-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...
..
..
..
:L1:
สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องใหม่ของปัดเรื่องนี้จะเป็นแนว "แฟนตาซีฝรั่ง" น่ะค่ะ แนวประมาณ มีเจ้าชาย มีเวทมนตร์ มีโลกต่างมิติ ฯลฯ อะไรราว ๆ นั้น หวังว่าคนอ่านจะไม่งงนะคะ เพราะคนเขียนก็จะพยายามแต่งให้ไม่งงค่ะ ^ ^"
ป.ล. จะพยายามขยันแต่งนะคะ ช่วงนี้เบี้ยวนิยายบ่อย ๆ เพราะไม่มีพล็อตถูกใจจะเขียน สำหรับเรื่องนี้ก็อาจจะไม่ยาวมาก แต่จะไม่เขียนสั้นจนเกินไปล่ะนะคะ ^ ^ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านทีี่เข้ามาอ่านล่วงหน้าค่ะ
:pig4:
สารบัญ: :L2:
Act1. รัชทายาทผู้สาบสูญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1441840#msg1441840)
Act2. การพานพบแห่งชะตากรรม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1442913#msg1442913)
Act3. เจ้าชายแห่งฮาร์โมเนีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1444899#msg1444899)
Act4. เดิมพันแสนหรรษา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1447255#msg1447255)
Act.5 เรื่องราวในอดีต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1450001#msg1450001)
Act.6 รุกคืบหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1452452#msg1452452)
Act.7 เริ่มหวั่นไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1454512#msg1454512)
Act.8 ลอบเข้าปราสาทมังกร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1457417#msg1457417)
Act.9 เปิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1459000#msg1459000)
Act.10 ค่ำคืนแห่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1460647#msg1460647)
Act.11 แผนสลับตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1462392#msg1462392)
ตอนพิเศษ : บทพิสูจน์แห่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1464109#msg1464109)
Act.12 มุ่งสู่เมืองหลวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1466658#msg1466658)
Act.13 ลอบสังหาร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1480458#msg1480458)
Act.14 สายสัมพันธ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1485710#msg1485710)
Act.15 ต่างความคิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1488085#msg1488085)
Act.16 ชายผู้อยู่เบื้องหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1491920#msg1491920)
ตอนพิเศษ : ค่ำคืนของสองเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1499116#msg1499116)
Act.17 ทางที่ต้องเลือก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1505680#msg1505680)
Act.18 พลัดพราก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1525392#msg1525392)
Act.19 เชื่อใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1525395#msg1525395)
Act.20 ชิงตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1527445#msg1527445)
Act.21 เผ่าเทพปรากฎกาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1531411#msg1531411)
Act.22 ความจริงเปิดเผย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1534383#msg1534383)
Act.23 ปิดคดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1535859#msg1535859)
Act.24 คืนถิ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1537875#msg1537875)
Act.25 บทสรุปเรื่องราว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1538818#msg1538818)
..ตอนพิเศษ : 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1545038#msg1545038)
..ตอนพิเศษ : 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.msg1552426#msg1552426)
----------------------------------------------
นิยายเก่า ๆ ที่ลงไว้ (จบแล้ว)
คุณตำรวจยอดรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16626.0) , คุณอาที่รัก(แนวโชตะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17582.0) , กรงรัก...พันธนาการใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19318.0) , The Eden School (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27513.0) , ดวงใจจ้าวมังกร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24780.00) , ม่านราตรี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27757.0) , Miracle Café (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34057.0)
ลิขิตรักอสุรกาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35637.0) , เรื่องวุ่น ๆ ของคุณ รปภ. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39294.0) , ขอโทษที คนนี้พี่จองแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43240.0) , กรงรัก พันธนาการใจ (ฉบับรีเมก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43253.0)
เรื่องสั้น
คุณพี่...ที่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=20403.0) , สัญญา สายใย เชื่อมใจรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33672.0)
นิยายที่ยังไม่จบ
-
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.1 รัชทายาทผู้สาบสูญ
-------------------
...ตั้งแต่เล็กจนโต น้ำฟ้าไม่เคยสนใจในเรื่องราวลึกลับ มหัศจรรย์ เหลือเชื่อ มาก่อน ไม่ใช่เพราะต่อต้านหรือไม่ชอบ แต่เพราะเด็กหนุ่มมัวแต่วุ่นวายกับการทำมาหาเลี้ยงชีพของตัวเองตั้งแต่จำความได้
ในขณะที่เด็กคนอื่นเขามีพ่อแม่คอยอยู่เคียงข้างดูแลเอาใจใส่ แต่น้ำฟ้านั้นเป็นแค่เพียงเด็กกำพร้าของสถานสงเคราะห์เด็กในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง ที่ต้องช่วยเหลือตัวเอง หางานหาการที่เด็กอย่างตนพอจะทำได้ เพื่อที่จะมีรายรับเป็นของตัวเองส่วนหนึ่ง แล้วช่วยแบ่งเบาภาระครูใหญ่ของเขา ซึ่งเป็นเจ้าของสถานสงเคราะห์เด็กแห่งนี้อีกส่วน แม้ว่าคุณครูสมศรี สาวใหญ่ผู้แสนดี จะไม่เคยเรียกร้องผลตอบแทนจากเด็กในอุปการะของเธอเลยก็ตาม
“ครูครับ น้ำไปนะครับ”
เด็กหนุ่มหน้าใสยกมือไหว้อำลากับหญิงวัยกลางคนตรงหน้า ก่อนจะเดินออกจากบ้านพักไป เพราะไม่ค่อยได้กินอาหารดี ๆ บำรุงร่างกายกับเขานัก จึงทำให้น้ำฟ้าเป็นคนตัวค่อนข้างเล็กผิดวัย นอกจากนี้เขายังมีเส้นผมและนัยน์ตาเป็นสีน้ำตาลอ่อน ทำให้ดูโดดเด่นเวลาอยู่รวมกับเด็กคนอื่น และนั่นเป็นสาเหตุให้ตอนเด็ก ๆ น้ำฟ้ามักจะโดนเพื่อนเกเรแกล้งล้อเลียนเรื่องนี้เสมอ
“อย่าหักโหมมากนะน้ำ ถ้ามันเหนื่อยนักก็กลับมาบ้านเรานะลูก”
ครูสมศรีเอ่ยย้ำเตือนกับเด็กหนุ่มที่เธอรักไม่ต่างจากลูกชายของตน เพราะวันนี้น้ำฟ้าจะไปทำงานพิเศษรับจ้างขุดหลุมดิน ให้กับนักศึกษาที่มาวิจัยเรื่องดินกลุ่มหนึ่งแถวนี้ โดยได้รับการแนะนำจากเพื่อนบ้านที่สนิทกัน เพราะเห็นว่าเด็กหนุ่มอยากมีรายได้กับเขาบ้าง
“อย่าห่วงเลยครูสมศรี เดี๋ยวผมดูแลไอ้น้ำมันเอง”
นายเชิดเพื่อนบ้านที่คอยไปมาหาสู่ แวะเวียนมาเยี่ยมเด็ก ๆ ในสถานสงเคราะห์อยู่บ่อย ๆ บอกกับครูสาวเพื่อไม่ให้หล่อนเป็นกังวล
“ฉันฝากเชิดดูน้ำด้วยนะ ถ้าเขาทำไม่ไหว ก็อย่าให้เขาฝืน เรื่องเงินน่ะ ฉันก็พอหาเลี้ยงเด็ก ๆ ได้อยู่”
“โธ่! ครู ผมน่ะไม่ใช้แรงงานเด็กอย่างไอ้น้ำจนเกินไปหรอก นี่ก็กะให้เป็นแค่ผู้ช่วย คอยส่งข้าวส่งของให้เท่านั้นล่ะ ตัวเล็กอย่างมัน ขืนปล่อยให้ไปขุดดินขุดหลุมเป็นเมตร ผมโดนพวกนักศึกษานั่นด่าว่าใช้แรงงานเด็กพอดี”
ครูสาวใหญ่ยิ้มออกในที่สุด แล้วยืนส่งเด็กในปกครองขึ้นรถไปกับหนุ่มข้างบ้านจนลับตา พลางพึมพำขึ้นมาเบา ๆ ด้วยความเป็นกังวล
“หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นหรอกนะ สังหรณ์ใจแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้”
สิบเอ็ดนาฬิกาตรง ท้องฟ้าที่เคยแจ่มใส ก็เริ่มมืดครึ้ม เมฆหนาดำทะมึนมารวมตัวกันจนน่าหวาดเสียว โดยเฉพาะกับกลุ่มนักศึกษาที่กำลังทำงานกันอยู่ในตอนนี้
“อะไรวะ! ไหนพยากรณ์อากาศบอกวันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งทั้งวันยังไงล่ะ!”
หนึ่งในนั้นโวยวายอย่างหัวเสีย แล้วพอฝนตกลงมาพวกเขาก็รีบเก็บข้าวของไปหลบใต้ต้นไม้แถวนั้น ส่วนน้ำฟ้าเตรียมตั้งท่าจะเก็บอุปกรณ์ของเชิดอยู่ ก็เลยยังไม่ได้วิ่งไปไหน จนเชิดที่วิ่งหลบไปก่อนต้องหันมาตะโกนเรียก
“ไว้แถวนั้นล่ะน้ำ ไม่ต้องแบกมาด้วยหรอก หลบมาได้แล้วเดี๋ยวจะเปียกหนักกว่านี้!”
น้ำฟ้าเงยหน้ามองคนพูด แล้วจึงวางพลั่วกับจอบไว้แถวนั้น พลางเตรียมจะวิ่งมาทางที่ทุกคนอยู่ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมายังต้นไม้ต้นหนึ่งใกล้ตัว เด็กหนุ่มเบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง เพราะต้นไม้ที่ถูกฟ้าผ่าขาดซีกกลาง กำลังล้มมายังตำแหน่งที่เขายืนอยู่พอดี
เสียงกรีดร้องโวยวายของกลุ่มนักศึกษาดังระงมเข้าหูเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเด็กหนุ่มจะลางเลือนไป และมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อบรรดานักศึกษาและนายเชิดเขย่าตัวเรียกสติอีกฝ่ายที่ยืนตะลึงเหม่ออยู่กับที่
“น้ำ! เป็นไงบ้าง บาดเจ็บอะไรไหม!”
“น้าครับ น้องเขาอาจจะช็อกก็ได้นะ ผมว่าเราพาน้องเขาไป โรงพยาบาลกันเถอะ”
นักศึกษาคนหนึ่งเสนอความเห็น และอีกหลายคนเห็นด้วย แต่ก็ต้องพากันสะดุ้งเมื่อเสียงเล็ก ๆ ของร่างเบื้องหน้าตนดังขึ้น
“...ทุกคน เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
เสียงพึมพำของคนที่ยืนช็อกดังขึ้นแผ่วเบา เรียกใบหน้ายินดีจากทุกคนในที่นั้นพร้อม ๆ กัน
“ฟ้ามันผ่าต้นไม้ล้มใส่น้ำยังไงล่ะ เคราะห์ดีนะ ที่มันล้มไม่โดน ไม่งั้นป่านนี้...โอย ไม่อยากจะคิด”
เชิดบอกแล้วถอนหายใจยาว ก่อนที่นักศึกษาบางคนจะพาเด็กหนุ่มไปนั่งพัก และหลายคนก็เริ่มสังเกตว่าท้องฟ้ากลับมาแจ่มใสเหมือนเดิมอีกแล้ว
“เกิดอาเพศอะไรกันนักกันหนา ดูท้องฟ้าสิ ยังกับไม่เคยมีฝนตกก่อนหน้านั้นเลยสักนิด”
“...ไหว้เจ้าที่เจ้าทางกันสักหน่อยดีไหม”
นักศึกษาสาวคนหนึ่งเสนอ ซึ่งเพื่อนชายของเธอก็หันไปมองหน้าเพื่อนอีกคน ก่อนจะถอนหายใจตามมา
“เอาก็เอา เจอแบบนี้เข้าก็ชักหวาด ๆ เหมือนกันแล้วว่ะ”
จากนั้นพวกเขาก็หันมาถามเชิดถึงเรื่องการเซ่นไหว้บวงสรวงเจ้าที่เจ้าทาง ซึ่งเชิดก็รับอาสาไปซื้อของที่ตลาดใกล้ ๆ นี้ให้ แล้วฝากนักศึกษาพวกนั้นดูแลน้ำฟ้าไปก่อน เพราะเท่าที่เห็นเด็กหนุ่มไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร มีแต่อาการช็อกและหวาดกลัวหลงเหลืออยู่เล็กน้อยในยามนี้แค่นั้น
ทางด้านน้ำฟ้า เด็กหนุ่มพิงกายหลับตาพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่แถวนั้น ส่วนนักศึกษาคนอื่นยังคงขยาดที่จะมาพักร่มอยู่ด้วย หลังจากได้เห็นฟ้าผ่าใส่ต้นไม้อีกต้นอย่างเต็มตาเมื่อครู่ที่ผ่านมา
พอน้ำฟ้าหลับลงเสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาก็ค่อย ๆ ลางเลือนไป ทว่าเสียงอื่น ๆ แปลกหูกลับแจ่มชัดเสียยิ่งขึ้นกว่าเดิม
“อา...ในที่สุดก็พบฝ่าบาทจนได้ ข้าเชื่อมาตลอดว่าท่านยังทรงมีชีวิตอยู่”
“ใคร? พูดถึงใครกัน?”
“รออีกสักพักเท่านั้นฝ่าบาท ข้าจะส่งคนของเราไปรับพระองค์กลับสู่บ้านเกิดเมืองนอนของท่าน...ฮาร์โมเนีย”
เสียงนั้นค่อย ๆ เลือนหายไป พร้อมกับที่น้ำฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาเห็นเชิดกับนักศึกษากลุ่มนั้นกำลังบวงสรวงเจ้าที่เจ้าทาง แล้วเริ่มลงมือทำงานต่อหลังจากนั้น
“น้าเชิด ให้น้ำช่วยนะครับ”
เด็กหนุ่มเดินไปบอกกับเชิด แต่อีกฝ่ายหันมาปฏิเสธด้วยใบหน้าจริงจัง
“ไม่ต้อง ๆ ไปนั่งพักก่อน เดี๋ยวงานเสร็จน้าจะพาน้ำไปให้หมอตรวจด้วย”
ไม่เพียงแต่เชิด แต่นักศึกษาคนอื่นก็คะยั้นคะยอให้เด็กหนุ่มไปพัก น้ำฟ้าจึงจำต้องกลับไปนั่งพักเงียบ ๆ อย่างจำใจ นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาและความฝันแปลก ๆ ที่เผลอหลับไปเมื่อครู่ ก่อนจะพยายามสลัดความคิดกังวลทั้งหลาย ให้พ้นจากสมองไปเสีย
พอตกเย็น งานเสร็จน้ำฟ้าก็ถูกเชิดพาไปตรวจที่โรงพยาบาล แต่ก็ไม่พบอะไรน่าห่วง สร้างความโล่งใจให้กับชายหนุ่มยิ่งนัก
“ดีจริง ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันก็ไม่รู้จะไปขอโทษครูสมศรียังไง”
“ไม่ใช่ความผิดของน้าเชิดสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุต่างหาก”
น้ำฟ้าที่นั่งข้างคนขับแย้งเบา ๆ ส่วนเจ้าของรถกระบะเก่า ๆ หันมายิ้มให้กับเด็กชายที่เขารักเหมือนลูกเหมือนหลานคนนี้
“เอาเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว จะไปคิดให้กังวลก็ใช่ที่ ...ว่าแต่ไมได้เห็นอากาศแปรปรวนวิปริตแบบนี้มานานจนเกือบลืมไปแล้วนะ”
ท้ายประโยคเชิดพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง แต่คนนั่งข้าง ๆ ก็ยังได้ยิน แล้วจึงหันไปถามอย่างสงสัย
“เคยมีปรากฏการณ์ธรรมชาติคล้าย ๆ แบบนี้ด้วยหรือครับน้า”
ชายหนุ่มหันมามองคนถาม แล้วยิ้มให้ก่อนตอบ
“มีสิ บางปีฟ้าเปรี้ยงปร้างทั้ง ๆ ที่ไม่มีฝนตกสักแอะ ...แล้วยังมีที่มหัศจรรย์กว่านั้นอีกนะ”
เชิดบอกยิ้ม ๆ ทำเอาน้ำฟ้าจ้องมองเขาอย่างสนใจและตั้งใจฟังในสิ่งที่ชายหนุ่มจะเล่าต่อมา
“มีอยู่วันหนึ่ง จู่ ๆ ฟ้าฝนก็ตกหนัก เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังถี่ติด ๆ กัน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นท้องฟ้ายังแจ่มใส ตอนนั้นน้าอายุพอ ๆ กับน้ำนี่ล่ะ น้าอยู่ในบ้านมองฝ่าสายฝนไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสายฟ้าแวบวาบไปมา และถ้าน้าตาไม่ฝาด น้าเห็นว่าท้องฟ้ามันกลายเป็นหลุมดำใหญ่ ๆ อยู่สักพักแล้วก็กลับกลายเป็นปกติ ฝนค่อย ๆ หยุดตก ฟ้าผ่า ฟ้าแลบก็หายไป แต่พอน้าไปถามใคร ก็ไม่มีใครได้เห็นแบบน้า เพราะไม่มีใครมัวแต่ไปนั่งจ้องท้องฟ้าเหมือนน้า พอพูดไปก็เลยไม่มีใครเขาเชื่อ”
พอได้ฟังเชิดเล่าจบน้ำฟ้าก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาด ก่อนจะหลุดถามออกไปอย่างสงสัย
“ถ้าตอนนั้นน้าเชิดอายุพอ ๆ กับน้ำ ...เหตุการณ์ตอนนั้นก็ต้องตรงกับช่วงที่น้ำ...”
“ใช่แล้วล่ะ เป็นช่วงที่น้ำมานอนล้มอยู่หน้าบ้านครูสมศรียังไงล่ะ”
คำตอบที่ไม่แตกต่างจากที่คิด ทำให้น้ำฟ้ากำมือตัวเองแน่น เขารู้เพียงแต่ว่าตัวเองมาล้มลงในวันฝนตกที่หน้าสถานสงเคราะห์ที่มีครูสมศรีเป็นเจ้าของ แต่เขาไม่คิดเลยว่าอากาศวันนั้นมันจะวิปริตแปรปรวนเช่นดังที่เชิดเล่า
“น้าเชิดคิดว่า น้ำเป็นตัวโชคร้ายหรือเปล่า”
เชิดชะงัก มองคนพูดที่มีใบหน้าสลดก้มหน้าก้มตาข้าง ๆ แล้วจึงแย้มยิ้มอ่อนโยนก่อนขยี้ศีรษะของอีกฝ่าย
“เด็กโง่! น้ำเป็นเด็กดี คิดถึงแต่พี่น้องทุกคนในสถานสงเคราะห์ แถมยังคอยช่วยแบ่งเบาภาระให้ครูสมศรีมาตลอด ...แล้วจะเป็นตัวโชคร้ายได้ยังไง”
น้ำฟ้ายิ้มอย่างดีใจ ที่มีคนเห็นคุณค่าของเขา ทั้งคู่คุยกันสักพัก เชิดก็ขับรถมาถึงหน้าสถานสงเคราะห์ ชายหนุ่มแบ่งเงินให้น้ำฟ้าส่วนหนึ่ง ซึ่งน้ำฟ้าก็ปฏิเสธไม่ยอมรับ เพราะตนไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่ก็ถูกจับยัดใส่มือมาจนได้ น้ำฟ้ามองเงินแล้วพนมมือยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มอย่างซาบซึ้ง เชิดยิ้มให้แล้วจึงขับรถกลับเข้าบ้านที่อยู่หลังถัดไปจากนั้น
“กลับมาแล้วครับครูสมศรี”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้สวัสดีหญิงสาวที่มาเปิดประตูบ้านให้ แล้วจึงกลับเข้าไปในบ้านด้วยกัน พร้อมกับเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้หญิงสาวฟังอย่างไม่คิดจะปิดบัง สาวใหญ่ฟังแล้วก็ต้องตกใจ แล้วปรามไม่ให้น้ำฟ้าไปทำงานแบบนี้อีก แต่ก็ถูกแย้งด้วยเหตุผลว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นได้ตลอด จึงทำให้ครูสมศรียอมรับฟัง แล้วเตือนให้เด็กหนุ่มทำงานด้วยความระมัดระวังอย่าประมาท ก่อนจะกำชับให้น้ำฟ้าเข้านอนไวกว่าทุกวัน เพราะอยากให้พักผ่อนให้เต็มที่นั่นเอง
ตกดึกคืนนั้น น้ำฟ้าต้องงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา เนื่องจากได้ยินเสียงกรอกแกรกดังขึ้นนอกห้อง เขาเม้มปากแน่น แล้วเหลือบมองรอบห้องหาบางอย่างที่พอจะเป็นอาวุธป้องกันตัว เพราะเด็ก ๆ ที่สถานสงเคราะห์แห่งนี้ นอนไวและตื่นเช้าเป็นเวลา ไม่เคยมีใครคอยมาเดินให้น่าสงสัยกลางดึกแบบนี้ โดยเฉพาะที่หน้าห้องนอนของเขา
เสียงเปิดประตูห้องมาแผ่วเบา พร้อมกับฝีเท้าที่ราวกับย่อง ทำให้ร่างในผ้าห่มกลืนน้ำลายลงคอ
“อย่าอาฆาตกันเลยนะเจ้าชาย ...ข้าแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา และน่าแปลก ทั้งที่เป็นภาษาต่างถิ่นที่ไม่ใช่ภาษาไทย แต่น้ำฟ้ากลับฟังออกและเข้าใจในคำพูดนั้นทั้งประโยค
‘เคร้ง!’
เสียงเหล็กกระทบเหล็กดังขึ้น เนื่องจากร่างในผ้าห่มยกฟุตเหล็กขึ้นมาปัดวัตถุแข็งที่กำลังเตรียมจ้วงร่างตัวเอง แสงสะท้อนจากพระจันทร์ส่งให้เห็นว่านั่นคือดาบเหล็กเรียวแหลม อย่างที่น้ำฟ้าเคยได้เห็นตามในหนังฝรั่ง เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อชายในชุดคลุมหน้าคลุมตาสีดำเดินก้าวเข้ามาหาเขาอย่างใจเย็น เสียงเปิดประตูจากบางห้องทำให้น้ำฟ้าตัดสินใจ พุ่งไปที่หน้าต่างเปิดมันออกแล้วกระโดดลงมาโดยไม่สนใจว่าตัวเองอยู่บนชั้นสอง เพราะไม่ต้องการให้คนอื่นในบ้านต้องมาเดือดร้อนด้วย
‘ตุบ!’
แทนที่จะกลิ้งลงมาอย่างหมดท่า แต่เด็กหนุ่มก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าตัวเองลงสู่พื้นอย่างแผ่วเบาและมั่นคง แต่น้ำฟ้าไม่มีเวลาคิดมากไปกว่านั้น เมื่อชายในชุดคลุมดำกระโดดตามเขาลงมาจากชั้นสองด้วยเช่นกัน
“อย่าคิดหนีให้ยากเจ้าชาย ท่านไม่มีทางหนีข้าพ้นแน่”
“คุณเป็นใคร...จะฆ่าผมอย่างนั้นรึ ผมไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนด้วยซ้ำ!”
น้ำฟ้าพูดโต้ตอบ และเด็กหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อตัวเขาตอนนี้ พูดภาษาประหลาด ๆ เช่นเดียวกันกับอีกฝ่าย
“ท่านไม่รู้จักข้า แต่ข้ารู้จักท่านดี เจ้าชายเรโน รัชทายาทองค์โตแห่งอาณาจักรฮาร์โมเนีย!”
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง กับเรื่องราวที่สุดแสนจะเหลือเชื่อ แต่ภาษาประหลาด ชายแปลกหน้า รวมถึงชื่อดินแดนที่พ้องกับความฝันเมื่อกลางวัน มันทำให้เขาไม่อาจคิดว่านี่เป็นแค่ตลกร้ายเฉย ๆ ได้
“ลาก่อน เจ้าชาย!”
ร่างในชุดคลุมดำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนเย็นชา หลังจากสะบัดดาบใส่มือเด็กหนุ่มจนไม้ฟุตเหล็กหลุดลงไปกับพื้น พร้อมกับจ้วงดาบหมายตำแหน่งหัวใจของอีกฝ่ายตามมา
‘เคร้ง!’
เสียงดาบเหล็กกระทบกับอะไรบางอย่างที่แข็งไม่แพ้กัน ทำให้คนที่หลับตาปี๋ด้วยความกลัวตาย ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมอง แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเหมือนจะมีกำแพงโปร่งใสขึ้นล้อมรอบตัวเขา
“ฮึ่ม! นี่คือพลังของรัชทายาทแห่งฮาร์โมเนียที่เขาร่ำลือกันสินะ ขนาดไม่ได้รับการสั่งสอนอย่างถูกวิธี ยังสามารถเรียกออกมาใช้ได้อีก!”
ชายในผ้าคลุมสบถเบา ๆ กับตัวเองอย่างหงุดหงิด ส่วนน้ำฟ้า พอเห็นเจ้าตัวเผลอ เขาก็รีบฉวยโอกาสนั้นวิ่งออกไปจากสถานสงเคราะห์เด็ก เพราะไม่อยากให้ใครในนั้นโดนลูกหลงจากเรื่องประหลาดของเขา
น้ำฟ้าวิ่งและวิ่งอย่างลืมตัวลืมตาย แต่ก็ไม่อาจเทียบเท่ากับฝีเท้าของนักฆ่าลึกลับที่ตามล่าเขาได้ เพียงไม่นานเขาก็ถูกอีกฝ่ายดักต้อนไปยังซอยตัน ที่ไม่อาจหาทางหนีได้อีก
“เล่นสนุกกันมาพอแล้ว ถ้าอาวุธทำอะไรท่านไม่ได้ แล้วพลังล่ะจะสามารถทำอะไรท่านได้หรือไม่!”
ขาดคำ ฝ่ามือของชายในผ้าคลุมลึกลับก็เปล่งแสงสว่างวาบ น้ำฟ้าเห็นเหมือนมีเปลวเพลิงอัดแน่นรวมกันเป็นก้อนอยู่บนฝ่ามือนั้น เขากลืนน้ำลายลงคอ สัญชาตญาณระวังภัยเตือนว่าสิ่งนั้นมันอันตราย เพียงแต่เขาไร้หนทางที่จะหนีในยามนี้เสียแล้ว
‘ไม่นะ...ทำไมต้องเป็นฉันด้วย...ฉันก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่มีพ่อแม่ก็แค่นั้น...ทำไมฉันถึงต้องมาถูกจ้องเอาชีวิตแบบนี้ด้วย...ฉันยังไม่อยากตายสักหน่อย!’
น้ำฟ้าหลับตาแล้วคร่ำครวญต่อชะตากรรมของตน แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องพบกับความตื่นตระหนก เมื่อพลังไฟที่พุ่งเข้ามาหาร่างของตน เกิดกระแทกกับกำแพงโปร่งใสล้อมรอบตัวเขาเป็นเสียงสนั่นหวั่นไหว แล้วพุ่งกระจายไปรอบด้าน บ้านไม้ ต้นไม้แถวนั้นติดไฟลุกท่วมอย่างรวดเร็ว น้ำฟ้ามองเพลิงที่ลุกท่วมพร้อมกับเสียงร้องเอะอะโวยวายของคนบริเวณนั้นด้วยความตกใจ เขาหวนคิดถึงใบหน้าของแต่ละคนที่เป็นเพื่อนบ้านใกล้เคียง แล้วก็ต้องกำมือแน่น พร้อมกับตะโกนลั่น
“ไม่นะ! หยุดสักที!”
ขาดคำของเด็กหนุ่มท้องฟ้าที่เคยปลอดโปร่งในยามค่ำคืนก็ก่อเค้าเมฆทะมึน พร้อมกับฝนที่ตกหนักลงมาอย่างรวดเร็ว ชายในผ้าคลุมดำมองพายุฝนที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึงเช่นเดียวกับน้ำฟ้า
“ไม่ได้การ มิติเริ่มปรวนแปรอีกแล้ว!”
น้ำฟ้าเงยหน้ามองบนท้องฟ้าเบื้องบน เขาเห็นเหมือนมีหลุมดำขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนนั้น ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อชายในชุดคลุมดำพุ่งเข้าหาเขาตอนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“หึ ๆ พลังคุ้มกันยังไม่สมบูรณ์สินะ...”
“อึก...ยะ...หยุด...”
น้ำฟ้าพยายามดิ้นรนต่อสู้เมื่อลำคอของเขาถูกมือแกร่งข้างหนึ่งของอีกฝ่าย บีบหิ้วจนขาทั้งสองข้างลอยเหนือผืนดิน ทว่าก่อนที่สติสัมปชัญญะของเด็กหนุ่มจะดับวูบลง เขาก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ร่างของเขาทรุดฮวบนั่งลงกองกับพื้น เพ่งมองไปก็เห็นร่างในชุดขาวกำลังต่อสู้กับร่างในชุดผ้าคลุมสีดำอย่างดุเดือด ข้างหน้าของเขามีมือข้างหนึ่งตกอยู่ เลือดไหลนองไปพร้อมกับน้ำฝนที่เจิ่งพื้นดิน น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า หลุมสีดำเริ่มขยายกว้างขึ้นอีกพร้อมกับสายฟ้าแลบเป็นแนวยาวสลับตำแหน่งไปมาบนนั้น
“พาฉันไปที...ใครก็ได้ ...พาไปให้พ้นจากที่นี่...”
เด็กหนุ่มพึมพำพร้อมกับสติที่เริ่มลางเลือนขึ้นทุกขณะ และสิ่งที่เขาได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายก็คือแสงสว่างจากสายฟ้าสายยาวที่พุ่งตรงออกมาจากหลุมดำ ลงมายังตำแหน่งที่เขานั่งอยู่พอดิบพอดี
--- TBC ---
แปะไปก่อนสำหรับตอนที่ 1 คุณพระเอกของเรายังไม่ออกค่ะ แต่จะโผล่ในตอนหน้าแน่นอน แล้วเจอกันค่ะ (จะพยายามลงทุกวันนะคะ ถ้าไม่ติดขัดปัญหาอะไร)
-
พอตื่นมา น้ำฟ้าก็อยู่ทีฮาร์โมเนียแล้วใช่ป้ะค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตื่นเต้นกับสายฟ้า บ้านเราก็เพิ่งหยุดคำรามไปเมื่อเนี่ยเอง :really2:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ของคุณปัดค่า
แนวแฟนตาซี มีเจ้าชายด้วย น่าติดตามๆ
ตอนหน้าน้ำฟ้าจะไปโผล่ที่ไหน จะใช่ฮาร์โมเนียมั้ยนะ
รอลุ้นค่า
-
*แวะมาเจิม*
เปิดเล้าพอดีกับที่พ่ปัดบอกว่าเอามาลง เลยมาอ่านล่ะ มิ้ว~
*รอเจอเมะ*
เค้าอยากอ่านตอนน้ำฟ้าเจอเมะแล้วอ่าาาา~
-
เริ่มต้นก็สนุกแล้วซิ
จะรออ่านตอนต่อไปค่า
สู้ๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบตรงตัวเอกเราท่าทางจะไม่ปวกเปียก
รออ่านทุกวันเลยจ้า บวกเป็นกำลังใจ
-
มารออ่านจ้าคุณปัด ท่าทางพระเอกจะมาช่วยรึเปล่าน๊าาาา รอต่อไปจ้า
-
ว้าวๆ เปิดมาแล้วเหลือบเห็นพอดี งวดนี้เป็นเจ้าชายหรอคะคุณปัด หุหุ แต่เคะของคุณปัดก็ยังคงความคาวาอี้+โมเอ้ทุกเรื่องเลยน้า หุหุ
-
ฟ้า~~~~~หนูเข้มแข็งมากจ้า o13
-
น่ารักจัง สมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ ชอบเรื่องแนวนี้ สนุกดี อิอิ
-
เจิมค๊า
-
ชอบแนวแฟนตาซีมาก ลุ้นระทึกมาเลยค่ะ
รอติดตาม :o8:
-
ชอบจังเลยนิยายแนวแฟนตาซีแบบนี้
-
เราชอบอ่านแนวแฟนตาซีมากๆเลย
น้ำฟ้าจะเป็นอะไรไมน๊า แต่คงไม่เป็นอะไรหรอก ฮ่าๆๆ
เพราะดูท่าทางน่าจะเป็นนายเอกของเรื่องนี้แน่ๆเลย >-< (หรือเปล่า)
เริ่มต้นได้น่าสนใจมากๆเลยจร้า
-
มาต่อตอน 2 แล้วค่า พระเอกเปิดตัวแล้ว ชอบไม่ชอบยังไงบอกได้นะคะ
--------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.2 การพานพบแห่งชะตากรรม
...สายลมเย็นที่พัดผ่านกระทบผิวกาย ทำให้ร่างที่สลบมาพักใหญ่ปรือตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะตะเกียกตะกาย พลิกตัวเกาะต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้นแน่น หัวใจแทบวาย เมื่อพบว่าสภาพยามที่ตัวเองอยู่ตอนนี้เป็นแบบไหน
น้ำฟ้าเหลือบมองหุบเหวเบื้องหน้าของตนอย่างขยาด ก่อนจะกระเถิบกายถอยห่างออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วจึงเริ่มสำรวจสภาพรอบกายของตัวเองอย่างมึนงง
ลานทุ่งหญ้ากว้างมีพุ่มไม้เตี้ยขึ้นเป็นหย่อม ๆ เบื้องหน้าล้อมรอบไปด้วยหุบเหวลึก พอหันกลับมาอีกด้านก็เป็นป่าทึบลิบ ๆ ที่มองเห็นแต่ต้นไม้สูงใหญ่โตเบียดเสียดกันแน่นขนัด ส่วนอีกฝั่งของหุบเหว มีสภาพเป็นภูเขาลุ่ม ๆ ดอน ๆ มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด สำหรับร่องเหวแสนลึกซึ่งขวางระหว่างกันนั่น กะระยะความกว้างคร่าว ๆ ไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยเมตรได้
“ที่นี่ที่ไหน...”
น้ำฟ้ามองซ้ายมองขวา ไม่รู้ว่าจะทำยังไงนอกจากเดินกลับเข้าไปในป่าลึก เพราะดูท่าทางว่าจะปลอดภัยกว่ามายืนตากลมเล่นอยู่ริมหน้าผาซึ่งมีก้นเหวลึกอยู่เบื้องหน้าแบบนี้
เด็กหนุ่มหวนนึกถึงนักฆ่าลึกลับ และสายฟ้าที่ฟาดใส่ร่างของเขา ซึ่งอย่างหลังนั่นคงเป็นสาเหตุอันแท้จริงที่ทำให้เขาหลงมายังแดนมหัศจรรย์แห่งนี้เข้า
น้ำฟ้าเดินและเดินมุ่งตรงไปทางข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่รู้จะสังเกตอะไรนอกจากทำเครื่องหมายตามต้นไม้ ตั้งแต่เดินเข้าป่ามาเรื่อย ๆ เท่านั้น
เด็กหนุ่มรู้สึกทั้งเหนื่อยทั้งหิว โดยเฉพาะอากาศอบอ้าวในป่าแห่งนี้ ทำให้เขานึกอยากดื่มน้ำมากเป็นที่สุด น้ำฟ้านั่งนิ่งพักเหนื่อยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้กลิ่นหอม ๆ สดชื่นบางอย่างลอยมาสัมผัสจมูก เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามกลิ่นนั้นไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลแรงให้ได้ยินลิบ ๆ
ภาพน้ำตกใหญ่ที่ไหลลงมาจากเขาสูงสร้างความตกตะลึงให้กับน้ำฟ้ายิ่งนัก เขาคิดว่าจุดที่เขายืนอยู่จะเป็นยอดเขาแล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังมีส่วนที่สูงไปยิ่งกว่านั้นอีก หากแต่ความกระหายน้ำทำให้เขาไม่อยากคิดอะไรให้ยุ่งยาก แล้วเตรียมที่จะมุ่งตรงไปยังแอ่งน้ำเบื้องล่างขนาดใหญ่ใต้น้ำตก หวังจะทั้งดื่มทั้งแช่น้ำให้คลายร้อน ทว่า..
น้ำฟ้าชะงักฝีเท้ากึก เมื่อเห็นภาพซึ่งปรากฏต่อสายตาเด่นชัด เพราะได้มีแขกมาเยือนแอ่งน้ำนั่นก่อนหน้าเด็กหนุ่มจะไปถึง แถมยังเป็นแขกที่เปลือยกายอวดร่างกำยำใต้สายน้ำตกให้เห็นถึงไหนต่อไหนอีกด้วย รอบ ๆ กายมีดอกไม้สีขาวที่ไหลลงมาตามน้ำตก ลอยไปกับสายน้ำเบื้องล่าง ส่งกลิ่นหอมเย็นอันเป็นกลิ่นเดียวกับที่น้ำฟ้าได้กลิ่นและตามมาพบ
“นั่นใคร!”
น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยถามเสียงห้วน เมื่อได้ยินเสียงกรอบแกรบของคนที่ตั้งใจจะถอยหลังกลับไปตั้งหลักในป่า
“เอ่อ...ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจเสียมารยาท แอบดูคุณนะ”
น้ำฟ้าที่ถูกจับได้เดินออกมาให้อีกฝ่ายเห็นพลางยิ้มเจื่อน ๆ ให้
“มนุษย์?”
เด็กหนุ่มชะงักกึก ถ้าเขาถูกเรียกว่ามนุษย์ งั้นแสดงว่าคนเรียกก็ต้องไม่ใช่คนเหมือนเขาน่ะสิ แต่มองยังไงตรงไหนก็เหมือนคนแทบทุกส่วน แถมยังจัดว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมาก ๆ อีกด้วย
“จะจ้องข้าอีกนานไหม แล้วคำตอบของคำถามล่ะ เมื่อไหร่จะตอบ”
ร่างสูงในแอ่งน้ำย้ำคำเสียงเข้ม แต่ไม่คิดปกปิดเรือนกายเปลือยเปล่านั่นแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มสะดุ้ง แล้วรีบตอบกลับ
“อ่ะขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ...ส่วนเรื่องคำตอบนั่น ก็คงใช่มั้งครับ ถ้ามนุษย์แถวนี้เป็นแบบผมล่ะนะ”
คนฟังขมวดคิ้วยุ่งด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก เขาเสยเส้นผมยาวเปียกชุ่มปรกหน้าขึ้นไว้ด้านหลัง แล้วเดินก้าวขึ้นมาจากแอ่งน้ำ ซึ่งก็เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก เมื่อทันทีที่ปลายเท้าของอีกฝ่ายกำลังจะสัมผัสผืนดิน ร่างกายของชายหนุ่มก็ถูกปกคลุมด้วยสายลมเป็นเกลียวสีดำพันรอบ ๆ กายจนกลายเป็นชุดสวมใส่และเครื่องประดับตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หากเจ้าเป็นมนุษย์ เจ้ามาอยู่ที่ป่าแห่งนี้ได้เช่นไร มีพรรคพวกตามมาด้วยอีกหรือไม่?”
คำถามที่ย้ำตามมาติด ๆ ทำให้น้ำฟ้ายิ้มแห้ง คิดไม่ออกว่าจะรวบรวมคำพูดอันใดตอบอีกฝ่ายกลับไปดี และระหว่างกำลังคิดเพลิน ๆ อยู่นั้น เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อร่างสูงของชายผมยาวที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เมื่อครู่ กลับมาอยู่ตรงหน้าเขาเพียงแค่มือเอื้อมเสียแล้ว
“เป็นเครื่องแต่งกายที่แปลก...ไม่เคยเห็นมาก่อน”
ชายหนุ่มผมดำยาวเอ่ยพึมพำ นัยน์ตาสีดำคมกริบนั่นก็สำรวจไปทั่วเรือนร่างในชุดนอนของน้ำฟ้า จนเด็กหนุ่มนึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ขึ้นมาอย่างประหลาด
“คงเพราะผมไม่ใช่คนที่นี่ล่ะมั้งครับ...คิดว่านะ”
น้ำฟ้าตอบกลับอย่างไม่แน่ใจ เพราะเขาคิดว่าโลกมนุษย์ที่ตัวเองอยู่ อย่างน้อยก็ไม่น่าจะมีสภาพภูมิทัศน์แบบที่ตาเขาได้เห็น และก็ไม่เคยมีใครเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ฉับไวราวกับใช้เวทมนตร์เสกเอาอย่างชายตรงหน้าเขาด้วย
“เจ้าเป็นพวกต่างถิ่น?”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม น้ำฟ้าฝืนยิ้มแล้วเอ่ยตอบไปเท่าที่ตัวเองพอจะคิดออก
“อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ครับ... ผมจำได้ว่าระหว่างถูกคนแปลกหน้าปองร้าย ตัวเองก็ถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา พอรู้สึกตัวอีกทีก็มานอนกลิ้งอยู่ริมหน้าผา ก็เลยเดินเข้ามาในป่าเรื่อย ๆ หวังจะหาทางออกกลับบ้านนี่ล่ะครับ”
ชายแปลกหน้าผู้งดงามนิ่งเงียบคิด แล้วเริ่มพิจารณาเด็กหนุ่มตรงหน้าตนด้วยสายตาอีกแบบแทน และนั่นก็ทำให้น้ำฟ้าชะงักกึก รู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด โดยเฉพาะยามที่เห็นสายตานั้นจับจ้องไปทั่วเรือนร่างของตน
“ใช้ได้นี่...คงพอแก้เบื่อได้บ้าง”
น้ำฟ้าชะงัก และพอจะถามว่าอีกฝ่ายหมายความถึงอะไร เขาก็ต้องตกตะลึงตาค้าง เมื่อร่างสูงของชายหนุ่มค่อย ๆ กลับขยายเป็นสัตว์สี่เท้า ร่างกายใหญ่โต เต็มไปด้วยเกล็ดหนาและมีปีกแผ่ขยายกางกว้างอย่างน่าเกรงขาม
“ข้าจะพาเจ้าไปด้วย เจ้าเด็กน้อย ...เพราะหากปล่อยให้เจ้าเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้อีกสักพัก เจ้าก็คงต้องตกเป็นอาหารของสัตว์ป่าไม่ตัวใดก็ตัวหนึ่ง เจ้าโชคดีมากรู้ไหม ที่ข้าอยู่บริเวณนี้ ทำให้พวกมันพากันหนีเร้นกายหลบไป มิเช่นนั้น เจ้าคงได้ตกเป็นอาหารพวกมันตั้งแต่เข้ามาในป่านี่แล้ว!”
มังกรยักษ์สีดำทมิฬเอ่ยทวงบุญคุณกับน้ำฟ้าที่ตอนนี้นิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก กับภาพเหลือเชื่อตรงหน้า แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ต้องร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อร่างสูงใหญ่ขยับปีกบินขึ้น พร้อมกับกางอุ้งเล็บเท้าตะปบร่างของเขาให้ลอยขึ้นไปด้วย
“นาน ๆ ข้าจะใจดีแบบนี้กับมนุษย์สักครั้ง ...อย่าทำให้ข้าอารมณ์เสียนักล่ะ”
เจ้ามังกรยักษ์เอ่ยเสียงกึกก้องกับมนุษย์ในอุ้งเท้าของเขาที่กำลังดิ้นยุกยิกน่ารำคาญ ซึ่งพอได้ยินดังนั้นน้ำฟ้าก็ชะงักกึกแล้วหยุดนิ่งเลิกดิ้น สร้างความพึงพอใจให้กับผู้พูดยิ่งนัก เจ้าตัวบินไปท่ามกลางท้องฟ้าอย่างไม่รีบร้อน แต่ถ้านับจริง ๆ ระยะทางเพียงแค่ไม่กี่นาทีที่มังกรตนหนึ่งบินผ่าน สำหรับมนุษย์เดินดินแล้ว ถึงกับต้องใช้เวลาเดินเป็นครึ่งค่อนวันเลยทีเดียวด้วยซ้ำ
“เด็กน้อย นั่นอย่างไรเล่า ปราสาทของข้า”
เสียงทุ้มต่ำของมังกรดำดังขึ้นขณะที่น้ำฟ้ากำลังมองวิวด้านล่างเพลิน ๆ ซึ่งพอมองตามไปยังทิศที่อีกฝ่ายบอก เด็กหนุ่มก็ต้องตกตะลึงตาเบิกกว้างเสียยิ่งกว่าครั้งที่เห็นอีกฝ่ายกลายเป็นมังกรไปต่อหน้าต่อตาเสียอีก
“ปราสาทลอยฟ้า!”
ไม่ใช่แค่เพียงปราสาทที่ลอยบนฟ้า แต่เกาะทั้งเกาะซึ่งเป็นที่ตั้งของปราสาทก็ลอยอยู่บนฟ้าทั้งหมด และนอกจากเกาะใหญ่อันเป็นที่ตั้งปราสาทของมังกรดำนั่น ก็ยังมีเกาะเล็กเกาะน้อย ที่มีทั้งป่า ทั้งน้ำตก ทะเลสาบ รวมไปถึงบ้านเรือนอยู่เต็มท้องฟ้าไปหมด
“ถูกแล้ว สถานที่แห่งนี้คือที่อาศัยของเผ่าพันธุ์อันสูงศักดิ์เสียยิ่งกว่าเผ่าพันธุ์ใด ๆ”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอีกครั้ง กระแสเสียงแฝงความภูมิใจมาอย่างไม่มีคิดปิดบัง ทำให้น้ำฟ้ากลืนน้ำลายลงคอกับความหลงตัวเองของมังกรหนุ่ม แต่ก็ไม่กล้าแย้งออกไป เพราะเกรงว่าจะถูกปล่อยตกลงพื้นก่อนเวลาอันควรจะมาถึง
และพอมังกรดำร่อนลงสู่ผืนลานกว้างบนระเบียงกว้างของปราสาท ยังไม่ทันที่ปลายอุ้งเท้าจะถึงพื้นร่างนั้นก็กลับกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามในชุดหนังสีดำรัดรูป สวมผ้าคลุมพร้อมเครื่องประดับเต็มยศแบบเดียวกับที่น้ำฟ้าได้เห็นที่น้ำตก ส่วนตัวเด็กหนุ่มเองนั้นก็ลอยอยู่กลางอากาศในระหว่างที่อีกฝ่ายเปลี่ยนร่างแล้วค่อย ๆ ลอยลงมาสู่อ้อมแขนของมังกรหนุ่มอย่างนุ่มนวล
“มอมแมมแบบนี้มองแล้วไม่ค่อยเกิดอารมณ์เท่าไหร่ ข้าว่าเจ้าไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”
คำพูดที่ชวนให้เอะใจประหลาด ส่งผลให้คิ้วของคนฟังขมวดยุ่งจนคนมองนึกขำ
“ทำไม? หรือเจ้าชอบให้ทำทั้ง ๆ เนื้อตัวมอมแมมแบบนี้”
น้ำฟ้าหน้าแดงวาบ พอจะเดาความหมายของคำพูดและสายตาของอีกฝ่ายได้ เขาดันกายออกพร้อมดิ้นจนมังกรหนุ่มไม่ทันระวังตัว ส่งผลให้คนดิ้นตกแอ้กลงมานั่งจุกที่บนพื้น แต่ก็รีบส่งสายตาวาววับทันทีที่ร่างสูงทรุดกายเอื้อมมือมาสัมผัสตน
“อย่าจับ!”
ร่างสูงชะงักมือชั่วครู่ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างดุดันจนน้ำฟ้าต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างลืมตัว
“เป็นแค่มนุษย์ริอาจขึ้นเสียงกับราชามังกรเช่นข้าอย่างนั้นรึ!”
มังกรหนุ่มตวาด พลางดึงแขนของน้ำฟ้าขึ้นมาในลักษณะกระชาก จนเด็กหนุ่มต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ แต่ก็ยังถลึงตาโต้ตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“จะมังกร จะมนุษย์ก็ช่าง ผมก็เป็นผม ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือของเล่นของใคร!”
ถ้อยคำสวนกลับที่ทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง เพราะไม่เคยมีใครกล้าท้าทายอำนาจของเขามาก่อน โดยเฉพาะอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่มนุษย์ตัวจ้อยไร้พลังด้วยแล้ว
“ปากเก่งนัก...”
ราชามังกรหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว นัยน์ตาสีดำทรงอำนาจจับจ้องนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของอีกฝ่ายไม่กระพริบ ขณะที่น้ำฟ้ากำลังคิดในใจว่าชายหนุ่มจะทำอะไรกับเขาต่อไป ร่างสูงก็ปล่อยมือที่พันธนาการข้อมือของเด็กหนุ่มออก แล้วลุกขึ้นยืนยืดกายอย่างสง่างาม
“อุตสาห์พามาอยู่สบาย ๆ ในฐานะคู่ขาชั่วคราวของข้า แต่กลับปฏิเสธ เพราะฉะนั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ในฐานะคนรับใช้ไปแล้วกัน!”
ขาดคำมังกรหนุ่มก็สะบัดหน้าเดินเข้าไปในปราสาท แล้วตะโกนเรียกใครบางคนแถวนั้น
“ครีอุส! พาเด็กมนุษย์นั่นไปส่งที่ห้องคนรับใช้ทีซิ!”
“นี่คุณ! อย่ามาสรุปเอาเองง่าย ๆ นะ ผมไม่อยู่ที่นี่หรอก ผมจะกลับบ้าน!”
น้ำฟ้าตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด แต่ร่างสูงเพียงแค่หันกลับมาชายตามองอย่างไม่ใส่ใจ พลางยกยิ้มเยาะส่งให้อีกฝ่าย
“ถ้าเจ้ามีปัญญากลับได้ก็เชิญ!”
เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด รู้ดีว่าตอนนี้ตนถูกปล่อยเกาะให้อยู่กลางท้องฟ้า จะมีปัญญาลงไปผืนดินข้างล่างเองก็ไม่มีทาง แถมหากลงไปได้จริง อาจจะต้องเจอกับอะไรน่ากลัว ๆ ยิ่งกว่ามังกรหื่นขี้โมโหตนนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ฮึ่ม!”
น้ำฟ้าทำเสียงฮึมฮัมในลำคออย่างหงุดหงิด แต่ก็จำต้องเดินตามชายผมดำสั้น หน้าตาเย็นชา เรียบเฉย ที่ปรากฏกายขึ้นข้าง ๆ เพื่อนำทางตนไปห้องคนรับใช้ตามคำสั่งของมังกรหนุ่มผู้เป็นนายเหนือหัว
ปราสาทมังกรช่างใหญ่โตรโหฐาน สร้างด้วยหินก้อนใหญ่ ๆ สลักเป็นลวดลาย ชนิดที่น้ำฟ้าคิดจินตนาการไม่ออกว่ามันถูกนำมาจัดเรียงและสกัดเป็นรูปร่างได้อย่างไร
“ที่นี่คือห้องคนรับใช้ เจ้าพักในห้องนี้ แล้วทีรอสหัวหน้าคนรับใช้จะมาแนะนำเองว่า จะให้เจ้าทำงานอะไร”
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชา แต่มีนัยน์ตาสีเขียวสวยสะดุดตา เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ น้ำฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ แต่พอครีอุสจะเดินจากไป เด็กหนุ่มก็นึกอะไรบางอย่างได้แล้วเอ่ยทักอีกฝ่ายเสียก่อน
“เอ่อ ขอโทษครับ คุณพอจะรู้ไหมว่า จะไปผืนดินใต้ปราสาทนี่ได้ยังไง ...ถ้าไม่ต้องบินลงไปแบบมังกรน่ะ”
ครีอุสชะงัก เขานิ่งเงียบไปเล็กน้อย แล้วตอบกลับเสียงเรียบ
“ถ้าเช่นนั้นก็คงเหลือวิธีเดียวก็คือกระโดดลงไปตรง ๆ แต่ข้าไม่แนะนำให้เจ้าทำเช่นนั้นหรอกนะ”
บอกจบชายหนุ่มผู้เฉยชาก็เดินจากไป ทิ้งให้น้ำฟ้ายืนอึ้งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“หนีเสือปะจระเข้ชัด ๆ”
เด็กหนุ่มบ่นกับตัวเองแล้วเดินเข้าไปในห้อง โชคยังดีที่มีที่พักคุ้มหัวนอน แถมยังเป็นห้องเดี่ยวเสียด้วย ถึงจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อำนวยความสะดวกอะไรมากมาย แต่กับคนที่เคยชินกับความลำบากมาแต่เด็กอย่างเขา แค่นี้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว น้ำฟ้านั่งลงบนเตียง ก่อนจะหวนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด
“เจ้าชายแห่งฮาร์โมเนีย ...เรานี่นะ?”
เด็กหนุ่มเอนกายลงบนเตียงเหม่อมองเพดานห้อง แล้วแค่นยิ้มกับตัวเอง
“มาตามหาตัวอะไรกันป่านนี้ ปล่อยให้อยู่แบบนั้นไปเรื่อย ๆ ก็ดีแล้ว ...บ้าชะมัด”
น้ำฟ้าบ่นพึมพำ แล้วจึงค่อย ๆ หลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย ก่อนจะหลับสนิทตามมาในที่สุด จนไม่ทันได้รู้สึกถึงการมาเยือนของใครบางคน ที่เดินมาพิจารณาใบหน้าอ่อนเยาว์ของร่างบนเตียง และสักพักจึงเดินกลับออกจากห้อง แล้วสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปสืบหาข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ที่ตนเพิ่งรับตัวมาให้ได้โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
--- TBC ---
สำหรับพระเอกเรื่องนี้ค่อนข้างจะหื่นกาม+เอาแต่ใจสักหน่อย แต่หนูน้ำฟ้าก็ไม่ยอมให้ปล้ำง่าย ๆ เหมือนกัน ทำให้ป๋าแกเริ่มสนใจขึ้นมานิด ๆ ...พบกับตอน 3 ในวันพรุ่งนี้ค่ะจะข้ามไปทางฝั่งของฮาร์โมเนียบ้าง และจะพยายามแปะให้ต่อเนื่องนะคะ~
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคร้าบ :mc4:
น่าตื่นเต้นและชวนติดตามมาก o13 + กันไปเลย
-
วู้ว แมนมากค่ะน้องฟ้า
ทำไมพวกเมะนี่หื่นไม่ใส่ใจดินฟ้าอากาศเลยนะ เอะอะก็จะ....
ตัดคะแนนค่ะ ตัดคะแนน555
-
พระเอกนี่หื่นจริงๆๆๆ จ้องจะปล้ำอย่างเดียว
น้ำฟ้าอย่ายอมง่ายๆๆน้า
-
สนุกดีค่ะ o13
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :man1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
โอววว พระเอกเป็นราชามังกร (แถมหื่น+เอาแต่ใจ+บ้าอำนาจ) 555+ ถูกใจๆ +1
-
สนุกและน่าติดตามมากๆค่า
พระเอกเรานี่ทั้งหื่น เอาแต่ใจ บ้าอำนาจครบสูตรเลย
น้ำฟ้าจะเจออะไรแย่ๆอีกมั้ยนะ หนีเสือปะจระเข้จริงๆ
รอลุ้นตอนต่อไปค่า
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
ชอบๆ แนวนี้
แต่ไม่อยากจะจิ้น...ถ้าตอนมีอารัยกัน :z1:
แล้วเจ้าชายแปลงร่างเป็นมังกร...
น้ำฟ้าก็น้ำฟ้าเถอะ.... :haun4:
แย่แน่ๆ แย่แน่ๆ :jul1:
-
แนวแฟนตาซี ชอบบบบบครับ
เจอพระเอกแล้ว ต่อไปเจ้าชายแอมโมเนีย เอ้ย ฮาร์โมเนียจะกลับเมืองยังไงเนี่ย
-
+ ให้ราชามังกรจอมหื่น จริงๆเลยน้า คิดแต่เรื่อง ... :-[ :-[ :-[
น้ำฟ้าสู้ๆ นะฮ้า นอกจากมังกรแล้วก็มีอะไรอีกเนี่ย จะมีเอลฟ์ แม่มด หรือว่าคนแคระโผล่มามั้ยน้อ
:กอด1: :กอด1:
-
พอเห็นพระเอกหื่น รู้สึกว่าทำให้บรรยากาศในเรื่องซอฟท์ขึ้นเยอะเลย
-
อ่านแล้วชอบ เพราะเป็นพวกบ้าแฟนตาซี
-
น่าติดตามมากคร่าาาาา
:L1: :L1: :L1:
-
:L2: ปลื้มๆ ชอบนิยายแนวนี้มากมาย ๕๕๕
-
พระเอกเรื่องนี้เป็นราชามังกรซินะ แต่ดูหื่น โหด เอาแต่ใจยังไงไม่รู้
น้ำฟ้าอย่ายอมง่ายๆนะ สู้ๆ ดัดนิสัยจ้าวมังกรให้ได้ เอาให้อยู่คามือเลยนะ ฮ่าๆ เป็นกำลังใจให้จร้า
สนุกมากๆเลย มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.3 เจ้าชายแห่งฮาร์โมเนีย
...ร่างในชุดคลุมสีขาว กำลังคุกเข่าสงบนิ่งอยู่หน้าชายชราท่าทางน่าเกรงขามผู้ดำรงตำแหน่งจอมปราชญ์แห่งฮาร์โมเนีย เสียงถอนหายใจดังขึ้นแผ่วเบาจากชายชรา เมื่ออีกฝ่ายรายงานว่ายังคงหาร่างของรัชทายาทที่หลงเข้ามาในมิติแห่งนี้ไม่พบ
“เฮ้อ! ข้าเองก็มัวแต่รีบร้อนรีบส่งสายฟ้าไปรับตัวท่านกลับมา ใครจะคิดว่าเพราะความแปรปรวนของมิติ แทนที่เจ้าชายจะถูกส่งมายังฮาร์โมเนีย แต่ดันถูกส่งไปยังอีกฟากของทวีปเวลส์ ซึ่งล้วนแต่เป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่า และอสูรกายมากมายเหล่านั้น”
จอมปราชญ์แห่งฮาร์โมเนียถอนหายใจยาวอีกรอบ นับตั้งแต่ค้นพบว่าเจ้าชายรัชทายาทองค์โตยังมีชีวิต เขาก็แทบจะไม่ได้นอนหลับพักผ่อน เพราะต้องเร่งแข่งกับเวลาในการนำเจ้าชายกลับมา เนื่องจากรู้ดีว่ามีผู้ที่คิดหมายปองร้ายและไม่ต้องการให้เจ้าชายกลับมายังฮาร์โมเนียแห่งนี้
“ชายที่สู้กับเจ้าที่โลกต่างมิตินั่น มันหนีไปได้สินะแองเซล”
ร่างสูงในชุดคลุมสีขาวชะงัก นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้แฝงแววสำนึกผิด ก่อนจะน้อมศีรษะต่ำลงไปอีก
“ขออภัยขอรับท่านไทนอส ข้าฝีมืออ่อนด้อย จนทำให้มันหนีไปได้”
ชายชราถอนหายใจ แล้วจึงยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างปราณี
“เงยหน้าขึ้นเถิด ข้าไม่ได้คิดตำหนิเจ้า ศัตรูครั้งนี้คงต้องมีฝีมือพอตัว มิเช่นนั้นมันคงไม่ได้รับเลือกมาให้สังหารเจ้าชาย มิหนำซ้ำยังลงมือเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่าพวกเรา...”
จอมปราชญ์ชรานิ่งเงียบไป แต่แองเซลก็เข้าใจได้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใด ...จะมีเพียงกี่คนกันเล่าในฮาร์โมเนียแห่งนี้ที่ต้องการขจัดเจ้าชายรัชทายาทองค์โตให้สิ้นไป แต่ทั้งนี้จะมีใครหน้าไหนที่จะกล้าเอ่ยนามนั้นออกไปให้อายุสั้นทางอ้อม ทำได้แต่เก็บไว้ภายในใจ ไม่อาจปริปากออกมาเท่านั้น
“เอาเป็นว่าให้เจ้าสืบข่าวบริเวณเขตชายแดนของฮาร์โมเนียไปก่อน แล้วข้าจะใช้การทำนายช่วยด้วยอีกทาง ลองฝ่าบาทเข้ามาในมิติแห่งนี้แล้ว ก็คงจะตามตัวได้ง่ายกว่าครั้งที่ทรงสาบสูญไปในโลกต่างมิติเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั่นล่ะนะ”
แองเซลโค้งรับคำสั่ง แล้วจึงออกจากตำหนักของจอมปราชญ์ไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแต่ชายชราซึ่งยืนทอดถอนหายใจ เงยหน้ามองตราสลักราชวงศ์ซึ่งถูกแกะไว้กลางเพดานห้องพิธีแห่งนี้ด้วยแววตาเศร้าหมอง
“ราชาแห่งข้า...ได้โปรดทรงปกป้องทายาทของพระองค์ และทรงดลใจให้ราชินีรู้สึกตัวในสิ่งที่กระทำลงไปเสียทีเถิดขอรับ”
น้ำฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เพราะได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เจ้าตัวเดินออกมาเปิดแล้วก็พบกับชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ ชนิดที่แค่ยืนส่วนหนาและสูงก็บังตัวเขาเสียมิด
“ข้าชื่อทีรอสเป็นหัวหน้าคนรับใช้ของปราสาทมังกรแห่งนี้ ท่านครีอุสแจ้งเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังแล้ว ตามมาทางนี้สิ!”
นอกจากตัวจะใหญ่เสียงของทีรอสก็ยังดังชัดเจนเกินจำเป็นอีกด้วย น้ำฟ้ายิ้มแห้ง ๆ แล้วเดินตามอีกฝ่ายไปต้อย ๆ
“เจ้านี่ตัวเล็กกว่าที่ข้าคิดไว้อีกนะ เห็นทีงานหนัก ๆ ข้างนอกเจ้าคงทำไม่ไหว คงต้องให้ไปช่วยพวกผู้หญิงอยู่ในครัวแทนเสียแล้วกระมัง!”
น้ำฟ้าชะงักกึก รู้สึกเหมือนจะโดนสบประมาทกลาย ๆ แต่ทว่าทีรอสก็ยังคงคุยต่อเรื่อย ๆ และไม่ได้มีสีหน้าดูถูกเขาแต่อย่างใด ทำให้เด็กหนุ่มคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้คิดอะไร และพูดออกไปตามตรงอย่างที่เห็นเสียมากกว่า
“จะว่าไปก็แปลก จริงอยู่ที่ท่านจ้าวเองก็หอบหิ้วมนุษย์ขึ้นมาที่นี่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เห็นแต่พาขึ้นเตียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น เบื่อก็พาไปปล่อยข้างล่างโน่น ไอ้ที่พามาทำงานแบบเจ้า ข้าก็เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ”
เด็กหนุ่มชะงักอีกรอบกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับมาสด ๆ ร้อน ๆ นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าต้องไปรับใช้แบบเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับราชามังกรจอมหื่นนั่นแล้วล่ะก็ เขาก็คงเลือกปรนนิบัติเอาใจอีกฝ่ายแบบยอมฝืนความรู้สึกไปตั้งแต่แรกแล้ว แต่พอคิดไปคิดมา โดนมาใช้แรงงานแบบนี้ ก็ยังดีกว่าต้องเสียพรหมจารีทางประตูหลังล่ะนะ
น้ำฟ้าคิดโน่นคิดนี่เพลิน ๆ ทีรอสก็พาเขามาถึงห้องครัว ข้างในมีสาว ๆ หุ่นน้อง ๆ นักมวยปล้ำ หรือนักยกน้ำหนักอยู่เต็มไปหมด ทำให้เขายิ่งดูโดดเด่นมากขึ้นไปอีก
“ต๊าย! มนุษย์อย่างนั้นหรือ น่ารักน่าเอ็นดูจริงนะ”
สาว ๆ หลายรายเข้ามารุมล้อมแถมดึงแก้มของน้ำฟ้าเล่นอย่างสนุกสนาน แต่คนถูกรุมแล้วชมว่าน่ารักนี่สิไม่สนุกไปด้วยสักนิด
“เด็กนี่จะมาทำงานกับพวกเจ้าตั้งแต่วันนี้ไป อ้อ...ท่านครีอุสกำชับมาว่า ฝากดูแลให้ดี ๆ ด้วยล่ะ”
ชื่อของครีอุสจากปากของทีรอสทำให้สาว ๆ พากันสะดุ้ง แล้วยิ้มแห้ง ๆ พลางลดอาการมะรุมมะตุ้มกับน้ำฟ้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าชื่อโซร่า ยินดีที่ได้รู้จัก เจ้าชื่ออะไรอย่างนั้นหรือ”
สาวร่างใหญ่ผมแดงหน้าตาดูสะสวยในสายตาของน้ำฟ้าแนะนำตัวเอง เด็กหนุ่มยิ้มให้กับเจ้าหล่อน แล้วแนะนำตัวตอบ
“ผมชื่อน้ำฟ้าครับ เรียกน้ำเฉย ๆ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“น้ำฟ้า...ชื่อแปลกจัง งั้นข้าเรียกเจ้าว่าน้ำแล้วกันนะ”
พอโซร่าบอกจบสาว ๆ คนอื่นก็มาแนะนำตัวเองบ้าง เพียงไม่นานสาว ๆ ในห้องครัวกับเด็กหนุ่มก็เริ่มสนิทสนมคุยกันถูกคอ เพราะแต่ไหนแต่ไรน้ำฟ้านั้นก็เป็นเด็กมีมนุษยสัมพันธ์ดีกับทุกคนเสมอ โดยเฉพาะคนที่ตนต้องร่วมงานด้วย
“อะไรกัน นึกว่าจะร้องไห้โฮ เพราะทำงานไม่ไหว แล้วขออ้อนกลับมาอยู่กับข้าแทนเสียอีก”
ราชามังกรที่แอบดูการทำงานของเด็กหนุ่มเกือบครึ่งค่อนวันอยู่ห่าง ๆ บ่นพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ครีอุสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ลอบถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ข้าว่าเด็กคนนั้นคงเคยชินกับงานพวกนี้มากกว่า เพราะถึงจะได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายแห่งฮาร์โมเนีย แต่นั่นมันก็เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่เขาจะหายสาบสูญไปจากอาณาจักรแห่งนั้นนะขอรับท่านดราโก”
ร่างสูงยักไหล่นิด ๆ แม้จะรับรู้จากรายงานอันแสนจะรวดเร็วขององค์รักษ์คนสนิทถึงเรื่องของเด็กหนุ่มแปลกหน้า ว่าเป็นถึงเจ้าชายผู้หายสาบสูญของฮาร์โมเนีย แต่ในฐานะจ้าวมังกรแล้ว เรื่องเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขามากนัก เขาก็แค่อยากรู้ว่าน้ำฟ้าเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงมาปรากฏกายในเขตแดนละแวกนี้ได้ก็เพียงเท่านั้น
“ท่านโหรหลวงครูธยังบอกอีกว่า มีพลังจากภายนอกพยายาม ‘ล่วงล้ำ’ เข้ามายังดินแดนของเรา แต่แน่นอนว่าไม่อาจทะลุผ่านเขตแดนอันแข็งแกร่งของปราสาทมังกรได้”
“หึ! คงจะมาตามหาตัวกันล่ะสิ ถ้ามีปัญญาก็มารับกลับไปเองแล้วกัน...แต่ต้องหลังจากที่ข้าเบื่อเด็กคนนี้เสียก่อนล่ะนะ”
จ้าวมังกรเปรยเย้ยหยัน แล้วจึงเพ่งมองใบหน้ายิ้มแย้มของน้ำฟ้าที่มีต่อเพื่อนร่วมงานอีกครั้ง ก่อนจะทำเสียงฮึในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ แล้วจึงเดินกลับห้องพักของตนไป โดยที่ครีอุสได้แต่มองตามไล่หลังนายเหนือหัวไปด้วยความระอา กับความเอาแต่ใจ และนิสัยเสีย เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ที่แก้ไม่ค่อยหายของราชามังกรผู้นี้
อีกด้านหนึ่ง ณ อาณาจักรฮาร์โมเนีย สตรีในชุดสีดำรัดรูปซึ่งช่วยขับผิวขาวผ่องของหล่อนให้ดูขาวเนียนเป็นยองใยสะดุดตาสะกดผู้พบเห็น เจ้าหล่อนกำลังเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนบนบัลลังก์ทอง รับฟังรายงานของชายในชุดคลุมดำที่บัดนี้เหลือเพียงแขนหนึ่งข้าง เพราะถูกศัตรูฟันขาดไปก่อนหน้านั้น
“เจ้าจะบอกว่านอกจากกำจัดเจ้าชายเรโนไม่สำเร็จ เจ้ายังพลาดพลั้งถูกคนของไทนอสเล่นงานด้วยอีกสินะ”
น้ำเสียงหวานดังก้องกังวานไปทั่วห้อง ใบหน้าแม้จะดูยิ้มแย้มปราณี มีเมตตา แต่คนสนิทรับใช้กันมา มองก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหที่เขาทำงานพลาดในครั้งนี้
“ข้าขออภัย หากพระองค์ทรงให้โอกาสอีกครั้ง ข้าก็จะสังหารเจ้าชายให้ได้และหากไม่สำเร็จ ก็จะยอมยกชีวิตนี้ให้ท่านพิจารณาลงทัณฑ์ต่อไป”
ใบหน้างดงามของสตรีบนบัลลังก์ทองกระตุกยิ้มนิด ๆ แล้วจึงเปรยเสียงอ่อนหวานตามมา
“ได้สิ...เห็นแก่ที่เจ้าจงรักภักดีกับข้าและลูกชายมาโดยตลอด ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง หวังว่าคงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังอีกนะ ...ลูก้า”
ร่างในชุดคลุมดำโค้งรับ แล้วเดินกุมแขนข้างที่บาดเจ็บออกไปนอกห้อง เจ้าตัวเดินเซไปมาไม่มั่นคงเช่นเดิม เพราะเสียเลือดจากบาดแผลไปมาก เขาจึงหยุดพักหอบหายใจระหว่างทาง และนั่นก็อยู่ในสายตาของคนที่กำลังเดินตรงมาบริเวณนั้นพอดี ร่างเล็กเบิกตากว้างอย่างดีใจแล้วรีบวิ่งตรงมาเพื่อทักทายอีกฝ่าย
“ลูก้า! ไม่ได้เจอเจ้าตั้งนาน ...”
เสียงนั้นค้างชะงักไปเมื่อไล่สายตาไปยังแขนอีกข้างที่บัดนี้ไม่มีอยู่เสียแล้ว นัยน์ตาสีฟ้าใสสั่นระริกด้วยความตื่นตระหนก
“ลูก้า...แขนเจ้า เกิดอะไรขึ้น ...แล้วนี่ไปหาหมอหรือยัง!”
“ใจเย็นขอรับท่านเรนาร์ด ข้าไม่เป็นอะไร...นี่ก็แค่อุบัติเหตุระหว่างการทำงานแค่นั้น”
ร่างสูงในชุดคลุมรีบบอกพลางฝืนยิ้มอ่อนโยนเป็นการยืนยัน ทำให้เด็กชายผมทองชะงักจากการร้อนรน ก่อนจะมีสีหน้าเจ็บปวดตามมา
“ท่านแม่ให้งานอันตรายกับเจ้าอีกแล้วสินะ...”
“อย่าทรงกล่าวว่าพระมารดาเช่นนั้น ข้าพลาดพลั้งเองเพราะฝีมืออ่อนด้อย หาได้เกี่ยวกับองค์ราชินีไม่”
ลูก้ารีบบอกแล้วนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ เนื่องจากพอห้ามเลือดได้ ก็รีบเข้าเฝ้าเพื่อแจ้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดโดยไม่ได้มีเวลาไปหาหมอตรวจบาดแผลแต่อย่างใด
“ไปหาหมอก่อนเถอะลูก้า ...ส่วนเรื่องอื่น ๆ ค่อยว่ากัน นะ...ถือว่าข้าขอร้อง”
สีหน้าและแววตาอ่อนโยนของนายเหนือหัวที่มองมา อีกทั้งมือเล็ก ๆ ที่เกาะที่ชายเสื้อคลุมของตน ทำให้ลูก้าพูดอะไรไม่ออก ทำได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำใจ ซึ่งก็เรียกรอยยิ้มยินดีจากอีกฝ่าย รอยยิ้มที่เปรียบประดุจน้ำทิพย์ช่วยชโลมใจให้นักฆ่าหนุ่ม ลูก้าสาบานกับตัวเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะคอยปกป้องดูแล และทำให้นายเหนือหัวคนสำคัญของเขา ขึ้นสู่บัลลังก์แห่งการเป็นราชาของฮาร์โมเนียแห่งนี้ให้สำเร็จให้จงได้ แม้จะต้องแลกมาด้วยชีวิตของเขาก็ตาม
น้ำฟ้าบิดกายเล็กน้อยด้วยความปวดเมื่อย ถึงแม้งานในครัวจะไม่หนักหนามาก แต่กับคนตัวเล็ก ๆ อย่างเขา การที่ต้องยกตะกร้าผักผลไม้ ไปมาบ่อย ๆ หลายรอบ ก็ทำเอาเหนื่อยแทบแย่อยู่เหมือนกัน ทว่าเด็กหนุ่มก็แสร้งทำเป็นยิ้มแย้มไม่บ่นอะไรออกไป เพราะหลายคนในนั้นก็ทำงานหนักพอ ๆ กับเขา เผลอ ๆ จะรับผิดชอบเยอะยิ่งเสียกว่าอีกด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ ๆ วันนี้เลิกงานแค่นี้ ขอบใจทุกคนนะ อ้อ เจ้าหนู เนื้อตัวมอมแมมเชียว ข้าจะพาเจ้าไปที่ห้องอาบน้ำนะ ตามมาสิ”
ทีรอสบอกแล้วกวักมือเรียกน้ำฟ้าไปด้วยกัน ทำเอาสาว ๆ ต้องมองตามไล่หลังทั้งคู่ไปอย่างสนอกสนใจ ก็ในเมื่อทางไปห้องอาบน้ำที่ทีรอสพาไปนั่น มันหาใช่ห้องอาบน้ำรวมที่บรรดาคนรับใช้ อาบรวมกันเสียเมื่อไหร่
“เอ้า! ถึงแล้ว เชิญเจ้าใช้ได้ตามสบาย ส่วนเสื้อผ้า เดี๋ยวข้าจะให้คนมาวางไว้ให้เปลี่ยนแล้วกัน”
ทีรอสบอกขณะที่เข้ามาส่งน้ำฟ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขอตัวกลับออกไป สร้างความงุนงงให้กับเด็กหนุ่มยิ่งนัก เพราะมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นมีคนอื่นอยู่เลยสักคนนอกจากเขา
น้ำฟ้าตัดสินใจถอดชุดเดิมออก แล้วหยิบผ้าขนหนูแถวนั้นพันเอวบาง ๆ เดินก้าวเข้าไปในห้องอาบน้ำ ก่อนจะต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เมื่อเห็นอ่างน้ำอุ่นขนาดใหญ่พอ ๆ กับสระว่ายน้ำเบื้องหน้า พร้อมกับหัวรูปปั้นมังกรพ่นน้ำตัวมหึมากลางอ่าง มองดูแล้วไม่น่าใช่ห้องอาบน้ำของพวกข้าทาสบริวารเลยสักนิด
“สุดยอดเลยแฮะ...ไม่เคยเจอห้องอาบน้ำกว้างขวางขนาดนี้มาก่อนเลย”
ร่างเล็กหย่อนขาลงแช่น้ำอุ่น แล้วค่อย ๆ นั่งลงตามมา ผ้าขนหนูที่พันเอว ตอนนี้เขาก็วางทิ้งไว้ที่บนพื้นห้องน้ำ ส่วนตัวเองก็หลับตาแช่น้ำอย่างสบายอารมณ์พิงขอบอ่าง จนไม่ทันได้สังเกตว่ามีเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามา แต่พอได้ยินเสียงกระแอมเบา ๆ ก็ทำให้น้ำฟ้าสะดุ้ง รีบลืมตาพลางหันขวับไปมองทันที
“ไง! เจอกันอีกแล้วนะเด็กน้อย”
“คะ...คุณ เข้ามาได้ยังไง...”
น้ำฟ้าถามเสียงสั่น เพราะอีกฝ่ายนั้นยืนเปลือยกายอย่างไม่สะทกสะท้านตรงหน้าเขา และถ้าเกิดมังกรหื่นนี่เกิดหน้ามืดปล้ำเขาขึ้นมาจริง ๆ ด้วยรูปร่างอย่างน้ำฟ้า คงไม่มีทางไปสู้รบปรบมืออีกฝ่ายได้เป็นแน่
“ทำไมข้าจะเข้ามาไม่ได้ ก็ในเมื่อปราสาทหลังนี้เป็นของข้า ...แถมห้องอาบน้ำห้องนี้ก็เป็นห้องอาบน้ำส่วนตัวของข้าอีกด้วย”
เด็กหนุ่มชะงักกึก แล้วกัดฟันกรอดนิด ๆ อย่างหงุดหงิดที่เสียรู้อีกฝ่ายเข้าให้ คิดอยู่แล้วว่าสถานที่แห่งนี้มันดูหรูหราเกินกว่าจะเป็นห้องอาบน้ำของคนรับใช้ธรรมดาแท้ ๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอโทษที่เข้าห้องผิด ผมจะกลับห้องล่ะ”
น้ำฟ้ายันกายลุก และเตรียมจะก้าวขึ้นจากอ่าง แต่ก็ต้องถูกร่างเปลือยของดราโกขวางเอาไว้เสียก่อน ราชามังกรแย้มยิ้มเยาะ พลางเดินลงไปในอ่างขณะที่เด็กหนุ่มถอยหลังหนีทันทีอย่างลืมตัว
“ถ้าข้ายังไม่ให้เจ้าไปล่ะ เจ้าจะทำยังไง”
น้ำฟ้านิ่งมองคนตรงหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์ขึ้นทุกที ถึงเขาจะจนและใช้ชีวิตอย่างเด็กกำพร้ามาตลอด แต่ก็มีศักดิ์ศรีพอ และไม่เคยยอมให้ใครมาข่มเหงรังแกอย่างไม่ยุติธรรมเฉย ๆ อยู่ฝ่ายเดียว
“คุณต้องการอะไร บอกมาตรง ๆ ดีกว่า”
เด็กหนุ่มเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง จนราชามังกรชะงัก ด้วยไม่เคยเจอปฏิกิริยาเช่นนี้จากคนอื่นมาก่อน
“ถ้าข้าบอกว่าอยากได้ตัวเจ้าล่ะ เจ้าจะว่ายังไง?”
ในเมื่ออีกฝ่ายถามมาตรง ๆ ดราโกจึงตอบกลับไปตรง ๆ เช่นกัน เขาสังเกตเห็นใบหน้าหวาน ๆ นั่นมีสีหน้าลำบากใจและแดงเรื่อด้วยความโมโหให้เห็น แต่สักพักเจ้าตัวก็ปรับสีหน้าให้เรียบเฉย แล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงข่มอารมณ์
“ผมเป็นผู้ชาย เหมือนคุณนะ”
“ข้ารู้ ข้ามองออกหรอกน่า”
ราชามังกรหนุ่มตอบกลับอย่างอารมณ์ดี และคอยดูว่าอีกฝ่ายจะตอบโต้กลับมาเช่นไร
“คนโรคจิต...”
น้ำฟ้าพึมพำกับความหน้าหนาไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อยของอีกฝ่าย แต่คนฟังกลับยิ้มแล้วเอ่ยโต้ตอบกลับมาให้เด็กหนุ่มได้อึ้ง
“เรื่องของความรักความชอบ ไม่จำเป็นต้องมีเรื่องเพศเข้ามาแบ่งสักหน่อย”
“แต่นั่นมันเป็นเรื่องของความสมยอมพร้อมใจของทั้งคู่ไม่ใช่หรือ แต่ผมไม่ได้อยากมีอะไรกับคุณนี่”
น้ำฟ้าแย้งกลับไปอีก พลางขยับถอยหลังหนี เพราะอีกฝ่ายไม่พูดเปล่าแต่กลับขยับกายเข้ามาใกล้เขาเข้าให้ทุกที
“นั่นเพราะเจ้ายังไม่รู้จักว่าเพศเดียวกันนั้นสามารถมอบความหรรษาให้เจ้าได้ขนาดไหน ถ้าเจ้าได้ลองสักครั้ง รับรองว่าเจ้าจะติดใจ”
ราชามังกรบอกพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาน้ำฟ้านึกอยากจะตะโกนด่าอีกฝ่ายว่าช่างหน้าด้านหน้าทนเสียเหลือเกิน แต่กลัวว่ามังกรตรงหน้าจะโมโหเอาแล้วคืนร่างเดิมจับเขาเคี้ยวเล่นเอาเข้า เขาไม่อยากจะเป็นอาหารมื้อค่ำของคนตรงหน้านักหรอกนะ ไม่ว่าจะอิงในความหมายจริง ๆ หรือในอีกแบบก็ตาม
“เอาแบบนี้ไหม ถ้าข้าสัมผัสเจ้า แล้วเจ้าไม่เกิดอารมณ์คล้อยตาม ข้าก็จะเลิกยุ่งกับเจ้า แล้วเผลอ ๆ อาจจะพาเจ้าไปส่งแถว ๆ ที่เดิมที่เจ้าปรากฏกายขึ้นก็ได้นะ”
จู่ ๆ ดราโกก็ยื่นข้อเสนอทำให้คนกำลังคิดเอาตัวรอดชะงักกึก พลางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างลังเล
“รับรองว่าแค่เล้าโลมภายนอก ไม่ทำเกินเลยเด็ดขาด ... ในเมื่อเจ้ายืนยันว่าตัวเองปกติ เจ้าก็ไม่น่าจะปฏิเสธเงื่อนไขนี้นี่ จริงไหม”
น้ำฟ้านิ่งคิด สิ่งที่อีกฝ่ายเสนอ แม้ว่าจะทำให้เขาค่อนข้างเปลืองตัวไปสักหน่อย แต่ถ้าเขาไม่เกิดอารมณ์อะไรกับมังกรหนุ่ม ก็เท่ากับว่าเขามีโอกาสได้กลับบ้านพร้อม ๆ กับที่อีกฝ่ายจะได้เลิกมายุ่งวุ่นวายกับเขาสักที
“สัญญานะ...ห้ามคุณกลับคำพูดด้วย”
“หึ! ราชามังกรอย่างข้าไม่เคยผิดคำสัญญากับผู้ใดอยู่แล้ว!”
ดราโกบอกด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ จนน้ำฟ้าเริ่มคล้อยตาม
“ก็ได้...ผมจะลองดู”
--- TBC ---
...
...
หลายคนเริ่มหมั่นไส้ดราโก ถึงมันจะหื่นแต่พี่แกก็ใจดีนา (ตรงไหน) มาแปะตอน 3 ค่ะ แล้วเจอกันตอน 4 พรุ่งนี้เน้อ
-
ติดกับง่ายๆเลยน้ำฟ้า กร๊าซ~ :haun4:
ติดตามตอนต่อไป :really2:
-
ดราโกเจ้าเล่ห์จริงๆ
-
จ้าวมังกรดราโกแสดงฝีมือหน่อยน้า... :z1:
ถ้าไม่ได้แสดงว่าอ่อน :haun4:
จิ้มๆๆๆ :m25: :pighaun:
-
:sad4: ค้างอ่า :o12:
-
โธ่ๆๆๆๆๆๆน้ำฟ้าไปสัญญาอย่างงั้นได้ไง :serius2: :serius2:
ไอ้มังกรบ้า :m31: มังกรเจ้าเล่ห์ :beat:
-
รอตอนต่อไป
ก๊าซซซซซซซ
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มังกรกินเด็กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :haun4:
-
ดราโกเจ้าเล่ห์อ่ะ
น้ำฟ้าหลงกลมังกรหื่นเข้าแล้ว
แล้วอย่างนี้น้ำฟ้าจะรอดเหรอ
-
ฟ้าเอ๊ย มังกรหื่นเชื่อได้ที่หนายยยยย ไม่รอดแน่ :haun4:
-
น้ำฟ้าตกหลุมดราโกอย่างจังเลย
แล้วจะรอดไหมเนี่ยน้ำฟ้า
-
มังกรหื่นนี่เจ้าเล่ห์เกิ๊น :z1:
ว่าแต่... พระราชินีไม่ใช่แม่ของน้ำฟ้าเหรอ
-
น้ำฟ้าเอ้ย ได้เป็นเมียมังกรเป็นแน่
-
ดราโก แผนสูงนะนี่ แล้วนำฟ้าจะรอดไหมนี่
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.4 เดิมพันแสนหรรษา
...ผิวขาวเนียนละเอียดเสียยิ่งกว่าหญิงสาวบางคน ทำให้ราชามังกรลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ ตอนนี้น้ำฟ้ากำลังนั่งหันหลังพิงกับอกเปลือยกว้างของเขา พร้อมกับสะกดกลั้นความรู้สึกแปลก ๆ ที่พุ่งพล่านขึ้นมาทีละน้อย ยามเมื่อมือใหญ่ของจ้าวมังกรลูบไล้ผ่านผิวกาย
“อื้อ...ฮึก...”
เสียงครางที่พยายามกลั้นไว้ ทำให้ดราโกกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างชอบใจ น้ำฟ้ายังไร้เดียงสายิ่งนัก มีหรือจะทานทนต่อสัมผัสอันเชี่ยวชาญช่ำชองของเขาได้
“เป็นยังไง รู้สึกดีมากไหม?”
ราชามังกรแกล้งกระซิบถาม แต่เด็กหนุ่มรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ แม้จะมีหลุดครางแผ่วเบา ให้ได้ยินบ้างก็ตาม
“หึ ๆ เด็กดื้อ ถ้าอย่างนั้นเจอแบบนี้เข้าล่ะ”
มือใหญ่บีบเค้นที่ยอดอกสีชมพูคล้ำทั้งสองอย่างหยอกเย้า เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก หงายหน้าไปด้านหลังอย่างลืมตัว ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่เริ่มก่อตัว ร่างทั้งร่างบิดเร่าไปมาพร้อมเสียงครางผะแผ่ว ปลุกเร้าอารมณ์ผู้กระทำ ให้ลอบกลืนน้ำลายลงคอ นึกอยากทำให้มากกว่านี้ แต่ก็ติดที่สัญญาเอาไว้ก่อนหน้านั้น
“ยอมแพ้หรือยัง พูดออกมาสิว่า เจ้าชอบสัมผัสของข้า”
ดราโกกระซิบ แต่น้ำฟ้านั้นพยายามจะฝืนความรู้สึกของตัวเองเต็มที่ แม้ว่าร่างกายจะแสดงให้เห็นชัดเจนว่า กำลังมีอารมณ์ถึงที่สุดเพียงใดก็ตาม
“ดูซิ...ลุกตั้งถึงเพียงนี้ เจ้ายังบอกว่าไม่รู้สึก เด็กดื้อเอ๋ย”
ราชามังกรหนุ่มเริ่มนึกสนุกในการกลั่นแกล้งอีกฝ่าย เขาเลื่อนมือมาเกาะกุมแก่นกายแข็งขึงกลางลำตัวของเด็กหนุ่ม น้ำฟ้าหน้าแดงวาบ เมื่อมือใหญ่ขยับขึ้นลงเชื่องช้า เด็กหนุ่มสั่นศีรษะไปมา ก่อนจะเอ่ยครางเสียงแผ่ว
“พะ...พอ...ยะ...อย่า ผมยอมแล้ว...ฮึก!”
เสียงครางที่แสนชวนกระตุ้นอารมณ์ ทำให้ราชามังกรแค่นยิ้ม เพราะตัวเองก็เริ่มมีอารมณ์ไม่แตกต่างกัน และขืนยังนัวเนียร่างเล็กนี่ไม่เลิก เห็นทีคงต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนผิดสัญญาเข้าให้แน่
“หึ... ถือว่าเจ้าแพ้ข้าแล้วนะ ไว้ข้าจะพิจารณาทีหลังว่าจะลงโทษกับเจ้าอย่างไร”
ดราโกบอกแล้วลุกจากอ่างน้ำขึ้นไปก่อน ทิ้งน้ำฟ้านอนซบขอบอ่าง หอบหายใจเบา ๆ พอเริ่มได้สติเด็กหนุ่มก็หน้าแดงก่ำ แต่ก็อดมองราชามังกรในแง่ดีขึ้นมาไม่ได้ ที่อีกฝ่ายยอมรักษาสัญญา เพราะเขาคิดว่าจะถูกล่วงเกินมากกว่านี้เสียแล้ว
ทางด้านของดราโก พอออกจากห้องอาบน้ำ ก็เดินตรงไปยังระเบียงกว้างของปราสาท เขากลายร่างเป็นมังกรยักษ์สีดำ ก่อนจะบินโฉบลงไปในเขตหมู่บ้านย่านถนนเริงรมย์ของเกาะกลางฟ้าละแวกนั้น พร้อมกับเหมาบรรดาบุรุษและสาวงามมากมายให้คอยปรนนิบัติ แต่แม้จะได้รับสัมผัสอันเชี่ยวชาญเจนจัดทางด้านกามารมณ์จากฝั่งตรงข้ามมากมายเพียงใด แต่ในห้วงความคิดของดราโกกลับมีเพียงแต่น้ำเสียงหวานครางผะแผ่ว และปฏิกิริยาอันไร้เดียงสาจากเรือนร่างของน้ำฟ้าเพียงแค่นั้น
และเมื่อค่ำคืนแห่งตัณหาราคะผ่านพ้นไป ราชาหนุ่มก็ทิ้งถุงเหรียญทองไว้บนเตียงที่ล้วนแล้วแต่มีร่างอันอ่อนแรงของหญิงชายนอนสลบไสลกลาดเกลื่อนถ้วนหน้าด้วยความอ่อนเพลีย ส่วนตัวจ้าวมังกรเองนั้นดูเหมือนไม่ได้เหนื่อยอ่อนอันใด เจ้าตัวกลายร่างและบินกลับไปยังปราสาท ซึ่งพอถึงแทนที่จะตรงกลับไปยังห้องพัก แต่กลับเผลอเดินไปยังห้องนอนของน้ำฟ้า ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเงียบ ๆ เพื่อมองหน้าเด็กหนุ่มที่กำลังหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียที่สะสมมาทั้งวัน
“ทำไมเด็กตัวผอมบางอย่างเจ้า ถึงได้ดึงดูดความสนใจของข้านักนะ”
“อืม...”
เสียงครางเบา ๆ ในลำคอคล้ายละเมอพร้อมกับร่างที่พลิกตะแคง ทำให้ดราโกยิ้มน้อย ๆ กับความน่าเอ็นดูนั่น เขาลูบไล้เส้นผมสีน้ำตาลอ่อน แล้วค่อย ๆ ไล่ลงไปจนถึงริมฝีปากนุ่มนิ่ม
“อือ...”
เสียงครางเบา ๆ พร้อมริมฝีปากที่เผยอคล้ายจะเชิญชวน ทำให้คนมองกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมกับโน้มใบหน้าลงไปใกล้ ๆ ด้วยความลืมตัว ริมฝีปากได้รูปประกบกับริมฝีปากนุ่มนิ่มของอีกฝ่าย พร้อมกับแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในช่องปากซึ่งถูกบังคับให้เปิดรับการรุกรานอันเร่าร้อน
“อือ...อื้อ! อื๊อ!”
น้ำฟ้าที่งัวเงียในทีแรก ตื่นขึ้นมาเต็มตา เขาพยายามดันร่างของราชามังกรออกไป แต่กลับได้ผลตรงกันข้ามและกว่าที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มจะเป็นอิสระ ร่างเล็กก็อ่อนระทวย หอบหายใจติดขัด สมองเบลอนึกอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
สำหรับราชามังกร แค่เพียงจุมพิตอันไร้เดียงสาของน้ำฟ้า ก็กระตุ้นอารมณ์ของเขาให้ตื่นขึ้นเสียยิ่งกว่าการร่วมรักกับบรรดาชายและสาวงามที่เพิ่งผ่านมาเสียอีก
“เป็นของข้าเถอะนะ เด็กน้อย”
ร่างสูงที่คร่อมทับกระซิบบอก ทำเอาน้ำฟ้าสะดุ้งเฮือก เด็กหนุ่มดิ้นรนไปมา ภายใต้ร่างแกร่งที่มีเรี่ยวแรงมหาศาล และเมื่อเห็นว่าไร้ทางสู้ น้ำฟ้าจึงแสร้งทำเป็นนอนหอบนิ่ง สร้างความพึงพอใจให้กับฝ่ายรุกยิ่งนัก แต่พอดราโกเผลอเปิดช่องว่าง เด็กหนุ่มก็งอเข่าสวนกระทุ้งไปยังจุดยุทธศาสตร์ของอีกฝ่ายเต็มแรง จนร่างของราชามังกรสะดุ้งเฮือก ส่วนน้ำฟ้ารีบฉวยจังหวะนี้ ผลักร่างของชายหนุ่มตกเตียง ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ดราโกไม่ได้ทันตั้งตัว
“เจ้าเด็กตัวแสบ...โธ่โว้ย!”
ราชามังกรผู้ยิ่งใหญ่กัดฟันกรอดด้วยความเสียหน้า จะตะโกนเรียกทหารแถวนั้นให้ตามน้ำฟ้าไป ก็ไม่อยากให้ลูกน้องเห็นสภาพของตัวเองยามนี้ เจ้าตัวนั่งจุกอยู่บนพื้นสักพัก แล้วจึงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยันกายขึ้นยืน แต่ยังคงนิ่วหน้านิด ๆ พลางคิดว่าโชคดีแล้วที่ตัวเองเป็นมังกรที่แข็งแกร่งไปเสียทั่วร่าง ขืนเป็นมนุษย์ธรรมดาโดนเข้าไปเต็ม ๆ แบบนั้น เขาอาจจะถึงขั้นเสื่อมสมรรถภาพทางเพศเข้าให้ได้เลยทีเดียว
“อย่าให้จับได้เมื่อไหร่นะ จะทำโน่นทำนี่ให้หนำใจทีเดียว!”
แม้จะถูกเล่นงานตอบโต้รุนแรง แต่ดราโกก็ยังคงจินตนาการถึงร่างเปลือยเปล่าเร่าร้อนของอีกฝ่าย พร้อมกับแสยะยิ้มน้อย ๆ ชนิดที่ถ้าเด็กหนุ่มได้เห็น คงต้องรีบหนีห่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ทางด้านน้ำฟ้า เด็กหนุ่มวิ่งหนีอย่างไม่ดูทิศเหนือทิศใต้ คิดแต่เพียงขอให้หลบพ้นจากราชามังกรจอมหื่นผู้นั้นได้เป็นพอ เขาวิ่งไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาสุดอยู่ตรงลานระเบียงที่กว้างของปราสาทที่ดราโกเคยพาเขามาครั้งแรก น้ำฟ้าเม้มปากแน่นเตรียมจะหันหลังกลับไปซ่อนในปราสาท หากแต่ชายที่คิดว่าน่าจะกำลังจุกอยู่กับที่ กลับปรากฏกายเบื้องหน้าเขาพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมดุดันชนิดที่ทำให้คนมองต้องขวัญผวา
“หนีไม่รอดแล้วลูกแมวน้อย ไหนดูซิว่าจะงัดอะไรมาโต้ตอบเอาตัวรอดได้อีก!”
น้ำฟ้ากลืนน้ำลายลงคอถอยกรูดไปเรื่อย ๆ จนสุดราวระเบียง มองไปเบื้องล่างเป็นอากาศเวิ้งว้างเหนือผืนดินหลายร้อยเมตร เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอขณะที่ร่างสูงของราชามังกรก้าวเดินย่างเท้าเข้ามาเรื่อย ๆ
“อย่าเข้ามานะ!”
น้ำฟ้าตะโกนขู่ แต่ไม่ได้ผล
“ทำไม? จะกระโดดลงไปหรือยังไง?”
ดราโกเอ่ยเยาะ ทำเอาเด็กหนุ่มเลือดขึ้นหน้า เขาหวนคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่ชายในชุดคลุมดำทำร้ายเขา บางทีตัวเขาอาจจะมีพลังพิเศษในร่างนี้ก็ได้ ถึงเขาจะไม่รู้ว่าพลังนั้นจะสามารถทำอะไรได้บ้าง แต่ก็ยังดีกว่ายอมเป็นลูกไล่ให้มังกรใจร้ายตรงหน้านี่รังแกเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวล่ะนะ
“เฮ้ย! นี่เจ้าคงไม่คิดจะโดดลงไปจริง ๆ ใช่ไหม?”
มังกรหนุ่มทักอย่างตกใจเมื่อเห็นน้ำฟ้าปีนขึ้นไปยืนที่ราวระเบียงและหันมามองเขาด้วยแววตาตัดสินใจวูบหนึ่ง
“ผมเคยบอกแล้วไงว่า ผมไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือของเล่นของใคร...ถ้ายังยืนกรานจะบังคับขืนใจกันล่ะก็ สู้ยอมตายเสียยังจะดีกว่า!”
บอกจบน้ำฟ้าก็ตัดสินใจกระโดดพุ่งลงไปเบื้องล่าง เด็กหนุ่มหลับตาด้วยความกลัว ได้แต่ภาวนาว่าให้เกิดปาฏิหาริย์อันใดก็ตามให้เขารอดชีวิตในครั้งนี้ แต่แล้วก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มจะดิ่งลิ่วลงสู่ผืนดินเบื้องล่าง กรงเล็บแกร่งใหญ่โตของมังกรดำก็บินมาโฉบร่างนั้นกลับขึ้นไปบนปราสาทเสียก่อน แล้วจึงปล่อยร่างของน้ำฟ้าตกตุบลงมาบนพื้นระเบียง ก่อนจะกลับคืนร่างเป็นมนุษย์ตามเดิม สีหน้าบ่งบอกถึงความหงุดหงิดและโมโหสุดขีด
“ทำอะไรโง่ ๆ คิดว่าตัวเองมีพลังพิเศษมากนักหรือยังไง! ต่อให้เป็นเชื้อสายราชวงศ์ฮาร์โมเนียอะไรนั่นจริง พลังที่เจ้ามีอย่างดีก็แค่พลังป้องกันตัวเองเล็กน้อยเท่านั้น ลองตกจากที่สูงแบบนี้ ยังไงก็กระดูกออกนอกเนื้อไม่มีทางรอดแน่!”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกต่อถ้อยคำตวาดด้วยความกราดเกรี้ยวของอีกฝ่าย แต่แม้จะกลัวแสนกลัว เขาก็ยังกัดฟันกรอดพลางโพล่งใส่ไปอย่างเหลืออด
“แล้วเพราะใครกันเล่าที่ทำให้ผมต้องทำแบบนี้! ผมน่ะไม่ได้ต้องการมาอยู่ที่โลกแห่งนี้สักนิด ผมอยากกลับบ้าน อยากกลับไปหาทุกคนที่สถานสงเคราะห์นั่น ...โธ่โว้ย!”
น้ำฟ้าทุบมือกับพื้นระเบียงที่เป็นหินทั้งก้อนอย่างแรง จนมือเล็กทั้งคู่ช้ำไปหมด แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้คิดใส่ใจ ความกังวลและความหวาดกลัว นับตั้งแต่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์โลกเหมือนคนอื่น รวมถึงการที่ต้องหลงมาอยู่ในมิติแห่งนี้ ทำให้เขาหมดความอดทน ลืมตัวเผลอระบายความในใจออกมาจนหมดสิ้น
ทางด้านราชามังกรเอง พอได้เห็นอีกฝ่ายในสภาพเช่นนี้ ก็เริ่มผ่อนคลายอารมณ์กราดเกรี้ยวลง เขาทรุดกายข้างร่างเล็ก พลางโอบรั้งร่างนั้นมากอดในอกอย่างอ่อนโยน แม้น้ำฟ้าจะขัดขืนในครั้งแรก แต่พอได้ยินน้ำเสียงทุ้มนุ่มหูกระซิบใกล้ ๆ ก็ทำให้เขาเริ่มโอนอ่อนผ่อนตามสัมผัสนั้นทีละน้อย
“ไม่เป็นไรนะ...ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้า คอยดูแลเจ้าเอง”
น้ำฟ้าพิงศีรษะกับอกกว้างของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ความอบอุ่นอ่อนโยนที่จ้าวมังกรมีให้ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลายความกังวลทั้งหมดลง เวลาผ่านไปพักใหญ่เด็กหนุ่มจึงเผลอหลับลงไปในอ้อมกอดของราชามังกรในที่สุด
ดราโกมองร่างเล็กในอ้อมกอดของตนที่หลับไปแล้วด้วยความรู้สึกประหลาดบางอย่าง เขาค่อย ๆ ช้อนร่างที่หลับไปอุ้มขึ้นแนบอก แล้วจึงเดินตรงไปยังห้องพักของตัวเอง วางร่างบอบบางลงบนเตียงใหญ่ พลางเฝ้าดูใบหน้าหวานอ่อนเยาว์หลับใหลตลอดทั้งคืน โดยไม่ได้ทำอะไรล่วงเกินเด็กหนุ่มแม้แต่นิดเดียว
น้ำฟ้าปรือตาขึ้นอย่างงัวเงีย มองไปรอบ ๆ กาย ก่อนจะสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง เพราะห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่เขานอนเมื่อวาน แต่เป็นห้องที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ตื่นแล้วหรือ หิวหรือยัง ข้าจะได้ให้คนยกอาหารเช้ามาที่ห้องนี่เลย”
น้ำเสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นอีกมุมหนึ่งของห้อง พอน้ำฟ้าหันไปยังต้นเสียงก็เห็นดราโกกำลังนั่งเดินหมากรุกเล่นอยู่ที่มุมพักผ่อนกับครีอุส ซึ่งเป็นคนสนิทของมังกรหนุ่ม
“ทำไมผมถึงมานอนห้องคุณได้?”
น้ำฟ้าถามด้วยน้ำเสียงกึ่งสงสัยกึ่งหวาดหวั่น ดราโกเห็นสีหน้าแบบนั้นก็นึกอยากจะแกล้งขึ้นมา จึงแสร้งทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน แล้วตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ก็เจ้าดันหลับไประหว่างที่ข้าปลอบเจ้าตรงระเบียงด้านนอกนั่น ข้าเลยอุ้มเจ้ามานอนด้วยกันที่ห้องข้ายังไงล่ะ ...เจ้านอนหลับลึกมากเลยรู้ตัวไหม ขนาดทำโน่นทำนี่ไปตั้งขนาดนั้นยังไม่รู้สึกตัวอีก”
น้ำฟ้าหน้าแดงวาบ พยายามสำรวจตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงหลุดหัวเราะเบา ๆ ของคนที่กำลังปั้นหน้าเรียบเฉยอยู่
“คุณ...โกหกสินะ”
“ไม่ได้โกหกสักหน่อย เจ้าต่างหากที่คิดมากไปเอง ข้ายังไม่ทันได้พูดสักคำว่าข้ามีอะไรกับเจ้าเมื่อคืน”
ดราโกบอกหน้าตาเฉย ทำให้คนฟังหน้าแดงวาบ นึกอยากจะอาละวาดโวยวายแล้วเขวี้ยงข้าวของใส่มังกรหน้าด้านผู้นี้ให้หายเจ็บใจสักที แต่ขืนทำแบบนั้นมีหวังคงเป็นผลเสียมากกว่าดีเป็นแน่
“รุกฆาตขอรับ”
คนที่นิ่งเงียบฟังการสนทนามาได้สักพัก เดินหมากปิดกระดาน ทำให้คนที่กำลังอารมณ์ดีชะงักกึก แล้วจึงนิ่วหน้ามองลูกน้องคนสนิท
“เจ้าเล่นทีเผลอนี่ครีอุส!”
“ท่านไม่ควรประมาทเองนี่ขอรับ”
ครีอุสบอกด้วยสีหน้านิ่งดุจน้ำเสียง ทำให้ดราโกทำเสียงฮึในลำคอ แล้วจึงลุกขึ้นจากที่นั่งเดินตรงมาหาร่างบนเตียงแทน ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง
“เป็นอะไรกลัวหรือ?”
“ใครว่าผมกลัว!”
น้ำฟ้าขู่กลับเพราะน้ำเสียงและแววตานั่นจงใจแหย่เขาชัด ๆ
“ก็ว่างั้นล่ะ จะกลัวไปทำไม ข้าไม่ปล้ำเจ้าต่อหน้าหมอนั่นหรอก”
เด็กหนุ่มทำหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์ แต่คนมองกลับเห็นว่ามันดูน่ารักดีไปอีกแบบ
“นี่เด็กน้อย เจ้าจะว่ายังไงถ้าข้าบอกว่า ข้าชักเริ่มชอบเจ้าขึ้นมาจริง ๆ บ้างแล้วน่ะ”
คำสารภาพที่เอ่ยออกมา ทำให้คนที่กำลังเก็บตัวหมากรุกใส่กล่องไม้ชะงักกึก พร้อมกับชำเลืองมองมายังผู้พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ส่วนคนที่ถูกสารภาพรักตรง ๆ ซึ่ง ๆ หน้า ถึงกับตาเบิกกว้าง นั่งตัวแข็งทื่อ เพราะมองดูแล้วคนพูดดูท่าทางเอาจริง ไม่ได้หยอกล้อเล่นเหมือนก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อย
“เอาเถอะ เจ้าอาจจะรู้สึกเขินอาย และต้องการเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับคำตอบในเรื่องแบบนี้”
ราชามังกรตีความปฏิกิริยาโต้ตอบของน้ำฟ้าเป็นอีกแบบ แล้วจึงยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับคำพูดที่ทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง
“ถ้าเช่นนั้น เย็นนี้ข้าจะมาเอาคำตอบจากเจ้า ระหว่างนี้ก็พักผ่อนรอข้าที่ห้องนี่ล่ะ อยากได้อะไรก็เรียกคนแถวนี้มาสั่งเอาแล้วกันนะ”
ดราโกบอกแล้วชะโงกหน้าไปหอมแก้มของน้ำฟ้าฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินฮัมเพลงออกจากห้องพักของตนไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนครีอุสมองเด็กหนุ่มที่นั่งอึ้งตะลึงไม่หายด้วยความสงสาร แล้วจึงเดินตามผู้เป็นนายออกไปจากห้อง แต่ก็ยังคงเหลือบมองร่างที่นั่งนิ่งบนเตียงอีกครั้ง พลางถอนหายใจเบา ๆ ต่อชะตากรรมของเด็กหนุ่ม ซึ่งกลับกลายเป็นที่พึงพอใจของจ้าวมังกรผู้แสนจะเอาแต่ใจ และเจ้าอารมณ์ที่สุดในอาณาจักรมังกรแห่งนี้
--- TBC ---
มาต่อตอนที่ 4 แล้วค่ะ น้องน้ำฟ้ายังรอดปลอดภัยอยู่นะคะ หุ ๆ บอกแล้วป๋าดราโกเค้ามีคุณธรรม(?) เป็นพัก ๆ ดังนั้นตอนนี้ น้องน้ำฟ้าก็ยังรอดไปอีกตอนล่ะค่ะ หุ ๆ
ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามอ่านและคอยคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้นะคะ ส่วนใครที่ถามถึงราชินี เธอไม่ใช่แม่ของน้ำฟ้าค่ะ เป็นเมียอีกคนของป๊ะป๋าน้ำฟ้าค่ะ (รายละเอียดญาติโกโหติกาของนายเอกเราคาดว่าจะเป็นตอนที่ 5 ค่ะ)
ป.ล. ทำสารบัญแต่ละตอนไว้ที่หน้าแรก/ข้อความแรกแล้วนะคะ จะได้สะดวกต่อการอ่านของคนที่เข้ามาทีหลังค่ะ ^ ^
-
น้ำฟ้า น่ารักน่ากอดอะ :กอด1:
ดราโกนี่อยู่ในนิยาม หื่น โหด แรง รึป่าวน้อ o18
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ :L2:
-
"เป็นของจ้าวมังกรผู้แสนจะเอาแต่ใจ และเจ้าอารมณ์ที่สุดในอาณาจักรมังกร" << ดูท่าแล้วนํ้าฟ้าจะต้องเหนื่อยกว่านี้อีกแน่ :try2:
-
โว้ว!! เจ้ามังกร(ดูเหมือนจะ)มีคุณธรรม
แต่น้ำฟ้าจะรอดได้สักกี่คืนละเนี่ย
-
เป็นคนไม่ค่อยดี แต่รักจริงก็พยายามเข้านะป๋าดราโก
-
แต่เราไม่ค่อยอยากให้ดราโก้มีคุณธรรมเลยอ่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้ำฟ้ากลายเป็นที่ถูกใจของดราโกซะแล้ว
แถมยังมัดมือชกจะเอาคำตอบเย็นนี้อีก
น้ำฟ้าจะทำยังไงต่อไปนะ
-
จะเป็นอย่างไรต่อไปหนอ...
-
แม่เลี้ยงของน้ำฟ้า เป็นคนอยากจะฆ่าฟ้าใช่มั้ยล่ะ แล้วพระราชาทำไมไม่ปกป้องลูกตัวเอง ทำไมต้องส่งลูกตัวเองไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ ให้ลำบากอยู่ได้เป็นสิบๆ ปี แล้วนึกเฮี้ยนจะมารับตัวกลับอะไรตอนนี้ ทำไมไม่ลงโทษราชินีที่คิดทำร้ายลูกตัวเอง ทำร้ายเมียรักไม่ลง ลูกจะเป็นยังไงไม่สนใจเหรอ เป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้เลยนะ
ฟ้าอยู่กับดราโกก็ดีอยู่แล้วล่ะ แล้วก็ดีเอง
แต่เราไม่ค่อยอยากให้ดราโก้มีคุณธรรมเลยอ่า :laugh: :laugh: :laugh:
ถูกต้องที่สวดดดดดดดดด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o13
ถูกใจเรื่องนี้อีกแล้ว
:กอด1:
ชอบจังจร้า
:impress2:
-
น้ำฟ้า ยั่วโดยไม่รู้ตัวซินะ อย่าให้จ้าวมังกร ได้ตัวก่อนหล่ะ
ต้องเอาให้หนักๆเลย ดูท่าทางจะเจ้าชู้ อิอิ
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.5 เรื่องราวในอดีต
...น้ำฟ้าเดินไปมาในห้องด้วยความหงุดหงิด เนื่องจากถูกทหารยามที่เฝ้าหน้าห้องกักบริเวณไม่ให้ออกไปไหน โดยผู้ออกคำสั่งก็ไม่ใช่ใคร นอกจากราชามังกรตัวปัญหาที่เป็นสาเหตุให้เขากลัดกลุ้มอยู่ขณะนี้
“มังกรบ้ากามนั่น จะเอายังไงของเค้ากันแน่นะ!”
เด็กหนุ่มพึมพำอย่างหงุดหงิด พลางทิ้งกายนอนลงบนเตียงใหญ่กลางห้อง หวนคิดถึงคำพูดที่ทิ้งท้ายไว้เมื่อตอนเช้าของดราโก ก่อนจะใบหน้าแดงระเรื่อทั้งฉุนทั้งอาย เพราะนี่เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้ชายด้วยกันสารภาพรักเข้าให้
“อืม…อะ...เอ๋... ว่าแต่หมอนั่นรู้เรื่องที่เราเป็นเจ้าชายฮาร์โมเนียอะไรนั่นด้วยนี่นา!”
จู่ ๆ คนที่นอนแผ่กลางเตียงก็ต้องสะดุ้ง แล้วลุกขึ้นพรวดนั่งอย่างนึกขึ้นได้ เมื่อหวนคิดถึงคำพูดของมังกรหนุ่มเมื่อคืนที่ผ่านมา
“รู้ได้ไง หรือว่าจะเกี่ยวข้องกับคนที่คิดจะฆ่าเราคนนั้น...”
น้ำฟ้าพึมพำกับตัวเอง แต่เขาก็ตัดข้อสันนิษฐานอย่างหลังออกไป เพราะหากดราโกรู้จักกับชายในชุดคลุมดำนั่นจริง คงไม่ปล่อยเขาไว้จนป่านนี้ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าชายแห่งฮาร์โมเนียแน่
“ไปถามดีกว่า!”
เด็กหนุ่มที่ยังคงติดใจสงสัยในเรื่องชาติกำเนิดของตน ตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง แต่ก็ถูกยามที่เฝ้าประตูกันไว้อยู่ดี
“คือผมมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับมังกรบ้า...เอ๊ย ราชามังกรนั่นน่ะครับ”
ทหารยามทั้งสองสบตากันปริบ ๆ แล้วหนึ่งในนั้นจึงพยักหน้าบอกว่าจะไปตามให้ แต่ให้น้ำฟ้ากลับไปรอในห้องก่อน ซึ่งเด็กหนุ่มก็ทำตามโดยไม่ได้คิดบ่ายเบี่ยงอันใด นั่งรอพักใหญ่ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับการปรากฏกายของร่างสูงหล่อเหลาซึ่งมีใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีผิดจากปกติ
“ไง! ตัดสินใจได้แล้วสินะว่าจะรับรักข้า เจ้านี่ก็ไวไฟมิใช่น้อยทีเดียวนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้หรอก ก็ข้ามันมีเสน่ห์เร้าใจทั้งเพศเดียวกันและเพศตรงข้ามเช่นนี้”
น้ำฟ้าหรี่ตามองอีกฝ่ายที่ช่างพูดชมตัวเองออกมาได้อย่างไม่อายปาก เช่นเดียวกับครีอุสที่เดินติดตามราชามังกรมาด้วย เนื่องจากอีกฝ่ายเล่นทิ้งงานเอกสารสำคัญที่ต้องพิจารณาก่อนการประชุมขุนนางมาทันที ที่ทหารบอกว่าน้ำฟ้าเรียกหา เดือดร้อนคนสนิทที่ควบตำแหน่งทั้งองค์รักษ์และที่ปรึกษาอย่างเขา ต้องคอยมาติดตามดึงราชามังกรกลับไปทำงานหลังจากจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จหลังจากนี้
“หยุดหลงตัวเองชั่วครู่ได้ไหม ผมไม่ได้เรียกคุณมาเพราะจะรับรักอะไรนั่นอย่างที่คุณคิดหรอก ผมแค่อยากถามเรื่องฮาร์โมเนีย...คุณรู้เรื่องชาติกำเนิดที่แท้จริงของผมใช่ไหม?”
คนมีสีหน้าดีใจชะงักกึก พร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างไม่คิดจะรักษามารยาท ก่อนจะยักไหล่นิด ๆ แล้วเดินไปนั่งที่มุมรับแขกอย่างไม่สนใจ พลางเหลือบสายตามายังครีอุส ให้คนสนิทเป็นคนตอบคำถามนั่นแทน
“คือ...เท่าที่ข้ารู้มา ราชวงศ์ฮาร์โมเนียเคยมีพระโอรสองค์โตอันเกิดจากราชินีองค์ก่อน ทว่าเจ้าชายองค์โตนั้นหายสาบสูญไปตั้งแต่ทรงพระเยาว์ ซึ่งสาเหตุนั้นก็เกิดจากการปรวนแปรของมิติที่เกิดขึ้น...”
“การปรวนแปรของมิติ...”
น้ำฟ้าทวนคำ นึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขามายังโลกนี้ ก่อนจะเผลอกอดแขนตัวสั่นนิด ๆ ด้วยความลืมตัว จนดราโกที่ลอบมองอยู่ถอนหายใจ แล้วเปรยขึ้นเรียบ ๆ
“นั่นก็เป็นแค่การแก้ตัวของผู้ที่เกี่ยวข้องนั่นล่ะ จริงอยู่การปรวนแปรของมิติมันอาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อทุกเวลา แต่คิดดูสิว่า ทำไมถึงจำเพาะเจาะจงแค่เจ้าชายเท่านั้นที่ถูกดึงเข้าไปในมิติหายสาบสูญไป ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนฉวยจังหวะอาศัยการแปรปรวนของมิตินั้น ส่งเจ้าชายให้หายไปในนั้นเอง”
เสียงแทรกของดราโกที่ดังขึ้นทำให้น้ำฟ้าหันขวับไปยังคนพูด แล้วจึงหันมามองครีอุสด้วยสายตาตั้งคำถาม
“ถูกอย่างที่ท่านจ้าวกล่าวขอรับ แต่คนที่เกี่ยวข้องในเหตุการณ์นั้นล้วนแต่เสียชีวิตไปหมดแล้ว จึงไม่มีพยานยืนยันได้”
“เสียชีวิต?”
“ขอรับ...อุบัติเหตุบ้าง หายสาบสูญโดยไม่ทราบสาเหตุบ้าง มีข่าวลือกันว่า ผู้ที่หายสาบสูญอาจจะหนีไปเพราะกลัวราชาและราชินีจะลงโทษ แต่ต้นเหตุที่แท้จริงข้าคิดว่า คงถูกคนร้ายตัวจริงสังหารปิดปากเสียมากกว่า เพราะถ้าผู้อยู่ร่วมเหตุการณ์แต่ละคน หากลองตั้งสติและทบทวนดี ๆ ก็อาจจะมีใครฉุกคิดขึ้นมาก็ได้ว่า สิ่งที่ทำให้พระโอรสหายสาบสูญไปนั้น หาใช่ปรากฏการณ์ตามธรรมชาติไม่... อีกอย่างการหายตัว และการตายของบุคคลใกล้ชิดพระโอรสในเหตุการณ์ดังกล่าว เกิดขึ้นก่อนการสอบสวนเพียงแค่ชั่วค่ำคืนเท่านั้น”
น้ำฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า การที่เขาเป็นเจ้าชาย และเป็นรัชทายาทคนโตของอาณาจักร จะเป็นต้นเหตุทำให้หลายคนรอบกายเขาต้องมาเสียชีวิตเช่นนี้
“หลังจากนั้นราชินีก็ทรงล้มป่วยหนัก แล้วเสียชีวิตลงเพราะความตรอมใจ ด้านราชาแห่งฮาร์โมเนียก็โศกเศร้า มาก แต่เห็นว่าได้รับการปลอบโยนจากญาติผู้น้องซึ่งสนิทกัน และทำให้เห็นอกเห็นใจกัน จากนั้นอีกสองปีหลังจากที่ราชินีองค์ก่อนเสียชีวิต ก็ทรงอภิเษกกับญาติผู้น้องของท่านและแต่งตั้งนางให้เป็นราชินีองค์ใหม่ ซึ่งหลังจากนั้นนางก็ให้กำเนิดบุตรชายเช่นกัน เพียงแต่ราชายังทรงเชื่อมั่นว่า บุตรชายคนโตยังคงมีชีวิตอยู่ที่มิติใดมิติหนึ่ง จึงติดตามสืบค้นหาที่อยู่ของบุตรชายคนโตตลอดมา จนเมื่อสองปีก่อน ราชาแห่งฮาร์โมเนียทรงล้มป่วย และก่อนจะเสียชีวิตลง ท่านก็ได้สั่งเสียกับราชินีและบรรดาขุนนางผู้ใหญ่ทุกคนว่า จนกว่ารัชทายาทองค์รอง จะอายุครบ 15 ก็ยังถือว่า สิทธิ์ขาดในการปกครองบัลลังก์ยังเป็นของเจ้าชายคนโตอยู่ แม้ว่าจะยังหาตัวไม่พบก็ตาม ...”
พอครีอุสเล่าจบ น้ำฟ้าก็เม้มปากนิด ๆ รู้โดยทันทีว่า มีคนไม่อยากให้เขากลับไปเป็นเจ้าชายที่นั่น จึงได้ส่งคนมาสังหารเขาถึงต่างมิติ
“ผมไม่อยากได้ตำแหน่งเจ้าชายอะไรนั่นสักหน่อย... ทำไมต้องคิดฆ่ากันด้วย”
น้ำฟ้าพึมพำอย่างปวดร้าว ทำให้จ้าวมังกรถอนหายใจอีกครั้ง แล้วจึงลุกขึ้นเดินมานั่งข้าง ๆ เด็กหนุ่มบนเตียง น้ำฟ้าเตรียมขยับกายหนี แต่ก็พลันชะงัก เพราะแววตาจริงจังของอีกฝ่ายที่จับจ้องมายังตน
“ถึงเจ้าบอกว่าไม่อยากได้ แต่การคงอยู่ของเจ้ามันขวางทางของเขา ต่อให้เจ้ายืนกรานหนักแน่น แต่อีกฝ่ายก็ย่อมไม่ปล่อยเจ้าไว้อยู่ดี”
“ทำไม?”
น้ำฟ้าย้อนถามอย่างสงสัย ซึ่งดราโกก็แย้มยิ้มที่มุมปากให้ ก่อนจะกล่าวต่อ
“เจ้าอย่าลืมสิว่า นอกจากมีคนคิดจะสังหารเจ้า ก็ย่อมจะมีคนที่คิดจะช่วยเจ้าให้กลับคืนสู่บัลลังก์อย่างถูกต้องเช่นกัน”
เด็กหนุ่มชะงัก หวนคิดถึงเสียงลึกลับที่เคยได้ยินครั้งแรก และชายชุดขาวที่มาช่วยเขา ก่อนที่เขาจะถูกส่งมายังมิติแห่งนี้
“เมื่อมีสองฝั่ง สองฝ่ายคิดต่าง ยังไงก็ย่อมไม่มีการยอมความ เพราะฝั่งตรงข้ามไม่ได้ต้องการเพียงแค่การสละสิทธิ์ในการครอบครองบัลลังก์ของเจ้า แต่ต้องการกำจัดเจ้าให้พ้นทางของตัวเองไปตลอดกาล...ส่วนฝั่งสนับสนุนเจ้า ก็คงไม่คิดจะยกอำนาจให้กับผู้ที่มีใจคดต่อราชวงศ์ ให้ปกครองประเทศอยู่แล้ว เจ้าว่าจริงไหม?”
“หมายความว่า คนที่อยู่เบื้องหลัง...”
น้ำฟ้าพึมพำเสียงขาดหาย พร้อมกับจ้องตามังกรหนุ่ม ซึ่งอีกฝ่ายก็แย้มยิ้มอ่อนโยน พร้อมกับลูบศีรษะเด็กหนุ่มปลอบใจ
“มันเป็นเรื่องธรรมดา ของการเมืองการปกครอง ...ข้าว่ามนุษย์ในฮาร์โมเนียนั่นก็คงรู้ดี แต่ทำอย่างไรได้ ใครจะอาจหาญต่อกรกับชนชั้นปกครอง แค่ทำมาหากินเลี้ยงตัวเองไปวัน ๆ ก็แทบจะไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องราวแย่งชิงบัลลังก์ของใครเขาแล้ว”
“ถ้าผมไปปรากฏตัวที่วังนั่น แล้วประกาศสละสิทธิ์ด้วยตนเองล่ะ?”
คำถามต่อมาของน้ำฟ้าทำให้มังกรหนุ่มชะงัก มีแววตาไม่พอใจวูบหนึ่ง แล้วจึงกล่าวต่อ
“ข้าก็บอกแล้วไงว่า ถึงฝั่งตรงข้ามเจ้าจะยอมรามือ แต่ฝ่ายสนับสนุนเจ้าไม่มีวันยอมรับข้อเสนอง่าย ๆ เจ้าจะกลายเป็นชนวนให้เกิดการแบ่งพรรคแบ่งพวกชัดเจน และตามมาด้วยศึกชิงบัลลังก์ ที่จะลากบรรดาทหาร และพลเมืองผู้บริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เจ้าต้องการเช่นนั้น?”
น้ำฟ้าเงียบกริบ สีหน้าสลดลง ก่อนจะสั่นศีรษะเบา ๆ
“ผมไม่ต้องการถึงขนาดนั้น แต่แค่อยากตกลงกันดี ๆ อีกฝ่ายก็มีทายาท และอยู่ที่ดินแดนนี้มาตั้งแต่เกิดจนปัจจุบัน น่าจะเหมาะสมกว่าผม ...และถ้าผมยอมปฏิเสธสิทธิ์ต่าง ๆ พวกเขาจะได้เลิกยุ่งกับผมและครอบครัวใหม่ของผมสักที”
“ชีวิตจริงมันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกเด็กน้อย”
ดราโกบอกพลางโอบร่างของเด็กหนุ่มมากอดแนบกายอย่างอ่อนโยน จนน้ำฟ้าเผลอเคลิ้มไปชั่วครู่ เขาซบศีรษะกับไหล่กว้างนั่นสักพัก ก่อนจะสะดุ้ง รู้สึกตัว หน้าแดงระเรื่อ และผลักอีกฝ่ายออกไป พร้อมกับเขยิบกายหนีไปห่าง ๆ
“อะไรของเจ้า เดี๋ยวซบ เดี๋ยวหนี หือ? อ้อ อายครีอุสสินะ เจ้าก็กลับห้องไปได้แล้วครีอุส ข้าจะอยู่กับสุดที่รักของข้าสองต่อสอง”
คนโดนเหมาให้กลายเป็นสุดที่รักหน้าแดง แล้วหันขวับมามองคนพูดอย่างเคือง ๆ แต่ดูเหมือนดราโกจะไม่ได้ใส่ใจ ยังคงใช้แววตาขับไล่คนสนิทให้ออกไปจากห้อง ซึ่งอีกฝ่ายก็ถอนหายใจยาวอย่างเอือมระอา
“งานด่วนยังตรวจไม่เสร็จเลยนะขอรับ”
“ช้าไปแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงจะเป็นไรไป”
ดราโกโต้ตอบ แต่คนฟังเลิกคิ้วพร้อมถามกลับ
“แน่ใจนะขอรับ?”
“แน่ใจสิ เห็นข้าไร้ความรับผิดชอบขนาดนั้นเลยรึ ถึงจะเหลวไหลยังไง ข้าก็ไม่เคยทิ้งงานนะ!”
ดราโกโพล่งอย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนคนฟังนั้นนิ่งเงียบรับรู้ ...ใช่สิ ไม่เคยทิ้งงาน ถ้าเขาไม่ได้คอยตื้อคอยจิกเร่งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นนี้ล่ะนะ
“ถ้าเช่นนั้นอีกสองชั่วโมง ข้าจะมารับนะขอรับ”
“เออ ๆ รู้แล้วน่า รีบไป ๆ ซะ คู่รักกันเขาจะได้ใช้เวลาตามประสาคนรักสักที”
ดราโกตัดบท ทำให้ครีอุสถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะปรายตามามองเด็กหนุ่มข้าง ๆ ด้วยความสงสาร ส่วนคนถูกมองตอนนี้หน้าซีดหน้าแดงสลับกันด้วยความโมโหที่ถูกมัดมือชกเอาง่าย ๆ แบบนี้
ทางด้านน้ำฟ้า พอครีอุสเดินออกจากห้องไปแล้ว เด็กหนุ่มก็ทำเป็นลุกขึ้นแล้วเดินเลี่ยงไปนั่งที่มุมรับแขกแทน เพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยหากต้องมาอยู่บนเตียงนอนใกล้ ๆ กับมังกรข้างตน
“หือ? อยากนั่งคุยกันแทนนอนคุยสินะ ...ก็ได้อยู่ เห็นกับความใจเด็ดเมื่อคืนของเจ้านะ ข้าถึงไม่คิดรวบหัวรวบหางเจ้าเสียเลย ทั้งที่ทำได้สบาย ๆ”
คำพูดที่ทำให้คนฟังนึกอายและฉุน แต่คนพูดกลับไม่รู้สึกรู้สา แถมยังเดินมานั่งแหมะข้างเด็กหนุ่มอีกด้วย
“เบียดทำไม ฝั่งนั้นก็มีที่นั่ง”
น้ำฟ้าดุ แต่อีกฝ่ายยิ้มอารมณ์ดี แล้วบอกกลับไป
“ก็ฝั่งนี้อุ่นดี เจ้าตัวอุ่นกว่าที่คิดนะ มิน่าล่ะเขาถึงได้บอกว่าเด็ก ๆ ตัวอุ่น ผิวนุ่มนิ่ม กอดแล้วรู้สึกดีกว่าผู้ใหญ่”
“ผมโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็ก ปีนี้ก็ 16 แล้ว!”
“หือ? 16 ตัวเล็กผอมแห้งยังกับเด็ก 12 -13 ปีแบบนี้นี่นะ”
ดราโกอุทานด้วยความแปลกใจ แต่คนถูกลดอายุทำหน้ามุ่ยใส่อย่างไม่สบอารมณ์
“ทำไงได้ คนมันจนไม่ค่อยมีกินเหลือเฟือแบบใครบางคนนี่!”
น้ำฟ้าบ่นประชดใส่ ทำให้คนฟังอมยิ้มแล้วรวบร่างเด็กหนุ่มขึ้นมานั่งตัก แล้วกอดเอวบางนั่นหลวม ๆ
“ดีละ งั้นหลังจากนี้ข้าจะขุนเจ้าให้อ้วนเอง จะเอาให้กลม ๆ กลิ้งไปกลิ้งมาเหมือนลูกบอลทีเดียว”
น้ำฟ้าที่ตกใจเพราะถูกอุ้ม ดิ้นรนไปมา พร้อมกับโพล่งใส่อีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด โดยไม่สนใจในคำพูดของดราโกแม้แต่น้อย
“ปล่อยนะ! ปล่อยสิ!”
“ฮื่อ! อย่าดิ้นสิ...มันทำให้ข้าเกิดอารมณ์รู้ไหม”
คนที่ให้นั่งตักกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่ได้ขู่หรือแหย่ อีกทั้งความรู้สึกนูน ๆ ดัน ๆ ที่สะโพก ทำให้น้ำฟ้าหน้าแดงก่ำ แล้วหยุดดิ้นทันที
“เจ้าจะทำข้าคลั่งตายแล้วรู้ไหมเด็กน้อย...ทำไมนะ ทำไมข้าถึงต้องการเจ้าได้มากขนาดนี้ เจ้าช่วยบอกข้าทีสิ...”
ดราโกกระซิบข้างหูของคนที่นั่งตัวแข็งทื่อ น้ำฟ้าหน้าแดงเข้ม นึกอะไรไม่ออก ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดที่ใบหูและสัมผัสจากริมฝีปากที่ไล้เล็มซอกคอ ไม่ได้ทำให้เขานึกขยะแขยงอย่างที่เคยคิด แต่กลับรู้สึกแปลก ๆ ชวนให้ใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ข้าขอสัมผัสเจ้าได้ไหม...แค่สัมผัสภายนอกเพียงเท่านั้น”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มกระซิบร้องขอ ทั้งที่น่าจะโวยวายขัดขืนและต่อต้านกลับไป แต่น้ำฟ้ากลับทำในสิ่งที่แม้แต่ตัวเองยังคาดไม่ถึง ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงระเรื่อ พร้อมกับศีรษะที่ก้มลงนิด ๆ และน้ำเสียงรับคำที่แผ่วเบา
“อือ...”
--- TBC ---
-
น้องน้ำฟ้าจะใจง่ายไปไหม แต่อยู่กับดราโก้เจ้าชายมังกรจอมหื่น ไม่เคลิ้มก็บ้าแล้ว
เลดี้อยากมีคนทำใหเคลิ้ม
-
ดราโกนี่เนียนได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
แถมยังหลงตัวเองสุดๆอีก
ว่าแต่น้ำฟ้าหลงเคลิ้มไปกับสัมผัสของมังกรหื่นซะแล้ว อิอิ
-
เนียนมากไปแระ มังกรเจ้าเล่ห์
-
ขอกันแบบเนียนๆเลยนะ
-
ขอแค่ข้างนอก ระวังมันจะเข้าไปข้างในนะน้องฟ้า เจ๊ขอเตือน :haun4: :haun4:
-
น้ำฟ้า ใจง่ายจริง :laugh:
-
:a5:เสร็จมังกรค่ะ :m3:
เป็นกำลังใจให้จ้าสู้ๆ :L2:
:call: :call: :call:
-
แง่ง พระเอกเอาแต่ใจจริงๆ ตอนหลังๆยังเริ่มเปนมังกรที่ดีขึ้นมาบ้าง หุๆ
-
น้องฟ้าอายุสิบหกวัยอยากรู้อยากลอง
ระวังตัวอีกนิดนะจ๊ะ มังกรมักบ้ากาม
-
น้ำฟ้าเริ่มชอบมังกรบ้าแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
ยิ่งอ่านดราโกยิ่งน่ารัก :-[ ให้อารมณ์เด็กโข่งหื่นๆอ่ะ
ส่วนราชินี อืม... เธอแย่มาก
อยากให้ตอนจบลูกราชินีปกครองฮาร์โมเนีย
แล้วให้น้ำฟ้าใช้ชีวิตแบบหวานๆกับดราโกจังเลย
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.6 รุกคืบหน้า
...เสียงฝีเท้าหนัก ๆ คุ้นหูที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้อง ทำให้ครีอุสเงยหน้าจากกองเอกสารที่ตนกำลังตรวจสอบอยู่ พลางยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนที่เดินยิ้มอารมณ์ดีกลับเข้ามา
“ยิ้มแบบนี้ แสดงว่าเรียบร้อยแล้วสินะขอรับ”
คนสนิทจ้าวมังกรเอ่ยกระเซ้า แต่คนฟังกลับยักไหล่ก่อนจะเดินตรงมานั่งที่โต๊ะทำงานของตน
“ใครว่า”
“หือ?”
ครีอุสเหลือบตามองคนพูดอย่างแปลกใจ แต่ก็เห็นดราโกแย้มยิ้มกลับมาอย่างเจ้าเล่ห์
“เด็กนั่นใช้วิธีรุกซึ่ง ๆ หน้าไม่ได้หรอก ต้องค่อย ๆ ตะล่อมให้เคยชินกับสัมผัสของข้าเสียก่อน ...แล้วพอถึงตอนนั้น จะขอทำอะไรที่มากกว่าเดิม ก็จะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป”
คนฟังเลิกคิ้วนิด ๆ แล้วจึงถามกลับไป
“ปกติท่านไม่เคยทำอะไรให้ยุ่งยากถึงเพียงนี้มาก่อนนี่ขอรับ”
ดราโกหัวเราะเบา ๆ ในลำคอกับคำพูดนั้นของคนสนิท แต่ก็ยังคงตอบกลับไปตามตรง
“ช่วยไม่ได้ ก็คนนี้น่าสนใจจริง ๆ นี่นะ”
“ท่านพูดจริง?”
ครีอุสถามกลับด้วยความสงสัย เพราะเมื่อตอนที่ดราโกบอกว่าสนใจน้ำฟ้า เขายังคิดว่าบางทีราชามังกรอาจจะไม่เอาจริงเอาจังอย่างที่ปากบอกนักก็เป็นได้
“แล้วใครว่าข้าล้อเล่นเล่า”
ดราโกบอกพร้อมกับเหล่ตามองคนถามอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมานิด ๆ แต่พอพูดถึงน้ำฟ้า เจ้าตัวก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มผิดจากเดิม
“ข้าสนใจเด็กคนนั้นจริง ๆ และไม่ได้สนเพียงแค่ร่างกาย ...แต่ข้าต้องการไปถึงหัวใจดื้อดึงดวงนั้นด้วย”
“ตกหลุมรัก?”
ครีอุสเลิกคิ้วถาม
“หือ? นั่นสินะ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้”
ดราโกตอบง่าย ๆ ทำเอาคนฟังขมวดคิ้วยุ่ง
“ทั้งที่เปลี่ยนคู่ควงแทบไม่เว้นแต่ละเดือนนี่นะขอรับ”
“คนเรามันก็เปลี่ยนกันได้ เมื่อก่อนข้ายังไม่เจอเขา แต่ตอนนี้เจอแล้วนี่”
คำตอบพร้อมกับสีหน้าที่แสดงว่ากำลังตกอยู่ในห้วงรัก ทำให้คนสนิทของราชามังกรต้องถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงเปรยขึ้นยิ้ม ๆ
“ก็ขออวยพรให้อยู่ด้วยกันยืดยาวสักนิดแล้วกันขอรับ”
คำอวยพรที่แสนจะทะแม่งหู ทำให้ดราโกย้อนถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“หมายความว่ายังไง?”
“เขาเป็นถึงเจ้าชายรัชทายาทแห่งฮาร์โมเนียนะขอรับ ทางนั้นก็ต้องมารับคนของเขาคืน”
ครีอุสบอกออกไปตามตรง ซึ่งเขาก็พอจะเดาคำตอบได้คร่าว ๆ อยู่แล้วล่ะว่านายเหนือหัวของเขาจะตอบกลับมาว่าอย่างไร
“ข้าไม่ให้เสียอย่าง ใครหน้าไหนมันจะกล้ามาพาเขาไป!”
ดราโกยืนกรานหนักแน่นปฏิเสธอย่างที่ครีอุสคาดเดาไว้ไม่มีผิด
“แล้วถ้าเด็กคนนั้นขอร้องล่ะขอรับ”
“ข้าไม่อนุญาตแน่ ... ไม่สิ ถ้าไม่ทำให้เขาพบกับคนของฮาร์โมเนีย มีหรือเด็กนั่นจะอยากกลับไป ยิ่งรู้ว่ากลับไปแล้วต้องเป็นชนวนสู้รบกับเรื่องชิงบัลลังก์ด้วยแล้วแบบนั้น”
“แล้วถ้าเขาอยากกลับไปยังมิติเดิมที่จากมาเล่าขอรับ ท่านจะทำเช่นไร”
องค์รักษ์คนสนิทตั้งคำถามต่อ ในสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้ในอนาคตอันใกล้นี้
“...เด็กนั่นไม่มีทางรู้หรอกว่า จ้าวมังกรอย่างข้าสามารถข้ามมิติต่าง ๆ ได้เป็นอิสระ แค่ข้าบอกว่าการแปรปรวนของมิติยากที่จะคาดเดา เด็กนั่นจะคาดหวังอะไรได้... ถ้าไม่มีใครแถวนี้ไปบอกให้เขารู้ล่ะนะ”
ท้ายประโยคราชามังกรปรายสายตาดุ ๆ มองครีอุสนิ่ง ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วก้มหัวโค้งให้
“ถ้าเป็นความปรารถนาของท่าน ข้าเองจะขัดอะไรได้ ข้าก็แค่เตือนด้วยความหวังดีเท่านั้น”
ดราโกมองตอบอีกฝ่าย แล้วใบหน้าเคร่งขรึมจึงพลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มตามมา
“ข้าเข้าใจ”
จากนั้นราชามังกรจึงหันไปให้ความสนใจกับเอกสารตรงหน้าต่อ เห็นเช่นนั้นครีอุสจึงลอบถอนหายใจเบา ๆ แล้วทำหน้าที่ให้คำปรึกษาและช่วยเหลือด้านการงานกับอีกฝ่ายเช่นเดิมดังที่เคยปฏิบัติมาทุกเมื่อเชื่อวัน
อีกด้านหนึ่งของปราสาทมังกร หลังจากถูกอีกฝ่ายปรนเปรอมอบความสุขให้ตนซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำฟ้าก็ถูกพาตัวมาไว้ที่บนเตียงใหญ่ ร่างเล็กเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยฝากรักที่จ้าวมังกรมอบไว้เต็มไปหมด โดยที่เจ้าของร่างบัดนี้กำลังนอนเหม่อลอย ด้วยความอ่อนเพลียอยู่เป็นนาน และพอตั้งสติได้เจ้าตัวก็มีใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างลืมตัว
“บ้าที่สุด นี่เราใจง่ายถึงขนาดนี้เลยหรือ...”
น้ำฟ้าต่อว่าตัวเองที่เผลอคิดไปว่าแค่การเล้าโลมยังทำให้เขารู้สึกดีขนาดนี้ หากได้ลองร่วมรักกับราชามังกรจริง ๆ จะรู้สึกดีสักเพียงใดกันแน่
“ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอีกนานแค่ไหนแท้ ๆ”
เมื่อหวนคิดถึงว่าตนจะต้องกลับบ้าน กลับดินแดนที่เคยอยู่ เพราะป่านนี้ครูสมศรีและทุกคนคงเป็นห่วงเขาแย่แล้ว เด็กหนุ่มก็มีสีหน้าเศร้าขึ้นมา
น้ำฟ้าลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังระเบียงนอกห้องนอนของราชามังกร ยืนเหม่อเช่นนั้นสักพัก จนรู้สึกหนาวแล้วจามออกมาเบา ๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีอ้อมกอดอันอบอุ่นของใครบางคนมาจากทางเบื้องหลัง
“เด็กไม่ดี ...นี่เจ้ากล้ามาโชว์ร่างกายเปลือยเปล่า ในที่โล่งแจ้งเช่นนี้ เจ้าไม่เกรงว่าจะมีมังกรบ้ากามตนใดแอบลอบมองเจ้าบ้างรึ!”
น้ำฟ้าเม้มปากแน่น เขายอมรับว่าเขาเผลอลืมตัวเดินแก้ผ้ามายืนรับลมเล่นก็จริง แต่เพราะทั้งห้องไม่มีใคร และที่สำคัญ เขาไม่คิดว่าในอาณาจักรมังกรนี้ จะมีใครบ้ากามเท่าผู้ชายที่ยืนกอดเขาคนนี้อีกแล้ว
“ถ้าจะมีใครมองก็ช่างเขา เพราะแค่มองก็คงไม่ได้สึกหรออะไร”
น้ำฟ้าตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเรียบเฉย แต่นั่นกลับทำให้คนฟังหงุดหงิดแล้วกอดร่างเล็กแน่นเข้าไปอีก
“ถึงมองก็ไม่ได้! เจ้าเป็นคนรักของข้า ข้าไม่มีวันให้ใครได้มาเห็นร่างเปลือยเปล่าของเจ้า ไม่ให้ใครได้ยินเสียงร้องครางอ่อนหวานเร้าอารมณ์ของเจ้า ไม่ยอมให้ใครได้เห็นใบหน้ากระตุ้นอารมณ์ของเจ้ายามที่เจ้าใกล้ถึงที่สุด ...”
“พอได้แล้ว!”
น้ำฟ้าหันมาตะโกนห้ามด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่คนหน้าด้านหน้าทนก็ยังคงเป็นเช่นเดิม แถมพอน้ำฟ้าหันหน้ากลับมา มังกรหนุ่มก็ก้มลงจูบที่ปากเชิด ๆ นั้น อย่างหากำไรอีกด้วย
“คนฉวยโอกาส!”
น้ำฟ้าบ่นพร้อมกับกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ ที่มักถูกคนตรงหน้าเอาเปรียบตนเสมอ
“ข้าจะไม่ทำแบบนี้แน่ หากข้าไม่สนใจคนผู้นั้น”
ดราโกกระซิบแล้วช้อนร่างของน้ำฟ้าขึ้นอุ้มแนบอก โดยที่คนถูกอุ้มอุทานเบา ๆ อย่างตกใจ
“ลมเริ่มแรงแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัด กลับเข้าห้องกันเถอะ”
“ดะ...เดี๋ยวก่อน”
น้ำฟ้าแย้ง เพราะคำชวนกลับเข้าห้องของอีกฝ่าย มันแฝงไปด้วยน้ำเสียงกระเส่าและสายตาหยาดเยิ้ม ชนิดที่มองแล้วชวนให้เกิดสังหรณ์ไม่ดีพิกล
“มีอะไรหรือ?”
ดราโกแกล้งถาม มองสีหน้ากระอักกระอ่วนของเด็กหนุ่มก็พอจะรู้หรอกว่าเจ้าตัวกังวลอะไร
“...ผมคือว่า ...รู้สึกเหนียวตัว อยากอาบน้ำน่ะครับ”
“อืม อย่างนั้นหรือ?”
ดราโกพึมพำรับคำ ก่อนจะยิ้มกว้างตามมา
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปอาบน้ำพร้อมกัน ห้องอาบน้ำในห้องนอนนี่ ถึงจะไม่กว้างใหญ่เท่าห้องที่เจ้าเคยใช้ แต่ก็เพียงพอสำหรับเราสองคนที่จะลงไปแช่ในอ่างนั่นด้วยกันอยู่แล้ว”
น้ำฟ้าตาเบิกกว้าง ขืนปล่อยให้ไปแช่น้ำด้วยกัน มันจะไปต่างอะไรกับที่ยอมให้เจ้าตัวพาไปที่เตียงกันเล่า
“ผมว่า ผมอาบคนเดียวจะดีกว่า ...ผมอาบน้ำเร็ว แป๊บเดียวก็เสร็จ”
“อืม...แต่ข้าชอบอาบช้า ๆ แบบล้างเช็ดขัดถู ทุกซอกทุกมุมมากกว่านะ”
ดราโกแย้งพร้อมกับเริ่มทำตัว ‘ซุกซน’ ลวนลามเด็กหนุ่มในอ้อมกอดของตนทีละน้อย
“งะ...งั้นผมไม่อาบแล้วดีกว่า”
น้ำฟ้าบอกเสียงสั่น รู้สึกร้อนวูบวาบทั่วร่างขึ้นมาอย่างประหลาดอีกรอบ
“สายไปแล้ว...เจ้าทำให้ข้า ‘อยาก’ อาบน้ำ ขึ้นมาถึงเพียงนี้แท้ ๆ จู่ ๆ จะมาเปลี่ยนใจ ไม่มีทางเสียล่ะ”
ดราโกกระซิบขู่เสียงทุ้ม แต่ความหมายที่แฝงมากับถ้อยคำนั้นทำให้น้ำฟ้าหน้าแดงหนักมากยิ่งขึ้น และไม่ต้องรอให้เด็กหนุ่มหาเรื่องมาอ้างปฏิเสธ ราชามังกรก็เดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีหายเข้าห้องอาบน้ำไป เพียงไม่นาน เสียงครางหวาน ๆ และเสียงครางทุ้มต่ำของคนที่อยู่ในนั้นก็ดังเล็ดรอดออกมาเป็นระยะ ทำเอาบรรดาสาวรับใช้ที่นำเครื่องแต่งกายมาให้ทั้งคู่เปลี่ยนถึงกับถอนหายใจเบา ๆ แต่ก็ยังคงแอบสบตากัน ลอบยิ้ม พลางออกจากห้องไปทันทีที่งานของตนเสร็จเรียบร้อย เพื่อเตรียมไปจับกลุ่มซุบซิบนินทาถึงคู่รักคนใหม่ของนายเหนือหัวของตน
เหยี่ยวสีขาวบินโฉบลงมายังบริเวณหน้าผาแห่งหนึ่ง และเมื่อใกล้ถึงผืนดิน ร่างนั้นก็กลับกลายเป็นชายหนุ่มในชุดคลุมสีขาว ฝ่าเท้าแตะลงสู่ผืนดินแผ่วเบา นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองไปรอบ ๆ ด้านบริเวณนั้นอย่างพิจารณา ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา
“ไม่มีวี่แววมนุษย์หลงเหลือแม้แต่น้อย ...หวังว่าเจ้าชายคงทรงปลอดภัย”
แองเซลพึมพำแผ่วเบา ก่อนจะตัดสินใจผิวปากเป็นทำนองแปลก ๆ ทว่าหลังจากที่ผิวปากไปได้สักพัก วิหคใหญ่น้อยนานาพันธุ์บริเวณนั้นก็บินลงมาเต็มบริเวณเบื้องหน้าที่ชายหนุ่มยืนอยู่
“พวกเจ้ามีตนใดพบเห็นเด็กผู้ชายชาวมนุษย์อายุราว ๆ 15-16 ปี ภายในวันสองวันนี้บ้าง”
หัวหน้าราชองค์รักษ์แห่งฮาร์โมเนียเอ่ยถามบรรดานกน้อยใหญ่เหล่านั้น ด้วยภาษาที่ฟังผิดแผกแปลกไป นกหลายตนหันมาจ้องหน้ากันไปมา แล้วต่างสั่นศีรษะสร้างความผิดหวังให้กับชายหนุ่มยิ่งนัก ทว่านกตัวเล็กสีชมพูตนหนึ่งกลับไม่ได้ทำเช่นตนอื่น มันนิ่งคิด แล้วจึงบอกออกไปในภาษาเดียวกับที่อีกฝ่ายสื่อสารมา
“ถ้าจำไม่ผิดข้าว่าข้าเห็น เมื่อวันสองวันก่อน มังกรดำตัวใหญ่บินผ่านบริเวณรังของข้า แล้วในอุ้งเท้านั่นคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นมนุษย์ แต่ข้ามองเห็นแค่แวบ ๆ ดูไม่รู้หรอกว่าเพศใด อายุเท่าไหร่”
แองเซลเบิกตากว้าง รีบกล่าวขอบคุณนกน้อยตนนั้น และกล่าวขอบคุณบรรดาวิหคทุกตนที่บินลงมาตามเสียงเรียกของเขา แต่พอชายหนุ่มกลับคืนสู่ร่างเหยี่ยวสีขาว นกสีส้มหนึ่งในนั้นก็เอ่ยเตือนขึ้นมาเสียก่อน
“ถ้าเป็นมังกรดำ อย่างที่เจ้านกถิ่นตะวันตกเล่าจริง นั่นอาจจะเป็นถึงราชามังกรแห่งอาณาจักรมังกรก็ได้ เพราะราชามังกรนั่นชอบมาเล่นน้ำตกบุปผาในป่าแห่งนี้ประจำ ซึ่งมังกรตนอื่นไม่ค่อยจะกล้ามา เพราะถือเป็นสถานที่พักผ่อนส่วนตนของจ้าวมังกรของพวกมัน”
พอได้ยินนกสีส้มเอ่ยดังนั้นนกตัวอื่นก็พากันซุบซิบไปมาอื้ออึง
“ราชามังกรตนนั้นน่ะหรือ ที่อารมณ์ร้าย ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยนักสินะ”
“ใช่แล้วล่ะ แถมยังเป็นราชามังกรที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาราชามังกรทุกรุ่นที่ผ่านมาอีก”
“แล้วก็ยังหัวดื้อหัวรั้นไม่ฟังใคร เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่งด้วย”
อีกตนช่วยเสริม ทางด้านแองเซลลอบถอนหายใจกับข่าวที่ได้ยิน แต่ก็ยังคงโค้งศีรษะกับวิหคตนอื่นอย่างสุภาพ
“ขอบคุณพวกเจ้าทุกคนที่เป็นห่วง ข้าจะระวังตนไม่ให้เผลอไปก่อความรำคาญใจกับราชามังกรผู้นั้นแล้วกัน”
บอกแล้วแองเซลก็เอ่ยคำอำลากับวิหคเหล่านั้น ซึ่งพอแองเซลจากไป ต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางเช่นเดียวกัน
--- TBC ----
มาแล้วค่าตอนใหม่ นายดราโกของเรายังคงเป็นมังกรที่ดี(?) ลวนลามน้องน้ำฟ้าแต่พองาม แต่หลังจากนี้ก็ไม่แน่ล่ะนะ --... เรื่องนี้คงไม่ใช่นิยายที่ยาวมาก แต่ก็คงไม่สั้นจนเกินไป ช่วงนี้จะพยายามลงให้ต่อเนื่องค่ะ เพราะกลาง ๆ เดือนต้องทำบ้านใหม่ อาจจะหายหน้าไปบ้างล่ะนะคะ ^ ^"
ป.ล. ช่วงนี้เปิดรีปริ้นท์สำหรับคุณตำรวจยอดรักใหม่ค่ะ วันนี้ - 5 มิถุนายน 2554 ใครที่ไม่ทันคราวก่อนแล้วถาม ๆ มา ก็เมล์มาสอบถามเลขที่บัญชีได้นะคะ ที่ novelpat (แอด) gmail.com ค่ะ ใครไม่เคยอ่านลองไปอ่านได้ค่ะ คุณตำรวจยอดรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16626.0)
..
.
-
:z13:
แป๊บเดียวอ่านไม่ทันเสียแย้วววว....
จ้าวมังกือจ้าวเล่ห์ยิ่งนัก
ตกหลุมรักเค้า...แต่ก้อเจ้าเล่ห์จะเอา...
ระวังเถอะ...หลุมดำ...ดูดนะ...นั้นน่ะ :pighaun:
ส่วนน้องน้ำนะลูก....รักเค้าล่ะสิ...ใจง่ายเจงๆ :impress2:
แต่คนอ่านชอบนะลูก :haun4:
-
ดราโก้ตะล่อมเก่งนะ ทำน้องนำฟ้าเคลิ้มเลย แต่เหมือนความยุ่งยากที่ครีอุสกลัว
กำลังเป็นจริงแล้ว เพราะว่าตอนนี้แอลเซลแห่งฮาร์โมเนียกำลังมาตาม
เจ้าชายกลับทำไมอะ
-
เหอะๆ พระเอกเราเป็นราชามังกรที่เอาแต่ใจจนเลื่องลือจริงๆ :laugh:
-
ราชามังกรเจ้าเล่ห์จัง น้ำฟ้าใสซื่อ จะรอดได้อีกนานแค่ไหนนี่ +1เป็นกำลังใจจ้า
-
มังกรรุกฆาต :o
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2: :L2:
:z13: :z13:
-
เหอๆ สวัสดีครับ อ่านจบแล้วเมื่อคืน แล้วก็น็อกไปเลย เอ่อ...
นิยายเรื่องนี้ของปัด... เด็กอายุสิบหกที่ตัวเท่า สิบสองสิบสามเหรอ... แกล้งจุดอ่อนผมนิ!!
เหอๆ เปิดเรื่องเป็นเด็กน่าสงสารมากเลย น่ารับมาดูแล
ต่อมาอยู่ๆก็โดนมือสังหารบุกเข้าห้องนอน แถมยังมีการพึมพำของโทษอีก
(จะฆ่าคน ทำไมต้องทำให้เกิดเสียงด้วยอะ ไม่ได้นะคุณนักฆ่า) <<อยากว่างี้แหละตอนเปิดตัวคนลึกลับ
แต่พอนึกออกว่าคนจะฆ่าคือใครก็ "เฮ้ย อย่านะ นั่นเด็กที่น่าสงสารนะ จะทำอะไรเนี้ย"
แถม ฉากผู้ช่วยที่โผล่ออกมาช้า ทำเอาเคืองนิดๆ แถมนั่งบ่นเองว่า
ถ้านักฆ่านี่ไม่ต๊องขนาดพูดพล่ามจนเหยื่อรู้ตัวกับ
เอาดาบฟันเฉยทั้งๆที่พูดเหมือนรู้ว่านายเอกเรามีพลังพิเศษด้านนี้
นายเอกเราไปสบายถึงไหนๆแล้ว นี่หรือคนมีฝีมือฝ่ายพิทักษ์ราชวงค์
อึม... อยากปอกว่า เปิดตัวนายเอกได้... หื่นดีแท้ แก้ผ้าโทงๆไม่เกรงฟ้าอายดิน มั่นใจมากเลยสินะ
แต่โทษที นายเอกปัดถูกออกแบบให้ปกติก่อนโดนเล้าโลม ดังนั้นฮิฮิ เลยลุ้นแต่ฉากอย่างว่า
ตอนแรกเห็นว่า หนุ่มนั้นเป้นมังกร ตอนที่ปัดเปรยๆ นึกว่าท่านจะเป็นมังกรที่ทรงพลัง แสนสุขุม
สงบนิ่งเลือดเย็นจนไม่สนว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไงที่ตนแก้ผ้าโทงๆโชว์ร่างเสียอีก
ที่ไหนได้ มังกรรั่วๆตัวหนึ่งนี่นา แถม มั่วมามากด้วย เหอๆ
ไม่อยากให้ได้กับเด็กที่น่าสงสารคนนี้เลยแฮะ แถมมัดมือชกรวบหัวรวบหางนายเอกเป็นคนรักเสียอีก
ทิ้งนายเอกละน่าดู ทำเอาเด็กใสๆใจแตกแล้วทิ้งกันง่ายๆ ผมจะเอาเคียวปาโฟเมตเฉะหัวให้
พูดแล้วเคือง ไปเฉาะพวกมังกรถ้ำภูเขาไฟดีกว่า "ตายจะให้หมด เหอๆ ชอบล่อลวงเด็กดีนักเหอๆ"
(เริ่มเอาเกมส์มาปนกับนิยายแระเรา)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ช้าช้า ได้พร้าเล่มงาม รีบไปเดี๋ยวไก่ตื่น ฮ่าๆๆ
มังกรหื่นนี่เจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ชอบอ่ะ ดราโกน่าร้ากกกกก :-[
-
ดราโก้น่ารักมากค่ะ :-[ :-[ ค่อยๆกินนะค่ะพี่ เนื้อเด็กหวานอร่อย เดี่ยวติดคออ :laugh: :laugh:
แองเซลจะทำยังไงล่ะนี่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มังกรเจ้าเล่ห์ชิบ
-
กำลังหนุกเรยจ้าคุณปัด ว่าแต่เรื่องนี้คุณปัดจะทำรวมเล่มด้วยมั้ยคะ พิ้งค์แอบอยากได้รวมเล่มด้วยนะ เพราะอย่างนึงคือนิยายแฟนตาซีหาถูกใจยากอ่ะ
ถ้ายังไงรับไว้พิจารณาหน่อยนะจ๊าาา อิอิ ชอบอ๊าาา :o8:
-
หมั่นไส้พระเอก...เอาแต่ใจ(น้ำฟ้า่)
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้มาสั้น ๆ ก่อนนะคะ ไว้จะมีตอนยาว ๆ ชดเชยแทนแล้วกันน้า :o8:
ส่วนใครสนใจรวมเล่มเรื่องนี้ (เพิ่งเขียนเองนะ!) ก็คงต้องดูในอนาคตค่ะว่าเรื่องนี้จะออกมายาว หรือสั้น --. ถึงจะสรุปได้อีกทีค่ะ
ป.ล. รักคนอ่านเน้อ แล้วก็ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ค่ะ :pig4:
------------------------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.7 เริ่มหวั่นไหว
...น้ำฟ้าหลุดพ้นจากอ้อมกอดของราชามังกรได้ในที่สุด เมื่ออีกฝ่ายจำต้องตื่นไปทำงานในฐานะราชา ทั้งที่เจ้าตัวนั้นแสดงสีหน้าออกชัดเจนว่าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ถูกคนสนิททั้งย้ำทั้งขู่บังคับลากจะให้ไปทำงานให้ได้
“ท่านเป็นราชานะขอรับ หากท่านทำผิดเสียเอง แล้วจะเป็นตัวอย่างที่ดีต่อขุนนางในปราสาทได้อย่างไรขอรับ”
“น่าเบื่อที่สุด ถ้ารู้ว่าน่าเบื่อขนาดนี้ข้าไม่รับตำแหน่งจ้าวมังกรมาก็ดีแล้ว ไม่สิ ...เลิกเป็นตอนนี้ยังทัน เจ้าเป็นแทนข้าทีได้ไหมครีอุส?”
น้ำฟ้ามองราชาผู้ไร้ความรับผิดชอบสนทนาโต้ตอบกับองค์รักษ์คนสนิทด้วยสีหน้าเอือมระอา ไม่คิดว่านอกจากหื่นกามแล้ว นิสัยอีกฝ่ายยังค่อนข้างเด็กผิดกับร่างกายอันแสนโข่งนั่นลิบลับ
“ถ้าท่านทำให้ผู้อาวุโสทั้ง 4 ยอมรับ บางทีข้าอาจจะพิจารณาข้อเสนอนี้ดูอีกทีก็ได้”
ครีอุสตอบยิ้ม ๆ แต่ทำให้คนฟังเบ้หน้า
“มังกรแก่หัวโบราณสี่คนนั่นน่ะรึ เหอะ! เจอหน้าข้าก็เอาแต่บ่น ๆ ร่ายยาวทั้งวัน สั่งสอนข้ายังกับข้าเป็นเด็ก ๆ ถ้าไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรล่ะก็ ข้าไม่มีวันโผล่หน้าไปให้เห็นหรอก!”
ครีอุสยิ้มน้อย ๆ กับถ้อยคำบ่นนั่น แล้วจึงเอ่ยตอบออกไป
“พวกท่านผู้อาวุโส เห็นเป็นเช่นนั้น ก็ล้วนแต่จงรักภักดีต่อท่านมากนะขอรับ”
ดราโกชะงักเล็กน้อย ทำเสียงฮึในลำคอเบา ๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา
“ข้าก็รู้...แต่นิสัยอย่างข้าไม่เหมาะกับการเป็นราชาปกครองใคร ข้าก็เคยแย้งพวกเขาไปแล้วตอนก่อนพิธีมอบตำแหน่ง แต่พวกตาแก่หัวดื้อสี่คนนั่นไม่ยอมฟังท่าเดียว ทั้งขู่ ทั้งบังคับให้ข้ารับตำแหน่ง แถมยังอ้างคำสั่งเสียท่านพ่อมาอีกด้วย...ฮึ! แถมพวกท่านพี่ก็อีก เห็นแก่ตัวสิ้นดี...”
ครีอุสลอบยิ้ม รู้ดีว่าดราโกนั้นเคารพและเชื่อฟังพระบิดาซึ่งเป็นราชามังกรคนก่อนมากเพียงใด และถึงแม้จะมีพี่น้องอยู่ก็ตาม แต่ลูกคนเล็กอย่างดราโกกลับได้รับสิทธิ์ในการครองบัลลังก์ต่อ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แถมพี่ใหญ่และพี่รองซึ่งรักและเอ็นดูคอยตามใจน้องคนเล็กมาตลอด ก็ยังเห็นดีเห็นงามกับเรื่องนี้ โดยไม่คิดอิจฉาริษยาแต่อย่างใด หากแต่ดราโกกลับมองว่า พวกพี่ ๆ ตัดช่องน้อยแต่พอตัวทิ้งให้เขารับผิดชอบตำแหน่งราชา แล้วตัวเองก็ออกไปท่องเที่ยวค้นหาอิสระภายนอก โดยไม่ต้องทนอยู่ทำงานหนักในปราสาทอย่างเขา
“คุณมีพี่ชายด้วยหรือ?”
เสียงน้ำฟ้าที่ฟังอยู่แทรกขึ้นมาเบา ๆ อย่างลืมตัว ก่อนที่เด็กหนุ่มจะรีบเอ่ยขอโทษที่ทำตัวเสียมารยาทถามขัดออกไปเช่นนั้น
“มีสิ ข้ามีพี่ชายสองคน แต่หล่อแพ้ข้าทั้งคู่นะ”
ดราโกบอกกับเด็กหนุ่มอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้ถือสา ที่อีกฝ่ายเอ่ยแทรกขัดการสนทนาของพวกเขา แต่คนฟังเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ แล้วจึงนึกอะไรบางอย่างก่อนถามต่อ
“นิสัยเหมือนคุณมากไหม?”
“ไม่หรอกขอรับ พวกท่านดาร์เรน และท่านเดเนียล แตกต่างออกไปมาก ท่านดาร์เรนเป็นคนเงียบขรึม จริงจัง ส่วนท่านเดเนียล เป็นสุภาพบุรุษ ดูแลคนเก่ง และอารมณ์ดีอยู่เสมอ”
ครีอุสชิงตอบเสียก่อนที่ดราโกจะตอบออกไป ซึ่งคำตอบของราชามังกรก็คงไม่พ้น ทั้งคู่เป็นพี่ชายนิสัยไม่ดีเห็นแก่ตัวทิ้งภาระให้เขาดูแลคนเดียวนั่นล่ะ
“เป็นนิสัยที่ฟังดูดีจริง ผมก็อยากมีพี่แบบนั้นบ้าง... โอ๊ะ”
น้ำฟ้าอุทานเมื่อคนใกล้ตัวคว้าร่างเขามากอด เพราะราชามังกรเริ่มไม่สบอารมณ์ที่เห็นเด็กหนุ่มซึ่งเป็นที่พึงพอใจ เอ่ยชมชายอื่นต่อหน้าเขา แม้ว่าชายอื่นนั้นจะเป็นพี่แท้ ๆ ของเขาทั้งคู่ก็ตาม
“ห้ามชมผู้ชายอื่นต่อหน้าข้าอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือนนะ...”
ดราโกกระซิบขู่ น้ำฟ้ามองหน้าคนพูดอย่างหงุดหงิด แล้วเชิดหน้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้ แต่คนถูกทำแบบนั้น เห็นแล้วแทนที่ชวนให้โมโห แต่กลับรู้สึกหมั่นเขี้ยวอยากจะจับอีกฝ่ายกดลงไปบนเตียงแล้วทำโทษด้วยวิธีของเขาให้หนำใจเสียเลย
“อะแฮ่ม!”
ดูเหมือนว่าครีอุสจะรู้ทันความคิดของผู้เป็นนาย และก่อนที่อีกฝ่ายจะแสดงหนังสดให้เขาดูต่อหน้าต่อตา องค์รักษ์หนุ่มจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเสียก่อน
“ข้าว่านี่ก็ได้เวลาแล้ว หากท่านตั้งใจทำงานให้เสร็จโดยไว ท่านก็จะมีเวลาจะว่างมากขึ้น ทีนี้ท่านอยากจะทำอะไร กับใคร ที่ไหน ก็ไม่มีใครจะมารบกวนท่านได้แล้ว ท่านว่าจริงไหมขอรับ ท่านดราโก”
ราชามังกรชะงักกึก ทำเสียงฮึมฮำในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ แล้วจึงถอนหายใจออกมาแรง ๆ
“ก็ได้! แต่ถ้าถึงช่วงพักผ่อนของข้า ไม่ว่าจะมีธุระอะไรก็ห้ามมารบกวนแล้วนะ”
“ขอรับ”
ครีอุสโค้งให้พลางลอบยิ้ม ส่วนน้ำฟ้ามองชายหนุ่มอย่างชื่นชมกับวิธีจัดการ ‘เด็กโข่งจอมดื้อดึง’ ข้างกายเขา
“แล้วข้าจะรีบกลับมาหาเจ้านะที่รัก”
ดราโกรั้งร่างเล็กมาหอมฟอดที่แก้มเนียนนั่นอย่างที่น้ำฟ้าไม่ทันตั้งตัว เด็กหนุ่มหน้าแดงระเรื่อ นึกบ่นต่อว่าอีกฝ่ายในใจ แต่พอเห็นมังกรหนุ่มกำลังจะเดินออกไปจากห้อง เขาก็ชะงักแล้วโพล่งถามอีกฝ่ายทันที
“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ช่วงเช้านี้ ผมขอไปเดินเล่นรอบ ๆ ปราสาทได้ไหม!”
ดราโกชะงักกึก ดูสีหน้าบึ้งลงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักจนน้ำฟ้าใจฝ่อ แต่เพียงครู่เดียว อีกฝ่ายก็ถอนหายใจ แล้วตอบกลับมา
“ถ้าเจ้ายอมให้มีองค์รักษ์ตามติดไปด้วย ข้าก็จะอนุญาต”
น้ำฟ้ายิ้มกว้าง แล้วพยักหน้าหงึก ๆ พอเห็นดังนั้นราชามังกรจึงมีสีหน้าดีขึ้น แล้วยิ้มตอบกลับไป
“แล้วข้าจะรีบกลับมาหาเจ้านะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนที่นาน ๆ จะมีให้ นอกจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาเปรียบ ทำให้น้ำฟ้าหน้าแดงระเรื่อ แล้วพยักหน้าตอบรับค่อย ๆ สร้างความพึงพอใจให้กับราชามังกรยิ่งนัก จากนั้นราชาหนุ่มจึงเดินฮัมเพลงไปทำงานอย่างอารมณ์ดี จนครีอุสที่เดินไปเคียงข้างกันอดที่จะทึ่งไม่ได้ เพราะไม่เคยมีชายหรือหญิงคนใด ที่ทำให้นายเหนือหัวของตนเป็นถึงขนาดนี้มาก่อนเลย
น้ำฟ้าเดินเล่นที่สวนของปราสาทสักพัก จึงคิดเปลี่ยนใจไปหาพวกพี่สาวที่เขาได้รู้จักในวันแรกแทน ทว่าพอเห็นหน้าเด็กหนุ่มแต่ละคนก็ยิ้มแห้ง ๆ แล้วก้มหน้าก้มตาพลางพูดจากับน้ำฟ้าอย่างนอบน้อมเสียจนคนฟังต้องขมวดคิ้วยุ่ง
“ทำไมล่ะครับ พูดกันเหมือนเดิมก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องพูดสุภาพกับผมเลยนี่ครับ”
น้ำฟ้าบอกกับทุกคน แต่คนอื่นก็ยิ้มเจื่อน ๆ แล้วพากันหลบตา แม้แต่โซร่าสาวผมแดงที่พูดจาสนิทสนมเอ็นดูเด็กหนุ่มเมื่อวันก่อนก็ยังเป็นดังเช่นคนอื่น ๆ
“ผมไม่เข้าใจเลย ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรไปสักนิด แล้วทำไมทุกคนที่นี่ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ล่ะครับ”
เด็กหนุ่มบอกอย่างน้อยใจ ซึ่งโซร่าพอเห็นแบบนั้นเธอก็ถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงบอกกับอีกฝ่าย
“ก็ตอนนี้ท่านมีสถานภาพเป็นถึงคนรักของท่านจ้าว แล้วจะให้พวกเราพูดจาเล่นหัวไร้มารยาทกับท่านได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ”
น้ำฟ้าชะงัก หน้าแดงขึ้นมาทันที แล้วรีบโพล่งตอบปฏิเสธออกไป
“ไม่ใช่นะ หมอนั่นแค่ทึกทักเอาฝ่ายเดียวเท่านั้น ผมยังไม่ได้ยอมรับตำแหน่งคนรักอะไรนั่นสักหน่อย!”
คนอื่น ๆ มองน้ำฟ้าเป็นตาเดียว น้ำฟ้ายิ่งหน้าแดงหนัก แถมพอยิ่งได้เห็นแววตายิ้ม ๆ ของคนอื่น ก็ทำให้เด็กหนุ่มหน้าแดงมากขึ้น เพราะสายตาแบบนั้นของแต่ละคน มันแสดงว่าไม่ได้เชื่อสิ่งที่เขาพูดสักนิด
“งั้น...ผะ...ผม ขอตัวก่อนนะครับ ไปล่ะ”
น้ำฟ้าบอกแล้วเดินจ้ำอ้าว ๆ ออกจากห้องครัวไป ซึ่งพอลับร่างเด็กหนุ่มไม่เท่าไหร่ เสียงกรี๊ดก็ดังลั่นครัว พร้อมกับเสียงวี้ดว้ายตามไล่หลังจนคนเดินไปแล้วยังสะดุ้ง
“ต๊าย! ว่าแล้วไหมล่ะ สงสัยตั้งแต่วันก่อนแล้ว ว่าทำไมถึงต้องให้พวกเราคอยดูแลเอาใจใส่แบบนั้น”
“แหม! ไม่ใช่แค่นี้นะยะ พวกนางกำนัลที่รับใช้ท่านจ้าว ยืนยันมาเสียหนักแน่น ว่ารายนี้น่ะ ถึงขั้นอาจจะได้เป็นตัวจริงเลยทีเดียว”
“จริงรึ! ถ้าจริงก็ดีสิ ข้าเชียร์เด็กคนนี้ เอ๊ย! ท่านน้ำฟ้าเต็มที่เลย ออกจะเหมาะสมกับท่านจ้าวราวกิ่งทองใบหยกปานนั้น”
เสียงของโซร่าที่แว่ว ๆ ออกมา ทำให้น้ำฟ้าหน้าแดงหนักมากยิ่งขึ้น ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะเดินเล่นสบาย ๆ แล้ว จึงตัดสินใจกลับห้องตัวเอง เพราะอย่างน้อยก็ไม่มีสายตาสงสัยและสนใจคอยทิ่มแทงจากที่ต่าง ๆ ให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจแบบนี้ ถึงแม้จะไม่เห็นตัวเจ้าของสายตาก็ตามเถอะ
ดราโกรู้สึกแปลกใจ ที่พอกลับมาถึงห้อง แต่กลับถูกคนที่นั่งอยู่ก่อนหันมามองเขาด้วยแววตาหงุดหงิด แล้วยังสะบัดหน้าหนีเขาอีกต่างหาก
“เป็นอะไร? งอนอะไรอย่างนั้นหรือ?”
มังกรหนุ่มเดินเข้ามาใกล้คนที่นั่งเล่นอยู่ตรงที่นั่งมุมรับแขก แต่น้ำฟ้าก็ยังไม่ยอมหันมามองหน้าเขาอยู่ดี
“โกรธที่ข้ามาหาเจ้าช้างั้นรึ? นี่ข้าพยายามเร่งมือทำงานเอกสารเต็มที่ แถมยังเสร็จก่อนกำหนดปกติตั้งเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ”
ดราโกตีความเข้าข้างตัวเอง ทำให้คนที่ทำเป็นนิ่งเฉยเริ่มอดทนไม่ไหว
“ผมไม่ชอบใจที่คุณเที่ยวประกาศให้ใครต่อใครรับรู้ว่าผมเป็นคนรักของคุณ ทั้งที่มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย!”
ราชามังกรชะงัก สีหน้าขรึมลงแถมยังดูเครียดขึ้นจนคนมองสะดุ้ง
“หมายความว่ายังไง ถ้าเจ้าไม่รู้สึกอะไรกับข้าสักนิด มีหรือจะยอมให้ข้ากอดข้าจูบเจ้าถึงเพียงนั้น?”
น้ำฟ้าหน้าแดงวาบ กับคำพูดตรง ๆ ไร้การอ้อมค้อมที่มักจะหลุดจากปากของมังกรหนุ่ม แถมยังทำให้เขาสะดุ้งได้แทบทุกครั้งเสมอไป
“เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวสักหน่อย...ก็คุณเล่นบังคับผม...แบบนั้น”
ดราโกหรี่ตามองเด็กหนุ่มเบื้องหน้าเขาอย่างพิจารณา แต่พอเห็นสีหน้าเอียงอายปนขุ่นเคืองของเจ้าตัว ก็ทำให้เขายิ้มออก แต่ก็ยังคงซ่อนยิ้มไว้ในสีหน้าแล้วไล่เบี้ยอีกฝ่ายต่อ
“อ้อ ...อย่างนั้นหรอกหรือ สัมผัสตอบรับของเจ้าที่มีให้ข้า นั่นเพราะเกิดจากการบังคับฝืนใจเพียงเท่านั้นสินะ”
บอกจบราชามังกรก็พลันมีสีหน้าสลดลงอย่างเจ็บปวด ทำให้คนมองใจหายวาบ น้ำฟ้าจ้องชายหนุ่มอย่างลังเล แล้วจึงตัดสินใจพูดขึ้น
“กะ...ก็ไม่ใช่เพราะถูกบังคับทั้งหมดหรอก”
ดราโกลอบยิ้ม แต่ก็แสร้งทำเป็นเหลือบตามองด้วยใบหน้าเคร่งขรึม น้ำฟ้าเห็นดังนั้นก็หน้าแดง แล้วจึงตะกุกตะกักตอบติด ๆ ขัด ๆ กลับไป
“ก็มีที่ชอบบ้าง...แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นรัก...คือมันเร็วไป เราเพิ่งได้เจอกัน ...เรื่องแบบนั้นมันน่าจะใช้เวลา...เอ่อ”
ราชามังกรกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักเอียงอายนั่น จนทนแสร้งเล่นละครไม่ไหวอีกต่อไป เขารวบร่างเล็กข้าง ๆ มากอดแน่น จนน้ำฟ้าตกใจ
“เด็กน้อย ...รู้ไหม ข้าคิดว่าตัวเองโชคดีมาก ที่ได้เจอเจ้าในมิตินี้เป็นคนแรก”
“ผม...เอ่อ...”
น้ำฟ้าพูดไม่ออก อยากจะบอกว่าตัวเองโชคร้ายแทนที่เจออีกฝ่าย แต่ก็อดปฏิเสธไม่ได้ว่า หากไม่ได้พบดราโก ชะตากรรมเขาจะเป็นเช่นไรบ้างก็ไม่อาจทราบได้ อย่างน้อย ๆ อ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ก็ทำให้เขารู้สึกว่า การพบกันระหว่างเขากับอีกฝ่าย ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายอะไรนัก
“ข้าชอบเจ้านะ ข้าไม่ได้คิดเร่งรัดให้เจ้าตอบรับรักข้า แต่แค่อยากให้เจ้ารู้ไว้ว่า ข้าชอบเจ้า และพร้อมที่จะจริงจังกับเจ้านับจากนี้ไป”
ดราโกกระซิบพร้อมกับจูบเบา ๆ ที่เส้นผมดำขลับของเด็กหนุ่ม น้ำฟ้าหน้าร้อนวูบวาบ พลางซุกหน้าซบกับอกกว้างของราชามังกรอย่างลืมตัว ส่วนดราโกก็ไม่ได้คิดรวบรัดอะไรจากน้ำฟ้าในยามนี้ เพราะมังกรหนุ่มเริ่มคิดว่า การหัดเรียนรู้นิสัยใจคอของร่างเล็กในอ้อมกอดเขาไปทีละน้อย ก็สามารถสร้างความสุขให้เขาได้อีกอย่างเช่นกัน
--- TBC ---
-
น่าร้า..กกค่า
ชอบๆๆน้ำฟ้าที่ซู้ด...จะน่ารักไปถึงไหน
ว่าแต่ดราโกนิสัยดีผิดกับตอนแรกโขเลย
-
ดราโกเริ่มน่ารักแล้วน้า :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรักพระเอกสุดใจ :-[
ดราโกน่าร้ากกกก (ชมทุกตอน :laugh:)
ชอบเวลาที่น้ำฟ้ากับดราโกอยู่ด้วยกันจัง
-
มาสั้นๆ แต่หวานซ๊าาาา :o8:
-
อ๊ากกก น่าร้ากกอ่าา
-
ดราโก เด็กเอาแต่ใจ
มิน่าละ โดนตามใจมาแต่เด็กนี่เอง :-[
ทั้งพ่อทั้งพี่โอ๋น่าดูเลย ถึงได้นิสัยๆ :z6:
แต่ให้อภัยแล้ว น่ารักขึ้นแล้ว อิอิ
มาต่อเร็ว นะคะ o13 สนุกมาก
-
ดราโกน่ารักขึ้นเยอะเลย
น้ำฟ้าเองก็เริ่มใจอ่อนแล้ว อิอิ
-
อุ้ย ราชามังกรตกหลุม(รัก) :o :m4: :m14:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
:z13: :z13:
-
บี้มด บี้มด
หวานอายมากมาย :o8: :-[ :impress2:
น่ารัก :m1:น่ารัก :m1:
ชอบ :m11:ชอบ :m3:
-
ชอบๆๆ
มาต่ออีกน๊า
-
เพิ่งเห้นเรื่องนี้ค่า ไม่รู้ไปอยู่ไหนมาอ่ะ :z6:
ปรกติไม่ค่อยชอบแนวแฟนตาซีเท่าไร แต่อันนี้ถือว่าเดินเรื่องเข้าใจง่าย ไม่มีศัพท์เทคนิค อภินิหารเยอะแยะมากไป
อยากให้น้ำฟ้าใจอ่อนเร็วๆ อิอิ :m25: ชอบนิสัยดราโก้จัง ตัวพระในดวงใจเลย เอาแต่ใจกับหื่นเนี่ย :z1:
-
+เป็นกกำลังใจให้ครับ+
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ขอสมัครเป็นFCเรื่องนี้ด้วยคน
ชอบมากๆแนวนี้อ่ะ ไม่ค่อยได้อ่านสักเท่าไหร่
ขอตามอ่านแบบติดหนึบ มาลงบ่อยๆนะคะ
รออย่างใจจดใจจ่อ
-
ครีอุสนายเยี่ยมมาก o13 แคคิดว่าถ้าดราโก้ไม่มีครีอุส เมืองนี้จะเป็นละเนี่ย :laugh:
-
0o0 ดราโก้ กินยาไม่ได้เข่าขวดหรือ ผมข้างเคียงเลย......
โอ้ ตอนล่าสุดนี่ ลบภาพมังกรผู้เอาแต่ใจไม่ฟังเหตผลใคร คิดแต่จะบังคับขืนใจชาวบ้านไปเลยนะเนี้ย
เป้นมังกรที่น่ารักขึ้นมาซะแล้ว อึม...
-
ดราโก้ น่ารักมากเลยอ่ะ นิสัยเด็กสุดๆ
-
น่ารักอะตอนนี้ ดราโกเปลี่ยนไป สงสัยงานนี้ตกหลุมรักความน่ารักน้องน้ำฟ้าแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.8 ลอบเข้าปราสาทมังกร
...แองเซลตามมาถึงปราสาทมังกรแล้วก็จริง แต่หัวหน้าองค์รักษ์แห่งฮาร์โมเนียก็ยังคงไม่อาจแฝงตัวแทรกซึมเข้าไปยังในตัวปราสาทได้ เนื่องจากเขตแดนอันแข็งแกร่งของปราสาทมังกร ที่ไม่อนุญาตให้แม้แต่แมลงแปลกถิ่นแม้สักตัวหลงเข้าไป
วิธีที่จะเข้าไปในนั้น นอกจากทำลายเขตแดนที่ไม่อาจทำได้ด้วยตัวคนเดียว ก็เหลือเพียงอีกหนึ่งวิธี คือเข้าทางประตูใหญ่ของปราสาทโดยซึ่งหน้านั่นเอง
ปัจจุบัน แองเซลกำลังอยู่บนเกาะลอยฟ้าเล็ก ๆ อันเป็นอาณาบริเวณของราชอาณาจักรมังกร เขาแหงนไปมองเกาะเบื้องบนที่อนุญาตให้เฉพาะผู้ที่มีตราประทับผ่านเขตแดนเข้าไปเท่านั้น ก่อนจะนิ่งคิดถึงวิธีที่จะหาทางผ่านเข้าไป ยังประตูใหญ่ อันเป็นทางเข้าออกที่น่าจะเป็นไปได้เพียงแห่งเดียวบนเกาะลอยฟ้านั่น
“เอ้า ๆ ช่วยกันขนใส่ลังให้เรียบร้อย อย่าให้ช้ำหรือตกหล่นล่ะ ของพวกนี้ต้องนำไปส่งที่ปราสาทมังกรเชียวนะ!”
เสียงแว่ว ๆ ที่ดังขึ้นไกล ๆ ทำให้แองเซลในร่างเหยี่ยวขาวที่กำลังเกาะกิ่งไม้พักอยู่บริเวณนั้นชะงัก ก่อนจะนึกถึงแผนการในบางอย่างขึ้นมาได้
“อืม...วิธีนี้อาจจะได้ผลก็ได้ ต้องลองเสี่ยงดูสักครั้งล่ะนะ”
กล่าวจบ เหยี่ยวขาวก็บินร่อนโฉบไปยังต้นกำเนิดเสียงดังที่ได้ยินทันที
ณ ประตูใหญ่อันเป็นทางเข้าสู่ปราสาทมังกร สถานที่พำนักของราชามังกรองค์ปัจจุบัน
“ไง! ชูม่า งวดนี้ได้ลูกเบอร์รี่มาบ้างไหม”
ทหารยามที่เฝ้าประตูเอ่ยทักทายออกไป เมื่อเห็นมังกรสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่อุ้งเท้าจิกกระบะผลไม้ใบโต ร่อนลงมายังผืนดินหน้าปราสาท ก่อนจะกลายร่างเป็นชายวัยกลางคนท่าทางบึกบึน เจ้าตัวลากกระบะล้อเลื่อนบรรทุกผลไม้ ที่บินแบกมาตอนเป็นมังกร ไปยังทหารยามผู้นั้น
“ได้สิท่าน ลูกโต ๆ กำลังดีทั้งนั้น”
“โอ้! ดี งั้นก็เข้าไปสิ”
“ขอรับ”
คุยทักทายกันเสร็จ ชายชื่อชูม่าก็เข็นกระบะใบใหญ่สูงเลยครึ่งเอวของตนผ่านเข้าประตูปราสาท แต่พอไปได้สักพัก เขาก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงแหลมสูงดังขึ้นได้ยินไปทั่วบริเวณนั้น
“หือ! เจ้านำอะไรนอกจากผลไม้มาด้วยงั้นหรือชูม่า!”
นายทหารผู้เฝ้าประตูตะโกนถามด้วยใบหน้าถมึงทึง ทำเอาชายชื่อชูม่าหน้าซีดเผือดพลางสั่นศีรษะไปมา
“ไม่นะ ข้าไม่ได้นำตัวอะไรเข้ามา โธ่ ท่าน ข้าทำมาหากินกับทางปราสาทมาหลายปี ข้าจะหาเรื่องบั่นทอนช่องทางทำมาหากินของตัวเองทำไม”
ชูม่ารีบแก้ตัวขอความเห็นใจ แต่ทหารผู้นั้นขมวดคิ้วยุ่ง แล้วจึงพยักหน้าเรียกให้เพื่อนอีกคนมาช่วยตรวจสอบ
“ถึงเจ้าจะไม่ได้เป็นคนทำ แต่อาจจะมีพวกไส้ศึกอาศัยอาชีพของเจ้าแฝงกายเข้ามาก็ได้ ข้าคงต้องขอตรวจผลไม้ของเจ้าหน่อยล่ะ”
ชายวัยกลางคนพอได้ฟังก็รีบพยักหน้าเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ทันที
“เชิญ ๆ ค้นได้เลยท่าน ตามสบาย ถ้าผลไม้ลูกไหนเสียหายข้าจะให้คนขนมาเปลี่ยนเพิ่มภายหลัง”
นายทหารทั้งสองนายพยักหน้า แล้วเตรียมหอกจะจ้วงแทงเข้าไปในกระบะผลไม้ ทำเอาแองเซลที่แฝงกายหลบอยู่ใต้กองผลไม้นั่นกลืนน้ำลายลงคอ พลางคิดว่าจะเสี่ยงแสดงตนออกไปดีไหม ทว่า...
“กิ๊ด ๆ”
เสียงร้องเล็ก ๆ แหลม ๆ ที่ดังขึ้นก่อนที่ปลายหอกจะจิ้มลงไป ทำเอานายทหารทั้งสองนายชะงักกึก จากนั้นผลไม้ในกระบะก็กลิ้งกรุก ๆ ไปมา พร้อมกับการปรากฏกายของเจ้าหางฟูตัวหนึ่ง มันมองซ้ายมองขวา พลางเตรียมจะกระโดดวิ่งจากกระบะเพื่อจะหนี แต่ก็ถูกหิ้วหลังคอไว้เสียก่อน
“กระรอกเองหรอกหรือนี่ ทำเอาแตกตื่นตกใจไปเสียหมด หือ มีปลอกคอด้วยนี่?”
“ฮาวี่! ไอ้เจ้ากระรอกงี่เง่า นี่เจ้าเองหรอกรึ! รู้ไหมว่าเกือบทำให้ข้าต้องโทษโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว!”
ชูม่าตวาดใส่กระรอกในมือของทหารยาม เจ้าตัวน้อยทำหัวหดด้วยความกลัว แต่สักพักก็ทำตาแป๋วชวนให้น่ารักน่าเอ็นดูดังเดิม
“กระรอกของเจ้าหรอกหรือชูม่า?”
นายทหารยามส่งคืนให้กับชายตรงหน้า ซึ่งพอเป็นอิสระ เจ้ากระรอกแสนรู้ก็วิ่งไปเกาะไหล่ของชูม่าแล้วยืนนิ่ง ๆ เช่นนั้นทันที
“ของบุตรสาวข้าเองขอรับ คงเพราะเมื่อเช้าลูกสาวข้ามาช่วยขนผลไม้กับคนอื่น เจ้านี่มันเลยเผลอติดมาด้วย”
“เอาเถอะ! เป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ดีแล้ว อ้อ! อย่าลืมพามันกลับไปด้วยล่ะ”
นายทหารผู้นั้นบอกกับอีกฝ่ายซึ่งชายวัยกลางคนก็รีบโค้งรับปลก ๆ
“ขอรับ ๆ”
หลังพูดจบทหารยามคนเดิมจึงโบกมือไปมา เสียงสัญญาณก็พลันหายไป จากนั้นชายวัยกลางคนจึงเข็นกระบะผลไม้เข้าไปในปราสาท สร้างความโล่งอกให้แองเซลที่แอบซ่อนอยู่ในกระบะผลไม้ยิ่งนัก
แองเซลฉวยจังหวะตอนชูม่ากำลังคุยกับหัวหน้าคนครัววุ่น ๆ หลบออกมาจากกระบะผลไม้ แล้วบินไปหลบตามซอกตามมุมของหลังคาปราสาท เพื่ออาศัยสืบหาข่าวคราว จนกระทั่งพอจะรู้เบาะแสบางอย่างมาว่า ราชามังกรเจ้าของปราสาทแห่งนี้กำลังต้องตาต้องใจเจ้าชายน้อยของเขาเข้าให้แล้ว และนั่นก็ยิ่งสร้างความกลัดกลุ้มให้เขาหนักขึ้นไปอีก
‘คงต้องไปพบเจ้าชายโดยตรง แล้วค่อยคิดหาทางดูอีกที’
แองเซลคิดในใจอย่างเป็นกังวล เนื่องจากเท่าที่รับฟังและได้ยินข่าวลือซุบซิบทั่วปราสาท ตัวเจ้าชายของเขาเองก็หาได้อยู่อย่างโดนบังคับฝืนใจแต่อย่างใด และนั่นล่ะที่จะสร้างปัญหาให้เขา เพราะหากเด็กหนุ่มไม่อยากกลับฮาร์โมเนียพร้อมเขา เขาก็ต้องหาวิธีลักพาตัวอีกฝ่ายกลับไปให้ได้ แม้จะต้องเสี่ยงกับการถูกราชามังกรไล่ล่าตัวก็ตาม
หัวหน้าองค์รักษ์แห่งฮาร์โมเนียหลบซ่อนตัวอยู่ในปราสาทมังกรโดยไม่มีผู้พบเห็นเป็นเวลากว่าสามวัน ในที่สุดโอกาสก็เปิดให้เขา เมื่อน้ำฟ้านั้นออกมาเดินเล่นที่สวนของวังในเช้าวันถัดมา
“ไม่เห็นจะต้องเดินตามทุกฝีก้าวแบบนี้เลยนะครับ ยังไงผมก็หนีจากที่นี่ไม่ได้อยู่แล้ว”
น้ำฟ้าบอกกับทหารองค์รักษ์ที่ติดตามเขาชนิดก้าวต่อก้าวอย่างนึกรำคาญใจ
“เป็นคำสั่งจากท่านจ้าวขอรับ ข้าเองก็จนใจ...”
อีกฝ่ายมีสีหน้าลำบากใจขณะพูด จนคนฟังต้องถอนหายใจเบา ๆ แล้วฝืนยิ้มให้
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ต้องตามติดตลอดนักก็ได้ แค่ระยะสายตาเห็น ก็น่าจะไม่ก่อให้เกิดปัญหาอะไรไม่ใช่หรือครับ”
ทหารองค์รักษ์ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างโค้งรับคำสั่งของอีกฝ่าย จากนั้นทั้งคู่ก็ทิ้งระยะห่างในการติดตามทำให้น้ำฟ้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย
“อีตามังกรหื่นกามนั่นจะขี้หวงขี้ห่วงไปถึงไหนก็ไม่รู้ นี่ถ้าเกิดแกล้งหนีขึ้นมา สงสัยคงไม่ได้ออกจากห้องมาให้เห็นเดือนเห็นตะวันแน่เลยมั้งนั่น!”
น้ำฟ้าบ่นกับตัวเองแต่ก็ขึ้นเสียงให้ทหารอีกสองนายได้ยินไปด้วยในตัว ทั้งคู่สบตากันแล้วลอบถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เห็นดังนั้นเด็กหนุ่มจึงทำเสียงฮึในลำคอเบา ๆ เพราะคาดว่าคงไม่มีเพื่อนคุยแน่แท้ ดังนั้นพอเดินเล่นได้อีกพักใหญ่ เขาจึงตัดสินใจกลับขึ้นห้องพักแทน โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า บัดนี้กำลังมีใครบางคนตามสะกดรอยอยู่ห่าง ๆ เพื่อหาทางเข้าไปที่ห้องพักของอีกฝ่ายให้ได้
น้ำฟ้ากลับมาถึงห้องพัก เขาก็ตรงไปยังที่นอนพลางล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าบนนั้นอย่างเบื่อหน่าย เพราะวันนี้ดราโกมีงานต้องสะสางล้นมือ เนื่องจากเมื่อวันก่อนมังกรหนุ่มแอบโดดงานมาหาเขา ดังนั้นวันนี้ครีอุสเลยเฝ้าประกบไม่ให้ผู้เป็นนายพ้นหูพ้นตาไปไหนได้ แม้กระทั่งเวลากินข้าวเลยทีเดียว
“ก๊อก...ก๊อก...”
เสียงแว่วมาเบา ๆ คล้ายใครเอาหินขว้างของแข็งดังมาจากระเบียงนอกห้อง ทำให้น้ำฟ้านึกสงสัย และเดินออกไปด้านนอก ก่อนจะอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดขาว มีปีกกลางหลัง เหาะอยู่ห่าง ๆ ระเบียง และยังไม่ทันที่น้ำฟ้าจะหลุดคำพูดอะไรออกมาอีกฝ่ายก็ชิงพูดเสียก่อน
“ฟังข้าก่อนองค์ชาย ข้าคือแองเซล หัวหน้าองค์รักษ์แห่งฮาร์โมเนีย มาเพื่อรับท่านกลับไปดินแดนบ้านเกิดเมืองนอน ทว่าห้องนี้มีเขตแดนอันแข็งแกร่งของราชามังกรอยู่ ทำให้ข้าไม่สามารถเข้าไปได้”
น้ำฟ้าตกตะลึงตาค้าง ปากที่เตรียมคำพูดชะงักกึก ก่อนจะนิ่งคิดทบทวนคำพูดของอีกฝ่ายไปมา
“คุณเป็นคนของฮาร์โมเนีย...”
“ขอรับ”
แองเซลตอบกลับพร้อมรอยยิ้มโล่งอก ที่น้ำฟ้าพอจะพูดคุยกันรู้เรื่อง หาไม่แล้วหากเด็กหนุ่มส่งเสียงตะโกนเรียกทหารเข้ามา เขาคงไม่แคล้วโดนไล่ล่าพลิกแผ่นดินแผ่นฟ้าสุดฤทธิ์แน่
“คุณจะมาฆ่าผมหรือเปล่า?”
น้ำฟ้าถามอย่างลังเลทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงเอ่ยต่อด้วยสีหน้าจริงจัง
“เจ้าชาย...ถ้าทรงคิดทบทวนดี ๆ เราเคยเจอกันก่อนหน้านั้นครั้งหนึ่ง แต่อาจจะทรงจดจำไม่ได้ เพราะข้าเองหาได้มีเวลาแนะนำตัวกับท่าน เพราะมัวแต่จ้องกำจัดคนโฉดที่หมายชีวิตท่านในคืนนั้นอยู่”
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง ภาพของชายในเสื้อคลุมสีขาวที่ปรากฏกายมาช่วยชีวิตเขาได้ทันอย่างหวุดหวิดหวนแวบกลับเข้ามาในสมองทันที
“คุณคือคนเมื่อคืนนั้นสินะ...”
“ขอรับ”
แองเซลยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายคลายความหวาดระแวงลง
“ฝ่าบาท ประชาชนและเหล่าขุนนางชาวฮาร์โมเนีย ล้วนรอคอยท่านกลับไปเป็นกษัตริย์ปกครองแผ่นดินสืบต่อไป โปรดเสด็จกลับไปพร้อมกับข้าเถิดนะขอรับ”
ร่างในชุดขาวโค้งขอร้องออกมาจากใจจริง ทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง แล้วจึงตอบออกไปตามตรง
“ผมพอจะรู้เรื่องภายในดินแดนนั้นมาบ้าง... ผมว่าผมจะไม่สืบทอดตำแหน่งเป็นรัชทายาทอะไรนั่นหรอก ใครอยากได้ก็ปล่อยให้เขาเอาไปเถอะครับ จะได้ไม่มีปัญหาวุ่นวายตามมาอีก”
แองเซลชะงัก เงยหน้ามองเด็กหนุ่มเบื้องหน้าเขา ก่อนจะรีบพูดเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายทันที
“ไม่ได้นะขอรับฝ่าบาท... จริงอยู่ ที่องค์ชายรองยังทรงไร้เดียงสา หามีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอันใด หากแต่พระมารดาหาเป็นเช่นนั้นไม่ ...เฮ้อ! ยังไงก็ไม่ได้หรอกขอรับ กฎมณเฑียรบาลบัญญัติไว้แล้ว ท่านที่ทรงเป็นรัชทายาทองค์โต ยังมีพระชนชีพอยู่ ท่านก็ต้องสืบทอดตำแหน่ง ตามคำสั่งเสียของราชาองค์ก่อนที่ทรงให้ไว้นะขอรับ”
น้ำฟ้านิ่งเงียบ เขาพอจะเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายดี น้องชายต่างมารดาของเขา อายุยังน้อยนักจึงยังใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนเด็ก ๆ ทั่วไป แต่หากถูกพระมารดาที่มีจิตใจมักใหญ่ใฝ่สูงเฝ้าหล่อหลอมเลี้ยงดูให้เติบใหญ่ ก็อาจกลายเป็นปัญหาตามมาในภายหลัง อีกอย่างกษัตริย์ไร้ความรับผิดชอบเท่าที่เห็น ก็มีใกล้ ๆ แถวนี้ให้เป็นตัวอย่างอยู่หนึ่งราย แต่ถึงอย่างนั้นดราโกก็ยังมีส่วนดี ตรงที่ยอมรับฟังในสิ่งที่คนสนิทตักเตือนอยู่บ่อย ๆ ล่ะนะ
“เจ้าชาย ทรงกลับไปพร้อมข้าเถิดนะขอรับ ฮาร์โมเนียจำเป็นต้องมีท่านจริง ๆ”
“ถ้าให้ทางนั้นยึดอำนาจของราชินี แล้วเลี้ยงดูองค์ชายรองให้เป็นทายาทแทนผมล่ะ คุณคิดว่าพอจะทำได้ไหม?”
น้ำฟ้าต่อรอง เพราะยังไงเขาก็ไม่อยากจะเป็นเจ้าชายรัชทายาทอะไรนั่นอยู่ดี
“ถ้าเช่นนั้น ท่านก็ต้องกลับไปเป็นผู้นำทางฝั่งเราอยู่ดีล่ะขอรับ หากเราดำเนินการเอง ก็เท่ากับเป็นการก่อกบฏภายใน เรื่องมันจะยิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่”
แองเซลตอบตามตรง ทำให้คนฟังต้องถอนหายใจเบา ๆ
“ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับไปรับตำแหน่งสินะ”
“เจ้าชาย...นั่นคือสิทธิ์อันชอบธรรม และหน้าที่ของท่านนะขอรับ ถึงจะพลัดหลงไปยังดินแดนอื่นก็ตาม แต่ท่านก็ยังทรงเป็นเจ้าชายรัชทายาทแห่งฮาร์โมเนียอยู่ดี”
แองเซลบอกกับเด็กหนุ่ม แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายยิ้มเศร้า ๆ ส่งให้เขา
“แล้วคุณไม่คิดกลับกันบ้างหรือว่า นั่นอาจจะเป็นโชคชะตาของผมก็ได้ ชะตากรรมอาจจะเห็นว่าผมไม่เหมาะสมกับการเป็นเจ้าชายของฮาร์โมเนีย จึงชักนำให้ผมต้องพลัดถิ่นฐานบ้านเกิดเมืองนอนไปแบบนั้น”
“เจ้าชาย...”
แองเซลพึมพำ พลางจ้องมองเด็กหนุ่มอย่างนึกสงสาร เขาเข้าใจว่าเจ้าตัวยังคงทำใจรับเรื่องราวของตัวเองไม่ได้ เพราะตอนที่จากฮาร์โมเนียไป น้ำฟ้ายังคงอายุน้อยอยู่มากทีเดียว
“ข้ารู้ว่าท่านยากที่จะเลือก แต่อยากให้ท่านทรงจดจำไว้ ฮาร์โมเนียจำเป็นต้องมีท่าน ...ตอนนี้ฮาร์โมเนียกำลังเข้าสู่ยุคตกต่ำ หลังจากสิ้นราชินีและราชาองค์ก่อน เมืองหลวงเต็มไปด้วยความฟุ้งเฟ้อของขุนนางหลายต่อหลายคนที่แลกมาด้วยการขูดรีดภาษีประชาชน พวกข้าเองก็ไม่อาจโต้แย้งอันใดได้ เพราะไม่มีอำนาจที่จะต่อกรกับองค์ราชินีที่หนุนหลังพวกนั้นอยู่ พระนางใช้เงินตราและอำนาจซื้อใจพวกนั้นให้อยู่ฝั่งพระนาง...และหากปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปสักพัก ต่อให้ท่านเต็มใจกลับไปเป็นรัชทายาทของฮาร์โมเนียด้วยตัวเอง... บางทีมันก็อาจจะสายไปแล้วก็ได้”
แองเซลเอ่ยกับเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าและแววตาเจ็บปวดระคนเคียดแค้นตนเองที่ไม่อาจทำอะไรได้มากกว่านี้ จากนั้นองค์รักษ์หนุ่มจึงพยายามสงบสติอารมณ์ แล้วเอ่ยขึ้นกับเจ้าชายของเขาที่เฝ้ามองมา
“ข้าจะรอจนกว่าท่านจะเปลี่ยนใจ หากท่านเปลี่ยนใจเมื่อใด ก็ขอให้เรียกชื่อข้า... ข้าจะเฝ้ารอท่านอยู่ใกล้ ๆ นี้”
แองเซลกล่าวจบก็กลายร่างเป็นวิหคสีขาว แล้วบินหายลับตาไป ทิ้งให้น้ำฟ้าจมอยู่กับเรื่องราวที่ได้รับรู้มา ทีแรกเขาคิดว่าเป็นการแย่งชิงอำนาจทางการเมืองเพียงแค่นั้น แต่นี่กลับเกี่ยวข้องไปถึงความเป็นอยู่ของชาวบ้านทั่วไปอีกหลายพัน หลายหมื่นคน ...แล้วถ้าเขาที่อาจจะช่วยเหลือผู้คนเหล่านั้นได้ เกิดเมินเฉยไม่สนใจขึ้นมาเล่า ชาวบ้านพวกนั้นจะประสบชะตากรรมเช่นไรในอนาคตกัน
“จะทำยังไงดีนะ...ผมจะทำยังไงดี คุณจะบอกผมได้ไหม ดราโก”
น้ำฟ้าพึมพำถึงมังกรหนุ่มผู้ซึ่งใกล้ชิดและเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเขาในยามนี้ เขาอยากเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับอีกฝ่ายเสียเหลือเกิน แต่ก็พอจะคาดเดาได้ว่าจะได้รับคำตอบกลับมาเป็นแบบไหน เนื่องจากนับวัน ความรักและความห่วงใยของมังกรหนุ่มยิ่งเพิ่มมากขึ้น และมากขึ้น จนแม้แต่เขายังรู้สึกได้
เฉกเช่นเดียวกับตัวเขาเอง แม้เวลาจะผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่วัน แต่เขากลับรู้สึกโหยหาและอบอุ่นเสมอ ยามที่ได้อยู่ภายใต้อ้อมกอดอันแข็งแกร่งนั่น และหากเขาจะต้องสูญเสียมันไปเล่า เขาจะทนได้ไหม...
--- TBC ---
-
:z13:
น้องน้ำจะตัดสินใจยังไงจ๊ะ
บอกตามตรงเล้ยยยย...
คนรักกันน่าจะมีเหตุผลพอนะ
-
ดราโกไม่ยอมแน่ ๆ
-
คิดให้ดีหนูฟ้า :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
:z13: :z13:
-
อ้าว หัวใจกับหน้าที่จะเลือกอะไรน้า
-
โอ้... อ่านตอนนี้แล้วเศร้า ความรู้สึกเหมือนเด็กกำลังจะเล่นกับเพื่อน แล้วก็โดนพ่อแม่สั่งให้กลับบ้านเลย
ความจำเป็นหรือหัวใจ.....
ความจริงสั่งไปเลย "นายก็ไปกับผมสิ ไปช่วยกันหน่อย ผมไปคนเดียว.... หัวใจต้องสลายแน่เลย"
แบบเนี้ย เหอๆๆ เดี๋ยวเดรโกก็รีบเก็บผ้าเก็บผ่อนตามแทบไม่ทัน ไม่สิไม่ต้องเก็บสินะ ฮิฮิฮิ
-
หวังว่าจะไม่คิดหนีไปเองน้า มะงั้นพี่โก้จับได้จะตายเอา :o8:
-
กลับสิ เชียร์ให้กลับวะฮ่าๆ อยากเห็นราชามังกรลงแดง
ฐานะน้ำฟ้าเกินมาเพื่อประชาชน ไม่ใช่เด็กหนุ่มธรรมดา ถ้าชะตากรรมชักนำให้จากไปเพราะว่าไม่เหมาะ
แต่เมื่อได้กลับมาก็แปลว่า ชะตากรรมต้องการให้น้าฟ้ากลับมาปกป้องฮาร์โมเนีย ฮิ้ววววววว
และที่สำคัญเพื่อให้กลับมาพบรักับราชามังกือ ก๊าก
-
ใจจริงอยากให้น้ำฟ้าอยู่กับดราโก้นั่นละดีแล้ว อบอุ่นปลอดภัยดีจะตาย
แต่ก็สงสารแองเซล กับชาวฮาร์โมเนียนั่นแหละ ฟ้าจะต้องกลับไปแหงๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้ำฟ้าจะตัดสินใจไงหนอ นั่นก็เมืองของตน นี่ก็ดราโ คนที่เริ่มเปิดใจรัก
เครียดแทนเลย
-
บอกไปเลยน้ำ
ดราโกคงเข้าใจ
-
o22 อ่าวสับสนซะแล้ว จะทำไงละนี่
-
เข้ามาฝากตัวเป็นแฟนคลับ ครับ
-
เอาดราโก้ไปด้วย ดีที่สุด 555
จะได้เป็นการเพิ่มบารมีไปด้วยในตัว
-
มันจะไปยากอารั๊ย ก็รวทอาณาจักรเลยสิคะ :laugh:
ว่าป่ะ
-
ม่ายคิดว่าเถื่อนๆอย่างดราโกจาโรแมนติกเป็น
นำ้ฟ้าจาทำอารายต้องคิดดีๆน้า
คิดถึงดราโกด้วย
คนที่คิดถึงเราจริงๆมีไม่มาก
การที่คนที่ดื้อรั้นจามายอมเพียงแค่เราคนเดียว
มานยากมั่กมากๆเลยนะค๊า
สู้ๆค่ะ ^_^!!!
-
คราวก่อนหน้านั้นมาแบบสั้น ๆ งวดนี้จึุงจัดแบบยาว ๆ แทนเป็นการชดเชย
เชิญตามอ่านกันได้เลยค่ะ และเหมือนเดิม รักคนอ่านที่สุดเลย :L1:
---------------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.9 เปิดใจ
...หลังจากที่น้ำฟ้าพูดคุยกับแองเซลได้พักใหญ่ ๆ ไม่นานนักดราโกก็เดินอารมณ์ดีกลับห้องพัก แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นน้ำฟ้ายืนเหม่ออยู่ที่ตรงระเบียง ไม่ได้รับรู้ถึงการมาของเขาเลยแม้แต่น้อย
“เด็กน้อย เจ้าเป็นอะไรไป มีอะไรในใจหรือเปล่า?”
ดราโกเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วโอบกอดเด็กหนุ่มจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน ทำเอาคนถูกกอดสะดุ้ง แล้วจึงหันกลับมาหามังกรหนุ่ม
“เอ่อ...ดราโก”
น้ำฟ้าในตอนนี้ เปลี่ยนมาเรียกชื่อของราชามังกรแทนแล้ว ทั้งนี้เพราะก่อนหน้านั้นถูกอีกฝ่ายบังคับให้เรียก แต่พอเด็กหนุ่มยื่นข้อเสนอว่าให้ดราโกเลิกเรียกเขาว่าเด็กน้อยสักที แต่มังกรหนุ่มก็ทำเป็นเรียกบ้างไม่เรียกบ้างเสียอย่างนั้น
“หือ มีอะไรอย่างนั้นหรือ?”
“คือ...”
น้ำฟ้ามีท่าทางลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี แต่เพียงครู่เดียวเด็กหนุ่มก็ต้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อร่างของตนถูกดราโกช้อนอุ้มไปที่เตียง และพอวางร่างของเด็กหนุ่มลงบนนั้น ราชามังกรที่ขยับกายขึ้นพลิกคร่อมร่างเล็ก ก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
“ว่าไง เจ้ามีความในใจอะไรที่อยากจะเล่าให้ข้าฟัง ว่ามาสิ”
น้ำฟ้าขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างหมั่นไส้ต่อการกระทำเอาแต่ใจตัวเอง และชอบวางอำนาจของอีกฝ่าย แม้หลัง ๆ มานี่มังกรหนุ่มจะเริ่มอ่อนโยนต่อเขาทั้งคำพูดและการกระทำ แต่เจ้านิสัยเสีย ๆ นี่ก็ยังแก้ไม่หายสักทีสิน่า
“คือ...ผม...”
เด็กหนุ่มเริ่มลังเล ลองมาพูดคุยกันในท่านี้ ขืนพูดผิดหูเข้าหน่อย คนที่น่าจะโชคร้ายก็คงไม่พ้นเขาคนนี้นั่นล่ะ
“ทำไม?”
ดราโกถามต่ออย่างสงสัย ดูเหมือนเด็กน้อยผู้น่ารักของเขาจะมีอะไรปิดบังเขาอยู่แน่
“คือ...แบบว่า ถ้าผมจะกลับ...”
น้ำฟ้าคิดเรียบเรียงคำพูดตะกุกตะกัก แต่คำว่ากลับของเด็กหนุ่มนั้นทำให้คนฟังขมวคคิ้วยุ่งแล้วโพล่งย้อนถามเสียงดุ
“กลับ? กลับไปไหน!?”
“กลับ...แบบว่า กลับฮาร์โมเนียน่ะครับ”
เด็กหนุ่มบอกแล้วรีบหลบตาเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะโมโหเขา ซึ่งก็ไม่แตกต่างจากที่คิด ดราโกนั้นเม้มริมฝีปากแน่น แล้วจับคางของอีกฝ่ายพลิกให้หันกลับมาเผชิญหน้าตน
“จะกลับทำไม! ข้าไม่ให้เจ้ากลับ!”
น้ำฟ้าสะดุ้งเฮือกเพราะใบหน้าและแววตาดุดันของอีกฝ่าย น้ำตาเหมือนจะปริ่ม ๆ ด้วยความกลัวแต่เพราะศักดิ์ศรีและความไม่ยอมแพ้ ทำให้เขาเชิดหน้าสู้ทั้งที่น้ำใส ๆ คลอเบ้าตา ภาพที่เห็นทำให้คนที่กำลังอารมณ์ร้อนชะงักกึก พลางผ่อนลมหายใจยาว แล้วปล่อยมือที่เชยคางอีกฝ่ายลง
“ข้าไม่อยากให้เจ้ากลับไปไหน อยากให้อยู่กับข้าตลอดไป... ก็แค่นั้นเอง”
มังกรหนุ่มเสียงอ่อนลงทำเอาน้ำฟ้าหัวใจกระตุกวูบ น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ถูกปล่อยให้ไหลรินออกมาเงียบ ๆ ทำให้ราชามังกรต้องใช้ปลายนิ้วกรีดซับน้ำตาของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา
“ไม่เอาสิ อย่าร้องไห้ ข้าชอบน้ำตาของเจ้ายามเจ้าครวญครางอยู่ใต้ร่างของข้าก็จริง แต่น้ำตาแบบนี้ข้าไม่ชอบเอาเสียเลยรู้ไหม”
ดราโกเอ่ยออกมาตามตรง จนคนที่กำลังอยู่ในอารมณ์ซึ้งต้องขมวดคิ้ว แล้วทำหน้ามุ่ยใส่
“คนบ้า...ลามก”
“ถ้าข้าไม่ลามก แล้วเราจะได้รู้จักผูกพันกันแนบแน่นแบบทุกวันนี้หรือไง”
มังกรหนุ่มเอ่ยเข้าข้างตัวเอง ทำให้น้ำฟ้าทั้งฉุนทั้งหมั่นไส้
“บ้า...ผมไม่เคยเห็นใครหน้าด้าน หลงตัวเอง อย่างคุณมาก่อนเลยนะ”
“รู้ไหมว่าคนที่จะหลงตัวเองได้ คนผู้นั้นต้องมีดีพอตัว ไม่อย่างนั้นก็ทำไม่ได้หรอก”
ดราโกยังคงไม่สนใจคำต่อว่า มิหนำซ้ำยังเอ่ยชมตัวเองเสียอีก จนน้ำฟ้าหลุดยิ้มอย่างเอือมระอาออกมาได้ นั่นทำให้มังกรหนุ่มยิ้มตามไปด้วย
“ดีแล้ว แบบนี้ล่ะ ข้าชอบรอยยิ้มของเจ้าแบบนี้มากกว่า”
“ดราโก...”
น้ำฟ้าพึมพำเรียกชื่อของอีกฝ่ายแผ่วเบา ทางด้านดราโกนั้นโน้มศีรษะลงมาพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน จนเมื่อหนำใจแล้วจึงเอียงกายลงข้าง ๆ แล้วรวบร่างของน้ำฟ้ามากอดแนบอกเอาไว้เฉย ๆ
“เจ้าจะกลับไปที่นั่นทำไม กลับไปก็มีแต่อันตรายเปล่า ๆ สู้อยู่ที่นี่อยู่กับข้า ให้ข้าปกป้องเจ้าดีกว่านะ”
ดราโกเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรก หลังจากที่ทั้งคู่เงียบกันมาสักพัก
“แต่ว่า...ประชาชนที่นั่น”
“ประชาชน? ทำไม?”
ดราโกเอ่ยถามอย่างสงสัย ทางด้านน้ำฟ้าหลังจากหลุดปากไปแล้ว ก็กำลังคิดหนักว่าจะเล่าความจริงเรื่องแองเซลดีไหม
“เอ่อ...ผมได้ยินมาว่า การปกครองของราชินีคนปัจจุบัน ทำให้ประชาชนชาวฮาร์โมเนียต้องเดือดร้อน ...ดังนั้น ผมเลยอยากกลับไปแก้ไข ...อย่างน้อยถ้าผมเป็นเจ้าชายที่ว่านั่นจริง นี่ก็คือหน้าที่ที่ผมต้องพึงรับผิดชอบต่อมัน”
ดราโกขมวดคิ้ว แล้วถามกลับไปเสียงห้วน
“ได้ยินมาจากใคร?”
มังกรหนุ่มมั่นใจว่าลูกน้องของเขา ไม่ว่าใครที่รู้เรื่องฮาร์โมเนีย ย่อมไม่มีทางปริปากพูดเรื่องนี้กับน้ำฟ้าเด็ดขาด แต่น้ำฟ้าที่ไม่เคยได้ไปที่ฮาร์โมเนียเลย รู้เรื่องพวกนี้ได้ ก็ย่อมแสดงว่ามีใครบางคนที่รู้เรื่องฮาร์โมเนียดีบอกกับเจ้าตัวนั่นเอง
“ถ้าผมบอกออกไปคุณจะต้องไม่โกรธ แล้วไม่ทำร้ายเขา สัญญากับผมสิครับ”
น้ำฟ้าที่จับอารมณ์จากน้ำเสียงของราชามังกรได้เอ่ยร้องขอ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสั่นระริกด้วยความเป็นกังวล จนคนมองใจอ่อนอีกครั้ง
“ก็ได้...ข้าให้สัญญา รีบบอกมาได้แล้ว”
น้ำฟ้าลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วจึงเอ่ยนามที่เพิ่งได้ยินมาไม่นานให้อีกฝ่ายฟัง
“เขาชื่อแองเซลครับ เป็นหัวหน้าองค์รักษ์ของฮาร์โมเนีย เขามาตามหาผม เพื่อที่จะให้กลับไปรับตำแหน่งที่ฮาร์โมเนียด้วยกัน”
ดราโกมีสีหน้าเดือดดาลจัดในวูบแรก ที่ปราสาทมังกรของเขาโดนคนนอกลอบเข้ามาภายในจนถึงห้องนอนของเขาแบบนี้ แม้เขาจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาในห้องนี้ไม่ได้ แต่แค่นี้มันก็หยามศักดิ์ศรีราชามังกรอย่างเขามากพอแล้ว
“ดราโก...คุณสัญญาแล้วไงครับว่าจะไม่โกรธ... นะครับ อย่าโกรธนะครับ”
น้ำฟ้าดึงแขนเสื้อของอีกฝ่ายแล้วช้อนตามองอย่างวิงวอน การ ‘อ้อน’ ที่นาน ๆ ครั้งอีกฝ่ายจะมีต่อกันที ทำให้ไฟโทสะของราชามังกรเริ่มถูกดับลงทีละน้อย
“ไม่โกรธก็ได้...แล้วเจ้านั่นมันอยู่ไหน แอบลอบพบเจ้ามานานแล้วหรือยัง?”
น้ำฟ้าชะงักกับถ้อยคำทะแม่ง ๆ นั่น พอเห็นน้ำฟ้าไม่ตอบ ดราโกก็ตีความไปอีกแบบ
“ทำไมถึงบอกไม่ได้ กลัวข้าจะทำอะไรมันอย่างนั้นหรือไง มันสำคัญกับเจ้ายิ่งกว่าข้าสินะ!”
เด็กหนุ่มจ้องมองมังกรพาลข้างกายเขา ก่อนจะตัดสินใจผลักร่างของดราโกให้นอนราบไปกับที่นอน แล้วคร่อมกายทับ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงจูบที่ริมฝีปากมังกรหนุ่มอย่างรวดเร็ว จนอีกฝ่ายตั้งตัวไม่ทันและนิ่งอึ้งไปชั่วครู่
“สงบสติอารมณ์ได้หรือยัง ...หือ?”
น้ำฟ้าถามเสียงเรียบ ทั้งที่ใบหน้าของตัวเองก็แดงระเรื่อ แถมหัวใจยังเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นอีกด้วย
“อีกนิดได้ไหม...ยังรู้สึกโกรธอยู่อีกหน่อย ๆ น่ะ”
ดราโกบอกหลังจากที่ตั้งสติได้ รอยยิ้มของมังกรหนุ่มทำให้น้ำฟ้าทำเสียงฮึในลำคอ แล้วจึงโน้มใบหน้าลงไปหมายจะจูบอีกฝ่ายเบา ๆ แต่แล้วกลับถูกฝ่ามือของคนเจ้าเล่ห์กดรั้งศีรษะของตนเอาไว้ พลางแลกจูบเร่าร้อนต่ออีกครู่ใหญ่ จนน้ำฟ้าต้องพักหอบหายใจหลังจากที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
“คนขี้โกง...ชอบเอาเปรียบ”
ดราโกหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงยันกายลุกขึ้นพร้อมกับที่จับน้ำฟ้านั่งบนตักเขา
“เอาล่ะ ข้าสงบสติอารมณ์ได้แล้ว จะให้ข้าพบองค์รักษ์ของเจ้าได้ที่ไหนกัน หือ?”
น้ำฟ้าที่ถูกจับนั่งตักหันหน้าหามังกรหนุ่มหน้าแดงนิด ๆ เขาเองอยากจะลงจากตักของอีกฝ่ายแต่ก็เกรงว่าจะทำให้ดราโกโมโหอีก
“เห็นเขาบอกว่าให้ผมเรียกหาเขา ถ้าอยากจะกลับไปพร้อมเขาน่ะครับ”
พอได้ฟังคำของน้ำฟ้า จ้าวมังกรก็แค่นยิ้มอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก
“โอหัง! คิดว่าเก่งกาจมากนักรึ ถึงจะพาเจ้าหนีพ้นข้าไปได้!”
“ดราโก...”
น้ำฟ้าเรียกชื่ออีกฝ่ายอ้อน ๆ ทำให้มังกรหนุ่มทำหน้าหงิกใส่
“ไปเรียกมันมาได้แล้ว ขืนฟังเจ้าพูดถึงมันบ่อย ๆ มีหวังข้าคงจะเปลี่ยนใจแน่!”
“ผมก็ว่างั้นล่ะ”
น้ำฟ้ารับคำเซ็ง ๆ เขายันกายหมายจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องชะงัก เมื่ออีกฝ่ายฉุดรั้งมือเขาไว้แล้วกระซิบบอก
“ข้าดีใจนะที่เจ้าบอกเรื่องนี้กับข้า แทนที่จะแอบหนีข้าไปเงียบ ๆ”
เด็กหนุ่มจ้องมองราชามังกรตอบ แล้วจึงแย้มยิ้มอ่อนโยนส่งให้
“เพราะผมเชื่อใจและไว้ใจคุณน่ะสิครับ ว่าคุณจะต้องเข้าใจในสิ่งที่ผมจะทำ”
“น้ำฟ้า...”
ดราโกเรียกชื่อของเด็กหนุ่มเสียงแผ่ว นัยน์ตาสีนิลส่งมอบความรักอันไม่คิดจะปิดบัง จ้องมองน้ำฟ้านิ่งเสียจนเด็กหนุ่มต้องหลบสายตาด้วยความเขินอาย แล้วรีบลุกจากร่างของอีกฝ่ายลงมาจากเตียง พลางรีบเดินตรงไปยังระเบียงห้องทันที
“เอ่อ...คุณแองเซล คุณยังอยู่ไหม?”
น้ำฟ้าตะโกนเรียก แต่ก็เงียบไม่ปรากฏร่างขององค์รักษ์หนุ่มให้เขาเห็น
“หึ! ท่าทางจะเหลวล่ะมั้ง”
ดราโกที่ยืนพิงอยู่ตรงประตูทางเข้าออกระเบียงเยาะยิ้ม เขาไม่ได้บอกน้ำฟ้าหรอกว่าเขาจงใจปล่อยจิตสังหารของตัวเองออกไปเต็มที่ และถ้าอีกฝ่ายมีฝีมือจริงก็ย่อมจับสัมผัสพลังของเขาได้แน่
“คุณแองเซลครับ ยังอยู่ไหมครับ?”
น้ำฟ้าไม่ได้สนใจกับคำค่อนขอดของมังกรหนุ่ม เขายังคงเรียกชื่ออีกฝ่ายต่อ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของแองเซลตอบมา ทั้งที่ไม่ยอมปรากฏกายให้เห็น
“ถ้าข้าปรากฏกายแล้ว มังกรที่อยู่แถวนั้นเขาจะไม่ว่าอะไรหรือขอรับ”
“เอ๋? ทำไมล่ะครับ?”
น้ำฟ้าถามอย่างงุนงง เขาได้ยินเสียงถอนหายใจของแองเซลเบา ๆ จากนั้นร่างของเหยี่ยวขาวตนหนึ่งก็บินโฉบผ่าน แล้วกลับกลายเป็นร่างของชายหนุ่มมีปีกเหมือนที่เจอเมื่อก่อนหน้านั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะโค้งให้กับน้ำฟ้า แล้วหันมาโค้งคำนับให้กับดราโก
“ข้าขออภัยที่บังอาจล่วงเกินบุกรุกเข้าเขตแดนของท่านมา แต่ด้วยความจำเป็นของฮาร์โมเนีย ทำให้ข้าไม่อาจเลือกทางอื่นได้”
ดราโกทำเสียงฮึในลำคอ แต่เขาก็ยกมือขึ้นดีดนิ้ว เขตแดนตรงระเบียงก็พลันหายไป เห็นดังนั้นแองเซลจึงบินลงมายังระเบียงและทันทีที่ปลายเท้าแตะพื้นปีกสีขาวของเขาก็อันตรธานหายไป จากนั้นองค์รักษ์หนุ่มก็ตรงเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าน้ำฟ้า หยิบชายเสื้อคลุมมาจุมพิตแผ่วเบาด้วยความเคารพรัก
“เจ้าชายของข้า นับแต่นี้เป็นต้นไป ชีวิตของข้าขอยอมพลีให้ท่านแต่เพียงผู้เดียว”
“เอ่อ คุณแองเซลครับ อย่าคุกเข่าแบบนี้เลยครับ ลุกขึ้นเถอะ”
น้ำฟ้ารู้สึกไม่ค่อยดีที่มีคนมาเคารพนอบน้อมเขาแบบนี้ ทั้งที่อีกฝ่ายนั้นอายุมากกว่าเขาหลายปีนัก
“เจ้าเป็นชาวเผ่าวิหค?”
ดราโกที่ยืนอยู่ห่าง ๆ เดินเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดน้ำฟ้าทันทีที่แองเซลลงมาถึงพื้น ส่วนแองเซลที่ได้รับคำสั่งจากน้ำฟ้าก็ลุกขึ้นแล้วยืนเผชิญหน้ากับทั้งคู่
“ขอรับ แต่ข้าเป็นลูกครึ่งมนุษย์กับเผ่าวิหค”
แองเซลหันไปตอบคำถามนั้น ซึ่งดราโกก็พยักหน้ารับรู้ ส่วนน้ำฟ้าทำหน้างุนงง
“อ้าว? ไม่ใช่ว่า คนฮาร์โมเนียจะมีปีกบินได้แบบนี้ทุกคนหรอกหรือครับ”
เด็กหนุ่มหันไปถามแองเซล ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มให้เขาแล้วตอบอย่างนอบน้อม
“ไม่หรอกขอรับ ชาวฮาร์โมเนียหากไม่ใช่จอมเวทแล้ว ก็ล้วนแต่เป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไป แม้จะมีพลังมากแค่ไหน แต่ก็บินไม่ได้หรอกขอรับ”
“ใช่! และถึงเจ้าจะบินได้ก็ตาม แต่ข้านี่ล่ะจะหักปีกของเจ้าตั้งแต่เราเจอกันตั้งแต่วันแรกให้ดู”
ดราโกเสริมมาแล้วจ้องมองคนรักนิ่งด้วยความหึงหวง จนน้ำฟ้าต้องลอบถอนหายใจอย่างเอือมระอา
“ถึงบินได้ก็ใช่ว่าจะคิดบินหนีคุณไปสักหน่อย”
น้ำฟ้าพึมพำ ทำให้ราชามังกรต้องทำเสียงฮึในลำคออย่างไม่สบอารมณ์
“ฮึ! ให้มันได้อย่างปากพูดเถอะ แล้วใครหน้าไหนกัน ที่กล้ากระโดดลงจากเกาะเพื่อหนีข้าน่ะ”
แองเซลเหลือบมองทั้งคู่ แล้วนิ่งคิด ความสัมพันธ์ระหว่างดราโกและน้ำฟ้านั้นพัฒนาไปมากกว่าที่เขาได้ยินยิ่งนัก นี่ถ้าเขาพบตัวเด็กหนุ่มช้ากว่านี้อีกนิด ก็ไม่แน่ใจว่า จะได้พาตัวกลับไปด้วยกันหรือเปล่า
“ช่างเรื่องเก่ามันเหอะน่า นี่คุณแองเซล ดราโกเขาอนุญาตให้ผมกลับไปฮาร์โมเนียพร้อมคุณได้แล้วนะ”
น้ำฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะเห็นว่าราชามังกรเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง
“เป็นข่าวดีจริง ๆ ขอรับ เท่านี้ฮาร์โมเนียก็พ้นภัยพิบัติสักที”
แองเซลเอ่ยยินดีออกมาจากใจจริง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเสียงเข้มของคนแถวนั้นดังขัดขึ้น
“ใครจะยอมให้พวกเจ้าเดินทางกันลำพัง ข้าจะไปด้วย!”
“เอ๋? คุณนี่นะจะไปด้วย ...จะดีหรือครับ?”
น้ำฟ้าถามอย่างสงสัย แต่ลึก ๆ ในใจแล้ว หากมีมังกรหนุ่มติดตามไปเขาก็คงอุ่นใจมากขึ้น
“จะได้หรือขอรับ...”
หากแต่แองเซลกลับถามอีกอย่างด้วยใบหน้าเป็นกังวล เขาก็ดีใจหรอก ถ้าได้ดราโกมา มีราชามังกรเป็นฐาน ใครจะกล้าต่อกร แต่จากสิ่งที่เขารู้มามันไม่น่าจะง่ายเช่นนี้
“แล้วทำไมถึงจะไม่ได้?”
ดราโกหันมาถามเสียงห้วน ก่อนจะชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องเบา ๆ
“ใคร!”
“ข้าเองขอรับ ท่านดราโก”
เสียงของครีอุสตอบกลับมา ดราโกเหลือบไปมองแองเซล แล้วจึงหันไปทางประตู
“เข้ามาได้”
“ขอบคุณขอรับ”
ครีอุสเดินเข้ามา เขาชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อเห็นแองเซล แต่ก็ยังเดินตรงเข้ามาแล้วโค้งทำความเคารพให้กับผู้เป็นนายตามปกติ
“ข้ารู้สึกถึงการปลดเขตแดน จึงได้เข้ามาถามถึงสาเหตุ ...แต่คิดว่าพอจะรู้บ้างแล้วล่ะขอรับ”
ครีอุสเปรยขึ้น แล้วจึงหันไปทางแองเซล
“ที่สัญญาณผิดปกติทางประตูใหญ่ดังขึ้นวันนี้ ฝีมือเจ้าสินะ”
แองเซลชะงัก แต่ก็โค้งศีรษะน้อย ๆ ให้อีกฝ่าย
“ครึ่งหนึ่งขอรับ แต่อีกครึ่งเป็นผลจากเจ้ากระรอกตัวน้อยน่ารักเพื่อนร่วมทางของข้า”
ครีอุสยิ้มที่มุมปาก แล้วจึงแสร้งทำเป็นหายใจยาว ก่อนจะเปรยดัง ๆ กระทบใครบางคน
“เห็นทีต้องคิดมาตรการป้องกันขึ้นมาใหม่ ถ้าใครมีความคิดดี ๆ ให้ ก็คงจะดีมิใช่น้อยทีเดียว”
ดราโกหันมามองคนสนิท เขายักไหล่นิด ๆ แล้วจึงบอกอีกฝ่ายออกไปตามตรง
“ข้ายังไม่มีเวลาว่างคิดเรื่องงานตอนนี้หรอกน่าครีอุส ข้าจะไปฮาร์โมเนียกับน้ำฟ้า”
ครีอุสชะงักกึก แล้วมองไปยังคนพูดอย่างตกใจ
“ท่านจะไปไหนนะขอรับ?”
“ฮาร์โมเนีย ข้าจะช่วยน้ำฟ้าจัดการพวกเสี้ยนหนามนั่นให้หมดสิ้น แล้วจะได้พาเขากลับมาอยู่กับข้าที่นี่โดยหมดห่วงอย่างไรเล่า”
ดราโกบอกวัตถุประสงค์ของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้านน้ำฟ้าฟังแล้วก็ยิ้มตามอย่างเขินอายไปด้วย แต่ครีอุสกลับมีสีหน้าเคร่งขรึมระคนเหนื่อยใจแทน
“ข้าชักเห็นด้วยกับท่านแล้วล่ะว่า ผู้อาวุโสทั้งสี่คิดผิดที่สนับสนุนให้ท่านเป็นราชา!”
ครีอุสบอกอย่างหงุดหงิด ซึ่งดราโกก็เลิกคิ้วมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย ส่วนน้ำฟ้านั้นมองทั้งคู่อย่างนึกทึ่งโดยเฉพาะกับครีอุส เพราะทั่วทั้งปราสาทมังกรนี่ มีเพียงครีอุสเท่านั้นที่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับผู้เป็นนายเหนือหัว อย่างไม่คิดจะยำเกรง ถ้าอีกฝ่ายเป็นฝ่ายผิด ส่วนดราโกแม้จะมักโวยวายหรือทำท่ารำคาญใจใส่ แต่ก็ยังคงฟังในสิ่งที่ครีอุสตักเตือนอยู่ดี ซึ่งถ้าบอกว่าทั้งคู่เป็นพี่น้องกันจริง ๆ น้ำฟ้าก็คงเชื่ออย่างสนิทใจ
“ท่านดราโก! ตอนท่านปฏิญาณตนเป็นราชา ท่านจำกฎเหล่านั้นได้บ้างไหมขอรับ!”
ครีอุสโพล่งใส่ราชามังกร เพราะหงุดหงิดที่ยังคงได้เห็นสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนของอีกฝ่าย
“กฎคร่ำครึพวกนั้นน่ะรึ จะจำใส่สมองทำไมให้มันหนักเล่า”
ดราโกยักไหล่ ทำเอาคนพูดต้องข่มอารมณ์ให้ใจเย็น ส่วนแองเซลนั้นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ได้ยินราว ๆ นึกแล้วเชียว แว่ว ๆ ออกมา
“ถ้าอย่างนั้นท่านฟังที่ข้าพูดให้ดีนะขอรับ ... เผ่ามังกรเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งเป็นอันดับต้น ๆ ของดาวเคราะห์คารีนา ดังนั้น “ห้าม” ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเผ่าพันธุ์มนุษย์ และเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ไม่ว่าจะกรณีใด ๆ ที่อาจจะนำมาสู่ความบาดหมางระหว่างเผ่าพันธุ์มาสู่กัน หากเผ่ามังกรทำผิดกฎบัญญัติ กองทัพเทพของเผ่าเทพที่เป็นเผ่าพันธุ์ผู้นำแห่งดาวเคราะห์นี้ จะทำการลงโทษเผ่าที่ละเมิดข้อห้าม ส่วนโทษก็จะหนักหนาลดหลั่นกันไปตามที่กระทำความผิด”
ดราโกขมวดคิ้วยุ่งแล้วนึกทบทวนความจำที่ร่ำเรียนมา ก็ดูเหมือนว่าจะมีกฎคล้าย ๆ แบบนี้ให้เขาต้องอ่านท่องจำอยู่เหมือนกัน
ทางด้านน้ำฟ้าชะงักกึกกับเรื่องที่ได้ยิน พอหันมาทางแองเซล องค์รักษ์หนุ่มก็พยักหน้ายืนยันว่าเท่าที่เคยได้รับรู้มาจากจอมปราชญ์ไทนอส ก็เป็นเรื่องราวทำนองนี้ ดังนั้นการที่จะหวังให้ดราโกไปช่วยจัดการพรรคพวกทางฝั่งราชินี ก็คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
“พวกเผ่าเทพนั่น จะออกกฎอะไรให้มันยุ่งยากนักหนาก็ไม่รู้!”
ดราโกบ่นประชดอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน แต่คนสนิทที่รับฟังอยู่ต้องรีบย้ำเพราะรู้นิสัยอีกฝ่ายดี
“ห้ามเด็ดขาดนะขอรับ เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงเผ่าพันธุ์ของเผ่ามังกรทั้งหมด ไม่ใช่เรื่อง ‘ส่วนตัว’ ของท่านเพียงแค่คนเดียวนะขอรับ!”
ดราโกชะงัก แล้วทำเป็นนิ่งเฉย เหมือนจะหูทวนลม ทำเอาครีอุสยิ่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้น ส่วนน้ำฟ้ามองทั้งคู่ไปมาแล้วจึงจับแขนของมังกรหนุ่มเขย่าเบา ๆ
“ดราโก...ผมขอร้องอีกคนแล้วกัน เรื่องของผม ผมจัดการเองได้ ผมไม่อยากดึงคุณมาเดือดร้อนด้วย ...จริง ๆ นะ”
ราชามังกรนิ่งอึ้ง ส่วนครีอุสลอบถอนหายใจ เขารู้ว่าน้ำฟ้าพูดมาจากใจจริง แต่เพราะมาจากใจจริงนี่สิ ถึงยิ่งทำให้คนอย่างดราโกยิ่งยอมปล่อยให้เด็กหนุ่มไปโดยลำพังโดยปราศจากตนไม่ได้
“ถ้าข้าออกจากตำแหน่งราชามังกร แล้วเลือกที่จะเนรเทศตัวเองออกไปจากเผ่า เท่านี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องเผ่าพันธุ์แล้วใช่ไหม?”
เป็นอย่างที่คาด ดราโกหันมาถามคนสนิทด้วยสีหน้าจริงจัง จนครีอุสชะงักไปชั่วครู่ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายพูดจริงและคิดจะทำเช่นนั้นจริงดังปากว่า
“ตำแหน่งราชามังกร ไม่ใช่จะเป็นจะเลิกได้ง่าย ๆ นะขอรับ ...แล้วอีกอย่างถ้าท่านถูกเนรเทศ ท่านก็จะไม่มีวันกลับมาเหยียบแผ่นดินเกิดได้อีกตลอดชีวิตเชียวนะขอรับ”
ดราโกนิ่งเงียบ แล้วจึงตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งเรียบเฉย
“จิตวิญญาณของข้า ไม่ว่าอยู่ที่ไหนแห่งหนใด ก็ยังคงเป็นมังกรเสมอ ดังนั้นแม้จะไม่ได้กลับมาอีก ข้าก็ไม่หวั่น”
จบคำมังกรหนุ่มก็หันไปทางน้ำฟ้าที่ยืนนิ่งอึ้งจ้องมองเขากลับอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
“ข้าจะอยู่กับเจ้า จะปกป้องคุ้มครองเจ้า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน แห่งหนใดก็ตาม”
“ดราโก...”
น้ำฟ้าพึมพำแล้วหลุบตาหลบ ก่อนจะนิ่งไปสักพัก แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้กับราชามังกร
“ดราโก ผมว่าเราลองมาคิดหนทางที่มันดีต่อพวกเราทั้งสองฝ่ายดีกว่า ...คุณแองเซล ถ้าผมจะขอเดินทางช้าไปสัก 3 วัน คุณจะว่าอะไรไหม?”
“ขอเพียงท่านเต็มใจจะกลับฮาร์โมเนียไปด้วยกัน เรื่องอื่นนั้น ข้าสุดแล้วแต่ท่านจะบัญชา”
แองเซลโค้งกายตอบอย่างนอบน้อม ทำให้น้ำฟ้ายิ้มออกมาได้ ทางด้านดราโกนั้นมองหน้าเด็กหนุ่มคนรักอย่างค้นคว้าพิจารณา แล้วจึงถอนหายใจแผ่วเบาออกมา โดยมีครีอุสที่เฝ้ามองดูอย่างโล่งอกและนึกขอบคุณน้ำฟ้าในใจ จากนั้นราชามังกรจึงรวบร่างเล็กเข้ามากอดหลวม ๆ แนบอกของตน
“ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้นก็ได้”
--- TBC ---
-
โถ พ่อดราโก :o12: ถ้าไม่ตามน้ำฟ้าไปคงจะห่วงใยแย่ แล้วน้ำฟ้าจะเอาชนะมวลหมู่ศัตรูได้หรอถ้าไม่มีกำลังที่แข็งแกร่งอย่างดราโกคอยช่วย :m15: แต่ก็นะ มันเป็นกฏ (อีกแล้ว) ถ้าเลือกหัวใจ ก็ต้องโดนตัดออกจากเผ่าพันธ์ :serius2:
-
มาแล้วๆ คราวนี้นำ้ฟ้าจะเจอกับอะไรบ้างเนี่ย
ไม่รู้ดราโก้จะคอบปกป้องน้ำฟ้าได้รึเปล่า
รอลุ้นต่อไป ชอบๆแนวนี้มากๆ
-
อ๋า.... เอาจริงเหรอเนี้ย.... แต่ปกติพวกเทพมันอ่อนกว่ามังกรนิ(ถ้าสู้ตัวต่อตัวนะ)
เหอๆ ช่างมัน เอาเป็นว่านี่เป็นกฎร่วมกันก็แล้วกัน เทพไม่ค่อยมีแฟนตาซีเรื่องไหนทำแนวสังคมมังกรสักเท่าไหร่นิ เห้นมังกรอาละวาททีไร มันเล่นรุม
หนึ่งต่อสิบหรือหนึ่งต่อร้อย
แล้วทำมาเป็นพูดว่า รวมพลังเพื่อสันติสุขของทุกมวลชีวิต เหอๆ (แก้ตัวหน้าด้านดีจัง ^ ^")
...เรื่องนี้ ตอนน้ำฟ้าอ้อน อยากบอกว่า โอ้ว... ว้าว.... อิจฉาอะ กล้ามากๆเลย น่ารักจัง(อะไรประมาณเนี้ย)
ไม่นึกว่า น้องน้ำฟ้าจะมีลูกล่อลูกชนมากมายขนาดนี้ มีการฉวยจังหวะเผลอ แล้วจุบๆเองด้วย น่ารัก...
แถมยังพูดประมาณว่า "ถึงผมจะมีปีกบินหนีคุณ แต่ผมก็ยังเลือกคุณไม่หนีไปไหนอยู่ดี"
วิว.. ดราโก นายพิชิตใจน้ำฟ้าไปถึงไหนๆแล้ว ยินดีด้วย นั่นถือว่าเป็นคำบอกรักว่าจะฝากชีวิต
ไว้กับนายตลอดไป ได้เลยนะเว้ยเฮ้ย อย่าท้ำให้น้ำฟ้าเสียใจละ น้ำฟ้าก็ด้วย รักกันดีๆนะ เขายอมทิ้ง
แม้แต่แผ่นดินบ้านเกิดเพื่อน้องเลยนะนั่น นี่สิเรียกว่าทิ้งทุกอย่างเพื่อความรักอย่างแท้จริง วิ้ว.... :o8:
-
เอิ่มมม แล้วจะไงล่ะเนี่ย o22
-
โอ้...น่ารักมากมาย :-[
แล้วจะยังไงต่อล่ะเนี่ย....
มาต่อไวไว นะคับ o13
:bye2:
-
ดราโกพูดเหมือนกำลังเข้าพิธีแต่งงานกันอยู่เลยนะ
กรี๊ดๆๆๆ ขออวยพรให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันนะ
อย่าเพิ่งจากกันเลย
-
เอาละสิ
-
โถพ่อมังกร รักจริงหวังแต่งเลยนะนี่ ได้ใจไปเต็มๆ ในใจแอบลุ้นให้ครีอุสสนใจพ่อนกน้อยของเราซักนิดดด จะได้อีกคู่
-
ท่านจ้าวมังกร ได้ใจข้าน้อยไปเต็มๆ เลย :กอด1: :กอด1:
-
ดราโกนี่รักจริงหวังแต่งเลยนะเนี่ย
ส่วนน้ำฟ้าก็น่ารักแถมขี้อ้อนด้วย
แล้วน้ำฟ้าจะหาทางแก้เรื่องนี้ยังไงนะ
รอลุ้นค่า
-
ยังไม่ได้ไปไหนปัญหาก็มาซะแล้วน้ำฟ้าเอ๋ย +1 สู้ ๆ
-
น่ารักทั้งคู่เลย :o8:
(ว่าแต่พ่อวิหคมีคู่มั้ย?)
-
เอาล่ะ มีปัญหาใหญ่แระ :laugh:
ทำไงกันดีอ่า :z3:
-
ชอบดราโก้ ชอบน้ำฟ้า ชอบตัวละครในเรื่องนี้จัง
-
หวานกันจริงๆเชียว :-[
แล้วพี่ๆของดราโกจะมีบทโผล่มาไวไวนี้มั้ยเอ่ย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากจะขอฟัดน้ำฟ้าสักทีสองที
จะโดนฟาดด้วยปีกไหม
-
สวัสดีค่ะ ตอน 10 มาแล้วนะคะ สำหรับใครที่ถามถึงท่านพี่ของดราโกว่าจะออกโรงไหม ขอบอกว่ามีบทในเรื่องนี้แน่ค่ะ ถึงจะออกมาไม่มากก็ตาม (และเผลอ ๆ อาจจะถูกจับไปในตอนพิเศษก็ได้)
ส่วนหนุ่มน้อยแองเซลตอนนี้ปัดยังคิดคู่ให้เขาไม่ออกเลยค่ะ (จะให้ไปจับคู่กับท่านจอมปราชญ์ไทนอส ก็สงสารคนแก่ ไม่ว่าพี่แกจะรุกหรือรับล่ะนะ--)
ส่วนครีอุส...หุ ๆ ว่าที่ซะมีพี่แกเริ่มมีบทแล้วในตอนนี้ (บอกแบบนี้ก็รู้หมดล่ะสิ) สำหรับปัดยังไงลูกรักคนนี้ ก็ต้องรับค่ะ แต่ก็ออกจะสงสารไม่น้อย เพราะว่าที่เมะพี่แก ก็แสบไม่แพ้ดราโกเลยทีเดียว (เผลอ ๆ อาจจะร้ายลึกยิ่งกว่า เพราะอย่างน้อยดราโกพอรักแล้วก็..เกียมัวล่ะนะ)
ป.ล. ตอนนี้แจกทิชชูก่อนอ่านงิ~ :-[
-----------------------------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.10 ค่ำคืนแห่งรัก
...ดราโกหลับไปแล้วแต่น้ำฟ้ายังนอนตาค้างมองเพดานไม่ได้หลับไปด้วย เขายังคงคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหนที่จะเกิดผลดีกับทั้งเขาและมังกรหนุ่ม ในเรื่องที่อีกฝ่ายจะรั้นตามเขาไปยังฮาร์โมเนีย ตอนนั้นเขาก็แค่พูดไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ดราโกตัดสินใจยืนยันทำในสิ่งที่อาจจะทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนไปด้วย
“ถ้าจู่ ๆ ผมหายตัวไป ...คุณจะโกรธผมไหมนะดราโก”
น้ำฟ้าเอียงกายหันมามองหน้าคนที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อคนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้ว กลับลืมตาขึ้นมามองเขานิ่ง
“ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าแน่ ถ้าเจ้าทิ้งข้าไปแบบนั้นจริง ๆ”
“ดราโก...”
เด็กหนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว เมื่อเห็นแววตาของอีกฝ่ายที่มองมายังตน
“น้ำฟ้า…เจ้าก็รู้ว่าข้ารักเจ้า ต้องการเจ้า นี่เจ้ายังจะใจร้ายคิดทิ้งข้าไปได้ลงคอเช่นนั้นรึ?”
ดราโกบอกอย่างน้อยใจ ทำให้คนฟังเม้มปากแน่น แล้วขยับกายเข้าไปใกล้แนบชิดกับร่างนั้นมากขึ้น
“แต่ถ้าต้องทำให้คุณและเผ่าของคุณเดือดร้อน ผมก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน”
น้ำฟ้าบอกด้วยแววตาจริงใจ ทำเอาราชามังกรนิ่งงันต่อคำพูดประโยคนั้น
“ดราโก ปล่อยผมไปฮาร์โมเนียตามลำพังเถอะครับ หากผมจัดการเรื่องของบ้านเมืองได้เรียบร้อยเมื่อใด ผมสัญญานะ ว่าผมจะกลับมาหาคุณแน่...ยกเว้นเสียแต่ว่า ตอนนั้นคุณจะเปลี่ยนใจไปจากผมเสียแล้ว”
“ข้าไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากเจ้า...เช่นเดียวกับที่ข้าไม่อาจตัดใจปล่อยเจ้ากลับดินแดนบ้านเกิดเมืองนอนตามลำพังได้ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่ามีอันตรายรอคอยเจ้าอยู่ที่นั่น”
ดราโกตอบพลางรวบร่างเล็กนั่นมากอดแน่น น้ำฟ้าน้ำตาซึมแล้วเอ่ยกระซิบกับอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
“แล้วคุณจะปล่อยให้คนที่คุณรักถูกตราหน้าว่าขี้ขลาด รักตัวกลัวตาย เห็นแก่ความสุขส่วนตน ทิ้งหน้าที่ และทิ้งขว้างประชาชนตาดำ ๆ อย่างนั้นหรือครับ”
“หากใครกล้าพูดเช่นนั้นต่อหน้าเจ้า ข้าจะจัดการมันเอง!”
ดราโกบอกอย่างดุดัน แต่น้ำฟ้ากลับแย้มยิ้มอ่อนโยนตอบ
“ดราโก ...คุณเป็นราชา เป็นผู้นำ ทุกวันนี้แม้จะบอกว่าไม่เต็มใจ แต่ผมก็เห็นคุณตั้งอกตั้งใจทำงานเพื่อพลเมืองของคุณอยู่เสมอ กลับกันผมอยากให้คุณได้คิด ผมเกิดมาเป็นเจ้าชาย ...ถึงแม้ผมจะไม่เคยจำได้ แต่ผมก็ยังเป็นเจ้าชายแห่งฮาร์โมเนียอยู่ดี...”
น้ำฟ้าเงียบไปสักพัก แล้วมือเล็ก ๆ จึงเอื้อมไปลูบไล้ที่แก้มของมังกรหนุ่มแผ่วเบา
“ดราโก...คุณจะทำให้คนรักของคุณคนนี้รู้สึกภาคภูมิใจ ที่จะได้ทำหน้าที่ของตัวเอง ให้สมกับเป็นสายเลือดของราชวงศ์ฮาร์โมเนียจะได้ไหมครับ”
ดราโกเงียบกริบ เขาเข้าใจความหมายที่เด็กหนุ่มคนรักต้องการจะสื่ออยู่ก็จริง แต่เขาก็ไม่อาจโกหกฝืนใจตนเอง ยอมส่งอีกฝ่ายไปสู่อันตรายได้ แม้จะถูกน้ำฟ้าโกรธก็ตาม
“ขอข้าคิดดูก่อนสักพัก...เจ้ายังไม่รีบกลับไปมิใช่หรือ”
ราชามังกรเลี่ยงตอบ ทำให้น้ำฟ้าถอนหายใจแผ่วเบา แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ ส่งให้ พร้อมแววตาตัดสินใจบางอย่าง
“ถ้าอย่างนั้นระหว่างคิด...ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?”
“ช่วยอะไรอย่างนั้นรึ?”
ดราโกถามกลับอย่างสงสัย แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่ออีกฝ่ายชะโงกหน้ากระซิบบอกเขาเบา ๆ ที่ข้างหู
“ทำให้ผมเป็นของคุณเต็มตัวในคืนนี้จะได้ไหม?”
“น้ำฟ้า...นี่เจ้า”
ดราโกเรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เพราะทุกครั้งที่เขาลองตะล่อมขอมีอะไรกับเด็กหนุ่ม ก็มักจะได้รับการปฏิเสธอยู่เสมอ แต่มาตอนนี้ ณ คืนนี้ เด็กหนุ่มกลับเป็นฝ่ายเรียกร้องขอเขาเสียเองอย่างไม่น่าเชื่อ
“ผมอยากเป็นของคุณทั้งตัว และหัวใจ...”
‘เพราะหากผมต้องพรากจากคุณจริง ๆ ผมจะได้ยังมีความทรงจำดี ๆ ที่เคยได้เป็นหนึ่งเดียวกับคุณมาก่อน’
น้ำฟ้าคิดต่อในใจ แต่ไม่อาจเอ่ยออกมาให้ราชามังกรได้ยิน ด้วยเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะยิ่งไม่ยอมปล่อยให้เขาไปเผชิญกับเรื่องภายในราชวงศ์โดยลำพังยิ่งขึ้นไปอีก
“น้ำฟ้า เจ้าแน่ใจแล้วหรือ?”
ดราโกย้ำถามแต่พอเห็นแววตาจริงจังของอีกฝ่ายที่สบมา ก็ทำให้เขาผ่อนลมหายใจยาว แล้วจึงยิ้มอ่อนโยนตอบ
“รู้ไหม คืนนี้ข้ามีความสุขมากเพียงใด”
“ผมเองก็เหมือนกัน ...ถึงจะกลัวมากก็เถอะ”
น้ำฟ้าหยิบมือใหญ่ข้างหนึ่งของมังกรหนุ่มให้มาสัมผัสที่อกข้างซ้ายของตน
“ฟังสิครับ ...ว่ามันเต้นแรงมากขนาดไหน”
ดราโกชะงักมือแล้วยิ้มขึ้นบ้าง ก่อนจะสัมผัสลูบไล้ที่แผ่นอกของเด็กหนุ่มแผ่วเบา
“ไม่ต้องกลัวไป ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขมากที่สุดในคืนนี้เอง”
น้ำฟ้าครางเบา ๆ ทุกที่ยามสัมผัสจากฝ่ามือนั้นลูบผ่าน เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มถูกถอดปลดเปลื้องออกจากร่างด้วยความชำนาญของราชามังกร ไม่นานนักร่างบนเตียงทั้งสองก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“ดราโก...ผมกลัว”
น้ำฟ้าบอกเสียงสั่นเมื่อเห็นแก่นกายใหญ่โตของราชามังกร และคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองในอนาคต
“ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บมาก ข้าสัญญา”
ดราโกกระซิบเอาใจ พลางลงมือเล้าโลมไปทั่วเรือนร่างของเด็กหนุ่มให้ผ่อนคลายและเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาอีกครั้ง ก่อนจะหยิบน้ำมันหอมบนหัวเตียงขึ้นมาชโลมทาที่นิ้วมือของตน และปากทางเข้าสู่ด้านในร่างของน้ำฟ้า มังกรหนุ่มนวดฟอนเฟ้นและใช้นิ้วมือทั้งสามเปิดทางกว้างเตรียมพร้อมอยู่สักพัก จนน้ำฟ้าเริ่มที่จะหายหวาดกลัวและก่อเกิดความต้องการขึ้นมาแทนที่ ร่างเล็กที่นอนหงายยกขาให้เขาบิดกายไปมา แล้วจึงเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
“ดะ...ดราโก...ผมพร้อมแล้ว ...ทำเถอะครับ”
“น้ำฟ้า...เด็กน้อยของข้า อดทนเอาไว้นะ ข้าจะเข้าไปในร่างของเจ้าแล้ว”
ดราโกกระซิบแล้วค่อย ๆ ดันแก่นกายใหญ่โตเกินช่องทางนั้นเข้าไปทีละนิด น้ำฟ้าผวากอดร่างของอีกฝ่ายด้วยความเจ็บ แต่ก็ยังอดทนยิ้มทั้งน้ำตาให้กับมังกรหนุ่ม
“ดราโก...ผมรักคุณนะ...รักคุณ...อ๊ะ...อื๊อ!”
น้ำฟ้าไม่หลุดคำว่าเจ็บออกมาให้ราชามังกรได้ใจเสีย และสำหรับดราโกแล้ว ลองมาถึงขั้นนี้ ต่อให้อีกฝ่ายอ้อนวอนร้องห้าม เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะยอมใจอ่อนหยุดทำกลางครันได้หรือไม่
“ถ้าเจ้าเจ็บ จะร้อง หรือจิกบ่าข้าก็ได้ แต่อย่ากัดฟันนะเด็กน้อย ...เดี๋ยวฟันเจ้าจะแตกเอา”
ดราโกกระซิบปลอบเมื่อเห็นน้ำฟ้าพยายามจะกัดฟันข่มความเจ็บ ซึ่งเขาก็ต้องนิ่วหน้าตามมา เพราะเด็กหนุ่มนั้นยอมทำตามคำแนะนำเขา แถมยังจิกปลายเล็บลากลงมาจากบ่าถึงหลังเขาเพื่อระบายความเจ็บอีกด้วย แต่ดราโกก็ยังคงยินดีที่อย่างน้อยเขาก็มีส่วนช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของน้ำฟ้าได้บ้าง
“อ๊า! ดราโก! ดราโก!”
น้ำฟ้ากรีดร้องเรียกชื่อของมังกรหนุ่มลั่น เพราะแก่นกายที่ใหญ่โตของอีกฝ่ายถูกดันเข้ามามิดได้ในที่สุด ร่างสูงนิ่วหน้า กัดฟันเบา ๆ รอคอยให้คนรักผ่อนคลายการบีบรัดเกร็งจากภายใน จนสักพักสัญญาณที่ดีก็เริ่มส่งผล
“ดราโก..ขะ...ขยับหน่อย...”
“ได้สิ... เด็กน้อยของข้า”
ดราโกกระซิบพร้อมรอยยิ้มยินดี ทุกครั้งที่เขาขยับกาย น้ำฟ้าก็จะหลุดครางเสียงหวานออกมาให้ได้ยินเสมอ และพอร่างเล็กเริ่มเคยชิน เสียงเร่งเร้าก็ดังขึ้น ให้มังกรหนุ่มรู้สึกพึงพอใจตามมา
“อีก! ดราโก...ผมต้องการ...อึ๊ก! แรงอีก...อ๊ะ..”
“อา...เด็กน้อยของข้า...เจ้าช่างน่ารักจริง ๆ”
มังกรหนุ่มครางเสียงทุ้มต่ำด้วยความสุขสม เขาเร่งจังหวะรัวแรงจนเด็กหนุ่มกระตุกร่างเกร็งกรีดร้อง และปล่อยสายธารแห่งความสุขออกมาก่อน ทว่าราชามังกรนั้นยังคงหาได้ถึงปลายทางฝั่งฝันดังเช่นอีกฝ่ายไม่ เจ้าตัวยังคงแรงดีและขยับกายเข้าออก รวมถึงเปลี่ยนท่าร่วมรักเป็นหลาย ๆ ท่า จนน้ำฟ้าปลดปล่อยออกมาอีกครั้งและอีกครั้ง มังกรหนุ่มถึงได้เสร็จสมอารมณ์หมายตามมา
“เด็กน้อย ...น้ำฟ้าคนดี ...ข้าขออีกครั้งนะ”
น้ำฟ้าปรือตามองคนที่ดูเหมือนจะยังไม่เต็มอิ่ม แต่พอเขาจะอ้าปากปฏิเสธ เด็กหนุ่มก็ต้องหลุดร้องครางออกมา เมื่อแก่นกายที่แช่ค้างคาไว้ในร่าง เริ่มขยับเข้าออกทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง...
เช้าวันรุ่งขึ้น น้ำฟ้ายังคงนอนหลับยาวด้วยความอ่อนเพลีย ส่วนดราโกก็อยู่เฝ้าจนกระทั่งครีอุสนั้นมาตาม
“ท่านดราโก ข้าอยากปรึกษาเรื่องของท่านกับท่านน้ำฟ้าหน่อยขอรับ”
คนสนิทของจ้าวมังกรหาได้มาตามอีกฝ่ายไปทำงานเอกสารดังเช่นทุกวันไม่ ดราโกเหลือบมองคนที่นอนหลับบนเตียงแล้วจึงลุกขึ้นยืน
“ไปที่ห้องทำงานของข้าก็ได้ ...แล้วเจ้าหนุ่มลูกครึ่งมนุษย์วิหคนั่นเล่า?”
ท้ายประโยคดราโกถามถึงแองเซล ซึ่งครีอุสก็ตอบออกไปตามตรง
“รออยู่ด้านนอกขอรับ”
“ดี! งั้นก็ไปพร้อมกัน”
ดราโกตัดบท แต่ก่อนจะลุกไปด้วยกัน มังกรหนุ่มก็โน้มใบหน้าลงไปจูบที่หน้าผากของน้ำฟ้าอย่างรักใคร่ ปฏิกิริยาที่เห็นทำให้ครีอุสนิ่งเงียบ แต่ในใจคิดว่าเมื่อคืนนี้ทั้งคู่คงสานสัมพันธ์บางอย่างกันอย่างแนบแน่นมากขึ้น ดูจากแววตาแสดงความรักและห่วงใยที่มันเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ ของนายเหนือหัวของเขา ก็พอจะเดาได้ล่ะนะ
ระหว่างการปรึกษาหารือซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นการโต้เถียงกันของดราโกและครีอุสเสียมากกว่า ส่วนแองเซลนั้นได้มีสะดุ้งพัก ๆ เพราะสายตาคมกริบของราชามังกรที่มองมายังตน
“หวังว่าคงไม่สมรู้ร่วมคิดกับน้ำฟ้าพากันย่องหนีข้าตอนเผลอนะ”
ดราโกเปรยเมื่อสบตากับแองเซล อีกฝ่ายลอบถอนหายใจแล้วพยักหน้าเบา ๆ รับรู้ แต่ก็ไม่ได้ตอบรับตกลง นั่นทำให้ราชามังกรไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“อย่ามัวแต่พาลคนอื่นสิขอรับ มาเรื่องของท่านดีกว่า ยังไงข้าก็ไม่ยอมให้ท่านสละตำแหน่ง และหากท่านคิดจะดื้อดึงแอบหนีตามท่านน้ำฟ้าไป ข้าจะรายงานต่อสภามังกรให้ผู้อาวุโสทั้งสี่ออกโรง!”
ครีอุสบอกกับนายเหนือหัวของเขาอย่างหงุดหงิดไม่แพ้กัน เพราะอีกฝ่ายเอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับฟังคำเตือนของเขาท่าเดียว
“เจ้ากล้ารึครีอุส!”
ดราโกโวยใส่อย่างไม่สบอารมณ์พอกัน
“แล้วคิดหรือว่าข้าไม่กล้า!”
ครีอุสก็โต้ตอบชนิดที่แองเซลยังแหยง เพราะขนาดอีกฝ่ายเป็นราชามังกร เจ้าตัวก็ยังคงโต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย
“หนอย ...เจ้านี่มัน”
ดราโกโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่ก็ไม่กล้าลงมือกับครีอุส คนที่เหมือนเป็นทั้งเพื่อนสนิท ทั้งพี่ชาย ที่โตด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ
“เอะอะ อะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอก...แกล้งอะไรน้องชายที่น่ารักของข้าอีกแล้วล่ะ ครีอุส”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มอารมณ์ดีดังขึ้นจากประตูทางเข้าห้อง ทั้งหมดหันกลับไปมองยังต้นเสียง อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เส้นผมสีดำสั้นปรกคอ ดวงตาสีนิลและคมกริบเหมือนดังอีกคนที่อยู่ในห้อง เค้าโครงรูปหน้ามองดูก็รู้ว่าเกี่ยวข้องกับราชามังกรคนปัจจุบัน
“ท่านพี่!”
“ท่านเดเนียล”
ดราโกและครีอุสหันมามองผู้มาเยือนและเรียกอีกฝ่ายพร้อมกัน ส่วนแองเซลนั้นโค้งศีรษะให้ชายแปลกหน้าน้อย ๆ เนื่องจากพอจะรับรู้ได้ว่า คนผู้นี้น่าจะเกี่ยวข้องกับราชามังกรฉันเครือญาติเป็นแน่แท้
“รู้สึกกำลังคุยกันถึงเรื่องที่น่าสนใจไม่ใช่หรือ ไม่คิดจะเล่าให้ข้าฟังบ้างหรือไร?”
“ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจอะไรขนาดนั้นหรอกขอรับ พวกข้าก็แค่ปรึกษาราชกิจกันปกติ”
ครีอุสโกหกอีกฝ่ายหน้าตาเฉย ทำเอาดราโกและแองเซลหันมามองชายหนุ่มตาปริบ ๆ
“แน่ใจ? แต่ที่ข้าได้ยินมันไม่ใช่เรื่องราชกิจปกตินี่นะ เห็นมีชื่อประเทศของมนุษย์มาเกี่ยวข้องด้วย อืม...ฮาร์โมเนียอย่างนั้นสินะ”
เดเนียลเปรยยิ้ม ๆ ทำให้ครีอุสกัดฟันอย่างหงุดหงิด เพราะลำพังแค่ดราโกเขาก็รับมือยากแล้ว ขืนมีพี่ชายติดน้องอย่างเดเนียลมายุ่งวุ่นวายด้วย เขาก็ไม่รู้จะรับมือทั้งคู่ไหวได้อย่างไร
“ถ้าได้ยินแล้วจะถามอีกทำไมเล่าขอรับ!”
ครีอุสกระแทกเสียงหนักด้วยความหมั่นไส้ แต่เดเนียลกลับยิ้มน้อย ๆ ตอบรับอย่างไม่ทุกข์ร้อน และหันไปทางแองเซล พลางหรี่ตาพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้า
“เจ้าเป็นชาวฮาร์โมเนีย?”
“ขอรับ ข้าเป็นข้ารับใช้ของท่านเรโน...เอ่อ ท่านน้ำฟ้า เจ้าชายรัชทายาทองค์โตแห่งฮาร์โมเนียขอรับ”
แองเซลแนะตัวเองและโค้งทำความเคารพอีกฝ่าย ซึ่งเดเนียลก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันมาทางดราโกน้องชายของตน
“เจ้าชายรัชทายาทที่ว่านั่น ...คนรักคนปัจจุบันของเจ้าสินะ ดราโก”
“ไม่ใช่แค่เพียงปัจจุบัน แต่จะเป็นกระทั่งอนาคตของข้า ...ท่านพี่เดเนียล ข้ารักน้ำฟ้า และพร้อมจะสละทุกสิ่งเพื่อปกป้องคุ้มครองเขา”
ดราโกบอกต่อหน้าพี่ชายด้วยแววตาจริงจังและท่าทางที่หนักแน่น จนผู้เป็นพี่ถึงกับเงียบไปพักใหญ่ แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ ตามมา
“ไม่คิดเปลี่ยนใจแน่นะ”
“แน่นอน”
มังกรหนุ่มตอบ ซึ่เดเนียลก็ยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงเอ่ยตามมาในสิ่งที่ทำให้ครีอุสกุมขมับ
“งั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง!”
--- TBC ---
-
รอลุ้นว่าเดเนียลมีแผนอะไร
-
ดูซนๆแสบๆยังไงไม่รู้นะ พี่น้องคู่นี้ ส่วนครีอุสก็เหมือน แม่หรือภรรยา ที่ต้องมาคอยปวดหัวกับลูกหรือสามี (หมายถึงภรรยาของเดเนียลประมาณนี้นะไม่ใช่ดราโก 5555) คิดไปไหนแล้วเรา
-
เอิ่ม...น่าสงสารครีอุสจริงๆ
-
มารอฟังแผนการของแดเนียล พร้อมกับกอดคนเขียนแรงๆทีนึง
ขยันมากได้อ่านแบบเต็มอิ่มเลย
-
ท่านพี่จะช่วยหรือจะทำให้ยุ่งกันแน่เนี่ย
-
พระเอกขี่มังกรมาช่วยแล้ว :laugh:
-
ท่านพี่มาวุ่นนี่ มีแผนไรป่าว ขอของตอบแทนเป็นครีอุสแหง๋ๆเลย โฮ๊ะๆ ดูท่าเอาแต่ใจกันทั้งพี่ทั้งน้องแหะ :กอด1:
-
ท่านพี่เดเนียลก็ว่าราชการแทนไปก่อนสิ
-
โอ้ว ท่านพี่เดเนียลจะมาป่วน ครีอุสปวดหัวแน่ ๆ :laugh:
-
ตายละงานนี้ ปวดหัวแน่ๆ
-
รอตอนนี้มานานแล้ว ก๊ากกกกกกกก
ราชามังกรเผด็จศึกเสียที ฮ่าๆ
เดเนียลจะมาช่วยยังไงหวา~
-
อะ.... เล่นใส่ฉากอย่างว่าในตอนนี้เลยเหรอเนี้ย ตั้งรับไม่ทันอะ :pighaun:
โห... ต่อจากสารภาพรัก จูบปฏิญาน แล้วก็เข้าห้องหอเลยสินะ ต่อมาก็ลุ้นว่าจะได้ลูกชายหรือลูกสาว
รู้สึกว่าดราโก้จะขยัน น้ำฟ้าตั้งหลายยก ดราโก้แค่สองเอง เหอๆ สมเป็นผู้เชี่ยว...
อะ มาว่าฉากปกติกันบ้าง ดูเหมือนหนุ่มนกน้อยจะน่าสงสารที่สุด เหอๆ อยู่กลางดงสัตว์ร้าย
(มังกรกับนก คนละรุ่นจนเทียบไม่ติดเลยแฮะ) น่าสงสารนะเนี้ย พ่อนกน้อยคงเหมือนกำลังยื่นคอ
เข้าปากมังกรเข้าไปทุกทีๆ
อันดับสองก็คงครีอุส อารมณ์ประมาณว่า แม่กำลังเถียงกับลูกชายจอมดื้อ ส่วนปะป่าผู้รักและตามใจลูกรีบเข้ามาแทก พร้อมประโยคเด็จ “งั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง!”
รางมันมาตั้งแต่ "ไม่คิดเปลี่ยนใจแน่นะ" แล้ว เหมือนป๋าที่เตรียมยกขบวนขันหมากไป
สู่ขอลูกสาวให้ลูกชายตัวดีเลยอะ
แล้วสุดท้ายท่านแม่ก็คงทำท่าจะเป็นลม นี่ถ้าเป็นหนังไทยคงรีบคว้ายาดมกับพัด
จากคนใช้มาโบกเองไปแล้ว (ดีนะที่ไม่ใช่ละครไทย เหอๆ)
-
ฮ่าฮ่า จามาช่วยให้ดีขึ้น
หรือให้มานวุ่นๆปั่นหัวครีอุสมากกว่าเดิม ^^
-
ดูท่าจะแสบทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะเนี่ย
สงสารครีอุสจังที่ต้องมาคอยรับมือกับสองพี่น้อง
แล้วเดเนียลมีแผนอะไรกันนะ
-
จะมีวิธีใหนแก้กันนะ
-
ในที่สุด มังกรหื่นก็สมปรารถนา วะฮะฮ่า
ตอนนี้ ครีอุสเป็นบุคคลที่น่าสงสารที่สุดที่ต้องมาอยู่กับดราโก
อารมณ์คงประมาณว่าเลี้ยงเด็กโข่ง
แล้วยิ่งมี เดเนียลโผล่มาอีกคน ครีอุสคงต้องเตรียมยาดมไว้ให้พร้อม ฮ่าๆๆ
แสบทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ
-
ท่านพี่ดาเนียลเหรอป่าวเนี่ย ว่าที่ซะมีของครีอุส :o8: อุส่าเชียร์ครีอุสกับแองเซล o22
-
โอ๊ะ โอ ได้กันแล้ว :o8: น้ำฟ้าจะสุ้เค้าได้มั้ยน๊าาา
-
ดราโกสู้ๆๆๆๆ
-
:o8: :-[ :impress2:
:กอด1:
-
เดเนียลผู้ใจดีมีแผนอะไรอ่า
-
ฮ่า ๆ มีหลายคนเดาถูกว่าท่านพี่ไม่มาช่วยฟรี ๆ มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันล่ะนะ ~ (พี่น้องคู่นี้นี่มันช่าง...)
ติดตามอ่านกันได้ต่อค่ะ
----------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.11 แผนสลับตัว
...ดราโกแทบจะกระโดดกอดพี่ชายด้วยความขอบคุณ ที่อีกฝ่ายยอมเป็นธุระเรื่องของเขาและน้ำฟ้าให้ โดยเดเนียลเสนอความคิดสลับตัว ระหว่างเขากับดราโก เนื่องจากเจ้าชายคนรองนั้นไม่ได้มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และที่สำคัญก็มักจะหายไปโน่นนี่บ่อย ๆ พอ ๆ กับดาร์เรนพี่คนโต ดังนั้น ถ้าฝ่ายที่หายหน้าจากราชอาณาจักรไปสักระยะเป็นเดเนียล สภามังกรก็คงจะไม่ค่อยติดใจสงสัยอันใดนัก
“สามเดือน ข้าให้ลิมิตเจ้าเท่านั้น เพราะอย่าลืมว่า เจ้าต้องกลับมาเข้าร่วมพิธีฉลองฤดูใบไม้ผลิ ในช่วงเดือนหก เพราะถึงจะเป็นข้า หากโดนท่านผู้เฒ่าทั้งสี่มองปราดเดียว ก็รู้แล้วว่าเป็นตัวปลอม”
เดเนียลบอกกับน้องชายของตน ซึ่งดราโกก็รับคำมั่นเหมาะว่าจะรีบกลับมาให้ทันก่อนถึงช่วงนั้นแน่
“อีกอย่างเจ้าต้องสะกดพลังไว้ เจ้าจะกลายร่างเป็นมังกรไม่ได้ ส่วนพลังเวทจะลดเหลือเพียงครึ่งเดียว ไม่อย่างนั้นแล้ว ทางนั้นจะสงสัยและสืบรู้ได้แน่ว่าเจ้าเป็นใคร”
เดเนียลกล่าวต่อ แต่ดราโกนั้นขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ฟัง
“แล้วจะให้ข้าทำยังไง?”
“เท่าที่พอจำได้ มีสมบัติที่จะกักพลังมังกรได้อยู่ในท้องพระคลังมั้ง ใช่ไหมครีอุส?”
มังกรหนุ่มหันมาถามอีกฝ่ายที่ยืนหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ข้าง ๆ ดราโก ครีอุสหันมามองเดเนียล แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงค่อนข้างห้วน
“ขอรับ เป็นปลอกแขนที่บรรจุพลังเทพเอาไว้ มีเพื่อใช้สะกดพลังมังกร หากมีกรณีมังกรตนใดนึกอาละวาดขึ้นมา เป็นของขวัญจากเผ่าเทพที่ส่งมอบให้เมื่อตอนสมัยร้อยปีที่แล้ว”
“ของขวัญบ้าอะไรใช้สะกดพลังเผ่าผู้รับ อัปมงคลชัด ๆ”
ดราโกพึมพำ แต่ก็ชะงักเมื่อเดเนียลมองเขาแล้วยิ้มให้
“แต่มันก็ช่วยให้แผนการครั้งนี้ของเราดำเนินไปได้ด้วยดีไม่ใช่หรือดราโก”
ราชามังกรคนปัจจุบันถอนหายใจ แต่ก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะรับฟังพี่ชายของตนกล่าวต่อ
“ลำพังในปราสาทมังกร ก็มีแต่คนของเราทั้งนั้น ถ้าห้ามให้ไม่พูดใครหรือจะกล้า แต่ถ้ามีพวกคนนอกมา ข้าก็จะแปลงร่างขัดตาทัพไว้ก่อน เรื่องแปลงร่างนี่ข้าก็มั่นใจฝีมือของตัวเองอยู่ เรื่องเลียนแบบพฤติกรรมคน ข้าก็ว่าพอไหว”
“แทบไม่ต้องเลียนแบบอะไรก็ได้ขอรับ นิสัยแย่ ๆ ไม่แพ้กันทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้น่ะ”
ครีอุสประชดขัดเข้าให้ แล้วจึงเตรียมเดินดุ่ม ๆ ออกไปจากห้อง ทำให้เดเนียลหันมามองแล้วร้องทักไว้อย่างสงสัย
“นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะครีอุส?”
“ก็ไปนำปลอกแขนสะกดพลังมาให้ท่านดราโกน่ะสิขอรับ ตัดสินใจกันเองขนาดนี้แล้ว ต่อให้ข้าพูดอะไรไป ก็คงไม่สำคัญ”
ครีอุสบอกประชด ทำให้ดราโกยิ้มแห้ง ๆ เพราะมองดูแล้วคนสนิทคงโกรธตนมาก และปกติเขาก็ไม่ค่อยได้เห็นครีอุสโกรธสักครั้ง พอเจอแบบนี้ก็รับมือยากอยู่เหมือนกัน
“งั้นข้าไปด้วย ไม่ได้สำรวจท้องพระคลังนานแล้ว มีของเล่นสนุก ๆ เพิ่มขึ้นอีกหรือเปล่าไม่รู้”
เดเนียลบอก ก่อนจะหันไปขยิบตาให้กับน้องชาย เป็นความนัยว่า เขาจะง้อให้คนสนิทของอีกฝ่ายใจเย็นลงเอง
เมื่อครีอุสและเดเนียลจากไป ในห้องก็เหลือเพียงแองเซล กับดราโกที่นั่งอยู่ วิหคหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่นาน จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืนโค้งคำนับให้อีกฝาย
“ข้าขอเป็นตัวแทนชาวฮาร์โมเนีย กล่าวขอบคุณท่านจากใจ ...และหากการนี้สำเร็จลง ถ้าเจ้าชายยังยืนยันที่จะสละราชตำแหน่ง ต่อให้บรรดาขุนนางต่างไม่ยินยอม ข้าก็พร้อมจะอยู่ข้างพวกท่านเสมอ”
แองเซลบอกออกไปจากใจจริง เพราะเขารู้สึกซาบซึ้งในความรักที่ดราโกมีให้ต่อน้ำฟ้า และตัวน้ำฟ้าที่ยอมเสียสละความสุขสบาย ยอมช่วยเหลือประชาชนชาวฮาร์โมเนียทั้งหมด
“ขอบใจ”
ดราโกตอบรับสั้น ๆ แต่ก็เป็นคำสั้น ๆ ที่ไม่ได้มีความขุ่นเคืองหรือประชดประชันดังเคย แต่เป็นการยอมรับต่อน้ำใจของฝั่งตรงข้าม
“ข้าก็ต้องฝากฝังน้ำฟ้าไว้กับเจ้าเช่นกัน เพราะที่นั่นข้าคงไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้ตลอดเวลา”
แองเซลเงยหน้ามองคนพูด แววตาจริงจังไร้การแอบแฝงเคลือบแคลง ทำให้เขาต้องโค้งรับแล้วตอบออกไปอย่างจริงจังไม่แพ้กัน
“ขอรับ ข้าจะปกป้องคุ้มครองเจ้าชายด้วยชีวิตของตน”
ทั้งคู่จ้องตากันสักพัก แล้วจึงมีรอยยิ้มมอบให้แก่กัน ดราโกมองแองเซลเพื่อสำรวจว่านอกจากความภักดีแล้ว อีกฝ่ายยังคิดอะไรกับคนของเขาหรือไม่ แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความซื่อสัตย์และจงรักภักดีอย่างเต็มเปี่ยม
ทางด้านแองเซล เขานั้นรู้ดีว่าเจ้าชายของเขาสำคัญกับมังกรหนุ่มเพียงใด การที่ราชามังกรยอมสละอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อความรักระหว่างพวกเขา ทำให้แองเซลรู้สึกชื่นชมต่อความรักของทั้งคู่ และคิดในใจว่าจะต้องปกป้องทั้งคู่ให้พ้นจากเงื้อมมือร้ายของราชินีแห่งฮาร์โมเนียให้จงได้
พอน้ำฟ้าตื่นขึ้นมาเขาก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นดราโกกำลังนั่งเฝ้าเขาอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอ่อนโยน
“ดราโก...นี่กี่โมงแล้วครับ คุณไม่ต้องทำงานหรอกหรือ”
“ไม่ต้อง มีคนรับทำงานแทนข้าแล้วล่ะตอนนี้ เห็นบอกว่าอยากรีบฝึกไว้จะได้เคยชินในวันหน้า”
ดราโกตอบกลับอย่างอารมณ์ดีแต่ทำให้คนฟังนิ่วหน้าอย่างสงสัย
“โอเค ๆ ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเอง”
จากนั้นราชามังกรก็เล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เด็กหนุ่มคนรักฟังอย่างไม่คิดจะปิดบัง น้ำฟ้าฟังไปก็เผลออุทานไป แล้วจึงมีรอยยิ้มน้อย ๆ ตามมาหลังอีกฝ่ายเล่าจบ
“ต้องขอบคุณท่านพี่ของคุณจริง ๆ นะครับ ที่ช่วยแก้ไขสถานการณ์ให้แบบนี้”
“เฮอะ! ทีแรกข้าก็คิดแบบเจ้า แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าที่เขาเสนอตัวช่วยข้า ก็เพราะต้องการทำเพื่อตัวเองด้วยส่วนหนึ่ง”
ดราโกบอกแล้วยักไหล่ด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ จนน้ำฟ้าสงสัย
“เอ๋? ทำเพื่อตัวเอง ...อะไรหรือครับ?”
ราชามังกรผ่อนลมหายใจอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ แล้วจึงหันมาตอบคำถามของคนรัก
“ท่านพี่ยื่นเงื่อนไขว่า จะยอมปลอมตัวดูแลราชกิจแทนข้าให้ก็จริง แต่เขาขอตัวครีอุสไว้เป็นผู้ช่วยใกล้ชิดตลอดสามเดือนนี่ เชอะ! อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ไปถึงไหน ๆ อยากให้ครีอุสอยู่ใกล้ตัวเองตลอดเวลาล่ะสิ ข้าดูออกหรอกน่า”
ดราโกบ่นด้วยความหงุดหงิดจนน้ำฟ้านึกขำ คงเพราะดราโกนั้นสนิทกับครีอุสมากจนเหมือนพี่น้อง พอเห็นอีกฝ่ายจะถูกแย่งไปก็เลยไม่ค่อยพอใจโดยไม่รู้ตัวแบบนี้
“ผมชักหึงแล้วล่ะสิ...ที่คุณแคร์คุณครีอุสขนาดนั้น”
ดราโกชะงักกึก แล้วรีบหันขวับไปมองยังคนพูดที่ตอนนี้แกล้งทำเป็นตีสีหน้าน้อยอกน้อยใจ จนราชามังกรเป็นกังวล
“ไม่ใช่นะ เจ้าเข้าใจผิด ข้ากับเขาสนิทเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนพี่น้องคลานตามกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางเป็นอะไรมากกว่านั้นแน่ ...น้ำฟ้าอย่างอนสิ ข้ารักเจ้าคนเดียวนะ”
น้ำฟ้านึกขำจนต้องกลั้นหัวเราะแต่ก็เผลอหลุดคิกออกมาเบา ๆ จนดราโกจับได้ว่าอีกฝ่ายแกล้งทำหลอกเขา
“หนอย! เด็กน้อย นี่เจ้าแกล้งหลอกข้ารึ! อย่างนี้ต้องลงโทษให้สาสม!”
มังกรหนุ่มขู่แล้วขยับกายลุกขึ้นคร่อมร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่ม จนน้ำฟ้าต้องรีบร้องห้าม
“อย่านะ! ผมยังไม่หายเจ็บแท้ ๆ คุณจะใจร้ายทำซ้ำได้ลงคอเชียวหรือ”
น้ำฟ้าบอกแล้วอ้อนด้วยนัยน์ตาวิบวับไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ ให้คนมองกลืนน้ำลายลงคอ แล้วแข็งค้างไม่กล้าทำอะไรต่อ
“เจ้านี่มันร้ายจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าจะแสบถึงเพียงนี้”
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งอ้อนแต่เจอแบบนี้ดราโกก็ไม่กล้าทำอะไรซ้ำเติม เพราะเรื่องเจ็บนั้น มันเป็นเรื่องจริง ดูจากรอยข่วนกลางหลังของเขาก็พอจะรู้
“เค้าเรียกว่าวิธีเอาตัวรอดต่างหาก...แต่ที่ยังเจ็บอยู่น่ะไม่ได้โกหกนะ”
น้ำฟ้าเอ่ยเสียงแผ่วในท้ายประโยคด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ทำให้ดราโกแย้มยิ้มตามมา
“ข้ารู้ ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเจ็บแบบนี้”
“บ้า...ผมไม่ได้ว่าคุณสักหน่อย ถึงจะเจ็บแต่ผมก็มีความสุขดีออก”
น้ำฟ้าทุบที่อกอีกฝ่ายเบา ๆ ด้วยความเขิน ทำเอาดราโกต้องรีบลุกจากเตียงทันที
“ดราโก...มีอะไรหรือ?”
น้ำฟ้าถามอย่างสงสัย แต่แล้วก็ต้องหน้าแดงวาบโดยไม่ต้องรอคำตอบ เพราะปฏิกิริยาร่างกายของชายหนุ่มมันก็ยืนยันให้เห็นอยู่แล้ว
“ข้าขอตัวล่ะ ขืนข้ายังอยู่ต่อ เจ้าคงต้องเจ็บซ้ำแน่”
ดราโกฝืนยิ้มแล้วเตรียมจะเดินหายไปในห้องน้ำ แต่ก็ถูกน้ำฟ้าเรียกเอาไว้เสียก่อน
“ให้ผมช่วยได้ไหม...ผมอยากช่วยคุณ”
เด็กหนุ่มบอกด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่กลับทำให้ดราโกรู้สึกซาบซึ้งและอบอุ่นในหัวใจยิ่งนัก
“ขอบใจ น้ำฟ้า...ยอดรักของข้า”
จากนั้น ทั้งคู่ก็เริ่มปฏิบัติกิจกรรมระหว่างคู่รักกันอีกครั้ง และแม้จะเป็นเพียงการช่วยเหลือภายนอก แต่ดราโกก็รู้สึกได้ถึงความสุขอันแสนจะดื่มด่ำจากสัมผัสอันไร้เดียงสาที่คนรักตั้งใจเพื่อตน
“อา...น้ำฟ้า เจ้าวิเศษมาก...โอว์”
ดราโกครางเสียงทุ้มต่ำอย่างพึงพอใจที่คนรักยอมช่วยเขาถึงขนาดนี้ มังกรหนุ่มขยี้เส้นผมอ่อนนุ่มของคนรักจนยุ่งเหยิง ก่อนจะกระแทกความเป็นชายเข้าไปในโพรงปากร้อนชื้นของน้ำฟ้าถี่ยิบ จนในที่สุดร่างของเขาก็กระตุกเกร็ง แล้วปลดปล่อยความปรารถนาออกมาเสียจนล้นเลอะปากของเด็กหนุ่มไปหมด
“แค่ก ๆ”
น้ำฟ้าที่กลืนน้ำขุ่นขาวของราชามังกรลงไปบางส่วน แทบขาดใจตายหลังจากการช่วยปลดปล่อยให้คนรักเสร็จสิ้นลง แต่เขาก็ต้องยิ้มน้อย ๆ เมื่ออีกฝ่ายชะโงกหน้าลงมาจูบกับเขาโดยไม่ได้นึกรังเกียจสิ่งที่ตัวเองปลดปล่อยออกมาก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อย
“ขอบใจเจ้าจริง ๆ ทีนี้ก็ถึงตาข้าทำให้เจ้าบ้างนะ”
ดราโกกระซิบ เพราะรู้ดีว่าระหว่างช่วยเขา น้ำฟ้าก็เริ่มเกิดอารมณ์ตาม สำหรับเด็กหนุ่มพอได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงวาบ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอย่างใด แล้วจึงปล่อยให้มังกรหนุ่มลงมือช่วยเหลือเขา ด้วยสัมผัสที่ช่ำชองกว่าที่เขาทำให้หลายเท่านัก…
เช้าวันเดินทางครีอุสคืนร่างเป็นมังกรเผือกตัวใหญ่ แล้วมาส่งทั้งหมดถึงเขตชายแดนของอาณาจักรฮาร์โมเนีย โดยระวังไม่ให้มนุษย์ดินแดนนั้นเห็น พวกเขายืนสั่งเสียกันพักใหญ่ โดยเฉพาะครีอุสนั้นอบรมดราโกยาวยืด จนราชามังกรนึกเซ็ง
“รู้แล้วน่า จะไม่ทำให้อาณาจักรมังกรเดือดร้อนแน่ พอใจหรือยังล่ะ!”
ดราโกบ่นใส่ แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อครีอุสโอบร่างของตนเองไปกอดเบา ๆ
“ระวังตัวด้วยนะท่านดราโก หากมนุษย์ชั่วบางคนรู้ว่าท่านเป็นมังกร พวกมันอาจจะใช้เล่ห์ร้ายบังคับควบคุมท่านที่พลังอ่อนลงได้”
ครีอุสบอกอย่างเป็นห่วง เพราะปลอกแขนสะกดพลังที่ดราโกสวมอยู่นั้น เจ้าตัวจะถอดออกเองไม่ได้ ต้องให้คนอื่นเป็นคนถอดให้เท่านั้น
“อืม...ข้าจะระวังตัว เจ้าก็เหมือนกันนะครีอุส อย่าโหมงานหนักนักล่ะ”
“ถ้าท่านพี่ของท่านไม่อู้งานเหมือนท่านล่ะนะ”
ครีอุสบอกยิ้ม ๆ แล้วคลายอ้อมกอดของตน ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นน้ำฟ้าจ้องมองมายังเขา
“รับรองว่าเป็นกอดที่บริสุทธิ์ใจไม่มีอะไรเคลือบแคลงหรอกขอรับท่านน้ำฟ้า”
คนสนิทของราชามังกรเอ่ยกระเซ้าพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาน้ำฟ้าหน้าแดงวาบ พลางรีบปฏิเสธแก้ตัวทันที
“เปล่านะครับ ผมไม่ได้หึงสักหน่อย ผมแค่คิดว่าทั้งคู่สนิทกันจังแค่นั้นต่างหาก!”
ทั้งดราโกและครีอุสหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ จนน้ำฟ้าชักไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก และเผลอคิดไปว่านิสัยเสีย ๆ แบบนี้เห็นทีจะเป็นกันทั้งเผ่ามังกรเป็นแน่
“ถ้าเช่นนั้นข้าลาล่ะ กลับช้าคนจะสงสัยเอา”
ครีอุสบอกแล้วกลับกลายร่างเป็นมังกรสีขาวสง่างาม บินกลับไปยังอาณาจักรมังกรที่ตนจากมา ส่วนดราโกก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันมาทางแองเซลและน้ำฟ้า
“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันต่อ?”
“คงต้องลอบเข้าเมืองในฐานะนักเดินทางน่ะขอรับ มิเช่นนั้นจะเป็นจุดเด่นเกินกว่าจะถึงวัง”
แองเซลบอกเรียบ ๆ แต่แฝงความนัยให้ดราโกรับรู้ มังกรหนุ่มพยักหน้าค่อย ๆ และคิดว่านั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“เจ้าแต่งหญิงแทนดีไหมเด็กน้อย เพราะพวกนั้นตามหากันแต่เจ้าชายนี่นะ”
ดราโกยื่นข้อเสนอที่ทำให้น้ำฟ้าสะดุ้ง รีบสั่นศีรษะปฏิเสธ แต่แองเซลที่ฟังอยู่เงียบ ๆ กลับแย้งขึ้นมาเบา ๆ
“ข้าว่าเป็นความคิดที่ดีทีเดียว ...อีกอย่าง ท่านคงเหมาะและดูไม่ขัดตาแน่ เพราะใบหน้าท่านถอดพิมพ์มาจากท่านเฮเลนไม่มีผิด”
“เฮเลน?”
น้ำฟ้าทวนคำ รู้สึกคุ้นชื่อนี้ขึ้นมาอย่างประหลาด
“เอ่อ...ชื่อของราชินีองค์ก่อน พระมารดาของท่านน่ะขอรับ”
แองเซลบอกอย่างไม่เต็มเสียงนัก เพราะไม่กล้าพูดว่าอีกฝ่ายเสียชีวิตไปแล้ว แต่น้ำฟ้านั้นก็เข้าใจดี
“ไม่เป็นไร ผมพอจะรู้เรื่องราวคร่าว ๆ ของฮาร์โมเนียมาบ้างแล้ว”
น้ำฟ้าบอกกับแองเซล แล้วจึงหันไปทางดราโกที่รอคอยคำตอบอยู่ เด็กหนุ่มยิ้มหวาน ทำให้มังกรหนุ่มต้องยิ้มตอบแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อรอยยิ้มนั้นเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันควัน
“แต่ยังไง ผมก็ไม่แต่งหญิงเด็ดขาด!”
--- TBC ---
วันพรุ่งนี้พัก 1 ตอน แต่จะเอาตอนพิเศษ เดเนียล-ครีอุส มาลงให้อ่านแก้ขัดค่่า พอดีระหว่างคิดเรื่องทางฝั่งฮาร์โมเนีย แต่ดันเผลอเขียนคู่นี้มาเสียก่อนล่ะนะ
-
หวานซะ :impress2:
-
ว่าแล้ว ว่าแล้ว อ่ะ ฮา
ครีอุสต้องเสร็จเดเนียลแน่ๆ
คงจาได้หัวปั่นกว่าเดิม จารอตอนพิเศษของคนทั้งคู่นะค่ะ
แต่...ก็อยากให้นำ้ฟ้าแต่งหญิงเหมือนกันนะ อิอิ
-
เหอๆ ผมว่า ความดื้อนี่สงสัยจะเป็นกันทั้งดาว
แล้ว.... นิสัยแหย่คนอื่นแบบเสี่ยวๆนี่.... สงสัยจะมีมากในหมู่มังกร เหอๆ
จะว่าไป ของขวัญที่กักพลังคนที่ได้รับนี่ มันของอัปมงคลจริงๆนั่นแหละ
ให้มานี่มีเจตนาแอบแฝงไหมพวกเทพนี่ อึม...
สุดท้าย... ฮิฮิฮิ ดราโกท่าจะอยากเห้นน้ำฟ้าในชุดน่ารักๆสักครั้ง ดูท่าจะแห้ว เหอๆๆ
-
น้ำฟ้าไม่น่าจะปฎิเสธได้หรอกนะนั่น แต่งหญิงชัวร์เลย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้ำฟ้านี่ขี้หึงจริงๆๆๆ
-
แต่งหญิง แต่งหญิง :m18:
:m24:
-
อ่านไปอ่านมาเริ่มอยากให้แองเซลคู่กับพี่ชายคนโตของดราโก
พ่อมังกรสามศรีพี่น้องเค้าจะได้มีคู่กันถ้วนหน้า o13
-
แหม ท่านพี่ ช่างกลับบ้านได้ถูกจังหวะดีจริง
ชอบแองเซลกับครีอุสมากๆ อยากให้คู่นี้ได้กัน แต่มันคงไม่ได้แล้วสิ ตัวจริงเค้ามาแล้ว :impress2:
-
ตามทันแล้ว :L1:
น้ำฟ้ากับดราโกเป็นคู่ที่น่ารักมากๆเลย :m1: นิสัยเอาแต่ใจของดราโกก็น่ารัก
ใจแข็งได้ไม่นานสุดท้ายน้ำฟ้าก็ตกหลุมรักดราโกเข้าจนได้ :give2: (แต่รู้สึกหลังจากเป็นของดราโกแล้วยอมเค้าง่ายขึ้นนะ xD)
ขอชื่นชมในความรักที่ดราโกมีให้กับน้ำฟ้าเลย ถึงขนาดจะยอมสละบัลลังค์และเนรเทศตัวเองเพื่อที่จะติดตามน้ำฟ้าไปฮาร์โมเนีย โอ้ย!! อะไรจะน่ารักแบบนี้ :กอด1:
ชอบเรื่องนี้มากๆตรงที่มันแฟนตาซีแหวกแนวดีฮะ o13 ยังไงก็จะขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคน
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะฮะ :กอด1:
อยากเห็นน้ำฟ้าแต่งหญิงด้วยคน :z1:
-
น่ารักอ่า ทั้งคู่เลย
-
อยากดูน้องน้ำฟ้าแต่งหญิง แต่คำของครีอุสก็น่าคิด อย่ามีอะไรในตอนหน้าๆเลย กลัว
ท่านดราโก ถูกบังคับจากราชินีชั่วให้ทำร้าย น้ำฟ้า
-
ตามอ่านจนทันแล้ว...สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
ดราโกฮาอ่ะ...ใครช่างเลือกมาเป็นราชาน้า :m20:
รอตอนหน้าของครีอุสกับเดเนียลนะคะ...ท่าทางคู่นี้ก็มีลุ้น :o8:
-
ถ้าน้ำฟ้าแต่งหญิงขึ้นมาจริงๆคงน่ารักน่าดู :m1: :m1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดราโกชั่งเป็นมังกรทีแสนดีอะไรขนาดนี้นะ :m3: :m3:
-
มาแปะตอนพิเศษค่ะ ช่วงอาทิตย์นี้อาจจะเป็นมาแปะวันเว้นวันเพราะทำบ้านใหม่ แต่ก็จะพยายามปั่นให้ลงได้ทุกวันนะคะ แล้วแต่โอกาสอำนวยค่ะ ^ ^"
------------------------------
ตอนพิเศษ
บทพิสูจน์แห่งรัก
(เดเนียลxครีอุส)
...ครีอุสคิดว่าการที่ต้องคอยรับใช้ใกล้ชิดดราโก จะเป็นเรื่องที่ลำบากมากแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าการที่ต้องอยู่คอยรับใช้ใกล้ชิดเดเนียลจะยิ่งลำบากเสียยิ่งกว่า
ไม่ใช่เพราะมังกรหนุ่มเอาแต่ใจโมโหร้ายหรือชอบหนีงานเหมือนผู้เป็นน้องชาย แต่เพราะใบหน้ายิ้ม ๆ อารมณ์ดี แต่เดาใจไม่ค่อยออก แถมยังชอบหาเรื่องมาเกาะแกะสร้างความรำคาญใจให้เขาทุกครั้งที่มีโอกาสนี่ต่างหาก ที่ทำเอาเขาปวดประสาทอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแบบนี้
เมื่อก่อนนั้นยามเจอหน้ากัน อีกฝ่ายก็ยังพอมีแหย่แกล้งบ้างแบบไม่จริงจังอันใดนัก แต่การบุกถึงเนื้อถึงตัวนัวเนียไม่เลิก ก็เพิ่งจะมาเริ่มเอาก็ตอนที่ได้มาทำงานอยู่ด้วยกันนี่ล่ะ
“ท่านเดเนียลขอรับ เลิกมายืนพัวพันข้าเวลาทำงานได้แล้ว ที่นั่งท่านก็มีไม่ใช่หรือไง!”
ครีอุสตวาดใส่อย่างเหลืออดที่ร่างสูงมักจะมาคลอเคลียกอดรัดเอาเปรียบเขาทุกครั้งที่มีโอกาส แต่พอเขาดุเขาไล่ ก็ทำเป็นหัวเราะ แล้วเดินหนี แต่สักพักก็มาใหม่อยู่เรื่อย ๆ จนเขาเริ่มจะหมดความอดทน
“อยู่ใกล้เจ้าแล้วมันอบอุ่นดีนี่ อุ่นทั้งกาย อุ่นทั้งใจ”
ครีอุสเม้มปากแล้วจึงกระแทกเสียงประชดใส่
“ฮึ! ข้าไม่น่าบอกท่านน้ำฟ้าไปเลยว่าท่านเป็นสุภาพบุรุษ คบง่ายอะไรพวกนั้น”
เดเนียลเลิกคิ้วนิด ๆ แล้วยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังอีกฝ่ายพูดจบ
“หือ? เจ้าชมข้าต่อหน้าคนอื่นหรือ ดีใจจังเลยนะ”
“ไม่ได้ชมสักหน่อยขอรับ ข้าก็แค่รายงานไปตาม ‘ภาพรวม’ ที่เห็น แต่ดูเหมือนว่าข้าจะสังเกตผิดไปสักหน่อย”
ครีอุสโต้ตอบอย่างหมั่นไส้ แต่คนฟังไม่ได้โกรธอันใดกับคำต่อว่าประชดประชันเหล่านั้น ตรงกันข้ามกับยิ้มน้อย ๆ ให้กับใบหน้าบึ้งตึงแต่ดูน่ารักในสายตาเขา
“ข้าชักอยากให้ดราโกไปอยู่ฮาร์โมเนียสักปีเลยนะ จะได้อยู่กับเจ้าแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ”
“ท่านเดเนียล!”
ครีอุสหันมาโพล่งใส่คนพูดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแววตาบางอย่างที่จับจ้องมองมายังตน แถมเขาเองก็ไม่ใช่หนุ่มน้อยไร้เดียงสา จะได้ไม่รู้จักแววตาแบบนั้น
“ข้าขอตัวสักครู่ จะไปตรวจความเรียบร้อยข้างนอกสักหน่อย”
มังกรหนุ่มรีบบอกแล้วเตรียมเดินออกไปนอกห้องแต่ก็ยังคงได้ยินเสียงถอนหายใจไล่หลัง พร้อมคำพูดบางคำตามมา
“ก็เป็นซะแบบนี้ พอจะเอาจริงก็หนีตลอด แล้วจะให้ข้าทำยังไงกัน หือ?”
ครีอุสชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินก้าวผ่านประตู ก่อนจะเอ่ยตอบอีกฝ่ายโดยไม่ได้หันหน้ามามอง
“ข้าไม่คู่ควรกับท่านหรอกท่านเดเนียล ...ข้าว่าท่านคิดตรองเรื่องนี้ดูใหม่เถอะ”
เดเนียลชะงักกึก เขามองร่างที่เดินจากไปนิ่งสักพัก แล้วแววตาสีนิลจึงแสดงออกถึงการตัดสินใจ เร่งฝีเท้าเดินตามไปจนกระทั่งถึงตัวเป้าหมาย
“ท่านเดเนียล!”
ครีอุสอุทานด้วยความตกใจที่จู่ ๆ เขาก็ถูกอีกฝ่ายคว้าหมับที่ข้อมือขวาของตน
“เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!”
เดเนียลบอกเสียงห้วน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น
“ข้าไม่มีอะไรจะพูดกันท่าน ปล่อยนะ ข้าจะไปทำงาน!”
“ยังไม่ต้องทำตอนนี้ ตามข้ามานี่!”
มังกรหนุ่มออกคำสั่ง ทำให้ครีอุสชะงัก แล้วจึงยอมปล่อยให้อีกฝ่ายลากจูงตัวเองไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
เดเนียลพาครีอุสมายังห้องนอนของเขา จากนั้นเจ้าชายองค์รองแห่งราชอาณาจักรมังกรก็ร่ายอาคมสร้างเขตแดนปิดประตูห้อง เพื่อไม่ให้ใครมารบกวนพวกเขาหลังจากนี้
ทางด้านครีอุสทีแรกเขาอยากจะค้านเรื่องเขตแดน แต่เพราะเห็นเดเนียลอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก มังกรหนุ่มจึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ แล้วยอมเดินตามให้อีกฝ่ายลากจูงเป็นตุ๊กตาไปจนถึงเตียง เดเนียลนั้นนั่งลงบนเตียง ส่วนครีอุสยืนอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย
“ครีอุส...ข้าชอบเจ้านะ เจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้ามองเจ้าแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ใช่รึ?”
“นั่นเป็นแค่เพียงการกลั่นแกล้งในวัยเยาว์ที่ท่านมีต่อข้าเท่านั้น ข้าไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ตรงไหน”
ครีอุสตอบอย่างเฉยชา เพราะตั้งแต่เล็กก็จำได้ว่า อีกฝ่ายชอบหาเรื่องคอยแกล้ง คอยแหย่ให้เขาได้อับอายเสมอ โดยเฉพาะสมัยเขาเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น อีกฝ่ายนั้นแกล้งจูบเขาต่อหน้าท่านหญิงที่มาตามตื๊อตัวเอง จนเขาถูกลือเสีย ๆ หาย ๆ ไปพักใหญ่ทีเดียว
“ก็เจ้าน่ะอะไร ๆ ก็ดราโก ไม่เคยให้ความสนใจกับข้าบ้างเลย นี่ถ้าดราโกไม่ถูกเลือกให้รับตำแหน่งราชา กลายเป็นไม่ข้าก็ท่านพี่ที่ได้ ป่านนี้ เจ้าคงติดสอยห้อยตามเจ้าน้องบ้าไปทุกที่ โดยไม่ยอมกลับอาณาจักรมังกรแล้วใช่ไหมล่ะ!”
เดเนียลประชดใส่อย่างนึกอิจฉาน้องชายของตน ส่วนครีอุสเลิกคิ้วฟังอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก
“รู้ไหมข้าอิจฉาดราโกมากขนาดไหน ที่เขาได้เจ้าเป็นคนสนิทคอยช่วยเหลือดูแลใกล้ชิดตลอดแบบนี้ แล้วพอข้ารู้ข่าวเรื่องเจ้าน้องดื้อด้านของข้ามีคู่ควงใหม่ ข้าก็รีบกลับมาทันที เพื่ออยากพิสูจน์ดูว่าดราโกจะจริงจังกับคนผู้นี้แน่ไหม ถ้าเขาจริงจังข้าก็จะช่วยส่งเสริมเขาอย่างเต็มที่ เพื่อที่หมอนั่นจะไม่มานึกได้ทีหลัง ว่ายังมีของดีอยู่ข้างกายอีกคน...”
“ไม่ใช่ว่าท่านอยากจะลองเป็นราชามังกรเสียเองหรอกรึ?”
ครีอุสแกล้งถาม ก็พอจะรู้ล่ะว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่เขาก็ไม่อยากยอมรับง่าย ๆ แบบนั้น
“ใครว่า... นั่นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ข้าอยากจะทำในชีวิตเลยล่ะ ...แต่ถ้าเป็นแล้วมีเจ้าคอยดูแลใกล้ชิดเป็นคู่ใจตลอดไป ข้าก็ชักอยากจะลองคิดดูใหม่เหมือนกัน”
“แต่ข้าไม่อยาก”
ครีอุสบอกสั้น ๆ ชัด ๆ ตรงประเด็น จนคนฟังแทบสะอึก
“ใช่สิ เจ้ามันไม่เคยเห็นข้าสำคัญในสายตาอยู่แล้วนี่ คนที่เจ้าฟังก็มีแต่ดราโก แล้วก็ท่านพี่ดาร์เรนเท่านั้น”
มังกรหนุ่มเริ่มอ้อนต่อ แต่คนฟังทำเป็นเลิกคิ้วนิด ๆ ติดรำคาญเสียด้วยซ้ำ
“ก็รู้ทั้งรู้ แล้วจะมาตื๊อข้าทำไม ข้าก็บอกท่านไปแล้วว่าข้าไม่คู่ควรกับท่าน หรือถ้าท่านอยากฟังตรง ๆ ก็คือ ข้าไม่ได้รักท่าน เพราะฉะนั้นท่านก็ไปหาคนอื่นเถอะ ข้าคิดว่าคงมีคนยินดีจะรับความรักของท่านอยู่มากมายเลยทีเดียว”
ครีอุสบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย เย็นชา ยากคาดเดา ทำเอาคนฟังใจหัวใจกระตุกวูบ อย่างไม่อยากเชื่อว่าตนจะโดนปฏิเสธไร้สิ้นเยื่อใยถึงเพียงนี้
“กับใคร...”
คนที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นได้ในที่สุด
“หือ?”
ครีอุสขมวดคิ้วอย่างสงสัยกับคำพูดนั้น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายมองเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว
“กับใครที่เจ้าชอบพอเขาอยู่! ข้าไม่ยอมหรอกนะ ข้ามองเจ้ามานานยิ่งกว่าใคร ข้าไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันชุบมือเปิบเอาเจ้าไปเป็นของมันได้ง่าย ๆ แน่!”
คนฟังเงียบกริบ นึกทอดถอนใจอย่างเบื่อหน่าย ทำไมนะ บทจะเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจขึ้นมา พี่น้องนี่มันเหมือนกันไม่มีผิดทั้งคู่
“ไม่มีใครทั้งนั้น ข้ายังไม่อยากคิดถึงเรื่องรักใคร่อะไรนั่น ตอนนี้อยู่เป็นโสดก็สบายดี ไม่ต้องมีห่วงมาคอยผูกคอ”
ครีอุสบอกออกไปแล้วรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เขาเห็นเดเนียลชะงักแล้วมีสีหน้าคลายโกรธเกรี้ยวลง
“พิจารณาข้าเพิ่มไปสักคนไม่ได้หรือ ครีอุส?”
“ไม่ล่ะ! ข้าไม่อยากอยู่อย่างหวาดระแวง ว่าจะโดนมือดีส่งมาลอบฆ่าตอนไหน”
ครีอุสตอบแล้วยกยิ้มเย้ย ทำเอาคนมองงุนงง
“มือสังหาร? ทำไม?”
ทางด้านครีอุสพอได้เห็นสีหน้าแบบนั้น เขาก็ลอบถอนหายใจ แล้วจึงแค่นยิ้มส่งให้
“พวกท่านพี่น้องนี่เหมือนกันไม่มีผิด ...สักแต่หว่านคำหวาน มั่วไม่เลือก แต่ไม่เคยรับผิดชอบคู่กรณี น้องชายท่านยังดี ที่ยังหยุดได้เมื่อเจอท่านน้ำฟ้า แต่สำหรับท่าน ข้าไม่แน่ใจหรอกว่าจะหยุดอยู่ที่ข้าคนเดียวหรือไม่ เพราะฉะนั้นข้าขอตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ไม่รับรักท่านเสียจะดีกว่า”
คำตอบของครีอุสทำเอาเดเนียลหน้าชา เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นรู้ซึ้งถึงพฤติกรรมเรื่องคาวโลกีย์ของตนดี แต่ชายหนุ่มจะรู้ไหมว่าที่ทำไปก็เพราะต้องการระบายออกถึงความอัดอั้น กับความรักที่ไม่สมหวังกับเจ้าตัว
“เจ้ารู้ไหม ท่านหญิงครีนา คู่ควงคนก่อนข้าน่ะมีนัยน์ตาสีเขียวสดใสเหมือนใคร ...แล้วทีฟาสาวน้อยชาวสวนนั่น จมูกโด่งรั้น กับริมฝีปากเชิด ๆ นั่น ก็เหมือนกับคนที่ข้าปักใจมานานแสนนาน ... รินารี แม่ดอกฟ้าราตรีคนงาม ก็มีผิวเนียนขาวสวยเหมือนใครคนหนึ่ง ...ส่วนเรียวแขนงดงามของมิเรีย ก็เหมือนกับเรียวแขนที่ข้าอยากสัมผัสมาตลอด... แล้วหน้าท้องเนียนนุ่มของ...”
“พอได้แล้ว!”
ครีอุสรีบโพล่งห้าม ก่อนที่อีกฝ่ายจะร่ายยาวจากหัวจรดเท้าของคู่รักที่คบ ๆ กันมาให้เขารับฟังทั้งหมด ชายหนุ่มเริ่มมีใบหน้าแดงระเรื่อเพราะรู้ดีในความหมายที่อยากจะสื่อของอีกฝ่าย ว่าคู่ควงที่คบ ๆ กันอยู่แต่ละคน เป็นเพียงแค่ตัวแทนของใครบางคนไม่ใกล้ไม่ไกลนี้
“แล้วท่านเคยบอกคู่ควงของท่านคนใดคนหนึ่งบ้างไหมว่า นอนกับพวกนางเพื่อแทนตัวใคร”
เดเนียลเลิกคิ้วมองคนถามอย่างสงสัย แต่ก็ยังตอบกลับไปตามตรง
“บอกสิ พอข้าเบื่อคิดจะเลิกราไป ข้าก็มักบอกกับพวกนางว่า ที่ข้านอนกับพวกนางเพราะพวกนางมีบางสิ่งที่คล้ายกับคนที่ข้าหมายปองเท่านั้นล่ะ”
“สารเลว...”
ครีอุสพึมพำ ซึ่งเดเนียลก็ได้ยินแต่กลับยิ้มน้อย ๆ ให้แทน
“ก็นั่นล่ะที่พวกนางมักชอบบอกกับข้าก่อนแยกทาง แต่จะโทษข้าฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ข้าบอกกับพวกนางทุกคนก่อนจะมีสัมพันธ์กันว่าข้าไม่เคยคิดจริงจังกับพวกนางนะ แต่พวกนางก็ไม่ต่อว่าข้านี่ คงมั่นใจมั้งว่าจะใช้เสน่ห์มัดใจให้ข้าหลงได้”
เดเนียลบอกพร้อมกับยักไหล่ ส่วนครีอุสถอนหายใจยาว เพราะพูดเรื่องสามัญสำนึกกับพี่น้องคู่นี้คงไม่สำเร็จ ดราโกก่อนจะเจอน้ำฟ้าก็ไม่แตกต่างกับพี่ชายสักนิด และเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะเป็นคนที่ใช่สำหรับเดเนียล เพราะอีกฝ่ายไม่เคยจู่โจมจริงจังกับเขามาก่อน ทำได้แค่ทีเล่นทีจริงหยอกเล่นไปวัน ๆ แล้วก็ถอยออกห่างดูท่าทีเขาเสมอ
“ครีอุส...ไม่เชื่อหรือว่าข้าตกหลุมรักเจ้ามานานแล้วน่ะ”
เดเนียลบอกพลางรั้งร่างตรงหน้ามากอดหลวม ๆ ครีอุสไม่ได้ขัดขืน แต่กลับจ้องมองค้นหาความจริงจากแววตาคู่นั้น
“ท่านเดเนียล คำว่ารักของท่านมันพร่ำเพรื่อเสียจนข้าไว้วางใจไม่ได้”
ครีอุสบอกออกไปตามตรง ทำให้คนฟังหน้าเสีย แต่ก็ฝืนยิ้มกลับมา
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร เจ้าจึงจะเชื่อว่าใจข้ามีแต่เจ้าจริง ๆ ล่ะ”
ครีอุสจ้องมองใบหน้าอ้อน ๆ ของมังกรหนุ่ม แล้วจึงลอบถอนหายใจ ก่อนจะบอกออกไป
“ระยะเวลาสามเดือนที่ท่านรักษาการในตำแหน่งราชาแทนท่านดราโก หากท่านไม่มีใครอื่น และไม่ประพฤติตัวออกนอกลู่นอกทาง ข้าอาจจะพิจารณาเชื่อว่าท่านรักข้าจริงดังปากพูดก็ได้”
“สามเดือน!”
เดเนียลอุทานด้วยความตกใจ ตลอดเวลาเขาแทบจะไม่เคยขาดสตรีคอยปรนนิบัติ ไม่ว่าจะเป็นหญิงงามเมือง หรือหญิงสาวชาวบ้าน รวมไปถึงท่านหญิงบุตรีขุนนางต่าง ๆ แล้วนี่จะให้เขางดกามกิจถึงสามเดือน เขาคงต้องคลั่งตายเป็นแน่
“น้อยไป? หรือจะเอาสักครึ่งปี?”
ครีอุสแสร้งถาม แต่พอเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็หัวเราะ แล้วจึงเปรยตามมา
“อย่าฝืนเลยท่าน ตัวข้าน่ะไม่มีค่าพอที่ท่านจะต้องมาทนพิสูจน์อะไรไร้สาระแบบนี้หรอก แล้วข้าก็จะไม่ดูหมิ่นท่านด้วยหากท่านจะถอนตัวเสียตอนนี้ เพราะข้าเองก็เห็นท่านมาตั้งแต่เล็กจนปัจจุบัน เหมือนกับท่านดราโก ...ท่านก็แค่ลุ่มหลงไปเพราะข้าไม่ยินยอมมอบใจให้ท่านง่าย ๆ เหมือนคนอื่น มันก็แค่นั้นเอง”
คำพูดของครีอุสทำให้เดเนียลรู้สึกเหมือนถูกอีกฝ่ายตบหน้า เขารั้งร่างในอ้อมกอดมากอดแน่นไปอีก แล้วจึงบอกขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ข้าจะพิสูจน์ตนเองให้เจ้าเห็น ว่าข้าทนได้!”
ครีอุสนิ่งเงียบ สักพักจึงเผยรอยยิ้มอ่อนโยนชวนมองให้อีกฝ่ายได้เห็น
“แล้วข้าจะคอยดู”
บอกแล้วเจ้าตัวก็ผละออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย ปล่อยให้เดเนียลมองตามตาละห้อยด้วยความเสียดาย แต่ก็คิดว่าคุ้มค่าแล้วที่ได้เห็นรอยยิ้มหวาน ๆ อย่างที่ไม่ค่อยจะได้เห็นจากชายผู้นี้สักที
“เปิดเขตแดนและกลับไปทำงานต่อได้แล้ว”
ครีอุสหันมาออกคำสั่ง โดยไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้านั้นเป็นเจ้าชายองค์รองของอาณาจักรแห่งนี้
“จ้า ๆ ที่รัก จะรีบเปิดให้เดี๋ยวนี้ล่ะ”
เดเนียลรีบบอกเอาใจ แต่กลับทำให้คนฟังขมวดคิ้ว
“ข้ายังไม่ได้ยอมรับท่าน ไม่ต้องรีบเรียกก็ได้”
“ขอเรียกไว้ก่อนไม่ได้หรือ พอครบสามเดือนจะได้เรียกไม่ติดขัดหูยังไงล่ะ”
เดเนียลบอกยิ้ม ๆ ดูกลับมาเป็นคนอารมณ์ดีเหมือนเคยก่อนหน้านั้น
“ทนให้ได้เกินสามเดือนก่อนแล้วค่อยมาทวงสิทธิ์เถอะ!”
ครีอุสประชดอย่างไม่คิดเชื่อว่าอีกฝ่ายจะทำตามสัญญาได้สำเร็จ
“แต่ถ้าข้าทนได้เกินสามเดือนจริง ๆ ตามสัญญา เจ้าจะต้องให้รางวัลข้าเป็นการแลกเปลี่ยนด้วยนะ”
เดเนียลยื่นข้อต่อรอง ทำให้คนที่ตั้งเงื่อนไขนิ่วหน้า
“ท่านไม่มีสิทธิ์จะต่อรองเรื่องนี้”
“ข้าขอแค่รางวัลสำหรับความพยายามเท่านั้น เจ้าจะใจดำไม่มอบให้เชียวหรือ”
เดเนียลรีบอ้อน ทำให้ครีอุสมองอย่างหมั่นไส้ แล้วจึงประชดกลับเบา ๆ
“ก็ได้ ข้าจะยอมทำตามคำขอของท่านข้อหนึ่ง แต่ห้ามขออะไรแผลง ๆ เด็ดขาด ต้องขอในสิ่งที่ข้าสามารถทำได้ด้วย เข้าใจนะ!”
เดเนียลลอบยิ้มแล้วจึงรีบพยักหน้ารับรู้พลางตีหน้าใสซื่อตามมา
“ได้อยู่แล้ว ข้าจะไม่ขอในสิ่งที่เจ้าทำให้ข้าไม่ได้หรอกน่า”
“ฮึ! ให้มันได้อย่างปากพูดแล้วกัน”
ครีอุสค้อนขวับให้อย่างหมั่นไส้ แล้วจึงเดินออกจากห้องที่ปลดเขตแดนเรียบร้อยเพื่อกลับไปทำงานต่อ เดเนียลมองตามไล่หลังอีกฝ่ายไปพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินฮัมเพลงตามคนที่เขาแอบรักมานาน ไปอย่างอารมณ์ดี
--- TBC ---
-
คู่เดเนียลกับครีอุสก็น่ารักดีนะ :m1:
-
สามเดือน คงต้องพึ่งแม่นางทั้งห้าแล้วล่ะ ถ้าครีอุสไม่ใจอ่อนให้ :laugh: :laugh:
-
เอาใจช่วยเดเนียลใหเลิกนิสัยเดิมๆ รักจริงหวังแต่งแล้วนิ่ :z1:
-
ทนแค่นี้เอง ก็ตอดเล็กตอดน้อยเอาล่ะกัน ไม่ได้ห้ามไม่ให้เกาะแกะนี่หว่า
แต่สารภาพได้ติดเรทมาก แม่เอ๊ยยยยยยยยยยย
ไม่อยากให้ครีอุสใจอ่อนเลยให้ตายสิ 555+
-
เพิ่งมาอ่านตอนแรก
คู่นี้น่ารักดีนะ แต่ฝ่ายชายจะทนได้จริงเร้อออ
คนเจ้าชู้ ไม่ใช่จะเลิกกันได้ง่ายๆ
-
โอ้โห ระยะทางพิสููจม้า กาลเวลาพิศูจน์คน
แต่ เอาแค่ไม่ให้ไปมีเซ็กกับคนอื่นเนี้ยนะ แถมแค่สามเดือน....
เหอๆๆ ทรมานสำหรับคนมักมากในกาม แต่ ไม่ได้พิสูจน์ว่าเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าคนปกติเท่าไหร่เลยนะ
น่าจะเปลี่ยนจากรับไว้ในฐานนะคนรักเป็นแค่ จะลองมองใหม่อีกที(ผมไม่โหดไปใช่ไหม)
-
โอ้โห ระยะทางพิสููจม้า กาลเวลาพิศูจน์คน
แต่ เอาแค่ไม่ให้ไปมีเซ็กกับคนอื่นเนี้ยนะ แถมแค่สามเดือน....
เหอๆๆ ทรมานสำหรับคนมักมากในกาม แต่ ไม่ได้พิสูจน์ว่าเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าคนปกติเท่าไหร่เลยนะ
น่าจะเปลี่ยนจากรับไว้ในฐานนะคนรักเป็นแค่ จะลองมองใหม่อีกที(ผมไม่โหดไปใช่ไหม)
ไม่โหดหรอก เป็นแบบนั้นจริง ๆ นะ นี่ไง
“ระยะเวลาสามเดือนที่ท่านรักษาการในตำแหน่งราชาแทนท่านดราโก หากท่านไม่มีใครอื่น และไม่ประพฤติตัวออกนอกลู่นอกทาง ข้าอาจจะพิจารณาเชื่อว่าท่านรักข้าจริงดังปากพูดก็ได้”
แค่เชื่อเฉย ๆ แต่ยังไม่ได้รับรักไง ^ ^
-
:laugh: คู่นี้น่ารักดีวุ้ย
-
จะทนได้ถึง 3 เดือนไม๊ละนั่น ไม่ไปมีคนอื่นน่ะคงพอทนได้ แต่ห้ามใจไม่ให้กดครีอุสนี่สิ จะทำได้ไม๊ละนี่ น้ำตาลใกล้มด แถมเป็นมดหื่นซะด้วย :haun4:
-
หืม 3 เดือน นานเหมือนกันนะนั้น :m17: :m17:
แต่เอาใจช่วยนะ :m3: :m3: :m3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สามเดือนเพื่อแลกกับความรักอันยาวนาน มันก็คุ้มนะ สู้ๆนะแดเนียล
เอาใจช่วยไรเตอร์คร้าบ :กอด1:
-
คู่นี้น่ารักดีเนอะ :-[
แต่แหม อิจฉาได้นะน้องน่ะ
แต่อย่าริษยาละกัน :เฮ้อ: สงสารพระเอก
เพราะดูท่าทางแล้วเดเนียลร้ายลึกใช่เล่น
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ :o8:
ว่าแต่เดเนียลจะบรรยายลักษณะคู่นอนให้หึงหรือยังไง แต่มันก็ชวนหน้าแดงนิดๆ อยู่นะ แค่คิดตามก็ :m25:
-
ฮ่าฮ่า
ครีอุสนี่สุดยอดเลยนะ
เอาซะอยุ่หมัดเลย
-
คู่ท่านแดเนียวครีอุสก็น่ารักมากอะ แอบเชียร์
-
:pighaun:
-
ตอนนี้ ดราโกคู่กับน้ำฟ้า แดเนียลคู่ครีอุส จะเหลือก็แต่ดาร์เรนจะคู่ใครหว่า (ความจริงเชียร์แองเซลให้มีคู่อยู่เหอๆ ปล.ถ้าได้คู่นี้จะดีมาก)
-
ร้ายพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง +1
-
มาสั้น ๆ แบบหวาน ๆ สำหรับตอนนี้ (หวังว่าคงจะยังไม่เบื่อบรรยากาศสวีทของสองคนนี่นะคะ) ส่วนตอนต่อไปจะเริ่มเข้าเนื้อหาทางฝั่งฮาร์โมเนียบ้างแล้วค่ะ ^ ^"
--------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.12 มุ่งสู่เมืองหลวง
...ดราโกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อคนข้าง ๆ เขา ยอมเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวระบายลูกไม้สั้นคลุมเข่า ตามข้อเสนอของเขาจนได้ สำหรับเรื่องผมของเจ้าตัวนั้นไม่มีปัญหาใส่วิกผมยาวไปก็ยิ่งดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่ ถึงเขาจะขัดในตอนแรกว่า ผมสั้นเฉย ๆ แบบเดิมน้ำฟ้าก็ดูน่ารักสมเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว ผลก็คือคนรักตัวน้อยของเขางอนเขาไม่ยอมพูดจาด้วย ทำเอาเขาต้องง้อเสียแทบแย่
“มองอะไร!”
น้ำฟ้าขึ้นเสียง ยังคงไม่หายงอนมังกรหนุ่มนัก
“โธ่! ที่รัก เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกหรือ ข้าผิดหรือไงที่จะชมคนรักของตัวเองว่าน่ารักน่ะ”
เด็กหนุ่มทำเสียงฮึในลำคอ ก่อนจะนั่งเงียบ ๆ ต่อ ตอนนี้ทั้งเขาและดราโกกำลังนั่งอยู่ในเกวียนคันหนึ่งซึ่งเทียมด้วยม้าสองตัว ตำแหน่งด้านหน้าของคนขับมีแองเซลบังคับม้าอยู่ พวกเขาใช้ทองที่ดราโกติดตัวมาด้วย ซื้อทุกอย่างที่จำเป็นในหมู่บ้านแรกที่พบ ตอนนี้พวกเขามีของจำเป็นต่อการเดินทางครบครัน ชนิดที่สามารถค้างแรมได้กลางทางแบบสบาย ๆ
“ฮึ! คนเจ้าชู้”
น้ำฟ้าพึมพำกับตัวเองอย่างลืมตัว ที่เขางอนไม่ใช่แค่เพราะเรื่องถูกชมว่าแต่งหญิงขึ้นอย่างเดียวหรอก เรื่องหลัก ๆ มันก็คือเรื่องที่ดราโกไปยิ้มหว่านเสน่ห์ใส่สาว ๆ ในหมู่บ้านที่ผ่านมาต่างหาก
“หือ? อะไรนะ?”
ดราโกที่ได้ยินไม่ถนัดเอ่ยถาม แต่น้ำฟ้านั้นสะดุ้งโหยงแล้วทำเป็นแสร้งมองข้างทางกลบเกลื่อน
“เด็กน้อย...เผลอพูดอะไรไปที่ข้ารู้ไม่ได้หรือไง”
มังกรหนุ่มไล่เบี้ยแต่น้ำฟ้าทำเป็นไม่สนใจ แต่พอถูกเซ้าซี้หนัก ๆ เข้า เด็กหนุ่มก็เริ่มรำคาญแล้วโพล่งใส่อย่างหงุดหงิด
“คนเจ้าชู้! ผมว่าคุณเป็นคนเจ้าชู้ไงเล่า! เที่ยวส่งสายตาให้สาวน้อยสาวใหญ่ไปทั่ว ฮึ! นี่ถ้าผมไม่อยู่ด้วย ป่านนี้คงหาเรื่องนอนค้างที่หมู่บ้านที่ผ่านมาใช่ไหมล่ะ!”
ดราโกชะงักอึ้งอยู่กับที่หลังจากขาดคำของเด็กหนุ่ม แต่เพียงครู่เดียวใบหน้าตกตะลึงก็กลับเป็นแย้มยิ้มยินดีเสียจนคนมองหมั่นไส้
“ยิ้มทำไม!”
“ก็ดีใจที่เจ้าหึงข้า ...คงรักข้ามากล่ะสิท่า ใช่ไหม ถึงได้หวงข้าขนาดนี้”
น้ำฟ้าหน้าแดงวาบเหลือบไปมองแองเซลก็เห็นองค์รักษ์หนุ่มแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้เสียอย่างนั้น เด็กหนุ่มจึงหันมาทางดราโก แล้วต่อว่าอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
“ใครหึง! ผมแค่หมั่นไส้เท่านั้น”
คำแก้ตัวของเด็กหนุ่มคนรักยิ่งทำให้ดราโกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ่งขึ้น ก่อนจะรวบตัวคนข้าง ๆ มากอดโดยไม่แคร์ว่าจะมีบุคคลที่สามอยู่แถวนั้น
“หึงก็บอกมาตรง ๆ เถอะว่าหึง ข้าจะได้ดีใจไงว่าเจ้ารักและหวงข้าขนาดไหน”
น้ำฟ้าทำเสียงในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ เพราะพยายามขืนร่างไม่ให้อีกฝ่ายกอดแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายจึงยอมปล่อยให้กอดแบบนั้นไปเรื่อย ๆ แทน
“ส่วนที่หมู่บ้านข้าไม่ได้หว่านเสน่ห์นะ พวกนางยิ้มมาข้าก็ยิ้มตอบ เจ้าเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ข้าก็เห็นเวลาใครยิ้มให้เจ้า เจ้าก็ยิ้มตอบ แต่เจ้าก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขานี่ ...อา...หรือว่าเจ้าคิด?”
ท้ายประโยคน้ำเสียงของมังกรหนุ่มเริ่มเข้มขึ้น ทำให้คนฟังขมวดคิ้วกับสถานภาพที่เริ่มเปลี่ยน
“ผมไม่ได้คิด...แล้วถ้าคุณไม่ได้คิดอะไรก็ดีแล้ว”
น้ำฟ้าพึมพำ แล้วหลบตาอีกฝ่ายไม่ยอมสบตาด้วย
“แล้วยอมรับหรือยังว่าหึงข้าน่ะ”
ดราโกยังคงซักไซ้ ทำให้คนในอ้อมกอดหน้าแดงระเรื่อ แล้วจึงอุบอิบตอบไปในที่สุด
“หึงก็หึงสิ... ผิดด้วยหรือไง คนรักทั้งคนนี่”
ดราโกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินดังนั้น เขาชะโงกหน้าหอมแก้มซ้ายขวาของเด็กหนุ่มฟอดใหญ่ น้ำฟ้าหน้าแดง นึกอายแองเซลที่นั่งอยู่ด้านนอก แต่ดูเหมือนองค์รักษ์หนุ่มจะทำไม่รู้ไม่ชี้ และไม่คิดจะหันมามอง ซึ่งนั่นก็ทำให้น้ำฟ้าค่อยคลายความเขินลงไปได้บ้าง
“ชื่นใจจริง ข้าขอสัญญานะ ว่าข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครหน้าไหน นอกจากเจ้าคนเดียวเท่านั้น”
“ให้มันแน่เถอะ ถ้านอกใจเมื่อไหร่ล่ะก็ คอยดู!”
น้ำฟ้าขู่ด้วยสีหน้าบึ้ง ๆ ทำให้มังกรหนุ่มยิ้มตอบอย่างเอ็นดู แล้วจูบริมฝีปากอีกฝ่ายเป็นการยืนยันคำสัญญาของตน
“รับรองว่าไม่คิดนอกใจแน่ ถ้าผิดสัญญาจะยอมนอนเฉย ๆ ให้เจ้าทุบตีได้ตามสบาย”
ดราโกบอกด้วยใบหน้าระรื่นเสียจนคนมองนึกหมั่นไส้
“ผมไม่ทำเรื่องป่าเถื่อนแบบนั้นหรอก ...ถ้าคุณนอกใจเมื่อไหร่ ผมก็จะทำบ้างต่างหาก!”
น้ำฟ้าประชดแต่ทำเอาดราโกสะดุ้ง แล้วมองคนรักด้วยแววตาดุ ๆ
“ไม่มีทาง! ถ้าเจ้านอกใจข้านะ ข้าจะจับเจ้าล่ามไว้กับเตียงไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน ส่วนเจ้าชู้รักนั่น ข้าจะจับมันบินขึ้นไปบนฟ้า แล้วปล่อยทิ้งลงมาบนดินให้กายแหลกเหลวจนจำไม่ได้ไปเลย!”
ดราโกขู่ จนทำให้คนที่นั่งอยู่นอกรถนึกเสียวแทนผู้เคราะห์ร้ายในอนาคตข้างหน้า ส่วนน้ำฟ้าทำเสียงฮึในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ จนมังกรหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว แล้วจึงลงมืออ้อนให้คนรักอารมณ์ดีอีกครั้ง
“เพราะงั้นถ้าไม่อยากให้ข้าทำแบบนั้น เจ้าก็ห้ามนอกใจข้านะ และแน่นอนว่า ข้าเองก็จะไม่นอกใจเจ้าเด็ดขาด”
“ผมจะเชื่อคุณแล้วกัน...”
น้ำฟ้าบอกเบา ๆ แล้วยิ้มให้ ความจริงเขาก็ไม่ได้นึกงอนอะไรมากนัก ก็แค่อยากคิดลองใจมังกรหนุ่มดูเท่านั้น เพราะการที่ดราโกยอมทิ้งทุกอย่างมากับเขาแบบนี้ มันก็บ่งบอกถึงความจริงใจของเจ้าตัวได้ดีมากเกินพอแล้ว
“อืม...เด็กน้อยทำไงดีล่ะ ข้าชักจะเกิดอารมณ์ขึ้นมาเสียแล้วล่ะสิ”
จู่ ๆ ดราโกก็กระซิบบอก ทำเอาน้ำฟ้าสะดุ้งโหยง เหลือบไปมองแองเซลแล้วหันขวับกลับมาทางมังกรหนุ่ม
“บ้ารึ! อย่ามาทำรุ่มร่ามนะ พวกเราไม่ได้อยู่กันแค่สองต่อสองสักหน่อย”
“งั้นข้าไล่องค์รักษ์เจ้าไปเดินเล่นแถวนี้สักชั่วโมงสองชั่วโมงดีไหม?”
ดราโกเสนอ แต่นั่นยิ่งทำให้น้ำฟ้าหน้าแดงวาบ
“บ้า! ไม่ต้องเลย ห้ามเด็ดขาดนะ คนอะไร ตะวันก็ยังไม่ทันตกดินแท้ ๆ หน้าไม่อาย!”
“ไม่เห็นเป็นไร คนรักกันกอดกัน ทำไมต้องสนดินฟ้าอากาศด้วย”
คนที่ไม่เคยอายใครตอบกลับหน้าตาเฉย ทำเอาน้ำฟ้าอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก แต่ที่แน่ ๆ เขาไม่ยอมให้อีกฝ่ายจับเขากดบนเกวียนที่กำลังวิ่งอยู่นี่เด็ดขาด
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าทำตอนนี้ ผมจะ...จะโกรธคุณ ไม่ยอมให้คุณมีอะไรด้วยไปสามเดือนเลย!”
น้ำฟ้าขู่ยื่นคำขาด แต่กลับทำให้อีกฝ่ายนิ่วหน้าไม่พอใจ
“สามเดือน! แค่สามวันข้าก็จะคลั่งตายแล้ว!”
ดราโกบ่นอุบ ทำเอาน้ำฟ้าทั้งฉุนทั้งขำ กับท่าทางเหมือนเด็กเอาแต่ใจนั่นของคนรัก
“ถ้าทนไม่ได้ ก็กลับปราสาทมังกรของคุณไปเสียสิ”
น้ำฟ้าหลุดปากออกไป แล้วก็ต้องนึกเสียใจที่เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายขรึมลง ก่อนจะเงียบไป
“ดราโก ขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น”
เด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่ค่อยดีแล้วเป็นฝ่ายเริ่มง้อคนรักของตนก่อน
“เจ้าก็รู้ทั้งรู้ ว่าข้าตามเจ้ามาแบบนี้ด้วยความรู้สึกเช่นไร ...”
น้ำฟ้าหน้าซีดแล้วรีบบอกต่อ
“ผมรู้ครับ ขอโทษนะดราโก ผมไม่ได้ตั้งใจจะไล่คุณกลับแบบนั้นเลย”
“ข้าเข้าใจ ในสายตาของเจ้า ข้าก็แค่มังกรเจ้าชู้ ไม่จริงใจ เชื่อถือไม่ได้คนหนึ่ง”
ดราโกบอกประชดด้วยความน้อยใจ ทำให้น้ำฟ้านึกอยากจะร้องไห้ที่ดันเผลอพลั้งปากออกไปแบบนั้น
“ไม่ใช่นะ...ตอนแรกผมอาจจะคิดแบบนั้น แต่พอได้อยู่ใกล้คุณ ถูกคุณกอดได้รับ ความรักจากคุณ ...มันจึงทำให้ผมรู้ตัวว่าถูกคุณรักดูแลเอาใจใส่เพียงใด...”
น้ำฟ้าบอกออกไปจากใจของตนโดยไม่คิดปิดบัง เพราะไม่อยากให้มังกรหนุ่มต้องเข้าใจเขาผิด
“แล้วตัวผมเองก็รักคุณนะ ดราโก ...รัก แบบที่ไม่คิดว่าจะรักได้ ทั้งที่เราเพิ่งได้พบกันเพียงไม่กี่วันเท่านั้น...ผมเองยังกลัวเลยว่า จะถูกคุณมองว่าตัวเองเป็นแค่เด็กใจง่ายธรรมดาคนหนึ่ง”
พอบอกถึงตรงนี้ น้ำฟ้าก็ก้มหน้าลงนิด ๆ กลัวว่าสิ่งที่ตนกังวลจะเป็นความรู้สึกของคนรักจริง ๆ พอเห็นน้ำฟ้าเป็นเช่นนี้คนที่กำลังน้อยอกน้อยใจก็ชะงัก แล้วความรู้สึกนั้นจึงแปรเปลี่ยนไป มังกรหนุ่มยิ้มแย้มอ่อนโยน แล้วรวบร่างของเด็กหนุ่มคนรักมากอดแนบอก
“ข้าไม่เคยมองเจ้าแบบนั้นหรอกนะ ... รู้ไหมน้ำฟ้า ข้าไม่เคยรักใครมาก่อน แต่ละคนไม่ว่าชายหรือหญิงที่ผ่านมาในชีวิตข้า มีเพียงแต่ความรู้สึกพึงพอใจต่อกัน และเมื่อเบื่อหน่ายก็แยกย้ายกันไป ...แต่กับเจ้ามันไม่ใช่แบบนั้น”
ราชามังกรเขี่ยปอยผมที่ลงมาปรกหน้าผากของอีกฝ่ายขึ้นไป แล้วจึงเอ่ยต่อมาในขณะที่นัยน์ตาสีนิลเฝ้าจับจ้องที่ดวงหน้าหวาน ๆ ของคนในอ้อมกอดตน
"ถ้าหากคนคนหนึ่งจะมีคู่แท้ของกันและกันเพียงแค่หนึ่งเดียว ข้าคิดว่าตอนนี้ในที่สุด ข้าก็ได้พบคู่แท้ของข้าแล้วล่ะ”
“ดราโก...”
น้ำฟ้าพึมพำเรียกชื่อของมังกรหนุ่มแล้วจึงหลับตาพริ้มรับจุมพิตอันอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ ก่อนที่ทั้งคู่จะประคองกอดกันไปเงียบ ๆ ท่ามกลางความโล่งอกของคนกลาง ที่เฝ้าลุ้นเกรงว่าจะเกิดการทะเลาะขัดแย้งระหว่างคู่รักกันขึ้น
“โค้งข้างหน้าเป็นทำเลที่ดี ใกล้กับลำธารเล็ก ๆ ข้าว่าพวกเราไปพักแรมที่นั่นในคืนนี้ดีกว่านะขอรับ”
แองเซลเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ทำให้น้ำฟ้าชะงัก มองดราโกก็เห็นอีกฝ่ายยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
“ครับ ...แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน”
พอมาถึงที่พักก็เป็นเวลาเกือบเย็น แองเซลอาสาออกไปหาผลไม้มาเพิ่ม เพื่อเป็นเสบียงในคืนนี้และมื้อเช้า แถมยังมีพูดทิ้งท้ายคล้ายจะส่งความนัยบางอย่างให้กับทั้งคู่ที่อยู่เฝ้าเกวียน
“ข้าคิดว่าอาจจะใช้เวลาสักพักใหญ่ในการหาเสบียงนะขอรับ แต่ยังไงก็จะพยายามกลับให้ก่อนตะวันจะตกดิน”
แองเซลยิ้มให้ทั้งคู่ แล้วจึงเดินหายไปในป่าบริเวณนั้น ทางด้านดราโกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างถูกใจ ทีแรกน้ำฟ้าเองก็งง ๆ แต่พอเห็นรอยยิ้มของคนรัก เขาก็พอจะเดาออกได้บ้าง
“บ้าจริงเชียว...”
“องค์รักษ์ของเจ้าเปิดโอกาสให้แล้ว เพราะฉะนั้นพวกเราก็รีบ ๆ เข้าเถิด ถ้าตะวันตกดินแล้วจะลำบาก”
ดราโกรีบบอกทำให้น้ำฟ้าที่ได้ยินชะงัก แล้วว่าอีกฝ่ายเบา ๆ ด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่ก็ยอมให้ร่างสูงดึงร่างของตนเองไปจูบไปกอดจนหนำใจ
“มาช่วยกันกางกระโจมดีกว่านะน้ำฟ้า เพราะข้ากลัวเผลอลืมตัวทำรุนแรงกับเจ้า จนม้าสองตัวนั่นตื่น เกิดมันเตลิดหนีไปจะแย่เอา”
ดราโกบอกหน้าตาเฉย ทำเอาคนฟังหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่ แต่ดูเหมือนราชามังกรไม่ได้สนใจ เขานำกระโจมออกมาขึงกางอย่างเก้ ๆ กัง ๆ จนน้ำฟ้าต้องอมยิ้มแล้วเข้าไปช่วยกางจนสำเร็จ จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าไปประเดิมใช้กระโจมนั้นกันสองต่อสองจนกระโจมสั่นสะเทือนกันอยู่พักใหญ่ ร่างสูงเปลือยเปล่าจึงอุ้มร่างเล็กเปลือยเช่นเดียวกันออกมา แล้วตรงไปที่ลำธาร ล้างเนื้อล้างตัวกันอีกสักพัก ก่อนจะต่อด้วยกิจกรรมออกกำลังกลางแจ้งกันอีกรอบ จนกระทั่งน้ำฟ้าหมดเรี่ยวหมดแรงเดินแทบไม่ไหว มังกรหนุ่มถึงยอมหยุดพัก และพอตะวันเริ่มตกดิน แองเซลจึงนำผลไม้มาเสริมในอาหารมื้อค่ำนั้นด้วยท่าทางปกติธรรมดา และไม่ได้สอบถามทั้งคู่ถึงเรื่องเมื่อเย็นที่ผ่านมาแม้แต่น้อย
--- TBC ---
-
:laugh: ดราโก เอ้ย เอ็งหื่นไปไหมเนี่ย
แต่คนอ่านชอบนะ :m20:
-
หวานจริงๆ กระโจมสะเทือนเลย หึหึ :haun4:
-
หวานกันจริงๆเลยคู่นี้
มีงอนมีง้อกันด้วย น่ารักจัง
-
มังกรหื่นมากไปมั้ย
ไม่คิดจะเหนื่อยจะพักบ้างเรอะ
มีสามีหื่นต้องอดทนนะฟ้า
-
ดราโก เบาๆลงหน่อย :haun4: เดี๋ยวฟ้าหมดแรงข้าวต้มก่อนถึงฮาโมเนีย
-
ดีนะ กระโจมไม่ล่มลงมา :haun4: :haun4:
-
ร้ายนะอิตามังกร มีนอกสถานที่ด้วยนะ :haun4:
-
กลัวความสงบจะเกิดข้นก่อนพายยุตั้งเค้า กลัวความหวานตอนนี้ จะกลายเป็นความเสียใจ
ในตอนหลังอะ
-
ดราโกเพาๆลงหน่อยเถอะ สงสารน้ำฟ้า :z1: :z1:
แต่ก็นะช๊อบ ชอบ :m3: :m3: :m3:
-
เป็นองครักษ์นี่ก็น่าเห็นใจเนอะ...ระหว่างคู่รักเขาสวีทกันแองเซลไปฆ่าเวลาที่ไหนมาน้า~ :m20:
-
เหอๆ นี่สิเรียกว่า ทั้งรักทั้งหลงของแท้
หลงผิดแล้วมั้งน้ำฟ้า เหอๆ ชอบสามีแข็ง... แรง..
ต้องทำใจ 555+
-
โอย หื่นจริงนะพ่อมังกร ข้าวใหม่ปลามันก็เงี่ย :haun4: :haun4: :haun4:
-
กลางแจ้ง!! :pighaun:
-
แองเซลรู้งานดีจริง :z2:
-
อยากอ่านทุกตอนแล้วยิ้มไปแบบนี้จัง
แบบนี้ไม่เอานะ "ดราโก้เมื่อมีปลอกแขนผนึกมนต์ตราจึงทำให้มนต์ตราที่มีอยู่หายไปครึ่งหนึ่งจึงทำให้พ่อมดที่มีวิชาแก่กล้าบังคับเอาดราโก้มาเป็นลูกสมุนได้"แบบนี้ไม่เอานะครับ
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
มังกรหนุ่มหื่นมากมาย น้ำฟ้าสู้เค้านะลูก :m2:
คนอ่านชอบบบบบบบ :m3:
-
ดราโกถนอมน้ำฟ้าบ้างนะ เดี๋ยวครั้งหน้าจะช้ำเกินกว่าจะทำได้ โฮะๆๆ
เอาซะกระโจมสั่นเลยนี่ (- - ) รุนแรงเกิ๊น
:-[
-
กลางป่ากลางเขาเลยนะค่ะ ดราโก เพลาๆ บ้างก็ดีนะค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เดเนียลนี่ ขนาดมีคนที่แอบรักนะ เหอะๆ
-
เหอะๆ พวกเจ้าชายมังกรนี่จะเซ็กส์จัีดกันไปหนายยยยยยย :laugh:
-
หื่นไปไหม
-
ฮ่าฮ่า
มีแองเซลผู้รู้งานขนาดนี้
อย่าลืมหาคู่ให้เค้านะค่ะ
อิอิ
-
อีกวันสองวันจะมาแปะนะคะ พอดีทำบ้านใหม่ (ทาสี + ทำห้องน้ำ) เลยต้องจัดของกันวุ่นหน่อย ไว้เข้าที่แล้วจะรีบมาแปะต่อค่ะ ^^" ขออภัยที่ทำให้รอ
-
กลางแจ้งก็ไม่เว้นนะพ่อมังกรหรุ่ม :laugh: เต็นท์สั่นสะเทือนกันเลยทีเดียว แองเซลก็รู้งานดีจริงๆ!
-
หายไปนานต้องขอโทษด้วยค่ะ ยุ่ง ๆ กับเรื่องที่บ้านนิดหน่อย ตอนนี้เริ่มกลับมาปั่นต่อแล้วค่ะ
-----------------------------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.13 ลอบสังหาร
...ร่างในชุดดำยืนสงบนิ่งต่อหน้าลูกแก้วที่ฉายภาพชายชราคนหนึ่งผู้มีริ้วรอยเหี่ยวย่นแห่งกาลเวลา แต่ไม่อาจมีใครคาดเดาอายุได้ว่าเจ้าตัวอยู่มานานเพียงใด แม้แต่คนที่กำลังรับฟังคำสั่งในยามนี้อยู่ก็ตาม
“ข้าจับสัมผัสได้...เจ้าชายเรโนมันกำลังเข้ามาสู่ฮาร์โมเนีย ข้างกายเจ้าชายมีผู้ซึ่งมีพลังอันแข็งแกร่งคุ้มครองอยู่ถึงสองคน คนหนึ่งข้ามั่นใจว่ามันคือแองเซลเจ้าองค์รักษ์ตัวยุ่งนั่น แต่อีกหนึ่งนี่สิ ข้าไม่เคยพบพลังเช่นนี้จากบรรดานับรบและจอมเวทในฮาร์โมเนียมาก่อน”
ชายชราผมยาวขาวโพลนเช่นเดียวกับหนวดเครายาวบนใบหน้าเอ่ยขึ้น นัยน์ตาสีเทาคมกริบเจ้าเล่ห์เปล่งประกายวาววับ ก่อนที่จะเอ่ยต่อ
“ตอนนี้พวกมันกำลังมุ่งสู่เมืองหลวงจากเส้นทางนอกเมืองทางทิศเหนือ ให้เจ้าไปดักรอที่หมู่บ้านบลูฟอเรสต์ ข้าเชื่อมั่นว่าถ้าพวกมันยังคงใช้เส้นทางเดิม มันต้องผ่านที่นั่นแน่ ที่เหลือก็แล้วแต่ฝีมือของเจ้าว่าจะกำจัดพวกมันได้สำเร็จไหม อย่าลืมล่ะ วิธีไหนใช้ได้ก็จงใช้ ...คุณธรรมไม่จำเป็นต่อการลอบสังหาร เข้าใจไหม ลูก้า”
ท้ายประโยคชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นจนคนฟังต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ แล้วจึงโค้งรับคำสั่งนั้น
“ขอรับ ท่านมาร์ลิค”
จากนั้นภาพในลูกแก้วจึงค่อย ๆ จางหายไป ลูก้าเก็บลูกแก้วไว้กับตัว แล้วจึงถอนหายใจแผ่วเบาตามมา
“ข้าขออภัยท่านเรโน...แต่ถ้าไม่กำจัดท่าน สถานะของท่านเรนาร์ดก็จะอันตราย”
ลูก้าเอ่ยพลางกำมือข้างขวาของตนแน่น มือใหม่ที่สลักอักขระเวทโบราณไปทั่วแขนของเขานี้ เขาได้รับมันมาจากมาร์ลิค เป็นมือที่สร้างจากมนต์ดำต้องห้าม และอาจส่งผลกระทบต่อผู้ใช้ แต่เขาก็ยินดีใช้มัน ถ้าจะทำให้งานครั้งนี้ของเขาสำเร็จลงด้วยดี
เกวียนเทียมม้าถูกจอดอยู่หน้าโรงแรมเล็ก ๆ ประจำหมู่บ้านบลูฟอเรสต์ การปรากฏกายของหนุ่มรูปงามทั้งสอง และหนึ่งสาวน้อยผู้น่ารัก ทำให้บรรดาผู้คนในหมู่บ้านพากันแตกตื่นด้วยความสนใจ ต่อแขกผู้มาเยือนซึ่งมีรูปลักษณ์โดดเด่นสะดุดตาทั้งสามคน
“เสน่ห์แรงอีกแล้วนะ ฮึ!”
น้ำฟ้าบ่นเบา ๆ กับตัวเอง เมื่อเห็นชายหนุ่มคนรักหันไปยิ้มน้อย ๆ ให้กับสาว ๆ ที่แอบซุบซิบและโปรยยิ้มให้ยามเมื่อดราโกเดินผ่าน
“บ่นอุบอิบอะไร หึงอีกล่ะสิ ...งั้นมานี่”
มังกรหนุ่มบอกแล้วดึงร่างของเด็กหนุ่มคนรักเข้าไปจูบโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาคนมองต่างอ้าปากค้าง แล้วตามมาด้วยเสียงซุบซิบอย่างเสียดายของหญิงสาวแถวนั้น รวมไปถึงชายหนุ่มบางคนที่แอบสนใจสาวน้อยน่ารักแปลกหน้าผู้นี้ด้วย
“สบายใจหรือยัง หือ?”
ดราโกถามพร้อมรอยยิ้มกระเซ้าทำให้คนฟังหน้าแดง แล้วทุบเอาที่ไหล่ของร่างสูงดังปึกด้วยความเขินอย่างลืมตัว
“บ้า!”
จากนั้นน้ำฟ้าจึงเร่งฝีเท้าเข้าไปในโรงแรม เพื่อเดินหลบเสียงนินทาและสายตาของคนอื่น ๆ ที่มองมายังพวกเขา ส่วนดราโกนั้นจับไหล่พลางสูดปากเบา ๆ ด้วยความเจ็บเล็กน้อย เพราะคนรักของเขามือหนักไม่ใช่เล่น แต่มังกรหนุ่มก็ยังคงมีรอยยิ้ม พร้อมเดินตามไหล่หลังไปช้า ๆ ทางด้านแองเซลลอบถอนหายใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเดินตามทั้งคู่ไปโดยทิ้งระยะห่าง และลอบระวังไปด้วยในตัว
ระหว่างที่คณะเดินทางผู้มาใหม่กำลังเข้ามาเจรจาตกลงเรื่องที่พักในคืนนี้ ร่างในชุดดำที่อยู่บนชั้นสองและลอบมองลงมา ก็มีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แวบแรกเขาแทบไม่ทันสังเกตว่าเด็กสาวผู้น่ารักคนนั้นจะเป็นคนเดียวกับเจ้าชายรัชทายาทที่เขาตามล่าสังหารอยู่ แต่พอเห็นแองเซลที่คุ้นตากันดี จึงทำให้เขาพอจะคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายนั้นได้แปลงโฉมเพื่อปิดบังตัวจริงเอาไว้นั่นเอง
“ช่วยไม่ได้ คงต้องใช้วิธีนั้นเสียแล้ว”
ลูก้าพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะค่อย ๆ เดินกลับเข้าไปในห้อง ล้วงสัมภาระของตน ก่อนจะหยิบขวดแก้วขวดเล็ก ซึ่งบรรจุของเหลวใสในนั้นออกมา เจ้าตัวมีสีหน้าลังเลชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจเด็ดเดี่ยวตามมาในที่สุด
อีกด้านหนึ่งหลังจากได้ที่พักเรียบร้อย โดยที่น้ำฟ้าและดราโกนั้นพักห้องเดียวกัน ส่วนแองเซลพักแยกไปอีกห้อง และพอต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันเข้าห้องพัก มังกรหนุ่มก็รวบร่างเล็กของคนรักมานั่งตักตัวเองบนเตียงคู่กลางห้องทันที
“เรามาออกกำลังกายก่อนอาหารเย็นกันสักหน่อยดีไหมเด็กน้อย”
“ไม่ดีกว่าครับ ...นัดกับคุณแองเซลแล้วไม่ใช่หรือครับ ว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะลงไปทานอาหารเย็นพร้อมกัน”
น้ำฟ้ารีบปฏิเสธพร้อมกับอ้างนัดกับองค์รักษ์หนุ่มเพื่อไม่ให้ดราโกได้ลงมือทำรุ่มร่ามกับเขา เพราะไม่อย่างนั้น เกิดลืมตัวขึ้นมา พวกเขาอาจจะอดมื้อเย็นไปเลยก็ได้
“ฮึ! สั่งของพวกเราขึ้นมากินกันสองคนบนห้องก็ได้นี่”
ดราโกเริ่มออกอาการพาลเพราะโดนขัดใจ ทำให้น้ำฟ้าต้องลอบถอนหายใจเบา ๆ แล้วยิ้มหวานให้
“โธ่ ดราโกครับ อย่าโกรธสิครับ เอาเป็นว่าหลังทานข้าวเย็นเสร็จ คุณอยากจะทำอะไร ผมก็ไม่ขัดคุณดีไหม?”
พอเห็นเด็กหนุ่มคนรักลงทุนประจบตน ดราโกก็ยิ้มออก แล้วจูบมัดจำแรง ๆ ที่แก้มเนียนนุ่มซ้ายขวานั่น
“สัญญาแล้วนะ ห้ามผิดคำพูดด้วย”
คนฟังใบหน้าแดงระเรื่อแล้วจึงพยักหน้ายืนยันค่อย ๆ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อดราโกยังคงอุ้มเขานั่งอยู่บนตักไม่ปล่อย แถมมือใหญ่ก็ยังเริ่มลวนลามจับโน่นลูบนี่ไปทั่วร่างเขา
“อ๊ะ ดราโก สัญญากันแล้วว่าหลังกินข้าวไม่ใช่หรือครับ ...”
น้ำฟ้าโวยวายแต่อีกคนอมยิ้มแล้วกระซิบเบา ๆ
“ก็ใช่สิ แต่ข้าไม่ได้จะกินอาหารจานหลักสักหน่อย ข้าแค่จะกินอาหารเรียกน้ำย่อยไปพลาง ๆ รอเวลาก่อนเท่านั้น ...เจ้าคงไม่ให้ข้านั่งกอดเจ้าอยู่เฉย ๆ จนครบครึ่งชั่วโมงหรอกใช่ไหม?”
น้ำฟ้าหน้าแดงวาบเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อทันที
“บ้า...คนลามก...บ้ากาม”
น้ำฟ้าบ่นพึมพำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นครางเสียงกระเส่าเมื่อชายคนรักลงมือจู่โจมให้สติเขาเตลิดไปอีกหน และต่อเมื่อเจ้าตัวพึงพอใจแล้ว ร่างเล็กที่นอนหอบเหนื่อยในชุดเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ถูกอุ้มประคองวางลงบนเตียงนอนคู่นั้นอย่างอ่อนโยน จนสักพักแองเซลก็มาเคาะประตูห้องตามทั้งคู่ลงไปทานข้าวเย็นด้านล่างของโรงแรมพร้อมกัน
โรงแรมเล็ก ๆ ประจำหมู่บ้านแห่งนี้ มีเพียงคณะของน้ำฟ้าที่เป็นคนต่างถิ่น และก็มีอีกสองสามโต๊ะที่เป็นคนในหมู่บ้านเข้ามาหาอะไรดื่มกินตามปกติ พลางลอบมองไปยังโต๊ะคนแปลกหน้าอย่างสนอกสนใจ
“ว้าว อาหารมาแล้ว!”
น้ำฟ้าซึ่งกำลังหิวมองอาหารปรุงสุกร้อน ๆ ด้านหน้าอย่างดีใจ เพราะก่อนหน้านั้นเขากินแต่เสบียงอาหารแห้ง และผลไม้มาตลอด จะมีของร้อน ๆ ก็พวกปลาสดที่แองเซลจับให้ไว้นำมาย่าง แต่ก็ยังคงเทียบไม่ได้กับอาหารปรุงรสหน้าตาน่ากินเหล่านี้
“ทานละนะครับ”
น้ำฟ้าบอกพร้อมยิ้มกว้าง ซึ่งก็ทำให้ทั้งดราโกและแองเซลมองเด็กหนุ่มในร่างของชุดเด็กสาวอย่างเอ็นดู แต่แล้วก่อนที่อาหารคำแรกจะเข้าปาก เสียงเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นใต้โต๊ะ ทำให้น้ำฟ้าสะดุ้ง ก่อนจะก้มลงไปมอง
“อ๊ะ แมว น่ารักจัง”
แมวขนฟูน่ารักที่คาดว่าน่าจะมีคนเลี้ยงเพราะมันสวมปลอกคอ เข้ามาคลอเคลียที่ขาของน้ำฟ้า พอเห็นดังนั้นเด็กหนุ่มจึงหยิบอาหารในจานโยนให้มันกินเพราะความเอ็นดู แต่ทว่าเจ้าแมวน้อยพอดม ๆ แล้วก็เลียไปไม่ทันไร มันก็เกิดอาการแปลก ๆ ขึ้น น้ำฟ้านั้นไม่ทันได้มองและกำลังเอาช้อนที่ตักข้าวและกับเข้าปาก แต่ดราโกที่ทันเห็นพร้อมแองเซล รีบตะโกนบอกให้อีกฝ่ายหยุดกินแทบพร้อมกัน
“อะ...เกิดอะไรขึ้น”
น้ำฟ้าถามด้วยคาวมตกใจเพราะจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนห้ามแถมดราโกก็ปัดช้อนในมือเขาเสียจนกระเด็น ทางด้านแองเซลรีบไปดูแมวน้อยที่กำลังชักดินพล่าน แล้วหันขวับไปบอกกับทางดราโกและน้ำฟ้าทันที
“อาหารนี่มียาพิษ ...แบบไร้สีไร้กลิ่น แถมยังออกฤทธิ์แรงและเร็วอีกด้วย”
พอบอกจบดราโกก็ตาวาว แล้วหันขวับไปยังเจ้าของโรงแรมควบตำแหน่งพ่อครัว ซึ่งรีบวิ่งหน้าตื่นออกมาจากด้านในครัว เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเกิดขึ้นภายนอก
“เจ้าบังอาจกล้าวางยาพิษพวกข้าเชียวอย่างนั้นรึ! เจ้าเป็นคนของใครกันแน่ ใครจ้างเจ้าทำเช่นนี้!”
เจ้าของโรงแรมตกตะลึงด้วยความตกใจและงุนงง คนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ซึ่งพอคนอื่นเตรียมจะวิ่งหนีเพราะเกรงกลัวในท่าทางที่ผิดแผกแปลกไปของดราโกและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มังกรหนุ่มก็รีบหันไปร่ายอาคมสร้างเขตแดนขังทุกคนไว้ทันที
“ไม่ว่าใครก็หนีไปไหนจากที่นี่ไม่ได้ทั้งนั้น จนกว่าข้าจะหาตัวการพบ!”
ดราโกตวาด ทำเอาทุกคนสะดุ้งเฮือก เพราะแววตาและสีหน้าดุดันทรงอำนาจของมังกรหนุ่ม ล้วนสะกดให้พวกเขาหยุดนิ่งแข็งทื่ออยู่กับที่อย่างไม่รู้ตัว
“ดะ...ดราโก ใจเย็น ๆ ก่อนครับ ....โธ่! เจ้าเหมียว ไม่น่าเลย”
น้ำฟ้าพึมพำเมื่อเห็นอาการของเจ้าแมวน้อยที่มารับเคราะห์แทนตน แองเซลถอนหายใจแล้วหยิบขวดแก้วใส หยดมันลงหนึ่งหยดลงในปากของเจ้าแมวเคราะห์ร้าย
“ยานี่สกัดจากสมุนไพรวิเศษ อาจจะไม่สามารถรักษาพิษร้ายที่ไร้ชื่อนี่ได้ก็จริง แต่เจ้าแมวน้อยแค่เลียไปนิดเดียว ถ้าชะตามันยังไม่ขาดมันอาจจะรอด”
แองเซลบอกกับเจ้านายของตน ซึ่งก็ทำให้น้ำฟ้ายิ้มออกมาได้พลางพึมพำขอบคุณองค์รักษ์หนุ่มเป็นการใหญ่
“ท่านดราโก ข้าเกรงว่าพวกชาวบ้านที่นี่จะไม่มีส่วนรู้เห็น ...เพราะเท่าที่ดูจากสีหน้าและแววตาของพวกเขาแล้ว เขาไม่น่าโกหกพวกเราได้”
แองเซลเอ่ยกระซิบกับมังกรหนุ่มแผ่วเบา ซึ่งพอสังเกตตาม ดราโกก็เห็นดังนั้นจริง ๆ สีหน้าหวาดกลัวและความพิศวงงุนงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีอยู่ในแววตาของชาวบ้านทุกคนในโรงแรมนี้
“จริงสิ...ก่อนพวกข้าจะมาพัก ยังมีแขกอื่นมาพักในหมู่บ้านนี้อีกไหม”
แองเซลหันไปถามเจ้าของโรงแรมซึ่งกำลังกลัวตัวสั่นงันงก เขาชะงักแล้วนิ่งคิดอะไรบางอย่าง
“มะ...มี ขอรับ เป็นชายสวมชุดดำทั้งชุด มีผ้าคลุมหน้า มองใบหน้าไม่ออก เขามาพักแรม แล้วก็ส่วนใหญ่จะสั่งอาหารขึ้นไปกินบนห้อง และแทบไม่ออกไปไหนพ้นห้องเลย แต่เพราะจ่ายค่าพักมาล่วงหน้าตั้งสามวันพร้อมค่าอาหาร ข้าก็เลยไม่ได้สนใจอะไรมาก”
เจ้าของโรงแรมบอกตามตรง แองเซลกัดฟันกรอด นึกถึงเจ้านักฆ่าลึกลับที่เคยได้ประมือกันทันที เขาถามห้องพักที่อีกฝ่ายพักจากเจ้าของ ซึ่งพอรู้ก็รีบวิ่งพรวดไปด้านบน ส่วนดราโกนั้นยืนคุมเชิงและคอยระวังภัยให้น้ำฟ้าอยู่ด้านล่าง
“...หนีออกไปได้แล้ว”
คนกางเขตแดนรู้สึกถึงเขตแดนที่ถูกทำลายจากด้านบน และถ้าเขาคาดเดาสถานการณ์ไม่ผิด อีกฝายต้องหนีไปได้ก่อนแองเซลจะตามไปถึงเพียงแค่เสี้ยววินาที เพราะไม่เช่นนั้นคงได้ยินเสียงปะทะกันดังขึ้นบ้างแล้ว ซึ่งหลังจากนั้นสักพัก องค์รักษ์หนุ่มเดินลงมาด้านล่างอย่างหัวเสีย แล้วโค้งรายงานให้กับทั้งคู่
“ขออภัย...ข้าตามมันไม่ทัน พอมันทำลายเขตแดนท่านลงได้ ก็มีประตูมิติเกิดขึ้นด้านหน้า มันกระโดดหนีหายไปในนั้นพร้อมกันประตูมิติถูกปิดลง ทำให้ข้าไม่สามารถตามไปได้”
“สร้างประตูมิติได้... ฝั่งศัตรูของเจ้าต้องมีฝีมือมากพอสมควร”
ดราโกพึมพำ แล้วชักนึกห่วงร่างเล็กข้าง ๆ มาขึ้นไปอีก
“ขอรับ...”
แองเซลรับคำแผ่วเบา พอจะคาดเดาได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าใครเป็นผู้ส่งตัวนักฆ่ามาลอบฆ่าพวกเขา
“อาหารมื้อนี้คงกินไม่ได้แล้วล่ะ เพราะไม่แน่ใจว่ามันจะวางยาพิษไว้ที่ไหนอีกบ้าง”
ดราโกเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากให้น้ำฟ้าต้องพลอยเป็นกังวลไปด้วย ส่วนเจ้าของโรงแรมมีสีหน้าดีขึ้น เพราะคนร้ายตัวจริงหนีไปแล้ว และดูเหมือนดราโกจะไม่มุ่งเล่นงานเขาเหมือนก่อนหน้า สังเกตได้จากเขตแดนถูกเปิด และแขกคนอื่น ๆ ถูกปล่อยกลับบ้าน ส่วนพวกเขาก็เช็คอาหาร เสบียงที่เหลือ ว่าปลอดภัยหรือไม่ ซึ่งก็พบว่านอกจากอาหารที่ปรุงในส่วนของพวกเขาในมื้อนี้แล้ว อาหารชนิดอื่นนั้นปลอดจากยาพิษแทบทั้งสิ้น ทำให้แองเซลนั้นยิ่งพอจะคาดเดาถึงตัวคนร้ายได้ว่า เป็นผู้ใดกันแน่
“เป็นนักฆ่าที่ลงมือไม่เด็ดขาดนักเลยนะ”
ดราโกพึมพำหลังจากตรวจสอบ เพราะแม้แต่อาหารแห้งของพวกเขาในรถม้ารวมถึงน้ำดื่มต่าง ๆ ก็ล้วนปลอดภัยดี นี่ถ้าเป็นนักฆ่าคนอื่น บางทีอาจจะวางยาไปทั่วทั้งหมู่บ้านไปแล้วก็เป็นได้
“เขาไม่ใช่นักฆ่าโดยกำเนิดหรอกขอรับ ...เขาก็มีหน้าที่เหมือนข้า เพียงแต่เรารับใช้กันคนละฝ่ายเท่านั้น”
แองเซลบอกเบา ๆ แล้วจึงลอบถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับมามองทางน้ำฟ้า พร้อมกล่าวกับเด็กหนุ่มอย่างหนักแน่น
“แต่ต่อให้อีกฝ่ายมีความจำเป็นสักเพียงใด เพื่อปกป้องคุ้มครองท่านแล้ว ถ้าฝ่ายตรงข้ามคิดร้ายต่อท่าน ข้าก็พร้อมจะปลิดชีพมันผู้นั้นทุกเมื่อ!”
“คุณแองเซล...ขอบคุณนะครับ”
น้ำฟ้าพึมพำด้วยความซาบซึ้ง ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อถูกคนใกล้ตัวรวบเอวเขาไปกอดแนบอก
“อย่าจ้องมองคนอื่นด้วยแววตาซาบซึ้งเช่นนั้นสิ ข้าหึงนะ”
คำพูดของดราโกทำเอาอีกสองคนสะดุ้ง แองเซลนั้นลอบถอนหายใจ ก่อนจะขอตัวกลับห้อง และบอกว่าคืนนี้คงไม่มีอะไร ศัตรูคงไม่คิดย้อนกลับมาหลังจากทำงานเพิ่งพลาดไปแน่ แต่ถ้าให้ดี ดราโกกลางเขตแดนคุ้มกันที่ห้องของตัวเองและน้ำฟ้าไว้จะดีกว่า
ฝ่ายมังกรหนุ่มนั้นเห็นดีด้วยกับคำแนะนำนั้น และเมื่อพวกเขาแยกย้ายกลับเข้าห้อง ดราโกก็รีบทวงสัญญาเมื่อยามเย็นทันที แม้น้ำฟ้าจะพยายามบ่ายเบี่ยงในภายแรก แต่สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของคนรัก และความปรารถนาส่วนลึกของตนอยู่ดี
อีกด้านหนึ่ง ลูก้าหมอบราบอยู่หน้าชายชราที่ดูน่าเกรงขามทรงอำนาจ ผิดอายุและรูปลักษณ์ ครั้งนี้เขายังคงทำงานพลาด และได้รับการช่วยเหลือจากอีกฝ่ายให้หนีกลับมาเสียก่อน
“ไม่ต้องก้มหน้านิ่งขนาดนั้นก็ได้ ข้าไม่ได้คิดลงโทษเจ้าหรอกลูก้า”
น้ำเสียงเรียบเยียบเย็นเอ่ยขึ้น ลูก้าเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายวูบหนึ่ง แล้วก็ต้องรีบหลบตาเพราะความเกรงกลัวในอำนาจแววตาคู่นั้น
“ครั้งนี้เพราะพวกมันดวงดี ทำให้รอดตัวไป ดังนั้นจึงหาใช่ความผิดของเจ้าไม่ เพียงแต่วิธีนี้เราอาจจะทำได้ยากลำบากกว่าเดิม เพราะมันคงจะระวังในเรื่องอาหารการกินมากยิ่งขึ้น”
ชายชรายังคงเอ่ยต่อ แล้วสักพักริมฝีปากใต้หนวดเคราขาว จึงกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย
“เพียงแต่ครั้งนี้ เจ้าทำให้ข้าได้พบของดีชิ้นหนึ่ง ...องค์รักษ์แปลกหน้าของเจ้าชายเรโน มันจะเป็นใคร มาจากถิ่นหนใดข้าก็ไม่รู้หรอก แต่พลังที่มันมีถูกใจข้ายิ่งนัก ...ขนาดจอมเวทยังหาน้อยคนที่จะสร้างเขตแดนได้แข็งแกร่งเช่นนั้น นี่ถ้าไม่ได้พลังของเจ้าทำลายจากข้างใน และพลังของข้าช่วยเสริมจากด้านนอก เจ้าคงยากที่จะทำลายมันลงได้โดยง่ายนักหรอก”
ลูก้ากลืนน้ำลายลงคอ เพราะตอนที่เขาแอบดูกลุ่มของเจ้าชายรัชทายาทอยู่ห่าง ๆ ยังรู้สึกถึงความน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากชายผู้นั้นได้ และถ้ามองไม่ผิด เขาว่าชายผู้นั้นคงมีสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้ง กับเจ้าชายเรโนอยู่เหมือนกัน
“ถ้าสามารถจับกุมพวกมันมาได้ตัวเป็น ๆ ก็คงดี… บอกตามตรง แม้แต่พลังของเจ้าชายรัชทายาทเอง ข้าก็สนใจอยู่ไม่น้อย...”
มาร์ลิคพึมพำในถ้อยคำที่ทำให้ลูก้าขมวดคิ้ว ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่ออีกฝ่ายหันมาทางตน
“อืม...เจ้าพอจะทำได้ไหมล่ะ จับเป็นพวกมันน่ะ”
ลูก้าชะงัก แล้วมองคนถามอย่างตกใจ
“แต่ราชินีทรง...”
“ก็อย่าให้ทรงรู้ สำหรับราชินี แค่เจ้าชายเรโนไม่ปรากฏกายอีก พระนางก็พอพระทัยแล้ว”
“แต่ว่า...”
ลูก้ายังคงลังเล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“ไม่ดีหรอกหรือที่เจ้าจะได้ไม่ต้องลงมือสังหารเจ้าชายทั้งที่ไม่เต็มใจ แถมหากเจ้าชายเรนาร์ดรู้ว่า คนสังหารพี่ชายที่ตนเฝ้ารอคอยจะเจอมาตลอดเป็นเจ้าและสาเหตุที่สังหารก็เป็นเพราะพระองค์ ...เจ้าคิดว่าเจ้าชายเรนาร์ดจะทรงรู้สึกเช่นไรล่ะ หือ? ลูก้า”
ชายในชุดดำเงียบกริบ แค่เพียงหวนคิดถึงสีหน้าผิดหวังและเศร้าสร้อยอย่างถึงที่สุดของเจ้าชายองค์รอง ก็แทบทำให้เขาเจ็บปวดเจียนสิ้นใจ
“ข้า...จะลองดูขอรับท่านมาร์ลิค”
ลูก้ารับคำแผ่วเบาพลางก้มหน้า ทำให้ชายชรากระตุกยิ้มน้อย ๆ ที่ริมฝีปาก แล้วเฝ้ามองไปยังลูกแก้วสีขาว ที่ยามนี้ฉายให้เห็นแค่ภาพเมฆหมอกบังตา ไม่อาจมองเห็นเป้าหมายได้ชัดเช่นเคย
“แล้วข้าจะรอ...”
‘รอคอยที่จะได้ตุ๊กตาตัวใหม่ผู้ซื่อสัตย์ เปี่ยมไปด้วยพลัง และความงดงาม มาเป็นของข้าในอนาคต’
ชายชราคิดต่อในใจ ใบหน้าของน้ำฟ้าและดราโก ที่ได้เห็นจากความทรงจำของนักฆ่าหนุ่ม ทำให้เขาเกิดความพึงพอใจขึ้นมาอย่างมาก จนคิดเปลี่ยนคำสั่งของราชินี ที่ให้สังหารเด็กหนุ่มให้สิ้นซากเสียแทน
จากนั้นมาร์ลิคจึงสั่งให้ลูก้าตามสะกดรอยพวกนั้นต่อไป แต่ยังไม่ต้องลงมืออันใด จนกว่าเขาจะมีคำสั่ง ซึ่งนักฆ่าหนุ่มผู้กำลังสับสนก็จำได้แต่รับคำและพร้อมปฏิบัติตามอย่างไม่อาจขัดขืนได้
---- TBC ---
อ่านจบตอนนี้อย่าเพิ่งกลัวดราม่าเสียก่อนนะคะ จะพยายามให้แฮปปี้ค่ะ ไม่ต้องห่วง เพราะยังไงคนเขียนชอบอ่านแนวแฮปปี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเขียนเองก็ไม่เน้นร้าวรานหรอกค่า~
-
น่าสงสารลูก้ากับเรนาร์ดมากๆ
เหมือนเป็นคนดีที่ต้องอยู่ใต้เกมการเมืองของผู้ใหญ่ชั่ว จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะคนนึงเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด อีกคนก็ต้องคอยรับบัญชาจากเจ้านายที่มีส่วนชี้เป็นชี้ตายคนที่รัก ทะนุถนอม และบูชา
ช่วยให้สองคนนี้ได้ครองรักกันด้วยนะ คนดีบางคนก็จำเป็นอย่างหนักที่ต้องทำเลวบางครั้งเหมือนกัน :monkeysad:
-
สงสารลูก้าจัง :monkeysad:
-
สงสารลูก้าอ่ะ ไม่ได้อยากจะทำเลย เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ อย่าแกล้งเค้านานน๊าา :o12:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารลูก้าทำไปเพราะรักในเรนาร์ด และอยากเห้นเรนาร์ดมีชีวิตที่มีความสุขอะ
ทุกตนต่างมีเหตุผลของตัวเอง
-
แง่มๆ อย่ามาม่านะคะ :o8:
-
อีพ่อมด :z6:
-
.... ตาแก่อาคมสูง... ใครหว่า เหอๆ จะว่าไป น้ำฟ้ารอดจากการโดนวางยาแฮะ
กำลังคิดๆอยู่เลยว่าไรเตอร์จะเล่นหังมุม น้ำฟ้าถูกวางยาเลยเกิดการฆาตกรรมหมู่ทั้งอาณาจักรหรือเปล่า
แล้วก็ต่อด้วยการรบระหว่างกองทัพเทพผู้สูงส่งสง่างาม ปะทะกองทัพมังกรผู้ทรงพลัง
ต่อจากนั้นก็กลายเป็นสงครามที่บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์สงครามสามภพ ที่มีการสูญเสียมากที่สุด
(ไม่เคยมีสงครามใดที่ ถ้าเผ่าอื่นๆไม่รวมตัวกันอย่างน้อยสี่ถึงหลายสิบคนรุมมังกรตัวเดียวกันแล้ว
จะรอดสักครั้ง เหอๆ คงเป็นฉากนองเลือดที่อลังการมากเลยอะ)
-
สงสารท่านลูก้าจังเลย
-
ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่อ่ะนะ...อยากให้พี่น้องได้พบกันเร็ว ๆ
เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้นมากกว่านี้
-
พระเอกหื่นดีอะ ตั้งแต่startเลยหรือ :serius2:
-
ดราโกจะหื่นไปไหน จะกินน้ำฟ้าอย่างเดียวตลอด3เวลาหลังอาหารเลยรึไง
เรื่องของลูก้ากะเรนาร์ดแอบดราม่านิดๆแฮะ :try2: ทั้งคู่ก็เป็นคนดีแต่ดันมีแต่คนชั่วคอยบงการ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะฮะ ♥♦
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สุดยอดอ๊า สนุกขิงๆ ข่าๆ ตะไคร้ กีวี่ กีวี่ ,,, >[]<"
ต้องติดตามต้องติดตาม
-
ถึงจะไม่มาถี่เหมือนแรก ๆ แต่จะพยายามไม่ให้ทิ้งช่วงนานนะคะ ^ ^"
----------------------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.14 สายสัมพันธ์
...น้ำฟ้ากำลังยืนอยู่ตรงบานหน้าต่างใหญ่ บนชั้นสองของโรงแรมในเมืองหลวง พลางเหม่อมองปราสาทใหญ่โตที่ตั้งอยู่ตรงทิศเบื้องหน้าอันเห็นได้ลิบ ๆ อย่างตื่นตะลึง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ที่นี่นั้นจะเป็นที่ซึ่งเขาเคยใช้ชีวิตอยู่มาก่อนในสมัยเด็ก มันแทบจะไม่มีอยู่ในความทรงจำของเขา อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเขายังเล็กมากก็เป็นได้
“เจ้าชาย ข้าแองเซลเองขอรับ”
เสียงเคาะประตูห้องทำให้น้ำฟ้าชะงัก ดราโกที่อยู่ด้วยกันในห้องจึงเดินไปเปิดประตูให้คนข้างนอกเข้ามา ซึ่งพอเข้ามาในห้อง แองเซลก็โค้งให้กับน้ำฟ้าและดราโก ก่อนจะรายงานถึงความคืบหน้า ที่เขาหายตัวไปกว่าครึ่งวันเพื่อจัดการให้ทั้งคู่ทราบ
“ข้าติดต่อท่านไทนอสไว้เรียบร้อย ท่านบอกว่าให้เจ้าชายอดทนรออีกนิด ตอนนี้ท่านกำลังเตรียมการในปราสาท หาคนไว้ใจได้ เพื่อคอยดูแลให้ท่านปลอดภัย ก่อนวันขึ้นรับตำแหน่งราชา แห่งราชอาณาจักรฮาร์โมเนียอย่างเป็นทางการ”
“ดะ...เดี๋ยว ผมไม่คิดเป็นราชานะ!”
น้ำฟ้ารีบโวยวาย เช่นเดียวกับดราโกที่หางตากระตุกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
“ข้าเข้าใจว่าท่านไม่ต้องการ ข้าบอกท่านไทนอสไปแล้ว แต่ท่านบอกว่า ถึงอย่างนั้น พิธีก็ยังต้องจัดเตรียม ยิ่งเร่งจัดพิธีเร็วเท่าใด ฝั่งตรงข้ามก็จะยิ่งร้อนรนจนแสดงตัวออกมาเท่านั้น”
แองเซลตอบกลับไปอย่างค่อนข้างกังวลและไม่สบายใจ ซึ่งพอเขาพูดจบดราโกก็ทุบผนังห้องดังปึง จนอีกสองคนสะดุ้ง
“คิดจะใช้น้ำฟ้าเป็นตัวล่อให้พวกนั้นเผยตัวออกมาล่ะสิ กล้าดียังไงกัน!”
น้ำฟ้านิ่งอึ้ง ตอนแรกเขาก็ตกใจ แต่พอได้ยินสิ่งที่ดราโกพูด เขากลับนึกเห็นด้วยในการกระทำของจอมปราชญ์ชราขึ้นมา
“ก็ดีนะแบบนั้น จัดการธุระเสร็จไว ผมจะได้กลับบ้านสักที”
เด็กหนุ่มพึมพำ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อดราโกดึงแขนเขาแรง ๆ จนเขาเซล้มลงไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย
“ดียังไงกัน! ตัวล่อน่ะ ถ้าพลาดก็ถึงตายได้นะ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด!”
แองเซลทำท่าจะท้วง แต่น้ำฟ้าหันมาสบตากับองค์รักษ์หนุ่ม แล้วพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเขาจะพูดเอง เห็นเช่นนั้นชายหนุ่มในชุดขาวจึงขอตัวออกไปจากห้องเงียบ ๆ
“ดราโก...คุณน่าจะเข้าใจตั้งแต่ยอมปล่อยให้ผมมาที่นี่แล้วนะว่า ยังไงผมก็ต้องเสี่ยง ไม่ว่าจะในรูปแบบใด”
มังกรหนุ่มนิ่งเงียบ เขาไม่ตอบแต่กอดร่างบางในอ้อมกอดแน่นขึ้นจนน้ำฟ้ารู้สึกได้
“ผมจะดูแลตัวเองนะ จะพยายามไม่ประมาท จะรักษาชีวิตตัวเองไว้เป็นอันดับแรก แม้จะต้องถูกมองว่าเห็นแก่ตัวก็ตาม ...ถ้าผมยืนยันแบบนี้ คุณจะไว้วางใจให้ผมไปเสี่ยงได้ไหม”
“เจ้าควรที่จะต้องทำแบบนั้น อย่าไปใส่ใจใครคนอื่น ดูแลตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นพอแล้ว”
ดราโกย้ำตามมาด้วยสีหน้าหนักแน่น น้ำฟ้ายิ้มหวานให้คนรัก แล้วซุกหน้าซบกับอกกว้างอันอบอุ่นนั่น
“น้ำฟ้า...ข้าอยากกอด...”
มังกรหนุ่มที่ถูกอ้อนจากคนรัก เริ่มที่จะมีอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนรู้ทันรีบเอ่ยขัดเสียก่อน
“จริงสิดราโก ผมอยากไปเดินเที่ยวข้างนอกจัง มีของขายของกินเยอะเลย เราไปเดินดูกันเถอะนะ”
ดราโกตีสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพยายามชักชวนให้น้ำฟ้าเปลี่ยนใจ
“ข้าไม่ชอบที่คนเยอะ ๆ ...นอนอยู่บนห้องด้วยกันดีกว่า”
“ถ้าคุณไม่ชอบ ผมไปกับแองเซลสองคนก็ได้”
น้ำฟ้าบอกยิ้ม ๆ ไม่ยอมตามใจคนรักง่าย ๆ จนมังกรหนุ่มหน้าบึ้ง
“ตัวเองโดนปองร้ายอยู่แท้ ๆ ยังกล้าลงไปเดินเล่นอวดโฉมอีกนะ”
ดราโกประชดใส่ ทว่าน้ำฟ้ากลับไม่โกรธ แต่กลับนึกขำผู้ชายตัวโตขี้งอนข้าง ๆ
“ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรนี่ครับ”
เด็กหนุ่มบอก พร้อมกับยิ้มหวานอ้อน
“ก็มีคุณอยู่ด้วยทั้งคน ...จะมีใครมาทำร้ายผมได้อีกล่ะ จริงไหมครับ”
ดราโกชะงักกึก หัวใจเต้นรัวแรง นึกอยากจับเด็กหนุ่มคนรักกดลงไปกับเตียง แล้วร่วมรักเสียเดี๋ยวนั้น และดูเหมือนน้ำฟ้าจะรู้ เด็กหนุ่มรีบเบี่ยงร่างออกห่างกายของราชามังกรทันที แล้วเดินเลี่ยงไปที่ประตูพร้อมเปิดมันออก
“ไปกันเถอะครับดราโก... ถ้าเดินดูจนเมื่อยแล้ว บางทีผมอาจจะอยากกลับขึ้นมาพักข้างบน แบบที่คุณอยากให้เป็นก็ได้นะ”
น้ำฟ้าบอกพร้อมยิ้มหวานสื่อความนัย ทำให้คนมองถอนหายใจ แล้วจึงยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ช่วยไม่ได้ แล้วอย่าลืมที่เจ้าพูดไว้ล่ะ เด็กน้อย”
น้ำฟ้าเดินไปเที่ยวตลาดนัดด้านล่างกับดราโกสองคน ส่วนแองเซลเขาไม่ได้ตามไป เพราะยิ่งใกล้เมืองหลวง คนที่รู้จักหน้าตาของเขาก็ยิ่งมีมาก โดยเฉพาะฝั่งศัตรู การที่เขาคอยตามติดน้ำฟ้า จะยิ่งทำให้เด็กหนุ่มอยู่ในสภาวะเสี่ยงมากขึ้น ตอนนี้เขาจึงทำได้แค่เพียงอารักขาอยู่ในที่ลับ แทนที่จะคอยตามประกบติดเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่างลำพังแค่มีราชามังกรอยู่เคียงข้าง ก็แทบจะไม่มีใครทำร้ายน้ำฟ้าได้แล้ว
“ดราโกดูนี่สิ น่ารักดีเนอะ”
น้ำฟ้าในร่างของเด็กสาวชี้ให้คนรักเห็นขนมน้ำตาลปั้น วางเรียงรายเป็นรูปแปลก ๆ เต็มไปหมด พอดราโกมองไปยังขนมตัวที่น้ำฟ้าชี้ เขาก็นิ่วหน้านิด ๆ เพราะนั่นเป็นน้ำตาลปั้นมังกรตัวป้อม ดูแล้วตลกมากกว่าน่าสง่างามเกรงขามอย่างที่ควรเป็น
“เอาตัวนี้ดีกว่า เท่าไหร่ครับ...เอ๊ย! เท่าไหร่คะลุง”
น้ำฟ้ารีบเปลี่ยนคำลงท้าย เพราะตอนนี้เขาอยู่ในชุดผู้หญิง และไม่อยากให้คนอื่นรู้ตัวจริงเสียก่อน
“สามเหรียญจ้าแม่หนูคนสวย ถ้าซื้อตัวนี้เดี๋ยวลุงแถมอันดอกกุหลาบให้อีกหนึ่งอันนะ”
“โห! ลุง แพงไปหน่อยมั้ง ขึ้นมาอีกเกือบเท่าเลยนะนั่น”
เสียงของเด็กสาวคนข้าง ๆ น้ำฟ้าที่กำลังดูน้ำตาลปั้นอย่างสนใจเหมือนกัน โพล่งขึ้นอย่างตกใจระหว่างที่น้ำฟ้ากำลังจะควักเหรียญในถุงเงินให้
“โธ่! ใช่ว่าข้าอยากจะขึ้นราคา แม่หนูเองก็น่าจะรู้ ว่าเดือนที่แล้วพวกเราต้องจ่ายภาษีแพงขึ้น ข้าวของทุกอย่างก็ต้องขึ้นตาม ไม่งั้นคนค้าขายก็ขาดทุนย่อยยับกันพอดี”
ลุงพ่อค้าขนมน้ำตาลปั้นโอดครวญ จนคนทักต้องถอนหายใจ เพราะครอบครัวเธอ ก็บ่นเรื่องภาษีแพงให้ได้ยินไม่เว้นแต่ละวันเช่นกัน
“...มันก็ใช่ล่ะนะ”
“ลุงคะ สามเหรียญใช่ไหมคะ?”
น้ำฟ้าที่ฟังอยู่เงียบ ๆ หันไปถามคนขาย พร้อมกับยิ้มอ่อนโยนให้
“จ้ะ ๆ นี่จ้ะ ขอบใจนะแม่หนูที่ช่วยอุดหนุน”
ลุงคนขายหยิบขนมรูปมังกรส่งให้น้ำฟ้า และแถมอันกุหลาบไปด้วย เด็กสาวที่อยู่ข้าง ๆ น้ำฟ้ามองด้วยความอิจฉา แต่พอก้มดูเงินในมือก็ต้องสั่นศีรษะและเตรียมจะตัดใจเดินจากไป
“นี่จ้ะ ฉันให้ ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก ...แล้วเขาคนนี้ก็ไม่ค่อยชอบของหวานด้วย”
น้ำฟ้ายื่นขนมน้ำตาลรูปกุหลาบให้กับเด็กสาวคนนั้น แล้วหันไปยิ้มกับดราโก เธอผู้นั้นมองอย่างชั่งใจ แต่พอเห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย เธอก็ยิ้มตอบแล้วขอบคุณ พร้อมกับรับขนมไปด้วยความดีใจ
“ใจดีจริงนะที่รักของข้า”
ดราโกเอ่ยชมแล้วขโมยหอมแก้มน้ำฟ้าเบา ๆ จนน้ำฟ้าต้องตีไหล่อีกฝ่ายด้วยความเขิน มีคนที่เห็นซุบซิบแล้วแอบยิ้มมองตามอย่างชื่นชม เพราะนาน ๆ จะได้เห็นคู่ที่ดูเหมาะสมและรูปงามทั้งคู่ให้เห็นแบบนี้สักครั้ง
น้ำฟ้าเดินเลี่ยงมาจากละแวกนั้น แล้วจึงชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะเริ่มสังเกตรอบด้าน มีคนขายอยู่เยอะก็จริง แต่คนซื้อหลายคนที่เดินดู พอรู้ราคาก็เลี่ยงไป บางคนก็พยายามต่อรองราคา แต่ก็ยากจะสำเร็จ เพราะคนขายเองก็มีต้นทุนผลิตที่สูงเกินกว่าจะลดได้เช่นกัน
“เหมือนจะเป็นเมืองที่เจริญและครึกครื้นนะ...แต่น่าสงสารจัง”
น้ำฟ้าพึมพำ นึกสงสารประชาชนของฮาร์โมเนียขึ้นมาจับใจ ท่ามกลางความสวยงามของวังหลวง กลับต้องแลกมาด้วยความลำบากยากแค้นของประชาชนตาดำ ๆ แบบนี้
“ใจอ่อนอีกแล้ว อย่าบอกนะว่าจะยอมเป็นราชาของที่นี่ ...ถึงเจ้าจะยอมแต่ข้าไม่ยอมนะ”
ดราโกรวบร่างบางมาใกล้แล้วกระซิบขู่ น้ำฟ้ายิ้มน้อย ๆ แล้วจึงมองมังกรน้ำตาลปั้นในมือ
“ไม่หรอก ผมมีที่ที่จะกลับไปอยู่แล้ว ...แต่ก่อนจะกลับคงต้องทำอะไรบางอย่างกับอาณาจักรแห่งนี้เสียก่อน”
อีกด้านหนึ่ง ณ วังหลวงของฮาร์โมเนีย เจ้าชายน้อยผู้เป็นรัชทายาทลำดับสองแห่งราชอาณาจักร ได้แอบมานั่งเล่นอยู่ที่สวนสวยด้วยความเหงาเพียงลำพัง เพราะราชินีผู้เป็นแม่ ก็เอาแต่จัดงานเลี้ยงในวัง ส่วนลูก้าองค์รักษ์คนสนิท และยังเป็นพี่เลี้ยงคนสำคัญของเขาก็กลับไม่อยู่เสียอีก เพราะได้รับคำสั่งของมารดาให้ทำงานสำคัญชิ้นหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืองานอะไร เพราะไม่ว่าจะถามมารดา และถามลูก้า ก็ไม่เคยได้รับคำตอบกลับมาเลยสักครั้ง
“แอบไปเที่ยวนอกวังดีกว่า”
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เจ้าชายน้อยก็วิ่งตรงไปยังทางลับที่เขาใช้ออกนอกปราสาทอยู่บ่อย ๆ สำหรับปราสาทแห่งนี้ เขาซึ่งเป็นเจ้าชายองค์รอง และยังเป็นเพียงเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่ค่อยได้รับความสนใจจากผู้ใดมากนัก มารดาก็มัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการสนทนากับขุนนางผู้ใหญ่อยู่เสมอ จะว่าไปนอกจากลูก้าแล้ว จะหาคนที่จะมาห่วงใยเขาจากใจจริง แทบจะไม่มีให้เห็น ทุกคนก็ทำไปเพราะหน้าที่ทั้งนั้น แต่ลูก้าไม่ใช่...ชายหนุ่มกล้าดุเขาเมื่อเขาทำผิด และสอนสั่งอบรมในสิ่งที่ถูกที่ควรให้เสมอ
'ดีนะที่ลูก้าไม่อยู่ ถ้าอยู่คงโดนดุเข้าให้แน่'
เรนาร์ดคิดในใจแล้วอมยิ้ม เมื่อนึกถึงใบหน้าของพี่เลี้ยงคนโปรด ที่ตีสีหน้าเคร่งขรึมอบรมใส่เขา แต่พอเขาทำเป็นจะร้องไห้และอ้อนขอโทษ อีกฝ่ายก็จะเลิกดุแล้วก็ยิ้มปลอบเขาตามมาเสมอ
ทางลับที่ยังคงเป็นความลับอย่างดี เรนาร์ดค้นพบมันตอนที่แอบตามลูก้าที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เมื่อก่อนอยู่ครั้งหนึ่ง ถึงตอนนั้นจะแปลกใจว่า ทำไมอีกฝ่ายต้องปลอมตัวแต่งดำคลุมหน้าคลุมตาทั้งชุด แอบออกนอกวัง แทนที่จะเดินเข้าออกผ่านประตูธรรมดา พอมาถึงตอนนี้ก็พอจะรู้แล้วว่า อีกฝ่ายรับคำสั่งจากมารดา ให้ไปทำธุระบางอย่างนอกเมือง โดยไม่ให้คนนอกรู้ จึงจำต้องใช้เส้นทางลึกลับแบบนี้ และไม่ใช่แค่เพียงครั้งเดียวที่เขาแอบเห็นลูก้าใช้เส้นทางนั้น แต่ถ้าลูก้าไม่บอกเอง เขาก็ไม่คิดจะซักไซ้ให้ชายหนุ่มต้องลำบากใจ
“เสื้อพวกนี้อย่าใส่ไปดีกว่า”
เจ้าชายน้อยถอดเสื้อนอกที่เป็นผ้าไหมทออย่างดี พาดทิ้งไว้ตรงทางออกของทางลับ เหลือแต่เพียงเสื้อสีขาวแขนยาวตัวในที่เจ้าตัวจงใจดึงมันออกมา ให้ชายเสื้อคลุมกางเกงดูรุ่ยร่าย มองผ่าน ๆ ก็เหมือนเด็กชาวบ้านซน ๆ ทั่วไป
ระยะทางจากปราสาทไปยังตลาดในตัวเมืองไม่ไกลมากนัก ซึ่งก็มักมีรถม้า เกวียนเทียม วิ่งเข้าออกปราสาท ค้าขายอาหาร เสื้อผ้า เครื่องประดับ อยู่ตลอดเวลา เจ้าชายน้อยจึงมักฉวยโอกาส ลอบขึ้นรถเหล่านั้น เพื่อมุ่งเข้าสู่ตัวเมือง ซึ่งประหยัดเวลาการเดินทางไปได้มาก และพอใกล้ ๆ จะถึงเขาก็มักหาโอกาสลงข้างทางเสียก่อน ที่เจ้าของจะจับได้ทุกครั้งไป
“คนยังคึกคักเหมือนเดิมเลยแฮะ”
เรนาร์ดมองไปรอบ ๆ แล้วยิ้มน้อย ๆ เขาแอบหนีมาเที่ยวแบบนี้ตั้งแต่ตอนอายุได้ 7 ขวบ เคยโดนลูก้าจับได้ครั้งหนึ่งและโดนดุเสียยกใหญ่ โชคดีคราวนั้นเขาไม่ได้ใช้ทางลับเส้นนั้น แต่แอบย่องขึ้นเกวียนที่มาส่งผลไม้ให้ปราสาท และเตรียมจะกลับออกไปนอกเมือง แต่ก็โดนลูก้าจับได้เอากลางทาง ซึ่งเขาก็ให้สัญญาว่าจะไม่ทำอีกถ้าลูก้าอยู่ใกล้ ๆ เป็นเพื่อนตลอด ซึ่งก็แน่ล่ะ พอลูก้าต้องไปทำงานอะไรนาน ๆ ที เขาก็หนีเที่ยวเพราะความเบื่ออีกจนได้
เดินดูโน่นดูนี่ได้พักใหญ่ เรนาร์ดก็ต้องนิ่วหน้า เมื่อสองเดือนก่อนที่แอบมาเที่ยว ของขายทั่ว ๆ ไปยังไม่ขึ้นราคาแพงถึงขนาดนี้ เพียงแค่สองเดือนทำไมของถึงได้แพงเป็นเท่าตัว ทั้งชาวบ้าน ทั้งพ่อค้า แม่ค้า ก็มีสีหน้าไม่สดชื่นแจ่มใสเท่าที่ควร
“ขึ้นภาษีอย่างนั้นหรือ?”
เรนาร์ดทวนคำ เมื่อถามพ่อค้าคนหนึ่งว่าทำไมสินค้าถึงได้แพงนัก
“ใช่...พ่อแม่คงไม่เคยเล่าให้ฟังสินะเจ้าหนู แต่นี่ล่ะสาเหตุที่ทำให้สินค้ามันแพงขึ้นเป็นเท่าตัวอย่างที่เจ้าเห็น”
พ่อค้าคนนั้นบอกให้เด็กชายฟัง แล้วจึงถอนหายใจยาว เรนาร์ดขอตัวออกมา แล้วเดินเรื่อย ๆ ไปตามทางต่อ ความสนุกที่เคยมีเริ่มลดน้อยถอยลงตามลำดับ เพราะรู้ซึ้งดีว่า ต้นเหตุแห่งการขึ้นภาษีนั้นมาจากผู้ใด
‘เด็กอย่างเจ้ามันจะไปรู้อะไร ทุกอย่างที่ข้าทำ ข้าทำเพื่อรากฐานบัลลังก์ของเจ้าในอนาคตนะ!’
มารดาของเขามักจะตวาดใส่อย่างอารมณ์เสียทุกครั้ง ที่เขานำเรื่องความเป็นอยู่ของชาวบ้านมาขอร้อง เขาโดนคาดคั้นหนักว่ารู้ได้เช่นไร ทำให้เขาต้องอ้างว่าได้ยินพวกขุนนางชั้นสูงคุยกัน เพราะหากบอกไปตามตรงเขาคงต้องถูกคุมตัว ไม่ให้ไปไหนห่างสายตา หรือถ้าบอกว่ารู้จากคนใช้ คนรับใช้ก็จะถูกลงโทษเฆี่ยนตี มีแต่พวกขุนนางชั้นสูงเท่านั้นที่มารดาของเขายังพอให้ความเกรงใจ และพยายามเอาใจคนพวกนั้น ทั้งที่เขาไม่เห็นว่าคนเหล่านั้นจะทำประโยชน์อะไรให้ประเทศชาติได้เลยสักนิด
“ผลัก!” “อ๊ะ!”
เสียงชนและเสียงร้องที่ดังขึ้นไล่เลี่ยกัน ทำให้ร่างเล็กที่เดินเหม่อและไปชนเข้ากับใครบางคน ต้องรีบขอโทษคนตรงหน้า ก่อนจะชะงักแล้วยืนนิ่งจ้องอยู่เช่นนั้น จนอีกฝ่ายประหลาดใจ
“มีอะไรหรือหนู...หรือว่าเจ็บตรงไหน ฉันต้องขอโทษด้วยนะ คือว่าฉันมัวแต่มองโน่นนี่เลยไม่ทันมอง”
สาวน้อยหน้าตาสะสวยอ่อนหวานบอกอย่างเป็นกังวล เรนาร์ดยืนนิ่ง เขาเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกละสายตาไปจากอีกฝ่ายไม่ได้ แถมเจ้าความรู้สึกโหยหาอย่างประหลาดที่เกิดขึ้น มันยิ่งทำให้เขาถามตัวเองอย่างสับสนว่าทำไม
“หนูจ๊ะ”
“...ข้าไม่เป็นอะไร ขอโทษท่านด้วย ที่ข้ามัวแต่เหม่อ”
เรนาร์ดบอกไปเสียงค่อย อีกฝ่ายนั้นยิ้มตอบ ข้างกายเธอมีชายรูปร่างสูง ท่าทางดูน่ากลัวยืนอยู่ด้วย แต่ถึงกระนั้นเขาก็มีใบหน้าที่หล่อเหลาสะดุดตาทีเดียว
“หนูเป็นลูกชาวบ้านแถวนี้หรือจ๊ะ มาคนเดียวหรือ”
อีกฝ่ายยังคงถามต่อ ใบหน้ายิ้มแย้มชวนเป็นมิตร ทำให้เรนาร์ดอยากอยู่คุยกับอีกฝ่ายให้นานมากกว่านี้ จึงจำต้องโกหกออกไป
“เอ่อ... คือพ่อแม่ของข้าขายของอยู่แถวนี้น่ะครับ”
“หรือจ๊ะ ...”
เด็กสาวน่ารักผู้นั้นทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ชะงักไป แล้วก็นิ่วหน้าเหมือนคิดหนัก แต่ในที่สุดเธอก็พูดออกมา ด้วยสำนวนที่ฟังดูแปลกหูนั่น
“ถ้าอย่างนั้นเธอช่วยเป็นไกด์นำเที่ยว พาฉันไปเดินซื้อของแถวนี้ได้ไหม?”
คำพูดของเธอทำให้ชายร่างสูงข้าง ๆ ชะงัก แล้วทำหน้าบึ้งใส่ แต่ดูเหมือนสาวน้อยจะไม่ใส่ใจ และยื่นมือมาให้กับเขา
“ได้ไหมจ๊ะ?”
“ได้ครับ”
เรนาร์ดตอบเสียงแผ่ว พลางยื่นมือไปสัมผัสมืออีกฝ่าย รู้สึกถึงความอบอุ่นขึ้นมาภายในหัวใจ อย่างที่เขาเองก็ไม่อาจทราบได้ว่า มันเป็นเพราะอะไร
--- TBC ---
-
^
^
^
จิ้มไรเตอร์ ^^
เรนาร์ดกะน้ำฟ้าได้เจอกันแล้ว แต่ทั้งคู่จะรู้ได้ยังไงเนี่ยว่าเป็นพี่น้องกัน =="
ดราโก้ก็ยังหื่นคงเส้นคงวาเหมือนเดิม :laugh:
-
:L2: ดีใจจัง เจอกันแล้ว
-
ในที่สุดพี่น้องก็ได้เจอกัน...แองเซลน่าจะรู้นี่นาว่าเป็นเรนาร์ด
จะำทำยังไงต่อดีน้า~ ให้บอกทางลับแอบเข้าวังเลยดีกว่า
-
เรนาร์ดน่าสงสารจัง :o12:
-
ว้าว พี่น้องเจอกันแล้ว ถึงจะเจอในรูปแบบอยู่ในร่างผุ้หญิงก็เถอะนะ
-
ก็เค้าเป็นพี่น้องกันง๊า !!!! พี่น้อง พี่น้อง พี่น้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ชอบพระเอกเรื่องนี้จัง...หื่นดี :oo1:
พี่น้องเจอกันแล้วดีใจจัง....จิตใจดีทั้งคู่
ประเทศชาติรอดแล้ว...ถ้าแม่มด(นังราชินี)มันตาย หุ หุ o18
เรื่องหื่นเนี่ยเป็นที่พระเอก หรือว่า คนแต่งหว่า :m12:
-
ฮิฮิฮิ เรื่องนี้... น่ารักขึ้นนะ น้ำฟ้าในสายตาของเจ้าชายน้อย ดูเป็นสาวสุงวัยยังไงไม่รู้
ตอนดูที่น้ำฟ้าออกมาเที่ยวยังพูดเก้ๆกังๆอยู่แท้ๆ ตอนนี้พูดคล่องเชียว ฮิฮิ สงสัยจะเริ่มชิน (หวังว่าคงไม่เริ่มชอบนะ)
แล้วท่าอ่อยเหยื่อให้เด็กจูงนี่ มันหมายความว่าไงอะ ยั่วให้ดราโก้หึงนิดๆหรือ รู้อยุ่ว่าหมอนั่นหวงน้ำฟ้ากับทุกอย่างแท้ๆ หรือว่า.. ทางนั้นก้รู้สึกอะไรบางอย่างเหมือนกัน...
อ๋า... นี่มันพอๆกับละครไทยเลยนะ แบบ เสาต้นเดียว ทำให้คนที่ควรจะพบกันคลาดกันแบบนี้อะ
แต่นี่เปลี่ยนจากเสากับเครื่องแต่งกาย โอ้....
-
พี่น้องได้พบกันซักที :sad11: :sad11: :sad11:
เจ้าชายน้อยจะชอบพี่ตัวเองหรือเนี๊ย :m4: :m4: :m4:
-
อยากจะบอกว่าเราก็อ่านเรื่องนี้มานานแล้วแต่ไม่ได้เม้น
ตอนนี้กำลังปรับปรุงตัว ขอโทษที่เป็นนักอ่านเงามาตั้งนาน ^^
เรื่องนี้น่ารักมากเลย ดูเหมือนน้ำฟ้าจะเริ่มจับจุดดราโกได้แล้ว
ควบคุมซะอยู่หมัดเลย 555+ แจ่มจริงๆ
-
พี่น้องเจอกันแล้ว สายสัมพันธ์ทำให้คนที่ไม่เคยเจอ อบอุนในใจ และโหยหาแบบนี้
-
ตอนแรกว่าจะให้ยาวกว่านี้ แต่ตัดไปอีกตอนดีกว่า (เพราะมันคนละฟีลกัน) อีกอย่างกลัวดองด้วยค่ะ เลยเข็นแบบสั้น ๆ มาให้อ่านกันก่อน เป็นช่วงพักยกก่อนจะเข้าสู่ช่วงหลักในตอนหน้าค่ะ ^ ^
------------------------------------------
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.15 ต่างความคิด
...น้ำฟ้ายืนโบกมือพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กชายที่เดินจากไป นาน ๆ เด็กชายคนนั้นก็หันกลับมามองเขาด้วยแววตาอาวรณ์แล้วยิ้มตอบ จนกระทั่งร่างเล็กนั่นลับสายตาไปในที่สุด
“อาลัยอาวรณ์กันจริง...อย่าบอกนะว่ารสนิยมที่แท้จริงของเจ้าเป็นแบบนั้น”
ดราโกบอกอย่างหงุดหงิด เพราะพอเดินเที่ยวกับเด็กเล็ก ๆ คนนั้น น้ำฟ้าก็เอาแต่ใส่ใจกับอีกฝ่ายเสียจนแทบไม่มีเขาอยู่ในสายตา
“คิดอะไรบ้า ๆ หึงแม้กระทั่งเด็กนี่นะ”
น้ำฟ้าหันมาบ่นคนรัก แล้วจึงหันกลับไปยังทิศที่เด็กชายเดินจากไป
“ดราโก...น่าแปลกจัง ทำไมผมถึงรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนั้นนักก็ไม่รู้ เพิ่งจะได้เคยเจอกันครั้งแรกแท้ ๆ”
มังกรหนุ่มก้มมองคนรัก และเห็นแววตาของอีกฝ่ายที่แสดงดังเช่นคำพูด เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วจึงเปรยตอบเรียบ ๆ
“คงเพราะชะตาต้องกันมั้ง มีหลายคนที่เป็นแบบนั้น พบกันครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาอะไรราว ๆ นี้”
น้ำฟ้าฟังแล้วก็ต้องหันมายิ้มหวานให้กับคนรักแล้วพึมพำตอบ
“นั่นสินะครับ”
ทว่าดราโกพอเห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ของอีกฝ่าย เขาก็เงียบกริบ แล้วจูงมือของเด็กหนุ่มกลับที่พักทันที ท่ามกลางความแปลกใจของน้ำฟ้าที่เดินตามมา
“เดี๋ยวก่อนสิครับดราโก จะรีบไปไหนกัน”
“...รีบกลับห้องน่ะสิ ข้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ”
ดราโกหันมาบอก แล้วส่งสายตาหยาดเยิ้มแฝงความหมายมาให้ น้ำฟ้าชะงักใบหน้าแดงระเรื่อ ก้มหน้าอุบอิบบ่นคนรัก แต่ก็ยังคงยอมให้อีกฝ่ายจูงกลับห้องพักแต่โดยดี
อีกด้านหนึ่งเรนาร์ดที่กำลังเดินอมยิ้มอย่างมีความสุข หลังจากได้ไปเที่ยวกับพี่สาวแปลกหน้า ที่เขารู้สึกผูกพันเป็นพิเศษ แต่แล้วจู่ ๆ เจ้าชายน้อยก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อร่างในชุดดำร่างหนึ่งเดินมาขวางหน้าเขาไว้
“ท่านเรนาร์ด...”
“ลูก้า!”
เรนาร์ดที่จำน้ำเสียงและท่าทางของอีกฝ่ายได้ดีร้องทักอย่างดีใจ แต่ก็เพียงครู่เดียว เพราะร่างนั้นหันหลังกลับและเดินนำเจ้าชายน้อยไปยังสถานที่เปลี่ยวไร้ผู้คน เรนาร์ดเดินตามไปต้อย ๆ แล้วพอร่างสูงหันมาปลดผ้าคลุมหน้าออก เขาก็เห็นใบหน้าเคร่งขรึมผิดเคยจากพี่เลี้ยงคนสนิท
“ลูก้า...เป็นอะไรไป โกรธที่ข้าหนีมาเที่ยวอย่างนั้นหรือ”
เรนาร์ดถามอย่างเป็นกังวล เพราะไม่เคยได้เห็นใบหน้าเช่นนี้จากอีกฝ่ายมาก่อน สำหรับทางด้านลูก้า เขารู้สึกตกใจมากที่เห็นเรนาร์ดกับน้ำฟ้าเดินเที่ยวด้วยกัน เขาจะเข้าไปแทรกแซงก็ไม่ได้ จำต้องสะกดรอยตามอยู่ห่าง ๆ ซึ่งเขาค่อนข้างแน่ใจว่า แองเซลเองก็อาจจะสะกดรอยทั้งสามอยู่ไม่แตกต่างจากเขา
“ท่านไม่ควรจะหนีออกจากวังมาสถานที่แบบนี้ลำพังโดยไร้ผู้ติดตามนะขอรับ”
ลูก้าบอกกับเจ้าชายน้อย เขาไม่อยากหยิบยกเรื่องน้ำฟ้ามาเป็นประเด็น มิเช่นนั้นเรนาร์ดคงนึกสงสัยเป็นแน่
“...แล้วใครจะกล้าติดตามมาล่ะ ถ้าข้าบอกว่าอยากจะออกนอกวัง ลูก้าก็รู้”
เรนาร์ดบอกด้วยสีหน้าสลดลงจนคนมองนึกสงสาร แต่ก็ต้องทำใจแข็งพูดไป
“ก็มันไม่ใช่เรื่องสมควรที่เจ้าชายรัชทายาทแห่งฮาร์โมเนียพึงกระทำนี่ขอรับ”
“รัชทายาท ...ไม่ใช่ข้าสักหน่อย ถ้าท่านพี่กลับมา ข้าก็ไม่ต้องแบกรับตำแหน่งนี้เอาไว้แล้ว”
เรนาร์ดเงยหน้าบอกกับพี่เลี้ยงคนสนิท แววตาสีฟ้าใสแสดงถึงความจริงใจ หนักแน่น จนคนมองต้องเป็นฝ่ายหลบตาเสียเอง
“เจ้าชายเรโนหายสาบสูญไปนานแล้ว ... และอาจจะสิ้นพระชนม์ไปแล้วก็ได้”
“ไม่จริง!”
เรนาร์ดสวนกลับจนลูก้าสะดุ้ง
“ท่านพี่ยังมีชีวิตอยู่ ...ท่านไทนอสเป็นคนบอกข้าเอง”
ลูก้าเงียบกริบ สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม
“ท่านไทนอสบอก?”
“อืม ตอนงานเลี้ยงเมื่อสองวันก่อน ข้าขี้เกียจเข้าร่วมงานเลี้ยงเลยหนีออกมาเดินเล่น ก็เจอท่านไทนอสพอดี ท่านบอกว่าท่านพี่ยังชีวิตอยู่ และกำลังจะกลับมารับตำแหน่งราชาในเร็ววันนี้...ลูก้า ข้าอยากเจอท่านพี่”
แววตาและสีหน้าไร้การเสแสร้ง ทำให้พี่เลี้ยงคนสนิทรู้สึกเจ็บจุกในอก หากเรนาร์ดรู้ว่าเขาคอยลอบปองร้ายเจ้าชายเรโนมาตลอด เจ้าชายน้อยจะโกรธเกลียดและผิดหวังในตัวของเขาสักเพียงใดกันนะ
“ลูก้า ...เป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ?”
เรนาร์ดที่สังเกตเห็นสีหน้าและแววตาเจ็บปวดวูบหนึ่งของชายหนุ่มรีบร้องทักด้วยความเป็นห่วง ทำให้ลูก้ายิ่งรู้สึกละอายใจ จนต้องถอยออกมาก้าว ขณะที่ร่างเล็กนั่นกำลังเอื้อมมือไปจับกายเขา
“ลูก้า...เจ้าเปลี่ยนไปนะ ...เรื่องมือข้างนั้นอีก ...เรื่องที่เจ้าเงียบหายไปเฉย ๆ นั่นก็อีก...เจ้าไม่คิดจะบอกข้าสักเรื่องเลยใช่ไหม ...สำหรับเจ้า ข้ามันก็แค่เด็กน่ารำคาญที่เจ้าอยากหนีไปให้พ้น ๆ ใช่ไหม...ฮึก...”
เรนาร์ดถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือสะอื้น จนคนที่พยายามแกล้งทำใจแข็งไม่อาจทนได้ไหว ร่างสูงทรุดลงคุกเข่าต่อเบื้องหน้าร่างของเจ้าชายน้อย แล้วดึงร่างนั้นมาประคองกอดแนบชิดอย่างอ่อนโยน
“เจ้าชาย...ท่านคือเจ้าชีวิตและยอดดวงใจของข้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันจะเป็นเช่นนั้นเสมอ ...เพื่อท่าน ต่อให้ต้องแลกด้วยความตายของข้า ...ข้าก็ยอม”
“ไม่เอานะ!”
เรนาร์ดรีบบอกทันทีที่ได้ยินประโยคท้ายของอีกฝ่าย
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย...ถ้าเจ้าตาย...ข้าก็จะตายกับเจ้า”
“อย่าได้เอ่ยเช่นนั้น!”
ลูก้าท้วงด้วยความตกใจ พลางกอดร่างในอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก
“ชีวิตของท่านมีค่ายิ่งนัก...อย่าได้ทรงยอมตายง่าย ๆ เพื่อคนอย่างข้า”
“ถ้าไม่อยากให้ข้าพูดอย่างนั้น...เจ้าก็ห้ามพูดเรื่องจะตายเพื่อข้าสิ...ลูก้า ถ้าเจ้าชอบข้าจริง เจ้าก็ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อข้าต่างหาก...มีชีวิตอยู่คอยรับใช้ดูแลข้าตลอดไป...นะลูก้า”
เรนาร์ดเงยหน้าอ้อนวอน จนร่างสูงถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก ได้แต่รับคำกลับไปแผ่วเบาเท่านั้น
“ขอรับ ...ข้าจะทำตามประสงค์ของท่านทุกประการ”
เจ้าชายน้อยพอได้ฟังคำยืนยันของพี่เลี้ยงคนโปรด เขาก็ยิ้มกว้างออกมา เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองทั้งรู้สึกตื้นตัน และรู้สึกผิดไปในคราวเดียวกัน แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ จนกว่าจะทำให้ผู้ที่เขารักและบูชาผู้นี้ ยืนขึ้นสู่จุดสูงสุดของฮาร์โมเนียให้จงได้
อีกด้านหนึ่งของโรงแรมเล็ก ๆ ที่อยู่เยื้องกับโรงแรมหรูประจำเมืองหลวงไม่ไกลกันนั้น ร่างที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องหนึ่ง มองไปยังห้องของอีกโรงแรมที่ตอนนี้ปิดม่าน ปิดหน้าต่างเรียบร้อย ทั้งที่เจ้าของห้องเพิ่งจะกลับเข้ามา ไม่ต้องคาดเดาก็พอจะรู้ว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรบางอย่างที่ขืนเขาเข้าไปขัดตอนนี้ คงจะโดนราชามังกรขี้โมโหนั่น อาละวาดใส่ให้เป็นแน่
ตอนแรกที่เขาเห็นน้ำฟ้ากับเจ้าชายน้อยเรนาร์ดอยู่ด้วยกัน ก็ทำเอาเขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก แต่พอเห็นความผูกพันระหว่างพี่น้องที่แม้จะไม่เคยได้เจอหน้ากันมาก่อน ก็ทำเอาเขาถึงกับซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย
เรนาร์ดไม่ใช่เด็กที่มีใจคอโหดร้ายดังเช่นพระมารดา เจ้าชายน้อยเป็นเด็กดี...ดีจนเขาไม่อยากให้มารับรู้เกี่ยวกับเรื่องเบื้องหลังอันแสนโหดร้ายที่ราชินีผู้เป็นมารดาของเจ้าชายลงมือทำไปทั้งหมด
ทีแรกเขาก็ตั้งใจจะบอกความจริงเรื่องเรนาร์ดให้น้ำฟ้ารู้เสียเลย แต่เจอเข้าแบบนี้ คงต้องรอไปก่อน เขาเชื่อว่าถ้าน้ำฟ้ารู้ว่าเด็กที่เดินเที่ยวด้วยกันเป็นน้องชาย เด็กหนุ่มคงต้องดีใจมาก และแน่นอนความคิดที่จะฝากบัลลังก์ให้กับน้องชายหลังจากจัดการบั่นทอนอำนาจของราชินีลง ก็คงถูกดำเนินการต่อเป็นแน่ ...ถ้าเรนาร์ดรับได้เรื่องพระมารดา เรื่องก็คงจบลงด้วยดี แต่ถ้าเหตุการณ์เกิดพลิกผันไปในทางเลวร้าย เจ้าชายน้อยเกิดเจ็บแค้นแทนพระมารดา เขาก็ไม่อยากคิดเลยว่า เรื่องราวมันจะยุ่งยากสักเพียงใด
“สุดแล้วแต่ชะตากรรมจะนำทางไปแล้วกัน...”
แองเซลพึมพำ เรื่องผู้นำประเทศจะเป็นใคร สำหรับเขา เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าที่คนผู้นั้นจะสามารถปกป้องคุ้มครองดูแลประเทศชาติให้อยู่ร่มเย็น ไม่เดือดร้อนยากเข็น อย่างที่กำลังเป็นอยู่ได้หรือไม่ต่างหาก
น้ำฟ้าเอียงกายมองคนที่นอนหลับไปข้าง ๆ เขาอย่างนึกหมั่นไส้ ที่พอกอดเขาจนหนำใจแล้ว เจ้าตัวก็หลับเอาแรงยาว ทิ้งให้เขาปวดเมื่อยระบมไปทั่วตัวคนเดียวแบบนี้
“ฮึ! คราวหน้าจะไม่ยอมให้ทำอีกแล้ว...”
น้ำฟ้าบ่นอุบอิบกับตัวเอง แต่เด็กหนุ่มก็รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าเอาเข้าจริง ๆ เขาก็อดที่จะใจอ่อนยอมตามใจมังกรหนุ่มไม่ได้อยู่ดี ทั้งนี้เพราะตัวเขาเองนั้นก็มีความปรารถนาที่อยากจะถูกอีกฝ่ายโอบกอด ไม่แตกต่างกันนัก
เด็กหนุ่มหน้าแดงให้กับความคิดตัวเอง เขายันกายลุกขึ้นนั่งแล้วหวนคิดถึงเด็กชายตัวน้อย ๆ ที่อายุไม่น่าจะถึงสิบปีดีคนนั้น นึกแปลกใจกับความถูกชะตาที่เขาก็อธิบายไม่ได้ ถ้าน้องชายต่างแม่ของเขาเป็นแบบเด็กคนนั้น ก็คงจะดีไม่น้อย
“อยากกลับบ้านจัง...ครูสมศรี ...แดง...เอก...น้อย... คิดถึงทุกคนที่สุดเลย รู้ไหม”
น้ำฟ้าลุกไปยังหน้าต่าง เปิดมันออกไปรับลมภายนอก แล้วพึมพำถึงทุกคนที่สถานสงเคราะห์ ...ใช่แล้ว สำหรับเขาสถานที่แห่งนั้น คือ ‘บ้านอันแท้จริง’ ซึ่งเขาอยากกลับไปอีกสักครั้ง แต่ถ้าดราโกรู้เข้าว่า หลังจากเสร็จภารกิจทางฮาร์โมเนียแล้ว เขาจะกลับไปยังประเทศไทย มังกรหนุ่มจะทำสีหน้ายังไงกันนะ จะโกรธเขา หรือจะน้อยใจกันแน่ เขาก็ไม่อาจคาดเดาได้เลย
ระหว่างที่น้ำฟ้ายืนเหม่อพึมพำอยู่คนเดียว คนที่น่าจะหลับแต่ความจริงกลับยังคงรู้สึกตัว และได้ยินในสิ่งที่เด็กหนุ่มคนรักพูดอย่างชัดเจน เขาลืมตาขึ้นมามองแผ่นหลังเปลือยเปล่าเบื้องหน้า มือใหญ่กำแน่นช้า ๆ แต่ไม่ได้ลุกขึ้นมาพูดคุยโต้ตอบ หากในใจกลับคิดถึงบางสิ่งเกี่ยวกับคนรัก ก่อนจะทำเป็นหลับตาแล้วแกล้งหลับต่อไปเมื่อร่างนั้นเดินกลับมานอนบนเตียงข้างเขาตามเดิม
“อืม...ข้ารักเจ้านะน้ำฟ้า”
ดราโกแกล้งทำเป็นนอนละเมอดึงร่างนั้นกอดแล้วหลับต่อ น้ำฟ้าซึ่งทีแรกก็ตกใจ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายแค่ละเมอเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะชะโงกหน้าไปจูบที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแผ่วเบา แล้วพึมพำตอบกลับ
“ผมก็รักคุณนะครับดราโก...”
จากนั้นไม่นานนักเด็กหนุ่มก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ร่างสูงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มองใบหน้าอ่อนเยาว์ของคนในอ้อมกอดด้วยสายตารักใคร่และหวงแหนเป็นที่สุด
“แค่เท่านี้ล่ะ ที่ข้าอยากได้ยินจากเจ้า...ขอแค่ใจเจ้าเป็นของข้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากอยู่ที่ใด ...ข้าก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ ...น้ำฟ้า”
--- TBC ---
-
จะรู้กันไหมว่าเป็นพี่น้องกัน
-
กลัวมันมีมาม่าแฮะ :z2:
-
หวานปนหื่นอ่ะ... :z1:...ช๊อบ...ชอบ :impress2:
น้ำฟ้าสู้นะลูก....
-
เหอๆ ต่างความคิดจริงๆด้วย
อยากรู้แล้วสิว่า ผู้แต่งจะแต่งยังไงใหเรื่องนี้มันไม่ดราม่าตลอดเรื่องนะ เหอๆๆ
-
ชอบนะ
รู้สึกว่าคุณ Xenon จะแต่งนิยายได้มีมิติลุ่มลึกกว่าเดิมเยอะ มี conflict หนักๆในเรื่องหลายจุด ทั้งตัวน้ำฟ้ากับน้องชายต่างมารดาเรนาร์ด (แม่ของเรนาร์ดฆ่าแม่ของน้ำฟ้ารึป่าวคะ) และรักต่างฐานันดรของเรนาร์ดกับลูก้า และยังมีความรักของน้ำฟ้ากับพระเอกที่มาจากต่างโลกกันอีกเพราะน้ำฟ้าคิดถึงบ้านที่เมืองไทย และถึงไม่กลับบ้านที่เมืองไทยก็อาจมีภาระของเมืองฮาโมเนียที่ต้องแก้ อีรงตุงนังมากค่ะ :serius2: เอาใจช่วยให้คลายคอนฟลิคได้สวยๆจ้า o13
-
รู้สึกเหมือนว่ากำลังจะได้กินมาม่า ตอนนี้ยังต้มน้ำร้อนอยู่ 555+
ดราโกนี่ขี้หึงจัง! คิดว่าพี่น้องเค้าจะตีฉิ่งกันเรอะ! 555+
-
น่ารักจังเลย
ดราโกช่างเปงหนุ่มที่ซื่อตรงซะจิงๆนะค่ะ
-
เรนาร์ดน่าสงสารจัง :monkeysad:
น้ำฟ้าก็น่าสงสารเมื่อไรจะได้รู้ว่าเป็นพี่น้องกันน๊า :เฮ้อ:
-
ดราโก มังกรจอมขี้หึง
-
แหะๆ ขอแปะไว้ก่อนคงไม่ว่ากันนะคะ (เพิ่งอ่านไปได้5ตอนเอง -.-) :call:
-
อืม...น่าคิดนะ ถ้าเรนาร์ดรับได้เรื่องที่แม่ทำก็ดีไป แต่ถ้าเจ็บแค้นแทนนี่สิ คนดี ๆ ที่ถูกครอบงำด้วยความแค้นน่ากลัวอ่ะ
ดราโกจะทำยังไงน้า~
-
มาม่าใกล้จะสุกพร้อมรับประทานแล้วฮะ :laugh:
ประโยคสุดท้ายของดราโกทำให้พอเดาตอนจบได้แฮะ
(แต่ส่วนตัวอยากให้ทั้งคู่อยู่ที่ปราสาทของดราโกมากกว่า :try2:)
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะฮะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อืมมม หวานปนเครียด :laugh:
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.16 ชายผู้อยู่เบื้องหลัง
...คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ท้ายปราสาท อันเป็นสมบัติส่วนตัวของจอมเวทชรา ซึ่งขึ้นตรงกับราชินีแห่งฮาร์โมเนีย เจ้าของคฤหาสน์กำลังนั่งเก้าอี้โยกปลดปล่อยอารมณ์พักผ่อนในห้องหนังสือ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ เมื่อเด็กรับใช้มาเคาะประตูห้อง พร้อมกับเอ่ยรายงานในสิ่งที่ทำให้คนฟังต้องลอบถอนหายใจ
“ท่านมาร์ลิคขอรับ ราชินีทรงเสด็จมาและรออยู่ห้องโถงด้านล่างขอรับ”
“ไปบอกท่านว่าสักพักข้าจะลงไป”
จอมเวทชราบอกเสียงเรียบ คนข้างนอกรับคำเบา ๆ แล้วเสียงฝีเท้าจึงเดินหายไป มาร์ลิคเดินไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้กับราวแขวนอย่างใจเย็น แม้คนที่รอคอยอยู่จะเป็นถึงราชินีผู้มีอำนาจสูงสุดแห่งดินแดนนี้ก็ตาม
“ขออภัยที่ทำให้ท่านต้องรอนาน ท่านโอลิเวีย”
ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยจากเจ้าของคฤหาสน์ ราชินีผู้งดงามก็หันขวับไปยังต้นเสียง เจ้าหล่อนลุกขึ้นยืน ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อคนรับใช้ของมาร์ลิคนำไวน์สีแดงสด มารินใส่แก้วใสเบื้องหน้าหล่อน และยืนรอรับใช้
“พวกเจ้าไปได้”
มาร์ลิคโบกมือเบา ๆ คนรับใช้ที่ต่างยืนรอคำสั่งในห้องก็เดินออกไปจากห้องเสียทั้งหมด โอลิเวียถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงนั่งลงบนโซฟาหนานุ่มนั่นอีกครั้ง เมื่อจอมเวทชราเดินลงมานั่งฝั่งตรงข้าม
“มีธุระร้อนอกร้อนใจอันใดหรือท่านโอลิเวีย ถึงได้มาหาข้าด้วยตนเองเช่นนี้”
หญิงสาวผู้งดงามมองคนถามด้วยสายตาขุ่นเคือง แล้วจึงบอกธุระของเธอออกไปตามตรง
“ข้าอยากรู้ว่าเรื่องของเจ้าชายเรโนคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ลูก้าเองก็เงียบหายไป ไม่ยอมติดต่อข้าสักนิด!”
มาร์ลิคหัวเราะเบา ๆ เขาหยิบถ้วยชาซึ่งคว่ำไว้บนโต๊ะก่อนหน้า แล้วจึงรินน้ำจากกาลงไปในถ้วย ควันร้อน ๆ ลอยขึ้นมาเป็นไอให้เห็น เจ้าตัวถือสักพักก่อนจะจิบน้อย ๆ แล้วจึงตอบคำถามก่อนหน้าของคนที่กำลังนั่งหงุดหงิดอย่างใจเย็น
“ลูก้านั้นไม่ได้เงียบหายไปไหน ข้าให้เขาทำงานให้ข้าชิ้นหนึ่งอยู่ ...ส่วนเรื่องเจ้าชายเรโน ท่านก็อย่าได้กังวลอันใดไปเลย”
ราชินีโอลิเวียเม้มปากแน่น แล้วจึงตบโต๊ะรับแขกตรงหน้า จนแก้วไวน์สะเทือน ก่อนที่เธอจะโพล่งดังลั่นอย่างโมโห
“จะไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไรเล่า ในเมื่อเจ้าแก่ไทนอส บอกกับข้าว่าเจอตัวรัชทายาทแล้ว และจะนำมาเปิดตัวในช่วงเทศกาลฉลองครบรอบร้อยปีการก่อตั้งอาณาจักร และยังบอกอีกนะว่าจะรีบเตรียมหาฤกษ์งามยามดี ให้เด็กบ้านั่นขึ้นครองบัลลังก์ในเร็ววันนี้อีก!”
ทว่าคนฟังกลับยังคงตอบอย่างใจเย็น พร้อมกับจิบน้ำชาต่อเรื่อย ๆ
“ถึงกระนั้นก็ตาม ต่อให้เจ้าชายปรากฏกาย ข้าก็เชื่อมั่นว่า ข้าจะทำให้เขาไม่มีวันได้ขึ้นนั่งบัลลังก์ที่ท่านหวงแหนนั่นเด็ดขาดแน่”
“แค่ปากพูดก็พูดได้น่ะสิ! ข้าไม่เห็นท่านจะมีแผนการอันใดให้เห็นเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง!”
โอลิเวียตวาดลั่น ก่อนจะชะงักกึก เมื่อสายตาเย็นชา น่ากลัวของจอมเวทเฒ่าเหลือบมองหล่อน
“ก่อนจะกล่าวเช่นนั้น ข้าอยากให้ท่านลองคิดทบทวนให้ดี ๆ เสียก่อนนะท่านโอลิเวีย...ตลอดเวลาที่ข้ารับใช้ท่าน ข้าเคยทำให้ท่านผิดหวังสักครั้งไหม...ใครล่ะที่เป็นคนกำจัดเจ้าชายรัชทายาทให้พ้นทางท่าน ... การสิ้นพระชนม์ของราชินีเฮเลน และการได้บัลลังก์ราชินีองค์ใหม่มาครองสมใจจนถึงทุกวันนี้ ทั้งหมดไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากข้าหรอกรึ?”
ราชินีคนงามกลืนน้ำลายลงคอ เธอรีบหลบสายตาเย็นชาของอีกฝ่าย ก่อนจะพึมพำตอบกลับแผ่วเบา
“ก็ได้ ...ข้าจะเชื่อใจท่าน”
“มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น ...ข้าว่าแทนที่ท่านจะเอาแต่กังวลใจ ท่านไปตีสนิทพวกขุนนางมักใหญ่ใฝ่สูงให้มาเป็นกำลังให้ท่านอย่างเคยจะดีกว่า ส่วนเรื่องพวกนี้ ข้าและลูก้าจะจัดการเอง”
โอลิเวียเม้มปากน้อย ๆ แต่ก็ไม่อาจจะคัดค้านอันใดได้ เพราะเธอจำต้องพึ่งพาจอมเวทเฒ่าผู้นี้ในการกระทำการใหญ่ข้างหน้าอีกหลายเรื่อง
“ถ้าเช่นนั้นข้ากลับล่ะ”
“น้อมส่งฝ่าบาท”
มาร์ลิคลุกขึ้นโค้งไล่หลังสตรีผู้งดงามที่เดินดุ่ม ๆ ออกจากคฤหาสน์ของเขาไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก และเมื่อลับหลังร่างของโอลิเวีย จอมเวทชราก็ถอนหายใจออกมาเบาบาง พร้อมกับเปรยด้วยสีหน้าเอือมระอา
“ช่างเป็นสตรีผู้ละโมบและโง่เขลายิ่งนัก ...เจ้าว่าเช่นนั้นไหม ลูก้า”
คนถูกเรียกชื่อสะดุ้งเฮือก แล้วจึงค่อย ๆ ก้าวเท้าออกมาจากเงามืดในมุมคฤหาสน์ ก่อนจะโค้งทำความเคารพจอมเวทเฒ่าตรงหน้า
“เรื่องที่ให้ไปตามดูพวกนั้น เป็นเช่นไร มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากไหม?”
มาร์ลิคเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งเบื้องหน้าเขา ลูก้าหลบตาเล็กน้อย แล้วจึงรายงานออกไป
“ไม่มีขอรับ พวกนั้นยังคงพักแรมอยู่ที่เดิม ส่วนแองเซลแยกพักต่างหาก ซึ่งข้าคาดว่าคงจะเป็นโรงแรมละแวกนั้น”
มาร์ลิคมองคนตรงหน้านิ่งอย่างค้นคว้าหาความจริง แล้วจึงยกยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
“ดี เจ้าไปได้ คอยตามอยู่แบบนั้นล่ะ ไม่ต้องทำอะไรนอกเหนือคำสั่งข้า เข้าใจไหม?”
“ขอรับ”
ลูก้าโค้งรับคำ แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น โดยมีจอมเวทเฒ่ามองตามอีกฝ่ายจนลับร่าง เจ้าตัวยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นไอสีดำค่อย ๆ ลอยออกมาจากแขนข้างที่เกิดจากอาคมซึ่งเขาสร้างขึ้นให้ลูก้า มันลอยมาคลอเคลียที่มือข้างหนึ่งของเขา แล้วจึงลอยกลับไปที่เดิม โดยที่เจ้าของร่างไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ
“หึ ๆ คิดจะปิดบังข้าอย่างนั้นหรือลูก้า ...แต่เอาเถอะ ข้าเข้าใจดี เจ้าชายน้อยนั่นเป็นแก้วตาดวงใจของเจ้านี่นะ”
มาร์ลิคที่ล่วงรู้ทั้งความคิด พฤติกรรม และการกระทำของลูกน้องหนุ่มเอ่ยพึมพำ ในความทรงจำของลูก้าฉายภาพของน้ำฟ้าในร่างของสตรี และดราโกที่ติดตามไปด้วยให้เห็นเด่นชัด จอมเวทเฒ่าแย้มยิ้มน้อย ๆ อย่างถูกใจ โดยเฉพาะยามเมื่อเห็นเรนาร์ดและน้ำฟ้าเข้ากันได้ดีเช่นนั้น
“สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเช่นนั้นรึ ...ช่างเป็นตัวช่วยที่สะดวกสบายดีแท้”
มาร์ลิคพึมพำ แล้วจึงคิดแผนการบางอย่างในสมอง จอมเวทชราเอื้อมมือไปเบื้องหน้า ก่อนจะเกิดกลุ่มควันขึ้นเป็นรูปคนสองคน นั่นก็คือน้ำฟ้ากับดราโกนั่นเอง
“หึ ๆ ตุ๊กตาผู้งดงามทั้งสอง ...ข้ารอคอยที่จะได้เล่นสนุกกับพวกเจ้าในอนาคตข้างหน้านี้แทบจะไม่ไหวแล้วสิ”
หลังจากอาศัยอยู่เมืองหลวงได้เกือบอาทิตย์ แองเซลก็เข้ามาหาน้ำฟ้าและดราโกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้มาเพียงลำพัง ข้างกายขององค์รักษ์หนุ่มมีชายชราในชุดเสื้อคลุมสีขาว ท่าทางดูสง่างาม และน่าเกรงขามยิ่งนัก
“ถวายพระพรเจ้าชายเรโน ข้าคือไทนอส จอมปราชญ์แห่งฮาร์โมเนีย มาที่นี่เพื่อเชิญท่านกลับคืนสู่วังหลวงแห่งฮาร์โมเนียของท่าน ขอรับ”
น้ำฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ จับแขนดราโกอย่างลืมตัว เพราะถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นเจ้าชาย แต่พอเอาเข้าจริง ๆ เขาก็อดตื่นเต้นและหวาดหวั่นกับตำแหน่งที่ตนเป็นไม่ได้
“แน่ใจนะว่าในวังปลอดภัยพอ”
ดราโกเอ่ยกับนักปราชญ์เฒ่าอย่างไม่คิดเกรงกลัวในตำแหน่งใหญ่โตของอีกฝ่าย ไทนอสหันมาทางมังกรหนุ่ม เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากแองเซลและรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดีรวมถึงความสัมพันธ์ที่ชายหนุ่มมีกับเจ้าชายของตน
“ขอรับท่านดราโก แต่หากท่านระแวง ข้าก็ยินดีให้ท่านติดตามคุ้มครองดูแลเจ้าชายได้ตลอดเวลา ด้วยตำแหน่งราชองค์รักษ์พิเศษ...หวังว่าคงจะไม่เป็นการดูหมิ่นเกียรติของท่านใช่ไหมขอรับ”
ดราโกหรี่ตามองอีกฝ่ายที่น่าจะรู้เรื่องทุกอย่างของเขาดี มังกรหนุ่มทำเสียงฮึในลำคอ สำหรับเขาแล้ว ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างคนรักตลอดเวลา เขาก็พอใจมากแล้ว เรื่องละเอียดยิบย่อยอย่างอื่นเขาไม่คิดจะใส่ใจอันใดมากนัก
“เพียงแต่...เรื่องแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในตัวของเจ้าชาย คงต้องให้ท่านสำรวมสักนิด”
ประโยคถัดมาทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์ ผิดกับน้ำฟ้าที่หน้าแดงด้วยความเขินอาย เพราะถูกคนอื่นล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมังกรหนุ่มเช่นนี้เพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว
“ข้าเข้าใจเรื่องที่ท่านไม่พอใจคำพูดของข้า แต่ก่อนที่ท่านเรโนจะขึ้นครองบัลลังก์ หรือไม่ก็พวกเราจัดการปลดอำนาจของราชินีลงได้ พวกเราต้องไม่มีเรื่องอันใดให้ฝั่งนั้นยกมาอ้างเพื่อถอดถอนสิทธิ์แห่งราชวงศ์ของท่านเรโนได้ ข้าหวังว่าท่านคงจะเข้าใจ ถึงข้าจะไม่คัดค้านในความสัมพันธ์ของพวกท่าน แต่ประเพณีและกฎระเบียบของราชวงศ์ก็ยังคงศักดิ์สิทธิ์ และมีบังคับใช้อยู่จนถึงทุกวันนี้”
ไทนอสอธิบายโดยเลี่ยงบางคำพูดที่อาจจะทำร้ายจิตใจคนฟังไปบ้าง แต่น้ำฟ้าก็ยังคงรับรู้ได้ว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ใช่เรื่องที่ราชวงศ์ของฮาร์โมเนียจะยอมรับได้
“แต่ถ้าเจ้าชายขึ้นครองบัลลังก์ได้แล้ว จะเปลี่ยนแปลงกฎโบร่ำโบราณคร่ำครึบางอย่างไปเสียบ้าง อันนี้พวกข้าก็คงไม่มีปัญหาอันใด และคิดว่าขุนนางทั้งหลายก็คงไม่กล้ามีปัญหากับราชาของตนเท่าใดนัก”
ไทนอสเอ่ยต่อ ทำเอาดราโกต้องตวัดสายตาไปยังคนพูดพร้อมกับพึมพำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกับตัวเอง
“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์”
น้ำฟ้าถอนหายใจเบา ๆ เข้าใจว่าไทนอสนั้นไม่คัดค้าน หากเขาจะรักกับดราโก แต่นักปราชญ์เฒ่าต้องการให้เขารับผิดชอบบ้านเมืองในฐานะราชาเสียก่อน แม้จะลำบากใจ แต่เมื่อนึกความทุกข์ยากของชาวบ้าน ก็ทำให้เขาเริ่มลังเล
“ถ้าบ้านเมืองเรียบร้อยดี เข้าที่เข้าทาง ผมจะสละบัลลังก์ ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
น้ำฟ้าเอ่ยถามตรง ๆ ซึ่งก็ทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยน
“ถ้าเป็นพระประสงค์...ต่อให้เสียดายสักเพียงใด ข้าก็คงต้องน้อมรับ”
เด็กหนุ่มฟังแล้วก็ต้องยิ้มน้อย ๆ นึกสนิทใจกับคนตรงหน้า ทั้งที่เขาเองก็จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคุ้นเคยกับอีกฝ่ายหรือไม่
“ผมอาจจะทำไม่ได้อย่างที่คุณคาดหวังไว้ ... แต่ถึงยังไงผมก็จะลองพยายามดูอย่างเต็มความสามารถ”
คำตอบของน้ำฟ้าทำให้ไทนอสและแองเซลรู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก ทั้งคู่โค้งทำความเคารพให้กับเด็กหนุ่มจากใจจริง ส่วนดราโกนั้นมองคนรักเงียบ ๆ แต่ลึก ๆ ในใจเขาเองก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวของน้ำฟ้าไม่แตกต่างกัน
ข่าวเรื่องการนำตัวเจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่งกลับคืนสู่วังหลวงแห่งฮาร์โมเนีย กลายเป็นข่าวใหญ่ไปทั่วอาณาจักรเพียงชั่วข้ามคืน พวกขุนนางชั้นสูงบ้างก็เริ่มแบ่งพรรคแบ่งพวก และมีบางส่วนรอดูอยู่เงียบ ๆ ว่าจะอยู่ข้างใครดี
น้ำฟ้าถูกพามาพักยังห้องใหญ่โตหรูหราห้องหนึ่งภายในปราสาท ท่ามกลางราชองครักษ์ที่คุ้มกันรอบด้านเต็มไปหมด ส่วนดราโกนั้นถูกจัดให้นอนอยู่ห้องข้าง ๆ แต่เอาเข้าจริง ๆ มังกรหนุ่มก็สามารถลอบเข้าหาคนรักได้สบาย ๆ ผ่านทางระเบียงนอกห้องได้อยู่แล้ว
“แอบเข้ามาแบบนี้เดี๋ยวก็ถูกท่านไทนอสดุเอาหรอก”
น้ำฟ้าซึ่งตอนนี้กลับมาอยู่ในรูปลักษณ์เด็กหนุ่มตามเดิม เสื้อผ้าก็ถูกจับแต่งให้สมกับฐานะ แม้แต่ชุดนอนก็ยังเป็นผ้าแพรเนื้อดีเนียนนุ่มใส่สบาย แต่ในสายตาของดราโกนั้น เด็กหนุ่มตอนไม่ใส่อะไรเลยจะดูดีมากกว่านี้หลายเท่านัก
“ข้าไม่ปล่อยให้ตาแก่นั่นจับได้หรอกน่า”
ดราโกตอบยิ้ม ๆ แล้วจึงจับร่างเล็กนั้นกดลงไปกับเตียงนอนใหญ่หนานุ่มกลางห้อง น้ำฟ้าหน้าแดงก่ำ ทีแรกก็อยากจะยินยอมพร้อมใจตอนรับดราโกง่าย ๆ แต่พอคิดถึงบรรดาทหารที่เฝ้ากันอยู่เต็มไปหมด เด็กหนุ่มก็ต้องรีบยันกายสูงใหญ่นั่นออกห่าง
“ไม่ได้นะดราโก...ถ้าข้างนอกได้ยินเสียง”
น้ำฟ้าบอกทั้งใบหน้าแดงจัด จนคนมองแทบจะอดใจไม่ไหว
“ไม่ต้องห่วงยอดรัก เดี๋ยวข้าจัดการเอง”
ราชามังกรบอกแล้วจึงร่ายเขตอาคมคุ้มกันทั้งห้อง ก่อนจะกระซิบบอกกับคนที่อยู่ใต้ร่างแกร่งของตน
“แค่นี้ก็เรียบร้อย พวกนั้นจะไม่มีใครได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเจ้าในคืนนี้แน่ เพราะฉะนั้นอยากร้องครวญครางให้ดังเพียงใด ก็จงทำได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”
ขาดคำของดราโก กำปั้นหนัก ๆ ก็ทุบให้ที่ไหล่ของเขาดังปึก เพราะความเขินอายของคนฟัง
“ข้าชักอยากให้ฝั่งโน้นรีบจู่โจมไว ๆ จะได้จัดการให้สิ้นซากสักที ...รู้ไหมว่าการที่ได้อยู่เคียงข้างเจ้าใกล้ ๆ แต่จะกอดจะจูบก็ยังทำไม่ได้น่ะ มันทรมานขนาดไหน”
ดราโกอ้อนเด็กหนุ่มคนรัก ทำให้น้ำฟ้านึกขำที่เห็นผู้ใหญ่ตัวโต มาทำเง้างอนออดอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ แบบนี้
“ตอนนี้ก็ทำได้แล้วไงล่ะครับ...”
น้ำฟ้าบอกกลับ ใบหน้า ใบหู ไปถึงลำคอแดงระเรื่อไปหมด จนคนมองต้องกลืนน้ำลายลงคอ กับภาพยั่วยุอารมณ์ที่เห็น
“นั่นสินะ...”
ดราโกพึมพำ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปคลอเคลียกับริมฝีปากของอีกฝ่าย
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ ข้าขอหลาย ๆ รอบหน่อยนะ”
“บ้า...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเดินไม่ไหวจะทำยังไง”
น้ำฟ้าแกล้งทำเป็นดุ ทั้งที่ตอนนี้ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
“ถ้าเดินไม่ไหว ข้าจะอุ้มเจ้าไปทุกที่ที่เจ้าต้องการ ก็ข้าเป็นองค์รักษ์พิเศษของเจ้านี่นะ”
ดราโกบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ และไม่ต้องรอให้ร่างเล็กประท้วง มังกรหนุ่มรีบปิดปากอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากของตนทันที ทำเอาคนที่กำลังแย้งเพราะโดนเอาเปรียบ ถึงกับเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสอันเชี่ยวชาญนั่น เด็กหนุ่มหลงลืมทุกสิ่ง ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับรสสวาทของชายคนรัก สุดแล้วแต่ที่อีกฝ่ายจะปรนเปรอให้ ตลอดท่ามกลางค่ำคืนอันยาวนานนั้น
--- TBC ---
เขียนไปเขียนมาว่าจะให้ดราโกมันจริงจังสักตอนแต่ก็วกมาหื่นเหมือนเดิม (เฮ่อ) น้ำฟ้าเอ๋ย ทำใจ มีสามีบ้ากามก็งี้ล่ะนะ เหนื่อยหน่อยนะลูำกเอ๊ย (หึๆ)
-
เย้ย... ถึงขนาดลอบปีดเข้าห้องเจ้าสาวเลยเหรอ โห... แถม... มีการประยุค
ใช้อาคมพิทักษ์สร้างอาณาเขตส่วนตัวเพื่อร่วมรักด้วย สุด... ยอด
-
พ่อดราโกยอดหื่น :z1:ท่านทำได้ดีมาก o13
-
ดราโกเครียดไม่ขึ้นแระ หื่นตลอด :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกก!! ดีมากหวานกันต่อไป หวานกันให้มากๆ
เพราะเดี๋ยวจะดราม่าชิมิล่ะ!! 555+
-
ย่องหาตลอดเลยดราโก แต่ตัวร้ายที่อยู่เบื้องหลังนี่สิท่าจะแสบน่าดู :เฮ้อ:
-
ดราโกสุดยอดไม่เปลี่ยน ไม่มีใครห้ามได้หรอกหากเป็นมังกรจอมดื้อ แต่งานนี้มีคนน่ากลัวเพิ่มมาอีกคน ตาเฒ่ามาร์ลิค
-
กลัวมาม่าจังแฮะ หวังว่าจะชามไม่ใหญ่นะฮะ :z2:
-
หื่นได้ทุกสถานการณ์ :z1:
สายสัมพันธ์ของเรนาร์ดกับน้ำฟ้าจะเป็นผลดียังไงกับมาร์ลิคอ่ะ :serius2:
-
หื่นได้ทุกเวลา 555+
-
แวะมาคั่นตอนหลักด้วยตอนพิเศษสั้น ๆ จากทางฝั่งอาณาจักรมังกรบ้างค่ะ
ส่วนตัวคนเขียนชอบคู่นี้ไม่แพ้คู่หลักเลยค่ะ ^ ^
-------------------------------------------------------------------
ตอนพิเศษ
ค่ำคืนของสองเรา
(เดเนียลxครีอุส)
...ครีอุสมองคนที่ทำงานด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่านอย่างนึกขำ แค่เพียงสองอาทิตย์ที่สัญญากัน เรื่องที่หากอีกฝ่ายอดทนไม่มีคนอื่นได้สำเร็จในสามเดือน เขาก็จะยอมรับว่าคำรักที่เจ้าชายหนุ่มมีต่อตนเป็นเรื่องจริงจัง แต่นี่เวลาผ่านไปไม่นาน คนเจ้าชู้อย่างเดเนียลก็เริ่มออกอาการจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อเสียแล้ว
“ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน ข้ายินดีให้ท่านยกเลิกสัญญาได้ทุกเมื่อ”
ครีอุสเปรยบอกขณะที่ส่งเอกสารฉบับหนึ่งให้กับเดเนียลพิจารณาลงตราประทับ
“ไม่มีทาง ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่าคำรักของข้าเป็นเรื่องจริง หาใช่เพียงลมปาก แบบที่เจ้าดูถูกข้าไว้”
เดเนียลบอกเสียงเข้ม การที่เฝ้าทนอัดอั้นไม่ได้ปลดปล่อยอย่างที่เคยเป็น มันสร้างความหงุดหงิดให้เขายิ่งนัก ยิ่งได้อยู่ใกล้คนที่รักทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ทำไม่ได้แม้แต่สัมผัสแบบนี้ ก็ยิ่งสร้างความทรมานให้เขามากยิ่งขึ้น การช่วยเหลือให้ตนเองพ้นทุกข์ไปลวก ๆ ในแต่ละครั้ง กลับไม่ได้ทำให้ความอัดอั้นตันใจภายในถูกระบายออกมามากเท่าที่ควรจะเป็นนัก
“ข้าแปลกใจจริง ๆ นะ ท่านเดเนียล ทำไมท่านถึงทุ่มเทให้ข้าได้เพียงนี้ แค่เพราะข้าไม่รับรักท่านง่าย ๆ ดังเช่นคนอื่นอย่างนั้นรึ? ถ้าเจอคนแบบข้าปรากฏกายขึ้นอีกคน และไม่ยอมตอบรับรักท่านเช่นกัน ท่านจะเปลี่ยนใจไปหาเขาแทนไหม?”
ครีอุสลองถามอีกฝ่ายอย่างตรงไปตรงมา เพราะสังเกตเห็นแววตาเจ็บปวดที่มองมายังตนบ่อยครั้ง เดเนียลสะดุ้ง แล้วมองคนตรงหน้าที่มีแววตาสงสัยอย่างบริสุทธิ์ใจ โดยปราศจากการเยาะเย้ยอันใดให้เห็น
“ข้าไม่ได้รักเจ้าเพราะเจ้าเล่นด้วยยาก ...ความรักของข้าที่มีให้เจ้ามันยาวนานมาแล้ว แต่เจ้าเองคงไม่อาจรู้ เพราะในสายตาเจ้า นับตั้งแต่เล็กมามีแต่ดราโก ไม่เคยมีข้าอยู่ในนั้น”
เดเนียลบอกอย่างน้อยใจ ทำให้คนฟังชะงัก แล้วลอบถอนหายใจเบา ๆ
“ก็แน่ล่ะ ข้าเข้าวังมาในฐานะพี่เลี้ยงของท่านดราโก ข้าจะมองแต่ท่านดราโกมันแปลกตรงไหน ท่านเองก็มีพี่เลี้ยงของตัวเองไม่ใช่รึ ...จริงสิ ข้าไม่เห็นลูคัสคอยติดตามท่านมาเลย แค่ไม่กี่วันก็พอเข้าใจ แต่นี่เขาหายไปนานเกินไปแล้วนะ”
เดเนียลมองคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วตอบกลับไปเรียบ ๆ
“ข้าไล่ไปให้ทำธุระแทนข้าแล้ว ...ข้าไม่อยู่ปราสาทของตัวเอง หมอนั่นก็ต้องรับหน้าที่แทนข้า เป็นเรื่องปกตินี่”
“ข้าชักสงสารลูคัสเสียแล้วล่ะ ที่มีนายไร้ความรับผิดชอบอย่างท่าน”
ครีอุสเปรยตอบเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอันใดมากนักกับนิสัยของทายาทราชวงศ์มังกรในปัจจุบัน เพราะนายเหนือหัวของเขาอย่างดราโก ตอนนี้ก็กำลังอยู่ที่ฮาร์โมเนีย แล้วโยนงานมาให้เขารับผิดชอบแทนอยู่ทุกวันนี้เช่นกัน
“สงสารน่ะได้ แต่อย่ารู้สึกมากกว่าสงสารแล้วกัน ...ข้าไม่ชอบเวลาเห็นเจ้ายิ้มกับหมอนั่น เพราะอย่างนั้นข้าเลยไม่อยากให้เขาติดตามข้ามาเวลามาหาเจ้า”
ครีอุสเงียบกริบ พอจะเข้าใจบ้างแล้วว่า ทำไมระยะหลัง ๆ มานี่ ถึงไม่ค่อยได้มีโอกาสได้เห็นหน้าลูคัสนัก นอกจากงานประจำปีครั้งใหญ่ของอาณาจักร จึงจะได้เห็นทั้งเจ้านายและองค์รักษ์พิเศษพร้อมหน้าเท่านั้นเอง
“ท่านมีนิสัยแปลก ๆ หลายอย่าง มากกว่าที่ข้าเคยคิดไว้เสียอีก”
ครีอุสบอกออกไปตรง ๆ พร้อมกับยิ้มอย่างนึกขำ คนฟังทีแรกก็ชะงักอย่างไม่สบอารมณ์แต่พอเห็นรอยยิ้มของคนพูดก็ทำให้เขาคลายโทสะ แล้วยิ้มน้อย ๆ ตอบ
“เจ้าก็หัดมองข้าเหมือนที่มองดราโกบ้างสิ ...เจ้าจะได้รู้ว่า ข้าน่ะมีอะไรหลายอย่างแตกต่างจากที่เจ้าเคยรู้จัก”
“เรื่องดีหรือไม่ดีล่ะขอรับ”
ครีอุสกระเซ้ายิ้ม ๆ แต่ก็ต้องเงียบกริบเมื่อได้ยินคำตอบกลับมา
“ข้าอยากให้เจ้ารับรู้ในทุกด้านของข้า ...ทั้งดีและร้าย เพราะเจ้าคือคนที่ข้าเลือกแล้ว ว่าจะอยู่เคียงข้างกันไปตราบสิ้นชีวิต”
“...ทำงานต่อเถิดขอรับ”
ครีอุสรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทำให้คนฟังลอบถอนหายใจ แต่ก็อดดีใจนิด ๆ ไม่ได้ว่า อีกฝ่ายเริ่มที่จะหวั่นไหวเข้าให้บ้างแล้วเช่นกัน
ตกเย็น เดเนียลยังไม่ยอมกลับที่พัก เขาให้เหตุผลว่า อยู่เฉย ๆ แล้วยิ่งฟุ้งซ่านจึงหยิบงานในส่วนของอีกวันขึ้นมาทำแก้เบื่อ แต่พอครีอุสจะอยู่ช่วยก็โดนไล่กลับให้ไปพัก ด้วยเหตุผลที่ว่า ความฟุ้งซ่านที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะครีอุสนั่นล่ะ
“คนบ้ากาม...ตัวเองบ้ากามเอง ดันมีหน้ามาโทษว่าเป็นความผิดชาวบ้านเขาอีก!”
มังกรหนุ่มพึมพำอย่างหงุดหงิด แต่พอเห็นตะวันคล้อยต่ำ เขาก็เริ่มเป็นห่วงคนที่เอาแต่ทำงานอยู่ในห้อง เพราะคนรับใช้ที่เข้าไปดูแลออกมารายงานว่า อีกฝ่ายเอาแต่ทำงาน โดยไม่สนใจข้าวปลาแม้แต่น้อย แถมยังไล่คนอื่นออกไปนอกห้องให้หมด เหลือแต่เจ้าตัวอยู่ลำพังในห้องนั้น
ครีอุสตัดสินใจไปดูเดเนียลด้วยตนเอง เขาเคาะประตูเบา ๆ แต่ไร้เสียงตอบ จึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ได้พบเจ้าชายหนุ่มกำลังนอนพิงเก้าอี้ทำงานหลับเงียบ ๆ ส่วนอาหารเย็นก็ไร้การแตะต้อง จนคนมองต้องนิ่วหน้า
“ท่านเดเนียล ถ้าเหนื่อยก็ไปนอนที่ห้องเถอะขอรับ”
ครีอุสจับร่างนั้นเขย่าเบา ๆ แต่ก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหลับลึกเกินคาด
“นี่ ... ข้าอุ้มท่านไม่ไหวนะ เดี๋ยวก็ปล่อยให้นอนอยู่ในห้องนี้ทั้งคืนเลยนี่”
คนพูดบอกอย่างเริ่มหงุดหงิด เพราะคนนอนไวตื่นไวอย่างอีกฝ่าย มีหรือจะไม่รับรู้ว่าเขาเข้ามาแบบนี้
“ตามใจ ท่านอยากนอนที่ไหนมันก็เรื่องของท่าน”
ครีอุสบอกอย่างเย็นชา แล้วเดินออกจากห้องไป ทำให้คนที่แกล้งนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ แล้วมองไปยังบานประตูห้องด้วยสายตาน้อยใจระคนปวดร้าว แต่เพียงครู่ใหญ่ เมื่อบานประตูนั้นเปิดออก คนสนิทหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่และหมอนใบย่อม
“อ้าว? ตื่นแล้วหรือขอรับ ข้าเอาผ้าห่มกับหมอนมาให้ ถ้าท่านจะนอนค้างห้องนี้ ก็นอนที่ชุดรับแขกมุมนี้จะดีกว่า ที่กว้างขวางและเหยียดกายได้สบายกว่าบนเก้าอี้นั่นด้วย”
ครีอุสบอกแล้วนำหมอนกับผ้าห่มไปจัดวางตรงที่นั่งยาวหนานุ่มริมห้อง ส่วนตัวเองก็นั่งลงตรงเบาะนั่งเล็กพอดีตัวฝั่งตรงข้าม มีผ้าผืนบางอีกผืนคุมกาย
“ถ้ามีอะไรจะให้รับใช้ก็เรียกแล้วกันขอรับ ...ข้าขอนอนเอาแรงก่อนล่ะ”
เดเนียลเงียบกริบพูดอะไรไม่ออก เขาค่อย ๆ เดินไปยังที่นั่งของครีอุส ทรุดเข่าลงให้ตำแหน่งสายตาประสานกับอีกฝ่าย ทำให้คนที่กำลังจะหลับตาต้องลืมตาขึ้นมามอง
“ท่านเดเนียลมีอะไรหรือขอรับ?”
“ครีอุส...ข้ารักเจ้าจริง ๆ นะ และยิ่งรักมากขึ้นมากขึ้นทุกวันหลังจากนี้ไปอีก”
เดเนียลบอกเสียงแผ่ว นัยน์ตาสีนิลจับจ้องประสานกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตของอีกฝ่ายนิ่ง ใบหน้าหวานยิ้มน้อย ๆ แล้วบอกกลับไปอย่างอ่อนโยน
“เข้านอนเถิดขอรับ ถ้าหิวข้าจะไปให้คนครัวเตรียมข้าวร้อน ๆ มาให้ใหม่”
เดเนียลลอบถอนหายใจ ทำยังไงคำว่ารักของเขาก็ยังคงส่งไม่ถึงใจของอีกฝ่ายสักที
“เวลายังเหลืออีกสองเดือนกว่า...ท่านคงไม่คิดเร่งรัดให้ข้ารีบตอบท่านก่อนหรอกนะ ไม่เช่นนั้นคำสัญญาระหว่างเรามันจะมีความหมายอันใด จริงไหมขอรับ”
ประโยคที่ตามมา ทำให้คนที่กำลังจะเดินไปนอนชะงักกึก แล้วหันขวับกลับมามองคนพูดอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ครีอุส...”
ครีอุสยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงหลับตาลงพร้อมกับขยับผ้าคุมกาย ทำให้อีกฝ่ายเห็นว่าเจ้าตัวไม่ต้องการสนทนาต่อ เดเนียลอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาได้ มังกรหนุ่มเดินไปยังที่อีกฝ่ายเตรียมจัดไว้ให้เขานอน เอียงกายมองร่างที่นั่งหลับอยู่ฝั่งตรงข้าม และเฝ้ามองร่างนั้นจนกระทั่งเผลอหลับไปในที่สุด
คืนนั้น เดเนียลคิดว่าตนฝันดีอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาฝันว่าครีอุสเดินมาจูบเขา เป็นรสจูบที่แสนหวานเสียยิ่งกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้ และแม้ตัวเขาในฝันอยากจูบตอบสักเพียงใด แต่กลับไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ปล่อยให้มังกรหนุ่มเฝ้าลากจูบแผ่วเบา หยอกเย้าบนผิวกายของตน และเลื่อนลงมายังกลางแก่นกาย ก่อนจะจัดการครอบครองมันเอาไว้ในปากอันอบอุ่น
เดเนียลทั้งรู้สึกสุขสมและทรมาน ที่ไม่อาจตอบสนองกลับคืนอย่างใจปรารถนา ได้แต่ปล่อยให้ครีอุสเป็นฝ่ายดูดกลืนตัวตนของเขา จนกระทั่งเขาปลดปล่อยความอัดอั้นออกไปในโพรงปากของอีกฝ่าย และถูกกลืนกินไปส่วนหนึ่ง ใบหน้าหวานและริมฝีปากเปรอะเปื้อนจากคราบขุ่นขาว แต่กลับทำให้ยิ่งชวนมองกว่าเดิม
“ข้าช่วยท่านถึงขนาดนี้...หวังว่าท่านคงจะเลิกหงุดหงิดไปได้อีกสักพักล่ะนะ”
ประโยคทิ้งท้ายที่เดเนียลได้ยินก่อนที่ตัวเขาในฝัน จะฟุบหลับไปอย่างอ่อนเพลียและสุขสม
“...เนียล...ท่านเดเนียล...ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ”
เสียงของครีอุสที่ได้ยินทำให้เดเนียลลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่พอเห็นใบหน้าขององค์รักษ์หนุ่ม เขาก็สะดุ้งเฮือก แล้วรีบเปิดผ้าห่มที่คลุมร่างกายทันที ...มันปกติ เหมือนก่อนที่เขาจะเข้านอนทุกอย่าง แสดงว่าสิ่งที่เขาเจอเมื่อคืนนั้น เป็นเพียงแค่ความฝันจริง ๆ
“เป็นอะไรไปขอรับท่านเดเนียล ทำหน้าเหมือนเจอฝันร้ายเสียอย่างนั้น?”
ครีอุสถามอย่างสงสัย แต่คนฟังที่ทำหน้าผิดหวังชั่วครู่หันมายิ้ม แล้วตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“ใครว่า ฝันดีสุด ๆ ต่างหาก จนข้าอยากฝันแบบนี้ทุกคืนด้วยซ้ำ”
บอกแล้วก็ลุกขึ้นฮัมเพลงเดินกลับไปยังห้องนอนส่วนตัวของตน เพื่อที่จะอาบน้ำชำระล้างกายต่อไป โดยที่อดนึกแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกสดชื่นและเบาสบายตัวกว่าทุก ๆ วันที่ผ่านมา
ส่วนในห้องทำงาน ครีอุสนั้นเก็บผ้าห่มพับเรียบร้อย แล้วถอนหายใจแผ่วเบา โชคดีเมื่อคืนที่เขายกผ้าห่มมาให้ ห้องทั้งห้องปิดไฟหมด เหลือแต่เพียงแสงจากดวงจันทร์ที่สาดส่องมาจากหน้าต่างเข้ามาให้เห็น ไม่อย่างนั้น อีกฝ่ายก็คงได้เอะใจกันบ้างแล้ว ว่าทำไมผ้าห่มสีขาวเมื่อวานจึงกลายเป็นสีฟ้าอ่อนได้ในตอนเช้า
“อยากฝันแบบนี้ทุกคืนน่ะหรือ...ข้าไม่คิดช่วยท่านบ่อยขนาดนั้นหรอกนะ ฮึ!”
มังกรหนุ่มทำเสียงเบา ๆ ในลำคอ เขาหยิบขวดแก้วใสในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู แล้วก็อดอมยิ้มน้อย ๆ กับตัวเองไม่ได้ ในขวดมียาเม็ดสีแดงเล็ก ๆ อยู่ในนั้นหลายเม็ด มันทำมาจากสมุนไพร ไร้รส ไร้กลิ่น แต่ไม่มีอันตรายและผลข้างเคียงต่อผู้กิน นอกจากทำให้รู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นเคลิบเคลิ้มเหมือนหลับฝัน และขยับเขยื้อนกายลำบากแค่นั้น...
--- End ---
-
ฝัน?
-
:z1:.... ครีอุสช่างกล้า
-
o18 ครีอุสแอบแรงนะจ๊ะ
-
ครีอุสก็ไม่ได้โหดร้ายนี่นะ :z1: :m25:
-
กร๊ากกกกก!! ครีอุสแอบแรงนะคะ หุหุหุ
ถูกใจอ่ะทำบ่อยๆก็ดีนะ เราชอบ 555+
-
โอ้... สารภาพรัก ว้าว... หวานจัง
แต่ครีอุสช่างใจ... แข็ง... มั้ง
เหอๆ แอบวางยาลวนลามตอนนอน น่ากลัวมากๆ เหอๆๆ
-
โอววว กล้าหาญมากครีอุส สบายตัวไปเลยเดเนียล :haun4:
-
กรี๊ดดดด น่ารักอ่ะครับ
-
ไอ้หยา ครีอุส ช่างกล้านัก
ดราก้อนทั้งหลายยย หื่นกันจั้งงงงงงงงงง
-
หวานกันจัง
-
ครีอุสช่างน่ารักเสียจริงตอนนี้
ดราโกกับน้ำฟ้าจะุถูกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นจับตัวได้หรือเปล่า
ขออย่าได้โดนเลย เดียวโดนจับเป็นของเล่น
-
:-[ :-[
-
ครัอุส กล้ามาก :z1:
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.17 ทางที่ต้องเลือก
...น้ำฟ้านิ่งอึ้ง เมื่อได้รับการแนะนำให้พบกับน้องชายร่วมสายเลือดเป็นครั้งแรก ฝ่ายนั้นก็คงตกตะลึงไม่แพ้กัน เมื่อพบว่าพี่สาวคนสวยซึ่งเจอในตลาดกลางเมืองหลวง จะกลายมาเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของตนได้
“เอ่อ...ข้าดีใจที่ได้พบท่านอีกครั้งนะขอรับท่านพี่เรโน”
เรนาร์ดบอกอึกอัก เช่นเดียวกับน้ำฟ้า
“อะ...อืม ฉัน...เอ๊ย ข้าก็เช่นกัน”
สำหรับคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องเหตุการณ์ระหว่างทั้งคู่ มองภาพพี่น้องต่างมารดาพบกันด้วยความรู้สึกแตกต่างออกไป หลายคนมองเห็นภาพความไม่สนิทสนมภาพนั้น ก็คิดไปว่าทั้งคู่คงเลือกแล้วที่จะอยู่กันคนละฝ่าย แต่เพียงไม่นานหลังจากนั้น เจ้าชายน้อย ก็มักจะมาหาน้ำฟ้าบ่อยขึ้น จนแม้แต่ราชินีโอลิเวียผู้เป็นพระมารดายังไม่พอใจ แต่เธอจำเป็นต้องแสดงออกว่าไม่ได้ใส่ใจอันใด แถมยังแสดงเป็นราชินีผู้มีน้ำพระทัยเมตตาต่อหน้าน้ำฟ้าทุกครั้งที่เจอกัน
“ดูซิ ไม่เจอกันเพียงไม่กี่ปี ช่างสง่างามขึ้นเสียเหลือเกิน...ลูกเองก็ต้องดูตัวอย่างท่านพี่ไว้นะจ๊ะเรนาร์ด อย่าเอาแต่ทำตัวเป็นเด็ก วิ่งเล่นไปมาทั้งวันแบบนี้”
ราชินีผู้งดงามเอ่ยขึ้นในงานเลี้ยงต้อนรับส่วนตัว ที่พระนางเป็นเจ้าภาพจัดเลี้ยงในตำหนักของตนเอง เพื่อแสดงความยินดีที่เจ้าชายรัชทายาทกลับมา แม้จะไม่พอใจนักที่ในงานเลี้ยงของเธอมีเหล่าทหารองครักษ์ของน้ำฟ้า รายล้อมเต็มไปหมดเช่นนี้
“ขอรับท่านแม่”
เรนาร์ดรับคำเสียงอ่อย เพราะท้ายประโยคมารดาตั้งใจต่อว่าเรื่องที่เขาชอบแวบมาพบกับท่านพี่อยู่เป็นประจำ
ทางด้านน้ำฟ้าเองนั้นเขาเพียงแต่ยิ้มน้อย ๆ ประหยัดถ้อยคำในการพูดจา ได้แต่นั่งนิ่งยิ้มเอาไว้ เพราะเกรงจะหลุดพฤติกรรมไม่เหมาะสมให้อีกฝ่ายนำมาเป็นข้ออ้างต่อว่าเข้าให้ได้ แต่การกระทำเช่นนั้นกลับทำให้ทุกคนชื่นชม ว่าสมกับเป็นสายเลือดของราชวงศ์ที่ทั้งสง่างามและน่าเกรงขามแทน
“เวลาขณะนี้ก็ล่วงมามากแล้ว ข้าคงต้องขอลากลับตำหนักเพื่อพักผ่อน หวังว่าท่านคงอนุญาตนะขอรับ ท่านโอลิเวีย”
น้ำฟ้าเรียกชื่อของอีกฝ่ายแทนที่จะเรียกว่าท่านแม่ ตามศักดิ์ที่อีกฝ่ายเป็น ราชินีโอลิเวียปรายสายตาไม่พอใจใส่อีกฝ่ายวูบหนึ่งก่อนจะแสร้งทำเป็นยิ้มหวานตอบรับ
“เชิญตามสบายเถอะจ้ะ”
“ข้าไปล่ะนะ เรนาร์ด”
“ขอรับท่านพี่”
เรนาร์ดยิ้มตอบรับอย่างใสซื่อ ทำให้น้ำฟ้าต้องยิ้มน้อย ๆ ตอบ แล้วจึงเดินจากไปพร้อมกับเหล่าทหารองค์รักษ์รอบด้าน แต่พอลับร่างของน้ำฟ้าแล้ว ใบหน้ายิ้มแย้มของราชินีคนงามก็กลับเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง นางปรายสายตาสั่งให้คนรับใช้ออกไปให้หมด แล้วจึงหันมามองบุตรชายของตนอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“รักมันดีนักนะ ไม่รู้หรือว่าพอมันได้เป็นราชาเมื่อใด เจ้ากับข้าจะต้องพบเจอกับอะไรบ้างหลังจากนี้ มันคงปล่อยเจ้ากับข้าไว้เป็นหอกข้างแคร่ของมันหรอก!”
ราชินีโอลิเวียบอกกับเจ้าชายน้อยเสียงเข้ม ทำให้อีกฝ่ายเม้มปากน้อย ๆ แล้วหลบสายตา
“แต่ท่านพี่เป็นคนใจดีนะขอรับท่านแม่...”
“หึ! ใจดีแค่ไหนก็ตาม ถ้ามันรู้ว่าข้ามีส่วนทำให้มันต้องหายไปจากฮาร์โมเนีย ทำให้แม่ของมันตาย เจ้ายังคิดว่ามันจะปล่อยให้ข้ารอดชีวิตอยู่อีกไหมล่ะ!”
โอลิเวียโพล่งใส่บุตรชายของเธอด้วยความโกรธ ที่แม้แต่ลูกในไส้ ยังเข้าข้างคนอื่นมากกว่าตัวเธอเอง ทว่าสิ่งที่เธอหลุดปากออกมา กลับทำให้เจ้าชายน้อยตาเบิกค้างด้วยความตกตะลึง
“ไม่จริง...ท่านแม่นี่นะจะทำเรื่องร้ายกาจแบบนั้น...”
ราชินีผู้งดงามชะงัก แต่เพียงครู่เดียวหล่อนก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชาแล้วกล่าวกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น
“ใช่...แล้วยังไง ถ้าข้าไม่ทำเรื่องพวกนั้น เจ้าและข้าจะได้อยู่สุขสบายอย่างทุกวันนี้หรือยังไง ...พวกมันแม่ลูกนั่นสมควรที่จะตาย ๆ ไปซะ พวกมันแย่งทุกอย่างไปจากข้า ...ทั้งที่ข้าคือว่าที่คู่หมั้นที่เหมาะสมที่สุดของท่านโรเจอร์มาตั้งแต่เด็ก แต่พอนังเฮเลนนั่นโผล่มา มันก็แย่งชิงทุกอย่างไปจากข้าจนหมดสิ้น นังหัวขโมยสามัญชนชั้นต่ำนั่น!”
เรนาร์ดนั่งนิ่ง น้ำตาซึม เขาไม่คิดเลยว่าพี่ชายที่เขาอยากพบมาตลอด จะเคยถูกทำร้ายด้วยน้ำมือของมารดาตนเอง แถมมารดาแท้ ๆ ของน้ำฟ้า ก็ยังถูกมารดาของเขาทำให้เสียชีวิตก่อนวัยอันควรอีกด้วย
“ถ้ามันรู้เรื่องนี้ ทั้งข้าและเจ้าก็จบกัน ไม่มีใครหน้าไหนหรอกนะ ที่จะปล่อยให้สายเลือดของศัตรูคงอยู่ ถ้ามันฆ่าข้าได้แล้ว รายต่อไปก็คือเจ้า จำไว้เจ้าลูกโง่!”
ราชินีโอลิเวียหันมาตะคอกใส่บุตรชายของเธอแล้วจึงเดินกลับห้องพักไป เหลือเพียงเจ้าชายน้อยที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่เพียงลำพังกับความจริงที่ได้รับรู้
“ฮึก...ลูก้า เจ้าอยู่ไหน...ข้าอยากเจอเจ้าเหลือเกิน”
เรนาร์ดสะอื้นเบา ๆ โดยไม่ได้รู้ว่า คนที่กำลังแอบเฝ้ามองเขาอยู่โดยไม่เผยตัว ยามนี้ก็กำลังปวดร้าวใจแทบไม่แตกต่างกัน ทว่าด้วยคำสั่งที่ไม่ให้เขาเผยตัวต่อหน้าทั้งน้ำฟ้าและเรนาร์ด จากมาร์ลิคทำให้เขาจำต้องฝืนทนข่มใจแอบดูแลอารักขาเจ้าชายน้อยของเขาห่าง ๆ ทำไม่ได้แม้แต่จะปลอบโยนให้อีกฝ่ายคลายเศร้าใจด้วยซ้ำ
ทางด้านน้ำฟ้าเขารู้สึกแปลกใจที่เรนาร์ดหายหน้าหายตาไปเกือบสองวัน ทั้งที่ปกติเด็กชายจะต้องมาหาเขาเพื่อ มาพูดคุยบ้าง ชวนเขาไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง สุดแล้วแต่ที่เจ้าตัวจะคิดได้
“ดราโก... เรนาร์ดจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ คุณว่าผมจะไปเยี่ยมเขาที่ตำหนักดีไหม”
น้ำฟ้าถามคนที่นั่งดื่มน้ำชาช่วงบ่ายฝั่งตรงข้ามเป็นเพื่อนเขา ดราโกเหลือบมองเด็กหนุ่มคนรักแล้วจึงเปรยตอบเรียบ ๆ
“ถ้าห่วงมากขนาดนั้นก็แล้วแต่เจ้าสิ จะถามข้าทำไม”
น้ำฟ้านิ่งเงียบ เหลือบมองคนตรงหน้านิ่ง ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา
“ยังไม่หายหึงอีกหรือครับ นั่นน่ะน้องชายผมนะ ถึงจะคนละแม่แต่ก็พ่อเดียวกันนะครับ”
ดราโกชะงักน้ำชาที่กำลังยกขึ้นจิบ แล้วจึงมองคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วไง ...ในราชวงศ์บางประเทศ พี่น้องสายเลือดเดียวกันยังรักกัน แต่งงานกันเองบ่อยไป แล้วข้าจะหวาดระแวงบ้างไม่ได้เชียวหรือ ในเมื่อเจ้าเด็กนั่นมันติดเจ้าแจขนาดนั้นน่ะ!”
“เฮ้อ...พูดกับคุณแล้วเหนื่อยใจจริง”
น้ำฟ้าเปรยเบา ๆ ทำให้คนฟังชะงักแล้วเริ่มน้อยใจ
“ใช่สิ...ข้ามันเป็นของตายของเจ้านี่ จะสู้อะไรได้กับเด็กใหม่ สดใส ไร้เดียงสาแบบนั้น”
คนฟังเงียบกริบ ถอนหายใจออกมาอีกรอบ แล้วจึงเดินไปหาคนนั่งฝั่งตรงข้ามก่อนจะหอมแก้มเจ้าตัวเบา ๆ
“ผมรักคุณคนเดียว พอใจหรือยังครับ?”
“อืม ...ไม่ แค่นี้ยังเชื่อไม่ได้หรอก ...”
ดราโกบอกยิ้ม ๆ หายอารมณ์เสียเรียบร้อย
“อย่างนั้นก็ได้ครับ ... อ้อ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
น้ำฟ้ารีบเบรก เพราะคนตรงหน้าเตรียมจะกอดก่อนเขาจะพูดจบประโยค
“อย่าลืมสิครับ ตอนนี้ผมเป็นเจ้าชาย แล้วคุณก็เป็นองครักษ์พิเศษของผมอยู่”
น้ำฟ้าบอกแล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ทำให้คนมองเตรียมคาดโทษไว้ในใจ และคิดวิธีสารพัด เพื่อชำระสะสางโทษของคนรักในคืนนี้ที่กำลังจะมาถึง…
เพียงแค่อีกสามวัน พิธีการฉลองครบรอบร้อยปีอาณาจักรจะถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ และน้ำฟ้าก็ต้องเป็นตัวแทนราชวงศ์ในฐานะเจ้าชายรัชทายาท ผู้ซึ่งกำลังจะเข้ารับตำแหน่งเป็นราชาแห่งราชอาณาจักร ในไม่กี่สัปดาห์หลังจากนั้น
แน่นอนว่าฝั่งตรงข้ามอย่างราชินีโอลิเวีย ยินยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้ เธอไม่อยากให้เจ้าชายหนุ่มปรากฏกายต่อหน้าประชาชนด้วยซ้ำ เพราะรู้ดีว่าประชาชนรักในสายเลือดของราชินีเฮเลนผู้มีน้ำพระทัยเมตตาผู้นั้นเพียงใด
“ข้ารู้ว่าท่านร้อนใจ ...แต่ก็เหมือนที่บอกไปว่าอยู่เฉย ๆ ก็จะดีเอง”
มาร์ลิคบอกเรียบ ๆ หลังจากที่ราชินีโอลิเวียมาหาเขาอีกครั้ง
“ข้ารู้ว่าท่านมีแผน แต่อย่างน้อยให้ข้าได้รับรู้ถึงแผนการนั้นบ้างไม่ได้รึ หากให้ข้าไม่รู้เหนือรู้ใต้อยู่เช่นนี้ ข้าก็อดที่จะกังวลไม่ได้อยู่ดี!”
โอลิเวียบอกกับจอมเวทเฒ่าตามตรง ทำให้คนฟังต้องถอนหายใจแล้วจึงพยักหน้าค่อย ๆ
“ก็ได้ ๆ ...แต่ฟังแล้วอย่าเพิ่งต่อว่าข้าล่ะ”
“หือ?”
ราชินีคนงามเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แต่พอได้ฟังแผนการทั้งหมดของจอมเวทชรา หล่อนก็หน้าซีดเผือดลงเล็กน้อย
“นี่ท่านคิดจะใช้เรนาร์ด...”
“แค่ควบคุมจิตเท่านั้น ...ไม่ดีหรอกหรือ อย่าลืมสิ ท่านเรนาร์ดติดท่านเรโนถึงเพียงนั้น บางทีอาจจะพลั้งเผลอพูดเรื่องของท่านให้ฝั่งนั้นฟังก็ได้ ...”
โอลิเวียชะงัก เม้มปากแน่น ใบหน้าและนัยน์ตาสีฟ้าฉายแววตัดสินใจชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าเย็นชา
“ท่านดำเนินการตามแผนได้ ถ้าต้องการความร่วมมือ ข้ายินดีช่วยเหลือเต็มที่”
มาร์ลิคเลิกคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มที่ริมฝีปาก พลางโค้งให้อีกฝ่ายอย่างเคารพนอบน้อม
“วิเศษมาก ...เพราะอย่างนี้ข้าถึงยอมรับใช้ท่านด้วยความภักดี เพราะตั้งแต่ก่อนหน้านั้น จนกระทั่งถึงเดี๋ยวนี้ แม้จะต้องแลกด้วยสิ่งใด ความปรารถนาอันมุ่งมั่นของท่าน ก็ยังคงไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย...”
ราชินีคนงามเชิดหน้า หล่อนไม่สนใจคำถากถางของจอมเวทชรา ตราบใดที่เขายังทำประโยชน์ให้เธอได้ และช่วยสนับสนุนให้เธอไปถึงจุดที่เธอใฝ่ฝันและปรารถนามาตลอดชีวิตเช่นทุกวันนี้ แม้จะต้องให้เลือดเนื้อเชื้อไขในอก มาแปดเปื้อนต่อแผนการอันโสมมครั้งนี้ เธอก็ไม่แยแส ...ในเมื่อเป็นสายเลือดที่ไม่ได้เกิดจากความรักระหว่างเธอและโรเจอร์ แต่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่เธอยอมอุ้มท้อง และคลอดมาเพื่อผูกมัดราชาหนุ่ม และตำแหน่งราชินีที่เธอคาดหวังเท่านั้น
ลูก้านิ่งอึ้งเมื่อได้ยินแผนการทั้งหมดของมาร์ลิค เขาเตรียมจะแย้งเรื่องการควบคุมเรนาร์ด แต่กลับถูกจอมเวทชราเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“เรื่องนี้ราชินีทรงอนุญาตเรียบร้อย อีกอย่างก็ไม่ได้ให้ท่านเรนาร์ดทำเรื่องอันตรายแต่อย่างใด ก็แค่ให้เรียกเจ้าชายเรโนมาพบพวกเราตามลำพังมันก็แค่นั้น”
ลูก้านิ่งอึ้ง จริงอยู่ถึงเรื่องที่มาร์ลิคบอกจะเป็นเรื่องจริง หากพอคลายมนต์ออก แล้วเรนาร์ดรู้ว่าตนทำอะไรลงไป เจ้าชายน้อยคงต้องเฝ้าโทษตนเองไปชั่วชีวิตแน่
“ลูก้า...ข้ารู้ว่าเจ้าจงรักภักดีต่อเจ้าชาย แต่เจ้าเองก็ต้องรู้ด้วยว่า ถ้าครั้งนี้พวกเราแพ้ ไม่เพียงแค่ราชินี แต่เจ้าชายก็ต้องทรงติดร่างแหไปด้วย ...ไม่มีใครคิดชุบเลี้ยงลูกของงูพิษไว้ใกล้กายหรอกนะ”
“...ข้าเข้าใจแล้วขอรับท่านมาร์ลิค”
ลูก้าพึมพำเสียงแผ่ว เขาจำต้องอดทนข่มความสงสารในตัวของเจ้าชายน้อยเอาไว้ เพื่อวันข้างหน้าของเรนาร์ด แม้ในวันนั้น เขาจะถูกอีกฝ่ายมองด้วยสายตาเหยียดหยามและผิดหวังเพียงใด เขาก็พร้อมจะอดทนก้มหน้ารับมัน หรือแม้แต่อีกฝ่ายคิดอยากจะสังหารเขา เขาก็พร้อมมอบชีวิตอันไร้ค่านี้ให้กับเรนาร์ดได้โดยไม่ลังเล เพื่อตอบแทนบุญคุณที่อีกฝ่ายเคยช่วยเหลือเขาไว้เมื่อครั้งอดีต...
ใบหน้าไร้เดียงสาอ่อนเยาว์ยามหลับใหล ทำให้ลูก้าชะงักมองร่างตรงหน้าอย่างลังเล เขาขอมาร์ลิค รับหน้าที่ใช้เวทควบคุมกับเรนาร์ดด้วยตนเอง เพราะไม่อยากให้คนอื่นเป็นฝ่ายทำหน้าที่นี้
“ข้าขอโทษ...ท่านเรนาร์ด...ข้าไม่อยากทำเช่นนี้เลยจริง ๆ”
ลูก้าพึมพำอย่างเจ็บปวด เขานั่งลงบนเตียง จับมือเล็ก ๆ ของร่างที่กำลังนิทรามาจุมพิตแผ่วเบา ...มือเล็ก ๆ คู่นี้ ที่ยื่นมอบชีวิตใหม่ให้เขา ...
หลังจากบิดาและมารดาป่วยตายไปทั้งคู่ ทรัพย์สินก็ถูกญาติโกงไปหมด เขาถูกไล่ออกจากบ้าน ต้องออกรับจ้างเลี้ยงชีพ แต่ไม่มีใครกล้าจ้างคนจรจัดไร้บ้านอย่างเขาทำงานมากนัก จนเขาต้องประทังชีวิตด้วยเศษอาหารตามถังขยะ ...จวบจนกระทั่งวันนั้น
เรนาร์ดในวัยเพียงไม่กี่ปี ยังไร้เดียงสา และบริสุทธิ์กว่าปัจจุบัน ได้ออกติดตามพระบิดามาตรวจราชการในเมือง แทบทุกคนล้วนมองผ่านร่างผอมบางเหมือนหนังหุ้มกระดูกของเขาที่นอนขดตัวหนาวอยู่ในตรอกแคบ แต่เจ้าชายน้อยกลับหันมาเห็นเข้าพอดี และบอกให้พระบิดารับรู้ หลังจากนั้นเรนาร์ดก็ขอร้องให้พระบิดาพาเขาเข้าวังด้วย โดยที่ทหารคนอื่น ๆ พากันมองอย่างคัดค้าน แต่ไม่มีใครกล้าทักท้วง แถมราชาโรเจอร์เองก็ยอมทำตามคำขอของบุตรชายแต่โดยดี
และนั่นเอง จึงทำให้เขาได้รับการชุบเลี้ยงให้เติบโตขึ้นมาภายในวัง เขายอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้าชายน้อย จนราชินีโอลิเวียเริ่มสังเกต จึงฝากตัวเขาให้กับจอมเวทมาร์ลิคให้ชุบเลี้ยงสอนวิชาต่อสู้ และเวทมนตร์ เพื่อเขาจะได้เป็นองครักษ์ให้ลูกชายของหล่อนและคอยทำงานเป็นมือเป็นเท้าให้กับเจ้าหล่อนนั่นเอง
“ท่านเรนาร์ด... ข้าขออภัย”
ลูก้าเอื้อมมือไปอังที่หน้าผากของอีกฝ่าย ร่ายเวทบางอย่างแผ่วเบา สักพักเจ้าชายน้อยก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่น นัยน์ตาสีฟ้า ไร้แววสดใสเหมือนดังเคย แต่กลับฉายให้เห็นความว่างเปล่า และเย็นชา จนคนมองใจหาย
“ท่านเรนาร์ด...พรุ่งนี้ท่านต้อง....”
ลูก้าฝืนพูดสั่งความให้อีกฝ่ายรับรู้ ร่างเล็กพยักหน้าเบา ๆ รับคำสั่ง แล้วจึงหลับตาลงอีกครั้ง ทิ้งให้ร่างสูงนั่งมองนิ่งอยู่สักพักใหญ่ น้ำตาไหลอาบแก้มออกมาโดยที่เจ้าของร่างไม่อาจรู้ตัว ชายหนุ่มวางมือเล็กที่ประคองจับไว้ในมือของเขาวางข้างร่างนั้น ก่อนจะยืนโค้งทำความเคารพ แล้วออกไปจากห้องนอนของเจ้าชายน้อย ด้วยหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าวเสียยิ่งกว่าครั้งใด
--- TBC ---
ตอนที่ 17 แล้วนะคะ ตอนนี้เหมือนจะมาม่าเล็กน้อย เฮ้อ... เขียนแล้วก็อดสงสารเด็กน้อยเรนาร์ดไม่ได้ ไว้เจอกันตอนที่ 18 ค่า น้ำฟ้าจะโดนตาแก่ล่อลวงไปแล้ววว~
-
อ๊าก ก ซึ่งๆ :monkeysad:
ดราโกก็ขี้งอนเหมือนกันน่ะเนี่ย
แล้วลงมาเร็วๆนะคะ ^^
:oni3:
:L2:
-
โอ้... มาลงแล้วๆ... ดูเป็นเรื่องเศร้าไปเลยแฮะ แถม... น้องชายติดพี่แจด้วย น่าสงสารจังโดนขู่ เหอๆๆ
อึม... ดราโก้ เริ่มขี้งอนอะ อ้อนใหญ่เลย เหอๆๆ แต่ตอนนี้ บทน้อยจัง)
-
ทำไมเศร้าจัง :m15: :m15:
-
กร๊าซซซซซซซซซ!! สงสารลูก้า สงสารเรนาร์ด และเกลียดโอลิเวีย!!
เธอเป็นแม่นะยะ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจให้เกิด แต่ก็ควรจะมีความสำนึกรักลูกบ้างซักนิดเถอะ!!
-
ตอนนี้มาม่าจังน้า คู่พระนายออกนิดเดียวเอง :z2:
-
ดราโกคงยอมหรอก...ยิ่งเขม่นเรนาร์ดอยู่ด้วย :serius2:
แต่สงสารแฮะ...อยากให้เรื่องมันลงเอยเร็ว ๆ งานนี้คนที่น่ากลัวคือมาร์ลิคไม่ใช่ราชินีที่มีแต่ความทะเยอทะยานซะด้วย
-
อย่าทำร้ายเรนาร์ดมากไปกว่านี้เลยนะ บางทีตายทั้งเป็นเพราะความรู้สึกผิดทรมานกว่าตายไปจากโลกนี้จริงๆซะอีก :m15:
-
สงสารเรนาร์ด :m15: ลูก้าไม่น่าทำเลยน่าจะขัดขวาง :sad11:
-
สงสารน้องชายของน้ำฟ้าจังเลย
ตอนหน้าน้ำฟ้าจะโดนจับตัวไปอีก
คนแต่งใจร้าย :m15:
-
น้ำฟ้ากับดราโกจะรอดจากเงื้อมมือตาแก่นั้นไหมเนี่ย รู้สึกไม่ดีกับแผนการนี้เลย
สงสารเรนาร์ดท่ีสุดแล้วที่ถูกให้เป็นหุ่นกระบอก เกลียดยัยโอลิเวียกับตาแก่มาร์ลิคเฟ้ย :m16:
ปล. ครีอุสแอบแรงส์นะเนี่ย o3
-
:sad4:โฮฮฮฮ เรื่องเริ่มจะเข้าโหมดมาม่า
-
ลงชื่อว่ามาอ่านแล้วจ้า ^ ^
-
ต้องขอบอกว่าตอนพิเศษน่ารักจังทั้งท่านครีอุสท่านเดเนียล แต่ยานี่ก็ช่างนะ น่าจะเรียกว่ายาชวนฟันมากว่า ยาชวนฝัน
แต่ตอนที่สิบเจ็ดไมเศร้าจัง
-
ห่างหายไปนานเลยค่ะ ขออภัยด้วยนะคะ มาลงสองตอนรวดค่ะ จะพยายามปั่นให้จบนะคะ ใกล้แล้วล่ะจ้ะ ^ ^ :o8:
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.18 พลัดพราก
...เช้าวันรุ่งขึ้นน้ำฟ้าก็ต้องพบกับความแปลกใจ เมื่อเรนาร์ดนั้นมาหาเขาตามปกติ แต่มีท่าทางเคร่งขรึม และนิ่งเงียบจนเด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจ
“เรนาร์ด ...น้องเป็นอะไรไปหรือเปล่า? มีอะไรอยากปรึกษาพี่ไหม?”
น้ำฟ้าถามอย่างเป็นห่วง การที่อีกฝ่ายเป็นสายเลือดของราชินีผู้ร้ายกาจ ไม่ได้มีส่วนทำให้ความรักและเอ็นดูในตัวน้องชายต่างมารดาผู้นี้ของน้ำฟ้าจะลดน้อยลงไปสักนิด ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกยินดีมาก ที่อย่างน้อย เขาก็ยังมีญาติร่วมสายเลือดหลงเหลืออยู่คนหนึ่งด้วยเช่นนี้
“ข้าปรึกษาท่านพี่ได้จริง ๆ หรือ”
เรนาร์ดถามเสียงแผ่ว ทำให้น้ำฟ้าแปลกใจ
“ทำไมล่ะ น้องกังวลเรื่องอะไรเช่นนั้นหรือ เรนาร์ด?”
เรนาร์ดเงียบไป เขาก้มหน้าลงหลบตาแล้วเอ่ยเสียงค่อนข้างเบา
“เรื่องที่ข้าจะปรึกษาท่านพี่ เป็นเรื่องสำคัญที่จะให้ใครที่ตำหนักนี้รู้ไม่ได้ ...ข้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น นอกจากท่านพี่คนเดียว”
น้ำฟ้าชะงัก เขาหวนคิดถึงเรื่องของราชินีโอลิเวียขึ้นมาทันที ไม่แน่ว่าเรื่องที่เรนาร์ดอยากจะปรึกษา อาจจะเกี่ยวกับมารดาของตนก็เป็นได้
“แถวนี้มีแต่คนไว้ใจได้ทั้งนั้นนะ เรนาร์ด”
“...สำหรับข้า มีแค่ท่านพี่ ที่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดเท่านั้น ที่ข้าจะให้ความไว้วางใจได้ คนอื่นไม่มีทางเข้าใจข้าได้แน่...ไม่มีทาง”
เรนาร์ดพึมพำ แล้วก้มหน้านิ่ง จนน้ำฟ้านึกเป็นห่วง
“แล้วจะให้พี่ทำยังไง ให้พวกองค์รักษ์ออกไปก่อนดีไหม?”
น้ำฟ้ายื่นข้อเสนอ แต่ทำเอาดราโกที่ยืนเฝ้าอยู่ห่าง ๆ ชะงัก เตรียมจะอ้าปากห้าม แต่ก็ต้องถูกแววตาดุ ๆ ของน้ำฟ้าปรายตามาให้เงียบเสียก่อน
“...หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง ...ที่ตำหนักของท่านพี่มีแต่คนของท่านไทนอสเต็มไปหมด ไม่แน่ที่คุย ๆ กันอยู่อย่างนี้ ก็อาจจะถูกดักฟังอยู่ด้วยก็ได้”
เจ้าชายน้อยเอ่ยเรียบ ๆ ต่อมา ทำให้คนฟังต้องถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงชะงัก เมื่อผู้เป็นน้องชายเอ่ยขึ้นอีก
“ไปเดินคุยในสวนกับข้าได้ไหม...ถ้าท่านพี่ไม่ไว้ใจข้า ก็ให้องค์รักษ์ตามมาก็ได้ ...แต่ข้าขอร้อง ว่าให้เขาคอยคุ้มกันท่านอยู่ในระยะที่จะฟังสิ่งที่เราสนทนากันไม่ได้ก็พอ”
น้ำฟ้านิ่งอึ้ง เหลือบมองดราโกและองค์รักษ์คนอื่น ๆ ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ กับข้อเสนอของอีกฝ่าย
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
เรนาร์ดพอได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ้มน้อย ๆ ให้กับผู้เป็นพี่ชาย แต่ไม่รู้ทำไมน้ำฟ้าจึงรู้สึกผิดสังเกตในรอยยิ้มนั้น เพราะยามปกติเรนาร์ดจะยิ้มได้สดใส ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์กว่านี้ แต่พอเห็นเจ้าชายน้อยลุกขึ้น น้ำฟ้าก็ต้องสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไป แล้วเดินตามเด็กชายไปติด ๆ ทันที
ทางด้านดราโก เขาเดินห่างจากน้ำฟ้าตามคำขอของอีกฝ่าย แม้จะไม่สบอารมณ์นักก็ตาม
“ไอ้เด็กนั่นมันจะมาไม้ไหนกันแน่ ทำไมคุยในห้องไม่ได้ ต้องถ่อมาคุยนอกปราสาทด้วย!”
ดราโกบ่นอุบด้วยความหงุดหงิด จนแองเซลที่ตามมาอารักขาน้ำฟ้าด้วยกัน ต้องยิ้มแห้ง ๆ แต่ลึก ๆ แล้ว เขาก็รู้สึกผิดปกติในตัวเรนาร์ดวันนี้เช่นเดียวกัน แต่ก็ยังไม่เห็นว่าเจ้าชายน้อยจะมีท่าทีคิดร้ายกับน้ำฟ้าแต่อย่างใด เพราะถ้าลองมีจิตสังหารเพียงเล็กน้อย เขาและดราโกก็น่าจะจับสังเกตได้อยู่แล้ว
“ข้าสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลย ทำไมนะ...”
ดราโกพึมพำ ทั้ง ๆ ที่เห็น น้ำฟ้ายืนคุยกับเรนาร์ดอยู่ในสายตาตรงหน้านี้แท้ ๆ แต่พอห่างกับเด็กหนุ่มระยะสุดมือเอื้อม ก็ทำให้เขาถึงกับร้อนรนในจิตใจได้ถึงเพียงนี้
สำหรับน้ำฟ้า เขารู้สึกแปลกใจ ที่พออยู่กันตามลำพังกับเรนาร์ดแล้ว เจ้าชายน้อยกลับดูนิ่งเงียบจนน่าประหลาด
“เรนาร์ด ...น้องมีอะไรอยากจะพูดก็พูดได้แล้วนะ พวกเราอยู่กันตามลำพังอย่างที่น้องต้องการแล้วยังไงล่ะ”
“...”
เรนาร์ดยังคงเงียบ แถมนัยน์ตาเหม่อลอย จนน้ำฟ้าผิดสังเกต แต่พอเขาจะหันไปปรึกษาแองเซลกับดราโก เด็กหนุ่มก็ต้องชะงัก เมื่อจู่ ๆ ท้องฟ้าก็พลันมีเมฆดำครึ้ม สายฟ้าแลบไปมา ท้องฟ้าดังเลือนลั่น จนเขาต้องตกตะลึงกับปรากฏการณ์เปลี่ยนแปลงฉับพลันที่เกิดขึ้น
“แย่แล้ว หรือว่า!”
แองเซลที่ไหวตัวทัน รีบพุ่งไปหาน้ำฟ้า จังหวะเดียวกับที่ดราโกเตรียมวิ่งเข้าไปไปหาเด็กหนุ่มคนรัก ทว่าสายฟ้าที่ฟาดมาขวางเอาไว้ราวกับเบื้องบนมีตา ก็ทำให้ทั้งคู่ต้องกระโดดหลบสายฟ้าเหล่านั้นไปคนละทาง
“...มะ ไม่นะ...ดราโกช่วยด้วย!”
ท่ามกลามความชุลมุน และอากาศวิปริตแปรปรวน จากท้องฟ้าซึ่งสว่างในเวลากลางวันพลันกลับเป็นมืดมิด เกิดรอยปริแยกคล้ายเป็นหลุมกลางท้องฟ้ากว้าง เสียงของน้ำฟ้าตะโกนแว่วมาเข้าหูมังกรหนุ่ม ก่อนที่สายฟ้าจะฟาดลงมาเปรี้ยงใหญ่อีกครั้งในตำแหน่งที่เด็กหนุ่มยืนอยู่
“น้ำฟ้า!!”
ดราโกตะโกนเรียกชื่อคนรักลั่น และพอฝุ่นควันหายไป มังกรหนุ่มก็เซไปข้างหลังสองสามก้าว หน้าซีดเผือด เมื่อตำแหน่งที่น้ำฟ้ายืนอยู่เมื่อครู่ กลับเหลือแค่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
“ไม่จริง...ข้าไม่เชื่อ...”
ดราโกพยายามตั้งสติ เดินไปยังจุดที่น้ำฟ้ายืนอยู่ ทรุดเข่าลูบผืนหญ้าแถวนั้น ก่อนจะจิกมันดึงขึ้นมา แล้วตะโกนโหยหวนดังลั่นด้วยความเจ็บปวด
“น้ำฟ้า!!”
มังกรหนุ่มที่กำลังอยู่ในสภาพไร้สติ หันขวับมายังเรนาร์ดที่ยังคงยืนนิ่งเฉยอยู่แถวนั้น นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววว่างเปล่าจนยากจะอ่านได้
“เจ้า! บอกมาสิว่าเป็นแผนของเจ้าใช่ไหม! เจ้าเอาน้ำฟ้าไปไว้ที่ไหน บอกมาเดี๋ยวนี้!”
ดราโกกระชากคอเสื้อของเด็กชายตรงหน้าหิ้วลอยขึ้น พลางตะคอกถาม แต่อีกฝ่ายก็ยังคงมีสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม
“เดี๋ยว! ท่านดราโกอย่าทำเช่นนั้น!”
แองเซลที่ตั้งสติได้รีบวิ่งมาห้าม แต่มังกรหนุ่มไม่คิดสนใจฟัง
“ไม่ต้องมายุ่ง! ข้าจะคาดคั้นให้มันพูดความจริงให้ได้!”
“หยุดนะ! เจ้าคิดจะทำร้ายท่านเรนาร์ดหรืออย่างไร!”
เสียงตะโกนมาจากอีกมุมหนึ่ง พร้อมกับร่างในชุดดำปรากฏกายขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“ท่านดราโก ข้าขอร้อง ปล่อยเจ้าชายลงก่อน... ถ้าเจ้าชายเรโนอยู่ในมืออีกฝ่าย การกระทำที่หุนหันจะทำให้พวกเราจะเสียเปรียบนะขอรับ”
แองเซลกระซิบเกลี้ยกล่อม มองจากแววตาของเรนาร์ดดูยังไงก็ผิดปกติชัด ๆ แม้จะเกิดเรื่องราวเลวร้ายขึ้นเช่นนี้ สีหน้าของเด็กชายยังคงไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
“ฮึ่ม! โธ่โว้ย!”
ดราโกเหวี่ยงร่างนั้นคืนให้กับลูก้าที่อุ้มรับไว้ทัน แม้จะมีสีหน้าไม่พอใจนัก แต่ลูก้าก็ไม่คิดจะเอาเรื่องอีกฝ่าย ...กลับกัน ถ้าเขาเป็นดราโก เขาคงต้องบ้าคลั่งไปเช่นกัน หากเกิดเรื่องแบบนี้กับคนที่เขารักสุดหัวใจ
“เจ้าชายกลับปราสาทกันเถิดขอรับ”
ลูก้าบอกกับเรนาร์ด ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าน้อย ๆ ด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นเคย
“แม้ว่าเราจะอยู่กันคนละฝั่ง แต่ข้าก็ยังชื่นชมในความภักดีที่เจ้ามีต่อท่านเรนาร์ดเสมอ ...แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยนะลูก้า ...ว่าเจ้าจะสามารถทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ กับเจ้าชายที่ตนเองเฝ้าปกป้องมาตลอด ได้ลงคอ!”
เสียงของแองเซลตะโกนไล่หลังชายหนุ่มมาด้วยความผิดหวัง ทำให้คนฟังชะงักเล็กน้อย แต่ก็ต้องทำเป็นไม่ใส่ใจ และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแต่ดราโก แองเซล และองค์รักษ์อีกสามสี่คน ยืนนิ่งเงียบอยู่บริเวณนั้น
“ข้าจะไปรายงานท่านไทนอส ท่านจะไปกับข้าไหม ...”
“...ก็ได้”
ดราโกรับคำสั้น ๆ สีหน้าเคร่งขรึมผิดเคย เขาเหลือบไปมองตำแหน่งที่น้ำฟ้าเคยยืนเมื่อครู่อีกครั้ง แล้วจึงสะบัดหน้ากลับมา พร้อมกับเดินตามแองเซลที่เดินนำไปเงียบ ๆ
....กลิ่นหอมแปลกประหลาดที่โชยกระทบจมูก ทำให้คนที่กำลังหลับอยู่ ต้องปรือตาเล็กน้อย แล้วจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ
“อือ...ดราโก...กลิ่นอะไรน่ะครับ”
เสียงละเมองัวเงีย ทำให้คนฟังหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงตอบกลับไป
“เสียใจด้วยนะ ที่ข้าไม่ใช่คู่รักของท่าน...เจ้าชายเรโน”
น้ำฟ้านิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อรวบรวมสติได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่
“คุณเป็นใคร!”
น้ำฟ้าหันไปตวาดถามชายชราที่ยืนอยู่ข้างเตียง เขาพอจะจำได้ว่าก่อนจะหมดสติ เขาถูกเงาดำมืดคล้ายรูปมือจับที่ขาไม่ให้เขาหนีไปไหน แล้วพอสายฟ้าข้างบนจะฟาดลงมายังตำแหน่งที่เขาอยู่ น้ำฟ้าก็จำได้ว่าเขาถูกมือลึกลับนั่น ดึงลงหลุมดำบนพื้นดิน หลบไปเพียงเสี้ยววินาทีที่สายฟ้าจะโดนร่างเขา
และพอรู้สึกตัว ก็มาอยู่ในห้องประหลาดที่มีกลิ่นหอมชวนสะอิดสะเอียนเช่นนี้
“ข้าน่ะหรือ ...ข้าคือจอมเวทระดับสูงของอาณาจักร ชื่อว่ามาร์ลิค”
จอมเวทชราแนะนำตัว นัยน์ตาสีเทาฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาชวนให้คนมองต้องหลบตาหนี
“แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ ...ปล่อยผมกลับไปได้ไหม?”
น้ำฟ้ายันกายลุกขึ้นนั่ง แล้วลองถามอีกฝ่าย แม้จะรู้คำตอบอยู่ล่วงหน้าแล้วก็ตาม
“หึ ๆ คงไม่ได้หรอกท่าน ...ความจริงข้าเองก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับท่าน แต่ทำยังไงได้ ข้าเป็นข้ารับใช้ท่านโอลิเวีย ท่านคือขวากหนามขวางทางนาง ข้าก็ต้องกำจัดตามหน้าที่คนรับใช้ที่ดี”
มาร์ลิคบอกเรื่อย ๆ อย่างไม่คิดจะปิดบังอะไร ทำเอาคนฟังต้องกลืนน้ำลายลงคอ
“คุณจะฆ่าผม?”
“ฆ่ารึ? โอ้ ไม่ ๆ ข้าจะทำเรื่องร้ายกาจเช่นนั้นลงคอได้อย่างไร ...ในเมื่อท่านออกจะงดงามเช่นนี้”
จอมเวทชราบอกแล้วจึงเอื้อมมือไปเชยคางอีกฝ่าย ทำให้น้ำฟ้าต้องรีบสะบัดหน้าหนี แล้วเขยิบถอยไปจนสุดหัวเตียง
“หึ ๆ รังเกียจร่างนี้ของข้าสินะ...เอาเถอะ ข้าจะใช้ร่างนี้อยู่อีกไม่กี่วันเท่านั้น ...รับรอง พอได้เห็นร่างใหม่ของข้า ท่านจะต้องชอบใจแน่ ๆ เพราะท่านออกจะคุ้นเคยกับร่างนั้นดีอยู่แล้วนี่”
คำพูดของมาร์ลิคทำเอาน้ำฟ้าต้องชะงัก ก่อนจะหวนคิดตาม ใบหน้าหวานซีดเผือด ริมฝีปากพึมพำชื่อใครบางคนเสียงแผ่ว
“...ดราโก”
“ใช่แล้ว...คนรักผู้แข็งแกร่งของท่านผู้นั้นอย่างไรล่ะ”
มาร์ลิคเอ่ยตามมาอย่างอารมณ์ดี ทำให้น้ำฟ้าต้องตวาดใส่
“อย่าทำร้ายดราโกนะ เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้!”
จอมเวทชราแย้มยิ้มกับความห่วงใยในตัวคนรักของเด็กหนุ่ม
“แน่นอน ข้าจะไม่ลงมือด้วยตัวเองเด็ดขาด ...เพราะคนที่จะลงมือก็คือ ท่าน”
น้ำฟ้าชะงัก แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว
“หมายความว่าไง?”
มาร์ลิคแย้มยิ้มน้อย ๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินขยับกายเข้าไปใกล้เตียงและทรุดนั่งลงบนนั้น ในตำแหน่งที่เอื้อมมือถึงร่างของอีกฝ่าย
“แล้วท่านก็จะรู้เอง...”
น้ำฟ้าสะดุ้งเฮือก มองยังไงทางนั้นก็คงไม่ได้มาดีแน่ เขาตะโกนก้องในใจ แล้วหลับตาพยายามนึกถึงตอนที่ถูกปองร้ายในคืนแรก แล้วฉับพลัน รอบกายของเขาก็เกิดกำแพงโปร่งแสง กั้นไม่ให้มาร์ลิคสัมผัสถูกร่างกายของเขา
“...พลังของเชื้อสายราชวงศ์สินะ ...แต่แค่นี้คิดว่าจะทำให้ข้ายอมแพ้ง่าย ๆ อย่างนั้นรึ”
มาร์ลิคพึมพำอย่างไม่ทุกข์ร้อน เขาเหยียดยิ้มนิด ๆ แล้วดีดนิ้วเบา ๆ สักพักประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับการปรากฏกายของลูก้าและเรนาร์ด
“เรนาร์ด!”
น้ำฟ้าตะโกนเรียกน้องชายอย่างตกใจที่เห็นเจ้าตัวมาที่นี่ แวบแรกเขาคิดว่าเรนาร์ดจะสมคบร่วมมือกับมาร์ลิคเสียอีก แต่ใบหน้านิ่งเฉย ดวงตาไร้แววของอีกฝ่าย มันทำให้เขาต้องหันขวับมาทางจอมเวทชราทันที
“คุณทำอะไรกับน้องชายของผม!”
“...ก็แค่ควบคุมนิด ๆ หน่อย ๆ อีกอย่างราชินีเองก็ทรงอนุญาตเองด้วยนะ”
มาร์ลิคบอกยิ้ม ๆ อย่างไม่คิดจะปิดบัง ทำเอาน้ำฟ้าถึงกับตกตะลึง เพราะไม่คิดว่าจะมีแม่คนไหน กล้าทำเรื่องร้ายกาจเช่นนี้กับลูกในไส้ได้ลงคอ
“ไม่ต้องตกใจไป ราชินียังเคยทรงทำเรื่องร้ายกาจยิ่งกว่าท่านจะคาดเดาได้เสียอีก ...และเจ้าชายเรนาร์ดเองก็ทรงทราบดี และเพราะทราบดี พวกเราจึงต้องสะกดท่านไว้เช่นนี้ ไม่งั้นแผนการที่ตั้งใจไว้อาจจะพังลงได้”
น้ำฟ้านิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก แต่พอมาร์ลิคขยับเข้าหา เด็กหนุ่มก็รีบตั้งสมาธิเพื่อให้กำแพงโปร่งใสนั้นคงอยู่
“หึ ๆ ช่างดื้อด้านเสียจริง ๆ แต่อยากรู้นักว่าจะดื้อด้านได้ถึงขนาดไหน”
มาร์ลิคพึมพำ แล้วจึงหันไปทางเรนาร์ดสบตาแล้วพยักหน้าเบา ๆ อีกฝ่ายก็เดินมาหาเขาโดยไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูด
“ข้าเองก็ไม่อยากใช้วิธีนี้หรอกนะ แต่ในเมื่อท่านดื้อดึงนัก มันก็จำเป็น”
จอมเวทเฒ่ายกยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก แล้วจึงเสกกริชเล่มเล็กยื่นให้เรนาร์ดไปถือไว้ และจับมือของเด็กชายให้นำกริชจ่อที่คอของเจ้าตัว ท่ามกลางความตกตะลึงของน้ำฟ้าและลูก้า
“ท่านมาร์ลิค ท่านจะทำอะไรท่านเรนาร์ดน่ะ!”
ลูก้ารีบถลามาห้าม แต่แล้วก็ต้องชะงักกึกเมื่อแขนข้างที่ใช้เวทต้องห้ามสร้าง กลับดึงร่างของเขาไม่ให้ขยับขึ้นหน้าไปมากกว่านี้
“ไม่ต้องร้อนรน ลูก้า ...”
มาร์ลิคหันไปบอกยิ้ม ๆ แล้วจึงหันมาทางน้ำฟ้า
“อยากเห็นน้องชายตัวเองมีบาดแผลบ้างไหม ...เผื่อจะสาใจท่าน ...คิดเสียว่ากำลังแก้แค้นราชินีที่ทำร้ายท่านและแม่ของท่านผ่านลูกชายของนางก็ได้นะ”
มาร์ลิคกระดิกนิ้ว เรนาร์ดก็ยิ่งเพิ่มแรงกดปลายกริชให้มากขึ้นจนเลือดสีแดงไหลซึมออกมา
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้องด้วยสักหน่อย!”
น้ำฟ้าตะโกนห้ามด้วยความเจ็บปวด นึกสงสารเรนาร์ดจับใจ ที่ถูกแม่แท้ ๆ ใช้เป็นเครื่องมือ ซ้ำยังถูกนำมาเป็นเครื่องต่อรองกับเขาอีกต่างหาก
“ให้หยุดก็ได้ แต่ท่านก็คงจะรู้ใช่ไหมว่าจะต้องทำเช่นไร”
มาร์ลิคบอกด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์ น้ำฟ้ากัดฟันกรอดแล้วปลดปล่อยสมาธิสั่งให้กำแพงโปร่งใสนั่นสลายหายไป
“ดีมาก...”
จอมเวทชราพึมพำ แล้วดีดนิ้วเบา ๆ กริชในมือของเรนาร์ดก็หายไป ลูก้าเองก็ขยับได้เหมือนเก่า เขารีบก้าวเท้ามาหาร่างเล็ก แล้วนิ่วหน้าด้วยความโกรธ เมื่อเห็นบาดแผลของอีกฝ่าย
“พาเจ้าชายออกไปได้แล้วลูก้า ส่วนจะคลายมนต์สะกดหรืออะไรก็แล้วแต่เจ้า”
มาร์ลิคหันไปบอกชายหนุ่ม ซึ่งมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวและพยายามระงับอารมณ์เต็มที่
“ขอรับ!”
ลูก้ากระชากเสียงห้วนตอบรับ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดจากรอยแผลเล็ก ๆ ที่ลำคอของเจ้าชายน้อย ก่อนจะพาเจ้าตัวออกไป แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักฝีเท้า เมื่อได้ยินเสียงจอมเวทเฒ่าเปรยขึ้นไล่หลังมา
“...อ้อ! เจ้าชายเรนาร์ด หลังจากนี้ก็ขอให้ท่านหัดยืนหยัดในโลกแห่งความเป็นจริง เหมือนพระมารดาได้แล้วนะขอรับ”
ลูก้าหันมามองคนพูดอย่างงุนงง แต่พอเห็นจอมเวทชราทำเป็นไม่ใส่ใจ เขาก็เม้มปากแน่น สะบัดหน้ากลับ และเดินนำเรนาร์ดออกไปจากห้อง โดยมีสายตาของน้ำฟ้ามองตามไปติด ๆ
“เด็กน้อยและชายหนุ่มผู้น่าสงสาร ... ผู้ชายคนนั้นเขายอมเป็นศัตรูกับท่าน เพียงเพราะอยากจะช่วยปกป้องท่านเรนาร์ด หากวันใดท่านขึ้นครองบัลลังก์ ราชินีก็คงถูกขุดคุ้ยความผิด ท่านเรนาร์ดเองในฐานะเสี้ยนหนาม ก็ต้องถูกกำจัดทิ้งไป ...ข้าพูดถูกใช่ไหม?”
มาร์ลิคเอ่ยถามอีกฝ่ายพร้อมกับเชยคางให้น้ำฟ้าสบตากับตน น้ำฟ้ารู้สึกขยะแขยงคนตรงหน้ายิ่งนัก แต่เพราะกลัวว่าน้องชายผู้บริสุทธิ์จะถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมืออีกครั้ง จึงจำต้องทนให้ชายชราแตะต้องร่างของเขา
“คุณผิดแล้ว...ผมไม่ได้กลับมาที่นี่เพื่อจะขึ้นครองบัลลังก์!”
น้ำฟ้าตอบด้วยแววตาและสีหน้าหนักแน่น จนคงมองแปลกใจ
“ถ้าเช่นนั้นท่านกลับมายังอาณาจักรแห่งนี้เพื่ออะไร ...หรือเพื่อจะแก้แค้นเท่านั้น?”
“ไม่ใช่!”
น้ำฟ้าบอกเสียงแข็ง
“ผมกลับมาเพราะต้องการโค่นล้มอำนาจของราชินี ในฐานะที่เกิดมาเป็นเจ้าชาย ผมไม่ต้องการให้ประชาชนของผมต้องเดือดร้อน ...และถ้าน้องชายต่างมารดาไม่ได้มีนิสัยเช่นแม่ของเขา ผมก็จะให้เขาปกครองประเทศต่อจากผม ...ผมกลับมาเพื่อการนี้ต่างหาก!”
มาร์ลิคนิ่งอึ้ง ก่อนจะหัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างขบขัน
“ฮ่า ๆ ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ ...ทั้งที่ราชินี ทำเรื่องร้ายกาจกับท่านและมารดาของท่าน ท่านยังคิดให้ลูกชายของนางขึ้นครองบัลลังก์แทนท่านอีกเช่นนั้นรึ!”
“คุณจะพูดยังไงก็แล้วแต่คุณ แต่ผมตั้งใจของผมแบบนี้นั่นล่ะ!”
น้ำฟ้าตอบโต้ อย่างไม่คิดเกรงกลัว ทำให้คนมองนึกสนใจร่างตรงหน้ามากขึ้น
“ดี...แบบนี้สิถึงค่อยคุ้มค่าที่ยอมลงทุนเปลืองพลังเวท สร้างสถานการณ์ปรวนแปรทางมิติดึงตัวท่านมาหน่อย”
จากนั้นมาร์ลิคก็ลุกขึ้นยืน แล้วมองร่างบนเตียง พร้อมเอ่ยขึ้นช้า ๆ แต่ดังกังวานชัดเจนไปทั่วห้อง
“ความจริงข้าอยากทำอะไรกับท่านมากกว่านี้ ...แต่ก็อย่างว่านั่นล่ะ ข้าใช้พลังเวทไปเยอะ จนต้องพักฟื้นกันนานหน่อย ...ถ้าไม่อยากให้ข้าลากผู้บริสุทธิ์รอบตัวท่านมาเดือดร้อนด้วย ท่านเองก็อย่าได้คิดหนี จงทำตัวเป็นเด็กดีอยู่ในห้องนี้ไปก่อนแล้วกัน”
กล่าวจบมาร์ลิคก็กระตุกยิ้มนิด ๆ อย่างเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาสีเทาเหลือบไปมองโถกำยานมุมห้องแวบหนึ่ง แล้วจึงหันมาทางน้ำฟ้า ก่อนจะโค้งเล็กน้อยเป็นการอำลาแล้วจากไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่าคนเดียวในห้อง น้ำฟ้าคิดถึงมังกรหนุ่มคนรักเสียเหลือเกินในยามนี้ อยากพบ อยากพูดคุย อยากให้อีกฝ่ายกอด แต่ตอนนี้แค่จะหาทางแจ้งข่าวคนข้างนอกว่าเขาถูกขังอยู่ที่นี่ยังไม่มีโอกาสเลยด้วยซ้ำ
--- TBC ---
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.19 เชื่อใจ
...พอลูก้านำเรนาร์ดกลับมาที่ห้องพักของเจ้าชายน้อย ชายหนุ่มก็ตัดสินใจคลายมนต์สะกดของตนทันที ทว่าวินาทีแรกที่แววตาสีฟ้าใสนั้นกลับมามีประกาย ชายหนุ่มก็ต้องตกใจ เมื่อมันฉายแววตัดพ้อ และผิดหวังในตัวของเขาอย่างรุนแรง ก่อนที่น้ำใส ๆ จะเริ่มจับคลอที่เบ้าตาทั้งสองข้าง และไหลรินลงมาเงียบ ๆ
“ท่านเรนาร์ด...เกิดอะไรขึ้นขอรับ”
“ลูก้า...ข้าจำได้นะ ทุกสิ่งทุกอย่างหลังจากที่ถูกเจ้าสะกดข้า”
ลูก้าตกตะลึง เซไปข้างหลัง หน้าซีดเผือด เขาไม่คิดเลยว่าเวทควบคุมที่เรียนจากมาร์ลิคมันจะส่งผลลัพธ์ให้ผู้ถูกควบคุม ยังคงจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้เช่นนี้ มิน่าเล่า จอมเวทเฒ่านั่นถึงได้พูดประโยคเมื่อครู่เจาะจงมายังเจ้าชายของเขาโดยเฉพาะ
“...สารเลวที่สุด”
ลูก้ากัดฟันกรอดพึมพำด่ามาร์ลิคอย่างโกรธแค้น แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเรนาร์ดเดินตรงมาหาเขาและจับมือเขาขึ้นกุมอย่างร้องขอ
“ลูก้า...ช่วยท่านพี่ด้วย ...ท่านพี่คือทายาทที่ถูกต้องของอาณาจักรแห่งนี้ ...ท่านพี่เป็นคนที่มีจิตใจดีงาม อาณาจักรแห่งนี้จะต้องเจริญรุ่งเรือง ประชาชนจะต้องพึงพอใจ ถ้าท่านพี่ได้เป็นผู้ปกครอง...”
ชายหนุ่มเงียบกริบ จริงอยู่ที่เรนาร์ดพูดนั้นเป็นความจริง แต่ถ้าเขายอมทำเช่นนั้น แล้วสถานะของเจ้าชายน้อยตรงหน้านี้เล่า
“ลูก้า...ไหนเจ้าเคยพร่ำสอนให้ข้าเป็นเจ้าชายที่ดียังไงล่ะ ...ถ้าเจ้ายังจำคำสอนของตัวเองได้ เจ้าก็ต้องช่วยท่านพี่นะ ...ลูก้า”
เรนาร์ดพร่ำขอร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา ลูก้ากัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะแกะมือเล็ก ๆ ที่เกาะกุมแขนเขาออก ด้วยดวงใจที่ปวดแปลบ
“มีแค่เรื่องนี้เท่านั้น ที่ข้าทำไม่ได้ ...ข้ายอมโดนท่านโกรธ เกลียด ชิงชัง ...แต่ข้าจะไม่ยอมให้ท่านต้องตกอยู่ในสภาวะเสี่ยงเด็ดขาด ...แม้เจ้าชายเรโนจะเป็นเจ้าชายที่ดีแค่ไหน ...แต่หากปล่อยให้เขาขึ้นครองบัลลังก์ได้ ...คนที่จะเป็นอันตรายก็คือท่าน!”
ลูก้าบอกด้วยสีหน้าหนักแน่น และแววตาจริงจัง จนเรนาร์ดนิ่งอึ้ง ...ก่อนจะรีบวิ่งตามร่างที่เดินหนี จนเผลอสะดุดล้มลงไป ทว่าองครักษ์หนุ่มก็เพียงหันกลับมามองแค่วูบเดียว แล้วเดินหนีออกจากห้องไปในทันที จากนั้นเรนาร์ดก็ได้ยินเสียงสั่งการแข็งขันดังแว่วเข้ามาจากอีกฝ่าย ว่าให้ทหารยามเฝ้าประตูหน้าห้องให้ดี และห้ามไม่ให้ตนออกไปนอกห้องโดยเด็ดขาด
“ลูก้า... อย่าทำแบบนี้เลย ... ถ้าเจ้าชอบข้าจริง ก็อย่าทำเรื่องร้ายกาจแบบนี้...”
เจ้าชายน้อยสะอึกสะอื้นคร่ำครวญ เพราะรู้ดีว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูก้าทำลงไป ก็เพื่อตนคนเดียวเท่านั้น แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่อยากให้ลูก้าถลำลึก จนเลือกทางที่ผิดพลาดเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
เรนาร์ดสะอื้นได้พักใหญ่ แล้วจึงเหลือบไปมองเตียงนอนของตน เจ้าชายน้อยเม้มปากแน่น พลางตัดสินใจเดินไปกระตุกผ้าคลุมเตียงออก แล้วเดินไปยังระเบียงนอกห้อง ถึงมันจะเป็นชั้นสอง แต่ความสูงของมันก็สูงพอที่จะทำให้ ผู้ที่พลัดตกลงไปแข้งขาหักได้ง่าย ๆ เช่นกัน
“ท่านพี่...ข้าจะช่วยท่านเอง!”
เรนาร์ดข่มความกลัว และตัดสินใจนำผ้าปูเตียงมาผูกกับเสาระเบียงให้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ไต่โรยตัวลงไป โดยที่ไม่มีใครนอกห้องทันได้เอะใจในเรื่องครั้งนี้เลยสักคน
อีกด้านหนึ่งที่ตำหนักของน้ำฟ้า ราชินีโอลิเวียที่ทราบข่าวการหายไปของเจ้าชายรัชทายาท ทั้งที่ข่าวถูกปิดเป็นความลับไม่ให้แพร่งพราย แต่นางก็อ้างว่าได้รับรู้จากลูกชายของนาง จึงได้มาแสดงความเสียใจกับคนในตำหนักนี้
“ช่างเป็นคราวเคราะห์ของเจ้าชายเรโนจริง ๆ ดูซิ ตอนเด็กก็หนหนึ่งแล้ว นี่ยังมาเจอเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเช่นเดิมอีก ดูท่าว่าบัลลังก์แห่งนี้มันจะมีอาถรรพ์สำหรับตัวเจ้าชายเสียแล้วนะ”
ดราโกที่ยืนอยู่แถวนั้นกัดฟันกรอด เมื่อได้ยินคำพูดค่อนขอดของอีกฝ่าย ทำเอาแองเซลต้องฉุดรั้งที่ข้อมือของมังกรหนุ่มเอาไว้ไม่ให้เผลออาละวาดออกไป ทว่าไทนอสที่ยืนฟังคำพูดนั้นกลับนิ่งเฉย แล้วโค้งตอบกลับด้วยใบหน้าเคร่งขรึมสุภาพ
“ข้าเองก็หวังไว้ว่า ขอให้เรื่องครั้งนี้ เป็นแค่เคราะห์ภัยอันเกิดจากเหตุธรรมชาติ หาใช่เกิดขึ้นจากเหตุจงใจของใครบางคนก็แล้วกันขอรับ”
ราชินีโอลิเวียสะอึก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างลืมตัว แล้วจึงขอลากลับทันที โดยอ้างว่ารู้สึกปวดศีรษะ จอมปราชญ์แห่งฮาร์โมเนียยืนโค้งส่งอีกฝ่ายจนลับตาแล้วจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ
“เฮ้อ...เหตุการณ์มันประจวบเหมาะจนเกินไป ข้าไม่คิดเลยว่าฝั่งนั้นจะสามารถบันดาลให้เกิดความปรวนแปรของมิติได้เช่นนี้”
จอมปราชญ์ชราเปรยบ่น ยิ่งทำให้ดราโกหงุดหงิดขึ้นไปอีก
“ข้าเองก็หลงประมาท คิดว่าอีกฝ่ายถึงจะมีเวท แต่ก็เป็นมนุษย์ ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมีพลังกล้าแกร่ง สร้างการแปรปรวนของมิติได้ ... น่ากลัวว่าเหตุการณ์คราวที่น้ำฟ้าเด็ก ๆ มันก็คงไม่ใช่เรื่องธรรมชาติเสียแล้ว!”
“มาร์ลิค ...หมอนั่นเข้าวังมาอย่างลึกลับ ด้วยการเชื้อเชิญของท่านโอลิเวีย แม้แต่ข้าเองก็ไม่อาจสืบหาต้นตอได้ว่า มันมีชาติกำเนิดจากไหน และมีพลังเวทมากมายขนาดไหนกันแน่”
ไทนอสพึมพำ ถึงศัตรูคู่แค้นที่แม้รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังคงจับไม่ได้ไล่ไม่ทันสักที ด้วยที่ตัวเขาเป็นเพียงข้าราชบริพารของแผ่นดิน จะไปงัดข้อกับอีกฝ่าย ที่มีราชินีอย่างโอลิเวียหนุนหลังก็ไม่สามารถทำได้ แค่ต้องประคองตนคอยแข็งขืนไม่ยอมจงรักภักดี อย่างทุกวันนี้ ก็ลำบากมากแล้ว
“...ท่านไทนอสขอรับ เจ้าชายเรนาร์ดมาขอพบท่านขอรับ”
จู่ ๆ ทหารองครักษ์ ประจำตำหนักก็เข้ามารายงาน ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทำให้ทั้งสามหันขวับไปยังอีกฝ่ายเป็นทางเดียว
“เจ้าชายงั้นรึ? นำท่านเข้ามาได้”
ไทนอสบอกอย่างสงสัย เขาและแองเซลปักใจเชื่อสนิทว่า เจ้าชายต้องโดนครอบงำ และควบคุมจิตไว้แน่ แต่ไม่คิดเลยว่าหลังงานเสร็จแล้ว ทางฝั่งนั้นยังจะส่งเจ้าชายเข้ามาหาพวกเขาอีก
“เด็กนั่น...ยังจะมาหลอกล่ออะไรพวกเราอีกงั้นรึ!”
ดราโกสบถอย่างหัวเสีย ทั้งนี้เพราะยอมเชื่อปล่อยให้น้ำฟ้าอยู่ตามลำพังกับเรนาร์ด จึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้
“ใจเย็นก่อนท่านดราโก เจ้าชายทรงถูกพระมารดาใช้เป็นหมากเช่นกัน ...จะว่าไปครั้งนี้คนที่น่าสงสารที่สุด อาจจะเป็นท่านเรนาร์ดก็เป็นได้”
ไทนอสเอ่ยขึ้นด้วยความเห็นใจในตัวเจ้าชายน้อย แต่พอเจ้าตัวปรากฏมาต่อหน้าพวกเขา ทั้งหมดก็ต้องนิ่งอึ้ง เมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ นั่นชัดเจน
“ท่านไทนอส! ข้ามีเรื่องจะบอกท่านเกี่ยวกับท่านพี่เรโน!”
เรนาร์ดเดินกระเผลก ๆ เข้ามาหาจอมเวทเฒ่า หัวเข่าเล็ก ๆ มีเลือดซึม เนื้อตัวขะมุกขะมอม เปรอะเปื้อนดินและฝุ่นเต็มไปหมด
“ท่านเรนาร์ด เกิดอะไรขึ้น...ทำไมมีสภาพเช่นนี้”
ไทนอสถามอย่างเป็นห่วง แม้จะรู้สึกสะดุดกับสิ่งที่ได้ยินก่อนหน้านั้นก็ตาม
“เจ้าจะบอกว่ารู้เรื่องของน้ำฟ้า ทั้งที่เจ้าเป็นคนหลอกล่อเขาให้ไปติดกับของแม่เจ้าเช่นนั้นรึ!”
ดราโกตะคอกขัดขึ้นมาเสียงดัง ทำเอาเจ้าชายน้อยสะดุ้ง เท่าที่เขารับรู้ และลอบสังเกต เขาพอจะคาดเดาได้ว่าชายผู้นี้กับพี่ชายของเขานั้นมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันมากเสียยิ่งกว่า เจ้านายกับองค์รักษ์พึงมี แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถาม และไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง แม้แต่มารดาของตน
“ท่านอาจจะไม่เชื่อ...ถ้าข้าบอกว่าข้าถูกสะกดด้วยอาคมให้ทำ...และที่สำคัญคือข้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างสะกด ได้ทั้งหมด”
เรนาร์ดเลือกใช้คำสุภาพเรียกอีกฝ่าย เพราะท่าทีของดราโกนั้นดูทรงอำนาจเกินกว่าจะเป็นองครักษ์ธรรมดาในสายตาเขา แต่พอพูดถึงท้ายประโยคเรนาร์ดก็มีสีหน้าสลดลง และเหมือนจะร้องไห้ ทว่าเจ้าชายน้อยก็พยายามอดกลั้น และรวบรวมสติ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ท่านพี่เรโน...ไม่ได้ถูกดูดเข้าไปในมิติ ...นั่นแค่การสร้างภาพให้ทุกคนเชื่อเช่นนั้น แต่ท่านพี่ถูกจับไปไว้ที่คฤหาสน์ของจอมเวทมาร์ลิค ...ข้าไม่รู้ว่าเขาจะจับท่านพี่ไปทำไม แต่เขาดูต้องการตัวท่านพี่มาก ...และใช้ชีวิตข้าบังคับขู่เข็ญให้ท่านพี่ยอมให้เขาควบคุมตัวด้วย...”
คำสารภาพของเจ้าชายน้อย ทำให้ทุกคนในที่นั้นนิ่งอึ้ง ไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ กันไป มีทั้งเห็นใจ เวทนา และขุ่นเคืองกับสิ่งที่ได้รับฟัง ทั้งหมดเงียบไปสักพัก ดราโกก็เตรียมจะขยับกายเดินออกไปจากห้อง จนแองเซลต้องร้องทัก
“ท่านจะไปไหน ท่านดราโก!”
“ข้าจะไปรับน้ำฟ้ากลับ”
ดราโกตอบเรียบ ๆ ทำให้เรนาร์ดมีสีหน้าดีใจทันที
“ท่านเชื่อที่ข้าพูดใช่ไหม?”
มังกรหนุ่มหันกลับมามองเด็กน้อยเบื้องหน้าเขา อีกฝ่ายมีสีหน้ายินดีและนัยน์ตาเป็นประกาย ผิดกับเรนาร์ดเมื่อวันก่อนลิบลับ
“ไว้ไปถึงก็รู้ว่าเจ้าโกหกหรือไม่”
ดราโกบอกเรียบ ๆ แต่ทำเอาคนฟังสีหน้าสลด มังกรหนุ่มหันหน้ากลับไปยังประตูทางออกจากห้อง ก่อนจะเปรยต่อ
“แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็เชื่อใจเจ้า....เพราะเจ้าคือน้องชายที่น้ำฟ้าคาดหวัง จะให้สืบทอดอาณาจักรนี้ต่อจากเขา ...น้องชายที่เด็กนั่นพร่ำพูดชมและมอบความรัก จนข้ายังนึกอิจฉาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...”
เรนาร์ดชะงัก นิ่งอึ้งด้วยความตกใจ เขาเซไปข้างหลังจนแองเซลต้องรับร่างเล็กนั่นไว้ไม่ให้ล้ม เจ้าชายน้อยไม่คิดเลยว่า พี่ชายของตนจะคิดเช่นนี้กับตนเอง ยิ่งพอได้ฟังเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดแทนมารดาตัวเองมากขึ้น
“...แต่ถ้าท่านพี่รู้ความจริง เรื่องที่ท่านแม่ของข้าทำผิดกับท่านพี่ ... ไม่ว่าจะเป็นการหายตัวไปของท่านพี่ในตอนเด็ก ....และการตายของราชินีองค์ก่อน...ท่านพี่คงจะต้องเกลียดข้า....”
ดราโกไม่ได้หันมามองคนพูด เขาหัวเราะเบา ๆ จนไหล่ไหว แล้วจึงเปรยห้วน ๆ ขึ้นอีกครั้ง
“เจ้าคิดว่าพี่ชายของเจ้าโง่จนเดาเหตุการณ์ไม่ได้เชียวอย่างนั้นรึ ....เด็กคนนั้นรักเจ้าที่ตัวเจ้า เขาไม่สนใจหรอกว่า แม่ของเจ้าจะทำผิดต่อเขาขนาดไหน ...น้ำฟ้ากลับมาที่นี่เพียงแค่เพราะเป็นห่วงราษฎรของตน และต้องการจะทำหน้าที่ของเจ้าชายรัชทายาทให้ลุล่วง ก็เท่านั้น ...”
ดราโกกล่าวจบ แล้วจึงหันมาทางเรนาร์ดที่ยืนสะอื้นเบา ๆ แล้วยิ้มน้อย ๆ ส่งให้เด็กชายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“... ข้าขอบใจที่เจ้าเองเลือกในสิ่งที่ถูกต้อง และยอมเสี่ยงที่จะช่วยคนรักของข้าเช่นนี้”
จากนั้นมังกรหนุ่มก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ไทนอสหันไปสบตากับแองเซล แล้วพยักหน้าสั่งให้อีกฝ่ายตามไปด้วยเพราะเป็นห่วง จากนั้นเขาจึงหันมาทางเรนาร์ด แล้วเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ
“ท่านพร้อมจะเป็นพยาน ในเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้งนี้ หากมีการไต่สวนพระมารดาของท่านเกิดขึ้นไหม ท่านเรนาร์ด?”
เรนาร์ดชะงักกึก เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะก้มหน้า กำหมัดแน่นทั้งสองข้าง แล้วจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น และสบตากับคนถามด้วยแววตาจริงจัง หนักแน่น
“ข้า...ยินดี ...ถ้ามันจะช่วยให้ท่านแม่ไม่ทำความผิดไปมากกว่านี้”
ไทนอสนิ่งอึ้ง ก่อนจะแย้มยิ้มอ่อนโยน แล้วโค้งให้เจ้าชายน้อยตรงหน้า ด้วยความขอบคุณจากหัวใจ
“ข้าขอเป็นตัวแทนของชาวฮาร์โมเนีย ขอบคุณท่านจากใจ ...ท่านเรนาร์ด”
“ตะ...แต่ ...ถ้าข้าจะขอให้ไว้ชีวิต....”
เรนาร์ดเอ่ยต่อมาแล้วนิ่งเงียบไป เขาพูดต่อไม่ออก เพราะมารดาของเขาก็เคยทำให้มารดาของน้ำฟ้าตายไป ถ้าเขาเป็นน้ำฟ้าคงทำใจให้อภัยเรื่องนี้ยาก
“ท่านน้ำฟ้า...ข้าหมายถึงท่านเรโน เคยบอกข้าในเรื่องนี้ตั้งแต่วันแรก ๆ ที่เข้าวังว่า ...หากสามารถปลดอำนาจจากท่านโอลิเวียลงได้ ...ท่านจะขอให้ข้าอภัยโทษประหารแก่พระนาง และเปลี่ยนเป็นควบคุมตัวเอาไว้ ตลอดชีวิตแทน”
เรนาร์ดเงียบกริบ น้ำตาไหลลงมาอีกรอบ แต่ครานี้เป็นน้ำตาแห่งความยินดี หาใช่เศร้าเสียใจไม่
“ท่านพี่...”
“ข้าดีใจจริง ๆ ที่รัชทายาทแห่งฮาร์โมเนียทั้งสองพระองค์ เป็นพี่น้องที่รักใคร่ และมีน้ำใจงดงามทั้งคู่เช่นนี้ ฮาร์โมเนียในอนาคตข้างหน้าจะต้องเจริญรุ่งเรืองขึ้นอย่างแน่นอน”
ไทนอสเปรยพร้อมรอยยิ้ม แล้วจึงช่วยประคองร่างเล็กไปนั่ง ก่อนจะเรียกนางกำนัลแถวนั้นมาช่วยทำแผล และพาเรนาร์ดไปชำระล้างร่างกาย เขาเรียกองค์รักษ์ทั้งหมดมาคุ้มกันเรนาร์ดไม่ยอมให้ใครมาบุกชิงตัวกลับไปได้ เพราะตอนนี้ เรนาร์ดคือพยานปากสำคัญที่จะช่วยล้มล้างอำนาจของราชินีโอลิเวีย ส่วนน้ำฟ้าก็คือหลักฐานการกระทำความผิดที่พระนางก่อขึ้น ซึ่งตอนนี้เป็นหน้าที่ของมังกรหนุ่มไปบุกชิงกลับคืนมา และหากน้ำฟ้ากลับคืนมาอย่างปลอดภัย ยามนั้นก็คือยามที่ราชินีคนงาม จะสิ้นสุดอำนาจการปกครองของหล่อนสักที!
--- TBC ---
-
ใกล้จะถึงบทสุรปแล้ว :monkeysad: สงสารเรนาร์ดน้อยจริงๆ
อย่าลืมแต่งตอนพิเศษที่เรนาร์ดน้อยมีสุขสมหวังบ้างนะคะน้อง Xenon :bye2:
-
อ่านมาสองตอน เกลียดนังราชินีโอลิเวียจริงๆ แต่ก็อิจฉาในรักของพี่น้องคู่นี้จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ใกล้จบแ้ว้วววว
-
รอ รอ รอ...รู้สึกค้าง ๆ คา ๆ มาก
จอมเวทมาลิคจะควบคุมน้ำฟ้ายังไงล่ะเนี่ย...กำยานนั่นไม่น่าไว้ใจเลย
ขอให้ดราโกอย่าโดนจับตัวเลยนะคะ...ถ้าใกล้จบก็แปลว่าไม่มีเวลาต้มมาม่านาน(หวังว่าคงไม่อืด)
-
มาต่อแล้วจ้า~ หวังว่าคงจะไม่ทำให้ค้างคานะคะ ^ ^"
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.20 ชิงตัว
...คฤหาสน์หลังใหญ่ กับบรรยากาศอันชวนอบอวนไปด้วยความกดดันประหลาด ซึ่งตั้งตระหง่านตรงหน้า ไม่ได้ทำให้ดราโกคิดหยุดฝีเท้าและความตั้งใจแต่แรกที่จะก้าวเข้าไป ทว่าแองแซลที่ตามมาทันนั้นรีบเอ่ยเตือนขึ้นก่อน
“ท่านดราโก ภายในนั้นอาจจะมีกับดักก็ได้ ถึงข้าจะเชื่อเรื่องที่ท่านเรนาร์ดพูดก็ตามเถอะ!”
“แล้วไง...ต่อให้เบื้องหน้าคือนรก ข้าก็จะนำน้ำฟ้ากลับมาให้ได้!”
ดราโกตอบโดยไม่ต้องหยุดคิดให้เสียเวลา แล้วจึงเดินดุ่ม ๆ เข้าไป โดยไม่สนทหารที่เฝ้าทางเข้าคฤหาสน์ และแค่เพียงมังกรหนุ่มสบตากับพวกนั้นด้วยแววตาวาวโรจน์ทรงอำนาจ ก็ทำให้ทหารเหล่านั้นผงะถอยหนีกันด้วยความหวาดกลัวแล้ว
“เฮ้อ...ช่วยไม่ได้นี่นะ”
แองเซลบ่นพึมพำ เขากลับคืนสู่ร่างวิหค และบินกลับไปยังตำหนักที่มีไทนอสอยู่ เพื่อขออนุมัติกำลังล้อมจับมาร์ลิค ไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันไหวตัวหนีไปได้ และอาจจะช่วยเป็นกำลังเสริมกรณีที่ดราโกพลั้งพลาด แม้ว่าเขาจะค่อนข้างมั่นใจในตัวของมังกรหนุ่มว่าจะไม่เสียท่าต่ออีกฝ่ายแน่นักก็ตาม
ร่างสูงเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์ น่าแปลกที่มันเงียบมาก นอกจากทหารที่เฝ้าข้างนอกเพียงไม่กี่คน ด้านในก็แทบไม่ปรากฏสิ่งมีชีวิตให้เห็น
“น้ำฟ้า....เจ้าอยู่ไหนนะ”
ดราโกพึมพำกับตัวเอง แล้วไล่เดินหาไปเรื่อย ๆ จากชั้นล่าง ก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปบนชั้นสอง ซึ่งทันทีที่พ้นบันไดและสัมผัสพื้นไม้ของชั้นบน เขาก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อได้กลิ่นหอมสะอิดสะเอียนบางอย่างเบาบางลอยมา มังกรหนุ่มเม้มปากน้อย ๆ เพิ่มความระมัดระวังตัว แล้วเดินไปยังทิศกำเนิดกลิ่นประหลาดนั่นช้า ๆ จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนห้องหนึ่ง
“กับดักหรือไม่ เดี๋ยวก็รู้...”
มังกรหนุ่มพึมพำขณะที่เปิดประตูเข้าไป เขาไม่ได้กลัวเกรงต่อกับดัก หากแต่เป็นห่วงเด็กหนุ่มคนรักเสียมากกว่า
“...น้ำฟ้า!”
ร่างโปร่งบางที่นอนหลับสนิทบนที่นอนกลางห้องกว้าง ทำให้ดราโกเบิกตากว้างอย่างยินดี แล้วปราดเข้าไปหาทันที
“น้ำฟ้า! น้ำฟ้า! เจ้าเป็นอะไรมากไหม...ฟื้นสิน้ำฟ้า ลืมตามามองข้า!”
ดราโกเขย่าร่างที่หลับสนิทเบา ๆ อย่างเป็นห่วง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นเปลือกตานั้นขยับเบา ๆ แล้วเผยนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนให้เห็น
“น้ำฟ้า...ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว เรากลับกันเถอะ”
มังกรหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะชะงักกึกด้วยความประหลาดใจ เมื่อใบหน้าของคนรักนั้นยิ้มหวานตอบให้เขา แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เคยสุกใสเป็นประกายกลับเย็นชาประหลาด
“น้ำฟ้า? …นี่เจ้า....”
คนที่เรียกชื่อคนรักอย่างแปลกใจ จู่ ๆ ก็พลันสะดุ้งเฮือก พลางก้มลงมองท้องตัวเอง เมื่อเด็กหนุ่มคนรักคว้ากริชเล่มเล็กที่ซ่อนไว้ใต้หมอน ปักเข้าที่ท้องของเขาจนมิดด้าม
“น้ำฟ้า...ทำไม?”
ลำพังแค่กริชเล่มเล็ก ๆ ไม่ได้ส่งผลให้กับมังกรอย่างเขาเท่าใดนัก ทว่าอำนาจที่แฝงมาในกริชนั่นต่างหาก ที่ทำให้ดราโกต้องนิ่วหน้า เพราะมันเหมือนกับว่าพลังเวทที่อยู่ในร่างของเขา กำลังถูกกริชนั่นดูดออกไปอย่างรวดเร็ว แถมพอมองหน้าคนรัก เด็กหนุ่มกลับยังคงยิ้มแย้มเย็นชาไม่เปลี่ยน จนดราโกเริ่มรู้สึกตัว
“หรือเจ้าก็โดนหมอนั่นสะกดเอาเช่นกัน!”
“หึ ๆ ถูกแล้ว ...ข้าเป็นคนสะกดเจ้าชายเอง แต่ไม่ใช่อาคมแบบเดียวกับที่สะกดท่านเรนาร์ดหรอกนะ มันเกิดจากสมุนไพรพิเศษ ที่ข้าปรุงขึ้นต่างหาก”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากทางเข้าห้อง เมื่อดราโกหันไป เขาก็ได้เห็นจอมเวทชรากำลังยืนมองอยู่อย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง มังกรหนุ่มกัดฟันกรอด แล้วใช้พลังรวบรวมที่ฝ่ามือ หันไปทำลายโถกำยานอันเป็นต้นกำเนิดกลิ่นสะอิดสะเอียนนั่นทันที ทว่าพอใช้พลังออกไป เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าพลังเวทของตนลดลงมาก เจ้าตัวมองกริชที่ท้องอย่างโมโห แต่ก็ไม่สามารถดึงมันออกมาได้อย่างน่าประหลาด
“คิดไม่ผิดเลยว่า ท่านเรนาร์ดต้องรีบไปขอความช่วยเหลือจากเจ้า ...แต่ไม่คิดว่าจะไปไวขนาดนี้ นึกว่าจะมีเวลาเตรียมตัวสักวันสองวันเสียอีก ...ดีนะที่ท่านเรโนยอมคลายพลังเวทป้องกัน มิเช่นนั้นก็คงควบคุมไม่ได้รวดเร็วเช่นนี้”
มาร์ลิคบอกเรียบ ๆ ราวกับว่าจะรู้เรื่องดราโกต้องมาช่วยน้ำฟ้าอยู่แล้ว ทำให้คนฟังต้องขมวดคิ้วยุ่งด้วยความโมโห
“เจ้าจะบอกว่าการที่เจ้ายอมให้คลายสะกดเด็กนั่น เพราะตั้งใจจะใช้เด็กนั่นไปล่อให้ข้ามาช่วยน้ำฟ้าสินะ! ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง หากข้าช่วยน้ำฟ้าได้สำเร็จ พวกเจ้าและราชินีก็จะเดือดร้อนไปด้วยไม่ใช่รึ!”
มาร์ลิคหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของมังกรหนุ่ม แล้วจึงเดินเข้ามานั่งยังเก้าอี้ไม้ที่อยู่มุมห้อง ก่อนจะตอบคำถามนั้นเรียบ ๆ ด้วยสีหน้าและแววตาเย็นชา
“แค่ล่อให้เจ้ามาได้ ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับฮาร์โมเนีย ข้าก็ไม่คิดสน ...ข้าชักเบื่อราชินีผู้โง่เขลานั่นเสียแล้ว ร่างกายอันแข็งแกร่ง และความหนุ่มแน่นของเจ้าต่างหาก คือสิ่งที่ข้าปรารถนายิ่งนักในตอนนี้”
ดราโกนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วมองคนตรงหน้านิ่งอย่างตั้งสติยิ่งกว่าเดิม
“เจ้าไม่ใช่มนุษย์สินะ...พฤติกรรมและพลังเวทของเจ้า มันเหนือชั้นกว่ามนุษย์ทั่วไปจะทำได้”
มาร์ลิคหัวเราะเบา ๆ นัยน์ตาสีเทาเปล่งประกายวาววับอย่างถูกใจ เมื่ออีกฝ่ายนั้นรู้ทันในสิ่งที่เขาเป็น
“ถูกต้อง ...ข้าชอบทั้งความคิดและตัวตนของเจ้าเหลือเกิน... น่าเสียดายนะ หากร่างนี้ของข้ามันหนุ่มยิ่งกว่านี้ ข้าคงจะเก็บทั้งเจ้าและท่านเรโนไว้เป็นตุ๊กตารูปงามแนบข้างกายข้า...แต่เพราะร่างนี้มันแก่ชรามากแล้ว ข้าจึงจำต้องหาร่างใหม่เปลี่ยนสักที”
ดราโกได้ฟังแล้วก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปอีก เขาไม่คิดเลยว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหลังราชินีโอลิเวีย จะเป็นบุคคลอันตรายเช่นนี้ มิน่าพวกไทนอสจึงไม่สามารถทำอะไรกับเจ้าตัวได้เด็ดขาดสักที เพราะแค่เพียงหนึ่งชีวิตสำหรับเผ่าปีศาจ ก็เหมือนกับต้องสู้กับมนุษย์นับร้อย นับพันคนแล้ว
“...เผ่าปีศาจที่มาปะปนกับพวกมนุษย์อย่างนั้นรึ...เจ้าไม่กลัวโดนเจ้าพวกทหารเทพไล่ล่าอย่างนั้นหรือไง!”
ดราโกเอ่ยอย่างหงุดหงิด แม้จะรู้ว่าคำพูดของตน มันไม่มีผลให้คนตรงหน้าหวาดกลัวเลยก็ตาม
“ข้าไม่โง่ทำตัวโฉ่งฉ่าง ให้พวกมันจับได้หรอกน่า ...ว่าแต่ห่วงตัวเองก่อนเถอะ พลังเวทในร่างของเจ้าเริ่มน้อยลงเต็มที จนแม้แต่ปีศาจที่กำลังพักฟื้นอย่างข้า ก็ยังสามารถจัดการเจ้าได้ง่าย ๆ แล้ว...ว่าแต่พลังเวทขนาดนี้ ชักน่าสนใจแล้วสิ ว่าเจ้าเป็นเผ่าใดกัน?”
มาร์ลิคบอกแล้วยิ้มเยาะ ส่วนดราโกนั้นแม้จะเจ็บใจปานใด แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาอยู่ในสถานการณ์คับขันจริง ๆ เจ้าตัวเหลือบมองน้ำฟ้าที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตารอรับคำสั่ง มังกรหนุ่มเม้มปากแน่น แล้วจึงหันไปทางจอมเวทชรา
“เจ้าคิดจะใช้ร่างของข้า แล้วทำให้น้ำฟ้าเป็นของเจ้าสินะ...”
จอมเวทเฒ่าเลิกคิ้วน้อย ๆ กับคำถามนั้น แต่ก็ยังคงพยักหน้าตอบออกไปตามตรง
“ใช่...เจ้าเองก็น่าจะพอใจนะ ที่ข้าตัดสินใจเช่นนี้”
ดราโกคิ้วกระตุก แต่ก็ยังฝืนยิ้มแสยะส่งให้
“หึ! ใครหน้าไหนมันจะพอใจ ที่ของรักต้องให้คนอื่นแตะต้อง ถึงมันจะเป็นร่างของตัวเองก็ตามเถอะ!”
มาร์ลิคหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจ และยังเฝ้ามองดูว่าอีกฝ่ายคิดจะมาไม้ไหน เพราะถ้าเขาลงมือตอนนี้ ดราโกก็ไม่แคล้วถูกเขาครอบงำได้สบาย ๆ
“...ไหน ๆ ข้าก็ตกอยู่ในกำมือเจ้าแล้ว ถือว่าข้ามันซวยเอง ที่ดันยอมเดินเข้ามาในกับดักเจ้าง่าย ๆ แบบนี้ ...แต่ก่อนจะโดนเจ้ากลืนร่าง ข้าขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหม?”
คำขอร้องของมังกรหนุ่มทำให้คนฟังเลิกคิ้ว แล้วจึงย้อนถาม
“เจ้าจะขออะไร?”
“ข้าอยากกอดน้ำฟ้า ด้วยร่างของข้าเองเป็นครั้งสุดท้าย!”
คำขอของอีกฝ่ายทำให้มาร์ลิคผงะ ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่นอย่างชอบใจ
“ฮ่า ๆ คำขอของเจ้านี่ช่างแปลกประหลาดสมกับตัวเจ้ายิ่งนัก...ก็ได้! ข้าอนุญาต แต่ข้าคงต้องเฝ้าดูไม่ให้เจ้าเล่นตุกติกกับตุ๊กตาที่น่ารักของข้าล่ะนะ”
ดราโกกระตุกยิ้มนิด ๆ ที่ริมฝีปาก โดยไม่ได้สนใจว่าจอมเวทชราจะนั่งอยู่ที่นี่ด้วยหรือไม่ เขาเริ่มลงมือจูบเล้าโลมร่างตรงหน้า น้ำฟ้าเหลือบตามายังมาร์ลิค แต่พอเห็นจอมเวทเฒ่าพยักหน้าตอบรับ เขาก็ยอมให้ดราโกปรนเปรอมอบความสุขให้ตนอย่างไม่คิดขัดขืน
ร่างเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มนอนหอบกระเส่าเชิญชวน ทำให้ร่างสูง และคนที่นั่งเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ กลืนน้ำลายลงคอแทบจะพร้อมกัน
“ข้าถอดให้เจ้าแล้ว เจ้าก็ถอดให้ข้าบ้างสิ”
ดราโกบอกกับคนรักด้วยแววตาหวานฉ่ำ น้ำฟ้ายิ้มยั่วยวน แล้วจึงค่อย ๆ ปลดเสื้อด้านบนของชายหนุ่มออก เผยให้เห็นแผ่นอกล่ำกำยำ ที่คนเฝ้ามองอยู่ต้องลอบยิ้มอย่างชื่นชมและพึงพอใจ
“ชู่ว...ด้านบนยังไม่หมดเลยนะน้ำฟ้า”
ดราโกกระซิบ คนที่กำลังจะถอดท่อนล่างของตน น้ำฟ้าชะงัก แล้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย เช่นเดียวกับมาร์ลิค
“นี่ไง...”
ดราโกดึงเสื้อแขนยาว ที่น้ำฟ้าถอดค้างไว้ที่แขนทั้งสองข้างออก เผยให้เห็นปลอกแขนสีทอง ซึ่งแกะสลักอักขระประหลาดไว้อยู่บนนั้น
“ถอดด้วยสิ มันเกะกะตอนเวลากอดเจ้าไม่ใช่รึ...”
ดราโกอ้อน แต่คนฟังไม่ได้สนใจอันใด พอถูกสั่งให้ถอด เจ้าตัวก็เริ่มลงมือแกะสลักปลอกแขนนั่นออก โดยมีมาร์ลิคที่เฝ้าจับจ้องอย่างสงสัยและรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างบนอักขระในปลอกแขนนั่น จอมเวทชราประมวลความคิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตาเบิกกว้างตามมา
“หยุดก่อนเจ้าชาย ห้ามถอดปลอกแขนนั่นนะ!”
ทว่าช้าไปเสียแล้ว น้ำฟ้าปลดสลักนั่นออกแล้วหันมาทางมาร์ลิคอย่างงุนงง เป็นจังหวะเดียวกับที่ดราโกสลัดปลอกแขนหลุดไปจากแขนเขา แล้วหัวเราะดังลั่นห้องอย่างสะใจ มาร์ลิคชะงักกึก เพราะทันทีที่ปลอกแขนหลุดจากร่างของอีกฝ่าย พลังมหาศาลก็พวยพุ่งออกมาจากร่างนั้นให้เขาสัมผัสได้
“ฮ่า ๆ ในที่สุดข้าก็เป็นอิสระ ...เอ้า! อยากได้พลังนัก ข้าก็จะให้เจ้า เอาไปตามใจชอบ!”
ดราโกปลอดปล่อยพลังที่ถูกกักไว้ทั้งหมดในร่าง ถ่ายเทไปยังกริช จนมันเริ่มปริร้าว แล้วแตกสลายไป ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อย ๆ ลุกขึ้น และเดินไปหามาร์ลิคที่ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าด้วยความตื่นตระหนก
“เจ้า...ไม่น่าเชื่อ พลังมหาศาลรุนแรงเช่นนี้ ...เจ้าเป็นมังกรหรอกรึ!”
“หึ! สมแล้วกับที่เป็นเผ่าปีศาจ รับรู้ถึงตัวตนของข้าได้ง่ายดายแบบนี้ ...เอาเถอะ ถ้าอย่างนั้น ข้าจะลดโทษที่เจ้าทำร้ายข้ากับคนรักของข้าลง เป็นแค่จับเจ้าฉีกแยกร่างให้ตายสบาย ๆ ในคราเดียวแทนแล้วกัน!”
ดราโกเอ่ยคำรามใส่ด้วยสีหน้าและแววตาที่มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่คำขู่ มาร์ลิคเหลือบสายตาไปมองอีกคนในห้อง แล้วถลึงตาออกคำสั่ง ทำให้เจ้าตัวลุกขึ้นมากอดหมับรั้งร่างมังกรหนุ่มเอาไว้ จนดราโกต้องเผลอละสายตาจากจอมเวทเฒ่า หันกลับไปมองคนรักอย่างตกใจ
“น้ำฟ้า! ปล่อยข้า! ...อ๊ะ!”
ดราโกที่ไหวตัวทันหัวขวับไปยังมาร์ลิค แต่ก็ช้าไปแล้ว จอมเวทชราใช้พลังที่เหลือสร้างช่องว่างมิติหนีออกไปนอกคฤหาสน์ทันที จนมังกรหนุ่มที่เตรียมคว้าร่างนั้นเอาไว้ ต้องพลาดไปหวุดหวิดอย่างน่าเสียดาย
“น้ำฟ้า...ปล่อยข้าได้แล้ว”
ดราโกหันมาทางคนรัก ซึ่งยังตกอยู่ในมนต์สะกด น้ำฟ้ายังคงนิ่งเฉย ไม่ยอมปล่อย ทำให้มังกรหนุ่มต้องถอนหายใจ แล้วดึงแขนอีกฝ่ายเบา ๆ ร่างของน้ำฟ้าก็ปลิวมาตามแรงดึงของเขา จากนั้นดราโกจึงก้มลงจูบที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ตอนแรกร่างเปลือยเปล่านั้นต่อต้าน ทว่าเพียงแค่สักพัก เจ้าตัวก็นิ่งเงียบเลิกดิ้นรน หลับตาพริ้ม แล้วสลบลงไปในอ้อมแขนของร่างสูงทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ
“ขอโทษนะ น้ำฟ้า ข้าคงต้องให้เจ้าหลับไปเช่นนี้ก่อน แล้วข้าจะรักษาให้เจ้าอีกที”
ดราโกพึมพำกับอีกฝ่าย เขาใช้เวททำให้อีกฝ่ายหลับไปผ่านการจูบอันแสนเร่าร้อนของตน เพื่อไม่ให้มาร์ลิคใช้ประโยชน์จากร่างของคนรักได้อีก มังกรหนุ่มดึงผ้าปูเตียงมาคลุมร่างของเด็กหนุ่มหลวม ๆ แล้วหยิบปลอกแขนสะกดพลังติดมือมาด้วย ก่อนจะเดินออกไปนอกคฤหาสน์ที่มีแองเซลและองค์รักษ์จำนวนหนึ่งรอคอยอยู่อย่างเป็นห่วง
“ท่านน้ำฟ้า! ท่านดราโก เกิดอะไรขึ้นขอรับ?”
แองเซลถามทันทีที่เห็นร่างซึ่งสลบในอ้อมแขนของอีกฝ่าย ดราโกก้มมองคนรักแล้วตอบกลับไปเรียบ ๆ
“ไม่มีอะไร แค่สลบไปเท่านั้น แต่เจ้าปีศาจเฒ่านั่นหนีไปได้”
องครักษ์หนุ่มนิ่งอึ้ง แล้วก็ต้องอึ้งขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว เมื่อได้ยินประโยคถัดมาของมังกรหนุ่ม
“...แองเซล เจ้าต้องไปบอกไทนอสให้ลงมือได้แล้ว เพราะข้าจะไม่รอให้พวกมันทำร้ายคนรักของข้ามากไปกว่านี้... ถ้าพวกเจ้าไม่จัดการ ข้าจะลงมือในแบบของข้าเอง!”
“...ขอรับ”
แองเซลตอบรับค่อย ๆ พลางลอบถอนหายใจ ก่อนกล่าวต่อ
“ตอนนี้พวกเรามีทั้งพยาน และหลักฐาน ว่าราชินีคิดร้ายต่อรัชทายาทของอาณาจักรจริง ที่เหลือก็แค่จับมาร์ลิคให้ได้เท่านั้น...”
ยังไม่ทันพูดจบดี พวกเขาในที่นั้น รวมไปถึงผู้คนทั่วราชอาณาจักร ต่างก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงระฆังดังก้องกังวานไปทั่วอาณาจักร
“เสียงอะไร!”
ดราโกหันไปถามแองเซล ที่บัดนี้มีหน้าซีดเผือด
“เสียงระฆังหอเตือนภัย ...ระฆังที่ไม่ว่าใครในอาณาจักรก็ห้ามตีเด็ดขาด ยกเว้นยามที่ฮาร์โมเนีย ประสบเหตุเภทภัยสูงสุด ...เพราะมันเป็นเสียงสัญญาณ ที่มีไว้เพื่อขอความช่วยเหลือจากเผ่าเทพ!”
มังกรหนุ่มนิ่งอึ้ง ผงะไปกับคำตอบที่ได้รับ ทว่าพวกเขาก็ต้องชะงักซ้ำสอง เมื่อเสียงระฆังที่ดังกังวานสักพัก เริ่มเงียบหาย และนั่นทำให้ดราโกหันมามองแองเซลอย่างตั้งคำถาม
“คงมีใครไปหยุดยั้งการส่งสัญญาณเอาไว้ ....อาจจะเป็นพวกของฝั่งเรา .... ดีแล้ว ถ้าสัญญาณดังไม่ต่อเนื่องเช่นนี้ ทางนั้นอาจจะคิดว่ามีความผิดพลาด แล้วเราก็พอแก้ไขได้ทัน”
แองเซลคาดเดา ซึ่งคำตอบนั้นขององครักษ์หนุ่มก็ค่อนข้างตรงใจกับของคนฟังด้วยเช่นกัน
“ต้องไปจัดการตัวต้นตอส่งสัญญาณสินะ!”
ดราโกคำราม แล้วจึงตัดสินใจส่งร่างที่สลบของน้ำฟ้าและปลอกแขนสะกดพลัง ให้แองเซลดูแล ก่อนจะสยายปีกสีดำสนิทออกจากแผ่นหลังเปลือยเปล่า พร้อมกับบินตรงไปยังหอเตือนภัยที่ว่านั่นทันที โดยที่แองเซลไม่ทันเอ่ยปากห้ามเรื่องที่อีกฝ่าย
“...ท่านดราโกนะท่านดราโก ...เล่นเผยตัวจริงซะเองเช่นนี้ แล้วถ้าเผ่าเทพลงมาจริง พวกข้าจะแก้ตัวให้ท่านได้อย่างไร...”
แองเซลพึมพำแล้วชะงัก ก่อนที่นัยน์ตาจะเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ด้วยการตัดสินใจ
“...ไม่สิ ถ้ารีบจับกุมราชินี เรื่องที่ท่านดราโกเป็นคนรักของท่านน้ำฟ้า ก็ไม่มีปัญหา!”
จากนั้นชายหนุ่มจึงหันไปทางองค์รักษ์ที่ติดตามเขามา พลางออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว จริงจัง ดังไปทั่วบริเวณนั้น
“พวกเจ้าไปรวบรวมทหาร ปิดตำหนักของราชินี อย่าให้ใครในตำหนักหนีไปได้แม้แต่คนเดียว!”
--- TBC ---
-
กำลังสนุกเลย ดราโกเท่จัง :-[
-
เทพจะมายุ่งด้วยมั้ยเนี่ย...หวังว่าดราโกจะทู่ซี้พาคนรักกลับเมืองได้อย่างสวัสดิภาพนะ
-
มันส์พะยะค่ะ
-
อ่านะ ดราโกเกือบเสร็จแล้ว หุๆ
-
อืม มแล้วที่เป็นดราโก้เจ้าเล่หืเหลือร้าย
-
:z1:
ตามอ่านมาจนถึงปัจจุบัน
ดราโก เท่โค๊ดดดดด แถมหื่นดีด้วย 555
ติดตามๆๆๆๆ
-
เอาตัวรอดเก่งจริงพ่อดราโก ^^
-
หลงมาอ่านด้วย..คน...เคยอ่านตำรวจที่รัก...เป็ถกำลังใจกัฟ
-
อร้ายยยยย ค้าง
กำลังหนุกเลย
-
ดราโกโครตเท่
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.21 เผ่าเทพปรากฏกาย
...ดราโกโฉบลงมายังยอดหอคอย ก่อนจะผงะเมื่อเห็นเหล่าองครักษ์ล้มกันเกลื่อนกลาด ด้านหน้ามีจอมปราชญ์ไทนอสฝืนใช้เวทป้องกันตนเองและระฆังอย่างเต็มกำลัง ส่วนมาร์ลิคเองก็ใช้เวทจู่โจมอย่างดุเดือดเช่นเดียวกัน
“ตายซะเถอะ! ไอ้ปีศาจเฒ่าเจ้าเล่ห์!”
ดราโกตะโกนพร้อมปล่อยพลังทำลายมหาศาลออกจากฝ่ามือพุ่งใส่ร่างของมาร์ลิค จอมเวทเฒ่าไหวตัวทันหวุดหวิด พลังเฉียดชายเสื้อคลุมไปกระแทกกับผนังหอนาฬิกาจนแหลกไปด้านหนึ่ง
“ท่านดราโก! กรุณาเบามือหน่อยขอรับ!”
ไทนอสเอ่ยเตือนเสียงดัง ขืนปล่อยให้ดราโกอาละวาดจนหอเตือนภัยถล่ม มีหวังได้เกิดเรื่องวุ่นวายตามมาแน่
“เชอะ!”
มังกรหนุ่มทำเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ อยากจะปลดปล่อยพลังเวทใส่ร่างอีกฝ่ายรัวแรงจนแหลกเป็นผุยผง แต่ขืนทำแบบนั้นลงไป หอบ้า ๆ นี่ คงถล่มราบเป็นน่ากอง แล้วเขาในฐานะมังกรที่มาอาละวาดในดินแดนมนุษย์ ก็ต้องถูกเจ้าพวกทหารเทพน่าหมั่นไส้นั่นสอบสวนเอาก็เป็นได้
ทางด้านมาร์ลิคเริ่มเข้าตาจน เมื่อถูกตามมาเจอเช่นนี้ ต่อให้เขามีพลังเวทฟื้นคืนเต็มที่ ก็ไม่อาจจะสู้เผชิญหน้ากับชาวเผ่ามังกรได้อย่างสูสี โดยเฉพาะมังกรตรงหน้าที่เขาค่อนข้างมั่นใจว่า ไม่น่าจะใช่มังกรระดับธรรมดาทั่วไปแน่
แต่ก่อนที่ปีศาจเฒ่าจะเข้าสู่ความสิ้นหวัง แสงสีทองและเสียงแตรกังวานก้องไปทั่ว ก็ดังขึ้นมาจากท้องฟ้าเบื้องบน ไทนอสหน้าซีดเผือด ส่วนมาร์ลิคนั้นชะงักกึก ก่อนจะหัวเราะออกมาดังลั่น
“ฮ่า ๆ ๆ ในที่สุดเผ่าเทพก็มา ...มังกรเอ๋ย เจ้าไม่รอดแน่!”
ดราโกกัดฟันกรอด แล้วจึงโพล่งใส่อย่างหงุดหงิด
“แล้วแกคิดว่าเจ้าพวกเผ่าเทพนั่น จะยอมปล่อยให้ปีศาจที่แฝงกายในหมู่มนุษย์อย่างแกรอดด้วยอย่างนั้นรึ!”
มาร์ลิคแสยะยิ้ม แล้วจึงร่ายเวทมิติที่ตนถนัดสร้างประตูมิติขึ้นทันที
“แล้วเจ้าคิดว่า ข้าจะอยู่รอพวกมันให้โง่รึ! ...อ้อ! แต่ก่อนจะหนีไป ข้าว่าจะแวบไปบอกข่าวฝากให้ราชินีโอลิเวีย เรื่องที่เจ้าเป็นมังกรสักหน่อยแล้วกัน ถ้านางยังโง่เขลา จนไม่รู้จะจัดการยังไง ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเจ้าไป!”
บอกจบมาร์ลิคก็หายเข้าไปในประตูมิติอันเป็นเวลาเดียวกับที่ดราโกพุ่งกายเข้ามากระชากร่างของอีกฝ่าย แต่ก็ทำได้เพียงแค่คว้าเศษชายเสื้อคลุมติดมือมาเท่านั้น
“บัดซบ!”
ดราโกสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ไทนอสคลายพลังเวทป้องกัน แล้วมีสีหน้าเคร่งขรึม
“ท่านดราโก ท่านเองหลบซ่อนตัวเสียก่อนดีกว่า ที่เหลือพวกข้าจะแก้ต่างให้เอง”
“ช้าไปแล้วล่ะไทนอส...พวกนั้นแห่กันลงมาแล้ว การสอบปากคำของพวกนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้หรอกนะ...ยิ่งถ้านางอสรพิษนั่นรู้เรื่อง ข้าคิดว่านางคงไม่โง่จนเกินไปจนไม่นำเรื่องของข้ามาปกป้องตัวเองหรอก”
มังกรหนุ่มพึมพำ แม้จะไม่เคยประสบกับการสอบสวนของเผ่าเทพ แต่เท่าที่เคยได้รับการเล่าเรียนมา ก็ทำให้เขารู้จักชนเผ่านี้ดีพอสมควร
“แต่พวกเรามีท่านน้ำฟ้าและท่านเรนาร์ดเป็นพยานและหลักฐาน ยังไงก็คงต้องยันกันสักตั้งนั่นล่ะขอรับ”
ไทนอสบอกแล้วหันไปสบตากับดราโก มังกรหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา แล้วจึงแย้มยิ้มเป็นมิตรส่งให้อีกฝ่าย ก่อนจะลงมาจากหอคอย เพื่อตรงไปหาเด็กหนุ่มคนรักอย่างเป็นห่วง
ทางด้านราชินีโอลิเวีย ยามนี้กำลังขังตัวอยู่ในตำหนักพร้อมองครักษ์ของนางอย่างเสียขวัญ ตั้งแต่เมื่อมีการล้อมจับกุมเริ่มต้น ทว่าพอได้ยินเสียงของมาร์ลิคที่ดังขึ้นโดยไม่เห็นร่าง บอกเล่าเรื่องดราโกเป็นมังกร และเป็นคนรักของน้ำฟ้า รวมไปถึงเรื่องที่ทหารเทพกำลังจะลงมาเพราะได้ยินสัญญาณความช่วยเหลือ หล่อนก็ชะงักและนัยน์ตาเป็นประกายวาวโรจน์ พร้อมกับริมฝีปากที่กระตุกยิ้มอย่างผู้มีความหวัง
“ทหารทั้งหลาย ฟังข้า! เจ้าชายรัชทายาทสมคบคิดกับชนต่างเผ่า คบหาสมสู่กับพวกมังกร แถมยังคิดให้พวกมังกรยึดครองอาณาจักรฮาร์โมเนีย แล้วลดชั้นให้พวกเรากลายเป็นทาสของสัตว์ดุร้ายพวกนั้น …ที่สำคัญฝั่งเจ้าชาย ยังมีไทนอสให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลังอีกด้วย!”
แองเซลและทหารทั้งสองฝั่งที่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่ภายนอกตำหนัก ได้ยินประกาศของราชินีโอลิเวีย ที่ออกมาตะโกนยังระเบียงของห้องโถงด้านนอกอย่างชัดเจน พวกเขาต่างสบตากันตื่น ๆ ทางด้านแองเซลถึงกับสบถเบา ๆ กับตัวเองอย่างหงุดหงิด
“นังอสรพิษ! ช่างร้ายนัก พลิกลิ้นทีเดียว พวกเราก็กลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบไปแล้ว!”
จากนั้นชายหนุ่มจึงมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน แสงสีทองเรืองรองปรากฏขึ้น พร้อมกับเสียงเป่าแตรดังยาวลงมาอีกครั้ง และได้ยินชัดเจนยิ่งกว่าเดิม
ราชินีคนงามแสยะยิ้มอย่างเป็นต่อ เมื่อเห็นร่างกำยำล่ำสัน มีปีกสีขาว ทยอยเหาะลงมาจากท้องฟ้าเรื่อย ๆ และเพียงไม่นานกลางลานกว้างของปราสาท นักรบจากเผ่าเทพจำนวนร้อยนาย ก็ยืนตรงเข้าแถวเป็นระเบียบพร้อมเพรียง เบื้องหน้าของกองทัพขนาดย่อมนั้น มีร่างของชายหนุ่มผมทองยาวสลวย ดูน่าเกรงขาม สง่างาม นัยน์ตาสีเขียวมรกตคมกริบปราดมองรอบด้านชั่วครู่ ก่อนจะหันไปทางนายกองประจำทัพ
“เวนอล! ไปเบิกตัวผู้ที่ขอความช่วยเหลือ มาหาข้า!”
“ขอรับ ท่านเจราล!”
นายกองหนุ่มรับคำ แล้วรีบเดินตรงเข้าไปยังในปราสาท พร้อมลูกน้องอีกสามสี่คน เพื่อสืบหาสาเหตุของการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือครั้งนี้
“ไม่คิดเลยว่า ท่านจะเป็นผู้คุมกองทัพมาเอง ท่านเจราล!”
เสียงทุ้มดังขึ้นจากอีกมุม ทำให้คนถูกเรียกชื่อชะงัก และพอเห็นหน้าคนพูดถนัดชัดเจน เจ้าตัวก็ขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยชื่ออีกฝ่ายขึ้นบ้าง
“ท่านดราโก …เหตุใดราชามังกรจึงมาอยู่ในอาณาจักรมนุษย์ได้?”
“ท่านลองเดาดูไหมล่ะ?”
ดราโกเอ่ยสวนพร้อมรอยยิ้มกวน ๆ ทำให้คนฟังนิ่งคิดเพียงชั่วครู่ แล้วจึงถอนหายใจเบา ๆ
“การขอความช่วยเหลือครั้งนี้ หวังว่าคงไม่ใช่เพราะท่านเป็นสาเหตุหรอกนะ”
มังกรหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ พร้อมกับตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
“ข้าก็อยากให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ดูท่าทางคงจะหลีกไม่ได้”
“แล้วเหตุใดท่านจึงเป็นฝ่ายออกมาหาข้าเอง คงไม่ใช่คิดยอมมอบตัวแต่โดยดีใช่ไหม?”
จอมทัพแห่งเผ่าเทพเอ่ยถามอย่างรู้ทันเท่าทีในนิสัยดื้อดึง และไม่ยอมคนของราชามังกร
“แน่นอน ...ข้าก็แค่อยากจะออกมาเล่าเรื่องอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ท่านฟังก่อนที่ข้าจะถูกใส่ร้ายป้ายสี ...บอกตามตรงนะ ถึงข้าจะเจ้าเล่ห์กลิ้งกลอกสักเพียงใด แต่ข้าก็ยังสู้ฤทธิ์เล่ห์มารยาของสตรีไม่ได้อยู่ดี ขืนพูดหลังนางอสรพิษ...อ้อ ข้าหมายถึง ราชินีแห่งอาณาจักรนี้ มีหวังข้าคงหลุดโทสะจนเผลอเข้าทางนางไปบ้างก็ได้”
ฟังเพียงแค่นี้ จอมทัพผู้ชาญฉลาดก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวต่าง ๆ ได้เกือบหมด เพราะก่อนหน้าที่จะลงมา เขาก็พอจะรู้ประวัติคร่าว ๆ ของอาณาจักรฮาร์โมเนียในยามนี้อยู่บ้าง แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีราชามังกรเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย ... มิน่าล่ะ คนคนนั้นถึงได้บอกให้เขามาด้วยตัวเองเช่นนี้
“แต่ถึงยังไง ในฐานะเผ่าเทพ ข้าต้องไต่สวนอย่างเป็นธรรม”
“ข้าก็ไม่คิดจะใช้ฐานะราชามังกรบีบให้ท่านเข้าข้างสักหน่อย ข้ารู้ดีน่า พวกเผ่าเทพน่ะ เป็นพวกรักความยุติธรรม และชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน อ๊ะ! ข้าหมายถึงเป็นพวกชอบช่วยเหลือผู้เดือดร้อนล่ะนะ”
ไทนอสที่มองอยู่ห่าง ๆ ลอบถอนหายใจ ไม่คิดว่าดราโกจะไม่ค่อยถูกกับพวกเผ่าเทพ ...ลองแบบนี้ จากที่คิดว่าจะช่วยพูดให้พ้นผิด เผลอ ๆ เจ้าตัวอาจจะพลั้งปากจนฝ่ายนั้นอารมณ์เสียแทนก็ได้
“หึ ๆ ข้าเข้าใจ ...ท่านคงไม่ชอบที่เผ่าของเราทำตัวเหมือนศาลสูง คอยตัดสินความผิดของเผ่าอื่น ๆ สินะ”
เจราลตอบพร้อมรอยยิ้ม แม้จะถูกราชามังกร กระแนะกระแหนเข้าให้สักเพียงใด แต่กลับไม่ได้มีริ้วรอยขุ่นเคือง ปรากฏบนใบหน้าคมเข้มงดงามนั่นแม้แต่น้อย
และก่อนที่ดราโกจะพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ หลายฝีเท้าก็ดังขึ้นห่างออกไป มังกรหนุ่มหันไปมอง ก็เห็นทหารเผ่าเทพ สามสี่นาย เดินนำราชินีโอลิเวีย และทหารองครักษ์อีกจำนวนหนึ่งมา ซึ่งหนึ่งในนั้นนอกจากจะเป็นคนของเจ้าหล่อนเองแล้ว ก็ยังมีกลุ่มของแองเซลเดินตามมาด้วยกัน
“ท่านเจราล ข้าน้อยได้นำตัวราชินีโอลิเวียแห่งอาณาจักรฮาร์โมเนียผู้ร้องทุกข์ มาพร้อมคู่กรณีแล้วขอรับ!”
“ข้าโอลิเวีย ขอคารวะท่านจอมทัพแห่งเผ่าเทพ ...หากแต่คู่กรณีทั้งหมดนั้นยังไม่พร้อม ยังเหลือผู้บงการฝั่งกบฏอีกหนึ่งคน”
ดราโกกัดฟันเบา ๆ ด้วยความโมโห ปกติเขาไม่ค่อยรังเกียจผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวย แต่ราชินีผู้นี้ทั้งชั่วช้า และยังมารยาสารไถเสียจนเขายังนึกขยะแขยง และเสียดายในรูปโฉมที่ปกคลุมร่างเนื้อ และจิตใจต่ำช้านี้นัก
“น้ำฟ้ายังสลบอยู่เพราะฝีมือของพวกเจ้า แล้วยังคิดจะโยนความผิดให้เขาอีกเช่นนั้นรึ!”
มังกรหนุ่มคำรามใส่ แต่เจราลรีบยกมือห้ามไว้เสียก่อน
“เวลายังมีอีกมากมาย ข้าเองก็ไม่ได้คิดรีบกลับ ...ดังนั้น ฝ่ายไหนพร้อมแค่ไหน ก็ชี้แจงไปก่อน บางที ถ้าหลักฐาน พยานพร้อม ก็ไม่ต้องมากคนให้มากความ”
จอมทัพเทพบอกพร้อมรอยยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อน จนทหารเทพทั้งหลายเหลือบมองผู้บังคับบัญชาผู้เข้มงวดอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยทัดทานสักคำ จากนั้นราชินีโอลิเวีย จึงแนะนำให้ใช้ท้องพระโรงใหญ่เป็นห้องไต่สวน ซึ่งเจราลเองก็เห็นด้วย แล้วจึงให้ลูกน้องของตนแยกย้ายไปคุมทั้งสองฝ่าย เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องราวปะทะนอกรอบ ก่อนการไต่สวนจะเริ่มต้นและสิ้นสุดลง
ระหว่างการเตรียมตัวเบิกพยานและโจทก์เพื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงของเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอาณาจักรแห่งนี้ ลูก้าก็ลอบมารายงานกับราชินีโอลิเวียว่า เจ้าชายเรนาร์ดหนีไปแล้ว
“เจ้าลูกไม่รักดี! แม่เดือดร้อนขนาดนี้แล้วยังเอาแต่ห่วงหนีไปเล่นไร้สาระ ช่างหัวมัน! ไม่ต้องสนใจ ยามนี้ การทำให้เผ่าเทพเชื่อว่า เจ้าชายเรโนและคนรักของมันเป็นคนผิดสำคัญกว่า!”
ลูก้านิ่งเงียบ เขาไม่กล้าบอกกับราชินีคนงามต่อ ว่าเจ้าชายเรนาร์ดจำได้ทุกอย่าง และคิดจะช่วยน้ำฟ้าอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มเลี่ยงออกมาเงียบ ๆ แล้วตัดสินใจ ตามหาเจ้าชายน้อยเพื่อชิงตัวกลับมาด้วยตนเอง เพราะเขาแน่ใจว่า ยามนี้เรนาร์ดต้องอยู่ในอารักขาของฝ่ายเจ้าชายเรโนเป็นแน่แท้
เรนาร์ดนั่งถอนหายใจเบา ๆ มีแองเซลคอยอยู่เป็นเพื่อน เขาอยากไปดูอาการน้ำฟ้า แต่เพราะว่าดราโกเฝ้าน้ำฟ้าอยู่ เด็กชายจึงนึกเกรงใจ และปล่อยให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง รอจนกว่าจะถูกเรียกตัวไปสอบพยานจากทางเผ่าเทพ ซึ่งพอนึกถึงร่างเล็กก็ตัวสั่นน้อย ๆ ด้วยความกลัว หากต้องเผชิญหน้ากับเผ่าพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น
“ท่านเรนาร์ดไม่ต้องกังวลนะขอรับ พวกข้าจะคอยอยู่เคียงข้างท่านเอง”
แองเซลบอกอย่างอ่อนโยน ซึ่งร่างเล็กก็ชะงักแล้วยิ้มตอบ
“ขอบใจนะแองเซล...”
เรนาร์ดบอกขอบคุณแล้วก็ซึมไปเพราะคิดถึงลูก้า เขาไม่แน่ใจว่าป่านนี้ลูก้าจะเลิกล้มเรื่องคิดร้ายต่อน้ำฟ้าหรือยัง เขาอยากคุยกับลูก้าให้รู้เรื่อง และให้ชายหนุ่มยอมฟัง เขาจะได้ขอร้องให้น้ำฟ้าอภัยโทษกับลูก้าเช่นเดียวกับที่เด็กหนุ่มคิดยอมอภัยเว้นโทษตายให้กับแม่ของเขา
“ท่านเรนาร์ด ท่านแองเซล ...ทางนั้นเรียกตัวมาแล้วขอรับ”
นายทหารรับใช้คนหนึ่งรีบเข้ามารายงาน ทำให้แองเซลและเรนาร์ดลุกขึ้นยืน แองเซลขอตัวไปเรียกดราโก ซึ่งเรนาร์ดก็ยิ้มรับพลางพยักหน้ารับรู้ เขายืนคอยสักพัก ก็เห็นมังกรหนุ่มเดินออกมาพร้อมกับแองเซล
“ท่านพี่เป็นยังไงบ้างขอรับ”
เรนาร์ดที่ได้รู้สถานะที่แท้จริงของอีกฝ่ายเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล ดราโกเหลือบมองร่างเล็ก แล้วยิ้มน้อย ๆ ให้
“เขาดื่มสมุนไพรที่ไทนอสปรุงไปแล้ว นอนพักอีกสักคืนก็คงสลายฤทธิ์ยานั่นได้ โชคดีที่น้ำฟ้าสูดดมกำยานสะกดนั่นไปไม่มากนัก แต่หากรู้ช้ากว่านี้สักวันสองวันคงยากที่จะช่วย...”
ท้ายประโยคมังกรหนุ่มเผลอผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ นึกขอบคุณโชคชะตาที่ช่วยให้เรนาร์ดจำทุกอย่างได้ และตัดสินใจที่จะอยู่ฝั่งของตน
“ยังไงก็ต้องขอบใจเจ้าอีกครั้ง ที่เสี่ยงภัยมาบอกที่อยู่ของเขาให้ข้าทราบ”
เจ้าชายน้อยยิ้มตอบอย่างยินดีเมื่อได้ฟังว่าน้ำฟ้าจะกลับมาเป็นปกติในไม่ช้า เขาดีใจเรื่องนี้มากกว่าการที่ได้รับคำชมจากราชามังกรเสียอีก จากนั้นพวกเขาจึงเดินออกไปจากตำหนัก มุ่งสู่ท้องพระโรงพร้อมกัน โดยมีไทนอสยืนรออยู่และร่วมเดินทางไปพร้อมกับทุกคน ส่วนน้ำฟ้าที่นอนหลับอยู่ มีม่านพลังเวทอันแสนจะแข็งแกร่งของราชามังกรคุ้มกันกาย และยังมีทหารองครักษ์เทพและทหารฝั่งของไทนอสปกป้องตำหนักอยู่ มังกรหนุ่มจึงไม่ค่อยเป็นห่วงทางด้านนี้มากเท่าใดนัก
ทว่าระหว่างการเดินทางไปยังท้องพระโรง จู่ ๆ เรนาร์ดก็ต้องชะงัก เมื่อมีผีเสื้อตนหนึ่งบินมาเกาะที่มือเขาแต่พอเขาสัมผัส มันก็กลับกลายเป็นจดหมายเขียนข้อความสั้น ๆ เอาไว้ เรนาร์ดเม้มปากแน่น แล้วจึงขยำกระดาษซ่อนไว้ในเสื้อ ก่อนจะทำเป็นชะงักแล้วเอ่ยขึ้น
“เอ่อ ...ขอโทษนะ แต่ว่าพวกท่านช่วยล่วงหน้ากันไปก่อนได้ไหม ข้าลืมของไว้ที่ตำหนัก...เอ่อ เป็นเครื่องรางสำคัญมากน่ะ...”
อีกสามคนฟังแล้วก็หันมามองหน้ากัน แองเซลจึงหันกลับมาเพื่อขอตามไปด้วย แต่เจ้าชายน้อยรีบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอกแองเซล ข้าไปแป๊บเดียวจริง ๆ เดี๋ยวกลับมาแล้ว”
ทั้งสามคนมองเรนาร์ดอย่างมีพิรุธ แต่แล้วดราโกก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ
“ก็ได้ แต่ต้องรีบกลับล่ะ เพราะเจ้าเป็นพยานสำคัญ ถ้าช้านัก ข้าจะให้แองเซลไปตามเข้าใจไหม?”
“ขอรับ ท่านดราโก ขอบพระคุณมาก!”
เรนาร์ดรีบบอก แล้วรีบวิ่งกลับไปยังตำหนัก แองเซลหันมามองดราโก มังกรหนุ่มยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงพยักหน้า
“ทิ้งระยะห่างหน่อยแล้วกันนะ”
“ขอรับ”
แองเซลยิ้มรับ มองดูเรนาร์ดก็รู้ว่า การที่อีกฝ่ายรีบร้อนกระวนกระวายขนาดนั้น ก็คงต้องมีสาเหตุจากพี่เลี้ยงคนสำคัญเป็นแน่ สำหรับแองเซลแล้ว ลูก้านั้นก็ไม่ใช่คนเลวอันใด และหากได้อีกฝ่ายมาเป็นพยาน ก็ยิ่งเพิ่มความเชื่อถือให้กับทางนี้มากยิ่งขึ้น
ส่วนทางด้านดราโก มังกรหนุ่มได้รับรู้เรื่องราวของลูก้าผ่านจากปากแองเซล และจากเจ้าชายน้อยยามที่เล่าถึงพี่เลี้ยงคนสนิทให้น้ำฟ้าฟังบ่อย ๆ ทำให้เขาพอจะรู้ว่า ลูก้านั้นจงรักภักดีกับเรนาร์ดขนาดไหน เพราะถ้าเขาเป็นลูก้า ก็คงยอมเลือกทุกวิถีทางที่จะทำให้ปกป้องคนรักให้ได้ โดยไม่สนว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือผิดก็ตาม เช่นกัน
“ท่านคิดว่าลูก้าจะสร้างความเดือดร้อนให้พวกเราไหม?”
ไทนอสเอ่ยถาม หลังจากที่มองไล่หลังแองเซลแอบตามเรนาร์ดไปสักพัก
“ข้าเชื่อว่า หากเขารู้ความจริงว่าน้ำฟ้าต้องการจะทำเช่นไรกับน้องชายตนเอง หลังโค่นราชินีลงได้ เขาก็ย่อมจะเลือกอยู่ฝ่ายเราโดยไม่ลังเลแน่”
ดราโกบอกอย่างมั่นใจ ซึ่งไทนอสเองก็คิดเช่นนั้น แต่เจ้าสังหรณ์และความกังวลประหลาดที่รบกวนในจิตใจลึก ๆ นี่สิ ที่ทำให้เขารู้สึกว่า เรื่องราวมันอาจจะไม่ง่ายดายเช่นที่ว่ามาแน่
--- TBC ---
-
ลูก้าจะทำอะไรอีกเนี่ย...ชักจะหมั่นไส้ตัวละครตัวนี้แล้วแฮะ
แต่อยากให้เหล่าเทพตัดสินจองจำราชินีเองนะ...เอาให้ไม่อยากอยู่ต่อด้วยตัวเองเลย ร้ายขนาดนั้น
แต่มารเฒ่ามาลิคนี่สิ...จะไปตามจับตัวกลับมายังไงล่ะ ปล่อยไปก็ก่อความเดือนร้อนไม่จบไม่สิ้น
-
:sad11:
ไม่จบไม่สิ้งง่าย
หวังว่าพวกเทพคงไม่โง่นะ
-
จะเกิดอะไรขึ้นอีกละเนี๊ย :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
จะเกิดปัญหาอะไรอีก เรนาร์ดต้องเชื่อลูก้าแน่
ดราโกเป็นราชามังกรยังจัดการไม่ได้สักที
หงุดหงิด เบื่อยัยราชินีกับลูก้า :m16:
-
จะทำอะไรอีกลูก้า จะเชื่อท่านราชินี นังปีศาลโอลิเวียไปไหน หัดตื่นมองโลกบ้าง
สงสัยเรื่องนี้ต้องมีเหตุให้วุ่นวายอีกแน่ ไหน่ปีศาจเฒ่ามาร์ลิคที่ไม่ตายอีก เห่อ เค้าความวุ่นวาย
ก่อตัว เพี้ยงขอให้เรนาร์ดช่วยเปลี่ยนใจลูก้าที
-
อร้าย :angry2: หมั่นไส้ราชินี :beat:
ตอนนี้เผ่าเทพโผล่ อีกหน่อยจะมีเผ่าอะไรโผล่มาอีกมั้ยหว่า :z2:
-
ลุ้นๆๆๆ
-
ลุ้นๆ
-
Act.22 ความจริงเปิดเผย
...เรนาร์ดกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ไปยังตำแหน่งจุดนัดพบที่เขียนไว้ในกระดาษ เขาแวะยืนหอบชั่วครู่ แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ จนเผลอสะดุดขาตัวเองล้ม ทว่าอ้อมแขนแกร่งของใครบางคนกลับคว้าร่างนั้นไว้ได้ทันเสียก่อนจะหกล้มบาดเจ็บ
“ไม่เป็นอะไรนะขอรับ ท่านเรนาร์ด”
ลูก้าถามอย่างห่วงใย เรนาร์ดหันไปสบตากับองครักษ์คนสนิท ก่อนที่อ้อมแขนเล็ก ๆ จะสวมกอดลำคอของอีกฝ่ายแน่นจนชายหนุ่มตกใจ
“ท่านเรนาร์ด!”
“ลูก้า...ข้านึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว ...บ้าที่สุด ทำไมต้องเขียนไปบอกแบบนั้นด้วย...ฮึก...”
องครักษ์หนุ่มเจ็บแปลบที่หัวใจขึ้นมาทันที ที่เห็นน้ำตาใส ๆ นั่น ...จริงอยู่ถึงเขาจะเขียนไปว่า หากเรนาร์ดไม่ยอมมาพบ เขาจะปลิดชีพตัวเอง แต่เขาไม่คิดเลยว่าคนที่หักหลังความไว้วางใจอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเขา จะยังคงมีความสำคัญต่อเรนาร์ดขนาดนี้
“ข้า...ขอโทษ”
ลูก้ากอดรัดร่างเล็กตอบ วูบหนึ่งเขาอยากพาเรนาร์ดหนีออกไปจากวังหลวงแห่งนี้ ไปใช้ชีวิตกันอยู่ตามลำพัง ไม่ต้องมีเรื่องการเมืองมาเกี่ยวข้องให้เจ้าชายน้อยต้องหม่นหมองใจอีก ทว่าอีกความคิดกลับแย้งต่อต้าน เพราะหากทำเช่นนั้น เขาก็ต้องทำให้เรนาร์ดมีชีวิตอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ต้องถูกตามล่าต่อไปไม่จบสิ้นเป็นแน่
“เจ้าชาย...ถ้าทรงหวังดีต่อข้า ...ก็ได้โปรดอย่าไปเป็นพยาน ต่อต้านพระมารดาเลยนะขอรับ”
เรนาร์ดสะดุ้ง แล้วมองตาคนพูดอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจเล่าความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่น้ำฟ้าปรารถนาเอาไว้ให้ฟังจนหมดสิ้น
“ไม่จริง...มันจะเป็นไปได้เช่นไร ...ท่านแม่ของท่านทำกับเจ้าชายเรโนและราชินีเฮเลนเอาไว้มาก ...ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าจะทรงอภัยให้ได้”
ลูก้าพึมพำกับตัวเอง แต่พอสบนัยน์ตาใสซื่อบริสุทธิ์ของเรนาร์ด ก็ยืนยันว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหกเขาแน่
“ท่านคงถูกพวกนั้นหลอกใช้...ท่านเรนาร์ด”
ใช่...เรนาร์ดไม่มีวันโกหกเขา หรือคิดร้ายต่อเขา ...พวกของไทนอสอาจจะใช้ความใสซื่อของเจ้าชายน้อย หลอกล่อให้อีกฝ่ายเป็นพยานก็เป็นได้
“อย่าเอาพวกข้าไปรวมกับเจ้าแก่ชั่วมาร์ลิคนั่นสิ ลูก้า!”
เสียงของแองเซลที่ขัดขึ้น ทำให้ลูก้าและเรนาร์ดสะดุ้ง ลูก้ารีบดันตัวเจ้าชายน้อยไปด้านหลังตนเอง แล้วดึงดาบขึ้นมาเผชิญหน้าอีกฝ่าย
“นึกไม่ถึงว่าปัญญาของเจ้ามันจะทึบถึงเพียงนี้ เจ้าเชื่อเจ้าแก่ชั่วนั่น แต่กลับคิดว่าพวกข้าเลวร้ายกว่ามัน... คิดว่าพวกข้าจะหลอกใช้ท่านเรนาร์ดให้เป็นพยานอย่างนั้นรึ ... ลองทบทวนให้ดีดูก่อนเถอะว่า เหตุการณ์ที่ผ่านมา ฝ่ายใดเล่า ที่เป็นคนทำร้ายท่านเรนาร์ดมากกว่ากัน!”
แองเซลตะโกนต่อว่าตำหนิใส่คนฟังอย่างรุนแรง ลูก้าสะดุ้งเฮือก มือไม้สั่นเทาด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามา ภาพเรนาร์ดตอนถูกสะกด และภาพเจ้าชายน้อยร้องไห้อ้อนวอนเขา ยังคงคอยตามมาหลอกหลอนเขาทุกครั้ง เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
“เจ้ามาร์ลิคมันหนีไปแล้ว เพราะเกรงว่าหากเจอเผ่าเทพ มันต้องโดนกำจัด เพราะจริง ๆ แล้วมันคือคนของเผ่าปีศาจ ...ลูก้าเอ๋ย เจ้าเชื่อฟังคำพูดของเผ่าปีศาจได้ แต่เจ้ากลับไม่เชื่อในคำพูดขององค์รัชทายาทของอาณาจักรนี้ ..ไม่เชื่อคำพูดของพี่ชายที่เจ้าชายเรนาร์ดรักและเคารพจนสุดหัวใจเช่นนั้นรึ!”
ลูก้าชะงัก และก็ต้องนิ่งอึ้ง เมื่อมือเล็ก ๆ จับที่แขนของเขา พร้อมกับยืนยันคำพูดนั้นด้วยตัวเอง
“ท่านดราโกบอกข้าเองในเรื่องนี้... ท่านดราโกเป็นถึงราชามังกรผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าท่านเอาจริง อาณาจักรของพวกเราก็คงต้องพังพินาศในพริบตา แต่ท่านรักท่านพี่ ยอมสะกดพลังก็เพื่อท่านพี่ คนที่ทำให้คนยิ่งใหญ่ขนาดนั้นยอมได้ขนาดนี้ ก็ต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน..... ลูก้า ท่านพี่เป็นคนดีจริง ๆ นะ ...สำหรับข้า แม้ต่อให้ท่านพี่จะไม่อภัยโทษให้ท่านแม่และข้า ...แต่ข้าก็ยังรักท่านพี่เหมือนเดิม ...ลูก้า พวกเราทำผิดมาตลอด ...ได้โปรด ...ขอให้ข้าได้ช่วยเหลือท่านแม่ ...ยอมให้ข้าทำหน้าที่ลูกที่ดีครั้งนี้สักครั้งเถอะนะ”
ลูก้าเงียบกริบ ค่อย ๆ ทิ้งดาบในมือลง แล้วคุกเข่าต่อหน้าเรนาร์ด ก่อนจะหยิบมือข้างหนึ่งของเด็กชายมาจุมพิตแผ่วเบา ...เขาทำให้เรนาร์ดเจ็บช้ำมามากแล้ว หากเจ้าชีวิตของเขาต้องการเช่นนี้จากใจจริง... เขาก็คงไม่อาจฝืนต่อต้านได้อีก
“เจ้าชายของข้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้... ข้าก็จะขออยู่เคียงข้างท่านตลอดไป”
“พวกเจ้าจะต้องปลอดภัย ภายใต้การคุ้มครองของท่านไทนอส และกองกำลังองครักษ์ของท่านเรโน”
แองเซลให้คำมั่นสัญญา แล้วจึงพาลูก้ากับเรนาร์ดไปยังท้องพระโรงด้วยกัน เพื่อหวังให้ทั้งคู่ไปเป็นพยานยืนยันความผิดของราชินี และหาวิธีช่วยแก้ตัว เรื่องที่ดราโกเป็นมังกรและมาก้าวก่ายในอาณาจักรของมนุษย์ด้วย
ระหว่างที่พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ เพื่อตรงไปยังท้องพระโรงอันเป็นที่อยู่ของจอมทัพเทพเจราล ราชามังกรดราโก และราชินีโอลิเวียแห่งฮาร์โมเนีย จู่ ๆ ลูก้าก็ชะงักกึก ตัวเย็นเฉียบ แขนข้างที่ใช้เวทต้องห้ามสร้างรู้สึกหน่วงหนักจนแทบจะขยับไม่ได้ และในขณะที่ลูก้าผิดปกติ พวกทหารเทพที่ยืนอยู่แถวนั้นสองนาย ก็มีท่าทีไม่ต่างกัน พลางจ้องมองตรงมายังทั้งสามเขม็ง
“พวกเจ้าเป็นใคร!”
แองเซลชะงัก แต่ก็ตอบคำถามนั้นแต่โดยดี
“ข้าคือคนของท่านไทนอสและเจ้าชายเรโน รัชทายาทแห่งอาณาจักรนี้ ส่วนนี่คือเจ้าชายเรนาร์ดและองครักษ์ พวกเรากำลังเข้าไปในท้องพระโรงเพื่อไปเป็นพยานในการสอบสวนครั้งนี้”
ทหารเทพนายนั้นนิ่วหน้า แล้วเพ่งไปมองที่แขนของลูก้าอย่างจับผิด
“ข้าสัมผัสได้ถึงพลังปีศาจ จากแขนของเจ้า!”
ลูก้าชะงัก แล้วหวนนึกถึงพิธีกรรมที่ทำให้เกิดแขนข้างนี้ขึ้นมา
“มาร์ลิค...”
ลูก้าพึมพำ แล้วจู่ ๆ เขาก็สะดุ้งเฮือก ที่แขนข้างนั้นของตนเริ่มร้อนราวกับไฟไหม้ ก่อนที่มันจะกลายเป็นสีดำ และขยายแตกกิ่งก้านสาขาราวกับกิ่งไม้ใหญ่ ฟาดจู่โจมผู้คนแถวนั้นอย่างรวดเร็ว
“อ๊ากกก!!”
ลูก้าร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด เพราะสีดำมืดที่แขนเริ่มแผ่ขยายมาเกาะกินร่างของตน เรนาร์ดมองพี่เลี้ยงคนสนิทด้วยความตกใจ พลางรีบวิ่งเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกมือสีดำที่แตกกิ่งก้านออกมาเหวี่ยงใส่ จนร่างเล็กกระเด็นไปอีกทาง
“ท่านเรนาร์ด!!”
ลูก้าร้องตะโกนด้วยความตกตะลึง เมื่อเห็นเจ้าชายน้อยโดนมือปีศาจของตนทำร้าย แองเซลรีบเข้าไปประคอง แล้วก็ต้องโล่งอก ที่ร่างนั้นไม่มีบาดแผลนอกจากเจ็บจนจุกเท่านั้น
“อ๊ากก! ใครก็ได้ ฆ่าข้าที!”
ลูก้าตะโกนกรีดร้องโหยหวน เจ็บปวดที่ตัวเองลงมือทำร้ายคนที่ตนรักสุดใจ ทหารเทพแถวนั้นต่างสบตากัน แล้วตัดสินใจโจมตีร่างตรงหน้า โดยหมายปลิดชีพทิ้งเสียตามที่เจ้าตัวขอร้อง
เคร้ง!
เสียงดาบเหล็กที่เข้ามาฟาดหอกที่กำลังจะจ้วงแทงอกขององครักษ์หนุ่ม ทำให้ทหารเทพที่ลงมือ มองคนผู้นั้นอย่างขุ่นเคือง
“สังหารไม่ได้! นี่คือพยานคนสำคัญ!”
แองเซลตะโกนใส่อีกฝ่าย แต่แท้จริงแล้ว เขารีบแล่นเข้ามาขวางเพราะคำขอร้องของร่างเล็ก ที่นอนเจ็บจุกอยู่อีกฝั่ง เขารู้ดีว่าสำหรับเรนาร์ดแล้ว ลูก้าเป็นคนสำคัญมากเพียงใด หากชายหนุ่มตายไป หัวใจดวงน้อยที่บอบบางอยู่แล้วนั่นคงทนแทบไม่ได้เป็นแน่
“แต่เขาถูกปีศาจครอบงำ ยากจะช่วยแก้ไขได้แล้ว!”
ทหารเทพโต้ตอบ ทำให้แองเซลกัดฟันกรอด
“พวกท่านเป็นถึงเผ่าเทพที่ยิ่งใหญ่ ก็หาวิธีช่วยเขาเข้าสิ ไม่ใช่เอะอะก็ดีแต่สังหาร!”
แองเซลตอบโต้อย่างไม่คิดเกรงกลัว เพราะความเป็นห่วงเรนารด์ และสงสารลูก้าที่ถูกมาร์ลิคใช้เป็นหมาก จึงทำให้เขาลืมตัวลืมตน ทำแม้กระทั่งกล้าเผชิญหน้ากับเผ่าเทพที่เหนือกว่า
“เจ้า!”
ทหารเทพชะงักคำพูด ยอมรับว่าแต่แรกก็นึกโมโหที่ถูกอีกฝ่ายซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ต้อยต่ำกว่าต่อว่า แต่พอเห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของแองเซล และใบหน้าทรมานเจ็บปวดของลูก้า ก็พลันได้สติว่าชายหนุ่มยังคงไม่ถูกพลังปีศาจกลืนจนหมด และยังน่าจะช่วยเหลือได้อย่างที่แองเซลว่ามา ทหารเทพผู้นั้นตัดสินใจใช้พลังเวทของตนสะกดร่างของลูก้าไว้ในข่ายอาคม ก่อนจะหันไปทางเพื่อนอีกคน
“ข้าจะตรึงไว้เอง ไปเรียกท่านนายกองมาเร็ว!”
ทหารเทพนายนั้นบอกเพื่อนของตนที่พยักหน้าแล้ววิ่งจากไป แล้วจึงหันมาทางแองเซล
“พวกข้าไม่ใช่พวกเย็นชาไร้หัวใจหรอกนะ ...แต่ในสงคราม ความเย็นชาและเด็ดเดี่ยว คือหนทางที่จะนำไปสู่ชัยชนะมากที่สุดต่างหาก!”
“แต่นี่ไม่ใช่สงครามนี่ขอรับ”
แองเซลโต้ตอบ ใจเย็นลงบ้างแล้ว พลางส่งยิ้มด้วยความขอบคุณให้อีกฝ่าย ทำให้คนมองนิ่งอึ้ง ก่อนจะยิ้มเขิน ๆ ตอบ จากนั้นแองเซลก็วิ่งไปดูอาการของเรนาร์ด ส่วนทหารเทพคนอื่น ๆ ที่ได้ข่าว ก็มาช่วยเพื่อนตรึงร่างของลูก้า และสักพักไม่เพียงแค่นายกองเวนอลจะตามมา แม้แต่เจราล และพวกของดราโก รวมไปถึงราชินีโอลิเวีย ก็ตามออกมากันทั้งหมด ราชินีคนงามสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นร่างของลูก้า และลูกชายของตนที่อยู่กับแองเซล
“อืม ... วุ่นวายกันจริงหนอ...เฮ้อ! ช่วยไม่ได้นี่นะ”
เจราลพึมพำ แต่กลับมีรอยยิ้มที่ริมฝีปากได้รูปนั่น จากนั้นจอมทัพเทพจึงสั่งให้ทหารของตน ปลดเขตแดน ซึ่งทันทีที่เขตแดนถูกปลด มือปีศาจขนาดใหญ่ ก็เตรียมฟาดมาที่ร่างของเจราลทันที ทว่าก็ถูกกำแพงโปร่งใสที่เจ้าตัวสร้างกั้นขวางไว้ก่อน
“เวทต้องห้าม ...ผู้ที่สร้างคงต้องเป็นปีศาจที่เก่งกาจพอดู ทั้งที่ผู้ใช้เป็นมนุษย์แท้ ๆ ยังก่อเรื่องวุ่นวายได้เพียงนี้”
จอมทัพหนุ่มเปรยเบา ๆ ก่อนจะเหลือบไปมองราชินีคนงาม แล้วลอบกระตุกยิ้มที่ริมฝีปาก จากนั้นร่างของเจราลก็พลันหายวับไปจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ และปรากฏต่อหน้าของลูก้าในชั่วพริบตา
“ข้ายังช่วยเจ้าได้ ...แต่แขนข้างนี้ของเจ้าคงต้องถูกทำลายลง เข้าใจนะ”
ลูก้ากัดฟัน ควบคุมสติ แล้วพยักหน้ายินยอม
“ลงมือได้เลยขอรับ”
“ดี! เด็ดเดี่ยวใช้ได้”
เจราลเอ่ยชม แล้วจึงเสกดาบสีทองอันใหญ่ขึ้นมาในมือ ตัดฉับที่ต้นแขนของชายหนุ่ม ทำเอาเรนาร์ดต้องเบือนหน้าหนีไปซุกหลบที่อกของแองเซลด้วยความกลัวและเจ็บปวดแทนพี่เลี้ยงคนสนิท
ร่างของลูก้ากระตุกเฮือก ก่อนจะอ่อนแรงล้มลง เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นมาจากแขนข้างที่ถูกตัดทิ้งนั่น เนื่องจากเจราลใช้พลังเวทเผาผลาญจนมันค่อย ๆ มอดไหม้ และสลายเป็นฝุ่นธุลีไปในที่สุด จากนั้นจอมทัพเทพ ก็ช่วยห้ามเลือดที่บาดแผลของลูก้า และส่งชายหนุ่มให้ทหารเทพของตนที่อยู่แถวนั้น
“พาเขาไปพัก ข้าจะกลับไปตัดสินเรื่องที่ราชามังกร ลักลอบเข้าดินแดนมนุษย์ และก้าวก่ายต่อการเมืองการปกครองของอาณาจักรแห่งนี้ต่อ”
เจราลแสร้งเปรยขึ้นเสียงดังให้ได้ยินไปทั่ว ทำให้ดราโกกัดฟันกรอด ส่วนราชินีโอลิเวียลอบยิ้มอย่างยินดี
“ไม่จริง! ท่านดราโกไม่ผิด ท่านดราโกไม่ได้ ใช้อำนาจของตัวเองก่อเรื่อง มิหนำซ้ำ ท่านดราโกยังช่วยเหลือรัชทายาทที่แท้จริงของอาณาจักรนี้เอาไว้อีกด้วย!”
เสียงเล็กที่ตะโกนขัดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันขวับไปมองยังต้นเสียงแทบพร้อมกัน เรนาร์ดที่ค่อยยังชั่วจากอาการจุก ลุกขึ้นยืน แล้วจึงหันไปมองทางมารดา ที่บัดนี้มีสีหน้าซีดเผือด
“คนที่ผิดต่ออาณาจักรนี้จริง ๆ ก็คือ ท่านแม่...ไม่สิ คือราชินีโอลิเวียต่างหาก!”
ราชินีคนงามชะงักงัน ใบหน้าเผือดซีด ก่อนจะตั้งสติได้ แล้วโพล่งใส่อย่างเคืองแค้น
“เจ้าพูดเหลวไหล! เจ้าลูกอกตัญญู! ท่านอย่าไปฟังมันนะ มันใส่ความข้า!”
ราชินีโอลิเวียรีบหันไปบอกกับเจราล ซึ่งจอมทัพเทพก็แสร้งทำเป็นงุนงง พลางเลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนย้อนถาม
“หือ? แต่นั่นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจ้าไม่ใช่รึ เขาควรที่จะเข้าข้างเจ้าสิ”
ราชินีคนงามชะงัก เตรียมหาคำแก้ตัว แต่ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเจ็บปวด ดังมาจากบุตรชายที่มีใบหน้าขมขื่น
“ใช่! ข้ามันอกตัญญู ไม่เคยดีในสายตาของท่าน ...แต่ท่านรู้ไหมท่านแม่ ข้ายอมเป็นลูกอกตัญญู เพื่ออย่างน้อย ท่านจะได้ตาสว่างสักที!”
ราชินีโอลีเวียใบหน้าซีดเผือด พูดอะไรไม่ออก เรนาร์ดเห็นเช่นนั้น จึงหันไปทางเจราล แล้วบอกกับอีกฝ่ายทั้งที่น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม
“ท่านแม่สมคบคิดกับจอมเวทมาร์ลิค ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นเผ่าปีศาจ ...เขาเป็นคนเดียวกับที่ทำให้แขนของลูก้าเป็นอย่างนั้น...ท่านแม่อยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของท่านพี่เรโน ...และการตายของราชินีเฮเลน ...เรื่องพวกนี้นางเป็นคนบอกกับข้าจากปากของนางเอง ดังนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ข้าโป้ปดมดเท็จ ปั้นน้ำเป็นตัวเพื่อมาใส่ร้ายนางแน่ ...ถ้าพวกท่านไม่เชื่อก็เชิญตรวจสอบได้ตามสบาย!”
ราชินีโอลิเวียใบหน้าซีดขาวยิ่งเสียกว่ากระดาษ นางทรุดกายลงไปนั่งกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ และพอทหารเทพจะเข้ามาประคอง นางก็โบกไม้โบกมือขับไล่พวกเขาออกไป
“ไม่! อย่ามาจับข้านะ! ข้าไม่ผิด! ข้าไม่ผิด! ข้าแค่ทำตามที่มาร์ลิคมันชี้แนะเท่านั้น! ไม่ใช่ความผิดของข้านะ!”
นางโวยวายอย่างเสียสติด้วยความหวาดกลัว เรนาร์ดมองมารดาที่เป็นเช่นนั้นทั้งน้ำตา แล้วเบือนหน้าหลบ ก่อนพยายามกลั้นสะอื้นอย่างสุดกำลัง ภาพที่เห็นทำให้ผู้ใหญ่ทั้งหลายรู้สึกสะท้อนใจ และเวทนาในตัวเด็กน้อยผู้นี้ยิ่งนัก
“เรนาร์ด...ไว้ท่านพี่ของเจ้าฟื้น แล้วข้าจะพาพวกเจ้าไปเที่ยวเล่นพักผ่อนนอกเมืองด้วยกันนะ”
ดราโกตบบ่าของเด็กน้อยเบา ๆ อย่างปลอบโยน ซึ่งเรนาร์ดก็ก้มหน้าเช็ดน้ำตาและเงยหน้าฝืนยิ้มรับ
“ขอรับ...ขอบคุณท่านมาก”
จากนั้นราชินีโอลิเวียก็ถูกควบคุมตัวไป ส่วนเจราลก็สั่งให้ทหารของตนไปตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แล้วจึงหันมาทางดราโก
“ราชามังกร ท่านก็สมควรกลับอาณาจักรของตัวเองได้แล้ว ...จริงอยู่ที่ครั้งนี้ได้ท่านมีส่วนช่วย แต่กฎ ก็ย่อมเป็นกฎ ครั้งนี้ข้าอาจจะผ่อนปรนให้ท่านได้ แต่หากเกิดปัญหาขึ้น ข้าคงจะหลีกเลี่ยงการลงโทษท่านไม่ได้แล้วล่ะนะ”
มังกรหนุ่มมองจอมทัพเทพอย่างนึกสงสัย ที่อีกฝ่ายดูรู้จักสนิทสนมกับเขาอย่างประหลาด ทั้งที่เขาเองเคยเห็นเจราลแค่เพียงไม่กี่ครั้ง ครั้งแรกก็ตอนที่เขารับตำแหน่งราชามังกร และอีกครั้งก็รู้สึกจะเป็นงานฉลองของอาณาจักรที่อีกฝ่ายเป็นตัวแทนของเผ่าเทพมาร่วมงาน ทั้งที่จริง ๆ จะส่งพวกตำแหน่งต่ำกว่ามาแทนก็ยังได้
“ท่านเจราล ...ถามจริงเถอะ ท่านยังมีอะไรปิดบังข้าอีกหรือไม่”
ดราโกถามตรง ๆ อย่างไม่คิดจะอ้อมค้อม ทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ
“ช่างเหมือนที่คนผู้นั้นเล่าให้ฟังไม่มีผิด... ท่านดราโก อย่าได้กังวลเลย ถึงจะบอกทั้งหมดไม่ได้ แต่รับรองว่าข้าน่ะ ไม่ได้คิดร้ายอันใดกับท่านหรอกนะ”
จากนั้นจอมทัพเทพก็เรียกไทนอสมาคุยด้วย และเขาจึงมอบหนังสือที่มีตราประทับ แต่งตั้งให้ไทนอสดำเนินการตัดสินโทษบุคคลที่กระทำความผิดในอาณาจักรแทนตน แล้วจึงขอตัวกลับเผ่าเทพพร้อมกองทัพที่ลงมา สร้างความโล่งใจให้กับแทบทุกคนในอาณาจักรกันถ้วนหน้า ที่เรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดล้วนผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
--- TBC ---
หนูน้ำฟ้านอนหลับสบายมาหลายตอนเลยแฮะ หุ ๆ เอาเหอะ พอตื่นมาเดี๋ยวก็ต้องรับศึกหนัก จากพ่อมังกรหื่นอยู่ดี
ป.ล. มีใครทายถูกไหมเอ่ย ว่าคนคนนั้น ของเจราล คือใคร ~ ถ้ามีคนทายถูกเดี๋ยวจะแจกตอนพิเศษของคู่นี้ลงให้อ่านนะจ๊ะ อิ ๆ
ใกล้จบ(อีกละ) แต่ก็ยังมีบทสรุปที่ต้องเคลียร์อยู่เล็กน้อย ยังไงก็ขอบคุณที่ตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ :pig4:
-
เราขอเดาว่าเป็นพี่ชายอีกคนที่เหลือของดราโก
:-[ :-[
ตอนนี้น้ำฟ้าหลับอย่างเดียวเลยนิ
-
^
^
เห็นด้วย :z2:
-
เราขอเดาว่าเป็นพี่ชายอีกคนที่เหลือของดราโก
:-[ :-[
ตอนนี้น้ำฟ้าหลับอย่างเดียวเลยนิ
เห็นด้วยค่ะ
-
มาแล้วๆ ติดตามค๊า จะจบแล้วใจหายจังเลย -^-
-
อือฮึ...คลี่คลายด้วยดี
น่าสงสารเรนาร์ด หวังว่าลูก้าจะไม่ได้รับโทษหนักมากนะ
คู่ของเจราลอาจจะเป็นพี่ชายดราโกแหละนึกถึงใครไม่ออกแล้ว
-
เป็นพี่ชายอีกคนของดราโกแน่ๆ ฟันธง :3123:
-
ต้องเปนใครที่เกี่ยวกับดราโกแหงๆ หนูน้ำฟ้านอนยาว อู้มาก หุๆ
-
o13 o13
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.23 ปิดคดี
...เมื่อน้ำฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าเรื่องราวทั้งหมดจบสิ้นลงอย่างเรียบร้อย เด็กหนุ่มยกเว้นโทษตายให้กับราชินีโอลิเวียตามที่เคยลั่นวาจา โดยการส่งอดีตราชินีไปยังตำหนักท้ายปราสาท ที่มีไว้ควบคุมกักขังพวกนักโทษทางการเมืองโดยเฉพาะ และให้การปฏิบัติดูแลอย่างเหมาะสม เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นถึงมารดาของรัชทายาทที่กำลังจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งราชาของอาณาจักรในอนาคตอันใกล้นี้
นอกจากนั้น สภาพของหญิงสาวที่กลายเป็นคนเสียสติ เหม่อลอย ไม่รับรู้รอบด้าน ก็ทำให้น้ำฟ้ายอมอโหสิกรรมที่หล่อนเคยกระทำกับเขาเอาไว้ทั้งหมด
“เรนาร์ด... ลูก้า เป็นยังไงบ้าง หือ?”
น้ำฟ้าทักทายน้องชายของตนและเจ้าของห้อง เรนาร์ดในตอนนี้ย้ายห้องพักมาเฝ้าพี่เลี้ยงคนสนิท ไม่ยอมไปไหน จนกว่าจะแน่ใจว่าอาการของลูก้านั้นเป็นปกติ
“ท่านเรโน...”
ลูก้าที่พอเห็นว่าใครเข้ามา เตรียมจะลุกขึ้นทำความเคารพ ทว่าน้ำฟ้ากลับโบกไม้โบกมือห้ามไว้เสียก่อน
“ไม่ต้อง ๆ คุณเพิ่งฟื้นตัวแท้ ๆ อย่าขยับอะไรให้มากเลย เดี๋ยวเจ็บขึ้นมาอีก เรนาร์ดจะร้องไห้เอาเสียเปล่า ๆ”
เรนาร์ดหันไปทำหน้าแดง ๆ ใส่พี่ชาย น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินมาขยี้ศีรษะของน้องชายเล่นอย่างเอ็นดู ภาพที่เห็นทำให้ลูก้านึกละอายยิ่งนัก ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดจะสังหารเด็กหนุ่มตรงหน้าผู้นี้
ก่อนหน้านั้น หลังจากที่น้ำฟ้าฟื้น ลูก้าจำได้ว่าตนรีบพาร่างที่อ่อนล้าไปเข้าเฝ้า เพื่อที่จะขอรับอาญาแต่เพียงผู้เดียว และยืนยันให้อีกฝ่ายเชื่อมั่นว่า เรนาร์ดไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในการกระทำปองร้ายต่อน้ำฟ้าแม้แต่น้อย
ทว่าเด็กหนุ่มกลับไม่ได้ลงอาญาเขาแต่อย่างใด เจ้าตัวยิ้มอ่อนโยนส่งให้ แล้วหันไปโอบบ่าเรนาร์ด ก่อนจะหันมาบอกกับเขา ว่านับจากนี้ ให้เขาคอยดูแลปกป้องเรนาร์ดให้ดี ในฐานะองครักษ์ของราชาคนใหม่แห่งอาณาจักร และยังเตือนเขาว่า การจงรักภักดีนั้นเป็นเรื่องดี แต่ก็ต้องเลือกด้วยว่า สิ่งที่กระทำเพื่ออีกฝ่ายนั้นถูกต้องหรือไม่ และจะนำผลร้ายมาสู่คนที่เราเคารพรักหรือไม่
“เห็นลูก้าดูแข็งแรงแบบนี้ก็ดีแล้ว ...แต่น่าเสียดายนะที่เรื่องแขน...”
น้ำฟ้าชะงัก แล้วสีหน้าหมองลง เพราะเผลอพูดในสิ่งที่น่าจะทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายออกไป
“ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ...ถึงจะมีแขนแค่ข้างเดียว แต่ข้าก็จะปกป้องท่านเรนาร์ดอย่างสุดกำลัง”
ลูก้าตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเชื่อมั่น ไม่มีร่องรอยแห่งความหม่นหมองให้เห็น ทำให้น้ำฟ้ายิ้มออกมาอย่างสบายใจเช่นกัน
“ดีแล้วล่ะนะ ...เพราะผมคงอยู่ที่นี่อีกไม่นานนัก พอเสร็จงานฉลองรับตำแหน่งราชาของเรนาร์ด ผมก็คงจะกลับ...”
น้ำฟ้าชะงัก แล้วหันไปทางดราโกที่ยืนมองเขาอยู่ข้าง ๆ เด็กหนุ่มฝืนยิ้มแล้วเอ่ยต่อ
“คงกลับอาณาจักรมังกร พร้อมกับดราโกล่ะนะ”
“เสียดายจังขอรับ ข้าอยากให้ท่านพี่อยู่ด้วย...ไม่สิ ข้าอยากให้ท่านพี่ดำรงตำแหน่งราชามากกว่า ...ไม่เปลี่ยนใจแน่หรือขอรับ”
เรนาร์ดยังคงตื๊อต่อ ยังไงเขาก็ไม่เห็นว่าเขาจะเหมาะสมมากกว่าน้ำฟ้าแต่อย่างไร
“เด็กดื้อ! พี่บอกน้องแล้วใช่ไหม ว่าน้องเหมาะสมกับตำแหน่งราชาที่สุดแล้ว... น้องเกิดและเติบโตในอาณาจักรนี้ และน้องยังเข้าใจหัวอกของประชาชนในอาณาจักร ...พี่เชื่อนะเรนาร์ด ว่าน้องจะนำพาอาณาจักรของเราไปสู่ความรุ่งเรืองได้ในอนาคต”
น้ำฟ้าลูบศีรษะแล้วเอ่ยให้กำลังใจเด็กน้อยตรงหน้า เรนาร์ดนิ่งอึ้งไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ แล้วเงยหน้าสบตากับพี่ชายด้วยแววตาจริงจังหนักแน่น
“ขอรับ...ท่านพี่ ข้าจะทำให้ได้อย่างที่ท่านพี่หวัง!”
“เด็กดี...พี่ฝากอาณาจักรของเราให้น้องดูแลด้วยนะ ...ถ้ายังไงพี่จะมาเยี่ยมบ่อย ๆ”
เรนาร์ดตาวาว พลางโผเข้ากอดพี่ชายแน่น
“จริง ๆ นะขอรับ ท่านพี่ต้องมาหาข้าจริง ๆ นะขอรับ”
“หึ ๆ จริงสิ ...ถึงจะมีคนไม่ยอมให้มา แต่ก็จะแอบหนีมาให้ได้”
ดราโกสะดุ้ง แล้วทำเสียงฮึในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนน้ำฟ้าก็หัวเราะเบา ๆ แล้วจึงเดินไปสอบถามอาการของลูก้าอีกพักหนึ่ง เขาจึงขอลากลับตำหนัก เพื่อไปจัดเตรียมพิธีการหลาย ๆ อย่างกับไทนอสอีกต่อไป
ในวันพิธีส่งมอบมงกุฎราชาให้กับรัชทายาทองค์รอง ประชาชนและผู้คนต่างมาร่วมแสดงความยินดีกันล้นหลาม เต็มพื้นที่ลานกว้างของวังหลวงเต็มไปหมด น้ำฟ้าและเรนาร์ดที่ยืนอยู่บนระเบียงกว้างของชั้นสอง ยืนโบกไม้โบกมือให้กับประชาชน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องยินดีที่เรียกชื่อเจ้าชายทั้งสองก้องกังวานไปทั่ว แองเซล และลูก้า มองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างชื่นชม แต่แล้วพวกเขาก็ต้องพบกับความตกตะลึง เมื่อจู่ ๆ ก็พลันเกิดรอยแยกของมิติด้านหลังของเจ้าชายทั้งสอง และวินาทีที่พวกองครักษ์ปราดเข้าไปหารอยแยกนั่น น้ำฟ้าก็ถูกมือลึกลับประกบปิดปาก แล้วลากหายเข้าไปในรอยแยกมิติด้วยกันทันที
“ท่านพี่!!”
เรนาร์ดตะโกนเรียกน้ำฟ้าลั่นด้วยความตกใจ เมื่อน้ำฟ้าและรอยแยกนั้นหายไปต่อหน้าต่อตา โดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ
ลูก้ารีบไปประคองร่างอันสั่นเทาตรงหน้ามาสวมกอด ไม่ให้ร่างนั้นล้มลง ประชาชนต่างตกตะลึง พึมพำกันระงมด้วยความขวัญเสีย แองเซลสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิดที่ไม่อาจช่วยน้ำฟ้าไว้ได้ทัน ทว่าดราโกกลับยืนนิ่งเฉย แล้วเดินมาตบบ่าของเจ้าชายน้อย
“พี่เจ้าไม่เป็นไรหรอก...เชื่อข้าสิ”
สีหน้าและรอยยิ้มเชื่อมั่นของราชามังกร ทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับงุนงง ยกเว้นไทนอสที่ลอบยิ้มน้อย ๆ อยู่ลำพัง จากนั้นจอมปราชญ์แห่งฮาร์โมเนีย จึงเดินไปยังหน้าระเบียงกว้างแล้วเอ่ยเสียงก้องกังวานให้ทุกคนได้ยิน
“พิธีมอบมงกุฎแห่งราชา กำลังจะเริ่มขึ้น ...ข้าขอเป็นตัวแทนอาณาจักรและเหล่าขุนนาง ทูลเชิญเจ้าชายรัชทายาทองค์ปัจจุบัน ท่านเรโน ...มาปรากฏกายต่อหน้าเหล่าขุนนางและประชาชนของฮาร์โมเนีย ณ บัดนี้!”
ขาดคำของไทนอส แทบทุกคนบนระเบียงนอกจากดราโกถึงกับนิ่งอึ้ง ยิ่งเมื่อได้เห็นร่างของใครบางคนที่เดินออกมาจากเงามืดในปราสาท ทุกคนก็ยิ่งตกตะลึงตาค้างไปตาม ๆ กัน!
ณ อีกด้านหนึ่งในป่าลึกห่างจากวังหลวงไปราวร้อยกิโลเมตร ร่างในชุดคลุมดำก้าวออกมาจากมิติ พร้อมกับร่างบางในอ้อมแขน
“หึ ๆ พบกันอีกแล้วนะเจ้าชาย ...ท่านยังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลงจริง ๆ”
มาร์ลิคนั่นเอง ปีศาจเฒ่าไม่ได้หนีไปไหนไกลนัก ยังคงหลบซ่อนและรอคอยโอกาสที่จะช่วงชิงตัวน้ำฟ้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เขามั่นใจว่า หากควบคุมตัวน้ำฟ้าได้เมื่อใด ก็ย่อมต้องล่อดราโกมาให้ติดกับได้ไม่ช้าก็เร็วแน่
“แต่ข้าว่าเจ้ายังน่าเกลียดไม่เปลี่ยนเลยนะ... ยังไม่ตัดใจจากข้าอีกหรือ เจ้าปีศาจเฒ่า”
น้ำฟ้าบอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ทันทีที่ได้รับอิสระ สร้างความแปลกใจให้กับมาร์ลิคยิ่งนัก
“ดูท่านแปลกไปนะเจ้าชาย ...หรือคิดว่าข้าจะทำอะไรท่านไม่ได้กันแน่”
“หึ ๆ ข้ารู้ว่าเจ้าเก่ง ...พลังป้องกันที่ข้ามี ถ้าเจ้าคิดจะทำลายก็คงไม่ยาก”
เด็กหนุ่มบอกพร้อมกับยิ้มเย้ยหยันนิด ๆ
“เอาเถอะ...ข้าเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ ว่าเจ้าต้องการอะไร....”
ร่างบอบบางปลดกระดุมเสื้อออกช้า ๆ เผยให้เห็นผิวขาวผ่องเนียนนุ่มน่าสัมผัส มาร์ลิคกลืนน้ำลายลงคอ แม้ว่าน้ำฟ้าจะดูผิดแปลกไปจนน่าสงสัย แต่ท่าทางเย้ายวนใจในยามนี้ ทำให้เขาเผลอหลงลืมตัว จนต้องเดินเยื้องย่างเข้าไปหา แต่พอเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายก็หัวเราะคิก แล้วขยับหนี พลางยิ้มยั่วยวน จนปีศาจเฒ่าชักจะทนไม่ไหว แต่พอจะโถมเข้าหาเพื่อปลุกปล้ำ เขาก็ต้องสะดุ้งเฮือก ขนลุกเกรียวไปทั่วร่าง พอหันกลับไปมองก็ได้เห็น วัตถุเย็น ๆ สีทองที่จ่อมาสัมผัสที่ลำคอพร้อมกับจิตสังหาร อย่างน่าพรั่นสะพรึง
“ลงทุนจริง ๆ นะ กลัวว่ามันจะไม่ตกหลุมพรางเจ้าอย่างนั้นรึ!”
น้ำเสียงเย็นชาติดห้วนเอ่ยเกือบเป็นกระชากอย่างไม่สบอารมณ์ ร่างบางหัวเราะคิก แล้วเอ่ยตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ
“...ก็แล้วแต่ท่านจะคิด”
มาร์ลิคชะงักกึก แล้วจึงหันขวับไปยังน้ำฟ้า เด็กหนุ่มยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อออก ชวนให้คนมองใจเต้น แต่ก็ต้องกลับเป็นตกตะลึงเมื่อเห็นปลอกแขนอันคุ้นตาอยู่ที่แขนของอีกฝ่าย
“ลำบากแทบแย่ คนอย่างข้าถึงกับต้องลงทุนใส่เครื่องมือสะกดบ้า ๆ นี่ด้วยนะ…ท่านต้องถอดออกให้ข้าตามสัญญาด้วยล่ะ เจราล”
“หึ ๆ แน่นอน ...แต่คงต้องหลังจากให้ข้าลงโทษ เรื่องที่เจ้าทำหน้าที่ได้เกินพอดีก่อนล่ะนะ”
จอมทัพเทพบอกพร้อมรอยยิ้มดุ ๆ ชักไม่สบอารมณ์ที่คนรักมาถอดเสื้อผ้าโชว์เนื้อหนังมังสาให้ชายอื่นเห็น ดีไปที่อีกฝ่ายอยู่ในร่างของคนอื่น ขืนเป็นร่างของเจ้าตัวเอง เขาคงจะบันดาลโทสะ ควักลูกตาเจ้าปีศาจเฒ่านี่ออกไปแล้ว
“นี่พวกเจ้ารวมหัวกันหลอกข้ารึ! เป็นไปไม่ได้!”
มาร์ลิคตะโกนอย่างตื่นตระหนก เขาแน่ใจว่าเผ่าเทพกลับไปหมดแล้ว จึงคิดกบดานรอให้พวกดราโกประมาท ชิงลงมือลักพาตัวน้ำฟ้าในวันพิธีมอบมงกุฎ ที่การคุ้มกันค่อนข้างหละหลวมมากที่สุด แต่ไม่คิดว่าจะโดนซ้อนแผนเอาเช่นนี้
“ตัวบงการอย่างเจ้ายังลอยนวลอยู่ พวกเทพอย่างข้าจะปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง ...คิดถูกจริง ๆ ว่าเจ้ายังติดใจในตัวเด็กคนนี้ พวกเราจึงใช้แผนซ้อนแผน ปลอมตัวเป็นเขา ล่อให้เจ้าออกมายังไงล่ะ!”
เจราลพูดขึ้นราวกับจะรู้ใจอีกฝ่าย ทำให้มาร์ลิคต้องขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ
“เวนอล! นำตัวมันไปคุมขังที่คุกของดินแดนเทพ แล้วรอการตัดสินในภายหลัง!”
เจราลหันมาเรียกลูกน้องที่ติดตามเขามาพร้อมกัน อีกฝ่ายรับคำแล้วจัดการนำตัวมาร์ลิคไปทันที เหลือแต่เพียงเจราลกับร่างของเด็กหนุ่มยืนอยู่ลำพัง
“ยังไม่กลับร่างเดิมอีกหรือ ...ระวังนะ เกิดข้าติดใจร่างเด็กคนนี้ขึ้นมา น้องชายเจ้าจะลำบากเสียเปล่า ๆ”
เจราลเอ่ยกระเซ้า แต่คนฟังไม่ได้นึกโมโหอันใด กลับยิ้มน้อย ๆ แล้วมองปลอกแขนในมือตน
“ท่านมาไวกว่าที่คิดนะ ข้านึกว่า กว่าจะจับกระแสพลังเทพจากปลอกแขนนี่ได้ คงต้องถูกเจ้าปีศาจเฒ่านั่นลวนลามสักยกสองยกเสียแล้ว”
จอมทัพเทพสะดุ้ง แล้วตีสีหน้าบึ้งตึงใส่คนพูด ก่อนจะเดินมาโอบกอดร่างเปลือยท่อนบนอย่างถือสิทธิ์
“ถ้าเจ้าปล่อยให้มันทำเช่นนั้นกับเจ้า ข้าจะสังหารมัน แล้วจับเจ้าขึงบนเตียงของข้า เจ็ดวันเจ็ดคืนไม่ปล่อยเลย คอยดู!”
ร่างบางหัวเราะคิก แล้วจึงค่อย ๆ กลับคืนสู่ร่างเดิมของตน เป็นชายหนุ่มร่างโปร่ง ผมยาวดำสลวยดุจสีตา ใบหน้างดงามละม้ายคล้ายกับราชามังกรอยู่บ้าง
“ท่านนี่นะ...รู้ทั้งรู้ว่า ใจและกายของข้าเป็นของท่านแค่เพียงผู้เดียว ยังจะหึงอะไรไร้สาระอยู่ได้”
ดาร์เรนเอ่ยเย้า แต่คำพูดของเขาก็ทำให้คนฟังเริ่มคลายโทสะลงได้บ้าง
“ก็เพราะเจ้านั่นล่ะ รู้ทั้งรู้ว่าข้าทั้งรักทั้งหลงเจ้าถึงขนาดนี้ แต่กลับชอบยั่วให้ข้าหึงให้ข้าโมโหอยู่เป็นประจำ”
เจราลโต้กลับ แล้วเริ่มมือไม้อยู่ไม่สุข ลูบไล้แผ่นอกผ่านเสื้อหนังสีดำรัดรูปที่คนรักสวมใส่อยู่
“ฮึ ๆ ใจร้อนจริงนะเจราล ... แต่เสียใจด้วย ข้าไม่ชอบร่วมรักกลางป่ากลางเขาแบบนี้หรอกนะ”
ดาร์เรนยิ้มหวานยั่ว ทำให้คนมองกลืนน้ำลายลงคอ พลางร้องขอเสียงแหบพร่าด้วยไฟปรารถนา
“ถ้าเช่นนั้นก็รีบกลับตำหนักไปกับข้าพร้อมกันสิ...”
“ก็อยากอยู่หรอก...”
บุตรชายคนโตของอดีตราชามังกรเอ่ยพร้อมรอยยิ้มหวาน ก่อนจะผลักร่างสูงกว่าตนออกไปห่าง ๆ
“แต่เสียใจด้วยนะ เพราะข้าคิดถึงดราโกน้องชายของข้ามากกว่า ...ดังนั้นท่านก็ไปจัดการคดีของท่านให้เสร็จสิ้นเถอะ.. เพราะบางที ข้าอาจจะตามดราโกกลับอาณาจักรมังกร และไปพักที่นั่น จนถึงพิธีฉลองฤดูใบไม้ผลิก็เป็นได้”
จอมทัพเทพเบิกตากว้าง แล้วรีบคว้าร่างโปร่งมากอดหมับอย่างหวงแหน
“ไม่มีทาง! ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าห่างข้านานขนาดนั้นแน่!”
“แล้วใครกันที่เคยกักตัวข้าอยู่ที่ตำหนักเทพเกือบครึ่งปี ... ข้าแค่จะกลับบ้านเยี่ยมญาติไม่กี่เดือน ท่านยอมให้ข้าไม่ได้เชียวหรือ?”
ดาร์เรนบอกด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเย็นชา แบบที่เจราลต้องกลืนน้ำลาย และยอมปล่อยร่างในอ้อมแขนให้เป็นอิสระอย่างไม่เต็มใจนัก
“ข้ารักเจ้านะดาร์เรน ...”
“หึ ๆ ข้ารู้ ...ข้าก็รักท่านนะเจราล”
ดาร์เรนบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากคนรักแผ่วเบาอย่างประจบ พลางพลิ้วกายหลบอ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างจงใจ
“ข้ากลับฮาร์โมเนียก่อนล่ะนะ ที่รัก...”
มังกรหนุ่มสร้างรอยแยกมิติขึ้นตรงหน้าอย่างไม่ลำบากอันใดนัก เพราะพลังเวทของทายาทแห่งราชวงศ์มังกร แม้จะลดเหลือเพียงครึ่งเดียว แต่ก็ยังเพียงพอที่จะสามารถป้องกันตัวเองได้สบาย ๆ เขาจึงออกรับอาสาปลอมตัวเป็นน้ำฟ้าแทนเช่นนี้ แม้ก่อนหน้านั้น เจราลจะค้านอย่างไม่สบอารมณ์นักก็ตาม แต่จอมทัพเทพก็ไม่เห็นมีใครที่จะเหมาะสมเท่ากับดาร์เรนอีกแล้ว
“เผ่ามังกร...มีแต่พวกชอบก่อปัญหา และกวนโมโหแทบทั้งนั้น!”
เจราลสบถเบา ๆ แต่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าคนรักชอบยั่วอารมณ์เขา แต่จอมทัพเทพก็ยังคงรักมั่นคงในตัวของอีกฝ่ายไม่เสื่อมคลาย และเขาเองก็มั่นใจว่าดาร์เรนก็คิดกับเขาไม่ต่างกันนัก ถึงแม้มังกรหนุ่มจะชอบแกล้งแหย่ให้เขาหึงบ่อย ๆ ก็ตามอยู่บ้างล่ะนะ!
--- TBC ---
-
สามพี่น้องมังกรนี่เอาดีแต่ทางนี้แล้วใช่มั้ย :z1:
-
ไม่ผิดโผจากที่คิดเท่าไหร่
ดาร์เรนนี่สมกับเป็นพี่ใหญ่จริง ๆ แสบถึงทรวงยิ่งกว่าดาเนียลกับดราโกซะอีก
-
จะจบแว้ววว o13
แต่แองเซลยังไร้คู่อยู่เลยอะ
-
รวดเร็วทันใจ
รอตอนต่อไปน่ะจ๊ะ ^^ สู้ๆ
-
้ใช่พี่ของดราโกจริงๆด้วย
-
อยากอ่านตอนพิเศษของคู่นี้บ้างว่าเป็นมายังไง คึคึ
-
:z1:
ดาเรนเล่นเทพเลยหรอ แร๊งงงง
อิอิ อยากได้ตอนพิเศษคู่นี้
-
เหลือแต่แองเซลที่ไร้คู่สิ น่าสงสารจัง
ท่านพี่ดาเรนเล่นของสูงเลยนะ
-
ว่าเเล้วเชียวคนสนิทของท่านเจราลต้องเป็นพี่ชายดราดก แต่พี่น้องบ้านนี้ จะไม่ยอมมีทายาท
แต่ไงก็ชอบคะ เพราะเลือดวายมากว่า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o13 o13 o13
-
:o8: :o8: :o8:
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.24 คืนถิ่น
...น้ำฟ้าเพิ่งมีโอกาสได้เห็นพี่ชายคนโตของดราโกแบบใกล้ชิดก็ครั้งนี้ ดาร์เรนเป็นผู้ชายที่สวยมาก สวย...เสียยิ่งกว่าผู้หญิงแท้ ๆ ผิดกับน้องชายอีกสองคนที่ดูหล่อเหลา และมาดเข้มแกร่งสมชายชาตรี แต่ถึงอย่างนั้น ดาร์เรนก็เป็นผู้ชายที่สามารถทำให้หญิงหรือชายที่อยู่ใกล้เขาใจเต้นและหลงใหลในตัวของอีกฝ่ายได้เช่นกัน
“ขอบคุณท่านพี่ที่ช่วยพวกเราในครั้งนี้ ...แต่ข้าว่าท่านน่าจะกลับไปพร้อมคนรักของท่านนะ ท่านเจราลอาจจะไม่ชอบใจนักก็ได้ ที่ท่านดูไม่ให้ความสำคัญกับเขาเท่าที่ควร”
ดราโกรีบออกปากไล่ทางอ้อม เมื่อเห็นท่าทีที่คนรักแสดงออกต่อพี่ชายของตน
“หึ ๆ ข้ากับเจราลเข้าใจกันดีเกินกว่าที่เจ้าคิดนะดราโก ...แล้วที่สำคัญ ข้าก็รู้ดีว่าทำไมเจ้าไม่อยากให้ข้าอยู่ใกล้พวกเจ้า จริงไหม?”
ดาร์เรนเอ่ยกระเซ้า รู้สึกยินดีที่จับจุดอ่อนน้องชายผู้น่ารักคนนี้ได้ เพราะการกลั่นแกล้งคนที่รักมาก ๆ คืองานอดิเรกอย่างหนึ่งของเขานั่นเอง
“ท่านพี่ดาร์เรน น้ำฟ้าเป็นของข้านะ!”
ดราโกรีบโพล่งใส่ ขณะที่เด็กหนุ่มซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของราชามังกรหน้าแดงก่ำ
“ของเจ้าก็ของเจ้าสิ ข้าพูดสักคำหรือว่าจะแย่งมา หือ?”
ดาร์เรนตอบเรียบ ๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะโปรยยิ้มหวานหว่านเสน่ห์ให้กับคนรักของน้องชาย จนอีกฝ่ายหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก
“ท่านพี่!”
ดราโกตวาดอย่างหงุดหงิด ทำเอาดาร์เรนต้องหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
“เจ้านี่เป็นเอามากจริง ๆ นะดราโก ... เจ้าหึงหวงข้าแบบนี้ รู้ไหมว่ามันเสียมารยาทต่อคู่รักของเจ้าขนาดไหน ... สิ่งที่เจ้าทำ มันแสดงถึงการไม่เชื่อใจในตัวอีกฝ่าย และแสดงถึงความไม่มั่นใจ ว่าตัวเจ้าจะผูกมัดเขาไว้ ให้เป็นของเจ้าได้คนเดียว จริงไหม?”
ราชามังกรเงียบกริบ เหลือบมองน้ำฟ้าก็เห็นอีกฝ่ายยังคงหน้าแดง แต่สายตาที่มองตนนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ดราโกถอนหายใจ แล้วจึงผ่อนเสียงลง
“ข้าเข้าใจเรื่องนั้น ...แต่เพราะรักมากเหลือเกิน มันจึงหวาดระแวงไปหมด ...โดยเฉพาะท่าน ...ท่านพี่ดาร์เรน ...ก่อนหน้านั้น ท่านก็แย่งคู่รักของข้าไปไม่รู้กี่รายต่อกี่รายแล้ว หรือท่านจะเถียงว่าไม่จริง!”
น้ำฟ้าสะดุ้งกับประโยคที่ได้ยิน ร่างในอ้อมกอดขืนตัว จนดราโกรู้สึก ก่อนจะชะงักเมื่อคิดได้ว่าตนเผลอพูดเรื่องต้องห้ามออกไปเสียแล้ว เจ้าตัวรีบส่งสายตาอ้อนวอนไปยังพี่ชายคนโต เพื่อหวังจะให้ดาร์เรนช่วยเปลี่ยนสถานการณ์คับขันยามนี้ให้กลายเป็นดีกว่าเดิม ทำเอาดาร์เรนอมยิ้ม แล้วจึงเปรยขึ้นช้า ๆ
“หึ ๆ คู่รักอย่างนั้นหรือ ... ทั้งเจ้าและข้าต่างรู้ดีว่า อดีตที่ผ่านมาสำหรับพวกเรา ล้วนหาใช่ ‘ตัวจริง’ เหมือนอย่างในปัจจุบันนี้ไม่ ...มังกรอย่างพวกเราแม้จะรักสนุกไปทั่ว แต่หากตกลงปลงใจที่ผู้ใดแล้ว ก็จะมอบความรักอันมั่นคงให้แก่ผู้นั้นตลอดไป...เหมือนอย่างที่เจ้าได้เจอตัวจริงของเจ้า เช่นเดียวกับข้าที่เจอตัวจริงของข้าแล้ว ในยามนี้ ...”
ดาร์เรนเอ่ยขึ้นเรื่อย ๆ ทว่ากลับจ้องมองน้ำฟ้าด้วยแววตาสื่อความหมาย ที่ทำให้คนฟังหน้าแดง เพราะรู้ความนัยในคำพูดนั้นดี ...ถึงแม้อดีต ดราโกจะเจ้าชู้สักเพียงใด แต่ปัจจุบันนี้ คนรักของมังกรหนุ่ม มีเพียงเขาผู้เดียวเท่านั้น
ด้านดราโกเมื่อรับรู้ว่าร่างบางเลิกต่อต้านและปล่อยตัวปล่อยใจในอ้อมกอดของเขาตามเดิม ก็รู้สึกโล่งอก ก่อนจะลอบพยักหน้าขอบคุณเบา ๆ ที่พี่ชายช่วยพูดให้สถานการณ์ที่กำลังจะตั้งเค้าทะมึนคลี่คลายลง ดาร์เรนหัวเราะในลำคอ แล้วจึงขอตัวออกไปจากห้อง ปล่อยให้คู่รักพูดคุยภาษารักต่อกันตามลำพังหลังจากนั้น
ในที่สุดกำหนดวันออกเดินทางกลับอาณาจักรมังกรก็มาถึง แม้จะเศร้าเสียใจที่ต้องจากบ้านเกิดและน้องชายร่วมสายเลือด แต่น้ำฟ้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเลือกกลับพร้อมราชามังกร โดยเฉพาะหลังจากที่ได้ทราบจากไทนอสว่า การเดินทางข้ามมิติไปยังอีกโลกหนึ่งนั้น ใช่ว่าจะทำได้ง่าย ๆ เพราะต้องอาศัยความแปรปรวนตามธรรมชาติ หรือไม่ก็ต้องใช้พลังเวทมหาศาลในการเปิดประตูมิติ ซึ่งถึงแม้ทำได้ ก็ใช่ว่าจะสามารถกำหนดสถานที่ได้ดังใจหมาย ปลายทางที่ไปอาจจะหลุดหลงไปยังอีกโลกหนึ่งที่ต่างจากตั้งใจเอาไว้
ก็ขนาดไทนอสตอนที่ส่งแองเซลไปหาน้ำฟ้าและรับน้ำฟ้ากลับมานั้น ยังต้องอาศัยการทำนายประกอบกับการใช้พลังเวทจากจอมเวทในอาณาจักรอีกหลายคน จึงสามารถนำน้ำฟ้ากลับมายังโลกนี้ได้สำเร็จ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกลับมาผิดสถานที่จนได้
ทว่าสิ่งที่ไทนอสไม่ได้บอกกับน้ำฟ้าก็คือ มีแต่เพียงจ้าวมังกรซึ่งได้รับพลังพิเศษสืบทอดต่อกันมาจากราชารุ่นก่อนเท่านั้น จึงจะเดินทางข้ามมิติไปโลกต่าง ๆ ได้อย่างเป็นอิสระ และที่เขาเลือกไม่บอก ก็เพราะต้องการให้ดราโกเป็นคนบอกน้ำฟ้าด้วยตนเอง ทั้งนี้เพื่อเป็นการขอบคุณที่ราชามังกรยอมยื่นมือเข้าช่วยเหลืออาณาจักร จนผ่านพ้นสถานการณ์เลวร้ายให้กลับสู่ปกติด้วยดี
“รักษาตัวด้วยนะเรนาร์ด”
“ท่านก็เช่นกันท่านพี่”
ภาพการสวมกอดล่ำลาของพี่น้องสร้างความประทับใจและตื้นตันให้กับทุกคนที่เฝ้ามอง ดราโกสร้างประตูมิติที่จะไปปรากฏยังอาณาจักรมังกร เพื่อย่นระยะในการเดินทาง เพราะอยากให้น้ำฟ้ากลับไปอยู่เคียงข้างเขาตามลำพังให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แปลงร่างเป็นมังกร แล้วบินไปเรื่อย ๆ น่าจะดีกว่านะ ไม่เปลืองพลังเวทดีออก”
ดาร์เรนเสนอ ซึ่งก็ทำให้น้ำฟ้าตาลุกวาวอย่างสนใจ เพราะตอนขามาเวลานั่งอยู่บนหลังครีอุส แล้วมองไปข้างล่าง แม้จะหวาดเสียว แต่ก็ชวนให้ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“ไม่ต้อง! กลับแบบนี้ล่ะดีแล้ว!”
ดราโกบอกอย่างหงุดหงิด เพราะถ้าให้แปลงเป็นมังกร พี่ชายของเขาก็คงไม่อาสาตัวเองอยู่แล้ว ก็มีเขานี่ล่ะที่ต้องแปลงเป็นมังกร แล้วยอมให้น้ำฟ้ากับพี่ชายนั่งไปบนหลัง...ลำพังเรื่องให้นั่งบนหลังน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ขืนปล่อยให้น้ำฟ้าอยู่สองต่อสองกับจอมเจ้าชู้อย่างดาร์เรน มีหวังคนรักของเขาได้ถูกอีกฝ่ายล่อลวง จนตกหลุมเสน่ห์ของพี่ชายเขาแน่
ดาร์เรนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ทำไมจะไม่รู้เท่าทันความคิดของน้องชาย แต่เขาก็แสร้งทำเป็นนิ่งเฉย แล้วหันไปชวนน้ำฟ้าเดินเข้าไปในประตูมิตินั้นด้วยกัน น้ำฟ้าพยักหน้า ก่อนจะหันมาอำลาทุกคนที่ฮาร์โมเนียอีกครั้ง และเมื่อทั้งสามจากไป เรนาร์ดก็นิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วฝืนยิ้มร่าเริงตามมา
“เอาล่ะ! ต่อไปนี้ข้าจะตั้งใจทำงาน เพื่อไม่ให้ท่านพี่ผิดหวัง... ไทนอส! ไปประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ปีนี้อาณาจักรของเราจะงดเก็บภาษี และให้เบิกข้าวสาลีจากยุ้งฉาง ออกมาจ่ายแจกพลเมืองที่ยากไร้ให้ทั่วอาณาจักร!”
จอมปราชญ์เฒ่าโค้งให้กับราชาองค์น้อยของเขา ก่อนจะสั่งให้ผู้เกี่ยวข้องจัดการตามคำสั่งนั้นต่อไป ตอนนี้อำนาจเด็ดขาดในการตัดสินของอาณาจักรอยู่ที่เรนาร์ดและตัวเขาซึ่งต้องเป็นพี่เลี้ยงชั่วคราวให้กับราชาองค์น้อย แต่เขาเชื่อว่าไม่นานนัก เรนาร์ดจะต้องแสดงอัจฉริยภาพของผู้นำออกมา และสามารถปกครองอาณาจักรแห่งนี้ได้ด้วยตนเองอย่างเต็มภาคภูมิ
พอมาถึงปราสาทมังกร ครีอุสก็รีบออกมาต้อนรับพวกดราโกอย่างรวดเร็ว จนคนที่เดินตามมาด้วยนึกหมั่นไส้
“ฮึ! ทีอย่างนี้รีบวิ่งหน้าตื่นมาเชียว ทีเราล่ะได้แต่คอยหลบหน้าหนี”
เดเนียลเปรยบ่น ทำให้คนอื่นลอบยิ้ม เพราะต่างรู้ดีว่ามังกรหนุ่มนั้นรู้สึกเช่นไรกับครีอุส
“ลำบากเจ้าแย่เลยนะครีอุส ที่ต้องคอยรองรับความเอาแต่ใจของทั้งดราโกและเดเนียล”
ดาร์เรนบอกกับอีกฝ่าย พลางตบบ่าเจ้าตัวเบา ๆ แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนมอบให้ ครีอุสยิ้มตอบอ่อนหวาน ทำให้มังกรอีกสองหน่อ ถึงกับทำเสียงฮึในลำคอด้วยความหมั่นไส้ ในตัวพี่ชายคนโตผู้ชอบตีสองหน้า วางมาดเจ้าชายผู้เคร่งขรึม สง่างาม อ่อนโยน และพึ่งพาได้ ต่อหน้าคนอื่น แต่ลับหลังช่างแสนจะเจ้าเล่ห์เสียยิ่งกว่าใคร
สำหรับครีอุสนั้น เขาให้ความชื่นชมเคารพนับถือ ต่อดาร์เรนมากเป็นพิเศษมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะดาร์เรนเวลาอยู่ต่อหน้าเหล่าฝูงชน มักจะวางตัวได้สง่างาม สุขุม สมแล้วกับที่เป็นสายเลือดราชวงศ์ อย่างที่เขาอยากจะให้ดราโกเป็นบ้าง แต่ราชามังกรก็ไม่เคยทำได้ มีแต่สร้างเรื่องปวดหัวให้คนสนิทอย่างเขา แทบไม่เว้นแต่ละวัน
และสำหรับดาร์เรนเอง เขาถือว่าครีอุสนั้น เปรียบเสมือนน้องชายของตนอีกคน มังกรหนุ่มให้ความรักและเอ็นดูในตัวพี่เลี้ยงของน้องชายคนที่สามนี้ค่อนข้างมาก และเขาก็ยังรู้ดีอีกด้วยว่า อีกฝ่ายเป็นที่หมายปองของน้องชายคนรองของเขามานานแล้ว
“ไม่เห็นท่านเสียนาน ท่านสบายดีไหมขอรับท่านดาร์เรน แล้วนี่เหตุใดถึงกลับพร้อมท่านดราโกได้เล่าขอรับ”
ครีอุสถามอย่างสงสัย แต่อีกฝ่ายยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงเอ่ยเบา ๆ พลางเปรยสายตาไปยังราชามังกร
“ข้าว่าเราไปนั่งจิบชาไป คุยกันไปดีกว่าไหม ...เพราะดูเหมือนดราโกจะอยากจัดการธุระส่วนตัวเต็มที่แล้ว”
ดราโกชะงัก พลางส่งยิ้มให้กับพี่ชายของตน อย่างเห็นดีด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะรีบฉุดมือน้ำฟ้ากลับเข้าห้องนอนของเขา โดยที่เด็กหนุ่มได้แต่เดินหน้าแดงก่ำตามไปติด ๆ
“เดเนียลล่ะ เจ้าจะไปด้วยไหม?”
“แน่นอน! ข้าไม่ยอมให้ท่านอยู่กับครีอุสสองต่อสองหรอกนะท่านพี่!”
เดเนียลเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ทำให้ครีอุสปรายตามามองเจ้าชายคนรองด้วยสายตาเย็นชา
“ท่านดาร์เรนไม่ใช่คนแบบเดียวกับท่านสักหน่อยท่านเดเนียล กรุณาให้เกียรติข้าและพี่ชายของท่านด้วย”
เดเนียลชะงักกึก แล้วรีบอ้อนอีกฝ่ายให้หายโกรธทันที
“โธ่! ครีอุส อย่าโกรธสิ ข้าแค่หึงเจ้าเท่านั้นเอง”
“ฮึ! ท่านมีสิทธิ์จะหึงด้วยรึ เวลาที่สัญญายังเหลืออีกเดือนกว่านะ อย่าลืมสิ!”
ครีอุสบอกอย่างหงุดหงิด ที่อีกฝ่ายก่อนหน้านั้น ก็คอยตามหึงเขาเช้าเย็น แม้กระทั่งเวลาที่เขาคุยกับเพื่อนทหารองครักษ์คนอื่น
ทางด้านดาร์เรนยิ้มน้อย ๆ มองทั้งคู่ถกเถียงกันโดยไม่ได้พูดขัดแทรกอะไร แต่ในใจกลับคิดว่าเขาเจอเรื่องสนุก ๆ อีกเรื่องเข้าให้แล้ว ...จริงอยู่ ที่เขารู้ดีว่าเดเนียลนั้นแอบหลงรักครีอุส แต่ไม่คิดว่าเวลาแค่ไม่นาน ทั้งคู่จะประสานสัมพันธ์กันคืบหน้าถึงเพียงนี้ แสดงว่าเดเนียลต้องรุกหนักพอสมควร ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้คนจริงจังอย่างครีอุสหวั่นไหวได้หรอก
จากนั้นดาร์เรนก็เดินนำไปยังห้องรับรองเงียบ ๆ พอเห็นดังนั้นครีอุสก็รีบเดินตามอีกฝ่ายไปในทันที ทำให้เดเนียลต้องสบถเบา ๆ กับตัวเอง แล้วรีบจ้ำอ้าวตามมังกรหนุ่มไปติด ๆ โดยที่คนเดินนำก็ได้แต่อมยิ้มน้อย ๆ อย่างนึกขำ
...ดราโกโน้มใบหน้าลงจูบแผ่นหลังขาวเปลือยเปล่าของร่างที่หลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลีย หลังจากที่พวกเขาใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนขลุกอยู่แต่ในห้องนอนไม่ได้ออกไปไหน โดยคนที่อยู่ด้านนอกก็เหมือนจะรู้ใจ จึงไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะทั้งคู่เลยสักคน
“น้ำฟ้า...ข้ารักเจ้านะ”
ราชามังกรพึมพำ ก่อนจะชะงักเมื่อร่างที่หลับไปแล้วละเมอออกมาแผ่วเบา
“ครูครับ...ทุกคน...น้ำขอโทษ...”
น้ำใส ๆ ที่ไหลออกมาจากแพขนตาหนานุ่ม โดยที่เจ้าของร่างไม่รู้ตัว ทำให้ดราโกถึงกับพูดไม่ออก เขาใช้นิ้วกรีดซับน้ำตาของคนรักอย่างอ่อนโยน ก่อนจะนิ่งคิดบางอย่างกับตัวเอง พลางถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“เอาเถอะ...ถ้านั่นคือความปรารถนาของเจ้า ข้าก็จะยอมทำตามนั้น”
เช้าวันรุ่งขึ้น น้ำฟ้าปรือตาตื่นมาด้วยความงัวเงีย เขายิ้มน้อย ๆ ให้กับคนรักที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงด้วยกัน ก่อนจะชะงักกึกเมื่อได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายเอ่ย
“น้ำฟ้า ...เจ้ารู้ไหมว่า ข้าสามารถข้ามมิติไปยังโลกอื่นได้ตามใจปรารถนา ขอเพียงมีภาพเป้าหมายที่จะไปถึง”
เด็กหนุ่มนิ่งอึ้ง เบิกตามองราชามังกรที่มีใบหน้าเคร่งขรึมลง ทว่าแววตาสีดำคมกริบนั้นแสดงถึงการตัดสินใจแน่วแน่
“หากเจ้าอยากกลับโลกเดิม ข้าสามารถพาเจ้ากลับได้ทุกเมื่อ จะไปกลับสักกี่ครั้งก็ได้ ตามใจเจ้าต้องการ ตราบใดที่พลังเวทข้ายังคงเหลืออยู่ ...หรือหากเจ้าตัดสินใจจะอยู่ที่ทางโลกนั้น ข้าก็จะไปอยู่กับเจ้าที่นั่นด้วย”
ดราโกบอกออกไปตามตรง ทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง ก่อนจะค่อย ๆ น้ำตาไหลริน จนมังกรหนุ่มตกใจ
“น้ำฟ้า! เป็นอะไรไป! โกรธข้าที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้าก่อนหน้านั้นรึ...ข้าขอโทษนะ ...อย่าโกรธข้า ...อย่าร้องไห้เลยนะ”
น้ำฟ้าสะอื้นฮึก พลางโผเข้ากอดคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ ดราโกดีต่อเขามาตลอด ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเขา แล้วทำไมเขาจึงจะเสียสละเพื่อมังกรหนุ่มบ้างไม่ได้
“ขอบคุณครับดราโก ...ครั้งเดียว...ครั้งเดียวก็พอแล้ว ...ผมขอกลับไปลาคุณครูกับทุกคนที่สถานสงเคราะห์นั่น...แล้วผมสัญญาว่า จะอยู่กับคุณในทุกที่ที่คุณอยู่...จนกว่าจะถึงวันที่คุณไม่ต้องการผม...”
ราชามังกรนิ่งอึ้ง ก่อนจะกอดรัดร่างเล็กกลับอย่างรักใคร่
“จะไม่มีวันนั้นมาถึงแน่ ...น้ำฟ้า ข้ารักเจ้า ...รักมากจนยอมทิ้งทุกอย่างได้ ...”
น้ำฟ้ายิ้มทั้งน้ำตาให้กับมังกรหนุ่ม ดราโกยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่กอดกันแน่นอยู่สักพักใหญ่ ราชามังกรจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้น แล้วยื่นมือส่งมาให้กับร่างบางบนเตียง
“ไปเตรียมตัวกันเถอะ เราจะเดินทางกันในวันนี้”
เด็กหนุ่มชะงัก ก่อนจะใช้มือปาดน้ำตา แล้วยิ้มส่งให้คนรักที่ชอบทำอะไรปุบปับ จนบางครั้งเขาเองก็ตามแทบไม่ทัน
“ครับ ๆ”
น้ำฟ้าแสร้งทำเป็นรับคำเนือย ๆ ทั้งทีในใจพองฟูไปด้วยความยินดีและตื้นตันเต็มไปหมด แต่พอเขาลุกขึ้นพ้นเตียง เท้าของเขาก็ต้องลอยวืดขึ้นจากพื้น เมื่อมังกรหนุ่มเป็นฝ่ายช้อนร่างของเขาขึ้น แล้วเดินตรงไปยังห้องอาบน้ำ โดยที่น้ำฟ้าได้แต่อึกอักหน้าแดงด้วยความอาย ทว่าก็ยังคงยินยอมให้ดราโกพาเขาไป ด้วยความเต็มใจของตัวเขาเองเช่นกัน
--- TBC ---
ใกล้จะจบแล้ว .......แต่ก็ยังไม่จบ ตอนหน้านี้ไม่รอดแน่ค่ะ (หมายถึงน่าจะจบแน่) นอกจากนั้น ก็ตอนพิเศษล้วน ๆ หุ ๆ ใครอยากรีเควสคู่ไหน ลองรีเควสมาเลยนะ จะได้เก็บข้อมูลของคู่นั้นปั่นรอไว้พลาง ๆ ก่อน~
-
ขอคู่ เดเนีล-ครีอุส แบบจัดเต็ม หึหึ คู่นี้น่าสนุกจริงๆ :haun4:
-
ช่ายๆ ทุกคู่เลย ลูก้าก็ดีนะ ชีวิตsadกว่าใคร
-
โอ้...ใกล้จบแล้ว
ส่วนตอนพิเศษ ขอเดเนียลกับครีอุสก่อนคู่แรกเลยค่ะ ใจอ่อนเร็ว ๆ นะจ๊ะ
คู่ที่สองก็ต้องเรนาร์ดกับลูก้า ฮ่า ๆ ๆ ราชาองค์น้อยกับองครักษ์คู่กาย
ส่วนดาร์เรนกับเจราลขอหวาน ๆ ฮา ๆ ตกหลุมรักความแสบของดาร์เรนเข้าอย่างจัง
-
ใกล้จบแล้วเหรอนี่
-
ขอคู่ เดเนีล-ครีอุส แบบจัดเต็ม หึหึ คู่นี้น่าสนุกจริงๆ :haun4:
เห็นด้วยคะ
-
ขอคู่พี่น้องมังกร อีกสองคู่เลย :o8:
-
อยากอ่านตอนพิเศษของอีกสองหนุ่มมังกรค่าาา อิอิอิ
-
ขอคู่ เดเนีล-ครีอุส ครับ
-
:z1:
ดราโก้แสนหื่น
ตอนพิเศษ ขอทุกคู่เลย แอบโลภ
-
เง้อ จะจบแล้วเหรอเนี่ย รักดราโกจังเลย น้ำฟ้าด้วยน่ารักๆ
-
ดวงใจจ้าวมังกร
Act.25 บทสรุปเรื่องราว
...เสียงเคาะประตูเบา ๆ ที่ดังขึ้น ทำให้เจ้าของบ้านที่กำลังนั่งเหม่อคิดถึงเด็กหนุ่มผู้สูญหายสะดุ้งเฮือก และจึงเดินออกไปเปิดประตู เพื่อดูว่าใครมาหาตน
“ใครคะ …น้ำ...”
หญิงวัยกลางคนตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง เมื่อได้เห็นใบหน้าที่ชวนคิดถึง แม้ยามนี้อีกฝ่ายจะดูอิ่มเอิบ ผิวพรรณผ่องใสผิดเคย แต่นั่นก็คือน้ำฟ้า เด็กน้อยที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูแลมาตั้งแต่เล็ก ๆ แน่
“น้ำ...หายไปไหนมาลูก...ครูเป็นห่วงน้ำมากรู้ไหม...”
ครูสมศรีคว้าร่างเล็กมากอด โดยไม่ได้สนใจร่างสูงสง่า ซึ่งอยู่ในเครื่องแต่งกายที่ผิดแผกแปลกออกไปจากผู้คนแถวนี้
“ฮึก...ขอโทษครับครู...น้ำขอโทษ...”
น้ำฟ้ากอดอีกฝ่ายแน่นไม่แพ้กัน ดราโกมองคนรักของตนด้วยแววตาอ่อนโยน คิดถูกแล้วที่พาน้ำฟ้ากลับมาที่นี่อีกครั้ง แม้จะต่างสายเลือด แต่หญิงสาวผู้นี้ก็รักเด็กหนุ่มราวกับลูกชายคนหนึ่งทีเดียว
“ครูครับ...น้ำมีเรื่องจะเล่าให้ครูฟัง...”
เมื่อตั้งสติได้น้ำฟ้าก็บอกกับครูสมศรี ซึ่งเธอก็เริ่มสังเกตเห็นคนที่มากับน้ำฟ้า และพิจารณาถึงการแต่งกายของเด็กหนุ่มและอีกฝ่าย
“ไปคุยกันข้างในบ้านเถอะจ้ะ...”
เนื่องจากเวลานี้เด็กคนอื่นนั้นยังอยู่ที่โรงเรียน ส่วนเด็กเล็กก็นอนพักกลางวัน จึงทำให้ทั้งบ้านค่อนข้างเงียบกว่าปกติ
“...ครูอาจจะไม่เชื่อ แต่น้ำยืนยันว่าน้ำพูดความจริงทุกคำ”
หลังจากที่ได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมด นับตั้งแต่วันที่ตนหายตัวไป จนกระทั่งได้กลับมาเยือนที่นี่อีกครั้ง น้ำฟ้าก็ยืนยันคำพูดของตัวเองด้วยแววตาจริงจัง เมื่อเห็นใบหน้านิ่งอึ้งของครูสมศรี
หญิงวัยกลางคนเงียบไปสักพัก แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยนออกมา
“ครูเชื่อสิ...น้ำของครูไม่ใช่เด็กโกหก ...แล้วนี่ที่น้ำกลับมา ...คงจะมาลาครูสินะ”
ท้ายประโยคน้ำเสียงนั้นแผ่วลงอย่างใจหาย น้ำฟ้าเองก็เช่นกัน เด็กหนุ่มกลั้นสะอื้น แล้วสวมกอดคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ครูครับ...น้ำขอโทษ...แต่น้ำ... รักเขา...น้ำอยากอยู่กับเขาตลอดไป”
ดราโกที่ฟังอยู่หัวใจพองโตไปด้วยความยินดี ส่วนครูสมศรียิ้มน้อย ๆ แล้วลูบศีรษะของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน
“เด็กโง่ น้ำไม่จำเป็นต้องขอโทษครูหรอกนะ ...ถึงน้ำจะยังอยู่ที่นี่ แต่สักวันน้ำก็ต้องจากไป เพื่อสร้างครอบครัวของตัวเองอยู่ดีนั่นล่ะ”
“ครูครับ...”
น้ำฟ้าพึมพำกระชับอ้อมกอดแน่นไปอีก อย่างตัดใจไม่ได้
“ไม่เอาน่า โตแล้วนะ...แค่น้ำยังคิดถึงครู และกลับมาบอกกันแบบนี้ ครูก็ตื้นตันใจมากแล้ว...”
“น้ำฟ้า...เจ้ามอบนี่ให้นางสิ”
เสียงของดราโกเอ่ยขัดขึ้น ทำให้น้ำฟ้าหันกลับไปมอง ดราโกหยิบกล่องไม้ใบย่อม ๆ ขนาดพอดีฝ่ามือใหญ่ของตนออกมา เมื่อน้ำฟ้ารับมามอบให้ครูสมศรีตามที่คนรักบอก ทั้งเขาและหญิงสาวก็ต้องตกตะลึงอ้าปากค้าง เมื่อเปิดออกมาแล้วมีเพชรเม็ดเขื่องหลากหลายสีอยู่เต็มกล่องนั้น
“ถึงมันจะไม่มากมายอะไร แต่ก็ข้าคิดว่ามันน่าจะขายเป็นเงินที่นี่ได้ ...ใช่ไหม?”
ดราโกถามเด็กหนุ่มอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก ทางด้านน้ำฟ้าอึ้งชั่วครู่ แล้วรีบพยักหน้า
“ได้ครับ...ได้มากเลยด้วย”
คำตอบของน้ำฟ้าทำให้ดราโกโล่งใจ เขาเป็นคนคัดเพชรน้ำงามที่สุดเท่าที่หาได้ในเวลาอันสั้นด้วยตัวเอง เพื่อตั้งใจจะมอบให้กับคนที่เลี้ยงดูน้ำฟ้ามา แม้จะไม่แน่ใจว่าโลกทางนี้ เพชรจะใช่ของมีค่าหรือไม่กันแน่
“...เป็นเช่นนั้นก็ดี เพราะหากเจ้าไม่อยู่ นางก็คงลำบาก ...แล้วก็ถือเป็นการขอบคุณจากข้าด้วย เพราะหากท่านไม่เลี้ยงน้ำฟ้ามา ...ข้ากับเขาคงไม่อาจจะได้พบเจอกันเช่นนี้”
ครูสมศรีพูดอะไรไม่ออก เธอทำท่าจะคืนเพชรมูลค่ามากมายมหาศาลในกล่องกับเจ้าของ แต่เหมือนน้ำฟ้าจะรู้ทัน เจ้าตัวรีบยัดใส่มืออีกฝ่ายทันที
“ครูครับ ...บุญคุณที่ครูเลี้ยงน้ำมา ต่อให้ชดใช้ยังไงก็ไม่หมด ...เพราะฉะนั้นของแค่นี้ ครูก็รับไว้เถอะนะครับ เพื่อเด็กคนอื่น ๆ ในสถานสงเคราะห์นี้ด้วย”
หญิงสาวเงียบกริบ แล้วพยักหน้าอย่างตื้นตันใจ น้ำฟ้านิ่งเงียบไปพักใหญ่ แล้วจึงบอกกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น
“ครูครับ... น้ำรักครูมากนะครับ สำหรับน้ำครูคือแม่อีกคนของน้ำ ...ถึงจะไม่ได้เป็นคนคลอดน้ำมา แต่ก็ให้ความรัก และเลี้ยงดู สั่งสอนให้น้ำโตมาเป็นผู้เป็นคนทุกวันนี้ ...น้ำขอบคุณครูมากเลยครับ”
น้ำฟ้าทรุดลงกราบที่เท้าของครูสมศรี ทำเอาหญิงวัยกลางคนต้องรีบทรุดกายลงนั่ง แล้วประคองร่างเล็กขึ้นนั่ง
“น้ำ...ครูก็รักน้ำเหมือนลูกของครูคนหนึ่ง ...โชคดีนะลูก...ฝากน้ำด้วยนะคะคุณ”
ท้ายประโยคครูสมศรีหันไปบอกกับดราโก ราชามังกรโน้มกายโค้งให้อย่างสุภาพ จากนั้นน้ำฟ้าจึงประคองครูสมศรีขึ้นยืน และกอดลาเธออีกครั้ง
“ลาก่อนครับครู...น้ำรักครูครับ”
“ลาก่อนลูก ...รักษาตัวนะลูกนะ”
จากนั้นดราโกก็สร้างทางมิติขึ้น และโอบประคองคนรักหายเข้าไปในรอยมิตินั้น ท่ามกลางความตกตะลึงของครูสมศรีที่เฝ้ามองอยู่ และเมื่อทั้งคู่รวมไปถึงรอยแยกมิติหายไป ทั้งบ้านก็กลับมาอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง
ครูสมศรีมองกล่องใส่อัญมณีตรงหน้า เธอเลือกหยิบเพชรเม็ดที่เล็กที่สุดเท่าที่มีในนั้นออกมา แล้วตัดสินใจนำมันไปขายร้านเพชร เมื่อถูกถามเธอก็เลี่ยงบอกว่าน้ำฟ้าแวะมากับคนรัก และมอบมันให้ก่อนจะเดินทางไปต่างประเทศ เจ้าของร้านพิจารณาดูเพชรอย่างถี่ถ้วน แล้วส่งคืนมันให้กับอีกฝ่าย ทำเอาครูสมศรีตกใจ แต่ก็ได้รับคำตอบจากเจ้าของร้านว่า เพชรเม็ดนี้มีค่ามาก จนเกินกว่าเธอจะรับซื้อไว้เองไหว ดังนั้นเธอจะติดต่อให้เจ้าของร้านเพชรในเมืองมาคุยกับครูสมศรีเอง
ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงเจ้าของร้านเพชรซึ่งเป็นไฮโซสาวก็รีบบึ่งรถมาจากในตัวเมือง เธอมองเพชรสีฟ้าเม็ดนั้นอย่างตื่นเต้น เธอถามว่าครูสมศรีได้มาจากไหน ครูสาวใหญ่จึงบอกว่า ได้จากลูกศิษย์ที่กลับไปต่างประเทศพร้อมคนรักแล้ว ไฮโซสาวทำท่าอยากจะติดต่อน้ำฟ้า แต่ครูสมศรีบอกว่าน้ำฟ้าไม่ได้ให้ที่อยู่ไว้ และเจ้าตัวคงไม่กลับมาไทยอีก เจ้าหล่อนก็ทำหน้าเสียดาย แต่ก็กลับมาสนใจต่อรองราคาเรื่องเพชรตรงหน้าอีกครั้ง
“แล้วแต่คุณเถอะค่ะ ดิฉันยังไงก็ได้ ยังไงมันก็ไม่ใช่ของดิฉันแต่แรก”
ไฮโซสาวเลิกคิ้ว แต่เจ้าของร้านเพชรที่นั่งอยู่ด้วยหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี
“โธ่เอ๊ยครู! ขืนไปพูดแบบนี้กับพวกหน้าเลือด มีหวังโดนกดราคาตายพอดี ... คุณนงลักษณ์คะ ครูสมศรีคนนี้เขาเปิดสถานสงเคราะห์เลี้ยงพวกเด็กกำพร้า ลำพังตัวเองยังจะเอาไม่รอด ตอนนี้ก็ลาออกจากราชการ เอาเงินค่าขวัญถุงมาดูแลเด็ก ๆ แล้วรับจ้างเพิ่มเติม... ฉันน่ะสงสาร จะโกงราคาเขาก็ได้ แต่ก็ทำไม่ลง เลยเรียกคุณมารับซื้อนี่ล่ะ”
พอได้ยินดังนั้นอีกฝ่ายจึงตั้งราคาให้สมน้ำสมเนื้อกับมูลค่าสิ่งของ ทว่ากลับทำให้ครูสาวใหญ่ตาโตกับจำนวนเลขศูนย์บนเช็คที่ได้รับมา เธอเช็ดน้ำตาและเอ่ยขอบคุณทั้งคู่เบา ๆ นึกในใจว่า หลังจากนี้ เด็ก ๆ ในสถานสงเคราะห์คงมีกินมีใช้ ได้เล่าเรียนศึกษาต่อในระดับสูงขึ้นไป และคงสามารถเลี้ยงดูเด็ก ๆ ที่กำพร้าคนอื่นได้อีก
“ขอบคุณนะน้ำ...ขอบคุณจริง ๆ ลูก”
ครูสมศรีพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา กำเช็คในมืออย่างตื้นตัน แล้วจึงเอ่ยลาเจ้าของร้านและไฮโซสาว เพื่อไปขึ้นเงินที่ธนาคาร ส่วนเพชรที่เหลือเธอเก็บมันใส่ตู้เซฟ ไว้เป็นที่ระลึกถึงน้ำฟ้าและดราโก โดยไม่คิดที่จะหยิบมันมาขายเพื่อหาความสุขใส่ตัวเองแต่อย่างใด เธอวางแผนการใช้เงินก้อนที่ได้มาอย่างเหมาะสม พอเพียง เพื่อช่วยส่งเสียเลี้ยงดูเด็กกำพร้าในละแวกนั้น ให้เล่าเรียนให้จบการศึกษาระดับสูงเท่าที่เจ้าตัวต้องการ และจบออกมาเป็นคนดีของสังคม โดยหวังว่าอย่างน้อยจะมีสักคนหนึ่ง กลับมาใช้ความรู้ที่ได้เล่าเรียน ช่วยพัฒนาหมู่บ้านที่อยู่ให้เจริญต่อไป
อีกฟากของมิติ... ณ อาณาจักรมังกร น้ำฟ้ายืนมองเหม่อไปยังทิวทัศน์ที่ด้านนอกระเบียงห้องนอนของราชามังกร โดยมีร่างสูงยืนกอดเอวเขาจากด้านหลัง สร้างความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายและจิตใจ ของผู้ถูกสวมกอดยิ่งนัก
“ไม่คิดเลยนะครับว่าจะได้มาอยู่กับคุณแบบนี้”
น้ำฟ้าเปรยขึ้นเบา ๆ ทำให้คนฟังเลิกคิ้ว
“ทำไม?”
“ก็คุณตอนแรกออกจะน่ากลัว แถมยังบ้ากามจะตาย ไม่รู้ผมเผลอไปตกหลุมรักคุณเข้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
น้ำฟ้าบอกขำ ๆ แต่คำพูดของเขาทำให้คนฟังนิ่วหน้า แล้วจึงย้อนกลับไปบ้าง
“หึ! ถ้าอย่างนั้นข้าเองก็เหมือนกัน ...เห็นเจ้าทีแรกนึกว่าจะเป็นเด็กกะโปโล และคิดจะเอาไว้เป็นคู่นอนแก้เบื่อธรรมดา แต่ใครจะไปรู้ว่ายิ่งกอดจะยิ่งรัก ยิ่งหลง ได้ขนาดนี้”
น้ำฟ้าหน้าแดง แล้วตีแขนคนพูดอย่างเขินอาย ก่อนจะหลุบตาลงน้อย ๆ เมื่อหวนคิดถึงความเป็นจริงในวันข้างหน้า
“ดราโก...คุณเป็นถึงราชา...ยังไงสักวัน คุณก็คงต้องหาราชินี เพื่อสืบทอดทายาทต่อไปสินะ”
มังกรหนุ่มนิ่งอึ้ง ก่อนจะพลิกกายคนในอ้อมกอดให้กลับมาเผชิญหน้า
“ถ้าก่อนหน้าที่จะเจอเจ้า ข้าก็คงจะทำแบบนั้น ...”
“ดราโก...”
“น้ำฟ้า คำว่ารักของข้ามันอาจจะดูพร่ำเพรื่อและไร้ความจริงจังในสายตาเจ้า ...ข้าไม่โทษเจ้า เพราะการกระทำเมื่อก่อนหน้านั้นของข้า มันอาจจะทำให้เจ้าไม่เชื่อใจข้า ...”
มังกรหนุ่มประคองใบหน้าอ่อนเยาว์ขึ้นแล้วโน้มใบหน้าของตนลงมาคลอเคลียชิดใกล้
“แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็จะยังคงยืนยันทั้งคำพูดและการกระทำต่อไปว่า...ข้ารักเจ้า และจะมีเจ้าเพียงคนเดียวตลอดไป”
น้ำฟ้าน้ำตาคลอ แล้วยิ้มรับ เขาเผยอปากรับจุมพิตอันเร่าร้อนของราชามังกร ความขุ่นมัวที่หลงเหลือในจิตใจถูกคำพูดของอีกฝ่ายปัดเป่าออกไปจนหมดสิ้น
“ถึงผมจะให้กำเนิดทายาทกับคุณไม่ได้ แต่ผมขอสัญญานะดราโก ...ผมจะมอบความรักและความซื่อสัตย์ต่อคุณไปตลอดชีวิตของผม...จะไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจ ...จะทำให้คุณมีความสุขในทุก ๆ วัน และจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป...”
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้น ทำให้ราชามังกรที่กำลังอุ้มร่างของคนรักกลับไปยังเตียงนอน อมยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงกระซิบตอบกลับอย่างอ่อนโยน
“ข้าเองก็เช่นกัน...จะรักเจ้า ถนอมเจ้า และบอกรักเจ้าไปแบบนี้ ตราบสิ้นลมหายใจสุดท้ายของข้า”
ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสความนุ่มนวลของเตียงกว้าง น้ำฟ้าก็ค่อย ๆ หลับตาพริ้ม รอคอยจุมพิตอ่อนหวานอย่างเป็นสุข ราชามังกรมองร่างบนเตียงด้วยแววตาอ่อนโยน ...คนผู้เดียวที่เขาจะมอบรักอันนิรันดร์ให้ เขาได้พบแล้ว และจะไม่มีวันยอมให้หลุดมือไปเด็ดขาด
ใบหน้าคมเข้มโน้มลงไปใกล้ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ ริมฝีปากคลอเคลียอ้อยอิ่งสัมผัสกับริมฝีปากบาง ก่อนจะแนบประทับความอบอุ่นและแสนหวานให้อีกฝ่ายเคลิบเคลิ้ม เนิ่นนานจนแทบจะลืมหายใจ ...นัยน์ตาสีดำคมกริบสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ปรือขึ้นมาสบมองตน แล้วจึงมอบคำฝากรักแสนหวานแก่กันอีกครั้ง
“ข้ารักเจ้า...ยอดรักของข้า...ดวงใจของข้า”
--- จบ ---
จบแล้วค่า ขอบคุณที่คอมเมนต์พูดคุย ทักทายกันมาตลอดนะคะ :pig4:
ส่วนตอนพิเศษขอเวลาสักพักแล้วจะตามมาค่ะ ~ รักคนอ่านเน้อ~~
-
จบแล้ว เสียดายๆ มีเรื่องต่อไปไหนค๊า
-
สนุกมากค่ะ
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะค่ะ
-
จบแบบมีความสุขที่สุดเลย :mc4:
-
แฮปปี้เอนดิ้ง :mc4: ขอบคุณค่า
รอตอนพิเศษน้า ใครก็ได้ :L1:
-
:-[
จะรอตอนพิเศษค่า สู้ๆๆ
-
บทสรุปของดราโก้และนำ้ฟ้าจบลงแล้ว แต่ชอบทั้งคำพูดของน้ำและดราโก
กินใจอะคะ จบบริบูรณืคะ แฮปปี้ทั้งสอง
แต่อยากอ่านตอนพิเศษ ไงรอนะคะ ถ้ามีอะ คนเขียนคงไม่ใจร้ายเนอะ
-
+1ให้กับตอนจบ
-
ทำเอาน้ำตาซึมเลยค่ะ...ดราโกอบอุ่นมาก(ถึงมาดจะไม่ให้ก็เถอะนะ)
ห่วงเรื่องทายาทสืบทอดเหมือนกันนะคะ...พี่น้องสามคนมีคนรักเป็นผู้ชายหมด แล้วใครจะสืบบัลลังก์ต่อล่ะ เจราลกับครีอุสไม่น่าห่วงเพราะไม่ใช่มนุษย์ แต่น้ำฟ้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาถึงจะสืบสายเลือดจากราชวงศ์และมีพลังพิเศษบ้าง อายุขัยน้ำฟ้าก็น้อยกว่าดราโกมากอยู่ดี ถ้าต้องตายจากันอีกคนจะถึงขั้นตรอมใจมั้ยเนี่ย
-
บทสรุปของดราโก้และนำ้ฟ้าจบลงแล้ว แต่ชอบทั้งคำพูดของน้ำและดราโก
กินใจอะคะ จบบริบูรณืคะ แฮปปี้ทั้งสอง
แต่อยากอ่านตอนพิเศษ ไงรอนะคะ ถ้ามีอะ คนเขียนคงไม่ใจร้ายเนอะ
มีแน่คะ่ ไม่ใจร้ายหรอกค่ะ แต่ขอเวลาคิดก่อนนะคะ ~
ทำเอาน้ำตาซึมเลยค่ะ...ดราโกอบอุ่นมาก(ถึงมาดจะไม่ให้ก็เถอะนะ)
ห่วงเรื่องทายาทสืบทอดเหมือนกันนะคะ...พี่น้องสามคนมีคนรักเป็นผู้ชายหมด แล้วใครจะสืบบัลลังก์ต่อล่ะ เจราลกับครีอุสไม่น่าห่วงเพราะไม่ใช่มนุษย์ แต่น้ำฟ้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาถึงจะสืบสายเลือดจากราชวงศ์และมีพลังพิเศษบ้าง อายุขัยน้ำฟ้าก็น้อยกว่าดราโกมากอยู่ดี ถ้าต้องตายจากันอีกคนจะถึงขั้นตรอมใจมั้ยเนี่ย
เรื่องลูกไม่ต้องห่วงค่ะ สามพี่น้องสุดแสนจะเจ้าชู้ขนาดนั้น ยังไงก็ต้องมีไข่ทิ้งไว้หลงเหลือบ้าง เคยคิดตอนพิเศษเรื่องทายาทเหมือนกันค่ะ แต่จะไปแจ็คพ็อตลงที่ใคร อันนี้เดี๋ยวดูอีกทีค่ะ แต่ที่แน่ ๆ วางตัวแม่เด็กไว้ละ ^ ^
ส่วนเรื่องอายุของน้ำฟ้า ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไป แล้วถ้าน้ำฟ้าจะตาย น้ำฟ้าก็คงสั่งเสีย ปล่อยให้ดราโกเป็นอิสระ ไม่ยึดติดกับตัวเองแน่ แต่สำหรับดราโกถึงน้ำฟ้าจะตายไปแล้วก็คงจะรักเดียวใจเดียวอยู่ดี (ถ้าเขียนถึงคงได้เขียนไปน้ำตาไหลพรากไปแน่ -- เพราะงั้นตัดไปนะคะ เอาให้คิดเอาเองแล้วกัน)~
-
จบเเล้ววว T^T
สั้นจริงงะ
มีเรื่องใหม่บอกนะคะ อิอิ
-
จบแล้ว ซาบซึ้งมากๆเลยค่ะ :o12:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :impress2:
-
:o8:
จบซะแล้ว
แต่น่าจะหักมุมแบบว่าน้ำฟ้าท้องได้เนอะ
คงจะน่ารักน่าดูเชียว
-
:กอด1: หนูน้ำน่ารัก อิๆ
-
สนุกครับ
-
ตอนพิเศษตามสัญญา จากคู่ที่หลายคนรีเควส ~
ขอบคุณสำหรับนักอ่านที่ตามอ่านเรื่องนี้นะคะ หลังจากนี้จะหนีไปเขียนอะไรใส ๆ แทนละ (ฮ่าๆ)
ถ้าไม่ผิดพลาดอะไร จะหยิบแนวผี ๆ (แต่น่ารัก) มารื้อเขียนเป็นเรื่องยาวมาลงให้อ่านกันในนี้นะคะ (ของเก่า(ตัด)จบไว้แค่ที่ 80 หน้าเอสี่)
แล้วเจอกันค่ะ
---------------------------------------------------------
ตอนพิเศษ
(เดเนียล – ครีอุส)
สองเดือนกว่าแล้วที่เดเนียลเทียวไปเทียวมาที่ปราสาทมังกร เพื่อได้มาพบหน้าคนสนิทของน้องชาย แม้เจ้าตัวจะไม่ได้มีทีท่าว่าสนใจเขาเลยสักนิด
“เฮ้อ!”
เสียงถอนหายใจยาวของมังกรหนุ่มทำให้คนที่เดินผ่านลอบยิ้ม ดาร์เรนเดินเข้ามาตบบ่าคนที่ยืนเหม่อเบา ๆ จนเดเนียลสะดุ้ง
“ท่านพี่!”
“ไง ทำหน้าอมทุกข์เชียว อกหักหรือไง?”
ดาร์เรนกระเซ้าน้องชายอย่างนึกขำ ตัวเขาเองเลือกปักหลักที่ปราสาทมังกรไม่ยอมกลับปราสาทของตน และไม่กลับไปตำหนักเทพ แม้ว่าเจราลจะให้คนส่งจดหมายมาเร่งเร้าอยู่เรื่อย ๆ ก็ตาม
“ยังไม่หักสักหน่อยขอรับ!”
เดเนียลกระแทกเสียงตอบอย่างหงุดหงิด เพราะนึกอิจฉาพี่ชายที่ได้รับความรักและความเอาใจใส่จากครีอุสมากกว่าตนเอง
“หึ ๆ แล้วเจ้ามั่นใจหรือไงว่า พอครบสามเดือนแล้ว ครีอุสจะไม่ปฏิเสธเจ้าอีก เขาแค่สัญญาว่าจะรับฟังคำบอกรักของเจ้า แต่ไม่ได้สัญญาว่าจะยอมรับรักจากเจ้านี่นะ”
ดาร์เรนเปรยแหย่ ทำเอาคนฟังสะดุ้งแล้วหันขวับไปมองคนพูดอย่างหงุดหงิด
“ท่านพี่ทราบเรื่องนี้ได้ยังไง!”
“ก็ฟังครีอุสเล่า … เจ้าก็รู้เขาออกจะ ‘ชื่นชม’ และไว้ใจข้ามาก มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
ดาร์เรนเน้นเสียงบางคำเป็นพิเศษจนคนฟังนึกหมั่นไส้
“ฮึ! ถ้าชื่นชมกันนัก ท่านพี่ก็จีบครีอุสเสียเลยสิ อยากรู้นักว่าเขาจะเล่นตัวเหมือนที่ทำกับข้าไหม!”
เดเนียลโพล่งประชดอย่างพลั้งปาก แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นพี่ชายถอนหายใจ แล้วทำตาเป็นสัญญาณให้เขามองไปทางด้านหลัง
“คะ… ครีอุส”
ครีอุสมองเดเนียลด้วยสายตาเย็นชาในแบบที่ทำให้มังกรหนุ่มกลืนน้ำลาย เพราะแม้จะเคยถูกเย็นชาใส่หลายหน แต่ก็ไม่เคยมีครั้งใดเหมือนหนนี้
“ท่านดาร์เรนขอรับ ท่านน้ำฟ้ากำลังตามหาท่านอยู่ขอรับ เห็นบอกว่าอยากจะให้ช่วยสอนวิธีการอ่านภาษามังกรให้หน่อย”
ครีอุสเมินเดเนียลแล้วหันไปบอกกับดาร์เรน มังกรหนุ่มแย้มยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงพยักหน้ารับรู้
“ได้สิ ข้าว่างอยู่พอดี”
“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญขอรับ”
ครีอุสบอกแล้วเดินนำไป โดยไม่เหลือบแลมองเดเนียลแม้แต่หางตา ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอ แล้วจึงตัดสินใจวิ่งไปตัดหน้าทั้งคู่ ก่อนจะจับหมับที่แขนของพี่เลี้ยงน้องชายตน
“ท่านพี่ไปเองก็แล้วกัน ข้ามีธุระต้องพูดคุยกับครีอุสสักหน่อย!”
ครีอุสเม้มปากแล้วจึงสะบัดแขนออก
“ขอโทษ แต่ข้ามีงานต้องทำ”
“ช่างงานนั่นเหอะ ถึงไม่มีเจ้า ดราโกก็ทำงานได้เองอยู่ดี!”
เดเนียลตวาดแล้วคว้าแขนครีอุสมาบีบแน่น ทว่าคำพูดของเขากลับจุดไฟโทสะให้อีกฝ่ายเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“ท่านเดเนียล! ท่านจะก้าวก่ายข้ามากไปแล้วนะ ข้ากับท่านไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องไปกันมากกว่า นายกับบ่าว และที่สำคัญนายของข้าคือท่านดราโก ถึงจะเป็นท่านเองก็เถอะ ไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ข้าทำโน่นทำนี่ตามอำเภอใจของท่านหรอกนะ!”
เดเนียลชะงักกึก เขาค่อย ๆ คลายมือของตนออก ครีอุสดึงแขนของตนกลับ และสะบัดหน้าเดินจากไป โดยไม่ได้ใส่ใจใบหน้าเศร้า ๆ ของมังกรหนุ่มแม้แต่น้อย
“ใจเย็น ๆ เดเนียล … เจ้าเองก็รู้ดีกว่าใครไม่ใช่หรือว่า เขาเป็นคนเช่นไร เจ้าใช้ไม้แข็งก็รังแต่จะเจ็บปวดทั้งเจ้าและเขา”
ดาร์เรนตบบ่าปลอบน้องชายแล้วเดินตามครีอุสที่ล่วงหน้าไปก่อน เดเนียลถอนหายใจกับตัวเอง แล้วจึงเดินจากไปเงียบ ๆ เพื่อตรงกลับปราสาทของตน
หลังจากวันนั้นเดเนียลก็หายหน้าหายตาไปเกือบสองอาทิตย์ ทำเอาคนที่เย็นชาไม่ใส่ใจ เริ่มหงุดหงิดร้อนรนขึ้นมาบ้าง แม้ภายนอกจะแสดงให้เห็นว่าปกติสุขดีอยู่ก็ตาม
“เฮ้อ… แย่จริง ๆ”
ดาร์เรนเปรยเบา ๆ ขณะที่เดินเข้ามาในห้องทำงาน ดราโกกำลังตรวจเอกสารโดยมีครีอุสเป็นผู้ช่วยตามปกติ ส่วนน้ำฟ้าก็กำลังเรียนภาษามังกร และภาษาสากลที่ใช้ในโลกนี้อย่างตั้งอกตั้งใจ
“มีอะไรหรือครับคุณดาร์เรน?”
น้ำฟ้าถามพี่ชายของคนรักอย่างสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายมานั่งใกล้ ๆ เขา แล้วถอนหายใจหนัก ๆ
“ก็เดเนียลน่ะสิ”
ดาร์เรนแสร้งเน้นชื่อนั้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความลำบากใจอย่างหนัก จนอีกสองคนในห้องหันมามอง
“ท่านพี่เดเนียลเป็นอะไรไปหรือขอรับท่านพี่ดาร์เรน”
ดราโกถามอย่างสงสัย เพราะเริ่มผิดสังเกตที่อีกฝ่ายหายหน้าไปนาน แต่พอถามครีอุสก็ได้รับใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาแทนคำตอบ ซึ่งเขาก็พอจะเดาได้ลาง ๆ ว่าทั้งคู่คงมีปากเสียงกันหนักพอควร เพราะไม่งั้นป่านนี้เดเนียลต้องโผล่หน้ามาง้อแล้ว
“แย่…กินเหล้ายังกับน้ำ เมาจนไม่ได้สติ ลูคัสบ่นกับข้าว่า พอสร่างก็ดื่มต่อ เมาแล้วก็โวยวายอาละวาด ทำเอาวุ่นวายทั้งปราสาท เป็นอย่างนี้มาจะเกือบสองอาทิตย์แล้ว”
ครีอุสชะงักกึก แต่ก็แสร้งทำเป็นสนใจเอกสารต่อ ทำให้ทุกคนในห้องหันไปมองเจ้าตัว แล้วลอบถอนหายใจไปตาม ๆ กัน
“ลูคัสบอกว่า เมื่อก่อนถึงเดเนียลจะเมายังไงแต่ก็ไม่เคยหงุดหงิดขี้โมโหขนาดนี้ …เขาสันนิษฐานว่า เพราะร่างกายเดเนียล อดกลั้นมานาน ก็เลยกลายเป็นแบบนั้นนั่นล่ะ”
“อดกลั้นมานาน?”
น้ำฟ้าทวนคำด้วยสีหน้าไร้เดียงสา ทำให้ดาร์เรนอมยิ้ม ส่วนดราโกหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วเดินมากระซิบบอกข้าง ๆ หูเด็กหนุ่มคนรัก จนเจ้าตัวหน้าแดงก่ำ
“แล้วทำไมไม่ให้ลูคัสหาหญิงสาวส่งไปให้ท่านเดเนียลเล่าขอรับ จะได้หมด ๆ เรื่องไป”
ครีอุสเอ่ยขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำให้ดาร์เรนต้องยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงเปรยตอบ
“แล้วใครว่าไม่ส่งเข้าไปล่ะ… ลูคัสบอกว่าเขาคัดเอาแต่ละนาง งามหยาดเยิ้มตามรสนิยมของเดเนียล ส่งเข้าไปตั้งหลายราย”
ดาร์เรนบอกแล้วจึงเว้นวรรคเพื่อรอดูท่าทางของครีอุส เขาเห็นแววตาเย็นชาสั่นไหววูบหนึ่ง ดาร์เรนจึงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงเล่าต่อ
“…แต่เดเนียลกลับไล่พวกนางออกไป แล้วโวยวายว่า เขาจะไม่มีวันผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับคนสำคัญ และจะทำให้คนนั้นยอมเชื่อให้ได้ว่า ถ้อยคำบอกรักที่ออกจากปากเขา ไม่ใช่แค่ลมปากเป่า แต่กลั่นมาจากใจของเขาจริง ๆ”
ครีอุสเงียบกริบ หลุบตาหลบน้อย ๆ แล้วแสร้งทำเป็นให้ความสำคัญกับเอกสารตรงหน้าต่อ แม้ว่าขณะนี้ใจจะเหม่อลอยไปถึงใครบางคนแล้วก็ตาม
“ครีอุส…ถึงน้องชายของข้าจะเคยเจ้าชู้ขนาดไหน แต่ความรู้สึกที่เขามีให้เจ้ามันเป็นของจริงนะ”
ดาร์เรนบอก แล้วยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมสบตาเขา
“อืม….ครีอุส เจ้าช่วยแยกงานเร่งด่วนออกมาให้ข้าที ข้าว่าจะลุยทำให้เรียบร้อยภายในสามวันนี้ แล้วจะขอพักร้อนสักอาทิตย์หนึ่ง ตั้งใจว่าจะชวนน้ำฟ้าไปเที่ยวเล่นรอบอาณาจักรสักหน่อย”
น้ำฟ้าเงยหน้ามองคนรัก นัยน์ตาเป็นประกายด้วยความดีใจ ดราโกโอบร่างเล็กมาใกล้แล้วหอมแก้มซ้ายขวานั่นอย่างเอ็นดู
“และหลังจากงานเสร็จ ข้าจะให้วันหยุดเจ้าหนึ่งอาทิตย์ อยากไปไหนหรือจะอยู่เหย้าเฝ้าปราสาทก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน”
ครีอุสนิ่งอึ้ง เขาสบตากับดราโกแล้วหลุบตาหลบ ก่อนจะพยักหน้าแผ่วเบา
“ขอรับ”
ดาร์เรนมองน้องชายคนสุดท้องอย่างชื่นชม เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญกับครีอุสมาก จนเรียกได้ว่าเหมือนญาติพี่น้องคนหนึ่ง และดราโกคงจะรู้แล้วว่าครีอุสเองนั้นก็เริ่มมีใจให้กับเดเนียลแล้วเช่นกัน จึงได้ให้การสนับสนุนเช่นนี้
หลังจากนั้นสามวัน ครีอุสก็ยังคงอยู่ที่ปราสาทมังกรเช่นเดิม ทว่าในใจกลับกระวนกระวายมากขึ้นเมื่อวันแห่งคำสัญญาใกล้มาถึง ดาร์เรนเฝ้ามองชายหนุ่มอยู่เงียบ ๆ แต่ก็ไม่คิดจะไปเซ้าซี้ให้ครีอุสลำบากใจแต่อย่างใด เพราะเขารู้นิสัยอีกฝ่ายดี คนอย่างครีอุสยิ่งรุกเข้าหาก็จะยิ่งถอยออกห่าง แต่จะใจอ่อนและหวั่นไหวง่าย หากได้เห็นความตั้งใจจริงของฝ่ายตรงข้ามที่มีต่อตน
“นี่ท่านยอมแพ้แล้วหรือ ไหนบอกว่ารักข้าจริงอย่างไรล่ะ…”
ครีอุสพึมพำ เมื่อยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของเดเนียล และขณะที่กำลังลังเลว่าจะเป็นฝ่ายไปพบมังกรหนุ่มแทนดีไหม เขาก็เห็นลูคัสมาพบกับดาร์เรนที่สวนหน้าปราสาท คนสนิทของเดเนียลมีสีหน้ากังวลเป็นอย่างมาก เช่นเดียวกับดาร์เรนที่เงียบขรึมไป
“ลูคัส! เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นรึ ….หรือว่าท่านเดเนียลเป็นอะไรไป!”
ครีอุสรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาถามด้วยความเป็นห่วงอย่างลืมตัว ลูคัสหันกลับไปมองอีกฝ่าย แล้วถอนหายใจเบา ๆ
“ท่านเดเนียลล้มป่วยน่ะ เล่นไม่กินไม่นอน ดื่มแต่เหล้าตลอด ร่างกายเลยทนไม่ไหว”
ครีอุสยืนตัวชาวาบ ใบหน้าซีดเผือด แล้วถามเสียงสั่น
“เป็นอะไรมากไหม…”
ลูคัสมองคนถามนิ่ง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเดเนียลหลงรักครีอุส แต่เขาคิดว่าเพราะโดนครีอุสปฏิเสธ นายเหนือหัวของเขาจึงมีสภาพเช่นนั้น แต่ดูจากสีหน้าของครีอุสแล้ว แสดงว่าเจ้านายของเขาก็ยังคงมีหวังอยู่มากทีเดียว …คิดได้ดังนั้น เจ้าตัวเลยแสร้งตีสีหน้าสลดให้มากขึ้น แล้วอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่กล้าบอก
“คือ…อย่าให้ข้าพูดเลย…ทางที่ดี เจ้าควรไปเห็นด้วยตาของเจ้าเองนะครีอุส …หากมีอะไรค้างคาใจ จะได้ล่ำลากันให้ได้เรียบร้อย”
ครีอุสหน้าซีดจนเกือบจะไร้สีเลือด มือไม้สั่นเทาไปหมด โดยไม่ต้องหยุดคิดให้เสียเวลา เขาหันมาขอตัวกับดาร์เรน แล้วรีบกลายร่างเป็นมังกรบินไปหาเดเนียลที่ปราสาททันที
“เจ้านี่ร้ายกว่าที่ข้าคิดอีกนะลูคัส ติดตามเดเนียลเสียนาน จนเจ้าเล่ห์ไม่แพ้เจ้านายของเจ้าแล้วนะ”
ดาร์เรนเอ่ยกระเซ้ากับคนที่ยืนอยู่ ซึ่งลูคัสก็ยิ้มน้อย ๆ พลางโค้งให้
“เพื่อความสุขของผู้เป็นนาย คนเป็นบ่าวรับใช้อย่างข้าก็ยินดีทำทุกอย่างอยู่แล้วขอรับ”
คนฟังหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วจึงเอ่ยต่อ
“แล้วนี่ถ้าครีอุสรู้เข้าจะไม่อาละวาดแย่รึ … งานนี้ข้าไม่เกี่ยวด้วยนะ”
“หึ ๆ ถึงยังไงท่านเดเนียลก็ป่วยหนักจริง ๆ นี่ขอรับ … โรคตรอมใจเพราะรักนี่ เขาว่าอาการหนักไม่แพ้พวกโรคภัยไข้เจ็บอื่น ๆ เลยนะขอรับ”
ลูคัสบอกยิ้ม ๆ ซึ่งคนฟังก็ยิ้มตอบ
“นั่นสิ… ก็หวังว่ายารักษาที่กำลังจะไป จะช่วยให้เขาหายป่วยได้โดยเร็ววันนี้ล่ะนะ”
ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ จากที่ลูคัสตั้งใจจะมาบอกเพียงแค่ว่า เดเนียลล้มป่วย และทรุดหนักลง เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้ความร่วมมือกับหมอ ไม่ยอมกินยา แถมยังไม่เลิกเหล้าอีก เขาจึงมาขอคำปรึกษาจากดาร์เรน แต่ไม่นึกว่าครีอุสจะอยู่ด้วย ดังนั้นอาการป่วยของเดเนียลจะดีขึ้นหรือเลวลง ก็คงต้องขึ้นอยู่ที่ว่าครีอุสจะ ‘ให้การรักษา’ กับเจ้านายของเขาอย่างไรนั่นล่ะ
ครีอุสเดินจ้ำพรวดเข้าไปในปราสาทโดยไม่สนใจใคร และก็ไม่มีใครคิดห้ามปรามเขา เพราะต่างรู้จักและคุ้นเคยหน้าคนสนิทของราชามังกรผู้นี้ดี
“ท่านเดเนียล เป็นยังไงบ้าง!”
ครีอุสเปิดประตูห้องส่วนตัวของเจ้าชายองค์รองแห่งอาณาจักรมังกร แล้วก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วห้อง เดเนียลดูใบหน้าซูบตอบลงไปมาก หนวดเคราขึ้นเป็นไรเขียวครึ้ม สภาพผิดแผกจากเดเนียลคนเดิมจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“บ้าจริง!”
ครีอุสสบถเบา ๆ เพราะไม่คิดว่าเดเนียลจะเป็นถึงเพียงนี้เพราะเขาเป็นต้นเหตุ
“ท่านเดเนียล หยุดดื่มได้แล้ว!”
ครีอุสกระชากจอกเหล้าในมือของอีกฝ่ายออกไป เดเนียลหันขวับมามอง แล้วตวาดใส่ด้วยแววตาร้าวราน
“ไปให้พ้น! เจ้าจะมาเยาะเย้ยข้าถึงเพียงไหนกันครีอุส! ถ้าไม่มีใจนักก็กลับไปเสีย เลิกทำให้ข้าเจ็บปวดสักทีเถอะ!”
ครีอุสนิ่งอึ้ง พลางขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมากุมทั้งสองข้าง
“ท่านเดเนียล … ตั้งสติดี ๆ สิ ท่านเป็นอะไรไป ข้าเคยเยาะเย้ยถากถางท่านตอนไหนกัน?”
ครีอุสถามอย่างใจเย็น ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มเยาะหยันด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“หึ! เจ้ามาหาข้าทุกวัน มาบอกว่ารังเกียจข้า ไม่มีวันมอบใจให้ข้าไม่ใช่รึ … ครีอุส เจ้าช่างใจร้ายนัก ทั้งที่ข้ารักมั่นในตัวเจ้า ยอมทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า”
ครีอุสเงียบกริบ เขาไม่คิดว่าการที่เขาเย็นชาใส่อีกฝ่าย จะทำให้เจ้าตัวเมามายหนัก จนเก็บไปเห็นเป็นภาพหลอนถึงตัวเขาที่ร้ายกาจ มาพูดทำร้ายจิตใจเจ้าตัวถึงเพียงนี้ …นี่เขาโหดร้ายกับเดเนียลเกินไปอย่างนั้นหรือ…ไม่สิ เขาสมควรจะต้องโมโห ที่ถูกว่าแบบนั้นต่างหาก!
“ท่านเดเนียล เสียทีที่ข้าเคยนึกหลงเชื่อว่าท่านรู้สึกดีกับตัวข้าด้วยความจริงใจ …แต่นี่แค่ภาพลวงตากับตัวจริงท่านกลับแยกไม่ออก ถ้าเช่นนั้นก็เชิญท่านจมอยู่กับตัวข้าที่ใจร้ายคนนั้นไปเถอะ!”
ครีอุสปล่อยมือของเดเนียลทิ้งอย่างหงุดหงิด แล้วเตรียมจะออกจากห้องเดินจากไป ทว่าคนที่นั่งอึ้งแทบจะสร่างเมา เพราะคำพูด ใบหน้า และแววตาเช่นนั้น มันคือครีอุสที่เขาหลงรักมาตลอดตัวจริงแน่นอน
เดเนียลรีบลุกพรวดขึ้นหมายจะวิ่งตาม แต่เพราะร่างกายที่อ่อนเพลียด้วยพิษไข้และพิษสุรา ทำให้เจ้าตัวต้องทรุดฮวบล้มพับลงไป จนคนที่กำลังเดินจากไปชะงักฝีเท้า และหันกลับมามองอย่างตกใจ
“ท่านเดเนียล!”
“ครีอุส … อย่าจากข้าไปเลยนะ …ข้าขอโทษ หากข้าจะพูดเรื่องที่ทำให้เจ้าโกรธ … แต่ขอร้อง อย่าเกลียดข้าเลย …ข้ารักเจ้าจริง ๆ นะครีอุส”
ครีอุสมองคนที่พร่ำบอกคำรักเขาอย่างสมเพชและเวทนา ก่อนจะตรงมาประคองร่างของเดเนียลขึ้นไปนอนบนเตียงใหญ่กลางห้อง
“ถ้าอย่างนั้นท่านต้องฟังที่ข้าบอกทุกเรื่อง เข้าใจไหม?”
เดเนียลยิ้มออกมาได้ แล้วรีบพยักหน้า
“ฟังสิ… ข้าจะยอมฟังทุกอย่างเลย”
“ก่อนอื่น ท่านต้องเลิกดื่มเหล้าเด็ดขาด …บ้าจริง ๆ รู้ว่าตัวป่วยแต่ดันดื่มเหล้า ท่านอยากตาย ก่อนจะได้รับฟังคำตอบจากข้าอย่างนั้นรึ!”
ครีอุสประชดอย่างหมั่นไส้ แต่คนฟังใจเต้นตึกตัก อย่างคาดหวัง
“นี่เจ้ายังไม่ลืมสัญญาของพวกเราอย่างนั้นหรือ…”
“ข้าไม่ใช่คนขี้หลงขี้ลืมนี่ ถึงจะได้จำไม่ได้!”
ครีอุสกระแทกเสียงใส่ ยังคงหงุดหงิดไม่หาย ทว่าเขาก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยตอบเขาเสียงแผ่ว
“ดีจริง…ข้าดีใจจริง ๆ นะครีอุส”
คนฟังเงียบกริบ แล้วทำเสียงฮึในลำคอ ก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างหนาของคนบนเตียง
“นอนพักได้แล้ว…นี่ทานอะไรหรือยัง …ยาล่ะ ….ให้ตายเถอะคนรับใช้ท่านหายไปไหนกันทั้งวังฮึ เจ้านายล้มป่วยขนาดนี้แท้ ๆ!”
ครีอุสหันซ้ายหันขวาไม่เจอใคร ก็โวยวายออกมาอย่างหงุดหงิด ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงอมยิ้มน้อย ๆ อย่างดีใจที่เห็นอีกฝ่ายเป็นห่วงเป็นใยเขาแบบนี้
“ข้าไล่พวกเขาไปเองล่ะ ก็ข้าไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น …นอกจากเจ้า”
ครีอุสชะงัก หน้าแดงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ก็แสร้งทำเป็นเบือนหน้าหนี แล้วบ่นเบา ๆ
“อยากเห็นหน้างั้นรึ ใครกัน ที่ออกปากไล่ข้าเมื่อครู่น่ะ”
“ก็เมื่อครู่ข้านึกว่าเจ้าเป็นภาพลวงตาที่มาเยาะเย้ยข้าอีกน่ะสิ … แต่พอรู้ว่าเป็นตัวจริง ข้าก็ดีใจมากเลยรู้ไหม”
เดเนียลรีบประจบ ก่อนจะไอคอกแคกตามมา แล้วฝืนยิ้ม ทำให้ครีอุสเป็นห่วงหนักขึ้นไปอีก
“ข้าจะไปตามหมอ!”
“ไม่เป็นไร อยู่กับข้าเถอะ ไม่ต้องไปตามหรอก...แค่ก ๆ”
พอเห็นอาการกึ่งไอกึ่งหอบของมังกรหนุ่มก็ทำให้ครีอุสยิ่งเป็นกังวลหนัก แต่พอเขาจะลุกก็เห็นร่างบนเตียงทำท่าจะลุกตาม จึงทำให้เขาถอนหายใจแล้วจับมือของเดเนียลขึ้นมากุมเอาไว้อย่างอ่อนโยน
“ข้าสัญญานะ ข้าจะกลับมาอยู่ข้าง ๆ ท่าน …ท่านเชื่อคำพูดของข้าไหม?”
เดเนียลเงียบกริบ ก่อนจะพยักหน้าค่อย ๆ
“อืม… ข้าเชื่อเจ้า …รีบ ๆ กลับมานะ”
ครีอุสยิ้มตอบ พลางชะโงกหน้าไปจูบที่หน้าผากของอีกฝ่ายแผ่วเบา แล้วลุกเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เจ้าของห้องนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก ก่อนจะหัวเราะออกมาดัง ๆ อย่างดีใจ แล้วตามมาด้วยอาการไอคอกแคกจนตัวหอบโยน แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้เห็นบนใบหน้านั่นอยู่ดี
--- TBC ---
ตัดมาให้ค้างเล่น เอ๊ย แปะให้อ่านแค่นี้ก่อน ส่วนครึ่งหลัง เห็นตอนนี้เล้ากำลังรณรงค์งดเรต .....ดังนั้นกำลังคิดว่าจะมาลงแบบตัดฉากทิ้งดีไหม --. เพื่อความปลอดภัย (แต่เรทที่เขียนออกจะแนวฮา ๆ สักนิดหน่อย ตามประสาคาแรกเตอร์ของคู่นี้)
ถ้ายังไง ไว้เดี๋ยวมาต่อนะคะ ไปเกลาส่วนที่เหลือก่อนงิ :bye2:
-
มารอส่วนที่เหลือน้า
-
อยากอ่านครึ่งหลัง :z1:
-
กรี๊ดดดด รอคู่นี้อยู่เลย แต่คู่พี่ใหญ่ก็อยากอ่านด้วยน๊าาา คึคึ รอๆๆครึ่งหลัง
-
มารอครึ่งหลังค่ะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
มาต่อแล้วจ้า อ่านเรียบร้อย เกลาเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว (ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ)~
..................................
..
..
ครีอุสออกมาตามหาหมอก็พบกับลูคัส ชายหนุ่มถามหาหมออย่างรีบร้อน จนลูคัสลอบยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วแสร้งทำเป็นตกใจหนัก
“ท่านเดเนียลอาการกำเริบอย่างนั้นรึ!”
ครีอุสสะดุ้ง แล้วรีบสั่นศีรษะปฏิเสธ
“ปะ...เปล่า เขาแค่ตัวร้อน แล้วก็ไอนิดหน่อย ...”
“อ้อ... ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว ตอนข้าเจอเมื่อเช้า ข้าเห็นเขาแย่มาก ๆ จนต้องรีบไปปรึกษาท่านดาร์เรนทีเดียว”
ลูคัสทำท่าโล่งใจ จนครีอุสไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโกหกเรื่องที่เดเนียลอาการหนักกับตน
“ข้าว่าเจ้าไปดูแลเขาเถิดนะครีอุส ข้าจะเรียกหมอตามเข้าไปเอง ให้เจ้าคอยช่วยพยาบาล เขาอาจจะดีวันดีคืนขึ้นก็ได้”
ลูคัสตบบ่าชายหนุ่มข้าง ๆ แล้วเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้ครีอุสยืนหน้าแดงนิด ๆ แล้วจึงเดินก้มหน้างุด ๆ ตรงกลับไปยังห้องพักของเดเนียล เพื่อคอยดูแลมังกรหนุ่มตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างไม่คิดโต้แย้งอันใด เพราะมันก็ต้องกับความต้องการในใจของเขาอยู่แล้ว
อาการของเจ้าชายองค์รองแห่งอาณาจักรมังกรเริ่มดีวันดีคืน ส่วนครีอุสก็ถูกเจ้าของปราสาทรั้งตัวไว้ ไม่ยอมให้กลับ แถมยังฝากลูคัสให้ไปบอกกับดราโกว่า ยินดีแลกเปลี่ยนคนสนิทให้ไปเป็นผู้ช่วยงาน หรือหาคนสนิทให้น้องชายใหม่ได้ทุกเมื่อ ถ้าอีกฝ่ายต้องการ
ทว่าคนที่ถูกพูดถึง กลับโวยวายทันทีเมื่อได้ทราบเรื่อง
“ไม่มีทาง ข้าไม่มีวันทิ้งหน้าที่ของข้าเด็ดขาด!”
เดเนียลลอบถอนหายใจ ครีอุสก็ยังคงใจแข็งเหมือนเดิม แต่เขาเองก็ไม่อยากที่จะต้องห่างจากชายหนุ่มมากไปกว่านี้
“เจ้าจำได้ไหมครีอุส ว่าถ้าข้าอดทนเรื่องนั้นได้ครบสามเดือน แล้วเจ้าจะยอมทำตามที่ข้าขอหนึ่งอย่าง...”
ครีอุสชะงักกึก แล้วมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เดเนียลจ้องตอบพลางยิ้มน้อย ๆ แล้วเปรยเรียบ ๆ
“ถ้าข้าอยากจะขอให้เจ้ามาอยู่เคียงข้างข้าแทนดราโกล่ะ เจ้าจะทำได้ไหม?”
“ท่านเดเนียล!”
ครีอุสโพล่งชื่ออีกฝ่ายด้วยความโมโห ไม่คิดเลยว่าเดเนียลจะหยิบยกสัญญาเรื่องนั้นมาบังคับเขาแบบนี้
“หึ ๆ ข้าก็แค่ลองถามดู ...ข้ารู้ดีหรอกน่า ว่าข้าไม่มีทางสำคัญกับเจ้ามากกว่างาน มากกว่าดราโก...”
เดเนียลยักไหล่ แต่มีสีหน้าหมองลง แล้วจึงเปรยต่อ
“จริง ๆ แล้ว ข้าก็ไม่ได้คิดขออะไรจากเจ้าหรอก แค่ให้เจ้ายอมรับความจริงใจของข้าก็พอแล้ว...”
ครีอุสเงียบกริบ เดเนียลถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงหันหลังให้คนตรงหน้าตน
“เจ้ากลับไปปราสาทของดราโกเสียเถอะ ข้าอาการดีขึ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ใครช่วยดูแลแล้วล่ะ”
เดเนียลบอกแล้วก็เดินหนีไป ทำให้คนมองตามเงียบกริบ เจ้าตัวถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงกลายร่างเป็นมังกรเผือก บินกลับสู่ปราสาทของราชามังกร ทำให้คนที่เดินจากไปแล้ว ต้องเหลียวกลับมามองด้วยแววตาเศร้า ๆ
ตกดึกคืนนั้น เดเนียลนั่งเหม่อจิบไวน์ในห้องพักไปเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้ดื่มหนักจริงจังนัก เพราะเคยให้สัญญากับครีอุสเอาไว้แล้วว่า จะไม่ดื่มจนล้มป่วยไปแบบเดิมอีก
สายลมไหววูบที่ระเบียงหน้าต่าง ทำให้มังกรหนุ่มหันกลับไปมอง แล้วก็ต้องตกตะลึงตาค้าง เมื่อเห็นร่างโปร่งบางของใครบางคนที่คุ้นตาในชุดขาว กำลังยืนยิ้มให้เขาอยู่
“ครีอุส...”
“ข้าไปขอลาพักร้อนกับท่านดราโกมา...เอ่อ ตอนนี้ข้าก็ว่างสักพัก ...ข้าเลยคิดว่า จะมาขอท่านอาศัยอยู่ที่ปราสาทนี้ด้วย...ท่านจะขัดข้องไหม?”
ครีอุสบอกอึกอัก หน้าแดงนิด ๆ ทว่ากลับทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง พูดอะไรไม่ออก พอรู้ตัวเดเนียลก็เดินตรงไปหาร่างโปร่งแล้วกอดหมับอย่างหวงแหน
“ไม่เลย...ข้ายินดี ...ถ้าเจ้าต้องการ จะอยู่ที่นี่ตลอดไปก็ยังได้”
ครีอุสกอดตอบ ซบหน้ากับอกกว้าง เลิกคิดที่จะต่อต้านหรือเล่นแง่งอนต่อไป สามเดือนที่ผ่านมา เดเนียลแสดงให้เห็นความจริงใจในแบบของเจ้าตัว มากเกินพอกว่าที่เขาคิดว่า คนที่เคยเจ้าชู้และเสเพลอย่างมังกรหนุ่มจะทำได้ถึงขนาดนั้น
“นี่...ท่านไม่คิดจะทวงคำสัญญาของท่านบ้างเลยหรือ”
“หือ? คำสัญญา?”
เดเนียลถามคนในอ้อมกอดอย่างสงสัย ครีอุสก้มหน้านิ่งก่อนจะบอกออกไปตามตรง
“ก็คำสัญญาที่ว่า ถ้าท่านยอมทนเรื่องนั้นได้สามเดือน จะขอให้ข้าทำอะไรก็ได้ยังไงล่ะ?”
เดเนียลชะงัก แล้วจึงมองคนในอ้อมกอดอย่างค้นหาว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่
“เรื่องที่ข้าอยากให้เจ้าอยู่เคียงข้างข้าตลอดไปแทนดราโก เจ้าก็ไม่เต็มใจนี่”
ครีอุสนิ่งเงียบ แล้วพยักหน้ายอมรับเบา ๆ
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่อยากทำเรื่องที่บังคับใจเจ้า ... ข้ารักเจ้าจริง ๆ นะครีอุส”
ครีอุสลอบถอนหายใจแล้วจูบเบา ๆ ที่คางของอีกฝ่าย ทำให้เดเนียลยืนตัวแข็ง อย่างพยายามควบคุมตัวเองเต็มที่
“ข้ารู้...และเชื่อในคำรักของท่าน ...แต่ท่านก็ควรรู้ว่า ข้าถูกกำหนดหน้าที่ตั้งแต่ข้าเกิด ว่าให้รับใช้ท่านดราโก ข้าไม่อาจทิ้งหน้าที่ของตัวเองได้ ...”
ครีอุสเว้นวรรคคำพูด แล้วนิ่งสักพักก่อนเอ่ยต่อเสียงแผ่ว
“ถ้าท่านไม่ใช่เจ้าชายก็คงดี ข้าคงขอให้ท่านย้ายมาอยู่กับข้า แล้วคอยช่วยท่านดราโกดูแลบ้านเมืองด้วยกัน”
เดเนียลนิ่งเงียบ แล้วดันร่างของคนในอ้อมกอดออกไป ทำให้ครีอุสชะงัก แล้วก้มหน้าหลบ เพราะคิดว่าตนเผลอพูดในสิ่งที่ไม่เหมาะสมออกไป ทำให้เดเนียลไม่พอใจ
“ขอโทษ...ข้าเสียมารยาทกับท่านไปสินะ ยังไงท่านก็เป็นถึงเจ้าชาย...”
“ไม่ใช่ ๆ เจ้าเข้าใจผิดแล้วครีอุส!”
เดเนียลรีบบอกด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
“ข้าแค่ดีใจมาก คิดว่าหูฝาดไป เลยอยากมองหน้าเจ้าให้ชัด ๆ แล้วถามอีกครั้งว่านั่นเจ้าพูดจริงไหมต่างหาก”
ครีอุสสบตากับคนพูดด้วยความแปลกใจ และพอได้ยินประโยคถัดมาเขาก็หน้าแดงนิด ๆ ด้วยความอาย
“ข้าน่ะอยากอยู่ใกล้เจ้าตลอดเวลา ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นที่ปราสาทหลังนี้ ต่อให้ต้องปลูกเพิงไม้อยู่กลางป่า ข้าก็ยินดีและพอใจเป็นที่สุด”
“...แต่ข้าคงไม่ไปนอนกลางดินกินกลางทรายกับท่านหรอกนะ”
ครีอุสแกล้งบอกยิ้ม ๆ ทำให้เดเนียลยิ้มตาม
“ถ้าอย่างนั้น เจ้าคงต้องสละเตียงของเจ้าครึ่งหนึ่งให้ข้าเสียแล้วล่ะ ครีอุส”
“เฮ้อ...ทำยังไงได้ ข้าดันเผลอไปมีใจให้กับคนอย่างท่านแล้วนี่”
ครีอุสแสร้งเปรยบ่น แต่คนฟังกลับหูผึ่ง แล้วรีบย้ำถามอย่างร้อนรนทันที
“อะไรนะ! เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไร ช่วยพูดให้ข้าฟังใหม่ทีซิ!”
“ไม่ได้ยินก็แล้วไป...”
มังกรหนุ่มแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ก็ต้องหลุดอุทานเบา ๆ เมื่อร่างของเขาถูกเดเนียลช้อนขึ้นแล้วอุ้มตรงไปยังเตียงกว้างของตน
“ถ้าไม่บอก ...ข้าจะถามเจ้าด้วยวิธีการของข้าล่ะนะ”
ครีอุสหน้าแดงนิด ๆ แต่ก็ยังทำเป็นเชิดหน้าใส่ แล้วตอบไปเบา ๆ
“แล้วแต่ท่านสิ ...ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าท่านจะทำให้ข้ายอมพูดให้ฟังอีกครั้งได้ไหม”
“หึ ๆ ได้เลยที่รัก ...ข้าจะตั้งใจทำให้สุดฝีมือทีเดียว”
เดเนียลกระซิบแล้วค่อย ๆ วางร่างโปร่งลงบนเตียง ก่อนจะทาบทับกายของตนลงบนกายอีกฝ่าย วนเวียนจุมพิตไปทั่วร่างนั้นคล้ายคนหิวกระหาย ครีอุสครางเสียงแผ่ว ทุกครั้งที่ความร้อนจากริมฝีปากนาบไปทั่วผิวกายของตน
“ท่านเดเนียล...ท่านจะแกล้งให้ข้าขาดใจหรือไง...บ้าจริง...”
ครีอุสครางอย่างหงุดหงิดเมื่ออีกฝ่ายมัวแต่เล้าโลมเขาแค่ภายนอก ไม่ยอมทำในขั้นตอนต่อไปสักที
“หึ ๆ ...ใครจะรู้เล่าว่าเจ้าจะใจร้อนถึงเพียงนี้ ...รอก่อนสิครีอุส ...ข้าอยากสัมผัสเจ้าให้ทั่วเสียก่อน ให้รู้ว่าเจ้ามีจุดอ่อนที่ใดตามร่างกายบ้าง...ข้าจะได้มอบความสุขให้เจ้าได้อย่างที่เจ้าต้องการอย่างไรเล่า”
เดเนียลกระซิบบอกออกไปตามตรง แล้วลงมือเล้าโลมต่อ จนร่างข้างใต้บิดไปมาด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะนึกขัดใจจนกระทั่งผลักร่างหนาบนกายไปข้าง ๆ แล้วขึ้นเป็นฝ่ายนั่งคร่อมเจ้าตัวเสียเอง พร้อมกับจูบปลุกเร้าอารมณ์ทั่วร่างของอีกฝ่าย จนเดเนียลต้องครางเบา ๆ
“อา...ครีอุส เจ้าวิเศษจริง ๆ”
“ท่านเดเนียล ...ข้าต้องการท่าน...อืม...อา...”
ครีอุสครางตอบ เมื่อมือของอีกฝ่ายที่ลูบ ๆ คลำ ๆ ไปทั่วเรือนร่าง เลื่อนลงมานวดเฟ้นขยำที่บั้นท้ายของเขาหนัก ๆ
“ได้สิที่รัก...ข้าจะลงมือแล้วนะ”
เดเนียลกระซิบตอบ แล้วจับร่างบนกายเขาพลิกไปนอนราบกับเตียงอีกครั้ง ก่อนจะลงมือปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างโปร่งจนพุ่งถึงขีดสุด แล้วจึงค่อย ๆ จ่อแก่นกายแข็งขึงเข้าไปยังช่องแคบคับแน่นของอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ
“อ๊า...ท่านเดเนียล! ท่านเดเนียล!”
ครีอุสกรีดร้องกับประสบการณ์ครั้งแรกของการเป็นฝ่ายรับ เหงื่อผุดขึ้นทั่วใบหน้าคมคาย ใบหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด แต่ก็แฝงไปด้วยความสุขสมกับสัมผัสแปลกใหม่ที่พึ่งได้รับ
“ครีอุส...ครีอุสของข้า...เจ้าเป็นของข้าคนเดียว ....เป็นของข้าเท่านั้น”
เดเนียลพึมพำ พร้อมกับขยับร่างกายเข้าออกช้า ๆ เพื่อให้ร่างโปร่งปรับสภาพ และเมื่อครีอุสเริ่มขยับตอบรับเขาก็เพิ่มความเร็วและความแรงในการร่วมรักเข้าไปอีก
“ท่านเดเนียล! เร็วอีก...เร็วเข้า...ข้าต้องการท่าน!”
ครีอุสออกคำสั่งอย่างลืมตัวลืมตน ซึ่งคนฟังเองก็ยินยอมร่วมมืออย่างว่าง่าย จนกระทั่งร่างโปร่งทนไม่ไหว กรีดร้องออกมาเต็มเสียง หลั่งความปรารถนาที่คั่งค้างเอาไว้ออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้าท้องของร่างหนา ซึ่งยังคงไม่ยอมปลดปล่อยออกมาง่าย ๆ เหมือนอีกฝ่าย
“ครีอุส...ข้ารักเจ้า...ข้ารักเจ้า...”
เดเนียลครางแผ่วเบา พร้อมกับขยับร่างเข้าออกอย่างไม่มีทีท่าเหน็ดเหนื่อย แถมยังปลุกอารมณ์ให้คนที่ปลดปล่อยไปแล้วรอบหนึ่ง กลับมามีอารมณ์ร่วมอีกครั้ง
“ท่านเดเนียล...ข้าก็รักท่านนะ...เพราะฉะนั้น...ท่านห้ามหักหลัง...ความรักของข้าเด็ดขาด...”
ครีอุสบอกตอบเสียงกระเส่า คำว่ารักที่ออกจากปากของอีกฝ่ายครั้งแรก ทำให้เดเนียลยิ่งรู้สึกยินดี จนเผลอแสดงออกผ่านการกระทำ จนอีกฝ่ายต้องร้องครางเสียงหลง
“ครีอุส...ข้าดีใจจริง ๆ... ขอแค่มีเจ้า...ข้าจะไม่มีวันมองใครอีกเด็ดขาด”
เดเนียลตอบกลับเสียงแหบพร่า พร้อมกับขยับเร่งกายไปอีก จนร่างโปร่งแทบจะทนไม่ไหว และจำต้องปลดปล่อยออกมาอีกครั้งในเวลาถัดมาไม่นานนัก
“พะ...พอ...อื้ม”
คนที่ปลดปล่อยออกมาติด ๆ กันพยายามจะขอพัก ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ยอมเปิดโอกาส นอกจากจะปิดปากนั้นไม่ให้พูด เบื้องล่างเจ้าตัวก็ยังขยับเร่งเร้า เพราะใกล้จะถึงฝั่งฝันของตนแล้วเช่นกัน
“อา....ครีอุส...”
เสียงครางทุ้มต่ำ พร้อมกับความสุขสมที่หลั่งไหลเนืองนองล้นออกมาจากช่องทางคับแคบ โดยที่ผู้ปลดปล่อยยังคงแช่ความเป็นชายเอาไว้ในนั้นไม่ยอมถอนออก แต่กลับเวียนจูบซับเหงื่อของร่างในอ้อมกอดอย่างรักใคร่
“ท่านเดเนียล...อือ...ข้าเหนื่อยนะ...”
ครีอุสครางประท้วง เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเลิกราแค่นี้แน่
“เจ้าเหนื่อยแต่ข้ายังนี่ ...แต่เพิ่งรู้นะ ว่าเจ้าบอบบางกว่าที่คิด ...แค่นี้ก็ขยับแทบไม่ไหว หึ ๆ”
เดเนียลกระเซ้า ทำให้คนที่กำลังเหนื่อยชะงัก แล้วจ้องคนพูดตาวาววับ
“อย่ามาดูถูกข้านะ ...ระวังเถอะ ถ้าข้าเอาจริง ท่านอาจจะต้องเป็นฝ่ายขอหยุดพักแทนก็ได้!”
เดเนียลลอบยิ้ม แล้วจึงเอ่ยกระเซ้ากลับด้วยใบหน้าขบขัน
“จริงเร้อ ไหนเจ้าลองทำอย่างที่เจ้าขู่ข้าหน่อยซิ... ข้าอยากรู้นัก ว่าจะมีคนทำให้ข้าเป็นฝ่ายร้องขอให้พอได้ไหม”
ครีอุสทำเสียงฮึในลำคอแล้วพลิกร่างของอีกฝ่ายไปข้างใต้ โดยที่บางส่วนของร่างกายของทั้งคู่ยังคงแนบชิดกันอยู่
“อา...ครีอุส ...เจ้าช่างวิเศษเหลือเกิน... ไม่เคยมีใครทำให้ข้าร้อนรุ่มได้เท่าเจ้ามาก่อนเลย...”
“อ๊ะ...ท่านเดเนียล...อย่าขยับแรงนักสิ...อื้อ...ดีจัง...โอว...”
ครีอุสที่นั่งอยู่บนร่างแกร่ง ขยับสะโพกตนเองขึ้นลงอย่างเป็นฝ่ายนำเกมในตอนแรก แต่ก็ต้องถูกร่างข้างใต้ควบคุมจังหวะของเขาอีกครั้ง จนร่างโปร่งสั่นสะท้านไปด้วยความสุขสม และลุ่มหลงต่อลีลาเชี่ยวชาญที่มังกรหนุ่มมอบให้อย่างลืมตัวลืมตน
“ครีอุส...ครีอุสของข้า”
“อ๊า...ท่านเดเนียล~”
เสียงครางทุ้มต่ำสลับกับเสียงครางแผ่วหวานรัญจวนใจดังขึ้นตลอดทั้งคืนนั้น จวบจนใกล้รุ่งสาง เสียงต่าง ๆ ในห้องจึงค่อยแผ่วลง และเงียบสงบในที่สุด อันเป็นเวลาที่แสงตะวันฉายทั่วแผ่นฟ้าพอดี
สามวันสามคืนที่เดเนียลไม่ยอมออกมาจากห้อง แถมไม่ยอมปล่อยให้ครีอุสห่างจากตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเวลากิน เวลาเข้าห้องน้ำ รวมไปถึงเวลานอน จนคนมาเยี่ยมยังนึกขำ
“ถ้าดราโกเห็นเจ้าทรมานพี่เลี้ยงของเขาแบบนี้ มีหวังออกคำสั่งเรียกครีอุสกลับปราสาทแน่”
ดาร์เรนเอ่ยกระเซ้า เมื่อเห็นน้องชายจับคนรักนั่งตักไม่ยอมปล่อย แม้ครีอุสจะทั้งทึ้งทั้งหยิกแขนของชายหนุ่มสักเพียงใดก็ตาม
“หึ ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ข้าก็จะตามครีอุสไปอยู่ดี ข้าไม่ยอมให้เขาห่างสายตาข้าหรอก ยิ่งรู้ว่าจริง ๆ แล้ว ยอดรักของข้าทั้งร้อนแรง ทั้งเซ็กซี่ขนาดนี้ มีหรือข้าจะกล้าปล่อยให้พ้นสายตาได้อีก”
เดเนียลบอกกับพี่ชายตรง ๆ อย่างไม่คิดจะปิดบังอ้อมค้อม ทำเอาครีอุสหน้าแดงวาบ ก่อนจะถองศอกไปที่ท้องของอีกฝ่ายค่อนข้างแรง จนมังกรหนุ่มหลุดอุทานแล้วปล่อยมือที่กอดคนรักทันทีด้วยความจุก
“หน้าด้านที่สุด ...ท่านนี่มัน!”
เพราะถูกพูดเรื่องน่าอายต่อหน้าคนที่ตนเคารพอย่างดาร์เรนทำให้ครีอุสรู้สึกหงุดหงิดและโมโหคนรักยิ่งนัก โดยเฉพาะพอได้เห็นรอยยิ้มขำ ๆ ของดาร์เรน ก็ทำให้เขายิ่งอับอายหนักเข้าไปอีก
“ข้าจะกลับปราสาทมังกร!”
ครีอุสโพล่งใส่แล้วเดินลงส้นหนัก ๆ จากไปอย่างหงุดหงิด ทำเอาเดเนียลหน้าเหวอ รีบลนลานวิ่งตามคนรักไปติด ๆ จนดาร์เรนเห็นแล้วต้องถอนหายใจเบา ๆ
“น่าอิจฉาจังน้า... อืม... แกล้งให้เจราลมาง้อแบบนี้บ้างดีกว่า คงน่าดูชมพิลึก หึ ๆ”
เจ้าชายองค์โตแห่งอาณาจักรมังกร พึมพำเบา ๆ กับตัวเอง พร้อมลอบยิ้มน้อย ๆ ด้วยความเจ้าเล่ห์เมื่อหวนคิดถึงคนรักของตนบ้าง แต่พอเสียงทะเลาะที่ดังแว่วเข้ามานอกห้องค่อย ๆ เบาลง ก็ทำให้เขาอมยิ้มน้อย ๆ และเมื่อเขามองออกไป ก็เห็นเดเนียลกับครีอุสยืนแลกจุมพิตกันอย่างเร่าร้อน โดยไม่เกรงสายตาใคร เห็นดังนั้นมังกรหนุ่มจึงตัดสินใจเดินออกจากห้อง ผ่านทั้งคู่แล้วเอ่ยลา เพื่อให้น้องชายได้กลับไปใช้ห้องนอนของเจ้าตัวต่ออย่างสบายอารมณ์โดยไร้คนขัดคอนั่นเอง
--- END ---
-
รอค๊า ^^
คู่นี้มีครบรส 55+
-----------------------
นิวเพิ่งเม้นไปเอง
ได้มาอ่านอีกแล้ว ^^
ครีอุสร้อนแรงจริงๆ แดเนียลก็ไม่แพ้กันเนาะ
งดเรทแรงๆไปซะแล้ว -^- อด 55+
ปล.อยากเห็นคู่ ดาร์เรน♥เจราล ^^
-
:-[
-
คู่ของครีอุสกับเดเนียล มีทั้งเศร้า รัก ปากแข็ง และก็ยอม แต่ยอมรับอย่าง ครบรสความรัก
แต่อยากบอกคนเขียนว่าขอละโมบขอตอนว่าท่านดาร์เรนกับท่านเจราลคบกันอย่างไรอะ
จะว่าเลดี้ละโมบไหมนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
+1
-
จะมีให้อ่านอีกคู่ไหมเนี่ย อยากอ่านน้า
-
แหม สำหรับคู่ท่านดาร์เรน รับรองลงให้อ่านแน่ค่าา แต่ขอเวลาคิดสักหน่อยนะคะ ว่าจะเขียนให้ออกแนวไหนดี ที่แน่ ๆ คุณพี่นี่ เคะราชินีชัวร์!
-
น่ารักแบบแปลกๆ
-
อยากอ่านตอนเจราลกะดาเรนพบกันจัง ท่าจะมันส์ ในเมื่อพี่ใหญเราเจ้าเล่ขนาดนี้
นึกว่าจะแต่งให่เผ่าพันธ์มังกรทำคนทุกเพศท้องได้ซะอีกนะเนี่ย5555ตัดปัญหาเรื่องทายาท
สนุกมากจ้า จะรอเรื่องต่อไปน๊า
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดาร์เรน สุดยอด ชอบอ่า เคะราชินี ฮี่ๆๆ
-
ครีอุสก็ตกหลุมที่เดเนียบขุดดักง่าย ๆ เลยแฮะ
ร้อนแรงกันจังเลย...มีแววว่าทายาทสืบบัลลังก์จะมาจากเดเนียลนะ :m20:
-
ตอนพิเศษ ดวงใจจ้าวมังกร
(เจราล – ดาร์เรน)
...ดาร์เรนรับจดหมายจากทหารเทพนายหนึ่งที่ส่งมอบมาให้เขา มังกรหนุ่มเปิดอ่านผ่านตาคร่าว ๆ แล้ว โยนมันทิ้งไว้ข้าง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ
“ไปบอกเขาว่าข้าไม่กลับ ถ้าเขาไม่มารับข้ากลับด้วยตัวเอง”
ดาร์เรนบอกเรียบ ๆ ด้วยสีหน้าไม่ยินดียินร้ายอันใด ทำเอาคนฟังกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลำบากใจ
“แต่ท่านดาร์เรนขอรับ ท่านเจราลเป็นถึงแม่ทัพของกองทัพเทพของเรา การจะออกไปไหนมาไหนอย่างอิสระในต่างดินแดน เห็นทีว่าจะไม่เหมาะสมนะขอรับ..”
อีกฝ่ายแก้ตัวให้อย่างลำบากใจ ดาร์เรนยิ้มเยาะ แล้วยักไหล่นิด ๆ
“อย่ามาแก้ตัวให้เจ้านายของเจ้าเลยเวนอล เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าคนอย่างเขา หากต้องการไปไหนมาไหน เขาเคยสนใจเรื่องกฎด้วยหรือ”
คนฟังชะงัก แล้วปาดเหงื่ออย่างจนคำพูด
“เอ่อ...ท่านไม่คิดจะกลับไปพร้อมข้าแน่หรือขอรับ”
“แน่สิ...เพราะตอนนี้ข้ากำลังเพลิดเพลินกับเด็กน้อยน่ารักของ...ข้าอยู่ จนไม่อยากกลับไปเห็นหน้าบึ้ง ๆ ของเจ้านายเจ้าน่ะสิ”
ดาร์เรนจงใจละคำว่า ‘น้องชาย’ เพื่อให้คนฟังเกิดความสับสน เขาแน่ใจว่าเจราลต้องหาวิธีบางอย่าง ที่จะได้เห็นสีหน้าและคำพูดของเขาผ่านเวนอลแน่ ก็ไอ้เจ้าเครื่องประดับทับทิมสีแดงสด ที่มันขัดกับรสนิยมของนายกองผู้จริงจังที่ติดอยู่บนเครื่องแบบของอีกฝ่ายนั่น ดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่าเจ้าตัวไม่เต็มใจประดับมันด้วยตนเองชัด ๆ
เวนอลรับคำแผ่วเบา ไม่ต้องเดาให้ยาก ป่านนี้เจราลคงโมโหอาละวาดอยู่ในตำหนักแล้ว โชคดีจริง ๆ ที่เวลานี้เขามาอยู่แถวนี้แทน มิเช่นนั้นอาจจะโดนลากไปเป็นเพื่อนซ้อมรบ เพื่อระบายอารมณ์ขุ่นเคืองของอีกฝ่ายก็เป็นได้…เห็นทีคงต้องแกล้งกลับดินแดนเทพให้ช้าออกไปหน่อยเสียดีกว่า
ดาร์เรนมองตามไล่หลังนายกองแห่งกองทัพเทพไปอย่างนึกขำ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนรักอยากจะให้เขาเป็นฝ่ายง้องอน ห่วงใย เอาอกเอาใจตนบ้าง ...ก็นะ เขาก็อยากทำอยู่หรอก แต่ไม่รู้ทำไม พอเห็นใบหน้าคมเข้มนั่นต้องโมโหเพราะเขา ดาร์เรนก็อดที่จะคิดว่ามันช่างน่ารักมาก ๆ ขึ้นมาไม่ได้
… ง้อหรือ? ตั้งแต่เกิดมา ดาร์เรนไม่เคยง้อใคร ก็มีแต่เจราลคนเดียวนี่ล่ะ ที่เขายอมลงให้ และถ้าไม่ใช่เพราะรักล่ะก็ เขาไม่มีวันยอมทำเรื่องเช่นนั้นเป็นแน่...
มังกรหนุ่มยิ้มกับตัวเอง หวนนึกถึงอดีตที่พวกเขาพบกันครั้งแรก...ในตอนนั้น ดาร์เรนรู้สึกขึ้นมาเลยว่า เขาจะต้องครอบครองชายผู้นี้ และทำให้ชายผู้นี้เป็นของเขาคนเดียวให้ได้ เขาเดาว่าเจราลเองก็คงคิดไม่แตกต่างกันนัก... ครั้งแรกของพวกเขาเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนแทบไม่ต้องเสียเวลาเอื้อนเอ่ยบอกรักแม้แต่น้อย...
...เมื่อวันที่ดราโกรับตำแหน่งราชามังกร เจราลเป็นตัวแทนเผ่าเทพ นำของขวัญมามอบให้กับราชามังกรคนใหม่ พวกเขาสบตากันแวบเดียว แล้วพองานเลิก เขาก็แสร้งทำเป็นไปเดินเตร็ดเตร่ชมสวมอยู่ด้านล่าง เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องผ่านเส้นทางนั้น และพอเจราลเห็นเขา ดาร์เรนก็แสร้งทำเป็นสบตาอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม และเดินหลบไปยังส่วนลับตาของสวนในปราสาท ซึ่งเห็นดังนั้นเจราลก็บอกให้ลูกน้องกลับไปก่อน และเดินตามมังกรหนุ่มไปทันที
“เจ้าชาย...ได้โปรดหยุดรอข้าก่อน”
ดาร์เรนลอบยิ้มแล้วจึงหันไปทำเป็นตกใจเมื่อได้เห็นจอมทัพเทพ
“ท่านเจราล...มีอะไรหรือขอรับ หรือว่าหลงทาง?”
มังกรหนุ่มบอกพลางแย้มยิ้มหวานอย่างจงใจยั่ว เจราลกลืนน้ำลายลงคอ แล้วก้าวเท้าเข้าหา ก่อนจะประกบจูบร่างโปร่งบางยั่วยวนตรงหน้าด้วยจุมพิตอันดูดดื่มร้อนแรง โดยผู้ถูกจูบแม้จะตกใจตอนแรก แต่ก็ร่วมมือตามมาเป็นอย่างดี
“หึ ๆ ข้าเพิ่งรู้นะว่า พวกเผ่าเทพ เป็นพวกใจร้อนเช่นนี้ ...”
“...เป็นของข้าได้ไหม...เจ้าชาย”
คำขอที่เหมือนจะเหมือนคำสั่งเสียมากกว่า เมื่อผู้ขอลงมือรุกราน อย่างรวดเร็วด้วยไฟปรารถนาที่รุกโชนจนเจ้าตัวเองยังตกใจ ที่ไม่สามารถควบคุมตัวตนได้ถึงเพียงนี้
“ท่านเจราล...อะ...เดี๋ยว ...บ้าจริง ...นี่ท่านจะทำทั้งอย่างนี้...หรือไง”
ดาร์เรนใช้มือเกี่ยวโน้มคอของอีกฝ่ายเป็นที่พึ่ง เพราะขาข้างหนึ่งถูกยกด้วยมือใหญ่แข็งแรง หลังจากที่ถูกปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่สวมใส่จนร่างกายเปลือยเปล่า
“อ๊า...ท่านเจราล...ข้าเจ็บนะ...ท่านรุนแรงกับข้า...เกินไปแล้ว”
ดาร์เรนกรีดร้องพลางหอบเสียงกระเส่า เพราะอีกฝ่ายไม่คิดเล้าโลมให้เขารู้สึกดีเสียก่อน กลับรีบเร่งจาบจ้วงล่วงเกินเขาอย่างเร่าร้อนและรุนแรง
“อา...เจ้าชาย ...ท่านวิเศษจริง ๆ ...ท่านตอดรัดข้าเสียแน่นไปหมด....อา...”
จอมทัพเทพบอกพลางเร่งขยับเอวเข้าอีก เพราะสถานที่อันไม่ค่อยเหมาะสม ทั้งคู่จึงไม่อาจใช้เวลาเป็นส่วนตัวกันได้เนิ่นนาน เจราลรีบเอามือปิดปากมังกรหนุ่มที่หลุดครางเสียงหวานดังลั่นด้วยความลืมตัว และเมื่อได้ยินเสียงผู้คนเดินผ่านมาใกล้ ๆ จนกระทั่งห่างออกไป เจราลจึงปล่อยมือที่ปิดปากของดาร์เรนให้เป็นอิสระ ก่อนจะอุ้มร่างโปร่งขึ้นเอว แล้วดันแผ่นหลังของร่างนั้นไปติดกับผนังของปราสาท พลางขยับกายถี่รัวรุนแรง จนดาร์เรนต้องหวีดเสียงร้อง จากนั้นสักพักทั้งคู่จึงต่างปลดปล่อยออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
และเมื่อช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านพ้นไป ดาร์เรนก็แสร้งทำเป็นตีสีหน้าเย็นชา พอสวมเสื้อผ้าเสร็จ เขาก็เตรียมที่จะเดินจากไป ทว่ากลับถูกเจราลฉุดข้อมือเอาไว้เสียก่อน
“เจ้าชาย ... โกรธข้าหรือ...ข้านึกว่าเราต่างพึงพอใจทั้งคู่เสียอีกนะ”
ดาร์เรนสบตากับอีกฝ่าย แล้วแสร้งทำเป็นแค่นยิ้มน้อย ๆ
“หึ...ใช่ ข้ามัน ‘ง่าย’ แบบนี้เสมอ อย่างที่ท่านเข้าใจนั่นล่ะ ...ไม่ต้องคิดมาก ท่านก็แค่คน ๆ หนึ่งที่ผ่านมาในชีวิตข้า และข้าก็ไม่คิดจะผูกมัดอะไรท่านด้วย...ผู้ชายแบบท่านน่ะ หาได้ทั่วไปในอาณาจักรมังกรนี้ล่ะนะ”
เจราลหน้าร้อนวาบ เขาดึงร่างบางมาใกล้ แล้วผลักร่างนั้นไปกับผนังปราสาท พร้อมกับตะคอกเสียงห้วน
“ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปมีคนอื่นอีกเด็ดขาด!”
“ท่านมีสิทธิ์อะไร?”
ดาร์เรนเงยหน้ายอกย้อน แล้วก็ต้องชะงักเมื่อใบหน้านั้นโน้มลงมาบดเบียดริมฝีปากกับเขาอย่างรุนแรง ก่อนจะถอนออกแล้วเอ่ยเสียงเข้ม
“สิทธิ์ที่เจ้าเป็นของข้ายังไงล่ะ ...นับจากนี้ไป เจ้าคือคนของข้า เป็นสมบัติของข้า!”
“แล้วถ้าข้าไม่ยอมล่ะ?”
ดาร์เรนโต้กลับไป ทั้งที่ในใจนึกขำ ไม่คิดเลยว่าจอมทัพเทพผู้เกรียงไกร จะเป็นคนอารมณ์ร้อน แถมขี้หึง ขี้หวงขนาดนี้
“ข้าจะทำให้เจ้ายอมเอง!”
เจราลกระซิบด้วยสีหน้าและแววตาดุดัน ก่อนจะโอบร่างโปร่งเข้ามาแนบชิด และสร้างประตูมิติขึ้นตรงหน้า
“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปพบเจอกับใครอีก! เจ้าเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น!”
ดาร์เรนมองประตูมิติอย่างค่อนข้างตกใจ ใครจะไปคิดว่าเขาแค่ปั่นหัวนิด ๆ คนตรงหน้าก็คลุ้มคลั่งเสียขนาดนี้ ...นี่ถ้าเขาเกิดหักหลัง และทิ้งเจราลจริง ๆ คงไม่แคล้วโดนอีกฝ่ายฆ่าทิ้งหรอกหรือ…
มังกรหนุ่มหลุดขำเบา ๆ แล้วแสร้งทำเป็นตีหน้าเฉย เมื่ออีกฝ่ายหันมามองอย่างสงสัย เจราลขมวดคิ้วนิด ๆ แล้วพาร่างของเจ้าชายองค์โตแห่งอาณาจักรมังกร หายเข้าไปด้วยกัน โดยไม่ทันสังเกตเวทที่ดาร์เรนเสกให้เป็นผีเสื้อบินออกไปจากมือ และมันก็บินไปเรื่อย ๆ จนมาเกาะอยู่ที่บ่าของชายผิวเข้มผู้หนึ่ง นัยน์ตาสีทองส่องประกายสงสัย เพราะจำกลิ่นอายเวทมนตร์ได้ดีว่าผู้ใดเป็นเจ้าของ และพอเขาสัมผัสผีเสื้อตนนั้น มันก็สลายไป และมีเสียงของดาร์เรนดังขึ้นแผ่วเบา
“ฟีลา ข้าจะไม่อยู่สักพัก ถ้าจำเป็นต้องการพบตัว ก็ให้ไปตามหาข้าที่ตำหนักเทพของท่านเจราลนะ”
องค์รักษ์หรือพี่เลี้ยงประจำตัวดาร์เรน ถอนหายใจ เรื่องคราวนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ที่อีกฝ่ายคุ้นเคยเหมือนเดิม แต่เท่าที่เขาสังเกต ดูท่าดาร์เรนจะให้ความสนใจจอมทัพเทพผู้นั้นตลอดพิธีมอบตำแหน่งราชาของดราโก ...แถมยังดูจริงจังจนเขาประหลาดใจ แม้สีหน้าภายนอกจะยังคงเรียบเฉยอ่านยากเหมือนเคยก็ตาม
...แต่ก็นะ ไม่ว่าจะจริงจัง หรือล้อเล่น... สำหรับเขาแล้ว ก็ค่อนข้างน่าสงสารจอมทัพเทพผู้นั้นอยู่ดี ที่ดันมาตกบ่วงเสน่ห์ของนายเหนือหัวตัวแสบของเขาได้ ...
ดาร์เรนไม่รู้ว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ภายในห้องนอนของเจราลมากี่วันกี่คืนแล้ว แม้ไม่ได้ถูกล่ามก็ตาม แต่ก็ออกไปจากห้องนั้นไม่ได้ ทุกสิ่งที่เขาต้องการจะถูกหามากองตรงหน้า ยกเว้นเพียงสิ่งเดียว ...อิสระ
น่าแปลก...ดาร์เรนไม่ได้นึกโกรธอะไรเจราลแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขาชื่นชอบชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ที่สุด ไม่ต้องทำอะไร คิดอะไรให้ปวดหัว พอค่ำคืนก็มีเจราลคอยปรนเปรอมอบความสุขให้ตลอด แต่ก็นั่นล่ะ ท่าทีที่เขาแสดงออกไปกลับเป็นอีกอย่าง จนบางทีเจราลก็ทนไม่ไหวในความเย็นชาที่เขาแสร้งทำ ...บางครั้งเขาแกล้งนอนนิ่งเป็นตุ๊กตา ขณะที่อีกฝ่ายร่วมรักด้วย และมันก็ส่งผลให้จอมทัพเทพ หงุดหงิด งุ่นง่าน ลงมืออาละวาด ทำลายข้าวของในห้อง ...ยกเว้นเขา...ที่แม้อีกฝ่ายจะโมโหเพียงใด แต่ก็ยังคงทะนุถนอม และไม่เคยตบตีทำร้ายเขาสักครั้ง นั่นยิ่งทำให้เขาชื่นชอบในตัวของเจราลยิ่งขึ้นไปอีก
“ดาร์เรน ...เจ้ารักข้าบ้างไหม?”
เจราลมักจะถามประโยคนี้ทุกครั้งหลังพวกเขาร่วมรักกันเสร็จ แล้วเขาก็จะนิ่งเฉยแทนคำตอบเสมอ
“ข้ารักเจ้ามากนะดาร์เรน ...ยิ่งกอดก็ยิ่งรัก ...”
ดาร์เรนลอบยิ้ม เขามั่นใจในเสน่ห์ตัวเองเป็นอย่างดีในเรื่องนี้ หลายคนไม่ว่าชายหรือหญิงที่เขาเคยทอดทิ้งมา ทุกคนมักจะลุ่มหลงในตัวเขา ไม่ว่าเขาจะสั่งให้ทำอะไร ก็ไม่เคยมีใครขัด ...กับคนอย่างเจราลก็เช่นกัน คนที่เป็นผู้นำคนอื่นมาตลอดอย่างอีกฝ่าย หากเขาเข้าหาและยินยอมมอบกายมอบใจให้ง่ายเกินไป ก็คงจะหมดรักเขาได้ง่าย ๆ เช่นกัน
“ดาร์เรน...ข้าจะปล่อยเจ้ากลับบ้านของเจ้าดีไหม?”
ประโยคถัดมา ทำเอาคนกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ สะดุ้งโหยง และหันขวับกลับมามองคนพูดด้วยความตกใจ
“...ดีใจสินะ...เจ้าเองอยากจะจากที่นี่ไปตลอดเวลาอยู่แล้วนี่...”
เจราลบอกด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ และตีความสีหน้าตกใจของอีกฝ่ายเป็นอย่างอื่น
“ท่าน...จะส่งข้ากลับบ้าน จริงหรือ?”
ดาร์เรนถามเสียงแผ่วด้วยความสับสน ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่อีกฝ่ายยังพร่ำบอกว่ารักเขาอยู่เลยแท้ ๆ
“ข้ารักเจ้า...แต่หากบังคับให้เจ้าอยู่กับข้าแบบนี้ ...ข้าคงได้แค่เพียงความเกลียดชังกลับคืนมา ...ข้าอยากเห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ของเจ้าที่มีให้ข้าอีกสักครั้ง เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน...ยิ้มให้ข้าอีกครั้งได้ไหม ...แล้วข้าจะปล่อยให้เจ้ากลับบ้านของเจ้า”
ดาร์เรนเงียบกริบ เขาก้มหน้านิ่ง แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ยิ้มหวานอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อน จนเจราลตกตะลึง แล้วจึงมีใบหน้าเศร้าสร้อยตามมา
“...เจ้าคงอยากกลับบ้านมากสินะ ...ไม่ต้องห่วง ข้ารักษาสัญญาเสมอ ...พรุ่งนี้ ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านเอง”
คำพูดของจอมทัพเทพ ทำให้อะไรบางอย่างในตัวของมังกรหนุ่มขาดผึง เขาคิดว่าพอเขายิ้ม...ยิ้มอย่างที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องตกหลุมรัก จะทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจแล้วรีบรั้งเขาไว้ แต่ดันได้ผลตรงกันข้ามเสียนี่
“ไม่...จำ...เป็น”
ดาร์เรนเค้นเสียงออกมาทีละคำ
“อะไรนะ?”
เจราลถามเพราะได้ยินไม่ค่อยชัดนัก ดาร์เรนกัดฟันกรอด แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความโกรธเต็มที่
“ข้าบอกว่าไม่จำเป็นยังไงเล่า! งี่เง่าชะมัด คิดว่าข้าอยากอยู่กับเจ้านักหรือไง! คิดว่าข้าชอบเจ้าขนาดต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าตกหลุมรักข้ารึ! คนอย่างข้าน่ะ แค่กระดิกนิ้ว ก็มีคนอยากเข้าหาทั้งนั้น ไม่เห็นต้องง้อเทพงี่เง่าอย่างเจ้าสักนิด! โธ่โว้ย!”
จอมทัพเทพนิ่งอึ้ง เมื่อเห็นตัวตนที่แท้จริงของชายตรงหน้า ส่วนดาร์เรนนั้นโกรธจนลืมทุกสิ่งไปหมด มังกรหนุ่มหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ลวก ๆ และทั้ง ๆ ที่อยู่ในเขตแดนที่เจราลสร้างขึ้นแท้ ๆ แต่อีกฝ่ายกลับสามารถสร้างประตูมิติกลับสู่แดนมังกรได้อย่างง่ายดาย แสดงให้เห็นว่า หากเจ้าตัวคิดจะหนีกลับ ก็ย่อมทำได้ตั้งแต่วันแรกที่ถูกพามาแล้ว
“ไปตายซะ คนเฮงซวย!”
เสียงของดาร์เรนดังขึ้นทิ้งท้าย ก่อนที่ประตูมิติจะหายไป ทำเอาเจราลต้องนั่งอึ้งชั่วครู่ ก่อนจะรวบรวมสติคิดทบทวนในสิ่งที่ผ่านมา จากนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น เสียจนทหารยามที่เฝ้าอยู่หน้าห้องตกใจ
“ดาร์เรน...เจ้านี่มัน...ฮ่า ๆ ...ทำไงดีล่ะเนี่ย... ข้ายิ่งรักยิ่งหลงเจ้ายิ่งขึ้นไปอีกแล้วนะ!”
เจราลพึมพำ ใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้ม นั่งนิ่งคิดบางอย่างพักใหญ่ แล้วจึงตัดสินใจสร้างประตูมิติขึ้น โดยมีจุดหมายคือสถานที่เดียวกันกับที่ร่างโปร่งล่วงหน้าไปเมื่อครู่
ทันทีที่ดาร์เรนกลับมาปราสาทของตนเอง มังกรหนุ่มก็เดินดุ่ม ๆ เข้าห้องพัก โดยไม่สนใจสีหน้าตกตะลึง และแปลกใจของข้ารับใช้ เมื่อเห็นเจ้าของปราสาทที่หายตัวไปเสียนานกลับมาอีกครั้ง และก็ยิ่งเป็นที่ตกตะลึงซ้ำสอง เมื่อเสียงดังโครมครามคล้ายคนอาละวาดดังขึ้นมาจากในห้องนอนของอีกฝ่าย ทำเอาคนรับใช้พากันลังเล และหนึ่งในนั้นก็รีบวิ่งไปตามฟีลาอย่างรวดเร็ว
“ท่านดาร์เรน ข้าขออนุญาตเข้าไปนะขอรับ....”
ทันทีที่เปิดประตู แจกันใบหนึ่งก็ลอยผ่านหน้าเขาไปกระทบกับฝาผนังใกล้ ๆ เฉียดหน้าฟีลาไปเพียงไม่กี่นิ้ว โชคดีที่มันทำมาจากทองเหลือง จึงไม่แตกกระจายจนอาจจะสร้างแผลให้กับคนที่อยู่แถวนั้น
“โมโหอะไรหรือขอรับท่านดาร์เรน เล่าให้ข้าฟังได้ไหม”
ฟีลาที่เข้ามาในห้องคนเดียวเอ่ยถาม ส่วนข้ารับใช้คนอื่นเผ่นแนบออกห่างจากห้องไปกันหมดแล้ว เมื่อเห็นฤทธิ์อาละวาดของเจ้าของปราสาทผู้นี้
“ไม่ได้โมโห! ข้าปกติดีทุกอย่าง!”
ดาร์เรนบอกหอบ ๆ ยังคงไม่หายหงุดหงิด จนอีกคนต้องลอบถอนหายใจ แต่เพราะเติบโตมาด้วยกันเหมือนพี่เหมือนน้อง เขาจึงรู้นิสัยของดาร์เรนดี ฟีลาเลือกหามุมสงบและปลอดภัย ยืนมองดาร์เรนอาละวาด และเพียงไม่นานอีกฝ่ายก็รามือ แล้วหันมาทางพี่เลี้ยงคนสนิท
“ฟีลา! เจ้าคิดว่าข้าเป็นยังไง คิดว่าข้าไร้เสน่ห์ขนาดนั้นเลยรึ!”
ดาร์เรนหันมาถามชายหนุ่มผิวคล้ำตรงหน้า ฟีลายิ้มน้อย ๆ แล้วตอบออกไปตามตรง
“ท่านเป็นคนมีเสน่ห์ แถมยังเจ้าเล่ห์มากด้วย ...”
ดาร์เรนค้อนขวับให้อย่างลืมตัว เวลาอยู่กับฟีลา เขาไม่ต้องปั้นหน้าเป็นเจ้าชายผู้แสนดี เหมือนดังเช่นอยู่ต่อหน้าคนอื่น
“แล้วทำไม ทั้งที่อีกฝ่ายบอกว่ารักข้า แต่กลับผลักไสให้ข้าไปห่างเขา เพราะกลัวข้าเกลียดเขาล่ะ ...ถ้ารักก็ต้องอยากให้อยู่เคียงข้างกัน เป็นของกันและกันตลอดไปไม่ใช่รึ!”
ดาร์เรนบอกอย่างเอาแต่ใจ ทำให้คนฟังต้องสั่นศีรษะอย่างเอือมระอา ...เขารู้ อีกฝ่ายไม่เคยมีความรักจริง ๆ มาก่อน เพราะรูปร่างและเสน่ห์เกินห้ามใจยามได้อยู่ใกล้ชิด คนที่เข้าหาดาร์เรนเพราะสิ่งนั้นล้วนมีมากมาย จึงทำให้มังกรหนุ่มคุ้นเคยกับชีวิตเช่นนี้ จนพอเจอคนที่ถูกใจตนจริง ๆ และอีกฝ่ายมอบรักแท้ให้ ดาร์เรนจึงไม่เข้าใจและโมโหจนอาละวาดอย่างที่เห็น
...เผลอ ๆ ที่อารมณ์เสียขนาดนี้ อาจเป็นเพราะมังกรหนุ่มตกหลุมรักอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวแล้วก็เป็นได้...
และขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่ กลางห้องก็ปรากฏรอยแยกของประตูมิติ ก่อนที่จะมีชายหนุ่มผมทอง ใบหน้าหล่อเหลาเดินออกมาจากรอยแยกนั่น แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยเพราะการอาละวาดของดาร์เรน และพี่เลี้ยงคนสนิทที่อยู่ในห้องนอนสองต่อสองยามวิกาล เขาก็ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“อะไร...ผละจากข้ามาได้ครู่เดียว หาคนใหม่ได้อีกแล้วหรือ!”
เพราะความหึงจนลืมตัว ทำให้เจราลเอ่ยค่อนขอดอีกฝ่าย แต่นั่นทำให้ดาร์เรนชะงัก ซ่อนยิ้มแล้วจึงเดินเข้าไปคลอเคลียกับฟีลาอย่างจงใจ
“ใช่! ข้าบอกท่านแล้วไง ว่าท่านก็แค่คน ๆ หนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของข้าเท่านั้น”
เจราลกัดฟันกรอด ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วเขาก็เงียบไป แล้วมีสีหน้าหมองลง
“ข้าหลงคิดว่าเจ้าเองก็มีใจกับข้าบ้างแท้ ๆ ...ข้าคงคิดผิดไปสินะ”
สีหน้าแบบนั้นทำให้คนมองหัวใจกระตุกวูบ แต่ก็แสร้งตีสีหน้าเรียบเฉยไม่สนใจ ส่วนฟีลานั้นมองทั้งคู่สลับไปมา แล้วลอบถอนหายใจแผ่วเบากับตนเอง
“ขอโทษที่รบกวนยามดึก เชิญพวกเจ้าตามสบาย...จากนี้ไปข้าจะไม่มาให้เจ้าเห็นหน้าอีกแล้ว”
เจราลเอ่ยลา แล้วเดินหายไปในทางแยกมิติ จนดาร์เรนนิ่งอึ้ง พอประตูมิติปิดลง เขาก็หันขวับมาทางพี่เลี้ยงคนสนิทอย่างหงุดหงิด
“หมอนั่นทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง! เจ้าเห็นไหม เขากล้าทิ้งข้าน่ะ!”
“ท่านทำตัวเองต่างหากท่านดาร์เรน ...ทั้งที่ดีใจที่เขามาง้อ แต่ทำไมต้องแกล้งให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้ด้วย”
ฟีลาบอกตามตรง โดยไม่เกรงว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้านาย และเพราะเขาเป็นคนแบบนี้ ดาร์เรนถึงมอบความสนิทและไว้เนื้อเชื่อใจกับชายหนุ่มได้อย่างหมดใจ
“ข้า...ไม่ได้ดีใจ”
มังกรหนุ่มบอกเสียงแผ่วแล้วหลบตาทำเอาคนที่ยืนตรงหน้ายิ้มน้อย ๆ
“ท่านอาจโกหกใครต่อใคร โดยที่เขาจับผิดท่านไม่ได้ ท่านดาร์เรน ...แต่ไม่ใช่ข้า ท่านก็รู้ดี”
ดาร์เรนเงียบกริบ เขาก้มหน้านิ่ง แล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เจราลเกลียดข้าแล้วสินะ... ข้าจะทำเช่นไรถึงจะทำให้เขาหายเกลียดข้าล่ะ”
ฟีลามองนายเหนือหัวของเขาอย่างสงสาร เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเจราลยังรักอีกฝ่ายอยู่ แต่คงเพราะน้อยใจเลยทำให้พูดแบบนั้นออกมา อีกอย่างดาร์เรนเองนั่นล่ะที่บีบให้อีกฝ่ายต้องทำเช่นนี้
“ท่านต้องง้อเขา เพราะนี่เป็นความผิดของท่าน”
ดาร์เรนสะดุ้ง มองคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
“ง้อ? เจ้าจะให้คนอย่างข้านี่นะง้อคนอื่น ฝันไปเถอะ!”
ฟีลาอมยิ้ม นึกอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องดื้อรั้นไม่ยอมฟังง่าย ๆ เขายักไหล่นิด ๆ แล้วจึงเปรยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
“ถ้าเช่นนั้นท่านก็ต้องเสียเขาไป ...ข้าได้ข่าวมาว่า ท่านเจราลก็เนื้อหอมไม่ใช่ย่อย ขนาดจอมเทพเองยังร่ำ ๆ ว่าจะให้เขาเป็นราชบุตรเขยของตนเชียวนะ ...เล่าลือกันว่าธิดาองค์เล็กของจอมเทพก็งดงามไม่เป็นสองรองใคร ข้าว่านางคงช่วยบรรเทาแผลใจของท่านเจราลได้ไม่ยากนักหรอก”
ดาร์เรนเงียบกริบ ...เขาไม่เคยเห็นธิดาของจอมเทพก็จริง แต่ก็ได้ยินคำล่ำลือไม่แตกต่างจากที่ฟีลาได้ยินมานัก เมื่อก่อนแม้จะได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเรื่องนี้จากนางกำนัลของเจราล เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะรู้ดีว่าเจราลลุ่มหลงในตัวเขาเพียงใด แต่มาตอนนี้เขาเองก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่า อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจจากเขาไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือไม่
“ฮ้าวว ...ข้าง่วงแล้ว ส่วนข้าวของในห้องนี้ ข้าจะให้นางกำนัลมาเก็บตอนเช้านะขอรับ ข้าขอตัวล่ะ”
ฟีลาแกล้งบอก ปล่อยให้ผู้เป็นนายจมอยู่ในห้วงคิด และเขาก็ต้องอมยิ้ม เมื่อลอบมองจากรอยแง้มประตูห้อง เห็นดาร์เรนสร้างรอยแยกมิติขึ้น ก่อนจะเดินหายเข้าไปในรอยแยกนั้น
-
ดาร์เรนไม่ได้หายตัวเข้ามาในห้องของเจราลในทันที เขาเข้ามาในห้องเสื้อผ้าของตำหนัก หยิบเอาชุดเย้ายวนของพวกนางรำมาแต่ง แล้วแปลงร่างเป็นสาวน้อยหน้าตางดงาม ใช้เวทมนตร์ปกคลุมกาย ทำให้เดินผ่านทหารเทพที่เฝ้าตำหนักเข้าไปอย่างสบาย ๆ แล้วจึงมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนของเจราล
“นั่นใคร!”
สมแล้วกับที่เป็นแม่ทัพของกองทัพเทพ ทันทีที่เขาแหวกมิติลอบเข้ามาในห้องเงียบ ๆ เจราลก็จับสัมผัสของผู้บุกรุกได้ทันที ดาร์เรนคลายมนต์ออก แล้วเผยร่างเย้ายวนให้อีกฝ่ายเห็น
“ข้ามาปรนนิบัติท่าน ตามคำสั่งของจอมเทพ”
ดาร์เรนอ้างชื่อจอมเทพ ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วยุ่ง และเพราะกำลังเมาหนัก จึงไม่ได้ทำให้ฉุกคิดเฉลียวใจมากเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น และอีกอย่างเขาก็มั่นใจว่า ต่อให้เป็นศัตรูก็คงไม่มีใครกล้าเผชิญหน้ากับแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เช่นเขาสองต่อสอง และที่สำคัญหากฝั่งตรงข้ามมีจิตสังหารเพียงนิด เขาก็ต้องรู้ได้ทันทีแน่
“ท่านจอมเทพจะส่งสตรีเข้ามาทำไม”
“เพราะท่านกลัวว่าท่านจะหลงบุรุษ จนลืมรสสตรีน่ะสิ...ใคร ๆ ก็รู้ ว่าท่านนำบุรุษมากกกอดอยู่เป็นนานสองนานไม่ใช่รึ”
สาวน้อยผู้งดงามเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนหวาน ทว่าคำพูดนั้นกลับบาดใจของคนฟังยิ่งนัก
“ข้าไม่มีอารมณ์ เจ้าออกไปเสียเถอะ!”
เพราะคิดว่าเป็นสตรีที่จอมเทพส่งมาจริง เจราลจึงไล่อีกฝ่ายออกไปอย่างสุภาพ ทว่าสาวน้อยผู้นั้นไม่ยอมไป แถมเข้ามาลูบไล้ยั่วเย้าอีกฝ่ายอย่างจงใจ
“ลำบากหน่อยนะ เพราะมันเป็นหน้าที่ของข้า หากข้ายอมไปง่าย ๆ ก็จะถูกตำหนิ...ขอให้ท่านแม่ทัพโปรดเข้าใจด้วย”
เจราลนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิด แต่พอจ้องมองใบหน้าสะสวยยิ้มแย้มของอีกฝ่าย เขากลับเห็นใบหน้ายิ้มเย้ายวนของดาร์เรนทาบทับขึ้นมา ชายหนุ่มจึงกระชากร่างบางไปบนเตียงแล้วตะโบมจูบอย่างหื่นกระหาย
ดาร์เรนหลับตาด้วยความปวดร้าวใจ เขาคิดว่าจะใช้วิธีนี้ลองใจเจราล แต่ไม่คิดว่า แค่เพียงเขายั่วยวนเพียงเล็กน้อย เจราลก็หน้ามืดยินยอมร่วมรักกับเขาในร่างหญิงสาวผู้นี้อย่างง่ายดาย
“อา...ดาร์เรนของข้า...ดาร์เรน....”
ชื่อที่เรียกทำให้ดาร์เรนชะงัก ใจเต้นรัวแรง แล้วรีบดันร่างของอีกฝ่ายออกไป ก่อนจะยันกายลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าแดงก่ำ
“ขะ...ข้าขอตัวดีกว่า....ท่านไม่เต็มใจไม่ใช่หรือ...ข้ากลับล่ะ”
เจราลมองสาวน้อยผู้นั้นอย่างแปลกใจ หนำซ้ำผิวหนังเนียนนุ่มและกลิ่นกายหอมหวานที่สัมผัสเมื่อครู่ ก็ช่างเหมือนกับมังกรหนุ่มที่เขารักอย่างไม่มีผิด จนเขาคิดว่ากำลังเล้าโลมกับดาร์เรนตัวจริงอยู่ด้วยซ้ำ
“ถ้าข้าไม่ให้กลับล่ะ....”
เจราลที่สังหรณ์ใจบางอย่าง ดึงแขนบอบบางรั้งไว้ ทำให้ดาร์เรนในร่างแปลงชักขัดใจ
“เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่า มาตามคำสั่งจอมเทพ ถ้าอย่างนั้นก็มาสนุกกับข้าเถอะ...ข้าเองกำลังนึกอยากกอดหญิงสาวบ้างพอดี ...ยังไงผู้หญิงก็มีเสน่ห์เย้ายวนใจยิ่งกว่าผู้ชายอยู่แล้วล่ะนะ”
จอมทัพเทพแกล้งพูดเพื่อจะลองดูว่า อีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาเช่นไร เขาจ้องที่ร่างนั้นนิ่ง เห็นแววตาตัดพ้อและผิดหวังวูบหนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยสีหน้าและแววตาเย็นชาจนน่าหวาดหวั่น
“ได้สิ...ข้าจะบริการท่านเอง จะทำให้ท่านหลงลืมบุรุษผู้นั้นไปเลย”
สาวน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นสีหน้า แล้วจึงลงมือเล้าโลมอีกฝ่ายจนเจราลเคลิบเคลิ้ม สัมผัสและกลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้เขาเผลอไผลครางออกมาอย่างมีความสุข แต่นั่นกลับทำให้อีกคนเจ็บในหัวอก แล้วยิ่งทนไม่ได้มากขึ้น เมื่อยามที่ร่างสูงจูบเล้าโลมตนอย่างอ่อนโยนและทะนุถนอม
“...นี่เจ้า...”
ร่างบอบบางปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น จนเจราลชักนึกสงสาร ไม่คิดอยากจะแกล้งลองใจเจ้าตัวอีกต่อไป มาถึงตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจแล้วว่า อีกฝ่ายจะต้องเป็นคนที่เขารักอย่างแน่นอน
“คนดี...ดาร์เรน...อย่าร้องไห้สิ...ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว”
ร่างที่กำลังนอนสะอื้นชะงักกึก แล้วค่อย ๆ เปิดใบหน้าออกมา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“ท่านรู้?”
“ข้ากอดแต่เจ้าคนเดียวมากี่วันกี่คืนแล้วล่ะ...ทำไมข้าจะไม่รู้เชียวหรือ ว่าเป็นเจ้า”
ดาร์เรนเงียบกริบ ก่อนจะหน้าแดงด้วยความโมโห เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกอีกฝ่ายลองใจเข้าให้ เขาขยับจะลุกหนี แต่กลับถูกอีกฝ่ายรั้งร่างเอาไว้เสียก่อน
“ชู่ว! อย่าโกรธสิ เจ้าเป็นฝ่ายคิดลองใจข้าก่อนนะ คนที่ควรโกรธน่าจะเป็นข้าเสียมากกว่า”
เจราลบอก ทำให้ดาร์เรนชะงัก เขานิ่งเงียบถอนหายใจ แล้วจึงคลายมนตรากลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิมของตน
“แบบนี้สิถึงจะน่ามองกว่า ร่างของเจ้าน่ะดีที่สุดแล้วล่ะ”
เจราลบอกยิ้ม ๆ แต่อีกคนมองเขาด้วยสายตากังวล
“แล้วถ้าข้าเกิดเปลี่ยนไปล่ะ ....ถ้าข้าเกิดมีแผลเป็นอัปลักษณ์ ไม่ได้งดงามเหมือนเดิม ท่านจะรังเกียจข้าไหม?”
ดาร์เรนถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจ เขาไม่เคยรักใครมาก่อน แต่พอรักแล้วก็เกิดกลัวไปสารพัด เพราะเขาเผยตัวตนที่แท้จริงและนิสัยแย่ ๆ ให้อีกฝ่ายล่วงรู้จนหมด ... ถ้าเกิดวันหนึ่งรูปลักษณ์ภายนอกของเขาเกิดเปลี่ยนไป เจราลจะยังรักเขาอยู่ไหมกันแน่
“หึ ๆ เจ้าคิดว่าข้ารักเจ้าที่อะไรกัน ดาร์เรน ...จริงอยู่เจ้างดงาม แต่คนที่งดงามกว่าเจ้าก็ใช่ว่าจะไม่มี ทั้งหญิงและชาย...แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่มีใครเร่าร้อนเท่าเจ้าสักคน”
เจราลกระเซ้าเมื่อเห็นสายตาคาดหวังในคำตอบของอีกฝ่าย แต่คำตอบของเขากลับทำให้ดาร์เรนหน้าเผือดสีลง
“ท่านชอบแค่ร่างกายของข้าจริง ๆ สินะ...”
เจราลมองคนที่เขารัก แล้วยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ยบางสิ่ง ให้อีกฝ่ายฟัง
“...เจ้ารู้ไหม ก่อนหน้านั้นข้าแปลกใจอยู่เสมอ เวลาพวกเราร่วมรักกันจนต่างฝ่ายต่างลืมตัว เจ้าทั้งเร่าร้อน ทั้งเย้ายวน นิสัยผิดเป็นคนละคนกับยามปกติ ทำให้ข้ารู้สึกพิศวง และอยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเจ้ามาตลอด ... แต่พอข้าได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเจ้า มันทำให้ข้าสับสนงุนงง และลึก ๆ ข้ากลับถูกใจเจ้ามากขึ้น...”
“โรคจิต...”
ดาร์เรนพึมพำ ทำให้คนหูไวกอดรัดร่างโปร่งแน่น ๆ เพื่อลงโทษ
“ถ้าข้าโรคจิต เจ้าก็ต้องยิ่งโรคจิตกว่า ที่มาชอบคนโรคจิตอย่างข้า”
เจราลกระซิบ ทำให้ดาร์เรนหน้าแดงวาบ และพยายามดันกายออกห่างจากชายหนุ่ม
“ปล่อยนะ! ข้าไม่ได้ชอบท่านสักหน่อย!”
“หึ...แน่ใจหรือ หากข้างอนอีกรอบ คราวนี้ต่อให้เจ้ามาง้อ ข้าก็จะไม่หายโกรธง่าย ๆ แล้วนะ”
เจราลยิ้มยั่ว มั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่า อีกฝ่ายเองก็มีใจให้เขาไม่แตกต่างกัน
“...ข้าไม่ได้ชอบท่าน...”
ดาร์เรนบอกด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ แล้วจึงเอ่ยตามมาเสียงแผ่ว
“...แต่ข้าหลงรักท่านต่างหาก”
เจราลชะงักกึกอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง มองร่างโปร่งในอ้อมกอดก็เห็นอีกฝ่ายหน้าแดงหนัก ดาร์เรนอาศัยจังหวะที่ชายหนุ่มตกตะลึง ผลักเจ้าตัวออกไป แล้วหนีไปอยู่อีกมุมห้อง ก่อนจะสร้างประตูมิติขึ้น
“ข้าจะกลับอาณาจักรมังกร ห้ามตามมานะ ถ้าท่านตามมา เราขาดกัน!”
เจราลอ้าปากค้าง แล้วรีบโวยวายอย่างไม่พอใจทันที
“อะไรนะ เราใจตรงกันแล้วไม่ใช่หรือ!”
“ก็ใช่...แต่ให้ข้าเตรียมใจบ้างสิ ข้าไม่เคยรักใครจริง ๆ มาก่อนนี่”
ดาร์เรนบอกด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเอียงอาย จนคนมองแทบจะทนไม่ไหว นึกอยากกระชากร่างโปร่งมาตะโบมจูบ แล้วจับร่วมรักเสียเดี๋ยวนี้
“...งานฉลองครบรอบการก่อตั้งของอาณาจักรในเดือนหน้า ข้าต้องอยู่ร่วมงานด้วย ...แต่หลังจากนั้นข้าก็ว่างตลอด หากจะถูกลักพาตัวอีกสักครั้ง ก็คงไม่เป็นไร...”
ดาร์เรนทิ้งท้ายด้วยใบหน้ายิ้มเขิน ๆ ก่อนจะหายตัวเข้าไปในทางแยกมิติ ทิ้งให้เจราลได้แต่ยืนอึ้ง แล้วสักพักชายหนุ่มก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น จนทหารที่เฝ้ายามอยู่ข้างนอกตกใจอีกรอบ
และหลังจากนั้นหนึ่งเดือนเจราลก็มาร่วมงานฉลองของอาณาจักร ท่ามกลางความแปลกใจของทุกคน ที่งานฉลองประจำปีเล็ก ๆ แต่จอมทัพเทพกลับให้เกียรติมาด้วยตัวเอง จากนั้นพองานฉลองเสร็จสิ้น ดาร์เรนก็หายตัวไปจากอาณาจักรอย่างไร้ร่องรอย แต่ทุกคนก็ไม่ได้ห่วงอันใด เพราะฟีลาบอกไว้ว่านายของเขานั้นออกท่องเที่ยวตามปกติ แต่ก็ทำเอาพี่เลี้ยงคนสนิทเกือบแย่ เพราะดาร์เรนนั้นเล่นหายตัวไปถึงครึ่งปีโดยไม่ยอมติดต่อมาเลย จนเขาเกือบจะช่วยแก้ตัวให้ไม่ได้ ดีที่อีกฝ่ายกลับมาอีกครั้ง แล้วหลังจากนั้นก็ไป ๆ มา ๆ เสียส่วนใหญ่
ดาร์เรนอมยิ้มกับตัวเองอย่างนึกขำ เมื่อหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของตนเอง ใครเลยจะคิดว่าจอมเจ้าชู้ที่ไม่เคยสนใจใยดีต่อคู่นอนที่ผ่านมาไม่ว่าจะชายหรือหญิงเช่นเขา กลับมาหยุดพฤติกรรมเหล่านั้นได้ เมื่อพบคนที่รักจากใจจริง
“ยิ้มแบบนั้น คิดจะทำอะไรอีกหรือขอรับท่านดาร์เรน”
ฟีลาที่เข้ามารับใช้ตามปกติเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล ดาร์เรนหันไปทางพี่เลี้ยงคนสนิท แล้วจึงแย้มยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
“ฟีลา ...ข้าอยากจะออกท่องเที่ยวยาวอีกสักรอบ คงต้องฝากเจ้าดูแลปราสาทหลังนี้อีกแล้วล่ะนะ”
น้ำเสียงออดอ้อนนั้นทำให้คนฟังขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ อย่างนึกปลง
“ทำไงได้ล่ะขอรับ ...ข้าว่าทางที่ดีก็ประกาศออกมาให้รู้เรื่องเสียเลยดีกว่า ข้าคิดว่าทางท่านจอมเทพ กับทางผู้อาวุโสของเรา คงพอจะรู้เรื่องพวกท่านบ้างแล้วล่ะ และที่ไม่คิดขัดขวางข้าว่าก็คงเพราะต่างฝ่ายต่างเข้าใจในความรักของพวกท่านดีอยู่แล้ว”
ดาร์เรนยิ้มน้อย ๆ กับความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ตน เขาชะโงกหน้าไปหอมแก้มฟีลาเบา ๆ แล้วบอกกับชายหนุ่ม
“ขอบใจนะฟีลา ข้าดีใจที่มีเจ้าอยู่เคียงข้างมาตลอด”
“...ข้าก็ดีใจนะขอรับ แต่ข้าว่าถ้าจะให้ดี ท่านช่วยแก้ความเข้าใจผิดเรื่องนี้ให้ข้าด้วยก็จะดีมากทีเดียว”
คำพูดของพี่เลี้ยงคนสนิททำให้ดาร์เรนนิ่วหน้า แล้วก็ต้องหันไปมองตามสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะเห็นเจราลมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าซึ่งถูกเปิดแง้มทิ้งไว้
“สงสัยข้าต้องเป็นฝ่ายง้ออีกแล้วล่ะฟีลา”
ดาร์เรนบอกพร้อมรอยยิ้มนึกสนุก ทำให้คนฟังลอบถอนหายใจ
“อย่าลืมแก้ตัวเรื่องข้าด้วยนะขอรับ ...ไม่เช่นนั้นท่านอาจจะได้หาคนเฝ้าปราสาทคนใหม่แทนข้าเป็นแน่”
“ดาร์เรน! กลับกันได้แล้ว!”
เจราลขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิด ที่คนรักของเขากระซิบกระซาบกับพี่เลี้ยงคนโปรดของเจ้าตัวอยู่นานสองนานโดยไม่สนใจเขา และทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าดาร์เรนกับฟีลาสนิทกันดี และไม่เคยคิดเรื่องสัมพันธ์ชู้สาว แต่เขาก็ยังอดหึงไม่ได้สักที
“อืม ๆ รู้แล้วน่า พ่อคนขี้หึง ...ถ้าอย่างนั้นข้าไปล่ะนะฟีลา ฝากดูแลปราสาทด้วยล่ะ ถ้าใครถามก็บอกว่า ข้าต้องไปคอยตามง้องอนคนรักขี้หึงให้หายโกรธที่ตำหนักเทพแล้วกัน”
ดาร์เรนหันมาบอกคนสนิท ทำให้เจราลชะงัก ส่วนฟีลานั้นยิ้มน้อย ๆ พร้อมสั่นศีรษะเบา ๆ ด้วยความเอือมระอา
“ดาร์เรน เมื่อครู่เจ้าพูดว่ายังไงนะ ข้าเหมือนจะได้ยินไม่ค่อยชัดนัก”
เจราลรีบเซ้าซี้ เพราะอยากได้ยินคำพูดน่ารัก ๆ นั่นอีกสักครั้ง
“เหรอ ...ช่วงนี้ข้าก็ความจำสั้นด้วยสิ พูดอะไรไปสักพักก็ลืมแล้ว”
ดาร์เรนลอยหน้าลอยตาตอบ ทำให้อีกฝ่ายนึกหมั่นไส้ แล้วจูบปากกวนโมโหนั่นหนัก ๆ โดยไม่นึกสนใจฟีลาที่ยืนมองอยู่แถวนั้นแม้แต่น้อย
“เจ้าบอกรักข้าที่สุด รักข้าสุดหัวใจไงล่ะ จำได้หรือยัง”
เจราลบอกหน้าตายหลังจากที่ผละริมฝีปากออกมา
“หึ! คนหน้าด้าน...แต่ทำยังไงได้ ก็หลงรักไปแล้วนี่นะ”
ดาร์เรนบอกพลางยิ้มหวานให้ ทำเอาจอมทัพเทพชักไม่อยากจะยืนต่อล้อต่อเถียงกับคนรักเสียแล้ว เจ้าตัวรีบสร้างรอยแยกมิติ แล้วคว้าร่างบางเข้าไปด้วยกันอย่างรวดเร็ว ฟีลามองตามหลังเจ้านายของเขาไป ก่อนจะถอนหายใจกับตัวเองเบา ๆ เพราะทันได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายที่หันมามองเขา ก่อนที่เจ้าของร่างจะหายไปในรอยแยกนั้น
--- END ---
ตอนนี้เป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายที่จะลงให้อ่านในบอร์ดค่ะ แล้วสักพักยังไงจะย้ายเรื่องนี้ไปในหมวดนิยายจบแล้วนะคะ
ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ที่ติดตามเรื่องนี้ และช่วยคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งมาโดยตลอดค่า ^ ^
แล้วไว้เจอกันเรื่องใหม่ เรื่องอื่้นนะคะ~
ป.ล. ปัดกำลังรวบรวมเขียนตอนพิเศษลงในทำมือ ใครที่อยากเก็บเรื่องนี้เป็นคอเลคชันส่วนตัว อยากได้คู่ใครเป็นพิเศษก็ลองรีเควสได้นะคะ แต่อย่าขอคู่แปลก ๆ นักนะคะ--" เขียนลำบาก
-
ตอนพิเศษ ๆๆๆๆ ^^
ดาร์เรนน่าร๊าก ก
จบจริงๆแล้วสิ -^-
สู้ๆค๊า
-
สนุกมากค่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
จบซะแล้วว
ชอบคู่ดาเรนจัง :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ดาร์เรนเจ้าเลห์อ่ะ
-
:m25:
ชอบดาเรนอ่าาา
สวย เอ็กซ์ เซ็กแตกมากอ่ะ แถมเจ้าเล่ห์ด้วย
น่าร๊ากกก
-
คู่รักเจราลและดาร์เรนร้อนแรงมากมายค่ะ เจอปุ๊บติดปั๊บเลยอะ
แต่ก็่ขี้งอนเนอะท่านดาร์เรน ดื้อด้วย แต่โชคดีมีพี่เลี้ยงอย่างฟีลาเตือนสติ ทุกอย่างเลยโอ
+1ให้ชอบตอนนี้มาก
-
เหมาะสมกันจริงๆๆ 5555
-
น่ารัก น่าจะเป็นเรื่องยาวได้เลย ชอบที่ดาเรนเจ้าเล่ห์
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด จบแล้วหรอคะ TT หัวใจจะขาด อะไรจะเหมาะกันขนาดนี้
โอ๊ยย ชอบเรนจังมากกก อ่านแล้วยิ้มแก้มปริ อิอิ ไม่อยากให้จบเลย ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณมากเลยนะคะ ^___^~
-
ดาร์เรน น่ารักดีอ่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ! >O<"
-
สนุกมากเลยค่ะ
จะรอตอนพิเศษน้า
-
ตามมาอ่าน ทั้งคืนจนจบ สนุกมากครับ
แต่ยังแอบลุ้นตอนพิเศษ ของ เรนาร์ด กับลูก้านะครับ หรือเรนาร์ดกับแองเซล ดี อิอิ
-
ว้าวววววว
-
เปิดจอง นิยาย “ดวงใจจ้าวมังกร” เล่มเดียวจบ
จำนวนหน้า ประมาณ 350 หน้า รายละเอียดในเล่ม
- เนื้อเรื่องตั้งแต่ต้น-จบ (มีลงในบอร์ด)
- ตอนพิเศษ 2 ตอน (มีลงในบอร์ด)
- ตอนพิเศษที่แต่งเพิ่มเติม (มีในเล่ม)
ราคาเล่มละ 320 บาท
-ส่งลงทะเบียนให้ฟรี (รอบนี้ขอจัดส่งเป็นแบบลงทะเบียนอย่างเดียวนะคะ)
รูปหน้าปกแบบสมบูรณ์ลงตัว จะนำมาลงเร็ว ๆ นี้ ...ปกที่จัดทำจะเป็นปกกราฟฟิก ชนิดพกพาอ่านง่ายในที่สาธารณะ โดยไม่โดนเพ่งเล็ง (หุๆ)
ระยะเวลาการเปิดจอง
16 กรกฏาคม – 31 สิงหาคม 2554
ติดต่อจองนิยายพร้อมขอรายละเอียดเบอร์บัญชีได้ที่
อีเมล์ novelpat[[แอด]]gmail.com
(http://www.novelpat.com/picpat/images/arx1310731362o.jpg)
ป.ล. ปัดจะตอบเมล์อย่างช้าไม่เกิน 1-2 วัน ถ้ายังไม่ได้รับ แสดงว่าส่งมาไม่ถึงค่ะ
-------------------------
สำหรับตอนพิเศษที่เพิ่มในเล่ม
คู่เอกของเรา แบบหวาน ๆ อีกสักตอน
ลูก้า-เรนาร์ด (แต่คงไม่มีฉากอะไรมากมาย เพราะน้องเค้ายังเด็กอยู่เล๊ย)
แองเซล กับ ........... อันนี้กำลังคัดเลือกเมะให้พี่แกอยู่ ตอนแรกกะว่าจะหยิบพี่เลี้ยงเจ้าชายมังกรอีกสองหน่อมาเอี่ยว แต่คิดไปคิดมา อาจจะหยิบตัวละครใหม่ มาแจมก็ได้
คู่ท่านพี่ทั้งสองของดราโก ก็อยากเขียนอีก ........ เผลอ ๆ จะเกิน 350 หน้าไหมเนี่ย (แต่ราคาเท่านี้ล่ะค่ะ ไม่เพิ่มตามแน่ ถ้าจำนวนหน้าบานปลายก็ถือว่าเป็นของแถมแล้วกันค่ะ)
-
สนุกมากเลย
ชอบดาร์เรนมากๆๆอ่ะ
น่ารักที่สุด
-
สงสารฟีลาจัง โดนให้ทำงานแทนตลอด555 น่าหาคู่ให้สักคน^^
-
อ่านจบแล้วจ้า :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ชอบคู่ดาร์เรนมากเลยอ่ะ
เจ้าเลห์ได้ใจมาก :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :o8: :o8: :o8:
-
อ่าาา ... อ่านจบแล้ว ขอบอกเลยว่ามันสนุกมาก !!
ชอบค่ะ ทั้งภาษาที่ใช้ การดำเนินเรื่อง และนิสัยของตัวละคร !
เป็นไปอย่างธรรมชาติสุด ไม่ช้าไป และไม่ด่วนสรุปเกินไป ลงตัวมาก...
ชอบๆๆๆ ขอบคุนนะคะสำหรับนิยายดีๆ หนึ่งเรื่อง ^^
>> นิยายแฟนตาซี ที่โรแมนติก !!
ปล.เรื่องหนังสือ เดี๋ยวจะส่งเมล์ไปจองนะคะ **
-
แองเซล ให้เฮียแกเป็นเมะไม่ได้หรอค่ะ ??
++ แค่เสนอน้า แล้วแต่คนเขียนจะแต่งค่ะ แบบไหนอ่านได้หมด เพราะชอบนิยายเรื่องนี้มากจิงๆ ^^
-
แองเซล ให้เฮียแกเป็นเมะไม่ได้หรอค่ะ ??
++ แค่เสนอน้า แล้วแต่คนเขียนจะแต่งค่ะ แบบไหนอ่านได้หมด เพราะชอบนิยายเรื่องนี้มากจิงๆ ^^
แองเซล เมะหรือคะ --. เป็นอะไรที่แบบคิดไม่ค่อยถึงเลยน้าาา (พอดีเน้นตัวเด่นที่ตัวเคะ ^^") แต่ถ้าเป็นเมะออกมาก็น่าสนล่ะค่ะ
อืม...รับไว้พิจารณาค่ะ ^^ (แต่ถ้าแต่งแบบ เมะแองเซล -เคะไทนอส นี่รับไหวกันมะ ฮ่า ๆ)
-
อ่านจบแล้ววววว ><
เรื่องสนุกมากๆเลยค่ะ หวานตลอดเรื่อง มาม่าไม่เยอะ ,, แบบนี้ช๊อบช๊อบ
,,นอกจากคู่หลักน้ำฟ้า+ดราโก ที่ชอบมากๆแล้ว อีกคู่นึงที่ชอบเป็นพิเศษคือ เจราลกับดาร์เรนค่ะ ชอบตอนดาร์เรนยั่วให้เจราลหึงอ่ะ น่าร๊ากกก ถ้าเป็นตอนพิเศษในเล่มก็ขอรีเควสคู่นี้กับคู่หลักนะคะ
,,แล้วก็จะบอกว่าเป็นนิยายแฟนตาซีเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่เบื่อเลยค่ะ คือฉากแบบต่อสู้หรืออะไรไม่เยอะเกินไป กำลังดีเลยค่ะ
ปล.สนใจเก็บเล่มนี้ด้วย เดี๋ยวเมลล์ไปจองนะคะ ชอบงานของคุณปัดมากๆ
ปล1.แอบเห็นทอร์คของคุณปัดท้ายตอนไหนไม่รู้ ที่บอกจะเอานิยายแนวผี น่ารักๆ มาลง.. อันนี้เดี๋ยวจะรอติดตามนะคะ ชอบแนวนี้ไม่ค่อยมีให้อ่านเลย แฮะๆ ><
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ชอบมากเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้ววววว ><
เรื่องสนุกมากๆเลยค่ะ หวานตลอดเรื่อง มาม่าไม่เยอะ ,, แบบนี้ช๊อบช๊อบ
,,นอกจากคู่หลักน้ำฟ้า+ดราโก ที่ชอบมากๆแล้ว อีกคู่นึงที่ชอบเป็นพิเศษคือ เจราลกับดาร์เรนค่ะ ชอบตอนดาร์เรนยั่วให้เจราลหึงอ่ะ น่าร๊ากกก ถ้าเป็นตอนพิเศษในเล่มก็ขอรีเควสคู่นี้กับคู่หลักนะคะ
,,แล้วก็จะบอกว่าเป็นนิยายแฟนตาซีเรื่องแรกที่อ่านแล้วไม่เบื่อเลยค่ะ คือฉากแบบต่อสู้หรืออะไรไม่เยอะเกินไป กำลังดีเลยค่ะ
ปล.สนใจเก็บเล่มนี้ด้วย เดี๋ยวเมลล์ไปจองนะคะ ชอบงานของคุณปัดมากๆ
ปล1.แอบเห็นทอร์คของคุณปัดท้ายตอนไหนไม่รู้ ที่บอกจะเอานิยายแนวผี น่ารักๆ มาลง.. อันนี้เดี๋ยวจะรอติดตามนะคะ ชอบแนวนี้ไม่ค่อยมีให้อ่านเลย แฮะๆ ><
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ชอบมากเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำคอมเมนต์เช่นกันค่า ไว้จะเขียนตอนพิเศษของคุณพี่ให้จุใจอีกตอนนะคะ --+
ส่วนนิยายผี ๆ ใหม่ ก็ม่านราตรียังไงล่ะคะ ^ ^ ลงมา 12 ตอนแล้ว ลองเข้าไปอ่านดูนะคะ เผื่อชอบ (แต่เป็นแนวผีใส ๆ ฮา ๆ เน้นความรัก เพื่อน ๆ ครอบครัวอะไรแบบนี้มากกว่าค่ะ มันไม่ค่อยน่ากลัวน่ะค่ะ ) http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27757.0
-
เมลไปจองแล้วนะจ้า
อยากอ่านคู่ดาเรนเยอะๆอะ
น่าจะมีตอนแต่งงานไรงี้ :impress2:
-
555 รับได้ค่ะ ^^;;
แต่ว่า ถ้าคนเขียนจะแต่งให้เฮียแกเมะจิงๆละก็ของเสนอ เคะ ฟีลา .... !!
(เขาจะมารักกันยังไงหว่า ?? 555)
คนเขียนสู้ๆ +++!!
-
มีความสุขจริงโว้ยยยยยยยยยย :impress2:
-
สนุกมากๆๆ เลยล่ะค่ะ อ่านตั้งต้นจนจบแล้วทำให้อมยิ้มไปได้ตลอดทั้งเรื่องเลยจริงๆ :o8: :o8:
จะว่าอะไรมั้ยถ้าชอบคู่รองมากกว่าคู่หลัก :-[
โดยเฉพาะดาร์เรน คุณพี่แกสุดยอดมาก ชอบเคะแบบเน้~! :-[ :-[ :-[
-
เพิ่งอ่านใด้สองตอน
เนื้อเรื่องน่าติดตามดครับ
-
มาอ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ กุ๊กกิ๊กน่ารัก ปนหื่นหน่อยๆ
ยิ่งเป็นแนวแฟนตาซีด้วยแล้ว ถูกใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนพิเศษแต่ละคู่ก็สนุก เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ
-
งืออออออออ~ น่ารักมาก น่ารักที่สุดเลยค่ะ >///<
ติดตามมาตั้งแต่กรงรักฯ(เรื่องแรกที่อ่าน) คุณอาที่รัก คุณตำรวจยอดรัก ติดตามมาตลอด
เรื่องนี้ชอบมาก ชอบสุดๆจริงๆ
มังกร...อยากมีคนกอดเป็นมังกร กร๊ากๆ
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
รออ่านเรื่องใหม่อยู่ค่ะ
-
:กอด1: น่ารักมากเลยค้าบ คนแต่งเก่งจริงๆๆ
เห้ออยากมีบ้าง 555
ว่าแต่ ต่อไปเผ่ามังกร คงสาปสูญ 55555
ข อบคุณมากค้าบ
-
น่ารักดีคะ่ :กอด1:
-
ชอบมากๆเลยเรื่องนี้น่ารักและสนุกดีครับ :pig4:
-
อ่านทั้งวันเลย ตบมือให้คนแต่ง ชอบมากๆค่ะ
น่ารักไปหมดเลยทุกคู่ ตอนพิเศษของพี่ชายทั้งสองก็น่ารัก อ่านไปยิ้มไป (บ้าคนเดียว 5555)
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
อ่านจบเเล้ว สนุกมากๆๆๆเลยค่ะ ขอบคุณน้ะค้ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบคู่ดาร์เรน-เจราลสุดๆอ่ะ :m20:
ดาร์เรนแสบมาก เจ้าเล่ห์แบบนี้เจราลจะไหวไม๊เนี่ย :m31:
คู่นี้เคลียกันที่สงสัย.... :jul1: :jul1: :laugh:
-
สนุกมากเลยค่ะ !
ชอบท่านดราโก อิอิ
:o8:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
จบ ดั่งคาดหมาย
อิอิ
น่ารัก อ่ะ
ทุกคู่ เลย อ่ะ
ขอบคุณผู้แต่ง ครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามอ่านจนจบแล้วค่ะ :pig4:
น่ารักทุกคู่เลยค่ะ แต่ชอบคู่เดเนียลและครีอุสมากที่สุด
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ น่ารักทุกคู่เลย
ขอบคุณค่ะคุณปัด
-
เข้ามาแจ้งความคืบหน้าค่า ...จะบอกว่าเหลืออีกแค่สิบกว่าวันแล้วนะคะ สำหรับกำหนดการจองนิยายเรื่องนี้ ^^
ปก...ยังรื้อ ๆ ทำ ๆ อยู่ค่ะ แต่คงเป็นปกกราฟฟิก ชนิดกางอ่านได้ในที่สาธารณะค่ะ ^ ^"
ส่วนตอนพิเศษ .........แม่เจ้า ยิ่งเขียนยิ่งยาวเกือบร้อยหน้า (เอห้า)ได้ แหม่ คันปากยิบ ๆ อยากส้มป่อย(สปอยส์) ว่าเป็นคู่ของใคร แต่เอาไว้ลุ้นเองในหนังสือแล้วกันค่า ^ ^ รับรองร้อนแรงไม่แพ้ทางพวกมังกรแน่ (หุ ๆ น่าจะเดาได้แล้วนา) แถมแืทบจะไม่มีมาม่าค่ะ หวาน กุ๊กกิ๊กตลอด ^^
ป.ล.จะพยายามมาอัพเดทปก กับที่คั่นให้เห็นไม่เกินอาทิตย์นี้นะคะ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงรีไรท์ + ตรวจทานคำผิดอยู่ค่ะ
:L2:
-
น่ารักมากๆๆๆๆอ่ะ ชอบที่เรื่องนี้ไม่มีแบบพวกที่ทิฐิเยอะ คิดเองเออเองอ่ะ ชอบๆๆๆๆ น่ารักกันทุกๆคนเลย
ปล.ดาร์เรนสุดยอดมาก เจ้าเล่ห์สุดๆ
-
เอาภาพปกมาโชว์ค่ะ ส่วนตอนพิเศษเพิ่มมาได้อีกสองคู่โควต้าหน้าเต็ม(เกิน) โดยคู่ของแองเซลเหมาไปซะหลายหน้า แต่ส่วนตัวแล้วก็เขียนสนุกดีสำหรับคู่(?)นี้ค่ะ
สรุปแล้วตอนที่เพิ่มขึ้นมาก็มี
ลูก้า-เรนาร์ด
แองเซล- ........? (ตัวละครใหม่ค่ะ)
เห็นมีสองตอน แต่เยอะนะคะ ไม่ใช่น้อย (น่าจะราว ๆแปดสิบหน้า A5 ได้)
--------------------------------
ส่วนนี้ปกค่ะ
อาจจะมีเปลี่ยนแปลงพื้นหลัง
(http://www.novelpat.com/picpat/images/arx1313680884a.jpg)
ที่คั่น (อาจจะมีปรับแต่งนะคะ แต่รูปตามนั้นเลยค่ะ)
(http://www.novelpat.com/picpat/images/bfi1313766081i.jpg)
เนื้อใน
(http://www.novelpat.com/picpat/images/jdv1313681413t.jpg)
หมดเขตจองวันที่ 31 สิงหาคม (ก่อนเที่ยงคืน หรือเลทได้นิดหน่อย เพราะปัดเช็คเมล์โอนเงินตอนเช้าราว ๆ สิบโมงเช้าค่ะ)
สำหรับเล่มนี้ คงไม่รีปริ้นท์ว่องไว เพราะจะใช้เวลาไปปั่นนิยายที่ดองไว้สองเรื่องให้จบ ดังนั้นถ้าใครพลาด แล้วอยากได้เป็นเจ้าของ ถ้าหนังสือเหลือก็ติดต่อได้ ถ้าหมดก็รบกวนรออีกสักพักแล้วกันค่ะ ^ ^"
เมล์ติดต่อสอบถามรายละเอียด novelpat (แอด) gmail.com ค่ะ
-
แค่เห็นหัวเรื่องก็น่าสนุก..
งั้นขอไปอ่านจ้าวมังกรก่อนนะ
เดี๋ยวจะกลับมาเม้นท์ใหม่
-
โอ้ววว...ซุ่มอ่านมาหลาย ชม ตอนนี้อ่านจบแล้ววววว ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดี ๆ มาให้อ่านน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อไปค่ะ
-
ที่คั่นน่ารักมาก ฮ่าๆๆๆ เค้าชอบบบบบบบบบบบ ^^
-
ปกที่จะพิมพ์ (เคลือบด้าน)
(http://www.novelpat.com/picpat/images/rgh1314870637e.jpg)
-
สั่ง จอง อยาก ได้ หนัง สือ ค่าาา
-
สั่ง จอง อยาก ได้ หนัง สือ ค่าาา
เมล์มาได้เลยค่ะ novelpat (แอด) gmail.com
----
Edit:
แวะมาบอกเพิ่มเติม เผื่อมีคนเข้ามาอ่าน (เดี่ยวหนังสือมาจะถ่ายรูปหนังสือมาลงอีกที แต่คงราว ๆ อาทิตย์กว่า)
ตอนนี้ตรวจรอบสุดท้าย (วันสุดท้าย) อีกรอบ เพื่อจะให้คำผิดหลงตาน้อยที่สุด
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ตรวจทีไรก็แก้ได้ทุกที ไม่ใช่คำผิด แต่เป็นคำซ้ำซ้อน คำบรรยาย ที่ใช้คำเชื่อมประหลาด ๆ ตอนแต่งไม่ได้ทันรู้สึกตัว แต่ตอนอ่านทวนนี่สิ บางประโยคก็ฟุ่มเฟือยเกินไป พอได้อ่านทวนก็ตัดทิ้งทั้งประโยคเลย
ดังนั้นฉบับหนังสือ น่าจะอ่านได้สะดวก ราบรื่นยิ่งกว่าอ่านจากเว็บล่ะนะคะ ^ ^"
ไว้เจอกันฉบับหนังสือค่าา
-
กำหนดจัดส่งหนังสือ
วันจันทร์ ที่ 12 กันยายน จะนำหนังสือไปส่งที่ไปรษณีย์ แบบลงทะเบียน
(และจะแจ้งรหัสพัสดุผ่านอีเมล์ท่านที่สั่งซื้อภายในวันนั้น)
ซึ่งคาดว่า กทม. และปริมณฑล อย่างเร็ว จะได้รับพัสดุ(หนังสือ) ในวันที่ 13 หรืออย่างช้าก็ 14 ส่วนต่างจังหวัดน่าจะได้ไม่เกิน ศุกร์ 16 กันยายนค่ะ
แจ้งมาให้ทราบ และจะำนำข้อความนี้แจ้งผ่านอีเมล์ของผู้สั่งซื้อด้วยค่ะ (แต่มาแจ้งในบอร์ดกันเมล์ตกหล่นอีกที)
---------------
ปัด(ปัทม์)
xenon
ป.ล. เดี๋ยวถ้าได้หนังสือจากโรงพิมพ์มาจะถ่ายรูปมาแปะให้ดูที่กระทู้นะคะ ^ ^ ปัดไปลองเช็คปกแล้วล่ะ สีไม่มืด สว่างดี (แต่ที่ลองปริ้นท์ที่บ้านนี่มืดมาเชียว --) หวังว่าพอเข้าเล่ม เคลือบด้านแล้ว จะโอเคล่ะนะ ^^"
สีราว ๆ นี้ค่ะ
(http://www.novelpat.com/picpat/images/rgh1314870637e.jpg)
-
น่าหนุกๆๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวไปอ่านนะคะ
-
เง้อ มาไม่ทันอ่ะ อยากได้หนังสือจัง แต่คงต้องรอรอบต่อไป :o12:
-
อัพเดทล่าสุด : ไปรับหนังสือจากโรงพิมพ์มาแล้วจ้า
ถ่ายจากมือถือ ไม่ค่อยชัดวิ๊งเท่าไหร่นะคะ ^^"
(http://www.nolimitbook.net/picpat/images/arx1315635131a.jpg)
..
(http://www.nolimitbook.net/picpat/images/viu1315635255k.jpg)
..
(http://www.nolimitbook.net/picpat/images/klz1315635286k.jpg)
วันที่ 12 จะจัดส่งให้นะคะ เช็คหน้าคร่าว ๆให้แล้วค่ะ ไม่มีหน้าขาว หน้าหาย
แต่ถ้าใครเจอหน้าขาว หน้าหาย หน้าสลับ ก็สามารถส่งมาเปลี่ยนได้ค่ะ จะแจ้งกำหนดการส่งเปลี่ยนให้ฟรี ให้ทราบทางอีเมล์อีกทีนะคะ
ป.ล. ปัดห่อซองแก้วหนึ่งรอบ ตามด้วยกันกระแทกแบบสองหน้า เซฟตี้ไว้ระดับหนึ่งแล้ว ดังนั้นถ้าหนังสือสันบุบยับเยินจากการส่งไปรษณีย์ อันนี้ขอสงวนสิทธิ์ไม่รับผิดชอบนะคะ (แต่ไม่แน่ใจว่าท่านจะเรียกค่าเสียหายจากทางไปรษณีย์ของท่านได้ไหม) ส่วนเรื่องสันกับปกเช็คสภาพแล้ว โอเคทุกเล่มที่ส่งไปนะคะ ^^
-
อยากได้นะ แต่มาช้าเกินไป T_T
-
เพิ่งจะมาอ่าน....อยากได้ แต่ มาช้าไปอ่ะ T^T...จะมีเปิดสั่งซื้ออีกมั๊ยคะ T^T
-
ที่คั่นน่ารักมากๆๆๆ ,,,, วันนี้จัดส่งแล้วสิเนอะ จะรอหนังสือนะคะ ^^
-
อยากได้นะ แต่มาช้าเกินไป T_T
เพิ่งจะมาอ่าน....อยากได้ แต่ มาช้าไปอ่ะ T^T...จะมีเปิดสั่งซื้ออีกมั๊ยคะ T^T
ไว้รอสั่งรอบใหม่ ตอนเปิดจองหนังสือเรื่องใหม่นะคะ เพราะทุกครั้งที่เปิดเรื่องใหม่ จะเปิดให้รีเรื่องเก่าด้วยค่ะ ใครพลาดก็จองได้ช่วงนั้นล่ะค่า ^ ^" ส่วนรอบนี้หนังสือหมดแล้วจ้า ทั้งที่พิมพ์เผื่อมาก็หมดเหมือนกัน พอดีงวดนี้พิมพ์เผื่อไม่เยอะค่ะ เลยหมดไว
ที่คั่นน่ารักมากๆๆๆ ,,,, วันนี้จัดส่งแล้วสิเนอะ จะรอหนังสือนะคะ ^^
ส่งให้เรียบร้อยแล้วค่ะ แจ้งเลขพัสดุไปให้แต่ละเมล์ที่สั่งซื้อมา เรียบร้อยนะคะ ไปเช็คดูได้ค่ะ ถ้ายังไม่ได้รับก็แจ้งได้นะคะ
ป.ล. สำหรับตอนพิเศษที่เสริมไปในเล่ม ใครชอบไม่ชอบยังไงก็มีฟีคแบคให้ฟังกันบ้างนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^ ^
-
ไว้รอสั่งรอบใหม่ ตอนเปิดจองหนังสือเรื่องใหม่นะคะ เพราะทุกครั้งที่เปิดเรื่องใหม่ จะเปิดให้รีเรื่องเก่าด้วยค่ะ ใครพลาดก็จองได้ช่วงนั้นล่ะค่า ^ ^" ส่วนรอบนี้หนังสือหมดแล้วจ้า ทั้งที่พิมพ์เผื่อมาก็หมดเหมือนกัน พอดีงวดนี้พิมพ์เผื่อไม่เยอะค่ะ เลยหมดไว
อีกนานไหมคะกว่าจะเปิดอีกรอบนึง T^T ไม่ค่อยรู้ข่าวอ่ะค่ะเพราะว่าไม่มีเวลาว่างติดตามนิยายเลย ขอบคุณค่า
-
อ่านแล้ว คุ้มดีจังชอบบ ๆ ๆ ๆ
ขอบคุณมาก ๆ นะ คับ น่ารักมาก ๆ เลย
-
น่ารักมากเลยค่า
มังกรสามพี่น้องนี่ไม่ไวแล้วน้าๆๆๆ
นิสัยเหมือนกันมากกกกกกกก
อ๊ายยยยยยย
แต่ละคู่ น่ารักจนอิจฉาไปหมดแล้วววว
ชอบบบบบบ
แอบชอบบดาร์เรนกับเจราลลลลมากกก
รักกันมันส์ ซะไม่มี 5555
ขอบคุณนะค่า
-
:L1: :L2: สนุกมากๆขอบคุณค่ะ :pig4: o13 :bye2:
-
(http://www.nolimitbook.net/picpat/images/jdv1325496991m.jpg)
Reprint Novel ล็อตพิเศษ (2 มกราคม 2555 - 14 กุมภาพันธ์ 2555)
สวัสดีค่ะ เนื่องจากมีนักอ่านสนใจอีเมล์มาสอบถามเรื่อย ๆ เรื่องนิยายที่ปิดจองไปแล้ว จึงได้ตัดสินใจรีปริ้นท์ล็อตพิเศษ มันทุกเรื่องที่เคยทำมือไปแล้วก่อนหน้านี้ ทั้งแนวแฟนตาซี (ปกติ) และแนวยาโอย
โดยมีรายชื่อเรื่องดังนี้
1.เรื่องป่วน ๆ ของก๊วนยมทูต (แฟนตาซีปกติ) มีตัวอย่างให้อ่านตั้งแต่ต้น- จบ ดังนี้ http://my.dek-d.com/pat104/writer/view.php?id=585527
หนังสือมีสามเล่มจบ +สวีทไซด์ (เนื้อหาออกแนวจิ้นได้) รวม 960 บาท ไม่เอา สวีทไซด์ คิดแค่ 930 บาท
2.คุณตำรวจยอดรัก (แนวยาโอย ) *มีลงในเล้า
หนังสือมีสองเล่มจบ รวมราคา 390 บาท (หนังสือ 360 + ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท)
3.คุณอาที่รัก (แนวยาโอย+โชตะ(มาก)) *มีลงในเล้า
หนังสือมีเล่มเดียวจบ ราคา 180 บาท (หนังสือ 150 + ค่าส่งลงทะเบียน 30 บาท)
4. ดวงใจจ้าวมังกร (ยาโอย) *มีลงในเล้า
หนังสือเล่มเดียวจบ ราคา 320 บาท (รวมค่าส่งแล้ว)
โปรโมชัน/ส่วนลด หากท่านสั่งหนังสือเกิน 1 เรื่องเป็นต้นไป
สั่ง 2 เรื่องรวมกัน (เรื่องไหนก็ได้) ลดให้ 30 บาท
สั่ง 3 เรื่องรวมกัน (เรื่องไหนก็ได้) ลดให้ 60 บาท
สั่ง 4 เรื่องรวมกัน ลดให้ 100 บาท
สำหรับของแถม ล็อตพิเศษ เป็นที่น่าเสียดายที่จะไม่มีของแถมแบบล็อตก่อนหน้านั้น เพราะถ้าสั่งทำจำนวนน้อย มันจะไม่ได้ราคาเดิมและราคาแพงขึ้นมาต่อชิ้นมากทีเดียว
ดังนั้นปัดจะแถมอย่างอื่นไปให้แทน จะเป็นอะไรแล้วจะมาอัพเดทอีกทีค่ะ ^ ^
-----------------------------------------------
สนใจหนังสือเรื่องไหน เมล์มาแจ้งได้ที่ novelpat (แอด) gmail.com
ใช้หัวข้อเมล์ : จองนิยายรีปริ้นท์ รอบพิเศษ
ปัดจะส่งเมล์เลขที่บัญชีที่ใช้โอนกลับไปให้ค่ะ
สามารถติดตามรายละเอียดนิยายเรื่องอื่น ๆ ได้ที่แฟนเพจของปัดค่ะ http://www.facebook.com/NovelPat
-
เรนาร์ดเป็นเด็กที่เข็มแข็งมาก นับถือจริงๆ
คู่เจราลxดาเรน น่ารักมาก ชอบๆ ><
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
สนุก มาก ๆ เลย จ้าาา
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
น่ารักอะ >w< ตอนแรกลังเลว่าจะซื้อแค่สองดีไหม แต่เห็นเรื่องนี้แล้วอยากได้ 555
อ่านแล้วน่ารักอะ >w< หาทางเตรียมตังค์ก่อนดีก่า 555555 >\\<
-
อยากได้มาก ๆ เลยค่ะ ไม่เค้ยไม่เคยช่วยบอกวิธีหน่อยได้มั้ยค่ะ
นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
อยากได้มาก ๆ เลยค่ะ ไม่เค้ยไม่เคยช่วยบอกวิธีหน่อยได้มั้ยค่ะ
นะคะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ ถ้าต้องการจะสั่งจอง ก็ส่งเมล์มาแสดงความประสงค์ที่เมล์ของปัดที่ให้ไว้ novelpat (แอด) gmail.com จากนั้น ปัดจะส่งรายละเอียดการโอนพร้อมเลขที่บัญชีให้ เมื่อคุณโอนเงินมาแล้ว ก็แจ้งกลับตามแบบฟอร์ม ปัดก็จะทำการเช็คและยืนยันยอดเงินกลับไป
แล้วก็รอจนปิดจอง จากนั้นปัดจะนำยอดเข้าโรงพิมพ์ และแจ้งกำหนดพิมพ์เสร็จและกำหนดส่งให้ทราบทางเมล์อีกที พอได้หนังสือปัดก็จะส่งตามที่อยู่ที่ให้ไว้
ขั้นตอนการสั่งซื้อหนังสือทางเน็ตก็จะมีราว ๆ นี้น่ะค่ะ ^ ^
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ เลยค่ะ
ขอบคุณคนแต่งที่มีเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่านนะคะ
เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องอื่นด้วย
-
น่ารักจัง ชอบๆ :3123:
-
หลังจากที่อ่านมาทั้งเรื่อง
ดันมาชอบท่านพี่ดาร์เรนกับเจราลเข้าจนได้
55555555555555555 (แล้วพระนาย?)
>_______< อร๊ายยยยย ชอบคู่รักซึนๆ
น่ารว๊ากกกกกกกกกกกกกอ่า
-
:L2: :L2: :L2:
-
สนุกมากเลยค่า
ชอบคู่ของเจราลอ่ะ :-[ (เสียดายที่น้อยไปนิด :interest:)
คนเขียนแต่งสนุกมากเลย :pig4:
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะค้า
-
น่ารักมากๆๆๆ
ไปๆมาๆทำไมกลายเป็นว่าชอบคู่ดาเรนที่สุดก็ไม่รู้
อยากได้คู่นี้อีกจังอ่ะค่ะ อยากเห็นลีลาการง้อของคุณแม่ทัพใหญ่บ้าง 555
อยากได้หนังสือเล่มนี้มว้ากกก
-
:pig4: o13
-
ไม่คิดว่า แองเซลจะ 3P ง่ะ แต่ยังไงก็น่ารัก อ๊ากชอบแองเซล
-
สนุกดีอ่ะ
ชอบทุกคู่มากๆๆ
-
อ่านจบแล้ว มีความรู้สึกอยากได้มาเก็บไว้ แต่ดูวันที่เปิดจอง =[]= เศร้ามากมาย :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :serius2: :serius2: :a5: o22 :z3: :z3: :z3:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ในภายหลังนะคะ ^^ :pig4:
อ่านจบแล้ว มีความรู้สึกอยากได้มาเก็บไว้ แต่ดูวันที่เปิดจอง =[]= เศร้ามากมาย :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :serius2: :serius2: :a5: o22 :z3: :z3: :z3:
รอหลังเดือนมิถุนายนก่อนนะคะ .... ถ้ามีงบเหลือ ก็จะสั่งพิมพ์สต็อกมาเก็บไว้สำหรับคนพลาดนิยายน่ะค่ะ แต่ล็อตสต็อกคงไม่มีของแถมเหมือนล็อตพิมพ์แรกกับรีปริ้นท์นะคะ ยกเว้นพวกที่คั่นที่แจกให้อยู่แล้ว ^^
ไม่คิดว่า แองเซลจะ 3P ง่ะ แต่ยังไงก็น่ารัก อ๊ากชอบแองเซล
ตอนที่เขียนก็กลัวนักอ่านแอบรับไม่ได้เหมือนกัน ^^" แต่เห็นว่าชอบแบบนี้ก็ดีใจน่ะค่ะ พอดีรักพี่เสียดายน้อง ก็เลยเหมารวมเลย หุๆ (อ่ะ ไม่บอกมากไปกว่านี้ เผื่อจะสปอยส์คนตามเก็บทีหลัง)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ ขนาดน้องไม่ชอบแนวแฟนตาซี ยังเมลไปถามเลยว่า ยังเหลือไหม พอดีว่ามี เลยได้ง่ะ
-
อ๊ายยยย ดีใจๆๆ ขอบคุณมากๆนะค๊าาา รอๆๆ เดือนมิถุนา ></// :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ววววว
เรื่องนี้น่ารักดีอะ :กอด1:
สนุกมา o13 เดี๋ยวไปติดตามอ่านเรื่องอื่นต่อ
-
อยากได้มาเก็บไว้ซักเล่ม น่าเสียดายจังอ่า สนุกทุกตอนเลย T^T :กอด1: :-[ :serius2:
-
ไว้อีกสักสองเดือนค่อยตามข่าวนะคะ อาจจะมีรีปริ้นท์เรื่องเก่า ๆ ที่เคยพิมพ์ไปอีกรอบ ถ้าไม่ลืมอีกสองเดือน ก็ลองสอบถามได้ที่ novelpat (แอด) gmail.com หรือคอยเช็คข่าวจากแฟนเพจของปัดก็ได้ค่ะ เฟชบุค ดอท คอม/NovelPat
-
สนุกมากครับ
-
ขอบคุณครับสนุกมากมาย
-
สนุกมากขอบคุณครับ o13
-
แบบว่า มาช้าอ่ะค่ะ
ช้ามาก ถึงช้าที่สุด :o12: :o12: :o12: :o12:
อยากได้หนัังสือบ้างงงง :serius2: :serius2: :serius2:
ตอนนี้ยังทันไหมเนี่ย......
ถ้ายังไง มีการรีปริ้นท์หรือว่า....อะไรบางอย่าง เราอยากได้ข้อมูลด้วยคน
เรื่องนี้ น่ารักมากๆๆ ขอบทั้งคู่หลักและคู่รอง ( เอ๊ะ!! หรือ มันเด่นหมด ฮ่าๆๆ )
ตัวละครทุกตัว เป็นธรรมชาติมากๆ
โดยเฉพาะสามพี่น้อง ได้ใจเต็มๆ คิคิคิ
เรื่องนี้ หนีงานทำสัมมนามาอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สงสัยจากนี้ต้อง โต้รุ่งซะแล้ว
จะติดตามผลงานของผู้เขียนให้ครบ เขียนสนุกจริงๆค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
มาลงชื่ออ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ^^
เป็นนิยายวายแฟนตาซีที่แต่งได้ดีมากเลยค่ะ ชอบสำนวนที่กระชับไม่ยืดเยื้อเนี่ยแหละ
และที่สำคัญ ตัวละครแต่ละตัวก็มีคาแร็คเตอร์เป็นของตัวเอง แต่ส่วนตัวประทับใจคู่หนูเรนาร์ดกับลูก้า รู้สึกเป็นคู่ที่น่ารักเคล้าน้ำตามากๆ เลย หุหุ
จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ :)
-
อ่านจบแล้ว ชอบมาก เนื้อหาอ่านเข้าใจง่ายดีครับ
-
สนุกอุ่ะ o13
-
อ่านจบแล้ว
สนุกมากมาอ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่า
:m5: :m5:
-
:z1:
-
ชอบคู่ดาร์เรนที่สุดเลยยยยยยย (เอ๊ะยังไง 555555)
สนุกมากเลยค่ะ
-
อ่านรอบสองก็ยังหนุกเหมือนเดิม o13
ชอบสามพี่น้องมังกรจริงๆ :haun4:
:กอด1:
-
สนุกมากคะ เป็นแนวแฟนตาซีที่เรื่องราวมีที่มาที่ไป อ่านแล้วไม่สะดุดเลย
ชื่อตัวละครก็จดจำง่าย ไม่สับสน
น้องน้ำฟ้าน่ารัก น่าดูแล
คุณดราโกช่างเข้มแข็ง น่าเกรงขามเหมาะมากที่จะดูแลน้ำฟ้า :-[
ขอบคุณผู้เขียนด้วยนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย
ชอบคู่ของ เดเนียลกะครีอุส มากเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่านนะค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วน่ารักมาก
ไม่ได้อ่านนิยายแนวๆแฟนตาซีมานานแล้ว ชอบๆ
ดูเป็นความรักที่บริสุทธิ์ดี
อ่านไปเขินไป 55
-
ชอบนิยายแนวแฟนตาซีมากเลยค่า
เขียนเรื่องได้สนุกน่าอ่านมากเลยค่า
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านกัน
ชอบสามพี่น้องมังกรมากเลย
เจ้าเล่ห์ แสนกล มีเสน่ห์ เย้ายวนใจ :m25:
-
สนุกมากๆเลย
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
-
๔ คำ ชอบ ลุ้นสนุก ประทับใจ ขอบคุณผู้เขียนสำหรับเรื่องดีๆ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
-
สนุกมากเลยค่ะ
ชอบพ่อมังกรหนุ่มกับหนูน้ำที่สุดเลย
-
:hao4: ชอบมากๆเลยเรื่องนี้น่ารักและสนุกดีครับ :hao3:
-
แง้วววววว อยากให้มีคนคิดค้นยาที่ทำให้ผู้ชายท้องได้มาให้น้ำฟ้าจัง
แต่เอาแบบ กินครั้งนึงแล้วท้องได้ครั้งเดียวนะ
เพราะถ้ามันมีผลนานๆ อาจจะคลอดลูกจนล้นอาณาจักร ก็รู้ๆกันอยู่ว่า ดราโกมันหื่น
-
ชอบเรื่องนี้มากสนุก
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลย อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากสนุก
:mew1: :mew1: สนุ๊กกกกกก สนุก ดีจังโก๊ะๆๆๆๆ :hao3:
-
สนุกกกก น่ารักทุกคู่เลย อิอิ
สามพี่น้องมังกรแรงๆกันทั้งนั้น 55
-
เป็นเรื่องที่น่ารักและทำให้ยิ้มได้ตลอดทั้งเรื่องจริงๆค่ะ
:mew1:
ดราโก เป็นผู้ชายที่น่ารักมากกกกกกกกกกกก...คือ ไม่ใช้หน้าตานะคะ
แต่หมายถึง นิสัยที่มีต่อคนรักอย่างน้ำฟ้าน่ะค่ะ...น่ารักมากจริงๆ
งอนบ้าง ง้อบ้าง .
ตัวละครโปรดคือ ครีอุส ค่ะ...!
ด้วยนิสัยหลายๆอย่าง ทำให้ดูน่ารักน่าหยิกมาจริงๆ, 555555
-
งานเลี้ยงยอมมีวันเลิกลาแม้ไม่อยากให้จบแต่เรื่องมันดำเนินถึงนี้แล้วก็เถอะ ดวงใจจ้าวมังกรเป็นอีกเรื่องที่สนุกปนหื่นได้ใจอีกแล้วสำหรับผลงานของคนเขียน ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ อาจจะดูรักกันเร็วไปหน่อยสำหรับดราโกแล้วก็น้ำฟ้า แต่ถ้านานกว่านี้มันคงเกิน 25 ตอนแน่ๆ เนอะ ถือว่าโอเคนะ เรื่องนี้มีแอบเสียด่ยอีกเรื่องนึงค่ะ คู่ของแองเซลอะ แงงงงงงงงง แองเซลของเรายังไม่มีคู่ แอบมีเผ่าเทพมาเขินๆ ไม่รู้คนนั้นใช่เวทอลไหม แต่แบบตัดฉับเจ็บปวด แองเซลไรคู่อยู่คนเดียว ขนากเรนาร์ดยังมีลูก้าคอยเคียงข้างเลย สงสัยต้องให้แองเซลจิ้นกะนักปราชญเฒ่าแล้วกระมัง ตอนแรกอุตส่าห์โชว์ตัวอย่างดี.....T_T
ขอบคุณนะคะและขอโทษด้วย เราอินไปหน่อย แหะๆๆๆ
-
:mew1: ลุ้นสนุกมากเลยค่ะ หวาน ซึ้ง อ๊ายๆๆ เขิล ขอบคุณมากเลยค่ะ :mew3:
-
นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมากนะ
เรามาเจอช้าไปอดได้รวมเล่มเลย เสียดาย :sad4:
ชอบนิยายแนวนี้ที่สุดเลย o13
-
อยากอ่านอีกอ่ะ
-
เป็นเรื่องที่น่ารักและทำให้ยิ้มได้ตลอดทั้งเรื่องจริงๆค่ะ
:mew1:
ดราโก เป็นผู้ชายที่น่ารักมากกกกกกกกกกกก...คือ ไม่ใช้หน้าตานะคะ
แต่หมายถึง นิสัยที่มีต่อคนรักอย่างน้ำฟ้าน่ะค่ะ...น่ารักมากจริงๆ
งอนบ้าง ง้อบ้าง .
ตัวละครโปรดคือ ครีอุส ค่ะ...!
ด้วยนิสัยหลายๆอย่าง ทำให้ดูน่ารักน่าหยิกมาจริงๆ, 555555
ครีอุสก็เป็นอีกหนึ่งตัวละครที่ชอบเช่นกันค่ะ แต่สำหรับตัวละครเลิฟ ๆ ของปัดที่สุดในเรื่องนี้ก็คือพ่อหนุ่มแองเซลค่ะ เลยจัดหนักให้ในตอนพิเศษเสียเลย ^^
งานเลี้ยงยอมมีวันเลิกลาแม้ไม่อยากให้จบแต่เรื่องมันดำเนินถึงนี้แล้วก็เถอะ ดวงใจจ้าวมังกรเป็นอีกเรื่องที่สนุกปนหื่นได้ใจอีกแล้วสำหรับผลงานของคนเขียน ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ อาจจะดูรักกันเร็วไปหน่อยสำหรับดราโกแล้วก็น้ำฟ้า แต่ถ้านานกว่านี้มันคงเกิน 25 ตอนแน่ๆ เนอะ ถือว่าโอเคนะ เรื่องนี้มีแอบเสียด่ยอีกเรื่องนึงค่ะ คู่ของแองเซลอะ แงงงงงงงงง แองเซลของเรายังไม่มีคู่ แอบมีเผ่าเทพมาเขินๆ ไม่รู้คนนั้นใช่เวทอลไหม แต่แบบตัดฉับเจ็บปวด แองเซลไรคู่อยู่คนเดียว ขนากเรนาร์ดยังมีลูก้าคอยเคียงข้างเลย สงสัยต้องให้แองเซลจิ้นกะนักปราชญเฒ่าแล้วกระมัง ตอนแรกอุตส่าห์โชว์ตัวอย่างดี.....T_T
ขอบคุณนะคะและขอโทษด้วย เราอินไปหน่อย แหะๆๆๆ
นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมากนะ
เรามาเจอช้าไปอดได้รวมเล่มเลย เสียดาย :sad4:
ชอบนิยายแนวนี้ที่สุดเลย o13
คู่แองเซล เป็นตอนพิเศษแถมในรวมเล่มค่ะ สำหรับหนุ่มคนนี้ .... เอิ่ม...จะบอกว่า เด็ดกว่าคู่อื่น ๆ ค่ะ ฮ่า ๆ
แวะมาอัพเดทว่า ช่วงนี้มีรีปริ้นท์นิยายทำมือที่ลงในเล้า (และรวมเล่ม) ทุกเรื่องนะคะ ลงรายละเอียดในกระทู้แจ้งนักเขียนเปิดจองนิยายที่ปักหมุดไว้น่ะค่ะ ^^
อ้อ!! เผื่อใครย้อนมาอ่านทีหลัง เรื่องนี้มีแบบ "อีบุค" วางขายที่ meb แล้วนะคะ ลองเซิร์ซชื่อเรื่องหรือนามปากกาดูก็ได้ค่ะ ใช้ว่า P.Pat ค่ะ
-
อ่านตอนแรกหมั่นไส้ดราโกมาก นายหลงตัวเองสุดๆเลยวะ
แต่ตอนนีหลงดราโกแล้วอ่า นายทำไมนายน่ารักอย่างนี้
เรื่องนี้น่ารักทุกคู่เลยค่ะ :mew1:
-
สนุกมากๆๆ>>>>>อ่านรวดเดียวจบ
-
เรื่องนี้น่ารักอ่ะ
ส่วนตัวชอบคู่ดาร์เรนเป็นพิเศษ 55555555
-
สนุกมากคร๊า อยากอ่านเรื่องของจอมทัพเทพและเคะราชินีอ่ะ กรี๊ด น่ารักร้อนแรงโดนใจยิ่งกว่าคู่หลักซะอีก :hao6:
-
น่ารักมากๆเลย สนุกสุดๆ
ขอบคุณนะคะ ><
-
แค่ชื่อเรื่องก็น่าติดตาม
สนุกมาก ชอบคับ
-
:L1:
-
สนุกมากกกก แฟนซีสุด แต่งได้สนุกมากๆเลย
-
ชอบมาก ตอนแรกๆก็เฉยๆนะ แต่พออ่านไปรู้สึกสนุกจนต้องกลับมาอ่านอีกรอบ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :mc4:
-
ชอบบบ แอร้ยยยย พ่อหื่น555 หื่นได้ทุกที่จริงๆพ่อคุณ
น้องน้ำฟ้าก็น่ารักน่าชัง น่าจับกดตลอดเวลาจริงๆ
ชอบค่ะไม่ดราม่าเลย ไม่ต้องล้นจนปวดใจแต่มีปมเล็กๆน้อยๆพอน่ารัก
ขอบคุณนะค่ะที่สร้างนิยายแบบนี้มาให้อ่าน
อยากเห็นอิมเมจตัวละครมากเลย นึกตามแล้วดราโก ต้องหล่อม๊ากกกก :mew3:
-
:impress2: อยากรู้คำตอบของน้ำจังเลย
-
:-[ อ้ายยยยยยยยยยยย เขินแทนน้ำฟ้า
-
อย่าไปเลย เดี๋ยวดราโกตามไปถึงที่ :laugh:
-
ท่านพี่มาช่วยแล้ว :hao6:
-
:mew1: เอาใจช่วย :L2:
-
:กอด1:สนุกมากๆๆๆๆๆๆ แฟนซีสุดๆ
-
:pighaun: สงสารน้ำฟ้า เจอศึกหนัก
-
ในที่สุดสองพี่น้องก็ได้เจอกัน :กอด1:
เหมือนดราโกจะหึง :hao7:
-
ราชามังกร...หื่นไม่เปลี่ยนแปลง :z2:
-
ไอ้นักเวท :fire:
-
น่าจะมีลูกด้วยกันอ่ะ :hao7:
-
มังกรเป็นสปีชีย์ที่หื่นมาก 5555555555 :laugh: :laugh:
-
เสียใจ....มาช้าซื้อหนังสือไม่ทัน :sad4:
-
อยากเป็นน้ำฟ้าอ่ะ คือดีอ่ะ
-
สนุกน่ารักมาก ๆ ทุกคู่เลยครับ ดราโกโคตรหื่น
ขอบคุณครับ
-
ตระกูลมังกรตระกูลนี้มีเชื้อหื่นทุกตนเลยหรือเจ้าค่ะ :hao6:
-
ชอบมากๆ สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
-
:L2: ขอบคุณคนแต่งค่ะ น่ารักมากๆ
-
ขอบคุณคทะ สนุกมากค่ะ
-
แวะมาอ่านอีกรอบ ก็ยังสนุกเหมือนเดิม อ่านได้ไม่เบื่อเลย
-
:pig4: :pig4:เป็นนิยายที่ชอบมากอีกเรื่องนึงเลยทีเดียวดวงใจเจ้ามังกรอิอิอยู่ในใจเราแล้วอ่านไปยิ้มไปสนุกมากคราฟฟฟฟ :L2: :L2: :L1: :3123: :L2:
-
เจอมังกรขี้หื่นแบบนี้ :hao7:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้นำเสนอชื่อตอนว่า หื่นลั่นสนั่นป่า :z1: :z1: :haun4:
-
น่ารักกกก ><
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านตามคำแนะนำ สนุกมากๆ ค่ะ ชอบคู่ดาร์เรนกับเจราลเช่นกัน ดาร์เรนกวนดีอ่ะ ชอบบบบบ
-
รักแฟนตาซี
-
เรื่องนี้น่ารักทุกคู่เลย
ชอบน้ำฟ้าน่ารักดี
-
น่ารักทุกคู่เลย
ขอบคุณค่ะ
-
น้ำฟ้าน่ารักมากค่ะ น้องถูกเลี้ยงดูมาในโลกที่ไม่โหดร้าย จิตใจดี ความคิดดี
ดราโกเหมือนวัยต่อต้านอะ ดื้อมากเลย 5555
ต้องบอกว่าโชคดีที่ดราโกถูกใจแต่แรก น้ำฟ้าเลยไม่ต้องเสียใจ รักได้อย่างเต็มใจ
ทีมดราก้อนเค้ามาเต็มกันทุกคนค่ะ เจ้าชู้ งดงาม เจ้าเล่ห์ ขี้หึง หวงแม้กับพี่น้อง 5555
ครีอุสเลิกปากแข็งแล้ว ถ้าไม่ป่วย ก็คงไม่ยอมเปิดใจสักทีนะ
ดาร์เรนเจ้าเล่ห์มาก แม้แต่ตอนต้องง้อ
ผูกเรื่องได้น่ารักมากค่ะ ชอบตอนพี่น้องอยู่ด้วยกัน
-
น่ารัก ชอบทุกคู่เลย
-
o13 สนุกมากค่ะ พี่น้องมังกรนี่แสบๆ คันๆ กันทุกคน
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ :pig4: :katai2-1:
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: สนุกดีค่ะ นานๆได้อ่านแนวนี้ :hao3:
-
เพิ่งมาอ่าน ขอแปะไว้ก่อนนะคะ 55555 :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักกุ๊กกิ๊ก ดุ๊กดิ๊ก ๆ มาก ๆ เลย :L2: :pig4:
-
ขอบคุณมากเลย เรื่องนี้อบอุ่นมากชอบที่ ไม่ค่อยมีเข้าใจผิดกัน
-
:mew1:
-
o13 o13
-
o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ เอ็นดูววววว์
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
:L1:
-
ชอบทุกคู่เลยค่ะ น่ารักดี
-
เอาจริงน้ำฟ้าหน้าจะท้องได้เนอะ จะได้มีน้องๆมาคอยวิ่งเล่น