พี่โต้งโทรมาง้อ น้องฐาดันหลับซะอีก
-
รีบๆคืนดีกันนะค้า :o12:
ออยมาไง ? เกิดไรขึ้นอีกเนี่ยยยยย =..= แอบเป็นห่วง 55555
-
:angry2: ไม่ต้องไปดีกะมัน อยากเป็นสุภาพบุรุษนักก็ให้มันเป็นไปไกลๆทีน หมั่นไส้ใจดีแต่กับคนอื่น ถ้ามันไม่แคร์น้องฐาแล้วเรื่องไรน้องฐาต้องแคร์มันล่ะ เกลียดจริงพระเอกกระแดะ ไอ้ไก่แจ้เอ๊ย! :m31:
-
เอามันเข้าไป..อิรุงตุงนัง ตุงแช่ ตุงแช่ :serius2:
-
แม้โลกจะมืดทั้งใบ..แต่ก็ไม่สามารถจะดับเปลวแสงแห่งเทียนเล่มหนึ่งได้
ถึงตัวเราจะน้อยจ้อย แต่ก็ควรจะมีแสงสว่างเป็นของเราเองนะ..น้องฐา
พี่ไก่ คนเรามีคำพูดเอาไว้ให้สื่อสาร จะได้เข้าใจกันนะ
ไม่ใช่เจตภูติ จะได้สื่อสารกันทางโทรจิต
เมื่อไม่คิดจะสื่อสาร ก็คงยากจะเข้าใจตรงกัน
ตบหัวทิ่ม..อีกที
ดีมั้ย ไอ่ไก่โต้ง :beat:
ผั๊วะๆๆๆๆๆๆ
-
งอนนนนนน ได้อีก น้องฐาลูก ก็ถ้าจะหวงห่วงแฟนขนาดนั้นกลับไปห้องพี่โต้งเหอะไป๊
หมอกก็พูดถูกนะแบบพี่โต้งถ้าไม่รู้ว่าอยู่ไหนแกคงหาให้ควั่ก โถ แล้วน้องฐาดันมาหลับตอนแฟนจะง้อ
สาบานว่าไม่แกล้ง เอิ่ม...ที่ห้องกิ๊งกันย์นี่แบบจะเห็นใจใครดี เอาเป็นว่าเห็นใจทั้งสามเลยละกัน 555
รีบ ๆ ดีกันเร็ว ๆ น้า พี่โต้งต้องมีเหตุผลสิที่ทำแบบนั้น คุยกันดี ๆ ค่ะ พี่โต้งก็ต้องคุยดี ๆ กับน้องด้วย
ขอบคุณค่ะ
-
มาต่อติดๆ กันแบบนี้ชอบมากเลยค่ะ
คือถ้าค้างไว้นานบางทีเราก็ลืมตอนก่อนๆ ไปแล้วเลยอาจจะงงๆ นิดหน่อย
อย่างออยนี่คือ ออยที่เป็นแฟนกับพี่ชลใช่ไหม ที่เป็นเพื่อนน้องฐาตอนมัธยม
ยังงี้ก็เริ่มจะลามไปถึงโรจน์แล้วสิ ตื่นเต้นๆ :ling1:
-
พี่โต้งนะพี่โต้ง เฮ้ยยย!!
แล้วออยมาจากไหนอีกเนี่ย รอๆๆๆ
-
มันจะมีวันเข้าใจกันมั้ยเนี่ย
-
อิโรจน์อย่ากลับมาตอนนี้นะ :เฮ้อ:
-
ลุ้นว่าใครจะง้อก่อน
บวกเป็ด
-
ออยเป็นใครอ่ะ ไม่ใช่ว่าพี่โต้งมาเจอนี้พอดีนะ
-
ออย นี่เพื่อนสาวนี่เอง ค้างนะจะบอกให้ :katai1: :katai1: :katai4: :hao5:
-
บวกเป็ดให้กันย์ ฮี่ๆๆๆ :hao6:
โถน้องฐา พี่โต้งโทรมาง้อ ดันหลับใส่ซะงั้น
ทั้งฮาทั้งแป่ว เหอๆๆ
-
ขอกระโดดขาคู่ใส่อิพี่โต้งสักทีเหอะ :katai1: :z6:
-
ลุ้นให้พี่โต้งมาตามง้อฐาไวๆๆ อิอิ
-
แค่นี้ยังยุ่งไม่พอใช่มั๊ย :katai1:
-
รีบ ๆ คืนดีเถอะน้องฐา
เดี๋ยวมือที่สามมันจะเข้ามา :katai2-1:
-
ตอนที่ 75 นี่หรือคือ.....เพื่อนแฟน (By P’โต้ง) part 1
กี่วันแล้ว.... นี่มัน...กี่วันแล้ว.....ที่น้องฐาเก็บข้าวของย้ายออกไป
ผมรู้ดีว่าผมผิด รู้ดีว่าตัวเองเป็นสาเหตุของทุกเรื่อง ใจจริงก็อยากจะตามไปง้อขอคืนดีแล้วพาน้องกลับมาตั้งแต่วันแรกที่หายไป แต่ถ้าหากยังไม่มีเหตุผลหรือคำอธิบายดีๆ ก็คงไม่มีประโยชน์....
ไม่ใช่ ไม่อยากพูด ไม่ใช่ไม่อยากบอก
แต่..... ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
เพราะเรื่องราวมันน่าอายเกินกว่าจะเล่าให้ฟังได้.... แค่นั้นเอง...
.
.
.
.
.
สองวันแล้วที่ตามติดชีวิตกะเทยแบบเงียบๆ ..... ไม่ได้โฉ่งฉ่าง หรือมากมายแบบไอ้โรคจิตหรอก แค่แอบดูตารางเรียน พอถึงคาบสุดท้ายของวันก็มารอ....แล้วขับรถตามห่างๆ เห็นน้องกลับถึงบ้าน (หอน้องกิ๊ง) อย่างปลอดภัย.... ก็ขับรถกลับแค่นั้นเอง...
พอกลับมาที่คอนโด...มองเห็นโน้ตบุกและโทรศัพท์มือถือที่น้องฐาทิ้งไว้มันก็หดหู่ใจ แต่อย่างน้อยก็ยังรู้สึกดีหน่อยที่น้องเลือกพักที่ห้องน้องกิ๊ง ถึงบางอารมณ์จะไม่ชอบนักแต่ก็ยังดีกว่าเลือกไปอยู่กับไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นหรือใครที่ไหนที่ผมไม่รู้จักอยู่ดี
ราวๆ สามทุ่มครึ่งโทรเข้าห้องน้องกิ๊งหนึ่งสาย แค่ถามว่า น้องฐาเป็นไงบ้าง น้องกิ๊งบอกว่าน้องฐาหลับไปแล้ว....
เออแปลกดี ปกติไม่ใช่คนนอนไวซะหน่อย....
สามสี่วันผ่านไป น้องฐาก็ยังไม่ยอมกลับมา.... เริ่มมีโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องของน้องและผมถือวิสาสะรับสาย
“ฮัลโหล”
“.......” ปลายสายเงียบไป จนผมนึกหงุดหงิด
“นั่นใคร ถ้าไม่พูดจะวางแล้วนะ”
“เอ่อ...ขอสายฐาครับ” เขาตอบกลับมาชัดเจน.... ผู้ชาย....... ใคร?
“น้องฐาไม่ได้ใช้เบอร์นี้แล้วครับ อย่าโทรมาอีก” ผมบอกด้วยเสียงห้วนๆ ก่อนจะตัดสายไป
เชี่ยได้อีกกู!
วิธีการอาจจะต่ำช้า..... แล้วไง??
แล้วน้องล่ะใช่ย่อยที่ไหน ไม่ได้อยู่ในสายตาไม่กี่วัน ไปอ่อยเหยื่อใครที่ไหนมาอีกเนี่ย อย่าให้เจอนะจะจับตีก้นซะให้เข็ด.......
สุดสัปดาห์ผมกลับบ้านที่กรุงเทพ ไล่เดินหาซื้อของขวัญตามร้านตุ๊กตา ในที่สุดก็ลากลูกเจี๊ยบสีเหลืองอ๋อยตัวหนึ่งกลับมาที่ห้องจนได้....
อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดน้องฐาแล้ว ถ้าผมไปง้อ แล้วน้องยอมกลับมา ผมจะเอามันไปซ่อนไว้ตรงไหน ก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่มันก็มีโอกาสเห็นจริงไหม? ผมเลยคิดว่าควรจะทำตัวเงียบๆ ไว้ แล้วค่อยเซอร์ไพรส์วันเกิดพร้อมกับขอคืนดีพร้อมๆ กัน คิดดังนั้นผมก็เลยได้แต่รอ.... รอให้ถึงวันเกิดน้อง
วันจันทร์ ผมเริ่มกระวนกระวายใจเพราะโทรหาน้องกิ๊งแล้วน้องบอกว่าน้องฐาย้ายไปอยู่กับเพื่อนอีกคนแล้ว... เพื่อนไหนอีกเนี่ย ก็เลยซักไซ้จนทราบว่าเป็นผู้หญิงจึงเริ่มโล่งใจ น้องฐาคงไม่ได้เป็นกะเทยกลับใจเอาตอนนี้แน่ๆ จากนั้นก็เลยถามเบอร์เพื่อนน้องฐาเก็บไว้เป็นฐานข้อมูล
วันพุธเที่ยงคืนผมโทรไปหาน้องเป็นครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์
ได้ยินเสียงเพื่อนน้องฐาปลุกให้น้องฐาตื่น
“อาร้าย....คนจะนอน” ง่วงละอารมณ์ร้ายนะคะหนู...
“อือ......” มีแต่ความเงียบที่เล็ดลอดมาตามสายโทรศัพท์
“น้องฐา......”
“......”
“น้องฐา.... ได้ยินพี่ไหมคะ”
“......”
“น้อง......เฮ้อ.......Happy birth day นะคะ ”
ตามด้วยเสียงกรน
น้องฐาคะ.... พี่เพิ่งรู้ว่าหนูขี้เซาได้ขนาดนี้.......... :เฮ้อ:
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
เที่ยงแล้ว...... วันนี้แน่นอนตอนบ่ายทั้งม. ไม่มีเรียน นอกจากนัดเสริมหรือกิจกรรมอะไรพิเศษ ผมเองก็ขับรถมาจอดแถวๆ คณะน้องนั่นแหละ.... แต่นั่งรออยู่หน้าๆ สุดรับลม บังเอิญเหลือบเห็น...ใคร...หน้าตาคุ้นๆ จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นเพื่อนน้อง...ก็เลยเดินเข้าไปถาม
“น้องครับจำพี่ได้ไหมครับ? แฟนน้องฐานะครับ”
“อะ...จำได้ จำได้....” น้องที่ท่าทางห้าวๆ หน่อยรับคำอย่างอ่อนน้อม....
“แล้วน้องฐาล่ะครับ ไปไหนแล้ว”
“อ๋อ...อี...เอ้อ....ฐามันเดินตามมาข้างหลังแน่ะ เดี๋ยวก็มามั้ง”
“อ๋อครับ ขอบคุณ” ผมก้มหัวนิดๆ อย่างสุภาพ ก่อนจะเดินเข้าไปในคณะ แล้วก็เห็นน้องฐาเดินมาพอดี กำลังจะร้องทักแต่น้องกลับหันไปทางอื่นเสียก่อน ทันใดนั้นเอง....น้องก็โดนใครไม่รู้เข้ามากอด....
มึงเป็นใครเนี่ย มากอดแฟนกูทำไมฮึ ไอ้เตี้ย!
อารามความหึง.. เอ๊ย ความโกรธทำให้ย่างสามขุมเข้าไปหาทันที ซึ่งตอนนั้นคนทั้งสองผละออกจากกันแล้วแต่ยังกุมมือกันไว้เหมือนกำลังแสดงบทซึ้งในหนังเกาหลียามเมื่อคนรักหรือ ญาติ หรือ แม่ลูกที่พลัดพรากไม่เจอกันนานแรมปี...แล้วมาเจอกันอีกครั้ง
ถุย! เน่าไปนะ....
“น้องฐา” ผมเรียกด้วยน้ำเสียงติดจะแข็ง ทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันมามองด้วยสายตาที่แสดงว่า “พลาดอีกแล้ว”
“พี่โต้ง....” น้องฐาเรียกอย่าตกใจ เมื่อผมเดินไปถึงแล้วกระชากแขนน้องมาไว้ข้างตัวโดยไม่คิดจะผ่อนแรงเลย แล้วหันไปมองเด็กผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาไม่พอใจ
ไอ้เตี้ยเอ๊ย ....... เด็กประถมที่ไหนเนี่ย ผมขมวดคิ้วมุ่น ไม่รู้จะพูดหรือเอ่ยออกไปยังไงดี เพราะยังนึกภาพไม่ออกว่าถ้าสองคนนี้ได้มาคบกันจริง ก็คงน่าขำพิลึก.... คนหนึ่งสูงยาวเข่าดี แต่แต่งตัวสาวน้อย กับอีกคน ตัวเล็ก ขาว แก้มป่องท่าทางและการแต่งเหมือนเด็กวันทีน... (ยืดโคร่งๆ กางเกงสามส่วน รองเท้าผ้าใบ)
“สวัสดีครับ พี่คงเป็นแฟนของฐา” ไอ้เตี้ยเป็นคนพูด ทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ แล้วหันไปมองน้องฐา แต่อีกฝ่ายก็ได้แต่ถอนใจเนือยๆ “ผมชื่อออย เป็นเพื่อนของฐาตั้งแต่มัธยม พอดีคิดถึงเพื่อนก็เลยแวะมาเยี่ยม ดีใจนะที่ได้เจอพี่... ฐาเคยเล่าให้ฟัง พี่ดูเป็นคนใจดีและแสนดีมาก”
โห.... ช่างพูด ช่างเจรจาและแก้ไขสถานการณ์เป็นเลิศ คำพูดเรียบๆ นั่น ช่วยเคลียร์ทุกอย่างกระจ่างแจ้งอย่างรวดเร็วโดยไม่น่าเกลียด ยิ่งชมผมตอนท้ายนั้นผมเกือบจะยิ้ม.... ถ้าไม่ใช่เพราะ.....
“แต่ถ้าจะให้ดี พี่ปล่อยเพื่อนผมก่อนดีไหม แขนมันจะหักแล้ว....” ผมแทบสะอึกเมื่อสายตาไอ้เตี้ยมันมองเลยไปที่มือผมที่ยึดแขนน้องฐาอยู่ ยังคงบีบแน่นเพราะความเคียดขึ้ง โดยที่คนข้างกายก็ไม่แม้แต่จะปริปากสักคำ
ผมปล่อยมือออกทันควัน รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่เผลอตัวทำแบบนั้นลงไปเพราะพิษรักแรงหึง ยิ่งเห็นน้องฐาเบี่ยงตัวออกไปแล้วลูบแขนตัวเองป้อยๆ มันก็อดรู้สึกแย่ขึ้นมาไม่ได้
“เชื่อแล้วว่าขี้หึงสุดๆ จริงๆ” มันว่าพลางอมยิ้ม เหมือนเห็นผมเป็นตัวตลก แล้วมีหน้าสั่งสอนต่อ “แต่ถ้าจะให้ดี อยากให้พี่หึงอย่างมีขอบเขตบ้าง ไม่ใช่สักแต่ว่าจะหึง จะกันท่าอย่างเดียว ฐาน่ะ มันก็ต้องมีเพื่อนบ้างอะไรบ้าง มีธุระปะปังบ้างไม่ใช่เอะอะใครโทรมาก็เป็นโกหกไปทั่วว่าเค้าไม่ใช้เบอร์นี้แล้ว โดยไม่ถามอะไรเลย”
มันรู้ได้ไง แสดงว่าคนที่โทรมาหาน้องฐาเมื่อหลายวันก่อนก็คือมันใช่ไหม.....
“ออย.....” น้องฐาเรียกชื่ออีกฝ่ายเหมือนปราม... อย่างน้อยอีกฝ่ายก็อายุน้อยกว่า ไม่ควรจะทำเป็นรู้มากมาสั่งสอนกันแบบนี้.....
“ขอโทษครับ ที่พูดแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าหรอกครับ แค่ห่วงเพื่อนเท่านั้น เดี๋ยวจะโดนคนอื่นหาว่า รักผัวมากกว่าเพื่อน... แต่ผมไม่ได้สนใจตรงนั้นหรอก ผมก็แค่คิดว่าถ้าพี่รักเพื่อนผมจริงๆ ก็ควรเชื่อใจมันให้มากกว่านี้แค่นั้นเอง....” โห....ฟังคำพูดจาของมัน เสียงเรียบๆ เรื่อยๆ นิ่มๆ ยิ้มๆ แต่นี่มัน...หลอกด่ากันชัดๆ นิสัยแบบนี้เหมือนใครวะ!
ผมหันไปมองน้องฐา
เชื่อใจ..... เอาอะไรมาเชื่อใจล่ะ ลับตาหน่อย ก็มีไอ้หนุ่มมาส่งแล้ว แถมยังมากอดกะเพื่อนชายแบบนี้ นี่น่ะเหรอ? น่าไว้ใจ เหอะ!
“อะ....เอ่อ.....หนูหิวแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า มือนี้พี่โต้งจะเลี้ยงใช่ไหมคะ....” น้องฐารีบทำเสียงหวานหันมาออดอ้อนอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ ผมหันไปมองแขนน้องที่ขยับมาควงแขนผม ศรีษะเอียงลงมาซบนิดๆ นั่นแล้วก็ ค่อยผ่อนคลายลงนิดหนึ่ง
“จ้ะ น้องฐาอยากกินอะไรล่ะ....”
“อะไรก็ได้ค่ะ แล้วออยล่ะ”
“แล้วแต่เจ้าภาพเลย...”
“งั้น.....ซิสเลอร์แล้วกันนะ....” ผมตัดสินใจรวดเร็วแล้วขยับตัวโอบไหล่พาน้องเดินไปที่รถตัวเอง ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจเบาๆ แล้วรู้สึกข้องใจจึงหันไปกระซิบเบาๆ
“ถอนใจอะไร คงนึกว่ารอดแล้วสินะ โชคดีนะที่เพื่อนน้องฐาเค้าแนะนำตัวทัน ไม่งั้นเรื่องยาวแน่ๆ” ผมก้มลงไปกระซิบเป็นการขู่
“ยาวไม่ยาวก็ช่างเถอะค่ะ แต่มีอะไรเก็บไว้คุยกันสองคนได้ไหมคะ หนูไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ” น้องฐาตอบกลับมาเครียดๆ จนผมแปลกใจ บางทีน้องคงยังไม่หายโกรธ เพียงแต่ต้องแสร้งทำเหมือนปกติเพราะเพื่อนแหงๆ
“แน่ใจนะว่าเพื่อน” ผมแย้บลงไปแค่จะแกล้งเล่น
“ไม่ใช่มั้งคะ” น้องว่าด้วยเสียงที่ไม่พอใจชัดเจน หน้าก็มุ่ยไปแล้ว ทั้งยังไหวไหล่นิดๆ เป็นเชิงเหมือนไม่เต็มใจให้ผมโอบอีกต่างหาก....
กรรม........ ท่าน้องฐาจะไม่ขำแฮะ
.
.
เพื่อนน้องฐากินเก่งสุดยอดไปเลย..... ขนาดสั่งอะไรมาซะเยอะแยะแล้วแท้ๆ ไม่มีท่าทีว่าจะอิ่ม ตัวเล็กนิดเดียวเอาไปเก็บไว้ตรงไหนหมดก็ไม่รู้.... แต่ทั้งๆ ที่กินเข้าไปเยอะแล้ว แต่ไม่หมดอยู่ดี สั่งเยอะกว่ากิน แล้วพอผมเรียกเชคบิลแล้วยังมิวายหันไปบอกน้องฐาว่า
“เออ...เดี๋ยวเราไปกินสเวนเซ่นต่อไหม....”
“ไหวเหรอออย... เพิ่งอิ่มเองนะ” น้องฐาร้องถามอย่างตกใจ
“ไอติมถ้วยเดียวเองฐา.....ไปชิมนิดๆ หน่อยๆ แก้อยากก็ยังดี”
“งั้นซื้อไดรี่ควีนพอมั้ง ไม่เปลือง....” น้องฐาสรุปง่าย
“เปลืองอะไร... มีเจ้ามือเป๋าหนักทั้งคน ใช่ไหมครับพี่โต้ง....” แล้วเพื่อนน้องฐาก็หันมายิ้มหวานให้ผม
“ครับ ตามสบาย.... อยากกินอะไรก็เอาเลย เลี้ยงได้ แต่ถ้าจะให้ดี น่าจะไปดูหนังสักเรื่องก่อนรอย่อย ค่อยมากินต่อจะได้ยัด...เอ๊ย ได้กินได้เยอะๆ” ผมตอบกลับไปยิ้มๆ ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร ทำให้อีกฝ่ายจางยิ้มลงไป..
ไอ้ตัวแสบ... ผมนึกอยู่ในใจ...
รู้หรอกว่า เพื่อนน้องฐาคิดจะแกล้งผมด้วยการมาถล่มผลาญเงินในกระเป๋า เอาให้ล่มจม แต่บังเอิญเรื่องนั้นมันไม่ค่อยสร้างปัญหาให้ผมนัก ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเปย์ให้คนที่คบซะเมื่อไร บางคนขอนั่นขอนี่ เยอะกว่านี้อีก... เห็นก็มีน้องฐาคนเดียวแหละมั้งที่ไม่ค่อยเอาอะไร เพราะนิสัยขี้เกรงใจ จนผมต้องเป็นฝ่ายสรรหามาให้เอง....
คำหรับคู่ขาหรือเพื่อนนอนผมก็ให้แค่ตามความพอใจผม แต่สำหรับแฟนแล้วให้ได้เสมอไม่มีอั้น เหมือนอย่างมิงค์ที่ยังติดนิสัยมาจนตอนนี้ แม้เราจะเลิกกันไปแล้วก็ตาม...ผมสัญญาว่าผมจะช่วยเหลือเธอทุกครั้งที่มีปัญหา... ผมให้เพราะเคยสัญญาไว้แบบนั้น ให้เพราะ ข้ออ้างบางอย่างที่ทำให้ผมอดใจอ่อนไม่ได้ทุกที แต่ถึงผมจะยังติดต่อกับเธอ ให้เงินเธอใช้ยามที่เธอร้องขอ เจอกันบ้าง....เพราะเหตุผลบางอย่าง... แต่เรารู้กันดีว่าไม่มีวันที่ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมได้แล้วจริงๆ.....
ไม่มีทางเป็นไปได้....ไม่ว่าจะเป็นมิงค์ หรือผู้หญิงคนไหนๆ ก็ตาม....
.........................
TBC.
ตอนหน้าคงเป็นพี่โต้งอีกตอนมั้งนะ..... แล้วคงกลับเป็นน้องฐาเล่า ไม่แน่ใจเดี๋ยวดูก่อน...
คนอ่าน: เบา.... เบามาก..... ไหนล่ะมาม่า.... อยากดราม่าเต็มแก่ แต่ทำไมมันยังมาไม่ถึงซะที....
คนเขียน: ใจเย็นๆ สิคะ ใกล้แล้วค่ะ ใกล้แล้วจริงๆ นิจะพยายามเร่งให้ถึงไวๆ นะคะ สัญญา......
-
มันจะมีมาม่าอีกเหรอคะ ที่ผ่านมาก็มาม่าเป็นระยะแล้วนะ ถ้ามาม่ากว่านี้เค้าก็ห่วงน้องฐาอ่ะ กลัวน้องจะเจ็บจะเสียใจ
ได้อ่านมุมพี่โต้งแล้วก็ชอบมว้ากกกกกกกก ได้รู้ว่าพี่โต้งยังรักและห่วงใยน้องฐาอยู่ แต่ว่าพี่ก็ยังไม่เปิดใจอยู่ดีนะคะ
ถึงครั้งนี้จะง้อกันสำเร็จ แต่ต่อไปมันก็ต้องกลายมาเป็นปัญหาครอบครัวอยู่ดีนะพี่โต้ง ใจดีเกิ้น เสี่ยเปย์ตลอด
ประโยคท้า่ยพี่โต้งโคตรน่าีัรัก คือปัจจุบันแกรักน้องฐาแค่คนเดียว
มีไปติดตามชีวิตแฟนด้วยนะ น่ารักจัง และความขี้หึงก็ไม่มีลด ทั้งเรื่องโทรศัพท์และกระชากลากดึง
ชอบเพื่อนแบบออยอ่ะ อะไรที่แฟนเพื่อนทำไม่ดีกับเพื่อนก็บอกตรง ๆ ไปเลย ไม่ได้ก้าวก่ายแต่หวังดี
เจ็บป่ะพี่โต้ง ออยก็น่ารักดีเนอะ แล้วน้องฐาก็จะกลับไปอยู่กับพี่โต้งเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ
เหมือนยังเคืองกันนิด ๆ เลยเนอะ พี่โต้งแหละเหน็บไม่เป็นเวลา
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้มาไว ชอบเรื่องนี้นะคะ
น้องฐาน่ารักดี พี่โต้งก็น่ารักน่าหมั่นไส้
จะมาม่าแค่ไหนก็มาเลยค่ะ มาเร็วๆ อย่าต้องให้รอนาน
ขอบคุณค่ะ
-
:เฮ้อ: อ่านแล้ว..ยิ่งเพลีย
ไม่ไหวจะเคลียร์กับไอ่พี่โต้งคนนี้..จริง
คนอดีต ไม่กีดกัน ปันสงสาร
คนวันวาน ยังสานต่อ ให้ร้องขอ
คนวันนี้ ฉันคือใคร ให้เฝ้ารอ
ปัจจุบัน บอกเพียงพอ ขอไปที
อ้างเหตุผล ว่าจนใจ ให้ลำบาก
ไม่อยากพูด ออกจากปาก ยากหลุดหนี
ทำกลบเกลื่อน เลือนคำพูด งี้ทุกที
บ่ายเบี่ยงเหตุ ที่ลับลี้ ชี้ความจริง
เหอะ..อย่ามาทำเป็นหึงมั่วไปหมด
:angry2: มีได้คนเดียวงั้นดิ
+1 ให้..นิ จุ๊บๆๆๆๆ
-
อยากให้พี่โต้งกะน้องฐาดีกันเร็วๆจัง :mew2:
อ่านมุมพี่โต้งก็เข้าใจว่าไม่มีอะไร
เเต่เมื่อไหร่ พี่อกจะอธิบายซะทีเนี่ย :katai1:
จากไม่มีปัญหากลับทำให้มันปัญหา :เฮ้อ:
-
ไม่อยากเดาไปเองเลยว่าพี่โต้งแอบมีลูกกับมิ้ง
แต่ตอนนี้พี่โต้งก็คงรักษาผู้ชายขี้หึงอย่างเหนียวแน่น
บวกเป็ด
-
อิโรจน์กำลังจะมาหรอ?? :ruready
-
อยากอ่านต่ออีกง่ะ สนุก
-
:a5: :a5: :a5:นี่เบาแล้วหรอออออออออออ
-
อย่างน้อยก็กลับมาคุยกันแล้วอ่ะนะ
-
เอ่อพี่คะใครขอมาม่าอ่ะ
แค่นี้ยังไม่อืดอีกเหรอคะ :katai1:
-
พี่โต้ง ก็ยังเป็นพี่โต้งคนเดิมนะ คิดจะหึงเนี่ย ไม่ถามน้องฐาก่อนเลยนะ
โดนออยสั่งสอนเลยเป็นงัยหละ 5555
-
มันจะมีอะไรอีกอ่ะเดาไม่ถูก อย่าม่ามากละกันฐากว่าจะมีแฟนจริงๆจังๆ สงสาร!
-
ตอนที่ 75/2 นิสัยที่แท้จริง (By P’โต้ง) part 2
หลังจากดูหนังแล้วเราก็มาอยู่ที่ร้านสเวนเซ่นอย่างที่วางแพลนไว้จริงๆ ผมสั่งเค้กไอติมมาให้น้องฐา ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ได้พูดคำนั้นออกไป แต่น้องก็คงรู้ว่า ผมจำได้ว่าวันนี้วันอะไร
“ออย ยืมมือถือหน่อยสิ” น้องฐาบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงแสดงความตื่นเต้น
“เอาทำอะไร” อีกฝ่ายถามแต่ก็ยอมยื่นให้แต่โดยดี
“ถ่ายรูปไง” น้องตอบแล้วสไลด์หน้าจอมือถือหาโปรถ่ายรูป
ถ่ายรูปเค้กไอติม.... เนี่ยนะ.....
“อัพเฟสอีกอ่ะดิ แล้วมือถือแกไปไหน ทำไมไม่ยอมพก ฮึ” ออยถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะดุ ถึงการแต่งตัวจะผู้ชายยังไง แต่ฟังผู้ชายมาพูด “ฉัน”พูด “แก” ด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันประหลาดหูซะเหลือเกิน...
“อ๋อ...ก็ ....แบบ” น้องหันมามองหน้าผมนิดนึงแล้วก็ก้มลงไปที่มือถือต่อ “แบตมันเสื่อมไง มันชอบร้องกวนใจก็เลยรำคาญไม่ได้เอามาด้วย” น้องว่า แก้ตัวซะไวเชียวนะ ทำไมไม่บอกไปล่ะว่าประปดประชันอยู่...
“แบตไม่ดีก็ซื้อใหม่สิ โทรไป หัดรับสายบ้าง...ไรบ้างงงง”
“อ่าๆ รู้แล้วๆ บ่นเป็นแม่แก่ไปได้” น้องฐาตอบแต่เหมือนไม่ค่อยสนใจนักเพราะกำลังพิมพ์อะไรในโทรศัพท์อยู่ยิกๆ
“ไม่ให้บ่นได้ไง คิดดูซิ โทรไปกี่สายไม่มีคนรับ พอรับก็บอกว่าแกไม่ได้ใช้เบอร์นี้แล้ว ไม่ต้องโทรมาอีก ทำเอาเหวอไปเลย แล้วไง ฉันต้องมะงุมมะงาหรามานั่งรอแกอยู่ที่คณะเป็นชั่วโมง ดีนะไม่คลาดกันซะก่อน ” อีกฝ่ายบ่นไปแล้วหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ผมซะอย่างนั้น
อ๋อ.... อย่างนี้นี่เอง คงเพราะผมทำให้ลำบากเลยเกลียดขี้หน้าสินะ ถึงหาทางแกล้งอยู่นั่นแหละ
“เอาน่า.... แกเลิกโมโหเถอะ พี่โต้งก็อุตส่าห์พามาเลี้ยงเป็นการไถ่โทษแล้วไง ฉันอัพรูปเรียบร้อยแล้ว เชิญรับประทานได้ตามอัธยาศัย” น้องฐารีบตัดบทพร้อมชวนไอ้ตัวเขมือบกินเค้กเป็นการปิดปากซึ่งอีกฝ่ายยังทำหน้ามุ่ยเล็กๆ แต่ก็หยุดพูดแล้วลงมือกินไอติมแต่โดยดี
“ฐา.... ไอติมเลอะแก้ม” ออยบอกเพื่อนที่นั่งตรงกันข้าม
“เนี่ยนะ” น้องถาม พลางเอานิ้วลูบ แล้วมันไม่ยิ่งเลอะมือหรือไง โง่จริง
“เอ๋า....แล้วไมไม่เอาทิชชู่เช็ดดีๆ” ออยว่าพลางหยิบทิชชู่ โน้มตัวมาหาแต่ผมไวกว่าชิงแตะข้างแก้มให้น้องหันมาแล้วเอาทิชชู่ถูแก้มให้
“มือด้วย” ผมบอกแล้วถือวิสาสะดึงมือน้องมาเช็ดให้จนเรียบร้อย พอผมเหลือบมองหน้าก็เห็นดวงตาคู่นั้นที่มองหน้าผมรีบเสหลบสายตาไป
หลังจากออกจากร้านไอติม เราก็เดินเล่นกันนิดหน่อย สองสาวจับมือกันเดินนำไป ผมเดินตามข้างหลัง ใจจริงก็อยากโวยวายแต่พอได้ยินสิ่งที่อยพูดแต่ละอย่างแล้วมันก็พูดอะไรไม่ออก ...
“เห็นกระเป๋าสีแดงใบนั้นไหม สวยดี เหมาะกับแก” เสียงออยบอกน้องฐา
“เห็นสภาพร้านก็รู้แล้วว่าแพง ไม่ไหวๆ”
“วันนี้วันเกิดแกนะ แกก็ไปอ้อนให้คนข้างหลังซื้อให้สิ” ออยเอียงคอไปหาเพื่อนพยายามกระซิบ แต่ขอโทษ ผมได้ยิน
“หึ... พี่เค้าให้ของขวัญฉันล่วงหน้ามาแล้วแหละ แค่ไอ้นั่นอันเดียวฉันคงไม่อยากได้ของขวัญไปอีกสามปี” น้องฐาตอบด้วยเสียเรียบ
“อะไร”
“โน้ตบุคเครื่องนึง...” หึ ใช่...แต่ตอนนี้ น้องไม่ได้แตะต้องมันเลย แล้วจะเรียกว่าของขวัญได้ยังไงกัน
“โห....ป๋าว่ะ” ออยพูดไม่มั่นใจว่า ชื่นชมหรือกระแนะกระแหน
ระหว่างนั้นที่ผมเดินไปข้างๆ น้องแล้วบอก
“กระเป๋าใบนั้น...ถ้าน้องฐาอยากได้ พี่ซื้อให้เอาไหมคะ”
“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ พี่อยากให้จริงๆ”
“อย่าลำบากเลยค่ะ เพราะความจริงหนูอยากได้ซิมของพี่มากกว่า แต่ถ้าพี่ยังหวงไม่อยากให้.... หนูก็ไม่อยากได้อะไรจากพี่อีกแล้ว....” น้องฐาบอก แล้วเมินหน้าไป เป็นคำตอบกลางๆ ที่ออยไม่เข้าใจ แต่ผมรู้ความหมายดี....
จนถึงตอนนี้...ก็ยังไม่หายโกรธเรื่องนั้นสินะ..... :z3:
“รู้จักน้องฐามานานหรือยัง” ผมถามเมื่อมีโอกาสอยู่กับออยตามลำพังในห้องน้ำ ความจริงน้องฐาก็คงอยากเข้า แต่เพราะสับสนทางเพศ ก็เลยไม่ชอบการเข้าห้องน้ำสาธารณะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว.. เราทั้งสองเสร็จธุระแล้วยืนล้างมืออยู่ข้างๆ กันที่อ่างน้ำหน้ากระจก
“สามปีกว่ามั้งครับ....”
“อือ ก็ไม่นานเท่าไรนะ เท่ากับเพิ่งเป็นเพื่อนกันตอนม.ปลายนี่เองสินะ”
“ครับ แต่ยังไงก็นานพอจะรู้นิสัยใจคอของมันเกือบหมดแหละ”
“งั้นพี่ขอถามหน่อยสิ ตอนสมัยเรียนเนี่ย น้องฐาเค้าเจ้าชู้มากไหม”
“เจ้าชู้ ฐาเนี่ยนะ? ถ้าหมายถึงมองคนนั้นคนนี้หรือมีชมว่าใครหล่อบ้างอะไรบ้างนั่นมันก็วิสัยกะเทยอยู่ละ ผู้ชายก็เป็นไม่ใช่เหรอ?”
“เปล่า พี่หมายถึง... แฟน.... หรือ....คนที่ควง มีเยอะหรือเปล่า”
ออยปิดน้ำ เขาหันมามองผมด้วยสายตาที่แสดงความสงสัย โดยไม่ปิดบัง
“ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ หรือว่าระแวงว่ามันจะมีใคร”
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากรู้เรื่องของแฟนบ้างเท่านั้นเอง เพราะน้องฐาไม่เล่าอะไรให้ฟัง แต่ถ้าเราไม่อยากจะเอาเพื่อนมาเผาพี่ก็เข้าใจ ยังไงมันก็ผ่านมาแล้ว...ช่างมันเถอะ” ผมพูด ทำทีเป็นไม่ใส่ใจอีก
“ช่างได้ไง... พี่พูดเหมือนกันว่า ฐามัน...เอ่อ..ผ่านมาเยอะ” ผมจบแต่ออยไม่จบ มันทำเสียงไม่พอใจเอามากๆ เลย...
“แล้วไม่ใช่เหรอ?” ผมถามกลับไม่ได้มีท่าที หวั่นเกรงอะไร
“คนเดียวเนี่ยนะเยอะ..... ฐามันเคยมีแฟนแค่คนเดียวนะ ไม่ต้องถามถึงคู่ควงอะไรเลยด้วย เพราะมันไม่มี สมัยนั้นมันโก๊ะ...แล้วก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร อีกอย่างแฟนมันก็ขี้หึงแบบพี่นี่ล่ะ.. พอเลิกกับแฟนคนแรกไป มันก็เฮิร์ทมากจนไม่ชายตามองใครอีกเลย ผมยังแปลกใจด้วยซ้ำตอนที่รู้ว่ามันมีแฟนใหม่ และก็โคตรโมโหเลยด้วย เพราะอุตส่าห์ดีใจที่คิดว่ามันจะมีความสุข แต่พี่กลับ... ขอเลิกกะมันด้วยเหตุผลงี่เง่า เพราะเข้าใจผิดว่ามันไปกิ๊กอีโอ๋.... ถึงโอ๋มันจะเก๊กแมนเก่งแค่ไหน... แต่ให้ยังไงมันก็ไม่มีทางมากินเพื่อนกันเองหรอก ตามีทำไมไม่สังเกตบ้าง” แล้วออยก็ขุดเอาเรื่องสมัยพระเจ้าเหามาด่า ซึ่งผมแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
“พี่จะไปรู้ได้ยังไง ก็ตอนที่พี่ไปเจอ สองคนนั้นสนิทสนมยังกับอะไรดี... หน้าใกล้กันนิดเดียว... เป็นใครๆ ก็คิดทั้งนั้น” ผมรีบเถียงทันที
“ก็ตอนนั้นมันแกล้งทำ เพราะคิดว่าคนที่เดินมาหาเป็นคนเดียวกับที่มาขอเบอร์มันทีแรกไง เพราะมันไม่อยากให้เลยโกหกว่ามากะแฟน ถ้ามันคิดจะนอกใจจริงให้เบอร์ไปไม่ดีกว่าเหรอ โอ๋เอง... มันก็อยากมาหาฐาเหมือนกัน แต่เพราะมันกลัวพี่จะเข้าใจผิดอีกมันเลยไม่กล้ามา... ฐามันเป็นคนรักเดียวใจเดียวมาก...มันไม่มีทางนอกใจพี่หรอก เพราะงั้น..เลิกหึงพร่ำเพรื่อได้แล้ว”
“ไม่รู้สิ.... กับคนที่เจอหน้ากันครั้งแรกก็ลากเข้าโรงแรมได้ง่ายๆเนี่ย บางทีมันก็เชื่อไม่ลงหรอกนะ?”
“ฮะ...พี่พูดถึงใคร? ฐาเนี่ยนะ... ไม่มีทางเด็ดขาด ถึงฐามันทำปากเก่งแค่ไหน... แต่ความจริงมันเป็นคนขี้ขลาดมาก มันจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง”
“หลักฐานมันมีทนโท่ ถ้าไม่จริง พี่คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก แต่ถ้าไม่เชื่อ ลองถามเพื่อนน้องดูเองสิ”
“ไม่ต้องห่วง ผมถามแน่....”
แล้วมันก็ปึงปังเดินออกจากห้องน้ำไป....
ทำไมผมถึงถามออยแบบนั้น... นั่นก็เพราะผมเบื่อน่ะสิ ที่ออยชอบหาว่าผมขี้หึงโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ... ผมรู้สึกแบบนั้นมันผิดตรงไหน ในเมื่อน้องเองต่างหากที่ชอบทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น
อีกอย่าง ผมไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนน้องฐาเลย และเพื่อนที่น้องฐาคบด้วยตอนนี้ไม่มีใครที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมสักคนเดียว... พอได้มาเจอออย ผมก็เลยอยากหาข้อมูลสักหน่อย เพราะผมยังจำได้ว่าน้องฐาเคยพูด....
หนูไม่เถียงว่าหนูอาจจะเคยเคลิ้มบ้างเผลอไผลไปบ้างเพราะตอนนั้นหนูยังเด็ก แต่ท้ายที่สุดแล้วหนูก็ไม่เคยมีอะไรกับคนไม่ได้ใช่แฟนนะ
แฟนคนเดียว? จริงๆ น่ะเหรอ? ผมไม่แน่ใจว่าออยพูดจริงหรือแค่โกหกเพื่อช่วยเพื่อน แต่ท่าทางออยจะโมโหมาก และไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเลย ไม่น่าเชื่อว่า... คนอย่างน้องฐาจะปิดบังนิสัยตัวเองไม่ให้เพื่อนรู้ได้ หรือว่า ไอ้นิสัยบ้าบิ่นแบบนั้นมันเพิ่งจะมาเป็นเอาตอนเข้ามหาวิทยาลัย ออยก็เลยไม่รู้....
จริงเหรอ?......
ถ้างั้นทำไม?.....
“ครั้งแรกหรือเปล่าคะ”
“ปละ เปล่าค่ะ”
“จริงเหรอ ทำไมรัดแน่นจังล่ะ”
“ไม่ได้ทำมานานแล้วมั้งคะ”
นานที่ว่าน่ะ มันนาน....แค่ไหนกันนะ.....
..........................
พอ... ตอนหน้าเขียนมุมน้องฐาต่อดีกว่า เบื่อพี่โต้ง... ฮ่าๆๆๆ
ส่วนมาม่า.... คงไม่เท่าไร เพราะนิเขียนดราม่าไม่ค่อยเก่งอ่ะนะ ไม่ต้องกลัว เหอ เหอ
คนอ่านหายไปเยอะแฮะ แอบแซด .
ช่วงนี้ตอนใหม่จะมาไวนะ มาอ่านละก็เม้นท์กันมั่งนะ อะฮึก อะฮึก...
-
รวบยอด ขอโดดถีบหน้าอีพี่โต้งหน่อยเถอะ แก้ไม่หายไอ้นิสัยขี้ระแวง ไอ้ขี้หึงไม่เท่าเพราะรัก แต่บางครั้งไม่น่ามองแฟนตัวเองแบบนั้น ปากเหมือนจะปล่อยไม่ถือสาแต่ใจคิดตลอด เดี๋ยวยุให้ฐาหาแฟนใหม่เลย หึหึ
-
เบื่ออิพี่โต้ง :katai1:
อย่าดราม่าเยอะนะ :monkeysad:
-
อิพี่โต้งก็ยังน่าเบื่อ ขี้ระแวง เหมือนเดิม :เฮ้อ:
-
เที่ยวระแวงน้องฐาไปเรื่อย
แต่ไม่เคยจะระแวงตัวเองเล๊ยยยยย
ใครกันแน่..น่าระแวงกว่า
ยังมีเรื่องอมพะนำอยู่นะ..อย่าคิดว่าจะลืมง่ายๆ
เซ็งว่ะ..แม๋ม
ไอ่พี่โต้ง
:seng2ped:
-
เบื่อพี่โต้งงง
จิงงงงง
บางทีก้ ทิฐิมาากเกิ๊นนน
-
เออ...อิพี่โต้งมีการวิเคราะห์ หวังว่าผลลัพธ์จะถูกต้องนะเคอะ
-
ฮ่วยยย สุดท้ายก็สงสารน้องฐา เมื่อไหร่พี่โต้งจะเข้าใจน้องฐาถูกๆซะที ทำไมวุ่นวายงี้นะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: เบื่อพี่โต้งขี้ระแวงงงง ! ดีกับน้องฐาเร็วๆนะคะ อยากเห็นหวานๆกันอีก
-
มาไวชอบค่าาา :katai2-1:
เรื่องโกหกครั้ืงนั้นของน้องฐาทำปัญหาถึงทุกวันนี้เลย พี่โต้งก็โคตรขี้หึงยิ่งเข้าใจว่าแฟนตัวเองเจ้าชู้ยิ่งอาการหนัก
ส่วนน้องฐาก็ใสๆของเธอไป อาจดูปากจัดขี้ประชดบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่เคยนอกใจแฟนซักที จริง ๆ พี่โต้งได้เจอกับออยก็ดี
จะได้เข้าใจน้องฐามากขึ้น (มั้่ยนะ) เรื่องนี้น่าปรับความเข้าใจกันมากเลยนะที่จริงนะ ชอบที่น้องฐาไม่เรียกร้องอยากได้โน่นนี่
เป็นคนน่ารักน่าให้ของมากเลยแบบนี้ ไม่ใช่จะอ้อนเอาอะไรไร้เหตุผล
เรื่องทะเลาะกันน้องฐายังไม่ลืมนะจ๊ะพี่โต้ง คิดจะอธิบายหรือแก้ไขอะไรบ้างป่ะ หรือเราจะทำลืม ๆ ไป
ชอบออยน่ารักดี บอกไม่ถูกเหมือนจะห้าวปนหวานน่ารักบอกไม่ถูก รักเพื่อนมากที่สำคัญกางปีกปกป้องกันเลย
ขอบคุณค่ะ
-
ไหนบอกว่าไม่แคร์ ไหนบอกว่ารับได้ไง
แล้วทำไมถึงอยากจะรู้ขึ้นมาตอนนี้
ไม่คิดบ้างเหรอว่าถ้าน้องฐารู้ว่าจริงๆ แล้วพี่โต้งคิดยังไง จะเสียใจแค่ไหน
พี่โต้งนี่งี่เง่าจริงๆ ด้วย :katai4:
-
พยายามเข้าใจพี่โต้งว่าแกมีปมกับเรื่องแบบนี้
แต่อยู่ด้วยกันมาก็นานพอควร ไม่ได้เห็นธาตุแท้ของน้องบ้างหรือไงนะ
น้อยใจแทนน้องอ่ะ
มาไวดีค่ะ จะมาม่ารสอะไรก็จัดมาเลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โรจน์ไม่มีบทเลยหรอ TT /โดนแฟนคลับบักไก่รุม
อยากให้โรจน์โผล่หัวมาบ้างอะไรบ้าง เผื่อบักไก่จะตัดสินใจได้แน่นอนขึ้น โด่ แค่บอกความจริงน้องฐาเอง ชิ!
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เบื่อพี่โต้งละนะ ทำไมทำตัวแบบนี้วะ ไม่ไว้ใจกันเลยนี้หว่า เอาแต่คิดถึงเรื่องในอดีต คิดอยู่นั้นล่ะว่าน้องมันไม่ดี เลิกกันป่ะ เซ็งว่ะ :serius2: :serius2:
น้องฐาาาาา สู้ๆนะ ผู้ชายไม่ดีก็ไม่ต้องไปเอามัน !!! :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่โต้ง เมื่อไหร่จะอธิบานซะที :เฮ้อ:
-
พี่โต้ง o18
ทำไมถึงได้ไม่เชื่อใจน้องฐาแบบนี้ :z3:
น้องฐาห้ามใจอ่อนคืนดีง่ายๆเด็ดขาด :angry2:
-
ตอนนี้มาเร็วจัง
แอบเข้าใจพี่โต้งเบาๆ เห็นใจน้องฐาหน่อยๆ
แต่ทางที่ดีหันหน้าคุยกันเถอะนะ
บวกเป็ด
-
พี่โต้งเข้าใจน้องฐาบ้าสิ
-
งอนนานๆ เลยน้องฐา แต่น้องฐางอนก้อเหมือนไม่ได้งอนอยู่ดีอ่ะ
คนเขียนจะมาต่อบ่อยๆ แอบดีใจนะเนี่ย
-
คนที่ตามอ่านตลอดอย่างผมก็ยังคงอยู่นะ :hao3:
อย่าได้เสียใจไป :L2:
-
ตอนที่ 76 ความลับไม่มีในโลก....
“มันจริงเหรอ? ที่ว่า แกลากพี่โต้งเข้าโรงแรม....”
“ฮะ” หนูร้องอย่างตกใจเมื่อได้ยินออยถามแบบนั้น ทันทีที่เดินออกจากห้องน้ำมา
“พี่โต้งบอกฉันแบบนั้น แกทำจริงๆ เหรอฐา” ออยถามด้วยท่าทีร้อนใจ ทำเอาหนูนึกเคืองพี่โต้งขึ้นมาเลย ว่าจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาคะเนี่ย....
“ใช่...” หนูตอบสั้น แม้ไม่ได้เล่าให้ฟังแต่เมื่อถูกถามก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง
“แล้วอยู่ดีๆ ทำไมองลงค์แบบนั้น” มันทำเสียงสูง
“ก็ฉันเมา...” หนูตอบเรียบไม่ได้ยี่หระอะไรนัก.... และไม่อยากบอกเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นให้มันรู้
“แค่นั้น?”
“อือ....”
“โอ๊ย...... แกมันบ้า...เพราะงี้ไงพี่แกถึงหึงมั่วซั่ว ก็เพราะแกไปทำแบบนั้นให้เค้าคิด” คนฟังร้อง ทำหน้าขัดใจอย่างแรง
“ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น ฉันจะไม่ได้คบกับเค้าแบบนี้ ฉันอาจจะทำไม่ดี แต่ผลลัพธิ์ที่ตามมามันก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ? วันนี้แกก็แกล้งลองใจเค้าทั้งวันแล้วนี่ว่ารวยจริงไหม”
“ไม่รู้แหละ แกต้องหาทางบอกเขานะ ว่าจริงๆ แกไม่ใช่คนแบบนั้น จะปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนี้ไปตลอดได้ยังไง ฉันไม่ชอบคำพูดที่เค้าพูดถึงแกเลย”
“ออย.... แกปลงเถอะ ถ้าเค้าไม่ได้เป็นคนแรกของฉัน จะเป็นคนที่สองสาม หรือคนที่สิบก็คงไม่ต่างกัน เรื่องที่ฉันทำลงไป ไม่ว่าจะเป็นครั้งแรกหรือครั้งที่เท่าไร ฉันก็ทำลงไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีคำแก้ตัว...”
ออยทำหน้าเครียดต่ออีก...จนหนูกุมขมับ
“แล้วนี่แกจะกลับเมื่อไร....”
“อะไร... พูดแค่นี้ ถึงกับไล่...”
นั่น.. ขี้งอนขึ้นมาอีก...
“เปล่า.... ถ้าจะค้างจะได้เตรียมตัวถูก”
พี่โต้งยังอุตส่าห์ถาม...ว่าอยากไปฉลองที่ไหนอีกไหม ทีแรกก็อยากไป แต่บอกตามตรง ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ เรื่องเก่าไม่ทันเคลียร์ ยังจะสร้างเรื่องไม่สิ้นสุด โกรธ นอยด์ หงุดหงิดแล้วยังต้องมาปั้นหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไร อกกะเทยจะระเบิดตายอยู่แล้วท่านผู้อ่าน อร๊ายยยยยย
เฮ้อ....ก็ยังดีที่วันนี้ได้เที่ยวทั้งวัน กินนั่นกินนี่ ถึงไม่ได้ร้องเพลงเป่าเทียนอะไร แต่ก็ยังได้กินเค้กแล้ว ตกเย็นหนูก็ชวนพี่โต้งกลับห้อง... รวมทั้งออยที่ตกลงใจจะค้างด้วยหนึ่งคืน
กลับมาแล้ว....ห้องพี่โต้ง... ไม่คิดว่าจะได้มาไวแบบนี้.. เพราะออยคนเดียวทำให้ทุกอย่างผิดแผนไปหมด
พี่โต้งเปิดไฟ ให้ห้องสว่าง เปิดแอร์ แล้วเดินเข้าห้องไป หนูเองพยายามทำทุกอย่างตามปกติเหมือนอยู่ที่นี่ทุกวัน เชิญให้ออยนั่งที่โซฟาแล้วหยิบรีโมททีวีมาส่งให้ ออยเบนสายตาไปที่กระเป๋าโน้ตบุกที่มีมือถือของหนูวางอยู่บนโต๊ะกาแฟอย่างเป็นระเบียบจนเกินไป
“หรือจะเล่นโน้ตบุกก็ได้นะ” หนูบอก แม้ใจจริงจะไม่อยากแตะต้องของที่พี่โต้งให้แล้วก็ตาม...แต่ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเพราะกลัวมันจะสงสัยอะไรขึ้นมา
“ไม่อ่ะ แค่มองเฉยๆ” มันบอกแล้วหันไปเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง หนูถอนใจโล่งอก
“อ้ะ..... สุขสันต์วันเกิด” ออยบอกพร้อมยื่นบางอย่างส่งให้ เป็นกล่องของขวัญแบนๆ ไม่ใหญ่มาก
“ขอบใจ” หนูยิ้ม แล้วนั่งลงข้างๆ มัน นั่งแกะกล่องมันตรงนี้แหละ
ออยมันซื้อชุดแต่งหน้าให้แหละ สีถูกใจจัง หนูยิ้มแก้มปริ
“น้องฐา....” ระหว่างที่กำลังก้มหน้าอยู่นั้นเองก็ได้ยินเสียงพี่โต้งเรียก หนูค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองพี่เค้า
แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นบางอย่างสีเหลือง... กลมๆ ใหญ๋ปานกลาง (30x40x30) ต้องเพ่งดูถึงพอจะจิ้นได้ว่าเป็นตุ๊กตาลูกไก่..
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ น้องฐา” พี่โต้งบอกเสียงหวาน หวานซะจนหนูอดใจเต้นไม่ได้ ถ้าเรามีกันแค่นี้หนูคงแสร้งเมินหน้าแล้วปฏิเสธมันแน่ๆ แต่เพราะออยอยู่ข้างๆ หนูจึงต้องทำเป็นแสร้งยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ” ยื่นมือไปรับตุ๊กตานั่นมากอดไว้ นุ่มชะมัดเลยแฮะ
“อะแฮ่ม... ไปห้องน้ำแป๊บ” ออยบอก น้ำเสียงเหมือนจะกลั้นยิ้ม หนูรู้ว่ามันรีบหลบฉาก เพราะคาดเดาเอาว่า ซีนโรแมนติกมันควรจะต้องอยู่กันสองต่อสองไรงี้มั้ง
“น้องฐาคะ...” พี่โต้งเรียก จับมือหนูไปกุมไว้.... “หายโกรธแล้วใช่ไหมคะ จากวันนี้กลับมาอยู่บ้านเราเหมือนเดิมนะ... นะคะ.....”
หนูเงียบมองหน้าพี่โต้งด้วยแววตาสั่นไหว ทั้งสถานการณ์หวานชื่น ทั้งของขวัญที่แสนน่ารัก คำพูดและน้ำเสียงของพี่โต้งทำให้หัวใจของหนูอ่อนยวบ... แต่.....
“ไม่ได้หรอกค่ะ.... ออยกลับไปเมื่อไร หนูจะกลับไปอยู่กับหมอกตามเดิม” หนูตอบ ทำเหมือนใจแข็งทั้งๆ ที่น้ำตาปริ่ม.. พี่โต้งเองก็เงียบ.... ใบหน้าของเขาแสดงความผิดหวัง หนูก็รู้สึกไม่ดี... แต่หนูใจอ่อนอีกไม่ได้แล้วจริงๆ
พี่จะรู้ไหม...ว่าหนูอยากกลับมาตรงนี้จะแย่อยู่แล้ว แต่หนูไม่อยากอยู่บนความหวาดระแวงและความหวาดกลัว เพราะหนูไม่รู้เลยว่า ถ้าหนูยอมปิดตาข้างหนึ่งเหมือนที่เคยทำมาแล้ว เมื่อเวลาผ่านไป หนูจะพบว่า ดวงตาข้างนั้นบอดสนิทจนไม่สามารถใช้การได้อีกแล้วหรือเปล่า.... ถ้าหากประวัติศาสตร์ซ้ำรอยขึ้นมา...ดวงตาที่มืดบอดดวงนั้นมันคงจะทำให้หัวใจของหนูก้าวเข้าสู่ความมืดมิดและความโศกเศร้าตลอดกาล
หนูปลีกตัวไปโทรศัพท์ที่ระเบียง ถึงไม่ได้อยากใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ แต่มันจำเป็นจริงๆ เพราะถ้าไม่โทรไปบอกหมอก หนูกลัวว่ามันจะเป็นห่วงว่าหนูหายไปไหน เพราะมันคิดว่าหนูไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัว ก็จะติดต่อหนูไม่ได้เลย
“คืนนี้กูจะนอนที่นี่นะ ไม่ต้องเป็นห่วง.......... ดีกันแล้ว? ยังหรอก แต่พอดีเพื่อนมา ก็เลยต้องมา......... เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” หนูกดวางสายแล้วหมุนตัวกลับ แต่บังเอิญเจอออยที่ยืนอยู่หน้าประตูพอดี
“หมายความว่ายังไง.....นอนที่นี่วันนี้ พูดเหมือนปกติไม่ได้อยู่ที่นี่อย่างนั้นแหละ” อย่ามาฉลาดหน่อยเลยได้ไหม...
“อะ เอ่อ.... เปล่า ก็พอดีไปค้างบ้านมันเมื่อวานอ่ะ แล้ว....” หนูอ้ำอึ้ง ติดอ่างหาคำแก้ตัว...
“แล้วที่บอกว่ายังไม่ดีกันล่ะหมายความว่าไง แกมีอะไรปิดบังฉันอยู่เหรอ? ฉันก็คิดอยู่แล้วเชียวว่าท่าทางแกมันแปลกๆ”
“เปล่า...แกคิดมากไปแล้ว...” หนูบอกปัด แล้วเบียดมันเพื่อเดินออกจากระเบียง
“แกทะเลาะกับพี่โต้งอยู่ใช่ไหม เรื่องอะไร เขานอกใจแกหรือเปล่า” ออยเดินมาถามต่อ ไม่ยอมเชื่อสิ่งที่หนูพูด
“เปล่า มันเรื่องเล็กมาก...แกอย่าใส่ใจเลย”
“ไม่เชื่อ.... ฉันรู้ว่าแกมันคนใจอ่อน ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ แกจะงอนนานแบบนี้ได้ยังไง มันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่” ใช่ มันเดาถูก หนูเคยงอนนานๆ ที่ไหนกัน แค่พูดหวานๆหน่อย หนูก็ลืมหมดแล้ว...
หนูเงียบทำสีหน้าลำบากใจ ขืนพูดออกไปว่าพี่โต้งให้เงินแฟนเก่าใช้เหรอ มันอาละวาดเละแน่....
“ดี... ถ้าแกไม่บอก ฉันจะไปถามพี่เค้าเอง” มันว่าขยับตัวจะเดินออกไป
“อย่านะออย” หนูร้องห้าม ดึงแขนมันไว้
“ทำไม... ทำไมล่ะฐา ทำไมแกต้องห้ามฉันด้วย” มันหันมาตวาด
“ฉันรักพี่โต้ง รักมาก...รักที่สุด...เรื่องนี้เป็นปัญหาของฉันกับเค้า ให้เราเคลียร์กันเอง ขอร้อง... อย่าทำเหมือนตอนไอ้โรจน์อีก ถ้าฉันต้องเลิกกับพี่เค้าไปเพราะแก ฉันคงให้อภัยแกไม่ได้อีกแล้ว...!” สิ้นคำพร้อมกับน้ำตาหนูร่วงพรู...
มันเงียบ....แล้วมองหน้าหนู ด้วยแววตาที่ทั้งตกใจและเสียใจ หนูเองก็เสียใจ หนูไม่อยากพูดกับมันแบบนี้ แต่หนูทนอยู่เฉยๆ ไม่ได้จริงๆ
ถ้าเป็นคนอื่น... หนูคงบอกไปตามตรงแล้วว่าหนูทะเลาะกับพี่โต้งอยู่ด้วยเรื่องอะไร หนูคงไม่ทนปั้นหน้ายิ้มทั้งวันแบบนี้หรอก...
แต่กับออย... ให้ตายหนูก็ไม่พูด ไม่มีวันพูดเด็ดขาดว่าเรามีปัญหากัน เพราะหนูไม่อยากให้มันสอดมือเข้ามายุ่ง
ไอ้นิสัยทำอะไรก็รวดเร็วว่องไว เด็ดขาดของมันเป็นมานานมากจนหนูหวั่นใจ จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างในชีวิตหนูถูกมันลิขิตไปหมด ตั้งแต่พาหนูไปหาพี่ชล แล้วบังคับให้เขาบอกกับหนูว่าเค้าไม่ได้รักหนูเลย... มันทำให้หนูไม่มีความหวังขาดที่พึ่งแล้วกลับไปหาไอ้โรจน์แต่โดยดี.... จนถึงวันที่หนูรักไอ้โรจน์จนหมดใจ ถึงจะรู้ว่ามันมีคนอื่น หนูก็ยังทน อดทนจนวินาทีสุดท้าย แล้วออยก็ยื่นมือเข้ามาอีก.....
ถึงหนูจะโกรธพี่โต้งแค่ไหนที่มีความลับ ไม่พอใจที่ถูกปิดบัง ประชดประชัน หนีออกจากบ้าน แต่ที่ทำทุกอย่างก็เพราะหนูรักและอยากได้เขากลับมาเป็นของหนูคนเดียว ไม่ได้ทำเพราะอยากจะเลิกกันสักนิดเดียว...
เพราะฉะนั้น หนูจะไม่ยอมให้ออยมาทำให้ความรักหนูพังอีกเป็นครั้งที่สอง.... เป็นอันขาด
....................
...............................
คิดถึงโรจน์เหรอคะ? : :mew1:
เจอแน่ แต่ถ้ามาคือใกล้จบแล้วล่ะเรื่องนี้ :mew2:
ตอนแรกๆ โรจน์แวบมาเป็นออเดิฟก่อน ด้วยการเล่าเรื่องอดีตก่อนเลิกกัน .. ส่วนตัวเป็นๆ อดใจรอ สักครู่ :z10: :z10:
ลำดับการณ์ จะเป็น มิงค์ ก่อน แล้วตามด้วยโรจน์ ค่ะ
-
โอ้...น้องฐาถ้ารักขนาดนี้ พูดกันดีๆเถอะนะ
-
เตรียมเจอโจทก์เก่า
ทั้งคู่เร็ว ๆ นี้ :mew2:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อย่าดราม่าไปกว่านี้เลย สงสารน้องฐา T^T
+1 ให้แล้วนะคะ
-
สงสารน้องฐา ต้องปั้นสีหน้ายิ้มแย้ม ต้องทำตัวปกติ
แต่จริงๆ แล้วในใจก็รู้สึกตะขิดตะขวางใจออยอยู่
เราไม่ค่อยชอบออยตั้งแต่เรื่องพี่ชลแล้ว
ยิ่งตอนนี้มากระแนะกระแหนพี่โต้งอีก เข้าใจว่าหวังดีกับเพื่อน
แต่นี่มันเรื่องของเค้าสองคนไม่ใช่เหรอ สอดมือมายุ่งทำไม
-
สงสารน้องฐา :katai5:
-
ถ้าพีาโต้ง ไม่เครีย สำหรับน้องฐา ก้อเหมือนมีเงาคนเก่าตามตลอดนะ
-
โอ๊ยยย บางทีก้อเครียดแทนน้องฐาอ่ะ :ling1:
-
อ้าว ออยเลย #นั่งเคือง
พ่อไก่โต้งค่ะจะทำอะไรก็รีบทำนะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปจริงๆ นี่แอบเชียร์เพราะเห็นแก่ของขวัญที่ซื้อให้น้องฐาหรอกนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ยังไงอีพี่โต้งก็ยังติดลบ ไม่เคลียร์เรื่องตัวเองสักที สงสารน้องฐาที่ทำดียังไงคนรักก็ยังระแวง เข้าข้างน้องฐาเต็มที่ดีแล้วอย่าเพิ่งกลับไปอยู่กับอีพ่อค้าตับเลย สู้สู้
-
ใครคิดถึงโรจน์คะ ไม่มี๊... เป็นมิงค์แล้วโรจน์ เรียงแถวมาดราม่ากันเลย ถ้าช่วงนั้นสองคนความสัมพันธ์แข็งแรงแล้ว
ก็คงไม่มีอะไรมาทำลายได้ แต่ถ้ายังล่ะก็แกว้กๆๆ :katai1:
บอกตรงว่าจำเรื่องโรจน์กับน้องฐาไม่ได้แล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าออยเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้โรจน์กับน้องฐาต้องเลิกกัน
มิน่าล่ะน้องฐาถึงต้องปิดบังว่าทะเลาะกับพี่โต้งอยู่ พยายามเนียนเป็นคู่รักที่งอนกันเล็กน้อยไม่ถึงขึ้นระหองระแหง
แต่ออยเป็นคนเด็ดขาดจริง ดูจากการถามโน่นนี่แล้วก็จะแก้ปัญหาเลยเดี๋ยวนั้น ที่จริงบางส่วนมันก็ดี
แต่อาจไม่ใช่ทางของน้องฐา เอาล่ะ ถ้าจะแก้ปัญหาเองก็ขอให้ทำด้วยสติ อย่างอนอย่างเดียวนะ
เพราะบางทีมันก็ไม่ใช่ทางแก้ปัญหา ยังอยากให้น้องฐากลับมาอยู่กับพี่โต้ง เพราะจะได้หาทางปรับความเข้าใจกันไป
โกรธกันเรื่องนี้ดีกันเรื่องนั้น ผสม ๆ กันไปก็คงมีความสุขบ้างดีกว่าแยกกันอยู่
ตุ๊กตาลูำกเจี๊ยบสีเหลืองนุ่ม ๆ นั่นน่ารักมาก พี่โต้งคิขุจริง ๆ เบย ถ้าไม่งอนกันมีหอมสามฟอดรีบทำให้น้องหายงอนเร้ว
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องของเรื่องที่เกิดมันมาจากความงี่เง่าของพ่อค้าตับนี่แหละ
ฐาสู้ๆ
ส่วนเรื่องออย เข้าใจนะว่าออยรักเพือนและเป็นตรงไปตรงมา แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องปล่อยให้เพื่อนตัดสินใจเองอะเนาะ
แต่จริงๆชอบออยนะ
-
โรจน์มาตอนจะจบนี่คืออีกนานใช่ป่ะ ? คงไม่ใช่ใกล้ๆนี่หรอกนะ
เอาเป็นว่าเป็นเรื่องของฐาเหอะ ทำอะไรตามใจแต่ควรคิดก่อน
ส่วนอะไรที่มันยังคลุมเครือพี่โต้งก็ควรมาพูดให้รู้เรื่องชัดเจนซะทีนะ
ไม่ใช่ว่าจะเก็บเป็นความลับแบบนี้ต่อไป แต่อ่านแล้วเข้าใจฐาเลยอ่ะ
คนที่มีความรักแต่ผิดหวังพอมาเจอสิ่งดีๆก็ไม่มีใครอยากเสียหรอก
เพราะฉนั้นก็ควรเคลียร์กันให้จบๆแล้วจะได้มาอยู่เป็นครอบครัวซะทีนะ
-
ออยคงรู้ตัวแหละ แต่คงตกใจและเสียใจมากแน่ๆ
ฐาและโต้งพูดกันให้รู้เรื่องเถอะ หวั่นใจจัง
บวกเป็ด
-
เต๋อเข้าใจฐานะ เต๋อก้เคยมีเพื่อที่เป็นแบบออยนะ แต่ทำงัยได้หละมันก้คือเพื่อนเรา ดีแระที่ฐาพูดไปแบบนั้นอะ สู้ๆนะฐาคนสวยๆๆๆ !=!
-
เฮ้ออออ....ความหวังดีที่เราไม่ต้องการ :เฮ้อ:
คิดว่าคนส่วนใหญ่คงเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เข้าใจฐาเลยล่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: บอกได้คำเดียวว่า'หน่วง' แง
สงสารน้องฐา
-
ออยคงต้องแทรกมาช่วยให้พี่โต้งมองฐาใหม่ ในอีกมุมหนึ่ง
คราวนี้เหมือนงอนนานเหลือเกิน
-
น้องฐาก็มีวิธีคิดแก้ปัญหาแบบของตัวเองนะ
เอาใจช่วยทั้งคู่ให้เข้าใจกัน กลับมารักกันแบบเข้าใจมากกว่าเดิมนะ
ปรับกันนิดเดียวเท่านั้นเอง
ขอบคุณนะคะ
มาต่อรวดเร็วได้ใจมาก
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทนน้องฐาจริงๆ
:mew1: :mew1:
-
พี่โต้งงงงง....ไม่ไหวจะเคลียร์อ่ะ
เพราะไม่รู้จะเคลียร์ว่ายังไงก็นะมันเป็นเรื่อง
ของคนสองคนที่จะต้องฟันฝ่ามันไปให้ได้นี่นะ
เอาใจช่วยให้พี่โต้งมั่นใจ และเชื่อใจในรักที่น้องฐามีให้
และเอาใจช่วยให้น้องฐาผ่านพ้นอุปสรรคนี้ไปให้ได้แล้วกัน
-
เหอะ..ไอ่พี่โต้ง
ไม่คิดจะบอกอะไร ไม่พูดอะไร ไม่ลงมือทำอะไร
เพียงแต่ซื้อเวลา อยู่เฉย ๆ ปล่อยให้ปัญหามันผ่านลอยไปลอยมาไปวัน ๆ
ยังมีหน้ามาถาม..ให้หายโกรธ น้องฐาคงหายเน๊าะ หน้าอึนมึนว่ะ อยู่ ๆ จะหายโกรธซะงั้น
โกรธเอง..หายเอง หึหึ คนนะไม่ใช่แมว
ยิ่งเนิ่นนานวัน..อย่าทำให้รักมันลดน้อยถอยลง เหมือนกับว่า
รักของเรา..เป็น..ขี้เถ้าในกองไฟ..ปล่อยให้มันค่อย ๆ ดับมอดลงไป
ถ้าไม่คิดจะเติมเชื้อไฟ..อีกหน่อยคงจะไม่เหลือเปลวไฟ..ให้ลุกโชติคุกรุ่นอีกเลย
:กอด1: จัดมาอีกนะ..อย่าให้ขาดเหลือ
ยังไม่คิดจะเบื่อ ทั้งฐา และ นิ
+1 ครับ
-
ลุ้นจะเป็นยังไงต่อน่ะอยากรู้แล้วอ่ะ :mew2: :mew2:
-
อ่านแล้วก็เข้าใจน้องฐา
-
โอ้ยยยย
ออยยยยยยย
กำลังจะดีแลล้วเชียวว
ไม่น่าให้ออยรู้เลย
งือออ
พี่โต้ง ก้บอกไปเดะ จิงใจอะ จิงใจ
-
เค้ายังตามอ่านนะ แต่นานๆจะเข้ามาที
อีกไม่นานน่าจะกลับมาได้บ่อยๆ แอร๊ยยย
-
:mew2:
:mew2:
:mew2:
-
จะขอบคุณออยที่ทำให้ฐาตัดใจได้จนมาเจอกับพี่โต้ง
หรือจะด่า่ที่มายุ่งกันอิโรจน์มันอาลวาดล่ะนี่ -__________-
-
เราเข้าใจนะว่าออยห่วงเพื่อน แต่บางทีมันเป็นเรื่องของคนสองคนก็ให้เค้าเคลียกันเองเถอะ
ถึงจะห่วงเพื่อนแค่ไหนแต่ก็ต้องมีเส้นกั้นความส่วนตัวกันบ้าง ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทแต่ใช่ว่าจะมีสิทธิทุกอย่างในชีวิตเมื่อไหร่
มีเพื่อนที่ห่วงใย เข้าใจ มันก็ดีนะ แต่ถ้ามากเกินไป ตัวเราที่จะเหนื่อย
-
บวกให้ ๆๆ ช่วงนี้อัพแบบบ้าพลังมากมาย o13 o13 :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอบอกว่าอ่านจบแล้วร้องไห้เลยอ่ะ
:hao5:
-
โห ก็เข้าใจว่าออยห่วงเพื่อน แต่ที่ทำมันแย่เกินไปอ่ะจริงๆ เห้อ ออยสมควรโดนน้องฐาวีนใส่แหละ เห้อ :hao5: :hao5:
-
ถึงจะผ่านมาแล้ว แต่ก็เศร้าและสงสารน้องฐาอยู่ดี ที่ถูกทำร้ายจิตใจขนาดนี้ ส่วนออยเข้าใจนะว่ารักเพื่อนแต่ไม่น่าใช้วิธีหักดิบแบบนี้ ควรจะให้น้องฐาจัดการเองมากกว่า เฮ้อ เป็นกำลังใจให้น้องฐา สู้ต่อไป
-
:monkeysad: สงสารน้องฐา
ตอนอ่านตอนนี้ เพลงที่เปิดดันเป็นเพลงฮิเดโกะ อีก น้ำตาแทบท่วมจอ
:mew6: :mew6:
-
เอิ่ม...โง่ไปเปล่าน้องฐา :confuse: :confuse: :confuse:
-
เลิกกับมันก็ดีแล้วนิ ไอ้โรจน์มันโครตเลวเลยฐายังจะโง่ทนมันอีกถ้าออยไม่ทำให้เลิกก็คงจะยังเป็นควายต่อไป แ่ต่ว่าวิธีการของออยไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ ไม่น่าทำาให้โรจน์เข้าใจว่าฐารักคนอื่นเหมือนเป็นการใส่ร้ายฐาถ้าไอ้โรจน์มันจะไปก็น่าจะให้มันผิดแบบเต็มๆคนเดียว
-
เราชอบเรื่องนี้มากแต่ไม่สามารถตามอ่านได้ทุกตอนที่อัพเดท
เพราะอ่านทีไรเราอยากฉีกไก่เป็นชิ้น ลากไปทิ้งน้ำ -*-
คนเขียนช่างเขียนโต้งได้เป็นชายไร้สติ ไม่ได้โง่ แต่ไม่เคยหยุดคิดหาเหตุผลอะไรเลย
อ่านแล้วโคตรขัดใจ
เมื่อไหร่จะคิดบ้างฟระ
ลุ้นทุกตอนว่าเมื่อไหร่ฐาจะเลิกกับโต้งซะที
-
:angry2: ไอ่หมาขี้เรื้อน
ถูกกระทำ ช้ำข้างเดียว ไม่แลเหลียว
ปล่อยเปล่าเปลี่ยว เหี่ยวหัวใจ ให้อับเฉา
ลืมไปแล้ว ลืมไปหมด งดเรื่องเรา
กูซึมเศร้า เมิงเริงร่า ท้าเลิกกัน
กูไม่รัก แล้วเมิงล่ะ รักกูไหม
ทำจัญไร แล้วป้ายกู รู้เหหัน
ตัวเป็นเป็น พาเข้าบ้าน จู๋จี๋กัน
คนสำคัญ นั่นแฟนอยู่ กูเป็นใคร
เมิงหมดรัก ผลักกระเด็น เต้นเจ้าเข้า
อย่ามาอ้าง รักของเรา น่าเชื่อไหม
ที่กูเห็น นั่นความจริง หญิงเมิงไง
ปล่อยกูไป ยังป้ายผิด ให้ติดตัว
สวรรค์เปิด นรกปิด ไม่คิดมาก
ทนลำบาก ยากเกินพอ ขอโล่งหัว
นับจากนี้ ไม่มีเมิง สบายตัว
มีแต่ฮา ใจเลิกมัว หัวเราะเพลิน
:z2: ไปไกลๆซะได้..โคตรดี ไอ่ขี้เรื้อนโรจน์
ชีวิตมีแต่ความเจริญ น้องฐาจะได้รั่ว..ทั่วถึง ซะที
ฮ่าฮ่า :haun4: น้องฐาเลยได้ไปเจอแหล่มๆ อ่ะแอ้มไอ่พี่โต้ง เต็มปากเต็มคำรุย
โชคดี..เห็นๆ ได้พ่อค้าขายตับ กระแทกเน้นๆๆๆๆๆๆๆ ได้ใจ
กร๊ากกกกกกกกก
-
ออยช่วยแค่ครั้งเดียวพอนะเดี๋ยวจะเกลียดกันปล่าวๆ
เอาเป็นว่าไอ้โรจน์มันเลิกได้ก็ดีละไม่เห็นความสำคัญแบบนั้น
อยู่ไปก็เปลืองเวลาสู้มาเจอพี่โต้งที่หึงแต่เค้ารักเราดีกว่า
อยู่กับปัจจุบันดีที่สุดอะไรที่ผ่านมาก็ผ่านไป
-
สงสารน้องฐา และภาวนาให้ออยมันอยู่เฉยๆ
-
:เฮ้อ:
+ ค่า
-
เฮ้อ สงสารฐา แต่เค้าไม่รักเราแล้ว ถึงไปรั้งไว้ก็มีแต่จะเจ็บรึเปล่า
ไปดีกะพี่โต้งไวไวนะ
-
สงสารเจ๊ฐาจังตอนนี้ :o12: :o12: :o12:
-
ช่วงวัยรุ่นมันแบบนี้แหละเนอะ
ไหนจะคนมอง แม่ ครอบครัวอีก
ใจให้ ยอมรับว่า รัก ผช รักตุ๊ดก้อไม่ไดถ้าโรจน์ ในตอนนั้น รักฐาจริง ก้อเป็นคนที่น่าสงสารคนนึงเหมือนกัน
-
รู้สึกสงสารน้องฐาชะมัดเลย ชีวิตน่าสงสารจังลูก มีอะไรแย่กว่านี้อีกมั้ย
-
:hao5: สงสารน้องฐา จริงๆ คุณนิไม่ต้องเขียนรวบก็ได้นะคะ
เอาตามที่คุณนิแต่งเลยค่ะ อยากรู้ความเจ็บปวดในวันนั้นของน้องฐา
อยากรู้ความโหดร้ายของโรจน์ ถ้ากลับมานะจะขอกระทืบให้จมดินเลย
ส่วนออยเข้าใจว่าหวังดี อย่างน้อยก็คงทนเห็นน้องฐาในสภาพนั้นไม่ได้
ยังไงก็เพื่อนกันละนะ
-
เหมือนพี่โต้งจะงี่เง่า แต่ก็เชียร์พี่โต้งนะ
ส่วนโรจน์ปล่อยมันไปไกลๆเลย
พี่โต้งรักน้องฐามากกว่าเห็นๆ
คนแต่งขยัน มาทุกวัน น่ารักที่สุด
สงกรานต์จะยังมาทุกวันไหม คนอ่านจะรอทุกวันละกันนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ออย....อย่าสาระแนค่ะลูก 5555+
คิดถึงโมเม้นท์ช้ำ ๆ รู้น่า....ว่าหลายคนชอบอ่านอะไรที่มันดราม่าน้ำตาไหล....อยากรู้จุดจบของโรจน์ บรึ๋ยยย ม่ายช่ายยย อยากรู้ว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้างน่ะ....
บรรจบเรื่องได้ดีมากเลยนะนิ ชื่นชม ๆ
-
อยากร้องไห้ ทำไมชีวิตรักน้องฐาเศร้าจังล่ะ แฟนแต่ละคนไม่มีใครเชื่อใจเลยนะ แต่เอาจริง ๆ
ที่ออยทำเราก็ว่ามันเกินไป คือโรจน์มันไม่ดีก็จริงแต่ไปโกหกแบบนั้นมันก็ยิ่งมองฐาไ่ม่ดี
คือถ้าจะจากกันอย่าต้องจากเพราะน้องฐาเป็นคนผิดไง แฟนแบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกไอ้โรจน์เอ๋ย
(ขออนุญาติจิกหัวกะบาล) พอรู้ว่าฐาไม่รักก็ทำเป็นโมโหเหมือนตัวเองรักซะเต็มที่ แล้วที่ทำคืออะไรฟระ
มีคนอื่น พูดจาแต่ละอย่างก็นะ รู้กันอยู่ ทั้งที่ฐาทำให้สารพัด คือฐาเป็นอะไรที่พลีกายถวายชีพมากเพื่อคนที่ตัวเองรัก
มาเปลี่ยนไปนิดหน่อยตอนพี่โต้งคือน้องเหมือนจะโตขึ้นกับมุมมองความรักไม่ได้ยอมไปซะทุกอย่าง
แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งที่คิดไปซะทุกอย่างเหมือนกัน ตอนที่โรจน์บอกฐาเป็นผู้หญิงให้ไม่ได้นี่จบแ้ล้ว
คือไม่น่าสนใจอีกเลยด้ัวยประการทั้งปวงอ่ะผู้่ชายคนนี้ น่าจะนึกถึงสิ่งดี ๆ ที่ฐาเคยทำให้บ้างนะ ฐาทำผิดอะไร
โอย อ่านแล้วก็อิน แล้วก็จะมาม่าพี่โต้งต่ออีก บอบช้ำหลายใจคนอ่าน น้องดวงไม่ดีตรงที่มีแต่คนชอบเข้าใจผิดตลอด
เซ็งเบา ๆ
ขอบคุณค่าาาาาา มาต่อเร็วจังเลย ดีใจ :mew1:
-
ออย.... เหมือนเพื่อนผมคนนึง..แต่วิธีการต่างกันนะ แต่เพราะเค้าเห็นอะไรชัดกว่าเรา ตอนนั้นถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้ ก็วนอยู่ในอ่างไม่ไปไหน บางทีน้องฐาควรต้องยอมรับบ้างว่าเพราะสิ่งที่ทำอยู่มันทำร้ายตัวเอง คนที่เค้าหวังดีกับเราจริงๆ เค้าก็เป็นห่วงไม่อยากให้เราแย่ไปกว่านี้ แต่วิธีการของออยมันผิด การให้ได้ผลลัพธ์ มันต้องจัดการที่ตัวต้นเหตุ ต้องพูดให้ฐาเห็น คิดได้ และยอมรับความจริง ไม่ใช่ขอแค่ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการวิธีการไหนกุไม่เกี่ยง ต่อให้เป็นคนเอามีดกรีดเนื้อเถือหนังเพื่อนตัวเองก็ตาม... มันฮาร์ดคอร์ไป... เพื่อนกันจริงๆ ผมยังไมัเคยเจอแบบออยล์นะ อันนั้นเหมือนนิสัยตัวอิจฉาในเรื่องอื่นอ่ะ 555+
-
น่าสงสารมากเลยอ่า :hao5:
-
นิวเข้าใจออยนะ แบบว่ารักเพื่อน แต่วิธีที่เลือกใช้มันแรงมากจริงๆ มันทำลายให้พังอ่ะ
แต่น้องฐาก็เป็นคนที่จะพูดจะสื่ออะไรไม่ชัดเจน และก็ยังไม่ทำอะไรให้ชัดเจนตลอด
ปล่อยผ่านไป แล้วสุดท้ายมันก็ต้องกลับมาทำร้ายตัวเองอยู่ดี :เฮ้อ:
-
โรจน์มันทำขนาดนี้ฐายังจะรักมันอีกเหรอไง
ที่ออยทำมันก็เกินไป ถึงจะหวังดีไม่อยากให้ฐาเจ็บไปมากกว่านี้ แต่มันไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้วรึไง
-
ออยก็ทำเกินไปนะ
เข้าใจว่ารักเพื่อน แต่
ให้เขาตัดสินใจเอง
ได้ไหม :katai4:
-
น้องฐาสู้ๆๆ
-
:mew4: สงสารน้องฐา
อ่านตอนที่อิโรจน์บอกเลิกน้องฐากี่ทีก็เกียจมันทุกที :z6:
แกเลวแกร้ายกับน้องฐาฉันไม่ว่า เพราะมันเป็นนิสัยเป็นสันดาลของแกโรจน์
แต่คำพูดนั้น "ทำใให้ทุกอย่าง เป็นผู้หญิงให้กูได้รึป่าว" เนี้ยะ รับไม่ได้จิงๆ :katai4:
:beat:
-
ตอนที่ 77 หมดเปลือก....
“ทะเลาะอะไรกัน.....” พี่โต้งเดินออกจากห้องมา มองออยทีหนูทีอย่างต้องการคำตอบ
“เปล่าค่ะไม่มีอะไร” หนูส่ายหน้าพลางบีบมือออยแน่นเป็นการส่งสัญญาณให้มันหุบปากซะ ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น
“แล้วน้องฐาร้องไห้ทำไม” พี่โต้งหันมาหาหนู ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
อ่อนโยนเหมือนทุกๆ วัน สัมผัสแบบนี้หนูจะไม่มีวันยกมันให้คนอื่นเป็นอันขาด
“หนู...” หนูกำลังงงว่าจะบอกพี่โต้งว่าไงดี แต่ไม่ว่าพูดอะไรออกไปก็คงรู้อยู่แล้วว่าโกหก
“ฐามันปวดท้องน่ะครับ ให้ไปหาหมอก็ไม่ไป...” ออยช่วยตอบแทนด้วยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจบางอย่าง พริ้วมือออกจากการเกาะกุม แล้วเดินหนีออกไป
“ปวดท้อง? ปวดแบบไหน ข้างซ้ายหรือขวาหรือจุกเฉยๆ” พี่โต้งยังอุตส่าห์ถามต่อซะละเอียด
“เอ่อ... ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ เข้าห้องน้ำก็หายแล้วมั้ง” พออยู่สองต่อสองหนูก็ทำเสียงมึนตึงต่อ แล้วเลี่ยงเดินไปทางห้องน้ำเพื่อยุติคำถามซักไซร้นั้น
เครียด..... ทีนี้หนูเลยทะเลาะกับทุกคนในห้อง..... แต่ไม่ว่ายังไง หนูก็ไม่เข้าไปนอนในห้องกับพี่โต้งหรอก เดี๋ยวแกจะได้ใจ คิดเองเออเองว่าหนูหายโกรธแล้วอีก....
หนูลากที่นอนปิ๊กนิกออกมาปูนอกห้องนอน พี่โต้งดูไม่พอใจที่เห็นหนูจะออกมานอนกับเพื่อนข้างนอก แต่พอบอกว่าถ้าไม่นอนข้างนอกก็จะพากันไปนอนที่อื่น พี่โต้งก็เลยได้แต่เงียบ....
หลังจากหนูระเบิดสิ่งที่คิดออกไปให้ออยฟังมันก็เงียบแล้วไม่ยอมพูดอะไรกับหนูอีกเลย คงเป็นเพราะหนูดูเป็นคนว่าง่ายที่สุดในกลุ่มล่ะมั้ง ว่าอะไรก็ว่าตามกัน จัดว่าเป็นคนเก็บกดคนหนึ่งเลยแหละเพราะเจออะไรก็ไม่ยอมพูด แต่อย่าให้ถึงที่สุดขึ้นมา เพราะหนูระเบิดทีเดียวทุกอย่างจะพังพินาศไปหมด เหมือนครั้งที่ออยมันทำให้หนูรู้ความจริงเรื่องพี่ชล ด้วยวิธีการที่เลวร้ายที่สุด หนูโกรธออยจนพาลตัดสัมพันธ์ทุกคนในกลุ่มเพราะเข้าข้างออย พวกเราทะเลาะกันพักใหญ่ๆ ที่กลับมาดีกันได้ก็เพราะไอ้โรจน์มันช่วยแท้ๆ ถึงหนูจะไม่พอใจออยที่เจ้ากี้เจ้าการชีวิตหนูไปหมดทุกอย่าง แต่เพราะรู้ว่ามันทำไปเพราะความหวังดี ถึงโกรธมันจริงๆจังๆไม่ลง ต้องให้อภัยมันอยู่ดีเพราะถึงยังไงมันก็เป็นเพื่อน...
ถึงบรรยากาศจะยังมาคุอยู่บ้าง แต่ก็ช่วยไม่ได้ หนูกับออยนอนหันหลังให้กันในฟูกแคบๆ แต่กลับเว้นระยะห่างเป็นวา ห้องมืดสนิทเหลือเพียงเสียงแอร์
“ฐา.... ฉันขอโทษ”
เสียงมันมันลอยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ...
“อือ...” ตอบได้แค่นั้น....
“ฉันไม่คิดว่าแกจะติดใจเรื่องนี้มาตลอด ที่แกหนีมาเรียนที่นี่คนเดียว เพราะแบบนี้หรือเปล่า....”
หนูถอนหายใจแล้วก็ยิ้มออก พลิกตัวไปหามัน
“บ้าน่า เรื่องเรียนมันจะไปเลือกตามเพื่อนได้ยังไง มันก็ต้องเลือกสิ่งที่ตัวเองชอบสิ แถมแกไปเรียนตั้งเชียงใหม่ คิดว่าถ้าไม่เอาโคต้าไว้ ฉันจะเอนติดที่นั่นเหรอ? อย่าคิดมากเลย ฉันอาจจะไม่พอใจ...แต่ยังไงเราก็เพื่อนกัน... ฉันหายโกรธไปนานแล้ว แต่ที่ต้องพูดเพราะไม่อยากให้แกทำอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะถ้าฉันไม่ได้เจอพี่โต้งวันนี้ ฉันจะไม่ดีใจที่เลิกกับไอ้โรจน์มาได้ และถ้าฉันเลิกกับพี่โต้งไป ฉันก็ไม่ก็ไม่มั่นใจว่าจะเจอใครดีกว่านี้อีกหรือเปล่า... แกอาจหวังดี อยากช่วย แต่ฉันเองก็ต้องตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเองเหมือนกัน แกจะมาดูแลฉันตลอดไปได้ยังไง”
“ฉันรู้ แต่ก็ยังห่วงแก นอกจากเรื่องที่พี่เค้าขี้หึงเพราะเข้าใจแกผิด เรื่องอื่นๆ เค้าก็ถือว่าดี แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน จำสัญญาของเราได้ไหม... อย่ารักผู้ชายคนไหน มากกว่าตัวเอง...”
หนูนิ่งไป ถ้าตอบรับจะถือเป็นการโกหกหรือเปล่า... เอาจริงๆ โลกนี้ไม่มีใครรักคนอื่นมากกว่าตัวเองอยู่แล้ว แต่คนที่ทำร้ายตัวเองเพราะคนอื่นก็มีเหมือนกัน... มันอาจจะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบก็ได้....
“ถ้ามันสั่งกันได้แบบนั้น มันคงไม่เรียกว่าความรักแล้วแหละออย....” หนูบอกมันด้วยน้ำเสียงเกือบจะหัวเราะ
“อย่างน้อย.... สัญญานะ จะไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นอีก...”
โง่ๆ... นั่นสิ โง่สิ้นดี.... รู้ว่าทำแบบนั้นไปแล้วก็มีแต่ทำร้ายตัวเองก็ยังทำ แถมใครคนนั้นก็ยังไม่ยอมหันกลับมามอง ช่างเป็นเรื่องที่โง่สุดในชีวิต.... คงไม่มีใครคิดจะโง่ซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอก....
“สัญญา”
ออยกลับไปแล้ว .... โล่งอกไปที ที่มันไม่ได้สร้างเรื่องอะไรน่าหนักใจทิ้งไว้ หนูแกล้งทำเป็นไม่เชื่อพี่โต้ง เมื่อไม่มีเรียนแล้วก็ยังกลับไปบ้านหมอกอีก นั่งๆ นอนๆ ดูทีวีจนค่ำ พี่โต้งก็มากดกริ่งหน้าบ้าน อีหมอกมันเดินออกไปดู พอเห็นรถพี่โต้งมันก็เดินกลับมาใหม่ โดยที่คนหน้าบ้านก็ยังกดออดไม่ยอมหยุด
“อีฐา มึงออกไปคุยกับพี่เค้าให้รู้เรื่องได้ไหม กูรำคาญ แล้วถ้าเค้ามาง้อ ก็รีบๆ กลับไปซะ” อีหมอกมันยืนค้ำหัวโวยวาย....
“เอ๋า...ทำไมไล่กันแบบนั้นล่ะ” หนูกระเง้ากระงอด อะไร ทำไมมีแต่คนเข้าข้างพี่โต้ง...
“ไม่ได้ไล่ แต่มึงจะหนีแบบนี้ไปอีกนานไหม ไม่มีประโยชน์ คุยกันให้รู้เรื่องไปสิ มึงจะเอายังไง ไม่งั้นก็คาราคาซังอยู่นั่นแหละไม่จบเสียที”
ซึ้ง.... เพื่อนแต่ละคนโหดร้าย... ไม่อยากให้อยู่ด้วยก็บอกมาเลย ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอก ฮึก ฮึก
โป้ง......โป้ง.......
ในที่สุดหนูก็ไปยืนหน้าบูดอยู่หน้าบ้าน ยืนหยิ่งให้พี่โต้งง้อ.....
“เลิกงอนแล้วก็ไปเก็บของมา กลับบ้านได้แล้ว มารบกวนเพื่อนตั้งหลายวันไม่เกรงใจบ้างหรือไง” นั่น ...มีตอกย้ำ
เกรงใจทำไม ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อน แล้วจะมีเพื่อนไว้ทำไมกันล่ะคะ บอกหน่อย..
ที่ไหนได้.... หนูเห็นอีหมอกเดินออกมาพร้อมสัมภาระของหนู......
“อ้ะ...... เก็บของให้หมดแล้ว..... มีอะไรกลับไปคุยกันที่คอนโดเถอะนะ”
อาร้าย...... ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ.....หนูค้อนอีหมอกตากลับ หันไปมองหน้าพี่โต้งจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม เหมือนพยายามกลั้นหัวเราะ โอย... โมโห หงุดหงิดใจ
หนูเดินย่ำเท้าปึงปังไปขึ้นรถอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อเจ้าของบ้านขับไสไล่ส่ง ใครจะไปหน้าด้านอยู่
ใช่ซี่ ไม่มีใครรักหนู เพื่อนๆ พากันเนรเทศ
ดูดู๊ดู ดูมันทำ....ทำไมถึงทำกับฐาได้.....แง้.....
อีเพื่อนใจร้าย พอเราทำบ้าง กลับมาหาว่าเรารักผัวมากกว่าเพื่อน มันใช่ป่ะ? มันใช่ป่ะ ไม่ยุติธรรมเลย....
กลับมาอีกแล้ว..... ด้วยความจำใจ... ไม่มีที่ไป.... อนาถชีวิต....
เครียด น้องฐาอยากจะเครียด.....
“เอาน่า.... เลิกทำหน้าหงิกได้แล้ว....” พี่โต้งบอก เนียนเข้ามานั่งข้างๆ บนโซฟาด้วยกัน หนูขยับออกห่างเป็นเชิงว่า ‘อย่า..มา...ยุ่ง...กะ...หนู’
“หิวไหม พอมีอาหารสำเร็จรูปในตู้เย็น พี่จะอุ่นให้” พี่โต้งรักสบายจะตายไป พอหนูไม่อยู่ คงไม่ค่อยไปทานข้าวข้างนอก คงจะกินแต่อาหารแช่แข็ง....
“ไม่หิว....”
“งั้นดูทีวี.....ละกัน” พี่โต้งว่าแล้วก็กดรีโมท เลื่อนหาช่องภาพยนตร์
หนูลุกพรวดทำเป็นไม่สนใจ
“น้องฐาจะไปไหนเหรอ?”
“นอนค่ะ...” หนูตอบสั้น..... ความจริงก็ไม่ง่วง แต่มันเบื่อไปหมด ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับพี่โต้ง รวมถึงไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นด้วย
“สามทุ่มเนี่ยนะ นอนไวจัง”
“........” เงียบ.... ไม่ได้ตอบหนูเดินลิ่วเข้าไปในห้อง กำลังจะปิดประตู แล้วพี่โต้งก็เดินตามมาจับประตูไว้ไม่ให้ปิด หนูหันควับกลับมามองพี่โต้งหน้าตึง
“ถ้าพี่อยากให้หนูอยู่ที่นี่ พี่ก็ออกไปนอนข้างนอกเลย หนูจะนอนในห้อง ... คนเดียว” คือตอนนี้ ถ้าหนูออกไปอยู่อื่นไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าหนูจะทำเหมือนเรากลับไปดีกันเหมือนเดิม โกรธกันแล้วยังนอนเตียงเดียวกันไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันก็อีหรอปเดิมอีกอ่ะ .. ตัดไฟแต่ต้นลมไปเลย หนูก็จะประท้วงในแบบของหนูไปเรื่อยๆ นี่แหละ
“น้องฐา.....” พี่โต้งเรียก.....ทำหน้างอแง....
“ไม่งั้นหนูไปหาที่อื่นอยู่แทน” หนูว่าแล้วทำทีจะขยับตัวออกจากห้อง พี่โต้งก็รั้งหนูไว้ เราจ้องหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่พี่โต้งจะยอมแพ้
“อ้ะ อ้ะ....ตามใจ พี่จะนอนข้างในแล้วน้องฐานอนข้างนอก..”
หือ หนูขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
“ล้อเล่น” มุกอะไร ใครจะไปขำลงคะพี่? หนูหน้ามู่ทู่เข้าไปอีก จนพี่โต้งถอนใจเฮือก ยอมขยับถอยหลังแล้วปิดประตูห้องให้แต่โดยดี....
“ฝันดีนะคะ...”
ไม่น่าจะแปลกที่.... แต่นอนไม่หลับ คงเพราะเป็นห่วงคนที่นอนอยู่ข้างนอก ตอนเที่ยงคืนเลยเดินออกมาดูพี่โต้งนอนขดอยู่บนโซฟา คงเมื่อยเพราะพี่โต้งตัวสูงขายาวเลยโซฟาไปหน่อยนึงจึงต้องนอนขดตัว โซฟาก็ไม่ได้ใหญ่มากมายอะไร ตอนหนูนอนข้างนอก ก็เอาที่นอนปิ๊กนิกมาปูไม่ได้นอนแบบนี้ อีกอย่างตอนนี้อากาศอาจจะไม่หนาวเท่าไร เพราะเข้าหน้าร้อน แต่ช่วงเช้ามืดอากาศคงเย็นแต่พี่โต้งก็ไม่ได้ห่มผ้า.. หนูเดินเข้าห้องไปเอาผ้าห่มออกมาห่มให้พี่โต้ง แหม...โรแมนติกเหมือนในละคร ถ้าเป็นละครจริง.... ไม่ว่ายังไงตอนจบก็ต้องแฮปปี้เอนดิ้ง.... แต่บางทีชีวิตคนเราอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป
-
ตอนที่ 77 (ต่อ)
วันเสาร์.... เลยตื่นสายได้... แต่นอกจากนอนไม่ค่อยหลับแล้วก็ยังตื่นไว หนูเดินออกมาจากห้อง พี่โต้งก็ยังหลับอยู่หนูก็เลยออกไปเสียบปลั๊กกาต้มน้ำร้อน สงสัยต้องกินกาแฟจะได้กระปรี้กระเปร่า...
ในที่สุดหนูก็ตักกาแฟใส่ถ้วยสองแก้ว เผื่อพี่โต้งด้วย เพียงแต่พี่เค้ายังไม่ตื่นก็เลยใส่น้ำร้อนไปแค่แก้วเดียว
หนูเดินถือกาแฟจากมุมครัวกลับมาตรงโถงกว้าง แต่หาที่นั่งไม่ได้เพราะพี่โต้งนอนเหยียดยาวเต็มโซฟา ก็เลยนั่งลงที่พื้น ยังไม่ทันจะจิบกาแฟร้อนที่ชงเอง เสียงโทรศัพท์ก็แผดเสียงขึ้น จนหนูสะดุ้ง
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
โทรศัพท์พี่โต้งที่วางอยู่ตรงโต๊ะกาแฟทำเอาหนูใจหาย หันไปมองพี่โต้งยังหลับอยู่ หนูถือวิสาสะหยิบมาดูชื่อ...
M
แล้วมือก็ไวกว่าความคิด....หนูกดตัดสายทันที....
หนูกำมือถือเครื่องนั้นไว้แน่น คิดได้แต่ว่า หนูไม่ผิด....
เวลามีคนโทรมาหาหนูพี่โต้งก็ชอบทำแบบนี้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นหนูก็มีสิทธิ์ทำแบบนี้เหมือนกัน
รักเธอเสมอ.... โชคดีที่พี่โต้งตั้งเพลงนี้ไว้สำหรับทุกสายที่โทรเข้า... ถ้าเป็นเบอร์นี้เบอร์เดียวหนูคงเดือดกว่านี้.... ปกติฟังๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจความหมาย แต่ตอนนี้ทำไม...เพิ่งมาสนใจนะ....
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
คราวนี้ตัดสายแล้วปิดเครื่องไปเลย อยากติดต่อก็โทรจิตมาเลยแล้วกัน....
หนูนั่งโมโหจนเหนื่อย ทำหน้าบึ้งมากๆ ต้องแก่เร็วแน่
พักใหญ่พี่โต้งก็ตื่นขึ้นมา เห็นหนูนั่งอยู่ใกล้ๆ พี่แกทำท่าจะคว้าไปหา แต่หนูเบี่ยงตัวหลบกะทันหัน จนพี่เขาเปลี่ยนใจลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ...
พอกลับมาอีกที พี่แกก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นดู
“เหมือนสลึมสลือได้ยินเสียงโทรศัพท์ แล้วนี่ใครปิดเครื่อง..” พี่โต้งว่าพลางเหล่ตามาทางหนู หนูแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆ ที่ในใจมันคุกรุ่นเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้าหลังจากเปิดเครื่อง....
“ถ้าอยากโทรกลับก็โทรไปเลยนะคะ แต่ถ้าบริสุทธิ์ใจ ก็คุยตรงนี้ อย่าหลบไปไหน...” หนูบอกด้วยน้ำเสียงติดขุ่นเต็มที่จนพี่โต้งต้องวางมือถือเดินไปไปชงกาแฟในครัว
คงไม่กล้า ....
“ขอบคุณนะ อุตส่าห์ชงเผื่อ....” พี่โต้งเดินถือถ้วยกาแฟออกมา พยายามทำเสียงหวานใส่
“เปล่าค่ะ พอดีใส่กาแฟผิดสูตรเลยต้องชงใหม่ต่างหาก แก้วนั้นเสียดายเลยไม่ได้ทิ้ง” หนูบอกปัดทันที.... จนอีกฝ่ายยิ้มเจื่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง
“วันนี้ว่างๆ ออกไปเที่ยวไหนกันดี น้องฐาอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม... หรือจะออกไปเดินเล่นรับลมที่หาด”
“ไม่ไป!!....”
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
ชะงักกันไปทั้งสองคน พี่โต้งหันไปคว้ามือถือขึ้นดูก่อนจะตัดสายแล้วปิดเครื่อง
“วางทำไมล่ะทำไมไม่รับสาย มีอะไรปิดบังหรือไง” หนูถามกลับ อารมณ์มันเดือดมากๆ เลยด้วย
“น้องฐา.... เข้าใจหน่อยสิ ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนโทรไปนะ....พี่จะห้ามไม่ให้ใครโทรมาได้ยังไงล่ะ....”
“ไม่ใช่ว่าห้ามไม่ได้ แต่พี่อยากให้เค้าโทรมามากกว่า ไม่อย่างนั้นพี่คง.......”
ตรืด.............ตรืด.......................
ทีนี้ สายเข้าโทรศัพท์ภายใน
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะกรี๊ด อยากจะอาะวาด ทุบโทรศัพท์ทิ้งมันซะทุกเครื่องเลย....แต่ที่ทำได้ก็แค่กำมือแน่น ให้เล็บจิกอุ้งมือตัวเองไว้จะได้ไม่เผลอทำตัวน่ารำคาญแบบนั้น
หนูยืนมองพี่โต้งเดินไปที่โทรศัพท์ ยกหูขึ้นพูด
“ฮัลโหล” เสียงนั้นห้วนจัดบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์เสีย
“อะไรนะ.....” น้ำเสียงแสดงความตกใจ หน้าเสีย “แล้วน้องเป็นยังไงบ้าง....อือ... เค้าจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
พี่โต้งสีหน้าไม่ดีเลย เดินผ่านหนูแล้วเดินเข้าห้องไป
หนูเองก็มึนงง เกิดอะไรขึ้นทำไมพี่โต้งท่าทีร้อนรนแบบนั้น
หรือว่ามิงค์เป็นอะไร หรือว่าเธอแค่ใช้แผนการณ์บางอย่างเพื่อทำให้พี่โต้งกลับไปล่ะ แค่คิดหนูก็จะเป็นบ้า
เดินตามพี่โต้งเข้าไปในห้อง พี่โต้งกำลังถอดชุดนอน แล้วหยิบเสื้อในตู้ออกมาเปลี่ยน
ตื่นมายังไม่ทันได้อาบน้ำ เมื่อกี้ก็แค่ล้างหน้าแปรงฟัน ทำแค่เปลี่ยนชุดแล้วจะออกไปเลย คนรักสะอาดแบบพี่โต้งเนี่ยนะ?
“พี่จะไปไหน” หนูถามด้วยความร้อนรน รู้สึกกังวลไปหมด...
“น้องฐา พี่....พี่มีธุระสำคัญ ต้องกลับกรุงเทพด่วน” เขาหันมาบอกสายตามีแววขอร้อง วิงวอน
“ทำไม มีใครเป็นอะไร”
“พี่ไม่มีเวลาอธิบายตอนนี้หรอก” พี่โต้งบอก ยื่นมือมาลูบมือหนูเบาๆ เป็นการปลอบ แต่ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
ทำไม.... แค่พูด แค่บอกแค่นี้มันจะตายหรือไง
หนูเดินตามพี่โต้งที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วเดินออกจากห้องแล้วหยิบของใช้จำเป็น
กระเป๋าเงิน มือถือ กุญแจรถ
“มิงค์ใช่ไหม?” หนูถามด้วยเสียงอันสั่นเครือพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่สำเร็จ
“น้องฐา...” ทำไมพี่โต้งต้องเรียกชื่อหนูซ้ำๆ ด้วยเสียงแสดงความลำบากใจแบบนั้นด้วยล่ะ ทำไมไม่พูดอะไรที่มันเยอะกว่านั้น ดีกว่านั้น
“พี่กำลังจะไปหาเค้าเหรอ?” หยุดไม่ได้แล้วน้ำตา หนูเริ่มต้นสะอื้นเบาๆ จนพี่โต้งก็ยังชะงัก
ความเงียบมันเป็นคำตอบได้ดียิ่งกว่าอะไร....
หนูเดินไปขวางทางพี่โต้งไว้พร้อมกางแขนกั้น....
“ถ้าพี่คิดจะทิ้งหนูให้อยู่คนเดียว แล้วพี่จะขอให้หนูกลับมาที่นี่ทำไมล่ะ หนูไม่ยอมให้พี่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าพี่ก้าวออกจากห้องนี้ไปเมื่อไร เราขาดกัน....” หนูลั่นวาจาออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจริงจัง อย่างที่ตัวเองฏ็ยังไม่เชื่อหู
“น้องฐา....อย่าพูดแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ”
“ใครบอกว่าพูดเล่น หนูพูดจริง แล้วก็จะทำจริงๆ ด้วย ถ้าพี่จะไป กลับมาอีกทีพี่จะไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของหนู....”
“พี่ไม่คิดนะว่าน้องฐาจะไร้เหตุผลขนาดนี้ จะขอเลิกทั้งๆ แบบนี้เนี่ยนะ”
“มีสิเหตุผล..... ก็พี่ไม่ได้รักหนูแล้ว..พี่รักคนอื่น เห็นคนอื่นดีกว่า สำคัญกว่า แล้วจะรั้งหนูไว้ทำไม”
“พี่รักน้องฐา แต่บางครั้ง ก็มีเหมือนกันที่มันเลือกไม่ได้ ขอร้องล่ะน้องฐา มันจำเป็นจริงๆ”
“จำเป็น? ยังไงล่ะ หรือว่าเค้าจะเป็นจะตายพี่ถึงต้องรีบไปดูใจเหรอ ดี! คนขี้ขอพรรค์นั้น ตายๆ ไปซะได้ก็ดี!”
เพี้ยะ!
ไม่ได้แรงอะไรนัก แค่นี้เทียบกับมือไอ้โรจน์ยังห่างชั้น แต่มันกลับเจ็บไปถึงข้างใน.... เพราะห่างหายจากความรู้สึกแบบนี้นานแล้ว....
เจ็บ..... มันชาไปหมดทั้งแก้ม ตัวหนูสั่นระริกหันมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า จากคนที่รักกลับกลายเป็นคนที่หนูไม่เคยรู้จัก... ถึงให้โกรธแค่ไหน... แต่ไม่มีสักครั้งที่พี่โต้งจะทำร้ายหนูแบบนี้ แต่นี่อะไร... โกรธที่หนูแช่งมิงค์เหรอ....
น้ำหูน้ำตาที่มันอั้นๆ ตอนนี้พรูกันมากองหนักยิ่งกว่าเดิม
“น้องฐาพี่ขอโทษ.... พี่...พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ น้องฐาไม่น่าพูดแบบนั้นนี่....” พี่โต้งเองก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก คงเสียใจที่ลงไม้ลงมือ.... พี่โต้งขยับมาหาเหมือนจะปลอบแต่หนูกลับขยับหนี
“อย่า ไม่ต้องมาแตะต้องหนู... พอกันที พี่ไม่รักหนูแล้วใช่ไหม....ก็ได้..... อยากไป พี่ไปเลย.... อยากไปไหนก็ไปเลย... ฮือ....” ทีนี้หนูร้องไห้สะอื้นหนัก
“พี่ขอโทษ.....” พี่โต้งพูดได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ หันรีหันขวางอยู่อย่างนั้น... ส่วนหนูก็เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงประตูเปิด.....หนูได้ยินเสียงเปิดประตู.....หันไปมองทั้งๆ ที่น้ำตานอง ร้องไห้จนเหนื่อยแทบขาดใจ....
“ผู้ชายคนแรกของหนู เดินจากหนูไปเพราะหนูเป็นผู้หญิงให้เค้าไม่ได้ หนูไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน... ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับชีวิตดี... หนูกลัว...กับการมีความรัก หนูกลัวว่าคนที่หนูรักจะอยากให้หนูเป็นในสิ่งที่หนูเป็นไม่ได้ ... แล้ววันนึงหนูก็มาเจอผู้ชายคนนึง ผู้ชายที่หนูคิดว่าไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะตามหาเจอ ผู้ชายที่พูดออกมาว่าไม่เอาผู้หญิง ไม่ชอบผู้หญิง แต่ผู้ชายคนนั้นดันไปชอบเพื่อนของหนู เพื่อนที่คิดว่าดีกว่าหนูไปซะทุกอย่าง ทั้งหน้าตา หรือนิสัย ในตอนนั้น หนูไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าทำยังไงก็ได้ให้เขามาเป็นของหนู...ไม่ว่ามันจะแย่สักแค่ไหน ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ขอแค่ให้ได้เขามาเป็นของตัวเอง ไม่แคร์ว่าจะโดนมองยังไง เสียเพื่อน เสียคน จนในที่สุดหนูก็ได้เขามาเป็นของหนู ตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูไม่เคยรู้สึกเสียใจที่ทำแบบนั้น....... ไม่ว่าผู้ชายคนนั้น... จะขี้ระแวง ขี้หึงมากแค่ไหน เอาแต่ใจชอบบังคับ เวลาตัวเองทำผิดก็เอาแต่ขอโทษแล้วใช้คำหวานมากล่อมให้ลืม แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นคนที่หนูรัก...แต่มาวันนี้ หนูเพิ่งรู้ตัวว่าหนูคิดผิดมาตลอด เพราะผู้ชายที่หนูทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา ก็เป็นแค่ผู้ชายขี้โกหก ผู้ชายที่กลัวแต่จะถูกนอกใจเพราะตัวเองก็เป็นแบบนั้น ถ้าไม่รักกันแล้วก็ไปเถอะ เพราะถ้าพี่คิดว่าจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วกลับไปเอาผู้หญิงอีก พี่ก็ไม่ใช่คนที่หนูตามหา และไม่คู่ควรกับความรักของหนูเลยสักนิดเดียว....”
ในที่สุด หนูก็ได้มีโอกาสบอกพี่โต้งออกไปทุกอย่าง แม้จะพูดไปตัดพ้อไปก็ตาม ที่เหลือก็แค่คนฟังจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน ต่อให้เราจะไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว.... อย่างน้อย พี่โต้งก็ควรจะรู้จักหนูที่เป็นหนูเพิ่มขึ้นจากเดิมบ้าง...
“พี่ไม่ได้รักใครมากกว่าน้องฐา ไม่ได้ทิ้งน้องฐาไปหาผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น มันยังมีอะไรอีกมายมายที่น้องฐายังไม่รู้ และพี่ยังไม่พร้อมที่จะเล่า ได้โปรด เข้าใจพี่ด้วยนะ พี่ต้องไปจริงๆ”
กริ๊ก........... เสียงปิดประตูแผ่วเบา.... พร้อมกับร่างพี่โต้งที่จากไป ละทิ้งร่างไร้เรี่ยวแรงของหนูไว้เบื้องหลัง...
หนูเกลียดมัน..... เกลียดเสียงปิดประตู ถึงจะเบาแสนเบา แต่มันกลับตอกย้ำว่าทุกอย่างกำลังจะสิ้นสุด
หนูเกลียดพี่โต้งที่เลือกผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเลือกหนู.....
หนูเกลียดตัวเอง ที่รู้สึกเจ็บปวด เสียใจ และร้องไห้ให้กับผู้ชายที่ไม่เห็นคุณค่าของหนู
หนูหลับตาลงไล่น้ำตาก้อนสุดท้ายลงมาด้วยความขมขื่น...
จากวันนี้คงไม่มีแล้วคนที่ห่วงใย ดูแลคอยอยู่เคียงข้าง
ไม่มีแล้วอ้อมกอดอุ่นที่เติมเต็มทุกความรู้สึก...
จะไม่ได้ฟังคำพูดหวานๆ ที่กระซิบบอกกันทั้งยามหลับตื่น
“พี่รักน้องฐานะคะ...”
หนูจะทนสูญเสียสิ่งเหล่านั้น.....ไปได้อย่างไร......
ฐา.......
สัญญานะว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเอง....
สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก....
เรื่องบางอย่างที่คิดว่ามันไม่ดี...แต่บางทีก็อาจจะต้องทำ คนภายนอกที่มองการกระทำเหล่านั้นว่าโง่ ก็คงเพราะไม่เคยรู้ว่า การรักใครมากขนาดที่ว่าชีวิตจะขาดเขาไม่ได้นั้นมันเป็นยังไง ถ้าการทำอะไรเพื่อให้ได้คนที่รักกลับคืนมาเป็นสิ่งที่โง่ หนูก็อาจจะยอมโง่ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็ได้...
รู้ตัวอีกทีหนูก็วิ่งออกมาหน้าคอนโดโดยที่ไม่ได้สวมแม้แต่รองเท้า....
เห็นรถพี่โต้งจอดอยู่ข้างหน้าเพื่อเตรียมจะเลี้ยวออก
“พี่โต้ง....” หนูพยายามเรียกสุดเสียง.....แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยิน เลยได้แต่วิ่ง วิ่งตามไปแต่ก็ยังไม่ทัน รถพี่โต้งเลี้ยวออกไปก่อน มีร่างของหนูวิ่งตามไปถึงถนน...... แต่ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้
ปริ๊น....... เสียงบางอย่างดังลั่น ทำให้หันไปมองเบื้องหลัง มองเห็นวัตถุที่เคลื่อนมากระทบร่าง... รู้สึกถึงแรงปะทะอันหนักหน่วง...
เจ็บ...ไปหมดทั้งตัว..... รู้แค่นั้นก่อนที่สติจะลางลางเลือนจนไม่รับรู้อะไร....อีกเลย................
ฐา.......
สัญญานะว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเอง....
สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก....
ขอโทษนะออย..... ฉันพยายามแล้วจริงๆ......
แต่สุดท้าย...ก็ทำไม่ได้.......
...............................................................
ถ้าตอนต่อไปจะนานก็ อย่าว่ากันนะ :mew2: :mew2: ไม่มั่นใจว่าจะมาต่อได้ไวเปล่า....
ขอพักสายตาก่อนร้องไห้เยอะอีกแล้วตอนนี้ :mew6: :mew6:
คนอ่านอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่คนเขียนอ่ะร้องไห้เยอะมากนะ..... :ling3: :ling3: :ling3: :hao5: :hao5:
ขอคอมเมนท์เยอะๆ นะคะ :mew2: :mew2:
แล้วก็ ขอบคุณทุกเป็ดทุกบวกด้วย นะคะ :pig4: :pig4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew4: :mew6: :mew4: :mew6:
:L2: :L2:
-
ไม่เข้าใจ ทำไมฐาไม่รักตัวเอง ถ้าเลือกจะลดทอนคุณค่าของตัวเองแล้ว ก็ยากที่คนอื่นจะมาเห็นค่าของเรา คนรักกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก จริงๆนะ ไอ้การให้อีกฝ่ายยอมลงยอมทนให้ตัวเองฝ่ายเดียวน่ะ
-
ขอกอีกสักตอนได้ไหม ก่อนที่จะหายไปนานมันคาใจ :sad4:
อยากรู้ว่าพี่โต้งทำไงเมื่อเจอน้องฐาตอนนี้
พี่โต้งแมร่ง ตลอดดดดดดดดดดดดดดดด :impress3:
สงสารฐามากมายเจอแต่คนแบบนี้ ถึงพี่โต้งจะดีกว่าคนอื่นแต่ก็ทำให้น้องเสียใจตลอดเรย
***ขออีกสักตอนได้ไหม พลีสสสสสส*** :mew2:
+1
-
งี่เง่าได้อีกนะโต้ง
ถ้ามันอธิบายไม่ได้ก็พาไปด้วยสิ ห่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไม่ไหวอ่ะ สงสารฐา ทำเจอแต่ผช.งี่เง่า สมองเท่าเม็ดถั่วเขียวด้วยเนี่ย
-
:hao5: :angry2: :monkeysad:
-
เอาล่ะ อีมิ้นท์คงใกล้จะตายแล้วสิพี่โต้งถึงทำรุนแรงกับน้องฐาอย่างนั้น
คราวนี้น้องฐาก็คงเจ็บหนักเหมือนกันอีพี่โต้งจะเลือกห่วงใคร
แทนที่จะเคลียร์กับแฟนก่อนแล้วค่อยไป มันจะรีบอะไรนักหนา
โกรธพี่โต้งจังวุ้ย
คนแต่งร้องไห้มากมาสองตอนแล้วเหรอ ชักหวั่นใจ
อย่าเขียนให้น้องฐาเป็นอะไรมากนะ สงสารน้อง
มาต่อไวๆเถอะนะคนดี ลุ้นจะขาดใจอยู่แล้วนะนี่
ขอบคุณค่ะ
-
โคตรเกลียดพวกที่มักปิดบัง ไม่ยอมเล่าอะไรๆ ให้รู้
โดยอ้างว่าไม่ใช่เวลา อ้างว่าไม่มีอะไร อ้างว่าแล้วจะเข้าใจเอง
แล้วงัย...พอเผลอด่ามันไป แล้วทีหลังมันก็มาบอกความจริงว่า นี่งัยไม่มีอะไรจริงๆ
แล้วจะให้คนที่ด่าไปแล้วทำงัยต่อไป
จากคนผิดกลายเป็นคนถูก
จากคนที่น่าสงสารกลายเป็นคนไม่มีเหตุผล
โคตรเบื่ออะ
จะยังไงก็ไม่เลิกหมั่นไส้แกหรอกนะอิพี่โต้ง ต่อให้สิ่งที่แกกำลังทำอยู่จะดูดีดั่งเป็นเทวดามาจากไหนก็เถอะ
เพราะการอมพะนำเป็นใบ้แดกของแกนั้น มันโคตรงี่เง่า และโคตรดูถูกความคิดของคนที่แกบอกว่ารักจริงๆ ไอ้ไก่ปากเน่าเอ๊ยยยยยยยยย :z6:
-
น้องฐาอย่าเป็นอะไรนะ :mew4:
อีพี่โต้งจะอธิบายหน่อยไม่ได้รึไง :fire:
คราวนี้อย่ามาเสียใจในสิ่งที่ทำหล่ะพี่โต้ง
อ้างอยู่ได้ไม่พร้อมๆๆ เด๋วจะอธิบาย เมื่อไหร่หล่ะ
ว่าน้องฐาไม่มีเหตุผล แล้วคนที่ปิดบังนี่เหตุผลดีรึไง :katai1:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
อิพี่โต้งเอาแต่พูดว่ามีหลายเรื่องที่ฐาไม่รู้และไม่เข้าใจ แต่พี่เคยคิดบ้างปะ ในเมื่อพี่ไม่เคยเล่าหรืออธิบายอะไรเลย
ใครที่ไหนมันจะไปเข้าใจ ฐาก็คนนะพี่ไม่ใช่เทวดาจะได้นั่งทางในแล้วรู้อะ ปากมีไม๊ พูดกันซิ เคลียกัน ทำความเข้าใจกันดิ
พี่โต้งเอาแต่หวังให้ฐาเข้าใจตัวเอง แล้วเคยคิดไม๊ว่า ตัวเองพยายามเข้าใจฐาบ้างรึยัง
บางทีก่อนที่จะคาดหวังหรือไปว่าอะไรคนอื่นน่ะ ลองดูตัวเองก่อนนะว่าดีพอแล้วหรือยัง
ตามหึง ตามหวงฐาไปเรื่อย เหมือนคนไม่มีสติ ไม่เคยเชื่อใจ ดูถูกแฟนตัวเองว่าง่าย แบบนี้หรอที่เรียกว่ารัก
คนรักกันมันต้องเข้าใจกันและกันดิ มันต้องถนอนน้ำใจกัน เชื่อใจซึ่งกันและกัน เป็นเรื่องง่ายๆที่ไม่เคยทำได้ใช่ไม๊พี่โต้ง
-
อร๊ายยย ไม่มีต่อแล้วหรอค้า ? กำลังค้าง :hao5:
แอบรู้สึกว่าน้อง อาจจะเป็นลูกพี่โต้งรึเปล่าน้า ?เลยไม่กล้าบอก :hao5:
-
:o12:
จะต้องเสีย น้ำตาไป ให้เท่าไหร่
จะต้องเสีย หัวใจไป ให้กี่หน
จะต้องเสีย อะไรอีก คุณค่าคน
หรือต้องเสีย หมดซะจน ไม่เหลือไร
จะต้องพูด วิงวอน เพียรง้อขอ
จะต้องรอ ขอทาน ก้มกราบไหม
จะต้องทน อดกลั้น นานเพียงใด
หรือต้องกรีด รีดหัวใจ ให้กับเธอ
ใบไม้ปลิว ลิ่วละล่อง ลมต้องพัด
สายน้ำซัด สูงลงต่ำ คว่ำเสมอ
ร่างกายอ่อน จิตใจล้า พาละเมอ
ลมหายใจ หยุดหาเจอ อากาศพลัน
ตอนนี้พี่ ถึงอยากบอก ออกจากปาก
คงลำบาก หากคนฟัง พังดับขันธ์
เหลือแต่ร่าง ห่างวิญญาณ ไม่เจอกัน
เก็บไว้เถอะ เหตุผลนั้น มันอับอาย
:hao5: กาซิก..ไม่มีอะไรจะพูดต่อไปอีกแล้ว
คนเรา..หมดลมก็หมดรัก
+1 นะ..นิ
กระซวกใจคนอ่าน แหว่งเหวอะเลย
-
พี่โต้งงงงง
แม่งงงงงงง
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อะไรวะ
รัก แล้วทำไมบอกไม่ได้
ทำถึงขนาดนี้เลยหรอ อธิบาย หรือให้ไปด้วยก้ยังดี
ไม่ใช่ทิ้งไว้แบบนี้ปะวะ
:z3: :z3: :z3:
ฐา อย่าเป็นอะไรนะ
-
โอยยยย มาม่ามากมาย
พี่โต้งน่าจะเคลียให้จบๆไป
พูดแต่ไม่พร้อมจะเล่าอยู่นั่นแหละ
-
แอบเดานะว่า...ที่พี่โต้งรีบกลับ กทม. เพราะลูกที่เกิดกับมิ้งค์ ไม่สบาย เลยลำบากใจที่จะพาน้องฐาไปด้วย...
เพราะเหตุผลที่ส่งเสียเงินให้ฝ่ายหญิงอย่างเดียว มันไม่น่าจะสมเหตุสมผลเท่าไหร่...
และที่โกรธที่น้องฐาแช่ง จนต้องตบ น่าจะโกรธน้องฐาที่คล้ายมาแช่งลูกของตัวเอง
.
.
.
แต่ที่สำคัญตอนนี้ รีบมาต่อตอนต่อไปนะ อยากอ่านมาก.....พลีสๆๆๆๆๆ
-
น้องฐาอย่าเป็นอะไรนะ ขอร้อง
-
*โดดถีบอิพี่โต้ง
:z6: :z6:
ขอปลดไอ้เวรนี่ออกจากทำเนียบพระเอกในดวงใจของเดี๊ยนวันนี้เลยค่ะ
:angry2: :angry2:
โถๆๆน้องฐาชีวิตไม่ได้มีความสงบเล้ยบ่องตง
ปล.เมื่อไหร่บรรยากาศเรื่องนี้มันจะกลับมาฮาเหมือนตอนแรกๆเนี่ย
คนอ่านไม่ชอบมาม่านะ งี้ดๆ
:katai1: :hao5: :ling1:
-
:hao5: :hao5:
อีพี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เจ๊ฐาอย่าเป็นอะไรมากน่ะ :mew2: :mew2:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะร้องไหสงสารน้องฐามาก :sad4: พี่โต้งทำไมไม่พูดความจริงกับฐา ต้องรอให้ฐาหายไปจากชีวิตก่อนใช่ไหมถึงค่อยมาพูด น้องฐาอย่าเป็นอะไรไปนะ ขอให้พี่โต้งเจ็บปวดเจียนตาย :angry2:
-
:mew6:เจ็บปวดแทน
มาต่อเร็วๆน้า
-
ตอนนี้แม่งคั้นอารมณ์สุดๆๆ น้ำตาไหลพรากเลย รอนะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้องฐา :o12: แต่อยากกระโดดถีบอิพี่โต้ง มีอะไรก็บอกน้องไปซิหมั่นไส้วุ้ย :z6:
คนเขียนจ้าขออีกตอนได้ไหมอ่ะ มันค้างงงงงงงงงงงงงงงง
-
รถชน!!! :sad4:
เมื่อไหร่มาม่าจะหมดเนี่ย สงสัยเป็นมาม่าจัมโบ้สิบห่อต้มรวมกัน :o12:
ฐาน่าจะขอตามไปดูให้มันรู้กันไปเลยนะ ว่ามันจำเป็นยังไงพี่โต้งถึงต้องไป
-
สงสารฐามากมาย :o12:
หมั่นไส้พี่โต้ง :z6:
-
ขอเม้นท์รวดเลยนะคะ
แบบรู้ว่าช่วงมาม่าเลยไม่ค่อยอยากกดอ่านอ่ะ
แต่พอได้อ่านก็น้ำตาปริ่มตาเชียว
เพราะสงสารทั้งคู่ มัวแต่แง่งอนใส่กันไม่คุยกันดีๆ
สุดท้ายไอ้ความจริงที่ไม่ยอมบอกกันน่ะ
ก็ไม่รู้อีกฝ่ายจะมีโอกาสได้ฟังมั้ย
มิ้งเนี่ยมีสองกรณี ไม่มีลูกกับพี่โต้งก็เป็นโรคร้าย(รึเปล่า 555)
รอพี่โต้งกลับมารับรู้ความจริงและเฉลยสิ่งที่น้องฐาอยากรู้
บวกเป็ด
-
ฐา!!!! :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: อยากอ่านต่ออออ มันค้างงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องฐาสู้ๆ :กอด1:
-
ขอให้คนที่มาชนน้องฐาเป็นโรจน์ขอให้น้องฐาความจำเสื่อม ขอให้โรจน์กลับมาเป็นแค่คนที่รักฐาขอให้อีพี่ไก่โง่เจ็บเจียนตายฮือน้องฐาเจ็บไหม :sad4:
-
:beat: :z6: :fire:ให้ไอ้โต้งไม่เรียกพี่แม่งแล้ว รู้ว่ารีบ มีเหตุจำเป็น แค่เอาน้องฐาไปด้วยมันจะเป็นอะไร ให้เห็นกับตาไปเลยว่า ต่อให้แฟนเก่าจะตายหรือน้องอะไรที่ได้ยินเป็นอะไร ฐาก็ไม่งี่เง่าหรอก แค่ได้รับรู้ว่าเพราะอะไร บางอย่างพูดไม่ได้บอกไม่ได้แล้วจะเป็นแฟนกันทำไมวะ ปล่อยมันไปเถอะน้องฐา :beat: :z6: ขออย่าให้ฐาเป็นอะไรเลย เอาคืนมันก่อน :katai1:
ปล.อย่าว่าแต่คนเขียนเสียน้ำตาเลย คนอ่านก็ไม่น้อยรู้สึกอึดอัดและเสียใจไม่แพ้น้องฐาจริงๆ :hao5:
-
อีพี่โต้งนี่
:katai1: :katai1: :katai1:
-
บอกตามตรงนะอิพี่โต้ง
นั่นแหละผิด แค่พูดเนี่ย
มันจะตายไหม ทีตัวเอง
ยังบังคับคนอื่นให้พูดเลย :m31:
-
ฐาอ่อนแอ รักตัวเองน้อยไปอ้ะ
ยิ่งมาเจอกับคนอย่างพี่โต้งก็ยิ่งต้องเจ็บ เพราะพี่โต้งก็ไม่พร้อมจะเปิดใจอะไรให้น้องฐาเลย
อยากให้การเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้ฐาลุกขึ้นมาเข้มแข็งและรักตัวเอง แล้วก็นะ คนเขียนช่วยหาพระเอกคนใหม่ให้น้องฐาได้ก็จะดี
ไม่ว่าพี่โต้งจะมีเหตุผลอะไร อาจจะจำเป็นมากมายขนาดไหน การจะเล่าให้น้องฐาฟังยังทำไม่ได้ ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
-
อย่าว่าแต่คนเขียนร้องไห้เลย คนอ่านก็ร้องไห้ค่ะ มันดราม่าอึดอัดมากกับพาร์ทนี้
แรก ๆ ของพาร์ทมีโมโหน้องฐานะว่าน้องอ่ะงอนนานเกินไปแล้ว ทำไมไม่พูดกันให้เข้าใจ
อย่างที่หมากว่าเลย แต่เอาเข้าจริงนี่คือที่สุดที่น้องฐาต้องทำแล้วไง ถ้าไม่ทำขนาดนี้ โกรธขนาดนี้
งอนขนาดนี้ พี่โต้งมันจะรู้สึกมั้ยว่านี่คือที่สุด คือสิ่งที่ต้องปรับปรุง คือสิ่งที่ต้องอธิบาย คือสิ่งที่ต้องคุยกัน
แต่พี่โต้งก็ไม่ทำ ที่ต้องไปมันอาจร้ายแรงจริงก็ได้ แต่กับคนที่รักแค่อธิบายมาบ้างมันจะแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ
ฐาจะไม่ฟังไม่ยอมเลยเหรอ หรือไม่งั้นไปด้วยกันก็ยังดี
น้องฐาเจ็บอีกแล้ว พี่โต้งเลี้ยวออกไปแล้วทันเห็นหนูมั้ย หนูจะเป็นอะไรมากมั้ย ตอนน้องระบายยาว ๆ นั่น
มันคือหมดเปลือกแล้วจริง ๆ ความรู้สึกของน้องฐา โอย ดราม่า เพื่อนก็หายไปหมด กลับมาหาน้องฐากันหน่อยเร็ว
ขอบคุณค่ะ
-
ใจหาย ฐาจะเป็นไรมากไหม
-
ร้องไห้อีกหนึ่งตอนให้กับ เรื่องนี้ !
-
คือว่าชอบพี่โต้งนะ... อยากให้พี่โต้งเป็นพระเอกตลอด
อย่าเปลี่ยนนะ...
เพราะพี่โต้งมีคุณสมบัติพระเอกไทยครบ
1.เชื่อแต่ควาคิดตัวเอง
2.โง่ในบางเรื่อง
3.ฉลาดแต่เรื่องโง่ๆ
4.ปากมีไว้อมเหรียญ เรื่องสำคัญไม่เคยพูด - -
-
รักเธอเสมอ
http://www.youtube.com/v/Omz9Iqqujvo
รักเธอเสมอ ขอบใจเธอ ให้เจอรัก
ขอบคุณนัก ให้รู้จัก ความหวานหอม
ขอบคุณยิ่ง ให้ความสุข ยิ้มยินยอม
ขอขอบคุณ รักจอมปลอม พร้อมหลอกลวง
:ling3: ยอมเป็นควาย..ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก
งี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ..ซิกๆ
-
:serius2:
อ๊าาาาาากซ์ ไม่น่ะ
จบแบบระทึก บวกช้ำๆๆๆๆ แบบนี้
สงสารคนอ่านด้วยเถิด :mew6:
ทำไมฐาชี้ช้ำระกำใจได้ขนาดนี้
ชีวิตกระเทยน้อย แสนบอบบาง ที่ร่าเริงหายไปหนายยยยย
:ling1: ไม่ย้อม ไม่ยอม เอาน้องฐาที่น่ารักกลับคืนมาน่ะ
-
รักแล้วเจ็บขนาดนี้ก็เลิกเถอะ :hao5:
+1และเป็ด
-
:กอด1:
-
ร้องไห้ตามน้องฐาไปด้วย :hao5:
อยากกระโดดกัดหัวอีพี่โต้งจริงๆ เรื่องอะไรมันจะสำคัญขนาดนั้น :katai1:
ปล่อยให้น้องฐาคิดมากขนาดนี้
หวังว่าน้องฐาจะไม่เป็นอะไรมาก ฟื้นมาทำเป็นความจำเสื่อมลืมอีตาพี่โต้งไปเลยก็ได้ :fire:
-
ไอ้บักไก่ ทำไมทำอย่างนี้ฟร่ะ บางอย่างมันพูดยากก็จริง แต่ถ้าพูดออกมา อะไรๆอาจจะดีขึ้นกว่านี้นะ สงสารน้องฐาอ่ะ TT
ถึงคราวโรจน์ออกเมื่อไรน้องฐาต้องเอาคืนให้สาสมเลยนะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
อั๊ยย่ะ คราวอีโรจน์อย่าบอกนะว่าน้องฐาฆ่าตัวตาย !!!!!!
คราวนี้ก้ออุบัติเหตุอีก
เชื่อสิ อีพี่โต้งมันมีลูกซ่อนไว้ ไม่งั้นมันจะส่งเงินให้ได้ไงวฃ่ะ
-
พี่โต้งนี้โง่จริงหรือแม่งไม่รู้ไรเลยวะ ? ปิดหูปิดตาทั้งๆที่ก็รู้
อันนี้ก็ไม่ได้อันนั้นก็ไม่ดี บังคับเค้าแต่ตัวเองกลับสวนทาง
ฐาน่ะไม่โง่นะแต่ก็ซื่อไป คนมีปมสองคนมาเจอกันอะไรวะ
คิดได้นะพี่โต้งขอคำอธิบายมาก็บ่ายเบี่ยง สมน้ำหน้า
ถ้าฐาตายไปเลยก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งทนกับใครอีกละ
-
สงสารน้องฐา....
-
หมั่นไส้พี่โต้ง ทำไมไม่ยอมอธิบายอะไรให้ฐาฟังบ้างเลย
-
ทุกคนก็ย่อมมีเหตุผลของตัวเอง
แต่ พี่โต้ง ไม่เรียกพี่แม่งละ อีโต้ง
แม่งน่าตบ น้องฐาอย่าเป็นไรนะ ฮือ :katai1:
-
สงสารน้องฐามากๆๆๆๆๆ...ต่อให้มิงค์กำลังจะตายก็ไม่ได้ทำให้สิ่งที่พี่โต้งทำถูกต้องได้หรอกนะขอบอก
-
นึกถึง MV เจ็บแต่จบ
-
อิพี่โต้งแม่มก้อปากหนัก ไม่รู้ว่าอม... อยู่รึไง แทนที่จะพูดจะบอกไปก้อหมดเรื่อง น้องฐาก้อเป็นคนเข้าในอะไรง่ายๆ อยู่แล้ว
หรือถ้าไม่มีอะไรจริงก้อพาไปด้วยกันซะ :beat:
แล้วน้องฐาจะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย :hao5: คราวนี้ว่าเลิกกันเหอะ ถ้าเป็นห่วงคนอื่นมากซะขนาดนี้ เซร้งจิตอีพี่โต้ง :z6:
-
ทำไมไม่บอกออกมานะ :m31:
ทำอย่างนี้เหมือนดูถูกน้องฐาเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 78 ใคร.....กัน By TONG
ตรืด.............ตรืด.......................
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไรแล้ว.... ผมควรจะรับสายเพราะอีกฝ่ายคงมีเรื่องสำคัญ...
“ฮัลโหล” เพราะหงุดหงิดที่ทะเลาะกับคนรัก....จึงทำเสียงให้เรียบยังไม่ได้
“โต้ง..... น้องเมย์ถูกหมากัด......” แค่หมากัดมันคงไม่ได้น่าตกใจนักหรอก ถ้าหากน้องเมย์ที่ว่าไม่ใช่เด็กอายุแค่สองขวบเศษ
“อะไรนะ..... แล้วน้องเป็นยังไงบ้าง....”
“ไม่รู้.... หมอกำลังช่วยอยู่.....” เสียงของมิงค์ดูสั่นๆ จนผมใจหาย มิงค์ไม่ใช่คนรักลูกเพราะน้องเมย์ทำให้ชีวิตเธอสูญเสียอะไรไปหลายอย่าง แต่เสียงที่เหมือนคนผ่านการร้องไห้มาแล้วแบบนั้น อาการของน้องคงไม่ใช่ย่อย....
“อือ... เค้าจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ผมบอกอย่างร้อนรน.... แล้วรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
“พี่จะไปไหน” คำถามของน้องฐาทำให้ผมชะงัก...
“น้องฐา พี่....พี่มีธุระสำคัญ ต้องกลับกรุงเทพด่วน” ผมไม่เคยบอกน้องฐาเรื่องน้องเมย์ และไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าบอก น้องจะรับได้ไหม....
“ทำไม มีใครเป็นอะไร” จะให้เล่าตั้งแต่เริ่มต้นว่า น้องเมย์เป็นใคร เกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสามคนก็คงไม่ใช่เวลา... จะให้บอกสั้นๆ แล้วไปเลย.. แล้วให้น้องมานั่งเดาเอาเองก็ใช่เรื่อง
“พี่ไม่มีเวลาอธิบายตอนนี้หรอก” คำตอบแค่นั้นไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น น้องฐาก็ยิ่งสงสัยและต้องการคำตอบมาขึ้นอีก...ยิ่งบ่ายเบี่ยงที่จะพูดทุกอย่างมันยิ่งบานปลาย.... เลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ
“พี่รักน้องฐา แต่บางครั้งก็มีเหมือนกันที่มันเลือกไม่ได้ ขอร้องล่ะน้องฐา มันจำเป็นจริงๆ”
“จำเป็น? ยังไงล่ะ หรือว่าเค้าจะเป็นจะตายพี่ถึงต้องรีบไปดูใจเหรอ ดี! คนขี้ขอพรรค์นั้น ตายๆ ไปซะได้ก็ดี!”
เพี้ยะ!
กลายเป็นว่าผมเผลอตบน้อง.... ไม่ได้ตั้งใจ แต่คงเพราะโมโหที่น้องมาแช่งลูกของตัวเอง....
ลูกที่เกิดด้วยความไม่ตั้งใจของทุกคน....
“พี่ขอโทษ” สิ่งที่ทำได้มีแค่นั้น ถึงจะรู้สึกผิดมากแค่ไหน แต่ผมย้อนอดีตกลับไปไม่ได้
“ผู้ชายคนแรกของหนู เดินจากหนูไปเพราะหนูเป็นผู้หญิงให้เค้าไม่ได้ หนูไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน... ............................. ถ้าพี่คิดว่าจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วกลับไปเอาผู้หญิงอีก พี่ก็ไม่ใช่คนที่หนูตามหา และไม่คู่ควรกับความรักของหนูเลยสักนิดเดียว....”
ไม่น่าเชื่อว่าน้องจะพูดอะไรได้ยาวขนาดนั้น.... นั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน ผมอาจจะมองน้องฐาผิดไป แต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่สำคัญ เพราะตอนนี้ผมไม่ได้กลับไปเพราะมิงค์ แต่ผมจำเป็นต้องไปเพราะน้องเมย์ต่างหาก....
“พี่ไม่ได้รักใครมากกว่าน้องฐา ไม่ได้ทิ้งน้องฐาไปหาผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น มันยังมีอะไรอีกมายมายที่น้องฐายังไม่รู้ และพี่ยังไม่พร้อมที่จะเล่า ได้โปรด เข้าใจพี่ด้วยนะ พี่ต้องไปจริงๆ”
แล้วผมก็ทิ้งน้องไว้แบบนั้น ทั้งๆ ที่เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด คิดแต่ว่าต้องรีบไปดูน้องเมย์ก่อน...
ถ้ากลับมา ผมจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง.... ทั้งความลับโง่ๆ และเรื่องน่าอายที่ไม่ต้องการให้ใครได้รับรู้.....
แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนั้นอีกไหม
เพราะความรีบ ผมจึงเลี้ยวรถโดยไม่ได้ระวังอะไรนัก กะแค่ช่วงเลี้ยวให้พอออกตัวได้ ใครจะนึกว่าคนที่ควรจะรอผมอยู่ในคอนโดนั่นจะตามมา
เสียงแตรรถ กับเสียงเบรคดังลั่น ผมเงยหน้าขึ้นดูกระจกส่องหลังด้วยความเจ็บปวด.... เมื่อทันเห็นคนที่ตัวเองรักถูกรถเก๋งที่ขับตามมาชนจนร่างกระเด็นแล้วนอนแน่นิ่ง...
ผมรีบจอดรถแล้ววิ่งกลับมาดู อยากจะเข้าไปกอดไว้แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะทำให้กระดูกส่วนไหนเคลื่อนไป
“น้องฐา..... น้องฐา” ผมเรียก ใจคอไม่ดี รู้สึกตกใจกับเลือดที่ไหลลงมาตามไรผม
เจ้าของรถเก๋ง ดูจะมีสติมากกว่า ถึงโทรเรียกรถพยาบาลมาช่วยในขณะที่ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เรียกชื่อน้องซ้ำซากไปมา.....
ผมนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน.... คู่กรณีให้นามบัตรไว้สำหรับการติดต่อ เพราะรถมีประกันชั้นหนึ่ง..
แต่ผมไม่ได้ตั้งใจฟังนัก มือกำนามบัตรนั้นไว้โดยที่ไม่ได้ใส่ใจจะชำเลืองดูด้วยซ้ำ....
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่กับฐาทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ฐาน่ะมันรักพี่มากมันถึงบอกไม่ให้ผมยุ่งเรื่องนี้.... มันอาจจะห้ามไม่ให้ผมยุ่งเรื่องของมันได้ แต่ห้ามไม่ให้ผมรักและเป็นห่วงมันไม่ได้อยู่ดี... เพราะถึงภายนอกมันจะเป็นคนเข้มแข็งยังไง แต่ความจริงมันเป็นคนบอบบางมากกว่าที่เห็น เวลาที่มันรักใคร มันจะทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อคนๆ นั้นโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ถ้ารักมัน ก็ดูแลมันดีๆ อย่าให้มันทำอะไรโง่ๆ อีกนะ”
ก่อนที่ออยจะไป เขาบอกผมแบบนี้ ทีแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะผมเชื่อว่าตัวเองจะดูแลน้องฐาได้ คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว.... แต่พอเอาเข้าจริง.... ผมกลับเป็นตัวการที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้
นี่หรือเปล่าการกระทำโง่ๆ
วิ่งตามรถออกมาโดยไม่ยอมดูว่ามีรถขับตามมา......
.
.
.
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
ผมรับสายด้วยอาการเนือยๆ
“โต้งถึงไหนแล้วเนี่ย” เสียงมิงค์ ลอยมาตามสาย.... ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมเรื่องน้องเมย์ไปเสียสนิท
“ขอโทษ.... น้องเมย์เป็นยังไงบ้าง”
“ปลอดภัยแล้ว....” มิงค์บอกกลับมาด้วยน้ำเสียงแสดงความโล่งอก
“เหรอ.... มิงค์ เค้าคงไปไม่ได้แล้วนะ”
“ทำไมล่ะ ไม่มาดูลูกหน่อยเหรอ”
“น้องฐาถูกรถชนน่ะ ยังไม่ออกจากไอซียูเลย....” ผมบอก.... น้ำเสียงคงเศร้าจนอีกฝ่ายไม่กล้าว่าอะไร
“อืม.... เค้าเข้าใจ ไม่ต้องมาหรอก เค้าดูลูกเอง.....” มิงค์บอกแล้ววางสายไป....
ผมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรบอกให้คนอื่นรู้ด้วย....
จึงเริ่มต้นโทรหาเพื่อนน้องฐาเท่าที่พอมีเบอร์ น้องกิ๊ง หมอก ออย..... ผมรู้จักเพื่อนน้องกี่คนกันเชียว....
ในที่สุด หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง.... หมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน....
“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว อาการเบื้องต้นตอนนี้คือมีบาดแผลที่ศีรษะเย็บสิบเข็ม เอกซเรย์สมองแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ยังต้องรอดูอาการอีกสักพัก ขาซ้ายหัก แล้วก็มีบาดแผลฟกช้ำไม่มาก”
โล่งอก... ที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก....
ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว.... ผมนั่งอยู่ข้างเตียงหลังจากย้ายน้องออกจากห้องฉุกเฉินมาอยู่ห้องพิเศษแล้ว แต่จนป่านนี้น้องก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา..... ผมเริ่มรู้สึกเป็นกังวล
แอ๊ด...... เสียงเปิดประตู
ผมหันไปมองคนที่เดินเข้าห้องมา.... น้องกิ๊ง.....
“อ้าว..... ชุดเดิม.... นี่พี่ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ....” น้องถามแล้ววางกระเช้าของเยี่ยมไว้ข้างๆ
“ก็...น้องฐายังไม่ฟื้นเลยนี่ พี่อยากให้.... น้องฐาฟื้นขึ้นมาแล้วเจอหน้าพี่เป็นคนแรก....”
“ผมว่า พี่กลับไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่านะ โทรมขนาดนี้ ถ้าฐามันฟื้นขึ้นมาเจอพี่สภาพนี้มันอาจจะจำไม่ได้ก็ได้ว่านี่เป็นแฟนมัน” น้องกิ๊งว่าติดตลกจนผมก็ยังอดหัวเราะแห้งๆ ไม่ได้
“นั่นสินะ... ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คงแย่แน่เลย แต่ถึงยังไง ถ้าน้องฐายังไม่ฟื้น พี่คงยังไปไหนไม่ได้หรอก”
น้องกิ๊งพยักหน้าเข้าใจ
“พี่โต้ง....” เราเงียบกันไปครู่ใหญ่ก่อนที่น้องกิ๊งจะเรียกผม แล้วชี้ให้ดูน้องฐา
ภาพที่เห็นทำให้ผมเผลอยิ้มจางๆ อย่างดีใจ เมื่อเห็นหัวคิ้วของน้องขมวดนิดหนึ่งก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ....
น้องกิ๊งรีบกดออดเรียกหมอ ขณะที่ผมรีบดึงมือน้องมากุมไว้
“น้องฐา..... น้องฐา” ผมพยายามยิ้มให้น้องแม้ว่ามันจะอ่อนล้าเต็มที แล้วเรียกซ้ำๆ อย่างดีใจ
คิ้วที่ยังขมวดมุ่นและใบหน้าแสดงถึงความเจ็บปวดหันมาหาผม สายตาคู่นั้นพยายามเพ่งมองผมนิ่งนานอย่างค้นคว้า ก่อนที่จะดึงมือที่ผมกุมไว้ออกเบาๆ ด้วยใบหน้าที่แสดงว่าผิดหวัง ..... แล้วถามกลับมาว่า
“คะ....คุณ....เป็นใครคะ....ครับ”
..........................................
ระหว่างเช็ดน้ำตา....แล้วอ่านเมนท์คนอ่านที่รุมด่าพระเอกกันมากระหน่ำ
พล็อตที่วางไว้ก็มีอันสั่นคลอนและเปลี่ยนไป
คนเขียนเกิดความหมั่นไส้พี่โต้ง................ เลยขอแกล้งสักพัก
อาจจะทำให้เรื่องนี้ยาวขึ้นอีก.... แต่คนอ่านคงไม่ว่ากัน(ใช่ไหม?)
น้องฐาเลิกดราม่า (ชั่วคราว) แต่พี่โต้ง ดราม่าแทน
55555555555555555
รักเธอเสมอ
http://www.youtube.com/v/Omz9Iqqujvo
รักเธอเสมอ ขอบใจเธอ ให้เจอรัก
ขอบคุณนัก ให้รู้จัก ความหวานหอม
ขอบคุณยิ่ง ให้ความสุข ยิ้มยินยอม
ขอขอบคุณ รักจอมปลอม พร้อมหลอกลวง
:ling3: ยอมเป็นควาย..ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก
งี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ..ซิกๆ
ขอบคุณ คุณโบรคแบ็คนะคะสำหรับ เพลง และกลอนๆ เจ็บๆ โดนใจ :heaven
ชอบประโยคสุดท้ายด้ยวยเลยเอามาใส่ในลายเซ็นเรียบร้อยแล้ว :กอด1: :กอด1: :L2: :L1:
-
ปาดมาดึบๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบอ่ะ555สะใจดี
-
อีพี่โต้งต้องโดนอีก :z6: :z6:
อย่ารีบจำได้นะน้องฐา
-
กำลังอยากให้น้องฐาความจำเสื่อมจำพี่โต้งไม่ได้อยู่พอดี
สะใจ :katai2-1:
-
อั๋ยยะ อย่าบอกนะว่ากระเทยจะกลายเป็นผู้ชายอะ คนเขียนเอาแรงบันดาลใจมาจากตี 10 หรือเปล่า :katai1:
แต่งงๆ ว่า น้องฐาจะทำสีหน้าผิดหวังทำไม...คิดว่าตื่นขึ้นมาจะเจอใครแทนหรือ?
+1 และรอตอนต่อไปค่า
-
เคยได้ยินเรื่อง กระเทยสาวโดนรถชนแล้วกลับมาเป็น ผู้ชาย ผ่านๆหูไหม?
.
.
.
ถ้าไม่ลำบากเกินไป ....จัดมาซักดอก หมั่นไส้พ่อค้าปากหนัก :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอ้ยยยตอนนี้สะใจจริงงงง ถ้่่าให้เดานะฐาคงกลับไปมีความทรงจำแค่ตอนโรจน์ป้ะ โหไฟ้ท์กันมันส์แน่55555
-
แหมนะ ค้างฝุด พี่โต้งขาตบกันไหมขอซักทีเถอะ
น้องฐาของเค้าโล่งใจไม่เป็นไร
-
จัดมาเลยค่ะ เกลียดโต้งมาครึ่งเรื่องแล้ว
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก สะจายยยย
-
:laugh: ซะใจมาก
:L2: :L2:
-
จัดมาเลยค่าคุณคนเขียน แกล้งบักไก่ให้เต็มที่เลย ขอแบบจัดเต็ม!!
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ให้อิพ่อค้ามันได้รับความทุกข์บ้างก็ดี สม!!!! เรื่องแค่นี้บอกไม่ได้ก็สมควรอ่ะ
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
:katai3: :katai3:
สะใจมั้ยล่ะเมิงอิพี่โต้ง
โดดจูบคุณนิสามที
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
เอามาม่าให้อิพี่โต้งมันกินจนท้องแตกตายห่าไปเล้ย
ฮูเร่ๆๆ
:hao7: :hao7:
-
เอาน่ะเฮียโต้ง ได้เวลาน้องเอาคืน
ต้องอดทนและทนอดเยอะๆนะ
รอน้องฐาเลิกเล่นละคร เอ๊ย เลิกงอนและเห็นความดีก่อนน้า :hao7:
เดาเอาค่ะว่าฐาน่าจะแค่แกล้งลืม จิ้นเองเออเอง ฮาาาาา
บวกเป็ดและรอตอนต่อไป
:mew3:
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าอิพี่โต้งหรือสงสารดีนะ
สมน้ำหน้าที่ไม่ยอมบอกความจริงกับน้อง
คือทุกๆอย่างมันเกิดมาจากพี่โต้ง
สงสารก็สงสารนะถ้าน้องจำไม่ได้จริงๆ
เจ็บตัวฟรีอีก +1
-
จัดหนักให้อีพี่โต้งนานนนนนนนน
หมันไส้ ชิส์
-
เอาแล่ทววว เอาคืนเลยน้องฐา !
ทำให้พี่โต้งรู้ซะบ้างงงงง ลืมมันไปเลย ให้เค้าเริ่มใหม่ :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านคอมเม้นท์แต่ละคนแล้วก็ได้ฮา แหม่ ตอนที่แล้วร่วมกันด่าพี่โต้ง ตอนนี้ก็สะใจพี่โต้งกันใหญ่
มีให้น้องฐากลายเป็นผู้ชายด้วย :katai2-1: อืม ก็น่าสนนะ แต่อย่าเลย คนอ่านรักน้องฐาน่ารักสวยเก๋แบบนี้น้า
ชิ..หายแล้วพี่โต้งมีลูกติด มิน่าล่ะแกถึงเงียบเป็นเป่าสากแท้ เงินก็ต้องโอนไปไม่ได้หยุด เหอๆๆๆ
จัดว่าไปกันใหญ่และดราม่ามากจ๊ะ อืม กำลังคิดว่าถ้าอธิบายกันจริง ๆ น้องฐาจะเข้าใจมั้ย
เราว่าน้องฐาเข้าใจนะ แต่คงมีอะไรที่เด็ดขาดเช่น โอนกันไปให้ชัดเจนไม่้ต้องให้แม่เด็กโทรมามุ้งมิงเรื่อย ๆ
มันน่ารำคาญและกวนใจนะ
น้องฐาบาดเจ็บไปพอสมควรเลยเนอะ สงสารหนูจัง พี่โต้งมันก็น่ารักดีอยู่ดูแลตลอดนะ
แต่พอน้องฟื้นนี่ดิ ผ่างงงงงงงงงงง!!!! ความจำเสื่อมหรือไม่อยากจำผู้ชายคนนี้กันแน่คะ
รอดูอาการพี่โต้งและน้องฐา
ขอบคุณค่า ยาวๆๆ ไปเลยค่า จัดมา คนอ่านพร้อมมาก :mew1:
-
ดีใจจัง ที่น้องฐาจำพี่โต้งไม่ได้
สมน้ำหน้า :laugh:
ตอนคนเค้ารอฟังไม่รุ้จักอธิบาย :katai1:
ต้องเอาคืนให้เข็ด
น้องฐา ลืมพี่โต้งนานๆๆๆๆๆหน่อยนะ
เอาให้สำนึก แล้วก็เอาให้เลิกพูดจาทำร้ายจิตใจน้องฐาซะที
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
นั่นไง อีพี่โต้งมันไข่ทิ้งไว้นี่เอง
น้องฐามาแบบความจำเสื่อม แล้ว มาแบบ แมนอีกตังหาก "ครับ"
-
ความจำเสื่อม พี่โต้งงานเข้า
-
ตบเข่าฉาด!!!
น้องฐาความจำเสื่อม
ลืมเฉพาะพี่โต้ง หรือว่า กลับไปอายุ17 ล่ะ
-
ตอนที่ 78 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24654.msg2350084#msg2350084)
ตอนที่ 79 น้องฐาคนเดิม....
ฐา.......
สัญญานะว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเอง....
สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก....
สัญญา.......
จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว.....
“อย่าไปได้ไหม? จะให้เราทำยังไงก็ได้ เราทำให้โรจน์ได้ทุกอย่าง....”
“ทุกอย่าง.... มึงเป็นผู้หญิงให้กูได้ไหมล่ะ”
ผู้หญิง...... จะให้ทำยังไงถึงจะเป็นได้.....
ต้องกินยาใช่ไหม? แค่ไหนล่ะถึงจะพอ......
สองแผงเหรอ? หรือห้าแผงดี....
“ฐา..... แกทำบ้าอะไร” เสียงโวยวายของออยทำให้หนูสะดุ้ง แต่มันก็มาเมื่อหนูกินยาทั้งหมดนั่นไปแล้ว....
ไม่ใช่ พารา ยาฆ่าหญ้า หรือแม้แต่น้ำยาล้างห้องน้ำ
มันก็แค่ ยาลดฮอร์โมนเพศชาย เท่านั้นเอง......
ออยมันไม่รอช้าหรอก มันรีบลากหนูออกไปจากห้อง หนูยังมีสติอยู่ถึงพยายามดื้อดึงไม่ยอมไปไหน
“แม่.....ฐากินยาฆ่าตัวตาย” ออยมันตะโกนลั่น จนแม่ ทับทิมกับยายพากันวิ่งมาดู
หนูไม่รู้จะบอกยังไง หนูไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่หนูอยากเป็นผู้หญิงต่างหาก
แต่สายตาผิดหวังเสียใจของทุกคนทำให้หนูเลิกดิ้นรนทันที ยอมตามแม่ขึ้นรถไปโรงพยาบาล...
การล้างท้องเป็นอะไรที่ทรมานมาก.... เค้าเอาสายยางเข้าทางจมูก แล้วดูดเอายาที่กินเข้าไปออกมา ในตอนที่หนูยังมีสติ....
หมอรู้ไหมคะ ไอ้ยาที่หมอพยายามจะเอาออกมานั้น มันราคาแพงแค่ไหน.... มันไม่ใช่พาราสองเม็ดบาทนะหมอ...
.
.
.
.
.
หนูจำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังอยู่ในโรงพยาบาล แต่หลายอย่างมันเปลี่ยนไป....
มันเจ็บปวด มันทรมานมากกว่าเดิมหลายเท่า หนูปวดขา... ปวดหัวเหมือนมันจะระเบิด....
“น้องฐา ......น้องฐา” เสียงผู้ชาย....ที่เรียกชื่อหนูล่องลอยเข้ามา เขากุมมือหนูไว้แล้วบีบแน่น หนูค่อยๆ หันไปมองทางเขา หมอล้างท้องเอายาออกไปแล้ว ตอนนี้หนูก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงแล้ว แต่มันก็ยังมา....
โรจน์......
หนูข่มกลั้นความเจ็บปวดแล้วหันไปมองหน้ามัน ถ้าการทำแบบนี้ทำให้มันกลับมาได้ หนูจะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด.... แต่เมื่อเพ่งมองไปยังคนที่อยู่ข้างๆ แล้วจับมือหนูไว้ กลับไม่ใช่ จะพยายามเพ่งสักเท่าไร ก็ยังไม่ใช่ หนูจะทำอย่างไรได้นอกจากรู้สึกผิดหวัง.... รีบดึงมือออกทันที
“คะ....คุณ....เป็นใครคะ...ครับ”
สายตาของเขาตกใจระคนผิดหวัง หรือว่าเราจะรู้จักกันมาก่อน แต่ทำไมหนูนึกไม่ออกล่ะ
“ไม่เอาน่า.... พี่รู้ว่าพี่ผิด รู้ว่าพี่ทำไม่ดี พี่ขอโทษ แต่น้องฐาอย่าแกล้งพี่แบบนี้ได้ไหม”
หนูพยายามมองเขา พยายามจะคิด... แต่ยิ่งทำหัวก็ยิ่งปวดขึ้นมาอีก...
“ฐา..... แล้วมึงจำกูได้ไหม?” ผู้ชายหน้าสวยอีกคนหันมาถาม.... หนูหันไปมองเขา กู.....เลยเหรอ? ใครคนนี้สนิทกับหนูขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมหนูไม่เห็นจำได้
หนูส่ายหน้าช้าๆ รู้สึกแย่ที่จำเขาทั้งสองคนไม่ได้เลย ยิ่งคิดหนูก็ยิ่งปวดหัว รู้สึกผะอืดผะอมเหมือนอยากจะอาเจียน จนคนหน้าสวยรีบหยิบหากระโถนมาให้....
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น หนูแค่...กินยาเกินขนาดแล้วทำไมขาถึงเข้าเฝือกไว้แบบนี้ แผลถลอกตามตัวอีกล่ะ จะเป็นแผลเป็นไหมก็ไม่รู้ ตายแล้ว หมดสวยกันพอดี เครียด...น้องฐาอยากจะเครียด......
หนูพยายามก้มลงมองตัวเองอย่างร้อนรนแต่ยิ่งสังเกตยิ่งพบว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากกว่านั้น
“อร๊าย..... อะไรเนี่ย.... นม....” หนูโพล่งออกไปด้วยความตื่นเต้น แม้จะรู้สึกว่าเสียงที่ออกมาจะชัดมั่งไม่ชัดมั่งก็เถอะ แอนโดรคัวร์ห้าแผงมันทำให้ใหญ่ขึ้นขนาดนี้ภายในข้ามคืนเลยเรอะ? อร๊าย....ผมด้วย ทำไมยาวแบบนี้ล่ะ พอเงยหน้ามองอีกสองคนในห้องก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อน
พูดอะไรออกไปเนี่ย อายเค้าไหม.....
เดี๋ยวสิ มันชักจะประหลาดมากขึ้นๆ ทุกทีแล้ว... หรือว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่เขาสองคนมองหน้ากัน.... พร้อมๆ กับหมอที่เดินเข้ามาดูอาการหนู
“ไหนหมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติไง แล้วทำไมน้องถึงจำอะไรไม่ได้....” เสียงพี่ผู้ชายถามหมอซะเสียงดัง
หมอก็หันมาหาหนู
“ไม่ทราบว่าคนไข้ จำตัวเองได้ว่าว่าเป็นใคร....”
“ได้สิ......หนะหนู .....เอ๊ย.....ผม....ชื่อฐา ...ฐาปนันท์ อายุ 17 เรียนอยู่ม.หก โรงเรียน..........” หนูอ้ำๆ อึ้งๆ ตอบกลับไป กลัวจังเลย กลัวว่าคนในห้องจะเถียงว่าไม่ใช่ ถ้าเกิดว่าการที่หนูกินยานั้นเข้าไป....แล้วหมอล้างท้องไม่ทัน แล้ววิญญาณมันกระเด็นเข้าไปสิงร่างคนอื่นขึ้นมาจะทำไง ก็ไม่ยังไง..... ถ้าบังเอิญร่างนั้นเป็นร่างของผู้หญิงก็คงจะดี ขออย่าให้อัปลักษณ์ ตาเหล่ ปากเบี้ยวก็น่าจะพอแล้วมั้ง....
“คงเป็นอาการสมองกระทบกระเทือน ทำให้ความทรงจำบางช่วงขาดหายไป” หมอหันไปหาคนถาม
“แล้ว..นานไหมครับกว่าจะหาย”
“เรื่องนี้หมอคงให้คำตอบไม่ได้ บางรายเมื่อผ่านไประยะหนึ่งความจำอาจจะกลับมาเอง หรือในบางรายอาจจะจำไม่ได้ตลอดไป ผมคิดว่าควรดูแลให้กำลังใจผู้ป่วย พาไปสถานที่ที่เคยไป ทำอะไรที่เคยทำ อาจจะช่วยฟื้นความจำได้เร็วขึ้นนะครับ” แล้วหมอก็เดินออกไป
ผู้ชายคนนั้นหันมามองหนู....ด้วยแววตาเจ็บปวดจนหนูพลอยเศร้าตามไปด้วย หนูก็ไม่ได้อยากลืมหรอกนะ แต่คนมันจำไม่ได้นี่นาแล้วจะให้ทำยังไงล่ะ
นอกจากเขาสองคนแล้ว ยังมีคนแวะมาเยี่ยมอีกเรื่อยๆ เสียงเปิดประตูทำให้หนูผวา....เพราะทุกครั้งที่ตื่นแล้วเห็นหน้าผู้มาเยี่ยมก็ต้องมาปวดหัวทุกครั้งเพราะจำชื่อและเรื่องราวของพวกเขาไม่ได้เลย ทุกคนล้วนเป็นคนที่หนูไม่รู้จัก พอหนูบอกว่าจำไม่ได้ก็ได้รับแต่ใบหน้าและดวงตาแสดงความผิดหวังกลับมาตลอด จนหนูเหนื่อยที่จะพบใคร จนบางครั้งต้องแกล้งหลับ
เงียบ.... ทุกอย่างเงียบ.... มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ เสียงอะไรดังกรอบแกรบอยู่เบื้องหลัง
“น้องฐา...ชอบดอกกุหลาบใช่ไหมคะ”
เสียงนี้... หนูพอจะจำได้ จึงลืมตาแล้วพลิกตัวกลับไปมอง เป็นเขาอีกแล้ว... เขากำลังจัดดอกกุหลาบในแจกันข้างเตียง
“ถ้าชอบ พรุ่งนี้พี่จะซื้อมาอีก....” เขาบอกและยิ้มอ่อนโยนให้หนู
“พะ...พี่... ชื่อ...อะไรคะ...เอ่อ...ครับ” หนูถามเขาช้าๆ หลังจากตื่นขึ้นมา หนูรู้สึกว่าพูดตะกุกตะกัก ติดอ่างบ่อยๆ จนบางทีก็ไม่อยากจะพูดอะไรนัก ทั้งๆ ที่ความจริงหนูออกจะเป็นคนพูดมาก
“โต้งค่ะ.... พี่ชื่อโต้ง” ค่ะเหรอ? หนูมองหน้าเขา รู้สึกแปลกๆ ที่ได้ยินผู้ชายแมนๆ พูดคะขา แต่น่าแปลกยิ่งกว่าที่เมื่อออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้ากลับฟังแล้วนุ่มหูอย่างประหลาด
“แล้ว....นี่...ผมเป็นอะไรเหรอครับ” หนูถามอ้อมแอ้ม.... เขานิ่งไป คล้ายลำบากใจจะพูด....
“แทนตัวเองว่าหนูแล้วลงท้ายด้วยค่ะสิ..ถนัดกว่าหรือเปล่า” อะ....ก็จริงอ่ะนะ....
“นะ....หนู...เป็นอะไรไปเหรอคะ”
“น้องฐาถูกรถชนค่ะ”
“รถชน.... พะ...พี่...เป็นคนขับรถชนหนูเหรอ”
เขาส่ายหน้า....
“คนที่ขับรถชนน้องฐาเค้ามีประกัน ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร พี่มัวแต่เป็นห่วงเรื่องอาการเจ็บจนไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยโทรไปคุยกับเค้าอีกทีเรื่องประกัน”
เขาเงียบแล้วนั่งลงข้างๆ
หนูรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน.... คนอื่นๆ ที่มาเยี่ยม อยู่ไม่นานก็กลับไป รวมถึงกิ๊งผู้ชายหน้าสวยคนนั้นด้วย แต่พี่โต้งคนนี้ หลังจากกลับไปตอนเมื่อตอนสาย เขาก็กลับมาอีกครั้งด้วยชุดใหม่ หลังจากหนูทานข้าวกลางวันแล้วพี่โต้งก็ลงไปซื้อขนมปังมาให้เพราะหนูกินอะไรไม่ค่อยลง ตอนบ่ายๆ กลับมาพร้อมช่อดอกไม้
หนูไม่กล้าถามว่าเขาจะอยู่ตรงนี้อีกนานไหม.... มันรู้สึกเขินๆ ที่มีคนที่ไม่รู้จักมานั่งเฝ้าตลอดเวลา.. ทีแรกหนูคิดว่าเขาอาจจะเป็นแค่คนรู้จัก แต่ก็เหมือนไม่ใช่ พอรู้ว่าถูกรถชนก็คิดว่าเขาอาจจะเป็นคู่กรณี แต่มาถึงตอนนี้ หนูยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร และหนูไม่กล้าถามซ้ำอีก เพราะคำแรกที่หนูถามเค้า ทำให้เค้าหน้าเสีย
เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันในความเงียบ หนูรู้สึกอ่อนเพลียแต่เพราะต้องอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองจึงนอนไม่หลับ รู้สึกปวดหัว เจ็บแผล และสับสนไปหมด
แอ๊ด...... หนูขยับตัวผงกหัวมองที่ประตู นึกดีใจที่มีคนมาทำลายความเงียบ และเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนหนูยิ่งดีใจใหญ่ เพราะมันเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาแล้วหนูรู้จัก
“ออย.....” หนูเรียกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ หนูไม่เคยรู้สึกอยากเจอมันขนาดนี้มาก่อน..
“โทษทีที่มาช้า นี่แกเป็นไงบ้าง” มันถามพลางกวาดตามองร่างของหนูไปทั่ว หนูก็ไม่รู้จะบอกมันยังไงเหมือนกัน เพราะไม่มีใครบอกอะไรหนู หนูรู้แค่ว่าตัวเองโดนรถชน หัวแตก ขาหัก แค่นั้นเอง เรื่องราวก่อนหน้านั้นเป็นยังไงหนูจำไม่ได้เลย.... อ้อที่สำคัญ หนูความจำเสื่อม....ด้วยอีกอย่าง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น... ผมบอกแล้วใช่ไหมให้พี่ดูแลมันดีๆ นี่อะไร? วันเดียว.... พี่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง” พอออยเห็นว่าหนูเป็นยังไงบ้างมันก็ไม่พูดอะไรกับหนูแต่หันไปวีนใส่พี่โต้งทันที ด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าโมโหจัด
“พี่ขอโทษ พี่เสียใจ..... มันเป็นความผิดของพี่เอง” พี่โต้งพูดได้แค่นั้น ไม่เถียง ไม่โวยวาย มีแต่คำตอบเศร้าๆ
“ใจเย็นๆ ก่อนออย พี่เค้าไม่ได้ขับรถชนฉันนะ แกไปว่าเค้าทำไม”
“รู้แล้ว... ที่ด่าเพราะเค้าดูแลแกไม่ดีต่างหาก แกไม่ต้องมาเข้าข้างเขาเลยนะ”
“เปล่า.... แต่เค้าไม่ได้เป็นอะไรกับฉันนี่ แล้วจะเป็นความผิดของเขาได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้เป็น... นี่แก.....” ออยหันมามองหนู สายตาของมันดูตกใจ มองหน้าหนูแล้วหันไปมองพี่โต้ง...ด้วยสายตาที่แสดงถึงคำถาม
“น้องฐาจำพี่ไม่ได้.....” พี่โต้งบอกออย น้ำเสียงของเขาเศร้าจนหนูก็พลอยรู้สึกผิดไปด้วย
“นี่แก...แกล้งใช่ไหม? พี่โต้งทำให้แกเสียใจมากจนแกอยากจะเอาคืนใช่หรือเปล่า บอกมาเถอะ ฉันไม่บอกเขาหรอก” เสียงออยถามอย่างคาดคั้นเมื่อพี่โต้งเดินออกไปข้างนอก เหลือเพียงหนูกับออยในห้องเพียงสองคน
“เอาคืนอะไรเล่า... ฉันจำไม่ได้จริงๆ ฉันไม่เข้าใจเลยออย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันแค่กินยาฮอร์โมนมากไปเท่านั้น ทำไมตื่นขึ้นมามันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ รถชนอะไรกัน....แล้วคนพวกนั้นอีก พวกเค้าเป็นใคร ฉันไม่เห็นรู้จักสักคน” หนูโวยวายยืดยาว ความอัดอั้นทำให้ร้องไห้ออกมาในที่สุด
“ฐา ไอ้เรื่องที่แกกินยาบ้านั่นน่ะมันผ่านไปปีกว่าแล้วนะ แกจบม.หกจนเรียนมหาลับแล้ว... แกลองมองตัวเองดีๆ สิ มันเปลี่ยนไปตั้งเยอะ” ออยบอก พอเห็นหน้าที่เหมือนไม่เชื่อของหนูมันก็จิ๊ปากแล้วหันไปเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบกระจกเล็กๆ ออกมา...
หนูหยิบกระจกขึ้นส่องดูหน้าตัวเอง ถึงจะยังหน้าเดิมไม่เปลี่ยน แต่ก็มีอะไรที่เปลี่ยนไปเยอะ ผิวอาจจะไม่ได้ขาวอะไรนัก แต่ก็เนียนนุ่ม ผมที่ยาวขึ้นจากเดิมมาก กับใบหน้าที่หวานกว่าเดิมขึ้นมาอีก
หัวใจหนูเต้นตึกตัก ..... ถึงจะไม่ได้เหมือนผู้หญิงเป๊ะ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองสวยขึ้นอยู่ดี....
“ออย....นี่ฉันจริงๆ เหรอ....” หนูถามด้วยน้ำเสียงลอยๆ มันดีใจจนบอกไม่ถูก
“ก็ใช่น่ะสิ....”
ความฝันที่อยากจะเป็นผู้หญิงอยู่ใกล้แค่เอื้อม... ผมก็ยาว นมก็มี หน้าก็เด้ง ถ้ามีตังค์แล้วไปทำข้างล่างก็ผู้หญิงแล้วอ่ะ ...
“ออย...เปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้... นี่ถ้าฉันกลับไปหามัน ....โรจน์...มันจะกลับมาหาฉันไหม....” หนูเอ่ยถามคล้ายจะขอกำลังใจ....
“ฐา....อย่าบ้านะ นี่มันผ่านไปเป็นปีแล้ว ป่านนี้ไอ้โรจน์มันเอาชะนีจนเป็นเอดส์ตายไปแล้วมั้ง หยุดคิดที่จะกลับไปหาผู้ชายเหี้ยๆ แบบนั้นได้เลย”
“แต่ฉันรักมันนี่ ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วฉันจะสวยไปทำไม เป็นผู้หญิงไปเพื่อใครล่ะ?” หนูพูดขึ้นมาทั้งน้ำตา...
“เพื่อตัวเองไง... อีกอย่าง....ตอนนี้แกก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย”
หือ...... หนูเลิกคิ้ว หันไปมองออยด้วยรอยยิ้มรู้ทัน
“ตลกแล้ว อย่ามาอำ ฉันรักโรจน์คนเดียวเท่านั้น ไม่มีวันที่จะรักคนอื่นได้อีกหรอก”
ปึ้ง......เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้หนูสะดุ้ง.... หันไปมอง.... เห็นพี่โต้งยืนอยู่ที่ประตู แววตามีแววเจ็บช้ำอย่างปิดไม่มิด เขามองหนู จ้องมองจนหนูรู้สึกกลัว..... หนูทำอะไรไม่ถูก ไม่ชอบสายตาแบบนั้นแต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้หนูไม่ได้ทำอะไรผิด หนูแค่บอกในสิ่งที่ตัวเองคิด แค่พูดถึงคนที่คิดถึงแค่นั้นเอง....
หนูมองเขากลับไป แววตาไม่ได้สำนึกผิดเลย เพราะพี่เขาก็เสียมารยาทด้วยที่มาแอบฟังสาวๆ คุยกันแบบนี้ ในที่สุด พี่เขาก็เป็นฝ่ายยอมแพ้หมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องไป หนูมองประตูที่ค่อยๆ ปิดลงดังกริ๊ก รู้สึกใจหายขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่า เป็นเพราะอะไร.....
“ไม่ตลกนะฐา.... เพราะมันคือเรื่องจริง ทางที่ดีแกอย่าพูดถึงชื่อไอ้โรจน์โดยไม่จำเป็นอีก.... พี่โต้งเขาขี้หึงมาก ฉันไม่อยากให้เขาโกรธแก”
“พี่โต้งเหรอ? เกี่ยวอะไรกับพี่โต้งล่ะ?” หนูหันไปถามงงๆ
“ไม่เกี่ยวได้ไง ก็พี่โต้งนี่ล่ะ ที่เป็นแฟนใหม่แก”
o22 o22 o22 o22
ฮะ..............ว่าไงนะ ........ ไม่จริงน่า..... :m29:
.............................
ว้ายๆ เดาถูกตั้งหลายคน ฮ่าๆๆๆ สงสารพี่โต้งเถอะ โดนเอาคืนเละแน่ๆ
แต่น้องฐาไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่ ทำไปเพราะจำไม่ได้จริงๆ
ถ้าความจำดี ๆ น่ะเหรอ ตื่นขึ้นมาเจอหน้าพีโต้งคงร้องห่มร้องไห้แล้วผวาเข้ากอด
ขอร้องว่าอย่าทิ้งหนูไปไหนแล้วแหละ....
-
โอ้ว....ฐาคงช็อคมาก ส่วนพี่โต้ง บอกน้องไปดีกว่าน้า
-
:ling1: อ๊ายยย น้องฐาความจำเสื่อมจริงๆด้วย
มุกคลาสสิกจริงๆ แอบเจ็บแทนพี่โต้ง แต่ถือว่าเป็นการเอาคืนเนอะ
พอฐากลับมาจำได้ก็รีบๆเคลียร์น้า เอาใจช่วย
บวกเป็ด
-
อร๊ายยย เอาแล้วพี่โต้งถึงเวลาชดใช้ แต่ก็แอบสงสารพี่โต้งนะ :hao5: สู้ๆ ง้อน้องฐาคนเดิมกลับมาให้ได้นะค้า
แล้วโรจล่ะจะกลับมามั้ยน้า ถ้ากลับมาก็แปลกว่าใกล้จบแล้วสิ แง :sad4:
-
ฐาแมน....อุกรี๊ดดดดด
ความทรงจำคงจะย้อนกลับไปยังช่วง ม.ปลายสินะ.....
แล้วโรจน์ล่ะ....โรจน์ล่ะ.....เอามันออกมาเถอะ
-
เหอๆ สะใจ
ก็ดีจะได้มองฐาในแง่ดีบ้าง ที่จริงคนคลุกใบแป๊ะก๊วยผสมหญ้าให้กินนะจะได้ฉลาดขึ้นบ้าง
หรือมัวแต่จิกข้าวเปลือกกินจนสมองเรียบเหมือนไก่แล้ว?
-
แอบคิดในใจ นึกว่าน้องฐาจะแมนขึ้น
พี่โต้งช้ำใจตายแน่ 55555
-
น้องฐาอาจเสียใจจนสมองปิดกั้นความจำช่วงหลัง ๆ ไปแล้ว ดีใจที่ออยมาเยี่ยมน้องฐาได้สดใสขึ้น
ืตื่นมาท่ามกลางคนไม่รู้จักมันก็สับสนเนอะ พี่โต้งแกก็ดูแลดีนะ (คนอ่านยังมีใจให้พี่โต้งเสมอนะ
แค่รอแกเคลียร์เรื่องตัวเอง) สะใจประโยคนั้นของน้องฐา รักใครไม่ได้อีกนอกจากโรจน์ 555
อยากจะขำพ่อไก่โต้งขี้หึง งานเข้าแล้ว ต้องมาเริ่มต้นฟื้นความรักกันใหม่เลยมั้ย
แต่ถ้าพี่โต้งยังอยู่เคียงข้างน้องตลอด ก็แปลว่าแกรักจริง น้องฐาไม่ต้องไปนึกถึงใครแล้วล่ะ
ขำที่ออยเตือนให้อย่าพูดชื่อโรจน์เพราะพี่โต้งขี้หึงมาก แกขึ้นชื่อเรื่องนี้จริง ๆ พระเอกเรา
รอดูพี่โต้งว่าจะอดทนได้แค่ไหน สู้ ๆ นะพี่โต้ง
ขอบคุณค่ะ
-
พี่โต้งๆ หนูมีอะไรจะบอก สมน้ำหน้า 555
แอร๊ย น้องฐาน่ารักอ่ะ
-
อิยะฮ่าฮ่า :laugh:อยากจะสงสารพี่โต้งแต่ไม่สงสาร เพราะพี่โต้งทำตัวเอง ถ้าพูดบอกน้องฐาไปว่ามีลูกกับมิงค์ปัญหาทุกอย่างมันก็ไม่เกิด ขอให้น้องฐาความจำเสื่อมนานๆ ให้แฟนเก่าฐามาด้วยเอาให้พี่โต้งกระอักสักทีคนรักกันไม่ควรที่จะมีอะไรปิดบังกันนี่แหละผลของการปิดบังความจริงกับคนรักหุหุหุ
-
อร๊ายคนเขียนอัพรัว *คำนับสามที* สงสารใครดี สมน้ำหน้าพี่โต้งละกัน
-
สะใจมากกกก ขอบอก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงจะโมโหพี่โต้ง ก็แอบสงสารนะ
แต่ ขอให้น้องฐาเอาคืนเยอะๆๆๆก่อน :m20:
ความหมั่นไส้มันมากกว่าความสงสาร
แต่พี่โต้งก็สู้ๆๆๆๆๆละกัน
ใช้เวลาที่น้องฐาจำอะไรไม่ได้ ค่อยๆๆเรียนรู้นิสัยจริงๆของน้องฐานะ
จะได้เลิกเข้าใจน้องฐาผิดๆๆๆซะที
รอค่ะ :pig4:
-
ืดีเลยที่น้องฐาความจำเสื่อม
ทีนี้พี่โต้งอยากแก้ไขอะไร
อยากให้น้องรู้จักในแบบไหนก็รีบจัดไป
และควรศึกษาตัวตนที่แท้ของน้องฐาไปพร้อมกันด้วย
อ่านคอมเม้นท์เรื่องนี้สนุกมากๆเลย
ขอบคุณคนแต่งแสนขยัน
รอตอนต่อไป
-
ไงล่ะ ถึงคราวที่ต้องมาหึงคนในอดีตเหมือนกันล่ะ
สนุก ๆ น้องฐาจิเป็นไงต่อนะ :laugh:
-
http://www.youtube.com/v/NhG88A2peFI
ฉันมีค่า..บ้างไหม?
:mew6:
ถ้าเลือกได้ ให้เสียใจ หรือเจ็บตัว
คนจะกลัว สิ่งอะไร ได้มากกว่า
แสนร่ำรวย อวยเงินทอง ก่ายกองมา
หรือความรัก เกินราคา มากกว่าใคร
ทำไปแล้ว ผิดไปแล้ว แคล่วคล่องบอก
พูดย้ำตอก เคล็ดยอกกาย หายเจ็บไหม
แค่หัวแตก แบกขาหัก ไม่เป็นไร
แต่ที่เจ็บ เหน็บหัวใจ ยากหายนาน
ไม่คำนึง ถึงจิตใจ ให้คนรัก
แต่รู้จัก ให้คนอื่น ยื่นสงสาร
ขอให้ลืม ความทรงจำ อ้ำอึ้งกาล
จากทั้งเป็น เล่นสังหาร ร้าวรานใจ
:katai2-1: ใครจะสงสารไอ่โต้ง หุหุ...แต่ตูไม่สงสารว้อยยยยย
เป็นผู้ชาย..แต่โง่กว่าควาย งานเข้าง่ายๆไม่ต้องอายใคร
:laugh:
ลัฟยู นิ...ดราม่าได้อีก เยอะๆๆๆๆๆๆ รุย
อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สะจายมากค่าขอบอกๆ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ตกลงพี่โต้งมีลูกกับมิ้งหรอ แล้วไหนว่าแฟนเก่า ตอนคบฐาก็เลิกกับมิ้งไปแล้วนิไม่เห็นตอนนั้นมิ้งจะท้องอะไรเลย
ถ้าลูกโตขนาดวิ่งให้หมากัดได้แล้วเนี่ย น่าสงสัยนะว่าเอาเวลาตอนไหนไปทำกัน
เบื่อผู้ชายพี่โต้งจริงๆรู้หมดนะว่าปิดบังไว้ไม่ดี ฐาจะคิดมากกว่าเดิม แต่ก็ยังทำ คิดแค่เดี๋ยวก่อนๆยังไม่พร้อม
เป็นไงละ ทีนี้ยุ่งกว่าเดิมไม๊ จัดมากหนักๆเลย พี่โต้งจะรู้สำนึก แล้วแคร์ความรู้สึกฐาบ้าง
-
เอ๊า พี่โต้งสู้ๆนะ จัดไปอย่าได้เสีย
-
สงสารพี่โต้งอ่ะถึงจะแค้นตอนแรกๆแต่ขนาดพูดว่ารักโรจน์คนเดียวกันก็แย่อยู่นะ
แล้วทีนี้ไม่ใช่ว่าฐาจะกลับไปหาโรจน์น้า ไม่ยอมจริงๆด้วยอุตส่ามาเจอพี่โต้ง
ปอลิง แอนโดรคัวร์คนแต่งเป็นรึปล่าวค่ะ ทำไมรู้จักยาดีจังอ่ะ #นอกเรื่อง
-
อ่ะ อิโรจน์ แกรีบกลับมาตอนนี้เลยนะ คงจะมันส์สะเด่ามาก :hao7:
-
ไม่รู้ว่าแปลกไหม แต่เรารู้สึกสะใจจัง
-
แค้นพี่โต้งไม่หลาย :katai1:
หมั้นไส้จริงๆๆๆ :katai3:
เอาให้เข็ดมาดูแลน้องดีดีเรย :katai2-1:
-
ก่อนอื่น ถ้าอ่านไม่ผิด
โต้งมีลูกกะแฟนเก่าเหรออออ
อ๊ากกกกซ์ แล้ว น้องฐาล่ะทำไง
สำหรับตอนล่าสุด
ขอบอก ว่า สะใจม๊ากกกก
เขาเรียกว่าตอน "เอาคืน"
แม้ว่าจะสงสารน้องฐาน่ะ
แต่การที่ความจำเสื่อมบ้างก็ดีเหมือนกัน
อะไรที่ไม่น่าจำ จำแล้วเจ็บ ลืมบ้างก็ดี
-
ถึงจะหมั่นไส้พี่โต้ง แต่ก็แอบบสงสารนะเนี่ย
แล้วน้องฐาจะจำพี่โต้งได้รึป่าว
แต่เีดี๋ยวนะน้องเมย์คือใคร
ลูกพี่โต้งกับมิ้งค์?
-
สงสารทั้งสองคนเลย
-
เรื่องมัน.... ไปกันใหญ่แล้ว!!!! ฐาเอ๊ย!!!!
-
บอกไม่ถูกว่าดีแล้วหรือสงสารน้องฐาที่เป็นแบบนี้ แต่ที่แน่ๆสมน้ำหน้าอีพี่โต้ง เป็นไงล่ะเวลาโดนคนรักจำไม่ได้ คิดเองเออเองว่าน้องฐาจะรับไม่ได้ น้องฐาจำไม่ได้อีกสักพักก็ดีนะจ๊ะ หุหุ แต่อย่าถึงกลับเสื่อมแล้วเสื่อมเลยนะ แอบสงสารอีพ่อค้าตับนิดนึง
-
เป็นช่วงเวลาแห่งการ "เอาคืน" :z2:
-
หนุกดีแฮะ แต่น้องฐายังน่าสงสารอยู่ดี
หนีความเจ็บปวดจากพี่โต้ง ย้อนเวลากลับไปเจ็บเพราะโรจน์ซ้ำอีกรอบ
-
:o12:แงสงสารพี่ไก่อะถึงจะสะใจแต่เวลาได้ยินคนที่เรารักบอกว่ารักคนอื่นอะเหมือนตายทั้งเป็นเลยนะฮือพี่ไก่จ๊าเดี่ยวน้องฐาก็หายนะพี่ไก่อย่าน้อยใจนะ :mew4:โรจน์จ๊าออกมาเถอะนะมาฆ่าอีพี่ไก่ให้มันตายกันฮือส่งสารน้องฐารักน้องฐาที่สุด
-
สะใจคร่ะ ยิ่งตอนน้องฐาบอกว่า รักโรจน์คนเดียวเท่านั้นนี่ สมน้ำหน้าไก่มากกกกกกก
-
ถ้าพี่พูดความจริง
น้องฐาก็คงรับได้
แต่เพราะพี่ไม่พูด
นี่แหละ เรื่องถึงเป็น
อย่างนี้ :mew6:
-
ตอนที่ 79 ความทรงจำที่เจือจาง...
อุ๊บ.... ฮ่าๆ
หนูหัวเราะงอหาย.... แต่ต้องหยุดเพราะเจ็บแผลจนน้ำตาเร็ด
“ออย..... ไม่นึกเลยนะว่าเดี๋ยวนี้จะตลกร้ายขึ้นทุกวันแล้วอ่ะ เห็นว่าจำอะไรไม่ได้ก็เลยจะอำใช่ป่ะล่ะ โกหกอะไรให้เนียนหน่อย พี่แกออกจะหล่อ จะมาชอบคนป้ำๆ เป๋อๆ อย่างฉันได้ไง”
“อะไร...ไม่ได้อำ.... นี่แกไม่เชื่อเหรอ? อยากดูหลักฐานไหมเดี๋ยวเอาให้ดู....” ออยมันว่าทำขึงขัง หยิบมือถือของมันออกมาจิ้มยกใหญ่....
“นี่ไง เนี่ยเฟสแก มีแต่รูปเค้ากะแกเต็มไปหมด”
เออจริง หนูพยายามเพ่งพิศ หาดูว่าเป็นรูปตัดต่อหรือเปล่า แต่มือถือเครื่องนิดเดียวเองอ่ะ มองก็ไม่ค่อยจะชัดเลย...
“แต่ดูแต่ละรูป พี่แกทำหน้าบึ้งซะ ฉันไปบีบบังคับลากคอเค้ามาถ่ายหรือเปล่าเนี่ย หรือไม่ก็อาจจะแค่สนิทกันเฉยๆ แล้วแกจิ้นไปเอง”
“ยังไม่เชื่ออีกเหรอ งั้นช่างแก ไว้ถ้าพี่แกหายงอน ก็ถามเค้าเอาเองละกันว่าเค้ากะแกเป็นอะไรกัน” ออยบอก ทำเสียงรำคาญน้อยๆ
ถามเหรอ? ถ้ากล้าก็ทำไปแล้วสิ ก็ถามตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว แต่พี่เขาไม่ตอบแล้วยังทำหน้าเหมือนคนจะตายอีกต่างหาก ถ้าถามรอบสองไม่ชักแหง็กๆ สิ้นใจไปต่อหน้าเลยหรือไง....
ออยอยู่ได้ไม่นานก็ต้องกลับ พอรู้ว่าจะโดนทิ้งหนูก็เบะหน้าจะเป่าปี่ทันที หนูนึกอาลัยอาวรณ์มันเกินเหตุ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหงาและเคว้งคว้างขนาดนี้
“เลิกงอแงเป็นเด็กได้แล้ว... ตอนนี้แกอายุ 19 แล้วนะ.... อาทิตย์ที่แล้วฉันขาดเรียนเพื่อมาหาแก พรุ่งนี้ฉันคงหยุดอีกไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฉันจะมาเยี่ยมอีก ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วยังไงโทรบอกกันบ้างนะ”
หนูพยักหน้าหงึกหงักเศร้าๆ
“เออ.... ฉันโทรบอกแม่แกแล้วว่าแกถูกรถชน แต่ตอนโทรไป แม่ไปต่างจังหวัดก็เลยอาจจะมาเยี่ยมแกช้า เพื่อนๆกลุ่มเราก็รู้แล้ว แต่พวกมันเรียนอยู่กรุงเทพกัน เลยไม่รู้จะมาเยี่ยมแกได้เมื่อไร”
“โรจน์ล่ะ...มันรู้ไหม?” หนูแอบเหลือบตามองมันอย่างกล้าๆ กลัว...ขณะที่ถามถึงผู้ชายคนนั้น...
มันถอนใจยาวแล้วมองมาด้วยสายดุๆ
“เชื่อเถอะ ว่ามันไม่อยากรู้ และถึงมันรู้ มันก็ไม่มาเยี่ยมแกหรอก” ออยบอกด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง พลอยทำให้หนูหน้าจ๋อย ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรมากกว่านั้น...ทั้งๆ ที่หนูอยากรู้อะไรมากมายเต็มไปหมด....
“งั้นฉันไปแล้วนะ ถ้าเจอพี่โต้งข้างนอกจะตามให้กลับมา ถ้าเขากลับมา แกอย่าพูดว่ารักคนอื่นอีกนะ เพราะถ้าแกจำทุกอย่างได้หมด แกจะไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ เรื่องไอ้โรจน์ฉันยอมรับว่าตัวเองผิดที่จัดการทุกอย่างในชีวิตแก แต่กับพี่โต้งเนี่ย เค้าเป็นคนที่แกเลือกเอง... เพราะฉะนั้น ไม่เชื่อฉันไม่เป็นไร แต่ทำไมไม่ลองเชื่อใจตัวเองดูล่ะ.....”
คนที่หนูเลือกเองเหรอ....
มุกอะไรเนี่ย..ไม่เห็นขำเลย....
นอกจากออย พอบ่ายแก่ๆ แม่กับทับทิมก็มาเยี่ยม....ทีแรกหนูกลัวว่าแม่จะด่า แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหนูถูกรถชน คนละเหตุการณ์กับเรื่องยานั่น....ก็ค่อยคลายใจ เรื่องตอนนี้มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ใช่เรื่องที่แม่จะว่าสักหน่อย มีแต่กอดปลอบ ขวัญเอ๊ยขวัญมา เหมือนคนแก่ซะมากกว่า
“แล้วเรื่องค่ารักษาพยาบาลล่ะ คนชนน่ะอยู่ไหน ชนแล้วหนีหรือเปล่า” แม่ถามขึ้นมา
“อ๋อ เห็นว่า เค้ามีประกันชั้นหนึ่งนะแม่ พี่เค้าบอกว่าจะโทรไปคุยอีกทีพรุ่งนี้” หนูบอกไปตามที่พอจำได้
“พี่เหรอ? พี่ไหน” แม่ทวนคำ แล้วเลิกคิ้วนิดๆ พลอยทำให้หนูพลอยอึ้ง.... เพราะไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงดี... และหนูไม่ได้บอกแม่หรอกนะคะว่าความจำเสื่อมกลัว แม่จะเป็นห่วงน่ะค่ะ
“โอ๊ยแม่ก็.... จะพี่ไหน แฟนเจ้แหงๆ อ้ำๆ อึ้งๆ ทำไม บอกแม่ไปเถอะ” ทับทิมพูดขึ้นมาทำหน้าทำตาล้อเลียน
“แฟนอะไรเล่า มั่วแล้ว....” หนูเถียง ขยับตัวจะตีมัน แต่อีน้องตัวแสบมันขยับหนีได้ แล้วยังอุตส่าห์แลบลิ้นปลิ้นตากวนกลับมาอีกต่างหาก
“มั่วที่ไหนล่ะ เค้ารู้กันหมดแล้ว ที่เจ้ติดผู้ชายไม่กลับบ้านกลับช่องอ่ะ อย่าให้หนูเจอนะ จะเรียกสินสอดแพงๆ”
“อะไร คนที่ต้องเรียกน่ะมันต้องแม่ต่างหาก ไม่ใช่เรา” แม่หันไปทำเสียงดุใส่ทับทิม ฮะ.... แม่ก็เล่นกะเค้าอีกคนเหรอ? หนูทำหน้ายู่เมื่อสองแม่ลูกพากันหัวเราะยกใหญ่
แล้วประตูก็เปิดออกขัดเวลาของครอบครัวอีกครั้ง
พี่โต้งเดินเข้ามาในห้อง ท่ามกลางความเงียบของทุกคนมองคนนั้นคนนี้แบบงงๆ
“อะ....เอ่อ.... นี่พี่โต้งค่ะแม่......” หนูแนะนำแค่นั้น...เพราะหนูไม่รู้ว่าจะแนะนำต่อว่ายังไงดี....
“สวัสดีครับแม่” พี่โต้งหันไปทักทายแม่พร้อมยกมือไหว้
“แล้วนี่ก็ทับทิมสินะ” มีหันไปยิ้มทักทายน้องอีกต่างหากทำเอาทับทิมมันยิ้มใหญ่เลย
“สวัสดีจ้ะ”แม่รับไหว้แล้วเหมือนจะตั้งใจมองพี่แกนานเป็นพิเศษ
“เอ่อ.....ผม...เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของน้องฐาครับ”
นั่นไง ที่แท้ก็เป็นแค่รุ่นพี่จริงๆ ด้วย ดีนะที่ไม่เชื่อออยไม่งั้นหน้าแตกเพล้งๆ เลยอ่ะ
“อ้าวเหรอ? แค่รุ่นพี่เหรอ? ทีแรกนึกว่า.....” แม่ค้างไว้แล้วหันมามองหน้าหนูเหมือนจะขอความคิดเห็น หนูก็ส่ายหน้าทำหน้าทำตาบอกไม่ใช่ๆ แม่ทำหน้าเสียดาย (หรือเปล่า) สงสัยจะผิดหวังนะเนี่ยที่ไม่ใช่ว่าที่ลูกเขย....
แอร๋ย.... ถ้าชอบขนาดนั้น จะเอาไหมแม่...เดี๋ยวฐาจัดให้ ..... คริคริ
หนูแอบกลั้นขำกับปฏิกิริยาของแม่กับอีทับทิมที่เรียบร้อยขึ้นมาผิดหูผิดตา
“เอ้อ.....แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกแม่แล้วกันนะ” แม่หันไปบอกอย่างใจดี พิธีรีตองเวอร์ ขอบคุณทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าเค้าดูแลหนูดีไหมเลย
“ลูกคนนี้มันซุ่มซ่าม ทำเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน อยู่ด้วยคงลำบากแย่”
เท่านั้นไม่พอ ยังเผาลูกอีก...ใจร้ายอ่ะ....
“ไม่หรอกครับ.. ผมยินดี” พี่โต้งตอบด้วยใบหน้ายิ้มๆ แล้วหันมามองหน้าหนู.....
“ไม่ลำบากเลยสักนิดเดียว....” เล่นเอาหนูอึ้งไปไม่เป็นเลยทีเดียว...
ถึงจะเป็นเพียงคำพูดแสนธรรมดา แต่เมื่อมันส่งมาหาพร้อมแววตาที่ความหมายบางอย่าง ประกอบกับน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนนั้น มันช่างฟังดูอบอุ่นและซาบซึ้งอย่างประหลาด ทั้งๆ ที่จำเรื่องของเขาไม่ได้เลย แต่บางความรู้สึกที่แวบเข้ามา...กลับเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยและโหยหา.... แต่พอพยายามนึกถึงมันขึ้นมา...... ทำไม... มันถึงรู้สึก...เจ็บปวด.....
พี่โต้งเอามือถือของหนูมาให้ หนูมองมันเหมือนไม่เคยเห็น เพราะไม่ใช่เครื่องที่ใช้อยู่ก่อน และไม่แน่ใจว่าตอนนี้จะมีเบอร์ใครที่หนูรู้จักอยู่บ้าง หรือแม้แต่คนที่หนูนึกอยากติดต่อมากที่สุดตอนนี้....
พอเห็นคิ้วที่ขมวดของหนูพี่โต้งก็รีบบอกว่า ไม่ได้เอามาให้โทรหาใคร แต่เอาไว้เล่นเกมต่างหาก.... ซะงั้น
คืนนี้แม่กับทับทิมจะนอนเฝ้าหนู ทับทิมมันทำท่าดีใจใหญ่เลยที่พรุ่งนี้ขาดเรียนได้หนึ่งวัน.... ขยันจริงๆ เลยนะน้องใครเนี่ย
“ถ้าวันนี้มีคนดูแลน้องฐาแล้ว... พี่ก็สบายใจ งั้นเย็นนี้พี่กลับกรุงเทพก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”
กลับกรุงเทพเหรอ?..... เรื่องแค่นั้น..... จำเป็นจะต้องบอกด้วยเหรอ?
ก็แค่รุ่นพี่ธรรมดา จำเป็นจะต้องรายงานตลอดเลยเหรอว่าจะไปไหน ทำอะไรบ้าง....
แต่เอ๊ะ...วันนี้วันอาทิตย์นี่นา....
“กลับกรุงเทพ? กลับเอาป่านนี้ แล้วจะกลับมาอีกทีเมื่อไร พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเหรอคะ”
“มี แต่คงโดดตอนเช้า พอดีต้องไปเยี่ยม....หลานน่ะ... ”
“เป็นอะไรเหรอคะ”
“หมากัด” ฟังดูเหมือนจะไม่หนักหนาอะไรเลยนะ แค่หมากัดเองอ่ะ
“อ๋อค่ะ เดินทางดีๆ นะคะ” หนูรับคำโดยไม่ถามต่อ
ตอนสายๆ ของอีกวันแม่ก็เตรียมตัวกลับ ที่จริงแม่ก็อยากอยู่ด้วยนานๆ แต่เป็นห่วงยายที่อยู่บ้านคนเดียว ที่จริงไม่น่าห่วงเพราะยายออกจะแข็งแรง ฟิตเปรี๊ยะอย่างกะสาวสิบเจ็ดนะคะ (เกินจริงไปนิดไหม?)
“แม่กลับไปเถอะ หนูอยู่ได้ อีกไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้วเนี่ย” หนูคุยโว เพื่อให้แม่สบายใจ
“รู้แล้วว่าเก่ง... เก่งแต่ปากน่ะสิเราน่ะ ไม่รู้ทำกรรมทำเวรอะไรมานักหนา หาแต่เรื่องเจ็บตัว.... สมัยก่อนก็ซุ่มซ่ามชนโต๊ะชนตู้ตกบันไดจนตัวเขียว นี่ยังมาถูกรถชนอีก ออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไร สงสัยต้องพาทำไปสังฆทานใหญ่โตแล้วมั้ง”
เยอะอ่ะแม่ บ่นไปไหนเนี่ย....
“ช่างเถอะ บ่นก็เท่านั้น ปากฉีกจนถึงรูหูก็ไม่ฟัง”
“โอ๊ย... รุ่นนี้เค้าไม่ฟังแม่กันแล้ว เจ้เค้าฟังผ...เอ้อ...แฟนมากกว่า” แหม... นายว่าขี้ข้าพลอย อีทับทิมซ้ำเชียวนะยะ กัดตลอด เดี๋ยวแม่ตบหัวทิ่มเลย.... หนูค้อนใส่มันวงใหญ่
“จะว่าไปแล้ว พี่คนนี้เค้าก็ดูดีนะ เอาใจใส่ดี...เค้าคงรักเรามาก.....ไม่น่าเชื่อว่าหาแฟนดีๆ กับเค้าได้ด้วย” แม่พูดขึ้น พูดถึงพี่ก็คงมีคนเดียวแหละเนอะ
“แฟนอะไรล่ะแม่ ไม่ใช่... เข้าใจผิดแล้ว” หนูรีบโบกมือเป็นระวิง
“ไม่ต้องมาปิดหรอกน่า ไม่ได้จะว่าสักหน่อย ดีเสียอีกที่ตัดใจได้เสียที ถ้าอดีตมันทำให้เราเจ็บช้ำ เราจะเก็บมันไว้ทำร้ายตัวเองทำไม” หนูอึ้ง เงยหน้าขึ้นมองแม่...
“ที่จริงแม่ก็รู้มาตั้งนานแล้วว่า ฐามีแฟนใหม่ เพียงแค่ไม่ได้ถาม ถึงจะไม่สบายใจเพราะลูกเป็นคนทุ่มเทจนเกินไป แต่ก็รู้ว่าอยู่คนเดียวแล้วมันอ้างว้าง... รักใครก็รักไปเถอะ ลูกรักใครแม่ก็รักด้วย.... แต่ถึงยังไงแม่ก็อยากเห็นคนที่ลูกรักเป็นคนที่รักและดูแลลูกได้ และไม่ทำให้ลูกแม่เสียใจ แม่เห็นเค้ารักลูก ดีกับลูก แม่ก็ดีใจ เห็นแบบนี้ก็ทำให้หายห่วงว่าคงไม่เห็นลูกสาวแม่ทำอะไรสิ้นคิดอีก...” หนูแทบจะร้องไห้เพราะรู้สึกผิด
ครั้งนึงหนูเคยทำให้แม่เสียใจมาแล้ว หนูเคยทำอะไรบ้าๆ เพื่อให้มันกลับมา จนผ่านมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้แม่ก็ยังไม่ลืม...
เมื่อก่อนแม่ไม่ได้ว่าอะไรที่คบกับโรจน์ แม้หนูไม่ได้บอกว่าคบ แต่การที่หนูกลับบ้านช้า คุยโทรศัพท์นานๆ หรือออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ ทำตัวมีความลับ แม่ก็คงรู้ได้ว่าหนูมีแฟน แต่แม่ไม่เคยถามไม่เคยวุ่นวาย แต่ไม่ว่าแม่คนไหนๆ ก็ต้องรักลูก ถ้าเห็นลูกต้องเจ็บก็คงทนไม่ได้ ตอนที่หนูทำเรื่องนั้นลงไป หนูรู้ว่าแม่เสียใจและผิดหวังขนาดไหน แล้วคนเป็นแม่...ก็คงไม่อยากให้ลูกตัวเองกลับไปหาผู้ชายใจร้ายแบบนั้นอีกหรอก.....
หนูก้มหน้าลงสำนึกผิด....ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น ไม่พยายามแก้ไขความเข้าใจผิดนั้น....
ถ้าคิดว่าหนูได้แฟนแบบพี่โต้งแล้วสบายใจ จะเข้าใจแบบนั้นไป....ก็แล้วแต่แม่เถอะ.....
แม่กับอีทิมกลับไปแล้ว หนูนอนเหงาอยู่คนเดียว เลยหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเล่น....
มีแต่รายชื่อคนที่ไม่รู้จักอยู่เต็มไปหมด รายชื่อเพื่อนที่สนิทกันตอนมปลาอย่างโอ๋หรือปาล์มก็มีอยู่แต่กลัวจะรบกวนก็เลยไม่ได้โทรไป หนูพยายามเลื่อนหาเบอร์โรจน์อย่างไม่ได้ตั้งใจนัก ถึงเจอก็คงไม่คิดจะโทรแต่มันก็เหมือนยังมีบางอย่างที่ติดค้างจนอดไม่ได้ที่จะลองหา แต่ก็ไม่มี....
มือถือเลยมีไว้เล่นเกมจริงๆ อย่างที่พี่โต้งว่า ทั้งๆที่ความจริงโรงพยาบาลก็มีทีวีให้ดู เพียงแต่ทีวีโรงพยาบาลดูได้แค่ช่องปกติไม่ได้ติดเคเบิ้ลมันก็เลยไม่รู้จะดูอะไร...พอเบื่อก็เริ่มถ่ายรูป ตั้งแต่ขาที่เข้าเฝือก แผลถลอกที่แขนซ้าย ถ่ายหน้าตัวเองที่โทรมๆ ยังกับผีดิบตายซาก... เฮ้อ..... โรงพยาบาลนี่มันน่าเบื่อจริงๆ
หลังจากทานข้าวเที่ยงก็มีเพื่อนมาเยี่ยมอีก มีคนนึงชื่อหมอก.... มันดูตีสนิทซะจนหนูขี้เกียจจะเก๊ก ตั้งใจฟังมันพูดนั่นพูดนี่เกี่ยวกับมหาวิทยาลัยให้ฟัง หนูพยายามลำดับความ ถ้าหากความทรงจำไม่กลับมาหนูจะยอมก๊งตลอดได้ยังไง ก็เลยพยายามจำชื่อเพื่อน ชื่อพี่ ที่มาเยี่ยมให้ได้มากที่สุด....
ตกบ่ายพวกเขาก็กลับไป ส่วนหนูก็ง่วงเพราะยาที่กินหลังอาหารเลยหลับยาวยันบ่ายสองกว่า
หนูรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะมีคนเข้ามาในห้อง เสียงกรอบแกรบทำให้เดาได้ทันทีว่าใครมา...
หนูหันไปมองพี่โต้งกำลังเปลี่ยนช่อกุหลาบในแจกัน.... พี่เค้าใส่ชุดนิสิตอยู่ ไม่รู้ว่ากำลังจะไปเรียนหรือว่ากลับมาแล้ว
“กลับมาแล้วเหรอคะ?”
พี่เขาหันมามอง ขยับมายืนข้างวางมือไว้บนหลังมือของหนู
“ค่ะ...กลับมาแล้ว” รอยยิ้มนั้นอบอุ่น จนทำให้รู้ซึ้งถึงคำว่า “กลับมา” ได้ชัดเจน....
หนูยิ้มเขินๆ รีบละสายหาไปมองทางอื่น..... พลางเปลี่ยนเรื่อง
“แล้ว...หลานพี่โต้งเป็นยังไงบ้างคะ”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วก็จริง แต่ก็โดนหลายแผลอยู่เหมือนกัน สำหรับเด็กตัวแค่นั้นก็ถือว่าหนักอยู่...”
“หลานพี่โต้งนี่ กี่ขวบแล้วคะ ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“สองขวบแล้วล่ะ ผู้หญิงน่ะ”
“น่าสงสารจังยังเด็กอยู่เลย ผู้หญิงด้วย อย่าให้เป็นแผลเป็นนะคะ ผิวเนี่ยเป็นทุกอย่างของผู้หญิงเลย” หนูรีบบอกด้วยความหวังดี พอนึกถึงตัวเองที่มีแผลถลอกแล้วก็อยากซื้อยามาเตรียมทาแต่เนิ่นๆ แล้วเนี่ย...
“ขอบใจนะ แล้วจะบอกเค้าให้...”
เค้าเหรอ?........ เค้าไหน?
แต่ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูสักหน่อย
บ่ายสามพี่โต้งก็ออกไปเรียนอีกหลังจากที่เรียนมาวิชานึงแล้วตอนบ่ายโมง เขาแวะมาเยี่ยมหนูแค่ไม่ถึงยี่สิบนาที แต่ก็ยังมา พอพี่โต้งไปแล้วห้องมันเงียบกว่าปกติ....หนูหันไปมองกุหลาบช่อใหม่ในแจกันด้วยความแปลกใจ.... รุ่นพี่ที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันแค่นี้น่ะ.... ทำไมต้องทำอะไรให้มากมายถึงขนาดนี้ด้วยนะ
หกโมงเย็น พี่โต้งก็กลับมาอีกหลังจากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว...แถมยังมาพร้อมกับ...ตุ๊กตากลมๆ สีเหลืองตัวนึงใหญ่พอประมาณ แต่กอดกำลังพอดีด้วย
“นี่อะไรเหรอคะ” หนูถามอย่างตื่นเต้น.... อย่าบอกนะ....ว่าของเยี่ยม....
“ของขวัญวันเกิดน้องฐาของปีนี้ พี่คิดว่าโรงพยาบาลมันไม่มีหมอนข้างให้ เลยเอามาด้วยเผื่อน้องฐาเหงามืออยากกอด....”
อร๊าย ...... รู้ได้ไงอ่ะ ว่าอยากกอด หนูยิ้มแก้มปริก่อนจะคว้าเจ้าตัวกลมมากอดแน่น นุ่มอ่ะ อุ่นด้วย น่ารักได้อีก....
“ไอ้เนี่ยมันคือตัวอะไรเหรอคะ?”
“เห็นเค้าเรียกกันว่า นกโทริอ่ะนะ แต่มองดูดีๆ มันก็แค่ลูกไก่.....เท่านั้นเอง....”
“น่ารักจังเลย...” หนูเพ้อ... เพราะกำลังเห่อตุ๊กตา
สามทุ่มกว่าแล้ว พี่โต้งก็ยังไม่กลับ นั่งอ่านหนังสือขะมักขะเม้น หนูนอนดูละครน้ำเน่าเพลินๆ ปกติไม่ได้ติด แต่เพราะพี่โต้งอยู่ด้วย มันเขินๆ ถ้าต้องอยู่ด้วยกันเงียบๆ แบบนี้... เลยต้องเปิดทีวีให้เสียงดังเข้าไว้ อีกฝ่ายจะได้ไม่รู้ว่าตื่นเต้น
“พี่คะ.... นี่ก็...ดึกแล้วนะ ยังไม่กลับอีกเหรอคะ” หนูแอบเลียบๆ เคียงๆ ถามอ้อมแอ้ม ไม่อยากให้คิดว่าไล่ แต่ถามด้วยความหวังดี
“ก็แล้วใครบอกว่าพี่จะกลับล่ะคะ พี่จะนอนเฝ้าน้องฐาอยู่ที่นี่”
ฮ้า.... ถามจริง
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ หนูไม่เป็นไร” หนูรีบบอกอย่างเกรงใจ....
“ไม่เป็นแน่เหรอ? รู้หรอกว่ากลัวผี.... จะกล้านอนโรงพยาบาลคนเดียวได้ยังไง” พี่โต้งตอบวางหนังสือลงแล้วเดินมายืนที่ข้างเตียง
“ไม่มีหรอกค่ะผี พี่กลับไปนอนบ้านเถอะ ลำบากเปล่าๆ หนูอยู่คนเดียวได้จริงๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ” หนูแอบกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อหันไปมองมือตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้แล้วบีบแน่น.....
“พี่ก็บอกแล้วไง.....ว่าสำหรับน้องฐาพี่ยินดี ไม่รู้สึกลำบากเลยสักนิดเดียว.....”
จบเลย แค่นั้น..... เถียงไม่ออก แค่ฟังเสีงกับเจอสายตาเหมือนจะอ้อนวอน มัน....เหมือนจะเป็นใบ้ไปแล้ว
ตามใจ อยากอยู่ก็อยู่เลย แต่ขอร้องล่ะช่วยอยู่เฉยๆ นะ
อย่าทำให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้ ....ได้ไหม?
แล้วพี่โต้งก็นอนที่นี่จริงๆ แถมยังเตรียมตัวมาดีอีกต่างหาก พี่โต้งตื่นก่อนคงเพราะโซฟามันนอนไม่สบายเท่าบนเตียงก็ได้เลยตื่นไว หนูเห็นพี่แกพกเอาแปรงสีฟันยาสีฟัน ผ้าเช็ดหน้า แป้งหวีมาด้วย แต่ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา คงจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านก่อนละมั้ง
เอิ่ม คือแบบ ....ของที่พี่แกเอามาทำหนูตาวาว....
“พี่คะ”
“หือ....” พี่โต้งหันมา ทำสายตาแสดงถึงคำถาม
“เอ่อ หนู.... หนูขอยืม....หวีหน่อยได้ไหมคะ”
“ฮะ...นี่เหรอ” พี่โต้ง ยกหวีในมือขึ้นแล้วเลิกคิ้วถาม พอหนูยิ้มแล้วพยักหน้า เขาก็เดินมาหา
หนูยื่นมือไปรับหวีด้วยอาการตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่ง แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะแกล้งไม่ยอมส่งหวีให้แต่โดยดี จนหนูเบะหน้า...
คือแบบรู้นะว่าป่วย แต่คนป่วยมันก็ต้องอยากสวยมั่งไรมั่ง ตื่นมา หัวเหอกระเซอะกระเซิง...ไม่ไหวอ่ะ ณ จุดนี้
พี่โต้งไม่ได้ส่งหวีให้ แต่ขยับเข้ามาใกล้ แล้วก้มลงช่วยหวีผมให้แทน
หนูนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ตัวแข็งทื่อ อาจจะเพราะอยู่ใกล้เกินไปจนหัวใจเต้นแรง.... เอาอีกแล้ว..ความรู้สึกที่คุ้นเคย... ทั้งที่จำไม่ได้เลยว่าเคยมีใครหวีผมให้แบบนี้มาก่อน กลิ่นน้ำหอมบางๆ ที่ติดเสื้อพี่โต้ง มันคุ้นจมูกอย่างประหลาด มือใหญ่ที่ลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยนทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำ...
จวบจนมือของอีกฝ่ายวางลงมาบนไหล่หนูถึงกลั้นใจจับมือพี่เขาออกเบาๆ
“พี่คะ... เอ่อ... ขอหนูหวีเองเถอะค่ะ...”
“ทำไมล่ะ... น้องฐามองไม่เห็นตัวเองนี่ พี่หวีให้ดีกว่านะ”
“ขอร้องล่ะค่ะ ส่งหวีให้หนูเถอะ ถ้าไม่งั้นหนูก็ไม่หวีแล้ว...” หนูบอกพร้อมทั้งเบี่ยงตัวออกห่าง แม้ว่าจะขยับหนีไปไหนไม่ได้ก็เถอะ...
หลังเหตุการณ์แย่งหวี.... พี่โต้งก็ยอมส่งหวีให้แต่โดยดี จากนั้นเขาก็เก็บของแล้วทำหน้าเศร้าเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
หนูรู้สึกไม่สบายใจที่ใช้น้ำเสียงเข็งๆ กับเขาแบบนั้น และกลัวว่าเขาจะโกรธ แม้จะยังไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ แต่ช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมา ก็มีแต่พี่โต้งนี่แหละที่อยู่กับหนูตลอดเวลา ความจริงหนูก็ไม่ได้นึกรังเกียจรังงอนอะไรนัก แต่แค่รู้สึกอึดอัด มันเหมือนกับว่าเคยทำแบบนี้ เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่พอนึกดูกลับคิดอะไรไม่ออก มันรู้สึกทรมานที่มีความรู้สึกแต่ปราศจากความทรงจำ....
......................................
:mew2: :mew2: :mew2: หน่วง.....
น้องฐามีความสุข..... คงเพราะรู้สึกเหมือนพี่โต้งตามจีบตลอดเวลา....
ต่อให้จำอะไรไม่ได้เลย แต่อยู่ใกล้กันก็หวั่นไหวอยู่ดี :hao5: :hao5:
-
หน่วงไปน่ะบางที
-
อยากให้น้องฐาจำพี่โต้งได้แล้วอ่ะ
พี่โต้งก็ดีนะ แต่แค่ชอบทำไรให้ดูยากอ่ะ
อยากให้น้องฐาจำได้จะได้เคลียร์ๆกันไปซะที :hao5:
-
น้องฐา......ความจำเสื่อม เลยรํ้สึกสงสารพี่โต้งมากๆ เลย ชอบคุณแม่ คุณน้อง เข้าใจฐาดีจังเลย
-
หน่วงแต่ก็สะใจดีเพราะไก่โต้งคงเจ็บกว่าหลายเท่า
สมน้ำหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
สำนึกซะทีเหอะ
-
น้องฐาโดนจีบบบบบ
หวั่นไหวเยอะๆจะได้จำพี่โต้งได้ ฮาาาา
บวกเป็ด
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หายไวๆก็ดีนะ แล้วมาเคลียร์กันซะ เอาให้หักกันไปข้าง ไอ้พวกปากแข็งปกปิดเรื่องตัวเองเนี่ย
-
พี่โต้งโดนน้องฐาซะแล้ว ถ้าฐากลับมาจำได้จะกลับมารักพี่โต้งเหมือนเดิมมั้ยนะ :mew6:
-
พี่โต้งจีบน้องฐา =////=
สู้ๆนะ
น้องฐาจะได้จำได้
-
http://www.youtube.com/v/8GSlQfpHAeQ
ในส่วนลึก ยังนึกอยู่ อยากรู้เห็น
พี่โต้งเป็น เช่นแฟนน้อง ถูกต้องไหม
สองสายตา ประสานกัน แทบมั่นใจ
แต่ทำไม ใจเจ็บแสบ แปล๊บทุกที
มันยังมี อะไรอีก ที่ไม่รู้
ใจของหนู หดหู่เลือน เหมือนถูกหนี
พี่เคยทำ อะไรไว้ ไม่ปรานี
ใจของหนู สับสนชี้ พี่เคยทำ
โฮะ..โฮะ ถึงเวลาแล้วคนดี..พี่โต้งช้ำ
:laugh3:
อ่านตอนนี้ :katai4: นิ..ตอกย้ำไอ่พี่โต้งซะ..โก่งคอขันไม่ออกเลย
+1 จ้า
-
พี่โต้งแกก็น่ารักอ่ะ สงสารเหมือนกันนะ คนที่รักจำไม่ได้นี่มันปวดใจแท้ แถมน้องไม่รับเป็นแฟน
จะทำอะไรให้ก็ไม่ให้ทำ (ที่จริงน้องตื่นเต้นที่อยู่ใกล้คนหล่อ) น่ารักตอนเอาตุ๊กตามาให้
ตอนให้ตอนแรกน้องฐางอนชอบแต่ทำเมิน ๆ รอบนี้ดีใจใหญ่เลยเนอะ
ุคุณแม่ดูออกด้วยว่าพี่โต้งเป็นลูกเขย ก็นะดูแลน้องดีขนาดนี้ แม่อยากได้เป็นลูกเขย
น้องฐายังวนเวียนกับโรจน์อยู่เลย อย่าหลุดมานะลูก พี่โต้งจะหึงโหดเอา
พี่โต้งไปหาลูกมา :เฮ้อ: ยังหน่วงกับเรื่องนี้อยู่ค่ะ ถ้าน้องฐารู้จะเป็นไง
สงสารทั้งสองคน แต่ก็สู้ต่อไปนะ
ขอบคุณค่ะ
-
เอาใจช่วยพี่โต้งน่ะ :mew2:
:mew1: :mew1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ถึงคราวน้องฐาเอาคืนพี่โต้งแล้ว คราวนี้พี่โต้งจะได้ซดมาม่าชามโตเลยล่ะ
แต่คิดไปคิดมาก็สงสารพี่โต้งเหมือนกันนะ ยังไงก็ขอให้น้องฐาฟื้นความจำไวๆ ละกัน
อย่าให้โรจน์โผล่มาเลยเถอะ ไม่อยากเห็นน้องฐาสับสนลังเลอ่ะ สงสารพี่โต้ง :hao7:
-
ให้น้องฐาเป็นแบบนี้อีกสักพักก้อแล้วกันนะ แล้วค่อยหาย :katai2-1:
ให้อิพี่โต้ง ทรมาน แบบนี้อีกสักนิด อิอิ o18
-
ไม่หน่วงหรอกน่ะ
เป็นช่วงละลายพฤติกรรมไงล่ะ
เพื่อเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดีต่อไป
เอาน่า สู้ๆ ทั้งคู่เลย
:ped149:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
พี่โต้งก็ทนๆเอาหน่อยละกันนะ
เรื่องอดีตมันแก้อะไรไม่ได้
ก็ยืดอกรับไว้แล้วทำปัจจุบันให้ดีๆ นะ
ในส่วนความสัมพันธ์กับน้องฐา
ก็ใช้วิกฤตนี้เป็นโอกาสเรียนรู้ตัวตนกันใหม่อะไรไม่ดีก็ปรับจูนให้ตรงกันเสียนะ
เอาใจช่วยทั้งคู่ และเอาใจช่วยคนแต่งให้จินตนาการไหลลื่น มาต่อเร็วๆนะคะ
-
พี่โต้งจีบน้องฐาใหม่ละกันนนนนน
เรื่องแย่ๆที่ผ่านมา ก้ลืมไปให้หมดเลย
-
อยากให้น้องฐาหวั่นไหว แล้วมาเริ่มรักนับหนึ่งใหม่อีกครั้งกับพี่โต้งอะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คือ...สะใจอ่ะ :hao7:
พี่โต้งทำตัวเองแล้วยังส่งผลร้ายกะน้องฐาอีก :z13:
-
น้องฐาช่างเจียมเนื้อเจียมตัว คงคิดว่านอกจากโรจน์แล้วคงไม่มีใครเอา
พี่โต้งต้องพยายามให้มาก แล้วเคลียร์เรื่องลูกเร็วๆด้วย
-
เริ่มใหม่กันเถอะค่ะ
จะได้เหมือนมารู้จัก
กันใหม่ :mew2:
-
เริ่มใหม่ให้ดีกว่าเดิมนะ ^^
-
สงสารพี่โต้ง :o12:
-
ดีใจเล็กๆ
งานนี้พี่โต้งจะได้รู้จักตัวจริงของฐาซะที
ค่อยๆใช้เวลาจาก ABC ไม่ใช่ CBA แบบที่แล้วมา
-
ปล่อยโรจน์มันไปเถอะน้องฐา อย่าขุดมันขึ้นมาอีกเลยนะนะ :hao5:
ไม่ใช่โรจน์มันไม่มีดี(บาง)นะ แต่....พี่โต้งดีกว่า
ไม่ใช่พี่โต้งไม่เคยเลวนะ แต่...เพราะโรจน์มันเลวกว่า
ใครๆก็มีอดีตกันทั้งนั้นหล่ะ แต่....จะผิดไหมถ้าตอนนี้อยากเลือกเข้าข้างพี่โต้ง :laugh:
-
หน่วงนิดๆ สงสารพี่โต้งหน่อยๆ
-
ตอนที่ 80 ง่ายแต่ไม่ได้มั่ว
หนูนึกว่าเขาจะโกรธ แต่พอตอนเที่ยงเขาก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับช่อกุหลาบ ใบหน้าเรียบเฉยของเขาทำให้หนูไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากทักอะไรออกไป ได้แต่แอบมองเขาจัดดอกไม้ลงแจกันเงียบๆ
“ทำไมข้าวเหลือเยอะจัง ทานเยอะๆ สิคะ จะได้หายไวๆ”
พี่โต้งถามเมื่อหันไปเห็นถาดอาหารมื้อเที่ยงที่วางอยู่ พร่องไปนิดเดียว
“ไม่ไหวค่ะ.... อาหารโรงพยาบาลจืดเกิน ไม่อร่อยเลย กินไม่ลง” หนูรีบตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงเหมือนจะฟ้อง หนูดีใจเหลือเกินที่เขาคุยกับหนูก่อน
“ก็คนป่วยอยู่ ก็ต้องกินอาหารอ่อนๆ ย่อยง่าย อาหารรสจัดมันไม่ดีต่อสุขภาพรู้ไหม?”
“ก็....มันไม่อร่อยนี่นา....” หนูตอบเสียงอ่อย ไม่รู้ทำไม กลัวจะโดนพี่เขาดุขึ้นมา ทั้งๆ ที่ในใจเถียงฉอดๆไปแล้ว
คนถูกรถชน ขาหัก ไม่ได้เป็นโรคลำไส้ซะหน่อยจะได้มาทนกินของอ่อนๆ รสชาติอย่างกะน้ำซาวข้าวได้ตลอด
“แล้วน้องฐาอยากกินอะไรล่ะ พี่จะซื้อมาฝาก กินเยอะๆ จะได้มีแรง ขาจะได้หายไวๆ” เขาถามกลับมา
“ถ้าหนูอยากกินอะไร พี่จะซื้อมาให้จริงเหรอคะ? ” หนูแอบเหลือบตามองพี่เขาอย่างเกรงๆ ไม่แน่ใจว่าสนิทมากพอจะล้อเล่นหรือร้องขออะไรเยอะๆ ได้หรือเปล่า
พี่โต้งพยักหน้าแล้วยิ้มบางๆ
“หนูอยากกินเบอร์เกอร์แมคโดนัลอันใหญ่ๆ อยากกิน พิซ่าซีฟูด ลาซานญ่า สปาเกตตี ไก่แซ่บ แล้วก็ทูน่าสลัด” หนูพล่ามยาวนาน แบบเอาหมดนี่ก็เข้าสามร้านได้
“เยอะไปไหม? จะกินไหวเหรอ?”
“แหะๆ ก็แค่อยากกิน จะว่าไปแล้วหนูไม่ได้กินอะไรพวกนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ” ตอนหลังๆ ที่ห่างๆกับโรจน์หนูก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวข้างนอกนานเป็นเดือนๆ
“ถ้าอยากกินจริงๆ งั้นรอแป๊บ พี่จะไปซื้อมาให้” พี่โต้งพูดปุ๊บก็ขยับตัวปั๊บ จนหนูรีบคว้ามือเขาไว้แทบไม่ทัน
“เดี๋ยวค่ะพี่”
“หือ....” พี่โต้งหันมามองหน้าหนูสลับกับมือที่ดึงแขนเขาไว้ ทำให้หนูต้องรีบปล่อยมือออกทันทีอย่างเขินๆ
“ไม่ต้องไปซื้อหรอกค่ะ หนูล้อเล่น ถึงหนูอยากกินหนูก็ไม่มีตังค์ให้ พยาบาลบอกว่าของที่มีก็แค่เสื้อผ้า ส่วนกระเป๋าตังค์ก็ไม่มี แม้แต่รองเท้าก็ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าไปหล่นอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะไม่ได้หายไปไหนหรอก ทั้งรองเท้าหรือกระเป๋าก็อยู่ที่ห้องทั้งนั้นแหละ พี่เห็นว่าน้องฐาขาหักอยู่ก็คงไม่ได้ใส่รองเท้า แล้วอยู่โรงพยาบาลก็ไม่ค่อยต้องใช้เงิน ก็เลยไม่ได้เอามาให้เท่านั้นเอง”
เห็นรอยยิ้มแบบนี้แล้วไม่น่าไว้ใจเลย สรุปก็คือจะไปซื้อให้เพราะยังไงหนูก็มีเงินจ่ายเหรอ บางทีกระเป๋ามันอาจจะยังอยู่ แต่รู้ได้ไงว่าในกระเป๋ามีเงินอ่ะ?
ของกินละลานตา.... แต่ไม่ใช่ว่ามื้อเดียวจบอย่างที่คิด พี่โต้งทยอยซื้อของที่อยากกินมาให้ทีละนิด วันแรกได้กินเบอร์เกอร์+สวัดทูน่า วันต่อมาลาซานญ่า สปาเกตตี แถมหนูยังได้กระเป๋าคืนมาสมใจแต่พอเอาเงินคืนพี่แกไป แกก็ไม่เอาแต่บอกกลับมาว่า
“ซื้อมาฝาก ไม่ใช่ฝากซื้อค่ะ” ใจดีชะมัด ป๋ามากๆ
โอ๊ย... ผู้ชายสมัยนี้ทำไมใจดี๊ใจดีกับกะเทยตกยากซะเหลือเกิน น้องฐาตอนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ชีวิตมันช่างแตกต่างจากสมัยมัธยมอย่างกับหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย....
ช่วงหลังมา ไม่มีคนมาเยี่ยมบ่อยอย่างสองสามวันแรกแล้ว แต่ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วพี่โต้งก็ยังอยู่กับหนูไม่หายไปไหน ตอนที่ว่างก็มานั่งอยู่เป็นเพื่อน พอบอกอยากได้หวีกับกระจก อยากได้แป้งฝุ่นก็หามาให้ อยากกินอะไรก็ซื้อให้กิน แล้วก็ยังมานอนเฝ้าตลอดเลยด้วย แรกๆ หนูกลัว ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้จักมาอยู่ด้วยตลอดตอนที่นอนหลับ แต่ตอนหลังๆ กลับรู้สึกว่าปลอดภัยและอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงเราไม่ได้พูดอะไรกันมากแต่มันกลับรู้สึกดีที่มีคนอยู่เคียงข้างตลอด....
เที่ยงของวันเสาร์หนูนั่งยิ้มร่าขณะที่เขมือบพิซ่าราดซอสเยิ้มๆ เข้าปากไปอย่างเปี่ยมสุข จนซอสมันเลอะเทอะเหลือจะเอ่ย
“เอ้า กินดีๆ สิ เลอะเทอะเป็นเด็กไปได้” พี่โต้งว่าพลางรีบหยิบทิชชู่มาถูขอบปากให้ หนูเหลือบตามองพี่แกเขินๆ ที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้เมือนเด็ก แต่ครั้นจะเบี่ยงตัวออกก็กลัวแกจะเสียใจอีก ก็เลยต้องนั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นตึ๊กตั๊กอยู่แบบนั้น เหมือนจะเช็ดเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมพี่โต้งก็ยังไม่ยอมขยับตัวถอยออกไปซะที จนหนูทนไม่ไหวเงยหน้าขึ้นมองหน้าแกซึ่งพบว่าพี่แกก็กำลังมองหน้าหนูอยู่เหมือนกัน
ใกล้.....ใกล้นิดเดียวเอง หัวใจของหนูเต้นแรงขึ้นไปอีกเมื่อเราสบตากันตรงๆ ในระยะกระชั้นขนาดนี้
“พี่คะ.....” ในที่สุดหนูก็เผลอเรียกออกไป
“คะ....” อีกฝ่ายขานรับเบาๆ
“ขอโทษเถอะค่ะ..... ออยมันจ้างพี่มาเท่าไรเหรอ.....พี่ถึงได้ดีกับหนูขนาดนี้ ถ้าหนูยังไม่มีแฟน หนูต้องชอบพี่แน่ๆ” หนูบอกเขาด้วยน้ำเสียงติดจะสั่น ดีใจที่มีคนทำดีด้วยแต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าไม่สมควรจะชอบใครง่ายๆ แบบนั้น มันก็รู้สึกผิดขึ้นมา
“ถ้าน้องฐามีแฟนแล้วทำไมถึงจะชอบพี่ไม่ได้ล่ะ ในเมื่อ...พี่เป็นแฟนน้องฐา”
ฮะ...... ว่าไงนะ
หนูอึ้ง มองซ้าย มองขวา เลิ่กลั่ก
“มองอะไร” พี่โต้งถามทำเสียงดุ เมื่อเห็นท่าทีของหนู
“ก็มองหากล้องไง นี่มันรายการ “หลอกกันเล่น” หรือเปล่าคะ พอหนูเชื่อก็มีพิธีกรออกมาบอกว่า นี่เป็นรายการทีวีค่ะ อะไรแบบนี้” หนูยิ้มทำท่ารู้ทัน...
“น้องฐา อย่ามาทำตลกหน่อยเลย เรื่องแบบนี้ใครเค้าจะเอามาพูดเล่น.... ต่อให้จำอะไรไม่ได้เลย ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา ถ้าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่จะคอยมาดูแลน้องฐาแบบนี้ทำไม....หรือว่าในสายตาน้องฐา พี่ไม่มีอะไรดีเลยเหรอคะ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย แต่.... พี่ออกจะหล่ออ่ะ จะมาเป็นแฟนคนโก๊ะๆ อย่างหนูได้ไง มันดูเหลือเชื่อเกินไป บางทีมันอาจจะมีอะไรผิดพลาด บางทีพี่อาจจะแค่แกล้งหนูเล่น.....อื๊อ.......” พูดยังไม่ทันจบอีกฝ่ายก็ปิดปากหนูไว้ไม่ให้พูดด้วยริมฝีปากของเขา หนูลืมตาโพลงด้วยความตกใจ แต่ก็มึนงงสับสนชีวิตมากเสียจนไม่ได้ไม่ได้ขยับตัวหนีไปไหน....
มันก็แค่จูบ.... ไม่ใช่ว่าจะทำให้คนๆ นึงขาดอากาศหายใจตายไปซะเมื่อไร ไม่ใช่จูบแรกที่แหนหวงและหนูก็ไม่ได้หวงตัวขนาดนั้น เพราะไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยในเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าก็ดันหล่อเหลาเอาการใช่เล่น
ถ้าเพียงแค่ว่าไม่มีหน้าไอ้โรจน์ลอยขึ้นมาตอนนี้ก็คงดี........เพราะมันทำให้หนูนึกขึ้นได้ว่ากำลังจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่มัน ท้ายที่สุดหนูก็เป็นฝ่ายพยายามดิ้นรนออกจากสัมผัสนั้น แม้มันจะแสนหวานเพียงใด ก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้อง...
ตอนนี้เองที่หนูรู้สึกได้ว่าตัวเองแรงน้อยลงมาก ไม่รวมกับขาที่ใช้การไม่ได้ข้างนึงแล้วแขนตัวเองก็ดูจะแรงน้อยลงอีกด้วย ถึงพยายามผลักเท่าไรก็ไม่ได้ช่วยต้านทานแรงคนตรงหน้าได้เลย ทั้งๆ ที่พี่โต้งจะผอมมากไม่ใช่ผู้ชายตัวใหญ่ ล่ำ แม้แต่กล้ามก็แทบจะหาไม่เจอ ติดแต่ว่าสูงเท่านั้นแหละ
“ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้” ในที่สุดหนูก็ตวาดออกไปด้วยความโกรธจัด แรงมีเท่าไรก็ทั้งผลักทั้งจิกทั้งข่วนจนอีกฝ่ายต้องยอมปล่อยแต่ก็ยังไม่ยอมเลิกกอดหนู เขามองหน้าหนูคิ้วขมวดแล้วมองด้ยแววตาที่แสดงถึงความเสียใจ
“ทำไม.... ทำไมพี่จะกอดน้องฐาไม่ได้ จูบน้องฐาไม่ได้ในเมื่อเราเป็นแฟนกัน น้องฐาจะหวงเนื้อหวงตัวไว้รอใครหน้าไหนอีก” เขาตะคอกถามกลับมา หนูรู้สึกว่าเจ็บ เพราะถูกบีบเขนจนแน่น...
“แต่หนูจำไม่ได้..... หนูไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นเลยสักนิด ถ้าสมมุติพรุ่งนี้มีผู้ชายอีกสิบคนร้อยคนมาบอกว่าเป็นผัวหนู หนูต้องนอนกับเค้าทุกคนไหมล่ะ? หนูยังไม่รู้เลยว่าหนูเลิกกับคนเก่ายังไง แล้วมีคนใหม่เมื่อไร ถ้าหนูยังจำเรื่องพวกนั้นไมได้ หนูจะเชื่อในสิ่งที่พี่พูดฝ่ายเดียวได้ยังไง”
“น้องฐาเลิกกับแฟนไปนานแล้ว...ก่อนหน้าจะมาเจอพี่ เลิกเพราะไอ้โง่คนนั้นมันอยากคบผู้หญิงมากกว่า แปลว่าน้องฐาไม่จำเป็นต้องไปคิดถึงมันอีกแล้ว... ส่วนเรื่องของเรา...ถึงน้องฐาจำอะไรไม่ได้ก็จริง... แต่น้องฐาก็บอกกับพี่เองไม่ใช่เหรอว่าถ้าน้องฐายังไม่มีแฟนน้องฐาต้องชอบพี่ ที่พูดเพราะน้องฐาคิดอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ? น้องฐาชอบพี่ไม่ใช่เหรอ?” เขาเอ่ยถามกลับมาซ้ำๆ อย่างคาดคั้น
“หนูเสียใจที่ยอมให้พี่เข้ามาดูแล คอยอยู่ใกล้ พี่ดีกับหนูมากจนหนูอดหวั่นไหวไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะห้ามใจไม่ให้หลงใหลไปกับความใจดีแบบนั้น แต่สิ่งที่สำคัญคือความถูกต้อง ถึงหนูจะใจง่ายก็ไม่ได้แปลว่าหนูมั่ว!” หนูตะโกนตอบ มันอึดอัดจนอยากจะร้องไห้ออกมา....เพียงแต่มันติดอยู่ที่ขอบตา....
“น้องฐา พี่ไม่ได้ว่าเราแบบนั้น แต่พี่กับน้องฐาเราเป็นแฟนกันจริงๆ นะ”
“พอเถอะค่ะ หนูว่าพี่กลับไปก่อนเถอะ หนูไม่อยากฟังอะไรตอนนี้” หนูรีบตัดบทเสหันไปมองทางอื่น หนูไม่อยากมองหน้าพี่เค้าแล้ว...
“ฟังก่อนได้ไหมเนี่ย” แต่อีกฝ่ายไม่ยอม...
“ถ้าพี่ไม่ออกไป หนูจะเป็นคนไปเอง....” ไม่พูดเปล่าหนูขยับขาข้างที่ไม่หักขยับจะลงจากเตียง แม้จะรู้ว่าถ้าลงไปตอนนี้คงต้องล้มกลิ้ง แต่ก็ยังฝืน
“อย่าน้องฐา...” พี่โต้งเรียกเสียงหลงจับขาหนูไว้.... เราจ้องหน้ากันแป๊บนึงก่อนที่พี่โต้งจะยอมแพ้
“ก็ได้....พี่จะไปเดี๋ยวนี้ แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่แสนเบา แต่ก่อนจะไปยังจะดึงเหล็กข้างเตียงขึ้นทั้งสองข้าง คงเพื่อกันไม่ให้หนูตกเตียงละมั้ง
ถึงขนาดนี้แล้วเขาก็ยังไม่วายเป็นห่วงหนู
ในที่สุดเขาก็ยอมไป
หนูควรจะดีใจที่ไล่เขาไปได้ ทั้งๆ ที่คิดว่าทำถูกแล้วแต่ทำไมกลับเสียใจที่เห็นพี่เขาเจ็บปวด...
ไม่เข้าใจตัวเองเอาซะเลย....
ว่าทำไมแววตาที่เจ็บปวดของเขาก่อนจะไปทำให้หนูถึงกับน้ำตาร่วง
ปลายนิ้วที่สัมผัสริมฝีปากลับรู้สึกอุ่นวาบ....
ถึงแม้ความถูกต้องจะเอาชนะทุกอย่างได้ แต่ลึกๆ ข้างในก็ไม่ได้รังเกียจขนาดนั้น
และยิ่งถ้ารู้สึกดีกับสัมผัสนั้น...มันจะผิดมากไหม?
.............................................................................
พี่โต้งคง งง ว่าแฟนตัวเอง รักนวลสงวนตัวขนาดนั้นเลย? ฮ่าๆๆ
ก็พี่แกไม่เคยรู้เลยว่าน้องง่ายกะตัวเองคนเดียวนะ
แต่ มาตอนนี้ .... ซึ้งถึงแก่น แล้วมั้ง....ว่าน้องแค่....ง่ายแต่ไม่ได้มั่วจ้า.....
หน่วงไปอีกตอน สงสารพี่โต้งจังเลย โดนน้องฐาโกรธ... :hao5: :hao5:
-
สมน้ำหน้าอิพี่โต้งจริงๆ ฐาเป็นยังงี้ก็ดีนะ ถือซะว่าเริ่มใหม่ทั้งหมด เราไม่ใช่คนต้องง้ออีกแล้ว
พี่โต้งจะได้เริ่มเรียนรู้แฟนตัวเองใหม่ เผื่อจะมีความคิดในแง่ดีกับแฟนตัวเองบ้าง
-
สมน้ำหน้าอิพี่โต้ง
จีบน้องฐาใหม่ซัก 3 เดือนเหอะ
-
สงสารอิพ่อค้าตับแค่เศษเสี้ยวของเศษเสี้ยว อย่างพี่โต้งสมควรแล้วที่จะโดนทำร้ายจิตใจน้องฐามาหลายหนล่ะ ไหนจะเรื่องที่ปิดบังไว้จนน้องฐาต้องโดนรถชนนี่อีก พี่โต้งสมควรที่จะปวดใจซะบ้าง :katai2-1:
-
ตอนนี้โดนใจมาก ถ้าพี่โต้งมองดี ๆ จะเห็นถึงนิสัยที่แท้จริงของน้องฐานะ ชอบทอล์คของคนเขียนตอนท้ายมากค่ะ
น้องฐาง่ายแต่ไม่ได้มั่วนะจ๊ะ ง่ายกับพี่โต้งคนเดียวแหละ เป็นไงคราวนี้เจ็บซึ้งถึงใจไปเลยมั้ย สงสัยจะต้องเริ่ม
จีบแฟนตัวเองใหม่อีกครั้งแล้วมั้งเนี่ย คือมุมพี่โต้งก็แบบคงอึดอัด ชั้นเป็นแฟนเธอทำไม่จะกอดจะจูบแสดงความรักไม่ได้
หุๆๆ ดราม่า แต่ชอบ เพราะเป็นดราม่าพี่โต้ง แต่ถ้าเป็นดราม่าน้องฐานี่คนอ่านสะเทือนใจม้ากมากค่ะ รักเธอน่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ทำกะน้องฐาไว้ไม่ใช่น้อยนะพี่โต้ง แค่นี้เอง จิ๊บๆ อดทนไปก่อนนะ หุหุ :katai3:
-
ถึงจะไม่ค่อยพอใจพี่โต้ง
แต่ก็สงสารจัง
พี่โต้งคงเข้าใจน้องฐาแล้วมั้ง
น้องฐาจำพี่โต้งได้ทีเถอะ :mew4:
-
:เฮ้อ:
:mew2:
:mew1: :mew1:
-
ชอบตอนนี้จริงๆ "ง่ายแต่ไม่ได้มั่ว" จำไว้นะคะพี่โต้ง
-
เจอสาวเจ้าเวอร์ชั่นแรกโก๊ะเข้าไป พี่โต้งเราเงิบเลย :katai5: :katai5: :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่มความสงสารให้พ่อค้าตับหน่อยนึง
อืมมม... อย่างว่าน้องฐามันความจำเสื่อมนะคะพี่โต้งงงง :katai1: :katai1:
-
บทพิสูจน์ อิพี่โ้ต้งล่ะ
สมน้ำหน้า โดนน้องฐาผลักไส
แค่ง่ายค่าาาาา :กอด1:
-
จิ้มก่อนอ่านน้องฐา
-
ความทรงจำหนอ ความทรงจำ
ทำไม๊ เลือกช่วงจังหวะบางตอนหายได้ด้วยน่ะ
" ง่าย แต่ไม่มั่ว " ชื่อตอนดูดีน่ะทั้งประโยค
แต่อ่านคำแรก "ง่าย" ก็ทะแม่งๆ แล้วอ๊ะ
ถึงจะไม่มั่วก็เหอะนะน้องฐา
แล้วอย่างอีพี่โต้ง ซุปเปอร์+โค ตะ ระ ขี้หึง แบบนี้
เกิดหน้ามืดบ้าเลือดโกรธขึ้นมา
น้องฐาอาจจะมีอาการแทรกซ้อนมากกว่านี้อีกได้น่ะ
เรียกว่า "ช้ำใน" เพิ่มอีกก็ได้น่ะ น่าเป็นห่วง
-
สงสารพี่โต้งอ่ะตอนแรกๆก็สมน้ำหน้า พอตอนนี้ในมุมพี่เค้าคงแย่น่าดู
-
เย้ น้องฐาขาาาาากุลสตรีไทยใจงามมากค่ะ
เอาให้พี่โต้งซึ้งไปเลย
จะได้หายสงสัยและเข้าใจหนูผิดสักที
ง่ายแต่ไม่ได้มั่วค่ะ
ชัดมากกกกกกกกก
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารพี่โต้งนิดๆ :mew6:
-
พี่โต้งจะได้รู้จักน้องฐาอีกด้านนึงซะที
-
:katai3:
แล้วยังมีอะไรอีกมั้ย
..ที่ยังไม่รู้..
ทำดีไถ่โทษ เฮ้ออออ..เบื่อ
บ่ายเบี่ยงความจริง ว้อยยยย..เซ็ง
:seng2ped:
ทด-แทน-กัน-ไม่-ได้
:ling2:
เอ๊า..แก้ตัวแทนกันเข้าไป
นิ
-
ชอบตอนนี้ หน่วงแต่เข้าใจได้ถึงผลที่เป็น
บวกเป็ด
-
สะใจ สมน้ำหน้าพี่โต้ง :hao3:
-
น้องฐา ณ ตอนนี้ ยากส์
เพราะยังมีโรจน์อยู่ในใจ
อยากให้โรจน์มาบอกให้ฟังชัดๆ ว่าเลิกกันนานแล้วววว
ไปเจอเอ็มวีนี้ โห เข้ากับตอนนี้เลย
https://www.youtube.com/watch?v=cn4ZrkcdGxQ&feature=youtube_gdata_player
-
ก็มองในอีกมุมนะพี่โต้ง ว่าพี่โต้งได้เรียนรู้ตัวตนของน้องฐาว่าเป็นยังไง
แต่จะได้เรียนรู้ป่าวนะ มัวแต่หึงหน้ามืดอยู่ละมั้งเนี่ย
-
ขอหนักๆให้พี่โต้งโซเซ หึหุ
-
เวลานี้แหละ เหมาะที่พี่โต้งจะเรียนรู้น้องฐาจริงๆ
-
http://www.youtube.com/v/cn4ZrkcdGxQ
ขอบคุณmv โดนๆ จาก คุณ $VAN$ นะคะ :pig4: :pig4:
นิสาบานได้ว่า ไม่เคยดูเอ็มวีนี้ก่อนแต่งน้องฐาตอนนี้นะคะ ฮา...
ตอนที่ 81 แฟนหนู
ตอนบ่ายๆ หลังจากพี่โต้งกลับไปแล้ว โอ๋ก็มาเยี่ยม มันดูยิ่งหล่อล่ำเข้าไปอีก คือแบบความจริงมันออกจะแต๋วแตกซะขนาดนั้นแต่ทำไมกลับไปฟิตหุ่นซะล่ำ กล้ามโตแบบนี้ก็ไม่เข้าใจ....
หนูก็มีมารยาทนะคะไม่ได้เอ่ยถามออกไปตามตรงทั้งๆ ที่นึกสงสัยซะเหลือเกิน แต่ถึงไม่ได้ออกปาก โอ๋มันก็คงเดาคำถามจากสายตาได้....
“มึงไม่ต้อง...มาใช้สายตาแบบนั้นมองกูนะอีโง่... มึงมันจะไปรู้อะไร เดี๋ยวนี้ผู้ชายเค้าไม่ชอบ บอบบาง กุ้งนางแบบที่มึงเป็นกันแล้ว ถ้าไม่ออกแนวตัวเล็ก เด็กชายโชตะแบบอีออย มันก็ออกแนวล่ำมีกล้ามอย่างกูนี่แหละ แถมเลือกได้อีกตะหาก เพราะกูรุกรับเลิศ” มันปั้นหน้าเชิด น้ำเสียงแปร๋นๆ ช่างไม่เข้ากับหนังหน้าเถื่อนๆ ของมันเลยสักนิด
“อะไร? อีโอ๋นี่มึงเป็นสาวเสียบเหรอเนี่ย” หนูถามพลางอ้าปากหวอ เกากะบาลแกรกๆ นึกแปลกๆ กับตุ๊ดแอ๊บที่วี้ดว้ายสาวแตกแต่อยากเสียบผู้ชาย เสียสถาบันอิ๊บอ๋าย.....
“ก็เปล่า....กูแค่มีทุกสิ่งที่คุณเลือกสรรค์แค่นั้น แต่เรื่องนี้ให้ผัวมึงรู้ไม่ได้นะ เดี๋ยวก็หาเรื่องอีก ถึงบอกว่ากูยึดคติไม่กินเพื่อนก็เถอะ พี่แม่งคงไม่อยากจะฟัง ขี้หึงโคตรพ่อ.... แล้วนี่แกหายไปไหนละเนี่ย” มันถามพลางหันซ้ายหันขวา
อีนี่แรง ผงผัวที่ไหนอีก.....
“มึงหมายถึงใคร” หนูถามเสียงเหวี่ยงๆ หน้าตูมเป็นตูด...
“ก็แล้วจะใคร พูดเหมือนมึงมีผัวหลายคน ก็อีพี่โต้ง กะต๊ากๆ ไง ไม่อยู่หรอกเหรอ ขี้หึงขนาดนั้นน่าแปลกที่ไม่อยู่เฝ้า หรือเอาโซ่ล่ามมึงไว้ เพราะกลัวแรดไปหาชายอื่น โอ๊ยยย ป่านนี้กูยังไม่หายขำเลย พอนึกถึงตอนอีพี่มหาจำเริญส่งข้อความมาหากู บอกว่ามึงมีคนใหม่แล้วให้เลิกยุ่งอ่ะ”
หนูนั่งมึนขณะฟังอีโอ๋จ้อไม่หยุด มันกำลังเล่าถึงอะไรที่หนูนึกไม่ออกเลยสักนิด บางทีออยมันคงไม่ได้บอกโอ๋ว่าหนูจำเรื่องพวกนี้ไม่ได้.... และหนูก็ขี้เกียจจะบอกมัน เพราะตอนนี้หนูอยากรู้เรื่องราวในตอนนี้มากกว่า
“ข้อความอะไร ขอดูหน่อยได้ไหม?” หนูหันไปจับแขนมันอย่างร้อนรน จนมันชะงักแล้วหยุดพูด เอามือถือออกมาให้ดู
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา....
แต่ตอนนี้เราเจอคนที่ใช่กว่า....
ต่อไปนี้ขอให้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ
ถา....
“ชื่อกูเขียนอย่างงี้?” หนูขมวดคิ้วแล้วถามมันไป
“ก็ใช่น่ะสิ พี่แกก็นะ ชื่อแฟนตัวเองยังเขียนผิดเลย แถมยังถือวิสาสะเอามือถือมึงมาทำแบบนี้โดยไม่ขออนุญาตอีกต่างหาก แต่คนที่มันน่าหมั่นไส้มากกว่าก็คือมึงอะแหละที่งี่เง่า ควรจะโกรธที่เขาส่งข้อความแบบนี้มาเพราะความไม่เชื่อใจ ที่ไหนได้ดันงอนที่เขียนชื่อผิด ประสาท...” มันว่าแล้วสะบัดหน้าพรืด
“กูงง..... ก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว ยังจะส่งข้อความไปบอกให้เป็นเพื่อนเพื่ออะไรล่ะ”
“งงอะไร? ก็เขาเข้าใจผิดคิดว่ามึงกะกูเป็นกิ๊กกั๊กกันไง ขี้หึงหน้ามืดตามัว พอคิดว่ามึงนอกใจเค้าก็ทิ้งมึงไม่เหลือเยื่อใยเลยด้วยซ้ำ วันดีคืนก็กลับมาคืนดีกันได้อีก ทีนี้นะมึงถึงกับห้ามไม่ให้กูมาหาเลย เพราะมึงกลัวเขาจะหึงมึงอีก มึงมันก็อย่างนี้ตลอดอ่ะ รักผัวมากกว่าเพื่อน...”
เป็นไปได้เหรอ? ที่หนูจะลืมไอ้โรจน์แล้วมาคบกับพี่โต้ง.... ในตอนนี้หนูยังคิดถึงมันอยู่เลย ที่หนูอยากเป็นผู้หญิงก็เพื่อมันนี่นา แล้วทำไมหนูถึงเปลี่ยนใจได้ แล้วหนูเอาไอ้โรจน์ไปไว้ที่ไหนล่ะ?
“โอ๋.....” หนูเรียกมันด้วยเสียงสั่นๆ
“ไรยะ?”
“นี่กูคบกับพี่โต้งมานานขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ถ้าคบแล้วไม่ได้เลิกกันก็นานนะ ถามทำไมเหรอ?”
“โอ๋......”
“ไรอีก.....” มันทำเสียงเหมือนรำคาญ
“แล้วโรจน์ล่ะ...... มันเป็นยังไงบ้าง มันเลิกกับแฟนไปหรือยัง แล้วมีคนใหม่หรือเปล่า มึงได้ข่าวมันบ้างไหม?” หนูมองหน้ามันแววตามีแววสั่นไหว เหมือนจะขอร้อง
ถ้าหนูถามออยมันก็ตอบไปอีกเรื่องนึงตลอดสุดท้ายก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยอ่ะ
“กูเคยบอกมึงแล้วนี่เรื่องที่มันเลิกกะนังนั่นไปแล้ว แต่ส่วนมีใหม่หรือเปล่ากูไม่ได้ตามข่าวขนาดนั้น พอดีมันไม่ใช่ไอดอลของกูอ่ะนะ อยู่ดีๆ ทำไมถามถึงมัน จำได้ว่าตอนที่กูพูดถึงมันครั้งสุดท้าย มึงไม่อยากฟังเลยนี่นา”
“ทำไมจะไม่อยากฟัง ถึงตอนนี้กูยังคิดถึง ยังอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง ถ้าหากว่าตอนนี้มันไม่มีใคร มันอาจจะกำลังคิดถึงกูเหมือนกันก็ได้”
“อะไรของมึงเนี่ย นี่หมอเอาไรให้มึงกิน ยาลืมเขย่าขวดเหรอ....ไหนมึงบอกว่ามึงเลิกสนใจมันแล้วไง.... เพราะตอนนี้มึงมีคนใหม่แล้วดีกว่ามันหลายเท่า... ต่อให้มันกลับมาหา มากราบตีนมึง มึงก็ไม่กลับไปไม่ใช่หรือไง”
โอ๋อยู่คุยด้วยไม่นานก็กลับไป เพราะมันกลัวพี่โต้งกลับมาเจอเข้า มันไม่อยากให้หนูมีปัญหา...
หนูเองก็นึกอยากให้เขากลับมา หนูจะได้บอกขอโทษที่ไม่ยอมเชื่อสิ่งที่เขาบอกแล้วยังไล่เขาไปวันนี้.. ตลอดทั้งวันหนูเฝ้าแต่หันไปมองที่ประตูเพราะคิดว่าเขาจะมา...แต่ก็รอเก้อ....
แล้ววันนั้นพี่โต้งก็ไม่ได้กลับมาจริงๆ อย่างที่เขาพูด...
ดึกแล้ว....หนูลืมตาโพลงนอนฟังเสียงทีวีมาเข้าหูโดยที่แทบไม่ได้ใส่ใจมันด้วยซ้ำ
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่... หนูควรจะนึกสงสัยได้ตั้งนานแล้ว ถ้าหากพี่โต้งไม่ได้เป็นอะไรกับหนูจริงๆ แกจะคอยดูแลหนูตลอดทำไมตั้งหลายวัน ไหนจะมือถือ กระเป๋าเงินที่บอกว่าอยู่ที่ห้องแกอีก ทำไมหนูถึงลืมคิดเรื่องนั้นไปเสียสนิท
ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมถึงลืมได้นะ....
อีกวันออยก็มาเยี่ยมอย่างที่มันเคยสัญญาไว้ ทั้งๆ ที่มันอยู่ตั้งเชียงใหม่นั่งรถตั้งหลายชั่วโมงคงจะเหนื่อย ก็ยังอุตส่าห์มา พอหนูเล่าเรื่องพี่โต้งให้ฟัง แทนที่มันจะสงสารเห็นใจ กลับหัวเราะซะงั้น
“แกเนี่ยนะทำไมซื่อขนาดนั้น บอกให้ถามเค้าก็ไม่ถาม พอเค้าบอกแกก็ไม่เชื่อ
“ก็ฉันคิดว่าเค้าเป็นคนที่แกส่งมา.... เพราะฉันไม่ลืมไอ้โรจน์ซะที แกก็เลยส่งเค้ามาทำให้ฉันลืม”
“คิดได้นะ..... ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปจ้าง.... แล้วโลกนี้มันจะมีด้วยเหรอคนที่มาคอยดูแลเทคแคร์คนที่ไม่รู้จักได้ดีขนาดนี้”
หนูเงียบ พยายามคิดตาม.... แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว หลายอย่างมันตีกันวุ่นไปหมด
“แล้วนี่พี่แกหายไปไหนล่ะ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย วันอาทิตตย์ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ เค้าน่าจะมาเฝ้าแกนี่”
“สงสัยจะโกรธก็เลยไม่มาแล้ว...”
“ไม่หรอก ขนาดแกตะโกนออกลั่นว่าแกรักไอ้โรจน์คนเดียว เค้าก็ยังกลับมาเลยนี่... เดี๋ยวก็คงมามั้ง”
“ออย..ถ้าเค้ามา...ฉันจะพูดกับเค้ายังไงดี จะบอกยังไงให้เค้าเสียใจน้อยที่สุด ว่าฉันจำเขาไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้รักเขาแล้ว.. ถ้าขาหายฉันจะไปหาโรจน์...” หนูจะบอกพี่เค้ายังไงดี...ว่าหนูในตอนนี้ไม่ได้รักเค้าแล้ว หนูจำเรื่องของเค้าไม่ได้ ตอนนี้สมองของหนูมีแต่หน้าของไอ้โรจน์ลอยวนเต็มไปหมด
“ฐา... ไม่เอาน่า....” มันเรียกพร้อมกับวางมือไว้บนหลังมือหนูแล้วลูบเบาๆ
“ผู้ชายในโลกนี้ไม่ได้มีคนเดียวนะ”
“แต่....ผู้ชายที่ฉันรักมีคนเดียว.....” หนูเถียง....อย่างน้อยในตอนนี้ก็คนเดียว...
“เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้.... ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกตัดใจได้ยังไงเพราะแกไม่ได้เล่า.... แต่ถ้าเป็นฉันหรือคนอื่นๆ คงตัดมันขาดไปตั้งแต่ตอนที่มันบอกให้แกเป็นผู้หญิงแล้ว.... แต่สำหรับแกมันยืดเยื้อกว่านั้น แต่ท้ายที่สุด แกก็ทำมันได้ แล้วตอนนี้แกก็มีความสุขกับความรักครั้งใหม่ของแก ไม่กี่วันมานี้เอง ก่อนที่แกจะเป็นแบบนี้แกบอกฉันว่าแกรักพี่โต้งมาก อย่าให้ฉันเข้าไปยุ่งกับความรักของแก ถ้าฉันทำให้แกเลิกกับเขาหมือนตอนไอ้โรจน์ แกจะไม่ยกโทษให้ฉันอีก รู้ไหมฉันเสียใจนะ เสียใจเพราะรู้ว่าตัวเองเจ้ากี้เจ้าการชีวิตแกโดยที่แกไม่เคยเรียกร้องต้องการ... ฉันเป็นต้นเหตุให้ความรักครั้งแรกของแกพังพินาศ เป็นคนเริ่มต้นและเป็นคนจบ แต่กับพี่โต้งมันไม่ใช่ ทุกอย่างแกเป็นคนเริ่มต้น นี่เป็นความรักที่แกเลือกเองนะ”
“อาจจะใช่ แต่ถ้าฉันจำมันไม่ได้ จะให้ทนเสแสร้งแกล้งทำเป็นรักเหมือนเดิมฉันทำไม่เป็นหรอกนะ”
“ก็ไม่ต้องแกล้งสิ พี่เค้าก็รู้นี่ว่าแกจำไม่ได้ คงไม่คาดคั้นอะไรตอนนี้หรอก ใจเย็นๆ ก่อนนะ ไม่แน่ว่าแกอาจจะไม่ได้ความจำเสื่อมตลอดไป ... ระหว่างที่ความจำยังไม่กลับมาจะศึกษาดูใจกันไปก่อนก็ได้ แกอย่าเพิ่งพูดหรือทำอะไรสิ้นคิดอย่างงั้น.... ถ้าสมมุติแกเลิกกับพี่เค้าไปวันนี้ แล้วพรุ่งนี้ความจำกลับมา ไม่แน่นะแกอาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้”
หนูเงียบไม่ได้เถียง แต่ในความเงียบ ออยมันคงรู้ว่า ไม่ได้แปลว่าหนูเห็นด้วย เพราะนิสัยหนูเป็นคนดื้อเงียบ ถ้าหากคิดต่าง...ถึงบางทีไม่เถียงแต่ก็ไม่ทำ
ออยกลับไปสักพักหนึ่งแล้ว....ตกบ่าย.... พี่โต้งก็มา
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทุกครั้งที่เห็นพี่โต้งมา ทำไมในมือเขาชอบมีแต่ช่อกุหลาบสีแดงสด เขาจะไม่ปลุกหนูถ้าเห็นหนูหลับ หรือถ้าตื่นอยู่ เขาก็จะจัดดอกไม้ลงแจกันจนเสร็จก่อนถึงจะหันมาคุยด้วย
หนูโล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าตราบใดที่ยังเห็นเขากลับมาพร้อมดอกกุหลาบแบบนี้แสดงว่าเขาไม่ได้โกรธอะไรนักหนา แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้รักเขาและไม่สบายใจเลยที่รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน แต่หนูก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำมากขนาดที่จะพูดออกไปตรงๆ เพราะรู้ว่าทำจะทำให้คนฟังเจ็บปวด....
แต่โลกก็ไม่ได้สวยงามขนาดนั้น ถ้าหากความทรงจำเกี่ยวกับเขาไม่กลับมาเร็วๆ นี้ หนูก็ยังคิดเหมือนเดิมว่าหนูจะหาทางกลับไปหาไอ้โรจน์ให้ได้... ถึงมันอาจจะไม่ดีสำหรับพี่โต้ง... แต่หนูเชื่อว่าผู้ชายแสนดีอย่างเขาจะต้องได้พบเจอผู้หญิงดีๆ ที่คู่ควรมากกว่ากะเทยบ้านนอกอย่างหนูแน่ๆ
“เมื่อคืนนอนคนเดียว นอนหลับหรือเปล่า” พี่โต้งเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลงอีกครั้ง
หนูเริ่มรู้แล้วว่าเขาจัดกุหลาบทำไม อาจจะเป็นเพราะเขากำลังทำสมาธิ หรือคิดหาเรื่องคุยกับหนู ปรับอารมณ์ให้เย็นลงเพราะไม่ว่าก่อนที่เขาจะจากไป หนูจะพูดหรือทำอะไรไม่ดีสักแค่ไหน เขาก็จะกลับมาพูดคุย ด้วยเสียงปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่เรื่องเมื่อวานที่หนูผลักไสสัมผัสของเขานั่นก็ด้วย
“ก็ดีค่ะ” หนูตอบแค่นั้น หนูเหนื่อยมากเกินกว่าจะหาอะไรมาตอบยาวๆ
“พี่ซื้อขนมปังมาฝากด้วยนะ” พี่เขาว่ารีบหยิบถุงขนมส่งให้อย่างเอาอกเอาใจ หนูแหงะดูถุงหิ้วบอกชื่อร้าน “ปังเว้ยเฮ้ย”
“แถวนี้มีขายด้วยเหรอคะ ขนมปังยี่ห้อนี้”
“ไม่รู้สิ พอดีพี่ซื้อมาจากรุงเทพ”
หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
“ไปเยี่ยมหลานมาเหรอคะ”
“ค่ะ”
หนูพยักหน้า ทีแรกหลงคิดว่าจะโกรธหนูจนไม่อยากมาหา แต่ความจริงพี่เขาก็แค่ไปเยี่ยมหลานเท่านั้นเอง
“เออ...พี่คะ... ก่อนที่หนูจะถูกรถชน เราอยู่ด้วยกันเหรอคะ” หนูถามขึ้นด้วยเสียงอ้อมแอ้ม
“นี่น้องฐา...พอจะจำเรื่องของเราได้แล้วใช่ไหม?” ในคำถามนั้นมีแววดีใจอย่างไม่ปิดบังเลย
“เปล่าค่ะ หนูแค่ลองถามเพื่อนแล้วมันบอกอย่างนั้น” รอยยิ้มของเขาจางลงกลายเป็นเศร้า ทำเอาหนูรู้สึกผิดขึ้นมาเลยที่ทำให้ผิดหวัง
“ใช่เราอยู่ด้วยกัน” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเบาเหมือนคนหมดแรง
“ถ้าอย่างนั้น พี่พอจะเอาของอย่างหนึ่งมาให้หนูได้ไหม?”
“อะไรเหรอ?”
“ถ้าหากรูปร่างและผิวพรรณของหนูเป็นแบบนี้ แสดงว่าหนูคงจะต้องกินยาบางอย่างเป็นประจำทุกวัน พี่ช่วยเอามาให้หนูหน่อยได้ไหมคะ?”
“ยาเหรอ? นี่น้องฐาคิดอะไรอยู่ น้องฐากำลังป่วยนะ นอนโรงพยาบาลขาหัก ยังจะกินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง”
“ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าซะหน่อย ก็กินอยู่ตลอดนี่นา”
“ร่างกายเราน่ะกำลังฟื้นตัวนะ ถ้าแข็งแรงเมื่อไรจะได้เดินได้ไวๆ ยังจะอยากกินยาที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงแบบนั้นเข้าไป แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรนอกจากทำร้ายตัวเอง รอให้ออกจากโรงพยาบาลก่อนสิแล้วกินอะไรจะไม่ว่าเลย”
“ขาหนูใกล้จะหายแล้ว อีกไม่กี่วันหมอก็จะให้ลองฝึกใช้ไม้เท้า หนูจำเป็นต้องต้องกินยานั่นจริงๆ นี่ไม่ได้กินมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ”
“ก็ช่างมันสิ....ไม่ได้กินสักเดือนสองเดือนไม่ตายหรอก”
“ไม่ได้..ถ้าให้หนูกลับไปเป็นผู้ชายเหมือนเดิมหนูไม่เอาหรอก”
ไม่...ไม่มีทาง ต่อให้หนูจะจำอะไรไม่ได้ก็เถอะ แต่ไม่มีทางที่หนูจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดนี้โดยไม่ได้ทำอะไรแน่ๆ ถ้าหากความพยายามเป็นปีจะต้องเปล่าประโยชน์พราะการหยุดยาไปในช่วงเวลาสั้นๆ หนูไม่มีทางยอมแน่ๆ
“เพื่อใครล่ะ? น้องฐาทำทุกอย่างไปเพื่อใคร....” พี่โต้งตะคอกถาม
“..............” หนูว่าไม่ตอบดีที่สุด ถ้าพูดออกไป พี่เขาอาจจะหัวใจวายตายเลยก็ได้....
“พี่ไม่มีทางเอาของอันตรายแบบนั้นมาให้โดยที่ไม่รู้ว่ากินเข้าไปแล้วมันจะส่งผลยังไงหรอกนะ ถ้าตีกันกับยาที่หมอเค้าให้ แล้วช็อคตายขึ้นมาจะทำยังไง” อันตรายอะไรนักหนาล่ะ? กะอีแค่ยาคุม ทำเหมือนหนูขอยากรัมมอกโซนมากินไปได้ คิดอะไรล่วงหน้าคนเดียว...ยิ่งฟังก็ยิ่งหงุดหงิด....
“ไม่ต้องทำยังไง ทุกอย่างหนูเลือกเอง ตัดสินใจเอง พี่ไม่จำเป็นต้องมาเสียใจ รู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น หนูจะเป็นจะตายมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่หรอก” หนูตวาดกลับไป อย่างอารมณ์เสีย เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตามใจเอาของที่อยากได้มาให้
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อเรา....”
“เป็นแฟนกัน?” หนูสวนกลับไปด้วยเสียงสูงทันทีทั้งที่เขายังพูดไม่จบ
“ใช่” เขาตอบกลับมาด้วยเสียงหนักแน่น วางอำนาจ
แล้วไงล่ะ? แฟนแล้วไง.... หนูจำเป็นต้องเชื่อฟังทุกอย่างเหรอ? โดยเฉพาะเรื่องใหญ่ขนาดนี้
“ถ้าหากว่าคำว่าแฟนทำให้พี่ตัดสินใจแทนหนูได้ทุกอย่างแบบนั้น....... เลิกกันตอนนี้เลยดีไหมคะ?”
.......................
น้องฐาคะ ไหนบอกว่าไม่ใช่คนใจร้ายใจดำไง แต่คำสุดท้ายที่พูดออกมานี่ หนูใจดีมากเลยนะคะลูก :mew5: :mew5:
สงสารพี่โต้งจางเยย :hao5: :hao5:
-
:katai2-1: เย้น้องฐาพูดบอกเลิกแล้ว
เย้ๆเจ็บไหมอีพี่โต้ง สะใจจริงๆ
-
น้องฐาพูดได้ใจร้ายมากเลยอ่ะ :impress3:
-
น้องฐา!!!!!!!!!!! ตบปากตัวเอง 10 ที เดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!! ปฏิบัติ!!!!!!!!!!!!!
-
เป็นส่วนที่ทำให้เห็นว่าระหว่างรักกับไม่รัก
น้องฐาทำตัวหน้ามือเป็นหลังเท้ามาก
ตอนรักอิไก่นี่ ค่ะพี่ ได้ค่ะ
ตอนนี้ไม่รัก อะไรก็ไม่สน
เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าใจบ้างเหอะไก่ว่าฐายอมให้ขนาดไหน
-
เบื้ออิฐาว่ะ ไม่ว่าจะก่อนความจำเสื่อมหรือตอนนี้
หล่อนจะเยอะไปไหน พยายามแอ๊บนางสาวไทย
นางเอกช่อง 7รึไงยะ หมั่นไส้ :beat: :beat:
-
มันไม่ได้แรงตรงบอกเลิกนะ มันแรงตรงประโยคก่อนหน้า ที่ทำให้รู้ว่าที่ผ่านมาพี่โต้งคิดเองแทนน้องทั้งหมด
เค้าขอสมน้ำหน้าอีกทีได้มะ? ไม่รู้นะ ไม่ได้อยากให้เลิกกัน แต่...อยากให้พระเอกได้คิดในอีกมุมบ้าง :ling2:
-
:mew6: สงสารพี่โต้ง ฟังแล้วช็อคเลยมั้ง
น้องฐาที่เคยง่ายๆยอมๆ ตอนนี้สิ้นเยื่อใยให้กันแล้ว
-
น้องฐาาาาาาาา :a5:
ตัดรอนพี่โต้งขนาดนี่ ระวังจะเสียใจทีหลังนะคะ
-
ไม่อยากให้ฐายึดติดกับแฟนเก่าเลยจริงๆ
แอบสงสารอิพี่โต้งนิดๆ นะเนี่ย
-
เจ็บแปลบๆแทนพี่โต้ง แต่ฏ็สาสมกับความรู้สึกที่ฐาเสียไปอ่ะนะ
สะจายยยยย อิๆ
แต่ก็ยังลุ้นให้ทั้งคู่รีบคืนดีกันนะคะ
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
สงสารพี่โต้งอ่ะ
น้องฐาใจร้ายยยยยยย :o12:
จำได้ซะทีเถอะนะ
-
:mew2: โอยย สงสารพี่โต้งงงงงงงงงงงงงงงงง ตอนแรกสะใจตอนนี้สงสารแล้วน้า T^T
น้องฐากลับมาจำได้ทีเถอะ :hao5:
-
:ling1: :ling1: :katai1: :katai1:
-
:hao5: สงสารพี่โต้ง
:mew1: :mew1:
-
อีน้องฐางี่เง่าชิบหาย พี่โต้งขาไปหาเมียใหม่เถอะ กร๊ากกกกก
-
ฐาเจ็บมาเยอะ โดนมาเยอะ ก็ต้องเอาคืนบ้าง
-
เริ่มบานปลายไปใหญ่แล้วไหมอ่า
เริ่มสงสารพี่โต้งและ ชักหมันไส้ฐาและนะ
จะกลับไปหาไอ้บ้สนั้นอ่านะดีไปเรยก็ดี
จะได้ซมซานอีกรอบ
-
จะสงสารก้อสงสารพี่โต้งนะ แต่ตอนนี้ ขอให้น้องฐาเจอโรจน์มันหน่อยสิ
-
:katai1: :katai1:
แล้วพี่โต้งแกไปกรุงเทพทำไมนะ
:katai4: :katai4:
-
คิดมากกว่านี้หน่อยเถอะ
-
http://www.youtube.com/v/69TrETBkBWo
ชื่นชอบเพลงนี้+นักร้องคนนี้
ดูแล้วทำให้นึกถึงน้องฐา..กาเทยน่ารัก
:L2:
พี่โต้ง..เป็นยังบ้าง
สบายดีมั้ย คงสุขดีเนาะ
+1 นะ..นิ
--- แต่ถ้ายังจะเขียนเชียร์ไอ่กะต๊ากอยู่อีกล่ะก็ ลบนะ อิอิ ---
เลิกเชียร์ เห๊อะ ให้ไอ่ไก่มันลงแดงตาย ชัก..กะแด่วๆๆๆๆๆ ไปเลย ฮ่าฮ่า
:z2:
-
....น้องฐาคะ
คิดนิดนึงงงงงง
นี่ถ้าตอนจำความได้แล้วยังกล้านี่จะไม่ว่าอะไรเล้ย
พี่โต้งนะ แม้ว่าเฮียท่านจะปากดี ขี้หึง เสี่ยผู้เป็นที่พึ่ง และโครตเอาแต่ใจ(แลลคิดแทนเพื่อสิ่งที่ดีที่สุด)
แต่จริงๆพี่เขาก็หวังดีนะคะ
น้องฐาช่างสองมาตรฐานอะไรเช่นนี้
เมื่อรักก็ยอมทุ่มให้ทุกอย่าง ถ้าไม่รักแล้วละก็ หึหึหึ
-
น้องฐาพูดแบบนั้นทำไมอ่ะ อือๆๆๆๆ ใจร้ายจัง
-
ตอนที่ยังจำอะไรไม่ได้อยากพูดอะไรก็พูดอยากทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าจำได้เมื่อไหร่ คงจะสนุกแน่ๆ
-
เหมือนเปนช่วงเวลาเอาคืนของฐาเลย
แต่อ่านไปนานๆ ก้เริ่มเบื่อและ
ฐากลับมาจำได้เลยเหอะ เบื่อ ที่งี่เง่าแบบนี้และ
-
เป็นตัวของตัวเองมาก น้องฐา
-
เดี๋ยวๆ น้องฐาลูก อย่าเพิ่งตัดรอนพี่โต้งขนาดนั้นค่ะ หายากนะคะผู้ชายที่รักและใส่ใจหนูขนาดนี้
เรื่องยาตอนนี้ก็ไม่ควรจะกินจริงๆนะ ยังไม่แข็งแรงอ่ะ บางทีก็ดื้อเถียงน่าตีน้อ
ถ้าน้องฐาฟังที่เพื่อนพูดน่าจะพอเข้าใจได้บ้างเรื่องพี่โต้งว่าตัวเองเป็นคนเลือกพี่โต้งเอง
แสดงว่าแกต้องดีในระดับหนึ่ง แล้วตัวเองก็รักพี่โต้ง เปิดใจบ้างเถอะ
ที่จริงน้องอาจไม่ได้คิดใหญ่โตขนาดนั้น แต่เธออยู่ในอารมณ์โมโห
ตอนนี้หวั่นใจกลัวพี่ไก่โต้งถอดใจมาก แล้วน้องฐาแหละจะเสียใจ
ส่วนเรื่องเด็กน้อยที่ กทม. อ่านเจอทีไรก็เสียดแทงใจ เหอๆ
อิ่มมาม่าม้ากมาก ขอบคุณค่ะ
-
อ้าววว น้องฐา ไหนเธอบอกว่าจะไม่พูดจาทำร้ายจิตใจเขาไง ไหงบอกเลิกกันง่ายๆซะงั้น
-
พอกันคู่นี้ แต่ว่าตอนนี้ คืนดีกันได้แล้ว น้องฐาน ความจำฟื้นไวๆหน่อย ก่อนพี่โต้ง จะไปหาตับที่อื่นกินนะคะ :hao6:
-
มันไม่ผิดที่ฐาหรอกเพราะ ณ เวลานั้นฐาคงรักโรจน์มากและคนเดียว
แต่พูดโดยไม่คิดอะไรบ้างเลยนะ เค้าอุตส่าห์ทำดีด้วยขนาดนี้
-
จะสงสารก็สงสารนะ แต่พี่โต้งก็โกหกน้องฐาเรื่องลูก
โดนแค่นี้มันไม่ได้ทำให้ความผิดหายไปสักนิด :3125:
ยังติดจะหมั่นไส้เบาๆ ขอน้องฐาแก้แค้นต่ออีกนิดเถอะค่ะ อย่าเพิ่งจำได้เลย 55555555
#ชั่วร้ายจริงๆ
-
เจ๊ฐาไม่เอาดราม่าแล้วพอ :ling1: :ling1: :katai1:
-
ตอนที่ 82 ตัวจริงของพี่โต้ง.... :z3:
พี่โต้งชะงักไป เมื่อได้ยินคำถามของหนู สายตาคมๆ ที่จ้องมองมาทำให้หนูแอบลอบกลืนน้ำลายทั้งๆ ที่ลำคอแสนจะแห้งผาก ถ้าหากห้องนี้ไม่ติดแอร์ เหงื่อคงผุดพรายไหลพรากๆ
“ว่าไงนะ? ไหนลองพูดใหม่ซิ”
อึ๋ย....คือแบบ... ถ้าเสียงพี่จะกระแทกกะทั้นขนาดนั้น ถ้าตาพี่จะดุขนาดนั้นล่ะก็.....
ทั้งๆ ที่เริ่มจะหวั่นๆ กับหน้าตาและน้ำเสียงของแกก็เถอะ แต่ก็ยังทำเป็นใจดีสู้เสือ
“ดะ....ได้ยินไม่ชัดเหรอคะ หนูบอกว่า....ละ....เลิก”
เพล้ง!!!
หนูสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีเมื่อพี่โต้งเอามือปัดแจกันดอกกุหลาบที่วางไว้บนโต๊ะตกลงมาแตกกระจาย
“คิดดีแล้วใช่ไหมที่พูดออกมาเนี่ย....” เสียงเย็นๆ ฟังแล้วหนาวยะเยือกขึ้นมาเลย
คือให้หนูตอบหนูก็คงบอกว่า ไม่ดี ไม่ดีเลยสักนิดที่คิดแบบนี้ ก็พี่แกเล่นทำท่าเหมือนจะฆ่าหนูแล้วอ่ะ....
หนูพูดไม่ออกแล้วค่ะ กลัวมาก.. กลัวพี่แกจะคลั่งแล้วบีบคอหนูจนตาย.... เลยได้แต่หุบปากเงียบ
“ถามก็ตอบสิ!!”
ไม่แค่ตะคอกค่ะ พี่แกยังกระชากแขนหนูอีกต่างหาก บีบแน่นด้วย... คือแถวๆ ตรงนั้นมันมีแผลถลอกเพราะตอนถูกรถชนอยู่ด้วย พอโดนจับแรงๆ แล้วมันก็เจ็บอ่ะค่ะ
“พี่.......ปล่อยก่อน...หนูเจ็บ..” ฮึก...ฮือ..... หนูเริ่มบีบน้ำตา ไม่ได้ร้องเพราะเจ็บหรอก แต่ตกใจมากกว่า เหมือนเด็กที่ร้องไห้เวลาโดนผู้ใหญ่ตะคอกใส่อะไรทำนองนั้นอ่ะค่ะ
พี่โต้งแกมองหน้าหนูแบบยังไม่หายโมโหเลย แต่พอเหลือบตามองเห็นแขนหนูเริ่มเลือดซึม แกก็รีบปล่อย
แกยืนนิ่งก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
“น้องฐาพี่ขอโทษ..” จากที่โกรธอยู่ดีๆ กลับกลายเป็นเสียงอ่อนขึ้นมาทันทีเลยแหละ ถึงจะดีใจที่แกคงหายบ้าแล้ว แต่หนูก็ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้
“วันนี้...พี่จะถือว่าพี่ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น และขอร้องอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีก... พี่ขอโทษที่ทำให้เจ็บ...แต่จงรู้เอาไว้ คำพูดของน้องฐา ทำให้พี่เจ็บกว่าหลายเท่า”
แค่นั้นแหละ...แล้วเขาก็ไป....
ทิ้งถ้อยคำที่ทำให้หนูสำนึกผิด....
พร้อมกับเริ่มรู้ซึ้งแล้วว่า... เป็นเรื่องงี่เง่ามากที่คิดว่าตัวเองจะได้แฟนแสนดีขนาดนั้น...
เบื้องหลังคำพูดสุภาพ การเอาอกเอาใจสารพัด แท้จริงแล้ว แฟนใหม่หนูก็นิสัยไม่ได้ต่างไปจากแฟนเก่าเลยสักนิด
อารมณ์ร้อน บ้าเลือด โมโหแล้วโหดพอๆ กัน หนูนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าเผลอพูดอะไรทำนองนี้ออกไปเป็นครั้งที่สองแล้วจะเจอกับอะไร... กะเทยน้อยผู้น่ารักมีหวังนอนตายคาโรงพยาบาล ศพไม่สวยแน่
เศร้า น้องฐาอยากจะเศร้า.....
...............
...................................
หลังจากบรรยากาศมาคุของเมื่อวานพี่โต้งก็หายไปเลย นางพยาบาลต้องเป็นคนมาเก็บกวาดดอกไม้และเศษแจกันที่ตกแตกรวมทั้งเปลี่ยนผ้าพันแผให้หนูใหม่ หนูต้องโกหกว่าซุ่มซ่ามทำแจกันตก รวมถึงนอนทับแผลตัวเอง นางพยาบาลคงมองหนูเป็นคนซุ่มซ่ามและโง่มากแน่ๆ เลย....เฮ้อ....
ผ่านไปหนึ่งคืนที่พี๋โต้งปล่อยให้หนูนอนคนเดียวแกคงกลัวถ้าอยู่ด้วย ดึกดื่นจะละเมอลุกขึ้นมาบีบคอหนูมั้ง
อีกวันหมอกก็มาเยี่ยม พอเห็นมันหนูก็ยิ้มอย่างดีใจ เพราะหนูจะได้ฝากมันซื้อของที่อยากได้ แล้วก็มีเรื่องสำคัญจะปรึกษามันด้วย..
“หมอก ฉันว่าฉันจะดรอป” หนูบอกมันเสียงอ้อมแอ้ม
“ดรอป?”
“ใช่...”
“จำเป็น?”
“ก็แล้วจะให้ไปเรียน ไปสอบยังไงในเมื่อจำอะไรไม่ได้สักอย่าง” หนูรีบอธิบายเหตุผล
“ไม่เห็นต้องจำได้ ข้อสอบมันก็อยู่ในหนังสืออ่ะแหละ ปีหนึ่งเรียนแต่วิชาพื้นฐาน บางอย่างก็เรียนมาแล้วด้วยซ้ำ อย่าดรอปเลยเสียดายเวลา อีกสองเดือนจะจบเทอมแล้วเนี่ย อ่านหนังสือเยอะๆ รายงานก็ช่วยๆ กันไป โน้ตบุกมึงก็มี เอางานมาทำที่โรงพยาบาลยังได้....”
“โน้ตบุกเหรอ มีของแบบนั้นใช้ด้วยเหรอเนี่ย” หนูเอ่ยขึ้นมาเบาๆ คล้ายจะรำพึงรำพันกับตัวเองมากกว่า
“พี่โต้งเพิ่งซื้อให้เมื่อต้นปีนี่เอง ของขวัญวันเกิดล่วงหน้ามึงอ่ะ จะว่าไปแล้วนอกจากโน้ตบุก มือถือที่ใช้อยู่พี่เค้าก็ซื้อให้นี่นา”
“โห จริงดิ ราคาโน้ตบุกเครื่องนึง ยังไงมันก็ต้องหมื่นขึ้น ซื้อของพวกนั้นให้ได้ง่ายๆ ก็คงพอมีตังค์ล่ะเนอะ”
“ไม่ใช่แค่มีตังค์ เค้าเรียกรวย” หมอกช่วยแก้คำผิด
“แปลกเนอะ หน้าตาก็ดี รวยก็รวย ทำไมไม่หาแฟนสวยๆ มาคบกะเทยทำไม” หนูโพล่งออกไปทันทีอย่างคะนองปาก เพราะนึกสงสัยขึ้นมาครามครัน จนป่านนี้ก็นึกคิดอยู่ว่าอีพี่โต้งนี่คุณสมบัติดีเวอร์จนไม่น่าจะมาเป็นแฟนตัวเองได้ (ไม่รวมกับที่เกือบก่อคดีพยายามฆ่ามาแล้วเมื่อวานอ่ะนะ)
“พี่โต้งเค้าเป็นเกย์ทำไมกูไม่รู้ แต่คงเป็นเหตุผลเดียวกับที่มึงเป็นกะเทยนั่นแหละ... แล้วความจริงเค้าก็ไม่ได้อยากคบกะเทยด้วย แต่มึงอ่ะแหละไปอ่อยเค้าเอง ถ้าพี่แกชอบผู้หญิงนะ มึงคงโดนกระทืบตายไปตั้งแต่มอมเหล้าพาเค้าเข้าโรงแรมแล้วล่ะ”
“อือ...อย่างนั้นเองเหรอ?” หนูพยักหน้ารับหงึกหงักพอเป็นพิธีแต่เมื่อจับใจความทั้งหมดแล้วก็อ้าปากค้างหันไปตาโตใส่หมอก
“ฮะ ว่าไงนะ มอมเหล้าพาเข้าโรงแรม?”
“ใช่....บางทีพี่แกอาจจะคบกะมึงเพราะติดใจรสรักอันร้อนแรงก็ได้ ใครจะรู้” หมอกบอกแล้วยิ้มขำ
.
.
.
เยอะ!! น้องฐาปัจจุบันนี่ก๋ากั่นเกินรับได้จริงๆ
ยังมีอะไรอีกไหมที่ยังไม่รู้... แค่เรื่องที่มีผัวใหม่ว่าแรงแล้ว วิธีการได้มานี่แรงเข้าไปอีก หวังว่าคงไม่ได้เป็นฝ่ายไปเสียบเขาหรอกนะ ไม่งั้นชีวิตคงพิลึกพิลั่นมากกว่าเดิมเข้าไปอีก...
โอย...หนูอยากจะเป็นลมวันละหลายสิบหน
ชักเริ่มระแวงซะแล้วสิ ว่าอีพี่โต้งแกอาจจะนึกเคืองใจอยู่ลึกๆ ก็ได้ที่ถูกลูบคมแบบนั้น จนป่านนี้อาจจะยังไม่หายแค้น เราสองคนอาจจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังอันน่าสยดสยอง ต่อหน้าคนอื่นเป็นแฟนที่รักกันดี ลับหลังถูกทารุณกรรมยิ่งหว่าทาสในเรือนเบี้ย...ทำงานบ้านชดใช้ความผิด หรือไม่พี่โต้งก็อาจจะมีรสนิยมทางเพศที่ผิดเพี้ยนแปลกประหลาด แซ่เฆี่ยนเทียนหยด บรื๋อส์..... คิดมากไปไหม?
สุดท้ายก็ตกลงใจว่าไม่ดรอป.....
เครียด...น้องฐาเครียด นอกจากเหตุผลที่ว่าจำอะไรไม่ได้แล้ว สมมุติว่าถ้าหนูไม่ได้ดรอป ยังคงไปเรียนตามปกติ หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วจะต้องไปอยู่ไหนล่ะ? ก็ต้องเป็นห้องคุณพี่โต้งใช่มะ แล้วชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไง
แค่คิดก็เสียวแล้ว....
แต่ใครจะนึก...ว่าเรื่องเสียวๆ...มันเริ่มขึ้นก่อนจะทันได้ออกจากโรงพยาบาลเสียอีก...
หนูทานมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว เหลือบานเลย ไม่ค่อยอยากอาหารนัก แถมพี่โต้งงอนด้วย เลยไม่มีคนซื้อของกินมาให้ ตอนฝากหมอกซื้อของก็ลืมบอกให้มันซื้อขนมมาฝากซะสนิท
หนูดูทีวีแบบผ่านๆ เหมือนเปิดให้เสียงดังเป็นเพื่อนเท่านั้นระหว่างรอหมอกที่รับปากจะซื้อของมาให้ ส่วนพี่โต้งหายไปเป็นวันที่สองแล้ว เขาคงยังไม่หายโมโหกระมัง
หนูหันไปมองอย่างดีใจทันทีที่ประตูเปิดออก เพราะคิดว่าเป็นหมอก แต่คนที่เปิดประตูแล้วเดินจ้ำเข้ามานั่นไม่ใช่ ยิ่งใบหน้าถมึงทึงแบบนั้นด้วยแล้ว น้องฐาอยากจะควักตาตัวเองออกมาเสียจริงๆ จะได้ไม่ต้องมองเห็นมัน
น่ากลัวอิ๊บอ๋าย...
“นี่อะไร” พี่โต้งถามพร้อมทั้งปาถุงในมือมาโดนหน้าอกหนูเลย
ไม่เจ็บหรอกค่ะแต่ไม่พอใจ กับความป่าเถื่อน....
อีพี่บ้า.... ถ้านมหนูเป็นรูรั่วออกมาจะทำไงเนี่ย ขวัญเอ๊ยขวัญมาอย่าตกใจนะลูก.... หนูคิดในใจขณะที่ยังงงๆ แล้วก็แกะถุงพลาสติกออกมาดูของข้างในว่ามันอะไรนักหนา
อ้าวนี่มัน... ยาคุมนี่หว่า.... แล้วทำไมพี่แกถึงได้.....
“อะไร...ก็....ของพี่เอามา แล้วมาถามหนูทำไม” หนูเงยหน้าขึ้นตอบอย่างกวนประสาท ทั้งๆ ที่หน้าหดเหลือสองนิ้ว
หมอกนะหมอก บอกแล้วให้เงียบๆ ทำไมปล่อยให้พี่แกรู้ได้เนี่ยว่าเอาของผิดกฏหมายเข้าโรงพยาบาล ฮือ....
“น้องฐาฝากหมอกซื้อทำไม” ก็คนมันอยากได้จะถามทำซากอะไรเนี่ย ฮือ......
“เอ่อ.... ก็...พี่ไม่เอามาให้ หนูก็ให้คนอื่นซื้อให้แทนน่ะสิ”
“ไม่ต้องกิน!! เอามานี่เลย” พูดปุ๊บดึงของในมือหนูลอยหวือขึ้น หนูมองตามอย่างเสียดายก่อนจะเห็นพี่แกหย่อนยาลงถังขยะ จะๆ คาตา โฮ....ทำร้ายจิตใจมาก แง้....ทำไมโหดร้ายปานนี้ ฮือ หนูจะเอา เอายาหนูมาน้า
“เอายาหนูคืนมานะ พี่ไม่มีสิทธ์จะทิ้งของคนอื่นแบบนี้นะ” หนูโวยวายทันทีแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะแม้แต่จะลงจากตัยงยังไม่มีปัญญา อารมณ์โมโหทำให้ลืมไปแล้วว่าต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น..... ก็รู้อยู่ว่าดื้อ แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้ ทำไมบอกอะไรไม่เคยฟังเลย...” พี่โต้งตะคอกหนูอีกแล้ว
“พี่ต่างหากที่ไม่เคยฟังอะไรหนูเลย ไม่เคยเลย.....คนใจร้าย เอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัว บ้าอำนาจ หนูเกลียด..... หนูเกลียดพี่...” หนูตะโกนกลับไป
“หยุด...หยุดพูดเดี๋ยวนี้!!” หมับ!! ทันทีที่คำว่าเกลียดหลุดออกจากปาก.... มือพี่โต้งก็จับหมับเข้าที่หัวไหล่
“ไม่หยุด...หนูเกลียด....” ปึก!! พูดยังไม่จบประโยค อีพี่บ้าก็จับไหล่หนูกดลงกับเตียงอย่างแรง แล้วก็ก้มลงมาจูบ
“อื้อ.....อื้อ....” หนูได้แต่ครางอึกอักในลำคอด้วยกลัวตัวเองจะขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน พี่แกเล่นจูบแบบลืมตายมาก ตะบี้ตะบันจูบแบบใช้แต่แรงแบบที่นิยายผู้หญิงเค้าเรียกว่า “บดขยี้ริมฝีปาก” ไรงั้นมั้ง คือแบบหนูไม่อธิบายนะ หนูอารมณ์นั้นหนูเคืองแหละ....เพราะยิ่งดิ้นก็ยิ่งไม่ปล่อย ยิ่งขัดยืนก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นทุกที ฮือ.... น่ากลัว พรุ่งนี้จะมีข่าวลงหน้าหนึ่ง กะเทยสาวน็อคตายคาโรงพยาบาลเพราะพิษรักแรงจูบหรือเปล่า?
ดิ้นจนเหนื่อยจนต้องยอมนิ่ง แกถึงยอมถอนจูบออกไป ตอนนั้นหนูก็น้ำตาไหลพราก ร้องไห้สะอื้นฮักๆ
ปากหนูไม่บวมเป็นผึ้งต่อยไปแล้วเรอะ....
“หยุดร้องซะ... ถ้าไม่หยุด จะทำมากกว่าจูบ....”
หนูเหลือกตาไปหาพี่แกด้วยสายตาแบบเคืองจัดกว่าเดิม
“จะทำอะไร อย่าลืมว่านี่โรงพยาบาลนะ” หนูเอ่ยเตือน....
“เลยคิดว่าพี่ไม่กล้า?”
โอเค จบ...... หนูหยุดร้องไห้แบบทันทีทันควัน เอามือเช็ดน้ำตาแบบทันท่วงทีมาก...
ฮือ...... กล้าไม่กล้าไม่รู้...เพียงแต่หนูไม่อยากเสี่ยง
แขนหนูเป็นแผล ...ขาหนูเดี้ยง..... ปากก็เจ่อไปละ....
ต่อให้บทรักของเราจะเคย “พิศดาร”ขนาดไหน
แต่เสียใจตอนนี้หนูเล่น “ท่ายาก” ให้ไม่ไหวจริงๆ
..........................................................
อยากเกลาตอนนี้นานๆ แต่ตีสองแล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ว่าง.. เลยเอามาลงก่อน ขัดอกขัดใจก็เก็บไว้ละกัน :hao3: :hao3:
พี่โต้งที่แสนดีของน้องฐา ดีๆได้ไม่เท่าไรตะบะแตกซะแล้วตอนนี้
น้องฐางี่เง่าเรื่องเดิมๆ อีกละ คงเพราะเนื้อเรื่องมันพาไปด้วย....
ใจจริงอยากแกล้งพี่โต้งอีก แต่ไม่อยากให้คนอ่านเกลียดน้องฐาเลยต้องเบามือ ....ลงนิดนึง....
น้องฐากลับมารั่วพอประมาณ มีเหวี่ยงมีวีนบ้างแต่ก็อารมณ์เหมือนสมัยก่อน แค่ปากดี ปากกล้าแต่ขี้ขลาด อิอิ
ตอนนี้ไม่ค่อยดราม่านะ แค่ทะเลาะกันมันส์ๆ
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ปล. ความรัก......มันเรื้อรัง......
-
เออ เว้ยแบบนี้เรื่องมันก็วนอยู่ในอ่างเหมือนเดิมดิ
จะมีใครซักคนสนใจจะเคลียร์เรื่องที่มันงงๆ กันอยู่บ้างมั้ยเนี่ย
-
น้องฐาดื้อสุดๆๆจริงๆ
พี่โต้งก็เริ่มกลับมาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอีกเเละ
ก็เข้าว่าโกรธแต่ใจเย็นหน่ยมั้ยพี่ น้องฐาความจำเสื่อมอยู่นะ
แต่้องฐาก็น่า ไปทำให้ไก่โกรธ ขอให้น้องฐาจำได้ไวๆทึ่เถอะ :mew2:
:pig4:
-
พูดไม่ฟังมันต้องเจอแบบเน้ :z1:
-
น้องฐาเริ่มไม่น่ารักแล้วนะ ทำไมดื้ออย่างนี้ โดนพี่โต้งดุบ้างก็ดี
ไม่ใช่ตัวเองจะอารมณ์เสียได้คนเดียว คนอื่นเค้าก็เป็นนะ
เรื่องดรอปเรียนอีกดีที่หมอกเตือนสติไว้ ฟังเพื่อนบ้างจะได้รู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองเคยเป็นไง ทำอะไร
ส่วนหนึ่งน้องคงสับสนว่านี่หรือแฟนฉันไม่อยากเชื่อ แล้วน้องปิดใจแบบนี้จะกลับไปอยู่กับพี่โต้งได้ไง ทะเลาะกันตาย
อย่างน้อยพี่โต้งก็ดีกว่าโรจน์หลายเท่าแน่ๆ. น้องฐาเอ๋ยคิดดีๆ
ขอบคุณค่ะ
-
น้องฐาแม่งงี่เง่า แง่งๆๆฟฟฟ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:mew1: :mew1:
-
อัยยะ มีจูบๆ สะใจ
บวกเป็ด
-
อะร๊ายน้องฐา
-
พี่โต้งปกติก็ดูใจเย็นน้า นัองฐาความจำเสื่อม ทำไมดูใจร้อนจัง (ในหัวอกมันร้อนมากสินะคะ)
-
น้องฐาแรงส์ :katai5:
-
สองคนนี้สับสนและงงงวยจริงๆ
-
เออ.....ดราม่าดีจริง
-
ฐามาแรงจิง 0,0
-
ขำความคิดน้องฐา ที่บอกว่าที่แท้แฟนใหม่ก็โหดเหมือนแฟนเก่า
แส้เฆี่ยนเทียนหยด ท่ายากไรเนี่ย ช่างคิดได้
จริงๆแล้ว มันไม่รุนแรงขนาดน้าน
ก็แค่หนักและนานเท่านั้นเอง คริๆๆ :laugh:
-
มันฮาตรงน้องฐาเล่นท่ายากไม่ได้เนี่ยแหละ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ช่วงนี้น้องฐากวนได้
โล่ห์เหมือนกันนะ :katai2-1:
-
รอติดตามครับ :katai5: :z13:
-
ฮาความคิดน้องฐา :laugh:
สมน้ำหน้าพี่โต้ง เป็นไง นี้ไงน้องฐา แบบ "ยากๆ" :hao3:
-
อยากรู้ทำไมไม่ถามละคะฐา
-
ตอนจบ สมกะเป็นความคิดน้องฐาจริงๆ
กระเทยนอกกรอบ
อดยิ้มตามไม่ได้เลย
-
:-[ ขอบคุณค่ะ รักน้องฐา และอยากเจอผู้ชายแบบพี่โต้งบ้างจัง
ดีใจ สุข และอินไปกับเรื่องมากค่ะ
ชอบเรื่องที่เชื่อมโยงกันของกิ๊ง กับปอนด์ด้วยค่ะ
-
http://www.youtube.com/v/HUVLrwjE8zA
อะไรก็ได้..
ยังไงก็ได้..
เมื่อไรก็ได้..
ที่ไหนก็ได้..
แต่..ไม่ใช่ใครก็ได้
--ถ้าใจมันรัก--
อ่ะนะ..ไก่โต้ง
:katai3:
-
น่าจะเรียกว่า ตัวจริงของน้องฐา มากกว่าน่ะ
น้องฐา version นี้ พอฟัดพอเหวี่ยง กะพี่โต้งได้สะใจมั่กๆๆ
เดี๋ยวความเคยชิน + รส XXX ของพี่โต้ง
ก็ทำให้น้องฐาความจำกลับมาเองแหละ
อย่างซีเรียส
-
ไม่รู้จะเชียร์ฝ่ายมุมแดง น้องฐาคนงามความจำเสื่อม หรือ มุมนํ้าเงิน พี่โต้ง พ่อค้าขายไก่อารมณ์พัดไปพัดมาดี
แบบว่า เพื่อหยุดเรื่องทั้งหมดทั้งมวล พี่โต้งช่วยเอาหัวน้องโขกกะอกพี่เบาๆ??? เพื่อเรียกความทรงจำทีเถอะค่ะ
-
ตอนที่ 83 เปิดใจ
เกินไปแล้ว..... อะไรจะขนาดนั้น?
ไม่อยากเชื่อเลยว่าแค่โยนลงถังขยะมันยังไม่พอ พี่โต้งยังอุตส่าห์งมออกมาใหม่อีกนะ งมเพื่อจะเอาไปทิ้งที่อื่น
บ้าหรือเปล่า หนูเดินไม่ได้ ถึงไม่เอาไปทิ้งไกลๆ หนูคงไม่เก่งกล้าสามารถขนาดคลานลงไปเอาได้หรอก....
“ไม่ว่าน้องฐาจะเรียกการกระทำของพี่ว่าอะไร...ใจร้าย เอาแต่ใจ บ้าอำนาจ.... แต่ทุกอย่างพี่ทำพราะเป็นห่วง.... ห่วงทำไมก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่น้องฐาไม่เคยห่วงตัวเอง”
ห่วงสิ ทำไมจะไม่ห่วง.... ยาหนู นมหนูไปหมดแล้ว ม่าย.......
หนูเบะหน้านั่งฮึดฮัดขัดใจอยู่บนเตียงเมื่อมองตามร่างสูงของเขาเปิดประตูห้อง
โหดร้าย ถ้าไม่ได้ขาหักนะหนูจะหนีไป หนีไปไกลๆ คนใจร้ายใจดำอย่างพี่โต้ง ฟงแฟนอะไร ออกคำสั่งยังกะพ่อคนที่สองแล้วเนี่ย หนูคิดในใจอย่างโมโห
“หวังว่า...คราวนี้คงไม่งอนจนหนีออกจากโรงพยาบาลอย่างคราวที่แล้วอีกนะ เพราะพี่จะไม่มีทางไปงมหามันมาคืนให้อีกเป็นครั้งที่สองแน่”
เอ๊ะ..... รู้ได้ไง.....ว่าอยากหนี...
ไม่สิ....ครั้งที่สอง....หมายความว่ายังไงนะ
หรือว่าหนูจะเคยทำมาก่อน....
นั่นสินะรู้สึกเหมือนเคย.....เคย....
ทำไมนึกไม่ออกเลยอ่ะ ปวดหัวด้วย...
.
.
.
ในที่สุดหนูก็ได้กินยาสมใจ....
พี่โต้งก็นะ แกยังอุตส่าห์กลับมาทันเห็นหนูกรอกยาเข้าปากอีกต่างหาก แกรีบเดินมากระชากแขนที่ยกแก้วน้ำกระดกดื่มออกจนน้ำหกเปียกโชก แต่ยานี่ลงคอไปละค่ะ....
“กินอะไรเข้าไปอีกเนี่ย” แกถามซะเสียงดัง.... มือถือแก้วน้ำ หน้าตาแบบดุได้อีก....
“อะไรล่ะ...พี่จะบ้าเหรอ? พาราก็กินไม่ได้เหรอไง....” หนูแหวออกไปอย่างเหลืออด คิดแต่จะด่าอย่างเดียว...ไม่ดูอะไรเลย ประสาท...
กะเทยเครียดค่ะ กะเทยเครียด
“อ้าว...ขอโทษพี่นึกว่า.....” แกยิ้มเจื่อนแล้วรีบขอโทษขอโพย อายไหมคะ อายไหม? “แล้วกินพาราทำไม เจ็บปวดตรงไหนอีกหรือเปล่า” ชิ ทำเป็นเบี่ยงเบนประเด็น....
“หนูปวดหัว” หนูเค้นเสียงตอบ... จน เครียด กินพารา...เซตามอล
ก้มดูเสื้อตัวเอง เปียกเชียว... ละขอโทษเถอะ ได้ข่าวว่าอยู่โรงพยาบาลเค้าไม่ให้ใส่เสื้อชั้นในนะคะ Sex ซะ
พี่โต้งรู้งานจัดอ่ะ แกรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดให้ แอร๋ยยย...อีพี่บ้า....ทำอะไรคิดถึงจิตใจสุภาพสตรีมั่งไรมั่งค่ะ
เช็ดปาก เช็ดคอ ไม่เท่าไร แต่เลยลงไปเยอะเกินละ หนูรีบเอียงตัวหนีเอาแขนมาไขว้ไหล่ปิดเหน้าอกตัวเองทันทีเลยอ่ะ
พี่ขา... แกล้งทำเป็นเช็ดเสื้อเปียก ตั้งใจจะแต๊ะอั๋งนมเค้าอ่ะจิ ทะลึ่งนะยะ แต่เสียใจหนูรู้ทันหรอกย่ะ
“อะไร ทำเป็นหวง... เห็นจนชิน จับจนเบื่อละ จะหวงทำไมนักหนา นมแบนๆ”
พี่คะ......ปากพี่นี่มันน่าตบมากขอโบกกกกกกกกกกกก
หนูกัดริมฝีปากแน่น กำมือแน่น โมโหอ่ะ เรื่องไรไม่เคืองเท่านี้เลย หาว่าเล็กได้ไง ใหญ่กว่าปีก่อนตั้งเยอะ ชิ!
หันรีหันขวางไปคว้าหมอนข้างหลังได้เงื้อทันทีเลย
ปุ้ก....!!! เต็มๆ อ่ะสะใจ..
ปุ้ก.... รอบสองไม่โดนตัว พี่โต้งไม่ยอมให้ตีค่ะ แกจับหมอนแล้วกระชาก ดึงมันออกจากมือหนู
“ออกฤทธิ์ได้แบบนี้ สงสัยจะหายแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะไปตามพยาบาลให้เอาเสื้อมาเปลี่ยนให้แล้วกัน นั่งรอไปก่อนนะ”
พี่แกพูดแล้วยิ้ม ทำเอาหนูงงอ่ะว่าแกจะยิ้มทำไม....
ตุ้บ!! แกโยนหมอนในมือไปตรงโซฟาข้างห้อง ปกติถ้ามีคนนอนเฝ้าก็นอนกันตรงนั้นแหละค่ะ แล้วเดินออกจากห้องไป
เอ๋า... หมอนหนู....อีพี่บ้าทำไมไม่ยอมคืนล่ะ งี้หนูก็นอนก็ไม่ได้ไม่มีหมอนรองหัว... นั่งก็ไม่ถนัดไม่มีหมอนรองหลังอะดิ....
แค่ลืมหรือว่าตั้งใจแกล้งกันแน่เนี่ย......จิ๊.......
.
.
.
เปลี่ยนเสื้อใหม่แล้วค่ะ ได้หมอนคืนมาแล้วด้วย พยาบาลคงคิดอ่ะ อีนี่เรื่องมาก
หลังจากนางพยาบาลออกไปพักใหญ่ พี่โต้งกลับมาอีกทีพร้อมอะไรบางอย่าง
หนูมองของในมือพี่โต้ง แล้วภาวนาให้เป็นของกิน เพราะอาหารเย็นมันย่อยจนหมดไปแล้วอ่ะ แต่ถึงอยากกินหนูก็ไม่ถามหรอกนะคะ หนูหยิ่ง...
“กินนมไหม? บำรุงๆ” หนูชะโงกหน้าดู “นม” ในถุง
นมไรอ่ะ ขวดแปลกๆ ไม่เคยเห็น
“หรือจะกินโยเกิตก็ได้นะ ดัชชี่ทูโทนด้วยนะ วีต้าก็มี....” หนูเงียบ สวยเลือกได้.... แต่จะบอกยังไงว่าสวยอยากกินทุกอย่างอ่ะ
“ไม่ชอบเหรอ.... นี่ดีกว่า ดีน่ากาบ้า..... บำรุงสมอง”
จึ้ก! เส้นเลือดขึ้น
บำ-รุง-สะ-หมอง
หมายความว่าไงยะ?!!!
“อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ ก็คนความจำเสื่อม บำรุงสมองจะได้หายไวๆ”
แน่หรา? ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะด่ากระทบหนูอยู่หรอกนะ
“เลิกหน้ามุ่ยได้ละ โกรธจนหน้าดำไปหมดแล้ว”
อ่ะจริงดิ ดำจริงง่ะ ไม่จริงซะหน่อย....
เงยหน้ามองพี่โต้งก็ตัวเองออกตี๋ ก็ขาวดิ ละมันเรื่องอะไรมาหาว่าคนอื่นดำ น่าโมโหนัก
หนูเงียบรีบหันไปคว้ากระจกเล็กๆ ที่เพิ่งได้มาส่องหน้า
ดำที่ไหน เปล๊า ไม่ได้ดามมมมมม
คล้ำกว่าพี่โต้งนิดเดียวเองอ่ะ
หนูย่นจมูก ขยับตัวหยิบหมอนที่ตั้งหนุนหลังวางราบ แล้วค่อยขยับตัวนอนลง คว้าผ้าห่มขึ้นคลุมโปง....ไม่วายหยิบตุ๊กตามากอด ไม่ชอบพ่อไก่ แต่ชอบลูกไก่มีปัญหาแมะ?
“อ้าว... นอนเลยเหรอ ไม่กินก่อนเหรอ....”
ไม่กงไม่กินละ งอน
“งั้นพี่เอาแช่ตู้เย็นไว้ให้ละกัน”
หนูแกล้งหลับทั้งๆ ที่ไม่ค่อยง่วง พี่โต้ง ปิดไฟ ปิดทีวี
ไม่พอ.... ปีนขึ้นมาบนเตียงอีกตะหาก.... พอขยับตัวหนีแกก็ขยับตามเลยพลอยทำให้นอนสบายกว่าเดิมอีกมั้ง แต่ถ้าหนูไม่นอนตะแคงคงตกเตียงไปแล้ว
ไม่ไหวมั้ง... อย่างงี้.... เลิกผ้าห่มที่คลุมหัวตัวเองออกหันไปบอก....
“พี่ไปนอนข้างล่างสิ เดี๋ยวก็โดนพยาบาลด่าเอาหรอก” หนูเตือนด้วยความหวังดี
“ไม่ด่าหรอก ล็อกห้องแล้ว”
ล็อก? ล็อกทามม้าย??? ขอหนูด่าแทนนางพยาบาลได้ไหมอ่ะ
นอนตัวแข็งทื่อเมื่อพี่แกวาดแขนมากอดเอวไว้ ศีรษะซบอยู่ตรงไหล่
“พี่คิดถึง อยากกอด..น้องฐา..”
กอดเฉยๆใช่มะ? คงไม่ได้มีความหมายเหมือน “กอด” ในการ์ตูนวายหรอกนะ..... หนูเริ่มฟุ้งซ่าน
ก็เตียงมันเล็ก เอ๊ยไม่ใช่ สถานที่ไม่เหมาะ อีกอย่างหนูยังทำใจเหรื่องเซ็กส์แบบ sm ไม่ได้ด้วย ต่อให้ที่ผ่านมากับโรจน์มันจะไม่ได้นุ่มนวลอะไรนักก็เถอะ
จริงสินะ ถ้าหากคนที่อยู่กับหนูตรงนี้กอดหนูแบบนี้เป็นมัน หนูคงดีใจจนแทบบ้า.... หนูคงจะหันกลับไปกอดมันไว้ แล้วร้องห่มร้องไห้ บอกมันว่า “รักมาก” แค่ไหน....
แต่ทุกอย่างนั้นก็เป็นแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ หนูสูดน้ำมูกแล้วเช็ดน้ำตาเบาๆ คิดถึงคนอื่นทั้งที่ถูกอีกคนกอดอยู่ หนูนี่มันเลวอิ๊บอ๋ายเลย...
“ทั้งๆ ที่น้องฐาอยู่ตรงหน้าแล้ว อยู่ใกล้นิดเดียว แต่ทำไม มันกลับรู้สึกเหมือนไกล...ไกลมากเหลือเกิน มันรู้สึกเหมือนถ้าไม่กอดไว้ น้องฐาจะหนีหายไป.....” เสียงพี่โต้งเศร้าจัง เศร้าจนอยากปลอบ... ทั้งๆ ที่ต้นเหตุทั้งหมดนั่นก็คือหนูแท้ๆ
“พี่ก็เห็นว่าหนูไปไหนไม่ได้ คนขาหักจะให้ไปไหนได้ล่ะ คิดมากไปแล้วค่ะ”
“แสดงว่าถ้ายังดีๆ น้องฐาก็จะไปเหรอ?” เอ้า คนจะปลอบยังจะมาพูดดักทางทำไม
“.....................” ถ้าตอบอะไรไม่เข้าหูออกไป จะจับหนูหักขาอีกข้างนึงเลยไหมอ่ะ น่ากลัวอ่ะ..... ไม่ตอบดีกว่า......
“ไม่ตอบแปลว่าใช่สินะ อยากรู้นักว่าถ้าความจำครบถ้วนอยู่จะตอบว่ายังไง.....”
อ้อมแขนที่สวมสอดกอดไว้แน่นค่อยคลายลง
“พี่ยังมีเรื่องสำคัญอีกหลายเรื่องที่พี่ไม่ได้บอกน้องฐา แต่ถึงบอกตอนนี้ น้องฐาก็คงไม่อยากฟัง แต่ไม่ว่ายังไงพี่จะทำทุกๆ ทางให้น้องฐาจำเรื่องของเราได้ ถึงตอนนั้นเราจะไม่มีความลับต่อกันอีกแล้ว”
“หนูก็อยากจำได้เหมือนกัน บางทีถ้าหนูจำทุกอย่างได้ มันคงไม่ลำบากใจมากขนาดนี้”
เรื่องราวที่จำแล้วเจ็บ.... หนูก็ไม่ได้อยากจะเก็บมาทำร้ายตัวเองหรอก เพียงแค่เรื่องของพี่โต้งหนูจำไม่ได้ แต่เรื่องของโรจน์ หนูลืมไม่ได้แค่นั้นเอง
บางสิ่งที่อยากจำเรากลับลืม บางสิ่งที่อยากลืมเรากลับจำ
คนเรานี้คิดให้ดีก็น่าขำ อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ
“ถ้าน้องฐายอมเชื่อที่พี่บอก ถ้าน้องฐายอมเปิดใจสักนิด ถึงจะจำอะไรไม่ได้... เราก็สร้างความทรงจำด้วยกันใหม่ได้...ไม่ต้องย้อนเวลากลับไปยังอดีต เราก็แก้ไขความผิดพลาดทุกอย่างร่วมกันได้”
หนูไม่ได้ตอบอะไรออกไป ความเงียบคงทำให้เขาอึดอัดจนดึงมือที่กอดเอวไว้หลวมๆ นั่นออก
มันรู้สึกใจหายที่คนที่นอนกอดอยู่ข้างๆ ค่อยเคลื่อนตัวลงจากเตียง
ก่อนที่เขาจะเดินออกไปหนูก็เผลอพลิกตัวหันไปหาเขา ดึงชายเสื้อกระตุกเบาๆ
“มันจะเริ่มได่จริงๆเหรอ... ถึงแม้หนูจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพี่เหลืออยู่ ถึงแม้ว่าหนูในตอนนี้จะแตกต่างกับน้องฐาที่พี่รู้จักโดยสิ้นเชิง อย่างงั้นเหรอ?”
“ให้ต่างยังไง น้องฐาคือน้องฐาอยู่ดีนั่นแหละ.... พี่...รักน้องฐานะคะ”
คำสุดท้ายนั้นทำให้หนูน้ำตาร่วง คำพูดแบบนี้ รู้สึกเหมือนเคยฟังเมื่อนานมาแล้ว
พี่โต้งเช็ดน้ำตาให้เบาๆ แล้วขยับมากอดหนูไว้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันก็ “อุ่นดี”
เพราะเราอยู่ใกล้กันมากเกินไปหรือเปล่า สัมผัสที่อ่อนโยน คำพูดเพราะๆ เสียงหวานๆ ที่ไม่เคยได้รับจาก “มัน” เลยทำให้หวั่นไหว จนไม่อยากให้เขาผละออกไปเลย.....
หากวันใดที่เธอลืมไปว่ารักกัน หรือเปล่า...
หากวันเวลาที่เดินผ่าน อาจจะเจือจางทุกเรื่องราว
มีเพียงคำเดียวพอให้เธอชื่นใจ หากความจริงที่เจอมันเลวร้ายแค่ไหน
วันนี้ต้องเจออะไร ฉันรักได้เพียงแค่เธอ
.
.
.
ตอนเช้าหนูตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่มองหาคือพี่โต้ง พอไม่เห็นเขานอนอยู่มันก็......ใจหายนิดๆนะ
“อ้าว....ตื่นแล้วเหรอคะ?” ที่ไหนได้ ตายยากอ่ะ ไม่ได้ไปไหนซะหน่อยแค่เข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง
“เป็นอะไรดูทำหน้าเข้า ปวดท้อง ไม่สบายหรือเปล่า”
หนูส่ายหน้า
“ไม่พูด กลัวเหม็นขี้ฟันหรือไง เดี๋ยวพี่เอากะลังมังมาให้แปรงฟันดีกว่า”
เรื่องพวกนี้ให้พยาบาลทำให้ได้มะ หนูทำหน้าแบบจะบ้าเหรอ....
“หรืออยากเช็ดตัวมากกว่า”
ถ้าจะเยอะขนาดนี้ นอนต่อดีกว่า.....
หนูคิดแล้วเอนตัวลงนอน
“งั้นพี่กลับไปห้องก่อนนะ เที่ยงๆ จะมาหาใหม่”
หนูเงียบไม่ตอบ รอจนพี่แกเกินไปถึงประตูแล้ว...เพิ่งนึกขึ้นได้......
“พี่คะ....”
“หือ....”
“หนูฝากซื้อของหน่อยสิ”
หนูโต้งเลิกคิ้ว เดินกลับมายืนมองอยู่ข้างๆ มองหน้าจนตัวหนูแทบหด
“คราวนี้จะเอาอะไรอีกล่ะ” พี่แกถาม น้ำเสียงเหมือนจะข่มขู่.....
นิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะบอกออกไปว่า
“เอา whitening ขวดนึง”
:mew3:
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
No comment
-
ฐาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เอ้ย.................. :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
whitening เอามาทำไมเนี่ย :laugh:
-
เริ่มดีขึ้นมาหน่อยนึง
อย่างน้อยตอนนี้น้องฐาก็เริ่มฟังอะไรบ้างแล้ว ไม่ใช่เอะอะๆ ก็โรจน์อยู่ตลอด
เอาใจช่วยพี่โต้ง ถึงคดีเก่าๆ ยังไม่เคลียร์ แต่ก็คงดีกว่าให้น้องฐาจมปลักอยู่กับอดีตเก่าๆ
เอาความจำน้องฐาคืนมาให้ได้นะพี่โต้ง :mc4:
-
รักน้องฐา น่ารักเสมอ :กอด1:
-
ดราม่ามาทั้งตอนมาฮาอะไรตอนจบคะท่าน5555
-
ฮาตอนท้าย กังวลสินะคะที่พี่เค้าว่าหนูหน้าดำ ถึงจะดำ จะนมแบนยังไงพี่โต้งเค้าก็รักน้องฐานะคะ
ใจดีและเปิดใจให้พี่โต้งหน่อยน้าน้องฐา ตอนนี้เหมือนบรรยากาศจะเบาลงนิดหนึ่ง ดูสบาย ๆ (เหรอ เห็นฟาดหมอนกันตุ๊บตั๊บ)
ตอนพี่โต้งกอดน้องฐาแล้วบอกว่าคิดถึงนี่น่าสงสารเหมือนกันเนอะ ใกล้ก็เหมือนไกลจริง ๆ สำหรับคนรอให้น้องจำได้
มันก็เหนื่อยก็ท้อเหมือนกันเนอะ ขนาดอยู่ในอ้อมกอดพี่โต้งยังนึกถึงโรจน์ คนอ่านปวดตับ :katai1:
นี่ถ้ามันกลับมาตอนนี้คงวิ่งไปหาเลยสินะ โดนไก่จิกตายแน่ถ้าทำงั้น
ขอบคุณค่า
-
ตอนนี้เหมือนไม่มีอะไรเท่าไหร่
นอกจากกว่ารั่วของน้องฐา
แต่จิงๆ พี่โต้งดูเหมือนรู้ที่ฐาคิดทุกอย่างเลยอะ
เง้ออออ
พี่โต้งสู้ๆนะ
อย่าให้ฐากลับไปหาโรจน์นะ
-
เอามจช่วยพี่โต้งน่ะ
:mew1: :mew1:
-
กลัวดำหรือคะน้องฐา :laugh:
-
:hao5: เค้าเศร้าอะ แม้จะหวานก็ตาม
เมื่อไหร่ความลับของแต่ละคนจะไม่เป็นความลับระหว่างกันซักทีเนอะ
ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะคุณนิ
รักคุณนิ พิศวาสน้องฐา โหยหาพี่โต้ง
-
:m20: นี่แหละน้องฐาตัวจริงเสียงจริง
" whitening ขวดนึง "
ฐาตัวจริงต้องไม่หยุดสวย
-
คนแต่งเก่งอ่ะ
แต่งน้องฐาได่คงความเป็นน้องฐามากๆ เลย
-
น้องฐาท่าจะเครียดเรื่องคล้ำมากกกก
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
ฮาตอนท้ายอีกแล้ว 5555
-
แชวจนน้องกลัวดำ
-
น่ารักจิงๆน้องฐา แล้วจะไม่ให้พี่โต้วหลงได้ไงกันอิๆ
-
no comment กับของที่น้องฐาฝากซื้อ
-
ซื้อ whitening แถม durex
น้องฐาใช้ไป ไอ่พี่โต้งให้มา
ฮ่าฮ่า
-
คือบับ หักมุมไหนนนนนนนนนนนนน
ไวเทนนิ่งขวดนึง เงิบเบย :z3: :z3:
-
:hao3: กลัวขาวไม่เท่าคนที่ชอบละสิ รู้ทันนะยัยฐา
-
กระเทยต้องไม่หยุดสวยใช่ไหมคะน้องฐา
-
พี่โต้งไม่น่าทักว่าดำเล้ย :laugh:
เริ่มดีขึ้นหน่อยละ
-
ยังจะเอาฮาอีกนะคะน้องฐาาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วฮาน้องฐาอ่ะ
-
ักลัวไม่สวย เรยขอครีมบำรุงสินะ 555+
-
โดนทักดำกว่านี่ยอมไม่ได้เลยนะ
แล้วมันจะช่วยได้ไหมนี่ฐาเอ้ย :mew5:
-
ตอนที่ 84 come back home
สิวขึ้น....
แปลว่า...น้องฐาเป็นสาวแล้ว....
เอิ่ม....ไม่ใช่มั้งคะ เนื้อสาวมันน่าจะระเบิดเปรี๊ยะๆ มาตั้งนานแล้ว
เอ.....ถ้างั้นน่าจะเป็นเพราะช็อกโกแล็ตมากกว่า
วาเลนไทน์ที่ผ่านมา พี่โต้งซื้อช็อกโกแล็ตกล่องโตมาฝาก ก็ไม่ได้ดีใจอะไรหรอกค่ะ แค่เสียดาย อยู่โรงพยาบาลไม่มีอะไรทำ นั่งๆ นอนๆ กินทีละอันสองอัน แป๊บเดียวหมดกล่อง.... วันเดียวเท่านั้นสิวขึ้นหน้าฝากเม็ดบะเอ้บ...
เครียด น้องฐาเครียด!!
โชคยังดีที่หนูขายออกแล้ว สิวคงไม่ได้ทำให้ถูกแฟนทิ้งหรอกมั้งเนอะ แต่ถ้าจะทิ้งกันไปเพราะเรื่องแค่นั้นก็ช่างเถอะ ปลงเสียแล้ว เอาแน่เอานอนได้ที่ไหน.....ใจชาย
อยู่โรงพยาบาลประมาณสองอาทิตย์หนูก็เริ่มฝึกใช้ไม้เท้า อีกไม่กี่วันพอเริ่มเดินคล่อง หมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้ แต่เฝือกยังต้องใส่ไว้อีกครึ่งเดือน
เอาล่ะสิ ตอนอยู่โรงพยาบาล อะไรๆ ก็นางพยาบาลๆ กลับไปอยู่บ้าน จะเรียกใครล่ะเนี่ย TT_TT
ช่างเถอะ ถ้าไม่มีคนช่วย ก็คงต้อง “ช่วยตัวเอง” ใช่ม้า?
อ้อ....เล่านิดนึง....ว่าหนูเขินโคตรๆ ตอนนั่งรถเข็นมาหน้าโรงพยาบาลแล้วอีพี่โต้งเปิดประตูรถเก๋ง อุ้มหนูขึ้นไปวางบนรถ อารมณ์หนูตอนนั้นคือถ้าไม่มองหากล้องแอบถ่ายก็อยากหยิกตัวเองว่าฝันไปหรือเปล่า พอกลับไปถึงบ้าน... ก็คิดว่าจะเป็นหอพัก หรือบ้านหลังเก่าๆ ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นคอนโดสูงๆ ไม่รู้สิ มันเหมือนอีกโลกนึงที่เราไม่รู้จัก และไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มาอยู่
นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทองที่ฉันปองมาสู่
ฉันยังไม่รู้ เขาจะต้อนรับ ขับสู้เพียงไหน....
จบค่ะจบ เลิกเพ้อ....
ความจริงมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้น หนูนึกสงสารพี่โต้งมากตอนอุ้มหนูขึ้นไปที่ห้อง พ่อคุณก็ดันถ่อขึ้นไปอยู่ตั้งชั้นแปดต่อให้ขึ้นลิฟท์ไม่ได้ขึ้นบันไดก็เถอะ แต่ตัวหนูถึงจะผอม(มั้งนะ) แต่ด้วยระดับความสูงขนาดนี้น้ำหนักก็ไม่ใช่ย่อยๆเหมือนกันแกคงหนักน่าดู แล้วถ้าต้องไปเรียนกว่าจะถอดเฝือกออก หนูต้องขึ้นๆ ลงๆ จนขาโตแน่เลย
“คุ้นไหมคะ..” พี่โต้งถามเมื่อเปิดประตูพาหนูเข้ามาในห้อง สายตาหนูกวาดมองไปรอบๆ ถ้าบอกว่าคุ้นเคย มันก็คงอาจจะคุ้น แต่ถ้าถามว่าจำอะไรได้บ้างไหม... มันก็จำไม่ได้อยู่ดี
“ชอบไหม?” เมื่อหนูไม่ตอบคำถามแรก พี่โต้งจึงป้อนคำถามใหม่มา
“ก็น่าอยู่นะคะ” หนูตอบกลางๆ น่าอยู่ แต่ชอบไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง
พี่โต้งพยุงพาหนูไปนั่งที่โซฟา มือคว้ารีโมทส่งให้
“พี่จะชงโอวัลตินให้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หนูรีบยกมือห้ามแต่พี่แกหายไปแล้ว...
เฮ้อ.... รู้สึกไม่เคยชินอย่างแรงเลย ปกติไม่เคยมีใครมาทำอะไรให้ตลอดแบบนี้สักหน่อย
เวลาอยู่ด้วยกันหนูต้องเป็นคนทำอะไรให้มันดูแลมันตลอดต่างหาก
“น้องฐา....” หนูสะดุ้งนิดหนึ่ง หันไปมอง
“คะ...”
“โอวัลตินค่ะ.... นั่งรอนี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะลงไปเอาของที่รถ”
หนูพยักหน้าแกนๆ มองพี่โต้งเดินออกไป
ที่จริงวันนี้พี่โต้งก็มีเรียนค่ะ แต่แกโดดตอนเช้า เพราะต้องจัดการธุระเรื่องออกจากโรงพยาบาลของหนู พอตกบ่าย แกก็ไปเรียนคาบบ่าย ให้หนูเฝ้าห้องคนเดียว หนูดูโทรทัศน์พักใหญ่ก็เริ่มเบื่อ เลยเอาโน้ตบุคมาให้เล่น จำได้ว่าหมอกบอกว่า พี่แกซื้อให้หนู แต่ตอนอยู่โรงพยาบาลแกไม่ยอมเอาไปให้เห็นเลย พอลองถามดู
“มือถือเล่นไม่นานก็เบื่อไม่เหมือนคอม ขืนยกไปให้ มีหวังเอาแต่เล่น ไม่ยอมกินยอมนอนแน่ๆ” แกว่าอย่างนั้นแหละ
เมื่อได้คอมมาอยู่ในมือ หนูก็เริ่มตามหาความทรงจำด้วยการพึ่งพาเฟสบุค มันอาจจะไม่ได้มีอะไรมากมายนัก แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่ไม่โกหก...
โชคดีที่หน้าเฟสล็อกอินเอาไว้แล้ว
เฮ้อ..... ถอนใจเฮือกพอเห็นหน้าเฟสขึ้นหราว่า หมั้นหมายกับ Tong XXX
โอเคจบ ถ้าจะเปิดเผยขนาดนั้น.....
ลองดูอย่างอื่นในหน้าเพจมีแต่ข้อความไร้สาระ แชร์ รูป หนัง คำคม ข้อความเหงาๆ ไม่มีอะไรเกี่ยวกับพี่โต้งเลยนอกจาก... ข้อความล่าสุดที่อัพตอนวันเกิด
เค้กหน้าสตอเบอร์รี่......
Birthday party with oil & my husband @swensens
เค้กไอติม...แสนน่ากิน อภินันทนาการจาก P’โต้ง...
ไม่ต้องอิจฉานะยะ เดี๋ยวอั้มกินเผื่อ :b
นอกนั้นก็มีรูปถ่าย ส่วนใหญ่ จะถ่ายพี่โต้งไกลๆ ในห้อง ในรถ รูปคู่ก็พอมี แต่มีแต่หนูที่ฉีกยิ้มแอคท่าร้อยแปด ส่วนพี่โต้งจะไม่ค่อยมองกล้อง ถ้าไม่หน้าบึ้งก็ฝืนยิ้ม....
หนูส่ายหน้าให้กับมัน หันไปกดรับเพื่อนในลิสทั้งหมด โดยไม่ใส่ใจว่าจะรู้จักหรือไม่ มีเกือบครึ่งร้อยได้มั้ง มาจากไหนนักหนาก็ไม่รู้
เบื่อ เซ็ง ขี้เกียจ ง่วง..... หนูขยับตัวออกห่างจากโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆ ที่วางโน้ตบุค ขยับเหยียดขาให้ถนัดแล้วเอนตัวลงนอนบนพื้นห้อง เอาแขนหนุนหัว....แล้วงีบไปทั้งอย่างนั้น...
.
.
.
.
“น้องฐา.....” หนูงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงเรียก ลืมตาขึ้นมองหน้าเจ้าของห้อง พยายายามดิ้นเล็กน้อยเมื่อเขาอุ้มหนูขึ้นแล้วพาเดินไปที่อื่น...
“อื้อ...จะพาหนูไปไหน...” หนูถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนในห้อง นอนที่พื้นมันเย็น เดี๋ยวไม่สบาย” พี่แกว่า
“ไม่เป็นไรค่ะหนูเดินไปเอง...” บอกพลางขยับตัวจะยืน
“เดินไปเอง ทำอย่างกับเดินคล่อง อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวตกลงมา....” พี่แกขู่ ทำให้หนูเลิกยุกยิก เพราะความเพิ่งตื่นทำให้ลืมไปเลยว่าเดินเองไม่สะดวก....
ถึงเตียงแล้ว....ใจก็คิดอ่ะนะว่าพี่เขาอาจจะไม่ได้พิศวาสขนาดนั้น แต่ข้อความในเฟสทำให้ใจคอไม่ดี
My husband
My husband
“เป็นอะไร...เกร็งเชียว” พี่โต้งถาม รอยยิ้มเหมือนจะขำ ขณะที่บรรจงวางร่างหนูลงบนเตียงอย่างเบาที่สุด
“เปล่า... ไม่ได้เกร็ง...”
“ทำไม คิดว่าพี่จะทำอะไรเราเหรอ?”
“เปล่า ไม่ได้คิด”
My husband
My husband
ไม่คิดเลยสักนิดเดียว...แต่คิดมาก......
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
“ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่ทำหรอก ถึงอยากทำก็เถอะ” ตรงไปไหน...
หนูมองหน้าแกด้วยสายตาค้นคว้า
“ไม่ใช่เพราะน้องฐาจำไม่ได้หรอกนะ แต่เพราะร่างกายเราไม่อำนวยต่างหาก เอาไว้ถอดเฝือกก่อน ค่อยว่ากันนะ” ตรงมากกกกกก
ใช่สิ เอากะคนพิการมันจะไปสนุกได้ยังไง
ถ้างั้น เดี๋ยวหนูจะลองถามหมอ ใส่เฝือกอีกสามปี ไว้เรียนจบค่อยเอาออกเลยได้ไหม?
อยากรู้นัก... จะรอได้ไหม?
เอาเข้าจริง หนูอยากตัดเฝือกตั้งแต่วันแรกที่กลับมา เพราะหนูลืมไปว่าตอนนี้หนูช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้ ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ให้พยาบาลเช็ดตัวให้ กลับมาอยู่บ้านแล้ว สิ่งที่หนูถวิลหามากคือการอาบน้ำ
ตกเย็นพี่โต้งออกไปข้างนอกบอกจะซื้อของกินมาฝาก หนูถือโอกาสตอนที่พี่แกไม่อยู่ลากสังขารเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แต่กว่าจะถอดเสื้อผ้าออกหมดเหงื่อก็แตกพลั่ก แถมยังต้องระวังเฝือกจะเปียกอีก ให้ทำไงล่ะ ให้ลงไปนอนในอ่าง ก็กลัวนอนแล้วลุกไม่ขึ้น จมน้ำตาย....
เอาวะ! พื้นห้องน้ำสะอาด ลงไปนั่งกะพื้นแล้วเอาขาพาดอ่างแล้วกัน
ครู่ใหญ่ๆ ที่เพลิดเพลินกับการอาบน้ำคนเดียว จู่ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดผลั่ว
“น้องฐา” เสียงพี่โต้งแบบร้อนรนมาก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” เสียงหนูแหกปากร้องตอบรับคำเรียก จนพี่เขารีบนั่งลงเอามืดปิดปากไว้
“อย่าร้องสิ พี่เอง” พี่โต้งกระซิบปลอบ
พี่เองอะไรล่ะ ไอ้พี่นี่แหละที่น่ากลัวกว่าคนอื่นเค้า.... ม่ายยยยยย
“น้องฐาทำอะไร คนขาหักที่ไหนเค้าอาบน้ำ” เสียงพี่โต้งแบบเอือมเหลือเกิน นั่งยองๆ อยู่ข้างๆ
“ใช่สิ หนูเลยไม่ได้อาบมาครึ่งเดือนแล้ว” หนูตอบเสียงเหมือนจะร้องไห้
“อยากอาบก็บอกสิ อาบคนเดียวมันอันตรายรู้ไหม ถ้าลื่นล้มหัวโขกไปไม่มีคนช่วยนะ”
“ใครจะรู้ หัวฟาดพื้นอีกทีอาจจะความจำกลับมาก็ได้” หนูเถียงกลับ อีกฝ่ายถอนใจเบาๆ ไม่ต่อความ
“มา..งั้นพี่ช่วย....” พี่โต้งว่าพลางอุ้มหนูขึ้นจากพื้น....แล้ววางลงในอ่าง ยกขาพาดขอบอ่างไว้ เปิดน้ำให้
อยากจะห้ามแล้วไล่ไปไกลๆ แต่ก็รู้ว่าไม่ทันแล้ว......
ฮึกฮือ... หมดกัน... เห็นหมดแล้ว อายจนไม่รู้จะพูดไงแล้ว....
หนูล่ะเจ็บใจนักเชียว ถึงพี่โต้งจะบอกไม่ทำอะไรอย่างว่าจนกว่าขาจะหาย แต่ตอนอาบน้ำแกก็หาเศษหาเลยกับหนูพอสมควรเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคำว่า My husband มันค้ำขานะ จะเอาเฝือกฟาดให้คอหักตามไปเลย ชิ! (ล้อเล่นนะคะ หนูไม่โหดขนาดนั้น)
มันช่างเป็นการอาบน้ำที่ทุกข์ทรมานซะเหลือเกิน.... กระซิก กระซิก
ในที่สุด....หนูก็ผ่านการอาบน้ำมาได้อย่างปลอดภัย
พี่โต้งเอาฟ้าเช็ดหัว เช็ดตัวหนูแล้วห่อไว้ก่อนจะอุ้มกลับมาที่ห้องนอน
สบายตัว.... เพราะการอาบน้ำนะคะไม่ใช่อย่างอื่น ไม่ได้อาบมาหลายวันพอได้อาบแล้วรู้สึกดีมาก
หนูนั่งมึนอยู่บนเตียงมองพี่โต้งเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วกลับมาพร้อมกับลิ้นชักทั้งอัน....
โอ๊ะ...นี่มัน............... :ruready :ruready
หลากหลายทั้งสีสันและลวดลาย........ :hao5:
อารมณ์ขุ่นมัวเพราะการถูกลวนลามจางหายไปเกือบทันทีเมื่อเหลือบเห็นของที่พับเป็นระเบียบอยู่ด้านใน แก้มนวลสุกปลั่ง.... ดวงตาพราวระยับด้วยความตื่นเต้น.....เมื่อหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา......
แอร๋ยยยยยย
ชุดชั้นในสวยมาก..........
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-
o13 แอร๊ยยย ชุ่มชื่นหัวใจ ขอบคุณคุณนิมากค่ะ
หมั่นไส้ตรง my husband นี่แหละ คริคริ :hao3:
-
:m20: :m20: :m20:
จะเจอเหตุการณ์ไหนฐาก็ยังตลกเหมือนเดิม
-
น้องฐายอมๆ พี่โต้งไปเหอะ :katai3:
-
เริ่มรักกันใหม่ก็ดีเหมือนกันน่ะ
-
พาร์ทนี้น่ารักแฮะ น้องฐารั่วมาก เจอ my husband ในเฟซเ้ข้าไป ไม่ยอมรับก็ต้องยอมล่ะ
โพสต์เองกับมือหลักฐานมันอยู่ในนั้นหมดแล้ว พี่โต้งก็ดูไม่รุกน้องดี ปล่อยให้น้องเพลิน ๆ เผลอ ๆ ก่อน 555
น่ารักตอนเจอชุดชั้นในนี่แหละ ร่าเริงขึ้นมาเลยน้องฐาเจอของสวยงาม
ขอบคุณค่ะ
-
เค้าว่า ...ไม่ทันจะเอาเฝือกออกหรอก 555++ :katai2-1:
-
โรจน์ล่ะ....โรจน์.....รอโรจน์อยู่นะ อยากเห็นฉากปะทะกันง่ะ
-
น้องฐา................................................ฮามาก
-
น้องฐา หายเสื่อมไวๆนะ
-
น้องฐาเป็นกระเทยน้อยขี้อายไปซะแล้ว
บวกเป็ด
-
ฮาน้องฐาเวอร์ชั่นนี้จัง :laugh:
-
พี่โต้งใจเย็นเป็นน้ำแข็งเลยแหละ แต่คนอ่านอยากให้ใจร้อนง่ะ ไม่ต้องรอถอดเฝือกหรอกมั้งพี่โต้ง
-
น้องฐายังฮาไม่หาย 55555
-
น้องฐานี่หญิงจริงๆ มีความสุขกับคอลเลกชั่นชุดชั้นใน :laugh:
พี่โต้งตอนนี้ทั้งเอาใจ ทั้งรุกเร้าในที เป็นเราคงเคลิ้มเรียบร้อยแล้ว :o8:
-
พี่โต้ง อดทนก็เป็นด้วย แมนๆ :katai2-1:
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ฐาตลกมากกกกกกก
รีบๆจำพ่อค้าตับให้ได้ไวๆนะ
จ้าได้กินตับ
มันช่วยบำรุงร่างกาย จะได้หายไวๆ
-
ดลับบ้านเรากันแล้ว.... กลับแล้วก็จับกดเลยนะคุณโต้ง :ruready
-
ช่วงนี้เป็นช่วงที่พี่โต้งต้องชดใช้ที่ปิดบังสินะคะ ^^
-
ดีเนาะ บาเป็นอารมณ์ต๊องๆ ดีอ่ะ ไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่ :laugh:
-
น้องฐาความจำเสื่อม หรือปัญญาอ่อนกันแน่เนี่ย 555 :katai1:
-
ยืนสงบนิ่ง
..บอกว่าไม่รู้จัก ไม่ใช่ไม่รักกัน..
ยืนฟุ้งซ่าน
..บอกว่าไม่รักกัน ทั้งๆที่เคยรู้จัก..
จะฮา หรือดราม่า
ยังไงก็ได้ จัดมาเลย..นิ
ป้อล่อ..ลุ้นเหมือนกัน ให้ไอ่ตัวคาบไก่ไปกินในน้ำ
โผล่หัวมา ซะทีๆ..หึหึ โลด
-
น้องฐาของแท้ รับประกันความฮา
-
กลับบ้านเรารักรออยู่นะน้องฐา :mew1:
-
น้องฐารีบจำพี่โต้งไดเร้วๆนะ สู้ๆๆ
-
เริ่มใหม่เถอะ ทั้ง
พี่โต้งและน้องฐา
ความรักจะได้หวาน
กว่าเดิม :mew1:
-
น้องฐา....ฮาได้ทุกสถานการณ์ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย ตลกและฮาน้องฐามากมายอ่ะ
-
ตอนที่ 85 พักฟื้น
หนูนอนอืดอยู่ห้องพี่โต้งเป็นวันที่สองแล้ว และตอนนี้เริ่มหิวแล้วด้วย นอนรอพี่โต้งที่สัญญาว่าจะซื้ออะไรมาให้กินตอนกลางวัน แต่ก็ไม่ยอมมาซะที พอได้ยินเสียงเปิดประตู หนูรีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงทันทีเพราะกลัวแกจะอุ้มเข้าไปนอนแบบเมื่อวานอีก ที่ไหนได้ คนที่เดินเข้าห้องมากลับไม่ใช่พี่โต้งแต่เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
หนูมองไปทางเขาแบบงงๆ จะว่าขโมยก็ไม่น่าใช่ แต่ถ้าใช่ขึ้นมา ต่อให้ตัวสูงกว่า ในเวลาที่ขาเดี้ยงแบบนี้คงลุกขึ้นไปสู้รบปรบมือกับใครไม่ไหวอยู่ดี คงต้องบอกคุณโจรว่า “อยากได้อะไร ก็เอาไปเลย”
“อ้ะ นี่ข้าว” คุณโจรวางถุงที่ใส่กล่องโฟมลงข้างตัวหนู ตัวก็เล็กๆ แต่หน้าตากับน้ำเสียงที่ก็ดุเอาเรื่องนะเนี่ย....
“มัวมองอะไรอยู่ ไม่เคยเห็นคนหรือไง”
นั่น! กวนตีนนะคะ ถ้าไม่เดี้ยงอยู่จะตบให้หน้าหงายเลย...
“ขอโทษค่ะ เอ่อ.... พี่โต้งให้คุณเอาข้าวมาให้เหรอ” หนูส่งคำถามเพียงอย่างเดียวที่นึกออกกลับไปอย่างสุภาพ
“แน่ล่ะสิ ถ้าไม่ถูกใช้ จ้างให้ก็ไม่มาหรอก” เฮ้อ..... ไม่เข้าใจเลยว่าจะอารมณ์เสียอะไรขนาดนั้น ถ้าไม่อยากมาก็ปฏิเสธไปสิ
“ว่าแต่เราเถอะ เค้าเรียกโง่หรือเซ่อ อยู่ดีไม่ว่าดีไปให้รถชนทำไม รู้ไหมเนี่ยทำให้คนอื่นเค้าลำบาก...”
“มันเป็นอุบัติเหตุนะค่ะ ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก” หนูตอบกลับพยายามทำอารมณ์ให้สงบนิ่งทั้งๆ ที่มันเริ่มๆเดือดแล้ว....
“เหรอ? นึกว่าเรียกร้องความสนใจซะอีก แล้วนี่ความจำเสื่อมจริงหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าแกล้งสำออยหรอกนะ”
พอกันที ขี้เกียจจะฟังแล้ว.... หาเรื่องได้ทุกคำแบบนี้ ไล่ๆ กลับไปเลยดีกว่ามั้ง
“แล้วแต่จะคิดเถอะค่ะ ถ้าหมดธุระแล้วก็กลับไปเถอะ ขอบคุณนะคะที่เอาข้าวมาให้ เดี๋ยวหนูจะบอกพี่โต้งให้ว่าต่อไปไม่ต้องรบกวนคุณอีก....”
“ไม่ต้องไล่ก็ไป....คิดว่าอยากอยู่มากหรือไง ที่มาเนี่ยก็แค่สงสารพี่โต้งเท่านั้นแหละ เรียนก็หนัก ไหนจะงานที่คณะ แล้วยังต้องมาดูแลคนพิการที่บ้านอีก เป็นตัวปัญหา สร้างความลำบากให้คนอื่นเค้าแล้วยังไม่รู้สึกตัว เห็นแล้วหมั่นไส้”
บ่นๆๆๆ ด่าๆๆๆ แล้วเขาก็ไป......
ไปโดยที่หนูไม่ทันรู้แม้แต่ชื่อและความสัมพันธ์ว่าเกี่ยวข้องกับหนูและพี่โต้งอย่างไร
รู้แต่ว่าด้วยคำพูดแค่นั้นทำให้หนูร้องไห้ มันถูกต้องตรงใจ แทงใจดำไปหมดทุกสิ่ง...
ความหิวในตอนแรก...มันหายไปหมด หนูกินข้าวไม่ลง.....
กว่าพี่โต้งจะกลับมาก็เย็น แกขอโทษหนูใหญ่เลยที่วานให้น้องเทคซื้อข้าวมาแทน พี่คนเมื่อกลางวันเป็นน้องเทคพี่โต้งชื่อพี่เอ.....พอเห็นหนูไม่ยอมกินข้าว แกก็ถามเหมือนกันว่าโดนพี่เอแกล้งอะไรหรือเปล่า แต่พอนึกว่าแกก็ไม่ได้แกล้งอะไร สิ่งที่พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง หนูก็เลยตอบไปว่าข้าวที่พี่เอซื้อมามันเผ็ดจนหนูกินไม่ได้แค่นั้นเอง....
ออกจากโรงพยาบาลได้ไม่กี่วันหนูก็ต้องหอบสังขารไปเรียน ทั้งที่ความจริงหนูอยากดรอปมาก มันมีหลายๆ อย่างที่ทำให้หนูรู้สึกลำบากใจ หนูคิดถึงแม่ คิดถึงน้อง คิดถึงยาย มันเหมือนตัวเองเป็นโฮมซิกเพราะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ยังไม่ได้ ทั้งมหาวิทยาลัย เพื่อน รุ่นพี่ อาจารย์ ไม่มีอะไรที่หนูรู้จัก แม้แต่คนรักก็ยังลืม.... ยิ่งในช่วงที่หนูกลายเป็นคนพิการแบบนี้ แม้จะแค่ชั่วคราว หนูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระให้กับทุกคน คำพูดที่พี่เอพูดวนเวียนในสมองตลอดเวลา หนูอยากกลับบ้าน แม้ว่าทุกคนรอบข้างจะบอกว่า “ไม่เป็นไร” แต่หนูคิดว่ามันเป็นมากๆ หนูเกรงใจหมอก เกรงใจพี่โต้ง แต่พอคิดจะหนี ก็มีแต่คนรั้งไว้ไม่ให้ไป... สุดท้ายหนูถึงได้มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่แบบนี้
“อาทิตย์นี้พี่โต้งไม่ไปเยี่ยมหลานเหรอคะ” หนูเอ่ยถามขึ้นในวันศุกร์ระหว่างที่ทานข้าวเย็นด้วยกันในห้อง
“ถ้าพี่ไป แล้วใครจะอยู่ดูน้องฐาล่ะคะ”
“หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ หนูแค่ขาหัก แต่ก็พอเดินเหินได้บ้าง แล้วก็ไม่ใช่เด็กด้วยจะได้ทำอะไรที่เป็นอันตรายซะหน่อย”
“ถึงงั้นก็เถอะ ไม่ไปสักอาทิตย์คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“ไปเถอะค่ะ ถ้าพี่อยากไป อย่าทำให้หนูรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระหรือตัวถ่วงของพี่ แค่นี้หนูก็รู้สึกแย่มากพออยู่แล้ว” หนูบอกกลับไปเสียงเศร้าๆ
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ลำบากอะไรทั้งนั้น ถ้าพูดอะไรทำนองนี้อีกพี่จะโกรธแล้วนะ”
“หนูจะไม่คิดแบบนั้น ถ้าพี่ไม่ทำให้หนูคิด” หนูบอกแล้วก้มหน้าลงหน้าม่อย
วันเสาร์ หนูอยู่บ้านหมอก นั่งพิมพ์รายงานด้วยโน้ตบุกที่หอบมาด้วย สลับกับดูทีวีและกินขนม
หลังจากหนูทำท่าไม่สบายใจ ที่พี่โต้งต้องมาดูแลตลอด สุดท้ายแกก็เลยทำตามที่หนูแนะนำ แต่แกก็ไม่ยอมปล่อยหนูอยู่ห้องคนเดียวอยู่ดี แกหิ้วหนูมาทิ้งไว้ที่บ้านหมอกแทน
“อยู่กับเพื่อนดีๆ นะ อย่าดื้อ อย่าซนรู้ไหมคะ เดี๋ยวค่ำๆ พี่ก็มาแล้ว เดี๋ยวซื้อขนมมาฝากนะ” หนูกลอกตาขึ้นบนมองหน้าแกด้วยสายตาจิกกัดพอประมาณ
ขาหักค่ะ .... ไม่ใช่เด็ก ดูพูดเข้า....
“อยู่ได้แน่นะ หรือว่าอยากไปด้วยกัน” ดู..ทำเข้า เอามาส่งไว้ที่บ้านหมอกแล้ว ยังจะเปลี่ยนใจวินาทีสุดท้ายอีกนะ...
“พี่ไปเถอะ เดี๋ยวหมอกมันก็ดูแลหนูเอง ถ้าหนูขาดีๆ ก็ว่าไปอย่าง เดี้ยงขนาดนี้ขืนไปด้วยก็ไม่รู้ว่าใครจะเยี่ยมใคร”
“จ้ะ พี่จะรีบกลับมานะ” พี่โต้งบอกอย่างอ่อนโยน กุมมือหนูแล้วลูบเบาๆ อย่างปลอบประโลม
หนูยิ้มกว้างให้เขา ไม่อยากให้เขากังวล แต่เมื่อพี่โต้งลุกขึ้นแล้วเดินออกจากบ้านไป หนูกลับรู้สึกโหวงเหวงอย่างประหลาด....
พี่โต้งก็แค่ไปเยี่ยมหลานเท่านั้นเอง แต่ทำไมรู้สึก ไม่อยากให้ไปเลยก็ไม่รู้.......
ตอนเที่ยงหมอกมันสั่งพิซ่าถาดใหญ่มากิน หนูตาโตเมื่อมันบอกว่า โปรหนึ่งแถมหนึ่ง ไม่พอ ยังมีกล่องที่ใส่ของอย่างอื่นอีกจนดูว่าแค่สามคน (หนู หมอก อ้อม) ไม่น่าจะกินหมด หนูเลิกคิ้วสูงเมื่อมันไสกล่องบางอย่างมาให้
“ลาซานญ่า พี่โต้งบอกมึงอยากกิน อร่อยเหรอ กูว่ามันทั้งทั้งเลี่ยนทั้งจืด”
“ไม่รู้สิ มันก็อร่อยแบบแปลกๆ มั้ง”
“เหรอ กินเยอะๆ นะมึง ไม่ต้องเกรงใจ เพราะพี่โต้งเลี้ยง อาทิตย์หน้ามาอยู่ให้กูดูแลอีกก็ได้ กูอยากกินเคเอฟซีด้วย”
อ้าว... ไหงงั้นล่ะคะเพื่อน .... เห็นแก่กินนี่หว่า....
หนูส่ายหน้าเบาๆ เอาช้อนตักลาซานญ่าเข้าปาก
จำได้ว่าเคยบอกตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลว่าอยากกิน
ป่านนี้แกยังไม่ลืมเลยเนอะ....
นั่งๆ นอนๆ พิมพ์ๆ กินๆ จนดึก
หนูยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา สลับกับมองไปที่ประตูบ้านเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้
สี่ทุ่มแล้ว.... ก็ยังไม่มา......
“ฐาเอ๊ย..... เลิกมองประตูบ้านได้แล้ว เดี๋ยวพี่แกก็มาเองแหละ หลับสักตื่นก็ได้ ถ้าไม่มาก็ค้างที่นี่สักคืนจะเป็นไรไป” เสียงหมอกที่เอ่ยทักทำให้หนูรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังรอใครบางคนโดยไม่รู้ตัวอาจจะ เพราะความเคยชิน
“นั่นสิเนอะ นอนนี่ก็ได้...” หนูทวนคำเสียงลอยๆ เอามือลูบหัวตัวเองแก้เขินก่อนจะลากเอาตุ๊กตาหมอนที่วางแถวนั้นมาหนุนหัว แล้วแกล้งทำเป็นเอนตัวลงนอนทั้งๆ ที่ความจริงไม่ได้หลับ.....
เกือบสะดุ้งเมื่อเสียงรถมาจอดหน้าบ้านตอนเกือบห้าทุ่มแล้ว
“โห.... กว่าจะมาได้นะคะ นึกว่าอีฐามันจะคอยาวเป็นห่านไปแล้ว” เสียงอ้อมทักพี่โต้งที่เดินเข้าบ้านมาทำเอาหนูชักสีหน้า
“ขอโทษ พอดีระหว่างทางมีอุบัติเหตุนิดหน่อย รถเลยติดมากเลยมาช้าไปหน่อย” พี่โต้งหันมาบอกหนู แล้วจะให้ว่ายังไงนอกจากพยักหน้ารับทราบ
“งั้นกลับบ้านกันเถอะ” พี่โต้งบอกแล้วอุ้มหนูไปที่รถ แล้วเดินกลับมาเอาของที่หนูเอาไปด้วย
“ทานข้าวเย็นหรือยังเนี่ย...” ระหว่างขากลับมาจากบ้านหมอก พี่โต้งก็ถามขึ้น
“ทานแล้วค่ะ....” หนูบอก ความจริงจะบอกว่าข้าวก็ไม่เชิงแต่เป็นพิซ่าที่เหลือจากมื้อกลางวันเอามาเก็บกวาดให้เรียบเท่านั้นแหละเพราะเสียดาย...
“เหรอ? แต่พี่หิวจังไปกินข้าวต้มเป็นเพื่อนพี่ดีกว่านะคะ” พี่โต้งว่า พูดเองตัดสินใจเองเสร็จสรรพ
บอกว่าไม่กินๆ แต่ทำไมมีถ้วยข้าวต้มวางอยู่ตรงหน้า หนูนั่งเงียบมองพี่โต้งกิน แกคงหิวจริงๆ แหละ
“น้องฐาเป็นอะไรเงียบเชียว งอนพี่เหรอคะที่มาช้า”
“เปล่าค่ะ ไม่ได้งอน”
“เห็นหน้าหงอยๆ กลัวพี่ไม่มารับเหรอคะ?”
“กลัวทำไม ถ้าไม่มา หนูก็นอนบ้านหมอกไง ไม่เห็นยากเลย”
“อ้าว ถ้านอนบ้านหมอกแล้วใครจะอาบน้ำให้น้องฐาล่ะ?”
“ความจริง หนูอาบเองคนเดียวก็ได้นะ”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวไม่ได้แต๊ะอั๋ง” แกบอกพลางยิ้มกริ่ม ตรงไปตรงมาจนฟังแล้วอดเขินไม่ได้เลยสิน่า...
“น้องฐากินนี่สิ ยำเค้าอร่อยดีนะ” พี่โต้งว่าเอาตะเกียบคีบหมึกในจานยำป้อนให้ หนูเอนศีรษะนิดหนึ่งแล้วหันไปมองคนอื่นๆ ในร้าน
“พี่คะ อายเค้า”
“อายทำไมคนเยอะแยะ หึหึ” คนตอบเล่นมุกเองขำเองเลย -*-
“อื้อ....” หนูครางในลำคอ ไม่เห็นขำ
“เค้าก็กินของเค้าไป ไม่มีใครเค้ามาสนใจเราหรอก” หนูโต้งว่า หนูก็เลยไม่อยากเรื่องมากอ้าปากงับหมึกเข้าปากไป
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันดีกว่านะ ถือว่าไถ่โทษที่มาช้า อยากกินอะไร อยากไปไหนเป็นพิเศษไหม”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ ไปเที่ยวกับคนพิการจะสนุกได้ไง พี่จะลำบากซะเปล่า”
“พิกงพิการอะไรเล่า พูดเหมือนจะเดินไม่ได้ตลอดอย่างงั้นแหละ อาทิตย์หน้าเอาเฝือกออก เดี๋ยวก็วิ่งได้แล้ว”
หนูหัวเราะเบาๆ วิ่งได้อะไรกัน แค่เดินได้ก็ดีใจแล้วอ่ะ
“น้องฐา ต้มยำก็อร่อยนะคะ อ้ะ” พี่โต้งว่าแล้วใช้ช้อนตักกุ้งบวกน้ำต้มยำมารอ.... ทีแรกว่าจะไม่กินแต่ไปๆ มาๆ โดนป้อนจนกินกับข้าวครบทุกอย่างแล้วนะเนี่ย
“พี่โต้งไม่อายคนอื่นเค้าเหรอคะ ที่มาทำอะไรแบบนี้ ไม่กลัวคนอื่นเค้าจะนินทาเอาหรือไง”
“นินทาว่า?”
“มีแฟนเป็นกะเทย”
“โธ่ น้องฐา คิดมากไปได้ พี่จะอายทำไม แฟนพี่ออกน่ารักขนาดนี้” พี่โต้งตอบพร้อมรอยยิ้มไม่พอส่งมือมาบีบแก้มหนูเบาๆ อีกด้วย “ดีซะอีก.... คนอื่นเค้าจะได้รู้ไงว่าน้องฐามีแฟนแล้ว แล้วก็บอกไว้อย่าง.... แฟนน้องฐาทั้งขี้หึงทั้งขี้หวงมากๆ เลยรู้ไหม”
รู้สึกดีจัง.... นี่ใช่ไหม.... ความรักของคนปกติ
ไม่ต้องปิดบัง ไม่ต้องแอบซ่อน ไม่ต้องแคร์สายตาใคร
ชักเริ่มไม่มั่นใจแล้วสิว่าถ้าตอนนี้ มีโรจน์มายืนอยู่ตรงหน้า แล้วบอกให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม
หนูจะลังเลหรือเปล่า....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
:เฮ้อ: ถือว่า ความคิดเห็นคนอ่าน มีผลต่อพลอตพอสมควรเลยนะเนี่ย ดู พลอตที่วางไว้ ปรับเปลี่ยนน่าดู ... แต่ไม่ว่ายังไง ตอนจบก็ถูกวางไว้แล้วอยู่ดี
อาจจะงงๆ หน่อยนะ อารมณ์ ของเรื่อง ยังไม่นิ่ง ว่าจะ ดราม่า หรือฮา ....
แต่ดราม่ายาวๆ คนอ่านก็คง เหนื่อยก็เลยยัดเอาอะไรให้ได้ยิ้มมา ผ่อนคลายบ้าง
เรื่องความต๊องของน้องฐานี่ ยังไม่ชินอีกเหรอ มันเป็นมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วนะคะ...... :hao3:
ตอนนี้ ไม่มีอะไรมาก อยู่ในช่วงของการเริ่มต้นจริงๆ
น้องอาจจะกำลังคิดอยู่ก็ได้ว่าระหว่างความรักเก่าๆ ที่ทำให้เจ็บ กับความรักครั้งใหม่นี่
อะไรจะเป็นสิ่งที่น้องต้องการมากกว่ากัน...
ปล. ไม่แน่ คนที่หลายคนรอคอย อาจจะลัดคิวโผล่ออกมาก่อนถึงคิวก็ได้นะคะ อิอิ
ขอบคุณ ทุกกำลังใจค่ะ พยายามจะเข็ญตอนใหม่ออกมาไวๆ อยู่กับน้องมา สองปีกว่าแล้ว.... กลัวคนอ่านจะเบื่อซะก่อน คงต้องรีบ รวบเรือ่งได้แล้วสินะ :mew2: :mew2:
-
ว้ายยยย มาต่อแล้ว รักคุณนิที่สุดเลย :กอด1:
น้องฐาบทจะน่ารักก็น่ารักเนอะ
พลอตตามคุณนิเลยค่ะ จะทุกข์จะสุขอย่างไร เค้าก็พร้อมร่วมหัวจมท้ายไปกับน้องฐาและพี่โต้งนะคะ o13
-
ดราม่าไม่ว่าขอจบหวานๆเป็นพอ :katai5:
ตอนนี้พี่โต้ง น่ารักมากกกกกกกกกกกก :-[
-
หากฐาความจำปกติ คงไม่ให้พี่โต้งไปหรอกเนอะ
แต่จิตใต้สำนึกก็ทำงานอยู่ดี
รอฐาความจำฟื้นคืนมาฉะพี่โต้ง 555
บวกเป็ด
-
เกลียดนังเอจังค่ะ เป็นอีเชลหน่อยไม่ได้ จะตบด้วยเฝือกให้ลงไปกองกับพื้นเลย
-
น้องฐาเองก็คงรู้สึก ยังไงดีล่ะ จิ๊ดๆ แปล๊บๆ เวลาพี่โต้งไปเยี่ยมหลาน
ก็แน่ล่ะ เพราะหลานพี่โต้งป่วยนี่แหละถึงทำให้น้องฐาเป็นแบบนี้
ยังกังวลอยู่ว่าถ้าน้องฐารู้เรื่อง "หลานพี่โต้ง" น้องฐาจะรับได้หรือเปล่า
ตอนปกติก็กลัวอยู่แล้วนะ มาตอนนี้ที่ความจำเสื่อมอีก ไม่วิ่งโร่ไปหาโรจน์เหรอ
โอยยยย กลัวใจน้องฐาจริงๆ :katai1:
-
อยากให้น้องฐาจำได้เร็วๆแล้วนิ
-
พี่โต้งน่ารักอ่ะ
-
พี่โต้งคนดีของหนูฐา
พี่เอขาปากเน่านิคะ
-
หลาน ?
อีพี่โต้งงง !!! - -"
เอาเถอะ
น้องฐาเมื่อไหร่จะความทรงจำกลับมา
อยากเครียเว้ย !!
-
พี่เอร้ายว่ะ น่าเอามือข่วนหน้า พูดจาแย่มาก มาว่าน้องเป็นภาระได้ไง พี่โต้งเค้าเต็มใจทำเพื่อคนที่เค้ารักหรอก
อิจฉาล่ะสิ ฮึ!! น้องฐาก็น่าจะเล่าให้แฟนฟังบ้างว่าเค้าพูดอะไรมา จะได้ปรามๆกันบ้าง
น้องเริ่มหลงรักพี่โต้งอีกครั้ง ก็แกอ่อนโยนแลดูแลน้องดีจะตาย แต่อย่าให้ร้ายเพราะปากก็ไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน
พาไปฝากเพื่อนยังเอาเงินไว้ให้กินหนมพร้อมสั่งของโปรดให้อีก น่ารักจริงๆ
ตอนกินข้าวต้มน่ารักดี เปิดเผยได้อีกแก และย้ำเรื่ิองขี้หึงอีกรอบเพราะของเค้าแรงจริง
พี่โต้งต้องไปหาเด็กคนนั้นทุกอาทิตย์เลยเหรอ สรุปเป็นลูกแกจริง? ถ้าน้องฐาจำได้คงอึดอัดเวลาแกต้องไป
เรื่องนี้คงต้องเคลียร์กันยาว แล้วไม่รู้ผลด้วย เดาไม่ออก
ใครจะโผล่มาคะ จัดมาเลย อิอิ
คนอ่านก็เม้นท์กันตามอารมณ์นะจุดนั้น อาจจะอินเกิ้นไปบ้าง ที่จริงผู้เขียนไม่ต้องเปลี่ยนพล็อตหรอกค่ะ
จัดอะไรมาคนอ่านก็เพลิดเพลินไปตามนั้นแหละ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^___^
-
วู้ๆ รอคนลัดคิว55555
-
พี่เอใจร้ายไปนะคะ ไม่สงสารคนป่วยเลย
เจ็บก็เจ็บ แถมยังความจำเสื่อมอีก แค่นี้ก็แย่พอแล้ว
นี่ยังมาเจอคนถากถางอีก..เป็นเราคงวีนแตกแหง -**-
-
สู้ต่อไปนะพี่โต้งและน้องฐา :mew1:
-
คนที่ว่าจะลัดคิวมานี่ โรจน์หรือป่าว ถ้ามาในขณะที่น้องฐายังความจำเสื่อมอยุ่อย่างนี้นี่ จะเป็นยังไงบ้างน้า ไหนจะความลับของพี่โต้งที่ยังไม่เคลียร์อีก เยอะแยะๆหมด คาดว่าดราม่าคงจ่อคิวรออีกเป็นแถวแน่เลย แต่ขอให้จบแบบ happy ending ก้พอแล้ว ไม่อยากเห็นทั้งพี่โต้งแล้วก็น้องฐาเสียใจ
-
เหนื่อยใจแทนน้องฐาอ่ะ สู้ๆต่อไปนะ!!
-
พี่โต้งสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ถ้าฐาจำไม่ได้ก็น่าจะดีนะ พี่โต้งจะได้สร้างความทรงจำดีๆให้กับฐาใหม่
แต่อยากเห็นอิมเมจตัวละครอ่ะ คนแต่งยังไม่เคยให้เค้าดูเลยนะ นึกภาพไม่ออก
-
คำว่า "ตอนจบถูกวา่งไว้แล้ว" นี่ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ :hao4:
-
เบื่อเอจริง ๆ เลยเนี่ย
มันไม่ชินอีกเหรอ :เฮ้อ:
-
พี่โต้งสู้ๆๆๆๆๆๆๆน่ะ :interest:
:mew1: :mew1:
-
แสดงว่าชื่อตอน พักฟื้นเนี่ย เผื่อแผ่มาให้คนอ่านด้วยใช่มั๊ยคะเนี่ย จะได้ผ่อนคลายจากตอนเครียดๆก่อนหน้า :mew5:
อยากรู้จัง ตอนจบจะเป็นยังไง :hao3:
-
เอพูดจาได้น่าเอาเฟือกฟาดหน้ามาก :beat:
ผุ้ปกครองอยุ่ไหนค่ะ อบรมด่วน!! :beat:
-
คิดถึงน้องฐาพี่โต้งแบบสุดๆ น้องกลับมาแล้วนะคะคุณนิ 55555555
หายไปสองเดือนเห็นจะได้ พอดีเพิ่งย้ายที่อยู่ใหม่น่ะค่ะ อะไรๆก็ยังไม่ลงตัว
แต่ตอนนี้กลับมาเป็นเอฟซีฐาโต้งเหมือนเดิมแล้วนา อิอิอิอิ
ยังคงชอบพี่โต้งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงและยังยืนยันคำเดิมว่าอยากมีแฟนแบบพี่โต้ง
ถึงคนอื่นจะไม่ชอบพี่โต้งก็เถอะ แต่เก๊าชอบมากก 555555
บอกตรงๆตอนที่น้องฐาทะเลาะกะพี่โต้งก่อนถูกรถชนเรียกน้ำตาไปได้เยอะค่ะ
อ่านแล้วบีบหัวใจแบบสุด แบบโอย น้ำตาฉันไหล 55555555
กดดันเสมอเมื่ออ่านความรักของโรจน์ฐา เฮ้ออ
รอตอนหน้าอยู่นะคะคุณนิ o13
-
พี่โต้งน่ารักฝุดๆ ดูแลดี๊ดี เคลิ้มง่ะ
น้องฐาก็เริ่มติดใจแล้วใช่ม้า ฮั่นแน่
บวกๆ^^
-
ตอนที่ 86 ความสุขสุดเอื้อมมือคว้า......
“ความจริงเราหาอะไรกินแถวๆ มอก็ได้นะคะ ไม่เห็นต้องนั่งรถมาซะไกลขนาดนี้เลย” หนูบอกพี่โต้งขณะที่ค่อยๆก้าวช้าๆ มีพี่โต้งพยุงเดินเข้ามาในร้านโดยไม่ใช้ไม้เท้า
“ไกลที่ไหนล่ะ เทียบกับรสชาติแล้ว ก็คุ้มค่ารู้ไหม” พี่โต้งบอก ขณะรีบดึงเก้าอี้ออก....
หนูนั่งลงบนเก้าอี้พลางถอนใจ หันมองไปรอบๆ สวยดี อยู่ติดทะเลด้วย.... เสียอย่างนึง ตัวร้านห่างจากที่จอดรถไปนิดนะคะ -*-
บริกรนำเอาเมนูมาให้...... หนูเปิดดูทีละหน้าแล้วอยากจะรีบปิดมันไปซะเดี๋ยวนั้น....
แพง.....
มีแต่ของแพงๆ
สงสัยอาหารจะบวกค่าอากาศ ลมทะเล ค่าเช่าเก้าอี้เสร็จสรรพแล้วมั้งเนี่ย
“ทานอะไรดี” พี่โต้งถาม เมื่อหนูถอนใจใส่เมนู....
“พี่อยากทานอะไรก็สั่งเถอะค่ะ หนูกินได้หมดแหละ” หนูเงยหน้าขึ้นจากเมนูแล้วปิดฉับ
“เหรอ? งั้น ปูผัดผงกะหรี่ กั้งทอดกระเทียม กุ้งชุบแป้งทอด ปลาเก๋าราดพริก ต้มยำรวมมิตร ข้าวเปล่าสองจาน น้ำแดงกับน้ำส้มด้วยอย่างละขวด น้องฐาเพิ่มอะไรอีกไหม?” ท้ายประโยคหันมาถามหนู
หนูส่ายหน้าหวือ ประมาณว่าแค่ที่สั่งมาก็ยัดไม่ไหวแล้ว
“สั่งซะเยอะ กินไม่หมด เสียดายตังค์นะคะ” หนูรีบยื่นหน้าไปกระซิบ เมื่อบริกรจากไปแล้ว
“แหม... กลัวอะไรไม่ได้ให้เราจ่ายซะหน่อย....” พี่โต้งแซวปนหัวเราะ หนูหน้ามุ่ย หวังดีแล้วก็ไม่เห็นความดี ชิ
“ตอนรู้จักกันใหม่ๆ พี่เคยพามาร้านนี้ด้วยนะ”
“จริงเหรอคะ” หนูเลิกคิ้วอย่างสนใจ.....
“อือ ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย น้องฐายังผมยาวไม่ถึงไหล่เลย แต่งตัวเป็นผู้ชาย แทบไม่แต่งหน้า มองแล้วก็หล่อดี”
ฮะ?.... หล่อดี!
ขนลุก ไม่จริงหรอก ต่อให้ผมสั้น หรือหัวเกรียน หนูก็ไม่คิดว่าตัวเองจะหล่อได้เลยอ่ะ มันเคยมีช่วงเวลาแบบนั้นด้วยเหรอ...
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกน่า รุ่นพี่ที่คณะเค้าห้ามแต่งหญิงนี่ น้องฐาก็เลยอยู่ในลุคนั้นอยู่พักนึง แต่หลังจากนั้นไม่เท่าไร ไปต่อผมซะยาวทั้งๆ ที่ยังอยู่หอชาย” มีการเหล่ตาเหมือนตำหนิอีกต่างหาก
หนูยกมือขึ้นเท้าแก้มเอียงคอ หลบสายตา ไม่ใคร่อยากจะยอมรับผิด
อะไรกัน หนูจำไม่ได้ซะหน่อย....
พี่โต้งยื่นมือมาจับที่ข้อมือหนู จนชะงัก นั่งตัวตรง มองแขนตัวเองถูกดึงออกไป
“อะไร ใส่นาฬิกากลับด้าน?” พี่โต้งยิ้ม เหมือนขำในความเปิ่นเป๋อของหนู
“เปล่าซะหน่อย หนูตั้งใจ.... เวลาคนอื่นถามว่ากี่โมงแล้วจะได้ให้เค้าดูง่ายๆไง”
ไอ้โรจน์เคยซื้อนาฬิกาให้เป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุสิบเจ็ด เป็นนาฬิกากันน้ำได้และหนูเคยใส่ติดมือตลอด เพราะไอ้โรจน์ไม่ใส่นาฬิกาและมันไม่ชอบดูเวลาจากมือถือ ตอนนั้นจำได้ว่าตอนให้มันเขินจนใส่นาฬิกากลับด้านให้ หลังจากนั้นหนูก็เลยใส่นาฬิกากลับด้านจนติดเป็นนิสัย
“ให้ดูทำไม เราก็ดูแล้วบอกเขาสิว่ากี่โมง พูดเหมือนจะมีคนถามแบบนั้นบ่อยๆ อย่างนั้นแหละ”
“ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้คงไม่มีแล้ว หนูก็แค่เคยชินมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลายเท่านั้นแหละ ตอนที่หนูเจอพี่ หนูไม่ได้ใส่นาฬิกาแบบนี้เหรอ?”
“ไม่นะ ก็ปกติ”
“แล้ว.... ตอนที่เจอกันแรกๆ หนูใส่นาฬิกาเรือนนี้เหรอ” เรือนนี้เป็นคนละเรือนกับที่โรจน์ให้
“เปล่า คนละเรือน เรือนนี้พี่ซื้อให้ เพราะเห็นน้องฐาใส่แต่ของถูกๆ พวกนาฬิกาแฟชั่นสวยๆ ที่มันกันน้ำไม่ได้อ่ะ พอมันหยุดเดินก็เปลี่ยนนาฬิกาเป็นว่าเล่น”
“เหรอคะ” หนูรับทราบเสียงอ่อย นาฬิกาที่หนูเคยใส่ไม่ได้กันน้ำได้เหรอ
“มีอะไรรึเปล่า?”
“เอ่อ.... เปล่าค่ะ ไม่มี” หนูรีบตอบ ทั้งๆ ที่แสนสงสัย
หลังจากที่หนูตื่นขึ้นมาตอนนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ.....
ไม่ใส่นาฬิกาเรือนเดิม เปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่าง
ก่อนจะมาเจอพี่โต้งหนูเลิกกับมันแล้วจริงๆ ใช่ไหม
ตอนนี้มันอยู่ไหน....
ทำไมหนูถึงตัดมันขาด แล้วทำไมถึงมีคนใหม่ได้ไวนัก
“น้ำแดงค่ะ” หนูตื่นจากภวังค์เมื่อพี่โต้งยื่นน้ำแดงมาตรงหน้า ก่อนจะหันไปตักน้ำแข็งใส่แก้วแล้วรินน้ำส้มให้ตัวเอง พี่โต้งดื่มน้ำส้ม น้ำนางเอก.... การที่หนูได้ดื่มน้ำแดงก็เพราะว่าพี่เค้าจำได้หมดสินะว่าหนูชอบอะไรไม่ชอบอะไร..
หลังอาหารมื้อนั้น หนูเห็นบิลค่าอาหารประมาณพันกว่าบาทได้ หนูเกรงใจเลยบอกว่าจะช่วยแชร์ พี่แกหันมาส่งสายตาดุใส่จนหนูตัวหด.... แล้วบอกว่า
“ใครที่ไหนเขาให้สุภาพสตรีออกค่าอาหารล่ะคะ ถามแบบนี้หยามกันชัดๆ”
ทำไมรู้สึกเหมือนคุ้นๆ ประโยคนี้จังเลย
“งั้นคราวหลังอย่ามาร้านนี้อีกนะคะ ที่จอดรถมันไกล ไม่ไหวจะเดิน” หนูบ่นไปงั้น ประเด็นคือของมันแพง แม้ว่าจะมันจะอร่อยจริงๆ ก็เถอะนะ
ผลก็คือขากลับหนูโดนอุ้มกลับเฉยเลย พอโวยวายขอลงแกก็ไม่ยอม เพราะแกไม่อยากให้หนูเดินไกล ฟังแล้วหนูอยากกัดลิ้นตัวเองชะมัด ไม่น่าพูดอะไรทำนองนั้นออกไปเลย......
หนูถูกยัดเข้าไปในรถ พี่โต้งอ้อมมานั่งตรงที่นั่งคนขับ แกติดเครื่อง ให้เครื่องปรับอากาศทำงานแต่ยังไม่ยอมออกรถ หันมันแบมือตรงหน้า
“คะ? จะทวงเงินที่บอกว่าจะช่วยแชร์เหรอ อยู่ในร้านกลัวเสียฟอร์มล่ะสิ” หนูเดาสุ่ม พลางแซวขำๆ
“เปล่าขอมือข้างนั้นต่างหาก”
“หือ” หนูส่งเสียงในลำคอชูมือซ้ายขึ้น พี่โต้งเอื้อมแขนมาดึงข้อมือหนูเข้าหาตัวเขา
บรรจงถอดนาฬิกาที่หนูยังคงใส่กลับด้านอยู่แบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะโดนทักตอนอยู่ในร้าน
“พี่รู้นะว่าการทำอะไรให้คนที่ตัวเองรักมันมีความสุขยังไง พี่เองก็มีนิสัยแบบนั้น พี่อยากเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของน้องฐา พี่อยากเห็นคนที่พี่รักมีความสุข แต่ความสุขนั้นต้องไม่ฝืนกำลัง หรือทำร้ายตัวเอง ที่ผ่านมาน้องฐาทำอะไรเพื่อคนอื่นมามากแล้วทำไมไม่ทำเพื่อตัวเองบ้าง เหนื่อยมามากแล้ว ทำไมไม่ลองพักดูบ้าง อยู่เฉยๆ เปลี่ยนบทบาทจากการที่เฝ้าแต่ให้มาเป็นฝ่ายรับ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น”
เหนื่อย? โรจน์มันก็เคยบอกเหมือนว่าหนูเหนื่อยเพียงแค่พอหนูเหนื่อย มันไม่ได้บอกให้พักข้างๆ มัน แต่มันกลับไล่หนูให้ไปห่างๆ แต่หนูดื้อด้านเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้
“ไม่เหนื่อยเหรอ? ที่เป็นแบบนี้ มึงจะหวังทำไม ในเมื่อมันไม่เหมือนเดิมแล้ว...”
“ไม่... เราไม่เคยเหนื่อย... ถ้าหัวใจมันเหนื่อยวันไหนมันก็คงหยุดเต้น วันไหนที่หัวใจหยุดเต้นก็แปลว่าเราได้ตายไปแล้ว.....”
“กูรู้กูไม่ใช่แฟนที่ดี จริงๆ แล้วเหี้ยมากด้วยซ้ำ .....กูรู้มึงเหนื่อย ที่มีแฟนแบบกู มึงไม่ต้องทนอีกแล้ว...เรื่องของเรา จบแค่นี้เถอะนะ”
“อย่าพูดแบบนั้น เราไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย”
ทำไมใจคนเราช่างเปลี่ยนแปลงง่ายดายนัก ยามรักก็เหนี่ยวรั้งเอาไว้ ยามจะไปก็ขับไล่ถีบหัวส่ง
ความรักเหมือนหน้าที่การงาน ยิ่งรักมาก หัวใจก็ยิ่งทำงานหนัก ถึงอย่างนั้นหนูก็มีความสุขกับมัน ต่อให้ลำบากยากเย็นแค่ไหน.... หนูไม่เคยยอมเหนื่อย
หนูก้มมองแขนตัวเอง นาฬิกาเรือนเดิมถูกใส่คืนมาให้ หันหน้าปัดมาทางหนู....หยาดน้ำตาร่วงเผาะลงไปบนนั้น
ในตอนนั้นเอง ที่แขนของพี่โต้งเอื้อมมาโอบคอหนูให้โน้มลงไปซบอยู่อกของเขา
“อย่าคิดถึงคนอื่นอีกเลยนะ เพราะเขาคงไม่กลับมาแล้ว แต่ถึงไม่มีเขา น้องฐาก็ยังมีพี่ พี่จะดูแลน้องฐาเอง จะคอยเป็นน้ำเย็น ยามที่เหน็ดหนื่อย เป็นที่พักพิงยามอ่อนล้า ถ้าความสุขมันอยู่แค่เอื้อมมือคว้า แต่น้องฐาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับแขน พี่จะเป็นคนหยิบมันส่งให้เอง”
แม้ไม่มีคำว่ารัก แต่ทุกอย่างที่เอ่ย มันรวมกันเป็นความหมายนั้นทั้งหมด
ถ้าหากผู้ชายคนนี้คือคนที่หนูคบหา คนที่รักและทำอะไรให้หนูแบบนี้มาตลอด ทำไมถึงลืมได้ลงคอ........
หนูสะอื้นหนักขึ้น
ทั้งๆ ที่อดทน เข้มแข็งมาได้ตลอด แต่มาถึงตอนนี้ หนูยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอมาก....
เหนื่อย..ที่ต้องวิ่งตามคนที่ไม่ยอมหันหลังกลับมา
เหนื่อยกับการรอคอยอย่างไม่มีความหวัง
ความจริงแล้วหนูก็อยากหยุดพัก.... แล้วหาความสุขให้ตัวเองเหมือนกัน....
อาจจะจริงอย่างที่แม่ว่า....
“ถ้าอดีตมันทำให้เราเจ็บช้ำ เราจะเก็บมันไว้ทำร้ายตัวเองทำไม”
หนูนั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น จนรู้สึกว่าเสื้อเชิตของพี่โต้งเปียกโชกไปหมด.... แต่หนูกลับรู้สึกโล่งใจ
ความรักร้าวๆ มันก็เป็นแค่ภาระหนักอก ถ้าลองยกออกไปได้ มันคงดีขึ้น
การที่หนูเอาแต่คิดถึงคนที่อยู่ไกลกัน ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าป่านนี้คิดถึงหนูบ้างหรือเปล่ามันจะมีประโยชน์อะไร มีแต่จะทำร้ายจิตใจคนดีๆ ที่อยู่ข้างๆ
หนูยืดตัวตรงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่มีทั้งหมดแล้วพยายามยิ้ม....
“สัญญานะ ว่าพี่จะเป็นแบบนี้ตลอดไป จะอยู่ข้างๆ หนูในวันที่อ่อนแอ ไม่ต้องถึงกับเอื้อมคว้าหาอะไรมาให้ เพราะถ้าสิ่งไหนที่เป็นความสุขของหนู หนูจะเป็นคนยื่นมือออกไปแล้วกอดมันเอาไว้เอง”
“น้องฐา........” เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างหู.....ฟังดูเป็นน้ำเสียงที่บอกว่าดูดีใจมาก
คงเพราะตอนนี้หนูกำลังกอดเขาอยู่ล่ะมั้ง......
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ในที่สุด.... หนูก็ได้ขากลับมาแล้ว *-*
ถึงแม้ว่าจะเอาเฝือกออกแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะเดินได้คล่องอย่างเดิมเป๊ะก็เถอะ มันก็ดีกว่าตอนมีอะไรหนักๆ มาหุ้มขาไว้อยู่ดีแหละ หนูยังเดินกะเผลกอยู่หน่อยๆ ทั้งๆ ที่คิดว่าขาก็น่าจะหายดีแล้ว แต่คงเพราะมันฝังใจว่าขาเราหักก็เลยไม่กล้าทิ้งน้ำหนักลงไปที่ขาซ้ายอย่างเต็มที่ เลยกลายเป็นคนเดินขโยกเขยกซะอย่างนั้น...
พี่โต้งยังคงเคยชินกับการดูแลคนขาหัก แม้แต่ตอนที่หนูหอบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำแกยังทำท่าจะตามเข้ามา จนหนูต้องรีบดึงประตูไว้ให้แย้มหน่อยๆ แล้วชะโงกหัวไปบอกว่า
“เอาเฝือกออกแล้วค่ะ ให้หนูอาบน้ำอย่างเป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหม?”
แกทำหน้างงกับคำว่าส่วนตัวของหนู .... แต่ก็ยอมตามใจ
“ได้ค่ะ แต่อย่าล็อกนะ มีอะไรพี่จะได้เข้าไปช่วยได้”
หนูพยักหน้ารับทราบแม้จะนึกค้านในใจก็เถอะ ไม่ทราบพี่จะมาช่วยอะไรหนูคะ ช่วยเปลื้องผ้าหรือไงกัน?
พอได้อาบน้ำคนเดียวหนูอาบน้ำนานกว่าปกติประมาณสามเท่า พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่โต้งนอนหลับอยู่บนโซฟา...แหม ยังกะนางเอกนิยายที่ต้องแต่งงานหลอกๆ กับพระเอกแล้วพอถึงเวลาเข้าห้องหอ ก็อาบน้ำนานๆ เพื่อให้พระเอกรอไม่ไหวหลับไปก่อน ที่จริงหนูไม่ขนาดนั้น เพียงแค่เวลามีคนอยู่ด้วยเวลาอาบน้ำแล้วมันไม่สะใจแค่นั้นแหละ
หนูนั่งเช็ดผมอยู่ข้างโซฟาทั้งที่ความจริงนึกอยากปลุกพี่โต้งเข้าไปนอนในห้อง แต่พอคิดอีกทีไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวแกจะหาว่าให้ท่า.... แล้วผมก็ยังไม่แห้งเลยคงยังนอนไม่ได้ ก็เลยนั่งขยี้ผมตัวเองอยู่แบบนั้น
“น้องฐา”
แปว.... หนูยกไหล่แล้วหันไปมองคนเคยหลับ..ที่ตอนนี้ลุกขึ้นมานั่งปิดปากหาวเบาๆ อย่างไว้ท่า คือพี่ขี้เก๊กมากอ่ะขอบอก
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ?”
หนูพยักหน้า พลางคิดในใจว่าถ้ายังอาบไม่เสร็จแล้วใครมานั่งให้พี่ถามละคะเนี่ย?
“สระผมด้วยเหรอ รีบทำให้แห้งเถอะ เสื้อเปียกเดี๋ยวไม่สบาย มานี่มาเดี๋ยวพี่เป่าให้...” พี่โต้งขยับตัวลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ หนูมองอุ้งมือใหญ่นั้นแป๊บหนึ่งก่อนจะวางมือตัวเองลงไปบนนั้น
บ้าบอที่สุด ทำไมหนูไม่เป่าหัวตัวเองแต่แรกล่ะจะได้ไม่ต้องรบกวนพี่เขา แย่จริงๆ เลย
แล้วไงล่ะ ขาก็เดินได้แล้ว มือก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่ก็ยังต้องให้พี่โต้งมายืนเอาไดเป่าหัวให้วี้ดๆ เกรงใจชะมัด
“พอแล้วค่ะ หนูว่าแห้งแล้วนะ” หนูบอกให้แกเลิกเป่าซะที นอกจากจะเกรงใจแล้วคอหนูร้อนไปหมดละเนี่ย....
พี่โต้งม้วนเก็บไดเป่าผม ขณะหนูที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบหวีมากแปรงผมให้เป็นระเบียบ พลางเอียงซ้ายเอียงขวาส่องกระจกตามความเคยชิน
“เลิกส่องได้แล้วมั้งคะ สวยแล้ว” หนูหันไปมองหน้าพี่แก ด้วยไม่มั่นใจว่าประโยคที่เขาเอ่ยออกมาพูดจริงหรือประชด เห็นอีกฝ่ายหัวเราะน้อยๆ
“จริงๆค่ะ ในสายตาพี่ น้องฐาน่ารักเสมออยู่แล้ว”
อุ๊ย.... เล่นชมกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้ก็เขินหมดสิคะ หนูเขินจนอยากจะบิดตัวเป็นเกลียว คนอะไรก็ไม่รู้ปาก ว้าน หวาน แถมพี่แกไม่ค่อยระวังตัวเลย ชอบมาอ่อยมดงานพร่ำเพรื่อ วันดีคืนดี มดกะเทยอดใจไม่ไหว... เช้ามาถูกจูบ เอ๊ยถูกกัดจนปากเจ่อขึ้นมา จะหาว่าสวยไม่เตือนนะคะ อร๊ายยยยยย
สวบ……
ระหว่างที่ก้มลงมองขาตัวเองคิดฟุ้งซ่านคนเดียวอยู่นั้น พี่โต้งแกก็ก้มลงมาใช้สองแขนกอดคอหนู
สัมผัสแผ่วเบาที่กดลงมาผมเส้นผม เสียงสูดจมูกทำให้ร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ
หนูยังคงทำอะไรไม่ถูกแม้ว่าอ้อมแขนนั้นจะคลายออก หนูเหมือนตุ๊กตาตัวเล็กๆ ที่ถูกจับหมุนไปหาอย่างง่ายดาย
พี่โต้งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า ความสูงของศีรษะไม่แตกต่างนักแม้หนูจะนั่งอยู่บนตั่งเตี้ยๆ หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
อุ้งมือใหญ่ที่ไล้ไปตามความยาวของเส้นผมเบาๆ ค้างที่หัวไหล่ เหมือนจะยึดหนูไว้แบบนั้นขณะที่ศีรษะของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้น มากขึ้น
โอย.... หัวใจจะวาย... มันรู้สึกเหมือนมีม้าสักร้อยตัวพันตัวเข้าไปวิ่งอยู่ตรงอก....
จินตนาการอันบรรเจิดที่เพ้อเจ้อไปล่วงหน้ามันยิ่งกระเจิดกระเจิงราวกับคนเสียสติ
ใจหนึ่งหนูอยากจะลุกหนีไป เพราะถ้าลองหนูนิ่งๆ ยอมให้จูบมันก็คงไม่จบแค่นั้นหรอก แต่ขามันแข็ง ตัวมันหนักอึ้งจนขยับหนีไปไหนไม่ได้....
แล้วยังไงดี ถึงหนูจะจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้ แต่จากปากคำคนรอบข้างและหลักฐานยืนยันหลายประการทำให้ทราบว่าเราสองคนเป็นสามีภรรยากันไปแล้วแน่แท้ แล้วพี่แกก็ดีกับหนูสารพัด จะให้โยกโย้ ง้องแง้งเหมือนสาวแรกรุ่นไม่เคยต้องมือชายก็กระไรอยู่....
ในที่สุดหนูเลยเลือกที่จะปิดเปลือกตาลง ไม่ใช่พริ้มตา แต่กลายเป็นหลับตาปี๋ ทำเหมือนตัวเองไปโรงพยาบาลแล้วต้องขึ้นเขียงให้หมอเชือดอย่างไหงอย่างงั้น แล้วความรู้สึกหลังจากนั้นไม่คนละอย่างกันเลย....
อบอุ่น......นุ่มนวล .... หวาน..... ละเมียดละไม จนบางทีก็ไม่อยากให้ผละออกไป.....
กระดุมเสื้อนอนสีหวานถูกปลดจากเม็ดล่าง....
หนูนั่งนิ่งมองดูการกระทำของเขาด้วยหัวใจที่เต้นกระหน่ำ
มืออุ่นที่ไล้ไปตามผิวเนื้อใต้ร่มผ้าพาลพาให้หายใจไม่ทั่วท้อง
ไม่รู้สิ หนูคงกำลังเคลิ้มมั้ง... ตัวมันเบาราวกับปุยนุ่น
เบาจนลอยขึ้นเหนือพื้น.... ลอยละล่องจนปลิวมาถึงเตียง.....
.
.
.
.
แต่แล้วระหว่างที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่นั้นเอง.....
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
จู่ๆ.... เสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้นมา หนูสะดุ้งจนเผลอตัวรีบผลักแขนพี่โต้งออกไป
“โทรศัพท์” หนูบอก หันไปมองหาที่มาของมันอย่างร้อนรน เสียงมันลอยมาแต่ไกล คงอยู่นอกห้องนอน.... แต่เพราะพี่โต้งไม่ได้ปิดห้อง ก็เลยยังได้ยินแว่วๆ เข้ามา
“ช่างมัน.... เดี๋ยวเค้าก็วางไปเองแหละ”
แล้วก็เป็นไปอย่างที่พี่เขาว่า ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็หยุดลง ก่อนจะดังขึ้นอีกรอบ
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
แปลกนะ ทั้งๆ ที่เพลงก็ออกจะเพราะ แต่ฟังแล้วไม่สบายใจเลย มันอึดอัด จนต้องกำมือไว้แน่น....
“สายที่สองแล้ว.. รับเถอะค่ะ อาจจะมีธุระสำคัญก็ได้” หนูบอก ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเหมือนจะอ้อนวอน
“ไม่มีอะไรสำคัญกว่าน้องฐาหรอกค่ะ...” พี่โต้งตอบ ยืนยันไม่ยอมไปรับโทรศัพท์
“จริงเหรอคะ...” หนูถาม.... เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้า แต่เสียงเพลงก็ยังคงดังไม่ยอมหยุด
“ถ้าอย่างนั้น... ทำยังไงก็ได้... ให้มันหยุดที” ไม่รู้เป็นบ้าอะไร... อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล
“น้องฐา” พี่โต้งก็ตกใจ ยื่นมือมาที่แก้ม แต่หนูปัดมือเขาออกอัตโนมัติ จนอีกฝ่ายหน้าเสีย หนูชะงัก ทำอะไรไม่ถูก
ในที่สุด......
“หนูขอโทษ.....” หนูเอ่ยได้เพียงแค่นั้นก่อนจะดึงผ้าห่มบนเตียงมาห่อตัว เพราะตอนนี้เสื้อผ้าอยู่ไม่ครบแล้ว ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป
หนูไม่รู้จะไปไหน ก็เลยเดินออกไปตรงระเบียง
นั่งร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล แม้จะพยายามหาเท่าไรก็ไม่เจอ....
ไม่เข้าใจจริงๆ
ทั้งๆ ที่มองเห็นความสุขลอยอยู่ตรงหน้า ทำไมนะพอยื่นมือออกไปคว้า
แต่เหมือนมันจะยิ่งลอยห่างออกไป.....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
มีคนบอกว่าเค้ายังไม่ให้ดู อิมเมจน้องฐาด้วยล่ะ....
พี่โต้งน้องฐาก็ไม่ได้ไกลเล้ย :hao7: :hao7: :hao7:
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< รูปดิสเพลย์นิไงคะ :o8: :o8:
เคยบอกไปแล้วว่า เรื่องนี้นิไม่ได้แต่งฟิค SJ นะคะ แต่ นิเคยเอารูป ลีฮงกิ กับ ฮีชอลมาให้เลือก แล้ว ฮีชอลได้รับการโวตขนะมาอ่ะค่ะ
แล้วไปเจอรูป สองคนนี้ แล้วแบบเข้าคอนเส็ป เลยกลายเป็น อิมเมจไปเท่านั้นเอง*-*
(http://blog.so-net.ne.jp/_images/blog/_237/frhikaru2006/4101398.jpg)
หล่อประมาณนี้อ่ะ ตอนแรกๆ *-* ที่เจอกัน
พอ อัพเกรดละเลยกลายเป็นแบบนี้
v
v
v
v
v
v
v
v
v
(http://seoulbeats.com/wp-content/uploads/2010/11/20101126_seoulbeats_kimheechul.jpg)
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อิเมทฮีชอล!!!!!!!!!อย่างสวยเลยค่ะน้องฐา :haun4:
พี่โต้งก็ตาถึงเหมือนกัน เเต่บางครั้งมันก็ละเลยน่ะ
-
ถึงความทรงจำยังไม่กลับมา แต่ความรู้สึกปวดใจก็ยังอยู่... สงสารน้องฐานะ
พี่โต้งคะ กราบบบบบบบบค่ะ ช่วยเปลี่ยนริงโทน คือฟังแล้วมันจี๊ดมาก มารักเธอเสมอ นานเท่าไรยังรักเธออะไรไม่รู้
เปลี่ยนเถอะนะ (คนอ่านก็วุ่นวายจริงจัง)
บรรยากาศต้นเรื่องดีมากเลยค่ะ สองคนอยู่กันแบบเป็นธรรมชาติมากขึ้น ที่จริงคงหมายถึงน้องฐา เพราะพี่โต้ง
แกก็เป็นธรรมชาติเสมออยู่แล้ว พี่โต้งรู้สินะว่าน้องยังคิดถึงเรื่องรักเดิม ๆ อยู่ ถึงให้น้องเปิดใจให้รักใหม่มากขึ้น
น้องก็ดูโอเคกับมันเนอะ ชอบตอนเช็ดผมให้กัน พี่โต้งแกดูแลน้องดีจริง ๆ ทำแบบเป็นปกติของแก น่ารักอ่ะ
ถ้าไม่ติดเรื่องนั้น :katai1: เอาน่า คนเรามันต้องมีอุปสรรคกันบ้าง รักจะได้แข็งแรง ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้สงสารพี่โต้งมากมาย :hao5: พี่ท่านคงต้องชอลิ้วเฮียงอีกแล้ว :ling2:
-
สงสารน้องฐาอ่ะ
ถึงยังจะจำอะไรไม่ได้ แต่ความรู้สึกเจ็บปวดมันก็ยังอยู่
ถ้าความจำกับมาพี่โต้งจะเคลียร์ยังไง
จะเล่าความจริงให้น้องฐาฟังหรือจะหลอกว่าลูกเป็นหลานต่อหล่ะ
:mew2:
-
สงสารทั้งสองคนเลย
-
หมันใส้พี่โต้งมาตลอก แต่ตอนนี้แอบสงสารและเห็นใจเบาๆ :hao3:
-
แม้จะเพิ่มความหวาน ดีกรีความหน่วงยังคงเข้มข้น!
-
อย่างนี้แหละ ไม่เข้าใจก็ค่อยๆ เรียนรู้ไป......
-
พี่โต้งเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าด่วนๆเลย
แหม้~กำลังจะดีอยู่เชียว
แล้วแฟนเก่าโทมาป่ะเนี่ย :m16:
-
:mew6: :mew6:ไม่รู้จะสงสารใครดีๆๆๆๆ
-
เหมือนน้องฐายังไม่มั่นใจในริงโทนของพี่โต้ง เอ้ย!!!ตัวตนตะหาเ
อะไรกันจะหวานแล้วแท้ๆกำลังอะจึ๊กๆเลย :z3: :z3:
ต้องเสพดราม่าแทนซะงั้น
-
อิพี่โต้ง.... เมิงรีบๆ เคลียร์ตัวเองเถอะ... ตั้งสั่นก็ได้ จริงๆ
-
สู้ต่อไป :mew1:
-
อิืมเมจน้องฐาคือคิมฮีนี่เอง
ใจ จิตใต้สำนึกน้องฐายังจำไ้ดอยู่น่ะสิ เสียงเพลงนี้
อีตาพี่โต้ง รีบเครียเน้อ
-
เฮ้ออออ อะไรที่มันฝังใจยังไง ก็คงจะจำไม่ลืมอ่ะนะ พี่โต้งก็พยายามเข้านะคะ สู้ๆ :hao3: :hao3:
-
จิตใต้สำนึกของฐามันยังฝังใจ
อยากรู้จะแย่แล้วว่าเมื่อความจำกลับมา
ฐาจะมีท่าทีอย่างไร
ตอนนี้พี่โต้งเป็ยพระเอกฝุดๆ :hao6:
บวกเป็ด
-
เหอๆๆๆๆ เสียงเพลงสะกิดต่อมของน้องฐาเข้าซะ
แหมะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
-
ถ้าน้องฐาจำได้ก็จะ
โกรธพี่โต้งอีกแน่นอน
:เฮ้อ:
-
พี่โต้งเคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆซะที
สงสารน้องฐา เดี๋ยวพอความจำกลับมา
ก็ต้องมานั่งทะเลาะกันอีก T^T
อีกนิดเดียวแท้ๆ พี่โต้งอดเบย ย ยย 5 5 5 5
-
น้องฐาเปงอะรัยอ่ะ พี่โต้งช่วยน้องฐาด้วยนะ ให้กลับมาจำเรื่องเก่าได้สะทีเถอะ อือๆๆๆๆ
-
:mew4: :mew6: :mew4:
-
พี่โต้งงง น่าสงสารรรรร ฮืออออออ :ling1:
-
โอ้ยยยย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันโทรมาขัดจังหวะซะได้
ว่าแต่พี่โต้งทำไมไม่ยอมเปลี่ยนริงโทนสักที ไม่รู้เหรอว่ามันทำให้น้องฐาคิดมาก
นี่ขนาดความจำหายไปยังจดจำความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้อยู่เลย :เฮ้อ:
ก็ไม่รู้จะสงสารใครดี แต่ยังไงก็สู้ๆ นะพี่โต้ง
จริงอ่านตอนนี้แล้วต่อมน้ำตาแทบแตกตอนที่พี่โต้งใส่นาฬิกาให้น้องฐาใหม่
มันซึ้งมากๆ เข้าใจความรู้สึกน้องฐาเลย
คือจากที่ตัวเองไม่เคยมีความสำคัญกับใคร
พอมีคนมาคอยห่วงใย คอยใส่ใจแล้วมันรู้สึกตันๆ ในอก มันอิ่มใจ มันตื้นตันใจ
แต่พอยื่นมือออกไปกลับสัมผัสได้แต่ความว่างเปล่า กลายเป็นความรู้สึกโหวงๆ ในอกมาแทน :mew6:
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ฟันฝ่าไปด้วยกันเถอะนะน้องฐา พี่โต้ง
-
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ - Zai (http://www.youtube.com/watch?v=t9Ar4mYQYyM)
เนื้อเพลง: ถึงเวลาต้องเรียนรู้
ศิลปิน: ทราย ฟาเรนไฮต์
อัลบั้ม: Single
ถ้าฉันไม่ลืมตาขึ้นมา ก็ไม่ต้องรับรู้อะไร
ไม่คิดอะไรซ้ำซ้ำ ไม่เกิดคำถามมากมาย
มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม
มันเป็นแค่เพียงความฝันใช่ไหม
แล้วทำไมน้ำตายังไหล ทำไมน้ำตายังไหล
ฉันได้แต่หยิกแขนตัวเอง
เพื่อบอกตัวเองว่าเป็นเรื่องจริง
ฉันไม่มีเธอแล้วจริงจริง
แม้ฉันอยากจะย้อนเวลา
แค่อยากจะขอให้เธออยู่ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ การอยู่คนเดียวใช่ไหม
ไม่นานก็รู้จะผ่านมันไปยังไง
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ การอยู่คนเดียวให้ได้
วิชาบังคับที่ใจของฉันต้องทำความเข้าใจ
ฉันว่าฉันก็ดีกับเธอ และคิดว่าเธอก็ดีกับฉัน
ถึงจะรักกันมากแค่ไหน ไม่อาจจะไปด้วยกัน
ฉันได้แต่หยิกแขนตัวเอง
เพื่อบอกตัวเองว่าเป็นเรื่องจริง
ฉันไม่มีเธอแล้วจริงจริง
แม้ฉันอยากจะย้อนเวลา
แค่อยากจะขอให้เธออยู่ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ การอยู่คนเดียวใช่ไหม
ไม่นานก็รู้จะผ่านมันไปยังไง
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ การอยู่คนเดียวให้ได้
วิชาบังคับที่ใจของฉันต้องทำความเข้าใจ
ฉันต้องเริ่มนับหนึ่งอีกครั้ง
จะอยากทำหรือไม่อยาก แต่ฉันจะอยู่ให้ได้
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ การอยู่คนเดียวใช่ไหม
ไม่นานก็รู้จะผ่านมันไปยังไง
ถึงเวลาต้องเรียนรู้ การอยู่คนเดียวให้ได้
วิชาบังคับที่ใจของฉันต้องทำความเข้าใจ
** ปล .อิมเมจเหมาะกับน้องฐาและป๋าโต้งมากกกกกกก...แต่ไม่อยากให้มันจบแบบใน MV.
-
แวะมารอทุกวันเลย ยย ยย
-
ตอนที่ 87 รื้อฟื้น
อากาศนอกระเบียงมันหนาว ยุงก็กัด .... น้ำมูกไหล หายใจไม่ออก มันอึดอัดเหมือนอกจะระเบิด
“........ไม่ไปไหนทั้งนั้น!!!” ได้ยินเสียงพี่โต้งตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด หนูชะโงกหน้าแอบส่องตามช่องว่างของผ้าม่าน เห็นพี่โต้งวางโทรศัพท์ลง แล้วเดินตรงมาทางนี้
“น้องฐา.....” เสียงพี่โต้งเรียกจากในห้อง พร้อมกับแหวกผ้าม่านแล้วเลื่อนประตูกระจกออก
หนูเงยหน้าพี่เขาอย่างแปลกใจ พี่เขาเดินออกมาทีหลัง แต่ทำไมถึงรู้ว่าหนูอยู่ตรงนี้ล่ะ
ไม่ทันจะเอ่ยปากถามออกไป พี่เขาก็โถมตัวเข้ามากอด
“คราวหลังถ้าคิดจะซ่อน อย่ามาตรงนี้ได้ไหม มันหนาว เดี๋ยวก็ยุงกัดตายหรอก”
“ใครโทรมาคะ?” หนูไม่ได้ตอบรับความห่วงใยนั้นแต่ถามกลับไปทันที
“ซา เพื่อนพี่น่ะ มันชวนออกไปข้างนอก”
“เพื่อนจริงๆ เหรอคะ?”
“จริงสิ” พี่โต้งจ้องมองหนูกลับอย่างแปลกใจ “แล้วน้องฐาคิดว่าจะเป็นใคร”
หนูเองก็ชะงัก นั่นสิ หนูคิดว่าจะเป็นใคร? ใครจะโทรมา แล้วทำไมต้องรู้สึกกังวลด้วย....
“หนูไม่รู้” หนูบอกด้วยเสียงลอยๆ ขณะที่พยายามก้มหน้าลงคิดหาคำตอบอย่างสุดกำลัง
“หรือว่าน้องฐา.... นึกอะไรออกแล้ว จำได้แล้วเหรอ?”
หนูหลับตาแน่น ขณะที่หัวมันปวดขึ้นมาจนต้องเอามือกดที่ขมับ ภาพบางอย่างที่แวบเข้ามาไวๆ แต่จับใจความไม่ได้ ทำให้รู้สึกเหมือนอยากจะอาเจียน
“น้องฐาเป็นอะไร...น้องฐา......”
.
.
.
ค่ำคืนที่เกือบโรแมนติกผ่านไปอย่างน่าเสียดายด้วยพาราสองเม็ดบวกยานอนหลับ แต่เมื่อตื่นขึ้นมา หนูก็ยังคงรื้อฟื้นความทรงจำไม่ได้ แต่สิ่งที่เพิ่มเข้ามาคือสับสน และความรู้สึกค้างคาใจไม่จบไม่สิ้น
หลังจากที่หนูทำ “ล่ม” ไปเมื่อวันก่อน พี่เขาก็เลยไม่เข้ามาวุ่นวายอะไรกับหนูอีก หนูไม่มั่นใจว่าเพราะพี่เค้าหมดอารมณ์ทางเพศไปแล้ว หรือกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยก็ไม่ทราบได้ แต่หนูก็แกล้วทำเป็นไม่สนใจเพราะเข้าสู่ช่วงฤดูการสอบพอดี ต่างคนต่างยุ่งที่ต้องเคลียร์งาน และอ่านหนังสือสอบไฟนอล ซึ่งตัวหนูเองรู้สึกเหนื่อยมากเพราะจำอะไรก่อนหน้าไม่ได้ เลยต้องพยายามมากกว่าปกติเป็นเท่าตัว
หนูนั่งลงกับพื้นห้องเอนหลังพิงโซฟา หน้าโน้ตบุกที่เปิดทิ้งไว้ด้วยความเคยชินทั้งๆ ที่ความจริงอ่านหนังสืออยู่ไม่ได้เล่น พี่โต้งนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ บนโซฟา เราไม่ได้คุยกันเลย
หากวันใดที่เธอลืมไปว่ารักกันหรือเปล่า หากวันเวลาที่เดินผ่านอาจจะเจือจางทุกเรื่องราว
มีเพียงคำเดียวพอให้เธอชื่นใจ หากความจริงที่เจอมันเลวร้ายแค่ไหน
วันนี้ต้องเจออะไร ฉันรักได้เพียงแค่เธอ....
ระหว่างนั้นเสียงเพลงก็ดังขึ้น หนูหันไปมองตามพี่โต้งยกมือถือขึ้นกดรับสายตอบรับสั้นๆ
หลังจากวันนั้น พี่โต้งก็เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเป็นเพลงเผื่อลืม.... มันก็เข้ากับเราดี ถึงแม้หนูจะคิดว่าเพลงรักเธอเสมออาจจะมีประเด็นอะไรบางอย่างที่ทำให้นึกถึงเรื่องอดีตกาลได้ แต่พี่โต้งก็ไม่ได้ฮาร์ดคอร์ขนาดนั้นอยู่ดี
นั่นแหละที่มันแปลก ทำไมพอเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าแล้วถึงรู้สึกเฉยๆ
“อ้ะ.....” หนูเลิกคิ้วใส่พี่โต้งที่ยื่นมือถือส่งให้
“คนที่ขับรถชนน้องฐาโทรมา เค้าจะคุยเรื่องค่าสินไหม”
หนูพยักหน้า แล้วรับมาคุย
นอกจากค่ารักษาพยาบาลที่ไม่เสียตังค์สักบาทแล้ว พี่คนชนก็แสนใจจะใจดีบอกให้หนูเรียกร้องจากประกันได้เลย เพราะตัวพี่เค้าไม่เสียอะไรอยู่แล้ว ประกันก็จ่ายทุกปีไม่เคยได้ใช้ พี่เค้าก็รับแล้วว่าเค้าเป็นฝ่ายผิด แม้ว่าความจริงหนูจะเป็นคนวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือออกไปให้ชนเองก็เถอะ
“ตอนนั้นหนูวิ่งออกไปเหรอคะ”
“ใช่นะ เหมือนจะวิ่งตามรถแฟนน้องออกมา คงรีบมากอ่ะ แม้แต่รองเม้ายังไม่ได้ใส่เลย วิ่งออกมากระทันหันจนเบรคไม่ทัน พอชนแล้วแฟนน้องถึงจอดรถแล้วกลับมาดู”
หนูนิ่งคิด สงสัยจะจริง เรื่องที่รีบเพราะพี่โต้งเพิ่งเอารองเท้ามาให้ตอนที่หนูทัก ในตัวไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่กระเป๋าเงิน เสื้อผ้าที่ใส่ก็เหมือนชุดนอน
หลังจากวางสายพี่คนนั้นแล้ว ด้วยความข้องใจทำให้หนูโทรไปถามออย แล้วก็ได้รับการยืนยันว่าก่อนจะถูกรถชนหนูมีเรื่องทะเลาะกับพี่โต้งอยู่ แต่หนูไม่ได้เล่าให้ฟังว่าเรื่องอะไร
“อะไร? จนป่านนี้แล้วยังนึกอะไรไม่ออกอีกเหรอ?” เสียงออยถาม
“อือ.... ไปๆ มาๆ เหมือนเรื่องลึกลับอ่ะ ต้องสืบอดีตตัวเอง พี่โต้งเองบอกอยากให้จำได้ แต่แกก็ไม่เล่าเรื่องก่อนหน้านี้ให้ฟังเลยนะ เหมือนมีอะไรปิดบังไว้อย่างนั้นแหละ”
“เออ..... จะว่าไปแล้ว ฉันเอาเรื่องแกไปเล่าให้พี่ชลฟังนะ เค้าบอกว่าอาการความจำเสื่อมมีสาเหตุอยู่สองอย่าง คืออาการกระทบกระเทือนทางสมอง กับการปิดกั้นความทรงจำ ถ้าหากเป็นแบบแรก แกอาจจะต้องรอให้สมองได้รับการซ่อมแซม แต่นี่มันก็พักนึงแล้ว แกก็ไม่ได้มีอาการข้างเคียง จำพวกความผิดปกติทางสายตา การพูด ปากเบี้ยว หรือว่าคลื่นไส้อาเจียนเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่มีนะ แต่ปวดหัวตอนที่มีอะไรบางอย่างแวบเข้ามา แต่ก็ยังปะติดปะต่อราวไม่ได้อยู่ดี”
“ถ้าเกิดที่แกลืมไม่ใช่เพราะสมองล่ะ? แต่เป็นเพราะมีอะไรบางอย่างทำให้แกอยากลืม.... เวลาอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรก็ได้”
“แล้วไงต่อ? มันมีวิธีรักษาไหม?”
“ไม่รู้ดิ แม้แต่หมอเค้าก็ยังบอกไม่ได้เลยนี่ ฉันว่าแค่บรรยากาศเดิมๆ เรื่องราวดีๆ มันยังไม่พอ แกต้องหาสาเหตุที่ทำให้ลืม ทำไมยังจำเรื่องไอ้โรจน์ได้แต่จงใจลืมเรื่องของพี่โต้งคนเดียว ไม่แน่ กุญแจที่ขังความจำของแกไว้อาจจะอยู่ใกล้นิดเดียวก็ได้นะ”
หนูกลับมานั่งเครียดหน้าคอมอีกครั้ง ปวดหัวหนัก คอมเปิดไว้เฉยๆ ไม่ได้เล่น หนังสือที่กองๆไว้ ไม่ได้อ่าน หลับตาพักสมองพักนึง
“โอวัลตินค่ะน้องฐา” หนูลืมตาขึ้นมองหน้าพี่โต้ งยื่นมือไปรับถ้วยเครื่องดื่มมาวางไว้ข้างตัว
“ขอบคุณค่ะ”
“อะไร.... เนื้อหาตอนปีหนึ่งมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?” พี่แกถามเหมือนจะแซว
“คะ?”
“เห็นทำหน้ายังกับแบกโลกไว้อย่างงั้น”
เฮ้อ.... ไม่ได้เครียดเรื่องนั้นสักหน่อย.....
หนูเงียบไม่ได้ตอบ หันไปมองพี่โต้งที่นั่งลงบนโซฟาที่เดิม
บางที.... สิ่งที่ทำให้ความจำกลับมาอาจจะอยู่ใกล้ๆ....
“พี่คะ”
“หืม” ตอบด้วยเสียงในลำคอ
“ก่อนรถชนเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“ฮึ! เกิดอะไรงั้นเหรอ?” แกหันมามองหน้าพลางขมวดคิ้ว
“ค่ะ หนูอยากรู้ว่า ก่อนที่หนูจะถูกรถชนจนจำอะไรไม่ได้ เราทะเลาะกันเรื่องอะไร”
“น้องฐา......” พี่โต้งอึ้งทำหน้าตกใจที่โดนถาม ใบหน้าลำบากใจของแกทำให้หนูขัดเคืองใจขึ้นมา
“ทำไมไม่ตอบล่ะคะ พี่มีอะไรปิดบังหนูอยู่หรือไง”
“เปล่า...... ไม่มีอะไรทั้งนั้น ทะเลาะกันก็เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่สำคัญอะไรหรอก”
หลีกเลี่ยง... ปิดบัง
“ถ้ามันเล็กจริงทำไมบอกไม่ได้ล่ะ”
“มันนานจนพี่ก็ลืมๆ ไปแล้วต่างหาก น้องฐาอย่าใส่ใจเลยนะ”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น พี่โต้งกำลังจะไปไหน ทำไมหนูต้องรีบวิ่งตามลงไปด้วย”
“พี่....กำลังจะไปเยี่ยมหลาน... แต่พี่คิดว่าน้องฐาจะรออยู่ที่ห้อง พี่ไม่คิดว่าน้องฐาจะตามลงไป มันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้นเอง แล้วมันก็ผ่านไปแล้วด้วย น้องฐาจะอยากรู้ไปทำไม”
“หนูก็แค่คิดว่าถ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น หนูอาจจะนึกอะไรออก ก็ได้ค่ะ ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร หนูคงเข้าใจผิดไปเองว่าพี่อยากให้หนูจำทุกอย่างได้จริงๆ” หนูบอกด้วยเสียงใส่อารมณ์ นึกเคืองพี่โต้งเหลือเกิน ปากบอกว่าอยากให้จำได้ แต่พอถามอะไรก็เอาแต่เงียบ ไม่ยอมตอบไม่ยอมเล่า มัวอมพะนำอะไรไว้ก็ไม่รู้....
ไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เมื่อพี่โต้งปฏิเสธไม่ยอมเล่าเรื่องที่คาใจให้ฟัง ยืนยันจะหาทางฟื้นความทรงจำด้วยวิธีอื่น พอสุดสัปดาห์พี่แกก็พาหนูไปที่ผับที่เจอกันครั้งแรก เท่านั้นยังไม่พอ ดึกๆ ดื่นๆ ยังขับรถไปจอดหน้าโรงแรมม่านรูด ให้หนูเสียวเล่นอีกต่างหาก....
“อย่าบอกนะคะว่าเราจะเข้าไป” หนูถาม หันไปมองป้ายโรงแรมพลางกลืนน้ำลาย
“ไม่ดีกว่า ขนาดห้องที่อยู่ด้วยกันทุกวันยังนึกอะไรไม่ออก โรงแรมม่านรูดมันคงไม่ได้ช่วยอะไรขนาดนั้นมั้ง” พี่โต้งตอบก่อนจะออกรถ ทำให้หนูต้องถอนใจอย่างโล่งอก
แต่เดี๋ยวสิ.... หรือว่าเรื่องที่หมอกบอกจะเป็นเรื่องจริง....
“น้องฐา”
“อะ....ขะ....คะ?”
“จนถึงตอนนี้ก็ยังคิดอะไรไม่ออกเลยเหรอ”
หนูส่ายหน้า มองเห็นพี่โต้งพยักหน้าน้อยๆ ไม่ว่าอะไร ถึงอย่างนั้นก็พอรู้ว่าแกคงผิดหวัง
“ถ้าหากว่าพี่ไม่อยากรอ หนูก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะคะ ตอนนี้หนูก็เดินได้แล้ว อีกไม่กี่วันก็สอบเสร็จ หนูคงไม่ต้องรบกวนพี่อีก ก็แค่กลับไปอยู่บ้าน กว่าจะเปิดเทอมก็เป็นเดือน หนูคงหาที่อยู่ใหม่ได้ไม่ยาก”
“น้องฐาคิดอะไรเนี่ย... พี่พูดสักคำเหรอว่าไม่อยากรอ ถึงพี่จะอยากให้น้องฐาจำเรื่องของเราได้มากแค่ไหน แต่ถ้าน้องฐาจำไม่ได้ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เราจะเลิกกันอยู่ดี น้องฐาอาจจะลืมเรื่องราวทั้งหมด แต่พี่ไม่เคยลืม ...ถึงน้องฐาจำอะไรไม่ได้สักอย่าง ไม่ได้แปลว่าเราไม่ได้รักกัน ถ้าหากการที่น้องฐามีขาครบถ้วนสมบูรณ์ทั้งสองข้างจะทำให้น้องฐาเดินจากพี่ไป พี่ยอมดูแลคนขาหักตลอดชีวิตยังจะดีเสียกว่า”
พูดอะไรไม่ออก..... นอกจากนิสัยชอบดูแลคนอื่นมากกว่าตัวเองแล้ว นิสัยที่เหมือนกันอีกอย่างของเราคือความดันทุรังนี่แหละ ตัวหนูเองก็ไม่ได้อยากพูดให้พี่โต้งเสียใจแบบนั้น เพียงแค่ไม่สบายใจที่เห็นแกทำดีกับหนูทุกอย่าง และพยายามหลายๆ อย่างเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำให้ แต่หนูก็ยังจำอะไรไม่ได้ หนูไม่อยากให้แกต้องผิดหวังซ้ำๆ เท่านั้นเอง
สัปดาห์ที่สองของการสอบ วันนี้หนูมีสอบตอนบ่าย พี่โต้งออกไปสอบแต่เช้าแล้ว หนูนั่งตัวกลมอยู่เดิม เปิดโน้ตบุคทิ้งหน้าเฟสค้างไว้ แล้วนั่งกินขนมไป อ่านหนังสือไปเหมือนอย่างเคย จู่ๆ พอหันไปมองจอคอม เห็นหน้าต่างเล็กๆ กระพริบตรงหน้าจอเฟส
เอ๊ะใครทัก....
MInG Quan อะไรเนี่ย? คนจีนป่ะคะ หมิงเฉวียน เพื่อนเต้าหมิงซื่อป่ะเนี่ย
MInG Quan หวัดดี
NONGTHA ดี ใครอ่ะ
MInG Quan เรามิ่งไง... มิ่งขวัญน่ะ จำได้ไหม?
หนูนิ่งไปแป๊บนึงเหมือนตาจะค้างไปชั่วขณะ เมื่อรำลึกได้ว่าคนชื่อมิ่งขวัญที่รู้จัก มีแค่คนเดียว
NONGTHA จำได้สิ เป็นไงมั่ง สบายดี?
MInG Quan สบายดี.... ฐาล่ะเป็นไง...
NONGTHA ก็ดี....
MInG Quan ละมีแฟนใหม่ยัง?
หนูเงียบ ไม่กล้าตอบ หนูกลัวว่าถ้าตอนนี้มิ่งอาจจะไม่ได้อยู่คนเดียว
ถ้าสมมุติ......มันอยู่ด้วย...... ถ้าเกิดมันรู้ว่าตอนนี้หนูมีคนอื่นแล้ว....
มันจะคิดยังไง?
NONGTHA มิ่ง....... ได้เจอโรจน์บ้างไหม?
TBC.
-
พี่โต้งบ่ายเบี่ยงอยู่นั่นอ่ะ
-
ทำไมฐายังรักคนแบบนั้นอยู่แล้วพี่โต้งอ่ะคืออะไร??
คนเราความอดทนมันไม่ได้มีเท่ากันนะ ถ้าวันนึงเค้าไปจะเสียใจ
-
ขัดใจพี่โต้งจริงๆ
แทนที่จะบอกความจริงด้วยตัวเอง
แต่แกก็คงกลัวว่าถ้าน้องฐารู้คงทิ้งแกแน่ๆ
เพราะน้องดูเหมือนไม่รักแกสักเท่าไหร่เลย
เฮ้ออออ รอลุ้นตอนนี้อยู่นาน ยังคงต้องลุ้นต่อไป
รักน้องฐา รักพี่โต้ง และรักคนแต่งนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
หน่วงอย่างต่อเนื่องกับเรื่องปิดบังของพี่โต้ง ยิ่งอึกอักมันยิ่งน่าโมโห
ที่จริงพี่โต้งควรเคลียร์ ชนๆ ไปเลย จะได้หาทางแก้ปัญหาร่วมกัน
แต่แกอาจรอเวลาอยู่ เพราะตอนนี้ความสัมพันธ์มันเปราะบางมาก
อารมณ์ให้น้องจำได้ก่อนว่าเราเคยรักกันมาก เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
แค่นี้น้องฐาก็เอาแต่จะตีจาก คนที่รักและดูแลมามันเศร้านะ
น้องฐาคงเป็นแบบปิดกั้นความทรงจำมากกว่่า เรื่องโรจน์ก็วนเวียนคิด
เอามาเจอกันซักครั้งมั้ย ดูสิจะตัดใจได้หรือรักมันมากขึ้น
แต่คนอ่านเชียร์พี่โต้งนะ
หายไปหลายวันเลย คิดถึงนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ใครน้อ มิ่งขวัญ อ่านแล้วก็จำไม่ได้ :ling1:
ทำไมน้องฐาต้องถามหาโรจน์ด้วยอ่าาาา
-
:mew2:
คงยังต้องรอลุ้นกันต่อไป แอบเพลียใจ
ความจำก็ยังจำไม่ได้ ชักศึกเก่าเข้าบ้านซะอีกแน่ะ
ฐานะฐา :ling2:
สงสารพี่โต้ง คงรู้ซึ้งแล้วสินะ เอาใจช่วย
บวกเป็ด
หน่วงเยอะจังค่ะ กระชับความหน่วงนิดน้า คนอ่านใจจะขาด
:กอด1: :3123:
-
:เฮ้อ: สงสารพี่โต้งนิดๆน่ะ
:mew1: :mew1:
-
พี่โต้งไม่เคลียร์อีกแล้วววววว โกหกอีกแล้ววววววววว :ling1:
หน่วงอีกยาวๆเลยดีไหม เป็นของขวัญให้คนโกหก 555
.
แต่ยังไงก็เชียร์พี่โต้งมากกว่าโรจน์นะ :กอด1:
-
และแล้วก็ยังหน่วงยังต่อเนื่อง
พี่โต้งก็ยังคงปากหนักไม่บอก
อีกตามเคยเหนื่อยใจไปกับ
สองคนนี้จริงๆๆ :เฮ้อ:
+1และเป็ด
-
เบื่ออิพี่โต้ง ยำแม่งเล้ยยยยยยย :katai1:
-
เอาเข้าไป ... มาม่าเฟสติวัลจริงๆ 555555
-
โรจน์โผล่(ชื่อ)มาแล้ว~ ถึงจะเชียร์แกขนาดไหนน้องฐาเค้าก็ไม่เลือกแกหรอก เลวไว้เยอะ ส่วนพี่โต้ง...เข้าใจว่าต้องรอเวลาที่จะพูดหรือต่อสู้กับใจตัวเองอยู่ แต่ก็รีบๆเคลียร์ล่ะ สงสารน้องฐา!!
รออ่านต่อจ้า
-
น้องฐาาาาาาาาาา
ไปถามถึงมันทำม้ายยยยย :katai1:
-
เห้อออออ
พี่โต้ง เล่าความจริงไปเถอะ
เผื่อน้องฐาจะนึกออก
ถ้านึกไม่ออกก็คงต้องระแวงเรื่องโรจน์อยู่แบบนี้
:เฮ้อ:
-
พี่โต้งกลัวที่จะพูดใช่่ไหมละคะ
กลัวว่าพูดออกไปแล้วจะเสียทุกอย่างไป
เลยอยากจะยื้ดเวลา ยื้อทุกอย่างให้นานออกไปที่สุด
แต่ยื้อยังไงมันก็ไม่พ้นหรอกค่ะพี่ สุกท้ายลูกสาวพี่ก็ต้องโตขึ้นเรื่อยๆ ภาระในการดูและ เรื่องค่าใช้จ่ายและอื่นๆ ก็ต้องมากขึ้นตามไปด้วย
พี่คิดว่ามือเดียวจะคํ้าฟ้าไหวหรือคะ
น้องฐาคะ ....ไม่รู้จะพูดยังไงกะน้องดี
เอาเป็นว่าขอให้จำทุกอย่างได้เร็วๆ
จำความรักระหว่างกันและกันได้โดยไวที่สุด
และพร้อมที่จะฟันฝ่าไปกะพ่อค้าตับนะคะ
เราคิดว่านางงามศรีสยามรักเด็ก (ผู้ชาย) หนุ่มๆ และชายฉกรรจ์แบบหนู เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ
ดีไม่ดี ทางฝั่งผู้หญิงเลี้ยงไม่ได้ จะรับมาเลี้ยงเองด้วย
-
พี่โต้ง คือ... ไม่อยากด่า แต่... :เฮ้อ:
-
อั๊ยย่ะ
โดนพี่โต้งลงโทษแน่
ดีไม่ดี คนเจ็บที่ใจทีหลังจะเป็น น้องฐานะเออ เพราะเริ่มแค่พี่โต้งล่ะ แต่เรืื่องไอ้โรจน์ยังคาใจอยู๋
-
อ้าว ไปรื้อฟื้นกับคนอื่น ฐานะฐา T_T พี่โต้งเล่าๆ ไปเหอะ ไหนบอกจะไม่ปิดบังอีกม่ะใช่เหรอ
-
พี่โต้งงงง!!!!!!!! :katai1:
อย่าปากหนักในเรื่องไม่เป็นเรื่องได้ไหม เล่ามาเถอะนะ :ling1:
มันดีกว่าน้องฐามารู้ทีหลัง อันนี้เป็นเรื่องชัว
พี่โต้งอะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวเรื่องปากนี่หล่ะพี่ :katai1:
รีบๆบอกน้องฐาก่อนที่น้องฐาจะรู้เอง..... :เฮ้อ:
-
โอ้....โอเค...
โรจน์สินะ....
-
พี่โต้งกับโรจน์ เลือกพี่โต้งดีกว่านะจ๊ะน้องฐา
ตัดใจจากโรจน์เห๊อะ
-
:z3:
ทำไมเป็นคนอย่างเน้
ใจสะอึก จิตสะดุด จุดความคิด
ใจรับผิด จิตรับพลาด ช่างขาดเขลา
ใจไม่หนัก จิตไม่แน่น แม่นรักเรา
ใจซึมเซา จิตซึมซับ จับทรงจำ
พี่โต้งกลัว กลัวอะไร ไร้เหตุผล
น้องฐาค้น ค้นอะไร ให้ถลำ
พี่โต้งบอก บอกความจริง ที่มืดดำ
น้องฐาฟื้น ฟื้นความจำ ชักนำพา
อะไรเกิด ให้มันเกิด เปิดตาหู
มันเป็นอยู่ ดูเป็นไป ใช้ใจหา
ก็แค่นั้น วันคืนสุข คงกลับมา
พี่โต้งอย่า คิดอำพราง ขวาง..ฐาเลย
:fcuk: โบกหัวทีดิ๊..ไอ่พี่โต้ง
..เซ็งจิต ชิ๊บ..
ดราม่าได้ดีนะ..นิ
ซิกซิก
-
นิ....รับผิดชอบมาเบยนะ.....มาทำให้ค้างแล้วจากไป อารมณ์เหมือนกำลังจะถึงจุดสุดยอดแล้วมีคนมาเคาะห้อง.....ชิส์
มิ่งขวัญคือใคร อ่านนานแล้วลืมค่ะ...เนี่ยเห็นมั้ย เพราะนาน ๆต่อที ของเก่ามันเลยขาดช่วง ต้องไปกูเกิ้ลหาเอาอีกแล้วสินะ...
ชิส์ชิส์
-
ดราม่าซ้ำซ้อน :katai1:
-
ทำไมวันๆที่ผ่านมันถึงทรมานแบบนั้นล่ะ...เครียดนะเนี่ย
เมื่อไหร่มันจะผ่านไป~~~~~
-
ทำไมพี่โต้งไม่เล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟังน่ะ ฐาสู้ๆนะ!!
-
น้องฐา อย่าทำอย่างนั้น
สงสารพี่โต้งขึ้นมานิดนึง :hao5:
-
ทำไมพี่โต้งไม่เล่าา รีบๆทำให้น้องฐาจำได้
เดี๋ยวน้องฐาก็กลับไปหาโรจน์หรอก :hao5:
-
ตอนที่ 88 สะกดจิต......
หนูสอบเสร็จตั้งแต่วันพุธ ส่วนพี่โต้งยังมีสอบอีกวิชาวันศุกร์
เย็นวันพุธ หนูก็เก็บเสื้อผ้าใส่ประเป๋าเป้
“พรุ่งนี้หนูจะไปกรุงเทพนะคะ” หนูบอกเมื่อพี่โต้งเดินเข้ามาเห็นพอดี
“ไปทำไม?”
“พอดีมีพี่ที่รู้จักกัน เค้าแนะนำว่าให้ลองไปปรึกษาจิตแพทย์ดู เผื่อจะช่วยได้”
“จิตแพทย์? น้องฐาความจำเสื่อม แต่ให้ไปหาจิตแพทย์เนี่ยนะ” พี่โต้งทำเสียงสูงเหมือนเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ
“ก็เผื่อว่าถ้าไม่ใช่สมองที่มีปัญหา แต่จิตใจต่างหากที่ผิดปกติ ถึงจะคิดว่าโอกาสหายมันน้อยมากก็ตาม แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ลองเลยไม่ใช่เหรอคะ นอกเสียจากว่าพี่จะไม่ได้อยากให้หนูจำทุกอย่างได้จริงๆ”
“ทำไมพี่ต้องไม่อยากให้จำได้ด้วยล่ะ?”
“ไม่รู้สิคะ หนูอาจจะคิดไปเองก็ได้” หนูตอบกลับเสียงตึงๆ
“อือ...งั้นก็ตามใจ แต่พี่สอบเสร็จวันศุกร์แน่ะ ไปอาทิตย์หน้าได้ไหมพี่จะได้ไปส่งไง”
“ไม่ได้หรอกค่ะ พอดีนัดหมอไว้แล้ว พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูไปคนเดียวได้”
“แล้วจะกลับเมื่อไร”
“ก็ถ้าเสร็จธุระแล้ว หนูคงนั่งรถกลับบ้านเลยอ่ะค่ะ”
“อ้าว ทำไมรีบกลับ วันศุกร์ว่าจะพาไปฉลองสอบเสร็จซะหน่อย”
“ฉลองวันนี้ก็ได้ค่ะหนูสอบเสร็จแล้ว”
“ไม่ๆ ก็นัดพวกเพื่อนพี่ด้วยไง หลายๆ คน สนุกดี”
“พี่อย่าลืมสิคะว่าตอนนี้หนูจำเพื่อนพี่ไม่ได้สักคน แล้วไปด้วยจะสนุกยังไงล่ะคะ?”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
วันพฤหัสหนูก็ออกเดินทางตั้งแต่เช้า มีพี่ชลแฟนของออยมารับแล้วพาไปส่งที่คลีนิคจิตเวชแห่งหนึ่ง เจ้าหน้าที่บอกว่า คุณหมอออกไปทานข้าว อีกสักพักคงกลับมา หนูพยักหน้าแล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ หนูโกหกพี่โต้งเรื่องที่นัดหมอไว้ ความจริงไม่ได้นัด หนูมากะทันหันซะจนแม้แต่คนแนะนำยังทำหน้างง
“พี่แค่พูดเล่นนะ ไม่คิดว่าฐาจะมาจริงๆ” พี่ชลพูดอยู่ข้างๆ
“อ้าว เหรอคะ? หนูนึกว่าพี่จะมั่นใจซะอีกว่าหมอเค้าช่วยได้จริงๆ”
“ได้ยินว่าหมอเค้าใช้วิธีสะกดจิตด้วย ฟังดูไสยศาสตร์มากกว่าวิทยาศาสตร์ แต่ลองดูก็ไม่น่าเสียหายอะไร แต่ที่พูดเนี่ยก็แค่ไม่อยากให้ฐาหวังมากเกินไป”
“โธ่ หนูไม่ได้หวังขนาดนั้นหรอกค่ะ อย่าห่วงเลย” หนูยิ้ม ไม่ได้เสียอกเสียใจอะไรเลย
“แล้วนี่ ถ้าตรวจเสร็จ ฐาจะกลับเลยหรือเปล่า หรือว่าจะอยู่ต่อ”
“อ๋อค่ะ หนูนัดเพื่อนไว้แล้ว คงไปค้างกับมันสักคืนแล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ ที่จริงพี่ชลกลับเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหมอก็คงมาแล้ว ขอบคุณนะคะที่ช่วยเป็นธุระให้”
พี่ชลยังอยู่เป็นเพื่อนจนคุณหมอมา แกถึงได้กลับไป
ตกเย็น หนูมาอยู่ที่ห้องโอ๋ นั่งอึนเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
“แล้วทำไมตอนที่กูไปเยี่ยม มึงไม่บอกกู ว่ามึงจำอะไรไม่ได้” เสียงโอ๋โวยวายลั่น
“ตอนมาถึงก็เห็นพล่ามไม่หยุด ก็เลยไม่อยากขัดจังหวะน่ะ”
“เจริญเถอะแม่คุณ แล้วไง หมอโรคจิตของมึง ได้ผลแมะ? จำไรได้ยังล่ะ”
“หึ หมอเค้าว่า ต้องใช้เวลารื้อฟื้น ลองพยายามหาอะไรที่คุ้นเคย ซ้ำเดิมทำดู หาสิ่งของ เพลง หรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์สำคัญ ไอ้เรื่องพวกนั้น ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำซะหน่อย ประเด็นมันคือ มีแต่กูเท่านั้นที่พยายามหา พยายามค้น แต่ใครบางคนพยายายามซ่อน พยายามปิดบัง”
“พี่ไก่อ่ะ เค้าไม่เล่าเรื่องอะไรให้แกฟังเลยหรือไง”
“เล่า.... เล่าแต่เรื่องดีๆ มันคงธรรมดาเกินไปจนไม่สะกิดต่อมมาโซในตัวกูมั้ง กูถึงนึกอะไรไม่ออกเลย”
“แล้วนี่อุตส่าห์ลงทุนถ่อมาถึงนี่แต่ก็คว้าน้ำเหลวสิงั้น”
“ประมาณนั้นมั้ง”
“เสียงไม่ได้ผิดหวังเลยนะเนี่ย”
หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน
“โอ๋....” เสียงเหมือนจะอ้อน
“หือ”
“มึงสอบเสร็จทุกตัวแล้วใช่ป่ะ?”
“อือ ใช่ ทำไมเหรอ?”
“พรุ่งนี้พาไปเทคโน.......หน่อยดิ”
“ฮะ ไปทำไม” มันหันมาส่งสายตาคาดคั้น
“เออน่า ได้ไม่ได้แค่นั้น จะเซ้าซี้ทำไม”
“เออ กูไม่ถามก็ได้ กูน่าจะรู้แต่แรก น้ำหน้าอย่างมึงจะนึกอยากมาหาหมอโรคจิตเหรอ ที่จริง มึงไม่ได้อยากจะมาหาหมอแต่แรกแล้ว แต่มึงอยากมาหาไอ้โรจน์ใช่ไหม?” แหม..เสนรู้เกินไปไหม?
“เปล่า... ก็มาหาหมอ แต่ไหนๆ ก็มาแล้ว แวะไปสักนิดจะเป็นไร” แกล้งทำเป็นเฉไฉ
“เหรอ? ทางผ่าน? แล้วก่อนมามึงบอกพี่ไก่โต้งเค้าไหมว่ามึงจะมาหาใคร”
“บอกแล้วเค้าจะให้กูมาเหรอ?”
“แล้วเค้ารู้ไหมเนี่ยว่ามาค้างกะกู”
หนูส่ายหน้าอีก
“เจริญพร.... กูจะจองวัด กลับไปมึงตายแน่”
“อย่ามาแช่งได้ไหม? กูไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย มึงอย่าเปลี่ยนเรื่องสิ กูชวนไปเป็นเพื่อน มึงจะไปไม่ไปเนี่ย”
“no no ถ้าขืนออยมันรู้ว่ากูสมรู้ร่วมคิดพามึงกลับไปเจอไอ้โรจน์ กูโดนฆ่าตายแหง ไม่เอาอ่ะ”
“มึงไม่บอก กูไม่บอก มันจะรู้ได้ไง นะโอ๋....” หนส่งเสียงอ้อนอีกครั้งแต่มันไม่ยอมใจอ่อน....
“กูว่ามึงอย่าไปเลย เดี๋ยวคืนนี้ กูพาเที่ยว หายเครียดแล้วพรุ่งนี้มึงกลับมอไปหาพี่โต้งดีกว่า เชื่อกูเหอะ”
.
.
.
สองทุ่มเศษ..... โอ๋พาหนูมาเที่ยวที่ผับแห่งหนึ่ง หนูทำหน้ามุ่ย เพราะใจจริงไม่ได้อยากมาเลยสักนิดเดียว....
“เลิกทำหน้าเหมือนตูดซะที กูแค่ทำตามที่สัญญาไว้ ถ้ามึงมากรุงเทพเมื่อไรจะพาไปเที่ยวมั่งแค่นั้นเอง”
“สัญญาไว้ตอนไหน จำไม่เห็นได้” หนูตอบด้วยเสียงมุ่ยๆ ตามเดิม
“ก็ตอนที่กูไปหามึงที่มอเมื่อตอนต้นเทอมหนึ่งไง เพราะมึงพากูไปเที่ยว มึงถึงได้ทะเลาะกับพี่โต้งจนถึงขั้นเลิกไป”
เลิกเหรอ....จะว่าไปแล้วก็ไม่เคยบอกให้เล่าเรื่องนี้ให้ฟังอย่างละเอียดเลยนะ
“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? เล่าให้ฟังบ้างได้ไหม”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน ตอนนั้นมีรุ่นน้องพี่โต้งมาลองใจมึงด้วยการชวนไปต่อ แต่มึงเลี่ยงด้วยการบอกว่ามากะผัวแล้วเดินมาหากู ทีนี้ผัวตัวจริงมึงดันเดินมาแล้วก็ไม่รู้นึกว่าเป็นไอ้คนที่มาจีบกูก็เลยยแกล้งทำเป็ฯยื่นหน้าไปใกล้มึงแบบนี้....” มันยื่นหน้าเข้ามาหา “แล้วพี่ไก่แกก็มาอาละวาดด่ามึงเละ พอนึกอะไรออกไหม?”
มันถามและหนูส่ายหน้าตอบ มันถอนใจเฮือกหันไปเหล่ตามองหาหนุ่ม....
วันคืนที่เนิ่นนาน อาจผ่านชีวิตคน
อาจเปลี่ยนใจคนให้เวียนหมุนไป
ทำเราจากกันห่าง ไม่เคยโทษใคร
มันเป็นเงื่อนไขของกาลเวลา
หนูเงยหน้าขึ้นจากเคาเตอร์และแก้วเหล้าหันไปมองดูเวทีทันทีเมื่อเพลงนี้ลอยเข้าหู
แปลกเนอะ ไม่ว่านานแค่ไหน “รักเธอเสมอ” ก็เป็นเพลงฮิตที่คนชอบร้อง
วันวานของเรา แม้มันไม่คืนกลับมา
แต่อยากจะบอกให้เธอรู้ว่า
ฉันยัง...ห่วงใย ใจก็ยังคิดถึงเธอ
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ แม้ว่าเธอจากฉันไป
ฉันยัง...เฝ้าดู และอยากจะรู้ความเป็นไป
เพราะว่าฉัน รักเธอดังเดิม
.
.
.
.
“การที่ความทรงจำหายไป มีความเป็นไปได้ที่จะมีสาเหตุมาจากการกระทบกระเทือนสมอง... ซึ่งอาการนี้อาจจะเกิดขึ้นในชั่วระยะเวลาสั้นๆ แล้วหายไปเอง หรืออาจจะยาวนานกว่านั้นก็ได้ ซึ่งถ้าหากหมอที่รักษาอยู่เค้าบอกว่าผลเอกซเรย์ออกมาปกติ หมอก็ไม่อาจฟันธงได้ว่าสาเหตุนั้นมากจากสมองที่ผิดปกติหรือจิตใจที่มีปัญหากันแน่....
เชื่อไหมคะ...ไม่ใช่แค่สมองเท่านั้นที่มีหน้าที่เก็บความทรงจำเอาไว้ จิตใจ จิตใต้สำนึกก็ทำหน้าที่นั้นเหมือนกัน เหมือนเวลาที่เราได้พบเจอประสบการณ์ที่เลวร้าย จิตก็สั่งสมอง สั่งร่างกายให้หลีกเลี่ยง หรือหวาดกลัวจนควบคุมตัวเองไม่ได้ก็มี ดังนั้นถ้าเราลองกระตุ้นมันแรงๆ ไม่แน่ บางอย่างที่ก่อขึ้นมาปิดกั้นบางอย่างไว้มันอาจจะแตกสลายลงไปก็ได้ หันมาทางนี้สิคะ.... แล้วมองตามนาฬิกา
ตอนนี้ คุณกำลังง่วงมาก นอนลงสิคะ หลับตาแล้วทำจิตใจให้ว่าง....
ไหนบอกหมอสิคะ มีอะไรบ้างไหมที่ทำให้รู้สึกว่ามันติดอยู่ในใจ ทำให้คิดถึงอดีตได้....
ไม่มีเลยเหรอ? ต้องมีสิ...... อะไรนะ เพลง?
เพลงอะไรคะ...... รักเธอเสมอ?
งั้นเดี๋ยวหมอจะเปิดเพลงให้ฟังแล้วบอกหมอทีสิว่า มองเห็นอะไรบ้าง”
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
“หนูกำลังหยิบโทรศัพท์..... ที่มีคนชื่อ m โทรมา แล้วหนูก็ตัดสายไป แล้วเค้าก็โทรมาอีกครั้งนึง แล้วหนูตัดสายไปอีก ก่อนที่หนูจะปิดเครื่อง....”
“เอ็ม.... ใครคะ เป็นเพื่อน หรือแฟน หรือเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า”
“.................”
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
“วางทำไมล่ะทำไมไม่รับสาย มีอะไรปิดบังหรือไง”
“น้องฐา.... เข้าใจหน่อยสิ ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนโทรไปนะ....พี่จะห้ามไม่ให้ใครโทรมาได้ยังไงล่ะ....”
“ไม่ใช่ว่าห้ามไม่ได้ แต่พี่อยากให้เค้าโทรมามากกว่า ไม่อย่างนั้นพี่คง.......”
“ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ อย่าร้องไห้ มองเห็นอะไรอีก บอกหมอสิคะ.....”
“ถ้าไม่รักกันแล้วก็ไปเถอะ เพราะถ้าพี่คิดว่าจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วกลับไปเอาผู้หญิงอีก พี่ก็ไม่ใช่คนที่หนูตามหา และไม่คู่ควรกับความรักของหนูเลยสักนิดเดียว....”
“พี่ไม่ได้รักใครมากกว่าน้องฐา ไม่ได้ทิ้งน้องฐาไปหาผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น มันยังมีอะไรอีกมายมายที่น้องฐายังไม่รู้ และพี่ยังไม่พร้อมที่จะเล่า ได้โปรด เข้าใจพี่ด้วยนะ พี่ต้องไปจริงๆ”
ไปไหน....... คำถามที่เด้งขึ้นมาในสมองแต่จนแล้วจนรอบกังไม่ได้รับคำตอบ รู้ตัวอีกที ก็วิ่งลงมาถึงชั้นล่าง
“ พี่โต้ง.....”
เสียงเรียกที่เปล่งออกไปไม่สามารถฉุดรั้งหรือเปลี่ยนแปลงอะไรได้ รถซีวิซสีขาวคุ้นตายังคงเคลื่อนต่อไป
เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้มุมกล้องขยับหมุนไปอีกด้านฉายภาพรถเก๋งเคลื่อนเข้ามาหา.......
หนูสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงสีขาวหายใจหอบเหนื่อย หัวใจเต้นถี่....
หันไปมองภาพคุณหมอยืนอยู่ข้างเตียงส่งมือมาลูบแขน
“ใจเย็นๆ ค่ะ หายใจเข้าลึกๆ” หนูทำตามอย่างเสียไม่ได้ “นึกอะไรออกบ้างไหมคะ”
“ค่ะ มีบ้าง แต่ไม่ทั้งหมด แล้วก็ยังจับใจความไม่ได้เลยว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร และเพราะอะไรกันแน่... ขออีกครั้งได้ไหมคะ”
“ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ หมอว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวสมองและร่างกายจะรับไม่ไหวกลับไปลองหาอะไรที่คุ้นเคยทำดู อาจจะได้เรื่องบ้าง ค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อยดีกว่านะคะ เดี๋ยวหมอจะนัด สักอาทิตย์หน้าค่อยมาอีกทีนะคะ”
.
.
.
.
.
.
“ฐา... เป็นอะไร เหม่ออะไรเนี่ย”
หนูสะดุ้ง เหงื่อซึม เมื่อโอ๋ ยื่นมือมาเขย่าตัว
“เปล่า เบื่ออ่ะ อยากกลับบ้านแล้ว” หนูหันไปบอก ด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“อะไรอ่ะเพิ่งจะมาเอง....”มันทำเสียงแหลม ลากยาวอย่างเสียดาย
“กลับเหอะโอ๋ กูไม่มันส์เลยอ่ะ” หนูบอกพลางส่งสายตาอ้อนวอน
“เฮ่อ....โอเค้.......กลับก็ได้” มันว่าแบบจำใจ
แต่ก่อนที่เราจะกลับหนูก็รู้สึกถึงแรงสั่นของมือถือ หนูหยิบขึ้นมาดูชื่อ
พี่โต้งโทรมา.....
โอ๋ชะโงกหน้ามาดู รีบจับมือไว้เมื่อหนูทำท่าจะกดรับ
“เดี๋ยวๆ ไหนๆ ก็จะกลับแล้ว ไว้ค่อยรับดีกว่านะ” มันรีบเตือน
“ทำไมอ่ะ”
“ก็.... พี่เค้าจะได้ไม่รู้ไงว่าแกออกมาเที่ยว”
“ละไง แค่มาเที่ยวกะเพื่อน รู้ก็รู้ไปดิ” หนูหันไปตอบแล้วกดรับสาย
“ฮัลโหล....”
“หือ...น้องฐาอยู่ไหน ทำไมเสียงดังจัง” พี่โต้งถามกลับมา
“เพื่อนพามาเที่ยว.... แต่กำลังจะกลับแล้วล่ะค่ะ”
“เพื่อนเหรอ? เพื่อนคนไหน?”
“โอ๋ไง... แต่ไม่รู้ว่าพี่จำได้หรือเปล่านะ”
“เดี๋ยว....นี่น้องฐาไปหามันเหรอ? แล้วนี่... คืนนี้นอนที่ไหน”
“ก็นอนห้องมันน่ะสิ”
“สองคน?”
“แล้วจะให้นอนกี่คน”
“น้องฐา อย่ากวนได้ไหม พี่ไม่ชอบนะ” เริ่มทำเสียงดุ
“กวนอะไรล่ะ หนูก็แค่ตอบ”
“อยู่ไหน พี่จะไปรับ” ทีนี้ล่ะเสียงจริงจังขึ้นมาทันที
“มารับ? ป่านนี้เนี่ยนะ พี่จะมาทำไม”
“น้องฐาต่างหากที่ไปทำไม แล้วเพื่อนนี่มีคนเดียวหรือไง ละทำไมต้องไปค้างกะมันด้วยล่ะ”
“ก็แล้วทำไมจะมาค้างด้วยไม่ได้ พี่คิดว่าหนูกะมันจะทำไรกันหรือไง”
“ก็แล้วทำหรือเปล่าล่ะ?” ปลายสายตะคอกกลับมา จนหนูชะงัก เลือดขึ้นหน้า
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่เสป๊ก ถ้าเจอหล่อๆ แมนๆ กว่านี้อีกนิด ก็ไม่แน่ แค่นี้นะคะ”
“น้องฐา!!! อย่าเพิ่งวาง....น้อง.....”
ไม่ทันแล้วหนูชิงวางสายไปซะก่อน พร้อมปิดเครื่องเสร็จสรรพ อารมณ์มันเดือด หัวใจเต้นแรง ขอบตามันร้อนผะผ่าว แต่จนแล้วจนรอดน้ำตาก็ยังไม่ยอมไหล....
“โอ๊ย.....กูอยากจะบ้า....มึงทำอะไรลงไปเนี่ย อีฐา กูบอกมึงแล้วก็ไม่เชื่อว่าอย่าเพิ่งรับสาย แล้วเรื่องกูอีก มึงบอกความจริงทำไม บอกว่าอยู่กับคนอื่นไปเขาก็ไม่รู้หรอก นี่อะไร รู้ทั้งๆ รู้ว่าไม่ชอบ ยังจะบอกไปได้ว่าอยู่กับกู” เสียงโอ๋ พล่ามอยู่บนหัวด้วยน้ำเสียงร้อนอกร้อนใจ แอคติ้งโอเวอร์
“กูผิดตรงไหนล่ะ กูไปเที่ยวไม่ได้หรือไง อยู่มีสังคม กูมีเพื่อนฝูงบ้างไม่ได้หรือไง โวยวายอย่างกับกูบอกว่าไปขายตัว” หนูตอบกลับพยายามข่มกลั้นอารมณ์
“ใจเย็นก่อน ไม่ใช่ว่าไม่ได้แบบนั้น แต่ต้องไม่ใช่กู โอเค....มึงอาจจะจำไม่ได้ แต่กูน่าจะเคยบอกแล้วว่าแกคิดว่ากูกะมึงกิ๊กกันอยู่ กูเคยทำให้มึงกับพี่เค้าเลิกกันมาแล้วครั้งนึงด้วย ก็ไม่แปลกที่เค้าจะไม่พอใจ”
“แล้วไง? เพราะเค้าเข้าใจผิด มึงกับกูก็เลยต้องเลิกคบกัน ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันแล้ว หรือแอบๆ คบกัน จะบ้าเหรอ ทำอย่างกับชู้”
“เอาน่า ตัดปัญหา ไม่ได้ยากเย็นอะไรสักหน่อย ปกติก็ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ อยู่แล้ว เค้าหึงหวงมันก็ยังดีกว่าเฉยชานะมึง....”
“แล้วมึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ไม่โกรธเลยเหรอไง ที่กูเห็นคนอื่นดีกว่า”
“ไม่โกรธหรอก กูเข้าใจ แค่เห็นคนที่มึงรักทำให้มึงมีความสุขได้ แค่นั้นก็พอแล้วล่ะ”
“ความสุขจอมปลอมหรือเปล่าก็ไม่รู้...” หนูบ่นเบาๆ กับตัวเอง เมื่อนึกถึงเศษเสี้ยวความทรงจำที่หวนกลับมาวันนี้
“ตอนนี้ไม่รู้ แต่ตอนที่ความจำของมึงยังอยู่ครบถ้วน มึงมีความสุขแน่ ๆ และมึงคงไม่คิดจะดั้นด้นมาถึงนี่เพื่อ กลับมาหาตัวเชี่ยที่ทิ้งมึงไปหรอก”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับโรจน์ซะหน่อย” หนูหันไปเถียง ใช่ ไม่เกี่ยวเลย หนูก็แค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเท่านั้นเอง
“โอ๊ย...... กูไม่ควาย กูรู้หรอกว่ามันโคตรเกี่ยว ใจมึงคิดถึงแค่คนอื่น พี่โต้งเค้าจะพูดจะทำอะไร มึงก็มองเค้าผิดตลอดแหละ”
“พอแล้วโอ๋....... มึงไม่ต้องพูดแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงมันก็แปลได้แค่ว่าเค้าไม่เคยเชื่อใจกูเลย”
หนูพยายามใส่อารมณ์เต็มที่.....
“แต่มึงอย่าลืมสิ...... ถึงเค้าจะไม่เชื่อใจมึงยังไง สุดท้ายพี่เค้าก็ยังให้อภัยมึงนะ ฐา”
TBC.
โอ๊ะ ตอนนี้มีไสยศาสตร์ 555+
เรื่องการใช้การสะกดจิตรักษาความทรงจำนั้น ไม่รู้ทำได้จริงไหม อันนี้เป็นแค่สถานการณ์สมมุตินะคะ555+
ความจำน้องฐาคงใกล้กลับมาแล้วล่ะนะ แต่จะทยอยมาทีละนิด กลับมาแแต่หลังๆ ก่อนหน้า ตอนที่รักกันยังไม่มา อะไรมันเลยเลวร้ายหนักขึ้น เพราะแทนที่จะรู้สึกถึงความรักแต่กลับเคืองมากกว่าที่ถูกโกหก ปิดบังหลายๆ อย่าง
อย่างว่า แทนที่จะเล่าความจริง กลับหลีกเลี่ยง จนน้องรู้เอง มันก็เลยแย่แบบนี้แหละ นะพี่โต้ง
-
เจอฐาโหมดเหวี่ยงวีน ..ไก่ต๊กกะใจหมดเลย ...มีตัดสายด้วย ปกติไม่เคยเก่งกล้าขาดนี้ สงสารไก่ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ก็ยังไม่รู้สึกสงสารอิพ่อค้าตับอยู่ดี จนถึงตอนนี้ก็ยังโกหกอยู่อีกจะโกหกจนน้องฐารู้เองใช่ไหม ถ้ารู้เองนี่เรื่องมันจะร้ายแรงกว่าเล่าให้ฟังอีกนะอิพี่โต้ง แล้วความเชื่อใจ ความรัก ทั้งหมดที่น้องฐาเคยมีคงจะมลายหายไปสิ้น
-
สมน้ำหน้าพี่โต้ง
แต่ก็อยากให้ฐาจำได้เร็วๆๆๆอยู่ดี
ไม่อยากให้ฐาีความรู้สึกรักโรจแบบนี้
เพราะถ้าเทียบกันโรจเลวร้ายกว่าเยอะ
ถึงพี่โต้งที่ปิดบังเรื่งลูกไม่ยอมบอกน้องฐาซะทีก็เถอะ
แต่มาคราวนี้เจอโรจก็ดีเหมือนกัน
น้องฐาอาจจะได้รุ้ว้าตัวเองไม่ได้รักโรจอย่างที่จำได้เเล้ว :mew2:
-
น้องฐาควรเจอโรจน์เร็วๆ นะ
ปมมันชักขมวดๆทุกที
แล้วก็ใกล้จะคลายทีเดียวเลย
เอ๊ะ คลาย รึขาดหว่า 55++
-
จนกว่าจะรู้ความจริง น้องก็จะไม่ยอมฟังพี่โต้งแบบนี้แหละ พี่โต้งอาจชินกับน้องที่ค่อนข้างเชื่อฟัง
เจอน้องโหมดดื้อพร้อมทิ้งไปเสมอนี่คงมึนน่าดู
ความทรงจำใกล้กลับมาแล้ว เหลืออีกนิด ก็ดีนะ จะได้รู้ว่าน้องฐาจะตัดสินใจยังไง
เรื่องโรจน์หนูก็ยังพยายามเนอะ แหม่ อยากให้เจอตัวเป็น ๆ กันซักที
สงสารโอ๋เบา ๆ บอกอะไรฐาไม่ฟังเล้ย โอ๋รู้ซึ้งความหึงพี่โต้งดี
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าความจำกลับมาแล้วเกิดรู้ว่าตัวเองเหวี่ยงวีนพี่โต้งไว้ขนาดไหน น้องฐาจะทำยังไงนะ
แต่ช่างมันก่อน ตอนนี้พี่โต้งคงแทบเป็นบ้าอ่ะ :laugh:
เจอๆ มันซักทีก็ดีเหมือนกันนะ ไอ้โรจน์น่ะ เจอให้หายคาใจกันไปเลย
แล้วถ้าอยากจะกลับไปให้มันทิ้งอีกก็ตามใจ
เลิกกันคราวนี้พี่โต้งก็กลับไปหาลูกหามิ้งเถอะ ถ้าเป็นพี่โต้งก็เบื่อที่จะรั้งแล้วเหมือนกัน เหนื่อยอ่ะ
-
ดราม่าชุดใหญ่ ได้แต่รอให้คลี่คลายสักที
-
อ้ากกกก....มันอึมครึมงึมงัม พี่โต้งนิ..ฮ่วย
ขัดใจวุ้ย
เล่าให้น้องฟังด้วยตัวเองดีกว่านะคะพี่
เห็นไหมว่าเพราะมัวงึมๆงัมๆอยู่เนี่ยอะไรๆ
มันก็เลยวุ่นวายแบบเนี้ยยยย
:angry2:
ปล.อินจัด...แฮะๆ
-
อ๊ากก ค้างตึง :ling1:
-
บทลงโทษ..ของคนโกหก
เลือกที่จะปกปิดความจริง เพราะความอายของตัวเอง
แต่กลับไม่สนใจความรู้สึก..ของคนที่ปากตัวอง ชอบพูดบอกว่ารัก นักหนา
เหอะ..ยังงี้รักใครกันแน่
อยากจะถามว่า..มีใครมั่งที่ถูกหลอก
แล้วพอรู้ความจริงขึ้นมา โคตรจะดีใจเลย
ถ้ามี..กรูจะปูผ้าขาว ก้มลงกราบเลย
หึหึ ปากอ่ะให้ตรงกับใจหน่อย ดูดีไปมั้ย
ระหว่างขี้เมา กับ ขี้โกหก
จะเลือกแบบไหนดี ไม่ต้องใช้สมองคิดเลย
เพราะความรู้สึกมันบอกเองว่า..กรูไม่เอาไอ่ขี้โกหก
โคตรจะรังเกียจ ขยะแขยง ไม่ขอทน
ช่วยไปโกหกคนอื่นเหอะ
อย่าตามมาหลอกหลอนกันเลย
อยู่กับผี ดีกว่า อยู่กับจัญไรแมน
ขอบคุณนะ..นิ
ชอบอ่านเรื่องนี้มาก อยากอ่านอีกซักตอน สองตอนอ่ะ
อิอิ..ได้เปล่า นะนะ
-
ฐากลับไปหาโรจน์ทำไมอีกอ่ะ รอตอนต่อไปน่ะ
-
สงสารพี่โต้ง :hao5:
-
อึดอัดกับฐาคนนี้ เอาน้องฐาของเค้าคืนมาาาาาาาาาาาาาา
-
พี่โต้งเล่าความจริงให้น้องฐาฟังเร็วๆแล้วกัน
-
เข้าใจทั้งสองคน
แต่ไม่พูดกันเรื่องก็คงยุ่ง
:เฮ้อ:
บวกเป็ด
-
เอาเลยน้องฐา เมื่อคนเรารัก เราก็จะยอมทุกอย่าง
ตอนนี้จำไม่ได้ว่ารักก็จัดให้เค้ารู้สักหน่อยว่าหลายๆอย่างมันไม่ควร และไม่ใช่!!! :laugh:
-
โดนซะบ้างก็ดีนะพี่ไก่โต้ง :laugh:
-
อย่าโกรธนะนิ....คือว่าเรื่องมันไม่ค่อยคืบเลยอ่ะ น่าจะจับสองตอนมารวมในตอนเดียว แล้วอัพทีเดียวจะจุใจคนอ่านกว่านี้มั้ยเธอจ๋า....
แบบ...อารมณ์มันมาแล้ว....ใกล้ถึงฝั่งแล้ว แต่มันยังไม่สุด(จะว่าไม่คืบก็ว่าไม่ได้...เพราะน้องเริ่มมาหาหมอฟื้นความทรงจำแล้ว) เราว่าทางเดียวที่พอจะช่วยกระตุ้นเนื้อหาให้น่าติดตามได้ได้ ควรให้อีโรจน์มันโผล่ออกมาได้แล้ว
แบบ....เคยดูหนังสยองขวัญแนวมอนส์เตอร์มั้ย ? ประเภทจระเข้ยักษ์ หรือมนุษย์หมาป่า ซึ่งเป็นธีมหลักของเรื่อง แต่ดันมาโผล่ให้เห็นเต็ม ๆ ตอนนาทีสุดท้าย ทั้งที่คนดูหวังจะชมฉากสเปเชี่ยลเอฟเฟคกันอย่างจุใจ มันไม่แซ่บเวอร์ ไม่ฟิน
เอ๊ะ....หรือเธอจะมาแนวทริลเลอร์หักมุมตอนจบหรือเปล่าวะเนี่ย 5555+
-
พี่โต้งแม่งงง
เล่าๆไปก้จบแล้ว
จะอมไว้ทำบ้าอะไร
เออดี เสียฐาไปแล้วจะรู้สึก
-
หายไปนานเกินไปแล้ววววว :ling1:
เค้ารออยู่นะตัว
-
ลุงก็หวี่ยงตลอดดดดดดด
นี่ต้องยุให้น้องฐาหาแฟนใหม่เลยมั้ยเนี่ยยย
ไม่ไหวจะทนกับความไร้เหตุผลของลุงจริงๆ
-
คิดถึงเจ๊ฐา มาต่อไวๆน้า :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 89 หลงผิด....
สิบโมง..... หนูมาถึงที่หน้าคณะเป้าหมายโดยสวัสดิภาพ
ถึงทีแรกโอ๋มันยืนยันมั่นเหมาะ คอขาดบาดตายก็ไม่ยอมพามา แต่ครั้นหนูทำท่าว่าจะมะงุมมะงาหราไปเองให้ได้มันก็เกิดเป็นห่วง กลัวเด็กบ้านนอกจะหลงกรุง ถึงได้จำใจพามาส่ง
“นัดกันไว้หรือเปล่าเนี่ย?” โอ๋ถาม
“เปล่า ก็แค่รู้มาจากมิ่ง ว่าวันนี้มันมีสอบตอนบ่ายโมง”
“บ้าเหรอยะ นี่มันยังไม่สิบโมงเลย ถ่อมาทำไมเนี่ย” มันบ่นพร้อมชักสีหน้า
“ก็เผื่อมันมาก่อนไง อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ มึงไม่ต้องรอกับกูหรอก ลำบากเปล่าๆ เดี๋ยวบ่ายๆ ก็กูกลับแล้วแหละ”
“อยู่คนเดียวได้แน่นะ จำได้ไหมว่าต้องขึ้นรถสายไหน”
“ได้... เอาน่า ถ้าหลงยังไงจะโทรไปหาละกัน มือถือก็มี...” หนูว่าพลางหยิบมือถือขึ้นมาโชว์ แล้วนึกขึ้นได้ว่าปิดเครื่องไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
“ถ้าไง เปิดเครื่องไว้ก็ดีนะ ป่านนี้ พี่แกคงเป็นห่วงแย่แล้ว”
“ห่วงหรือโมโหกันแน่...กูว่าน่าจะอย่างหลัง”
“สัญญากันแล้วนะ ว่าแค่มาเจอ ตราบใดที่ยังจำไม่ได้ว่าเลิกกับมันแบบไหน มึงก็อย่าหลวมตัวกลับไปขอคืนดีล่ะ”
“ขอไปมันก็คงไม่กลับมา กูคงไม่หน้าด้านแบบนั้น”
“ใครจะรู้ ก็เรื่องผู้ชาย มึงอ่ะโง่มาทั้งชีวิตแล้ว จะโง่อีกสักครั้งสองครั้งกูก็ไม่แปลกใจหรอก”
“สัญญา ว่าครั้งนี้ไม่โง่.........” หนูชะงักค้างคำว่าโง่ไว้แค่นั้น บางอย่างมันแวบขึ้นมาในอกว่าคุ้นเคยกับประโยคนี้เหลือเกิน
โอ๋กลับไปพักใหญ่แล้ว.... หนูนั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะตามลำพัง รู้สึกประหลาดๆ ไม่น้อยที่นักศีกษาของที่นั่นพากันเหลียวมองแล้วซุบซิบ อาจจะเป็นเพราะหนูไม่ได้สวมเครื่องแบบของที่นี่ หรือเพราะเพศครึ่งๆ กลางๆ ก็เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง แต่ช่างเถอะ หนูเคยชินกับมันจนสามารถมองข้ามทำเป็นไม่ได้รับรู้ ไม่ได้ยินได้อยู่แล้ว
หิว แต่ไม่กล้าขยับตัวไปไหน เกรงว่าถ้าหากคนที่อยากเจอมันเข้ามาก่อนแล้วเราจะคลาดกัน
เที่ยงกว่าแล้ว ไอ้โรจน์ยังไม่โผล่มา... หนูเริ่มกระวนกระวายใจ ถ้าที่จอดรถมีหลายที่แล้วมันไม่ได้ผ่านมาข้างหน้าคณะ หรือแม้แต่ถ้าหากมันเห็นหนูอยู่ตรงนี้แล้วพยายามหลบเลี่ยงไป หรือถ้าหากเราได้เจอกันจริงๆ หนูจะพูดอะไร ถามอะไร
นาฬิกาข้อมือบอกเวลา 12.30 น. ปลายนิ้วมือเผลอกดมันไว้จนนิ้วเจ็บ
ยิ่งคิดก็เหมือนคนบ้า..... หนูมาทำอะไรตรงนี้กัน คนเรารู้จักคำว่าพอด้วยหรือ
ถ้าเราได้พบกันจริงๆ หนูจะยับยั้งชั่งใจตัวเอง มิให้กลับไปงอนง้อขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า? ถ้ามันตกลงล่ะ? หนูจะกล้าทิ้งพี่โต้งได้ลงคอเชียวหรือ.....
ลังเล สับสน ไม่แน่ใจอะไรสักอย่างแต่ก็ยังดั้นด้น ดันทุรังจะมาเพื่ออะไร?
กลับดีกว่า หนูควรละทิ้งอดีตแล้วเชื่อตัวเองในปัจจุบัน
เมื่อคิดได้ดังนั้น หนูตัดสินใจคว้ากระเป๋าข้างตัวแล้วลุกขึ้น
ตุบ! ยังไม่ทันไรเลย ความซุ่มซ่ามทำให้ไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดี
“ขอโทษค่ะ” หนูรีบขอโทษทันทีอย่างตกใจ เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า หน้าตายังกะโจร คือแบบเรียนอยู่เหรอนึกว่าเรียนจบไปสามชาติแล้วอ่ะ!
“ขอโทษแล้วมันหายไหมเนี่ย” เขาว่าหันมามองแบบไม่พอใจเหมือนอยากเอาเรื่องอ่ะ
หนูยืนเหวอ หน้าซีดเผือด ทำอะไรไม่ถูก
“ใจเย็นก่อนพี่....” ทันใดนั้นเองก็มีใครอีกคนวิ่งเข้ามาไกล่เกลี่ย เสียงมันคุ้นมากจนหนูไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวหันหน้าไปมอง
“ทำไม มึงรู้จักเหรอ?” อีพี่หันไปถามผู้มาใหม่
“ครับ เพื่อนผมเอง”
“เออ งั้นแล้วไป” ไอ้หน้าโหดมันว่าแล้วเดินเลี่ยงออกไป ไม่เอาความ
ในขณะที่หนูยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนไม่หันไปมองคนที่เดินมาช่วยเลย
“มึงมานี่ทำไม!” ได้ยินคำถามนั่นลอยอยู่บนหัว น้ำเสียงแข็งกร้าวเหมือนกับไม่พอใจแบบนั้นทำให้หนูอดกลั้นน้ำตาไม่อยู่ น่าจะรู้ว่าต้องได้ยินคำถามนี้ น่าจะรู้ดีว่ามันไม่ได้ต้องการอยากพบ แต่ก็ยังดื้อด้านจะมา....
ไม่รู้จักเจียมตัวมันก็เจ็บแบบนี้แหละ.....
หนูค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองมัน เป็นโรจน์จริงๆ นั่นแหละ
มันผมยาวขึ้น แต่เค้าหน้าดุๆ กวนๆ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“กูถามไม่ได้ยินหรือไง มึงมาอยู่นี่ได้ยังไง” เสียงห้วนห้าวที่ตะคอกใส่ทำให้ลำคอตีบตัน จนพูดอะไรแทบไม่ออก
“เรา... เรามาหามิ่ง” รู้ทั้งรู้ว่าโกหกไม่เนียนเลย แต่ก็ไม่อยากพูดความจริง ให้ถูกตอกย้ำไปมากกว่านี้
“เหรอ? มาหามันทำไม?”
“เอ่อ....” หนูพูดอะไรไม่ออก.... เอาแต่อ้ำอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก
“ตามกูมานี่” มันบอกแล้วจับข้อมือหนูลากออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
หนูเดินตาม รู้สึกปวดแปล๊บที่ขาซ้ายเมื่อต้องฝืนกำลังเดินเกือบวิ่งตามแรงดึง
“โรจน์ ช้าๆ หน่อย เราเจ็บ” หนูบอกด้วยเสียงอ้อนวอน แต่มันก็ไม่ยอมเดินช้าลงเลย หนูพยายามเดินตามแล้วแต่ไม่ได้เร็วอย่างที่มันต้องการ ในที่สุดหนูก็ล้มลงเพราะก้าวไม่ทัน มันถึงหยุดแล้วหันมามอง
“มึงเป็นอะไร เดินอืดเป็นเต่าไปได้”
“เรา...เราเพิ่งถูกรถชนขาหัก ขาก็เลยยังเดินเหมือนปกติไม่ได้” หนูรีบแก้ตัว
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอก ปากน่ะมีไหม อมอะไรอยู่” เสียงมันดุกลับมาอีก แต่ก็ยื่นมือส่งให้ช่วยฉุดให้ลุกขึ้น แล้วพาไปนั่งตรงที่ว่างใกล้ๆ
หนูก้มหน้าลงนวดข้อเท้าตัวเองไปพลางๆ ระหว่างซ่อนดวงหน้าที่พยายามกลั้นสะอื้น
จนถึงวินาทีนี้ยังรู้สึกกลัวไปหมด กลัวจะโดนโกรธ โดนด่า กลัวว่ามันจะไม่รัก แล้วทุกอย่างที่กลัวมันก็เกิดขึ้นทั้งหมด
นึกเสียใจเหลือเกินที่กลับมาอยู่ตรงนี้... ภาพฝันที่มีพังทลายหายไปหมด ช่วงระยะเวลาที่ล่วงเลย ขาดหาย ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง คิดแค่ว่าอยากเห็น อยากเจอ คิดถึง อยากเหมือนเดิม แต่ทุกอย่าง.... มันงี่เง่า....
โรจน์คนที่อยู่ตรงหน้า เคยใจร้ายยังไงก็ยังใจร้ายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน....
มันแย่ไปหมด ผิดไปหมดทุกอย่าง... ผิดตั้งแต่คิดจะมาแล้ว....
“กูรู้นะว่าที่จริงมึงตั้งใจมาหากู มึงมีธุระอะไรก็รีบๆ พูดมาเลย เดี๋ยวกูต้องไปสอบอีก” มันบอก ด้วยน้ำสัยงที่มึนตึงโฮกฮาก จนหัวใจท้อแท้ไปหมด
“อย่าสนใจเลย เราก็แค่หลงผิดชั่ววูบ โรจน์ไปเถอะ เรากำลังจะกลับแล้วล่ะ”
“มึงมาที่นี่ เพื่อจะพูดแค่นี้งั้นเหรอ” มันตวาดใส่ เสียงดัง
“แล้วจะให้พูดอะไรอีก ในเมื่อโรจน์เองก็ไม่ได้อยากฟังไม่ใช่เหรอ?” หนูเงยหน้าขึ้นมองมัน ด้วยความอัดดั้น
“อยากฟังสิ กูอยากฟังว่าที่มึงมาที่นี่เพราะมึงหายโกรธ มึงยกโทษให้กูแล้ว มึงเข้าใจว่าทุกอย่างที่กูทำลงไป มันมีเหตุผล” มันตอบกลับมาด้วยใบหน้าแสดงความคาดหวัง
“ยกโทษ เรื่องอะไร? ถ้าเรื่องที่โรจน์บอกให้เราเป็นผู้หญิงให้ เราจะโกรธได้ยังไง ในเมื่อเราผิดเอง แต่ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นอย่างที่โรจน์ต้องการไม่ได้ ที่เรามาวันนี้ เราก็แค่อยากเห็นว่าคนที่เราเคยรักเป็นยังไง สบายดีไหม แค่นี้เราก็พอใจแล้ว”
“เคยรัก? แล้วตอนนี้มึงไม่ได้รักกูแล้วใช่ไหม”
“ไม่สำคัญหรอก เพราะเราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะรักคนอื่นได้อีก เรามีแฟนใหม่แล้ว”
“กูไม่ได้ถามว่ามึงมีคนใหม่หรือยัง แต่ถามว่ามึงยังรักกูอยู่หรือเปล่า มึงหูหนวกหรือไง!” มันตะคอกซะเสียงดัง โชคดีที่ตรงนี้ ไม่มีคนอยู่แล้ว....
หนูผวาเฮือก ตกใจกับท่าทีของมัน จนป่านนี้แล้ว ทุกอย่างก็สายเกินไป ยังจะคาดตั้นเอาอะไรอีก...
“เฮ้ยโรจน์ ...... ทำอะไรตรงนี้ นี่มันจะสอบแล้วนะมึง เดี๋ยวก็สายหรอก....” เสียงคนตะโกนเรียกจากไกลๆ โรจน์มันหันไปกลับไปมอง
“เออ กำลังจะไป” มันหันไปตอบ แล้วหันมามองหนู “กูมีสอบ.... มึงรอตรงนี้ก่อนได้ไหม ครึ่งชั่วโมง ไม่สิ ยี่สิบนาทีก็พอ กูจะรีบกลับมา....”
หนูนิ่งมองหน้ามัน สลับกับมือที่ยื่นมาบีบมือหนูไว้...
รอเหรอ เพื่ออะไรล่ะ ยังมีอะไรที่หวังได้อีกเหรอ
“เฮ้ย ยืนคุยกะใครวะ” ชายคนเดิมที่ตะโกนถามเมื่อกี้เดินมาหา “อ้าว นี่อย่าบอกว่าหันมาเอากะเทยละ ละมึงเอาแฟนมึงไปไว้ไหน”
“หุบปากไปเลย ก็แค่เพื่อนเก่าเฉยๆ” โรจน์มันหันไปบอกฉุนๆ ปล่อยที่ที่กุมมือหนูไว้ทันทีจนใจแกว่ง
เพื่อนเก่าเหรอ? นั่นสินะ เราเคยเป็นอะไรมากกว่านั้นเหรอ?
หนูไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะผิดหวังด้วยซ้ำ
คิดแล้วก็สมเพชตัวเอง....
“เราว่าโรจน์ไปสอบเถอะ เราคงต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวแฟนเราจะคอย” หนูลุกขึ้นยืนเอ่ยบอกมันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่มันกลับมองตอบมาด้วยแววตาเคียดขึ้ง หนูไม่อยู่ตรงนั้นนานนัก รีบเดินหลบออกมา ไม่อยากให้เห็นรอยยิ้มอันเสแสร้งที่เปลี่ยนเป็นรอยน้ำตาเกือบจะทันที
หนูเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงมาตามฟุตบาท ปาดน้ำตาที่หลั่งรินไม่ขาดสายจนเปียกปอนไปทั้งหน้า
ได้ยินเสียงรถบีบแตรไล่หลัง แต่หนูไม่ได้ใส่ใจหันไปมองจนกระทั่งรถคันดังกล่างจอดลงข้างๆ
“น้องฐา!” หนูหันไปตามเสียงเรียก ทำให้หนูเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของพี่โต้งเดินเข้ามาใกล้
“ขึ้นรถ...” เสียงนั้นเอ่ยบอก ใบหน้าเฉยเสียจนเดาไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่
“ทำไมพี่ถึงได้....” หนูถามเสียงสั่น
“หึ...ทำไมถึงรู้ว่าน้องฐามาที่นี่เหรอ? พี่น่าจะถามมากกว่าว่าน้องฐามาที่นี่ทำไม” เสียงนั้นออกแนวตำหนิอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าคงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วไม่จำเป็นต้องปิดบัง..
“คงไม่จำเป็นหรอกมั้งคะ หนูว่าพี่คงเดาได้...”
หนูแทบหายใจไม่ออกเมื่องเห็นแววตาแบบนั้น มันเหมือนกับว่าหนูกำลังทำเรื่องร้ายแรงใหญ่หลวงลงไปแล้ว
พี่โต้งจับมือหนูดึงไปยืนข้างๆ รถของเขา เปิดประตูออกก่อนจะ “ยัด” ร่างหนูเข้าไปแล้วปิดประตูให้
เจ้าของใบหน้าบึ้งตึงตามเข้ามานั่งประจำที่นั่งคนขับ ลำคอตั้งตรงไม่ยอมหันมามองทางหนู
“จริงเหรอน้องฐา” หนูกลั้นใจหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงนั้นลอยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับอารมณ์ “ที่น้องฐาตั้งใจมาหาคนที่เคยทิ้งเราไปอย่างไม่ใยดี เรื่องที่อยากจะมาหาหมอ มันเป็นแค่ข้ออ้างทั้งหมดเลยใช่ไหม?”
เห็นแล้วทรมานเหลือเกิน แววตาเจ็บช้ำแบบนี้ โกรธเคืองระคนเจ็บปวดของคนตรงหน้า รู้ทั้งรู้ว่าผิด แต่ในเมื่อทำลงไปแล้ว จะให้แก้ตัวยังไงก็คงไม่มีประโยชน์ จะให้พูดยังไง ตอบยังไง ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง.... จึงได้แต่เงียบ...
“รู้หรือเปล่า ว่าทำอะไรลงไป” พี่เค้าถามเสียงเย็นก่อนจะหันมาหา “ทำไมล่ะน้องฐา พี่มีเงิน มีรถขับ มีคอนโดอยู่ มีทุกอย่างที่น้องฐาต้องการ แค่พูดมาคำเดียวพี่จะหาให้ทุกอย่าง ทำไมยังต้องมองหาคนอื่น ยังคิดถึงมัน อยากจะกลับไปหามันอีกทำไม!” พี่โต้งตะคอกถาม มือของเขาจับแขนหนูเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน
“ทุกอย่าง? ใช่ พี่มีทุกอย่างให้นอกจากความจริง! พี่ไม่เคยเล่าความจริงให้ฟังเลยนอกจากเรื่องราวแสนสวย ในตอนนี้สิ่งที่หนูต้องการมากที่สุดคือความทรงจำ ต่อให้พี่มีเงินมากมายมากองตรงหน้าพี่ก็หาให้หนูไม่ได้ รู้เอาไว้ว่าหนูไม่ได้คบกับใครเพราะเงินของเค้า ถ้าหากว่าพี่มีหนูอยู่ข้างๆ เพราะพี่รวยแค่อย่างเดียว บางทีตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูอาจจะไม่ได้รักพี่จริงๆ ก็ได้” หนูตอบทั้งๆ น้ำตาที่ร่วงพรู
เราจ้องหน้ากัน ท่ามกลางความกดดัน หนูขืนตัวออกจากมือพี่โต้งที่จับอยู่ ก่อนจะเปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไป
“น้องฐา.... น้องฐา.....” พี่โต้งเรียก ก่อนจะย้อนกลับไปขึ้นรถแล้วขับตาม
ถึงจะเจ็บขา แต่หนูก็ยังผืน วิ่งไม่หยุดจนถึงป้ายรถเมล์ หวังแค่อยากหนี ไม่อยากพบหน้าพี่โต้งอีกแล้ว จึงรีบวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์คันที่จอดอยู่ทันที พอขึ้นรถมาได้ หนูก็เอาแต่นั่งร้องไห้เป็นนางเอกมิวสิคไม่สนใจอย่างอื่นอีกเลย
นานเท่าไรไม่รู้....ที่เสียงคนลุกกันพรึ่บพรั่บ ปลุกหนูให้ตื่น หลังจากร้องให้จนเผลอหลับไป หนูสะดุ้งมองซ้ายมองขวาเลิกลั่ก
ตอนขึ้นรถมา คิดแต่ว่าอยากหนีอย่างเดียวเลยไม่ทันดูสาย แล้วไอ้รถคันนี้มันจะพาหนูไปกันล่ะ
หนูรีบเงยหน้าแล้วลุกขึ้นกดออด ลงจากรถด้วยอาการเหวอจัด..
พยายามมองไปรอบๆ ว่าที่มันที่ไหน....
สุขุมวิท...... บ้าละ ชื่อถนนแบบนี้มันโคตรโหลเลยอ่ะ...แถวบ้านหนูยังมีเลย..... :sad4:
แล้วไงต่อ จากตรงนี้ มันกลับบ้านได้ยังไง ใครก็ได้ช่วยบอกที!
:ling3: :ling3:
.........................................
ในที่สุด พระเอกตัวจริง o22 เอ๊ยไม่ใช่สิ ตัวประกอบตัวสำคัญก็โผล่มาซะที
บอกตามตรงว่า คิดนานเลย แบบไม่อยากให้ได้เจอกัน
แต่เพราะมีคนบ่นว่าอยากเจอ เลย เอาวะ เจอก็เจอ จากตอนนี้ก็ คงไม่เจอไปอีกพักนึง แต่ มันต้องมาอีกแน่ๆ
ส่วนจะมีเซอไพรส์ พลิกล็อกอะไรหรือเปล่า ไว้รอลุ้นแล้วกันนะจ๊ะ
ตอนนี้ ช่วย ลุ้นให้น้องฐา หาทางกลับบ้านให้ได้ก่อนละกัน
**ไม่ว่าปกติ หรือความจำเสื่อม ชีก็ยังคงความเปิ่น โก๊ะไว้ไม่หายเลยจริงๆ!!**
-
บางทีน้องฐาอาจจะต้องพึ่งวิตามิน บวกกับน้ำมันตับปลาเพื่อช่วยให้สมองทำงานได้ดีขึ้น จะได้มีสติ มากกว่า ขาดสติใช้อารมณ์แบบนี้... ปวดหัว = = :seng2ped:
-
เอาใจช่วยให้น้องฐาได้กลับบ้านเร็วๆนะ
-
ไม่เอา พระเอก ต้องเปนพี่โต้งเซ่
โรจน์ มีเมียแล้ว ก้ไปอยู่กับเมียดิ
พี่โต้งงง ไปรับฐาเร็วววว
-
บอกตามตรง งงฝุดๆ :-[
-
อารมณ์เหมือนโรจน์อยากกลับมาหาเลยเนาะ เกิดอะไรขึ้นจากการที่เค้าเลือกผู้หญิงน้าาา :mew5:
แอบสงสารพี่โต้งนิดนึง ฮือออออออออออออออ เล่าๆไปเหอะ เรื่องในอดีตอ่ะ ไมงั้นก็ต้องมานั่งระแวงกันอยู่อย่างนี้อ่ะ :katai1:
-
จะโทษใครไม่ได้นะพี่โต้ง ไม่ยอมเล่าความจริงเอง
วุ้ย...ขัดใจจริ๊งอิพี่โต้งนิ
:katai1:
สุขุมวิท กลับไม่ถูกเหมือนกานนนน..แง
-
อืมมม โรจน์ ยังเถื่อนเหมือนเดิม รุนแรงเหมือนเดิม แต่เอ...เหมือนจะดูมีเยื่อใยยังคิดถึงน้องฐานะ
ก็ใช่สิคนที่รักภักดีและดีกับตัวเองขนาดนี้ใครเคยได้ไว้ก็ต้องหวงอยากได้ไว้เหมือนเดิมเป็นธรรมดา
แต่ถามว่ารักมั้ย คงไม่ใช่ ถึงกลับไปคบก็คงมีแต่เสียใจเพราะแค่จะบอกใครว่าน้องฐาเป็นแฟนยังไม่ได้เลย
แค่เพื่อนถามก็รีบสะบัดมือทิ้ง คนแบบนี้เหรอที่หนูจะมาหาอ่ะลูก แต่ว่าพี่โต้งแกก็มาไม่ถูกจุด
ที่บอกว่าแกมีให้น้องทุกอย่าง ที่สำคัญกว่านั้นคือแกมีความรักให้ต่างหาก แต่เรื่องอดีตแกก็นะ
ทุกคนย่อมมีอดีต ที่มาตามก็เพราะทั้งรักทั้งห่วง น้องฐาก็ต้องนึกถึงตรงนี้ด้วยนะ
แล้วนี่น้องฐาหลงไปไหนเนี่ย มีตังค์ติดกระเป๋ากี่บาท เป็นห่วงนะนี่ยิ่งโก๊ะๆ
ขอบคุณค่า
-
:hao5:
สงสารน้องฐา....ที่หาทางกลับบ้านไม่ได้ 555
เอาเถอะ งานนี้พี่โต้งมังคงหลุดความจริงมาได้สักที (หราาาา)
รอตอนต่อไป
บวกเป็ด
-
ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย แต่ล่ะคนที่น้องฐาเคยรัก นิสัยถึงเห้อย่างมีระดับขนาดนี้
เข้าใจแหละว่ารักมันห้ามไม่ได้ แต่อิพวกนี้มันง่าวมาก มองไม่เห็นเลยว่าน้องฐาเป็นคนดีแค่ไหน
แต่เรื่องโก๊ะ เปิ่น งี่เง่า ง๊องแง๊ง อะไรพวกนี้นายต้องทำใจนะ
-
อืมมมมมมม :katai1:
-
น้องฐามาพักบ้านเราก่อนก็ได้นะ
อยู่แถวนี้อ่ะ ฮ่าๆ
ว่าแต่ใครจะเตะเราไหมนะ
ถ้าเราเชียร์ ฐา-โรจน์
ก็เข้าชอบนิสัยโรจน์อ่ะ ฮ่าๆ
:hao5:
-
ตั้งแต่ความจำเสื่อมนี่ ชี "เยอะ" ขึ้นจริงๆ
จากสงสารตอนนี้ชักจะเริ่มรำคาญละ :ruready
อยากจะรู้อะไรนักหนา แค่วันนี้เค้ารักเธอ ดีกับเธอ เป็นห่วงเธอ ยังไม่พออีกเหรอ
ทีแต่ก่อนไอ้โรจน์เลวใส่สารพัดยังทนได้ แถมยังร้องไห้กอดแข้งกอดขาอ้อนวอนตอนมันทิ้งไปอีก
หรือน้องฐาเป็นประเภทชอบคนเลว พี่โต้งเลยไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ ก็เลยมาตามหาคนที่ใช่ ว่างั้น
-
เล่าความจริงให้น้องฐาฟังไปเถอะ กรีดหัวใจยังไงไม่รู้
-
โกรธน้องฐาจริงๆ ถึงรู้ว่าชีทำไปเพราะจำอะไรไม่ได้ก็ยังโกรธ
-
ฐารีบวิ่งจนไม่รู้ไปโผล่ที่ไหนเรยหรอ 555+ รอตอนต่อไปนะ
-
น้องฐา โก๊ะตลอด :freeze: :freeze:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลย น้องฐาก็น่าสงสารจำอะไรไม่ได้ซักที โรจน์ก็ทำอย่างนี้หมายความว่าไงเหมือนมีเยื่อใย แต่สุดท้ายก็ไม่เลือกน้องฐาอยู่ดีใช่มั้ย เพราะอะไร อยากรู้เหตุผลของโรจน์ที่ทำแบบนี้จัง จะผิดมั้ยถ้าบอกว่าชอบโรจน์มากกว่าพี่โต้ง รู้สึกแม้โรจน์จะดุ จะโหด แต่ก็ห่วงน้องฐาเสมอนินา รู้สึกว่าลึกๆแล้วโรจน์ก็ต้องรักน้องฐาเหมือนกันใช่มั้ย เค้าอยากเชียร์โรจน์ อิอิ ส่วนพี่โต้ง ขอร้องเถอะบอกไปเถอะน้า เค้าอยากให้เคลียร์กันให้ได้ซักทีอ่ะ เอาแต่ปิดบัง คนที่ไม่รู้อะไรเลยอย่างน้องฐาก็ต้องอยากรู้ และพยายามหาความจริงด้วยตัวเองอยู่แล้วแหละ แล้วถ้าน้องฐารู้เองขึ้นมา วันนี้มันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่มีใครรู้ได้เลยนะ นอร้องเถอะน้า บอกความจริงเถอะ ไม่งั้นเค้าเชียร์ให้น้องฐากลับไปหาโรจน์จริงๆน้า 555
-
ถึงโรจน์อาจจะรักน้องฐาอยู่บ้าง ก็ไม่ไหวหรอกนะ เพราะไม่สามารถบอกคนอื่นได้ว่ามีแฟนเป็นกระเทย
มีแต่ความเจ็บปวด แน่ๆ โรจน์ไม่กล้าพอที่จะรักน้องฐาหรอก คุยกับพี่โต้งเถอะ
-
โอ๋ยยยยย ปวดใจ อ่านจบแล้วทำไมรู้สึกว่าสั้นจัง
จาเอาอีกกกกกกก
รอเป็นเดือนเลยอ่ะตอนนี้ อีพี่โต้งตามมาถูกได้ไง มีพรายกระซิบเหรอ
ขอตอนหน้ายาวๆ ไวไวนะคะ พลีสสสสสสส
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โรจน์ทำแบบนี้ทำไมห้ะะะ เพื่ออะไร ต้องการอะไรอีก :katai1:
-
น้องฐาหายเร็วๆ พี่โต้งบอกความจริงได้แล้ว
-
มาสมน้ำหน้าอิพี่โต้งอีกแล้ว :laugh: :laugh:
ถึงเวลาพูดความจริง ถ้าโกหกอีกจะแช่งให้โดนทิ้งเลย :katai1: :katai1:
-
ยอมรับแต่โดยดี เห็นชื่อแฟนเก่า(?)น้องฐาปุ๊บ ลากผ่านเลย ไม่อยากอ่าน
ฮ่าาาาาา เราเป็นแอนตี้แฟนน่ะ รออ่านตอนหน้า หุหุ
-
จากที่หมันไส้อิพี่โต้งตอนนี้หมันไส้ฐาแทนและ
อะไรก็ไม่รู้อ่า สมมติถ้าโรจน์มาขอคืนดีว่าฐาคงตกลง
สงสารพี่โต้ง T0T
อยาให้ฐาจำความได้
และอยากให้พี่โต้งบอกความจริงสะที
-
อ่านะ อิโรนจ์ มันก้อรักฐานะเออ แต่มันอาย แคร์สายตาคนอื่นมากกว่า (รักแต่ตัวเอง)
แต่พี่โต้งนี่ รักจริงนะเออ พร้อม ยกย่องเชิดชู ออกหน้าออกตาเลย
-
น้องฐากลับไปทำไม :katai1:
พี่โต้งก็รีบๆเล่าสักที อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังกันแบบนี้ o18
-
ดราม่ามาก เมื่อไหร่น้องฐาจะจำได้และเคลียร์กับพี่โต้งในเรื่องต่างๆ ซักที
ปวดตับจริงๆ จ้า
-
มันค้างมาก :katai1:
น้องฐาอยู่กับปัจจุบันก็ยาก จะกลับไปหาอดีตก็แย่ เฮ้อ
-
ตอนที่ 90 ตายรัง...
หนูเริ่มใจเสียเมื่อนึกได้ว่าหลงทางกลางกทม. คนเดียว รีบหยิบมือถือมาเปิดเครื่อง เสียงข้อความเข้าจนต้องกดเข้าไปดู พี่โต้งโทรหาหนูเป็นร้อยสาย ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ หนูทำเป็นไม่สนใจ รีบต่อสายหาโอ๋
“ว่าไงนะ หลงทาง” เสียงมันแหลมแบบลืมแอ๊บ “ทำไมถึงหลง ขึ้นรถผิดสาย หรือลงผิดป้าย”
“ผิดสาย ก็กูรีบหนีพี่โต้ง”
“ฮะ พี่โต้งไปหามึงที่นั่นเหรอ?”
“ใช่นะสิ มึงจะตกใจทำไม มีมึงคนเดียวที่รู้ว่ากูไปที่ไหน ถ้ามึงไม่ได้บอกเค้า แล้วใครจะบอก”
“มึงจะบ้าเหรอ ทำอย่างกูกะพี่ไก่ญาติดีกัน กูไม่ได้บอกเค้า แต่..... กูแค่บอกออย”
เออ จบแค่นั้นแหละ ออยมันแอนตี้ไอ้โรจน์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ลองมันรู้ว่าหนูจะไปหาโรจน์ ออยมันจะยอมอยู่เฉยๆได้ยังไง แต่ทำไมต้องเรียกพี่โต้งมาด้วยเนี่ย มันไม่คิดหรือไงว่าถ้าพี่แกรู้คงจะไม่พอใจเท่าไรหรอก
เมื่อทุกอย่างคลี่คลายว่าพี่โต้งโผล่มาได้ยังไง หนูพยายามขอความช่วยเหลือ แต่โอ๋มันก็จนปัญญา คงเพราะหนูระบุให้ชัดไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนกันแน่ มันเองก็เพิ่งจะมากรุงเทพได้ไม่ถึงปี ก็ไม่ชำนาญทางเหมือนกัน มันได้แต่แนะนำว่าถ้าจะกลับบ้านก็ต้องเอกมัยหรือหมอชิด ถ้าจะกลับม.ก็ให้ไปอนุสาวรีย์ หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ต้องโทรไปปรึกษาคนที่น่าจะรู้ทาง.... เช่นพี่โต้ง...
คิดแล้วก็นึกโมโหออย ถ้าพี่โต้งไม่มา เรื่องมันอาจจะไม่วุ่นวายขนาดนี้ ในระหว่างที่ยังไม่รู้อะไรเลย หนูก็เป็นเพียงแค่คนเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากสูญเสียอะไรไปเลยสักอย่าง เพราะหนูไม่อยากใหพี่โต้งเสียใจ หนูถึงต้องแอบมา แต่ก็คิดไว้ทุกวินาทีว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนูจะไม่ทรยศต่อความรักของพี่โต้งเด็ดขาด
เพราะไม่ว่าพี่โต้งจะมีสิ่งไหนให้หนูอย่างที่เขาพร่ำบอก นั่นไม่สำคัญ ไม่ใช่สิ่งที่หนูต้องการเลย แต่ที่มากกว่านั้นคือ เขาทำให้นิสัยหนูเปลี่ยน...
ตั้งแต่ตื่นลืมตาขึ้นมาในโรงพยาบาล หนูอยู่แต่กับคนที่คอยตามใจ อยากได้อะไรก็เที่ยวหา อยู่กับคำหวาน และความรักที่เปิดเผย
จากที่เคยเป็นกะเทยแสนดี ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อคนรัก เดี๋ยวนี้หนูกลายเป็นชะนีขี้วีน เอาแต่ใจ ต่อให้ทำผิดแค่ไหน อีกฝ่ายก็จะยอมยกโทษให้เสมอ จะให้หนูทิ้งทุกอย่างกลับไปหลบซ่อนๆ เหมือนเดิมก็ต้องลังเล.... ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่คนหนึ่งคนที่เคยสุขสบาย สว่างไสวจะย้อนกลับไปอยู่ในที่มืด อับชื้น ไร้ความหวังได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย หนูก็แค่อยากเจอโรจน์ อยากเป็นว่ามันสบายดีก็แค่นั้นเอง ขอแค่นั้นแล้วก็จะกลับไปหาพี่เขาเหมือนเดิม....
แต่นี่พี่โต้งก็รู้แล้วว่าหนูมาที่นี่ทำไม โกหกหลอกลวงสารพัดเพื่อจะได้กลับมาหาคนเก่า ถึงขนาดนี้แล้วหนูจะหน้าด้านทำเหมือนไม่มีอะไร จะกล้ามองหน้าพี่โต้งเต็มตาได้ยังไงกัน....
ระหว่างที่กำลังสับสนอยู่นั้นพี่โต้งโทรมาเสียก่อน พร่ำถามว่าอยู่ไหน ถ้าหนูก็รู้ก็ดีน่ะสิ พอรู้ว่าหลงทางน้ำเสียงก็อ่อนลงทันที แกคงเป็นห่วงมากกว่าโกรธ
“อยู่ที่เด่นๆ จำพวกห้างหรือสถานีตำรวจใกล้ๆ ก็ได้ แล้วรอตรงนั้น พี่จะไปรับ....”
“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องมา หนูจะกลับบ้านแล้ว....”
“แล้วกลับถูกเหรอ ตัวอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้”
“คงไม่ยาก แค่หาทางไปเอกมัย พี่กลับม. ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหนูหรอก” ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าไปยังไงต่อ แต่ก็ทำเป็นปากเก่งไปอย่างนั้นเอง
“พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้นนะ จนกว่าจะรู้ว่าน้องฐาถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้ว....”
หนูพูดอะไรไม่ออก เมื่อซึบซับความหมายของคำพูดนั้น
เป็นห่วง.....
หนูนึกละอายใจนัก...ที่ทำอะไรไปโดยไม่คิดให้รอบคอบ หนูพยายามจะหนีคนที่อยู่ข้างๆ หนูเพื่อมาตามหาคนที่เคยทอดทิ้งไป จริงอยู่ คิดว่าแค่อยากเจอ...ไม่ได้ขออะไรไปมากกว่านั้น แต่มันไม่จริงเลย...เมื่อได้เจอกันอีก คนเราก็ย่อมมีความโลภ แม้จะถูกเมิน เย็นชาใส่ แม้ยังเจ็บขนาดนี้ ลึกๆ ก็ยังโหยหา ยังอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
วินาทีที่มันบอกให้รอ บางอย่างมันวูบวับในอก หนูดีใจมากเกินกว่าจะเอ่ยคำใดๆ มันคือสิ่งที่หนูรอคอยมาตลอด อย่าว่าแต่แค่ครึ่งชั่วโมง ต้องรอเป็นชั่วโมงหรือครึ่งวันก็รอมาแล้ว.... ถ้ามันบอกให้รอทำไมหนูจะรอไม่ได้
ถ้าเพียงแค่ตอนนั้น มันไม่ปล่อยมือหนู ...... ถ้าเพียงแค่ตอนนี้ มันไม่ได้มีใครอื่นอีก.....
ถ้าเพียงแค่หนูจะพอได้รับรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เรายังเคยเป็นมากกว่าเพื่อน
ก็แค่นั้นเอง...... ที่มันให้หนูไม่ได้....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ไม่ยากอย่างที่คิด ก็แค่โบกแท็กซี่ไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุด จากนั้นซื้อตั๋วไปลงที่สถานีเอกมัย โอ๋บอกว่า เดินลงจากบันไดเดินต่อไปนิดเดียวก็เจอขนส่งเอกมัยพอดี....
หนูก็ทำตามที่มันบอกเป๊ะนะ ลงบันไดแล้วเดินต่อไป แต่ไม่เห็นเจออะไรที่เรียกได้ว่าขนส่ง.... แถมเจอแยกใหญ่ๆอีกต่างหาก พอเห็นท่าจะไม่ใช่ก็เลยเดินกลับไปอีกฝั่งหนึ่ง เดินวนไปวนมาก็ไม่เห็นเจอ
ยี่สิบนาที หนูเดินจนปวดขาแล้วนั่งพักที่ป้ายรถเมล์บีบขาตัวเองป้อยๆ รู้สึกปวดจนน้ำตาเล็ด....ยกมือถือขึ้นต่อสายหาโอ๋เป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้...
“ไหนว่าเดินลงมาแล้วเจอเลย กูเดินจนปวดขาแล้วนะ ไม่เห็นเจอรถทัวร์จอดสักคัน” หนูโวยวายใส่มันด้วยเสียงที่อ่อนล้า
“จะไม่เจอได้ไง มันอยู่ติดกันเลย ลงผิดฝั่งหรือเปล่า ตอนลงได้อ่านป้ายหรือเปล่า”
“หึ มีเขียนเหรอ?”
“โธ่ มีสิ บันไดมันมีหลายฝั่ง ลงทางไหนก็ต้องอ่านป้ายไม่งั้นก็ไปลงคนละฝั่งถนนเดินให้ตายก็ไม่เจอหรอก”
“ฮื้อ..... แล้วทำไงดี....”
“เดินหาวิน หรือไม่ก็เดินกลับไปที่บีทีเอสแล้วลงให้ถูกฝั่ง”
แอร๋ย...... พี่วินอยู่ไหนก็ไม่รู้.... ส่วนสถานีบีทีเอสก็เดินมาตั้งไกลแล้วให้เดินกลับไปอีกเหรอ...
“โอ๋... กูปวดขามากเลยอ่ะ กูเดินไม่ไหวแล้ว... แม้แต่จะยืนยังปวดเลย....”
“เฮ้อ..... งั้นมึงโบกแท็กซี่ หรือไม่ก็โทรหาพี่โต้งไป” โอ๋แนะนำแค่นั้นแล้ววางสายไป ปล่อยให้หนูชั่งใจลังเล ยังไม่ทันตัดสินใจว่าจะเอายังไง พี่โต้งก็โทรมาอีก
“อยู่ไหนแล้ว...”
“อยู่เอกมัย..” หนูตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าบอกว่ายังไม่ถึงท่ารถ
“จริงเหรอ ตรงไหนล่ะ พี่ไม่เป็นเราเลย...”
“เห็นเหรอ? แล้วพี่อยู่ไหน.....”
“อยู่เอกมัยไง”
“พี่โต้ง........” หนูเรียกด้วยเสียงสั่นเครือน้ำตาร่วงทันทีด้วยความดีใจ ยังไงวันนี้รอดตายแล้ว....
หนูนั่งรอตรงนั้น.... เกือบยี่สิบนาที กว่าจะเห็นฮอนด้าซีวีซมาจอดตรงหน้าป้ายรถเมย์ พี่โต้งลงจากรถเดินเร็วๆ มาหา
หนูคิดนะว่าคงโดนด่ายับไม่มีเหลือ ที่ไหนได้ แกกลับเดินมากอดหนูไว้แน่นทั้งๆ ที่หนูนั่งอยู่ที่เดิม ท่ามกลางสายตาของคนที่รถเมย์ตรงนั้นตั้งหลายคู่
“พี่คะ....ปล่อยก่อน” มันเขินแปลกๆ ที่มาถูกกอดตรงนี้ ป้ายรถเมล์ในกรุงเทพ -*-
“ขอร้อง... อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้บ่อยๆ ได้ไหม
ไม่เห็นเลยความกราดเกรี้ยว... มีแต่เป็นห่วง จนบางทีนึกเสียใจ ที่ไม่เคยห่วงตัวเอง...
“ถ้าน้องฐาเป็นอะไร พี่จะยกโทษให้ตัวเองได้ยังไง?”
คำพูดพวกนี้ ทำไมนะรู้สึกเหมือนเคยได้หังมาก่อนอย่างนั้นแหละ......
“หนูขอโทษ......”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ไม่ได้บอกอะไรแต่พี่โต้งก็พาไปหาหมอ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนอกจากโดนหมอดุที่ฝืนเดินมากทั้งๆ ที่เพิ่งจะถอดเฝือกได้ไม่ถึงเดือนเลย ก็เลยได้ยากินยาทามาถุงนึงแล้วไล่กลับบ้านไป....
“ขาเจ็บแบบนี้...อย่าเพิ่งกลับบ้านเลยนะ กลับม.ไปกับพี่ก่อนแล้วกัน ไว้ขาดีขึ้นแล้วค่อยกลับ” พี่เขาบอก เหมือนจะเป็นประโยคบอกเล่ามากกว่าคำถาม.....
“ค่ะ” หนูตอบเสียงอ่อย ไม่กล้าเถียงอะไรเพราะรู้สึกได้ว่าเสียงแกเริ่มกลับไปตึงๆ แล้ว พอหายห่วงก็เลยนึกขึ้นได้ว่าต้องโมโหล่ะมั้งเนี่ย...
เฮ้อ.... พ้นจากอาการขาหักมาเกือบเดือนจนคิดว่าหายแล้ว ที่ไหนได้พอเดินนานๆ แค่ไม่เท่าไร ขาบวมฉึ่ง พอกลับมาที่ม. ก็เลยต้องต้องมานั่งๆ นอนๆ พักผ่อนให้พี่โต้งดูแลเหมือนเมื่อตอนยังไม่หาย
ทั้งๆ ที่เพิ่งทำผิดมาหยกๆ แต่พี่โต้งไม่พูดเรื่องนั้นอีก ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าดีนะ ความเงียบนี่แหละมันทำให้บรรยากาศตึงเครียดเข้าไปอีกล่ะมากกว่า แต่ก็พอทำใจไว้แล้วว่าจะโดนโกรธโดนด่ายังไงก็ต้องทน ตอนนี้หนูมันก็เป็นได้แค่น้องฐาขาหักที่ไม่มีที่ไป ปล่อยให้พี่โต้งเอายามานวดขาให้แบบนี้
“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูนวดเองดีกว่า ลำบากเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอก ก็เคยบอกไปแล้วนี่ ถ้าขาหักแล้วจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ให้พี่ดูแลคนขาหักตลอดไปก็ยังดีกว่า”
ชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น ฟังแล้วเหมือนซึ้ง แต่ลองคิดให้ดีเหมือนประชดประชันกลายๆ
“หนูถามจริงๆ เถอะ พี่รู้ใช่ไหมว่าหนูไปที่นั่นทำไม”
“พอเดาได้”
“แล้วพี่ไม่โกรธหรือไงล่ะ”
“โกรธสิ โกรธมากจนอยากจะจับน้องฐามาเชือดคอแล้วควักหัวใจออกมาดูเชียวล่ะ” พี่เขาบอกเสียงเรียบ แต่น้ำหนักที่กดบนข้อเท้ามันแรงขึ้นจนหนูต้องชักขา... พี่แกเลยหยุดบีบ
“ถ้าโกรธขนาดนั้น แล้วยังมาทำดีกับหนูทำไม ทำไมไม่ดุด่า ตบตี จนพอใจไปเลยล่ะ”
“ต่อให้โกรธแค่ไหนพี่ไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอก ความรุนแรงรังแต่จะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง ต่อให้โกรธมากแค่ไหน พี่มีวิธีลงโทษที่ดีกว่านั้น เพราะอย่างน้อยสุดท้ายน้องฐาก็รู้ว่าทำไปก็เพราะว่ารัก”
“ลงโทษแบบไหนกัน...”
“หึ... อยากรู้เหรอ?” พี่โต้งถาม ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนหนูหายใจติดขัด....
“งั้นก็รีบหายไวๆ สิ แล้วจะรู้เอง” เขาบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
คิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมรู้สึกว่ารอยยิ้มแบบนี้มันน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้.....
………………………………………………………….
พออาการเริ่มดีขึ้น หนูก็เก็บของยัดใส่กระเป๋า กลับบ้านดีที่สุด อยู่ที่นี่นานๆ อกจะระเบิดตาย...
พี่โต้งแกดูเฉยๆ นอกจากยากินยาทาที่แกชอบมาถามว่ากินหรือยัง ทาหรือยังบ่อยๆ เรื่องอื่นแกไม่พูดเลย ยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไม่พูดไม่คุยเอาอกเอาใจเหมือนเมื่อก่อนจนหนูก็อึดอัดกับสงครามประสาทแบบนี้...
“เย็นนี้ไปกินข้าวกัน นัดพวกไอ้ซาไว้” เสียงเรียบๆ นั่นก็พอเดาได้ว่ายังไม่หายงอน...
“เจ็บขา ไม่ไปได้ไหมคะ?”
“กะอีแค่ไปกินข้าวคงไม่ลำบากขนาดนั้น ทีไปหาคนอื่น ไปถึงกรุงเทพยังทำได้” พี่แกพูดลอยๆ เสียงเรียบๆ แต่ทำเอาหนูแทบสะอึก หันควับไปมอง แต่พี่โต้งไม่ได้มองกลับมา เขามองเมินไปทางอื่น...
ก็ว่าอึดอัดนะที่แกไม่พูด แต่พอพูดขึ้นมาคำนึงทำเอาโคตรเจ็บอ่ะเงียบไปแบบเดิมซะยังดีกว่า
“ก็ได้ค่ะ... ไม่ลำบาก แค่หนูไม่อยากไป...”
“ไม่อยากไปเพราะพี่สำคัญไม่มากพอว่างั้น”
“ไม่ไปก็คือไม่ไป ไม่มีเหตุผล”
“ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป คงมีแต่เรื่อง ดื้อรั้น ชอบเถียงนี่แหละมั้งที่เหมือนเดิม” พี่โต้งบ่นแล้วเดินหนีไปทางอื่นทันที... ไม่อยู่ต่อความด้วยต่อ.....
ถึงจะยืนยันแบบนั้นก็เถอะ... พอถึงเวลา พี่โต้งแกก็เดินมาบอกแค่ประโยคเดียว
“ไปแต่งตัว” เสียงนิ่งๆ หน้าบึ้งๆ จนขี้เกียจจะเรื่องมาก ยิ่งมีความผิดติดตัวอยู่ด้วย ท้ายที่สุดหนูก็เลยต้องมาด้วยอย่างเสียไม่ได้....
“คุ้นไหม?” พี่โต้งถามเมื่อจอดรถที่ลานจอดรถของร้านอาหาร
“ทำไมเหรอคะ” หนูถามพลางกวาดตามองไปรอบๆ รถ
“เคยมา.... ตอนนั้น เราเลิกกันไปพักใหญ่ๆ มีเหตุบังเอิญให้มาเจอกันที่นี่อีกครั้ง แล้วเราก็เลยคืนดีกัน.....”
“เราทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอคะ ถึงต้องเลิกกัน”
“เข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
“แค่นั้น?”
“ช่างเถอะ เรื่องมันนานมากแล้ว” หนูหันไปค้อนเบาๆ
“ถ้าจะเล่าแค่นั้นไม่ต้องก็ได้มั้งคะ สุดท้ายแล้ว ก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี” หนูบ่นแล้วเปิดประตูเดินออกจารถไป.....
“ไอ้ปอนด์ยังไม่มาอีกเหรอ?” เสียงพี่โต้งถามทันทีเดินมาถึงโต๊ะ ที่ว่างเยอะแยะ ....ดันเลื่อนเก้าอี้ให้หนูนั่งข้างๆพี่เอ
“มาก็เห็นแล้วสิ” เสียงพี่ซาตอบกวนๆ มีพี่เอนั่งฟังเงียบๆ
พี่เอมากับพี่ซา... คือสองคนนี้เค้าเป็นแฟนกัน แต่พี่เอแกแทบไม่ได้ใส่ใจแฟนแกเท่าไรเลย
“แล้วนี่เคลียร์ที่มันไม่มา มันอ้างว่าไงอีกล่ะ?” พี่โต้งถามต่อ
“อ้างทำไม กลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..”
“ช่าย.... คนเราก็ต้องมีธุระปะปัง กลับบ้านกลับช่องบ้าง ไม่ว่างมารอคนแค่คนเดียวหรอก” พี่เอแทรกขึ้นมาบ้างเบนสายตามามองทางหนู
“เอ!”
“เอ!”
เสียงพี่โต้งกับพี่ซาดังขึ้นมาพร้อมกัน นี่ก็อีกคน อย่าให้ได้พูด... จ้องแต่จะกัดหนูตลอด.... ไม่ทราบว่าตอนที่ยังไม่ลืมอะไรนี่หนูเคยไปด่าพ่อล่อแม่เขาหรือยังไง ถึงได้จงเกลียดจงชังกันขนาดนี้....
หนูทำเป็นนิ่ง ปั้นหน้านางงาม ทำเหมือนว่าไม่สนใจอะไร บางอารมณ์หนูก็ตอแหลเก่งเหมือนกันนะเนี่ย
พี่โต้งนี่ก็เก่ง... ตอนอยู่กันสองคนบึ้งตึง เงียบเชียบ พออยู่ต่อหน้าคนอื่นเริ่มจะกลับมาเป็นแฟนแสนดี ยัดเยียดนั่นนี่ใส่จานมาเป็นระยะๆ ส่วนน้ำดื่มเป็นน้ำแดง ทั้งๆ ที่คนอื่นเค้ากินเหล้ากันทั้งนั้น...
“ปูไหมครับ... เดี๋ยวผมแกะให้” พี่เอหันมาถามพี่โต้ง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแกะเอง....”
พี่โต้งตอบแล้วลงมือแกะปูแต่แกไม่ได้กินเองหรอกค่ะแกส่งมาวางไว้บนจานหนูแทน หนูเงยหน้ามองพี่โต้ง
“คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าถ้าพี่โต้งแกะ ก็คงไม่ได้กินเอง...”
หนูหันไปมองพี่เอ เห็นแกทำหน้านิ่งๆ ก็เลยยิ่งไม่เข้าใจ
“พอดีไม่ค่อยอยากกินปู พี่เออยากกินไหมล่ะคะ ถ้าอยากหนูจะได้ยกชิ้นนี้ให้” หนูแสร้งถาม เพราะคิดมาตลอดว่าพี่เอมีแฟนแล้วถึงได้ไม่คิดอะไรมาก แต่ยิ่งไม่คิด ก็ยิ่งต้องคิด....
“แค่ปู แกะเองก็ได้อยู่หรอก แต่ถ้าอยากได้มากกว่านั้นจะกล้ายกให้หรือเปล่าล่ะ?”
ทีนี้หนูฉลาดขึ้นมาทันทีเลยหันไปมองพี่โต้ง เห็นแกถอนใจทำหน้ากลุ้ม
“แล้วพี่เออยากได้อะไรล่ะคะ หนูจะได้คิดถูกว่าจะให้ดีหรือไม่ให้ดี” หนูปั้นหน้ายิ้มแล้วถามต่อ เล่นไปตามเกม อยากรู้นักว่ามันจะจบลงตรงไหน
“พี่ก็แค่ล้อเล่น ไม่ได้อยากได้อะไรหรอก จริงจังไปได้” แล้วแกก็หัวเราะกลบเกลื่อน
หนูขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมรู้สึกไม่ถูกชะตากับพี่เอเลย อีกฝ่ายก็คงไม่ได้ญาติดีกับหนูมาแต่ไหนแต่ไรแล้วเหมือนกัน นับตั้งแต่เจอกันครั้งแรกมาจนถึงตอนนี้ รู้สึกได้ชัดถึงความอิจฉาริษยาที่แผ่ซ่าน... เวลาเจอกันสองต่อสองก็ต่อปากต่อคำอย่างเปิดเผย แต่เวลามีคนอื่นอยู่ด้วยกลับเสแสร้งแกล้งทำเป็นพูดดี ต่อให้คนโง่ๆ อย่างหนูยังรู้เลยว่าที่จริงต้องการอยากจะได้ของรักที่คนอื่นกำลังครอบครองเสียจนตัวสั่น ส่วนพี่โต้ง ก็ทำเหมือนเอาหนูมาเป็นไม้กันหมา...สงสารก็แต่พี่ซาจะรู้บ้างไหมว่าถูกแฟนตัวเองสวมเขา...
หากวันใดที่เธอ.....ลืมไปว่ารักกันหรือเปล่า.....
เสียงโทรศัพท์พี่โต้งดังขึ้นมา หนูหันไปมองอย่างสนใจ.... เมื่อคิดถึงความรู้สึกปวดแปลบตอนได้ยินเพลงนั้นทีแร ก็นึกอยากให้พี่โต้งเปลี่ยนเพลงริงโทนไปเป็น “รักเธอเสมอ” เหมือนเดิมเหมือนกัน เผื่อวันดคืนดีจะนึกอะไรออกมากกว่านี้ก็ได้..
“อะไร... รถน้ำมันหมด แล้วทำไมไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ล่ะ จะไปแวะไปรับก่อนมา” เสียงพี่โต้งบ่นเข้ามือถือ หนูตั้งใจฟังว่าแกคุยกับใครนะ...
“เออ รอนั่นแหละเดี๋ยวกูไปรับ” พี่โต้งกรอกเสียงใส่มือถือก่อนจะกดวางไปแล้วหันมาบอก
“พี่ไปรับเพื่อนแป๊บ... เดี๋ยวมานะ” บอกแล้วรีบลุกขึ้น หนูมองตามไป รู้สึกแปลกๆ ถูกทิ้งไว้กันอีหสองคนที่ไม่สนิท พี่ซาไม่ค่อยพูด แกเอาแต่กินเหล้า ส่วนพี่เอนี่ ยังกะศัตรูคู่อาฆาตที่ปลอมตัวมา....
หนูนั่งเงียบรอพี่โต้งกลับมาอย่างสงบเสงี่ยม ตอนนั้นเองบนเวทีเริ่มต้นอินโทรในเพลงที่เพิ่งจะคิดถึง
รักเธอเสมอ.....
“น้ำหมดแก้วแล้ว ส่งมานี่สิ เดี๋ยวเติมให้” เสียงพี่เอเอ่ยขึ้นมาอย่างใจดี ความที่หนูกำลังตั้งใจมองที่เวทีเลยไม่ได้ทันคิดอะไร ยื่นแก้วน้ำที่เหลือเพียงน้ำแข็งก้อนน้อยส่งให้....
ไหนบอกหมอสิคะ มีอะไรบ้างไหมที่ทำให้รู้สึกว่ามันติดอยู่ในใจ ทำให้คิดถึงอดีตได้....
ไม่มีเลยเหรอ? ต้องมีสิ...... อะไรนะ เพลง?
เพลงอะไรคะ...... รักเธอเสมอ?
งั้นเดี๋ยวหมอจะเปิดเพลงให้ฟัง
รักเธอเสมอ..... นานเท่าไรยังไงรักเธอ....
เหมือนแต่ก่อนเป็นมาเสมอ....แม้ว่าเธอจากฉันไป...
บอกหมอทีสิว่า มองเห็นอะไรบ้าง
เห็นอะไร?
“ได้แล้ว...” เสียงพี่เอดังขึ้นทำให้หนูสะดุ้งเฮือกหันไปหาตั้งใจจะหยิบแก้วน้ำ แต่บังเอิญแก้วที่ยื่นส่งให้ยังไม่ทันถึงมือมันกลับหล่นลงมาบนตัก พร้อมกับน้ำในแก้วที่หกจนเปียกไปทั้งขา
“อุ๊ย...แม่ร่วง....” หนูอุทานแล้วเด้งตัวยืนขึ้น หันไปมองพี่เอที่ไม่ได้นั่งตรงที่นั่งตัวเองแต่เดินมายืนข้างๆ หนูตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...
“เอ!” เสียงพี่ซาเรียกด้วยเสียงที่ไม่สบายใจ “ทำแบบนี้ทำไม เดี๋ยวไอ้โต้งมามันก็.....”
“ผมเปล่าแกล้งนะ แค่อยากช่วยต่างหาก เห็นความจำเสื่อม เลยช่วยรื้อฟื้นให้”
คำแก้ตัวทุเรศๆ แบบนั้น ใครเชื่อก็บ้าแล้ว หนูยืนกำมือแน่นเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่เอเคืองๆ จำได้ตอนม.5 เคยโดนแฟนไอ้โรจน์สาดน้ำใส่มาทีหนึ่งแล้ว นี่อะไรต้องมาโดนซ้ำสองอีกเหรอ
“ว่าไง พอจะจำได้หรือยัง” คำถามพร้อมรอยยิ้มลอยหน้าลอยตาอย่างน่าโมโหที่สุด
จ๊อก....... ครืดดดดดดดด
“อร๊ายยยย” หนูร้องลั่น รีบขยับเก้าอี้แล้วลุกขึ้นยืนให้น้ำแข็งหล่น น้ำเหล้าที่พี่เอทำหกใส่ตักหนูไหลย้อยไปตามท่อนขาที่โผล่พ้นขากางเกงยีนตัวสั้น มันเย็นเจี๊ยบจนรู้สึกหนาว
“พี่ขอโทษครับน้องฐา ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ” พี่เอพยายามจะมาช่วยเอาผ้าเช็ดหน้าตัวเองซับเสื้อหนูให้หายเปียก
หนูอึ้งไป รู้สึกภาพบางอย่างเริ่มลอยวน จนเหงื่อแตกพลั่ก....
ใช่แล้ว...ที่ถูกสาดน้ำใส่แบบนี้ ไม่ใช่ครั้งที่สองแต่สามต่างหาก.....
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ตัดฉับ.....
อยากแต่งต่ออีก....แต่ไม่ไหวแล้วดึกจัด พรุ่งนี้จะไปเที่ยว....
เลยอยากลงไว้ก่อน ไว้อ่านคอมเมนท์ให้ชื่นใจ
แล้วจะมาต่อตอนต่อไปให้ในเร็ววันนะจ๊ะ...
:3123: :L2: :กอด1: :L1:
-
น้องฐาเริ่มจะจำได้บ้างแล้ว :katai2-1:
อีพี่เอนี่ยังงัยนะ :katai1:
:pig4: :pig4:
-
ถึงเอจะร้ายกัดไม่ปล่อยแต่ก็ดีนะ
ฐาอาจจะจำได้เพราะเอและเพลงในคืนนี้ก็ได้
แต่เมื่อไหร่จะจำได้สักที พี่โต้งจะได้โดนพิพากษาบ้าง
[กระซิบ : พี่โต้งขอเปลี่ยนข้างมาอยู่กับน้องฐาแป๊บนะ อิๆ]
ขอให้ฐาจำได้สักที มันทรมานใจจังเลยเวลาอ่านช่วงหลังๆนี้อ่ะ
บวกเป็ด
:กอด1:
-
เอ... เลว! เมื่อไหร่สองคนนี้จะดีกันสักที เริ่มจะรำคาญอีน้องฐาละ ดราม่าตลอด ปวดหัวแทนพี่โต้ง
-
เบื่อไก่โต้งเหลือเกิน
เป็นสุภาพบุรุษเรี่ยราด กับคนอื่นนี่ดีจัง ไม่ปฏิเสธให้จบๆไป
ทีกับแฟนมีอะไรไม่บอก โมโหไร้สาระ
#สาดน้ำโคลนใส่นังเอ
-
เยสสสส...เค้าลางความทรงจำน้องฐาเริ่มมาละ อย่างน้อยๆก็ต้องขอบคุณเออ่ะนะที่มีส่วน
ทำให้น้องฐาเริ่มจำได้...ถึงส่วนใหญ่จะเป็นการจงใจแกล้ง(ละไว้รอความจำกลับมาค่อยว่ากัน..หุหุ)
อิพี่โต้งก็เล่าความจริงซะทีเหอะก่อนจะเสียน้องไปจริงๆ...ขัดใจชั้นตลอดๆเลยอิพี่โต้งเนี่ย
:katai1:
รอตอนต่อไปกำลังมันเลยอ่ะ..อิอิอิ
-
เอาใจช่วยน้องฐา นะคะ
-
แอร๊ย จำได้ซักที ขอให้จำได้มากกว่านี้
-
เหมือนโรจน์มีไรอยากคุยด้วยมากๆ
เอ ร้ายไม่เลิก
-
ติดไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมาเม้น
-
พี่เอนี่ก็ร้ายกาจไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ เข้าใจน้องฐาเลย ก็นะคนเราเอาเข้าจริงมันก็คงยากที่จะลืมเรื่องเก่าๆที่ตัวเองฝังใจอย่างนั้น แล้วพี่โต้งเองก็เล่นไม่บอกอะไรซักกะที แต่ยังไงน้องฐาก็คงไม่คิดจะกลับไปจริงๆหรอกใช่มั้ย นะๆ เพราะพี่โต้งเองก็น่ารักใช่หยอกอยู่ใช่ม๊าอิอิ อยากจะโกรธเกลียดพี่เอไรนี่มาก แต่พอคิดว่าอาจจะทำให้น้องฐาความจำกลับมาได้บ้าง ก็รู้สึกว่าดีเหมือนกันแฮะ 5555
-
น้องฐาคะ ถึงจำอะไรไม่ได้แต่กิริยาขั้นพื้นฐานของมนุษย์อย่าง "ตบ" นี่ น่าจะพอจำได้อยู่นะคะ ถ้าไงพี่ฝากตบนังเกย์ขี้วีนใกล้ๆ หน่อยเถอะค่ะ ถือว่าทำบุญให้คนอ่านอย่างพี่ทีนะคะ หมั่นไส้sheมานานแล้ว
-
พี่เอนี่จ้องจะงาบแฟนเขาตลอด :เฮ้อ:
แต่ทำแบบนี้ก็ฐาน่ะดีมากก็นึกไม่ออกต้องแรงถึงจะนึกออก
-
เอ นี่แบบว่า.................(กำมือกัดฟัดกรอดๆ อยากแปลงร่างเป็นน้องฐา แล้วกระโดดถีบขาคู่ใส่เอซักครั้งจังเลย)
ไม่รู้ว่า เอแกล้งเป็นอย่างนี้ หรือเป็นอย่างนี้จริงๆ ถ้าเป็นจริงนี่สงสารซาเลยนะ -*-
-
เอยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีกหรือเนี่ย
อิพี่โต้งก็คบอยู่ได้น่าหมั่นไส้จริง :m16:
-
:katai1: อีพี่เอเยอะน่ะ
น้องฐาๆ รีบจำได้เร็วๆ น่ะ
:mew1: :mew1:
-
อิพี่เอนี่ยังไง ตกลงจะไม่ยอมรามือง่ายๆ ใช่ไหม
ถ้าอย่างนั้นก็แรงมาแรงไปเลยน้องฐา ชักจะเริ่มรำคาญแล้วเหมือนกัน กระแนะกระแหนอยู่นั่นแหละ
แล้วพี่ซาอีก ไม่คิดที่จะปรามแฟนตัวเองหน่อยเหรอ หรือว่าทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน
งั้นแนะนำให้เลิกกันเหอะ ถ้าคบกันแล้วต้องทนหรือรักเขาฝ่ายเดียวโดยที่อีกคนไม่เคยคิดที่จะสนใจกันแบบนี้
อย่าทนอีกเลย
-
พี่โต้งห่วงน้องฐามากนะ ก่อนจะดื้อก็มองถึงความห่วงใยที่แกให้บ้างนะลูก ไอ้ทิฐิความโกรธมันก็ต้องมีแหละแต่ก็นะ
อันไหนดี ๆ ก็ต้องว่าพี่แกดีเนอะ ส่วนโรจน์ปล่อยเป็นอดีตเถอะไม่ไหวจะรื้อฟื้น ให้อยู่ในมุมหลืบเกิ้น
พี่เอนี่กวน...ตลอดนะ ยียวนที่สุด น่าจัดทุเรียนให้กระสอบใหญ่ ทำไมไม่เลิกซักที ต้องการอะไรจากสังคม
เบื่อพี่แกมากอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
จะเกิดไรขึ้นมิ? น่าสนุกจัง
เชื่อว่าฐาไม่ยอมแน่ๆ!!
-
รำคาญหลายคนเลยตอนนี้ ทั้งคนความจำเสื่อม ทั้งอิโต้ง ทั้งนังเอ
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
จิงๆนะ มีเหตุผลอะไรที่ตัดสายอิพี่เอ นี่ไมได้หรอ หรือทำไมไม่หลีกเลี่ยง รู้ว่าเค้าไม่ถูกกันอ่ะ
พี่โต้งเริ่มจะแบบว่า แสนดี แต่ไม่มีความที่จะทำให้รู้สึกว่า น่าอยุ่ด้วยเลยอ่ะ เอะอะอะไรก็ปกปิด อะไรก็ปิดบัง อย่างนี้จะหาได้ที่ไหนล่ะ ความสุขอ่ะ :ling2: :katai1: :mew5:
-
เบื่อพี่โต้ง มากกกกกด
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่ซาจับใจ คงรักอิเอมากกกกก
เมื่อไหร่จะเจอคนที่รักแต่เราแบบนี้บ้างนะ :L3:
-
อิเอน่าจะหิวครวยไอ่ไก่โต้งมาก
ขนาดมีครวยไอ่ซานั่งขนาบอยู่ข้างตัว
ยังไม่วายจะจ้องบ๊วบแต่ครวยไอ่ไก่ อยู่เรื่อย
อ่านแล้ว..รำคาญว่ะ อยากจะกระโดดถีบให้หน้าแหก
เลยพาลหมั่นไส้ไอ่ไก่โต้งไปด้วย..ครวยหอมเกินไปล่ะ
มันจะขนาดไหนฟ่ะ เหอะ
แต่ถ้าจะให้พูดถึงไอ่โรจน์..ไม่อยากรู้เหตุผลของเมิงเลยว่ะ
เพราะถึงยังไง ก็คงไม่พ้นเหตุผลจัญไรอยู่ดี มีแต่เอาดีเข้าตัว
อย่าอ้าง..โดนแม่บังคับหรือเห็นแก่แม่ เลยบอกเลิกน้องฐา
เพราะความจริง..จริงๆ ก็คือ เมิงก็ยังอายที่จะให้ใครๆรับรู้ว่ามีเมียเป็นกะเทย
อย่าบอกว่ารักเลย..รักของเมิงมันเหี้ยว่ะ ไอ่โรจน์
อย่ากลับไปเป็นควายอีกนะ..น้องฐา
ถึงจะโก๊ะ แต่ไม่โง่ เน๊าะ
-
พี่โต้ง เล่าความจริงสักทีเถอะ
เล่าในตอนที่ฐายังรับฟัง
ดีกว่ารอให้คนอื่นมากระตุ้นแล้วฐาจำได้เองนะ
ถึงตอนนั้นฐาอาจจะไม่ยอม รับฟังอะไรเลย
ตอนนี้เชียร์ให้โรจน์มาหาฐากมากก
อยากเห็นอิพี่โต้งดิ้น :z2:
-
ตอนที่ 91 ลูกไก่ในอ้อมกอด
“ไปห้องน้ำนะคะ” บอกด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเลย เมื่อรีบเดินออกจากโต๊ะไปอย่างเร็วจี๋.......
ออกจากช่วงโต๊ะไปแล้ว หนูมองหาห้องน้ำ ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามมาเลยหันไปมอง พบว่าเป็นพี่เอ
“พี่จะตามมาทำไมอีก” หนูถามอย่างหวาดระแวงเมื่อรู้แน่ชัดว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นความตั้งใจ... ถ้าไม่มีพี่ซาอยู่ด้วย หนูคงอาละวาดไปแล้ว
“ที่ถามบนโต๊ะเมื่อกี้ อยากรู้จริงๆ หรือเปล่าว่าพี่ต้องการอะไร”
“เดินตามมาถึงนี่เพื่อจะบอกแค่นั้นเหรอคะ...”
“ที่จริงก็ไม่ขนาดนั้น เพราะถึงไม่บอก ก็คงเดาได้ แต่อยากเตือนไว้ เพราะคิดว่าเคยพูดไว้แล้วแต่ตอนนี้คงลืม”
“อยากบอกอะไรก็เชิญเลย เพราะหนูลืมไปหมดแล้วจริงๆ”
“อย่าทะนงตนให้มากนัก เพราะคิดว่าวันนี้ตัวเองได้รับความรัก เพราะเอาแน่เอานอนไม่ได้กับความรักของผู้ชาย วันนี้รักได้พรุ่งนี้ก็เลิกรักได้ อะไรที่เคยเป็นของเรา ถ้าหากดูแลไว้ไม่ดี ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ก็อาจจะไม่ใช่ของของเรา....”
“แล้วถ้าวันนึงเขาไม่ใช่ของหนูจริงๆ พี่คิดว่าจะกลายเป็นของๆ พี่ได้ง่ายๆ เหรอคะ?”
“เรื่องนั้นก็คงต้องรอดูกันต่อไป....”
“ก่อนจะทำอย่างที่สอง ทำอย่างแรกให้ได้ก่อนดีกว่ามั้งคะพี่...”
“คนเคยทำสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่แน่อาจจะมีครั้งที่สองก็ได้นี่นา....”
หนูชะงัก กับคำพูดนั้น... รอยยิ้มของพี่เอช่างเจ้าเล่ห์นัก มันเหมือนกับมั่นใจอยู่ลึกๆ ว่าสักวันต้องทำได้
พี่เขาพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ หนูยืนนิ่งแล้วกำมือแน่น รู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมาจี๊ดๆ เจ็บปวด กังวลใจ ลามไปถึงเกลียดชัง...
เคยทำได้มาแล้วครั้งนึงเหรอ....
“ก็ตอนที่กูไปหามึงที่มอเมื่อตอนต้นเทอมหนึ่งไง เพราะมึงพากูไปเที่ยว มึงถึงได้ทะเลาะกับพี่โต้งจนถึงขั้นเลิกไป”
“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ? เล่าให้ฟังบ้างได้ไหม”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ก็แค่เรื่องเข้าใจผิดกัน ตอนนั้นมีรุ่นน้องพี่โต้งมาลองใจมึงด้วยการชวนไปต่อ แต่มึงเลี่ยงด้วยการบอกว่ามากะผัวแล้วเดินมาหากู ทีนี้ผัวตัวจริงมึงดันเดินมาแล้วก็ไม่รู้นึกว่าเป็นไอ้คนที่มาจีบกูก็เลยยแกล้งทำเป็ฯยื่นหน้าไปใกล้มึงแบบนี้.... แล้วพี่ไก่แกก็มาอาละวาดด่ามึงเละ พอนึกอะไรออกไหม?”
รุ่นน้องที่โอ๋พูดถึงก็คือพี่เอ.....
“เราทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอคะ ถึงต้องเลิกกัน”
“เข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
คนโกหก....ไม่ใช่แค่เรื่องเข้าใจผิด เพราะพี่เอตั้งใจต่างหาก เราสองคนถึงต้องเลิกกัน.....
.
.
.
หนูยืนเหม่อหน้ากระจกให้ห้องน้ำหลังจากเอาน้ำลูบๆ เสื้อเหม็นเหล้านั่นอย่างอารมณ์เสีย
“น้องฐา....” เสียงเรียกพร้อมกับมือที่วางบนไหล่ทำให้หนูสะดุ้ง ขยับตัวหมุนไปมอง
ผู้ชายที่ไม่รู้จัก ไม่คุ้นหน้า.... ขาว หล่อ.... รอยยิ้มกว้างนั่นไม่ได้ช่วยให้ความแปลกใจลดน้อยลง มีเพียงคำถามในใจ
ใครล่ะเนี่ย... หล่ออิ๊บอ๋าย....
“วันนี้ว่างไปเที่ยวกับพี่หรือยังจ๊ะ...”
“ฮะ....” หนูอุทานด้วยความประหลาดใจ เริ่มไม่เข้าใจว่า เดี๋ยวนี้คนหล่อๆ ก็เบี่ยงเบนกันไปหมดแล้วหรือนี่....
“เอ่อ....คงไม่ได้หรอกค่ะ พอดี....แฟนหนูดุแล้วก็ขี้หึงมาก...” หนูยิ้มเจื่อน ตอบกลับอย่างรักษาน้ำใจ...
“ไอ้โต้งเนี่ยนะ สนด้วยเหรอ ขนาดต่อหน้าเคยชวนสามพียังบอกอยากไปกับพี่สองคนอยู่เลย” คนตรงหน้าตอบกลับมายิ้มๆ แต่ทำเอาหนูสะอึกอึ้ง.... หมายความว่ายังไง.....
หนูจ้องเขม็งด้วยสายตาไม่พอใจ ไม่ไว้ใจเขาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ไม่จริง.....ไม่มีทาง...
กะอีแค่คำพูดของคนไม่รู้จัก ไม่จะเป็นต้องเชื่อ หรือเก็บเอามาใส่ใจเลยสักนิด
หนูขยับตัวรีบเดินหนีออกมาจากห้องน้ำ....
“เดี๋ยว น้องฐา หยุดก่อนพี่แค่ล้อเล่น” เสียงนั้นไล่หลังมาจนหนูรีบเร่งฝีเท้า จนกลายป็นวิ่ง...
ตุ้บ!
ความรีบทำให้สะดุดล้มลง หนูรีบหันกลับไปมองคนที่ตามมาอย่างหวาดระแวง กลัวเขาจะทำอะไร ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเดินมาถึง มือคู่หนึ่งก็ยื่นมาจับไหล่ไว้เสียก่อน หนูรีบหันไปมอง พอเห็นเป็นพี่โต้งก็ค่อยใจชื้น
“น้องฐา เป็นอะไรหรือเปล่า...”
“พี่คะมีคนตามหนูมา...” หนูรีบบอกอย่างร้อนรน เมื่อนึกได้ว่ามีบุคคลหน้าตาดีกำลังเดินตามมา พี่โต้งเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองผู้ชายคนนั้นที่เดินมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา
“มึงทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย ไม่เห็นเหรอว่าน้องกลัว....”
“ขอโทษ กูแค่หยอกเล่น ใครจะนึกว่าจะตกใจจนวิ่งหนีมาแบบนี้”
อะไรอ่ะ? หนูมองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องกลัวนี่ไอ้ปอนด์ เพื่อนพี่เอง” แปว.... ปั้นหน้าไม่ถูกเลยแฮะที่หลงเข้าใจผิดว่าเพื่อนพี่โต้งแอบตามมาเพราะความพิศวาส ความจริง แค่หยอกเล่นเฉยๆ เหรอ หน้าแหกเลยเรา...
“น้องเค้าไม่ได้กลัวกูโว้ย เค้ากลัวมึงต่างหาก เห็นบอกแฟนดุแล้วก็ขี้หึงมาก หึหึ” พี่ปอนด์ หันไปเถียงแล้วหัวเราะ
พี่โต้งเลิกคิ้วแล้วหันมามองด้วยรอยยิ้มแปลก
“รู้ด้วยเหรอว่าพี่ขี้หึง ฮึ ” หนูก้มหน้าลงทันทีเมื่อเจอคำถามแทงใจดำ....เพราะความผิดติดหลัง... รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ เพื่อนคนไหนๆ ก็พูดทั้งนั้นแหละ แต่รู้ทั้งรู้ว่าพี่โต้งขี้หึงหนูก็ยังชอบทำอะไรให้แกหึงอยู่นั่นแหละ...
“แล้วเสื้อผ้าไปโดนอะไรมา ถึงเปียกแบบนี้ ฝนก็ไม่ตกนี่”
“เอ๊ะ นี่เหรอคะ....” หนูก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง....แล้วนึกขึ้นได้ว่าโดนพี่เอแกล้งเอาเมื่อกี้
โกรธก็โกรธอยู่นะ แต่หนูก็ขี้ขลาดมากกว่าจะใช้ความรุนแรง จำพวกตบตีแบบนั้น หนูไม่ทำแบบนั้นหรอก ถ้าไม่เหลืออดจริงๆ แต่ก็ไม่ได้แสนดีถึงจะขนาดจะหุบปากไม่ฟ้องได้ลงอยู่ดี...
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีพี่เอเค้า....”
“เออีกแล้วเหรอ” เสียงพี่โต้งแสดงความเบื่อหน่าย ตามมาด้วยใบหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งยวด
“อย่าไปโกรธเค้าเลยนะคะ ก็แค่ความกรุณาจากพี่เอ ที่อยากจะช่วยให้หนูจำทุกอย่างได้เร็วๆ ก็เท่านั้นแหละค่ะ”
หนูจีบปากจีบคอบอก....ทั้งที่ความจริงนึกอยากให้แกโกรธมากๆ เหมือนกัน ถ้าหากพี่เออยากจะเป็นตัวร้ายมากนัก หนูจะเป็นอะไรได้ล่ะ? นอกจาก “นางเอก”
“แล้วมันช่วยได้จริงไหมล่ะ?” พี่โต้งขมวดคิ้วแล้วหันมาถาม
“ก็....นิดหน่อยมั้งคะ....” หนูตอบอ้อมแอ้ม ความจริงหนูเริ่มจำอะไรได้บ้างแล้ว แต่มันก็ยังน้อยมากอยู่ดีจนหนูไม่อยากจะบอกแกเท่านั้นเอง...
“มึงกลับไปที่โต๊ะก่อนไป กูจะพาน้องไปห้องน้ำ” พี่โต้งหันไปบอกพี่ปอนด์
“อือ....” เขารับคำง่ายๆ แล้วเดินออกไป ส่วนหนูก็ถูกพี่โต้งพยุงขึ้นมา แล้วเดินพาไปอีกทาง
.
.
.
ห้องน้ำที่ไหนล่ะ นี่มันห้องส้วมเลยเหอะ
“เอ่อ.... คือ.... พี่พาหนูเข้ามาทำไมอ่ะคะ...” หนูถามเสียงอ่อยติดๆ ขัดๆ เหมือนคนติดอ่าง
“ไหนๆ ข้างนอกฝนก็ตกไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว หาอะไรทำแก้เซ็งกันดีไหม” พี่โต้งถามยิ้มๆ สายตากรุ้มกริ่มจนหนูแอบเหวอ มองซ้ายมองขวาเลิกลั่ก
“ฝนตกที่ไหน ไม่เห็นตกเลย” เถียงสุดใจขาดดิ้น ฝนไม่ตก แห้งสนิท จะมีก็แต่เสื้อหนูนี่แหละที่เปียกโชก
แหมะ .....พี่โต้งจับมือหนูไปวางตรงหน้าอกแก....
“มาสนุกกันเหมือนกับวันแรกที่เราได้เจอกันไงคะ”
สนุกอาร้ายยยยย อย่าบอกนะว่าพี่โต้งอยากเปลี่ยนสถานที่....
ใจเต้นตึ๊กตั๊ก แหม่ บ้าเนอะ ที่ยังอุตส่าห์ตื่นเต้นกับประสบการณ์อันแปลกใหม่... แต่ก็กะทันทันจนตั้งตัวไม่ทันเลยอ่ะ มันเลยเคอะๆ เขินๆ ทำตัวไม่ถูกเลย...
หน้ามันร้อนผ่าวๆ ประหลาดๆ เมื่อพี่โต้งยื่นหน้าเข้ามาแตะที่มุมปาก งงๆ ที่อยูดีๆ ก็ถูกจูบ เลยได้แต่นิ่งแบบนั้น ก็ยอมให้จูบดีๆ แล้วนะแค่ไม่ได้จูบตอบแค่นั้นเอง....
“ช้าอะไรอยู่ล่ะ รีบทำแบบนั้นสิ”
“คะ...ทำอะไรเหรอ....”
“ไหนบอกว่า จะไม่ทำให้พี่ผิดหวังไง”
เอ๋อและเนี่ย พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าใจอ่ะ พี่โต้งต้องการอะไรจากหนูกันแน่
อยู่ดีๆ ก็ลากเข้าห้องน้ำมาแล้วก็พูดๆ อะไรก็ไม่รู้.... จะให้ทำอะไร...ก็ไม่บอกให้รู้เรื่อง
งงนะเนี่ย กะเทยงง
“เฮ่อ.... กลับโต๊ะกันดีกว่า คงนึกไม่ออกจริงๆ” พี่โต้งถอนใจเบาๆ แล้วเปิดประตูห้องน้ำ พาหนูเดินออกมา ดีนะไม่มีคน...ไม่งั้นอายเค้าตาย...
“เดี๋ยวสิคะพี่ หนูงงไปหมดแล้ว เมื่อกี้พี่ทำอะไรกันแน่”
“แค่รื้อฟื้นความจำไง แต่จำไม่ได้ก็ช่างเถอะ ไม่เป็นไร”
“ขอโทษนะ ที่หนูนึกอะไรไม่ออก”
“ไม่เป็นไร แค่พี่จำได้ก็พอแล้วว่าตอนนั้น น้องฐาเซ็กซี่แค่ไหน เร่าร้อนจนแทบคลั่งเลย”
เร่าร้อน เหอะๆ อย่างหนูเนี่ยมันเคยมีช่วงเวลาแบบนั้นด้วยเหรอ....
“หนูชักไม่แน่ใจซะแล้วสิว่าคนที่พี่พูดถึงนั่นเป็นหนูจริงๆ บางทีตอนนี้ หนูอาจจะทำให้พี่ผิดหวังมากๆ เลยก็ได้”
“เราไม่น่ากลับมาเจอกันอีกครั้งนึงเลยนะ เพราะมันทำให้พี่อดเสียใจไม่ได้ที่ตัดสินใจปล่อยน้องฐาไปในวันนั้น... เคยคิดว่าเลิกกันแล้วอะไรคงดีขึ้น แต่ไม่ใช่เลย จนถึงตอนนี้ ยังไงพี่ก็ยังคิดถึงน้องฐาอยู่ดี.............. ”
คำพูดนี้....ทำไมรู้สึกเหมือน....เคยได้ยิน
“น้องฐาในตอนนั้น กับน้องฐาในตอนนี้ ยังไงก็เป็นคนๆ เดียวกันแน่ๆ ความรู้สึกอ้างว้างในตอนที่ไม่มีกัน แค่ตอนนั้นก็เพียงพอแล้ว ต่อจากนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะไม่ยอมปล่อยมือน้องฐาไปอีกแล้ว.... พี่รักน้องฐานะคะ”
แล้วพี่โต้งก็ดึงร่างหนูเข้าไปกอดไว้ ในตอนนั้นสมองมันว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก มีแต่มือที่เอื้อมไปกอดตอบ แล้วน้ำตามันก็ไหลลงมาเอง
พี่โต้งชวนหนูกลับเลยเพราะเห็นว่าเสื้อผ้าหนูเปียกอยู่เกรงจะเป็นหวัด แต่ถ้าหนูกลับไปเฉยๆ หนูก็ไม่รู้น่ะสิ ว่าพี่ต้งจะจัดการกับพี่เอยังไง หนูเลยแสร้งทำเป็นนางเอก บอกเกรงใจเพื่อนพี่โต้งอ้อนให้พากลับไปที่โต๊ะ
“โหย..ไปซะนาน.... จนกูกินต้มยำหมดไปเป็นหม้อ “ เสียงพี่ปอนด์ เอ่ยแซวทันทีที่หนูกับพี่โต้งเดินจับมือกลับมาถึงโต๊ะ
“ตามสบายเหอะ หม้อนั้นกูสั่งให้มึง มีแต่หมู คนอื่นเค้ากินทะเลกัน”
“เหอะ.... แบ่งชั้นวรรณะ” มีบ่นเบาๆ
“เออ ขอบใจนะเอ....” พี่โต้งพูดขึ้นแล้วหันไปมองพี่เอ...
“ครับ?”
“ขอบใจนะที่ช่วยหาวิธีฟื้นความจำให้น้องฐา แต่คราวหลังไม่ต้อง....”
“เอ่อ.... ผมแค่เป็นห่วง....”
“เป็นห่วงตัวเองก็พอแล้ว”
หนูไม่รู้หรอกว่าพี่โต้งหันไปมองด้วยสายตาแบบไหน แต่รู้สึกว่าเสียงแกดุมากจนพี่เอหน้าจ๋อย ดวงตาเศร้าลงเหมือนคนอยากร้องไห้ เห็นแล้วแทนที่จะสะใจเหมือนอย่างที่คิดคราวแรก กลับรู้สึกสงสารขึ้นมาเฉยๆ
“ครับ งั้นผมกลับก่อนนะ” พี่เอบอกด้วยเสียงเครือเหมือนคนกลั้นสะอื้น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะ พี่ซาลุกตาม
“ซา อยากไปก็ให้มันไปคนเดียว....มึงอยู่กินเหล้ากับกูก่อนสิ”
“มึงกินไปเถอะ กูกินไม่ลงแล้ว.... ถ้ามึงจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนของมึง... กูก็จะทำทุกอย่าง เพื่อปกป้องคนของกูเหมือนกัน” พี่ซาบอกหน้าเครียดแล้วก็เดินตามพี่เอไป.....
ทำเอาเงียบทั้งโต๊ะ
“แม่ง..... ดราม่าเหี้ยๆ” เสียงพี่ปอนด์ดังขึ้นทำลายความเงียบ....
“ขอโทษนะคะ เพราะหนูเอง....” หนูเอ่ยขึ้นมา ไม่ได้อยากปั้นหน้านางเอกอย่างตอนที่ฟ้องเรื่องพี่เอแล้ว แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ถ้าหนูไม่ขี้ฟ้องไม่บอกพี่โต้งเรื่องที่โดนแกล้ง บรรยากาศมันคงไม่อึมครึมแบบนี้...
สวบ.... พี่โต้งโน้มตัวมาโอบไหล่หนูแล้วลูบหัวเบาๆ
“อย่าคิดมากเลย ไม่เกี่ยวกับน้องฐาหรอก...มา ดื่มหน่อยดีกว่า อากาศร้อนๆ จิบเบียร์เย็นๆ คลายร้อนหน่อยดีไหม?”
หนูส่ายหน้าหวือทันที
“ขมอ่ะ ไม่ชอบ....”
“งั้น...เดี๋ยวชงเหล้าบางๆ ให้ กินได้ไหม?”
“เอ่อ............”
.
.
.
.
.
.
“โอ้เหล้าจ๋า.... หนายลองหันมายิ้มหน่อยซิ” หนูเริ่มร้องเพลงเบาๆ กับแก้วเหล้า.... หัวโยกไปโยกมาคอพับคออ่อน...
“ยิ้มซิยิ้มซิ ที่ร้ากกกยิ้มนานๆ” เสียงพี่ปอนด์ต่อเพลงมาด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน
“อย่าด่วนใจดาม ทามรามคาน ฉานจะแต่งงานกาบเธอใต้แสงเดือน” หนูหันไปร้องจนจบท่อน
“ฉานมีฟ้าเปนมุ้ง ฉานมียุง....” อีกคนโชว์น้ำเสียงอันทรงพลัง ไปนิดนึงก่อนจะโดนพี่โต้งยกมือมาเบรคอย่างน่าขัดใจ
“พอแล้วๆ ทั้งสองคนเลย เกรงใจโต๊ะอื่นเค้าบ้าง” เสียงพี่โต้งร้องปรามอย่างระอาใจ หนูหันไปทำตาปรือใส่คนห้าม อะไรกันคนกำลังร้องเพลงสนุกๆ ห้ามทามมาย.....
“เกรงทำไม ไม่ได้ขอข้าวมันกินซะหน่อย” พี่ปอนด์ตอบกลับ แบบไม่กลัวอะไรเลย
“ห่าเอ๊ย... อย่าลืมว่าวันนี้ไม่ได้มากับผัวนักเลงของมึง มีอะไรกูไม่ช่วยนะโว้ย กูวิ่งอย่างเดียว....”
“ปั๋วที่หนายยย ม่ายมี กูโสด กูโสด”
“เออ กลับบ้านได้แล้วไอ้คนโฉด... เมาแล้วเรื้อน วอนหาตีนตลอดนะมึงอ่ะ”
“ไม่กลับๆ สั่งเหล้ามาอีก”
“ไม่สั่งแล้ว... น้องๆ เช็กบิล” พี่โต้งไม่ฟังเสียงคัดค้านของชาวคณะ ตั้งหน้าตั้งตาเรียกเด็กมาคิดเงินอย่างเดียวเลย ฮึกฮึก หนูยางไม่อิ่มเลย หนูจากินอีก.....
“เดินดีๆ สิคะ” เสียงพี่โต้งบอกขณะพยุงร่างโอนเอนของหนูทุลักทุเลมาจนถึงห้องหลังจากที่แวะไปส่งพี่ปอนด์เรียบร้อยแล้ว
หนูหลับหูหลับตาเดินจนถูกทิ้งให้หล่นแหมะลงกับโซฟา พลิกกายเล็กน้อยแล้วแน่นิ่ง...เมื่อพบโซฟานุ่มๆ ก็เพลียจนม่อยหลับ...
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งหลับ ใจคอจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอ....”
“ม่าย หนูอาบแล้ว”
“อย่างน้อย.... เปลี่ยนชุดซะหน่อยก็ยังดี เสื้อผ้ายังชื้นๆ อยู่เลย”
ม่ายอาวแว้วว หนูจานอนแว้ว
แต่พี่โต้งแกไม่ฟังเสียง...(ในใจ) ของหนูเลย แกจับตัวหนูพลิกๆ แล้วจับตั้งขึ้นเหมือนตุ๊กตา จับถอดเสิ้อเฉยเลย เด็กน้อยว่าง่ายอย่างหนูทำได้แค่สลึมสะลือยกแขนขึ้นแค่นั้นแหละ และไม่ได้ขัดขืนเลยเมื่อโดนถอดเสื้อผ้าออกชิ้นแล้วชิ้นเล่า....
อารามความง่วงและเมาทำให้ทรงสติไว้ไม่อยู่ สมองมันเลยเบลอๆ เหมือนโดนยาสั่ง พอพี่โต้งพูดอะไรทำอะไรมันก็เลยไม่รู้สึกรู้สา ไม่ว่าจะเป็นรสจูบ หรือรสสัมผัส ก็แค่ทำให้เคลิ้มๆ ไป... มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างกายถูกบุกรุกไปแล้ว ความเจ็บจนต้องขมวดคิ้วทำให้ต้องตื่นขึ้นมารับรู้ความจริงเบื้องหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เนื้อตัวเปลือยเปล่าถูกทาบทับไว้ด้วยร่างของเขา ช่องทางเบื้องล่างรู้สึกได้ว่ากำลังถูกรุกล้ำ ความตกใจทำให้เผลอดิ้นหนี.. แต่ก็น่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมง่ายๆ
ทำอะไรไม่ถูก แวบหนึ่งเหมือนถูกข่มขืน บางอย่างมันแน่นในอก ขอบตาร้อนจนเกือบร้องไห้
“พี่ ปล่อย….. ไม่เอา....” หนูพยายามบอกเขาด้วยเสียงเหมือนสะอื้น...เหตุการณ์ระทึกขวัญทำเอาสร่างเมาในชั่วพริบตา
“ไม่...พี่จะไม่ทน...พี่จะไม่รออีกแล้วนะ”
พี่แกบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนหมดความอดทนกับหนูจริงๆ....
ไม่ต้องรอให้หนูตอบพี่แกก็ก้มลงมาไซร้ซอกคอ... หนูได้แต่นอนนิ่งเหมือนท่อนไม้... ไม่ได้ขัดขืนแค่ไม่ได้ตอบสนองก็แค่นั้น ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว หนูไม่มีสิทธิ์จะห้ามปรามหรือหนีไปไหนทั้งนั้น
ไม่มีอะไรเลวร้ายหรอกก็แค่อยู่เฉยๆ จนจบไป เหมือนที่เคยเป็นมา ไม่ได้ยากอะไรกับแค่เปลี่ยนคน....
ท้ายที่สุดทุกอย่างก็หยุดลงจนหนูลืมตาขึ้นมา พบดวงตาที่จ้องมองกลับมา แววตาแกเศร้ามากเหลือเกิน...
“ช่วยมีอารมณ์ร่วมหน่อยได้ไหม? พี่ไม่อยากรู้สึกเหมือนกำลังข่มขืนเราอยู่นะ”
“ไม่ต้องสนใจหนูหรอก ทำให้เสร็จๆไปเถอะ สำหรับกะเทยแล้วเซ็กมันไม่ได้หวือหวาแบบนั้น”
“ถ้าไม่มีความสุข แล้วจะทำไปทำไม ถ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเลย จะว้อนผู้ชายไปทำไม”
“หนูไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเค้าคิดยังไง แต่จะมีอะไรที่สุขไปกว่า ได้เห็นความสุขของคนที่ตัวเองรัก”
เราสบตากันนิ่งนาน แล้วพี่โต้งโอบร่างหนูเข้าไปหา จนใบหน้าเราห่างกันแค่นิดเดียว..
“พี่รักน้องฐามากนะ... ขอร้อง... ช่วยรักพี่บ้างได้ไหม”
คำพูดนั้นทำให้หนูชะงัก ฟังเสียงเศร้าๆ อ้อนๆ แล้วใจแกว่ง มันเหมือนจะสะกดให้ขยับตัวแทบไม่ได้..
หลังคำพูดนั้นพี่โต้งแกก็จูบหนู จูบซ้ำๆ ย้ำๆ อยู่แบบนั้นจนหนูเผยอรอมฝีปากรับจูบจนได้ แล้วพาลกลายเป็นจูบตอบ
จากที่สร่างเมาก็เริ่มจะกลับไปเมาอีกรอบ แต่อาจจะเป็นเมาจูบ เมามือ ลามไปเมามัน...
คงเพราะไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้นานหรือเปล่ามันเลยตื่นเต้น เคอะเขิน รู้สึกร้อนรุ่มไปทุกรูขุมขน
ริมฝีปากที่จูบกัน ร่างกายที่กอดก่าย มันเหมือนยาเสพติดที่เมื่อลองแล้วไม่อาจยั่งยั้งชั่งใจได้เลย
คงเพราะพี่แกไม่ใช่ว่าสักแต่จะเอาอย่างเดียวล่ะมั้ง กว่าจะถึงจุดๆ นั้นแกก็บิวท์จนหนูดิ้นพล่าน... อยู่กับการโลมเล้าจนรู้สึกว่า อยากให้ทำซะที มันจะขาดใจแล้วอะไรแบบนั้นเลย....
แล้วหลายๆ อย่างก็ดำเนินไปตามครรลองของมัน
จนถึงวินาทีนั้นหนูก็ยังไม่แน่ใจว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นเพราะคำพูดหวานๆ บรรยากาศและอารมณ์พาไป
หรือมันมาจากหัวใจลึกๆ ของหนูกันแน่.....
.....................................................................
เฮ้อ :เฮ้อ: กว่าจะต้อนลูกไก่เข้ามาในอ้อมอกได้ พี่ไก่โต้งคงเหนื่อยน่าดู 5555
-
/จำได้ซะทีเถอะ มันยังต้องเคลียร์กันอีกหลายเรื่องนะ ฐา
-
วันนี้สงสารพี่โต้งนะ :กอด1:
-
เค้าเริ่มจะดีกันแล้ว
แต่พี่โต้งควรจะพูดความจริงสักทีนะคะอย่าปล่อยให้ปลวกเอรอแทะขาเก้าอี้อีกเลย
หมั่นไส้เอยังคิดจะสอดเค้าอีกไม่เลิกรา พี่ซาก็เหมือนกันพูดใส่พี่โต้งแบบนั้นได้เรอะ
ตอนคนของตัวเองทำคนอื่นไม่เห็นเธอเป็นเดือดเป็นร้อน เฮอะ :angry2:
-
น้องฐาเคลียร์หลายรอบแล้ว
แต่อิพี่โต้งเมื่อไหร่จะเคลียร์บ้างย่ะ
รอบที่แล้วเอาน้ำสาดเอ
รอบนี้ขอเอาหินปาไก่โต้งได้มะ
-
เอาเสี้ยนหนามทุกอย่างออกไป แล้วทำให้พ่อไก่กะลูกไก่สมหวังซะลุ้นจะตายแว้ว
-
:hao7:
เอาใจช่วยไก่โต้งและลูกไก่
บวกเป็ด
-
น้องฐาคนเดิมของฉันเริ่มกลับมาแล้ววววววววว
อยากรู้ความในใจของ""ซา""บ้่างจัง
-
อ่านชื่อเรื่องนึกว่าฐาต้อนไก่โต้งเข้าอ้อมกอดตามเสต็บ
ที่ไหนได้ :hao7:
ไก่โต้งต้อนฐาน้อยเข้ากกกอดซะนี่ :oo1:
-
เหนื่อยแทนพี่โต้ง... เกลียดพี่เอมากจิงๆ อะไรเยอะ!
-
รำคาญอีพี่เอ.
ชอบใส่ไฟ. สมน้ำหน้า
ทำตัวเลวๆๆๆแบบนี้. ทำให้ตายพี่โต้งก็ไม่เอาหรอก
มีพี่ซาก็ดีเท่าไหร่เเล้ว มก่อนจะสอนน้องฐา. สอนตัวเองก่อนเถอะ
เมื่อไหร่น้องฐาจะจำได้
สงสารพีโต้ง. แต่พี่โต้งก็เหมือนกัน.
เมื่อไหร่จะพูดความจริงทั้งหมดซะที. :hao4:
-
เสร็จพี่โต้งจนได้
อีพี่เอนี่ไม่ไหวนะ สงสารพี่ซาเถอะ พี่ซาควรจัดการพี่เอได้ดีกว่านี้
-
พี่โต้งเหนื่อยหรือยัง
คนอ่านเหนื่อยแล้ว
ลุ้นเหนื่อย :z3:
-
รวบยอดเลย ไม่ได้ตามน้องฐากับพ่อค้าตับหลายต่อน ไม่ทราบว่าน้องฐานี่เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้างหลังทะเลาะกับพี่โต้ง มีแต่ซวยกับซวย หรือจะเรียกทุกขลาภที่ได้ไก่กลับมาทั้งที่ก็ยังจำไม่ได้ แต่ที่รู้สะใจที่อีพ่อค้าตับโดนเอาคืนถึงน้องฐาจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะมันก็สาสมกับการกระทำที่ไม่ตั้งใจของโต้งเหมือนกัน พอกลางๆเริ่มสงสารโต้งขึ้นมาหน่อยที่พยายามทำให้น้องฐาทุกอย่างเพื่อจะให้จำได้ น้องฐาก็เกิดเยอะอีกจะไปหาโรจน์ ตุงนังไปหมด แต่ยังมีแอบฮากับความโก๊ะน้องฐาเลยให้อภัยชี แต่ตอนล่าสุดนี้หมั่นไส้เอที่เมื่อไรจะเข้าใจอะไรๆสักที ทำไปเพื่ออะไร ทั้งที่โต้งไม่รักอยู่แล้ว ถ้าประชดซาควรจะหยุดสักที ก่อนที่จะไม่มีใครเลยพอท้าย เออ อีพี่โต้งเก็บกดใช่ม๊ะ เล่นซะกำเดาไหล ย้ำหลายรอบเลยก็ได้น้องฐาจะได้จำได้ หุหุ เป็นกำลังให้น้องฐาพี่โต้ง และคนเขียนค่ะ
-
อยากให้น้องฐาจำได้แล้วอ่า
สงสารพี่โต้ง แต่ถ้าจำได้ก็กลัวใจ
ร้องฐาอีก..ง่าาาาาา
:z3:
-
บางทีพี่โต้งนี่ก็ดีเกินไปนะ แอร๊ยยยยยย :mew1: แอบฟินพี่โต้งนิดนุง :heaven อยากอ่านแบบว่า ความคิดของพี่โต้งจัง
แต่ว่านะ.... หลายๆเรื่องมันก็ยังไม่เคลียร์อ่ะเนาะ เฮ้ออออออ :ling1:
-
อ่ะฮิ้ว น้องฐาเริ่มมีใจให้พี่โต้งบ้างแล้ว
-
สุดท้ายจะเส้ดไปกี่รอบน่ะ 555+
-
อะไรกันน้องฐา ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ว่าน้องฐารักพี่โต้งขนาดไหน :m15:
-
ถึงนังพี่เอ.....ชั้นเกลียดแก....ขยะแขยงแก....สะอิดสะเอียนทุกครั้งที่แกโผล่มา ชั้นอยากจะตบ...ตบ...ตบ....จับตัวบึ้งมากัดแก ให้แกเป็นอัมพาต แล้วจากนั้นชั้นจะจับแกกล้อนผม....กดน้ำชักโครก....กรอกด้วยน้ำส้มสายชู....กระซวกด้วยมีดขึ้นสนิม โทษฐานที่แกมารังแกนางเอกของชั้น...
น้องฐาตอบโต้ได้สะใจมาก....
โรจน์โผล่มาแบบแพลม ๆในตอนก่อนหน้าโน่น....ออกมาอีกสิ...ประทะกันอีกสิ...อยากให้เจอไก่โต้งด้วย....
เรื่องนี้เอาไปทำเป็นละครช่องเจ็ดยุคคุณแดงน่าจะดังนะคะ
-
รู้สึกว่าพี่โต้งรักน้องฐามากเลย
สงสารเลยที่บอกให้น้องรักตอบบ้าง
น้องฐาให้โอกาสพี่เขาเหอะนะ
จะได้มีความสุขกันเสียที
อีพี่โต้งรีบสารภาพก่อนจะสายไปนะยะ
ตั้งตารอตอนต่อไป
-
น้องฐาจำพี่โต้งได้ซักทีเถอะ :hao5:
สงสารพี่โต้งมาก :monkeysad:
:mew1: :mew1:
-
เอาจริงๆฐาก็รักพี่โต้งแล้วอ่ะดิดูจากคำพูดอ่ะ?
เพราะตอนนี้ฐาคือเด็กอายุ 17 ยังไม่ได้แก่แดด
แล้วความรักๆก็คือความรักจริงๆ ยังดูซื่อๆอยู่
-
หึๆ ฐาเป็นไก่ไปซะละ
-
เริ่มจะดีแล้วใช่มั้ย แต่ในใจยังคิดว่ามันยังมาม่าอยู่แม้จะกรุบกริบก็ตาม
-
ในที่สุดน้องฐาก็ใจอ่อนจนได้(?)
ลุ้นๆ ว่าจะจำพี่โต้งได้เมื่อไร
-
กรุว่าละ อิพี่โต้งพาน้องฐาไปมอมเหล้าจริงๆด้วย
-
มาแปะไว้ตอนที่ 18 จร้า
-
ขยันมีเรื่องมาให้น้องฐาสับสนเรื่อยเลย
ชักสงสารพี่โต้งแล้วซิ
อยากให้น้องฐาจำได้ซักที :z3:
-
น้องฐาจีบยากมากนะถ้าเธอไม่เปิดใจ ดูอย่างตอนนี้ขนาดเธอเคลิ้มมาทางพี่โต้งแล้วยังพร้อมที่จะต่อต้านตลอดเวลา
ตอนนั้นถ้าเธอไม่ปิ๊งพี่โต้งนะ รอคนมาจึบคงอีกนานกว่าจะชอบถ้าเธอไม่ชอบเค้าก่อนอ่ะ
ทุกประโยคของพี่โต้งแทงใจจี๊ด ๆ มากค่ะ พี่รักน้องฐามาก น้องฐารักพี่บ้างได้มั้ย โอ๊ย อยากได้ผู้ชายคนนี้
ชอบที่ว่าพี่เอด้วย ทำไมล่ะทุกคนมีสิทธิ์จะปกป้องคนของตัวเอง พี่โต้งทำถูกแล้ว พี่เอขี้หาเรื่องจะตาย
น้องฐาจะหายดื้อมั้ยโดนไปหนึ่งดอกแบบนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ว่าไปก็สงสารพี่เอ
เหมือนกันนะ ทำ
ไงได้ก็คนมันรักเขา
ข้างเดียวก็เป็นแบบ
นี้แหละ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 92 ไส้เดือนหนีดิน....
หลังจากที่หนูกับพี่โต้งฟีทเจอริ่งกันไปแล้ว... รุ่งเช้าหนูก็ตัดสินใจกลับมาบ้านตามกำหนดการเดิม หลายท่านอาจจะงงว่าทำไมน้องฐาตัดฉากไวขนาดนั้น ก็แบบอยากข้ามๆ ไปมั่งจำพวกตื่นขึ้นมาบนเตียงร้องไห้กระซิกๆ พี่ทำแบบนี้กับหนูทำไม น้ำเน่าเป็นละครช่องเจ็ด เล่าแล้วคงเขินน่าดู (ล้อเล่นนะคะ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก)
พอกลับมาถึงบ้าน แม่ทำหน้าดีใจสุดฤทธิ์สุดเดช ไอ้เราก็ดีใจนึกว่าแม่คิดถึง เปล่าค่ะ พอเจอหน้า แม่รีบบอก
“มาก็ดีแล้วลูก ยกทีวีขึ้นรถให้แม่ที จะเอาไปซ่อม....”
ป๊าด....ติโธ่.... มาถึงก็ใช้แรงงานเลย หนูคิดแล้วก็วางข้าวของเดินไปยกทีวีให้แม่
“โหย.... มันติดๆ ดับๆ แบบนั้นค่าซ่อมน่าจะแพง หนูว่าไม่ต้องซ่อมหรอก ซื้อใหม่เหอะแม่” เสียงทับทิมเดินมาห้าม
เอ๋า.... แทนที่จะมาช่วยเปิดประตูรถ ดันมาเถียง คนยกทีวีมันหนักนะยะ เดี๋ยวงับคอน้องโชว์แม่ซะเลยนี่
แม่หันไปเปิดประตูรถให้อย่างรู้งานแล้วหันมาด่า
“อีลูกคนนี้ ซื้อใหม่มันแพง ซ่อมได้ก็ซ่อมใช้ไปก่อนดีกว่าหลบๆ จะรีบไปรีบกลับ.... ” ว่าแล้วเอามือแหวกๆ ไล่สองสาวให้พ้นทางแล้วก็เดินไปเปิดประตูรถด้านคนขับ ไม่ฟังเสียงลูกสาวเลยสักนิด....
“แม่ก็งกจริง ทีวีมันเก่าตั้งขนาดนั้น หมดอายุการใช้งานไปแล้ว ซ่อมมาแล้วจะใช้ได้อีกเท่าไรกันเชียว วู้” มันบ่นออดแอดแล้วเดินหน้ามุ่ยเข้าไปในบ้าน
เรื่องทีวีนั้นหนูโนคอมเมนท์นะ เพราะว่าไม่รู้อาการดีร้ายประการใด ไม่แน่ว่ามันอาจจจะซ่อมได้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องซื้อใหม่ แต่น่าน้อยใจแม่มากกว่าแทนที่ลูกกลับมาจะอยู่คุย ดันหนีไปซ่อมทีวีคนเดียวซะงั้น
หนูเดินเข้าบ้านมา แล้วตรงดิ่งไปหายายที่นั่งดูทีวีเครื่องเล็กๆ ของตัวเอง คนละเครื่องกับของแม่ นั่งคุยอยู่นาน กว่าจะรู้เรื่อง เพราะยายก็เริ่มแก่จนพูดไม่ค่อยชัดแล้ว กว่าจะคุยเรื่องเดียวกัน เล่นเอาเหนื่อย...
บ้านที่ไม่ได้กลับมาเป็นเดือนๆ แต่กลับเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่างมาก อย่างเช่นห้องที่จัดใหม่ดูโล่งโจ้งไม่ค่อยรกอย่างเมื่อก่อน คอมที่เคยเป็นของหนูถูกทับทิมยึดเอาไปเป็นของตัวเอง ยายที่ก่อนหน้านี้ว่าแข็งแรงก็เริ่มเลอะๆ เลือนๆ ป่วยเป็นโรคคนแก่ พูดก็ไม่ค่อยชัด แค่ปีเดียวนี่อะไรๆ มันเปลี่ยนเยอะเหมือนกันเนอะ.....
หนูพยายามตามหาอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ความทรงจำกลับมา แต่ดูเหมือนว่า ไม่มีอะไรเลยที่เหลืออยู่ ไม่มีอะไรเกี่ยวกับโรจน์อีกแล้วในห้องนี้.....
“แกเห็นตุ๊กตาฉันไหม....” ตัวช่วยสุดท้ายก็หนีไม่พ้นทับทิม อยู่บ้านเดียวกัน แถมยัยนี่ก็ชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้านไปหมด จะไม่รู้เป็นไปไม่ได้หรอก
“ตัวไหนอีกล่ะ มีตั้งเยอะแยะ” มันทำเสียงรำคาญใส่
“หมีพูห์ตัวใหญ่ๆ”
“อ๋อ ไอ้ที่เอาไปทิ้งข้างถังขยะละพอฝนตกจนเปียกยับเยินค่อยไปลากเอากลับมาอ่ะนะ นอนเน่าขึ้นราอยู่ในห้องเก็บของแล้วนี่”
“ขอบใจ.....”
หนูบอกแล้วเดินไปที่ห้องเก็บของแล้วเปิดไฟให้สว่าง
รกอิ๊บอ๋าย..... มีแต่อะไรนักหนาเต็มห้องไปหมด สมกับเป็นห้องเก็บของจริงแท้
หลังจากวาดสายตาไปจนทั่วในที่สุดก็เจอจนได้ ตุ๊กตาหมีพูห์มอมๆ มันนอนคว่ำหน้าทับกล่องบางอย่างอยู่ หนูก็เลยลองเปิดกล่องดู
เจอแล้ว...ของที่หา ตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์ รูปถ่าย ของที่ระลึก ของขวัญ รวมๆ กันไว้ รวมทั้ง... นาฬิกาข้อมือหน้าปัดร้าว และหยุดเดินไปแล้วเรือนนั้นด้วย ....
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
“มึงขำห่าอะไร?”
“ก็โรจน์น่ะ...ใส่นาฬิกาข้อมือให้เรากลับหัวน่ะสิ”
“ใครบอกกูใส่ผิด กูตั้งใจต่างหาก เวลากูอยากรู้ว่ากี่โมงกูจะได้ดึงมาดูง่ายๆ แบบนี้ไง” มันแก้ตัวพร้อมทั้งดึงแขนหนูไปทำท่าดูเวลาประกอบ
“จ้าๆ.... งั้นจะใส่นาฬิกาแบบนี้ตลอดเลยแล้วกัน โรจน์จะได้ดูง่ายๆ”
นึกถึงความหลังแล้วนั่งร้องไห้ เซนซิทีฟเกินไปแล้วย่ะ....
หนูปาดน้ำตาแล้วทิ้งของทั้งหมดไว้ในห้องเก็บของ หยิบมาแต่นาฬิกาเรือนเดียว เดินไปหาทับทิมที่เล่นคอมอยู่ในห้อง
“ทิม ขอแจรถเครื่องหน่อย”
“หือ...จะไปไหนเหรอ”
“เอานาฬิกาไปซ่อม...”
“นาฬิกาเหรอ ไหนดูซิ” มันถือวิสาสะจับมือหนูไปดู “โห หน้าปัดมันร้าวแล้วนี่นา มันก็พอๆ กับทีวีแม่อ่ะแหละ ถ้าจะใช้คงต้องเปลี่ยนหน้าปัดด้วยน่าจะแพง ซื้อใหม่จะดีซะกว่า แต่ต่อให้ซ่อมได้จริง เจ้จะใส่เหรอ ”
“คงไม่ ซ่อมเฉยๆ ไมได้คิดว่าจะใส่หรอก”
“หนูว่านะ ไม่ต้องซ่อมหรอก เพราะยังไงถ้าต้องเลือก เจ้ก็ต้องเลือกเรือนใหม่ ซ่อมมาไม่ได้ใช้ก็เปล่าประโยชน์ เพราะคงไม่มีคนดีๆ ที่ไหนใส่นาฬิกาข้อมือพร้อมกันสองเรือน ไหนๆ ก็ไม่คิดจะเลือก ทำไมจะต้องสร้างตัวเลือกให้ลำบากใจ ถ้าไม่ใส่แล้วจะซ่อมให้มันสิ้นเปลืองไปทำไม”
“ก็เผื่อ... ถ้าเรือนใหม่มันพังไงจะได้มีสำรอง”
“คนเรามันต้องเดินข้างหน้า ถ้าของใหม่พังก็ต้องหาใหม่ไปเรื่อยๆ อย่ายึดติดกับของเก่าๆ เลย ถ้ามันไม่คุ้มค่า เก็บไว้แต่ในความทรงจำก็พอแล้วมั้ง....”
.
.
.
ทั้งๆ ที่กลับมามาสู่บรรยากาศเก่าๆ เรื่องราวความหลังค่อยๆ ย้อนคืน แต่มันกลับทำให้หนูปวดแปลบลึกๆ ในอกจนไม่อยากนึกถึง สองสามวันผ่านไป ตลอดเวลาที่อยู่บ้านหนูคิดถึงพี่โต้งมากกว่า อย่างน้อยเมื่อนึกถึงช่วงเวลาดีๆ ที่มีร่วมกันแม้มันจะดูสั้นมากเมื่อเทียบกับช่วงที่มีโรจน์แต่มันกลับมีช่วงที่รู้สึกดีมากมายเหลือเกิน.. มันทำให้หนูอบอุ่นใจว่า ช่วงเวลาที่ไม่เหลือใคร ยังมีคนที่รักและจะคอยห่วงใยอยู่เสมอ...
การที่หนูยืนยันว่าจะกลับมาบ้านให้ได้ ใจหนึ่งหนูอยากรื้อฟื้นความทรงจำทุกอย่าง แต่ในตอนนี้ไม่ใช่เพื่อกลับไปหาโรจน์ แต่เพื่อจะลืมมันให้ได้อย่างสนิทใจมากกว่า ถ้าจำได้ว่าทำไมถึงตัดใจจากโรจน์ได้ หนูก็คงจะไม่รู้สึกผิดที่รักพี่โต้ง เท่านั้นเอง....
แต่สุดท้ายแล้ว แม้จะจำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม อาทิตย์หน้าหนูก็จะกลับไปหาพี่โต้งตามสัญญาอยู่ดี...
.
.
.
.
ทีวีพัง เลยไม่รู้ว่าจะทำอะไร เลยต้องแอบดอดมาใช้คอมตัวเองที่โดนยึดไปแล้ว...
“โห อะไรอ่ะ จำได้ว่าเจ้ก็มีโน้ตบุก ทำไมไม่ไปเล่นของตัวเอง มาแย่งน้องเล่นทำไม?” อีทับทิมบ่นง้องง้อง ที่หนูแอบมายึดคอมมันเล่นตอนเบื่อๆ พอดีมันก็ปิดเทอมเลยอยู่บ้านตลอด
“ไม่ได้เอามา”
“ละทำไมไม่เอามาอ่ะ”
ก็ตอนนั้นคนกำลังมึน แค่เห็นหน้าพี่โต้งก็เขินจนพูดอะไรไม่ถูก ยังจะมีหน้าถามหาโน้ตบุคก็จะเกินไปหน่อยแล้ว...
“ขี้หวงว่ะ ไอ้เครื่องนี้เมื่อก่อนมันก็ของฉัน เอาไปแล้วยังจะมาโวยวาย”
“เมื่อก่อนใช่ แต่เดี๋ยวนี้มันเป็นของหนูแล้วนี่...”
“เลิกบ่นเถอะน่า ยืมเล่นสองชั่วโมง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเลี้ยงเอ็มเค จะไปไหม?” หนูยื่นข้อเสนอทันทีตัดความรำคาญ
“จริงอ่ะ?” มันถามเสียงตื่นเต้น
“เออ!”
แล้วอีน้องรักมันก็ยิ้มร่า เข้ามากอดมาหอมซะเต็มที่
“น่ารักอ่ะเจ้ เล่นไปสักสองชั่วโมงครึ่งเลยก็ได้นะ คิกๆ”
แหม ไอ้นิสัยขี้งก เห็นแก่กิน แล้วก็ช่างประจบประแจงแบบนี้เหมือนใครกันเนี่ย -*-
.
.
วันนี้มาเดท.... ไม่ใช่กับพี่โต้ง หรือใครคนอื่น แต่เป็นน้องสาวร่วมท้องเดียวกัน รักกันมากกกกก ปานจะแหกตูดดม เจอหน้ากันถ้าไม่ด่ากันแล้วนอนไม่หลับ......
หนูพาทับทิมมาเลี้ยงเอ็มเคตามสัญญา ก่อนหน้านั้นแวะเอานาฬิกาไปซ่อม ถึงแม้จะคิดว่าจริงอย่างที่อีทิมมันพูด แต่คนดื้ออย่างหนูก็ดันทุรังมากกว่าจะเชื่อฟังคำชี้แนะของคนอื่นโดยง่าย
ซ่อม...ทั้งๆที่คิดเอาไว้แล้วว่า ไม่ว่ายังไง จะไม่กลับมาใส่อีก “เป็นอันขาด”.....
“สั่งข้าวผัดด้วยได้ป่ะ อยากลองกินอ่ะ เห็นเค้าว่าไม่อร่อย เลยไม่เคยสั่ง” ทับทิมยื่นเมนูอาหารของร้านสุกี้ชื่อดังมาให้ดู ข้าวผัดจักรพรรดิราชวังอะไรสักอย่างนี่แหละ มองก็ดูก็รู้แล้วว่าไม่อร่อย สีสันน่ากินไปงั้นเอง... (คหสต.นะคะ ใครเป็นลูกสะใภ้เอ็มเคอย่าต่อกระทู้ดราม่า อิอิ)
“อีนี่แปลกคน.. เค้าว่าไม่อร่อยยังอยากจะกิน” หนูหันไปด่ามันทันทีที่มีโอกาส หลังจากรอเวลามานานแล้ว
“แหม... ลิ้นเขาลิ้นเรา ไม่ลองเองจะรู้ได้ไง...” มันเถียงคอเป็นเอ็นถ้าไม่มีสายตาคนอื่นรอบด้าน จะตบให้คะมำลงหม้อ....
“ย่ะ อยากกินก็สั่งมา ชักช้าจะอิ่มซะก่อน อดกินแน่” หนูว่าแล้วเรียกพนักงานร้านมาสั่งให้เสร็จสรรพ
พอพนักงานเดินออกไป อีน้องนุชสุดสวาทก็หันมามองหนูด้วยสายตาแปลกใจยิ่ง...
“โห ฝนจะตก พายุจะเข้า พามาเลี้ยงเอ็มเคแล้วไม่งก อยากกินอะไรก็ได้ มีแฟนรวยแล้วคนเราก็เปลี่ยน...”
“เกี่ยวป๊ะ?”
“เกี่ยว ก็มีตังค์แล้วไง เจ๊เลยเลิกงก”
“เหอะ.. ไม่เคยขอ....ที่ฉันพาแกมากินๆ นี่น่ะไม่ใช่เงินพี่เขยหล่อนนะยะ มันเป็นค่าขาหักของฉันต่างหาก” หนูเชิดหน้าตอบ อยากจะบอกมากกว่าไม่ได้พึ่งพาพี่โต้งซะหน่อย ถ้าไม่นับว่าเวลาอยู่ด้วยกันแล้วไม่เคยต้องออกเงินอะไรเลยอ่ะนะ
“หรา....ค่าขาหัก ได้ข่าวเค้าเรียกสินไหม”
“นั่นแหละๆ คือกัน”
“โหเจ้ ตกภาษาไทยป่ะเนี่ย”
“พูดมากเดี๋ยวให้หารเลย” หนูทำเสียงดุแล้วขู่ซะเลย อีกฝ่ายเลยชะงัก....
“ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง แต่หนูว่ามีส่วนจริง ถึงไม่ขอตังค์ แต่ก็ไม่ต้องเก็บเงินแล้วไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเก็บเงินเป็นเดือนแค่จะไปเที่ยววันเดียว เจ๊สมัยก่อนถึงได้ขี้งก” เหลือบตาขึ้นจิกอีน้องปากกล้าโดยพลัน เมื่อมันเน้นเสียงคำว่างกเต็มที่
“แต่เดี๋ยวนี้ใจดี๊ใจดี” พอเจอสายตาเข้ามันรีบทำเสียงประจบประแจงทันที
หนูได้แต่ค้อนเบาๆ แต่ไม่ติดใจเอาความ เพราะชินกับปากเสียๆ ที่พูดอะไรตรงไปตรงมาของมัน
ก็คงจะจริงอย่างมันว่า เก็บเงินมาตั้งนานเพราะอยากไปเที่ยวไกลๆ สุดท้ายไอ้โรจน์เอาไปเล่นพนันจนหมด เกาะช้างที่ว่าจะได้ไปตอนปีใหม่เมื่อปีกลาย ก็ยกเลิกเพราะอยากอยู่กับมัน สุดท้ายแล้วมาจนตอนนี้ยังไม่เคยไปไหนไกลๆ กับเค้าเลย นอกจากไปหลงทางที่ “กรุงเทพ” อ่ะนะ
แต่อาทิตย์หน้านี้ก็จะได้ไปเที่ยวแล้ว.... ก่อนกลับบ้านมา หนูขอให้พี่โต้งพาไปเที่ยว แล้วพี่เค้าก็ตกลงแล้วด้วย ตอนนี้ก็ได้แต่...รอลุ้นว่าจะพาไปไหน.... อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าไวๆ จัง
พออิ่มแล้วหนูก็ไปเอานาฬิกาที่ซ่อมไว้ ที่จริงมันไม่ได้เสีย แค่เปลี่ยนถ่านก็เดินได้เหมือนเดิม แต่ถ้าเปลี่ยนหน้าปัดก็แพงเอาการ หนูก็เลยบอกไม่ต้องเปลี่ยน...
หนูจะเก็บไว้เตือนใจตัวเอง...ว่าต่อให้นาฬิกาจะเดินได้ แต่ถ้าหน้าปัดมันร้าวเป็นรอยด่างพร้อยไปแล้ว ก็ใส่ไม่ได้อีก... เก็บไว้ในความทรงจำก็เพียงพอ....
กำลังจะกลับ หลังจากเดินห้างอยู่นาน ดีนะที่แค่นั่งสองแถวมาเลยสบายใจ ถ้าเรามารถยนต์คงโดนคิดค่าจอดแน่เลย เพราะวนเวียนนานกว่าสี่ชั่วโมง ช่วยไม่ได้ ไม่ได้มานานอะไรๆ ก็เปลี่ยนไปหมด ทั้งชื่อห้างแล้วก็ความโอ่อ่าหรูหราใหญ่โต จังหวัดตัวเองแท้ๆ แต่รู้สึกเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงยังไงก็ไม่รู้...
ตอนนั้นเอง ที่สายตาเหลือบไปเห็นคนคุ้นหน้าเดินควงผู้ชายเดินผ่านไป ทำให้หนูมองตาม....
อดไม่ได้เลยที่จะเดินตาม...
“เจ้...จะไปไหน..” ทับทิมร้องถามเมื่อหนูเปลี่ยนทิศเดินไปอีกทางไม่บอกไม่กล่าว
“เจอคนรู้จัก แกรอแถวนี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวมา..” หนูตอบแล้วรีบเดินตามไป
สองหนุ่มสาวเดินไปถึงที่ซื้อตั๋วหนัง แล้วฝ่ายชายก็แยกไปต่อแถวคนเดียว จึงเป็นโอกาสดีที่หนูจะเดินเข้าไปทัก
“นี่.....”
เธอคนนั้นหันหน้ามาหาแล้วทำหน้าฉงน พยายามเพ่งมองหนูอยู่นานเหมือนคนไม่รู้จักกัน
เป็นสายตาเดียวกับตอนนั้นเลย
ตอนนั้นหนูถูกพวกเพื่อนๆ ลากมาที่หน้าโรงเรียนเทคนิคประจำจังหวัด แท้จริงแล้วมันอยู่เยื้องกับโรงเรียนหนูนิดเดียวเอง เพื่อจะมาราวี “ผู้หญิงคนใหม่” ของไอ้โรจน์
“กลับกันเถอะ อย่าไปดีกว่า ฉันไม่อยากมีเรื่องเลย” หนูบอกเพื่อนๆ เมื่อพวกมันพาเดินเข้ามาข้างในแล้ว
“จะบ้าเหรอมาจนถึงนี่ จะปอดแหกอะไรตอนนี้” โอ๋มันดุกลับมา
“ถ้าโรจน์มันรู้ ฉันตายแน่ๆ”
“โอ๊ย ขนาดตอนมีเรื่องกับอีจอยอ่ะ มันยังเข้าข้างมึงเล้ย...”
“แต่ตอนนั้นฉันเป็นคนโดนหาเรื่องนะ”
“อะไรอ่ะ เปลี่ยนใจวินาทีสุดท้ายเหรอ? มึงว่าไงออย” โอ๋ทำน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วหันไปหาพวก
“จริงอย่างฐาว่า คนละสถานการณ์ และระยะเวลา แต่นั่นแหละที่น่าลอง แค่แกต้องเก็บเรื่องทั้งหมดเป็นความลับมันก็แย่อยู่แล้ว ถ้ามันจะรักคนอื่นมากกว่า ก็เลิกกันไปเถอะ” ออยมันเด็ดขาดอย่างนี้เสมอ มันชอบพูดในเรื่องที่หนูไม่คิดว่าตัวเองทำได้ง่ายๆ
“แล้วจะเข้าไปทำอะไร ไปตบตีเค้าเหรอ”
“บ้าเหรอ ใครจะไปทำ เรื่องใหญ่แน่ๆ แค่ไปบอกให้รู้เรื่องของแก แกคิดว่าจะมีผู้หญิงสักกี่คน ใจกว้างยอมใช้ผู้ชายคนเดียวกับกะเทยได้ ถ้ามันรู้ ทำไมมันจะไม่เลิก...”
ใช่ เรื่องที่แฟนตัวเองมีเมียเป็นกะเทย คงมีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกที่จะรับได้.... หรือไม่คิดที่จะยอมรับ....
ตอนนั้นเธอไม่เชื่ออย่างเดียวเลย แถมยังเอาเรื่องวันนั้นไปฟ้องจนหนูโดนไอ้โรจน์ด่าซะเละอีกต่างหาก
แทนที่เค้าจะเลิกกัน มันกลับกลายเป็นหายนะสำหรับหนู ท้ายที่สุดแล้ว คนที่โรจน์มันจะเลือก ก็ไม่ใช่หนู....
“เธอนั่นเอง.... เปลี่ยนไปมากจนจำเกือบไม่ได้...” แหวนคงนึกออกแล้ว....
“มากับแฟนใหม่เหรอ?” หนูเบนสายตาไปยังคนที่ต่อคิวซื้อตั๋วหนัง
“ใช่ หรือว่าเธอยังไม่มี...อย่าบอกนะว่ายังรอ....”
“ทำไมถึงเลิกกันล่ะ”
“ก็ใครจะไปทนคบ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเค้าเคยมีอะไรกับกะเทย”
“ถ้ารับไม่ได้ ทำไมไม่คืนเค้าให้ฉันแต่แรกล่ะ...”
“เรื่องอะไรต้องทำแบบนั้น ถ้าทำมันก็เท่ากับฉันกลัวคำขู่ของพวกเธอน่ะสิ ถ้าไม่เลิก ก็ไม่จบ พวกเธอเป็นคนบีบบังคับฉันเอง รู้บ้างหรือเปล่า ว่าฉันต้องอายคนอื่นเค้าแค่ไหน แล้วบอกให้เลิกคบ ฉันต้องทำตามเหรอ? ฉันทำแน่ แต่การที่พวกเธอทำให้ฉันอับอายวันนั้นฉันไม่เคยลืม แล้วฉันก็ไม่ยอมเจ็บคนเดียวด้วย ถ้าโรจน์ไม่เลิกกับเธอ เรื่องก็ไม่จบ”
ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว.... บาปกรรมนี่มันตามทันไวจริงๆ เลยนะ
“ที่มาถามเนี่ย คิดว่าจะกลับไปคบกันอีกหรือไง เรื่องที่ ZombY ตอนนั้น ยังเจ็บไม่พออีกเหรอ”
หนูเงยหน้าแล้วจ้องกลับ
ซอมบี้?
“ไม่เคยคิดมาก่อนว่าลูกเป็ดขี้เหร่ตัวนั้น พอโตขึ้นมามันจะกลายร่างเป็นนางหงส์ได้จริงๆ แต่ก็เท่านั้นแหละ เพราะต่อให้ภายนอกวิลิสมาหราเลิศเลอ หรือเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน ก็เปลี่ยนคำนำหน้าในบัตรประชาชนจากนายเป็นนางสาวไม่ได้ พอถอดเสื้อผ้าออกมาก็เป็นได้แค่...ไส้เดือนดินเท่านั้น การที่กะเทยอย่างเธอจะใฝ่ฝันหาความรักแท้จากผู้ชายก็แค่เรื่องฝันเฟื่อง เป็นได้แค่ไส้เดือนที่ทะเยอทะยานหนีออกไปจากดินโสโครกที่ตัวเองเคยอยู่ ไส้เดือนที่อยู่บนคอนกรีตร้อนๆหนทางข้างหน้าก็มีแต่ต้องตายเท่านั้นแหละ”
เจ็บเหลือเกิน.. ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้...
“แหวน คุยกับเพื่อนอยู่เหรอ” แฟนใหม่ของเธอเดินมา หลังจากซื้อตั๋วหนังเสร็จแล้ว
“อ๋อ แค่คนรู้จัก” เธอหันไปบอกเขา แต่ฝ่ายชายยังไม่เลิกมองหนูจนเจ้าหล่อนต้องตีแขนเบาๆ
“เอ้า มองเข้าไป กะเทยจ้ะไม่ใช่ผู้หญิง ผลไม้พลาสติก สวยแต่กินไม่ได้นะ มันหอมหวานต่างกัน...”
“อะไรล่ะแหวน เค้าแค่มองเฉยๆ ไม่ได้อะไรซะหน่อย” ฝ่ายชายรีบบอกอย่างร้อนตัว
“หนังรอบกี่โมงเหรอ”
“หกโมงยี่สิบ”
“งั้นไปหาไรกินกันก่อนดีกว่าเนอะ” หล่อนหันไปหาผัวใหม่แล้วค่อยหันมาหาหนู.... “ขอตัวก่อนนะ”
ได้แต่ยืนนิ่งเมื่อคนทั้งสองพากันเดินจากไป ทั้งๆ ที่ทุกสิ่งมันช่างแทงใจดำทะลุอกซ้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเหมือนจะขาดใจ...
ได้แต่กลั้นน้ำตาสุดกำลัง แต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว พาร่างไร้เรี่ยวแรงเดินออกมาจากที่ตรงนั้น...
เดินเหม่อเดินลงมาทั้งน้ำตา แล้วก็เดินออกไปจากห้าง เดินไปเรื่อยๆ จนฝนตก ก็ยังไม่เลิกเดิน
เดินไปไกลมาก ทั้งๆ ที่ฝนตก เดินจนปวดขาก็ยังไม่หยุดพัก.... เดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย
เสียงโทรศัพท์ทำให้ต้องหยุด.... แล้วคว้าขึ้นมารับสาย
“เจ้อยู่ไหนเนี่ย หนูรอตั้งนานแล้วนะ ข้างนอกก็ฝนตก ออกมาซะทีเถอะ” เสียงโวยวายของทับทิมส่งผ่านสายมา...
“แกกลับบ้านไปก่อนเลย ฉันออกมาแล้ว เดี๋ยวค่อยเจอกัน...”
“อะไรอ่ะ มาด้วยกันแท้ๆ หนีกลับบ้านไปคนเดียวได้ยังไง” มันโวยวายลั่นแต่หนูไม่สนใจจะเถียง กดวางสายไปก่อน
มองซ้ายมองขวา... นี่เดินมาถึงไหนแล้วเนี่ย ปวดขาจนจะเดินต่อไม่ไหวแล้วคงต้องนั่งรถกลับอย่างเดียว
โชคดีแถวนี้เป็นถิ่นตัวเอง เลยไม่ค่อยเท่าไร
หนูตัดสินใจโบกสองแถวคันที่แรกที่เจอ ไม่ว่าตรงนี้คือที่ไหน ท่ารถมันก็อยู่ที่เดียวกันหมดอยู่ดี....
ระหว่างนั้นเอง ที่บังเอิญเหลือบไปเห็นชื่อผับแห่งหนึ่ง คุ้นมาก หนูรีบกดออดทันทีแล้วเดินไปยืนที่หน้าร้านมองป้ายหน้าร้านโตๆ
ZombY
“ เรื่องที่ ZombY ตอนนั้น ยังเจ็บไม่พออีกเหรอ”
ที่นี่ใช่ไหม...... ที่แหวนพูดถึง
แค่มองชื่อร้าน ก็รู้สึกเจ็บปวด เหมือนถูกเข็มพันเล่มมาแทงใจ
สิ่งที่แวบเข้ามามันคือฉากรักของคนสองคน คนหนึ่งเป็นคนที่รักแสนรัก....
“โรจน์ ทำบ้าอะไรเนี่ย เห็นไหมมีคนมองอยู่นะ” เสียงของแหวนแสดงความขวยเขิน อย่างมีจริต
“ช่างปะไร อยากมองก็ให้มองไปสิ ถือว่าเป็นวิทยาทาน... จะได้รู้ซะทีว่าเอากับผู้หญิงแท้ๆ มันต่างกันยังไง”
“นั่นสินะ....ต่อให้ภายนอกจะเปลี่ยนไปได้มากมาย หรือเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน พอถอดเสื้อผ้าออกมาก็เป็นได้แค่ไส้เดือนดินเท่านั้น”
ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน จนผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า...
ปล่อยให้มีดอาบยาพิษ ที่เรียกว่า “ความทรงจำ” มันแทงซ้ำลงไปที่แผลเก่า ซ้ำแล้วซ้ำอีก.....
“กูอยากฟังว่าที่มึงมาที่นี่เพราะมึงหายโกรธ มึงยกโทษให้กูแล้ว มึงเข้าใจว่าทุกอย่างที่กูทำลงไป มันมีเหตุผล”
ทุกอย่างมีเหตุผล....
ทุกคำพูดทุกการกระทำ....ที่โรจน์พยายามทำทุกอย่างเพื่อขับไล่เราออกไปจากชีวิต
เหตุผลที่ว่ามันคืออะไรกัน....
ทั้งๆ ที่เราเคยรักโรจน์มากขนาดนั้นแท้ๆ พอเรานึกถึงวันนั้นออก....
เรายังหาเหตุผลที่จะให้อภัยโรจน์ไม่เจอเลยจริงๆ.....
......................................................
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
To BE con
[/color]
-
อ่านแล้วมันหมึดหมัดมาก บอกตรงๆว่ารำคานทั้งพี่ไก่โต้งแล้วก็น้องฐาเลยค่ะ
อีพี่โต้งก็นะ พูดแต่กับตัวเองมั้งว่าจะจัดการปัญหานู้นนี่นั่นให้เสร็จแล้วไงก็เหมือนเดิม
ส่วนน้องฐารู้ทั้งรู้ว่าเรื่องจะจบแบบไหน แต่ก็ยังจะทำ เอาเถอะ เพลียจิตจริงๆ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดแล้ว :katai1:
-
หน่วงบิงๆ สงสารน้องฐา :impress3:
-
และแล้วทุกอย่างก็ยังไม่เคลียร์ :katai5: :katai5:
-
เหมือนเรื่องดำเนินช้าจัง
ไม่มีอะไรเคลียร์เลย เหมือนวนอยู่กลับที่
-
:serius2: เมื่อไหร่น้องฐาจะจำได้สักที
:hao5: :hao5: :hao5:
-
หญิงชายคู่นี้ ทั้งโรจน์และแหวน ไม่น่าเลิกกันเลย
เพราะเห็นแล้วว่าเหมาะสมกันขนาดไหน เหมือนเกิดมาเพื่อคู่กัน
นอกจากจะมองคนแค่ภายนอกเหมือนกันแล้ว จิตใจยังสกปรกโสมมพอกันอีก
ได้โปรดกลับมาคบกันเถอะ เลิกกันแล้วก็เอาจิตใจที่ดำมืดไปเปรอะเปื้อนคนอื่นอีก
เอาสิ่งเน่าๆ มาไว้ด้วยกันเถอะ อย่าให้มันไปเหม็นที่อื่นเลย
ส่วนน้องฐา พยายามเข้านะ ความสุขยังรอน้องฐาอยู่
"กลับ" ไปหาพี่โต้งไวๆ นะ อย่ามัวแต่หลงทางล่ะ
-
อยากให้น้องฐาจำได้แล้วว :hao5:
-
เขียนได้สับสน พอๆ กะ ความคิดน้องฐาเลยจริงๆ
อารมณ์แบบ จะก้าวไปข้างหน้าก็ไม่ได้ เพราะความรุ้สึกด้านหลังมันยื้อไว้อยู่
T T
-
เพลียกับคู่นี้ ถ้าความจำเสื่อมแล้วน้องฐาจะ
จำแต่เรื่องในอดีต เหมือนกลับไปย่ำอยู่ที่เดิมไงไม่รู้
-
พี่โต้งควรจะซื้อน้ำมันตับปลาให้ฐากิน จะได้ความจำดีขึ้นเร็วๆ และเลิก "..." คิดถึงไอ้โรจน์สักที = = :katai1:
-
แอร๊ย!! อ่านแล้วเครียด น้องฐาจะเอาไงลูกกลับไปหาอดีตหรือก้าวไปปัจจุบันกับพี่โต้ง
:katai1:
-
กดด้ามมีด กรีดปักใจ ให้จมมิด
สำนึกผิด มีค่าไร ในภายหลัง
รอยแผลเป็น ยังเน้นอยู่ ดูจีรัง
ความเจ็บฝัง คั่งเส้นเลือด ตอนเชือดกู
มีเหตุผล ไร้เหตุผล จนใจเชื่อ
มันมากเหลือ ลุกลามล้น ทนอดสู
แค่คิดทำ ย้ำลงมือ คือฆ่ากู
ก็เพียงพอ ขอไม่รู้ ว่าขู่ปลอม
อย่าตบหัว แล้วลูบหลัง กูยังเจ็บ
อย่าก้มเก็บ เศษทิ้งซาก อยากถนอม
อย่าลังเล เลือกของจริง หรือของปลอม
เพราะยังไง กูไม่ยอม ปลอมหัวใจ
ไปนรกซะ..ไอ่เหี้ย
เลวชาติ ไอ่โรจน์
เน้นๆ เค้นอารมณ์คนอ่าน บ่อยนะ..นิ
แต่ชอบบบบบบบบบดราม่า (จิตหนิ) ฮ่าฮ่า
ขอบคุณ..นิ
:mew1:
-
แงงงงงงงงงงง เป็นอีกตอนที่เราอ่านข้าม
อ่านแล้วงง เพราะตอนฐาย้อนอดีตตอนนู้นเราไม่ได้อ่าน
รออ่านตอนอยู่กับพี่โต้งละกัน -"-
-
ถ้าในชีวิตจริง มีคนโง่ขนาดนี้ ผมว่า อยู่คนเดียวไปเถอะ
เวิ่นเว้อ น่ารำคาญ เหมือนวันทองสองใจเลย
-
หมั่นไส้ อยากหยิกน้องฐาสักที ช่างเป็นคนที่ยึดติดกับอดีตเหลือเกิน ตามหาความจริงๆให้เจอเร็วๆ แล้วกัน จะได้ทิ้งความจำไม่ดีเก่าๆ ไปสักที
-
เจ๊ฐาาาาาาาาาาาา คิดอะไรอยู่น่ะ :mew2: :mew2:
นังแหวนไปอยู่ซอกหลืบไหนมาย่ะ ไม่รู้เหรอเดี๋ยวนี้เค้าจะให้สาวประเภทสองใช้นางสาวได้ล่ะย่ะ :angry2:
-
อดีตที่เจ็บปวดจะพยายามไขว่คว้า
มาเพื่ออะไร เดินหน้าสิคะ อดีตเลวๆ
กับคนเลวๆ ทิ้งไปซะคนดีๆยังรอเธออยู่นะ
:เฮ้อ:
อยากให้จำได้สักทีอ่ะ
-
น้องฐาหนูจำได้สักทีเถอะ พี่เพลียกะหนูมาก
บวกเป็ด
-
อ่านแล้วเหมือนถูกตบหน้า เพราะตัวเองก็คงคล้ายๆ "ใส้เดือน" เหมือนกับน้องฐาหล่ะ่มั๊ง :เฮ้อ:
-
พี่นิเปลี่ยนหัวเรื่องทำไมอะคะ สงสัยๆ เอิ๊กๆ
น้องฐากลับไปแล้วเครียทุกอย่างซะนะจ้ะ
ลุ้นจนแบบ เอ่อ :katai5:
-
ตอนนี้มีแต่โรจน์ แฟนคลับพี่โต้งและผู้ที่ต้องการหลีกเลี่ยงดราม่าข้ามเลยค่ะ
ตอนที่ 92/2 กลับมาที่เดิม.... (ดราม่า ฐาโรจน์ พาร์ท2)
“ทำไมถึงโง่แบบนี้......ตากฝนตั้งนานหลายชั่วโมง เจ้บ้าไปแล้วหรือไง.....” เสียงทับทิมโวยวายอยู่ข้างๆ เมื่อหนูนอนแหม็บอยู่บนเตียง
ตั้งแต่กลับมาก็นอนซม... ไข้จับนอนหนาวสั่นอยู่กับเตียงเป็นวันเพราะตากฝน ยังดีที่ไม่เป็นปอดบวมไม่งั้นคงแย่กว่านี้...
หนูโดนด่าว่าโง่อีกแล้ว ก็คงจะจริงอย่างที่โอ๋มันว่า หนูโง่เพราะผู้ชายมาแล้วหลายหน จะโง่อีกสักครั้งสองครั้งก็ไม่เห็นจะน่าแปลก.... แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไปนั้น หนูไม่เคยนึกเสียใจเลยสักนิด เรียกว่าดื้อด้านก็ได้ละมัง
แม้กระทั่งครั้งนี้.... เพราะอย่างน้อย...หลังจากวันนั้นหนูก็ได้ความทรงจำเกี่ยวกับโรจน์กลับคืนมาแล้ว....
.
.
.
หลังจากที่ไอ้โรจน์บอกให้หนูเป็นผู้หญิงให้มัน ความเสียใจบวกกับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์จึงตัดสินใจกินฮอร์โมนที่ซื้อมาเก็บไว้ทั้งหมด
ยังดีที่ออยมาเห็นซะก่อนแล้วไปบอกแม่ หนูถึงยอมไปโรงพยาบาลล้างท้องได้ทัน หนูนอนโรงพยาบาลคืนหนึ่ง พอตื่นขึ้นมาคนแรกที่หนูเรียกหาก็ยังเป็นโรจน์ ความจริงที่หนูไม่ได้อยากตายเลยสักนิด.... แต่ถ้าหนูเป็นอะไรไป บางทีมันอาจจะนึกสงสารหนูแล้วกลับมาหาก็ได้ และไม่ว่ามันจะอยู่กับหนูด้วยความรู้สึกไหน หนูก็ไม่แคร์.....
แต่สิ่งที่หวังก็ไม่เกิดขึ้น หนูไม่เห็นแม้แต่เงาของมัน พบแต่ดอกสีหลาบสีแดงที่วางอยู่ข้างหมอน....
“กุหลาบ...ของใคร โรจน์มันมาเหรอ?” ทันทีที่หนูเห็นมัน หนูก็นึกถึงมันเป็นคนแรก
“เปล่า.... ฉันเห็นแกชอบก็เลยซื้อมาฝาก...” ออยบอกแบบนั้น ทำให้รอยยิ้มอย่างมีความหวังของหนูจางลงจนเหลือแต่รอยน้ำตา....
“ฐา..... แกฆ่าตัวตายทำไม” เสียงออยถาม เสียงมันพยายามข่มให้เรียบทั้งๆ ที่ความจริงมันคงโมโหมาก
“เปล่า.... ฉันไม่ได้ทำ.....”
“ไม่ได้ทำ.... พูดมาได้ยังไง กรอกยาเข้าไปตั้งกี่แผง!”
“ฉันก็แค่อยากสวย อยากเป็นผู้หญิงไวๆ”
“สวยแน่ ถ้าหมอล้างท้องไม่ทันแกได้ไปสวยต่อในยมโลก... แล้วก็กลายเป็นผู้หญิงในชาติหน้านู่น....”
“ถ้าฉันเป็นผู้หญิงให้มันไม่ได้ ฉันจะกลับไปหามันยังไง” หนูคร่ำครวญ
“มันพูดแบบนั้นกับแกเหรอ ถ้ามันอยากได้ผู้หญิง ก็ให้มันไปคบชะนี่นู่น เลิกทำโง่ๆ ได้แล้ว... ทำยังกับว่า.... โลกนี้มีผู้ชายคนเดียวอย่างนั้นแหละ”
“โลกนี้มีผู้ชายหลายล้านคน.... แต่....ผู้ชายที่ฉันรัก.....มีคนเดียว”
“ผู้ชายที่แกรักมีคนเดียว..... แต่คนที่รักแก มีหลายคนนะ ..... ถ้าแกเป็นอะไรไป..... จะมีคนที่ร้องไห้และเสียใจมากกว่าหนึ่งคน.....”
นั่นทำให้หนูร้องไห้อีก.... หนูตัดสินใจทำอะไรลงไปโดยไม่ได้คิดถึงคนอื่นที่รักหนูเลย...
แค่ล้างท้อง อาการไม่ได้หนักหนา หนูออกจากโรงพยาบาลได้ตั้งแต่วันนั้น แต่ก็ยังขาดเรียนเป็นสัปดาห์ด้วยอาการตรอมใจ จนถึงตอนนี้หนูก็ยังไม่เคยโทษมัน บางทีอาจจะไม่มีใครบอกเรื่องของหนูให้มันรู้ มันถึงไม่ยอมมาเยี่ยมมาดูใจหนูเหมือนที่ควรจะเป็น และถึงหนูจะไปโรงเรียนแล้วพวกเราก็ไม่ได้พูดคุยกันเหมือนเดิมอีก มันคอยหลีกเลี่ยงไม่ให้อยู่กับหนูสองต่อสองตลอดเวลา กระนั้น หนูยังคงจมปลักกับความรักที่เป็นไปไม่ได้อยู่นานจนจบม.หก
หนูได้โคต้าของมหาวิทยาลัยใกล้บ้าน (จังหวัดใกล้เคียง) ด้วยการยื่นคะแนน gpa บวกคะแนนสอบรอบแรก จึงไม่ได้ลำบากเหนื่อยยากกับการสอบรอบสองเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ทันทีที่จบม.หก หนูก็เริ่มหางานพิเศษทำโดยไม่ได้ใส่ใจเรื่องสอบอีกแล้ว....
ในตอนนั้นคิดแต่ว่า...ไม่ว่ายังไง หนูก็ต้องสวย ไม่ว่ายังไง หนูต้องเก็บเงินแล้วเป็นผู้หญิงให้ได้ เพราะถึงตอนนั้นหนูจะกลับไปหาคนที่หนูรักได้อีกครั้ง..
หนูเริ่มทำงานพิเศษในร้านสะดวกซื้อได้เกือบเดือนแล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มเสร็จสิ้น ออยโอ๋ ปาล์มมันก็มาตามหนูถึงที่ทำงาน จะพาไปเที่ยว...
เอาจริงๆ นอกจากไปเที่ยวห้าง หรืองานวัดบ้างนานๆ ครั้งหนูไม่เคยเที่ยวกลางคืนหรอกค่ะ ถึงอยากไป แต่ไม่กล้าเพราะกลัวโดนไอ้โรจน์โกรธ ส่วนเพื่อนๆ ก็คงไม่อยากพาหนูไปไหนเพราะหนูชอบทำอะไรเปิ่นๆ ให้พวกมันได้อาย แล้วก็กลัวว่าความซื่อของหนูจะทำให้โดนหลอกง่ายๆ ประมาณนั้น แต่นี่ก็เรียนจบแล้ว จะทำเหมือนยังเป็นเด็กก็ไม่ได้... อีกทั้งพวกมันยังผ่านการสอบสำคัญมาทั้งที มันก็เลยยอมพาหนูมาเที่ยว ที่ผับแห่งหนึ่งชื่อ zomby
นอกจากโอ๋ ออย ปาล์มแล้ว ออยยังชวนพี่ชลมาด้วย ถึงตอนนี้หนูไม่ได้ชอบพี่ชลเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็รู้สึกดีใจเหมือนกันที่ได้เจอเขา น่าแปลกที่เพื่อนๆ ทั้งสามออกไปดิ้นพร้อมกัน ทั้งที่ความจริง ออยไม่ใช่คนชอบเต้น ปกติมันจะหมกตัวกับการกินตลอดเวลา พอหนูจะลุกขึ้นบ้าง พี่ชลก็ดึงแขนไว้
“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน นั่งคนเดียวไม่สนุกเลย”
หนูจำต้องนั่งลงที่เดิม... ขณะที่พี่ชลพยายามชวนคุย เพราะความที่ร้านเสียงดังทำให้ต้องก้มหัวลงมาใกล้ๆ กันหลายรอบ
ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือเปล่าที่ทำให้หนูกับพี่ชลนั่งคุยกันที่โต๊ะสองคน ตอนที่โรจน์มันควงเด็กมันมาเที่ยวด้วยพอดี ตอนนั้นหนูใจเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดีที่ได้เจอมัน พอเราสองคนสบตากันมันก็มองเมินไป เหมือนกับมองไม่เห็นหนู
หนูรีบลุกขึ้นทันที แต่พี่ชลจับแขนไว้
“ฐา จะไปไหน” หนูดึงมือที่จับแขนอยู่ของพี่ชลแล้วก็เดินตามไปโดยไม่ตอบ
หนูเดินตามหามันจนทั่ว... ในที่สุดก็เจอมันยืนอยู่กับผู้หญิงของมัน ในมุมมืดของร้าน...
“โรจน์”
หนูเรียกมันเบาๆ แต่มันก็หันมา มองด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่า....แล้วหันกลับไปคว้าร่างบางของแหวนเข้าไว้ในอ้อมกอด จูบที่แก้มของเธอโดยไม่สนใจสายตาของหนูเลย...
“โรจน์ ทำบ้าอะไรเนี่ย เห็นไหมมีคนมองอยู่นะ” เสียงเจ้าหล่อนบอกคนรักด้วยน้ำเสียงแสดงว่าเขินอายทั้งที่ความจริงไม่ได้ขัดขืนอย่างที่ควรจะเป็น มือเล็กๆ ที่ขยุ้มเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้คล้ายจะดึงเข้าหาตัวมากกว่าผลักออก
“ช่างปะไร อยากมองก็ให้มองไปสิ ถือว่าเป็นวิทยาทาน... จะได้รู้ซะทีว่าเอากับผู้หญิงแท้ๆ มันต่างกันยังไง”
“นั่นสินะ....ต่อให้ภายนอกจะเปลี่ยนไปได้มากมาย หรือเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน พอถอดเสื้อผ้าออกมาก็เป็นได้แค่ไส้เดือนดินเท่านั้น”
อึ้ง...พูดอะไรไม่ออก.... น้ำตาล้นเอ่อ เจ็บปวดกับฉากรักตรงหน้า ราวกับมีดพันเล่มมาทิ่มแทง
หนูไม่ได้หน้าด้านมากถึงขนาดจะทนยืนดูภาพนั้นที่กำลังดำเนินไปจนจบได้ แค่เห็นมือที่เฝ้าฟอนเฟ้นตามร่างงามสุกปลั่งของผู้หญิงคนนั้น ริมฝีปากที่เคยจูบกัน เคยเอ่ยคำรัก...ตอนนี้ซุกไซร้ไปตามลำคอระหง แค่นั้นหัวใจมันก็แตกสลายจนย่อยยับ
หนูหมุนร่างสูงโปรงอันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองหนีออกมาจากภาพตรงหน้า ดุจพบเห็นภาพศพเน่าสยดสยอง...
ทำไมไม่บอกกันแบบนี้เสียตั้งแต่แรก.... พูดทำไมว่าให้เป็นผู้หญิง ในเมื่อความจริงแล้ว ไม่ว่ายังไงมันก็คงไม่คิดจะกลับมาหาหนูอยู่แล้ว
จบแล้วสินะ ทุกอย่างมันเปล่าประโยชน์ ต่อให้สวยแค่ไหน ให้ดีแค่ไหน ต่อให้เปลี่ยนตัวเองให้มันได้ ของปลอมมันก็คงสู้ของจริงไม่ได้อยู่ดี...
เดินเร็วๆ ออกมาจากตรงนั้นจนถูกมือหนึ่งรั้งไว้ให้หยุด....
“ฐา” หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนเรียก พบว่าคือออย ใบหน้าของมันพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำตาที่พร่างพรายหล่นกระจายเต็มแก้ม
“ออย....” หนูเรียกด้วยเสียงสั่นๆ โผเข้ากอดร่างเล็กๆ ของมันไว้แน่นแล้วสะอื้นไม่ยอมหยุด
“แกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” มันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ส่งมือมาลูบหลังหนูไปมาอย่างปลอบโยน....
“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องเล่า จบแล้ว พอแล้ว... ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีกแล้ว”
.
.
.
จบแล้ว.... ไม่มีอะไรที่ต้องเล่า...
ไม่มีอะไรที่ต้องเหลืออยู่
นาฬิกาที่ใส่ถูกถอดออกมาฟาดกับเสาไฟฟ้าจนหน้าปัดแตก... ตุ๊กตาที่มันให้ถูกลากออกมาทิ้งที่ข้างถังขยะ
อยากจะทิ้งทุกอย่างให้หมด แต่ทำไม่ได้ พอฝนตกหนูก็ วิ่งออกไปคว้ามันกลับมาอีก
แต่ไม่ถึงขนาดจะเก็บไว้ในห้องนอนได้เท่านั้นเอง....
ถ้าให้กลับไปอีกคงไม่กลับ แต่ให้ลืมทันทีคงทำไม่ได้
ไม่มีอะไรที่ทำให้แผลหายดีได้เลย นอกจากกาลเวลา
และหวังว่า เวลานั้นจะมาถึงโดยเร็ว....
....................................
ไม่มีพี่โต้งจริงๆ ค่ะตอนนี้...... แต่ จะมาให้ตอนหน้านะ
ส่วนอดีตของโรจน์ จบแล้ว เอาไว้รอพบตัวเป็นๆ ตอนมันกลับมาเอาน้องฐาคืนแล้วกัน
มันจะแก้ตัวว่ายังไง ฟังได้ไหม.... ก็สุดแล้วแต่ น้องฐาและคนอ่านจะพิพากษาแล้วกัน...
.......................
ที่เปลี่ยนชื่อเรื่องไม่มีอะไร เพราะเครียดนิดหน่อย ที่เรื่องมันช้า
หลายๆ คนที่เป็นแฟนคลับพี่โต้งไม่อยากอ่านเกี่ยวกับโรจน์ + เนื้อหาตอนที่แล้วค่อนข้างแรงพอสมควร
ในฐานะของคนเขียนก็เลยหนักใจ จะลบทิ้งไปก็เสียดาย...
ตอนที่แล้วถ้าอ่านดีๆ จะพบว่า น้องฐาคิดถึงอยากกลับไปหาพี่โต้ง
แต่ลองนึกในมุมของคนที่จำอะไรไม่ได้ และเคยรักใครคนนึงมาก ต่อให้มีความรักครั้งใหม่ จะไม่รู้สึกผิดเลยเหรอที่ลืมคนเก่าไปง่ายๆ
ที่น้องกลับมาบ้าน ไม่ได้อยากกลับมาหาโรจน์ แต่น้องกลับมามาหาครอบครัว
น้องกลับมาตามหาความทรงจำที่หายไป แต่ก็ย้ำอยู่ตลอดว่า เดี๋ยวก็กลับไปหาพี่โต้งแล้ว...
ในเมื่อเจอเบาะแสอย่างเดียวในตอนนั้น จะให้ปล่อยผ่านไปโดยไม่ตามได้ยังไง
หรืออีกประเด็น ก็แค่นิไม่อยากให้เหมือนว่า ลืมมาตั้งนาน อยู่ดีๆ จำได้เลย มันต้องมีอะไรที่มาสะกิดบ้าง สำหรับพี่โต้งมันยังมีปม มีเพลง มีหลายอย่าง แต่โรจน์มันไม่มีอะไร คงมีแต่คน คำพูดเก่าๆ สถานที่เดิมๆ เท่านั้นที่จะเรียกความจำน้องกลับมาได้
อ้อ ไม่รู้มีคนสังเกตเรื่องทีวีไหม ทีวี นาฬิกาเป็นสัญลักษ์ แทนความรักของโรจน์ ที่มันพังจนเกินจะซ่อมแซมได้แล้ว
ดูไม่มีสาระอะไร แต่ไม่รู้ทำไมใส่แล้วรู้สึกมันมีอะไรต้องคิดมากกว่าจะต๊องกันไปวันๆ
ส่วนเรื่องราวที่สับสนไปมาในการเล่าเรื่อง ต้องขออภัยหากทำให้งง มันเป็นเทคนิคในการนำเสนอเท่านั้นเองค่ะ ว่าอยากจะออกอากาศส่วนไหนก่อนหลัง เหมือนเวลาดูหนังฆาตกรรมคงไม่มีคนอยากดูบทเฉลยก่อนหรอกจริงไหม?
ปล. สปอยนิดนึงว่า.... หลายคนที่รอน้องฐาเคลีย
ถ้าน้องจำทุกอย่างได้จริง แน่ใจเหรอว่านิสัยอย่างน้องฐาจะกล้าเคลียร์
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สปอยได้คันมากๆ 5555
เลื่อนลงมาตรงลายเซ็นต์
ยอมเป็นควาย.....ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก......
เข้าใจแล้ว
โรจน์จะกลับมาเอาฐาคืน รอถึงเวลานั้นไม่ไหวแล้ว
ว่าแต่ไอ้โรจน์ถ้าแกจะกลับมา ก็ช่วยเปลี่ยนนิสัยด้วยนะ
ถ้าเปลี่ยนจริงอาจมีแนวโน้ม เชียร์ฐา-โรจน์ 5555
-
ไอ้โรจน์มันยังจะกล้ากลับมาทวงด้วยเหรอเนี่ย
แต่ก็ไม่ผิดจากที่เดาไว้อ่ะนะ :katai3:
โต้งช่วยมาตามฐากลับทีเถอะ เธอเวิ่นเว้อมากมายแล้ว
จับกดอีกสักทีเผื่อจะจำได้ 555
ถ้าฐากลับมาจำได้คงไม่กล้าเคลียร์ แต่เรื่องก็ยังดำเนินต่อไป
บวกเป็ดและรอค่ะ
แม้จะหน่วงและหงุดหงิดที่เหมือนเรื่องมันวนในอ่างก็ตาม
แต่ยอมรับในการตัดสินใจของคนแต่งนะคะ
เราก็แค่ใส่อารมณ์เพราะไม่ได้อย่างใจเท่านั้น มันอินอ่ะ :hao7:
-
โรจน์มันยังคิดจะกลับมาขอน้องฐาคืนหรอ???
-
โรจน์มันยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ :z6:
-
เห้อออ โรจน์นี่กล้ากลับมาเนาะ
เอาเถอะๆๆๆ คงรู้แล้วสินะว่าคนที่รักแกมากสุดอ่ะคือ ฐา
ถ้าโรจน์มาทำดีด้วย ฐาที่ความจำเสื่อมจะเลือกโรจน์มั้ยเนี่ย
ม่ายยยยยน้า พี่โต้งมาเคลียร์ด่วนๆ
ลุ้นให้ฐาจำได้ไวๆ และขอให้พี่โต้งบอกความจริงซะที
ยังไงก็เชียร์พี่โต้งงงง :katai1:
-
ปวดหัวกับน้องฐา แต่เอาเถอะ อ่านมาจนถึงป่านนี้แล้ว จะกัดฟันอดทนดราม่าต่อไป เพราะอันที่จริง พี่โต้งก็มีส่วนผิด เพราะเห็นแก่ตัวไม่อยากรับความผิดที่ซ่อนความจริงเอาไว้ จะมาเจอความยุ่งยากลำบากทีหลัง ก็ต้องก้าวข้ามผ่านไปให้ได้ ไม่งั้นก็ต้องต่างคนต่างเดิน
-
ฐานี่จำฝังใจจริงๆๆ :katai5:
-
มีการมาเอาคืนด้วย มี้หตผลดีๆหรอ? :3125:
-
ฐานี่ต้องกระตุ้นความทรงจำด้วยความเจ็บปวดหรือเนี่ยถึงจะนึกออก :m15:
แล้วก็นะพี่โจ้งจะเปิดเผยตัวเองกับฐาเมื่อไหร่น่ะ
เดี๋ยวโรจน์กลับทวงคืนมาจะหาว่าไม่เตือนนะ :angry2:
-
ถ้าจะสปอยล์ให้ค้างแบบนี้...เธอเอาปืนมายิงหัวฉันเถอะนิ....ไม่ต้องนอนมันแล้วคืนนี้
-
ถ้าเป็นเม็ดยา..รสจะขม
ถ้าเป็นลูกอม..รสจะหวาน
ถ้าไม่ตัดรัก..จะยืดเยื้อไปอีกนาน
แต่ถ้าดื้อด้าน ทนทาน..ยอมประจานความเป็น"ควาย"
ชอบบบบบบบบบบ ดราม่าเจิดรุย
ขอบคุณครับ..นิ
-
โรจน์มึงทำขนาดนี้ แล้วยังจะกล้าาาาามาทวงฐาคืนอีกหรอ
เลวมากกก
พี่โต้งงง รีบมาจัดการเร็วววววว
-
โรจน์แกทำแบบนี้ แยวจะมาเอาฐาคืนได้หรอ ฐาสู้ๆนะ!!
-
จะผิดมั้ย ถ้าเค้าคิดต่าง เค้าอยากอ่านความคิดของดรจน์บ้าง อยากรู้ว่าโรจน์คิดอะไรอยู่ แล้วมีเหตุผลอะไรถึงทิ้งน้องฐาไปอย่างนั้น ส่วนเรื่องน้องฐาจะเลือกใครนั้น เค้าแล้วแต่เลยจ้า เพราะความจริงก็แอบชอบโรจน์ตอนอยู่กับน้องฐาเหมือนกัน แม้จะดูแข็งๆ แต่หลายๆครั้งก็รู้ได้ว่าเป็นห่วงน้องฐามากอยู่เหมือนกัน ส่วนพี่โต้ง เค้าชอบพี่น้า แต่เรื่องส่วนตัวของพี่เมื่อไหร่จะเคลียร์ได้ซักที คนรอ รอนานแล้ววว
-
ขอให้ความทรงจำของน้องกลับมาเร็วๆๆ
-
รอ ไอ้โรจน์กลับมา อิอิ แต่เราเชียร์พี่โต้งว่ะ :)
-
จะเกิดไรขึ้นอีกค่ะ? ไอ้โรจน์จะตามมาฆ่าฐามะ
วัวเคยค้าม้้าเคยขี่ ไม่ใช่จะกลับไปเอาเค้าใหม่นะ
รู้สึกดีแทนฐาที่เจอพี่โต้ง แม้ยังมีเรื่องค้างคาแต่ก็ยังดีกว่า
-
น้องฐาเป็นตัวอย่างของคนที่เราเห็นเป็นข่าวลงหน้าหนึ่งเลยอะ พวกที่ทำให้คนมองว่ากะเทยขาดสติ สิ้นคิด :hao5:
น้องฐาก็ดูรู้ตัวนะ ว่าดื้อด้าน โง่ แต่ไม่คิดจะแก้ไขตัวเองเลย หรือแก้ไม่ได้ก็ไม่รู้ ซ้ำๆตลอด :o12:
แต่ก็มีคนแบบนี้อยู่จริงๆ เข้าใจคนเขียนนะฮะ ว่าอยากนำเสนอมุมนี้ :ling3:
-
น้องบาเป้นน้องบาแบบวันนี้ดีแล้วหล่ะ คนที่ไม่รักเรา(มากเท่าตัวเอง) คนที่ไม่ห็นค่าเราก็ปล่อยมันไป
เรามีคนที่รัก มีคนที่เห้นค่าเรารออยุ่อีกเยอะ
ปล. เห็นสปอยแล้วแทบอดใจรอไม่ไหว :hao5: นี้สินะที่เรียกว่า
"ทำให้อยากแล้วจากไป......" :hao5:
-
เดี๋ยวกลับมาอ่านนะ ขอย้อนความก่อน ไม่ได้อ่านนานมาก ขอบคุณค่ะ
-
มารอพี่โต้ง มาต่อไวๆนะคะ :mew6:
-
มาตบยุง :catrun: รอน้องฐา
-
ตอนที่ 94 ไกลแค่ไหนคือใกล้...(พี่โต้ง..)
พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้
แต่ทำไมเดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร
รู้สึกโกรธ โมโห หึงจนนอนแทบไม่หลับ ที่รู้ว่าน้องพยายามโกหกปิดบัง แล้วยังไปค้างกับเพื่อนนอกรีตที่ทำให้เราเคยเลิกกันไปครั้งนึงแล้ว แถมยังติดต่อไม่ได้...
เช้ามา ออยยังโทรมารายงานอีกว่าให้รีบไปรับน้องฐากลับมา ตอนนี้อยู่ที่ไหน ไปหาใครมันก็ยิ่งกังวลใจหนักขึ้น
เข้าห้องสอบแค่ยี่สิบนาที แล้วรีบออกมา ไม่ได้สนใจว่าทำข้อสอบได้มั่วสุดชีวิต
รีบบึ่งไปหาด้วยความกระวนกระวายใจ.... เป็นห่วงมากแค่ไหนเมื่อเป็นน้องวิ่งหนีเตลิดไปคนเดียว...
พอตามเจอ... ก็ต้องระงับความโกรธโมโห เมื่อพบสภาพอ่อนล้า น้ำตาท่วม ขาเจ็บ
อยากลงโทษก็ยังทำไม่ได้ คงเหลือแต่...ความหวาดระแวงลึกๆ ในอก
“ยี่สิบนาที.... มึงได้ทำข้อสอบหรือเปล่าโต้ง...” ซาถามเมื่อผมหนีน้องลงมาหามันข้างล่าง
“ทำดิ ลายมือกูคงสุดยอดจนอาจารย์อ่านไม่ออกแน่ๆ หึหึ ช่างเถอะ พอมีคะแนนเก็บอยู่บ้าง ถึงจะยังไง คงไม่ติด Fมั้ง”
“ว่าแต่ละเป็นไง เจอโจทก์ป่ะ?”
“ไม่อ่ะ เจอน้องตอนกลับออกมาพอดี เลยไม่ได้บู๊”
“ดีแล้ว ไม่งั้น เพื่อนกูคงได้หน้าแหกกลับมา อย่างมึงต่อยตีกับใครเป็น”
“เออ...กูไม่ชอบใช้กำลัง กูใช้แต่สมอง...”
“คิดเป็นแต่แผนชั่วมากกว่า” มันค่อนขอดก่อนจะหันไปมองทางครัว ยกมือถือขึ้นจับภาพเอในชุดผ้ากันเปื้อนสาละวนทำอะไรอยู่คนเดียว
“กูก็ว่าจะเลิกอยู่ ก็คิดแผนอะไรทีไรแม่งผิดแผนตลอดจนกูชักเข็ด”
“ใช่ กูก็เข็ด.... ปล่อยให้มันเป็นไปตามสิ่งที่มันควรเป็นดีกว่า”
ต่างคนต่างถอนหายใจ แล้วเงียบ จนเอเดินกลับมาพร้อมจานขนม ตั้งลงตรงหน้าพวกเรา
“คุ้กกี้ครับ พี่โต้งกินสิ”
ผมหันไปมองซา เห็นมันทำหน้าเฉยๆ แล้วก็ไม่กล้ากิน จนเอเป็นฝ่ายหยิบคุกกี้ยื่นให้ซา
“ขอบใจ” มันบอกแล้วหันไปยิ้ม ลุกขึ้นจากโซฟา “คุยกันไปก่อนกูไปเอาน้ำ...”
“ได้ข่าวว่า เด็กพี่สร้างเรื่องอีกแล้ว เล่นเอาถึงกับไม่มีสมาธิสอบเลยเหรอครับ” เอหันมาถาม
“ถ้าพูดถึงสร้างปัญหา เอก็ใช่ย่อยนี่”
“ผมก็แค่ทำไปตามสัญชาตญาณเท่านั้นเอง..ในเมื่อชาวนา หลงผิดคิดจะขังงูพิษเอาไว้ในบ้าน เค้าก็คงเตรียมใจไว้แล้วว่าชะตากรรมจะเป็นยังไง แล้วพี่ล่ะ เลี้ยงอะไรไว้เหรอ?”
“หึ น้องฐาเหรอ คงเป็นแมวล่ะมั้ง”
“แมว...เค้าว่า ต่อให้เราดีกับมัน99 ครั้ง แต่ถ้าเราตีมันสักครั้งเดียวมันก็พร้อมจะหันมากัดเรานะครับ?”
“ไม่รู้สิ ต่อให้จะโดนกัดสักกี่ครั้ง พอมันกลับมาอ้อนเหมือนเดิม ก็โกรธไม่ลงอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วพี่อยากให้แมวตัวนั้นกลับมาอ้อนพี่เหมือนเดิมไหมล่ะ ผมช่วยได้นะ”
“ทำไง? จะช่วยทำให้น้องจำได้เหรอ? ถ้าง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ พี่ลองมาทุกอย่างแล้ว”
“ผมอาจจะทำให้เค้าจำเรื่องเก่าๆ ไม่ได้ แต่ทำให้หึงได้นะครับ คนเราจะไม่เห็นค่าคนใกล้ตัวจนกว่าจะสูญเสียมันไป ตรรกะง่ายๆ ลองดูก็ไม่เสียหายนะครับ ถึงผมไม่ได้สนิทอะไรกับน้องเค้ามาก แต่ก็พอรู้นิสัยอยู่หรอกว่าเป็นยังไง”
“แล้วเอล่ะ สมมุติวันนึงต้องเสียไอ้ซาไปบ้าง จะเสียดายหรือเปล่า”
“ถ้าเกิดของที่เสียไปเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ไม่ว่าใครก็ต้องเสียดายทั้งนั้น แต่ถ้าสูญเสียสิ่งนั้นไปแล้วได้อะไรที่ดีกว่า ผมก็ไม่เสียดายหรอกครับ”
“ถ้างั้นอย่าดีกว่า พี่จัดการเองได้ เพราะคงไม่ได้มีแค่คนเดียวหรอกที่หึงเป็น”
ทั้งๆ ที่ผมพยายามบอกเอแล้ว ว่าอย่ามายุ่งเรื่องของผม เพราะไม่อยากให้มันต้องเจ็บตัวอีก แต่ท้ายที่สุด มันก็ไม่พ้นต้องกลายเครื่องมืออีกจนได้
ก็รู้แล้วว่าหวังดี แต่ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมายุ่งก็ยุ่งจนได้เรื่อง ไม่รู้ว่าช่วยยังไงกันทำไมเล่นเอาเปียกโชกไปถึงขา มันช่วยแรงเกินไปรึเปล่าเนี่ย แวบหนึ่งที่ผมเห็นว่าบรรยากาศมันดี ก็เลยอยากปล่อยๆ เอมันไป เลยอุตส่าห์ชวนน้องกลับบ้านแล้วเชียวแต่น้องฐาไม่ยอมกลับ สุดท้ายถึงต้องกลับมาด่าเอเอาใจน้องอีก
หลังจากเอกับซากลับไป ผมก็หันไปชงเหล้าให้น้องกิน เพื่อให้บรรยากาศกลับมาครึกครื้นเหมือนเดิม ผลปรากฏว่าน้องเมา....ที่จริงผมไม่ได้ตั้งใจจะมอมเหล้า แค่ชงเพลินไปนิดเดียวเท่านั้นแหละ อีกฝ่ายก็ดื่มเพลินเหมือนคนไม่เคยดื่ม แถมน้องกับไอ้ปอนด์ยังพากันโวยวายซะจนต้องรีบลากตัวกลับเพราะอายคนอื่นเขา ร้องเพลงสมัยกระเจ้าเหากันดังลั่น....
แต่เรื่องหลังจากกลับมาถึงห้องนั้นละไว้ในฐานที่เข้าใจ ถึงไม่อยากฉวยโอกาส แต่โอกาสมันไม่ได้มากันบ่อยๆ นี่นา
นานแค่ไหนแล้ว... ที่ไม่ได้กอดน้องแบบนี้ นานแค่ไหนที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าจากเริ่มต้นจนจบ....
ผมรู้สึกเหมือนนานมาก มันนานมากจริงๆ
ย้อนกลับไปตั้งแต่ก่อนที่น้องจะความจำเสื่อม.... ตอนนั้นเราทะเลาะกันหนักมากเรื่องที่น้องให้ไอ้แว่นนั่นมาส่ง แล้วเราก็เลยมีอะไรกันทั้งๆ ที่ต่างคนต่างโมโห ในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายดิ้นรน ขัดขืน ผมกลับไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด อย่างน้อย ถึงจะโกรธแค่ไหน ผมก็มั่นใจว่าน้องรักผม ต่อให้โมโหแค่ไหน เดี๋ยวก็ต้องดีกัน.. แต่ตอนนี้ ทำไมรู้สึกเหมือนความมั่นใจเหล่านั้นมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
“หนูไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเค้าคิดยังไง แต่จะมีอะไรที่สุขไปกว่า ได้เห็นความสุขของคนที่ตัวเองรัก”
เวลาพูดน้องหลบตาไปทางที่อื่นไม่ได้มองหน้าผม...
ไหนล่ะแววตาของความสุข ต่อให้พยายามมองหามันแค่ไหน... ก็ไม่เจอสักที... จนอดท้อแท้ไม่ได้
ให้โง่ยังไงก็รู้ว่าพูดไปอย่างนั้นเอง
“พี่รักน้องฐามากนะ... ขอร้อง... ช่วยรักพี่บ้างได้ไหม”
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย
ต้องพยายามอีกแค่ไหน...ถึงจะใกล้มากกว่านี้
☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺☺
“น้องฐา จะไปไหน.....”
ตกใจที่ตื่นขึ้นมา ไม่เห็นน้องนอนอยู่ข้างๆ พอเดินออกมาจากห้องนอนก็พบน้องที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พร้อมกระเป๋าใส่ของใบย่อม น้องสะดุ้งแล้วหันมามองแล้วก็รีบหลบตาไป
“อะ....เอ่อ....จะกลับบ้านค่ะ”
“ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วย รออีกสักสองสามวันค่อยกลับไม่ได้เหรอไง”
“พอดีว่าหนูโทรไปเลื่อนที่บ้านหลายครั้งแล้ว แม่กับยายเค้าคงคิดถึง อยากเจอหนู”
“แล้วนี่จะไปทั้งๆ ที่ไม่บอกพี่ก่อนเลยเหรอ?”
“ก็เห็นพี่หลับอยู่ ก็เลยเกรงใจไม่อยากปลุก”
“ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย รอให้พี่ตื่นก่อนแล้วบอกให้ไปส่งยังได้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะหนูกลับเองได้”
“น้องฐา โกรธพี่เหรอคะ?”
“เรื่องอะไรเหรอคะ? เรื่องที่พี่มอมเหล้าหนูเหรอ?”
“เปล่า ไม่ได้มอมนะ” ผมรีบปฏิเสธทันที
“งั้นก็ไม่มีอะไรต้องโกรธ ยังไงเราก็เป็นแฟนกันอยู่แล้ว พี่มีสิทธิ์จะทำอะไรกับหนูก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่ใช่เพราะเราเป็นแฟนกัน! แต่เพราะเรารักกันต่างหาก...” ผมเถียงเสียงดังจนอีกฝ่ายทำหน้าปั้นยาก
ผมเดินเข้าไปกอดเอวน้องเอาไว้
“ถ้าไม่โกรธอะไรจริงๆ อยู่ต่ออีกนิดได้ไหม”
“พี่คะ... หนูไม่ได้จะไปเพราะโกรธซะหน่อย พี่อย่างอแงสิ ถ้าคิดถึงจะโทรหาหนูก็ได้”
“แล้วจะกลับมาเมื่อไร?”
“อืม ก็คงเปิดเทอมมั้งคะ”
“เปิดเทอม? ตั้งสองเดือนกว่า ไม่เอา นานเกินไป”
ผมกลัวว่าถ้าน้องกลับบ้านไปคราวนี้ แล้วน้องกลับไปหาคนเก่า แล้วคืนดีกันโดยที่ผมไม่รู้
ผมจะสูญเสียน้องไปตลอดกาล
“แล้วพี่จะให้หนูทำยังไงล่ะ?”
“อย่าเพิ่งกลับ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น นะ...นะ”
“พี่คะ หนูบอกแม่ไว้แล้ว ยังไงหนูก็ต้องกลับ พี่กลัวอะไรเหรอ คิดว่าหนูจะไปหาใครหรือไง หนูไม่ทำอย่างนั้นหรอก สัญญาจะไม่ไปหาคนที่ไม่อยากให้เจอ ถ้าเปิดเทอมมันนานไป อาทิตย์หน้าถ้าหนูกลับมาก็ได้ แต่พี่ล่ะ ไม่กลับบ้านเหรอคะ...”
“กลับสิ แต่ถ้าอาทิตย์หน้าน้องฐากลับมา พี่ก็จะกลับมาด้วย แล้วเราไปเที่ยวด้วยกันดีไหม”
“ที่ไหนเหรอคะ?”
“แล้วน้องฐาอยากไปไหนล่ะ? ไปต่างประเทศก็ได้นะ”
“หือ... อย่าเลยค่ะ ยุ่งยากเปล่าๆ ถ้าจะไป แค่ภาคเหนือก็พอแล้วมั้ง”
“ได้สิ สัญญาแล้วนะ ว่าเราจะไปเที่ยวกัน พี่จะรอ ถ้าอาทิตย์หน้าน้องฐาไม่มาพี่จะไปรับถึงบ้านเลย”
“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ ทีนี้ หนูไปได้แล้วใช่ไหม...”
คำถามนั้นทำให้ผมถอนใจ มันเหมือนว่า น้องคิดแต่จะกลับท่าเดียวจนอาจจะสัญญาอะไรออกมาพล่อยๆ
ถึงจะสัญญากันแล้วแต่ก็ยังรู้สึกไม่อยากให้น้องไปไหนอยู่ดี มันช่างเหมือนกับตอนนั้นจริงๆ เพียงแค่เราต้องมาสลับบทบาทกันเท่านั้นเอง...
“น้องฐา... ก่อนที่น้องฐาจะความจำเสื่อม พี่ก็กำลังจะกลับกรุงเทพเหมือนกัน ตอนนั้นน้องฐาห้ามไม่ให้พี่ไป จนถึงขนาดจะตัดขาดกันเลย พี่คิดว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่า และท้ายที่สุดพี่ก็เลือกที่จะไป พี่เพิ่งจะเข้าใจความรู้สึกของน้องฐาตอนนี้เอง ว่าความรู้สึกหวาดกลัว อาลัยอาวรณ์จนไม่อยากให้ไปมันเป็นยังไง ถ้าวันนั้นพี่รู้สักนิดว่าเมื่อกลับมา พี่จะไม่ได้เจอน้องฐาคนเดิมอีก พี่คงไม่เลือกที่จะไป... พูดไปก็เท่านั้น คนเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้ แต่เปลี่ยนแปลงอนาคตได้ น้องฐาต้องกลับมานะ พี่สัญญา ว่าพี่จะไม่เห็นคนอื่นดีกว่าน้องฐาอีกแล้ว ถ้าจะมีใครสักคนต้องเสียใจ คนๆ นั้นจะไม่ใช่น้องฐา....”
ยังไม่คิดยอมแพ้ ฉันเพียงแต่อ้อนล้าก็เท่านั้น
ภายในใจยังคงรักเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน
คงจะดีไม่น้อย ถ้าเธอบอกให้ฉันได้รับรู้
ความในใจของเธอ เหตุผลต่างต่างที่ยังซ่อนไว้
ว่าทำไมเดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที
ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย มีความหมาย
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
แต่แล้ว...น้องฐาก็ไม่กลับมา...
อาทิตย์ต่อมาผมกลับมาที่ห้องก็พบแต่ความว่างเปล่า
ก่อนหน้านั้น ผมติดต่อน้องไม่ได้มาหลายวันแล้ว... ผมยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากกว่าเดิมอีก...
ไม่รู้คิดผิดหรือถูกที่ปล่อยให้กลับมาที่บ้านคนเดียว....
ผมจึงตัดสินใจโทรไปถามทางกับออยและไปหาน้องฐาที่บ้าน...
ไม่ว่ายังไง ผมก็พาน้องกลับไป โดยไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม
“พี่มาหาน้องฐา” ผมบอกน้องทับทิมที่เดินออกมาดูว่ารถใครมาจอดอยู่หน้าบ้าน
“อ๋อค่ะ เจ๊แกนอนอยู่ข้างบน เดี๋ยวหนูไปเรียกให้นะคะ พี่เข้ามารอในบ้านก่อน”
ผมนั่งรอข้างล่างอย่างร้อนใจเมื่อเห็นว่าหายกันไปนาน ถ้าไม่เกรงใจจะขึ้นไปตามเองแล้วเนี่ย....
พักใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงโครมคราม พร้อมกับน้องฐาวิ่งลงบันไดลงมา ผมจึงลุกขึ้นหันไปมอง เห็นน้องฐายืนค้างอยู่ตรงที่พักบันได รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าซีดๆ
“พี่โต้ง...”
“น้องฐา”
ยังไม่ทันที่ผมจะขยับไปไหน น้องฐาก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามากอดผมเอาไว้เอง แน่นมากเสียจนผมก็ยังแปลกใจ
ความกังวลที่บ่มเพาะมาตลอดเวลาหลายวันลดลงไปทีละน้อย
“โทรศัพท์เป็นอะไรทำไมพี่ติดต่อน้องฐาไม่ได้เลย รู้ไหมพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน”
“อ๋อ พอดีหนูตากฝนนานไปหน่อย มือถือก็เลยใช้การไม่ได้ ตอนนี้เอาไปซ่อมอยู่ แล้วนี่...พี่มาได้ไงเหรอคะ”
“โทรไปถามทางจากออยมา ก็น้องฐาผิดนัด พี่บอกแล้วนี่ ถ้าไม่เห็นน้องฐาพี่จะมาตามเอง”
“ตายจริง นี่มันวันจันทร์แล้วเหรอคะ ขอโทษค่ะ พอดีเพิ่งหายป่วย เลยอึนไปหน่อย นึกว่ายังไม่ถึงซะอีก งั้นเดี๋ยวหนู แค่กๆ เอ่อ...ไปเก็บของเลยนะคะ เดี๋ยวแวะไปเอามือถือที่ร้านซ่อมแล้วไปเลย...” บอกแค่นั้นแล้วทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป
“เดี๋ยว ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นะ...”
“รีบสิคะ.... พี่จะพาหนูไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ จะไปเชียงใหม่ พี่ได้จองตั๋วรถไว้หรือเปล่าคะ...”
“เปล่า ไม่ได้จอง...”
“อ้าว... หรือว่าเราจะไม่ไปไหนกันแล้ว..” น้องทำหน้าผิดหวัง
“ไป แต่ว่าจะขับรถไปเอง”
“ขับรถไปเอง เมื่อยแย่เลย...”
“เชียงใหม่เอง ไม่กี่ร้อยโลหรอก เวลาอยากไปไหนก็สบายดีด้วย เผื่อหาที่พักไม่ได้ จะได้นอนในรถเลยไง ดีไหม?”
คนฟังเงียบตั้งใจฟังแล้วกระพริบตาปริบๆ ทำหน้าคิด....
“ล้อเล่นนะ ไม่ต้องเครียดไป พี่ไม่ให้น้องฐาต้องลำบากขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไงมันต้องมีพี่ว่างให้เรานอนอยู่แล้วล่ะ” ผมต้องรีบบอกเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายกังวลเกินเหตุ กับแค่จะเล่นมุกด้วยเฉยๆ
“เปล่าค่ะ ไม่ได้เครียดเรื่องนั้น หนูกำลังคิดว่า เราน่าจะแวะห้างซื้อเต็นท์โตๆ สักอัน ถ้าหาที่พักไม่ได้ เราจะได้ไม่ต้องนอนในรถแต่ไปกางเตนท์นอนที่ไหนสักแห่งไง หนูอ่ะอยากไปกลางเต็นท์นอนกลางป่าสักครั้งมาตั้งนอนแล้วอ่ะพี่”
แทนที่อีกฝ่ายจะตกใจกลายเป็ฯผมที่ทำหน้าเหวอ...
เฮ้ย! จะเอางั้นเหรอ? เรื่องให้นอนบนรถน่ะพูดเล่นนะ แต่คนออกไอเดียร์กางเต็นท์นี่ทำไมทำหน้าจริงจังนักล่ะ
“หนูว่าโรแมนติกดีออกนะ พี่ว่ามะ” มีการหันมาขอความเห็นด้วยสายตาวาวระยับ ทำเอาผมทำหน้าไม่ถูกเลย
ก่อนมา สับสน กังวลใจจนแทบบ้า...
แต่พอได้เจอหน้าได้คุยกันอีกครั้ง... กลับโล่งอกโล่งใจอย่างประหลาด...
พอเห็นใบหน้าตื่นเต้นล่วงหน้าแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้...
ต่อให้ไม่ใช่เรื่องที่อยู่ในสมองแต่เมื่อเห็นท่าทีกระตือรือร้นแบบนั้นมันก็อยากเอาใจซะเหลือเกิน...
ถ้าได้ไปนอนกางเต็นท์คุยกันสักคืนจริงๆ
เราสองคนจะใกล้กันมากกว่านี้ไหม?
ปล. ไกลถึงเชียงใหม่นี่ ใกล้พอหรือยัง?
..........................................................................................
:mew2: เอิ่ม ขออภัยนะคะ หายไปเกือบเดือน... แบบ คิดไม่ตกจริงๆ ว่าจะเอาตรงไหนก่อนดี...
ตอนนี้ กลับมา เบาๆ นิดนึงก่อนนะคะ อย่าเพิ่งรีบร้อน
-
เย้ยยยยยยยยยยย ตอนนี้บรรยากาศของสองคนนี้โอเคมากกกกกกกกกกกกกก ถูกใจแม่ยกแบบพี่ อิอิ
-
ดีกันแว้ว!!!
-
อยากให้จบภาค บลูแล้วอ่า รู้สึกสงสารพี่โต้ง เกินไป อยากเห็นเค้าสวีทหวานกันสองคนนี้อ่ะ เง้อออออออ :katai1:
คิดถึงสองคนนี้ตอนหวานๆอ่ะ :hao7: :hao5: :hao5:
-
น้องฐา คิดได้แล้วช่ายมะ
กลับไปดีกัน รักกัน เหมือนเดิมได้แล้ว
พ่อค้าตับรอเปิดร้านแล้วเนนี่ยยยยย
-
ชอบพี่โต้งกะน้องฐาที่เปนแบบนี้จัง
ถ้ากลับมาจำได้เร็วๆก็ดีน้า
พี่โต้งคงเข้าใจสิ่งที่น้องฐารุ้สึกก่อนความจำเสื่อมมากแล้ว
แต่เมื่อไหร่จะบอกความจริงซะทีน้า :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
:katai2-1:
ชื่นใจ แต่ก็ยังแอบหนักใจว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้
บวกเป็ด
-
พี่โต้งมาให้หายคิดถึงแล้ว
ดีใจด้วยนะที่น้องฐาแสดงออกให้พี่แกชื่นใจบ้าง
สงสารพี่โต้งจัง ใจเหี่ยวมาหลายตอนแล้ว
เชียร์พี่โต้ง ดีกว่าเห็นๆ ถึงจะงี่เง่าบ้าง แต่ก็รักจริงนะ
หายไปนานจัง ต้องแก้คิดถึงด้วยการกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น
เรื่องนี้ยาวนานเหมือนกันนะ ใจนึงอยากรู้ตอนจบ
อีกใจก็ยังอยากเจือกเรื่องของพี่โต้งน้องฐาต่อไปอีก
ขอบคุณนะคะ
-
มาแล้วๆ คิดถึงมากมาย หวานๆกันสักที
เอิ้ว...สงสารอิพี่โต้งมาหลายตอนละ
:กอด1:
-
เหมือนจะมีวี่แววว่าจะดี....
-
:mew4: :mew4: :mew4:กินม่าม่าแทนพี่โต้งจน :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
http://www.youtube.com/v/5fa_vF4mnGA
edit.....
ถ้ารักจริง ก็อย่านิ่ง เหมือนทิ้งขว้าง
ถ้ารักจาง ก็ปล่อยวาง ขว้างหัวหมา
เรื่องอดีต ให้ผ่านไป ตามเวลา
แล้วหันมา สร้างปัจจุบัน ให้มันดี
อย่าเวิ่นเว้อ เพ้อพก วกอดีต
อย่ากางกีด กั้นก่อ ให้พ้อหนี
มีอะไร ในใจอยู่ บอกรู้ที
ปัญหามี ช่วยกันแก้ ไม่แพ้ใคร
เชียร์นะ..ตะเอง :katai3: ไอ่พี่โต้ง
ใจร่มๆ..เก็บพ่อค้าตับเอาไว้ขย่ม :hao6: เพลินๆดีกว่า น้องฐา
+1 ครับ..นิ
-
พี่โต้งคคาวนี้จะได้คิดถึงใจฐามั่งนะ ตอนนึ้แฟนไม่อยู่รู้สึกยังไง หึๆ รอตอนต่อไปนะ
-
รอตอนต่อไปค่า ลุ้นๆว่ามันจะต่อกันยังไง
-
อิคนอ่านก็แอบทุกข์ตามสองคนนี้มาตั้งนาน
พออ่านตอนนี้แล้วยิ้มได้เลยอ่า
อยากให้ทุกอย่างผ่านไปไวไว
อยากให้สองคนนี้มีความสุขสะที
-
อยากรู้ น้องฐาจำทุกอย่างได้แล้วหรือยังนา พี่โต้ง ตกใจมากอ่ะติ๊ กังวลมาตั้งนานนี่นา ทีหลังก็อย่าทำให้มันสายเกินไปน้า เค้าไม่อยากให้ต้องมาเจ็บมากกว่านี้อีก 55 แต่เค้าอยากเจอโรจน์อีก อิอิ อยากรู้เหตุผลตานั่นจัง แม้จะรู้ว่าไม่มีทางที่สองคนจะกลับไปคบกันได้อีกแต่อยากรู้นี่นา 55
-
กลับมาคืนดีกันได้แล้ว
-
ตอนที่ 95 ไปเที่ยวกันไหม?
อีกสองร้อยเมตร เลี้ยว...ซ้าย
แต่ รถก็ยังคงเคลื่อนตรงไป....
กำลังคำนวณเส้นทางใหม่
200 m เลี้ยวกลับ เลี้ยวกลับ.....
“น้องฐา พอได้แล้ว เลิกเล่นซะทีพี่รำคาญแล้วนะ บอกให้เลี้ยวกลับอยู่ได้”
หนูหุบยิ้มแล้วปิดเครื่องจีพีอาร์เอสเสีย เพื่อให้เสียงสาวน้อยช่างสั่งให้เลี้ยวกลับนั่นหยุดลง
ชิ... ไรอ่า คนกำลังสนุกเลย
“เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้”
“ก็บ้านหนูไม่มีนี่นา ไม่เห็นรู้ว่าพี่โต้งมีด้วย ไม่เคยเห็นใช้”
“ขับรถแค่มอ คอนโด ร้านอาหารใกล้ๆ ต้องใช้จีพีอาเอสด้วยเหรอ?”
“อ๋อ.... กะว่าไปปายนี่ ไม่ใช้เครื่องมือช่วยคงไปไม่ถูกสินะคะ”
“หือ... ใครบอกว่าเราจะไปปาย...”
“อ้าว... ก็ถ้าไปภาคเหนือเค้าก็ต้องไปปายกันสิ”
“แล้วน้องฐาบอกให้พี่พาไปเชียวใหม่ไม่ใช่เหรอ?”
“แล้วปายเนี่ยมันไม่ได้อยู่เชียงใหม่เหรอ?”
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ”
“อ้าว... มันอยู่ที่ไหนล่ะ เชียงรายเหรอ หรือลำปาง..”
“ปายมันอยู่แม่ฮ่องสอนต่างหากล่ะ มั่วจริงๆ เลย”
“เหรอคะ ตายจริง... นี่เรามาถึงไหนกันแล้วเนี่ย”
“ตกใจทำไมยังไม่ถึงกรุงเทพเลย...สรุปจะไปปายใช่ไหม จะได้ตั้งถูก ดีนะที่ไม่ได้ซื้อตั๋วรถ ไม่งั้นก็ไปผิดที่อีก...” พี่โต้งบ่นแล้วส่ายหน้าอย่างระอาใจ
แหม... ใครมันจะไปรู้ล่ะ ไม่ได้มีปั๋วอยู่แม่ฮ่องสอนซะหน่อย!!
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ขัดใจ! ท้ายที่สุดก็ไม่ได้นอนเต็นท์ ก็พี่โต้งเล่นพามาพักที่รีสอร์ท ค่าห้องคืนละตั้งหลายพัน แพงขนาดนี้มันจะเต็มให้พี่หรอกนะคะ!!
ถึงจะเสียดายอยู่บ้างที่ไม่ได้ชิมบรรยากาศบ้านๆ แต่รีสอร์ทเค้าหรูน่าอยู่มากจนให้อภัย เตียงนอนเด้งดึ๋งๆ อีกต่างหาก สึโก้ย... ทำเอาน้องฐาต้องลงไปนอนกลิ้งเกลือกให้สะใจอยู่เป็นนาน
“เอ้า เอ้า จะกลิ้งอีกนานไหมคะ ไม่ออกไปข้างนอกกันเหรอ?”
“โธ่พี่ ค่าห้องตั้งแพง ต้องนอนให้คุ้มนะคะเนี่ย เตียงก็นุ้มนุ่มด้วย พี่ลองมานอนดูสิ” หนูชักชวนด้วยเสียงสนุกสนาน จนอีกฝ่ายคล้อยตาม..
“ได้สิคะ เรื่องนอนเนี่ยพี่ถนัด...”
พี่โต้งว่าแล้วแกก็ลงมานอนเป็นเพื่อน...
แต่ไม่ยอมนอนเฉยๆ เอาแขนยาวๆ มาพาดคอหนูแล้วซุกจมูกมาที่เส้นผมข้างแก้ม...
อึ๋ย...ขนลุก... หนูรีบยกแขนเขาออกแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงโดยพลัน
“จะไปไหนล่ะ ไม่นอนแล้วเหรอ?” แกหันมาเลิกคิ้วถาม
“อ๋อ หนูนึกขึ้นได้ว่า หนูหิวอยู่พอดีเลย” หนูบอกแล้วเอามือลูบท้องไปมาประกอบ “ไปหาไรกินก่อนดีกว่านะคะ”
พี่โต้งอมยิ้มเหมือนจะขำอะไรอยู่เลยอ่ะ มองดูแล้วน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
ข้าวเที่ยงไม่ได้กินไกลนักหรอกก็ แถวๆ นี้แหละ หนูสงสารพี่โต้งน่ะ แกขับรถมาทั้งคืนแล้ว ที่ยังถ่างตาไหวก็คงเพราะฤทธิ์กาแฟสดที่โดฟเข้าไปหลายแก้ว... พออิ่มข้าวเลยเริ่มหาว คงเพราะกาแฟเริ่มหมด
หนูพาพี่โต้งมาส่งที่ห้อง บอกให้แกนอนพัก แกก็ว่าง่ายเนอะ บอกให้นอนก็นอน
“แล้วน้องฐาล่ะ ไม่นอนด้วยกันเหรอ?” พี่แกนั่งอยู่บนเตียง แล้วเงยหน้าขึ้นมองหนูที่ยืนอยู่ปลายเตียง กระชับเสื้อคลุมไม่ยอมถอด...
“ไม่อ่ะค่ะ หนูไม่ง่วง ก็ตอนพี่ขับรถหนูหลับยาวเลยนี่นา เสียงยัยจีพีอาร์เอสกล่อมซะไม่อยากตื่นเลย พี่พักสายตาไปสักสองสามชั่วโมงก่อน หนูจะไปดูลาดเลาแถวๆนี้ เย็นๆ ค่อยออกไปหาอะไรกินต่อ...”
“เพิ่งอิ่มก็จะหาของกินอีกแล้วเหรอ?”
“แหมกว่าพี่จะตื่น ก็หิวอีกแล้ว...”
“อย่าไปเลย มานอนด้วยกันก่อน เดี๋ยวพี่ตื่นค่อยออกไปพร้อมกันก็ได้ นะ” พี่โต้งทำส่งเสียงอ้อน แววตานี่เห็ฯแล้วทำเอาละลาย
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่ไม่ได้นอน” หนูอมยิ้มตอบ
“ทำไมล่ะ”
หนูยิ้มตอบเขินๆ แต่เหมือนอีกฝ่ายก็ไม่เข้าใจ หนูเลยขยับตัวเดินออกมาจากห้อง
หนูเดินดูรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ ยกมือถือที่หยิบมาถ่ายรูปพอหายอยาก พอเบื่อก็หาทำเลเหมาะนั่งลงที่ม้านั่งตัวหนึ่งไม่ไกลจากห้องพักนัก
สวยโคตร.....
ไม่ใช่ แค่วิวทิวทัศน์ แต่สิ่งก่อสร้างที่ประดับตกแต่งด้วยไฟก็ดูหรูหรา สมเป็นรีสอร์ท 5 ดาว
สมมุติว่ามาค้างสักสองสามวัน แค่ที่พักก็เหยียบหมื่น ไม่รวมค่ากินค่าเที่ยวของฝาก ถ้าอยู่สักอาทิตย์ ราคาประมาณนี้ แทบจะไปเที่ยว ญี่ปุ่นเกาหลีแบบถูกๆ ได้เลยด้วยซ้ำ
หนูก็ฝัน อยากจะมาเที่ยวไกลๆ แบบนี้ตั้งนานแล้ว อย่างไอ้โรจน์น่ะเหรอ? มันจะพาหนูมา ไม่มีทางหรอก จะให้เก็บเงินเอง... ต่อให้มีปัญญา ก็คงไม่กล้าฟุ่มเฟือยขนาดนี้...
คบกับพี่โต้งก็ดีนะ ไม่ค่อยต้องคิดอะไร แกช่างเอาอกเอาใจตามใจทุกอย่าง ทำอย่างกับเป็นอาเสี่ยอายุสักหกสิบเจ็ดสิบมากิ๊กเด็กสิบเจ็ดสิบแปด อยากได้อะไรก็ได้ มือถือ กระเป๋าแบรนด์ดัง ได้นั่งรถหรู ได้อยู่คอนโดสวย ปากหวานจ๊ะจ๋าเล่นเอาเคลิ้ม
ใครบอกว่าไส้เดือนเวลามันไปอยู่บนคอนกรีตแล้วมันจะตาย ขนาดจิ้งจกมันยังเปลี่ยนสีได้ สิ่งมีชีวิตมันก็ปรับตัวได้ทุกอย่างนั่นแหละ หนูไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาหนูได้ทำอะไรลงไปบ้าง แต่คนอย่างพี่โต้งไม่มีทางจะเดินดุ่มๆ มาเก็บหนูจากดินเปื้อนๆ ไปปัดฝุ่นแล้ววางไว้บนหิ้ง ก่อนจะมาถึงจุดนี้หนูก็คงต้องต่อสู้และฝ่าฟันมาไม่น้อย หนูจะปล่อยให้ความพยายามที่ผ่านมาสูญเปล่าได้ยังไง
แค่คอนกรีตน่ะมันยังน้อยไป หนูขึ้นไปไกลถึงคอนโดสูงแล้วด้วยซ้ำ แม้สักวันจะรู้ว่า การตกลงมาจากที่สูงมันจะเจ็บมากกว่าเป็นเท่าตัว แต่ก็คุ้มค่าที่จะเสี่ยง หนูจะเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆ ตักตวงความสุขนี้เอาไว้นานๆ หนูจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งชิงสิ่งที่เป็นของหนูไปอีกแล้ว....
นอกเสียจากว่า... เวลานั้น...จะมาถึง
วันที่ถูกเบื่อและถูกทิ้งไป
กว่าจะถึงตอนนั้น มันคงจะนานพอที่หนูจะทำใจรับความเจ็บปวดครั้งใหม่ได้แล้ว....
“น้องฐา” หนูกระพริบตาเมื่อได้ยินเสียงเรียก หันไปมองพี่โต้งที่เดินเข้ามาหาหนูที่นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้เล็กๆ
“อ้าว... เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?” พี่โต้งทำหน้าแปลกใจร้องทัก หนูก็สะดุ้งเมื่อเอามือแตะแก้ม..น้ำตาไหลลงมาเองโดยที่ไม่รู้ตัวเลย
“เอ๊ะ... สงสัยฝุ่นเข้าตา ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” หนูแก้ตัวไปอย่างนั้นเอง แล้วเช็ดน้ำตาลวกๆ หันไปยิ้มกว้างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มาอยู่นี่เอง พี่ตามหาตั้งนาน”
“นานอะไรกันเพิ่งออกมาแป๊บเดียวเอง พี่โต้งได้หลับหรือยังคะเนี่ย”
“ก็พยายามแล้ว แต่น้องฐาเดินออกมา พี่ก็เลย...นอนไม่หลับน่ะสิ”
“ทำไมอ่ะคะ?”
“ก็เราน่ะ ชอบทำอะไรเปิ่นๆ รีสอร์ทก็กว้าง เดี๋ยวเดินหลงทางจะทำยังไง”
“โธ่....พี่” หนูค้อนใส่ เมื่ออีกฝ่ายมองเห็นว่าเป็นเด็ก แถมหาว่าเปิ่นอีกต่างหาก ไม่รู้จะโกรธหรือจะขำดีสิน่า...
ลงท้ายนอกจากเดินออกมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วก็เลยไม่ได้ สำรวจต่อ ต้องเดินกลับห้องไปนอนเป็นเพื่อนพี่โต้งทั้งๆ ที่ก็ไม่ค่อยง่วงอะไรนักหรอก.....
หัวค่ำ.... เราออกมานั่งกินบรรยากาศ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนด้วยกัน หลังจากพากันหลับปุ๋ย ไปสามสี่ชั่วโมง...
ระหว่างมื้ออาหารหนูเห็นพี่โต้งเบนสายตาไปมองบางอย่างข้างหลัง
“มองอะไรเหรอคะ” หนูถามแล้วหันไปมองตามโดยไม่รอคำตอบ
เห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวยเช้งจูงเด็กผู้หญิงอีกคนมานั่งที่โต๊ะด้านหลัง
“น่ารักเนอะ”
“ค่ะ น่ารัก ขาววิ้งเชียว” หนูตอบเรียบๆ ทั้งที่แค่ปลายตามองแวบเดียวแล้วหันกลับเท่านั้นเอง...แต่เมื่อ เห็นรอยยิ้มพี่โต้งและสายตาที่ยังไม่ได้ละไปแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาเล็กๆ แต่ก็เก็บเอาไว้ในใจไม่แสดงออกมา...
ห้ามงอนห้ามเหวี่ยง ต้องแอ๊บแบ๊วทำเหมือนไม่มีอะไร ไม่ให้คนตรงหน้ารู้ว่าในใจมันรุ่มร้อน ริษยาถึงแค่ไหน
ท้ายที่สุดแล้ว พี่โต้งก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่เห็นผู้หญิงน่ารักก็มอง ก็ชมไปทั่ว โดยไม่คิดสักนิดว่าคนมาด้วยจะรู้สึกยังไง...
ชักสงสัยแล้วสิ ว่าเวลาที่กะเทยบ้านๆ คนนี้จะโดนเขี่ยทิ้งมันคงมาถึงไวกว่าที่คิดซะแล้ว
“อือ.... ถักเปียคู่ด้วย หึหึ เอ้า เป็นอะไรไปอีกแล้ว” พี่โต้งทัก ยื่นมามาเช็ดน้ำตาที่แก้มให้ ด้วยใบหน้าเป็นกังวล
“เปล่า” หนูตอบไปอย่างนั้นเอง ทั้งๆ ที่เสียงก็สั่น จนพี่โต้งหน้าเสีย
หนูขยับหัวหนีพยายามหยุดร้องแต่น้ำตาก็ไหลไม่หยุดยังกะท่อแตก จนพี่โต้งต้องลุกขึ้นมายืนข้างๆ บังคับจับหัวหนูให้โยกไปซบที่ท้องแกเบาๆ แล้วลูบหัว
“โอ๋ๆ เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย ขี้แยเหลือเกิน”
จะให้หนูบอกพี่ไปตามตรงไหมว่าหนูรู้สึกแย่แค่ไหนที่พี่ออกปากชมหญิงอื่นต่อหน้าแบบนี้
“อย่าร้องสิ เงียบซะ ไม่อายเด็กบ้างหรือไง ร้องไห้งอแงแบบนี้”
อายทำไมกันล่ะ หนูไม่ได้ไปร้องไห้ให้เค้าฟังซะหน่อย
หนูเบ้หน้าหันไปมองเด็กที่ว่าด้วยดวงตาพร่าเลือน...
เด็กหญิงผมเปีย แก้มยุ้ย ปากย้อย... น่ารักน่าชัง
เอ๊ะ ....ผมเปีย? แต่คนที่มาด้วยไม่ได้ผมเปียซะหน่อย งั้นที่พี่โต้งชมเมื่อกี้ก็....
หนูชะงักแล้วเลิกเป่าปี่...
“คนที่พี่ชมเมื่อกี้หมายถึงเด็กคนนั้นเหรอคะ?”
“หือ... ที่ว่าน่ารักน่ะเหรอก็ใช่สิ คิดว่าพี่จะชมใครล่ะคะหืม?”
“...............”
“อะไร? นึกว่าพี่จะไปชมแม่เค้าเหรอ? อย่าบอกนะว่าที่อยู่ดีๆ ก็ร้องไห้นี่เพราะน้อยใจพี่ขึ้นมาน่ะ"
“..........” หนูไม่ตอบได้แต่หันไปมองทางอื่น
“โธ่ น้องฐา....พี่มีแฟนน่ารักขนาดนี้แล้ว จะกล้ามองคนอื่นได้ยังไงล่ะ” พี่โต้งบอกอย่างเอาใจ “ที่สำคัญ..... พี่ก็ไม่ชอบผู้หญิงด้วยสิ”
หนูชะงักแล้วหันไปทำหน้าว่าไม่เชื่อใส่.....
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ พี่ไม่เคยบอกเหรอไง”
“จริงเหรอคะ พี่ไม่ชอบผู้หญิงจริงเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ” คนตอบยืนยันปนหัวเราะ....
แต่มันทำให้หนูมองเขาด้วยแววตาสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น...
“ถ้าไม่ชอบผู้หญิง... แล้วพี่ชอบกะเทยเหรอคะ?”
พี่โต้งยิ้มค้างแล้วจ้องตาหนูกลับ นิ่งๆ มันเหมือนกับว่า คำพูดของหนู ไปกระทบใจเขาด้วยเหมือนกัน....
“ก็เปล่า... ตอนแรก...พี่ก็ไม่ได้ชอบน้องฐาหรอกนะ แต่ตอนนี้....” เขาหยุดพูดแล้วยิ้มบางๆให้.... ทำเอาหนูใจเต้นตาม ด้วยความอยากรู้ว่าเขาตะพูดว่ายังไงต่อ....
“ตอนนี้.....ทำไมเหรอคะ”
“ตอนนี้รักค่ะ...”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
:mew6: พอจะเข้าใจความรู้สึกน้องฐาไหม.....
น้องฐาในตอนนี้คือน้องฐาที่ยังจำอะไรเก่าๆ เกี่ยวกับพี่โต้งไม่ได้ แต่ถอยกลับไปเป็นน้องฐาที่ทิ้งอดีตแล้วมองหา "ผู้ชายคนใหม่"
ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เชื่อมั่นในความรัก และคิดว่าคนที่เดินเข้ามา สุดท้ายก็ต้องเดินจากไป....
แล้วอยู่ดีๆ ก็เจอผู้ชายคนนึงที่ไม่คิดว่าจะหาพบ... คือผู้ชายที่ไม่ได้ชอบผู้หญิง....
เป็นคนฐาคนเดียวกับที่เดินเข้าไปอ่อยพี่โต้งตอนต้นเรื่องนั่นเอง...
งงมะ? :mew2: :mew2: :mew5:
-
ต่อให้ย้อนเวลากลับไปได้อีกครั้ง ฉันก็ทำแบบเดิม... :katai5: :katai5: :katai5:
-
น้องฐาคนเดิมมีโอกาสครั้งใหม่แล้ว
พี่โต้งน่ารักจัง ชักอิจฉาน้องฐาแล้ว
แต่น้องฐาคนนี้ก็น่ารักเหมาะกับพี่โต้งแล้วล่ะนะ
อย่าขี้ประชดเหมือนเก่านะ
ใครจะโชคดีได้ตกหลุมรักคนๆเดียวตั้งสองครั้งอย่างนี้
คนเขียนมาไวทันใจแม่ยกมาก ตอนหน้าขอยาวกว่านี้นะคะ นะนะ
ขอบคุณค่ะ
-
o13 ตอนใหม่มาแบบไม่ตั้งตัวเลยค่ะ ดีใจมาก
อ่านตอนนี้ยิ้มแก้มปริ ยิ่งประโยคสุดท้ายนี้ หมอนแทบขาด :laugh:
น้องฐาที่กลับไปเป็นน้องฐาตอนต้นเรื่อง คงไม่ยากแล้วล่ะมั้งที่ทุกอย่างจะกลับมาเข้าที่เข้าทาง
แต่คงหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดกับความจริงที่ถูกลืมไม่ได้อยู่ดีเนอะ
รอตอนต่อไปค่ะ
+1สำหรับความขยัน บวกเป็ดด้วยความถูกใจ
-
น้องฐาก็ยังคงเป็นน้องฐา :hao7:
-
น้องฐาที่เป็นแบบนี้ก็น่ารักดี
แต่คิดอะไรก็อยากให้คุยกะพี่โต้งตรงๆ จะได้เข้าใจกัน
แต่พี่โต้งบอกรัก แถมบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงให้ฟังอีกครั้ง
คงทำให้น้องฐามั่นใขในตัวเองเพิ่มขึ้นนะ :katai2-1:
:pig4:
-
ถึงจะเลิกคิดถึงคนเก่าแล้วอยู่กับคนปัจจุบัน
แต่ลึกๆ แล้วน้องฐาก็กลัวที่จะเจ็บปวด กลัวที่จะถูกทิ้ง
ก็เลยพยายามเตรียมใจว่าสักวัน วันนั้นคงมาถึง
สงสารน้องฐาจัง :mew2:
-
:pig4:
-
ในที่สุดนางก็คิดได้ อนุโมทนากับนาง!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:อยากให้น้องฐามีความสุขจรนิงๆซักทีอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เหอๆๆๆ นึกว่าพี่โต้งต้องซด มาม่าไปอีกนานซะแล้ว
ความรักของน้องฐามันไม่ได้หายไปไหนหรอก
น้องฐาไม่ได้ลืมด้วย แค่จำไม่ได้เองอ๊ะ :ruready
-
พี่โต้งกลับมาน่ารักกกเหมือนเดิมแบ้ววววว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
น้อ
ฐา จำได้เร็วๆจิ
-
ไม่งงๆๆ ยังรู้สึกว่าเหมือนน้องฐาตอนแรกๆเลย
-
ขอแค่..ได้ถูกรัก
เรื่องอื่นช่างมัน
ขอแค่..ยังมีรัก
คนอื่นช่างมัน
ไม่มีอะไรดีไปกว่า
ได้ถูกรัก..และ..ยังคงมีรัก
เรื่องอื่นๆ จะสนมันไปทำไม
เยอะแยะ..สิ้นเปลืองไปเปล่าๆ
ใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว ไอ่พี่โต้ง
คงอีกไม่ไกลที่จะได้น้องฐาคนเดิม..กลับคืนมา
-
:-[ ตอนนี้น่ารัก หวานกันแบบนี้แหละ ดีกว่าดราม่าเยอะเลย
-
เป็นกำลังใจให้พี่โต้ง-น้องฐา
:L2:
-
คือ เป็นแบบน้องฐา อ่านไปแล้วน้ำตามันไหลอ่ะ มันทรมานแปลกๆยังไงไม่รู้ :เฮ้อ:
-
สรุปว่า ตอนนี้ฐาก็กลับไปตอนเพิ่งชอบๆพี่โต้งตอนแรกๆ :katai5:
อยากอ่านต่อเร็วๆจัง
-
อยากเจอแฟนทีน่ารักๆแบบพี่โต้งมั่งจังเรยย ใจดีรักแฟนมากๆด้วย อือๆๆๆ
-
ม่ายยยย หนูได้กลิ่นดราม่ามาแต่ไกล
ขออย่าให้น้องฐากลับไปหาโรจน์เลยนะพี่ สงสารน้องฐาเค้า
เพราะถ้าความจำกลับมาเมื่อไหร่ คนที่เจ็บที่สุดก็น้องนี่แหละ ToT :mew6:
-
พี่โต้งน่ารัก น้องฐาก็น่ารัก :-[ ถ้าการที่จำอะไรไม่ได้แล้วทำให้เห็นค่าของกันและกันและรักกันมากขึ้น
ก็ไม่ต้องจำกันได้ก็ได้นะ :เฮ้อ:
ไม่อยากเห็นน้องฐามานั่งเสียใจ มานั่งคิดมาก อาจจะฟังดูโง่ๆ
แต่การไม่รู้แล้วมีความสุขอย่างนี้ ดีกว่าจำได้แต่ในเรื่องที่ไม่ดี แล้วแก้ไขอะไรมันไม่ได้ไม่ใช่หรอ.......
อย่างน้อยก็อยากยืดเวลาความสุขนี้ให้นานขึ้นอีกนิดก็ยังดี :hao5:
-
รอๆๆๆๆ T^T
-
เขามารออีกคน มาอัพต่อไวๆๆนะคะ :o12:
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
ตอนที่ 96
โลกนี้มีคนหลายประเภท...
บางคนเลือกที่เป็นฝ่ายให้เพียงอย่างเดียว
บางคนเลือกที่จะได้เพียงฝ่ายเดียว
มีน้อยคนนัก...ที่จะคิดว่า...ความรักคือการให้ ก่อนที่จะขออะไรจากคนอื่น... เราควรให้สิ่งนั้นกับเขาก่อน
ให้ความรักแล้วจึงขอความรัก.... แบบพี่โต้ง...
พี่รักน้องฐามากนะ........ช่วยรักพี่บ้างไหม?
ฟังน้ำเสียงนุ่มนวลเว้าวอนในทีแบบนั้นแล้วหัวใจมันซาบซ่านเต็มตื้นไปหมด หนูเงยหน้าของเขาเพื่อจะคำถามนั้น แต่แล้วภาพตรงหน้ากลับไม่ใช่...
พี่โต้งหายไปแล้ว....คนที่อยู่ตรงหน้าหนูกลับเป็นโรจน์.... มันจ้องมองหนูด้วยใบหน้าเคียดขึ้ง เหมือนโกรธเคืองกันมาสามร้อยชาติ แล้วเค้นเสียงถาม
บอกกูที... ว่ามึงเคยรักกูจริงๆ หรือเปล่า?
จนป่านนี้แล้ว.... หนูก็ยังอดตั้งคำถามเดียวกันไม่ได้...
ว่าเราเคยรักกันจริงๆ หรือเปล่า?
ภาพฝันค่อยจางหายพร้อมหยาดน้ำตา หนูสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนหอบหายใจอยู่บนเตียงกว้างในห้องของรีสอร์ท..... อ้อมแขนอุ่นกระชับแน่น....พร้อมคำถามเป็นห่วงเป็นใย
“เป็นอะไร...ฝันร้ายเหรอ?”
หนูหันไปมองหน้าคนถามท่ามกลางความมืด รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นทันทีที่คนที่อยู่ข้างๆ ยังเป็นพี่โต้ง ระหว่างที่หอบแฮ่ก เพราะความตื่นตกใจน้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง
“โอ๋..อย่างร้องนะคนดีพี่อยู่นี่แล้ว....”
นิ้วโป้งที่ไล้ข้างแก้มแผ่วเบาและอ่อนโยน ข้อมือจับรั้งท้ายทอยให้เข้าไปหา รอยจูบเบาๆ ที่หางตา แก้ม และมุมปาก ทำให้หนูรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
“พี่....” เริ่มๆ จะเลยเถิดละ....
“อืม”
“ทำไรอ่ะ?”
“ปลอบ” เหรอคะ บ้านหนูเค้าเรียกมือปลาหมึกแบบนี้ว่าลวนลามมากกว่านะคะพี่.....
“พอแล้ว... นอนเถอะ....พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า” หนูรีบปราม ไม่ใช่เล่นตัวอย่างที่คุณคิดหรอกนะคะ แต่คิดอย่างนั้นจริงๆ เพราะมันไม่ใช่การโอ้โลมปฏิโลมครั้งแรกของคืนนี้หรอกค่ะ มันผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว และควรเป็นเวลาพักผ่อนบ้างแล้วล่ะ.....
“ทำไมต้องตื่นเช้า....” อีกฝ่ายสวนกลับทันควัน
“ก็จะได้ออกไปเที่ยวด้วยกันไง”
“ไม่เห็นต้องรีบนี่ ปายมันไม่ได้หายไปไหนซะหน่อย”
ซะงั้น..... หนูเหนื่อยใจเมื่อเจอคนแถเก่ง ปากพูดอู้อี้ มือไม้นี่ไปไหนแล้วไม่รู้.....
เนียนจริงๆ อ่ะพี่....
โอเค ให้อีกรอบเดียวนะยะ...... :-[
.
.
.
.
.
สว่างแล้ว..... ไม่แน่ใจว่ากี่โมงแน่....ตอนที่งัวเงียตื่นขึ้นมาอีกที....
ร่างบอบบางของหนูนอนหอบหายใจรวยรินอยู่บนเตียงกว้าง ภายหลังจากผ่านศึกใหญ่พม่าบุกตีค่ายบางระจันจนแตกพ่าย... ฮะ อะไรนะไม่ใช่เหรอ? ทำไมรู้สึกว่ามันใกล้เคียงกันเลย
อยู่ด้วยกันมาระยะเวลาหนึ่ง หนูได้ศึกษานิสัยใจคอของพี่โต้งมาบ้างไม่มากก็น้อย เขาทั้งใจดี อ่อนโยนและอบอุ่น โรแมนติก ปากหวาน วิชาการ เป็นผู้ใหญ่ ขี้หึง แต่คงเพราะร่างกายอันไม่สมประกอบ และภาวะสมองที่เสื่อมโทรมจนจำอะไรไม่ได้ ทำให้เราสองคนไม่ได้ฟีทเจอริ่งอะไรกันเลย หนูถึงไม่เคยรู้เลยว่า...เบื้องหลังความเคร่งขรึมเยือกเย็น ความจริงพี่แกหื่นมาก!!!
บางทีมันอาจจะเป็นความผิดของหนูเองก็ได้ที่ช่วงแรกๆ เล่นตัวมากไปหน่อย
เล่นตัวจนวินาทีสุดท้ายก่อนจะโดนหมัดฮุกเล่นงานจังเบ้อเร่อ.... ไอ้ที่บอกรัก แล้วรักแกตอบมั่งอ่ะแหละ น้ำเสียงแกน่าสงสารขนาดนั้นต่อให้ใจแข็งยังไงมันก็ต้องอ่อนกันมั่งแหละเนอะ
จนแล้วจนรอดถึงสุดท้ายหนูจะโอเคเซเยสไปแล้วก็ตามที เพราะความเคลิ้ม.... แต่พอถึงเวลานั้นขึ้นมาจริงๆ.... มันก็ไม่ได้ง่ายดายอะไรขนาดนั้นหรอก แบบว่าถึงจะไม่ได้สดซิงใหม่แกะกล่องอะไรขนาดนั้นแต่ไม่ได้ทำนานๆ มันก็ฟิตมีคับอะไรกันมั่งเนอะ ต่อให้พี่โต้งแกจะมีเทคนิคลีลาเด็ด เล้าโลม ล่อลวง พรั่งพร้อมไปทั้งตัวช่วยยังไงก็ตาม สุดท้าย มันก็สรุปได้แค่ว่า “มันเจ็บมาก” อยู่ดีอ่ะ
เพราะงั้นหลังจากผ่านไป “รอบนึง” หนูก็สร่างเมา หนูถึงไม่ย้อมให้ทำต่อ แถมตอนเช้ายังรีบเก็บของหนีกลับบ้านไปเลยด้วย... พี่แกคง...อดทน ทนอดจนเก็บกดเล็กๆ พอมีโอกาสเลยไม่ค่อยยอมพอ...ตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนโดนแก้แค้น เอาคืน “ทบต้น ทบดอก” ยังไงก็ไม่รู้!!
แสงสว่างลอดผ่านเข้ามา....หนูฝืนเปิดเปลือกตากดูเวลาที่ข้อมือ
โฮกกกกก บ่ายโมง นอนกินบ้านกินเมืองกันแล้วหรืออย่างไร
“พี่โต้ง.... พี่โต้ง” หนูพยายามลุกขึ้นแล้วเขย่าตัวคุณสามีให้รีบตื่น
“อือ... รู้แล้ว....”
“รู้แล้วก็ตื่นสิคะ บ่ายกว่าแล้วนะ”
“บ่ายแล้วยังไง ยังง่วงอยู่เลยขอนอนอีกนิดเถอะ....”
“โห่....ถ้าจะเอาแต่นอนไม่ต้องถ่อมาไกลถึงนี่ก็ได้นะ... นอนอยู่หอก็เหมือนกันแหละ”
“ก็แล้วใครล่ะบอกว่าค่าห้องแพงต้องนอนเยอะๆ”
“ไม่ต้องเยอะขนาดนี้ก็ได้มั้ง แล้วนี่เราจะได้เที่ยวกันไหมล่ะเนี่ย”
“ได้สิ ถ้าเที่ยวไม่หนำใจอยู่หลายๆวันก็ได้”
“เปลืองตายเลย....”
“งกทำไม? ไม่ได้ให้ออกตังค์ซะหน่อย....”
“คุยได้ยาวขนาดนี้แสดงว่าตื่นแล้วนะคะเนี่ย.... งั้นก็ลุกเหอะ หนูหิวจนท้องร้องเจี๊ยกๆ แล้วอ่ะ
“ฮ่าๆๆ ท้องหรือลิงร้องเจี๊ยก....อือ......ฮ้าววววว” พี่โต้งว่าขำๆ ค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้นบิดตัวจนลั่นกร๊อบๆ
“ไปอาบน้ำสิคะจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ”
ชิ!!! พอลุกขึ้นมาได้ก็ใช้เลยนะยะ....หนูคิดแล้วขยับตัวจะลงจากเตียง
ซื้ด.... พอขยับเท่านั้นแหละ รู้สึกเลย....
ปวดเอวอิ๊บอ๋าย.....เลย ฮึก ฮึก....
“ถ้าไม่ไหวก็พักก่อนก็ได้นะ ไว้เย็นๆ...”
“ไหวค่ะ ไหว!!!!!!!!!!!!!!!!”
ขืนบอกว่าไม่ไหว สุดท้ายเราคงไม่ได้ออกไปไหนกันพอดี!!
พี่โต้งเสียสละค่ะ ยอมอาบน้ำก่อน แล้วแกก็เดินออกมารอข้างนอกห้อง กว่าหนูจะพาสังขารเสื่อมโทรมออกจากห้องน้ำ แต่งหน้าทาปากให้หายโทรมก็บ่ายคล้อย เดินออกมาด้านนอกพบพี่โต้งกำลังเล่นกับเด็กน้อยที่เจอเมื่อวานท่าทางมีความสุข
“อ้าว เสร็จแล้วเหรอ?” พี่โต้งหันมาทัก
“ค่ะ”
“กลับไปหาคุณพ่อคุณแม่ได้แล้วค่ะ พี่คงต้องไปแล้ว” พี๋โต้งหันไปบอกเด็กคนนั้นอย่างใจดีแล้วมองตามน้องเค้าวิ่งกลับไปหาครอบครัวไม่ละสายตา
“พี่โต้งนี่รักเด็กจังเลยนะคะ”
“ทำไมล่ะ? น้องฐาไม่ชอบเหรอ”
“ค่ะ หนูว่าเด็กทารกเป็นอะไรที่จัดการยากน่ะ เดี๋ยวร้องไห้งอแง ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร พูดกันไม่เข้าใจ ถามอะไรก็ตอบไม่รู้เรื่อง พอโตขึ้นมาหน่อยก็ดื้อซน ควบคุมยาก”
“ที่พูดมาทั้งหมดนั่นน่ะ น้องฐาชัดๆ เลย”
“พี่หาว่าหนูเป็นเด็กเหรอ”
“คล้ายๆ หึหึ”
“พี่อ่ะ....”
“พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากมีลูกสินะ”
“ถ้าเป็นลูกตัวเองก็คงรัก แต่ก็อย่างว่า หนูจะมีลูกได้ยังไง”
“แล้ว.....ไม่คิดอยากจะรับเด็กมาเลี้ยงบ้างเหรอ?”
“บ้า.... พูดอะไรก็ไม่รู้ ยังเด็กกันอยู่เลย คิดเรื่องมีลูกแล้วเหรอ?” :o8:
“อนาคตข้างหน้าไง อีกสามสี่ปี ตอนเรียนจบทำงานแล้วไรงี้”
“ไม่เลยอ่ะ หนูกลัวว่าจะทำให้เค้ามีเป็นเด็กมีปัญหาโดนเพื่อนล้อ คนไม่ใช่ตุ๊กตานะคะ แค่คิดว่าอยากมีอย่างเดียวไม่ได้หรอก ต้องคิดถึงผลที่จะตามมาด้วย ว่าเราดูแลเค้าได้จริงไหม”
“ฟังดูดีนะ ตอนพี่บ่นเรื่องปลาทองก็เห็นยืนยันว่าจะเลี้ยง”
“อ้าว.....นั่นของหนูเหรอคะ หนูนึกว่าปลาพี่ซะอีก”
“ก็ปลาของเราน่ะแหละ....”
“ไม่รู้สิคะ หนูแล้วแต่พี่ ตัวหนูคนเดียวไม่อยากมีเลย ยังไงก็ไม่ใช่ลูกเราแท้ๆ อยู่ดี คิดว่ามีกันแค่สองคนก็น่าจะพอแล้ว แต่ถ้าพี่โต้งชอบเด็กขนาดนั้นอยากเลี้ยงหนูก็ไม่ว่าอะไร”
“สมมุติว่า... พี่เกิดมีลูกขึ้นมาสักคน น้องฐาคิดว่ารักเค้าได้ไหมล่ะ”
“หือ? ลูกพี่? กับใครล่ะ?”
“เอ่อ...ไม่ได้กะใคร พี่แค่สมมุติไง....”
“อ้อ...เรื่องสมมุติ รักสิคะ ถ้าเป็นลูกพี่โต้งหนูต้องรักอยู่แล้วล่ะ แต่แค่ลูกนะ อย่าให้หนูได้เจอแม่เชียว หนูคงต้องหากำจัดไปให้พ้นทางก่อนแล้วค่อยเอาลูกมาเลี้ยงเป็นลูกของหนู ไม่อย่างนั้นเค้าคงจะเป็นหนามยอกอกหนูไปตลอดแน่ๆเลย” หนูพูดยิ้มๆ แล้วหันไปมองคนถาม หน้าเผือดสีไปเลย :mew5:
“ล้อเล่นนะคะ ใครจะไปทำอย่างนั้น อีกอย่างถ้าพี่โต้งไม่ชอบผู้หญิง พี่จะมีลูกได้ยังไงล่ะ? จริงไหมคะ?”
“จ้ะ ใช่จ้ะ”
.
.
.
.
.
หนูขอตัดบทเรื่องเที่ยวปายเลยแล้วกัน เพราะความจริงเราแทบไม่ได้เที่ยว เพราะให้เวลาส่วนใหญ่ไปกับห้องพัก
และเตียงนอนเสียส่วนมาก จะให้ไปเที่ยวแบบสมบุกสมบันขึ้นเขา ปีนน้ำตกเดินไกลๆ ก็ไม่ได้เพราะสภาพช่วงล่างไม่อำนวย ลำบากแท้ สุดท้ายก็เลยได้แต่นั่งรถไปหาจุดชมวิว เดินตามตลาด ไหว้พระ เป็นอะไรที่เที่ยวไม่คุ้มเลยอ่ะบ่องตง!!
กลับจากปาย พี่โต้งก็พาไปไหว้พระที่ดอยสุเทพ (ทางขึ้นเค้าก็ทรมานใจเหมือนกันแต่กัดฟันดั้นด้นขึ้นไปจนได้ เพื่อภาพถ่ายสวยๆ ไว้ลงเฟสบุก ) แล้วก็พากันไปกินขันโตก... เป็นอะไรที่หนูตื่นตาตื่นใจมากเพราะทีแรกก็ไม่รู้จัก พี่โต้งก็เลยพาไปเปิดหูเปิดตา
ที่ร้านที่พาไปกินไม่ได้มีแค่ขันโตกนะคะ เค้ามีการแสดงพื้นบ้านให้ดูระหว่างทานด้วยก็ สวยๆ ตระการตาทั้งนั้นดูเพลินจนไม่ค่อยได้กิน พอแสดงจบ พวกนางรำก็เดินมาถ่ายรูปกับลูกค้าตามโต๊ะ หนูก็เลยขอถ่ายรูปคู่กับพี่โต้ง แกก็ทำหน้าแบบเต็มใจถ่ายมากกกกกกกก
“ยิ้มหน่อยสิ พี่ทำหน้าอย่างนี้แหละ ตอนที่ออยมันบอกหนูว่าพี่เป็นแฟน หนูถึงไม่เชื่อ” แค่นั้นแหละแกเลยยอมเลยยิ้ม
ถ่ายรูปเรียบร้อยช่างภาพและนางรำก็เดินไปโต๊ะอื่น หนูจินตนาการถึงงานแต่งงานหรืองานบวชที่เจ้าภาพเดินไปถ่ายรูปกับแขกเหรื่อทีละโต๊ะเลยแหละ อีกสักพักเค้าก็จะเอารูปที่อัดเรียบร้อยแล้วมาให้ ราคาพร้อมกรอบนี่ แพงเอาการซะจนหนูอยากบอกพี่โต้งไม่ต้องซื้อเลยแหละ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วหนูไมใช่คนออกตังค์ก็เลยหยวนๆ ให้
นั่งชื่นชมรูปภาพที่ถ่ายออกมาสวยกิ๊กอย่างอารมณ์ดีมีความสุข...
“อย่างนี้สิถึงจะเหมือนคนเป็นแฟนกันหน่อย เนอะๆ” หนูถามความเห็นเมื่อยื่นภาพถ่ายส่งไปให้
“ค่ะ ค่อยเหมือนคนรักกันหน่อย...” พี่โต้งยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาหนูหุบยิ้ม
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ ยิ้มแท้ๆ แต่มองดูเหมือนคนจะร้องไห้”
“พี่ดีใจน่ะ รู้สึกเหมือนได้น้องฐาคนเดิมกลับมาเลย”
หนูยกมือเอานิ้วเกาแก้มเบาๆ แบบนึกไม่ออกว่าอี “น้องฐาคนเดิม” นี่เป็นยังไง
“หนูก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าน้องฐาคนเดิมที่พี่พูดถึงเป็นยังไง แต่ถ้าน้องฐาคนนี้ที่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่ ทำให้พี่พอใจ หนูก็ดีใจ”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่นิสัยหรือแม้แต่การแสดงออก น้องฐาคนเดิมของพี่คือคนที่พี่รัก และเค้าก็รักพี่มากต่างหาก น้องฐาคนนี้เป็นแบบนั้นหรือเปล่า?”
หนูชะงักไปนิดหนึ่ง...
นั่นสินะ ตั้งแต่หนูลืมตาขึ้นที่โรงพยาบาล ก็ผ่านไปนานสองเดือนกว่าแล้ว พี่โต้งคอยเฝ้าดูแล ห่วงใย และบอกรักหนูหลายต่อหลายครั้ง เหมือนกับกลัวว่าหนูจะไม่เชื่อ แต่จนป่านนี้แล้ว หนูยังไม่ได้พูดอะไรให้เขาได้มั่นใจเลยสักนิด ถึงความรู้สึกของหนู...
“หนูก็เคยบอกพี่ไปแล้วนี่ ว่าพี่ดีกับหนูมากขนาดนี้ ถ้าหนูไม่มีแฟน หนูต้องรักพี่แน่ๆ เลย”
“แสดงว่าตอนนี้น้องฐาลืมไอ้หมอนั่นไปแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ได้ลืมค่ะ แต่จำได้ต่างหาก พี่รู้ไหมคะว่าตอนที่หนูกลับบ้านไป ความทรงจำบางส่วนของหนูกลับมาแล้ว ความทรงจำเก่าๆ เกี่ยวกับคนที่หนูเคยรักและซื่อสัตย์ต่อเขามาตลอด แต่มันกลับไม่มีค่าอะไรเลย คนที่ไม่ได้เกิดมาเป็นนางเอก ต่อให้รักมากแค่ไหน ทำดีมากแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่ใช่คนที่คนถูกเลือก มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะเกิดมาคู่กับผู้ชาย สำหรับเค้ากะเทยอย่างหนูก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง หรือของแก้ขัดเท่านั้น...” หนูยิ้มขื่นๆ พอได้พูดก็เพ้อเจ้อเหมือนคนสติหลุด...
หมับ.... พี่โต้งเลื่อนมือมากุมมือหนูที่วางไว้บนโต๊ะ แล้วบีบแน่น
“แต่พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ”
“ค่ะ หนูเชื่อ ว่าพี่คือคนที่หนูตามหา ถ้าพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงจริงๆ พี่ก็จะไม่ทำให้หนูรู้สึกเจ็บปวดแบบเดิมอีกแล้ว... พี่ยังจำได้ไหมว่าบอกกับหนูว่ายังไงก่อนที่หนูจะกลับบ้าน พี่บอกจะไม่เห็นใครดีกว่าหนู จะไม่ให้หนูต้องเสียใจอีกแล้ว”
“จำได้ แล้วก็แน่ใจด้วยว่าทำได้”
.
.
.
.
.
จบทริปขึ้นเหนือแล้ว หนูกับพี่โต้งก็กลับมาที่ม. ด้วยบรรยากาศรื่นเริงชื่นมื่น ตามประสาคนรักที่เพิ่งปรับความเข้าใจกันสำเร็จ ยืนหน้าห้องรอให้พี่ไขกุญแจแต่เมื่อหมุนลูกบิดพี่โต้งก็ขมวดคิ้วชะงักไม่ยอมเปิดประตูเข้าไป
“มีอะไรเหรอคะ?”
“เปล่า รู้สึกเหมือนห้องไม่ได้ล็อกเลย”
“จริงเหรอคะ หรือว่า.....ขโมย!!” หนูทำเสียงตื่นเต้นทันที
“ไม่มั้ง อาจจะเป็นไอ้ซาก็ได้” พี่โต้งตอบเหมือนจะปลอบให้คลายกังวลทั้งๆ ที่ตัวแกเองก็ไม่ได้พรวดพราดเข้าไปทันทีแต่ค่อยๆ เปิดประตูแง้มออกช้าๆ เราค่อยๆ เดินตามกันเข้าไปข้างในอย่างตื่นเต้น...และแล้ว....
“กลับมาแล้วเหรอครับ” คำถามที่ดังขึ้นทำเอาหนูสะดุ้งแล้วหันไปมองด้วยสายตาเหมือนจะไม่พอใจ
ทายซิใครเอ่ย....
พี่ซาเหรอ...... ผิด
แฟนพี่ซาตะหาก!! ก็อีพี่เอตัวดีไง เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดขึ้นมาเลยทีเดียวเชียว ณ จุดจุดนี้!!!!
“เราน่ะเอง ตกใจหมด” พี่โต้งทัก แต่ก็ค่อยสบายใจขึ้นเมื่อไม่พบบุคคลแปลกหน้าอย่างที่กังวล “แล้วมาทำอะไรล่ะ?”
“อ๋อ... ก็แวะมาให้อาหารปลาทองไงครับ ลืมไปแล้วเหรอ?”
“อือ.... แต่พี่จำได้ว่าพี่ใช้ไอ้ซาต่างหากนะ ไมได้ใช้เรา”
“ผมก็แค่อยาก....พอดีพี่ซาเค้าไม่ว่างก็เลยใช้ให้ผมมาแทนน่ะครับ ถ้าพี่อยากให้ผมตอบแบบนั้น”
กวน...... สรุปว่าอยากตอบอย่างอื่นแต่เพราะพี่โต้งไม่อยากให้พูดเลยต้องโกหกใช่ไหมที่ต้องการจะสื่อ?
เห็นกันชัดๆ เลยว่าอยากยุให้แตกกัน....
อร๊ายยยยยยยยยย ทำไมหมั่นไส้ขนาดนี้นะ อยากจะเดินพรวดๆ เข้าไปจิกหัวนางมาตบสักทีสองทีให้หายแรด เมื่อไรจะเลิกวุ่นวายกะแฟนชาวบ้านซะทีนะอยากรู้.... คิดแล้วของขึ้น.. แต่คนอย่างหนูน่ะ ไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบออกมากรี๊ดกร๊าดอาละวาดแบบนางร้ายหรอก เสียภาพพจน์ น้องฐาน่ะเป็นได้แค่ “นางฟ้า” เท่านั้นแหละเวลาอยู่ต่อหน้า “ผู้ชาย”
“เอ... แล้วตอนนี้เสร็จธุระแล้วใช่ไหม?” เสียงพี่โต้งเริ่มฟังดูไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน
“ครับ ถ้าพี่อยากไล่ให้ผมกลับ...ผมกลับก็ได้” พูดเพื่อ?.....
คนอุตส่าห์อารมณ์ดีๆ กลับมาทำเอาอารมณ์เสียเลยอ่ะขอบอก... หนูถอนใจเฮือกแล้วขยับตัวไปขวางทางตัวปัญหาเสียก่อนที่เขาจะได้เดินออกจากห้อง
สายตาแสดงคำถามส่งมาทันทีเมื่อหนูแบมือยื่นไปตรงหน้า
“อะไร?”
“ขอกุญแจคืนด้วยค่ะ”
“คงให้ไม่ได้หรอก ของพี่ซาไม่ใช่ของพี่ซะหน่อย”
“กุญแจของใครไม่สำคัญนอกจากห้องนี้เป็นห้องพี่โต้ง หนูเห็นว่าไม่เป็นการสมควรที่พี่จะมีกุญแจห้องนี้ไว้ ถ้าพี่ซาอยากได้ค่อยมาเอาทีหลังก็แล้วกัน ส่วนปลาทองนี่ก็ไม่ต้องห่วงนะคะ ต่อไปหนูจะดูแลมันเอง ไม่ต้องรบกวนคนอื่นมาดูแลให้”
“ทำไม? กลัวว่าพี่จะแอบเข้ามาหาพี่โต้งตอนน้องไม่อยู่หรือไง”
“คงไม่ขนาดนั้น แต่กันไว้ดีกว่าแก้”
“รอบคอบเหลือเกินนะ”
“หนูก็แค่ทำตามคำเตือนผู้ใหญ่เท่านั้น.....อะไรที่เป็นของเรา ถ้าหากดูแลไว้ไม่ดี ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ก็อาจจะไม่ใช่ของของเราก็ได้” เขาชะงักมองหน้าหนูนิ่ง เพราะคำพูดนี้เขาเคยพูดกับหนูเอง
“ดีแล้วแหละที่คิดได้แบบนั้น....” เขาว่าแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ มือล้วงกุญแจส่งให้ทันที
หนูเหลียวหลังมองตามพี่เอที่เดินออกจากห้องไปด้วยความสับสนมึนงงอย่างที่สุด ไม่รู้แกจะดีหรือจะร้ายด้วยกันแน่ ช่างเป็นคนที่เข้าใจยากชะมัดเลย
“เอาเรื่องเหมือนกันนะเราน่ะ” อยู่ดีๆพี่โต้งก็พูดลอยๆ ขึ้นมา
“คะ?”
“นานๆ จะเห็นน้องฐาหึงสักทีน่ะ เห็นแล้วรู้สึกดีเหมือนกัน”
“พูดเหมือนอยากให้หนูหึงบ่อยๆ”
“ก็ปกติมีแต่พี่ที่ขี้หึงเหมือนคนบ้าอยู่คนเดียว บางทีก็น้อยใจเหมือนกันว่าแฟนเรานี่ไม่รักไม่หวงเราบ้างเลย” มีทำหน้าน้อยใจประกอบ
“คนรักกัน จะไม่หึงไม่หวงแฟนตัวเองเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ แต่นิสัยขี้งอน ง้องแง้ง ขี้โวยวาย อาละวาด มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละค่ะที่ทำออกมาแล้วน่ารัก ถ้าหนูทำบ้าง คงน่ารังเกียจแล้วก็น่ารำคาญ”
“ทำไมชอบว่าตัวเองอยู่เรื่อยเลย น้องฐาออกจะน่ารักขนาดนี้ ใครจะไปรำคาญลง”
“จริงเหรอคะ”
“จ้ะ” ตอบรับแล้วดึงร่างหนูเข้าไปกอดลูบหัวเบาๆ อย่างอ่อนโยน....
แม้จะรู้ว่าก็เป็นเพียงแค่ลมปากหวานๆ ของผู้ชายยามรัก แต่มันก็ทำให้หนูยิ้มได้อยู่ดี
พี่โต้งไม่รู้หรอกว่า ความจริงหนูก็ขี้หึงเหมือนกัน แค่ไม่แสดงออกพร่ำเพรื่อเท่านั้นแหละ เดี๋ยว” ไก่” จะตื่น
อย่าให้หนูได้ร้ายบ้างแล้วกัน หนูร้ายได้มากกว่าที่พี่จะคาดคิดเสียอีก... o18
…….ว่าไปนั่น ถึงยังไงหนูก็ไม่คิดว่าพี่โต้งจะทำให้หนูต้องเป็นแบบนั้น เพราะเขาสัญญาแล้วว่าจะไม่เห็นคนอื่นมาสำคัญกว่าหนู ส่วนพี่เอ ก็เห็นชัดเลยว่าพี่โต้งไม่ได้สนใจใยดี หนูยังจะต้องกังวลอะไรอีกล่ะ จริงไหม
หนูยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา อ้อมกอดแสนหวานที่นุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนหมอนนุ่มและผ้านวมหนา
รู้สึกสุขใจมากจนไม่อยากขยับไปไหน.... และไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แม้กระทั่งความทรงจำ
หนูไม่คิดจะไปหาหมอโรคจิตอีกแล้วทั้งๆ ที่หมอนัด ความทรงจำก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว ในเมื่อต่อให้ไม่มีมัน พี่โต้งก็ยังเป็นคนที่หนูรัก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขอยู่ดี
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/1184872_686945341319165_1868816099_n.png) เครดิตตามภาพ
จบแบบนี้ก็เท่ดีนะ ว่าไหม??
แต่ขออภัย มันยังไม่จบ!!!
TBC.
-
ยังค้างๆคาๆ กับโรจน์ยังไงชอบกล
ตกลงตานั่นมันอะไรยังไงกันแน่ ได้โปรดเคลียร์ด้วยเถอะค่ะ ดราม่าก็ยอม
เพราะถ้ายังไม่เคลียร์ วันไหนน้องฐาจำได้ขึ้นมามันจะเหมือนหนามตำ(ตรีน)
เพี้ยงๆๆๆๆๆๆๆ อิพี่โต้งไปเคลียร์เรื่องลูกด้วยนะ
-
:z3:
ยังคงคาใจ แม้ตอนนี้จะอบอุ่นเหลือหลาย
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้นะคะ คืดถึงฐาโต้ง หายไปนานเชียว
บวกเป็ด
:กอด1:
-
ฐาคิดได้แบบนี้ก้ดี แต่....อยากเคลียร์
เรื่องโรจน์ กับเรื่องลูกนะ
เอาให้เรียบร้อยย แบบนี้มันค้างคา
-
คิดถึงน้องฐา พี่โต้งมาก
ตอนนี้น่ารัก ดีใจกับพี่โต้งด้วย
ตอนหน้าอยากเห็นอภินิหารของน้องฐาบ้างว่าจะแน่อย่างที่คุยไว้หรือเปล่า
มาได้แล้วขบวนการแฟนเก่าทั้งหลาย น้องฐาพร้อมลุย
-
ถ้ารู้เรื่องลูกขึ้นมาบ้านแตก
-
น้องฐาตอนร้ายๆจะเป็นยังไงน๊อ
:z2:
-
น้องฐาร้ายเหมือนกันนะ
:mew1: :mew1:
-
น้องฐามายุคใหม่
ร้ายได้เหมือนกัน :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โห....หายไปนานเชียะ :katai1:
นึกว่ากลับมาน้องฐาจะท้องละนะเนี่ยะ :m28:
-
พี่โต้งน่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
กลับมาแล้ว อ๊ากกกกก :katai1: :katai1:
จบแบบนี้ก็ดีน่ะ :katai2-1:
-
เหมือนคลื่นลมสงบ ก่อนพายุใหญ่กำลังจะมา
-
รอว่าเมื่อไหร่พี่โต้งจะบอกความจริงน้องฐา
-
ถ้าเป็นไปได้นะ อยากให้น้องฐารู้ความจริงเอง แล้วแก้เผ็ดพี่โต้งให้สะอึกไปเลย
แต่เดี๋ยวก่อน...
....เอ นี่ไม่ใช่น้อยนะคะ เสมอต้นเสมอปลายตลอด... น่าตบที่สุด :angry2:
-
นี่ขนาดยังจำไม่ได้ นางก็ยังคงความ*แรง*ไว้นะคะ o18
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ววววววว :m11:
คิดถึงน้องฐามากมาย
ตัวตนเริ่มกลับคืนมาแล้วเนอะ
ชอบตอนที่ย้อนไอ้พี่เอ คนแบบนี้ต้องย้อนให้แร๊งงง
ส่วนต่อไปจะเกิดอะไรไม่รู้เนอะ
รู้ว่าสนุกตล๊อดดด
-
เหมือนมันมีปมที่ยังไม่ได้แก้มากมาย ยังจบไม่ได้หรอก :hao3:
-
เอนี่สู้ไม่ถอยจริงๆ
ถ้าเป็นเรื่องอื่นเราจะชื่นชมนางมาก
แต่พยายามเป็นมือที่สามนี่ เห็นว่าถ้าไม่โดนตบนางจะไม่เลิกราง่ายๆ
ส่วนน้องฐา หนูมาถูกทางแล้วค่ะ :m18:
-
หายไปนานนนนนนนมากกกกก.....แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
คราวหน้าขอแบบโช๊ะ โช๊ะ โช๊ะ เลยได้ไหม หายไปนานไม่ว่ากัน แต่ขอกลับมาแล้วเรื่องเดินแบบ X10
ฉากสวีทมันก็น่ารักดี แต่ไม่เอาแล้วนะ ขอแบบเนื้อหาแน่น ๆ เคลียร์ปมให้ได้สักเรื่องก็ดี ทั้งเรื่องผู้หญิงคนนั้น ทั้งเรื่องโรจน์ที่แว่บ ๆแวม ๆแล้วหายไปเลย
ก็รักนะ...เลยต้องบอก
-
เป็นตอนที่หว๊านหวาน แต่เค้าว่ากันว่า......พายุร้ายมักมาหลังลมสงบ......
รุ้สึกเหมือนสัมผัสได้ถึงความดราม่าที่กำลังมาเยือน :katai1:
..........หรือน้องฐาจะจำได้
..........หรือโรจน์จะกลับมา
...........หรือจะมีใครเข้ามาอีก
:z3: ยิ่งเดายิงดราม่า :เฮ้อ:
-
dark จริง เที่ยวสนุกแต่พอจบตอนมันยังหน่วงๆ
-
o13 ยะฮู้ น้องฐาคืนร่างเดิมแล้ว เพิ่งเห็นว่านังพี่เอทำดีก็งานนี้แหละ
-
ตอนที่ 97 เมื่อวิญญาณนางร้ายเข้าสิง....
ตอนนี้ก็ยังอยู่ในช่วงปิดเทอม.... และหนูกับพี่โต้งก็ *Have ปี้*กับช่วงข้าวใหม่ปลามัน ยังลั้ลลาอยู่ที่ม.ต่อเป็นสัปดาห์ ตอนนี้เรามานั่งอยู่ใน sukishi
เผื่อวันใดเธอลืมไปว่ารักกัน หรือเปล่า
เผื่อวันเวลาที่เดินผ่าน อาจจะเจือจางทุกเรื่องราว
มีเพียงคำเดียวพอให้เธอชื่นใจ
หากความจริงที่เจอมันเลวร้ายแค่ไหน
วันนี้ต้องเจออะไร ฉันรักได้เพียงแค่เธอ
(...อ้างอิง http://sz4m.com/t5313)
หนูยิ้มเมื่อได้ยินเสียงริงโทน ของพี่โต้งดังขึ้น
แม้ว่าท่วงทำนองของมันจะเนิบช้าจนฟังดูเหนื่อย แต่ก็รู้สึกดีกว่าได้ยินเพลง “รักเธอเสมอ” อยู่ดีแหละ
พี่โต้งยกมือถือขึ้นดูเบอร์ก่อนจะกดวางสายไปเฉยๆ
“อ้าว ทำไมไม่รับล่ะคะ”
“ไม่อยากคุยตอนทานข้าวน่ะ เดี๋ยวค่อยโทรกลับก็ได้”
“แล้วใครโทรมาเหรอคะ”
“คนที่บ้านน่ะ”
หนูพยักหน้าหงักหงัก ไม่ถามต่อ เพราะไม่อยากเซ้าซี้กวนใจ จะว่าไปแล้วตอนกลับมาจากเหนือ เราก็ผ่านกรุงเทพ แต่พี่โต้งก็ไม่ได้แวะที่บ้าน คงเพราะมีหนูมาด้วย ต่อให้เป็นพี่โต้งก็เถอะ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกที่จะพาหนูไปแนะนำกับครอบครัวได้อยู่ดี......
“จะว่าไปแล้ว เราก็เอาแต่เที่ยวเตร่กันมาหลายวันแล้วนะคะ ควรจะแยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว”
“น้องฐาอยากกลับบ้านเหรอ?”
“ก็.... เดี๋ยวที่บ้านจะน้อยใจน่ะค่ะ พี่โต้งเองก็น่าจะกลับด้วยเหมือนกัน ไม่ได้เรียนซัมเมอร์ซะหน่อย...”
พี่โต้งเงียบไป ราวกับมีเรื่องในใจ ส่วนหนูก้มหน้าลงกับหม้อต้มแล้วตักสาหร่ายในหม้อต้มยำขึ้นมาใส่ถ้วย
หม่ำๆๆๆๆ
“พี่คะ.....”
“หือ....”
“ไอ้ที่หนูใส่ลงไปเมื่อกี้มันคือสาหร่ายใช่ไหม?”
“ใช่ สาหร่ายทำไมเหรอ?”
“แล้วเวลาเสิร์ฟสาหร่ายเค้าใส่ใบมะกรูดลงมาด้วยเหรอคะ”
“เค้าจะใส่มาด้วยทำไมล่ะ?”
“แต่ทำไมหนูรู้สึกว่าสาหร่ายมันมีรสชาติใบมะกรูดเลยอ่ะไม่เชื่อพี่ลองชิมดูสิ” หนูว่าอย่างตื่นเต้นตักสาหร่ายในหม้อต้มใส่ถ้วยพี่โต้ง แล้วก็ทำหน้าจริงจังมากตอนแกยอมกินสาหร่ายเข้าไป
เราจ้องหน้ากันแป๊บนึงก่อนที่หนูจะขอความมั่นใจ
“เหมือนใบมะกรูดจริงๆ ใช่ไหมคะ หนูไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?”
“อือใช่รสใบมะกรูด....แต่น้องฐา”
“คะ?”
“น้องฐาสั่งน้ำซุปอะไร?”
“ต้มยำไง”
“แล้วปกติต้มยำมันใส่ใบมะกรูดไหม?”
เอ่อ....อะเด๊ะ
“เอ๊ะ!!!!!!!!”
“ใบมะกรูดที่ว่าน่ะมันไม่ได้มากับสาหร่ายหรอกค่ะ แต่มันมาน้ำซุปต่างหาก” พี่โต้งอธิบายเรียบๆ แต่หน้านี่กลั้นขำสุดฤทธิ์ ก่อนจะเผลอปล่อยก๊ากจนน้ำตาเร็ด ส่วนหนูก็อายจนน้ำตาจะร่วง
พอแล้วๆ เลิกหัวเราะซะทีเหอะ... คนเรามันก็พลาดกันได้น้า แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เก็บของ เตรียมตัวกลับบ้านพรุ่งนี้ .... พี่โต้งอาสาจะขับรถไปส่ง แต่วันนี้ก็ยังนั่งเอกเขนกดูหนัง
I miss you รักฉัน อย่าคิดถึงฉัน ช่างเป็นหนังที่ต้องตีความ
“พี่จะลงไปซื้อขนม เอาอะไรไหม” หนูส่ายหน้า แล้วค้อนใส่ ไม่อยากดูหนังเลยหาเรื่องหนีออกไป นิสัยไม่ดี....
เผื่อวันใดเธอลืมไปว่ารักกัน หรือเปล่า
เผื่อวันเวลาที่เดินผ่าน อาจจะเจือจางทุกเรื่องราว
มีเพียงคำเดียวพอให้เธอชื่นใจ
หากความจริงที่เจอมันเลวร้ายแค่ไหน
วันนี้ต้องเจออะไร ฉันรักได้เพียงแค่เธอ
เสียงโทรศัพท์ดังโหยหวนจนหนูหงุดหงิด หันไปมองดูมันอย่างขัดใจ พี่โต้งไม่ได้เอาด้วย ปกติจะพกติดตัวตลอดเวลา หยุดหนังที่กำลังดูแล้วเดินไปหยิบมือถือมาดูชื่ออย่างไม่สบอารมณ์
M
ชะงัก... มือสั่น....
ไม่คุ้น ....จำไม่ได้ว่าใคร รู้แต่ว่าเบอร์นี้แหละเป็นต้นเหตุให้หนูทะเลาะกับพี่โต้งก่อนจะถูกรถชน ความทรงจำที่ดึงคืนมาได้ตอนหมอสะกดจิตกลับมาแค่ตอนนั้น ยังหาต้นสายปลายเหตุไม่พบ และลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ความสุขที่มีอยู่ทุกวัน คิดว่าทุกอย่างจะจบ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจ...มันอาจจะเพิ่งเริ่มต้นก็ได้ใช่ไหม?
เผื่อวันใดเธอลืมไปว่ารักกัน หรือเปล่า
เผื่อวันเวลาที่เดินผ่าน อาจจะเจือจางทุกเรื่องราว
มีเพียงคำเดียวพอให้เธอชื่นใจ
หากความจริงที่เจอมันเลวร้ายแค่ไหน
วันนี้ต้องเจออะไร ฉันรักได้เพียงแค่เธอ
หนูฟังเพลงวนไปมาจนหยุดแล้วดังขึ้นใหม่โดยไม่กล้าแม้แต่จะรับสายจนในที่สุดมันดับไปเอง.....
ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนจะเช็คสายโทรเข้าออก
สายที่ไม่ได้รับของวันนี้ ไม่มีเบอร์อื่นเลย นอกจาก M
งั้นที่บอกว่า...ครอบครัวโทรมา
....โกหก.....
นานเท่าไรไม่รู้....กว่าพี่โต้งจะกลับมา ในมือถือถุงขนมและน้ำ พอเห็นหนูกำลังถือโทรศัพท์ของเขา สีหน้าก็เจื่อนไป
“หนังจบแล้วเหรอคะ?” คำถามเบี่ยงประเด็นไปอย่างดีเยี่ยม
“ยังค่ะ พอดีมีคนโทรมาหาพี่” หนูตอบหน้านิ่งๆ ขณะที่กำลังสังเกตว่าอีกฝ่ายจะทำหน้ายังไงแต่เขาก็แสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร....
“ใครโทรมา น้องฐารับสายหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ พอจะรับเค้าก็วางไปก่อน พี่โทรกลับไปเถอะค่ะ เผื่อจะมีธุระสำคัญ”
“ขอบใจนะ” แล้วพี่โต้งก็หยิบโทรศัพท์ออกจากมือหนูแล้วเดินไปนอกระเบียง...
หนูกดรีโมทให้หนังเล่นต่อดังเดิมขณะที่ไม่ได้ตั้งใจดูอีกแล้ว.... หนูกลับแอบฟังพี่โต้งคุยโทรศัพท์กับ “ครอบครัว” อย่างหวาดระแวง ทันได้ยินเขาบอกปลายสายว่า
“แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะคะ”
คืนนั้นหนูนอนไม่หลับ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่า มันคงไม่มีอะไรอย่างที่กังวล ไม่ว่ายังไงพี่โต้งก็จะเป็นคนสุดท้ายที่ทรยศต่อความรู้สึกของหนู แต่.....สุดท้ายแล้ว...... หนูไม่อาจปล่อยทุกสิ่งไปตามยถากรรมได้
ปล่อยให้พี่โต้งกลับไปหาเขาเพื่อสานต่อความสัมพันธ์งั้นเหรอ? ใครจะยอม....
ตอนที่พี่โต้งหลับ หนูก็แอบเอามือถือพี่โต้งมา เปลี่ยนเบอร์ของ M จากเบอร์เดิมเป็นเบอร์อื่น
บล็อกเบอร์ไว้ ไม่ให้โทรเข้า
ดูเหมือนจะเป็นวิธีการโง่ๆ ของนางร้าย.....
แต่ถ้าเป็นคนดีแล้วต้องเสียคนที่ตัวเองรักไป แล้วเราจะเป็นคนดีไปเพื่ออะไรล่ะ....
คำพูดที่ตัวละครที่เพิ่งดูมาลอยวนอยู่ในหัว....
ความรักมันเป็นเรื่องน่ารังเกียจใช่ไหมคะ....
ไม่ว่าเราจะเป็นคนดีแค่ไหน สุดท้าย…..
เราก็ต้องร้ายตอนที่เราจะต้องเสียของรักไปอย่างนั้นเหรอคะ?
(หมอบี: I miss you รักฉัน อย่าคิดถึงฉัน )
เช้าวันต่อมาหนูควรจะกลับบ้าน...แต่ถ้าหนูกลับไป ก็ไม่จำเป็นที่พวกเขาจะโทรหากัน เพราะพี่โต้งกำลังจะไปหาเขา หนูก็เลยบอกพี่โต้งว่าหนูเปลี่ยนใจไม่กลับ.... หนูอยากอยู่กับพี่โต้งอีกสักสองสามวัน พี่โต้งท่าทางกระอักกระอ่วนแต่เขาก็คงไม่กล้าพูดอะไร วันทั้งวัน หนูทำเหมือนไม่มีอะไรในขณะที่เฝ้าสังเกตว่าพี่โต้งโทรหาใครบ้างหรือเปล่า...
ใช่ เขาต้องโทรแน่ๆ อย่างน้อยก็เพื่อรายงานว่าเขาไปพบตามที่สัญญาไม่ได้ แต่ต่อให้พยายามจะโทรแค่ไหนก็ติดต่อไม่ได้อยู่ดี เพราะเบอร์ที่เขาติดต่อถูกหนูเปลี่ยนเป็นเบอร์ใครก็ไม่รู้ไปแล้ว
แม้แต่โทรศัพท์ของคอนโดหนูก็ถอดสายออก หนูไม่ต้องการให้ใครโทรมา
พี่โต้งท่าทางจะกลุ้ม.... ที่ติดต่อเลขหมายปลายทางไม่ได้ แต่แค่นี้ก็ยังน้อยเมื่อเทียบกับความผิดที่เขาโกหกปิดบังหนู
ยังน้อยเกินไปเมื่อเทียบกับความไว้เนื้อเชื่อใจที่หนูมีให้ แล้วถูกทำลายทิ้ง
☻☻☻☻☻☻☻☻☻
สองวันผ่านไป.....ที่หนูปิดกั้นเราออกจากโลกภายนอก ออกจากคนอื่น....
พี่โต้งสั่งพิซ่ามากินที่หอ แต่รอตั้งนานก็ยังไม่มาส่งจนมีคนดูแลคอนโดขึ้นมาเคาะประตูถึงหน้าห้อง....
พิซ่ามาส่งนานแล้ว แต่พอข้างล่างพยายามจะโทรขึ้นมากลับโทรไม่ติด เรื่องที่หนูถอดสายออกก็เลยแดง
“น้องฐาเป็นคนถอดสายออกเหรอ” พี่โต้งหันมาถาม
“ค่ะ วันก่อนฝนตก หนูกลัวฟ้าก็เลยถอดออก” ทำเนียนโกหกแก้ตัว
“กลัวทำไมเขามีสายล่อฟ้า”
หนูยิ้มเขินๆ ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง มองพี่โต้งเสียบสายโทรศัพท์เข้าไปดังเดิมอย่างไม่สบายใจ
เหมือนกับว่าเรากำลังวางระเบิดเอาไว้ในบ้าน .... เวลากำลังเริ่มต้นเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ ระเบิดอยู่ในกล่องไม่รู้เลยว่าจะทำงานตอนไหน รู้อย่างเดียวคือมันต้องระเบิดขึ้นมาแน่ๆ เท่านั้นเอง....
และในที่สุดเวลานั้นก็มาถึงเมื่อ.....
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR.
TBC.
เอาเป็นว่า อาจจะมาทีละนิดนะ ขอทบทวนเรื่องราวนิดนึงก่อน เนื่องด้วย ยืดมานานละ พอบทจะรวบก็รวบเกินไปไม่ชอบอ่ะ ให้มันพอดีๆ หน่อย
โหย เชลบี้ใจร้าย.....
มันเริ่มเข้ามันเริ่มขึ้นฝั่งแล้วล่ะนะ ใจเย็นๆ อย่ามาเร่งเด่ะ
รู้ไหมว่า "มันกดดัน" นะยะ :katai1: :katai1:
-
:ruready
ได้แต่กระพริบตาปริบๆ. ค้างระบบรวน
ก่อนลงไปนั่งชักดิ้นชักงอ. :ling1:
บวกเป็ด. รอตอนต่อไปนะคะ
-
:serius2: ค้างมาก
เมื่อไหร่พี่โต้งจะบอกความจริงน้องฐาเสียที
:mew1: :mew1:
-
ว้าย กรี๊ดดดดดดด ไม่อยากเชื่อสายตาว่ามาต่ออย่างไวมาก
อ่านแล้วก็ เชียร์น้องฐาให้สวมวิญญาณนางร้ายอย่างนี้แหละที่ถูกใจ
อีพี่โต้งยืดยาดไม่บอกความจริงเสียที
สมควรโดนแล้ว
มาทีละนิดแต่ไวๆก็ดีค่ะ ชอบ
หายเหงาเลยเรา ขอบคุณนะค้า
-
เอิ่ม น้องฐาคะ
เมื่อก่อนหนูซื่อๆ ใสๆ ไม่ค่อยทันคน
แต่ไม่นึกว่าพอถึงที่สุดแล้วหนูก็ร้ายได้น่ากลัวเหมือนกันนะคะ :ling3:
-
:m15: ช่วงท้ายๆ เค้าอ่านไปแล้วกลั้นหายใจ หวังว่าคงไม่ต้องรอจนขาดใจตายก่อนนะ
-
ดิ้นทุรนทุรายด้วยความค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ถามว่าที่เม้นท์ไปกดดันมั้ย ก็กดดันแหละ อยากเห็นเรื่องเดิน 5555+ เรื่องฝีมือน่ะไม่ต้องห่วง เชื่อมั่นในตัวนิอยู่แล้ว คิดว่านิคงตัน ๆ เลยกระตุ้นบ้างไรบ้าง
55555+
-
น้องฐาใจร้ายยยยยย ...
-
นัองฐาจัดเลย อยากรู้เรื่องของยัย เอ็ม มานานมากล่ะ
-
ค้างงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ค้าง :katai1: :katai1:
-
กระพริบตาทีเดียวจบตอนซะแล้ว >_<
-
อยากให้พี่โต้งบอกไปสักที แต่ก็เข้าใจว่ามันพูดลำบาก แย่จัง
-
:katai1:มันค้างนะเข้าใจไหม
-
น้องฐาจัดเลย
รำคาญพี่โต้งมานานและ
ไม่พูดความจริงซะที
เห็นแก่ตัวเกินไป อย่างน้อยน้องฐาควรได้รู้เรื่องทั้งหมด
และมีโอกาสได้ตัดสินใจบ้าง
สงสารน้องฐาอ่ะ ความจำเสื่อมจำอะไรก็ไม่ค่อยได้
พี่โต้งก็เอาแต่ปิดบังกันอยู่ได้ ถ้าอธิบายแล้วคุยกันจริงๆ แค่เรื่องลูกคิดว่าน้องฐาน่าจะข้าใจ :hao5:
-
ว้าก พี่นิ ทำไมตัดเสียดื้อๆ น้องจิดิ้น :ling1:
พี่โต้งทำไมไม่บอกอะไรสักทีห้ะ พวกผู้ชายนี่เหมือนกันหมดทั้งโลกละมั้ง กลัวที่จะพูดความจริง
เข้าใจว่ากลัวเราโกรธกับสิ่งที่เค้าเคยทำ แต่รู้ไหมว่ามารู้ทีหลังรู้จากคนอื่นเนี่ยมันน่าโมโหกว่าบอกกันตรงๆอีก
เฮ้อ ..เอ่อ ใส่อารมณ์มากไปนิดนึง แห่ะๆ
รอตอนต่อไปค่ะ น้องเพิ่งสังเกตว่าหัวนิยายเป็น dark ละ
คราวนี้จะอะไรเนี่ย งือ. ครั้งที่แล้วแค่ blue น้องก็เจ็บจี๊ดที่หัวใจแล้ว :ling3:
-
เราต้องร้ายบ้างไรบ้างอ่ะนะ
แล้วอิพี่โต้งก็งึมงำอยู่นั่นแหละ
เดี๋ยวน้องรู้เองละจะหนาว
:beat:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
จะได้หายอึดอัด คาราคาซัง คนอ่านก็อึดอัดจ้า
แต่น้องฐาต้องใจเย็น ๆรับฟังพี่โต้งนะ ยังไงก็รักน้องฐามาก
-
ตอนที่ 98
ในที่สุด....เวลานั้นก็มาถึง เมื่อเราต้องตัดสินใจ
ระเบิดเวลาที่กำลังเดินถอยหลัง ถ้าให้เลือกระหว่างกู้ระเบิด...กับวิ่งหนีไป หนูขอเลือกข้อหลัง แต่เมื่อเวลาผ่านไป การหนีไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากแค่รอเวลา รอระเบิดเวลาที่หยุดเดินเมื่อเราหนี และเริ่มเดินต่ออีกครั้งเมื่อเรากลับมา...
ทุกอย่างจะจบก็ต่อเมื่อ... เราตัดสายไฟเส้นใดเส้นหนึ่ง
วัดดวงระหว่างตายคู่กับรอดทั้งคู่......
เลือกเส้นไหนดีระหว่าง....
ความรัก.....กับ.......ความจริง......
ใจเต้นถี่มือเย็น.....เหงื่อชุ่มทำอะไรไม่ถูก... เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นต่อเนื่อง...
แล้วพี่โต้งก็เดินไปหามัน เหมือนกันตอนนั้น.....ไม่มีผิด....
“พี่จะไปไหน”
“น้องฐา พี่....พี่มีธุระสำคัญ ต้องกลับกรุงเทพด่วน”
ถ้าหากรับสาย... มันจะเป็นแบบตอนนั้นหรือหรือเปล่า....
ทันทีที่คุยกับปลายสาย พี่โต้งก็จะรีบไปหาใครอีกคน...แล้วทิ้งหนูไว้เบื้องหลัง อยู่กับความหวาดระแวง สงสัย
อยู่กับความไม่เข้าใจและความโศกเศร้า....
แค่คิดก็ทนแทบไม่ได้.....
“อย่ารับนะ!!!” หนูรีบตะโกน แผดเสียงดังลั่นเมื่อพี่โต้งยื่นมือเข้าไปหาระเบิดลูกนั้น ราวกับว่าถ้าหากแตะต้องมัน ห้องนี้คงจะระเบิดเป็นจุลเสียก็ได้....
พี่โต้งชะงักหันมามองหนูอย่างตกใจ ขณะที่หนูรีบสาวเท้าเข้าไปยืนติดโต๊ะ ขวางเขากับโทรศัพท์เอาไว้....
“ขอร้อง พี่อย่ารับสาย” หนูบอกเขา ด้วยเสียงที่สั่นเครือ น้ำหูน้ำตามีเท่าไร ก็บีบออกมาราวคั้นกะทิ
เจ็บปวด...หวาดกลัว กลัวว่าสุดท้ายก็จะเป็นคนที่ถูกทิ้ง….อีกครั้ง
“ทำไม? น้องฐาร้องไห้ทำไม แล้วทำไมไม่ยอมให้รับโทรศัพท์” คำถามโง่ๆ ที่เหมือนเสแสร้งทั้งๆที่ตัวเองปกปิดความผิดเอาไว้ทุกวินาทีแต่คิดว่าคนอื่นไม่รู้
“ก็เพราะหนูรู้น่ะสิ ว่าคนสำคัญของพี่โทรมา.... ถ้าพี่รับสาย แล้วพี่จะทิ้งหนูไปเหมือนวันนั้นหรือเปล่าล่ะ?”
ตกใจจนหน้าซีด
“น้องฐา.....จำได้แล้วเหรอ?” เสียงนั้นเบาโหวงมองกลับมาด้วยสายตาหลายหลากระหว่างตกใจ ดีใจและประหลาดใจ...
“จำได้? อะไรล่ะค่ะที่หนูควรจำได้ เรื่องที่พี่นอกใจไปมีผู้ชายคนอื่น เรื่องที่พี่เห็นคนอื่นดีกว่าจนทำให้หนูเป็นแบบนี้เหรอคะ?”
เงียบ..... เราจ้องหน้ากัน..... เสียงโทรศัพท์หยุดลงแล้ว.....
“นอกใจ... ผู้ชายคนอื่น?” เขาทวนซ้ำ แล้วใบหน้าก็ค่อยสลดลง “ น้องฐาคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ”
“แล้วอะไรล่ะที่ถูกต้อง บอกหนูมาสิ ว่าคนที่ชื่อ M เป็นใครถ้าไม่ใช่กิ๊กใหม่ของพี่...ถ้าไม่ใช่ พี่จะไปหาเค้า พี่จะพยายามโทรหาเค้าทำไม.... ”
“ถ้าน้องฐาอยากรู้ งั้นก็ลองรับโทรศัพท์ดูเองสิ”
เราเงียบกันไปทั้งคู่ ... หนูหันไปมองโทรศัพท์ที่เงียบเสียงลงไปแล้วอย่างชั่งใจ
รับสายเอง? หนูเดาใจพี่โต้งไม่ถูกจริงๆ ว่าเพื่ออะไร ถ้าหนูรับสายสิ่งที่หนูจะทำก็คือพูดอะไรก็ได้เพื่อกำจัดคู่แข่งออกไปเสีย หรืออีกทางหนึ่ง ถ้าอีกฝ่ายไม่สนใจแล้วสวนกลับล่ะ แล้วมันจะเป็นยังไง
ใครกันแน่จะเป็นฝ่ายที่ถูกกำจัด...
ระหว่างนั้นเองที่โทรศัพท์กรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง จนหนูสะดุ้งเฮือก....
กลืนน้ำลายเอื๊อก...ก่อนจะยื่นมืออันสั่นเทาไปรับโทรศัพท์....
“ฮัลโหล....”
“ฮัลโหล.... ขอสายโต้ง ไปตามเขามาพูดกับฉันเดี๋ยวนี้” ปลายสายกรอกเสียงมาอย่างเกรี้ยวกราด
อึ้ง... เสียงผู้หญิง...ทำไมถึงเป็นผู้หญิง..
M ที่ว่า...ถ้าเป็นกิ๊กพี่โต้งก็ต้องเป็นผู้ชายสิ เพราะพี่โต้งไม่ชอบผู้หญิง ไม่ใช่เหรอ?
สับสนมึนงง ไม่เข้าใจ...
“คุณ.....เป็นใคร”
“โอ๊ย....รู้แล้วยังจะมาถาม ต้องแนะนำตัวกี่ครั้งถึงจะจำได้ ฉันชื่อ......มิงค์....”
มิงค์....... มิงค์..........
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
อยู่ดีๆ ขอบตาก็ร้าวรื้นขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ จนปวดหนึบ.... ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ
กรึ่ก!!! หูโทรศัพท์หล่นออกจากมือ ท่อนขาอ่อนแรงเกินกว่าจะทรงตัว อ้อมแขนอุ่นที่รองรับร่างที่เซลงไปทำให้ไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่กลับรู้สึกปวดหัวรุนแรงจนอยากจะตัดทิ้งไป อยากตัดทุกสิ่งที่เข้ามากวนหัวใจในตอนนี้
เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
ใช่ เรารู้ว่าเค้าเป็นใคร เป็นคนที่เรารู้จักดี.....
ชื่อนี้ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว ชื่อที่เราลืมไป
ชื่อที่หัวใจปิดกั้นมาโดยตลอด แล้วหลอกตัวเองว่าไม่มี....
ไม่ใช่ M……. ไม่ใช่ M แต่เป็น......
MINK ต่างหาก...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
“ชื่ออะไรเหรอหล่อดีนะ”
“ชื่อพี่โต้ง”
“ถ้ากิ๊งไม่ชอบผู้ชายจริงๆ งั้น...ยกให้เพื่อนได้ไหมคะ”
.
.
.
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบ...”
“ถ้าไม่ชอบผู้หญิง แล้วกะเทยเนี่ย...ชอบไหมคะ”
.
.
.
.
เมื่อนานมาแล้วก่อนจะเลิกกับพี่โต้ง ทันเห็นพี่โต้งให้เงินเธอ และเธอหอมแก้มขอบคุณ....
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครคะ?”
“ก็ไหนบอกว่าไม่ชอบผู้หญิงไงคะ”
“ค่ะ ไม่ชอบผู้หญิง แต่จะแปลกใจทำไมคะ ในเมื่อพี่ก็ไม่ชอบกะเทยด้วยเหมือนกัน”
“ไม่เคยได้ยินเหรอคะ เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง พี่ไม่ชอบผู้หญิง ไม่ชอบกะเทย แต่เวลาที่เงี่ยนๆ จะอะไรก็เหมือนกันหมด ระบายความใคร่ได้เหมือนๆ กัน”
.
.
.
ไม่จำเป็นต้องถามเมื่อทุกอย่างจบลงในวันนั้น
ไม่ชอบผู้หญิง ไม่ชอบกะเทยแต่เอาได้หมด.... แค่นั้นก็น่าจะเพียงพอ
จบแบบเจ็บๆ ไม่ต่างอะไรกับโรจน์
จบแล้วพอแล้ว แต่ตอนมาพบอีกครั้งก็ยังไม่เข็ด
“จนกระทั่งวันนี้ ที่เอทำให้พี่ได้มาเจอน้องฐาอีกครั้ง มันทำให้ความรู้สึกเดิมกลับคืนมา พี่ยังเป็นห่วง ยังหึงหวงเราอยู่ ถึงยังไงน้องฐาก็ยังมีอิทธิพลกับความรู้สึกของพี่อยู่วันยังค่ำ แล้วพี่ก็ได้แต่บอกตัวเองว่า พี่ไม่อยากปล่อยมือน้องฐาไปอีกเป็นครั้งที่สอง ยกโทษให้ความงี่เง่าของพี่ แล้วกลับมาอยู่ข้างๆ กันอีกครั้งเถอะนะคะ”
กลับมาคืนดีกันโดยที่ลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท
.
.
.
“พี่คะ... มิงค์เนี่ย? ใครเหรอคะ?”
“แฟนเก่าพี่เองค่ะ”
.
.
.
“น้องฐาฟังพี่นะคะว่าพี่กับเขาน่ะเลิกกันแล้ว ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ ไม่มีรีเทิร์นแน่ๆ”
“พี่ต้องสัญญามาก่อนว่าพี่จะเลิกติดต่อกับเขาซะ ฮือ...”
“จ้าๆ ต่อไปไม่รับสายเขาก็ได้”
เชื่อว่าเป็นอย่างนั้น แต่ความจริงไม่ใช่เลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ โต้งไม่เคยเลิกติดต่อกับเค้าเลย....
.
.
.
“พี่จะไปไหน” หนูถามด้วยความร้อนรน รู้สึกกังวลไปหมด...
“น้องฐา พี่....พี่มีธุระสำคัญ ต้องกลับกรุงเทพด่วน” เขาหันมาบอกสายตามีแววขอร้อง วิงวอน
“ทำไม มีใครเป็นอะไร”
“พี่ไม่มีเวลาอธิบายตอนนี้หรอก”
“มิงค์ใช่ไหม? พี่กำลังจะไปหาเค้าเหรอ?”
“พี่ไม่ได้รักใครมากกว่าน้องฐา ไม่ได้ทิ้งน้องฐาไปหาผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น มันยังมีอะไรอีกมายมายที่น้องฐายังไม่รู้และพี่ยังไม่พร้อมที่จะเล่า ได้โปรด เข้าใจพี่ด้วยนะ พี่ต้องไปจริงๆ”
.
.
.
เลือนราง....จางหาย..... แล้วคืนกลับ....
เหมือนสิ่งเหล่านี้กลับมานานแล้วตั้งแต่ตอนที่ถูกสะกดจิต แต่มันสับสนจนปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้ หนูคิดถึงโรจน์มากเกินไปจนไม่ได้สนใจเรื่องของพี่โต้ง และยิ่งเมื่อหนูรักพี่โต้ง หนูมีความสุขจนไม่เคยคิดถึงความหลัง ไม่เคยนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นเลย ทั้งๆ ที่มันสำคัญมากขนาดนี้.....
หนูยอมปล่อยให้คำพูดแสนหวานและอ้อมกอดที่อบอุ่น ดูดกลืนสมอง หัวใจและความทรงจำไปหมด...
ระเบิดเวลาที่หยุดลงเมื่อหนูเดินหนีกำลังกลับมาเดินอีกครั้งพร้อมกับความทรงจำที่เจ็บปวด... เมื่อเรื่องราวมันเดินกลับมาสู่จุดเดิมของวันนั้น วันที่เสียงโทรศัพท์พลิกผันสถานการณ์อันเลวร้ายกลับมาสู่สามัญ
ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนๆ ไม่ว่าจะเป็นโรจน์หรือ....พี่โต้ง... หนูก็เอาแต่ทุ่มเทหัวใจรักไม่ลืมหูลืมตา.... รักคนอื่นมากกว่ารักตัวเอง....ทั้งๆที่เคยสัญญากับออยเอาไว้แล้วตั้งแต่กินยาฮอร์โมนนั่น ว่าต่อไปนี้....จะไม่รักใครมากไปกว่ารักตัวเอง....แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้....
ทันทีที่ถูกรถชน หนูสร้างเกราะที่จะกันตัวเองออกจากการความเจ็บปวดโดยการตัดสายไฟพร้อมกันทั้งสองเส้นทั้งความรักและความทรงจำ.....ถ้าลืมตาขึ้นมาโดยไม่มีทั้งสองอย่าง แค่นั้นก็ไม่เจ็บปวด ไม่ต้องเลือก ไม่ต้องตัดสินใจ
แต่ยิ่งหนีเท่าไร หัวใจที่เปราะบางก็ไม่สามารถขาดความรักได้ แล้วสุดท้ายทุกอย่างก็วนกลับมาที่เดิม....
วันที่ต้องเลือกระหว่างความรัก กับความจริง.....
แล้วคิดว่าหนูจะเลือกอะไรล่ะ...... ถ้าไม่ใช่ความรัก.....
ต่างกันก็แค่วันนี้หนูจะเลือกเผชิญหน้าแทนการวิ่งหนี......เท่านั้นเอง...
ตื่นขึ้นอีกครั้งในห้องนอน รู้สึกมึนงง ปวดหัวจนแทบลุกไม่ขึ้น
“น้องฐา.....” เสียงเดิมของคนๆ เดิมดังขึ้นเหนือหัว มืออุ่นที่บีบมือหนูไว้ ใบหน้าแสดงความโล่งอกโล่งใจ
แค่แรกเห็นหน้าก็กลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่.... ภายนอกที่เข้มแข็งแท้จริงแล้วอ่อนไหวและเปราะบางมากกว่าที่เห็น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งตอนก่อนหน้าและหลังความจำหายไป พี่โต้งไม่เคยพูดความจริง
ทุกถ้อยคำลวงหลอกที่พร่ำพ่น ยามเมื่อเรื่อราวทุกอย่างแดงฉาน....ช่างสร้างความเจ็บปวดเหลือล้น แต่ครั้นเมื่อคิดจะโกรธ เมื่อคิดจะพูดต่อว่าใดๆ ก็กลัวว่าจะทำให้แตกหัก
แล้วไงต่อ โวยวาย ด่าทอจนพอใจ ก็ยิ่งทำให้เขาจากไปง่ายขึ้น สุดท้าย..แล้วคนที่เจ็บที่สุดก็คือเรา....
“สีหน้าไม่ดีเลย เป็นอะไรหรือเปล่า”
จะให้เป็นอะไร.. หนูเจ็บปวด หนูโกรธ หนูเกลียดพี่....
หนูร่ำร้องในใจ....หากแต่สิ่งที่ตอบกลับเป็น....
“หนูปวดหัว รู้สึกไม่สบายเลย” หนูตอบเอามือกุมศีรษะแล้วนิ่วหน้า
“ไปหาหมอไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอพาราสักสองเม็ดก็พอ....” หนูหันไปอีกทางซ่อนดวงตารื้นน้ำ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่เอามาให้นะ” พี่โต้งบอกแล้วลุกขึ้นแล้วไปเอายามาให้.....
นี่แหละหนอความรัก.... ช่างทำให้คน......โง่เขลา ไร้ปัญญา....
ไม่ว่าจะเป็นน้องฐาคนไหนๆ ก็มีแค่สิ่งนี้แหละที่ยังเหมือนเดิม
ความเป็นตัวเอง.....ที่หนูเหลืออยู่อย่างเดียวในตอนนี้คือ....
ความโง่!!
ยอมโง่แต่ไม่ยอมสูญเสียคนรักไป
ยอมเป็นควาย...ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
TalK with ME
ตอนนี้ยาว แบบไม่มีสาระอะไรเลย... มีแต่น้องฐาเวิ่นเว้อ กับย้อนอดีตนิดหน่อย....
สำหรับคนที่ใจร้อนก็ขอให้ใจเย็นๆ จะเคลียร์เรื่องของ มิงค์ ภายในสองตอนข้างหน้า.... แต่เคลียร์แบบเย็นๆ จับเลี้ยง (เกี่ยวไหม)
เดินมาถึงตอนนี้....ก็สบายใจได้ว่า... เรื่องนี้ย้อนกลับมาสู่พล็อตหลักแล้วนะ
ความจริงขอสารภาพเลยเรื่องน้องฐาความจำเสื่อมไม่มีในพล็อตเดิม -*- แต่เสริมเข้ามาทีหลัง แล้วที่ยืดๆ ยาวๆ ก็ไม่ใช่อะไร หาเหตุการณ์ที่ทำให้จำได้แบบสมเหตุสมผลอยู่ แล้วตอนนี้มันก็ถึงจุดนั้นแล้ว เย้ๆๆ
อาจจะมีคนสังเกตว่า จั่วหัว dark ไว้ ไม่ใช่อะไร แบบคิดว่า อีน้องฐา มันร้ายอ่ะตอนนี้ ว่าตอนที่แล้วร้ายแบบเบาะๆ ตอนหน้านะ ชีจะร้ายแบบต่อเนื่องเลย... คงใส่ว่าดาร์คไปจนกว่าจะกลับมาเป็นน้องฐา แสนดีดังเดิม (แม้ไม่แน่ใจว่าเมื่อก่อนเคยดีไหมก็เถอะ)
อ่ะเรื่องมิงค์จะเคลียร์ ส่วนเรื่อง “คนเก่า” ไม่พูดถึง เพราะพอสปอยล์ทีไรก็มีคนบอกว่าทำให้ค้าง เหมือนเอามีดจิ้มพุงไรงี้ งั้นข้ามไป ไว้รออ่านเอง 555
ปล.
2ปีสี่เดือนแล้วนะกับเรื่องสั้นที่นับวันก็ย้าวววยาวได้อีกเรื่องนี้......ทั้งออกทะเลทั้งขึ้นเขามาจนป่านนี้ มีทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่แวะเวียนมา อยากบอกว่าขอบคุณมากๆ ถ้าไม่มีคุณๆ คอยมาอ่านมาทวง คงไมได้เวิ่นเว้อ อะไรได้นานขนาดนี้....
ก็หวังว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าจะถึงตอนสุดท้ายของเรื่องนะคะ
รักคนอ่านทุกคน
๛NaaribuS๛ // นิ
-
ทำไงดีน้องฐา คราวนี้ ขอให้เครียๆไปเลย
-
ยาวแต่ไหนก็ไดัไม่เป็นไร แต่อย่าปล่อยให้คอยนานๆจนลืม ลืมน้องฐาคนน่ารัก เฮ้อๆ น้องฐาป่วยนานเกินไป
ดึใจที่ต่อไปน้องฐาจะร้าย จะคอยติดตามและเชียร์น้องฐาขอบเวที ฮ๋า ฮ๋า
-
รู้สึกปลื้มปริ่มที่นางเข้าสู่โหมดดาร์ก
เพราะหากยังใสๆ เราคงไม่เชื่อว่าจะมีคนแบบฐาอยู่ในโลกนี้
รอความดาร์กของเธอนะฐานะ :laugh:
บวกเป็ด
-
ทำไมอ่านทีไรเราก็รู้สึกอยากตบอิพี่โต้งทุกทีสิหน่า
:beat:
:pig4:
-
ยอมเป็นควาย...ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก... :mew5:
ช่างเป็นวลีเด็ด อ่านแล้วหงายเงิบไปเลยอ๊ะ
อ่านแล้วเจ็บแทนเจ้าของวลีนี้จริงๆ :hao5:
-
น้องฐาจะทำอย่างไรต่อนะ :katai1:
-
:serius2: จะเกิดอะไรขึ้นอีกนี้
เอาใจช่วยน้องฐา
:mew1: :mew1:
-
ตึ้บบบบมากเลยจ้า อิพี่โต้งก็ยังเหมือนเดิม
-
ตอนนี้แลดูน้องฐาแปลกๆ มีสาระ
ถึงกับมีเหตุผลอธิบายเรื่องความจำเสื่อม
พี่โต้งจะแก้ตัวยังไงดี
รอลุ้น มาบ่อยๆ ไม่ต้องยาวก็ได้ คนอ่านได้ดีใจบ่อยๆที่มาต่อ
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น้องฐา :sad4:
-
น้องฐา จัดเลยเถอะะะ
ร้ายๆๆๆๆไปเลย เอาให้เคลียร์ซะที
ถ้าไม่ตัดให้ขาด ก็เลิกไปเถอะ
พี่โต้งไม่จริงใจเลยอ่ะ
รู้ว่ามีลูก แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่โกหกกันขนาดนี้ป่าว :z6:
-
เจ็บเจียนตาย ก็ยังขอเป็นควาย..อยู่ดี
อ่านแล้วเจ็บปวดดีนะ
รัก..เหรอ หุหุ
-
"เจ็บ" สั้นๆ คำเดียว :เฮ้อ:
-
น้องฐายังน่าสงสารเหมือนเดิม
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่โต้งคะให้น้องรับสายแล้วช่วยเคลียร์เพิ่มด้วยนะคะ คนยิ่งคิดมากอยู่
-
พายุใหญ่กำลังตั้งเค้าแล้วสินะ
บางครั้ง ความสุขกับความทุกข์ก็มาพร้อมกัน
เราเลือกมันไม่ได้ หรือไม่เลือกกันแน่ :เฮ้อ:
บางอย่างคำตอบอาจจะง่ายที่จะคิดแต่อยากที่จะทำ.......คือตัดทุกอย่างทิ้งให้หมด
แล้วก็จะไม่เจ็บอีก
.........................แต่ว่า........................ :katai1:
มันไม่ง่ายเลยจริงๆ :เฮ้อ:
-
รอลุ้นอย่างเดียว....จิกหมอน!!!
-
:z3: :z3:
-
ปวดตับ :a6:
-
น้องฐาาาาาาาาาาา :sad2: อดทนไว้ลูกกกกกกกกกกกกก
-
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/v/1241393_506535006098836_990607620_n.jpg?oh=6e953b675dd93dbcf92297bc4663805c&oe=52317703&__gda__=1378968930_62e869d71ef00b519bd23b04629f3ad7)
เครดิตตามภาพ
http://www.youtube.com/v/4emO7fiWfiw
ตอนที่ 99 เก็บ.....
ปวดหัว..... เมื่อวานคงร้องไห้มากไปหน่อย ตื่นมาเลยคัดจมูก เพลียจนไม่มีแรงจะลุกขึ้น....
พี่โต้งเดินเข้าห้องมาพร้อมถ้วยโจ๊ก....
“ตื่นแล้วเหรอคะ เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม?”
“ค่ะดีขึ้นบ้างแล้ว” หนูตอบพร้อมยิ้มฝืนๆ แม้จะรู้สึกว่าไม่ได้ดีขึ้นเลย แย่กว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ
“งั้นกินโจ๊กก่อนนะ แล้วจะได้กินยา ถ้าไม่ดีขึ้นพี่คงต้องพอไปหาหมอแล้วล่ะ”
หนูพยักหน้า แล้วกินโจ๊กถ้วยนั้นอย่างว่าง่าย
ถ้าตัดเรื่องราวเกี่ยวกับมิงค์ออกไป พี่โต้งก็เป็นผู้ชายแสนดี ใจดีและอ่อนโยนมากจริงๆ
ความจริงคือที่สิ่งที่เจ็บ...เจ็บปวดที่สุด....
และสิ่งที่แย่กว่านั้นคือ เจ็บแต่ไม่เคยจำ เจ็บ...แต่ก็ยังรัก.....
แม้จะรู้สึกอย่างไรในตอนนี้...ก็คงเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงเหมือนวันนั้น หนูคงทน...รับความเปลี่ยนแปลงขนาดนั้นไม่ไหวแน่... สิ่งที่ทำได้ก็คือ พยามทำทุกอย่างเพื่อรั้งไม่ให้เขาจากไป....
ทั้งๆ ที่รู้ ว่ารักของเราไม่นานคงจบ
ก็รู้ว่าคงไม่นานก็ต้องถึงวัน
ที่ความสัมพันธ์จะต้องถูกลบ ไป
ทั้งๆ ที่รู้ ความรักของเรานั้นคงไม่มีใครเข้าใจ
และไม่มีทางที่จะไปคิดได้ไกล
ไม่มีทางที่เป็นจริงได้เลย
รอจนหนูอิ่มแล้วทานยาเสร็จ พี่โต้งถึงเริ่มต้นพูด....
“เมื่อวาน... มิงค์พูดอะไรกับน้องฐาเหรอคะ?”
“ใครเหรอคะมิงค์? “ แสแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง....จนอีกฝ่ายก็ชะงักไป
“อ๋อ คงหมายถึงผู้หญิงคนเมื่อวาน ก็ไม่ได้พูดอะไรนี่คะ”
“ถ้าอย่างนั้น อยู่ดีๆ ทำไมน้องฐาถึงได้สลบไปล่ะ”
“นั่นสิคะ สงสัยจะเป็นเพราะพิษไข้”
“งั้นเหรอ?” ถอนใจเบาๆอย่างโล่งอก... คงดีใจมั้งที่มีแฟนโง่....
“แล้วพี่โต้งคิดว่าเค้าจะพูดอะไรกับหนูเหรอคะ?”
“เปล่า แค่ถามดู”
ความจริงแล้วตอนที่หนูเป็นลมไป พี่โต้งก็คงจะได้คุยกับปลายสายแล้ว... หนูต่างหากที่ต้องสงสัยว่าเค้าคุยอะไรกัน จะตกลงหรือเตี๊ยมอะไรกันอีกหรือเปล่า....เพราะพี่โต้งก็เหมือนโรจน์... ตอนที่คบกับหนู เห็นหนูเป็นของตายข่มให้อยู่ใต้อำนาจ จะพูดอะไรก็ไม่ได้... ถึงจะไม่พอใจที่เห็นคนรักมีคนอื่น ก็พูดไม่ได้ มิงค์เองก็คงตกอยู่ในสภาพเดียวกัน... เพียงแต่ไม่รู้ว่าทนได้ยังไง...
ผู้หญิงเวลาเค้ารู้ว่าผู้ชายของตัวไปคบกับกะเทยนี่ ควรจะรังเกียจมากไม่ใช่เหรอ?
แต่ทำไมมิงค์ถึงรับได้อยู่อีกนะ
หรือเป็นเพราะเงิน.....
“ทีแรก... หนูก็คิดว่าคนที่โทรมาจะเป็นM แล้วก็คิดมาตลอดเลยว่า พี่โต้งนอกใจหนู แต่ว่ากลับไม่ใช่ สรุปว่า M...กับมิงค์ เป็นคนๆ เดียวใช่ไหมคะ?”
“ใช่จ้ะ” ยอมรับง่ายๆ แต่ไม่ยอมขยายความ
มีเวลาตั้งมากมาย...ที่พี่โต้งจะบอกความจริงกับหนู แต่พี่โต้ง...ก็เลือกที่จะปิดบังจนวินาทีสุดท้าย....
ถ้าหากพี่ชอบ...ขุดหลุมฝังตัวเองมากนัก...หนูนี่แหละจะเป็นคนโกยดินกลบให้พี่เอง
หนูแสร้งยิ้ม..... อย่างดีใจ...
“งั้นก็โล่งอกไปที แสดงว่าหนูเข้าใจผิดไปเองจริงๆ ด้วย เพราะพี่โต้งเป็นคนบอกหนูเองว่าพี่ไม่ชอบผู้หญิง...”
แววตาวิตกกังวลฉายชัด แต่หนูทำเป็นมองไม่เห็น...
“ถ้าให้หนูเดา ผู้หญิงคนนั้นเค้าคงพยายามตามตื๊อพี่โต้งใช่ไหมคะ แต่พี่โต้งเป็นคนใจดีก็เลยไม่กล้าปฏิเสธให้เด็ดขาดไป แต่หนูรู้ว่าพี่คงต้องเบื่อ รำคาญเวลาถูกชะนีคอยจิก ถ้าไงให้หนูช่วยดีไหมคะ?”
น่าปรบมือให้ละครที่สมบทบาทของตัวเอง.... เล่นเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไร
“ช่วยอะไรเหรอ?”
“ช่วยกำจัดวัชพืชที่เราไม่ต้องการออกไปไงคะ...”
“คงไม่ต้องถึงมือน้องฐาหรอก... เดี๋ยวพี่จะจัดการให้มันเด็ดขาดเร็วๆ นี้แหละ....”
เชื่อได้เหรอ? ถ้ามันง่ายขนาดนั้นจริงๆ มันก็ควรจะจบไปตั้งนานแล้วไม่ยืดเยื้อมาถึงขนาดนี้หรอก....
“ถ้าพี่จัดการได้ก็ดี แต่ถ้าเค้ายังโทรมากวนใจอีก พี่คงไม่ว่าถ้าหนูจะ....”
“เค้าจะไม่โทรมาแล้วค่ะ”
น้ำเสียงมั่นใจจังนะ!! แสดงว่าก่อนหน้านี้พี่โต้งต้องทำอะไรไปแล้วแน่ๆ เลย
ว่าแต่ทำอะไรล่ะ?
“พี่ไปห้องไอ้ซาก่อนนะ....น้องฐานอนพักก่อนเถอะ...” มือใหญ่ที่ลูบหัวดึงผ้าห่มคลุมร่างให้ ช่างอ่อนโยนนัก หนูยิ้มบางๆ แล้วหลับตาลง....ทั้งที่นึกค้านในใจ ต่อให้ป่วยก็เถอะ แต่นอนเยอะขนาดนี้ก็ไม่ไหวหรอก -*-
ครู่ใหญ่ คาดว่าพี่โต้งออกจากห้องแล้ว หนูเดินออกมาจากห้องนอน... ด้วยความสงสัย...
โทรศัพท์ในห้องถูกถอดสายออก .... มุกเดียวกันเลยแฮะ ถึงว่าสิถึงมั่นใจนัก... ว่ามิงค์จะไม่โทรมา
ว่าแต่พี่โต้งไปหาพี่ซาทำไม หรือว่าจะไปปรึกษาอะไรกัน
ยิ่งคิดก็ยิ่งระแวง แน่นอนว่าหนูไม่เชื่อใจพี่โต้งอีกแล้ว...
และไม่สนใจด้วยว่าพี่โต้งจะจบได้จริงหรือเปล่า ถ้าพี่ไม่จบหนูจะเป็นคนจบทุกอย่างให้
ถ้าอีกฝ่ายไม่โทรมา หนูก็จะเป็นฝ่ายโทรไปเอง...
แต่ฉันก็ฝืน ฝืนทั้งๆ ที่ใจก็ยอมรับ
เพราะรักที่มีให้เธอ
มันมากมายเกินที่จะย้อนกลับ
อยากเก็บเวลานี้ไว้จริงๆ
เก็บเวลาที่แม้จะไม่มีจริง
เก็บอารมณ์ เก็บความรู้สึกทุกสิ่ง
ในส่วนลึกที่ไม่มีวันมีใครแย่งไปได้
เก็บเวลาทุกวินาที
ที่เรามีแม้ว่า สุดท้ายต้องจบลงเช่นไร
แต่ว่าฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเก็บ เอาไว้
แต่ก่อนหน้านั้น.... ก็มีเสียงตบประตูดังขึ้น ปังๆๆ ดังลั่น
หนูสะดุ้งเฮือก เดินไปยังที่มาของเสียงแล้วเปิดประตูออก....
ถึงเวลาแบบนี้อีกแล้วสินะ!! (ทำหน้าไม่รู้ร้อนแบบทรายในไอมิสยู)
“พี่โต้งไม่อยู่ค่ะ...” หนูบอกทันทีที่เห็นหน้าผู้มาเยือน... เจ้าเก่า.... ลืมฉุกคิดไปว่า ถ้าพี่เออยู่กับพี่ซาก็น่าจะเจอพี่โต้งแล้วจะมาหาที่นี่ทำไม
“รู้แล้ว พี่มาหาน้องต่างหาก” ท่าทางและน้ำเสียงเป็นงานเป็นการจังเลย
“งั้นก็เข้ามาคุยข้างในก็ได้ค่ะ” หนูบอกแล้วแง้มประตูออกกว้างพลางเบี่ยงกายให้พี่เอเข้ามา ปิดประตูแล้วเดินตามแกไป....
พี่เอมาทำไมจะมาพูดอะไร หรือมาสร้างความแตกแยกอะไรอีก ปวดหัวชะมัด แค่เรื่องมิงค์ก็ประสาทกินจะแย่อยู่แล้วยังมีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มาอีก เหนื่อยจังเลย... หายใจไม่ออกด้วย....
“มีอะไรก็ว่ามาสิคะ”
“พี่จะมาพูดเรื่องพี่โต้ง....”
“ค่ะ...เชิญเลย....”
“พี่เข้าใจนะ ถ้าน้องจะไม่พอใจเรื่องมิงค์ แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับน้องเมย์ แล้วพี่ก็ไม่เห็นว่าต้องทำถึงขนาดนี้...”
งง................ เมย์ไหนอีก.......
“พี่พูดเรื่องอะไรเหรอคะ? หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย” หนูตอบด้วยเสียงแหบๆ อ่อนเพลียจนไม่มีแรงจะเถียง... มีไอแค่กๆ เป็นการข่ม
ขวัญอีกต่างหาก...
“อย่ามาทำไร้เดียงสาหน่อยเลยน่ะ คบกันมาตั้งนาน ไม่รู้เหรอว่าพี่โต้งเค้ารักเด็กขนาดไหน แต่น้องกลับเห็นแก่ตัว คิดจะยึดพี่โต้งไว้คนเดียว... มีความสุขมากหรือไงที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง.... หนูได้ไปทำอะไรที่ไหน... พี่โต้งเป็นแฟนหนูเป็นครอบครัวของหนู พี่ต่างหาก ที่เข้ามายุ่งวุ่นวายสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวคนอื่น” ทีนี้หนูเริ่มระเบิดอารมณ์ แผดเสียง
“พี่ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ ถ้าน้องไม่ได้ใจดำขนาดจะให้พี่โต้งตัดขาดจากลูกเค้าแบบนี้!!”
“ว่าไงนะ..... ลูกเหรอ?” หนูชะงักไปแป๊บนึง
“ใช่.... ไม่รู้เรื่องนี้เลยเหรอ?”
“ไม่จริง พี่โต้งไม่มีทาง....พี่โกหก... คิดจะมาปั้นเรื่องเหลวไหลอะไรอีก คนที่ทำตัวแย่มาตลอด คิดจะมาทำตัวดีเอาตอนนี้ คิดเหรอว่าหนูจะเชื่อ กลับไปซะ หนูไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระจากปากพี่....และขอความกรุณา อย่ามาเสนอหน้าสาระแนเรื่องของคนอื่นอีกเลยนะคะ”
“ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้....ทำไมถึง....”
ก๊อกๆ ระหว่างที่พี่เอกำลังจะพูดต่อ.... ก็มีคนมาขัดจังหวะอีก เราสองคนชะงักแล้วหันไปมองที่ประตูห้อง พลางคิดว่าใครจะมาอีก... ถ้าเป็นพี่โต้งก็คงไม่เคาะประตูแน่....
ไม่ได้เดินไปเปิดประตู ห้องก็เปิดเข้ามาเองเพราะหนูไม่ได้ล็อกไว้....พี่ซาเดินเข้ามาในห้องเข้ามาหาพวกเรา
“พี่ซามาก็ดีแล้วค่ะ จะได้พาแฟนพี่กลับไป รู้สึกว่าจะฟุ้งซ่านมากเกินไปแล้ว” หนูหันไปบอกเขาเรียบๆ
“เอ... กลับห้อง.....” เขาไม่พูดอะไรหันไปบอกพี่เอแค่นั้น
“เดี๋ยวสิ ยังพูดกันไม่รู้เรื่องเลย พี่เองก็ช่วยพูดสิ ผมพูดก็ไม่เชื่อท่าเดียวเลย”
“ไม่จำเป็น ไม่ใช่เรื่องของเรา.... กลับกันได้แล้ว” พี่ซาว่าแล้วคว้าเอวพี่เอลากให้ออกไป
“ปล่อยสิ พี่ซาเป็นเพื่อนพี่โต้งไม่ใช่เหรอ แทนที่จะมาช่วยพูดทำไมถึงยังเฉยอยู่ได้ ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องของเรา ในเมื่อโต้งมันตัดสินใจแบบนี้ เข้าไปยุ่งก็มีแต่จะวุ่นวาย หรือว่ายิ่งดี พอเค้าทะเลาะกัน เอจะได้เสียบได้ง่ายๆเหรอไง”
ไอ้แรกๆ ก็ดีอยู่นะ แต่ได้คำหลังนี่ไม่แรงไปหน่อยเหรอ? หนูหันไปมองพี่เอทันทีว่าแกจะว่าไงต่อ แน่นอนว่าต้องโกรธอยู่แล้วแหละ....
“เออ!! อย่างนั้นแหละที่ต้องการ ให้เค้าเลิกกัน แล้วพี่โต้งจะได้มาคบกับผม แล้วผมจะได้ไปจากผู้ชายเฮงซวยอย่างพี่ซะทีไง” พี่เอตะโกนบอก หน้าแดงก่ำอย่างโกรธจัด ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนเพื่อจะเดินหนีไป
“เอ!!” พี่ซาเรียกแล้วยื่นมือไปดึงมือแฟนไว้ แต่พี่เอไม่ยอมให้จับ แกหันมาส่งหมัดเล็กๆ ต่อยจมูกพี่ซาเต็มรัก จนพี่ซาร้องโอ๊ย ยอมปล่อยพี่เอเดินหนีไป
“พี่ซาเป็นไงบ้าง” หนูรีบเดินเข้าไปดูอาการว่าแอนตาซินต้องจ่ายไหม... เมื่อเห็นพี่ซาจับดั้งตัวเองไว้พร้อมใบหน้าเหยเก เริ่มเข้าใจขึ้นมานิดๆ แล้วสิว่าทำไมพี่ซาถึงกลัวเมียนัก..... มีอย่างที่ไหน ต่อยไม่ยั้งมือเลย -*-
“ไม่เป็นไร พี่ไปตามเค้าก่อนนะ...” พี่แกหันมาบอก เรื่องดั้งยุบกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเมียหาย
“ค่ะ..” หนูตอบ มองพี่ซาเดินไปที่ประตูห้องก่อนจะนึกขึ้นได้...
“เดี๋ยวค่ะ พี่ซา แล้วพี่โต้งล่ะ ไม่ได้อยู่กับพี่หรอกเหรอ?”
“หือ...เอ่อ...... มัน.......อยู่สิ มันไปซื้อของน่ะเดี๋ยวก็มา พี่ไปก่อนนะ”
น่าสงสัย มีพิรุธจริงๆ ด้วย แค่ไปซื้อของทำไมต้องทำสีหน้าอึดอัดลำบากใจขนาดนั้นด้วย
หรือว่า...... พี่โต้งจะไปหามิงค์.... ที่ไหน? กรุงเทพเลยเหรอ?
หนูรีบเดินไปหามือถือ โทรหาพี่โต้งทันที.... อย่างร้อนใจ แต่พี่โต้งไม่ยอมรับสาย
สูดน้ำมูกฟืดๆ ขณะรอสาย โอย... ทรมาน ปวดหัว ลมจะจับ.... หงุดหงิดอารมณ์เสีย อาการเหมือนชะนีตอนเมนไหล
ไม่เอาแล้ว ไม่ทนแล้วต้องเคลียร์ให้จบวันนี้เลย....
หนูฮึดขึ้นมา รีบเดินไปหากระดาษที่จดเบอร์มิงค์เอาไว้เผื่อฉุกเฉิน.....
ไม่ว่ายังไง ต่อให้ต้องร้ายกาจปานไหน.... คอยดูเถอะ....หนูจะเขี่ยให้กระเด็นตกตึกสามชั้นให้จงได้...
“ฮัลโหล...” นานเหมือนกันที่หนูรอด้วยความสับสน แต่เมื่ออีกฝ่ายกรอกเสียงกลับมา.... หนูก็รีบตะคอกถามกลับไป....
“พี่โต้งอยู่กับคุณใช่ไหม?”
“........ถ้าใช่ แล้วจะทำไมเหรอ?”
“ขอฉันคุยกับเขาเดี๋ยวนี้เลย”
“ทำไมฉันต้องทำตาม ตอนฉันโทรไป เธอยังไม่ยอมโอนสายให้เลย...”
“ที่ฉันทำแบบนั้น....ก็เพราะเขาไม่อยากคุยกับคุณไง เขา เบื่อ รำคาญไม่อยากให้คุณโทรมา ไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไง หรือว่ารู้แต่ก็ยังหน้าด้านหน้าทน เพราะเห็นแก่เงินใช่ไหมล่ะ อีกอย่าง..... พี่โต้งเค้าไม่ชอบผู้หญิง และคนที่เป็นเกย์ก็ไม่มีทางที่จะเลิกเป็นได้ง่ายๆ ต่อให้คุณพยายามแค่ไหน เค้าก็ไม่มีวันจะทิ้งฉันแล้วกลับไปหาคนอย่างคุณหรอก...”
หนูแผดเสียง ใส่อารมณ์จนหูตาลายไปหมด.... ศีรษะมันปวดหนึบจนร้าวมาถึงเบ้าตา รู้สึกว่าตัวเองร้ายกาจเหมือนนางมาร ในสมองคิดแต่ว่าจะพูดหรือทำยังไงดี ให้มองดูเหมือนพี่โต้งเลวร้าย...แล้วเค้าจะได้ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวด้วยอีก แต่ยิ่งพูด ยิ่งทำก็ยิ่งเกลียดตัวเองขึ้นไปทุกขณะ.....
“แล้วไง..... เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ฉันรู้จักเค้ามานานกว่าเธอ รู้จักเขาดีกว่าเธอเยอะ ความจริงโต้งเค้าไม่ได้เป็นเกย์แต่เป็นไบ ถึงตอนนี้เค้าจะไม่เอาผู้หญิงแล้ว ไม่ใช่เพราะไม่อยากแต่เป็นเพราะไม่ได้ต่างหาก.... น่าสมเพชนะที่ภาคภูมิใจได้ว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงเค้าถึงยังรัก แน่ล่ะสิ เพราะไม่ใช่ผู้หญิงก็เลยไม่ต้องห่วงกังวลอะไร ไม่ใช่ผู้หญิงเอาเท่าไรก็ไม่ท้องไง ข้อดีก็มีแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ?”
ปวดหัว ยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจเลย... อยากเถียงก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี....
นอกจากเรื่องที่ได้ยินมาว่าไม่ชอบผู้หญิง....อย่างอื่นไม่รู้เลย ทำไมเลิกกับมิงค์ ทำไมไม่เอาผู้หญิง มีแต่คำถามมากมายที่หาคำตอบไม่ได้
“แค่นี้ก่อนนะ เจอวินมอไซด์แล้ว อีกสักสิบนาทีก็คงถึงคอนโด ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าโต้งเค้าเรียกฉันมาทำไม แต่คิดว่าคงเป็นข่าวดีของเธอแน่ๆ เพราะสำหรับโต้ง เธอคือคนที่สำคัญมากกว่าทุกอย่างอยู่แล้วนี่....”
ตัดสายไปแล้ว ...... หนูไม่ได้โทรไปอีก..... คิดมาตลอดว่าเวลามิงค์โทรมาเธอจะทำเสียงนิ่งบ้างวีนบ้าง บางทีก็เหมือนเหนือกว่า แต่วันนี้ คำพูดแบบนั้นก็ทำให้หนูรู้แปลกๆไป....
แม้ไม่เข้าใจ.....สิ่งที่มิงค์พูด แต่พอเดินลงมาข้างล่างก็พบว่าพี่โต้งนั่งอยู่ตรงลอบบี้ ไม่ได้ไปหามิงค์ที่กรุงเทพ...แต่เรียกให้มิงค์มาหาแทนงั้นเหรอ? ใช้ช่วงเวลาที่คิดว่าหนูนอนหลับเพราะฤทธิ์ยามาคุยกับคนเก่า...แผนสูงดีนี่...
ไม่นานนัก... มิงค์ก็เดินมาเข้าคอนโดมาแล้ว ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาระหว่างเดินไปยังโซฟาที่พี่โต้งนั่งรออยู่...
จากตรงนี้ ด้านในประตูนิรภัยที่ต้องใช้คีย์การ์ดปลดล็อกไม่มีทางที่จะได้ยินบทสนทนาของพวกเขาได้เลย... แต่ถ้าหนูเดินเข้าไปตอนนี้วงคงแตก ..
ทำไงดี....
อยู่ดีๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หนูใจเต้นเมื่อพบว่าเป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไม่ได้เมม แต่ก็คุ้นๆว่าเพิ่งใช้โทรออกไปเมื่อครู่นี้เอง...
ค่ะ.... เป็นเบอร์ของมิงค์ที่โทรเข้ามา คิดว่าเธอคงตั้งใจให้ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันนั่นเอง...
แบบนี้ก็เข้าทางหนูน่ะสิ... มิงค์ทำแบบนี้ทำไมนะ....
หนูชักกังวลเหมือนกัน กลัวจะได้ยินอะไรที่บั่นทอนจิตใจ ความจริงที่พี่โต้งปิดมาจนถึงตอนนี้ มันคงเยอะมากเอาการทีเดียวเขาถึงเอ่ยปากไม่ได้สักที.... คงต้องวัดใจกันแล้วว่า คราวนี้...คนที่เป็นฝ่ายถอดใจจะเป็นมิงค์ หรือเป็นหนู....
“เอ้ามีอะไรก็ว่ามาสิ เรียกฉันมาถึงนี่ นอกจากค่ารถคงต้องขอค่าเสียเวลาเพิ่มด้วยมั้งเนี่ย.....” เสียงมิงค์พูดทีเล่นทีจริง
“ขอโทษ.... พอดีน้องไม่สบายเลยไม่อยากทิ้งไว้คนเดียวนานๆ”
“อือ.... ก็บ่นไปงั้นแหละ ไม่ต้องจริงจังนักก็ได้ ความจริงเราคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้นะ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ คงไม่ต้องให้ถ่อมาถึงนี่หรอกมั้ง”
“ใช่ สำคัญมากเลยแหละ เรื่องน้องเมย์.....”
“ถ้าจะขอโทษที่ต้องทำให้ลูกรอเก้อมาหลายวันน่ะ เก็บไว้บอกเจ้าตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ?”
“เค้าเสียใจนะที่ไปไม่ได้ แต่เค้ามีเหตุผลของเค้า....”
“อือ...รู้ละ กลัวเมียกะเทยเสียใจไง... ไม่ซับซ้อน เดาไม่ยากเลยสักนิด...ขนาดน้องเมย์โดนหมาตัวเบ้อเร่อกัดจะเป็นจะตาย เธอยังไม่คิดจะมาดูดำดูดีเลย...นับประสาอะไรกับแค่รอกินข้าวล่ะ”
“เรื่องนั้นมันผ่านไปนานแล้วนะ....แล้วที่เค้าไปไม่ได้ก็เพราะน้องฐาก็โดนรถชนเหมือนกัน....”
“เหรอ...โทษที แค่นึกขึ้นได้...”
“ช่างเถอะ เข้าประเด็นเลยดีกว่าเสียเวลามามากแล้ว... ยกน้องเมย์ให้เค้าได้ไหม?”
“หมายความว่ายังไง?”
“อย่างที่พูด... เค้าจะเลี้ยง ไม่สิ ให้ป๊ากับม้าเค้าเลี้ยง.... แน่นอนว่าถ้าอยู่กับครอบครัวเค้าน้องเมย์จะได้จะทุกสิ่งที่เค้าต้องการ...ถึงยังไงเธอก็รู้ว่าเค้าก็ไม่มีทางมีลูกคนที่สองที่จะมาแย่งความรักจากน้องเมย์ไปอยู่แล้ว... เพราะงั้นเธอวางใจได้เลย”
“แล้วถ้าฉันไม่ให้ล่ะ”
“แล้วทำไมต้องไม่ให้ เธอไม่อยากจะมีเค้าตั้งแต่แรกแล้ว... สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ การมีลูกมีแต่สร้างภาระ หรือถ้าเธอคิดว่าน้องเมย์จะช่วยต่อรองเพื่อให้เธอสูบเงินเค้าง่ายขึ้นไม่ต้องห่วงหรอก เค้าไม่ขออะไรมาฟรีๆ แน่”
“อย่าพูดแบบนี้นะโต้ง เพราะเธอเป็นคนพูดเองว่าทุกอย่างเกี่ยวกับน้องเมย์ เธอจะดูแลรับผิดชอบเค้าไง ไม่งั้น ฉันคงเอาแกออกไปนานแล้ว”
“ก็เพราะพูดไว้ไง ในเมื่อเธอก็ไม่ได้อยากมีลูกแต่แรกแล้ว แล้วมันจะไปลำบากอะไรแค่ยกให้เค้า”
“จริงอยู่นะ... ที่ฉันคิดแบบนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะยอมทิ้งอนาคตตัวเองเพื่อเด็กคนเดียว... แต่ถึงฉันจะเป็นแม่ที่เลวแค่ไหนแต่มาตอนนี้ฉันก็รักลูกนะ ฉันจะปล่อยให้น้องเมย์ไปอยู่กับเธอได้ยังไง ให้น้องเมย์โตขึ้นมามีพ่อเป็นเกย์มีแม่เป็นกะเทยเหรอ? ถึงยังไงฉันก็ยอมไม่ได้หรอก...”
“ถ้างั้น... ต่อไปนี้ ก็บอกน้องเมย์แล้วกันว่าเค้าจะเหลือแต่แม่อย่างเดียว เด็กตัวแค่นั้น คงยังไม่เข้าใจความหมายของคำว่าพ่อหรอก ความหมายก็คงไม่ต่างจากปู่ย่าตายายที่บังเอิญใจดีมากกว่าคนอื่น ซื้อของเล่นให้บ่อย ถ้าหายไปสักพักก็คงลืมไปเอง...”
“โต้ง!! เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ ได้ แต่น้องเมย์ก็สมควรที่จะมีทั้งพ่อและแม่... ถึงเธอจะไปมีคนใหม่... เป็นผู้ชายหรือกะเทยอะไรฉันก็ไม่สนหรอกนะ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะพูดแบบนี้ได้ลง”
“ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วมิงค์ ก็จริงอย่างที่เธอพูด ไม่ว่าจะนานแค่ไหน.... เรื่องของเค้าก็จะไม่มีทางเปลี่ยน ยังไงน้องเมย์ ก็ต้องมีพ่อเป็นเกย์อยู่วันยังค่ำ ซึ่งก็คงจะมีแต่จะให้น้องเมย์มีปมด้อย ก็คนที่เป็นเกย์จะมีลูกได้ยังไง ไม่น่าเป็นไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะงั้น ถ้าหากเธอไม่ยอมยกน้องเมย์ให้ เค้าก็คงทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจากเดินออกมา... สำหรับเค้าแล้ว มีแค่น้องฐาคนเดียว ก็มากเกินพอแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ? น้องฐาของเธอเค้ารู้เรื่องทุกอย่างและบอกให้เธอมาพูดกับฉันแบบนี้เหรอ? ให้เธอตัดขาดจากทุกสิ่งทุกอย่าง จากฉัน จากน้องเมย์แล้วมีแค่เค้าคนเดียวอย่างงั้นเหรอ?”
“เปล่า ทุกอย่างเป็นการตัดสินใจของเค้าเอง... สำหรับน้องฐาถึงปากจะบอกไม่ชอบเด็กแต่ถ้าเธอยอมยกให้จริงๆ น้องฐาก็คงจะรักน้องเมย์เหมือนลูกตัวเอง... แต่ในเมื่อเธอไม่ยอมยกให้ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เค้าจะยังไปหาน้องเมย์โดยที่เราไมได้เจอกันไม่ติดต่อกันเลย... แล้วเธอก็จะกลายเป็นหอกข้างแคร่ของเราตลอดไป..”
“ก็เลยทำแบบนี้เพื่อปิดปากฉัน... ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ถามเค้าด้วยซ้ำว่าคิดยังไง ยอมรับได้ไหม ไม่ได้เล่าเรื่องของเราให้เค้าฟังว่าเพราะอะไรเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้”
“ไม่มีใครอยากเล่าความลับน่าอายของตัวเองให้คนรักรู้หรอก....จบแค่นี้ดีกว่าให้เรื่องราวบานปลาย เค้าเองก็ไม่ได้จะปล่อยมิ้งค์กับน้องเมย์ลอยแพเสียทีเดียว เค้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้างจะโอนให้น้องเมย์ทีหลัง... ถ้าลำบากจะมาขอให้ป๊ากับม้าช่วยก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากพ่อแล้วปู่ย่าก็ยังเหมือนเดิม ส่วนนี่...ค่ารถ+ค่าเสียเวลา... ที่จริงไม่น่าให้นะ เพราะเธอมาสายเกือบครึ่งชั่วโมง เอาล่ะ... เสียเวลามามากแล้ว เค้าคงต้องขึ้นไปข้างบนแล้ว เดี๋ยวน้องฐาตื่นขึ้นมาไม่เห็นแล้วจะยุ่ง... ยังไงถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมาแล้วกัน โทรเบอร์ไอ้ซานะ เพราะไอโฟนเค้าโดนมือดีบล็อกเบอร์โทรเธอไปแล้ว และเค้าก็คิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องอันบล็อก....ส่วนเบอร์ห้องก็ดึงสายออกไปแล้วด้วย....”
“ตั้งใจจะปิดหูปิดตา... เก็บคนของเธอไว้บนหิ้ง ไม่ต้องรับรู้เลยสินะว่าเธอทำอะไรลงไปบ้างเพื่อความรักอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้.... ฉันอยากรู้นักนะ เธอคิดว่าถ้าเค้ารู้เรื่องนี้แล้วจะเป็นยังไง... กลัวจะโกรธที่โกหกปิดบัง เรื่องที่เมื่อก่อนเคยคบผู้หญิงหรือเรื่องที่มีลูก หรือว่า...”
“เปล่าเลยมิงค์ สิ่งที่เค้ากลัวมากที่สุดไม่ใช่แค่นั้น.... เค้ากลัวว่าถ้าน้องฐารู้เรื่องเธอกับน้องเมย์แล้ว น้องฐาจะบอกว่าให้เค้ากลับไปหาเธอต่างหาก.... ”
“เหรอ?...... จริงหรือเปล่า.... เธอจะพูดอย่างนั้นจริงหรือเปล่า..... บอกหน่อยสิ น้องฐา.... ” เสียงมิงค์ถามขึ้นมา
เหนื่อย..... หายใจไม่ออก... พยายามกั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดออกไปขัดจังหวะปลายสายตลอดมา แต่พอโดนถามก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี....
“พูดอะไรอ่ะมิงค์ บ้าไปแล้วเหรอ อยู่ดีๆก็ ....”
“ไม่ได้บ้านะ แต่แค่ถามความเห็นคนของเธอ.... เค้ารู้เรื่องทุกอย่างแล้วจากโทรศัพท์เครื่องนี้...”
“โกหกน่ะ....”
“ไม่เชื่อดูเบอร์ จำเบอร์แฟนตัวเองได้หรือเปล่า?”
“......... น้องฐา” หนูไม่ได้ตอบ แล้วกดตัดสาย แต่ยังทันได้ยินเสียงสบถลอยมาอยู่ดี...
หนูนั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงหัวพิงผนังกระจกติดกับ....ประตู
เคยคิดมาตลอดว่าพี่โต้งแสนดี แต่พอฟังที่พูดกับมิงค์แล้ว พี่โต้งใจร้าย โหดเหี้ยมกว่าที่คิดไว้เยอะเลย....
แต่มันก็ไม่แย่มากเท่ากับ....สาเหตุมันก็มาจาก “หนู” คนเดียว
ไม่นานหลังจากนั้น พี่โต้งก็ใช้คีย์การ์ดปลดล็อกแล้วผลักประตูเข้ามาอย่างแรง.... เกือบจะเดินเลยผ่านแต่แกก็ยังเหลือบมาเห็นเข้าพอดี.... เลยนั่งลงตรงหน้า...
“น้องฐา....”
หนูเงยหน้าขึ้นมองพี่โต้ง.... ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด ต่างคนก็ต่างหลอกลวงกัน.....
หนูแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วตั้งใจจะโทรไปสกัดดาวรุ่งกำจัดมิงค์ลับหลังพี่โต้ง เพื่อรั้งไม่ให้พี่โต้งไปไหน ส่วนพี่โต้งก็ปิดบังทุกอย่างต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... แต่ทุกอย่างมันกลับตาลปัตร.....
บางทีการไม่รู้อะไรเลยมันดีกว่าจริงๆ ด้วย.. ถ้าไม่รู้อะไรเลยก็คงไม่รู้สึกผิดแบบนี้....
“ทำไมพี่ถึงไม่บอกหนู พี่คิดว่า... หนูจะมีความสุขจริงๆ เหรอที่พี่ยอมทิ้งลูกตัวเองมาหา”
“ไม่....พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้น.....”
“บางทีหนูอาจจะรู้สึกอย่างนั้นก็ได้... หนูอาจจะดีใจที่พี่เลือกหนู รักหนูมากกว่าคนอื่น... แต่พอได้ยินที่พี่พูดแล้วหนูก็ได้ก่นด่าตัวเองที่คิดชั่วได้ถึงขนาดนั้น หนูคงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากถ้าจะให้พี่เสียสละทุกอย่างเพื่อหนูคนเดียว....ทำให้พี่เป็นคนขาดความรับผิดชอบ ทำให้เด็กน้อยตาดำๆ คนนึงกลายเป็นเด็กกำพร้า ถ้าในสายตาของพี่มองหนูเลวร้ายสักนิดหนูคงยอมหลับหูหลับตาไม่รู้เรื่องอะไรต่อไป... เพื่อให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันตลอดไป......”
อยากเก็บเวลานี้ไว้จริงๆ
เก็บเวลาที่แม้จะไม่มีจริง
เก็บอารมณ์ เก็บความรู้สึก ทุกสิ่ง
ในส่วนลึกที่ไม่มีวันมีใครแย่งไปได้
เก็บเวลาทุกวินาที
ที่เรามีแม้ว่า สุดท้ายต้องจบลงเช่นไร
แต่ว่าฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเก็บ
แต่ฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเจ็บ
ฉันนั้นก็อยากขอที่จะเลือกเก็บ เธอไว้
(...อ้างอิง http://sz4m.com/t8507)
“แต่.....ถ้าหนูทำแบบนั้น... พี่คงจะผิดหวังในตัวหนูมากแน่ๆ ที่หนูไม่ได้เป็นนางฟ้าอย่างที่พี่คิดไว้....พี่คะ...อย่าทำอย่างนี้เลย...แค่ตัวเองเกิดมาผิดเพศก็แย่มากพออยู่แล้วอย่าให้หนูต้องรู้สึกแย่มากไปกว่านี้ด้วยการเป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก...พี่ไม่สมควรจะตัดทั้งมิ้งค์หรือน้องเมย์ออกไป....เพราะคนที่เป็นส่วนเกินของครอบครัวพี่....คือหนูต่างหาก...”
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
To be con
-
น้ำตาไหลเลย
-
:ling1: :ling1:
-
เย้ๆ ในที่สุดก็อ่านตามจนทันแหละ แต่ดันมาทันตรงช่วงมาม่าให้ต้องอารมณ์ค้างอีกสักงั้น หึหึ
-
:hao5:สงสารน้องฐามากๆ อิพี่โต้งเพราะความเห็นแก่ตัวของพี่โต้งแท้ๆปิดบังไว้ไม่ยอมบอกความจริงกับน้องฐาสุดท้ายแล้วเป็นยังไงละ :sad4:
-
ตบเข่าป้าบ
น่าน พี่ีโต้งแกมองน้องฐาขาดเลยว่าน้องต้องยกแกให้ลูกแน่
แล้วก็ช่างรู้ใจตัวเองด้วยนะว่าต้องการอะไร เด็ดขาดดีจริง
แง่ที่เป็นพ่อก็ประเมินได้มีเหตุผลนะ ว่าลูกจะอายที่พ่อเป็นเกย์
ถ้าเป็นน้องฐารู้ว่าพี่โต้งรักขนาดนี้ จะไม่มีวันปล่อยมือเลย
แหม....ขนาดเป็นควาย ยังยอมเป็นได้
แล้วผู้ชายที่รักเราขนาดนี้ ยอมเป็นนางร้ายอีกสักอย่างจะเป็นไรไป
รอนานนะคะตอนนี้ แต่ก็สมใจนะ รักพี่โต้ง เชียร์พี่โต้ง
รักคนเขียนด้วย จุ๊บ จุ๊บ
-
โอ้ววว ชีวิตหนอชีวิต !!
-
ไหนบอกมันจะร้ายไง ได้แค่นี้ก้อไปบวชเถอะ เสียอารมณ์
น้องฐาน่ะดีเกินไปมาก เป็นกะเทยคนอื่นมันคงจับอีน้องเมย์ไปถ่วงน้ำละ
ไล่กลับไปอยู่กะลูก ถามจริงๆใครจะมีความสุข ซักวันลูกก็ต้องรู้ว่าพ่อไม่ได้เป็นผู้ชายปกติ พอมารู้ทีหลังก้อเป็นปมด้อย เห็นพ่อทะเลาะกับแม่ เป็นปัญหาสังคมต่อไปอีก
อย่างว่านะคะ นิยายก็คือนิยาย กะเทยแต่งหญิงน่ะ มันไม่ปล่อยให้ความรัก ที่ได้รับการตอบสนอง หลุดมือไปหรอก ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตามที่ฟ้าจะตั้งโจทย์มาให้ มันก้อหาทางแหกจนได้ เพราะสิ่งที่เรียกว่าความรัก ที่จะเกิดจริงๆ มันแทบไม่มี
-
งืดดดดดดดดดด น้องฐาของพี่~~
-
สงสารน้องฐา คงจะเจ็บปวดมากที่รู้ความจริง
แล้วสุดท้ายความรักของน้องฐาจะจบลงแบบไหนเนี่ย
สู้ๆนะ น้องฐา
-
อย่างที่พี่โต้งคิดไปเป๊ะ :katai5:
ดาร์คจริงๆด้วยพี่นิ :ling3:
-
เกียจอีนางมิ้งมากกกกกกกกก สงสารทั้งน้องฐาและก้อพี่โต้ง ฮือออออออออ ใจจะขาดดดดด อยากอ่านตอนต่อไปปปปปปป
-
โอยเจ็บปวด สงสารฐาอะะ :katai1: :katai1:
-
โอ๊ยยยย ปวดหัวใจ :ling1:
สงสารทั้งพี่โต้งและน้องฐา
จริงๆ เราว่า พี่โต้งไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ
ความผิดพี่โต้งมีอย่างเดียวคือปิดบังน้องฐาแค่นั้น
-
โอ้ยยย อีมิงค์
คือไม่ได้รักพี่โต้งเลย แต่รักเงินของพี่โต้งซินะ
กลัวตัวเองจะลำบาก แม่ง อ่านแค่นี้ก้รู้และ
ว่าคนอย่างอีมิงค์เปนแม่ที่ดีไม่ได้หรอก
ฐา อย่ามาทำนางเอกมาก คิดถึงพี่โต้งบ้างดิ
เค้าโดนอีนี้ทำอะไรมาบ้าง ถ้าสงสารน้องเมย์
ก้รับน้องเมย์เปนลูก ให้เมย์อยู่ก่าอีมิงค์ แต่เวลาเค้าไปหา ก้ไปด้วยดิ
ทางออกมันมีทางอื่น
นี่ไม่ใช่ทางออกเรียกว่าทางหนี
-
ทำไมคนในเรื่องนี้มันเห็นแก่ตัวกันหมดเลย
ยกเว้นฐา?
โว้ยยยยยยยยยย ขัดใจ หมั่นไส้แม่ของลูกอิโต้งมาก
-
ปาดน้ำตา.
-
บอกคำเดียวว่า เพลียยย!!!
-
เอิ่ม แล้วทำไมพี่โต้งถึงเลิกกับมิงค์?
-
สงสารน้องฐา
แต่ก็ดีแล้วที่ได้รุ้ความจริง
ถึงจะเจ็บปวดก็เถอะ
พี่โต้งก็ใจร้ายไปนะ ตัดลูกแบบนี้
แต่น้องฐาก็อย่าดีเกินเลย ไม่ต้องเสียสละพี่โต้งให้ใครหรอก
มีพ่อเป็นเกย์แม่เปนกระเทยก็ไม่เห็นเปนไร
พอเด็กโตพี่โต้งก็บอกความจริงกะลูกไปซะ เด็กสมัยนี้รับอะไรได้มากกว่าแต่ก่อนแหละ
แต่มิ้งก็แย่มากอ่ะ เธอรักลูกจริง หรือห่วงตัวเองว่าจะมีมีคนเลี้ยงกันแน่
-
พี่โต้ง..แมน แอนด์ แฮนด์ซั่ม ว่ะ
กล้ารับ กล้าคิด แม้ใครจะมองว่ากูผิด..ก็ช่างมัน
ซื่อสัตย์กับตัวเอง ดีมว๊ากกกกกก
โดนใจอิ๊บอ๋าย..
พี่โต้งไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องพยายามพูดอะไรๆๆ ให้ตัวเองดูดี
ในสายตาคนอื่นหรอกเนอะ เป็นผู้ชายที่ไม่ตอแหล ทั้งกับตัวเอง และคนอื่นด้วย
คิดและพูด ให้ตรงกับความรู้สึกและความต้องการของตัวเอง...ชอบว่ะ
ดี..ก็บอกว่าดี
เลว..ก็บอกว่าเลว
พี่โต้ง แมนโคตรรรรรรร
น้องฐา..อ่านตอนนี้แล้ว ขอเม้นท์ถึงอินู๋ ไม่เยอะนะ
เพราะในโลกของความจริง ไม่ใช่นิยาย
คงไม่มีใครที่จะปฏิเสธ คนที่รักเรามากมายมหาศาลขนาดนี้
นั่งยัน ยืนยัน กระแทกตรีนเข้าข้างฝายัน...ไม่มีใครเค้าที่คิดอย่างนู๋หร๊อกกกก
..จะนั่งเคลิ้ม นอนฝัน ให้ผัวนอนตะบัน เช้ายันเย็น แถมกลางคืนให้อีก..
ฮ่าฮ่า
คอนเฟิร์ม นะ..ตะเอง(นิ)
:katai3:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:น้องฐานางเอกของฉัน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เบื่ออินายเอกแสนดีจริงๆ อยาก :z6: ดีนักก็นอนร้องไห้เหี่ยวแห้งตายไปเหอะ
-
ยอมอีกแล้วน้องฐา
อิพี่โต้งขยันทำร้ายจิตใจน้องจริงๆเลย! :o12:
-
กลืนไมเข้า คายไม่ออกกันเลยทีเดียว :เฮ้อ:
-
จิงๆมันวิธีที่จะแก้ไขเรื่องนี้ง่ายๆเลยนะ คือ พี่โต้งยอมบอกความจริงๆกะน้องฐาแต่แรกซธ แล้วจะทำอย่างไรก็คุยกันอีกที การที่ไม่ยอมบอกเนี่ย มันเลยทำให้เกิดอะไรขึ้นอีกมาก ยิ่งแต่คิดว่า น้องจะไป หนูจะไม่อยู่ มันทำให้อีกฝ่ายน่ะ เกิดความระแวง จากที่จะไม่ไป ก็เลยจะไปจริงๆ ยิ่งพอมารู้ว่าอะไรยังไง แถมเรื่องที่ฐาเพิ่งรับรู้ พี่โต้งตัดสินใจไปแล้วเนี่ย ยิ่งกลายเป็นว่าทำให้ฐารู้สึกผิดอ่ะนะ สุดท้ายก็จะไปอยู่ดี โอ้ยยยยย จะจบไงน้อออออ อยากรู้ :ling2:
-
ไม่รู้จะเม้นอะไร. มันตื้อ
สองคนเข้ารู้จักตัวตนกันและกันดีเนอะ
แต่รู้และเข้าใจกันดีเกินไป. ก็ลำบากใจอยู่แบบนี้แล
คิดเหมือนน้องฐาไม่รู้ความจริงคงดีกว่านี้. แต่มันเป็นไปไม่ได้ไง. :laugh:
ตื้อแทนโต้ง. เอาไงล่ะทีนี้. ฐาก็นางเอกเกินไปนะ. เป็นนางร้ายบ้างเถอะ
บวกเป็ด
-
ตกลงพี่โต้งคุยกับมิงมาตลอดหรอเนี่ย!! ตอนนี้สงสารฐาจัง ดราม่าอ่ะ !_!
-
:katai1: สงสาร ทั่งคู่เลย เฮ้ออ!
-
กู ว่า แล้ว !!!! :hao4: :hao4: :hao4:
-
ฐาเคยรักตัวเองบ้างมั้ย....
-
น้องฐา พี่ว่าหนูเป้นนางเอกที่ฉลาดดีกว่านะ เค้าก็เลิกกันมาตั้งนานแล้วนิ มีลูกก็ดูแลอยู่ ต่างคนต่างอยู่มาตั้งนานละ ลูกเค้าก้เหมือนลูกเรานะแหละ อย่าไปคิดมาก อธิบายให้เด็กเข้าใจก็พอว่าหนูกะพี่โต้งรักกัน เด็กมันก็ไม่อะไรมากมายหรอกแค่อย่าทำให้มันรู้สึกขาดความรักก็พอละ
-
มิ้งค์ร้ายมากไม่รักแต่เอาลูกมาเป็นโซ่ล่ามโต้งไม่ให้ไปไหน
พี่โต้งเข้าใจถึงความดีของน้องฐามาก
ตอนนี้เราก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่โต้งถึงไม่ยอมบอกว่ามีลูก :monkeysad:
ฐาอย่านางเอก :katai1: ดูก็รู้ว่ามิ้งค์ไม่รักพี่โต้งเลย ถ้ายอมแข็งซะหน่อยมิ้งค์อาจยอมแพ้แล้วส่งลูกให้พี่โต้งก็ได้
ผู้หญิงแบบนี้ไม่รักใครนอกจากตัวเองหรอก ยอมให้เขาแล้วคิดเหรอว่าพี่โต้งกับน้องเมย์จะมีความสุข
-
:monkeysad: :monkeysad:
:mew1: :mew1:
-
ก็ไม่เห็นจะต้องคิดว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน หรือเสียสละ แค่ให้พี่โต้งปฏิบัติเหมือนที่ผ่านมา คือไปหาลูก ส่งเสียลูกเพียงแต่น้องฐารับรู้แค่นั้นเอง
-
โอยปวดตับเด้เน้อ :m15:
-
คนอ่อนแอ ไม่เด็ดขาด ไม่รักตัวเอง บางทีมันก็น่าสมเพชมากกว่าน่าสงสาร ความสุขในชีวิตตัวเองยังไม่รู้จักคว้าไว้ คนเราถ้าไม่คิดจะทำให้ตัวเองมีความสุขหรือหัดที่จะเห็นแก่ตัวในเรื่องที่ควรเสียบ้าง ชีวิตนี้ก็อย่าหวังจะได้พบความสุข หรือหวังจะให้ใครมาทำให้ตัวเรามีความสุข...
กะเทยบางคนตายเพื่อรักได้ แต่นั่นเพราะคนที่เขารัก 'ทำร้าย' เขาจริง ๆ แต่กรณีน้องฐา ผู้ชายอย่างพี่โต้งนี่ถือว่าเป็นเหมือนของขวัญที่ฟ้าประธานมาให้ นึกถึงตอนโรจน์ เราว่าฐายังดูเหมือนคนที่ต่อสู้เพื่อรักมากกว่านี้
กะเทยส่วนมากฉลาดและคิดเป็น ไม่ปล่อยให้เรื่องสิว ๆ มาทำลายชีวิตของเราได้ แค่เชิดหน้าแล้วก้าวต่อไป ถ้าน้องฐาคิดได้แบบนั้น จะแรงก็แรงให้สุดไปเลย ต่อจากนี้ ทำตัวสวย มีคนใหม่ ทำตัวให้คนสนใจ แล้วก็รักตัวเองให้มาก เผื่อใจให้เยอะ และอย่าปล่อยให้คนรักเข้ามามีบทบาทในชีวิตมากเกินไป ทำได้ไหม หรือจะจมอยู่กับความทุกข์ต่อไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้องฐาก็จะไม่มีวันหาความสุขเจอไปตลอดการณ์
-
เฮ้ย.............. ยาววววววว
เก็บกดไรเนี่ยรีบน
-
เฮ้ย.............. ยาววววววว
เก็บกดไรเนี่ยรีบน
จริง ๆ ตอนอ่านจบเมื่อหลายวันตั้งใจจะเม้นท์ยาวกว่านี้อีก แต่ลบไปเสียก่อน กลัวคนแต่งนอยด์ พิมพ์ยาวมว๊ากกกกกกก แต่ตัดใจลบดีกว่า 5555+
-
******ขออนุญาต แก้ไขตอนนี้ใหม่อีกครั้ง ค่ะ******
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อยากจะรู้เหตุผลจริงๆของพี่โต้ง
-
:เฮ้อ:
เอาใจช่วยให้พี่โต้งกับน้องฐาผ่านเรื่องนี้ไปได้น่ะ
:mew1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อยากจะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:อีนังมิงค์ :z6: :z6: :z6: :z6:
เอาใจช่วยพี่โต้งกับน้องฐา :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ปมนี่มันนานมากแล้วนะคนแต่งงงงงงงงงงงง
เรื่องนี้ถ้าไม่นับเรื่องน้องเมย์กะโรจน์คือมันควรจะจบแล้วใช่ปะ?
มันยาวไปอ่ะมันวกวนไปหมด ทั้งๆที่มันควรเคลียร์จบได้แล้ว
คือไม่ว่าไม่ดีนะคะแต่อ่านไปแล้วมันเฉยๆอ่ะทั้งที่ก่อนหน้ามันยังตื่นเต้นอยู่
เอาเป็นว่าเคลียร์อิครอบครัวอลเวงนี่เร็วๆละกันน่ารำคาญ
-
ฮ่าาาาา น้องฐาเอ๊ยยยยย :hao5:
โรจน์ยังค้างคา(?) ที่ทำเป็นฉุดกระชากน้องฐาตอนกระโน้นนนน นี่กลับบ้านไปจะเจอป๊ะเนี่ย
-
แอบไม่พอใจพี่โต้งอยู่ดี
ไหงคำพูดพี่ ทำให้พี่กลายเป็นคนที่ต้องการความสงสารเนี่ย
แถมมาโมโหใส่น้องฐาอีก
น้องฐารึเปล่าที่น่าจะสงสารตัวเองที่ถูกปิดหูปิดตามาตลอด
มีปัญหาก็ไม่อธิบาย ไม่อยากพูด แล้วนี่น้องฐาต้องแกล้งโง่ต่อหรอ
มันดูค้างๆคาๆ สุดท้ายน้องฐาจะทนได้แค่ไหนเนี่ย
น้องเมย์ก็เปนอีกคนที่น่าสงสาร โดนแม่ใช้เปนเครื่องมือ
ไม่รุ้ว่ามิ้งทำอะไรไว้กะพี่โต้งบ้าง ถึงบอกน้องฐาไม่ได้
ขอให้เคลียร์กันเร็วๆทีเถอะ :z3:
-
ตอนนี้มาต่อทันใจ
สะใจพี่โต้งวีนแตก แกดีแสนดีเกินไปแระ ค่อยปกติหน่อย
น้องฐาก็เป็นน้องฐาที่จ๋องต่อไป เอาล่ะน่า ไม่ต้องเป็นควายก็มีผู้ชายให้รักแล้ว ดีออก
ปมโรจน์ ไม่ค่อยห่วงแล้วเพราะน้องรู้แล้วว่าพี่โต้งรักมาก มาเลย เชียร์พี่โต้ง
ขอบคุณค่ะ แต่ตอนที่ 100แล้วเหรอ มันเคยเป็นเรื่องสั้นไม่ใช่เหรอ 55555
-
ถ้าตอนนี้ปิดตอนประมาณว่า
แต่สิ่งที่ทำให้น้องตกใจ คือเจอโรจน์ที่คุยกับแม่อยู่ในบ้าน
เชื่อได้เลยว่า ต้องมีคนอ่านดิ้นตาย :laugh:
-
เป็นปมที่พอพยายามจะคาย มันก็ยิ่งพันกันยุ่งเหยิงทุกทีสินะ :เฮ้อ:
เอาไงดี......ในเมื่อมันคายไม่ได้ :katai1:
เอากรรไกรมาตัดให้ขาดไปซะเลยดีไหม!!!!! :katai4:
อยู่ห่างๆกันบ้าง หลบไปพักใจอะไรมันอาจจะดีขึ้น
~......เหมือนรักเรากำลัง อิ่มตัวแล้ว
ฉันว่าเราควรอย่าพบกันพักนึง
อยู่อย่างเหงาๆ เราคงจะได้รู้
ขาดกันไปจะทนได้ไหม หากไม่มีกันอยู่
อยู่อย่างเหงาๆ บางที จะได้รู้
หากมีใครบางคนเข้ามา จะได้ลองคิดดู
ว่าใจเราต้องการเขาไหม หรือ ว่าใจยังคงโหยหา
อยากกลับมา เพื่อรักกันเหมือนเดิม... ~
:ling2:
-
ใครอ่านตอนที่100แล้ว รบกวนอ่านใหม่ด้วยนะคะ ....
ฉบับรีไรท์แล้วนะคะ.....
ตอนที่ 100 ......
ชุดกระโปรงบานสีหวาน.... ชุดนั้นสวยดี....
หนูอิจฉาทับทิมมากตอนที่เห็นแม่ซื้อมาให้มันเป็นของขวัญวันเกิดตอน 7 ขวบ ทั้งๆที่อีน้องเวร มันทั้งซุกซนทะโมนบ้าระห่ำเกินหญิง คลั่งไคล้อุลตร้าแมน บ้ารถบังคับเพราะอิทธิพลการ์ตูนช่องเก้า แล้วไงอีก... แม่กลับซื้อของที่ถ้าไม่บังคับมันจะไม่มีวันหยิบขึ้นมาใส่ให้เป็นเสนียดจัญไรติดตัวมัน.... มาให้...
สมัยเด็กๆ แม่เคยจับใส่ชุดผู้หญิงเหมือนกัน.... แต่นั่นคือเด็กมากๆ พอโตมาเค้าก็เลิกไป... คงเพราะหนูเริ่มโตเกินกว่าจะจับมาทำอะไรแบบนั้นแล้ว หารู้ไม่ว่า หนูแอบประทับใจเล็กๆ นึกแล้วก็สนุกที่ได้หยิบจับ ใส่ชุดสวยๆ งามๆ
ชุดสวยแขวนอยู่ในตู้แบบถ้าอยู่ที่อื่นรับรองหยากไย่ขึ้นแน่นอน... หนูกระเหี้ยนกระหือรือกระสันอยากใส่ ... แต่เพราะตัวเองเป็นเด็กผู้ชายเลยต้องแอบๆซ่อนๆ ใช้ช่วงเวลาที่แม่กับน้องและยายออกไปข้างนอก จิ๊กเอามาใส่.... ไม่พอ... ชุดอย่างเดียวไม่ครบเครื่อง...เอาเชือกฟาง สีแดงมาฉีกๆ มัดๆ แปะหัว ควานหาลิปสติกสีสดมาทาปาก รองเท้าส้นสูงคู่โตที่หลวมจนเกือบหลุด ใส่เดินก๊อกแก๊กไปมาคนเดียวในบ้าน เดินวนเวียนแอคท่านางแบบ.... รู้สึกว่ามีความสุขมากแม้จะออกมาอุบาทว์ชาติเจริญขนาดไหน....
หนูยังคงแอบทำแบบนั้นอยู่หลายครั้งจนคนในบ้านเริ่มจับได้ เพราะตอนคนอื่นๆ กลับมาหนูดันล้างคราบลิปออกไม่หมด... แม่แลดูกลุ้มใจกับลูกชายที่มีพฤติกรรมประหลาดๆ แต่ก็คงสะเทือนใจจนพูดอะไรไม่ออก อีทับทิมล้อว่าหนูเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วอย่างมันปาก ทีแรกก็อายสุดๆ แต่พอนึกจะเถียงกลับนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร จนมันหมดสนุกเลิกล้อ ตอนหลังอีทับทิมมันเลยยกชุดนั้นให้ แลกกับการที่หนูจะซื้อรถประกอบของเล่นที่มันอยากได้มาแทน (ที่จริงถึงไม่ซื้อของไปแลก หนูก็ไม่เคยเห็นมันใส่สักที) ... หลังจากนั้นเวลาอยู่บ้าน หนูเลยหยิบชุดนั้นมาใส่แบบไม่แคร์สายตาใครอีก..แถมยังซื้อมาเพิ่มด้วยซ้ำแต่ไมได้ใส่ออกไปไหน....
จุดเริ่มต้นเล็กๆ สู่หนทางการเป็นกะเทยสวย (หรือเปล่า....)
แม่กับยายถึงจะมีความคิดโบราณหลายๆ อย่าง แต่ก็แปลกที่ใจกว้างเรื่องเพศอย่างไม่น่าเชื่อ หนูเลยไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดอะไรที่เป็นแบบนี้ หนูแค่ชอบที่จะทำ เลือกที่จะเป็นอะไรที่แตกต่างจากคนอื่นเขา หนูผิดด้วยเหรอ?
รู้สึกแบบนั้นตลอดมาจนเกือบจบป.6 ที่พ่อเกิดแวะมาที่บ้าน มาทะเลาะกับแม่เรื่องของหนู (คงมีคนรู้จักสาระแนไปบอกเล่าเก้าสิบเรื่องของหนูแหละ-*- ดวกมาก...) พ่อเลยถ่อมาตั้งไกล....มาด่าว่าแม่เรื่องที่เลี้ยงลูกมายังไงให้เป็นแบบนี้... แล้วบอกจะรับหนูไปอยู่ด้วย เผื่อหนูจะแมนแอนด์แฮนซั่มขึ้นมาบ้าง ก็ไม่รู้ว่าคิดได้ไง...
ตอนนั้นซึ้งใจแม่มาก ที่บอกว่าลูกมันจะเป็นอะไรก็ช่างมันให้โตมาเป็นคนดีก็พอแล้ว พ่อก็ดูเหมือนโมโหโทโสยืนกรานจะเอาหนูไปอยู่ด้วยให้จงได้ กลายเป็นศึกสงครามชิงบุตรไป... ที่ผ่านมาคิดว่าแม่เข้มแข็ง เป็นครั้งแรกที่เห็นแม่ร้องไห้ ไม่รู้เสียใจที่โดนด่าหรือเสียใจที่พ่อจะมาพรากหนูไปกันแน่ หนูเลยออกโรง ไปตะโกนเถียงเค้า ตัวเองไม่ได้เลี้ยงหนูสักนิด มีสิทธิ์อะไรมาว่าแม่ที่เลี้ยงหนูมาล่ะ? แค่นั้นแหละ แกคงโมโห ฟาดหลังมือลงมาเต็มแก้มเจ็บแทบตาย แล้วเค้าก็ประกาศตัดพ่อตัดลูก และไม่แวะเวียนมาอีกเลย....
ตอนหลังมาพอคิดขึ้นมาทีไรก็ได้แต่เสียใจ... ถ้าไปอยู่กับพ่อซะแม่คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ การทำงานหาเงินเลี้ยงลูกสองคนเดียวด้วยตัวคนเดียวคงลำบากมาก ไหนจะยายที่แก่แล้วอีก.... บ้านเราก็ใช่ว่าจะร่ำรวยมีมรดกอะไรนักหนา... ถ้าสมมุติว่าพ่อไม่ได้แต่งงานมีคนใหม่ ถ้าเขาจะเห็นแก่ลูกเมียบ้างสักนิดก็คงดี ทำไมคนที่รักกันแต่งงานกันมีลูกด้วยกันถึงสองคน พอเวลาเลิกกันแล้วไปมีใหม่มันถึงตัดขาดได้ง่าย อย่างไร้สามัญสำนึกนาดนั้นนะ
แม้จะไม่ได้ภูมิใจที่เกิดมาไม่มีมดลูกเลยมีลูกไม่ได้ แต่อย่างน้อยๆ ก็มั่นใจได้ว่าคงไม่ไปสร้างปัญหาอะไรให้คนอื่นแบบนั้น...
คิดแบบนั้นมาตลอด ....
แต่ไม่นึกมาก่อนว่าสุดท้ายแล้วเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้....
.
.
.
.
ปวดหัว.... แสบตาเพราะร้องไห้อย่างหนัก.....
ไม่รู้ว่าทำไม จิตใจอ่อนแอมักอยู่ในร่างกายที่ย่ำแย่ อยากจะทำตัวเข้มแข็งให้ได้ตลอดรอดฝั่งแต่ร่างกายกลับไม่อำนวย.... นึกทุเรศตัวเองที่สุด ปากบอกให้เค้าไปแท้ๆ แต่กลับห้ามน้ำหูน้ำตาแทบไม่ได้
“ไหนว่าค่อยยังชั่วแล้วทำไมตัวยังร้อนอยู่เลย ไม่ไหวแล้วก็ยังจะฝืนลงมาข้างล่างทำไม?”
เฉไฉไปคนละเรื่อง.... ไม่พูดถึงสิ่งที่หนูพูดเลย
“ถ้าไม่ลงมาจะรู้เรื่องทุกอย่างเหรอ?” หนูตอบทันที
“ลุกขึ้นเถอะ ไปโรงพยาบาลกัน”
“พี่.... ได้ยินที่หนูพูดไหม?” หนูเริ่มจะแผดเสียงเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ
“ไม่ได้ยิน แล้วก็ไม่สนใจด้วย” แล้วพี่โต้งก็ดึงร่างหนูขึ้นแล้วพยุงเดินไปออกมาหน้าตาเฉย
เหนื่อย เพลียมาก...จนไม่รู้จะดื้อไปทำไมเลยยอมเดินตามเขาไป ทั้งที่ความจริงหนูไม่อยากไปโรงพยาบาลเลยสักนิด เพราะไม่ค่อยถูกกับหมอ พอเผลอก็คิดแต่จะฉีดยากันลูกเดียว!
ยังไม่ทันออกจากคอนโดก็ได้ยินเสียงคนถาม
“จะออกไปไหนกัน?”
หนูหันไปตามเสียง ปรากฏเป็นมิงค์
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ กลับกรุงเทพไปซะไป....” พี่โต้งหันไปไล่ทันที ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ เลยแหละ
“ก็ไหนๆเธอจะออกไปข้างนอกแล้ว ฉันขอติดรถไปท่ารถตู้หน่อยไม่ได้เหรอ?”
“อย่าเลย ยังไม่อยากเป็นฆาตกรวันนี้!!”
อีกฝ่ายหน้าเจื่อน แล้วหนูก็ถูกพี่โต้งพาออกมาที่รถ....
“พี่ไม่มีสิทธิ์จะไปโกรธเขานะคะ มิงค์ทำถูกแล้วที่ทำให้หนูได้รู้ความจริง...” หนูเอนศีรษะพิงกระจกรถแล้วเอ่ยปาก....พี่โต้งสตาร์ทรถแต่ยังไม่ขับไปไหน
“มิงค์ไม่ทำแบบนี้หรอก ถ้าไม่คิดว่าจะมีประโยชน์กับตัวเอง... แล้วเค้าก็กำลังใช้ความใจดีของน้องฐาเป็นเครื่องมือ”
“หนูไม่ใช่คนใจดีหรอกค่ะ ไม่คิดจะสงสารชะนีนางอื่นง่ายๆ ด้วย หนูแค่ไม่เข้าใจพี่ต่างหาก... ตอนเอากันยังเอากันได้ แต่เด็กคนเดียวทำไมเลี้ยงไม่ได้”
“น้องฐาไม่เข้าใจ พี่ไม่เคยคิดอยากจะทิ้งน้องเมย์ แต่มิงค์ต่างหากที่เห็นแก่ตัวอยากเก็บลูกไว้เอง”
“น้องเมย์อาจจะอยากอยู่กับแม่เค้าก็ได้ แต่พี่กลับไปบังคับเอาลูกมา ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ?”
“แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะ ในเมื่อน้องฐาอยากให้พี่ทำอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ?”
“หนูเคยพูดตอนไหนล่ะ...”
“ตอนไปปายไงลืมไปแล้วเหรอ?”
รักสิคะ ถ้าเป็นลูกพี่โต้งหนูต้องรักอยู่แล้วล่ะ แต่แค่ลูกนะ อย่าให้หนูได้เจอแม่เชียว หนูคงต้องหากำจัดไปให้พ้นทางก่อนแล้วค่อยเอาลูกมาเลี้ยงเป็นลูกของหนู ไม่อย่างนั้นเค้าคงจะเป็นหนามยอกอกหนูไปตลอดแน่ๆ เลย
ใจหายวาบ แค่พูดไปด้วยความคะนองปาก ไม่คิดว่าพี่โต้งจะเก็บเอาไปคิด...
“พี่คะ...หนูไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ซะหน่อย”
“พี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อน้องฐานะ ถ้าน้องฐารักพี่สักนิด แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเมื่อเช้าได้ไหม.... ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่อยู่เฉยๆ พี่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง”
พอนึกถึงถ้อยคำที่ตัวเองพร่ำออกไป เป็นอะไรที่แบบโคตรๆ จะนางเอก.... งี่เง่าไร้สาระ เหมือนมองเห็นคนจมน้ำ แล้วก็อยากจะช่วยเลยรีบกระโดดลงไปทั้งๆ ที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นอย่างนั้นแหละ ไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังฆ่าตัวตายชัดๆ
แต่จะให้ยืนมองเฉยๆ มันก็กระดากใจ....
“แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วนี่...”
“ใช่ รู้แล้วไงต่อ ไหนลองพูดมาซิ อยากให้พี่ทำอะไร....”
“ถ้าเป็นไปได้... หนูก็อยากให้เด็กคนนั้นอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก... ถ้าหนูเป็นต้นเหตุให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นแบบนี้.. หนูเป็นฝ่ายไปเองก็ได้”
“งี่เง่า...!! ที่พูดออกมานี่คิดแล้วเหรอ? ใช้ง่ามสมองส่วนไหนคิดออกมาได้...”
“.................” ไม่เข้าใจเลย คนที่ควรจะโกรธโมโห เสียใจมันควรจะเป็นหนูไม่ใช่เหรอ ที่ไหนได้พี่โต้งกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับคำพูดแค่นี้......
“น่าจะรู้อยู่ ว่าพี่เลิกกับมิงค์มาตั้งนานแล้วก่อนจะมาเจอน้องฐาอีก แล้วยังจะมาแนะนำอะไรโง่ๆ พูดเหมือนไม่เคยรักกันเลย ถึงจะยกพี่ให้ใครต่อใครก็ได้...”
“แล้วทำไมพี่โต้งถึงเลิกกับมิงค์ล่ะ ทีกับหนู พี่ยังยกโทษ ให้อภัย ตั้งหลายอย่าง มิงค์เค้าทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจมากนักเหรอคะ”
“พี่ไม่อยากพูดถึงมัน.....”
“ก็ได้ค่ะ....ถ้างั้นทำไมพี่ต้องโกหกหนูเรื่องที่พี่ไม่เอาผู้หญิงด้วยล่ะ ในเมื่อที่จริงพี่ไม่ได้เป็นเกย์ แต่เป็นไบต่างหาก ทำไมพี่ต้องเลิกสนใจผู้หญิงแล้วกันมาคบผู้ชายอย่างเดียว มันเป็นเพราะน้องเมย์ใช่ไหมคะ เพราะพี่กลัวจะทำผู้หญิงคนไหนท้องอีกแล้วต้องรับผิดชอบ ก็เลยหันไปเอาผู้ชายแทนอย่างงั้นเหรอคะ!!!!”
“พอแล้ว!!! เลิกถามซะทีได้ไหม!!!” แล้วพี่โต้งก็หันมาตะคอกใส่.. หนูก็ตกใจเหมือนกันที่แกสติหลุดขนาดนั้นแต่ก็ยังไม่จบ
“แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะคะที่หนูพูด...”
“เหตุผลที่เลิกกับมิงค์ เหตุผลที่หันมาคบผู้ชาย... มันสำคัญมากนักเหรอ?? หึ... !! ถ้าที่บอกว่าใช่...มันเป็นเรื่องจริง เพราะเอาผู้หญิงแล้วท้อง เพราะไม่อยากรับผิดชอบ ก็เลยหันมาเอาผู้ชายแทน...แล้วน้องฐาจะทำไมเหรอ? น้องฐาควรจะดีใจซะอีกที่เป็นอย่างนั้น เพราะถ้าตอนนี้พี่ยังชอบผู้หญิงอยู่ คิดว่าพี่จะมาคบกับน้องฐาไหมล่ะ?”
หายใจแรง โกรธจนตัวสั่น.... ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดจริงหรือแค่ประชด แต่น้ำเสียงเยาะหยันและถ้อยคำที่พูดออกมามันรุนแรงเกินรับได้จริงๆ
“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่ถ้าพี่คิดได้แค่นั้นจริงๆ บอกให้รู้ไว้ หนูผิดหวังในตัวพี่มาก และไม่นึกดีใจเลยสักนิดที่ได้คนไร้ความรับผิดชอบอย่างพี่มาเป็นแฟน....” หันไปตะคอกใส่หน้าทั้งน้ำตาที่พรูพรั่งอาบแก้ม แล้วเปิดประตูรถออกมา
พี่โต้งคงกำลังโมโห แกเลยไม่ยอมตามมาอย่างที่ควรจะเป็น .... ก็แค่คิด วิเคราะห์เท่านั้นนะคะไม่ได้อยากให้ตามมาจริงๆ ขึ้นไปที่ห้อง เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องมา ทีแรกว่าจะเดินไปที่ลิฟท์แต่ได้ยินเสียงลิฟท์ดัง ก็ไม่มั่นใจว่าพี่โต้งขึ้นมาพอดีหรือเปล่า หนูเลยรีบเดินเลี่ยงไปทางบันไดหนีไฟแทน กะว่าจะเดินลงไปกดลิฟท์ที่ชั้นเจ็ดจะได้ไม่เจอพี่โต้ง พอเดินลงจากชั้นแปดลงมาชั้นเจ็ด ทีนี้ก็ชะงักเพราะเจอคนนั่งอยู่ตรงชั้นพัก บันได ทำเอาตกอกตกใจหมดนึกว่าผี
คงเพราะเสียงรองเท้าทำให้ผีคอนโดหันมาพอดี.... ปรากฏว่ากลายเป็นผีพี่เอค่ะ นึกว่าหนีไปไหนได้... ที่แท้มาหลบอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ แล้วพี่ซาเค้าไปหาแถวไหนล่ะทำไมไม่ยอมเจอ อยู่ใกล้นิดเดียวเองแท้ๆ....
“พี่มานั่งทำอะไรอยู่นี่เนี่ย” รู้อยู่ว่าหนีพี่ซาแต่ก็ถามไปงั้นเองด้วยคำถามสิ้นคิด
“เปล่า...นั่งเล่นไปงั้น” คำตอบสิ้นคิดกว่า -*- “ ว่าแต่เราเถอะ สะพายกระเป๋าจะไปไหน..”
“อ๋อจะกลับบ้าน”
“ลิฟท์เสียหรือไง.... ทำไมมาทางนี้....”
“เปล่า จะลงไปใช้ชั้นเจ็ด.... เออ หนูรู้เรื่องพี่โต้งหมดแล้วนะ ขอโทษแล้วกันที่ไม่เชื่อพี่แต่แรก... พี่โต้งเค้าไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟังมาก่อนเลย”
“ไอ้เรื่องอย่างว่ามันเป็นศักดิ์ศรี ความภาคภูมิใจของผู้ชาย ต่อให้ไม่ใช่พี่โต้งก็เถอะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ใครที่ไหนก็ไม่อยากพูดถึงหรอก”
“ศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจอะไร มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่มีลูก”
“อ้าว... นี่ยังไม่รู้เรื่องที่น้องเมย์เป็นต้นเหตุให้พี่โต้งทำอะไรผู้หญิงไม่ได้เหรอ?....”
“อะไรนะ? หมายความว่ายังไง”
“อ้าว...ยังไม่รู้จริงๆเหรอ งั้นนึกซะว่าพี่ไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน”
พี่เอรีบบอกแล้วลูกขึ้นตั้งท่าจะชิ่งเมื่อตัวเองพลาดบอกเรื่องใหญ่ไปแล้ว แต่คิดว่ามาถึงขนาดนี้แล้วหนูจะยอมปล่อยให้มันคาราคาซังอีกเหรอ
หนูรีบควักมือถือขึ้นมาทันที พร้อมกดหาเบอร์
“พี่ซาเหรอคะ.... รีบมาด่วนเลยค่ะ พี่เออยู่ที่.....”
“เฮ้ย....” พี่แกร้องขึ้นทันที จากที่กำลังจะเดินหนีไปเป็นต้องรีบย้อนกลับมาคว้ามือถือในมือหนูแทบไม่ทัน....
ถึงแม้ว่า....พี่เอแกจะไม่ได้เข้าข้างหนูเท่าไรก็เถอะ แต่ตอนนี้ หนูก็ไม่รู้แล้วว่าจะหันหน้าไปถามใครดี พี่ซาเองก็ทำท่าว่าไม่อยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของเพื่อน ขนาดรู้ทั้งรู้ว่าโต้งตัดสินใจจะตัดน้องเมย์ได้ทั้งคนเขายังไม่ยอมให้พี่เอมาบอกหนู ส่วนพี่โต้งโดนหนูโวยวายตอกหน้าขนาดนั้นแกยังปากแข็งไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังสักแอะ นี่จนตรอกขนาดหนักแล้วถึงต้องหันหน้ามาขอความเมตตาจากศัตรู อย่างน้อยก็เป็นคนที่รู้เรื่องที่สุดแล้ว
“ขอร้องล่ะค่ะ ถ้ารู้อะไรก็เล่ามาเถอะ ถ้าพี่ไม่พูดอะไรหนูคงบังคับไม่ได้ แต่หนูจะไปถามพี่ซาทีหลังโดยเอาที่อยู่ของพี่เป็นการแลกเปลี่ยน ไม่แย่พอเหรอคะ...งั้นหนูอาจจะไปเล่าว่าพี่เอตั้งใจบิดเบือนข้อเท็จจริง ใส่ร้ายใส่ความพี่โต้งยุยงให้เราแตกกัน พี่จะได้โดนพี่ซาด่า ให้มองหน้าพี่โต้งไม่ติด อย่างงั้นดีไหมคะ?”
แล้วพี่เอก็ถอนหายใจแล้วก็นั่งลง.......
“ที่จริงแล้ว.......”
.............................................................
To be con
-
เคลียร์ไปเลยค่า เพราะถ้าหนีปัญหาไม่เฉลยอีกมันจะวกวนเกินไป
-
น้องฐาคะ มารน้อยๆเข้าสิงร่างแล้ว :z2:
ดีเนอะ คราวนี้จะได้รู้ความจริงสักที หลังจากอึดอัดมาซะนาน
รอเสมอนะคะ เอาใจช่วยฐาโต้งและคนแต่งค่ะ
:L2:
บวกเป็ด
-
อยากรู้สาเหตุ !!!!!!!!
-
เอาความโรแมนติกกลับมาาาาาา :z3:
เบื่อมาม่าแย้วววว :mew2:
-
ลุ้นมากเลย ในที่สุดก็จะได้รู้สาเหตุแล้ว
-
:serius2: :serius2:
:mew1: :mew1:
-
:a5: ท่าจะค้างงงง
-
ดีมากน้องฐาจะได้รู้เรื่องสักที(เราก็อยากรู้)
อิพี่โต้งก็อะไรไม่รู้ถึงขั้นนี้แล้วยังลีลาอยู่ได้
ฮู้ว...ขัดใจ
:katai1:
-
รอค่ะ อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลัง
-
ต้องนั่งลบตอนที่แล้วในสมองทิ้งแล้วมาอ่านใหม่ :laugh:
เรื่องราวจะเป็นเช่นไรต่อไป :hao3:
-
เมื่อกี้อ่านแค่คร่าวๆๆๆๆ
เห็นแววสนุกมาแต่ไกล
งั้น..ยังไม่อ่านละเอียดดีกว่า
เดี๋ยวรออ่านรวดเดียวเลย
น่าจะสนุก+มันส์กว่ากันเยอะ
ไม่เป็นไร..นิ
ดึกๆๆๆๆ ก็คึกได้
:hao6:
อิอิ
edit...
ง่วงแล้วอ่ะ
ขอตัวไปนอนก่อนนะ
พรุ่งนี้อ่านแล้วกัน
คร่อกกก...ฟี้
-
แล้วมันจะเป็นไงต่อไปละเนี่ย... มองไม่เห็นทางออก
-
ตัดได้ค้างมาก :ling1:
อยากรู้มากๆเลยว่าน้องเมย์มาเกี่ยวอะไรด้วยกับการที่พี่โต้งไม่เอาหญิงน่ะ
-
ขอโทษนะคะ แต่ต้องพูดคำนี้ริงๆ อิน้องฐา น่ารำคาญมากค่ะ นี่ขนาดเป้นตัวหนังสือยังน่ารำคาญขนาดนี้ เฮ้ออออออ
รีบๆเข้าใจกันเหอะ
-
รอ ร๊อ รอ ! ! ! !
แวะมาปูเสื่อรอ
-
กรีดร้อง :hao5:
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันค้างคสมากมาย
อยากให้จบๆๆตอนนังมิ้งไปสะที
แอบรำคาณฐานะ เกิดจะอยากเป็นนางเอกเข้าไปอีก
พี่โต้งก็บอกว่าเลิกแล้วๆๆๆยัง เห้ย เมื่อไหร่จะดีกันสะที
-
อ้าว ขาดตอน :hao7:
-
รอใจเย็น แล้วเปิดใจพูดความจริง แล้วจะดีเอง
-
เมื่อคืนรอถึง ตี 1 เลยค่า T^T
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มีคนรอถึงดึกเลยเหรอ เค้าขอโทษนะที่มาต่อตามสัญญาไม่ได้ :m5: :m5: :m5:
ที่จริงมีต้นฉบับเป็นทุนแล้ว เหลือแต่เกลา เลยคิดว่าจะออกมาไว แต่พอดีมีงานเข้านิดหน่อย แล้วพออ่านต้นฉบับเก่าแล้ว ก็ ยังไม่ถูกใจเท่าไร เกลาไปเกลามา หลับคาไปเลย -*- ขออภัยด้วย..... :m17:
*** ตอนช่วงพี่โต้งเล่าเรื่องอดีต....ค่อนข้างยืดยาวไร้สาระพอสมควร (ทั้งเรื่องพี่เอ//พี่ปอนด์) เนื่องจากแต่งนานแล้ว..... พอมานั่งอ่านแม้จะยืดไปหน่อยก็ไม่รู้จะตัดตรงไหนออกดีให้กระชับ เลยช่างเถอะใส่มันไปทั้งดุ้นนั่นแหละเนอะ - -|||
[Special ] Top secret………………………….. BY P’ โต้ง
ปัง!! เสียงประตูรถปิดลงพร้อมกับน้องเดินจากไป
“ปัดโธ่โว้ย” ผมสบถก่อนจะเอามือทุบพวงมาลัยระบายอารมณ์ดัง ปึ่ก!!
พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง ก่อนจะออกไปตามน้อง...
แต่ยังไม่ทันไปไหน...ก็ได้ยินเสียงประตูรถเปิดอออก พร้อมกับใครบางคนก้าวขึ้นมานั่ง
“น้อง...” เสียงเรียกชะงักลงเมื่อพบว่าไม่ใช่คนที่นึกถึง
“นี่ยังไม่กลับไปอีกเหรอ” ผมถามเสียงห้วนเมื่อพบว่าเป็นมิงค์
“เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง ฉันจะกลับได้ยังไง”
“ไม่จำเป็นแล้วมั้ง เธอก้าวล้ำเส้นเกินไปแล้ว ถ้าคิดจะทำถึงขนาดนี้เธอคงทำใจไว้แล้วใช่ไหมว่ามันจะเป็นยังไง”
“ใจเย็นๆ สิ มันคงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอคิดหรอก ฉันไม่ได้คิดจะทำให้เธอกับแฟนทะเลาะกันนะ อยากให้เข้าใจกันต่างหาก ยังไงเราสองคนก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกันมาตั้งนานแล้ว แค่น้องเมย์คนเดียวแฟนเธออาจจะไม่ได้ใจแคบขนาดนั้นก็ได้”
“เลิกเอาน้องเมย์มาอ้างสักทีเถอะ...เค้าไม่เชื่อหรอกว่าเธอรักและเป็นห่วงลูกจริงๆ ตอนนี้ไม่มีบุคคลที่สามแล้วเลิกตอแหลได้แล้วมั้ง...."
“ฉันแค่ต้องการให้ทุกอย่างเหมือนเดิม... เหมือนเมื่อก่อนตอนที่เธอยังไม่ได้คบกับแฟนคนนี้ เธอเคยรักและใส่ใจน้องเมย์มากกว่านี้นะ”
“ตอนนี้เค้าก็ยังรักน้องเมย์เท่าเดิมนะ แต่เค้าอยากจะเป็นอิสระจากเธอต่างหาก...มิงค์”
กว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็พักใหญ่....กว่าจะขึ้นไปที่ห้อง
ทั้งๆ ที่ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่พอเปิดตู้เสื้อผ้ากลับพบว่ากระเป๋าเสื้อผ้ากับเสื้อผ้าตัวเก่งหายไปบางส่วน ก็รู้แล้วว่าน้องไม่อยู่แล้ว
ได้แต่ถอนใจอย่างกลัดกลุ้มเหมือนคนหมดหนทาง......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คุณเคยมีความลับไหม? ความลับกับคนที่คุณรัก บางครั้งมันอาจจะอึดอัด แต่เมื่อเดาไม่ออกว่าถ้าเขารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว เขาจะมีปฏิกิริยายังไง ก็ต้องตัดสินใจเงียบไว้ดีกว่า คนเคยชั่ว จะให้มาตีแผ่ความเลวของตัวเองก็กลัวว่าคนฟังจะรับไม่ได้ แต่ในเมื่อเราไม่รู้จักกัน ผมก็ไม่แคร์ที่จะเล่า
ที่จริงแล้วผมน่าจะรู้ว่าน้องฐาไม่ชอบเอ เพราะเอมันรักผม ถึงผมจะคิดอยู่หลายครั้งก็เถอะว่ามันอาจจะเลิกรักผมไปแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัวเอง หรือรู้แล้วแต่ยังคงโกหกตัวเองอยู่เรื่อยๆ เหมือนไอ้ปอนด์ก็ได้ การที่คนอย่างผมยอมอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรรุนแรง ทั้งๆ ที่เอเข้ามาวุ่นวายในชีวิตรักของผมมากเกินกว่าจะให้อภัยได้แบบนี้ ก็เพราะผมเคยทำผิดต่อเขามามากนั้นเอง
ผมเป็นพี่เทคของเอ คอยดูแลเอมาตลอดจนเขาเริ่มหลงรักผม แต่ผมไม่เคยบอกเขาเลยว่าจดหมายที่เขียนหาเขาในนามพี่เทค ผมไม่ได้เขียนเอง ซาต่างหากที่เป็นคนเขียน แต่ความปากแข็งของมันทำให้อะไรๆ ยิ่งยากขึ้นไปทุกที
ผมกับซาช่วยกันวางแผนหลายอย่างเพื่อให้เอลืมผมแต่ก็ไม่สำเร็จ ทำอะไรแย่ๆไปก็ตั้งเยอะ....
ท้ายที่สุด วิธีการผิดๆ ของเราก็เป็นเรื่อง เมื่อเอมันตัดสินใจคิดสั้นเอามีดปาดแขนตัวเอง หลังจากวันนั้นพวกเราถึงได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
เอยอมตกลงคบกับซาแบบจริงจัง คงไม่ใช่เพราะเริ่มรัก แต่เพราะต้องการแก้แค้นพวกเรา มันกลายเป็นราชินีที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ไอ้ซาที่เหมือนจะทีแรกจะโหดก็เปลี่ยนไปอย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะมันกลัวว่าเอจะทำร้ายตัวเองซ้ำอีกแค่นั้นเอง ส่วนผม เอยังเข้ามาวุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการในทุกครั้งที่มีความรัก ผมเองก็ไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรเด็ดขาดด้วยเหตุผลเดียวกัน ผมคิดว่าทั้งผมและไอ้ซาติดค้างเออยู่หลายเรื่อง และเราคงต้องชดใช้
ข้ามเรื่องเอมาที่ไอ้ปอนด์... ผมเคยรักมันมาก พยายามทำดีกับมันทุกอย่าง แต่ปัญหาอยู่ที่มันดันไปรักเพื่อนของผมเอง และถึงเคลียร์จะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ผมก็รู้ดีว่ามันคิดยังไง ระหว่างที่ตาอินกับตานาแย่งปลากันแทบเป็นแทบตาย ก็มีไอ้เชี่ยตาอยู่คว้าพุงปลาไปซะฉิบ ผมทำทุกวิถีทางแม้จะรู้ว่ามันเป็นวิธีสกปรก แต่ใครจะสน ขอแค่ได้คนที่ตัวเองรักมา แต่มันกลับทำให้ผมรู้ว่าปอนด์เองก็ไม่เคยคิดอะไรกับผมเลย
ผมยอมพ่ายแพ้ให้กับทุกอย่าง ถอยออกมาทั้งๆ ที่มันเจ็บ แล้วมองหาความรักครั้งใหม่....
ผ่านมาและก็ผ่านไปจนกระทั่งมาเจอน้องกิ๊ง ที่จำได้ตั้งแต่วินาทีแรกว่าเป็นน้องโรงเรียน
น้องกิ๊ง ผู้ชายที่สวย นิ่ง หยิ่ง เชื่อมันในตัวเอง เหมือนตุ๊กตาราคาแพงที่ใครๆ ก็คงอยากได้มาเป็นเจ้าของ แต่พอได้เข้าใกล้ก็จะรู้ว่าตุ๊กตาตัวนี้แข็งอย่างกับมะพร้าว...เปลือกหนาเหลือเกิน ถ้าไม่ให้อีกฝ่ายเปิดใจก่อน ก็ยากนักที่จะเข้าถึง ผมแปลกใจด้วยซ้ำที่รู้ว่าน้องกิ๊งมีคนรักแล้ว แต่พอได้เจอก็สะกิดใจอยู่ว่าเหมือนใครบางคนที่โรงเรียน ใครคนที่น้องกิ๊งสนิทมากที่สุด ผมเลยพอเข้าใจว่า อย่างผมอาจจะไม่ใช่สะเป๊กก็ได้เนอะ แต่ถึงยังไงผมก็ดีใจที่ได้รู้จักน้องกิ๊งอยู่ดี เพราะน้องกิ๊งทำให้ผมได้มาพบกับน้องฐาอีกครั้ง และเชื่อมโยงให้เราได้กลับมาสานสัมพันธ์กันอีก จนมาถึงวันนี้
ทั้งๆ ที่ผมเคยพูดแท้ๆ ว่าเกลียดกะเทย เกลียดเพราะเหมือนผู้หญิง เกลียดเพราะความหึงหวงเพราะไอ้ปอนด์ชอบหาเศษหาเลยกับกะเทยเป็นพิเศษ เกลียดเพราะอะไรอีกก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมดีใจเหลือเกินที่ผมได้รักน้องฐา ได้ใช้เวลาดีๆ ร่วมกัน อยากให้เวลาเหล่านั้นยาวนานมากกว่านี้ ไม่อยากให้วันนี้มาถึงเลยจริงๆ
วันที่ความลับสำคัญของผมถูกเปิดเผย
เรื่องมิงค์ และ น้องเมย์....
ผมไม่กล้าบอกน้องฐาหรอกนะ เรื่องที่เมื่อผมเคยเป็นไบ เพราะกว่าจะมาถึงตอนนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะมาก สมัยเรียนมัธยมผมอยู่โรงเรียนชายล้วน คิดดูสิว่าข้างในนั้นน่ะ มันไม่มีสาวๆ ให้เจริญหูเจริญตาเจริญใจเท่าไรหรอกนะ เวลาเลิกเรียน บางทีพวกเพื่อนๆ ก็เลยพากันไปส่องสาวแถวสยาม เวลาสาวๆ สวยๆ เดินผ่านมาก็มีเป่าปาก ไม่ก็เอ่ยแซว ถ้าผมไม่ได้มารยาทดีกลัวจะทำเพื่อนเสียใจก็จะขอด่าสักหน่อยเถอะ
“หน้าพวกมึงหรือก็เชี่ย ปากมึงก็หมา พ่อมึงเป็นนกหวีดหรือไงถึงต้องไปเป่าปากแซวเขา จะจีบทั้งทีใช้วิธีอ่อนๆ แบบนี้กว่าจะติดน่ะชาติหน้าเหอะ แล้วนี่ถ้าเกิดเขาชอบขึ้นมา จะมีปัญญาเลี้ยงเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ เรื่องมาก วุ่นวาย เดี๋ยวจะเอาโน่นเอานี่ ไฮโซกันจริงๆ พอชวนไปนอนด้วยเหรอ? คิขุ อาโนเนะ ทำเป็นเหมือนไม่เคย ทั้งที่ความจริงไม่รู้กี่คนแล้ว.....”
เอ่อ... โอเค ผมไม่กล้าพูดออกไปหรอก ได้แต่คิดเท่านั้นแหละ ถ้ามากะพวกเพื่อนๆ ล่ะก็ ผมไม่คิดจะมาจีบสาวหรอก ถ้าจะจีบจริงๆ ลุยเดี่ยวๆ ดีกว่า ก็รูปกูหล่อ พ่อกูรวย จวยกูโต
เอ่อ.... อ่านมาถึงตรงนี้มีแต่เรื่องยกยอปอปั้นตัวเอง ช่วยไม่ได้นะ คุณหลงมาอ่านเรื่องของคนขี้คุยแล้วนี่นา ต้องทำใจ
ถึงยังไง ผมก็ไม่เคยมีคนรักเป็นผู้หญิงจริงจังอยู่ดี เพราะความที่อยู่ห่างกันมันก็ลำบากหลายๆ อย่าง ก็เลยเลือกคบเด็กๆ ในโรงเรียนเดียวกันแทน แน่นอนว่าเด็กผู้ชายน่ารักๆ ทั้งนั้น ก็คบไปตามกระแสพอให้ชีวิตตัวเองไม่ขาดหวานแค่นั้นแหละ แต่ก็ไม่เคยคบใครได้นานสักที เพราะเวลาที่ผมอยู่กับใครนานๆ ผมก็เริ่มจะรักเขา ก่อนที่ผมจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมก็จะขอเลิกเสียก่อน
เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะผมไม่อยากเป็นเกย์ไง รสนิยมของคนเราอาจจะไม่ผิด แต่น้อยคนนักที่จะเข้าใจ ผมไม่ได้เกลียดผู้หญิง พอๆ กับที่ไม่ได้เกลียดผู้ชาย เพราะไม่ว่าเพศไหนก็มีความเป็นมนุษย์ไม่ต่างกัน ผมแค่เลือกจะกอดเก็บสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว ไม่พยายามไขว่คว้าสิ่งที่อยู่ห่างไกลดูแลได้ยากแค่นั้นเอง
ตราบจนกระทั่ง ผมเริ่มรู้สึกตัวว่า ยิ่งนานวันการมีคนรักเป็นผู้ชายคือสิ่งที่ปกติขึ้นทุกที อนาคตข้างหน้าผมอาจจะหันกลับมาเป็นผู้ชายปกติอีกไม่ได้แล้วก็ได้ การเป็นเกย์คงไม่ได้ดูเลวร้ายนัก ถ้าหากผมไม่ใช่ลูกคนจีนที่ครอบครัวค่อนข้างเข้มงวด ผมแค่ไม่รู้จะบอกพวกเขายังไงดีเท่านั้นเอง และยิ่งกว่านั้น ผมรักเด็ก และอยากมีลูกมาก ไม่ว่ายังไงวันข้างหน้า ผมก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิง และมีครอบครัวที่แสนสุขให้ได้ ไม่แปลกใช่ไหมที่คิดอย่างนี้ ไม่ผิดใช่ไหมที่จะฝัน
ผมเริ่มคบกับมิงค์ตอนอยู่ม.หก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเริ่มรักเธอตอนไหน ก็แค่บังเอิญช่วยเก็บของตก ได้รับคำขอบคุณพร้อมเบอร์มา ผมคิดว่ามันไม่ได้เสียหายอะไรที่จะโทรไปหาเธอ เพราะเธอก็สวยดี และผมเริ่มชินที่เราจะออนเอ็มคุยกัน หรือโทรหากันบ่อยๆ ผมไม่ใช่แฟนขี้หวงเลยสักนิด ไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องการแต่งตัว ไม่จุกจิกเวลาจะไปไหน ผมแค่แสดงความห่วงใยเท่าที่จำเป็น และให้ในสิ่งที่เธอขอเท่านั้นเอง
ครึ่งปีผ่านไป ผมขอเวลาอยู่คนเดียวเพราะต้องตั้งใจอ่านหนังสือสอบเอนท์ เวลาที่ให้เธอน้อยลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายได้ข่าวว่าเธอมีคนอื่น....
ช่างปะไรก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ไม่ว่าจะไปทำระยำตำบอนที่ไหนใครจะไปสน เลิกกันแล้วก็เท่านั้น
คิดว่าทุกอย่างจะจบ ที่ไหนได้.... ผ่านไปหลายเดือน มิงค์ก็กลับมาหาอีกครั้งพร้อมกับบอกข่าวที่ทำให้ตกใจที่สุดในรอบ 18 ปี
“โต้ง.... เค้าท้อง” ผมอึ้ง ยืนมองหน้ามิงค์ตาค้าง
หลายสิ่งหลายอย่างตีกันให้วุ่นไปหมด แน่นอนเลยว่าผมไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนถึงขนาดจะไม่เคยมีอะไรกับเธอ แต่รอบครอบมากพอที่จะป้องกันทุกครั้ง ขอย้ำว่าทุกครั้งจริงๆ แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ
“ตลกน่ามิ้งค์ ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”
“เรื่องแบบนี้ใครจะมาพูดเล่น” มิ้งค์ทำหน้าจริงจังตอบมา
“ถึงงั้นก็เถอะ เค้าจะรู้ได้ไงว่าลูกเค้าจริงหรือเปล่า นี่เราเลิกกันไปตั้งนานแล้วนะ”
“เค้าไม่ได้มาบอกเพื่อให้รับผิดชอบอะไรหรอก แค่อยากมาขอความช่วยเหลือ เราจะเอาเด็กออก”
งั้นเหรอ? ใช้แค่เงินทุกอย่างก็จบ.... ถ้าแค่นั้นจริงก็ไม่ใช่ปัญหา.....
“จะเอาเท่าไรล่ะ?”
หลังจากวันนั้นก็ไม่จบอย่างที่คิด...
พอนั่งหาข้อมูลในเน็ต อย่าว่าแต่ถุงยาง แม้แต่การทำหมันถาวร ก็ยังไม่สำเร็จ100%
เอาแต่กังวลใจ... มาตลอดถ้าทำแท้งไปตอนนี้จริงๆ ก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร... คงตะขิดตะขวงใจ ตลอดไปแน่ๆ
0.03% ที่ลูกของมิงค์จะมีโอกาสเป็นลูกของผม ผมกลั้นใจทำร้ายเขาไม่ลงจริงๆ
ท้ายที่สุดก็ทำไม่ลง ต้องตัดสินใจไปขอร้องให้มิงค์เก็บเด็กไว้...
แทนที่จะจบกันแค่สองคนก็กลายเป็นเรื่องใหญ่.... ต้องบอกป๊าม๊า ให้ไปคุยกับที่บ้านมิงค์ว่าจะรับผิดชอบลูกสาวเค้า ไปหมั้นไว้ก่อน เอาไว้เรียนจบค่อยแต่งก็ได้ เพราะผมยังเรียนอยู่
ตอนที่คลอด ผมมาเรียนมหาวิทยาลัยไปเกือบครึ่งปี...
ได้เห็นหน้าลูกครั้งแรก หัวใจมันเต้นถี่ ตกหลุมรักเขาตั้งแต่วินาทีแรก
น้องเมย์เป็นเด็กหญิง น่ารัก สุขภาพแข็งแรง แต่หน้าตาไม่เหมือนผม กรุ๊ปเลือดก็ไม่เข้ากันอีกต่างหาก ไม่จำเป็นต้องตรวจดีเอ็นเอก็รู้ว่าไม่ใช่ ผมเสียใจ สิ้นหวัง เจ็บปวด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ก็ป๊ากับม้าตอนได้อุ้มหลานดูมีความสุขมากเกินกว่าจะบอกความจริงพวกเขา ดังนั้นเรื่องนี้เลยต้องเก็บไว้เป็นความลับรู้กันแค่มิงค์กับผมสองคนน่าจะดีกว่า....
ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่พูดถึงเรื่องนั้น ในเมื่อเคยพูดว่าจะรับผิดชอบก็ต้องทำตามนั้น แต่ผมก็ยังไม่หายโกรธมิงค์ที่โกหก หลอกลวงแบบนั้นอยู่ดี มิงค์ย่อมรู้แต่แรกอยู่แล้วว่าน้องเมย์เป็นลูกใคร ผมพยายามไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอย่างเธออีกต่อไป แต่มันก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ในเมื่อผมก็ยังแวะไปหาน้องเมย์อยู่เรื่อยๆ
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมแวะไปน้องเมย์ เธอพยายามปลุกอารมณ์อีกครั้งแล้วผมก็ใจอ่อนเลยตามเลย แล้วสิ่งที่ได้กลับไปคือความล้มเหลว ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น ไม่มีอารมณ์เลยสักนิดเดียว
ผมเพิ่งรู้ตัวตอนนั้นว่าตัวเองเริ่มเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ตายด้านไปเฉยๆ ก็เลยไปหาหมอหายาโด๊ฟและวิธีแก้อยู่นานแต่ก็ไม่ได้ผลเลย ไม่ว่าจะพยายามยังไง ไม่ว่าจะเป็นมิงค์หรือผู้หญิงคนอื่น ผมก็ทำเรื่องนั้นไม่ได้จริงๆ แต่มันแปลกที่ถ้าทำกับผู้ชายไม่เป็นอะไร....
ในที่สุดที่บ้านก็รู้เรื่อง (เพราะตอนนั้นซื้อพวกอาหารเสริม และพวกไวอากร้ามาเป็นตัน) ป๊ากับม้าพากันตกใจจนตัดสินใจพาลูกชายไปพบจิตแพทย์จนสรุปออกมาว่าสาเหตุเป็นเพราะช็อกเรื่องของน้องเมย์ก็เลยหวาดกลัวการมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิง (ที่จริงคือช็อกที่น้องเมย์ไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่บอกที่บ้านว่า ช็อกเพราะการที่มีลูกโดยไม่ได้ตั้งตัว)
คงไม่ต้องถามว่าผมกับมิงค์เราจะเป็นยังไงต่อ ต่อให้เธอรักผม เธอก็คงทนไม่ไหวอยู่ดีถ้าผมจะไม่แตะต้องเธอเลยแบบนี้ หรือว่าเธอไม่เคยรักผมตั้งแต่แรกแล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน
หลังจากนั้นมา.... ผมก็ค่อยๆห่างจากมิงค์ออกมาแต่ก็จำต้องอุปการะน้องเมย์เหมือนเดิม เพราะไม่มีคนอื่นรู้ คงเพราะความรักเด็กเป็นทุนเดิม ประกอบกับรู้ตัวดีว่าคงไม่สามารถมีลูกได้ ผมถึงได้พยายามหลายครั้งที่จะขอน้องเมย์มาเลี้ยงเอง แต่ทั้งๆ ที่มิงค์ก็ไม่ใช่แม่ที่รักลูกมากมายอะไรนัก แต่เธอก็ยังเห็นแก่ตัวมากพอที่จะเก็บลูกเอาไว้กับตัวเพื่อให้ผมตัดเธอไม่ขาด มาถึงตอนนี้ ผมก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน ถ้าไม่เล่าเรื่องที่ทำอะไรผู้หญิงไม่ได้แล้วให้ฟัง น้องฐาจะเชื่อเหรอว่ามันไม่มีอะไรจริงๆ มันก็คาราคาซังไม่จบไม่สิ้นหรอกจริงไหม?
ตัดปัญหาเลยแล้วกัน ถ้ามิงค์ยังดื้อด้านอยากเก็บน้องเมย์ไว้นัก ก็ให้เลี้ยงไปคนเดียวเลย เรื่องจะได้จบๆ กันไป
แต่ดูเหมือนมิงค์จะยังไม่อยากจบ ยังจะดึงน้องฐาเข้ามาเอี่ยวด้วยอีก แล้วน้องฐาก็ดันจะนางเอกไม่เข้าเรื่องขึ้นมาอีก
ความจริง....แค่เล่าทุกอย่างให้ฟังก็คงจบ
แต่ จะให้เล่าเรื่องนั้นให้ฟังน่ะเหรอ...... ฆ่ากันซะดีกว่า...
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ยังไม่จบนะ เดี๋ยวมาต่อ......
ปล. คนอ่านอาจจคิดว่า เรื่องเล็กกระจิดริดไม่น่าจะทำเป็นเรื่องใหญ่ แค่เล่าๆ ไปก็จบ... แต่ในความคิดนิคือสำหรับผู้ชายไม่ใช่เรื่องเล็กนะคะ ถ้าสังเกตดีๆ พี่โต้งแกมีปมเรื่องนี้ค่อนข้างเยอะ ตั้งแต่เจอน้องฐาครั้งแรก น้องฐาก็ไปดูถูกแล้วว่า ...ของพี่โต้งอ่ะเล็ก จนพี่แกเป็นเดือดเป็นแค้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ..... หลังๆมา โดนหาว่าไรน้ำยามั่งไรมั่ง พี่โต้งแกไม่เคยปล่อยให้ด่าฟรีเลยนะ แกเอาคืนทบต้นทบดอกตลอด 555 แสดงว่าสำหรับพี่แกแล้ว แกกินศักดิ์ศรีเป็นอาหารหลักแหละ หายไปแล้ว จะตายไรงี้ น่าจะเก็ทเนอะ.... แหะๆ :m23:
แฟนเพจ (https://www.facebook.com/Bunnypoundbread)
เล่นเฟสก็เข้าไปเยี่ยมกันนะคะ จะอัพเดทตอนใหม่ได้ง่ายๆ
-
:hao3:
-
ตามอ่านอยู่ฮะ มีคนแนะนำมาว่าเรื่องนี้เริ่ด โอเค จัดไป (ตอนนี้เพิ่งถึงหน้า 2 เองว่ะครับ 55) :katai1:
-
:katai5:
รออ่ะ
-
เราเข้าใจนะ เรื่องบางเรื่อง คนอื่นอาจมองว่าเรื่องเล็กน้อย แต่เจ้าตัวเองกลับไม่คิดแบบนั้น
คือจิตใจแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอก รัก ชอบ เกลียด ยังแตกต่างกันไปเลย
เราเข้าใจพี่โต้ง กอดดดดดดดดด >////< ......เข้าใจน้องฐาด้วย อิอิ
-
ชวงตอนนี้ ไอ้พี่โต้งก็งี่เง่า
น้องฐาก็ง๊องแง๊ง
คนแต่งรีบสรุปบดหน่อยนะคะ
ลำคาญคู่ี้มากเลย อ่านไปก็ประมาณว่า อะไรของมัน :hao4:
-
มันคืออาไล ?? พี่โต้งบอกความจริงน้องฐาไปเถอะ
น้องฐารับได้อยู่แล้ว ว วว วว
-
:jul1:
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
:ling1:
ถ้าบอกไปอาจโดนตีตาย
:hao7:
-
บอกความจริงน้องฐาไปเหอะพี่โต้ง
ไม่งั้นก็ไม่เข้าใจกันอีกซักที
-
อ่านจบปั๊บ ตบอิโต้งด้วยถุงยางไซส์ 56
หอยหลอด หอยขม มากค่ะคู๊นนนนนนนนนนนนน
หมั่นไส้ที่มีแต่รักตัวเองล้วนๆ
-
คือไหนๆน้องฐาก็รู้แล้้วไง แต่เป็นการรู้แบบไม่ครบถ้วนกระบวนความ ฉนั้นก็เล่าให้ฟังซะทีเห้ออออออออ
-
จะรอดูว่าพี่โต้งแกจะแกปัญหายังไง :katai4:
-
พูดถึงพี่โต้งก็น่าสงสารเนอะ :katai5:
-
บอกความจริงไปเถอะ สองหัวดีกว่าหัวเดียวน่ะพี่โต้ง
:mew1: :mew1:
-
อย่างนี้นี่เอง เฮ้อ ถ้าโต้งไม่เล่า น้องก็คงรู้จากปากเอแล้วมั่ง
-
ฮึี๊ยยย พี่โต้งงงงง :katai4:
-
พี่โต้งความลับเยอะนะ
แต่ถ้าบอกฐา ว่าน้องเมย์ไม่ใช่ลูกพี่โต้ง
อะไรอะไรก้คงดีขึ้นนะ
-
ระหว่างทิ้งศักดิ์ศรีกับทิ้งคนรักพี่โต้งเลือกอะไรล่ะ
ถ้ายึดถือศักดิ์ศรีมากขนาดนั้นก็แปลว่าไม่ได้รักน้องฐามากมายอะไรหรอก
-
ตอนที่ 100.99 (เพราะมันสั้น)
“ถ้าน้องเมย์ไม่ใช่ลูกพี่โต้งจริงๆ งั้นถ้าพี่โต้งจะตัดขาดไปทั้งแม่ทั้งลูกก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหน แล้วพี่จะมาบอกหนูให้มันเป็นเรื่องเป็นราวทำไมเนี่ย” หนูโวยวายทันทีที่พี่เอเล่าจบ แต่ความจริงถึงพี่เอมาพูดหนูก็ไม่คิดจะเชื่ออะไรแกหรอกถ้าไม่ได้ยินกับหูตัวเอง
“นังมิงค์มันเห็นแก่ตัวจะตายไป ขนาดพี่โต้งเสนอตัวจะเอาลูกมาเลี้ยงให้ จะได้สบายๆ มันยังไม่ยอม เพื่อจะได้ยึดพี่เค้าเอาไว้ ถ้าสมมุติ พี่โต้งเค้าตัดน้องเมย์ได้จริงๆ แบบไม่ดูดำดูดี น้องเมย์ก็หมดประโยชน์ ทีนี้นางไม่เอาขี้เถ้ายัดปากลูกตายเหรองี้ ”
“ที่เล่ามาทั้งหมดเนี่ย เรื่องจริงแน่เหรอ คราวก่อนที่พี่เล่า คนละเรื่องกันเลยนะ”
“เรื่องไหน....จำไม่ได้แล้ว”
อร๊ายยยยย คนที่น่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากน่าจะเป็นอีพี่เอนี่มากกว่านะคะเนี่ย.....
สรุปแล้ว อีพี่เอก็ยังเชื่อไม่ได้อยู่ดี เลยต้องย้อนกลับมาที่ห้องอีกครั้ง
ค่อยๆ ย่องเข้าไปเจอพี่โต้งนั่งอยู่ที่พื้นกลางห้อง ยังไม่ทันจะเดินไปถึงพี่แกก็เงยหน้าขึ้นมา ด้วยแววตาเหมือนจะดีใจมากที่เห็นหนู......
“น้องฐา.... กลับมาแล้วเหรอ....” เสียงอ่อนๆ ที่เรียกชื่อ ทำให้ต้องถอนใจเฮือก...
ต่อให้โกรธมากแค่ไหน เจอพี่โต้งสภาพนี้ทีไรใจแข็งไม่ได้ทุกที....
ค่อยๆ เดินไปยืนตรงหน้า แล้วพี่โต้งก็ยื่นมือมาจับข้อศอกหนูไว้แล้วดึงเข้าหาตัว
“พี่ขอโทษนะน้องฐา พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงแบบนั้นจริงๆ ดูสิตัวยังร้อนอยู่เลย น้องฐาเลยไม่ได้ไปหาหมอ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ กินยาเดี๋ยวก็หายเอง”
พูดแค่นั้นพี่โต้งก็เลยลุกขึ้นเดินไปหาหยูกยา น้ำท่ามาให้เป็นการเอาใจ
หนูหยิบยาแก้ไข้ แก้แพ้มากินอย่างว่าง่าย แล้วจึงรวบรวมความกล้าที่จะถามออกไปว่า....
“พี่คะ ตกลงว่า น้องเมย์ไม่ใช่ลูกของพี่เหรอคะ?”
นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง....ก่อนจะถาม....
“ใครบอกน้องฐา”
“มันเรื่องจริงเหรอคะ?”
“แล้วน้องฐาอยากรู้ไปทำไม” พูดเหมือนไม่อยากจะตอบ....
“ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลหรอกค่ะ หนูอยากรู้ทุกเรื่องแหละที่เกี่ยวกับพี่ จนป่านนี้แล้วยังจะปิดบังกันอีกทำไม ทั้งเรื่องที่น้องเมย์ไม่ใช่ลูกหรือเรื่องที่ทำอะไรผู้หญิงไม่ได้.....”
“น้องฐา!!!”
“หนูรู้ทุกอย่างหมดแล้ว....”
“งั้นเหรอ รู้แล้วรู้สึกยังไงบ้าง ผิดหวังไหม... หรือสงสาร สมเพช เวทนาพี่...เลยกลับมาใช่ไหม.” พี่โต้งแสยะยิ้มขื่นๆ พลางขยับตัวเพื่อเดินออกห่าง
“ทำไมหนูต้องรู้สึกอย่างนั้นด้วย ไม่เห็นน่าอายสักนิด....หนูต้องชื่นชมด้วยซ้ำ ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกค่ะที่จะรับลูกคนอื่นมาเป็นลูกของเราได้แบบนี้ มันไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย”
“น้องฐาไม่โกรธเหรอ ที่รู้ว่าเพราะพี่ทำแบบนั้นกับผู้หญิงไม่ได้เลยมาคบกับผู้ชายแทน...”
“ทำไมหนูต้องโกรธด้วยล่ะ หนูควรจะดีใจสิ ไม่งั้นผู้ชายอย่างพี่จะมาคบกับหนูทำไมล่ะ อีกอย่าง...จากนี้ไปหนูคงไม่ต้องระแวงด้วยว่าพี่จะกลับไปหาแฟนเก่าอีก...”
เงียบ.....
“ตอนนี้หนูเข้าใจทุกอย่างแล้ว หนูจะไม่บังคับให้พี่กลับไปหาใครที่พี่ไม่ต้องการ ส่วนน้องเมย์....พี่จะกลับไปดูแลเค้าเหมือนเดิมก็ได้ เรื่องอื่นๆ ช่างมันปะไร....หนูไม่ติดใจอะไรทั้งนั้น นอกเสียจากว่า....”
“นอกจากอะไร”
“นอกจากวันไหนพี่จะหมดอารมณ์กับหนูไปด้วยอีกคน หนูคงเสียใจแย่เลย...”
“อย่าสบประมาทกันแบบนั้นสิ-*-”
“ปล๊าวววววว แค่ยกตัวอย่างเฉยๆ”
“สงสัยจะยากนะ” พี่แกบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาเหมือนจะจูบ หนูพริ้มตาลงรอคอย แต่รู้สึกคันจมูกยิบๆ จนทนไม่ไหว
ฮัดชิ่ว!!!
แอร๋ยยยยยยย บ้าที่สุดอยู่ดีๆ ก็จามเฉยเลย
ลืมตาขึ้นมาอีกทีเห็นพี่โต้งหันไปกุมขมับกลั้นหัวเราะอีกทาง... หมดกันอารมณ์โรแมนติก....
หนูเลยเบ้หน้าเซ็งตัวเอง
พี่โต้งหันมามองหน้าหนูแป๊บนึงก่อนจะยื่นมือมาบีบจมูกแรงๆ เสียหนึ่งทีพร้อมบอกว่า
“หมั่นเขี้ยว!!”
“อย่าสิ..... เดี๋ยวสั่งน้ำมูกใส่เลย คนยิ่งไม่สบายอยู่”
“อี๋ สกปรก....” พี่โต้งว่าปนหัวเราะ แล้วปล่อยมือจากดั้งโด่งๆของหนูไปล้วงผ้าเช็ดหน้าส่งให้
หนูเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูกเบาๆ แต่ไม่กล้าสั่งแรงๆ เกรงจะเสียภาพพจน์
ตอนนั้นเองที่พี่โต้งโอบไหล่หนูแล้วกดหัวลงไปซบอก แล้วกระชับกอดให้แน่นเข้าพลางกระซิบบอกสั้นๆ แค่ว่า
“ขอบคุณนะคะน้องฐา ที่เข้าใจพี่ พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าจะทนสูญเสียน้องฐาไปอีกได้ยังไง”
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พักยาวค่ะ เจอกันเมื่อชาติต้องการ :bye2: :bye2:
-
พักยาวได้ แต่อย่าเกินสองอาทิตย์นะ~~ คุณนิ
-
:pig4: :pig4:
-
เอร๊ยยยยย ชอบน้องฐาที่เป็นแบบนี้แหละ
ไม่คิดเยอะ ไม่คิดอะไรให้ยาก
เรื่องบางเรื่องจริงๆ มันไม่มีอะไรเลย ถ้าเราคิดง่ายๆ อ่ะนะ
อย่าหายไปนานนะตัว ยังมีคนรออยู่นะ :katai4:
-
พักยาว เจอกันเมื่อชาติต้องการ
คือ พรุ่งนี้ชาติก้ต้องการแล้วววว 555
ทำไมเริ่มรู้สึกว่าพี่เอ เปนคนดี ขึ้นมา นิ๊ดนึง 5555
-
อ๊าาาาาาา ในที่สุด ก็เข้าใจกันสักที เฮ้ออออ ลุ้นๆอยู่ว่าดราม่าขนาดไหน
แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็โอเคล่ะ เฮ้อออออ รัก พี่โต้งกะน้องฐาจัง
อยากบอกว่า ก็ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้ เป็นเรา เราก็ไม่บอกหรอก เฮ้ออออ !!!
เอาน่าาาาา อย่างน้อยๆ ตอนนี้ สองคนเค้าก็เข้าใจกันแล้วเนาะ ^^ :hao7:
อยากอ่าน.... จังเลย ^^ :hao6:
-
:hao6:
รอๆๆๆ
-
:hao7: ตอนสั้นๆแต่ฟินมากค่ะ
-
อ่านตอนนี้แล้ว ชอบนะ..นิ
เยี่ยม ถูกใจมั่ก o13
ปมประเด็น ที่เร้นลับ กลับเปิดเผย
พี่โต้งเคย ชอบผู้หญิง ก่อนน้องฐา
แต่วันนี้ ไม่ได้คิด เหมือนเคยมา
ใจร้องหา แต่น้องโก๊ะ โจ๊ะคนเดียว
ไม่โกรธเคือง เรื่องเล็กน้อย กะจิ๋วริ๋ว
ตรงกันข้าม ฐาวาบหวิว พี่โต้งเสียว
ใจจดจ่อ รอทำรัก ปักใจเดียว
ต่อแต่นี้ อย่าหยุดเหนี่ยว เสียวให้พอ
:hao6: พี่โต้ง :mew5: น้องฐา
:L2: นิ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:ขอให้พี่โตองกับน้องฐารักกันตลอดไปจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ๊ยยยยยย ใจจะขาดกว่าจะดีกันได้เนี่ยยยยยยย
อิตอนนี้อ่านไปยิ้มไป ได้ใจจริงๆๆๆๆ
คึคึคึ +1
-
ดูๆ ไป คู่นี้มันก็สมดุลกันดีนี่น่า พี่โต้งเยอะ น้องฐาน้อย พอมาอยู่คู่กันก็เลยโอเค (เป็นคนอื่นมันคงขอเลิกไปแล้วมั้ง)
-
เย้ๆๆๆ เข้าใจกันซะทีเนอะ >/////<
-
:laugh:
โล่งอก. เหมือนจะเคลียร์เนอะ
ริเสมอนะคะ
-
ถ้าน้องฐาไม่รู้จากเอ แล้วมาถามความจริงนี่จะยอมบอกไหมเนี่ยพี่โต้ง หรือจะยอมเสียน้องฐาไป
แต่ก็นะ เข้าใจกันก็ดีแล้ว โล่งสุดๆ
-
โอ่ยยยย ตอนก่อนหน้านี่ซีเครียดเพื่ออะไร :really2:
รักน้องฐาพี่โต้งฝุดๆ :-[
-
ใจกว้างมาค่ะน้องฐาเนื่อง
นี่ล่ะน้าถ้าพี่โต้งไม่กลัวเสียศักดิ์ศรีมากมายล่ะก็
แค่ฐารู้ว่านอนกับหญิงไม่ได้ก็จะได้ไม่มาระแวงกันแล้ว
-
ฟินอ่ะ :heaven
ตอนนี้มีความสุขกันจัง :L2:
-
สารบัญ ♥!พี่คะ~ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!♥
Final....................... หาอ่านเองนะจ๊ะ
☺☻☺☻☺☻☺☻
ลงแล้วหรือป่าวคะ หรือว่ายัง อยากอ่าน final แต่ไม่มั่นใจ ว่าลงแล้ว หรืออะไร
-
ลงแล้วหรือป่าวคะ หรือว่ายัง อยากอ่าน final แต่ไม่มั่นใจ ว่าลงแล้ว หรืออะไร
ยังค่ะ ยังไม่ลง แค่อัพเดทสารบัญย้อนหลัง และระบุว่าสารบัญจะสิ้นสุดไว้แค่นี้ค่ะ
## ถ้าหากมีการอัพเดทภาค final จะไม่ทำสารบัญแล้วค่ะ เพราะเป็นภาคจบของเรื่อง....
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามค่ะ *-*
:กอด1: :L2: :pig4: :pig4:
-
สั้นๆแต่ไม่ค้าง :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
**เปลี่ยนใจแล้วนะ ไม่ลงทีเดียวแล้วนะ เพราะให้แต่งจบเรื่องแล้วลงทีเดียว
บอกตามตรง ไม่มีคนทวงแล้วทำไม่ได้ ไม่ได้เก่งกล้าปานนั้น...
สดเหมือนเดิมแล้วกัน**
ย้ำอีกครั้ง นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง.... แต่อยากให้คิดซะว่าเป็นเรื่องเล่า....
เพราะ นิยายบังคับให้เดินไปตามทางได้ แต่เรื่องเล่า...มันคนละเรื่องกันเลย
***** ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คนแต่งจะหายไปจากสาระบบสักพัก
มีอะไรให้คุยกับน้องฐาโดยตรงนะคะ *-*
!!รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!! Final
By น้องฐา
Talk with THA
# หายไปนานหลังจากวันเกิด เพราะความจำเสื่อมและวุ่นๆ เรื่องมิงค์ กว่าหนูจะย้อนความจบก็เป็นเดือน...
จนตอนนี้ใกล้เปิดเทอมแล้ว....ขออนุญาตเล่าเรื่องพี่โต้งต่อนะคะ
•น้องฐาคนสวย•
ตอนที่ 100 +1
ตอนนี้หนูอยู่ที่บ้าน รอคอยวันเปิดเทอมอย่างสงบ
ปล่อยวาง... ไม่ต้องกังวลใจ
ต่อให้พี่โต้งกลับบ้านไป (หาใคร) ก็ไม่จำเป็นต้องหึง....
หนูจัดกระเป๋าล่วงหน้าหลายวัน เพราะมีเสื้อผ้าเครื่องประดับใหม่ๆ เยอะมาก ก็ตอนอยู่กับพี่โต้งไม่ค่อยต้องใช้เงิน ไหนจะเงินเก็บที่ทำงานพิเศษ ไหนจะสินไหมที่ได้ตอนขาหัก... จะให้แม่ แม่ก็ไม่เอา บอกว่าเป็นเงินที่ได้มาเพราะหนูเจ็บตัวก็เลยอยากให้เก็บไว้....
สรุปแล้วในบัญชีมีเงินมากพอไปทำนมได้แล้ว แต่ ไม่กล้าบอกพี่โต้ง... และกลัวว่าถ้ามารู้ทีหลังจะโดนโกรธ
ไหนๆ ตอนนี้อะไรมันก็ดีไปหมด.... สิ่งที่กังวลค้างคาใจ คลี่คลายไปหมดแล้ว ต่อแต่นี้ไปก็คงมีแต่ความสุข หนูก็เลยไม่อยากสร้างเรื่องให้มันวุ่นวายโดยไม่จำเป็น ก็เลยเปลี่ยนใจไม่ทำดีกว่า...
พี่โต้งโทรมาทุกวัน ตั้งแต่มาส่งหนูที่บ้านจนตอนนี้ใกล้เปิดเทอมแล้ว....
“ให้พี่ไปรับไหมคะ?” คำถามนั้นลอดผ่านสายโทรศัพท์มา
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิคะ อย่ามาเลย ขับรถตั้งไกลจะลำบากเปล่าๆ” คือแบบใจจริงก็อยากให้มารับแหละจะได้ไม่ต้องไปรอรถ ไม่เปลืองตังค์ แต่สาวแกร่งอย่างหนู ควรจะพึ่งพาตัวเองได้ ไม่สร้างภาระให้ผู้ชายโดยไม่จำเป็นไง.... คือต้องนางเอกไว้ก่อนจะดีที่สุด...
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ ถ้าไปรับ จะเจอกันเร็วขึ้นอีกหลายชั่วโมงแน่ะ” เน่าอ่ะพี่ แต่ชอบ...
“งั้นก็แล้วต่อพี่ค่ะ” หนูตอบอย่างเกรงใจ แต่ที่คิดไว้คือ.... ฮุฮุ ไม่ต้องกลับเองแล้วอ่ะ โชคดีจัง *-*
“แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่คะ”
“เล่นคอมค่ะ นั่งอ่านดราม่าในเฟสบุก” คราวนี้ไม่ได้ฉุกละหุกแบบคราวก่อน เลยได้โน้ตบุกมาด้วย สบายเลย อิอิ
“เออพี่คะ พี่รู้ไหม ไลน์เค้าให้เราคุยกันผ่านเน็ตฟรีไม่เสียค่าโทรด้วยนะพี่” หนูรีบโชว์ความรู้ (หรือโชว์โง่) เพราะเพิ่งหัดเล่นโปรแกรมนี้จากโอ๋และผองเพื่อนเมื่อเร็วๆ นี้เอง แต่ไม่ได้เล่นกับมือถือนะคะ เล่นกับคอมอ่ะ
“อ๋อ รู้แล้วจ้ะ แต่พี่ว่าโทรหากันง่ายกว่าเยอะเลย ไม่ได้เปลืองอะไรนักหรอก”
“อืม...ค่ะ” รับคำง่ายๆ ทั้งที่ก็คิด คือว่าพี่โต้ง ไม่เล่นเฟสค่ะ มีไอดีนะแต่ไม่ค่อยเข้าไป เกมก็ไม่ชอบเล่น ไลน์ก็ไม่แตะ แล้วจะมีไอโฟนไว้ทำซากอะไรก็ไม่รู้ อย่าให้เผลอนะ จะขโมยมาเล่นเกมแล้วไม่คืนเลย!!
“เออ อย่าเล่นมากนะคอมน่ะ พักสายตามั่ง ไม่งั้นต่อไปได้ใส่แว่นเป็นโคนันแน่....”
“ค่าพี่....” หนูรับคำไปงั้นเอง เพราะพี่แกก็มาแบบแก่ๆ เหมือนเดิม เถียงไปก็เท่านั้นแหละ รับปากไปซะ เล่นเยอะไม่เยอะ ก็ไม่รู้อยู่ดี
อืม.... แต่จะว่าไป....ถ้าไม่ขี้บ่นเหมือนคุณพ่อก็คงไม่ใช่พี่โต้งแล้วมั้งคะเนี่ย!!
ก่อนจะเปิดเทอมสามสี่วัน พอรู้ว่าพี่โต้งกลับมาถึงม.แล้ว หนูก็ตัดสินใจกลับมาเอง... ไม่ได้ให้พี่โต้งมารับเพราะนึกอยากเซอร์ไพรส์ ทันทีประตูห้องเปิดออก ก็พบใบหน้าประหลาดใจและคำถาม
“มาได้ไงเนี่ย.....” คำถามเอ่ยขึ้นพร้อมใบหน้าแห่งความดีใจ...
“บินมา...” หนูตอบด้วยเสียงล่องลอย เพ้อฝัน
“ไหนว่าจะให้ไปรับไงคะ”
“ก็ใจร้อน... อยากเจอไวๆ” หนูรีบตอบอย่างออดอ้อน...พี่โต้งยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก แต่ยื่นมือมาหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของหนูเข้าไปวางไว้ในห้อง ตามด้วยถุงของฝาก ที่วางกองรอบๆ ขา เมื่อหมดสิ้นสัมพารก ก็จบท้ายด้วยการดึงแขนหนูเข้ามาในห้องแล้วล็อกประตู....
ยังไม่ทันที่พี่โต้งจะทันปล่อยมือจากบานประตู หนูก็ขยับเข้าไปกอดเขาไว้จากทางด้านข้าง....
รู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่ในที่สุดก็ได้กลับมาพบหน้ากันอีก อยากกอดเอาไว้นานๆ ไม่อยากปล่อยเลยจริงๆ...
“หึ...คิดถึงพี่ล่ะสิ....” คนถูกกอดถามด้วยเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ ซึ่งโดยทั่วไปควรตอบปฏิเสธเพื่อแหย่กลับ แต่หนูกลับไม่รู้สึกอยากทำแบบนั้นเลยสักนิด เพราะมันคือความจริง...
ก็แหม....ไม่ให้คิดปั๋วแล้วจะให้คิดถึงใครล่ะคะคุณ
“ค่ะ...คิดถึง....” หนูตอบด้วยเสียงที่จริงจัง... เหมือนกับว่าต่อให้พูดคำนี้สักกี่ครั้งก็ยังอธิบายวามรู้สึกอยากเจอนั้นไม่หมด...
พี่โต้งหมุนตัวมาหามือใหญ่ยื่นมาลูบที่แก้มเบาๆ
“พี่ก็คิดถึงน้องฐาเหมือนกัน” เสียงนั้นแผ่วเบาราวกระซิบ แต่กลับย้ำหนักด้วยแรงจูบอันหนักหน่วงจนหนูเซถอยไปตั้งหลักกับผนังห้องแล้วจูบตอบไปตามสัญชาตญาณ
รสจูบที่ส่งหากันเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ สัมผัสที่ไล่จากบ่าลงไปตามท่อนแขน กับร่างที่แนบนาบลงมาสนิทชิดใกล้ สร้างความพึงใจมากกว่าอึดอัด เพียงแต่รู้สึกแปลกๆ ที่รอยกอดมันดูแน่นหนากว่าที่เคยเป็น ริมฝีปากที่ฝังลึกลงที่ซอกก็เหมือนดจงใจลงลิ้นดูดซับเลือกเลือดให้เกิดร่องรอย... มือใหญ่ที่ลูบไล้จากขาอ่อนขึ้นมาเกือบถึงแก้มก้นก็ดูข้ามขั้นตอน...
“พี่โต้งคงคิดถึงหนูมากแหงๆ ทำไมวันนี้ดูรีบร้อนจัง” หนูถามด้วยเสียงฉอเลาะ ในใจก็นึกว่านี่เพิ่งจะหน้าประตูห้องยังไม่ได้เดินไปไหนก็ จะเอากันแล้ว... สงสัย คืนนี้ ได้มีตับบุฟเฟห์กินไม่อั้นแน่นอน
อร๊ายยย แค่คิดก็น้ำลายสอแล้ว
“นั่นก็ด้วย แต่ความจริงที่ไม่ชอบเห็นน้องฐาใส่สั้นๆ แบบนี้ต่างหาก เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว”
แปว.... ซะงั้น เราก็นึกว่าเก็บกด อยากระบาย....
“แหม.... ดีออกพี่ ถอดง่ายดี” หนูแสร้งทำเสียงเล็กๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แน่ะ ยังจะเถียง...” มีการทำเสียงดุ แต่ก็ไม่จริงจังมากนัก เลยไม่น่ากลัว ไม่ชอบไปก็เท่านั้นจะทำอะไรหนูได้...นอกจากกินตับ....ซึ่งอันนั้นหนูช้อบชอบ...
“จริงๆ นะคะ ใส่ยาวถอดยากจะตาย....” หนูว่า แล้วยื่นมือไปลูบแถวๆ ท้องพี่โต้งก่อนจะเลื่อนลงมาพยายามปลดกระดุม กับซิบกางเกงพี่โต้ง .... แต่พี่แกกลับยื่นมือมาจับมือหนูไว้ เลยไม่ทันได้ปลด (เห็นมะถอดยากกว่าจริงๆ)
ก็ได้ค่ะ ไม่ยอมให้ถอด ได้ลูบๆ ข้างนอกก็ยังดี...
“คิดจะยั่วกันเหรอคะ” ถามด้วยเสียงเข่นเขี้ยว....
“ปล๊าววววว” ตอบไปมือก็ลูบไม่หยุด จนพี่โต้งถอนใจ
“เซี้ยวนักนะเรา....” พูดด้วยในหน้ายิ้มๆ แสดงว่ากำลังชม
แล้วพี่โต้งก็ก็ยื่นมือมาช้อนก้นหนูขึ้นค่ะ ความกลัวตกก็เลยโอบแขนที่ลำคออีกฝ่ายแล้วไขว้ขายึดไว้ จนมาโดนทิ้งลงที่โซฟากลางห้อง....
อืม... ค่อยเขยิบเข้ามาในๆ แล้ว นึกว่าจะได้ยืนเมคเลิฟกันหน้าประตูจริงๆ ซะอีก
จากที่นอนรอบลงไปกับโซฟาค่อยชันร่างขึ้นมานั่ง เห็นพี่โต้ง...ถอดเสื้อยืดออก แล้วค่อยๆ เลื่อนมือลงไปปลดกระดุมกับซิบกางเกง
“ไม่ยากหรอกค่ะ ถ้าคิดจะถอดจริงๆ”
.
.
.
หมดแรง....แต่สนุกดี.... หลับสนิท.... ตั้งแต่บ่ายยันห้าทุ่ม
ตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้างมีอ้อมแขนพี่โต้งกอดไว้
มีความสุขจริงๆ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ เพื่อจะได้มีกันและกันแบบนี้...ตลอดไป.....
ดึกแล้ว... ออกไปกินข้าวต้มกุ๊ย กับข้าวสารพัดอย่างจนอิ่มแปล้ จากนั้นเดินสายต่อไปกินนมร้านนมชื่อดังในแถบย่านนี้... อีกิ๊งก็เคยชวนมา เพราะมันมากินกับกันย์บ่อยๆ
“ของพี่เอาคาปูชิโน่....น้องฐาอยากกินอะไรก็สั่งเลย ”
“ของหนู... ชาเชียวปั่น เฟนฟราย ขนมปังทูน่า ปังเย็นชานม ปังคลุกฝุ่นแล้วก็....”
“น้องฐาคะ อย่าลืมว่าเรากินข้าวกันมาแล้วนะ...” พี่โต้งรีบปราม...
“นั่นสิ......... เอาแค่นี้ก็ได้ค่ะ”
“สั่งซะเยอะเชียว กินให้หมดเลยนะ พี่อิ่มแล้ว” หันมาบอกเมื่อพนักงานเดินจากไป...
“ฮื้อ..... ช่วยกันสิ ก็หนูอยากกินทุกอย่างเลย”
“พรุ่งนี้มาใหม่ก็ได้ ถ้าไม่พอใจ มะรืนค่อยมาอีกก็ได้ มาทุกวันเลยก็ได้... ดีไหม?”
“ดีค่ะ กินให้เบื่อไปเลย พูดถึง ถ้ามีร้านแบบนี้ได้ก็ดีนะคะ ขายนม ขนมปังคงสนุกดีอ่ะ”
“แล้วไม่อยากทำงานตามสายที่เรียนเหรอไง มันเกี่ยวอะไรกับศิลปะ”
“แหม.... เอาช็อกโก้มาวาดรูปบนขนมปัง หรือปั้นปังเป็นแบบใหม่ๆ ก็ศิลป์นะคะ”
“เอาไว้เรียนจบค่อยว่ากัน... ถ้าชอบจริงๆ ไม่แน่พี่อาจจะออกทุนเปิดให้ก็ได้...”
หนูเงยหน้ามองพี่โต้งด้วยแล้วตาซาบซึ้งจนอีกฝ่ายยิ้มเขิน รีบเปลี่ยนเรื่องโดยการให้หนูไปหยิบของเล่นมาเล่นแทน
.............................
วันเปิดเทอม.....ต่างคนต่างแต่งตัวแต่เช้า...
พี่โต้งใส่ชุดนิสิตผูกไทซะหล่อ ...
“หนูมีของจะให้พี่ด้วยนะ”
“หือ... อะไรคะ?”
หนูยิ้มไม่ตอบคำ เพียงแต่เดินไปยืนอยู่ตรงหน้า ดึงเนคไทมาแกะตุ้งติ้งมหาลัยสีตามชั้นปี.. แล้วแทนที่ด้วยตุ้งติ้งคณะศิลปกรรมศาสตร์
“ความจริงตุ้งติ้งน่ะได้นานแล้ว แต่หนูกะจะให้พร้อมแจ๊กเกตคณะ ซึ่งเพิ่งจะได้เมื่อเดือนกุมภานี่เอง กว่าหนูจะจำได้ว่าสัญญาอะไรไว้ ก็กลับบ้านไปแล้ว...”
ยังจำกันได้ไหมคะ... สมัยตอนเพิ่งคบกันใหม่ๆ พี่โต้งให้ติ้งกับแจ๊กเกตมา พอหนูบอกเกรงใจไม่กล้ารับไว้ พี๋โต้งก็เลยบอกว่าถ้าได้เมื่อไรให้เอามาแลกกันแทน..
“นี่น้องฐา...จำเรื่องของเราได้หมดแล้วเหรอคะ...”
“ไม่ทั้งหมดหรอกค่ะ ความทรงจำมันค่อยๆ ไหลกลับมาทีละนิด จากเรื่องใหญ่ๆ ไปเรื่องเล็กๆ จนตอนนี้ก็เกือบหมดแล้ว”
“เริ่มจำได้ตั้งแต่เมื่อไร”
“ก็ตั้งแต่ที่ได้คุยกับมิงค์น่ะค่ะ นึกว่าพี่รู้แล้วซะอีก..”
“ทีแรกก็คิดนะว่าน้องฐาคงจำได้แล้ว ไม่งั้นคงบล็อกเบอร์มิงค์ไม่ถูกหรอก แต่พอพูดถึง น้องฐากลับทำเหมือนไม่รู้จักมิงค์ ก็เลยไม่แน่ใจ”
“หนูก็แค่..... อยากยืดเวลาแห่งความสุขออกไปอีกนิด ถ้าหากความจริงที่ว่ามันจะทำให้เรื่องของเราต้องจบ หนูขอเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องอะไร จำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมยังดีกว่า แต่สุดท้าย หนูดีใจนะคะ ที่พอเรื่องทุกอย่างเปิดเผยออกมาจริงๆ กลับไม่ได้เป็นอย่างที่หนูกลัวเลย ไม่มีใครหรอกค่ะที่ไม่มีอดีตแย่ๆ แต่หนูไม่เห็นความสำคัญที่จะเอามันมาใส่ใจ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่า...”
พี่โต้งยิ้มกว้าง...รวบร่างหนูเข้าไปหา....กดศีรษะให้ซบลงที่ซอกไหล่
“ค่ะ... จากวันนี้...และวันต่อๆ ไป สัญญาจะทำให้น้องฐามีความสุขทุกๆ วัน”
เชื่อในคำสัญญานั้น.... มั่นใจว่าพี่โต้งต้องทำได้แน่นอน....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
-
:katai5: :katai5:
น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา น้องฐา
-
ตอนนี้เบาสบายเหมือนอยู่ในฝัน
เพราะก่อนหน้าที่ดราม่าน่ะของจริง :laugh:
มีความสุขกับตอนนี้จัง
บวกเป็ด
รอตอนต่อไปเสมอค่ะ :กอด1:
-
เย้...ในที่สุดเค้าก็หวานๆกันแล้ววว
ดีใจที่น้องฐาจำได้และรู้ความจริงหมดแล้ว
:impress2:
-
เย้ๆๆๆๆ
นางกลับมาเป็นคนเดิมแล้ววววววววว
+1
-
หา!!! จยแล้วหรอ? :a5:
ปมโรจน์ยังไม่ได้เปิดเลยน้า :hao3:
-
หวานกันจัง น่ารักกกก
:mew1:
-
:hao6: อ่านแล้วรู้สึกฟิน ~ ........ความสุขๆๆๆ ^^
-
น่ารักดีนะคู่นี้
สมใจแฟนคลับที่พากันมาถึงจุดนี้ได้
ขออวยพรให้ครองรักกันได้ตลอดไปนะจ๊ะ
ยังไม่จบใช่ไหม เหมือนที่คนอื่นๆว่าไว้ เรื่องโรจน์อ่ะ
รอน้องฐามาเล่าต่อนะคะ
-
ไชโย บรรยากาศเก่าๆ กลับมาแล้ว
ปล.อีโรจน์เอ็งอย่าเพิ่งโผล่หัวมาละ ตอนนี้เอียนมาม่ามากมาย
-
ตอนที่ 100+2
เปิดเทอมได้ไม่กี่วัน.... หนูนั่งรากงอกเปิดโน้ตบุกทิ้งไว้ขณะดูรายการของมาดามมดอยู่ที่ห้อง
ออยโทรมา... หนูรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป....
“ว่าไงยะ โทรมาทำไมเปลือง... ไม่ไลน์มาล่ะ?”
“ทักไปแล้วไง แกเงียบ....” มันตอบ หนูเลยรีบหันไปที่คอม.... อ้าวเน็ตหลุดไปตอนไหน? มัวแต่ดูทีวีเพลินจนไม่ได้สนใจ
“อ้อ โทษทีหลุด ว่าแต่มีอะไรเหรอ”
“นี่แกอยู่ไหนเนี่ย”
“อ๋อกลับมาที่ม.แล้ว ทำไมเหรอ?”
“แกรู้เรื่องแม่ไอ้โรจน์หรือยัง”
งงนะเนี่ยอยู่ดีๆ ก็ถามถึง ถ้าไอ้โรจน์คนเดียวคงต้องบอกไม่รู้และไม่อยากรู้ แต่นี่เพราะพูดถึงแม่ ก็เลยพอมีสติแยกแยะได้เพราะยังไงก็คนละคน สมัยโน้นแวะไปบ้านนั้นบ่อยๆ คุณแม่ไอ้โรจน์เค้าก็ใจดีกับหนูซะด้วยจะไม่ถามก็ใจจืดเกินไป...
“หือ เรื่องอะไร คุณป้าเค้าเป็นอะไรเหรอ?”
“ท่านเสียได้สองวันแล้ว ฉันเลยโทรมาถามว่าแกจะไปงานศพไหม....”
ชะงักไปนิดหนึ่ง แม้ไม่ได้สนิทอะไรกันมากนัก... แต่ก็ยังจำได้ ตอนได้ยินเสียงครั้งแรก แม่ไอ้โรจน์เสียงอ่อนโยนมาก ฝากฝังให้ดูแลลูกชายที่แขนหัก... เจอกันที่ร้านข้าวพอรู้ว่าเป็นเพื่อนลูกก็เลี้ยงข้าวขอบอกขอบใจที่ดูแลลูกชายเกเรของตัว ถ้าเจอที่บ้านไอ้โรจน์ ก็หาขนมให้กิน พูดเพราะ ใจดี...ผิดกับลูกชายลิบลับ ต่อให้ตอนนี้จะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วแต่มารู้ข่าวนี้ก็ใจหายเหมือนกันนะ....
ขนาดหนูเป็นคนอื่นยังรู้สึกแบบนี้ ไอ้โรจน์มันจะเสียใจแค่ไหน.....
“แกไปเถอะ... ฉันคงไม่ไป....”
ถอนใจด้วยความหดหู่ แต่ก็ตัดสินใจแล้ว....แม้จะดูแล้งน้ำใจแต่ก็คงไม่มีประโยชน์
จริงอยู่ ถึงจะเป็นคนละคนก็จริง หนูไม่ได้มีปัญหาอะไรกับท่าน....แต่สามีภรรยาเลิกกันไปก็เป็นคนอื่น....
เลิกกันไปแล้วแบบนี้หนูก็ไม่คิดว่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อนได้อีก...
ถึงหนูไปงานศพก็เท่านั้น... ก็ไม่รู้จะไปปลอบใจหรือช่วยอะไรได้อยู่ดี นอกเสียจากทำให้ต่างฝ่ายก็ต่างลำบากใจมากกว่า
เรื่องหดหู่ก็มีอยู่บ้าง เรื่องสงสารก็ตามประสาคนเคยสนิทกัน แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก
คิดถึงแค่ชั่วครู่ชั่วยาม แล้วก็ลืมไป...
คงเพราะตอนนี้มีพี่โต้ง.... เพราะตอนนี้หนูมีความสุขดีแล้วกับคนปัจจุบัน..
จึงขอมองไปข้างหน้า... ไม่หันหลังกลับ....
หลังจากเปิดเทอมหนูกับพี่โต้งไปกินนมที่ร้านประจำกันบ่อยมาก รวมถึงวันนี้ที่โรคบ้าเฟสบุกของหนูกำเริบเสิบสานตามปกติด้วยการถ่ายรูปของกินบนโต๊ะแล้วกดแชร์ ก็มีเพื่อนมากดไลค์ตามประสาสาวป๊อบปูล่า.....
เมื่อบูชาเฟสเรียบร้อยหนูก็ลงมือเปิบของกินบนโต๊ะ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงสัญญาณนิรภัยของรถดังขึ้น
พี่โต้งลุกพรวดพราดไปดูที่รถตัวเอง แล้วก็ได้แต่ฉุนเคืองเมื่อพบว่ารถตัวเองถูกของแข็งบางอย่างขูดจนเป็นรอย...
พี่โต้งสบถอย่างหัวเสีย ระหว่างที่กลับมานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นผีมือไอ้เด็กมือบอนที่ไหน
พยายามปลอบพี่โต้งให้อารมณ์เย็นลง นึกเสียว่าฟาดเคราะห์ไป ถึงพี่โงจะเออออแต่บรรยากาศมันก็เสียไปแล้ว เลยกินกันนิดๆ หน่อยๆ ก็ต้องรีบกลับ หมดกันอารมณ์สุนทรี
กลับถึงห้องหนูก็เปิดคอมตามปกติ เปิดหน้าเฟสบุคและโปรแกรมไลน์ทิ้งไว้เผื่อมีคนทักมา...
เปิดโปรแกรมเวิร์ด เขียนเรื่องราวต่างๆ ที่เราท่านได้อ่านกันอยู่นี่แหละ คงเพราะไม่ได้ทำงานพิเศษแล้วก็เลยว่างจัด จึงมีเวลาเขียนอะไรเล่นได้บ่อยกว่าเมื่อก่อนเยอะ
บังเอิญ...ระหว่างที่เล่นเฟสบุก มีคนชื่อแปลกๆที่ไม่รู้จักมาเม้นท์รูปของกินที่เพิ่งโพสไปพอดี...
ไกลแค่ไหน คือใกล้ น่ากินจังครับ #คนสวย
สวย.....
หนูนั่งมองคำนั้น ชื่อเฟส แบบนั้นใครก็ไม่รู้จัก ปกติก็รับเพื่อนแบบมั่วๆ อยู่แล้วโดยไม่สนใจว่าเป็นเพื่อนใครต่อเพื่อนใคร
แต่เมื่ออีกฝ่ายชม.... ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก กดไลค์ความคิดเห็นนั้น...
ไม่นานต่อมา เจ้าของเฟส.... ก็ทักมาเป็นข้อความลับ....
ไกลแค่ไหน คือใกล้ (นามสมมุติ)
รูปเขา ท่าทางมีความสุขดีนะ ฐา
รูปหนู นั่นใครเหรอคะ?
รูปเขา อะไรกัน ไม่เจอไม่เท่าไร ลืมกันแล้วเหรอ....
รูปหนู ถ้าไม่บอกว่าเป็นใครเราไม่คุยด้วยแล้วนะ
รูปเขา ผัวมึง
นิ่งไปแป๊บนึงก่อนจะรู้สึกตัวว่าเสียเวลาอิ๊บอ๋าย ก็พี่โต้งหลับไปนานแล้ว แถมเฟสก็ไม่ใช่ชื่อนี้ นิสัยจริงจังแบบนั้นไม่มาทำอะไรไร้สาระแบบนี้หรอก แถมภาษาที่ใช้ก็ไม่ใช่เลย.....
แอร๋ยยยยย อีห่า หลงคุยได้ตั้งนาน ที่แท้ก็ไอ้โรคจิตนี่เอง !!
จบท่อนนั้นหนูเลิกคุย เอาเมาส์ไปคลิกที่ชื่อของมัน ไม่ปรากฏทั้งรูปประจำตัวและหน้าปก แต่กลับขึ้นว่า มีเพื่อนร่วมกัน 12 คน เอ๊ะทำไมเยอะจัง พอไล่อ่านรายชื่อก็แปลกใจหนักเพราะมีแต่ชื่อเพื่อนสมัยมัธยมจนไปเจอชื่อมิ่งแล้วก็ชะงัก
เสียงข้อความเด้งเข้าอีกครั้ง เหลือบไปมองหน้าต่างแชท
รูปเขา ผัวมึง
กู....โรจน์ไง
เท่านั้นแหละ......ใจเต้น มือสั่น
รีบปิดหน้าเฟส ปิดโปรแกรมทั้งหมด ปิดคอม วิ่งหนีเข้าไปในห้องนอน
ในห้องอากาศเย็น มืดสนิทเพราะพี่โต้งปิดไฟนอนไปแล้ว หนูรีบขึ้นเตียงแล้วคลุมโปงอย่างกับเพิ่งเจอผี
ไม่จริง ไม่ใช่มันหรอก คงมีใครอยากแกล้ง อยากอำหนูเล่น
คอยดูนะ อย่าให้รู้ว่าใครทำ แม่จะด่าให้ยับเลย!!
วันต่อมา หลังจากเรียนจบคาบเช้า ตอนเที่ยงวันหนูออกไปหาอะไรทานกับเพื่อนๆ ที่ร้านข้าวเจ้าประจำ ยังไม่ทันจะได้กินอะไร อยู่ดีๆ ก็มีใครบางคนมายืนอยู่หน้าโต๊ะ
“ฐา.....” หนูชะงักปากระหว่างที่หันไปคุยกับหมอก...พอหันมาเจอหน้าเจ้าของเสียงก็ชะงักค้างทำอะไรไม่ถูก....
พยายามจะมองโลกในแง่ดี.... พยายามจะคิดว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องตลก แกล้งอำของใครบางคน... แต่สุดท้ายก็หนีความจริงไปไม่ได้ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า จะพยายามมองเท่าไร ก็เป็นคนอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากมัน....
ไอ้เหี้ยโรจน์!!!
หนูเงียบ ระหว่างที่หมอกก็ถามขึ้นมา
“ใครอ่ะฐา”
หนูหันกลับ เมินทำเป็นไม่สนใจแล้วตอบว่า
“กูไม่รู้จัก สงสัยเค้าทักผิด”
หมับ... ทันที่ที่จบประโยค มันก็บีบแขนหนูทันทีออกแรงกระชากให้ลุกขึ้น หนูพยายามจะขืนตัวไม่ยอมไป ส่วนเพื่อนๆ ก็เริ่มทำหน้าเลิ่กลั่ก...
“ถ้าไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่ง มึงตามกูมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นไม่ว่ามึงหรือเพื่อนมึงที่เข้ามาขวาง จะไส้ไหลกันไปหมด” มันยื่นหน้ามากระซิบพอได้ยินกันแค่สองคน นั่นไม่ทำให้หนูตกใจไปกว่าความรู้สึกว่ามีบางอย่างทิ่มเอวอยู่ จนต้องก้มลงไปมองคัตเตอร์อันเล็กๆ ที่ยังไม่ได้เลื่อนใบมีดออกมา
ถ้าตรงนี้มีแค่หนูคนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่หมาเวลาบ้าแล้ว มันก็กัดไม่เลือกหน้า หนูกลัวอีหมอกกับเพื่อนคนอื่นๆจะโดนลูกหลงตามไปด้วย เลยไม่มีทางอื่นถึงได้จำใจลุกขึ้น แล้วหันไปบอกเพื่อน
“เดี๋ยวกูมานะหมอก” แล้วเดินตามมันออกมา
บอกตามตรงว่าไม่เข้าใจอะไรเลย....
แม้จะเป็นความทรงจำอันเลือนราง แต่ตอนที่ความจำเสื่อม หนูดั้นด้นหนีพี่โต้งไปหามัน
ตอนนั้น มันเหมือนมีบางอย่างจะพูดด้วย แต่ท้ายที่สุดมันก็ยังอายที่จะให้คนอื่นรู้ความจริง อายที่จะบอกว่าเมื่อก่อนมันกับหนูเป็นอะไรกัน จนมาถึงตอนนี้ มันจะกลับมาอีกเพื่ออะไร?
มันพาหนูเดินออกมาจากซอยข้างม.ที่อุดมไปด้วยร้านค้ามากมาย เดินเข้ามาในมอจนถึงสวนเล็กๆ จึงหยุดฝีเท้าลง
หนูหันรีหันขวาง ที่ตอนนี้เราอยู่กันตามลำพังจริงๆ แต่ก็ยังเป็นที่โล่ง มีคนผ่านไปมาอยู่บ้างไม่ได้เปลี่ยวอะไรนัก ทั้งยังเป็นตอนกลางวันแสกๆ มันคงไม่กล้าทำอะไรหนูหรอกต่อให้มีอาวุธมาด้วยก็เถอะ
“ไม่ต้องทำเป็นกลัวหรอก กูไม่ได้จะทำอะไรมึง กูอยากคุยกับมึงตามลำพังเท่านั้น” มันบอกด้วยเสียงกระด้าง แต่ราวกับรู้ใจ หนูไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พลิกข้อมือนิดหนึ่งเพื่อให้มันปล่อยออกเป็นอิสระ
มันยอมปล่อยข้อมือหนู หนูไม่วายยกมือขึ้นมาลูบเป็นการบ่งบอกเล็กๆ ว่าเจ็บ
“มีอะไรก็ว่ามาสิ.... เราหิว อยากกินข้าวแล้ว”
“มึงสบายดีไหม?”
“สบายดี!! ดีกว่าเมื่อปีที่แล้วเยอะ.... มีธุระอะไรก็ว่ามาเลย คงไม่ได้จะเอามีดขู่เพื่อจะถามแค่นี้ใช่ไหม?” เสหันไปมองทางอื่น ไม่อยากแม่จะมองหน้า....
ความชิงชังรังเกียจยังคงติดค้างไม่จางหาย...
“มึงยังรักกูอยู่หรือเปล่า?”
ประโยคนั้น ทำให้หนูหันขวับไปมองด้วยแววตาหมิ่นแคลนอย่างจงใจ
ไม่อยากเชื่อว่ามันจะกล้าถามคำถามง่อยๆ แบบนั้นออกมาได้
ไอ้สลัด หมาขี้เรื้อนเอ๊ย เห็บหมัดมันกัดสมองจนฝ่อไปแล้วหรือไร ถึงลืมไปสิ้น สิ่งเหี้ยๆ เลวๆ ที่มึงทำไว้
ยังจะกล้าถามออกมาได้ไม่อายปากสักนิด
“ถ้าถามว่าเราหายเกลียดนายหรือยังจะเข้าท่ากว่านะ....”
•◘•◘•◘•◘•◘•◘•◘•◘
ปมโรจน์ยังไม่ได้เปิดเลยน้า :hao3:
หนูก็อยากเปิดให้นะคะ แต่ที่หนูยังไม่เปิดก็เพราะไม่อยากให้ เพื่อนๆ พี่ๆ รู้สึกอารมณ์เสียน่ะค่ะ
อุตส่าห์หวานไปได้นิดเดียวกลับต้องมาเจอบรรยากาศเลวร้ายแบบนี้คงแย่ไม่น้อย
หนูเข้าใจดีค่ะ เพราะเวลาที่หนูกำลังมีความสุข(สุดยอด??) กับพี่โต้งอยู่ดีๆ แล้วมันโผล่มา
หนูก็รู้สึกอารมณ์เสียสุดๆ แบบตอนนี้แหละค่ะ
ไชโย บรรยากาศเก่าๆ กลับมาแล้ว
ปล.อีโรจน์เอ็งอย่าเพิ่งโผล่หัวมาละ ตอนนี้เอียนมาม่ามากมาย
หนูก็ไม่อยากให้มันกลับมาค่ะ ไม่อยากจริงๆ ใครก็ได้ช่วยไล่มันออกไปทีจะเป็นพระคุณมาก... :mew6:
น้องฐา•ผู้แสนอาภัพ
-
o13 o13 คำตอบเจ๊ฐาเริ่ดมากกกกกกกกกกกก
-
ไม่รู้จะกลับมาทำไม
เกิดรู้สึกเสียดายน้องฐาหรอโรจน์
ชอบคำตอบน้องฐามากกกกกก
พี่โต้งอยู่ไหน มาช่วยน้องฐาด่วนๆๆๆ
กลัวโรจน์อารมณ์ขึ้นแล้วทำร้ายน้องฐาจัง :hao5:
-
กำลัง :heaven อีโรจน์แกมาทำไม :z6:
-
โรจนืจะกลับมาทำม๊ายยยย โหดเถื่อนดิบยิ่งกว่าเดิมอีก
พี่โต้งคะ อย่าย๊อมมมม :z3:
-
โอ้ว โรจจะมาเอาน้องฐาคืนหรือนี่ ท่าจะมันส์แฮะคราวนี้ :mew4:
-
โรจน์มาแล้วเย้ๆดีใจ น่าจะมีศึกชิงนางนะนี่
ชอบๆ
-
:katai1: :katai1:ไอ้ห่านิมึงจะมาทำมัยอะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอ๊ะ ดีนะเนี่ย ที่ฐาจำได้แล้ว
พี่โต้งงง มาช่วยฐาออกไปเร็วววว
-
ฐาทำถูกแล้ว ตอนนี้ใครก็ไม่สำคัญเท่าพี่โต้ง
โรจน์บ้าหรือความจำเสื่อมกันแน่ถามมาได้มายังรักกันอยู่เปล่า
ตัวเองทิ้งเขาไปเองแท้ๆตอนนี้มาเรียกร้อง
-
อร๊ายยยยยเอาใจช่วยทั้งคุณนิ ทั้งน้องฐาเลยค่ะ :hao5:
นังโรจน์ฉันเกลียดแก ผู้ชายที่ร้ายกับกะเทยคือศัตรูของฉ๊านนน
-
ใครก็ได้เอาโรจน์ไปเก็บหน่อย :hao5:
-
o13 o13
เยี่ยมๆ น้องฐาๆ
-
ใครก็ได้เอาโรจน์ไปเก็บที :z6:
เหมือนโรคจิตเลย
-
โรจน์กลับมาอีกทำไมอ่ะ เอ๊ะ...และคนที่ทำให้รถโต้งเป็นรอยนั้นคือโรจน์หรือเปล่า
-
น้ำพริกถ้วยเก่าไม่อร่อยหรอกนะน้องฐา กินพ่อค้าตับดีกว่า :hao3:
-
เป็นเพราะไอ่โรจน์
น้องฐาจึงได้รู้ตัวว่า "ยอมเป็นควาย ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก" ตั้งแต่ตอนนั้น
แล้วมันจะกลับมาอีกทำไม
ใครจะยอมเป็น"ควาย" ซ้ำซากอีก
น้องฐาถึงจะไม่เลิกโก๊ะ..แต่ก็เลิกโง่ให้กับความรักแล้ว
น่ะโว้ยยยยยยยยยยย
ความรักที่เมิงแอบเก็บ ซุกๆ ซ่อนๆ ไม่กล้าเปิดเผย
ไม่มีใครหน้าไหน เค้าปลื้มกับเมิงหรอกนะ..ไอ่โรจน์
ไป-ซะ-เหอะ
หุหุ
-
นี่สิของจริง....
ฉากที่รอคอย...
ไม่ได้เชียร์ใครแล้วตอนนี้ แต่เริ่มรู้สึกว่ามันเป็นการกลับเข้าเนื้อหาหลักได้อย่างเข้าท่าที่สุด....
รอนะนิ...รอนะคะฐาน้อย
-
ตอบได้เริ่ดจร๊าน้องฐษ ไม่ว่ามันขุดเหตุผลไรมาอย่าได้บ้าจี้เอาสันดานนางเอกมาใช้นะจ๊ะหนู
ปล.บอกว่าอย่าเพิ่งออกมาอิโรจน์ มาม่าลอยมาเห็นๆ
-
ตอนที่ 100 +3
“ถ้าถามว่าเราหายเกลียดนายหรือยังจะเข้าท่ากว่านะ....”
“นั่นสินะ......มึงคงจะโกรธ และเกลียดกูมาก.... มากจนไม่อยากแม้แต่จะให้อภัย แต่นั่นมันก็คนละเรื่องกันอยู่ดี กูรู้ ว่าถึงยังไง ตอนนี้มึงก็ยังรักกูอยู่ เพียงแค่มึงยังไม่ยอมลดทิฐิ ไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง”
ไม่ว่าใครก็ต้องหลงตัวเองด้วยกันทั้งนั้นแม้แต่พี่โต้งเองก็ด้วย แต่สำหรับโรจน์ มันมากกว่านั้น นอกจากหลงตัวเองสำคัญตัวผิด ก็ยังคิดไปเองตลอดมา หนูเพิ่งมานึกดีใจตอนนี้ที่ออยบอกให้มันรู้ซะบ้างว่า มันเข้าใจผิดไปเองทั้งหมดเมื่อก่อนหนูไม่ได้รักมันเลย หนูรักพี่ชลต่างหาก แต่ตอนนี้โรคเก่ากำเริบอีกแล้วหรือไงกัน
“เราว่าโรจน์ต่างหากที่ยังไม่ยอมรับความจริง ตอนนี้เรามีแฟนใหม่แล้วนะ แล้วเค้าก็ดีกับเรามากด้วย เค้าให้ในสิ่งที่เราไม่เคยได้จากโรจน์เลย”
“กูรู้ ก็กูมันจนนี่ แต่ผัวใหม่มึงแม่งรวยมาก รถมันก็อย่างสวย... น่าอิจฉาชิบ ไหนๆ ก็รวยแล้ว กูเลยช่วยหาวิธีผลาญเงินให้เป็นไงบ้าง ถูกใจไหม? เผื่อมันเปลี่ยนสีรถใหม่ไปเลยอาจจะสวยกว่าเดิม”
“นี่อย่าบอกนะ ว่าโรจน์เป็นคนไปขูดรถพี่โต้งน่ะ” หนูถามหน้าเครียด แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มตอบ ไม่สำนึกผิดเลยสักนิดเดียว
“ไม่ต้องขอบอกขอบใจไปหรอก กูแค่อยากตอบแทนที่มันช่วยดูแลเมียกูไว้ให้อย่างดี นี่ถ้ามาช้ากว่านี้อีกสักหน่อยมึงคงสูบเงินมันไปได้เยอะ ดีไม่ดีอีกหน่อยมึงคงมีตังค์ไปทำนั่นทำนี่ แล้วกลายเป็นผู้หญิงจริงๆ อย่างที่ฝันเลยมั้ง”
โมโห.... ทั้งเรื่องที่มันนิสียเสียมาทำลายข้าวของของคนอื่นโดยไม่คิด แถมยังมาใส่ความกันเห็นๆ มันพูดเหมือนมันไม่รู้จักหนูอย่างนั้นแหละ
“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว บอกให้รู้ไว้เลยนะ เราไม่เคยคบกับพี่เค้าเพราะเงินหรอก”
“มึงจะบอกว่ามึงรักมันด้วยใจจริงงั้นเหรอ โอ๊ยกูขำ ไอ้ผู้ดีตีนแดงอย่างนั้นมันจะมารักอะไรมึงจริง พอมันเบื่อมันก็ทิ้งมึงแล้ว... ทางที่ดี มึงเลิกฝันเฟื่องอยากเป็นคุณนาย หาทางโกยเงินมาให้เยอะ แล้วถีบหัวส่งมันซะดีกว่า”
ใช่สิ... คิดว่าสุดท้ายจะเหมือนกับที่มันเคยทำสินะ
“เพื่ออะไรล่ะ?”
“เพื่อกู ไม่สิ เพื่อเราต่างหาก ขอโทษที่กูหายไปนาน นานจนมึงรอไม่ไหว กูไม่โกรธหรอกนะถ้ามึงจะหันไปหาใครเพราะเหงา กูเข้าใจว่ามันต้องมีกันบ้าง แต่ตอนนี้กูกลับมาแล้ว มึงไม่จำเป็นต้องพยายามทำอะไรอีกต่อไปแล้ว เลิกกับมันซะ แล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง”
น้ำเสียงที่จริงจัง ทอดอ่อนในตอนท้าย มือที่ยื่นมากุมมือหนูไว้เบาๆ แล้วส่งสายตาวาดหวังระคนวิงวอน...
หรือว่า...มันคือ การ “ขอคืนดี”
หึ!! นี่แหละคือสิ่งที่หนูรอคอยตลอดมา
เคยรัก เคยโง่... เคยทุ่มเท... แต่กลับไร้ค่ายิ่งกว่าขยะมูลฝอยที่อุดตันท่อ
ตั้งแต่...มันหยามน้ำใจ ทำลายความรักไปทั้งหมด...
มุ่งมั่นมาตลอดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้...
เรื่องจะล่อ...ผู้ชายคนอื่นๆ ก็แค่ผลพลอยได้ มีแต่มันเท่านั้นที่ฝังใจ
รอสักวัน มันจะกลับมาอีก.... กลับมาขอความเมตตา ให้เรากลับมาคบกันใหม่....
วันนี้แหละที่มันกลับมาจริงๆ
หนูเหยียดยิ้ม อยากหัวเราะให้ฟันหัก.... แต่ได้แต่เชิดหน้าแล้วถามกลับ
“ทำไมเราต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ ตอนนี้เรามีความสุขดีทุกอย่าง เราไม่ได้บ้านี่ จะได้ทิ้งทุกอย่างกลับไปหาคนเลวๆ ที่ทิ้งเราไปตั้งนานแล้วอย่างนาย” ลอยหน้าลอยตาตอบด้วยความรู้สึกสะใจเป็นที่ยิ่ง..
“พอ!! มึงเลิกโกหก เลิกประชดสักที กูรู้หรอกน่าฐา.... ว่ามึงทำทุกอย่างเพื่อกู มึงอยากสวย มึงอยากเป็นผู้หญิง มึงทำทุกอย่างเพื่อที่กูจะได้หันกลับมา กูมองสายตานั้นออก ตอนที่มึงไปหากูที่วิท’ลัย กูรู้ว่ามึงยังรัก และคิดถึงกู พอแล้ว หยุดทรมานตัวเองได้แล้ว”
“โรจน์ต่างหาก หยุดหลอกตัวเองซะที เราไม่ใช่ฐาคนเดิมที่พูดอะไรก็เชื่อก็ฟัง หรือเออออตามได้ทุกเรื่องแล้วนะ เราไม่ได้ประชด หรืออะไรทั้งนั้น แต่เราไม่ได้รักโรจน์แล้วต่างหาก เลิกมาวุ่นวาย ตอแย ตามตื๊อเราซะที รู้ไหมทำแบบนี้ มันน่าสมเพชนะ”
“อีฐา!!!” มันแผดเสียงลั่นด้วยใบหน้าดุดันเหมือนโดนเหยียบหาง กระตุกแขนหนูแล้วบีบแน่น
“ใช่!!..... เราอาจเคยคิด เคยฝันอยากให้นายกลับมา.... แต่นั่นมันก่อนที่จะได้เจอพี่โต้ง... ตอนนี้ เราไม่มีความรู้สึกนั้นอีกต่อไปแล้ว... ถ้าสิ่งที่นายเห็น กับสิ่งที่เราเป็นทุกวันนี้ทำให้เข้าใจผิด อยากให้เข้าใจซะใหม่ ว่าเราไม่ได้ทำเพื่อโรจน์ แต่เราทำเพื่อตัวเอง และคนที่เรารัก ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ใช่โรจน์อีกเหมือนกัน”
“มึงไม่ต้องพูดอะไร กูไม่อยากฟัง”
“งั้นก็ไม่ต้องฟัง เพราะเราจะไปแล้ว ชัดเจนขนาดนี้ คงไม่ต้องบอกย้ำซ้ำสอง ถ้าฟังภาษาคนออกน่าจะเข้าใจ”
“ไม่ กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น กูอุตส่าห์มาพูดด้วยดีๆ มึงพูดแบบนี้ กูก็ไม่อยากคุยเหมือนกัน ไปกับกูเดี๋ยวนี้” หลังจากเจรจาล้มเหลวมันก็กระชากลากถูกหนูไปอีกทาง คราวนี้หนูเริ่มกลัวแล้วค่ะ ไม่รู้ถ้ายอมตามไปมันจะพาหนูไปไหนอีก...
“ไม่...เราไม่ไป ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราร้องจริงๆ ด้วย”
“มึงไม่กล้าหรอก” มันสบประมาท แต่ท้าใครไม่ท้า...มาท้าอีฐา!!
“ช่วยด้.....!!!!” หนูรีบแหกปากทันที
จนมันปิดปากหนูไว้แทบไม่ทัน
“หุบปากไม่งั้นมึงเจ็บตัวแน่ๆ” มันกัดฟันขู่...ไม่พอดึงมีดคัตเตอร์ที่เลื่อนใบมีดแล้ว ออกมาขู่เพิ่มอีกต่างหาก
“เอาเลย... เอาให้ตายตรงนี้ ไปเลย” หนูท้า ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นวินาทีนี้....
“ฐา.... เป็นไรหรือเปล่า?” เสียงหมอกตะโกนถามอยู่ไม่ไกลนัก หันไปมองเหมือนมันกำลังจะเดินเข้ามา หนูนึกขัดใจที่มันโผล่มาเอาตอนนี้
“กูคุยธุระอยู่ ถอยไปเลยหมอก ไม่ใช่เรื่องของมึง” ทำเสียงดุไม่ให้มันเข้ามาใกล้ ถ้าตัวคนเดียวคงไม่กลัวเท่าไร แต่ไม่อยากดึงคนอื่นมาเกี่ยว กลัวเพื่อนพลอยโดนลูกหลงไปด้วย เพราะโรจน์มันก็คงรู้เหมือนกันว่าหนูไม่ได้ห่วงตัวเอง มากกว่าคนอื่น
“ไม่ต้องคุยแม่งแล้ว กูให้คนไปเรียกยามแล้ว” มันบอกแล้วก็รั้นเดินเข้ามา เพื่อ?????
มันไม่เห็นเลยหรือไงว่าไอ้โรจน์มันมีอาวุธ โอ๊ยยยยย กลุ้มใจจริง!!
ไม่รู้จะทำไงดี กลัวไปหมด ถ้าหมอกมันเดินเข้ามาแล้วโรจน์มันถึงตัวก่อน เกิดมันเอามาต่อรอง... เรื่องจบแน่ หนูเลยฉวยโอกาสนั้นยื่นมือไปกำที่ปลายมีดพยายามยื้อแย่งมีดออกมา
“ปล่อย มึงปล่อยมือสิ!!” เสียงไอ้โรจน์ออกค่ำสั่งอย่างตกใจ มันคงไม่คิดว่าหนูจะบ้าเลือดถึงขนาดนั้น แต่หมาเวลาจนตรอกมันสู้ยิบตานั่นแหละ คมมีดที่บาดมือเริ่มทำให้เลือดไหลซิบ จนมันเองยังต้องชะงัก
“ปล่อย มีดบาดมือมึงแล้วนะ!!”
หนูเงียบ... ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วเพราะความเจ็บมันแล่นปลาบ แต่ก็ยังรั้นไม่ยอมปล่อย
ในที่สุดมันต้องเป็นฝ่ายยอมปล่อยมือออกเสียเอง หนูจึงยอมคลายอุ้งมือแล้วเป็นฝ่ายถือมีดไว้ เงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามัน
“ฐา....” หมอกโวยวายเมื่อเดินมาถึงตอนที่ในมือหนูถือมีด เลือดไหลนอง...
“เฮ้ยเลือด ทำไมมือมึงเป็นแบบนี้ มันทำอะไรมึง!!” เสียงหมอกมีแววไม่พอใจ เหมือนอยากจะเดินไปเอาเรื่อง...
“อย่าหมอก...” หนูรีบปรามแล้วยึดแขนมันไว้ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ตัวเองเป็นแค่ทอมตัวเล็กๆ ขืนเดินเข้าไป มีหวังได้โดนไอ้โรจน์เตะคอหัก
“ไปซะโรจน์ ถ้ายามมานายซวยแน่” หนูบอกมัน อาจจะดูเหมือนหวังดี แต่แค่ส่วนหนึ่ง ที่จริงไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายมากกว่า วันนี้เจ็บตัวและเหนื่อยมาก ไม่อยากให้ยืดยาวไปกว่านี้...
มันยืนอึ้ง มองหน้าหนูด้วยแววตาสับสน หนูคิดว่ามันคงกะจะแค่ขู่ไม่ได้อยากให้หนูเจ็บตัวถึงขนาดนี้ ถึงมีแววตารู้สึกผิดส่งมา
“ก็ได้... วันนี้กูจะไปก่อน... แต่ไม่ต้องห่วงนะ กูต้องกลับมาแน่....ตอนนี้กูแค่ให้เวลามึงคิด... ทบทวนดูว่ามึงเคยบอกกูไว้ว่ายังไง ถ้ากูยังจำได้ กูแน่ใจว่ามึงก็ต้องจำได้เหมือนกัน”
ยืนจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้นจนมันยอมถอยออกไป....
ทันทีที่มันหันหลังกลับ...ก็หมดแรง...จนเข่าทรุด
☺☻☺☻☺
หลังจากนั้นก็ไปโรงพยายาบาลทำแผล ฉีดยากันบาดทะยัก แผลไม่ค่อยลึกมาก แต่เจ็บมาก ทั้งยังเป็นมือขวาข้างที่ถนัดกลับมาก็โดนพี่โต้งบ่นยาวยืดที่ไม่ยอมระมัดระวังตัวเอง เพราะดันไปโกหกว่าถูกมีดบาดเพราะช่วยเพื่อนทำป้ายคัตเอาท์
หนูไม่กล้าบอกความจริงว่ารู้ตัวการที่ทำรถพี่โต้งสีถลอกแล้ว ไม่กล้าเล่าว่ากำลังกังวลใจแค่ไหน เรื่องที่ไอ้โรจน์มันบอกว่าจะกลับมาอีก กลัวถ้าพี่โต้งรู้ก็จะพลอยไม่สบายใจไปด้วย
การมีความลับกับคนรัก... มันลำบากใจอย่างนี้เองสินะ เพราะไม่รู้ว่าถ้าบอกแล้วจะเกิดอะไรขึ้น พี่โต้งถึงอ้ำๆ อึ้งๆ ปิดบังเรื่องมิงค์กับน้องเมย์มาได้ตั้งนานก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน ไม่ต่างจากหนูในตอนนี้
อีโอ๋มันพูดถูก ว่าหนูกับไอ้โรจน์เป็นคู่เวรคู่กรรมกัน หนูถึงได้เจ็บตัว เจ็บใจเพราะมันหลายต่อหลายครั้ง ซ้ำซากไม่จบไม่สิ้นสักที...
โชคดีที่ไอ้โรจน์หายไปอย่างปากว่า มันไม่โผล่มาสร้างความสะเทือนขวัญอีกแล้ว แต่หนูก็ยังระแวงจึงไม่เข้าเล่นเฟสเลยนับจากวันนั้น
สองสามวันต่อมา ออยโทรมาถามเรื่องที่หนูเกิดออฟไลน์เฟสแบบตลอดกาล ไม่ออนโปรแกรมแชทใดๆ ทั้งสิ้นมันมีน้ำเสียงโล่งใจที่รู้ว่าหนูยังคงอยู่ดีมีสุข จนหนูแปลกใจซักไซ้ไล่เลียง มันจึงยอมบอกว่ามันเป็นห่วง เพราะตอนที่มันไปงานศพแม่ไอ้โรจน์ เห็นมันถามถึงหนู พูดเหมือนอยากจะกลับมาหาหนูอีก ออยคิดว่ามันอาจจะแค่พูดเล่น แต่พอหนูหายหัวไปทั้งๆ ที่ปกติจะออนไลน์ ทั้งเฟสทั้งไลน์ทั้งวัน มันเลยเริ่มกังวลใจขึ้นมา หนูก็นึกด่ามันเหมือนกันที่รู้ก่อนแล้วไม่โทรมาบอกให้เตรียมอกเตรียมใจบ้างเลย แต่นึกดูแล้ว รู้ไปก็เท่านั้น ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ก็เลยได้แต่บอกมันว่าหนูไม่เป็นอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง มันแนะนำว่าไม่ต้องถึงขนาดไม่เล่นเฟสก็ได้ แค่ลบรายชื่อเพื่อนออกก็น่าจะพอ หนูก็ทำตามที่มันแนะนำค่ะ
ไกลแค่ไหน คือใกล้ น่ากินจังครับ #คนสวย
พอย้อนไปอ่านข้อความที่มันเมนท์แล้วก็ได้แต่แปลกใจ...ก็ตอนที่คบกัน มันเคยชมหนูแบบนี้ซะที่ไหน...ตอนนั้นเองที่ฉุกใจขึ้นมาได้
จริงสินะ ตอนนี้หนูไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่ใช่อีตุ๊ดหัวโปก เปิ่นๆ เป๋อๆ คนเดิม ถึงนิสัยจะยังโก๊ะอยู่บ้าง แต่ภายนอกเปลี่ยนไปเยอะมาก ปีเศษๆ ที่ดูแลตัวเองอย่างดี ไว้ผมยาว เทคยาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ตอนนี้กลายเป็นสาวสะพรั่งที่มองไกลๆ ก็คงไม่รู้ หรือในบางรายที่ตาไม่แหลมพอถึงอยู่ต่อหน้าถ้าไม่ได้ยินเสียงอาจจะดูไม่ออกเลยก็ได้...
ก่อนจะเลิกกัน หนูเคยถามว่าต้องทำยังไงมันถึงจะไม่ไปจากหนู...หนูยินดีจะทำทุกอย่าง... แล้วมันก็ตอบว่า ให้หนูเป็นผู้หญิงให้มัน คงเพราะตอนที่หนูไปหามันที่วิทยาลัย ตอนนั้นดันความจำเสื่อม ทั้งคำพูดแววตาบ่งบอกว่ายังอาลัยอาวรณ์ คงเพราะตอนนี้หนูสวยขึ้นมันก็เลยเริ่มรู้สึกเสียดาย.. ของหาย...อยากได้คืน...
อยากรู้จริงๆ ถ้าหนูไม่ได้เปลี่ยนไปขนาดนี้มันจะยังกลับมาอีกหรือเปล่า....
หลังจากทำใจอยู่นาน... ก็ปลงตกว่าสิ่งที่สำคัญกับหนูมากที่สุดก็คือพี่โต้ง ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม หนูถึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองซะใหม่ ด้วยการเข้าร้านตัดผมชายครั้งแรกหลังจากเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย ก็ไม่ได้ตัดออกมาสั้นนักหนาหรอกค่ะ แค่ให้ดูออกมาเหมือนผู้ชาย หรือถ้าใครอยากชมว่าหนูสวยให้มองเป็นทอมไปเลยก็ได้
หลังจากออกมาเป็นน้องทอมไปแล้วก็ไปสรรหาชุดนิสิตชายมาใส่ใหม่ ตัดใจทิ้ง แอนนา แอนโดรครัว บลาๆๆ ลงถังขยะด้วยน้ำตา เคยดูรายการตีสิบ เค้าว่าถ้าอยากล้างฮอร์โมนให้กินแตงกวาเยอะๆ อันนั้นยังอยู่ในระหว่างการทำใจอยู่
วินาทีแรกที่พี่โต้งเห็นลุคใหม่ของหนูนี่แกอย่างอึ้ง ทำหน้าทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว ได้แต่ทำเสียงดุๆ ใส่ว่า
“ไปตัดผมทำไม?”
“ทำไมล่ะคะ? มันทุเรศมากเหรอ?” หนูรีบถาม เสียงเป็นกังวล หน้าเสียทันที ความที่ไม่มั่นใจอยู่แล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ที่ตัดสินใจทำไปโดยไม่ปรึกษาก็เพราะเห็นว่า คนแล้วๆ มาที่พี่แกชอบ (ไม่รวมมิงค์) ก็ออกมาแนวผู้ชายๆ ไม่ได้ออกสาวมากมายขนาดหนู ถึงจะไปตัดผมพี่โต้งก็คงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไร
“เปล่า แค่แปลกใจ น้องฐามีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ โดนใครว่าอะไรมาหรือไง?”
“เปล่านี่คะ หนูตัดผมมันไปเกี่ยวอะไรกับถูกใครว่าล่ะ”
“ก็เห็นเราออกจะรักสวยรักงาม อยู่ดีๆ ตัดผมสั้นขนาดนี้จะไม่ประหลาดใจได้ไง” ก็ไม่ผิดนักหรอกนะ แต่ก็ไม่อยากพูด...
“หนูก็แค่อยากลองเปลี่ยนจากสาวหวานมาแนวทอมๆ ดูบ้าง พี่โต้งไม่ชอบเหรอคะ?” หนูถามด้วยเสียงสั่น เหมือนคนจะเป่าปี่ ถ้าสมมุติอุตส่าห์ลงทุนตัดผมเพื่อไล่ไอ้โรจน์ แล้วพี่โต้งเกิดรับไม่ได้ขึ้นมา ทุกอย่างก็เสียเปล่าสิ...
“เปล่า ไม่ได้ไม่ชอบ... ตัดแล้วก็น่ารักดีออกนะ” พอเห็นหนูเริ่มจะงอแงพี่แกเลยลดเสียงลงไปอ่อน แล้วเข้ามากอดพลางลูบหัวหนูเบาๆ เป็นการปลอบ “ถ้าน้องฐาจะตัดผมหรือทำอะไรไปเพราะอยากทำ พี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าทำไปเพราะอยากเอาใจพี่ พี่ไม่อยากทำหรอก เคยบอกแล้วนี่ว่ารักน้องฐาในแบบที่น้องฐาเป็น ถึงจะไม่ใช่แบบที่แพลนไว้ในหัวแต่ คนรักกันก็ต้องยอมรับในกันและกันได้ เพราะงั้นทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ อย่าฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบเลยนะ”
จากที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ทีแรกพอพี่โต้งพูดจบ ทำเอาซึ้งจนน้ำตาร่วง
รู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมาในอก.... หนูรักพี่โต้งค่ะ หนูมีความสุขแล้วที่อยู่ตรงนี้
อย่าว่าแต่แค่ผมที่ต้องตัดไป ถ้าแลกกับการที่ได้อยู่กับพี่...
ต่อให้ต้องเสียอะไรไปมากกว่านี้ หนูก็ยินดีจะทำ....
-
:mew2: :mew2: :mew2:
พี่โต้งงงง สุดยอดด น่ารักเน้อออ
อีโรจน์ต้องกลับมาอีกแน่นอน
ดอ้ยย ทำไงดี ที่โต้งดูแลฐาดีๆนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
บอกพี่โต้งจะดีกว่าไหมน้อง
ปิดๆ บังๆเดี๋ยวก็เป็นเรื่องจนได้
พี่โต้งน่ารักจริงๆ พูดจาน่ารัก
มาไวทันใจ ถูกใจ ขอบคุณนะคะ
-
รักพี่โต้งมากอ่าตอนนี้ :กอด1:
อิโรจน์กรุณาไปตายให้หนอนแทะเนื้อเน่าไป๊ :z6:
-
:3123: :3123:
เอาใจไปเลยพี่โต้งงงงงง
-
อ่านแล้ว..ได้อารมณ์หลากหลายมาก
จะให้เม้นท์ต่อ..ไปไม่ถูกเลย
ขอตั้งสติก่อนนะ
-
คิดถูกแล้วฐาเอ้ย พี่โต้งสำคัญสุดจริงๆ ปล่อยไอ้โรจน์มันไปเถอะ
ถ้ากลับไปหานะบอกได้คำเดียวเสียดายแทน
โอกาสที่จะมีผู้ชายแบบพี่โต้งผ่านเข้าในชีวิตอีกบอกเลยยากมาก
ขนาดผู้หญิงแท้ๆยังหาไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับกระเทย
-
ตอนแรกเคยคิดเชียร์ให้โรจน์กลับมานะ แต่ตอนนี้..... :fire:
อยากเห็นน้องฐาลุคใหม่จริงๆเล๊ยยย
-
เป็นไงละโรจ เสียดายของดีเลยละสิ
-
ตอนแรกเคยคิดเชียร์ให้โรจน์กลับมานะ แต่ตอนนี้..... :fire:
อยากเห็นน้องฐาลุคใหม่จริงๆเล๊ยยย
อารมณ์เดียวกันค่ะ แบบมีบางเสี้ยวมุมที่โรจน์มันโอเค....แต่ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าเข้มข้น....
-
อีโรจน์เห็นแก่ตัวมากๆอ่ะ
หลงตัวเองเข้าขั้นละ
หวังว่าจะไม่ทำอะไรร้ายแรงกับฐานะ
เพราะดูเหมือนๆมันยังห่วงฐาอยู่
:เฮ้อ:
รอค่ะ มาไวๆนะ :katai4:
-
โรจน์กับโต้งนี่คนละเรื่องเลย
คนหนึ่งเรียกร้อง เอาแต่ใจ
อีกคนมีแต่ให้ ตามใจตลอด
ป.ล. เห็นคำว่าfinal คิดว่าดราม่าที่แสนเศร้าคงผ่านไปหมดแล้ว เลยเปิดมาอ่านอีกที
-
ขอบคุณค่ะอารมณ์ขึ้นตอนต้นตอน แล้วกลับมาชุ่มชื้นหัวใจใหม่ที่ท้ายตอน :hao5:
อยากเจอคนแบบพี่โต้งบ้างอ่า :-[
-
น้องฐาสุดยอดมาก ทุ่มเทเพื่อคนรักจริงๆ
-
ไหนๆ้ก็ล้างยาไปแล้ว แ่ต่งชายไปเลย แล้วซอยผม ทรงมิยาชิตะ
5555 ว่าแล้วก้อไปซอยมั่งดีกว่า ไม่อยากแต่งหญิงละแก เบื่ออออออ
-
ดีใจ เปลี่ยนลุค มาเป็นผู้ชายน่ารัก ๆ ก็ดีน่ะ
-
ไอ้โรจ แกมันทุเรศมากกกกกก
จะกลับมาเสียดายอะไรตอนนี้
แล้วดูพูดจา ต่อให้เป็นควายกินหญ้า
มันยังไม่กลับไปหาเจ้าของแบบนี้เลย
ฐาก็เล่าให้พี่โต้งฟังเถอะ เค้าจะได้ระวังตัวด้วย
แล้วก็ช่วยดูแลฐาด้วย
ไม่รู้โรจมันจะทำไรต่ออีก :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
หลงตัวเองไปป่ะห้ะไอ้โรจ โถ...เลวๆแบบนีั
ไม่มีใครเค้าอยากกลับไปลงนรกกับแกหรอก ไอ้กระบือเอ๊ย
:z6:
-
ฐาทำถูกแล้ว คนที่ดีและให้เราได้ทุกอย่าง อย่างพี่โต้ง ต้องจับไว้ให้ดี ไม่ให้หายไปไหนได้เพราะคนดีๆ ก็มีแต่คนอยากได้ :katai2-1: :katai2-1:
-
โรจน์ คนมีปม...
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เลวไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้ห่านี่ :katai1: :katai1:
-
สะใจดีพิลึก :laugh:
ตอนนี้พ่อไก่โต้งกลายเป็นเทพบุตรขึ้นมาเลยทั้งๆที่ไม่มีบทเท่าไหร่ :hao7:
รอตอนต่อไปน้า
บวกเป็ด
-
แฟนเก่าดูท่าจะมีปัญหาทางจิตด้วยมั้ย??
-
เกลียดอิโรจน์จังเลยยยยยย ไอ้พวกของหายอยากได้คืนนี้แบบบบบบ
ตอนเค้าอยู่ไม่เห็นค่า พอเค้าไปได้กับอยากได้คืน :m31: :fire: :m31: :fire:
-
น้องฐากลับสู่ยุคทอมบอยปากแดงด้วยแฟนต้าอีกครั้งแล้วสินะ :katai3:
-
บอกพี่โต้งเหอะน้องฐา เดี่ญวอิพี่ไก่มารู้ทีหลังเดี๋ยวเรื่องจะยาวนะ
อิพี่ไก่ยิ่งขี้หึงมหาประลัยอยู่นะ
-
น้องฐา หนุูเอาแต่ใจเกินไปหรือเปล่า ตามอารมณ์หนูไม่ทันเลยลูก
ยังไงหนูก็ดูแลพี่โต้งบ้างนะลูก
-
ไอ้โรจน์ ไอ้เวร รู้ไหมให้กะเทยกลับมาแต่งบอยมันยากขนาดไหน
กว่าจะเทคยา กว่าจะสวย กว่าจะได้มาไว้ผมยาว ฐาไม่น่าคบมันเลย
แต่ชอบฐาตรงที่แคร์คนอื่นอ่ะ อะไรจะดีปานนั้นนนน :katai1:
-
:เฮ้อ: โรจน์จะกลับมาทำไม :katai1:
เอาใจช่วยน้องฐาน่ะ
:mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 100+4
เซ็ง น้องฐาสุดจะเซ็ง เพราะยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม ชีวิตประจำวัน สายตาคนรอบข้างที่เคยชินกับน้องฐาคนสวย แล้วอยู่ดีดีเลิกสวยขึ้นมาก็มีคำถามให้ตอบไม่เว้นแต่ละวันอย่างกะดาราขายดี เพราะการเปลี่ยนแปลงแบบสุดขั้ว คนรู้จักที่มาเจอก็ต้องถามคำถามเดิมๆ ซ้ำๆ จนขี้เกียจตอบว่าจะแต่งชายทำไม บางคนถามว่าพี่โต้งบังคับเหรอ? บางคนถามว่าเปลี่ยนใจหันมาชอบผู้หญิงแล้วเหรอ? ก็ว่ากันไป เดาสุ่มกันไปต่างต่างนานา การต้องกลับมาแต่งชายอีกทั้งๆ ที่ไม่มีใครบังคับ ไม่มีความจำเป็นทางสังคม เป็นเรื่องไม่คาดฝันจริงๆ คิดแล้วก็ยิ่งแค้น ยิ่งสงสัยยิ่งคิดว่าอีโรจน์ มันจะกลับมาทำไมเอาตอนนี้ อีดอกกกก
หลังจากได้แฟนใหม่....พี่โต้งก็เห่อแฟนเลยพาไปอวด เอ๊ยไม่ใช่ แกพาเที่ยวระลึกความหลังที่ร้านริมทางทำให้คิดถึงสมัยที่รู้จักกันใหม่ๆ ไปเจอพี่ปอนด์ ขานั้นก็ขี้เล่นอยู่แล้ว พอเห็นหนูในรูปลักษณ์ใหม่ก็ทักพี่โต้งว่า
“อ้าวเฮ้ย มึงนี่ยังไง แฟนลับตาหน่อยไม่ได้ ริพาหนุ่มมา คอยดูกูจะฟ้องน้องฐาให้จัดการ” หน่งหนุ่มอะไรที่ไหน ช่างพูดจริงนะคะพี่....
“น้อยๆ หน่อยมึง ฟ้องอะไร ชอบนักนะหาเรื่องให้เพื่อนเนี่ย” พี่โต้งตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“ว่าแต่สุดหล่อโดนหลอกมาอีท่าไหนล่ะ อย่าไปเชื่อไอ้โต้งมันมากนักนะ ไอ้นี่มันมีแฟนอยู่แล้ว แล้วมันก็รักแฟนมันมากด้วย” พี่ปอนด์เล่นมุกยาวไม่เลิกจนน่าหงุดหงิด จากที่ปกติชอบพี่เขาเป็นกรณีพิเศษเพราะหน้าหล่อกับเสียงเพราะ วันนี้กลับรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญ จนต้องชักสีหน้า
“เอ่อ....ล้อเล่นนะครับน้องฐา ว่าแต่อยู่ดีๆ ทำไมตัดผมล่ะครับ” พี่ปอนด์เลิกแซวแล้วถามจริงจัง
“ก็อยากเปลี่ยนลุคดูบ้างน่ะค่ะ แบบเดิมน่าเบื่อออก”
“อ๋อ.... ครับ เปลี่ยนซะหล่อจนพี่อึ้งเลย อิจฉาไอ้โต้งชิบมีแฟนหล่อ...”
เอ๊ะอีพี่ปอนด์นี่ยังไง คำก็หล่อสองคำก็หล่อ ประชดหรือเปล่าเนี่ย? หนูค้อนใส่ไปหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว จนอีกฝ่ายทำหน้างง
“พอๆ ไปไหนก็ไปเถอะพูดมาก” พี่โต้งหันไปไล่ พี่ปอนด์แกเลยเดินออกไป
“เป็นอะไร ไม่พอใจอะไรหรือเปล่า? ” พี่โต้งหันมาถามเมื่อเพื่อนเดินออกไปแล้ว
“หือ? เปล่านี่คะ”
“มันชมแท้ๆ เลย กลับทำหน้ามุ่ย”
“ม่งมุ่ยอาร้าย.. ออกจะดีใจ๊ดีใจ” หนูขึ้นเสียงสูง แกล้งทำเป็นดีใจขึ้นมากะทันหัน ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย
ถึงจะผมสั้นแต่งชาย แต่บอกตรงๆ หนูไม่อยากให้คนพูดว่าหล่อ เท่ แมน สักกะติ๊ด มันโคตรๆ จะเป็นคำพูดที่ฟังแล้วปรี๊ดเอามากๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น พอได้ยินใครพูดแล้วมันก็รู้สึกว่ามันเฟค มันเสียดสี มันแบบคนพูดไม่จริงใจอ่ะ เก็ทมะ? ไม่ชอบให้มีคนมาพูดถึงรูปลักษณ์ภายนอก ไม่ว่าจะด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม แปลกใจหรืออะไรก็ช่าง อารมณ์มันขึ้นได้หมดแม้อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจก็ตาม เพราะหนูไม่ได้ทำไปเพราะสนุกหรือชอบเลยสักนิดเดียว และมาถึงตอนนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ถูกต้องจริงไหม เพราะนานเข้าก็ทำให้หนูยิ่งจิตตก โรคจิตสติแตก....
เนื่องจากงดฮอร์โมนแล้วระยะหนึ่ง หนูจึงเป็นโรคจิตกลัวแตงกวา กลัวกินเข้าไปแล้วนมหายหมดไปอย่างรวดเร็ว เป็นโรคคลุ้มคลั่งที่ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ หรือมีเสื้อผ้าสวยๆ ในตู้แล้วใส่ไม่ได้ เป็นโรครำคาญขนตาที่ต้องปล่อยให้มันยาวธรรมชาติแล้วไม่ได้ดัดไม่ได้ปัดมาสคาร่า ท้ายสุดรู้สึกว่าผมสั้นๆ ที่มัดไม่ได้มันรุงรังไปหมด....
หนูเริ่มหมั่นไส้ผู้ชายข้างๆ ที่มีแต่คำพูดสวยหรู ว่าอยากให้หนูทำในสิ่งที่ตัวเองชอบอย่าทำอะไรเพื่อเอาใจเขา พอเอาเข้าจริง คนที่ดูเริงร่า มีความสุข ทั้งจิ้นทั้งฟินนาเร่มากที่สุดก็คือคนพูดเองนั่นแหละ บอกว่าไม่อยากให้ฝืนใจแต่ชอบซื้อเชิ้ตลายสก็อต หรือเสื้อยืดลายน่ารักๆ ของผู้ชายมาให้ตลอด ช่างดูขัดกับคำพูดของตัวเองซะเหลือเกิน
หนูเริ่มเข้าใจแล้วว่าความจริงพี่โต้งแกไม่ใช่ไบหรอก ถ้าแกไม่ได้นึกอย่างมีลูกเป็นของตัวเองรับรองแกไม่เอาผู้หญิงแน่ๆ แกเป็นเกย์ชนิดเต็มขั้นเลยแหละ เพราะแกเคยพูดมาตั้งนานแล้วว่าแกชอบลุคเด็กผู้ชายของหนูมากที่สุดมากกว่าตอนที่ผมยาว สาวแตก แต่งหญิงตั้งไม่รู้กี่เท่า...
ตอนนี้แกเลยมีความสุขเหมือนได้แฟนใหม่....กระดี๊กระด๊าเป็นเด็กหนุ่มแรกรุ่นกำลังอินเลิฟ จนหนูหมั่นไส้แกมากๆ
คงมีคนอยากถามว่าแล้วจะพล่ามทำไมในเมื่อตัดสินใจไปเอง?
หนูก็ไม่ได้อยากบ่นหรอกนะคะ รู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่พี่โต้งแกมีความสุข เพียงแต่พอลองฝืนทำอะไรที่ตัวเองไม่ชอบแล้ว นานเข้าแทนที่จะชินมันกลับยิ่งแย่ลงมากกว่าเก่า รู้สึกอารมณ์ไม่ดีตลอดเวลาที่ทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจ หรือพูดอีกอย่างคือ ตอนนี้หนูหงุดหงิดกับทุกๆ อย่างรอบตัวมากโดยไม่มีเหตุผล แต่ทั้งๆ ที่รู้ตัวก็จัดการกับมันไม่ได้เสียที
แค่จัดการกับหัวใจใฝ่หญิงของตัวเองก็เหนื่อยพออยู่แล้ว... ยังมีเรื่องให้เหนื่อยมากกว่านั้นอีก เมื่ออยู่ดีๆ เพื่อนเก่าผู้แสนดีเกิดมาเยี่ยม เจ้าความหวังดี รักเพื่อนสุดชีวิตสุดกู่ชนประตูโขกผนังของมันนั้นทำหนูไมเกรนขึ้นมานักต่อนักแล้ว แค่รู้ว่ามันจะมาประสาทก็กินไปล่วงหน้า
ออยมาหาที่คอนโดกะทันหันในวันเสาร์ หนูบอกพี่โต้งจะลงไปรับมันข้างล่างเองคนเดียว
แล้วก็เป็นไปดังคาด พอออยมันมาป๊ะกับน้องทอมรูปหล่อมันก็อึ้งกิมกี่ไปหลายนาทีเหมือนคนกำลังช็อก คนเห็นหมี อะไรอย่างนั้น แล้วมันก็ถามหนูซะอย่างดังว่า
“ฐา!!!!! ทำไมหัวเป็นแบบนี้....”
“เบาๆ ใจเย็นๆ ก่อน เรื่องมันยาว”
“พี่โต้งอยู่ไหนไปเรียกมาคุยซิ” แน่ะ ลามปาม คนเค้าแก่กว่าตั้งหลายรอบให้ไปเรียกมา.... เพื่อนหนูนี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ
“มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ?” ส่วนพี่โต้งก็เหมือนมีญาณทิพย์ หนูไม่ได้ชวนมาด้วยซะหน่อยจู่ๆ ก็โผล่มาซะอย่างนั้น
ออยมันรีบเดินผ่านหนูไปหาพี่โต้งทันทีโดยไม่สนใจใบหน้าเจื่อนๆ และปากที่อ้าพะงาบๆ จะห้ามไม่ให้มันไปหาเรื่องพี่โต้งเลยสักนิด
“พี่ใช่ไหม เป็นคนบังคับให้อีฐามันตัดผมแล้วก็แต่งตัวแบบนี้”
“เปล่าซะหน่อย” พี่โต้งตอบสั้นๆ เรียบๆ ไม่มีที่ท่าจะโมโหอะไรเลย
“ผมไม่เชื่อหรอก ถ้าพี่ไม่ได้ทำอะไรให้มันน้อยเนื้อต่ำใจ มันไม่องค์ลงจนทำอะไรพิเรนทร์แบบนี้แน่นอน” ออยเถียงด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“จริงๆ นะออย พี่โต้งเค้าไม้ได้บังคับฉัน ฉันอยากทำของฉันเอง” หนูพยายามยืนยันอีกครั้งด้วยความใจเย็น
“ร้อยไม่เชื่อ พันไม่เชื่อ คนที่รักสวยรักงาม จนถึงขนาดวางแผนจะไปแปลงเพศอย่างแกเนี่ยนะ จะอยากกลับไปเป็นผู้ชายอีก ถ้าไม่ได้มีใครบังคับ ให้อมพระทั้งวัดมาพูดยังไม่เชื่อเลย”
“ออย!!!” หนูเรียกมันเสียงดังอย่างเตือนสติ “ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกไม่มีสิทธิ์จะมาก้าวก่าย ถ้ารักกันจริง เลิกมาวุ่นวายซะทีเถอะ กี่ครั้งแล้วที่แกเข้ามายุ่งแล้วทำให้ชีวิตฉันยุ่งเหยิง ฉันไม่ไหวจะทนกับแกแล้วนะ”
“ฐา...” โดนด่าไปทีถึงได้รู้สึก ชะงักแล้วทำหน้าสลด
“พอแล้วล่ะ... อย่าทะเลาะกันเลย” พี่โต้งเป็นฝ่ายห้ามทัพ เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มเลวร้าย
“พูดตามตรงนะน้องฐา พี่เองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมน้องฐาถึงตัดสินใจทำอะไรขนาดนี้ พี่พยายามนึกแล้วว่าพี่พูดอะไรทำอะไรให้เราน้อยใจหรือเปล่า แต่ก็ยังนึกไม่ออก ถึงจะพยายามถามน้องฐาก็ไม่ยอมตอบ แล้วพี่ก็สังเกตมาพักนึงแล้วนะว่าน้องฐาไม่ได้มีความสุขที่ทำอะไรขัดกับตัวเอง... น้องฐาไม่อยากบอกพี่ก็ไม่โกรธหรอก แต่คงไม่เป็นไรใช่ไหมถ้าจะเล่าให้เพื่อนฟังบ้าง ถ้าออยรู้ว่าเพราะอะไรแล้วคิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลก็บอกเพื่อนเราทีแล้วกัน ว่าให้เลิกซะ...”
เคร่งเครียด จริงจัง.... ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินไปยังประตูทางเข้าคอนโด
พี่โต้งก็คงรู้สินะว่าทุกวันนี้หนูอึดอัดแค่ไหน... และแกก็คงไม่สบายใจเหมือนกันที่หนูปิดบังแบบนี้...
หนูพาออยออกไปหาที่คุยกันข้างนอก ตามร้านอาหารฟาสต์ฟูด มันขอโทษขอโพยใหญ่ที่โวยวายโดยไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่วายโทษว่าเป็นความผิดของหนูที่ไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง
“ทำไมแกไม่เล่าให้พี่โต้งฟังไปเลย ปิดบังแบบนี้มีแต่จะอึดอัดมากกว่า แกยิ่งขี้หึงขั้นเทพอยู่ด้วย”
“เล่ายังไง? พี่คะ แฟนเก่าหนูเค้ากลับมาขอคืนดีค่ะ อย่างนี้เหรอ? โอ๊ยยยย ไม่กล้าอ่ะ”
“แล้วแกคิดเหรอ? ว่าแค่แค่ตัดผมสั้น แต่งตัวแบบนี้ไอ้โรจน์มันจะตัดใจได้”
“ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แค่อยากให้มันเข้าใจเฉยๆ ว่าทุกวันนี้ไม่ได้ทำอะไรเพื่อมันอย่างที่เข้าใจถ้าฉันแต่งตัวแบบนี้มันคงไม่คิดหรอกนะว่า เรียกร้องความสนใจจากมันอีกจริงไหม?”
“ไม่รู้สิ ฉันไม่อยากคาดเดาความคิดคนอย่างมันหรอก บางทีที่มันหายไปแบบนี้ อาจจะรอโอกาส หรือวางแผนอะไรอยู่ก็ได้ ไม่ว่ายังไง แกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะ”
ออยกลับไปพร้อมสั่งเสียให้ดูแลตัวเองชุดใหญ่จนหนูรำคาญ รู้แล้ว ว่าต้องระวังแต่ไม่รู้ว่าจะระวังยังไง อีท่าไหนต่างหาก
บ่ายคล้อยแล้วที่กลับจากไปส่งออยที่ท่ารถ กลับมาเจอพี่โต้งนั่งเงียบเป็นรูปปั้น ก็ได้แต่ถอนใจ
“พี่โต้งอย่าไปถือสาออยมันเลยนะคะ มันแค่เป็นห่วงหนูจนเพ้อเจ้อไปอย่างนั้นเอง”
“เรื่องนั้นพี่เข้าใจ แต่ที่ติดใจก็คือเรื่องนั้นต่างหาก มันจริงเหรอคะ น้องฐา....” คำถามที่ล่องลอยมาทำเอาหนูขมวดคิ้ว หันไปมองรูปปั้นที่มีชีวิตกำลังเดินมาหา
“เรื่องอะไรเหรอคะ?”
“เรื่องที่น้องฐา มีความคิดอยากจะไปแปลงเพศไงคะ”
หนูกลืนน้ำลายเอื๊อก นิ่งอึ้งไปแป๊บหนึ่งด้วยไม่แน่ใจว่าพี่โต้งคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้
“อ๋อ... ไม่หรอกค่ะพี่ พี่ก็รู้ว่าหนูกลัวเข็มจะตายไป”
“ถ้าน้องฐาอยากทำจริงๆ เรื่องนั้นมันจิ๊บจ๊อยมากค่ะ พี่อยากรู้ว่าเราเคยคิดจริงหรือเปล่าต่างหาก”
“เรื่องอยากเป็นผู้หญิงมันก็เป็นความฝันสูงสุดของกะเทยทุกคนอยู่แล้วนี่คะ แต่มันก็มีปัจจัยตั้งหลายอย่างที่สุดท้าย เราตัดสินใจไม่ได้ไปทำอย่างที่ต้องการ มันก็เหมือนกับตอนเด็กๆ เคยฝันอยากเป็นครู อยากเป็นหมอ พอโตขึ้นจะมีสักกี่คนที่ยังเดินไปตามความฝันนั้นโดยไม่เปลี่ยนใจ สำหรับหนูคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ห่างไกลมากเลยค่ะ”
“แปลว่าเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหมคะ ทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ? เอาเหตุผลที่ไม่ใช่ เรื่องกลัวเข็ม กับเจ็บนะ เอาแบบจริงๆ”
“ก็มันต้องใช้เงินเยอะ”
“แล้วถ้าสมมุติ มีคนออกให้ ถ้าเก็บเงินได้หรือเงินไม่ใช่ปัญหาล่ะ”
“หนูก็ไม่ไปทำอยู่ดีค่ะ”
“ก็แล้วเพราะอะไรล่ะ” ไม่รู้พี่โต้งจะถามย้ำไปทำไม .... วนๆไปที่เดิม...
“ทำไมคะ? หนูไม่เข้าใจเลยว่าพี่จะมาคาดคั้นหนูเรื่องนี้ทำไม ถ้าหนูบอกว่าพี่หนูอยากทำมากพี่จะเป็นคนออกเงินให้หนูไปทำเลยหรือไง ในเมื่อพี่เองไม่ได้อยาก ไม่ได้ชอบแบบนั้นซะหน่อย ต่อให้หนูจะพูดว่าอยาก มันก็ทำไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ?” ความรำคาญที่ถูกถามเซ้าซี้ทำให้โพล่งตอบออกไปทันที จนพี่โต้งชะงักหน้าเสีย
“นั่นสินะ จะถามไปทำไม ในเมื่อน่าจะเดาออกอยู่แล้วว่าสุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเพราะพี่...” แววตานั้นมันเศร้า น้ำเสียงมันอ่อนเบาคล้ายไม่มีแรงเหมือนจะรำพันกับตัวเองมากกว่า
พี่โต้งพลิกกายเดินออกไปหยิบกระเป๋าเงิน กุญแจรถที่วางกองไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ก่อนจะเดินลิ่วออกจากห้อง หนูกำลังงง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโวยวายตะคอกใส่ทั้งๆ ที่พี่โต้งก็ถามดีๆ เพียงแค่ซอกแซกไปเท่านั้น หนูพยายามเดินตาม แต่ไม่ทันเขาเดินเข้าลิฟท์ไป...
ไปไหน โกรธอะไรมากหรือเปล่า ไม่รู้เลย.....
พยายามจะโทรไปหาแต่พี่เขาไม่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไป ไม่รู้ว่าหายไปไหน จึงได้แต่จิตตก นั่งสำนึกผิดคนเดียวที่ห้อง...
พี่โต้งคงแค่ข้องใจ อยากถาม หนูเองต่างหากที่หงุดหงิดด้วยเรื่องที่ไม่ได้แต่งหญิงพอถูกถามเรื่องแปลงเพศก็เหมือนไปสะกิดต่อมให้หงุดหงิดหนักเข้าจนเหวี่ยงพี่โต้งไปโดยไม่มีเหตุผล
เสียใจแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แค่รอ... รอพี่โต้งกลับมา แล้วหนูจะบอกว่า หนูขอโทษ....
ทุ่มกว่าๆ ที่พี่โต้งกลับมาพร้อมของกินและของฝาก หนูรีบเดินเข้าไปหาด้วยความรู้สึกผิด
“พี่คะ หนูขอโทษ” หนูบอกด้วยใบหน้าเป็นกังวล
“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ถามอะไรจุกจิกน่ารำคาญ” พี่โต้งยื่นมืมาลูบหัวแล้วยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่หรอกค่ะ หนูหงุดหงิดไปเองแหละ หนูขอโทษจริงๆ นะคะพี่”
“จ้ะ จ้ะ ไม่เป็นไร นั่งลงสิ พี่ซื้อโดนัทมาด้วยนะ” พี่โต้งบอกอย่างใจดี กดไหล่หนูให้นั่งลงแล้วเปิดกล่องโดนัทยื่นให้ตรงหน้า
“กินสิ ชอบไม่ใช่เหรอ?” หนูหันไปมองรอยยิ้มนั้นอย่างไม่แน่ใจ แต่ในเมื่อพี่โต้งไม่อยากพูดถึงก็เลยต้องหันไปกินโดนัทตามคำชวน
“พี่ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้น้องฐาด้วยนะ จะดูเลยไหม?” ถามด้วยเสียงกระตือรือร้นเมื่อหนูทำท่าอิ่มกับโดนัทแล้ว
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ เก็บไว้ก่อนก็ได้... ของเก่าที่ซื้อมา หนูยังใส่ไม่ครบทุกตัวเลย” หนูตอบเลี่ยงๆ ความจริงคือไม่สนใจเสื้อผ้าผู้ชายที่พี่โต้งซื้อมาให้มากกว่า
“พรุ่งนี้ไปกินดินเนอร์กัน... รู้ใช่ไหมว่าวันอะไร”
“เอ๊ะ...วันอะไรเหรอคะ?” หนูถามอย่างแปลกใจ เพราะวันเกิดพี่โต้งก็ยังไม่ถึงนี่นา
“วันครบรอบที่เราเจอกันวันแรก” หนูชะงักไปนิดหนึ่งหันไปมองอย่างไม่เชื่อ...
“จริงเหรอคะ”
“น้องฐาจำไม่ได้เหรอ”
หนูส่ายหน้าเบาๆ หน้าสลด... ก็แหม ใครจะไปจำได้ว่าเจอกันครั้งแรกวันไหน ก็มันผ่านมาปีนึงแล้วนี่....
“ว่าแต่วันนั้นทำไมพี่ถึงไปกินเหล้าคนเดียวล่ะคะ?”
“พอดีตอนนั้นเฮิร์ทน่ะ จีบน้องกิ๊งแล้วไม่ติด โดนน้องเชิดใส่ตลอดเลยไปกินเหล้าย้อมใจคนเดียว ใครจะไปคิดน้องจะส่งเพื่อนมาช่วยดามอกเร็วขนาดนั้น...หึหึ” พี่โต้งเหล่ตามามองยิ้มๆ ทำให้หนูได้แต่ม้วนผมเล่นแก้เขิน อย่าพูดเรื่องนั้นบ่อยได้ไหม ลืมๆ ไปเถอะ หนูเมามั่งเหอะพี่ก็
เย็นวันต่อมา....หนูก็อาบน้ำแต่งตัวหาเสื้อผ้าที่ดูสุภาพที่สุดมาใส่ พยายามหวีผมอยู่นาน แต่ไม่ได้แต่งหน้า
“อย่าใส่ชุดนั้นเลย...พี่เตรียมชุดใหม่ให้แล้ว” พี่โต้งทักแล้วจับมือดึงให้ลุกขึ้นพาเดินเข้าไปในห้องนอน
ชุดที่วางราบลงกับเตียงนั้นดูเด่นเป็นชุดกระโปรงเข้ารูป สีชมพูเข้ม ช่วงบนเป็นสายเดี่ยวอวดไหล่ ใส่แล้วคงออกมาสวยและเซ็กซี่จนไม่น่าเชื่อว่าพี่โต้งที่หัวโบราณขนาดนั้นจะเป็นคนเลือกให้เองกับมือ....
“สวยใช่ไหม... ชอบใช่หรือเปล่า?” พี่โต้งถามอยู่ข้างหลัง
“ค่ะ...สวย แต่ตอนนี้มันคงไม่เหมาะกับหนูอีกต่อไปแล้ว...” หนูตอบโดยไม่ได้หันกลับไป นึกภาพตัวเองผมสั้นๆ ใส่ชุดแบบนี้ต่อให้แต่งหน้ายังไงก็ไม่เหมาะอย่างแรง ดูจะออกมาทุเรศเสียล่ะไม่ว่า...
“ไม่หรอกค่ะ น้องฐาเป็นคนน่ารัก ใส่อะไรก็ต้องออกมาน่ารัก ใส่ชุดนี้ให้พี่ดูหน่อยสิคะ” หนูนิ่ง ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าพี่โต้งนึกยังไงถึงซื้อชุดแบบนี้มาให้ มันเหมือนคนกำลังลดความอ้วนด้วยการอดอาหารนานๆ แล้วจู่ๆ ก็เอาเค้กมาวางยั่วน้ำลายตรงหน้า ต่อให้คิดว่า ชิมนิดเดียวเท่านั้น... ถ้าลองไปยื่นมือเข้าไปหยิบ ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะหยุดกินจนกว่าจะหมด
“พี่พยายามคิดดูแล้วว่าจะทำยังไงกับคนปากแข็งอย่างเราดี...พี่ชอบน้องฐาที่เป็นแบบนี้นะ...ชอบมาก พี่มีความสุขมากจนลืมนึกถึงความจริงว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างที่น้องฐาไม่ได้บอกพี่...แต่ตอนนี้พี่คงไม่จำเป็นต้องถามก็น่าเดาได้ว่าเรื่องทุกอย่างมันต้องมาจากพี่เองนั่นแหละ ที่ทำให้น้องฐาทำอะไรแบบนี้....”
หนูขมวดคิ้วแล้วหันไปมองคนพูดด้วยสายตาค้นคว้า
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ”
“เลิกเถียงแล้วฟังก่อน พี่ซื้อชุดนี้มาให้ถือเป็นการไถ่โทษ ที่ไม่เคยรู้เลยว่าน้องฐาคิดอะไร และต้องการอะไร พี่ไม่รู้เลยว่าน้องฐาก็คงเป็นเหมือนกะเทยคนอื่นๆ ที่อยากสวย อยากเป็นเหมือนผู้หญิงจริงๆ พี่มันเป็นแฟนที่ไม่เรื่อง”
“พี่คะ...”
“ความจริงพี่ก็อยากทำให้คนที่พี่รักมีความสุข แม้แต่เรื่องที่น้องฐาอยากเป็นผู้หญิง ถ้าทำได้พี่ก็อยากทำ แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงิน แต่มันอยู่ที่ตัวพี่เองต่างหาก อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย... แต่พี่ก็อยากจะบอกว่า พี่ยอมให้น้องฐาไปทำไม่ได้จริงๆ เพราะพี่ไม่รู้ว่าถ้าน้องฐาไปทำแล้ว เราจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า ถ้าสมมุติว่าพี่เกิดทำอะไรน้องฐาไม่ได้ขึ้นมา พี่จะทำยังไงดี...” หนูทำหน้าทำตัวไม่ถูกเลยที่พี่โต้งพูดแบบนี้... มันเหมือนกับว่าพี่เค้ากำลังขอร้องในเรื่องใหญ่สำคัญ และเร่งด่วน เหมือนหนูวางแผนเรื่องนี้แสนนาน จ่ายเงินมัดจำจะไปเฉาะวันนี้พรุ่งนี้แล้วอย่างนั้น
“พี่โต้งคะ ไปกันใหญ่แล้ว หนูได้พูดสักคำหรือไงว่าจะไปทำ พี่ก็เห็นว่าตอนนี้หนูตัดผมสั้นแล้วนะทำตัวเหมือนเด็กผู้ชาย ยาก็ไม่ได้กิน กะเทยที่จะแปลงเพศที่ไหนเค้าจะทำแบบนี้กันล่ะ”
“นั่นแหละที่ทำให้พี่รู้สึกผิด เพราะพี่ไม่สามารถทำให้น้องฐามีความสุขที่แท้จริงได้ แค่ขอร้องไม่ให้ไปทำก็มากเกินพอแล้ว อย่าต้องฝืนใจทำอะไรที่ไม่ชอบเพื่อพี่อีกเลยนะ”
ไม่เข้าใจเลยอ่ะ ทำไมผู้ชายสองคนนี้ถึงไม่มีใครพอดีเลยสักคน..
คนหนึ่งก็เรียกร้องเอานั่นเอานี้ไม่สิ้นสุด อีกคนก็ตามใจจนเสียผู้เสียคน หนูทำตัวไม่ถูกแล้ว ว่าแบบไหนถึงจะพอดี
เหนื่อยใจ เพราะพี่โต้งพูดไม่รู้เรื่อง... แกคิดว่าการที่พี่แกขอร้องหนูไม่ให้ไปแปลงเพศเป็นเรื่องร้ายกาจจนไม่น่าให้อภัยและยินดีจะชดเชยในส่วนอื่นๆ เป็นการแลกเปลี่ยน หารู้ไม่ว่าหนูเลิกคิดเรื่องจะไปเฉาะนั่นมาเป็นชาติแล้วเหอะ แล้วยิ่งหนูกลับตัวมาเป็นตุ๊ดแอ๊บนี่แกก็ยิ่งทนไม่ได้ที่เห็นหนูทอดทิ้งความฝันในการเป็นกะเทยสวยอันดับต้นๆ ของประเทศไปอย่างน่าเสียดาย (ตอนท้ายหนูต่อเอง)
ไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก หยิบชุดใหม่มาลองสวมดู พี่โต้งไม่ได้ซื้อมาแค่ชุดหรอกค่ะ มีเครื่องประดับบรวมถึงวิกผมยาวด้วย
เราออกไปทานดินเนอร์กันตามกำหนดการเดิม ที่โรงแรมหรูแถบนั้น ทั้งบรรยากาศ ทั้งอาหาร มันดูหรูหราถูกใจไปเสียสิ้น ให้ความรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิง ซินเดอเรลล่า...ที่มางานเต้นรำกับเจ้าชายรูปหล่อ ใจดี....
“น้องฐาไม่เสียใจใช่ไหมคะที่มาคบกับพี่ แม้ว่าพี่จะทำให้ความฝันที่สูงที่สุดเป็นจริงไปไม่ได้ก็ตาม...”
สุดท้ายแล้ว พี่โต้งก็ยังกังวลเรื่องนี้สินะ ทำไมพี่โต้งถึงเป็นผู้ชายที่คำนึงถึงจิตใจของคนรักมากขนาดนี้นะ.... มากจนน่ากลัวเลยละ..
“ไม่หรอกค่ะ เพราะการเปลี่ยนเป็นผู้หญิงอย่างสมบูรณ์แบบ มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตหนู แค่ได้ไว้ผมยาว ได้แต่งตัวสวยๆ ได้อยู่กับพี่...แค่นี้หนูก็มีความสุขแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเคยฝัน แต่หนูเชื่อค่ะว่าพี่จะทำให้หนูมีความสุขมากกว่านั้นอย่างแน่นอน”
“ขอบคุณจ้ะ...” พี่โต้งบอกด้วยเสียงหวาน จับมือหนูที่วางบนโต๊ะอาหารขึ้นมาจูบเบาๆ “พี่รักน้องฐานะ.....”
ระหว่างมื้ออาหาร หนูขอตัวไปห้องน้ำ รอยยิ้มยังฉาบที่แก้มเพราะมีความสุขที่ได้แต่งตัวสวยๆ หลังจากไม่เจอลิพสีไม่เจอบรัชออนมาเกือบสองอาทิตย์
พอได้แต่งองค์ทรงเครื่องแล้ว หนูก็รู้สึกได้ว่า หนูกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วจริงๆ หนูอยากเป็นผู้หญิง แต่งตัวอย่างผู้หญิง มันคือความสุขที่หนูไม่อยากปล่อยมันไปเลยสักนิด
เป็นไปได้ไหมที่ไอ้โรจน์มันจะแค่แกล้งขู่ มันไม่ได้อยากกลับมาจริงๆ
เป็นไปได้หรือเปล่าที่ตอนนี้มันอาจจะกำลังไปหลงชะนีตัวใหม่ จนลืมเรื่องของหนูไปแล้ว.....
ถอนใจแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่บังเอิญไปชนกับใครบางคนเข้าเต็มแรงจนเซ
“ขอโทษค่ะ” หนูรีบบอกแล้วเงยหน้าขึ้นมาเจอคนที่นึกถึงอยู่เมื่อกี้ โดยไม่คาดฝัน
“ระ...โรจน์?” หนูเอ่ยชื่อของมันด้วยเสียงเบาโหวง... ตกใจจนหน้าซีด พูดอะไรไม่ออก
“สวยนะ ชุดนี้ เหมือนรู้เลยว่ากูจะมาหา” มันบอกด้วยเสียงนุ่มๆ และรอยยิ้มกว้าง
บ้าที่สุด... ทำไมมาเอาตอนนี้...ที่ลงทุนตัดผม แต่งชายมาตั้งนานมันไร้ค่าทั้งหมดเลยใช่ไหม?
“ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอซะนาน...” น้ำเสียงอ่อนหวาน อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยคิดว่าคนอย่างมันจะพูดออกมาได้... ทำให้ฟังแล้วหลอนที่สุดในชีวิต จนป่านนี้มันยังคิดอีกเหรอว่าหนูรอ....
ไม่อยากพูด ไม่อยากอธิบายได้แต่หมุนตัวหันหลังกลับ หนี...ต้องหนีไปให้ไกล...
แต่...... ไม่ทันอ้อมแขนที่ยื่นมารั้งเอวไว้ พร้อมกับบางอย่างมาแปะลงมาที่ปากและจมูก.....
และเสียงกระซิบแผ่วๆ ที่ข้างหู....
“ต่อไปนี้มึงไม่ต้องรอแล้วนะฐา กูมารับแล้ว”
-
นี่มันนิยายเรื่อง Phycho รึเปล่าค่ะ
บรรทัดสุดท้ายหลอนมาก T^T กลัวสุดๆเลย
-
:katai1:
ง่ะ
ไม่นะ ไม่
:ling1:
-
แว้ก! มันมาแล้วง่ะ!
พี่โต้งมาช่วยน้องด่วนๆ
-
ดึงวิกกกกกกกกกกกกก รีมูฟเวอร์สาดหน้า
-
หมามาละ กทม.มาจับด่วน
-
:m31: ไอโรจน์แก่จะทำอะไรน้องฐา
:mew1: :mew1:
-
พี่โต้งค่ะ น้องขออัญเชิญบาทาคุณพี่ไปทาบหน้าไอ้โรจด่วนเลยค่ะพี่
-
มันจะกลับมาทำไมๆๆๆๆๆๆ
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
พี่โต้งแสนดีขนาดนี้
ฐาไม่กลับไปหาแกหรอก
-
ออกแนวโรคจิตละเมิง ไอ้เควี่ย
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:โอ้ยยยยยยยยยยยยยมันค้าง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ต๊าย อีโรจน์
แกจะทำอารายยยย :beat:
ค้างงงงงงงงงงงงง :katai1:
-
อยากจะบ้า
น้องฐาก็ไม่บอกพี่โต้งว่าไอ้โรจน์มาหา
แทนที่จะได้ช่วยกันหาทางรับมือ
แล้วโดนแบบนี้จะทำไงเนี่ย หวังว่าพี่โต้งจะมาช่วยทันนะ :เฮ้อ:
-
มาจากนรกขุมไหน กลับไปขุมนั้นเลยน้าาาาาาาา :z6:
-
เฮ้ย พี่โต้งงงงงงงงงงงงง
อยู่ไหน ปล่อยให้แฟนคนสวยโดนไอ้โรจน์อุ้มไปแล้า
ไม่นะไม่ ไอ้เลวเอ๊ยยยยย
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อีโรจน์ๆๆๆๆ จะเอาฐาไปไหนนนนนน
พี่โต้งงง ไปช่วยเร็ววว
-
ทำไมอารมณ์ตอนนี้รู้สึกสงสารโรจน์ก็ไม่รู้ ดูหลอนๆด้วย :mew5:
-
โรจน์แกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
หลอนมากก o22 o22 o22 o22
-
อึดอัดจัง. :katai1:
บวกเป็ด
-
เฮ้ยยยย...แล้วจะทำยังไงล่ะเนี่ยน้องฐา
พี่โต้งก็ไม่ได้รู้เรื่องไอ้โรจด้วย.,..อ้ากกกกก
แกไอโรจ โรคจิต ไองัว :z6:
-
แงงงงงงงงง แฟนเก่าน้องฐามันต้องจิตแน่ๆเลย T^T
น้องฐาตัดผมใหม่ อิอิ
(http://image.ohozaa.com/i/a51/cYC3Of.jpg)
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
น้องฐา หล่อมากเลยลูก หล่อแบบนี้ไง ปอนด์ถึงอิจฉาพี่โต้ง
ว่าจะไม่โผล่แล้วนะ อดไม่ได้ เข้ามาฟินน้องฐาลุคใหม่ ว่าจะหารูปพัฒนาการน้องฐามาแปะ ขอเวลาสักพักก่อนนะ
##นิค่ะ บรรณาธิการส่วนตัวของน้องฐา
-
อร๊ายยยย น่าจะแจ้งความไปตั้งแต่แรกเนอะ :hao5:
น่ากลัวจริงจังอะผู้ชายคนนี้
-
พี่โต้งขา มาช่วยน้องฐานหน่อยเร้ว
-
ตามมาจาก"ผมรักนักร้องค่ะ" อ่านแล้วชอบผลงานของคุณนักเขียนมากค่ะ (ทำไมเค้าถึงเพิ่งได้อ่านเนี่ยยยยยย :katai1:) ขอโทษนะคะที่เพิ่งได้เข้ามาแสดงตัวว่าเป็น fc อีกคนอ่ะค่ะ......เขียนได้ดีมากค่ะ จะติดตามอ่านต่อไปแน่นอนค่ะ ขอบคุณที่สร้างผลงานสนุกๆและดีมากมาให้อ่านนะคะ........ขอบคุณมากกกกกกค่ะ :L2:
-
อ้าว โรจน์นี่ยังไง
-
โรจน์จะกลับมาทำไม :fire:
ไม่เข้าใจจริงๆ แถมยังโผล่มาตามหลอกหลอนเป็นระยะอีก :ling1:
-
กรี๊ดด หลอนอิโรจนืบรรทัดสุดท้ายมากๆ นี่แกจะทำอะไรยะ! :z10:
-
ไอ้โรจน์แมร่ง โรคจิตอ่ะ พี่โต้งมาด่วนเลย
-
55555555555
-
แอบแวบมาหอมแก้มบรรณาธิการน้องฐาที่น่ารักไม่แพ้น้องฐาค่ะ :mew1: แหมนานๆโผล่มาทีฉวยโอกาสนิดหน่อย :hao6:
-
โรจน์น่ากลัวมาก คนพูดไม่รู้เรื่องแถมยังหลงตัวว่าฐายังรักอยู่อีกนี่น่ากลัวกับน่ารำคาญมาก
พี่โต้งเอ้ยรีบมาหาเร็วไม่งั้นแย่แน่ :ling3:
-
โรจน์กลับมาอย่างหลอนอ่ะ แกจะจิตไปไหนห่ะ....... :katai1:
ฉันหล่ะกลัวใจแกจริงๆโรจน์
พี่โต้งมาช่วยน้องฐาที น้องฐาเจอปั๋วเก่าโรคจิตตาม..... :katai4:
-
หนูรู้สึกเสียใจ..... ที่ก่อนหน้านี้ไม่เชื่อหลายๆ คนในเล้า เรื่องที่บอกให้หนูไปทำบุญล้างซวยสักครั้ง...
จนเรื่องราวมันล่วงเลยมาถึงตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว.....
หนูไม่รู้จริงๆ ว่า ถ้าหากใครมาเจอเหตุการณ์อย่างเดียวกัน จะตัดสินใจโง่ๆ อย่างนี้ได้หรือเปล่า...
หรือจะบอกว่า นี่มันก็แค่หนทางที่นางเอกเท่านั้นที่จะเลือก...
หนูอยากบอกว่าหนูไม่ใช่นางเอก หนูไม่ได้อยากเลือกแบบนี้ แต่ก็ไม่มีทางเลือกจริงๆ
หลายคนคงอยากรู้ว่า เกิดอะไรขึ้นต่อไป .... แต่บอกตรงๆ ว่าหนูยังไม่อยากเล่าอะไรทั้งนั้น...
หนูอยากหนีไปไกลๆ จากทุกคน เริ่มต้นอาจจะดรอบสักครึ่งปี....
ออฟไลน์เฟสบุก ไลน์ และเปลี่ยนเบอร์มือถือ
นับประสาอะไรกับให้มาเริงร่าเล่าเรื่องของตัวเอง....
วันนี้ก็แค่....มาส่งข่าวว่าตอนนี้หนูปลอดภัยดี ไม่ได้ถูกไอ้โรจน์ฆ่าปวดคอแต่อย่างใด
ส่วน บาดแผลทางจิตใจ... คงต้องรอหายดีก่อน ถึงจะกลับมาใหม่ได้
น้องฐา•บุญมีแต่กรรมบัง
-
เรื่องนี้ถึงหูพี่โต้งแกโดนสอยร่วงแน่โรจน์
น้องฐาอย่าไปกลัว เด๋วคนอ่านช่วยไฝว้ :katai4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:น้องฐาสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอาใจช่วยนะคะน้องฐา แอบให้เอฟบีไอดักติดตามสัญญาณโทรศัพท์ ตื๊ดๆๆ :katai4:
-
ครึ่งปีนานไปนะน้อฐา พี่ๆป้าเค้าเป็นห่อวง :hao3:
-
ไอโรจน์มันทำไรหนู!! :katai1:
-
เพิ่งอ่านถึงหน้า 23 ครับ ชอบมุกพ่อค้าตับมาก 555
รู้สึกส่วนความในใจของพระเอกทำให้เรื่องเฉลยไวอ่ะ อดลุ้นเลย
แต่จะหวานกันได้อีกสักแค่ไหน น่าเป็นห่วงน้องฐาจริง ๆ //แอบรู้สึกถึงเมฆทะมึนรออยู่
-
ไม่เอาไอ่โรจน์
จะเอาพี่โต้งคนเดียว
จุ๊บๆๆๆๆๆ น่ารักน่าฟัด พ่อค้าขายตับ
หาได้ที่ไหนอีกเนี่ยะ น้องฐา
อยากได้มั่ง..บ่องตง
อิอิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านไเ้หลายวันแล้ว อ่านเพลินๆ อยู่ดีๆ พอดูอีกที อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว :a5:
ตัดฉับค้างได้ใจพี่มากน้อง :z3:
-
กริ๊ด ตาโต้งไปอยู่ไหน น้องฐาถูกอุ้มไปแล้วววววววว
:katai1: :katai1: :katai1:
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เชื่อแล้วไง...
โอ้ยยยยย....กูเครียดดดดด :z3:
:ling1:
-
แก้ไข ลำดับเรื่องใหม่นะคะ
จะลงตอนนี้ใหม่อีกครั้งนะคะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:บอตแต่งแบบไหนก็อ่านได้จ้า :katai1: :katai1: :katai1:ว่าแต่พี่โต้งมันทำอะไรอยู่ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อีกแบบนี่โดนปล้ำแหงๆเลย :m31:
-
:ruready
โถ่!!!!!!!!
น้องฐาของพี่
-
กรี๊ด โรจน์แม่ม... ยังดีที่ไม่ทำไรน้องฐา
ป่านนี้พี่โต้งประสาทกินไปแล้ว :เฮ้อ:
-
น้องฐาต้องหนักแน่น อย่ายอมโรจน์นะหนู
-
โรจน์ดูๆไปก็น่าสงสาร
ดีแล้วที่ไม่รุนแรงกับฐา
คำพูดบางคำของฐาบางทีก็ไม่ชอบอะ
มันดูเหมือนเห็นแก่ตัว
เอาแต่ความสบาย
เหมือนพวกคุณหนู ลำบากไม่เป็นเลย
อีพี่โต้งก็ดูจะนิสัยเหมือนๆกัน :hao3:
-
โรจน์คงอยากรื้อฟื้น เพราะรู้ว่าฐาเคยรักโรจน์มาก
แต่ตัดใจเถอะ ฐาเปลี่ยนไปแล้ว เจอคนที่ดีกว่าแล้ว
-
เราไม่สงสารโรจเลยนะ
ทไตัวเอง จะมาพูดเรียกร้องอะไร
ตัดแล้วคือตัด ทิ้งแล้วคือทิ้ง จบๆกันไป
เพื่อนเป็นได้ มากกว่านั้นไม่ได้
มาเห็นค่าตอนไม่มีใคร มาทวงสัญญาทั้งที่เป็นคนทิ้งมันไป
เสียดาย เพื่อรู้ว่ายากจะได้คืน ไม่ไหวนะ
ตอนนี้สงสารพี่โต้งที่สุด จะตามหาน้องฐาขนาดไหนเนี่ย
หายไปต้องสองสามวันแบบนี้
-
ต๊าย ศัพท์แปลก ๆ เยอะมาก เดื๋อยกะผัดกะเพราแปลว่าอะไรฮะ
ส่วนพี่โต้งหึงคราวนี้น่าเวทนามาก ไปหึงเพื่อนสาวน้องฐาซะได้
+++
“เวลาที่ไม่เถียง ไม่ประชด แล้วว่าง่ายแบบนี้ รู้ไหมคะว่า น้องฐาน่ะน่า........รักมากๆ เลย”
รู้นะว่าจะบอกว่า น่า..อะไร ตอนแรก
++++
ถึงหน้า 51 แล้วฺฮะ เห็นนิตั้งคำถามว่าที่ตามอ่านเรื่องนี้เพราะอะไร NC ก็ส่วนหนึ่งครับ พ่อค้าตับเค้า NC ได้น่ารักจริง ๆ แต่ส่วนหนึ่งคือวิธีการมองโลกและอารมณ์ขันของน้องฐา ที่ทำให้แม้แต่ฉากตับก็ฮาได้เรื่อย ๆ
อีกอย่างเรื่องนี้ค่อนข้างแปลกคือ มีกะเทยเป็นตัวเอก แบบว่าไม่ต้องแคร์โลกเลย ส่วนพี่โต้งก็น่าสนใจนะฮะ ถึงจะงี่เง่าบ้างอะไรบ้าง แต่ส่วนน่ารักก็เยอะ แล้วจริงใจสุด ๆ เลยนะเนี่ย ไม่น่าจะไปขายตับให้คนอื่น (หรือขายไปแล้วแต่คนอ่านไม่รู้ก็ไม่รู้นะ)
ปล. โคลงเพราะดีนะครับ แต่อยากอ่าน NC 55555+
ปล. 2 อยากรู้ว่าพี่โต้งกะน้องฐาจะไปถึงไหน เพราะดูเหมือนชีวิตลงตัวแล้วอ่ะ ขอพักที่หน้า 55 ก่อนล่ะกัน
-
อย่าใจอ่อนนะฐา พี่โต้งดีที่สุดและ
ถึงจะน่าสงสสาร แต่ทำไมละ
ทำไมถึงกลับมาเวลาไม่เหลือใคร
เพลีย จริงๆๆๆ
-
:monkeysad:
:mew1: :mew1:
-
น้องฐามีแนวโน้มว่าจะหวั่นไหวนะเนี่ย
พี่โต้งตามมาด่วน
บวกเป็ด
-
เหตุผลของโรจน์มันคืออะไรนะ
-
ตอนมีคนดีๆรัก ไม่รักษาไว้ ตอนนี้มันสายไปแล้ว ทำใจเหอะโรจน์ :laugh: ตอนนี้อะ พี่โต้งเท่านั้น :impress2:
-
มันสายไปแล้วไอ้โรจ อย่างแกไม่มีสิทธิ์มาทวงสัญญาอะไรหรอก
ไองัว
:z6:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:angry2:
ถ้าไม่เป็นการรบกวนให้ลำบาก
ขอร้อง..อย่าพ่นลมออกมาจากปากเมิง
มันเหม็นตั้งแต่ไส้ติ่งแล้ว..ไอ่โรจน์
จะมาพร่ำเพ้ออะไรตอนนี้
เมิงจุดฟูลสต๊อปประโยค...ให้กับความรัก
อย่างตั้งใจให้จบไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ
อย่าพยายามเริ่มต้นใหม่อีกเลย
น้องฐาเค้าเข็ดแล้ว
เม้นท์อะไรไปตั้งเยอะ
จริงๆแล้ว ตั้งใจจะพูดแค่.....
เค้าคิดถึงตะเองนะ
ไก่โต้ง
:impress3:
อยากเห็นพ่อค้าขายตับกับน้องฐาอีก
ตอนหน้า เยอะๆเลยนะ..ไม่อยากรอ
คิกคิก
:katai3:
-
โรจน์ต้องการอะไรกันแน่ :เฮ้อ:
-
o13 :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
พี่โต้งง ทำไมไม่มาตามหาน้องฐาเลยยยย
น้องหายไปตั้ง 2 วันเลยน่ะ
น้องฐาาาาาา ในที่สุดก้พูดแล้ววววว
-
Special <เมื่อคนรักถูกลักพาตัว>
ทำไมไปนานจัง..... โต้งคิด เมื่อน้องฐาหายจากโต๊ะอาหารไปนานผิดสังเกต
หรือว่าจะท้องเสีย.... ก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะปกติน้องไม่ค่อยชอบเข้าห้องน้ำนอกสถานที่นักหรอก
เขายังรอต่อไปจนผ่านไปเกือบชั่วโมง ก็เริ่มหมดความอดทน จนต้องลุกจากโต๊ะไปดูที่ห้องน้ำ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
ไม่มี.... ห้องน้ำชายไม่มี เขาเบนสายไปมองห้องน้ำหญิงอย่างหนักใจ จะให้เดินเข้าไปก็ไม่ดีเสียด้วย จึงได้แต่ยืนลังเลอยู่หน้าห้องน้ำหญิงไม่แน่ใจว่าจะส่งเสียงเรียกดีไหม จนกระทั่งมีสุภาพสตรีคนหนึ่งเดินมาพอดีและใช้สายแปลกๆ มองเขา ชายหนุ่มกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดและถือโอกาสนั้นขอให้เธอช่วยดูให้ทีว่าคนรักของเขาอยู่ในห้องน้ำหรือไม่...
“ไม่มีค่ะ ในห้องน้ำไม่มีใครอยู่เลย” หญิงสาวคนนั้นบอก เมื่อเดินเข้าไปด้านในแล้วห้องน้ำทุกห้องไม่มีคน ด้านในว่างเปล่า อีกฝ่ายหน้าเสียกล่าวขอบคุณแล้วรีบเดินออกมา
ที่ไหนๆ ก็ไม่มี ทั้งห้องน้ำที่อื่น ที่โต๊ะอาหาร หรือที่รถ พยายามสอบถามพนักงานแต่ก็ไม่มีไม่เห็น...
น้องฐาหายไปไหน....
สุดท้ายเขาจึงขอให้ทางโรงแรมช่วยตรวจดูกล้องวงจรปิดให้ แล้วก็พบภาพตอนที่น้องถูกโปะยาสลบแล้วจับพาดบ่าพาตัวไปด้านหลังโรงแรม...
ใครกัน ใครทำเรื่องแบบนี้ เขานึกไม่ออกเลยว่าน้องมีศัตรูที่ไหน หรือจะเรียกค่าไถ่ ต่อให้เฝ้าโทรศัพท์ไว้ก็ยังไม่มีใครโทรมา ในตอนนั้นเขาเป็นห่วงน้องมากจนจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยว่าจะเริ่มต้นตามหาจากไหนก่อนดี ได้แต่พยายามขับรถตระเวนไปตามหาด สอบถามพนักงานโรงแรมม่านรูดว่าพบเห็นใครพาผู้หญิงที่หมดสติมาพักบ้างหรือเปล่า แต่ก็มีแต่คนปฏิเสธ เขาแจ้งตำรวจให้ช่วยค้นหา แต่หลังจากรับเรื่องไว้ ก็ไม่มีการติดต่อกลับมาจากทางตำรวจอยู่ดี....
จนกระทั่งโทรไปหาหมอกเพื่อนน้องฐาจึงได้เบาะแส...
“เอ่อ คือผมก็ไม่แน่ใจนะฮะ แต่ก่อนหน้านี้สักครึ่งเดือนมีผู้ชายคนนึงเคยใช้มีดข่มขู่ฐาเรียกออกไปคุยสองต่อสอง ไม่รู้ว่าทะเลาะกัน แต่ตอนนั้นฐามันยังโดนมีดบาดที่มือเลย พี่น่าจะจำได้” ครึ่งเดือนเหรอ? เขานึกออกแล้วตอนนั้นน้องฐาบอกว่าช่วยทำคัทเอาท์ที่คณะจนถูกมีดบาด
“จริงเหรอหมอก น้องฐานี่แย่จริงๆ เค้าไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังเลย ว่าแต่น้องฐาได้บอกหรือเปล่าว่าผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร มีเรื่องเบาะแว้งอะไรกัน”
“เอ่อ.....”
“ทำไมล่ะ ฐาไม่ได้บอกเหรอ ทำไมอ้ำอึ้ง”
“เอ่อ...คือ ผู้ชายคนนั้นเค้าเป็น....แฟนเก่าฐาฮะพี่”
โต้งย้อนกลับไปที่โรงแรมอีกครั้งเพื่อขอภาพจากกล้องวงจรปิด จากนั้นเขาก็โทรไปหาออยแจ้งเรื่องที่น้องฐาถูกคนร้ายลักพาตัวไป และเขาสงสัยว่าอาจจะเป็นแฟนเก่าน้อง พร้อมกันนั้นได้ส่งไฟล์ภาพไปให้ดูด้วย
“ถึงภาพมันจะไกลจนมองไม่ค่อยชัดเท่าไร แต่ผมคิดว่าคงเป็นโรจน์ไม่ผิดแน่” ออยตอบออกมาอ้อมแอ้มน้ำเสียงเป็นกังวล
“แฟนเก่าน้องฐา? มันทำแบบนี้ทำไม มันกับน้องฐาก็เลิกกันไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?” เขาพูดอย่างใส่อารมณ์
“ครับ.... นานแล้ว แต่ผมคิดว่าโรจน์มันยังรักฐาอยู่ แล้วที่มันกลับมาตอนนี้ ก็เพราะว่ามันอยากจะขอคืนดีกับฐา”
“แล้วน้องฐาเค้าคิดยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ฐามันไม่กลับไปหรอก มันรักพี่มากกว่า”
.
.
.
.
.
เนิ่นนานกว่าเจ้าของร่างสูงเพรียวนั่นจะฟื้นขึ้นจากฤทธิ์ยาสลบ ฐาเบ้หน้าเมื่อพบว่าตัวเองมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเมื่อพยายามฝืนลืมตาและพยายามเพ่งมองไปตรงหน้าเห็นผนังห้อง ก็พยายามพลิกกายไปอีกฝั่ง
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงนั้นทำให้สะดุ้ง... เพราะเมื่อพลิกไปกายไปอีกด้านก็พบหน้าผู้ชายที่ตนเคยคุ้นนั่งอยู่ข้างๆ ส่งรอยยิ้มอย่างมีความหมายมาให้...
“โรจน์.....นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่มันที่ไหน.... ” ถามด้วยเสียงเบาหวิวมองไปรอบๆ ด้วยสายตาหวาดหวั่น
“โรงแรมไง”
“อะไรนะ!” แผดเสียง แล้วพยายามยันกายให้ลุกขึ้น
“แล้วนายจับเรามาทำไม”
“มึงอย่าถามอะไรอย่างนั้นสิ มึงน่าจะรู้ว่ากูคิดถึงมึงมากแค่ไหน” คำพูดนั้นเว้าวอน ปลายนิ้วไล้ไปตามแก้มเนียน
“วันนี้มึงสวยมากนะ” มันบอกก่อนจะโน้มตัวเข้าไปจูบ แต่ฐาเบนหน้าหนีอย่างรังเกียจ
“อย่าทำแบบนี้”
“ทำไม... ทำไมกูจะจูบมึงไม่ได้” มันตะคอกถาม จากที่อ่อนโยนเปลี่ยนเป็นขึ้นเสียง
“เพราะว่าตอนนี้เราไม่ได้รักโรจน์แล้ว ขอร้อง ปล่อยเราไปเถอะนะ” ขอร้องด้วยเสียงสะอื้น
“ไม่...กูไม่ปล่อย มึงเป็นของกู กูไม่ปล่อยมึงไปไหนทั้งนั้น” มันพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
ความตกใจกลัวทำให้ฐารีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นเพื่อจะหนีไปให้พ้น แต่เพราะร่างกายที่ยังอ่อนแอเพราะฤทธิ์ยากทำให้แม้แต่จะก้วเดินก็ลำบาก ไม่ทันได้เคลื่อนกายหนีไปไหน มันก็ยื่นมือมาดึงแขนไว้เบาๆ ไม่ต้องออกแรงฐาก็ถลากลับไปหาร่างนั้นแล้ว มันถือโอกาสนั้นโอบเอวไว้ แล้วจ้องกลับไปยังดวงตาไหวสะทกคู่นั้น ก่อนจะดันร่างที่โอบไว้พลิกกดลงไปบนที่นอน แล้วตามลงไปคร่อมพยายามปล้ำจูบ อีกฝ่ายได้แต่ดิ้นหนีพัลวัล แต่ยิ่งพยายามหนีเท่าไรก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายโหมแรงรั้งไว้มากเท่านั้น
“ไม่...... หยุดเดี๋ยวนี้.... ฮือ.... อย่านะโรจน์” คำอ้อนวอนขอเป็นได้เพียงเสียงนกกาที่ไร้ความหมาย เมื่อเสื้อผ้าที่ใส่มาถูกปลดเปลื้องฉีกทิ้งออกทีละชิ้น เนื้อตัวถูกจาบจ้วงบีบเคล้นอย่างรุนแรง....
“ช่วยด้วยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยที ฮือ.....”
“หุบปาก มึงจะร้องทำห่าอะไรแสบแก้วหู เลิกแหกปากได้แล้ว ต่อให้ตะโกนจนคอหอยแตกก็ไม่มีใครมาช่วยมึงหรอกน่า” มันบอกขณะที่จับท่อนขาเรียวถูกจับแยกออก เคลื่อนส่วนกลางลำตัวไปยังจุดนั้น
“อย่า....ไม่.....ฮึก” เมื่อรู้สึกว่าจะถูกล่วงล้ำ ฐาพยายามห้ามอีกครั้งใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามกระถดหนี แต่ก็ถูกอีกฝ่ายกดไว้อย่างแรงไม่ให้ขยับไปไหน พลางเสือกไสสิ่งนั้นเข้ามา
หนีไปไหนไม่ได้ ไม่มีแม้เรี่ยวแรงขัดขืนทำได้เพียงปล่อยน้ำตาไหลลงอาบแก้มเมื่อคิดไปถึงผู้ชายอีกคน
“พี่คะ ช่วยหนูด้วย.....”
ช่วยด้วย.........ช่วยด้วย
พี่อยู่ไหน......ช่วยหนูด้วยค่ะ พี่โต้ง พี่......
.
.
.
.
“พี่โต้งครับ......พี่......”
“น้องฐา!!!!!”
โต้งสะดุ้งลืมตาขึ้นจากภาพฝัน.......... เหงื่อแตกพลั่ก หอบหายใจแรง
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเงยหน้าขึ้นมองน้องเทคตัวเองที่ชะโงกหน้ามาดูด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“นี่พี่เผลอหลับไปเหรอเนี่ย” เขาถามเมื่อพบว่าตัวเองยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาห้องตัวเอง แล้วจึงถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าทุกอย่างเมื่อกี้...เป็นเพียงความฝัน....
“ครับ แต่แค่พักเดียวเอง ผมว่าพี่น่าเข้าไปนอนในห้องก่อนดีกว่า ถ้าได้ข่าวยังไงผมค่อยเข้าไปปลุกก็ได้”
หลังจากขับรถตามหาน้องฐามาแล้วตลอดคืนแต่ก็ยังไม่ได้วี่แววอะไรเอและซาขอร้องให้เขากลับมาพักผ่อนที่ห้องก่อนเพราะเกรงว่าการฝืนขับรถตามหาโดยไม่มีรู้จุดหมายจะทำให้เขาหลับในแล้วเกิดอุบัติเหตุเปล่าๆ แต่ครั้นพอกลับมาถึงบ้านจริงๆ เขากลับตาค้างนอนไม่หลับจึงมานั่งรอโทรศัพท์ที่โซฟาจนบ่ายคล้อยจึงเพลียเผลอหลับไป
ฝัน.....เมื่อกี้เป็นแค่ฝันสินะ....แต่มันเหมือนจริงมากจนเขาหวั่นไหว ระหว่างที่ได้แต่รอ ป่านนี้น้องฐาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะถูกไอ้เหี้ยนั่นทำอะไร...แค่คิดเขาก็ทนแทบไม่ไหว
“พี่หลับไม่ลงแล้วล่ะ พี่จะไม่รอต่อไปแล้ว พี่จะออกไปตามหาน้องต่อ”
“พี่โต้ง... แต่จะหายังไงให้เจอ ป่านนี้มันพาไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“ยังไงก็ต้องหา พี่ว่าจะลองไปหาแถวๆ บ้านน้องดู ไม่แน่ว่ามันอาจจะพาน้องไปที่นั่นก็ได้”
“แต่พี่ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้ว จะขับรถยังไงไหว ให้ผมกับพี่ซาไปด้วยแล้วกัน ขืนไปคนเดียว ผมว่าพี่จะได้เข้าโรงพยาบาลก่อนเจอน้องแน่” ก็คงจะจริงนะ
“อือ.... ขอบใจนะเอ”
“ครับ เดี๋ยวผมลงไปตามพี่ซาก่อนนะ ผมว่าพี่อาบน้ำแต่งตัวซะหน่อยก็ดีนะ เผื่อตามหาน้องเจอเค้าจะได้ไม่เป็นห่วง”
เขาชะงักนิดหนึ่งแล้วจึงลุกขึ้นเดินไปดูกระจก....
นั่นสินะ.....ไม่ได้นอนแค่คืนเดียว ทำไมโทรมจังนะ...
:::::::::::::::::::::::::::::
ลบ105 ออกแล้ว กำลังจะโพสใหม่ เนื่องด้วยคิดว่าตามลำดับเรื่องแล้วควรใส่ตอนนี้ก่อนตอน 105
ขอแก้ไขเนื้อหาเล็กน้อยแล้วจะรีโพสให้ใหม่นะคะ
-
ตอนที่ 100+5 เมื่อกะเทยติดเกาะ (รีโพส+เพิ่มเติมเล็กน้อย)
ท้ายที่สุดแล้ว... สิ่งที่หนูคาดหวังไว้ก็ไม่มีทางเป็นจริง....
หลังจากไอ้โรจน์โผล่มาหาหนูที่โรงแรมอย่างกับฆาตกรโรคจิตในหนังหวีดสยอง (ภาคต่อ) หนูก็สลบไป....
ตื่นขึ้นมาอีกทีก็โผล่อยู่อีกที่หนึ่งแล้ว.... และก็สว่างแล้วด้วย....
สว่าง......แสดงว่านี่หนูหายไปทั้งคืนเลยสิ แล้วพี่โต้งล่ะ? ป่านนี้ไม่เป็นห่วงหนูแย่แล้วหรอกเหรอที่หายไปไม่บอกแบบนี้.... หนูทั้งกังวลใจแล้วก็โมโห
ฮึ้ยยยยยยย ไอ้โรจน์ ไอ้ชั่ว!!
คิดดูสิว่ากี่ชั่วโมงกว่าที่หนูจะรู้สึกตัว มันเอายาชนิดไหนมาใช้ถึงแรงขนาดนั้น ตอนนี้หนูยังมึนอยู่เลยด้วยซ้ำ
หนูมองไปรอบๆ มันเป็นห้องแคบๆ ผนังไม้... ตกแต่งเรียบๆ
แต่เมื่อนิ่งเงียบก็สัมผัสได้...กลิ่นแบบนี้ ..เสียงแบบนี้...เสียงลม เสียง.....
รวบรวมกำลังลุกขึ้น แล้วเมื่อเปิดประตูออกมาก็เป็นดังคาด...
ทะเล..... อยู่เบื้องหน้า
“ตื่นแล้วเหรอ?” คำถามนั้นทำเอาหนูแทบสะดุ้ง หันไปมองเจ้าของเสียงนั่งชันเข่าอยู่ในชุดกางเกงขาก๊วย เสื้อเชิตปลดกระดุมเม็ดบนไปสองสามเม็ด ผิวเข้มของมันทำให้แลดูเหมือนชาวประมงขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ...
“โรจน์” หนูเรียกมันเสียงเบาหวิว ไม่มั่นใจว่าควรดีใจหรือเสียใจที่เห็นมัน “ทำแบบนี้ทำไม พาเรามาที่นี่ทำไม?”
เริ่มต้นหนูคงต้องสอบถามมันเสียก่อน อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่โจรป่าบ้าใบ้ หรือคนป่ากินคนที่อันตรายถึงขั้นนั้น....ถึงแม้จะคิดว่าไม่มีประโยชน์ แต่การที่คิดแต่จะวิ่งหนี โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน การหนีก็แค่วิธีการโง่ๆ ที่ทำให้เหนื่อยฟรีเท่านั้นแหละ
“กูพามึงมาเที่ยว มึงบอกกูหลายครั้งให้พาไปไหนไกลๆ แต่จนแล้วจนรอด กูก็ยังไม่มีโอกาสนั้นซะที”
เฮอะ.... จนป่านนี้แล้ว เพิ่งจะมานึกได้หรือไง
“ใจจริงก็อยากพาไปที่หรูๆ แต่กูก็ไม่เงินมากมายแบบผัวใหม่มึงซะด้วย เลยพามาตากอากาศที่นี่แทน ถึงจะดูบ้านนอกไปหน่อย แต่เป็นธรรมชาติแล้วก็อากาศดีนะ”
“คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ เราไม่อยากมาเที่ยวกับนายแล้ว ที่นี่มันที่ไหน พาเราไปส่งเดี๋ยวนี้เลย”
“ถึงอยากกลับ ก็กลับไม่ได้อยู่ดี ที่นี่มันไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวสำคัญอะไร ไม่มีเรือรับส่งประจำหรอก กว่าจะมีคนมารับเราก็คงอีกสองสามวัน”
“สองสามวัน!!” ให้อยู่ที่นี่ตั้งสามวันเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว…
“โอ๊ยยยยยยย ไอ้บ้า อยากจะมาก็มาคนเดียวสิ จะจับเรามาทำไม ใครเค้าอยากจะมาเที่ยวในที่แบบนี้ มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นแหละ ที่อยากจะพาตัวเองมาติดเกาะ” รีบโวยออกไปอย่างเหลืออด.... ใครฟายกว่านี้มีอีกไหม?
“ถ้ามาคนเดียวก็คงไม่อยากมา แต่คิดว่าพามึงมาด้วยคงสนุกดี” แล้วดูคำตอบมันสิ ตอบมาได้หน้าด้านๆ
อร๊ายยยยย ไอ้เหี้ย ไอ้เรื่องเคยบ่นว่าอยากให้มามาเที่ยวก็ใช่อยู่นะ แต่เพิ่งมาทำเอาตอนเลิกกันไปแล้ว ไม่ช้าไปหน่อยเหรอ? อีกอย่างพามาติดเกาะเป็นการเที่ยวตากอากาศ นี่มันยิ่งกว่าใช้เล็บขบคิดอีกนะ
วินาทีนี้หนูไม่รู้จะพูดยังไง มันทั้งจุก ทั้งเจ็บแค้นแน่นออก แต่พอนึกคำด่าก็ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจภาษามนุษย์อยู่ไหม
“เครียดทำไม นึกซะว่ามาเข้าแคมป์ปิกนิก ค่ายลูกเสือ ค่ายอาสาหรืออะไรก็ได้”
“อันนั้นเค้ามีจุดหมาย มีทางกลับ เอาไปเทียบกันได้ที่ไหน” หนูเถียงใจขาด
“เอาน่าไม่ต้องกังวลใจไปหรอก ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่มึงคิดหรอกน่า กูขนเสบียงมาบ้าง พวกมาม่า อาหารกระป๋อง ขนมนมเนย น้ำ คงอยู่ได้จนกว่าจะมีคนมารับ”
มันเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ มันมีความสุขเวลาเห็นคนอื่นตกใจ ตื่นเต้น พอเห็นหนูตกใจที่รู้ว่าตัวเองติดเกาะ ไอ้เหี้ยนี่ก็พร่ำคำปลอบใจต่างๆ นานาซึ่งมันไม่เห็นจะทำให้รู้สึกดีขึ้นสักนิด
ยิ่งมองไปรอบๆ แล้วเจอแต่ท้องฟ้า น้ำทะเลใส ทรายหาดขาวไม่มีเศษขยะ มองไปทางฝั่งก็เป็นป่าสน ต้นมะพร้าว ไม่มีซุ้มขายห่วงยาง ไม่มีม้านั่งกางร่ม ร้างไร้ผู้คน ต่อให้อยากหนี แล้วจะหนีไปไหนได้
หนูพูดอะไรไม่ออก โมโหกับท่าทีไม่เดือดเนื้อร้อนใจของมัน และหมั่นไส้มากที่มันพูดถึงการมาเที่ยวของเราแบบชิลๆ มาก มันไม่ได้นึกเลยว่าการที่มันพาหนูหายตัวมาแบบนี้มันคือการลักพาตัว แล้วป่านนี้พี่โต้งคงตามหาหนูจ้าละหวั่นแล้ว พอคิดถึงพี่โต้งขึ้นมาน้ำตาก็ไหล ก็หนูจะทำอะไรได้นอกจากนั่งลงแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น.....
แต่อย่าคิดว่าหนูจะเล่นบทโศกได้นาน พี่โต้งที่ว่าโหดแล้วเวลาโกรธ ไอ้นี่มันยิ่งกว่าสามเท่า แล้วมันก็ขี้รำคาญมากด้วย ถ้าพี่โต้งแกเป็นหฤษฎ์ข่มเหงโสรยา อีโรจน์แม่งก็คุณพิศาลมาเอง
“พอ...มึงเลิกบีบน้ำตาฟูมฟายได้แล้ว มึงจะร้องไห้ทำส้นตีนอะไรของมึง ทำอย่างกับกูจะพามาฆ่า กูปล่อยมึงไว้คนเดียวรึก็เปล่า กูก็อยู่กับมึงทั้งคน ขืนยังไม่เลิกงอแง กูจะ.....” ที่สำคัญมันปลอบคนไม่เก่งเลยจริงๆ ค่ะ ณ จุดนี้....
“จะทำไม” หนูหยุดสะอื้นแล้วหันไปมองหน้ามันแบบไม่พอใจจนมันชะงัก
“อะ....เอ่อ....ก็ไม่ทำไม” ตอบเสียงอ้อมแอ้ม คงลืมตัวไปว่าไม่ควรจะพูดจาข่มขู่หนูแบบนั้น คนที่มาง้อขอคืนดีมันควรจะมีคำพูดหวานๆ หรือท่าทีอ่อนโยนกว่านี้หน่อยจริงไหม? ต่อให้การแสดงออกติดลบยังไงก็เถอะ แต่นี่อะไร.... ทำเสียงอย่างกับหนูต่างหากที่เป็นฝ่ายไปง้อคือคืนดีมัน
“มึงหิวไหม กูไปหาอะไรให้กินแล้วกัน” มันเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง....
ความจริงก็หิวเหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่เวลามาเริงรื่นกินอาหารเช้า หนูตัดสินใจเดินลงมาจากเรือน
“มึงจะไปไหน?”
“สำรวจเกาะ” ตอบเรียบๆ แน่นอนหนูไม่วิ่งหนีหรอก ก็วิ่งไปมันก็ตามทันอยู่ดี แต่จะให้เชื่อทันทีว่าที่นี่มันหาทางออกไม่ได้เลยนั้นยังไม่ปักใจ แน่นอนว่าไอ้โรจน์มันไม่ยอมหรอกค่ะ มันเดินมาขวางหน้าไว้ไม่ยอมให้เดินต่อ
“อย่าไปเลย แดดเริ่มร้อนแล้ว มึงก็เพิ่งฟื้นอย่าฝืนกำลังนักเลยเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไป กูขี้เกียจแบกกลับมา ตัวหนักใช่เล่นนะ”
“งั้นก็ทิ้งไว้เลยสิ ถ้าไม่ตายเราก็ต้องหาทางไปได้เอง”
“ถ้ากูคิดจะทิ้งมึงไว้จริงๆ กูจะลำบากพามึงมาที่นี่ทำไม”
นั่นสิ..... ทำไปเพื่ออะไร....
ถึงอย่างนั้น หนูก็ยังไม่ฟังคำทัดทานนั้นอยู่ดี อยากจะลองเดินไปเรื่อยๆ สักพักก่อน ถ้าหากมันมีทางหนี ไอ้โรจน์มันคงต้องส่อพิรุธอะไรออกมาบ้าง แต่ก็ไม่มี... มันเงียบแล้วเดินข้างหนูไปเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไร
เดินไปสักพักก็เหนื่อย...แดดก็ร้อนจนอยากจะเป็นลม กลับไปคราวนี้คงดำปี๋ยิ่งกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า ชั่วโมงกว่าๆ ผ่านไป ที่เราสองคนเดินมาสุดชายหาดเบื้องหน้าเป็นทางตัน แหงนเงยขึ้นไปเป็นหน้าผาสูงเดินต่อไม่ได้ ถ้ามุ่งหน้าเข้าป่าก็อาจจะขึ้นไปข้างบนได้ แต่พอหนูหันไปเล็งๆ ดูเท่านั้นแหละ ไอ้โรจน์มันก็รีบเบรกซะก่อน
“ถ้าคิดจะเข้าป่านะ เลิกคิดเลย”
“เราจะไปไหนก็เรื่องของเรา”
“กูขี้เกียจตามไปเก็บศพ จะมีอะไรมั่งก็ไม่รู้ อาจจะเสือโคร่ง มนุษย์กินคน ไดโนเสาร์หรือแม้แต่เอเลี่ยน”
บ้าเนอะ รู้จักกันมาตั้งนาน ไม่คิดว่ามันจะมีอารมณ์ขันได้ขนาดนี้เลย
“พักใต้ต้นไม้ก่อนแล้วกันสักพักค่อยเดินกลับ” มันบอกอย่างจริงจังเมื่อเห็นหนูไม่ขำพลางดึงข้อศอกให้นั่งลงใต้ร่มไม้ข้างๆ
อาหารมื้อแรกบนเกาะคือขนมปังเลอแปงหน้าพิซ่าปูอัดกับไมโลกล่องอุณหภูมิเกาะ ที่มันถือไว้สองชุดแล้วเดินตามมาเงียบๆ ตลอดทางเพิ่งควักมาให้กินเอาตอนนี้...
ความที่กำลังตรอมใจที่ไปไหนไม่ได้แบบนี้ก็เลยหยิ่งไม่ยอมกินทั้งๆ ที่หิวจนไส้จะขาด ครั้นพอไอ้โรจน์มันถามว่า
“ไม่กินใช่ไหม จะได้โยนให้ปลามันแดก” หนูก็เงียบ มันก็เลยเอาขนมปังนั่นไปโยนลงทะเลหน้าตาเฉย
เหี้ย!!!!! ไอ้เหี้ยยยยยยยย
ขามาก็ฮึกเหิมแต่ตอนขากลับมันทรมานนัก หนทางมันแสนไกลจนเดินแทบไม่ไหว เพราะแดดมันจัดแถมไม่ได้กินอะไร เลยค่อยๆ เดินอย่างเชื่องช้า กว่าจะเดินถึงก็แทบสลบ เหนื่อยแทบขาดใจเหงื่อแตกพลั่ก... จนต้องรีบถามหาน้ำจืด โชคดีพอมีบ่อน้ำให้ตักได้บ้าง เลยได้ล้างตัวแล้วขโมยเสื้อผ้าไอ้โรจน์มาใส่ ขืนใส่ชุดเดิมได้กลายเป็นคนบ้าหนีออกจากศาลาแดงมาแน่ๆ หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าหนูก็ถอดวิกออก ตอนใส่นี่บรรจงใส่จนป่านนี้ยังไม่อยากจะหลุด ต้องแกะออกเองถึงได้ออก
เหนื่อยเพลีย ก็เลยนอนหลับเพื่อประหยัดพลังงาน ตื่นขึ้นมากลางดึกพยายามจะนอนต่อแต่ก็หลับไม่ลงเพราะหิวมาก มองซ้ายมองขวาไอ้โรจน์ไม่ได้อยู่ในห้องกับหนู มีแต่ถุงของกินกองอยู่ สุดท้ายก็คิดได้....อดข้าวไปทำไมทรมานตัวเองเปล่าๆ ประท้วงไปก็เท่านั้น มันแคร์ซะที่ไหน!!! คิดแล้วถึงได้เริ่มกินขนมปัง....
ทีแรกหนูก็กลัวเหมือนกัน...ที่ต้องมาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง กลัวมันทำอะไร แต่ก็ไม่เห็นมันจะมีท่าทีพิศวาสอะไรนักหนา เลยข้องใจเหมือนกันว่าถ้ามันไม่ได้คิดอยากจะอะไรแล้วจะพามาทำด๋อยอะไร แต่หนูก็ไม่อาจจะล่วงรู้ความในใจอะไรของมันหรอกนะคะ มีเพียงโล่งใจเท่านั้นแหละ พอนึกดูดีๆ ก็คิดว่าเป็นที่สารรูปตอนนี้ไง ก็คนมันติดเกาะ น้ำท่าก็ไม่ค่อยได้อาบ แม้จะมีบ่อน้ำจืดให้ตักบ้างก็ตื้นเขิน พอใช้ได้ล้างหน้าล้างตา ทำความสะอาดหลังปลดทุกข์บ้างนิดหน่อย มันก็เลยไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรใช่มะ?
คำตอบก็คือไม่
เช้าวันต่อมาไอ้โรจน์ก็แอบดอดเข้ามาตอนหนูหลับ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” หนูกรีดร้องดังลั่นเมื่อลืมตาขึ้นมาเจอโจรบ้ากามมันกำลังเกลี่ยเส้นผมหนูด้วยสายตาอ่อนโยน หนูรีบลุกขึ้นนั่งทันควันทำท่าตกอกตกใจ มันรีบเอามืออุดปากหนูไว้แทบไม่ทัน
“จะร้องทำห่าอะไรเนี่ย” มันทำเป็นโวยวาย
“ก็... โรจน์เข้ามาทำไมเล่า ตกใจหมด”
“อะ...เอ่อ...ก็.... เข้ามาดูเฉยๆ” มันบอกหน้าแดงๆ ปนดำ
หนูขยับตัวลงจากแคร่ที่ยึดเป็นเตียงด้วยความไม่ไว้วางใจ เห็นมันทำท่าเขินอายแบบนี้ทีไรเป็นได้เรื่องทุกที
“นั่นมึงจะไปไหน”
“ออกไปข้างนอกไง”
“อย่าเพิ่งสิ.....อยู่คุยกันก่อน เอ่อ....เมื่อคืนหลับสบายดีไหม?”
“อือ” หนูตอบสั้น ค่อยๆ ถอยออกมา
“มึงยอมกินขนมปังแล้วนี่” มันหันไปมอถุงขนมที่ถูกแกะออกวางกองไว้ในห้อง ชิ....ก็คนมันหิวนี่นา หนูเบ้ปากเล็กน้อย เบนหน้าไปอีกทาง ในที่สุดมันก็เดินมายืนข้างๆ แล้วจับมือไว้ หนูค่อยดึงมือตัวเองออกอย่างสุภาพ แม้ในใจจะรู้สึกโกรธเกลียดจนไม่อยากให้มันมาโดนตัวเลยก็ตาม
“ไปข้างนอกก่อนนะ” หนูบอกแล้วผลักประตูห้องออก
“เดี๋ยว” มันพูดแล้วรั้งหนูไว้ด้วยการพาดท่อนแขนโอบผ่านหน้าอกไปยังไหล่อีกด้านวางคางเกยบ่าซบหน้าลงที่ซอกคอของหนู
“ปล่อย.....”
“อย่าเย็นชาแบบนั้นสิ มึงรู้ไหมว่ากูรอมานานแค่ไหนที่จะได้กอดมึงอีกครั้ง” มันบอกเป็นเสียงกระซิบอยู่ข้างหูราวกับว่ามันเรื่องน่ายินดีนัก หนูกำมือแน่นพยายามจะเบี่ยงกายออก
“ไม่อยากรู้”
“ทำยังไงมึงถึงจะยกโทษให้กู....”
“อภัยมีไว้สำหรับคนที่สำนึกผิด แต่โรจน์ มันตรงกันข้ามไม่ใช่เหรอ? ทำ..ทั้งๆ ที่รู้ว่าผิด เราไม่รู้หรอกนะว่าโรจน์ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่พอแค่นี้เถอะนะ อย่าให้เราเกลียดกันไปมากกว่านี้เลย”
มันจับไหล่หนูกลับมาแล้วจ้องหน้า...
“ถ้ากูไม่ยอมปล่อยล่ะ ถ้ากูยืนยันว่ากูจะไม่ปล่อยให้มึงไปหาคนอื่น มึงต้องเป็นของกูคนเดียว มึงจะทำอะไรได้”
“ก็เอาสิ อยากจะทำอะไรก็ทำเลย เราจะไปขัดขืนอะไรได้ แต่ถ้าเราจะได้ไปจากที่นี่ในสภาพที่แหลกยับเท่านั้น เราคงไม่หน้าด้านมากพอจะกลับไป โรจน์สัญญาได้ไหม ว่าจะฝังเราไว้ที่นี่”
“อีฐา! มึงอย่าขู่กูนะ”
“โรจน์ก็รู้...... ว่าเราแค่ขู่หรือเปล่า” หนูยกมุมปากเล็กน้อย มันจ้องหน้าหนูครู่หนึ่งแล้วก็ปึงปังเดินออกไป
หนูถอนใจอย่างโล่งอกที่มันยอมถอยแต่โดยดี คงเพราะคบกันมานานจึงพอรู้จุดอ่อนจุดแข็งกันอยู่บ้าง มันคงรู้ว่าถึงหนูจะอ่อนแอขี้ขลาดยังไง แต่อย่าให้จนตรอกจะสู้ไม่ยอมถอย ที่สำคัญหนูบ้าบิ่นกว่าชาวบ้านเยอะ อย่าได้ท้าทายอะไรเป็นอันขาด
ขอสรุปเหตุการณ์สั้นๆ ว่า ...ตอนนั้นหนูติดเกาะ ที่พักของเราเป็นเหมือนกระท่อม หรือกระต๊อบขนาดเล็กห้องเดียว...ที่ทำด้วยไม้แต่ก็มั่นคงมากพอจะกันลม ฝน หรือพายุได้พอสมควร เปิดประตูออกมามีชานเล็กๆ ให้นั่ง แล้วมีบันไดลงค่อนข้างกว้าง ใต้ถุนยกสูง คงเพราะไม่ห่างจากทะเลนัก ถ้าทำเตี้ยๆ เวลาน้ำขึ้นน้ำอาจจะท่วมได้ กระต๊อบหลังนี้ตั้งโดดเดี่ยวอยู่กลางหาดยาว ด้านหลังมีป่าสน ต้นมะพร้าวและพืชต่างๆ ส่วนด้านหน้ามีทะเล ข้างๆ มีหาดทราย นั่นเป็นอีกเหตุผลที่หนูหยุดความคิดที่ว่าจะวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตแบบพวกนางเอกนิยายแล้วเลือกที่จะหันมาคุยกับไอ้โจรลักพาตัวนั่นดีๆ แต่ยิ่งคุยก็ยิ่งไร้ความหวังกว่าเดิมอีก
ระหว่างที่ทุกวินาทีของหนูมีแต่ความกังวลใจ แต่ไอ้โรจน์มันไม่ได้ใส่ใจสักนิด ชีวิตของมันดูสนุกสนาน ไม่เครียดอะไรเลย แล้วการดำรงชีพก็เหมือนชาวเกาะมืออาชีพ อย่างมาม่าที่จะกิน มันก็เอาหินมาวางทำเตา จุดเทียนหอมแล้ววางเศษใบไม้ กิ่งไม้เป็นการจุดไฟ แล้วต้มน้ำร้อนลวกมาม่าถ้วย ประทังชีพ ของกินก็มีพื้นๆ มาม่า ขนมปัง นมกล่อง ปลากระป๋อง โจ๊ก หรูหน่อยก็ได้กินมะพร้าว.... ช้อนไม่มีนะ ต้องเอาเปลือกมะพร้าวนั่นแหละมาทำช้อนตัก นอกนั้นก็ไม่มีอะไรหวือหวา นอกจากสัมผัสความโดดเดี่ยวของแท้
ตอนนั้นเองที่เกิดคำถามขึ้นมาว่าทำไมไอ้โรจน์มันต้องพาหนูมาที่นี่ด้วย ในเมื่อหนูไม่ได้ลำบากคนเดียวตัวมันเองก็ลำบากด้วยเหมือนกัน แล้วจะทนไปเพื่ออะไร เหตุผลที่นึกออกอย่างเดียวในตอนนี้ คงเพราะการติดเกาะมันทำให้หนูหนีไปไหนไม่ได้โดยไม่จำเป็นต้องมัดไว้ไง
สองวันเลยที่ได้แต่รอ.... เพราะถึงอยากจะหนีก็คงหนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง... เมื่อไอ้โรจน์ที่หายตัวไปแต่เช่าเดินกลับมาพร้อมข่าวดี
“กลับกันเถอะ มีเรือมารับแล้ว” ไอ้โรจน์บอกโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย... ทำเอาหนูเบิกตากว้างอย่างดีใจ เพราะเสบียงต่างๆ ร่อยหรอไปมากโข หนูเดินลงจากที่พักมารอด้านล่าง ไอ้โรจน์หิ้วเป้ใส่เสื้อผ้าของใช้ตามลงมา มันพาเดินลัดเลาะไปอีกทางที่เราไม่ได้ไปสำรวจ.... ลัดป่าไปอีกพักใหญ่ จึงพบหมู่บ้านชายเลและท่าเรือ เราโดยสารเรือประมงของชาวบ้านจนมาถึงแผ่นดินใหญ่ ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นดิน หนูก็มีความคิดจะหนีอีกครั้ง แต่ก็ชั่งใจเพราะยังไม่รู้เลยว่าที่มันที่ไหน อยู่ไกลบ้านมากหรือเปล่า ที่สำคัญหนูไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทเดียว มือถือกระเป๋าเงินก็อยู่บนโต๊ะอาหารทั้งหมด หนูคิดหนักเมื่อเดินตามไอ้โรจน์ไปยังรถยนต์ที่จอดไว้แถวนั้น
“ขึ้นรถสิ” มันบอกเมื่อเดินมาถึงรถแล้วหนูยืนอ้อยอิ่งอยู่
“กูกำลังจะพามึงไปส่งบ้านแล้ว อีกอึดใจเดียว ก่อนหน้านั้น กูอยากพามึงไปนี่นึงก่อน สัญญาได้ไหมว่ามึงจะไม่หนี...” หนูลอบกลืนน้ำลาย ที่มันดักคอไว้อย่างนั้น ไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง ไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่ ต้องการจะพาไปไหน ทำอะไร มีแผนอะไรหรือเปล่า ทั้งลังเล สับสนและอยากรู้ไปหมด แต่ที่ผ่านมามันก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรหนูนี่ ลองเชื่อใจอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“มึงตัดผมทำไมฐา.... ไอ้จืดนั่น มันบังคับให้มึงตัดเหรอ?” จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมาระหว่างขับรถ หนูชะงักไปนิดหนึ่งไม่แน่ใจว่าจะบอกความจริงไปดีหรือเปล่า ว่าเพราะอยากให้มันรังเกียจและไม่กลับมาหาถึงได้ตัดผม แต่จนแล้วจนรอดก็เสียเปล่าอยู่ดี เพราะกว่ามันจะรู้ว่าหนูตัดผม มันก็จับตัวหนูไปเรียบร้อยแล้ว
“เปล่า.... เราตัดของเราเอง คงเพราะเราอยากเอาใจแฟนใหม่เรา เค้าไม่เหมือนโรจน์หรอก พี่เค้าไม่ชอบผู้หญิง ไม่ชอบกะเทย เค้าอยากมีแฟนเป็นผู้ชายมากกว่า”
“เหรอ? มึงก็เลยตัดผม พยายามฝืนแต่งตัวเป็นผู้ชายตั้งนานสองนาน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่มึงชอบเลยสักนิดเนี่ยนะ?”
“โรจน์ก็น่าจะรู้นี่ ว่าเราน่ะยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารักอยู่แล้ว”
“ใช่...กูรู้ดี....เพราะมึงเคยทำแบบนั้นเพื่อกูมาโดยตลอด....” มันบอกแล้วเอื้อมมือมาบีบมือหนูไว้
รู้สึกปวดแปลบที่อกขึ้นมาทันทีราวถูกเข็มทิ่ม ถ้าหากมันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ทำไมหนอ มันถึงทำร้ายหนูซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้นะ หนูค่อยๆ ดึงมือออก แล้วเบนหน้ามองออกไปนอกรถ เราอยู่ท่ามกลางความเงียบไปตลอดทาง
หลังจากหลังขดหลังแข็งบนรถมานาน.... หนูใจชื้นเมื่อในที่สุดรถยนต์ก็เข้าเขตอำเภอเมืองจังหวัดของหนู ใกล้ถึงบ้านแล้วจริงๆ สินะ แต่แล้วมันก็ไม่ได้พาหนูกลับบ้านทันทีหรอกค่ะ มันแวะพาหนูไปที่แห่งหนึ่งซึ่งเหนือความคาดหมายมากคือที่วัด
คงเดาไม่ยาก...ใช่ค่ะ มันพาหนูมาไหว้คุณป้า(แม่ไอ้โรจน์) ตอนที่ท่านเสียหนูก็รู้ข่าว แต่ไม่ได้มาทั้งคืนสวดและวันเผา พอนึกถึงเรื่องนี้ หนูก็สงสารมันเหมือนกัน
“ที่จริงเค้าก็ป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งนานแล้ว เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลเป็นว่าเล่น เมื่อก่อนตอนที่แม่เข้าโรงพยาบาล กูทำเป็นว่าไม่ใส่ใจ จำได้ว่าตอนนั้นมึงร้องไห้แทนกู มึงบอกว่าต่อให้โลกนี้กูจะไม่เหลือใครอีกแล้ว...มึงก็จะอยู่เคียงข้างกู มึงจำได้ไหม ฐา”
จำได้..... จะลืมได้ยังไง....
“มึงบอกกูเอง.... ถ้าเป็นเรื่องของคนสำคัญ ต่อให้ไม่อยากจำก็จะไม่มีวันลืม ถ้ากูยังจำได้ กูรู้ว่ามึงก็ยังจำได้” มันหันมาหาทำเหมือนมีเรื่องมากมายอยากจะพูด....
“พอแล้วโรจน์ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว จะมารื้อฟื้นทำไม เราจำได้แล้วยังไงเหรอ? อย่าลืมสิ ว่าโรจน์เป็นคนทิ้งเราไปเอง เราพยายามแล้ว พยายามยื้อ พยายามขอร้อง แต่ทุกอย่างที่ได้กลับมามันคือความว่างเปล่า เราเจ็บ แล้วเราก็จำ เราจดจำความเจ็บปวดเหล่านั้นได้ดี แล้วจนป่านนี้ เรามีความสุขแล้ว เรามีคนอื่นแล้ว โรจน์จะกลับมาทำไม กลับมาเรียกร้องอะไรจากเราอีก ไม่มีแล้ว เราไม่เหลืออะไรจะให้ คำสัญญาที่ให้ไว้ ถึงเราจำได้ เราก็ทำให้เธอไม่ได้อีกแล้ว”
......................................................................
แก้คำผิดบวกเพิ่มเติมฉากเล็กน้อย
-
ถ้าน้องฐาโดนทำร้ายร่างกายมาจริงๆ
พี่โต้งอย่าทำร้ายจิตใจ..ซ้ำเติมนะ
ความผิดพลาด..ที่ไม่ได้ก่อเกิด
น่าจะได้รับความเห็นใจ และปลอบใจกันมากกว่า
..ถ้ารักกันจริง..
หวังว่า..คงจะไม่ผิดหวังในตัวพี่โต้ง
นะ
-
สงสารพี่โต้ง
อย่าเกิดอะไรเลย สาธุ :o12:
-
รอคะ รอต่อไป
:hao5:
-
:sad4:
บวกเป็ด
-
ฝันทำเอาใจหายใจคว่ำหมดเลยยยย :a5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ค่อยยังชั่วที่น้องฐาไม่เป็นไร :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กรี๊ด โรจน์ต้มมาม่ามาเยอะแล้ว ขอร้องพี่โต้งตรงนี้เลยว่ากรุณาอย่าใส่เครื่องลงไปเพิ่มเลยนะคะ เดี๋ยวพวกหนูจพออิ่มอืดจนจุกอกตาย กระซิกๆ :hao5:
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
-
เข้มแข็งไว้น้องฐา อย่าใจอ่อน อย่าหวั่นไหวนะ T^T
-
จัดเรียงลำดับใหม่แล้วโอเคขึ้นเยอะ
ของเดิมอ่านแล้วอึ้งเหมือนคนละเรื่อง คนละคนเขียน
เม้นท์ไม่ถูกเลย
ยังไม่เข้าเรื่องของโรจน์เลย รีบมาเฉลยนะ อยากรู้
-
ตอนที่ 106
เคยคิดไว้ว่าจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีกแล้ว แต่จนแล้วจนรอดพอถึงช่วงเวลาบีบคั้นที่ต้องพร่ำความอัดอั้นภายในใจที่เก็บไว้มาเนิ่นนาน..ก็กลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ
“กูเสียใจนะฐา แต่กูไม่มีทางเลือกจริงๆ แม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายที่รักษายังไงก็ไม่หาย แต่ถ้าดูแลสุขภาพร่างกายและจิตใจดีๆ ก็จะยืดอายุไปได้อีก ตอนนั้นแม่เริ่มระแคะระคายแล้วว่ากูสนิทกับมึงมากเกินกว่าเพื่อนธรรมดา เขาถามกูว่ากูกับมึงเป็นอะไรกันหรือเปล่า ตอนนั้นกูไม่รู้จริงๆ ว่ากูจะบอกเขาว่ายังไง ถึงกูจะเป็นลูกที่เหลวไหล ไม่เคยทำอะไรให้เค้าได้ภูมิใจ แต่กับเรื่องใหญ่ขนาดนั้น กูไม่กล้าเสี่ยงจะทำให้เค้าเสียใจ กูไม่เคยคิดอยากจะเลิกกับมึง กูถึงไปจีบเด็กต่างโรงเรียนเพราะกูไม่อยากให้มึงรู้ กับแหวนกูก็แค่คบบังหน้าเท่านั้นแหละ กูคิดว่ามันจะเหมือนจอย แต่แหวนมันฉลาดกว่านั้น พอมึงกับเพื่อนไปหาเรื่องมันที่โรงเรียนมันก็โมโหมาก มันขู่ว่าถ้ากูไม่ยอมเลิกกับมึง มันจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องแม่ กูไม่ได้ขอเลิกเพราะกูหมดรักในตัวมึงซะหน่อย กูก็แค่ไม่อยากทำให้ผู้หญิงที่กูรักที่สุดต้องเสียใจเท่านั้นเอง.....”
หนูจ้องหน้ามันอย่างค้นคว้า เสาะหาพิรุธของคนโกหก
เหตุผลง่ายๆ แค่นี้เองเหรอ ที่ทำให้มันนอกใจหนูซ้ำแล้วซ้ำอีก....
“เพราะแบบนี้เหรอ พอคุณป้าเสียโรจน์ถึงกลับมาหาเรา”
“อือ ผู้หญิงที่กูรักที่สุดในโลก เขาทิ้งกูไปแล้ว ไม่ว่ากูจะมองหาสักเท่าไร คนที่กูรักและรักกูมากที่สุด ก็มีแค่มึงเท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้ล่ะ ถ้าคิดว่าสุดท้ายก็จะกลับมา ทำไมไม่บอกเราตั้งแต่ตอนนั้น”
“ถ้ากูบอกมึงจะรอได้เหรอฐา ต้องรอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรกูถึงจะกลับมา”
“ถ้าคิดแบบนั้นโรจน์ก็ดูถูกน้ำใจเราเกินไปแล้วล่ะ”
“ถึงกูจะรู้ว่ามึงรอได้ แต่ถ้ากูขอร้องให้มึงรอ ก็เท่ากับว่ากูเองก็กำลังรอเหมือนไม่ใช่เหรอ? ยิ่งกูคิดถึงอยากเจอมึงมากแค่ไหนนั่นก็หมายความว่ากูกำลังแช่งให้แม่ตัวเองตายเร็วขึ้น ถึงกูจะไม่ใช่คนดีอะไรนักหนาแต่กูก็ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“แล้วโรจน์ไม่คิดว่ามาบอกเราตอนนี้มันช้าไปหน่อยเหรอ กลับมาหาเราทั้งๆ ที่รู้ว่าเรามีคนอื่นแล้วเนี่ยนะ ถ้าสมมุติว่าคุณป้าท่านอายุยืนกว่านี้สักหน่อย ผ่านไปสักสิบปี คนแรกที่โรจน์คิดถึงจะยังเป็นเราหรือเปล่า?”
“กูไม่รู้ บางทีแม้ว่ามันจะผ่านไปไม่นาน กูอาจจะไม่กล้ากลับมาอีกหามึงอีกก็ได้ แต่ที่ตัดสินใจกลับมา ก็เพราะว่ามึงไปหากูตอนนั้น แค่ไม่กี่เดือนเอง ที่มึงไปหากูที่วิทยาลัย ทั้งสายตา ทั้งคำพูด ทำไมกูรู้สึกว่ามึงไม่เคยเปลี่ยนไป กูรู้สึกได้ว่ามึงยังรักกูอยู่”
หนูชะงัก เมื่อนึกตอนนั้น ตอนที่ทุกอย่างในหัวขาวโพลน เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับพี่โต้งถูกลืมไป ตอนนั้นหนูคิดถึงแต่มันเท่านั้น ถ้าหากตอนนั้นมันแสดงออกว่ามีเยื่อใย บางทีหนูอาจจะไม่กลับมาหาพี่โต้งอีกแล้วก็ได้ แต่ก็ไม่นี่นา
“แต่สุดท้าย แม้แต่ตอนนั้นโรจน์ก็ยังผลักไสเราไปไม่ใช่เหรอ? โรจน์ไม่กล้าแม้แต่จะบอกคนให้รู้ว่าเราเคยเป็นอะไรกันมาก่อนด้วยซ้ำ รู้ไหมว่าเรารู้สึกเสียใจแค่ไหน เราอยู่ในที่ที่สว่างไสวมานานมากแล้ว เราคงทนไม่ได้หรอกที่จะกลับไปอยู่ในที่ที่มืดและแคบอย่างเมื่อก่อนอีก”
“กูก็บอกมึงแล้วว่ากูไม่อยากให้แม่รู้ กับคนอื่นกูไม่เห็นจะแคร์เลย ถ้ามึงคิดว่ากูจะปกปิดเก็บมึงไว้เหมือนเมื่อก่อน ไม่หรอกฐา กูไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว กูรักมึงนะฐา ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้”
“พอเถอะโรจน์ อย่าเอาคุณป้ามาอ้างอีกเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา โรจน์ทำให้เราเสียใจที่ครั้งกี่หน โรจน์จะเดินจากไปเพราะอะไร เราไม่รู้ แต่สิ่งที่เราจำได้ที่เธอพยายามกรอกหูเรามันไม่ใช่เรื่องนั้น โรจน์บอกแต่ว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงต่างหาก โรจน์ลืมไปแล้วหรือไง!!”
“กูเปล่า กูไม่ได้ทำตั้งใจจะพูดแบบนั้นซะหน่อย มึงต่างหากที่หลอกลวงกู ถึงกูจะมีคนอื่นแต่กูก็ไม่ได้รักคนอื่นเลยแต่มึงต่างหาก มึงโกหกว่ามึงรักกู ทั้งๆ ที่มึงแค่เห็นกูเป็นตัวสำรองจากไอ้พี่เหี้ยนั่น กูโมโหกูก็เลยพูดไปแบบนั้น เพราะถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูคงคบกับมึงได้โดยไม่ต้องปิดแม่ กูไม่คิดว่าที่กูพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจมันจะทำให้มึงทำอะไรโง่ๆ รู้ไหมว่ากูเสียใจและรู้สึกผิดแค่ไหน ตอนนั้นกูไปเยี่ยมมึงที่โรงพยาบาลด้วย”
“โกหก โรจน์ไม่ได้มาซะหน่อย” หนูรีบเถียง นึกโกรธที่มันเสแสร้งแกล้งทำเหมือนเป็นห่วง ทั้งที่หนูไม่เห็นมันแม้เงา
“กูไปฐา แต่ออยมันไล่กูกลับมาก่อนที่มึงจะตื่น ตอนนั้นกูยังซื้อกุหลาบไปให้มึงเลย มันคงโยนทิ้งไปแล้วมั้ง”
กุหลาบ... จริงสิ ตอนนั้นหนูเห็นกุหลาบพอดี พอหนูถามถึง ออยก็บอกว่ามันเป็นคนซื้อมา หรือว่ามันจะไปจริงๆ ไม่งั้นมันไม่น่ารู้เรื่องนี้ได้...
“ทั้งๆ ที่กูอยากบอกให้มึงรู้ว่ากูยังรักมึงอยู่ แต่ออยมันบอกกูว่า มันไม่มีประโยชน์ ถึงกูกับมึงจะเลิกกันด้วยเหตุผลใด กูก็เลือกมึงไม่ได้อยู่ดี ถ้ามึงรู้ทุกอย่างแล้วเลือกที่จะรอ คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือมึง และกูก็แค่คนที่เห็นแก่ตัวคนนึงเท่านั้น”
มันบอกด้วยสีหน้าเศร้าหมอง หนูรู้สับสนไปหมดว่าควรจะเชื่อสิ่งที่มันพูดดีไหม....
ทำไมล่ะ สุดท้ายแล้วเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ คำถามทุกข้อที่ค้างคาใจ พอได้รับคำตอบมันถึงเจ็บปวดอย่างนี้ ความทุกข์ทรมานใจที่ผ่านมามันเกิดจากความเข้าใจผิดและความไม่ตั้งใจเท่านั้นหรอกเหรอ?
หนูพยายามแย้งกับตัวเอง ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้จริงๆ ความโกรธเกลียดที่หมักหมมไว้ทั้งหมดมันจะถูกสลายไป มันต้องมีสิเหตุผลที่หนูจะกลับไปหามันไม่ได้น่ะ
ใช่ไม่ว่ามันจะทำอะไรหนูก็ยังรักมัน... แต่ที่หนูตัดใจได้มันเรอื่งนั้นต่างหาก
“แล้วที่ซอมบี้ล่ะ โรจน์มีเหตุผลหรือเปล่า....ทำไมถึงทำแบบนั้น” ที่กล้าเอากับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้า แล้วตอกย้ำว่าไม่ว่ายังไงหนูก็สู้ของจริงไม่ได้
“แล้วมึงล่ะมีหรือเปล่า ที่ทำแบบนั้น” มันไม่ตอบแต่ถามกลับเสียงเครียด
“เหตุผลอะไร เราทำอะไรเหรอ?” หนูแหว เมื่อคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด
“มึงพาไอ้เหี้ยนั่นมาเย้ยกูทำไม”
“พี่ชลน่ะเหรอ? เปล่า เราไม่ได้ทำแบบนั้นซะหน่อย เราบอกแล้วไงว่าเราไม่ได้รักพี่ชลแล้ว แล้วพี่ชลเค้าก็คบกับออยอยู่ด้วย”
“ถ้ามึงไม่ได้ตั้งใจ ทำไมมึงถึงมาที่นั่นวันนั้น ปกติมึงไม่ได้เป็นคนเที่ยวเก่งซะหน่อยไม่ใช่เหรอ”
“เราแค่มาเที่ยวกับเพื่อน เราไม่รู้สักหน่อยว่าจะโรจน์อยู่ที่นั่น แล้วก็ไม่รู้ด้วยออยจะพาพี่เขามาด้วย”
“มึงจะบอกว่ามึงไม่รู้จริงๆ ว่ากูไปที่นั่นบ่อยแค่ไหน มึงจะบอกว่าการที่มึงไม่ได้ออกไปเต้นกับคนอื่น แต่นั่งคุยกับคนที่มึงแอบรักสองต่อสอง โดยไม่มีก้างขวางคอสักคน เป็นแค่เรื่องบังเอิญ และสิ่งที่ทำให้กูหึงจนหน้ามืดตามัวขนาดนั้นเป็นเรื่องที่กูคิดไปเองอย่างนั้นเหรอ มึงกำลังเล่นตลกอะไรอยู่ฐา มึงพยายามโกหกเพื่อหาเหตุผลที่บอกว่ากูผิดคนเดียวให้ได้ใช่ไหม”
หนูพูดไม่ออก พยายามจะเถียงกับเรื่องในวันนั้น หนูไม่ได้โกหก แต่สิ่งที่มันคิดก็มีเหตุผล ทุกอย่างมันบังเอิญมากเกินไป... มันเหมือนกับว่าเป็นฉากที่ถูกเซ็ตขึ้น และถ้าลองทบทวนดูให้ดีจะรู้ว่าเรื่องทุกอย่างถ้าหากจะมีคนตั้งใจให้เกิดขึ้น คนๆ นั้นก็เป็นใครไปไม่ได้เลยนอกเสียจาก......
“ไม่รักแล้วก็ให้มันไป ไปแล้วไม่ต้องกลับมา ไม่ต้องรอ... เลิกรักมันได้แล้ว”
“ถ้ามันทำได้ง่าย.... ก็ทำแล้วสิ...”
“ได้...ถ้าแกเดินออกมาจากมันเองไม่ได้ ฉันจะเป็นคนทำให้มันไปเอง....”
“กุหลาบ...ของใคร โรจน์มันมาเหรอ?”
“เปล่า.... ฉันเห็นแกชอบก็เลยซื้อมาฝาก...”
“กูออกไปเต้นก่อนนะ”
“ฮื้อ... แปลก ปกติแกเอาแต่นั่งกิน”
“วันนี้คึกอ่ะ อยากออกกำลังกายบ้าง”
พอหนูจะลุกขึ้นบ้าง พี่ชลก็ดึงแขนไว้
“อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน นั่งคนเดียวไม่สนุกเลย”
หนูจำต้องนั่งลงที่เดิมขณะที่พี่ชลพยายามชวนคุย เพราะความที่ร้านเสียงดังทำให้ต้องก้มหัวลงมาใกล้ๆ กันหลายรอบ
แต่พอหนูเหลือบเห็นโรจน์แล้วพยายามจะผละไปหา พี่ชลก็จับแขนไว้ แต่หนูก็ฝืนเดินตามไอโรจน์ออกมา ตอนนั้นที่มันพยายามสวีทกับแหวนให้ดูเพราะมันหึงหนูกับพี่ชลงั้นเหรอ แต่หนูไม่รู้เลย หนูคิดว่ามันคงเบื่อ รำคาญที่หนูเฝ้าตามตื๊อมันจนอยากจะสลัดหนูออกไปจากชีวิตเต็มแก่
คนแรกที่หนูเจอหลังจากเดินกลับมาคือออย
“ฐา” หนูเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนเรียก พบว่าคือออย ใบหน้าของมันพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำตาที่พร่างพรายหล่นกระจายเต็มแก้ม
“ออย....” หนูเรียกด้วยเสียงสั่นๆ โผเข้ากอดร่างเล็กๆ ของมันไว้แน่นแล้วสะอื้นไม่ยอมหยุด
“แกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” มันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ส่งมือมาลูบหลังหนูไปมาอย่างปลอบโยน....
“ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องเล่า จบแล้ว พอแล้ว... ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีกแล้ว”
จริงเหรอ? ทั้งๆ ที่แกพยายามปลอบโยนฉัน แกพยายามทำให้ฉันต่อสู้
แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้น......เป็นเพราะแกตั้งใจให้เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ
ออย....
เมื่อรับรู้ความจริงทุกอย่าง....หนูปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า ทรุดเข่าลงเอามือปิดหน้า....ไม่ไหวแล้วตอนนี้ น้ำตาที่เก็บไว้มานานปีทะลักทะลายเอ่อล้นเขื่อนหลั่งรินจนท่วมหน้า ร้องไห้โฮอย่างหมดอาย
ความเจ็บปวดที่ถูกทอดทิ้ง ความเกลียดชังที่ถูกทำร้าย ความโดดเดี่ยวอ้างว้างที่ผ่านมามันคืออะไร....
เพื่ออะไร
“ฐา” เสียงไอ้โรจน์เรียกอย่างเป็นห่วง มันย่อตัวลงคุกเข่าแล้วโอบร่างหนูเข้าไปซบไหล่
ตอนแรกที่มันกลับมา...หนูมีเหตุผลร้อยพันที่จะไม่กลับไป แต่พอถึงตอนนี้ กลับมีเหตุผลอีกมากมายที่จะให้อภัยมันได้ มันอาจผิดที่ไม่ได้บอก ผิดที่พูดจาทำร้ายจิตใจ มันผิดที่พยายามเสือกไสไล่หนูออกไปด้วยวิธีการอันร้ายกาจ แต่คงไม่ได้มีแค่หนูคนเดียวที่เจ็บปวด เสียใจและสูญเสีย มันเองก็คงเจ็บปวดไม่ต่างกัน
หนูได้แต่นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรปล่อยให้มันเป็นแบบนี้
หนูควรเข้มแข็ง และมั่งคงต่อพี่โต้ง หนูควรบอกมันไปว่า... ไม่ว่ายังไงหนูก็กลับไปไม่ได้อีกแล้ว....
กระนั้น....หนูก็ไม่กล้าที่จะขยับตัว ไม่กล้าที่จะผลักไสสัมผัสนั้นออกไป
ถึงจะรู้ว่าควรตัดจากกันเสีย..แต่ที่ได้แต่สะอื้นไม่หยุด และยังไม่พูดอะไรต่อไปตอนนี้ ก็เพราะหนูไม่รู้จริงๆ ว่าหนูควรจะใช้คำพูดแบบไหน มันถึงจะเสียใจน้อยที่สุด
◘•◘•◘ ◘•◘•◘ ◘•◘•◘
พิมพ์ไปร้องไป...... ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทั้งๆ ที่เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว
แต่พอพูดถึงอีกครั้ง...มันกลับยังเรียกน้ำตาได้อยู่ดี....
◙น้องฐา• นางoneเทย2ชาย◙ :mew6:
-
ยังงัย คิดว่าโรจน์กับฐา ไม่ใช่เนื้อคู่ ทำบุญมาแค่นี้
พี่โต้ง ไปไหน ออกมาได้แล้ว :ling1:
-
:a5:
เอาล่ะสิ งานนี้แย่เลย
ฐาต้องมั่นคงและเข้มแข็งไว้นะ
บวกเป็ด
-
เศร้ามากมาย ไปกับน้องฐา
-
เหตุผลพอฟังได้
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องกลับไป
โรจน์มันเริ่มเอง น้องฐาไม่ผิดไม่จำเป็นตัองรับผิดชอบ
ทำเพราะหวังดีกับเพื่อนแบบออยก็มีเยอะไป ลืมไปว่าไม่ควรจะไปลิขิตชีวิตใคร
พอมารู้ทีหลังแบบนี้ก็สายไปแล้ว
อย่างที่เม้นท์บนว่า
พี่โต้งอยู่ไหน รีบออกมาไวๆ คนอ่านคิดถึง
วันนี้ได้อ่านสองตอนติด ขอบคุณมากๆ
-
เมื่อได้รู้ความจริงแล้วโรจน์ก็น่าสงสารเหมือนกันแต่การที่โรจน์ไม่บอกความจริงกับฐา ทำร้ายจิตใจฐาต่างๆนาๆมันไม่แย่กว่าเหรอ แล้วถ้าฐากลับไปคบกับไอ้โรจน์ต่อไปในอนาคตถ้าไอ้โรจน์มันนอกใจอยากได้ญ.อีกน้องฐาไม่แย่เหรอ น้องฐาอย่าใจอ่อนนะอย่าลืมซิว่ามีพี่โต้งที่รักน้องฐามากที่สุดอยู่ ป.ล.แอบฮากับคำว่าน้องฐา• นางoneเทย2ชาย :katai2-1:
-
โอ้ยยย ความจริงจากโรจน์ เชื่อได้จิงหรอ
ทำไมเหมือนไม่อยากเชื่อ
แต่ถ้าเรื่องมันเปนแบบนี้
สำหรับเรา เจ็บแล้วจำ
ไม่ว่าเหตุผลที่ทำให้เจ็บคืออะไร เจ็บ ก้คือเจ็บ
เทียบกับพี่โต้ง ไม่เคยทำให้เจ็บเลย มีแต่ความรักให้
ถ้าใช้สมอง ยังไงก้เลือกพี่โต้ง
และยังไงงง เราก้เชียร์พี่โต้งนะ
โรจน์ เป็นเพื่อนที่ดีไปได้ไหม
-
ออยนี่.... เห้อ!!!
-
ถึงรู้ความจริง เราก็เฉยๆๆๆกะโรจอยู่ดี
ไม่ได้สงสารอะไรมากมาย
เพราะการกระทำที่ผ่านมาของโรจที่ปฏิบัติต่อฐามันแย่อ่ะ
ถึงจะบอกว่ารักมากแต่ก็ทำร้ายร่างกายน้องฐามามากเหมือนกัน
ปล่อยฐากลับไปซะทีนะโรจ ฐาก็รีบๆตัดให้ได้เถอะ
รู้ว่ารักโรจมาก อยากรู้เหตุผลที่โดนทิ้งมาก
แต่ก็ควรให้เรื่องมันจบๆไปซะที
-
สงสารน้องฐาอ่ะ ที่ต้องมาหวั่นไหวกะคนแบบนี้
แต่บอกว่ายังไงก็ฟังเหตุผลไม่ขึ้นอ้ะ เหมือนเอาเรื่องแม่ตายมาอ้าง อะไรยืนยันได้ล่ะว่าทำเพราะเหตุผลนี้
ตอนน้องฐาอยุ่กับความทุกข์คนเดียว มันเคยมามองมาแลไหม พอสวยขึ้นหน่อยควงได้ก็กลับมาหยอดในเฟส ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่ทำ
กุลงกุหลาบอะไร ส่งมาทำไมตอนจะตาย ตอนเจ็บหัวใจจะตายมันมาแลไหมเอ่ย อ่านละจะอ้วก พอไม่เหลือใครก็กลับมา
มีตั้งหลายวิธีที่ปิดแม่ได้ โดยไม่ต้องทำแบบนี้ อย่างน้อยบอกความจีงก็ยังดี นี่มันเหนเราเปนของตายอ่ะ
โรจน์นี่โคตรสะท้อนความรักของผุ้ชายที่มีต่อกะเทยจริงๆ อ่านไปก้แค้นไป หึ
-
พี่โต้งงง
อีพี่โต้งรีบออกมาเร้ววววววว :ling1:
-
ฟังเสียงหัวใจตัวเองเถอะฐา รักใครก็ไปหาคนนั้น
-
มาแบบนี้ เราว่าโรจน์ก็ทุเรศอ่ะนะ
ไม่เชื่อคนที่ตัวเองบอกว่ารัก แก้ไขปัญหาด้วยการทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยนะ
ถึงปัจจัยร่วมมันอาจจะมี ออย กับแม่เข้ามาเพิ่ม
แต่ตัวเองไม่กล้าที่รัก ดูแลเค้าก็ไมได้ ปล่อยให้คนที่แกบอกว่ารักไปเจออะไรที่ดีกว่าเหอะ
ตอนนี้ที่กล้ากลับมาเพราะเจอฐา ตัวเองไม่เคยคิดจะไปหาก่อนด้วยซ้ำ
ถรุย!!
-
น้องฐาอย่าหวั่นไหวลูก พี่โต้งรักหนูมาก อย่าใจอ่อนกับโรจน์
กลับไปหาพี่โรจน์เถอะลูก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เครียดแล้วเน้ออออออออออ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
:katai1: น้องฐา
ถ้าอยากได้..รักไม่มั่นคง..ก็จงไป
แต่ถ้าอยาก..ได้รักเดียว..ก็กลับมา
ใจที่เคยเจ็บ เตือนใจว่าให้เข็ด
คงบอกน้องฐาได้ดี
แค่นี้ล่ะ..ที่อยากจะบอก
:กอด1: โต่งโต้ง
-
กลับตาลปัตรสุดๆ โรจน์ดูป็นพระรองเกาหลีขึ้นมาทันที สับสนแทนน้องฐาจัง
-
คือแบบ...หาทางออกให้เรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกัน มันทรมมานจริงๆ :เฮ้อ:
-
เหตุผลของโรจน์ก็พออภัยให้ได้ ถึงสิ่งที่โรจน์เลือกทำก็ทำร้ายฐามากเลยทีเดียว
แต่ก็ใจอ่อนยวบ แอบเทใจให้โรจน์แล้ว ถ้าเชียร์โรจน์ฐาจะมีใครว่าไหมล่ะเนี่ย
ชอบแบบนี้ ผู้ชายเถื่อนๆเอิ๊กๆ ชอบคนเลวๆ
-
คือตาม คหสต. เราว่า ไม่ว่าโรจน์จะมีเหตุผลอะไรก็ตาม แต่มันก็ทำฐาเจ็บจนไม่เป็นผู้เป็นคน
แล้วเรื่องที่ออยทำไปนั้นเราเห็นว่ามันดี เพราะออยทำเพราะรักฐาล้วนๆ ถ้าไม่มีออย ฐาจะลุกขึ้นยืนใหม่ได้ไหม ก็คงจะจมกับน้ำตาอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ
เดี๋ยวพี่โต้งก็จะมาเห็นฉากสำคัญฐากอดอยู่กะโรจน์ เฮ้อ!!! สงสารพี่โต้ง
-
น้องฐาอย่าลังเล ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับปัจจุบัน
ถ้ากลับไปหาโรจน์ น้องฐาต้องจมอยู่กับความรู้สึกที่ว่า
เพราะแม่โรจน์เสียแล้วถึงได้คบกัน แต่ถ้าแม่โรจน์ยังอยู่จะเป็นที่ยอมรับของบ้านนี้ไหม
-
ไปๆมาๆ เกลียดออยมากกว่าโรจน์ น่ารำคาญเป็นบ้า รักฐาจริงรึเปล่าเถอะ
เอาเข้าจริง คนที่ทำร้ายฐามากที่สุดก็ออยนะ ต้นเหตุของความเจ็บปวดหลายๆเรื่อง
โรจน์เองก็เด็กเกินไป ทำอะไรไม่เป็นผู้ใหญ่ เพราะฐายอมรับ และโรจน์ไม่เข้าใจฐาดีพอ
คู่นี้ยังไงก็ไม่รอด ต่อให้คบกันจริงๆก็ตาม พี่โต้งก็ไม่ได้เรื่อง แต่เทียบกับโรจน์แล้ว พี่โต้งทำให้ฐาเป็นตัวของตัวเองได้มากกว่า
เชียร์พี่โต้งนิดนึง เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ ไม่ได้ดั่งใจสักคน :ling1:
-
ยังไงล่ะ เราคิดว่าเรื่องโรจน่ะมันจบไปตั้งนานแล้ว
ถึงจะมาบอกเหตุผลทุกอย่างเอาตอนนี้มันก็ใช่ว่า
จะกลับมาเหมือนเดิม ฐาหนักแน่นเข้าไว้...ยังไงเราก็เชียร์พี่โต้ง
:katai1:
-
ผิดมั้ย ถ้าจะเชียร์ดรจน์ 555 ยังไม่เลิกแฮะเรา ก็ชอบโรจน์จริงๆ แม้จะดูโหดแลเถื่อนไปบ้าง แต่ก็รู้สึกได้ว่าโรจน์ก็มีมุมอ่อนโยนกับน้องฐามาตั้งแต่ตอนที่โรจน์เป็นเพียงคนที่อยู่ในความทรงจำน้องฐาแล้ว ยิ่งมารู้แบบนี้ ยิ่งสงสารโรจน์ แต่ก็สงสารพี่โต้งเหมือนกัน แต่ยังไงก็อยากเชียร์โรจน์อยู่ดีอ่ะ ทำไงดีๆ สับสนกับตัวเองจริงๆ แยกร่างน้องฐาได้มั้ย ให้มีสองคนไปเลย งือๆๆ ไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่งั้นก็ถ้ายังไงพี่โต่งกับน้องฐาก็คู่กันอยู่ดี ก็ช่วยหาวิธีที่ทำให้โรจน์เจ็บน้อยที่สุดได้มั้ย หรือหาคนรักจริงมาดามใจก็ดี ไม่เอาดราม่าแล้วน้า ไม่ชอบเลย
-
ออ
ยทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไร? อยากจะรู้เหตุผลของออยมากเลย
จะเรียกหวังดีก็ได้
แต่มันไม่ใช่ชีวิตของเธอที่จะได้ไปตัดสินใจแทนเพื่อนได้นะ
-
ตอนที่ 107 รักสามเส้า.....
หมดเวลาดราม่า..... ในที่สุดหนูก็ผละออกจากอ้อมแขนนั้น ใช้หลังมือป้ายน้ำตาออกจากแก้มแล้วบอกเบาๆ
“เราอยากกลับบ้าน”
“ฮะ...” มันทำหน้าประหลาดใจเมื่อจู่ๆ หนูก็ร้องกลับบ้านเหมือนเด็ก
“โรจน์บอกว่าจะพาเรากลับบ้านไม่ใช่เหรอ” หนูย้ำคำสัญญาของมัน ทำให้มันชะงักไปนิดหนึ่งแล้วพยักหน้า
“อือ” มันทำหน้าผิดหวังเมื่อหนูไม่ได้พูดถึงเรื่องเดิมอีก แต่หนูแสร้งทำเป็นไม่เห็น รีบลุกขึ้นยืน ปัดเศษดินที่เปื้อนเข่าเพราะทรุดกายลงไปนั่งเมื่อครู่ออก หนูสูดน้ำมูกแล้วหันไปมองยังที่เก็บอัฐิแม่ไอ้โรจน์ตรงกำแพงวัดแวบหนึ่งก่อนจะละสายตาแล้วหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ
“สรุปว่า....มึงจะยกโทษให้กูใช่ไหมฐา?” คำถามนั้นทำเอาหนูชะงักมือที่กำลังยื่นไปเปิดประตูรถจำต้องหันไปพยักหน้าให้ ทำให้รอยยิ้มของมันกว้างขึ้นทันที
“งั้นเราก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ด้วยใช่ไหม?” มันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ใช้สองมือดึงมือซ้ายหนูไปกุมไว้ หากแต่หนูกลับถอนใจเมื่อได้ยินคำถามนี้ เงยหน้าขึ้นจากมือตัวเองไปมองหน้ามันแล้วทำหน้าเศร้า รู้สึกลำบากใจเหมือนกัน แต่ก็จำต้องส่ายหน้า
“ทำไมล่ะ ถ้ามึงไม่โกรธ ถ้ามึงยกโทษ แล้วทำไมมึงจะกลับมาไม่ได้”
“การยกโทษกับการคืนดียังไงก็เป็นคนละเรื่องกัน ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะตัดสินใจอะไรได้ ” หนูบอกด้วยเสียงเศร้าๆ
“หมายความว่ายังไง ตัวของมึงเอง หัวใจของมึงเอง ทำไมจะตัดสินอะไรไม่ได้ มึงก็แค่บอกกูมา ว่ามึงยังรักกูบ้างไหม หรือมึงหมดเยื่อใยกับกูแล้วจริงๆ” สายตาที่มันมองหนูมันเศร้ามาก มันเหมือนกับตอนที่มันถามหนูครั้งแรกว่าหนูเคยรักมันบ้างไหม
หนูไม่รู้จริงๆ ว่าควรตอบยังไง หนูเฝ้าถามตัวเองมาตลอดว่ามันเคยรักหนูจริงหรือเปล่า คนรักกันทำไมทำร้ายกันได้ง่ายดายอย่างนั้น ยิ่งพอได้ฟังเหตุผลของมันแล้วมันก็อดคล้อยตามไม่ได้
ไอ้โรจน์ไม่ใช่ผู้ชายแสนดีเลยสักนิดเดียว ไม่มีความอ่อนโยน ไม่ใช่คนปากหวาน เป็นคนฟอร์มจัด มีอะไรจะอ้อมค้อมตลอดไม่ค่อยพูดตรงๆ เอะอะโวยวายจนน่ารำคาญ แต่เวลามันนึกอยากจะทำอะไรขึ้นมาสักอย่างเป็นการเซอร์ไพรส์ มันจะทำให้หนูประหลาดใจและปลื้มปีติสุดๆไปเลย เวลาที่มันเขินอายเพราะทำอะไรแปลกๆ ออกมา ทำเอาหนูอดยิ้มไม่ได้ทุกที ช่วงเวลาที่เคยยิ้มเคยหัวเราะเคยร้องไห้ไปกับมันมาเป็นปี หนูไม่คิดว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะเป็นของปลอมไปได้ หนูยังจำได้ว่าเราเลยรักกันมากแค่ไหน แต่ถึงตอนนี้หนูจะมีคนที่รักมากกว่า หนูก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจมันอยู่ดี
“ไม่รู้สิ เราหมดหวังเรื่องโรจน์จะกลับมาไปนานแล้ว ตอนนี้เราคงมีคนรักใหม่แล้ว พี่เค้าดีกับเรามากจริงๆ นะโรจน์ แล้วเค้าก็ไม่ทำผิดอะไร ถึงตอนนี้เราจะยังรักโรจน์อยู่ แต่เราก็ทิ้งเค้าไม่ได้หรอก”
“ถ้าไม่มีมันสักคน มึงก็จะกลับมาหากูใช่ไหม?”
“อย่าถามอย่างนั้นเลย เราตอบไม่ได้หรอก เราเสียใจนะ แต่ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว”
“ไม่มีอะไรที่สายเกินไปหรอก ถ้ามึงยังรักกูอยู่จริงๆ”
.
.
“ทำไมพาเรามาที่นี่ ไหนว่าจะพากลับบ้านไง” หนูหันไปถามมัน เมื่อตอนนี้เราสองคนกลับมาที่บ้านมันจนได้
“บ้านกูก็เหมือนบ้านมึงแหละ” มันตอบแล้วเดินอ้อมรถไปเปิดประตูอีกฝั่ง
คือยังไงดีล่ะ หนูคิดว่าตัวเองชัดเจนพอแล้วนะ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนไม่เข้าใจความหมายของหนูเลย หนูอยากกลับบ้านแล้ว จนตอนนี้หนูก็เอาแต่คิดว่าหนูจะติดต่อพี่โต้งยังไงไม่ให้เขาเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าพอมาเจอแฟนเก่าที่ขอคืนดีแล้วจะระริกระรี้รื่นเริงจนลืมไปว่าตัวเองน่ะไม่ได้ฟรีแล้ว...
“ลงมาสิ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า กูไม่ทำอะไรหรอก แค่อยากให้ได้อาบน้ำอาบท่าแต่งหน้าบ้าง มึงจะกลับทั้งๆ อย่างนั้นเหรอ โทรมอย่างกับเพิ่งหลุดออกมาจากป่า เดี๋ยวคนเขาก็คิดว่ามึงไปโดนรุมโทรมมาหรอก”
จะพูดทำไมเนี่ย รู้แล้วว่าตอนนี้สภาพคงดูไม่ได้ ก็แดดทะเลมันแรงจะตาย คงครีมเครื่องสำอาง หวงหวีก็ไม่มีใช้ ไหนจะโดนลมจนผมเสีย มันก็ต้องมีโทรมบ้าง จะให้ไสวิ้งอย่างกับเพิ่งกลับมาจากงานเดินแฟชั่นได้ยังไง
“ไม่เป็นไรหรอก เรากลับไปแต่งที่บ้านก็ได้” หนูบอกแล้วยังนิ่งอยู่
“นี่มึงรังเกียจกูขนาดนั้นเลยสินะ มึงแค่โกหกใช่ไหมที่บอกว่ามึงยกโทษให้กูแล้ว” มองมันด้วยสีหน้าลำบากใจ ปกติแล้วมันไม่เคยอ้อนอะไรแบบนี้ มีแต่ทำเสียงห้าวๆ ข่มใส่ตลอด จู่ๆ มาทำเสียงแบบน้อยใจขนาดนั้น หนูปั้นหน้าไม่ถูกเลย
“เปล่า.... แต่ว่า”
ไมได้พล่ามอะไรต่อ... ก็ได้ยินเสียงรถมาจอด หนูหันไปมองรถยนต์สีขาวคาดเลือดหมูมาจอดหน้าบ้าน พร้อมเจ้าหน้าที่ตำรวจสองสามนายเดินลงมาพร้อมอาวุธ
อะ........นี่มันอะไรกัน.....
หนูเอ๋อไปชั่วขณะ กำลังตกใจที่ไอ้โรจน์ถูกตำรวจเข้าจับกุมอย่างง่ายดายและรวดเร็ว
“น้องฐา” หนูหันไปหาเจ้าของเสียงนั้นด้วยดวงตาอันเบิกกว้าง เห็นพี่โต้ง พี่ซา พี่เอเดินลงจากรถพี่โต้ง ตรงมาทางหนู ทันทีที่ถึงตัว พี่โต้งดึงร่างหนูไปกอดโดยไม่สนสายตาของคนอื่นเลย ตอนนั้นหนูกำลังอึ้ง มันดีใจจริงๆ ที่เห็นหน้าพี่โต้ง แต่ด้วยสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทำให้หนูไม่สามารถเงียบอยู่ได้นาน
“นี่มันอะไรกันคะพี่....ทำไมตำรวจถึง...”
“น้องฐาเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยหรือเปล่า... พี่โต้งไม่ได้สนใจคำพูดของหนูเลย เขาจับไหล่หนูออกแล้วมองสำรวจตามแขนและใบหน้าหาร่องรอยความบาดเจ็บ ด้วยสายตาที่เป็นกังวล
“ไม่ค่ะ หนูไม่เป็นไร”
“ไม่ต้องห่วงนะ พี่มาช่วยแล้ว น้องฐาปลอดภัยแล้วนะ” เขาปลอบ ดวงตาแลคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน แต่อยู่ในอารมณ์ดีใจ
“เดี๋ยวสิ มาจับกันข้อหาอะไรไม่ทราบ... ผมไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย” เสียงไอ้โรจน์เถียง แม้จะถูกคุมตัวแต่มันก็โวยวายไม่ยอมให้จับโดยดี
“ข้อหาลักพาตัว กักขังหน่วงเหนี่ยว” พี่โต้งหันไปบอกด้วยเสียงเขาคงกำลังโกรธมาก
“หึ! ข่มขืนกระทำชำเราด้วยไหมล่ะ?” ไอ้โรจน์ถามด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์จนหนูสะดุ้ง ส่วนพี่โต้งเลือดขึ้นหน้าพุ่งเข้าไปต่อยหน้าไอ้โรจน์อย่างแรงเสียหนึ่งหมัด ไอ้โรจน์หลบไม่ได้เพราะถูกคุมตัวจากตำรวจอยู่
“พี่โต้ง!!” หนูร้องแล้วเข้าไปกอดเอวเขาไว้ ไม่ให้เข้าไปซ้ำ ส่วนพี่ตำรวจก็ห้ามทัพไม่ให้ไอ้โรจน์สวนกลับมา โชคดีที่มีตำรวจประกบ มันเลยได้แต่มองพี่โต้งด้วยสายตาอาฆาต แต่เอาคืนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพี่โต้งน่ะเหรอ จะไปสู้นักเลงหัวผุอย่างมันได้ หนูหันไปมองหน้าโรจน์อย่างลำบากใจ พอดีกับที่มันหันมามองหน้าหนูพอดี มันไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่ได้ขอความช่วยเหลือ เพียงแค่มองหน้าหนูตลอดเวลาตอนที่ตำรวจพามันเดินไปที่รถ มันก็ยังมองหน้าหนูเหลียวหลัง เหมือนจะถามว่า หนูอยากให้มันติดคุกจริงๆ ใช่ไหม
หนูมองมันกลับด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ต่อให้มันจะทำผิดแค่ไหน แต่หนูไม่ได้อยากให้มันติดคุก ไม่ได้อยากทำร้ายมันแบบนี้สักหน่อย....
“เดี๋ยวค่ะ คุณตำรวจ” หนูตะโกนเรียก รีบวิ่งเข้าไปจับแขน คนที่ลากไอ้โรจน์ไป “อย่าจับเพื่อนหนูไปเลยนะคะ ไม่มีการลักพาตัวอะไรทั้งนั้น มันเป็นการเข้าใจผิด”
ทีนี้ตำรวจหันมามองหน้าหนูอย่างประหลาดใจ
“อะไรกันน้อง ก็มีแจ้งเข้ามาว่าน้องหายตัวไปไม่ใช่เหรอ ยังมีภาพวงจรปิดที่แสดงว่าเราถูกโปะยาด้วยซ้ำ แล้วจะไม่ใช่ได้ยังไง” พี่ตำรวจถามกลับทำเอาหนูแทบเป็นใบ้แต่ก็นังพยายามอธิบายข้างๆคูๆ
“คือ... เพื่อนหนูเค้าไม่รู้น่ะค่ะ เค้าแค่อยากแกล้งหนูเฉยๆ ให้หนูตกใจเล่น ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ที่จริงแล้วหนูเต็มใจไปเองค่ะ แต่พอดีติดปัญหานิดหน่อยก็เลยไม่ได้แจ้งกลับมาที่บ้านก็เลยมีการเข้าใจผิด ปล่อยเพื่อนหนูเถอะนะคะ อย่าจับเขาไปเลย” หนูอ้อนวอนบอกตำรวจพร้อมน้ำตา พวกเขามองหน้ากันเลิกลั่ก ทั้งหันไปยังคนแจ้งความเพื่อถามความเห็น
“น้องฐา เราโดนขู่อะไรใช่ไหม ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พี่จะดูแลน้องฐาเองนะ คนผิดต้องถูกลงโทษเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว” พี่โต้งพยายามแก้ตัวเมือ่หนูให้การจากผิดเป็นถูก
“พี่คะหนูขอร้อง อย่าเอาเรื่องมันเลยนะ หนูผิดเอง หนูขอร้องช่วยบอกตำรวจให้ที” ทีนี้หนูเลยขอร้องพี่โต้งแทน
“น้องฐา....” เขาเรียกด้วยเสียงเบาโหวงมองหน้าหนูด้วยสายตาของความไม่เข้าใจระคนผิดหวัง
“ได้ยินหรือยังครับ คนที่เป็นเจ้าทุกข์เค้าไม่เอาเรื่องผม พวกพี่ปล่อยผมได้หรือยัง” พอได้ทีไอ้โรจน์ก็พูดด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า ในที่สุดตำรวจก็ยอมปล่อยมัน แล้วหันมาบอกพี่โต้งว่า
“สรุปว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันจริงๆ สินะ คราวหน้าคราวหลังก่อนจะแจ้งความให้เป็นเรื่องใหญ่คิดดีๆ ก่อนนะน้อง จะโดนข้อหาแจ้งความเท็จเอาง่ายๆ ถ้าทางตำรวจทำอะไรรุนแรงก็จะซวยไปด้วย”
หลังจากตำรวจสวดจนจบก็กลับไป ไอ้โรจน์ที่ถูกปล่อยตัวแล้วเดินกลับมาหาเรา
“ขอบใจนะฐา กูรู้ว่ามึงใจร้ายกับคนที่มึงรักไม่ลงหรอก” ไอ้โรจน์ ยิ้ม บอกหนูด้วยเสียงแสดงความซาบซึ้ง หนูหันหน้าไปมองพี่โต้งทันทีก็เห็นเขาทำหน้าบึ้ง แล้วกำหมัดแน่น
หนูทำอะไรไม่ถูกที่เป็นแบบนี้ ยื่นมือไปจับข้อมือพี่โต้งแต่เขาเบี่ยงแขนออกไม่ยอมให้จับ หันมามองหน้าหนูด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่า มันทำให้หนูเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกมีดกรีดลงไป
“น้องฐาคงรักมันมาก อยากอยู่ด้วยกันจนทนรอแทบไม่ไหวสินะ ถึงจากไปโดยไม่บอกอะไรพี่ ถ้ารักกันขนาดนั้น ก็พูดออกมาเลยสิว่าไม่รักพี่แล้ว อยากกลับไปใจจะขาด ไม่ใช่หายไปเฉยๆ ไม่ใช่ปล่อยให้พี่เป็นห่วงแบบนี้ น้องฐารู้หรือเปล่า ตลอดเวลาหลายวัน พี่กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เผ้าห่วงใยเฝ้าตามหา ถ้าน้องฐาเป็นอะไรไปแม้ปลายก้อย ทุกอย่างก็เป็นความผิดของพี่คนเดียว... แต่สุดท้าย ไม่ใช่เลย พี่เพิ่งจะรู้ว่าน้องฐาเต็มใจไปกับมัน เรื่องแบบนี้ถ้าบอกกันสักคำพี่ก็เข้าใจ แต่น้องฐาก็ยังใจร้ายที่ไม่พูดออกมา” พี่โต้งหันมาตัดพ้อระหว่างที่พูด น้ำเสียงสั่นๆทำให้รู้สึกว่าเขากำลังกลั้นน้ำตา
“พี่คะ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ” หนูรีบเถียงเมื่อโปรแกรมประมวลผลของพี่โต้งทำงานผิดปกติอีกครั้ง โรคคิดเองเออเอง และเชื่อว่าความคิดตัวเองต้องถูกต้องที่สุดนั่นเป็นสิ่งน่ากลัวที่สุดในตัวพี่โต้ง
“ไม่ต้องแก้ตัวอะไรหรอก พี่เข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว” ไม่เลย พี่ไม่เข้าใจอะไรสักนิดต่างหาก.....
“กูเชื่อแล้วฐาว่าแฟนใหม่มึงนี่แสนดีสุดๆ มึงบอกกูว่าไงนะ มึงยังรักกู แต่มึงทิ้งเค้าไม่ลงใช่ไหม? ทีนี้มึงไม่ต้องลำบากใจแล้วสิ เพราะมันเข้าใจเรื่องง่ายๆ ได้เร็วขนาดนี้” หลังคำพูดที่มันดัดแปลงเล็กน้อยให้เข้าข้างตัวเอง ที่เติมเชื้อไฟในใจพี่โต้งให้กระพือโหมของไอ้โรจน์ พี่โต้งก็หันมาจ้องหน้าหนูอีกครั้ง เหมือนจะถามว่าจริงหรือเปล่า หนูเอาแต่สะอื้นแล้วส่ายหน้าไปมา
“พี่จะกลับแล้วนะ พี่คงไม่กวนเวลาแห่งความสุขของเรามากไปกว่านี้” เขายิ้มขื่นๆ ประชดประชันจนวินาทีสุดท้ายก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินหนี พี่เอกับพี่ซาที่ไม่พูดอะไรตลอดมาก็ขยับตัวเดินตามพี่โต้งไป
“พี่โต้ง” หนูเรียกเขาด้วยเสียงปนสะอื้น พยายามเดินตามไป
“อย่าไป ฐา” ไอ้โรจน์บอก มันรั้งหนูไว้ด้วยอ้อมกอด แต่หนูไม่สนใจพยายามดิ้นออก ยิ่งดิ้นมันยิ่งกอดแน่นขึ้นอีก
“มึงรักกูใช่ไหมฐา ถ้ามึงรักกู กูขอร้อง มึงอย่าไปนะ” มันบอกซ้ำ ด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนดูน่าสงสาร
แต่....หนูสงสารตัวเองมากกว่า หนูทนไม่ได้ที่จะยอมเสียพี่โต้งไปแบบนี้ จะถามหนูสักกี่ครั้ง ให้เลือกสักกี่ที หนูก็คงได้คำตอบที่เหมือนเดิมทุกครั้ง.....
“โรจน์....ขอบคุณนะที่ยังคิดถึงเรา แต่เรารักพี่โต้งจริงๆ ปล่อยเราไปเถอะนะ”
[/color]
-
โรจน์สร้างเรื่องแล้วไง
น้องฐาใจอ่อนไปหน่อย แต่ก็นะ...
-
เฮ้อออออ :เฮ้อ:
ฐาเอ้ย ฐา
-
ฐาไม่บอกให้ชัดเจน
ทำให้โรจน์เอาคำพูดของฐาที่พูดเพราะสงสารมาทำให้พี่โต้งเข้าใจผิด
แต่มันผิดที่ฐาเองนะที่สงสารทำให้โรจน์เข้าใจผิดคิดว่าฐามีใจให้
-
:mew4: สงสารพี่โต้งจัง
:mew1: :mew1:
-
อย่างโรจน์นอนคุกสักคืนจะเป็นไร กับสิ่งที่ทำผ่านมาน่ะ
:เฮ้อ:
อยากเขย่าตัวนางพร้อมตบหัวแรงๆสักที :ling2:
บวกเป็ด
-
อยากพูดกับฐาประโยคเดียว สมน้ำหน้า
ถ้าพี่โต้งจะเข้าใจแบบนี้ก็ไม่ใช่เพราะใครหรอก ฐาทำตัวเองล้วนๆ
จากนี้ก็ไปอยู่กับไอ้โรจน์เถอะ ผู้ชายที่คร่ำครวญหาอยู่ตลอดไง
เพิ่งรู้ว่าไม่ใช่แค่ผูหญิงหรอกที่ชอบคนเลว กะเทยก็ไม่เว้น
-
รำคาญน้องฐา
ช่วยโรจมันอยู่ได้ ให้มันนอนคุกหน่อยดีมั้ย
สงสารพี่โต้ง สมน้ำหน้าฐา พูดเองหนิ
เสียพี่โต้ง เพราะสงสารโรจ ก็สมน้ำหน้านะ ไม่ชัดเจนเอง
ถ้าต่อไปนี้จะปล่อยให้มันกอด มันเรียกร้องก็ตามใจ
หรือถ้าไม่ ก็รีบๆสลัดแล้วตามไปอธิบายพี่โต้งซะที เลิกร้องไห้ น้ำตามันไม่ช่วยป่ะ :ruready
-
:hao7:
-
ทำอะไรให้มันเด็ดขาดเถอะฐา เลือกสักคนให้มันแน่ไปเลย
ทำแบบนี้เสียใจกันทุกฝ่ายแหละ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันหน่วงมาก :ling3:
-
เหมือนเพลงของเต้น....ดีพอให้ฉันรอเธอหรือไง
เข้าใจโรจน์ แต่ไม่เห็นใจ แล้วก็แอบกลัวใจ ว่ามันจะมาลอบยิงพี่โต้งไหม
เมื่อก่อนอาจเข้าข้างโรจน์ แต่ตอนนี้อยู่ข้างพี่โต้งเต็ม ๆ
เราว่าที่ฐาช่วยโรจน์น่ะ ใจหนึ่งก็สงสาร แต่อีกใจหนึ่งก็อาจกลัวว่าโรจน์อาจจะแค้น แล้วคิดทำอะไรไม่คาดฝัน
ไม่รู้นะว่านิคิดแบบนั้นไหม ตอนที่แต่ง แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ก็เลยมาฟีลแบบเข้าใจน้องมากกว่าหมั่นไส้อ่ะนะ
-
ไม่คิดว่าฐาผิดหรอก โรจน์มันก็ไม่ผิด พี่โต้งก็ไม่ผิด....ถึงจะผิดแต่มันก็คงมีสาเหตุของมัน
สงสารทุกคนโรจน์จริงๆมันก็ผิดแต่ถ้าไม่อคติก็จะรู้ว่านิสัยใจคอมันเป็นยังไง
ฐาเป็นคนรักใครรักจริง ดูก็รู้ถึงแม้จะรักโรจน์แต่ฐารักพี่โต้งมากกว่าอยู่แล้ว
โรจน์เข้าใจอะไรง่ายๆหน่อยเหอะ ถ้ารักกันจริงๆถึงแม้จะไม่ดียังไงก็ต้องรู้บ้างไม่ใช้พึ่งมาแก้
-
ไหนว่าเรื่อง รับกระเทยทานเพิ่มมั้ยคะ อ่านไปอ่านมานึกว่าขุนช้างขุนแผน ตอนนางวันทองไม่รู้จะเลือกใคร สุดท้ายเลยโดนประหาร แล้วพอนางวันทองตาย ก็ไม่เห็น อีขุนไหนมันจะตายตาม
พี่โต้งหาใหม่เถอะคะ ยังไงก็ไม่ชอบผู้ชายในคราบหญิงอยู่แล้ว ถ้าเป็นเรามีแฟนแล้วแฟนทำท่าอาลัยแฟนเก่า ถึงจะไม่คิดจะไปคบกันอีกก็ไม่สบายใจ ระแวงใจ กันอยู่นั่นไม่แล้ว สุดท้ายก็จะประชดประชันให้เจ็บกันทั้งสองฝ่าย ต่างคนต่างไปดีกว่า
-
ฉันรักพี่โต้งของฉัน
:กอด1: คนนี้..จริงๆ
พูดตามหัวใจไปแล้ว :L2: น้องฐา
ช้าหรือเร็วก็ปวดร้าว
ยอมรับความจริงได้แล้ว..โรจน์
อ่านตอนนี้แล้ว เจ็บที่ใจแทนพี่โต้ง จุงเบย
จุ๊บ..จุ๊บ :mew1: ไม่เจ็บแล้วนะพี่โต้งคนดี
ป้อล่อ..รักคนดีแบบพี่โต้ง รักขี้โกงแบบไอ่โรจน์ ม่ายอาววว
:hao3: หุหุ
-
ฐาเอ้ย ถ้ายอมปล่อยให้พี่โต้งไปแบบนี้น่ะ บอกเลยโง่ :angry2:
ชีวิตนี้หาไม่ได้อีกแล้วผู้ชายแบบพี่โต้งน่ะ
แบบโรจน์น่ะหาง่ายมากผู้ชายเห็นแก่ตัว ถ้ายังเลือกมันน่ะ เขาจะเลิกอ่าน :ling2:
-
รำคาญฐาอะ รู้ทั้งรู้ ว่าพี่โต้งเปนคนยังไงแล้วยังทำแบบนี้อีก
สมควรและที่พี่โต้งจะโกด
ดี ให้เค้าไปเลย อยู๋กับไรจน์ไปเลย แม่งงงงง
-
ก็ไม่เห็นว่าฐาจะชัดเจนตรงไหน “ไม่รู้สิ เราหมดหวังเรื่องโรจน์จะกลับมาไปนานแล้ว ตอนนี้เราคงมีคนรักใหม่แล้ว พี่เค้าดีกับเรามากจริงๆ นะโรจน์ แล้วเค้าก็ไม่ทำผิดอะไร ถึงตอนนี้เราจะยังรักโรจน์อยู่ แต่เราก็ทิ้งเค้าไม่ได้หรอก” ประโยคนี้หรอที่ชัดเจน
ฐาทำให้เรื่องมันยุ่งยากเองนะ ถ้าปฏิเสธโรจน์มันให้ชัดเจนตั้งแต่แรกก็จบ มาบอกตอนพี่โต้งเข้าใจผิดไปแล้ว มันได้อะไรขึ้นมา
ให้สามคำเหมือนๆคนอื่นเลย สมน้ำหน้า
-
“ฐาค่ะฐา ฐา ฐ สัณฐานค่ะไม่ใช่ถ ถุง คราวหลังหัดเขียนชื่อแฟนตัวเองให้ถูกๆ หน่อยนะคะ หนูถือ” จีบปากจีบคอต่อว่าหน้ามุ่ย
+++ หล่อนเปลี่ยนแผนเนียน ๆ นะยะนังฐา หลังจากรู้ว่าอิพี่ต้นวางหมากอะไรไว้ กะเทยด้วยกันดูออกข่ะ
หน้า 56 อ๊ายยย ฮาเมิ่ก ๆ อีดอกพี่โต้ง หลับได้ไงคระ //ช่วยยัยฐาตบ
57 วั๊ยตายแล้ว พี่โต้งมุกเริ่ด ห้ามน้องฐาบอกใครว่าน้องฐาเป็นผัว //เม้าท์มอย พ่อค้าเจ้าเล่ห์จริง ๆ ข่ะ แต่น่ารักว่ะ ตายจริง พี่โต้งปลุกความเป็นรุกในตัวหนูนะคะ อ่านถึงตอนนี้ชักอยากได้พี่โต้งเป็นเมีย
58 “ส่วนน้องฐามีคนเดียว พี่ก็มีหน้าที่เก็บน้องฐาไว้เช่นกัน ไม่ว่าต้องใช้วิธีไหนพี่ก็จะทำค่ะ” <<< จะโดนผ่าพุงยัดโหลดองมั้ยฮะ //พี่ปอนด์โผล่มาฉากเดียวทำเอาอยากอ่านเรื่องกระต่าย ช่วงที่น้องฐาหวายกะพี่โต้งเนี่ยคนอ่านยิ้มกว้างไม่หุบตลอดเลย น้องฐาน่ารักมาก และรู้สึกว่าคราวก่อนที่อ่าน ไม่ได้พิจารณาละเอียดขนาดนี้ในวิธีการคิดและบทสนทนาของน้องฐา อาจจะเพราะเพิ่งไปอ่านเรื่อง บริษัทบำบัดโสดมามั้งฮะ ที่ทำให้กลับมาเพ่งห้วงคิดของตัวละครมากกว่าโครงเรื่อง
67 เขาว่ากันว่า การที่การตูนญี่ปุ่นใช้เลือดกำเดาไหลแสดงอารมณ์ทางเพศ เป็นเพียงสัญลักษณ์น่ะฮะ ไม่มีกลไกอย่างงั้นเกิดขึ้นจริง ๆ ในร่างกายมนุษย์ มีคนที่เลือดกำเดาออกง่าย แต่จะไหลได้ด้วยหลายสาเหตุ แต่คนทั่วไปไม่เป็นฮะ
72 โรจน์ดุหยั่งหมา เป็นผมเอามีดจิ้มพุงมันล่ะ
76 วั้ย น้องฐาคอยปรนนิบัติเค้าหยั่งงั้นจริง ๆ ด้วยนะคะลูกกกก คนอ่านก็เพิ่งสำเหนียกเช่นกัน 555
79 ตอนหัวโปกเจ๊ก็ไม่รู้จักวิธีทำแท้งเหมือนกันนะคะ >_<
81 โหใจสั่นตอนที่ไอ้โรจน์ถามตามน้องฐาไปด้วย คือไม่ได้คาดไว้ว่ามันจะถามแบบนี้ แต่เมื่อถามก็หวั่นไหวตาม
84 หนูโรจน์เริ่มเลวได้ใจป้าแล้วนะคะ //ยกปอม ๆ เชียร์ (ทำไมสรรพนามยิ่งแก่ขึ้น ๆ ฟระ)
85 ใครว่าออยหักหลังว้าาาาาาา มีเพื่อนอย่างออยนี่รักตายเลย ยัยฐาเอ๊ย เพื่อนเขาหวังดีจะตาย ตอนออยลากไปอินมากอ่ะ และมีพลังมาก เป็นจุดที่ไม่คิดว่าจะเจอในพล็อต
มันน่ารักจริงๆ นะ โรจน์ของหนูเนี่ย..... มันทำให้หนูใส่นาฬิกากลับด้านมาตลอด....เพราะหนูไม่ได้ใส่นาฬิกาเพื่อตัวเอง แต่ใส่เพื่อมัน <<< เป็นกิมมิคที่โรแมนติกมากจ้ะเตยน้อย
คำสารภาพรักสุดท้ายของโรจน์มันน่ารักอ่ะ อิจฉาฐาจังถึงจะต้องฝ่าดงตีนมาเกือบทั้งเรื่อง (ฐากับโรจน์) แต่ในที่สุดก็ได้อะไรที่ฟินโคตร ๆ แบบนี้ //อร๊าย ขอป้ากัดแขนหนูโรจน์เบา ๆ แก้เขินนะลูก
+++
พักก่อนนะฮะที่หน้า 89 สนุกดีอ่ะ ว่าแต่เรื่องปอนด์กะกระต่ายดำอยู่ไสอะ ช่วยชี้ช่องโพรงกระต่ายให้หน่อยฮะ
-
รู้สึกแย่จัง :เฮ้อ:
-
น้องฐานางเอกมากกกกกกก
-
ฐาาาาาา ขอโทษนะ
อิโง่
-
:katai1: :katai1: :katai1:ตูเครียดดดดดดดดดดดดดดดด :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ครั้งนี้พี่โต้งไม่ได้คิดเองเออเองนะ แต่เพราะฐาพูดให้คิดได้อย่างนั้นจริงๆ
-
กรี๊ดด ทำไมน้งฐาทำแบบนี้หละลูก จับไปก่อนแล้วหนูไปคุยกับพี่โต้งให่เข้าใจก่อน ค่อยมาประกันตัวทีหลังก็ได้ :katai1:
-
+ตอนที่61+ กรอบรูป <<< ลิงค์ไม่ตรงอ่ะครับ
สารภาพว่าเพิ่งเคยใช้สารบัญนิยายเป็นครั้งแรกก็ที่นี่แหละ
ไม่ได้เข้าเล้านานเลยโลว์เทค แหะแหะ
+++
รักไม่จริงก็อย่ามาเฉือน หัวใจฉันด้วยจูบเลย <<< ตรงนี้ตบได้แรงเหมือนฟ้าผ่าจริง ๆ ฉลาดมาก
น้องฐาคะ ติดสินบนหนูได้ด้วยชุดชั้นในใช่มั้ยคะ
พี่โต้งน่ารักมาก ยืนยันว่ายังอยากได้พี่โต้งเป็นเมีย อุฮิ ๆ
ชอบบบบบกิมมิคเรื่องทิศทางนาฬิกาข้อมือ ประเด็นนี้นึกว่าผ่านไปแล้วตั้งแต่เรื่องวัยเด็ก แต่มันกลับมาได้อีกในตอนพี่โต้ง แล้วมันซึ้งมากเลยล่ะ
อีพี่โต้งนี่ก็อดทนดีเนาะ เป็นช่วงเวลายาวนานมากที่พ่อค้าตับไม่ได้ขายตับ ยังนึกอยู่ว่าจะอัดอั้นจนน้ำว่าวจะท่วมสมองตายไปหรือยัง 555
นิชอบเล่นบทเปรียบเปรยแฮะ อย่างเรื่องซ่อมนาฬิกา ซึ่งน่าสนใจดี
ยอมเป็นควาย...ดีกว่าไม่มีผู้ชายให้รัก... <<< เห็นในเพจนิ ที่แท้ก็มาจากตรงนี้นี่เอง อุอุอุ
ตอนที่ 99 โดยส่วนตัวคิดว่าฐาได้ยินแล้วจะรู้สึกดีมากกว่า เพราะเหตุผลที่พี่โต้งไม่อยากให้ฐารู้เพราะรู้ว่าฐาเป็นคนดี เออ แต่แม่งกลายเป็นแม่พระไปจริง ๆ อยากจับทั้งยัยฐานังเมย์ผูกถ่วงก้นอ่าวไทยพร้อมกันเลย เหอะ
แต่ค่อยยังชั่วหน่อยที่ตอนถัดมาน้องฐาเริ่มฉลาด ฟู่...
อ่าแต่ว่า นิอย่าคิดมากตอนผมอิน 555 ผมก็มีหัวอกคล้าย ๆ กันเวลาคนอ่านไม่พอใจเรื่องที่กำลังดำเนินหรือการกระทำของตัวละครมาก ๆ จริง ๆ ก็รู้แหละว่าทำให้คนเขียนเครียดไปด้วย แต่มันอิน
อ่านถึงตอนที่คลี่คลายแล้ว แหม่ อีพี่โต้ง กินศักดิ์ศรีจนเป็นดราม่าใหญ่โต แต่จะว่าไป รู้สึกเหมือนเรื่อง The Reader แต่รายนั้นเอาถึงขั้นจากกันชั่วชีวิตเพราะเรื่องเล็ก ๆ ไม่อยากอยากบอกคนอื่น ไม่รู้นิเคยอ่านเรื่องนี้ไหม
-
น้องฐา หนูไม่ชัดเจนเลย ถ้าพี่โต้งทิ้งหนูไปจริงๆ จะไม่สงสารหนูเลยนะ
เพราะหนูทำตัวหนูเอง เดี๋ยวยุให้พี่โต้งไปเอาคนอื่นดีไหม
:try2: :try2:
-
ไอโรจน์มันจะมาดักปาดคอพี่โต้งไหมน๊า กรี๊ดดด
ถ้าไม่มีมัน มึงจะกลับมาหากูใช่มั้ย... ฟังดูหยองๆบอกไม่ถูก
-
อะไรที่มันแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะฐาเอ้ย
อยู่กับปัจจุบันดีกว่า จะทำอะไรก็ให้มันชัดเจนไปเลย
ค้างคากันไปก็ไม่ทำอะไรให้มันดีขึ้น
-
สมน้ำหน้าฐา
จะช่วยโรจน์ก็เดินไปบอกโต้ง คุยกับโต้งดีๆว่าให้อภัยมันแล้ว เพราะโรจน์ยิ่งทำให้รู้ว่ารักพี่โต้งมากแค่ไหน ก็แค่นั้น
ปัญ ญา อ่อน ได้อีก o22
-
ตอบเมนท์
Monkey D lufy เข้าใจใช่ไหมคะ ว่าสถานการณ์มันยาก.....
pannixz :hao5: :hao5:
kangteuk1995 ตอนที่พูดก็ชัดเจนในแง่ที่ว่ากลับไปไม่ได้ แต่ลืมคิดไปว่า โรจน์มันหลงตัวเองมากพอ ที่จะแยกแยะระหว่างยังรักกับสงสารไม่ออก
ujen สงสารเหมือนกัน กลัวโดนไอ้โรจน์เอามีดจิ้มพุง
MiSS-U อย่าค่ะ หนูบอบบาง :monkeysad:
Aoya บางอารมณ์ก็ชอบคนเลวนะเร้าใจดี เอ๊ยไม่ใช่ ... รักพี่โต้งมากกว่าแต่มันก็มีหลายปัจจัยที่ทำให้แสดงออกอย่างตรงไปตรงมาค่ะ
muiko อยากให้มันนอนคุกเหมือนกัน แต่ไม่รับรองนะ ถ้ามันออกมาแล้วอะไรจะเกิดขึ้น! ตอนนั้นสงสารโรจน์เพราะคิดว่าหนูไม่เลือกมันแล้ว แถมจะเอามันเข้าคุกอีก ไม่เหลืออะไรสักอย่าง ลืมไปว่าทำแบบนี้แล้วพี่โต้งจะเข้าใจไปอีกแบบ ถ้ารู้แต่แรก ไม่ช่วยมันดีกว่า...
cakecoke :m28:
punomenon ทุกอย่างมันสายไปแล้วค่ะ ถึงอยากเลือกแต่ก็ไม่มีสิทธิ์เลือกแล้วค่ะ
mutyamania ตรงจุด! ถามว่าตอนแต่งคิดไหม เคยคิดจ้ะ ไม่ใช่แค่คิดจะให้โรจน์มันขู่ด้วยซ้ำ แต่มันน้ำเน่าจนเกินไปเลยเปลี่ยนใจ แต่ก็จะเฉลยตอนหลังให้คนอ่านคิดเกี่ยวกับฉากนี้กันเอง... (ตอบจากนิ นะคะ )
EARTHYSS :) ขอบคุณค่ะที่เข้าใจหนู บางที รักกับสงสารมันก็ใกล้กันนิดเดียวเองนะคะ แต่กลับต่างกันมาก มุมมองและสิ่งที่แต่ละคนทำกับความรักก็ต่างกัน พี่โต้งรักแบบทุ่มเท แต่โรจน์มันรักแบบต้องการได้คนที่รักมาครอบครองค่ะ มันไม่คิดหรอกว่าตัวมันดีไหม รู้แต่มันอยากได้คนที่มันรักและรักมันคืนแค่นั้นเอง
minchy บางครั้งถ้าเราไม่ได้เป็นนางวันทองเราจะไม่เข้าใจถึงความลำบากหรอกค่ะ ในการเลือกตัดใครสักคน.... นางวันทองรักขุนแผนค่ะ แต่ นางตัดขุนช้างไม่ได้เพราะขุนช้างดีมากเหลือเกิน ..... พี่โต้งเห็นด้วยค่ะที่จะหาใหม่ ถึงพี่เขาไม่ใส่ใจว่าหนูกับโรจน์จะมีอะไรกันไหม แต่ถ้าหนูอาลัยอาวรณ์ พี่โต้งก็รับไม่ได้อยู่ดี... :sad12:
broke-back รักพี่โต้งเหมือนกัน แต่ความผิดครั้งนี้ พี่โต้งเค้าไม่ยอมให้อภัยหนูแล้วค่ะ :m15:
hewlett จะเลิกอ่านจริงเหรอคะ หนูไม่ได้เลือกโรจน์ค่ะ ไม่ได้อยากปล่อยพี่โต้งด้วย แต่พี่เค้าไม่เอาหนูเองต่างหาก :ling3:
Yunatsu หนูโง่เองค่ะ หนูคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ ถึงหนูไม่อยากไปหาโรจน์แต่ถ้าโดนทิ้ง หนูก็ไม่มีที่ไปแล้วอยู่ดี..
beer ก็บอกอยู่ว่าไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ ทิ้งพี่โต้งไม่ได้ไง คิดว่ามันจะเข้าใจว่ายังไงหนูก็เลือกพี่โต้ง.... ขอบคุณที่ซ็ำเติมค่ะ สะใจดีเหมือนกัน *-*
คีรี~มัญจาโร อุ๊ย ดีใจเจอพวกเดียวกัน :hao6: แต่พี่โต้งเป็นของหนูคนเดียวนะคะ อย่ามาฉกไปทำเมียเลย เสียดายของหมด 555 โฮะ จริงเหรอคะที่เวลาหื่นแล้วเลือดกำเดาไม่ไหล เหมือนเคยเห็นในหนังหรือการ์ตูนมาก่อนว่ามันไหลได้... จะแก้ก็สะเทือนพลอตเลย ขอทิ้งไว้อย่างงั้นนะคะ อินแล้วไม่โกรธค่ะ แรงกว่านี้ก็เจอมาแล้ว แอร๋ยยย หนูมาโซค่ะ :ruready (น้องฐา)
แก้ลิ้งเรียบร้อยแล้วขอบคุณนะคะ ย้อนทำทีเดียวเยอะๆคงผิดพลาดบ้าง แล้วไม่ได้เชคทุกอันด้วย "ทำแท้ง" ถึงตอนนี้รู้แล้ว จะมีเวลาทำเหรอคะ เห็น "แทน*หื่น" อยากจะมี...ทีไร ปุ๊บปั๊บละเกิน อยากทำทำเลยตลอด ไม่ได้คิดหน้าหลังอะไรเล้ยยยยสักที! 555 นิเป็นพวกชอบผูกปม แก้ปมนะ จุดเล็กๆ ที่ทิ้งไว้ต้นเรื่อง ถ้าไม่ลืมก็เอามาเล่นได้ตลอดนะคะ คำพูดบางคำที่เคยพูดไว้ก็เอามาใช้ อธิบายเนื้อหาตอนจบได้หมดแหละ เพียงแค่คนอ่านจะสังเกตหรือเปล่าเท่านั้นเอง ในนิยาย... นิมักใช้การเปรียบเทียบดำเนินเรื่องค่ะ คนอ่านก็คิดตามได้เหมือนกัน เช่นนาฬิกาเปรียบเป็นคนรัก แฟน เค้าเรียกว่า สัญลักษณ์ค่ะ นิชอบใช้มาก เพราะนิยมใช้กันในวรรณคดี (โดยเฉาะบทอัศจรรย์) เป็นวรรณศิลป์อย่างหนึ่ง ตับก็ถือเป็นสัญลักษณ์ ยิ่งในกระต่าย ขนมปังจะเจอบทเปรียบเทียบเยอะมากเลย The Reader ไม่เคยอ่านค่ะ :monkeysad: (นิค่ะ)
NewYearzz ช่วงหน่วงใกล้หมดแล้วค่ะ... เจ็บแต่จบไปเลย
jannie ประชดใช่ไหมคะ :hao4:
DraCo_SLa13 แรงงงงงงง
ormn :z3: :z3: :z3: เครียดด้วยยยย
sukie_moo หนูผิดไปแล้วววววว
tw.choco ตอนนั้นไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ... ถ้าเรื่องถึงตำรวจมันใหญ่ มากแน่ๆ คิดถึงต้องไปขึ้นโรงขึ้นศาล ว่าความกันเลยแหละ ถึงตอนนั้นไม่ใช่แค่หนู โรจน์ พี่โต้งแล้วนะ พ่อแม่ผู้ใหญ่ มาเต็มค่ะ น่ากลัวมาก
อยากรัก ไม่ต้องสงสารหนูค่ะ ผิดเองก็ต้องรับผลเองค่ะ :ling3:
Silhouette นั่นสิ น่ากลัวใช่มะ?? o21
nokkasaa ชัดเจนแล้วค่ะ แต่มันช้าเกินไป การตัดสินใจโง่ๆของหนูทำให้หนูเสีย...เขาไปแล้ว.....
max_ang พี่โต้งไม่ใช่คนเชื่อคนง่ายหรอกค่ะ.... :ling3:
ตอบโดย น้องฐา: one เทยสองชาย...
+ นิ ด้วยเป็นหย่อมๆ ................................................................................
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเฟลมากเหมือนกัน ไม่แน่ว่าอนาคตคงปรับเปลี่ยนให้ซอฟท์กว่านี้ **
http://www.youtube.com/v/UBaUxoizsuY
ตอนที่ 108 อย่าบอกฉันว่าให้ไป
“โรจน์....ขอบคุณนะที่ยังคิดถึงเรา แต่เรารักพี่โต้งจริงๆ ปล่อยเราไปเถอะนะ”
คำพูดนั้นทำให้ไอ้โรจน์ยอมปล่อยหนู... แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะพี่โต้งกลับไปแล้ว
สายตาเศร้าๆ ของมันก็ทำให้หนูแย่ แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ ที่จะไม่ทำร้ายใครสักคน
หนูไม่รอช้า เดินออกไปโบกวินกลับบ้าน เพราะตอนนั้นหนูไม่มีเงินติดตัว เลยไม่กล้าขึ้นสองแถว
คนที่บ้านรู้เรื่องที่หนูหายตัวไปกันหมดแล้ว พอเห็นหน้าหนู แม่ก็เข้ามากอด น้ำหูน้ำตาไหล แต่ก็โล่งใจที่เห็นว่าลูกสาวกลับมาอย่างปลอดภัย หนูไม่ได้เล่าอะไรมาก ตอบคำถามที่เขาถามด้วยความเป็นห่วงแบบสั้นๆ จนในที่สุดแม่ก็บอกให้หนูไปพักผ่อน
หนูรีบขึ้นไปบนห้องหาเสื้อผ้าชุดใหม่ อาบน้ำแต่งตัวลวกๆ แล้วรีบลงไปขอเงินแม่จำนวนหนึ่งเพื่อจะกลับไปที่มอด้วยท่าทีรีบร้อน แม่มีสีหน้ากังวลแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ยอมให้หนูจากไปโดยดี
บ่ายแก่ๆ หนูก็กลับมาถึงคอนโดพี่โต้งแต่เข้าไม่ได้ เพราะไม่มีคีย์การ์ด และกุญแจห้อง...
แต่หนูก็หน้าด้านมากพอจะใช้โทรศัพท์คอนโดต่อขึ้นไปที่ห้อง....ของเรา รออยู่พักใหญ่ก็มีคนรับสาย
“พี่คะ.... มารับหนูที หนูอยู่ข้างล่าง....”
ไม่มีเสียงตอบรับใด สายถูกตัดไปเฉยๆ หนูมือสั่นวางโทรศัพท์ลงแป้น แล้วเดินไปยังเก้าอี้ตรงลอบบี้ตามเดิม นั่งคิดว่าคนที่รับสายเป็นพี่โต้งหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นพี่เอ ก็มีสิทธิ์ที่พี่เขาจะปล่อยให้หนูนั่งรอตรงนี้ไปตลอดก็ได้
หรือถ้าเป็นพี่โต้งจริงๆ หนูก็ไม่แน่ใจว่าพี่เขาจะอยากเห็นหน้าหนูอีกหรือเปล่า
และแล้วเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุด ไม่นานนัก พี่โต้งเดินลงมาจนได้ เขายืนนิ่งอยู่ข้างเก้าอี้ที่หนูนั่ง ยืนเฉยโดยไม่เรียกหรือเอ่ยคำใด รอจนหนูเงยหน้าขึ้นมองเขา จึงขยับเดินตัวเดินออกไป...
เงียบมาก.... เงียบจนน่ากลัว ระหว่างที่หนูเดินตามพี่โต้งเดินเข้าคอนโด ไปที่ลิฟท์ ใบหน้านิ่งเรียบ ไร้ความรู้สึกของเขาทำให้หนูอึดอัดและไม่กล้าจะเริ่มต้นพูดอะไร จนกระทั่งเดินเข้าไปข้างในแล้วหนูถึงชะงัก ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นกล่องใหญ่วางกองอยู่ที่กลางห้อง เพียงปรายตาก็รู้ว่าเป็นของๆ หนู
“มาเร็วเหมือนกันนะ พี่เพิ่งเริ่มเก็บของให้แป๊บเดียวเอง คงใจร้อนอยากย้ายไปใจจะขาดใช่ไหม พี่เข้าใจ” ประโยคแรกที่ได้ยินจากปากคือคำไล่ อันนั้นพอเข้าใจ แต่หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมยังพูดคำพูดพวกนั้นด้วยน้ำเสียงเฉยๆ เหมือนเรื่องธรรมดาได้ลง
“ทีแรกว่าจะเก็บไว้ให้ จะได้รีบมารีบไปไม่เสียเวลา ไม่ทำให้อีกคนเค้าคิดมาก หรือเข้าใจผิด แต่มาเองก็ดีแล้ว จะได้ไม่มีอะไรตกหล่นให้ต้องกลับมาเอาทีหลัง” นิ่งเรียบ เย็นชา
“พี่โต้ง.... หนูขอโทษ.... หนูผิดไปแล้ว...ได้โปรด ยกโทษให้หนูสักครั้งได้ไหมคะ”
“น้องฐาไม่ได้ทำผิดอะไร พี่ไม่มีอะไรจะยกโทษให้หรอก”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ หนูรู้ว่าพี่กำลังโกรธ จะด่าหนู ตีหนู จะลงโทษยังไงก็ได้ อย่าทำเฉยชาใส่กันแบบนี้เลย” หนูพยายามขอร้อง อ่อนวอนเขา น้ำหูน้ำตาที่มีพยายามบีบออกมาให้หมด
“ลงโทษเหรอ? พี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะต้องทำยังไง พี่ไม่รู้จะหาวิธีการไหนรับมือกับคนอย่างเราดี ทำไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี พี่เหนื่อย....เหนื่อยมากเหลือเกิน ทางที่ดีเราควรเลิกกันซะแล้วหัวใจน้องฐาอยู่ที่ไหน ก็พาร่างกายไปรวมกันเถอะ”
“แต่หนูไม่ได้รักมัน หนูรักพี่ต่างหาก”
“ถ้ารักพี่แล้วหนีตามมันไปทำไม!!!” อีกฝ่ายตะคอกกลับมาด้วยเสียงตวาด แววตาวาวโรจน์อย่างขุ่นเคือง
“หนูเปล่า.....”
“แล้วที่บอกตำรวจล่ะ หมายความว่ายังไง เต็มใจไปเอง....”
“หนูโกหก หนูแค่อยากช่วยมัน แต่ที่ทำไปเพราะหนูสงสารมัน ไม่ใช่เพราะยังรักซะหน่อย เพราะหนูคิดว่ายังไงหนูก็ต้องเลือกพี่ หนูถึงไม่อยากให้มันต้องมาติดคุกเพราะหนู”
“อย่าเอาคำว่าสงสารมาอ้าง ใช่ มันอาจจะต่างกับความรัก แต่มันใกล้เคียงมาก แต่น้องฐาไม่เคยคิดเลยว่าความสงสารเห็นใจที่ให้กับคนอื่นมันทำร้ายหัวใจของพี่ขนาดไหนและมันกำลังทำลายความรักความเชื่อใจที่มีทั้งหมดลงไปด้วย สำหรับความผิดที่มันได้พรากเอาสิ่งที่พี่รักมากที่สุดไป ต่อให้มันต้องเข้าคุกติดตารางเป็นเดือนเป็นปี ก็ยังชดใช้ความผิดของมันไม่หมด พี่อยากจะเอาเลือดหัวมันออกซะด้วยซ้ำ แต่น้องฐาล่ะกลับช่วยเหลือ ออกรับแทน ทำเหมือนไม่เห็นหัวพี่ ยอมรับออกมาได้น่าไม่อายว่าสมัครใจอยากไปกับมัน แล้วยังจะมาคร่ำครวญโกหกตอแหลอะไรอีก พอซะทีเถอะ พี่ขี้เกียจจะฟังแล้ว จบๆ กันไปซะดีกว่า จะได้ไม่ยืดเยื้อคาราคาซัง อยากไปอยู่ที่ไหนกับใครก็ไปเลย!”
“ไม่..ไม่เอา พี่อย่าพูดแบบนี้ พี่จะทิ้งหนูแบบนี้ไม่ได้นะ หนูไม่ยอมหรอก”
“พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าน้องฐาคิดอะไรอยู่ แล้วทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่เราจะยังอยู่ด้วยกัน คบกันไปทำไม ถ้าสุดท้ายนึกอยากจะไปเอากับใครที่ไหนก็ไปได้ สู้ไม่ต้องเป็นอะไรกัน อยากเจอกันเมื่อไรค่อยเจอ เงี่ยนเมื่อไรค่อยมาเอากันไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องคอยหึงหวง คอยเป็นห่วงกันให้ลำบากใจกันไปเปล่าๆ ทีแรกพี่อาจจะคิดว่าน้องฐาไม่เต็มใจ ไม่อยากไป ไม่งั้นมันคงไม่ต้องโปะยาลักพาไปแบบนี้ แต่หลังจากนั้นล่ะ? พี่รู้อะไรบ้าง ถ้าไม่แจ้งตำรวจช่วยสืบ ไม่ได้ตามหาทะเบียนรถ มันจะพาน้องฐากลับมาเมื่อไรในสภาพไหน พี่ไม่รู้เลย ห่วงไปสิกังวลไปสิ... ที่ไหนได้ น้องฐากลับระริกระรี้ดีใจที่ถ่านไฟเก่ามันคุโชน ห่วงใยสงสารกลัวมันจะติดคุกจนออกนอกหน้า พี่อยากจะเชื่อน้องฐานะ แต่พี่ก็เชื่อสายตาตัวเองมากกว่า”
“ถ้าหนูบอกว่าหนูไม่ได้มีอะไรกับมันล่ะ พี่จะเชื่อหนูไหม?”
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ที่พี่ไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้น ถ้าครั้งนี้พี่ยอม... พี่จะวางใจได้ยังไงว่าวันดีคืนดีมันจะไม่นึกอยากพาตัวน้องฐาไปอีก ถึงครั้งนี้ไม่ทำ ครั้งต่อไปก็ไม่แน่ พี่ไม่ได้ใจกว้างอย่างมหาสมุทรที่จะแบ่งปันคนรักให้อื่นใช้ได้ง่ายๆ ก่อนที่จะมาคบกัน น้องฐาจะเป็นยังไงพี่ก็ไม่แคร์ แต่ระหว่างที่เรายังคบกันอยู่ ใช้คำว่าคนรัก ใช้คำว่าแฟน พี่ทนรับสภาพนั้นไม่ได้จริงๆ”
หนูพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้
“รีบเก็บของ แล้วไปจากที่นี่ซะ”
“หนูไม่ไป พี่จะไล่หนูยังไงหนูก็ไม่ไป” หนูยืนยันหนักแน่น เราจ้องตากันแป๊บหนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้าช้าๆ
“ก็ได้....ถ้าน้องฐาไม่อยากไป พี่จะเป็นฝ่ายไปเอง” พี่โต้งสรุปเสียงนิ่ง เขาเดินเข้าไปในห้องนอน หนูหันมองด้วยสายตาหวาดวิตก เดินตามเข้าไปพบพี่โต้งยัดเสื้อผ้าของเขาลงกระเป๋าเดินทาง แล้วถือเดินผ่านหน้าไป
“พี่โต้งอย่าไปนะ พี่อย่าทิ้งหนูไปนะ” หนูว่าพลางจับแขนเขา แต่อีกฝ่ายตวัดออกแล้วหยิบกุญแจ กระเป๋า แบบรีบๆ
“อยากอยู่ที่นี่มากก็อยู่ไป แต่ตราบใดที่น้องฐายังอยู่นี่พี่จะไม่กลับมาอีกแล้ว....กลับไปหาคนที่เรารักเถอะ....”
หนูเดินตามเขาไปมาจนมาถึงหน้าประตูห้อง ยังคงสะอื้นไม่หยุดเมื่อคิดว่าเขาจะไป พี่โต้งชะงักเท้าแต่ไม่หันหน้ามา
“มาถึงตอนนี้ก็นึกดีใจนะ ที่เราเป็นกะเทยเลยมีลูกไม่ได้ เพราะถ้าเป็นผู้หญิง พี่คงกระวนกระวายใจแย่ อนาคตข้างหน้าถ้าถูกมันทิ้ง.... ไม่แน่พี่อาจจะต้องเลี้ยงลูกคนอื่นเป็นครั้งที่สองก็ได้!”
หนูชะงักกับถ้อยคำที่ด่าเสียดสีนั่น หัวใจมันเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มเล็กๆ ทิ่มแทงเป็นล้านแผล
ปึง! เสียงประตูปิดลง พร้อมร่างของหนูทรุดลงไปร้องไห้อย่างหนัก....
ถึงอย่างนั้น หนูรู้สึกว่ามันทรมานเหลือเกินที่จะจากไปทั้งๆ อย่างนี้....
ไม่ว่ายังไง หนูก็อยากจะพยายามอีกสักครั้ง อยากจะขอโทษ อยากจะอธิบาย อยากจะอ้อนวอนให้เขาอภัยให้หนู
หนูจะรออยู่นี่..... จนกว่าเขาจะกลับมา ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม......
ดูเหมือนการรอคอยจะเป็นหมัน.....สามวันแล้ว.... ที่พี่โต้งไม่กลับมา.....
เขาใจเข็งมากพอที่จะตัดหนูออกไปได้ ทั้งๆ ที่หนูรู้ดีว่าเขารักหนูมากขนาดไหน
แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้หรอก หนูผิดเองที่ไม่ชัดเจนเด็ดขาด ลังเลราวกับนางวันทองที่รักขุนแผนแล้วสงสารขุนช้าง จนไม่ยอมเลือกใครสักคน.... สมควรแล้วจะได้รับโทษประหารเช่นนี้...
หมอกโทรมาตามหนูรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ เตือนว่าถ้ายังขาดเรียนโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้จะหมดสิทธิ์สอบเอาง่ายๆ หนูบอกมันว่ารู้แล้วตัดความรำคาญ ทั้งที่หนูหมดอาลัยตายอยากจนไม่อยากไปเรียน...
วันที่สามประตูห้องเปิดออกอีกครั้งทำให้หนูรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง แต่แล้วรอยยิ้มก็ค้างแล้วเจื่อนลงทันควันเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นพี่เอ
“พี่โต้งใช้ให้มาเอาของ” เขาบอกสั้นๆ เมื่อหนูส่งสายตาแสดงความสงสัยไปให้
คงไม่จำเป็นต้องถามว่าทำไมเขาไม่มาเอง คงเป็นเพราะพี่เขาชังน้ำหน้าหนูมากเสียจนไม่อยากเห็นหน้าแล้วก็เป็นได้
พี่เอมาเอาหนังสือเรียนและของใช้สองสามอย่าง พอเก็บของเสร็จ เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหนู แล้วมองด้วยสีหน้า สายตาเหยียดหยาม
“เออเนอะ...คนเรานี่ก็หน้าด้านหน้าทน เขาไล่ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ยอมไปไหน คงคิดล่ะสิ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องกลับมา รู้ไว้นะว่าคิดผิด ตราบใดที่น้องยังอยู่ที่นี่ พี่โต้งจะไม่เหยียบเข้ามาอีก คนอย่างเขาหาที่นอนใหม่ไม่ใช่เรื่องยาก หาคนใหม่ก็ไม่ยากด้วย”
นั่นสินะ คนอย่างพี่โต้งจะไปแคร์อะไร... เขาจะหาแฟนใหม่หรือที่อยู่ใหม่ไม่ใช่เรื่องยากจริงๆนั่นแหละ
“ถ้าคิดจะรอ เลิกคิดได้เลย แต่ถ้าอาลัยอาวรณ์ไม่อยากลงจากตึกอยากยึดที่นี่เป็นของตัวเอง ไว้พี่จะบอกพี่เขาให้ก็ได้ จะได้รู้กันทีนี้แหละ ว่าที่เข้าใจว่าน้องฐาไม่ได้รักพี่เค้าที่เงินน่ะ เรื่องโกหก.....”
ยิ่งได้ฟังอย่างนี้หนูรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า....แต่ก็ไม่ได้พูดหรือเถียงอะไรไป มองตามร่างพี่เอเดินออกจากห้อง...
น้ำตาที่แห้งเหือดเริ่มเอ่อคลอขึ้นอีกครั้ง....
เปล่าประโยชน์ใช่ไหมที่จะรอต่อไป....
ห้องนี้มันกว้างใหญ่ เงียบเหงา คอนโดสวยๆ มันจะไปมีค่าอะไร ถ้าตอนนี้ไม่มีพี่เขาอยู่ด้วย
คนที่หนูรักคือพี่โต้ง ไม่ใช่คอนโดซะหน่อย....
หนูเก็บของต่อตั้งแต่ตอนนั้น... แต่ยังแอบรอจนเช้าของอีกวันจึงตัดใจยอมแพ้ ขอแรงกิ๊งและเพื่อนๆ มาช่วยย้ายของออกไป
หลังจากสิ่งต่างๆ ถูกลำเลียงลงไปจนหมด หนูหยิบมือถือต่อหาพี่โต้ง เขาปิดเครื่องตั้งแต่วันแรกที่เขาจากไป
“พี่คะ.... กลับมาได้แล้วนะ หนูกำลังจะย้ายออก”
หนูกรอกเสียงลงไปเพื่อฝากข้อความ จากนั้นจึงวางมือถือทับลงบนเศษกระดาษบนกระเป๋าโน้ตบุ๊ก หนูไม่ได้เอาสองสิ่งนี้ไปด้วย
“ฐา เหลืออะไรอีกไหม?” หมอกถาม
“หมดแล้วล่ะ ไปกันเถอะ” หนูบอกใช้เวลาเสี้ยววินาทีสุดท้ายกวาดมองไปรอบๆ ห้อง
ตอนย้ายเข้าไปน่ะมันง่าย แต่คิดถึงตอนย้ายออกด้วยนะ
ขอบใจนะเดย์ ที่ช่วยเตือนเราเมื่อนานมาแล้ว
เราก็คิดเหมือนกันว่าอาจจะมีวันนี้ แต่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างจะจบแบบนี้
ถ้าเราต้องไป เพราะพี่เค้าหมดรักเรามันคงจะไม่เท่าไร แต่นี่ทุกอย่างเราโทษใครไม่ได้เลย นอกจากความโง่เง่าปัญญาอ่อนของตัวเอง......
ลาก่อนนะคะพี่โต้ง.....
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
To be con.
สปอล์ย.....
ตอนหน้า...เป็นตอนจบ........ ให้คนที่เชียร์โรจน์นะคะ *
จากนั้นจะเขียนตอนพิเศษ ให้แฟนคลับน้องฐา..... เวอชั่นดาร์ค จุดจบกะเทยป่วนที่คงมีคนสะใจ.... :katai1:
ชีวิตน้องฐาอาจจะพลิกฝันจนน่าใจหายเลย....
กรุณา.... รออ่านจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ :mew6: :mew6:
[/color]
-
พี่โต้งจะเลิกกับน้องฐาจริงๆเหรอ ถึงน้องฐาจะผิดแต่น้องฐาก็ไม่ได้นอกกาย นอกใจพี่โต้งนะ พี่โต้งใจร้ายกับน้องฐามากเลย :hao5:
-
จะเป็นไปในทิศทางไหนหล่ะนี่ ไม่อยากคาดเดาเลย :เฮ้อ:
-
จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าจะบอกน้องฐาว่า "สมน้ำหน้า" :angry2:
ตัวเองเล่นทำอะไรไม่คิดถึงใจพี่โต้งเลยก่อนหน้านี้ตั้งหลายครั้ง :m16: แล้วเอาแต่พูดว่าขอโทษๆ :m31:
แต่ก็แอบสงสารนิดๆ :katai1: แต่ก้นั่นแหละหายไปกับแฟนเก่า แล้วยังพูดทำร้ายน้ำใจและความห่วงใยของพี่โต้งอีก
รออ่านตอนจบละกัน เผื่อมีอะไรที่พลิกผัน หวังว่าคนอต่งจะไม่หายไปนานนักนะคะ :katai1:
-
เห็นด้วยก็บสิ่งที่พี่โต้งเลือกนะ
เรื่องนี้น้องฐาเองที่ผิด ฉะนั้นก็ต้องทำใจ
แต่น้องฐาห้ามกลับไปคืนดีกับโรจน์เด็ดขาดเลยนะ ขอหละ ไม่อย่างนั้นเรื่องมันคงวุ่นวายไปอีก
ถ้าจะมีแฟนใหม่จริงๆก็ขอให้ไม่ต้องมาพัวพันกับคนเดิมๆเถอะ อย่างน้องก็ได้ลุ้นว่าจะไม่เจ็บแบบเดิม
:hao5:
รอติดตามตอยจบนะคะ ลุ้นว่าจะออกมาแบบไหน
-
รำคาญอีเอมาตลอด แรด ร่าน เสือกตลอด ไอ้ควายโต้งก็ไม่ยอมตัดมันออกไปจากชีวิตสักทีปล่อยให้มาวนเวียนขอส่วนบุญอยู่จนป่านนี้แถมยังใช้ให้มาเอาของอีกเพื่อนเยอะแยะไม่ใช้ทั้งๆที่รู้ว่าอีตัวเสือกต้องด่าฐาแน่ๆ เลิกเหอะปล่อยให้มันไปอยู่กับลูกเมียมันแหละดีแล้ว อะไรก็ไม่จัดการสักอย่าง แต่ถ้าจะกลับมาคบกับฐาก็ขอให้ตัดอีเอออกไปจากชีวิต ไม่นับเป็นน้อง ไม่นับเป็นเพื่อน ตัดสายไปเลยเกลียดมันมาตลอดจนตอนนี้โครตเกลียดเลย
-
พี่โต้งเป็นบ้าไปแล้วรึไง สงสารฐา คู่นี้เขาไม่เชื่อใจกันและกันเลยอ่ะ พูดยากนะ
:ling1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:สงสารน้องฐา :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
รู้สึกหมั่นไส้และสมน้ำหน้าน้องฐา
มันก็แค่ดราม่า o18
แต่ก็อยากให้จบแบบมีความสุขเนอะ :กอด1:
บวกเป็ด
-
แอบสมน้ำหน้าฐาด้วยอีกคน
คิดถึงตอนที่พี่โต้งคอยตามง้อตามงอนตอนความจำเสื่อม
แล้วดูซิ ตอนนี้ฐาทำอะไรลงไป :hao3:
-
โหยๆไม่สะใจเลยอ่ะ เลิกง่ายๆแบบนี้นี่นะ
เซงเป็ด แต่ก็นะคบกันมาต้องนานแต่ไม่เชื้อใจกัน
อยู่กันไป ยังไงก็ต้องเลิก เสียเวลามากจริงๆกับเวลาที่คบกัน
ถ้าถามว่าอยากได้โรจน์ไหมตอนนี้ ไม่เอาแล้วเบื่อ ส่วนโต้งก็ไม่เอา
อยากให้ฐาไม่ต้องพบเจอคนในอดีตอีก หรือรู้เห็นอะไรอะไรทั้งนั้น
เซงสุดๆ ไม่เห็นจะมีใครยื้อฐาไว้บ้าง ยอมง่ายโครตๆ แอบหวังเล็กๆว่า
จะมีฉากยื้อแย้งบ้างไรเงี้ย เพราะจะได้ดูว่าฐามีค่าขึ้นมาบ้าง แต่นิสัยของโต้งนี่แย่มาก
ว่าแต่ละคำนี่ เหมือนฐาจะง่ายมาก โครตดูถูกอ่ะ ถ้าการที่กลับมาคบกันแล้วโต้งมองฐาแค่ตอนนี้
ไม่สนใจอดีตอย่างที่ พูด แล้วอนาคตยังต้องเจออุปสรรคอีกเยอะ พอไฟมันคุ คงไม่ต้องเลิกกันเป็นทุกหนเลยหรือไง
รอตอนจบนะ ไม่โรจน์ ก็โต้ง หรือสรุปแล้วฐาไม่เหลือใครเลย ก็สะใจดี มั้ง 555555
-
สงสารพี่โต้ง แต่อยากให้พี่โต้งให้อภัยน้องฐา
มันผิดพลาดกันได้ ถึงน้องฐาจะโลเล ไม่ชัดเจน
แต่น้องฐาก็ปรับปรุงตัวแล้วอ่ะ
พี่โต้งก็เคยทำผิด น้องฐายังให้อภัยเลย
แต่ขอเถอะ ถึงไม่คบพี่โต้ง อย่ากลับไปคบโรจได้มั้ย
ถ้าจะมีรักใหม่ ช่วยเริ่มต้นกะคนใหม่ที :o12:
-
สถานะตอนนี้เหมือนแก้วร้าว ยังไงก็ไม่เหมือนเดิมล่ะนะ
พี่โต้งผู้ชายคิดเยอะ คิดเอง เออเอง
น้องฐา กะเทยคิดน้อย คิดน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องเลยเป็นฉะนี้
-
ไม่น้าาาา ต้องเป็นพี่โต้งเซ่ พระเอกเนี่ยยยย
ฐา ไปชดใช้เลย ไปง้อพี่โต้งเดียวนี้นะ
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
ม่ายยยยยยย ไม่เอาไอ้โรจน์ :katai1:
ถ้าฐาจะต้องเลิกกับพี่โต้งจริงๆ ก็อย่ากลับไปหาโรจน์เลย
ถ้าจะไม่มีใครจริงๆ ก็อยู่คนเดียวเถอะ
-
เดี๋ยวนะ เรื่องนี้จะไม่จบแบบแฮปปี้หรอ?
มันหน่วงในอกจังตอนนี้
อุส่าอ่านมานานขนาดนี้
ไม่เอาน้าาา คนแต่ง
หมั่นใส้อีพี่เอมากอ่ะ
โอ้ยยยย อยาก :beat: :beat: :z6: :z6:
ฮึ้ย
คนแต่งมาไวๆเลยนะ มันค้างมากอ่ะ...
-
สงสารฐา พี่โต้งดูไม่เชื่อใจฐาเลยสักนิด หลักฐานก็มีกล้องวงจรปิดก็เห็นว่าโดนยา
โง่จริงๆ ตอนแรกก็ว่าฐาผิดแหละแต่บางทีทกันเกินไป คนรักกันไม่ลองเชื่อใจกันก็ไม่ต้องมีหรอก
ฐาเคยเชื่อใจพี่โต้งแล้วครั้งนึง แต่ถ้ายังจะไปก็ไม่ต้องมาห้ามแล้วละกัน
-
อิพี่โต้งงงงง แกจะมาเด็ดขาดอะไรตอนนี้
รักที่ขาดความเชื่อใจ ช่างง่อนแง่นเปราะบางเหลือกิน
โอ๊ยยยยย หงุดหงิดมาหลายตอนแระ
อยากรู้ตอนจบแล้วล่ะ
-
สงสารฐาแต่ก็เข้าใจพี่โต้งนะ
-
หน่วง และ ป่วงจิต :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คือ....จบแบบไหนก็ได้ทั้งนั้นอ่ะนะ แต่ขออะไรอย่างสิ....
ขอให้ฐาตบอีเอสักฉาดได้ไหม....เกลียด!!!!!
-
อ่านรายการอาหารของน้องฐาแล้วเป็นห่วง นี่หล่อนมีสี่กระเพาะหรอยะ เห็นกินหนักทุกรอบเลยแม้แต่ร้านกาแฟธรรมดายังจัดหนัก ชิ หมั่นไส้คนผอมสวย กินเยอะก็ผอม
โอ้ ไม่นึกว่าน้องฐาจะกลับมาลุคทอมได้อีก หลังจากที่เป็นสาวสะพรั่งซะนาน อันนี้คาดไม่ถึงจริง ๆ
น้องฐาตอกใส่หน้าออยอีกแล้วอ่ะ เจ็บแทนออยจัง โดนกี่ครั้งแล้ว แต่พออ่านตอนเฉลยก็คิดว่าสมควรโดนด่าแหละ 555
โรจน์พลิกกลับมาเป็นพระเอกแสนดีได้อย่างน่าเหลือเชื่อ หลังจากที่เป้นพระเอกหนัง psycho มาพักใหญ่
//ใครว่าไม่มีเวลาทำแท้งยะ 555 จากประสบการณ์จริง ในช่วงที่ผมไดเอทฟิตเนสตามปกติจะไม่ค่อยมีปัญหาครับ ถ้ากินแต่พอดี ออกกำลังกายประจำ จะไม่มีปัญหาถึงแม้จะไม่ได้ทำแท้ง ตับนี่ฮามากกกกกก ยังไม่เจอคำเปรียบพ่อค้าตับในเรื่องของคนอื่นเลย
ตอนล่าสุดอยากตบอีพี่โต้งสักเก้าร้อยเก้าสิบเก้าที แล้วจับทำเมียอีกเก้าสิบเก้าที แหม่ ตอนจีบล่ะยาววววว ตอนจะเลิกอีแต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พ่อก็ปลิวยังกะทองคำเปลว เดี๋ยวจุดไฟแชคเผาให้พ่อทองคำเปลวละลายหายไปเลยหรอก
-
:o12:
-
หมั่นไส้พี่โรจน์สุดๆๆๆๆๆถ้าจะเยอะขนาดนี้นะคะ อย่ามาแอ๊บแมนเลย แย่มากกกกกก :katai1:ทีตัวเองก่อเรื่องตั้งมากมายย :katai4: หงุดหงิดค่ะ!
-
เราเชียร์พี่โต้งกับน้องฐานะ ส่วนโรจน์เราไม่ส่งเสริม
เพราะเราอยากเห็นคู่รักที่กระหนุ๋งกระหนิ๋งน่ารักๆ
เราไมชอบโหมดโหดและเห็นแก่ตัวแบบโรจน์
เราโมโหน้องฐาที่อมพะนำพูดไม่ชัดเจน เลยใส่น้องฐาไป
น้องตอบกลับมาว่าไม่ต้องมาสงสารน้อง คล้ายว่าน้องดูแลตัวเองได้
เราหน่วงมากและเสียใจที่น้องฐาพูดแบบนั้น
ตอนนี้พี่โต้งหลบหน้าน้องฐา(คิดว่า)คงสอนบทเรียนให้น้องฐาหรือเปล่า
เราอยากให้เป็นแบบนั้น ถึงอย่างไรเราก็อยากให้กระเทยในดวงใจของเรามีความสุขในที่สุด คริคริ
:วู้วว1: :วู้วว1: :วู้วว1:
-
การรับฟังมันยากขนาดนั้นเลยหรอโต้ง การที่จะรับฟังคำพูดจากปากคนรักสักครั้งหรือเป็นครั้งสุดท้ายมันยากมากเลยหรอ
น้องฐาเลิกกันอาจจะดีก็ได้นะ ถ้าต้องอยู่กับคนที่เอาความคิดตัวเองว่าถูกที่สุดอนาคตคงลำบากตาย
-
:เฮ้อ:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อีโรจน์ก็ชอบผู้หญิง ส่วนไอ้พี่โต้งก็ชอบแบบเด็กผู้ชาย
ฐาไม่เคยได้เป็นตัวของตัวเองเลย
เลิกแม่งซะให้หมด...แล้วไปแปลงเพศให้สวย หาผัวฝรั่งรวยๆดีกว่า
-
ตอนที่109
มาเรียนตามปกติได้วันสองวัน ไอ้โรจน์มันก็แวะมาหาหนูค่ะ ทำอย่างกับมันเป็นหมาจริงๆ ถึงจมูกดีขนาดรู้ว่าหนูย้ายออกมาแล้ว
“มันทิ้งมึงแล้วใช่ไหม?” หนูชะงักกับคำถามทิ่มแทงใจ
“ใช่ พอใจแล้วสิที่เป็นแบบนี้” ถามกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“แน่นอน กูอยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้ามันทิ้งมึงแล้ว มึงกลับมาหากูได้แล้วใช่ไหม?”
หนูจ้องหน้ามัน แล้วก็ได้แต่เงียบ นึกถึงตอนนั้นที่มันถามคำถามเดียวกันนี้ หนูบอกมันว่าอย่าถามเลย หนูตอบมันไม่ได้ แต่จนถึงวินาทีนี้หนูก็รู้ดีว่า ต่อให้ไม่มีพี่โต้งแต่ทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วจริงๆ
“ฐา....มึงตอบกูมาสิ” มันตะคอกใส่
สงสารมันนะคะ แต่ตัดสินใจลำบากจริงๆ คิดดูสิ...ขนาดเรียนด้วยกัน เจอกันทุกวัน มันยังนอกใจได้ แล้วนี่เรียนก็คนละที่ หนูจะเอาเวลาไหนไปสอดไปส่อง ดูแลมัน สุดท้ายแล้วมันก็วนกลับไปเหมือนเดิมอีกอยู่ดีแหละจริงไหม?
“เราขอโทษ แต่เราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ ได้ไหม” หนูพยายามแล้วที่จะพูดจะบอกมันดีๆ
“ไม่ได้!! ทำไม ทำไมต้องเป็นเพื่อน กูยังรักมึง มึงก็ยังรักกู ทำไมต้องเป็นแค่เพื่อนด้วย!” มันตะคอก เขย่าแขนหนูจนหัวคลอน
“พอเถอะ เรากลัว ”
“ฮะ มึงกลัวอะไร?”
“เรากลัวว่านายจะทำให้เราเสียใจอีก..เราไม่อยากเจ็บแบบเดิมอีกแล้ว”
“ทำไมคิดอย่างนั้น มึงไม่รักกู ไม่เชื่อใจกูเลยเหรอ?”
“ไม่รู้สิ จนถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่ได้เป็นผู้หญิงเหมือนอย่างที่โรจน์อยากให้เราเป็น ถ้าต้องเลือก เราไม่มั่นใจเลยว่าโรจน์จะยอมเลือกเรา เราไม่อยากต้องรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว...” หนูเริ่มร้องไห้เบาๆ จนมันก็ตกใจ
“มึงจะให้กูทำยังไง มึงถึงจะเชื่อ ต้องทำยังไง มึงถึงจะยอมลืมเรื่องเก่าๆ พวกนั้น...”
ไม่มีคำตอบจากหนูนอกจากร้องไห้ไม่หยุด จนมันเองก็คงรำคาญ
“ก็ได้ วันนี้กูจะกลับไปก่อน แต่รู้ไว้ กูยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก”
เป็นอีกวันที่มันยอมถอย....คงเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดี มันคงรู้สึกผิดคาดที่แผนการของมันล้มเหลว ไม่มีพี่โต้งแล้ว หนูก็ยังยืนยันเสียงแข็งไม่กลับไป
หนูย้ายมาอยู่กับหมอกไม่เท่าไรก็เข้าสู่ฤดูการสอบกลางภาค การขาดเรียนหลายวันแม้ไม่ได้ทำให้ถึงขั้นหมดสิทธิ์สอบอย่างที่กลัว แต่ก็ทำให้คะแนนมิดเทอมออกมาไม่ดีนัก บางวิชาถึงกับตก บางวิชาผ่านอย่างฉิวเฉียด หนูนึกไม่ออกเลยว่าจะต้องพยายามขนาดไหนจึงจะตีตื้นทำคะแนนได้มากขึ้นในช่วงไฟนอล หนูคิดว่าตัวเองไม่ได้เก่งขนาดนั้น....
หนูคิดถึงพี่โต้ง.... หลายครั้งหลายหนที่ยังหวังใจว่าเขาจะกลับมาง้องอนให้กลับไปอีก แต่ทุกอย่างก็เป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ ไม่มีการติดต่อกลับมา จนสุดท้ายหนูรู้ข่าวจากกิ๊งว่าตอนนี้พี่โต้งกำลังคบกับพี่เออยู่
หนูยิ้มเหยียด เมื่อนึกถึงวันที่พี่เอออกปากด่าทอ ไล่หนูออกไปจากคอนโด คงเพื่อวันนี้ที่ตัวเองจะได้มายืนแทนที่ หนูไม่รู้ว่าอยู่ดีๆ ทำไมพวกเขาถึงมาคบกันได้ พี่โต้งคบกับพี่เอโดยไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของพี่ซาเลยหรือ
ช่างเถอะ ไม่ใช่ธุระกงการใดที่จะต้องไปสงสารหรือเห็นใจใครอื่น...
เลิกกันแล้ว.... จะไปคบกับใครก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนูอีกต่อไปแล้ว.....
+++++++++++++++
-
:ling3:
:hao5:
:ling3:
:ling3:
:ling3:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
หลอกให้เราคิดว่าพี่โต้งเป็นพระเอกทำไม :o12: :o12:
-
แล้วอิพี่โต้งอ่ะคะ
-
เฮ้อออออ อุตส่าห์เชียร์พี่โต้ง
-
ชอบโรจน์น่ารักอ่ะ นี่สินะคนที่ปกป้องฐาได้จิงๆ
โรจน์นี่แหละพระเอกตัวจริง ไม่ใช่ยอมอะไรง่าย
และชอบคิดเองเออเอง ไม่ฟังคนที่รัก หึงแบบห่วยๆแบบโต้ง
end ได้น่ารักจริงๆชอบอ่ะ รอตอนพิเศษนะ อิอิ โรจน์+ฐา
อยากเห็นตอนที่ฐาโรจน์รวยบ้าง เอาให้ไอตาไก่โต้งตะลึง
ไปเลย ฮ่าๆ สะใจ
-
จบได้พลิกความคาดหมาย แต่ถ้าโรจน์ดูแลฐาดีก็ดีใจ
เพราะพี่โต้งที่เป็นพระเอกในสายตาหลายๆคนทำอะไรขัดใจเหลือเกิน
แต่น้องฐาดร็อปเรียน ไม่เรียนต่อ อันนี้ขัดใจมาก เกิดอะไรขึ้นมาจะดูแลตัวเองยังงัย ฐาเอ๊ย ไม่ดีเลย
-
เอาน่ะ จบแบบนี้ก็ดี
อย่างน้อยฐาก็มีคนดูแลเนอะ
และโรจน์ก็เหมือนจะจริงใจ
แต่สงสารโต้งเว้ยเฮ้ย. อยากรู้ว่าโต้งคิดยังไง
บวกเป็ด
-
ถอนหายใจครับ จบแบบไม่จบ
ชีวิตน้องฐากะพี่โต้งเหมือนอยู่ในความฝันเลยเนาะ เหมือนซินเดอเรลล่านั่งรถม้าฟักทอง
ถึงพี่โต้งจะเอาใจเท่าไหร่ แต่สุดท้ายคนที่กุมอำนาจ คนที่มีเสียงพูดคนเดียวใน 'ครอบครัว' ก็คือพี่โต้ง
ฐานะไม่เสมอกันยิ่งทำให้อึดอัด รู้สึกเหมือนไม่มีอำนาจต่อรอง พี่โต้งจะผลักจะไสน้องฐาไปทางไหนก็ได้
แต่ถ้าผมตกที่นั่งน้องฐาผมก็ไม่อยากเลิก อีพี่โต้งนี่เหมือนเจ้าชายเลยนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ครวยก็ใหญ่
ส่วนโรจน์เนี่ย มันซ้อมเมียได้ ถ้าเลิกอีกรอบแล้วมันตามตื้อแบบหึงโหด มึงไม่กลับมาคบ กูตบมึงให้ตาย
น้องฐาจะทำยังไง มันคิดว่ามันรักอ่ะใช่ แต่ความคิดแบบปิตาธิปไตยอิ๊บอ๋าย
ถ้าผมเป็นน้องฐา ผมกลัวนะคนแบบนี้ และจะพยายามสลัดให้หลุด
เขายอมเอาชีวิตเข้าแลกน่ะใช่ แต่สวัสดิภาพในชีวิตกรูล่ะ กรูเป็นกะเทยบอบบางตัวเล็ก ๆ ตบก็ปลิวนะ (หรืออาจจะไม่ปลิวเพราะช่วงนี้กินจุเหลือเกิน)
เอาว่าจริง ๆ ตอนจบในใจผมที่เชียร์น้องฐาคือไม่คบแม่ง อยู่โสด ๆ เริ่ด ๆ เชิ่ด ๆ กะแก๊งสาว ๆ ด้วยกันแบบ Sex and the City โหะๆๆๆ
-
เอ่อ...นิยายเรื่องนี้คือเรื่องที่ใกล้เรื่องจริงคือ...เดาไม่ได้
แต่มันทำให้หลายคนไม่มีความสุข ก็นะ เค้าเชียร์พี่โต้งกันนี่นา
ส่วนผมเชียร์ขอให้น้องฐามีความสุข แต่...ไม่ไว้ใจไอ้บ้านี่เลย
เอาหล่ะ ยังไงก็ช่าง แบบนี้ก็อาจจะดี เหมือนน้องฐาจะมีความสุข
อ่อ ขอบอกคนเขียนไว้อย่างนึงนะครับ คือว่า...
ถ้าเขียนเรื่องคนชื่อเอ ผมขออนุญาตไปตามไปให้กำลังใจนะครับ
ทำใจไม่ได้จริง ๆ ไม่อยากรู้จักคน ๆ นี้เลย
ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องนี้ออกมาให้อ่าน :pig4:
-
:impress2:
-
จริงดิ ไม่ใช่พี่โต้งจริงๆอ่ะ เสียใจนะเนี่ย อุตส่าห์เชียร์มาตั้งนาน :mew2:
-
ฐามีความสุขกับโรจน์ก็ดีใจ
รอๆตอนพิเศษษ
-
บทสรุปออกมาแบบนี้ทำให้เราเกลียดไอ้โต้งที่สุดเลย ไปคบกับอีเอได้หน้าตาเฉย แล้วอีเอที่เห้..เสือกสมหวัง ระริกระรี้กับไอ้โต้ง คือที่ผ่านมาเห็นโต้งเป็นเจ้าชายเลยถึงจะไม่ค่อยชอบนิสัยหยุมหยิมของมันและดูเหมือนจะปกป้องฐาไม่ได้แต่ก็คิดว่ามันจะรักฐาจริง ทุเรศอ่ะ มันเสียความรู้สึกไปเลย
-
ถ้าถามน้องฐาว่าผิดไหมน้องฐาก็ผิดๆที่ยังใจอ่อนกับโรจน์ แต่คนเคยรักกันมาจะให้ใจร้ายให้ตำรวจจับมันก็เกินไป ส่วนพี่โต้ง ๆเป็นผช.ที่ไม่หนักแน่นเลย เอาแต่อารมณ์และตัวเองเป็นใหญ่ ไม่คิดจะฟังไม่คิดจะไว้ใจน้องฐา พอเลิกกันก็ไปคบกับเอทันที ส่วนโรจน์เมื่อก่อนทำเรื่องเลวร้ายกับน้องฐาสารพัด แต่ก็บอกว่าทำเพราะแม่ การใช้คำพูดว่าทำเพื่อแม่ฟังแล้วดูดี แต่ทำไมไม่พูดบอกน้องฐาไปตรงๆ ดีกว่าการที่มาทำร้ายจิตใจกันไหม แต่โรจน์ในตอนหลังนี่พระเอกมากทำเพื่อฐาทุกอย่างแถมยังช่วยฐาจากโจร(โดยไม่ตั้งใจ)อีก อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน วันนี้โรจน์ดีกับฐา อนาคตโรจน์อาจจะร้ายกับฐาอีกก็ได้ แต่ถ้าวันนี้น้องฐามีความสุขก็ดีที่สุดแล้วละ
-
จบแฮปปี้... :m3: แต่ผิดคู่โว้ยยยยยย คนแต่ง :a6:
อุ๊ปโทษ หยาบคาย - -"
ผิดคาดไปนิดที่ลงที่คู่นี้ :freeze:
เกลียดอีพี่เอเข้าใส้เลย หมั่นใส่มากกกกกกก
คนแต่ง ตอนพิเศษจัดให้อีนังเอมันโดนโต้งทิ้งได้มั้ย
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส :dont2:
จบแล้ว
แต่เหมือนอะไรมันค้างคา
ฝั่งโต้งละเป็นไงบ้าง??
-
นิเก่งนะ....ทำให้เราเชียร์กลับไปกลับมาได้เฉยเลย บัดเดี๋ยวก็เชียร์ไก่โต้ง บัดเดี๋ยวก็เชียร์อีโรจน์ 5555+
ชอบค่ะที่จบแบบนี้ สุดท้ายนางซินก็รู้ว่ารองเท้าที่ควรคู่ หาใช่ส้นสูงแบรนด์เนม แต่เป้นรองเท้าแตะสวมใส่สบาย....โอ้วววว นิยายมาก ๆ
ถึงอีโรจน์มันจะรักแบบตุ้บตั่บ แต่อย่างน้อยมันก็ยังหนักแน่นในความรักของมันอ่ะนะ ถ้าเป็นพี่โต้งมาเห็นฐากับโจร คงนึกว่าฐาเป็นเมียโจรจริง ๆ แล้วก็คงงอน ประชด เดินหนี ปล่อยให้ฐาโดนรุมแทงตายคาเอทีเอ็ม.....แต่อีโรจน์นี่ต่อยเลย แมนมั่ก ๆ
เอาวะฐา คนนี้แหละมึง เอาคนนี้แหละลูก....
-
อ้อ....ถ้าแต่งตอนพิเศษขอคู่นี้นะคะ....ม้านอกสนาม พี่ซากับเดย์ น่าจะลงล็อคนะ อิอิ
ให้อีเอมันเสียดายไปเบยยยย
-
ตอนนี้ให้แฟนโรจน์ แต่ตอนพิเศษที่เหลือให้พี่โต้งใช่มั้ย?! อ่ะแง หรือนี่มันความฝันของโรจน์
ไม่จบแบบนี้น้า ไม่อยากให้น้องฐาทำเพื่อคนรักแบบนี้เลย
-
:mew1: :mew1: ก็สมหวังกันไป แม้จะไม่ถูกใจที่คนอย่างเอได้สมใจกับโต้ง :ruready :ruready
แต่ขัดใจอย่างเดียวเรื่องการศึกษา ให้รักกันยังไง แต่เรื่องไม่เรียนต่อแล้วมาใช้ชีวิตรายวันแบบนี้ ทำใจมะได้อ่ะคับ :katai1: :katai1:
-
:a5: :a5:
-
จบภาค จบตอน หรือจบเรื่องกันแน่คะ??!!
แอร้ยยยยย ไม่ใช่จะจบแล้วมาจบกันดื้อๆแบบนี้นะ :katai1:
ทุกอย่างมันดูง่ายมากกกก เลิกก็ง่ายรักก็ง่ายไม่มีสตอรี่ไรเลย
อ่านแล้วก็ชอบที่โรจน์เปลี่ยนตัวเองนะ
แต่บางทีดูเหมือนทำให้ฐาเสียคนเลยเป้นเด็กใจแตก!
อ่านตอนพี่โต้งมาตั้งนานนึกว่าจะไม่มีอะไรแล้วซะอีก
ไม่มีเหตุผลซะเลยแต่ละคน บางทีก็ใช้สมองมากไป
-
เห้ออออออออ :เฮ้อ:
ไมพี่โต้งไปคบอีพี่เอหละ
ขัดใจๆๆๆๆ
สงสารพี่ซาจริงๆ
อุตส่าลุ้นพี่โต้ง สุดท้ายก็โรจสินะ
:mew5:
-
ทำไมๆๆๆๆๆๆ
ต้องแบบนี้
เรื่องราวมาสะดิบดีแต่กลายเป็นแบบนี้
ทำใจยอมรับโรจน์ไม่ได้จริงๆๆตั้งแต่อ่านมามีแต่พี่โต้งกับฐาสะส่วนใหญ่
เป็นแบบนี้เฉยเลย ยอมรับไม่ได้ เสียใจจริงๆๆ :เฮ้อ:
เจอเรื่องราวกันมากมายจะหมดรักกันสะดื้อๆๆแบบนี้ จบแบบนี้จริงๆๆหรอ :m16:
อยากให้พี่โต้งคู่กับฐา :ling1: :call:
เซงจริงๆๆๆ นะเนี่ย
ที่จริงไม่กล้าอ่านนะเนี่ยแบบมาดูคอมเม้นก่อน เลยไม่อ่านเลย ผิดหวังมาก สงสัยจะรักในตัว
อิพี่โต้งกับฐาเกิน แล้วคุณใจร้ายกับแฟนคลับโต้งฐามากอ่า :sad4:
:ling3: :seng2ped: :o12: :katai4:
-
โอ้ยยยยย
:ling1: :ling1: :ling1:
ไม่โอเครเลยยย ทำไมม เปนโรจน์ๆๆๆๆ
ต้องเปนพี่โต้งงงง เซ่ๆๆๆๆ
ฐาแม่ง ควายยย เจ็บแล้วก้ทนนน
ไม่มีใครแม่งกลับตัวได้จิงๆหรอกกก
ชิส์
พี่โต้งก้ไม่มาง้อลเยยยย
-
:z3: :z3: :z3: :z3:จบแบบนี้ไม่อยากได้ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
จบแล้ว :a5: แบบงงๆ เนื่องจากไม่ได้อ่านพาร์ทโรจน์ จำได้ประมาณว่าคนแต่ง เขียนบอกไว้ว่าไม่ต้องอ่านก็ได้เพราะเป็นเรื่องย้อนอดีต และไม่ได้มีความสำคัญกับเรื่องหลัก ด้วยความไม่อยากรู้เรื่องเก่าว่าเลิกไปได้ไง เลยไม่ได้อ่าน แต่อ้าวสุดท้ายทำไมกลายมาเป็นพระเอกได้หว่า แอบสงสัยว่าทำไมพี่โต้งถึงไปคบกับเอ แล้วพี่ซาที่เป็นเพื่อนกันมาหล่ะ แล้วถ้าคิดจะคบกับเอมัวรออะไรอยู่ ผิดหวังที่พอไม่มีใครก็กลับมาคว้าของตายแม้จะแย่งแฟนเพื่อนก็เอา อ่านเรื่องนี้แล้วให้ฟิวคนละแบบกับกิ้งเลย ประมาณรู้แล้วว่าทำไมเค้าถึงพูดว่ากระเทยหารักแท้ยากเพราะเป็นอย่างฐานี่เอง :mew2:
สารภาพว่าไม่อิ่มกับตอนจบเลยค่ะ คิดพล๊อตไว้แบบนี้แต่แรกแล้วหรืออารมณ์พาไปคะ
-
คนเขียนโคตรทำร้ายจิตใจ
เขียนมาได้ตั้งนานหลายปี มีเรื่องของอิโรจน์แค่นิดเดียว แต่ปล่อยให้มันคาบกะเทยไปแดก
ผิดหวังจริงๆ บอกตรง... :เฮ้อ:
(คนเขียนกล้าเขียนแบบนี้ คนอ่านก็กล้าบอกเหมือนกัน)
-
น่ารักเวอร์อ่ะ โรจน์แบบน่ารักมากมาย ชอบแบบนี้ๆ ไม่ต้องร่ำรวยอะไรมากมาย แต่ว่ารักจริง เชื่อมั่น และดูแลฐาได้แบบนี้ แค่นี้ก็ดีแล้ว ขอให้รักกันนานๆน้า โรจน์ขอร้องหล่ะน้าอย่าดีแตกตอนท้ายเลยน้า แล้วน้องฐา ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ ทำไมไม่เรียนให้จบฮะ ไม่ดีเลยน้า อิอิ
-
อึ้ง งง เอางี้เลยเหรอ ขอปาอย่างอื่นที่ไม่ใช่หมอนได้ม่ะ
จะรอตอนพิเศษนะ หวังว่าโรจน์คงไม่ดีแตก
-
คือว่า จากเนื้อเรื่องที่ติดตามอ่านมาทั้งหมด ดูยังไงก็ดูไม่ออกจริงๆว่าโรจน์จะได้เป็นพระเอก เรื่องหลักก็เป็นพี่โต้งซะส่วนใหญ่ พอมาอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเฟลมาก ติดตามอ่านมานานแต่แบบ =_= พูดไม่ออกค่ะ ทุกอย่างมันดูไม่มีเหตุมีผลเอาซะเลย รักง่ายเลิกง่ายจบง่าย จบเหมือนไม่จบ ขอโทษนะคะที่บอกตรงๆอาจทำให้คนเขียนไม่พอใจก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้
-
เค้าอ่านตอนจบแล้วอึ้งง่ะ โถ่ อีพี่โต้ง อุตส่าห์เชียร์มานาน ไม่โกรธเรื่องที่แกใจแข็งกับน้องฐาเท่าที่แกไปคบกับนังเอนะ
รู้สึกเหมือนตัวอิจฉาได้ดี
แต่สำหรับฐาจบแบบนี้อาจจะดีก็ได้ เพราะเรารู้สึกว่าฐาอยากเป็นผู้หญิง โรจน์ก็อยากให้ฐาเป็นผู้หญิง แต่พี่โต้งชอบที่ฐาเป็นผู้ชายมากกว่า รู้สึกว่าฐานต้องฝืนๆ นะถ้าอยู่กับโต้งต่อไป
-
อืม ทำไมตัวอิจฉาได้ดี ขอดูตอนต่อไปของสองคนนี้ได้มั้ยอ่ะ ว่าอีเอมันจะทำอะไรลูกไอ้โต้งบ้าง
-
เฮ้อ... เพิ่งรู้สึก เข้าใจนางวันทองที่โดนโทษประหารเลย!
-
ไม่ใช่ว่า ระหว่างที่ น้องฐากลับไปลัลลา กับโรจน์ พี่โต้งคงไม่ไปนอนพงาบๆ อยู่โรงพยาบาลไหนเข้าหล่ะ
-
โถๆพี่โต้ง ตั้งแต่ปูมา+ได้อยู่กับน้องฐา 70% ของเรื่อง คิดว่าเป็นพระเอกแน่ๆ โดนโรจน์แย่งบทพระเอกไปดื้อๆ
-
เอาพี่โต้งคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m15: :m15:
-
เริ่ม งง และเบลอ ไม่เข้าใจ
มันแปลกๆ ไม่รู้สิอธิบายไม่ถูกนะ
แต่บอกเลยว่า คนเขียนแต่งดี
มันอินมาก รักตัวละครมาก
*ปรบมือให้เลย*
แต่ก็ งง บ้าง ไม่รู้สิ จุดคลายแม็กของเรื่องมันยู่ที่ตอนพิเศษใช่ไหม
-
:sad4: ยังไงเค้าก็อยากให้พี่โต้งเป็นพระเอก :hao5:
-
จิตตกเลย เขาถึงว่าโอกาสดีๆในชีวิตมีให้รีบคว้าและกอดเอาไว้ให้แน่นๆนั้่นจริงที่สุด
-
จบแบบไม่จบ เกลียดโรจน์ จะพาลเกลียดน้องฐาด้วย T^T
แล้วอิพี่โต้งไปคบกับพี่เอต่อ แล้วพี่ซาละ พี่โต้งทำได้ไง? เง้ออออออออออออออ -*-
-
อารมณ์ไม่จบจริง ๆ ด้วยฮะ
รอตอนพิเศษต่อไป ขอเกร๋ ๆ นะฮะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แอบเสียความรู้สึก คือว่าตอนแรกนิยายมันก็ฮาๆ บางคนก็ไม่อยากมาม่าก็เข้ามาอ่าน
แต่ไหนกลายเป็นนิยายจิตตกสิได้ล่ะ อย่างน้อยจบของฐา-โรจน์แล้ว
ก็น่าจะมีจบของฐา-โต้งด้วยสิ ไอเราก็นึกว่าตอนพิเศษจะเป็นฐา-โต้งบ้าง น่าจะคิดถึงคนเชียร์โต้งบ้าง
แต่ที่สุดก็ทำให้เราผิดหวัง เพราะจบฐา-โรจน์แล้ว ก็ดันแต่งตอนพิเศษที่ทำร้ายจิตใจคนรักฐา-โรจน์อีก นั้นก็น่าจะจบตอนนี้สิ จะได้ไม่เข้าใจผิด
ถ้าบอกว่าห้ามอ่าน ก็ไม่ทันแล้วอ่านไปแล้ว สรุปว่าที่ตามอ่านมาเป็นร้อยๆตอน มันคือนิยายจบเศร้าใช้มั้ยเนี่ย
นิยายมันไม่ใช่เรื่องจริงๆก็จริง อ่านสนุกๆ อย่าให้มันเป็นชีวิตจริงมากก็ได้ เพราะในชีวิตจริงก็ดราม่ามากพออยู่แล้ว
ขอโทษนะที่พูดตรงๆ ขัดเกลาคำที่ออกมาจากใจได้ดีที่สุดแล้ว แอบผิดหวังจริงๆ
-
น้องบาไม่ได้พี่โต้งที่แสนดีก็ไม่ต้องมีใครแล้วลูก
อยู่แรดๆไปวันๆก็แล้วกัน ขอบใจที่ตัดใจจากไอ้โรจน์
ขืนอยู่ต่อไปน้องฐาจะมีเจ็บทั้งใจและเจ็บทั้งตัวด้วย
ไม่ต้องหาห่วงมาผูกคอ ที่ดีไม่ได้ที่ได้ไม่ดี ก็อย่ามีมันเลย
o7 o7 o7
-
สงสารพี่ซาที่สุดแล้วตอนนี้
พี่แกไม่เกี่ยวอะไร แต่ท่าทางจะเจ็บสุดเลย :ling1:
-
แอร๊กกก
เครียดต่ออีก
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เดินเรื่องได้เป็นธรรมชาติที่สุดที่เคยอ่านมา
และ เครียดที่สุดที่เคยอ่านมาเลย
แบบว่า จบซะทีเถอะ คนอ่านจะเป็นไมเกรนอยู่ละ
:freeze:
-
หะ หะ อะไรนะจบเเบบนี้เหรอเนี้ย ไม่สงสารน้องฐาเลยเหรอ โธ่น้องฐา........ :L3:
-
ยังมีความหวังว่าพี่โต้งจะกลับมาไหมนะ เหอะๆ
-
โรจน์ไม่มีทางแก้ไขนิสัยเรื่องผู้หญิงได้หรอก
ชีช้ำจริง ๆ พี่โต้งเลิกกับเอเหอะ
-
ตามอ่านต่อจ๊ะ :m32:
อยากรู้ชีวิตน้องฐาหลังจากนี้จะเป็นยังไง :o11: :confuse:
ไม่ต้องตามใจคนอ่านว่าได้กลับมาคบพี่โต้งแล้วมีความสุขมากก็ได้ :hao5: :ling1:
แต่อยากรู้ว่าตอนนี้น้องฐาเป็นยังไง :katai1: สบายดีรีเปล่า ถ้ามีความสุขดีจะได้หมดห่วง สู้ๆ :a2: :a9:
-
คนเราจะให้เปลี่ยนนิสัย(สันดาน)เป็นไปได้ยาก ไม่รู้ว่าตอนนี้ฐาเป็นโสดแล้วรึยัง
แต่ก็ขอให้เจอคนใหม่ที่ดีขึ้นนะ บางทีความรักมีมันก็ทุกข์ใจ เจอเคสฐาด้วย
อย่างน้อยฐาก็จงดีใจที่อย่างน้อยที่ได้รู้จักรคำว่ารัก เราอายุจะขึ้นเลขสามละ
ยังไม่มีแควนกับเขาซักที o22 กระซิกๆ :m15:
รอตอนต่อไปอย่าใจจดจ่อ
-
เลิกกับโรจน์แล้วววว
ถึงคิวพี่โต้งแล้วช่ายม้ายยย ช่ายม้ายย
อิอิ
พี่โต้งสู้ๆ
ฐาคนสววยยย ไปง้อพี่โต้งงงเร็วววว
-
:mew4:
ยังไงก็อยากให้พี่โต้งเปนพระเอก
ถึงพี่โต้งจะไม่ค่อยฟัง
แต่โรจยังไงก็ดูเหนแก่ตัว
เลิกกะโรจแล้ว พอจะมีโอกาสที่พี่โต้งเข้าใจมั้ย
ไม่เข้าใจ ทำไมพี่โต้งต้องคบพี่เอ สับสนๆๆๆๆๆๆๆ
:katai1:
-
ยังไม่ได้อ่านตอนจบทั้งสองตอน แต่จากที่อ่านคอมเม้น คิดว่า คงไม่ต้องอ่านแล้วล่ะ
มันผิดหวังอ่ะพูดตรงๆ เลย ต่อให้จากนี้ไปน้องฐาจะกลับไปคบกับพี่โต้ง เลิกกับโรจน์หรืออะไรก็ตามแต่
มันก็คงกู้ความรู้สึกคืนกลับมาไม่ได้
ถ้าไม่ได้คิดที่จะให้พี่โต้งเป็นพระเอกตั้งแต่แรก ก็ไม่น่าจะให้พี่โต้งมีบทบาทมากมายขนาดนั้น
คือ เราคล้อยตามไปแล้ว ว่ายังไงน้องฐาก็ต้องคู่กับพี่โต้ง
แต่จู่ๆ คนในอดีตที่มีบทบาทแค่ในความคิดของน้องฐากลับกลายมาเป็นคนที่สมหวังแทน
แล้วพี่โต้งก็ไปคบกับเอที่เป็นแฟนของเพื่อนสนิท คนที่นิสัยร้ายกาจและน่าหมั่นไส้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง
หนำซ้ำพี่โต้งยังปฏิเสธมาได้ตั้งนาน แต่จู่ๆ ก็มาคบกัน เรารับไม่ได้จริงๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1:คนเลวมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
นิ....ควรเลือกตอนจบสักทาง เธอจะเอาใจแฟนทั้งสองฝั่งไม่ได้....เธอจะร็อค...หรือฮิปฮอป เอาให้ชัดเจนไปเลยได้ไหม เพราะตรงกลางที่มาบรรจบกันมันก็ยังไม่ลงตัว....นึกออกไหม....
คือจะให้ฐา-โรจน์ ก็ฐา-โรจน์ไปเลย มันเหมือนเล่นกับอารมณ์คนอ่านเกินไป มันเกินจะรับไหว
มันไม่สุด ไม่ฟิน ยื้อไปยื้อมา เหมือนคนที่ลังเล มันไม่ดีต่อตัวนิยายเลยนะ ต้องขอโทษที่พูดตรง ๆ เพราะรักนะนิ....
-
สำหรับนักอ่านอย่างเรานะ ไม่ขอยุให้จบแบบเลือกใครแต่เราอยากให้ฐา จบแบบที่ปกป้องตัวเองได้ เลือกคบกัลโต้งก็กระดากใจที่จะเขียน คบกับโรจน์ก็เจอแต่เรื่องเก่าๆซ้ำซาก สู้เราว่าจบแบบให้สองคนนั้นเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของชีวิตที่ฐาใด้เจอความรัก แล้วพร้อมที่จะเจอคนใหม่ดีกว่า ตอนจบของหนังไม่จำเป็นต้องแฮปปี้เอนด์ แต่การจบแบบรอความหวังมันก็โอเคนะ คนเราถ้าตัดสินใจจะทำอย่างใดอย่างหนึ่งต้องเด็ดขาด เลิกคือเลิก จบคือจบ บางทีเที่ยวๆอยู่อาจจะเจอเนื้อคู่จริงๆก็เป็นได้
-
อ้างจากข้อความนี้หน่อยนึง
พี่โต้งก็ไปคบกับเอที่เป็นแฟนของเพื่อนสนิท คนที่นิสัยร้ายกาจและน่าหมั่นไส้ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง
หนำซ้ำพี่โต้งยังปฏิเสธมาได้ตั้งนาน แต่จู่ๆ ก็มาคบกัน เรารับไม่ได้จริงๆ
การที่พี่โต้ง ไปคบกับเอ ซึ่งคนเขียนอาจจะไม่ได้อธิบายให้กระจ่างว่า มันเลยไม่มีที่มาที่ไป ว่าทำไมพี่โต้งถึงเลือกไปคบกับแฟนเพื่อนสนิท ทั้งที่ตัวพี่โต้งก็ปฏิเสธเอมาตลอด จากที่ตามมา นิสัยพี่โต้ง ไม่น่าจะกินแฟนเพื่อน
นิ....ควรเลือกตอนจบสักทาง เธอจะเอาใจแฟนทั้งสองฝั่งไม่ได้....เธอจะร็อค...หรือฮิปฮอป เอาให้ชัดเจนไปเลยได้ไหม เพราะตรงกลางที่มาบรรจบกันมันก็ยังไม่ลงตัว....นึกออกไหม....
คือจะให้ฐา-โรจน์ ก็ฐา-โรจน์ไปเลย มันเหมือนเล่นกับอารมณ์คนอ่านเกินไป มันเกินจะรับไหว
มันไม่สุด ไม่ฟิน ยื้อไปยื้อมา เหมือนคนที่ลังเล มันไม่ดีต่อตัวนิยายเลยนะ ต้องขอโทษที่พูดตรง ๆ เพราะรักนะนิ....
เห็นด้วยกับคอมเมนต์คุณ mutyamania คนเขียนน่าจะเลือกจบสักทางนึง
ส่วนตัวไม่มายถ้าฐาจะกลับไปเลือกโรจน์ แล้วทิ้งพี่โต้งที่แสนดี (ก็เป็นคนดีมันไม่มีใคร พี่เบิร์ดบอกไว้ :laugh:)
เรื่องตัวละครที่มีบทบาทมากแบบพี่โต้ง แต่ท้ายสุดกินแห้ว ก็เคยเจอในนิยายอยู่ มันก็มีพลิกล็อคกันได้ แล้วแต่จินตาการคนเขียน
อันนี้ไม่ว่ากัน
ยังงัยฝากให้คิดด้วยนะ
ปล. ถึงพี่โต้งจะไม่ได้เป็นพระเอกของฐา แต่พี่โต้งก็เป็นพระเอกในใจเค้าเสมอ แม้จะมีพระเอกแท้จริงของเรื่องแต่ก็สู้พี่โต้งไม่ได้ :กอด1:
-
โห....เจอเรื่องนี้เข้าไปทำให้ไม่กล้าอ่านเรื่องตุลย์กะปอนด์เลยกลัวบทสรุปทำให้ผิดหวังเหมือนเรื่องนี้ ที่อ่านมาตั้งแต่แรกคิดว่าจะไม่ดราม่าแต่พอเจอแบบนี้มันช็อคเลยอ่ะ คิดว่าโต้งจะแฮปปี้กะฐาซะอีก สุดท้ายกระเทยก็เจ็บอีกแระ ที่จริงโรจน์ไม่น่าจะมามีบทบาทถึงขนาดทำให้เลิกกันได้เลยนะ เฮ้อ...เศร้าใจ
-
ดีแล้ว เลิกทั้งสองคน หาใหม่ดีๆดีกว่า พี่ฐา ปากหวานและแสนดีเกินไปเราไม่ชอบไม่น่าไว้ใจ
-
ขอบคุณครับที่นำมาให้อ่านถ้าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ถึง แม้70 เปอร์เซ็น ก็ตาม แต่มันทำให้ผมได้คิดว่าการกระทำบางอย่างอาจทำให้อนาคตเปลี่ยน บางทีคนที่ดี เราควรจะเก็บเค้าไว้ เมื่อปล่อยไปแล้ว ก็ไม่มีวันย้อนกลับคืน เวลา โอกาศ คำพูดเป็ฯสิ่งที่เรียกกลับคืนไม่ได้ เลยอยากให้ทุกคน เอาเรื่องนี้เปฌนบทเรียนครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: จากตอนล่าสุด รู้สึกว่าฐารักตัวเองน้อยไปหน่อย อภัยในสิ่งที่ไม่ควรอภัย อย่างที่เค้าเขียนไว้
Fool me once, shame on you;
Fool me twice, shame on me
อย่างโรจน์เนี่ยะ มันไม่รู้จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ยังจะอภัย :angry2: :angry2:
แต่ดีใจที่ฐายังนึกถึงการศึกษา ถึงแม้จะล่าช้าไปอีกปี ทำสิ่งดีๆเพื่อตัวเองและคนที่รักฐา o13 o13
-
เอ่อ...ก็งงจริงแหละ ตกลงเรื่องไหนจริง เรื่องไหนโกหก แล้วโรจน์ ทำไมถึงทำอย่างนี้นนะ รักฐาแน่จริงหรอ ในเมื่อยังทำอย่างนี้อยู่ ไม่รู้จะสงสารใครดีเลย
-
ไม่กล้าหวังว่าพี่โต้งจะกลับมา แต่ก็แอบหวังไม่ได้
ปล.อิพี่เอคงไม่บังเอิญไปอ่านนิยายน้องฐาแล้วเอาไปบอกพี่โต้งหรอกมั้ง
-
ถึงคุณนิ
อ่านมาร้อยกว่าตอนไม่ทราบเลยว่าเรื่องที่อ่านอยู่เป็นนิยายของนิยายอีกที เพิ่งจะรู้ตอนที่คุณนิจะมาต่อตอนพิเศษนี่หล่ะคะ
และยังอยากถามย้ำอีกครั้งว่านี่เป็นพล๊อตนิยายที่มีตั้งแต่ต้นอยู่แล้วหรือว่าเพราะอารมณ์พาไป แล้วตอนพิเศษนี่เป็นเพราะเมนท์ของคนอ่านหรือป่าวคะ
ปล. ถ้าเป็นเพราะเมนท์ของคนอ่านที่อยากให้พี่โต้งเป็นพระเอก กรุณาจบให้แฮปปี้ด้วยค่ะ สารภาพว่าไม่อยากจะกินมาม่าอีกแล้ว
-
พูดไม่ออก :katai1: :katai1: :katai1:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
-นอกเรื่อง- 2 หน้าตาดี-ไม่มีแฟน....
หลังจากเขียนตอนจบแบบนั้นแล้วโพสลงบนเว็บ
ก็มีหลายเสียงโวยวายว่ามันเศร้าไปนะ ทำไมไม่ได้คู่กับพี่โต้งล่ะ...
หนูก็ลืมไปว่า นิยายมันควรจบแฮปปี้สินะ.....
เพราะงั้นแม้เรื่องจริงเราจะไม่ได้คู่กัน แต่ถ้านี่เป็นนิยาย....
น้องฐาก็ควรจะคู่กับพี่โต้ง หนูจึงกัดฟันเขียนตอนจบเพิ่มเติมจากตอนที่แล้ว....
*******************************************
ตอนจบที่ถูกแต่งเติม....
เปิดเทอมใหม่ หนูกลับไปเรียนอีกครั้ง
หมอกถามหาอัลบั้มรูปงานบายเนียร์เมื่อ่ปีก่อนที่หนูขอยืมไปดูแล้วยังไม่ได้คืน หนูชะงักไปแป๊บนึงแล้วบอกว่า สงสัยลืมทิ้งไว้ที่ห้องพี่โต้ง ให้ไปอัดใหม่เถอะ
หมอกดูเสียดาย บอกว่าเพิ่งเอาคอมไปล้างทั้งเครื่อง ส่วน sd การ์ดก็ลบไปหมดแล้วเลยอัดอีกไม่ได้แล้ว แล้วก็บ่นพึมพำซ้ำซากไปมาอยู่อย่างนั้น
“เลิกบ่นเถอะมึง เดี๋ยวกูหาทางไปเอาให้ก็แล้วกัน” หนูบอกเพื่อนอย่างรำคาญ
ถึงจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ คีย์การ์ด กุญแจก็คืนไปหมดแล้ว จะให้เข้าไปยังไง
ยืนลังเลอยู่หน้าคอนโดไม่นานก็เหมือนมีพ่อพระมาโปรด หนูมาเจอพี่ซาเข้าพอดี
“มาทำอะไร มาหาโต้งเหรอ?” พี่ซาถามทำหน้าสงสัย
“เปล่าค่ะ หนูอยากมาเอาของลืมเอาไว้”
“เข้าไม่ได้เพราะกุญแจก็คืนหมดแล้วสินะ”
หนูพยักหน้าหงึกหงัก ไม่รู้ว่าจะขอร้องเขายังไงดี แต่ก็คิดนะว่าของมันอยู่ห้องพี่โต้งแล้วพี่ซาจะช่วยอะไรหนูได้ล่ะเนี่ย...
“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ แค่มาเอาของแป๊บเดียวโต้งมันคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง ตามมาสิ พี่มีกุญแจสำรอง”
พี่ซาบอกง่ายๆ แลแกดูใจดีนะ ถึงจะเงียบๆ อยู่บ้างก็เถอะ หนูนึกสงสารแก เพราะตอนนี้แกตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับหนู “คนอกหัก”
หนูไม่กล้าถามแกเรื่องพี่โต้งกับพี่เอ กลัวจะทำให้แกเฮิร์ท แต่ถ้าแกยังมีกุญแจสำรองห้องพี่โต้ง บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้ทะเลาะเบาะแว้งกันใหญ่โตเพราะผู้ชายคนเดียว
พี่ซาไขกุญแจสำรองให้ แต่ไม่ได้เดินตามเข้ามาด้วย หนูไม่สนใจ รีบเดินไปยังตู้หนังสือแล้วหยิบเอาอัลบั้มรูปออกมา แต่มากกว่านั้น หนูสังเกตเห็น การ์ตูนเอย นิยายเอยที่หนูซื้อมาเก็บแล้วลืมเอาไปด้วย ถึงว่าสิว่าทำไมหาไม่เจอ ไหนๆ ก็มาแล้วหนูดึงมันลงมาด้วย
เล่มนั้นก็สนุก เล่มนี้ก็ภาพสวย เล่มนี้ก็ใช่ เล่มนั้นก็ด้วย .....
สุดท้ายมีนิยายกองอยู่ 7-8 เล่ม ที่อยากเอาไปด้วย ทำไงดีไม่ได้เอากระเป๋า หรือถุงมาเลย ระหว่างที่กำลังเครียดว่าจะเอาของพวกนี้กลับไปยังไง ก็คิดได้ว่าควรจะปลงเสียบ้าง... เลือกแต่เล่มที่ชอบจริงๆ สักสองสามเล่มก็พอ
เสียงฝีเท้าเดินมาใกล้ หนูคิดว่าพี่ซาคงมาเร่งเพราะหนูเข้ามาตั้งนานแล้ว
“เสร็จแล้วค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ....” หนูรีบบอก ยัดหนังสือที่คิดว่าชอบน้อยที่สุดเข้าชั้นหนังสือไป ก่อนจะหอบหนังสือที่เหลือ 4 เล่มโตๆ และอัลบั้มรูปขึ้นแนบอกลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังกลับ
คนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าไม่ใช่พี่ซาอย่างที่คิด แต่กลายเป็นเจ้าของห้องที่กลับมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ
หนูชะงักเท้า ดวงตาที่เบิกค้างมองตรงไปหาเขา พี่โต้งยังหล่อเหมือนเดิม ผิวขาวสว่างแบบผู้ชายเจ้าสำอาง แต่ดูผอมลงไปมาก
“น้อง.... น้องฐาจริงๆ เหรอ?” น้ำเสียงแหบโหย คำถามมีแววไม่อยากเชื่อ ดวงหน้าอาลัยอาวรณ์เปี่ยมไปด้วยความคิดถึง ขณะที่สองขายาวๆ สืบเท้าเข้ามา แล้วดึงร่างหนูเข้าไปกอด ทั้งๆ ที่อ้อมแขนหนูยังมีแต่หนังสือ.... อยากจะบอกว่าอึดอัดมาก.... โอ๊ะเจ็บ... สันหนังสือทิ่มนม....
พี่โต้งคงเริ่มรู้ว่าหนูอึดอัด พอแกคลายอ้อมแขนแกก็รีบดึงหนังสือออกไปจากอกแล้วไปตั้งไว้บนตู้หนังสือ
“น้องฐากลับมาหาพี่ใช่ไหม...กลับมาแล้วใช่ไหม?” พร่ำถามซ้ำไปมาเหมือนกับเพ้อ
“เปล่าค่ะ หนูมาเอาของที่ลืมไว้....” ความซื่อทำให้ตอบไปตามความจริง
“งั้นเหรอ พี่หลงนึกว่าน้องฐากลับมาเพราะคิดถึงพี่” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย พยายามสกัดกลั้นความรู้สึกบางอย่างแล้วเอ่ยถามว่า
“น้องฐาเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม? มันดูแลเราดีหรือเปล่า?” คำถามมีแววห่วงใย ไร้แววประชดประประชัน จนหนูรู้สึกได้ว่าพี่เขากลับไปเป็นพี่โต้งที่แสนดีของหนูอีกครั้งหนึ่งแล้ว หลังจากไม่ได้เจอกันหลายเดือน...
“โรจน์เค้าไม่อยู่แล้วล่ะค่ะ เค้าไปสบายแล้ว”
“หือ....” อีกฝ่ายทำหน้าฉงน พยายามคิดคำนวณความหมาย...
“งั้นตอนนี้...น้องฐาก็ไม่มีใคร?”
หนูนิ่ง ถอนใจยาวขึ้นเล็กน้อย
“ถ้าน้องฐาไม่รังเกียจ ให้พี่เป็นคนดูแลน้องฐาอีกครั้งได้ไหม?”
หนูชะงัก ไม่มั่นใจว่าตัวหูฝาดไปหรือเปล่า แต่ก็ยังปากกล้าที่จะตอบกลับไป
“แล้วพี่ไม่กลัวว่าหนูจะนอกใจพี่ซ้ำอีกเหรอคะ?”
“พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง พี่มันปากเสีย พี่รู้ดีว่าน้องฐาไม่ได้เต็มใจไปอย่างที่พูด แต่พอเห็นน้องฐาพยายามช่วยเหลือมันขนาดนั้น มันทำให้โมโหมากจริงๆ ถึงได้ออกปากไล่น้องฐา เจอหน้ากันก็อดไม่ได้จะที่จะพูด ไม่รู้จะห้ามปากหมาๆ ไว้ได้ยังไง พี่ถึงหายไปสงบอารมณ์ แต่กว่าพี่จะกลับมาน้องฐาก็ไม่รอพี่แล้ว พี่เสียใจจริงๆ นะ ยกโทษให้พี่ได้ไหม?....”
หัวใจของหนูอ่อนยวบเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ยังนึกถามตัวเองว่าชีวิตจะต้องได้ยินคำว่า “ขอโทษ” ออกจากปากของผู้ชายอีกสักกี่ครั้ง.... และหนูจะต้องยอมให้อภัยได้ทุกครั้งเลยหรือเปล่า...
“ได้ไหมคะ?” เหนื่อยกับการกลั้นน้ำตาอีกหน จนถึงตอนนี้ก็ยังปฏิเสธไม่ได้ว่ายังรักพี่โต้งมากเหลือเกิน แต่ก็ยังติดอยู่ที่ว่า....
“ถ้าหนูกลับมา แล้วพี่จะเอาพี่เอไปไว้ที่ไหน...” เอ่ยถามเมื่อนึกถึงหนามยอกใจอันเบ้งนั้นขึ้นมา
“พี่เคยบอกน้องฐาไปแล้วไง.... ถ้าหากจะมีใครสักคนต้องเสียใจ คนคนนั้น....ต้องไม่ใช่น้องฐา”
หัวใจของหนูเต้นตึก เมื่อนึกถึงคำพูดนี้เมื่อนานมาแล้ว
ตัดมิงค์ได้ ตัดน้องเมย์ได้ และพร้อมจะตัดพี่เอได้เพื่อหนู
เรามองหน้ากัน หนูไม่รู้ว่าถ้าตอบตกลงไปตอนนี้จะเรียกว่าเห็นแก่ตัวมากเกินไปไหม ผิดมากไปหรือเปล่าที่อยากจะแย่งชิงเอาคนที่เคยเป็นของตัวเองกลับคืนมา โดยไม่รู้ว่าสักวันนึง จะถูกทอดทิ้ง หรือต้องเจ็บปวดอีกหรือเปล่า....
หากมองข้ามตรรกะไปบ้างแล้วใช้ความรู้สึกมาแทนคงไม่ยากมากมาย เพราะถ้าจะเอาเหตุผลนับล้านมาประมวล...ว่าจะอยู่หรือไป คงต้องนั่งใคร่ครวญทั้งวัน
หากแต่ ถ้าเอาความรู้สึก...เอาหัวใจมาตอบล่ะก็ คงไม่ต้องใช้เวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว....ที่จะเลือกเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดอุ่น และอ่อนโยนนั้นอีกครั้ง.....
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่อไปนี้จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว.......
Happy ending
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นิยายเรื่อง "พี่คะรับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ" จบลงและเข้าโรงพิมพ์เรียบร้อย....
ปี3 เทอม 2
ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่สภาพปกติ ฐาได้งานใหม่ที่ร้านนม-ขนมปังใกล้ๆ ม. ตอนนี้เธอดูสวยสะพรั่ง... จากการนำเงินที่ได้จากลิขสิทธิ์นิยายไปศัลยกรรมเหลาคางเพิ่มหลังจากตัดลูกกระเดือกไปเมื่อเทอมที่แล้ว สรุปว่านอกจากส่วนล่าง มองเผินๆ ไม่มีตรงไหนที่บอกว่าฐาเป็นสาวประเภทสองได้เลย....
วันนี้เป็นวันลอยกระทง... กะเทยน้อยกำลังแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างพิถีพิถัน หลังจากซึมเศร้าได้พักใหญ่ ตอนนี้เธอเริ่มทำใจได้แล้วและพร้อมจะรับคนใหม่เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง
ระหว่างแต่งหน้า เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอเอื้อมมือคว้ากดรับสาย กดเปิดลำโพงแล้วเอามาวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง
“ฮัลหลิว” แค่นั้น แล้วบรรจงเขียนคิ้วต่อ
“ฐา.....กูได้นิยายแล้วนะ มึงส่งมาทำไมตั้งสองชุดเนี่ย” เสียงโอ๋ดังขึ้นมาจากลำโพง
“อ๋อ.... ฝากให้ออยที แต่ไม่ต้องบอกว่ากูให้มันนะ บอกว่ากูให้เอาไปแจกใครก็ได้แล้วมึงอยากให้มันเองก็แล้วกัน” จีบปากจีบคอตอบขณะที่ยังเอาแต่จ้องที่กระจก เอียงซ้ายเอียงขวาไปมาอยู่อย่างนั้น
“อะไร ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ? งอนนานไปแล้วนะ”
“เปล่า ไม่ได้โกรธ เรื่องมันชาติมะโว้แล้ว แต่มันไม่ติดต่อ ไม่โทรมาคุยเอง เลยไม่อยากทำเหมือนง้อ เพราะเดี๋ยวมันก็เหมือนเดิมอีก ไม่จำซะที” แปรงคิ้ว แล้วต่อด้วยเพิ่มสีสันส่วนตาต่อ
“กูอ่านตอนจบแล้วนะ โหดชิบหาย... เอาถึงตายเลยนะมึง”
“เดะเดะ ถ้าฆ่าคนไม่ติดคุก กูจะเอาอีโต้สับๆๆๆๆๆ มันเป็นหมื่นชิ้น แล้วเรื่องพี่โต้งว่ายังไง พอจะโอไหม?”
“สั้นไปนิด คืนดีง่ายไป พูดน้อยไปไม่ซึ้งเลย”
“หรา....... บ่องตงคิดไม่ออก”
“ช่างเถอะ กูรู้มึงพยายามสุดแล้ว... ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว.....อย่างน้อยก็จบแฮปปี้”
“อือ โอ๋ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ยังแต่งหน้าไม่เสร็จเลย จะออกไปกระรอก ดูสิลอยทงทั้งที...กูยังโสด....”
“อ้าว ไหนว่ามีใหม่แล้ว”
“อ๋อคนนั้นเหรอ เลิกแล้วแล้วอ่ะมึง.... กูไม่คบคนจนค่ะ”
“เหรอ เพิ่งรู้ว่านิสัยแบบนี้ด้วย นึกว่ายังเป็นไทเปอยู่”
“ไม่อยากจะเซดรู้จักกันไม่ทันเท่าไร ริอาจมายืมเงิน....ถ้ากูรวย กูก็อยากเป... แต่แบบช่วงนี้กรอบ.... อย่าลืมสิ เดี๋ยวนี้ไม่มีผู้ชายมาเลี้ยงกูเหมือนเดิมแล้วนะ แค่ค่าห้อง ค่ากระเป๋า รองเท้า ค่ากินค่าอยู่ก็ทำงานตัวเป็นเกลียวแล้ว จะพอเหลือไปเปให้ผู้ชายได้ไง เทอมนี้ก็ยิ่งยุ่งๆ หน่วยกิตที่ตามเก็บเหลืออีกบาน เอาเวลาที่ไหนไปหาเงินนักหนา คนเราคบกันที่เงิน พอกูไม่มีเงินมันก็ทิ้งกูอยู่ดี...กูเลยบอกมันว่า แหม ตกที่นั่งเดียวกันเลยนะคะ ฐาก็ยังไม่ได้จ่ายค่าห้องเดือนนี้เลย แค่นั้นแหละ หายจ๋อมไปเลย”
“ฮ่า ฮ่าๆ ฮ่า ตอแหลจริงๆ ช่างมันเถอะ แค่นี้แล้วกัน วันหลังโทรมาคุยใหม่...”
วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำก็นองเต็มตลิ่ง
พวกเราทั้งหลายชายหญิงสนุกกันจริงวันลอยกระทง
ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง
ลอยกระทงกันแล้ว ขอเชิญน้องน้องแก้วให้มารำวง
รำวงวันลอยกระทง รำวงวันลอยลอยกระทง
บุญจะส่งให้เราสุขใจ บุญจะส่งให้เราสุขใจ (เชิ้บๆ)
ลอยกระทงปีนี้โสด น้องฐาคนงามเลยต้องมาลอยกระทงกับเพื่อนๆ ในเอกที่มหาวิทยาลัย และแล้วความงามของนางก็ไปกระแทกใจหนุ่มเข้าดังโครม ถึงกับเดินมาสะกิดขอเบอร์ ตอนที่เธอเอาน้ำวักไล่น้องทงน้อยให้ล่อยลอยไปในสระกว้าง
“โทษนะครับ ผมขอเบอร์หน่อยนะครับ....”
หันขวับไปอย่างดีใจที่ได้เสิร์ฟมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ครั้น “จริตมากไป” ก็จะดูไม่ดีไม่งาม
“อะแฮ่ม..ได้สิฮะ เป็นไอดีไลน์แทนได้ไหม เบอร์มันยาวยังจำไม่ได้เลยฮ่า...” นางรีบกระแอมไอแล้วตอบกลับไปด้วยเสียงใหญ่ๆ แบบทอมฮะทันที...
อีหนุ่มตรงหน้าถึงกับเหวอแล้วรีบบอก
“อ้อไม่เป็นไรครับ พอดีผมไม่ได้เล่นโปรแกรมนี้”
แล้วพ่อคุณก็ถอยกราวรูดจากไป
“ชิ...นึกว่าจะแน่ ปอดแหกชิบเป๋ง” ฐาบ่นอุบอิบ
ผั่วะ!!! หน้าเกือบทิ่มลงคลองเมื่อโดนเพื่อนหล่อตบกะโหลกไปทีโดยไม่ออมแรงเลย
“อร๊ายยยย แกตบฉันทำไมยะอีหมอกมั่ว..”
“หมั่นไส้!! เห็นบ่นแต่กูโสด กูไม่มีแฟน เศร้า เหงา บลาๆๆๆ ทีมีคนจะมาจีบก็ทำเสียงใหญ่ไล่แขก... เล่นตัวอยู่ได้ แล้วก็กลับไปบ่นอีก เห็นใจเพื่อนมั่งไรมั่ง กูรำคาญนะ” หมอกด่ายาวเสียงห้าว ทำให้อีกคนเบะหน้าเชิดแบบงอนๆ
“มึงมันจะไปรู้อะไร กูแค่ป้องกันตัว ผู้ชายเดี๋ยวนี้แม่งโง่ แยกแยะชะนีกับสาวประเภทสองไม่ออก ขืนกูโอเคเซย์เยสไปสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วแม่งเปลี่ยนใจกลางเตียง ก็นรกสิคะ ถ้าแปลงแล้วกูจะไม่แคร์เลย นอกจากไม่เปลี่ยนใจแล้วยังจับไม่ได้ด้วย” ฐารีบชี้แจงเหตุผล
“ไม่ต้องมาแหล กูรู้สันดาน ถ้าคิดว่าจะหาได้หล่อรวยแบบพี่โต้ง... มึงรอชาติหน้าแน่ มีของดีๆ ไม่รู้จักรักษาจะหาใหม่ไม่ได้อีกแล้ว...เลือกมากนัก ขึ้นคานไปเถอะมึง”
โดนด่าอะไรไม่สะอึก ไม่สะดุ้งเท่านี้ เจ็บกว่าโดนตบ ถ้าจะพูดขนาดนี้...เอามีดมาทิ่มพุงกันเลยดีกว่าไหม? ฐาคิดในใจ
“ไม่ต้องมาพูด ไม่ต้องมาย้ำมาซ้ำเติมกู กูทำตัวเองกูก็ยอมเจ็บเอง” พยายามกัดฟันตอบ หันหลังแล้วเดินหนีเพื่อนออกมาจากจุดลอยกระทง รีบวิ่งข้ามถนนเดินกลับไปที่จุดจอดรถ
ตุ่บ...ฟุ่บ.... อารามความรีบบวกความซุ่มซ่ามอีกตามเคย ทำให้เธอไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธอรีบละล่ำละลักบอก ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำที่ทำเอาเสื้อยืดของเขาเปียกโชก
หมับ... อีกฝ่ายรีบจับมือเธอให้หยุดเช็ดแล้วบอก
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง...เดี๋ยวผมก็กลับแล้ว” เขาบอกแล้วยิ้มบางๆ จนเห็นลักยิ้ม
ฐาเงยหน้าขึ้นไปแล้วชะงักงั้นกับหน้าคมมีไรหนวดบางๆพองาม ลักยิ้มสวย... เบิกตาค้างอย่างกับโดน ณ จังงัง
“อะ...ขะ....ขอบคุณค่ะ ที่ไม่เอาเรื่อง ตะ.....แต่ฉันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ยังไงช่วยรอตรงนี้แป๊บนึงนะคะ”
เธอบอกแล้ววิ่งหายไป ก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมเสื้อยืดตัวหนึ่ง
“เสื้อคุณเปียก แล้วคืนนี้ก็หนาวด้วย ให้ฉันซื้อเสื้อให้คุณเป็นการขอโทษแล้วกันนะคะ”
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” เขาบอก แล้วถอดเสื้อของเขาออกเดี๋ยวนั้นแล้วยื่นมาใส่มือเธอ ก่อนจะหยิบเอาเสื้อที่ฐาซื้อมาใส่ มันเป็นยืดสีขาวตัวโตๆ
“ถ้าไม่รังเกียจ ฉันจะเอาเสื้อของคุณไปซักให้....” ฐาบอกมือบีบเสื้อในมือแน่น....
“เอ๊ะ ...... ขอบคุณครับ ผมแพทนะ เอ่อ.....”
“ฐาค่ะ” ยิ้มเสียงลอยๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ มาคนเดียว”
“ฐา ลอยกระทงหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ” โกหกชัดๆ
“ไปลอยกับผมไหม วันนี้ผมก็มาคนเดียว....”
TBC.
-
เห็นตอนพิเศษตอนใหม่ละ แต่ยังไม่กล้าอ่าน บอกตรงๆ T^T
เดี๋ยวคืนนี้เข้ามาดูคอมเม้นท์ของเืพื่อนๆก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที >_<
-
จิ้มไว้ก่อน
:katai2-1:
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะสนุกมาก ฮาดีค่ะ
ปอลิง.อยากให้พี่โต้งเป็นพระเอกฝุดๆ :mew2:
-
ตอบจบใหม่ทึ่กลับมารักกันก็ดีอยู่หรอก
แต่พออ่านตอนพิเศษ
ความรู้สึกมันอธิบายไม่ถูก :mew4:
-
ขอบคุณที่ตอบค่ะ
จะรออ่านไปจนถึงตอนจบนะคะ
-
จะรอจ๊า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ชีวิตคนเรา ต้องเดินต่อไป ถึงเลิกกับพี่โต้ง สักคนคงเจอคนที่ดีที่คู่ควร
-
ง่าาา คนเขียนทำไมทำอย่างงี้อ่า นึกว่าจะได้คืนดีกับพี่โต้งแล้ว อุตส่าห์ดีใจ เชอะ งอนแล้ว :katai4:
-
เป็นนิยายที่ ยาว นาน มึน
ต้มคนอ่านซะเนื้อเปื่อยไม่ต้องเคี้ยวกันเลยเชียว.
งง นิดนะคะ แต่ก็เข้าใจ
มาต่อไวๆละ
:impress:
-
ฮาจริงเรื่องนี้ เราได้ไปโหวตให้คุณเป็นนิยายยอดฮา
ไม่ฮาได้ไง ขนาดกลับไปเจอพี่โต้งที่ห้อง โดนเค้าคว้าตัว
ไปกอด ยังอุส่าห์ รับรู้ได้ว่าสันหนังสือทิ่ม นม
เหอะ ๆ เราจะรออ่านตอนต่อไป อยากรู้ว่า
จบแบบ happy จะจบยังไง
-
:hao5: :hao5: :hao5:
พ่อค้าตับกลับมาแล้ว :กอด1:
มีหนุ่มใหม่ด้วยแหละ คราวนี้ตัดลูกกระเดือกด้วยหรอ ฟังดูน่ากัวมาก :ling3:
-
อ่ะๆอะลุ่มอล่วยให้
เห็นว่าคอมเฟิร์มว่าจบแบบแฮบปี้
ขอให้คู่คนนี้จริงๆ เอาแบบให้มันดีกว่าไอพี่โต้ง สักพันเท่า
ส่วนเรื่องความคิดเห็นก่อน ลองมาคิดดู ก็อาจพูดแรงไป ต้องขอโทษด้วย
ก็คนมันโมโห ไอพี่โต้งก็ประชดไปคบกับเอ ส่วนโรจน์ก็เลว คือที่เชียร์มาแม่งเลวหมด
เหอะเสียความรู้สึก เชียร์มาไม่ใช่สักคน นั่นแหละที่ทำเอานอยด์สุดๆ
จะจบไงก็ได้นะแต่ขอได้ไหมถ้าจะแต่งอีก อย่าแต่งให้ไอโรจน์กับไอพี่โต้งมีคู่นะ
เมื่อฐาไม่ได้ก็ไม่อยากอ่านอีก
-
ชอบตอนจบใหม่แฮะ อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตัดสินใจพักหนึ่ง ก่อนเข้ามาอ่าน
พอได้อ่านก็เอ๊ะ ดีเหมือนกันที่จบแบบนี้
ยิ่งได้อ่านความเห็นของคุณนิ ก็เข้าใจอะไรๆมากขึ้น
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปแล้วกันค่ะ
ปล.หนุ่มมีลักยิ้มก็ดูน่ารักดีเนอะ
บวกเป็ด
:กอด1:
-
ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว..มันก็คือเสีย
จิตใจที่แตกซ่านจนอ่อนเพลีย..ตอกย้ำว่าเสียซะหลายหน
ยากจะรับให้หวนกลับคืน..ทนฝืนให้คงคืนอารมณ์
เพราะเสียใจที่หลงปลื้มคนต่ำตม..จึงยังจ่อมจมล้มทั้งยืน
เฝ้าเพียรบอกตัวเองว่า..ลืมมันไปซะเหอะ
คนอ่านโคตรเสียใจ..กว่าจะทำใจเข้ามาเม้นท์ได้
ก็ต้องปล่อยให้ผ่านไปอ่านอีกหลายๆตอน
+1 ให้ดีมั้ย..นิ
ซิกๆๆๆๆ
:z6: ไอ่โต้ง..รางวัลสำหรับคนโลเล กลืนน้ำลายตัวเอง สุดท้ายก็หันไปคว้าอิเอเข้าจนได้
ถีบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆคงอยากจะคบกันตัวสั่นนานแล้ว
:angry2: ไม่ยกโทษให้โว้ยยยยยยย ไม่ต้องแต่งเรื่องให้มันมีบทอีกเลย
ไม่อยากอ่านเจอ รับไม่ได้ จริงๆ
-
ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว..มันก็คือเสีย
จิตใจที่แตกซ่านจนอ่อนเพลีย..ตอกย้ำว่าเสียซะหลายหน
ยากจะรับให้หวนกลับคืน..ทนฝืนให้คงคืนอารมณ์
เพราะเสียใจที่หลงปลื้มคนต่ำตม..จึงยังจ่อมจมล้มทั้งยืน
เฝ้าเพียรบอกตัวเองว่า..ลืมมันไปซะเหอะ
คนอ่านโคตรเสียใจ..กว่าจะทำใจเข้ามาเม้นท์ได้
ก็ต้องปล่อยให้ผ่านไปอ่านอีกหลายๆตอน
+1 ให้ดีมั้ย..นิ
ซิกๆๆๆๆ
:z6: ไอ่โต้ง..รางวัลสำหรับคนโลเล กลืนน้ำลายตัวเอง สุดท้ายก็หันไปคว้าอิเอเข้าจนได้
ถีบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆคงอยากจะคบกันตัวสั่นนานแล้ว
:angry2: ไม่ยกโทษให้โว้ยยยยยยย ไม่ต้องแต่งเรื่องให้มันมีบทอีกเลย
ไม่อยากอ่านเจอ รับไม่ได้ จริงๆ
ทำไมผมรู้สึกว่าอยากได้ผู้ชายแบบพี่โต้งเนี๊ยแหละมาเป็นแฟน หล่อ รวย จวยใหญ่ ใจดี แบบนี้จะหาได้จากไหนน คิดแล้วเสียดาย :เฮ้อ:
-
-นอกเรื่อง- ความรัก....
แพทอายุมากกว่าเธอหลายปี ตอนนี้ทำงานระดับผู้จัดการในบริษัทขายรถยนต์แห่งหนึ่ง ตอนแรกก็แค่ชอบลักยิ้มของเขา บวกอารมณ์เหงาๆ ของคนสองคนในคืนวันลอยกระทง ไม่คิดด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะยังอยากสานต่อจนล่วงเลยมาเกือบเดือนแล้ว ความสัมพันธ์ที่พัฒนาแบบก้าวกระโดดทำให้ฐาไม่แน่ใจว่ามันจะคงทนยั่งยืนสักแค่ไหน
คุณแพทยิ้มสวย เพราะมีลักยิ้มบุ๋มๆ ตรงแก้ม
คุณแพทใจดี พูดไปยิ้มไปอยู่เสมอ....
คุณแพทขี้เกรงใจจนคิดว่าทุกอย่างที่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่โต คำติดปากของเขาคือคำว่า “ไม่เป็นไร”
คุณแพทเป็นคนดี ..... แต่...... เขาก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้ชายมากมายบนโลกใบนี้....
“ฐาครับ.....” หลังจากคบหากันเกือบครึ่งเดือนเขาก็เปิดประเด็นขึ้น...
“คะ?”
“ฐาเคยมีความคิดที่จะแปลงเพศบ้างไหมครับ?” ตอนนั้นเธอหุบยิ้ม... นึกถึงโรจน์ขึ้นมาแล้วก็ปวดหนึบ...
“ไม่เลยค่ะ ฐาไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ถามเรื่องนี้ล่ะคะ?”
“ผมเห็นว่าฐาเหมือนผู้หญิงจริงๆ มาก ทั้งหน้าตาผิวพรรณ แล้วยังศัลยกรรมมาตั้งสองรอบ เลยอยากรู้ว่าอยากทำอีกหรือเปล่า หรือยังรออะไรอยู่...”
“ไม่ได้รออะไรหรอกค่ะ แค่คิดว่าเป็นแบบนี้ก็มีความสุขดีแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรอีก”
“ความสุขของฐาคืออะไรเหรอครับ? คือการเป็นสาวสวยในร่างผู้ชายอย่างงั้นเหรอครับ”
“คุณแพท!!”
“ขอโทษนะครับที่ต้องพูดตรงๆ ผมไม่ได้อยากกดดันอะไรฐาเลย แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าฐาคิดยังไงกับผมกันแน่ ความสุขในชีวิตที่คุณพูดถึง หมายถึงอะไร”
“มันคือการเลือกจะทำในสิ่งที่อยากทำ เป็นในสิ่งที่อยากเป็น อยากให้คนที่ยืนข้างๆ รักในสิ่งที่เราเป็น ขอโทษด้วยจริงๆ ที่ฐาไม่เคยคิดจะเอาความสุขทั้งชีวิตมาเสี่ยง เพื่อเอาใจใคร ถ้าคุณแพทไม่ชอบที่ฐาเป็นแบบนี้แล้วอยากจะเลิก ก็ไม่ต้องฝืนใจนะคะ ฐาเข้าใจ...” เธอบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เขาบอกแล้วยื่นมือไปรั้งข้อมือเธอไว้
เธอก้มมือแขนตัวเองสลับกับมองหน้าเขา ไม่มีคำพูดใด
แปลก ที่การบอกลา การตัดขาด ดูง่ายดายกว่าที่คิด ไม่ลังเล ไม่อาลัยอาวรณ์
“ผมขอโทษ” กระทั่งอีกฝ่ายเป็นคนเอ่ยปากก่อน ความแข็งกระด้างในใจจึงอ่อนลง...
“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ เป็นความผิดของฐาเอง...”
จากวันนั้นมา ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนั้นอีก แต่ไม่ได้แปลว่าไม่มีใครคิด ถ้าเป็นเมื่อก่อน.... ฐาคงไม่ทำตัวแบบนี้ ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปมากมาย พยายามทำเพื่อผู้ชายที่ตัวเองรัก
อยากเป็นผู้หญิงเพื่อเอาใจโรจน์
ยอมกลับเป็นผู้ชายเพื่อให้ได้อยู่กับโต้ง
ฐาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอต้องการอะไร และอะไรกันแน่ที่เรียกว่า “ทำเพื่อตัวเอง” จนตอนนี้ เธอเองยังหาคำตอบไม่ได้
แพทไม่ได้ทำอะไรผิด เธอต่างหากที่ผิด... ผิดที่ยึดติด คิดแต่เรื่องเดิม คิดถึงคนเดิมๆ ไม่เคยเปลี่ยน แม้จะรู้ว่าไม่มีวันที่ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม.....อีกแล้วก็ตาม
ค่ำวันหนึ่งในเดือนธันวาคม ณ ร้านนมที่ฐาทำงานอยู่.... วันนี้มีบอลคู่เอก...ทำให้ในร้านคลาคล่ำไปด้วยแฟนบอลทั้งๆ ที่เข้าสู่ช่วงหน้าหนาว ฐาเดินวนเวียนเสิร์ฟเครื่องดื่มและขนมปังจนกระทั่งลูกค้าท่านหนึ่งเดินเข้ามา ทำให้เธอชะงัก บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกอย่างไรตอนที่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น
หนึ่งปีแล้วสินะ....ที่ไม่เจอกัน.... แต่เธอก็ยังจำเขาได้ดี...
พี่โต้ง.........
ปกติลูกค้าจะต้องเป็นฝ่ายเขียนรายการอาหารแล้วไปส่งที่เคาท์เตอร์ แต่พักใหญ่แล้ว ลูกค้าคนใหม่ก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับโต๊ะจนเจ้าของร้านเดินมาบอกให้เธอเดินไปรับออเดอร์ด้วยตัวเอง....
“จะไม่สั่งอะไรใช่ไหมคะ ถ้างั้นเชิญออกนอกร้านไปเถอะค่ะ โต๊ะยิ่งไม่ค่อยจะพออยู่” เธอยืนข้างโต๊ะแล้วออกปากไล่กลายๆ
“คาปูชิโน่เย็น ปังคลุกฝุ่น เฟร้นส์ฟราย ทูน่าสลัด ปังเย็น.....” เขาเงยหน้าขึ้นบอกทันที ทำให้ฐาขมวดคิ้วก่อนจะดึงกระดาษระบุหมายเลขโต๊ะขึ้นมาจดให้ยิกๆ
“แล้วก็...”
“พอเถอะค่ะ คนเดียวไม่น่ากินหมด” เธอเงยหน้าขึ้นบอก
“น้องฐาก็มากินด้วยกันสิ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ หนูทำงานอยู่”
“พี่อยากคุยด้วย เลิกงานแล้ว ออกมาเจอกันที่หน้าร้านได้ไหม?”
“อย่ารอเลยค่ะ หนูต้องช่วยเก็บร้านทำความสะอาดอีกนาน ไม่ได้เลิกงานทันทีหรอก”
“พี่จะรอ.....”
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่ยืนจ้องตาเขา สองขาพาตัวเองหมุนกลับเข้าไปในร้าน
“ฐา.... เป็นอะไรหรือเปล่า...” พี่ผึ้ง เจ้าของร้านเดินมาแตะไหล่เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งอยู่ในสุดของร้านไม่ไหวติง
“เปล่าค่ะ ไม่เป็นอะไร” เธอตอบด้วยเสียงอันสั่นเครือ พยายามต่อสู้กับความอัดอั้นมากมายในอก แต่สุดท้ายก็แพ้...
“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลย... กลับไปพักก่อนดีไหม?”
สุดท้ายก็หนีกลับมาโดยไม่ได้คุยอะไรกัน......
วันต่อมา....พี่เทคโทรมาบอกว่าพี่ปริญญานัดเลี้ยง....
เรียนก็เยอะ ทำงานก็หนัก จนเบลอ... ฐาลืมไปเลยว่าอาทิตย์หน้าก็จะถึงงานรับปริญญาแล้ว ดังนั้นการที่พี่โต้งซึ่งเพิ่งเรียนจบไปเมื่อปีที่แล้ว จะกลับมาที่ม.ช่วงนี้เพื่อเตรียมตัวสำหรับงานรับปริญญาก็ไม่แปลกสินะ....
“ฐา.... ฐาครับ” เธอสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองซ้ำ หันหน้าไปหาคนเรียก ซึ่งนั่งอยู่ตรงกันข้ามในร้านข้าวใกล้ๆ มอ ตอนช่วงพักกลางวัน
“อะไรนะคะ คุณแพท...” หันไปถาม เมื่อพบว่าเธอกำลังเหม่อจนไม่ได้ยินที่เขาเรียกเลย
“ฐา เขียนนิยายด้วยเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น
“คะ?” เสียงสูงขึ้นทันที
“เรื่องนี้น่ะ” เขาพูดแล้วหยิบหนังสือยกขึ้นโชว์หน้าปกให้ดู
พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ? BY น้องฐา
ทำตาโตและอ้าปากค้างทันที ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเป็นแฟนนิยายของเธอด้วย
“เพิ่งรู้ว่าคุณแพทอ่านนิยายประเภทนี้ด้วย”
“อ๋อ เปล่าครับ เล่มนี้ของเพื่อน เบญไง จำได้ไหม เขาฝากมาถามว่าฐาเป็นคนเขียนหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ฝากขอลายเซ็นให้ที”
“โอ๊ย..ซงเซ็นอะไร ฐาไม่ได้เขียนค่ะ”
“อ้าวเหรอครับ ถ้าจำไม่ผิด...ผมคุ้นๆ ว่าที่ห้องฐาก็มีนิยายเรื่องนี้อยู่นะ”
“ก็มีค่ะ แต่ซื้อมาอ่านเฉยๆ ไม่ได้เขียนเอง”
“ถ้าไม่ได้เขียนเอง คงจะชอบมาก ถึงมีเก็บไว้ตั้งหลายเล่ม”
“อ๋อ พอดีว่าเพื่อนฝากซื้อแล้วยังไม่มีเวลาเอาไปให้น่ะค่ะ” เธอรีบแก้ตัว ทั้งที่ความจริงโรงพิมพ์ส่งมาให้แล้วเธอยังแจกไม่หมดต่างหาก
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ทีแรกผมก็นึกว่าเขียนเอง เห็นชื่อคนแต่งกับชื่อตัวเอกเหมือนชื่อคุณเลย”
“แหม.... ถึงชื่อฐาจะไม่ได้โหลเหมือนพวกแบ๊งค์ บอล ต้น เจ อะไรพวกนี้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่ากะเทยทั้งโลกนี้จะมีคนชื่อ “ฐา” แค่คนเดียวสักหน่อยนี่คะ”
“นั่นสินะ ถ้าเป็นคนเดียวกันจริงๆ ป่านนี้คงครองรักกับพี่โต้งอย่างมีความสุขไปแล้วล่ะเนอะ”
รอยยิ้มที่ค้างอยู่จางลงจนเกือบเศร้า....
บางครั้งโลกความจริงอาจจะไม่ได้สวยงามได้อย่างนั้น....
หลังจากมื้ออาหาร แพทขับรถไปส่งฐาที่คณะ แล้วกลับไปทำงานต่อทอดถอนใจก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินเข้าคณะ แต่พบว่ามีคนคุ้นหน้ามายืนอยู่ไม่ห่างมากนัก ตกใจแทบตาเหลือกที่มาเจอโจทก์เก่าเอาตอนนี้ คิดถึงไก่ ไก่ก็มา.....
“เมื่อวาน ทำไมหนีกลับ” คำถามมีแววไม่พอใจเล็กน้อย คนฟังก็ชะงักแต่ก็นึกได้ว่าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต้องเชื่อฟังหรือเกรงกลัวอีกฝ่ายต่อไปแล้ว จึงตอบกลับแบบกวนๆ
“ไม่ได้หนี แต่พี่ที่ร้านเค้าบอกให้กลับก่อนได้ ก็เลยกลับ แล้วมันผิดตรงไหนล่ะคะ?”
“น้องฐาไม่ผิดหรอก พี่ต่างหากที่ผิด ผิดที่เข้าใจไปเองว่า น้องฐายังคิดถึงพี่บ้าง ทั้งที่ความจริงแล้ว สาวสวยอย่างอย่างน้องฐามีตัวเลือกมากมายไว้คลายเหงา จนไม่จำเป็นต้องคิดถึงคนในอดีตอีกแล้ว...”
ฐาเผลอกำมือแน่น... เพราะฟังเสียงก็รู้สึกได้เลยว่าโดนอีกแล้ว
ไม่ได้เจอกันก็นานแล้วนะ ทำไมพี่โต้งก็ยังปากเหมือนเดิมเป๊ะก็ไม่รู้ ถ้าไม่ได้จิกได้กัดแล้วจะตายหรือยังไงกัน... เธอคิดในใจอย่างเคืองขุ่น...
“ก็คงงั้นมั้งคะ” ประชดกลับไปตามนิสัยเดิม
“หนังสือขายดีไหม?” คำถามนั้นทำให้เธอชะงักแล้วเบิกตากว้าง “จริงๆ ก็ไม่น่าถาม ถ้าไม่ดีคงไม่มีเงินมากจนไปทำได้ทั้งตัวขนาดนี้”
ฐาสะอึก รู้สึกเจ็บแปลบเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงการศัลยกรรมของเธอ ทั้งๆ ที่ความจริง นอกจากการตัดกรอลูกกระเดือกและเหลาคางออกบ้างเล็กน้อยพอให้สวยก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น แต่อีกฝ่ายพูดเหมือนเธอทำหมดทั้งหน้าทั้งตัวอย่างนั้นแหละ
“แล้วยังไงคะ? หนูจะทำอะไรกับหน้าของหนู ตัวของหนูมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่สักหน่อย”
“พี่ก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องฐาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เป็นแบบเดิมก็สวยน่ารักดีอยู่แล้ว แต่ที่ต้องทำถึงขนาดนี้ เพราะกลัวจะหลอกคนอื่นไม่สำเร็จเหรอ ว่าไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ”
“พี่โต้ง!! ”
“พี่คิดถึงน้องฐานะ คิดถึงมาก อยากเจอมาตลอด แต่ไม่คิดว่ากว่าเราจะได้พบกัน น้องฐาก็ไม่ใช่น้องฐาคนที่พี่อยากเจออีกแล้ว พี่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกที่คิดว่าตอนจบของนิยายมันดูสวยงาม เลยคิดว่าน้องฐายังรอให้พี่กลับมาหาอยู่เสมอ แต่ทุกอย่างมันก็แค่นิยายเท่านั้นใช่ไหม เพราะเป็นนิยาย ไม่ว่าจะต้องเจ็บสักกี่ครั้ง โง่สักกี่หน ลงท้ายนางเอกก็จะยอมยกโทษให้พระเอกทุกๆ ครั้ง แต่ในความจริงพี่ไม่ได้สำคัญหรือมีค่ามากขนาดนั้น ไม่มากพอที่จะเป็นพระเอกตัวจริงในชีวิตของน้องฐาหรอกใช่ไหม?”
“พระเอกคนเดียว มีนางเอกหลายคนไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าพี่เป็นพระเอกของหนู แล้วพี่จะเอาพี่เอไปไว้ที่ไหน”
“พี่ต้องตอบว่า..... ‘ถ้าหากจะมีใครสักคนต้องเสียใจ คนคนนั้น....ต้องไม่ใช่น้องฐา’ ใช่ไหม น้องฐาถึงจะซาบซึ้งและยอมยกโทษให้”
“ถ้าพี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ก็อย่าพูดเลยค่ะ ไดอาล็อกซึ้งๆ ถ้าแค่จำมาพูดทั้งๆ ที่โกหก ฟังแล้วมันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาได้หรอกค่ะ...”
“นั่นสิ พี่คงพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้พี่ไม่มีแฟน จะมีก็แต่....แฟนเก่า...” เขาพูดแล้วจ้องหน้ากลับจนเธอทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายเสหลบสายตาไปซะเองแล้วถามอ้อมแอ้ม
“แล้วพี่เอล่ะคะ พี่คบกับพี่เอต่อจากหนูไม่ใช่เหรอ? หรือว่า.... หนูเข้าใจผิดไปเอง”
“เปล่า...ก็คบน่ะแหละ แต่ก็เลิกไปแล้ว... คนไม่ได้รักกันจะฝืนคบกันไปได้นานสักแค่ไหนล่ะ?”
“พี่จะบอกว่าไม่ได้รักพี่เอ ...ถ้าไม่ได้รักแล้วจะคบกันทำไมล่ะคะ”
“เรื่องบางเรื่องมันก็อธิบายยากนะ....”
“ตอนพี่เลิกกับพี่เอ พี่บอกเขายังไงเหรอคะ ไล่ให้กลับไปหาคนที่ตัวเองรักอีกหรือเปล่า”
“น้องฐาเลิกถามถึงคนอื่นสักทีได้ไหม?”
“ที่จริงหนูก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าพี่เอเค้าหรอกนะคะ บางทีจะสะใจหรือสมน้ำหน้าเลยด้วยซ้ำที่รู้ว่าเค้าถูกทิ้ง แต่พอลองคิดดูดีๆ พี่เค้าก็ไม่ได้มีชะตากรรมที่ต่างกันกับหนูสักเท่าไร ถูกมองว่าเป็นของตายที่อยากจะหยิบเมื่อไรก็หยิบ พอไม่ต้องการก็เขี่ยทิ้ง แล้วถึงตอนนี้ที่พี่กลับมา พี่ยังต้องการอะไรจากหนูอีกเหรอคะ....เพราะพี่ไม่มีใคร ถึงได้คิดถึงหนูเหรอคะ”
“พี่ไม่ได้คิดถึงน้องฐาเพราะพี่ไม่มีใคร ที่จริงพี่คิดถึงน้องฐาตลอด พูดไปมันอาจจะฟังดูเหมือนแก้ตัว แต่พี่ก็คิดอย่างนั้นจริงๆ พี่รู้น้องฐาอยากเป็นผู้หญิง แต่ทำลงทุนตัดผมแต่งตัวเป็นผู้ชายก็เพราะพี่ แต่ตอนนั้นพี่รู้ว่าน้องฐาไม่ชอบไม่สบายใจ ไม่มีความสุข แต่สุดท้ายพี่ก็ยังเห็นแก่ตัวมากพอจะขอไม่ให้ไปทำอย่างที่อยากทำ แต่นั่นกลับเป็นสิ่งผู้ชายคนนั้นสามารถทำได้ ตอนที่พี่รู้ว่ามันเป็นแฟนเก่าน้องฐา เป็นผู้ชายคนแรกที่น้องฐาทุ่มเททำทุกอย่างให้จนเกือบตายเพื่อมัน คนที่น้องฐาเคยเพรียกหาตอนความจำเสื่อม ยอมโกหกทุกอย่างเพื่อหนีพี่ไปหา พี่พยายามแล้วที่จะไม่คิดมาก แม้น้องฐาจะหายไปเป็นวันเป็นคืน พยายามไม่คิดว่าเวลาคนรักเก่ามาพบกันอยู่ด้วยกันหลายวันแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่สุดท้ายไม่ใช่เลย น้องฐายังเป็นห่วง ยังพยายามจะช่วยเหลือมัน พี่เพิ่งรู้ว่าตัวเองหลงตัวเองอย่างที่สุด ในตอนนั้นถ้าน้องฐาบอกพี่สักคำว่าอยากกลับไป พี่ก็ไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรสักคำ ทั้งที่ความจริงพี่อยากจะรั้งน้องฐาเอาไว้ใจจะขาด ต่อให้ต้องทำด้วยวิธีไหนก็ตามพี่ก็จะทำ แต่พอรู้ว่าน้องฐาอยากเลือกใครพี่ก็ลังเล...น้องฐารักมันแต่ทิ้งพี่ไม่ลง พี่อาจจะทนต่ออะไรก็ได้ แต่พี่คงทนมองตัวเองด้วยความรู้สึกน่าสมเพชเวทนาอย่างนั้นไม่ได้ ขอโทษนะที่ทำร้ายจิตใจเราไปมาก คิดว่าน้องฐาคงเกลียดพี่มากจนไม่อยากฟังเหตุผลอะไรอีกแล้ว แต่พอไปอ่านนิยายแล้วเห็นตอนจบ พี่ก็นึกขึ้นว่า พี่อยากให้น้องฐาได้รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ในตอนนั้น มากกว่าจะมโนไปเอง แม้จะมีส่วนถูกบ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด อาจจะฟังดูโหดร้ายไปบ้าง แต่ก็คิดไว้นะถ้าไม่มีพี่สักคน น้องฐาจะมีอิสระในการเลือกใครก็ได้ เลือกเป็นผู้หญิงตามที่ต้องการ ถ้าน้องฐารักพี่จริง น้องฐาก็จะไม่กลับไปหาแฟนเก่า ถ้ารักพี่จริงๆ น้องฐาก็ต้องรอ แต่พี่ก็แค่คิดไปเองเพราะสุดท้ายน้องฐาก็ไม่ได้รอ”
“ค่ะ หนูไม่ได้ทำ หนูไม่สามารถทำใจรอผู้ชายที่ทิ้งหนูไปคบกับแฟนเพื่อนตัวเองได้ลงคอ สรุปว่าที่พี่กลับมาหาหนูวันนี้ ต้องการอะไรกันแน่คะ ถ้าแค่อยากพูด อยากอธิบาย หนูเข้าใจแล้ว มีอะไรจะพูดมากกว่านี้ไหมคะ? ถ้าไม่มีหนูก็ขอตัว”
“ก่อนจะมาพี่มีความหวังไว้เต็มเปี่ยมว่าเราจะคุยกันดีๆ หรืออาจจะปรับความเข้าใจกันได้ ถ้าน้องฐาไม่มีใคร พี่ก็อยากเป็นคนดูแลน้องฐา แต่ตอนนี้ในเมื่อน้องฐาก็มีคนใหม่แล้ว พี่คงไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไปแล้ว พี่ก็คงทำอะไรไม่ได้ นอกจากบอกน้องฐาว่า พี่ยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนที่เราเคยพบกันวันแรก พี่ไม่อยากให้เราเกลียดกัน อยากให้เราเป็นพี่น้องหรือคนคุ้นเคยที่ยังพบเจอพูดคุย แบ่งปันทุกข์สุขได้เหมือนเดิม เหมือนปอนด์ เหมือนมิงค์ เหมือนเอ พี่ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าได้รับรู้ว่าน้องฐาจะมีความสุขกับใครก็ได้ที่น้องฐารัก....แค่นี้พี่ก็พอใจแล้ว...”
“เหรอคะ? พี่คิดว่าหนูมีความสุขมากใช่ไหม พี่รู้ได้ยังไง หนูยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำ คิดเองเออเอง สรุปเองอยู่คนเดียว แล้วก็มาโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น บอกให้รู้ไว้หนูเกลียดคนที่ดีแต่พูดที่สุด พูดว่าคิดถึงแต่ไม่เคยมาหา พูดว่ารักแต่ไม่ยอมทำอะไรเลย ไม่เคยรั้ง ไม่เคยแย่ง ต่อให้หนูจะโมโหเกลียดโรจน์มากแค่ไหน หนูก็ยังนับถือน้ำใจของมัน มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ มุทะลุไปบ้างแต่มันก็ยอมเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแย่งหนูกลับไป มันยอมลำบากทำอะไรให้หนูตั้งหลายอย่าง มันพยายามเก็บเงินให้หนูไปแปลงเพศ แล้วพี่ทำอะไรบ้าง.... แม้แต่เชื่อว่าหนูรักพี่มากกว่า ยังทำไม่ได้เลย พี่คิดแต่จะเชื่อตัวเอง เชื่อว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ปล่อยหนูไป ช่างเป็นความเสียสละที่น่ายกย่อง แต่พี่จะเอาไปใช้กับใครก็ได้ จะพระเอกแสนดีกับใครก็ช่าง แต่กับหนู หนูอยากได้คนที่รักและยินดีทำทุกอย่างเพื่อหนูมากกว่า ถ้าดีแต่ปากก็อย่าพูดอะไรเลยดีกว่า ตอนนี้หนูอยากได้แค่คนรัก ส่วนเพื่อน พี่ชาย หรือแฟนเก่าหนูไม่อยากได้”
.
.
.
.
.
วันที่พี่ปริญญานัดเลี้ยงเป็นวันพฤหัส เนื่องจากไม่มีเรียน ฐาจึงแต่งหน้าทำผมตั้งแต่บ่าย สองทุ่มเดินลงจากห้องไปข้างล่าง...
“หนู อยู่ห้อง 405 ใช่ไหม?” หันไปหาเจ้าของหอที่เรียกไว้
“อ๋อค่ะ... มีอะไรเหรอคะ?”
“มีจดหมายจ้ะ”
ฐารับจดหมายมาอย่างงงๆ เห็นแต่จ่าหน้าชื่อเธอและห้องเสร็จสรรพ แต่ไม่ได้จ่าหน้าคนส่ง...
ฐา.....
มึงเป็นยังไงบ้าง... สบายดีไหม?
ตอนนี้กูเก็บเงินได้มากพอที่จะทำให้ความฝันของเราเป็นจริงได้แล้วนะ....
กูเสียใจและขอโทษสำหรับทุกอย่าง
ถ้ามึงยังจดจำเรื่องราวความหลังระหว่างเราได้บ้าง....
โทรหากูเบอร์เดิมนะ.... กูจะรอ....
โรจน์.....
หลังจากอ่านจบ.... เธอยัดจดหมายลงในซอง...แล้วเดินไปที่ถังขยะ...
โยนทิ้ง.....
TBC
-
ผู้ชายแบบไอ่พี่โต้ง..น่ะนะ
:m21:
ถ้าเจอบ่อยๆ ล่ะก็
ยอมทิ้งผู้ชาย..ไปควานหาควายทำผัว
น่าจะดีกว่านะ..น้องฐา
:m4: กร๊ากกกก
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
เข้ามาอ่านช่วงหลังทีแรกบอกตรงๆว่า ตกใจ+จิตตก เหมือนใครหลายๆคน :katai1:
แต่พออ่านไปก็ทำใจได้บ้าง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง มีเกิดตั้งอยู่และดับไป
ก็ได้แต่หวังว่าชีวิตน้องฐาจะดีขึ้นในเร็ววัน :เฮ้อ:
ยอมรับว่าเชียร์พี่โต้งอยู่แม้ตอนนี้เฮียแกจะหายหัวไปเลย แต่เรื่องที่พี่แกไปคบพี่เอขอโนคอมเม้นแล้วกัน เพราะลึกๆก็ยังแอบหวังอยู่ว่าพี่โต้งแกจะมีเหตุผลของแก เพราะงั้นรอฟังแกแถลงดีกว่า
ส่วนโรจน์ก็มีเอนเอียงไปบ้างตอนฟังเหตุผล แต่ก็นะคนมันมีประวัติ คนมันเคยทำร้าย เคยทำให้เสียน้ำตา
จะให้เชื่อจะให้ไว้ใจอะไรมาก อย่าหวัง......ทำได้แค่เห็นใจในบางครั้ง
บอกนิตรงๆเลยนะค่ะว่าอินกับเรื่องนี้ ไม่ได้คาดหวังหรือกดดันในตัวนิแต่อย่างใดให้แต่งเรื่องสนุกสนานแฮปปี้ตลอดๆ
แต่พอนิมาม่าทีเล่นซะเป็นหม้อยิ่งตอนท้ายมานี้เราไปไม่เป็นเลย :katai1:
มันโหวง มันหน่วง :ling2:
-
คิดถึงน้องฐาอย่างแรง!!!
-
นิ :sad11: น้องฐา :monkeysad:
กลับมาเถอะเค้าคิดถึงงงงง :o12:
-
:hao5:
-
รบกวนใครก็ได้ช้วยห่อคุณแพทใส่พัสดุมาส่งให้นิวที อยากได้คนแบบนี้ :กอด1:
ส่วนน้องฐา...ผมคิดกะน้องฐาเหมือนประโยคสุดท้ายของคุณแพท
จริงๆแล้วคิดมาทุกเรื่อง ไม่ว่านิยายจะดำเนินไปในทางไหน มันก็ต้องเป็นอารจไม่โดนใจบ้าง
แต่มันจะต่างไปจากอะไรกับเรื่องจริงที่มัน"ไม่แน่นอน"
พี่โต้งก็แค่โชคดีที่น้องฐารัก แต่...ถ้าเค้ามีตัวตนจริงๆ อยากบอกว่า"อดีตมีไว้เป็นตัวอย่างสำหรับปรับปรุงอนาคต"
“เหรอคะ? พี่คิดว่าหนูมีความสุขมากใช่ไหม พี่รู้ได้ยังไง หนูยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักคำ คิดเองเออเอง สรุปเองอยู่คนเดียว แล้วก็มาโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น บอกให้รู้ไว้หนูเกลียดคนที่ดีแต่พูดที่สุด พูดว่าคิดถึงแต่ไม่เคยมาหา พูดว่ารักแต่ไม่ยอมทำอะไรเลย ไม่เคยรั้ง ไม่เคยแย่ง ต่อให้หนูจะโมโหเกลียดโรจน์มากแค่ไหน หนูก็ยังนับถือน้ำใจของมัน มันอาจจะทำอะไรบ้าๆ มุทะลุไปบ้างแต่มันก็ยอมเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแย่งหนูกลับไป มันยอมลำบากทำอะไรให้หนูตั้งหลายอย่าง มันพยายามเก็บเงินให้หนูไปแปลงเพศ แล้วพี่ทำอะไรบ้าง.... แม้แต่เชื่อว่าหนูรักพี่มากกว่า ยังทำไม่ได้เลย พี่คิดแต่จะเชื่อตัวเอง เชื่อว่าตัวเองคิดถูกแล้วที่ปล่อยหนูไป ช่างเป็นความเสียสละที่น่ายกย่อง แต่พี่จะเอาไปใช้กับใครก็ได้ จะพระเอกแสนดีกับใครก็ช่าง แต่กับหนู หนูอยากได้คนที่รักและยินดีทำทุกอย่างเพื่อหนูมากกว่า ถ้าดีแต่ปากก็อย่าพูดอะไรเลยดีกว่า ตอนนี้หนูอยากได้แค่คนรัก ส่วนเพื่อน พี่ชาย หรือแฟนเก่าหนูไม่อยากได้”
ชอบคำพูดน้องฐาส่วนนี้ทั้งหมด อาจเพราะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่...ที่ผ่านมามันหนักจริง
สุดท้าย ขอบคุณคนเขียนมากครับ :pig4:
-
หลายตอนก่อนหน้านี้ ที่อ่านแล้ว...อึ้มมม.......ไม่ได้อย่างใจ
มาถึงตอนนี้พอเข้าใจแล้วว่าคนเขียนจะบอกอะไร
ขอบคุณมากที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน
ไม่รู้ล่ะ ถึงอีพี่โต้งจะเฮงซวยไปบ้าง
แต่เมื่อเทียบกับด้านดีของแก รวมกับที่ฐารักคนนี้
ก็ชอบที่จะให้ลงเอยกันแบบนี้
และหวังว่าเวลาผ่านไป ทั้งสองคนคงได้เรียนรู้และปรับปรุง
ช่วยกันสร้างความรักที่มั่นคงงอกงามต่อไปได้
ชอบเรื่องนี้มาก จบแล้วจะกลับไปอ่านช้าๆอีกรอบ
พร้อมกับรอเรื่องกระต่ายกินขนมปังแทนต่อไป
ขอบคุณมากๆ
-
ขอบคุณน้องฐาที่รับพี่โต้งกลับมา
-
คนที่ดีพอ แต่ไม่ใช่คนที่พอดี
คนที่ดี๊ดี แต่ก็ไม่ใช่คนที่เรารัก
ขอแค่น้องฐามีความสุขก็โอเคละ
แต่เราดีใจที่น้องฐาเลือกพี่โต้ง
เพราะเราเชียร์พี่โต้ง 5555
:hao7:
-
Happy Ending.
-
คนที่ดีที่สุดคือคนที่เรารักที่สุดสินะ
-
Happy ending :L1: :pig4:
-
ดีใจที่จบลงด้วยดี
หวังว่าพี่โต้งเลิกคิดเองเออเองนะ
น้องฐา จะได้มีความสุขซะทีเนาะ
-
สุดท้ายฐาก็เลือกที่จะทำให้ตัวเองมีความสุข
เข้าใจฐาที่สุดก็ตอนนี้
รักกันนานๆนะ :L1:
บวกเป็ด
:pig4: สำหรับความฮาและน้ำตาแห่งความข่มขื่นค่ะ
-
187 หน้า กับเวลา 2 ปีกว่า ถือว่าเป็นตอนจบที่ดีและสวยงามประมาณหนึ่ง
ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ
เสียดายคุณแพท ขอละกันนะ
-
ถ้าเป็นการvote ให้คะแนนยกมือข้างเดียว
แต่นี้ขอยกมือให้ 2 ข้างเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยกับวลีนี้
“พระเอก” คือผู้ชายที่นางเอกรักมากที่สุดต่างหาก”
นิยายเรื่องนี้ติดตามมาแต่แรกๆ
เป็นบรรยากาศ ความตลกปนฮาของน้องฐา
ความเปิ่น นางเอ๊กนางเอก วาจาเชือดเฉือน
ทุกอย่างของน้องฐา ให้ความสุขกับคนอ่านมาตลอด
ขอบคุณมากๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊บบบบ สาธุ๊ อิพี่โต้งงงงง
ปล. คนเขียน เค้าขอตอนพิเศษ เอาแบบสวีทๆๆๆๆๆ นะชดเชยเค้ามาเลยยยยย
-
โถ่เอ๊ยยย คุณแพทออกจะแสนดี หายากแล้วนะคะน้องฐา ยอมรับว่าเมื่อก่อนเชียร์ลุงสุดใจ แต่พอลุงทิ้งน้องฐาไป
บอกตรงๆว่าอิชั้นเฟลมาก ไม่น่าเชียร์ตั้งแต่แรกเล้ยย *แอบเจ็บใจ* แล้วพอมาเจอคุณแพท บอกเลยว่า ผช คนนี้ดีจริงๆ
ไม่อยากให้น้องฐากลับไปหาลุงเลย น่าจะเลือกคุณแพทนะ แต่ก็อย่างที่น้องฐาบอก...
“หนูมีอะไรจะบอกกับพี่อย่างหนึ่ง... คำถามที่เมื่อกี้หนูไม่ได้ตอบ... ไม่ว่าจะถามหนูเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว หรือตอนนี้ก็ตาม คำตอบของหนูก็จะยังเหมือนเหมือนเดิม ถ้าหนูจำเป็นต้องเลือกใครสักคนนึงจริงๆ หนูจะไม่เลือกเพราะเขาเป็นคนดีหรอกค่ะ... เพราะความหมายของคำว่า “พระเอก” ของหนูไม่ได้หมายความว่า เขาเป็นคนที่ดีที่สุดในเรื่อง แต่ “พระเอก” คือผู้ชายที่นางเอกรักมากที่สุดต่างหาก”
สุดท้ายแล้วการเลือกคนที่รักมากกว่าคนที่เหมาะสม คงเป็นทางเลือกของน้องฐาที่นางเลือกเองแล้วอ่ะนะคะ หวังว่าลุงคงจะไม่ทำให้น้องเสียใจอีกนะคะ
-
แม้จะเสียดายความดีของแพท
แต่เรากฌรู้สึกว่าหากฐาคมกับแพทจริงๆ
ขะทุกข์หลบในทั้งคู่
โรจน์ก็ปล่อยมันไปตามเวรตามกรรมเถอะ
คนเราให้โอกาศกับการเจ็บปวดเรื่องเดิมๆได้ไม่เกิน 3 ครั้งหรอก
ขอบคุณที่ตอนจบมาลงกับพี่โต้ง
ไม่เป็นการทำร้ายคนอ่านเหมือนกับที่หลอกกันไปช่วงหลังๆ
แหมมม ต้มซะเปื่อยเชียว
สุดท้าย นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักที่ยาวที่สุดที่เคยอ่านมา
สุดยอดจริงๆ ที่ค่อยๆถ่ายทอดเรื่องราวความรักของคนออกมาได้ยาวขนาดนี้
และมีทุกอารมณ์ ตัวละครแต่ละตัวไม่หลุดคาแล็คเตอร์ สมเหตุสมผลไม่มีสะดุด
สุดยอกจริงๆค่ะ o13 o13 o13
รอติดตามเรื่องใหม่เสมอถ้ามี :bye2: :bye2:
-
http://www.youtube.com/v/Iqjrk_ssRvQ
ไม่จำเป็น หาเหตุผล จนสวยหรู
ไม่จำเป็น คิดให้รู้ อยู่ดีไหม
ไม่จำเป็น ต้องถามหา ว่าเป็นใคร
มันอยู่แค่ ที่หัวใจ ของเราเอง
:L2: ขอบคุณมาก..นิ
ที่มาลงตอนนี้ให้ได้อ่านกัน
สุดท้ายแล้วของคนสองคน..ไม่มีอะไรให้ต้องคิดเยอะ มากความ
แค่หัวใจของเรารักกัน..ก็พอ
:L1: คือรัก
-
ลุ้นมานาน ในที่สุดก็จบลงด้วยดีจนได้ :L1:
:pig4:
บวกๆ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :mew1: :L1: :mew1:
-
o13 o13 o13 o13คุณแพทแมนมากอะ o13 o13 o13 o13 o13
-
น้องฐา
พี่ปริญญาพามาเลี้ยง อิ่มแปล้.... กำลังจะไปเที่ยวต่อ ใครอยากเจอคนสวย #ที่เดิม นะคะ
(https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xap1/v/t1.0-9/1474634_682830218414461_1899283116_n.jpg?oh=52b860d08a678ac581e2cd8baa32c5e7&oe=54C5E1F6&__gda__=1421742303_56f605fd26adedf83da251abacdada2a)
ถูกใจ •แสดงความคิดเห็น• แชร์
E (โอ๋) ไกลเกิ๊น ไม่งั้นก็อยากไปด้วย...
Daykung ไปด้วยคนสิ
น้องฐา มาดิๆ
Patt กลับกี่โมง ต้องให้ไปรับไหม...
น้องฐา ไม่แน่เหมือนกันค่ะ คุณแพทก็มาด้วยกันสิคะ
Patt งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ
Daykung เปลี่ยนใจแล้ว ไม่ไปดีกว่า เที่ยวให้สนุกนะ
ฐาลดมือถือลงหลังจากอ่านข้อความในเฟซบุ๊กจบ ด้วยนึกไม่ออกว่าจะโต้ตอบอะไรต่อไปดี ตอนนี้เธอ หมอก รุ่นพี่ และคนอื่นๆ ในก๊วนมาถึงผับดังในแถบนั้นเรียบร้อยแล้ว และได้ที่นั่งที่มุมหนึ่งของร้าน
“โหย....กูสงสารเดย์ หมดคู่แข่งเก่าๆ ก็มีใหม่โผล่มาอีก แห้วต่อเนื่องเป็นปีที่สาม!” เสียงหมอกดังอยู่ข้างๆ ทำให้รู้ว่าคงได้อ่านข้อความดังกล่าวแล้ว
“กูก็บอกเค้าแล้ว ให้หาใหม่ซะที กูไม่อยากคบกับเค้าเพราะสงสาร เกิดเลิกกันจะมองหน้ากันไม่ติดไปอีกนาน เดย์ก็ปากใช่ย่อย ร้ายพอๆ กับพี่โต้งแหละ”
“พูดถึงพี่โต้ง ไม่รู้ตาฝาดหรือเปล่า เหมือนเห็นแว้บๆ เหมือนกัน”
“ที่ไหน? ที่นี่เหรอ?” ฐาหันไปถามด้วยเสียงตื่นเต้น
“เปล่า...เห็นในซอยข้างมอก่อนออกมา”
นิ่งไปแป๊บนึง เหมือนกำลังใช้ความคิด
“ฐา...มึงเป็นไรป่าว...”
“หมอก....กูไม่รู้จะทำยังไงกับผู้ชายพวกนี้ดี....ทำไมกูรู้สึกว่า เหมือนมีแต่คนรักกู แต่กูกลับไม่ยอมเชื่อใจไว้วางใจใครเลยสักคน อย่างคุณแพท กูเป็นคนจีบเค้าก่อน เรารู้จักกันแค่เดือนเดียว เค้าดีกับกู แล้วกูก็ชอบเค้ามาก แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะตามใจทุกเรื่องได้ กูไม่กล้าแม้แต่จะเล่าเรื่องเก่าๆ ให้เค้าฟัง... ส่วนเดย์ รู้จักกันกันมาสองปีกว่าแล้ว กูก็บอกเค้าแล้วให้เค้าตัดใจ แต่เหมือนเค้าจะยังตัดใจไม่ได้ แต่ทำยังไงกูก็มองเห็นเค้าเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ ส่วนโรจน์ ทั้งๆ ที่บอกว่ารัก...แต่มันก็ยังนอกใจกูซ้ำแล้วซ้ำอีก กูพยายามตัดขาด ไม่ยุ่งเกี่ยว ไม่สนใจ แต่ทุกวันนี้มันก็ก็ยังตามง้อกูอยู่ แล้วไหนจะพี่โต้งอีก หายไปตั้งสามชาติแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้หรือไงว่าต้องกลับมาเนี่ย....”
“ฐา.... มึงอย่ามาถามกูเลย มึงถามใจตัวเองเถอะ ไม่ว่ามึงจะเลือกอะไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่ยืนยันได้ว่ามันจะถูกที่สุด แต่มึงคิดแค่ว่าอนาคตข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มึงจะไม่เสียใจกับการกระทำนั้น นั่นแหละสิ่งที่มึงควรทำ....”
ฐาหันไปมองหน้าเพื่อน
“อีกอย่าง... มึงเลิกโกหกปิดบังคุณแพทเค้าเถอะ รีบบอกเค้าด้วยตัวเอง ดีกว่าปล่อยให้เค้ามารู้ทีหลังนะ กูว่าเรื่องมันคงไม่สนุกแน่...”
“กูก็อยากบอกแต่กูไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดีนี่สิ....”
นั่งดื่มได้ครู่ใหญ่ แพทก็โทรมาว่าตอนนี้ใกล้ถึงแล้ว
“กูออกไปหาคุณแพทก่อนนะ” ฐาหันไปบอกหมอก...
“เดินไหวป่ะเนี่ย” เพื่อนถามกลับมาเพราะเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงก่ำ
“สบาย....” เธอบอกแล้วยิ้มปรอย ลุกขึ้นเดินฝ่าฝูงชนคนชอบเต้นไปตามโต๊ะเก้ากี้ระเกะระกะเพื่อจะออกไปรอแพทที่หน้าร้าน ความซุ่มซ่ามประกอบกับความมึนเล็กๆ ทำให้เดินไม่ค่อยตรงเล็กน้อยจนจวนจะถึงทางออกก็ดันชนโต๊ะจนเซจะล้ม
สวบ.... อ้อมแขนหนึ่งยื่นมารั้งเอวไว้ก่อนจะล้มลงไปจริงๆ
“อุ๊ย...ขะ....ขอบคุณค่ะ” อุทานเบาๆ ก่อนจะหันมาขอบคุณคนที่ช่วยเต้มตา... “พะ...พี่โต้ง...”
“ใช่พี่เอง...ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ....”
“……”
“เมาเหรอ?”
“เปล่าค่ะ...ปล่อยเถอะหนูจะรีบออกไปข้างนอก” เธอปฏิเสธพลางเบี่ยงกายออกจาก
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ปล่อยล่ะ”
“ไม่ขำค่ะ ปล่อย”
“ก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ชอบผู้ชายดีแต่พูด พวกเสียสละ แสนดี ไม่อยากได้คนแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? พี่ก็อยากจะทำตัวแย่ๆ อยู่เหมือนกัน”
“ไม่ต้องทำหรอกค่ะ แค่นี้ก็แย่มากพออยู่แล้ว...”
เงียบ.... จ้องหน้าเธอนิ่งๆ แต่สายตาคมก็แลเลยต่ำลงไปแบบไม่ปิดบัง...
ไม่ถามนะว่ามองอะไร ปกติก็ต้องมอง “นม” อยู่แล้ว เสียดายใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวนี้ไม่ได้อกไข่ดาวเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ...
“ไม่ต้องยืดอกขนาดนั้นก็ได้นะ ดูก็รู้อยู่แล้วว่าทำมา...” รอยยิ้มเชิ่ดๆ มั่นๆ แต่แรกของเธอจางลงในพริบตาเปลี่ยนเป็นตาเขียวทันควันพร้อมเท้าที่จงใจกระทืบลงไปโดยแรง
ปึ่ก!!
“โอ๊ย....” ฐาไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บหรืออะไร เธอหมุนตัวเดินหนี.... ออกจากผับมืดๆ นั่นออกไปโดยไว
“เดี๋ยว....” เสียงเรียกดังตามมาข้างหลัง แต่เธอไม่ได้หยุดเดิน
พรืด รับรู้ถึงแรงกระชากแขนกลับไปอีก
“จะหนีไปไหน รู้ไหมว่าพี่เจ็บนะ”
“สมแล้ว... ก็พี่ว่าหนูก่อนทำไม”
“ก็เรื่องจริงทั้งนั้น”
“เออ.... แล้วไง... มีอะไรจะด่าอีกไหม หนูมันของปลอม สวยศัลย์ หนูหลอกลวงคนอื่น แล้วไงอีก...ไม่รักก็ไม่ต้องพูด ไม่ต้องมาด่ามาซ้ำเติม อยากไปไหนก็ไปเลย.....” ตะคอกใส่อย่างหมดความอดทน ดวงตาปวดแปลบบีบคั้น
โต้งอึ้ง ตกใจที่จู่ๆ คนตรงหน้าก็บีบน้ำตาขึ้นมาอีกแล้ว เขาเลยรู้สึกว่าพูดเกินไปหน่อย จึงยื่นมือไปดึงร่างของคนตรงหน้าเข้ามาหา
“เอ่อ....น้องฐา...พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจว่า...” เขาปลอบด้วยเสียงอ่อนๆ พยายามกดหัวเธอลงกับซอกไหล่
ฐาตัวแข็งอยู่ตรงนั้นพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะขืนตัวเองออกมา แต่ยังไม่ทันไรก็มีบางอย่างกระชากไหล่โต้งออกไปเสียก่อน
พลั่ก!! ฐาเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าแพทโผล่มาจากไหนไม่รู้ แยกตัวโต้งออกไปแล้วออกหมัดจนอีกฝ่ายทรุดลงไปที่พื้น
“ว้าย....ใจเย็นๆ ก่อนค่ะคุณแพท อย่ามีเรื่องกันค่ะ” เธอร้องแล้วรีบจับแขนเขา
“ห้ามทำไม ผมเห็นมันลวนลามคุณ...”
“ไม่ค่ะไม่ นี่พี่โต้งเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยฐาเอง พอดีพี่เค้าเมาไปหน่อยก็เลยรุ่มร่ามไปบ้าง แต่ที่จริงไม่มีอะไร พอแค่นี้เถอะค่ะ” ฐาพยายามแก้ตัวให้ ด้วยใบหน้าจริงจัง แพทชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินชื่อนี้ แต่ก็ถามกลับว่า...
“แน่ใจนะครับ”
“ค่ะ”
“งั้นก็แล้วไป แล้วนี่ฐาจะกลับหรือยังครับ” เขาตอบรับแล้วถามต่อเหมือนไม่เห็นว่ามีอีกคนอยู่ตรงนั้นด้วย
“แต่คุณแพทยังไม่ทันดื่มอะไรเลยนี่คะ”
“พรุ่งนี้ผมต้องทำงานแต่เช้าน่ะครับ เลยไม่อยากดื่ม กะว่าจะมารับคุณเท่านั้นแหละ”
“เอ่อ.... ค่ะ....งั้นกลับเลยก็ได้...” เธอตอบอย่างเกรงใจแล้วหันไปมองโต้งที่ตอนนี้ลุกขึ้นแล้ว
“เอ่อ...พี่โต้งคะ... หนูกลับก่อนนะคะ” หันมาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ พอเป็นพิธี
“น้องฐา.....พี่ขอพูดอะไรด้วยสักคำได้ไหม”
“ค่ะ พูดมาเลย”
“แน่ใจนะ ว่าอยากให้คนข้างหลังได้ยิน” ฐาใจเต้นแรง เมื่อได้ยินคำถาม เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“พูดเลยครับ ฐาไม่มีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่แล้ว...” แพทเป็นฝ่ายตอบแทน แม้ฐาจะรู้ว่าแพทเพียงแต่พูดเพื่อเป็นการข่มขวัญโต้งก็เท่านั้น แต่ก็ทำให้เธอวูบขึ้นในอก เพราะรู้แก่ใจดีว่าเธอมีความลับที่ปิดบังแพทไว้มากมาย
“ฐาว่าคุณแพทไปที่รถก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฐาตามไปนะคะ”
แพทมีท่าทีอิดออด แต่เมื่อเจอสายตาขอร้องระคนบังคับทำให้เขาจำใจเดินออกไปก่อน
“มีอะไรก็พูดมาค่ะ” ฐาหันมาถามเสียงเรียบ ไม่อยากมองหน้าที่มีรอยช้ำนิดๆนั่นให้รู้สึกหวั่นไหว
“เขาดีกับน้องฐาไหม?”
“ดีมากค่ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงหนู”
“พี่คงไม่ต้องถามว่าน้องฐาจะเลือกใคร เพราะมันเห็นๆ กันอยู่.... แต่พี่อยากรู้แค่ว่า ถ้าน้องฐาเลือกเขา เป็นเพราะเขาเป็นคนดีหรือเพราะน้องฐารักเขามากกว่าพี่กันแน่....”
แพทจอดรถที่หน้าหอพักกำลังจะเปิดประตูรถ
“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ....”
“ให้ผมขึ้นไปด้วยน่ะดีแล้ว ผมเป็นห่วง”
“โอ๊ย ไม่ต้องห่วงค่ะ ถึงจะมึนนิดๆ แต่ฐาก็ไม่ได้เมาขนาดจะเข้าห้องผิดหรอกค่ะรับรองได้”
“ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นครับ แต่ฐาคงไม่รู้สึกเลยว่าจากที่ผับมาจนถึงที่นี่ มีรถขับตามเรามา”
“อะไรนะคะ รถอะไร.... คิดไปเองหรือเปล่า” เธอรีบแก้ไขความเข้าใจนั้นทั้งๆที่ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นจวนจะระเบิด....
“ทีแรกก็คิดอย่างนั้นแต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ ฐาดูสิฮอนด้าซีวิซสีขาวคันนั้นตามมาเราตลอดเลย แจ้งตำรวจดีไหม”
“อย่าค่ะคุณแพท เขาอาจจะพักอยู่ที่นี่ก็ได้” ฐารีบแก้ตัวทั้งๆ ที่จำรถคันนี้ได้ดี...
“ถ้าบังเอิญพักอยู่ที่นี่พอดีก็น่าจะลงรถแต่นี่กลับจอดนิ่งอยู่แบบนั้น น่าสงสัย กันไว้ดีกว่าแก้ ผมว่าแจ้ง..” คนพูดยกมือถือขึ้นมาหมายเลข
“คุณแพทคะ” แต่ฐายื่นมาไปแตะมือเขาไว้ แล้วส่งสายตาวิงวอน...
“ครับ...” เขาตอบรับพร้อมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ
“คุณแพทชอบฐาที่ตรงไหนเหรอคะ?”
“....ก็ชอบทุกอย่างนั่นแหละ อยู่ดีๆ ทำไมถึงถามล่ะ?”
“ฐามีเรื่องจะสารภาพค่ะ ช่วยฟังหน่อยได้ไหมคะ”
“สารภาพอะไรเหรอ?”
“คุณแพทยังจำนิยายเรื่องนั้นได้ไหมคะ ที่คุณถามว่าฐาเขียนหรือเปล่าน่ะ”
“จำได้ครับ ทำไมเหรอ? มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องตำรวจล่ะ...”
“ขอโทษนะคะที่โกหก ฐาเป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้เองค่ะ แล้วพี่โต้งที่เจอเมื่อกี้นี้ไม่ได้เป็นแค่รุ่นพี่อย่างที่ฐาบอก แต่เป็นแฟนเก่าของฐาเอง และเขาก็เป็นเจ้าของรถคันที่ตามเรามาด้วย...” ดวงหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นนิ่ง...
“แล้วที่คุณแพทเคยถามว่าฐาเคยคิดจะแปลงเพศบ้างหรือเปล่า... ฐาเคยคิดค่ะ แต่สุดท้ายฐาก็เปลี่ยนใจไม่อยากทำอีก ไม่ใช่เพราะว่าฐาไม่อยากเป็นผู้หญิง แต่....”
“คุณกลัวว่า.... ถ้าวันไหน...ผู้ชายคนนั้นกลับมาหาคุณ แล้วคุณจะกลับไปหาเขาไม่ได้ใช่ไหมครับ?”
“คุณแพท!!”
ฐาไม่เคยรู้มาก่อนว่า แพทรู้ทุกอย่างมานานแล้ว เขาจับโกหกเธอได้หมด เพียงแค่ไม่ได้พูด เขารอให้ฐาพูดออกมาเอง แต่เขาไม่นึกว่าฐาจะยอมเปิดใจพูดทุกอย่างในวันที่พระเอกของเธอกลับมา
แพทกลับไปแล้ว ฐาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนด้วยท่อนขาที่อ่อนแรง แต่ก็ยังเดินตรงดิ่งไปที่ระเบียง... ถ้าเป็นตรงนี้ จะมองเห็นรถจอดอยู่ด้านล่างได้ ทันทีที่รถของแพทแล่นออกไป โต้งเปิดประตูแล้วเดินออกมายืนพิงรถอยู่อย่างนั้น
เธอทรุดกายลงนั่งร้องไห้ เมื่อนึกถึงแพท....
“ช่วงเวลาแค่เดือนเดียว มันอาจจะสั้น แต่อยากให้รู้ว่าตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ผมมีความสุขมากจริงๆ วินาทีแรกที่เห็นคุณ คุณเป็นคนสวย สวยมากจนผมไม่ได้ได้สังเกตรอยแผลเล็กๆ ที่คอของคุณเลย ผมชอบเสื้อที่คุณซื้อให้ ผมประทับใจที่คุณซักเสื้อของผมมาคืน คุณเป็นคนน่ารักมีเสน่ห์ คุณเป็นผู้ใหญ่ และมาดมั่น นิยายเรื่องนั้นผมรู้นานแล้วว่าคุณเป็นคนเขียนเพราะข้อมูลเบื้องต้นตรงกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องปิดบัง แต่พอได้อ่านก็เข้าใจ ว่าสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่ตัวคุณเองจริงๆ คุณไม่เป็นตัวของตัวเอง บางทีผมก็น้อยใจนะ เพราะคุณไม่ยอมเรียกผมว่าพี่ คุณบอกว่าไม่ชอบทำอาหาร คุณไม่ออดอ้อนงอแง คุณไม่เคยโกรธ ไม่เคยโวยวาย ไม่เคยหึง ไม่เคยอ่อนแอ คุณไม่ไว้ใจผมมากพอจะเล่าเรื่องในอดีตของคุณให้ผมฟัง...”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ฐาแค่ไม่แน่ใจว่าคุณจะรับมันได้หรือเปล่า...ฐาก็เลยไม่กล้าเล่า...ฐาขอโทษ”
“อย่าขอโทษเลยครับ ฐาไม่ได้ผิดอะไรนี่ ขอบคุณนะที่วันนี้คุณตัดสินใจบอกผม แน่นอนว่าผมไม่ทำให้ฐาลำบากใจด้วยการขับไล่ฐาเหมือนอย่างพี่โต้งหรือฉุดรั้งฐาเหมือนโรจน์ แต่ผมให้โอกาสฐาได้ตัดสินใจเองว่า ฐามีความสุขที่ได้อยู่ตรงไหน...กับใคร สำหรับผมไม่ว่าจะในฐานะคนรักหรือแฟนนิยาย ผมก็อยากให้ฐามีความสุขที่สุด Take care of yourself and take care of your love.”
เธอลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้อง... รื้อค้นเอาหนังสือที่ตัวเองเขียนออกมาเปิดเป็นครั้งแรก เพราะนอกจากการอ่านอย่างละเอียดเพื่อเกลาเนื้อเรื่องและพิสูจน์อักษรก่อนส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์ หลังจากนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจไฟล์ต้นฉบับอีก ส่วนหนังสือที่ทางสำนักพิมพ์ส่งมาให้ หลังจากแจกให้เพื่อนสนิทอย่างโอ๋หรือหมอก ฐาไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย เธอยัดมันไว้ในชั้นหนังสือรกๆ ของตัวเอง ไม่เคยแม้แต่หยิบขึ้นมาอ่าน...
เพราะมันเจ็บปวด...ที่คนที่เธอรักทั้งสองคน ไม่มีใครอยู่กับเธอในตอนนี้
คิดมาตลอดว่าหากปล่อยไว้เฉยๆ เธอก็จะลืมมันไปเอง แต่เธอคิดผิด
เพราะ "ความทรงจำ" มิได้หายไปพร้อมกับผู้ที่สร้างมันขึ้นมา
ต่อให้โต้งหรือโรจน์ไม่ได้อยู่กับเธอ ไม่ได้แปลว่า ทุกวันนี้ความทรงจำทั้งดีและร้ายเกี่ยวกับพวกเขาได้หายไป... ต่อให้เธอเผานิยายทั้งหมดนั่นทิ้งไม่ได้แปลว่าเธอสามารถลบลืมความรู้สึกที่มีทั้งหมดได้....
เธอค่อยเปิดหนังสือทีละหน้า.... ทบทวนความทรงจำอันแสนสุข ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน คบกัน ด่ากัน เลิกกัน คืนดีกันทะเลาะกัน... ทั้งช่วงเวลาที่ดีและเลวร้าย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.... ไม่เสียใจที่ได้รัก....
ไม่รู้ว่าสักวันนึงจะถูกทอดทิ้ง หรือต้องเจ็บปวดอีกหรือเปล่า....
หากมองข้ามตรรกะไปบ้างแล้วใช้ความรู้สึกมาแทนคงไม่ยากมากมาย เพราะถ้าจะเอาเหตุผลนับล้านมาประมวล...ว่าจะอยู่หรือไป คงต้องนั่งใคร่ครวญทั้งวัน
หากแต่ถ้าเอาความรู้สึก...เอาหัวใจมาตอบล่ะก็ คงไม่ต้องใช้เวลาเลยแม้แต่วินาทีเดียว....ที่จะเลือกเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดอุ่น และอ่อนโยนนั้นอีกครั้ง.....
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต่อไปนี้จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว.......
ตีสอง.....
โต้งยืนกอดอกอยู่ที่เดิมมานานกว่าสองชั่วโมงแล้ว สายลมพัดแรงกว่าทุกวัน ในขณะที่ตัวเขาสวมเพียงเสื้อเชิตบางๆ นึกแปลกใจเหมือนกันที่ปีนี้อากาศหนาวขึ้นมาได้
แต่ที่ประหลาดมากไปกว่านั้น คือการที่มีใครบางคนเดินถือร่มออกจากหอพักมาด้วยเสื้อยืดสีขาวยาวเลยเอว แต่ด้านล่างมีลักษณะเป็นกระโปรงสั้นๆสีดำที่เขาจำได้ ทำให้ทราบได้ว่าเธอยังสวมชุดกระโปรงตัวเดิมเพียงแต่สวมเสื้อยืดทับลงมาเท่านั้น...
โต้งเบิกตากว้างเมื่อเห็นฐามายืนอยู่ตรงหน้า ดวงหน้าสวยถูกล้างเครื่องสำอางออกไปบ้างแล้ว แต่แก้มนวลยังเปื้อนเปราะไปด้วยหยาดน้ำ
“ร้องไห้ทำไม?” แม้จะแปลกใจบ้างแต่ก็เปลี่ยนใจไม่ถามเรื่องร่ม ....
“เปล่านี่คะ ไม่ได้ร้องสักหน่อย...”
“แล้วนี่อะไรล่ะ?” เขาถามแล้วยื่นมือไปปาดน้ำตาที่แก้มของเธอเบาๆ
“ฝนน่ะค่ะ หนูก็แค่เปียกฝน....” เธอตอบเรียบๆ จนโต้งขมวดคิ้ว แล้วจ้องหน้าเธอนิ่ง
“ท่าทางจะตกหนัก....” เขารำพึงเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ... เพราะตอนนี้เป็นหน้าหนาว และฝนไม่ได้ตกจริงๆ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าฐาจะมามุกไหน....
เธอก้มหน้าลงแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า........
“ถ้าไม่รังเกียจ จะเข้าไปหลบฝนข้างในไหมคะ?”
“น้องฐา....” แทนคำตอบ โต้งขยับตัวแล้วรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นจนกระดูกเธอแทบหัก.. แต่ก็ยังไม่ประท้วงเลยสักนิด....
วันที่ความเจ็บช้ำมันทำลายหัวใจ
วันที่คำว่ารักมันได้ผลักฉันล้มลง
วันนั้นฉันเคยคิดว่าชีวิตฉัน
มันคงหมดความหมาย
พอน้ำตามันไหล จนไม่มีเหลืออยู่
พอฉันได้เรียนรู้ ก้าวผ่านคำว่าแพ้พ่าย
คำว่ารักที่เคยทำให้ฉันล้มลง ที่จริงไม่ใช่
มันแค่ผลักให้ฉันก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง
เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไร
มันยังคงรักมากเท่านั้น แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป
เมื่อก่อนเคยรักเธอที่สุด มันยังคงรักเธอสุดหัวใจ
ไม่เคยจะเสียดาย ที่ชีวิตฉันเคยได้รักเธอ
“หนูมีอะไรจะบอกกับพี่อย่างหนึ่ง... คำถามที่เมื่อกี้หนูไม่ได้ตอบ... ไม่ว่าจะถามหนูเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว หรือตอนนี้ก็ตาม คำตอบของหนูก็จะยังเหมือนเหมือนเดิม ถ้าหนูจำเป็นต้องเลือกใครสักคนนึงจริงๆ หนูจะไม่เลือกเพราะเขาเป็นคนดีหรอกค่ะ... เพราะความหมายของคำว่า “พระเอก” ของหนูไม่ได้หมายความว่า เขาเป็นคนที่ดีที่สุดในเรื่อง แต่ “พระเอก” คือผู้ชายที่นางเอกรักมากที่สุดต่างหาก”
รัก.....
และแม้อนาคตข้างหน้าจะเป็นเช่นไร จะไม่เสียใจเด็ดขาดที่ตัดสินใจอย่างนี้.....
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะไม่มีวันปล่อยมืออีกต่อไปแล้ว.......
Fin.
-
นิค่ะ ขอเวลากลับไปอ่านเพื่อความทราบซึ้ง และต่อเนื่องอีกรอบแล้วจะกลับมาเม้นใหม่นะค่ะ
:L2:
-
:-[ :-[ ชอบตอนจบแบบนี้จังครับ มีความคิดดีๆหลายอย่างที่ได้เรียนรู้ อย่างแรกที่สุด อย่าคิดไปเอง :laugh: :laugh:
อย่างที่สองก็ต้องจริงใจกับตัวเอง :fire: :fire:
อย่างสุดท้ายอย่าทิ้งโอกาสของตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องความรัก ถ้าอยากได้ต้องไขว่คว้า ถ้าสู้ไม่ไหวก็ค่อยปล่อยมันไป :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณน้องฐานะครับสำหรับเรื่องสนุกๆอย่างนี้
-
เค้าเสวนากันได้วกวนมากอ่า :laugh:
-
ขอบคุณนะ..นิ
:กอด1:
ฝากส่งข้อความไปให้ไอ่พี่โต้ง
ซักหน่อยฮิ
มีเมิงเป็นผัว...ปวดหัวฉิบหาย ว่ะ
:m20:
-
ระยะเวลาพิสูจน์สินะคะ หุหุหุ ในที่สุดพี่โต้งก็กลับมา เย้ๆ
อิ่มอกอิ่มใจ
-
คิดว่าคงเป็นโพสต์สุดท้ายสำหรับเรื่องนี้ (ถ้าไม่มีตอนพิเศษมา)
อ่านตั้งแต่ตอนเกือบแรกๆอ่านไปไม่ถึง 20 ตอนคิดว่าอยากให้จบแล้ว
แต่พอตอนนี้อยากให้กลับมาต่อเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลย........
เอาจริงๆไม่ค่อยชอบอ่านนิยายประเภทนี้ (สาวประเภทสอง)
แต่เรื่องนี้กลับอ่านเพราะชอบสำนวน การจีบปากจีบคอของฐามันถึงอารมณ์
พอใกล้ๆจบมีเรื่องโรจน์ทำให้ไม่ค่อยอยากอ่านต่อเท่าไหร่
เอาจริงๆก็ใจหาย อ่านแล้วมันคลายเครียดดี
งงไปงงมาเดี๋ยวว่าเป็นนิยายเดี๋ยวว่าเป็นเรื่องจริง สับขาหลอกเก่งมักมั๊ก
ขอบคุณที่ทำนิยายดีๆออกมา แล้วก็คงได้เจอกันใหม่(มั้ง)เรื่องหน้า
-
ตอนพิเศษ หวาน?เล็กๆ แต่ยิ้่มอ่ะ
-
:m28: :m28: :m28: เอิ่มมม พี่โต้ง ...........
-
#บันทึกลึกลับ...
นานแล้ว.... นานมาก.... ที่ไม่ได้เขียนอะไรแบบนี้ คงเพราะต่อมความเริงร่า บ้าบอมันหายไปพร้อมคำว่า “ผัว” ไอ้ครั้นว่าจะหาใหม่ คนใหม่ๆ ก็ไม่ได้ใจกะเทย แต่ละคนถ้าไม่เป็นโรคกลัวตุ๊ด ก็เป็นลูกอีช่างขอ ช่างยืม ปอดแหกก็เท่านั้น... ไม่เหมาะแต่การนำมากล่าวอ้างให้เป็นทอปปิก ทอล์คออฟเดอะทาวเลยสักกะติ๊ด...
คนล่าสุดที่ว่าดีก็คงเป็นคุณแพท แต่เรื่องราวโรมานส์ที่เกิดขึ้นในชีวิตหลังจากนั้นมันไม่อลังมากพอ บวกกับช่วงหลังๆ หนูยุ่ง ทั้งเรียน ทั้งทำงาน จนไม่มีเวลาว่างมานั่งเพ้อ... พูดอีกอย่างคือ หนูขี้เกียจ จบนะ!
พล่ามมาตั้งนาน คนอ่านคงคิดอีนี่จะสื่ออะไร? คือแบบถ้าใครไม่ได้ตามติดชีวิตหนูแบบจริงจัง ก็คงไม่รู้ว่า หนูเลิกกับพี่โต้งไปด้วยเหตุผลโคตรไร้สาระ คือความ “คิดไปเอง” ขั้นสุดของพี่แก อันนั้นหนูขอข้ามช็อตไม่อยากพูดถึงมัน เพราะมันผ่านช่วง แซด ดราม่าน้ำตาตก ร้องไห้เป็นนางเอกเอ็มวีมานานแล้ว... ข้ามมาถึงตอนแกมาง้อเลยดีกว่า
พูดแบบเปิดอกเลยนะว่าหนูเองก็งงตัวเอง ทำไมไม่เลือกคุณแพทอ่ะ แกออกจะดี โอ๊ยลังเล คิดมาก... แต่แล้วก็เลือกพี่โต้ง... เพราะแกเลวดี เข้ากับประโยคที่ว่าผู้หญิงชอบคนเลว แม้กะเทยก็ไม่เว้น อ่านะ
อืม... สงสัยต่อมมาโซคิสกำเริบแน่เลย เย้ย...... จะบ้าเหรอ? ใช่ซะที่ไหนล่ะคะ- -
ที่จริงคือแบบตอนนั้นหนูสวยอ่ะ (สวยไม่สวยไม่รู้...แต่หนูมั่นไง) เวลาเดินไปไหนมีคนมอง มีแฟนก็เทคแคร์ให้ความสำคัญ เลยรู้สึกเหนือ หยิ่ง แต่เหมือนตีลังกาอยู่บนหลังเสือ คือต้องมั่นใจ ต้องสวยตลอด พลาดไม่ได้อ่ะ เป็นลุคใหม่ ที่ต้องรักษา คนละอย่างกะน้องฐาจอมเปิ่นสุดโก๊ะอย่างตอนเป็นเฟรชชี่เลยคุณเอ๋ย... แล้วไงต่อ ก็มีเหนื่อยบ้างนะ เหมือนปั้นฐาคนใหม่ที่ไม่ใช่ตัวเองขึ้นมา ไม่รู้สิยิ่งเราเฟคมากเท่าไร แปลว่าเรายิ่งไม่แน่ใจเท่านั้นว่านั่นคือตัวเราจริงไหม และต่อให้คุณแพทฮีจะไม่ได้พูดถึงหรือเซ้าซี้อะไรแล้ว หนูรู้ว่าเขาก็คงรอให้หนูลืมพี่โต้งได้ แล้วไปแปลงเพศอะไรแบบนั้น อันนั้นหนูไม่กล้าหรอก หนูกลัวหมอทำออกมาไม่ดี แล้วต้องชีช้ำกะหล่ำปลีตลอดชีวิต แต่ถ้าเลือกพี่โต้งหนูก็คงไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร พี่เขาก็คงทำให้หนูมีความสุขได้ไม่ยาก...
อ้าว พูดไปพูดมามันวนกลับมาเรื่องตับอีกแล้วนี่นา
ก็เออน่ะสิ ไม่เถียง... ก็คนนี่คะ มันก็ต้องคิดสะระตะครอบจักรวาล มันก็ต้องรวมเรื่องนั้นเข้าไปด้วย เพราะหนูเป็นกะเทย ไม่ใช่แม่ชีจะได้ปลงอนิจจังละสังขารจนไม่สนใจว่าอะไรจะยุบอะไรจะพอง แต่สุดท้ายก็แค่ส่วนประกอบเท่านั้น..เพราะสิ่งที่สำคัญมากกว่านั้น ก็คือ....ค่ะ แน่นอนหนูรักพี่โต้งค่ะ ไอ้เจ็บมันก็เจ็บ มีโกรธบ้างเสียใจบ้าง แต่ถ้าลองนึกย้อนกลับไปในวันนั้น หนูก็มีส่วนผิดอยู่มาก จะโทษพี่โต้งฝ่ายเดียวก็ไม่ได้
หนูว่าชีวิตคนเราน่ะ ถ้าไม่มีความทุกข์ เราจะไม่มีวันรู้ว่าความสุขเป็นยังไง
ถ้าเราไม่ลาจากใครสักคน เราจะไม่รู้จักคำว่า “คิดถึง”
.
.
.
.
.
หนูผลักประตูห้องนอนออกกว้าง เดินนำเข้าไปวางร่มที่มัดเก็บไว้แล้วที่มุมห้อง ส่วนพี่โต้งเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูลง พร้อมล็อกลูกบิดดังกริ๊ก เพียงอึดใจเดียวร่างสูงก้าวเข้ามายืนซ้อนแล้วสอดแขนยาวเก้งก้างมาโอบรัดเอวไว้ หนูขยับตัวหมุนกลับไปเผชิญหน้า สูดเอากลิ่นโคโลญจ์เข้าปอด แล้วแหงนขึ้นมองใบหน้าขาวซีดอย่างกะพระเอกเรื่องแวมไพร์ไทวไลท์ ดวงตาของเขาฉายแววบางอย่างที่ทำเอาแก้มหนูสุกปลั่ง
หนูต้องรีบก้มหน้าซ่อนความรู้สึกบางอย่าง กดศีรษะลงกับอกคนสูงกว่า กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกเพื่อทดแทนเวลาที่เราต้องจากกัน พี่โต้งยกมือขึ้นลูบเส้นผมเบาๆ อย่างเอื้อเอ็นดูแล้วกดจมูกลงสูดกลิ่นมาดามหอมชื่นใจ..
เรายืนกอดกันอย่างโรแมนติกอยู่แบบนั้น จนหนูแอบคิดว่า พี่เอ๋ยจะกอดอีกนานไหม? จะทำอะไรก็ทำเหอะ อย่าให้หนูทนไม่ไหวเริ่มก่อนมันจะเสียภาพพจน์สาวน้อยขี้อายนะคะ...
หนูเงยหน้าขึ้นมองแก แล้วไม่พูดอะไรจนอีกฝ่ายเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล๊า..” หนูรีบปฏิเสธ เสเบี่ยงกายออกเพื่อกลบเกลื่อนสายตาหื่นกามนั้นเสีย แต่ถูกแขนยาวๆนั้นรั้งไว้อีกครั้ง ยามที่ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามแก้มนุ่ม ระเรื่อยไปตามลำคอยาวระหง หัวใจของหนูใจเต้นตึกตัก รู้สึกเขินอายราวสาวน้อยวัยแรกรุ่น จักเสียสาวให้ชาย(แก่) เป็นคราแรก ใบหน้าที่ถูกประคองขึ้นรับจูบอ่อนหวานทำให้หัวใจฟูฟ่องล่องลอยไปในทุ่งหญ้า ที่มีมวลดอกไม้นับพันสวยงามตระการตา เรากอดกันแน่น เบียดเสียดร่างเข้าหากันเพื่อบรรเทาความหนาว ริมฝีปากสองคู่ขบเม้นดูดกันไปมาราวพวกคลั่งกามมาเจอกัน (นั่นก็เว่อร์ไป...)
ไม่นานเสื้อยืดสีขาวที่สวมทับชุดไว้แต่คราวแรกก็ถูกดึงขึ้นสูงพยายามช่วยถอดให้พ้นตัว เผยร่องอกสวยๆ นมชิดๆ (ชิดกว่าชม) ที่โผล่พ้นชุดกระโปรงสีดำสนิทที่เพิ่งใส่ออกไปเที่ยวเมื่อสักครู่
ขณะที่ลำคอและเนินอกถูกจูบไล่ลงมาอย่างต่อเนื่อง ทำเอาเคลิ้มยกกำลังสาม ซิบที่อยู่ด้านหลังถูกรูดลงมาอย่างแผ่วเบา สายเสื้อเส้นเล็กถูกเกี่ยวให้เลื่อนลงไปอย่างเชื่องช้าจนแทบไม่รู้สึกตัว แต่เดี๋ยวสิ...
รู้สึกเหมือนลืมอะไรไปอย่าง....อะไรล่ะ? คิดสิ...คิดสิ..... เรื่องนั้นคือ.... คือ....คือ.....พยายามแล้วแต่นึกไม่ออก....
แต่ทันทีที่ตะขอบราถูกปลดออกเท่านั้นแหละ อุ๊ตะ!! อิ๊บอ๋ายแล้ว...หนูลืมไปเสียสนิทว่า.....
“พี่...เดี๋ยวก่อน....” หนูรีบร้องห้าม ยกมือขึ้นไขว้ปิดหน้าอกทันที... แล้วขยับตัวออก ด้วยใบหน้าแดงยิ่งกว่าซอสมะเขือเทศ
“เอ้า....เป็นอะไร อายเหรอคะ หืม...” อีกฝ่ายทำเสียงปลอบประโลม รอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนอย่างเคย
“แป๊บนึงพี่ แป๊บนึงนะ” หนูรีบบอก หมุนตัวกะจะเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างด่วนขณะที่มือก็ยกกดหน้าอกตัวเองแน่น
“เดี๋ยว... เป็นอะไร? ปวดท้องเหรอ?” คราวนี้น้ำเสียงและสีหน้ามีแววเป็นห่วงยืดแขนมาดึงแขนหนูดึงไว้ จนแขนหนูคลายออก...
ตุ้บ.... ของบางอย่างหล่นลงมาจากอก ไปกองที่พื้น หนูชะงักเท้า กลัวจะเหยียบมัน ใบหน้าที่ตื่นเต้นตกใจแต่แรกกลายเป็นเหวอ เหมือนโลกจะถล่มลงมา...
แอร๋ยยยยยยยย นมหก!!!!!! ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
อยากจะกรีดร้อง ร้องไห้ออกมาเป็นภาษาอาหรับ แต่มันร้องไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกเลยในวินาทีนั้น.....
พี่โต้งเป็นคนย่อตัวลงไปหยิบวัตถุนั้นขึ้นมาพลิกไปมาด้วยความประหลาดใจ.....
“นี่อะไร” แกถามเสียงนิ่งๆ มายังหนูที่ช็อกตาเหลือกไปเรียบร้อยแล้ว...
“......”
“พี่ถามว่า นี่-อะ-ไร” เขาย้ำอีก....
“ซิลิโคลน”
“เอามาทำอะไร”
“ยัดนม” หนูบอกเสียงอ้อมแอ้มพร้อมกับใบหน้าที่เบะเตรียมเป่าปี่
พี่โต้งมองของในมือกับหน้าอกของหนูสลับกัน ด้วยตาโตๆ
“เห็นอึ๋มกว่าเก่าตั้งเยอะ นึกว่าไปทำหน้าอกมาแล้ว ที่แท้แค่ยัดเอาหรอกเหรอ?” พี่โต้งพูดแบบตรงไปตรงมาไม่ถนอมน้ำใจมั่งเลย หนูไม่ตอบแต่เบะหน้ายิ่งกว่าเก่า แล้วแกก็ปล่อยเสียงหัวเราะลั่นห้อง
หนูอับอายไม่ไหวจะทนเลย เลยทรุดตัวลงนั่งพิงขอบเตียง เริ่มต้นสะอื้นฮัก บีบน้ำตาขึ้นมาทันที...
เศร้า น้องฐาอยากจะเศร้า ฮึก...ฮึก....ฮือ....... ฮือ................ ทำไมเป็นอย่างนี้...
หมดกัน ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว แม่สาวทรงโต กะเทยสวยอวบอึ๋ม... ฮือๆๆๆ
“พอแล้ว...เลิกร้องได้แล้ว ร้องทำไมไม่เห็นมีอะไรน่าเสียใจเลยนี่ นี่ไม่ได้เล็กลงนะ เมื่อก่อนก็แบนเท่านี้แหละ ไม่ต้องเสียใจไป”
ฮะ อะไรนะ อีบ้า อีพ่อค้าตับบ้า ทำไมพูดอย่างนี้!! หนูเงยหน้าขึ้นจิกตาใส่ แต่ไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้คิดเอาเอง...
โอย...หนูหมั่นไส้ เอาเลย อยากหัวเราะเยาะก็เอาให้ตายไปเลย ฮือ.....
“โอ๋..... โอ๋....... อย่าร้องเลยนะ ฮึบ ฮึบ เรื่องนมมันของนอกกาย ตายไปก็เอาไปไม่ได้ อย่าไปเสียใจเลยค่ะ เลิกร้องได้แล้ว ถ้าไม่เลิก เดี๋ยวไม่ให้กินตับนะ”
ฮะ ว่าไงนะ หนูชะงักค้างเงยหน้าขึ้นมาตาโตใส่....
“พี่ว่าไงนะ....”
“บอกว่า เดี๋ยวไม่ให้กินตับนะ...” เขาตอบแล้วยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะในลำคอต่อ ทำเอาหนูยิ่งอายหนักเข้าอีก... ลืมไปเลย ว่าแกได้อ่านนิยายเรื่องนั้นแล้ว ที่ด่า ที่จิก หรือมุกทะลึ่งอะไรก็รู้หมดแล้วสิ โอ๊ย... ทำหน้าไม่ถูกเลย
จุ๊บ..... ริมฝีปากที่ถูกประกบลงมาแล้วถอนออกอย่างรวดเร็วทำเอางง หันไปมองพี่โต้ง ที่ยังคงยิ้มเผล่อยู่ข้างๆ
“พี่ไม่ได้หัวเราะเต็มเสียงขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย ปีกว่าแล้วมั้ง” เขาบอกแล้วจ้องตาหนู น้ำเสียงทอดเศร้าจนหนูเผลอหยุดร้องไห้
“พี่ดีใจนะที่พี่ได้กลับมาเจอน้องฐาอีก ดีใจที่ได้หัวเราะแบบนี้อีก แต่ไม่อยากเห็นเราต้องร้องไห้อีกแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องไร้สาระขนาดไหนก็ตาม...”
เขาหยุดพูดแล้วขยับมานั่งตรงหน้า...เขี่ยปลายผมออกจากใบหน้าเบาๆ
“ไม่รู้สิ ถึงหน้าเราจะเปลี่ยนไป ถึงอะไรจะไม่เหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของพี่เหมือนเดิมนะ.... รู้สึก...รักน้องฐาเหมือนเดิม...” เขาบอกด้วยเสียงแผ่วเบาราวกระซิบขณะที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หนูพริ้มตาลงรับจูบอันนุ่มนวลและอ่อนหวาน ก่อนที่ร่างก็ถูกอุ้มลอยขึ้นวางที่เตียงอย่างแผ่วเบา และด้วยความรักอันเปี่ยมไปด้วยความสุข จนอยากร้องเป็นเพลง...
ต่อไปนี้จะเล่าถึงอาหารอร่อย คือตับหวานทานบ่อยๆ อร่อยแซบดี
วิธีทำก็ง่ายแต่บอกไม่ได้ต่อไปนี้ มันเป็นวิธี เอ่อเออวิเศษเหลือหลาย...
:o8: :-[ :impress2:
พี่คะ....
หนูก็อยากพี่เหมือนกันว่า...แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน.....
แม้ว่าจะมีอะไรของหนูที่เปลี่ยนไป ....แต่หัวใจของหนูก็เหมือนเดิมเสมอ.....
หากสายน้ำยังคงไหล วันเวลายังคงเดินไปไม่มีที่สิ้นสุด...
ความรักของหนูที่ให้กับพี่ จะไม่มีวันหยุดเช่นกัน....
http://www.youtube.com/v/BW1_xdRjv_E
Our Love is a Story Without End
…………………………………………………………………………..
ตอนสุดท้ายแล้วสำหรับน้องฐา...ที่จะลงในกระทู้นี้....
ขอขอบคุณ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกท่านที่อยู่ด้วยกันมา ตั้งแต่ต้นจนจบ หรือจะห่างหายไประหว่างทาง แล้วมีโอกาสได้กลับมาอ่านอีกก็ตาม....
ขอบคุณทุกคะแนน ทั้งเป็ด ทั้งคะแนนนิยม ทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจรวมถึงคำติชมต่างๆ ถ้าไม่มีทุกท่าน นิคงไม่สามารถเขียนนิยายได้ยาวมากขนาดนี้...
ขอโทษ หากนิทำให้ใครหลายๆ คนเศร้า เสียใจ ร้องไห้ จิตตก หรืออะไรก็ตาม รู้สึกลังเลเหมือนกันนะกับตอนท้ายๆ เรื่อง แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจทำมันออกมาจนได้ เพื่อหวังว่านิยายที่นิรักมากเรื่องนี้...มันจะเป็นนิยายที่มากกว่านิยายทั่วๆ ไป อยากให้คนอ่านได้ข้อคิด หรือมุมมองอะไรกันบ้าง หวังว่าคนอ่านจะเข้าใจ....
สุดท้ายนี้... ฝากเฟสไว้นะคะ....
แม้นิยายเรื่องนี้จะจบลงแล้วก็ตาม.... แต่พี่โต้งและน้องฐาก็ยังคงอยู่ต่อไป
อาจจะมาเข้ามาทักทายในเพจตอนคิดถึง *อยู่ด้วยกันมานาน นิตัดไม่ลงจริงๆ ค่ะ*
https://www.facebook.com/Bunnypoundbread?ref=hl
ปล. นิอยากทำหนังสือ... เลยหาแนวร่วม สอบถามอีกครั้งว่ามีคนสนใจไหม?
-
ขอบคุณที่เอาอีโรจน์ไปลอยทะเลแล้ว
:mew1: :mew1:
เก็บตังแปบ
-
อ้าวววว นึกว่าตอนสุดท้ายจะเคลียปมเอกับซาให้คนอ่านเข้าใจซะอีก T^T
เอ๊ะ! หรือเคลียไปแล้ว แต่เราอ่านข้ามหว่า? >_<"
-
:katai2-1:
จบได้ดีจังเลยค่ะ
โดยเฉพาะตอนซิลิโคนล่วงชอบมาก :laugh:
พี่โต้งก็ยังเป็นพี่โต้ง ฐาก็เช่นกัน
:pig4: ที่เอาบทส่งท้ายมาให้อ่านนะคะ
-
ในที่สุดก็ตามมาจนจบ ต่อไปก็ไปลุ้นตุลย์ปอนด์ มาต่อบ่อยๆนะครับ :mew1: ขอบคุณมากสำหรับความน่ารักของน้องฐานะครับ :pig4:
-
จบแล้วหรือนี่
เหงาเลยชีวิต ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน
สนุก ชอบมาก
ทีนี้ก็รอคู่กระต่ายต่อไป
สนใจหนังสือค่ะ ทำเรื่องเดียวหรือคะ
แล้วคู่กันย์ล่ะ ไม่ทำด้วยเหรอ คู่ตุลย์อีก
ขอบคุณมากอีกครั้งค่ะ
-
โอ๋ๆ น้องฐาไม่ต้องเสียใจนะคะ
เรื่องยัดซิลิโคนมันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ
:laugh:
-
:katai2-1:
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
ถ้าทำหนังสือเราก็
ซื้อนะ แต่ขอสักปี
หน้าเป็นต้นไปจะไ้ด้
หาเงินมาไถ่ตัวน้อง
ฐาไปนอนกอดได้ :mew1:
-
แหมๆๆๆ ก็นึกว่าน้องฐาจะโมจริงๆซะอีก อิอิอิ
แต่สุดท้ายก็คือพี่โต้งสินะคะ ที่ทำให้น้องฐาตัดสินใจกับอะไรหลายๆอย่างได้น่ะ
เอาเป็นว่า..จากนี้ไปก็ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆนะคะ
แล้วก็รักกับพี่ไปนานๆ แฮปปี้ แฮปปี้ค่าาาา
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
โอ้ยยยยย
พี่โต้ง สุดท้าย อิอิ
ชอบบบบ พี่โต้งเปนพระเอกกกกกกกก
-
ง่ายไปสำหรับคนอย่างโต้ง :ling1:
ไม่เห็นต้องลงทุนต้องพยายามอะไรเลย ฐาเสียอีกที่ต้องชีช้ำตั้งนมนาน
แล้วเรื่องเอนี่ยังไงก็ไม่อยากให้อภัย :z6: ฮ๊่ยยยยยย
-
ตามอ่านมาตั้งนานไม่เคยได้โพสสักทีตอนนี้ขอนิสหนึ่ง อิฐาอิเด็กบ้าอิเดด็กไม่มีหัวคิดอิเอนะปล่อยมันไว้ทำไมถึงตัวจริงมันจะดีแต่สาระคือดวกนั่นแย่งผัวแกจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างตามตบมันก่อนขัดใจจริงๆอีมิ้งเหมือนกันทำไมไม่ตามไปถีบมันสักทีฮะอิเด็กบ้า
-
อ๊ายพี่โต้งช่างไม่รู้อะไรซะเลย "นมใหญ่เรื่องเล็ก แต่นมเล็กหน่ะเรื่องใหญ่" นะพี่โต้ง
จบแล้วจิงๆหรอเนี้ยะ แอบเสียดายนิดๆ ยังไงก็ขอตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันบ้างนะค่ะนิ :hao5:
สวัสดีปีใหม่นะค่ะนิ
บอกเลยคิดถึงนิ คิดถึงน้องฐา :กอด1:
Love never ends.....miss U
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนจะจบของตอนที่ 100+2 เอาเพลงถามผิดมั้งของหวายไปเลยค่า า า ฟินเวอร์ :o8: :-[ :impress2: :man1:
-
เอาจริงๆเราชอบแบบนิยายมากกว่าคะ เราไม่ค่อยสันทัดอ่านเรื่องเล่า(เอ๊ะบอกทำไม คุณพี่คงจะคิดเช่นนั้น5555) เพราะเรื่องจริงมันจะผิดคาดเสมอ แค่ทุกวันนี้เรื่องที่ตัวเองเจอมาทุกวันมันก็ดราม่าเกินนิยายและหน่วงจิตพอแรงแล้วคะ เลยอยากมาหาอะไรบรรเทิงใจ
ขอโทษนะคะที่ไม่ศึกษาให้ดีว่าน้องฐาคนนี้ เป็นตัวละครจริง
เรา(พยายาม)เข้าใจในเนื้อเรื่องและตัวละครทุกตัวในนี้นะคะ ทั้ง เอ ฐา โต้ง และโรจ
คนแต่ง แต่งออกมาได้ดูเป็นธรรมชาติของชีวิตจริงดีคะ ทุกเรื่องราว ในชีวิตเราแม้แต่คนที่รักกันมากๆยังมีเลิกกันได้ทุกคู่ หรือตัวร้ายอย่างเอ เราก็อ่านเพียงมุมมองของอีกคนนึงเท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะคะ ... หลังจากอ่านจบตอนล่าสุดแล้ว เรารู้สึก ถึงมันจะแฮปปี้ แต่มันขาดๆอ่ะบางอย่างไปนิด เหมือนเนื้อเรื่องกำลังจะคลี่คลายก็ตัดจบน่ะคะ 5555 ดังนั้นเราจะขอหยุดความประทับใจไว้แค่ตอนภาค 2 นะคะ และจะซื้อหรือไม่ซื้อนั้น เราขอคิดดูอีกทีนะคะ คือเสียใจกับตอนจบ และ นิสัยไม่เคลียอะไรซักอย่างของตัวละครหลักนิดนึงน่ะคะ จะว่าเราโลกสวยก็ได้ 55555555
ขอโทษนะคะที่มาพูดเช่นนี้ แต่อยากแชร์ความรู้สึกหลังอ่านเฉยเนอะ ;)) ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวคะ
เม้นซะยาว
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากมายยยยย
-
จำนวนตอนเยอะมากกกกกกกกกกกกก :katai4:
อ่านมิจบแต่ชอบน้องฐารุนแรง 55555
-
พึ่งกลับมาอ่านอีกครั้งให้จบ
แต่พออ่านจบแล้วรู้สึกค้าง
งง ตอนแรกตอนที่โรจน์ตาย แล้วจบแฮปปี้เอนด์
นี่ค่อนข้างงงมากๆ เพราะเหมือนรีบๆ แต่งตาย จบ มีความสุข
พออ่านตอนพิเศษแล้วก็ยังสับสน สรุปเมื้อกี้เรื่องแต่ง ?
แล้วฐา สวยขึ้นเจอคนใหม่ชื่อแพท อ่า โอเครู้เรื่อง
อ่านตอนพิเศษ 2 อ่า กลับมาดีกลับโต้ง
กลับมายังไง อะไรไม่เคลีย์บอกแพทก็ดีแต่ไม่เลือก แล้วเนื้อเรื่องเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
หรืออ่านข้ามไป ?? จบง่ายๆ ง้อง่าย ผ่านไป 2 ปีแล้วก็กลับมาใหม่เหมือนเดิม
อืม ..
-
ตัดสินใจ ไม่รีไรท์แล้วนะคะ .....
รีโพสเรื่องกลับให้ตามเดิมแล้วด้วยค่ะ
เสวนาปัญหาคอม.... /{ฐา-โต้ง/ ลงไว้ที่เฟสบุ๊ก*
น้องฐา : พี่คะ หนูอยากเอาคอมไปเปลี่ยนเคส...
พี่โต้ง : เปลี่ยนทำไมอยากให้เคสสวยๆ เหรอ?
น้องฐา : เปล่าค่ะ ที่เสียบยูเอสบีข้างหน้ามันพังละอ่ะ พลาสติกมันหลุดเหลือแต่เหล็กแหลมๆ ที่เสียบข้างหลังรูมันไม่พอแล้วไหนจะเมาส์ คีย์บอร์ด เครื่องปริ๊นท์ จอยเล่นเกม แล้วก็ไวเลสอีก...
พี่โต้ง : งั้นซื้อฮับมาเสียบสิ ได้ตั้งสี่รู
น้องฐา : ไม่ได้อ่ะค่ะ เคยเอามาเสียบดูแล้ว เมาส์มันไม่ขยับเลยอ่ะ
พี่โต้ง : อ๋อ งั้นพี่ว่าต้องเปลี่ยนพาวเวอร์ซัพพลายมากกว่านะ ที่เมาส์มันใช่ไม่ได้เพราะพาวเวอร์ซัพพลายมันแรงไม่พอน่ะสิ จ่ายไฟไม่ทั่วถึง
น้องฐา : แต่หนูก็อยากเปลี่ยนเคสด้วยนี่นา เพราะที่เสียบหูฟังข้างหน้าก็ใช้ไม่ได้ด้วย
พี่โต้ง : ถ้าจะเปลี่ยนเคสนะ ยังไงก็ต้องเปลี่ยนพาวเวอร์ซัพพลายอยู่ดีแหละเพราะเคสใหม่พัดลมมันเยอะ
น้องฐา : เลือกแบบพัดลมน้อยๆ สิ
พี่โต้ง : ห้องเรามันร้อน เลือกแบบพัดลมเยอะๆ ดีกว่านะ คอมจะได้ไม่พังเร็ว ทำอะไรต้องหัดแก้ปัญหาที่ต้นเหตุสิ
น้องฐา : นั่นสิ ห้องหนูมันไม่มีแอร์นี่นา คอมมันคงร้อนจริงๆ สรุปว่าถ้าจะแก้ที่ต้นเหตุที่ว่า หมายถึงเปลี่ยนพาวเวอร์ซัพพลายใหม่ ดีที่สุดใช่ไหมคะ?
พี่โต้ง : เปล่า แก้จากต้นเหตุที่ว่าคือ.... ควรจะติดแอร์ที่ห้องต่างหาก
น้องฐา : :m28: ?????!!!!!
**คุยมาตั้งนานเพื่อ???? = =
.......................................
-
อ่านะ อิอิ จบหลายซับ หลายซ้อน ก็โอ อิอิ
-
o13
-
#พี่คะรับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ?
จ๊ะเอ๋
ไม่เจอกันนาน.. คิดถึงหนูกันหรือเปล่า....
ไม่มีไรมากนะคิดถึงๆ วันนี้จะเล่าอะไรให้ฟัง (อ่าน)นิดนึง
คือแบบวันก่อน พี่โต้งพาไปเที่ยวต่างจังหวัด ระหว่างทางก็แวะเติมน้ำมันในปั๊มและหาของกินที่เซเว่น
จู่ๆ ค่ะ... พี่แกก็แบบทำหน้าตื่นเต้นแล้วบอกหนูว่า....
“น้องฐาคะ มาดูอะไรนี่ค่ะ”
“คะ?” หนูเอียงคอเป็นกะเทยแบ๊ว แล้วก็โดนจับจูงไปตามทางเดินจากหน้าเซเว่นไปยังหน้าร้านกาแฟ “อเมซอน” ที่ค่อนข้างกว้าง มีทั้งสวนที่นั่งมีสระเล็กๆรอบร้าน และมีกลุ่มครอบครัวยืนมองบางอย่างอยู่หน้าร้าน....
“พี่พามาดูร้านกาแฟ?” หนุถามเสียงสูง
“ซะที่ไหนล่ะ ปลาช่อนต่างหาก”
“ฮะ...” งงนิดหนึ่ง ก่อนจะมองตามมือที่ชี้ไปยังปลาตัวโต๊โตที่แหวกว่ายอยู่ในสระรอบๆ ร้านกาแฟ...
อุ๊ตะ!!! ของเค้าหญ่ายยย
“โห ตกลงไปจะโดนหม่ำป่ะเนี่ย ดูปากสิมันกินแขนเราได้เลยนะคะ”
“ไม่รู้สิ อยากลองไหมล่ะคะ?”
“พี่อ่า....” หนูทำเสียงอ้อน ตายจริง !! สามีวางแผนฆาตกรรม
“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ นี่เหรอปลาช่อน ใช่เหรอ?” หนูทำหน้าสงสัย เพราะคิดว่าตัวเองโดนอำ ปลาช่อนแถวบ้านมันไม่ได้โต ตัวยาวเป็นเมตรอย่างนี้ซะหน่อยนี่คะ
“น้องฐาไม่รู้จักจริงๆ เหรอคะ ก็นี่มัน......”
“ปลาช่อนอเมซอนครับพี่” จู่ๆ มันก็มีเสียงเล็กๆ ของเด็กชายที่ยืนไม่ใกล้ไม่ไกลพวกเรารีบเสนอหน้าตอบมาแทนพี่โต้งค่ะ ก่อนจะเดินลั้นลาไปหาบิดามารดรของเขา
หึ... อุ๊บ...
แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะแบบพยายามจะกลั้นแต่กลั้นไม่อยู่ของพี่โต้งลอยมาให้ได้ยิน...
ตอนนั้นเหรอคะ... ไม่มีกระจกแต่เดาได้เลยว่าหนูหน้าแดงด้วยความอายแน่ๆ
จริงๆก็มีอะไรจะพูด แต่พูดแบบไม่มีเสียงค่ะ
อ่านปากน้องฐานะคะ
#อีปั๋วบ้า
#อีเด็กเปรต
#คนสวยจะไม่รู้จักปลาช่อนอเมซอนก็ด้ายยยยย
BY น้องฐา
-
เหมือนจะรักกันมากขึ้นนะคู่นี้ :กอด1: :L2:
-
จู่ๆก็โผล่มานะน้องฐา
ยังน่ารักเหมือนเดิม
:mew4:
-
มาเล่าให้ฟังแค่จึ๋งนึง
ยังไม่พอให้คลายคิดถึงพี่โต้ง+น้องฐาเลย
เล่าอีกนิด..เล่าอีกหน่อย
เล่าแค่นี้มันน้อยไป
คิดถึงจริงนะ
-
แหงะ กลับมาอ่านตอนพิเศษสงสัยมีนต้องกลับไปอ่านตั้งแต่แรกแล้วค่ะเนี่ย
คิดถึงพี่โต้งน้องฐาสุดๆ :katai2-1:
-
น้องฐา ก็ยัง น่ารัก??? เหมือนเดิม
-
คิดถึงน้อง ฐาคะ
นี่พูดเลย
-
หนึบ ... ~
เป็นความรู้สึกหลังจากอ่านเรื่องนี้จบเลยค่ะ
ต้องบอกก่อนเลยว่า เรื่องนี้สุดยอดจริงๆนะคะ
ปกติ เราจะไม่อ่านเรื่องที่นายเอกออกสาวมากเท่าไหร่ รู้สึกไม่อินค่ะ
และปกติ เราก็ไม่อ่านที่เนื้อเรื่องดราม่าหนักๆ
แบบว่า เป็นคนหัวใจอ่อนแอค่ะ.. ชีวิตจริงเศร้าพอแล้ว อ่านนิยาย ขอมีความสุขบ้าง 55
เรื่องนี้ เข้าข่าย อย่างมากๆ ทั้งสองข้อ
แต่ทำให้เราอ่านจนจบได้ เพราะความน่ารักของน้องฐาเลยนะคะ :)
เราเคยอ่าน กันย์ กิ๊ง เมื่อนานมากมาแล้ว.. จำได้ว่า ชอบมากๆเลยค่ะ น่ารัก กรุบกริบ
จากนั้น วันก่อน เพิ่งได้มีโอกาสเรื่องของ พี่ตุลย์ ... ก็แซ่บลืม! และดราม่าพอให้มีสีสัน
พอตามมาอ่านเรื่องนี้ เลยไม่ได้คิดว่า จะดราม่าหนักขนาดนี้
แต่ครั้นจะเลิกอ่าน ก็ทำใจกดปิดไม่ลงจริงๆค่ะ น้องฐาน่ารักมากจริงๆ
ดีว่าตอนจบ ถือว่าแฮปปี้ (จริงๆก็แฮปปี้เลยล่ะค่ะ แต่เรายังอารมณ์ค้างจากการหน่วงๆหนึบๆมาทั้งเรื่อง)
ถึงแม้ว่าตอนหลัง จะมีแอบนอกใจไปเชียร์แพทบ้าง หมั่นไส้อิคุณพี่บ้าง
แต่น้องฐา ยังไงก็ต้องคู่กับพี่โต้งจริงๆ... น่ารักมากค่ะ... ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :)
-
ขอบคุณทุกท่านสำหรับความคิดถึงนะคะ
ไม่ได้เขียนน้องฐายาวๆ มาปีนึงแล้ว สินะ T^T
+++++++++++++++++++++++++++++++++
sp.......น้องฐาพาไปเที่ยวววววววว
กราบ.... สวัสดีเหล่าแม่ยกทั้งหลายทั้งปวง ห่างหายไปนานไม่รู้ยังมีคนคิดถึงกันอยู่บ้างหรือเปล่า
ตอนนี้หนูเรียนปี 4 เทอมสุดท้าย อยากบอกว่าหน่วงมาก ด้วยความเขลาแล้วดรอปไปเทอมนึงทำชีวิตหนูหนูโหดหฤหรรษ์ที่ต้องมาตามเก็บหน่วยกิตกันแบบอลังการงานสร้างแต่ถ้าไม่เรียนแบบเพิ่มหน่วยจนเกินพิกัด บอกเลยได้มีปี5 ไม่เอาอ่ะ เพื่อนเรียนจบกันไปหมดแล้วเหลือเราโดดเดี่ยวเดียวดายเป็นกะเทยเฝ้ามหาวิทยาลัยก็กระไรอยู่
แต่ตอนนี้ก็ผ่อนคลายไปได้มากแล้ว เพราะมันแบบสุดท้าย ท้ายสุดคือแหลือแต่รายงานนิดหน่อย กับสอบไฟนอล ตอนนี้ไม่หวังเกรดอะไรมากขอให้จบพอแล้วค่ะ สาธุ
จบรายงานสถานการณ์ตรึงเครียด มาเข้าสู่โหมดสบายๆ กันบ้าง
บอกเลยช่วงนี้น้องฐากำลังแซดๆ เพราะอยู่ในช่วงลดความอ้วน ก็คุณสามีบอกน้องฐาหน้าบวม
บงบวมอะไรกันเค้าเรียกมีน้ำมีนวลหรอกย่ะ....
ที่จริงก็ไม่อยากจะวอรี่เอาไปคิดมาก ถ้าไม่ใช่ว่าช่วงนี้เข้าช่วงเทศกาล น้องฐาก็เลยหวาดระแวงเกรงคุณพ่อค้าจะเอาหนูไปชั่งกิโลขาย เอาเงินไปซื้อของไหว้ตรุษจีน....
อ้อใช่ค่ะ ตอนนี้เข้าช่วงตรุษจีน ถามว่าหนูทำอะไร?
หนูก็เป็นลูกกตัญญูกลับบ้านไปช่วยแม่ห่อขนมเทียน ทำขนมเข่ง อั๊ยยะ ทำไปขายนะคะ ไมได้ไหว้อะไรกับเค้า พอดีที่บ้านไม่มีเชื้อจีน (ถ้าจะมีก็มีแต่จีนเตี๊ยค่ะ) แต่ไม่ต้องห่วง ของกินนี่อลังการ เพราะหรอยจากข้างบ้านเอาได้
ส่วนพี่โต้งล่ะทำอะไร? แน่นอนรายนั้น ต้องมีเชื้อจีนอยู่แล้วเล่นตาตี่ตี๋ขาวเวอร์ หน้าซีดเป็นพระเอกแวมไพร์ทไวไลท์แบบนั้น พี่โต้งก็ไหว้ค่ะ บอกว่าไหว้ตอนเช้าแล้วตอนบ่ายๆ จะขับรถมาหา แหม.....เกรงใจจริงๆ บ้านหนูอยู่ตั้งไกลต้องให้ถ่อมา แต่ถ้าพี่เขาอยากมาก็ไม่อยากขัดคะนะ เผื่อจะมีแต๊ะองแต๊ะเอียติดมือมาบ้าง อิอิ
“สวัสดีครับ” บ่ายแก่ๆ เสียงพี่โต้งก็ดังขึ้น... หนูหันไปมองคุณพ่อค้าหอบหิ้วถุงบางอย่างเดินเข้ามาในบ้านแล้วยกมือไหว้แม่กับยายที่อยู่ในบ้านพอดี
แม่หันไปรับไหว้ลูกเขยด้วยรอยยิ้ม เอาจริงๆ คนบ้านนี้ใจดี ใจอ่อนกันทุกคน อย่างพี่โต้งนี่หายหน้าหายตาไปตั้งนาน พอกลับมาอีกแม่ก็ไม่ถามเลยสักคำ คงเพราะแม่คิดว่าสิ่งที่หนูเลือกคือสิ่งที่ดีที่สุดและทำให้หนูมีความสุขที่สุดล่ะมัง
1 ปีมาแล้วพี่โต้งแวะเวียนมาที่บ้านหลายต่อหลายครั้ง ส่วนใหญ่จะแวะมาส่งหนูกลับบ้านตอนช่วงเทศกาลที่หยุดยาวๆ เพราะพี่โต้งทำงานที่กทม. ส่วนหนูเรียนอยู่ต่างจังหวัด เราจึงไม่ได้อยู่ด้วยกันเจอหน้ากันทุกวันอย่างเมื่อก่อน แต่รักทางไกลไม่ค่อยสร้างปัญหาเท่าไรเพราะโลกเซเชียล บางทีก็ไลน์ บางทีก็สไกด์คุยกัน อีกอย่างพี่โต้งแวะมาหาบ่อยมากช่วงวันหยุดเทศกาล หรือบางทีเสาร์อาทิตย์ที่คิดถึงก็ยังมา เลยไม่รู้สึกว่าห่างมาก แต่รู้สึกว่าคิดถึงตลอดเวลา บางทีถ้าหนูจะกลับบ้านเขาก็ขับรถมาส่ง ถือว่าเป็น 1 ปี ที่ใช้พิสูจน์ใจเลยก็ว่าได้ อาจจะเพราะเราทั้งสองคนก็ต่างโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เลยอดทนมากขึ้น และอาจจะรักกันมากขึ้นด้วยมั้งนะ ต่างคนก็ต่างพยายามปรับตัวเองและประคับประคองความรักนี้ให้ยาวนานไปอีก
ต๊าย..... เขียนอะไรมีสาระเป็นด้วยนะเรา เขินจัง
“ซื้ออะไรมาคะ” หนูลุกขึ้นไปรับของที่หิ้วมาฝากพร้อมกับถาม
“ขนมเปี๊ยะ”
“ฮะ!!”
“ขนมมงคล เจ้านี้อร่อยนะ ลองชิมแล้วจะติดใจ”
โถๆ ไอ้เราก็นึกว่าจะหิ้วเป็ดไก่ ขนมข้าวต้มของไหว้มาฝากบ้าง ที่ไหนได้ กลายเป็นขนมเปี๊ยะ ซื้อเอาแถวนี้ก็ได้มั้งพี่
หนูข่มความผิดหวังที่ไม่ได้ของกินที่ต้องการแล้วดึงถุงขนมจากมือพี่โต้งไปส่งให้แม่
“ขอบใจนะที่ซื้อมาฝาก ยี่ห้อนี้เค้าอร่อยและดังอยู่นะ แต่ดูท่าฐามันคงไม่ค่อยชอบเท่าไร”
“ครับ ไม่ชอบก็ดี กินมากเดี๋ยวกลมกว่าเดิม...” พี่โต้งหันไปคุยกับแม่แต่ทำไมมากระทบหนูได้ล่ะ
ม่ายยยย ไม่ได้กลม อย่ามาใส่ความปรักปรำกันอย่างนี้ อีพี่โต้งใจร้ายยยย ฮือ.....
มันน้อยใจกะเทยเหลืออนาถ เกลียดพี่โต้งใจร้ายๆๆๆ ไม่คุยด้วยแล้ว หนูเบะหน้าแล้วเดินเลี่ยงหนีไปทางอื่น
“เป็นอะไรเรา....” พี่โต้งทักด้วยเสียงเริงร่า หลังจากมาหักหน้าด่าคนอื่นว่าอ้วนแล้วยังจะมาทำเหมือนไม่มีอะไร
งอน..... ถ้าน้ำหนักขึ้นแค่ 2 กิโลแล้วแปลว่าอ้วน เค้าก็อ้วนกันทั้งประเทศแล้ว... ฮึก ฮึก
สวบ ระหว่างที่กำลังงอนจนตูดบิด พี่แกก็เดินมากอดจากช้างหลังแนบหน้าลงบนไหล่ แต๊ะเอียก็ไม่ได้ แถมยังโดนแต๊ะอั๋งเสียอีก หนูแสร้งทำเป็นสะดีดสะดิ้งดีดดิ้นด้วยมารยาสาไถ
“ปล่อยค่ะ หนูมันอ้วน จะมากอดทำไม...”
“อะไร ใครบอก ใครว่าน้องฐาอ้วนคะ ปากไม่ดีเลย”
หนูหมุนตัวกลับไปมองหน้าด้วยดวงตาเขียวปั้ด ก็มันใคร ก็ใครกันล่ะยะ....โธ่!!!!
“โอ๋... ล้อเล่นนิดเดียวเองทำเป็นงอนไปได้ ไม่อ้วนหรอกค่ะ กำลังนุ่มมือ กอดแล้วอุ่นดีต่างหาก....”
เชอะ! เบื่อพ่อค้าเจ๊กเวลาขายเสื้อ ตัวเล็กก็หาว่าซักแล้วยืด ตัวโตก็หาว่าซักแล้วหด พลิกลิ้นไปมาน่าโมโห
“หายงอนแล้วได้แล้ว หน้าบึ้งนานๆ เดี๋ยวตีนกาขึ้นนะคะ”
อะไร... หาว่าอ้วนไม่พอหาว่าแก่อีก เดี๋ยวเหอะ!!!
“เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว เดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวดีไหม?”
เที่ยว....เที่ยว..... เที่ยว..... จะว่าไปก็ไม่ได้เที่ยวตั้งนานแล้วอ่ะนะ.....
ข้อเสนอเล่นเอาหายงอนเป็นปลิดทิ้ง แต่ต้องซ่อนเก็บไว้แต่ในใจเดี๋ยวหาว่าหายงอนง่ายเกินไป
“ทะเลไหมคะ ไปหาอาหารทะเลกินกันริมหาด...”
“ไม่เอาอ่ะ ไปทะเลเดี๋ยวดำ....”
“ไปน้ำตกไหม?”
อืม...ก็น่าสน.....
ชวนแม่ไปด้วยค่ะ แต่แม่ขอผ่าน บอกว่าปวดๆ เมื่อยอยากพัก แต่หนูว่าแกไม่อยากไปขัดจังหวะของคู่รักเสียมากกว่า เลยได้ไปเที่ยวกับพี่โต้งแค่สองคน
น้ำตกอยู่ไกล.... นั่งรถไปเป็นชั่วโมง เลยรู้สึกเหมือนไม่ค่อยคุ้ม เพราะพอมาถึงก็ได้นั่งรับลมเย็นฟังเสียงน้ำไม่นานก็ต้องกลับ และเพราะมาตอนใกล้ปิด หนูเลยไม่ได้ลงเล่นน้ำให้ชื่นใจเลยด้วย ได้แค่เดินถ่ายรูปตามป้าย และวิวทิวทัศน์ระหว่างทางเท่านั้น ดังนั้นหนูจึงรู้สึกว่าเที่ยวไม่อิ่มเท่าไร เลยยังไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ ระหว่างนั่งอยู่ในรถนั่นเองป้ายข้างทางก็ทำให้ยิ้มบอกแล้วหันไปเรียกคนขับทันที
“พี่คะ.....”
“หือ....”
“พี่นับถือพุทธหรือเปล่าคะ?”
“ใช่ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้เข้าวัดเข้าวาทำบุญมานานแล้วเหมือนกันนะ”
“ไปกันไหมคะ วันนี้?”
“ตอนนี้เนี่ยนะ มันเย็นแล้วนะคะ” พี่โต้งหันมาทำหน้าแปลกใจ แต่ก็เจอสายตาเป็นประกายปิ๊งปั๊งของหนูที่มองสบ
“เย็นก็ไปได้.... ไปนะคะ หนูอยากปิดทอง....”
“โห พี่ดูวัดสิ ซ้วยสวย...” หนูชี้ชวนดูวัดที่ตั้งอยู่บนเขา ประดับไฟ มองไกลๆ แล้วงามมาก พอรถวิ่งเข้าใกล้ทางเข้ามีป้ายดูเด่น บอกทางให้ไปทำบุญ หลังยูเทิร์นเราเลี้ยวรถเข้าไปตรงป้ายทางเข้าแล้ววิ่งไปตามทาง แต่วัดสวยๆ ที่เห็นตอนแรกกลับไม่ใช่วัดที่มีงานปิดทองฝังลูกนิมิต เราเลยต้องเดินทางกันต่อไปอีก
วัดอยู่ไกลมาก ทำให้ต้องตามแสงไฟไปเรื่อยๆ ดีที่ระหว่างทางไปวัดประดับประดาไฟโยงสองฟากไปตลอดทางอย่างกับไฟศาลเจ้าเลยดูเพลินตาดี พอถึงทางแยกก็มีจนท.มายืนโบกรถให้ด้วย พอเราถึงวัด แสงไฟนี่ระยับจับตาน่ามอง ไฟประดับสว่างจ้าทั้งๆ ที่มืด อลังการจนกลัวเงินทำบุญไม่พอจ่ายค่าไฟ
รถเยอะพอสมควร แต่ก็หาที่จอดรถได้ หนูรู้สึกตื่นเต้นกับไฟประดับที่ตกแต่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่มองแล้วเหมือนฝนดาวตก นอกจากนี้สิ่งแรกที่เห็นก็คือซุ้มปาโป่ง... อยากเล่น อยากเข้าไป ถ้าไม่ใช่เพราะว่า...
“ไหนว่าจะมาทำบุญ มองของเล่นอย่างแรกเลยนะเรา” พี่โต้งสัพยอก ทำเอาหนูเขิน แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินนำเข้าไปในวัด
“แลกเงินก่อนเลยพี่ เอาแบงค์ 20 มาสักสองสามร้อย” หนูหันไปบอกคนที่ยืนงงแต่พยายามทำตัวนิ่งๆ ไม่กระโตกกระตาก ก็พี่โต้งน่ะแกไม่เคยมาปิดทองฝังลูกนิตนี่คะ บอกว่าเคยแต่ปิดทองแบบลูกเดี่ยวๆ หรือไปไหว้พระทั่วๆ ไปเท่านั้น
พี่โต้งเดินไปยังจุดแลกเงินอย่างว่าง่ายหลังหนูชี้ทางสว่าง ส่วนหนูเดินไปซื้อดอกไม้บูชาเผื่อพี่เขาด้วย
“ทางนี้ค่ะ...” เมื่อได้ดอกไม้มาแล้ว หนูก็เดินไปหาพี่โต้งที่ยืนรออยู่ แล้วจับจูงคนตัวสูงกว่าให้เดินตามไปยังโต๊ะที่ถูกจัดไว้ให้ ดูเหมือนพี่เขางงกับของที่หนูส่งให้นิดหน่อย
หนูนั่งลงเทของที่ได้ออกมาจากซอง วัดนี้ดูดีจังมีซองใส่ให้ด้วยแต่เทลำบาก โดยเฉพาะทองคำเปลว
“มีเข็มกับด้ายด้วย?” พี่โต้งบอกทำเสียงแปลกใจนิดหนึ่ง
“ช่าย....มันมีความหมายนะ ด้ายช่วยให้ชีวิตมีความเจริญก้าวหน้ามีความผาสุกอย่างต่อเนื่อง เข็มช่วยให้สติปัญญาเฉียบแหลม ความจำดี ร้อยตอนนี้เลยพี่ ถ้าเข้าไปร้อยในโบสถ์นี่ไม่ไหว คนเยอะเดี๋ยวโดนเข็มทิ่มเปล่าๆ” หนูบอก แล้วพยายามร้อยด้ายใส่เข็มตัวเองอย่างตั้งใจ
“กระดาษนี่เขียนชื่อใช่ไหม”
“ช่าย... เค้าให้เขียนคำอธิษฐานไว้ข้างหลังนะ แต่ถ้าเป็นแม่หนู แม่จะเขียนว่าอุทิศส่วนกุศลให้ใครบ้าง อะไรอย่างงี้” หนูเริ่มจ้อแล้วหยิบกระดาษมาเขียนชื่อตัวเองใส่ลงไป พับกระดาษพันกับดินสอและม้วนด้ายแล้วเอาเข็มจิ้มไว้อีกที
เนื่องด้วยจน ติดโพธิ์เงินกับโพธิ์ทองอันละยี่สิบบาทก็พอมั้งเนี่ย เงยหน้าขึ้นมาดูของสามี ติดใบละ100 อนุโมทนาบุญนะคะ สาธุ
เราสองพากันไปไหว้พระวางดอกไม้ ปักใบโพธิ์ แล้วก็กุมมือกันเข้าโบสถ์แต่ว่า
“น้องฐาถืออะไรอยู่?”
“ทองคำเปลวค่ะ....”
“ทำไมพี่ไม่เห็นมีเลย?”
“ไม่มีได้ไงมันก็อยู่ในซองที่เขาให้มานั่นแหละ...”
“.......” นิ่ง....
“ไม่ได้เอามาแหงเลย” หนูคาดเดาแล้วก็รีบเดินกลับไปยังโต๊ะเดิมที่มีคนมานั่งต่อแล้ว โชคดีค่ะ โชคดีที่ทองคำเปลวยังอยู่ดีไม่หายไปไหน เหอๆ สงสัยคุณพี่โต้งจะสายตายาวเลยมองไม่เห็นของสำคัญ ไม่มีทองคำเปลวแล้วจะเรียกว่ามาปิดทองได้ยังไงคะ? โธ่!
โฆษกเค้าพูดดีไปหมดจนพี่โต้งควักได้ทุกด่าน ไม่ว่าจะเป็นผ้าป่าลอยฟ้า หรือเติมน้ำมันตะเกียง หนูเดินเข้าไปในโบสถ์ก็ชวนพี่โต้งซื้อที่ดินกันคนละร้อยไร่ จนท.บอกว่าจะเอากลับบ้านหรือเอาไปฝังก็ได้ เรานั่งไหว้พระในโบสถ์ และอธิษฐานกันอยู่นาน แล้วนำเข็มด้าย ใบเขียนคำอธิษฐาน+โฉนดใส่ลงไปใต้ลูกนิมิต ตามความเชื่อเขาจะนำของพวกนี้ไปฝังพร้อมกับลูกนิมิต เพื่อให้คำอธิษฐานอยู่ใกล้เขตพัทธสีมา อยู่ใกล้พระพุทธองค์ เพราะเขตพัทธสีมาเป็นเขตแห่งผู้ชนะมารทั้งปวง
เราเดินปิดทองอย่างไวมาก ตั้งแต่ลูกแรกในโบสถ์ ลูกที่สองทางทิศตะวันออก(หน้าโบสถ์)จนครบ9ลูก มีแวะทำบุญวันเกิด (พระประจำวัน) บ้างแล้วรีบกลับ เพราะหนูเริ่มหิวจัดเลยรีบเดิน จนจะกลับอยู่แล้ว ยังอุตส่าห์แวะทำบุญตีฆ้องอีก... ถือว่าเป็นอีกวันที่อิ่มบุญ พี่โต้งก็เหมือนจะสนุกคงเพราะแกไม่เคยมาเที่ยวงานแบบนี้
ขากลับหนูกับพี่โต้งแวะทานข้าวต้มกุ๊ยระหว่างทางกลับบ้าน
“วันหลังมากันอีกไหมคะ” พี่โต้งชวน ต๊ายยย มีติดใจ
“คงต้องปีหน้าแล้วล่ะค่ะ ปกติปิดทองฝังลูกนิมิตเค้ามีตอนช่วงตรุษจีน”
“จริงเหรอ? ทำไมล่ะ เกี่ยวอะไรกันเหรอ?”
“อืม... หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่ามันมีช่วงนี้ทุกปีแค่นั้น” ทีแรกก็ไม่รู้ค่ะ แต่พอไปหาข้อมูลแล้วจึงรู้ว่ามันไม่เกี่ยวกันเลย แต่วัดทั่วไปนิยมจัดงานปิดทองฝังลูกนิมิตพร้อมกับเทศกาลตรุษจีนก็เพราะว่าคนจีนเป็นผู้ที่มีศรัทธาในการทำบุญมาก และมีวันหยุดเพื่อจะไปเที่ยว ส่วนหนึ่งก็จะมาทำบุญปิดทองฝังลูกนิมิตกันนั่นเอง
“ถ้างั้น... ปีหน้า...แล้วก็ถัดๆ ไป ค่อยมาด้วยกันใหม่นะคะ” พี่โต้งชักชวนด้วยรอยยิ้ม....
“ค่ะพี่.....” หนูตอบแล้วยิ้มหวาน
ขอให้เราได้มาทำบุญปิดทองด้วยกันอย่างนี้ทุกๆ ปี จนแก่ จนเฒ่า เลยนะคะ
ความสุขใจทำให้น้องฐาหันไปสั่งข้าวต้มเพิ่มอีกถ้วย และอีกถ้วย
อิ่มบุญและอิ่มตื้อ
แต่เอ๊ะ เหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง........
อ้อรู้แล้ว.................
ลืมตัวกินเยอะไปหน่อย :serius2:
แอร๋ย....หวังว่ากลับไปคราวนี้น้ำหนักคงไม่ขึ้นอีกนะ!!!! :ling1: :ling1:
++++++++++++++++++
สุขสันต์วันตรุษจีนค่ะ
++++++++++++++
-
ยังน่ารักกันอยู่เลย อ๊ายย
-
น้องฐานี่ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ก้ยังน่ารักอ่ะ อร๊ายยยยยยยยยยยยย
-
:pig4:
-
เค้ารักกันดีเนอะ
แต่ลืมเล่าเรื่องอะไรไปหรือเปล่า
เรื่องนั้นอ่ะ..เรื่องนั้น
ปกติพี่โต้งมันหื่นจะตาย
ไม่ตับๆๆ แล้ว เหรอออออ น้องฐา
อิอิ
-
เวลาผ่านไป คงทำให้คู่นี้ปรับเข้าหากันจนลงตัว
น่ารักมาก
อิพี่โต้งนี่ ปากดีไม่เปลี่ยนเลย
แต่แกคงรักของแกอ่ะนะเลยยั่วโมโหน้องอยู่เรื่อย
หวังว่าจะครองรักกันไปตลอดรอดฝั่งไม่พ่ายแพ้กับระยะทางนะจ๊ะ
ขอบคุณตอนพิเศษที่ไม่หวานจนเลี่ยน แต่อบอุ่นและชื่นใจค่ะ
-
ยังคงความน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะน้องฐา :กอด1:
+1 ขอบคุณมากครับ :pig4:
-
น้องฐายังน่ารักเหมือนเดิม
รักกันนานๆน๊า
:mew4:
-
แจ้งข่าว.....................
เปิดจอง “น้องฐา”
*มีการรีไรต์บางช่วงแต่ไม่มาก และแยกภาค ม.ปลาย- มหาวิทยาลัยออกจากกัน เป็นสองภาค
**เป็นนิยายที่มีตอนจบสองแบบค่ะ จบตามรากที่ตัวละครนั้นเป็นพระเอก (มัธยม-โรจน์ ,มหาวิทยาลัย-โต้ง)
สามารถแยกซื้อได้ ถ้าอ่านในเว็บแล้วไม่อยากเก็บอีกภาคนึงไว้
*แต่ถ้าต้องการอ่านเนื้อเรื่องโดยสมบูรณ์ก็ซื้อทั้งสองภาคนะคะ*
คิดว่าเรื่องนี้ คงเปิดจองได้แค่รอบเดียว ถ้าอยากได้ก็ซื้อรอบนี้เลยนะคะ*
1. นี่นาย รับกะเทยทานเพิ่มไหมจ๊ะ [ฐา-โรจน์] ภาคมัธยมปลาย
รายละเอียดหนังสือ
-ปก 4 สี เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
-ขนาดกระดาษ A5 จำนวน 250+ หน้า
ราคา250+ ค่าส่ง 35บาท= 285 บาท
เนื้อหา 1-20 ที่ลงในเว็บ
-ช่วงม.6 จนถึงตอนจบในรากที่โรจน์เป็นพระเอก
+++++++++++++++++++
2. พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ? [ฐา-โต้ง] ภาคมหาวิทยาลัย
รายละเอียดหนังสือ
-ปก 4 สี เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
-ขนาดกระดาษ A5 จำนวน 890 + หน้า (สองเล่ม)
เนื้อหาทั้งหมดที่ลงในเว็บ ฉบับรีไรต์ (ตัดส่วนของโรจน์ออก)
-ตอนพิเศษ ในเว็บสองตอน
ไม่ได้ลงในเว็บ 2ตอน (หรือมากกว่านั้น )
ราคา 890 บาท+ค่าส่ง 60บาท = 950 บาท
***ของแถม
ที่คั่นหนังสือ เล่มละ1ลาย
ปกใส เล่มละ 1 ชิ้น
โปรโมชั่น...
*****ถ้าซื้อสองภาค คิดค่าส่งทั้งหมด 65บาทค่ะ หนังสือสองภาครวมค่าส่งแบบลงทะเบียน 1,205 บาท ****
ส่งหนังสือเป็นแบบลงทะเบียนเท่านั้นค่ะ
ระยะเวลาเปิดโอนเงิน
1 มีนาคม 2558 - 15พฤษภาคม 2528 (เปิดจองนานหน่อยนะคะ กลัวยอดจองน้อย T^T )
** ส่งหนังสือ เดือนมิถุนายน
วิธีการจองหนังสือ
ส่งเมลล์ มาที่ naaribus[at]gmail.com
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/yy/mailg.jpg)
หัวข้อ “จองหนังสือ น้องฐา ”
ระบุชื่อ ที่ใช้จอง :
ระบุ เรื่องที่ต้องการจอง :
รอเมลล์ตอบกลับแจ้งยอดโอนและบัญชีธนาคาร
*รบกวนโอนเป็นเศษสตางค์ เพื่อง่ายแก่การเช็คนะคะ*
โอนเงิน10 ท่านแรกนิมีของแถมให้นะคะ *-*
+++++++++++++
เมื่อโอนเงินแล้วแจ้งรายละเอียดการโอนเงินและจัดส่งมาที่ naaribus[at]gmail.com
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/yy/mailg.jpg)
โดยตั้งหัวข้อ(Subject)ว่า รายละเอียดการโอนและจัดส่ง
รายละเอียดการโอนเงินและจัดส่ง (หัวข้อที่มี * กรุณากรอกข้อมูลให้ครบด้วยค่ะ)
* ชื่อที่ใช้จอง
* ชื่อ-นามสกุล :
* ที่อยู่ :
* ชื่อเรื่องและจำนวนที่สั่ง :
* จำนวนเงินโอน :
*วัน/เวลาโอนเงิน(จาก slip) :
* โอนจากธนาคาร /สาขา :
รอการติดต่อกลับ
++++++++++++++++++++++++++
ปกรอไปก่อนแล้วกันนะคะ ยังไม่โอเคเลย แต่เข้ามาแจ้งข่าวให้เก็บเงินกันก่อน *-*
ช่วยอุดหนุนกันด้วยนะคะ
ไอดีเล้าเป็ด
[TBL-081-588]
(http://diary.yenta4.com/diary_folder/14362/14362_uploaded/yy/tbl.jpg)
ติดต่อสอบถาม ตามข่าว ภาพปก และอื่นๆ ได้ที่เพจนะคะ
https://www.facebook.com/Bunnypoundbread
-
ทำสารบัญเพิ่มหรือเปล่าครับ
ทำด้วยนะครับ ผมชอบ
มาต่อนะครับ
-
เย้ ผมอ่านจบแล้ว
ตอนหลังเยอะไปหน่อยนะ แต่ก็สนุกนะ
-
*-*
-
เรารู้สึกเหมือนว่าตัวเองโรคจิต ชอบตอนก่อนรีไรต์ตรงที่มันขยี้ใจมาก
เสียน้ำตาเป็นกระบุง
แต่อันรีไรต์ออกแนวฟินเบาๆ แบบไม่ทำร้ายจิตใจ
-
จะเข้ามาบอกว่าอัพเดทปกครบสามปกแล้วนะคะ ดูที่หน้า 1 เลยค่ะ
อัพเดทตอนพิเศษ ฐา-โต้ง
ในเว็บ
-บทส่งท้าย
-สุขสันต์วันตรุษจีน
ไม่ลงในเว็บ
-ชีวิตที่ขาดเธอ (โต้ง-เอ-ซา)
-ของขวัญวันรับปริญญา
-กะเทยกับเด็ก
-ครอบครัวแสนสุข
+++++++++
ตอบรีบน......จะว่าไป...ถ้ามาอ่านในเว็บตอนนี้ก็ตัดออกไปเยอะอยู่นะฉากดราม่าๆ
สำหรับเวอชั่นเก่านั้นนิถือว่าสมบูรณ์สุดแล้วเพราะเนื้อหารวมกันเชื่อมโยงกันหมด จบลงที่มีพระเอกคนเดียว... คือพี่โต้ง
แต่กว่าจะแฮปปี้...ระหว่างนั้นน้องฐาจึงต้องพบเรื่องราวบีบคั้น เจ็บปวดมากๆๆๆๆ จนหลายคนก็จิตตกไปตามๆ กัน...
ตอนทำหนังสือนิเลยตัดสินใจแยกออกเป็นสองภาค คือ ฐา-โรจน์ // ฐา-โต้ง
แต่พอแยกสองภาคแล้วก็ไม่อยากให้ดราม่ามากนัก
นิจึงรีไร้ท์ เอาบางส่วนในภาคโรจน์ออกค่ะ ไม่ให้จิตตกมาก...
ให้เก็บไว้แต่ความทรงจำดีๆ ละกันนะ
+++++
สำหรับฉาก(ดราม่า)ที่ตัดออกไปนั้นคือไม่พบในหนังสือ แต่เอาไว้หนังสือออกแล้ว ว่างๆ จะมาอัพให้ใหม่แล้วกันนะ
สำหรับท่านที่โรคจิตอยากเสพดราม่าค่อยมาอ่านละกันค่ะ 555+
-
ตอนแรก อ่านไปๆมาๆ จะจบแบบเศร้าแล้วนะเนี่ย พออ่านจนจบถึงรู้ว่าไม่ได้เศร้าอย่างที่คิดตอนแรก
-
ดัน ค่ะ
สองวันสุดท้ายปิดจองละนะ
-
ในที่สุดก็จบด้วยดี
-
ตอนนี้เคยลงไว้ในเฟสแล้วค่ะ เผื่อมีคนยังไม่ได้อ่าน
เป็นเรื่องราวหลังจากน้องฐาเรียนจบไปสองปีกว่า* น้องผ่อนบ้าน อยู่กับพี่โต้งแล้วก็น้องเมย์สามคนค่ะ
Fic สั้น talk ka Tha
รักเมืองไทย...ก็อยู่เมืองไทยหลายปีหลายปี!
ความร้อนที่อยู่คู่กับไทยมานานนั้นทำให้คิดว่าถึงจะลากยาวจนเลยมามกราแล้วยังหนาวลุ่มๆ ดอนๆ ได้ไม่เกินสองวันดีก็คงไม่แปลกอะไร แต่แล้วจู่ๆ ก็เกิดปรากฏการณ์น่าต๊ก-กะ-ใจที่เกิดหนาวจัดขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้... น้องฐาหยิบเสื้อกันหนาวที่หนาประมาณจะใส่ไปเที่ยวต่างประเทศได้มาใส่แล้วเดินออกไปนอกระเบียงด้วยความตื่นเต้น...
“หนาวจนไข่สั่น!! เดินออกไปทำอะไรข้างนอกคะ? เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เสียงพ่อค้าตับตะโกนถามพร้อมร่างสูงลิบลิ่วเดินสั่นไข่ตามออกมา
“ออกมาดูว่า... หิมะตกไหม” หนูตอบตามประสาซื่อ
ปุ!! และแล้วฝ่ามือมารก็แปะลงมาที่หน้าผากของหนูเบาๆ อีกฝ่ายส่ายหน้าพลางถอนใจ
“แค่ 18 องศา หิมะจะตกได้ยังไงล่ะ” พี่แกว่าแล้วหมุนตัวกลับเข้าห้องไป
หนูยกมือขึ้นถูมือตัวสั่นอีกครั้งเพราะอากาศรีบเดินตามสามีเข้าไปในห้องนอน
“อุณหภูมิทั่วไป 18+ แต่อุณหภูมิหัวใจหนูติดลบนะคะพี่” หนูบอกด้วยเสียงอ้อนคลานขึ้นเตียงไปนั่งคุกเข่าใกล้ๆ
“ทำไมถึงติดลบล่ะ?”
“ก็ไม่รู้สินะ” หนูตอบทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“จะเอาอะไรก็บอกมา... มัวแต่อมพะนำเดี๋ยวก็อดจริงๆ” คำพูดนั้นทำให้เลิกเล่นตัวหันไปตอบทันที
“ลูกหมา... นะคะ...” หนูออดอ้อนด้วยสายตาวิ้งวั้งดังเคย กระพริบขนตางอนหนา 38 ชั้นใส่พลางเบียดร่างนุ่มนิ่มของตัวเองจนชิดตัวเขา
“อ้อนขนาดนี้จะเอากี่ตัว” อุ๊ย!! พ่อบุญทุ่ม!!
“สองละกัน...”
“ให้แค่ 1” แล้วจะถามว่ากี่ตัวทำแป๊ะอะไรล่ะยะพ่อ!! “จะเลี้ยงพันธุ์อะไรล่ะ?”
“ฮัสกี้...ดีไหมคะ?”
“อืม...ขอพี่ประเมินค่าความเสียหายก่อนนะ ค่าหมาถ้าต่อรองได้อาจจะไม่เกินสองหมื่น ค่าวัคซีนอาจจะไม่มาก ค่าอาหารค่อยคิดทีหลัง ค่ายาค่าดูแลน้องฐาจ่าย ค่าเฟอร์นิเจอร์เดือนละสามหมื่น”
“ไหงงั้น”
“พลังทำลายสูงน่ะ แต่ไม่แน่ อาจจะไม่ขนาดนั้นก็ได้ถ้าฝึกเป็น แต่...” พี่แกเหล่ตาใส่เหมือนจะไม่เชื่อใจในหนู! พอๆ กับที่หนูไม่เชื่อใจในตัวเอง!
“อืม... พันธุ์อื่นก็ได้ มีพันธุ์ไหนให้เลือกมั่งคะ?”
“หมาใหญ่ก็น่าจะอัลเซเชี่ยนกับโกลเด้น ที่จริงบางแก้วก็สวยแต่ไม่สนับสนุน ถ้าหมาเล็กก็พุดเดิ้ล ปอม ชิวาว่า ชิสุห์ ประมาณนี้”
“งั้นเอา... เอา...” เอาไรดีอ่ะ.... เยอะแยะเลือกไม่ถูกเลยอ่ะ
“ถ้าเลือกยากขนาดนั้น ไม่ต้องเลือกดีกว่า เดี๋ยวพี่ให้น้องเมย์เลือกให้ละกันนะ” ซะงั้น... แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกันน้องจะได้ชอบด้วย จะได้ไม่มีปัญหาหมากัดเด็กทีหลัง...
“เอางั้นก็ได้ค่ะ”
เนื่องจากวันต่อมาก็ยังหนาว น้องฐาเลยนั่งถักผ้าพันคอไว้ให้ลูกสาวไว้ใส่คลายหนาว แต่พอหนูถักเสร็จเท่านั้นแหละ หน้าหนาวก็หายสาบสูญไปเสียแล้ว!!! หนูล่ะสุดเซ็ง พอถึงวันเกิดตัวเองตอนปลายเดือนมกราคม ความร้อนก็แผดเผาเหมือนเข้าหน้าร้อนตามปกติ!
วันศุกร์หลังเลิกงาน หนูแวะไปรับน้องเมย์กลับจากโรงเรียนตามปกติและซื้อของทำกับข้าวฉลองวันเกิดตัวเองอยู่ในครัวรอพี่โต้งกลับมาจากที่ทำงาน ครั้นได้ยินเสียงรถยนต์จอด หนูรีบปิดแก๊สในครัววิ่งออกไปดู เห็นพี่โต้งถือกล่องเค้กขนาดใหญ่เดินเข้าบ้านมา
“ไหนหมาล่ะคะ?” หนูโยกตัวมองหาสิ่งที่ต้องการด้วยความตื่นเต้น...
“พี่บอกจะซื้อให้วันนี้เหรอคะ? จำไม่เห็นได้...” แล้วดูคำตอบดิ
ฮือ... ไม่วันนี้แล้วจะเมื่อไรล่ะ ฮึ!! หนูเบ้หน้ากัดปากอย่างสุดแซด ฮือ...
“ใจเย็นสิคะน้องฐา เดี๋ยวพี่ซื้อให้วันหลังนะคะ” พี่โต้งปลอบโยนยกมือมาแตะแขน แต่หนูเชิดสะบัดหางม้าเดินหนีเข้าไปที่ครัว
#ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ #ไม่ต้องมาดีกับฉัน
#ไม่รักไม่ต้องมาหวง #ไม่ต้องมาห่วงใยฉานนนน
#ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรทางน้าน #เพราะจายฉานมานอ่อนแอ อิ๊แยยยย
หนูข่มกลั้นความผิดหวังเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวต่อ คิดไว้ว่าจะได้ของขวัญที่ขอล่วงหน้าไว้ในวันนี้เสียอีก แต่ก็ไม่! มันน้อยใจซะเหลือเกิน แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้แหละอาจจะได้ไปเลือกเอง...
เราทานมื้อค่ำร่วมกันตามปกติด้วยเมนูพิเศษกว่าทุกวันรวมทั้งเค้กก้อนโตยี่ห้อ “สวยและแพง” ปักเทียนอัปรีย์ที่เป่าเท่าไรก็ไม่ยอมดับจนหนูเกือบหน้ามืด!!
“เป่าไม่ดับก็ไม่ต้องเป่าแล้วค่ะ” พี่โต้งบอกเมื่อเห็นหนูหน้าแดงจากการรวบรวมลมปราณทั้งหมดเสียหลายครั้งในที่สุดเขาก็รวบเอาเทียนนั่นออกจากเค้ก แล้วส่งมีดตัดเค้กมาให้
“สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องฐา” พี่โต้งบอกพร้อมมอบของขวัญวันเกิดสุดเฟี้ยวด้วยการหอมแก้มหนูแรงๆ ซะหนึ่งฟอดทำให้น้องฐาใจอ่อนยอมลืมความผิดหวังช้ำหัวใจจากการไม่ได้สิ่งที่ประสงค์ ฮึก ฮึก! ทำการผ่าเค้กออกเพื่อแจกจ่าย
“น้องเมย์มีของขวัญให้มาม้าใช่ไหมคะ ไปเอามาไป” พี่โต้งหันไปบอกลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนก้มหน้าลงกระซิบกระซาบ เด็กน้อยพยักหน้ารับทราบแล้ววิ่งดุ๊กๆ ขึ้นบันไดไป หนูก้มหน้าตัดเค้กใส่จานเล็กจนเรียบร้อยแล้วก็เงยหน้าขึ้นพบของขวัญในมือนาง
“สุขสันต์วันเกิดนะคะมาม้า” น้องเมย์อวยพรพร้อมยื่นลูกหมาขนปุยยี่ห้อชิสุห์ สีขาวผสมน้ำตาลบล็อกกิ้งสวยส่งให้ โอ๊ยน่ารักมากเลย หนูยื่นมือรับน้องหมามาไว้ในอ้อมกอดแล้วจ้องหน้าตาน่าเกลียดน่าชังนั่นอย่างมีความสุข
ฮือ.... ดีใจอ่ะ นึกว่าจะไม่ได้ซะแล้ว...
“ขอบคุณนะคะน้องเมย์ น่ารักมากเลยค่ะลูก” หนูรีบบอกคนให้ของขวัญ ทรุดตัวลงนั่งแล้วดึงร่างลูกสาวเลี้ยงเข้าไปไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น
“เอาไปซ่อนไว้ไหนมาคะเนี่ย” หนูเงยหน้าขึ้นถามพี่โต้ง
“ให้น้องเมย์เอาไปไว้ในห้องน่ะ”
“ขอบคุณนะคะพี่” หนูบอกพี่โต้งด้วยดวงตาแสดงความซาบซึ้ง ลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้ยื่นส่งเค้กให้พี่โต้งกับน้องเมย์คนละชิ้น และเราดื่มด่ำกับเวลาครอบครัวร่วมกัน สามคน+ 1ตัวอย่างแสนสุข
สามทุ่มกว่าแล้ว พี่โต้งขอตัวพาน้องเมย์ไปนอน ส่วนหนูเก็บถ้วยชามเข้าไปล้างในครัวอย่างอารมณ์ดี ในใจกำลังวางแผนการเลี้ยงน้องหมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไหนจะต้องไปหาซื้อเบาะ กรง อุปกรณ์อาบน้ำทำผม ซื้ออาหาร วางแผนการฝึก พาหมาไปฉีดวัคซีน โอ๊ยเยอะไปหมด...
“ม้าคะ ป๊าให้มาตาม..” จู่ๆ น้องเมย์ก็เดินมาเรียกที่ในครัว หนูหันไปมองแบบงงๆ ก็ไหนว่าไปนอนแล้วไง
“ตามทำไมคะ?”
“อึ๊ค่ะ...”
“ฮะ น้องเมย์ปวดอึ๊เหรอคะ? ก็ไปเข้าห้องน้ำสิคะ”
“ไม่ใช่ค่ะ แต่เจ้าซาลาเปามัน...” เจ้าซาลาเปาคือสุนัขชิสุห์เพศผู้สมาชิกใหม่เอี่ยมของบ้านเราค่ะ
และแล้ว...น้องเมย์ก็ลากแขนหนูให้ตามไปที่ห้องของนางเพื่อพบกับขุมสมบัติทองอร่ามเหลือง....
แอร๋ยยยยยย ขี้หมา!!
มีพี่โต้งยืนเฝ้าไว้แต่ก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง...
“หมาใครคนนั้นก็ต้องเลี้ยงนะคะ” ค่ะ!! หมาหนูเองค่ะ!!
เฮ้อ... ก่อนจะคิดเรื่องอื่นๆ คงต้องคิดเรื่องจะหาห้องน้ำที่ไหนให้น้องหมาก่อนมั้งเนี่ย!!!
+++++++++++++
-
โถ! น้องฐาผู้น่าสงสาร เพิ่มภาระให้ตัวเองอีกแล้ว
ดูแลลูกและผัวยังไม่พอหาลูกที่พูดไม่ได้มาเพิ่มอีกแล้ว
พี่โต้งกับน้องเมย์เล่นกับลูกตัวใหม่ได้แต่เก็บอึ๊ไม่ได้นะคะ เหม็นอ่ะ
ต่อไปก็เป็นหน้าที่ที่ต้องตามดูแลความอยากของตนเองนะคะ
:mew4:
-
:o8:
-
:L2: :กอด1:
อ่านรอบสองแล้วก็ยังสนุกกกกกก
:mew1: :mew1:
-
อ่านจนจบ เราก็ยังชอบโรจน์ 555 มาหลังๆงงนิดหน่อยแต่เข้าใจละ ขอบคุณสำหรับผลงานนะ ^^
-
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมากค่ะ :pig4:
-
ผ่านมาหลายปีทำไมพึ่งได้อ่าน555
สนุกมากกกค่ะ :impress2:
-
เรื่องนี้อ่านนานมากแล้ว ตามมาตั้งแต่ยังไม่จบ เจ็บช้ำกับน้องฐาผ่านมือผู้ชายใจร้ายมาถึงสองครั้ง วันนี้น้องฐามีความสุขแล้ว :L2:
-
(https://scontent.fbkk21-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/82139329_3451427898221332_3929975954369150976_n.jpg?_nc_cat=108&_nc_eui2=AeEyMMtOe4ZpgwyVb3Pgqe0QQHvXiXGBKJIzY4LzraHcyaq1hDA2PNRAfnB8BTxqt3szL201PSwIIfmdsGk8b8Q_GnEiE-YyAnVg2mRaoQc2VQ&_nc_ohc=GnO9Uqz11SYAX_eGESc&_nc_ht=scontent.fbkk21-1.fna&oh=9f003831c017645f3e2efe18d6daaa5a&oe=5ED6F77B)
แจ้งรีปรินต์น้องฐา ค่ะ
เปิดจองหนังสือ “พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ?!”
Author : ๛NaaribuS๛
Cover : James
แนว BL/ สาวสอง
รายละเอียดหนังสือ
- ปก 4 สี เนื้อในกระดาษถนอมสายตา
- ขนาด A5 ประมาณ 1200 หน้า +
- ที่คั่น +โปส
ราคา หนังสือ 1300
บ็อก 250
พิเศษ โปรโมชันรอบจอง ลด 10%
ของแถมเฉพาะรอบจอง
- โปสการ์ด+ การ์ดใสลาย sd
เปิดจอง วันนี้ -29 กุมภาพันธ์ 2563
จัดส่ง ปลายมีนาคม-ต้นเมษายน
จองได้ที่
เว็บ http://naaribusynv.lnwshop.com/product/14
-- อินบ็อก
-- หรือร้านรับจองอื่นๆ
เรื่องย่อ...
เมื่อน้องฐาก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย
หนูก็สลัดคราบกะเทยโก๊ะวัยกระเตาะทิ้งจนสิ้น
ออกโลดแล่นเที่ยวราตรีกับเพื่อนใหม่เพื่อกระชับมิตร
ทำให้ได้เจอ “พี่โต้ง” เกย์ตี๋ขี้เมาที่เคยตามจีบ “อีกิ๊ง” เกย์แอ๊บข้างห้อง
เพราะคำพูดที่ว่า “ผมไม่ชอบผู้หญิง” รวมกับที่เพื่อนสวยเคยเอ่ยปากว่าจะ “ยกให้”
น้องฐาก็องค์ลงถึงขั้นลากผู้เข้าห้องหอไปโดยไม่ยั้งคิด...
ทั้งๆ ที่เขาบอกว่า “พี่ชอบน้องกิ๊ง” หนูกลับตอบว่า
“หนูจะเก็บเป็นความลับกับตัวไปจนตาย พี่ไปจีบมันอีกได้เลย”
เขาย้ำว่า “ถ้าปากโป้งนี่โทษหนักนะครับ”
หนูกลับยอมรับโทษทัณฑ์อย่างยินดี ก่อนจะมานั่งเสียใจในภายหลังเพราะตัดใจไม่ได้
ฮือ... คนหนึ่งก็เพื่อน อีกคนหนึ่งก็ผัว
ยิ่งคิด... หัวอกกะเทยยิ่งกลัดหนอง!
+++++++++
-
ตามหานานมากกกก