-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1267/1267761pggbvxciek.gif)
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0)
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)
03 - รักเร่ Dalhia [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.0)
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.0)
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0)
08 - When the wind blow back [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809650#msg2809650)
09 - โอบตะวัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45980.0)
10 - candy [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48823.0)
11 - At first sight [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49998.msg3229151#msg3229151)
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53541.0)
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53818.0)
14 - กลพยัคฆ์ [Continued] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.0)
FRIEND'S BROTHER,BROTHER'S FRIEND
(http://1.bp.blogspot.com/-a-jvRVrF61U/T4ai4BrkrbI/AAAAAAAAluc/6cQkhiyMT1Q/s1600/704601jrshuu1ia1.gif)
ตอนที่ 01 Old friends (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1966008#msg1966008)
ตอนที่ 02 Him (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1969339#msg1969339)
ตอนที่ 03 Trouble (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1975583#msg1975583)
ตอนที่ 04 First secret kiss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1979172#msg1979172)
ตอนที่ 05 Like a dog (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1984397#msg1984397)
ตอนที่ 06 Sure (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1988771#msg1988771)
ตอนที่ 07 ไม่รังเกียจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1995245#msg1995245)
ตอนที่ 08 BMW Z4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg1999913#msg1999913)
ตอนที่ 09 Cute (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2003709#msg2003709)
ตอนที่ 10 ช่างไม่รู้เลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2009261#msg2009261)
ตอนที่ 11Brave, but weak (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2016913#msg2016913)
ตอนที่ 12 hero (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2023052#msg2023052)
ตอนที่ 13 ค.สนิทที่น่ากลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.420)
ตอนที่ 14 Feeling (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.450)
ตอนที่ 15 Mine (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2037349#msg2037349)
ตอนที่ 16 Because of (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2043895#msg2043895)
ตอนที่ 17 รอจนกว่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2051422#msg2051422)
ตอนที่ 18 Cruel (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2062993#msg2062993)
ตอนที่ 19 สารภาพ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2066928#msg2066928)
ตอนที่ 20 ไม่ได้ไม่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2075619#msg2075619)
ตอนที่ 21 Trusts (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2083146#msg2083146)
ตอนที่ 22 เจ้าชายน้อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2086520#msg2086520)
ตอนที่ 23 พี่เลี้ยง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2090734#msg2090734)
ตอนที่ 24, ตามบัญชา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2099911#msg2099911)
ตอนที่ 25, Dramatic (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2109563#msg2109563)
ตอนที่ 26, สิ่งที่เสียไป, สิ่งที่ได้มา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2114484#msg2114484)
ตอนที่ 27, Your smile (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2124107#msg2124107)
ตอนที่ 28, Brothers (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2140036#msg2140036)
ตอนที่ 29, คดีพลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2150356#msg2150356)
ตอนที่ 30, แฟนหวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.1680)
ตอนที่ 31, สะใภ้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2168445#msg2168445)
ตอนที่ 32, บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2177244#msg2177244)
ตอนพิเศษ, Samed in love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2228231;topicseen#msg2228231)
ตอนพิเศษ, Jealous (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2257623#msg2257623)
ตอนพิเศษ, If you love someone enough (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.msg2263752#msg2263752)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่าครับ
ความบังเอิญอย่างเหมาะเจาะที่ทำให้ชีวิตเราผิดแผกไปจากเดิมที่เคยเป็น
ใครบางคนที่เคยคุ้นแค่สบตา ที่จะเข้ามาเป็นส่วนประกอบสำคัญในชีวิต
นั่นคือพรหมลิขิตหรือครับ?
สำหรับตัวผมแล้ว จนกระทั่งบัดนี้ ก็ยังไม่เชื่อ และไม่คิดจะเชื่อว่า 'ความไม่ได้ตั้งใจ' จะทำให้การดำเนินชีวิตของคนเราเปลี่ยนไปได้
มันล้วนแล้วแต่เกิดจากความตั้งใจ และผลจากการกระทำของใครสักคนหนึ่ง
เพราะชีวิตของคนน่ะ มันถูกกำหนดไว้แล้วต่างหาก
ใครสักคน ที่สามารถลากจูงอดีต อนาคต และปัจจุบันจองเราให้เป็นไปอย่างที่ต้องการ
ใครสักคน ที่เสกสรรค์แผนที่การใช้เกิด พบ จบ จากไว้ โดยที่เราไม่สามารถเดินออกนอกลู่นอกทางได้
ใครสักคน ที่มักจะเล่นตลกกับโชคชะตาของมนุษย์ เสมอๆ
ใครสักคน ที่ผมเรียกว่า ...กามเทพ...
-
=w=
-
:mc4:
-
Friend's brother Brother's friend 01
[NET's talk]
“กูสงสัยว่ะ ว่าพี่ชายกูเป็นเกย์หรือเปล่า?”
คำพูดเรียบ ๆ ที่ออกมาจากปากของเพื่อนในกลุ่มทำให้คนอื่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาจ้วงเกี๊ยวกุ้งในหม้อเอ็มเคชะงักกึกแล้วมองหน้ากันปะหลับปะเหลือก
คนพูดชื่อบอม สูงราว ๆ ร้อยแปดสิบเซนติเมตร คิ้วหนา ตาคมและผิวที่ดูเป็นคนขาวกร้านแดดของมัน ไม่ผิดไปจากรูปลักษณ์ของพี่ชายคนโต ที่มันกำลังตั้งข้อสงสัยสักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นทำให้เพื่อน ๆ ม.ปลายลงมติให้มันเป็นคนที่หล่อที่สุดในสายชั้น
จริงอยู่ที่ว่าหน้าตาของมันดึงดูดสาวน้อยหน้าแฉล้ม แต่อีกอย่างสำหรับคนจำนวนมากที่เข้าหามันก็เพราะนามสกุล พาณิชยโชติ นั่นด้วย
ครอบครัวของบอมไม่ใช่ไฮโซไฮซ้อมาจากไหนครับ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้มาเกลือกกลั้วกับนักเรียนชายโรงเรียนหญิงล้วนอย่างพวกผมเป็นแน่แท้
แต่เพราะพี่ชายมันเป็นนายแบบโฆษณาอันดับแนวหน้าเมื่อราว ๆ สองสามปีก่อนต่างหาก ที่ทำให้พาณิชยโชติ เกิดโด่งดังเปรี้ยงปร้างจนคนที่ข้องแวะกับมันต้องซักไซ้เอาว่ามีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันกับนายแบบหนุ่มที่ผันตัวไปทำงานเบื้องหลังเงียบ ๆ อย่างไร
ใช่ครับ อดีตนายแบบโฆษณาที่ว่า คือคนที่มันกำลังสงสัยว่าเป็นเกย์อยู่ตอนนี้นั่นแหละ
บีม ปารมี พาณิชยโชติ
“มึงมามุกไหนวะ เฮียกะแฟนก็คบกันมาตั้งนานแล้วนี่ ก่อนพวกเราจะเข้ามหา’ลัยกันอีกไม่ใช่เหรอ”
ปันเป็นคนเสนอความเห็นขึ้น ทำให้คนอื่นส่งเสียงงึมงำในลำคอเห็นตามด้วย
ผู้หญิงคนที่ปันพูดถึงพวกเราก็เคยเจอกันครั้งสองครั้งสมัยมัธยม ตอนนั้นเฮียยังเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนพวกผมก็ไปเสนอหน้าให้แกติววิชาภาษาอังกฤษในช่วงใกล้สอบ เป็นโอกาสให้ทั้งกลุ่มได้เจอนางแบบขวัญใจที่ชื่อว่าทรายแก้วนอกเหนือจากนิตยสารปลุกใจเสือป่า
เจ้ทรายเป็นนางแบบ For Him Magazine พูดถึงขนาดนี้คงไม่ต้องบรรยายสรรพคุณแล้วครับว่าแซบขนาดไหน แต่จะว่าไปนี่ก็ราว ๆ สี่ปีแล้วที่ผมไม่ได้เจอเฮียบีมกับเจ้ทรายเลย
“เลิกกันแล้ว เมื่อวานทรายโทรมาร้องไห้กับกูด้วย”
ประโยคนี้ของบอมทำให้พวกผมช็อกหนักยิ่งกว่าที่มันสงสัยว่าเฮียเป็นเกย์อีกครับ ไอ้หมอโต๊ดถึงกับสำลักหมี่หยกจนเส้นเขียว ๆ แทบจะพุ่งออกทางจมูกกันเลยทีเดียว
“คบกันมาสี่ห้าปีเนี่ยนะ ทำไมวะ เฮียแกมีคนอื่นหรือเปล่า”
ปันยังคงเป็นคนเดียวที่เสนอความคิดเห็น ขณะที่คนอื่นได้แค่พยักหน้าหงึกหงัก งง ๆ กับเรื่องที่เพื่อนเก่านำมาเล่าให้ฟังโดยไม่รู้จะขุดเอาคำไหนมาประดิดประดอยขึ้นให้บอมขยายหน้าตัวเองจากสองนิ้วมาเท่าคนปกติได้
จากสถานการณ์แล้วคนที่เฮิร์ทที่สุดไม่ใช่เจ้ทรายแก้วหรอกครับ พวกผมรู้ตั้งแต่สมัยหัวยังเกรียนแล้วว่าบอมมันหลงว่าที่พี่สะใภ้ของตัวเองขนาดไหน จนตอนนี้ที่จบ ม.ปลาย ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปตามหาฝันแล้วกลับมาเจอกันอีกครั้งนัยน์ตาของเพื่อนสุดหล่อของพวกเราก็ยังเหมือนเดิม รักยังไงก็ยังคงรักอย่างนั้นไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
ผมล่ะอยากตบบ่าลู่ ๆ ของมันแล้วบอกว่า 'พระรองเชี่ย ๆ เลยว่ะ' แต่ดูจากสีหน้าตอนนี้แล้วคงไม่เหมาะเท่าไหร่จึงได้แต่เงียบปากเอาไว้
“ถ้าเฮียมีคนอื่นให้กูสงสัยบ้างกูคงไม่เครียด แต่นี่แม่งอาทิตย์ก่อนเสือกพาดาราใหม่มาค้างที่บ้าน บอกพวกกูสักคำก็ไม่มีว่าไอ้เชี่ยนั่นมันใคร ทำไมต้องมานอนกับเฮีย”
พวกกูที่บอมพูดถึงหมายถึงป๊า ม้า มัน กับน้องชายอีกคนที่ตอนนี้กลายมาเป็นรุ่นน้องผม
แหงล่ะครับ ไอ้บ้านนี้มันครอบครัวที่สนิทชิดเชื้อกันขนาดที่แทบจะรู้เวลาเข้าส้วมของกันและกันเลยด้วยซ้ำ พอจู่ ๆ พี่ชายคนโตมีเรื่องแล้วปิดเงียบ คนอื่นก็พลอยเป็นกังวลไปหมด
“ดาราที่ว่านี่ผู้ชายเหรอวะ มึงถึงสงสัย”
โชติพงษ์ถามขึ้น ไอ้บอมเริ่มกำตะเกียบในมือแรงกว่าเดิมแทนคำตอบ
“เหยด! กูว่าชัวร์แล้วล่ะ!”
“เหี้ยโชติ! เค้าอาจเป็นเพื่อนกันก็ได้ ห่า! มึงไม่ลองไปถามเพื่อนเฮียมึงดูล่ะวะ”
ประโยคแรกผมหันไปตวาดไอ้โชติ มันเรียนคณะเดียวกับผม เป็นพวกที่มักมีความคิดเหี้ย ๆ ตลอดเวลา ส่วนประโยคหลังผมพูดกับไอ้ชายกลางที่นั่งหน้าเป็นตูดให้ใจเย็นลง
“มันคงบอกกูหรอก สัด!”
อ้าว— คนอุตส่าห์พูดให้หายเครียด ไหงหันมาตะคอกจนเศษเป็ดกระเด็นใส่หน้างี้อะ ผมสะบัดหน้าพรืดมาทางหม้อสีแดงที่มีน้ำเดือดปุด ๆ อีกครั้ง ช่างแม่ม คนหวังดีเสือกด่า งอนครับงอน หันไปซัดหมูนุ่มเงียบ ๆ คนเดียวก็ได้วะ จัดการไอ้เฮียตุ๊ดของมึงคนเดียวไปเลย
แต่ไม่ทันที่ผมจะช้อนหมูขึ้นมาจากน้ำร้อนได้ บอมก็หันมาใช้ตะเกียบคีบหมูในกระบวยสแตนเลสของผมใส่จานมันเสียก่อน
“อะไรของมึงอีก!”
ผมหันไปตวาด ย่นคิ้วเข้าหากันแล้วพยายามแย่งหมูในจานมันคืน แต่ก็ดูไม่เป็นผลเพราะบอมเอาตะเกียบจิ้มหมูเอาไว้เสียแน่น
“งอนอีกละ ไม่ได้เจอกันเป็นปียังเสือกจะงอนกูอีกนะไอ้เน็ต”
ก็ดูที่มึงทำสิครับ! ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเองขณะที่คนอื่นเลิกสนทนาหัวข้อเฮียบีมแล้วหันมาหัวเราะผมกับไอ้บอมที่ฟาดฟันกันด้วยหางตาอย่างเอาเป็นเอาตายแทน
“ผัวเมียคู่นี้เจอกันทีไรแม่งต้องกัดกันทุกที”
“พ่องสิ!”
ผมบอกแล้วว่าไอ้โชติแม่งมีความคิดเหี้ย ๆ ตลอดเวลา แต่ประโยคนั้นก็ทำให้ผมกับคู่กรณีสามัคคีกันด่ามันได้เสมอ ๆ พวกผมถึงไม่ได้ถือสาอะไรมันมาก
บอมโยนหมูนุ่มที่ขโมยผมไปคืนใส่ถ้วย ทำหน้ากวนส้นตีนนิดหน่อยก่อนจะหันไปคีบหนังเป็ดย่างสีน้ำตาลแดงขึ้นมากินต่อ
ผมกับบอมเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ ม.ต้น โรงเรียนมัธยมที่เราจบมาเคยเป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่เพิ่งเปิดรับเป็นสหศึกษาในรุ่นผม ดังนั้นในรุ่นจึงมีนักเรียนชายไม่กี่คนและทำให้พวกเราสนิทกันมาก อย่างกลุ่มที่ผมอยู่ก็มีผม โชติ บอมที่เรียนวิศวะเหมือนกัน แต่ไอ้เชี่ยบอมมันเลวครับ เลือกเรียนมหา’ลัยอันดับหนึ่งที่ผมกับไอ้โชติตะกายไปไม่ถึง มันถึงต้องระเห็จไปเรียนมหา’ลัยไกลกันกับพวกปัน และหมอโต๊ด
ปันเรียนบริหาร ส่วนไอ้โต๊ดก็ตามชื่อที่พวกผมเรียกแหละครับ ตอนนี้มันเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีสาม ถึงแบบนั้นเกือบทุกปี เราก็นัดเจอกันที่เอ็มเคหน้าโรงเรียน ราวกับจะระลึกความทรงจำวันสุดท้ายทีเรียนจบ ว่ามานั่งกินสุกี้ด้วยเสื้อนักเรียนเปื้อนหมึกอย่างหน้าไม่อาย มีเพียงแค่ยูนิฟอร์มเท่านั้นที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
“เออ ไอ้เน็ต”
จู่ ๆ คนที่เคี้ยวเป็ดย่างอยู่ก็เรียกชื่อผมทั้ง ๆ ที่ของกินยังคาปาก ผมเลิกคิ้วเชิงถามแล้วจิบน้ำชาเย็น ๆ รอฟังไอ้บอมพูดอะไรสักอย่างออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ
“ถ้าเป็นไอ้หน้าจืดนั่นมันคงไม่บอกกูหรอกว่ามันกับเฮียเป็นอะไรกัน มึงช่วยไรกูหน่อยดิ”
จะให้กูเป็นคนไปถาม? ในใจอยากพูดแบบนั้นแต่น้ำชาที่อมไว้ทำให้ไอ้บอมมีโอกาสพูดต่อโดยไม่ฟังความคิดเห็นที่ผมกำลังเสนออยู่ในสมอง
“มึงไปสืบให้กูหน่อยสิ จีบเฮียแล้วเอามาเล่าให้กูฟังทีว่าเฮียมีปฏิกิริยากับผู้ชายยังไงบ้าง”
พรวด!!!!!!!!!!!!!
กระจายเป็นฝอย
ถ้าแสงแดดส่องผ่านกระจกทำมุมได้พอดิบพอดี ผมว่าไอ้น้ำชาที่ผมพ่นใส่หน้าปันไปคงทอแสงสายรุ้งออกมางดงามแน่ ๆ ผิดที่ว่าพระอาทิตย์ที่อยู่นอกกระจกมันตกไปแล้วภาพตรงหน้าถึงกลายเป็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของนิสิตบริหารที่ทำเหมือนจะขย้ำผมทั้งเป็น
“ไอ้สันขวาน! คิดเชี่ยอะไรของมึงห้ะ!”
“เอาน่า ช่วยกูหน่อย ยังไงมึงก็ไม่ใช่เกย์ มึงไม่หวั่นไหวไปกับเฮียอยู่แล้วนี่”
รู้อะไรไหมบอม ถ้าเฮียมึงคือเจ้ทรายแก้วกูจะไม่ตกใจขนาดนี้เลย ผมตวัดหางตาไปมองไอ้ตัวดีที่ยังทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนกับความโมโหของผมก่อนเสียงหัวเราะของไอ้หมอจะขำพรืดออกมาเสียมารยาท
“หัวเราะ หัวเราะ มึงไปจีบเฮียแทนกูดิไอ้หมอ”
โต๊ดส่ายหัวระวิง “มึงแหละเหมาะแล้ว” มันว่า ตอนนี้ผมเพิ่งสังเกตครับว่าไอ้โชติก็พยักหน้าเออออไปด้วย
“มึงน่ะฟีโรโมนล่อผู้ชายแรงจะตายไอ้สั้น ช่วยเพื่อนหน่อยดิวะ ถือว่าสืบให้เจ้ทรายก็ได้ มึงอุตส่าห์เอาหน้าเขาไปจิ้นตอนสำเร็จความใคร่ตั้งหลายรอบ อย่าคิดว่ากูไม่รู้”
“เรื่องหลังนั่นกูยอมรับ แต่ไอ้เชี่ย จะให้กูไปจีบเกย์ พวกมึงไม่ห่วงสภาพตูดกูกันเลยเหรอ” ผมหันไปตวาดไอ้โชติ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะเล่นงานมันด้วยชื่อที่ตั้งให้ผมว่า ไอ้สั้น ก่อน แต่ตอนนี้ไม่เถียงด้วยหรอกครับ ความสูง 170 เซน ของผมยังไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่เท่าความคิดอุตริของเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเลยสักนิด
“จะกลัวห่าอะไรวะไอ้เน็ต กูเห็นมึงก็ถูกเกย์จีบมาตั้งแต่ ม.ต้น ถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครได้เปิดบริสุทธิ์มึงไม่ใช่หรือไง”
ไอ้เชี่ยบอม มึงก็พูดได้สิครับจะให้กูเป็นสายให้นี่ ผมนั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียวราวกับถูกทั้งโลกหันหลังให้ ถ้าจะเหลือคนเดียวที่ไม่ผสมลงโรงไปกับไอ้บอมด้วยก็เห็นจะเป็นปันนี่แหละที่นั่งหน้ายู่เช็ดน้ำชาที่ผมพ่นใส่หน้าอยู่เงียบ ๆ
แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่กล้าไปวอนขอความเห็นใจจากมันให้มาเป็นพรรคพวกหรอกครับ คงโมโหไม่น้อยที่ผมพ่นน้ำใส่หน้าไปแบบนั้น แต่ช่วยไม่ได้นี่หว่า ถ้ามันเป็นผมมันก็คงมีปฏิกิริยาเหมือนกันนั่นแหละ หวังว่ามึงจะเข้าใจและให้อภัยกูในเรื่องนี้นะคุณชาย
“กู-ไม่-ช่วย” ผมย้ำสามคำสั้น ๆ ให้ไอ้บอมฟังชัด ๆ มือคว้ากระบวยที่วางอยู่ข้างขวามือขึ้นมาตักสุกี้ในหม้อแดงกินต่อ ตอนนี้ปารณไม่รบเร้าผมให้จีบเฮียบีมแล้ว ทว่าเสียงทุ้มลอยต่ำนั่นกลับดังให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาวาบเมื่อประโยคจบลง
“มึงไม่ต้องจีบเฮียก็ได้ แค่มาเล่าให้กูฟังก็พอว่าเฮียทำยังไงกับมึงบ้าง”
ทำยังไง ? ทำยังไงคืออะไร ?
มึงหมายถึงอะไรวะสัด! ผมตวัดหน้าหันไปมองไอ้เชี่ยบอมแต่มันก็ทำทีเป็นไม่สนใจสายตาตื่น ๆ ของผม ยิ่งพอเสียงหัวเราหึหึดังออกมาจากลำคอไอ้โชติ ไอ้โต๊ดแล้ว ผมยิ่งเกร็งตัวขึ้นมาถนัด
พวกมึง ไอ้เพื่อนเลว คิดจะวางแผนทำอะไรกับชีวิตของกูอีก ไอ้พวกชั่ว!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 01
02/05/12
น้องใหม่ขอฝากตัวด้วยนะคะ แนะนำการเขียนได้ค่ะ ^^ :กอด1:
-
อ่านแล้วไหลลื่นดีค่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ เรื่องนี้สนุกดีค่ะ
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4: :mc4: :mc4:
-
น่าสนใจสุดๆๆๆๆๆ
รออ่านต่อค่า
-
สนุกดีค่า
-
น่าสนใจมาก :mc4:
-
เห้ยน่าติดตามนะเออ
-
เนื้อเรื่องสนุกมากเลยค่ะ น่าติดตาม หึหึ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
แต่งดีมากๆแล้วล่ะ
น่าลุ้นมากๆว่าจะพิสูจน์แล้วเป็นอะไรยังไงต่อไป
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
:mc4:
-
พวกนักสืบสุดท้ายก็ไม่แคล้วมีสามีจนได้นะค่ะคุณน้อง
-
เฮ้ย สนุกมาก อยากอ่านต่อแล้ว
-
:กอด1:เปนกำลังใจนะค่ะ
-
หุหุ น่าติดตามมมจะรออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากเห็นหน้าคุณพี่ :haun4:
-
กรี๊ดดดดด กะว่าจะจิ้นบอมเน็ตซ่ะหน่อย ไม่เปนไร :z1:
พระเอกคือคุนพี่บีมชิมิ บีมเน็ต หุหุ เน็ตสภาพเหมาะมีฟีโรโมนล่อมากสุด หุหุ :z1:
-
ฮา...แค่ตอนแรกก็ติดใจแล้ว อยากอ่านต่อ o13
-
555 บวกให้จ้า
เพื่อนมันคิดได้ไงเนี่ยยยย
-
เหมือนเน็ตถูกจับไปบูชายัญยังไงไม่รู้ อิอิ
-
เหมือนว่าเรื่องนี้จะต้องมันแน่ๆ
ยังไงก็รีบมาต่อนะครับ ^^
-
รอนะค่ะ -w-
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัว เพื่อนชั่วก็ระวังตูดจะถูก(เสียด)สี ....
-
ชอบอะ
-
ดูจากสถานะการณ์ เน็ตเสร็จแน่
-
รอนะคะ รีบอับเร็วๆล่ะ สู้ๆ
เนื้อเรื่องน่าติดตามมาก o13
-
เพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัว เพื่อนชั่วก็ระวังตูดจะถูก(เสียด)สี ....
-
ลุ้นๆๆ เน็ตงานเข้า ไม่รู้จะเสร็จพี่บูมรึเพื่อนบอมกันแน่ 3Pเลยได้มั๊ย 555
-
สำนวนดี ทำให้เรื่องสนุกและตลกมาก
เดาว่าบอมคู่กะเด็กหน้าใหม่ที่พี่ชายหิ้วมาบ้านแหง แล้วพี่ชายก็คู่กะเน็ต
หรือ 4P ไปเลยก็ได้นะคะ 555+
-
มันจะต้องมีแผนกันแน่ๆ
รออ่านต่อไปค่ะ
:L1:
-
Friend's brother Brother's friend 02
[BEAM's talk]
'เฮีย ผมมากินเหล้าต่อที่ XYZ กับพวกไอ้เน็ตเสร็จงานแล้วมารับหน่อยนะ'
ข้อความนั้นผมได้รับเมื่อราวๆชั่วโมงก่อน จนบัดนี้ผมก็พาตัวเองกับเมอร์ซิเดส SLK สีบลอนด์เงินมาจอดที่ลานจอดรถสถานบันเทิงชื่อดังย่านเอกมัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คนที่ส่งข้อความกึ่งสั่งกึ่งร้องขอมาเป็นน้องชายคนกลางที่อายุห่างกันสี่ปี เรียนวิศวะมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ หัวมันโดดเด่นด้านคำนวณเหมือนกับน้องชายคนเล็กที่ห่างกับมันแค่ปีเดียวอย่างบูม ผิดกับผมที่ชอบทำงานครีเอทีฟอะไรเทือกๆนั้นมากกว่า ดังนั้นบอมกับบูมจึงสนิทกันมากกว่าผมที่เป็นพี่ชายคนโต
และนอกจากอายุที่ห่างกันค่อนข้างมาก อย่างหนึ่งที่ทำให้ผมกับบอมและบูมไม่สนิทกันเท่าไรก็คงเป็นเพราะนิสัยที่แตกต่างกัน
ผมชอบชีวิตเรียบๆมากกว่าอู้ฟู่และอยู่ท่ามกลางแสงสีแบบน้องชายทั้งคู่ สองตัวนั้นมันออกแนวร่าเริงตลกโปกฮาไปวันๆผิดกับผมที่ถึงทำงานด้านวงการบันเทิง แต่กลับมีสิ่งบันเทิงใจในชีวิตนับชิ้นได้
ไอ้บอมเคยบ่นว่าหน้าผมเหมือนคนที่สวมโป๊กเกอร์เฟสไว้ตลอดเวลา โกรธ ดีใจ เสียใจ มันไม่เคยจับปฎิกิริยาอะไรได้จากสีหน้าของพี่ชายมันได้สักนิด ไม่เหมือนกับมันที่รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาตรงๆราวกับเป็นเด็กไม่รู้จักโต
ผมเหลือบมองนาฬิกาในจอมือถือด้านขวาบน ใกล้เวลาผับปิดแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าเหล่าผีเสื้อราตรีตัวน้อยๆจะเดินออกมาจากร้านที่ส่งเสียงอึกทึกออกมาภายนอกเลยสักคน
'ถึงแล้ว จะกลับเลยหรือจะให้เข้าไปหาในร้าน'
ผมส่งเป็นข้อความวอทแอปกลับไปให้น้องชายที่หน้าถอดแบบกันมาไม่ผิดเพี้ยน ผมกับบอมหน้าตาคล้ายพ่อยังกับมีคำว่าสำเนาถูกต้องแปะไว้บนหน้าผาก และเป็นเรื่องน่าประหลาดอย่างหนึ่งที่น้องชายคนเล็กกลับมีหน้าละม้ายแม่ยังกับเป็นอาหมวยเพิ่งขึ้นเรือสำเภามาจากจีน
'มาหน้าร้านหน่อย ไอ้เน็ตมันเมา อุ้มไม่ไหวแล้ว'
ไอ้บอมตอบพลางพาดพิงไปถึงเพื่อนตัวเล็กของมัน ในกลุ่มที่สนิทๆกันของบอมมีกันอยู่ห้าคนผมจำได้ ที่ยังเห็นหน้ากันบ้างก็มีไอ้โต๊ดกับไอ้ปันที่เรียนมหาลัยเดียวกับบอม
ส่วนเน็ตที่เคยซี้กับไอ้บอมมากที่สุดกับโชติกลายเป็นเพียงบุคคลในความทรงจำผมเท่านั้น
แต่แค่เห็นเจ้าของร่างเล็กบาง บางจนคิดว่าถ้าลมพัดแรงๆอาจจะปลิวได้ถูกหิ้วปีกออกมาจากประตูร้านไกลๆแล้ว ภาพของไอ้เน็ตเด็กผู้ชายที่ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นทอมก็เด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำ
ยิ่งตอนนี้พอมันไว้ผมยาวเหมือนดาราเกาหลี โกรกผมสีแดงเพลิงล้ำแฟชั่น มันยิ่งเหมือนทอมกร่างๆมากกว่าผู้ชายอายุยี่สิบเอ็ดเข้าไปใหญ่
แม่งมีไอ้นั่นเหมือนผู้ชายทั่วไปหรือเปล่า?
บางทีมันอาจเป็นผู้หญิงปลอมตัวมาก็ได้?
สาบานเลยว่าถ้าไม่ใช่มันความคิดเพี้ยนๆแบบนี้ไม่มีทางผุดขึ้นในหัวผมแน่ๆ
"ช่วยหน่อยเฮีย"
หน้าของไอ้บอมแค่แดงช่วงโหนกแก้มครับ ตามันเยิ้มนิดๆแต่ถ้าลากไอ้เน็ตออกมาได้ทั้งตัวแล้วผมถือว่ามันแค่ตึงๆไม่ได้เมาอย่างที่คิด คนที่เดินตามหลังมันมาต้อยๆยกมือไหว้ผมลวกๆ
"หวัดดีเฮีย"
"เออ แล้วทำไมเหลือกันสามคนล่ะ คนอื่นไปไหน?"
ผมหมายถึงปันกับไอ้โต๊ดครับ ชะเง้อคอมองคล้อยหลังโชติไปก็ไม่เห็นวี่แววไอ้สองตัวนั่นว่าจะเดินตามมาด้วยกัน
"สบายตัวแล้วล่ะคืนนี้ แม่งสอยสาวขึ้นคอนโดไปแล้วมั้ง" ไอ้บอมพูดพลางยักคิ้วขึ้นสองจึกกับนิสิตวิศวะคนละมหา'ลัย
ผมรับช่วงช่วยพยุงไอ้คนเมาเรื้อนมาจากแขนของบอมแล้วหันไปถามไอ้โชติต่อ
"มึงกลับยังไง กูไปส่งมั้ย?"
"ผมเอารถมาเฮีย เดี๋ยวไอ้บอมไปนอนที่บ้านด้วย"
อ้าวไอ้น้องเวร สรุปคือมึงโทรมาให้กูมารับเพื่อนมึงกลับโดยที่แม่งจะไปเล่นเกมส์กับไอ้โชติต่อเนี่ยนะ? ผมตวัดหางตาไปมองน้องชายคนรองเคืองๆซึ่งมันก็ได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ผมปลกๆ
"แล้วเพื่อนมึงเนี่ยจะให้กูเอาไปไว้ไหน?"
"คอนโดเฮียเลย อยู่ใกล้มหาลัยมัน ตื่นเช้ามามันจะได้กลับหอสะดวกๆ"
"ไม่เอา เดี๋ยวแม่งมาอ้วกใส่ห้องกู" ผมตอบไอ้น้องชายตัวแสบไปทันที แต่มันก็เอาแต่ยิ้มแหย "ช่วยหน่อยน่า ผมก็ไม่รู้จะเอามันไปไว้ไหนแล้วเนี่ย"
อ้าวไอ้สัด มึงไม่รู้ว่าหอมันอยู่ไหนก็อย่าปล่อยให้แม่งแดกจนใครๆก็หิ้วไปได้สิวะ ผมไม่ได้พูดเกินไปหรอกครับแต่สภาพคนที่ผมประคองร่างเอาไว้เนี่ยแม่งไม่ผิดจากที่กล่าวถึงจริงๆ
ถ้าเป็นผู้หญิงป่านนี้ได้ถูกเสือลากไปแดกแล้วแน่นอน ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ถ้าหน้าแบบมัน ผมก็ไม่อยากรับประกันหรอกครับว่าถ้าปล่อยไว้คนเดียวจะไม่ถูกสอยไปไหนต่อไหน
"มันมีเรียนเช้าด้วย นะเฮีย เนี่ยแม่งจะหลับอยู่แล้ว พอถึงคอนโดเฮียโยนๆมันกองกับผ้าเช็ดเท้าก็ได้ มันไม่กวนหรอก"
ไอ้บอมพูดแล้วยื่นมือมายีหัวเพื่อนตัวเองเป็นการยืนยันว่าไอ้เน็ตมันไม่มีสติแล้วจริงๆ ผมได้แต่ถอนหายใจกับไอ้ขี้ขอ สุดท้ายพอน้องชายตัวดีเอ่ยปากรบเร้าอะไร ผมเองก็ไม่เคยขัดใจมันได้สักครั้ง
เอาวะ ยังไงไอ้เน็ตแม่งกลายเป็นซากทิชชู่เปียกไปแล้ว หยิบไปกองๆไว้ที่คอนโดซักคืนคงไม่เป็นไรหรอก
ผมพยักหน้าให้ไอ้บอมกับไอ้โชติ มันหันไปยิ้มอะไรกันนิดนึงแล้วยกมือไหว้ลา
"ผมไปแล้วนะเฮีย ฝากดูมันด้วย"
ไอ้บอมพูดทิ้งท้าย แล้วหันไปกอดคอไอ้ถึกข้างๆพากันเดินไปอีกทาง ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้ซากคนแค่สองคนตรงลานจอดรถหน้าผับตามลำพัง
นาฬิกาคุณปู่ร้องเตือนพอดีกันกับที่ผมใช้หลังดันประตูคอนโดเข้าห้องโดยต้องลากไอ้ตัวเล็กเข้ามาด้วย อย่าดูถูกไปครับ ถึงมันจะแห้งเหมือนเป็นพวกบ้านไม่มีอันจะกินแต่น้ำหนักนี่เล่นเอาตะคริวแดกผมไปข้างเลยทีเดียว
ถึงตอนนี้แม่งก็ยังไม่ได้สติ ทิ้งน้ำหนักลงบนผมทั้งตัวยังกับตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆไปได้
"เน็ต ไอ้เน็ต ไหวมั้ยมึง"
ผมโยนมันลงบนเตียงในห้องนอนแล้วเดินมาตบแก้มแดงจัดของมันเบาๆ ไอ้ตัวภาระไม่ตอบอะไรได้แต่ครางงึมงำในลำคอแล้วขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนจะบ่นว่ารำคาญ
ผมก็ไม่อยากยุ่งนักหรอกครับ แต่ตัวแม่งเหม็นเหล้าชิบหาย ครั้นจะปล่อยให้มันนอนทั้งๆเสื้อเชิร์ตลายผ้าขาวม้าแขนยาวกับกางเกงยีนส์ขาเดฟนี่ก็ดูจะใจร้ายไป เลยต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อถอดกางเกงให้มันนอนให้สบายตัว
"อือ...ทำเหี้ยไรวะ...ปิดไฟนอนได้แล้ว แสบตาชิบหาย"
ไอ้คนที่ผมกำลังปล้ำถอดปล้ำสวมเสื้อให้มันอยู่ๆก็โวยวายขึ้นมา กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนน้องกูหรอกนะถึงไม่ยันโครมเข้าให้ แต่ก็ดีที่มันพูดออกมาบ้าง เพราะนอกจากนมแบนๆก็มีเสียงห้าวๆของมันนั่นแหละครับที่ช่วยยืนยันได้ว่าแม่งเป็นตัวผู้จริงๆ
ผิวของไอ้เน็ตมันขาว ขาวมากจนผมคิดว่ามันอาจอาบน้ำด้วยไฮเตอร์ แดกโอโม่เป็นอาหารเช้า ก็เพราะขาวขนาดนี้ปากมันเลยเป็นสีชมพูเหมือนคนทาอุทัยทิพย์ตลอดเวลา ผมไม่ได้ตั้งใจจะมองในแง่พิศวาสหรอกนะครับ แต่หัวนมมันก็ชมพูซะยิ่งกว่าดาราหนังญี่ปุ่นที่เป็นปัจจัยที่ห้าของผู้ชายอย่างเราๆเสียด้วยซ้ำ
แม่งไม่เหมาะกับวิศวะมากๆ แล้วเสือกเรียนโยธาด้วย ผมไม่เข้าใจสักนิดว่าแม่งจะไปคุมคนงานตามไซต์ได้ยังไง
"ยกก้นหน่อย กูดึงกางเกงให้"
ผมบอกมันเสียงกระชาก ใช่หน้าที่กูมั้ยเนี่ยต้องมาเปลี่ยนชุดให้เด็กผู้ชาย ไอ้คนถูกสั่งแม่งก็ไม่รู้สึกรู้สาครับเพราะมันยังนอนนิ่งจนผมต้องดึงกางเกงยีนส์ของมันออกแรงๆ ตอนแรกตั้งใจจะหากางเกงบอลให้แม่งใส่อยู่หรอก แต่พอมันหลับเป็นตายแบบนี้มึงก็สวมแค่เสื้อยืดกับบ๊อกเซอร์นอนไปแล้วกัน
ผมโยนเสื้อผ้ามันลงตะกร้า ก่อนปลีกตัวมาอาบน้ำ ดูแลคนเมานี่ก็เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน กับไอ้บอมถึงมันจะเมาเป็นหมาเท่าไหร่ก็ไม่เคยทำตัวเป็นง่อยปวกเปียกเหมือนเพื่อนมัน นี่เลยเป็นครั้งแรกที่ผมต้องมาดูแลไอ้ภาระจนขยาดคนเมาเอาการ
ใช้เวลาไม่นานมาก ผมก็ออกมาจากห้องน้ำ ปิดไฟแล้วล้มตัวลงบนเตียงเดียวกันกับไอ้ตัวเล็กที่นอนขดเป็นกุ้ง ท่าทางเหมือนมันจะหนาวแต่ประทานโทษเถอะครับ ผ้าห่มก็มีไม่รู้แม่งจะกอดไว้ทำไม
"...ไอ้เน็ต"
ผมเรียกชื่อเบาๆให้มันขยับตัวและก็ได้ผล มันคลายแขนที่รัดผ้านวมเอาไว้แน่นออกให้ผมดึงออกมาได้ แต่ก่อนที่ผมจะเอื้อมไปห่มผ้าให้ไอ้ตัวภาระ มันกลับเบียดกระแซะแล้วคว้าหมับที่เอว
"หนาว..."
มันบ่นในลำคอ แล้วยิ่งซุกตัวเข้าหา กลิ่นอ่อนๆที่เจือมากับแอลกอฮอล์กำลังทำให้ผมชะงักงัน ยิ่งมันซุกหน้าลงบนอกผมยิ่งแน่นิ่งทำตัวไม่ถูก
มันไม่ใช่เรื่องปกติหรอกครับที่จะมี 'วัยรุ่นชาย'มานอนกอดก่าย'ผู้ชาย'ด้วยกันแบบนี้ ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้รังเกียจอะไร
แต่มันก็ อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้เหมือนกัน
"นอนดีๆเลยไอ้สัด"
ผมตอบเสียงแข็ง แต่ก็รู้ดีว่าไอ้คนที่กอดผมไว้ทั้งตัวมันไม่ได้รับรู้อะไรด้วย ปากแดงๆของมันยังเคี้ยวน้ำลายแจ๊บๆอยู่ใกล้แผ่นอกแถมยังยกตีนขึ้นมาก่ายเอวผมเหมือนหมอนข้างของมันอีก
ไอ้เด็กเวร...
แม่งเป็นไอ้เด็กเวรจริงๆ
"ไอ้สัด! มึงทำเหี้ยอะไรกูวะ!!!"
ผมรู้สึกเหมือนผ้าห่มถูกดึงไป
แสงที่ลอดจากผ้าม่านสาดแยงตาทำให้ผมต้องค่อยๆหรี่เปลือกตาเปิดขึ้นยากลำบาก เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็ปาไปเกือบตีสี่แล้วครับ นี่หลับได้ไม่ทันไร ไอ้ภาระก็โวยวายเสียงสูงให้ขี้หูผมเต้นระบำจนต้องตื่นขึ้นมามองผู้อาศัยชั่วคราวตาขวาง
"โวยวายอะไรของมึง ไอ้เน็ต แล้วมึงหัดเรียกกูว่าไอ้สัดตั้งแต่เมื่อไหร่?"
มันถดตัวไปอยู่ที่ปลายเตียง ผ้าห่มที่ถูกแย่งไปกองรวมอยู่กับมันแล้วดึงขึ้นมาปิดอกตัวเองเอาไว้
"ก็มึงแม่งเหี้ย ฉวยโอกาสทำเรื่องเหี้ยๆกับกู!"
"กูทำอะไรมึง?"
ไอ้เน็ตเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้ มันมุดไปสำรวจร่างกายตัวเองใต้ผ้าห่มแล้วสะบัดหน้าพรืดมองผมตาเขียว
"นี่ไม่ใช่เสื้อกู ชุดกูอยู่ไหน กางเกงด้วย! ทำไมกูใส่แค่บ๊อกเซอร์?"
"มึงคงไม่ได้คิดว่ากูปล้ำมึงหรอกนะ"
"กูคิด!" มันตะโกนออกมาเสียงดังจนผมหลุดขำ สีหน้ามันจริงจังมากครับแถมยังตัวสั่นเหมือนสาวๆเพิ่งถูกหลอกฟันยังไงอย่างงั้น
"ทำไม? เจ็บตูดรึไง?"
"ไม่..."ประโยคนี้มันตอบเสียงอ่อย ถึงแบบนั้นก็ยังมองผมด้วยสีหน้าไม่ไว้วางใจอยู่ดี โถ ไอ้เด็กน้อย ถ้ากูสนมึงนี่กูหลอกปล้ำมึงตั้งแต่สมัยหัวเกรียนไม่ง่ายกว่าเหรอวะ
"กูก็ว่ากูทำเบาๆแล้ว..." ผมแกล้งแหย่มันไป ผิดตรงหน้าผมที่เป็นพวกไม่มีแววล้อเล่นครับ พอพูดแบบนั้นไอ้เน็ตมันก็ทำตาโตอ้าปากค้าง เชื่อไปเลย
"กูล้อเล่น"
"เฮียแม่งกวนตีน"
"มึงผิดหวังรึไงที่กูไม่ปล้ำมึง?"
"เตี่ยมึงสิ"
แม่งตอบได้น่ายันตีนมากครับ มานอนบ้านคนอื่นแล้วแม่งใช้มารยาทแบบนี้กับกูเรอะ?
ผมรู้อยู่ว่าแก๊งค์ของไอ้บอมแม่งดิบ แต่ถึงอย่างนั้นกิริยาทรามๆก็ไม่เหมาะกับไอ้ตัวเล็กปลายเตียงนี่เลยสักนิด
"ไอ้บอมบอกมึงมีเรียนเช้าไม่ใช่หรือไง ไม่ไปอาบน้ำกลับหอไปซะล่ะวะ กูจะนอนต่อ"
"ไอ้บอมตอแหล..."
ไอ้เน็ตมันด่า เหมือนมันจะลืมไปแล้วว่าคนที่มันอยู่ด้วยตอนนี้คือพี่ชายแท้ๆของไอ้คนที่มันเพิ่งด่าว่าตอแหล แต่เอาเถอะครับ ดูจากหน้ามันแล้วน้องผมคงตอแหลไปว่ามันมีเรียนเช้าจริงๆ
"ทำอะไรก็ทำไป อย่าพังห้องกูก็พอ จะนอนต่อแล้ว ง่วงชิบหาย"
"เฮ้ย ไม่เอาดิ ไปส่งที่หอหน่อย"
พอผมจะล้มตัวลงนอนต่อ ไอ้มือเล็กๆแม่งก็คว้าหมับเข้าที่ข้อศอกผมทันที
"มีมือมีตีนก็กลับเองสิครับ นี่มึงยังรบกวนกูไม่พออีกเหรอ?"
"หิว"
"มีมาม่า"
"ปวดหัวด้วย"
"งั้นก็แดกแล้วกลับหอไปนอนซะ"
มันทำหน้ายู่แล้วปล่อยมือให้ผมยอมนอน แต่แทนที่แม่งจะไปหาอะไรกินแล้วกลับหลุมไปซะ ไอ้เน็ตกลับล้มตัวลงนอนข้างๆผม
"....สงสัยจะแฮงค์ว่ะ ลุกไม่ขึ้น"
มันพูดเสียงอู้อี้ หลังจากที่เด้งตัวขึ้นมาโวยวายเมื่อครู่เสร็จแล้วสีหน้ามันก็ดูอิดโรยไปเยอะ ใต้ตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า แถมยังขมวดคิ้วบางๆที่ไม่ค่อยมีขนจนติดแทบจะเป็นเส้นเดียวกันอยู่แล้ว
"สมควรหรอก แดกไปเยอะแค่ไหนมึงรู้ตัวไหม"
ผมยื่นมือไปยีหัวมันเบาๆ เจ้าของตาตี่ค่อยๆปรือขึ้นมองผมแล้วย่นปาก
"น้องเฮียนั่นแหละ แม่งจับผมกรอกปาก"
"เสือกคออ่อนเองรึเปล่า"
ผมหัวเราะในลำคอแล้วปิดตาลง
ไอ้เน็ตทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วเงียบเสียง
"เออ แต่ก็ขอบใจนะเฮียที่เมื่อคืนไม่ทำอะไร"
"แล้วมึงจะให้กูทำอะไรมึงวะ มึงบ้ารึเปล่า คิดห่าอะไรเนี่ย"
เป็นอีกครั้งที่ผมยีหัวแดงๆของไอ้เด็กเวรจนยุ่ง มันลืมตามองผมตาแป๋วตอนที่ผมปรือตามองหน้ามัน
"เฮียไม่ได้เป็นเกย์หรอกเหรอ?"
ห๊ะ?
ผมขมวดคิ้วหากันแน่น เป็นเกย์? ผมอาจผิดปกติที่มองไอ้เน็ตมันเป็นทอม แต่ที่ไอ้เด็กเวรนี่มองผมเป็นเกย์นี่ไม่ทราบว่าไปขุดออกมาจากซีรีบรั่มส่วนไหนวะ?
จริงอยู่ที่ผมไม่ค่อยมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาวุ่นวายในชีวิตประจำวัน แต่นั่นเพราะผมคบกับทรายแก้วอยู่เรื่องนี้ไอ้เน็ตมันก็น่าจะรู้ แล้วเกิดพิศวงสงสัยอะไรขึ้นมา
"เพิ่งเลิกกับเจ้ทรายไม่ใช่หรือ?"
"เออ... แล้วไง?"
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมการที่ผมเลิกกับทรายถึงทำให้ไอ้เพื่อนสนิทน้องชายมันจิ้นให้ผมเป็นเกย์ได้
ท่าทางตุ้งติ้งจับแก้วแล้วนิ้วก้อยกระดกอะไรนั่นก็ไม่มี เพื่อนสนิทคนเดียวของผมแม่งก็ดิบเสียจนไม่คิดว่าใครจะเอามันเป็นคู่ขาได้หรอก
"ทำไมถึงเลิกกันล่ะ เบื่อผู้หญิงแล้วเหรอ?"
มันนอนถามผมตาใส นั่นทำให้ผมถอนหายใจพรืดออกมายาวๆ
ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องตอบมัน
ไม่ใช่เรื่องที่มันจำเป็นต้องรู้
เพราะแบบนั้น ผมถึงเงียบแทนที่จะต่อปากต่อคำกับไอ้เด็กเวรข้างๆตัว
"ไม่ต้องอายหรอกน่า พูดมาเหอะ..."
"เรื่องของกู แฮงค์ก็นอนไปเถอะมึงน่ะ อย่าสอดรู้ให้มันมาก"
"แต่เฮีย..."
ยัง มันยังไม่หยุด เดี๋ยวพ่อก้กระทืบให้แม่งหายแฮงค์ซะดีไหม?
"ผมมีความลับจะบอก..."
"กูไม่อยากรู้"
"ผมน่ะ....." มันหยุดพูดไปนิดนึง ก่อนจะยิ้มอายๆโดยใช้ผ้าห่มขึ้นมาปิดครึ่งหน้า
ผมไม่ได้คิดว่าแม่งน่ารักหรอก แต่ถ้ามีใครบอกว่ามันเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่ขอเถียง
"...ผมน่ะ ชอบผู้ชายนะ"
มันพูดเสียงเบามาก แต่แบบนั้นผมก็ได้ยินชัดเจน ปลายคิ้วหนาขมวดเข้าหากันแล้วปรือตามองมันด้วยสีหน้ากึ่งรำคาญ
"บอกกูทำไม? คิดว่าถ้ากูแอ๊บอยู่จะยอมสารภาพกับมึงด้วยวิธีนี้เรอะ?"
"โถ่! เฮีย ไม่ใช่แบบนั้น...."
มันลดผ้าห่มลงมาให้ผมเห็นหน้าขาวโทรมของมัน ปากสีแดงจัดของไอ้เน็ตยิ้ม แต่ตากลับดูกังวลนิดๆ
"เฮียไม่เคยเหรอ แอบชอบใครสักคนโดยที่เราไม่มีทางพูดออกไปได้..."
"ดีใจทุกครั้งที่ได้เจอหน้า แต่ต้องเก็บมันไว้ในใจตลอดเวลา"
ตาของไอ้เน็ตดูเพ้อๆ มันถอนหายใจลากเสียงยาวเป็นคนแก่ คงจะเก็บกดจริงๆนั่นแหละ
"เพื่อนฝูงก็มี อัดอั้นนักก็ไปเม้ามอยกะพวกเพื่อนมึงสิ พวกมันคงไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกถ้ามึงจะเป็นเกย์ หน้าอย่างมึงไม่เหมาะกับตัวเมียอยู่แล้ว"
ผมพูดตัดรำคาญ ไอ้ห่านี่ตั้งใจจะเนียนยกตำแหน่งศิราณีให้ผมหรือไง? ฝันไปเถอะ เรื่องครอบครัวกูไม่ยุ่งด้วยหรอก
"ผมไม่ใช่เกย์นะเฮีย เคยลองแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นไม่ได้ใจเต้นเหมือนตอนอยู่กับ 'มัน' เลยสักนิด ก็มีแค่ 'มัน' นั่นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้..."
"ไอ้ 'มัน' ที่มึงพูดถึงนี่เสือกเป็นผู้ชาย?"
ไอ้เด็กเวรพยักหน้าหงึกหงัก ผมยกแขนขึ้นมาพาดหน้าผากพยายามข่มตาให้หลับต่อ ไม่อยากต่อบทสนทนากับเพื่อนน้องชายเท่าไหร่
อันที่จริงผมไม่ใช่คนที่สนิทกับมันถึงขั้นที่แม่งจะเอาเรื่องส่วนตัวมาเล่าให้ฟังได้
แต่บางที.. ที่มันเล่าให้ผมฟัง ก็เพราะเราไม่ได้สนิทกัน นั่นแหละ
"แล้ว 'มัน' ที่มึงพูดถึง ก็เสือกเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทที่เมื่อคืนมึงไปแดกเหล้ากันด้วย? อาการหงี่เลยกำเริบแต่ระบายกับใครไม่ได้เลยมาพล่ามใส่กูเพราะคิดว่ากูจะเป็นพวกเดียวกับมึงงั้นสิ?"
ไอ้เน็ตเงียบไป
กลุ่มมันมีห้าคน ถ้าตัดมันไปก็เหลือแค่สี่
บอม โต๊ด ปัน โชติ
ผมปรายหางตามองคนที่ทอดสายตาลงต่ำแล้วรู้สึกเหงาไปกับมันชอบกล มันคงเครียดพอตัวเลยแหละถึงได้เผลอแสดงสีหน้าแบบนั้นออกมา
อดไม่ได้จริงๆ ที่จะยื่นมือไปยีผมแดงของมันอีกครั้งแล้วดึงตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขน ไอ้เน็ตเงยหน้ามองผมตื่นๆแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร
"...เฮียบีม"
"นอนเถอะมึงน่ะ"
ไอ้เน็ตมันก็เหมือนน้องชายคนนึง เวลาทำหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยผมก็อดไม่ได้ที่จะปลอบมัน
ผมพูดไม่เก่ง อธิบายไม่เก่ง แก้ตัวไม่เป็น เรื่องนี้เคยถูกทรายแก้วตำหนิบ่อยๆ
อย่างเดียวที่ทำเป็นก็แค่body talk หรือใช้ภาษากายเท่านั้นแหละครับ
หวังว่าไอ้เด็กเวรนี่จะพอเข้าใจบ้างว่าผมเป็นห่วงมัน
"ขอบคุณนะที่ฟัง"
"ไม่ต้องมาขอบคุณกู กูไม่ได้เต็มใจฟัง มึงนั่นแหละที่เอาแต่ฝอย"
ในที่สุดไอ้เน็ตมันก็หัวเราะ และผมเองก็เผลอยิ้มไปกับเสียงเบาๆของมันไปด้วย
"ว่าแต่ ไอ้'มัน' ของมึงนี่มันใคร?"
ผมถาม ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าคงไม่ได้คำตอบ เสียงลมหายใจพรืดดังออกมาจากโพรงจมูก เน็ตมันไม่ได้ตอบอะไรอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ สิ่งที่มันทำคือแค่กำเสื้อนอนผมแน่นแล้วข่มตาหลับ
ชั่วขณะนั้นที่ผมแอบหวังลึกๆว่า วันหนึ่ง...
ถ้าเน็ตมันอยากจะเล่าให้ใครฟังจริงๆ
คนๆนั้น..
จะเป็นผม
ตลกดีนะครับ กับความรู้สึกดีใจ ที่ได้เป็น 'บุคคลพิเศษ' ของใครสักคน
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 02
04/05/12
-
อ่านตอนนี้แล้วลึกซึ้งมากกกกกกกกก
พี่ชายน่ารักชะมัด ถึงจะถ่อยแต่ก็ถ่อยแบบมีคุณภาพ
เป็นFCเฮียบีมค่า
-
ละเมอมาตอนดึกๆ :really2:
สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอบคุณ คนอ่าน คนแสดงความคิดเห็น แล้วก็พื้นที่บอร์ดนะคะ *นั่งพับเพียบลงกราบ*
ดีใจที่มีคนติดตาม และคนชอบค่ะ :pig4: ฮึกเฮิมเหมือนได้เสพกัญชา
จะพยายามลงบ่อยๆ ยังไงก็ฝากติดตาม แนะนำการเขียนได้เรื่อยๆนะคะ
สุขสันต์วันที่ห้าเดือนห้า ปีห้าห้า ค่ะ :L2:
-west-
PS.
(http://i1122.photobucket.com/albums/l532/Warisa_Chaiwong/11_18_1covlovkvk_shirts_1_7_13.jpg)
เค้าแอบจิ้นพ่อหัวแดงเสื้อลายผ้าขาวม้าจากภาพนี้แหละตัวเอง :o8:
-
เน็ตแอบชอบบอมละสิเนี่ย
-
แอร๊ยยย เฮียแอบเทใจไปเกือบครึ่งแล้วนะหน่ะ อิอิ
-
เฮียเท่อ่า~ :impress2:
สมัครเป็นแฟนคลับอีกคนเลยค่ะ!
-
เน็ตมันพูดจริงป่าวเนี่ย
หรือมันเล่นละครอยู่
-
เฮียอย่างเท่อ่ะ นาย หล่อ มาก!!1 o13
FC.เฮียบีมคร่า าาาาาา อิอิ
ว่าเเต่เน็ตชอบใครหนอ??? อาจจะเป็นบอม เพราะมีงอนกัน
หรือไร???มาต่อไวๆนะค่ะ :bye2:
-
เน็ตมันพูดจริงป่าวเนี่ย
หรือมันเล่นละครอยู่
นั่นน่ะสิ รอดูตอนต่อไปแล้วกัน
-
:3123:ว่าแต่มันนะ คือมึงหรือเปล่าเฮีย
-
เอ๊ "มัน" คือใครกันน้า
-
เขียนได้สนุกดีนะคะ
รอตอนต่อไป
สงสัยพวกเพื่อนๆคงแต่งเรื่องให้เนตแสดงละคร
แต่ว่าเนียนจริงๆ
-
ที่เน๊ตเล่านี่แผนหรือจริงหว่า?
น่าจะแผนเนอะ (เดาเอา55)
ถ้าเป็นแผนหรือมันที่ว่าจะหมายถึงพี่บีม?
แต่รู้สึกเฮียบีมจะแอบหวั่นไหวนะ
รออ่านต่อ ติดตามครับ :mc4:
-
เรื่องน่ารักดึครับ
มาอ่านด้วยคน
-
o13
-
เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ :bye2:
-
:o12:แอบรักไอ้บอม????? เอาพี่มันแทน :z6:
-
แสดงละคร หรือ พูดจริงหว่า ??
-
เรื่องจริงหรือแค่แผนเนี่ย ตามลุ้นตามอ่านเจ้าค่ะ
-
เมื่อไหร่จะจูนกันนิ เฮียกะน้องเน็ต
น้องเน็ตก็ดัน มีใครในใจแล้ว
เห้อออออออออออ
เศร้าแทน
-
บอมรึปล่
-
o13 o13 เฮียเท่ย์ๆสุดๆๆไปเลยอะ
-
ตกลง...เน็ตชอบผู้ชายจริงๆใช่ไหมหรือว่าเป็นแผนล่อลวงพี่บีม
-
ขอสมัครเป็น FC เฮียบีมด้วยคน
เฮียเท่มาก o13
-
Friend's brother Brother's friend 03
[NET's talk]
"ไอ้บอมให้มารับ?"
ผมพูดประโยคนั้นทวนเป็นรอบที่สองหลังจากเห็นอดีตนายแบบชื่อดังยืนพิงเมอร์ซิเดสอยู่หน้าโรงอาหารวิศวะ แว่นสีเข้มที่ชายหนุ่มตรงหน้า ใส่ปกปิดแววตาได้ดีพอๆกับโครงหน้านิ่งๆที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดๆออกมานั่นแหละ
"รับไปไหน?"
"แดกข้าว"
"ห๊ะ?" ผมขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะคลายออกแล้วกระพริบตาปริบๆ แม่งไม่เมคเซนส์เลย ทำไมผมต้องไปกินข้าวกับพี่ชายเพื่อนด้วยครับ ขอเหตุผลดีๆสักข้อหน่อยเถอะ
"มันบอกว่ามึงเป็นโรคกระเพาะ"
กระเพาะครากล่ะสิไม่ว่า ผมน่ะกินยังกับยัดห่า ไอ้ตัวคนพูดแม่งยังเคยบ่นๆผมด้วยซ้ำว่าเป็นพวกกินแล้วเสียของ ไม่ไปเพิ่มเนื้อหนังให้ตัวเองเสียบ้าง
"แล้วที่มึงเป็นกระเพาะเนี่ย เพราะมึงจะไม่ยอมแดกอะไร ถ้าไม่มีเพื่อนกินด้วย"
ไม่มีเพื่อนกินสิดี ไม่ต้องมีใครแย่ง
ไอ้เชี่ยบอมแม่งเล่นอะไรกับกูอีกแล้ววะครับ มันไปตอแหลกับพี่ชายมันทำไมในเมื่อสัปดาห์ก่อนผมเพิ่งบอกมันไปว่าเฮียไม่ได้เป็นเกย์แน่ๆเพราะผมน่ะสืบเสาะชอนไชให้ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเกือบเสียตัวเสียตูดให้แล้ว คือถ้าเฮียเป็นเกย์จริงๆ แล้วผมที่โดนเพื่อนสุดที่รักมอมเหล้ายกขึ้นเขียงให้ขนาดนั้น ไม่ต้องถามหรอกว่าตอนนี้ไอ้บอมและพลพรรคต้องตามงอนง้อผมขนาดไหน
'มึงอย่าวางใจไป พี่กูแม่งปากแข็ง'
กูว่าหน้าแข้งเฮียคงแข็งยิ่งกว่าปากแน่ๆ อยากจะบอกไอ้ผู้ชายหน้าเกาหลีตรงหน้าเหลือเกินว่าเลิกทำตามคำรบเร้าของน้องชายมันได้แล้ว
คนห่าอะไร ยัดเยียดให้พี่ตัวเองเป็นเกย์ฉิบหาย
"ผมมีเพื่อนกินน่า ทั้งข้าวทั้งเหล้านั่นแหละ อย่างวันนี้ก็นัดไอ้โชติไว้"
"มึงนัดกันกินเหล้า"
ไอ้ห่า เตี่ยมึงเป็นอัปดุลย์เหรอครับเฮีย แม่งรู้ได้ไงว่าผมจะไปกินเหล้ากับไอ้บูม ไอ้โชติ หรือไอ้บูมน้องชายคนเล็กของมันจะบอก? แต่ก็ไม่นะ ได้ข่าวว่าเฮียบีมห้ามเรื่องอบายมุขกับบูมมันจะตาย
"ไปกินข้าวก่อน เสร็จแล้วจะได้ตามเพื่อนมึงไป"
"เดี๋ยวดิ ผมยังไม่รู้เลยว่ามันนัดกันไปที่ไหน"
วันนี้ไอ้โชติโดดเรียน แต่โทรมาบอกผมว่าเย็นๆทำตัวให้ว่างจะได้ไปหาที่กินเหล้ากับมันแต่ก็ยังไม่ได้บอกรายละเอียดอะไร จนถึงเมื่อครู่ที่ผมนั่งเล่นหมากรุกจีนกับพวกไอ้แว่น รอรับโทรศัพท์จากมันอยู่นั่นแหละ เสียงบีบแตรไร้มารยาทก็ดังเรียกให้ผมเดินมาหา
"กูรู้"
เหยดดดด!เตี่ยมึงเป็นอัปดุลย์จริงๆ!
ผมสะบัดหน้าหันไปมองคนที่สูงกว่าผมไม่เท่าไหร่(แค่สิบเซ็นต์นิดๆ)ด้วยเครื่องหมายคำถาม ใครก็ได้บอกกูทีว่าเฮียบีมทำงานอยู่กูเกิ้ลไม่ใช่กองถ่ายละคร
อดีตนายแบบยกมือขึ้นเสยผมหน้าที่ปรกลงมาบังแว่นของตัวเองเบาๆ ทำให้ออร่าวิ้งวั้งค์แผ่กระจายจนผมเบ้หน้าแสบตา ปกติผมก็ไม่ได้หล่ออะไร ยิ่งพอยืนอยู่ข้างเฮียแล้วก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหลุมดำ ใช่สิ ถ้าผมหล่อได้สักเสี้ยวของมัน ผมก็คงเป็นดาราประดับวงการไม่มาเล่นตัวมีงานเข้าแต่ไม่รับแบบมันหรอก นั่น ยังไม่พอ สุดหล่อมันเอาศอกท้าวSLK เต๊ะท่าเท่ห์ให้สาวๆที่มีอยู่จำนวนจำกัดในคณะวิศวะหันมามองจนผมเสียเซลพ์ฉิบหาย
กูเข้าวิศวะมาสามปี ชะนีนางไหนก็ไม่เคยเอี้ยวคอมอง นี่มันมาได้ไม่ถึงสามนาทีเสือกกวาดเรียบ โลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!
"มันยกกันไปแดกเหล้าที่คอนโดกู" ผมหงุดหงิดในออร่าไอดอลของมันได้ไม่นาน ก็ต้องร้อง ‘ห๊ะ?’ ในใจตอนที่เฮียบอกว่าไอ้โชติ(ซึ่งนัดผมแต่ไม่บอกเอี้ยอะไรเลย)ไปกินเหล้ากับใครที่ไหน
"พวกไอ้บอมหรอกเหรอ? นึกว่าไอ้โชติจะไปกับพี่ก้องซะอีก"
"ใคร?"
"พี่รหัสน่ะ ชมรมคนตับแข็ง" ชื่อนี้พี่ก้องเป็นคนตั้งครับ แข่งกับพวกพี่ตี๋ พี่รหัสไอ้โชติ รายนั้นเป็นชมรมคนรักครอบครัว เหล้ายาปลาปิ้งนี่เอาไปให้ไกล กลัวเมียขึ้นสมอง
"แม่งจะแดกอะไรกันนักวะ สัปดาห์ทีแล้วก็เพิ่งกินกันไป เอ้า เปิดรถสิเฮีย" ผมบ่นอุบอิบแต่ก็เดินไปแงะที่ประตูรถสีบลอนด์
ตอนนี้ผมไม่เห็นแววตาใต้แว่นสีทึบนั่นหรอกครับ แต่ถ้าให้เดาเฮียคงเหลือบตามองเหมือนคนรำคาญอยู่ๆแน่ๆ ความรู้สึกผ่านสีหน้าของเฮียบีมเหมือนจะดูเก็กขรึมตลอดเวลาก็จริง แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้จับสังเกตยากจนเกินไป เวลาอยากรู้ว่าเฮียคิดอะไรยังไงให้มองที่ตาเล็กๆคู่นั้นของพี่แกในวินาทีแรก ไม่งั้นไทม์เอาท์ครับ หมดเวลา เพราะฮีจะเปลี่ยนสายตามาเป็นนิ่งเฉยได้อย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนได้อย่างแนบเนียน
"ว่าแต่มีใครไปบ้างอะเฮีย" ผมถามขณะที่คาดเข็มขัด แล้วเอี้ยวตัวกลับไปมองเสื้อผ้าที่ยัดๆทิ้งไว้ตามซอกหลืบของรถเท่าที่ความสามารถของรถเปิดประทุนจะซุกไว้ได้ของเฮียบีมเพื่อสำรวจ แม่งรกชิบหาย มึงซื้อรถบ้านเถอะเฮียถ้าบนเมอร์ซิเดสของมึงจะกลายเป็นรังงูเคลื่อนที่แบบนี้
"แก๊งมึงนั่นแหละ แล้วก็บูม"
"อ่าหะ งั้นซื้อขนมขึ้นไปกินแกล้มเหล้าก็พอมั้ง"
"ไม่ได้ กูรับปากไอ้บอมมันไปแล้วว่าจะพามึงไปกินข้าวก่อน"
"อย่ามาเวอร์" ผมตอบ เอนปรับเบาะให้นั่งสบายแล้วกดวิทยุเล่นเพลงสากลคลอขณะที่รถค่อยๆเคลื่อนออก
"ไม่ได้เวอร์ แล้วกูก็จะมารับมึงไปแดกข้าวทุกเย็นด้วย"
หือ??
ผมชำเลืองมองผ่านเส้นผมสีน้ำตาลแดงของตัวเองไปยังคนพูด "ทุกเย็น?"
รู้สึกแปลก
แต่ถ้าคาดเดาจากลางสังหรณ์อันแม่นยำของผมแล้ว นี่คงเป็นแผนการณ์พิเรนทร์ๆอะไรของไอ้บอมอีกแน่ๆ
คือมึงจะทำอะไรกับพี่ชายมึงก็ทำไปเถอะครับ แต่สิ่งที่มึงกำลังทำนี่แม่งเสือกเอากูเข้าไปเป็นตัวเดินเรื่องเต็มๆนี่กูอยากจะเรียกค่าตัวฉิบหาย
เฮียนี่ก็เหลือเกิน แม่งสปอยล์น้อง ไอ้บอมขออะไรทำให้หมด ผมยังแอบคิดนิดๆด้วยซ้้ำว่าที่เฮียเลิกกับพี่ทรายนั่นเพราะไอ้บอมแม่งไปขอเมียเฮียมาเป็นเมียตัวเองรึเปล่า
"เฮียจะมารับผมไปกินข้าวทุกเย็นอย่างที่รับปากมันจริงดิ?" ผมถามย้ำ มองเสี้ยวหน้าของผู้ชายหน้าตาดีจัดอย่างไม่ค่อยเชื่อ เฮียบีมถอนหายใจพรืดเหมือนระอาใจไม่น้อยออกมาก่อนบ่นออกมายืดยาว
"กูก็ไม่ได้อยากทำหรอกไอ้สัด แต่นี่มึงอยู่หอคนเดียวใช่ไหม? ไอ้บอมบอกไม่มีคนคอยดูแล มึงเลยไม่ค่อยแดกข้าว"
"ถูกมันตอแหลใส่อีกละ ถามจริงเหอะเฮีย เป็นพี่น้องกันมายี่สิบกว่าปีนี่ดูไม่รู้เลยเหรอไหนเรื่องจริงเรื่องไหนไอ้บอมโกหก"
ผมล่ะนอยด์กับนิสัยของเฮียจริงๆ โชคดีที่ไอ้บอมมันรักดี ถูกสปอยล์แค่ไหนก็ยังไม่ใจแตก นี่ถ้าแม่งเกเรไม่รงไม่เรียน ผมล่ะพร้อมจะตอบได้เลยครับเพราะไอ้ตัวโตข้างๆผมนี่แหละ ตามใจจนน้องชายทั้งสองคนของมันเคยตัว
"เอาเถอะ ยังไงกูก็รับปากมันไปแล้วว่าจะช่วยมันดูแลมึง"
"นี่ผมเป็นลูกชายคนที่สี่ของพาณิชยโชติรึเปล่าวะ" ผมประชด เฮียหัวเราะในลำคอ และผมคิดว่าแม่งเป็นมารยาทที่กวนส้นตีนชิบหาย แต่คำตอบของมันทำให้อากัปกิริยานั้นดูไม่วอนบาทาเมื่อเอามาเทียบกันเลยสักนิด
"มึงเป็นคนในตระกูลกูไม่ได้หรอก ไม่มีดีเอ็นเอส่วนไหนของป๊า ม๊ากระเด็นไปทางมึงได้เลย ตัวแห้งยังกะไม้เสียบผี ผิวนี่ก็ซีดยังกะซากศพ หูกาง ตาห่าง หัวเถิก ถ่างตาดูซิว่ามีส่วนไหนพอจะเป็นพาณิชยโชติได้บ้าง"
.
.
.
o22
"ฟวย!"
ไอ้เหี้ยบีมครับ ถึงผมจะไม่ได้หล่อราวเทพบุตรมาจุติอย่างมึง แต่มึงเล่นพูดซะกูขี้เหร่ขนาดนี้ เอาน้ำกรดมาสาดกูเลยเหอะ!! ก่อนขึ้นรถผมก็เปล่าเหยียบหางมันนะ แต่แม่งพูดจาเหมือนเกลียดกูขนาดนี้ ถามหน่อยเหอะกูไปทำอะไรให้มึ๊ง?
----------------------------------------------
คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยแห่งนี้ผมเพิ่งเหยียบเข้ามาเป็นครั้งที่สอง เสียงโหวกเหวกโวยวายดังกระแทกแก้วหูเมื่อประตูไม้สีขาวถูกเปิดออก มันมาครบเลยครับและดูเหมือนกำลังตั้งวงไพ่กันอยู่ด้วย
"พอดีเลย ไอ้เน็ต มาๆ ดูไพ่ให้กูหน่อย ปวดเยี่ยวจะตายห่าแล้ว"
ถ้ามึงจะปวดถึงขั้นคอขาดบาดตายก็หยุดเล่นซักตาเถอะครับปัน ผมพยักหน้าหงึกหงักให้มันแล้วโยนกระเป๋าสะพายข้างลงบนโซฟา ลากตัวเองที่อิ่มก๋วยเตี๋ยวเป็ดตุ๋นหน้าปากซอยจนพุงจะแตกมานั่งขัดสมาธิล้อมวงกับไอ้พวกที่มือถือไพ่ ปากคาบแก้วกันอยู่
"ไหงมากะเฮียได้เนี่ย?" ไอ้บูม น้องรหัสผมและน้องชายคนเล็กของเจ้าของห้องถาม ผมแทบไม่เชื่อสายตาที่สองมือเล็กๆขาวๆของมันจะถือแก้วใสจุของเหลวสีแดงที่พร่องไปกว่าครึ่งเอาไว้ คือปกติไอ้บูมเวลาไปกินเหล้ากับพวกผมมันจะซ่ามาก ผมได้ยินจากไอ้พวกเกย์รุกในร้านบ่อยๆว่าวางแผนจะมอมเหล้าไอ้บูม แต่สุดท้ายต่อให้แน่มาจากไหน ผมก็ไม่เห็นว่าไอ้บูมจะร่วงให้พวกพี่ๆที่ไม่ค่อยดูแลน้องอย่างผมต้องคอยเป็นห่วงเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้แม่งแดกสปาย.. สปายของไอ้พวกเด็กหัวนมไม่แตกพานหัดแอลกอฮอล์เขาแดกกันเนี่ยนะ?
"ไปกินข้าวกันมา นี่อะไรบูม เฮียบอกว่าไม่ให้ดื่มเหล้า"
"แค่สปายเอง" เออ แค่สปาย ไม่ระคายเส้นเลือดมันหรอก
"ยังเด็กยังเล็ก"
"พอเหอะเฮีย ไอ้บูมมันก็เด็กกว่าพวกผมแค่ปีเดียวเองนะ เกิดพ.ศ.เดียวกับไอ้หมอด้วยซ้ำ" ประโยคหลังนี่ผมสุดจะทน เรื่องที่ไม่ควรเคร่งนี่เสือกเคร่ง เรื่องที่ควรจะสั่งสอนน้องบ้างแม่งเสือกปล่อย
ถึงมันจะไม่รู้ว่าน้องมันคอทองแดงขนาดไหน แต่มันน่าจะทำใจเอาไว้ตั้งแต่แรกว่าวิศวะน่ะแดกเหล้าแทนน้ำ เรื่องแบบนี้ปล่อยๆมันเห๊อะ จะห่วงจะหวงอะไรกันนักหนา
"มึงก็ด้วยไอ้เน็ต กูให้แดกแค่สามแก้ว"
อ้าว สัส! ไหงพาลมาที่กูด้วยครับ ประโยคคำสั่งนั้นไม่ได้ทำให้แค่ผมเหวอ แต่ตาขวาของไอ้บอมมันก็กระตุกเหลือบมองผมกับเจ้าของห้องเงียบๆแล้วดูไพ่ในมือต่อ
"กูป๊อก"ไอ้โชติร้องขึ้นมา มันเป็นเจ้าครับ พอแม่งป๊อกคนอื่นก็ไม่ต้องเรียกไพ่เลย ยอมจำนนกับความพ่ายแพ้นั้นอย่างราบคาบ
"เป็นไงวะ ได้ปะ?"ปันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วนั่งซ้อนผมด้านหลังเพื่อดูไพ่ ก่อนมันจะผลักหัวผมเมื่อเห็นไอ้โชติรวบกองเงินเข้าหาตัว ความผิดกูรึไงที่เจ้าแม่งป๊อก แต่ไพ่ที่ถูกกินไปนี่ก็แพ้อย่างสมศักดิ์ศรีแล้วครับ แม่งแจกมาได้ไง สิบกับแจ๊ค ทุเรศชิบหาย
"เล่นยังไงของมึง ปกติกูได้ตลอดนะไอ้เชี่ยเน็ต" ดูจากตังค์ที่กองเอาไว้มันคงไม่พูดเกินไปหรอกครับ ผมเบะปากแล้วมองไอ้โชติสับไพ่ทำเนียนไม่ลุก สบายออกเล่นไพ่ตังค์คนอื่น กูสนุกฟรีไม่ใช่ตังค์ตัวเอง แต่ปันมันรู้ทันครับ ดึงคอเสื้อยืดสีขาวให้ผมลุกแล้วออกคำสั่ง "ไปชงเหล้าให้กูดิ๊"
"เออ กูด้วย" พอปันพูดจบ ไอ้หมอก็เอาด้วย มันยื่นแก้วที่ยังมีน้ำแข็งเหลืออยู่สองสามก้อนให้ ผมทำท่าฟึดฟัดแล้วเดินหนีโดยที่ไม่รับแก้วมาจากใครทั้งนั้น
"เชี่ยนี่ใช้งานยาก" ไอ้บอมบ่นทั้งๆที่มันไม่ได้ใช้ให้ผมทำอะไร คือแถวบ้านกูเรียกว่าเสือกนะครับ ถึงแบบนั้นผมก็ทำหูทวนลมเดินไปหยิบบลูเลเบิ้ลที่พร่องไปเกือบครึ่งขวดขึ้นมาเท
"สามแก้ว"
เฮียบีมนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ตะโกนย้ำทำให้ไอ้พวกวงไพ่ส่งเสียงเงียบกริบสังเกตการณ์ ตาไอ้บอมนี่เป็นประกายวับเลยครับ เหี้ยนี่แม่งคิดอะไรจังไรๆอยู่แน่นอน ผมเคยบอกไอ้บอมหลายครั้งแล้วว่าตามันน่ะไม่เคยโกหกหรือปิดบังอะไรใครได้เลย ชอบใครตามันจะเลื่อมๆหื่นๆ ไม่ชอบใครมันจะมองคู่กรณีตาขวาง โดนยำตีนไปหลายครั้งแล้วครับเพราะสายตามันนี่ล่ะ แล้วลองลอกแลกวับแววแบบนี้ คิดอะไรไม่ซื่ออีกแหงๆ
"ผมไม่ขยันเปลี่ยนถึงสามแก้วหรอกเฮีย แก้วเดียวหมดแล้วเติมๆนี่แหละ ไม่ต้องล้างเยอะ"
ทำตามคำสั่งมึงก็ป๊อดสิครับ ยิ่งไอ้พวกเพื่อนเวรมองผมเหมือนกับจะคอยดูว่ากูกลัวเฮียรึเปล่ายิ่งไม่ยอมฟัง นี่เลย แก้วแรกก็ชงให้แม่งเข้มๆเลยด้วย ทำไม? มึงจะทำไมกู?
"ไอ้เน็ต อย่าดื้อ"
"ผมไม่ใช่ลูกชายคนที่สี่ของพาณิชยโชตินะครับเฮียบีม"
คู่สนทนาทำท่าหัวเสีย มันฮึดฮัดลุกจากโซฟามาดึงแก้วเหล้าในมือผมออกจนบลูเลเบิ้ลหกรดมือ ห่า ของแพงนะเนี่ย! กะจะเงยหน้าขึ้นไปด่ามันแต่พอเห็นว่าปลายคิ้วเข้มๆของเฮียบีมขมวดเข้าหากันยุ่ง ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอทำท่าหงุดหงิด ผมก็เงียบ
เอ๊ะ? มันทำท่าทางหงุดหงิด???
ตาเล็กๆของผมกระพริบปริบๆ คือถ้าคนทั่วไปแม่งไม่แปลกหรอกครับถ้าจะแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าบ้าง แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่เฮียบีมไม่ได้สวมหน้ากากคุณชายเอาไว้
"โกรธเหรอเฮีย? น่ารักว่ะ ฮ่าๆ"
ผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มขาวๆของมัน เฮียปัดๆมือผมออกแล้วยิ่งทำคิ้วยุ่งกว่าเดิม ไม่รู้ว่าไม่ชอบที่ผมไปหยอกมันหรือว่าเขินกันแน่
"พอเลยมึง ไปนั่งแดกสปายกับไอ้บูมเลย"
เออ... ไอ้บูม
เพราะห้องมันเงียบกริบ ผมเลยลืมไปสนิทเลยครับว่ายังมีสิ่งมีชีวิตอีกห้าตัวอยู่ด้วยกันตอนนี้ พอหันหน้ากลับไปที่วงไพ่ไอ้พวกเวรตะไลก็อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ล้อกันจนน่าถีบ
ถ้าตะโกนแซวจะไม่น่าหมั่นไส้เท่านี้เลยครับ แซวด้วยสีหน้าและแววตานี่แม่งกวนตีนสุดๆแล้ว ประเด็นคือผมเถียงมันก็ไม่ได้ โวยวายก็ไม่ได้ งั้นกูพาลแล้วนะ!
"ฮะๆ ไอ้บูม ป๊อดกลัวพี่เหรอวะ? ปกติมึงนี่ซัดยาดองเหล้าขาวเป็นว่าเล่นไม่ใช่เลยเหรอ? อาทิตย์ก่อนที่ไปกินกับพวกพี่ก้องมึงยังท้าชนพี่เช็งซะจนฝ่ายนั้นร่วงเลยด้วยซ้ำ แหม พออยู่กับพี่ทำเป็นแมวซ่อนเล็บ ถุ้ย!" (อันนี้ผมพาลเปลี่ยนเรื่อง กูขอโทษครับน้องรหัส พวกพี่ๆมึงนั่นแหละบังคับให้กูหยิบเรื่องมึงมาเผาให้กูรอดตัว)
"พี่เน็ต!" ไอ้บูมร้อง มันเหลือบตามองเฮียหวาดๆเหมือนกลัวจะโดนดุแต่พี่ชายมันกลับไม่ทำอะไรนอกจากเสยผมไปด้านหลัง ไอ้ห่า ในห้องตอนนี้ก็มีแต่ผู้ชายด้วยกัน มึงจะเต๊ะหล่อให้ไอ้โชติมากรี๊ดมึงหรือไง?
"โดนด่าคนเดียวไม่พอ ยังจะลากน้องมันไปซวยอีกคนนะ" ไอ้บอมออกโรงปกป้องเต็มที่ ผมยักไหล่แล้วเดินไปแทรกในวงระหว่างปันกับไอ้บอม พอหย่อนตูดถึงพื้นเท่านั้นครับ ไอ้บอมแม่งก็ใช้แขนขวารวบคอผมไปกระซิบกระซาบซักไซ้
"เล่ามา!"
"เล่าเหี้ยอะไร?"
"เฮียจีบมึง หรือมึงได้กันแล้ว?" ไอ้พวกที่เหลือเร่งทำเสียงล้งเล้งไม่ให้เฮียได้ยินที่ผมถูกคาดคั้น แต่หูทั้งสิบของพวกมึงนี่กระดิกกันอย่างกับหมา
"เตี่ยไอ้บูมตาย! ไม่มีอะไรทั้งนั้นโว้ย"
"อ้าวพี่เน็ต เกี่ยวไรกะเตี่ยบูมอะ พาลอีกแล้ว"คนถูกพาดพิงร้อนตัว มันร้องขึ้นมา ทำหน้ายุ่ง
"เตี่ยมึงก็เตี่ยกูไงไอ้บูม" ไอ้บอมฉลาด มันมะเหงกใส่หัวผมหนึ่งทีแล้วกระซิบต่อ "เฮียมีท่าทีสนมึงบ้างปะ"
"ไม่เลย"
มันทำตาไม่เชื่อ เอ้า! กูบอกว่าไม่ก็ไม่สิครับ ก่อนมาผมยังโดนเฮียมันด่าเหมือนเป็นขี้อยู่เลย
พอไอ้บอมคิดว่าไม่ได้อะไรจากผมแน่ๆมันก็ตะโกนเรียกเฮียที่กลับไปนั่งโซฟาแดกเหล้าที่ผมชงไปเมื้อกี้ให้มาร่วมวง
ซวยละมึง โดนยัดเยียดให้เป็นเกย์ซึ่งๆหน้าก็ตอนนี้แหละครับเฮีย ดันเสือกพลาดมานั่งแจมในวงไพ่ด้วยซะงั้น
"วันก่อนเหนื่อยไหมเฮีย?"
ไอ้หมอโต๊ด กูได้ข่าวว่ามึงไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับการที่เฮียเป็นเกย์เลยนะ แต่ที่ซักขึ้นมาคนแรกนี่ต่อมอยากแดกส้นตีนกำเริบรึยังไง
"วันไหน?"
"วันที่เอาไอ้เน็ตกลับมาไง" ไอ้โชติเสริมทัพ เฮียบีมยกแก้วขึ้นดื่มแล้วมองผมด้วยหางตา แก้วที่แม่งแย่งผมไปตอนนั้นแหละครับ
"เหนื่อยสัส!" ไอ้โชติทำตาวิบวับ กูรู้นะว่ามึงคิดอะไร!
"นอนกันกี่โมงอะ"
"เกือบตีสี่"
ไอ้บอมยกนิ้วขึ้นมานับ "สามชั่วโมงหลังจากกลับจากผับอะนะ? โหยแม่งโคตรฟิต"
"ก็เพื่อนมึงเสือกไม่ช่วยตัวเองเลย ลำบากกูชิบหายเนี่ย"
ไอ้เหี้ยยยยยย ประโยคนั้นกูรู้ครับว่าแม่งไม่มีอะไร แต่อีพวกจบโรงเรียนดิสนีย์นี่แม่งจินตนาการเลิศล้ำไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ยิ่งไอ้โชติ ไอ้สมองเหี้ยมันหันไปยักคิ้วกับไอ้หมอโต๊ดแล้วเอื้อมมือผ่านปันมาตบหน้าขากูเนี่ยยิ่งหงุดหงิด
"เน็ต ทีหลังมึงก็หัด 'ช่วยตัวเอง' บ้างสิวะ จะได้ไม่เหนื่อยเฮียเขา"
"พ่อมึง! ไม่ใช่แบบนั้นโว้ย" ผมโวยวาย ไอ้โชติหัวเราะชอบใจ "อะไร? แบบไหน? มึงคิดอะไรอยู่เนี่ยไอ้เน็ต อย่าร้อนตัวสิวะ"
เหี้ย! แม่งชอบรวมหัวแกล้งผมครับ ตลก ตลกสัดล่ะไอ้พวกเวร ขืนนั่งตรงนี้ต่อผมคงได้กลายเป็นขุดหลุมฝังตัวเองเรื่อยๆ ชิ่งแม่งดีกว่า ยิ่งอยู่นานจำเลยของหัวข้อ’เป็นเกย์หรือเปล่า’ จะเปลี่ยนจากเฮียมาเป็นผมไม่รู้ตัว
"กูไม่คุยด้วยแล้ว ไปดูดบุหรี่ละ"
"เออ ของกูหมดพอดี ขอตัวดิ" ไอ้หมอโต๊ดลุกตาม พวกที่นั่งอยู่เลยเลิกสนใจ ไอ้โชติสับไพ่ในมือแล้วหันไปถามเจ้าของห้องว่าสนใจจะร่วมแจมไหม พอเฮียพยักหน้ามันก็ร่อนไพ่แจกรอบวงคนละสองใบ
ปันหยิบไพ่ขึ้น แต่ตาของมันเงยสบกับผมครู่หนึ่ง ก่อนแววตานิ่งสนิทสีนิลคู่นั้นจะหลุบต่ำลงคลี่ไพ่ในมือดูแต้ม
"ป๊อกแปด สองเด้ง!"
ควันสีขาวพวกพุ่งลอยเหนืออากาศ กลิ่นเมนทอลตลบคลุ้งอยู่ในโพรงจมูกให้โล่งยาวไปถึงปอด ไอ้หมอเอนตัวพิงกับระเบียงขณะที่ผมเกาะขอบราวเอาไว้
"ว่างเหรอวะวันนี้ถึงถ่อกันมาถึงนี่ได้"
ผิดปกติครับ มหาลัยของพวกไอ้หมอมันไกลจากคอนโดเฮียพอตัว แล้วไอ้คนที่อัดควันบุหรี่เข้าปอดนี่โดยทั่วไปแล้วเวลาจะกระดิกเจี๊ยวยังไม่มี ทั้งเรียนหนัก ทั้งแฟนมันที่เรียนเภสัชที่เดียวกันอีก ไอ้หมอมันตี๋ครับ ตี๋หิด พวกผมเรียกมันอย่างนั้น
"ไม่ว่างเนี่ย เลยมา ห่าอะไรไม่รู้วุ่นวายชิบหาย"
"เรื่องไหน? เรียนหรือผู้หญิง"
ไอ้โต๊ดยกมือขึ้นลูบสกินเฮดมันแล้วถอนหายใจ "ก็ที่ไปเที่ยวครั้งก่อนนั่นแหละ กูได้สาวกลับไปแล้วอรแม่งจับได้ นี่กูง้อมาทั้งอาทิตย์แล้ว จะงอนห่าอะไรนักหนาไม่รู้"
"ลองให้อรไปนอนกับคนอื่นไหมล่ะ? ทำอะไรก็คิดถึงใจแฟนมึงบ้างเหอะ"
น้องอรนี่เป็นแฟนมันครับ เรียนอยู่เภสัชรุ่นน้องมันหนึ่งปี ผมปรายตามองไอ้หมอ ปกติมันไม่ใช่คนเจ้าชู้ประตูดิน วันนั้นแม่งไม่รู้คึกอะไรพอถูกปันยุเข้าหน่อยแม่งก็สอยสาวไปเปิดโรงแรมเฉยเลย
แล้วไงล่ะมึง พอเกิดเรื่องแล้วไอ้ตัวยุมันมาช่วยมึงแก้ปัญหาไหมครับ
"เออ แต่เรื่องกูนี่ยังไม่หนักเท่าไอ้บอม ไอ้ปัน ไอ้บูมหรอก"
อ้าว สรุปแม่งมีปัญหากันถ้วนหน้า? หมอโต๊ดอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งก่อนเล่าต่อ
"มึงรู้ใช่ไหมว่าวันนั้นไอ้ปันแม่งได้สาวกลับไปด้วยเหมือนกัน"
"เออ ไอ้โชติบอกกูแล้ว ดาวมนุษย์ ม.กูนี่ แม่งเจ๋ง"
ปันนภเป็นชายในอุดมคติสาวๆ หล่อ รวย เลว ครบสูตร และมันก็ใช้พรสวรรค์ของมันได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยครับ ควงสาวไม่ซ้ำหน้า หน้าหนึ่งๆก็อยู่ไม่เห็นจะพ้นเดือนสักที
"แต่ผู้หญิงเขาไม่วันไนท์สแตนด์กับมันว่ะ ตอนนี้ก็ตื๊อไอ้ปันอยู่"
มันน่าจะชินไม่ใช่เหรอ? ผมเห็นสาวๆวิ่งตามมันเป็นว่าเล่นตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว ทว่าไอ้หมอส่ายหัวดิก "ดาวมนุษย์ที่ว่านั่นน่ะ เสือกเป็นเพื่อนไอ้บูม"
กริบเลยครับคราวนี้ สรุปก็คือปัญหาของบอม บูม ปันนี่คือเรื่องเดียวกันสินะ
"ที่ไอ้ปันกับไอ้บอมเครียดหนักคืออะไรรู้ไหม? ไอ้บูมแม่งสนิทกับหลิว สนิทโคตรพ่อโคตรแม่สนิทเลยไง"
อา...
นั่นแหละปัญหาใหญ่จริง
"แต่จะไปว่าปันคนเดียวก็ไม่ถูกไม่ใช่เหรอวะ เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ทั้งผู้หญิงก็ง่ายเอง ไอ้บอมก็ด้วย คืนนั้นทำไมมันไม่เตือนๆกันบ้าง" ผมฉุนนิดๆ ไอ้โชติพูดอย่างกับปันมันไปล่อลวงเขามา เรื่องแบบนี้มันเกิดจากความสมัครใจไม่ใช่เหรอครับ ผู้หญิงนั่นก็ด้วยเจอกันไม่กี่ชั่วโมงไปนอนกับเขาแล้วยังจะคิดให้เขารับผิดชอบ แม่งตลกละ
"ไอ้บอมมันมัวแต่ขลุกอยู่กับมึงจะไปทันดูไหมว่าไอ้ปันไปหม้อใคร ส่วนหลิวน่ะมึงก็อย่าพูดแบบนั้นไป ผู้หญิงเขาเสียหาย ตอนนี้ก็ทำได้แค่ปิดกันอย่างเดียว กลัวผู้หญิงมันเอาเรื่องนี้มาปรึกษาบูมแล้วแม่งจะจับได้ว่าผู้ชายที่ไปหลอกฟันเพื่อนเลิฟมันเป็นเพื่อนพี่ชายตัวเอง"
"............"
"ถึงตอนนั้น ไอ้บูมต้องให้ไอ้ปันมันรับผิดชอบจริงจังกับหลิวแน่ๆ แม่งชอบทำตัวเป็นพระรองเหมือนพี่มันไม่มีผิด"
บูมมันเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่น เรื่องนี้ผมรู้ดีเพราะมันเป็นน้องรหัสผม
นิสัยชอบเสียสละนี่เหมือนถ่ายทอดพันธุกรรมกันมา อย่างที่ไอ้หมอมันบอก ถ้าบูมรู้นี่เป็นเรื่องใหญ่แน่
"สงสารไอ้บอมว่ะ อกหักจากพี่ทรายแก้ว ระแวงเฮียว่าจะเป็นเกย์ แล้วยังต้องเป็นตัวกลางในเรื่องที่แม่งไม่เกี่ยวด้วยอีก"ผมพูดกลั้วหัวเราะ อัดบุหรี่จนปลายมวนเป็นสีส้มแดง ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ยืนดูดบุหรี่ด้วยกันแต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามันยืนจ้องเสี้ยวหน้าของผมอยู่
"กูุถามจริงๆนะเน็ต.. มึงกับเฮียน่ะ..."
"อย่าไปบ้าจี้ตามไอ้บอมมัน กูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว" ผมไม่สบตาโต๊ด กลัวจะถูกคาดคั้น แต่สายตาที่ทอดไกลออกไปกำลังแสดงออกมาให้เห็นว่าผมไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด ไอ้หมอจึงดูดบุหรี่ไปเงียบๆ
เรื่องนั้นเป็นความลับ โดยที่พวกมันรู้แค่ว่า ผมเองก็มีใครในใจเหมือนกัน
ความลับของผมที่กุมมาตลอดห้าปี
ถึงจะบีบให้ตาย ผมก็จะไม่ยอมพูดมันออกมา
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 03
08/05/12
-
มาต่อแล้วคับ :z2:
วันนี้มาตอนหัวค่ำหน่อย เฉลยแล้วนะว่าวันนั้นเน็ตไม่ได้แสดงละคร(แบบเนียนๆ)จริงจริ๊ง
แต่บุคคลที่เน็ตชอบยังเป็นคนในความลับอยู่ดี ใช่บอมรึเปล่าน่อ รอดูไปด้วยกันเนาะ ^^
สนุกไม่สนุกติชมได้นะคะ ชอบเสพคอมเมนต์ แหะๆ
เอารูปเน็ตมาแปะ แหม เฮียเล่นติซะแบบนั้นเดี๋ยวนายเอกเราหมดหล่อกันพอดี
ตัวแห้ง ผิวซีด หูกาง ตาห่าง หัวเถิก
แต่โดยรวมแล้วก็น่ารักนะเอ้อ!
(http://upic.me/i/5s/phara4.jpg)
สำหรับตอนหน้าจะมาต่อภายในสัปดาห์นี้นะคะ :man1:
-
เน็ตแอบชอบใคร :z3:
-
คงเป็นหนึ่งในบรรดาเพื่อนสนิทกลุ่มนี้นี่แหละ ถึงต้องเป็นความลับ
-
คนๆนั้นคือใครกันนะ
-
เน็ตแอบชอบใครหว่า
-
ลับมาก....แม้แต่คนอ่านยังไม่รู้เลยอ่า :sad5:
-
:กอด1:
-
ตสร้างตัวละครได้สนุกดีครับ
อืมม อีกซัก สองสามตอน ยังไม่รู้ว่าเน๊ตชอบใคร ก็จะเริ่มขี้เกียจตามอ่านเเระ
-
คนคนนั้นคือบอมใช่ไหม??
ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ความรู้สึกมันบอก
แล้วที่เกริ่นนำไว้ ..กามเทพ..
จะเป็นเฮียบีม ช่วยให้รักกับบอม
หรือบอม ช่วยให้รักกับเฮีย
เดาสุ่มนะคะ แต่เนื้อเรื่องน่าติดตามากๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า
-
เน็ตชอบใครหว่า?
พี่บีมชอบเน็ตไหมนะ
สนุกมาก รอตอนใหม่ครับ
-
คนๆที่เน็ตชอบใครหว่า
เป็นไปได้ทุกคนเลย
-
ครัย คือ คน นั้น ที่ เน็เ แอบ รัก
รอ อ่าน จ้าา
-
งงงวย งิงิ :เฮ้อ:
-
ลุ้นอ่ะ เดาไม่ถุกเลยว่าเนตชอบใคร
-
ผู้ชายคนนั้นคือใคร !!!!!!!
เอ๊ะ! หรือผู้หญิง ?
-
:-[ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เน็ตชอบครายอ่า :z1:
พี่บีมชอบเน็ตแล้วอ่ะดิ :z1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้วแบบว่า........ :a5:
เฮ้ย!! สนุกว่ะ o22
มาต่อนะครับ เรารออยู่นะๆ :z2:
-
:z3:รีบๆมาต่อนะ เนื้อเรื่องโคตรอยากให้ติดตามต่อ :serius2: :serius2:
-
:L2:
-
เรื่องสนุกค่ะ เน็ตชอบใครน่ะ
-
เน็ตชอบใครอ่ะ ?
-
พี่บีมเท่ห์มาก น่าหลงไหล :o8:
-
:o8:ผมว่า เน็ต จะต้องชอบบอมแน่นอนเลยคราบ สังเกตได้นะ
1. ยอมเข้าทางแผนของบอมเพื่อสังเกตพี่ชายบอม ของงี้นะ ถ้าไม่ยอม จะเล่นให้หรอ ....
2. พี่รหัสน้องบูม บังเอิญไปเปล่าคับพี่น้อง ถ้าไม่ล๊อกหรือขอเป็นนะ เพื่อที่จะดูแลน้องให้คนที่เรารักกกกกกกกกกกก ..
3. เห็นใจบอมนะ ตอนที่เพื่อนบอมไปจีบเพื่อนบูม แล้วบอมเป็นคนกลาง ...... ตอนที่ผมอ่านนะ ผมยังไม่คิดถึงบอมเลย ว่าจะลำบากใจที่มาอยู่ตรงกลางระหว่าง เพื่อน กะ เพื่อนน้อง บราๆๆๆๆ
ถูกไม่ถูกยังไง กล่าวหา เฮ้ย ไม่ใช่ ติชม ความคิดเห็นผมได้นะคราบบบบ :z1:
-
ละเมอมาตอนดึกๆ :really2:
สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอบคุณ คนอ่าน คนแสดงความคิดเห็น แล้วก็พื้นที่บอร์ดนะคะ *นั่งพับเพียบลงกราบ*
ดีใจที่มีคนติดตาม และคนชอบค่ะ :pig4: ฮึกเฮิมเหมือนได้เสพกัญชา
จะพยายามลงบ่อยๆ ยังไงก็ฝากติดตาม แนะนำการเขียนได้เรื่อยๆนะคะ
สุขสันต์วันที่ห้าเดือนห้า ปีห้าห้า ค่ะ :L2:
-west-
PS.
(http://i1122.photobucket.com/albums/l532/Warisa_Chaiwong/11_18_1covlovkvk_shirts_1_7_13.jpg)
เค้าแอบจิ้นพ่อหัวแดงเสื้อลายผ้าขาวม้าจากภาพนี้แหละตัวเอง :o8:
น่ะ...น่ะนี่มันฮาร่าที่รักกกกกกกกกก(ถ้าจำไม่ผิด ต้องไม่ผิดชัวร์)
ถ้าใช้เมจฮาร่าจิ้น ต้องเป็นนายเอก และพระเอกก็ใช้คนนี้จิ้นนนน 555
v
v
v
(http://upic.me/i/el/tumblr_m1poimmynx1r0yfa8o1_500.png) (http://upic.me/show/34601588)
-
สนุกมาก
ชอบเฮียบีมอ่ะครับ สมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนเน้อ
-
เฮีตอนแรกนึกว่าเน็ตแกล้งพูดเฉยๆว่าชอบใคร ที่ไหนได้เรื่องจริงรึเนี่ย
-
แอร๊ก หลงรักเฮียอะ!ว้ายๆ แนว'พี่ชาย'แบบสุดๆ พี่ชาย~~~~
รอติดตามต่อไปว่าเน็ทชอบใคร แล้วเรื่องหลิวจะเป็นยังไง จะเกิดคู่ใดขึ้นใหม่อีกรึไม่ ลุ้นๆ
-
อย่าหายไปนานนะจ๊ะ คนอ่านคิดถึง
อย่างไรก็ดี แอบชอบใครอยู่เนี่ยตามลุ้นกันไปจ้า
-
อ๊ายยยย ชอบมากเลยค่ะ~
คุณพี่น่ารัก!!!!
-
Friend's brother Brother's friend 04
[BEAM's talk]
กระสับกระส่าย
ผมรู้สึกแบบนั้นตอนที่เจอหน้าเพื่อนไอ้บอมยกกลุ่ม สายตาเหลือบมองคนโน้นคนนี้ราวกับจะจับพิรุธว่าใครที่พอจะเป็น 'มัน' ของไอ้เน็ตได้บ้าง
เนียนฉิบหาย ถึงตอนนี้ผมก็ยังเดาไม่ออกว่า 'มัน' ผู้นั้นคือใคร ถ้าเป็นไอ้โชตินี่ตัดไปได้ นอกจากหน้าดิบๆสมกับสีเลือดหมูของคณะมันแล้ว ปากแกว่งหาตีนของมันก็ไม่น่าเอ็นดูเลยสักนิดอีกต่างหาก ส่วนไอ้ปัน ผมก็เห็นแม่งนับคำคุยกันได้ ไอ้คุณชายนี่เก็บปากเก็บคำราวกับกลัวดอกพิกุลร่วง แต่เท่าที่ผมได้ยินจากบอมมาเห็นหงิมๆแบบนี้แม่งเสือผู้หญิงอันดับต้นๆของเมืองไทยเลยทีเดียว
ไอ้บอม... ไอ้โต๊ด... ??
ผมแม่งหงุดหงิดจริงๆเวลาที่เห็นมันไปกระซิบกระซาบอะไรกับน้องชายคนรอง ยิ่งตอนที่ลุกไปดูดบุหรี่สองคนกับไอ้หมอ คือกูโคตรไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมึงไม่หาใครไปเป็นก้างด้วย
แต่ที่ผมยิ่งไม่เข้าใจยิ่งกว่า คือผมจะไปอยากรู้เรื่องของมันทำไมนักหนา ไม่เป็นตัวของตัวเองชะมัด
"เฮีย ชนแก้วว ว ว ว"
ถึงตอนนี้มันก็ยังไม่กลับมา ผมชะเง้อมองออกไปตรงระเบียงเห็นว่าบุหรี่หมดนานมากแล้วแต่มันก็ยังยืนคุยอะไรกันอยู่ ก่อนยกแก้วขึ้นชนกับไอ้โชติลวกๆ
"ไม่ได้กินเหล้ากับเฮียนานแล้วว่ะ ยังคอแข็งเหมือนเดิมเลยเนอะ" ไอ้โชติเมา ดูจากหน้าและเสียงอ้อแอ้ๆของมันแล้ว คือกูว่ากุก็ไม่ได้คอแข็งอะไรหรอกนะ แต่มึงอ่อนเองรึเปล่าวะ?
"เฮีย สปายหมดแล้ว บูมกินเหล้าได้ปะ?"
"อืม จะแดกอะไรก็แดกไปเหอะ เหล้าขาวยาดองก็ซัดมาหมดแล้วไม่ใช่หรือไง?" ไอ้ตัวแสบยิ้มรับความผิดตาปิด วิ่งดุ๊กๆไปหาพี่ชายคนรองให้ชงเหล้าให้มันแล้วกลับมานั่งเอาหัวซุกไหล่ผมอ้อนๆ ไอ้ปันเหลือบมองท่าทางติงต๊องๆของตี๋เล็กแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"กูเห็นมึงถอนหายใจหลายรอบแล้วนะวันนี้" ผมพูดลอยๆ ไอ้ปันใช้นิ้วคนน้ำแข็งในแก้วตัวเองแล้วตอบรับ "อืม" ในลำคอ
"พี่ปันเป็นอะไรอะ? เครียดเหรอ?"
มันนิ่งไม่ตอบบูม มิหนำซ้ำยังถอนหายใจออกมาทับอีกรอบด้วย
"วินนิ่งกัน!" บูมมันละออกจากผมไปเขย่าแขนเพื่อนพี่ชาย ไอ้ปันส่ายหน้ารำคาญ แต่แม่งไม่รู้ฤทธิ์ตี๋เล็กซะแล้ว สุดท้ายมันก็โดนลากไปนั่งเล่นวินนิ่งหน้าโซฟาหนังแท้สีดำด้านของผมจนได้
"ห่วงก็ลุกออกไปตามดิ ชะเง้ออย่างนี้มันคงเข้ามาหรอก"
บอมคงสังเกตอยู่พักใหญ่ถึงได้พูดแบบนั้น ผมยักไหล่ตัวเองขึ้นทำราวไม่สนใจ แต่กระนั้นก็ไม่อาจละสายตาออกมาจากประตูกระจกที่มองทะลุออกไปเห็นเพื่อนของน้องชายทั้งสองคนด้านนอกอยู่ดี
"ไอ้โชติแม่งอ่อน หลับไปแล้ว" ไอ้บอมมองคนที่ถูกพูดถึง มันนอนขดตัวกอดขวดเหล้าเอาไว้ นี่ถ้ากูเอามันไปปล่อยข้างทางคงดูเหมาะมากกับสภาพมันตอนนี้
"ชอบไอ้เน็ตเหรอ?"
ผมรู้สึกกระตุกที่หัวคิ้ว วันก่อนเพื่อนมึงก็เพิ่งมาถามว่ากูเป็นเกย์หรือเปล่า วันนี้น้องชายที่คลานตามตูดกันมาเสือกถามว่าชอบเพื่อนมันที่เป็นผู้ชายหรือเปล่า
"ถามแบบนี้อยากแดกส้นตีนกูหรือไง?"
"เปล่า เห็นห่วงมันจัง"
"ทำไม? มึงหึง?"
"ผมกับเน็ตเป็นเพื่อนกันเฮีย ถ้าถามว่าใครหึงนี่คิดดีๆก่อนเหอะ แม่งเข้าตัว"
ผมปรายตามองน้องชายตัวเองแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม
"เจ้ทรายโทรมาเล่าให้ฟังว่าอยู่ๆเฮียก็โทรไปบอกเลิก"
ไม่ใช่ 'อยู่ๆ' หรอกครับ คนเราเวลาจะเลิกแม่งเหตุผลเป็นล้าน เพียงแค่เหตุผลที่ว่านั่นมันจะมากพอทำให้อีกฝ่ายยอมรับถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปหรือเปล่า
ผมพูดไม่เก่ง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยพูดถึงเหตุผลมากมาย ที่ทำให้ตัวเองตัดสินใจแบบนั้นออกไปให้ใครรู้
"เจ้ทรายเป็นผู้หญิงที่โคตรเพอร์เฟคเลยเนอะ เฮียว่าไหม?"
ทรายแก้วเป็นลูกสาวนักการฑูต สวย เซ็กซี่ นิสัยดี เรียนเก่ง ฐานะทางบ้านก็อยู่ในเกณฑ์มหาเศรษฐี ผู้ชายร้อยทั้งร้อยถ้ามีผู้หญิงแบบนี้มาสารภาพรัก ใครกันจะปฏิเสธลง
โชคร้ายของทรายที่ผมเคยเป็นคนที่ไม่ปฏิเสธเธอเมื่อสี่ปีก่อน
"แต่ดูเหมือนเฮียจะชอบแบบไอ้เน็ต"
บอมมันเมาแล้ว ไม่อย่างนั้นมันไม่กล้าถามอะไรเสี่ยงหน้าแข้งผมแบบนี้หรอกครับ
ชอบแบบไอ้เน็ตน่ะเหรอ?
ไม่เลย...
"กูแค่เอ็นดูมัน ไอ้เน็ตมันไม่เหมือนคนอื่นๆ อย่าว่าแต่กูเลย ก็เห็นอยู่ว่าถ้าจะแกล้งใครสักคนพวกมึงก็รุมแกล้งมัน"
"เฮียไม่ได้แกล้งมันนี่ เฮียดูเป็นห่วงมัน หวงมัน เทือกๆนั้น"
"กูโตแล้ว ไม่ได้แสดงความเอ็นดูด้วยวิธีเดียวกับพวกมึงหรอก"
ไอ้บอมโคลงหัว ตามันเยิ้มลอยๆ หน้าแดงจัดแถมยังเรอออกมาเสียงดัง เชี่ยแม่งเมา.. เมามากด้วย
"มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก มึงนั่นแหละเครียดอะไรหรือเปล่า"บอมมันยิ้มเฝื่อน ขยับมานั่งใกล้ผมแล้วซบลงบนบ่า
"เยอะว่ะเฮีย ว่าแต่ เฮียไม่ได้ชอบไอ้เน็ตมันจริงๆเหรอ?"
"เออออ"
ผมลากเสียงยาว ไอ้บอมหัวเราะแล้วตบไหล่กว้างที่มันใช้ซบเมื่อกี้เบาๆ พอเมากูก็เลยกลายเป็นเพื่อนให้มึงตบได้แล้วใช่ไหม? อายุครรภ์ที่กูสิงอยู่ในท้องม๊าก่อนมึงสี่ปีนี่ไม่ช่วยให้กูน่าเคารพเลยสินะ เดี๋ยวมึงจะโดนโบก
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็น้อยครั้งครับที่ผมจะ ‘โบก’ น้องชายทั้งสองคนของตัวเองลงจริงๆ
"ดีแล้วเฮียที่ไม่ได้ชอบมัน วันนี้ผมนอนที่นี่นะ ไม่ไหวว่ะ ฝากไปส่งไอ้เน็ตด้วย ปันกับโต๊ดมันเอารถมา"
"อืม มึงเอาบูมไปนอนในห้องเถอะ เดี๋ยวกูนอนโซฟาข้างนอกนี่แหละ แล้วไอ้โชตินี่เอาไง จะให้นอนนี่ด้วยไหม"
"เอามันไปไว้หอไอ้เน็ตก็ได้เฮีย ปกติเวลาเมามันไปนอนนั่น ไม่อยากให้นอนพื้น ตื่นมาปวดหลังตาย"
ผมพยักหน้า ไอ้บอมลุกเดินเข้าห้องนอนแล้วตะโกนเรียกบูมให้ลุกจากวินนิ่งเข้าห้องนอนไปด้วย
"จะแดกต่อไหมปัน?" ร่วงไปแล้วสอง อีกสองก็ยังสวีทกันไม่เลิกอยู่ด้านนอก ไอ้ปันมันมองสภาพแวดล้อมแล้วส่ายหัวหน่าย
"กลับเลยดีกว่าเฮีย ดึกมากเดี๋ยวหมอมันมีปัญหากับเมียอีก"
ผมเคยได้ยินว่าเมียหมอโต๊ดที่มันพูดถึงกันเป็น ‘น้องอร เภสัช’ ที่หมายปองของใครๆในมหาวิทยาลัย มันเป็นคนเดียวที่มีศรีภรรยาเป็นตัวเป็นตน ไอ้ปันเป็นนักบริหาร มันเก่งสับรางจนไม่เคยพาใครมาแนะนำเพื่อนว่าอยู่ในฐานะ ’แฟน’ สักที ส่วนไอ้โชตินี่ได้ยินว่าพ่อมันเป็นนกหวีด เจอสาวงามทำเป็นแต่ผิวปากแซว ไอ้เน็ตนี่ยิ่งแล้วใหญ่เข้าหาสาวที่ไหนก็ถูกจัดอยู่ในเฟรนด์โซนเสียหมด ส่วนบูมมันดูติ๋มๆ เด็กๆ ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่แบบที่สาววัยอุดมศึกษาชอบ แต่ที่ผมเคยสงสัยคือบอม ทั้งๆที่มันพร้อมและครบราวกับหลุดมาจากหนังสือนิยายแท้ๆ แต่กลับไม่เคยมีใคร
“น้องคงมีคนที่ชอบอยู่แล้วแหละเฮีย”
ทรายแก้วเคยตอบแบบนั้นตอนที่ผมเกริ่นๆปรึกษา ผมพาแฟนเก่าเข้าบ้านตั้งแต่เดือนแรกที่ตกลงคบหากัน หล่อนเป็นคนคุยสนุก ไม่ถือตัว ดังนั้นจึงสนิทสนมกับน้องชายทั้งสองคนของผมได้ไม่ยาก
โดยเฉพาะกับบอม สนิทกันมากกว่าที่ผมสนิทกับน้องชายคนกลางตัวเองเสียอีก
“ผมกลับนะเฮีย หวัดดีครับ”
เสียงของไอ้โต๊ดทำให้ผมหลุดจากภวังค์ พยักหน้ารับไหว้มันกับไอ้ปันแล้วหันกลับมามองเน็ตที่นั่งยองๆตีหน้าไอ้โชติเบาๆให้ตื่น
“โชติ ไปนอนหอกู”
“อือ..”
คนเมาปรือตาเปิด มันพยักหน้ารับคำแล้วยันตัวลุกขึ้นมาเดินโซซัดโซเซจนผมต้องรีบเข้าไปช่วยไอ้เน็ตพยุงไว้อีกข้าง
หนักเหี้ย!
ตัวไอ้โชติเกือบเท่ากัปตันอเมริกาได้แล้ว ยิ่งตอนมันทิ้งน้ำหนักลงเพราะขาเปลี้ยๆอีกเล่นเอาเข่าไอ้เน็ตทรุด ขาสองข้างของไอ้ขี้ก้างรวมกันยังไม่เท่าข้างเดียวของไอ้โชติเลยด้วยซ้ำ
“เอามันไปไว้โซฟาเหอะว่ะ”
ผมยอมแพ้ ยิ่งเห็นไอ้เน็ตหน้าเขียว ปากแดงๆของมันเม้มเข้าหากันจนแน่น เหมือนต้องใช้กำลังมากยิ่งคิดว่าต้องรีบเหวี่ยงไอ้ยักษ์นี่ลงให้ไวที่สุด
“ปกติเวลามันเมามึงทำยังไงเนี่ย” พอโยนไอ้ตัวการลงบนเบาะโซฟาผมก็หันไปถามไอ้ตัวเล็กที่นอนแผ่ลงบนพรมกำมะหยี่หมดเรี่ยวแรง ห้าก้าว ผมคิดว่าจากที่เดิมเราพากันมาได้แค่ห้าก้าวเท่านั้นครับ!
“พี่ก้องกับพี่เช็งจะลากมันมาส่งอะเฮีย ผมก็ไม่เคยรู้เหมือนกันว่าจะลำบากขนาดนี้”
เน็ตยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ซึมรื้นผมไรผม ผมกวาดตามองไอ้เปลี้ยที่นอนหมดสภาพทิ้งแขนข้างหนึ่งห้อยตกจากโซฟาแล้วก็ถอนใจระอา
“ให้มันนอนนี่แหละ เดี๋ยวกูไปส่งมึงแล้วกลับไปนอนบ้านก็ได้”
ไอ้หัวแดงพยักหน้าหงึกหงัก ผมคว้ากุญแจรถที่วางระเกะระกะไว้บนทีวีเดินออกจากห้องโดยมีเด็กหนุ่มหน้าใสเดินตามติดมาไม่ห่าง
“ทำไมเฮียไม่เอาไอ้บูมมาอยู่ที่คอนโดด้วย? ใกล้ ม.ขนาดนี้”
เพราะบรรยากาศในรถเงียบสนิท วิทยุก็เปิดเป็นข่าวต้นชั่วโมงอยู่เลยปิดไป เด็กวิศวะหน้ายังไม่หย่านมจึงสรรหาเรื่องมาคุยกับผม
“บูมมันติดไอ้ปุย”
ไอ้ปุยที่ว่าเป็นหมาไทยหลังอาน ขนสีน้ำตาลเกรียนสนิท แต่ไอ้ตี๋เล็กดันตั้งชื่อให้ว่าปุกปุยเพราะคิดว่าวันนึงขนมันจะยาวขึ้นมาบ้าง ปุกปุยเป็นหมาที่บอมมันเก็บได้จากสวนสาธารณะแถวบ้านเมื่อหลายปีก่อน แต่แทนที่ไอ้คนรักสัตว์จะเลี้ยงดู มันกลับปล่อยให้น้องชายให้ข้าวให้น้ำจนกลายเป็นซี้กันไปแทน จนถึงขั้นผมชวนมาอยู่คอนโดด้วยกัน มันยังตั้งข้อแม้ว่าจะต้องให้ไอ้ปุยมาอยู่ด้วย
งั้นมึงก็เดินทางเป็นชั่วโมงๆไปเถอะ ถึงผมจะรักน้อง แต่ถ้าต้องเอาหมามาร่วมหลับนอนด้วยนี่ขอบายเลยครับ ยิ่งเป็นหมาหนังกลับพรรค์นั้นแม่งไม่น่าเอ็นดูสักนิดเดียว
“แล้วคอนโดนี้ใกล้ออฟฟิศเฮียเหรอ?”
“อืม”
“ทำไมเฮียถึงเลิกเป็นนายแบบเสียล่ะ?”
มึงไม่ใช่นักข่าวใช่ไหม? แม่งจะซักอะไรนักหนา แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ได้เบื่อที่จะตอบมันเท่าไร
“ไม่ชอบเป็นหุ่นเชิดน่ะ ไม่อยากยิ้มถ้าไม่มีอารมณ์จะยิ้ม ไม่อยากให้ใครมาวุ่นวาย ไม่ใช่พวกที่ชอบเซอร์วิสแฟนคลับ”
“ว่าแล้วเชียว เฮียจบนิเทศมาหนิ แล้วตอนนี้ทำงานแบบไหนอยู่เหรอ?”
“โพสโปรดัคชั่น” เน็ตมองผมตาปริบ มีคำว่า ‘อะไรวะ?’ แปะอยู่บนหน้าผากกว้างๆของมันตัวบะเริ่ม ผมจึงเริ่มขยายความต่อ
“พวกตัดต่อหลังถ่ายเสร็จน่ะ ใส่เอฟเฟค แปลงไฟล์ ทำไม? อยากเป็นดารา? ไว้กูถามที่กองให้นะว่าตำแหน่งคนตายหน้าลิฟท์ยังว่างอยู่รึเปล่า”
“โหย เฮียอะ อย่างผมต้องเป็นพระเอกสิวะ”
“ถ้างั้นกูคงต้องให้เด็กประถมมาเป็นนางเอก มึงจะได้ดูแมนขึ้นมาหน่อย”
ผมมองเห็นเสี้ยวหน้าไอ้เน็ตผ่านกระจกมองหลัง ปากส้มๆของมันยื่นออกและทำให้ผมคิดว่า แม่งน่าจูบ..
หืม??? น่าจูบ..????
ผมอาจจะเมานิดๆก็ได้
“เออ เน็ต ว่าแต่’มัน’ของมึงนี่ใครวะ กูไม่เห็นมึงจะมีท่าทีพิเศษกับคนไหนเลย”
ก่อนที่สมองจะเบลอเห็นผิดเป็นชอบไปมากกว่านี้ ผมรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเบนสายตากลับมามองถนนยามค่ำคืนที่ยังคราคร่ำไปด้วยรถราแทน เน็ตมันหัวเราะเบาๆแล้วโคลงหัว
“ถ้าผมแสดงออกมาก็โดนจับได้ไปนานแล้วดิ ความลับน่ะเฮีย ต้องปิดให้เนียน เลี้ยวซ้ายตรงป้อมตำรวจนี่แหละครับ”
ไม่นาน รถก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าตึกสีฟ้าความสูงห้าชั้น ดูเหมือนจะมีแต่นักศึกษาอาศัยอยู่ สังเกตจากผ้าที่แขวนตามระเบียงแล้วมีทั้งเสื้อนิสิตชายหญิงตากกันเป็นแนว
“แล้วเฮียกลับไปนอนบ้านเหรอ?”
มือขาวๆเลื่อนไปปลดเบลท์ จากมุมที่ผมนั่งแล้ว ตอนที่เน็ตช้อนตาขึ้นมองสะท้อนแสงไฟทำให้ค้างไปชั่วขณะ มันเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่เหลือเค้าความหล่อเหลาบนส่วนไหนของเสี้ยวหน้าเลยสักนิด
น่ารักดี..
ผมคิดแบบนั้น
ตากลมตี่ของมันยังสบกับตาผมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะเบือนไปมองตัวเลขเขียวๆของนาฬิกาดิจิตอลหน้ารถ ห้าทุ่มแล้วกว่าจะถึงบ้านก็คงราวๆเที่ยงคืนได้
“นอนที่หอได้นะ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า แวะซื้อแปรงสีฟันมินิมาร์ทใต้หอก่อนก็ได้ เสื้อผ้าก็มีในรถอยู่แล้วหนิ”ผมนิ่งไปสักพักแล้วลองคำนวณเวลาพักผ่อน สุดท้ายก็ต้องหันมาถามมันซ้ำว่านอนได้แน่หรือ?
“โอ๊ยเฮีย ไอ้พวกนั้นก็มานอนที่หอออกจะบ่อย” เน็ตยิ้มเอามือเกาจมูกตัวเอง สุดท้ายผมเลยหันไปคว้าเอาเสื้อผ้าที่พอจะใส่พรุ่งนี้ได้ที่ซุกๆอยู่ในรถติดมือออกมา
หอเน็ตอยู่ชั้นบนสุดเกือบมุม ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆมีโต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้าและเตียงที่เป็นบิวท์อิน ส่วนโต๊ะคอม ชั้นวางทีวีและตู้หนังสือที่จุไปด้วยเท็กซ์จนเต็มนั่นดูเป็นคนละเซ็ทกัน ผ้าปูเตียงสีเทาอ่อน ปลอกหมอนกับผ้านวมเป็นสีเทาเข้มม้วนๆกองรวมกันอยู่ที่ปลายเตียง
“ในตู้เย็นมีสเมอนอฟ ลิโพ นมกับแอปเปิ้ลนะเฮีย อยากกินอะไรก็หยิบเอาเลย ผมอาบน้ำก่อน”
มีไมโครเวฟอยู่บนหลังตู้เย็นกับจานสองสามใบ ส่วนใหญ่จะเป็นแก้วที่คงใส่เหล้ามากกว่าน้ำเปล่า ผมใช้สายตากวาดมองโดยรวมพลางคิดว่าห้องนี้มีขนาดพอดีสำหรับวัยรุ่นชายหนึ่งคน บนโต๊ะคอมมีชีทที่เขียนชื่อวิชาเอาไว้มุมสุด โดยใช้กรอบรูปอะคลิลิคตั้งโต๊ะวางทับไม่ให้กระดาษเอสี่นั่นปลิวไปไหน
รูปของมันห้าคนตั้งแต่สมัยมัธยม ไล่ตั้งแต่โชติ บอม เน็ต ปัน และโต๊ด
มันเป็นรูปธรรมดาๆ ที่ผมสะดุดตาตรงหัวเกรียนๆของเน็ตถูกมือของปันวางอยู่
พวกมันถ่ายรูปด้วยกันบ่อย ผมเคยเห็นในคอมไอ้บอมว่าตั้งไว้หลายโฟลเดอร์เลยทีเดียว แต่ทำไมเน็ตถึงเลือกรูปนี้มาใส่กรอบ? เพราะทุกคนหัวเราะ เพราะมันอยู่ตรงกลาง หรือ...เพราะสัมผัสพิเศษ จากคนที่มันเหมือนพยายามคุยด้วยน้อยที่สุดกันแน่
“เฮียไปอาบน้ำดิ”
เน็ตสวมเสื้อกล้ามตาห่านตัวบาง ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมไล่ลาดขณะที่สวมกางเกงบอลสีน้ำเงินเอาไว้
“ไอ้ปัน?”
ผมเผลอถามมันไปอีกแล้ว ไอ้เน็ตเอามือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ
“อยากรู้ทำไมนักวะเฮีย ไร้สาระน่า”
“ก็กูอยากรู้ว่าคนแบบไหนที่มึงชอบ...”
ไอ้เน็ตส่ายหัวหน่าย ยื้อกรอบรูปออกจากมือผมมาวางตั้งไว้ตรงที่เดิม
“เฮีย บางเรื่องเราก็เล่าไม่ได้จริงๆนะ อย่างเรื่องพี่ทรายนั่นไง ทีเฮียยังไม่บอกใครเลยว่าทำไมถึงเลิกกัน”
นั่นมันก็ใช่.. แต่ว่า... ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดี
“ถ้ากูเล่าให้มึงฟัง มึงจะบอกกูได้ไหมว่าไอ้’มัน’ของมึง นี่ใช่ไอ้ปันหรือเปล่า?”
“ไปอาบน้ำเฮีย ผมง่วงแล้ว”
มันไม่พูด...
หลอกล่อแค่ไหน ก็ปิดปากเงียบจนน่าโมโห
ผมใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแปรงฟัน แต่พอเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็พบว่าร่างเล็กๆของเจ้าของห้องชิ่งหลับไปก่อนจะถูกผมคาดคั้นเสียแล้ว
แรงยวบบนเตียงทำให้คนที่กำลังฝันดีขมวดคิ้ว ผมเลื่อนไปปิดไฟโคมที่เน็ตเปิดทิ้งไว้ข้างหัวเตียงก่อนล้มตัวข้างๆมันในความมืด
แก้มมันนิ่ม..
ตอนที่ผมใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยลงเบาๆมันให้ความรู้สึกแบบนั้น ปากสีส้มแดงดูสุขภาพดีของเน็ตทำให้ผมตกใจเล็กน้อยตอนที่รู้ว่ามันสูบบุหรี่
เน็ตเป็นคนที่ใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายวัยเดียวกันทั่วไป แทงสนุ๊ก เล่นบอล กินเหล้า สูบบุหรี่ หลีหญิง ไอ้ข้อสุดท้ายมันกำลังอยู่ในช่วงฝึกหัด พวกเพื่อนมันว่า
แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันต่าง
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ผมยอมรับว่าสายตาตัวเองถูกไอ้แห้งนี่สะกดไปเต็มๆ มันโดดเด่นแต่พยายามทำตัวให้กลมกลืน เพื่อนๆแกล้งมันบ่อยแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะโกรธใครจริงๆ
‘เฮียเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอ?’
วันที่มันเดินตามเสียงเปียโนในห้องโถงใหญ่ของบ้านเข้ามา เป็นวันที่ผมมองหน้ามันเต็มตาครั้งแรก
‘สอนหน่อยสิ โรแมนติกดีน่ะ อยากเล่นไว้จีบสาว’
เหมือนเป็นความทรงจำที่ตกตะกอนลงไปก้นบึ้งแล้ว แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองจะสนิทกับเน็ตมากกว่าเพื่อนคนอื่นในกลุ่มของมันนัก อาจเป็นเพราะไม่ได้จงใจใส่ใจมองมันสักเท่าไร แต่ถึงแบบนั้น ผมก็ยอมรับว่าเก็บข้อมูลไอ้จ้อยตัวนี้มาตลอดเวลา
ผมเคยพูดกับบอมว่า'ณัฏฐนิช' เป็นชื่อที่เพราะ บอมบอกว่าพ่อไอ้เน็ตเป็นคนตั้งให้ก่อนตายวันไม่กี่วันหลังจากไอ้เน็ตคลอดด้วยโรคมะเร็ง แม่เป็นอาจารย์เปิดสอนทำขนมอยู่แถบฝั่งธน ส่วนพี่สาวที่ชื่อเนย ตอนนี้ก็เปลี่ยนจาก 'นันทยา สุขุม' ไปเป็น 'นันทยา ศิริดำรงสกุล' ตามลูกชายคนโตผู้บังคับบัญชาระดับสูงของกองทัพอากาศเมื่อปลายปีก่อนไปแล้ว
อยู่ๆ คำถามของน้องชายคนรองก็แล่นเข้ามาในหัวให้หัวใจผมกระตุกไหวอย่างประหลาด
‘ชอบไอ้เน็ต?’ อย่างนั้นหรือ?
ผมเลื่อนมือที่ไล้อยู่บริเวณปรางค์แก้มของมันขึ้นไปลูบผมเส้นใหญ่ ขยับตัวเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆมาจากลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอของคนในอ้อมแขน
ผมรักทรายแก้ว.. จนถึงตอนนี้ ก็ยังรักอยู่
ตั้งแต่วันที่โทรไปตัดความสัมพันธ์ หัวใจมันก็เหมือนแหว่งหาย แค่คิดว่าจะไม่ตื่นมาเจอเมจเสจหวานๆหรือโทรศัพท์คอยกำชับให้พักผ่อนมากๆในช่วงงานหนักแล้วก็พาลกินข้าวไม่อร่อยไปหลายวัน
แต่ผมก็แปลกใจ ที่ตัวเองกลับเปลี่ยนจุดโฟกัสจากผู้หญิงที่คบกันมาหลายปีได้เพียงเพราะ เจอไอ้ตัวเล็ก ในวันก่อน..
คนที่มันชอบ กลายเป็นสิ่งที่รบกวนใจผมจนหงุดหงิดขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง จากที่ใช้ปลายนิ้วสัมผัส ปากมันก็ไม่ได้แข็งอะไรทำไมถึงพูดยากพูดเย็นเสียขนาดนั้น
จับแล้วนิ่มเพลินมือขนาดนี้ แล้วถ้าจูบ.. จะรู้สึกยังไงนะ?
ผมไม่ปล่อยให้ตัวเองถามซ้ำเป็นรอบสอง ภายใต้ความมืดมิดและห้วงนิทราที่ดิ่งสนิทของคนร่วมเตียง ผมขยับตัวเข้าหาแล้วโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตบนกลีบปากบางเบาๆ
แค่เฉี่ยวเท่านั้น แต่ใจกลับเต้นแรง
คุณว่าไหม? มันบ้าบอสิ้นดี!
--------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 04
10/05/12
-
อร๊ากกกก เฮียบีมลักหลับ (เขินนนนน) :-[
อย่างงี้ต้องรับผิดชอบส่งขันหมากไปขอเน็ตแล้วล่ข หุหุ
-
คนที่เน็ตชอบ หรือจะเป็น ปัน อย่างที่เฺฮียว่าเนี่ย
-
แบบนี้ยิ่งอยากรู้ใหญ่ว่าเน็ตแอบชอบใคร
-
เริ่มหวั่นไหว...เริ่มหวั่นไหว...อยากรู้จังเน็ตชอบใคร
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน แอบลุ้นว่าคนที่เน็ตจะแอบชอบใคร
-
เฮียบีมลักหลับ ว้ายยย :impress2: :impress2:
-
:L2:ขออนุญาตตอบคอมเมนต์คร๊าฟฟ :D
นอนกินแรง : เริ่มๆเฉลยแล้วค่ะว่าเน็ตแอบชอบใคร :o8:
malula : ใช่แล้วค่ะ ในบรรดากลุ่มเพื่อนสนิทนี่แหละ เน็ตเลยปิดเงียบ!! > <
numay : พอจะเดาออกรึยังค๊าบว่าใครคนๆนั้นของเน็ตคือใคร
gupalz : เฮียเดาแล้วค่ะว่าเน็ตแอบชอบใคร
bulldog17 : ตอนนี้คนอ่านเดาออกหรือยังคะ
Tiamo_jamsai : ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน
badcow : ที่เล็งไว้ถูกหรือเปล่าคะ
namngern : มีกามเทพแน่นอนค่ะเรื่องนี้ พอจะดูออกแล้วเนาะว่าใครเป็นกามเทพ ^^
kokilolylove : ตอนนี้ชัดเลยว่าเฮียบีมชอมเน็ตไหม? เปล๊าาา เฮียบอกว่าเปล่าาา :P
yeyong : เฮียเดาไปแล้วค่ะว่าเน็ตชอบใคร แต่เน็ต(ปากไม่แข็ง)ยังไม่ตอบเลย
YounIn : เห็นเงารางๆหรือยังคะว่าะเน็ตแอบชอบใคร >///<
Supermimt : งงอะไรเอ่ยย หายงงรึยัง :P
na_near : เดาออกหรือยังเอ่ย?
สุขาพาเพลิน : ผู้ชายคนนั้นก็คือ!!!! เน็ตยังไม่ตอบเลยอ้ะ!
basza2x : ขอบคุณค๊าบบ ดีใจมากที่มีคนชอบ >//<
ิิำืben : พี่บีมบอกว่าเปล๊าาาา (เสียงสูง) แต่ตอนนี้ฮีไปหมดแล้วค่ะ ทั้งใจทั้งกาย เบรคไม่อยู่แล้วว
chin-ruyze : อ่านคอมเมนต์นี้แล้วรู้สึกว่า 'เฮ้ย!! ดีใจอะ' ขอบคุณนะฮ๊าฟฟ >///<
itachi sasori : มาต่อแล้วค่ะ จะพยายามไม่ให้เกินสามวันมาลงทีนะ!! > <
roseen : ขอบคุณนะคะที่ติดตาม ^^
Chk~a : เฮียจะเดาถูกไหมน้อ?
morningflower : เน็ตเริ่มหลุดแล้วค่ะ เฮียเดามาแล้วว่าเน็ตชอบใคร
Little Diamond : พระเอกของเราต้องเท่ห์อยู่แล้ววว
itachi sasori : เพราะคอมเมนต์นี้เลยนะคะเลยขออนุญาตกล่าวหา เอ๊ยย ตอบคอมเมนต์
เฮียเริ่มจี้แล้วค่ะว่าคนที่เน็ตชอบเป็นใคร เดี๋ยวตอนหน้าจะเอาโฉมหน้าของคนที่เน็ตชอบมาลงให้เนาะ ^^
yingza2010 : ใช่ค่ะ ฮาร่า ไปเจอในทวิตเตอร์ของเพื่อน แต่พระเอกที่ yingza2010 ฝากรูปไว้นี่ใครอะ (ขอโทษค๊าบ แอบบ้านนอก) หล่ออออ >///<
ต่ายน้อย : ดีใจค่ะที่ชอบ เฮียบีมมีแฟนคลับแล้ว ฮี้ววว
MaNaSsAwEe : เรื่องจริงค่ะ เริ่มโดนจับได้แล้วด้วยว่าเน็ตชอบใคร
rubymoona : คู่ใหม่มีแน่ค่ะ เดาซิใครเอ่ย ^^ พาร์ทหน้ามาเฉลยกันว่าคู่ใหม่นี่ใคร
TONG : ไม่นานค่ะ ไม่เกินสามวันลงที เห็นคอมเมนต์แล้วมีกำลังใจแต่ง ^^
treerat002 : ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวบอกเฮียให้ > <
สุดท้าย กราบขอบพระคุณแนบอกคนอ่าน คนเม้นต์ทุกท่านงามๆ (กราบบบบบ)
ดีใจที่มีคนติดตามอ่านค่ะ เวสสายันต์สัญญาว่าจะพยายามไม่ปล่อยให้เกินสามวันต่อเน่อ อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อน
พาร์ทนี้เฮียเริ่มแสดงความรู้สึกออกมามากขึ้นแล้ว พาร์ทหน้าคิดว่าจะให้เกิดอีกสักคู่ (น่าจะเดาๆรู้เนอะว่าคู่ไหน)
สำหรับราตรีนี้ ไปอาบน้ำนอนกับ ณัฏฐนิช ของเฮียกันนะฮ๊าฟฟ [/color]:man1:
(http://memberfiles.freewebs.com/35/26/64042635/photos/17.jpg)
-
เฮีย... ตกลงเฮียเคยคิด เริ่มคิด หรือกำลังคิดอ่ะ?
ไม่ว่าคำตอบจะแบบไหนเราก็รอลุ้นว่าเมื่อไหร่ฝ่ายไหนจะลงมือก่อน อิอิ
เราชอบลุ้น
-
แล้วเน็ตแอบชอบใครเนี่ย พี่บีมเริ่มเครียดแล้วสิ อิอิ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แอบจูบ!
เขินอ่ะ!!!เขินกว่าจูบเต็มๆเน้นๆซะอีก โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เฮีย ถ้าจะลุก! เราต้อง ลุกให้ถึงที่สุดเนาะ !!!!
-
เฮียเดาว่าปัน แต่เรายังเดาว่าบอมเหมือนเดิม ในรูปเน็ตยืนติดบอมด้วยนะ
แล้วขอเดาว่าปันชอบบูม วุ่นดีแท้
แต่ที่แน่ ๆ เฮียหลงเสน่ห์น้องเน็ตเข้าให้แล้ว
-
:haun4: ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักเว่ออออออ o13
-
เข้าข่ายลักหลับแล้วนะเฮีย
-
:haun4:เริ่มแล้ววววววว น่ารักกกก อายยยย ( :jul3:อ่านเอง อายเอง)
ยังอยากให้เน๊ตชอบเฮียบีมจัง :monkeysad:
-
ทำอะไรน้องนะเฮีย 55+
-
เฮียบีมมม เอาแล้ว ๆ คิดไรกับเน็ตป่ะเนี่ย 55
อยากรู้ว่าเน็ตชอบใครแต่ไม่กล้าเดา กลัวถูก อิอิ
-
:-[แค่เฉี่ยวๆยังใจเต้นแรง อิ๊อ๊ะ คิดอะไรน่ะเฮีย
-
: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างอ่า ต่อไวๆนะงับ
-
เฮียบีมไม่ได้อะไรเลยนะ แค่อยากรู้ว่าเน็ตชอบใคร แค่นั้นเอ๊งงงงงง -..-
-
บอมรึเปล่า
-
เฮีย เฮียเริ่มจะเป็นเกย์ดังเพื่อนบอมว่าเเล้วนะ :-[
เน็ตชอบใคร ปัน? บอม? ใครหว่า
เน็ตน่ารักดี อิอิ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
แค่ตอนที่ 4 เฮียบีมก็เทใจให้เน็ตไปเกินครึ่งแล้ว 5555 ชอบๆๆ
-
เดาว่าเน็ตชอบ "บอม"
-
ถ้า เน็ต ไม่ ได้ หลับ ... อิ อิ อิ
มา ต่อ อีก ๆๆๆ
รอ อ่าน จ้า
-
เน็ตชอบปันจิงๆใช่มั๊ย มีพิรุธนะ เฮ็อ :really2:
เฮียบีมชอบเข้าให้แร้วไงงงงงงงง :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดูๆไปแล้วไม่นึกเลยว่าเน็ตจะแอบชอบเพื่อนคนไหน หรือว่าแอบชอบเฮียกันแน่นะ
-
กรี๊ดดดดด ซะงั้น จาก'ไม่เป็น'กลายเป็น'เป็น'
-
เน็ตชอบใครไม่รู้...แต่ดูเฮียบีมชอบเน็ตเข้าแล้วแหละ
เดาว่าเน็ตชอบบอม :m7:
-
o18 o18
เฮียบีม บทจะเป็ยเกย์ ก็เป็นกันง่ายๆอย่างงี้เหรอ?
-
นายเอกชอบใครไม่เฉลย แต่คิดว่าเดาถูก
และที่แน่ๆ พระเอก ชอบนายเอกชัวร์ ถึงมันจะดูง่ายดายไปนิด
-
เพิ่งได้มาอ่านน้าาาา
ชอบคำนี้อ่ะ [ หืม??? น่าจูบ???? ]
มาต่ออีกนะ ชอบ ๆ
-
หนุกดีอ่ะ เราชอบ ภาษาโอเค เนื้อเรื่องดึงดูด ชอบค่ะ!!!
-
อยากรู้เหมือนกันค่ะว่ามันคือใคร :z3: :z3: :z3: :z3:
-
Friend's brother Brother's friend 05
[Pun's talk]
ริมฝีปากของผมกำลังสัมผัสลิปสติกสีส้มแดงเหนือกลีบปากอิ่มอย่างดูดดื่ม
เสียงจูบดังขึ้นไม่หยุด ยิ่งเมื่อออกแรงดูดดึงซ้ำๆจนเหมือนกลืนสีของเครื่องสำอางค์ที่พอกอยู่ให้หายไป เรียวลิ้นชื้นตวัดไล้สอดแทรกเข้าโพรงปากอุ่น มือช้างหนึ่งสอดเข้าสางในเรือนผมดัดลอนสีบลอนด์ทองขณะที่ยิ่งเน้นน้ำหนักเข้าหา
ความปรารถนาถูกเร่งเร้า ผมผลักร่างเล็กบางลงบนเตียงนุ่มกำลังดีของโรงแรม อาภรณ์ของผู้หญิงที่ผมคว้าได้จากสถานที่อโคจรถูกปลดเปลื้อง พร้อมกับตัวเองที่ทาบกายลงคร่อมทับตามสายตาที่เชิญชวน
ต้นหลิว ชื่อของผู้หญิงที่จัดว่าสวยมากคนนั้น ไม่แปลกถ้าหล่อนจะจัดจ้านเชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงจนผมเองก็ยังติดใจในรสรัก สตรีที่ไม่เป็นกุลสตรีแบบนั้นถ้าลองเดินตามผู้ชายที่รู้จักกันไม่ถึงสองชั่วโมงเข้าโรงแรมได้ ไม่แปลกถ้าประสบการณ์นางจะโชกโชนจนผมต้องยกนิ้ว
"ไง ไอ้ปัน เมื่อคืนหายต๋อมไปเลยนะ"
เสียงตะโกนแซวเมื่อผมบังเอิญเดินผ่านคณะวิศวะดังขึ้นจนรองเท้าหนังสีน้ำตาลหัวแหลมของผมต้องหยุดเคลื่อนที่ ตาคมตวัดมองโต๊ะไม้ใต้ต้นไม้ประจำมหาวิทยาลัยอย่างคุ้นเคย ถ้าหากเป็นแถบนี้ก็มีแต่ไอ้บอม ปารณ พาณิชยโชติเท่านั้นที่จะแกว่งปากทักผมทั้งๆที่สีหน้าของผมก็ใช่ว่าจะเป็นมิตรกับคนรอบตัวสักเท่าไร
"อืม ไม่มีเรียนเหรอ?"
"เออ วันนี้เข้ามาซีรอกซ์ชีตเฉยๆ เมื่อคืนกูไม่เห็นหน้าเด็กใหม่มึงเลย สวยเทียบๆกับก้อยได้ปะ?"
ก้อยเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีที่สุดถ้าไม่นับหลิวซึ่งติดพันผมอยู่ หล่อนเรียนบัญชีมหาลัยเดียวกันเราเจอกันครั้งแรกที่ร้านนมปั่นหน้า ม. แต่ถึงแบบนั้นบทสรุปของผมกับก้อยก็ไม่ต่างจากหลิวสักเท่าไร
"ก็ดี..." ผมตอบแค่นั้น ไอ้บอมก็ตาลุกวาว มันโดดข้ามโต๊ะมาหาผมแล้วกระตุกแขนเสื้อแขนยาวสีขาวที่ถูกเรียบจนเป็นกลีบคมเบาๆ
"บรรยายหน่อยสิวะ ประมาณดาว หรือก้อย?" ดาวเป็นนักเรียน ม.หกที่เรียนพิเศษอยู่กับผมตอนนี้ ใบหน้าที่ยังมีสิวผดตามประสาสาวๆบ้างดูสดใส ออกไปแนวน่ารักจนไม่อาจทำลายลง แต่กระนั้นทันทีที่ตกลงคบหากับผมในฐานะที่ไม่ผูกพันธ์แล้วดาวก็เปรียบเสมือนก้อนดินใสซื่อธรรมดาๆที่นานทีผมจะกลับไปเล่นด้วยเท่านั้น
"รวมๆ ออกแนวเซ็กซี่เหมือนก้อยมากกว่า ดาวมนุษย์ม.ไอ้เน็ตน่ะ"
"โม้ป่าว? เดี๋ยวกูจะไปถามไอ้บูม น้องกูมันซี้กับดาวมนุษย์ปีสองนะครับ"
ผมเหลือบตามองไอ้ผู้ชายหน้าตาจัดว่าดีแต่ทำตัวซกมกหมดราศีด้วยหางตา "ก็ปีสองนั่นแหละ" และคำตอบของผมก็ทำให้บอมมันชะงัก
"พูดเป็นเล่น?"
"ต้นหลิวน่ะ"
"เหี้ยแล้ว ไอ้ปัน!" กูเหี้ยมานานแล้ว ผมอยากตอบแบบนี้แต่ตาตี่ๆของไอ้เจ๊กที่พยายามถ่างทำให้ผมสงสัยมากกว่าจะไปตอบกวนประสาทมันว่าผมเกิดดูเหี้ยมากกว่าเดิมตรงไหน
"เล่นฟันคนใกล้ตัวแล้วคราวนี้"
"ใกล้ไอ้บูม ไม่ได้ใกล้กู วันไนท์สแตนซีเรียสอะไรนัก"
"กูไม่เห็นจะมีน้องนางคนไหนอยากวันไนท์กับมึงซักคน แล้วนี่ยังไง มึงเคลียร์กันแล้วใช่ไหมว่าไม่ผูกพันธ์"
ผมไม่ตอบเพื่อนต่างคณะ จะให้เอาเสร็จแล้วไปบอกผู้หญิงที่เพิ่งตกเป็นศรีภรรยาตัวเองว่า กูสมใจแล้ว อย่ามายุ่งกับกูอีก นั่นก็ไม่ใช่มั้งครับ ผมมักอาศัยวิธีไม่ให้อีกฝ่ายติดต่อได้ หรือถ้าติดใจก็จะทิ้งเบอร์ไว้ สำหรับชวนดื่มเป็นครั้งคราวอย่างในกรณีของต้นหลิว กระนั้น ผมก็ฉลาดพอที่จะพยายามรักษาระยะห่างไม่ใกล้จนทำให้ตัวเองตกที่นั่งลำบาก
"ว่าแต่มึงเถอะ เรื่องไอ้เน็ตยังไง? ไม่สงสารมันเหรอโดนจับกรอกเหล้าเข้าปากแล้วยกถวายให้พี่มึงเนี่ย"
"ไอ้เน็ตมันพริ้วจะตาย ไม่โดนเฮียกูล่อง่ายๆหรอกสัด"
"มึงมอมจนมันเป็นหมาขนาดนั้นเนี่ยนะ? แรงเดินเองยังไม่มีป่านนี้นอนร้องไห้ใต้ผ้าห่มแล้วมั้ง"
ไอ้บอมหัวเราะ ไม่ได้ห่วงเพื่อนหรือสำนึกผิดอะไรเลยสักอย่าง เป็นผมเองที่รู้สึกหงุดหงิดนิดๆตอนที่บอมมันจับคู่เพื่อนสนิทตัวเองให้พี่ชาย ตัวเองไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปกับมันเหมือนหมอกับไอ้โชติ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบใจที่บอมมันทำกับเน็ตแบบนั้น
ผมไม่อยากเป็นหมา..
แต่ลึกๆ ตัวเองก็ยังรู้สึกหวงก้าง ก้างที่ชอบมองผมตาละห้อยอยู่ดี
ผมย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนคริสต์ตามประสาลูกคุณหญิงคุณนายมาเรียนโรงเรียนทั่วไปตอน ม.4 เรื่องหย่าร้างของพ่อกับแม่ยังอยู่ในกระบวนการศาลผมจึงต้องมาอาศัยอยู่กับญาติชั่วคราวก่อนคดีจะสิ้นสุดลงและได้ข้อสรุปว่าผมต้องไปอยู่กับใคร ช่วงอายุหัวเลี้ยวหัวต่อนั้นที่ผมได้คุยกับหมอโต๊ดเป็นคนแรก
ไอ้โต๊ดหรือ วิวรรธ กอรปกิจ บ้านมันขายของชำในตลาด แต่อยากเรียนหมอเพราะอยากให้พ่อแม่สบายในอนาคต มันเป็นคนขยันที่สุดในกลุ่มเพื่อน และเพื่อนๆมันก็มีบอม เน็ต ที่รู้จักกันตั้งแต่ ม.ต้น ส่วนโชติมันเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถม ผมที่เข้าไปใหม่ดูเหมือนจะเคว้งนิดๆที่พวกมันดูสนิทกันเป็นคู่ๆอยู่แล้วจึงมักครองตัวสันโดษกว่าคนอื่น ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรหรอกครับที่เหมือนความสำคัญของตัวเองจะน้อยกว่าใคร ดีเสียอีกเพราะยิ่งเป็นแบบนี้ ทำให้ตัวเองยิ่งดูป๊อบมากขึ้นในแวดวงผู้หญิง
"บอมมันหล่อ แต่ชอบทำตัวเหมือนผัวไอ้เน็ต ผู้หญิงเข้าหามันตั้งเท่าไหร่แม่งไม่เอาสักคน วิ่งตามแหย่ไอ้เน็ตได้ทั้งวัน" โตํดมันก็คิดแบบผม ไอ้บอมดูสนุกเวลาทำให้เน็ตหัวเสีย ไอ้ตัวเล็กนั่นก็แหย่ขึ้น ไปขัดใจอะไรนิดหน่อยก็มีปฏิกิริยาเหมือนหลอกล่อให้คนรอบตัวมันเข้าไปแกล้งเสมอๆ
"ไอ้บอมมันชอบไอ้เน็ตเหรอวะ?" ผมเคยถาม ไอ้โชติ ไอ้โต๊ดหัวเราะลั่น ‘เน็ตเป็นศิราณีของบอม’ พวกมันว่างั้น แต่ดูไปดูมาผมว่าบอมมันเป็นไม้กันหมาไม่ให้พวกชายล้วนโรงเรียนตรงข้ามมาก้อร่อก้อติกไอ้เน็ตมากกว่า ความซวยของณัฐธนิชคือมันเป็นผู้ชายแกร็น ตัวเล็กเหมือนขาดสาร ผิวขาวปากแดงเอวคอด ถึงมันจะประกาศปาวๆว่าไม่ได้ชอบผู้ชายแต่ดูเหมือนนั่นเป็นแค่เสียงลมพัดใบไม้ปลิว ไม่มีใครสนใจจะฟังมันเท่าไหร่
"วันนึง มึงต้องเป็นเกย์ หน้าอย่างมึงนี่ไม่พ้นหรอก" ขนาดไอ้โชติยังพูดกับเน็ตแบบนั้น ผมไม่ได้เออออไปกับพวกมันแต่ก็อดเห็นด้วยไม่ได้ เน็ตทำคิ้วขมวด ปากย่น ขนาดผมที่ไม่ค่อยได้ยุ่งอะไรกับมันก็ยังหัวเราะกับท่าทางแบ๊วๆที่เหมือนคนทำมันจะไม่รู้ตัวสักเท่าไรไปด้วย
"ปัน มึงก็เข้าข้างพวกนี้เหรอ?" ผมไม่ได้รับ แต่ก็ไม่ปฎิเสธ ดึงเสื้อคอปกของไอ้เน็ตให้มันขยับเข้าหาแล้วตบหน้าผากเบาๆก่อนที่มันจะงอน
แมนฉิบหายเหอะ งอนเพื่อนๆได้แม่งทุกเรื่อง
ผมยิ้ม แต่พอไอ้เน็ตช้อนตาขึ้นมามอง ผมก็ต้องคลายรอยยิ้มนั้นออกให้มีสีหน้าเรียบปกติ..
สายตาแบบนั้น มันใช้มองผมบ่อยๆ..
เหมือนกับเชิญชวน แต่ก็ระริกไหวด้วยความขลาดกลัว ถึงมันจะคุยกับผมเหมือนเพื่อนคนอื่นๆแต่ผมก็ไม่ได้non-senseขนาดที่ไม่รู้ว่าสายตาแบบนั้น นั่นคืออะไร..
กระนั้น ผมก็ยังรู้สึกขอบคุณมัน ที่ไม่เอ่ยความรู้สึกออกมาให้ผมทำตัวไม่ถูก..
ยิ่งมองหน้ากันน้อยลงเท่าไร
ยิ่งคุยกันน้อยลงแค่ไหน
ผมยิ่งรู้ว่า...ตัวเองพิเศษกับเน็ตกว่่าใครๆ
แล้วถ้าเป็นตอนนี้ ผมจะยังพิเศษสำหรับมันหรือเปล่านะ...?
"เน็ตมันโทรมาบอกกูว่าเฮียไม่ได้ทำอะไรมัน แล้วเฮียก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย"
เสียงไอ้บอมปลุกผมให้หลุดจากภวังค์ ผมเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ความรู้สึกในอกเหมือนถูกยกภูเขาออกไป ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าเผลออมยิ้มออกมาตอนไหน
"ก็ดีแล้วนี่"
"กูไม่เชื่อหรอก เฮียปากหนักจะตายชัก วันพฤหัสมึงไม่มีเรียนใช่ไหม? กูจะไปแดกเหล้าที่คอนโดเฮีย ให้เห็นคาตาไปเลยว่าเฮียไม่ได้สนใจผู้ชายจริงๆ"
"ปัญญาอ่อนว่ะ มึงจะไปยัดเยียดไอ้เน็ตให้เฮียทำไมนักหนา เขาไม่ได้เป็นก็ดีแล้ว หรือถ้าเป็น ตอนนี้เฮียก็คงคบกับผู้ชายสักคนอยู่ จะเอาไอ้เน็ตเข้าไปเป็นเหยื่ออีกทำไม"
ผมอยากตะโกนใส่ไอ้บอมว่า เลิกยุ่งกับไอ้เน็ตมันเหอะ แต่ก็พูดได้เท่านี้ ใจนึงก็ห่วงไอ้ตัวเล็กถ้าถูกลากเข้าไปเกี่ยวพันผู้ชายที่โคตรสมบูรณ์แบบอย่างเฮียขึ้นมาจริงๆมันจะเอาตัวรอดอยู่หรือเปล่า อีกใจก็กลัว ถ้าใจมันเปลี่ยน ไม่ได้ลอบมองผมโดยไม่ให้ใครรู้บ่อยๆแล้ว ความรู้สึกของผมตอนนั้นจะเป็นยังไง
"กูจะบอกให้เฮียเลิกเป็นเกย์แล้วกลับไปคบกับเจ้ซะ"
"ถุย! ไอ้เหี้ย! มึงแม่งบ้า"
"มึงไม่เข้าใจหรอกว่ะปัน..."ไอ้บอมดราม่า มันมองผมเคืองๆคล้ายคนพาล "ถ้ามึงรักใครสักคนแล้วเห็นเขาต้องเจ็บขนาดนั้น มึงไม่มีวันอยู่เฉยๆได้แน่"
"กูก็ไม่ได้บอกให้มึงอยู่เฉยๆ แต่วิธีการของมึงแม่งเกรียน"
"ก็กูทำอะไรไม่ได้แล้ว! กูช่วยอะไรทรายแก้วไม่ได้สักอย่าง!!"
ผมรู้ว่าบอมรักพี่สะใภ้มัน รักมากขนาดที่ตัวเองนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันมหาศาลขนาดไหน พี่ทรายแก้วอาจเสียหลักที่เลิกกับเฮียไป แต่คนที่เคว้งจนจับต้นชนปลายทำอะไรไม่ถูกคือไอ้หล่อตรงหน้าผม
มันเหมือนคนว่ายน้ำไม่เป็นที่พยายามจะช่วยคนจมน้ำ มันยอมถูกกดลงใต้มหาสมุทรเพราะคิดว่าเป็นวิธีการเดียวที่จะช่วยให้อีกฝ่ายมีชีวิตรอดอยู่ได้
ผมตบบ่ามันเบาๆ ไม่สามารถหาคำพูดออกไรออกมาปลอบใจได้ในเมื่อผมไม่เข้าใจมันเลยสักนิด
"ถ้าเป็นผู้หญิง ไม่มีใครเจ๋งสู้ทรายได้แล้วกูเชื่อ ทรายพลาดที่ไปคบกับเฮีย พลาดที่เฮียแม่งชอบผู้ชาย"
"เหี้ยบอม ไอ้เน็ตก็บอกมึงแล้วนี่ว่าเฮียไม่ได้เป็นเกย์" เหมือนมันจะปักใจเชื่อแบบนั้นไปแล้ว ผมส่ายหัวหน่ายแต่มันก็รั้น
"ถ้าเฮียเป็นเกย์ กูจะให้ไอ้เน็ตจีบแล้วหักอกเฮียซะ มันจะได้หยุดสักที กลับไปขอโทษ กลับไปรักเจ้ทรายสักที"
ผมผลักหัวในความงี่เง่าของมัน ตาของไอ้บอมแดงๆเหมือนจะร้องไห้ อ่อนแอ ผมรู้มานานแล้วว่าความรักทำให้คนเราอ่อนแอ
เพราะแบบนี้ ผมจึงเลือกที่จะวิ่งหนี เดินออกจากสิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะให้ห่าง
ผม...ไม่อยากอ่อนแอ
แคมรี่ที่ผมใช้ตอนนี้เป็นรถของพ่อหลังจากถอยครูซของตัวเองไปจูบเสาหน้าบ้านเล่นๆเมื่ออาทิตย์ก่อน ไอ้บอมกับไอ้หมอทำหน้าเป็นตูดเพราะมันเสือกขับรถมามหาลัยกันวันนี้ ดังนั้นความฝันที่จะดิดรถผมไปคอนโดเฮียถึงกลายเป็นฝุ่นลอยเคว้งอยู่ตรงหน้า
"ไอ้บูมแม่งโชคดี เสี่ยปันเอาแคมรี่มาเรียนวันแรกหลังจากโหนรถเมล์มาเป็นสัปดาห์ก็ได้นั่งเลย"
ผมชายตามองคนพูดที่เอาแต่ลูบรถสีดำเลื่อมราวหลงไหล เอาจริงๆรถเฮียมึงเจ๋งกว่าแคมรี่พ่อกูมากอะบอม ไปอ้อนป๊าขอเปลี่ยนจากวีออสมาเป็นแคมรี่กูว่าไม่น่าเกินความสามารถมนุษย์ตอแหลๆอย่างมึงหรอกมั้ง
"ไหนๆเฮียก็ไปรับไอ้เน็ตแล้ว ทำไมไม่ให้บูมมาพร้อมกันวะ"
"ไอ้เน็ตมันเลิกเรียนช้า กูอยากเจอหน้าน้องชายสุดที่รักของกูไวๆ"
เชื่อก็ออกลูกเป็นแมมมอธแล้ว ห่า ไอ้บอมยิ้มตาปิดรับนิ้วกลางของผมเต็มๆ ผมมีเขาเหรอครับ? ก็เปล่า ทำไมจะดูไมออกว่าไอ้จอมวางแผนนี่อยากให้ผมไปรับบูมเพราะอะไร มึงคิดว่าแค่การเดินทางด้วยกันระยะสั้นๆนี่จะทำให้กูสนิทกับบูมจนตบบ่าแล้วบอกว่า 'เออบูม กูขอโทษว่ะ กูหลอกฟันซี้มึงแล้วทิ้ง อย่าโกรธกูนะ?' แบบนั้นหรอ? ไอ้นี่นอกจากเกรียนแล้วยังชอบคิดอะไรตื้นๆ ผมล่ะหน่ายกับสติปัญญาว่าที่วิศวกรของชาติจริงๆ แต่ครั้นจะไปขัดใจมันก็ไม่ได้ ครั้งก่อนที่บอกมันว่าไม่มีปัญหา วันไนท์สแตนนี่ก็เสือกผิดแผน เพราะหลังจากตอนนั้นต้นหลิวโทรตามผมยิก บางทีถึงขั้นมาดักเจอที่มหาวิทยาลัย ยิ่งล่าสุดที่เจ้าหล่อนไปป๊ะผมที่ดิจิตอลเกทเวย์กับดาว หล่อนวีนแตกจนน้องดาวร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ผมที่ต้องอยู่เคลียร์เรื่องนี่อายฉิบหาย ยิ่งเอามาเล่าให้ไอ้บอมฟังมันยิ่งซ้ำเติมแล้วถือโอกาสบงการชีวิตผมเป็นไอ้เน็ต2ไปเลยทีเดียว
"เอาน่า เชื่อกู ตีซี้มันไว้ รู้เรื่องแล้วมันจะได้เข้าข้างมึงแบบกูที่ต่อให้มึงเหี้ยแค่ไหนก็ยังรักมึงเป็นเพื่อนเหมือนเดิม"
ไอ้บอมพูดพลางตบบ่า มันเน้นคำว่าเหี้ยหนักมากจนผมอยากจะโดดถีบขาคู่ มึงประเสริฐมากครับไอ้สัตว์ พูดซะตัวเองหล่อ แต่เอาเถอะ ผมไม่ชอบต่อปากต่อคำโดยเฉพาะกับไอ้ตี๋นี่เลยทำท่าปัดๆมันออกจากกระโปรงรถแล้วสอดตัวเข้าไปในรถญี่ปุ่นราคาสูงเป็นการตัดบท
แต่ไอ้ปารณ ที่กลัวแต่ปารมี พี่ชายนายแบบหล่อล่ำของมันเป็นเกย์ แต่ภาพที่ผมเห็นตอนนี้นี่อยากจะวิ่งกลับไปบอกมันว่า ห่วงปรมัตถ์น้องชายหน้าหมวยของมึงเถอะว่ะบอม
เด็กผู้ชายผอมสูง ผิวขาวเหลืองกับผมสีน้ำตาลมะฮอกกานีที่โต๊ะเศรษศาสตร์มันเด่น ตอนแรกผมคิดว่าเป็นเพราะบูมสวมเสื้อชอปเพียงคนเดียวในโต๊ะ แต่เพราะไอ้ผู้ชายที่โอบเอวมันอยู่ด้วยต่างหากที่กำลังขับรังสีเจิดจรัสให้คนเดินผ่านต้องเหลียวตามอง
"อ้าว พี่ปันมาถึงเร็วจัง บูมนึกว่าอีกสักสิบนาทีเสียอีก"
สิบนาทีที่มึงจะวิ่งข้ามจากฝั่งเศรษฐศาสตร์กลับไปโต๊ะวิศวะที่นัดกูไว้น่ะเหรอ? ผมคงไปรอไอ้บูมประมาณสิบนาทีที่คณะข้างๆเศรษฐศาสตร์ได้ถ้าสายตาไม่ได้สะดุดเห็นมันก่อนตอนขับรถผ่าน
"อืม รถไม่ติด" ผมตอบแค่นั้น มองมือใหญ่ของนิสิตชายสวมเสื้อเชิร์ตขาวแขนยาวที่โอบเอวบางแล้วเงยหน้าขึ้นมองไอ้เจ้าของมือนั่นที่จ้องหน้าผมยังกับจะฆ่าจะแกง
"ใคร..." ไอ้เหี้ยนี่ทำเสียงโหด บูมมันหันไปหัวเราะแล้วแกะมือปลาหมึกออกจากเอว เออ ไอ้ห่า ค่อยโล่งหูโล่งตาหน่อย ทำอะไรไม่เกรงใจกูก็เกรงใจสถานที่กันบ้าง
"นี่พี่ปัน พี่ปัน นี่เอก"
กูว่ามันคงไม่อยากรู้จักชื่อกูหรอกไอ้บูม มันอยากรู้ความสัมพันธ์ของกูกับมึงมากกว่ามั้ง? ไม่รู้ไอ้เด็กเวรนี่โง่หรือแกล้งโง่ เท่าที่ผมรู้มาคือไอ้บูมนี่ชอบตีมึนหลอกพี่ๆ พี่ชายสองคนของมันก็เชื่อกันเหลือเกินว่าน้องตัวเองสวยใสไร้มลพิษ
"จะไปหรือยัง? ไอ้บอมไปรอที่ห้องเฮียแล้ว"
เรื่องผู้หญิงผมเยอะก็จริง แต่ไม่เคยเสี่ยงเอาชีวิตไปแขวนไว้ที่ปลายตีนคนอื่น คติพจน์อย่างหนึ่งของผมคือคนมีแฟนแล้วไม่ยุ่งมาตลอด ไม่ใช่ผมเกิดพิศวาทไอ้หมวยหรอกนะ แต่ไม่ถนัดจริงๆถ้าจะต้องวิ่งหนีตีนใครเพราะพิษรักแรงหึง ผมเลยแสร้งทำบอกกลายๆว่าอย่านะเว้ย กูไม่ได้มายุ่งกับคนของมึง กูมาเพราะพี่ชายทั้งสองคนของเมียมึงต่างหาก
"ไปเลยๆ เอกเราไปก่อนนะ" มันหันไปยิ้มตาปิดให้ไอ้โหดแล้วเกาะแขนผม เล่นเหี้ยอะไรวะสัส! ถ้าผัวมึงมีปืนป่านนี้กูนอนอมลูกกระสุนไปแล้ว เห็นหน้ามันมั้ย! ผมตกใจ ตกใจมากเลยครับยิ่งตอนที่ไอ้บูมเอาหน้าตัวเองมาซบๆไหล่ เอาวะ ยังไงก็น้องเพื่อน กูจะมองมึงเป็นน้องชายขี้อ้อนของกูแล้วกัน ต่อให้กูจะเกิดเป็นลูกคนเดียวของตระกูลก็ตาม!
"เดี๋ยวผัวมึงได้ตามกระทืบกู ไอ้บูม"
พอเข้ามาในรถผมก็บ่น ไอ้หมวยไม่ทำหน้าสำนึกผิดตามระเบียบพาณิชยโชติ มันฉีกยิ้มทั้งๆที่หมากฝรั่งยังคาปาก
"เดี๋ยวบูมไปเยี่ยม"
"ส้นตีน! เดี๋ยวแม่งเข้าใจผิดจริง โดนทิ้งอย่ามาร้องไห้กูเห็น"
ไอ้บูมหัวเราะ มันเป่าลูกโป่งหมากฝรั่ง แล้วเอนตัวพิงเบาะ "ให้มันทิ้งบูมเหอะ..."
ห๊ะ?
ผมมองเสี้ยวหน้าของรุ่นน้องหนึ่งปี มันถอนหายใจทั้งๆที่ยิ้มอยู่ พี่มึงก็ดราม่า นี่มึงจะมาดราม่าใส่กูอีกคน? กูไม่ใช่กระโถนนะครับ
"เอกมันเป็นแฟนเก่าเพื่อนบูมน่ะ เหี้ยเนอะ เอาแฟนเพื่อนมาทำผัว"
เออ เหี้ย กูได้ข่าวว่ามึงรักเพื่อนยิ่งชีพ แล้วนี่อะไรวะ? สรุปคือกูหลอนไปเองว่าหลิวจะสร้างปัญหาให้บอมกับบูม แล้วบูมเนี่ยจะเป็นปัญหาให้กูกับบอมอีกทอดใช่ไหม? ที่จริงมึงไม่ได้มายด์กับเรื่องเพื่อนรัก เพื่อนตายห่าอะไรอย่างที่ไอ้บอมมันเป่าหูกูมาอย่างนั้นเรอะ?
"แล้วไปเอามันทำไม.." ผมข่มเสียงถาม
"บูมไม่ได้เอามัน มันเอาบูม" โถ.. ไอ้เด็กน้อย ไม่ต้องอธิบายกูละเอียด ดูหน้าก็รู้อยู่ว่ามึงอยู่ในสถานะผู้ถูกกระทำ ไอ้บูมหยุดเป่าลูกโป่งหมากฝรั่งแล้วพูดต่อ
"เห็นเลิกก็บเพื่อนบูมแล้วเฮิร์ท เลยไปกินเหล้าด้วย ที่ไหนได้เสือกวางยา ตื่นมาก็มีมันเป็นผัวซะงั้น"
มันเล่าเหมือนเรื่องตลก เหมือนไม่ได้แคร์ ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ ในสถานการณ์ที่ผมไม่รู้จะปลอบมันยังไงก็ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบบรรเทาความรู้สึกของมัน
"ไม่สบายใจทำไมไม่เลิกซะ"
"เลิกง่ายๆเลิกไปแล้ว ไม่ยื้อไว้เป็นเดือนๆหรอก บูมอยากกลับไปคุยกับเพื่อนแล้วเหมือนกัน" แสดงว่าทะเลาะกับเพื่อน พูดถึงตรงนี้มันเพิ่งดูหงอยลงนิดๆ แต่แค่นิดเดียวเท่านั้นครับตามันก็ลุกวาวหันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"เป็นแฟนกันนะ พี่ปัน"
"ฟัค!"
ผมตอบทันที ถ้ากูทำใจเรื่องแฟนมีหางได้นี่กูตกลงเป็นเมียผัวกับไอ้เน็ตไปแล้ว ไม่รอดมาถึงมึงหรอกครับไอ้หมวย บูมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สนุกห่าอะไรนักหนาก็ไม่รู้
"อะไรเล่า! พี่ปันดูออกจะแซ่บ บูมอยากจะลูบซิกแพคพี่จะแย่แล้ว ฮะๆ ล้อเล่น! ไม่ต้องทำหน้าโกรธก็ได้น่า"
อื้อหือไอ้บูม มึงล้อเล่นได้ซะกูอยากยกตีนขึ้นจากคันเร่งมาถีบมึงออกนอกรถมากครับ เอาเข้าไป แม่งหัวเราะไม่เลิก อย่าให้กูรำคาญมากเดี๋ยวจะเบรคเสียงหัวเราะด้วยประโยค 'มึงไม่อยากได้ผัวเพื่อนมาทำแฟนอีกคนหรอก' ให้เงิบไปซะเลย กวนตีนดีนัก
“แล้วนี่เฮียๆมึงรู้กันหรือเปล่าว่ามึงเป็นแบบนี้?” ผมถามตอนที่เลี้ยวรถเข้าคอนโด ถ้ามึงจะให้กูปิดหรือเตี๊ยมอะไรก็บอกกันก่อนปรมัตถ์ ถ้าหลุดแล้วกูไม่ช่วยมึงแก้ตัวแน่ๆ
“ก็ไม่ได้ปิดนะ แต่ก็ไม่ได้เล่าให้ฟัง แค่ป๊ากับม้ารู้ก็พอแล้วมั้ง”
ไอ้บูมข้ามขั้นมากครับ สรุปคือมันปรึกษาป๊าตั้งแต่แรกๆที่ตั้งกับผู้ชาย มันบอกว่าใช้เวลาหน่อยแต่สุดท้ายป๊าก็ยอมรับมันจนได้ ครอบครัวมันถึงจะจีนทั้งโคตร แต่ป๊ามันหลุดๆไม่ได้เข้มงวดเหมือนครอบครัวคนจีนทั่วไปเลยกลายเป็นโชคดีของไอ้ตี๋เล็กที่ไม่โดนไล่ออกจากบ้านข้อหาเป็นชายใต้ชาย(?)
“จะเล่าเหรอ?”
“ไม่ใช่เรื่องของกู กูไม่เสือกหรอก”
บูมมันยิ้ม รถจอดที่ลานชั้น5 ผมได้ยินเสียงปลดเบลท์ทันทีที่เลื่อนเกียร์ไปที่ตัวP และจากนั้นไม่นานสัมผัสหยุ่นชื้นก็แตะเข้าข้างแก้มผมรวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน
“น่ารักมาก (ยิ้ม) ถ้าพี่ปันเอาเรื่องบูมไปบอกเฮียนะ บูมจะประกาศให้รู้ทั้งหมดเลยว่าพี่ปันถูกบูมหอมแก้มแล้ว”
มันยังมีหน้ามาหัวเราะ...
ไอ้หมวยเดินตัวปลิว ใช้เสื้อชอปพาดบ่าลงจากรถ ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งอยู่พักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้
ไอ้เชี่ยบูม!!!!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 05
13/05/12
เฉลยยยยยยยยยยย
อนุญาตให้ :z6: ค่ะ
หักมุมนิดๆที่เดากันว่าเป็นบอม อย่าโกรธกันนะ :impress2: (อ้อน)
ตอนนี้ขอพักเรื่องเฮียกะเน็ตไว้มาเล่าถึงตัวละครลับที่ดูโผล่มาแบบไร้เหตุผลอย่างคุณชายปันซักนิด แหะๆ ฝากบูมที่เพิ่งเผยคาแรคเตอร์ตัวเองหลังจากพาร์ทก่อนๆมาแค่ชื่อและแว๊บไปแว๊บมานิดหน่อยไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ :กอด1:
สำหรับเฮียกับเน็ต ถ้างานไม่เยอะวันพุธคงมีมาลง มีคนคิดถึงมั้ยยย (ขอเสียงหน่อยย ย)
:pig4: :pig4:
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับคอมเมนต์และคนที่เข้ามาอ่าน ดีใจที่มีคนติดตาม แล้วเจอกันนะค๊าบบบ
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มๆๆๆ
เอาอีกๆๆๆ เอาปันเล่าอีก อิอิ
-
เห้ออออออออ หวงหรอปัน?
แล้วน้อง หมวยล่ะ? คู่ใครกันแน่
สับสน เยอะละ เริ่มมึน
-
แบบว่า หักมุม และคาดเดาไม่ได้ว่าใครจะคู่ใคร ยังไง
แต่งดีนะคะ ดูทุกคนมีบทบาท สามารถเป็นตัวเด่นได้หมดเลย
-
จะเอาเฮียกับเน็ต มาต่อเร็วๆน๊าาาาา ปันจะรักเน็ตบ้างไหมน้อออ สงสารเน็ตตตตตตต :m15:
-
o13 ชอบเรื่องนี้มากกกกกก ตอนแรกนึกว่าบูมเป็นผู้หญิง ^^
-
เพิ่งมาติดตามครับ
เชียร์ ปัน กับ เน็ต นะ
-
ปันคงไม่ได้รักเน็ตหรอกเนาะ ไม่งั้นเศร้าอ่ะ
ต่างฝ่ายต่างแอบรัก เพียงมีแค่คำว่า "ไม่กล้า" :m15:
-
โอ้.....วะ!!!!
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
-
คิดถึง ฮิ้ววววว ส่งเสียงแล้วนะ 5555
น่าส่งสารเน็ตอ่ะ โดนน้องบูมแย่งปันไปซะแล้ววว แต่ไม่เป็นไรยังมีเฮียบีมอยู่นะ 5555
มาต่อวันพุธให้ได้นะ จะรอ ^^
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เดาได้อย่างเดียว
มีหลายคู่ 55555
-
:3123:
-
อ่อ...เรื่องนี้มันมีสองคู่...ฮึ่ย....ลุ้นแปลกๆ
-
ชอบๆเอาคู่บูมอีก ชอบปัน โหดๆ เถื่อนๆ
-
หึ ขอให้เฮียบีมตามจีบเน็ตทีเหอะ อยากเห็นหมาหน้าหงายซักที
-
บีม ไม่ได้คู่กับ น้องเน็ต หรอกเหรอ? เอ๊ะยังไง ^^"
-
โอ๊ะ คนที่เน็ตชอบก็คือปันเองหรือเนี่ยยยย :a5:
รอคู่ เน็ต บีมต่อไป o13
-
สนุกกกกก~~!!!
-
ปัน - บูม อืมมม ก็ โอ นะ
เสียดาย แต่ ครั้ง แรก ของ บูม นี่ แหละ
-
แต่ละคนมีปมกันทั้งนั้นเลยอ่ะ
รักคนนู้น ห่วงคนนี้ หยอกคนนั้น
:really2: :really2: :really2: :really2:
-
มันเป็นไรที่ซับซ้อนแท้
เฮียบีมชอบเน๊ตจริงๆ
เน๊ตชอบปัน
ปันก็เหมือนหวงก้างเน๊ตอยู่ แต่ก็เหมือนมีใจให้บูม
บูมก็ชอบปัน หอมแก้มด้วย
สรุปมันซับซ้อนจริงๆ
แต่คิดว่า บีม คู่กับ เน๊ต
ปัน คู่กับ บูม
เป็นแค่การคาดเดา ผิดกราบขออภัย :กอด1:
-
มันเป็นไรที่ซับซ้อนแท้
เฮียบีมชอบเน๊ตจริงๆ
เน๊ตชอบปัน
ปันก็เหมือนหวงก้างเน๊ตอยู่ แต่ก็เหมือนมีใจให้บูม
บูมก็ชอบปัน หอมแก้มด้วย
สรุปมันซับซ้อนจริงๆ
แต่คิดว่า บีม คู่กับ เน๊ต
ปัน คู่กับ บูม
เป็นแค่การคาดเดา ผิดกราบขออภัย :กอด1:
คิดเหมือนกันเลย ..
ชอบปันอ่ะ ..อร๊ายยย :m1: :m1: :m1:
-
ตอนแรกตั้งใจมาอ่านเรื่องเฮียให้หายคิดถึง
แต่ตอนนี้รู้สึกว่า "ของใหม่" ก็น่าสนใจไม่ใช่น้อย ^^
-
ปันดูหวงก้างนะเนี่ย ไม่ค่อยเลยนะ บีมท่าทางจะชอบเน๊ตอยู่แล้วหรือเปล่า แต่ไม่รู้ตัวอะไรอย่างนี้ แล้วบูมจะยังไงต่อนะนั่น แต่บูมปันนี่มีแนวโน้มด้วยหรือเปล่า บอมจะอะไรนักหนา
-
ไอ้เอก วางยาน้องบูมไปเป็นเมียซะแล้ว
ปันจัดการเลยยย ย
-
คู่นี้ชอบปันอ่ะ :o8:
-
อ้าว เชร็ด ปันคะ แม่งก็หวั่นไหวกับเน็ตแต่ดันไม่ยอมเอา แต่ก็หวง โอ๊ย ไอ้บ้า เชียร์เฮียโว๊ย!!!!แต่เดี๋ยวถึงจุดหนึ่งมันต้องดราม่าแน่ โฮก!!! :z3:
บูมคะ เล่าได้ชิวโคตร แต่นั้นอ่ะดราม่าโคตรๆเลยนะคะ อ๊าค!!!
-
:angry2:ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง เน๊ตชอบปันหรอออ
ทำไมไม่เป็นเฮียบีมไปเลย ไหนๆ เฮียก็แอบลักหลับไปแล้วอะ
แต่ไหง พลิกได้ใจจริง น้องบูมกลายเป็นเมียเอก
แต่ชอบวิธีแนวเอกอะ มอมยา แล้วจับทำเมีย อิอิ :haun4:
-
ผลิกโพมาก อยู่ตาปันมาจากไหนก็ไม่รู้ โพล่มาเด่นเลย
อะไรๆก็ยังไม่แน่นอน แต่มาตามบุ้นต่อไปจ้า
-
แอบรัก แอบรัก ??????
เฮีย ----------> เน็ต ----------> ปัน --------------->บูม
<---------- <---------- <--------------
????? แอบมีใจ แอบรัก?
เหตุใดมันจึงวุ่นวายเช่นนี้ :really2:
ขอ เฮียเน็ต นะ :o8:
หรือถ้าจะหักมุม ก็ 3P :haun4:
-
ชอบโชติ
ดูแซ่บดี 5555
:-[
-
เชียร์เฮียบีม กันน้องเน็ต
น้องเน็ตได้เฮียบีมรับรอง.... :z1: :pighaun:
-
Friend's brother Brother's friend 06 ..แน่ใจ
[Net's talk]
ภายในห้องเรียนขนาดใหญ่ที่สามารถจุนิสิตได้ร่วมพันคน แถวหลังสุดซึ่งถูกจับจองไว้ด้วยไอ้ตัวขี้เกียจทั้งหลายแหล่ยังเว้นที่ว่างหนึ่งที่สำหรับคนมาสาย ผมแง้มประตูห้องเรียนให้เงียบเสียงที่สุดก่อนย่องไปด้านหลังที่มีโชติพงษ์นอนฟุบหน้ากับโต๊ะเลคเชอร์แบบไม่เกรงใจอาจารย์สักนิดอยู่
“โชติ อาจารย์เชคชื่อยัง?”
ผมสะกิด เจ้าของชื่อเงยหน้าตาปรือพยักเพยิดไปข้างหน้า แผ่นกระดาษสีขาวถูกส่งมาเป็นทอดๆแสดงว่าแถวหลังยังมีโอกาสได้เซ็นชื่อทันเข้าเรียน
“เออ เมื่อคืนเฮียไปนอนกับมึงเหรอ?”
ไอ้โชติถามมันค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ผมเพิ่งเห็นว่าชีทของมันคาอยู่หน้า24ทั้งที่สไลด์บนจอเปิดไปถึงหน้า35แล้ว มือหยาบของเพื่อนร่วมเอกเปิดชีทตามอาจารย์ จากนั้นก็เกยคางลงบนแผ่นกระดาษใบเดิมต่อ
“อืม ตัวมึงหนักสัด กูแบกกลับไม่ไหว”
“แล้วเป็นไงวะ?” โชติอ้าปากหาวหวอดเหมือนไม่สนใจ แต่ตาเยิ้มขี้ตาของมันกลับมองไม่กระพริบ ผมละหน่ายกับพวกมันจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกสงสัยกันสักที
“กูกลับก็นอน เฮียก็นอน เช้าตื่นมาก็ไม่อยู่แล้วคงมีงาน”
“อ้อเหรอ? ยังไม่คืบหน้าสินะ” มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจ พอดีกับกระดาษเชคชื่อไล่ส่งมาจนถึงด้านหลัง ผมรับมาเซ็นต์ชื่อตัวเองนอกจากนี้ยังปลอมลายเซ็นต์เพื่อนในเมเจอร์เดียวกันอีกสองสามคนที่ไม่เข้าเผื่อไปด้วย
“แล้วเย็นนี้มึงไปไหนหรือเปล่า?”
ที่จริงเป็นเรื่องที่ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเฮียจะมารับไปกินข้าวเย็นจนเจอโพสอิทหน้ากระจกที่เขียนด้วยลายมือชุ่ยๆว่า’ห้าโมง ที่เดิม’ ถึงได้ระลึกความโชคดีของตัวเองที่จะมีราชรถมาเกยรับไปทานมื้อเย็นฟรีๆตลอดช่วงที่ไอ้บอมนึกระแวงเฮีย แต่นั่นแหละครับ ด้วยความมีน้ำใจอย่างล้นหลามของผมเลยถือโอกาสนี้เผื่อแผ่ชวนเพื่อนที่ได้ตบเกรียนกันตั้งแต่ ม.ต้นไปเสวยสุขด้วย
“ว่าจะกลับไปนอน ถ้าไม่ติดว่าคาบบ่ายอาจารย์แม่งจำชื่อกูได้จะฝากมึงเช็คชื่อเลยด้วยซ้ำ ปวดหัวฉิบหาย”
มันเป็นอาการอย่างหนึ่งของคนแฮงค์ ผมเองก็เป็นบ่อยๆแต่ส่วนใหญ่เวลากินเหล้าจะหนักไปวันศุกร์ ถึงเมาปลิ้นแค่ไหนวันเสาร์ก็มีเวลาอืดได้อีกครึ่งค่อนวัน แต่เมื่อวานคุณบอมเสือกเฮี้ยนลากเพื่อนไปกินเหล้าทั้งๆที่วันนี้มีเรียนต่อ โชคร้ายตกเป็นของโชติพงษ์ที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเมาในปริมาณที่พอควร วันนี้สภาพมันเลยไม่ต่างจากซากศพเดินได้สักเท่าไร
“ทำไมวะ? จะชวนไปไหน? ตีดอทอีกอะเด่ะ”
“เปล่าเว่ย ไอ้เชี่ยบอมสั่งเฮียมันมารับกูไปแดกข้าว เลยลองถามดูเผื่อมึงจะสนของฟรี”
“ให้กูไปเป็นก.ข.ค. กองขี้ควายอะนะ? ถุย! ไม่เอาด้วยหรอก ไอ้บอมรู้เกรียนแตกอีก” ไอ้โชติรีบหนี ผมหัวเราะในลำคอ มองไปยังโปรเจคเตอร์หน้าห้องเรียนที่อาจารย์ใช้ปลายปากกาชี้สูตรที่ควรจำให้ตกเป็นเงา
“มึงดูรักกูจังเลยเนาะไอ้โชติ”อดไม่ได้ที่จะแขวะ โชติพงษ์หัวเราะ แคะขี้หูออกมาเป่าแล้วกระดิกตีนจนแตะหนีบของมันจะร่วงอยู่รอมร่อ ผมควงปากกาในมือฟังอาจารย์พูดบ้างหันมาคุยกับไอ้โชติไม่ให้มันหลับบ้างจนกระทั่งหมดคาบเรียน ไอ้โชติก็รีบสอดสมุดเปล่าที่มันว่างเปล่าตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ๆจนตอนนี้ที่ใกล้เทศกาลสอบมิดเทอมใกล้เข้ามาใส่ในกระเป๋าเสื้อชอป ปากกาที่พกทำเท่เหน็บไว้ตรงแขนเสื้อด้านขวา
“ไปกินข้าวโรงอาหารคณะมนุษย์กัน”
โชติพงษ์ชวนไปแดกซีฟู้ด ไม่ใช่sea foodที่แปลว่าอาหารทะเลนะ แต่มันหมายถึง see food อาหารที่บริโภคด้วยสายตา เรียนวิศวะแท้ๆ แต่โน่น กระแดะไปบริหารบ้าง บางทีก็ไปบัญชี มนุษย์ สังคม คือทุกคณะที่เค้าว่าสตรีเยอะ สถานที่นั่นโชติพงษ์ต้องไปเหยียบมาแล้วแน่นอน ถึงตอนเที่ยงคนจะเยอะ แต่ไอ้โชติมันเคลิ้ม และมีความสุขมาก ยิ่งเวลาที่ได้เข้าไปเบียดสาวๆซื้ออาหารมันยิ่งอิ่มเอมใจ วันนี้ก็เหมือนทุกครั้งคือมันเสนอตัวไปซื้อก๋วยเตี๋ยวได่ตุ๋นให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะพลางดูดน้ำมะพร้าวที่รสชาดเป็นน้ำเชื่อมใส่เนื้อมะพร้าวราคาสิบบาทให้เย็นชื่นใจสมกับที่ตากแดดตากลมข้ามคณะต่อคณะมาเพื่อให้ไอ้โชติฟินนาเร่ก่อนเข้าเรียนคาบบ่าย
“พี่เน็ต?”
เสียงใสๆนั่นเรียก ผมไม่ได้มีเพื่อนอยู่มนุษย์ครับ แต่เด็กผู้หญิงที่เดินเข้ามาหาผมนั่นสวยเสียจนแค่มองปราดเดียวก็สะดุดตาจำได้แม่นยำว่าเรารู้จักกันผ่านๆเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนในสถานที่อโคจรแห่งหนึ่ง
“ต้นหลิว?”
“จำหลิวได้ด้วย ดีใจจัง! มากินข้าวถึงนี่เลยเหรอคะ?”
“อ้อ ครับ เบื่อกับข้าวโรงอาหารวิศวะน่ะ หลิวมีโต๊ะหรือยัง นั่งด้วยกันไหม?”
ตอแหลล้วนๆครับ ผมน่ะแทบกินกับข้าววิศวะได้นับครั้งได้ ไอ้โชติมันชอบบอกว่ากินไม่ลง เห็นแต่พวกดำ บึก ถึกทึน สวมเสื้อยืดไม่ได้รีด ชอปไม่ได้ซัก กางเกงยีนส์ขาดวิ่นกับรองเท้าแตะหนีบแล้วจะอ้วก คือมันชอบด่าคนอื่นว่าทำให้โรงอาหารวิศวะไม่น่าดูชม แต่แม่งไม่เคยสำเหนียกตัวเองเลยครับว่ามันเองก็พาความเถื่อนมาแปดเปื้อนคณะสาวงามเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“หลิวนั่งกับเพื่อนอยู่มุมโน้นค่ะ พี่เน็ตได้เจอพี่ปันบ้างหรือเปล่า?”
ปันนภ มึงหาเรื่องมาให้กูแล้ว!! ผมยิ้มแหยให้สาวน้อยตรงหน้า จะส่ายหน้าก็กระดาก จะตอบรับก็ใช่เรื่อง
“หลิวพยายามติดต่อพี่ปัน แต่เนี่ยไม่ตอบวอทแอพเลย โทรไปก็ไม่ค่อยรับ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร”
มันหลอกฟันน้องแล้วทิ้งไงครับ นิสัยเหี้ยๆแบบนี้ผมรู้ดี พวกเพื่อนๆนี่ต้องตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้มันจนเอือมระอาแล้ว
“หลิวยืมโทรศัพท์พี่เน็ตโทรหาพี่ปันได้ไหมคะ?”
คือผมอยากตอบว่า’อย่าเลย’ มากครับ แต่เจ้าของมือขาวอมชมพูนั่นก็คว้าเอาไอโฟนสีขาวข้างๆแก้วน้ำมะพร้าวผมขึ้นไปแล้ว ปลายนิ้วเรียวเลื่อนปรื๊ดๆขณะที่ผมได้แต่มองตามตาปริบๆ
คือ... ชิบหายแล้วปันนภ เจอผู้หญิงทู่ซี้ขนาดนี้ผมก็ช่วยมันคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะหนียังไงไหว
“ฮัลโหล พี่ปัน นี่ต้นหลิวเอง อ้อ พอดีเจอพี่เน็ตเลยยืมโทรศัพท์โทรน่ะ เดี๋ยวนี้ไม่รับเบอร์หลิวเลยนะ”
อ่า... เป็นชุด ต้นหลิวบ่นยืดยาว ก่อนปิดท้ายว่าเย็นนี้ให้มารับที่คณะ จะได้ไปหาอะไรกินกัน ปลายสายคงตอบรับครับ เพราะไม่นานจากนั้นสาวงามก็ยื่นไอโฟนของผมคืนโดยที่ยังไม่ได้กดวางสาย
"พี่ปันขอคุยกับพี่เน็ตต่อค่ะ"
งานเข้ากูสิครับทีนี้ ผมยื่นมือสั่นๆของตัวเองไปรับไอโฟนที่แม่งหนักขึ้นกว่าเดิมสิบเท่าตัวมาแนบหู แค่พูดว่า "ฮัล..." ยังไม่ทันครบโหลเสียงคุณชายปันนภก็ลอยมาเย็นๆแล้วครับ
"สัดหมา!"
"กูขอโทษ.. กูปฎิเสธไม่ได้จริงๆ อย่าโกรธกูนะปันนภ"
"ไม่โกรธก็เหี้ยแล้ว ไอ้หมอมันเล่าให้มึงฟังแล้วไม่ใช่รึไงว่าต้นหลิวนี่ปัญหาใหญ่ของกูเลย"
"กูรู้ มึงจะด่าก็ไปด่าไอ้โชติโน่น มันลากกูมาแดกข้าวคณะมนุษย์" ผมไม่ได้โบ้ยนะครับ แต่ถ้าไอ้โชติไม่รบเร้าจะมา ผมก็คงไม่ซวยเจอน้องต้นหลิวแบบนี้หรอก
"เอาน่า น้องเขาก็น่ารักดี มึงก็เล่นต่อด้วยสักพักสิวะ"
"กูไม่อยากมีปัญหากับบูม ไอ้บอมมันรักน้องมันจะตายห่า"
"งั้นมึงก็คบกับหลิวจริงจังไปสิ แค่นี้ปัญหาก็จบ"
พูดไปนั่น ที่จริงผมไม่ได้รู้สึกอยากให้มันคบกับใครจริงๆหรอกครับ ทางปลายสายเองก็เงียบไปพักหนึ่งเหมือนกัน
"กูไม่เป็นแฟนกับคนที่กูไม่ได้รักหรอกสัด" อื้อหือ พูดจาพระเอกมาก แต่ดูการกระทำมึงสิครับ พ่อนักล่าพรหมจรรย์
"อยู่ไปก็รักกันเองน่า ดาวคณะเลยนะเว้ย แล้วยังไง เย็นนี้มารับน้องเขาหรือเปล่า เดี๋ยวกูกับไอ้โชติช่วยไปเป็นก้างให้ อ้อ กูลากสปอนเซอร์ไปอีกคนก็ได้นะ"
"สปอนเซอร์?"
"เฮียบีมไง ได้แดกของฟรี ได้หลีหญิง กูนี่มันเป็นของขวัญจากฟากฟ้าที่ประทานมาให้มึงจริงๆเนอะ"
ผมพูดติดตลก แต่ดูเหมือนคุณชายจะไม่ขำด้วย มันถอนหายใจลากเสียงยาวพรืดแล้วตอบเสียงนิ่ง "กูไม่ไป"
"เมื่อกี้มึงไม่ได้รับปากน้องว่าจะมาเหรอวะ?"
"ก็รับปาก แต่ตั้งใจจะไม่ไปตั้งแต่หลิวอ้าปากชวนแล้ว งานเยอะจะตายห่า เมื่อวานก็ไปแดกเหล้า รั้ว ม.กูไม่ได้ติดกับ ม. มึงนะครับ"
"เหี้ยเนอะ?" ผมหัวเราะ ปลายสายมันตอบ 'เออ!' ด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น "แล้วเรื่องเฮียของไอ้บอมนี่ยังไม่จบเหรอวะ? ทำไมยังไม่เลิกยุ่งกันอีก"
ปันถาม พอดีกับโชติที่ถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวมาวางตรงหน้า น้ำซุบแม่งจะหกราดกูแล้ว คือตาช่วยมองภารกิจที่ทำก่อนจ้องเข็มมหาลัยที่ปักบนอกสาวๆจะได้ไหมวะ?
"กูไม่รู้แม่ง คือจะให้กูช่วยสืบ พอกูได้คำตอบว่าเฮียไม่ได้เป็นเกย์แม่งก็ไม่เชื่อ ไม่รู้แม่งจะรอให้เฮียได้กับกูจริงๆถึงจะยอมเลิกราล่ะมั้ง"
"งี่เง่า" ปันมันเข้าใจผมมากครับ โอย น้ำตาจะไหล ซาบซึ้งจริงๆที่มีคนมองว่าที่ไอ้บอมกัดพี่มันไม่ปล่อยนี่เป็นการกระทำที่งี่เง่าสุดๆไปเลยเหมือนผมด้วย
"มึงไปแดกข้าวเถอะ กูจะเข้าเรียนแล้ว แค่นี้นะ"
พอปันตัดสาย ผมเลยหยิบตะเกียบขึ้นมาจัดการบะหมี่ในถ้วย ถึงจะเกร็งปากพยายามทำเป็นกินเนียนๆแล้ว ไอ้โชติก็ยังขมวดคิ้วถาม
"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรของมึง?"
SLK เป็นรถที่ไม่ได้พบเจอง่ายๆในมหาวิทยาลัยผม นิสิตส่วนใหญ่อาศัยเดินทางด้วยรถรางใน ม.มากกว่าขับขี่เข้ามาเพราะที่จอดหายากยิ่งกว่าหาชายแท้ในคณะมนุษย์ ดังนั้นพอผมเดินลงมาจากตึกเรียน จึงสังเกตรถหรูของเฮียบีมได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้ถึงจะเป็นห้าโมงเย็นแล้วแดดก็ยังแรงอยู่ ดังนั้นสุดหล่อมันเลยไม่ลงมารอเจิดจรัสข้างรถเหมือนวันก่อน
"เชื่องดีเนอะเฮีย"
ประโยคแรกที่ผมทักไอ้ตัวโตข้างๆ วันนี้มันเปลี่ยนแว่นจากสีดำสนิทมาเป็นเรย์แบนสีชาให้ผมเห็นลูกกะตานิ่งๆของมันได้แล้วครับ
"อะไรของมึง?"
"ก็มารับไปกินข้าวทุกวันเนี่ย ไอ้บอมแม่งคูลมาก สั่งอะไรได้อย่างสั่ง"
"โชคดีของมึงเพราะช่วงนี้กูว่างเหอะ เดือนหน้าเปิดกองหนังเรื่องใหม่กูไม่ได้มีเวลามาเลี้ยงข้าวมึงเหมือนตอนนี้แล้ว" ผมหัวเราะ เอื้อมมือไปเร่งแอร์ ร้อนชิบหาย
"วันนี้กูจะเอาคอมไปซ่อม หาอะไรแดกในห้างแล้วกัน"
"ฮะจิบัง!" อยากมากครับ คิดถึงชาชูเมนกับเกี๊ยวซ่าสุดๆ คือตัวผมน่ะชอบกินมากแต่ไอ้เพื่อนชายทั้งหลายแหล่มักจะปฏิเสธที่จะกินของจำพวกเส้น มันบอกไม่ระคายกระเพาะมันกินเข้าไปแล้วเปลืองตังค์เปล่าๆ ได้โอกาสที ผมเลยผูกขาดข้อเสนอ ไม่ได้เผด็จการนะ เฮียบีมชอบตามใจคนอยู่แล้ว
รถเคลื่อนออกจากมหาลัยตอนห้าโมงนิดๆ แต่กว่าจะเอาคอมไปเข้าศูนย์ กินฮะจิบัง จนสุดท้ายเฮียไปสอยชอคโกแลตร๊อยซ์ของดีจากญี่ปุ่นมาก็ปาไปเกือบสองทุ่ม ผมนั่งถือชอคโกแลตสามกล่องมูลค่าหลักพันอยู่บนตักแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าไอ้พวกนี้รสชาดมันต่างจากชอคโกแลตทั่วไปยังไงถึงได้แพงเอาๆ
ท่าทางสงสัยใคร่รู้ของผมทำให้เฮียเหลือบตามองหลายครั้งขณะขับรถ ก่อนพูดอย่างเหลืออด
"บูมมันชอบ พรุ่งนี้กูจะกลับบ้านเลยซื้อไปฝากมันกับบอม เหลืออีกกล่องถึงห้องก็แกะชิมดูเผื่อจะชอบ"
ก่อนที่เฮียจะไปส่งผมกลับหอ มันขออนุญาตเอาชอคโกแลตทองคำของมันไปเก็บที่ห้องก่อน ลาภปากก็คราวนี้ที่ผมจะได้ไปแกะกล่องของมันตอนอยู่ที่คอนโดล่ะครับ
"ซื้อที่ญี่ปุ่นจะถูกกว่า ตกกล่องละ285บาทเอง"
กูก็ว่าแพงอยู่ดี ถ้าแดกแล้วรสชาดแม่งเหมือนเฮอร์ชี่เซเว่น จะลงไปขำให้ฟันร่วงเลย
ไม่นาน ผมก็ได้แกะกล่องชอคโกแลตทองคำที่ว่าบนโซฟาหนังสีดำด้าน รสที่ผมเลือกมาเป็นร๊อยส์บานาน่าเพราะเฮียจะเก็บรสนมทั้งสองกล่องไว้ให้บูมกับบอมพรุ่งนี้ ในกล่องกระดาษ มีช้อนเล็กๆสำหรับงัดชอคโกแลตในถาดพลาสติกไว้กินด้วย ดีไซน์ค่อนข้างแปลกตาสำหรับผม แต่หน้าตาจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ มันสำคัญตอนแตะปลายลิ้นแล้วกลืนให้กระเพาะย่่อยต่างหาก ผมไม่รอแล้วครับ ใช้ช้อนที่ว่านั่นจิ้มเนื้อชอคโกแลตมุมซ้ายล่างชิมก่อนเป็นอันดับแรก
....กูรู้แล้วว่าทำไมถึงแพง....
พออมเข้าไปแล้วแม่งละลาย ละลายในปาก กลิ่นกล้วยก็หอมขึ้นจมูกจนผมแทบสลายร่าง อร่อยสมราคาครับ แต่ราคาขนาดนี้ต่อให้อร่อยแค่ไหนกูก็ไม่ซื้อกินเองหรอก
เจ้าของห้องหันมายิ้มตอนที่ผมเริ่มกินชอคโกแลตในกล่องต่ออย่างตะกรุมตะกราม เฮียบีมนั่งลงข้างๆผมบนโซฟา ใช้แขนข้างหนึ่งวาดวางไว้บนพนักพิงเบื้องหลัง จ้องมองซีรีส์ฝรั่งบนจอLED ทีวีรุ่นใหม่ของตัวเองไปเรื่อย
"ซกมก"
เฮียพูดทั้งๆที่จ้องทีวีอยู่ ผมเลิกคิ้วบางๆของตัวเองขึ้นเล็กน้อยก่อนสายตาคมของอดีตนายแบบจะหันมามองหน้าผม
"กินยังไงเลอะแก้ม"
นิ้วกลางของเฮียนิ่มมาก นิ่มเหมือนมือผู้หญิงเลยตอนที่เกลี่ยคราบสกปรกออกจากแก้มผม ก้อนสีดำๆขนาดเม็ดเท่าถั่วเขียวบนปลายนิ้วใหญ่นั่นไม่บอกก็รู้ว่าเป็นชอคโกแลต ที่ผมอยากจะขำคือท่าทางตอนนี้เหมือนเฮียโอบผมเอาไว้ด้วยแขนข้างขวา ส่วนข้างซ้ายก็เปื้อนชอคโกแลตอยู่ คือถ้าแม่งเป็นในละครน้ำเน่า เดี๋ยวพระเอกแม่งต้องดูดนิ้วตัวเองแล้วนางเอกในอ้อมแขนนี่ต้องเขินอายฉิบหายแน่ๆ เรื่องแบบนี้แม่งเบสิคจนคนดูอ่านเกมส์ออกกันตั้งแต่ปี38แล้ว
แต่เอ๊ะ?... สภาวะตอนนี้ ถ้าคนที่เป็นพระเอกคือเฮีย....
ม่ายยยยยยยยยย!!!!
ก่อนที่เฮียบีมจะเอานิ้วตัวเองไปเลียให้ผมเขิน ผมเลยคว้าหมับเอาที่มือใหญ่แล้วดูดคราบชอคโกแลตบนมือ เจ้าของนิ้วเบิกตากว้างค้างสนิท หน้าหล่อๆของเฮียบีมตื่นตกใจ หึ.. คิดเหรอครับว่าผมจะเป็นนางเอกให้ ถ้าคู่กับมึงกูต้องเป็นพระเอกโว้ยเฮีย! หึหึ
ผมกระหยิ่มยิ้มในใจได้ไม่นาน เฮียบีมก็ค่อยๆเหลือบตาไปมองกระดาษทิชชู่บนโต๊ะราวกับว่า ที่จริงกูตั้งใจจะเอาทิชชู่มาเช็ด ไม่ได้ดูดเองหรือให้มึงดูดหรอกนะ ทำให้ผมชะงัก...
กูพลาดใช่ไหม?
คนที่นิ่งค้างไปเมื่อครู่เริ่มเผยยิ้มปีศาจ มือที่วางอยู่บนพนักพิงโซฟายาวเลื่อนมาจับท้ายทอยของผมแน่น ขณะที่มือที่ผมอมนิ้วกลางของมันอยู่ค่อยๆดึงเข้าออก
อย่าสิสัด! เดี๋ยวน้ำลายหก!
อยากจะด่ามันไปอย่างนั้น แต่ผมก็ทำไม่ได้ ปากที่อมปลายนิ้วเอาไว้ต้องดูดตลอดโคนจรดปลายเพราะกลัวน้ำลายจะเยิ้มติดมือที่อยู่ไม่นิ่ง ชักเข้าออกในปากให้ผมโมโหเล่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะดึงออกมาแล้วแทบที่ด้วยอย่างอื่น...
ผมเห็นหน้าเฮียชัดมาก.. เวลาที่กระพริบตายังรู้สึกว่าขนตาตัวเองสัมผัสที่หน้าของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
5.3 วินาที
ผมค้างไปราวๆ5.3วินาทีหลังจากปากตัวเองถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย กลีบปากเข้มดูดดึงขบเม้ม มันหายใจเป็นปกติขณะที่ผมยังกลั้นหายใจตอนที่ถูกจูบ ใช่ครับ ผมกำลังถูกจูบ!
ไหนมึงบอกว่าไม่ใช่เกย์ไงไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ทันทีที่ได้สติ แขนที่งอเข้าแนบกับแผ่นอกก็เริ่มอยู่ไม่สุข ดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดไอ้เกย์สักพักจนมันได้ดูดปากผมสมใจแล้วถึงยอมปล่อยออก ถูกขบเม้มจนเจ็บไปทั้งปาก ไอ้เฮียหัวเราะหึมองผมที่หอบโกยเอาอากาศเข้าปอดถี่ๆก่อนใช้ปลายนิ้วตัวเองเกลี่ยผมที่ปรกลงมาบนใบหน้าของผมขึ้นไปทัดหู ตากึ่งตี่กึ่งโตสีดำสนิทมองจ้องผมวาววับ เฮียเป็นคนขาว ไม่ได้ได้ขาวแบบไอ้บอมที่กระดำกระด่างกร้านแดดกร้านลม แต่เพราะขาวเนียนสุขภาพดีแบบคนดูแลตัวเองผิวเฮียจึงยิ่งตัดกับปากอิ่มมันเลื่อมด้วยน้ำลายที่ไม่รู้ว่าเป็นของผมหรือมันอย่างเห็นได้ชัด
ผมตวัดหางตามองมันควับ สีหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนนี่เตี่ยพวกมึงสอนกันมาใช่ไหม โกรธ! ผมโกรธไอ้บีม พาลไปถึงไอ้บอมที่แม่งส่งผมมาอยู่ที่ตรงนี้ เสียเฟิร์สคิสไปให้ตัวผู้ด้วยกันโดยที่ตัวเองสู้อะไรมันไม่ได้เลยแบบตอนนี้!
"อะไร มองกูอย่างนั้นทำไม?"
"ยังจะให้กูพูดอีกเหรอ! เหี้ยบีม! มึงบอกว่ามึงไม่ใช่เกย์!"
"ก็ไม่ใช่" ไอ้สัตว์ อย่ามาซึนใส่กู
"ไม่ใช่แล้วมาจูบกูทำไม!"ผมตวาดถามมัน ถดตัวหนีไปจนชิดมุมโซฟา
"มึงก็บอกมึงไม่ใช่เกย์ มึงยังชอบผู้ชายด้วยกันได้เลย" ยอกย้อนกูอีก ผมกัดปากล่างของตัวเองแน่นโมโห ด่าก็ไม่ได้ เถียงก็ไม่ชนะ ล้มกระดานกลับแม่งเลยดีกว่า แต่พอก้าวขาลงจากโซฟาก็เสือกมีเสียงแผละ!
วันนี้วันอัปโชคของกู!!!!
กล่องชอคโกแลตทองคำร่วงไปบนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่ทำให้ผมรู้ตัวว่ารู้ว่ามันหล่นอยู่บนพื้นก็เพราะตีน.. ใช่ครับ ผมเหยียบไอ้ร๊อยส์ราคาห้าร้อยนั่นลงเต็มๆตีน เนื้อชอคโกแลตเหลวซึมผ่านช่องระหว่างเส้นใยของถุงเท้าสีดำขึ้นมาสัมผัสผิวเนื้อ เชี่ยแม่ง! หงุดหงิด! ไอ้ชอคโกแลตอร่อยไม่รู้ลืมนี่ทำผมหงุดหงิดได้อีก!!
"ซุ่มซ่ามว่ะ ถอดถุงเท้าออกแล้วเขย่งไปล้างตีนในห้องน้ำเลยไป"
ไอ้บีมมันสั่งเสร็จสรรพแล้วลุกไปในครัว คงหยิบผ้าขี้ริ้วมาทำความสะอาดนั่นแหละครับแต่ผมไม่สนใจหรอก ถอดถุงเท้ากองๆไว้กับซากกล่องแตกๆของชอคโกแลตแล้วก็โดดเหยงๆกระต่ายขาเดียวไปล้างเท้าในห้องน้ำด้วยอารมณ์บูดๆ พอออกมาเจ้าของห้องก็ทำความสะอาดพื้นห้องเรียบร้อย ยืนกอดอกพิงผนังห้องมองล้ออยู่ได้
"ยิ้มหาเตี่ยมึงเหรอ!"
คนถูกตะคอกใส่ไม่ตอบ ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากได้คำตอบหรอกครับว่าไอ้ตัวสูงนี่จะยิ้มหาเตี่ยมันจริงๆหรือเปล่า ไอ้บีมเอาสองมือที่กอดอกอยู่ล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง หล่อ ตาย ห่า!
"เอ้า ทีแบบนี้มาหงุดหงิด แล้วเมื่อกี้มึงจะยั่วกูทำไม?"
ห้ะ?
นี่ผมยั่วมึงตอนไหนครับเฮีย
โอเค ผมพลาดท่า! ก็ตอนนั้นมันกลัวนี่หว่า ใครจะไปรู้ว่ามึงเป็นเกย์ คือกูก็ไว้ใจเต็มที่เลยยอมเล่นๆตามเกมส์ไอ้บอมมันไป สมใจน้องชายมันก็คราวนี้ มีพี่เป็นเกย์ตามความปรารถนาสูงสุดของแม่งแล้ว พอกันทีภารกิจห่าเหวที่มันจะสั่งพี่มันเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาให้ใจสั่นหวั่นไหวไปกับความใกล้ชิดเพื่อจะพิสูจน์ว่าต่อให้อยู่ใกล้ผู้ชายซึ่งมีฟีรอโมนกับหนุ่มๆด้วยกันแรงกล้าอย่างผมแล้วจะไม่รู้สึกอะไร เพราะมันไม่ใช่ กูรู้แล้วไอ้บอม พี่ชายมึงนี่แม่งไบเซ็กชวล!
"จะกลับแล้วเหรอ?"ไอ้บีมถามพอเห็นผมเดินไปหยิบเสื้อชอปที่พาดอยู่บนโซฟา ผมไม่ตอบเดินผ่านหน้ามันไปเฉยๆแต่ก็ต้องกระตุกจนเกือบล้มตอนที่ถูกคว้าไหล่เอาไว้
"ไม่เอาน่า จะงอนอะไรกู"
"ไม่ได้งอน"
"ทำหน้าเป็นตูด"
"เห็นแล้วมึงอยากล่อรึไง?" มันหัวเราะ กูด่ามึงอยู่ สัส! แต่เสือกอารมณ์ดีใส่กูนะคุณเฮีย ผมสะบัดไหล่ออกจากมือมันแล้วเดินไปสวมรองเท้าผ้าใบทั้งๆที่ไม่มีถุงเท้า ตีนจะเหม็นก็คราวนี้แหละ ช่างแม่ง ไม่สนใจแล้ว
"กลับก็กลับ เดี๋ยวกูไปส่ง"
"ไม่ต้อง!"
“เน็ต อย่าดื้อ กูรับปากบอมมาแล้วว่าจะช่วยดูแลมึง”
“ไม่ต้องมายุ่งกับกู!”
ถึงจะตวาดใส่มันแบบนั้น สุดท้ายผมก็มานั่งหน้าหงิกอยู่ในเมอร์ซิเดสคันเก่งของไอ้บีมอยู่ดี บรรยากาศในรถเงียบๆตึงๆ อาจเป็นเพราะผมยังโกรธมันอยู่ทำอะไรแม่งก็ขัดหูขัดตาไปหมด ขนาดเมื่อกี้เฮียเปิดวิทยุแล้วเพลงคืนนี้ขอหอมของโป้ โยคีย์เพลบอยขึ้น ผมยังโกรธจนมันต้องรีบปิดเพลงให้ผมฟังเสียงหึ่ง หึ่งของแอร์รถแทนเลยครับ
"พรุ่งนี้ไม่มีเรียนใช่ไหม?"
ผมไม่มองหน้ามัน ไม่ตอบคำถามด้วย ตากลมๆของตัวเองเบือนไปนอกกระจกรถ ทัศนียภาพสีสว่างเพราะแสงไฟนีออนตามร้านค้าริมทางกำลังบอกว่าผมต้องทนอยู่ในบรรยากาศมาคุแบบนี้อีกไม่ถึงอึดใจแล้วก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมานิดๆ เสียงเฮียบีมถอนหายใจยาวก่อนจะวางมือแหมะลงบนหัวสีส้มแดงของผม
"จะให้เฮียทำยังไงถึงหายงอนเนี่ย หืม? หัวแดง"
"ตาบอดสีรึไง สีส้มเว่ย"
ภาพของเฮียบีมสะท้อนในกระจก ตาของมันไม่ได้มองถนนแต่กำลังจ้องเสี้ยวหน้าของผมอยู่
"ส้มก็ส้ม เออ ไอ้บอมบอกแถวหอเรามีร้านนมสดที่เคยพามันมากินใช่ไหม? เฮียชวนมันมาหลายรอบแล้วมันยังไม่ว่างสักที วันนี้เน็ตพาเฮียไปกินหน่อยได้ไหม?"
แหม พูดเพราะแล้วยังเอาของกินมาล่อ ใครจะคล้อยตามมึงครับเฮีย
"ร้านข้างทางก่อนถึงแยกน่ะ เอารถไปจอดที่หอผมแล้วค่อยเดินออกมาก็ได้ นมสดน่ะเฉยๆ ไอ้บอมบอกอร่อยเพราะมันจ้องจะกินนมลูกสาวอาแปะที่ขายอยู่มากกว่า"
ไม่ใช่แค่ไอ้บอมหรอกครับ ร้านนี้ขึ้นชื่อว่าลูกสาวสวย ตอนปีหนึ่งไอ้โชติมันมากินหนมปังสังขยาที่นี่ทุกวัน เสียก็ตรงที่อาหมวยนั่นแต่งตัวเสียมิดชิดสุดท้ายไอ้โชติมันเลยเลิกราไปส่องสาวๆที่เขาเปิดอกเปิดใจกันเต็มที่ในร้านเหล้าดีกว่า ไอ้โชติว่านอกจากได้มองเต็มตา ดีไม่ดีจะได้จับเต็มมืออีกด้วย
(ต่อด้านล่าง)
-
"นมสดเย็นสอง ขนมปังสังขยาหนึ่ง.."
อากาศวันนี้ร้อนอบ เหมือนฝนจะตกแต่ก็ไม่ตก อากาศแบบนี้ใครบ้าจี้สั่งนมร้อนมาลวกปากได้แม่งไม่ขาดก็เกินแน่ๆ ผมหันไปสั่งอาหมวยที่มารับออเดอร์แล้วท้าวแขนกับโต๊ะสังกะสีสีแดงผุๆริมทาง โชคดีของเฮียที่วันนี้ยังพอมีที่นั่งว่างสุดท้ายให้มันมานั่งชิมนมสดที่ถูกใส่ไฟว่าเลิศรสนักหนา
"คนเยอะเหมือนกันนะ"
เกือบ90%ของคนที่เดินขวักไขว่และนั่งจุ้มปุ้กตามโต๊ะริมทางเป็นนิสิต มากับแฟนบ้างเพื่อนบ้างตามประสา แน่ล่ะก็ร้านค้ามันอยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยซะเก้าสิบองศาเป๊ะขนาดนี้ ไอ้พวกที่เดินผ่านไปผ่านมาผมก็คุ้นตาดี ส่วนใหญ่เป็นเด็กหอแถบๆนี้กันทั้งนั้น อย่างผู้หญิงน่ารักๆสองคนที่กระซิบกระซาบแล้วหันมามองเฮียที่นั่งโต๊ะถัดไปจากผมนั่นเคยเห็นบ่อยๆตอนขึ้นลิฟที่หอ เหมือนจะพักอยู่ชั้นสาม
"ตั้งแต่เลิกกับเจ้ทรายนี่เฮียคุยกับใครอยู่ปะ?"
มันเป็นคนหล่อ ไม่อยากจะพูดบ่อยเน้นย้ำอะไรให้เหลิงหรอกครับ แต่พอเห็นสาวๆมองมาแล้วก็อดคิดไม่ได้ คนอย่างเฮียบีมจะมีคนเข้าหาตั้งเท่าไรต่อเท่าไร เมื่อก่อนตอนมัธยมบอมมันเอามาเล่าให้ฟังบ่อยๆว่าเฮียกับเจ้ทรายชอบทะเลาะกันเรื่องสาวๆ ทั้งๆที่เฮียไม่ใช่คนเจ้าชู้แต่หน้าตาดึงดูดจนมีสาวเจ้าเข้าหาบ่อยจนเมียหลวงที่มีดีกรีขนาดนางแบบFHMยังปรอทแตก แล้วนี่อิสระฟรีดอมแล้วจะไม่ออกบินร่อนไปกับสุภาพสตรีหน้าตาดีกันบ้างหรือไง
"ไม่แน่ใจว่ะ"
หือ? นี่จีบใครอยู่รึเปล่ามึงยังไม่รู้ตัวเลยเหรอครับเฮีย ตลกละ ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นมุกนะ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นคิ้วเฮียบีมขมวดเข้าหากันนิดๆแล้วก็เชื่อว่ามันคงสับสนอะไรสักอย่างจริงๆ ก็อย่างว่า กับแฟนเก่าที่คบกันมานานเพิ่งเลิกกันได้ไม่เท่าไรจะมีคนใหม่ก็คงกระไรๆอยู่ ถึงจะเบื่อแล้วแต่ผมเชื่อว่าในความสัมพันธ์ของคนมันต้องมีเยื่อใยโยงกันไว้บางๆบ้างแหละ
นมสดเย็นกับขนมปังสังขยามาเสิร์ฟที่โต๊ะ เฮียหยิบหลอดสีใสขึ้นมาคนๆน้ำแข็งในแก้วทำท่าเหมือนคิดอะไร เท่ห์เหี้ยๆ ต่างกับผมที่พอเสือกแก้วมาวางตรงหน้าได้ก็ดูดจื๊ดให้ความเย็นพุ่งขึ้นสมองก่อนได้สัมผัสรสนุ่มลิ้น กลิ่นหอมขึ้นจมูกเสียอีก
"ที่จริงเฮียก็ดูรักเจ้ทรายจะตายชัก เลิกไมวะ?"
ผมไม่ค่อยเห็นเฮียยิ้ม ถึงตอนนี้ปากมันจะยิ้ม แต่ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ยิ้ม คนที่นั่งตรงข้ามผมเงียบไปครู่หนึ่ง ดูดนมเย็นขึ้นจากแก้วทำท่าเหมือนไม่ตอบแต่สุดท้ายมันก็ตอบ แค่โชคร้ายที่มันเสือกตอบผมด้วยคำถามที่ตัวเองไม่รู้จะบอกกับมันว่ายังไง
"มึงรู้มานานแค่ไหนว่าบอมชอบทรายแก้ว?"
หืมมมม???
อยากจะหัวเราะ ฮะฮะ แล้วเกาต้นคอ จะให้กูพูดจริงเหรอ? โอยไม่นะ ถ้าต้องสารภาพกับเฮียนี่ไอ้บอมฆ่าผมตายแน่ๆ แต่พอสบสายตาแข็งกร้าวผมก็พอรู้สถานะตัวเองว่ายังไงก็คงหนีไม่พ้น แถสิครับ ใครจะคายความลับของเพื่อนง่ายๆ
"โอย มันก็ชอบมานานแหละ บูมก็ชอบ ผมก็ชอบ เจ้ทรายน่ารักออก คุยครั้งแรกก็ชอบเลย" แต่ถ้าเฮียลองพูดขนาดนี้ ที่ผมแถจนสีข้างถลอกไปก็ไม่มีความหมายหรอก เฮียรู้หมดแล้วแน่ๆว่าบอมคิดยังไงกับเมียมัน ไม่ต้องรอหมอลักษณ์มาคอนเฟิร์มหรอก ตอนนี้ผมก็ตอบได้แล้วว่า'เหตุผล'ที่เฮียบอกไม่ได้ว่าทำไมถึงเลิกกับเจ้ทรายน่ะ มันคืออะไร ถ้าพูดออกมาไอ้บอมก็หมา จะดันทุรังคบทำเป็นไม่รู้เรื่องหมาๆของไอ้บอมต่อก็ลำบากใจเอง ลองคิดดูสิครับถ้าวันนึงเฮียกับเจ้เกิดแต่งงานกันขึ้นมา ไอ้น้องเจ้าบ่าวนี่มันจะรู้สึกยังไงตอนไปรดน้ำสังข์
"เฮียรู้ได้ไง?"
จำนนครับ ในเมื่อแถไม่ได้ก็ชนแม่งเลยแล้วกัน อย่างน้อยถ้าผมจะโดนไอ้บอมด่าว่าช่วยอะไรมันไม่ได้ก็จะมีความดีความงามไปบอกมันสักหน่อยว่ามันไปพลาดอีท่าไหนถึงโง่ให้เฮียรู้ว่ามันทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่
"เดือนก่อนทรายไปหาทีบ้าน วันนั้นกูอยู่กองดึก พอกลับไปได้ยินเสียงมันล้งเล้งทะเลาะอะไรกันบนห้องก็เลยขึ้นไปดู แต่ตอนกูไปถึงเงียบเสียงกันทั้งคู่แล้ว"
เฮียบีมถอนหายใจ จิ้มขนมปังนุ่มๆที่ถูกอุ่นจนควันลอยฉุยลงบนสังขยา ทำท่าเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร ถ้าจากที่เล่าก็คงทำใจมาระยะหนึ่งก่อนบอกเลิกแล้ว
"ไอ้บอมมันจูบหน้าผากทรายแล้วก็กอดกันร้องไห้.. ดูยังไงกูก็ตัวประกอบ หรือไม่ก็ตัวโกงชัดๆ ถอยดีกว่าว่ะ"
ผมคิดมาตลอดว่าบอมแม่งเป็นพระรอง แต่ผิดถนัด พระรองตัวจริงมันกำลังนั่งจิ้มขนมปังเข้าปากตัวเองเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอยู่ตรงนี้ต่างหาก คือผมไม่ใช่พวกตั้งคติรักแท้คือแย่งชิง รักไม่จริงคือเสียสละหรอกนะ แต่อย่าโลกสวยกันหน่อยเลย เห็นๆกันอยู่ว่าไอ้พวกดีๆยอมถอยออกมานี่แม่งไม่เคยได้เป็นพระเอกหรอก ต้องอย่างปันนภโน่น เหี้ยๆแบบนั้นแหละเหมาะแล้วกับบทพระเอก จะหนังไทย เกาหลี ญี่ปุ่น สุดท้ายมันก็เหมือนกันหมด ระยำแค่ไหนถ้าบทจะให้เป็นพระเอก มันก็ได้นางเอกไปทุกครั้งนั่นแหละครับ
อยากจะขำก็ขำไม่ออก แต่บทพระเอกของปันนภ ผมก็นึกหน้านางเอกให้คนอย่างมันไม่ออกจริงๆ
"ว่าแต่มึงเหอะ ไม่ตอบกู 'มัน’ของมึงเนี่ย"
เสือกนึกขึ้นมาได้อีกแล้ว เฮียนี่ก็อะไรนักหนา ตลอดชีวิตที่ผ่านมานี่ไม่เคยมีใครไล่บี้เรื่อง'มัน'ขนาดเฮียเลยสักครั้ง แล้วก็อีกนั่นแหละ ไม่มีใครเคยเดาถูกว่า'มัน'ของผมเป็นใคร นอกจากเฮียที่เอาใจผมหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มตอนมันถามซัดหน้าผมเมื่อวานเหมือนกัน
"พอเลย จะอยากรู้อะไรนักวะ"
"เอ้า กูก็ต้องรู้ไว้ดิ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง"
ห้ะ? แล้วมึงจะไปสู้รบปรบมือกับใครคับเฮีย ผมเงยหน้ามองไอ้คนพูดจาไม่รู้เรื่อง มาอีกแล้วครับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มกับตาเจ้าเล่ห์ๆของมันเนี่ย เดี๋ยวก่อนนะ เฮียมันเคยเป็นผู้ชายในอุดมคติของผม เฮ้ย ไม่ใช่ว่าผมจะพิศวาสอะไรมันนะครับ แต่หมายถึงมันเป็นคนที่ดูแล้วให้ความรู้สึก 'ดูดีเหี้ยๆ' ในสายตาผู้ชายด้วยกัน ไอ้บอมเองยังพยายามเก๊กขรึมเหมือนพี่ชายมันเลย แต่ก็ได้แค่พยายามครับ มันเกรียนแตก ส่วนไอ้บูมนี่ก็มีพี่ชายตัวเองเป็นสเป๊คชายในฝัน เรื่องไอ้บูมเป็นเกย์น่ะเหรอ? มันไม่ได้บอกหรอกแต่ผมดันจับไต๋ได้ตั้งแต่วันรับน้องเลย มันร้ายมองหนุ่มๆตาวาววับ ลุคของมันดูจากภายนอกจะออกแนวน่ารักๆ ซนนิดๆพอเป็นกระสัย แต่บุคลิคแบบนั้นมันมีเอาไว้หลอกออเซาะพี่ชายทั้งนั้น นึกถึงตรงนี้ ผมก็รู้แล้วแหละครับว่าบูมกับเฮียบีมเหมือนกันตรงไหน
อย่าไปมองมันแค่ภายนอกเชียว! จากที่เคย 'เท่ห์เหี้ยๆ' ในสายตาผม ไอ้คนตรงหน้าแม่งเหลือแต่คำว่า 'เหี้ยๆ' อย่างเดียวแล้วครับ
"กูว่าตอนนี้กูแน่ใจแล้วว่ะ"
แน่ใจ? แน่ใจอะไรวะ ผมโคตรมั่นใจเลยว่าตอนอยู่รวมกันกับพวกเพื่อนนี่ตัวเองประหยัดคำพูด ประหยัดท่าทางที่แสดงออกมาก ตอนแรกก็คิดว่าไอ้เฮียมันเดามั่วพอจู่ๆมาบอกว่าแน่ใจนี่ผมก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ขืนถูกคนที่เพิ่งไปไหนมาไหนด้วยกันไม่กี่วันจับได้ง่ายๆ ผมละชักหวั่นๆว่าไอ้พวกที่เหลือนี่มันสงสัยกันอยู่เงียบๆหรือเปล่าว่า'คนที่ผมชอบ' คือเพื่อนในกลุ่ม ไม่ได้อื่นไกลอะไรเลย
"เน็ต..."
มือที่กึงกำกึ่งคลายอยู่บนโต๊ะของผมถูกเจ้าของเสียงแตะเบาๆ มันไม่ได้วางซ้อนมือตัวเองบนหลังมือผมเต็มๆแต่เหมือนเรียกสติที่แตกกระเจิง จิตหลุดกระจายของตัวเองให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันตรงหน้า ตาสีดำเหมือนเม็ดลำไยของเฮียจ้องหน้าผมไม่สั่นไหว ปากได้รูปของมันคลี่ยิ้มอ่อนโยน ใช่.. แบบนี้สิถึงเรียกว่ายิ้ม ยิ้มทั้งปากทั้งตา ภาพของผู้ชายตรงหน้าแทบหยุดลมหายใจไปเลย ให้ตายเถอะ ใครสั่งใครสอนให้มันทำหน้าแบบนี้กันวะ
"เฮียจีบเน็ตได้ไหม?"
Beam's Talk
ผมคิดว่าผมมึน
ไม่ได้ดื่มเหล้าไปมากมายอะไรที่คอนโดวันนั้น แต่หูตากลับฟ่าฟางเกิดหลงไหลไปกับรูปลักษณ์อรชรของไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
แต่ถึงพยายามบอกตัวเองแบบนั้น แต่บ่อยครั้งที่ผมเผลอแตะนิ้วลงบนปากเพ้อๆเหมือนสาววัยแรกรุ่นเพิ่งเสียจูบแรกไปหมาดๆ
ไอ้เน็ตเป็นคนน่ารัก ใครที่ได้รู้จักมันก็ต่างพูดแบบนั้น ป๊า ม้า ทรายแก้วชมมันบ่อยกว่าเพื่อนคนอื่นของบอม เมื่อก่อนผมไม่ได้สนใจเท่าไรแต่ตอนนี้กลับนึกขึ้นมาได้เหมือนเป็นละครที่มองผ่านตา
เคยไหมครับ ฟังเพลงที่ไม่ชอบแค่ครั้งเดียว กลับร้องได้ราวกับเราโปรดปรานหนักหนา
เคยไหมครับ เวลาที่อ่านหนังสือให้มันผ่านตา พอเจอข้อสอบกลับนึกขึ้นมาได้ราวกับท่องจำ
ผมว่าเน็ตก็ถูกจัดอยู่ในเคสนั้น เป็นคนที่ผมมองข้ามแต่เวลาที่ไร้ภูมิต้านทาน กลับทำให้หัวใจเรามีแรงก้าวต่อไป
ผมเสียใจ ยอมรับแบบลูกผู้ชายตรงนี้เลยว่าผมร้องไห้กับเรื่องของทรายแก้ว กว่าจะตัดสินใจเป็นคนจากมาโดยถูกตราหน้าว่าผิดไปคนเดียวเต็มๆก็เสียน้ำตาไปโข ไม่มีคำปรึกษา ไม่มีใครปลอบใจ ไม่มีคนเห็นใจ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำมาตลอด
เวลาแบบนี้ ที่ผมกำลังจมอยู่กับโลกสีเทา กลับมีไอ้เน็ตที่ปรากฏตัวเข้ามาในชีวิตเหมือนเป็นเรื่องตื่นเต้นใหม่ๆ
ผมไม่ใช่คนดี ไม่เลยสักนิด
ผมต้องการหาทางออกให้ตัวเองไม่จมอยู่กับอดีตที่ต้องยิ้มเฝื่อนให้และเน็ตก็เป็นทางเลือกที่มีความสามารถพิเศษคือดึงคนที่อยู่ด้วยหลุดไปในโลกที่มีแค่มันคนเดียวได้
หนีจากความทรงจำที่ทุกอณูของห้วงความคิดยังเต็มไปด้วยทรายแก้วคือณัฐธนิช ช่วงเวลาที่รักยังหวานชื่นกับอดีตแฟนสาวคือช่วงเดียวกับที่เน็ตโผล่เข้ามาในชีวิต ถ้าเพียงแต่เพ่งความคิดไปตกอยู่ที่เด็กหนุ่มคนนั้นที่อ่อนภาษาอังกฤษที่สุดในกลุ่มเพื่อน
ผมไมใช่คนดี ผมย้ำอีกครั้ง
เน็ตเป็นคนที่น่าสนใจ...
"เฮียจีบเน็ตได้ไหม?"
จีบเพราะชอบ..
วันหนึ่งอาจจะเลิกชอบก็ได้
ผมไม่ใช่คนดี ผมย้ำเป็นครั้งที่สาม
เพราะแบบนั้น ผมถึงอยากลองเล่นกับความรู้สึกของตัวเองในเวลานี้ดู..
มันเร็วเกินไปสำหรับที่ผมจะเริ่มความสัมพันธ์จริงจังกับใครคนใหม่ และเน็ตมันก็เป็นคนที่เหมาะถ้าจะถูกเลือกมากที่สุดแล้ว ยังไงเสียมันก็ชอบผู้ชาย ความสัมพันธ์แบบนี้มันฉาบฉวยและเล่นกันสนุกสนานเท่านั้น
เน็ตมันคงเข้าใจ
และผมก็คิดว่า คงไม่มีใครหลวมตัวถลำลึกไปมากกว่านี้จริงๆ
-----------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 06
16/05/12
:pig4:
กรี๊ดด รู้สึกว่าตอนนี้แอบยาว(คิดไปเอง?) มีใครจะฝาก :beat: เฮียมั้ย? ไม่เนอะ แหะๆ
อ่านคอมเมนต์แล้วชื่นใจจริงๆ กราบขอบพระคุณที่หน้าตักสำหรับทุกท่านที่ติดตาม จะพยายามแต่งไม่ให้ดราม่ามากนะจ๊ะ อยากให้มีความสุขกับการอ่านกัน ฮิฮิ
ส่วนคู่บูมเดี๋ยวอีนางจะมาต่อให้เป็นระยะๆ นะฮ้า
see you again on Sunday จ้า :L2:
-
อิเฮียเลวว่ะ
-
หัวเราะให้ฟันหลุดใส่หน้าเลย
ตอนที่ถลำลึกลงไปแล้ว ต้องมาเจ็บเพราะความคิดชั่ววูบเนี่ย
รอหัวเราะใส่หน้าเฮียดีกว่า
อีกอย่างนึง พี่น้องสามคนบ้านนี้หลอนไปคนละอย่าง
รู้สึกได้ว่าเป็นพวกโหยหาความรักแบบโคตรแปลก หาเรื่องทำร้ายตัวเองทั้งนั้นเลย
-
อิเฮียเลวว่ะ
+1ครับ ไม่มีคำอ่ืน
-
เชียร์หมา(หวงก้าง) ปัน เน็ต เท่าน้านนนนนนนนนนนน
-
อิเฮียยข คิดได้นะที่จะทำแบบนี้น่ะ ปันรู้เรื่องบีมจูบเน็ตจะทำยังงัยนะ อยากรู้
-
ตกลงว่าพี่น้องสามคนนี้มันอบอุ้นรักกันดี หรือว่ามันอบอุ่นจนระเบิดเนี่ยค่ะ
ดูแต่ละคนมีปัญหาเรื่องความรักพิกลกันทั้งนั้น มารอลุ้นรออ่านต่อจ้า
-
เฮียเลวได้อีกน๊า
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !! :z6:
ทำร้ายจิตใจเน็ตมากเลย เห็นเน็ตเป็นของเล่นงั้นเหรออออ ?
เดี๋ยวถ้าปันเกิดชอบเน็ตขึ้นมาแล้วทวงคืน เฮียจะเสียใจ ฮึ่ย !! :z3: :z3: :m31: :angry2:
-
เฮียบีมทำงี้ได้ไงอ่ะ
แมะ รักจริงขึ้นมาแล้วจะหนาว :z2:
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
เฮี้ย แล้ว เฮีย
มา ต่อ ๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียยยยยย ทำแบบนี้ได้ไง :m16:
-
กรี๊ดดดด อยากอ่านต่อ
เฮียบีมไวไฟ :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแบบว่า..
เฮียแม่ง.. หล่ออะ
เร้าใจด้วย ตอนฉากดูดนิ้ว ชักเข้าชักออกทำไมอะ!! กรี๊ดดด
:-[ :-[ :-[
-
โหย เฮียร้ายอ่ะ เมื่อไหร่ปันจะชอบเน็ตซักที
-
พี่ชายที่ยอมถอยออกมา เพื่อน้องของตัวเอง
แล้วมาพิสูจน์ตังเอง ต่อความรู้สึกที่มี โดยที่มีเน๊ตเป็นเครื่องพิสูจน์
ในสังคมเรา ก็เป็นเหมือนที่เฮียคิด ไม่ใช่หรอ
แค่ความรู้สึกที่คบคนแบบฉาบฉวย ฉกฉวยเอาสิ่งที่ตนอยากได้ แล้วเดินจากไป หาคนอื่นต่อๆๆๆไป
แต่งได้สวดยอดมากกกกกกก o13
-
กลุ้มจริงแต่ละคน/กุมขมับ
-
อิเฮีย ซักวันเวรกรรมจะย้อนให้มึงถลำลึกจนออกไม่ได้
ANIMAL!!!!!!!!!!!
-
:กอด1:คิดจะทำอะไร!
ความรู้สึกของคนๆนึงเลยนะนั่น ....อย่าเห็นเป็นของเล่นหรือทดลอง
-
เฮียมึงจะเติมไม้โทให้ตัวเองทำไมเนี่ยยยยยยย
-
ลองดูซักตั้งสิเฮีย อยากสนองความรู้สึกตัวเองน่ะ
เขาไม่เล่นด้วยอย่ามาน้ำตาตกในก็แล้วกัน
-
แลดู เหมือนจะเห็นแก่ตัวเนาะ :m16:
-
เฮียไม่เอา อย่าคิดอย่างเน้ :sad4: มันไม่ดีนา
-
ThankS
-
สนุกมาก o13 o13 ปันคู่เน็ตใช่มะ แต่ที่คิดนะถ้าทางจะคู่กะเฮียบีม แต่บอกได้คำเดียวเฮี้ยแม่งโครตเลวอ่ะ เลวสมบูรณ์แบบ :fire: :fire: :m31: :m31: :m31: :m16: :m16: :m16: ลองเล่นกับความรู้สึกรักเน็ตขึ้นมาเหะ แล้วปันเกิดมารักเน็ตเหมือนกันจะหนาว :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พระเอกต้องคิดตื้นๆและเลวก่อนเสมอ :เฮ้อ:
เดี๋ยวรักน้องขึ้นมาจริงๆแล้วจะหนาว :z6:
-
o13 o13 ชอบเรื่องนี้สุดๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียแม่ง เอาความรู้สึกมาเล่น แม่ง //นึกคำพูดไม่ออก บอกไม่ถูก
-
เพิ่ง เข้ามาอ่าน หนุกดีค่ะ o13
( กรี๊ดด!!..ชอบบบบบบ ) เน็ตน่ารักอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ้าวววว อิเฮียบีม คิดได้ไงนิ
-
เฮียชักเลว -__-
-
เฮีย ถึงเฮียจะเลวยังไงก็ยังเชียร์เฮียนะ!!! o13
เเต่ตอนนี้ขอ... :z6: :beat:
เเอบเชียร์หมา 'ปััน' หวงก้างเเอบกลัวความรัก อิอิ
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :call:
-
อาเฮียยยยยยย จะทำหนูตาย
แค่จูบก็ไปแล้วววววว -..-
-
เหี้ยๆ.......เหี้ยจริง 55555
-
จริงๆแอบเชียร์เฮียบีมแหละ
เฮียบีมสู้ๆเดี๋ยวก็หลงเน็ตแน่ๆ5555
:z2:
-
อิเฮียบีม อย่ามาหึงมาหวงและมาหลงรักเน็ตก้อแล้วกันเชอะ :m16:
-
See u again on sunday too. 55555
-
เฮีย .. :z6: :z6:
ไม่อยากเป็นพระเอกแล้วหรอ ห๊ะ!!!!!!! :angry2: :angry2:
งั้นขอ"ปัน" เป็นพระเอกได้ป่ะ ชอบอ่ะน่ารัก.. o18 o18
-
:a5:เฮียแม่งงงงงงง :z6:
-
เฮือกกกกก o22
ไม่ได้อ่านมา 2 วัน มา 2 ตอน เต็มอิ่มมาก :z2:
นอกจากเรื่องนิยาย ผมว่าคนเขียนเองก็นิสัยดีมากนะ :L1:
ใส่ใจคนอ่านดีคับ ผมก็ใส่ใจคนเขียนด้วย :กอด1:
ว่าแต่ตอนนี้ปันหายไม่ค่อยมีบทแล้วอ่อ?? :sad4:
-
กดบวกแล้วตบกะโหลกเฮียแรงๆ
-
ความคิดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะเฮีย
คิดว่าเน็ตเป็นอะไร ไม่ควรล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้นะ
ถ้าวันหนึ่งเน็ตจริงจังแล้วต้องเสียใจ จะเอาระเบิดไปวางไว้หน้าห้อง
แต่ถ้าคนที่ถล้ำลึกเป็นเฮีย จะไปซ้ำเติมถึงที่เลย
-
คิดถึงเลยแวะมาหา ยังรอตอนใหม่อยู่นะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาดันจ๊ะ
-
Friend's brother Brother's friend 07 ,ไม่รังเกียจ
[Pun's talk]
Quand il me prend dans les bras ,
Il me parle tout bas,
Je vois la vie en rose,
ครั้นเขาโอบกอดฉันด้วยความรัก โลกกลายร่างเป็นสีชมพู
ครั้นเขากระซิบแผ่วเบาข้างใบหู พลันชีวิตฉันสวยงามดังกุหลาบ
วลีคุ้นหูจากบทเพลงคลาสสิครักอมตะ La vie en rose เปิดคลอเบาๆภายในบ้านสามชั้นหลังที่เป็นทั้งร้านกาแฟ สตูดิโอและชุมชนของคนรักงานดีไซน์ในซอยเล็กๆหน้ามหาวิทยาลัยเน็ตทำให้ผมหยุดอ่าน'The One Minute Manager' ของเคนเน็ธ บลังชาร์ดและสเปนเซอร์ จอห์นสันในมือชั่วคราว
ความรักที่หอมหวาน สวยงาม และอบอวลไปด้วยออร่าสีชมพูอบอุ่นนั้นผมได้ยินมาเสมอในนิทานหลอกเด็ก นิยายของสาวช่างฝัน หรือแม้กระทั่งบทเพลงที่เกิดจากจินตนาการ
ผู้คนมากมายวิ่งไล่ล่าหามัน แย่งชิงมาครอบครอง และสุดท้ายเมื่อกาลเวลาพ้นผ่านไปก็จะเขี่ยมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือผู้บริหารและผู้ก่อตั้งบริษัทตติรัตนาที่ได้รับสัมปทานเหมืองแร่ในภาคตะวันตกของประเทศไทยเกือบทุกๆจังหวัด
นายภาคภูมิ ตติรัตนา หย่าร้างกับภรรยา นางเกศรา ที่ตอนนี้เปลี่ยนนามสกุลเป็น ชวลิตโกศลตอนผมอายุย่างเข้า 16 ปีบริบูรณ์
สังคม หน้าตา รวมไปถึงลูกชายเพียงคนเดียว ไม่อาจเหนี่ยวรั้งความรู้สึกเหี่ยวเฉาและหมดหวังของพ่อกับแม่ไว้ได้
ผมไม่ได้เป็นเด็กที่มีปัญหา ไม่ได้ต้องการความรักความอบอุ่น ไม่เคยน้อยใจครอบครัวที่พิกลพิการ เพียงแค่ไม่มีความศรัทธาในรักนิรันดร์ก็เท่านั้น โลกปัจจุบันไม่ให้การ์ตูนดิสนีย์ที่จะมีเจ้าชายรูปงามกับเจ้าหญิงเลอโฉมครองรักกันไปจนตาย ไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่งที่หวังกอบโกยความสุขไว้กับตัวมากที่สุด หรือบางที อาจเป็นทั้งสองฝ่ายที่ต้องการช่วงชิงความสุขของตนจากอีกฝ่ายเพียงชั่วคราวแล้วจากไป
ความรักเหมือนกับการเล่นหนังยาง คนเจ็บคือคนที่ไม่ยอมปล่อย
ผมไม่รู้หรอกว่าเล่นหนังยางเขาเล่ากันยังไง รู้แค่ว่ายิ่งเรายึดติดเอาความรู้สึกของตนไปฝากไว้ที่คนอื่นเท่าไหร่ คนที่ปวดร้าวก็คือตัวเรามากเท่าความคาดหวังว่าเขาจะดูแลหัวใจให้ดีเท่านั้น
ควันสีขาวลอยฉุยในอากาศ ส่วนที่ผมนั่งเป็นเก้าอี้ติดสระว่ายน้ำชั้นกราวด์ที่อนุญาตให้ลูกค้าสูบบุหรี่ได้ไม่เหมือนชั้นสองของร้านที่เป็นห้องแอร์ล้อมรอบด้วยผนังกระจกสามารถมองเห็นวิวเมืองได้ทั่วทิศทาง ซึ่งรวมไปถึงพื้นที่ด้านล่างที่ผมกำลังนั่งอยู่ อันเยื้องออกจากชั้นสองเล็กน้อยอีกด้วย
"ที่นี่เจ๋งใช่ม้า บูมบอกแล้ว"
เสียงที่คุ้นเคยดังไม่ห่างจากใบหูนัก เด็กหนุ่มที่นัดผมมาเจอร้านกาแฟเล็กๆชะโงกตัวมาจากด้านหลัง โค้งตัวลงใช้คางเกยบ่าจนผมตกใจต้องหันหน้ากลับไปมอง ปลายจมูกมนของน้องชายเพื่อนชนเข้าเต็มๆโหนกแก้มแล้วถือโอกาสหอมผมไปฟอดใหญ่
"เล่นเหี้ยๆ เดี๋ยวมึงจะโดนถีบลงน้ำไอ้บูม"
ลูกชายคนเล็กของตระกูลพาณิชยโชติแลบลิ้นปลิ้นตา ลากเก้าอี้ไม้ฝั่งตรงข้ามออกแล้วนั่งเท้าค้างชะเง้อมองชื่อหนังสือภาษาอังกฤษในมือผม
"หนังสืออ่านนอกเวลาเหรอ?"
"เปล่า อ่านฆ่าเวลาเฉยๆ มีคนนัดแล้วมันมาสาย"
"แย่เนอะ" บูมยิ้มตาปิด อันที่จริงมันเลทไม่มากหรอกครับแค่ราวๆ15นาทีได้ ถ้ามีใครจะผิดก็คงเป็นผมที่เสร่อมานั่งก่อนเวลานัดเกือบค่อนชั่วโมง อ่านหนังสือแนวบริหารจัดการคนเดียวเงียบๆได้ร่วม30-40หน้าก่อนถูกจู่โจมเมื่อครู่
"แล้วชวนออกมานี่มีอะไร"
เมื่อวานผมได้รับข้อความประหลาดๆจากเบอร์คนที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม สัมภาระที่บอมเอามาด้วยคือไอโฟน4s กับกระเป๋าตังค์พอลสมิธ ไม่มีเค้าของคนมีธุระหรือภาระอะไรที่่จำเป็นต้องให้เพื่อนพี่ชายออกมาเสียเวลาหลับเวลานอนออนแซทเทอร์เดย์เลยสักนิด
"เสาร์อาทิตย์อยู่บ้านเฉยๆแล้วมันเหงานี่"
"แล้วทำไมไม่ชวนเฮียๆ เพื่อนๆมึงออกไปแรด ไอ้เอกอะไรนั่นก็มี?"
"อยากมากับพี่ปัน"
มันตอบหน้าระรื่น ไอ้เด็กผู้ชายตาตี่จนเป็นขีดฉีกยิ้มกว้างจนผมต้องเอาสันหนังสือเคาะหน้าผากมัน
"โอ๊ย เจ็บจัง"
"เดี๋ยวมึงจะโดน" จริตจก้านไอ้บูมกวนประสาท ไม่รู้มันไปฝึกท่าทางตอหลดตอแหลนี่มาจากไหน เท่าที่ผมจำได้คือมันเป็นน้องชายขี้อ้อนๆของบอมกับเฮีย เด็กซื่อๆที่ดูไม่รู้จักโตตอนมัธยมมันหายไปไหนแล้วไม่รู้
"รอโดนอยู่ตั้งนานแล้วเนี่ย พี่ปันสั่งอะไรกิน?"
"เก็กฮวย"
"นี่มันร้านกาแฟ"
"ก็สั่งกาแฟสิวะสัตว์" บูมทำหน้าหงิก เกยคางกับโต๊ะเหมือนหมาถูกดุ "หยาบคายกับน้องชะมัด"
ผมทำหน้าหน่ายมันสุดชีวิต กางหนังสือขึ้นมาอ่านเหมือนไม่สนใจไม่นานเงาที่ตกลงมาบนหนังสือก็วูบไหว พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นบูมลุกไปที่เคาท์เตอร์สั่งเครื่องดื่มเรียบร้อยพร้อมกับเสียงล้งเล้งดังขึ้นจากทางประตูร้าน สายตาที่มองแผ่นหลังเด็กหนุ่มเลื่อนไปยังกลุ่มหญิงชายราวๆสี่-ห้าคนที่เดินเข้ามาพร้อมหนังสือ ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นเด็กมหาลัยฝั่งโน้นมาหาที่ติว ช่วงใกล้สอบมิดเทอมมหาวิทยาลัยไหนๆก็เหมือนกันคือจะเจอนักศึกษาได้ตามร้านกาแฟ หอสมุด หรืออะไรก็ตามที่มีบริการที่นั่งให้นั่งได้ฟรีๆ นานๆ และเย็นๆ
"อ้าว พี่ปัน"
ผู้ชายผอมจัดและสูงพอตัวในกลุ่มที่ว่าแสดงตัวว่ารู้จัก ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนหมอนั่นเดินแยกจากเพื่อนมาหาที่โต๊ะ หนังสือในมือผมอ่านชื่อวิชาก็พอจะเดาๆได้ว่าคงเรียนบริหารการจัดการเหมือนกัน
"ผมกาย รุ่นน้องโรงเรียนพี่ไง ไม่คุ้นหน้าบ้างเหรอ?"
ไอ้เด็กหน้าตามีเชื้อฝรั่งอ่านเครื่องหมายเควชั่นมาร์คบนหน้าผากผมออกจึงรีบแนะนำตัวตัดหน้าคำถาม แต่ประทานโทษเถอะครับ มันเป็นปกติของผู้ชายที่จะไม่จำใบหน้าของเพศเดียวกันมันเปลืองเม็มโมรีไม่ใช่หรือ? ผมส่ายหัวมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีส่วนไหนที่เรติน่าผมจะชินตากับรูปร่างหน้าตาของมันเลยสักนิด
"ใจร้ายว่ะ ผมน่ะจำพี่ได้แม่นเลย กลุ่มเดียวกับพี่บอม สุดหล่อประจำโรงเรียน"
"เออ ก็กูดัง"
"ฮะๆ ไม่เถียงๆ พวกผู้หญิงที่ห้องผมกรี๊ดพี่มากอะ คนเหี้ยอะไรมีเสน่ห์ฉิบ"
สรุปจะชมหรือด่า? เอาให้แน่ ผมปิดหนังสือลงโดยใช้ที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านคาไว้ ชายนิรนามในสายตาเบิกตาสีน้ำตาลอ่อนกว้างลากเก้าอี้ที่บูมนั่งเมื่อครู่มานั่งข้างผมแล้วดึงหนังสือเล่มหนาไปลูบปกอย่างเสียมารยาท
"ผมหาเล่มนี้อยู่ อ่านจบเมื่อไรยืมหน่อยดิพี่"
"กูไม่รู้จักมึง ทำไมต้องให้ยืม"
"เฮ้ยอย่าใจร้ายกับรุ่นน้องโรงเรียนดิ แล้วนี่มาคนเดียวเหรอครับ ไปนั่งด้วยกันไหมชั้นบนมีแอร์นะ"
กายเอ่ยชวน อื้อหือ พออยากอ่านหนังสือแล้วทำตีซี้กูทันทีเลยนะไอ้ลูกครึ่ง หน้าไอ้เด็กโข่งมารยาททรามนี่เป็นโทนตะวันตกนิดๆ ตาสีน้ำตาลจมูกโด่งเป็นสันสูง คิ้วกับผมเป็นสีเดียวกันคือน้ำตาลประกายทอง หน้าตาไม่ได้จัดว่าหล่อหรือสวย ออกแนวกลางๆมากกว่า
"มึงไปนั่งกับเพื่อนเถอะ กูมากับน้องไอ้บอม"
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นรุ่นน้องผมกี่ปี ไม่รู้ว่ามันรู้จักบูมหรือเปล่าเลยเอาชื่อของสุดหล่อประจำโรงเรียนที่มันตั้งให้มาอ้าง ตอนนั้นที่ตาสีอ่อนของกายมีประกายวูบไหวเล็กน้อย
"มากับไอ้บูมเหรอ?"
"อืม กูมาด้วยกัน"
คนที่ตอบไม่ใช่ผม แต่เป็นคนที่ถูกถามถึง มือขาวเหลืองของบูมถือมิลค์เชคโอรีโอ้มาแล้ววางข้างๆแก้วกาแฟที่พร่องไปเกินครึ่งระหว่างที่ผมรอมันก่อนหน้านี้
"ชิมดิ อร่อยดี"
บูมพยัดเพยิดไปทางแก้วเครื่องดื่มของมัน นมปั่นในแก้วพลาสติกใสเหมือนถูกดูดไปบ้างแล้วแต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
"มึงแดกไปเถอะ"
"คนเขามีน้ำใจ แม่งไม่มีมารยาทเลย มาอ่านหนังสือเหรอกาย?"
ผมอยากจะตบมันหัวทิ่มสระถ้าประโยคหลังมันไม่หันไปเปลี่ยนเรื่องคุยกับชายแปลกหน้าสำหรับผมก่อน ทั้งสองคนดูรู้จักกันดีแบบที่ผมไม่ต้องแนะนำอะไรให้มากความแล้ว
"อืม วันจันทร์มีเทสย่อย แล้วเอกไปไหนเสียล่ะ"
"มันก็อยู่ของมันดิ"
"นอกใจแฟนหรือไง"
กายปรายตามาทางผม นอกใจเหี้ยอะไร อย่าดึงกูเข้าไปอยู่ในวงจรอุบาทว์ของไอ้บูมได้ไหม?
"กูไม่ได้เป็นแฟนเอก"
เออ ใช่! มันเป็นผัวเมียกัน ถุย! ไอ้กายทำหน้าพะอืดพะอมไม่ต่างจากผมที่อยากจะขำคำแก้ตัวของมัน เหี้ยมากอะมึงแทบจะสิงกันให้กูเห็นที่ม.ตั้งแต่วันก่อนแล้วยังทำเป็นพูดว่าไม่ใช่แฟน อมวัดมาให้กูดูทีซิ อยากจะเชื่อจริงๆ
"มึงเลิกพูดแบบนี้เหอะบูม มึงจะคบกันก็คบไปดิ กูไม่ได้ว่าอะไร ไม่เห็นต้องโกหก"
"กูไม่ได้โกหก กูไม่ได้ชอบมัน"
"แต่มึงก็นอนให้มันเอา"
"จะให้บอกกี่ครั้งว่ากูไม่ได้เต็มใจ!"
บูมตะเบ็งเสียงต่ำไม่ได้โวยวายให้ลูกค้าในร้านตกใจ ผมฟังดูก็พอจะจับเค้าลางได้ ไอ้กายนี่คงเป็นเพื่อนที่มันพูดถึงวันก่อน แฟนเก่าไอ้เอกที่มอมยาแล้วลากมันไปปล้ำ สายตาบูมเจ็บปวด ซึ่งดูไม่ต่างกับกายที่หลบตาสีอ่อนลงต่ำไม่ยอมมองหน้าเพื่อนมันสักเท่าไร
"ใครจะคิดยังไงกูไม่สนหรอกนะกาย กูแค่อยากให้มึงเข้าใจกู เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมไม่ใช่เหรอ? มึงรู้จักนิสัยกูดีไม่ใช่เหรอ?"
"...ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกว่ะบูม"
คือไม่ได้ตั้งใจจะเสือกอะไรหรอกนะแต่คุยกันข้ามหัวกูแบบนี้ขอเก็บข้อมูลหน่อยเหอะ ผมนั่งเงียบๆไม่ออกความเห็นทำทีเป็นเปิดหนังสือที่ถูกคั่นเอาไว้ขึ้นมาอ่านให้มันได้เคลียร์กันไปโดยที่หูก็กระดิกฟังคำแก้ตัวของไอ้บูมที่บอกว่าไม่ได้ชอบเอกแต่ก็ยอมให้เรื่องมันเกิดยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้
ใช่ ผมก็คิดแบบนั้น ถูกของกาย ถ้าบูมไม่เล่นด้วยต่อให้ทู่ซี้แค่ไหนเอกมันก็ทำได้แค่เป็นหมาอยากแดกปลากระป๋อง จะกัดแกะแงะเกาเท่าไร ถ้าบูมมันใจแข็งไม่โอนอ่อนผ่อนตาม แฟนไอ้กายก็คงถึงเนื้อถึงตัวมันได้ไม่มากเท่านี้ไม่ใช่หรอกหรือ?
"มึงพูดเหมือนไม่เคยถูกมันทำเรื่องเหี้ยๆใส่"
เสียงของบูมติดขัด และทำให้ใจผมกระตุกวูบ ผมจินตนาการไม่ออกว่า 'เรื่องเหี้ยๆ' ที่บูมมันเอ่ยถึงคืออะไร แต่เสียงฝีเท้าที่ก้าวห่างออกไปโดยไร้คำโต้ตอบของกายกำลังทำให้ผมเริ่มสติแตก ถึงตอนนี้คงทำทีเป็นไม่สนใจอ่านหนังสือในมือต่อไม่ได้แล้ว ผมลุกขึ้นจูงมือสั่นๆของบูมออกจากร้าน ยัดมันเข้าในแคมรี่ที่เอามาใช้ชั่วคราวโดยทิ้งแก้วมิลค์เชคไว้ที่เดิมให้น้ำแข็งปั่นละเหยออกมาเป็นไอเกาะพราวรอบตัวแก้วพลาสติก
"เล่ามา"
ผมไม่ได้คาดเข็มขัด แต่ติดเครื่องรถเพื่อเปิดแอร์ บูมหันหน้าออกไปนอกกระจกปากมันเม้มแน่นไม่ยอมปริเอ่ยให้ผมรับรู้ มือที่วางอยู่บนหน้าตักมันกำเข้าหากันจนผมคิดว่าเล็บอาจจิกเนื้อจนเป็นรอยบุ๋ม
"บูม มันทำอะไรมึง"
"เปล่า ไม่มีอะไร ลากขึ้นรถมาทำไมเนี่ย" เสียงถามมันสั่่น พยายามพูดกลั้วหัวเราะเปลี่ยนเรื่องให้การกระทำของผมเป็นเรื่องตลก ภาพลางๆผ่านฟิล์มสีทึบทำให้ผมเห็นหน้ามันไม่ถนัดนัก ผมไม่ใช่คนใจดี ไม่ใช่พวกชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่ก็ไม่เคยแล้งน้ำใจกับคนรู้จักตราบใดที่ยังพอจะช่วยเหลืออีกฝ่ายได้
ผมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้
บูมยังคงปิดปากให้เสียงเงียบของเครื่องยนต์ขับกล่อม ผมจ้องลึกสบตามันผ่านภาพสะท้อนก่อนมันจะเป็นฝ่ายหลุบสายตาลงเบื้องล่าง
"จะให้กูบอกเฮียมึงใช่ไหม?"
ผมบังคับให้มันสบตาผมด้วยคำพูด ตาตี่ๆของมันพยายามเบิกขึ้นเล็กน้อยระริกไหว มือที่ถูกผมแตะเบาๆที่หลังมือเริ่มออกแรงบีบจนผมต้องใช้นิ้วตัวเองประสานไม่ให้อีกฝ่ายทำร้ายตัวเองมากเกินไป
"เล่ามาให้หมด..."
ว่ากันว่า ปลาใหญกินปลาเล็ก คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด
ฉลาดในที่นี้ไม่เคยมีคำจำกัดความเสียด้วยว่าจะฉลาดในรูปแบบไหน ฉลาดด้วยสติปัญญา ฉลาดด้วยไหวพริบ หรือฉลาดในกลโกง
ผมยอมรับอย่างหนึ่งว่าเอกเป็นคนฉลาด มันเลือกเอาความอ่อนแอของตัวเข้าหาเพื่อนสนิทแฟนให้ใจอ่อน แค่ความเห็นใจเล็กๆน้อยๆของไอ้บูมกลับกลายเป็นความประมาทเปิดโอกาสให้คนที่จ้องจะทำลายแทรกตัวเข้าใกล้อย่างเงียบเชียบ ความระยำของเอกไม่ได้จบแค่ฉวยโอกาสกับไอ้บูมคืนนั้น เรื่องขื่นขมค่อยๆถูกระบายออกมาจากปากรุ่นน้องอายุห่างกันไม่ครบ12เดือนเต็มมีทั้งการทำร้ายร่างกาย แต่ยังมีคลิปวีดีโอที่ถูกถ่ายเอาไว้แบลคเมล์มันอีก ระยะเวลาร่วมเดือนที่ความสัมพันธ์จัญไรๆนี้เกิดขึ้นกับบูมและเอก ผมรับฟังเรื่องราวเท็จจริงทั้งหมดจากปากแดงๆของไอ้หมวยตรงหน้าฟังโดยไม่เสนอความคิดเห็นใดๆ
"ตอนคบกับกาย เอกก็เป็นแบบนี้ บูมคิดมาตลอดว่ามันคงรักกายมาก..."
ไอ้บูมไม่ได้มีสีหน้าเศร้าสลด มันเรียบเฉยเสียจนผมแปลกใจว่ามันไม่โกรธเกลียดไอ้เอกบ้างหรือยังไง "พี่ปันรู้ไหม? ที่บูมผิดหวังที่สุดไม่ใช่เรื่องที่เอกมันเหี้ยแบบนี้หรอกนะ บูมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องกลัวว่าจะมีอะไรเสียหาย ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย ก่อนหน้านี้บูมก็มีแฟนมาเรื่อยๆอยู่แล้ว แต่เป็นไอ้กายต่างหาก"
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกครับที่บูมจะนัดผมไปที่ร้านนั้น ไม่ใช่ว่ามันเหงา ไม่ใช่อยากออกมาเที่ยวกับผมด้วย แต่เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลของมันคืออยากเจอเพื่อนคนนั้นอีกครั้ง ได้อธิบายพูดอะไรในสิ่งที่มันเคยเอ่ยครั้งแล้วครั้งเล่าแม้ดูเหมือนคำขอโทษของมันไม่เคยได้เข้าไปถึงอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
"ให้เวลามันหน่อย มันเพิ่งเลิกกันไม่ถึงเดือนดี เป็นใครก็ชอคแหละวะ แต่เชื่อกู บูม เพื่อน ยังไงมันก็เป็นเพื่อน"
ไม่มีเหตุผลใดๆมากพอที่จะตัดความสัมพันธ์ของคนที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตลอด ไม่มีข้อบังคับอะไรที่จะทำให้เราเกลียดคนที่เรารู้จักดีที่สุด ทางฝั่งไอ้กายผมเองก็พอจะจินตนาการถึงความรู้สึกของมันออก อาจเป็นไปในทำนองผิดหวังที่ถูกเพื่อนและแฟนร่วมกันหักหลัง กระนั้นผมยังศรัทธาว่าเวลาจะเป็นยารักษาทุกสิ่งเมื่อมันก้าวหมุนไป
"ที่จริงวันนั้นกูก็เห็นมึงอี๋อ๋อกันดี"
"โหยพี่ ผมไม่ใช่นางเอกจำเลยรักที่ไม่กลัวบทลงโทษ โดนซ้อมทีเดียวก็เข็ดแล้ว อีกอย่างกำลังหาจังหวะเหมาะๆ ลบคลิปอยู่ในมือถือกับคอมพ์ที่บ้านมันอยู่ แต่ไอ้สัตว์นี่ระวังตัวแจ"
บูมโคลงโยกหัวลอบถอนหายใจออกมาเป็นระยะ
"จะให้กูช่วยไหม?"
ผมไม่ใช่พวกที่อยากจะยุ่งเรื่องคนอื่น เป็นมนุษย์ที่จัดอยู่ในพวกใครจะทำอะไรก็ทำไปอย่าให้มาเดือดร้อนกูพอ แต่หลังจากฟังเรื่องคร่าวๆของไอ้หมวยแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยื่นตีนเข้าไปแหย่ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมเลยที่จะกำจัดใครสักคนให้พ้นหูพ้นตา ในแวดวงธุรกิจ เบื้องหลังภาพคุณหญิงคุณนายคุณชายคุณท่านทั้งหลายล้วนแต่เป็นฉากมืดที่คนสามัญธรรมดาคาดไม่ถึง มือของทุกคนสะอาด เพราะสิ่งโสมมที่เกิดขึ้นใต้รอยยิ้มแห่งมิตรไมตรีล้วนแต่ชี้นำออกคำสั่งให้ชนชั้นไพร่ลงมือทั้งสิ้น กระนั้น โชคดีครอบครัวที่ไม่ใช่อันดับต้นๆของแวดวงธุรกิจอย่างผมก็ยังอยากมีชีวิตปกติสามัญ อำนาจบารมีที่นายภาคภูมิ ผู้เป็นบิดาสร้างไว้จึงเป็นเพียงเกราะบางๆไม่ให้ใครเข้ามากอบโกย เอารัดเอาเปรียบให้เดือดร้อนได้เท่านั้น
"ไม่เป็นไรหรอก แค่พี่ปันมาตามนัดก็ช่วยบูมมากแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าถ้าไม่มีพี่วันนี้ผมจะเข้าไปคุยกับมันยังไง"
นั่นไง ซื้อหวยไม่เห็นถูกแบบนี้บ้าง ห่า เอากูออกมาเป็นตัวล่อชัดๆ
"งั้นธุระมึงหมดแล้วสินะ เออ ดี กูจะได้เอามึงไปโยนไว้ที่บ้านแล้วกลับไปนอน"
"ดีเลย บูมอยากไปบ้านพี่ปัน"
มือที่ปล่อยออกจากหลังมือนิ่มของไอ้หมวยมาจับเกียร์รถชะงัก ปรายหางตามายังคนที่เอาแก้มแนบคอนโซลรถอ้อนๆแล้วผมก็ถอนใจหน่าย
"มึงจะไปทำไม"
"พี่ปันไปทำอะไร?"
"กูจะกลับไปนอน"
"บูมก็อยากนอนกับพี่ปัน"
'อยากนอน'ของมึงนี่มีความหมายแฝงใช่ไหมไอ้บูมมึงถึงฉีกยิ้มแก้มปิดตาขนาดนั้น ทะลึ่งทะเล้นไม่มีใครเกิน ผมส่ายหัวก่อนค่อยๆผ่อนแรงที่เท้าจากเบรคมาเป็นคันเร่ง แคมรี่ของพ่อค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปเบื้องหน้า
"จะจีบกูหรือไง?"
ผมถามผ่านความเงียบที่ก่อตัวขึ้นภายในห้องโดยสารโดยไม่สบตามัน ผมอ่านไม่ออกว่าสิ่งที่บูมทำอยู่คือแค่หยอกเล่นตามประสาเด็ก หรือชอบผมจริงๆ บูมก้มๆเงยๆเหมือนหาแผ่นซีดีในซองอยู่แล้วตอบผมเหมือนไม่ใส่ใจ "ได้หรือเปล่าล่ะ?"
"ไม่ได้ กูไม่ได้ชอบผู้ชาย"
ผมตอบชัดเจน เหมือนน้องไอ้บอมจะเจอซีดีเพลงที่ถูกใจแล้วมันถึงเงยหน้าขึ้นมายัดแผ่นกลมๆใส่เครื่องเล่นเพลงหน้ารถ
"ยังไม่ลองเลย รู้ได้ไงว่าไม่ชอบ"
"ทำไมจะไม่รู้ นี่ตัวกูนะ"
เสียงเมโลดี้เพลง Misread จากนักร้องชาวนอร์เวย์ที่ผมชื่นชอบนักหนาดังให้ผ่อนคลาย บูมเคาะนิ้วตามจังหวะสบายๆของทำนอง
"พี่ปันไม่รู้เหรอว่าทำไมนักกีฬาถึงต้องมีโคช ทั้งๆที่โคชไม่ได้ลงเล่นด้วยสักหน่อย"
"จะพูดอะไรก็พูด อย่าลีลา"
"ถามจริงๆเถอะรู้ตัวหรือเปล่าว่าชอบแอบมองพี่เน็ต"
เอี๊ยดด..
ผมสะดุ้ง เผลอแตะเบรคตามปฏิกิริยาของคนขับรถที่กำลังตกใจ
"ก็เหี้ยแล้ว กูไม่ได้ชอบมัน"
"ไม่ได้บอกว่าชอบสักหน่อย คิดไปเอง แค่จะบอกว่าพี่ปันน่ะไม่ได้รังเกียจผู้ชายไม่ใช่เหรอ?"
"ถ้าแง่นั้นล่ะกูรังเกียจแน่ๆ!"
ไอ้บูมปลดเบลท์ออก ตอนนี้รถของผมจอดอยู่ริมทางในซอยยังไม่ออกถนนใหญ่ โชคดีที่ไม่ใช่ถนนที่มีรถสวนไปมาพลุกพล่านการเบรคตัวอย่างกระทันหันเมื่อครู่จึงเกิดแค่เสียงยางรถขูดครากกับพื้นยางมะตอยเท่านั้น
"อะไร?" ถามเมื่อบูมเริ่มขยับตัว ผมเหลือบมองมันด้วยหางตาแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อไอ้หมวยก็ปีนข้ามเกียร์จากฝั่งมันมาคร่อมผมไว้ทั้งตัว ไหล่กว้างสองข้างถูกมือขาวๆออกแรงกดไม่มากนักเหมือนจะสั่งให้ผมอยู่นิ่งๆมากกว่าขืนบังคับจริงจัง บูมใช้น้ำหอมกลิ่นchance ของ chanel ผมรับรู้ได้เมื่อมันเบียดตัวเข้ามาใกล้ กลิ่นลมหายใจของมันยังติดมิลค์เชคโอรีโอ้จากร้านกาแฟเมื่อครู่อยู่หน่อยๆ เช่นเดียวกับที่ปลายลิ้นที่ยังหอมกลิ่นนมและหวานรสครีมโอรีโอเมื่อผมได้ชิมมัน
"................."
ริมฝีปากแดงตอดดูดที่กลีบปากผมอีกครั้ง และผมก็ทำเช่นเดียวกันกลับไป บูมเอียงคอเผยอริมฝีปากให้ลิ้นชื้นของผมชอนไชเข้าไปลึก เสียงครางอย่างพออกพอใจดังลอดออกมาจากลำคอ มือที่กดไหล่ผมไว้เปลี่ยนสอดสางเข้าไปในเรือนผมเล่น ขณะที่มือของผมค่อยๆเลื่อนมาลูบบั้นทายงอนของน้องชายเพื่อนสนิทด้วยปฏิกิริยารีแอคชั่นอันเป็นปฏิกิริยาของระบบประสาทที่ตอบสนองของร่างกายที่อยู่ใต้อำนาจจิตใจ
เราจูบกันจนน้ำลายเปียกจาถึงปลายคาง ริมฝีปากช้ำเจ่อแดงและระบมไปหมดคนที่นั่งคร่อมผมไว้ถึงค่อยๆดันตัวออกมา
"เห็นม้า ไม่ได้รังเกียจจริงๆด้วย"
บูมยิ้มจนตาปิด มือทั้งสองข้างของมันยังประสานคล้องกันไว้ที่ท้ายทอย ผมเบือนหน้าหนีจากมันไปยังอีกฝั่งของถนนที่เป็นกำแพงอิฐของรั้วบ้านเปล่าๆ
"เขินเหรอ?"
เปล่า! กูละอาย! ผมถอนหายใจแล้วแกะมือตุ๊กแกให้ปล่อย จูบมันไปแล้ว ถึงตัวเองไม่ใช่คนเริ่มแต่จัดสนองมันเต็มอัตราขนาดนั้นก็ไม่ต้องสนแล้วแหละว่าใครเริ่มก่อน ไอ้บูมหัวเราะคิกคักปีนกลับไปที่เบาะของตัวเองหลังจากสมใจอยาก ใช้นิ้วชี้พันปลายผมที่ระต้นคอของมันแล้วพูดเสียงใส
"พี่ปันจูบเก่งชะมัดเลย..."
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 07
20/05/12
:mc4: มาตามสัญญาเมื่อสายันต์คร้าบบบ พาร์ทที่แล้วเฮียถูกคนอ่านงอนหนักเราพักยกไว้หน่อย เผื่อใครคิดถึงปันนี่ (ชื่อแลดูคาวาอี้มาก >///<)
ตอนนี้แต่งตามอารมณ์เลยค่ะ แต่งไปแต่งมาหมั่นเขี้ยวปัน จับจูบซะ (อนุมานตัวเองเป็นบูมไปเรียบร้อย) เรื่องเลยออกมาเอวังด้วยประการฉะนี้ แล้วเหมือนเพิ่งมาระลึกได้ด้วยตัวเองว่า เฮ้ย ไอ้พี่น้องบ้านนี้ ชิงจุ๊บคนอื่นอีกแล้วรึ? ตอนหน้าจะให้มันปล้ำจูบกันเองเสียดีมั้ย #ประชด
ตอนต่อไปคาดว่าจะเสร็จเฮีย เอ้ย เฮียจะเสร็จเทันวันพฤหัสเน่อ ช่วงนี้งานไม่เยอะเท่าไหร่ ฮิฮิ ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ รักคนอ่าน ชุบชุบ :กอด1:
-
:กอด1:
-
เอกมันเลวมากนะเนี่ย
-
-เอิ่ม-
ชอบปันอ่ะ :o8:
-
น้องชายของเพื่อน กับ พี่ชายของเพื่อน
ต่างคนต่างแรงจริงๆ
-
ผมเชียร์ ปัน เน็ต นะค้าบบบ
มีโอกาสสมหวังบ้างไหมนี่
-
ขอสมัครเป็น fc อิน้องบูม แหม...เด็กมันช่างกล้า เล่นซะปันมึน
-
สามศรีพี่น้องบ้านนี้น่ากลัวเป็นอันมาก
คือไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แต่เหมือนเอาแต่ใจสุดโต่งทุกคนเลย
ระดับว่าไม่สนใจคนอื่นด้วยซ้ำ
-
แอบเซ็ง ทีกับเน็ตล่ะเหินห่าง ไว้ตัว ชิ
-
ไม่เชียร์ใคร แต่ขอให้ครบคู่ :laugh:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จำไม่ได้ว่าเราเคยเมนต์เรื่องนี้รึยัง แต่สงสัยคงยัง เอาล่ะ เมนต์เลยละกัน...
อันดับแรก สารภาพก่อนค่ะว่าอ่านมา 6 ตอนแล้วยังไม่เห็นอะไรสะดุดตา(เลย) มาสะดุดตาสะกิดใจเอาตอนที่เจ็ดเนี่ยล่ะ ถามว่าทำไม?
...ปัณ เป็นคำตอบสุดท้าย
อ่านเร็บบนๆ ขอเรียนตามตรงเหมือนกันว่า เราเองก็เชียร์ปัณเน็ต... (แต่ดูจากชื่อเรื่องแล้ว....ดูมันท่าจะริบหรี่แฮะ ฮืออออ TTOTT)
ผู้ชายคนนี้ให้ใจเต็มๆเลย ไลท์ว่าปัณเป็นผู้ชายที่...ว่าไงดีล่ะ น่าหลงใหลดีนะ ถ้าไลท์เป็นเน็ตก็เข้าใจค่ะว่าทำไมถึงได้แอบชอบ คาแรกเตอร์ของปัณตอนแรกไม่เห็นความคิด เลยคิดว่าเป็นผู้ชายเงียบๆทั่วไป แต่พอตอนนี้พออ่านความคิดแล้ว...ผู้ชายคนนี้หล่อแฮะ หล่อทั้งตัวและเท่ทั้งใจเลย ในที่นี้ใจหมายถึงความคิดนะคะ ปัณมองเห็นสภาพความเป็นจริงของสังคมและกระแสโลกที่ขับเคลื่อนไปได้ดีมาก ไม่หยี่หระอะไรและพร้อมที่จะตักตวงหาความสุขจากมันได้อย่างไม่รู้เบื่อ ชอบผู้ชายแบบนี้นะเนี่ย ดูเป็นผู้ใหญ่ มีมาด แล้วก็ดูเท่ในแบบฉบับของเขาดี ที่สำคัญคือไม่หลุดมาดค่ะ เจอบูมเข้าไปหลายช็อตแบบนั้นแต่ยังสุขุมนุ่มนิ่งได้ นับถือเลย
เช่นเดียวกัน หลายคนอ่านอาจจะแย้งว่า 'พี่บีมก็นิสัยเหมือนกันนี่นา เงียบๆเหมือนกัน คาแรกเตอร์คล้ายๆกัน เน็ตอาจจะหันมาชอบก็ได้' อันนี้เราไม่ทราบนะคะ แต่ที่ไลท์อ่าน ไลท์รู้สึกว่าพี่บีมเป็นคนที่ทำเพื่อคนอื่น(แม้จะไม่แสดงออก) เข้าข่ายปิดทองหลังพระเนี่ยแหละ แต่บางครั้งวิธีการของพี่ท่านมันดูจะไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ไง เลยทำให้ดูไม่ออกว่าจุดประสงค์คืออะไรกันแน่ พี่บีมเท่าที่ไลท์มองเป็นผู้ชายอบอุ่นนะคะ ติดจะขี้เล่นด้วย ถ้าได้รู้จักจริงๆ ซึ่งจุดนี้ค่อนข้างตรงกันข้ามกับปัณ ที่พี่บีมเงียบไลท์คิดว่าเป็นจุดประสงค์เพราะว่าไม่รู้จะพูดอะไร หรือบางครั้งอาจจะเพราะไม่อยากจะเสวนาด้วย แต่ที่ปัณเงียบเพราะว่ารู้ว่าความเงียบทำให้เกิดอะไรได้บ้าง มุมมองมันคนละด้านกันน่ะค่ะ
บูม (ขอเมาท์ส่วนตัวนิดนึง ไม่ใช่แค่ชื่อ ทั้งชื่อทั้งนิสัยเหมือนเพื่อนเราโคตรๆ ยังแอบคิดเลยว่าคนแต่งเป็นคนใกล้ตัวเรารึเปล่าเนี่ย >.< คาแรกเตอร์แต่ละคนแบบว่า อุเหม่ มันตรงได้อีก) เป็นเด็กที่...เหมาะจะเป็นศิราณีนะคะ เค้ามีวิธีการแปลกๆที่ทำให้คนรู้ใจตัวเองได้ดีเลย เป็นวิธีการที่แม้แต่ไลท์ยังชอบ
ส่วนเรื่องความรัก...เชื่อกันเลยว่าร้อยละล้านบูมไม่ได้ชอบปัณชัวร์ แค่สนุกที่ได้ปั่นหัวหรือไม่ก็ชอบที่จะทำให้ปัณได้รู้จักตัวเองมากขึ้น(ในด้านของรสนิยม เพราะปัณจะเป็นคนขีดกรอบว่าตัวเองรู้จักตัวเองดีที่สุด แต่บูมมองทะลุกรอบการปิดกั้นเรื่องเพศของปัณ คนแบบนี้จะทำให้คนประเภทปัณมองเห็นตัวเองได้ดีขึ้นค่ะ ย้ำนะคะว่าเฉพาะเรื่องเพศ เพราะเรื่องอื่นไลท์ว่าปัณคิดได้เหนือกว่าคนทั่วไปตามคาแรกเตอร์น่ะค่ะ) หลักฐานก็คือในรถเนี่ยแหละ ปัณนิ่งรอดูว่ามันจะทำอะไรเพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่มีทางหวั่นไหวแน่ แต่บูมก็มีวิธีเพื่อทำให้คนประเภทปัณต้องเก็บเอาไปคิด คนแบบนี้เหมาะอยู่กันแบบเพื่อนนะคะ ขืนเป็นแฟน...เราว่าน่ากลัว
เอาล่ะ ถามต่อว่าทำไมเราชอบปัณเน็ต? ตอบได้เลยว่าไม่รู้สิ(นะ) 5555+ คือคนประเภทปัณเนี่ยมันมีเสน่ห์แบบที่ต้านทานไม่ได้(ถ้าได้รู้จักแล้วอีกฝ่ายมีสเป็คเป็นคนที่ไม่รั่ว พึ่งพาได้และมีความเป็นผู้ใหญ่ มองอะไรอย่างเที่ยงธรรมและตรงไปตรงมา) ซึ่งจุดนี้ไลท์อ่านการคิดของเน็ตแล้วรู้สึกว่าเน็ตเป็นคนที่ชอบมองอะไรให้ลึกๆเหมือนกันนะ ไม่แปลกที่จะแอบชอบปัณ ถ้าเจอผู้ชายแบบนี้ในชีวิต ไลท์ก็คงชอบเหมือนกัน
ซอรี่นะคะที่คอมเมนต์ยาวมาก ฮือ TOT พอดีเราเป็นพวกชอบหาวัตถุดิบก่อนและค่อยปรุงออกมายาวๆทีเดียวน่ะค่ะ แหะๆ เราจะเมนต์ไม่บ่อยนะคะ แต่ถ้ามีอะไรสะกิดใจรับรองไม่พลาดค่ะ >w<
PS.ปัณเปิดตัวเท่มากสำหรับนิสิตอักษรศาสตร์แบบไลท์ มาด้วยการยกประโยคของเรื่องอมตะ ลาวีอองโรส แล้วก็ทัศนะของโลกแห่งความจริง มาอย่างนี้ให้ 9/10 เลยค่ะ >.<
-
หมวยครับ....ตรงนี้ว่างอีกคนนะ 5555
-
เอาเอกออกไปแล้ว แบบให้หมวยคู่พี่ปัน
เกลียดไอเอก :fire:
แล้ว แบบ น้องเน็ตกะเฮียบีม เนาะ :o8:
อย่าทำเปนรัก 3 4 5 6 เศร้านะ :'( :sad4:
-
อ่านมาถึงตอนนี้สงสารเน็ตมากค่ะ(ถ้าเน็ตไม่ฮา สงสัยดราม่าไปแล้วเรื่องนี้ - -")
เหมือนถูกกระทำจากทุกคนอยู่ฝ่ายเดียว
บอมและผองเพื่อนผลักไสให้เฮีย
เฮียก็ขอคบ เพื่อ(เป็นตัวแทน)ฆ่าเวลา?
แถมตอนนี้จี้ดกับปัน-บูม
เน็ตรักมาตั้งนาน ปันก็รู้แต่ไม่ยอมทำอะไรให้เน็ตตัดใจแต่ต้นๆ เลี้ยงความรักเน็ตไว้เพื่ออะไร T^T ถ้า(อนาคต)ปันได้ผู้ชายเป็นแฟน แถมเป็นน้องรหัสตัวเอง เน็ตช้ำแน่
ร้องไห้ให้กับเน็ตล่วงหน้าค่ะ :sad4: :sad4:
-
ขอจริงๆนะคะ
ขอโมเมนต์ ปันเน็ต บ้างเหอะ
อยากให้เน็ตได้สมหวังบ้าอะไรบ้าง ปันยอมอ่อนให้เน็ตบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ ไม่ใช่ว่าคำว่า เพื่อน มันค้ำคอ ขอเถ๊อะๆๆๆๆๆๆๆ ขอฉากสวีทของปันเน็ตซักตอนสองตอนก็ยังดี นะคะ
:call: :call: :call: o13 o13 :serius2: :serius2:
-
รวดเดียวจบ แถมจุกแบบบอกไม่ถูกT^T
คือเอาง่ายๆเลยว่า"เจ็บแทนเน็ต อึดอัดแทน" ถึงว่าเฮียบีมจะพร้อมแต่ก้อไม่รู้สิ
แล้วในความรู้สึกตอนนี้เหมือนกับว่า บอมและบูม เป็นคนที่สร้างปมทั้งหมด
เพราะบอมชอบทรายแก้ว บูมชอบปันตั้งแต่แรก แล้วทั้งสองคนเปงพี่น้องที่สนิทกันพร้อมกับพอจะมองออกมาอะไรเปงอะไร จึงจัดการแยกซะเลย แล้วก้อได้ทั้งขึ้นทั้งร่อง (ในความคิดของคนอ่านอ่านะ แหะๆ)
แต่จะยังไงก้อแล้วแต่ "ชอบ" อิอิ หวังว่าคงไม่มีดราม่าหนักๆนะ เพราะอ่านแค่นี้ก้อจุกเพราะปันเน็ตแระ เห้อ++
ยังไงก้อมาต่อกานเรื่อยๆนะค๊าฟ รอรออีกด้วยคนน้า :impress2: :impress2:
-
:L1:สุดๆๆๆ
-
ไม่รู้จะว่ายังไงดี แต่ก็ตามใจคนเขียนค่ะ
( อย่าร้ายกับเน็ตมากนะ ... เค้าสงสารเน็ตอ่ะ อยากให้เน็ตสมหวังซะที ) :sad4:
-
o13 สนุกมากกกกมาต่อบ่อยๆๆน่ะ อย่านานน่ะ ใจจะขาด T^T
-
เฮ้ยยย แบบ... ตอนนี้มันเริดอ่ะ 5555
-
เอาเอกออกไปแล้ว แบบให้หมวยคู่พี่ปัน
เกลียดไอเอก :fire:
แล้ว แบบ น้องเน็ตกะเฮียบีม เนาะ :o8:
อย่าทำเปนรัก 3 4 5 6 เศร้านะ :'( :sad4:
ช่ายๆๆๆ ไม่เอารัก 3 4 5 6 เศร้า .. :serius2: :serius2:
-
ชอบอ่ะ บูมสุดยอดเลย
-
อร๊ายยยย ชอบ
มาต่อเร็วๆนะ
-
มารอครับผม
-
บูมน่าสงสาร :m15: แต่ก็แรงได้อีกกก :laugh: :laugh:
-
อิอิ มารอตอนต่อไปวันพฤหัสนะ
-
:laugh:บูมแรงงงงงงง
เรื่องทำให้คนอื่นแสดงตัวตนที่แท้จริงของเค้าออกมา คืองานของเราาาาาาาา o13
-
มาเชียร์ ปัน เน็ต ด้วยคน
:-[
-
น่าติดตาม :-[
-
น้องบูมมมมม เต็มที่เลยลูกกกกกกก!!!!!
ติดตามค่า : ) เป็นกำลังใจให้ด้วย
:L2:
-
เอกเลวว่ะ
จากพาร์ทที่แล้วคิดว่าเฮียบีมเลวแล้วนะ
เอกสามารถคว้าชัยความเลวไปได้อย่างสวยงาม
ปันอย่าทนได้ไหม
ช่วยน้องเดี๋ยวนี้เลย
-
อยากเชียร์ปันกับเน็ต แต่ดูอาการแล้วสงสัยจะเสร็จพี่น้องบ้านนี้หมดแน่ๆ
-
Friend's brother Brother's friend 08, Z4
[NET's talk]
ผมลืมตาปริบๆท่ามกลางความมืด ไฟทุกดวงในห้องปิดสนิทหมดแล้ว แต่เสียงที่ดังแข่งกับเข็มนาฬิกาดัง แต่ก แต่ก คือเสียงทุ้มของเฮียเมื่อหัวค่ำซ้ำๆซากๆ
'เฮียจีบเน็ตได้ไหม?'
ไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกผู้ชายจีบ อย่างที่ไอ้พวกเพื่อนมัธยมพูดก็ถูกแล้ว ผมเป็นบุคคลประเภทฟีโรโมนแรงกับเพศเดียวกันมาก เคยมีครั้งหนึ่งที่ไปเล่นสงกรานต์กันกับไอ้พวกนั้นแล้วถูกฉุดขึ้นรถกระบะไปด้วยซ้ำ แต่ถึงจะเคยถูกจู่โจมกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ผมไปต่อไม่เป็นเหมือนวันนี้เลย
"ฮะฮะ... เมานมหรือไงเฮีย"
ตอนที่ผมตอบมันไปเสียงหัวเราะนั่นเฝื่อนมากเหมือนกับคนพยายามจะขำมุกแป้กๆ เฮียบีมไม่พูดอะไรต่อ ขอบคุณพระเจ้าที่มันก้มลงไปดูดนมในแก้วอย่างละเมียดละไม ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย
อากาศร้อนคงทำให้คนเป็นบ้า
แต่ถึงพยายามไม่เก็บมาคิดมากแค่ไหน ในหัว ก็มีแต่น้ำเสียง สีหน้า และแววตาที่วนอยู่ทุกครั้งที่หลับตาจนต้องนอนตาค้างให้ความมืดที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเป็นกำบังอยู่ดี
แสงเดียวที่สว่างวาบขึ้นมาเกิดจากจอมือถือ ผมหยิบขึ้นมากดๆดูเวลา ตีสามเศษแล้ว เขาว่ากันว่าประโยคบางประโยคคนพูดอาจพูดแล้วไม่คิดอะไร แต่คนฟังนี่เอามานั่งทบทวนแทงตัวเองฉึก ฉึก ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมปล่อยวาง ผมเพิ่งเข้าใจก็ตอนนี้ ป่านนี้เฮียคงหลับสนิทโดยลืมคิดเรื่องนั้นไปแล้วมั้ง ผมก็เสือกเป็นคนคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย เก็บมาคิดจนนอนไม่หลับ สงสัยจะโน่น ยันสว่าง โชคดีเหลือเกินเน็ตเอ๋ยที่พรุ่งนี้ไม่มีเรียน ไม่งั้นได้แบกตาหมีแพนด้าไปมหาลัยให้ไอ้โชติล้อตั้งแต่เช้ายันเย็นแน่ๆ
ความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ? ผมไม่ได้รังเกียจอะไรนะ เหมือนจะกึ่งชอคกึ่งกลัวเสียมากกว่า ผมเพิ่งคอมเฟิร์มกับไอ้บอมเพื่อนรักไปว่าพี่ชายของมันแมนเกินร้อย ไม่มีวันเหลียวหางตามองผมแต่อยู่ดีๆกลับจู่โจมจนเสียหลัก แม่งรู้จักเรียงลำดับความสัมพันธ์บ้างรึเปล่าวะ เอะอะจูบแล้วค่อยมาบอกว่าจะจีบ พี่ชายมึงขาดหรือเกินกันแน่ครับปารณ
ผมยังคงพลิกตัวไปมาบนเตียงขนาดห้าฟุตระดับความสกปรกอยู่ที่เลเวล7 สุดท้ายไอ้เรื่องรกสมองก็ไม่ยอมหลุดไปได้เลยถือโอกาสลุกขึ้นเปิดไฟ เอาเก้าอี้เล็กชุดเดียวกับโต๊ะเครื่องแป้งมาวางหน้าตู้เสื้อผ้า แล้วปีนขึ้นไปหยิบอิเลคโทนฝุ่นเกาะที่วางซ้อนๆบนซากหนังสือกับสายไฟลงมา
สามปีเต็มของอายุเครื่องดนตรีที่ถูกวางทิ้งเอาไว้สงบนิ่ง ป่านนี้ปลายนิ้วของผมไม่ได้พลิ้วไหวเหมือนช่วง ม.ปลายแล้ว ถึงจะอ้างว่าไม่ว่างเล่นแต่ความจริงผมก็รู้อยู่ดีว่าเป็นเพราะไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลังขึ้นมาต่างหาก
อิเล็กโทนที่แป้นสีขาวเปลี่ยนเป็นเหลืองตัวนี้ ผมเกือบลืมไปแล้วว่าใครเป็นคนให้และใครที่ใช้เปียโนของที่บ้านสอน ในหัวเหมือนจำไว้แค่ว่าใครเป็นแรงบันดาลใจให้ผมสนใจเครื่องดนตรีชนิดนี้จนลุกขึ้นมาฝึกจนเป็นเรื่องเป็นราว
ช่วงนั้นปันนภมันก้อร่อก้อติกรุ่นน้องที่เป็นนักเปียโนของโรงเรียนอยู่..
แต่สุดท้าย เพลงความลับ ที่ผมหัดเล่น มันก็ได้แต่เก็บเป็นความลับมาจนถึงตอนนี้
ผมวางคีย์บอร์ดลงบนเตียง คนให้เคยบอกว่าเล่นให้คล่องมือเมื่อไหร่จะซื้ออย่างดีให้ คงกลัวว่าผมจะเหยาะแหยะตามกระแสวัยรุ่นชายที่อยากเล่นดนตรีเอาหล่อ
ครับ มันคิดถูกแล้วที่ซื้อคีย์บอร์ดขี้กะโล้โท้มาให้ผมรับขวัญเพลงแรกที่เล่นจนจบ ผมยังจำได้แม่นว่าวันที่ได้รับเป็นวันเกิดไอ้บอม แต่ผู้ร่วมงานปาร์ตี้เล็กๆอย่างผมกลับได้รับกล่องอิเล็กโทนขนาดใหญ่จากพี่ชายคนโตจนเจ้าของงานมันเบะปากหมั่นไส้
'ตอนผมเล่นกีต้าร์เป็นเพลงแรกเฮียให้แค่หนังสือเพลง นี่ไอ้เน็ตมันได้เครื่องดนตรีไปชิ้นบะเริ่ม!'
ผมยังจำประโยคนั้นของบอมได้ แต่สายตาตอนนั้นของผมกลับเหลือบมองไปยังแรงบันดาลใจของตัวเองที่กำลังมองเสี้ยวหน้าของเฮียนิ่งก่อนก้มลงกินเค้กในจานตัวเองเงียบๆโดยไม่แสดงความเห็นใดๆออกมา ปันมักจะเป็นแบบนี้ ไม่ท้วงติง’อะไรก็ตาม’ ที่เกี่ยวกับผม แต่เลือกที่จะมองห่างๆเหมือนเว้นระยะไว้พอตัว
เฮียบีมไม่ตอบไอ้บอม เหมือนมันเอาของขวัญที่ว่ามาวางๆแล้วก็รีบไปช่วยพี่ทรายเติมน้ำอัดลมใส่แก้วไม่ใส่ใจคำค่อนขอดของน้องตัวเองมากกว่า ส่วนผมตอนนั้นยิ้มแก้มปริเพราะถ้ารอเก็บตังค์นี่คงอีกสองสามเดือนกว่าจะได้ซื้อมาหัดเล่นสมใจอยาก
จะว่าไป ช่วงนั้นผมก็สนิทกับเฮียมากกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อย แค่มันตกสะเก็ดอยู่ลึกในความทรงจำ ไม่ได้มีค่าหรือความหมายอะไรมากพอให้นึกถึง แต่พอความสัมพันธ์ขาดๆเกินๆถูกสานต่ออีกครั้งในรูปแบบที่ต่างไป ผมก็อดเอามาคิดไม่ได้ว่าทำไมไอ้บอมถึงเจาะจงให้เป็นผมที่เข้าหาเฮียในทางชู้สาว
จีบ...อย่างนั้นหรือ?
ผมคงเป็นมนุษย์ที่เยี่ยวเหลืองที่สุดในโลกก็วันนี้ เพราะไอ้อดีตนายแบบห่าเหวอะไรนั่นกำลังทำให้ผมประสาทแดก โทรบอกไอ้บอมดีไหม? หนีหายหน้าไปเลย หรือว่าหน้าด้านหน้าทนทำตัวปกติต่อไปเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ได้เกินอะไรประหลาดๆขึ้นระหว่างผมกับเฮีย
บ้าชะมัด ผมไม่ควรหงุดหงิด ไม่ควรเก็บมาคิดใส่ใจ แต่ก็อดไม่ได้
ผมต่อคีย์บอร์ดกับสายไฟ ตั้งเสียงให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนผู้ร่วมอาศัยคนอื่นของตัวตึก พยายามจับคอร์ดด้วยมือขวาข้างเดียวให้ชินก่อนเมโลดี้จากมือซ้ายจะค่อยๆกดย้ำเงอะงะ
'ยิ่งฉันใกล้เธอ เท่าไร ยิ่งอยากจะเผยใจ ยิ่งสบสายตา ก็ยิ่งหวั่นไหว
มันยากเหลือเกินจะเก็บ ซ่อนความรักเอาไว้ แล้วความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม
โปรดบอกความในใจ ให้ฉันรู้ที นะเธอ...'
เสียงโทรศัพท์ดังติดกันเป็นรอบที่สามของบ่ายวันเสาร์สราญรมณ์ ผมกดตัดสายอีกครั้งด้วยสัญชาตญาณก่อนจะปิดเครื่องโยนไอโฟนสีขาวไว้สักตำแหน่งบนเตียงกว้าง เพิ่งหลับไปตอนเกือบเช้าจะให้ถ่างตารับรู้เรื่องราวอันโหดร้ายของโลกในวันหยุดคงเกินกำลังกระผมมากไป ดังนั้นจึงเลือกทิ้งธุระปะปังของคนในสายไว้เบื้องหลังแล้วดำดิ่งสู่นิทราอีกรอบ
ราวกำลังค่อยๆล่องลอยอยู่เหนือปุยนุ่น
พระอินทร์กำลังดึงมือผมขึ้นไปเฝ้าอีกครั้ง..
หากแต่.. 'ปังๆๆ ปังๆ...'
ไอ้เหี้ย!!! ใครวะบังอาจมาก! ผมสะดุ้งหลุดจากความฝันราวโดนพระอินทร์ถีบตกสวรรค์ อาการเมื่อยขบตามเนื้อตัวเพราะนอนดึกทำให้กล้ามเนื้ออ่อนล้าแล่นริ้วทั่วร่างจนผมต้องนิ่วหน้า ถ้าไอ้เหี้ยที่มาบุกรุกห้องผมในเวลานี้ไม่ได้มีธุระขั้นพ่อตายแม่ขายยานะสาบานเลยว่าจะเพ่นกบาลมันแตกแน่ ผมเดินสวมบอกเซอร์ตัวเดียวลุกจากเตียงไปส่องตาแมว พอเห็นว่าเป็นไอ้โชติก็เปิดประตูให้มองหน้ามันเหวี่ยงๆ
"ไอ้บอมโทรหามึงล้านรอบแล้ว ไม่รับวะ" ไอ้เวอร์ รอบที่สามกูเพิ่งตัดสายไปเมื่อกี้เว้ย ผมมองค้อน "มีอะไรว่ามา กูง่วง!"
"จะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหน ตื่นได้แล้วเว้ย ไปบ้านไอ้บอมกัน"
"ไม่ไป กูจะนอน"
"มันขอZ4ป๊าได้"
อื้อหือ พี่ขับSLK น้องขับZ4 บ้านมึงค้ายากันหรือไงครับ? จากที่งัวเงียๆเมื่อครู่ตื่นเลย Z4! BMW Z4 เลยนะเว้ย ไม่ใช่กระจอก รถห่าเหวนั่นราคาสี่ล้านกว่า เท่าที่รู้มาไอ้บอมขอป๊ามันตั้งแต่ม.ปลาย เห็นเฮียเรียนจบแล้วป๊าถอยเมอร์ซิเดสให้ตัวเองเอ็นท์ติดเลยจะเอาบีเอ็มบ้าง ตอนนั้นป๊ามันไม่ให้ครับ เพิ่งถอยให้เฮีย จะมาจ่ายให้บอมอีกคงไม่ไหว เดี๋ยวปีถัดมาไอ้บูมเอ็นท์อีกคน ป๊าได้ขายร้านทองทิ้งแน่ๆ ไอ้บอมมันงอแงพักใหญ่แล้วปล่อยให้เรื่องเงียบลงเหมือนยอมรับ วันดีคืนดี เตี่ยมันถูกหวยรางวัลที่1หรือนี่กระไรถึงได้ตามใจไอ้บอมแบบปัจจุบันทันด่วนขึ้นมาง่ายๆ
"เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน ป่านนี้ดีใจบ้านบึ้มไปแล้วมั้ง"
โชติพงษ์หัวเราะ ผมเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนเก้าอี้หนังสือเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงไอ้โชติตะโกนเรียกไล่หลังไวไว
"นึกไงเอาไอ้นี่ลงมาวะ" มันคงหมายถึงอิเลกโทนที่ยังไม่ได้เก็บเข้าที่ ผมเปิดฝักบัวล้างหน้าล้างตาไม่ตอบมัน หยิบสบู่ขึ้นมาถูลวกๆเมื่อคืนก็อาบแล้วจะฟอกอะไรมากมาย ฟันก็แปรงก่อนนอน อมน้ำลายตัวเองไม่กี่ชั่วโมงไม่ต้องถูเยอะ ไม่ถึงสิบนาที ผมก็ใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเดินออกมาจากห้องน้ำให้แขกมองตาค้าง
"ไอ้เหี้ย! ถือว่าตัวเองขาวแล้วดูสะอาดเลยวิ่งผ่านน้ำพอรึไง? กลับไปอาบใหม่เลยไอ้เน็ต"
อย่างที่โชติพูดแหละครับถูกแล้ว มันเป็นความอยุติธรรมของธรรมชาติ ที่คนขาวทำตัวสกปรกเท่าไหร่ก็ไม่ดูสกปรก ถ้าลองเข้มๆดำๆแบบไอ้โชติ อาบน้ำทีครึ่งค่อนชั่วโมงออกมาใครๆก็ยังคิดว่าตัวมันพอกขี้ไคลเอาไว้เต็มอยู่ดี ดำแล้วเจียมซะมึง อย่าริอ่านมาแขวะกูไม่มีใครเชื่อมึงหรอกว่าหน้าอย่างกูจะซกมก
ผมเดินผ่านหน้าอาคันตุกะไปเงียบๆ ปรายตามองท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ของมันที่แสดงออกใส่ผมจนอยากกระทืบ เปิดประตูตู้เสื้อผ้าได้ก็หยิบเอาเสื้อลายขวางเทาสลับดำมาสวม ไม่ได้กลัวผิวจะเสียอย่างที่พวกไอ้บอมชอบแซวหรอกนะครับที่ในตู้จะมีแต่เสื้อแขนยาวเป็นส่วนใหญ่ แค่เวลาสวมเสื้อแขนยาวแล้วจะดูตัวใหญ่ขึ้น อากาศเมืองไทยก็ร้อนฉิบหายเหอะ แต่อยากหล่อก็ต้องทนอันนี้แม่บอกไว้ ไอ้โชติพยายามจิ้มๆคีย์บอร์ดที่ยังวางอยู่บนเตียงให้เกิดเสียง ผมที่จัดแจงเตรียมของออกไปข้างนอกหันมาเห็นปลั๊กยังไม่เสียบก็ส่ายหัวปล่อยให้มันโชว์โง่หาปุ่มเปิดเสียงต่อไปพักใหญ่
"ไปกัน อยากนั่งZ4"
โชติพงษ์ละความตั้งใจจะบรรเลงเพลงรัก หน้ามันยังงงๆกับเครื่องเล่นดนตรีไร้เสียงของผมแต่ไม่อยากเสียเวลาอธิบายควายให้เป็นคนเลยชิ่งเดินหนีมาก่อน เวลาบ่ายแบบนี้แดดยังแรงอยู่พระอาทิตย์ไม่เคยหยุดพักเสาร์อาทิตย์ ผมกับมันเลยได้แต่เดินลัดเลาะไปตามเงาตึกที่ตกทอดลงมาบังแดดให้ระหว่างทางจากหอไปยังป้ายรถเมล์
มีรถขับน่ะเรอะ? ก็ผมกับโชติพงษ์นี่แหละครับที่ไม่มีกันแค่สองคนในกลุ่ม หมอโต๊ดลูกชายร้านขายของชำมีนิสสันสกายไลน์รุ่นปี2001 มรดกจากพ่อมัน ส่วนคุณชายปันกับเสี่ยบอมปล่อยมันรวยไปครับ ปันมีเชฟโรเลตครูซที่ว่างๆจะเอาไปสอยโน่นสอยนี่เป็นกิจวัตร ไม่ใช่มันขับรถห่วยแตกนะ แต่มันหาข้ออ้างเอาแคมรี่พ่อมาใช้เสียมากกว่า ส่วนไอ้บอม ป่านนี้คงดีใจเนื้อเต้นที่จะได้เปลี่ยนวีออสสีบลอนด์ทองมาเป็นZ4เสียที มันเป็นตัวอย่างภาสิตที่ว่า 'ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น'เลยครับ แต่ใช้ไม่ได้กับผมกะไอ้โชติหรอก เด็กหนุ่มจากบ้านฐานะกลางๆแบบอยู่่ไม่ให้มีหนี้สินต่อให้กราบแดดิ้นใต้ตีนแม่ ก็ไม่มีวันได้ถอยรถมาโชว์สาวเป็นแน่แท้
รถเมล์ฟรีมาพอดี โชคดีที่คนไม่หนาตาเท่าไรเราเลยไม่ต้องกลายเป็นปลากระป๋องจุความร้อนสูงเหมือนทุกครั้ง ผมกับโชติลงบีทีเอสแล้วนั่งต่อยาวไปจนข้ามฝั่งธน ไหนๆก็ไปบ้านไอ้บอมแล้วผมแอบคิดว่าถ้าเสร็จธุระจะไปเซอร์ไพรส์แม่สักหน่อย พี่เนยออกเรือนแต่งงานไปหลายเดือนแล้ว ปล่อยชีอยู่คนเดียวป่านนี้เหี่ยวเป็นยายแก่นั่งเหงาแล้วกระมัง
"โทรเรียกไอ้บอมมารับหรือยัง?"
ผมหันไปถามคนข้างๆที่เอาแต่เล่นPSPตั้งแต่ขึ้นรถไฟฟ้า มันพยักหน้าหงึกหงักเหมือนไม่ได้ใส่ใจ พอเดินลงมาจากด้านบนผมก็เห็นรถทะเบียนคุ้นจอดเลียบๆถนนต่อหลังแทกซี่สีชมพูรออยู่แล้ว
"ไงมึง"
ผมทักเจ้าของรถตอนที่สอดตัวเข้าวีออสเรียบร้อย บอมยิ้มร้ายรอผมคาดเข็มขัดเสร็จก็ทะยานรถกลับบ้าน โชติยังไม่พูดไม่จาเล่นPSPในมือเหมือนหลุดไปอีกโลก
"ขอยังไงป๊าถึงให้"
"เงื่อนไขเดียวกับเฮีย เรียนจบแล้วถอยให้รับขวัญ"
ห๊ะ?
เงื่อนไขนี้มึงได้รับมาตั้งแต่ม.6แล้วนะครับ ผมหันขวับไปมองคนพูดที่มันกลั้นหัวเราะแทบตาย
มึงหลอกกู! ไม่... ไม่สิ จริงของมันที่บอกว่าขอz4ป๊าได้ คือขอได้แต่ยังไม่ได้ตอนนี้สินะ โอเคกูโง่ กูซื่อ ไอ้เหี้ยบอม!ปล่อยกูลงเอาเวลานอนอันมีค่าของกูคืนมาาา
ผมได้แต่โหยหวนในใจ นั่งไม่พูดไม่จาอมน้ำลายจนไอ้สุดยอดตอแหลใช้มือข้างหนึ่งมาผลักหัวผมเบาๆพอเห็นว่าผมทำท่างอนตุ๊บป่อง
"กูจองสนามบอลไว้สี่โมง โทรบอกไม่รับกูว่าชวนมึงตรงๆต้องเบี้ยวแน่เลยให้ไอ้โชติไปลากคอมึงมา"
ไม่ได้ลากคอหรอก กูเชื่องเดินตามมันมาโง่ๆเลยนี่แหละ คบแต่เพื่อนดีๆทั้งนั้น! ถึงว่าไง ไอ้เหี้ยโชติมาไม่ฝอยห่าอะไรเลย ชวนนิ่มๆให้ผมกระดี๊กระด๊าอยากมาบ้านไอ้บอมตัวสั่น ผมฟึดฟัดหัวเสียคนเดียวบนรถได้ไม่นานไอ้ทอง(ชื่อวีออสของบอม)ก็พาเราทั้งสามคนเข้ารั้วบ้านพาณิชยโชติ อย่าจินตนาการว่าเป็นวังหรือคฤหาสถ์ใหญ่โตอะไรครับ บ้านบอมเป็นบ้านขนาดกลางสำหรับอยู่อาศัยหกคนอันประกอบด้วยป๊า ม้า ลูกชายทั้งสาม และพี่วรรณ พี่เลี้ยงของมันที่อายุรุ่นๆเดียวกับแม่ผมได้พอดิบพอดี พอลงรถมาหมาไทยสีน้ำตาลหลังอานขนเกรียนสนิทเห่าเสียงขรมแต่หางกระดิกระริก มันโดดใส่ไอ้บอมที่ทำท่าจะถีบๆให้พ้นทางแล้วหันมาแลบลิ้นมองผมกับไอ้โชติห่างๆ
"ปุกปุยยยย"
ผมจำชื่อมันได้ ไอ้หมาที่ทำท่าตื่นคนนิดๆขมวดคิ้ว มันขมวดคิ้วจริงๆครับ เหมือนจะถามว่ามึงรู้จักกูได้ยังไง? ผมนั่งยองๆลงกับพื้นคอนกรีตให้ปุยมันทำจมูกฟุตฟิตๆเดินเข้ามาหากล้าๆกลัวๆ หมาไทยขี้ระแวง ผมเคยเลี้ยงอยู่สองตัวที่บ้านก่อนโดนรถชนตายในซอยใกล้ๆกัน ใช้เวลาแป๊บเดียวในการทำให้ไอ้ปุยหยุดเห่า หมามันรู้โดยสัญชาตญาณครับว่าใครชอบใครเกลียดมัน ตอนนี้ผมกับโชติที่ยังเล่นPSPไม่เลิกก็เดินเข้าบ้านได้สบายๆ
"ม้าหวัดดีครับ"
ผมยกมือไหว้ผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งขัดสมาธิกินส้มอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ไม่ได้เจอกันเกือบ4ปีได้แต่ม้าไม่แก่ลงเลย ผมหยิกสั้นระติ่งหูมีสีขาวแซมประปรายยกมือข้างที่ไม่ได้ถือส้มแมนดารินรับไหว้ผมลวกๆ
"เป็นไงมาไงเนี่ย นั่งๆ ไม่ได้เจอกันนานเชียว ไม่โตขึ้นบ้างเลย" ม้าตบโซฟาหนังดังปุๆ ไอ้โชติยกมือไหว้ม้าอีกคน ม้าเลยหันไปพูดกับมันด้วย "ดำขึ้นหรือเปล่าโชติ"
"นิดหน่อยม้า ผมไม่ได้สำอางค์เหมือนไอ้เน็ตมัน"
จะแขวะกูทำซากอะไรครับโชติพงษ์ ผมหันไปแยกเขี้ยวให้มันหนึ่งทีก่อนยกมือไหว้พี่วรรณที่ยกน้ำชามาให้ม้าดื่ม
"อ้าว คุณเน็ต คุณโชติ ลมอะไรพัดกันมาคะนี่?"
"ลมคิดถึงพี่วรรณน่ะสิครับ สวยขึ้นนะเนี่ย"
อื้อหือ ไอ้โชติ มันรู้ครับพี่วรรณนี่อู่ข้าวอู่น้ำ ประจบประแจงมากๆเข้าไว้เดี๋ยวพี่แกก็หายไปหลังครัวทำขนมนมเนยออกมาแจก ผมส่ายหัวในความตะกละของมันแล้วเดินมานั่งข้างๆม้า
"ป๊าไม่อยู่หรือครับ?"
"ออกไปเฝ้าร้านแต่เช้าแล้ว แล้วนี่กินอะไรกันมารึยัง วรรณทำกับข้าวเผื่อเด็กๆมันหรือเปล่า? ยกมาเลยไหม?"
"เมื่อเช้าคุณบอมสั่งแล้วค่ะว่าให้ทำเผื่อแขกเพิ่ม4ที่ นี่วรรณก็เตรียมไว้แล้วแต่คุณตี๋เล็กดันออกไปข้างนอกเสียได้ ของโปรดคงอยู่ไม่ถึงเย็นแล้วล่ะมั้ง"
"อ้าว บูมมันไปไหนอะพี่วรรณ"
ไอ้บอมดูเหมือนไม่รับรู้ความเป็นไปของน้องชาย มันทำหน้าเป็นหมางง เหมือนไอ้ปุยเมื่อกี้แหละครับ แต่เสียงเลื่อนประตูรั้วดันดังขึ้นก่อนพี่วรรณจะตอบคำถาม โชติมันเป็นแขกที่เสือกชะโงกหน้าออกไปก่อนเพื่อนดูว่าคนมาใหม่เป็นใครแล้วหันมาบอกเจ้าบ้าน "ไอ้ปันมากับบูมได้ไงวะ"
"เออ ไหนมันบอกจะมาเย็นๆ"
โชติกับบอมมองกันงงๆ คือมึงมีข้อมูลนัดแนะกันเรียบร้อยอยู่แล้วว่าจะไปไหนทำอะไรกันมึงยังงง ไม่ต้องถามกูหรอก เหมือนกลายเป็นซากอารยธรรมโบราณนั่งโง่อยู่คนเดียวตั้งแต่รู้ว่าโดนหลอกให้มาหามึงแล้วบอม
"ไหงมาด้วยกันได้วะ?"
พอปันกับบูมเดินก้าวเข้าบ้านมา ชายกลางก็ถามทันที ปันไม่ตอบอะไรยกมือไหว้ม้ากับพี่วรรณแล้วเดินมานั่งโซฟาฝั่งที่ยังว่างอยู่ข้างม้า
"เจอกันที่ร้านกาแฟน่ะ บูมยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า พี่วรรณทำอะไรกินครับ"
"หลายอย่างเลยค่ะ แต่เดี๋ยวรอคุณโต๊ดก่อนพี่ถึงยกสำรับมานะ คุณตี๋เล็กไปหาอะไรรองท้องก่อนดีกว่า"
"อ้อ ใช่ มีร๊อยซ์อยู่ในตู้เย็น แล้วนี่เฮียไปไหนครับ"
ไอ้บูมถามถึงพี่ชายคนโต ผมกำลังยกน้ำขึ้นดื่มถึงกับชะงักกึก ฉิบหายแล้ว ลืมไปเลย! แค่เมื่อวานหลังจากเฮียพูดประโยคชวนขนลุกก็ทำตัวไม่ถูกจะตายห่า มาหามันถึงบ้านแบบนี้จะวางตัวยังไงวะ พิรุจมากไอ้บอมจับได้ จะตีเนียนก็ยังไม่ได้เตรียมใจมา ไม่รู้ว่าผมตกอยู่ในโลกส่วนตัวนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีม้าก็ลุกออกไปจากโซฟาเหลือผมกับปันไว้แค่สองคนในห้องโถงรับแขกเสียแล้ว
“เป็นอะไร? ดูมึงลอยๆ”
“อ่อ เออ นอนดึก ไปไหนกันหมดแล้ววะ?”
ผมตอบไอ้ปัน สายตาพยายามชะเง้อออกไปด้านนอก ไม่บ่อยที่ผมจะใช้เวลาตามลำพังกับมันครับ เลี่ยงตลอด แต่เมื่อกี้มัวแต่กังวลเรื่องเฮียสิ่งมีชีวิตรกตาเมื่อครู่เลยอันตรธานหายตัวแบบที่ผมยังเบลอๆอยู่ว่าตอนนี้เหลือแค่ผมกับปันได้ยังไง
“ไอ้บอมไปไล่หมาให้โต๊ด บูมกับโชติไปช่วยพี่วรรณเตรียมสำรับ ม้าไปตามเฮียหลังบ้าน”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ใช้หางตาปรายมองไอ้ปันที่ดูโทรทัศน์นิ่งๆเป็นพักๆ ไม่ไหวว่ะ อยู่กันสองคนแล้วรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย
“กูไปช่วยพี่วรรณนะ”
“นั่งอยู่นี่แหละ มึงไปก็ดีแต่กวนเขา”
ไอ้ปันกดมือลงบนมือลงบนหน้าขา ผมงี้ชาไปทั่วหน้าแล้วครับ โชคดีมากๆที่ปันมันดูสารคดีในจอโทรทัศน์อยู่คงไม่ทันสังเกต สิ่งเดียวที่บอกว่าผมไม่ได้เป็นมนุษย์หินคือหัวใจที่เต้นตุบ ตุบ เหมือนจะหลุดออกมาข้างนอก ทั้งตัวแข็งทื่อไม่รู้จะขยับตัวไปทางไหนถูก
มันจะได้ยินเสียงหัวใจกูไหมวะ?
“แดกข้าวเสร็จก็ขึ้นไปนอนห้องไอ้บอมซะ เย็นไปเตะบอลแล้วเป็นลมเป็นแล้งเดือดร้อนพวกกูอีก”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ มันเองก็เงียบเสียงไปเหมือนกัน เป็นเรื่องปกติธรรมดามาตั้งแต่มัธยมแล้วที่ความเงียบจะเป็นเครื่องมือสื่อสารระหว่างผมกับมัน ไม่ใช่ไม่อยากคุยนะครับ อยากคุยมาก แต่ไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร จะคุยกับมันแบบไหน เหมือนดีมานด์ของเราต่างกัน ผมอยากจะคุยกับมันต่อหน้าเพื่อนหลายๆคนจะได้ดูเหมือนเป็นเรื่องเฮฮาปกติ แต่มันมักจะเลือกพูดกับผมมากกว่าปกติเวลาที่เราอยู่ตามลำพัง
ผมไม่รู้ว่ามันรู้ถึงความรู้สึกผมหรือเปล่า ได้แต่เฝ้าภาวนาว่าไม่
ไม่อย่างนั้น ผมคงไม่รู้จริงๆว่าจะวางตัวกับมันยังไงต่อไป
“เน็ต...”
เสียงทุ้มต่ำของเจ้าบ้านอีกคนปลุกให้ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย ฉิบหายแล้วพอคิดถึงเฮีย ปันก็มา พอคิดเรื่องปัน เฮียก็โผล่ มือไอ้ปันที่วางอยู่บนหน้าขาผมดึงไปยกมือไหว้เฮียบีม ผมเองก็ทำแบบเดียวกันโดยที่เจ้าบ้านแค่พยักหน้ารับเท่านั้น
“พี่วรรณเตรียมสำรับเสร็จแล้ว ปันไปเรียกบอมกับโต๊ดให้หน่อย มัวแต่เล่นหมากันอยู่หน้าบ้าน”
ไอ้ปันรับคำแล้วลุกเดินออกไป พอเหลือกันสองคนกับเฮียผมยิ่งอึดอัดกว่าตอนแรกที่อยู่กับปันอีกครับ รายนั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้ แต่กับไอ้พี่ชายเพื่อนตรงหน้านี่ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงใส่มัน ไม่กล้าสบตาจริงๆ กระทั่งมือใหญ่วางแปะลงบนหัวยีผมสีส้มแดงของผมเบาๆให้ผ่อนคลาย จึงเงยหน้าขึ้นมองมันเป็นครั้งแรก
ทว่าพอเห็นแววตาหยอกล้อสีดำขลับของเฮียก็เผลอเบนสายตาหลบอีกจนได้
“ผมเสียทรงหมด” ทำเป็นบ่นปอดแปด เบี่ยงตัวหลบจากสัมผัสของมืออุ่น
“เป็นไรรึเปล่า หืม? ดูเกร็งๆ ซึมๆ”
ได้ยินประโยคนั้นเท่านั้นแหละครับ ผมก็หันขวับไปมองเฮียตาเขียว ไอ้บีม ไอ้เหี้ย! กูอะไม่แปลกหรอก มีแต่มึง!! มึงนั่นแหละที่ทำท่าเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน!!! แล้วก็มีแค่กูใช่ไหมที่คิดหน้าพะวงหลัง ว่าจะทำยังไงกับมึง ไม่ได้อยากช่วยปิดหรอกนะ แต่เรื่องของเรื่องคือถ้ากูช่วยไอ้บอม บอกมันไปว่ามึงเป็นเกย์คนที่ซวยไม่รู้จักจบจักสิ้นคือกูว้อย! ห่า! คือหาเรื่องเครียดมาให้กูแล้วยังทำหน้าระรื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่แม่งน่าโมโหกว่าเดิมอีก30%ได้เลยครับ
ผมกระฟัดกระเฟียดเดินนำหน้ามันไป เคยมาบ่อยๆเมื่อ4ปีก่อน จนถึงตอนนี้ทางระหว่างห้องโถงไปยังครัวยังคงชัดเจนในความทรงจำ ผมเลยเดินลัดเลาะเลี้ยวซ้ายทีขวาทีจนมาถึงที่หมายก่อนมัน ม้านั่งหัวโต๊ะ พี่วรรณกำลังตีมือไอ้บูมที่หยิบกุ้งชุบแป้งทอดในจานกินด้วยมือเปล่า ส่วนไอ้โชติ ไอ้เหี้ยนี่แหละปัญหาตอนที่เห็นผมทำหน้างอง้ำเข้ามาไล่ๆกับเฮียมันก็ยิ้มล้อ พอหันหน้าสะบัดมองไปทางเฮียว่ามันทำท่าอะไรแปลกๆหรือเปล่าก็ต้องรีบหันขวับกลับมา
เฮียบีม มึงจงใจมองกูมากเกินไปแล้ว!
ไอ้โชติยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตักข้าวใส่จานให้ม้าก่อนไอ้พวกที่เหลือจะค่อยๆทยอยเดินเข้ามาในห้องอาหาร บอมเลือกที่นั่งประจำคือข้างผม ไอ้โชติซึ่งตอนแรกนั่งข้างบูมก็รีบกระดกก้นมานั่งข้างชายกลาง ผมเห็นมันดึงหูยานๆของเจ้าบ้านเข้าไปกระซิบกระซาบอะไรกันก่อนที่ตาสองชั้นหลบในของไอ้บอมจะปรายมองผมสลับกับเฮียที่นั่งฝั่งตรงข้ามกัน
พวกมึงช่วยอย่านินทาให้บุคคลที่ถูกกล่าวถึงรู้ตัวได้ไหมครับ ไอ้สัตว์!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 08
24/05/12
:ped144: สวัสดีวันพฤหัสบดีคร๊าบบบ ตอนนี้แอบมีปันชะแว๊บให้เน็ตใจเต้นนิ๊ดส์หน่อย ออกมาเยอะเดี๋ยวเฮียจะไม่ได้ทำคะแนน แฮ่ๆ
รู้สึกปันจะเป็นขวัญใจแม่ยกพ่อยกกันมากเลย แม้แต่คนแต่งยังชอบปันเลยค่ะ :m29:
ตอนนี้เดินเรื่องไปเนิบๆ ไม่มีอะไรหวือหวาเลยเนอะ อยู่ในช่วงสับสนๆของเน็ต อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนนะจ๊ะ
สำหรับตอนหน้าจะพยายามต่อให้ทันดึกๆวันเสาร์ค่ะ เพิ่งบอกไปตอนที่แล้วว่าช่วงนี้ว่างไม่มีงาน พูดปุ๊บวันจันทร์โดนเอกสารถล่มปั๊บ เหมือนเรียกหาผี ผีก็มายังไงอย่างงั้น แต่ถึงงานยุ่งจะพยายามไม่ทิ้งช่วงเน่อ
สวดท้ายย :pig4: ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม ขอบคุณทุกคอมเมนต์ จะใช้ทุกความคิดเห็นมาเป็นแรงในตอนต่อๆไปนะฮับ
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์จ้า :t3:
-
แง๊ๆ อึดอัดจัง ไม่รู้จิ อยากให้ปันกะเน็ตเปิดใจกันจังT^T
แต่ไม่ว่ายังไงก้อจะอ่านต่อไปเรื่อยๆ
รอรอน้า^^
-
ขอเฮียบีมจัดแรงๆอีกซักฉากได้ป่ะ 55555
-
บีมพูดแบบนั้นกับเน๊ตแ้ล้วคิดแบบนั้นเนี่ยนะ ทำอะไรคิดถึงจิตใจและความรู้สึกเน๊ตบ้างนะ เอกร้ายมาก ๆ เลยนะนั่น บูมชอบปันใช่ไหมเนี่ย กายกับบูมจะเข้าใจกันได้ไหมนะ
-
ต้องติดตามกันต่อไป
-
ไม่ชอบที่ปันทำแบบนั้นกับเน็ตเลย แล้วยังกับบูมอีก
สงสารเน็ตนะ สนับสนุนบีม ลุยเลย เผื่อปันจะรู้สึกอะไรบ้าง
-
รอจ้าาา :3123:
-
เมื่อไหร่จะเน็ตปันนะ !
-
๕๕๕๕๕
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น
-
เน็ตคู่ใครหว่า??
:z2:
-
ปันปันไม่ต้องทำอะไร เน็ตก็ใจเต้นแล้ว
เฮียบีมคงต้องทำหลายอย่างแล้วล่ะ ถ้าอยากได้รับความใส่ใจจากเน็ต
-
สนุกๆๆ อิอิ :z2:
-
เป็นความสัมพันธ์ที่น่าสับสนและปวดหัวจิงๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
อยากรู้ว่าบูมคิดอะไรกับปันรึป่าว??
ปันจะยอมรับตัวเองได้รึยัง??
เอียบีมจะหยอดอะไรเน็ตอีก??
แล้วเน็ตจะคู่ใคร ??
-
เฮียบีมกะเน็ตแอบมีความหลังกันด้วย
ปันถ้าชอบเน็ตจริงก็มาลงสนามแข่งด้วยเลยสิ อย่ามัวแต่แอบ
-
ลุ้นๆๆ
-
"พวกมึงช่วยอย่านินทาให้บุคคลที่ถูกกล่าวถึงรู้ตัวได้ไหมครับ ไอ้สัตว์!"
ชอบบบบบบบบบบ กิ กิ กิ กิ
มา ต่อ ๆๆๆ
-
ลุ้นไม่ถูกจริงๆระหว่างบีม กับปัน ชอบทั้งคู่ีเลย
-
เอาปันเน็ตเยอะๆ ให้เฮียหึงแล้วรู้ใจตัวเองไปเลย ว่าอย่ามาคิดเล่นๆกันเน็ต :angry2: :angry2:
-
เอาปันเน็ตเยอะๆ ให้เฮียหึงแล้วรู้ใจตัวเองไปเลย ว่าอย่ามาคิดเล่นๆกันเน็ต :angry2: :angry2:
ใช้แล้ว อย่ามาคิดเล่นๆนะเว้ยยยยย .. :angry2: :angry2:
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
:impress2: :impress2:ยังเชียร์เฮียกะเนีตอยู่นะ
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววว
-
ตอนนี้เฮียบีมก็น่ารักดีนะครับ
แต่ผมก็ยังชอบปันมากกว่าอยู่ดี... :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :กอด1:
-
เอ้า เน็ตเลือกเลยจะเอาใครดี แล้วรุกใส่โลด :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
กว่าจะมีเวลาอ่าน อ่านที่3ตอนรวดเลย
ตอนที่มีความคิดเฮีย อยากจะ :beat: เฮียมากๆ
เพราะฉะนั้นเฮียอย่าทำให้เน็ตเจ็บนะ o18
ชอบปันๆ เชียร์เฮียบีมๆ รักเน็ตนี่ เอ็นดูน้องบูม
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง ได้ข่าวคืนนี้จะมาต่อ รออ่านอยู่นะ
-
Friend's brother Brother's friend 09, น่ารัก
[Beam's talk]
เส้นผมชื้นเหงื่อสีแดงเพลิงลู่ลงมาบนใบหน้าขาวจนซีด
จมูกเชิดเป็นสันมันเยิ้ม
ริมฝีปากบางสีสดเผยอหอบถี่ให้แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ...
น่ารัก
ผมนั่งอยู่บนสแตนสนามกีฬาในร่ม จรดจ้องไปยังนักฟุตซอลเบอร์ 10 ไม่วางตา ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงคิดว่ามันน่าเอ็นดูเหมือนคนอื่น แต่ถึงเวลานี้พอได้พินิจพิจารณาเด็กหนุ่มตัวบางที่สุดในสนามแล้วก็กลับไม่อาจละสายตาออกมาได้ ผมยอมรับว่าตัวเองสนใจณัฐธนิชมากกว่าทุกที อาจเป็นเพราะปฏิกิริยาแปลกๆที่มันทำ พอเข้าใกล้จะถอยหนี พอสบตาก็ยิ่งเกร็งตัว ซึ่งนั่นก่อให้เกิดความวูบไหวในใจว่าสิ่งที่ผมพูดวันก่อนส่งผลอะไรบางอย่างกับความรู้สึกของมันจริง
แต่ทั้งๆที่รู้สึกเหมือนเพิ่งใช้เวลามองนักเตะหัวแดงในสนามเพียง 5 นาทีเท่านั้น ทว่าเสียงตะโกนหมดเวลาที่ดังขึ้นจากอีกฟากกลับบอกให้รู้ว่าเราใช้เวลาร่วม2ชั่วโมงเต็มแล้วที่สนามฟุตซอลท์ในร่มแห่งนี้ ชายวัยฉกรรจ์จำนวน12คนค่อยๆชะลอฝีเท้าลง แต้มฝั่งทีมไอ้บอมนำเด็กสถาปัตย์เพื่อนมันอยู่ 2 - 1 จึงไม่มียิงลูกโทษให้ผู้เล่นทั้งสองเหนื่อยหนักกว่าเก่า
ไม่บ่อยนักที่ผมจะมานั่งเฝ้าเด็กๆเล่นฟุตบอล และเป็นครั้งแรกที่กลุ่มเด็กๆที่ผมมานั่งเฝ้าจะเป็นเพื่อนสมัยมัธยมไอ้บอมทั้งทีม
"เหนื่อยชะมัด เฮีย บูมขอน้ำหน่อย"
ตี๋เล็กวิ่งออกจากสนามคนแรก ผมยื่นขวดน้ำดื่มเย็นๆให้มันก่อนโยนให้คนอื่นที่เดินตามมา เหงื่อกาฬเปียกเต็มหลังนักเหล่ากีฬา บอม โชติ แม้กระทั่งเน็ตถึงกับถอดเสื้อชุ่มๆพาดไพล่บ่าเอาไว้คลายร้อน
ถึงหน้ามันจะขาวจนซีด แต่ผิวใต้ร่มผ้ากลับแดงก่ำตามอุณหภูมิของร่างกาย ขวดน้ำที่ผมโยนให้ถูกไอ้เน็ตเปิดฝาราดหัวแล้วสะบัดๆหลายทีจนหยดน้ำกระเซ็นไปรอบตัว
"ฮื่อ เปียกคนอื่นหมด"
ผมดุมัน ไอ้ตัวเล็กชะงักมองผมหวาดๆ พอผมก้าวผ่านเพื่อนๆมันตาใสก็ผวา ยิ่งตอนที่ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่พกติดมาด้วยให้ ไอ้หัวแดงยิ่งชะงักมองผมด้วยสายตาหวาดระแวงก่อนเหลือบมองเพื่อนๆมันที่เริ่มมองหน้ากันไปมา
"ให้ไอ้บูมมันเถอะ"
"ไอ้บูมมันเอาน้ำราดหัวเหมือนมึงไหมเล่า?"
ผมเอาผ้าไปวางแหมะบนหัวมัน ไอ้ดื้อทำทีจะเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ทำได้แค่ฮึดฮัดเพราะผมจัดการลอคหัวมันไว้ด้วยสองมือ ออกแรงยีเช็ดผมยาวแดงของมันเบาๆก่อนเลื่อนผ้ามาเช็ดหน้าและซอกคอที่ยังซึมเหงื่อ หน้าสีซีดของไอ้เน็ตเริ่มเปลี่ยนเป็นแดง มือขาวกระตุกดึงผ้าในมือผมออกแล้วเดินหัวเสียออกห่าง
"ประสาท!"
มันบ่นในลำคอไม่ให้คนอื่นได้ยินแล้วเดินนำลิ่วไปห้องน้ำโดยมีไอ้บอมวิ่งตามไปติดๆ เพื่อนมันคนอื่นปรายตามองผมยิ้มๆก่อนเดินตามๆกันไป มีก็แต่น้องชายคนเล็กที่สะกิดผมยิกๆไม่ยอมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนคนอื่นเสียที
“อะไร?”
“เฮียนั่นแหละเป็นอะไร เห็นตั้งแต่อยู่ในสนามแล้ว เอาแต่มองพี่เน็ต”
ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมเลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยีหัวเหม็นเหงื่อของตี๋เล็กไม่ตอบ มือขาวเหลืองของบูมจึงเลื่อนมาจับข้อมือผมไว้แล้วบังคับให้มองหน้ามัน
“มันไม่เหมือนสายตาของลูกผู้ชายมองกันนะ”
ไอ้บูมดื้อแพ่งเหมือนจะคาดคั้น มันจ้องผมนิ่งตาไม่กระพริบ ก่อนโพล่งถามคำถามที่คาใจมันอยู่ “ชอบพี่เน็ตเหรอ?”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ แล้วเดี๋ยวไปต่อกันที่ไหน?”
พอเปลี่ยนเรื่องบูมก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจ เดินสะบัดงอนไปให้ผมต้องเร่งฝีเท้าให้ทันเพื่อจะแก้ตัวไม่ให้มันโกรธด้วยการตอบให้ตรงคำถามที่มันอยากรู้ ให้ตายสิ ปิดไม่ได้เลยจริงๆ
“เน็ตก็น่ารักดี” ผมตอบ ไอ้ตี๋เบิกตากว้างในวินาทีแรกที่ผมตอบยิ้มๆ ก่อนหรี่ตาลงเค้นหาความจริง
“เฮียชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไร? ไอ้คนที่พามาบ้านวันก่อนนั่นก็เด็กเฮียใช่ไหม? แล้วจะยังไง พี่เน็ตเฮียก็บอกว่าน่ารัก แล้วไอ้เก้งหูตาแพรวพราวคนนั้นอีก”
บูมซัดคำถามมารวดเดียวจนผมไม่รู้จะตอบอะไรก่อน คนที่พามาบ้าน วันก่อนที่บูมพูดถึงคงเป็นภูมินทร์ ดารารุ่นน้องที่มาแคสบทพระเอกในหนังเรื่องใหม่ที่จะเปิดกล้องเดือนหน้า
ไม่ใช่เรื่องแปลกหรือน่าตื่นเต้นถ้าเหล่าดารานักแสดงชายจะเป็นเกย์ ตุ๊ด กระเทย หรืออะไรก็ตาม ต้องยอมรับกันว่าบุคคลเหล่านี้มีพรสวรรค์มากกว่าผู้ชายทั่วไปที่จะแข็งมะลื่อทื่อ ไอ้มินมันเป็นเกย์ที่สร้างภาพว่าเป็นแมนร้อยเปอร์เซ็นต์ต่อหน้ากล้อง แต่กับสังคมเราๆมันก็เปิดเผยเต็มตัวไม่ปิดบัง แต่สิ่งที่ผมประหลาดใจตอนที่บูมทักว่ามินมันเป็นเกย์ทั้งที่เดินผ่านกันแค่ปราดเดียวนั่น หูตาไอ้รุ่นน้องที่ว่าแพรวพราวนั่นเด่นชัดขนาดที่บูมมันจับได้เลยจริงๆน่ะหรือ?
อาจเป็นเพราะผมเองก็ไม่ได้สนิทกับมันนักจึงไม่ทันสังเกต แต่เหตุสุดวิสัยตอนนั้นเกิดขึ้นเพราะภูมินทร์เป็นนักศึกษาจากสถาบันเดียวกัน จวบกับวันที่ผมไปส่งมันที่คอนโดวันนั้นมันเสือกลืมกุญแจไว้กับพี่สาวซึ่งออกต่างจังหวัดพอดีเป๊ะ ผมเลยต้องรับบทเป็นรุ่นพี่ใจกว้างแบ่งซีกเตียงให้มันซุกหัวนอน
“ไอ้มินมันเป็นรุ่นน้อง เป็นเพื่อนร่วมงาน ไม่ได้เป็นเด็กเฮีย”
ตาตี่ของตี๋เล็กกวาดมองผมเหมือนไม่เชื่อ ผมก็ไม่เห็นถึงความสำคัญที่จะเซ้าซี้ แต่พอจะเดินผ่านมันไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจจะแก้ตัว บูมก็กลับเชื่อผมที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจเรื่องไอ้มินเหมือนวัวสันหลังหวะเลยพูดขึ้นมาลอยๆ
“พี่บอมกับคนอื่นจะไปกินหมูกระทะเสี่ยเช็ง แต่เห็นว่าพี่เน็ตจะกลับบ้านไปกินข้าวกับแม่ สงสัยรีบอาบน้ำออกไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอยแล้วมั้ง”
ผมหันไปยิ้มให้น้องชาย มันยักคิ้วล้อผมนิดๆก่อนเดินตัดหน้าเข้าห้องน้ำ ไม่กี่นาทีจากนั้นผมก็เห็นไอ้เน็ตเดินออกมารีบๆ เสื้อบอลเบอร์10ที่มันสวมเมื่อกี้คงคืนไอ้บอมไปแล้ว ตอนนี้เน็ตสวมเสื้อแขนยาวลายทางขาวสลับดำตัวเดียวกับเมื่อเช้า มันถกแขนเสื้อซ้ายขึ้นดูนาฬิกา สองขาจึงเร่งฝีเท้าขึ้นกว่าเดิมอีกหน่อย ถึงแบบนั้นก็ยังช้ามากพอให้ผมจับข้อศอกมันได้อยู่ดี
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไร”
“รีบไม่ใช่เหรอ?” ไอ้เน็ตยกมือขึ้นดูนาฬิกาอีกรอบแล้วถอนหายใจ น่าจะหกโมงได้แล้ว ตากลมหันกลับไปมองทางห้องน้ำพอไม่เห็นเพื่อนๆมันเลยพยักหน้าลงเดินตามผมมาเงียบๆกระทั่งถึงเป้าหมายซึ่งเป็นลานจอดรถในที่แจ้ง
“บอกแม่ว่าจะเข้าไปตอนกี่โมง”
ผมถามเมื่ออีกคนสอดตัวเข้ามาในรถ เน็ตโคลงหัวแล้วกดเปิดวิทยุด้วยความเคยชิน
“ไม่ได้นัด จะมาเซอร์ไพรส์”
“แวะซื้อของกลับไปให้แม่หน่อยไหม?”
“อัฐยายซื้อขนมยายรึ? ผมยังขอตังค์แม่ใช้อยู่เลยนะเฮีย ไม่ต้องซื้อให้หรอก ช่วยใช้เงินประหยัดๆหน่อยก็พอ ป้าแกจะว่างั้น”
ไอ้เน็ตเรียกแม่มันว่าป้า ผมอมยิ้มนิดๆในความทะเล้นทะลึ่งหน้าตาย ตอนแรกว่าจะรีบพามันกลับไปส่งบ้านแต่พอรถวิ่งผ่านบิ๊กซีก็อดเลี้ยวแวะเข้ามาไม่ได้
“ซื้อไปเถอะ นานๆที เดี๋ยวเฮียออกให้”
“หึ ป๋านักเหรอ?”
“อืม ทำงานแล้ว มีตังค์เลี้ยง”
“กูจะเอาให้จนเลย คอยดู” ไอ้เน็ตบ่นงึมงำ มันอาจคิดว่าผมไม่ได้ยินแต่ให้มันน้อยหน่อยไอ้แห้ง กูน่ะหูดียิ่งกว่าหมา ผมเดินตามหลังมันมาติดๆได้แต่อมยิ้ม หยิบรถเข็นตรงประตูทางเข้าเดินลัดเลาะตามซอยที่ถูกจัดไว้เป็นสัดส่วน
ของที่ไอ้เน็ตหยิบลงตะกร้ามีทั้งนม น้ำผลไม้ เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ พอไปโซนอาหารมันก็หยิบๆผลไม้สดวางซ้อนกันเต็มไปหมด
“แม่จะกินทันไหมเนี่ย? ซื้ออะไรเยอะแยะ”
“อย่างกน่าเฮีย”
ดูมัน คือกูไม่ได้งกครับน้องเน็ต แต่กูเสียดายของ ถ้าซื้อไปแล้วปล่อยเน่าคนลำบากใจจะเป็นแม่มึงนะ ได้แต่บ่นมันในใจแหละครับ อาสาจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายแล้วก็ยอมให้มันถลุงเงินตามใจชอบสักวันแล้วกัน เน็ตมันก้มๆเงยๆหยิบโน่นเทียบนี่ อ่านฉลากข้างกล่องทุกครั้งดูสารอาหารในของที่จะซื้อ มันใส่ใจเรื่องสุขภาพแม่มากจนผมอดทึ่งไม่ได้
คุณเคยคิดไหม ว่าถ้าชีวิตหรึ่งเรามีคนแบบนี้มาอยู่ใกล้ตัวก็คงดี
“1226บาท 25สตางค์ค่ะ"
พนักงานเคาท์เตอร์คิดเงินหันมาบอกหลังจากกดปลายนิ้วลงบนคีย์บอร์ดต๊อกแต๊ก ผมหยิบเงินสดออกมาจ่ายโดยที่ไอ้เน็ตยกถุงสีเขียวๆใส่กลับรถเข็นอีกรอบ ช่วงที่ผมกำลังรอรับเงินทอน ไอ้ตัวดีก็เดินนำลิ่วกลับรถไปโดยที่ไม่สนว่าจะมีกุญแจหรือเปล่าให้ผมเร่งฝีเท้าตามมันไป พอเปิดรถได้มันก็สวมตัวเข้าที่นั่งประจำ มือกอดถุงก๊อบแก๊บไว้แน่นไม่ยอมเอาไปเก็บท้ายรถอย่างที่ควร
“เร็วๆดิเฮีย เดี๋ยวกลับมืดแล้วแม่กินข้าวก่อน”
ผมยิ้ม ก่อนสวมตัวเข้าไปในตำแหน่งสารถีตามบัญชาตุ๊กตาหน้าใสเบาะข้างๆ
บ้านเน็ตเป็นบ้านสองชั้น พอเดินเข้าตัวบ้านกลิ่นเบเกอรี่ก็ลอยตลบ แม่มันเปิดโรงเรียนสอนทำขนมและส่งขายตามร้านไปด้วย ผมเคยมาส่งมันที่หน้าบ้านสองสามครั้งสมัยเรียน แต่ผ่านมาสี่ปี นี่กลับเป็นครั้งแรกที่ได้เหยียบเข้ามาภายใน เสียงดนตรีเย็นๆของเพลงลูกกรุงลอยมา มีเสียงภาชนะกระทบกันอยู่หลังบ้านซึ่งผมคาดว่าเป็นห้องครัวดังเป็นระยะ เน็ตหันมาบอกผมให้เดินเงียบๆแล้วย่องเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนที่ก้มๆเงยๆอยู่กับถาดอบขนมแสตนเลทสีบลอนเงิน
ฟุบ!!
"อกอีแป้นจะแตก!!!"
ผู้หญิงใบหน้าไร้เครื่องสำอางค์สะอาดสะอ้านอุทานขึ้นเสียงหลงหลังจากลูกชายตัวแสบคว้าเอวหมับเข้าสวมกอดจากด้านหลัง หล่อนหันมาตีที่ไหล่ไอ้เน็ตเบาๆสองสามทีทันทีที่รู้ว่าคนที่มาแกล้งให้หัวใจแทบวายไม่ใช่ใครอื่น แก้มใสแดงก่ำ ปากบางฉีกยิ้มร้องโอดโอยประชดมารดา
"แม่ อย่าตี เน็ตเจ็บ โอ๊ย เจ๊บ เจ็บครับ"
"ใครใช้ให้เล่นแบบนี้ ถ้าแม่หัวใจวายไปเน็ตจะทำยังไง หืม? เจ้าลูกคนนี้ซนไม่เข้าเรื่อง นี่แหน่ะ ตีอีกซักทีดีไหม"
"เซอร์ไพรส์ไงครับ โถ่ ทำเป็นดุ ที่จริงก็ดีใจใช่ไหมล่ะ"
เน็ตไม่สำนึกผิด แม่มันเลยหยิกที่พุุงให้เนื้อเขียวก่อนหันมามองผมซึ่งยกมือไหว้ทั้งๆที่ถุงบิ๊กซียังหิ้วพะรุงพะรังเต็มสองมือ
"ไหว้พระเถอะลูก บอมหรือเปล่าเนี่ย โตขึ้นเยอะเลย"
"ไม่ใช่ครับ ผมบีม เป็นพี่ชายบอม"
"อ้อ พ่อดาราคนนั้นเอง หน้าถอดแบบกันมาทั้งพี่ทั้งน้องเชียว แล้วนั่นอะไรเต็มไปหมด วางก่อนลูกวาง"
คุณแม่กุลีกุจอมาช่วยผม ไอ้เน็ตเลยทำหน้าเซ็งๆมาแบ่งถุงจากมือผมไปวางบนเคาท์เตอร์ครัว
"เน็ตซื้อมาฝากครับแม่ ไม่ต้องบ่นเลย เงินเฮียบีม" มันรีบเอาหน้า ก่อนจะร้องโอดโอยอีกครั้งตอนที่มือกร้านของมารดาฟาดลงบนต้นแขนอีกรอบ
"ตายจริง! เน็ต!! ทำไมไปรบกวนพี่เขาล่ะ"
"ไม่รบกวนเลยครับ แลกกับมื้อเย็นก็พอ" ผมตอบแม่เน็ตยิ้มๆ ไอ้หัวแดงถลึงตาใส่ผมใหญ่แต่แม่มันกลับยินดีฉีกยิ้มกว้าง "โถ พ่อคุณ ทีหลังของฝากน่ะไม่ต้องนะ ว่างเมื่อไหร่แวะมาทานข้าวที่บ้านได้เลย แม่อยากมีเพื่อนกินข้าวเหมือนกัน เด็กๆไม่อยู่กวนแล้วบ้านเงียบพิลึก"
"เน็ตก็กลับมากินข้าวแล้วด้วยนี่ไง แม่นั่นแหละอย่าไปรบกวนพี่เขา"
ดูมัน ดุแม่ตัวเองได้อีก คุณน้าหันไปตีแขนไอ้เน็ตเป็นจนผมแอบคิดว่าถ้าออกแรงมากกว่านี้แขนเล็กๆของมันคงเขียวช้ำแน่ ก่อนหันมาจัดแจงของในถุง
"ดูซิ ซื้อมาเยอะแยะ แม่อยู่คนเดียวกินไม่ทันหรอก ผลไม้อะไรนักนี่ เห็นทีต้องให้ลุงเปี๊ยกบ้านตรงข้ามแกช่วยกินหน่อยแล้ว"
แม่เน็ตดูเป็นคนใจดี แต่ไม่ได้ตามใจลูกเกินไปเหมือนป๊ากับม้า ผมยอมรับว่าถูกเลี้ยงดูมาแบบเป็นลูกบังเกิดเกล้า นิสัยที่เหมือนๆกันของลูกชายทั้งสามคือเอาแต่ใจ โดยเฉพาะตี๋เล็กที่ทั้งป๊า ม้า พี่วรรณ รวมไปถึงพี่ชายอีกสองคนของมันจะคอยเอาใจอยู่เรื่อย
"เน็ตพาพี่ไปนั่งพักก่อนซิ เดี๋ยวแม่เตรียมขนมอีกแป๊บนึงแล้วไปดูกับข้าวให้"
"เน็ตช่วยๆ"
"ไม่ต้องเลย ไว้ค่อยเก็บล้าง บีมพาน้องออกไปข้างนอกเลยจ้ะ เกะกะจริงลูกชายคนนี้"
แม่มันปราม ดูท่างานครัวไอ้เน็ตคงหนักแม่ถึงเอ่ยปากไล่ มันทำหน้ายู่แล้วโดดไปหอมแก้มแม่หนึ่งครั้งก่อนพาผมออกมานอกครัวโดยไม่ลืมหยิบขนมปังที่อบเสร็จแล้วติดมือมากินด้วย
น่ารักจริงๆ
โดยเฉพาะตอนอยู่กับแม่ ปากแดงๆเรียกตัวเองแจ้วๆว่าเน็ตอย่างนั้นเน็ตอย่างนี้ มันดูเป็นตัวของตัวเองไม่เกร็งทื่อตอนอยู่กับผมต่อหน้าเพื่อนๆมัน
"ชวนก็ไม่ได้ชวน ขอกินข้าวบ้านคนอื่นเฉย"
ไอ้ตัวเล็กบ่นไปงับขนมปังไป มือข้างที่ว่างก็กดเปิดทีวีนั่งบนพรมหน้าโทรทัศน์ทั้งๆที่เก้าอี้ไม้มะค่าสีแดงก็ยังว่าง ดูเหมือนมันจะถนัดนั่งขัดสมาธิกอดหมอนบนพรมมากกว่านั่งเป็นพิธีการบนเก้าอี้
"ตอนกลางวันเน็ตยังไปกินข้าวที่บ้านเฮียได้เลย แค่นี้ทำบ่น"
"มันไม่เหมือนกันนี่! เน็ตไปหาบอมไม่ได้ไปก้อร่อก้อติกเฮียซักหน่อย!"
มันเรียกแทนตัวเองว่าเน็ต คงติดจากที่คุยกับแม่เมื่อกี้ ชะโงกตัวมาดุผมที่นั่งลงบนพื้นพรมใกล้ๆมันเสียงขรม คงไม่อยากให้แม่ได้ยินเลยกระซิบกระซาบบ่นเอาแบบนี้ ตากลมๆจ้องหน้าผมนิ่งแต่พอผมทำท่าชะโงกเข้าไปใกล้มันบ้างตัวเล็กกลับเด้งผึงนั่งหลังตรงให้ห่าง
"นี่เฮีย เน็ตถามจริงๆ ต้องการอะไรกันแน่"
"เมื่อวานก็บอกไปแล้วนี่"
"เอาจริงๆดิ อย่าล้อเล่น เฮียเป็นไบเหรอ? บอมมันเครียดนะ"
"มึงนี่แคร์บอมจังเลยนะ"
ไม่อยากแขวะหรอกนะครับ แต่อะไรๆก็ไอ้บอมตลอด เห็นแล้วหงุดหงิด ที่ว่าเพื่อนกันๆของบอมนี่ไม่รู้จะแค่นั้นจริงหรือเปล่า ขนาดทรายแก้วกับมันที่ผมไม่เคยระแวดระวังมาก่อนยังแอบคบกันลับๆได้นับประสาอะไรกับเพื่อนกันเอง ถ้าไอ้เน็ตถึกทึนเหมือนไอ้โชติ มีเมียเป็นตัวเป็นตนแบบไอ้หมอโต๊ด หรือเจ้าชู้ฟันผู้หญิงเป็นว่าเล่นแบบปันผมคงไม่กล้าคิดอะไรอกุศลแบบนี้
แต่เพราะเป็นเน็ต ไอ้เน็ตที่ได้รับคำนิยามจากผู้ชายด้วยกันว่า 'น่ารัก' แบบไม่กระดากปากผมเลยเหวี่ยงๆ ไอ้มันที่เน็ตพูดถึงคือใครตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ ผมหมายหัวหนักๆเอาไว้เลยก็ไอ้บอมกับปัน ไอ้คนหลังนี่มันไม่ได้แสดงออกอะไรมากมายแต่หลังจากที่ผมเห็นรูปถ่ายวันนั้นก็เริ่มสังเกตความสัมพันธ์ของมันทั้งสองคนไปเรื่อยๆ บรรยากาศระหว่าง2คนค่อนข้างแปลกแยกกว่าคนอื่น บ่อยครั้ง ที่ผมเห็นว่ามันเหลือบมองกันไปมาแต่ไม่ยอมคุยกัน มันอาจเป็นความคิดงี่เง่าๆของผมเองที่ระแวงไปว่าความสัมพันธ์ของมันสองคนดูไม่เหมือนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันสักเท่าไร
" ไม่ใช่ธุระของผมหรอก แต่บอมมันอยากให้เฮียกลับไปคบกับเจ้ เจ้รักเฮียมากนะ" ไอ้เน็ตวนกลับมาเรื่องเดิมไม่แก้ตัวที่ผมแขวะ มิหนำซ้ำยังพูดถึงไอ้บอมต่อหน้าตาเฉย
"เน็ต กูเลิกกับทรายไปแล้ว" ผมย้ำมัน เรื่องทรายแก้วนี่ผมก็ใช้เวลาคิดอยู่นาน สังเกตทรายกับบอมอยู่หลายสัปดาห์กว่าจะตัดสินใจ ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็คงไม่มีลมพัดหวนให้ถ่านไฟเก่าคุกระพืออีกรอบ เน็ตถอนหายใจแผ่วใช้คางเกยหมอนที่กอดเอาไว้
"ยังไงก็ไม่รีเทิร์นจริงๆน่ะเหรอ ไม่ลังเลบ้างเหรอ?"
"ไม่เลย"
"เพราะบอม?"
"แล้วก็เพราะมึง"
ผมตอบมันชัดเจน
ใช่ อีกเหตุผลหนึ่งของผมคือเน็ต เพราะเวลาที่ได้มองมัน ได้อยู่ใกล้มัน เหมือนผมลืมทุกอย่าง ลืมทุกเรื่องทุกความทรงจำมองเห็นแค่มัน เห็นรอยยิ้ม ความสดใสที่ทำให้ตัวเองเผลอยิ้มไปด้วยห่างๆ
ดวงตาที่มองโทรทัศน์ตอนนี้ของเน็ตวูบไหวหลุกหลิก ผมเอื้อมมือไปดึงแขนที่กอดหมอนเอาไว้ของมันมาจับมือเบาๆ
"ผมจะบอกบอมว่าที่เฮียเลิกกับเจ้เพราะเฮียเป็นเกย์"
"เอาเลย ไหนๆตอนนี้ไอ้บูมก็รู้แล้วว่ากูจีบมึง"
เน็ตมันหันหน้ามองผมตกใจ จะดึงมือกลับแต่ผมก็บีบไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ตัวเล็กส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ ผมจึงถือโอกาสที่มันฟึดฟัดไม่โต้ตอบพูดต่อ "คราวนี้จะได้จีบแบบเปิดเผยสักที"
"ห้ามนะ! จะทำอะไรก็ทำได้แต่ห้ามทำต่อหน้าไอ้พวกนั้น"
ไอ้เน็ตร้องเสียงหลง ผมยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาจูบที่ปลายนิ้วเรียวของมันเบาๆ ขอทึกทักเอาเองไว้ก่อนว่าได้รับอนุญาติให้จีบลับหลังเพื่อนได้ ตัวเล็กเบิกตาโตมองแล้วหลุบลงต่ำ แก้มขาวที่เห็นเส้นเลือดสีเขียวเป็นริ้วมีสีระเรื่อ พอผมปล่อยมันก็รีบดึงมือตัวเองเข้าไปกอดหมอนอีกรอบ
"น่ารัก"
ผมชมมันตรงๆ ไอ้เน็ตไม่ตอบอะไรแต่กระชับมือที่หมอนแน่นกว่าเดิมจนเนื้อผ้ายุบย่น ผมมองหน้ามันที่ซุกไปบนหมอนอีกพักใหญ่ นึกอยากดึงมันเข้ามาหา แล้วแทนหมอนใบนั้นด้วยตัวเอง แต่เสียงตะโกนจากหลังครัวก็ดังขึ้นให้เน็ตมันลุกขึ้นเดินหนีลิ่วๆ
ผมมองแผ่นหลังที่ขยับห่างออกไปไม่ไกลแล้วยิ้มเหมือนเป็นคนบ้าอีกครั้ง
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมรู้สึกว่า กำลังอยากก้าวเข้าใกล้หัวใจดวงนั้นของมันให้มากกว่าเดิมทุกที ทุกที?
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 09
26/05/12
:ped144: มาแล้วค๊าบบบ ตอนนี้ขอเฮียทำคะแนนหน่อยน้า เดี๋ยวจะกลายเป็นตัวละครลับไปซะก่อน//แม่ยกปันเลิกอ่าน คนแต่งทรุด o2
ดีใจมากที่ยังติดตามกันเรื่อยๆเน่อ ตอนหน้าใครรีเควสปันเน็ตบ้าง :m12: เดี๋ยวจัดให้แน่ๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ ในพีเอ็มด้วยนะคะ ดีใจมากๆเลยที่มีคนชอบเรื่องนี้ :m3:
มีอะไรแนะนำฝากกันได้ ถ้ามีคำผิดสะกิดกันนิ๊ดส์ เค้าจะได้แก้ คนอ่านต่อไปจะได้ไม่มีสะดุดขำความเป๋อของคนแต่งเนอะ
เจอกันอีกทีวันพฤหัส
สำหรับคืนนี้ นอนหลับฝันดีราตรีสวัสดิ์ฮับ :a12:
-
ขอเชียร์ปันเน็ตอีกคน
ไม่ใช่ไม่ชอบเฮียบีมนะ
แต่อ่านรู้สึกว่ามันต้องปันเน็ต เท่านั้นอ่ะ 555
-
เฮียบีม ออกตัวแรงใช่ย่อยนะเนี้ย
ถ้าปันยังอยู่เฉยแบบนี้ คงต้องอดละม้างงงงง
อิอิ เชียร์ ปันเน็ต นะ ^^
-
อีเฮียนี่เริดอ่ะ 55555
-
เฮียบีมทำคะแนน
ตอนหน้าปันเน็ตหรอ ชอบนะ แต่รู้สึกว่าต้องผิดหวังอ่ะ
วันพฤหัสมาต่อรออ่าน
-
เฮียบีมค่ะ
เจ๊จะมัดเน็ตใส่พานให้เดี๋ยวนี้ล่ะคะ
-
:bye2: วันพฤหัสเลยหรออออออ T^T จะรอน่ะ
-
เฮียบีมทำคะแนน เข้าทางคุณแม่เลย อิอิ
ปล.เค้าเชียร์เฮียบีมนะ งุงิ :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียทำคะแนนใหญ่
-
awww พี่บีมทำผมเขิน :o8:
:laugh: :laugh:
-
ปันปัน ONLY 555
-
ชะอูย ก้อน่ารักเพราะเฮียดูเปงผู้ใหญ่
แต่เค้าชอบปันนนนนนนนนนนนนนนนน T^T
ยังไงก้อจะรออ่านน้าาาาา!!
-
ไม่ยอมนะ
เฮียบีมอุตส่าห์เข้าทางว่าที่แม่ยาย เข้าตามตรอกออกตามประตู แบบนี้
ปัน-เน็ต ห้ามเด็ดขาด
แต่ถ้า...
บีม-ปัน-เน็ต :o8: แบบนี้ยอมได้
-
-เอิ่ม-
ชอบปันมากกว่า o15
-
แอบชอบปันมากกว่า -w-
อยากได้ 3P >___<
บีม-เน็ต-ปัน
-
อ่านแล้วยิ้มเลย เหมือนจะเขิลแทน
-
:o8: :-[ :L2:
-
อิเฮียเริ่มหึงเน็ตเล็ก ๆ อิ อิ รอตอนหน้าดีกว่า อยากรู้ปฏิกิริยาของปัน
และหวังว่าปันจะมีใจให้เน็ตบ้าง ลุยแบบอิเฮียบ้าง ไม่เชียร์บูมกับปันอ่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า สนุกดี o13
ลุ้นเฮียบีมกับเน็ตนี่แหละ ไม่ลุ้นปันเน็ตหรอก ปันต้องคู่น้องบูมหรือเปล่า :z1:
อีกอย่างคนบางคนก็เหมาะที่จะเพื่อนมากกว่าใช่มะ แต่มันติดตรงที่เน็ตยังใจเต้นเวลาอยู่กับปันนี่แหละ
แต่จะสงสารเฮียก็ไม่เต็มร้อยอีก เพราะเฮียเองก็ยังไม่ได้จริงใจกับเน็ตซะทีเดียว
สรุปยังไม่ลุ้นดีกว่าไหม รอดูไปเรื่อยๆ :laugh:
-
เมื่อไหร่จะมีปันเน็ต เอาให้ใจไหวหวั่นซักหน่อยยย
-
อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน 555
ไม่ชอบปันเลย(แต่แอบเชียร์)
ส่วนเฮียนี่เชียร์โต้งๆเลย :laugh:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น่ารักกกก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บีมเท่านั้น
ปันไปหาบูมเถอะ :-[
-
จีบแบบเปิดเผยและจริงใจนะเฮีย ถ้าเล่น ๆ จะเลิกเชียร์ ชิ
-
สนุกอ่ะ ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคน
ไม่รุ้ตะเชียร์ใครเลย แบบ เอาใจช่วยทุกคู่ บวกหนึ่งคะ :กอด1:
-
เน็ตน่ารักจริงๆ
-
ตัวละครแต่ละตัวแม่งน่าสงสาร
ชีวิตซับซ้อน สับสน เหมือนทางออกอยู่ตรงหน้า แต่เดินออกไปไม่ได้
ควรจะเห็นใจใครดีฟร่ะะะะะ อ้อ . . . .
คนแรกก็ คนเขียนไง น่าจะปวดหัวที่สุดแล้วมั้ง
คนถัดไปก็ ตัวเองนี่แหละ ตามอ่านอยู่ได้ :z3:
-
ตายแล้วววววว เขินนนนนนนนนน แต่ขอปันเน็ตซักหน่อยเถอะนะ ความรู้สึกมันบอก :call: :call:
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ ซับซ้อนกันจริงๆเรื่องแต่ละคน แต่ก็สนุกเขียนได้ดีเลย o13
เชียร์เฮียบีม :3123:
-
อร๊ายยยยยที่ห้ามไม่ให้จีบเปิดเผยหน่ะเราะมีปันอยู่้ด้วยใช่มั๊ย :เฮ้อ:
อร๊ายยยย ยังจิ้นปันเน็ตอยู่เลยอ่ะ เชี่ยร์ปันเน็ตอ่า :sad4:
-
ติดตามต่อไป
-
เฮียบีมทำคะแนนแล้ววววว
หยอดเข้าไว้นะเฮีย เชียร์อยู่
แต่อย่าเวิ่นเว้อถึงเน็ตมาก มันน่ารัก
-
ถ้าเฮียยังบทน้อยอยู่ สงสัยจะไม่เลิกเชียร์ปันเน็ตแน่ๆ
รอชมต่อไปจา้
-
:mc4:แม่ยก เฮียบีมมมมมมมมมมมมมมมมมม :3123:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่แรก และรอตอนต่อไป o13
-
เริ่มจะเทใจไปทางพี่บีมซะแล้วสิ รอดอ่านปันเน็ตอีกที
ถ้าจะน่ารักกันขนาดนี้คนแต่งค่ะให้นู๋เน็ตควบ2 ได้ป่าวค่ะ อิๆ
-
เลือกยากจริงๆ
อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน
-
รอวันพฤหัสนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จัดเต็มเลยเฮีย
-
เชียร์เฮียบีมม
-
เฮียบีมรุกซ้า!! เขินแทนเน็ตเลยอ่า
งานนี้เชียร์เฮียบีมขาดใจ (เป้าหมายมีไว้พุ่งชน) o13
-
อ้ายยยย น่ารักง่า
แต่ชัดเจนกันขนาดนี้แล้ว ฝั่งปันไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยเหรอ
-
"น่ารัก"
-
Friend's brother Brother's friend 10 ,ช่างไม่รู้เลย
[Pun's talk]
"ปัน เย็นนี้แดกเหล้ากัน"
เสียงที่ลอดตามสัญญาณโทรศัพท์ในช่วงบ่ายเป็นประโยคคำสั่งมากกว่าชักชวน สำเนียงห้วนติดหงุดหงิดนิดๆของปารณเป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนว่ามันกำลังอารมณ์บูดขั้นสูงสุด ทำให้ผมต้องมายืนอยู่หน้าร้านเหล้าแถบสะพานหัวช้างชะเง้อคอยาวเข้าไปหาเพื่อนสมัยมัธยมในเวลาค่ำของช่วงใกล้สอบในตอนนี้ มือไม้ที่ยกขึ้นโบกไหวๆในร้าน และส่วนสูงร่วม180 รวมไปถึงหน้าตาที่โดดเด่นจนเกินไปเป็นที่สะดุดตาได้ไม่ยาก ผมใช้สองมือล้วงกระเป๋าเดินอาดมายังมันที่ดูเหมือนดวดเหล้าคนเดียวก่อนผมถึงไปกึ่งหนึ่ง
"ไงมึง" ผมทัก โหนกแก้มกร้านแดดของบอมเริ่มแดง ตอนนี้ตามันเยิ้มเหมือนน้องชายมันไม่มีผิด แหงล่ะ ร้านนั่งเล่นบรรยากาศดีที่ปกติแล้วจะมีผู้คนพลุกพล่านไปหมดแต่ตอนนี้ยังโหลงเหลงมันเล่นซัดคนเดียวไปขนาดนี้ก็สมควรเมาอยู่
"ช้าสัด ทำเหี้ยอะไรอยู่"
"ติวการตลาดให้รุ่นน้อง"
"ผู้หญิง?"
มันถามแล้วยักคิ้วขึ้นหนึ่งข้างเชิงล้อ ผมไม่ตอบอะไรแต่คว้าแก้วทรงสูงที่ยังว่างอยู่มาเติมโซดากับเหล้าอ่อนๆแทน
"แล้วนึกเปรี้ยวอะไรมาแดกคนเดียว พวกไอ้โจ้ล่ะ" ผมถามถึงก๊วนมัน ไม่บ่อยนักที่ผมจะถูกโทรตามให้ออกมากันลำพังกับบอม ถึงเป็นเพื่อนมัธยมกันก็จริงแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะนึกครึ้มโทรชวนกันสังสรรค์แค่2คน นอกเสียจากบอมมันมีเรื่องที่ให้พวกเพื่อนมันรู้ไม่ได้ ซึ่งถ้าจะให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องในบ้านมันที่ดูอีรุงตุงนังกันพิลึกแหงๆ
"มึงว่าไหม ไอ้เน็ตกับเฮียแม่งดูมีซัมติงกันจริงๆแล้วว่ะ"
คำพูดของไอ้บอมทำให้ผมชะงักแก้วที่จรดอยู่ริมฝีปาก น้ำลายที่ในคอดูข้นเหนียวจนไม่อาจกลืนได้ง่ายๆ พยายามจะไม่เอามาคิด แต่ก็ยอมรับกับตัวเองว่าผมว้าวุ่นใจเอาการเมื่อวันเสาร์ที่ปันกับเน็ตหายกันไปสองคนหลังเตะบอล
'เฮียไปส่งพี่เน็ตที่บ้าน'
บูมบอกพวกเราแค่นั้นและไอ้บอมก็มีสีหน้าเครียดขึ้นเล็กน้อย อย่าว่าแต่บอมที่กังวลนักหนาเลย ขนาดไอ้โชติไอ้โต๊ดยังลงความเห็นว่าเฮียกับเน็ตมีท่าทีแปลกๆจริง ไม่ใช้อุปปาทานหมู่อย่างที่ผมพยายามพูดให้พวกมันสบายใจ
"ทุกวันนี้กูก็ไม่ได้กำชับเฮียแล้วให้ไปคอยรับส่งไอ้เน็ต แต่แม่งดูเหมือนตอนเย็นจะไปแดกข้าวด้วยกันทุกวัน บูมบอกว่าเน็ตไม่ได้ไปกินเหล้ากับพวกพี่ก้องเลย"
รสชาดของแอลกอฮอล์แย่กว่าทุกวัน ถึงกระนั้น ผมก็ยกมันขึ้นดื่มด้วยสีหน้านิ่งเฉยแบบที่ถนัด ไอ้บอมชงเหล้าของตัวเองเพิ่ม เข้มเสียจนผมคิดว่าคืนนี้มันคงเมาเละแน่ๆ
"แล้วเน็ตมันเล่าอะไรให้ฟังบ้าง" ผมถามเชิงมารยาท แต่ก็ตั้งใจฟังผ่านเสียงบีทที่เต้นตุบกระแทกหู
"เหมือนเดิม บอกว่าไม่มีอะไร ไหนๆเฮียก็เลี้ยงข้าวมันก็เลยไปด้วย มึงว่ามันจะหักหลังกูไปจิ๊จ๊ะกันเงียบๆปะวะ"
"มึงก็คิดมาก" ผมปลอบมันได้เท่านั้น พยายามหาข้อโต้แย้งให้เน็ตเท่าไหร่ก็มองไม่เห็นว่าเพราะอะไรที่เฮียทำขนาดนี้เน็ตยังไม่ปริปากบอกอะไรไอ้บอมสักอย่าง
สายตาที่มองกันตอนนั้น ขนาดผมที่ดูอยู่ห่างๆยังคิดว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำ
"กูเป็นห่วงทรายแก้ว..."
ผมไม่ตอบอะไรมัน มองเครื่องดื่มสีอำพันไหลรินจากแก้วใสลงสู่ลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่คิดจะปรามให้มันพอ ต่อให้ห้ามมันก็คงไม่หยุด ปล่อยให้มันดื่มจนถึงที่สุดแล้วพามันกลับบ้านคงง่ายกว่าจะรั้งมันเพราะไม่มีประโยชน์อะไร
"วันก่อนกูไปหาเขามา"
ไอ้บอมพูดอ้อแอ้ ผมเก็บรายละเอียดขณะที่จิบเหล้าแล้วหันไปยิ้มให้ผู้หญิงโต๊ะข้างๆที่มองมาพอเป็นมารยาท
"ทรายโทรมลงไปเยอะเลยว่ะ" คนพูดยังเพ้อนิดๆ ผมถอนหายใจรินเหล้าไม่ให้คำแนะนำ ซึ่งในสถานการณ์ตอนนี้มันคงอยากระบายมากกว่าฟังใครเตือนสติ
"ตอนทรายคบกับเฮียนะ ทรายดูมีความสุขมาก ทรายใจดีกับกูมาก แล้วดูตอนนี้ดิ หน้ากูทรายยังไม่อยากมองเลย เพราะอะไรรู้ไหม กูแม่งเสือกหน้าเหมือนเฮียไง!"
มันเริ่มเสียงดัง เทเหล้าเพียวลงบนน้ำแข็งโดยไม่ผสมมิกเซอร์ ผมหันไปสั่งเอ็นไก่ทอดกับบริกรเพราะคิดว่าถ้ามันกินแบบนี้มีหวังกระเพาะพังแน่ๆแล้วใช้ความเงียบอยู่เป็นเพื่อนมัน บอมขบกรามแน่น ส่ายหัวเหมือนคนสติเริ่มหลุดลอย
"...แม่ง ไม่น่าเลย" ชายหนุ่มยังคงรำพัน มันฟุบหน้าผากลงบนบ่าผม "กูไม่น่าจูบเขาเลย..."
มันช่าง.... อ่อนแอจริงๆ...
สุดท้ายก่อนข้ามพ้นวัน ผมก็ขับแคมรี่มาจอดหน้าประตูบ้านพาณิชยโชติ เสียงไอ้ปุยเห่าระงมให้น้องชายคนเล็กของบ้านต้องเปิดไฟจากชั้นสองเพื่อชะโงกหน้ามาดูผู้บุกรุกยามวิกาลก่อนม้ากับป๊าจะตื่น
ผมหิ้วปีกไอ้บอมลงจากรถทุลักทุเลพอตัว บูมหายไปจากกระจกห้องนอนมันแล้วโผล่มาหน้าบ้าน รีบไขกุญแจรั้วก่อนช่วยผมพยุงพี่ชายตัวเองอีกด้าน เราไม่พูดอะไรกันจนถึงห้องนอน ทั้งผมและน้องชายหน้าหมวยของมันก็พร้อมใจกันโยนร่างสูงของปารณลงบนเตียงดังปุ
"ช่วงนี้พี่บอมกินเหล้าบ่อยจัง"
บูมบ่น มันถอนหายใจเฮือกแล้วมองหน้าผม "พี่ปันกินมาด้วยหรือเปล่า?"
"ก็กินพอเป็นเพื่อนมัน แต่ไม่เมา เดี๋ยวกูกลับแล้ว เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พี่มึงด้วย"
"เดี๋ยวสิ นอนนี่ก็ได้ เดี๋ยวเจอด่าน"
บูมคว้าแขนผมไว้ จ้องหน้าตาแป๋ว ภาพตอนที่มันปีนข้ามเบาะมาจูบผมผุดขึ้นสะท้อนตาดำคู่นั้นทำให้ผมดึงแขนออก
"ไม่เป็นไร กูเคลียร์ได้"
"แต่มันก็อันตราย ไปนอนห้องบูมก็ได้เดี๋ยวบูมมานอนกับบอม"
ผมส่ายหัว ไอ้หมวยเลยจิ๊จ๊ะขัดใจในลำคอ "โกรธบูมหรือไง?"
"กูจะไปโกรธมึงทำไม ดูพี่มึงเหอะไม่ต้องห่วงกู"
ผมทำท่าจะผละออก ไอ้บูมก็เดินมาดักหน้า จ้องตาผมนิ่ง
"ตั้งแต่จูบ พี่ปันก็ไม่คุยกับบูมเลย"
"ไม่ได้โกรธ แล้วเป็นไงเรื่องมึงกับไอ้เอกอะไรนั่น" ผมเริ่มเซ็งเลยเปลี่ยนเรื่อง บูมมันถอนใจระอาทำหน้าหน่ายสุดชีวิต "ก็เหมือนเดิม"
"มีอะไรให้ช่วยก็บอก อย่ารอให้เป็นเรื่องใหญ่" ผมพูดกับมันสั้นๆแล้วเบี่ยงตัวเดินออกมาหน้าบ้าน บูมไม่ได้เซ้าซี้ให้อยู่ต่อแต่ยังเดินตามผมมาเงียบๆ ไอ้ปุยก็เหมือนกัน มันกระดิกหางระริกทำเป็นสนิทสนมกับผมดีผิดกับไอ้ชาติหมาที่ขู่กรรโชกผมในทีแรกก่อนซี้มันออกมา
"ครับ ถ้าเกินกำลังพี่ปันได้ช่วยแน่ๆไม่ต้องห่วงเลย"
"อืม อย่าลืมเช็ดตัวให้พี่มึงแล้วเข้านอนซะ ดึกแล้ว"
ผมบอกน้องชายเพื่อนตอนไขกุญแจรถ บูมยิ้มให้ผมตาปิด ผมบิดกุญแจสตาร์ทรถไอ้หมวยก็เดินมาเคาะกระจกให้ผมต้องเลื่อนลงมาถามมันว่ามีอะไร
"ขอบคุณครับ ที่มาส่งบอม แล้วก็ที่เป็นห่วงด้วย กลับดีๆนะ"
ผมละสายตาออกมาจากบานกระจกข้างคนขับมองตรงไปยังทางมืดเปลี่ยวข้างหน้า ตอบมันขณะที่ค่อยๆเลื่อนกระจกไฟฟ้าขึ้นสูง
"ก็มึงเป็นน้องเพื่อนกู"
ผมลอบมองรอยยิ้มที่เฝื่อนลงของบูมก่อนหมุนพวงมาลัยออกจากรั้วบ้าน ภาพที่สะท้อนจากกระจกหลังคือมันยังใส่ชุดนอนลายหมีสีฟ้ายืนมองรถผมห่างๆ ไอ้ปุยวิ่งวนง๊องแง๊งๆรอบตัวมันแต่บูมก็ไม่ได้หันไปเล่นตามที่ลูกน้องมันอ้อนขอ
นาฬิกาดิจิตอลสีเขียวหน้ากระจกรถปรับเวลาเป็น 0.00 ของวันใหม่ ผมตัดสินใจหักพวงมาลัยเลี้ยวไปทิศที่ห่างจากคฤหาสถ์โอ่โถงของตัวเองไปอีกฝั่งฟากของมหานคร
SLK สีบลอนด์เงินทะเบียนสวยจอดเทียบหน้าหอพักนักศึกษาเยื้องๆมหาวิทยาลัยที่นานๆผมมาทีแต่ยังจำทุกรายละเอียดของมันได้ตอนเกือบตีหนึ่ง ฟิล์มสีทึบและลานจอดรถมืดๆอาจไม่ให้รายละเอียดว่าหลังจากจอดแช่อยู่พักหนึ่งแล้วคนในรถกำลังทำอะไร แต่ผมก็รู้ได้โดยไม่ต้องใช้สมองตรึกตรองให้มากว่าเบาะสองที่นั่งของรถราคาสูงนั่นถูกใครจับจองเอาไว้
ไอ้เน็ตเดินหน้ามุ่ยลงจากประตูข้างคนขับ พอสแกนคีย์การ์ดเข้าตัวตึกได้รถของเฮียบีมจึงแล่นออกไป ตอนนั้นที่ผมผุดลุกจากเบาะหนังแคมรี่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าประตูกระจกของหอพักซึ่งค่อยๆแง้มลงปิดก่อนสัญญาณลอคจะดังกึก
ไอ้เน็ตยืนมองเลขลิฟที่ลดหลักลงมาเรื่อยๆ ไม่ทันสังเกต แต่พอประตูบานลิฟสีเงินเปิดออก กระจกเงาจากภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆก็สะท้อนให้เห็นผมที่ยืนอยู่ด้านหลังมันเงียบๆจนมันสะดุ้งโหยง
"เฮ้ย! มาเมื่อไหร่?"
"มาทันเห็นเฮียมาส่งมึงนั่นแหละ ทำไมเพิ่งกลับ"
ผมถาม กดหมายเลขชั้นที่จำขึ้นใจแล้วรอฟังคำตอบจากเพื่อนที่ไม่สนิทใจด้วยสักเท่าไหร่ "กูไปอ่านหนังสือที่หอสมุด พอปิดเฮียเลยมารับ มาแดกเหล้าแถวนี้หรือไงมึงน่ะ"
ตัวผมคงยังตลบด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่ เสียงติ๊งของลิฟดังขึ้นในเวลาไม่กี่นาที ไอ้เน็ตเดินนำผมไปที่ห้อง ดูมันเงอะงะที่จะหากุญแจในกระเป๋าสะพายข้างผมเลยยื้อมาค้นแล้วไขให้ ไอ้เน็ตทำท่าเหมือนอยากจะถามอะไรสักอย่าง มันลอบมองผมแล้วเม้มปากแน่นแต่พอผมมองกลับไปแม่งก็หลบตาลงต่ำ
"จะถามอะไร?"
"เปล่า แค่แปลกใจที่อยู่ๆก็โผล่มา แถมยังทำเหมือนจะมาค้าง"
มันคงอยากถามผมว่า 'มึงมาทำเหี้ยอะไรที่นี่ตอนนี้ บ้านช่องไม่กลับ?' มากกว่า แต่ยังเกรงใจผมนิดๆจึงหาคำที่ซอฟท์ที่สุดมาถาม ผมไม่ตอบมันแต่เดินเข้ามาในห้องที่รกตากว่าครั้งก่อนมาก ช่วงใกล้สอบก็แบบนี้ กระดาษ สมุด หนังสือถูกวางกองๆรวมกันเป็นปึกหนา ชีทบางชุดผมมองแค่ผ่านๆยังรู้เลยว่ามันซีรอกซ์ซ้ำกันมาถูกโยนระเกะระกะตามพื้นห้อง ไอ้เน็ตไม่ใช่คนหัวไวแต่มันขยันมากพอที่จะเปลี่ยนตัวเองจากคนเรียนในระดับกลางให้สามารถเป็นตัวตั้งตัวตีติวเพื่อนได้ในทุกวิชายกเว้นภาษาอังกฤษตั้งแต่ช่วงมัธยม
ผมล้วงโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ออกมาวางหน้ากระจก ถอดกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำที่ใส่ไปเรียนวางพาดกับเก้าอี้ให้เหลือแค่บอกซ์เซอร์ เสื้อนิสิตก็ปลดกระดุมหยิบไม้แขวนในตู้มาแขวนๆแล้วเอาไปตากที่ระเบียงก่อนเปิดตู้เย็นไปหยิบสเมอนอฟโยนให้เน็ตที่ยังยืนเอ๋อแดกเหมือนปกติ
"อะไรของมึงเนี่ย"
"แดกซะ กูมีเรื่องจะคุยกับมึงเยอะ"
เน็ตมันเม้มปาก มันไม่มองหน้าผมเหมือนที่ชอบทำ ประหยัดคำพูดคำจาไม่เป็นเน็ตคนเดิมเวลาที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ
"ไม่ต้องมามอมกูเลย"
มันบ่น ผมดึงขวดสเมอนอฟกลิ่นแอปเปิลมาจากมือมันแล้วหมุนเกลียวฝายื่นให้ ไอ้เน็ตเหลือบมองค้อนแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนิสิต100%มาเป็นเสื้อกล้ามกางเกงบอลก่อนกระชากขวดแอลกอฮอล์สีใสไปจากมือผม
"ว่ามา"
มันพูดห้วน ทิ้งตัวเองลงบนเตียงก่อนผมจะนั่งลงข้างๆมัน
"เรื่องแรกเลย รู้เรื่องไอ้บูมเป็นเกย์ไหม" กูสัญญาว่าจะไม่เล่าให้เฮียๆมึงฟัง แต่กูไม่ได้บอกว่าจะไม่เอามาปรึกษาเพื่อนเฮียมึงนะครับปรเมศ เน็ตมันนิ่งไปยกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมาจิบแล้วถดตัวขึ้นไปนั่งพิงหัวเตียง
"อืม... แต่กูไม่ได้บอกไอ้บอมกับเฮียหรอกนะ ดูมันไม่อยากบอก" เน็ตตอบ มันไม่ใช่พวกที่จะไปวุ่นวายปากสว่าง ผมไม่รู้ว่าเรื่องนี้เน็ตมันรู้ตั้งแต่เมื่อไร แต่การที่มันเลือกจะปิดไอ้บอมก็ทำให้ผมระแวงว่าบางทีเรื่องเฮีย มันอาจทำอะไรคล้ายๆกัน
"ทำไม? มีอะไร?"เน็ตถาม ผมยังนั่งอยู่ปลายเตียงยกสเมอนอฟอีกขวดขึ้นดื่มเป็นเพื่อนมัน
"ได้ยินมาว่าแฟนมันไม่ใช่คนดี จะให้มึงดูๆมันหน่อย"
"อีกละ? ห่า! กูไม่ใช่พี่เลี้ยงไอ้สามตัวนั้นนะ"
ถึงเน็ตมันจะบ่นรำคาญ หน้าตามันจะเหวี่ยงไม่สบอารมณ์ แต่ผมก็รู้ว่าถ้าลองพูดขอความช่วยเหลือจากมันแล้วล่ะก็มันทำให้แน่ๆ มันยกขวดขนาดกลางขึ้นสูงเหมือนหงุดหงิดที่ตัวเองไม่เคยปฏิเสธสักครั้ง
"อืม แล้วก็เรื่องเฮีย"
ผมวกกลับมาประเด็นที่แท้จริง เน็ตชะงักขวดเครื่องดื่มที่ยกขึ้นแค่แป๊บเดียว แล้วเบือนสายตาไปยังระเบียงที่ถูกกั้นด้วยกระจก
"มึงดูสนิทกันไวนะ"
"ก็แบบนี้ตั้งแต่เมื่อก่อน"
"เน็ต ถามจริงนะ มึงชอบเฮียหรือเปล่า?"
ผมไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่ถามเค้นมันเสียงต่ำ ลมหายใจผสมแอลกอฮอล์ถูกพ่นออกมาจากจมูกสันของตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างเหมือนอยากฟัง ขณะเดียวกันกลับไม่อยากได้ยิน และผลสุดท้าย สิ่งที่เป็นคำตอบผมคือความเงียบงัน
ผมค่อยๆหันกลับไปมองไอ้เน็ตที่นั่งชันเข่าอยู่หัวเตียง เหลือบไปมองขวดสเมอนอฟเปล่าๆที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงก็แปลกใจว่ามันดวดไปหมดขวดตอนไหน แก้มใสสีแดงปลั่งเพราะเลือดสูบฉีดด้วยพิษแอลกอฮอล์ ตากลมเล็กของมันทอดลงต่ำมองปลายเท้าที่จิกกับพื้นเตียงเม้มปากแน่น
"เป็นอะไร?"
"เปล่า..."เสียงมันสั่น ผมวางขวดเครื่องดื่มลงบนพื้นแล้วค่อยๆขยับตัวเข้าหามันที่ไหลค่อยๆสั่นไหว พอแตะตัวมันก็ถดหนี
"เน็ต?"
"ช่างเถอะ มึงจะค้างใช่ไหม ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวกูหาชุดให้" พอมันจะก้าวลงจากเตียง ผมก็คว้าท่อนแขนของมันเอาไว้ ตาใสกวาดมองผมครู่หนึ่งฉายแววผิดหวังออกมาก่อนกรอกหนีและนั่นกำลังทำให้ผมบีบมือที่จับมันไว้แน่น
"ร้องไห้ทำไม"
"ไม่มีอะไร ปล่อยเหอะ กูจะไปเตรียมของให้ ง่วงแล้วจะได้รีบนอน"
มันบิดแขนออกจากพันธนาการ ซึ่งทำให้ผมอ่อนแรงเอาง่ายๆ
บ่อยครั้งที่เห็นเฮียแตะตัวมันเกินความจำเป็น แต่ไอ้เน็ตแค่ทำหน้าบูดไม่เห็นเคยปฏิเสธจริงจังแบบตอนนี้ ผมออกแรงบีบที่ข้อศอกมันมากขึ้น ขณะเดียวกัน มันก็เริ่มใช้มืออีกข้างแกะปลายนิ้วของผมออก
"ปล่อยกู..."
"ทำไมถึงจับไม่ได้?" ผมถาม ในเมื่อมันเคยชอบผม สายตามันแสดงออกแบบนั้นมาตลอด แล้วทำไม?
เน็ตไม่ตอบ เม้มปากแน่นจนผมโมโห
"พอถามเรื่องเฮียก็เป็นแบบนี้ กูแตะไม่ได้ใช่ไหม? มึงหักหลังไอ้บอมมันใช่ไหม?" ผมถามมันเสียงนิ่ง ไอ้เน็ตยังเงียบและรั้งตัวออกห่าง ผมหลับตาลงเมื่อรู้สึกจุกในใจอย่างประหลาด
ผมเคยสำคัญ แต่ตอนนี้กำลังถูกมันผลักไส
"อย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร....."
ไอ้เน็ตพูดเสียงแผ่ว และนั่นทำให้ผมปล่อยมือ เน็ตเร่งฝีเท้าเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ใช่สิ ผมจะไปเข้าใจอะไร..
ผมจะไปรู้อะไรในความรักเลิศเลอของมันกับเฮียกัน
ตือดือดึ๊ง.....
เสียงข้อความโทรศัพท์จากมือถือที่วางอยู่หลังตู้เย็นของไอ้เน็ตดังตอนมันหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมถือวิสาสะเดินไปหยิบขึ้นมาดู
Beam:
ถึงคอนโดแล้ว พรุ่งนี้อย่าเลท ไม่งั้นไม่ใช่แค่หอมแน่ๆ
ผมกดลอคเครื่องตรงมุมขวาบนของโทรศัพท์ ไม่อาจบรรยายความรู้สึกหลังประโยคเรียบๆนั่นจบลงได้ นาน กว่าบานประตูห้องน้ำจะถูกเปิดออกมาและผมก็ยังนั่งอยู่ปลายเตียงไม่ไปไหน ไอ้เน็ตดูมีสีหน้าดีขึ้นมันล้มตัวนอนหันหลังโดยไม่พูดไม่จากับผมอีกปล่อยให้ความอึดอัดระหว่างเราเป็นตัวเดินเรื่องเหมือนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง
ผมลุกไปปิดไฟแล้วนอนลงข้างๆมัน ลืมตาโพลงในความมืดมิดก่อนสุดท้ายจะพลิกตัวหันมองแผ่นหลังเรียบ ยื่นมือไปลูบผมเส้นใหญ่สีแดงส้มของมันแผ่วเบา ไอ้เน็ตยังนิ่งอยู่พักใหญ่ ตัวเกร็งเหมือนทุกครั้งที่ผมแตะต้องตัว
"เน็ต..."
ไม่มีเหตุผลที่จะไปขอโทษ เช่นกัน ผมไม่ได้อยากให้มันเอ่ยอะไรออกมาในสถานการณ์แบบนี้ บ่อยครั้งที่เราไม่อาจมองหน้ากัน ด่ากันได้อย่างสนิทใจ เพราะเราต่างรู้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมกับมันไม่เคยเป็นเพื่อนกันจริงๆได้ แต่แค่หลับ และลืมตาขึ้นมาใหม่ ความอึดอัดที่เหมือนเป็นกำแพงรอบตัวเรานั้นจะถูกพังทลายลงไป
เราจะเริ่มต้นใหม่ ความบาดหมางผิดใจก็จะมลายหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ผมปิดตาลง จนเริ่มทิ้งตัวสู่นิทรา ก่อนจะรู้สึกอุ่นในอกเหมือนถูกใครซุกตัวเข้าหา
"ควายเอ๊ย มึงมันไม่รู้เหี้ยอะไรจริงๆ...."
เสียงที่ดังแผ่วเข้ามาในความฝันทำให้ผมกระชับอ้อมแขนแน่น กลิ่นอ่อนๆที่ลอยในอากาศทชักชวนผมให้ซุกสันจมูกเข้ากดลงบนกลุ่มเส้นผมหนา
และคืนนั้น เป็นคืนที่ผมหลับสบาย แม้มีเรื่องว้าวุ่นใจมากมายเต็มไปหมด
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 10
31/05/12
มันดราม่าอ้ะ!!!! คนอ่านไหวกันหรือเปล่า? ถ้าเครียดช่วงนี้ก็ดูข่าวการเมืองกันนะคะ นิยายเรื่องนี้จะดูซอฟท์ลงทันที :m23:
พาร์ทนี้เฮียกริบมาก โผล่มาแค่ชื่อนิดน้อย กลายเป็นตัวละครลับไปแล้ว :undecided: เห็นรีเควสปันเน็ตมาพอสมควรเลยแอบจัดให้เบาๆ เอ๊ะหรือไม่เบา? แฟนคลับปันเพิ่มขึ้นอีกหรือเปล่า :try2: ไม่ต้องห่วงค่ะ เฮียได้มีโอกาสทำคะแนนแข่งกันแน่ๆ
แอบบอกนิดนึง จากสถิติแล้ว เราจะมาต่อนิยายสัปดาห์ละ 2 ครั้ง ใช้เวลาเสาร์อาทิตย์ให้เกิดประโยชน์ แต่ช่วงนี้งานเยอะจริงอะไรจริง แถมวันหยุดยาวจะไปตะลอนต่างจังหวัดด้วยเลยขอระยะปลอดภัยไม่ให้ผิดสัญญาว่าจะโผล่อีกทีวันพุธที่6 นะจ๊ะ รอเก๊าหน่อยนะ #ทำเสียงอ้อนขอความเห็นใจ :z6:
ซียูอะเกนออนเวนส์เดย์ฮับ ขอบคุณที่ติดตามกันมานะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปันกับเน็ต แล้วจะเอาเฮียบีมและน้องบูมไปไว้ไหน อลเวงเหลือเกิน
-
:angry2:อย่านะ อย่ามาแย่งเน๊ตไปจากเฮียนะ ปัน
อันที่จริง ปัน-เน๊ต ก็โอนะ เน๊ตชอบปัน ปันแอบหวั่นไหว เหลือแค่ปันเข้าใจตัวเองสักที
แล้วเฮียละ โอยยยยยยยยยยยยยย คิดแล้วเศร้า :sad4:
-
อร๊ากกกก..........ทำมั้ยไม่มีซัมติ้งไปเลย
จะเอาคู่นี้แง๊ๆ T^T
ปากแข็งไม่ยอมรับกานทั้งคู่ สมน้ำหน้าเสียใจทั้งคู่จิ๊
รอรอน้าT^T
-
โอ้วววว ปัน เน็ต
ขออีกเยอะๆ :laugh:
-
เราชอบคู่นี้ๆๆ เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ ชอบปันเน็ต แต่ก็รู้ว่าสุดท้ายพระเอกคือเฮียบีมอยู่ดี :z3: :z3:
เอาปันเป็นพระเอกตอนนี้ทันมั๊ย :serius2: :serius2:
[/size]
-
มันซับซ้อนกันเหลือเกิน
-
คลุมเครือกันสุดๆอ่ะ 2 คนนี้ ปันกับเน็ตเนี่ย ไอ้หมวยกับไอ้เฮียออกจะชัดเจนซะขนาดนี้ :m16:
-
มัน ซับซ้อนจังนะ
เน็ตชอบปันปันกึ่งมีใจให้เน็ต เฮียชอบเน็ต หมวยชอบปัน
ดราม่า ไม่ค่อยอยากอ่านแล้ว
รอมัน ผ่านช่วงนี้ไปก่อนน่าจะดี กะตัวเรานะเนี่ย
ถ้าปันกับเน็ตชอบกัน
แต่มีช่วงเวลาที่เน็ตใจสั่น กับเฮียเพื่อ?
แล้วน้องบูม อาหมวยของเราต้องเจ็บช้ำไปอีกแค่ไหน
เห้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
เฮ้อ. . . คู่นี้นี่น้า
รักนะแต่ไม่แสดงออก จะไม่แสดงออกมากไปไหมเนี่ย
คุยกันยังไม่ค่อยอยากจะคุยเลย
-
ปันเน็ต ปันเน็ต ปันปันเน็ต(กรุณาฟังเป็นเสียงเชียร์กีฬาสี)
:pighaun: ชอบมากอะ ชอบปันกะเน็ตมากมายเถอะ
ของให้ปัน คู่กะเน็ตเถอะน้า :m15:
(เวลาเชียร์ทีไร :o12: ไม่ได้คู่ทุกที)
ชอบมากๆยังงัยก็เชียร์ปันกะเน็ต
ส่วนเฮีย ขอโทษน้า แต่ไปหาเอาข้างหน้าเถอะน้า พลีสสสสสส(โดนแฟนคลับเฮียตบ :beat:)
กอด 1 ที :กอด1: :L2:
-
รอดูเงียบๆ ต่างคนต่างก็ยังไม่รู้ใจตัวเองดี เผื่อปักใจเชียร์แล้วโดนคนเขียนหลอกบ้าง ทำใจไม่ได้แน่ :sad4:
นิดนึงนะคะ รสชาติ ไม่ใช่ รสชาดเน้อ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กร๊ากกกกกกก หัวเราะเยอะเฮียบีม
ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อดึงความสนใจของเน็ตนะ
เน็ตก็จะยังไม่ตัดใจจากปันหรอก
ปันก็นะ ถ้าคิดมากขนาดนี้ ก็อยากให้สำรวจหัวใจตัวเองอย่างหนักแล้วแหละ
ดราม่า!!! จงซับซ้อนยิ่งขึ้น!
-
ไม่เข้าใจว่าทำไมคู่นี้ไม่ลงเอยกันหล่ะ
ถ้าเน็ตคู่เฮีย แต่มารู้ทีหลังว่าคนที่เราเคยรักก็รักเราเหมือนกันมันเศร้านะ
-
เอฟซี ปันเน็ต ปันเน็ต กริ๊ดดดดดดดดด ขออย่างนี้อีกทั้งเรื่องค่าาาาาา
-
ปันเสียดายเน็ตหรอ พอรู้ว่าไปได้ดีกับเฮียบีมอ่ะ
รอวันที่6 นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z3:รักนะกันทุกคน ไม่มีใครเกลียดใครเลย :เฮ้อ:
-
ใครดีน้าาา .. :serius2: :serius2:
-
บรรยากาศดุคลุมเครือจริงคู่นี้
ปันมีปม เน็ตยังไม่กล้า ดีแท้ ชอบกันแต่ต้องเก็บไว้.... :เฮ้อ:
คงต้องมีเฮียบีมมาเป็นตัวแปรสินะ
นี้ไงหล่ะคือเหตุผลให้เกิด3P ก็เพราะ2คนมันยังไม่โอเค แต่พอมี3คนลงตัวเห็นๆไง อิๆ
-
ยังคงเชียร์ เฮียบีมกับเน็ตต่อไป
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก o22 รอ อย่างใจจดใจจ่อ วันพุธเลยยยยยยยยยยยย
-
ปันก็มีใจให้เน็ตนี่ แล้วทำไมต้องปิดกั้นตัวเองด้วย น่าสงสารเน็ตนะ
ส่วนบูมท่าทางจะชอบปันเข้าแล้ว เน็ตคงเจ็บลึก ๆ ล่ะ ถ้าปันจะคบกับบูม ก็สงสารเน็ตอีกนั่นแหละ
ส่วนเฮียบีมจะจีบเพราะคั่นเวลาอย่างที่ว่า เกิดทีหลังมาเปลี่ยนใจ ก็สงสารเน็ตอีก
เรื่องนี้เน็ตน่าสงสารที่สุดเลย อยากให้ปันแสดงออกมากกว่านี้ ทำอย่างที่ใจต้องการบ้างสิ
-
รอวันพุธคะ
ตอนนี้ เเบบว่า เเสดงชัดเจนเลย เรื่อง ความสับสน ของปัน เเละเน๊ต.
+1 :L2:
-
อ่านแล้วมันหงุดหงิดพิกลนะเรื่องนี้.....
ปันนี่มัน...โอยย (ถึงไลท์ ฉันขอเถียงแกนะ ปันไม่ได้เลิศอย่างที่คุยเลย อ่ะโด่ =o=) ซึนอ่ะ ปันซึนมาก อ่านจากหลายๆประโยคที่ปันคิด
'ในเมื่อมันเคยชอบผม สายตามันแสดงออกแบบนั้นมาตลอด แล้วทำไม?' < นี่เอ็งยังต้องถามอีกเรอะ?? ก็คนปกติถ้าเกิดว่ามีคนมาทำดีด้วย ถึงแม้จะไม่ชอบ แต่ถ้าเกิดคนที่เราชอบจริงๆมันไม่อะไรกับเราเลย คิดว่าเราจะรู้สึกดีเรอะ? มันก็ต้องแอบนอยด์และงอนคนที่เราแอบชอบเป็นธรรมดา
แถมยังมีประชดอีกนะ ความรักเลิศเลอระหว่างเน็ตกับเฮียบีม ผมว่าปันปิดตัวเองจากความรู้สึกที่มันบริสุทธิ์ซะมากกว่า เหตุผลนึงอาจจะเพราะการหล่อหลอมจากทางบ้านด้วย และอีกเหตุผลนึงก็คือหาทางสนับสนุนการกระทำของตัวเองด้วย เพลย์บอยก็ไม่ค่อยมองว่าสิ่งที่ตัวเองทำผิดอยู่แล้ว แล้วคนประเภทนี้จะกลัวความรู้สึกที่มัน pure มากๆ เช่นการแอบชอบหรือความรักแบบเสียสละอะไรทำนองนี้
แต่ยอมรับฮะว่าผู้ชายแบบนี้ดูมีเสน่ห์จริงๆนั่นแหละ แต่สำหรับตอนนี้ดูแบบทำเป็นโง่ในเรื่องที่ไม่ควรโง่อ่ะ ฉลาดๆขึ้นมาหน่อยก็จะดีนะ แล้วก็วางตัวกับบูม...(ดันชื่อเดียวกับผมอีกนะ ฮืออ TOT) ให้ดีๆหน่อยก็จะดีนา เอะอะปล่อยเลยตามเลยเดี๋ยวกลายเป็นยุ่งกันไปใหญ่ แต่สรุปคือเชียร์ปันเน็ตนะ (ยกป้าย FC ด้วยคน 555+)
-
มาม่าๆๆๆๆๆ ไม่เอาน้าาาาาา o9
ขอแบบจัดหนักได้อ่ะเป่าง้าบบบบ :interest:
จากการวิจัย พบว่าแบบจัดหนักจะดีที่สุดงับ หุๆๆ o8
ปล.รอนะง้าบบบบ o19
-
จะเชียร์ใครดี?
-
โอ้ยยย ดราม่าาาา :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สงสารปันแหะ
จะมีโอกาสเข้าใจกันไหมน๊อ
-
รอดูกันต่อไป แต่แอบเอียงไปทางปันเน็ตแหละ 5555555555555555555
ส่วน บอม กะเจ้ทรายอย่าให้คู่กันเลยนะ สาธุ๊ คู่กับดาราที่ชื่อภูมินทร์อะไรนั่นก็ได้ :impress2:
-
ปัน กลัวอยู่นั่นเเหละวุ้ย ยยยยยย เปิดใจเลยตัว :เฮ้อ:
ถ้าปันเลิกกลัวเเละเปิดใจก็น่าจะโอ
อยากเปลี่ยนเป็นปัน-เน็ตจังวุ้ย 3P 3P 3P 3P 3P
งือๆ ถึงจะเป็น FCเฮีย เเต่ถ้าเฮียทำตัวเกรียนในหนูปัน เลิกนะเออ :m16:
ัวันที่ 6 ขอ 2 นะค่ะ :mc4:
-
แล้วจะเชียร์ใครดีเนียะ
-
เราเชียร์บีมเน็ตนะ เพราะเราชอบน้องบูม
เราเลยอยากเห็นดราม่าจากน้องบูมเพราะปันเป็นต้นเหตุ(ไม่งงใช่ป่ะ) :laugh:
-
เชียร์เฮียคนเดียวววว ชาบู ชาบู
-
ใจหนึ่งก็อยากให้ปันคบกะเน็ต
แต่อีกใจก็ชอบเฮีย
แต่ก็สงสารบูม ><
-
พระช่วย!! อีรุงตุงนังได้อีก
ทำไมไม่ทำให้ชัดเจนไปเลยเหอะ :sad4:
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน ก็อ่านแบบรวดเดียว 10 ตอน มาราธอนมากๆ แต่อยากบอกว่าอ่านแล้วมันหยุดไม่ได้จริงๆๆ เขียนได้ดีมากค่ะไหลลื่นมากๆๆ ไม่มีสะดุดเลย เนื้อเรื่องก็ชวนติกตามมากๆๆ
เค้าชอบบีมเน็ต ปันบูม แต่บางเวลาอยากให้ปันเน็ต แต่ก็สงสารเฮียบีม จะเอาไงกับชีวิตดีเนี่ย แลดูสับสน 5555
รอวันพุธจ้า
-
ยังไงก้อยังจะเชียร์ปันเน็ตอ่ะ o13
-
รีบๆมาต่อตอนต่อไปนะคะ :call: :call:
-
ท่ามากพอกันทั้งคู่เลยนะ
-
^^
-
Friend's brother Brother's friend 11, ต้องเข้มแข็ง ต้องเสียสละ
[NET's talk]
ผมลืมตาตื่นขึ้นวันถัดมาเพราะแสงอาทิตย์ทะลุผ่านผ้าม่านที่เปิดแง้มไว้สาดส่องเข้าตา เหลือบมองเข็มนาฬิกาซึ่งแขวนไว้ปลายเท้าแล้วต้องสะดุ้งลุกขึ้นมาสุดตัว
9.45 !!
ฉิบหาย! อีก 15 นาทีเฮียจะมารอรับที่หน้าหอ!!
ผ้านวมหนาถูกถกขึ้นไปวางพาดสิ่งมีชีวิตข้างๆ ผมแจ้นลุกเข้าห้องน้ำอาบน้ำแปรงฟันด้วยความเร็วสูงกว่าปกติทั้งๆที่เดิมก็เป็นคนอาบน้ำเร็วอยู่แล้ว ก่อนออกมาเตรียมหนังสือที่จะหยิบไปติวกับพวกไอ้โชติใส่กระเป๋าทั้งๆที่ยังไม่แต่งตัว เหลือบหางตาไปเห็นอาคันตุกะไม่รับเชิญยังหลับสนิทบนเตียงแล้วก็หยิบหมอนฟาดให้เต็มๆ
"ตื่น! กูจะออกไปข้างนอก"
คุณชายทำเสียงงัวเงียเล็กน้อย หมอนที่ใช้ประทุษร้ายมันเมื่อครู่ถูกดึงไปกอด นั่นไง สบายเลยนะไอ้สัส! จะไม่ทันแล้ว เหลืออีก7 นาที ปันนภมันยิ่งอาบน้ำนานๆอยู่ด้วย เมื่อคืนแค่ผมลีลาโอ้เอให้ SLK ที่ไม่ได้มีใครจุดธูปอัญเชิญสถิตรออยู่หน้าหอสมุดเกือบ20นาที เฮียแม่งก็หัวฟัดหัวเหวี่ยง พอมุดตัวเข้าไปในรถ ไอ้สารถีหน้าหล่อมันก็ยื่นปากยาวๆมาจูบแก้มตอนเผลอแล้วพูดหน้าตาเฉยว่า'ลงโทษที่ให้รอ'จนผมหงุดหงิดค้างแล้ว นี่ถ้าวันนี้เลททั้งๆที่ตัวเองไม่ได้เอ่ยปากรบเร้าให้มันมารับไม่รู้ว่าจะถูกฉวยโอกาสอะไรอีกบ้าง
ใครกลัว! เปล่าเว่ย!! ผมแค่ไม่อยากถูกเอาเปรียบก็เท่านั้นแหละ อย่างผมน่ะเหรอจะกลัวไอ้เฮียบีมจนขี้หดตดหาย!! ฝันไปเหอะ!
"ไอ้ปัน ตื่น"
พอเห็นคุณชายท่านหลับสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเลยเดินไปเขย่าตัวอีกครั้ง คิ้วหนาของเพื่อนมัธยมขมวดเข้าหากันเหมือนรำคาญ กว่าจะปรือเปิดดูยากลำบาก มันนิ่งไปพักหนึ่งเมื่อเห็นว่าผมก้มลงไปปลุกมันจนหน้าอยู่ใกล้ขนาดลมหายใจเป่ายังรู้สึก
"อืม...." ปันนภรับในลำคอ มันเบี่ยงตัวไปอีกทางให้ไกลจากผม เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันซึ่งดูท่าแล้วคงไม่อาบน้ำ แปรงที่สิงสถิตอยู่ในห้องน้ำมีเกือบๆล้านโชคดีที่คละสีคละแบบ หนึ่งในนั้นก็เป็นของมัน ปันเคยมาค้างที่ห้องผมครั้งเดียวตอนที่ย้ายออกจากบ้านแรกๆพร้อมพวกไอ้บอม ตอนนั้นหลอนครับ เขาว่าตามหอพักนี่ผีชุมนัก จนถึงตอนนี้เกือบๆ3ปีแล้วที่มันไม่ได้มาค้างกันอีกแต่ผมก็ยังเก็บทุกอย่างไว้ที่เดิมเหมือนเมื่อก่อน
ลมหายใจร้อนพ่นผ่านโพรงจมูก ผมถอนใจ นั่งทรุดลงบนเตียงที่ยังอุ่นด้วยอุณหภูมิของมันแล้วหลับตาลง
บางทีก็คิดไม่ออกจริงๆว่ามันกำลังทำอะไรของมันอยู่
นึกจะมาก็มาหา พูดเรื่องบ้าบอของผมกับเฮีย ซักไซ้เอาความและแววตาตัดพ้อนั่น
ไม่เคยเห็นผมในสายตาแท้ๆ แต่กลับสนใจความรู้สึกของผมขึ้นมาว่าชอบเฮียหรือเปล่า
สนก็สนให้มันสุดสิวะ ยึกยักหาเตี่ยมึงหรือไง กูก็น้อยใจเป็นนะไอ้สัตว์!
มันมาแล้วครับ ผมเดินออกจากลิฟท์ก็เห็นSLKคันเดิมจอดทำหล่ออยู่หน้าหอพัก เจ้าของมันกำลังฉอเลาะกับลุงยามเหมือนทุกทีที่มาส่ง ในมือเหี่ยวกร้านของชายในเครื่องแบบถือถุงขนมที่มีโลโก้ร้านแถวๆคอนโดเฮียอยู่ด้วย เอามาประจบฝากลุงแกเป็นหูเป็นตาให้อีกแหง กระทั่งผมเดินออกจากประตูกระจกพร้อมใครอีกคน เสียงคุยเย้ากันเลยค่อยๆเงียบเสียงเบือนสายตามาทางผมช้าๆ
ไอ้ปันพุ่มมือไหว้เฮียบีมลวกๆ ผิดกับผมที่เจอมันบ่อยเสียจนไม่อยากไหว้ให้มีพิธีรีตองอะไร สีหน้าคนรอเรียบสนิทพยักหน้ารับไหว้ปันแล้วเบนสายตามาทางผมนิ่ง
"สายนะเรา"
"แค่สิบนาที"
"เดี๋ยวจะโดน ปัน ไปกินข้าวด้วยกันไหม?"
ประโยคแรกเฮียพูดกับผม ถัดมามันหันไปถามเพื่อนน้องชายอีกคน ไอ้ปันส่ายหัวปฏิเสธแล้วเดินเลี่ยงไปทางที่รถมันจอด แต่ระหว่างที่เฮียบีมเดินเข้ามาหาผมซึ่งสวนกับปันพอดี ทั้งสองคนเหลือบมองกันครู่หนึ่ง ซึ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียง ชิ้ง เบาๆผ่านสายตา
มึงเป็นโงกุนกับเบจิต้ากันหรือยังไง ?
แต่ไม่ทันให้ผมตีระฆังดังเป๊ง! เฮียก็หันมายิ้มเย็นให้ผม
"ไม่เห็นบอกเฮียว่าเพื่อนจะมาค้าง หืม?"
เออ มันก็ไม่ได้บอกกูล่วงหน้าเหมือนกันครับเฮีย แต่ถึงอยากพูดแบบนั้นผมก็ได้แต่เบ้ปากบ่นงุบงิบ มือนุ่มใหญ่เท่าหน้าผมวางแหมะลงบนหัว ลูบเบาๆเหมือนเจ้าของเอ็นดูลูกหมาตัวเล็ก แต่ตาคมที่ไม่สวมแว่นกันแดดมันกลับกำลังเฉือนกันนิ่มๆให้ผมต้องหลบตา
ไม่พอใจก็พูดเด่ะ ใช้สงครามเย็นผ่านสายตากระผมไม่รับรู้ด้วยนะคร้าบบบ
เฮียบีมถอนหายใจพอผมทำไม่รู้ไม่ชี้ มันสอดตัวเข้าไปบนเบาะนั่งประจำของสารถี เราต่างเงียบกันอยู่พักหนึ่งก่อนเฮียจะสตาร์ทรถ ความกดดันที่ไม่รู้อยู่ๆโผล่มาจากไหนกำลังเค้นให้ผมไม่กล้ากระดิกตัวไปเปิดวิทยุ ไม่กล้าสบตามันในกระจก ไม่กล้าทักถามมันก่อนว่ามารอก่อนเวลาเหมือนอย่างเคยหรือเปล่าทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เสียงเงียบกังวาฬก้องระหว่างคนสองคนจนหนวกหู เหมือนจะประชันความอดทนว่าใครจะอยู่ในสถานการณ์ปั้นปึ่งได้นานกว่ากัน
"ปันมันมาค้างด้วยทำไม?"
ฮ่าๆ มึงแพ้! เฮียถามทำลายความเงียบ ผมเผลอสบตามันครู่หนึ่งแล้วตอบแบบไว้ฟอร์มนิดๆว่า "ไม่รู้"
ไม่ต้องมาตวัดหางตา! ก็ไม่รู้จริงๆอะ ถ้าจะกรุณาเฮียช่วยไปถามมันให้ผมทีนะครับผมก็อยากรู้เหมือนกัน พอไม่ได้คำตอบคนขับก็เงียบอีกครั้งขณะหมุนพวงมาลัยไปตามทางคนเคี้ยวที่ไม่ค่อยมีรถจอแจ ไม่เกินสิบนาทีบนSLKคันเล็ก ล้อยางก็หยุดหมุนหน้าร้านอาหารที่ถูกตบแต่งสไตล์เมดิเตอริเนียนซึ่งอยู่ห่างจากปากซอยราว800เมตร
"เน็ต" เฮียเรียก ผมหันกลับไปมองมันที่นั่งตัวตรง สายตาคมดุจ้องมองไปนอกกระจกขณะที่มือมันเอื้อมมาบีบมือผมแน่น
"คนที่เคยบอกว่าชอบ คือปันจริงๆใช่ไหม?"
เสียงแอร์รถดังน้อยเกินไป มันไม่อาจกลบเสียงกลืนน้ำลายของผมได้ เฮียหันหน้ากลับมาหาผมที่ยังทำตาตื่นตกใจ ก่อนจะโน้มตัวลงมาช้าๆ ปลายจมูกเฉี่ยวชนกันแค่ตรงนี้ ผมได้กลิ่นลมหายใจอ่อนๆที่ให้ความรู้สึกหวานๆเย็นๆของอดีตนายแบบ ตากลมของตัวเองหลับลง ยังไม่ทันได้ตอบก็คิดว่าต้องถูกจูบอีกแล้วแน่ๆทว่านานเกือบนาทีที่กลีบปากไม่ถูกสัมผัสแต่กลับอุ่นด้วยลมหายใจระยะประชิดแบบนั้นผมจึงลืมตาขึ้นมา
เฮียไม่ได้ก้มลงมาจูบ และผมกำลังหน้าแดงซ่านด้วยความอาย ไอ้ฉิบหาย ทำแบบนี้กูก็หน้าแตกสิครับ
"อย่าให้กูเป็นตัวตลก ถ้ามึงกับมันรักกันก็บอกกูมาตรงๆ อย่าให้กูรู้ทีหลังเหมือนเรื่องไอ้บอม"
ตาสีนิลคู่นั้นนิ่ง จ้องลึก ผมเห็นหน้าตัวเองสะท้อนออกมาจากดวงตาที่เจ็บปวดของเฮีย ไม่มีอารมณ์เขินอายกับความคิดสัปดนๆของตัวเองอีกแล้วเพราะสีหน้าเฮียบีมไม่ได้ยิ้มหยันหรือตลกไปด้วย ดวงตาดำขลับจริงจังจนผมต้องรับสารภาพเรื่องที่ปิดไว้ออกมา
"ปันมันไม่ได้ชอบเน็ต..."
พูดจบก็หลบสายตา ในที่สุดก็ยอมรับว่า 'มัน' ที่เคยเล่าให้เฮียฟังว่าชื่นชมนักหนาคือปันนภ ผู้ชายที่บางทีก็เย็นเหมือนน้ำแข็ง บางครั้งก็ร้อนเป็นไฟ
ปันไม่ใช่คนหล่อ มันออกแนวถูกจัดว่าดูดีในทุกมุม มีสเน่ห์เหมือนชวนให้ค้นหา แต่ยิ่งค้นกลับยิ่งยากจะถอนตัว ผมหลงรักสเน่ห์ลึกลับๆของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็เผลอร้องไห้ตอนที่มันเริ่มติดสาว มีเวลาให้เพื่อนๆและดอทเอน้อยลงเสียแล้ว
"กูยุ่งกับคนที่มีพันธะทางใจไปแล้วสินะ"
เฮียยังคงมองผมนิ่ง ตามันอ่อนแสงลงเล็กน้อยก่อนจะแค่นยิ้มราวสมเพชตัวเอง
"ถ้าอย่างนั้นมึงบอกกูเลยดีกว่า ว่ากูมีหวังไหม? ถ้าไม่ กูจะได้ช่วยมึงจีบไอ้ปัน"
ผมขมวดคิ้ว เฮียทำแบบนี้อีกแล้ว
"...ไหนๆก็จะมีคนเจ็บ ให้เป็นกูแค่คนเดียวก็พอ"
"พอสักทีเถอะนิสัยแบบนี้น่ะ! เห็นแล้วแม่งหงุดหงิด!!"
ผมกระแทกตัวลงบนเบาะหนังด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มันคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือไง เที่ยวช่วยคนโน้นคนนี้ไปทั่ว กูไม่เป็นไรๆ คิดแต่ว่ากูไม่เป็นไร ยินดีรับความเจ็บปวดนี้ไปเองให้หมด สุดท้ายก็ช้ำในหน้าระรื่น แล้วไง ผลของการตัดสินใจของมันทำให้ใครดีขึ้นไหมหรือก็เปล่า ไอ้บอมกับเจ้ทรายสุขสมอารมณ์หมายหรือก็ไม่ ทางที่มันเลือกให้คนอื่นโดยคิดว่าดีว่าแน่ จริงๆก็แค่มันไม่อยากจะสู้ก็เท่านั้น สำคัญห่าอะไร ไม่มีหรอก ถ้าสำคัญจริงๆ มันจะปล่อยมือง่ายๆได้ยังไง หน้าอย่างเฮียแม่งก็ไอ้ขี้แพ้ตัวนึงก็เท่านั้น
"ทำเป็นหลีกทางให้ เฮอะ! กลัวจนหัวหดล่ะสิไม่ว่า"
"ทำเป็นพูดดี แล้วทีมึงกับปันล่ะ? กล้าหาญชาญชัยกันที่สุดในโลกเลยใช่ไหม?" แหม! ทำทีพูดจาประชดประชัน ผมจิ๊ปากสะบัดหน้าไปมองมัน
"กูกับปันมันมีความเป็นเพื่อนมาเดิมพันโว้ย! แต่มึงอะบีม ถ้าจีบกูไม่ติดแล้วไง มึงมีอะไรต้องเสียวะ?"
พอหงุดหงิดไม่นับถงนับถือแม่งแล้ว อันที่จริงก็ไม่ได้เชิดชูมันเท่าไหร่หรอกไอ้พี่ชายเพื่อนคนนี้น่ะ กระทั่งมันค่อยๆเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมเลยหุบปาก นั่งหน้าซีด
ฉิบหาย! นี่กูพูดอ่อยมันไปใช่ไหม?
"มึงพูดแบบนี้เองนะ จากนี้กูสู้ขาดใจจริงๆด้วย"
จบประโยคมันก็ใช้นิ้วดีดเป๊าะลงบนหน้าผากผมที่ยังนั่งกระพริบตาปริบๆ อ... ไอ้เหี้ยบีม กูไม่ได้หมายความเชิญชวนแบบนั้นนะ ฟังก่อน ฟังเสียงในหัวกูที่กำลังกู่ร้องก่อนได้ไหม อย่าเพิ่งปายยยยย T^T ไม่ทันแล้วครับ! เฮียเดินลงไปจากรถอ้อมมาเปิดประตูฝั่งผมแถมยังผายมือล้อๆเข้าอีก
เดี๋ยวนะ.. มึงกลายเป็นคนแบบนี้เมื่อไหร่ ไอ้พี่ชายขี้เก๊กของบอมหายไปไหน เอามันคืนมา เอามันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยย!!
"เอ้...."
เสียงหมาในปากไอ้โชติลอยมาตั้งแต่ผมยังไม่ถึงโต๊ะครับ ตาหลุกหลิกๆหันมองผมที อดีตนายแบบพี่ชายเพื่อนมันที แล้วหันไปคุยกับเพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นๆต่อ โต๊ะในหอสมุดเป็นโต๊ะกลมครับ ที่จริงมันไม่ได้มีไว้รองรับนิสิตราวๆสิบกว่าคนแบบนี้แต่เพราะช่วงสอบคนมันถึงแน่นขนัด ตามพื้นยังมีนักศึกษานั่งเรี่ยราดใช้ไฮไลท์แต้มหนังสืออยู่ด้วยซ้ำพอจองโต๊ะว่างได้ตัวนึงเข้าหน่อยสัมพะเวสีที่เหลือเลยกรูกันมารุมสกรำเหมือนอีแร้งแย่งศพเน่า
"เฮ้ย วันนี้พาผัวมาเฝ้าด้วยเหรอวะอีเน็ต?"
คนพูดชื่อเฟิร์นครับ หน้าตามันก็เหมือนผู้หญิงวิศวะทั่วไป กากๆ เกรียนๆ ซกมกๆ ถึงจะพยายามปัดแก้มกรีดตา แต่ฟันเฟืองเป็นยังไง หน้าตามันก็เป็นแบบนั้นอยู่ดี ถ้าบวกกับนิสัยเถือนๆผู้ชายไม่รับเลี้ยงล่ะก็ เชื่อผมเถอะครับไม่มีใครเอามันทำเมียแน่ๆ
"ครวย" อย่าบอกว่าผมไม่สุภาพกับผู้หญิงนะครับ สิ่งมีชีวิตในวิศวะทุกประเภทถูกจัดว่าเป็นผู้ชายหมด ไอ้เฟิร์นก็ไม่พ้น แรกๆมันก็ดูใสๆโนเนะๆอยู่ สงสัยความเป็นsotusคงหล่อหลอมมันให้กลายสภาพมาเป็นแบบนี้แน่ๆ
"โถะ ทำเขิน มาเลย มึงจดเอสี่ยัง"
วิชาแรกที่เราสอบอนุญาตให้เอากระดาษเอสี่เข้าหนึ่งแผ่นสำหรับจดโน๊ตสั้นๆด้วยลายมือของตัวเอง แต่ขอโทษเถอะครับ พวกเราเยาวชนมักจะใช้ทรัพยากรคุ้มค่าเสมอ ไหนๆก็ได้หนึ่งA4 แล้วขอยัดตัวหนังสือขนาด1มิลลิเมตรลงพื้นที่ว่าง บรรจงกรอกทุกรายละเอียดที่เรียนเข้าไปให้ได้มากที่สุดเสียหน่อยเถอะ
"ยัง แต่กูไฮไลท์ไว้แล้ว ทำไม? จะรอลอก?"
"กูว่าจะซีรอกซ์สีของมึงเข้าไปเลย เพ็ญนภาโง่ ไม่รู้หรอกว่าไม่ใช่ลายมือกู"ดูมันพูดถึงครูบาอาจารย์
"กูขอให้คะแนนมึงห่วย ให้ติดเอฟแม่ง" ผมแช่ง ไอ้เฟิร์นยิ้มรับคำสรรเสริญ "กูดรอป" สาบานครับว่าคนที่พูดนี่เป็นผู้หญิง
โถ... โลกนี้อยู่ยาก
เฮียเลื่อนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่มานั่งใกล้ผม หยิบไอแพดขึ้นมาเช็คกราฟราคาทองนั่งหล่อเงียบๆไม่พูดไม่จา ไม่แนะนำตัวเองให้ใครรู้จัก เหมือนกับผมที่ไม่ได้บอกว่ามันเป็นใครมาจากไหน อยู่ๆก็นั่งเตะตาสาวๆให้เหลียวมองไม่เป็นอันอ่านหนังสือหนังหากันเป็นแถบ
"หิวว่ะ" อยู่ๆเฟิร์นก็พูดขึ้นมา มันอ่านไปได้ไม่ถึง15นาทีไอ้โชติเลยฟาดเท็กซ์ลงบนผมหยักศกของเพื่อนสาวเบาๆ
"เพิ่งแดกสุกี้โรงอาหารวิทยามาไม่ใช่เหรอ?"
"อีเหี้ย สุกี้มันจะอิ่มอะไร อยากกินยำหน้าหอสมุดอะ อีโก้ไปกับกูหน่อย" มันหันไปชวนเพื่อนตัวอ้วน ไอ้โก้เบ้ปากแต่ก็ยอมลุกขึ้นโดยดี มิหนำซ้ำยังคว้าเสื้อชอปไปสวมอีกด้วย
"เดี๋ยวก็โดนไล่ออกจากหอสมุด ไอ้ห่า"
มุกนี้ไม่รู้ว่าเริ่มมาจากใครแต่เป็นที่รู้กันในหมู่นิสิตวิศวะว่าถ้าออกไปหาอะไรกินแต่หยิบชอปไปด้วยเนี่ยแม่งต้องแอบเอาของกินซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามของสำนักหอสมุดยัดมาแน่ๆ ไอ้โก้ยักคิ้ว เฟิร์นก็ไม่ห้ามอะไร
"พี่บีมเอาอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวเฟิร์นซื้อมาฝาก"
หืม?? มึงรู้จักมันด้วย? ผมคงทำตาโตเท่าไข่ห่าน ไอ้เฟิร์นเลยหันมาแหว "แฟนมึงเขาเป็นนายแบบ ทำไมกูจะไม่รู้จัก บ้านกูไฟฟ้าถึง มีทีวี!"
"เกลียดมึงว่ะเฟิร์น มันไม่ใช่แฟน พูดไม่รู้เรื่อง"
ผมบ่น ไอ้บีมยิ้มรับ แล้วหันไปหาเฟิร์น " แค่จีบๆอยู่น่ะครับ เฟิร์นอย่าแซวมากสิเน็ตเขินหมดแล้ว" คนพูดเอื้อมมือหยิกแก้มผมแถมยังบิดด้วยนะไอ้สัตว์! เอาไปเลยกูยกนิ้วกลางให้เต็มๆหน้า ต้นเรื่องหัวเราะแล้วลุกไปกับไอ้โก้ทิ้งให้ผมนั่งหน้าหงิกท่ามกลางสายตาล้อๆของพวกที่ยังนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน
"เอาจริงเหรอเฮีย ผมว่าคิดใหม่ดีกว่ามั้ง"
ไอ้เหี้ยโชติหลิ่วตามองยิ้มๆ โมโหแม่ง โลกกำลังเล่นตลกอะไรกับกูมิทราบ ช่วยส่งแบ็คอัพมาให้กูบ้างสิโดนรุมแบบนี้แม่งไม่ยุติธรรมเลย ไปขี้ให้สบายใจดีกว่า ผมผุดลุกจากเก้าอี้ เดินดุ่มๆไปทางห้องน้ำแต่แทนที่มันจะรู้สึกผิด กลับมีเสียงหัวเราะล้อๆดังอยู่เบื้องหลังโต๊ะที่ผมเดินจากมา ทีใครทีมันนะพวกมึง!
"ก็บอกว่าอ่านหนังสือยู่หอสมุดกับเพื่อน จะตามมาทำไม"
เสียงง๊องแง๊งๆนั่นทำให้ผมที่เดินสาวเท้าถี่ๆหยุด ตัวผอมสูงของน้องรหัสพิงตัวกับกำแพงสีหน้ามันฉายแววหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"ก็กลุ่มเดิม ไม่ต้องมา! อ่านจบเดี๋ยวเราไปหาที่หอ โอเคไหม?"
ปลายนิ้วบางของบูมกำจิกเข้าหากันแน่น พอจบประโยคปากก็เม้มเป็นเส้นตรงจนผมคิดว่ามันน่าจะเจ็บ ตาตี่เพ่งมองทะลุกระจกใสไปด้านนอกทำให้ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับจ้องอยู่จากคนมาใหม่
"ไม่ค้าง.. ไม่อยากโกหกป๊ากับม้า ก็จะไปให้เอาแล้วนี่ไงอย่าเยอะได้ไหม? งั้นไม่ไปหา"
ผมไม่เคยได้ยินบูมพูดน้ำเสียงห้วนแบบนี้ อารมณ์กระแทกกระทั้นเหมือนมันคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ หน้าไอ้บูมแดงจัดซึ่งผมคิดว่าเพราะโมโหมากกว่าเขินอายจากประโยคที่ฟังผ่านๆเมื่อครู่ กระทั่งประโยคสุดท้ายหลุดออกจากปากก่อนมันกระแทกสายด้วยความหงุดหงิด
"โอ๊ย เลิกเอาคลิปมาอ้างได้แล้ว! มันทุเรศ!"
คลิป?
บูมหายใจฟืดฟาดหลับตานิ่ง ผมให้เวลามันปรับอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งก่อนเดินไปแตะที่บ่าลาด ไอ้ตัวบางสะดุ้งหน่อยๆแล้วยิ้มจนตาปิดให้ผมเหมือนเมื่อครู่ไม่มีเรื่องน่าหงุดหงิดเกิดขึ้น
“โห มาได้จังหวะพอดี บูมกำลังหาคนติวฟลูอิดให้เลย”
เลิกเหอะว่ะรอยยิ้มแบบนี้ ผมถอนใจละเหี่ย มือขาวเหลืองรุ่นน้องเลยเลื่อนมาแตะหน้าผากผมไว้เบาๆ
“สีหน้าไม่ดีเลย ไม่สบายเหรอครับ?”
“เปล่า เรานั่นแหละ เมื่อกี้คุยกับเอกเหรอ?”
เด็กเศรษฐศาสตร์ที่มารับบูมบ่อยๆ ถึงปันไม่บอกว่าแฟนน้องรหัสผมไม่ใช่คนดี เรื่องนี้ผมก็รู้โดยสัญชาตญาณ บ่อยครั้งทั้งๆที่มันยื้อกระเป๋าจากบูมไปช่วยถือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ดวงตามันปลาบเหมือนสัตว์ร้ายมักจะเหลือบมองผมที่นั่งเล่นหมากรุกอยู่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะแสดงแววตาเจ้าชู้ออกมาอย่างเห็นได้ชัด นี่ยังไม่รวมกับที่มันพยายามชวนผมคุยก่อนไอ้บูมเลิกเรียนด้วยนะ
คนแบบนั้นเมื่อไหร่จะสูญพันธุ์ไปจากโลกเสียที!
น่ารังเกียจ กลิ่นลมหายใจก็ชวนคลื่นเหียน ตอนที่มันพยายามชะเง้อหน้ามาชวนคุยผมนี่แทบเอาตีนลูบสันดั้งพลาสติกของมันเสียจริงๆ ไม่อยากนึกเลยว่าไปรักกันกับไอ้บูมได้ยังไง
“อ้อ ครับ.. บูมไปอ่านหนังสือต่อแล้ว ออกมานานเดี๋ยวพวกไอ้หยกมันบ่น”
“อย่าหนีสิ”
ผมเรียก สองเท้าหนีบแตะของรุ่นน้องจึงชะงักงัน บูมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตอนที่ผมดึงไหล่ให้หันกลับมาหา
“....พี่ไม่อยากยุ่งหรอกนะ แต่บูมกำลังมีปัญหาใช่ไหม?”
“เปล่า...”
“บูม ไม่เห็นว่าพี่เป็นพี่รหัส ก็เห็นว่าพี่เป็นเพื่อนสนิทพี่ชายที่มันฝากฝังน้องรักให้ดูแลหน่อยได้ไหม?”
ตาตี่ของคู่สนทนาคงเล็กเกินไปมันถึงขับน้ำตาออกมาไม่ได้ ผมเลื่อนมือไปกุมบ่าทั้งสองข้างของคนตัวสูงผอมเอาไว้ก่อนดึงเข้าหาตัว
เป็นพี่แท้ๆ แต่ดันตัวเล็กกว่าน้องเสียได้ ถึงแบบนั้นผมก็กอดร่างบอบบางของไอ้บูมที่สั่นไว้ทั้งตัวนิ่ง รอยยิ้มฉาบหน้ามันยังยิ้มเหมือนเดิมตอนผมตบเบาๆที่หลัง แต่พอถูกปลอบประโลม คนที่คล้ายหมดแรงก็แสดงความในที่แท้จริงออกมา
“ป๊าบอกว่า เป็นผู้ชายต้องเข้มแข็งและเสียสละ”
“อืม กูรู้..”
ป๊าคงสอนกันมาตั้งแต่ลูกชายคนแรกนั่นแหละ เฮียบีม ไอ้บอม รวมถึงมันถึงได้แย่งกันเข้มแข็งแย่งกันเสียสละนัก ป๊ามึงคงสอนไม่ละเอียดเลยไม่ได้บอกเตือนว่าควรแบ่งแยกบ้างว่าเรื่องไหนควรเอาแต่ใจ เรื่องไหนควรผ่อนผัน ไอ้บูมกอดผมตอบแน่นจนคนปลอบแทบจมไปกับตัวมัน ทั้งๆที่คิดว่าน้องชายคนเล็กของเฮียตัวบางปลิวลมแล้ว แต่พอเทียบกับผม ตัวเองกลับเป็นมดแดงตัวจิ๋วไปเลย
“บูมไม่เล่าได้ไหม..”
มันถามเสียงเบา ไอ้ครั้นผมถึงอยากรู้เรื่องจนตัวสั่นพอถูกงอแงใส่แบบนี้ก็ได้แต่เตือนตัวเองในใจ อย่าเสือก เน็ต มึงอย่าเสือก จนสุดท้ายต้องพยักหน้ารับเพื่อความสบายใจของมัน
“อย่าลืมว่ามีกูอยู่ข้างๆมึงแล้วกัน” มันพยักหน้าติดกับไหล่ ไม่นานก็ผละออกแล้วยิ้มให้ผมทั้งๆที่จมูกกขาวจัดยังแดงก่ำ
“ขอบคุณครับ” ไอ้บูมพูดผมอยากจะลูบหัวมันจริงๆ ผิดก็ตรงที่กูเตี้ยนี่แหละ คร้านจะเขย่งกระโดดไปลูบแม่งก็อุบาทว์ตัวเอง เลยได้แต่ยิ้มๆพยักหน้าให้มันพร้อมๆกันกับพี่ชายในสายเลือดของมันโผล่ตามออกมา
“อ้าว เฮีย?”
“เห็นว่าเน็ตออกมานานแล้วเลยมาตาม แล้วนี่เป็นไร ตาจมูกแดงหมด”
ไอ้เฮียถามน้องมัน บูมทำตาเล็กตาน้อยมองผมสลับกับปารมี ยิ้มเจ้าเล่ห์ ห๊ะ? มึงเปลี่ยนอารมณ์เป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีเลยนะครับคุณน้อง
“จามน่ะเฮีย แล้วนี่มา ม.บูมแต่ไม่โทรบอกกันเลยนะ”
“ก็เฮียไม่ได้มาหาบูม” อย่าหยอดกู! ไม่ต้องเดินมาโอบไหล่ด้วย ชิ่ว!! ผมพยายามสะบัดมือที่เกาะแกะอยู่ให้หลุด แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นไอ้เฮียที่ผมอยากผันเสียงก็ยิ่งดึงผมเข้าอ้อมแขนให้ใกล้กว่าเดิม
“หมั่นไส้ว่ะ ไปอ่านหนังสือต่อแล้ว” ไอ้ตี๋หันมาขยิบตาให้พี่ชายมันแล้วเดินหนี ปล่อยให้ผมยืนเคว้งอยู่กับไอ้หล่อเจ้าเล่ห์ เสียงหัวเราะของเฮียเหี้ยมาก มันดังในลำคอตอนที่ผมพะงาบปากเรียกไอ้บูมไว้แบบไม่มีเสียง
ไอ้บูม มึงกลับมาเป็นไม้กันหมาให้กู บัดเดี๋ยวนี้!!!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 11
06/06/12
สวัสดีวันพุธจ้า
:ped144:หายไป1week missเค้ามั้ย ย ย ย ย (เอคโค่) คิดถึงคนอ่านจังเลยค่ะ จับกอด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
พาร์ทนี้ดราม่าน้อยลงกันบ้างรึยังคะ :z3: :z3:
ตอนนี้คนแต่งออกแนวเครียด เริ่มโลเลว่าจะเอาใครมาเป็นพระเอกให้นังเน็ตของเรา รักพี่เสียดายเพื่อน อารมณ์นั้น :sad4: แอบทำโพลนิดส์นึง หาคู่ให้เน็ตดีกว่า เลือกได้แล้วจะได้ลดดีกรีดราม่าลงหน่อย เอิ๊กส์
ขอบคุณนักอ่านที่ยังรอและติดตามกันเรื่อยๆนะคะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นเลย มีเขียนผิดตรงไหนเตือนกันได้เน่อ :m26: บางทีดึกๆเค้าก็เบลอจริงอะไรจริง โชว์เป๋อเป็นระยะๆ แหะๆ
See you again on Sunday สำหรับคืนนี้ ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค๊าบบ :a12:
-
เชียร์เฮียอ่ะ
แต่ตอนนี้เรื่องเน็ตไว้ก่อน
ขอเคลียร์เรื่องน้องบูมอันดับแรก
เกลียดมากพวกวางยาและถ่ายคลิปเนี่ย
บรรดาเฮียๆของบูมรู้ตัวกันสักที ไปอัดไอ้เอกซักป๊าปเลย
-
มันจะต้องเปงแบบนี้จิงๆหลอ
:monkeysad: :monkeysad:
เค้าชอบปันนภ ชอบผู้ชายนิ่งๆแ่รู้ว่าถ้าเจอคนที่ใช่เค้าจะทำลายกำแพงออกหมดเลย
แง๊ๆ เอากำแพงคำว่าเืพ่อนออกไปเส่ รู้ใจตัวเองกานสักที T^T
เห้อ!! รออ่านต่อน้า ถึงจะเปงเฮียก้อเถอะ
-
:m16:เกลียดแฟนบูมที่ชื่ออะไรนะ ไม่อยากจำ
คนเลวอย่างงี้น่าจะหลอกไปให้โดนรุมโทรม 3วัน3คืน ถ่ายคลิปซะให้เข็ด :angry2:
ชอบถ่ายคลิปนักมันต้องเจอแบบนี้ทำกับคนอื่นไว้เยอะ
-
:jul1: เลือกไม่ถูกเหมือนกัน - -''
-
ยังเชียร์เฮียบีม (สุดใจ) เหมือนเดิม o13
-
รอดูชะตากรรมไอ้เอก....รู้สึกว่าควรมีจุดจบในเรื่องนี้อย่างสาสมสักหน่อยจะดีมาก วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
-
จริง ๆ ก็เชียร์พี่บีมนะ แต่ไม่ค่อยชอบแนวคิดเฮียที่ว่าคบคั่นเวลาในตอนนั้นเลย
แต่ก็อยากให้เน็ตสมหวัง ถ้าเพียงแต่ปันจะมีใจให้เน็ตบ้าง
ส่วนตัวไม่เชียร์ปันกับบูม ถึงแม้ว่าบูมจะดูน่าเห็นใจก็ตาม สงสารเน็ตน่ะ
-
^^
-
เชียร์เฮียบีม!
ดีใจจังคนเขียนมาแล้ว มาบ่อยๆน้า หายไปอาทิตย์นานเกิน
-
ปัน x บูม ถูกต้องแระ!
เป็นคู่ที่ทำให้อ่านมาจนถึงตอนนี้(แอบขู่^) :z4:
-
อย่าว่าเเต่ครเเต่งเลย คนอ่านก้อเลือกไม่ถูก
-
บูม แม่งแยง่ซีน พี่เน็ตว่ะ เอาไอ้ปันไปเลย
-
เชียร์ปันบูม .. :ped149: :ped149:
บูมสู้ๆอย่าไปยอมไอ้เอก :fire:
เราต้องเข้มแข็มสู้เอก :m31:
เสียสละตัวเองให้ปัน .. o18
ส่วนปันแกรู้ตัวได้แล้วว่าต้องคู่กับใคร .. :oni3:
รออ่าน ตอนต่อไป :กอด1:
-
เฮียxเน็ต
ปันxบูม
ไม่ขอดราม่านะเพ่ :o12: :o12: :o12:
-
รีบๆมาต่อนะ :L2:
-
โอ๊ย จีบเต็มสตีมเลยเฮีย
ปันเหมือนแมวหวงก้างเลยอ่ะ
มาแอบอ่อยเน็ตนิดๆด้วย
ป.ล.คิดถึงนักเขียนจ้า จุ๊บ!
-
ปันเป็นเพื่อนก็ดีแล้ว จะได้ไปดูแลน้องบูมด้วยไง :z1:
-
ไม่รุละ ปันเน็ตๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮียรุกเกินไปแล้วปันๆไม่มีบทซักที
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตายเพราะปากจริงๆนะพ่อคุณ
-
เอาอีก ๆ ค๊าบบบบบบ
-
o13
-
เฮีย-เน็ต ปัน-บูม มันจะได้ลงตัวเนอะ
-
:mc4: :mc4:เชียร์เฮีย กะ เน๊ต ขาดใจเลย o13
-
ใครจะเป็นพระเอกก็เอาเถิดดด ข้าน้อยเห็นด้วยทั้งนั้น
-
ดูแล้ว คงจะเป็น ปัน คู่ บูม แหงเลย
งานนี้ถ้าเฮียไม่ใช่พระเอกล่ะก็ มีหวังมีประท้วงอ่ะ :z3:
-
เชียร์เฮียๆๆๆๆๆๆๆ
ปันหวงก้างอ่ะ ไม่ชอบๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม. . . บ้านนี้เค้าเด็กดี
พ่อสอนมาก็ทำตามทุกกระเบียดนิ้วเลย
แต่หนูเน็ตก็ไปยุเฮียซะอย่างงั้น รอดูศึกชิงนายดีก่า
หวังว่าบ้านปันคงไม่ได้สอนมาอย่างเดียวกันนะ
-
เห็นใจบูมมากๆ
มันคงเป็นปัญหาที่แก้ไขด้วยตัวคนเดียวไม่ได้นั่นแหละ
เพราะฉะนั้น ขอความช่วยเหลือเหอะ
แต่ท่าทางจะยาก
ปันปันอย่าวางเฉยนะ ช่วยน้องหน่อย อย่าทิ้งไว้แบบนี้เลย
-
เพิ่งตามอ่านเรื่องนี้ทัน ><
เป็นเรื่องแรกเลยที่ตัดสินใจไม่ได้เลยว่าอยากให้ใครเป็นพระเอก ฮือ
แต่ถ้าคนเขียนให้ปันคู่เน็ตนี่ยังนึกไม่ออกว่าแล้วเฮียบีมจะคู่กับใคร 555
ให้ไปหาทรายแก้วก็ไม่เอาน้า 5555 มันเป็นอดีตไปแล้วเนอะ
แล้วที่บอกว่าที่เฮียมาคบเน็ตเพื่อขั้นเวลาเนียะ
เฮียแม่งก็คิดไปแบบอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นแหละ กร้ากก
จิตใต้สำนึกแล้วอยากคบกับเน็ตอยู่แล้วแหละ คิ
จริงๆแล้วปันชอบเน็ตรึเปล่า ฮึก เจ็บปวดอะ แต่ส่วนตัวก็คิดว่าก็คงชอบแหละไม่งั้นไม่ตามไปถึงหอเน็ตหรอก
เพราะปันเป็นคนที่เน็ตชอบด้วยและทำให้เน็ตเจ็บปวดบวกกับความโลเลของปัน
มันแอบดราม่าตรงนี้ พอคิดขึ้นว่าถ้าทั้งคู่สมหวังขึ้นมา แล้ว บูม เฮียบีมล่ะ
แอร้ยยย กลายเป็นบ่วงเลยนะ 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เน็ตน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก แต่ปันยีงคลุมเครืออยู่อ่ะ :z3: :z3:
-
โอ่ยยยยยยยย! เพิ่งเห็น! ขอเข้ามาทักหน่อยเถอะครับ ไม่ได้เลย ฮ่ะๆๆ
แอบอ่านไปตอนนึง ไม่ไหวละ แนวโน้มว่าจะติดได้ถ้าอ่านต่อ เดี๋ยวของตัวเองจะไปไม่รอดเอา ฮ่าๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ ผมขอแปะไว้ก่อนนะ ไว้ว่างๆ จะมาอ่านแน่นอนครับ
ไม่ใช่อะไรคือกลัวติดแล้วจะอิน วันๆ จะไม่ทำบ้าอะไร มัวแต่รอคนแต่งมาอัพ 5555
สนุกครับๆๆ เอาใจช่วยนะๆๆ o13
-
จะทำยังไงดีน้าา ให้อิเอกมันหายไปไกลๆ :m28:
-
i miss u like crazy. มาบ่อยๆ น้า เค้าคิดถึงมวากกกกก
-
มารอลุ้นนะจ๊ะ
-
อยากบอกว่าคิดถึงเหมือนกันค่า
เค้าขอโหวต บีม-เน็ตค่ะ ชอบเฮียเฮียดูอบอุ่น
ส่วนคุณเพื่อนปันอยากใหได้กะบูม สงสารน้องบูม เจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ อยากให้น้องสมหวัง ไม่อยากจะด่าแฟนบูมเพราะเหมือนด่าตัวเอง เหอๆๆ ดันชื่อเดียวกับเรา อ่านไปก็มีสะดุ้งบ้าง 555. แต่ไอ้นี่มันเลวจริงๆๆ
ส่วนตอนนี้พี่บีมขยันมาเฝ้ามากๆๆออกตัวแรงสุดๆ น่ารัก
-
ให้เน็ต ได้กับ เฮียบีม :oo1:
ไม่อยากทำร้าย ใจของน้องบูมอีกแล้ว :m15:
ให้เฮียปันมาดูแลน้องบูมนะ :'(
-
ตอน 10
ปันจะเอาไงแน่ อยากให้เน็ตรักตัวเอง แต่ตัวเองไม่รักเนี่ยนะ
หยุดดราม่าเสียที แค่ การเมือง ก็ปวดเซรีบรัมแล้ว
-
น่าจะ ปันxบูมแล้วล่ะ
เฮ้อ ไม่ชอบเลย ไอ้รัก 3,4 เศร้าเนี่ย(แต่ก็จะอ่าน :laugh:)
-
บูมน่าสงสาร :เฮ้อ:
-
Friend's brother Brother's friend 12, hero
[Boom's talk]
ผมลืมตามองไฟกลมๆบนเพดานสีขาวสว่าง
ภาพที่ตกบนเรติน่าเคลื่อนไหวตามกำลังกระแทกกระทั้นจากสะโพก มือข้างหนึ่งจิกเตียงเอาไว้ขณะที่อีกข้างขยับรูดท่อนเนื้อไม่ให้การเสพเซ็กส์กับเอกเป็นเรื่องที่น่าสมเพชจนเกินไป
อย่างน้อยขณะที่กำลังเป็นที่ระบายอารมณ์ให้มันตัวเองก็ควรได้รับการปลดปล่อยด้วย ถือเสียว่ากำลังเล่นกับไวเบรตเตอร์ใจทรามอยู่ก็แล้วกัน
"...อะ....อึก..!"
ไม่กี่นาทีหลังจากฝ่ามือเร่งขยับถี่ ภาพในหัวก็ขาวโพลนก่อนอุณหภูมิของเหลวร้อนที่หลั่งลงบนหน้าท้องและบางส่วนยังหยดย้อยลงมาเลอะฝ่ามือจะปลุกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ เสียงหอบหายใจดังกระชั้นติดใบหู ความอึดอัดที่ถูกยัดเยียดให้บรรเทาลงเมื่ออีกฝ่ายถอนตัวออกไป เอกล้มตัวลงข้างๆและตามจูบที่หัวไหล่เปลือยของผมเหมือนคนไม่รู้จักพอ
"น่ารักจริงๆ"
คนพูดมันยังหอบอยู่หน่อยๆ ถุงยางอนามัยใช้แล้วถูกมือหยาบคว้าโยนลงถังขยะได้อย่างแม่นยำ จมูกสันที่งามได้รูปจากมีดหมอซุกลงบนซอกคอเหนียวเหนอะของผมอีกครั้งทว่าครั้งนี้ผมกลับออกแรงผลักมันออกไม่จริงจังนัก
"พอแล้ว.. เดี๋ยวกลับบ้าน"
"ฮือ.. จะกลับไปทำไม ไม่ต้องหรอก โทรบอกป๊าสิว่าจะอยู่ติวหนังสือ"
"ไม่ได้ รายงานส่งก่อนสอบยังไม่เสร็จเลย"
"อีกเยอะไหม? เดี๋ยวช่วย"
"จะช่วยยังไงเล่า เอกเรียนเหมือนเราหรือไง?" ปลายนิ้วเรียวปาดเส้นผมชื้นเหงื่อบนหน้าผากของผมออก เอกท้าวแขนตัวเองด้วยศอกข้างหนึ่งแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม "เถอะน่า..."
"ถ้าให้ยืมคอม เดี๋ยวอยู่ค้างด้วยก็ได้"
ผมตอบ และสิ่งที่ได้รับคือสีหน้าค่อนข้างพอใจของเจ้าของห้อง เอกโน้มตัวลงมาจูบที่ปากผมเบาๆ ตามด้วยมือปลาหมึกจะค่อยๆเลื้อยไล่ลงบนผิวเนียนที่ถูกตบแต่งด้วยรอยคิสมาร์คสีม่วงแดงกระจัดกระจาย แต่ก่อนที่จะรับศึกหนักอีกรอบ เสียงโทรศัพท์เจ้าของห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
"ใครวะ" มันสบถ ขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมแล้วลุกขึ้นรับสาย คว้าผ้าเช็ดตัวผืนสีน้ำเงินคลุมท่อนล่างไว้แล้วปลีกตัวออกไปคุยริมระเบียง
คงเป็นบรรดากิ๊กหนึ่งในล้านของมันนั่นแหละ ผมล่ะยินดีกับกายจริงๆที่ถูกมันทิ้งเสียได้
คนๆหนึ่งทำไมถึงได้นิสัยไม่ดีขนาดนี้
ผมถอนใจละเหี่ยก่อนปรายตามองเครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะที่จอยังเป็นสีมืดดำสนิทอยู่ คลิปที่ถูกถ่ายไว้แบลคเมล์อยู่ในเครื่อง ส่วนอีกที่มันเก็บเอาไว้ในโทรศัพท์
เข้าใจคำว่า แค่เอื้อมมือ ไหมครับ
ตอนนั้นผมล่ะโคตรเกลียดความรู้สึกนี้เลย
"เอก เราใช้คอมนะ"
ผมชะเง้อคอไปบอกมัน เจ้าของเครื่องหันมาจูบปากผมเบาๆอนุญาตแล้วหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ ผมเดินกลับมาจากระเบียงกดปุ่มเปิดเครื่อง พยายามบอกตัวเองให้สงบ ใจเย็นๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เชื่อฟัง เส้นเลือดร้อนสูบฉีดเร็วและแรงด้วยความตื่นเต้น
หน้าจอสีทึบค่อยๆสว่างขึ้น เมาส์รูปนาฬิกาทรายพลิกหมุนอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วชี้ซ้ายมือของผมกระดิกสั่นเหมือนไม่อยากจะรออีกแล้วแม้วินาที
กระทั่งสัญญาณความพร้อมของเครื่องดังขึ้น เมาส์บนหน้าจอกลายเป็นหัวลูกศรสีขาว ผมกดโปรแกรมโครมสำหรับเล่นเน็ตขึ้นมาเผื่อสแว้ปหน้าจอก่อนเปิดmy computer
หัวใจเต้นแรงจนเริ่มปวดหนึบ
ผมไม่รู้หรอกว่ามันซ่อนอะไรเอาไว้ที่ไหน เหลือบไปเห็นเอ็กซ์เทอร์นอลสีดำสนิทของมันวางอยู่ข้างๆแป้นพิมพ์ก็หยิบขึ้นมาเสียบ
ลากเมาส์ไปที่ไดรฟ์D คลิกขวา ฟอร์แมท ก่อนเลื่อนมาเป็นไดรฟ์ E กระทั่งไดรฟ์ที่เสียบเข้าไปใหม่ เพราะไม่มีเวลามากพอให้ค้นดังนั้นเลยกดลบไปทั้งหมด ไม่สนหรอกเว้ยว่าข้อมูลของไอ้ห่ารากนั่นจะมีอะไรสำคัญบ้าง เสือกระยำกับกูก่อนถึงทีต้องเอาคืนเสียหน่อย
อาจจะมีคลิปที่มันแบลคเมล์คนอื่นอยู่ ดีเสียอีก ผมจะได้ถือโอกาสทำบุญแผ่ส่วนกุศลไปด้วยเลย
ตั้งตารอเกือบครึ่งชั่วโมงที่ให้การดำเนินการของเครื่องเป็นไปอย่างเชื่องช้า เอกยังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก ถ้าเป็นกิ๊กๆมันล่ะก็คุยนานเป็นเรื่องปกติ ผมเปิดโปรแกรมโครมขึ้นทำทีเป็นเซิร์ทกูเกิ้ลสลับกับไมโครซอร์ฟเวิร์ดเพื่อความเนียนตอนมันเหลือบเข้ามาดูในห้องเป็นระยะ กระทั่งการฟอร์แมทข้อมูลเสร็จสมบูรณ์
ผมปิดหน้าต่างโครมและเวิร์ดลง
เหมือนได้ยกภูเขา ออกจากอก คราวนี้ก็เหลือแค่ในมือถือของมันเท่านั้นซึ่งน่าจะง่ายกว่าการตามลบคลิปในคอมพิวเตอร์ แต่ทว่าพอผมกดcloseโปรแกรม เสียงบานประตูเลื่อนระหว่างห้องพักกับระเบียงก็ดังขึ้นเสียก่อน
หัวใจหล่นวูบมาอยู่ที่ตาตุ่ม ไอ้แถบด้านล่างที่โชว์ว่าเปิดโปรแกรมอะไรอยู่เด่นหราขึ้นสามสี่แถบว่า Format Local Disk แถมยังกระพริบเป็นสีส้มๆว่าโปรแกรมทำงานเสร็จสิ้นแล้ว
และอยู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บไหล่ขวา จนร้าวชาไปตลอดจนถึงปลายนิ้ว ไม่ต้องละสายตาสั่นๆออกมาจากหน้าจอผมก็รู้
อีกฝ่ายกำลังบันดาลโทสะลงบนหัวไหล่ผมมากเท่าๆกับอารมณ์สูงสุดที่มันกำลังปะทุขึ้นในใจ
บัดซบ...
นี่มันปีชงของผมหรือไร เห็นทีต้องหาวันว่างเอาพระมาห้อยเสียหน่อยแล้ว ตั้งแต่ทะเลาะกับกาย มีผัวโดยไม่ตั้งใจมาจนถึงตอนนี้ที่แหงนหน้าดูดาวบนท้องฟ้าก็ยังไม่มีให้เห็น ไฟของสังคมเมืองสว่างเกินไปไม่อาจทำให้สายตาเราเพ่งเล็งไปยังดวงดาวราวกับจะให้มันอยู่เป็นเพื่อนในวันที่อ่อนล้าได้
ผมเม้มปากเบามาก เพราะรอยช้ำเหนือขอบปากและกลิ่นคาวเลือดในกระพุ้งแก้มบังคับให้คงสภาพเยินๆของใบหน้าไว้นิ่งสนิท ไปไหนก็ไม่ได้ จะกลับบ้านหรือโทรเรียกเพื่อนๆมารับสภาพนี้ก็มีแต่ตายกับตาย ตังค์ในกระเป๋าก็ถูกไอ้เอกไถไปเสียเรียบ พ่อพระคุณรุณช่องยังใจดี ทิ้งเศษเหรียญไว้ให้ผมขึ้นรถเมล์ระเห็ดไปให้ไกลตาหลังจากมันเกาหมัดเกาตีนลงบนตัวผมจนช้ำไปหมด
นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ผมโดนอัดเสียน่วม แย่กว่าครั้งแรกตรงที่ไอ้เอกเสือกไม่ฉลาดทำในที่ลับให้ผมพอจะปกปิดร่องรอยกับคนนอกได้ อย่าว่าแต่ให้มันคิดว่าจะซ้อมผมตามลำตัวเลยครับ กว่ามันจะฉุกคิดได้ว่าเกือบฆ่าผมเสียแล้วก็ตอนจิกหัวเอาหน้าผมโขกกำแพงซ้ำๆนี่แหละ
บ้าฉิบ... ทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนตัวเล็กแท้ๆแต่กลับสู้แรงควายของมันไม่ได้เลย
แล้วคราวนี้ จะไปที่ไหนล่ะ
ผมกดโทรศัพท์ไล่เบอร์จากล่างขึ้นบน ไม่อยากเห็นชื่อ Beam Bom ก่อนคนอื่นเพราะมันทำให้รู้สึกจุกในอก ตอนนี้ผมอยากกอดบอมแล้วให้เฮียบีมลูบหัวบอกว่าไม่เป็นไรนะแท้ๆ แต่กลับต้องปิดบังเรื่องทั้งหมดไม่ให้คนในครอบครัวรู้
ข้อแรกผมเป็นเกย์
ข้อที่สอง ผมถูกข่มขืน
และสุดท้ายเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมเกือบถูกฆ่า
ทั้งๆที่อายุก็บรรลุนิติภาวะแล้ว กลับดูแลตัวเองไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงไม่ได้ พอคิดมาถึงตรงนี้หน้าที่เหมือนคนจะร้องไห้ของพี่เน็ตเมื่อช่วงบ่ายที่ห้องสมุดก็ฉุดให้ผมเร่งเลื่อนมือขึ้นหาชื่อ P'Net ทว่าอยู่ๆปลายนิ้วก็หยุดอยู่ตรงชื่อ P'Pun เสียได้...
ไม่ต้องช่วยผมหรอก ไม่อยากรบกวนอะไรมาก ปัญหาของผม ผมจัดการเองได้ ไม่ใช่คนอ่อนเปลี้ยไร้กำลังน่าสงสารขนาดนั้น
แต่แค่วันนี้เท่านั้นแหละ
"พี่ปัน...นี่บูมนะ"
ปลายสายตอบรับในลำคอ ประหยัดคำพูดรักษามาดคุณชายเอาไว้เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกันไม่มีผิด
"คืนนี้บูมขอค้างที่บ้านพี่ได้ไหม?"
ทั้งๆที่ พี่ปันควรจะพาเข้าบ้านตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้ว
ผมนั่งหน้าตึงเพราะแผลที่คิ้วถูกเย็บไปสี่เข็ม มุมปากถูกหมอทาเบตาดีนมาให้ ส่วนโหนกแก้มก็แปะผ้ากอซเอาไว้เล่นเอาขยับกล้ามเนื้อไม่ได้ ตอนแรกยังไม่รู้สึกว่าหน้าบวมเท่านี้ แต่พอออกจากโรงพยาบาลได้กลับกลายเป็นว่าแม้แต่ยิ้มยังลำบากเลย
เชฟโรเลตครูซสีควันบุหรี่แล่นไปตามถนนสายหลักของตัวเมือง เพราะไม่ดึกมากนักบนท้องถนนจึงยังมีรถแล่นไปมาบ้างกระทั่งพวงมาลัยถูกมือใหญ่หมุนเข้าหมู่บ้านจัดสรรค์ขนาดใหญ่ ซึ่งคาดว่าคงเป็นที่ตั้งของบ้านตติรัตนา จำนวนรถจึงเหลือเพียงหนึ่งคือคันที่ผมนั่งอยู่
บ้านแต่ละหลังในโครงการใหญ่ ใหญ่เกินไปสำหรับครอบครัวแค่ 3 - 4 คน
ผมรู้มาว่าพ่อแม่พี่ปันหย่าร้างกัน หลังจากคดีสิ้นสุดลงแม่พี่ปันย้ายไปอยู่อังกฤษกับสามีใหม่ส่วนพี่ปันยังอยู่ไทยกับแม่บ้านและคนสวน พ่อพี่ปันนักธุรกิจ เป็นพวกบ้างานไม่ค่อยมีเวลากลับบ้าน กระนั้นเขาก็ไม่เคยปล่อยปละลูกชายให้ตกระกำลำบาก ให้เงินใช้ ให้รถขับ และต่างๆนานาเท่าที่ลูกชายคนเดียวปรารถนาต้องการตามใจนึก
ให้ได้ทุกอย่าง ทุกอย่างยกเว้นเวลาและความรัก
อาจเพราะแบบนี้ พี่ปันถึงเป็นคนประเภทที่ค่อนข้างเก็บตัวและมีกำแพงรอบตัวเองสูงระดับหนึ่ง
ผมว่าพี่ปันทั้งน่าสงสารทั้งน่าอิจฉา เขาไม่ได้น่าสงสารที่มาจากครอบครัวซึ่งไม่ประสบความสำเร็จ หากแต่พี่ปันน่าสงสารตรงที่ไม่รู้จักความรักซึ่งนั่น เป็นอีกอย่างที่ผมรู้สึกว่ามันน่าอิจฉา
ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
มันเป็นสัจนิรันดร์ที่เราไม่ต้องพยายามไปพิสูจน์จากไหน แต่ก็นั่นแหละ บางทีผมก็อยากเข้าไปอยู่ในหัวของพี่ปันบ้าง อยากมองในมุมของพี่ปันบ้างว่าโลกที่ไม่มีสีชมพูของเขาถูกแต้มไปด้วยสีอะไรอยู่ สายตาที่เหมือนมุ่งตรงไปข้างหน้าเสมอๆ เขามองเห็นอะไรเหมือนคนอื่นๆบ้างหรือไม่
คนที่ไม่เคยดื่มด่ำในรสชาติของความรักพอๆกับที่ไม่เคยลองลิ้มในรสชาติขมขื่นของหยาดน้ำตาจะมองโลกด้วยความคิดแบบไหน
อาจเป็นผมที่อยากรู้ไปเองและคิดว่านั่นคือปม เพราะดูเจ้าตัวจะไม่ได้เดือดร้อนกับโลกแคบๆสีอึมครึมของตัวเองสักเท่าไรเพราะถึงหยอกเย้าให้เดินก้าวออกมาแค่ไหน พี่ปันก็ยังปิดตัวตายสนิทอยู่ในนั้น
"ไอ้เอกชื่ออะไร"
"ครับ?"
ก่อนที่รถจะถูกแตะเบรคตรงลานจอดรถ พี่ปันก็เอ่ยถามทั้งๆที่ยังคงสีหน้านิ่งเรียบเอาไว้ ไม่ได้ร้อนรน ไม่โกรธเคือง ไม่วุ่นวายใจ และดูไม่ได้ตกใจที่เจอผมในสภาพนั้นนัก
ประโยคเดียวตั้งแต่ที่เจอหน้ากัน คือถามชื่อเอก
"ชื่อ-นามสกุล"
"ไม่เป็นไรครับพี่ บูมจัดการเองได้"
"จัดการได้ก็กลับบ้านไป เอาหน้ายับๆไปให้ป๊า ม้า ไอ้บอมเห็นแล้วบอกเขาด้วยว่ามึงจัดการได้"
ฮะๆ โหดว่ะ
รถยุโรปดับเครื่องสนิทแล้ว แต่ประตูยังไม่ปลดลอค พี่ปันไม่มองหน้าผมแต่ผมรู้ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายกดดันคาดคั้น
"เอกภพ อินทิรา"
ในที่สุดผมก็ตอบ พี่ปันถึงปลดลอคแล้วเดินลงจากรถ หญิงวัยกลางคนที่ชะเง้ออยู่หน้าประตูบ้านฉีกยิ้มเมื่อเห็นคุณหนูของหล่อนซึ่งพี่ปันไม่ได้ยิ้มกลับให้แม่บ้านที่น่ารักเลยสักนิด
"ป้าดวงต่อสายคุณดนุพลให้ผมหน่อย"
"คะ? มีเรื่องอะไรกันหรือคะคุณหนู?"
"จะให้ช่วยคุมความประพฤติคนที่มาฟัดหมอนั่นสักหน่อย ไม่ร้ายแรงหรอกครับ"
"อ้อ ค่ะ เดี๋ยวหลังอาหารค่ำป้าต่อให้ เพื่อนคุณหนูพักที่นี่ด้วยหรือเปล่าคะ ป้าจะได้เตรียมห้อง"
"ดึกแล้ว ให้เขานอนกับผมก่อนพรุ่งนี้ช่วยดูห้องว่างให้ด้วยแล้วกัน มื้อเย็นขออาหารอ่อนเพิ่มด้วยนะครับ นี่บูมน้องชายไอ้บอมมัน บูมนี่ป้าดวง พี่เลี้ยงกู"
ผมพุ่มมือขึ้นไว้ ป้าแกยิ้มรับก่อนโค้งตัวขออนุญาตไปเตรียมมื้อเย็นแม้เวลาจะล่วงมาจนเกือบสี่ทุ่มแล้ว ผมพยายามยิ้มผ่านกล้ามเนื้อตึงบวมบนแผลให้เจ้าบ้าน แล้วเอาศอกกระทุ้งเบาๆ
"ให้บูมนอนด้วยไม่กลัวบูมปล้ำหรือไง?"
พี่ปันถอนหายใจพรืดยาว ทำหน้าหน่าย "อยากโดนกูถีบซ้ำรอยไอ้เอกก็เอา"
"ล้อเล่นหรอกน่า แต่ที่จริงไม่ต้องให้ป้าดวงเตรียมห้องก็ได้นะครับ บูมกวนแค่คืนเดียว"
"อยู่จนกว่าแผลจะหาย ช่วงนี้บอกที่บ้านไปว่าติวหนังสือกับเพื่อน ค่อยกลับหลังสอบเสร็จ เอารถกูไปใช้ก็ได้เดี๋ยวกูใช้รถพ่อ"
"ใจดีเว่อร์ คิดอะไรกับบูมปะเนี่ย"ผมแหย่อีกครั้ง พี่ปันมองผมด้วยหางตาก่อนเดินเข้าตัวบ้านให้ผมวิ่งตามดุ๊กๆขึ้นชั้นสองไป เหมือนเหนื่อยที่จะโต้ตอบผมเต็มทน
น่าแปลกที่เจอเรื่องร้ายมาแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดีใจ
มีใครคนหนึ่งที่มาพร้อมความโชคร้ายของผม มาเป็นเหมือนพระเอกขี่ม้าขาว
ไม่บอกว่าเป็นห่วง ไม่แสดงออกทางสีหน้าว่ากลุ้มใจ ใบหน้าได้รูปพอดีทุกสัดส่วนสงบนิ่งแต่เหมือนทุกอย่างถูกจัดวางได้อย่างเป็นระบบระเบียบถึงวิธีการแก้ปัญหาให้น้องชายเพื่อนสนิท
พี่ปันเป็นความโชคดีของผม
ไฟกลมของห้องนอนพี่ปันถูกปิดลงแล้ว เหลือแค่โคมตรงหัวเตียงข้างเจ้าของห้อง หลังจากมื้อเย็นผมใช้เวลาเกือบๆชั่วโมงแช่ตัวในจากุซี่ห้องพี่ปัน คือที่บ้านเปิดร้านทองกับร้านอาหารก็จริงครับ แต่สไตล์คนจีน ป๊า ม้ามีตังค์ก็ไม่ค่อยเอามาใช้กับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ฝักบัวก็อาบได้ พอป๊าบอกงั้นตอนผมร้องอยากได้อ่างอาบน้ำไว้ในห้องนอน ผมก็คิดว่าโคตรโชคดีที่ป๊าไม่คิดว่าต้มน้ำอาบมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ไม่งั้นที่บ้านคงมีโอ่งมังกรตั้งอยู่ในห้องน้ำสักสองสามใบ โถ่ มันไม่เหมือนกันนะครับ ดูสิ ขนาดโดนซ้อมมาปวดระบมทั้งตัว ถ้าอาบน้ำฝักบัวมันจะรู้สึกผ่อนคลายคนเหมือนตัวเองเป็นสำลียุ่ยแบบนี้ได้ที่ไหน กระทั่งเสียงเคาะประตูถี่ๆจากเจ้าของบ้านดังขึ้นนั่นแหละครับ ผมถึงยอมเยื้องยาตรลุกออกจากอ่างน้ำอุ่น
"พรุ่งนี้กูมีติวเช้า เดี๋ยวทิ้งกุญแจรถไว้ให้ ตื่นก็ไปเรียกป้าดวงให้เตรียมสำรับ กินข้าวแล้วก็กินยาก่อนออกไปทำธุระ"
พี่ปันพูดเสียงนิ่ง เขาทอดสายตามายังผมที่พยายามแค่นยิ้มยากลำบาก เหมือนยิ่งเวลาผ่านไปอาการอักเสบบนผิวหน้าก็เริ่มชัดขึ้น หมอบอกว่าจะบวมไปสักวันสองวัน จากนั้นจึงเริ่มทุเลาลง คิดแล้วอนาถชะมัด ผมต้องนั่งหน้าตึงเข้าห้องสอบเนี่ยนะ ถุยชีวิต
ไฟโคมสีส้มเหลืองถูกปิดลงเป็นสิ่งสุดท้าย พี่ปันยกผ้านวมให้ผมขณะที่ตัวเองห่มผ้าสำลีบางๆเอาไว้ แอร์ในห้องเปิดด้วยอุณหภูมิสบายๆถ้าดึกๆแล้วหนาวพี่ปันคงมาแย่งผ้าห่มผมเอง แต่ท่ามกลางความมืดสนิทและเสียงลมหายใจสงบ ผมก็ไม่อาจข่มตาหลับอยู่ดี
"พี่ปัน..."
คนถูกเรียกขานรับในลำคอ
"คนที่ชื่อดนุพลเป็นใครเหรอ?"
"คนสนิทพ่อ คอยเก็บกวาดเสี้ยนแล้วก็ดูแลบริษัทช่วงที่พ่อกูไม่อยู่"
"แล้วพี่ปันคุยกับเขาว่าไงอะ"
"ทำไม เป็นห่วงมันหรือไง?"
"เปล่า แค่ไม่อยากให้ทำอะไรรุนแรง เวรระงับด้วยการไม่จองเวรนะพี่"
"มึงไปบวชเหอะ สมัยนี้ทำแบบนั้นแล้วมันอยู่กันได้ที่ไหน แล้วนี่มึงจะแจ้งความไหม?"
"โอย ไม่หรอก เดี่ยวเรื่องใหญ่ แค่ลบคลิปก็พอ"
พี่ปันเงียบไปครู่หนึ่ง ผมเห็นตาขาวแวววาวท่ามกลางความมืดแล้วอดนอนตะแคงข้างมองเสี้ยวหน้าพี่ปันไม่ได้
"บูม มึงรู้ไหมว่ามึงโชคดีที่มีกูคุ้มกบาลหัวให้ได้ แต่คนอื่นน่ะมันไม่มี ถ้ามันทำตัวแบบนี้กับคนอื่นใครจะไปช่วยเขา ไอ้เน็ตเคยบอกว่ามึงคอแข็ง คิดเอาว่าขนาดมึงคอแข็งแดกเหล้าไม่เมา มันยังหาทางฉวยโอกาสกับมึงด้วยยา กับคนอื่นง่ายกว่านี้เยอะ มึงคิดว่ามันทำแบบนี้กับใครไปแล้วบ้าง แล้วอีกกี่คนที่จะต้องเจอเหมือนมึง"
ครั้งนี้กลายเป็นผมที่เงียบเสียงลง พี่ปันยังคงนอนลืมตามองความมืดอยู่ ก่อนถอนหายใจระอา
"แต่เอาเถอะ ถึงมือคุณดนุพลแล้วเขารู้ว่าควรจัดการมันยังไง มึงไม่ต้องห่วงหรอกโดนดัดสันดานไปแล้วแหละป่านนี้"
ผมพยายามยิ้ม แต่มันก็ยังทำไม่ได้ มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเหลือบตามองฮีโร่ของตัวเองกล้าๆกลัวๆ ทั้งๆที่ทั้งห้องมืดสนิทขนาดนี้แต่ก็ยังกลัวว่าพี่ปันจะเห็นว่าผมชื่นชมคนข้างๆมากมายแค่ไหน
"พี่ปัน..."
"นอนได้แล้วไอ้ห่า สงสัยเหี้ยไรนัก"
"หยาบคายกับน้องตลอดอะ" มันส่งเสียงจิ๊จ๊ะรำคาญ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายนิดๆ
"กอดหน่อยดิ"
"ไอ้สัตว์! ผู้ชายที่ไหนเขานอนกอดเกย์"
"โหย ไม่แฟร์ ที่เกย์ยังนอนกอดผู้ชายได้เลย"
ผมประท้วง พี่ปันเลยด่า "ครวย!" มาเต็มๆ
"อยากได้อยู่เหมือนกันแหละ แต่เป็นของจริงนะไม่ใช่แค่คำด่า"
"มึงออกไปจากห้องกูเลยไอ้เหี้ย"
"ล้อเล่นหรอกน่า! สภาพแบบนี้จะทำอะไรได้ ขยับก็ปวดตัวหมดแล้ว"
"มึงก็ล้อกูเล่นแบบนี้ตลอด เดี๋ยวได้เจอกูถีบเล่นๆบ้างหรอก"
ดูอีกฝ่ายจะหัวเสียไม่น้อย แต่ผมก็ยังไม่ละความพยายาม ก็อยากให้นอนกอดจริงๆนี่
"นะ... กอดหน่อย"
ผมไม่รอให้พี่ปันด่าอีกครั้ง วาดแขนพร้อมผ้านวมไปกอดเจ้าของห้อง ซุกหน้าผากลงบนไหล่กว้างแต่ดูเหมือนพี่ปันจะร้อนที่ถูกห่มไว้ทั้งผ้าสำลีและผ้านวม
ขายาวค่อยๆขยับถีบผ้าสำลีออกไปกองที่ปลายเตียง นอนนิ่งให้ผมกอดใต้ผ้านวมผืนเดียวกัน
โดยไม่ปริปากพูดอะไร
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 12
10/06/12
-
เค้ามาแล้ววว อูหล่าล่า สวัสดีสวีดัสตอนดึกๆค่ะ เสาร์อาทิตย์นี้เพิ่งได้เปิดคอมก็ตอนนี้นี่ล่ะ วุ่นวายไปหมด ผ้ากองเท่าหัวยังเพิ่งซักเมื่อสิบนาทีที่แล้วเอง = =" โถ วันหยุดที่เรื่องเยอะ
พาร์ทนี้ขอบูมทอล์คหน่อย อันนี้ดราม่ามั้ย? ไม่แล้วเนอะ แอบฟินกะบูมเบาๆ คือพาร์ทที่แล้วเกิดอาการอยากเปลี่ยนพระเอกมากค่ะ ชอบปันไม่ไหวแล้ว //แต่งเองชอบเอง// แต่เห็นส่วนใหญ่ยังเชียร์เฮียอยู่ งั้นเค้าขออนุญาตเอฟซีปันยกปันให้บูมนะ น้องบูมก็น่ารักนะ ฮึก.. เอ็นดูหนูหน่อย #อ้อน
อย่างที่แจ้ง ช่วงนี้เรื่องเยอะจริงจริ๊ง ทั้งงานราษฎร์งานหลวง พาร์ทหน้าขอยกไปเจอกันดึกๆวันเสาร์นะคะ ไม่ได้ขี้เกียจนะ(รีบอ้าง) ช่วงนี้วุ่นๆอยู่จริงจริ๊ง รอเค้าหน่อยนะตัว :impress2:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และทุกๆคนที่ติดตามค่ะ มีความสุขจริงๆเวลาได้อ่านความคิดเห็นเพื่อนๆเนี่ย :กอด1:
แปะรูปที่ใช้จิ้นบูม > <
(http://26.media.tumblr.com/tumblr_lrnrzw7TLm1qad928o1_500.jpg)
-
น้องบูมจะหลุดพ้นแล้วใช่มั้ย
-
เย้ ยกพี่ปันให้น้องบูมแล้ว
ดีใจๆๆๆๆๆ :mc4:
คิคิ หวั่นไหวหน่อยสิ พี่ปันนินะ น้องออกจะน่ารัก น่ากอด :z1:
ไอเอก ไอเชี่ย ไอเลว ไอห่านิ แมร่มมม รุนแรงกับน้องบูม :fire: :angry2:
-
อยากฆ่าเอกค่า
มีใครสนใจสมรู้ร่วมคิดบ้างมั้ยค่ะ
เป็นตอนที่สงสารน้องบูมมาก น้องอดทนมาก
พี่บีมก็งี่เง่าน้อยๆ แต่บอมนี่...ยังทำใจเชียร์ไม่ลง(หมั่นไส้ว่าเห็นแก่ตัวชะมัด)
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
กรี๊ดดดดด ชอบจ้า ปันใจดีมากเลยล่ะ
บูมก็น่าสงสารมากอ่ะโดนซ้อมด้วย
ฆ่าไอ้เอกเลย!
-
ปันดูแลน้องบูมก็ดีแล้ว น้องน่าสงสารจังเลย ทำไมไอ้เอี้ยเอกมันถึงได้เลวระยำแบบนี้
ขอฉากที่มันโดนสั่งสอนบ้างได้ไหมเนี่ย อยากกระทืบมันซ้ำให้จมดิน เกลียดมากคนแบบนี้ เกือบฆ่าน้องบูมเชียวนะ :angry2:
แอร๊ย ทำเค้าของขึ้นเลย เพราะไอ้เอี้ยเอกคนเดียว ไอ้เลว ไอ้นิสัยไม่ดี ฆ่ามัน o18
-
ถึงยังไง เราก็ยังชื่นชอบ ปันเน็ตอยู่นะ :impress2:
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยากก็เหอะ :z3: :z3:
-
:laugh: น้องบูมช่างกล้า แล้วแบบนี้ใครจะคู่กับใคร
-
เย้ๆๆมีฮีโร่ขี่ม้าขาวมาช่วยน้องบูมแล้ว โย่ ดีใจๆๆ
พี่ปันอย่าทิ้งน้องบูมนะ อิอิ
ส่วนบัก_่านั้นขอให้โดนจัดหนักๆๆ น้องบูมจะได้หลุดพ้นซะที เย้ๆๆ
-
บูมแมร่งเริ่มตลอด ทำไมเราไม่ชอบแบบนี้เลยวะ รู้สึกเห็นใจเน็ตยังงัยบอกไม่ถูก
แต่ไอ้เอกสมควรตายมากๆ สารเลวโครตๆ
-
เอกมันน่ากระโดดถีบมาก
นี่ถ้าบูมพ้นจากมันจริงๆ
บอกเฮียปันพาไปแก้ปีชงซะนะลูก
-
โธ่ น่าจะให้ปันจัดการไปตั้งนานแล้ว ไม่น่าต้องมาเจ็บตัวซ้ำซาก
ปันปากแข็งแต่ใจอ่อน บูมตื๊อเข้าไว้ลูก ป้าเชียร์สุดฤทธิ์
-
บูม อดทน และเริ่มชีวิตใหม่นะ
:กอด1:
-
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยT^T
ปันปันของเค้า ไม่ให้ๆ
ต้องยอมรับแล้วช่ายมั้ยว่ายังไงก้อต้องเฮียT^T 3P ได้ม๊า ^^!!
-
ยังเป็น FC เฮียอย่างเหนียวแน่น
แต่ตอนนี้ยกให้พี่ปันเป็นพระเอกสักครั้งก็ได้ แต่ต้องคู่กับน้องบูมนะ
อย่ามาแย่งคู่ของคนอื่นโดยเด็จขาด
-
อ่านทีเดียวสิบสองตอนรวดเลยค่ะ แล้วก็พบว่า ...
เป็นเรื่องที่น่าติดตามมาก !
โดยปกติแล้วเราเป็นคนที่จำชื่อเฉพาะไม่เก่งค่ะ ยิ่งมีตัวละครเยอะ เราก็จะงงมาก จำไม่เคยได้ว่าใครเป็นใคร
แต่ปรากฏว่าโนเวลเรื่องนี้ เรากลับจำตัวละครได้ทุกตัว แปลกใจตัวเองมาก !
ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เป็นเพราะตัวละครแต่ละตัวมีคาแรกเตอร์ที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนด้วยล่ะค่ะ ไรท์เตอร์กู๊ดจ๊อบ >"<
อย่างที่ได้บอกไปแล้วว่าอ่านสิบสองตอนรวด เพราะอย่างนั้นก็เลยอินมาก (และฟินมาก)
แรกเริ่มเดิมที ก็เซ็นชื่อลงไปว่าเป็น FC เฮียบีม
แต่พออ่าน ๆ ไป เกิดปันใจให้ปันซะงั้น หลังจากนั้นก็เริ่มมโนว่าตัวเองเป็นเน็ตที่อยากเก็บเค้าเอาไว้ทั้งสองคน 5555
ตอนอ่านคู่เฮียกับเน็ต มันจะให้ความรู้สึกเหมือนถูกจั๊กจี้ แสบ ๆ คัน ๆ ซน ๆ หลัง ๆ แอบมีเลี่ยน ๆ ด้วย เพราะเฮียเริ่มเยอะ 555
ในขณะที่เวลาอ่านคู่ปันกับเน็ต ถึงแ้ม้ว่ามันจะเฝื่อน ๆ แต่มันก็อุ่น ๆ ดีนะ ( ฉากเน็ตซุกตัวเข้าหาปันบนเตียง แล้วปันจรดจมูกลงกับกลุ่มผมนุ่ม ๆ นั่นน่ะ ฮึ้ยยยย ** กัดหมอน ** ) เหมือน .. เหมือนกำลังดื่มชาอุ่น ๆ อยู่ อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ
เห็นมะ บอกแล้วว่าเลือกไม่ได้ อยากเก็บเค้าเอาไว้ทั้งสองคน T T
กำลังเป็นทุกข์เป็นร้อนกับ เฮีย - เน็ต - ปัน อยู่ดี ๆ อาหมวยบูมก็เข้ามาในวังวนนี้อีกคน ...
เราเชื่อว่าตอนแรก ๆ บูมไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับปันหรอก ก็แค่อยากแหย่ แค่ชอบบุคลิก หน้าตาอะไรเทือกนั้น
แต่หลังจากปันยื่นมือเข้ามาช่วยอะไรหลาย ๆ อย่าง ให้ความห่วงใย , ดูแลยิ่งกว่าพี่ชายแท้ ๆ อีกสองคน
ความรู้สึกที่ไม่เคยพิเศษ มันก็เริ่มพิเศษขึ้นมา ...
อย่างที่เขาบอกกันว่า เวลาที่คนเราตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก คนแรกที่ตัวเองนึกถึงนั่นล่ะ คือคนสำคัญของตัวเอง
ว่าแ้ล้วหน้าปันก็ลอยขึ้นมาในความคิดคำนึงของบูม
รักพี่เขาไปแล้วจริง ๆ สินะลูก ... /รำพึงกับตัวเอง/
เราว่าตอนนี้บูมรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ เพียงแต่ยังไม่พูดออกมาจริงจััง
ปันเองก็กำลังสับสน /ฉันรู้ว่าแกเองก็คิดมาก แต่ได้โปรดอย่าสับสนนาน ขอร้อง/
จะเลือกเพศ จะเลือกใคร เวลามันก็ไม่ได้คอยท่าแกนาน รอแกเลือกนะเฟ้ยเฮ้ย >"<
เกิดมารู้ใจตัวเองทีหลัง ว่าเน็ตน่ะ "ชัวร์" ป่านนั้น เน็ต ก็คงเสร็จเฮียไป "ชัวร์" แล้วเหมือนกัน
ก็เฮียดันเล่นหยอด ... เช้า กลางวัน เย็น กลางคืน ... ซะขนาดนี้
หรือถ้าจะเลือกบูม /ซึ่งอิป้าว่า กับน้องบูม แกก็ดูมีเคมีเข้ากันดีมากค่ะปัน อิป้าเชียร์/ ชั้นก็อยากจะให้แกเลือก เพราะแกชอบน้องเค้านะ ไม่ได้เลือกเพราะสงสาร เพราะ ณ จุดนี้ ชั้นสงสารบูมมากที่สุดในบรรดาทุกคนว่ะค่ะ
lllorz
ลงชื่อว่าเป็นคนหนึ่งที่รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อมากค่ะ !!!!
-
โอ้ยย ตามอ่านเรื่องนี้ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกกกกก ภาษาอ่านลื่นไหล เนื้อเรื่องคอเมดี้ ดราม่า หวานกิ๊ง น่ารักสลับกันไป >////<
ตัวละครที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้ ...... ชอบเฮียบีมง่ะ -////-
ชอบผู้ชายแบบนี้ โอ้ยยยยยยยยย
น้องเน็ตน่ารักก ขอให้เฮียบีมจีบติดไวๆ นะ และที่เฮียเคยพูดไว้ว่าแค่เล่นๆ ระวังมันจะไม่เล่นนะเออ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ในที่สุดน้องบูมก็หลุดพ้นแล้วสินะ ดีใจด้วยนะลูก. ...
อยากให้คู่ปันบูมคืบหน้าาาาาา อร๊ากกกกกกกกกก ปันจะได้ไม่มายุ่งกับเน็ตนะ .. หวงสงวนให้เฮียคนเดียว 555
คนเขียนสู้ๆค่าาาา :)))
-
เราก็ยังจะเชียร์ปันเน็ตต่อไป TT ถึงแม้ว่าจะไม่มีหวังแล้วก็ตาม สงสารบูมก็สงสารนะ แต่เน็ตน่าสงสารยิ่งกว่า แอบลำเอียงๆ 55555ก็เค้ารักของเค้ามาตั้งนานนี่ ขอให้เน็ตสมหวังไม่ได้หรอ *กอดหมอน ทำตาวิ้ง* ส่วนบูมเดี๋ยวก็มีคนใหม่มาดามใจ ดังนั้น ขอปันให้เน็ตนะค่ะ พลีสสสสสสสสสน
-
โฮกกกก ปันอย่างเท่ห์อ่า
-
นิยายเรื่องนี้บูมหรือเน็ตเป็น นายเอกนะ
อยากบอกว่าบูมบทเด่นมากจริงๆ ตั้งแต่ต้นๆ เลย แล้วอีกอย่างดูเหมือนเรื่องของเน็ตที่ต้องเคลียปัญหาว่าพี่บีมเป็นเกย์หรือเปล่าก็จบแล้ว เหลือแต่กำลังถูกจีบอยู่ในขณะนี้ แล้วก็เรื่องของบอมอีกนิดหน่อย(เดาล้วนๆ)
ไอ้เราก็อยากเห็น ฉาก ปัน เน็ต บ่อยๆ เพราะเชียร์อยู่
แต่ว่า...ToT ดูเหมือน ปัน บูมจะมาแรง เนื้อหาเข้มข้นกว่าบทพระเอกนางเอกซะอีก
ดูยังๆ บูมก็ชอบปันอยู่เห็นๆ ไม่นะ อย่ามาแย้งรักแรก รักเดียว ของเน็ตเลย สงสารมันรักมาตั้งหลายปีดีดักแต่ไม่แสดงออก
แต่กำลังจะโดนน้องชายว่าที่สามีคาบไปแดกซะงั้น....ไม่นะ แง้วๆ
กลัวว่าซักวันคนที่ปันสนใจจะไม่ได้มีแต่เน็ตอีกแล้ว จากตอนแรกปันสงสารและเอ็นดูบูมเหมือนน้อง แต่เพราะความใกล้ชิดที่มากขึ้นปันก็ไม่อยากแยกบูม(เวอร์อีกล่ะตู)จากแล้วเปลี่ยนเป็นคิดถึงบูมขึ้นมาอะไรอย่างนี้
ชอบเน็ตมากกว่าบูม(บอกเพื่อ?) 555 อาจจเพราะไม่ค่อยชอบที่บูมดูเป็นแสดงออกเป็นเกย์ที่ค่อนข้างแรง แต่ก็ไม่ได้เกลียดนะแค่ชอบเน็ตมากกว่า
(สนับสนุนให้มีนางเอกคนเดียว เน็ตน่ารัก)
ปล.ข้ามความเห็นนี้ไปเถอะเพราะเราเริ่มบ้า+เพ้อ 555
-
โหวต ปัน กับ บูม ชอบตรงที่ปันเรียกบูมว่า หมวย ๕๕๕ ฮาดี
-
ยังอยากให้มีเน็ตปันอยู่นะ น้องบูมอย่าเพิ่งรุกสิ
-
ตอนท้ายๆ แอบหวานนะเนี่ย
พี่ปันก็มีมุมน่ารักอยู่ไม่น้อยเลยนะ
ได้เด็กสดใสอย่างน้องบูมมาอยู่ใกล้ๆ น่าจะทำให้เห็นโลกสีชมพู(อมม่วง)ได้นะ
สงสารบูมอ่ะ คิดว่าจะโดนอะไรแรงๆ กว่านี้ นี่ดีกว่าที่เราคิดไว้เยอะมาก
แต่เกลียดไอ้เอกอ่ะ อย่าได้อยู่ดีมีสุขเลยนะแก
-
เชียร์ปันบูม
-
:mc4:เชียร์คนเขียน ตอนแรกๆไม่เนียน อ่านไปอ่านมา แต่งได้ไง น่าติดตาม ภาษาอ่านสะดวก ไม่มีคำหยาบมากมายสไตล์วิดวะ ไม่เอ็นซีเหลือเฟือ ทุกอย่างกลมกลืนเหมือนเนื้อย่างเกาหลีกับน้ำจิ้ม มันแซบพอดีๆ o13
-
บูมน่าสงสารจัง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกดี เเต่เเบบ บางที ตัวละครที่เล่าเรื่อง มันเยอะไป อ่านไม่ค่อยประติดประต่อเท่าไหร่
สักพักเราคงชิน ^^
-
สนุกเวอร์อ่ะ o13
-
น้องบูมดราม่าอ่ะ ปันประคองหัวใจด่วน !!
:กอด1:
-
ชอบดราม่านิดๆ เรื่องเพื่อนสนิทรักกัน ก็อยากเชียร์เน็ตปัน
แต่ก็แอบชอบเฮียเน็ตอยู่เหมือนกัน เลือไม่ถูก
-
ความรู้สึกเหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนเลย
ส่วนแรก สงสารบูมที่อยู่กับเอก อยากให้ใครสักคนไปช่วยบูม เจ็บอ่ะ :serius2:
ส่วนที่สอง ตอนที่อยู่กับปัน บูมมีความสุข อยากให้บูมคู่กับปันจัง
สุดท้ายใครสักคนที่อยากให้ไปช่วยบูมโดยไม่ต้องร้องขอ คือ ปัน
ชอบจัง อยากให้บูมมีความสุข จะดีมากถ้าปัน รัก บูม .. :กอด1: :L2:
ป.ล.ชอบอิมเมจบูมอ่ะ น่ารักกกกกกกกก เห็นแล้วคิดเลยว่า นี่แหละ บูม
-
รอนะรอ รอๆ ^___^
-
ยอมให้น้องบูมกินเถอะค้าบ
-
คนแต่งครารฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ถ้ามาซะขนาดนี้แล้ว ขอเป็น 3P เลยได้มั้ยอ่ะ :z1: ประมาณว่าโลกนี้มีแค่เรา 3 คนอ่ะ เน็ต เฮียบีม ปัน ไม่ต้องเลือกใครให้คนไหนต้องเสียใจ :sad4: มันน่าสงสารรรรรรรรรรรรอ่าาาาาาาาาาาาา รักคนแต่งนะ :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เชียร์คู่เฮียบีมกับเน็ต คู่พี่ปันกับน้องบูมค่ะ
ที่ไม่เชียร์ปันเน็ตเพราะรู้สึกว่าถ้าสองคนนี้อยู่ด้วยกันจริงจิ้นไม่ออกค่ะว่าจะเป็นยังไง
คงเป็นนิยายเงียบ เพราะพี่ท่านแทบไม่ค่อยคุย+เล่นกันน้อยมาก
เฮียอยู่กะเน็ตยังมีโมเม้นต์ น่ารักและกวนๆ เน็ตก็ร่าเริงดูเข้ากัน
ไม่เหมือนเน็ตอยู่กับปันฟีลแบบลองเชิงกัน
ที่ชอบมากคือน้องบูมค่ะ อยากให้คู่พี่ปัน เพราะชอบเวลาคู่นี้มาเจอ+อยู่ด้วยกัน เถียงกันเยอะ(ดูฮาร์ทคอร์ดี)
น้องบูมเวลาอยู่กับพี่ปันนี่น่ารักแบบกวนๆ คอยแหย่และรุกคืบตลอด ชอบอ่ะ น้องมีอิมเมจเคะราชินี
ตาพี่ปันเวลาอยู่กับบูมเลยได้แสดงอารมณ์ความรู้สึก คำพูด(พูดเยอะขึ้น)ออกมาบ้าง เพราะคุณชายน้ำแข็งแกเย็นชาจริงๆ
-
:mc4: :mc4:
แล้วคนที่รักกันอย่างปันกับเน็ต ทำไมถุงไม่เสร็จกัน
-
เราไม่ชอบปันบูมเลยง่ะ ._.
ชอบปันเน็ต..แง่ง!
เน็ตบีมก็ดีนะ แต่อยากได้ปันเน็ต.. *ช้ำใจ*
-
^^
-
ทำไมบูมน่าสงสารงี้ แต่น้องก็ไม่ได้ทำตัวให้น่าสงสารเท่าไร พยายามช่วยตัวเองให้มากที่สุด
น้องบูมมาจากครอบครัวอบอุ่น เต็มไปด้วยความรัก แต่ดูเหมือนจะอาภัพเรื่องชีัวิตรักนี่แหละ
มีพี่ไว้ทำไมฟร่ะ น้องบูมไม่บอกพี่เลย แต่ดันไปบอกเพื่อนพี่ซะนี่
ต่อไปนี้ พี่ปันจัดการกับไอ่เอกแล้ว คงดูแลน้องบูมต่อน่ะ เริ่มๆ จะใจอ่อน ยอมให้เกย์กอดนอนแล้วนี่หน่า
ส่วนเฮียบีม กะเน็ต คนอ่านเชียร์ให้เน็ตใจอ่อนกับเฮีย
อ้าว แล้วรักแรกของเน็ตล่ะ จะไม่พูดกันให้รู้เรื่องเหรอ เผื่อใจตรงกัน
หรือคงกลัวเสียความเป็นเพื่อน อันนี้นายเอกนิยายหลายๆ เรื่องก็เป็นกัน
ตอนแรกที่ไม่ได้อ่านเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่องมันงงๆ ค่ะ
พอเข้ามาอ่านแล้วติดใจสำนวน เนื้อเรื่อง สนุกมากๆๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
Friend's brother Brother's friend 13
[NET's talk]
วันนี้เป็นวันพุธแรกของการสอบ
ผมเดินออกจากห้องสอบด้วยอาการมึนสุดๆ ข้อสอบมี 5 ข้อ ให้เวลาทำ 3 ชั่วโมง พระเจ้าเหอะครับ ผมเขียนได้ 3 ตกชั่วโมงละข้อนี่ไอ้โชติบอกว่าเมพขริงๆแล้ว ไม่รู้แม่งจะหินไปไหน ตอนออกข้อสอบนี่อาจารย์ท่านขี้ไม่ออกหรือยังไงถึงได้มาลงกับนิสิตตาดำๆไม่เกรงใจกันเลยแบบนี้
"มึงจำทะเบียนรถอาจารย์วันชัยได้ไหม กูจะไปกรีดแม่ง"
"ไอ้เฟิร์น ใจเย็น" ผมหันไปตอบสตรีนางเดียวในกลุ่มที่หงุดหงิดงุ่นง่านตั้งแต่เห็นหน้าตาข้อสอบจนปัจจุบัน มันหันมองผมตาเขียวปั้ดโทษฐานที่ไปขัดอารมณ์มัน
"ใช่สิ มึงทำได้หนิ เห็นแม่งเขียนยิกๆ กูนี่จะนั่งวาดรูปควายให้มันอยู่แล้ว สันดาน ออกข้อสอบไม่ตรงกับที่นักเรียนอ่าน"
อีนี่พาลฉิบหาย ไอ้โชติหันมายักคิ้วเชิงว่า 'ไงล่ะมึง' ให้ผมทีนึง พอเห็นว่าไม่มีประโยชน์จะต่อล้อต่อเถียง ผมเลยเงียบเสียงแต่กระนั้นคนพาลย่อมเป็นคนพาล ไอ้เฟิร์นอารมณ์ไม่ดีฉันใด ไอ้เน็ตผู้ตกเป็นเบี้ยล่างก็ยังคงซวยอยู่ฉันนั้น ช้างตกมันต้องการจะที่ลง ผมเลยกลายเป็นกระโถนชั้นดีให้ชีแขวะเล่นให้สาแก่ใจมัน
"แล้วนี่ผัวมึงไปไหน นึกว่าจะรอรับหลังสอบกูจะได้อานิสงค์แดกฟรีด้วยแม่งก็หายหัว"
"กูบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน มึงเลิกจิ้นได้แล้ว ไม่อยากมีผัวหรือไงถึงได้ยุผู้ชายให้ได้กันเอง"
"ถ้าได้ผัวแบบพี่บีมนี่กูเอานะ แต่อย่างมึงเอาไปก็ไร้บอย เย็xผู้หญิงเป็นปะเหอะ"
โห แรง! ผมหันมองมันขวับ เรื่องนี้ฆ่าได้หยามไม่ได้ครับ "จะลองกับกูปะล่ะ"
"เหออ กูไม่ใช่เลสเบี้ยน"
"เฮ้ย พอเลยพวกมึง ออกจากห้องสอบก็ปวดกบาลฉิบหาย มึงจะกัดกันหาหาพ่อเธอหรือครับ?"
ไอ้โชติคงรำคาญจริงๆมันเลยออกโรง ไอ้เฟิร์นทำหน้าไม่สบอารมณ์แต่สุดท้ายก็ยอมเงียบเสียงไม่เหวี่ยงพาลใส่ผมต่อ
"แล้วเอาไง ไปหาอะไรแดกแล้วอ่านต่อหรือจะกลับไปนอนก่อนค่อยออกมาเย็นๆ" ไอ้โก้นี่ก็ของกินตลอด มันหันมาถามเพื่อนคนอื่นๆที่ลงมติว่าขอกลับไปนอนสงบจิตสงบใจสักพัก พวกนี้มันอยู่หอกันหมดยกเว้นไอ้โชติที่อยู่บ้าน สักแปดชาติมันจะยืมรถป๊ามาได้ดังนั้นช่วงสอบมันเลยทำตัวเป็นสัมพะเวสีมานอนกับผมที่หอสบายแฮ ดีเนอะ บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซื้อ
"เออ แต่จะว่าแปลกมันก็แปลกนะ วันนี้เฮียไปไหนวะ"
"ทำงานทำการบ้างสิวะ ไม่ใช่ปรสิตที่ต้องใช้กูเป็นที่พึ่งในการดำรงชีวิต"
"อ้าว นึกว่าเปิดกองอาทิตย์หน้า"
ไอ้โชติเกาหัวแกรกเมื่อข้อมูลที่มันรู้ผิดเพี้ยนไป ที่จริงมันจำถูกแล้วครับ ก็อาทิตย์หน้าแหละกองถ่ายของเฮียถึงเริ่มบวงสรวง แต่วันนี้ไม่รู้มันไปธุระอะไร ไม่ใช่ไม่บอกนะ บอกแต่ผมก็ลืมๆไม่ได้ตั้งใจฟัง รนครับ จะสอบอยู่รอมร่อแล้วยังอ่านไม่ครบทุกวิชา พอสมองรับข้อมูลนอกจากเรื่องเรียนช่วงนี้มันจะเด้งออกหมด เม็มเต็ม
ผมกับไอ้โชติแยกกับคนอื่นๆออกมาเพราะหอผมอยู่คนละประตูกับพวกที่เหลือ ยืนรอรถรางที่วิ่งในมหาวิทยาลัยสักพักแต่พอเห็นลางๆว่ามีวิ่งมาเสือกมีครูซสีควันบุหรี่แซงตัดหน้าเสียก่อน ไม่ถึงสามวิหลังจากที่เห็น สมองยังไม่ทันประมวลผลได้ไอ้ครูซที่ว่าก็มาจอดเทียบหน้าผมกับโชติฝั่งตรงข้ามคณะวิศวกรรมศาสตร์แล้ว
ประตูข้างคนขับเปิดออก ไอ้ตี๋เล็กของเฮียในสภาพเยินใช้ได้ค่อยแทรกตัวออกมา มันยิ้มปะแล่มๆให้ผมกับไอ้โชติ ยกมือไหว้ลวกๆแล้ววิ่งตัดถนนสายหลักไปฝั่งคณะหนีคำถามที่จุกอยู่ในคอพี่ๆมัน
"คุณชายยยย"
ไอ้โชติตั้งสติได้ ก่อนที่ไอ้'คุณชาย'มันจะชิ่งอีกคน โชติพงษ์สมองเหี้ยมันก็ไปนอนกอดกระโปรงรถนอกไม่ให้ไอ้ปันหนีไปไหน คนขับมันเลยเร่งเครื่องหวังให้เพื่อนมันตกใจแต่มีหรือที่ไอ้บ้าดีเดือดมันจะยอมลุก ไอ้โชติยิ้มแผล่แล้วหันมาสั่งผม
"ขึ้นรถเลยๆ ให้มันไปส่งที่หอ"
ผมไม่วิ่งไปฝั่งข้างคนขับหรอกครับไม่งั้นไม่ทันมันลอครถ เปิดประตูหลังพอดี๊พอดีกับเสียง กริ๊ก ที่คุณชายมันกดลอคเตรียมทิ้งเพื่อนได้อย่างเลือดเย็น ไอ้ปันส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอคราวนี้ไอ้โชติเลยมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้สบายใจเฉิบ
"เล่นเหี้ยอะไร เดี๋ยวกูได้เหยียบไส้แตก"
"ทำเป็นเข้มนะ โน่น เอาน้องไอ้บอมไปซ้อมมาหรือไง?"
ไม่ต้องรอหรอกครับ ไอ้โชติขี้เสือกมันถามทันทีที่สอดตัวเองขึ้นรถมาได้ ปันนภยกนิ้วกลางให้เพื่อนรักก่อนเลื่อนเกียร์เคลื่อนรถออกไปยังจุดหมายที่เหมือนมันรู้ดีตั้งแต่แรกช้าๆทั้งๆที่ไม่ได้รู้ห่าอะไรเลย แค่ต้องขับหนีวิถีรถรางที่วิ่งใน ม. ไม่งั้นอาจโดนสาปแช่งจากนิสิตที่กำลังรอรถรางเข้าป้ายก็เป็นได้
"ผัวมันซ้อม" ปันนภตอบหน้านิ่ง เรียกฮือฮาไอ้ตุ๊กตาหน้ารถให้อุทานออกมาหน้าตาตื่นได้ดี
"หือ? ไอ้บูมเป็นเกย์เหรอวะ?"
อ้าว? ไอ้โชติขี้เสือกไม่รู้? เป็นไปได้ไงวะ? ไอ้เอกก็ตามเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นเสียขนาดนั้น มันทำหน้าเหรอหราตกใจนิดหน่อยแล้วขำพรืดออกมา
"ไอ้บอมน่าสงสาร ห่วงพี่ว่าจะเป็นเกย์ โน่น น้องชายเสือกมีผัวไปแล้ว"
กูว่าไอ้ปันมันก็คิดแบบมึงแหละโชติพงษ์ ดูมันกดยิ้มที่มุมปากอารมณ์ดีเด่ะ ผมส่ายหัวแล้วรีบปรามเพื่อนร่วมสถาบันไม่ให้ดี๊ด๊าจนเกินไป
"รู้แล้วหุบปากไว้ ให้น้องมันเคลียร์กับบอมกันเอง อย่าสะเออะปากโป้ง มึงไม่ใช่คนในครอบครัวมัน"
"เหมือนที่มึงทำอะนะไอ้เน็ต?"
ไอ้เชี่ยนี่แขวะผมเต็มๆ หัวคิ้วที่มีขนหรอมแหรมของผมกระตุกนิดๆ มองไอ้โชติคาดโทษผ่านกระจกหลัง แล้วแสร้งเป็นยื่นหน้าไปถามไอ้ปันด้วยความอยากรู้อยากเห็น กลบเกลื่อนประโยควอนตีนของไอ้โชติเนียนๆ
คิดแล้วก็อดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้ ก็ไอ้เฮียบีมนี่เสือกพูดไม่รู้เรื่อง บอกไม่ให้ทำตัวแปลกๆต่อหน้าเพื่อนก็ไม่เคยจะฟัง นี่กูช่วยมึงปิดไอ้บอมแท้ๆเสือไม่สำนึกบุญคุณ ลากกูไปเป็นคู่ขาด้วยจนได้ โปรดสัตว์ได้บาปชัดๆ
"มันไปโดนเมื่อไหร่วะ เมื่อสองวันก่อนกูเห็นน้องมันคุยโทรศัพท์กับแฟน ถึงจะทะเลาะกันแต่หน้าตาก็ยังดีๆอยู่นะ"
"ก็ตอนนั้นนั่นแหละ" ปันตอบ
"แรงว่ะ แล้วตอนนี้ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นไงบ้าง"
"กูให้คุณดนุพลจัดการแล้ว ดูจากรูปกว่าจะหายก็2-3เดือนได้ คงดรอปเรียนไปสักเทอมแหละ คุณดนุพลบอกว่าซ้อมแล้วก็เอาเรื่องเหี้ยๆของมันไปบอกที่บ้านมันด้วย คราวนี้คุมประพฤติกันยาวอยู่"
คุณดนุพลที่ไอ้ปันพูดถึงนี่นานๆจะได้ยินชื่อครับ ล่าสุดก็ตอนที่คุณชายมันไปมีเรื่องกับแฟนเก่าของเด็กมันเมื่อปีก่อน ตอนนั้นเห็นว่าเอาปืนจ่อหัวขู่เฉยๆให้เลิกวอแวกับปันเสีย แต่ครั้งนี้ดูเหมือนลงไม้ลงมือกันจริง เห็นจากสภาพไอ้บูมทั้งๆที่เรื่องผ่านมา2วันแล้วยังเยินขนาดนั้นผมก็ว่าแม่งควรตัดจู๋โยนให้หมาแดกมากกว่า
"แล้วยังไง? ที่บ้านน้องมันรู้เรื่องไหม?"
ผมถาม ให้เดาแม่งก็คงไม่รู้แน่ๆ พอไอ้ปันส่ายหน้าผมก็อยากตบฉาดเข้าที่เข่า ซื้อหวยให้มันถูกแบบนี้สิพับผ่า
"มันกลัวพี่มันจะห่วง ช่วงนี้กูเลยให้มาพักที่บ้าน เอารถไปใช้ แต่เสือกโง่ขับรถไม่เป็น ลำบากกูซ้ำซ้อนคอยรับส่งมันเนี่ย"
"เออ ดีแล้ว ดูแลมันดีๆ ไอ้นี่มันไม่เล่าอะไรให้กูฟังเลย งอนว่ะ เป็นพี่รหัสมันแท้ๆ"
ไอ้ปันส่ายหัว มันยิ้มที่มุมปากนิดๆ "กับน้องกับนุ่งมึงก็ยังงอนนะ ไอ้ใจมด แล้วนี่ขึ้นรถกูมาจะไปไหน"
"ไปหอไอ้เน็ต ข้อสอบทำร้ายกู กูจะไปตายที่ห้องมัน" ไอ้โชติบอก ผมเลยยกนิ้วกลางให้มันไป อย่ามาเป็นศพที่ห้องกูเด็ดขาด ไอ้เหี้ย กูกลัวผี ผีเพื่อนกูก็กลัว ไม่มีเว้น!
"แล้วนี่มึงไม่สอบ?" โชติถามไอ้ปัน
"สอบ วันไหนกูสอบตรงกับบูมก็ให้มันนั่งบีทีเอสมาเอง"
"แล้ววันที่ไม่มีสอบมึงไม่อ่านหนังสือเหรอ?"
มันยังซักต่อ ส่วนผมน่ะไม่สงสัยหรอกครับ ไอ้ปันมันเทพ เป็นคนที่โลกสร้างมาด้วยความอยุติธรรม ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วที่มันไม่อ่านหนังสือเหี้ยอะไรเลยแต่เสือกได้คะแนนดีตลอด เวลาเรียนก็เห็นทำท่าเหมือนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ว่างเป็นฟุบ แต่พออาจารย์พูดถึงเรื่องสำคัญๆเสือกลุกขึ้นมาจด แล้วความไม่แฟร์แม่งอยู่ตรงไอ้ที่มันจดนี่ออกข้อสอบตลอด ใช้เวลาทวนเลคเชอร์นิดเดียวก็กวาดแต้มท้อปไปง่ายๆ ผมเห็นมันเรียนแบบนี้แล้วรู้สึกน้อยใจโชคชะตาฉิบหาย กูจะทำบุญด้วยหนังสือสเตร๊งเลยเอ้า เผื่อชาติหน้าได้เรียนวิศวะอีกจะได้ไม่ต้องมานั่งงมอ่านนั่งทำโจทย์เป็นล้านข้อเหมือนชาตินี้
ไม่นานครับ ไอ้ปันก็เอารถมาจอดหน้าหอผม มันยังไม่กลับบ้านเห็นบอกว่าส่งไอ้บูมเข้าห้องสอบ3ชั่วโมงก็ต้องรอรับกลับเลยอ่านเลคเชอร์ที่นี่ต่อเลย ผมเข้าไปอาบน้ำเพราะเมื่อเช้าตื่นสาย แทบจะใส่ชุดนอนเข้าสอบ เปลี่ยนเสื้อผ้าได้มีเวลาแปรงฟันก็บุญถมแล้ว
พอเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอ้โชตินอนสวมบ๊อกเซอร์ตัวเดียวบนเตียง ขณะที่ไอ้ปันยึดโต๊ะหนังสือรกๆของผมมานั่งไขว่ห้างเปิดอ่านสมุดโนตของมันเงียบๆ
"เมื่อกี้เฮียโทรมา"
ไอ้ปันบอก ผมสวมบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนไอ้โชติแหละครับ ไม่สวมเสื้อ นั่งลงบนเตียงแล้วหยิบมือถือที่วางใกล้หมอนขึ้นมา ยังไม่ทันกดโทรกลับชื่อคนที่ปันพูดถึงเมื่อครู่ก็เด่นหราขึ้นมาอีกแล้ว
**ไอ้ปันไปที่ห้องอีกแล้วเหรอ**
โอะ.. ยังไม่ทันได้พูดอะไรปลายสายก็ถามเสียงนิ่ง "อืม เฮียเสร็จธุระแล้วเหรอ?"
**ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง มันไปทำไม**
"โอ๊ย เตี่ยเป็นนกเหรอเฮีย จิกอยู่ได้ มีอะไรหรือเปล่าผมง่วง เครียดด้วยสมองบวมจะระเบิดแล้ว ข้อสอบโคตรหิน"
**ง่วงหรือเงี่ยx อยู่กับไอ้ปันน่ะ**
"เออ จะสวิงกิ้งเลย ไอ้โชตินอนอ้าขารอแล้วเนี่ย"
มันอ้าขาจริงๆครับ ไอ้ห่านี่นอนคว่ำหน้าน้ำลายย้อยอุจาดตาสุดๆ แหกแข้งแหกขาเหมือนห้องนี้เป็นของมันคนเดียว ไอ้ไร้มารยาท ไอ้ไม่มีสมบัติผู้ดี พอพูดถึงบุคคลที่3 ปลายสายที่สะบัดเสียงมันเลยอ่อนลงนิดๆ
**แล้วทำไมทำข้อสอบไม่ได้ เห็นอ่านตั้งหลายวัน**
"ก็ยากอะ แต่คะแนนอิงกลุ่ม ผมคงเกินมีนอยู่แหละ"
**เออ ก็ดี ไปนอนเถอะ ตื่นแล้วโทรหากูด้วย**
"เรื่อง? อยากคุยก็โทรมาเอง"
**มึงไม่อยากคุยกับกูบ้างหรือไง**
"เกรียนว่ะ ไม่คุยแล้ว จะไปนอน ทำธุระไปเถอะ เสร็จช้าเย็นนี้ไม่รอกินข้าวด้วยนะ"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คุณเคยได้ยินทฤษฎีหมากับกระดิ่งไหมครับ คือถ้าคนเราสั่นกระดิ่งตอนให้อาหารหมาทุกวัน หมามันก็จะวิ่งมาหาทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ต่อไปถึงไม่ได้มีอาหารให้แต่ถ้าได้ยินเสียงกระดิ่ง หมามันก็จะยังวิ่งมาหาเสียงอยู่ดี
ผมก็เหมือนกัน เหมือนการรอเฮียมาพาไปกินข้าวกลายเป็นเสียงกระดิ่ง ถึงวันไหนเฮียไม่ได้มา สุดท้าย ผมก็รอเฮียมากินมื้อเย็นด้วยความเคยชินจนได้ คิดแล้วปวดกบาล อะไรทำให้กูกลายเป็นหมาของเฮียมันวะ
ปลายสายเงียบเสียงไปแล้วหลังจากตอบ "เออ รู้แล้ว" เบาๆ แต่ยังไม่ยอมกดวาง นี่เป็นอีกนิสัยประหลาดของมันครับว่าจะไม่วางสายก่อนผมเด็ดขาด คือไม่รู้ว่าแม่งได้โปรโทรฟรีมาจากไหน ผมเคยแกล้งไม่วางสายมันยันเช้าแล้วหนีไปหลับก่อน ตื่นมามันก็ยังไม่วาง ไม่ใช่ว่ามันไม่นอนนะครับ แม่งก็นอนแล้วเหมือนกันแต่ไม่วาง มันบอกว่ารู้สึกไม่ดีถ้าไม่ได้ยินว่าผมตัดสายไปก่อน เป็นความรู้สึกเหมือนเวลาพาสาวไปเดทแล้วส่งเขาไม่ถึงบ้านยังไงอย่างงั้น
เลี่ยนมาก แต่เออ ผมก็ว่ามันน่ารักดีนะ
สุดท้าย ผมก็ตัดสายมันไปก่อนเหมือนเคย พอจะล้มตัวลงนอนบนเตียงไอ้ปันก็ถามทั้งๆที่ไล่สายตาอ่านหนังสือของมันอยู่
"มึงคบกับเฮียอยู่จริงๆใช่ไหม?"
"ถามแบบนี้เดี๋ยวกูถามกลับว่ามึงคบกับบูมอยู่รึเปล่าแม่งเลย"
ผมถามมันยิ้มๆ ไม่อยากหงุดหงิดครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าอารมณ์ดีมาจากไหน
"สัตว์! ถ้ากูคิดจะคบกับผู้ชายนะ มึงคนแรกเลยที่กูจะเอาเป็นแฟน" มันตอบ ผมหัวเราะเบาๆไอ้นี่กวนตีนซะแล้ว คิดเหรอว่าผมจะยอมให้มันข่ม
"พูดแบบนี้กูคิดจริงนะเนี่ย"ไอ้ปันเงียบไป เหมือนมันอ่านหนังสือในมือต่อแต่ก็พึมพำเสียงเบา "ให้จริงเถอะไอ้สัตว์"
ผมนอนมองเสี้ยวหน้ามันครู่หนึ่ง เหมือนมีอะไรอยากจะรู้แต่ไม่อยากถาม มีอะไรอยากจะถามแต่ก็ไม่อยากรู้
อันที่จริงผมเคยคิดนะครับว่าถ้าผมเดินเข้าไปหามันจริงๆ หรือมันเป็นฝ่ายเดินมาหาผมระหว่างเราจะเป็นยังไง
ผลลัพธ์คือ 0
ทั้งผมและมันมีนิสัยอย่างหนึ่งที่เหมือนกันเกินไปจนทำให้ความเป็นไปได้ของผมกับปันไม่มีทางเกิดขึ้นคือเราต่างไม่เคยเดินเข้าไปหาความรักก่อน ไอ้ปันเป็นคนเจ้าชู้ จัดว่าโคตรพ่อโคตรแม่เจ้าชู้เลย ผมไม่อยากเป็นเหมือนเด็กในคลังมันที่เดินเข้าไปหา วิ่งไล่ และถูกฟันก่อนโดนทิ้งตามวงจรอุบาทว์ อยากให้มันเป็นฝ่ายสนใจผมก่อน อยากให้มันเดินมาหา ให้มันมองมาที่ผม แต่ปันนภก็เป็นปันนภ
ปันนภผู้สมบูรณ์เกินกว่าจะเข้าไปยุ่งกับใครก่อน
เพราะแบบนี้แหละมั้ง ผมถึงคิดว่าอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว มีมันให้มองในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง เก็บความอิ่มเอมใจอยู่ห่างๆ อย่างน้อยตำแหน่งตรงนี้ของผมก็จะไม่มีวันหายไปไหน
ขณะที่ผมมองเสี้ยวหน้าที่ถูกจัดวางกันลงตัวของคุณชาย ไอ้ปันก็เรียกชื่อผมเสียงเบา
"ไอ้เน็ต"
ผมที่กำลังจะหลับแล้วปรือตาขึ้นมองมันนิดๆ
"กับเฮีย มึงสับสนบ้างปะวะ"
"สับสนอะไร?"
"สับสนว่ามึงชอบผู้ชายหรือเปล่า? ทั้งๆที่มึงก็พูดมาตลอดว่ามึงไม่ใช่เกย์ แต่ก็ดูเหมือนมึงกับเฮียน่ะ.. ไม่รู้สิ สนิทกันแปลกๆ"
ผมไม่รู้ว่าไอ้ปันมันถามทำไม ในสมองมันคิดอะไร แล้วก็ไม่ใส่ใจจะรู้ด้วย พอความง่วงกำลังครอบงำก็ตั้งหน้าตั้งตาจะหลับ ไอ้ห่านี่ก็นิสัยเสีย ชอบจริงๆนิสัยชวนคุยตอนกูไม่อารมณ์ซักที ไม่อยากคุย อยากนอนแล้ว
"มึงสับสนกับไอ้บูมเหรอ? โถ รักแท้แพ้ใกล้ชิด"
ผมแกล้งแซวส่งๆ ไม่อยากลุกมาเถียงเรื่องเฮียคอเป็นเอ็น กว่าจะบิ๊วอารมณ์ให้ง่วงขนาดนี้ไม่ง่ายเลยนะครับ แต่ก็ต้องปรือตาเปิดขึ้นมาเมื่อมีเสียง ‘ฟุบ’ ของหมอนยุบใกล้ๆ ตามมาด้วยกลิ่นตุใกล้จมูก เต็มๆเลยครับ ไอ้ปันวางตีนห่างจากหน้าผมไป 2 เซ็นติเมตร ไม่รู้ว่าจงใจให้ดมกลิ่น หรือบังเอิญพลาดจากตำแหน่งที่เล็งอย่างเช่นคอผมอันนี้ก็มิอาจทราบได้
"กูถามดีๆ อย่ากวนตีน ตอบมา"
"โหด! แต่ไม่รู้ว่ะ แค่ปล่อยไปเรื่อยๆ กูไม่มีความจำเป็นต้องบีบคั้นหาความหมายให้ความรู้สึกที่กูมีกะเฮียงั้นก็ปล่อยแม่งไปแบบนี้แหละ วันนึงนะ ถ้ากูรู้สึกอะไรกับเฮียขั้นมามากๆจริงๆ วันนั้นกูก็จะหาคำตอบเองแหละว่าสิ่งที่กูคิดมันเป็นอะไร"
ไอ้ปันเงียบไปแล้ว อา... ผมผู้รับบทนักสืบโมริ โคโคโร่หาเบาะแสคร่าวๆให้แล้ว คราวนี้กูนอนได้แล้วสินะ หน้าที่ที่เหลือก็เชิญแต่โคนันคุงจะดำเนินการต่อไปเถอะ ผมเอื้อมมือมาจับข้อเท้ามันที่อยู่บนหมอนเบาๆ แล้วค่อยๆปล่อยน้ำหนักเปลือกตาให้ปรือลงหลับ
"มึงไม่ต้องรีบหรอก ถึงเวลาก็จะรู้เองว่าทางออกของมึงคืออะไร"
++++++++++++++++++++++++++
เอาจริงๆ กูไม่รู้หรอกเฟร่ยว่าที่พูดไปหมายถึงอะไรและหมายความว่าไง คือคนมันง่วงแม่งก็เพ้อไปเรื่อย คิดว่าเรื่องไหนเกี่ยวๆกันได้แม่งจับมายำหมด โคนันควายนันจากไหนกูยังเอามาเพ้อเจ้อในสมองได้เลย
ผมปะติดปะต่อเรื่องที่คุยกับไอ้ปันไม่ได้ทั้งหมด ตื่นมาอีกทีก็ไม่ได้นอนกอดข้อเท้าเพื่อนไว้แล้ว ไอ้ปันทิ้งโน้ตว่าไปรับบูมส่วนตัวผมเองโน่น นอนกอดแขนไอ้โชติที่ยังหลับเป็นตายอยู่
ครีดด ครืดดดด
น้องไอสีขาวสั่น ผมควานหาโทรศัพท์ใต้หมอนแล้วกดเลื่อนรับสาย โชคดีของปลายสายที่โทรมาตอนผมตื่นแล้วไม่งั้นได้มีหงุดหงิดใส่กันบ้างแหละ
**ตื่นรึยัง?**
"ยัง"
**เฮ้ย ไหนว่าจะนอนแป๊บเดียวแล้วตื่นมาอ่านหนังสือ ลุกได้แล้วจะถึงหน้าห้องแล้วเนี่ย**
แล้วจะถามทำซากอะไรครับว่ากระผมตื่นหรือยัง ตัดสายไปไม่ถึงนาทีดีเสียงเคาะประตูห้องก็ดังแล้ว ระบบความปลอดภัยหอผมห่วยบรมครับ อาศัยซี้กับยาม ยามแม่งก็ติ๊ดคีย์การ์ดให้เข้ามาง่ายๆ ถามจริงเถอะแม่งมียามมีคียการ์ดไว้ทำหอกอะไร
"สวมบ๊อกเซอร์ตัวเดียวอีกแล้ว เดี๋ยวไอ้โชติก็จับปล้ำหรอก"
นั่นไง มาถึงก็บ่น อย่างงี้แหละคนแก่ ผมยักไหล่ไม่แคร์เหลือบมองถุงที่เฮียถือติดมือมาด้วย
"ซื้ออะไรมาน่ะ"
ดูแล้วคงไม่พ้นของกินแน่ๆ บอกตรงๆครับตั้งแต่มันตามตูดผมเป็นขี้ปลาทองเนี่ยน้ำหนักตัวเองขึ้นมาเกือบ 5 โล ทั้งๆที่เป็นคนอ้วนยากนะผมล่ะทึ่งเจ้ทรายจริงๆ คบกับเฮียแล้วหุ่นยังเป๊ะไม่มีเปลี่ยน แม่งเจ๋ง ทำได้ไงไม่รู้
"ข้าวหมูแดง แปะก๊วยนมสดแล้วก็ฝรั่ง ไอ้ปันกลับไปแล้วเหรอ? นี่กูซื้อมาฝากมันด้วย"
ผมเกือบหลุดปากไปว่าออกไปรับน้องเฮียนั่นแหละ โชคดีที่เฮียเดินเข้ามาในห้องไม่สนใจคำตอบเท่าไร เหลือบมองไอ้โชติที่นอนตายอยู่แล้วไปจัดแจงเทข้าวใส่จานผมเลยไม่ได้ตอบมันไป ปล่อยให้อาคันตุกะบริการเจ้าบ้านเต็มที่ส่วนตัวเองก็ไปล้างหน้าแปรงฟันเตรียมตัวกินมื้อบ่าย
"เสร็จธุระแล้วเหรอ ไหนว่าไปทั้งวัน"
เฮียพยักหน้าหงึกหงักตอบ ผมทำท่าจะเดินไปปลุกศพบนเตียงเฮียมันถึงส่งเสียง ชู่วว ให้ผมชะงัก
"ปล่อยมันนอนไปเถอะ"
มันทำตาเยิ้มใส่ผม หือ? เวลามึงทำท่าแบบนี้นี่น่ากลัวนะ ผมหยิบแตงกวาในจานขึ้นมากิน กะเนียนเดินหนีมันสักหน่อยแต่อยู่ๆก็ถูกมันกอด ฟุบ จากด้านหลังจนได้
"เฮ้ย!! อะไร!อย่าทะลึ่งนะ กูต่อยจริงๆด้วย!!"
"อย่าโวยวายสิ เดี๋ยวไอ้โชติก็ตื่นมาเห็นหรอก จะวัดเอวดูเฉยๆว่าผอมลงหรือเปล่า เห็นเครียดๆเรื่องเรียน"
"ไม่ใช่ปอบนะครับ ดูที่เฮียยัดให้ผมแดกแต่ละวันดิ พอเลยๆอย่ามาเนียน"
ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในแขนมัน แต่ยิ่งดิ้นเฮียก็ยิ่งกอดเอาไว้แน่น มิหนำซ้ำยังเอาคางมาเกยบ่าล็อคไม่ให้ผมขยับตัวไปไหนอีก
ออกแรงมากกว่านี้อีกนิดเดียว จมูกสันคมแม่งต้องฉวยกดเอาที่แก้มแน่ๆ โดนบ่อยจนจับไต๋มันได้แล้วครับ
"สอบเสร็จเมื่อไหร่จะพาไปเที่ยวที่กองถ่าย" เฮียพูดเสียงเบาชิด ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ใบหูจนขนลุกเกรียว สยิวกิ้วแปลกๆ
"สองสัปดาห์ พูดห่างๆหน่อยได้มั้ย เหม็นปากว่ะ"
ที่จริงมันคงไม่อยากได้คำตอบหรอก แต่ผมไม่อยากเป็นนางเอกตาหวานทำเขินอายในอ้อมกอดชายหนุ่มนี่หว่า แล้วอย่าคิดนะว่าเฮียมันจะเสียเซลพ์ที่ผมพูดแบบนั้น เพราะมันยังหัวเราะซ้ำยิ่งกระซิบเข้าใกล้กว่าเดิม "รังเกียจหรือไง?"
"มากด้วยเหอะ! ปล่อยได้แล้ว กอดนานไปนะไอ้สัตว์"
"พูดจาไม่น่ารักเลยว่ะ ไหนเอาปากมานี่เลย สั่งสอนสักหน่อยเดี๋ยวนี้ใจดีแล้วชักเหิมเกริม"
มันจับผมพลิกหน้ามาหา อย่านะเว้ย! ไอ้โชติก็นอนอยู่ข้างๆเนี่ยขืนตื่นมาเจอกูเสียหมาหมด ผมรวบรวมลมปราณทั้งผมจากกระเพาะ ไล่ขึ้นมาตอนเฮียบีมเชยคาง พอจะก้มลงจูบลงโทษ ผมก็เรอ"เอิ้กกก" ออกมาเสียงดัง
"โหย ไอ้ทุเรศ! เรอใส่หน้ามาได้ ไอ้ห่า! หมดอารมณ์เลย" มันบ่นอุบ ยีผมที่เซ็ทเป็นทรงกระเซอะกระเซิงเดินหนีให้ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ตรงนั้น
"ทำไม ทำไม อะโด่ แค่นี้ทำรังเกียจ ไหนว่าชอบเน็ตไงเล่า แค่นี้รับไม่ได้"
"มึงแม่งจัญไรจริงๆไอ้เน็ต หัดทำนิสัยให้มันเข้ากับหน้าตาบ้างได้ไหม?"
ผมแลบลิ้นปลิ้นตา หยิบจานข้าวหมูแดงที่ราดน้ำเรียบร้อยแล้วมานั่งกินปลายเตียง เปิดโทรทัศน์เสียงเบานั่งอยู่เงียบๆให้ไอ้เฮียเดินวนหัวเสียเหมือนหนูติดจั่น มันคงชอคครับ ไม่คิดว่าผมจะเล่นอะไรอุบาทว์ๆแบบนี้
พอคนเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น ความเกรงใจก็จะมีน้อยลง
ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าผมกับเฮียเริ่มสนิทขนาดเรอใส่หน้ากันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ช่วงแรกๆผมยังเกร็งกับมันในฐานะพี่ชายเพื่อน สักพักผมก็กลัวมันในฐานะผู้ชายที่จะเข้ามาจีบ รู้ตัวอีกที พอมันเทียวไล้เทียวขื่อได้สักพัก ก็กลายเป็นคนที่ผมกล้าทำตัวแย่ๆใส่มันได้แบบไม่ต้องเกรงใจได้แล้ว
ความสนิทสนมนี่ข่างน่ากลัว
เสียงโทรทัศน์ที่ผมเปิดคงเสียงดังไป ไอ้คนที่นอนอุตุอยู่บนเตียงถึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมา โชติมองผมสลับกับเฮียแล้วปิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นกรอบ ทำจมูกฟุดฟิดได้กลิ่นของกินเหมือนหมา
"ข้าวหมูแดงเรอะ?"
"เออ ร้านอร่อยด้วย ถ้ามึงช้าอีก5นาทีกูจะแดกส่วนของมึง ไอ้โชติ" ตัวโตเบ้ปาก
"เฮียเลี้ยงดีจะตายห่ายังจะมางกใส่เพื่อน"
ผมหันมองมันควับ คือไม่ชินจริงๆเวลาถูกแซว ผมไม่เข้าใจเฮียเลยครับว่าทำไมมันยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่ได้ ไม่เขิน ไม่อาย ไม่เสียเซลพ์บ้างหรือไง คนที่ถูกแซวคู่กับมันนี่ผู้ชายนะครับ ไม่ได้เอวกิ่ว นมโต สะโพกผายเหมือนเจ้ทรายที่เดินไปทางไหนหนุ่มๆก็น้ำลายหก แต่แม่งเป็นผม คือไม่ได้คิดจะดูถูกตัวเองหรอกนะ แต่ผู้ชายแกร็นๆเนี่ยมันน่าควงเชิดหน้าชูตาตรงไหนวะ ทั้งตัวนี่ก็ตรงทื่อเหมือนท่อนไม้ ส่วนเว้าส่วนโค้งก็ไม่มี ที่แย่กว่านั้นคือก็มีปิก้าจูเหมือนๆมันเนี่ย...
เอ่อ.. จะว่าไปผมที่ชอบไอ้ปันก็ไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นเหมือนกันนะ
โวะ โลกนี้แม่งอยู่ยาก
ใจคนมันยากแท้จะหยั่งถึงจริงๆครับ
"เน็ต กินข้าวเสร็จกินแบรนด์ด้วยนะ"
ผมกำลังเถียงเหี้ยอะไรอยู่ในใจก็ไม่รู้ มันอาจเป็นความสับสนอะไรซักอย่างแบบที่ไอ้ปันมันถาม แต่ก็หลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงทุ้มต่ำของเฮียบีม มันชูขวดเครื่องดื่มซุปไก่สกัดขึ้นแกว่ง ไอ้ยาพิษน้ำดำนั่นแค่เห็นก็จะอ้วกแตก เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ ? กินข้าวเสร็จให้กินแบรนด์ตามงั้นเหรอ? ประสาทไปแล้ว
"แดกไปได้ตายๆแน่ๆ"
"กินไปเหอะ อะไรที่มีประโยชน์ ช่วงนี้มึงนอนน้อยใช้สมองเยอะ"
"ลิโพเด่ะ แบรนด์เนี่ยไว้หลอกเด็กมัธยมเตรียมสอบเอ็นท์ แล้วนี่ซื้อมาทำไมเยอะแยะ ไม่ถามก่อนวะว่ากินเป็นมั้ย"
ผมบ่นมันหนักขึ้นพอลุกไปกินน้ำแล้วเปิดเจอตู้เย็นล้นๆ ทั้งแบรนด์รสกลมกล่อมกล่องสีเหลือง ผลไม้กับนม มิหนำซ้ำมันยังซื้อข้าวกล่องอีซี่โกมายัดใส่ช่องฟรีซผมจนเต็มอีกด้วย แม่งไปซื้อมาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
"เออ ตุนไว้เหอะน่า สัปดาห์หน้ากูไม่ว่างขนเสบียงมาให้แล้วนะ"
"มีมือมีตีนหากินเองได้ เฮียจะทำให้เน็ตเป็นง่อยนะ"
มันห่วงอันนี้ก็รู้ แต่แม่งดูเกินไปหน่อยมั้ง ผมส่ายหัวระอากับความเยอะของมัน เคยคิดว่าตัวเองเป็นน้องชายคนเล็กสุดของมันหรือเปล่าตอนนี้เปลี่ยนแล้วครับ กูเป็นลูกมันชัดๆเลย
"เฮียเขาห่วง มึงก็อย่าไปขัดศรัทธาเด้"
ไอ้เปรตขอส่วนบุญมันโวยกลัวผมคืนของกินให้เฮีย ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้โชตินิดๆแล้วหันมามองเฮียที่ยิ้มกว้าง ยิ้มเรี่ยราด ยิ้มห่ายิ้มเหวอะไรอยู่ได้
"อือ ก็ห่วง"
สัตว์! อย่ามาหยอดกู! ผมยกนิ้วกลางให้มันทั้งดุ้นแต่แทนที่จะสลดมันกลับคว้านิ้วผมเอาไว้ หลอกจับมือกันเนียนๆ ไอ้โชติแทบสำลักน้ำซุป คือมันรู้ครับว่าเฮียตามหม้อผมอยู่แต่ไม่เคยเห็นจริงๆไอ้ตาหวานๆของนายที่ใช้กับผู้ชายเนี่ย! ผมดึงมือออกไอ้เฮียที่ผมอยากผันเสียงวรรณยุกต์เหลือเกินก็หัวเราะในลำคอ
"ให้กูออกไปแดกนอกระเบียงไหม? รู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทางยังไงก็ไม่รู้ว่ะ"
ไอ้โชติสมองเหี้ยถามหน้าซื่อ ผมเลยสะบัดหน้าหนีมันทั้งสองคนดูจอทีวี หวังว่าโฆษณาลอลีเอะในโทรทัศน์จะช่วยบรรเทาอาการร้อนผ่าวบนหน้าได้ ไอ้ห่า ไอ้เพื่อนทรยศ แซวอยู่ได้ ตอนแรกกูว่าจะไม่เขินแล้วนะ สัตว์!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 13
16/06/12
:ped144:สวัสดีค่ำๆวันหวยออก
Nothing to say but THANKS for your comment and tracking
See you again on Wed. ka : )
-
วันนี้ทำไมลงเร็วจัง อิอิ
รักพี่ปันที่สุด (เฮียกับเน็ต อย่าน้อยใจนะ)
ปล. ขอเสียมารยาทพาร์ทเน็ตเฮีย แต่แอบคิดถึงปันบูม
-
โวะ เฮียบีมหน้ามึนจริงๆ นั่นแหละค่ะ
ไม่แคร์สื่อเอาซะเลย
ทำเน็ตหน้าแดงในที่สาธารณะมาหลายรอบแล้วนะ
คงหัวเราะชอบใจอยู่แน่ๆ
แต่เน็ตก็เกรียนมาก เรอออกมาได้อ่ะ โอววววว หมดอารมณ์ด้วยคน
ปันๆ เริ่มสับสนแล้วเหรอ เอาใจใส่น้องให้มากๆ นะ
-
เน็ตกะเฮียน่ารักอ่ะ ขำโชติ แซวทุกเม็ดเลย 555+
-
สนิทกันขนาดนี้แล้วก็เป็นแฟนกันเถอะ
คนที่ดูแลเราได้นี่แหละเหมาะกับเน็ตแล้ว
-
:mc4:รักคู่เฮียบีมกับเน็ต ค่า :z2:
ให้ปันเขาซับน้ำตาน้องบูมเถอะ :กอด1:
-
ปันนภของเค้าT^T พูดเล่นกานทำมั้ยนะ
เอาจิงเลยเส่T^T
ยังไงก้อจะรอตอนต่อไปT^T
-
เน็ตก็ยอมอ่อนให้เฮียหน่อยเถอะ เฮียตามจีบโจ่งแจ้งซะขนาดนี้
ตกลงปันยอมให้เน็ตคบเฮียใช่ไหม
สรุปว่า สองคนคิดเหมือนกัน คือเป็นเพื่อนกันดีกว่า
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรก รวดเดียวจนจบ ขอระบายอะไรหน่อยเหอะ ไม่งั้นคงจุกอก
เคืองงงงงงงง เคืองบอมกับอีเจ้ทรายกากทรายแก้วไรเนี่ย มึงทำยังงี้กันได้ยังไง
อีคนกลางก็ไม่ชัดเจนเนาะ เค้าเป็นพี่น้องกันยังทำได้ ขออย่าให้แม่งได้ใครเลย
เจ้าบอมนี่หนักสุด ของๆพี่มึงยังกล้า แค่ผู้หญิงคนเดียวมึงให้เพื่อนไปลองใจเฮีย
พอเค้าเหมือนจะชอบกันก็เครียดกลัวเฮียไม่กลับไปหายัยนั่น แม๊ๆอ่านแล้วโมโห
โลกหมุนรอบตัวมันเองรึไงถึงไม่สนใจความรู้สึกคนอื่นเลย อยากให้วันนึงมันมารู้
ว่ามันเคยทำร้ายจิตใจพี่มันขนาดไหน มันจะรู้สึกยังไงนะ
ส่วนคนอื่นๆน่าลุ้นทุกคนเลย รอดูพัฒนาการอยู่
ปัณเน็ตก็ให้ความรู้สึกหวานๆนะ แต่ปัณก็ไม่ชัดเจนซักที เฮียบีมมาแรงแซงทางโค้งละเนี่ย
บูมก็คงต้องเจ็บรอปัณเคลียร์ความรู้สึกเรื่องเน็ตก่อนอ่ะนะ
เอาใจช่วยทุกคู่จ้า
-
เออเนอะ ความสนิทมันน่ากลัวงี้นี่เอง ....กร๊าก
-
ยังรอ ปันเน็ตนะค่ะ o13
-
เฮียเค้าเริ่มไม่แคร์สื่อแล้วจ้ะ หรือว่าไม่แคร์อะไรใดๆทั้งสิ้นนานแล้วก็ไม่รู้ :laugh:
ถ้าเปลี่ยนจากเพื่อนโชติมาเป็นเพื่อนบอมหรือเพื่อนปันนี่ เหตุการณ์คงเป็นอีกแบบ :z3:
น้องบูมกับปันอาจมีทางออกเหมือนเฮีบบีมกับเน็ตนั่นแหละ :กอด1:
-
เสียดาย น่าจะมีไซด์สตอรี่ปันเน็ต แต่ทั้งปันเน็ตก็คงไม่ได้ชอบกันจริงๆจังๆ ไม่งั้นก็คงเริ่มอะไรกันไปแล้ว
มาเชียร์เฮียบีม น้องบูมแทนดีกว่า อ่านแล้วสนุกว่าแยะ
-
o13 ชอบเรื่องนี้มาก มากกกๆๆ เลย
-
:mc4: :mc4: :mc4:มาลงเเล้ว
เลือกพระเอกไม่ถูกจริงเลยคร่า าาา
เเต่เราเชียร์เฮียอยู่นะเออ o13
ขอบคุณที่มาลงเ็ร็วนะึ่ค่ะ :กอด1: :กอด1:
:กอด1:ขอเฮียพูดสักตอนเน่อ
-
บอกตามตรงเชียร์ปันเน็ตอยู่จริงๆนะ ความรู้สึกไม่เคียร์กับทรายแก้วไม่ชอบบอมยังไงไม่รู้
น้องบูมไม่ได้มีอคตินะ แต่ยังไงคนเขียนสู้ๆจ้า o13
-
รอครับๆๆ
-
ยังคงอยากให้ปันนภเป็นชู้อยู่ดี 55
-
ปันปันสับสนกับใคร ??
-
^^
-
ดีแล้ว กำลังดีเลย สนิท กันมากๆนะ
55
ปัน กับ น้อง บูม
-
เฮียกะเน็ตเกรียนกันมาก
-
เฮียน่ารักอ่าาาาาาาาา :-[ :-[
ที่ปันถามหมายความว่าไงเอ่ย หวงเน็ตล่ะสิ o13
ปันต้องชอบเน็ตแน่เลย แต่ว่าปันมันหยิ่งอ่ะ ไม่จีบก่อน โดนเฮียคาบไปแล้วจะรู้สึก หึ !! :m16: :m16:
-
ยังไงเฮียก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
การที่ปันไม่กล้าเองก็ถือว่าซวยไป
ดันท่ามาก อยากเล่นท่ายาก ลีลาเยอะ
เน็ตเลยหลุดมือไปเพราะเฮียเล่นเหวี่ยงแห ล้อมคอก ต้อนหน้าต้อนหลังขนาดนี้
หมดสิทธิหลุดไปไหนแล้วล่ะ
ว่าแต่บอม จะเยอะอีกนานมั้ย?
แฟนพี่ก็จะตอด แต่ก็ยัดเพื่อนใส่มือเฮีย แล้วไปคร่ำครวญว่าเฮียไม่สนใจแฟน
เอ่อ...... ถ้าเป็นเพื่อนของบอม จะขอถุ้ย!!
ไม่มีใครสมหวังทุกอย่างในโลกนะเว่ย โบกซัก 5 รอบ
ไม่กล้าทำอะไรให้สุดทาง เป็นคนกลางแล้วดันกลางตลอด เลือกทางซักทีเหอะ
แล้วก็เชียร์น้องบูมให้หลุดพ้นจากฝันร้ายซะที
-
:o8: :-[เฮีย-เน๊ต น่ารักกกกกกกกกกก
อยากอยู่ในเหตุการณ์ อยากเห็น อยากรู้สึกอย่างนั้นบ้างจัง 55+
-
เหยยยยยแบบบบบบ แอบอยากเห็น รักสามเศร้า บีม เน็ต ปัน
ให้พอเป็นดราม่าเบาๆจังเลยอะ อยากเห็นเฮียเจ็บปวด กร้ากกก
/เฮีย แค่นี้กูก็เจ็บปวดมากพอแล้วโว้ยยยย /me5555555
:laugh:
-
ตอนนี้ทำให้เข้าใจความสัมพันธ์ปัน-เน็ตมากขึ้น
ต่างคนต่างรอ พอไม่มีใครเริ่มก่อน ความเป็นไปได้ก็เลยเป็น 0
:undecided:
ชอบบรรยากาศปัน-เน็ตอ่ะ ดูลึกซึ้ง แต่ก็ดีแล้วละมั้งที่เน็ตได้เฮียมาดูแลหัวใจ :กอด1:
ไม่ชอบบูมเป็นการส่วนตัว ไม่อยากอ่านปัน-บูมเลย :sad2:
-
'โลกนี้แม่งอยู่ยาก' จริงๆ :laugh: :laugh:
เฮียบีมกับเน็ตน่ารักเวออ
-
อ่านแล้วเลือกไม่ถูก มันขัดแย้งกันในความคิด ปันเน็ต ก็อยากให้สมหวัง
พอมาอ่าน เฮียกับเน็ต ก็แม่ง มันน่ารักว่ะ
แต่เราดันไม่เชียนร์ปันบูมนี่สิ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
-
เน็ตเขิน น่ารัก :-[
เฮียเลี้ยงดี้ดีอยากมีอย่างนี้ซักคนจัง .. :o8:
-
อ่านแล้วเลือกไม่ถูก มันขัดแย้งกันในความคิด ปันเน็ต ก็อยากให้สมหวัง
พอมาอ่าน เฮียกับเน็ต ก็แม่ง มันน่ารักว่ะ
แต่เราดันไม่เชียนร์ปันบูมนี่สิ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
เหมือนกันเลย อยากให้เน็ตสมหวังกับปัน แต่ก็เชียร์เฮียบีมด้วย
แต่ที่แน่ ๆ คือ ไม่เชียร์ปันกับบูมอ่ะ ถ้าปันจะไม่ลงเอยกับเน็ตก็ไปลงเอยกับหญิงซักคนนึงดีกว่า
อันนี้ความรู้สึกเราล้วน ๆ แบบสงสารความรู้สึกเน็ตอ่ะ
-
Friend's brother Brother's friend 14, feeling
[NET's talk]
รู้ไหมครับ 2 สัปดาห์ของการสอบนี่มันผ่านไปไวเหมือนโกหกเลย
เวลามี24ชั่วโมงต่อวันเหมือนปกติ แต่กลับน้อยเกินไปสำหรับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ เรียกได้ว่าทุกวินาทีมีค่า คือหลักๆแล้ววิชาวิศวะเนื้อหามันไม่เยอะครับ มีแต่สูตร อาจารย์ก็ใจดี๊ ใจดี บอกสูตรในห้องสอบแต่ประเด็นอยู่ที่ถ้าวิชาไหนอาจารย์เสือกตีลังกา หมุนตัวสามตลบมาประยุกต์ข้อสอบล่ะก็ สูตรที่ให้มาก็จะเป็นขี้ไปเลยครับ ทำห่าอะไรไม่ได้ อาศัยชินโจทย์แถไปทั้งนั้น
โชคดีที่อาจารย์ไม่ได้โรคจิตแบบนั้นทุกคน
อย่างเช่นสมมติสอบ 8 ตัว เราจะเจอวิชาแบบนั้นสัก 3 แต่อี 3 วิชานั้นจะเบียดเบียนเอาอีก5ไม่ให้เป็นอันอ่าน แล้วอีวิชาหลักๆแม่งก็เสือกชอบสอบตัวแรกก่อนให้อุ่นใจ แล้วอีก 2 มากระจุกเอาวันหลังๆให้ตัวกลางๆนี่ไม่ได้แตะ แต่ก็ดีครับ พอออกจากห้องสอบวันสุดท้ายแล้วจะรู้สึกเหมือนคนท้องผูกเปลี่ยนเป็นท้องเสีย คือแม่งพรั่งพรูออกมาหมด ถึงจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงแต่ก็ไม่อึดอัดเหมือนก่อนหน้านี้
"โว้ยยย โล่ง!!!"
ไอ้โชติตะโกนเสียงลั่น คนอื่นๆสภาพไม่ต่างกัน วิชานี้สอบเย็นดังนั้นกว่าจะออกจากห้องสอบก็โพล้เพล้เต็มที ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ที่เฮียไม่ได้ว่างมาหาผมอย่างที่บอกเอาไว้ ช่วงนี้ขึ้นเชียงใหม่ไปถ่ายหนัง บางวันเข้าป่าไม่มีสัญญาณก็ไม่ได้โทรมา แต่ถึงโทรมาก็เท่านั้นแหละเพราะผมไม่ได้มีเวลาคุยกับมันเท่าไหร่
กว่าจะกลับก็วันเสาร์ อีก2-3วันได้ ผมไม่ได้นับวันตั้งตาคอยหรอกนะ ไอ้โชติต่างหากแม่งเพ้อถึงเฮียทุกวันคิดถึงของกินอร่อยๆที่เฮียมันสรรหามาจากไหนไม่รู้ใจจะขาด
ครืดด ครืดดด
โทรศัพท์ของผมสั่นในกระเป๋า บ๊ะ! บ่นถึงก็โทรมาเลย แม่งรู้เวลาผมออกจากห้องสอบด้วย! ผมควานหาไม่นานแต่รูปหน้าจอโทรเข้ากลับทำให้ผมรู้สึกผิดหวังนิดๆ
"พี่เน็ต คืนนี้2ทุ่ม ABCนะ"
ไอ้บูมโทรเรียก มันคงถูกลุงรหัสใช้แหละครับ เป็นธรรมเนียมของสายผมไปแล้วว่าสอบวันสุดท้ายเป็นที่รู้กันว่าจะต้องนัดกินเหล้า ผ่อนคลายครับ ผ่อนคลาย แหม ก็เครียดกันมาตั้งนาน ผมหันไปบอกไอ้โชติ มันพยักหน้าหงึกหงักลากผมไปกินข้าวโรงอาหารรวม หิวไส้จะขาด คือก่อนเข้าห้องสอบนี่ก็กัดฟันอ่านจนไม่ได้แดกอะไรกันแต่เช้า เสบียงในห้องที่เฮียตุนไว้หมดตั้งแต่ 2 – 3 วันแรกแล้ว ผมส่วนหนึ่งล่ะ แต่เอาเข้าจริงก็แย่งไอ้โชติแดกไม่ค่อยทันนักหรอก
พอถึงเวลา ผมก็เดินเข้าร้านเหล้าฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยเป๊ะๆ คนส่วนใหญ่ยังใส่ขุดนิสิตกันอยู่ เป็นร้านนั่งชิวมีดนตรีสด มีโต๊ะพูล โต๊ะที่ผมนั่งอยู่ด้านในที่ประจำซึ่งมีพี่ก้อง พี่เช็ง ไอ้บูม แล้วก็น้องเก๋ สายรหัสปี1 คนสวยของเรารออยู่แล้ว อย่ามองเยอะครับ รายนี้มีแฟนแล้วเป็นเพื่อนไอ้บูมมันนั่นแหละ
"เฮ้ย มึงอ้วนขึ้นปะวะเน็ต"
พี่ก้องทัก ผมยิ้มให้นิดๆยกมือไหว้ ไอ้โชติเหมือนกัน มันยกมือไหว้พี่ก้องลวกๆ
"นี่มันผอมลงแล้วนะพี่ ผัวไม่อยู่ช่วงนี้"
"ฆวย!"
"หืม? ในที่สุดก็เป็นเกย์จนได้สินะ เออดี คราวนี้สายกูจะได้เหลือกูหล่อคนเดียว ฮ่าๆ"
ไอ้พี่ก้องก็ไปเชื่อมัน ไอ้บูมชงเหล้าให้ผมยิ้มๆไม่พูดไม่จา
"ไงมึง แผลหายแล้ว?"
รอยบนหน้ามันเกือบหายสนิทแล้วครับ มีสะเก็ดแผลอยู่แค่หัวคิ้วเท่านั้น โชคดีที่ไม่มีแผลเป็น
"โอ๊ย สิวๆ"
ปากดีไม่เปลี่ยน มันยกเหล้าขึ้นชนกับพี่ๆ แล้วก็ขอย้ายที่นั่งกับไอ้โชติมาข้างผม พี่ก้องชวนคุยสัพเพเหระ เรื่องเรียนบ้าง ชวนเหล่สาวบ้าง คือไม่ใช่ไม่มองนะครับ ผมก็ยังมีความเป็นผู้ชายอยู่ เห็นสาวสวยๆแล้วก็หลิ่วตามองไม่ให้น่าเกลียดเหมือนกัน ผมชอบคนในเครื่องแบบครับ เสื้อรัดๆกระโปรงสั้นๆนี่เห็นแล้ว แม่เจ้าโว้ยยย มากๆ แต่ก็เป็นกรรมของเวร คือพอเดินไปชนโต๊ะไหนแทนที่จะได้เบอร์นาง กลับถูกพวกผู้ชายในโต๊ะก้อร่อก้อติกเสียได้ทุกที บางทีไอ้พวกที่แซวมันไม่ใช่เกย์นะครับ แต่แม่งนิสัยเสีย เห็นผมตัวเล็กหน่อยก็แกล้งแซวงู้นงี้ หลังๆนี่เลยนั่งมองเฉยๆมากกว่า
"บูมๆ มึงดูโต๊ะหน้าเวทีดิ"
เจอแล้วครับเป้าหมายของวันนี้ ผู้หญิงตัวเล็กๆมากับกลุ่มเพื่อนสาวอีก 3 คน นานๆเจอทีครับแก๊งหญิงเดี่ยว เอาวะ ก่อนเป็นเกย์อย่างน้อยชาตินี้กูต้องขอเบอร์สาวได้บ้างแหละ
"อือ น่ารักดี ทำไมเหรอ?"
"ชงเหล้าดิ๊ๆ เดี๋ยวกูจะไปชน"
ไอ้บูมยิ้มที่มุมปากนิดๆ มันหันไปเติมน้ำแข็งให้ผมแล้วก็เทเหล้า "เจ้าชู้"
ห๊ะ?
ผมกระตุกที่หัวคิ้วนิดๆ เหลือบตามองคนด่า ไอ้บูมยื่นเหล้าผสมโค้กให้ผมเหมือนไม่ได้เป็นคนพูดวลีสั้นๆที่กล่าวหากันเมื่อกี้สักนิด
"เฮียขี้หึงนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน"
"จะหึงเหี้ยอะไร กูกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
ไอ้บูมไหวไหล่ ทำปากเป็ดน่ารักๆ
"เห็นเฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ขนาดน้องนุ่งเฮียยังไม่สนใจแบบนี้เลยยังจะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีก ปากแข็งว่ะ"
"เฮียมึงแค่อกหักจากเจ้แล้วเสียสูญเลยมาเกาะแกะกูเท่านั้นแหละ"
ผมคอบส่งๆ ไอ้บูมยกเหล้าขึ้นดื่ม
"พี่เน็ตคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ?"
ผมรู้สึกว่าน้ำลายที่กลืนลงคอมันเฝื่อน แต่ก่อนที่สมองจะประมวลอะไรได้ น้องรหัสที่น่ารักก็ระดมยิงคำถามมาให้ผมเบลอจัด "ไม่ชอบเฮียบ้างเหรอ?"
และสุดท้าย
"ตอนเฮียไม่อยู่ ไม่คิดถึงเฮียสักนิดเลยหรือไง?"
คิดถึงหรือเปล่า....?
ไม่รู้สิ ช่วงนี้ผมก็ยุ่งๆ มันไปทำงานก็คงยุ่งเหมือนกัน ถามว่าคิดถึงไหม? บางทีก็นึกถึงนะ ผมไม่รู้ว่าความหมายมันเหมือนกันรึเปล่า แต่ตอนเย็นๆที่ต้องมานั่งกินข้าวกับไอ้โชติมันก็เหงาพิกล เสียงโทรศัพท์เข้าแต่ละครั้ง เอาเข้าจริงคือผมก็ไม่ได้รอสายมันหรอก แต่เวลาสั่นก็อดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นมัน พอใช่จริงๆก็เหมือนใจเต้นรัวๆ แต่ถ้าไม่ เหมือนมันบีบๆนิดๆ แค่แวบเดียวตอนที่รู้ว่าเป็นคนอื่น
ผิดหวัง?
บางทีมันก็ใกล้เคียงนะ ความรู้สึกแบบนั้น คนมันเคยคุยกันทุกวัน เคยเห็นหน้ากันตลอด ร่วมเดือนได้ตั้งแต่วันนั้นที่บอมมันเสือกสงสัยห่าเหวอะไรขึ้นมา
ผมอยู่ทางนี้คนเดียว บางทีก็เหงามันเป็นเรื่องปกติของเด็กหอแหละ มีโอกาสก็กลับไปหาแม่บ่อยๆ แต่ถ้าเป็นตอนสอบนี้ไม่ได้เลย เวลารัดตัวสุดๆ อาจเป็นเพราะแบบนั้นก็ได้ที่ทำให้ผมนึกถึงมันว่าถ้าไม่ได้ทำงาน มันคงมาคอยเอาใจอยู่ข้างๆ
เฮียเคยพูดว่าชอบผมหรือเปล่านะ เหมือนจะไม่เคย มันพูดแค่ว่าจะจีบ ผมจำได้แค่นั้น
ที่จริงผมไม่ได้ใส่ใจเฮียเท่าไหร่หรอก
แต่มันจำได้ทุกรายละเอียด ทำไมก็ไม่รู้
"เออ บูม ช่วงนี้ยังอยู่กับไอ้ปันหรือเปล่า"
ไอ้โชติถามบูม น้องมันหันไปยิ้มให้เพื่อนพี่ชาย แล้วพยักหน้ารับ "แต่แผลหายแล้ว สอบเสร็จแล้วด้วย พรุ่งนี้บูมก็กลับแล้ว เสียดายชะมัด"
"เหออ? ติดใจอะไรไอ้คุณชายนัก ไม่ใช่ว่าชอบไอ้ปันนะ?" ไอ้โชติถามต่อทีเล่นทีจริง ผมชะงักแก้วที่ยกขึ้นจรดริมฝีปาก ครั้งนี้ไอ้บูมก็ยิ้มรับอีกรอบ ผมมองเสี้ยวหน้าน้องชายเพื่อนนิ่งๆแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม
"มันรู้หรือเปล่าเนี่ย"
"ไม่หรอกมั้ง แต่พี่ปันแม่งสเน่ห์แรง เจ้าชู้ด้วย ควงสาวไม่ซ้ำหน้าเลย เห็นแล้วไม่มีอารมณ์จะจีบ"
ตี๋เล็กพูดทีเล่นทีจริง มันยกเหล้าขึ้นจะดื่มบ้างแต่ต้องหันหลังกลับไปเพราะถูกสะกิดเสียก่อน ผู้ชายโต๊ะข้างๆยกแก้วเบียร์ขอชนกับมัน บูมหันไปยิ้มให้แล้วรับคำเชิญก่อนกระดกขึ้นดื่มสมใจ ว่าแต่ปันสเน่ห์แรง เกย์สาวอย่างมึงก็ไม่น้อยหน้าเลยครับไอ้น้องรหัส ผมปรายตามองคนที่มาทักบูม ถือว่าหน้าตาใช้ได้เลยในสายตาผู้ชายด้วยกัน
"ชื่ออะไรครับ"
ดนตรีสดเล่นแล้ว ไอ้หมอนั่นเลยยื่นหน้ามากระซิบข้างหู บูมมันถอยออกห่างนิดๆแล้วใช้ตะโกนคุยแทน
ผมลุกออกจากโต๊ะที่นั่งอยู่ไปสูบบุหรี่หน้าร้าน เหมือนรู้สึกจุกในอกตอนที่รู้ว่าบูมชอบปัน นึกขันตัวเองที่ผมยังรู้สึกแบบนั้นทั้งๆที่ควรจะเคยชินกับการที่มีคนมาชอบไอ้คุณชายนั้นได้เสียแล้วแท้ๆ
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผมรู้ ว่าครั้งนี้ปันมันไม่ได้เว้นช่องว่างสำหรับคนที่มาชอบเหมือนทุกที
สถานการณ์คล้ายผมกับเฮีย ที่คิดว่าเป็นคนใกล้ตัว และประมาทในความจริงจังของอีกฝ่ายจนลืมเว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัยของใจตัวเองเอาไว้
มวนบุหรี่ถูกจุดขึ้น ก่อนปล่อยให้ลอยม้วนตัวอยู่ในอากาศ ไม่นานนักโทรศัพท์ผมก็สั่นครืด เบอร์โทรเข้าเป็นพี่ชายคนโตของน้องรหัสผม
**อยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย**
เฮียคงโทรมาก่อนหน้านี้หลายรอบอยู่เพราะเสียงที่ดูหงุดหงิดนั่นกำลังสะบัดงอน ผมถอนหายใจตอบเฮียบีมเสียงเนือย
"ร้านเหล้าหน้า ม. เสียงมันดังเลยไม่ได้ยิน"
**แล้วนี่เมาหรือยัง**
"ยัง ทำไม"
**เสียงมึงดูแปลกๆ** ผมคิดอะไรมากไปหน่อย ไม่มีอารมณ์กวนตีนเฮียสักเท่าไร กรอกตาหลุกหลิกเปี่ยมไปด้วยความสับสน
"เหนื่อยๆน่ะ แล้วนี่มื่อไหร่จะกลับ ติดสาวเจียงใหม่ก่อ?"
**สาวเสิวที่ไหน มีคนเดียวเนี่ย ถามแบบนี้น้องเน็ตคิดถึงเฮียเหรอครับ?**
"อย่ามาทำเป็นพูดเพราะได้ปะ เลี่ยนว่ะ"
**ตอบมาก่อน คิดถึงหรือเปล่า**
"ไม่"
**แต่กูคิดถึงมึงนะ**
.
.
.
ผมนิ่ง..
และค่อยๆคลี่ยิ้ม ไอ้ห่านี่ หน้าด้านหรือยังไง? พูดออกมาได้กระดากอายไม่มี
"คิดถึงก็รีบๆกลับมาได้แล้ว เมื่อไหร่งานจะเสร็จเนี่ย ไปนานจังวะ"
**ตอนกูว่างก็ว่างนานเหมือนกันนั่นแหละ รอหน่อย 2-3วัน อย่าเพิ่งนอกใจกูล่ะ**
"ถ้ากลับมาไม่ทัน 5 นาที นอกใจแน่ๆ"
มึงไม่มีทางมาทันหรอกไอ้ควาย แต่แทนที่ผมจะถูกมันโวยวาย เฮียกลับหัวเราะในลำคอมาตามสาย
**ได้อยู่ในใจตั้ง5นาที ดีใจจัง**
โอย... กูอยากจะอ้วก
"เสี่ยวแดกว่ะเฮีย"
ผมตอบมันไปขำๆแล้วตัดสายทิ้ง มองหน้าจอโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งแล้วอัดควันบุหรี่เข้าลึก น่าแปลกที่สายประสาทๆของเฮียเมื่อครู่กลับทำให้ผมโปร่งในหัวมากกว่านิโคตินที่ฟุ้งตลบอยู่ในปอด
ลมหายใจพวยพุ่งขจรกระจาย พอกลุ่มควันสีขาวจางลง ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ปันหน้ายุ่งที่กำลังเดินเข้ามา
"บูม ผู้ปกครองมารับ"
ผมเดินนำปันเข้ามาในร้าน กระแอมไอให้ไอ้บูมกับผู้ชายโต๊ะข้างๆที่ตอนนี้มานั่งที่ผมเรียบร้อยแล้วแยกแก้มออกจากกัน คือฝั่งโน้นก็พยายามยื่นหน้าเข้ามาคุยมาก ขณะที่ไอ้บูมเหมือนถอยห่างหน่อยๆ ตี๋เล็กหันมายิ้มให้ผมแล้วยิ่งเบิกกว้างขึ้นเป็นสระอิเมื่อเห็นไอ้ตูดหมึกตามผมมาข้างหลัง
"ถ้าจะอยู่บ้านกูก็อย่าเถลไถลนัก"
คนมาใหม่พูดเสียงขรม แต่แทนที่ไอ้บูมจะสะดุ้งสะเทือน มันหัวเราะในลำคอโคลงหัวไปมายกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบ "อะไร ก็บอกแล้วไงเล่าว่าจะมากินเหล้าฉลองสอบเสร็จ พี่ปันก็นัดสาวไว้ไม่ใช่เหรอ?"
"เออ นัดเจอกันจนเอากันเสร็จแล้วไม่เห็นมึงกลับบ้านเลยต้องมาตาม พี่ดวงบ่นฉิบหายแล้วว่าเอาลูกเขามาเสือกไม่ดูแล ใช่เรื่องที่กูจะโดนแม่บ้านบ่นมั้ยสัตว์! แล้วยังไม่เข็ดใช่ไหมพวกผู้ชายที่หาจากร้านเหล้าน่ะ"
ปันนภดูอารมณ์เสียบ่นยืดยาวจนไอ้บูมหาวหวอดกวนส้น พอหยุดหายใจได้ไอ้ปันก็ถลึงตาดุตี๋เล็กก่อนปรายตามองไปยังผู้ชายที่มันถูกพาดพิงซึ่งกลืนน้ำลายอึกใหญ่ บูมหัวเราะเหมือนมีเรื่องอะไรน่าขันนักหนาแล้วหันมาไหว้ผมกับพี่ๆ
"กลับก็กลับ ไม่เห็นต้องหงุดหงิดเลย บูมไปก่อนนะพี่ เราไปก่อนนะอาร์ม แฟนดุแล้ว"
ไอ้คนที่ชื่ออาร์มหน้าเสียอีกรอบพอจบประโยค ผมได้แต่ตบบ่าสมาชิกใหม่ร่วมโต๊ะเบาๆตอนไอ้บูมลุกขึ้นเดินไปเกาะแขนปันนภ ส่วนไอ้บ้าที่หงุดหงิดมาตั้งแต่ชาติก่อนตอนนี้ก็หุบปากสนิทเหมือนอย่างเคย มองที่แขนตัวเองแล้วเหลือบตามองผมเหมือนกระอักกระอ่วนใจหน่อยๆ
"กลับด้วยกันไหม"
คุณชายหันมาถามผม ตัวเองตอนนี้รู้สึกเหมือนชาที่หน้านิดๆแต่ก็ส่ายหัวยิ้ม ปรายตามองแขนที่คล้องกันไว้ด้วยความรู้สึกแปลก มันไม่เชิงหึงหรอกเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ แค่อดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมกล้าทำอะไรเหมือนไอ้บูม ผลจะออกมาเป็นยังไงนะ
ผมไม่กล้าคิดต่อ ยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นจิบ หันไปคุยกับน้องเก๋เหมือนไม่เก็บเอาภาพบาดตามาใส่ใจ
น้องมันก็น่ารักดี เจ๊าะแจ๊ะๆกวนอารมณ์ไอ้ปันขุ่นได้แบบที่ผมก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
ผมยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มอีกครั้ง ไม่ได้สังเกตว่าไอ้ปันกับบูมพากันออกไปนอกร้านตอนไหน
แต่ก็ช่างมันเถอะ
บางทีผมอาจไม่อยากเห็นภาพมันเดินกระหนุงกระหนิงกันสักเท่าไรก็ได้
ความโหดร้ายของสอบกลางภาคคืออะไรรู้ไหมครับ?
มันคือการเรียนต่อในวันถัดมาโดยไร้ซึ่งวันหยุด เลือดเย็นที่สุดคือการที่ต้องเข้าเรียนในวิชาที่ไม่รู้ว่ากูจะต้องดรอปหรือเปล่านี่แหละ ผมเข้าเรียนสายเป็นปกติของคนบ้านใกล้ขณะที่ไอ้โชติเข้ามาหลับรออยู่แล้ว สไลด์อาจารย์เปิดไปเรื่อยพูดจาเป็นนกแก้วนกขุนทองไม่สนใจว่ามีใครฟังหรือไม่เหมือนปกติ นิสิตกลับสู่วงจรอุบาทว์เหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง
หลังจากสอบราวๆ2สัปดาห์นั่นแหละ ผลคะแนนจะออก
เช่นกัน จำนวนนักศึกษาในห้องก็จะบางตาไปกว่าครึ่ง
ผมนั่งเคาะนิ้วบนโต๊ะเลคเชอร์ หญิงวัยกลางคนหน้าชั้นเรียนมีผมขาวขึ้นแซมสีดำ หน้าตาอาจารย์ดูเหมือนครูภาษาไทยมากกว่าจะเป็นหัวหน้าภาควิชาวิทยาศาสตร์ เอกวิชาคณิตศาสตร์สำหรับวิศวกรรม แต่แกก็สอนดีพอๆกับข้อสอบโหดๆนั่นแหละ เข็มนาฬิกาเดินเชื่องช้า กระนั้นคงเร็วเกินไปสำหรับไอ้โชติเพราะช่วงท้ายคาบที่ผมใช้ตีนสะกิดเขี่ยมันแม่งยังเคี้ยวน้ำลายแจ๊บๆ ไม่หายง่วงอยู่ ใจหนึ่งอยากทิ้งมันนอนแบบนี้แหละ แต่อีกใจก็เวทนา นอนหลับคาห้องเรียนในศูนย์เรียนรวมนี่มันน่าอายน้อยที่ไหน
สุดท้ายผมก็พาตัวเองกับไอ้โชติเดินกลับคณะเงียบๆจนได้ เห็นไอ้หยกยามเฝ้าหมากรุกจีนกำลังดวลหมากกับบูมอยู่แล้วเลยเข้าไปนั่งใกล้ๆ ไม่มีเรียนตัวต่อไปกะว่าจะไปตีดอทกับพี่ก้องที่เลิกเรียนหลังผมครึ่งชั่วโมงต่อสักหน่อย แล้วเดี๋ยวเนียนให้มันเลี้ยงมื้อเย็นเลยก็แล้วกัน
"ไง จะปราบเซียนเหรอหยก"
ผมทัก ที่จริงไอ้หยกเป็นอันดับต้นๆของกระดาน กระนั้นเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าเหนือไอ้หยกก็ยังมีตี๋เล็กที่นานๆเล่นที แต่ทีนึงก็จัดหนัก ดูจากกองขนมหน้าตักมันก็รู้แล้วว่าไอ้บูมกินตังค์มันไปเท่าไร
"พี่เน็ตหวัดดี นี่เลยๆ บูมแบ่งหนมให้"
มันหันมายิ้มกว้าง ยัดขนมห่อ5บาทใส่ตักผม บริการเสิร์ฟน้ำแดงแมงลักที่ดูแล้วคงตังค์ไอ้หยกอีกชัวร์ใส่มือแก้กระหาย
"พี่เน็ต น้องรหัสพี่แม่งโกงผมชัวร์เลย มีทีไหนเล่นแต่เช้าแม่งไม่แพ้เลยซักตา" ไอ้หยกรีบฟ้อง
"นีเล่นกันแต่เช้าเลยเหรอ ไม่มีเรียนรึไง"
"มี แต่ไม่เข้า นี่ขนาดไม่เข้าเรียนนะพี่ผมยังท็อปเลย เข้าเรียนแล้วเดี๋ยวกดเต็ม จะเดือดร้อนเพื่อนๆเอา"
ไอ้บูมอวด มันยักคิ้วกวนๆให้ผมแล้ววางหมาก
"ฤุย ทำคุย ถ้ากูได้หนังสือพี่เน็ตเหมือนมึงกูก็ท็อปวะ พี่รหัสมึงจดโคตรละเอียด"
ไอ้หยกทนหมั่นไส้ไม่ไหวรีบแขวะ ไอ้บูมยิ้มแผล่แล้วเอาหัวมาไถๆไหล่ผมเชิงอ้อน
"พี่รหัสเราน่ารักใช่ไหมล่ะ น่ารักจนอยากได้มาเป็นพี่สะใภ้เลยล่ะ"
ไอ้หยกขำพรืดแกล้งจะเอามือมาจับผมก็โดนไอ้บูมตี เปี๊ยะ! ที่หลังมือ มองเพื่อนมันตาเขียวปั๊ด
"พี่เน็ตอะ หยกอกหักนะเนี่ย"
"เดี๋ยวพี่บอกน้องเก๋ให้ไหม หยก"
พอพูดถึงแฟนมัน ไอ้หยกก็นิ่วหน้า บูมหัวเราะชอบใจใหญ่แล้วกอดผมไว้ทั้งตัว
"ถึงไม่มีเก๋เราก็ไม่ยกพี่เน็ตให้หรอก คนนี้จองให้เฮียคนเดียว พี่เน็ตเจอเฮียรึยังครับ"
"กลับมาแล้วเหรอ?"
คิดว่าพรุ่งนี้เสียอีก ผมเลิกคิ้วถามไอ้บูมย่นหน้าเข้าหากัน
"มาเมื่อคืน นึกว่าไปหาพี่เน็ตก่อนซะอีก ไมได้เรื่องเล้ยย"
บูมบ่นเฮียมัน ขณะที่ผมยิ้มๆ เอ๊ะ? สรุปว่านี่กูยอมรับสเตตัสพี่สะใภ้มันแล้วเรอะ? พอนึกขึ้นได้ผมก็ทำหน้าเบี้ยวเหมือนคนปวดท้อง
"อย่างอนเฮียไปเลย เมื่อวานเฮียคงเหนื่อยจริงๆอะ ไม่งั้นต้องแจ้นไปหาพี่เน็ตอยู่แล้ว"
ไอ้บูมตบบ่าให้กำลังใจ เดี๋ยวกูได้หลังแหวนหรอกไอ้เด็กเปรต หาพรรคพวกให้กูเป็นสปีชี่เดียวกับมึงอยู่ได้
"งอนก็เหี้ยละ ใครสนใจเฮียมึง ห้ะ?"
"อะโด่ว เห็นทำหน้าเมื่อย มามะพี่สะใภ้ ตานี้อยากกินไร เดี๋ยวบูมแดกตังค์ไอ้หยกได้ ยกให้เลย!"
เหมือนกันทั้งโคตรรร หลอกล่อกูด้วยของกินตลอด เออ ใช่สิ! ก็มันได้ผลนิ่
(ต่อ)
-
ครับ สุดท้ายผมก็เคี้ยวหนมแจ๊บๆเชียร์มันเป็นชั่วโมงนี่แหละ พี่ก้องถูกอาจารย์เรียกคุยต่อหลังหมดคาบผมเลยยังไม่ลุกไปไหน ทำได้ดีมาก สมแล้วที่เป็นสายรหัสกูไอ้บูม หาเครื่องบรรณาการมาให้ดิบดี กระทั่งมีเงาทอดตกมาจากเบื้องหลังนั่นแหละครับ ผมถึงเงยหน้าขึ้นดูคนที่กล้ายืนค้ำหัวผมได้ แต่ไม่ได้เห็นหน้ามันเต็มๆหรอกเพราะแก้มมันกินเนื้อที่เรติหน้าไม่ให้ฉายภาพอื่นแล้ว สัมผัสอุ่นชื้นที่หน้าผากทำให้ผมรู้ว่าเมื่อกี้ผมถูกหลอกให้เงยหน้าเก้าสิบองศาขนานกับพื้นแล้วชายปริศนาก็ฉวยโอกาสจูบที่หน้าผากผมเต็มๆเสีย
“วะ วะ วะ วะว้าววว...”
ไอ้โชติที่นั่งแดกขนมเงียบๆอีกฝั่งของไอ้บูมไม่เงียบแล้วครับ มันตะโกนแซวออกมาขณะที่น้องรหัสผมได้แต่นั่งกระแอมในลำคอเหมือนส้นตีนติดลูกกระเดือก ผมหันขวับค้อนไอ้คนมาใหม่ เชี่ยแม่ง! มึงทำตัวแบบนี้ในถิ่นกูเลยนะ!! ไอ้สันขวาน ไอ้ชาติหมา!
“นึกว่าจะมาไม่ทันละ ช้าอีก5นาทีบูมไม่ถ่วงเวลาไว้ให้แล้วนะเฮีย”
“อืม มาไวที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วเนี่ย ทิ้งกองไว้เดี๋ยวต้องรีบกลับไปอีก”
กูถามคำนึงนะไอ้บูม เมื่อก่อนมึงกับเฮียคนโตเนี่ยสนิทสนมกันถึงขั้นเป็นสปายให้กันแบบนี้ปะวะ เท่าที่กูจำได้มึงอะไรๆก็บอมไม่ใช่เหรอ แล้วนี่อะไร แอบไปบอกเฮียแล้วมาถ่วงเวลาเหี้ยอะไรกูครับ ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วหันไปค้อนไอ้เฮียอีกรอบ
“มาไม” ผมถามห้วน ข้อหาทำให้ผมอายต่อหน้าประชาชี แต่เฮียมันก็ชักแม่น้ำทั้งสิบ
“ที่กองวุ่นมากเลยโดดออกมานานไม่ได้”
กูถามว่ามาทำไม ไม่ได้ถามว่าที่กองเป็นยังไง นี่กูผิดที่ถามไม่ตรงคำตอบหรือมึงตอบไม่ตรงคำถามกันแน่วะ ผมกระพริบตาปริบๆยังประมวลผลหาคนผิดอยู่ ขณะที่มันอมยิ้มนิดๆเหมือนยังไว้ท่าอยู่หน่อยๆ
“อยากอยู่ด้วยนานๆ เลยมารับ ไม่มีเรียนแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ”
อ้อ นี่ไงคำตอบที่อยากรู้มาเพราะจะมารับไปกอง ห๊ะ? กูบอกมึงเหรอว่าจะไปด้วย
“ห่า มึงเป็นฮิตเลอร์เหรอ?”
ผมหันไปแว้ดให้ มันไม่ตอบผมอันที่จริงก็ไม่ได้ต้องการคำตอบหรอก ถ้ามันจะถูลู่ถูกังผมออกจากโต๊ะหินอ่อนเสียขนาดนี้ ถ้ามึงเกิดรุ่นเดียวกับฮิตเลอร์ กูว่ามึงต้องเป็นคนปกครองฮิตเลอร์อีกทีแน่ๆ
SLKคันงามจอดติดเครื่องทิ้งไว้อยู่ไม่ไกลนักยังคงเรียกสายตาสนอกสนใจจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ดี ยิ่งพอไอ้อดีตนายแบบไม่สวมแว่นเดินเฉิดฉาย ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกสปอร์ตไลท์ส่องอยู่ ผมถูกโยนเข้าไปในรถคันเล็กแต่ราคาไม่เล็กไปด้วย ภายในเปิดแอร์เย็นฉ่ำกับเพลงคลาสสิคต่างประเทศตามสไตล์ที่ผมแปลออกบ้างไม่ออกบ้าง ผมเคยบอกหรือเปล่าครับว่าผมโง่อิงค์? อ่า ถือโอกาสบอกไว้ตอนนี้เลยแล้วกันว่าผมเป็นนิสิตที่เหมาะกับคณะวิศวกรรมศาสตร์มากที่สุด คำนวณน่ะพอได้ ภาษานี่แค่สื่อสารเหมือนคนทั่วไปยังลำบาก ถ้าไม่จบสี่ปีรู้ได้เลยครับว่าเพราะวิชาภาษาอังฤษที่ผมดรอปแล้ว ดรอปอีกนั่นแหละ
“คิดถึงจัง”
ไอ้คนขับมันพูดพอสวมตัวเข้านั่งบนเบาะสารถี ก้มหน้าก้มตาเสียบคาดเบลท์แล้วใช้จังหวะที่ผมนั่งเบลอหอมฟอดเข้าที่แก้มหนึ่งที ให้ผมหน้าหงิกกว่าเดิม ไม่ได้โกรธที่ถูกฉวยโอกาสนะแต่หงุดหงิดที่มันบอกว่าคิดถึง คิดถึงห่าอะไร ถ้าคิดถึงจริงต้องมาหากูตั้งแต่เมื่อวานสิไอ้ตอแหล
โอเค... ผมอาจทำตัวเป็นนางเอกนิยายน้ำเน่าไปที่อยากให้พระเอกวิ่งโร่มาหาทันทีที่เครื่องจากเชียงใหม่ลงจอด.. แต่มันก็อดคิดไม่ได้นี่! ไอ้ที่ทำกับที่พูดมันตรงกันเสียที่ไหน
“เมื่อวานว่าจะเอาของไปเก็บที่บ้านแล้วขับรถมาหา แต่พอนั่งลงเท่านั้นแหละ หลับคาโซฟาเลย โคตรเหนื่อย”
หึ ไม่ต้องมาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ กูขี้งอน ชัดมั้ย! แล้วตอนนี้กูก็งอน งอนมากด้วย
รถค่อยๆกระชากตัวออกจากมหาลัย ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะพาไปที่ไหน ไม่คิดจะถามด้วยถ้ากูงอนน้ำลายกูจะบูด พูดไม่ได้ หน้าก็จะยับลงมาด้วย เห็นคิ้วมั้ย คิ้วกูชนกันหมดแล้วถ้าเห็นอาการกูชัดเจนขนาดนี้ก็ช่วยง้อให้มันเร็วด้วย ทำหน้างอนนานๆแล้วกูเมื่อย
แต่จนแล้วจนรอดเฮียมันก็ไม่ง้อครับ ขับเรื่อยเอื่อยเปิดหลังคาให้เป็นทรงสปอร์ตเต็มตัวพอผ่านตัวเมืองมลพิษหนาเข้าสู่โลเกชั่นสวยๆเขตบริมณฑล มีรถตู้แวนจอดอยู่ 2 คัน ไม่ไกลกันนักเป็นกลุ่มคนที่จ้องมอนิเตอร์ บางคนก็ถือกล้องแพนไปยังคู่หญิงชายที่กำลังทำทีว่าเถียงกันอยู่
นั่นมันน้องเอมี่... นางเอกหน้าใสขวัญใจหนุ่มๆนี่!! ขนาดแต่งตัวธรรมดาๆยังน่ารักขนาดนี้ ผมล่ะเฝ้าจินตนาการไปถึงฤดูร้อนที่น้องนางจะใส่บีกินี่ลงหนังสือ โถ นางฟ้าของพี่เน็ตไม่น่ารับบทเป็นเด็กสาวบ้านนาเลย ส่วนผู้ชายอีกคนโพกผ้าขาวม้าไว้บนหัว เป็นคุณลุงที่รับบทเป็นพ่อในละครทุกเรื่อง แม่บอกว่าตอนหนุ่มๆตาลุงนั่นเป็นพระเอกในดวงใจแม่เลยแหละ ผมเดินเอ๋อๆตามไอ้ขายาวมาเงียบๆ เห็นผู้ชายตัวสูงตาตี่เป็นไอ้ตี๋เล็กแต่เสือกจมูกโด่งเป็นแม่มด คิ้วเข้มเป็นชินจัง โครงฝรั่งจ๋าผสมเจ๊กหงี่นั่งไขว่ห้างโดดเด่นเล่นไอโฟนให้ช่างแต่งหน้ามารุมสกรำอยู่ก็รู้ทันทีว่าไอ้หล่อนั่นเป็นพระเอก
มีผู้หญิงสวมเสื้อตัวโคร่งหน้ามันเหนียวเหงื่อคนหนึ่งเดินยกน้ำมาให้มัน ไอ้พระเอกที่ว่าก็รับมาถือไม่เต็มไม้เต็มมือ เหลือบตาขึ้นมองเฮียสลับกับผมแล้วยิ้มพราว
“นึกว่าพี่บีมหายไปไหน เขาหากันให้ทั่ว ที่แท้ก็ไปรับเด็กมานี่เอง”
ผมกระพริบตาปริบ คือเคยชินกับการถูกล้อว่าเป็นเมียไอ้บอมตั้งแต่สมัยเรียนครับ แต่ไอ้คนพูดมันก็สนิทสนมกับผมพอตัวให้ด่าได้ แต่ถูกคนแปลกหน้าทักว่าผมเป็นเด็กไอ้เฮียเนี่ย... มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้สิ
ไม่ได้โกรธหรอกนะ.. แต่นี่กูเป็นเด็กมันไปแล้วเหรอ...?
ผมเหลือบตามองเฮียนิดๆ มันหน้านิ่งสนิทเหมือนช่วงแรกที่ผมยังไม่สนิทกัน ไม่ตอบไอ้พระเอกพันธุ์ทางแต่เลื่อนมือมาจับผมไว้เบาๆแทน ไม่สนสายตาเชิงล้อของคนในกองที่ส่งมาเป็นระยะ
“เปิดตัวเหรอวะ?”
ผมเคยเห็นคนที่พูดกลั้วหัวเราะนั่น มันเป็นผู้กำกับมือทอง อ้าว มึงเลิกถ่ายกันแล้วเหรอถึงมาแซวกูกันเนี่ย เฮียกระแอมในลำคอนิดๆ ผมเห็นว่าหูมันแดงหน่อยๆด้วยแหละ แหม! ทีต่อหน้าเพื่อนกูนี่ทำอะไรไม่เกรงใจ ไงล่ะ กูทำให้อายในถิ่นมึงบ้างซะดีมั้ย หมั่นไส้! ไวเท่าความคิด ผมเลื่อนมือที่ถูกกุมประสานอยู่ขั้นมาบนข้อศอกสาก เอนหัวซบเฮียเบาๆให้คนข้างๆสะดุ้งโหยง เฮียยกมือขึ้นดันแว่นเรย์แบนของมันให้ชิดจมูกขึ้นอีกหน่อยเบือนสายตาไม่ยอมสบคนในกองที่เริ่มแซวมันออกนอกหน้า
“ชื่ออะไรน่ะเรา? คนที่ไอ้บีมมันวิ่งหาคลื่นโทรศัพท์ติดต่อใช่ไหม?”
“เน็ตครับ”
“อ้าว ไม่ใช่น้องเจนเหรอ? ฮะๆ”
น้องเจนไหนวะ??? ผมเผลอตวัดหางตาขึ้นมองเฮียที่มันถอดแว่นออกแล้วเปลี่ยนหน้าเขินๆเป็นไม่สบอารมณ์นิดๆ เสียงจิ๊ปากในลำคอดังขึ้นก่อนจะหันไปทำเสียงขรมใส่ไอ้พระเอกที่นั่งกัดหลอดกวนตีนเฮียอยู่บนเก้าอี้สังกะสีแดง
“เจนเจินอะไรของมึง กวนตีนแล้วไอ้มิน”
“โหย ล้อเล่นน่า เด็กพี่หูเบาเอง แซวหน่อยดูสิทำหน้ายังกับยักษ์”
คนที่ชื่อมินหัวเราะในลำคอ มันดึงเก้าอี้พลาสติกสีอ่อนมาวางข้างตัวแล้วตบแปะๆ
“มานั่งนี่มาน้องเน็ต ปล่อยพี่บีมทำงานไปก่อน”
ผมแค่นยิ้มให้มิน ดูมันทะเล้นๆไม่ค่อยน่าไว้ใจยังไงไม่รู้ แต่พอเงยหน้ามองเฮียมันก็พยักเพยิดให้ไปนั่งในร่มเสียผมเลยเดินเข้าไปหาไอ้พันธุ์ทางอย่างเลี่ยงไม่ได้
“น่ารักแบบนี้นี่เอง พี่บีมถึงทิ้งพี่ทรายลง”
หย่อนตูดลงแตะเก้าอี้ปุ๊บ ผมว่าแล้วว่ามันดูไม่น่าผูกมิตรด้วยเลย ไอ้มินกัดหลอดน้ำต่อแล้วไขว่ห้างจงใจจ้องหน้าผมตายิ้ม ผมเพิ่งสังเกตว่าต่อให้ตามันดูเป็นเจ๊กแค่ไหนแต่ลูกตาดำกลับเป็นสีน้ำตาลอ่อน ไอ้นี่เป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาหลายตัวอยู่แต่ผมเพิ่งเห็นมันรับงานละครก็เรื่องนี้แหละครับ อ้อ มันทำให้ผมอยากสร้างหนังขึ้นมาอีกซักเรื่องให้มันเป็นพระเอกเลย ตามล่ารอยตีน หรือ กวนนักก็ซัดซะ อะไรแบบนั้น
“พี่บีมเป็นยังไงบ้างเหรอ?”
“อะไรคือเป็นยังไง?”
ผมพยายามไม่พูดจาติดห้วนเพราะดูมันจะแก่กว่าผมสักปีสองปีได้ แต่ไอ้สีหน้ากับน้ำเสียงกะลิ้มกะเหลี่ยเนี่ยมันทำให้ผมพูดเพราะๆเสียงอ่อนเสียงหวานด้วยไม่ได้จริงๆ
“เซ็กส์น่ะ”
หืม???
มึงคิดดีแล้วใช่ไหมถามคนที่เพิ่งเจอหน้ากันได้ไม่ถึงห้านาทีแบบนี้ อยากกินตีนจริงๆหรือไงครับพ่อพระเอก
“จะไปรู้ได้ไงวะ”
“อ้าว? ยังไม่ได้ ตับ ตับ ตับ กันเหรอ? โหย อ่อนว่ะพี่บีม นี่ถ้าเป็นพี่นะน่ารักๆแบบเน็ตจะไม่ปล่อยให้คอยเก้อเลย”
ผมใช้สายตาพิฆาตเหล่ไปมองมัน แต่แทนที่จะรู้สึกผิดหรือสลดลงบ้าง ไอ้มินกลับฉีกยิ้มกว้างจนผมคันเท้าขึ้นมาจริงจัง
“เป็นเกย์แบบที่ไอ้บอมไอ้บูมบอกจริงๆสินะ พี่มินน่ะ”
ผมส่ายหัว พยายามใจเย็น ไม่อยากถือสา ไอ้พี่มินยักยิ้มหน่อยๆ “ทำไมถามงั้นอะ พี่ไม่ได้ส่งซิกส์ไปเหรอ? ไม่เอาน่า ผีเห็นผี”
“ผมไม่ใช่ผี...”
“งั้นมาเป็นผีกับพี่มั้ย”
เอาจริงนะบอม...
กูแสดงความยินดีกับมึงอย่างสุดซึ้งคือไอ้เกย์ที่เป็นฉนวนให้มึงสงสัยเพศของเฮีย กับเฮียน่ะมันไม่ได้เป็นคู่กันแบบที่มึงระแวง
กะล่อนปลิ้นปล้อน แถมยังออกตัวแรงกับกูขนาดนี้
กับเฮีย มันข่มกันไม่ลงจริงๆว่ะ
ก็ไอ้ห่าสองตัวที่หม้อกูจนหูหางดำเนี่ย มันจัดอยู่ในเคสเดียวกันชัดๆ!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 14
21/06/12
พาร์ทนี้แอบยาวเนอะ คิดชื่อตอนไม่ออกเลยใส่เป็น feeling ทั้งความรู้สึกของเน็ตกับปันกับเฮียเหมือนมาป๊ะกันหมดในตอนนี้
และเค้าก็เอาอีกแล้ว หาตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว ไม่นะ ม่ายยยย อย่าเพิ่งงงกันนะคะนักอ่านที่น่ารักทั้งหลาย :เฮ้อ:
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะแก้ตัว หวั่นไหวกับคอมเมนต์น้องบูมค่ะ ว่าจะจัดให้พี่ปันดีไม่ดี ขอเสียงจากมิตรรักแฟนนิยายหน่อยเจ้า ทั้งนี้เพราะคนแต่งกลวงมาก สารภาพแต่โดยดี ไม่มีสปอยเพราะยังไม่ได้แพลนไว้ในหัวเลยตอนนี้ :m17:
และที่สัญญาว่าจะต่อวันพุธเผอิ๊ญบอร์ดล่มเลยต้องล่วงมาเป็นเวลานี้แล
เป็นกำลังใจให้แอดมินนะคะ แว่วๆว่าเครียดกันพอตัว :a1:
ขอบคุณพื้นที่บอร์ด ทุกคนที่ติดตามและคอมเมนต์ ทุกความเห็นมีบทบาทในการดำเนินเรื่องจริงๆค่ะ
PS. ช่วงนี้แอบชะแว๊บไปแต่งเรื่องสั้นอยู่แหละ ขอตัวพักเรื่องนี้ไป1สัปดาห์นะคะ เจอกันใหม่วันพุธเด้อ :z2:
-
ตกลงนายปันนี่ อะไรยังไงอ่ะ หวงเน็ตหรือไร
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปันบูม!!!!
อิตัวที่ออกมาใหม่ มินๆนิยังไงๆๆ
มันน่าไหม ห๊ะ???
เฮียอ่าาาาาา รัก น้อง ซักทีสิเอ้า
บอกแค่ว่าจะจีบๆ
ตอนนี้น้องเริ่มหวั่นไหวแล้ว แต่ไม่มั่นใจในตัวเฮียนะเออ
-
ชอบพัฒนาการของเน็ตกับเฮีย แต่ไม่ชอบพัฒนาการของปันกับบูม เฮ้อ
-
เฮียเน็ต! ปันบูม!คะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เชียร์เฮียกับเน็ต
-
ชอบมากๆๆๆๆๆ :) :o12:
-
เห็นความก้าวหน้าสนิทสนมของเน็ตกับเฮียแล้ว อยากเห็นความก้าวหน้าของน้องบูมกับปันบ้างจังเลย
ช่วงที่ไปรักษาตัวที่บ้านปัน มีรักษาใจบูมบ้างรึเปล่า อยากรู้ :กอด1:
-
:กอด1:ดีใจนะ เหมือนเน็ตแง้มใจให้เฮียบีมแล้ว
-
^^
-
ชอบพัฒนาการของเน็ตกับเฮีย แต่ไม่ชอบพัฒนาการของปันกับบูม เฮ้อ
เห็นด้วย ทำไมอ่านแล้วหวงปันก็ไม่รู้อ่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งหน่วง สงสารอ่ะ เน็ตไม่เดินหน้าเรื่องปัน ปันก็ไม่ลุยสักทีมันเลยไม่ได้คู่กันนี่ไงฟ่ะ เชอะ
-
สงสัย ปัน เน็ต ที่เชียร์คงจะต้องเป็นหมันซะแล้ว
เฮียแกมาแรงซะ. . . แถมน้องเน็ต ยังเหมือนจะเริ่มมีใจด้วยอีก
-
ยังเชียร์ปันเน็ตถึงจะไม่มีสอทธิ์แร่วก้อเหอะๆจะเชียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
ปันจะเอายังไงกับเน็ต เน็ตจะเอายังไงกับปัน
ทั้งสองคนรู้สึกยังไงต่อกันกันแน่ โอยย ยังไงๆก็ยังไม่เคลียร์ๆๆ
ฮืออ
:o12:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงเน็ตมาก
อ่านแล้ว รู้สึกว่าเน็ตกับเฮีย เริ่มจะหวาน? กันแล้วใช่ไหม????
คิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิ
-
ไม่เอาปันบูม :o12:
-
เชียร์เฮียเน็ต ปันบูม
อยากให้ปันกับเน็ตเคลียร์ความรู้สึกที่มีต่อกันไวๆ คือถ้าชอบกันแล้วอยากจะคบกันก็ให้คบกันไป เพราะถ้าเกิดยังเป็นอยู่แบบนี้ ไม่เคลียร์ความรู้สึกที่มีต่อกันซะที สุดท้ายคนที่เสียใจก็คือเฮียกับบูม อีกอย่างขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็มีแต่จะทำให้เน็ตกับปันลำบากใจ จะรักอีกฝ่ายตอบ100%ก็ไม่ได้เพราะในใจยังมีอีกคนอยู่ ที่สำคัญก็จะได้ไม่ต้องเจ็บมากด้วย
เอาตรงๆคือสงสารเฮียกับบูมนั่นแหละ ส่วนเน็ตกับปันเราไม่สงสารนะ แค่อยากให้มันเคลียร์กันให้มันจบๆไป แบบเ้อาให้ชัวร์ไปเลยว่าจะคบกันหรือจะหยุดความรู้สึกนั้นลงแล้วเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน
รออ่านตอนต่อไปนะ~ ^^
-
อร๊ากกก ร้ายกาจ
-
มิน แมร่งปากคอเราะร้ายยนัก
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักเวออออ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกอย่างเดียวว่า ชอบอ่านนิยายที่พล๊อตมาจากคนเขียน
ไม่ใช่แต่งไปสักพักพอมีเสียงคนอ่านว่ายอ่างนั้นอย่างนี้แล้วเปลี่ยนตาม ผมว่ามันไม่ใช่ครับ แล้วสารพัดปมที่วางไว้ล่ะ
บอกไม่ถูกนะ ขอบคุณสำหรับนิยายครับ
-
ไอ้พี่มินนี่มันกวนประสาทจริงๆ นั่นแหละ
แต่น้องบูมน่ารักสุดแล้ว น่าเอ็นดูเสียจริง
เมื่อไหร่ปันจะรักเนี่ย
แต่เท่าที่ดู ปันก็น่าจะเริ่มชอบน้องแล้วนะ
-
มินแมร่ง....กินกันไม่ลงกะเฮียจริงๆว่ะ 555555
-
รอตอนต่อไปค่า :really2:
-
เฮียมีคู่แข่งแล้ววววววววววว ว่ะฮาๆๆๆๆ หนทางรักชองเฮียจงยากลำบากไปซะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเขิลลมากกกค่ะ เพราะชื่อ เน็ต เหมือนกัน 5555 อ่านไปมโนไป
อ๊ากกเฮียบีมน่ารักอะเฮียบีมน่ารักมาากกกกกกกกกกกก :-[ :-[
ที่เน็ตกับปัน หวั่นไหว ก็เป็นอย่างที่เน็ตบอกหละเนอะ ว่าเราลืมเว้นระยะห่างให้กับคนใกล้ตัว
ผลเลยเป็นเช่นนนี้แล
รออ่านๆๆๆอยู่เรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆนะค่ะ :impress2: :impress2:
-
ยกน้องบูมให้พี่ปันเลยค่ะ
เฮียของเราจะได้หมดเสี้นหนามเสียที :laugh:
-
ปันบูม ยังไงไม่รู้แฮะ :เฮ้อ:
แต่เฮียกับเน็ตก็โอเคนะ :impress2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่บีมกะน้องเนตมาขึ้นมากขึ้น
แล้วก็ชอบพี่ปันกันน้องบูมด้วย น่ารักๆๆ คนอย่างปันต้องเจอบูมถึงจะเอาอยู่ อิอิ
รอค่ะ
-
รอตอนต่อปายยยย
-
Friend's brother, Brother's friend ชื่อเรื่องก็บอกคู่อยู่แล้วว่า...
พี่ชายของเพื่อน X เพื่อนของน้องชาย และ เพื่อนของพี่ชาย X น้องชายของเพื่อน (เขียนเองยังงงเอง XD)
ส่วนไอคุณ"เพื่อน"ซึ่งเป็นตัวกลางหรือ"กามเทพ"ของเรื่องนี้ก็คงจะตกเป็นของใครไม่ได้นอกจาก บอม ผู้เป็นศูนย์กลางแห่งจักรวาล 555
เราชอบการเล่าเรื่องของแต่ละคนที่นักเขียนเขียนค่ะ มันแสดงออกถึงคาแรกเตอร์ของแต่ละตัวละครได้ชัดดี
โดยเฉพาะการเล่าเรื่องจากมุมมองของเน็ตและปันนภ ... ของเน็ตอ่านแล้วรู้สึกว่าไอ้หัวแดงนี่ฮาได้อีก
ส่วนของปันนภ .. คุณชายเธอไม่ใช่พวกโลกสวย เป็นผู้ชายคิด"เยอะ" และเป็นพวกคำนวณทุกอย่างเอาไว้อย่างดี
ความสัมพันธ์ระหว่างเน็ตกับปันเราก็ชอบอีก ... ทั้งคู่ต่างลอบมองกันและกันมานาน ... เน็ตนี่ชัดเจนว่าชอบ (หรืออาจจะปลื้มปันนภมาก) แต่ก็อาจจะไม่มากพอที่จะดาหน้าเข้าไปตรงๆ ส่วนปันนภนี่ก็อาจจะชอบ เพราะใครเล่าจะไม่รู้สึกดีที่มีคนมารักเรา แล้วคนที่มารักเราก็ดันมีฟีโรโมนพุ่งพล่านซะขนาดนั้น แต่การเป็นเกย์มันนอกเหนือจากคอนเซ็ปที่ตั้งเอาไว้ ก็เลยไม่อยากแสดงออกให้อีกฝ่ายได้ใจ ... ผลคือทั้งคู่ก็ได้แต่มองกันไปมองกันมา ถึงแม้จะอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ก็ดันพูดกันน้อยที่สุด (ซึ่งน่าเสียดาย ถ้าได้คุยกันจริงๆอาจจะสนิทกัน เพราะดูทั้งคู่จะเป็นคนละเอียดอ่อนทั้งคู่ ... และอาจจะสามารถฟันธงได้จริงๆก็ได้ว่าจริงๆแล้วรู้สึกยังไงต่อกันกันแน่)
แต่ !
เราก็ยังเชียร์ให้เน็ตคู่กับเฮียบีม และยังอยากจะเชียร์คู่ปันนภกับหมวยเล็กอยู่
เฮียบีมเป็นคนน่ารัก อยู่กับเน็ตก็น่ารัก (ถึงจะไม่ใช่สไตล์เรา แต่เราก็เชียร์ ฮา) ส่วนน้องบูม .. เรายังไม่เห็นสเน่ห์ของน้องเท่าไหร่ค่ะ แต่คิดว่าคนที่น่ารัก ขี้เล่น ขี้อ้อน ทนมือทนเท้า(?) อย่างน้องบูมก็น่าจะทะลวงใจคนที่กำแพงสูงอย่างปันนภได้ ... แต่ก็อย่างที่บอกไปว่ายังไม่เห็นถึงสเน่ห์ของน้องเท่าไหร่
เพราะงั้น ... จะดีมากเลยถ้านักเขียนจะเขียนให้นักอ่านเห็นถึงสเน่ห์น้องบูมมากกว่านี้ในตอนต่อๆไป
ปล.ตกใจตัวเอง เขียนยาวไปไหน แหะ .. ^^"
-
อ่านรวดเดียวเลยเรื่องนี้ เคยเห็นมานานแล้วแต่ไม่ได้แวะเข้ามาซะที
สนุกมากกกกกกก o13 ชอบเรื่องแนวนี้มากๆ :กอด1:
เฮียน่ารักอ่ะ คอยเทียวไปเทียวมากับเน็ตตลอด
แต่อ่านมาถึงตอนหลังๆแล้วรู้สึกเหมือนว่าเน็ตยังชอบๆปันอยู่ ส่วนตัวเราแอบหมั่นไส้ปันนะ
แบบตัวเองก็ชอบเน็ตแต่ทำเป็นไม่ชอบ แล้วยังหวงก้างเน็ตกับเฮียอีกแบบนี้มันน่า... :z6: :z6: :z6:
ตอนล่าสุดเฮียน่ารัก(น่ารักทุกตอน :o8: ) พามาเปิดตัว ฮิ้วววว เน็ตก็เล่นตามไปกะเฮียด้วยนะ คบๆกันไปซะทีเถ๊อะ ปันมันจะได้รู้ตัว :m14:
สุดท้าย มาต่อเร็วๆนะค้า รออยู่ :กอด1: :m13:
-
อยากเห็นเฮียหึงโหดอ่าาาาาาา ><
-
Friend's brother Brother's friend 15, หึงได้ไหม?
[BEAM's talk]
ผมชักไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดถูกหรือเปล่าที่พาไอ้หัวแดงมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อริมกองถ่าย
แรกๆเจ้าตัวดีเหมือนนั่งกัดกันแง่งๆกับสุดหล่อประจำกอง เรื่องนั้นผมพอเข้าใจ เพราะตัวจริงของภูมินทร์ พระเอกเจ้าบทบาทมันไม่ได้เป็นคุณชายผู้เคร่งขรึมตามบทว่า ปากสวยได้รูปไม่ได้ร้ายแต่ติดไปทางเสียหน่อยๆคือไม่ค่อยรู้จักกาละเทศะ อันที่จริงก็ไม่ใช่พวกมีพิษสงอะไร เรียกว่าเป็นคนประเภททำอะไรตรงๆและตามใจตัวเองเป็นหลัก
อ้อ แต่ข้อเสียของมันที่ผมเพิ่งรู้สึกว่ามีผลกับผมนิดๆก็มีอย่างหนึ่งล่ะวันนี้ คือบางทีมันก็หม้อไม่เกรงอกเกรงใจใครไปหน่อย ส่วนไอ้เน็ตก็เอ๋อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เห็นนั่งขู่กันเสียงขรมเหมือนหมาต่างถิ่นจะฟัดกันอยู่ชั่วโมงแรก พอไอ้มินชวนมันโหลดเกมส์ cat vs dog ที่เป็นหมาปากระดูกกับแมวบนถังขยะมาเล่นด้วยกันในไอโฟน ก็เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยไม่เหลือเค้าความบาดหมางเหมือนในทีแรก
และทั้งๆที่ปกติไอ้ภูมินทร์มันเป็นคนขี้ร้อน ถ้าถ่ายทำนอกสถานที่หมดหน้าที่มันเมื่อไหร่แบบนี้ได้ทีชิ่งกลับตลอด แต่อย่างว่า เหมือนมันจะเจอเพื่อนเล่นถูกคอเลยนั่งเป็นเพื่อนเน็ตตั้งแต่ 5 โมงเย็นยันพลบค่ำ
มันก็ดีอยู่หรอก ตอนที่ผมคุมกล้องจะได้ไม่ต้องพะวงกับไอ้ตัวเล็ก เน็ตเองก็จะได้ไม่เบื่อ
แต่อีกใจผมกลับรู้สึกหงุดหงิดพิกล
"เน็ต เก็บของ กองเลิกแล้ว"
ผมเอาผ้าเย็นชุบหน้าเดินมาหาเด็กหนุ่มสองตัวใต้ต้นมะขามขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านปกคลุมรอบอาณาบริเวณ อากาศค่อนข้างอบอ้าวแต่ถือว่าเป็นโชคดีทีเดียวสำหรับวันนี้ที่ฝนไม่เทลงมา ไม่งั้นได้เลื่อนกองกันไปอีกแหง เอมี่นางเอกสาวของเราก็ใช่ว่าคิวจะว่างบ่อยๆเสียด้วย ไม่เหมือนกับไอ้มินที่ยังถือว่าใหม่จัด งานแสดงยังไม่ชุกถึงได้มีเวลามานั่งก้อร่อก้อติกเด็กผมออกนอกหน้าจนพี่เต้ย ผู้กำกับไฟแรงยังสะกิดให้ดูบ่อยๆว่าผมกำลังฝากปลาย่างไว้กับแมว
ตอนนี้ปลาย่างของผมเงยหน้าขึ้นยิ้ม ไอ้ที่เหนื่อยๆ หงุดหงิดๆเมื่อครู่พลันหายไปเหมือนผงแป้งที่ถูกลมเป่า เน็ตมันเป็นผู้ชายตัวเล็กหน้าหวาน มีออร่าของความบริสุทธิ์สดใสเหมือนเป็นน้ำแร่เย็นๆทำให้ใครก็ตามที่เห็นผ่อนคลายลงอย่างประหลาด
“เสร็จแล้วเหรอ?”
“อืม เบื่อไหม?”
“ไม่อะ เน็ตเล่นเกมส์กะพี่มินยาวเลย”
ไอ้เน็ตยกไอโฟนสีขาวของมันให้ผมดูหน้าจอ ยังเล่นเกมส์ปัญญาอ่อนๆกันอยู่ไม่เลิก
“ดีแล้ว หิวรึยัง?”
“อื้อ นี่เฮีย พี่มินบอกว่ามีร้านอาหารอิตาเลี่ยนในเมืองทองเปิดใหม่ ไปกินกันเหอะ”
ผมเหลือบตามอง พี่มินของไอ้เน็ตนิ่งๆ มันอมยิ้มอยู่ที่มุมปากไม่ได้ฉีกกว้างเผยลักยิ้มสะกดใจสาวและนั่นทำให้ผมรู้สึกว่ามันดูไม่น่าไว้ใจเท่าไรนัก
“เอาสิ ไปยังไงล่ะ”
“อ๋อ เดี๋ยวพี่มินพาไป”
นั่นไง...
ไอ้มินหัวเราะเยาะผมอยู่หลังเน็ตแถมยังยักคิ้วกวนประสาท ผมผ่อนลมหายใจช้าๆอย่างใจเย็น
คือไอ้เหี้ยมินกำลังทำผมผิดแผน ไม่ได้เจอเน็ตตั้งหลายวัน คิดถึงใจจะขาด ที่ไปรับมาเพราะอยากหาร้านอาหารโรแมนติกๆแถบริมเมืองนั่งดินเนอร์กับมันสองต่อสองทำคะแนนสักหน่อย แต่พอถูกไอ้รุ่นน้องมหาลัยแย่งซีนไปก็อดอารมณ์เสียนิดๆไม่ได้
“ไปกันเถอะ หิวแล้ว”
ไอ้เน็ตพูดพลางลูบท้องที่ไม่มีไส้ของมัน ผมเหวี่ยงหางตามองไอ้ภูมินทร์ให้มันรู้ตัวว่าเสือกไม่เข้าเรื่องนิดๆก่อนกอดคอไอ้เน็ตเดินห่างออกมา
“เออ เน็ต ตอนนี้รถมันจอแจหน่อย ถ้าคลาดกันก็โทรมาบอกนะจะได้รอ”
ไอ้เน็ตพยักหน้าหงึกหงัก ผมกดรีโมทเปิดรถแล้วสอดตัวเข้าภายในตามติดๆด้วยตุ๊กตาหน้ารถที่มันดูอารมณ์ดีจนผมหงุดหงิด
“มันบอกว่าให้เน็ตโทรหาถ้ารถคลาดกัน?”
“เยสเซอร์”
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง ภูมินทร์ขับรถของมันนำออกไปผมจึงปลดเกียร์ว่างขับตามไปติดๆ บรรยากาศภายในรถค่อนข้างเป็นไปในทางที่ไม่ดีนัก ผมไม่รู้ว่าไอ้หัวแดงมันสัมผัสได้บ้างหรือเปล่าว่ากำลังทำให้ผมหงุดหงิด เพราะมันได้แต่ท้าวคางกับประตูเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
อันที่จริง ผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปอารมณ์ไม่ดีใส่มันหรอก เพราะแบบนั้นถึงไม่พูดอะไรออกไป สายตาจ้องผ่านเรย์แบนด์สีชาไปยังท้ายรถนิสสันแต่งรุ่นท็อปสีเหลืองอ๋อยของภูมินทร์ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
จะว่างี่เง่าก็งี่เง่า แต่ผมไม่พอใจจริงๆที่เน็ตแลกเบอร์ไอ้มินไปทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีธุระอะไรให้ติดต่อกันสักนิด แล้วที่เหมือนนัดแนะกันเรียบร้อยว่าจะไปกินอาหารอิตาเลี่ยนอะไรนั่น ผมกลายเป็นส่วนเกินไปแล้วหรือยังไง
ถนนสายเข้าตัวเมืองตอนหัวค่ำยังมีรถค่อนข้างแน่นหนา เราใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะมาถึงร้านอาหารอิตาเลี่ยนเปิดใหม่ตามที่พระเอกหนุ่มเสนอ ร้านที่ว่าเหมือนเป็นผับแอนด์เรสเตอรองค์ตบแต่งสไตล์อิตาลี่แท้ ไฟภายในเป็นสีส้มเหลืองถนอมสายตา โต๊ะที่บริกรนำเราเข้าไปเหมือนถูกภูมินทร์โทรสั่งจองไว้ระหว่างทางถึงได้อยู่ในมุมที่ดีที่สุด ดนตรีที่เล่นเป็นดนตรีคลาสสิคคลอเบาๆ อีกฟากหนึ่งของร้านมีบาร์เล็กๆที่ประดับด้วยว้อดก้าหลากแบรนด์
ราคาคงจะสูงตามรสนิยมไอ้มินนั่นแหละ อันที่จริงผมไม่ค่อยถนัดแนวนี้เท่าไหร่ ชอบนั่งกินอะไรชิวๆริมธรรมชาติหรือทำอาหารกินเองที่บ้าน ผมว่ามันโรแมนติกมากกว่า แต่ถ้าเป็นบอมหรือบูมล่ะผมว่ามันคงถูกใจเลยทีเดียว
“อ้าว นึกว่าอาหารอิตาเลี่ยนจะมีแต่พิซซ่าเสียอีก”
ไอ้เน็ตถามทันทีที่เปิดเมนู มันทำหน้าตาตื่นแล้วยื่นเมนูอาหารให้ไอ้คนพามา มินหัวเราะขำๆในความเอ๋อ ถ้ามากันแค่ 2 คนผมคงจะตลกกับมันออกอยู่หรอก แต่ภูมินทร์มันขำกลบสถานการณ์หน้าแตกให้แล้วเน็ตมันคงไม่ได้สนใจเท่าไรว่าผมจะคิดอะไรยังไง
“พิ่มินสั่งดิ สั่งเผื่อด้วย ผมไม่รู้ว่าอะไรอร่อย สั่งเผื่อเฮียด้วยนะ เฮียก็ไม่เคยกินหรอก”
หน็อย ไอ้นี่ ดูถูกกันเกินไปแล้ว ถึงผมจะพามันกินแต่ของตลาดไม่ได้มีร้านพิเศษเลิศเลออะไรเหมือนไอ้มินแต่ไม่ได้หมายความว่ากูไม่เคยกินนะเว่ย นี่มึงพูดถึงใคร กล้าสบประมาทอดีตนายแบบอันดับหนึ่งว่าไม่เคยกินอาหารอิตาเลี่ยนอย่างนั้นเรอะ?
“อันติปาสโต พาสต้ากุ้งซอสอัลเฟรโด แล้วก็ไก่อบกับมันฝรั่งและมะนาวครับ มินจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่า”
ผมหันไปถามคนที่นั่งคนละมุม โต๊ะที่เราได้เป็นโต๊ะกลมจึงไม่ต้องเกี่ยงกันให้มากมายว่าใครจะนั่งฝั่งไหนภูมินทร์มองเมนูแล้วสั่งอะไรเพิ่มอีกนิดหน่อย หันมาถามเน็ตเป็นระยะๆว่าชอบโน่นไหมชอบนี่ไหม ขณะที่ผมได้แต่นั่งเหวี่ยงหางตามองไอ้มินโกรธๆ
ล้ำเส้นเกินไปมั้ง?
ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา นั่งกินอาหารรสชาติปะแล่มลิ้นไปโดยไม่รู้สึกเอร็ดอร่อยอย่างที่ภูมินทร์ว่า
“เฮียเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นเงียบๆตั้งแต่เลิกกองแล้ว”
นาน กว่าไอ้เน็ตจะสังเกต มันหันมาถามผมทั้งๆที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ก้อนสุดท้ายเข้าปาก ผมไม่ได้ตอบอะไรมันยกแก้วน้ำขึ้นจิบเงียบๆเมินไปทางอื่น
“เป็นไรวะเนี่ย?” มันถามซ้ำ แต่เพราะผมยังไม่อยากพูดต่อไอ้ตัวสาระแนมันเลยตอบให้หน้าด้านๆ
“พี่บีมทำตัวเป็นคนมีปัญหาน่ะเน็ต สงสัยอิจฉาที่เราสนใจพี่มากกว่ามั้ง”
ไอ้ตัวเล็กทำตาโต เอาข้อศอกกระทุ้งผมแล้วยิ้ม
“ไม่เอาน่าที่รัก ใครจะไปสนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองเล๊า?”
มันทำเสียงสูงล้อๆ ภูมินทร์หัวเราะขำแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกสนุกไปด้วยเลยสักนิด
“กูไปห้องน้ำก่อน”
พูดจบผมก็ลุกพรวดออกมาให้ไอ้เน็ตขำค้าง ตั้งใจจะไปวักน้ำใส่หน้าลวกๆสักหน่อยเผื่ออารมณ์ที่ร้อนฉ่าตั้งแต่ช่วงเย็นจะบรรเทาลงบ้าง ผมเคยรู้สึกหงุดหงิดๆแบบนี้ตอนที่ทรายแก้วมีคนเข้ามาคุยและเธอก็ดูฉอเลาะไปด้วย ไม่สิ ตอนนั้นเรียกว่าโกรธเลยมากกว่า มันเหมือนการกระทำที่ทำโดยไม่ไว้หน้าผมที่เป็นแฟนอย่างเปิดเผยเลยสักนิด
แต่นี่ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ไม่ได้คิดว่าเน็ตทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาผม ไอ้ประเด็นที่ว่ามินมันกวนจนเกินไปแล้วนั่นมันคนละแบบกัน เรียกว่าน้อยใจเสียจะถูกกว่าที่เน็ตไม่ใส่ใจกันแบบนี้
ใช่สิ ที่จริงผมมันก็แค่พี่ชายของเพื่อนมันเท่านั้น เน็ตมันจะสนใจอะไรกันนักหนา
“knock knock...”
เสียงที่ดังขึ้นจากเบื้องหลังไม่ใช่เสียงเคาะประตู แต่เกิดจากปากได้รูปของนักแสดงหนุ่มหูดำมันเดาะลิ้นเรียกร้องความสนใจผมจากซิงค์หน้ากระจกต่างหาก ไอ้มินยืนพิงกำแพงห้องน้ำที่ตอนนี้มีแค่ผมกับมันสองคน
“อารมณ์ไม่ดีเหรอพี่บีม?”
ผมไม่ตอบมัน มองตัวเองนิ่งในกระจก น้ำที่ใช้ล้างหน้าหยดมาเกาะพราวบริเวณขนตาดกดำให้ภาพที่ผมเห็นพร่ามัวเล็กน้อย
“มีอะไรหรือไงถึงตามกูมา”
“อ้อ... ก็นิดหน่อย”
ภูมินทร์เดินมายืนข้างๆผม ยื่นมือออกมาล้างน้ำเปล่า สบตาผมยิ้มๆ
“พี่บีมกับน้องเน็ตนี่จีบกันอยู่หรือเป็นแฟนกันแล้วอะ?”
“เสือก”
ผมตอบมันนิ่งๆ ไม่ได้ใส่อารมณ์ลงไปในน้ำเสียง ผมไม่ได้สนิทกับไอ้มินเท่าไหร่ก็รู้จักกันตามผิวเผินพอให้เล่นหัวเล่นหางกันได้บ้างแต่ไม่ใช่ตลอดเวลาและเยอะจนปีนเกลียว อันที่จริงผมก็มีมาดของตัวเองในระดับหนึ่งเหมือนหัวโขนที่มันชัดเจนขึ้นตามอายุให้สมกับเป็นผู้ใหญ่ แต่บางเรื่องผมก็ยอมทำตัวเป็นเด็กแสดงอารมณ์ออกมาเหมือนกับตอนนี้ที่ผมแสดงออกให้มินมันพอมองเห็นว่า อย่ามายุ่งกับเด็กกู กูไม่ชอบ
“ไม่เสือกไม่ได้หรอกพี่ เน็ตมันน่ารักจะตาย ผมถามจริงเหอะนี่จีบประชดพี่ทรายหรือเปล่า?”
“มันไม่ใช่ธุระของมึงจริงๆนะภูมินทร์”
“ก็ไม่ใช่อะไร ผมรู้ว่าพี่อะไม่ได้เป็นเกย์ แต่เห็นน้องมันถูกกั๊กๆแบบนี้แล้วก็อดเสียดายของไม่ได้ ยกให้ผมเหอะนะ ผมกับเน็ตเข้ากันได้ดีแน่ๆ”
ผมนิ่ง ไม่มองหน้ามันเพราะกลัวจะเผลอชกมันแบบตั้งใจสุดๆออกไป ไอ้มินเป็นพวกแกว่งปากหาเสี้ยน เห็นว่าตัวเองเป็นดาราดาวรุ่งอีกทั้งพ่อมันก็เป็นผู้มีอิทธิพล มีเรื่องมีราวกี่ครั้งกี่คราวก็เงียบหายเลยทำอะไรไม่รู้จักระวังตัวเองเข้าไปใหญ่
มันไม่ได้กร่าง แค่ไม่รู้จักกลัวจนเกินไปเท่านั้น
“มึงเพิ่งเจอไอ้เน็ตมัน รู้แล้วหรือไงว่ามันเป็นยังไง”
“เน็ตน่ะเหรอ อ่านออกง่ายจะตาย ดูเป็นคนชิลๆ ไม่คิดอะไรมากดี ผมน่ะอยากมีแฟนแบบนี้นะ”
ภูมินทร์ตอบผมแล้วหันมาตบบ่า “นะ ถ้าไม่ได้จริงจังอะไรก็หลีกให้ผมเหอะ”
“มิน มึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเน็ตเลยต่างหาก”
ผมถอนหายใจ ดึงมือของรุ่นน้องร่วมสถาบันที่วางแปะบนหัวไหล่อยู่ออก
“เน็ตมันไม่ได้ชิลหรอก มันเอ๋อ คิดอะไรตามใครไม่ค่อยทัน เล่ห์เหลี่ยมมันไม่เยอะ ถึงได้ถูกเพื่อนมันแกล้งบ่อยๆ แล้วก็ไม่ใช่คนประเภทที่ไม่คิดมากด้วย เน็ตคิดเล็กคิดน้อย ขี้งอน แต่ก็ไม่ใช่คนงี่เง่าที่ง้อแล้วไม่หาย ถึงใครทำอะไรให้น่าโมโหแค่ไหนมันก็ได้แค่งอน ไม่เคยเก็บมาโกรธใครเป็นจริงเป็นจัง มันไม่ใช่คนประเภทที่จะทำให้มึงหงุดหงิดหรือรำคาญก็จริง แต่ถ้ามึงจะคบมันต้องใส่ใจรายละเอียดหยุมหยิมเยอะถึงจะทำให้มันไม่เสียใจได้”
“พี่บีมรู้จักเน็ตแค่ไหนเชียว ทำมาเป็นพูด”
“กูรู้จักมันเท่าๆกับที่กูใส่ใจรายละเอียดมันนั่นแหละ มิน มึงต่างหากที่คิดกับมันเล่นๆ”
ภูมินทร์ถอนหายใจยาว มันบิดขี้เกียจยกแขนขึ้นฟ้าแล้วเอี้ยวตัวไปมาให้กระดูกลั่นกรอบแกรบ
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ ในสายตาผมที่รสนิยมแบบนี้นะ เน็ตแม่งโคตรน่าเอาเลยว่ะพี่”
ผมนิ่งเพราะรู้สึกโกรธจนควันออกหู อยากจะกระชากไอ้ภูมินทร์เข้ามาซัดสักหมัดสองหมัด แต่พอเห็นหน้าหล่อ ซึนๆของมันแล้วก็ต่อยไม่ลง
“อย่าพูดถึงเน็ตแบบนี้อีก..”
กูไม่ห้ามให้มึงคิดหรอกนะภูมินทร์ ลึกๆกูก็คิดไม่ต่างจากมึงนักหรอก (อ้าว?) ไอ้เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เอวคอดบาง ก้นเนื้อแน่น หัวนมชมพูแบบนั้น ลองคิดถึงตอนเกี่ยวแขนรอบเอวบางแล้วสะบัดสะโพกซัดมันดูสิ แค่ภาพในจินตนาการผมว่ามันก็โมเอ้สุดๆแล้ว
ถึงงั้นก็เหอะ ไม่ชอบอยู่ดีให้ใครมาพูดถึงเน็ตแบบนั้น
“หวงจังวะ”
ไอ้มินส่ายหัวดิก มันทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำแต่ผมก็คว้าแขนมันเอาไว้ก่อน
“ภูมินทร์ กูพูดจริงๆนะ...”
“...อย่ายุ่งกับเด็กกู”
ไอ้มินมองหน้าผมครู่หนึ่ง มันทำท่าเหมือนคิดว่าจะรับปากดีไหมแต่พอผมออกแรงบีบแล้วมองหน้ามันขึงขังขึ้น พระเอกหนุ่มก็พยักหน้าส่งๆ
“ผมไม่ไปยุ่งก่อนโอเคไหม? ยกเว้นแต่เด็กพี่มาเสนออันนั้นผมก็คงต้องสนอง ไม่ปล่อยให้รอดไปเหมือนกัน”
ภูมินทร์ยักไหล่อย่างคนถือตัว แหงล่ะมันหล่อบาดใจสาวจริงๆ แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่ปล่อยให้เน็ตของผมหลงกลมันหรอก
เน็ตของผม อย่างนั้นเหรอ
คิดมาถึงตอนนี้ก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้จริงๆ
หลังจากออกจากห้องน้ำผมกับภูมินทร์ก็กลับมาที่โต๊ะ ณัฐธนิชนั่งหน้าหงิกรออยู่แล้วก็บ่นยับว่าหายไปเป็นนานสองนาน มันกลัวว่าจะถูกทิ้งให้อยู่ล้างจานแทนค่าอาหารขึ้นสมองจนไอ้มินต้องจับโยกหัวด้วยความเอ็นดู แต่พอเห็นผมหันขวับมองจิกตาไปที่มือบนผมสีแดงที่ไอ้เน็ตเถียงใจขาดว่าเป็นสีส้ม ก็ปล่อยมือออกอย่างเสียดายนิดๆ มันยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยตามแบบฉบับมันแล้วเอามือล้วงกระเป๋าแก้เก้อจนเราเคลียร์บิลออกจากร้านไป
ภายในรถเมอร์ซิเดสยังเต็มไปด้วยความเงียบ แม้จะมีเสียงเพลงจากอัลบั้มโปรดคลออยู่ผมก็รู้สึกว่ามันเงียบ ประโยคสุดท้ายที่เน็ตพูดคือบอกลาภูมินทร์ จากนั้นมันก็ปิดปากตลอดทาง
รถเคลื่อนตัวใกล้มหาวิทยาลัยเรื่อยๆจนถึงห้าแยกที่ตรงไปไม่ถึงร้อยเมตรก็จะเป็นหอพักไอ้ตัวเล็ก แต่เน็ตมันกลับชิงพูดขึ้นก่อน
"ไปนอนด้วยดิ.."
ผมเหลือบตามองมันที่กอดกระเป๋าเอาไว้ ไม่รู้นึกยังไงถึงกล้าขอแบบนั้น ถ้ารวมกับคืนนี้ก็เป็นครั้งที่ 2 ของมันที่มาค้างคอนโดผม แต่กระนั้นยังนับเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมประกาศต่อหน้าถึงเจตนารมณ์ที่จะจีบมัน ไม่รู้ว่ามันไม่กลัวจะถูกผมปล้ำหรือจงใจยั่วกันแน่ ครั้งก่อนที่ผมยังไม่พิศวาสมันขาดใจแบบตอนนี้ยังทำเป็นกลัวหัวหางขวิด ทีงี้แม่งเสือกขอหน้าซื่อ กูไม่เข้าใจกระบวนความคิดของมึงจริงๆว่ะไอ้เน็ต =_=
แต่สุดท้ายรถก็เข้ามาจอดที่ลานเดิมอันเป็นที่สิงสถิต จากนั้นผมก็พาอาคันตุกะขึ้นลิฟท์มายังชั้นความสูงระดับกลาง คอนโดของผมไม่ได้หรูหรามาก มีห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน และห้องนั่งเล่นถูกจัดแยกกันเป็นสัดส่วน ผมจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดวันเว้นวันเพราะถ้าเป็นช่วงที่ทำงานจะเกาะติดพี่เต้ยผู้กำกับหนังจนดึกดื่น ขับรถไปกลับบ้านก็ระยะทางไกลพอสมควร ม้าเลยบอกให้ซื้อคอนโดใกล้ออฟฟิศใหญ่ใว้ กลัวว่าผมจะหลับในตอนช่วงที่โหมงานหนักๆ เพราะคิดว่าในอนาคตจะขึ้นแท่นผู้กำกับหนังเองบ้างดังนั้นจึงพยายามเรียนรู้งานจากพี่เต้ยทุกรูปแบบ ส่วนเวลาพักกอง ไม่มีงาน ผมก็จะกลับไปอยู่บ้านช่วยป๊าเฝ้าร้านทอง หรือบางทีก็ออกไปดูร้านอาหารจีนกับม้าบ้าง ฉะนั้นคอนโดนี่ก็ซื้อมาเพื่อใช้งานอย่างแท้จริง ไม่ได้มีเก็บไว้โก้หรูตามกระแสนิยม
พอถึงห้องพัก สิ่งแรกที่ผมทำคือไล่เน็ตไปอาบน้ำ เปิดโทรทัศน์นั่งดูละครหลังข่าวบนโซฟา ผมไม่ค่อยชอบงานละครของคนไทยเท่าไรที่นิยมเน้นไปทางตบชิงแย่งชิง แต่ก็แหงล่ะ ตลาดต้องการละครประเภทนี้ดังนั้นถึงผู้จัดทำหลายคนจะไม่เห็นด้วย แต่เพื่อความอยู่รอดเราจึงถูกวัฒนธรรมตัวร้าย-นางอิจฉากลืนกินโดยปริยาย แตกต่างจากหนังจอยักษ์ ซึ่งถ้าเป็นหนังรักมักจะฉายเน้นไปที่ตัวเอกมากกว่าแฉพฤติกรรมโสมมของตัวที่ไม่ได้ถูกเลือกว่าร้ายกาจเพียงใด
เพราะแบบนั้น ผมถึงคิดว่าตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในละครน้ำเน่าคือตัวอิจฉา น้อยคนเหลือเกินที่จะมองเห็นว่าตัวร้ายเองก็มีหัวใจ
ผมจมอยู่กับความคิดของตัวเองเกี่ยวกับการวิเคราะห์บทละครได้ไม่นาน เน็ตก็เดินเอาผ้าเช็ดตัวเหน็บเอวออกมาจากห้องน้ำ หัวหูเปียกไปหมด แก้มกับผิวของมันยังเป็นสีขาวชมพู คงเพิ่งอาบน้ำร้อนมาหมาดๆ ปากเล็กๆของมันเจ่อเป็นสีสดจนผมลอบกลืนน้ำลาย
"ชุดนอนอะ?"
"รื้อเอาเลยในตู้"
ผมตอบ คว้าเอาผ้าเช็ดตัวของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำทิ้งแขกให้มันงมหาชุดนอนในตู้อย่างไร้มารยาท เออ ผมนี่ล่ะที่ไร้มารยาท แต่จะให้ไปช่วยมันค้นตู้ทั้งๆที่ไอ้ตัวดีอยู่ในสภาพแบบนั้นน่ะหรือ? เอาหนังเอวีมาให้ดูแล้วมัดมือมัดเท้าผมจะง่ายกว่า
ใช้เวลาครู่ใหญ่ในการอาบน้ำและบำบัดตัวเองให้พ้นความร้อนรุ่มด้วยดัชนีทั้งห้า ไอ้เน็ตอยู่ห่างจากผมแค่ผนังกั้นแต่ผมกลับต้องช่วยตัวเองอยู่ในห้องน้ำ คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ที่วันนึงต้องมาพิศวาสเด็กผู้ชายตัวแกร็นๆที่เห็นมาตั้งแต่สมัยหัวมันเกรียนจนอารมณ์พุ่งพล่าน ซึ่งตอนนี้มันนั่งขัดสมาธิเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กโปะหัวหมาดๆของตัวเองอยู่บนโซฟามองทีวีตาแป๋ว ผมเดินไปนั่งข้างๆมันพลางทาไนท์ครีมไปด้วย
"บอกได้รึยังว่าเมื่อตอนเย็นเป็นอะไร"
อยู่ๆเน็ตมันก็ถาม ผมใช้นิ้วเกลี่ยนวดๆครีมครู่หนึ่งก่อนตอบปัด
"เรื่องงี่เง่า ไม่ต้องสนหรอก"
"ก็บอกมาดิ กูไม่ชอบนะเว่ยอยู่ๆก็เงียบใส่อะ เล่นอะไรด้วยก็ทำหน้าตึงตลอด เหี้ย!"
"ก็บอกอยู่ว่าไม่ต้องสนใจไง"
ตอนแรกไอ้เน็ตดูหงุดหงิด แต่หลังๆกลับทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ขอบตามันแดงช้ำๆ ผมถึงถอนหายใจยาวพรืดก่อนตอบ
"มึงให้เบอร์มินไปทำไม"
"ก็มันขอ"
"ใครขอก็จะให้ใช่ไหม? ถูกอกถูกใจอะไรมันมันนัก"
ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่อยากดุหรือแสดงความไม่พอใจออกไป ก็.. เรื่องมันงี่เง่าจริงๆนี่ แต่แทนที่ไอ้เน็ตจะโมโห หงุดหงิด หรือต่อว่าอะไรผม มันกลับเบะปากยิ่งกว่าเดิม บ๊ะ! บอกก็ร้อง ไม่บอกก็ร้อง อะไรของมึงวะครับ?
"ไม่ได้ชอบสักหน่อย กูไม่ใช่สาวน้อยจริตเยอะที่มีคนมาขอเบอร์แล้วต้องไม่ให้นี่หว่า อีกอย่างคนขอมันก็เป็นผู้ชาย.."
"มันเป็นเกย์" ผมแก้
"เออ นั่นแหละ! ทำไมต้องโกรธกันด้วยล่ะ มึงแม่งงี่เง่า.."
ผมคว้าเอามือที่กำอยู่บนหน้าตักเน็ตขึ้นมา จูบลงไปเบาๆแล้วช้อนตามองมันช้าๆ "รู้แล้วว่างี่เง่า แต่ไม่ชอบให้ทำแบบนั้นนี่"
"ไม่ชอบก็บอกดิวะ จะได้ไม่ทำ ถ้ากูไม่มานั่งเค้นจะตรัสรู้เองมั้ยว่าเฮียเป็นห่าอะไร..."
เน็ตตอบเสียงอ้อมแอ้ม มันคงกลัวผมโกรธจริงๆ ไอ้ตัวเล็กถึงซุกตัวเข้ากอดผมด้วยตัวเอง
ผมอยากจะกรี๊ด... เอ่อ รู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ แต่ยังรักษาจริตอยู่คือโอบมันตอบเบาๆ ใช้คางเกยลงบนผมสีแดงเพลิงของไอ้เน็ตจนกลายเป็นว่าตัวยุ่งมันจมหายไปในอ้อมกอดผมทั้งตัว
"ไม่เจอตั้งนานทำไมต้องมาโกรธกันด้วยก็ไม่รู้ ไหนบอกว่าคิดถึงไง ตอแหลเหมือนไอ้บอมไม่มีผิด"
เสียงพูดติดจะอู้อี้เพราะปากของมันแนบชิดอยู่กับอก ผมจูบบนหน้าผากกว้าง คลายแขนมาจับใบหน้าหวานให้เงยมาสบตา หน้าไอ้เน็ตแดงเห่อจนเห็นเส้นเลือดชัด มันเม้มปากหน่อยๆแต่ตาหลุกหลิกๆนั่นไม่ได้เบือนไปไหน
"ขอโทษ"
"อย่าขี้หึงให้มันมากนัก ทำตัวเป็นเจ๊แก่ๆตามจิกผัวไปได้"
ตอนนี้แหละที่มันเพิ่งหลบตา ผมหัวเราะในลำคอแล้วใช้มือเกลี่ยทัดผมขึ้นบนใบหูให้เห็นหน้าเน็ตชัดๆให้สมกับที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน
"แล้วหึงได้มั้ย...?"
“.....”
"ให้เฮียมีสิทธิ์หึงเน็ตได้หรือเปล่า"
ผมรอฟังคำตอบนิ่ง ไม่แน่ใจว่าไอ้เด็กสมองช้าจะเข้าใจความหมายของผมบ้างหรือเปล่าเพราะมันยังคงหลบสายตาลงต่ำให้ผมเห็นแค่เสี้ยวหูแดงๆที่กางผ่านเส้นผมสีส้มออกมาเท่านั้น
ไอ้เน็ตอึกอัก ผมถามซ้ำในลำคอว่า “หืม?”
"ก็หึงไปแล้วไม่ใช่หรือไง.."
เสียงที่ตอบมันเบาหวิวและสั่นเครือ ทว่าผมก็คลี่ยิ้มอ่อน ผมว่าตั้งแต่ที่เจอไอ้เน็ตนี่ตัวเองยิ้มพร่ำเพรื่อจนเกินไปแล้ว
"เฮียรักเน็ตนะ"
ผมพูด อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับแต่ผมก็พอใจ
พอใจที่เสียงของหัวใจไอ้ตัวแสบมันเต้นแรงจนผมที่กอดมันไว้ยังรู้สึกถึงแรงสั่นไหว
มันใจเต้นกับคำที่ผมบอก...
...ดีใจจัง...
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 15
26/06/12
ขออนุญาตมาล่วงหน้า 1 วันค่ะ พอดีพรุ่งนี้ติดธุระต่างจังหวัดมาลงตามสัญญาไม่ได้เลยเอามาลงก่อน
ฉากนี้จัดเฮียง๊องแง๊งไปเบาๆ ส่วนตัวชอบผู้ชายแบบนี้ หึงแบบอบอุ่นดี (เอ๊ะ ยังไง)
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ
รักคนอ่านนะ ชุ๊บ ชุ๊บ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เล่นผีผ้าห่มเลย !!
-
โอ้ เฮียหึง
-
^^
-
ตนหน้าขอ NC :o8: :o8: :oo1: :oo1:
-
คู่นี้ก้าวหน้ามาก กรี๊ดดดด เฮียบอกรักเน็ตแล้ว :-[
โอย....ใครจะไม่หวั่นไหว :o8:
-
เฮียหึง หุหุ
-
ชอบเฮียจัง
แล้วเน็ตล่ะ ชอบมั้ย อิอิ
-
แง่มๆ T^T ก้อต้องรอติดตามต่อไป
ความห่างไกลบางครั้งก้อทำให้รุ้ใจตัวเองสินะ
-
แล้วเมื่อก่อนใครบอกว่าจะแค่เล่น ๆ
นี่รักจริง หึงจริงแล้วนี่นาเฮียบีม
เน็ตก้าวหน้าไวจริง อยากกรี๊ดไปกับเฮียด้วย
-
มันน่าตบเนาะ ปากและความคิด เอี้ยมินน่ะ
ไม่ไหวๆ
เน็ตเอ้ยย :เฮ้อ:
-
:กอด1:เฮียน่ารักอ่า หึงได้น่่าง้อมากๆๆ
น้องเน็ตน่ารักยิ่งกว่าง้อเฮียได้ถูกใจจริงๆๆ
รักกันรัก เฮียบีมน้องเน็ตน่ารักที่สุดอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดด
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกก ชอบที่เฮียหึงอ๊ะะะ บอกว่าจะเล่นๆ ถ้าเกิดมีหึงมีหวงนี่ไม่เล่นแล้วนะคะเฮียบีมสุดหล่อออออออออออ
ถึงจะแอบหมั่นไส้มิน แต่ก็ต้องบอกว่าขอบใจนะที่ทำให้เฮียบีมหึง และน้องเน็ตน่ารักยังงี้ .//////.
ชอบประโยคที่เฮียบีมบอกรักจังเลย .. แถมน้องเน็ตก็มีเขินนนน
โอ้ยยย รักกันเร็วๆนะคะ >w<
คนเขียนสู้ๆ ค่าาาาา
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเคะแบบเน็ต ... โมเอ้ แต่ยังคงความเป็นเด็กผู้ชาย
แถมยังชัดเจน มีไรคุยก็ให้เคลียร์ ไม่งอนกลับที่เฮียหึงอีกต่างหาก
ส่วนเฮียบีมก็ชัดเจนกับเฮียแล้วว่าไม่ได้จีบเน็ตเป็นงานอดิเรก
คู่นี้เริ่มจะไปกันได้ดี แต่ แต่ แต่ ... ถ้าทรายแก้วกับบอมนี่สิ โผล่มาเมื่อไหร่นี่คงได้เตรียมลวกเส้นกันแน่
ปล.ชอบที่เน็ตกับเฮียบีมพูดมึงพูดกูกันด้วยอะค่ะ ทำให้ฉากงอนง้อไม่เลี่ยนเลย
-
สงสัยคู่นี้ ไม่นานคง...แล้วหล่ะมั้ง
T_T สงสารปันจัง ไม่อยากให้ปันคู่บูมเลย ทำไงดีเนี้ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3: o13
-
เฮียเริ่มออกอาการแล้วถ้าหึงก้อบอกน้องมันไปไม่ใช่ไปคิดเอง :angry2:
-
ให้มันชัดเจนไปเลยนะเฮีย เน็ตไม่ใช่ของเล่นฆ่าเวลานะ
ไม่งั้นจะเชียร์ให้มินไปซะเลย ไหน ๆ ปันมันก็จะไม่ลุยละ ฮึ่ย ชีช้ำว่ะ
-
:o8:แบบนี้เลย เฮียสารภาพรักไปแล้ว
-
โอ๊ยยย..เฮียหึง แล้วเน็ทง้อด้วย !
คู่นี้เขาเหมาะกันจัง ตอนเน็ทเงียบเฮียรุก ( ? )
พอเฮียเงียบ เน็ทถาม (อยากกรี๊ดดด) :z3:
-
โอโหห เป็นตอนที่อ่านแล้วโคตรตื่นเต้นเลย
ใจเต้นแทนเน็ตมากๆๆๆ >___<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักเนอะ น่ารักที่สุดอะ แอร๊ยย :o8:
หึงกัน งอนกัน ง้อกัน ตามประสาคนรักกัน ฮิ้ววว :impress2:
เฮียไม่ต้องรอนานแล้วแหละ ใจเน็ตมีแต่เฮียเต็มไปหมดแล้วตอนนี้ เพียงแต่เจ้าตัวเค้ายังไม่รู้ใจตัวเองน่ะ
รออีกนิดนะเฮีย อย่าเพิ่งท้อ ตอนหน้ามี NC ไหมอะ :laugh:
-
เฮีย! สรุปเฮียรักเน็ตเเล้วใช่มะ ไอ๊ยุ๊ะ :laugh:
เชียร์เฮียเต็มกำลัง ไม่ขอดราม่านะเออ
ชอบตอนเฮียเล่าเรื่องอ่ะ อ๊าย ยยยย :-[ :-[ :-[
-
คนอ่านก็อยากจะ กรี๊ด เหมือนกันค่าพี่บีม :-[
-
เราว่าบีมขาดมิติความลุ่มลึกของการที่จะเป็นพระเอก แน่นอนว่าการที่เป็นดารา หรือ ท่าทางการแสดงออกในบางครั้ง ถึงแม้จะเป็นตัวบ่งบอกถึงหน้าตาที่หล่อเหล่า และความมีเสน่ห์แพรวพราว แต่เราก็คิดว่ายังไม่มากพอที่จะอินไปกับตัวละครตัวนี้ เราคิดว่าบีมยังมีสิ่งที่เรียกว่าปม หรือที่เรียกว่าปัญหาอุปสรรคสำหรับตัวละครที่เป็นพล็อตในการดำเนินเรื่องไม่มากพอที่จะอินและเอาใจช่วย ปมอย่างเดียวที่มีก็แค่เรื่องอดีตคนรักเก่า ที่ดูเหมือนจะขาดกันไปแล้ว และถึงจะกลับมาหาอีกครั้ง ก็ยังมีบอมที่น่าจะเป็นตัวช่วยแก้ปัญหาได้ ส่วนเรื่องปัญหาด้านครอบครัวสำหรับเรื่องที่เป็นเกย์ก็น่าที่จะไม่มีปัญหาอะไร ถ้าดูจากกรณีของบูมที่พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
และที่สำคัญที่สุดคือเรื่องเน็ต เราไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับการกอดๆจูบๆคำพูดหวานๆ ที่บีมแสดงกับเน๊ตนัก กลับรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะบีมใช้สิ่งพวกนี้กับเน๊ตตั้งแต่ตอนที่รู้สึกสนใจและคิดจีบเล่นๆ(ที่เราคิดว่าแนวคิดไม่มีความเป็นลูกผู้ชายตั้งแต่เริ่มต้นเลย คะแนนติดลบเพราะเรื่องนี้มาก) เรื่อยมาจนถึงตอนปัจจุบันก็ใช้ท่าทางแบบเดิมกับเน๊ตไม่ค่อยเปลี่ยนแปลงมากนัก เลยรู้สึกว่าคำพูดหวานๆและการสัมผัสจากบีม มันเป็นแค่สิ่งที่ฉาบฉวย ไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่ เพราะบีมสามารถใช้มันได้สบายๆ กับคนที่แค่รู้สึกสนใจไม่ใช่กับคนที่ตัวเองรัก และจนมาถึงตอนปัจจุบันนอกจากความหึงหวง การแสดงความเป็นเจ้าของ ยังสัมผัสถึงสิ่งที่เรียกว่ารักทีบีมมีให้เน็ตนอกจากคำพูดไม่ได้เลย รู้สึกเหมือนมันยังล่องลอยจับต้องไม่ได้ยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าถ้าเน็ตจะชอบบีมก็ยังหาสาเหตุมารองรับไม่ได้เลยนอกจากความใกล้ชิดและความเคยชินที่อยู่ด้วยกันมากกว่า ( รู้สึกว่ามันเร็วไปเมื่อเทียบกับเวลาที่เน็ตชอบปันมาห้าปี )
ผิดกับปันที่ไรเตอร์บรรยายว่าไม่ใช่คนหล่อแต่ดูดีทุกมุม ที่เรารู้สึกถึงความมั่นคงและมีเสน่ห์มากกว่า ผู้ชายแบบนี้ให้ความรู้สึกว่ารักใครรักยาก แต่ถ้าคิดจะรักเมื่อไหร่ก็พร้อมจะรักจริงจัง และรู้สึกถึงความเป็นสุภาพบุรุษที่ปันปฏิบัติกับคนอื่นภายใต้ท่าทางเย็นชา ตั้งแต่คอยช่วยเรื่องบูมที่คิดว่ามากจริงๆสำหรับคนที่ไม่ใช่ครอบครัว แล้วก็เคารพในการติดสินใจของบูมคือไม่บอกเรื่องบูมกับครอบครัวตามที่บูมขอร้อง แล้วยิ่งที่ปันปฏิบัติกับเน๊ตเรายิ่งรู้สึกว่าโคตรเป็นสุภาพบุรุษและลูกผู้ชายเลยเมื่อเทียบกับเฮีย คือแม้จะรู้ว่าเน๊ตจะชอบตัวเองแต่เมื่อรู้ว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะรักใคร ก็ไม่เคยให้ความหวังหรือคิดจีบเล่นๆ เพื่อว่าเน๊ตจะได้ไม่เสียใจในตอนท้ายและยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ และถึงแม้จะหึงหวง(ก้าง)เน็ตบ้าง ก็ไม่แสดงออกหรือวีนใส่คนอื่นๆเหมือนเฮีย (ปันไม่ได้อาศัยการที่เน็ตชอบแล้วไปแสดงตัวเป็นเจ้าของกับเฮีย เหมือนจะให้โอกาสเน๊ตได้เลือกคนอื่นที่ดีกว่าเพราะตัวเองยังไม่พร้อมที่จะรักใคร...เราว่ามันเป็นความห่วงใยที่ดูลึกล้ำยิ่งกว่าความรักอีก ไม่เหมือนเฮียที่ยังไม่ทันเป็นแฟนก็แสดงความเป็นเจ้าของกับคนอื่นซะแล้ว) เหมือนหึงแล้วก็จัดการกับความหึงด้วยตัวเองมากว่า ดูแล้วเป็นผู้ใหญ่น่าพึ่งพาได้มากกว่า
และการที่แสดงออกกับเน๊ตแบบว่าถึงไม่ค่อยสัมผัสอะไรมาก แค่จับขาแล้วนั่งนิ่งๆ ก็รู้สึกถึงความรู้สึกและความห่วงใยที่สื่อออกมาเลย ว่านี่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามไม่ว่าจะใช่รักหรือไม่แต่มันก็หนักแน่น มั่นคง และไม่ดูเสแสร้ง แม้จะไม่มีกอด มีจูบ แต่แค่นี้ก็รู้สึกว่ามันกระแทกใจและก็ชวนใจเต้นแล้ว เพราะกับคนที่ไม่แสดงอาการอะไรพร่ำเพรื่อ แต่นานๆทีเมื่อแสดงออกมามันดูมีคุณค่ามากว่า(ผิดกับเฮียรู้สึกว่าเยอะเกิน และดูไม่จริงใจ เพราะมันค่อนข้างพร่ำเพรื่อแทบทุกฉากที่ออก)
และตัวละครตัวนี้มีปมให้น่าติดตามเยอะ ถ้าจะลุ้นให้เป็นพระเอก ไม่ว่าจะเป็นแนวคิดของเจ้าตัวที่ไม่อยากอ่อนแอเลยเลือกที่จะไม่มีรัก(มันก็น่าลุ้นว่าจะรักยังไง) หรือปัญหาด้านครอบครัว ถ้ารู้ว่าลูกเป็นเกย์จะเป็นยังไง แล้วเรื่องของบูมกับเฮียจะจัดการยังไงถ้าปันกับเน๊ตจะมาคบกัน และความรู้สึกของเน๊ตที่ชอบปันมานานมันจะหายง่ายๆขนาดนั้นเชียวหรือ (การที่เราจะมั่นคงกับการชอบใครสักคนได้ถึง 5 ปี นี่ไม่ธรรมดาเลยนะ บางคนยังคบกันไม่ถึงด้วยซ้ำ) แล้วเน๊ตจะแสดงออกกับปันยังไงต่อไป เหมือนที่เน๊ตเห็นบูม แล้วถามตัวเองว่า ถ้าตัวเองกล้าแบบนี้แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเน๊ตกับปันจะปันยังไง(ซึ่งเราก็อยากให้กล้ากว่านี้นะ ไม่ว่าเน๊ตจะได้คู่กับปันหรือเปล่าก็อยากให้เป็นคนเปิดโลกของปันให้รู้จักความรัก)
ส่วนบูมเรารู้สึกแปลกๆกับตัวละครนี้ น่ารักดีแต่ก็รู้สึกว่าร้ายและแรงอยู่ลึกๆ
รู้สึกว่าบูมน่าจะรู้ว่าเน๊ตชอบปันเพราะเน๊ตท่าทางซื่อๆปิดอะไรไม่ค่อยเก่ง และขนาดปันที่เป็นเจ้าพ่อแห่งการปิดอารมณ์บูมยังรู้เลยว่าแอบมองเน๊ตบ่อยๆ อีกทั้งเน๊ตยังเป็นพี่รหัสบูมที่น่าจะใกล้ชิดมากกว่าปันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ว่าเน๊ตชอบปัน(ขีดเส้นใต้หนักๆ) ตามนิสัยของบูมตามปกติ(บวกการที่ตัวเองเป็นเกย์)และข้อมูลที่รู้ว่าปันแอบมองเน๊ต ก็น่าจะเห็นโอกาสที่ความรักของพี่รหัสตัวเองจะมีโอกาสก็น่าจะสนับสนุนให้พี่รหัสตัวเองรุกมากกว่านี้บ้าง(ก่อนหน้าที่เฮียจีบก็ได้ ถ้าจะอ้างว่าไม่อยากตัดโอกาสพี่ชายตัวเอง เพราะบูมน่าจะรู้นานแล้ว เพราะเน๊ตก็แอบชอบมานานมาก) แต่ตัวเองกลับรุกปันซะเอง ทั้งจูบทั้งจีบทั้งยั่ว(รู้สึกว่าใต้ท่าทางใสซื่อบูมกลับแอบแทงข้างหลังเน๊ตซะงั้น) มิหนำซ้ำยังจับคู่เน๊ตกับเฮียอย่างออกนอกหน้าซะอีก(เหมือนยุให้คู่กันเพื่อตัวเองจะเสียบซะเอง) มิหนำซ้ำตอนหลังยังควงแขนปันและบอกว่าเป็นแฟนต่อหน้าเน๊ต(เหมือนต้องการทำให้เน็ตเห็นเลย ถึงเฮียจะจีบเน๊ตแต่บูมก็น่าจะรู้ว่าความรู้สึกชอบก็ไม่น่าจะหายไปง่ายๆ ชอบมาตั้งห้าปีเชียวนะ ) ตรงนี้รู้สึกว่ามันเกินไป ขนาดปันยังรู้ว่าเน๊ตอาจเจ็บปวดจนแสดงท่าทางกระอักกระอ่วน แล้วบูมที่สังเกตความรู้สึกคนเก่งจะไม่รู้เชียวหรือ ตอนนี้สงสารเน๊ตเลย
ปล.ว่าจะวิจารบอมต่อ แต่กลัวโดนแม่ยกครอบครัวนี้กระโดดถีบ ชะแวบบบไปก่อน :o12:
ปล.2 นี่เป็นเพียงความเห็นส่วนบุคคลเท่านั้น ไม่พอใจตรงไหนก็มองผ่านๆได้เจ้าค่ะ (แม่ยกน้องบูมยิ่งเยอะๆ เดี๋ยวข้าน้อยถูกยำๆๆๆ)
ปล.3 ขอโทษไรเตอร์ด้วยที่ยาวไปนิด(หรือไม่นิด)ปานประหนึ่งว่านิยาย ถ้าความเห็นนี้ทำให้ท่านไม่พอใจที่ใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
-
ตอนนี้ได้สิทธิ์หึง ตอนหน้าขอสิทธิ์อื่นนะเฮีย :impress2:
-
ตอนนี้น่ารัก :-[
เฮียบีมน่ารักที่สุดอ่ะ :กอด1:
-
น่ารักเต็มร้อย เอาไปเลยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกเปลี่ยนเมน
-
เฮียสุดยอดอ่ะ
-
เฮียยหึงแล้วอะ :o8: :o8:
ยอมแบบนี้ จะเป็นแฟนกันแล้ววช่ายป่ะ
น่ารักกกกกกกกกกกอะ :impress2:
-
:o8: :-[น่ารักที่สุด คู่นี้ เชียร์สุดใจขาดดิ้น....
เฮียบีมกะน้องเนต อยากให้โลกนี้มีแต่ความรักกกกกกกกกกกก :impress2:
-
น่ารักดีแหะ
-
น่ารักดีอ่ะ ชอบๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด สนุกมากกกก เฮียหึงน่ารักอ่าาาา
แต่ยังอยากอ่านความรู้สึกของปันที่มีต่อเน็ตจังงง ว่าจะรักเน็ตหรือป่าว
มาต่อเร็วๆนะค้าฟฟ
-
เราชอบอ่ะที่คนนึงที่เม้นท์ยาวๆอ่ะ เห็นด้วยค่อนข้างมาก เราพึ่งเข้ามาอ่านนะรวดเดียว4-5ตอนแรก ยังลุ้นเลยว่าปันเป็นพระเอกเหอะ
ชอบอ่ะ แต่โดยรวมสนุกนะคะ ชอบนะ จะตามอ่าน แต่เหมือนคนแต่งจะจับประเด็นหนุ่มเย็นชา กับหนุ่มกะล่อนให่มารักกันหรือเปล่า
ปันกับบูมไรเงี้ย.......... ส่วนเน็ตกับบีม จากที่ผ่านมา เหมือนทั้งคู่จะมีอะไรพิเศษให้กันแบบไม่รู้ตัว ไม่ตั้งใจ แต่อาจเพราะบีมมีทราย
เน็ตมีปัน เลยทำให้มองผ่านกันไป พอวันนึงบีมไม่มีใครเลยมามองเน็ตแบบเต็มตาเต็มใจ เราคิดว่านิสัยกะลิ้มกะเหลี่ยยเรี่ยราดที่บีมทำกับเน็ต อาจเป็นเพราะชอบไปแล้ว รักไปแล้วเลยเป็นตัวเองเต็มที่แบบไม่ต้องเก๊กเป็นพี่ใหญ่อีกแล้วก็ได้ บีบอาจจะคิดว่าถ้าไม่รุกก็คงไม่รู้ ยิ่งรู้ว่าเน็ตชอบคนอื่นบีมเลยยิ่งรุกหยอดนิดหยอกหน่อย
ส่วนเรื่องปัน เราว่าเน็ตชอบบีม แต่ยังรักปัน คือรู้สึกหวั่นไหวไปกับบีม แต่เราว่าคนแต่งคงไม่ทิ้งประเด็นปัน จากที่เห็นตอนในผับที่ปับมารับบูม เน็ตก็ยังเจ็บลึกๆอยู่นะ แค่จะแสดงออกแแบไหนแค่นั้นเอง :z2:
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยยย!!!!!! เพิ่งได้มาอ่าน ><!!!! น่ารักสวดๆ
เชียร์เฮียอยู่นะ... ส่วนปันก็อยากให้คู่กับหมวยเล็ก..
เพราะดูยังไงๆ ก็เหมือนหมวยเล็กชอบนายปัน >< :-[
-
น่ารักโฮกอ่า
ไม่ได้เหวี่ยงกันแบบไม่มีเหตุผล
แต่ก็ไม่ได้เงียบใส่กันเกินอย่างระหว่างปันกะเน็ต
แล้วก็ง้อกันอย่างน่าร้ากกกก
แต่รอบนี้หนูเน็ตเปลืองตัวไปไหมนะ
อาเฮียจะได้กำไรเกินไปแล้วววววววว
-
:-[ :-[ :-[
-
เราว่าที่เน็ตกับปันอยู่ด้วยกันแล้วดูเงียบๆ มันเงียบแบบลึ้งซึ้งดีออก :sad11:
เหมือนในเรื่องลำนำวิหคสวรรค์ ที่หรงเถียนเอาชนะใจเม่ยจีที่เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแผ่นดินด้วยการนั่งมองเงียบๆโดยไม่พูดอะไรเป็นชั่วโมง ที่เฟิ่งหมิงเรียกปนแดกดันว่า
"ความเงียบย่อมมีชัยเหนือเสียง"
เน็ตไม่เคยเงียบกับใครพอมาเงียบกับปันมันก็แสดงๆให้เห็นชัดๆเลยว่า เพราะเป็นคนพิเศษการแสดงออกกับคนคนนั้นก็เลยพิเศษตามไปด้วย
คิดถึงปัน รีบมาทำคะแนนกับเน็ตเร้ว รึว่าคิดค่าตัวแพงไรเตอร์เลยไม่ค่อยเอาออก มามะมาทางนี้ มาหาเน็ตเร้ว:mc4:
-
อ่านนิยายเสร็จ อ่านคอมเม้นท์ตาม
รู้สึกว่าคนอ่านจะเชียร์ปัน หรือคนเขียนจะเปลี่ยนพระเอก
ก็มีส่วนจริงที่ปันมีมิติของคนเป็นตัวเอก
แต่ให้บีมเป็นพระเอกก็ไม่เสียหาย คนอ่านส่วนใหญ่ชอบพระเอกรุกๆ
รุกในที่นี้หมายถึง เป็นคนเดินเรื่อง แอคทีฟ แสดงออกในการพยายามเอาชนะใจนายเอก
ถ้ามาแนวพระเอกเฉยๆ ชาๆ ตัวนายเอกมันก็ต้องตรงข้ามสิ ไม่งั้นเรื่องนี้มันก็พากันเรื่อยๆ มาเรียงๆ
อย่างคู่ปันกับบูม นี่ก็เป็นคู่ตรงข้ามดีจริง ปันเฉย แต่น้องบูมแสดงออก
คู่นี้ก็ไม่ใช่คู่รองเลย เรียกว่าเกือบจะเด่นกว่าบีมเน็ต
-
เฮียน่ารักอ่ะ เน็ตก็ปากแข็งเกิน แล้วเมื่อไรเน็ตจะรู้ว่าไม่ได้รักปันแล้วนะ
เชียปันกับบูมนะ เมื่อไรบูมจะขว้ามาครองได้นะ
-
ปล้ามมมมมมมมมมม~~~
เน็ตน่ารักอ่ะ คือเอ๋อๆ คงไม่ค่อยจะรู้อะไรจริงๆ นั่นแหละ
แต่ว่าไม่ใช่ว่าจะไม่สังเกตคนรอบข้างหรอกนะ
ชอบตอนที่เฮียพูดถึงเน็ตนะ
ให้รายละเอียดได้เยอะขนาดนี้ ถ้าเน็ตมาได้ยินคงตัวลอยอ่ะ
-
เน็ตน่ารักอ่ะ นึกภาพตามแล้วอยากจะเขิน ๕๕๕๕
ตอนนี้เฮียหึงแล้ว เฮียพูดแล้วว่ารัก
แล้วเน็ตล่ะ เฮ้อออออออ
จริงๆก็อยากให้เป็นปันเน็ตเหมือนกันนะเนี่ย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจที่เฮียหึงเน็ตอ่ะ
แต่ไม่รู้ว่าจะมี something กับปันบ้างเปล่าน้อ
อยากให้มีจัง อิอิอิอิ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
รอจ้ารอ :call:
-
อ่านยาวรวดเดียวจนตามมาทัน^^
โอ้ววว... เขียนได้สนุกมากๆเลย
หลงรักเน็ตอ่ะ ชอบอ่านเวลาเน็ตเป็นคนเล่าเรื่อง
คนอาไร้น่ารักตั้งแต่ความคิด ไปจนถึงนิสัย หน้าตา และการกระทำ
แต่ แปลกนะที่เราเป็นอีกหนึ่งคนที่รู้สึกเฉยๆกับเฮีย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
สำหรับเรา ตอนเฮียบอกรักเน็ต ยังไม่กร๊าวใจเท่า ตอนปันถามเน็ตว่ากลับด้วยกันมั้ยเพราะห่วงความรู้สึกเน็ตเลย
แปลกเนอะ....ทั้งๆที่มันคือวิธีการหึงและจัดการกับการหึงของแต่ละคน
มีตอนนึงที่คนแต่งถามว่าจะยกหมวยเล็กให้ปันได้มั้ย ตอนนั้นความรู้สึกเราคือ อยากถีบเท้าแล้วดิ้นๆตะโกนบอกว่ายังไม่เอาแบบนี้ตอนนี้ได้มั้ยT^T
ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมรู้สึกอย่างนั้น
ทั้งๆที่เราเองก็สงสารหมวยเล็กที่โดนเอกทำร้าย หมั่นไส้ปันที่หวงก้าง รักนายเอกเหมือนเดิม และกำลังประเมินพระเอกอยู่
สุดท้ายเราก็มาได้คำตอบจากคอมเม้นท์ของคุณlady red กระทู้ที่523 ให้อารมณ์ประมาณว่านี่แหละความรู้สึกของช้านนน
แต่ไม่เข้าใจและไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้
เราโอนะที่จะให้เฮียคู่เน็ต ปันคู่บูม แต่!!!!!อยู่ๆจะให้ทำเป็นมองไม่เห็นT^Tความรู้สึกพิเศษที่คนละเอียดอ่อนสองคนมีให้กันตลอด5ปี มันยากเกินไป
.
.
ความรู้สึกตอนนี้ของเรา เหมือนเฮียกับบูมเป็นคู่พี่น้องที่อยู่ๆก็เข้ามา แทรกกลางระหว่างคู่เพื่อนรัก รักเพื่อนเลย
แต่แอ๊ะ!!!!.....มันก็ดันมาตรงกับชื่อเรื่องเลยนี่หว่า 55 สรุปสุดท้ายคือ อินมากๆ สนุกมากๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ^___^
-
เพื่อนลากมาอ่านค่ะ ซึ่งอยากด่ามันมาก
เพราะ............ติดหนึบจนไม่ได้ทำอะไร :sad4:
โบกธงเชียร์ปันด้วยคน แต่ ไม่เอาบูม
ขอคู่ PUN X NET เถอะ
ส่วนเฮียก็ให้คู่กับมินไง ไหนๆบอมก็จับคู่ให้แล้ว
-
อ่านหกตอนรวด คิดถึงบีมเน็ต และปันบูม ใจจะขาด
:n1: และแล้วเฮียก็หึง แต่ปฏิกิริยาของเน็ตก็น่ารักไม่แพ้กัน :-[
ยิ่งตอนห่างก็เน็ตก็คิดถึงชัดๆเลย ยิ่งเห็นเฮียหึงยิ่งทำตัวน่ารักอีกนะ
อ๋อๆ และในที่สุดบูมก็หลุดพ้นจากไอ้คนนั้น(ใครนะลืม 555+)ซะที
เชียร์บูมเน้อ :mc4:
กอด คนเขียนให้หายคิดถึง วู้ๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบตอนนี้ อร๊ายยยยยยยยยยยย
เข้าใจอารมณ์เฮียตอนนี้มากกกอ่ะ
น่ารัก .. :m3: :m3:
-
โบกธงเชียร์เฮียสุดตัววววว เฮียน่ารักมาก เป็นสุภาพบุรุษที่สุด...
อีตาพระเอกมินนี่ไม่ไหวนะ ปากเสียโคตร น้องเน็ตเค้าไม่ชอบเธอหรอกย่ะ
เห็นน้องคุยด้วยได้ แต่น้องใช่จะง่าย ดูเฮียดิ ตามจีบตั้งนานยังไม่ได้แอ้มเหอะ...
น้องเน็ตก็น่ารักนะ รู้ว่าเฮียโกรธ เลยต้องไปนอนบ้านด้วย บางทีคุณเฮียก็เก็บความรู้สึกเยอะ
คนอยู่ด้วยเลยคิดมากนิด ๆ บทจะอ้อนนี่เน็ตเอาอยู่อ่ะ..คุณค่าที่เฮียคู่ควร เชียร์ธงโบกเชียร์สุดตัวค่าาา
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
ชอบอ่าาาาาาาาาาาา สนุกดีค้ะ แต่รุ้สึกว่า เราจะแอบเชียร์ ปันเน็ต แฮะ -..- แอบหมั่นไสู้บูม !! อ๊ากกกก ไมุ่้ทำไม ชอบปันอ่าาาาาา ชอบคนขรึมๆ ตอนปันแอบหวงเน็ตแทบคลั่งเรยยย :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆ น๊าาา
-
รอออออออ :call:
แอบรู้สึกเหมือนความเห็นข้างบนแฮะ หมั่นไส้บูมเหมือนกัน ไม่ค่อยรู้สึกถึงความน่ารักน่าสงสารเลย เพราะส่วนใหญ่ก็ทำตัวเองทั้งนั้น อีกอย่างถ้าบอกครอบครัวแต่แรกก็จบแล้ว มิหนำซ้ำระหว่างที่ตัวเองมีปัญหายังมีแก่ใจมารุกปันอีก
โดยเฉพาะตอนเกือบๆล่าสุดที่แสดงท่าทางสนิทสนม บอกว่าชอบปัน แกล้งทำเป็นแฟนต่อหน้าเน็ต อยากดิ้นปัดๆลงไปนอนกองกับพื้น นี่หนูทำกับเน็ตแบบนี้ได้ไงฟะ ดูหน้าพี่รหัสตัวเองบ้างเซ่
อยากให้เฮียกับบูมเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาระหว่างปันกับเน็ต ให้รู้ใจตัวเองบ้าง เพราะลึกซึ้งกันมาตั้งห้าปี น่าจะมีอะไรที่ไม่ธรรมดาระหว่างกันเยอะนะ
-
น่ารักทั้งคู่เลยยยยย
-
อยากรู้ต่อแล้วว่าเฮียจะทำไงต่อ รีบมาต่อนะคับ รออ่านอยู่ :กอด1: :กอด1:
-
Friend's brother Brother's friend 16, เพราะอะไร?
[NET's talk]
นี่กูเป็นบ้าไปแล้วหรือไงวะ?
คือผมไม่อยากจะหาคำตอบให้เหตุผลของตัวเองเลยว่าทำไมถึงได้ทำอะไรน่าอายๆแบบนั้นลงไป เหมือนเป็นลูกแมวสมองกลวงโอนอ่อนตามคำพูดไอ้เฮียบ้าไปเสียทุกอย่าง ตั้งแต่การกระทำ คำพูด กระทั่งเสียงของหัวใจ
บอกตรงๆบางทีผมก็ควบคุมไม่ได้เหมือนเสียความเป็นตัวของตัวเองไป เหมือนมีใครอีกคนมาสิงอยู่ทำให้ผมกลายเป็นคนพิลึกพิลั่นไม่ค่อยเต็มเต็งเท่าไหร่
มีที่ไหน ใจสั่นกับคำบอกรักจากผู้ชาย
แล้วยังยอมให้อีกฝ่ายบุกรุกความเป็นส่วนตัวให้มาหึงหวงได้เสียอีก..
แม่ครับ ลูกชายแม่ถูกล้างสมองไปแล้วล่ะ
แค่ไม่อยากให้โกรธ แค่นั้นเอง
ผมมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายเพื่อนบนเตียงเดียวกันอยู่นาน ตาคม คิ้วเข้ม จมูกสัน ผิวขาวเนียนที่มันทาครีมบำรุงนักหนาเหมือนสาวแรกแย้ม มันดูดีที่สุดสิให้ตาย ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากหน้าตาดีให้ได้สักครึ่งหนึ่งของมันบ้าง ขนตานี่เป็นแพหนา ไม่รู้ฝันดีอยู่หรือเปล่ามุมปากมันถึงได้ยิ้มอยู่หน่อยๆ ผมมองไล่ลงมายังปลายคางมนที่ทำให้หน้าเฮียดูเป็นรูปไข่ ไล่ลงมายังคอ ลูกกระเดือกใหญ่ฉิบหายนี่มึงแอบไปกินแอปเปิลของอดัมมารึเปล่าถึงได้ติดคอซะเด่นหราขนาดนี้ แผ่นอกก็เหมือนกัน เฮียมันทำงานหนักนะ จากที่ผมเห็นเมื่อวาน วิ่งโน่นวิ่งนี่เหมือนทำหน้าที่ทุกอย่าง เพราะแบบนั้นมันเลยดูแข็งแรงโดยไม่ต้องออกกำลังกายเลยล่ะมั้ง
ผมวางมือแปะไปบนอก นมมันใหญ่อะ เหมือนพวกเล่นฟิตเนสเลย ดีนะที่แข็งปั๋ง เพราะถ้านุ่มนิ่มผมว่ามันคงต้องหาเสื้อในคัพบีมาใส่กันเด้งดึ๋งเหมือนสาวๆแล้วแหละ ไหนจะหน้าท้องที่มีซิกแพคกระชากใจอีก ผมเผลอเอามือที่แตะๆนมเฮียมาวางบนหน้าท้องของตัวเอง ตอนเดินมันก็ไม่รู้สึกว่ามีพุงเท่าไหร่หรอก แต่ให้นั่งหรือนอนตะแคงนี่ไหลแผละมากองรวมกันจนผมต้องส่ายหน้า โลกแม่งลำเอียงเกินไปแล้ว
ผมถอนหายใจเซ็งกับหุ่นและหน้าตัวเองสุดๆ ที่จริงวันนี้ผมมีเรียนช่วงบ่ายเลยนอนอืดได้สบายใจ แต่เฮียน่ะผมไม่รู้หรอกว่ามันจะต้องออกไปทำงานตอนไหน จะให้ผมปลุกเหรอ? เฮอะ ถึงผมจะหล่อแต่ใจไม่ได้ดีเหมือนหน้าตานะครับ เสือกไม่ตั้งนาฬิกาปลุกเองงั้นนอนเป็นอาหารตาให้กูต่อไปเถิดปารมี ผมเงยหน้าขึ้นมองมันอีกครั้ง ใช้นิ้วเกลี่ยๆดูที่ริมฝีปากได้รูปสวย เมื่อคืนพอบอกรักเสร็จมันก็กอดผมไว้แน่น แหม ไอ้เราก็นึกว่าจะมีบทจูบให้ใจละลายซักหน่อย ที่ไหนได้แม่งดันกอดเอาไว้จนผมผล็อยหลับคาอก รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมันอุ้มมาวางบนเตียงแล้วจูบหน้าผากผมเบาๆนั่นแหละครับ
น่ารักดีนะ.. ผมว่า
ถ้าอย่างนั้น เช้านี้ผมจะให้รางวัลที่เมื่อคืนไม่ใจร้อนทำอะไรผมด้วยมอร์นิ่งคิสแล้วกัน
“......”
ผมแค่ใช้ปากชนปากเท่านั้น จะให้ดีฟคิสทั้งๆที่ฟันไม่ได้แปรงเหรอ ผมยังไม่ได้ลึกซึ้งขนาดยอมกินน้ำลายเน่าของมันได้ดังนั้นให้แค่นี้ก็บุญโขแล้ว ไอ้ตัวโตพอรู้สึกถึงสัมผัสหยุ่นๆที่ปาก มันก็ทำตัวเป็นเจ้าหญิงนิทราปรือตาเปิดมองผมงงๆก่อนคลี่ยิ้มรับอรุณที่สายตะวันโด่งจนแดดจะเผาตูดอยู่รอมร่อ
“อรุณสวัสดิ์...”
“สายแล้ว”
ผมตอบมัน เฮียเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ปลายตีน แต่ก็ยังไม่ลุกจากเตียง ออกแรงม้วนแขนที่ถูกนอนทับอยู่ให้ผมกลิ้งเข้าหาอกอุ่นๆ จูบซ้ำลงบนหน้าผากกว้างเบาๆเหมือนอยากจะให้เวลาหยุดอยู่แค่นี้ ถ้าเป็นปกติผมคงโวยวายแล้วว่าสิวจะขึ้นหรือทำอะไรสักอย่างไม่ให้บรรยากาศมันดูม่วงอมชมพูแปลกๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าปล่อยให้หายใจรดกันในอ้อมกอดแบบนี้มันก็อบอุ่นดีเหมือนกัน
ผมนอนฟังเสียงหัวใจเฮียเต้น ถึงแรงแต่ก็ยังเบากว่าตอนที่มันบอกรัก ผมไม่รู้ว่าหลังจากคำนั้นควรจะพูดอะไรกับมัน ผมควรบอกอะไรตอบกลับไปหรือเปล่าแต่ตอนนั้นหูมันอื้อๆ ตาลายๆ ทั้งวูบวาบและอบอุ่นในใจตอนที่ได้ยินจนไม่รู้ว่าสมองกำลังประมวลอะไรอยู่ ผมไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรตอนนั้นรู้แค่ว่า มีความสุข
ถึงจะทิ้งระยะเวลาข้ามคืนแล้วแค่ได้นึกถึง ผมก็ยังรู้สึกหายใจติดขัดแปลกๆ
"เฮีย ไม่ไปทำงานเหรอ?"
ไม่ไหวแล้ว ให้อยู่กับมันแบบนี้่ต้องเป็นบ้าแน่ๆ มึงช่วยลุกจากเตียง เอาหน้าห่างไปจากเรติน่ากูทีเหอะ คือพอคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาแล้วหัวใจจะวาย ผ่านมา21ฝน เกิดเป็นคนมา21ปียังไม่เคยถูกบอกรักซึ่งๆหน้าแบบนี้ ยิ่งไอ้คนบอกเป็นตัวผู้มีปิกาจู้เหมือนกันนี่ยิ่งเหนือความคาดหมาย โอเค้ ผมชอบไอ้ปันและไอ้ปันเป็นผู้ชายก็จริง แต่เชื่อเถอะว่าความชอบของผมที่มีให้ปันนภผมไม่เคยเอาเก็บมาหวังหรอกนะว่าวันนึงมันจะชายหางตามาแลไอ้เพื่อนตัวแกร็นคนนี้บ้าง ดังนั้นไอ้เฮียที่ผมเคยมองมันเป็นพี่ชายเพื่อนนี่ยิ่งพลิกโผเข้าไปใหญ่ จะให้ผมทำหน้าระรื่นหน้าชื่นตาบานแล้วบอกว่า ก็ช่วยไม่ได้ว่ะเฮีย กูมันหล่อบาดใจ ขอโทษละกันที่ทำให้เฮียตกหลุมรักเข้าอย่างจัง มันก็ไม่ใช่ปะวะ อย่างแรกคือกูเขิน ไม่ได้ชิลอย่างประโยคว่า อีกอย่างคือกูไม่หล่อ!! เอ๊อออ ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะแต่หน้าอย่างเฮียจะหาหล่อ สวย รวย เอ็กซ์กว่าผมได้ตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่
"เดี๋ยวเข้าไปตอนบ่ายก็ได้ หิวหรือยัง"
ห๊ะ? อะไรตอนบ่าย อ้อ ผมถามมันทิ้งไว้นี่หว่า มัวแต่เพ้อเจ้อลืมฟังคำตอบมันไปเลย ผมพยักหน้าถี่ๆ ที่จริงหิวอะประเด็นรอง หลักๆคือช่วยอยู่ห่างจากกูสักหน่อยเถอะ จะเป็นลมแล้วว่ะ
"ไปอาบน้ำดิ เฮียอาบนานแต่งตัวนานจะตายชัก"
"มึงอาบไวเองมาบอกคนอื่นอาบนาน ถามจริงเหอะถูสบู่สะอาดป่าว"
"สะอาดใสขี้ไคลเกลี้ยง ดูเลยดู"
ผมถกเสื้อยืดตัวโคร่งให้มันดูพุง เฮียนิ่งไป หึ คิดว่าจะเอาอะไรมาด่ากูอีกล่ะ หลักฐานก็คาตาว่าพุงกูขาวเกลี้ยงไม่มี๊ไม่มีคราบสกปรกให้เห็น วะฮ่าฮ่าฮ่า สักพักเฮียก็ยอมแพ้ ลุกขึ้นพรวดพราดไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูดังปึ้ง!
ห๊ะ?? เป็นบ้าอะไรวะ?? ช่างแม่ง เอาหน้าไปไกลๆกูล่ะดีแล้ว ร้อนๆหนาวๆพิกลตอนตกอยู่ในสายตา ผมนอนแผ่อยู่บนเตียงต่ออีกพักนึงแล้วลุกไปรื้อเสื้อผ้าในตู้เฮียมาใส่ จะให้สวมตัวเมื่อวานก็ไม่ไหว ตอนไปนั่งรอมันที่กองถ่ายร้อนเหงื่อซกยังกะคนถูกน้ำราด จะหยิบไปตากกระผมเองยังรังเกียจเลยครับ เห็นเสื้อสีดำขนาดเล็กที่สุดในตู้ผมก็หยิบออกมาโยนกองบนเตียง อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางกับชั้นในผู้หญิงที่ถูกพับกองไว้ในซอกตู้อีกครั้ง ถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นชุดนอนวาบหวิวของพี่ทรายที่ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่ยังคบกัน ผมเห็นตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับแค่ไม่อยากทักเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ เจ้ก็สวยเซ็กส์เอ็กซ์แตกขนาดนั้น จะมีอะไรต่ออะไรลึกซึ้งกับเฮียก็ไม่แปลก แต่มันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่ดี เฮียคิดกับผมถึงขั้นนั้นหรือเปล่าวะ? แล้วถ้าคิดผมจะเอาอะไรไปสู้เจ้ได้วะ ส่วนเว้าส่วนโค้งดึงดูดใจอะไรนั่นก็ไม่มี ดูจากนิสัยมือไวใจเร็ว เอะอะฉวยโอกาสโน่นนี่ตลอดคงผ่านเรื่องนั้นมาโชกโชนผิดกับผมที่ไม่เคยแม้แต่จะจินตนาการถึงตัวเองกับผู้ชายด้วยกันตอนปลดปล่อย พูดถึงตรงนี้ก็เริ่มอายตัวเองนิดๆแล้วว่ะ ทำไมกูช่างเป็นเวอร์จิ้นแมนแสนรันทดได้ถึงเพียงนี้ ฮมื่อออออ ~ ( ;______; )
ผมยืนเบะปากให้ความน่าสมเพชของชีวิตวัยรุ่นชายตัวเองอยู่พักใหญ่ อยากจะส่งเรื่องราวไปออกรายการวงเวียนชีวิตก็คิดว่ามันจะมากไป สุดท้ายเลยได้แต่ถอนหายใจรอเฮียมันอาบน้ำด้วยการเดินไปดูการ์ตูนเน็ตเวิร์คจากจอLDCในห้องนั่งเล่นพลางๆ
นั่นสิ ผมแม่งก็มีชีวิตน่าทุเรศทุรังแบบนี้ เฮียแม่งรักลงได้ยังไง
เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้น ผมหันไปมองผู้ชายที่มีรูปร่างหน้าตาสมบูรณ์แบบตั้งแต่หัวจรดเท้าฉากหลังเป็นห้องน้ำที่ยังมีไออุ่นๆของน้ำร้อนที่เฮียมันใช้อาบลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศเหือนดรายไอซ์ก็มิปาน แต่ไอ้ผู้ชายที่โผล่ออกมาจากกลุ่มควันกลับพูดกับผมด้วยประโยคน่าขัดใจไม่เหมือนเป็นเทวดาสาธุใจดีๆให้น้องเน็ตเลยสักนิด
“ไปอาบต่อได้แล้ว อย่ามัวแต่ดูการ์ตูน”
ไอ้สัตว์! กูเพิ่งมานั่งจุ้มปุ๊กได้ไม่ถึง5นาทีเลยนะ!!
ร้านอาหารตามสั่งใกล้มหาวิทยาลัยเจ้าอร่อยในเวลานี้ยังมีผู้คนคลาคล่ำ ผมกับเฮียได้โต๊ะว่างหน้าร้านสองที่นั่งใกล้พัดลม กระเพราเต้าหู้หมูสับไข่ดาวเป็นรายการโปรดของผมและวันนี้ก็ยังสั่งเหมือนเดิมขณะที่เฮียสั่งสุกี้หมูพิเศษ ที่ไม่รู้ว่าจะได้พิเศษน้ำหรือพิเศษวุ้นเส้นกันแน่ อย่างนี้แหละครับช่วงเศรษฐกิจตกต่ำ กระนั้นก็ยังมีลูกค้าไม่ขาดสาย ซึ่งส่วนใหญ่ในร้านจะเป็นนิสิตที่หอพักใกล้ ม. นานๆทีจะมีพวกเบื่อโรงอาหารมหาวิทยาลัยออกมากินบ้าง
ผมนั่งมองโต๊ะไม้สลับเหลือบตามองผู้ชายที่นั่งท้าวคางเหม่อออกไปด้านนอกเป็นระยะ คำถามที่ตั้งเองอย่างไร้เหตุผลยังวนเวียนอยู่ไม่หายไปไหนตั้งแต่เช้า
“นี่เฮีย..”
ในที่สุดผมก็เรียก อีกฝ่ายหันหน้ากลับมายังผู้ร่วมโต๊ะอีกคนแล้วเลิ่กคิ้วสูง มันหล่อจริงๆสิให้ตาย ผมว่าผมเป็นเกย์จริงๆแล้วล่ะถึงได้ใจสั่นกับมันได้แบบนี้
“เมื่อวานน่ะ ทำไมเฮีย..เอ่อ... ทำไมถึงบอกว่ารักผมอะ”
“ก็บอก ตามที่รู้สึก”
“นั่นแหละ แต่ผมเนี่ยนะ ไม่รู้ว่ะ เฮียรักผมตอนไหน?”
อดีตนายแบบคลี่ยิ้ม แล้วตอบหน้าตาเฉยว่า “ไม่รู้สิ ไม่ได้สังเกตตัวเองเหมือนกัน”
มันเงียบไปพักหนึ่งแล้วถามกลับ “ทำไมเหรอ?”
“ก็.. ก็ไม่ทำไม ผมแค่สงสัยว่าทำไมถึงรัก มารักตอนไหน ดูดิ ผมกับเจ้ทรายแก้วคนละขั้วกันเลยนะ”
ว่าแล้วก็ยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมา เปิดหน้าดาราที่มีข่าวซุบซิบของนางแบบสาวขึ้นเทียบกับหน้าตัวเอง เจ้ทรายในข่าวสวมบิกินี่สีฟ้าสดใสใบหน้ายิ้มแย้ม ปากสีแดงจัด ขนตาติดเป็นแพหนาสมกับเป็นอันดับหนึ่งของหนังสือปลุกใจเสือป่า เฮียยกมือขึ้นขยี้ผมที่เซ็ตเป็นชั่วโมงๆของผมแล้วส่ายหน้า
“จะให้พูดยังไงล่ะ มึงเป็นคนที่น่าสนใจนะ บอกตรงๆตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะจริงจังนักหรอก”
“อ้าว? หมาว่ะ” นี่มึงกะฟันกูแล้วทิ้งหรอกเหรอ? ไอ้สันดาน!!
“เฮ้ย นั่นมันตอนแรก รู้ตัวอีกทีในหัวกูก็มีแต่มึง จะทำอะไรก็นึกถึง อย่างตอนไปเชียงใหม่นะกูยังคิดเลยว่าถ้าพามึงมาด้วยก็คงดี จะพาไปดูหมีแพนด้า”
“อันนั้นกูดูถ่ายทอดเอาก็ได้นะ”
“อย่าขัดดิ แล้วเนี่ย พอเห็นไอ้มินมันยุ่มย่ามกับมึงกูก็ไม่ค่อยชอบใจ เหมือนกับว่าอยากให้มึงมีแค่กู ฟังดูโลกแคบนะ แต่เวลารักใครสักคนร้อยทั้งร้อยมันแทบจะอยากกลืนกินคนรักไปทั้งตัวไม่อยากให้ใครตอมแบบนี้หรอก”
“เหี้ย กูไม่ใช่ขี้..”
“กูเปรียบเปรย”
เฮียว่า ผมท้าวแขนกับโต๊ะไม้บ้าง ตอนไอ้หล่อพูดมันไม่ได้มองหน้าผมแต่สายตาเลื่อนออกไปนอกถนนใหญ่ ปากยิ้มๆเหมือนคนอิ่มเอมไปด้วยความสุขขณะที่หูแดงปลั่ง กูอุตส่าห์ช่วยขัดอารมณ์หวานน้ำตาลขึ้นให้ตั้งหลายทีมันยังเขินจนได้ แต่แค่พักเดียว คนถูกจ้องก็รู้สึกตัว มันเหลือบตามองให้ผมหลบสายตาแทบไม่ทันแทน
“แล้วมึงล่ะ?”
“หืม? กู?? ผม?? อะไร?”
“คิดยังไงกับกู”
ผมอ้าปากพะงาบๆเหมือนคนติดอ่าง ไม่ได้เตรียมใจมาพูดอะไร เอาละเว้ยไอ้เน็ต เมื่อกี้มึงไถเฮียซะโหด แล้วตอนนี้มึงจะแถยังไงถ้าโดนสายตาเจ้าเล่ห์คาดคั้นเสียอย่างนั้น ผมนั่งหลุกหลิกไม่ติดที่พอดีกับข้าวราดกระเพราเต้าหู้หมูสับมาเสิร์พข้างหน้า โอ้วว นี่มันเมนูเพื่อมนุษยชาติ ช่วยผมให้หลุดพ้นจากวิกฤติโดยแท้ ผมล่ะอยากจะกราบป้าอ้วนที่อกงามๆสักสามที
“กินเถอะๆ”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะ “หึหึ” แต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง ก้มหน้าก้มตายัดกระเพราเต้าหูเข้าปากจนสำลัก แค่กแค่ก เฮียเทน้ำเปล่าให้แล้วยื่นมาให้ผมยิ้มๆ
“ค่อยๆก็ได้ กูไม่รีบ...”
หมายถึงอะไร?
หมายถึงเรื่องกิน??
หรือว่า คำตอบที่ถามว่าผมคิดยังไงกันแน่
ตาเฮียบีมมีประกายวาววับ มันยิ้มและมองมาที่ผมพราว ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากขณะที่รับแก้วน้ำมาจากเฮีย กูพลาดขนาดหนักครับที่เงยหน้าไปสบตามันตอนนี้ ควันสุกี้ลอยฉุยมาแล้ว ผมอยากจะให้หนากว่านี้เหลือเกินเพื่อที่พอจะบังหน้าร้อนผ่าวของตัวเองไม่ให้อีกฝ่ายเห็นได้ว่ามันกำลังเห่อแดง
“ขะ...ขอบคุณ..”
ผมตอบเฮียแค่นั้น แล้วก้มลงกินข้าวต่อ
คิดยังไงน่ะเหรอ?
ผมก็ไม่เคยถามตัวเองเหมือนกัน วันที่เฮียบอกว่าจะจีบผมยังรู้สึกแปลกๆ แต่ด้วยความที่คิดว่ามันคงเล่นไปได้ไม่นานก็เลิกเลยไม่ได้ห้ามหรือตีตัวออกห่าง เฮียมีแฟนเด็ดขนาดไหนใครๆเขาก็รู้วันนึงจะมาสนใจผมมันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่พอเวลาผ่านมาเดือนกว่า ผมได้เห็นหน้ามันทุกวัน ถูกเอาใจแบบที่ไม่เคย ถามว่าไอ้เน็ตหัวส้มจะหวั่นไหวไปกับคารมมันไหม บอกได้เลยว่าไม่
การกระทำที่เหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ไม่ได้ทำให้ผมตื่นเต้นตลอดเวลา แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าเวลาที่ถูกออร่าสีชมพูบานเย็นของเฮียบีมเข้ากระแทก ผมเองก็ใจสั่น...
เพราะว่ามันเป็นความเคยชินไปเสียแล้วที่จะมีเฮียอยู่ในทุกการดำเนินชีวิต
หรือบางทีอาจเป็นเพราะผมเองก็จะเหงา
หรือไม่ก็เพราะผมตื่นเต้นตามประสาคนไม่เคยให้ใครจีบใกล้ชิดแบบนี้
ผมไม่อยากหาข้ออ้างหรือเหตุผลหรอก รู้แค่ว่าอยากให้มีเฮียอยู่ด้วยกันแบบนี้เรื่อยๆ คุยกันดีๆไม่ทะเลาะ ไม่เกี่ยงงอนกันก็พอแล้ว
ความรู้สึกนั้นมันเรียกว่าอะไรนะ???
ช่างมันเถอะ
ผมกวาดข้าวในจานกินเป็นคำสุดท้าย เขี่ยพริกกับใบกระเพราไว้ที่ขอบจานแล้วดื่มน้ำตาม เงยหน้ามองคนที่ก้มหน้ากินสุกี้ของตัวเอง นี่ผมมองมันบ่อยไปหรือเปล่า? แต่ก็นะ มันน่ามองจริงๆนั่นแหละ ถ้าได้สังเกตไปรอบๆตัวบ้างก็จะรู้ว่าหลายๆคนก็มองเฮียอยู่ เออ ห่า มองกันเข้าไป ผมชักจะเกลียดหน้าหล่อๆของมันแล้วว่ะ แม่งมองข้ามหัวกูกันไปหมดเลยหรือไง
ผมพยายามนั่งเต๊ะหล่อบ้างเผื่อสาวๆจะเหลียวมอง แต่พอเฮียเงยหน้าขึ้นมาเห็นมันก็ขำพรืดออกมาเสียมารยาท
“ปวดขี้เหรอ? ดูทำหน้าเข้า”
ไอ้เวร! เขาเรียกว่าเก๊กหล่อเว่ย ไม่มองเป็นศิลปะไงมึงเลยไม่ให้กูผ่าน ผมจิ๊ปากอารมณ์เสียไอ้คนนั่งฝั่งตรงข้ามก็ยิ่งหัวเราะขำอะไรนักหนา หน้ากูเหมือนลูกหลานตระกูลม๊กจ๊กหรือก็เปล่า
“พอเลย ป้าอ้วนเก็บตังค์”
ป้าคนขายไม่ได้ชื่ออ้วน แต่แกมีรูปร่างท้วมระยะสุดท้ายของสุดท้ายใครๆเลยเรียกแกอย่างนั้น ก็แหงล่ะครับเปิดร้านอาหารของกินอุดมสมบูรณ์แถมยังอร่อยอีกถ้าไม่อ้วนนี่ต้องพิจารณาฝีมือตัวเองเสียหน่อย ป้าอ้วนเดินอาดถือเครื่องคิดเลขเก่าๆขนาดใหญ่มาด้วยจิ้มซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ
“85 บาท น้ำแข็งแถม”
ป้าแกบอกอย่างใจดี เฮียควักตังค์ออกมาจ่ายขณะที่ผมใจดีช่วยมันออก 5 บาทกำจัดเหรียญในกระเป๋า แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูร้านดีผมกลับสวนกับไอ้คนที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอแถวมหาวิทยาลัยโดยบังเอิญพร้อมเพื่อนอีกคน
“ไอ้หมอ? มาทำไรแถวนี้วะ?”
“เออ กูว่าจะโทรหามึงพอดี กูเอาหนังสือไอ้โชติมาคืน เมื่อคืนมันไปแดกเหล้ากับกูแล้วลืมไว้เห็นว่าอาจารย์คาบบ่ายมึงโหดไม่มีหนังสือหักคะแนน”
อ้อ อาจารย์จุฑารัตน์ รายนี้โหดจริง ขนาดเรอในห้องเรียนยังถูกหักคะแนนเลยครับ ท่านเป็นผู้มากรากดีลดตัวมาสอนนิสิต ฮะๆ อันนี้ผมล้อเล่นนะ แต่ชีโหดจริง สมควรแล้วที่ไอ้หมอโต๊ดต้องถ่อเอามาให้ถึงที่ ลองไม่พกหนังสือมาสิ นอกจากตัดคะแนนเจ๊แกยังจะให้ปั่นจิ้งหรีดสิบรอบหน้าชึ้นเรียนอีก ทำแบบนั้นเป็นผม ผมยอมโดดอะ ไอ้โชติก็เหมือนกัน โชคร้ายของไอ้หมอตรงที่วันนี้ท่านอาจารย์จะควิซท้ายคาบ โดดก็โดดไม่ได้ สุดท้ายต้องเดือดร้อนเพื่อนเก่าต่างมหาวิทยาลัย
“ไม่ยอมโทรมาก่อน กูแดกเสร็จแล้วเนี่ย”
“แล้ว... มากับเฮีย 2 คนเหรอ?”
“โอ๊ย มากันเยอะแยะ เห็นมั้ยนั่งกันเต็มร้าน”
ผมยิ้มเจื่อนให้หมอโต๊ด แถมองคนรอบร้านหน้าด้านๆ ไอ้โชติ ไอ้บูมรู้เรื่องเฮียจีบและผมก็ยอมคุยกับมันด้วยก็จริง แต่เพราะไอ้สองตัวนี้ออกแนวเป็นกองหนุน ไม่เหมือนพวกมหาลัยโน้นที่ยังไม่รู้เรื่อง ผมเลยไม่แน่ใจว่าไอ้โต๊ดจะรับได้มากน้อยแค่ไหน มันมองหน้าผมงงๆสลับกับเฮีย เหมือนยังมึนอยู่ที่เจอกันโดยไม่ได้ตั้งใจผมเลยถือจังหวะนี้บอกลามันซะ
“ไว้ค่อยคุยกันแล้วกันมึง เฮียต้องไปทำงานแล้ว โชคดีเว่ย ไอ้โชติเดี๋ยวกูไปรอในห้องเรียนเลยนะ”
โชติพงษ์ยิ้มกริ่มพยักหน้าให้ ผมเลยลากเฮียเดินออกมาที่รถแถ่ดแถ่ด ไอ้ตัวโตก็อ้อยอิ่งเสียจริงประเดี๋ยวถูกไอ้หมอซักไซ้ขึ้นมาจะซวยทั้งกูทั้งมึงนะเว้ย
แต่สุดท้ายเฮียบีมก็เดินขึ้นรถมาได้แล้วทำหน้านิ่ง สวมเรย์แบนด์กันแดดวนรถเข้าไปส่งผมใน ม. พอใกล้ๆคณะมันก็จอดแล้วเลื่อนมือมากุมมือเล็กเอาไว้ ผมเงยหน้าขึ้นมองมันงงๆ เรย์แบนด์สีชาของมันสะท้อนแววตาที่ผมอ่านไม่ค่อยออกมาให้เห็น
“เหมือนมึงไม่อยากให้ไอ้โต๊ดรู้ที่คุยกับกู..”
“หือ.. อ้อ อืม ผมกลัวมันเอาไปบอกคนอื่นน่ะ”
“คนอื่นที่ว่า คือปันเหรอ?”
ไอ้ปัน? เอ่อ.. จะพูดยังไงล่ะ ถึงปันรู้มันก็ไม่ได้มีผลกับผมอยู่แล้วปะวะในเมื่อยังไงๆมันก็ไม่ได้ชอบผม แต่คนที่ทำให้ผมกลัวหัวหดเนี่ยก็อดีตเพื่อนสนิทตัวเองที่เป็นน้องชายมันต่างหาก มันเป็นตัวเริ่มที่ทำให้ผมกับเฮียมีวงจรชีวิตเกี่ยวพันกันก็จริง แต่บอมไม่ได้ต้องการให้ผมกับพี่ชายตัวเองถลำลงมาถึงขั้นมีใจให้แบบนี้นี่หว่า..
ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เฮียมันเบือนหน้าไปทางอื่นแต่มือยังจับผมเอาไว้
“เน็ต... ที่มึงไม่ตอบว่าคิดยังไงกับกู เพราะมึงยังรักปันอยู่ ใช่ไหม?”
จะว่าใช่ก็ใช่.. ใครจะไปลืมมันลงง่ายๆ
แต่จะว่าไม่ มันก็ไม่.. เพราะความรู้สึกของผมที่มีกับเฮีย มันไม่ได้มีปันเข้ามาเกี่ยว มันเป็นความรู้สึกของคนสองคน
เหมือนกับว่า ผมชอบกระเพราเต้าหู้หมูสับ แล้วผมก็ชอบไข่ดาวด้วย จะอธิบายยังไงล่ะ ไข่ดาวก็คือไข่ดาว กระเพราก็คือกระเพราใช่ไหมล่ะ? ไม่มีกระเพรา ผมก็ไม่ได้รักไข่ดาวมากขึ้น หรือไม่ได้มีไข่ดาว ผมก็ไม่ได้รักกระเพรามากขึ้น เอ่อ.. เหมือนยิ่งอธิบายจะยิ่งงงกันไปใหญ่ =_=”
ผมบีบมือใหญ่ที่จับกันไว้แน่น เอนหัวไปซบไหล่กว้างอ้อนๆ ถุย นอกจากแม่กับพี่เนยผมยังไม่เคยทำท่าทำทางน่าสงสารแบบนี้ให้ใครเลยนะ ลูกใครวะตอแหลจริง
“ไหนบอกว่าไม่รีบไง...” กูเหมารวมไปเลยนะว่าตอนที่กูสำลักข้าวนั่นมึงหมายถึงเรื่องนี้ด้วย
“ก็ไม่ได้รีบอะไร... กูแค่อยากให้มึงเห็นใจคนรอบ้าง กูจีบมึงเพราะกูอยากเป็นแฟนกับมึง อยากมีแค่มึงแล้วก็ให้ใจมึงมีแค่กู แค่มึงยังไม่รักกูทำไมกูจะทนไม่ได้ เดี๋ยวกูก็มีวิธีทำให้มึงรักกูเอง แต่ให้กูอยู่ตรงนี้แล้วมองมึงรักคนอื่น บอกตรงๆว่ะ กูก็เจ็บ เจ็บเพราะกูทำอะไรความรักของมึงที่มีให้มันไม่ได้..”
“จะให้พูดยังไงดีวะ ผมก็ไม่อยากโกหกนะเฮีย บอกตรงๆตอนนี้ผมให้เฮียทั้งหมดไม่ได้หรอก” เอาสิ มึงดราม่ามากูก็ดราม่ากลับ ผมถอนหายใจแล้วเหม่อออกไปนอกรถ
“...................”
“5 ปีเชียวนะ...”
5 ปีที่ผมบ่มความรู้สึกที่มีให้ปันเอาไว้จนลึก เวลาที่ไม่เจอบางทีก็รู้สึกเหมือนลืมไป แต่ทุกครั้งที่ได้ใกล้ ได้เห็นหน้า ผมก็ยอมรับเลยว่ายังหวั่นๆ ปันมันไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่วันแรกที่รู้จักจนทุกวันนี้ที่ห่างกันไป ความรู้สึกผมก็เหมือนกัน ไม่เคยเปลี่ยนไปแค่มันจางลงเรื่อยๆเท่านั้น
วันหนึ่ง มันจะกลายเป็นภาพลายน้ำที่ผมจำได้แค่ว่า เคยรู้สึกบางอย่าง แต่ไม่ได้ชัดเจนขนาดที่ว่า เคยรู้สึกกับปันยังไง และวันนั้นมันจะไม่ได้สำคัญอีกต่อไป
ผมแค่อยากให้เฮียรอ
จะว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุดในโลกก็ได้ ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมกำลังมีอาการของคน 2 ใจชัดเจน แต่ใครบ้างอยากมีความรู้สึกแบบนี้ ใครบ้างไม่อยากมีความรักที่สมบูรณ์ มีคนที่เรารักและคนที่รักเรา ใครบ้างอยากมีคนที่สามซึ่งรังแต่จะบั่นทอนจิตใจกันและกันไปเปล่าๆ
แต่มันก็บังคับกันไม่ได้นี่หว่า
ผมถอนหายใจอีกครั้ง เฮียมันเลยปล่อยมือที่จับผมไว้มาลูบหัว บ๊ะไอ้นี่ ผมกูฟีบหมดแล้ว
“อืม กูเข้าใจแล้ว ขอโทษแล้วกันที่งี่เง่า”
“เออ มึงก็เงี้ยตลอด ทีหลังไร้สาระกับกูอีกถีบกระเด็นจริงๆด้วย”
ไอ้คนเกรียนแตกยิ้มแผล่ เอ่อ.. หมายถึงเฮียนะที่เกรียน ไม่ใช่ตัวเอง =_= ผมเลยหยิกแก้มมันไปด้วยความหมั่นไส้หนึ่งดอก
“ไอ้เน็ต กูเจ็บ!”
“อย่ามาตอแหลเฮีย มึงน่ะหน้าด้านจะตาย”
“ฮื่อ ไม่เรียกเน็ตเฮีย แล้วยังจะมามึงกูอีกนะ ไม่เคยจะน่ารักอะ”
“เออ!”
ผมกระแทกเสียงใส่ เฮียมันเลยหมั่นไส้มาหยิกจมูกแบนๆของผมที โอ๊ย ตอนแรกมันยังโด่งเป็นฝรั่งอยู่เลย โดนบีบทีเดียวทำไมกูกลายเป็นคนแถบที่ราบสูงไปแล้วเนี่ยย ย ย ย อยากจะโวยวายแบบนั้นก็กระดากนิดๆ อีกอย่างเฮียมันก็ชิงพูดก่อนผมได้เอ่ยปาก
“เดี๋ยวมึงจะโดนดี ไป ลงไปเรียนได้แล้ว วันนี้กูเลิกมืด มึงจะกลับหอหรือไปรอที่คอนโด”
ผมเลิ่กคิ้ว จะให้กูไปคอนโดมึงเนี่ยนะ ไม่ได้เดินทะลุกำแพงเป็นว้อยจะได้เข้าไปแบบไม่ต้องมีกุญแจ เฮียมันเหมือนจะอ่านความคิดผมออกเลยค้นๆกระเป๋าแล้วก็หยิบของสำคัญที่ทำให้ผมไม่ต้องใช้วิชามารเข้าห้องไปติดมือมาด้วย
“กุญแจสำรองกูหาย มึงเอานี่ไปปั๊มซะ”
เจ้ากุญแจสีเงินแวววาวสะท้อนกับแสงแดดถูกยัดใส่มือผมที่มันดูเล็กมากเมื่อเทียบกับอีกคน ผมเงยหน้าขึ้นมองคนให้ มันสบตาแค่พักเดียวแล้วก็คลี่ยิ้มอ่อน
“เดือนหน้าทำเรื่องออกจากหอย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยก็ดี จะได้ไม่เปลืองค่าห้อง”
“ฮะๆ อยู่กินแบบสามีภรรยาเลยอะนะ ถึงเฮียจะอยากเป็นเมียกระผมเต็มแก่แต่กระผมยังไม่พร้อมนะครับ รอให้กระผมเรียนจบมีงานมีการมั่นคง เก็บเงินค่าสินสอดทองหมั้นก่อน ถึงเพลานั้นกระผมจะบอกหม่อมแม่ให้ยกขันหมากไปขอไม่ให้ว่าที่เมียต้องรอเก้อเลยทีเดียวเชียว”
คู่สนทนากดยิ้มที่มุมปาก ตาคมใต้เรย์แบนด์ราคาสูงฉายแววเจ้าเล่ห์ มิหนำซ้ำเฮียยังหัวเราะ “หึ” พ่วงด้วยประโยคคำถาม “กูน่ะเหรอว่าที่เมีย” มาให้ผมรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยทางความคิดของไอ้ตัวโต
นี่มันรอยยิ้มของหมาป่าชัดๆ!
“ปะ...ไปเรียนดีกว่า”
“กลัวอะไรเล่า...” มะ เมื่อกี้หมาตัวไหนมันไล่กูวะ ทีงี้มาคว้าต้นแขนไว้ทำไม!
“อย่ามั่ว ใครกลัวมึง”
“ให้มันได้แบบนี้ทุกวันนะ ไอ้หัวแดงเอ๊ย”
คนพูดตั้งใจจะยกมือขึ้นยีผมสีส้มของผมแต่ถูกคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน เฮียมันเลยก้มตัวลงมาเอาหน้าผากชนเบาๆ ผมได้กลิ่นลมหายใจอ่อนๆของมันผสมกันกับลมหายใจของผม ตาของเราสบกันในระยะใกล้และนิ่งค้างเอาไว้แบบนั้น
ตอนแรกเปิดด้วยฉากดราม่า แต่ผมก็เฉไฉพาไปคอมเมดี้แล้ว นี่มึงมาตบท้ายด้วยฉากอีโรติก เอ๊ย โรแมนติกแบบนี้กะจะปั้นกูเป็นซุปตาร์ใช่ไหม?
แต่เอาเถอะ ไหนๆก็มองผมตาหวานขนาดนี้แล้ว กูจะใจดีเป็นพระเอกให้ก็แล้วกัน
‘ทุกวัน..’
ผมคลี่ยิ้ม..
มันพูดเหมือนกับว่าทุกวัน มันอยากให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ โลกของผมจะมีผู้ชายคนนี้อยู่ด้วย ไม่รู้หรอกว่าอยู่ในฐานะที่เรียกว่าอะไรแต่ว่า การที่เรามีใครสักคนบอกว่า อยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆนานๆมันน่าดีใจไม่ใช่หรอกเหรอ? ผมอาจจะคิดมากไปกับประโยคเบสิคธรรมดาๆของเฮียก็ได้ ใครจะรู้ รู้แค่ว่าตอนนี้ผมอยากให้เฮียหมายความแบบเดียวกัน
ให้ผมสำคัญ... ให้เป็นคนสำคัญที่สุดของเฮีย
“เฮีย...”
คนถูกเรียกมันเลิ่กคิ้วขึ้นนิดๆผมเลยขยับตัวเข้าหา ช่วงเวลาเพียงชั่วขณะที่เราต่างสบตากันนิ่งผมก็ใช้จังหวะนั้นแตะริมฝีปากลงไปบนกลีบปากที่ยังคลี่ยิ้มอ่อนของอีกฝ่ายหลังจากนั้นก็แทบกระโจนลงมาจากSLK สีบลอนด์เงินของเฮียอย่างรวดเร็ว
ตึก ตึก ตึก ตึก..
ใจเต้นแรงเป็นบ้า ผมไม่หันหน้ากลับไปมองที่รถอีก ไม่รู้ว่าไอ้คนข้างในมันทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่ารถคันเก่งของมันจะเคลื่อนออกไปแล้วหรือยัง สองขาวิ่งเข้าตึกเรียนเหมือนเด็กหนีความผิด หูตานี่ร้อนผะผ่าวเหมือนจะละลายไปหมดแล้ว
นี่กู... จูบเฮียไปทั้งๆที่มันกำลังมองหน้ากูแบบนั้นเนี่ยนะ
ฉิบหายแล้วไอ้เน็ต ยินดีต้อนรับสู่โลกสีม่วงโดยสมบูรณ์แบบแล้วมึง...
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 16
03/07/12
-
ฮิฮิ ชอบนิสัยนายปันนะคะเรื่องนี้อ่ะ
แบบเงียบๆ ส่วนพี่บีมก็แสนดี~~~
>< สู้ๆ ค่าาา
------------------
มาเม้นต่อ
เพิ่งอ่านยาวรวดมาถึงตอนล่าสุดนี่แหละค่ะ เน็ตน่ารักดีดูเอ๋อๆ แบบมีสติ 555
ดูท่าเฮียปารมีจะหลงเพื่อนน้องชายแบบหัวปักหัวกำไม่ไหวแล้วค่าา แอร๊ยยยย
น่ารักมากมาย
ส่วนปัน ..เอิ่ม ... น้องบูม ... เอ้อ .. แลดูดราม่าเบาๆ
แต่ว่าก็ชอบนิสัยปัน 55 ดูไม่สนแต่ก็สนอยู่
ยังไงก็สู้ๆ สำหรับตอนต่อๆ ไปนะคะ
:))
------------
อ่า เม้นคั่นซะงั้น พอดีกดลงปุ๊บก็เด้งขึ้นมาเลย ขอโทษนะคะ :sad4:
-
ชะแว้บมาทอล์ค
:music: สวัสดี สวีดัสจ้ะ นักอ่านที่รัก พาร์ทนี้เฮียเน็ตอีกแล้ว เอฟซีปันนภอย่าเพิ่งน้อยใจไป ช่วงนี้ขอหายไปสักพักเพราะฮีโผล่มาแล้วเกรงจะมีดราม่า อดใจรอกันสักนิดนะคะ ตามพล็อตปันโผล่มาแล้วจะมีคนเงิบ เราเห็นใจจริงๆ =_=
สำหรับเอฟซีปัน (ซึ่งมีเยอะมาก) ทำให้คนเขียนรู้สึกดีใจ เพราะตามบทอยากให้ปันเป็นคนเจ้าชู้เงียบ แบบ ไม่ต้องแพรวพราวหนุ่มติดสาวติด คนเขียนถือว่าประสบความสำเร็จในคาแรกเตอร์ของพ่อพระเอกคนนี้เห็นได้จากคนหลงรักหนุ่มมาดขรึมกันหนาตา รวมไปถึงตัวข้าเจ้าเองด้วย (เฮียมองค้อน) แต่ยังต้องปรับปรุงเรื่องคาแรคเตอร์ของบูมกับเฮียพอสมควรเลยทีเดียว
แอบขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับคอมเมนต์ยาวๆนะคะ คนแต่งอ่านกันหนำใจเลย ส่วนตัวชอบที่มีคนวิจารการเขียนเพราะสะท้อนถึงความคิดนักอ่านได้ว่าเราสามารถสื่อความรู้สึกถึงแค่ไหนและมีอะไรบกพร่องให้ไปแก้ไขในตอนต่อไป รวมถึงคอมเมนต์อื่นๆค่ะ ทำให้เรารู้สึกว่า การเขียนนี่ดีเนอะ ทำให้เรารู้จักเปิดกว้างรับฟังความคิดเห็นหลากมุมของแต่ละคนและทำให้คนเขียนได้รู้ว่ามีคนอ่านผลงานของเราอยู่นะ (ดี๊ด๊าๆ)
ตอนนี้ทอล์คซะยาวเลย แล้วเจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ ^^
:catrun:
-
ไม่เห็นมาตอบเลย รอไปอีกวัน
-
ฮู้ว อ่านรวดเดียวจบ :m11:
ชอบมากๆเลยค่ะ แบบ จะอธิบายกับความพัวพันของแต่ละคู่ ยังไงดี ทุกคนน่ารักสุดๆ
จริงๆแล้วคู่เฮียบีมกับเน้ตมันก็ชอบอยู่หรอก แต่ว่า................ :m26: เราชอบน้องบูมอ่ะ
:oni3: อยากให้แต่งคู่น้องบูมเยอะๆจังเลย เพราะสำหรับเราแล้วตอนนี้ เรื่องของน้องบูมมัน....... มัน..... ค้างอะ
-
เน็ตน่ารักมากกกกกกกกกกก >_<
-
ตอนนี้เป็น Fc ทั้งปันและเฮียด้วยอ่ะ
ชอบทั้งสองคนเลยอ่ะ
ชอบปันบุคลิคเจ้าชู้เงียบๆ
ชอบเฮียแบบหล่อไฮโซ อิอิอิ
-
น่ารักอ่ะ
-
:-[เน็ตมันน่ารักเวอร์อะ
-
ว้ายยยยย เน็ตน่าร๊ากกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ต...ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกก
เรารู้สึกชอบตอนนี้มากเลยอ่ะ ไม่รู้ทำไม ;A;
เราชอบเฮียบีมนะ เป็นคนที่จริงใจและก็จริงจังมาก สารภาพกับเน็ตตรงๆว่า "รัก" และก็บอกด้วยว่าทีแรกก็ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไร
ผู้ชายที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเนี่ย น่าชื่นชมมากนะคะ .. *ชูป้ายเอฟซีเฮียบีม*
สำหรับน้องเน็ต เราคิดว่าความรู้สึกของน้องที่มีต่อปันเนี่ย .. อารมณ์เหมือนรักแรกธรรมดาทั่วไป ประมาณประทับใจ อะไรยังงี้
เราก็เคยเป็นนะ รู้สึกว่าชอบเขามาก แต่ก็ไม่ได้อยากให้เขามาเป็นแฟนหรือคนรัก 55555*
โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้สึกที่มีมาตั้ง 5 ปีเนี่ย ตัดไม่ได้ง่ายๆเลย . . .
ส่วนตัวคิดว่าตอนนี้เน็ตกลับมีความรู้สึกที่ "ลึกซึ้ง" กับเฮียบีมมากกว่า กับปันอาจจะด้วยผูกพันด้วย
แต่การที่น้องคิดอยากจะให้ทุกๆวันของชีวิตมีผู้ชายที่ชื่อ "บีม" อยู่ข้างๆเนี่ย ความรู้สึกของหนูไม่ธรรมดาแล้วนะลูก555555
อยากได้เฮียบีมเป็น "คู่ชีวิต" เหรอคะ =//////=
และยิ่งตอนนี้ เน็ตจะรู้ตัวมั๊ยเนี่ยว่าพูดถึงแต่เฮียบีมๆๆๆๆ น่ารักง่ะ
อยากให้คู่นี้เป็นแฟนกันจริงจังเร็วๆจังเลย ชอบฟีลคู่นี้มาก TwT
คนเขียนสู้ๆ นะคะะะะะ
ps. ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบปันนะ เราเฉยๆมากกว่า แต่เราหลงรักเวลาที่ปันอยู่กับน้องบูมอ่ะ
รู้สึกว่าคาแร๊คเตอร์ของปันจะหลุดๆ ทุกทีที่อยู่กับเด็กคนนี้ ฮ่าาาาาา
-
น่ารักจัง o13
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกก
-
อ่านและเขิลอ่ะ 5555
-
ตอนนี้รู้สึกว่าเน็ตจะตบตีกับตัวเองมากกว่าตอนอื่นๆ คงเพราะเฮียเริ่มรุกหนักด้วยการบอกรักนี่แล
คู่นี้เค้าคุยกันตรงๆดีจังเลยอะ ... คุยเรื่องหัวใจกันอย่างกับต่อรองซื้อขายอะไรซักอย่าง ... แต่เราว่าชัดเจนดีค่ะ คุยกันรู้เรื่อง อ่านแล้วไม่ง๊องแง๊ง มันให้อารมณ์ว่าเป็นคู่ชีวิตกันดี
อ่านตอนนี้แล้วสัมผัสได้ว่าเน็ตเอียงมาทางเฮียเยอะโขอยู่ ...คงเข้าข่ายรักแท้แพ้ใกล้ชิด /น้ำเซาะหินทุกวันหินยังกร่อน ... ชีวิตประจำวันของเน็ตในตอนนี้ ถ้าปันนภหายไป เน็ตก็เฉยๆ อาจเพราะกดมันไปลึกสุดใจจนเคยชิน แต่ถ้าเฮียหายไป เน็ตคงรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปและกลายเป็นไม่คุ้นชิน ... เฮียเดินมาถูกทางแล้วล่ะ (ตบบ่าแสดงความยินดีกับเฮีย 55)
จะว่าไป ตอนแรกที่อ่านคิดว่าเฮียเป็นสไตล์พี่แหง่เสียอีก เพราะถ้าเฮียเป็นอีหรอบนั้น ... ตอนที่บอมรู้เรื่องเฮียกับเน็ตอาจทำให้เฮียทำตามใจน้องก็ได้ แต่พออ่านตอนนี้เริ่มสบายใจขึ้น เฮียก็ดูเป็นตัวของตัวเองดี จากหลายตอนที่อ่านมาทำให้คิดว่า ถ้าไม่ใช่เน็ต เฮียคงไม่เทียวรับเทียวส่งตามประสงค์เจ้าบอมแน่ๆ เฮียรุกด้วยตัวเฮียเองเหวยยยย
แต่จะว่าเฮียรุกคนเดียวก็ไม่ได้นะตอนนี้ เจ้าหัวส้มมันก็เริ่มรุกแล้ว ... จูบเค้าก่อนตั้ง 2 ครั้งแน่ะ!!! สงวนตัวไว้สิลูก ค่าตัวจะได้สูงๆ ก๊ากกกกกกกก
ปล.ปันนภมาแล้วจะมีดราม่าหรอคะ?? งั้นจัดมาเลยค่ะ 555555 (เพราะเราชอบทั้งดราม่าและปันนภ)
-
:กอด1:ให้มันค่อยเป็นค่อยไป คนอ่าน(คนนี้)ไม่รีบ
ความรู้สึกของเน็ตยังไม่ชัดเจน มันยังมัวๆ แต่ไม่มั่ว :laugh: :laugh:
-
เฮียเน็ต เฮียเน็ต เฮียเน็ต เฮียเน็ต เฮียเน็ต เฮียเน็ต :laugh: :laugh: :laugh:
เน็ตรู้ใจตัวเองเร็วๆซะที
ไม่ขอมาม่านะค่ะ :sad4:
-
น้องเน็ตน่ารักมากกก แกรนด์โอเพนนิ่งเข้าสู่วงการสีม่วงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วะฮ่าฮ่า
แต่พี่ขอสั่งหนูว่า "ให้ลืมเพื่อนปันซะ แล้วมารักเฮียคนเดียว!!!!" เข้าใจมั้ยคะ
เฮียรักเน็ตมากน้า เลือกเฮียดีสุดแล้ว จริงจิ๊งงงงง...
ขอบคุณค่า
-
เนตน่ารัก ตอนนี้มีรวมรสดราม่า ฮาปนหวานเลย o13 เฮียชัดเจนขึ้นทุกวันแล้ว ทุกวันจะมีเนตกับเฮียแล้ว พัฒนากันเร็วดี ชอบ
เหลือปันกับบูม อย่าดรามามากนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารักแล้วก็ตลกเน็ตมากๆอะ 555555
มาปูเสื่อรอปันนภและดราม่า(รึเปล่า) แฮ่
:กอด1:
-
:o8: :o8: :o8:
-
:o8: :o8: น่ารักอะ
เรื่อยๆๆไปเนอะ เฮียใจเย็นๆๆหน่อย เน็ตเอนเอียงขนาดนี้แล้วอะ
อีกไม่นานเกินรอ
อย่างปันนภ มันคือ แอบรักแอบชอบ แต่รุ้ว่าไม่มีทาง เน็ตเลยไม่ได้หวัง
เพราะฉะนั้นเฮียมีหวังแน่ๆๆ
:impress2:
-
น่ารักมากเลย อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจ
น้องเน็ตน่ารัก เฮียรักเยอะๆนะ
-
ทำตัวน่ารักแบบนี้แล้ว "ว่าที่เมีย" จะหนีไปไหนพ้น
ถึงแม้น้ำตาลจะไม่ดีต่อสุขภาพ แต่นิยายหวานๆ(โดยเฉพาะ เฮีย-เน็ต)ดีต่คนอ่านนะจ๊ะ
-
ต้องยอมรับ T^T
มารอตอนต่อไปอีกเช่นเคยT^T
-
จริงๆแล้วชอบเน็ตบีมากเลยนะ น่ารักดี มันไม่อึดอัด หรือเป็นเพราะตอนนี้เน็ตเริ่มมีใจก็ไม่รู้ :laugh:
เป็นฝ่ายจุ๊บเฮียก่อนด้วย เน็ตใจแตกอะ :m20:
รอเป็นเพื่อนเฮีย ให้เน็ตเลิกหวั่นไหวกับปัน (ประกาศมากว่าเชียร์ใคร :z3:)
-
^^
-
เน็ตน่ารักมากอ่ะ เค้าเชียร์เน็ตกับเฮียสุดใจค่ะ
อยากเห็นผู้ชายรักกัน... >/////<
-
ก๊ากกกกกกกกกกกก ชมพูม่วงแว่วหวาน เน็ตเสร็จๆๆๆ
-
เพิ่งอ่านละ จากที่อ่านมาเราเชียร์ปันเน็ตนะ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากตอนนี้เริ่มโลเลไปทางเฮียละ -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วชอบมาก
ความจริงชอบทั้งปันนภและเฮียบีมน่ะ (ใครถามเอ็ง?)
แต่แอบชอบตอนที่เน็ตอยู่กับเฮียบีมมากกว่า รู้สึกว่าคนทั้งคู่เติมเต็มกันได้ดี
เหมือนตอนเน็ตอยู่กับเฮียเน็ตจะเป็นธรรมชาติ คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น แสดงออกก็ตรงๆ
ส่วนเฮียเอง เวลาอยู่กับเน็ตก็ไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งหรือต้องวางตัวเป็นผู้ใหญ่ไปซะทุกเรื่อง
(หาได้ยากน่ะที่เราจะเป็นตัวเองต่อหน้าใครสักคน โดยไม่ต้องคิดถึงอีกฝ่ายว่าเขาจะมองเรายังไง.. ได้ขนาดนี้)
ตอนนี้เลยลุ้นเชียร์ให้คู่นี้ลงเอยกันอย่างแรง 5555 ( ชูป้าย Fc เฮียเน็ตด้วยคน !! )
คาดว่าถ้าคู่นี้ลงเอยกัน คงลงตัวอย่างแรง...ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร ฮิ้วววว
-
เน็ตหวั่นไหวไปเยอะเลยอ่า แถมมีเริ่มหวานก่อนอีกตะหาก ><"
แล้วก็ดูเหมือนคนที่กำลังรอให้เวลาช่วยให้ลืมเลือนปันเลยเน้อ
ปล. ทฤษฎีกระเพราะกะไข่ดาวนี่แจ่มแจ้งมั่กๆ
-
น่ารักมากกกกกกกกก><
น้องเน็ตใจกล้าสุดๆ
เอาใจช่วยพี่บีมให้ได้ใจน้องเน็ตเร็วๆ...อิอิ
-
o13 o13 o13 ชอบมากกกกกกกกกกก :z2:
-
เฮียบีมน้องเน็ตน่ารักที่ซู๊ดเลย
เชียร์ๆๆ เฮียบีมโรแมนติคมากๆๆ น้องเน็ตก็น่่รักได้ใจ แถมยั่วเฮียเบาๆอีต่างหาก มีแววว่าเฮียจะหลงเมียนะค่ะ 555
จะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ ชอบมากๆๆ
เชียร์เฮียบีมน้องเน็ต คิดถึงพี่ปันน้องบูม
-
ยินดีต้อนรับเข้าสู่... โลกสีม่วงนะคับ 555+
-
เอือก!!! น่ารักเกินไปแล้ว!!!!!
-
ยินดีด้วยนะคะน้องเน็ต *ยกขึ้นยืนปรบมือเกรียวกราว*
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักตรงจูบเฮียแล้วหนีออกมาเหมือนเด็กมีความผิดนี่แหละ
โอ๊ยยยยยยยย เดี๋ยวเฮียก็หัวปักหัวปำ >,<
ว่าแต่ว่า.. คิดถึงคุณชายปันกับน้องบูมจังเลยน้าาาาาาาาาาาาา
หายไปตั้งแต่ไปร้านเหล้า.. คุณชายปัน.. หึงน้องมั๊ย? กร๊ากกกกก
-
“ค่อยๆก็ได้ กูไม่รีบ...”
ไม่รู้คนอื่นคิดยังไง แต่ทำไมเราคิดในแง่ 18+ ง่ะ
กรี๊สสสสสสสสสสส
แต่เน็ตทำตัวน่ารุกมากๆ อีกแล้ววววว
เฮียบีมต้องแข็งใจไว้หน่อยแล้วแหละ
-
เชียร์เฮียบีมกะเน็ตขาดใจค่ะ
แอบสงสารเฮีย เมื่อไหร่เน็ตจะลืมปันได้สักที
ขนาดเรายังรู้สึกหน่วงๆ ทุกครั้งที่เน็ตพูดหรือคิดถึงความรู้สึกที่มีให้ปัน
แล้วเฮียล่ะจะขนาดไหน อย่าทรมานเฮียไปเรื่อยๆ แบบนี้เลย
ถึงจะบอกว่ารอได้ แต่ก็อย่านานนักนะเน็ต เพราะเฮียก็บอกแล้วว่า เจ็บเป็น
ปล.อย่าให้ปันมาสะดุดความรู้สึกที่เน็ตกำลังจะมีให้เฮียเลยค่ะ
ดราม่ามากๆ คนอ่านก็ปวดใจนะคะ เอาพอหอมปากหอมคอเถอะค่ะ :sad4:
-
จนถึงตอนนี้เรายังรู้สึกว่าเฮียเป็นเหมือนขนมที่กินระหว่างมื้อสำหรับเน็ต ที่กินจนเกิดความเคยชิน และพอไม่ได้กินก็จะรู้สึกคิดถึงและหิวขึ้นมา เหมือนพวกเราที่บ้างครั้งพอมีขนมอร่อยๆที่แปลกใหม่อยู่มือก็จะกินได้เรื่อยๆจนไม่กินข้าวที่เป็นมื้อหลักก็ได้ และบางครั้งก็เพราะความแปลกใหม่ที่ไม่ค่อยได้ลิ้มลองเราก็มักจะกินมากจนไม่รู้สึกหิว ลืม หรือแทบไม่คิดถึงอาหารหลักมื้อเช้ากลางวันเย็นไปด้วยซ้ำ ละเลยมันชนิดที่หมดความสำคัญไปเลย
แต่ขนมต่อให้แปลกใหม่ยังไงถ้ากินมากและบ่อยไปมันก็จะเลี่ยน และเมื่อถึงตอนนั้นเราก็จะกลับไปคิดได้ว่า ขนมต่อให้ไม่กินเราก็ไม่ตาย แต่อาหารมื้อหลักที่เราชอบละเลยบ่อยๆเวลามีขนมในมือต่างหากที่สามารถทำให้เราตายได้หากขาดมันไป (หมายเหตุ : กรณีศึกษาจากคริสปี้ครีม ข้าพเจ้าซื้อมาสองโหลชอบมากจนกินแทนข้าวอย่างเอร็ดอร่อยไปสามวันหลังจากนั้นก็เลี่ยนและเอียนคิดถึงข้าวจนไม่กินมันไปอีกหลายเดือน)
เรารู้สึกว่าเน็ตตื่นเต้นกับความแปลกใหม่จากการรุกของเฮียมากกว่าจะชอบจริงๆ(เพราะความรู้สึกที่เน็ตที่ให้ปันเหมือนซึมลึกแบบผ่านเรื่องต่างๆหลายเรื่องมาด้วยกัน แต่ของเฮียแค่ไปรับไปส่ง พาไปกินข้าว โทรหา ส่งข้อความหวานๆ เวลาเพียงไม่นาน แค่นี้เราว่ายังไม่พอที่จะเป็นความรักหรืออยู่เหนือความรู้สึกซึมลึกแบบที่เน็ตมีให้ปันได้)
แต่ปันเหมือนเป็นอาหารมื้อหลักที่บ่อยครั้งเน็ตมักจะลืมเมื่อมีขนมอยู่ในมือ และเพราะความอร่อยของขนมบางทีเน็ตก็คิดว่าจะสามารถลืมมันได้โดยใช้ขนมที่ชอบเป็นตัวชดเชย แต่ต่อให้ชอบหรือขนมอร่อยขนาดไหนเราจะกินมันแทนข้าวได้นานสักเท่าไหร่กันหรือ เพราะเมื่อความแปลกใหม่หมดไปหรือไม่ได้กินข้าวไปนานๆเราก็จะคิดถึงมันและต้องการอย่างมากจนแทบจะวางขนมที่เคยชอบในมือได้ทันทีเลยทีเดียว
ตรงนี้อยากให้หัวใจของเน็ตลองชั่งน้ำหนักดูว่าที่เผลอไผลไปเป็นเพราะชอบหรือความใกล้ชิดและความเคยชินกันแน่ ถ้าลองสมมุติว่าถ้าปันรุกเหมือนเฮียชนิดที่ให้ความรู้สึกใกล้ชิดและคุ้นเคยเหมือนกัน สิ่งที่เน็ตรู้สึกจะยังเหมือนเดิมหรือเอนเอียงไปด้านไหนกัน คราวนี้ก็จะได้คำตอบที่เป็นความต้องการของหัวใจจริงๆ เพื่อที่ว่าจะไม่ต้องเสียใจภายหลัง (เหมือนเราที่กินขนมซะจนน้ำหนักขึ้น :sad4:)
-
:fire: :fire: เชียร์เฮียเน๊ตสุดใจขาดดิ้น
น่ารักกกกกกกกกกกกก :z3:
-
เน็ตเอ๊ยยยยยยยยยยยยย .... !
อิป้าไม่ใช่เฮีย อิป้ายังว่าหนูน่าัรักเลยลูกเอ๊ย แล้วเฮียมันจะเหลือเหรอ ?
ทุกวันนี้นับถือเฮียมันจริง ๆ ที่ไม่ล่วงเกินอะไรไปมากกว่าจับมือ ดึงมากอด จูบปากพอหอมปากหอมคอ พอให้หัวใจในอกมันชุ่มชื่นบ้าง ( นาน ๆ ครั้ง ) เพราะถ้าเป็นอิป้า หนูอาจจะเสร็จตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกละ 55555 ( ว่าไปนั่น ใคร้จะไปทำลง ออกจะเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน )
นอกจากจะนับถือเฮียเรื่องอดทนเป็นเลิศ อิป้ายังนับถือเฮียที่มันไม่งี่เง่าด้วยนะเน็ต
ปกติถ้าเป็นคนอื่น/เรื่องอื่น มันรักซะขนาดนี้ มันก็ไม่ทนแล้วลูก จับปล้ำแบบที่ป้าคิดไปแล้ววววว
แต่นี่ไม่งี่เง่า ไม่งอแง ยอมรอแบบหล่อ ๆ ต่อไปด้วยดี ( อาจจะมีหึงบ้างอะไรบ้าง แต่ก็อย่าไปว่ามันเลยลูก สงสารมันเหอะ )
เอ๊ะ แต่เพราะมันดีแบบนี้หรือเปล่า เน็ตถึงได้จุ๊บมันไปแบบนั้นน่ะลูก
พาร์ทนี้สองครั้งเชียวนะ นับมอร์นิ่งคิสด้วย แม้ว่าจะแค่เอาปากชนก็เหอะ ( แต่มันก็โดนปากอ้ะ เข้าใจป้ะ อย่ามาเถียงป้านะ ! )
แล้วอย่างงี้จะไม่ให้เฮียมันหลงได้ยังไง้ บอกให้มันรอ บอกว่ายังเลือกเขาไม่ได้ แต่ชิงจุ๊บเค้าก่อนไปละ
( เฮียบอก ใจตรูมาเป็นกอง 55555555 )
โอ๊ยยย เฮียยยย สู้เค้าาาาาา ชนะใจหลานป้าให้ได้นะลูก ป้าเชียร์ ! ( แต่ถ้าปันมาค่อยว่ากันอีกที 55555 )
-
ตอนนี้กลัวอย่างเดียว
คือ กลัวอิบอมมันรู้ แล้วมันจะกีดกันเยี่ยงแม่สามีกับลูกสะใภ้ในละครภาคค่ำ :laugh:
เพราะฉะนั้น ที่น้องเน็ตกับเฮียควรทำอย่างแรกเลย คือไปเคลียร์กับบอมมันก่อน
ไม่งั้นเดี๋ยวได้ซดมาม่าต่างข้าวแน่เธอ o18
ปล. ทำไมเน็ตมันโมเอ้ทุกตอนเลยอ่ะ :-[ อร๊ายยยยยยยย อยากเอามาฟัดจริงวุ้ยย :m3: :m3: :m3:
-
เฮียเน๊ตเท่านั้นน่ารักขนาดนี้จะเป็นเน๊ตปันได้ไงไม่ย๊อมมมมมมมม :m31: :m31:
-
อิอิ น่ารักอ่ะ เน็ตเกรียนนนน :-[
-
:a5: ชอบประโยคทิ้งท้ายเว่อร์ 55+
อ่านแล้วชอบคอนนี้มาก
ตอนนี้เผยถึงความในใจของเน็ตเยอะมาก และสื่อให้รู้ว่าเน็ตก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆต่อเฮียแล้ว
แล้วชอบๆๆๆฉากที่เน็ตแอบMorning kissเฮีย แบบว่า :o8:
-
ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการจ้าเน็ต :pig2:
-
เน็ตน่ารักขึ้นทุกวันแล้วว มีอ้อนด้วยย
เฮ้อออ แต่ก็แอบกลัวว่าถ้าบอมรู้จะให้เน็ตเลิกยุ่งกะเฮียไหม
ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่อยากจะคิดเลยนะ++
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
หวาน ละลายเลย
-
หนูชอบเน็ตอิอิ
-
ต้อนรับสู่โลกสีม่วงอย่างเป็นทางการ :m20:
-
อ๊ายยยย เขินแทนเน็ต
บรรยายไม่ถูกกับเลยทีเดียว .. :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดด กรีดร้อง :-[ ลุ้นมากกกกกกก ปูเนื้องเรื่องมาอึน มึน เจ็บจี๊ดๆในใจมันพันพัว พัวพันกันมากมาย
สารภาพว่าดีใจที่เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวถึงตอนนี้ เน็ตน่ารักได้อีก ชอบพี่บีมหึงเงียบแล้วไอ้ตัวเล็กมีปฏิกิริยาโต้ตอบ(>//<)~ ถ้าเป็นช่วงตอนที่ห้าหกนะโอ้ยยยย มันบีบหัวใจจี๊ดๆ ตอนนี้ลุ้นต่อได้ละเริ่มชัดเจน ลุ้นตัวแปรสำคัญคือไอ้คุณปันนภ ＿φ(￣ー￣ )แอบเครียดนิดหน่อย คอยลุ้นให้บูมจัดการอยู่
รอตอนต่อไปคะ :-[ ขอหวานๆช่วงนี้ขาดนำ้ตาล
-
Friend's brother Brother's friend 17, รอจนกว่า
[NET's talk][/b]
ผมมีเวลาอีกราวๆเดือนครึ่งจากวันนี้ก่อนเข้าสู่เทศกาลฝึกงานภาคฤดูร้อนของนิสิตชั้นปีที่ 3 พวกเราร่วม 50 คนถึงต้องมานั่งประชุมในห้องภาคที่มีอาจารย์ยืนอธิบายรายละเอียดอยู่หน้าชั้นเรียน สถานที่ฝึกงานจะถูกทางคณะกำหนดให้ ส่วนใครจะได้ไปที่ไหนนั้นแล้วแต่ความสะดวกของแต่ละคน แน่นอนว่านิสิตส่วนใหญ่ก็จะเลือกใกล้บ้าน ยิ่งงานโยธามีให้ทำทุกจังหวัด ยิ่งนอกเขตเมืองการก่อสร้างพัฒนาก็ยิ่งผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ไม่ต้องห่วงเลยว่าเด็กต่างจังหวัดจะไม่ได้ฝึกงานตามบ้านเกิดของตัวเอง
“มึงเลือกได้ยังวะเน็ต”
ไอ้โชติสะกิดถาม เห็นมันเถียงกันล้งเล้งว่าจะเอาบริษัทเดียวกันกับที่เฟิร์นหมายตาไว้ ผมปรายตามองแผ่นกระดาษเอสี่ จริงอยู่ว่ามีเด็กต่างจังหวัดอยู่มาก แต่นิสิตที่บ้านอยู่ในกรุงเทพก็มีโขขณะที่งานค่อนข้างจำกัด ผมเลยตั้งใจว่าจะระเห็ดไปอยู่แถบๆชานเมืองหรือต่างจังหวัดที่ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไหร่จะได้ไม่ต้องมาแย่งกับเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่สะดวกใจจะไปอยู่ไกล อีกอย่างเวลาเฮียขับรถไปหาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยนัก
ระยะเวลา 2 เดือนไม่ได้ยาวนานจนต้องแดดิ้นคิดถึงใจจะขาด แต่ผมคิดว่าในความสัมพันธ์ของผมกับเฮียที่ไม่มีชื่อเรียกตอนนี้คงอยากเจอกันบ้าง เป็นไรไป ถ้ามันไม่มาหา ผมก็กลับมากรุงเทพจะได้เยี่ยมแม่ไปด้วย ถึงป้าแกจะไม่ใช่คนขี้เหงาแต่ตั้งแต่ที่พี่เนยออกเรือนไปผมก็ไม่ค่อยอยากให้แม่อยู่คนเดียวบ่อยๆสักเท่าไร
“กูว่าจะไปอยุธยา บริษัทนี้มีชื่ออยู่น่าจะสอนงานกูบ้าง มึงอะ?”
“เฮ้ย ไปบริษัทเอกชนเหนื่อยนะ นี่ต้องอย่างกูเข้าราชการ อย่างมากก็ซีรอกซ์”
“อ่อ พอดีกูอยากได้ความรู้บ้างน่ะ”
ผมยกยิ้มที่มุมปากหลอกด่ามันไปเนียนๆ ไอ้โชติเบะปากหมั่นไส้
“กลับมาดำเป็นเหนี่ยงแน่มึงเอ๋ย ไปอยู่บริษัทก่อสร้างเนี่ย ถึงตอนนั้นล่ะเฮียเขี่ยมึงทิ้งแน่ๆ”
ผมยักไหล่ไม่แคร์ ก็ให้มันรู้ไปสิว่าถ้าผมดำแล้วเฮียมันจะไม่สนใจจริงๆ นี่ใครครับ ถ้ามันรับผมว่าที่นายช่างใหญ่ไม่ได้ก็เลิกจีบซะตอนนี้เถอะ จะได้เสียใจไม่มาก ถึงผมจะตัวเล็กผิวขาวแต่ก็อย่าลืมกันไปนะว่าไม่ใช่ผู้หญิง จะมาบอบบางอ่อนแอโดนแดดไม่ได้ทำงานหนักแล้วจะเป็นลมนี่ไม่ไหว โอเคผมยอมรับผมเป็นเกย์ เป็นเต็มตัวแล้วด้วยไม่มีเหตุผลมาฉุดรั้งเหมือนตลอดห้าปีที่ผ่านมาว่า เฮ้ย! กูไม่ใช่เกย์นะ กูไม่ชอบผู้ชายคนไหนนอกจากไอ้ปัน เพราะตอนนี้มีผู้ชายอีกคนที่ทำให้ผมต้องก้มหน้ารับสภาพเพศตัวเองแล้วว่า พอเถอะเน็ตเอ๋ย เลิกหลอกตัวเองแล้วยืดอกภูมิใจในความเป็นเกย์แบบแมนๆได้แล้ว
ผมถอนหายใจรอส่งเอกสารยื่นเรื่องขอฝึกงาน เบ็ดเสร็จก็เก็บปากกาลงกระเป๋าสะพายข้างที่มีสมุดโนตกับเท็กซ์เรียนนอนสงบนิ่งอยู่ข้างในแล้วเดินออกจากห้องพร้อมเพื่อนภาคทั้งกลุ่ม พอเห็นไอ้บูมกับน้องหยกนั่งเล่นหมากรุกจีนอยู่หน้าห้องภาคเลยชวนไอ้โชติออกมาทักเด็กๆ
“มึงเข้าเรียนกันบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
“อ้าว พี่เน็ต พี่โชติหวัดดี ผมเพิ่งเรียนเสร็จมาเนี่ย ยังเล่นไม่ทันจบกระดานเลย”
ไอ้บูมรีบตอบ ตั้งแต่ที่ร้านเหล้าตอนนั้นผมก็ไม่ได้เจอมันอีก ไม่ได้โกรธ หมั่นไส้ หรือไม่ชอบมันหรอกครับ แตเวลาเห็นหน้าผมก็แอบรู้สึกจี๊ดนิดๆอยู่ดี
ผมยังไม่หมดความรู้สึกไปกับไอ้ปันนี่... พอเห็นว่าใครที่เป็นคนได้ยืนจับมือมันแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้เหมือนกัน
“ยังไม่เข็ดอีกเหรอวะหยก ครั้งที่แล้วโดนมันหลอกแดกตังค์ไปเท่าไหร่”
“พี่โชติ แบบนี้ต้องมีแก้มือดิ ใครจะไปแพ้มันได้ตลอด”
“ก็มึงไง”
ไอ้บูมหัวเราะโลกมืด โลกมันคงมืดจริงๆเพราะแก้มมันขึ้นไปปิดตาตี่ๆจนหมด ผมยิ้มตามน้ำกับมันนิดๆแล้วสะกิดแขนโชติพงษ์ให้ออกไปหาอะไรกินด้วยกัน
“พี่เน็ตไม่มีเรียนแล้วเหรอ?”
“อืม จะออกไปหาอะไรกินแล้ว ไปด้วยกันป่าว”
“พี่รหัสเลี้ยงป่าวล่ะ”
“จะให้เลี้ยงก็ลุก กูหิว ยังไม่ได้แดกอะไรแต่เช้า”
ไอ้บูมลุกพรึบเอากระเป๋าพาดบ่า น้องใครวะแม่งไม่ค่อยจะตะกละเลย ไอ้หยกโวยวายว่ายังเล่นไม่จบตาแต่สิ่งที่มันได้รับจากบูมคือรอยยิ้มฉีกให้เห็นฟันครบ32ซี่แล้วเมินเฉย บูมไม่สนใจเลยว่าเพื่อนมันจะโกรธรึเปล่าดึงแขนรัวๆให้ผมพาไปกินข้าว ไอ้โชติหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจเสียงฟึดฟัดของรุ่นน้อง พอทำทีชวนหยกมาด้วยมันก็บอกว่ารอน้องเก๋เลิกเรียนอยู่ เดี๋ยวจะออกไปหาของกินนอกม.กับแฟน
สุดท้ายผมกับอีก 2 ตัวก็มาถึงโรงอาหารวิศวะ มีโต๊ะว่างผมก็นั่งจองแล้วสั่งให้บูมให้ซื้อมาฝากด้วย ก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นรอคิวไม่นานมันก็ยกมาวางหน้าผมก่อนโชติพงษ์จะซื้อข้าวเสร็จ บูมมันหนีบน้ำเปล่าไว้ที่จั๊กแร้เพราะมือไม่ว่าง พอวางตรงหน้าปุ๊บผมก็โซ๊ยเส้นหมี่ขึ้นมาปั๊บ
“พี่เน็ตประชุมเรื่องฝึกงานเหรอ ไปที่ไหนอะ?”
บูมชวนคุย ผมเลยรีบๆกลืนไอ้ที่ยัดเข้าปากเมื่อกี้ลงคอแล้วดื่มน้ำตาม
“ยุธยา มึงไปเซอร์เวย์แคมป์นี่ปีนี้? ไปจังหวัดอะไร?”
“ระยองอะพี่ ไปกับภาคสำรวจด้วย”
มันก้มลงกินบ้าง พอดีกับไอ้โชติที่กระแดะไปสั่งข้าวไข่เจียวเพิ่งเดินมาถึง
“ไวเนอะ เดี๋ยวก็จบกันแล้ว พี่เน็ตกับพี่โชติเรียนต่อปะ?”
“กูยังไม่สอบไฟนอลปี 3เลยนะ อย่ารีบให้กูแก่นักเลย”
ผมตอบมันยิ้มๆ โชติพงษ์พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย “แต่กูก็คิดแล้วนะว่าพอจบกูจะทำงานก่อน”
“ใช่ๆ บอมก็บอกงั้น มันบอกว่าถ้าขอZ4ป๊าได้แล้วต้องหาตังค์เติมน้ำมันเอง ไม่งั้นอด”
เออ สรุปคือกูล่องลอยอยู่คนเดียวสินะ ผมไม่พูดอะไรเพราะกระเพาะกำลังทำงานได้ดี นั่งยัดห่ากินเอาๆปล่อยให้ไอ้สองตัวมันสนทนากันไปเรื่อย
“ไอ้หมอนี่ไม่ต้องคิดเลย จบหลังพวกกูอีกตั้ง2ปี เออ แล้วมึงคุยกับปันบ้างป่ะวะ?”
“ก็คุยบ้าง แต่พี่ปันตอบบูมว่า ‘เรื่องของกู’ แม่งใจร้ายสัตว์”
“ฮ่าๆ วันก่อนมึงบอกว่าเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอในร้านเหล้าน่ะ”
“เป็นก็เหี้ยแล้วพี่โชติ วันนั้นบูมรำคาญไอ้ขี้หม้อคนนั้นเหอะเลยแกล้งพูดไป แล้วเป็นไงรู้ไหม พอขึ้นรถไอ้พี่ปันมันหัวเสียใส่บูมใหญ่เลยว่าไปพูดแบบนั้นทำไม บลาๆๆ เชี่ยนี่เห็นนิ่งๆพอหงุดหงิดนี่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง”
“ปกติกูไม่ค่อยเห็นมันบ่นนะ แต่อย่างมึงมันก็น่ารำคาญจริงๆแหละบูม ฮ่าๆ”
ไอ้โชติแกว่งปากแขวะไอ้ตี๋แล้วไง ตาเล็กๆของรุ่นน้องตวัดขวับมองเพื่อนพี่ชายแล้วส่งเสียงชิชะในลำคอ ผมยิ้ม ไม่ได้รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาดที่ได้รู้ว่าปันไม่ได้เป็นแฟนกับบูม ใจหนึ่งอาจเป็นเพราะผมรู้จักปันมานานมากพอที่จะรู้แล้วว่ามันไม่ใช่คนที่คบกับใครเงียบๆง่ายๆโดยที่เพื่อนในกลุ่มไม่รู้ความเคลื่อนไหว ปันไม่ได้กระโตกกระตากเรื่องเด็กของมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแต่ถ้าคนๆหนึ่งที่ไม่เคยคบใครจริงจัง แล้วหันมามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแน่นอนว่ามันต้องมีศิราณีประจำตัวหรือคนที่พอจะเห็นความเปลี่ยนแปลงของมันบ้าง ถึงแม้เพื่อนคนนั้นจะไม่ใช่ผมที่มันปรึกษา อย่างน้อยคนมีประสบการณ์อย่างหมอโต๊ดน่าจะพอรู้และขยายความให้ถึงหูผมบ้าง ไม่ใช่นิ่งเฉยไร้ข่าวการเคลื่อนไหวเหมือนทุกวันนี้
“บูมน่ารำคาญเหรอพี่เน็ต”
น้องรหัสมันกระเง้ากระงอดถาม ผมเลยปลอบส่งๆกลัวจะหาว่ารุ่นพี่รังแกเด็ก “มึงก็พูดไปไอ้โชติ บูมมันก็น่ารักดี”
“ใช่ๆ ซ้อใหญ่พูดถูก” ผมปรับหน้ายิ้มกลายเป็นหงิกแทบไม่ทัน มึงไม่น่ารักก็ตรงนี้แหละปรมัตถ์ คราวนี้ไอ้โชติเลยหัวเราะจนข้าวในปากแม่งกระเด็นหลุดมาด้วย
“เป็นซ้อใหญ่แล้วเหรอมึง?”
“เก็บปากไว้แดกข้าวเหอะโชติพงษ์” ไอ้คนวอนโดนตีนนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ก็ไม่ยอมสงบปาก มันหันมาถามไอ้บูมในประโยคที่ทำให้ผมเองก็สะอึกไปนิดๆเหมือนกัน
“ว่าแต่พี่ชายคนรองของมึงยอมรับซ้อใหญ่หรือยังวะ?”
ถ้าพูดถึงบอมล่ะก็ ผมเคยสนิทกับมันมาก.. ไปไหนมาไหนก็มีติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอด เราพูดกันในทุกเรื่องที่คิดแต่ตอนนี้ผมกลับทำตัวเป็นวัวสันหลังหวะไม่อยากเจอไม่อยากคุยด้วย ลองแพลมหัวเข้าไปให้เห็นสิ คร้านจะโดนมันเค้นขี้แตก โชคดีนิดหน่อยที่ปกติแล้วสำหรับผมกับพวกมหาลัยนั้นจะเจอกันนานๆที ยอมรับนะว่าแรกๆหลังจบมัธยมผมก็ใจหายซึ่งคิดว่าโชติคงไม่ต่างกัน ในเมื่อมันกับหมอโต๊ดสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก พอวิถีทางเดินเปลี่ยนไป เราก็ต้องแยกจากอะไรๆที่เคยชินจนรู้สึกว่างเปล่า
แต่ความเจ็บปวดใดๆคงมีไม่เท่ากับที่ผมไม่ได้แอบมองไอ้ปันอีก แม้กระทั่งวันสุดท้ายของช่วงมัธยมทั้งๆที่ตั้งใจจะเล่นคีย์บอร์ดเพลงที่ไปซุ่มฝึกกับเฮียให้ปันฟังแต่ก็ไม่มีโอกาส โกรธตัวเองที่ไม่เคยกล้าพอ โกรธไอ้ปันที่ไม่คิดจะเดินมาหาผม มันใช้ชีวิตปกติธรรมดาในรั้วมหาวิทยาลัยจนแรกๆผมเองก็น้ำตาตกที่มันไม่เคยจะคิดว่าการที่ผมหายไปจะทำให้ส่วนหนึ่งส่วนใดในใจมันแหว่งไปบ้าง จนความน้อยอกน้อยใจเปลี่ยนเป็นชินชา มีแค่วาบหวามให้ใจเต้นตึกตักขึ้นมาบ้างในโอกาสที่ได้เจอปีละครั้ง
แต่พอคลื่นซัดฝั่งฟู่ แล้วทุกอย่างก็จะกลับมาสงบเหมือนเดิม
ผมเหลือบตามองไอ้บูมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มันเป็นเด็กที่น่าสนใจในระดับหนึ่ง บุคลิกของบูมมันขัดแย้งกันตลอดเวลา บางทีก็ดูเป็นเด็กใสๆ บางครั้งก็ดูเป็นผู้ใหญ่โชกโชน บางครั้งมันก็น่าเป็นห่วง ถึงส่วนใหญ่แล้วคนที่อยู่ใกล้มันน่าจะเป็นคนที่ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษมากกว่าก็เถอะ
แต่ที่แน่ๆที่ผมรู้คือมันเป็นคนประเภทกล้าได้กล้าเสีย พร้อมจะลุยได้ทุกสถานการณ์ ซึ่งผมชื่นชมข้อของนี้มันมาก
บูมฉลาดเป็นกรด ภายใต้รอยยิ้มหวานๆนั่นเลยดูอันตรายหน่อยๆ
ผมแค่วิเคราะห์นิสัยมันคร่าวๆนะ ไม่ได้ล้วงไปลึกถึงเรื่องส่วนตัวอื่นๆ อันที่จริงไอ้บูมเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดปากเล่าเรื่องของตัวเองกับคนอื่นนอกจากบอมสักเท่าไร ผมเองก็ฟังผ่านๆจากเพื่อนตัวเองอีกทีผสมโรงจากการสังเกตตามประสาพี่รหัสที่ถูกฝากฝังมาเท่านั้น
ผมไม่รู้ว่าบูมจะเป็นคนที่ไปเติมเต็มช่องโหว่ที่เวิ้งว้างในใจปันได้หรือเปล่า แต่บางทีในความคิดที่สวนทางระหว่างไม่อยากให้ปันมีใครกับให้ปันรู้จักรักใครสักคนเสียทีผมก็อยากให้บูมเป็นคนนั้น เพราะอย่างน้อยผมก็จะเห็นคนที่ยืนข้างๆปันได้ตลอดเวลา
ไอ้โชติกินข้าวหมดเป็นคนสุดท้ายแต่เราก็ยังไม่ลุกไปไหน ไอ้สมองเหี้ยหันมาถามน้องรหัสผมท่าทีจริงจังขึ้นหลังจากที่บูมมันก็ตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวในจานไม่ยอมตอบคำถามทีเล่นทีจริงที่ว่าบอมมันยอมรับหรือเปล่าถ้าผมจะมีความสัมพันธ์กับเฮียแบบนั้น จนตี๋เล็กต้องนั่งย่นจมูกเพราะถูกบังคับตอบ
“บูมจะไปรู้ได้ไงล่ะ”
“แล้วมันรู้เรื่องนี้มากแค่ไหน?”
ผมไม่รู้ว่าบูมมันรู้แผนการส่งผมมาทดสอบเฮียของไอ้บอมหรือเปล่า แต่ความสนิทสนมที่มันเป็นพี่น้องวัยไล่กันกินนอนอยู่บ้านหลังเดียวกันคาดว่ามันก็น่าจะพอรู้ ตี๋เล็กโคลงหัวไปมาก่อนตอบ
“ก็ถามบ่อยๆแหละ บูมไม่ได้เล่าละเอียดหรอก แต่ก็มีเกริ่นๆไว้บ้างเหมือนกัน กลัวบอมรู้รับไม่ได้ด้วยแล้วก็กลัวเฮียหน้าแตกถ้าจีบพี่เน็ตไม่ติดด้วย”
เออ ดีแล้วกูยังไม่อยากไปช่วยมึงหามพี่มึงเข้าโรงบาลเพราะชอคตาตั้ง ไอ้โชติหัวเราะเสียงต่ำเหล่ตามองผมกวนๆ
“เรื่องหลังไม่ต้องกลัวหรอก พี่คอนเฟิร์มว่ะ จีบติดชัวร์ๆ” ไอ้สัตว์นี่ต่อยกับกูเลยไหม! รู้ดีเกินไปแล้ว!
“จริงดิ! พี่เน็ตชอบเฮียแล้วเหรอ?”
“มึงก็ฟังไอ้โชติมากไปบูม” ผมปัดไม่เต็มปากเต็มคำ
“ทำไมอะ เฮียไม่ดีตรงไหน นี่ขนาดเจ้ทรายยังอยากได้คืนเลย โทรมาร่ำๆให้บอมช่วยง้อเฮียทุกวัน ดีนะไม่สนิทกับบูมไม่งั้นมีหวังโดนหางเลขไปด้วยอีกคน”
ผมนิ่งไปพักนึงแล้วถามน้องรหัสเนียนๆ "แล้วเฮียมึงไม่สนบ้างหรือไง"
"ไม่อะ ตั้งแต่เลิกกันเฮียไม่เคยรับสายเจ้เลย เลิกขาดมาก"
คนพูดแจ้วๆส่ายหัว ความรู้สึกสองอย่างกำลังตีกันรวนไปหมด ดีใจ แหงล่ะ มีคนชอบและไม่รวนเรเป็นใครมันก็ต้องดีใจ แต่อีกใจกลับรู้สึกผิดนี่ถ้าไอ้บอมรู้ขึ้นมาว่าเฮียมันเป็นเกย์เพราะผม ยิ่งถ้ารู้ว่าผมเองก็หวั่นไหวไปด้วย แบบนั้นจะมองหน้ามันยังไง
“พี่เน็ตอะใจแข็งเกินไปแล้ว.. เฮียเคยโทรมาฟ้องด้วยว่าพี่เน็ตอะใจร้าย”
“กูเนี่ยนะใจร้าย นี่กูใจดีจนน่าใจหายแล้วต่างหาก เฮียมึงแม่งได้คืบจะเอาศอก” ผมโวย
“พี่เน็ตก็ให้เฮียเอาๆไปเถอะน่า แล้วจะติดใจ”
“ทะลึ่งแล้วไอ้สัตว์”
โชติพงษ์ระเบิดหัวเราะกร๊ากลั่นโรงอาหาร ผมเริ่มลังเลขึ้นมาว่าจะตีหัวไอ้น้องรหัสหรือไอ้เพื่อนร่วมทุกข์ที่นั่งขำตัวหงิกงอกันก่อนดี สุดท้ายก็เลยได้แต่งอนรวบช้อนกับตะเกียบไปเก็บที่วางจานหนีไอ้สองตัวที่เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย โชติพงษ์รีบตามผมมาติดๆกันก็เป็นไอ้บูมที่ยิ้มตาหยีไม่สำนึก
“ไม่เอาน่าๆ อย่างอนบูมดิ ล้อเล่นหน่อยเดียว”
“กวนตีนนะมึง เดี๋ยวกูตัดสายรหัส”
“โอ๊ยไม่ทันแล้ว ตัดสายรหัสแต่ความสัมพันธ์ฉันท์ญาตินี่มันตัดไม่ได้นะซ้อ”
ยัง ยังกวนกูไม่เลิก ผมหันมาเหวี่ยงๆหางตามองมันช่วยหยุดแซวกูสักสิบนาทีเถอะไอ้ปรมัตถ์
พอวางจานเสร็จโทรศัพท์ไอ้โชติก็ดัง เห็นว่าพี่ตี๋พี่รหัสมันโทรมาถามเรื่องฝึกงานแล้วจะชวนไปตีดอทต่อ ผมพยักเพยิดหน้าไล่มันกลับภาคไปส่งๆแล้วหันมาหาไอ้คนที่ยังดูดน้ำจนหยดสุดท้ายก่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้มแผล่
“พี่เน็ตไปไหนต่อ?”
“ว่าจะไปเดินท็อปส์ ซื้อของไปทำกับข้าวเย็นนี้ มึงล่ะ?”
“บูมว่าจะไปหาพี่ปันที่ ม. เดี๋ยวเดินออกไปด้วยกันไหม? บูมไปขึ้นรถประตู 3”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย จากโรงอาหารไปป้ายรถเมล์ประตู 3 ที่ฝั่งตรงข้ามถนนเป็นท็อปส์พอดิบพอดีไม่ไกลเท่าไหร่ เดินไปคุยไปคงถึงก่อนรถรางวิ่งวนแน่ๆ แดดตอนบ่ายร้อนจัดๆแต่ก็ไม่มีใครบ่นอะไร
“บูม มึงตั้งใจจะจีบไอ้ปันจริงๆเหรอ?”
“หืม? ลองดูก็ไม่เป็นไรนี่ อย่างมากก็แค่อกหัก”
บูมตอบเรียบๆพลางยิ้มอ่อน เท่าที่รู้ผมเคยเห็นบูมมีแฟนก่อนหน้านี้2คน คนแรกเหมือนคบกันมาตั้งแต่มัธยมพอขึ้นมหาลัย ปลายๆปี 1 ก็เลิกกันไป อีกคนก็คือไอ้เอกที่ผมเห็นฝั่งนั้นตามมันติดแจเมื่อเดือนสองเดือนก่อนหน้านี้ คนจีบบูมผมก็เห็นเรื่อยๆ มันเป็นเด็กอัธยาศัยดีคุยกับเขาไปเรื่อยแต่ก็ไม่ได้มีใครลึกซึ้ง ส่วนใหญ่มันมักจะอยู่กับหยกหรือไม่ก็สายรหัสมันอย่างผมหรือพี่ก้องบ้าง ไม่ใช่คนเจ้าชู้แต่กะล่อนพอตัวตามนิสัยขี้เล่นของมันนั่นแหละ
“แต่พี่ปันอะ จีบโคตรยากเลย ถามคำตอบคำสุดๆ บูมจะหมดมุกคุยด้วยแล้วเนี่ย”
“แหงล่ะ มันตั้งใจจะติดอันดับหนุ่มโสดคลีโอ มึงรู้แล้วก็ถอนตัวซะเหอะ”
ผมพูดหยอกมันไป ไอ้บูมก็บ้าจี้หัวเราะแล้วบอกว่า “เออๆ ต้องใช่แน่ๆ” ผมก็อดยิ้มขำไปด้วยไม่ได้ ปันมันประเภทหวงความเพอร์เฟค ไม่รู้ว่าจะหวงไว้ทำซากอะไรนักหนา
“แต่จะพูดก็พูดเถอะนะพี่เน็ต บูมถามอะไรอย่างดิ”
“เรื่องไอ้ปันเหรอ? ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่โดนมันกระทืบนะจะบอกให้”
“พี่ปันไม่กระทืบพี่เน็ตหรอก พี่เน็ตต่างหากจะกระทืบบูม”
ไอ้บูมเอา2มือล้วงกระเป๋าเสื้อช็อป ผมเลิ่กคิ้วขึ้นนิดๆตอนที่มันเงียบไปแต่ไม่นานบูมก็ยิ้มเศร้าแล้วพูดต่อ
“พี่เน็ตยังชอบพี่ปันอยู่หรือเปล่า”
ผมได้ยินเสียงวิ้ง วิ้งอยู่ในหัว ปลายรองเท้าเผลอสะดุดเล็กๆบนฟุตบาทที่ไม่มีอะไรเกะกะ เหมือนรอยยิ้มจะถูกสต๊าฟไว้ให้ค้างอย่างนั้น
มันรู้เรื่องนี้? รู้มานานแค่ไหน? รู้จากใคร??
“ไปเอามาจากไหนวะ กูกับมันเพื่อนกัน”
หลังจากสติเลื่อนลอยไปพักหนึ่งผมก็ตอบมันยิ้มๆ เอื้อมมือไปผลักไหล่ที่สูงกว่าไหล่ผมพอประมาณเบาๆเชิงหยอกล้อ
“งั้นบูมคงคิดไปเอง”
สายตาตี๋เล็กเลื่อนลอยออกไปไกลจนผมต้องจับมันโยกหัว
“อย่าเพ้อเจ้อน่า”
ไอ้บูมยิ้มตาหยี พอเห็นแบบนั้นผมถึงโล่งอกขึ้นมาหน่อยว่ามันไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ อดไม่ได้ที่จะลองแซะถามมันขำๆ
“ถ้ากูชอบมึงจะทำไม เสยคางกูเลยไหมเนี่ย”
“โอย ใครจะแกล้งพี่รหัสลง บูมส่งให้เฮียจัดการดีกว่า” คราวนี้ไอ้บูมตบบ่าผมเบาๆแล้วพูด”เนอะ”หน้าตาเฉย
เนอะห่าอะไร! เชื่อกูเถอะร้อยทั้งร้อยเฮียมันไม่จัดการกูด้วยการเสยคางหรอก ลากกูขึ้นเขียงที่เรียกว่าเตียงแล้วฟัดนี่ว่าไปอย่าง ผมทำหูตาโตไอ้เวรนี่เผลอแป๊บเดียวแซวกูอีกแล้วนะแต่ยังไม่ทันได้โวยวาย ตี๋เล็กก็วิ่งไปป้ายรถเมล์โบกมือหยอยๆให้ผมซึ่งเดินถึงตีนสะพานลอยพอดิบพอดี ผมชี้หน้ามันอย่างคาดโทษจนสุดท้ายมันก็ขึ้นรถตู้หายไปเหลือไว้แค่ผมกับความรู้สึกว่างเปล่าในใจ
ผมชอบปันก็จริง แต่ไม่เคยคิดจะเสียงที่จะลองอกหักเหมือนที่บูมทำ.. ดังนั้นจะไปพูดจากันท่ามันก็ใช่เรื่อง
ถ้าบูมบอกว่า ’คงคิดไปเอง’ นั่นหมายความว่ามันคงสังเกตผมมาระยะหนึ่งจนแน่ใจเลยถามเชิงขออนุญาต
ผมแค่นยิ้มกับตัวเอง มีสิทธิ์ไปห้ามด้วยอย่างนั้นหรือก็เปล่า บางทีคนเราก็ควรอยู่ในตำแหน่งของตัวเอง อยู่กับความจริงให้มากกว่าความฝัน พอคิดได้แบบนั้นหน้าของอดีตนายแบบก็โผล่เข้ามาให้ผมต้องอมยิ้มถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องมาเดินซูเปอร์มาเก็ตเหงาๆในช่วงบ่ายแก่ๆ
วันนี้เฮียออกไปกองถ่ายตั้งแต่เช้าก่อนผมตื่นเสียอีก มันบอกว่าสัปดาห์หน้าต้องออกต่างจังหวัดอีกแล้ว พักนี้ดูโหมงานเหนื่อยๆกว่าจะกลับก็มืดตลอด เมื่อคืนผมนอนก่อนมันแล้วตื่นมากลางดึกเห็นเฮียกลับมาต้มมาม่ากินก่อนนอนก็แอบรู้สึกผิดนิดๆ มานอนตากแอร์ ชาร์จแบตไอโฟนห้องมันแต่ไม่เคยทำตัวให้เป็นประโยชน์อะไรสักอย่าง ไม่รู้เฮียบ้าหรือโง่ที่ลงโทษคนไม่ได้เรื่องด้วยการจูบหน้าผากก่อนนอนทุกคืน
เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมไม่ได้ย้ายมาอยู่กับมันถาวรหรอกครับ แค่ช่วงนี้เฮียบอกว่างานเยอะมากทั้งกองถ่ายทั้งที่ต้องเอามาใส่เอฟเฟคในออฟฟิศ ละครก็เริ่มออนแอร์ไปแล้วจะมีผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาดดังนั้นมันเลยขอกำลังใจเล็กๆด้วยการได้นอนกอดผมเฉยๆโดยที่สัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าจะไม่ทำทะลึ่งหรือลวนลามเกินความจำเป็นแน่ๆ
ไอ้ตอนรับปากก็ยังไม่ทันคิดหรอกว่า แล้วมันมีความจำเป็นอะไรให้มึงลวนลามกูวะ
แต่เอาเถอะ ผมก็ยังอยู่รอดปลอดภัยมาได้ถึงทุกวันนี้ ไม่อยากบอกหรอกว่ามันเป็นพ่อพระเอก พ่อคนดี แต่ส่วนหนึ่งผมว่าที่แม่งไม่ทำอะไรกูก็เพราะเหนื่อยหมดแรงมาจากกองแล้วมากกว่า
แม่ผมเป็นครูสอนทำขนม ฝีมือในการทำกับข้าวแน่นอนว่าต้องเด็ดสาระตี่ แต่คนที่ได้มรดกด้านนี้ไปเต็มๆคือพี่เนยลูกสาวที่ออกเรือนไปแล้ว เหลือก็แต่ผมที่พอทำได้แบบเอาตัวเองรอดไปวันๆ อย่างมากก็ไข่เจียว หมูทอด กับสารพัดต้มจืดเท่านั้นแหละ เพราะงั้นถ้าเฮียมันฝันว่าผมจะเป็นพ่อศรีเรือนให้มันนี่เลิกคิดไปได้เสียเถอะ เกินความสามารถจริงๆ
ไม่นาน ผักกาด หมูสับ รวมไปถึงเครื่องปรุงเล็กๆน้อยๆก็กองกันอยู่บนรถเข็น ที่คอนโดมันไม่มีเครื่องครัวสักอย่างดังนั้นมันจะได้แดกต้มจืดไมโครเวฟฝีมือณัฏฐนิชแน่ๆ ส่วนข้าวเดี๋ยวซื้อแบบขายเป็นถ้วยไปอย่าเรื่องมากเสียเวลาหุง ผมเดินออกมาจ่ายเงิน ไม่ลืมซื้อขนมติดห้องนิดๆหน่อยๆไปด้วย นึกถึงช่วงสอบที่ผมวุ่นๆ ตอนนั้นเฮียเตรียมของกินเครื่องบำรุงไม่เคยขาดตกบกพร่อง เรียกได้ว่าถ้าต่อสายน้ำเกลือได้มันคงทำไปแล้วผมนี่สิไม่เคยใส่ใจอะไรมันสักอย่าง ไม่เคยถามว่ามันชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร เท่าที่สังเกตมันก็ไม่ได้ดูเป็นเทวดามาจากไหนคือถ้าหิวเจอร้านข้าวที่ไหนก็กิน ไม่ได้ติดหรูต้องกินห้างหรือร้านอาหารดีๆ ถ้าไม่นับเรื่องหน้าตากับรถแล้วผมก็คิดว่ามันไม่ได้วิเศษเลิศเลออย่างที่แฟนคลับชื่นชมนักหรอก
เฮียมีมุมงี่เง่าเกรียนแตก มีมุมทะเยอทะยาน บางทีก็อบอุ่น บางครั้งก็โกรธเกรี้ยว ทะลึ่งทะเล้น เห็นแก่ตัว สกปรกและอีกหลายๆอย่างต่างจากภาพลักษณ์ที่ถูกมองจากภายนอกโดยสิ้นเชิง ผมยังจำภาพมันในความคิดสมัยก่อนได้ว่าเป็นคนที่เข้าถึงยากและจับอารมณ์ไม่ค่อยได้
เปล่าเลย มันแค่รู้จักวางตัวเท่านั้น
ผมยืนเคาะช้อนอยู่หน้าซิงค์ล้างจานจนสัญญาณเตือนหมดเวลาของไมโครเวฟดัง ใส่ถุงมือกันร้อนยกถ้วยต้มจืดออกมาควันฉุย ชิมรสชาตินิดหน่อยพอรู้สึกว่ากินได้แล้วก็ครอบฝาชีแก้วไว้บนเคาท์เตอร์ครัว เดินมาเปิดทีวีดูหนังช่องสตาร์มูฟวี่จนค่อยๆผล็อยหลับ กระทั่งเสียงกุกกักดังขึ้นจากประตูนั่นแหละ ผมถึงได้ตื่นขึ้นมามองนาฬิกา ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้วเฮียเพิ่งถอดรองเท้าเก็บเข้าตู้ พอมันเห็นผมนอนอยู่ที่โซฟาก็เดินมาหา
“ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องดีๆ ไม่เมื่อยหรือไง”
“มันเผลอหลับไปเอง เฮียกินอะไรมาหรือยัง?”
“ยัง ทำงานเสร็จก็รีบกลับมา มึงไปนอนซะเดี๋ยวกูหาอะไรกินรองท้องแล้วตามไป”
“มีต้มจืด ผมยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน เฮียไปอาบน้ำดิเดี๋ยวอุ่นรอ”
“ทำเองเหรอ?”
“ซื้อมา”
ไม่มีทางหรอกถ้าจะตอบว่า ครับ เน็ตทำเอง สุดฝีมือเลยนะ ฆ่าปาดคอกูเลยเหอะ เฮียยกมือขึ้นมายีผมสีส้มๆที่ตอนนี้มันลีบจากการสระเมื่อช่วงเย็นไปเรียบร้อยแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ผมก็ผละจากทีวีมาในครัวเหมือนกัน ไม่นานกับข้าว1อย่างพร้อมข้าวเปล่าสองจานก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวีพร้อมกับเจ้าของห้องที่ออกมาจากห้องน้ำ
เฮียสวมผ้าเช็ดตัวสีขาวพันท่อนล่างเอาไว้ มันนั่งขัดสมาธิลงบนพรมข้างๆผมแล้วตักต้มจืดร้อนๆซดชิมรสชาติ
“ถูกปากหรือเปล่า?”
“ก็พอกินได้ เค็มไปหน่อย ซื้อที่ไหน?”
“แถวๆนี้แหละ เมื่อคืนเห็นนั่งซดมาม่าแล้วสงสาร”
ไอ้คนนั่งข้างๆผมอมยิ้ม มันซดน้ำซุปเข้าปากอีกรอบแล้วพูดขึ้นมาลอยๆ
“มึงรู้มั้ยเน็ต อาหารที่อร่อยเมนหลักมันไม่ใช่ว่าเรากินอะไรหรอก มันอยู่แค่ว่ากินกับใครเท่านั้นแหละ”
หน็อย มึงจะบอกว่าต้มจืดกูนี่รสแย่อย่างนั้นใช่ไหม? ผมชะงักนิดๆเหลือบมองคนพูดด้วยหางตา เฮียมันยังกินไปมองทีวีไปไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่แต่หูกลับแดงจัด นี่มึงเขินเรื่องอะไรวะ?
“กูดีใจนะที่มึงซื้อของกินมาให้ แล้วก็ทั้งดีใจทั้งโกรธที่มึงอยู่รอกินข้าวด้วย ถ้าเป็นโรคกระเพาะอีกจะทำยังไง”
“เฮีย ผมไม่เคยเป็นโรคกระเพาะ ลืมๆเรื่องที่ไอ้บอมหลอกไปได้แล้วเหอะ”
“ถึงอย่างนั้นก็อย่าเป็นเลย มันรักษาไม่หาย มึงกินข้าวตรงเวลาได้ก็กินไปเถอะ ซื้อของมาให้กูก็พอแล้ว”
นี่ถ้ากูบอกว่าลงมือทำให้เองจะมีคนหัวใจวายตายไหมวะ เอาเถอะถือว่าทำบุญให้คนเฒ่าคนแก่ ผมจะนั่งกินเงียบๆของตัวเองไปก็แล้วกัน
จากนั้นตลอดมื้อดึกก็ไม่มีคำสนทนา เหลือก็แค่คนบ้าสองคนนั่งกินไปยิ้มไป สุดท้ายเฮียก็เป็นคนยกจานไปล้าง ผมเช็ดโต๊ะเสร็จก็เข้าไปนอนเล่นรอมันในห้องนอน
ไม่นานผู้ชายผิวขาวจัดเดินตามเข้ามา มันล้มตัวลงข้างๆผมแต่ไม่ยอมปิดไฟโคมสีส้มเหลือง ตะแคงหน้าหันมามองปากยังไม่หยุดยิ้มตั้งแต่กลับมา
“เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย ปิดไฟนอนได้แล้ว”
“ทำไมอะ ก็กูดีใจ”
“เยอะ!”
ผมด่า แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นสีหน้าสลดของไอ้ตัวโตหรอกครับเพราะไม่เคยได้เห็นจริงๆจากสามใบเถาตระกูลนี้ มันเอื้อมมือมาแตะเอวผมรั้งให้ขยับตัวเข้าไปหาแล้วกอดจนจมหายไปในอก
“มึงแม่งโคตรน่าปล้ำ”
“ถ้ามึงปล้ำกูนะพรุ่งนี้เช้ากูตื่นมาตัดจู๋มึงโยนลงคอห่านจริงๆด้วย”
“โหดสัตว์! ไอ้เหี้ยกูก็ผู้ชายนะ จะมีอารมณ์กับคนที่รักมันแปลกตรงไหนวะ”
“มึมึงก็มีไป ไม่ต้องเอากูไปเกี่ยว มือน่ะมีไหม? ไปเอาออกเองสิวะ”
“กูก็เอาออกของกูทุกวันแหละ แต่มันไม่ฟิน...”
ผมทุบอกมันดังอึ้ก! ไม่ต้องห่วงครับผมไม่ได้ทุบแบบเขินอายอะไรแบบนั้นแน่ๆเพราะไอ้คนที่กอดผมถึงกับสะดุ้งโหยงทีเดียว เฮียหัวเราะเบาๆแต่ยังไม่คลายอ้อมแขนออก
“พร้อมเมื่อไหร่บอกกูนะ”
“ให้กูบอกยังไง เฮียครับ เอาเน็ตที... งั้นเหรอ?”
ผมเงยหน้าขึ้นถามมันตาขวาง ไอ้เฮียคงหมั่นไส้ถึงได้งับปลายจมูกของผมเบาๆ
“ถึงตอนนั้นพูดให้ได้แบบนั้นนะ อย่ามาป๊อดให้กูเห็น”
เออ! กูป๊อด!! นี่ยังไม่รู้เหรอว่าไม่ต้องรอให้ถึงเวลานั้นหรอก ตอนนี้กูก็ป๊อด กูเป็นไอ้ขี้ป๊อด ห่า ผมดิ้นอยู่ในแขนมันขลุกขลักๆ พักเดียวก็ขี้เกียจสะดีดสะดิ้งเฮียมันเลยเอี้ยวตัวไปปิดไฟโคมที่หัวเตียงให้ทั้งห้องเหลือแต่ความมืด
“เออ เฮีย ผมมีเรื่องจะบอก”
“อะไร พร้อมแล้วเหรอ?”
คร๊วยย หยุดคิดเรื่องใต้สะดือสักสิบนาทีเถอะครับ เฮียมันหัวเราะในลำคอพอเห็นผมเงียบไปแล้วแก้ให้ “ว่ามาๆ มีอะไร”
“ปิดเทอมนี้ต้องฝึกงาน ผมเลือกไปยุธยานะ สองเดือน”
“แล้วพักที่ไหน?”
“อาจารย๋น่าจะช่วยหาที่อยู่ให้แหละ”
“อืม เดี๋ยวไปหาบ่อยๆ”
มันพูด ก่อนจูบลงบนหน้าผากผมเหมือนทุกๆคืน
“แต่ตอนนี้นอนได้แล้ว ฝันดีนะครับ”
ผมยิ้ม ตอบมันไปแค่ “อืม...” ในลำคอเหมือนทุกวัน
เราจมอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันและปล่อยให้ความมืดของรัตติกาลค่อยๆครอบงำสติให้หลุดลอยไป
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 17
11/07/12
ช่วงนี้ป่วยอะ ฟื้ดดด (สูดน้ำมูก) ตอนต่อไปยังไม่เขียนซักบรรทัดกำลังอยู่ในช่วงอึนๆ
ขออนุญาตไปกินยานอนนะคะ หายมึนแล้วจะรีบมาต่อเลย :กอด1:
-
เน็ตแม่ศรีเรือนอ่ะ
ปล.หายเร็วๆนะค่ะ
-
หมวย !!!!!
หลุดมาประโยคนึงนี่ อิพี่แทบจะช็อคตาตั้งแทนเน็ต !
โอ๊ย ไอ้พี่รหัสน้องรหัสสองคนนี้ มัน " รู้จัก " กันมากกว่าที่คิดนะเนี่ย
ไอ้ตัวพี่ก็มองลึกพอจะรู้ว่าไอ้ตัวน้องน่ะ เห็นหน้ามันยิ้ม ๆ แบบนั้น แต่ซ่อนอันตราย
ส่วนไอ้ตัวน้องก็นิ่งจับสังเกตนานพอจนแน่ใจว่าพี่มันยัง " อะไร " กับคนที่มันหมายปอง
หมวยมันร้าย !!!!
นี่ยังไม่นับ ตอนหมวยแซวพี่รหัสมันนะ อันนั้นก็เหลือร้าย
หลุดออกมาแต่ละคำ ทำเอาพี่มันถึงกับไปไม่เป็น 55555555
ถึงหมวยมันจะร้าย แต่มันก็น่ารักนะ น่ารักเหมือนพี่รหัสมันนั่นแหละ / ไม่เชื่อถามเฮีย ! /
เราำขำบทสนทนาระหว่างเฮียกับเน็ตตอนอยู่บนเตียงมากค่ะ
คือ กำลังหวานแล้วนะ แล้วก็เป็นไปได้สูงว่าความหวานนั้นจะนำพามาซึ่ง เรื่องบนเตียง
แต่สุดท้ายไอ้คู่นี้มันก็พาฮาอีกจนได้ ลงท้ายเราก็เลยได้แต่ชื่นชมอมยิ้มกับความแสนดีของเฮียอีกครั้ง
อา .. มักน้อยจังค่ะเฮีย (แค่)จูบหน้าผากอีกละ !
หายป่วยไว ๆ นะคะ พักผ่อนเยอะ ๆ ดื่มน้ำมาก ๆ ค่ะ พักนี้ฝนตกบ่อย อากาศเปลี่ยนแปลง มีคนไม่สบายกันเยอะเลย ~
-
ชอบเรื่องนี้แบบฉุดไม่อยู่แล้ว เฮียน่ารักโคตรรรร :-[ :-[ :-[
เน็ตก็เหมือนจะเริ่มๆไม่คิดเรื่องปันแล้วนะ คิดถึงแต่เฮีย :o8: ฮิ้ววววววว~
-
อ้ากกกกกกกกกกกกเขินเฮียที่สุดในโลกเลยค่าาาาาาา
แบบว่าตอนแรกยังขัดๆใจนิดนึงนะที่พี่เน็ตอะไรๆก็ยังคิดถึงปันแม้จะแว๊บๆหาเฮียบ้าง
แต่ก็เข้าใจว่ารักแรกมันแยกยากTTT_____TTTTT เลยลุ้นให้เฮียสู้ฟัดเลย!!!
ชอบบุคลิคเฮียจริงๆขนาดมาไม่กี่บรรทัดก็ยังสร้างความซู่ซ่าในใจได้ขนาดนี้5555
แล้วก็เน็ตยังเหมือนเดิมแม้จะเข้าสู่วงจรสีม่วง555555555555555 *-*
.
รู้สึกว่าเหมือนบูมรู้อะไรเยอะมากๆอะ5555555555555555
แอบอยากอ่านตอนปันนภหวั่นไหวกับบูมแล้วคะ กร้ากกกกกกกก
อย่างไงก็ชูป้ายไฟเชียร์เฮียเน็ตกับปันบูมซำเหมอค่า :impress2:
อย่างไงก็ดูแลสุขภาพนะคะหายป่วยไวๆ เยยยยยยยยย้
-
คงอีกไม่นานความสัมพันธ์เนตกับเฮียคงมีชื่อเรียกนะ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าบอมรู้จะว่ายังไง ส่วนบูมก็สู้ๆนะ :3123:
คนเขียนก็ขอให้หายป่วยไวไวนะคะ :L2:
-
อยู่รอดึกๆ แล้วก็มาจริงๆด้วย :D
พอเถอะเน็ตเอ๋ย เลิกหลอกตัวเองแล้วยืดอกภูมิใจในความเป็นเกย์แบบแมนๆได้แล้ว << ประโยคนี้ฮามากกกก
ความสัมพันธ์ของเน็ตกับปันนี่มันน่าสนใจจริงๆ เน็ตนี่เราคิดว่าชอบปันนภและปลื้มเขามากด้วย แต่ไม่ไฟท์(ไม่แน่ใจว่าโดยนิสัยหรืออะไร) แต่พอปันมีท่าทีจะไปกิ๊กกับคนอื่นที่ตัวเองเห็นว่าน่าจะเข้ากับปันนภได้ก็ดันแอบเชียร์ซะอย่างงั้น ... อารมณ์ว่าอยากให้ปันนภไปได้ดีใช่มั๊ยลูก ...แต่อ่านไปก็สงสัยว่า"ถ้า"ปันนภเกิดมาจีบเน็ตโต้งๆขึ้นมาบ้างล่ะ? เน็ตจะทำยังไง แล้วเฮียล่ะจะเป็นยังไง หึหึหึ
อ่านพาร์ทนี้แล้วรู้สึกบูมเป็นเด็กน่ารักดีค่ะ รู้จักหลบรู้จักชน .. จากคราวที่ปันนภมาลากบูมออกจากร้านเหล้า บูมก็เหมือนจะรู้อารมณ์เน็ต เลยพยายามหาทางเข้าหา แล้วพอได้อยู่กัน 2 คน ก็จัดการถามสิ่งที่ค้างคาใจซะเลย ... บูมเป็นเด็กฉลาดเจ้าเล่ห์ แต่ไม่ใช่คนร้ายกาจ .. ที่บูมถามเน็ต เชื่อว่าบูมอาจจะไม่ได้ถามเพื่อต้องการคำตอบ 'บูมอาจจะถามเพื่อบอกให้รู้ว่าตัวเองรู้ในสิ่งที่เน็ตคิด' 'ถามเพื่อดูอาการ' หรือ 'ถามเพื่อเป็นการขอเดินหน้าโดยไม่ให้ผิดใจกับเน็ต' ... เพราะงั้นพี่ให้คะแนนความรู้งานอีก 8 แต้มค่ะน้องบูม =]
กลับมาเรื่องของคู่หลักของเราดีกว่า ... เค้ามาอยู่ด้วยกันแล้ว!!!!! ถึงจะแค่ชั่วคราวก็เหอะ ... ก็ช่วงนี้เฮียเค้ายุ่งนี่เนอะ เจ้าหัวส้มของเราเลยต้องเดลิเวอรี่ตัวเองให้เค้าจีบถึงคอนโดซะเลย ... ถูกใจแม่ยกคู่นี้ยิ่งนัก ... ไหนจะทำอาหารให้อีก เป็นเฮียนี่ฟินตายอะ(ตกลงเฮียมันรู้มั๊ยเนี่ยว่าน้องมันทำอาหารเอง) ... ว่าแล้วก็แปลกใจอย่าง ปกติเวลาจีบกัน ฝ่ายจีบควรจะต้องแสดงตัวตนที่ดีที่สุดของเราให้อีกฝ่ายเห็น แต่นี่เน็ตมันร่ายข้อเสียเฮียจะครบแล้วมั้ง XD แต่ก็ยังรับได้สบายๆ ... ไปไหนไม่รอดแล้วเน็ตเอ้ย คอนเฟิร์มร่วมกับเพื่อนโชติ
ว่าแล้วก็อยากรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างตอนเน็ตฝึกงาน ... รอคอยอังคารหน้าค่ะ
เรื่องสุขภาพก็พยายามนอนเร็วนะคะ รักษาได้ทุกโรคจริงจิ๊ง เชื่อเรา =D
ปล.ถ้าปันนภจะประกวดหนุ่มคลีโอจริง เค้าจะทุ่มโหวต!
ปล.2 ห้ามใจไม่ให้เมนท์ยาวไม่ได้ทุกที เง้อออ
-
อย่ากลับมาเลยนะชื่ออะไรนะ ลืม แฟนเก่าเฮียอ่ :sad4:า
นั่นแหละๆ
บอม จะ รู้สึกยังไงน๊าาาา :o12:
ปันกับหมวยได้กันเร๊วๆๆๆๆอิอิ :-[
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปแบบนี้ดีแล้ว
เรียนรู้กันไป เข้าใจกันมากๆ น่ารักจังค่ะ :o8:
-
หายป่วยไวๆ น่ะคะ.... :L2:
-
น่ารักอ่ะคับ o13 o13
-
รีบๆเคลียร์กับบอมกันซะนะ
ยิ่งปิดไว้นาน คนรู้ทีหลัง มันยิ่งเสียความรู้สึกนะเว้ย :เฮ้อ:
-
หาข้าวหาน้ำให้กิน มีจงมีจุ๊บก่อนนอนขนาดนี้ มันไม่เรียกแฟนหรอก มันเกินกว่านั้นแล้วแหละ :laugh:
ให้เฮียเค้ารอก็อย่าให้นานนะเน็ต จะว่าไปเค้าก็รออยู่นะ ฉากนั้นน่ะ :haun4:
กับปันน่ะแค่ชอบก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้รักเฮียนะ พลีสส :impress2:
-
เป็นพี่น้องสุดประหลาดทั้งสามหน่อจริงๆ
จะว่าเป็นพวกคิดเยอะก็ใช่ แต่มองโลกในแง่ดีก็ใช่เหมือนกัน
พี่คนโตและน้องเล็กโคตรชัดเจนเลยตอนนี้ แต่คนกลางขออนุญาติสาปส่งชั่วคราวนะคะ
-
โอเคผมยอมรับผมเป็นเกย์ เป็นเต็มตัวแล้วด้วยไม่มีเหตุผลมาฉุดรั้งเหมือนตลอดห้าปีที่ผ่านมาว่า เฮ้ย! กูไม่ใช่เกย์นะ กูไม่ชอบผู้ชายคนไหนนอกจากไอ้ปัน เพราะตอนนี้มีผู้ชายอีกคนที่ทำให้ผมต้องก้มหน้ารับสภาพเพศตัวเองแล้วว่า พอเถอะเน็ตเอ๋ย เลิกหลอกตัวเองแล้วยืดอกภูมิใจในความเป็นเกย์แบบแมนๆได้แล้ว
อยากจุดพลุให้ประโยคนี้
หลายเรื่องที่เจอนายเอกซึน ไม่ยอมรับ เถียงตัวโก่ง แต่พอแฟนจุ๊บๆก็เห็นเคลิ้มขนาดหนัก
ยืดอกภูมิใจในความเป็นเกย์แบบแมนๆ :mc4: นี่แลที่แมนได้ใจ
ชอบเรื่องนี้นะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
-
ถ้าบอมรู้จะเป็นยังไง
-
o13 ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกก เอาใจช่วยนะค่ะ^^
-
รออ่านตอนต่อไปเน้อ
คนเขียนก็หายหวัดไวๆละ
-
เน็ตมีเอาใจเฮียเล็ก ๆ แบบนี้ เฮียยิ่งเป็นปลื้ม
เล่นเอาเราลืมปันไปชั่วขณะ แต่ก็นะแอบสงสารเน็ตเล็ก ๆ
หวังว่าเฮียจะทำให้เน็ตลืมปันได้อย่างหมดใจซะทีนะ
-
ต้มจืดแบบนี้ก้ออร่อยอยู่แล้ว อย่ามาม่าเลยนะเส้นมันอืด
-
ก่อนอื่นเลยก็ต้องบอกคุณคนเขียนก่อน ,, หายไวๆนะคะ
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย รักษาสุขภาพด้วยค่า TwT
ชอบประโยคนี้มากเลยอ่ะ
พอเถอะเน็ตเอ๋ย เลิกหลอกตัวเองแล้วยืดอกภูมิใจในความเป็นเกย์แบบแมนๆได้แล้ว
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 น้องเน็ตเอ๋ย ... ในที่สุดก็ยืดอกรับความเป็นเกย์แบบแมนๆ ได้ซักที ว่าแต่น้องไปฝึกงานไกลอยู่น้า ยุดยาแหน่ะ T^T แต่ไม่ไกลเกินความรักของเฮียหรอกใช่ไหม ? 555
รู้สึกโล่งที่ปันก็ไม่โผล่มา = =" ไม่ใช่ไม่ชอบปันน้า แต่ปันโผล่มาหาเน็ตทีไรรู้สึกควันดราม่าลอยคลุ้งทุกที 5555555
น้องบูมน่ารักอ่ะ กล้าได้กล้าเสียดีค่ะลูกขา . . ไฟท์ติ้ง ขอให้จีบพี่ปันติด ผู้ชายยังงี้เดี๋ยวใจมันก็อ่อนค่ะลูกขา !!
จะว่าไปเราก็สงสารเจ๊ทรายเหมือนกันนะ แต่ถ้าคบกับเฮียต่อไป ก็ไม่รู้ว่าเฮียจะทนกล้ำกลืนคบกับผู้หญิงที่น้องชายตัวเองรักมากได้ยังไง
ขอให้เจ๊ทรายทำใจได้เร็วๆนะคะ และเจ๊ทรายก็จะรู้ว่ามีผู้ชายที่แสนดีอีกคนรออยู่งว่ออออ
ตอนนี้น้องเน็ตอะไรๆก็เฮียจริงๆ ขนาดจะฝึกงานจะเลือกที่ที่ไม่ไกลจากกรุงเทพ เอาแค่แถบชานเมือง เผื่อให้เฮียมาหาได้
ว่าแต่ .. แกงจืดน่ะ ทำเองไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ยอมบอกเฮียไปล่าาาา ?
เอาใจช่วยให้เฮียปล้ำน้องเน็ตได้เร็วๆนะคะ กริ๊วววววววววววววว
คนเขียนสู้ๆค่า >w<
-
เฮ้อออออ
ถ้าบอมรู้จะเป็นยังไงเนี่ย แอบเครียดๆๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คิดว่า สองเดือนที่ไปฝึกงานน่าจะมีอะไรบางอย่างที่น่าจะมาม่าเกิดขึ้นแฮะ
ส่วนปันขนาดออกมาแค่ชื่อ ยังก่อให้เกิดเอฟเฟ็คกระแทกใจเน็ตแทบทุกตอน
สำหรับการที่บูมจะจีบปันในมุมเราคิดว่ามีอะไรน่าคิดหลายอย่าง
อย่างแรก เสือเฒ่าเขี้ยวลากดินในเรื่องนี้อย่างปันมีหรือจะมองไม่ออกว่าที่น้องเข้ามาใกล้ชิดในช่วงนี้เพราะต้องการอะไร แต่จากการวิเคราะห์นิสัยของปัน ที่เป็นหนุ่มโสดครีโอมีคติไม่รักใคร กับการที่ค่อนข้างแคร์เน็ตอยู่ สังเกตจากตอนที่โวยใส่บูมเรื่องที่ไปบอกว่าเป็นแฟนต่อหน้าเน็ต ที่ขนาดเพื่อนยังทักว่าแปลกผิดนิสัยเงียบๆ เราเลยคิดว่าขนาดแกล้งเป็นแฟนต่อหน้าเน็ตปันยังกระอักกระอ่วนหัวเสีย เลยคิดว่าปันไม่น่าจะแสดงท่าทางจีจ๋าอะไรกับบูมหรือคบกันจนถึงขั้นแฟน เพราะแม้จะไม่ถึงขั้นรักแต่ก็แคร์ค่อนข้างมากเลยคิดว่าปันน่าจะไม่อยากให้เน็ตเจ็บช้ำน้ำใจ เพราะบูมไม่เหมือนคนอื่นๆที่ปันเคยคบเพราะเป็นน้องรหัสที่ใกล้ชิดเน็ตมาก ที่เน็ตจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเหมือนตอนคบคนอื่นได้ ถ้าคบกันเน็ตคงต้องเจอภาพบาดใจบ่อยแน่ๆ(เพราะขนาดตอนนี้เน็ตยังสองจิตสองใจว่าจะให้ปันกับบูมคบกันดีไหมและยังแอบเจ็บแปลบๆอยู่) คิดว่าปันอาจพยามเว้นระยะห่างให้มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ สังเกตจากบทแรกๆที่เพื่อนบูมที่ปันไปมีอะไรด้วยอยากยกระดับความสัมพันธ์ขึ้นจนถึงขั้นยืมมือถือเน็ตโทรหาปัน ที่ปันก็แสดงตัวถอยเว้นระยะห่างออกมาเมื่อเห็นการพยายามยกระดับความสัมพันธ์อันนี้
ประการที่สอง ยังไม่เคยเห็นปันแสดงท่าทีว่ามีความรู้สึกอะไรกับบูมเลย ขนาดซีนจูบแบบเร่าร้อนไรเตอร์ยังอธิบายว่าเป็นเพราะสัญชาติญานของผู้ชาย แต่กับเน็ตปันยังแอบแง้มๆว่าถ้าจะคบผู้ชายเป็นแฟนเน็ตนั่นแหละจะเป็นคนแรกที่คบ อีกอย่างตอนที่ช่วยบูมตามที่บูมขอร้องปันยังอธิบายตัวเองว่า ไม่เป็นไรที่ช่วยเพราะเป็นน้องชายของเพื่อน และอีกฉากหนึ่งที่ทั้งเน็ตและบูมถูกปันกอดเหมือนกัน แต่ฉากของเน็ตปันกอดเอง แต่ของบูม บูมต้องเป็นคนขอ และเหมือนเป็นการกอดแบบปลอบใจที่เพิ่งไปเจอเรื่องร้ายๆมามากกว่า เหมือนเป็นตัวบอกระดับความรู้สึกที่ปันมีให้แต่ละคน ที่ถึงจะไม่ได้รักแต่ก็บอกได้ว่าใครได้ความรู้สึกดีๆมากกว่า
ประการที่สาม จากที่สังเกตมาตั้งแต่ตอนแรกๆปันค่อนข้างเป็นคนที่มีความมั่นคงในอารมณ์ของตนเอง ถ้ารู้สึกยังไงกับใครแล้วจะเปลี่ยนแปลงได้ยาก ความรู้สึกดีๆที่มีให้เน็ตจึงไม่น่าจะหายไปง่ายๆ อีกอย่างปันเป็นเจ้าพ่อคาสโนว่าที่น่าจะเจอผู้หญิงมาแล้วเยอะมากๆ น่าจะเคยเจอกับการจีบรุกมาแล้วทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็นการมาแบบอ่อนหวาน แบบร้ายๆนิด แบบใสซื่อ แบบสดใส และอื่นๆ ดังนั้นการจีบปันที่ผ่านอะไรแบบนี้มาเยอะ เราว่าไม่น่าจะทำให้ปันรู้สึกอะไรได้ เพราะผู้ชายแบบนี้จะรักใครต้องไม่ใช่เพราะถูกจีบ แบบไปกินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน หรือ sex ที่ปันแสดงกับเพื่อนมาตลอดว่ามันไร้ความหมายแค่ไหน ซึ่งผู้ชายแบบนี้ถ้าจะรักใครต้องเป็นแบบซึมลึก ผ่านความทรงจำ ผ่านเรื่องราว ผ่านประสบการณ์ทั้งดีทั้งร้ายมาด้วยกันมากกว่า ซึ่งถ้าบูมจะจีบปันให้ติดเราว่าต้องใช้เวลานานแน่นอนว่าต้องหลายปีกว่านี้ เพราะขนาดเน็ตที่ปันยังไม่ถึงขั้นรักแต่แค่แคร์ยังต้องใช้เวลาผ่านเรื่องต่างๆมาด้วยกันถึงห้าปีถึงจะทำให้ปันมีความรู้สึกแบบนี้ได้
สรุปจากที่กล่าวมา คิดว่าการที่บูมจะจีบปันจึงค่อนข้างยาก
ส่วนเน็ตกับเฮีย บอกตามตรงพออ่านตอนนี้แล้วเดาอารมณ์เน็ตไม่ออก มันดูค่อนข้างคลุมเครือ จะรักก็ยังดูเหมือนไม่ใช่ จะไม่รักก็ยังดูเหมือนไม่ใช่อีก สรุป น่าจะประมาณมีความรู้สึกดีๆให้มั้ง แต่การที่เน็ตขอเฮียว่าให้ลืมปันได้ก่อนนี่รู้สึกว่าจะยาวนะ เพราะปกติคนเรามักใช้เวลาในการลืมมากกว่าการจำเสมอ(เฉพาะเรื่องรักนะ ไม่ใช่เรื่องเรียน) แต่รู้ว่ามันจะต้องดราม่าแน่ เพราะมีทั้งชื่อแฟนเก่าเฮียและบอมโผล่ออกมาแล้ว หนำซ้ำยังมีปมว่าเฮียงานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาอีก
ปล.พยายามจะไม่ยาวแล้ว แต่เรื่องนี้ไรเตอร์เขียนตัวละครค่อนข้างมีหลายมิติที่ทำให้วิเคราะห์สนุก แต่ละตัวไม่ได้ดีเลิศไปหมดต่างมีข้อดีข้อเสียของตัวเองทั้งนั้น และพล็อตของเรื่องนี้ไม่ได้เป็นพล็อตแบบสำเร็จที่ค่อนข้างหาได้ทั่วไปแบบเรื่องอื่นๆ แต่ละตัวละครต่างมีปมโยงไปถึงตัวละครตัวอื่นๆ ที่ทำให้การดำเนินเรื่องค่อนข้างเป็นเหตุเป็นผลจนรู้สึกว่าอ่านชีวิตของคนจริงๆมากกว่าอ่านนิยาย (เรายังแอบเดาผิดเลยคิดว่าตอนบูมไปอยู่บ้านปันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ ประมาณบูมพยายามรุกปันก็ไม่สนใจ แต่ก็แอบมีความรู้สึกลึกๆให้ตั้งแต่เมื่อไร่ไม่รู้ แล้วมารู้เมื่อมีคนอื่นเข้าหาบูมแล้วหึงซึ่งค่อนข้างเป็นสูตรสำเร็จของนิยายที่เคยอ่านมาอะไรประมาณนี้ แต่พอบูมกลับบ้านแบบไม่มีอะไรในกอไผ่เล่นเอาเราหน้าหงายเลย หนำซ้ำปันยังไม่รู้สึกอะไรอีก สังเกตจากตอนมีคนมาจีบบูมแล้วปันดูเป็นห่วงความรู้สึกเน็ตมากกว่าจะหึง เราถึงกับอึ้งกิมกี่
ดังนั้นนิยายเรื่องนี้จึงสอนให้รู้ว่า อย่าเอาพล็อตของเรื่องอื่นๆที่เคยอ่านมา มาคาดเดานิยายของไรเตอร์ เพราะไรเตอร์ไม่ได้เขียนนิยาย แต่กำลังเล่าเรื่องของแต่ละคนที่ต่างมีอารมณ์ความรู้สึกที่ซับซ้อน และเมื่อไม่ได้เขียนนิยายแต่เขียนเหมือนนำเรื่องของคนจริงๆมาลงเป็นตัวหนังสือ เมื่อมีความเป็นมนุษย์และอารมณ์ความรู้สึกต่างๆมาเกี่ยวข้อง จึงไม่ใช่เรื่องของสูตรสำเร็จแบบนิยายที่จะคาดเดาได้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง แต่ต้องคาดเดาจากอารมณ์ความรู้สึกความเป็นมนุษย์ของตัวละครต่างๆว่าสิ่งเหล่านี้จะนำเรื่องไปสู่ทิศทางใด เหมือนที่เราใช้ชีวิตจริง )
-
โฮก ปันละถูกเน็ตตัดหางปล่อยให้น้องรหัสแล้วจริงๆรึเนี่ย
-
น่าร้อกกกกอ่า...นี่ถ้าคุณเฮียรู้ว่าน้องเน็ตทำแกงจืดให้เองไม่นอนยิ้มค้างแก้มแตกทั้งคืนเรอะ...
เน็ตก็น่ารักเนอะ แบบอยากดูแลใส่ใจเฮียตอบแทนบ้างไรบ้าง
เหลือเรื่องบอมอย่างเดียวว่าจะเคลียร์กันยังไง เฮียเค้าเปิดทางให้บอมกับพี่ทรายแล้วไงเฮ้ัย ไปสานต่อดิ...
น้องบูมนี่มานิ่งแต่อย่างสะดุ้งทุกทีเลย ขอให้ได้ให้โดนกับเฮียปันจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุดก็อ่านตามมาจนทันภายในวันเดียว
เรืื่องน่ารักมาก ๆ เลย ทั้งมิตรภาพของเพื่อน
เฮียเน็ต ปันบูม อ่านไปยิ้มไป o13
รออ่านต่อนะคะ สู้ ๆ หายป่วยไวไวน๊าา
ตอนล่าสุดที่บีมพูดว่า "ทำไมอ่ะ ก็กูดีใจ"
ดีใจที่เน็ตหรอทานข้าว หรือว่าไปเห็นซากการทำกับข้าวของเน็ตนะ
55555555555555555
จิ้นกั้นไป อิอิ
ในที่สุดเน็ตก็อ่อนแล้ว ยอม ๆ พี่บีมไปซะเถอะน้องเอ้ยยยยย :impress2:
-
ก็น่าปล้ำจริงๆ นั่นแหละค่ะ
ยังชื่นชมอยู่เลยว่าเฮียบีมนี่คือที่สุดของความอดทนแล้ว
ไปอยุธยาแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างหนอ
เหมือนจะเป็นจุดเปลี่ยนของอะไรหลายๆ อย่างทีเดียว
-
พร้อมให้เฮียปล้ำเมื่อไหร่.... cc มาหาผมด้วยนะค้าบ 555+
-
น้องเน็ตน่ารักมากกกกกกก เป็นแม่ศรีเรือนซะด้วย
ชอบที่บูมเรียกเน็ต ซ้อใหญ่ ฟินจริงๆๆ
ไม่อยากให้บอมรู้เรื่องเลย ให้เค้่าหวานๆๆกันไปก่อนนะ กลัวได้ซดมาม่าชามใหญ่
รอตอนต่อไปนะค่ะ :z2: :3123:
-
ฮาเฮีย
"กูก็เอาออกของกูทุกวันแหละ แต่มันไม่ฟิน"
โคตรโดนค่ะเฮีย แต่น้องโหดมาก
จะเอาจริงหรอที่ว่าเฮียปล้ำจะตัดไอนั่นไปโยนคอห่าน
ไม่เสียดายหรอน้องเน็ท 555
-
ขนาดป่วยๆ ยังเขียนได้ยาวสะใจขนาดนี้
ตอนนี้มันอบอุ๊นอบอุ่นเนอะ
แต่จะให้ดี ให้เฮียสุภาพกับน้องกว่านี้หน่อยเหอะ
กูๆ มึงๆ ่จีบหนุ่มนี่น่ะ
นี่ถ้าเรียกตัวเองว่า พี่ หรือเฮีย จะฟินมากเชียวแหละ
-
หั้ยได้แบบนี้สิ !!! เฮียเจ๋งอ่ะ ชอบๆๆๆ
-
ก้อน่ารักเนอะ รออ่านต่อไปน้า++
-
น...น่ารักง่าา :man1: หลงรักเรื่องนี้ซะแล้ว จะคอยติดตามนะคะ
เชียร์เฮียเน็ต และปันบูมจ้า เฮียกับเน็ตที่ชัดเจนแล้วเนอะ ส่วนปันกับบูมเนี่ยเราว่าไปด้วยกันนะ ให้อารมณ์คนขาด ๆ เกิน ๆ (?) ในบางอย่างมาเจอกันดี แต่พับเผียบเถอะ บูมนี่ฉลาดและความรู้สึกไวมาก ตอนถามเน็ตว่าเลิกชอบปันรึยังทำเอาเราตื่นเต้นไปด้วยเลย ฮ่าๆ ความสัมพันธ์ปันกับเน็ตเนี่ยซับซ้อนดีนะคะ ดูเปราะบางแต่มีอิทธิพลมาก ๆ เลย
ตอนนี้ระแวงบอม ยังไงก็เห็นแก่ความรักพี่ชายหน่อยนะลูกนะ :a5:
-
เฮียกรวนตรีนแบบน่ารักๆจริงๆเลยอ่ะ 5555
หายไวๆนะนักเขียน แล้วมาต่อเร็วๆละ อิอิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13 o13
สุดยอด !!!! เฮียยยน่ารักมากกกกกกกกกกก อยากได้แบบนี้ :-[ :-[
-
เฮีย เมื่อไหร่จะมาต่อ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
โอ๊ยยย เน็ตกะเฮีย น่ารักกไปนะ ถ้าเน็ตบอกเฮียว่าทำเองนะ
เฮียคงอิ่มตั้งแต่ยังไม่ได้กิน
มีกำลังใจทำงานไปอีกกก เป็นวันๆๆอะ
อ่านแล้วเขิลลลล
เฮียยไม่ต้องกลัวนะ จีบติดแน่นอนน คือยอมขนาดนี้แล้วววว
ไม่ติดก็ให้รุ้กันไป เฮียยน่ารักกกขนาดนี้
มีอย่างเฮียเหลือไหมม อยากได้มั่งๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:
-
เน็ต น่ารักมาก
-
:กอด1: ไปซูปเปอร์ ซื้อของ ทำอาหารให้เฮียกิน
แค่นี้ก็ฟินละ 555+
สงสารเน็ตเรื่องปันเหมือนกันนะ แต่ก็นะ เราก็ชอบปันบูมอยู่ด้วย555+
จูบหน้าฝากก่อนนอนทุกวัน แค่นี้ก็โอละ :กอด1:
สุดท้าย หายไวไวนะท่านผู้แต่ง :L2:
-
รอวันเน็ตพร้อม
และสนับสนุนให้ บูม จีบ ปัน
.... :-[ :กอด1:
-
เพิ่งมาคะ ตามทันแล้ววววว
ชอบๆๆๆ สนุกคะ ชอบเฮียกะเน็ต น่ารักกกกกกกกก ><
ไม่อยากคิดว่าสองคนนี้ห่างกันจะเป็นไง
ปล..ต่อไวไวนะค้าา รออยู่ อิอิ^^
-
บูม :a5: มองคน เก่งมากกก เอาใจช่วยยยย สู้ๆพิชิตกระชวกทะลวงใจปันนภให้ได้น่ะ
เฮียเน็ตพร้อมแล้ว :-[ พร้อมไปยุธยาแล้ว 5555555 เฮียก็มีมุมน่ารักเนอะตอดเล็กตอดน้อย ได้จุ๊บเหม่งก่อนนอนด้วย
-
น่ารักมากค่าาาาาาาาาา
แค่แกงจืดก็พอแล้ว นี่ขนาดบอกเฮียว่าซื้อมา
ยังดีใจขนาดนี้ ถ้าบอกว่าน้องเน็ตทำเองนะครับเฮีย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย เฮียคงจับน้องกดกลางโต๊ะอาหาร 55555555
>,<
:-[
-
อ่านรวดเดียวจบ
ยกนิ้วให้ค่า ตอนแรกบอกตรงๆว่าไม่ได้คาดหวังอะไรมากตอนคลิกเข้ามา แต่พออ่านแล้วชอบสุดๆไปเลยอ่ะ!!!!!!
เอาตรงๆตอนแรกเลือกไม่ถูกอย่างแรงเฮียบีมกับปันเนี่ย แต่ตอนนี้ดูทุกอย่างมันเข้าสู่ที่ทางของมันแล้ว เฮียกับซ้อก็น่ารักซ้าาาาา
รอตอนต่อไปค่า คนเขียนสู้ๆ
-
เฮียกับซ้อใหญ่น่ารักมาก อ๊อยยยยยยยยยยย
เน็ททำกับข้าวให้ด้วย >w<
อยากให้เฮียรู้จังว่าเน็ททำเองอะ
ชอบมากกกกกก รออ่านต่อนะคะ
-
วันพุธแล้วน้า หายไปไหนนนนน ~
-
แจ้งข่าวจากนักเขียนค่ะ
อาทิตย์ที่แล้วป่วย ลางานยาวเลยอาทิตย์นี้เลยต้องใช้กรรม ขออนุญาตเคลียร์งานหลวงก่อน
ตอนต่อไปรอกันนิดนึงเน่อ จะต่อภายในสัปดาห์นี้ค่ะ
คิดถึงคนอ่านมากๆเลยยยยย > <'
-
รับทราบและรอค่ะ :L2:
-
รับทราบค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ...
-
รับทราบค่า รู้ว่ายังอยู่ไม่หายไปไหนก็ดีใจแล้วววว >w<
สู้ๆนะคะ
-
:mc4:ลุยงานก่อน เต้อะ รอได้ค่า
-
ไอมิสยูโซมัชเลยค่า
สู้ๆกับงานเข้าาาาาาาาาาาา~
-
รักษาสุขภาพด้วยนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เคลียร์งานหลวงให้เสร็จเร็วๆน้า จะได้มาต่ออย่างสบายใจ สู้ๆค่ะ ^^
ปล.เค้าแอบลุ้นอยู่แหละว่าถ้าปันนภมีฝึกงานฮีจะเลือกฝึกงานที่ไหน? หึหึ
-
รับทราบค่า
ลุยงานก็อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วนเน้อ
-
รักษาสุขภาพแล้วเคลียร์งานให้เรียบร้อยนะคะ
ยังไงก็จะรอติดตามเหมือนเดิม
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เราเพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ขอชื่นชมคนเขียนก่อนนะคะว่าแต่งดีมากเลย ใช้ภาษาสวย
คำหยาบไม่มากเกินไป ตัวละครก็ไม่เกินจากความจริงไปมาก
ส่วนเรื่องปัณหรือพี่บีม มายกมือว่าเราก็เป็นอีกคนนึงที่หลงเสน่ห์ปัณค่ะ
คือปัณเนี่ย ถ้าไปอยู่เรื่องอื่นก็เป็นพระเอกได้สบายๆเลย
ปัณเป็นตัวละครที่มีความลึก มีแง่มุมหลายอย่างที่ทำให้คนอ่านสะดุดใจ
ยิ่งเงียบๆ ขรึมๆ แบบนี้อีก ใจละลายกับทุกการกระทำของปันที่มีต่อเน็ตมากค่ะ
แต่.... เรารู้สึกว่าปัณเหมือนเป็นเจ้าชายที่อยู่บนหอคอย เป็นภาพวาดของความสมบูรณ์แบบ
และเป็นคนในฝันของเน็ตมากกว่า ถึงแม้เน็ตจะอยู่ใกล้ๆปันมาตลอด 5 ปี ก็มีกำแพงบางๆกั้นสองคนนี้เสมอ
ปัณไม่เคยเปิด... เน็ตก็เลยไม่กล้าเดินเข้าไป ด้วยความเป็นเพื่อนด้วยอะไรหลายๆอย่าง
ส่วนพี่บีมแม้ในตอนแรกจะเข้ามาแบบฉาบฉวย แต่เราก็จะเห็นได้ว่า
พี่บีมกำลังเติม.. ในส่วนที่เน็ตขาดมาตลอด นั่นคือ การได้รับความรัก ความเอาใจใส่ จากคนที่รู้สึกดีๆด้วย
บางคนอาจจะมองว่า ก็แค่กินข้าว ไปรับไปส่ง กอดๆหอมๆ พูดจาหวานๆใส่ แค่นั้น
แต่สำหรับเน็ตที่โหยหาสิ่งเหล่านี้อยู่ลึกๆมาตลอด มันไม่น้อยเลย
เขียนมาแบบนี้ตัวเราเองก็ไม่ได้เชียร์บีมเน็ตนะ555 เพียงแต่วิจารณ์ไปตามเนื้อเรื่องที่คนเขียนปูไว้
อยากอ่านปัณเน็ตเยอะๆค่ะ สองคนนี้อยู่ด้วยกันตามลำพังน้อยเหลือเกิน
ไม่เชียร์ปัณบูมเลยค่ะ เราไม่ชอบบูมนะ หลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นการทำตัวเอง
และบูมก็รู้มานานแล้วว่าเน็ตชอบปัณ ก็ยังจะเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับปัณ
ทำร้ายจิตใจเน็ตเกินไปแล้ว
ถ้าบูมจะมีคู่ ก็ขอเป็นคนอื่นเถอะ บูมไม่เหมาะกับปัณเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เรื่องน่ารักน่าติดตามมากๆเลย
เห็นปันเน็ตแล้วก็เจ็บหน่วงๆใจทุกทีเลยอ่ะ ชอบมาตั้งนาน
พอเหมือนใจจะตรงกันแต่เวลากลับไม่ใช่ ต่างคนต่างก็มีคนอื่นเข้ามาพอดี
เหมือนคนจะไม่ใช่คู่กัน ก็คงจะคู่กันไม่ได้ เศร้าง่ะ
ส่วนพี่บีมนี่หื่นตลอดเวลาเลยนะ 555+
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ๊ายยยยย :o8:
-
สนุกค่ะ แต่ลึกๆแล้วยังสงสารเน็ตเรื่องปันอยู่ดี
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เข้าไปอยู่ในหัวใจ
ชอบปันมากกกก เชียปัน+เน็ต สุดๆ เเต่... ลึกๆเเล้วววว
.
..
...
.....
........
...............บีมสู้ๆๆๆๆๆน้าาาาา รักบีมเวอออออออร์ :o8: :-[ :impress2:
ช่วงหลังๆ บอมหายอ่าาา~ ชอบบอมเหมือนกัน...เเต่บอมจะมีคู่มั้ยอ่า เเบบว่าเพิ่มรู้ว่ารักไรเเบบเนี้ยอ่า
สู้ๆค่ะมาต่อเร็วๆนะคะ o13 o13 o13 o13 o13
-
น่ารักกันจังเลยค่ะ ^^
-
Friend's brother Brother's friend 18, ใจร้าย
[Boom's talk]
พี่เน็ตพูดโกหก
รอยยิ้มเฝื่อนที่ให้มากับสัมผัสเชิงหยอกล้อไม่ได้เกลี้ยกล่อมให้ผมหลงเชื่อในคำพูดเชิงแบ่งรับแบ่งสู้ของพี่รหัสตัวเองเลยสักนิด
ตอบว่า ยังชอบอยู่ หรือ เลิกชอบไปแล้วยังฟังดูดีกว่า ‘เป็นแค่เพื่อนกัน’ หลายเท่านัก
ไม่ใช่ว่าผมไม่สังเกต ไม่ใช่ว่าถามเชิงโยนหินถามทาง แต่คำถามว่า ‘ยังชอบพี่ปันอยู่ไหม’ เป็นคำถามที่ผมไตร่ตรองมาด้วยระยะเวลานานพอสมควรที่จะแน่ใจแล้วว่าพี่เน็ตรู้สึกพิเศษกับเพื่อนตัวเอง
นายณัฏฐนิชเป็นคนที่ถูกเพ่งเล็งเรื่องโฮโมเซ็กชวลตั้งแต่สมัยมัธยม ไม่ใช่แค่หน้าตี๋ตัวขาวปากแดงเอวบาง แต่ด้วยสภาพครอบครัวที่อยู่กับแม่ซึ่งเป็นคุณครูสอนทำขนมสุดแสนจะใจดีกับพี่สาวคนสวยซึ่งเรียบร้อยราวผ้าพับไว้ทำให้ตัวเองอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดูอมชมพูหวานๆตลอดเวลา อีกทั้งเมื่ออยู่รวมกับกลุ่มเพื่อนชายล้วน แทนที่จะมีบุคลิกเหมือนคนอื่นๆอีก 4 คนพี่เน็ตกลับต่างออกไป ผู้ชายตัวเล็กสุดในกลุ่มถูกปฏิบัติตัวราวกับเป็นไข่แดง มีบอมปกป้อง มีพี่โชติหนุนหลัง พี่โต๊ดให้คำปรึกษา และพี่ปันเป็นไอดอล คงน่าแปลกใจมากกว่าถ้าคนที่อยู่ในสภาพแวดล้อมซึ่งตัวเองเป็นผู้ถูกดูแลมาตลอดจะปฎิบัติตัวเป็นเจ้าชายให้ผู้หญิงสักคน ดังนั้นวันที่ความสัมพันธ์ของพี่เน็ตกับเฮียดูแปลกไปจึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจสำหรับผมสักนิด
ถ้าเพียงแต่... เหมือนมีอะไรบางๆกั้นอยู่ที่ทำให้พี่เน็ตไม่อาจตอบรับความรู้สึกของเฮียได้เต็มที่
ผมไม่ได้ตั้งใจหาเหตุผลหรอกว่าอะไรทำให้พี่เน็ตมองเฮียไม่เต็มตาทั้งๆที่เฮียของผมก็ออกจะครบองค์ขนาดนี้ กระทั่งเหตุการณ์ที่ร้านเหล้าวันนั้น
ทั้งๆที่เพื่อนร่วมกลุ่มมาแท้ๆ แต่พี่เน็ตกลับทำตัวเหินห่าง ยิ่งผมแนะนำกับอาร์มว่าพี่ปันเป็นแฟน โดยหวังแค่ให้อีกฝ่ายเป็นไม้กันหมาเท่านั้น ทว่าคนที่มีปฏิกิริยาชัดเจนกลับเป็นพี่รหัสตัวเองซึ่งเบือนหน้าหนี กระทั่งผมยกมือกล่าวลาพี่เน็ตก็ไม่ชายตากลับมามอง
ภาพความสัมพันธ์กึ่งเพื่อนกึ่งคนรู้จักของทั้งสองคนค่อยๆฉายวนทับในหัวเป็นแฟลชแบ็ค มือที่จับพี่ปันอยู่เย็นเยียบยิ่งเมื่อชายหนุ่มหัวเสียที่ผมอาจทำให้เพื่อนตัวเองเข้าใจผิด รสขมเฝื่อนยิ่งรู้สึกชัดเจนในลำคอ
พี่ปันเหมือนเป็นคนที่มาเติมเต็มความรู้สึก ดูแลเอาใจใส่ภายใต้หน้ากากคุณชายเย็นชาๆ ทำท่าเหมือนไม่แคร์โลกแต่เก็บรายละเอียดโดยไม่มาสาธยายให้ตัวเองดูดี ผมหลงรักเสน่ห์ที่มาจากเบื้องลึกของผู้ชายคนนั้นไปเต็มๆแม้รู้ดีว่าตัวเองกำลังเป็นแมงเม่าโง่ๆที่อยากจะบินเข้ากองไฟ..
ที่เจ็บกว่าพี่ปันเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า คือฝ่ายนั้นรู้ดีว่าพี่เน็ตคิดยังไงและพี่ปันก็แสดงท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้เหมือนลังเลสับสนในตัวเองอย่างเห็นได้ชัดจนผมรู้สึกว่า ถ้าพี่เน็ตเป็นฝ่ายเข้าหาพี่ปันจริงๆจังๆแล้ว ทางนี้อาจไม่ปฏิเสธหรือทำเย็นชาเหมือนที่ทำกับผมก็ได้
เกิดเป็นคำถามให้ผมนึกแย้งในใจว่า ทำไมคนที่ไม่ลุกขึ้นยืนเพื่อความรักของตัวเองแบบพี่เน็ตแล้ว จึงสมควรได้รับความรักจากพี่ปันทั้งๆที่คนอื่นพยายามกันสุดใจด้วยเล่า?
พระเจ้าไม่ยุติธรรมเกินไป และเพราะแบบนั้นหลังคำปดที่แสดงออกมาถึงความอ่อนแอของพี่รหัสผมจึงตั้งใจว่าจะไม่ปล่อย
ถึงแม้ทั้งสองคนใจตรงกัน ผมก็จะไม่มีวันปล่อยให้คนที่ไม่สมควรได้พี่ปันไปแน่ๆ
สุดท้ายผมถึงมานั่งอยู่ที่นี่ โต๊ะไม้หน้าคณะบริหารธุรกิจ ทั้งที่ตัวเองสวมเสื้อชอปต่างมหาลัยเด่นหรากับพวกกบฏปี 3 เพื่อนพี่ปันที่แปรพักรมาเป็นเพื่อนผมเพราะ ‘เด็ก’ ที่มาเฝ้า ’ไอ้ปัน’ ครั้งนี้ ไม่ใช่สาวน้อยหน้าแฉล้มชวนน้ำลายหก แต่เป็นอาตี๋ผิวขาวเหลืองตัวไม่เล็กไม่ใหญ่มาดกวนชวนตบกระโหลกแบบที่เรียกว่าเข้าขากันได้ดีกับคนอื่นๆ ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่จะเป็นชะนีขี้วีนให้เพื่อนๆพี่ปันเบ้หน้าหนีแทบไม่ทัน
เสียงคุยโหวกเหวกดังหน้าตึกขณะที่รอการออกมาจากห้องพักอาจารย์ของใครบางคน พี่เกมส์บอกว่าพี่ปันเข้าไปคุยเรื่องฝึกงานเพราะซัมเมอร์นี้พ่อของพี่ปันอยากให้ลูกชายไปฝึกงานที่อเมริกา ซึ่งเจ้าตัวเองก็ดูเต็มอกเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง
สิ่งนั้นทำให้ความรู้สึกภายในใจของผมกระตุกวูบ
เคยได้ยินหรือเปล่าว่าเวลาของคนเรามันไม่เท่ากัน
2 เดือนของบางคนอาจเป็นคำว่า แค่ แต่สำหรับผม มันคือคำว่า ตั้ง
2 เดือน เกิดอะไรขึ้นได้ตั้งมากมาย มากจนแค่ผมได้ยินยังหวั่นๆ
ถึงแบบนั้น ตอนนี้ผมก็ได้แต่ยิ้มที่ถูกพี่เกมส์กวนประสาท กระทั่งเจ้าของร่างสูงสมสัดส่วนแต่งตัวถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้วปรากฏตัวขึ้นพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ ตาคมปราดมองด้วยหางตาเป็นเชิงว่าเห็นแล้วแต่ขายาวยังเดินเลยโต๊ะไม้ไปเฉยๆ ผมยกมือไหว้ลาพวกพี่ๆ กระโดดข้ามเก้าอี้ตามพี่ปันที่เดินลิ่วไม่สนใจการมาของน้องชายเพื่อนแล้วกระโจนขึ้นรถเชฟโรเลตครูซแบบไม่ต้องรับเชิญทันทีที่อีกฝ่ายปลดลอค ไม่ลืมหันมายิ้มหน้าแป้นให้คนหน้าบูดแบบไม่รู้สึกว่าการมาของตัวเองเป็นการรบกวนอีกฝ่ายเลยสักนิด
“มึงเลิกมาเฝ้ากูซักทีเหอะ รำคาญ”
“งั้นพี่ปันก็ไปเฝ้าบูมที่คณะสิ”
“ส้นตีน! มันใช่เรื่องไหม? ผัวเผอมึงไม่มีหรือไงมาเกาะแกะกูอยู่ได้”
“ไม่มี กำลังหาอยู่เนี่ย”
ผมตอบหน้าซื่อ ในปากยังเคี้ยวหมากฝรั่งบิ๊กบลูมรสส้มหวานแสบคออยู่ พี่ปันหันมายกนิ้วกลางให้ผมเต็มๆโดยไม่หันมามอง แต่แทนที่จะเกี่ยงงอนผมกลับหัวเราะเสียงใสที่ได้กระตุกต่อมประสาทเพื่อนพี่ชายเข้าให้
“แล้วนี่จะไปไหน ขึ้นรถกูมาเนี่ย”
“ที่จริงว่าจะชวนไปอ่านหนังสือที่TK PARK แต่พี่เกมส์บอกว่า 3 ทุ่มนัดกันไปเที่ยวบูมเลยว่าจะชวนไปหาอะไรกินแถวเยาวราช”
“สัตว์ เยาวราชบ้านพ่อมึงเปิดตั้งแต่ห้าโมงเย็นเหรอ?”
“พี่ปันก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อนสิ กว่าจะออกมาก็พอดีร้านเปิด ไปกินก๋วยจั๊บใต้โรงหนังแล้วค่อยไปเที่ยวต่อ บูมกะเวลาไว้เป๊ะมาก!”
“เจริญเหอะ พ่อกูไม่ใช่เจ้าของบ่อน้ำมัน ให้ไปบ้านกู มากินก๋วยจั๊บเยาวราชแล้วกลับไปส่งมึงก่อนย้อนไปผับเนี่ยนะ ไปแดกที่บ้านกูแล้วเดี๋ยววนไปส่งมึงที่บ้านง่ายกว่า”
“ส่งทำไม บูมไปด้วย”
“เสือก!”
พี่ปันตอบทันทีแบบไม่คิด ผมฉีกยิ้มกว้างขวางยื่นมือไปเกาะแขนพี่ปันอ้อนๆแต่อีกฝ่ายก็สะบัดหนี โคตรใจร้ายอ่ะ!
“นะ ไปด้วย”
“มึงจะไปทำไม กูไปกับเพื่อน”
“แล้วทำไมไปไม่ได้อะ บูมอยากไปเที่ยวด้วยนี่”
“ทำไมไปไม่ได้? ก็กูไม่ให้ไปไง ชัดนะ?”
เจ้าของรถหันมายักคิ้วกวนๆ แสดงเจตนาชัดเจนว่าหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่ให้สัมพเวสีอย่างผมไปขัดโอกาสฟันสาวตามที่เพื่อนล้อว่าฮีกลายเป็นเสือสิ้นลายตั้งแต่ที่มีผมตามมาวนเวียนเป็นเจ้ากรรมนายเวร ไม่ใช่ฝ่ายนั้นหยุดสายตาไม่ละม้ายชายมองสาวใดแบบพระเอกหนุ่มผู้ซื่อสัตย์ตกหลุมรักนางเอกแสนดีแต่อย่างใด แต่เพราะพอชะนีนางใดตกบ่วงที่พรานหนุ่ม ผมก็จะเสนอหน้าเข้าไปกวนอารมณ์ให้คุณชายปันนภเสียจริตจนรับประทานแห้วไปทุกที พี่เกมส์บอกว่าคืนนี้พี่ปันกะไม่พลาดแน่ ถ้าอยากตามไปเป็นหมาหวงก้างก็งัดมารยาล้านแปดเล่มเกวียนขอคุณชายมาเอง แต่โถ่.. มารยาผมมันใช้ได้กับพวกที่มีทุนเห็นอกเห็นใจกันบ้างนี่ครับ เจอผู้ชายใจไม้ไส้ระกำแบบปันนภมันก็กลายเป็นหมันสนิท สุดท้ายได้แต่นั่งหน้าหงิกฟังเจ้าของรถผิวปากสบายใจจากมหาลัยไปถึงบ้าน ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนพี่ชายคนดีจะใจอ่อนยอมพกน้องชายไปเที่ยวตามคำอ้อนวอนสักนิดเดียว
มิหนำซ้ำ นอกจากไม่ได้กินก๋วยจั๊บเยาวราช ไม่ได้ฝากท้องไว้กับป้าดวง สุดท้ายกลายเป็นพี่ปันเองที่มาอาศัยมื้อเย็นของพี่วรรณรองท้องก่อนออกเที่ยว ม้า ป๊า และบอมดูยินดีเหลือเกินในการปรากฏตัวแบบไม่คาดฝันของคุณชาย สำหรับม้าที่รู้ตื้นลึกหนาบางของผมแล้ว ปราดเดียวที่มองเท่านั้นชีก็ยกยิ้มมุมปากแบบคนรู้ทันถึงความรู้สึกของผมที่มีให้เพื่อนพี่ชายคนพิเศษทันที ส่วนป๊าดูไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ทางบอมยังคงเป็นคนเดียวของบ้านในตอนนี้ที่ไม่รู้ถึงเพศสภาพผม มันเลยได้แต่ตบไหล่เพื่อนตัวเองแล้วบอก เออดี มึงสนิทกันเอาไว้มีอะไรจะได้พึ่งพากันได้ เหมือนคคนแก่ พี่ปันไม่ตอบอะไร มันยิ้มนิดๆไม่ให้เห็นว่าที่จริงแล้วคุณชายก็มีลักยิ้มอยู่ที่แก้มซ้าย ติดอยู่ที่ว่าต้องยิ้มกว้างขวางแบบที่นานๆหลุดออกมาทีถึงจะได้ประสพพบเจอ
โชคดีที่เรามาถึงบ้านตอนพี่วรรณกำลังจัดโต๊ะ ดังนั้นวันนี้เลยมีไข่เจียวหมูสับกับหมูทอดอย่างง่ายเพิ่มมาในเมนูให้เพียงพอสำหรับหกชีวิตบนโต๊ะอาหาร พี่วรรณเป็นแม่บ้านก็จริงแต่เพราะอยู่กับพวกเรามาตั้งแต่เด็กๆ อายุห่างจากเฮียไม่ครบรอบดีเวลาทานข้าวเราจึงนั่งรวมกันแบบไม่แบ่งชนชั้นเหมือนบ้านพี่ปันที่โต๊ะอาหารยาวเป็นกิโลแต่สุดท้ายก็มีแค่เก้าอี้หัวโต๊ะเท่านั้นที่มีคนจับจองอย่างเหงาๆ
“พี่ปันกินนี่สิ เมนูโปรดบูมเลย”
ผมเคยคิดว่าเวลาอยู่บ้านพี่ปันเคยถูกเอาใจแบบนี้ไหม หรือบางทีตอนอยู่กับสาวๆตัวเองอาจเป็นฝ่ายดูแลคนอื่นจนไม่ได้รับการเอาใจใส่นักก็ได้ ผมตักมัสมั่นใส่จาน พี่ปันชะงักช้อนส้อมในมือครู่หนึ่งก่อนหั่นไก่เนื้อๆที่ผมตักให้ทะมัดทะแมง ผมตักอาหารเมนูเดียวกันให้บอม ส่วนป๊ากับม้าเป็นผัดผักเพราะดีต่อสุขภาพจนตัวเองทานหมดเป็นคนหลังสุด
ปันนภเหลือบมองผมเป็นพักๆ ไม่ได้ตักอาหารคืนให้ผมเชิงตอบแทนแต่ยังคงกินเงียบๆตามสไตล์กระทั่งหมด พี่วรรณลุกมาเก็บจาน ม้ากับป๊าลุกไปนอนดูข่าวภาคค่ำส่วนบอมหนีขึ้นไปคุยโทรศัพท์ซึ่งถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นสายมรณะที่เฮียหนีไม่รับจนเกือบถึงขั้นเปลี่ยนเบอร์นั่นแหละ
ใช่.. แม้ทุกคนมีกิจกรรมใดๆก็ตามเป็นของตัวเอง แต่ม้าบอกเสมอว่าตราบใดที่ยังนอนอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็ไม่อยากให้เป็นเพียงที่ซุกหัวนอน ป๊ากับม้างานยุ่งหัวหมุนเกือบทุกวัน ดังนั้นถ้าเวลาสักครึ่งชั่วโมงต่อวันม้าจึงขอให้เป็นเวลาที่เราได้เจอหน้า ได้พูดคุย ได้ใช้เวลาร่วมกันก็ยังดี ติดก็แต่เฮียที่นานๆกลับบ้านครั้ง ถึงกระนั้นถ้าได้กลับมา ’บ้าน’ เมื่อไหร่ ต้องได้ชิมรสมือพี่วรรณโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
ผมไม่รู้ว่าพี่ปันจะพอเข้าใจความรู้สึกของ’ครอบครัว’บ้างไหม แต่ตอนที่มองเสี้ยวหน้าของชายหนุ่มที่หันไปคุยกับป๊าเรื่องราคาหุ้นทอง ผมรู้สึกถึงความอิ่มเอมในแววตาของพี่ปันอย่างเห็นได้ชัด
“ปุยมานี่ ไม่ไปแกล้งพี่เขาสิ”
ผมตะโกนเรียกซี้สี่ขาที่เอาแต่กระโดดหย็องแหย็งชวนแขกคุ้นหน้าเล่น หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จพี่ปันก็ขอตัวกลับโดยอ้างว่ามีธุระ ผมได้แต่แลบลิ้นปลิ้นตาหมั่นไส้เพราะรู้ดีว่า ‘ธุระ’ ที่ว่าคืออะไรแล้วออกมาส่งหน้าตึง จนแล้วจนรอดก็ไม่เปลี่ยนใจจริงๆสิให้ตาย แต่ถ้าคิดว่าเอาผมมาปล่อยบ้านแล้วตัวเองจะได้หนีเที่ยวสบายใจเฉิบแล้วพี่ปันคงผิดมหันต์ เพราะทันทีที่ครูซเคลื่อนตัวออกจากรั้วบ้าน ผมก็ต่อสายตรงฟ้องพี่เกมส์ทันที
“พี่เกมส์.. พี่ปันไม่ให้บูมไป.....”
กว่าแท็กซี่จะมาจอดหน้าสถานบันเทิงชื่อดังก็ปาไปสี่ทุ่มกว่า พี่เกมส์บอกว่าจองโต๊ะได้หน้าเวทีมากันชายล้วนทั้งหมด 6 คน ผมกระชับปกเสื้อเชิร์ตสีขาว animal house ให้เข้ารูปกับกางเกงห้าส่วนสีกากี จับผมที่ใช้เวลาเซ็ตร่วมชั่วโมงนิดๆหน่อยๆก่อนเดินเบียดผู้คนที่แออัดจนล้นออกมานอกประตูร้านไปหน้าเวที กระทั่งเห็นผู้ชายตัวสูงใส่แว่นสายตากรอบดำ ดูบางทีก็เป็นเด็กเนิร์ด บางทีก็กวนส้นอย่างพี่เกมส์โบกมือเรียก จึงยิ้มพรายเดินเข้าหา
ที่โต๊ะมีคนเฝ้าอยู่สองคนคือพี่เกมส์กับพี่โจ้ เหล้าหมดไปครึ่งขวดขณะที่ขวดมิกเซอร์วางเรียงรายให้เห็นว่าเน้นเที่ยวมากกว่าดื่ม พี่เกมส์ชงเหล้าให้ผมอ่อนๆผสมโค้กกับโซดาแล้วพยักเพยิดไปทางโต๊ะเยื้องๆกันให้เห็นว่าไอ้คนใจร้ายของผมมันกำลังไปยืนให้สาวปากส้มเต้นแนบเนื้อโดยที่ตัวเองแค่เอามือวางบนสะโพกผายของอีกฝ่ายแล้วโยกหัวไปด้วยเท่านั้น
“พึ่งห้าทุ่มเอง ทำไมได้สาวไวจัง”
“อย่าบอกนะว่ามึงไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์ไอ้ปัน? พวกกูไม่อยากเอามันมาเที่ยวด้วยแล้วเนี่ย พาไปไหนชิงได้ดีๆก่อนตลอด”
พี่เกมส์โคลงหัวหน่ายๆ ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบแล้วเอ่ยปากไล่พี่โจ้
“กูมีเพื่อนอยู่แล้ว มึงจะไปหลีสาวก็ไป”
พี่โจ้ยิ้มแก้มปริ คงอยากออกเดินใจจะขาดติดแต่เกรงใจพี่เกมส์เลยเฝ้าโต๊ะเป็นเพื่อน ผมดื่มแก้วแรกหมดรวดเร็วแก้วที่สองถึงชงเองแล้วหันไปถามเพื่อนพี่ปัน
“แล้วพี่ไม่ออกไปเดินเหรอ? บูมเฝ้าโต๊ะให้คนเดียวได้นะ”
“ไม่อะ เมียกูดุ ขืนรู้ว่ามาเที่ยวแล้วหิ้วสาวกลับคราวนี้แหละอดตลอดชีวิต” พี่เกมส์ตอบขำๆ “แล้วมึงไม่ไปกันซีนไอ้ปันหน่อยหรือไง? จะเด้ากันกลางผับแล้ว”
“ไม่อะ เดี๋ยวพี่ปันไม่สนุก”
“ไอ้นี่ก็ซึน ถ้ากลัวมันไม่สนุกมึงก็ไม่ต้องมาตั้งแต่แรกสิวะ”
“บูมไม่ได้ตั้งใจมาทำงานกร่อยพี่ แค่ไม่อยากให้พี่ปันเอาใครกลับไปนอนด้วยแค่นั้นเอง”
“มักน้อย”
พี่เกมส์ยักยิ้มที่มุมปาก ยกแก้วขึ้นชนกับผมแล้วทอดสายตามองไปเรื่อยท่ามกลางแสงสีกระพริบชวนปวดหัว พอดื่มได้แก้วที่ห้า ที่หก โต๊ะข้างๆก็เริ่มส่งวิสกี้มาให้ ผมหันไปยิ้มรับตามมารยาทแล้วยกขึ้นดื่ม เสียงดนตรี บรรยากาศค่อยๆกล่อมให้ตัวเองออกสเตป เหลือบตามองโต๊ะเยื้องกันที่พี่ปันก้มลงไปจูบสาวปากส้มครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นพักๆโดยที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้เลย
กระทั่งเวลาผ่านข้ามวัน พี่ปันเดินกลับมาที่โต๊ะและสะดุดเมื่อเห็นผมยืนอยู่ตรงนั้นกับพี่เกมส์ ใบหน้าที่ดูยิ้มกริ่มในทีแรกเปลี่ยนเป็นเรียบตึง สาดแก้วเหล้าเข้าคอแล้ววางบนโต๊ะดังปึก!
“มาทำไม!”
“ก็บอกแล้วว่าจะมาด้วย เที่ยวไปเถอะบูมไม่กวนหรอกขากลับแค่แวะไปส่งก็พอ”
ตอนนี้หน้าผมเริ่มแดง เหล้า เบียร์ วิสกี้ตีกันในกระเพาะทำให้เริ่มมึน ท้าวแขนกับโต๊ะทรงสูงยิ้มตาหวานเยิ้มให้พี่ปันแต่อีกฝ่ายดูไม่ได้อารมณ์ดีตามผมไปด้วย อะไรกันๆ ต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอที่น้อยอกน้อยใจกับภาพบาดตา นี่ก็ยิ้มให้ไม่วีนเหวี่ยงแล้วทำไมพี่ปันถึงต้องขึงหน้านิ่งไม่พอใจด้วยล่ะ
“ไอ้เกมส์ มึงพามันกลับ กูจะไปต่อกับกิ๊ง คงไม่ต้องบอกนะว่าไปทำอะไรที่ไหนแล้วก็คงรู้ด้วยว่ากูพาไอ้มึนนี่ไปกับกูไม่ได้”
“เฮ้ย ปัน! พูดอะไรถนอมน้ำใจมันหน่อย เด็กมันคิดยังไงมึงก็รู้”
พี่เกมส์ช่วยพูด ตอนนี้ผมนิ่งสนิทไปแล้ว ถึงจะหน้ามึนแบบที่พี่ปันว่า แต่ลองมาถูกคนที่ตัวเองชอบโยนให้คนนั้นคนนี้โดยให้เหตุผลว่าจะไปนอนกับคนอื่น หน้ามึนๆแบบผมก็ชาจนน้ำตาแทบร่วงได้เหมือนกัน เหลือบมองค้อนพี่ปันได้แวบเดียวเท่านั้นก็ถูกตะคอกกลับให้หลบสายตาลงต่ำ
“คิดยังไง? มึงคิดยังไงกับกูบูม พูดมา! กูจะได้ปฏิเสธตรงๆ!”
“ไอ้ปัน!”
“มึงเลิกช่วยไอ้เวรนี่ได้แล้วเกมส์ กูไม่ใช่เกย์! นั่นแหละเหตุผลที่กูจะปฏิเสธมันทันทีถ้ามันพูดว่าคิดยังไงกับกู!”
ผมไม่เคยเห็นพี่ปันโกรธขนาดนี้ ผมอาจจะจู่โจมมากเกินไป รุกล้ำความเป็นส่วนตัวมากเกินไป แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร บางอย่างในตาของพี่ปันทำให้ผมเริ่มเข้าใจพี่เน็ตว่าเพราะอะไรพี่รหัสตัวเองถึงไม่ยอมพูดว่าคิดแบบไหนกับพี่ปัน
มีเส้นบางๆกั้นอยู่ในนั้น อาจเป็นความกลัว ความฝัน อะไรสักอย่างที่ในตาพี่ปันบอกว่า จะไม่เดินข้ามกฏเกณฑ์ที่ตัวเองตั้งไว้ และเมื่อผมกำลังพยายามรุกล้ำเข้ามากเกินไป พี่ปันก็ต้องรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม
เมื่อไหร่ที่บอกว่ารัก เมื่อนั้นความสัมพันธ์ก็จะจบ อยากฝืนรั้งสถานะตัวเองตรงนี้ไว้ ทางเดียวก็คือทำเนียนไม่พูดออกมันออกไปเท่านั้น
ผมกลืนก้อนแข็งๆในคอลงอย่างยากลำบาก เอื้อมมือไปแตะพี่เกมส์ให้เลิกต่อสู้เพื่อผมได้แล้ว หันกลับไปยิ้มจืดๆให้เพื่อนพี่ชายที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ไม่เป็นไร บูมมาเอง บูมกลับเองได้”
“ดี!”
พี่ปันตอบ ผมพยายามถือแก้วเหล้าในมือที่สั่นหันหลังออกจากโต๊ะ พี่เกมส์ไม่ได้เรียกท้วงไว้แต่ยังมองห่วงๆ ผู้ชายที่ยื่นแก้ววิสกี้ให้ในตอนแรกเดินออกมาดักหน้า เขายิ้มนิดๆชวนผมไปที่โต๊ะ ตอนนี้ในสมองมันว่างเปล่าไปหมด เดินตามอีกฝ่ายไปง่ายๆ ขยับโยกตามจังหวะเพลงทั้งๆที่รู้สึกล่องลอย
ผมมีตัวตนบ้างไหม..
วูบหนึ่งก็เกิดคำถามนี้ขึ้นมาในอก ชายแปลกหน้าส่งยิ้มให้อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ทั้งๆที่ปกติผมคงเบี่ยงตัวหลบพริ้วแต่ตอนนี้กลับหลับตาลงให้อีกฝ่ายบดจูบลงบนริมฝีปาก มือหยาบฟอนเฟ้นสะโพกกดตัวเข้าหา ปลายลิ้นจาบจ้วงดึงดันเข้ามาและผมก็ตอบรับมันอย่างดี
ผมยังอยู่ ยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้..
“ไอ้บูม!”
แรงกระชากจากปกเสื้อด้านหลังทำให้ผมหลุดออกจากพันธนาการของคนแปลกหน้า ผู้ชายคนนั้นทำท่าง้างหมัดเข้าหาพี่ปันแต่ถูกสวนดักไว้
“ขอโทษครับ แต่เด็กมันมากับผม”
จากคอเลื่อนเป็นแขน ผมถูกกระชากตัวปลิวลอยออกมานอกร้าน พี่ปันยัดผมเข้าครูซของตัวเองหน้านิ่งสนิท เหยียบคันเร่งแทบจมออกจากลานจอดรถจนผมหยิบเบลท์คาดไม่ทัน พอมีสติขึ้นมาบ้างผมก็เบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง
“กูไม่คิดว่ามึงจะเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีโง่ๆ ดูเป็นคนฉลาดแท้ๆ”
“แล้วจะมายุ่งทำไม..”
“จะให้พูดไหมว่ากูรู้จักบอมมากี่ปี ถ้ามึงไม่ใช่น้องมันกูจะไม่เอาตัวเข้าไปเสือกเลยว่ามึงจะดูดปากกับใคร จะให้ใครเอาตูด สัตว์!”
เพราะแบบนี้.. เพราะเหตุผลนี้...
ผมเม้มปากแน่น ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกไปจากใจกลางเมืองไปยังอีกฟากของพระนคร ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย แต่ก็ไม่อาจฝืนยิ้มให้เจ้าของรถได้อีก พี่ปันเองก็ไม่พูดอะไรนอกจากถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า
ไฟของมหานครอันไม่เคยหลับไหลสว่างโร่ตลอดสองข้างทาง ขณะที่ความรู้สึกในใจผมมืดดับ พี่ปันมาส่งตามคำขอ ไม่พาใครมานอนด้วยตามความต้องการ แต่ผมกลับรู้สึกเวิ้งว้างไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจในสถานการณ์ตรงนี้ กระทั่งรถจอดเทียบที่ประตูรั้วหน้าบ้านเราก็ยังไม่มีบทสนทนาอื่นเกิดขึ้น
ปฏิเสธกันแบบนี้.. เหตุผลที่ยังใจดีทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะบารมีบอม บางทีผมก็คิดว่าควรจะพอ..
ทว่าพอจะเปิดประตูรถลงระบบเซ็นทรัลลอคก็ถูกกดจากปลายนิ้วข้างเดียวของคนขับ
“เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที”
“อะไร”
“หน้าเหมือนจะร้องไห้ก็ไม่ร้อง จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม กูมาส่งตามใจมึงแล้วนี่ไง จะเอายังไงอีก”
“พี่ปันไม่ต้องแคร์บูมมากหรอก มันทำให้บูมมีความหวัง”
“มึงจะหวังหรือไม่หวังก็เรื่องของมึงสิ แต่อย่ามาทำหน้าแบบนี้ใส่กู ไม่ชอบ”
“ทำแบบไหนก็ไม่ชอบทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง”
ผมพูดเสียงเนือย มองระบบลอคที่อีกฝ่ายยังไม่ยอมปลดออกหน่ายๆ “จะเข้าบ้านแล้ว”
“หันหน้ามาก่อน”
“จะเอาอะไรจากบูมนัก อื้อ!!!”
ทันทีที่หันกลับไป ริมฝีปากตัวเองก็ถูกจู่โจมจากเพื่อนพี่ชายทันที นับเป็นครั้งที่สองที่ได้จูบกัน แต่ก็เป็นครั้งแรกที่พี่ปันเริ่มก่อน มือหนาสอดลอคท้ายทอยผมไว้แน่นขณะที่ปากหนายังตะบี้ตะบันจูบหนักหน่วง พี่ปันถอยห่างเพื่อเอียงคอให้จมูกหลบกันเพียงนิดเดียวแล้วก็กดริมฝีปากเข้าทาบทับใหม่ ปลายลิ้นอุ่นยังเจือกลิ่นของแอลกอฮอล์กับบุหรี่อ่อนๆผสานในลมหายใจ ผมเบิกตาโพลงกำเสื้อเชิร์ตสีดำของพี่ปันเอาไว้แน่น นานเกือบนาทีที่ผมหลบปลายลิ้นหนีจนสุดท้ายก็ค่อยๆปรือตาลงตอบสนองจูบอีกฝ่าย มือที่กำเกร็งค่อยๆเปลี่ยนมาโอบรอบคอจนสาแก่ใจถึงค่อยๆผละตัวออกจากกันช้าๆ
ไม่เข้าใจ..
ผมยกมือขึ้นมาแตะปากตัวเองที่ได้กลิ่นคาวเลือดเบาๆ พี่ปันยังฟึดฟัดหัวเสียเหมือนขัดใจตัวเองแล้วเบือนหน้าออกไปนอกกระจกรถคนละฝั่งกับผม เสียงถอนหายใจดังกว่าทีแรกกระทั่งระบบล็อครถถูกปลดออก ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันเบาๆเพราะเริ่มเจ็บจากแผลที่ปริแตก เปิดประตูลงเพราะคิดว่าคงไม่ได้ยินประโยคอธิบายการกระทำบุ่มบ่ามของเพื่อนพี่ชายเป็นแน่ แต่พอประตูปิด กระจกรถก็ดันเลื่อนออกให้ผมได้ยินคำพูดของพี่ปันที่เหมือนลอยมากับลมเสียมากกว่า
“ทำหน้ามึนระรื่น กูก็ยังชอบกว่าเมื่อกี้ เข้าใจนะ”
เชพโรเลตครูซเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ไอ้ปุยเห่าระงมจากในบ้าน ท่ามกลางความมืดสนิทของรัตติกาล ผมกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ต้องการอะไร ต้องการให้รู้สึกยังไง?
ทำไม.. ถึงต้องใจร้ายกับผมขนาดนี้กัน
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 18
21/07/12
:ped149: ดราม่าเนอะ กรี๊ดดด ปันนภนี่มันเจ้าพ่อดราม่าชัดๆ!! ใครคิดถึงเฮียเน็ตขอเป็นตอนหน้านะจ๊ะจะจัดให้
สวัสดีวันเสาร์ เมื่อวานงานเยอะมากก แทบแยกร่าง หวัดก็ยังไม่หายดีจนคุณหัวหน้าแอบถามว่าเป็นมือเท้าปากรึเปล่า o22
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ เสพดราม่านิดๆจิตแจ่มใส :เฮ้อ:
คิดถึงคนอ่าน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โอย เจ้าพ่อมาม่าจริงๆอ่ะ
ทำงี้ บูมมันเครียดหนักกว่าเดิมอีก
-
กำลังเครียด เชียว
-
โอ๊ยยยยยยยย ปันนภ ต้องการอะไร คิดอะไรอยู่ห๊าาาาาาาาา
สงสารเด็กมันไหม ตบหัวแล้วลูบหลังเนี่ย เฮ้อออออออออ
คิดถึงเน็ตๆๆ รอตอนหน้าจ้า
-
เเย่จัง เราเชียร์ ปันเนตอ่ะ
-
แบดกายมากค่ะปันนภขา ว่าแล้วก็ขอตบเกรียนทีนึงนะคะ :beat:
สงสารน้องบูม ...แต่น้องรุกมากเลยอ่ะ คนที่ตั้งปณิธานว่าจะครองเพศสภาพเป็นชายอย่างปันนภก็ยิ่งถอยหนีใหญ่
แล้วพอน้องเริ่มถอย พ่อคุณกลับรู้สึกไม่พอใจอีก (นี่เป็นอาการหวงก้างเหมือนคราวเน็ตหรืออย่างไรจ๊ะพ่อหนุ่มคลีโอ)
ทีนี้ก็ต้องมาดูกันว่าน้องบูมจะทำใจหรือจะเดินต่อ :)
รอตอนเน็ตกับเฮียต่อจ้า คู่นี้กำลังหวาาาาาานเลย เก๊าชอบบบบบ
-
สมกับที่รอมานาน
-
บูมไม่ต้องไปสนปันมันหรอก ลั้นลากับคนอื่นไปเรื่อยๆดีกว่า ตื้อปันไปก็มีแต่เจ็บเปล่าๆ
ไหนจะไม่ยอมรับตัวเอง แถมยังคารังคาซังกับเน็ตอีก เหอๆๆๆๆๆ
-
:กอด1:เอาวะ ถึงเป็นจูบล้างจูบ FCปันบูมก็พอใจแล้ว เป็นกระสายพอให้เรามีความหวัง :m20:
-
จามอ่านมาจนทัน สนุกมากกกกกกๆเลยคะ o13
แต่ตอนนี้ สงสารน้องบูม ....
ปันนภใจร้ายจังเนอะ ไม่ได้คิดไรก็ปล่อยน้องมันไป
อย่ามาทำให้มีความหวัง... :m16:
:pig4:
-
ขอโทษที่ต้องบอกแฟนคลับปันบูมว่า เราอ่านตอนนี้แล้วเซ็งทั้งสองคนนี้มาก
เราเชียร์เฮียกับเน็ตก็จริง แต่แบบนี้ก็ไม่ค่อยจะไหวเหมือนกัน
เหมือนบูมจะรุกปันมาก ๆ มันดูวิ่งตามมากเกินไป
แล้วปันก็นะ ปากบอกกูไม่ใช่เกย์ แต่มึงก็กัดปากบูมไปสองครั้งแล้ว ฟายยย
ถ้าปันกับบูมเป็นแฟนกัน จะสงสารเน็ตมาก ๆ
แต่ถ้าเฮียเป็นแฟนกับเน็ต ไม่สงสารปันหรอก
เพราะปันปฏิเสธเน็ตกลาย ๆ มาตลอด มันก็สมควรแล้ว
-
บูมรุกเกินจนแอบรำคาญแทนปันเหมือนกัน
แต่ปันก็นะ อย่าทำเหมือนให้ความหวังเด็กมันเลยมันจะสลัดไม่หลุดเฮ้ออออ
ทั้ง ๆ ที่รู้สึกดีกับเน็ตยังก้าวข้ามเส้นตัวเองไม่ได้ก็อย่าให้มันยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้เลย
-
ตกลงปันเริ่มเกิดอาการหวงบูมแล้วชิมิ? ฮี่ๆ จุดพลุฉลองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ปันทำเหมือนคนไม่มีหัวใจเลยน่าสงสารคนทีแอบหลงรักปันทุกคน :z3:
-
สไตล์ไหนก็ได้ขอให้ ปันคู่กับบูมก็พอ!!
ป๋อล๋อ. รอจนเหนื่อยกว่าจะได้อ่านคู่นี้ :เฮ้อ:
-
o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปันนภใจร้าย ทำลายจิตใจมากเลย จริงๆเชียร์ปันบูมนะ แต่เจอปันพูดอย่างนี้ บูมก็ถอยมาเถอะลูก :เฮ้อ:
-
^^
-
อุ๊...อีปันมันดราม่าเว้ย ถ้าจะเยอะขนาดนี้ก็คู่กับคนเยอะๆอย่างบูมไปแหละเนอะดีแล้ว ไปอยู่กับเน็ตเน็ตก็หนักใจเปล่าๆ ให้เน็ตอยู่กับเฮียดีกว่าเนอะ
รอตอนต่อไปค่า หายไวๆนะคะพี่คนเขียน
-
อีพี่ปันนี่ตัวซึน...แถมยังสับสน คนอ่านฟันธงค่ะ!!!!
น้องบูมของพี่น่าสงสารเนอะ...ตอนแรกก็แอบคล้อยตามบูมว่าเน็ตไม่เ็ด็ดขาดพอ
อ่านไปสักพัก ก็ปันเป็นแบบนี้ ใครจะไปกล้า บูมกับเน็ตเมื่อก่อนก็ไม่ต่างกัน พูดไปแล้วได้อะไรยังไม่รู้ไง
พี่ปันไม่อยากอยู่ใกล้น้องเพราะไม่อยากเป็นเกย์อ่ะเซ่...แต่พอน้องจะไปกับคนอื่ีนก็ไม่ยอมอีก
สับสนแทนบูมแท้น้อ...ได้แต่เอาใจช่วยให้คู่นี้สมหวัง น่าลุ้นไม่แพ้เฮียกับน้องเน็ตเลยเนอะ...
ขอบคุณค่า
-
เอาแล้วสิคุณชายปัน มันยังไงกันแน่
แค่ให้ความหวังเพราะสงสาร หรือความรู้สึกจริงๆที่ยังไม่รู้ตัวกันแน่
-
ไม่เข้าใจการกระทำของปันเลยจริงๆ
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วสงสารบูมวะ
คือถ้าเค้าไม่เล่นด้วยก็ควรปล่อยได้แล้วเหอะ ควรทำตัวให้มีคุณค่ามากกว่านี้ได้แล้ว
เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น.. แต่ก็นั่นแหละ แล้วปันทำกับน้องมันแบบนั้นเพื่ออะไรวะ
:เฮ้อ:
-
ถึงแม้ทั้งสองคนใจตรงกัน ผมก็จะไม่มีวันปล่อยให้คนที่ไม่สมควรได้พี่ปันไปแน่ๆ
ติดลบบูมทันทีเลยประโยคนี้......คิดแบบเอาแต่ใจ ไม่ใช่คนดีเลยสักนิด บางทีก็รุกเกินไปจนน่ารำคาญ
-
บูมแอบร้ายนะ และน่าสงสารในคราวเดียวกันเลย
ปันนี่ชอบอ่อยให้คนชอบจัง ใจร้าย :sad4:
-
เค้าก็ว่าบูมรุกมากเกินไปนะ ของแบบนี้มันต้องหลอกให้ตายใจแล้วลอบแทงข้างหลัง(?) สิ อิอิ :impress2: :impress2:
-
ปันนภ ...... ขอมอบถ้วยเจ้าพ่อดราม่าให้เลยค่ะ
แกโผล่มาทีไรดราม่าทุกที ......!!!!
สงสารบูมง่ะ ;A; ใจร้ายเกินไปนะ บูมเเอ๋ย ... ถอยระยะห่างออกมาก่อนเถอะคุณลูกขา หมาบ้าไม่ควรเอาตัวเข้าไปใกล้ รอมันให้สงบก่อนนะ ห่างๆไปบ้างก่อน หรือไม่ก็ให้มันไปหาหญิงได้ตามใจมันเถอะ = =" :m31:
น้องบูมเป็นคนน่ารัก จริงใจ จริงจัง ทำอะไรตรงๆ แสดงความรักออกมาในแบบของบูม
เฮ้อ ... เล่นกับไฟมันก็ร้อน ต้องรอให้ไฟมันดับลงก่อนนะ
ขอให้ปันนภตามง้อน้องบูมเถอะ หมั่นส้ายยยยยยยยยยยยยยย :fire:
คนเขียนสู้ๆนะคะ :n1:
-
เรารู้สึกว่าจะเชียร์ปันเน็ตจริงๆนั่นละ พออ่านคู่นี้เลยรู้สึกแปลกๆ -3-
แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็สงสารเฮีย แต่อีกใจก็ไม่อยากยกปันให้เน็ต นั่งตบตีกันระหว่างสองความคิด -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆ ปันใจร้ายที่สุดเลย ทำกับน้องบูมแบบนี้ได้ยังไง :m16:
คิดถึงเน็ตอ่ะ อยากให้มีตอนปันเน็ตบ้างอะไรบ้าง อยากจะรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของปัน ว่าคิดยังไงกับเน็ตกันแน่ แบบว่าตรงๆเลยอ่ะ ถ้ามีใจนิดๆก็แบบอยากให้มีตอนกระชุ่มกระชวยแฟนคลับปันเน็ตบ้าง ฮ่าๆๆๆ :impress2: :-[ :o8:
-
เชียร์ปัน-บูม ฮูเร...ฮูเร
ปันกำลังแกว่งแล้วสินะ
-
ปันใจร้ายมากกกกกกกก
ถ้าไม่คิดจะรักจะชอบบูมแล้วทำแบบนี้ทำไม
ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้บูมถลำลึกไปกันใหญ่
แล้วไอ้ความรู้สึกพิเศษที่เน็ตมีต่อปัน ปันมีต่อเน็ตเนี่ย
มันอะไรกันนักกันหนา คือคนรอบข้างเค้าดูออกมองออกกันหมดแล้ว
ถ้าชอบกันออกนอกหน้าขนาดคนอื่นเค้ารู้กันขนาดนั้น ก็คบๆ กันให้จบเรื่องเถอะ
มัวอมพนำอะไรกันอยู่ได้ ยึกๆ ยักๆ กันอยู่นั่น กลัวโน่น กลัวนี่
คิดถึงแต่ตัวเอง กลัวตัวเองเจ็บปวด กลัวรับความผิดหวังไม่ได้
แล้วคนอื่นล่ะ ไม่คิดบ้างหรอว่าคนที่รอ คนที่รักเน็ตกับปันเค้าก็เจ็บปวดเหมือนกัน
ถ้าคิดว่าใครก็มาแทนที่ปัน หรือใครก็มาแทนที่เน็ตไม่ได้
ก็เลิกให้ความหวังคนอื่นเถอะ อย่าทำให้ใครเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย
จริงๆ เชียร์เฮียเน็ตนะ แต่มาเจอฉากในผับระว่างปัน บูม เน็ต แล้ว
บอกตรงๆ เลยว่ารำคาญ รำคาญเน็ตที่มีเฮียอยู่แล้วยังไม่เลิกชอบปันอีก
รำคาญปันที่ก้ำๆ กึ่งๆ จะชอบไม่ชอบก็ไม่ชัดเจนแถมยังกันซีนเฮียอีกตังหาก
ส่วนน้องบูม น่าสงสารมาก โดนต่อว่า โดนเฉยชา โดนสารพัด
ถ้าการชอบปันทำให้น้องเจ็บปวดขนาดนั้น ก็เลิกสนใจผู้ชายพรรค์นั้นซะเถอะ
คนดีๆ คนที่เด็ดขาดมีเยอะแยะ อย่าเสียเวลาเลยค่ะ หันมารักตัวเองดีกว่า
ปล.ยังไงก็รักเฮียสุดหัวใจ
-
เหอะๆๆ น้องบูมของเจ๊. น่าสงสารจับใจ :เฮ้อ:
ไม่รู้ปันมันจะ เอายังไงของมัน เด๋วปัดจูบเลยยยยย :z2:
P.S. ไม่อยากพูดรัยมาก :laugh: เนื่องจากเจ๊ยังอ่านไม่ถึงไหนแค่แว๊ปมาอ่านตอนล่าสุดเฉย ๆ
-
เข้าใจน้องบูมแล้ว
แต่ไม่เข้าใจไอ่พี่ปัน
-
บอกตรงๆว่าไม่ชอบปันแบบนี้เลย ชิส์! :a14:
ทำแบบนี้ใจร้ายจริงๆ สงสารน้องบูมมากๆ :monkeysad:
ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา แต่ที่ปันเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่อย่าง มันทำให้เน็ตได้เจอเฮียไง :impress2:
แต่ยังไงก็อยากให้น้องบูมมีคนดูแล แม้จะเป็นนายปันจอมใจร้ายก็เหอะ :m16:
-
อิคุณชาย.... ไม่ชัดเจน คือ สโลแกนของปันนภสินะ!
-
ก็ยังคงเชียร์ปันบูม เฮียกัีบเน็ตเสมอต้นปลายฮ่าๆ
แต่ไม่เข้าใจอีนายปันนภคือไม่ชอบ ไม่สนใจไม่แคร์แล้วจะไปกระชากมาทำซากไร
ไหนจะจูบอีก เป็นบ้าหรอห้ะ ขัดใจอะจริงๆ
ไม่ชอบเค้าก็ปล่อยเค้าไปสิ ..... กั๊กไว้ทำพระแสงเลเซอร์หรอวะ *โอ้ยอินไปปะ*
คำพูดแค่ละคำประโยคที่ออกมาจากปากนี้มันชวนเลือดออกปากมากอะปันน5555555555
ถึงบูมจะรุกแค่ไหนก็รักบูมค่าาาาาาา :L1:
บูมสู้ๆๆๆๆๆๆสักวันปันมันก็ต้องใจอ่อนแล้วกลับมามองเองแหละ ;>
-
ถ้าคิดจะรักผู้ชายอย่างปันก็คงรู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง
มันเหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ รู้ว่าร้อนก็ยังอยากลอง
คิดถึงเฮียแล้วค่ะ เฮียน่ารักที่สุด :กอด1:
-
เชียร์ บีมเน็ต
และปันบูม
:z2:
เข้าใจเน็ตนะ ชอบมาตั้งห้าปีจะให้เลิกง่ายๆก็ไม่ใช่เรื่อง
แต่...เน็ตก็ทำเหมือนชอบเฮียบีมอ่ะ
อยากให้แต่ละคู่ชัดเจนกันมากกว่านี้
และขึ้นอยู่กับคนเขียน ว่าจะให้ใครคู่ใคร
เนอะ...ยังไงก็ได้ สนุกหมด อิอิ
รอพาร์ทต่อไป
พาร์ทนี้บูมน่าสงสาร :o12:
ด้วยพื้นฐานนิสัยของปัน
ก็คงต้องยอมรับ... :sad4:
แต่
แต่
:impress2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด แตก ทำแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ปัน?
นายจะให้ความหวังน้องเหรอ?
คนบ้า ระวังแพ้ลูกตื๊อบูมนะ
พี่บีมก็เหมือนกัน ตระกูลนี้ตื๊อเก่งทั้งพี่ทั้งน้อง
ดูบอมไม่ค่อยบทเลยค่ะ
:z3:
-
อ่านตอนนี้จบปั๊บ สิ่งแรกที่คิด
ณัฐเอ๊ย คิดถูกแล้วที่ไม่ก้าวเข้าไปหาปัน
เป็นมนุษย์คิดเยอะ เจอแบบนี้เข้าไปประสาทกินตายพอดี
-
อ่านไปแล้วน้ำตาไหล :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ขอคู่นี้อีกตอนได้ปะ มันเจ็บแปลกๆ
สงสารน้องบูมอ่า....
-
จะว่ายังไงดีล่ะ ... เฮ้อ อ่านแล้วเจ็บจริงๆ
เลือกไม่ถูกระหว่าง เฮียบีม กับ ปัน
ชอบปันนะแต่ก็ชอบเฮีย แบบตอนนี้โอเคเฮียกับเน็ต ปันกับบูม
จะบอกว่าตอนแรกเกลียดบูมเข้าไส้ เกลียดมาก
แต่พอเห็นอิมเมจอคติก็หายไปทันตาเห็น จนตอนนี้เชียร์ๆให้ได้กับปันอยู่เนี่ย(?)
แต่ว่าตอนนี้รู้สึกอนาถจริงๆกับสองคู่
เพราะสองคน(เน็ตกับปัน)มันใจตรงกัน รักกันแต่เจือกไม่ยอมบอกกันตรงๆ
แล้วสองคน(เน็ตกับปัน)มันก็ดันไปให้ความหวังอิสองพี่น้อง(บีมกับบูม)
ให้หรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าเป็นเราเราก็คิด เฮียนี่ได้เต็มๆเลยอ่ะ ส่วนบูมก็คลุมเคลือ
ที่จริงเน็ตไม่ก็ปันน่าจะเลิกชอบกันแล้วหันไปชอบหรือคบกับสองพี่น้องจริงๆจังๆเลย อีกคู่จะได้โอเค
แต่พอดูๆแล้วก็เหมือนจะไม่ง่ายเท่าไหร่ อาจจะนานก็ได้มั้งกว่าจะเคลียร์
โอ้ อิอิ สนุกดีครับ ดูๆไปก็น่ารักดี หวานนิด ดราม่าหน่อย โอเคครับ
รอตอนต่อไปจ้า Fighting !!!! (ใช่คำนี้ไหมนะ ฮ่าฮ่า)
-
ฮือออ แอบอ่านมานานค่ะ ยอมรับเลยว่าเราเป็นพวกอ่านรอบเดียวแล้วจะจำได้ ไม่ชอบอ่านซ้ำ
แต่ตอนเนี๊ยะ !! อ่านซ้ำมาเกือบ 5 รอบแล้ว ตอกย้ำความหมั่นไส้ปันนภ = =
คือ เชียร์เฮียเน็ต ปันบูมนะ
แต่เริ่มจะไม่เชียร์ปันนภก็ตอนนี้ ทำร้ายจิตใจน้องบูมมาก !!!
โอเค คือเราเข้าใจ จากที่อ่านหลายๆอย่าง (เป็นพวกชอบอ่านคอมเม้น)
เราว่าปันนภเป็นคนที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นนะ แล้วก็เป็นผู้ชายนิ่ง
อาจจะแค่ภายนอก แต่ปกติชอบคนอย่างงี้นะ แต่ว่า นี่มันเกินไปแล้ว (เข้าข้างบูมสุดๆ)
บูมอาจจะดูรุกหนัก แรกๆเราก็คิดงั้น แต่ว่า บูมมีระยะห่างให้ปันเสมอนะ
คือ บูมอาจจะดูน่าหมั่นไส้ แต่เราว่าน้องก็กล้าได้กล้าเสีย แต่ก็ยังกลัวความเจ็บปวด
แอบโมโหเน็ตตอนในผับเหมือนกันนะ แต่ก็โมโหบูมด้วย 555 เยอะแล้ว
เรื่องเน็ต เราว่าเน็ตกำลังพยายามเปิดใจให้เฮียอยู่ เข้าใจเน็ตว่าเน็ตไม่ได้รักใครนอกจากปันนภมาเป็นหลายปีแล้ว ให้ตัดใจไปเลยมันคงยาก แค่เน็ตเปิดใจให้เฮียมาคอยดูแล คอยหึง อนุญาติให้จีบอย่างเป็นทางการนี่ก็เข้าใจว่ามากแล้วใจความคิดที่สับสนของเน็ตมัน
แต่ปันนภไม่ ...
ไม่เคยเปิดใจ ไม่เคยยอมรับ ไม่เคยคุยกับตัวเอง
คุณชายมันคงเอาแต่ปฏิเสธอยู่ บางทีต่อให้เน็ตรุก ปันก็อาจจะปฏิเสธนิดๆก็ได้
พอมาถึงตอนบูมชอบ มันคนละแบบกับเน็ตไง
บูมมันเปิดเผยนะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำตัวเป็นเจ้าของทุกอย่าง เราว่าบูมมีจุดยืนของบูม (อ้าว นี่กลายเป็น FC บูมเมื่อไร? จริงๆชอบเด็กหัวส้มมากนะ 555) ชอบคำพูดบูมหลายๆอย่าง และ หมั่นไส้การกระทำปันนภมากกก !!!
คือถ้ามึงก้ำกึ่งอย่างงี้ จะยกน้องบูมให้คนอื่นนะเว้ยปันนภ
น้องบูมดูเจ็บปวดอ่ะ จะร้องไห้ก็ไม่ได้เพราะอีคุณชายก็ไม่ได้แคร์ไง เผลอๆจะเหยียบซ้ำอีก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก น้องคงอยากยิ้มนั่นแหละ
จบตอนนี้ด้วยความหมั่นไส้ปันนภ รอต่อไปนะคะ
-
ถ้าเน็ตยังไม่เลิกชอบปันและจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้
ก็เลิกยุ่ง เลิกให้ความหวังเฮียเถอะ
ก็เข้าใจนะว่าชอบมาตั้ง 5 ปีจะให้ตัดใจในวันสองวันคงทำไม่ได้
แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อชอบมากและชอบมานานขนาดนั้น
ทำไมไม่สู้เพื่อความรักของตัวเองล่ะ
ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงอย่างน้อยก็ได้พยายามแล้วไม่ใช่เหรอ
มัวแต่มาพร่ำเพ้อพรรณาทำไม
แต่เน็ตกลับเฉยมาได้ตั้ง 5 ปี มันแปลว่าอะไร
ถ้าไม่ใช่เน็ตก็ไม่ได้หวังจะคบกับปันอยู่แล้ว
แล้วทำไมไม่ตัดใจไปซะเลย แถมยังไปให้ความหวังเฮียอีก
ในเมื่อยังจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้แล้วดึงคนอื่นมาเจ็บปวดด้วยทำไม
ก็เข้าใจนะว่าเฮียเป็นคนมายุ่งวุ่นวายกับเน็ตเอง
แต่ถ้าเน็ตหนักแน่นมั่นคงซะอย่างเฮียจะทำอะไรได้
พออยู่กับเฮียก็โอนอ่อนไปกับเฮีย พออยู่คนเดียวก็พร่ำเพ้อถึงปัน
ไม่เข้าใจจริงๆ ถ้าคิดจะคบกับเฮียทำไมไม่ตัดใจซะ
ปล่อยให้มันคาราคาซังอยู่ได้ แล้วยังไปเหวี่ยงบูมอีก น้องมันทำผิดอะไรเหรอ
ขอโทษนะคะที่เม้นไม่เข้ากับเนื้อเรื่องในตอนเลย
แต่ไม่ไหวแล้วจริงๆ รำคาญเน็ตมาก
ขอโทษแฟนคลับเน็ตด้วย แต่เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
-
เพิ่งตามอ่านมาจนครบ
ตามทันแล้วววว เย่ๆๆ :z2:
อ่านแล้วเราโคตรชอบเฮียบีมเลย :-[
นี่คือผู้ชายในฝัน และก็คงไปได้แค่ฝันต่อไป ฮ่าๆๆๆ
ถ้ามีคนมาดูแล้วเราแบบนี้มั่งนะ โอ๊ยยยย
หวั่นไหวตาย ตกหลุมรักเอาง่ายๆ แบบนี้
เฮียน่ารักมากมาย ขอให้เฮียสมหวังกะเน็ตเร็วๆ อิอิ
สงสารบูมอ่า :monkeysad:
แอบดราม่าตลอดดดด เจอคนเลวๆแบบไอ้เอกได้ยังไงนะ
เฮ้อออออ แต่ก็รอดมาได้แล้ว ยังต้องมารักมาชอบคนที่เค้าไม่อยากเข้าใกล้ความรักอีก :เฮ้อ:
เอาใจช่วยบูม เราว่าปันก็แอบมีใจอยู่นะ แต่เค้าแค่กำลังสับสนล่ะมั้ง
แถมยังซึนซะขนาดนั้น โอ๊ย ปวดหัว ปวดใจแทนบูม
จะว่าให้ความหวังมันก็ใช่ ถ้าไม่รักไม่ชอบจะมาแคร์กันทำไมวะปันนภ???
สงสารใจคนที่ถูกทำมั่ง จะรู้สึกไง ถ้ายังลังเล ก็กลับไปคิดหนักๆได้แล้ว
ว่าจะเลือกอะไร ยังไง ไม่ใช่ทำแบบนี้!!!!
เกิดวันนึงถ้าบูมเลิกตามแล้ว เพิ่งคิดได้ว่าชอบบูม มันก็สายเสียแล้ว
ปันนภ นายควรชัดเจนเสียที......
เพราะการที่เป็นแบบนี้ไม่ได้มีคนเจ็บแค่คนเดียว
-
เข้าใจเน็ตละว่าทำไมไม่ยอมบอกปัน
-
อ่า....ดราม่าเเล้วไง
:z3: :z3: :z3:
-
ปันนภ กับ บูม คู่นี้มันแย่งซีนคู่หลักชัด ๆ
สำหรับเรานะ แบบรอคู่นี้โดยเฉพาะเลย
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารบอม ตอนนี้เหมือนเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่อง
แต่ตอนที่รู้ก็อย่าโกรธเน็ตนะ ตัวส่งเขาไปเองนี่นา
-
แอบเชียร์ปันเน็ต
-
ติดตามค่ะ
-
ปันก็หวังจะให้บูมเข้าใจ ซึี่งมันเป็นไปไม่ได้เลย
ไม่อยากให้บูมคิดไปเองนะ
แต่เข้าใจว่าปันก็รู้ใจตัวเองนะ
ถึงได้หงุดหงิดตัวเองอยู่แบบนี้
คงมีอดีตหรืออะไรสักอย่างแหละที่ทำให้ซึนได้ขนาดนี้
-
*ตอน10*โอ้ยละลายกับปันนนนนนนนนนนนนนนน น่ารักง้าาาาาาาาาาาาาา
พึ่งมาอ่านครั้งแรก สนุกกกกกกกกกกกกกกก >< ชอบปันเน็ตตตตตตตตตตตต!!!!
ชอบปันเน็ตตั้งแต่รู้ว่าเน็ตชอบ กรี๊ดดด -..-!!
ชอบเฮียบีมนะ แต่ดูเหมาะแบบนี้ดี เน็ตทำเหมือนชอบเฮีย แต่ยังชอบปันอยู่นะ..
ปันนี่จริงๆก็ชอบเน็ต? -..- ดูแล้วราวๆนั้นเลย! แต่แบบทำไรไม่ได้?
ก็รู้อะ.. โอ้ยชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ -..-
*กลัวเฮียเน็ต 55555* ชอบปันเน็ตมากฮือออออออออออ
-
11 *
ฮื้ออออออออออออออออออออออ เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อย่าเอาเน็ตปายยยยยยยยยยยยยยยย
*ได้ข่าวบว่าเรื่องนี้บีมเน็ต*
ขอปันเน็ตเสปเชี่ยลก็ได้ ชอบความสัมพัันแบบนี้มากกกกกกกกกกกกกกกก ><
-
ปันนี่เหมาะกับน้องบูมสุดแล้ว ดูเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน
-
อยากจะเคาะกะโหลกไอปันซักล้านที
ที่ทำตัวแบบนี้ไม่ใช่เพราะชอบเน็ตหรอ แหม๊เกลียดเกย์ ยังไงก็เชียร์น้องบูม เอาให้หัวปั่นไปเลย
ส่วนเน็ตกับพี่บีม รักกันแล้วสินะ อั้ยยะ
-
อ่านตอนนี้แล้วคนอื่นเกลียดปัน แต่เรากับชอบปันนะ เพราะดูเป็นคนมั่นคงกับความคิดของตัวเองดีไม่หวั่นไหวไปกับอะไรง่ายๆ
แอบเห็นแย้งกับน้องบูมนะ ที่บอกว่าจะไม่ยอมปล่อยปันไปให้กับคนที่ไม่สมควร (เน็ต) ที่ไม่เคยพยามแต่กลับเหมือนได้หัวใจปันไป เราจะเอาอะไรวัดว่าใครสมควรจะได้ครองคู่อยู่กับใคร การลงทุนลงแรงในการจีบการรุกที่มากกว่าเหรอ หรือว่าความรักที่เราทุ่มให้เขามากว่า ใครทำได้มากกว่าก็สมควรได้เขาคนนั้นไปครองเหรอ
ความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจ มันไม่เหมือนข้อสอบ หรือเหมือนกับกีฬา ที่ใครพยายามมากกว่าคนนั้นก็สมควรได้คะแนนที่สูงกว่าคนที่พยามน้อย กับคนที่ใช่ต่อให้เขาไม่จีบอะไรเราเลย ถ้ารักก็สามารถมอบหัวใจให้ แต่กลับคนที่ไม่ใช่ต่อให้พยายามแค่ไหนมันก็ไม่ใช่ กับความรักบางทีความพยายามก็ไร้ความหมาย การที่จะโยกคลอนหัวใจใครสักคนมันต้องใช้มากกว่านั้น โดยเฉพาะผู้ชายอย่างปัน ที่ผู้หญิงมากมายล้วนแล้วแต่เคยใช้ความพยาม ความน่าสงสารอันนี้มาแล้วทั้งนั้น แต่กลับไม่ได้ผลเท่ากับเน็ตที่ไม่เคยทำอะไรในสายตาของบูม
เราว่าการที่เน็ตไม่ได้รุกปันที่เหมือนที่บูมทำ มันคือการทำอะไรบางอย่างกับหัวใจปันในอีกรูปแบบหนึ่ง เพราะจากที่อ่านมาผู้ชายอย่างปันขีดเส้นความรักไปจากหัวใจตัวเองอย่างหมดจด โดยเฉพาะความรักกับผู้ชายที่เจ้าตัวขีดเส้นไว้อย่างเด็ดขาด ที่น่าจะมาจากปัญหาของครอบครัวที่ทำให้เจ้าตัวไม่เชื่อในความรักและปฏิเสธมันโดยสิ้นเชิง
ในความรู้สึกของปัน(กรณีศึกษาน่าจะมาจากพ่อแม่ปัน) ความรักแบบหนุ่มสาวมันคืออะไรที่เปราะบางมากเมื่อสะบั้นลงครั้งเดียวความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันก็ไม่หลงเหลือ ดังนั้นที่ปันไม่ตอบโต้อะไรกับความรู้สึกของเน็ตทั้งที่รู้สึกดีๆให้ เราว่าส่วนหนึ่งน่าจะมาจากตรงนี้ เพราะว่าเน็ตสำคัญจึงไม่อยากสูญเสีย ไม่อยากเป็นคนรักที่ถ้าหากความสัมพันธ์สะบั้นลงไปแล้วความรู้สึกดีๆและมิตรภาพที่เคยมีก็จะไม่หลงเหลือ พูดง่ายๆคือเราคิดว่าปันน่าจะคิดว่าอยากมีเน็ตอยู่ข้างๆ ดังนั้นจะไม่ยอมให้ความสัมพันธ์ที่บอบบางอย่างคำว่าคนรักมาเป็นตัวทำลายแน่ๆ อีกอย่างแม้เน็ตจะอยู่ในฐานะเพื่อนแต่ความรู้สึกและสายตาที่ส่งออกมาเป็นเป็นความรู้สึกของคำว่ารักที่มีให้ปัน แต่รักของเน็ตไม่ใช่ความรู้สึกอยากครอบครองเป็นเจ้าของ(แม้จะแอบเจ็บในบางครั้งที่ปันมีคนอื่น)เพราะน่าจะคิดคล้ายปันเหมือนกัน คืออยากอยู่ข้างๆปันต่อไป(อ้างอิงจากตอนที่แล้วที่อยากให้ปันคบบูมเพราะตัวเองจะได้อยู่ข้างและได้เห็นปันต่อไป) ดังนั้นจะไม่เอ่ยคำว่ารักเพราะรู้ดีว่าปันจะต้องปฏิเสธและถอยหลังแน่ๆ ด้วยกำแพงและปมบางอย่างใจที่ใครก็ทลายไม่ได้ ซึ่งคราวนี้แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็จะไม่มีเหลือ
ดังนั้นสำหรับปัน เน็ตน่าจะเป็นความรักในรูปแบบที่ปันโหยหา เหมือนเป็นความรักในอุดมคติสำหรับปัน คือเป็นความรักที่ลึกล้ำเหมือนคนรัก แต่ความสัมพันธ์อยู่ในฐานะของเพื่อนที่เป็นความสัมพันธ์ที่มันคงในความคิดปันและไม่สะบั้นลงง่ายๆเหมือนความสัมพันธ์แบบคนรักแน่
สรุป การที่เน็ตไม่รุก เราว่ากลับยิ่งรุกในความรู้สึกของปัน เพราะเหมือนปันไม่ต้องการมีคนรักแบบเสน่หา แต่ต้องการมิตรภาพที่เต็มเปี่ยมด้วยหัวใจเสน่หามากกว่า ดังนั้นการรุกปันก็เหมือนกลับยิ่งเป็นตัวทำให้ปันถอยห่างมากกว่าที่จะจับหัวใจปันได้ ดังนั้นที่บูมบอกว่าเน็ตไม่เคยทำอะไร เราว่าเน็ตก็ค่อนข้างทำมากเลย และดูเหมือนจะเข้าใจในตัวปันมากกว่าบูม เพราะรู้ว่าถ้ารุกจะเกิดอะไรขึ้น และคิดว่าเน็ตน่าจะรักปันมากกว่าที่บูมรักปันด้วย เพราะเน็ตขอแค่ได้อยู่ข้าง ต่อให้ปันจะเป็นแฟนกับบูมก็ไม่เป็นไรแค่ได้อยู่ข้างๆก็พอแล้ว แต่บูมทั้งที่รู้ว่าหัวใจสองคนตรงกันกลับพยามแทรกแซงเพราะต้องการมาเป็นของตัวเอง เคยมีคนพูดไว้ว่าถ้าเรารักใครมากกว่าตัวเองเราจะต้องการแค่ให้เขามีความสุขและคอยมองความสุขของเขาอยู่ข้างๆเท่านั้น
อีกอย่างเราคิดว่าบูมไม่น่าจะรักปันแบบเสน่หานะ เพราะจากเรื่องดูเหมือนจะเพิ่งรู้สึกกับปันหลังจากที่ปันช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของแฟนเก่า(ที่จูบที่ยั่วในตอนก่อนๆเหมือนหยอกเล่นมากกว่า) เราคิดว่าน่าจะเป็นความรู้สึกแบบปลาบปลื้มไอดอล แบบฮีโร่ที่ช่วยชีวิต คล้ายๆกับสไปเดอร์แมนอะไรมากกว่า แต่สไปเดอแมนของบูมมันอยู่ใกล้ตัว ดังนั้นบางครั้งก็อาจสับสนได้ง่ายว่าเราปลื้มสไปเดอร์แมนหรือรักกันแน่
ปล. ว่าจะไม่ยาวแต่ยาวอีกแล้ว ไรเตอร์อย่าเพิ่งด่านะ
-
ไม่ชอบปันที่เป็นแบบนี้ ทำแบบนี้ มันขัดแย้งกับคำพูด
ถ้าปันคู่กับบูม ก็สงสารเน็ตมาก ถึงจะเชียร์เฮียกับเน็ตก็เหอะ
มันเป็นเหมือนบูมเข้ามาแทรกระหว่างปันกับเน็ต
ปล่อยให้ปันอยู่ไปแบบไม่มีคู่ซะดีกว่า
-
:sad4: :sad4: ปันนภ ไม่รัก ไม่ชอบ ก็อย่าทำอแบบนี้ ให้ความหวังน้องบูมชัดๆๆ แต่บูม ทำไมนู๋ทำแบบนี้หละค่ะ
รอลุ้นนนนต่อไปกับคู่นี้
-
อ๊ายยยยย.......อยากจะกรี๊ด :serius2: บอกตามตรงตอนนี้โคตรเกลียดบูมเลย
คิดกับเน็ทแบบนี้ ทั้งๆที่เน็ทก็ดีด้วยมาตลอด คำถามและการกระทำนี่ แทง ฉึกๆๆ :z13: เน็ททั้งนั้น ซ้ำรู้ว่าพี่รหัสกับปัณใจตรงกัน ยังคิดว่าไม่สมควร ไม่ยอมยกให้ คร่ำครวญกล่าวหาพี่รหัส หาว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมอีก
ตอนนี้รู้สึกว่าสมเป็นปัณ + มีเหตุสมควรแล้วที่แสดงออกแบบนี้ o13
ไม่ได้สงสารบูมเลย เพราะ....... ถ้าแค่นี้ถือว่าน่าสงสาร แล้วที่ปัณทำเป็นเหมือนไม่ใยดีเน็ทและควงหญิงให้เห็นต่อหน้ามาตลอดห้าปีไม่ยิ่งน่าสงสารเร๊อะ
อีกเหตุผลที่ไม่รู้สึกสงสาร........บูมต่างจากคนอื่นที่เข้ามาจีบปันยังไง? ยิ่งเทียบกับเน็ทนะ
บูมรักแบบเต็มไปด้วยตัณหา(ความอยากครอบครองเป็นเจ้าของ) ที่ให้ความรู้สึกร้อนเหมือนไฟ ทำได้ทุกอย่างไม่แคร์กระทั่งความรู้สึกพี่รหัสตัวเอง หรือคนที่ตัวเองรักว่าจะรู้สึกยังไง อึดอัดใจลำบากใจไหม ใช้กระทั่งความรู้สึกเป็นห่วงของปัณที่มีให้ตัวเองเพื่อให้ไปส่งที่บ้านไม่ให้ไปนอนค้างกับผู้หญิงอื่น ดูดาดๆเหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นใช้จีบปัณเลย
แต่เน็ทรักแต่ไม่คิดครอบครองแค่รักอยู่ข้างๆ ไม่พยายามเป็นเจ้าของ มิหนำซ้ำยังรักมั่นคงมาห้าปี เป็นรักสะอาดเหมือนน้ำสะอาดสดชื่น ต่างกันแบบเห็นได้ชัด ไม่แปลกใจที่ปัณมีความรู้สึกบางอย่างให้เน็ท มันก็สมเหตุสมผลอยู่ในตัวเพราะเน็ทดูแตกต่างจากคนอื่นที่รักและเข้าหาปัณทุกคน
ไม่เห็นใจบูมเลยตอนนี้ เพราะทั้งหมด........เหมือนทำตัวเองทั้งนั้น....ทำแบบนี้ต้องการอะไรเหรอ ต้องการได้ปัณมาควง? ทั้งๆที่รู้ว่าปัณรู้สึกอะไรบางอย่างกับพี่รหัสตัวเองเนี่ยนะ ได้แต่ตัวก็พอใจเร๊อะ
หรือถ้าได้หัวใจมาจริง ผู้ชายที่เปลี่ยนใจง่ายๆทิ้งความรู้สึกดีๆที่ให้คนที่รักตัวเองแบบไม่หวังอะไรตอบแทนมาห้าปี มาให้คนที่จีบตัวเองแบบแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแบบนี้มันเป็นผู้ชายที่น่ายกย่อง ? บูมดูถูกปัณและทำเหมือนไม่รู้จักปัณเกินไปแล้ว
-
ตอนนี้ทำน้ำตาหยด.. อะไรก๊านนนนนนนนน รู้สึกยังไง..
ให้ความหวังน้องมัน หรือแค่หวงก้าง หรืออะไร
วุ้ยยย แต่ชอบความรู้สึกนี้ ไล่..แ่ต่พอจะไปก็ไม่อยากให้ไป
ปันทำกับน้องเหมือนเน็ตเลย.. รู้ว่าเน็ตชอบ แต่พอจะไปก็หวง :o12:
-
ที่จูบบูม เราว่าปันไม่น่าจะให้ความหวังอะไรน้องหรอก เพราะจากที่อ่านมานิสัยปันไม่ใช่อย่างนั้น แม้แต่เน็ตที่รู้สึกดีด้วยปันยังไม่เคยให้ความหวังอะไรทำนองนี้เลย อีกอย่างเรารู้สึกว่าบูมยังไม่ถึงจุดที่ปันจะทำอย่างนั้นด้วย คือยังมีอะไรไม่มากพอที่ปันจะรักหรือรู้สึกดีๆด้วย เพราะนอกจากความน่ารักน่าสงสารแล้วบูมก็ไม่มีอะไรที่จะดึงดูดใจให้ปันมารักได้เลย เหมือนความเห็นก่อนๆที่ค่อนข้างเห็นด้วย คือ บูมยังไม่ได้แตกต่างจากคนอื่นที่เข้ามาจีบปันเท่าไหร่
ยิ่งตอนนี้เราว่าน้องทำเกินเหมาะสมยิ่งกว่าคนอื่นๆที่เข้าหาปันซะอีก คือใช้ประโยชน์จากความใกล้ชิดส่วนตัวที่เป็นน้องบอมและเข้าทางเพื่อนปัน ปันจะยิ่งถอยห่างออกมามากกว่าที่จะสำเร็จ เพราะการที่บูมรุกหนักเกินไปแบบนี้ไม่ใช่แค่จีบแล้ว แต่เป็นการพยายามเข้ามาแทรกแซงการใช้ชีวิตคนอื่นมากกว่า อย่าว่าแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย ถ้าคนที่เป็นแฟนกันแล้วมาทำถึงขั้นนี้เราว่าอาจมีปัญหาถึงต้องเลิกกันด้วยซ้ำ โดยเฉพาะปันที่เป็นคนมีโลกส่วนตัวและรักความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูง คนแบบนี้ต่อให้มีคนรักก็จะไม่ให้เข้ามาในชีวิตตัวเองทั้งหมด แต่จะเว้นที่ว่างความเป็นส่วนตัวเอาไว้ด้วย(ขนาดผู้ชายปกติยังมีเว้นที่ว่างความเป็นส่วนตัวบางส่วนกับคนรักเลย สังเกตว่าในหมู่เพื่อนสนิททุกคนแทบจะมีโลกส่วนตัวที่พยามไม่ให้แฟนเข้ามาด้วย......แล้วก็จะมานั่งเม้าท์นินทาแฟนตัวเอง)
ปันค่อนข้างเคลียร์ความรู้สึกตัวเองได้ชัดเจนนะ ว่ารู้สึกอะไรกับเน็ตที่น่าจะมากกว่าแค่หวงก้าง(จากที่อ่านหลายๆบทประกอบกัน) จึงน่าจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับบูมทำนองนั้น ก่อนจูบปันบอกว่าไม่ชอบที่บูมทำหน้าอย่างนั้น(เหมือนจะร้องไห้แต่ไม่ร้อง) เราว่าถ้าดูจากนิสัยปันแล้วคงไม่ได้ทำเพราะคิดจะปลอบใจบูมหรือให้ความหวังบูมหรอก เพราะปันสามารถใจดีกับคนอื่นได้ทุกเรื่องแต่ไม่ใช่ในเรื่องความรักแน่เพราะผู้ชายคนนี้ค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษ ดูจากที่ถึงแม้จะรู้สึกดีกับเน็ตแต่ก็ไม่เคยให้ความหวังเพราะตัวเองไม่คิดรักใครเลยไม่อยากทำใครเจ็บปวด อีกอย่างกับคู่ควงคนอื่นๆปันก็ค่อนข้างเคลียร์ชัดเจนคือเหมือนควงสนุกๆไม่ให้ความหวังในเรื่องรักจะได้ไม่เจ็บปวดเวลาเลิกกัน
ที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุดจากการวิเคราะห์นิสัยของปันแล้ว เราว่าสำหรับปันน่าจะคิดว่ามันเหมือนภาพทับซ้อนกับเน็ต เวลาเห็นปันอยู่กับคนอื่นเหมือนตัวเองไม่สำคัญในสายตาปัน คือพยายามยิ้มแต่ก็ยิ้มไม่ค่อยออกแต่ก็พยามแสดงอาการไม่ให้ปันจับได้ ท่าทางแบบตัวเองรู้สึกเฉยๆกับเรื่องนี้เหมือนเพื่อนคนอื่นในกลุ่มนะ สังเกตจากตอนก่อนที่เน็ตพยามชิวต่อหน้าเพื่อนแต่ก็ไม่ค่อยชิวได้สักเท่าไหร่เพราะขนาดบูมยังสังเกตเห็น เราว่าปันคงจะสังเกตเห็นเหมือนกันแหละถึงแม้ที่ผ่านมาปันจะทำเป็นไม่เห็นเพื่อรักษามิตรภาพไว้ แต่พอเหมือนจะเสียให้เฮียไปมันคงเหมือนตัวกระตุ้นให้ปันทำบางอย่างที่ไม่เคยทำกับเน็ต สังเกตุจากตอนกอดเน็ตเวลาหลับ หรือที่แอบแง้มบอกว่าถ้าจะมีแฟนเป็นผู้ชายเน็ตจะเป็นคนแรก หรือห่วงความรู้สึกของเน็ตจนวีนใส่บูมที่ไปอ้างว่าปันเป็นแฟนต่อหน้าเน็ต ที่ตลอดมาปันไม่เคยทำแบบนี้
สรุปคือ ปันค่อนข้างเคร่งกับเรื่องให้ความหวังใครมากนะเพราะอุดมคติคือไม่คิดจะรักใครเลยไม่คิดจะทำให้ใครเสียใจ ถ้าที่จูบกับบูมเพราะรู้สึกดีๆด้วย หรือพยามปลอบใจไม่ให้เสียใจ ทั้งๆที่รู้ว่าบูมรู้สึกยังไงกับตัวเอง เราว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผล ไม่สมเป็นปันเลย เพราะหลักการของปันที่ผ่านมาตลอดคือไม่ให้ความหวังใครไม่ว่าทางไหนทั้งนั้น ขนาดเน็ตผ่านมาห้าปีปันยังไม่เคยให้ความหวังทำนองกอดจูบกับเน็ตเลยทั้งๆที่รู้สึกดีๆด้วย หรือแม้แต่ปลอบใจเวลาเห็นท่าทางสายตาแบบน่าสงสารเวลาที่ปันอยู่กับคนอื่นๆ ช่วงหลังๆหรอกที่ปันเริ่มมีปฏิกิริยาอะไรกับเน็ตบ้างที่คิดว่าเฮียน่าจะเป็นตัวกระตุ้น เราเลยคิดว่าเหตุผลที่ปันทำแบบนี้เหตุผลข้างบนนั่นน่าจะดูสมเหตุสมผลกับนิสัยของปันที่สุดแล้ว...มั้ง
(แยกเมนต์เพื่อไม่ให้ยาวมาก ไม่งั้นได้ยาวกว่าส่วนนิยายไรเตอร์แน่ แอบรู้สึกผิดเล็กๆนะ)
-
สมกับที่เป็นเจ้าพ่อมาม่าของจริงไรจริง
ปันนภใจร้ายมากกกกกกกก สงสารน้องบูม ในเมื่อพี่เค้าไม่รักก็อย่าฝืนเลยน้องมีแต่ปวดใจ
คนใจร้่ายอย่างปันนภก็ต้องปล่อยให้อยูคนเดียวไปจนตาย ชริิชริ
-
ใจร้ายจัง ใจร้ายมากอ่ะ จะปฏิเสธตรงๆหรอ
เจ็บ และสับสนแทนบูมมันจริงๆ พูดตรงๆที่ทำอยู่
การกระทำมันสวนทางกับคำพูดมากเลย นายปัน !!!!!!!!!
:o12: :o12: :o12:
-
//นั่งอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกยันตอน 18 รวดเดียว...
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่าอ่านแล้ว กรี๊ดมากค่ะ...กรี๊ดแบบไม่ไหวแล้ว...
เป็นเรื่องที่ภาษาอ่านได้ลื่นไหล อ่านได้เรื่อยๆ แม้ว่าบางทีอาจจะมีดราม่าแต่ก็มีมุขมาหยอดทำให้ไม่ดราม่าจนปวดตับจนเกินไปค่ะ บางทีเลยเกิดอาการนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียว สักพักนั่งยิ้มอยู่คนเดียว สักพักนั่งหัวเราะตบเข่าตัวเองเป็นระยะๆ ค่ะ (รู้สึกว่าใกล้บ้ามาก) อ่านแล้วสนุกมากๆ ค่ะ เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้อ่านนิยายติดต่อกันรวดเดียว วันเดียวขนาดนี้ เพราะปกติเป็นคนอ่านช้า ต้องใช้เวลาในการซึมซับอย่างมาก...5555
อ่านจนมาถึงตอนล่าสุดแล้ว ยังไงก็คงจะขอเป็น FC เฮียบีมค่ะ!! ตอนแรกดูเหมือนจะมาดเข้มจนน่าเตะ แต่ว่าพอได้สัมผัสไปเรื่อยๆ แล้วรู้สึกว่าจริงๆ แล้วผู้ชายคนนี้เขาก็มีมุมน่ารักของเขา โดยเฉพาะตอนที่อยู่กับน้องเน็ต ดูอบอุ่น ใจดีมากมายเลยทีเดียว เลยให้ใจเฮียบีมไปเต็มๆ แล้วคิดว่าจะเชียร์คู่นี้ไปตลอด (จริงๆ ก็เชียร์มาตั้งแต่แรกแล้ว ฮาๆ) :o8:
น้องเน็ตก็น่ารักมากๆ ค่ะ ดูใสๆ ซื่อๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่บางทีก็แอบเกรียน ยิ่งตอนที่เรอใส่หน้าเฮียเนี่ย...คิดได้ยังไงกันนะ ฮาๆๆ ดูเหมือนจะทำให้เฮียเสียเซลฟ์ไปไม่ใช่น้อย =w="
นายปัน...อ่า ขอบอกตรงๆ ว่าตอนแรกไม่คิดว่าปันจะเด่นขนาดนี้เลยค่ะ แล้วก็คิดว่าน้องเน็ตชอบบอม ไม่คิดว่าเป็นปัน แอบอึ้งๆ ไปนิดนึง แต่นายปันเนี่ยเป็นคนที่เราหมั่นไส้ที่สุดแล้วล่ะค่ะ...ดูหล่อ เพอร์เฟ็กต์ และขี้เก๊กจนน่าหมั่นไส้สุดๆ แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ จริงๆ ก็แอบชอบนายปันอยู่เหมือนกัน (ถึงจะไม่มากเท่าเฮียก็เถอะ) ดูเป็นเด็กมีปมที่ทำให้ตัวเขาหล่อหลวมแล้วเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายนี่นา...
ส่วนน้องบูม ตอนแรกออกมาเห็นใสกิ๊งมาก ดูเป็นเด็กร่าเริง ยิ้มสดใส แต่พออ่านไป เริ่มรู้สึกจะกลัวๆ น้องบูมนิดๆ ตอนที่เห็นบูมยิ้มทั้งที่ตัวเองมีเรื่องทุกข์ใจอยู่แท้ๆ เลยรู้สึกว่าเด็กคนนี้มีออร่าดาร์กๆ ออกมาจนน่ากลัว แต่ก็เชียร์คู่ปันบูมอยู่นะคะ แอบรู้สึกว่าจะลงตัว เข้ากันอย่างบอกไม่ถูก...
ยังไงก็จะรอติดตามอ่านต่อไปนะคะ แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยนะค่า หายหวัดไวไวค่ะ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบแล้ว :z3: เกิดคับอกคับใจ
แม่ยกปันคนนี้ขอบอก จะไปว่าปันใจร้ายไม่ได้นะ !!!!!!! ก็น้องบูมทำตัวสมควรถูกเหวี่ยงใส่มากกว่าน่าสงสารนี่ ชิชิ เป็นพี่ เจอตื้อแบบบงการชีวิตอย่างที่น้องทำนะ พี่ด่าเปิดเปิงเหมือนกัน กับปันที่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายทำแค่นี้นี่พี่ว่าถือว่าเห็นแก่หน้าบอมมากแล้วนะ
จะว่าไปปันก็ใจดีกับนู๋ด้วยซ้ำ บางทีท่าทางใจร้ายมันก็แฝงความใจดีอยู่นะ คือพูดตรงๆให้ตัดใจไปเลย เพราะรู้ว่าตัวเองตอบสนองความรู้สึกนู๋ไม่ได้ ดีกว่าผู้ชายบางคนมัวแต่ถนอมน้ำใจยื้อไปยื้อมาทั้งๆที่ในใจตัวเองก็มีคนอื่นสุดท้ายก็เจ็บมากกว่าเดิมทุกฝ่าย แบบนี้ค่อยสมควรถูกด่า :m31: เหมือนที่เน๊ตทำกับเฮียบีม แต่วุ้ย.....ไหงไม่ค่อยมีคนด่านะ
แต่ที่ปรี๊ดแตกกับน้องบูมที่สุด !!!! คือตอนที่นู๋บ่นว่าตัวเองไม่มีค่าในสายตาปันนั่นแหละ เอิ่ม.....นู๋ขา ที่นู๋ทำมาตั้งแต่ต้นๆ เอาตั้งแต่ไปจูบยั่วปันก่อน หรือมาตื้อจนเกินงามมากกกกกก พอไม่ได้ดั่งใจก็ไปจูบกับคนอื่นเรียกร้องความสนใจซะ เอ่อ.....นู๋ทำตัวแบบไม่เห็นค่าตัวเองเลยนะ
ก็นะ.....พี่ว่าปันว่าคงเจอแบบนี้บ่อยจนชินจากสาวๆในสังกัดแล้วล่ะ......ที่ไม่สนใจน้องนี่พี่ก็ว่าถูกต้องตามนิสัยปันแล้วนะ
แต่ไอ้ที่ไปจูบกับคนอื่นที่ไม่รู้จักนี่...แบบว่า....พี่อยากถามว่า.....น้องบูมยังไม่เข็ดรึยังไงคะ :เฮ้อ: ไอ้คดีของไอ้เอกนั่นไม่ใช่เพราะแบบนี้รึไง.....น้องไว้ใจไอ้คนนั้นที่ไม่เคยรู้จักได้มากแค่ไหน....มั่นใจได้แค่ไหนว่าจะไม่ถูกวางยาลากขึ้นห้องแล้วถ่ายคลิปไว้อีก....เหมือนเรื่องที่ผ่านมานั่นจะไม่สอนอะไรน้องเลยนะ.....ดูไม่แคร์เหลือเกินต่อให้ทำเพราะอยากประชดปันก็เถอะ ดูการถูกวางยาแล้วข่มขืนแถมถ่ายคลิปไว้จะไม่ได้สร้างปมอะไรในชีวิตน้องให้รู้สึกระแวงคนแปลกหน้าที่เข้ามาแบบสนใจในตัวน้องเลยนะ
ปันซะอีกที่ดูเป็นห่วงในเรื่องนี้แทน.....(โอ้มายเจนเทิลแมน)....จนต้องลากน้องออกมาแล้วจูบให้ คงกลัวน้องไปทำอะไรห่ามๆแบบนี้อีกแล้วอันตรายกับตัวเองอีกนะ จะไปว่าปันไม่รักแล้วจูบให้ความหวังก็ไม่ได้ เพราะพอปฏิเสธเด็ดขาดน้องก็ทำเหมือนรับไม่ได้ ไปเรียกร้องความสนใจโดยใช้วิธีอันตรายแบบนั้น ปันคงหาทางปฏิเสธแบบค่อยเป็นค่อยไปมั้ง รึไม่คงเห็นซ้อนกับภาพเน็ตเหมือนที่ข้างบนๆเค้าว่า
แต่ในฐานะแม่ยกปัน เหอๆๆๆ :-[ ไม่ค่อยจะออกตัว รับรองเลยว่า he ไม่ใช่คนใจร้ายที่มาให้ความหวังใครแน่นอน เมื่อปฏิเสธแล้วก็คือปฏิเสธ แต่ที่จูบคงมีวาระซ่อนเร้นที่ต้องรอให้คนเขียนมาเฉลยล่ะ
แอบรู้สึกว่าปันก็ร้ายและดาร์กแล้ว ให้มาคู่กับบูมที่ร้ายและดาร์กเหมือนกัน รู้สึกเอ่อ o22 มันจะดูดาร์กเกินไปนะ ขอความสดใสจากเน๊ตมาเบรกความดาร์กกับร้ายของคุณชายคนนี้เถอะ ดูเหมาะกว่าเยอะ 5555
-
ขอ Complain ปันนภหน่อยนะ
" _ปัน เมิงจะเยอะไปไหน!!
ปัญหาเมิงมันใหญ่ระดับชาติรึไง? หรือคิดว่านอกจากตัวเองคนอื่นเค้าไม่มีปัญหาไรเลย ชีวิต happy ending ฮ่ะ!
ไอ้นี่.. คนอื่นเค้าก็มีหัวใจนะเว้ย "
แต่เนื่องจากมันหล่อ... อนุโลมให้จ้า ( บ่นเฉยๆ^^ )
-
เพิ่งมาตามอ่านค่า ตอนนี้อ่านทันถึงตอนล่าสุดแล้ว สนุกมากกกกกกกกเลย !!! อ่านแล้วติดและเพ้อสุดๆ
ตอนล่าสุดแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในการกระทำของปันนัก คือแม่งอินดี้เว่อ 55555 ปากบอกไม่แต่สุดท้ายก็ไปฉุดเค้าออกมา
คือถ้าจะไม่ชอบ ไม่ใช่ ไม่เอาก็ควรใจแข็งให้ถึงที่สุดปะ แล้วอย่างบูมที่เป็นคนแรงๆ ที่จะคิดว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน
ความสำเร็จอยู่ที่นั่น รวมถึงเรื่องความรักด้วยมันก็ไม่แปลกเลยนะ เหมือนเราจะแปลกแยก ทุกคนเหมือนจะคิดว่าบูมน่ารำคาญ
แต่ส่วนตัว เราก็ยังคิดถึงประโยคที่ว่า ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเสมอ.... ชั้นชอบชั้นก็อยากจะพยายามให้ถึงที่สุด
และสุดท้ายถ้าไม่ได้มาก็ยังได้ขึ้นชื่อว่า พยายามแล้ว บูมอาจจะคิดแบบนั้นอยู่ก็ได้ป่ะ? เลยพยายามถึงขนาดไม่สนใจ
แม้จะรู้ว่าปันกับเน็ตรุ้สึกยังไงต่อกันมานานแค่ไหน แต่ตามปกติของคนเราก็สนใจแ่ต่ความรุ้สึกตัวเองอยุ่แล้วมั้ย ตามนิสัย
น้องคนเล็กที่มีแต่เฮียๆตามใจแบบบูมแล้วด้วย (เอ่อ หรือชั้นคิดลึกไป ฮ่าาาาาาา) ตอนแรกขอสารภาพว่าเชียร์ให้ปันคู่กับเน็ตนะ
ถึงแม้ชื่อเรื่องจะเห็นกันโต้งๆอยุ่แล้วเหอะ 555 คือเ้ค้าชอบกันและกันมาตั้งนานอ่ะ คือยังไงก็ยังอยากให้คู่กัน
มันเป็นฟิลแบบนั้นไป... ถึงเฮียบีมจะเป็นเทพบุตรขนาดไหนก็เหอะ สุดท้ายใจเรามันก็ชอบปันเน็ตอยู่เรื่อยเลยอ่ะ 555555
และส่วนตัวอีก (อีนี่ส่วนตัวเย๊อะะะ) เราคิดว่าบูมน่ารักดีนะ ในฐานะน้อง แต่ในฐานะคนที่ปันจะเลือกลงหลักปักฐาน
และเปลี่ยนสถานะไม่ว่าจะเป็นเพศหรือคนรักแล้ว บูมไม่น่าจะใช่คนที่สามารถเปลี่ยนแปลงปันได้อ่ะ มันดู....เยอะหรอ
แต่เคยได้ยินนะ่ว่าผู้ชายร้ายๆต้องเจอกับอีกฝ่ายที่ร้ายกว่า แต่บูมนี่ก็ดูร้ายใช่ย่อย ฟิลเอาอยุ่ก็พอมี แต่ยังไงขอรออ่านไปเรื่อยๆนะค่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้แปลว่าไม่ชอบเฮียบีมกับเน็ตนะ ! เค้าสองคนก็น่ารักและกรึบใช่ย่อยเลย ยิ่งหลังๆนี่อะหืมมมมมม
น่ารักได้อีกกกก อ่านไปก็ตาโตเป็นไข่ห่านไป อะไรจะกรึบได้ขนาดนี้ อะไรแบบนั้น แต่อ่านไปทุกตอนก็วกคิด
ไปถึงตอนที่บอมรู้เรื่องของเฮียบีมกับเน็ตสายสืบที่ตกหลุมสะเอง กับปันและน้องชายหน้าหมวยของตัวเองอยู่
ว่าจะเป็นยังไง ถ้ารู้ขึ้นมาว่าความสัมพันธ์มันอีรุงตุงนังขนาด แล้วนี่ยังไม่รวมเรื่องต้นหลิวด้วยป่ะ คือลืมกันไปแล้วใช่ก่อ
บายเดอะเวย์ เนื้อเรื่องส่วนของเฮียบีมและเน็ตกำลังน่ารัก ปันและบูมกำลังอึนได้ที รออ่านตอนต่อไปค่า กำลังเข้มข้นเลย : )
-
Friend's brother Brother's friend 19, สารภาพ
[Beam's talk]
หลังจากการทำงานเกินหน้าที่ผ่านพ้นไป งานสังสรรค์ปิดกองเป็นสิ่งสุดท้ายที่คณะทำงานได้พบปะกันเฉลิมฉลองให้กับความเหน็ดเหนื่อยที่แปรสภาพมาเป็นเม็ดเงิน ละครที่ออนแอร์หลังข่าวช่วงนี้เรตติ้งดีเป็นที่นิยมของตลาดพลอยทำให้ภูมินทร์โด่งดังเปรี้ยงปร้างเทียบชั้นกับเอมี่ในระยะเวลาอันสั้น จากนั้นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนของผมก็เดินทางมาถึง ช่างจวบเหมาะจนน่าหงุดหงิดเหลือเกินที่มันบังเอิญตรงกับฤดูกาลสอบของณัฏฐนิชพอดิบพอดี
ความหงุดหงิดทั้งหลายแหล่ไม่ใช่เน็ตจะหัวหมุนสิงอยู่ในหอสมุดกับจ้องตาในหน้าหนังสือเท่านั้น แต่เพราะสองสัปดาห์จากการสอบไฟนอลมันต้องเก็บข้าวของไปอยุธยา ดังนั้นหมายความว่า2สัปดาห์หลังสอบ เน็ตมันต้องใช้อย่างคุ้มค่ากับคนที่มันจะต้องห่างร้างไกลลแน่นอนอยู่แล้ว
“ผมเลยจะกลับบ้าน”
พอถูกประโยคเรียบๆของไอ้หัวแดงตอบหน้าตายในร้านข้าวหน้า ม. เท่านั้น ผมถึงกับหงายเงิบ มันก็สมเหตุสมผลอยู่หรอกว่าจะกลับไปอยู่กับแม่ แต่ก็อดน้อยใจนิดๆไม่ได้เหมือนกันว่าแล้วกูล่ะ แล้วกูล่ะ เหมือนพวกผู้หญิงที่แฟนไม่มีเวลาให้
ไม่รู้ว่ากลายเป็นคนงี่เง่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ตรรกะง่ายๆที่ควรเข้าใจบางทีผมก็ไม่อยากยอมรับมันเหมือนกัน
“โฮ่! ว่างแล้วเหรอครับเฮีย ไม่เห็นหน้ามาเดือนกว่าๆแล้ว ล่าสุดก็ตอนกลับมาจากเชียงใหม่สลบไสลไม่เป็นคนอยู่บนโซฟาโน่น”
พอก้าวเท้าเข้าบ้าน น้องชายคนรองก็ทักทันที จริงอย่างที่บอมว่าที่ผมไม่ได้กลับบ้านเลยทั้งๆที่ปกติวันหยุดกองก็พอจะมี แต่ไอ้อาการ ’ติดเด็ก’ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกลับกักขังผมไว้ให้ใช้ร่วมกับเน็ตจนลืมหน้าที่ลูกกตัญญูเสียสิ้น ผมพยักหน้ารับคำ ไม่โต้ตอบประโยควอนให้ไอ้ที่หงุดหงิดในอกปะทุขึ้นมาจากน้องชายด้วยสีหน้านิ่งสนิท อันที่จริงวันนี้ถ้าไม่โดนตัวเล็กไล่กลับมาเพราะมันจะตั้งใจอ่านหนังสือล่ะก็ ผมยังไม่เห็นโอกาสที่ตัวเองจะเสด็จกลับบ้านตามวิสัยพี่ชายคนโตที่น่ารักของน้องๆเหมือนกัน
อายุก็ปาไป 25 เจียน 26 เพิ่งมาเสียคนตอนแก่หรือไงวะกู
“ปิดเทอมนี้มึงฝึกงานหรือเปล่าบอม?”
“เออ ลืมไปเลย ปิดเทอมนี่ผมไประยองนะ ไอ้บูมต้องไปแคมป์ที่นั่นสองอาทิตย์เลยจะตามมันไป คงได้เจอกันวันสองวันก่อนมันกลับจากแคมป์แหละ ช่วงนั้นงานจะเยอะไหมเฮีย กลับมาดูป๊ากับม้าบ่อยๆนะลูกชายสุดหล่อไม่อยู่สองคนเลย”
“มีพวกโฆษณานิดๆหน่อยแหละ พี่เต้ยเพิ่งปิดกองเรื่องเก่าไปคงอีกซักพักกว่าจะยุ่งเดี๋ยวกูกลับมาอยู่บ้านก็ได้ แล้วนี่ตี๋เล็กไปไหน อ่านหนังสือเหรอ?”
“อยู่บนห้อง เข้าไปดูมันหน่อยดิเฮีย แปลกๆมาจะเดือนแล้ว ถามก็ไม่บอกว่าเป็นอะไร”
ผมเลิ่กคิ้วขึ้น ตี๋เล็กไม่ใช่เด็กที่น่าเป็นห่วง เป็นคนสดใสร่าเริงมองทุกเรื่องเป็นเรื่องเล็กแก้ไขได้จึงไม่ค่อยเห็นมันเครียดเท่าไหร่ ครั้งสุดท้ายก็ตอน ม.5 ที่เหมือนทะเลาะกับไอ้ต้าร์ เพื่อนสนิทที่พอเข้ามหาลัยก็บินไปต่อนอกหายต๋อมไปเลยโน่น
“งั้นมึงเอาแปะก๊วยนมสดไปใส่จานให้แล้วยกตามกูขึ้นไปให้หน่อย”
ผมยื่นถุงขนมที่ซื้อมาจากข้างนอกให้น้องชายคนรองแล้วเดินขึ้นบันไดมาชั้น 2 นึกเป็นห่วงบูมขึ้นมาตงิดๆ เคาะห้องนอนตี๋เล็ก พอได้รับเสียงอนุญาตจากคนข้างในก็เดินอาดเข้ามา บูมนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเสียบหูฟังไปด้วยไม่ได้สนใจการเข้ามาของคนในบ้านสักเท่าไร
“สอบเมื่อไหร่ตี๋เล็ก”
“อ้าวเฮีย กลับมาเมื่อไหร่” ผมไม่ได้รับคำตอบ แต่กลับได้คำถาม
“เมื่อกี้เอง ผอมลงหรือเปล่า ทำไมดูโทรมๆ หืม?”
“ใกล้สอบก็เงี้ย บูมเครียดๆ ทำมิดเทอมไว้ดี ไฟนอลไม่Aนี่อายเขาแย่”
“ตี๋เล็กของเฮียไม่เห็นจะเคยเครียดเรื่องเรียนสักครั้งนี่ ทะเลาะกับเพื่อนอีกหรือเปล่า?”
“เปล่า..”
บูมตอบ มันถอนหายใจพรืดยาว เปลี่ยนท่านังเป็นพิงกับหัวเตียง พับหนังสือเก็บโดยใช้แว่นคั่นไว้แล้วหยิบตุ๊กตาหมีเน่าขึ้นมากอด
“เป็นอะไรบอกเฮียได้ไหม”
น้องชายคนเล็กก้มหน้ากับเข่า ผมขยับตัวเข้าหาแล้วลูบหัวเบาๆ ปกติเวลามีปัญหาเรื่องไม่ค่อยถึงผมหรอก สองพี่น้องมันช่วยกันจัดการง่ายกว่า ด้วยทั้งวัยและเวลา แต่ลองบอมมาบอกแบบนี้คงหมายความว่าบูมไม่ยอมให้พี่ชายคนกลางของมันเข้าไปรับรู้ด้วยแน่ๆ
“ไม่มีอะไร”
แบบนี้เรียกว่าโกหกไม่เนียน หน้ามุ่ยเหมือนแบกดาวพฤหัสเอาไว้ทั้งดวงยังทำซึนบอกไม่มีอะไรใช้ได้ที่ไหน ผมเอื้อมมือไปตบไหล่ลาดของน้องชายแล้วยิ้มให้
“พูดมาเถอะน่า เฮียใจดีจะตาย เราก็รู้”
บูมมีท่าทีลังเลนิดหน่อย มันถอนหายใจพรืดเห็นว่าบอมไม่ได้เข้ามาด้วยเลยค่อยๆแซะถาม
“พี่เน็ตดีกับเฮียไหม?”
“หืม?? หมายความยังไงล่ะ?”
“ก็แบบ พี่เน็ตกั๊กเฮียรึเปล่า? ไม่ชอบแต่ก็ให้ความหวังอะ”
“เวลามองก็มองได้สองแบบแหละบูม จะมองว่ากั๊กก็ได้ หรือจะมองว่ามันกำลังค่อยๆเปิดใจก็ได้ แล้วแต่พื้นฐานนิสัยแล้วก็ใจเราที่มองอีกคนเป็นยังไง สำหรับเฮีย เฮียว่าเน็ตมันไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เลยมองว่าเน็ตมันกำลังให้โอกาส ถามแบบนี้ถูกใครทำตัวลังเลใส่หรือยังไง?”
“เปล่าซักหน่อย”
บูมยังก้มหน้ากอดตุ๊กตาหมีเน่าเอาไว้กับอก เป็นหมีที่ไอ้ต้าร์เพื่อนสนิทมันซื้อให้วันเกิดตอนมัธยมที่ทำเอาที่บ้านฮาสนิท ไม่คิดว่าเด็กผู้ชายมันจะให้อะไรหน่อมแน้มกันขนาดนี้ ผมดึงหูตุ๊กตาที่มีรอยเย็บของด้ายคนละสีเบาๆแล้วชวนน้องคุยต่อ
“คิดถึงต้าร์เนอะ”
จำได้ว่าเมื่อก่อนมันมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ กลุ่มมันมีต้าร์ ต้นหลิว กาย ตอนนี้กระจัดกระจายหลังเรียนจบไม่เห็นจะติดต่อใครกันสักคนไม่เหมือนบอม รายนั้นติดเพื่อนยังกับตังเม บูมเบ้ปาก เอานิ้วจิ้มจมูกหมีจนยุบย่นสองสามที
“ตามพ่อไปเรียนสิงคโปร์ มีเมียใหม่ไปหลายคนแล้ว”
“หือ?”
“ต้าร์เป็นแฟนคนแรกของบูม”
คำพูดเรียบๆหลุดออกมาจากปากสีอ่อนของน้องชาย ผมกระพริบตาปริบไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี หมายความว่าบูมเป็นเกย์ เป็นมานานขณะที่ผมยังเข้าใจตลอดว่ามันเป็นแค่เด็กผู้ชายที่ถูกเลี้ยงแบบลูกคนเล็กเลยไม่ห้าวซ่าส์เหมือนผู้ชายคนอื่นในวัยเดียวกัน
“ป๊ากับม้าก็รู้ ม้าเกือบเป็นลมแหน่ะตอนที่บูมบอก ป๊าเองก็นิ่งๆไปพักใหญ่เหมือนกัน แต่พอบูมขอโทษป๊าก็บอกว่าไม่เป็นไร บูมเป็นเด็กดีป๊าก็ไม่สนแล้วว่าบูมจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง สำหรับบูมแล้ว ป๊าอะ เท่ห์ที่สุดเลย”
อืม.. เท่ห์มาก แต่คนที่เท่ห์กว่าป๊ามันกลับมองตาตุ๊กตาหมีในมือตาแป๋ว อายุยังไม่ครบ20 มันก็สารภาพกับเสี่ยร้านทองว่าเป็นเกย์แบบไม่กลัวโดนตัดออกจากกองมรดกเลยสักนิด ตอนที่พูดมันเตรียมใจยังไงวะ? มันกลัวป๊า ม้ารับไม่ได้บ้างไหม หรือพูดหน้าตาเฉยเหมือนที่บอกกับผมตอนนี้กันแน่
ผมรู้สึกแห้งผากในคอนิดๆ นี่ถ้าผมเดินไปบอกอีกคนว่าตัวเองก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน ม้าจะหัวใจวาย หรือป๊าจะช็อคไปเลยไหม อายุอนามก็เกินกว่าจะรับรู้เรื่องราวให้หัวใจทำงานหนักกันทั้งคู่แล้วแท้ๆ
ไอ้บูมเหลือบตามองผมที่ยังไม่เอ่ยอะไร แล้วขยับปากพูดไม่เบา แต่ก็ไม่ดังทะลุฝาบ้าน
“บูมชอบพี่ปัน”
“ห๊ะ?????”
เสียงตะโกนตกอกตกใจนั่นไม่ได้ดังมาจากผม แต่คนที่ร้องกลับเป็นคนมาใหม่ที่ถือถ้วยแปะก๊วยอยู่ในมือ ไอ้บอมเบิกตากว้าง สิ้นคำอุทาน ‘ห๊ะ’ มันก็ยังไม่หุบปากจนบูมกลัว ใช้หลังผมเป็นที่กำบังเผื่อพี่ชายคนกลางจะไม่พอใจ รับไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะไซด์คิ๊กมันหน้าหงาย ผมหันไปส่ายหัวให้บอมแล้วเตือนกลัวถ้วยในมือจะร่วง
“บอม วางถ้วยก่อน”
“เออๆรู้แล้ว” มันตอบ เหมือนสติเริ่มกลับมาเลยก้าวฉับๆมาหาตี๋เล็กที่เตียง
“เหี้ยแล้วไง ไอ้บูม มึงเป็นเกย์นี่กูไม่ตกใจเท่าที่มึงเสร่อไปชอบไอ้ปันเลยนะ"
ผมเลิ่กคิ้วขึ้น “แสดงว่าที่พูดเมื่อกี๊คือนอกจากบูมจะชอบปันแล้ว มันก็รู้ว่าบูมชอบใช่ไหม?”
“กะ... ก็ก่อนหน้านี้บูมไปจีบพี่ปันอะเฮีย แต่บูมไม่รู้นี่! เคยแต่โดนจีบ ไม่รู้ว่าถ้าจีบคนอื่นก่อนต้องทำยังไง ไปเซ้าซี้มากเลยโดนพี่ปันด่าเปิงมา แต่พอจะถอดใจมันเสือกมาจูบบูม.."
“ห๊ะ?!?”
ครั้งนี้เป็นผมกับบอมตะโกนประสานเสียงพร้อมกันตั้งแต่ไม่ยังไม่จบประโยค บูมก้มหน้างุดหัวหูแดงก่ำ ไอ้บอมถึงสบถออกมาว่า “เหี้ย...”
“แล้วพี่ปัยก็หายไปเลย.. บูมไม่ไปหา เขาก็ไม่มาเจอ ที่ทำไปก็ไม่อธิบายอะไรสักอย่างปล่อยให้บูมเป็นบ้าเครียดอยู่คนเดียว แม่งไม่ใช่แค่ตบหัว เหมือนถูกกระทืบม้ามแตกแล้วมาลูบหลังอะเฮีย ตอนปฏิเสธเจ็บเหมือนโดนมีดกระซวกแต่เฮียรู้ไหม พอถูกจูบโดยไม่รู้เหตุผลน่ะ มันเจ็บเหมือนถูกควานมีดบิดซ้ำในปอดเลย”
พอได้พูด ตี๋เล็กก็พรั่งพรูความอัดอั้นออกมาหมด ไม่ได้ร้องไห้แต่หายใจแรงกอดหมีเน่าไว้กับอกแน่นมัน พยายามข่มอารมณ์ที่ปะทุขึ้นให้มอดดับ เอาแล้วไงบอม เพื่อนมึงเล่นน้องชายเข้าให้แล้ว ผมถอนหายใจระอา ลูบหัวตี๋เล็กไม่หยุดหวังว่าจะช่วยให้มันผ่อนคลายลงบ้าง
“มึงก็พูดเกินไป ที่จริงปันมันไม่ได้เหี้ยขนาดนั้น แต่นะ ตัดใจเหอะ มันไม่ได้เป็นเกย์ เห็นเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าแบบนั้นแต่มันก็มีเป้าหมายในชีวิตนะเว่ย มึงก็รู้ว่าบ้านมันเป็นยังไง วันนึงปันจะเจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับมัน ซึ่งกูคาดว่าพ่อมันนั่นแหละจะหาให้ ทำงานสานต่อธุรกิจที่บ้าน มีครอบครัวที่ไม่ต้องรักกันก็ได้แค่อยู่แบบเคารพก็พอ เห็นปะ เป้าหมายชีวิตเป็นระเบียบเป๊ะๆของมันไม่มีส่วนไหนที่มึงจะเสือกแทรกเข้าไปได้เลย นี่ แปะก๊วย แดกๆไปจะได้ฉลาดคิดขึ้นมาบ้าง โถ.. ชอบใครเสือกไม่ชอบ เสือกชอบปันนภ” บอมส่ายหัวบ่น ยื่นถ้วยแปะก๊วยนมให้น้องชาย ทอดสายตามองตี๋เล็กที่นั่งย่นหน้าแล้วส่ายหัว
“เครียดน่ะรู้ แต่ช่วงสอบ บูมพักเรื่องปันไปก่อนได้ไหม เฮียเป็นห่วง” ผมบอก ขยับตัวให้บอมนั่งลงข้างๆ
“หลังจากสอบเสร็จบูมก็ไประยองเลย กว่าจะกลับพี่ปันก็บินไปฝึกงานอเมริกาแล้ว”
“มึงก็ถือโอกาสนี้ตัดใจซะ กูไม่รู้หรอกที่มันจูบมึงนี่เพราะบรรยากาศพาไปหรือเหี้ยอะไร แต่อย่าไปยุ่งกับมัน กูจริงจังนะ ไม่อยากเห็นมึงเสียใจ"
“รู้แล้วน่า! แต่มันทำได้ง่ายๆที่ไหนล่ะ ไม่งั้นเจ้ทรายก็เลิกวนเวียนแถวนี้ไปนานแล้วแหละ เลิกกับเฮียมาตั้งกี่เดือนแล้วยังโทรเซ้าซี้บอมอยู่ได้”
ผมสะดุดลมหายใจไปครู่หนึ่งพอได้ยินประโยคพาลๆจากไอ้บูม เหลือบตามองน้องชายคนกลางซึ่งเบือนหน้าหนีทันที
ไม่ใช่หึงหวงผู้หญิง ห่วงก็แต่ไอ้บอม คนที่สามารถคุยกับผู้ชายสองคนที่เป็นพี่น้องพร้อมกันได้แล้วไม่ใช่คนที่มันน่าจะยุ่งด้วยสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ลืมตามาดูโลก หน้ามืดตามัวกับทรายแก้วและภาพลักษณ์ดีๆที่ผมเองก็เคยเชื่อไปครั้งหนึ่งเหมือนกัน
ใช่.. ทรายแก้วเป็นคนใจเย็น ใจดี วางตัวดีน่าคบหา ถ้ารู้จักกันในฐานะเพื่อนจะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยทีเดียว แต่ภายในใจที่เต็มไปด้วยความไม่รู้จักพอนั่นทำให้ในฐานะคนรัก ทรายแก้วไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับมัน
ผมเลิกสนใจบอม มองน้องชายคนเล็กที่คนขนมในถ้วยไม่ยอมตักกินเสียทีแล้วเตือน
“เฮียไม่ให้คำแนะนำอะไรเพิ่มนะตี๋ น้องชายเฮียเป็นคนฉลาดเดี๋ยวก็จัดการได้ แต่อยากให้คิดอยู่เรื่องนึงว่าเวลาจะรักจะชอบใครบูมควรจะเริ่มรักตัวเองก่อน เครียดจนโทรมแบบนี้ทำให้คนอื่นที่รักบูมไม่สบายใจไปด้วยเข้าใจไหม?"
ปรมัตถ์เบ้หน้า สุดท้ายก็ยอมตักแปะก๊วยกินแต่ไม่รับปาก ผมลูบหัวไอ้บูมเบาๆพลางนึกถึงบางคนก็โล่งอก เป็นโชคดีของเน็ตสินะที่มันรู้จักกลัว ไม่อย่างนั้นคนที่นั่งเครียดแบบนี้คงมีไอ้ตัวเล็กของผมเพิ่มอีกคนแน่ๆ
“เฮียกลับมาอยู่บ้านนานปะ?”
“2-3 วันแหละ ว่าจะปรึกษามาป๊าด้วย วันก่อนพี่เจี๊ยบติดต่อมาบอกแคสเปอร์สกีกำลังหาแบรนเอสบราสเตอร์ในไทยจะให้กูลองไปแคสดู”
“โห ค่าตัวเป็นล้านเลยดิงี้” บอมตาโต
“สิบล้าน แต่เวลาลงกองกับพี่เต้ยก็จะน้อยลง กูเลยคิดไม่ตกเนี่ยว่าจะเอายังไง มันก็เป็นโอกาสเพราะนี่ก็แบรนด์นอก ได้เจอทีมงานต่างประเทศบ่อย เจอคนมากๆปัญหามันก็ต่างไป ได้เรียนงานมากขึ้น แต่ก็อีกแหละ กูชอบทำงานข้างหลังมากกว่า”
ผมล้มตัวนอนบนเตียงเดียวกับบูม ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก นอกจากเวลาที่น้อยลงแล้วยังคิดถึงเรื่องความเป็นส่วนตัว อยู่เบื้องหลังนักข่าวไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไหร่ ล่าสุดที่ลงหนังสือพิมพ์ก็ที่สะบั้นรักกับทรายแก้วเมื่อหลายเดือนก่อน ลองเป็นตอนนี้ห่วงก็แต่นิสิตวิศวะที่มีชีวิตปกติธรรมดาจะรั่วจะเกรียนที่ไหนก็ได้ตามสบาย ถ้าผมกลับไปอยู่ท่ามกลางแสงสีของแฟลชกล้องแล้วล่ะก็ เรื่องไอ้หัวแดงก็คงถูกขุดคุ้ยกระดิกตัวไปไหนก็ลำบาก
ผมถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง แม้จะเข้าใจดี
ทุกทางแยก มีหนึ่งโอกาสหายไปเสมอ
******************
“เฮีย โทรศัพท์”
หลังมื้อเย็นพร้อมหน้าพร้อมตาในวันหยุดผมก็มานั่งช่วยม้าดูบัญชีในห้องทำงาน บอมเปิดประตูเข้ามาพร้อมโทรศัพท์พกพาที่ถูกวางทิ้งไว้ในห้องนั่งเล่น ผมขอม้าออกมารับสายข้างนอกแล้วฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นรูปหน้าจอโทรเข้าเด่นหราคือใครบางคนที่นั่งอ้าปากหวอตอนดูสารคดีในห้องแล้วเข้าฉากที่เสือดาววิ่งไล่กวางในทุ่งหญ้าแอบแอฟริกาใจจดใจจ่อ
บอมมองเหมือนจะพูดอะไร แต่ผมเดินตัดหน้าออกมานั่งม้านั่งหน้าบ้านใต้ต้นลีลาวดีที่ออกดอกสีขาวบานสพรั่ง พระอาทิตย์ตกดินแล้วแต่ไฟจากนอกประตูรั้วยังส่องให้เห็นว่าผมระยิบตาวาวด้วยความดีใจเมื่อกดรับแล้วปลายสายลากเสียงยาวมาถึง
“ฮาโหลวววววว รับช้าจัง”
“อืม ออกมาคุยนอกบ้านน่ะ เป็นไง อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว”
“ใกล้จบแล้วแหละ แต่ออกมาดูดบุหรี่เลยโทรหาตาแก่ขี้งอนสักหน่อย เดี๋ยวเครียดกลับบ้านไปติดยาน้องๆมันจะด่าผมเอา”
“ใครแก่ ใครงอน พูดให้มันดีๆซิ”
“ไม่รู้ใคร แต่พอไล่กลับบ้านก็หน้าบูดเป็นตูดลิง เนี่ย ถึงบ้านแล้วก็ไม่โทรหาเลย”
ผมหัวเราะ ไอ้น้อยใจก็มีหรอก แต่ไม่ได้งอนเป็นเรื่องเป็นราวอะไร เน็ตมีสอบวิชาหนักๆสองตัวติดต้องจริงจังกับการอ่านหนังสือมีผมคอยไปนั่งกวนใจมันก็ใช่เรื่อง
“ยุ่งอยู่ต่างหาก แล้วนี่กินข้าวหรือยัง”
“เพิ่งกินเสร็จ ข้าวไข่เจียวหน้าหอสมุดนี่แหละ คืนนี้ว่าจะโต้รุ่ง”
“กลับไปกินแบรนด์ด้วยนะ ของกินในตู้เย็นกูซื้อไว้ไม่ใช่ซื้อเลี้ยงไอ้โชติ กินให้ทันมันหน่อย”
เสียงหัวเราะใสลอดออกมาตามสาย
“เน็ตเป็นคนว่ะเฮีย พยายามแค่ไหนก็แดกไม่ทันหมีควายหรอก สัตว์โชติ! ตบหัวกูทำไม!!”
เสียงไอ้เน็ตทะเลาะกับเพื่อนมันดังล้งเล้งลอดมาตามสาย ไอ้เสียงคู่กรณีมันคงหนีไม่พ้นคนที่มันพาดพิงเมื่อกี้แน่ๆ
“เอาล่ะๆ เน็ตเลิกทะเลาะกับเพื่อนก่อน”
“มันแกล้งผม โวะ เดี๋ยวนี้มีฟ้อง” เสียงหลังเป็นไอ้โชติตะโกนแทรกเข้ามา
“อืมรู้แล้ว มัวแต่คุยกับเพื่อน เฮียอยู่ในสายเดี๋ยวก็งอนซะหรอก”
“อะ ครับๆ กลับมาแล้วๆ นี่เฮียทำอะไรอยู่”
“ตอนนี้นั่งเล่นดอกลั่นทมไปคุยโทรศัพท์กับเน็ตไป เดี๋ยววางสายเสร็จจะช่วยม้าปิดบัญชีของเดือนนี้หน่อยแล้วก็เข้านอน”
“นอนเผื่อด้วยดิ นี่ผมซัดลิโพไปสองขวดแล้วไม่รู้สายๆพรุ่งนี้จะหลับลงหรือเปล่า”
“ได้ ให้เอาน้ำออกเผื่อด้วยหรือเปล่าจะได้หายเครียด”
“ทะลึ่งแล้วครับเหี้ย”
“เสียงท้ายสูงไปหน่อยนะ จะไปอ่านหนังสือหรือยัง เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”
“อืม ดูดบุหรี่หมดก็ไปแล้ว เฮียกลับคอนโดวันไหน”
“วันอังคารเน็ตสอบเสร็จเดี๋ยวไปรับหน้าตึกเรียน แล้วบุหรี่น่ะอย่าให้มากนัก เพลาๆลงหน่อยรู้ว่าช่วงสอบเครียด แต่มันไม่ดีต่อสุขภาพ ร่างกายมึงยังต้องใช้อีกหลายปี”
“ครับพ่อ ครับ” ไอ้เน็ตกวน “งั้นพอแล้วก็ได้ เดี๋ยวเน็ตเข้าไปอ่านหนังสือก่อน ฝันดีเผื่อด้วยนะ”
ผมยิ้ม “อืม จะฝันถึง เน็ตก็ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ อย่าให้เฮียเสียแรงเปล่าที่ยอมไม่เจอหน้าตั้งสามวัน”
“ครับพ่อ ครับ” มันตอบ แน่จริงมาพูดใกล้ๆตอนนี้สิ จะตั้งตนเป็นพ่อทูนหัวของมันให้เสียเดี๋ยวนี้ หลังจากประโยคจบลงสักพักผมก็รอให้มันเป็นคนตัดสายเหมือนทุกที
คืนนี้ไม่ได้เจอเน็ต ไม่ได้มีมันเอาไว้ให้จูบหน้าผากและนอนกอด แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป
ผมยังคงยิ้มค้างแม้สายล่าสุดจะถูกตัดไปแล้ว กระทั่งเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ถึงหันกลับไปมองไอ้บอมที่ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆกัน
“คุยกับเน็ตยังกับคุยกับแฟน”
บอมพูด เหยียดขายาวใช้ข้อศอกยันตัวเองกับโต๊ะเอาไว้ไม่มองคู่สนทนา
“ทั้งๆที่ตอนนั้นบอกว่าไม่ได้ชอบมัน แต่เฮียกับเน็ตดูสนิทกันมากจนผมแปลกใจเลยแหละรู้ไหม?”
“ที่จริงตอนนั้นกูก็สนใจมันอยู่นะ เป็นเด็กที่น่ารักแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะกลายเป็นรู้สึกกับมันแบบนี้”
“เฮียจะบอกผมว่าเฮียชอบมัน?”
ผมยังคงไม่มอง ทั้งๆที่ผมเหลือบตาดูน้องชายคนกลางบ่อยครั้งพร้อมตั้งคำถามว่าที่มาพูดแบบนี้มันต้องการอะไร
“กูชอบมัน”
“เออ เจริญ ทั้งพี่ทั้งน้อง แล้วแม่งเล่นเพื่อนกูกันทั้งคู่”
ผมหัวเราะในลำคอ ส่ายหัวเบาๆแต่ดูเหมือนไอ้บอมจะไม่ขำไปด้วย เม้มปากเข้าหากันแน่นข่มอารมณ์ลึก ดูท่าแล้วเดี๋ยวก็ปล่อยระเบิดออกมาสมชื่อบอม ของมันนั่นแหละ
“ถามจริงเหอะเฮีย เป็นเกย์แล้วไปหลอกทรายทำไมตั้งหลายปีวะ แม่งเหี้ย ทำเขาเสียใจแค่ไหนเคยรู้ตัวหรือเปล่า!” สิ้นเสียงตะคอกน้องชายคนกลางก็ทุบมือลงบนโต๊ะไม้ดังปึก !
“บอม...” ผมเรียก เว้นจังหวะหายใจยาวๆใจเย็น “ถ้ามึงรู้จักเฮียมึง มึงน่าจะรู้ว่ากูเป็นคนยังไง ตลอดเวลาที่คบกันมากูไม่เคยหลอกทราย กูรักเขามาตลอดแต่มันก็มีเหตุผลที่ทำให้กูต้อง ‘เลิก’ ซึ่งบางที มึงอาจรู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร”
“มันจะเพราะอะไรวะนอกจากเฮียเป็นเกย์! แล้วนี่ไอ้เหี้ยเน็ตเล่นด้วยหรือเปล่า? หรือช่วยกันปิดเฉยๆ”
มันลุกขึ้นยืนชี้หน้าผมนิ่ง เห็นน้องชายสติหลุดแบบนี้ใจนึกอยากยืนขึ้นไปตบกระโหลกเรียกสติบ้าง แต่สุดท้ายก็ทำแค่ใจเย็นกับมันให้มากกว่าเดิม
“เรื่องกูกับทรายไม่เกี่ยวกับเน็ต อย่าพาล”
“ถ้าไม่เกี่ยวกับไอ้เน็ตเฮียก็กลับไปหาทรายสิ ทรายยังรอเฮียอยู่ ทรายรักเฮียมากแค่ไหนเฮียก็น่าจะรู้!”
ตาของไอ้บอมมีประกายรื้นของน้ำเต็มหน่วย ผมถอนหายใจยาวแล้วลุกขึ้นแตะบ่ามัน
“กูไม่กลับไปหาทราย”
จบประโยคที่บอมควรเข้าใจเสียทีผมก็เดินแยกเข้าบ้าน พาลนึกขึ้นว่าบางทีที่เน็ตไม่อยากให้เพื่อนในกลุ่มรู้นักอาจไม่ใช่เพราะปันแต่เพราะมันห่วงความสัมพันธ์ของบอม ผม และมัน
ลูกชายบ้านนี้เอาแต่ใจแค่ไหน ทำไมจะไม่รู้ นอกจากพี่ชายไอ้บอมจะวางตัวลำบากแล้วมันกับน้องชายผมที่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมคงเป็นไปในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดเลือกเบอร์มันแล้วส่งข้อความตัวอักษรสั้นๆ
“คิดถึงหัวแดง”
ทั้งๆที่เพิ่งวางสายแท้ๆ แต่พอนึกขึ้นว่าเน็ตมันจะลำบากใจแค่ไหนกับความสัมพันธ์ที่ผมหยิบยื่นให้ก็รู้สึกรักมันขึ้นมาอย่างประหลาด อาจจะคิดไปเองแต่แค่ได้คิดว่าที่มันทำเพราะแคร์ก็อุ่นวาบขึ้นมาในใจ
สักพักเสียงเมจเสจเข้าก็ดังเตือน ผมกดอ่านด้วยความหวังว่ามันจะตอบกลับมาในทำนองเดียวกันแต่พอเลื่อนดูแล้วก็อดหัวเราะนิดๆลืมเรื่องกวนใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นปลิดทิ้ง
“ผิดคนแล้วครับ หัวกูสีส้ม! olo”
ไอ้เวรนี่ ตัดอารมณ์กูได้ให้มันตลอดสิให้ตาย!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 19
25/07/12
มาแบ้ววว :ped149: พาร์ทที่แล้วทั้งแม่ยกปัน แม่ยกบูมแทบเอามีดเสียบคนเขียน :m17: พักมาม่าไว้ก่อนแบบค้างๆเค้าจะโดน :z6: มั้ย?? ไม่นะ.. คนอ่านแต่ละคนใจดีจะตายเนอะ : 222222:
พาร์ทนี้เน็ตมาแต่ชื่อให้หายคิดถึงพอเป็นกระสัย บอมรู้เรื่องแล้วหวยเลยออกที่เฮียก่อนคนแรก (ไหนว่าหล่อนจะพักดราม่า :m29:) เลยแอบปิดท้ายหวานหน่อยๆ (นี่หวานแล้ว?)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์มากๆเลยค่ะ อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ซาบซึ้ง คุณlady red เม้นยาวกว่าเค้าแต่งอีก :m23: (ละอายใจ) ไม่ต้องกลัวเค้าโกรธนะ รับฟังทุกความเห็นค่ะ ว่าแล้วกอดคนอ่านหน่อย :กอด1: :กอด1: :กอด1: แล้วเจอกันตอนหน้า วันพุธสีเขียวก๊าบบ!! :a1:
-
บอมเอ้ยยยย ตาสว่างซักทีเห่อะ นังทรายไม่ได้ดีอย่างที่แกคิดหรอก
ชะนีหลอกลวงๆๆๆ
-
:m16: :m16: เมื่อไหร่ ยัยทรายจะหายไปจากสัก่ีอ่ะคะ
-
ทำไมบอมไม่เข้าใจไรเลยนิ ฮึ้ยยยย
รักเฮีย ชอบเน็ต
คิดถึงคนเขียน ^^
:กอด1:
-
มันช่างเป็นช่วงอารมณ์ที่อึนโดยแท้
บอมนี่น่าจะเป็นไปด้วยอีกคนนะ เป็นมันทั้งบ้าน
จะได้ไม่ต้องมีชื่อทรายแก้วให้ระคายตา
-
:เฮ้อ:
-
บอมเตือนบูมได้.....
แต่ทีตัวเองเมื่อไหร่จะเข้าใจสักที
เน็ตกะเฮีย....เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ
-
พี่น้องบ้านนี้ไม่ไหวจะเคลียร์ (- -"
บอม สติสตังไม่ค่อยเต็มเต็ง ไม่มีเหตุผล รักจนหน้ามืดไม่ลืมหูลืมตา เอาแต่ใจตัวเอง
บูม (เหมือนบอม)
เหนือยแทนพี่ชายคนโตชะมัด
-
แลดูจะมาม่า กันทุกคู่แล้ว
-
ตามอ่านคอมเมนท์มาทุกตอน รู้สึกว่าตอนที่แล้วจะเป็นตอนที่คอมเมนท์ร้อนแรงที่สุดเลยก็ว่าได้มั้งคะ
เห็นหลายคอมเมนท์แสดงความคิดเห็นมา รู้สึกว่าน่าสนใจมากๆ (จนต้องมาอีกคอมเมนท์สำหรับตอนที่แล้ว) ปันนภอาจจะเห็นภาพซ้อนทับเน็ต เราว่าอันนี้เป็นไปได้มากๆเลยค่ะ
ในมุมมองเรา ปันนภไม่ใช่ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างที่แกล้งแซวๆกันไป แต่เป็นผู้ชายที่มีปมเรื่องความสมบูรณ์ของครอบครัว ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าไม่ได้เป็นปมด้อย แต่มันก็หล่อหลอมให้ปันนภเป็นคนแบบนี้ ...คนแบบนี้สำหรับเราคือ เป็นคนต้องการการเอาใจใส่ ให้ความสำคัญ สังเกตจากตอนล่าสุดที่น้องบูมตักอาหารให้ มันเป็นการแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ทำให้ผู้รับรู้สึกว่าเป็นคนสำคัญได้ไม่ยาก อีกทั้งเรื่องราวในอดีตของปันนภกับเน็ต ปันนภคงจะรู้สึกดีถึงการที่ตนเองอยู่ในสายตาของคนๆนึงตลอดเวลา รวมถึงการที่เน็ตแสดงท่าทีกับตนเองพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่นๆด้วย ซึ่งเราก็ไม่แน่ชัดว่าจะรู้สึกดีจนเป็นความรักหรือเปล่า (ถึงน้องบูมจะฟันธงว่าปันนภกับเน็ตใจตรงกันก็เหอะ แต่เราก็ยังไม่คิดอย่างงั้นซะทีเดียว) ... ที่สำคัญเราว่าปันนภยังเป็นคนกลัวที่จะรัก เพราะปันนภเป็นพวกกลัวการจากลาและการถูกทอดทิ้งมากๆ จึงชอบที่จะมีความสัมพันธ์ข้ามคืนกับใครไปทั่ว แต่ไม่คิดมีจริงๆจังๆกับเขาเสียที แต่กับพวกคนใกล้ชิด ปันนภจะแคร์มากๆ อย่างตอนแรกๆที่กลัวเรื่องที่ไปกิ๊กกับเพื่อนดาวคณะของบูม ก็กลัวจะผิดใจกับบอมและบูม แล้วไหนจะตอนที่รู้แผนล่อเก้งเฮียบีมใหม่ๆ ก็ยังรู้สึกหวงเน็ต นั่นก็เพราะกลัวตัวเองจะหมดความสำคัญ แล้วก็ล่าสุดตอนที่น้องบูมทำหน้าซึมๆเมินๆปันนภ(ซึ่งปกติน้องไม่ทำแบบนี้) เราเชื่อว่าปันนภยังไม่ได้รักบูมแน่ๆ เพียงแต่มีความรู้สึกผูกพันแล้วก็กลัวว่าน้องบูมจะเปลี่ยนไปหรือจะจากลาตัวเองไปนั่นเอง คำพูดที่ว่า 'ทำหน้ามึนระรื่น กูก็ยังชอบกว่าเมื่อกี้ เข้าใจนะ' เป็นการบอกได้ในทางอ้อมว่า 'อย่าเปลี่ยนไปนะ' มันไม่ได้เกิดจากความสงสาร(ถ้าปันนภสงสารบูมจริงไม่พูดแรงๆตั้งแต่ตอนอยู่ในผับนั่นหรอก) นั่นทำให้เราคิดว่าปันนภเป็นคนกลัวการจากลาและทอดทิ้ง ... นอกจากนี้ปันนภยังเป็นคนที่ไม่กล้าทำให้คนรอบข้างผิดหวัง อย่างเรื่องที่มีเป้าหมายชีวิตเป็นระเบียบเป๊ะๆอย่างที่บอมว่า และการหวงความเพอร์เฟคซึ่งรวมไปถึงการมีเพศที่ถูกต้องตามครรลองของสังคมด้วย (ความคิดนี้อาจสืบเนื่องมาจากเหตุผลข้อก่อนหน้าที่กลัวถูกทอดทิ้งก็เป็นได้)
สำหรับเรา ...ปันนภไม่ใช่ผู้ชายเพอร์เฟค แต่ก็เป็นผู้ชายที่มีสเน่ห์มากๆคนหนึ่ง และเพราะความไม่สมบูรณ์แบบของปันนภนี่แหละ ทำให้เราตกหลุมรักตัวละครตัวนี้ ...สนุกที่ได้ลุ้นกับความคิดความอ่าน :)
มาตอนล่าสุดนี้อ่านตอนเฮียคุยโทรศัพท์กับเน็ตแล้วดูอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความเข้าใจ เราชอบฟีลนี้มากๆเลยแฮะสำหรับคู่รัก >< ... และเฮียในตอนนี้เท่ห์มากทั้งความคิดและการกระทำ ดูเป็นคนรับผิดชอบ พึ่งพาได้ และหนักแน่นกว่าที่คิดไว้ ส่วนบอมนี่ถึงมันจะเกรียน ไฮเปอร์ พูดไม่หยุด และยังคงคอนเซ็ปเป็นศูนย์กลางของจักรวาลจริงๆ แต่เราก็เอ็นดูบอมมันนะ(บวกกับน่าสงสารที่พี่น้องเป็นเกย์แล้วเล่นเพื่อนตัวเองหมดด้วย) ถึงแม้จะหวั่นๆว่าตอนต่อๆไปฮีจะไปรังควานเน็ตให้เลิกยุ่งกับเฮียรึเปล่า
แล้วที่สงสัยอีกเรื่องคือ'ทรายแก้ว' ตกลงนางเป็นผู้หญิงไม่ดีจริงๆใช่มั๊ย ถึงขนาดเฮียมาคิดวิจารณ์ในหัวให้เสียภาพลักษณ์พระเอกเลย ...ทีแรกคิดว่าบอมจะคู่กับทรายแก้วเสียอีก แต่พูดถึงถ้าทรายแก้วคู่กับบอมจริงๆมันก็ทำใจยากนะ เพราะทรายแก้วก็เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเฮียไปแล้ว แล้วจะมาแต่งเข้าเรือนกับน้องชายอีกก็คงดูไม่งามแน่ๆ ... เพราะฉะนั้นคู่นี้หมดสิทธิ์คู่กันแล้วใช่มั๊ยเอ่ย?
เรื่องของน้องบูมกับปันนภ เหมือนน้องจะถอยๆออกมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าถอยจริงๆหรือถอยมาตั้งหลักกันแน่ อยากเชียร์ให้น้องเล่นตัวบ้าง แต่ถ้าน้องเล่นตัวปุ๊บเคมีคู่นี้ไม่เกิดแน่ๆ เพราะฉะนั้นเราก็จะรอให้มันเป็นไปตามที่นักเขียนเขียนอย่างเดียวละจ้า ไม่เดาแล้วว XD
ปล.ตอนนี้สั้นไปนิดนะคะ ..ถ้าเป็นไปได้ตอนหน้าขอเร็วๆ เยอะๆ ได้มั๊ยเอ่ย :D
-
นี่บอมไม่รู้ตัวจริงๆหรอว่าพี่บีมเลิกกับทรายแก้วเพราะอะไร :z3:
จะให้บอกมั้ยว่าเพราะน้องในไส้นั่นแหละที่คิดไม่ซื่อกับแฟนพี่
โอ๊ยยยยย หงุดหงิด คิดถึงปัณ :o12:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เบื่อบอมวะ ไม่ยอมตื่นสักที่
-
อื้อหือ. . . พี่น้องคุยกันรู้กันหมดอย่างนี้ไม่รวมหัวกันเป็นธุรกิจครอบครัวจับแยกปัน-เน็ตแบบเด็ดขาดเลยเหรอ
แต่บูมนี่เปรี้ยวแต่เด็กจริงๆล่ะ ไปสารภาพกับพ่อมาแล้วตั้งแต่ ม ปลาย O_O"
-
เฮ้ออ~ ก็คงต้องค่อยๆยอมรับปรับความเข้าใจกันไปอ่ะ ยังไงก็ครอบครัว ยังไงก็เพื่อน
-
o13 o13 o13 o13
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆๆ เลย มีแบบนี้จริงๆ ก็ดีเหมือนกันเนอะ :กอด1:
-
โอ้ ไม่เสียแรงที่รอครับ
อ่านจุใจเลยวันนี้
-
มาแค่ช่่ือแต่ก็ทำให้ปวดจี๊ดนะปันนภ รู้สึกอะไรกะบูมมั่งมั้ย (จิ้มๆ :z6: รูู้สึกซะหน่อยเหอะนะ)
บอมต้องมีคู่แต่เนื้อคู่อยากรู้ว่าใคร?
เฮียกะเน็ตหวานปะแล่ม55555
-
นี่แสดงว่าหญิงทรายมีอะไรมากกว่าที่บอมเห็นซินะ อูยยยยยยยยยยลุ้นจริงๆ :z10:
-
ถ้ารักทรายก็คบไปเลยสิ บอม
จะมาบังคับให้คนที่ไม่ได้รักกันกลับไปได้ไงหล่ะ และยังจะไปกะเกณฑ์กับความรักของเพื่อน-พี่ชายอีก ไม่ไหวนร้าา มีเหตุผลหน่อยสิ
บูมก็รักตัวเองบ้างนะ
-
และแล้วจูบเดียวก็สร้างผลกระทบจริงๆ
(สำหรับตอนนี้ประเด็นเฮียยังไม่มีอะไรให้เมนต์มาก ยังเรื่อยๆมาเรียงๆแล้วก็ค่อนข้างหวานเหมือนเดิม ขอเมนต์เพิ่มเติมเรื่องปันกับเรื่องจูบจากตอนที่แล้วก็แล้วกัน เพราะรู้สึกยังเมนต์ได้ไม่หมดและมันยังส่งผลกระทบสำคัญมาถึงตอนนี้และตอนอื่นๆต่อไปอีก เพราะตอนที่แล้วค่อนข้างเกรงใจไรเตอร์ว่ามันยาว...(.เอ่อ..ยังกล้าพูดอีก))
ก่อนอื่นเราว่าคนฉลาดอย่างน้องบูมไม่น่าคิดมาก ว่าปันให้ความหวังนะ เพราะตอนที่อยู่ในผับก็น่าจะเห็นปันจูบกับผู้หญิงคนอื่นมาแล้ว อีกอย่างน้องบูมน่าจะรู้จักผู้ชายแบบปันดี อย่างน้อยก็น่าจากการสังเกตหรือจากบอม ว่าแค่จูบหรือเซ็กไม่ใช่สิ่งที่มีความหมายกับเขาขนาดนั้นไม่งั้นคงไม่เที่ยวควงเที่ยวจูบหรือมีอะไรข้ามคืนกับใครไปทั่วหรอก เราว่าสำหรับปันเรื่องพวกนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดาไม่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการให้ความหวังด้วยซ้ำ ขนาดที่สามารถทำได้กับคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลยมากกว่า (คนอื่นนั่งคิดมาก แต่จากนิสัยปันตอนนี้อาจจะชิวๆจีบผู้หญิงต่อไปเรื่อย ไม่ได้กลับมาคิดว่าให้ความหวังใครรึเปล่าด้วยซ้ำ เพราะถ้าจูบถือว่าให้ความหวัง สำหรับปันคงให้ความหวังกับทุกคนที่คบด้วยนั่นแหละ) กลับกันถ้าเป็นคนที่ปันรู้สึกอะไรด้วยการกระทำจะกลับเป็นตรงข้ามทันที ถ้าหากสังเกตจากการกระทำที่ปันปฏิบัติกับเน็ต (โดยส่วนตัวคิดว่าปันน่าจะรู้สึกอะไรกับเน็ตแต่ยังไม่มั่นใจว่าอยู่ในระดับไหน แต่จากตอนที่น้องบูมฟันธงให้ว่าสองคนนี้ใจตรงกัน เราเลยค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่ปันรู้สึกกับเน็ตมันน่าจะใกล้เคียงกับความรัก เพราะค่อนข้างเชื่อใจความสามารถในการสังเกตความรู้สึกคนอื่นของน้องบูมทีเดียว เพราะเด็กคนนี้จับความรู้สึกคนค่อนข้างเก่งและรู้สึกไวมาก) ปันจะไม่เคยแสดงอะไรแบบกอดจูบหรือการสัมผัสในทำนองชู้สาวเลย
ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นเพราะปันไม่อยากให้ความหวังเพราะไม่อยากให้เน็ตเจ็บปวด แต่พอมาวิเคราะห์จากการฟันธงของน้องบูม เลยได้อีกเหตุผลที่ทำให้ปันไม่ทำอย่างนั้นกับเน็ต เพราะนอกจากไม่อยากให้ความหวังเน็ตจนทำให้เสียใจแล้ว อีกเหตุผลเราคิดว่าการที่ปันมีความรู้สึกต่อเน็ตใกล้ๆในระดับรัก แต่มีกรอบที่ขีดไว้ให้ตัวเองอย่างเข้มงวดที่จะไม่รักใครและไม่มีความรักที่ผิดแบบแผนอย่างความรักกับผู้ชาย เราเลยคิดว่าปันน่าจะรู้สึกว่าความรู้สึกที่มีต่อเน็ตของตัวเองอยู่ในระดับอันตราย สังเกตจากที่ปันคอยรักษาระยะห่างกับเน็ตเวลาอยู่ด้วยกันสองคนมิหนำซ้ำยังไม่ค่อยพูดอะไรด้วยต่างจากเวลาอยู่กับเพื่อนคนอื่น อาจจะเพราะกลัวว่ากรอบที่ตัวเองขีดไว้จะระเบิดออกมาเพราะความรู้สึกนี้ถ้าไม่ระวัง และยิ่งมาถึงตอนหลังๆเราเริ่มรู้สึกว่าปันเริ่มมีความรู้สึกขัดแย้งในใจตัวเองเรื่องเน็ตออกมาแล้ว ความยึดมั่นในเรื่องคู่ครองแบบชายหญิงหรือที่จะไม่รักใครที่เป็นกรอบของปันมาตลอดเริ่มมีสั่นๆให้เห็น ตั้งแต่บอกว่าถ้าจะมีแฟนเป็นผู้ชายเน็ตจะเป็นคนแรก หรือเริ่มห่วงความรู้สึกเน็ตมากขึ้นจนไปวีนใส่น้องบูมที่ดันไปบอกว่าเป็นแฟนต่อหน้าเน็ต ทั้งๆที่ผ่านมาปันวางตัวแค่อยู่ในฐานะเพื่อน ไม่ได้ห่วงความรู้สึกของเน็ตแบบนี้บางทีควงหญิงให้เห็นต่อหน้าด้วยซ้ำ เราว่าที่ผ่านมาปันพยามไม่ยอมรับความรู้สึกที่ขัดกับกรอบของตัวเอง อาจจะหลอกตัวเองว่ารู้สึกแค่เพื่อนหรือแค่หวงก้าง แต่การกระทำช่วงหลังๆที่ผ่านมาแสดงให้เห็นชัดเจนว่ามันมากกว่านั้น
แต่ถึงจะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองรู้สึกอย่างนั้นแต่ปันก็ยังคงยึดมั่นกับกรอบของตัวเองอยู่ แม้มันจะสั่นไปบ้างแต่ก็ยังไม่ถึงกับพังทลาย ตอนนี้ดูเหมือนปันกำลังพยามรักษามันไว้แบบสุดชีวิต ที่มากที่สุดที่ปันทำกับเน็ตคือแอบกอดเวลาหลับ แต่ตอนตื่นอย่าว่าแต่จูบเลยแม้แต่กอดเราว่าปันคงไม่กล้าทำ เพราะมีความรู้สึกให้เน็ตอยู่แล้ว หากทำเหมือนคนรักเช่นกอดจูบแล้วเน็ตแสดงปฏิกิริยาอะไรกลับมาเป็นเชิงตอบสนอง กรอบที่ปันพยามรักษาไว้ ที่ว่าจะไม่รักใคร ไม่มีคนรักเป็นผู้ชายอาจพังทลาย ดังนั้นเราว่าที่ปันจูบน้องบูมคงเหมือนเห็นภาพเน็ตที่พยามฝืนยิ้มเพราะตัวเอง แต่ที่ผ่านมาปันคงไม่กล้าจูบหรือกอดปลอบเพราะกลัวความรู้สึกที่มีจะระเบิดออกมาพังกรอบของตัวเอง แต่กับน้องบูมที่ปันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นด้วย และมีสีหน้าเหมือนเน็ตที่ตัวเองอยากปลอบมาตลอด ถึงทำให้ปันกล้าจูบน้องบูมอย่างนั้นเพราะมั่นใจว่าถึงจูบน้องแต่ความรู้สึกที่มีให้น้องก็ไม่เหมือนที่มีให้เน็ตที่จะได้ทำให้กรอบที่ปันขีดไว้พังทลาย และยังเหมือนได้จูบปลอบใจเน็ตในความคิดของปันที่ปันไม่กล้าทำมาตลอด และอีกอย่างโดยนิสัยปัน ปันคงคิดแหละว่าแค่การจูบจะเป็นการให้ความหวังใครได้ เพราะก็จูบกับคู่ควงแทบทุกคนอยู่แล้ว
จากที่อ่านบทนี้มั่นใจว่าบทต่อไปบอมคงเป็นตัวจุดฉนวนมาม่าแน่ๆ ส่วนน้องบูมรู้สึกว่าน้องยังเด็กอยู่ ยังไม่รู้จักรักและยังรักไม่เป็น เหมือนมีความอยากเอาชนะเล็กๆบวกความเอาแต่ใจตามประสาลูกคนเล็ก ที่อยากได้ของที่ตัวเองชอบมาเป็นของตัวเองมากกว่า ให้อารมณ์ของเล่นชิ้นโปรดที่อยากได้แต่หายากมากเลยพยามทำทุกทางที่คิดได้เพื่อให้ได้มา ไม่ค่อยคิดถึงความผิดหวังถ้าไม่ได้ของเล่นชิ้นนั้น(ดูจากอารมณ์ของน้องตอนนี้ที่ผ่านมาเกือบเดือนแล้วยังไม่หายเสียใจ) เหมือนกับถูกตามใจมาตลอดไม่ค่อยมีอะไรที่ตัวเองอยากได้แล้วไม่ได้ พอปันไม่เป็นไปตามที่หวังถึงได้ดูเสียใจมาก เรื่องนี้จะโทษน้องก็ไม่ได้ต้องโทษพวกพี่ๆด้วย บางทีถ้าเราตามใจน้องทุกอย่าง พอเจอกับความผิดหวังครั้งหนึ่งน้องอาจรับไม่ได้หรือถ้ารับได้ก็อาจเสียใจมากกว่าปกติก็ได้ ควรสอนให้น้องรู้จักความผิดหวังบ้าง เพราะโลกเราไม่มีใครได้อย่างที่ใจหวังทุกอย่างหรอก
-
อ่านตอนนี้แล้วมันหน่วงๆนะ ทุกคู่ทุกคนเลย เฮียกับเน็ตก็ยังมีเรื่องให้เผชิญอีกเยอะ บอมย์ก็ยังไม่เข้าใจไม่รับรู้เรื่องทรายแก้ว
แล้วก็น้องบูม ยังไงก็เชียร์ปันบูมนะถึงส่วนตัวจะอยากให้บูมตัดใจ
-
ความเห็นส่วนตัว...............
ให้บอมคู่กับทรายน่ะดีแล้ว ให้ครอบครัวนี้จะได้มีทายาทให้สืบสกุลต่อไป >_<
จะได้ปล่อยให้พี่คนโตกับน้องคนเล็กอยู่ในวางการสีม่วงต่อไปอย่างเต็มภาคภูมิ~~
-
มาตอนนี้อารมณ์แบบเรื่อยๆ ไม่น่าเชื่อว่าเฮียบีมจะแอบเป็นคนแก่ขี้งอนเหมือนกันนะเนี่ย
ท่าทางจะติดเด็กหนักเลยนะค่า 55555555 :o8:
แอบคิดถึงบอม ไม่เห็นหน้านาน โผล่ออกมาเลยเจอแจ๊กพอตว่าทั้งพี่ชายและน้องชายตัวเองเป็นเกย์แล้วยังชอบเพื่อนตัวเองทั้งคู่ เลยแอบเห็นใจบอมนิดนึงเหมือนกัน....แต่ว่าบอมจ๋า...ยอมๆ ไปเหอะนะ อย่าดราม่าอะไรกับเฮียเลยยยย...
น้องเนตก็น่ารัก เดี๋ยวนี้หัดพูดจาหวานขึ้นนะเนี่ย...ถึงตอนจบจะตัดอารมณ์แบบนั้นก็เถอะ แต่ก็ยังน่าร๊ากกกกกกอยู่ดี
อิอิ
ขอบคุณนะคะ แล้วจะรออ่านตอนต่อไปค่าาาา :กอด1:
-
เชียร์เฮียกับเน็ตนะ แต่ก็อยากให้มีทางออกที่ดีระหว่างปันกับเน็ตด้วย
ไม่ใช่ว่ายกปันให้บูม ไม่ค่อยเห็นด้วยเลย คือเรื่องระหว่างปันกับบูมมันไม่มีที่มาที่ไปอะไรมาก
นอกจากน้องของเพื่อนกับฮีโร่ชั่วข้ามคืน แค่นั้นเองเหรอที่ทำให้บูมชอบปันมากถึงขนาดวิ่งไล่ตามขนาดนี้
ความรู้สึกที่ว่าชอบใครซักคนต้องเอามาเป็นของตัวเองให้ได้นี่มันดูเห็นแก่ได้ไปนิด
ในขณะที่ความรู้สึกของเน็ตที่มีให้ปันมันยาวนานและลึกซึ้งกว่า ไม่ได้หวังครอบครอง
เฮียเองก็รู้ความจริงในข้อนี้ และพยายามใช้ความดี ความรัก ความจริงใจกับเน็ต
ดังนั้น เชียร์เฮียสุดตัว เน็ตเองก็อ่อนมากแล้ว เหลือแต่ตัดปันออกไปจากใจให้ได้แค่นั้นเอง
ส่วนบอมหวังว่าคงจะไม่ก่อโศกนาฏกรรรมอะไรให้เน็ตอีกล่ะ
-
เฮียบอกความจริงไอ้บอมไปเถอะ อย่ามาสุภาพบุรุษกับผู้หญิงแย่ๆเลย รึจะรอให้มัรู้เนรู้ความจริงเอง(คนอ่านขี้เกียจลุ้นอ้ะ
-
อุ..ความจริงเปิดเผยยยยยยย
รอดูเฮียต่อไปว่าจะปิดบอมไปได้อีกนานแค่ไหน เอ แต่เราจิ้นไว้ว่าเน็ตเป็นคนบอกบอมนะ งืมๆ รออ่านค่ะ
เฮียกับเน็ตหวานซะ><
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากตะโกน ข้าน้อยเชียร์ปัณ เน็ท !!!!!!!...โบกธงเต็มที่สวนกระแส :mc4:(เมื่อไหร่จะมีพาทของสองคนนี้ออกมาเนี่ยยยยยย) :sad4:
สองคนนี้รักลึกๆให้กันมาตั้งห้าปี จะให้ลืมแล้วไปรักคนอื่นนี่ แบบว่า....มันน่าสงสารไปไหม...ทำแบบนี้เหมือนรักที่ผ่านมาห้าปีไร้ค่า....ไร้ราคา..ไร้ความหมาย....เป็นแค่ความทรงจำสีจางของปาล์มมี่....สู้รัก(รึป่าว)ที่เพิ่งผ่านมาไม่ได้ .. TOT
ส่วนเฮีย + บูม....แอบคิดในใจว่า....กระซิบ...."เหมือนมือที่สามที่มาแทรกกลางอ่ะ" :m16:
ตอนนี้อ่านแบบเข้าข้างตัวเองสุดๆ ว่าปัณเน็ตเป็นคู่เอก ที่กำลังเผชิญกับมือที่สามเพื่อให้รู้ใจตัวเอง 55555 :impress2:
โถ่....รักมาห้าปีถ้าเลิกรักแล้วไปรักคนอื่นง่ายๆ ข้าเจ้าคงเลิกศรัทธาในความรักของพวกนี้แล้วล่ะ ก็ขนาดรักห้าปียังลืมได้ รัก(รึป่าว)ที่เพิ่งผ่านเข้ามาหยกๆคงยิ่งกว่าลืมได้ง่ายๆใช่ป่าว
เฮียก็ดีนะไม่ใช่ไม่ดี แต่แบบ...รู้สึกเป็นพี่ชายที่แสนดีมากกว่า ส่วนน้องบูมก็ไม่รู้สิ...เหมือนไม่เข้ากับปันนะ...อย่างปันมันน่าจะสยบถอดเขี่ยวเล็บกับความดี ความสดใส ซื่อๆบื้อๆที่บางครั้งไม่ทันคนแบบเน็ท ที่เป็นขั้วตรงข้ามปันมากกว่า ส่วนความร้ายลึกแอบร้ายแบบน้องบูมนี่ ถ้าจะบอกว่าต้องใช้คนร้ายๆถึงจะทันปัน.....งั้นปันที่ผ่านดงเสือสิงกระทิงแรดที่เจอร้ายลึกกว่านี้มาแล้ว ก็ยังไม่เห็นยอมสยบให้ใครเลยนะ....
ฮู้เร่....รอต่อปายยยยยยยย :3123:
-
:เฮ้อ: บอมเอ๋ยยย. เจ๊ระเหี่ยใจจริง จริง
นู๋บูมอีก. อกอีแป้นจะแตก ปวดตับกันทั้งนั้น :sad4:
P.S. ทรายยย เจ๊ละเพลีย!
-
น่ารักอ่ะ อยากรู้ละเฮียจะทำยังไงต่อ
-
น้องบอมเป็นผู้ชายที่ดีน่ะ...................
..........
......
( ทำไมผู้ชายดีๆ ต้องโง่ด้วยยยย ทำไม ทำไม ทำม้ายยย )
-
สรุปแล้วทรายแก้วนี่ตัวปัญหาจริงๆ
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
^^
-
บอมเมื่อไรมึงจะฉลาดวะโธ ....
คือจริงๆเอ็งต้องเชื่อพี่แท้ๆในสายเลือดมากกว่าผญที่ไหนก็ไม่รู้มากกว่าจริงปะ
เอิ่มมมมมมมละแบบบบยังดรากับปันบูม55555555555555555555
ปันมันหะเรี้ยไง แต่ก็จริงนะถ้ามันตัดใจง่ายก็คงไม่มีคนอกหักแล้วประเทศไทย
เชื่อนะว่าสักวันใจเน็ตจะมีแต่เฮียอะ
อ่านพาร์ทนี้จากที่รักเฮียอยู่แล้วกลายเป็นรักรักรักเลยมากกว่ารักอีกอะกร้าก
เฮียเหมาะกับการเป็นพระเอกที่สุดแล้ววววววววววววววววววววว!
ไม่เคยลำเอียงเลยแต่เฮียเหมาะสุดแล้วจริงๆกร้ากกกกกกกกกกก
.
ถึงมันจะหวา่นเล็กๆน้อยๆแต่ก็ดีอะ
เน็ตเปิดใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วก็ตื่นเต้ลไปด้วยอิ_อิ
แต่ขอร้องทรายแก้วอะไรนี้หยุดสักทีรำคาญ! นางเยอะเกิน
ตั้งตารอพุธหน้าอย่างสุดซึ้ง ชอบงะเค้าชอบเรื่องนี้มาก55555555
ตอนหน้าขอแบบเฮียกะัเน็ตหวานๆนะ ช้อบชอบบบบบบบบบบบ :impress2:
อ่านเรื่องนี้ไม่เคยเม้นสั้นเลยงะ -.-
-
ได้กินมาม่ายกลังแน่ๆ
-
เรื่องพี่ทรายมีอะไรมากกว่าที่คิดสินะ ผู้หญิงคนนี้คงไม่ธรรมดาหรอก บอมไปหลงรักเค้าจะเจ็บมั้ย...
บอมรู้เรื่องแล้ว งานเข้าค่ะเน็ตลูก...บอมจะโวยวายมั้ยอ่ะ แต่เป็นบอมเองก็คงงงอ่ะ ทั้งพี่ทั้งน้องชอบเพื่อนตัวเองหมด
โถ บูมของพี่ถึงกับซึม เฮียปันเย็นชาว่ะค่ะ งอนแหละ...หล่อช่วยไม่ได้อ่ะ
เฮียบีมตอนคุยกับน้องเน็ตนี่แบบแสนสุขนั่งเด็ดไม่มองดอกไม้ใบหญ้าไปเรื่อย คิดถึงเด็กสิเฮีย ไม่ได้เจอกันหลายวัน น่ารักค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียน่าร้าก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอนเฮียกับเน็ตคุยกันก็ทำให้ยิ้มได้อยู่หรอก แตพอบอมงี่เง่าใส่เฮียแล้วอารมณ์เสียอะ :m16:
หน้ามืดตามัวขนาดนี้ เฮียต้อง :beat: ซักทีสองที จะได้หาย ชิส์!
-
ชื่อเจ๊ทรายโผล่มาเเล้วแลดูดราม่า เดี๋ยวตัวต้องตามมาเเน่นอน
ชอบๆตอนเฮียคุยกีบหัวแดง 555
-
บอมห่วงพี่ห่วงน้องได้ แต่ก็ต้องให้แต่ละคนเขาจัดการปัญหาของตัวเอง
โดยเฉพาะปัญหาหัวใจ ให้คำปรึกษาได้แต่ตัดสินใจแทนไม่ได้
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกกกก เฮียกับเน็ตน่ารักสุดๆเหมาะสมกันมากเลย
รักคู่นี้และอยากได้แบบนี้...มันกำลังดี ไม่มากไม่น้อยไป ชอบมาก ><
ส่วนเีรื่องปันกับเน็ตก็เหมือนรักครั้งแรกที่ลืมยากนั่นแหละนะ
ตราบใดที่ยังเจอหน้ากันกว่าความรู้สึกจะน้อยลงจนแทบไม่เหลือมันก็นานยังงี้แหละ
(เอาตัวเองมาวัด ฮ่าๆๆ รักครั้งแรกหกปีที่กว่าจะลืมได้ของเรา อารมณ์นี้เลย ไม่ใช่ว่าลืมด้วยนะ แต่แค่ไม่ได้รู้ืสึกอะไรเท่าเมื่อก่อนแล้ว)
แต่ปันกับบูมนี่สิ คือเราชอบนะแต่ว่าตอนก่อนปันพูดแรงมากอ่ะ เสียใจแทนน้องบูม
น้องบูมก็ดูเซ้าซี้ไปจริงๆอ่ะ แต่น้องดันมาพูดในตอนนี้ว่าเพิ่งเคยจีบคนอื่นครั้งแรกนี่นะ ให้อภัยๆ
ลุ้นคู่นี้มากว่าจะลงเอยกันยังไง จินตนาการไม่ออกเลย ถ้าแค่น้องรุกมากๆหน่อยก็หวั่นไหวแล้วนี่..ดูไม่สมเป็นปันเท่าไร
ส่วนบอม..ก็เข้าใจนะว่าสติแตกแน่แล้ว ก็ขอให้เข้าใจอะไรๆเร็วๆแล้วกัน ก่อนที่จะก่อดราม่าให้คู่อื่นเค้า ฮาๆ
แต่ถ้าบอมรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้เฮียเลิกกับเจ๊ทรายแก้วเนี่ย.......สงสารล่วงหน้าเลยอ่ะ TT
สรุปอยากให้ถึงตอนปันเป็นคนบรรยายเร็วๆ อยากรู้มากว่าคิดอะไรอยู่
-
ความจริงเปิิดเผยซะแล้ว
บอมไม่ค่ยระเบิดเท่าไหร่ อาจเพราะไส้ระเบิดอาจจะยาว มันเลยยังไม่ตู้ม แต่แลดูว่าตอนหน้าน่าจะเตรียมต้มนำ้กันได้เลยมาม่าอืดเต็มหม้อแน่ๆๆ
ดูท่าทางแล้วเฮียบีมระเบิดน่าจะลงเป็นรายแรก 555 โดยมีชนวนคือทรายแก้ว โอ้วไม่นะ บอมอย่ามาขวางไม่ให้เน็ตรักเฮียนะ ไ้ม่เอาๆๆๆ
เค้าชอบเฮียบีมกะน้องเน็ต น่ารักๆๆ
-
เรื่องของเฮียกับทรายรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ได้มีแค่เรื่องที่เฮียไปเจอทรายอยู่กับบอม บางทีทรายอาจไม่ใช่คนดีอย่างที่คิด
เน็ตจะไปอยู่อยุธยาแล้ว มีลางว่าอาจเกิดดราม่าในช่วงนั้น(รึเปล่า?)
ชอบเวลาเฮียกับเน็ตคุยกัน มันน่ารักแบบกวนๆ >_<
-
ไอ๊หยา....อ่านตอนนี้แล้ว...(ต้องตบตีกับเพื่อนเพื่อแย่งชิงโน้ตบุคมาคอมเมนต์).
ด้วยความรู้สึกปวดตับ...ทะลุม้าม....แล้วออกไปถึงลำไส้ :jul1:
ไม่ใช่กับนู๋บูมนะเพราะปันของพี่ก็เคลียร์ชัดเจนแล้ว แต่ที่พี่เป็นห่วงคือคู่เฮียกับนู๋เน็ตต่างหาก
ถึงนู๋เน็ตจะยังไม่บอกว่าจะเป็นแฟนเฮียก็เถอะ แต่ก็ให้ความหวัง ให้จีบ
แล้วก็ขอให้รอจนลืมปันให้ได้ก่อน ไอ้ช่วงรอนี่เฮียเริ่มถลำลึกแล้วนะ
โดยเฉพาะตอนนี้เห็นชัดมากกกก.....แต่.แต่....ประเด็นมันอยู่ตรงนี้......นู๋คิดว่าจะลืมได้เหรอคะ
ถ้านู๋รักปันแบบที่น้องบูมรัก คือรักแบบปนหลง = รักที่อยากครอบครองเป็นเจ้าของ
ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรักมา หรือเรียกง่ายๆว่าตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก
คือ...ชั้นไม่แคร์....ชั้นจะตื้อจนกว่าจะรักชั้น...มีไรป่าว....อันนี้..คือ...ยังรักตัวเองมากกว่าค่ะ
เพราะเป้าหมายหลัก....ยังเป็นการทำให้ตัวเองสมหวัง
ซึ่งพี่คิดว่าเป็นไปได้ถ้าจะลืม....เพราะไอ้รักแบบนี้เพื่อนพี่เป็นกันเยอะ 555
พอพ้นช่วงหลงไปแล้วรักที่เคยมี(แบบถ้าไม่สมหวังตรูก็จะเป็นจะตาย)เริ่มจางๆลง
ไปสู่วลีเด็ด....เธอดีเกินไป....หรือ....นายไม่เหมือนเดิม.....= ตรูเบื่อเอ็งแล้ว เลิกกันเถ๊อะ
แต่ที่นู๋เน็ตรักปันมันเป็นรักในระดับที่อยู่เหนือความหลงไปอีกหลายขั้นเลยนะคะลูก
รักชนิดบริสุทธิ์ไม่หวังการครอบครอง....แล้วยิ่งการที่นู๋เก็บท่าทางไม่แสดงออกว่ารักกับปันมาตลอด
ยิ่งเห็นชัดว่า....นู๋รัก.....เพื่อหวังที่จะได้รักเขาเท่านั้น
คือรักมากกว่ารักตัวเองไง...เพราะไม่ได้รักเพื่อต้องการให้ตัวเองสมหวัง
แล้วคนที่รักได้แบบนี้ชนิดลึกซึ้งฝังลึกอยู่ในใจมาห้าปีจะสามารถลืมคนที่รักได้จริง....?
ขนาดแฟนที่คบกันมานานหรือคู่แต่งงานที่แต่งมาสิบๆปี จะมีซักกี่คู่ที่จะรักอีกฝ่ายได้เหมือนที่นู๋รัก
ซึ่งพี่ต้องขอคาระวะ :call:
(เราสามารถใช้เวลาเพียงหนึ่งวินาทีเพื่อที่จะตกหลุมรัก
และหากนั่นเป็นรักที่แท้จริง....ต่อให้ใช้เวลาชั่วชีวิตก็ยังไม่พอที่จะลืม)
-
โอ้ววว ทำเอาอ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอนกันทีเดียว...
เหมือนพี่บีมจะเข้าใจความคิดของเน็ตมากขึ้นเนอะ
ปันก็เป็นคุณชายเข้าใจยากละเกิน อย่ากักดิ...ทั้งกับเน็ตแล้วก็บูม...มันไม่แฟร์กับทุกฝ่ายนะ แล้วตัวปันเองก็น่าจะอึดอัดอยู่ลึกๆด้วยหรือเปล่า?
โอ๊ยยยยย อินอ่ะ
-
:เฮ้อ:
ดูท่าว่าบอมจะไม่เข้าใจอะไรง่ายๆนะเนี่ย
แต่ก็อย่าเข้าใจยากเกินนะ
เน็ตก็เพื่อนเฮียก็พี่ เค้ารักกันก็ดีแล้วนะบอม><
ปล่อยทรายแก้วไปเถิด
สงสารบูมน้อยจัง สู้ๆนะบูม ปันมันต้องแพ้ ฮ่าๆๆ
เอาชนะใจปันให้ได้ :กอด1:
-
ตามอ่านทันแล้ วว ></// อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าโดนใจใช่เรย ><// :-[อร้าง ง o13
น้องเน็ตน่ารักอ่า า :sad4: :impress2: แต่ปันโผล่มาทีนี่ดราม่าตลอดดด :m15:
เค้ารออยู๋นะตัว :call:
-
เน็ตน่ารักเนาะ
น่าเอ็นดูจริงๆ นั่นแหละ
เฮียบีมไม่หลง ไม่เอ็นดูได้ไง
บอมเดินเกมผิดแล้วแหละที่ส่งเน็ตไป
บูมแสดงความรู้สึกออกไปทุกทางแล้ว
ถ้าปันๆ จะยังไม่ยอมหันมามอง ก็คงต้องถอยออกมาตั้งหลักใหม่ก่อนล่ะนะ
-
เฮียกับเน็ต มันยังกั๊กๆ ไงไม่รู้น่ะ
้เหมือนจะยังรักกันไม่มากพอ
จริงอยู่ว่าเน็ตเพิ่งจะเริ่มๆ เปิดใจ
แต่ถ้าเฮียมั่นใจแล้ว ก็น่าจะลุยโลด
หรือว่าเฮียแคร์ความรู้สึกเน็ต ที่ว่าเน็ตต้องเกรงใจเพื่อน
เง้อออ
-
หวังว่าบอมจะเข้าใจเฮียในเร็ววันอะ
มาม่าเริ่มมาเบาๆๆ หวังว่าทุกคนจะผ่านไปได้
อยากเห็นเน็ตกะเฮียหวานๆออีก
:-[ :-[
-
อ่านสนุก แต่อึดอัดแทนทุกคนเนอะ
-
พอมาอ่านตอนนี้ซ้ำอีกรอบรอไรเตอร์ก็แอบขัดๆกับน้องบูมที่บอกว่า ที่ตื้อปันแบบนั้นเป็นเพราะไม่เคยจีบใคร (ขอมหากาพย์คอมเมนต์ยาวๆอีกสัก 2 อันนะไรเตอร์)
เราคิดว่าเหตุผลนี้ยังฟังไม่ขึ้น เพราะต่อให้ไม่เคยจีบใครจริงโดยสามัญสำนึกก็น่าจะรู้ว่าไม่ควรใช้วิธีแบบนี้ หรืออย่างน้อยน้องก็เคยมีแฟนแล้ว ก็สามารถดูเอาจากวิธีที่อีกฝ่ายใช้จีบน้องว่าเขาใช้วิธีไหนที่ทำให้น้องบูมรู้สึกดีจนยอมคบด้วย อีกอย่างน้องบูมน่าจะเคยเห็นวิธีที่คนอื่นใช้จีบกันมาเยอะ ทั้งจากพี่บีม จากเพื่อน หรือจากคนที่เข้ามาจีบตัวเอง ซึ่งจากประสบการณ์เหล่านี้น้องก็น่าจะสามารถแยกแยะได้ว่าวิธีไหนที่ควรนำมาใช้ วิธีไหนที่น่าจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี
หรืออย่างน้อยที่สุด ต่อให้ไม่คิดถึงเรื่องนั้น น้องบูมก็น่าจะคิดเรื่องเอาใจเขามาใส่ใจเรา เพราะน้องบูมก็เคยเจอเหตุการณ์ทำนองนี้มาแล้วจากกรณีแฟนเก่าของตัวเอง ที่พยายามทำตัวเป็นเจ้าของเข้ามาบงการชีวิตน้องบูม คอยหึงหวงวุ่นวายกับผู้ชายที่มาใกล้น้อง พยามทำให้น้องมาเป็นของตัวเองโดยไม่เลือกวิธีการ และไม่ใยดีว่าบูมจะรู้สึกยังไงกับการกระทำอันนั้น ซึ่งจากที่อ่านมาเรารู้สึกว่าน้องบูมไม่ได้ต่างจากเขาเลย คือทำแต่เพื่อรักของตัวเอง ใช้คำว่ารัก ใช้คำว่าพยาม มาเป็นข้ออ้าง
เห็นได้จากตอนที่แล้วที่น้องบูมก็รู้ว่าปันรู้สึกอะไรบางอย่างกับเน็ต คือ รู้ว่าปันไม่ได้รักตัวเอง เหมือนที่บูมก็รู้สึกกับแฟนเก่าในตอนนั้น แล้วการที่บูมทำกับปันคล้ายกับที่แฟนเก่าเคยทำกับบูม คือพยามเข้ามาแสดงความรักในรูปแบบของการแทรกแซงชีวิตปันไม่ให้ไปกับผู้หญิงคนอื่น พยามทำให้ปันเป็นของตัวเองโดยไม่เลือกวิธีการ ใช้ความเป็นห่วงของปันหรือใช้แม้กระทั่งฐานะความเป็นน้องของบอมเป็นเครื่องมือ ความรู้สึกของปันจะเป็นยังไงก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากไปกว่าความรู้สึกของตัวเอง เป้าหมายมีเพียงแค่ให้ปันเลิกสนใจเน็ต เลิกสนใจผู้หญิงคนอื่น แล้วหันมาสนใจตัวเองเท่านั้น ซึ่งตรงนี้น้องบูมไม่ได้สะอึกคิดถึงมันสักนิดเชียวหรือว่าตัวเองก็กำลังใช้การกระทำที่ตัวเองไม่ชอบ ที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนาในอดีตมาทำกับคนอื่นที่ตัวเองอ้างว่ารักในรูปแบบเดียวกัน เหมือนน้องบูมรู้สึกอยากเอาชนะมากกว่าที่จะรักปันจริงๆ เพราะดูจะเป็นเหตุผลที่ค่อนข้างสมเหตุสมผลกับการกระทำของน้องบูมที่ผ่านมาที่สุดแล้ว
-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ
-
สนุกจัง -W-
-
บอม..ถ้ามึงรู้ว่าเฮียเลิกกันกับพี่ทรายทำไมแล้วมึงจะไม่พูดแบบนี้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ขอโทษแม่ยก ปันบูม หน่อยนะค่ะ เพียงแต่
ประโยคนี้
เกิดเป็นคำถามให้ผมนึกแย้งในใจว่า ทำไมคนที่ไม่ลุกขึ้นยืนเพื่อความรักของตัวเองแบบพี่เน็ตแล้ว
จึงสมควรได้รับความรักจากพี่ปันทั้งๆที่คนอื่นพยายามกันสุดใจด้วยเล่า?
พระเจ้าไม่ยุติธรรมเกินไป และเพราะแบบนั้นหลังคำปดที่แสดงออกมาถึงความอ่อนแอของพี่รหัสผมจึงตั้งใจว่าจะไม่ปล่อย
ถึงแม้ทั้งสองคนใจตรงกัน ผมก็จะไม่มีวันปล่อยให้คนที่ไม่สมควรได้พี่ปันไปแน่ๆ
ฟังดูแย่มากๆค่ะ ไม่ชอบใจ
ไม่ชอบเลยจริงๆ ถ้าหาก ปันกับบูมได้สมหวังกันไป
ทำไมค่ะ ? ทั้งๆที่ปันก็ชอบเน็ต เน็ตก็ชอบปัน
แต่สองคนนีัรู้ลิมิตรกันดี แต่สมมุติอยู่ดีๆ บูม มาจากไหนไม่ทราบ
มารุก ได้ไปเลย งี้หรอ ? โหดร้ายเกินไปแล้ว (หวังว่าคงไม่เป้นอย่างงั้น ฮ่าๆ )
ปันก็เคยพูดว่า ถ้าหากมีแฟนเป็นผู้ชาย จะคิดถึงเน็ตคนแรก
แต่ถ้าหาก ปันเป็นแฟนกับบูมจริงๆ บอกตรงๆ เราเป็นเน็ต คงเฮิร์ทมากๆแน่ๆ
เหมือนโดนมีดพันเล่มเสียบด้วยน้ำมือคนรักที่ฉาบด้วยรอยยิ้ม
ทำไมบูมพูดเหมือนไม่คิดถึงเน็ตเลย
เรารู้สึกไม่ดีกับบูมเลยค่ะ :เฮ้อ:
/อินจัด
-
เข้ามาคอยจ้า
-
5555+.... แมร่ง ไอ้หัวส้ม ตัดอารามณ์กันซ้า!!!....
-
บอม อย่าหลงให้มันมากนักสิ
เหตุผลของนายไปไหนหมด .. :เฮ้อ:
-
Friend's brother Brother's friend 20 , ไม่ได้ไม่รัก
[NET's talk]
พรุ่งนี้บ่ายโมงตรงมีสอบตัวสุดท้าย ชีวิตณัฏฐนิชน่าอิจฉากว่าคนอื่นตรงที่วิชาดังกล่าวเป็นตัววิตามินที่ลงเพื่อดึงเกรดขึ้นโดยแท้
ดังนั้นทั้งๆที่ยังสอบไม่เสร็จดี ผมก็ยังนั่งกินฟิชโช่ห่อสีเหลืองสลับกับแป๊บซี่ที่ขายหน้าเคาท์เตอร์อยู่ในโรงหนังโบราณอย่างสกาล่าสบายใจเฉิบ โดยมีเจ้ามือที่น่ารักนั่งตั้งใจดูเรื่องราวในจอเงินใจจดใจจ่อแต่ไม่วายเลื้อยตัวยาวเอาหัวมาพิงไหล่ให้ผมเกร็งจนเกือบตะคริวขึ้น
หนังที่ดูถูกเรียกว่าหนังนัวร์ ฉายแบบสื่อให้ผู้ชมเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างตามสไตล์ผลงานที่เข้าชิงรางวัลในเทศกาลหนังที่เมืองคานส์ เฮียบอกเป็นหนังที่ดีมากแต่น่าเสียดายที่ได้เข้าฉายแค่บางโรงเท่านั้นเนื่องจากไม่ใช่ภาพยนต์ที่ตั้งใจตีตลาดแบบกว้าง แต่เจาะไปยังผู้ชมที่ต้องการหนังที่เปี่ยมล้นไปด้วยคุณภาพแทน
ผมไม่ได้ชอบการดูหนัง แต่ก็ไม่ได้เกลียด ความจริงก็คือมันไม่เกี่ยวกับหนังที่มาดูหรอก คนที่มาด้วยต่างหากที่ทำให้ผมตัดสินใจเข้าโรงแต่ละครั้ง
นี่ก็เหมือนกัน ดูไปงงไปแต่กลับรู้สึกสนุก ยิ่งตอนเข้าฉากกดดันดราม่าแปลกๆ ได้สังเภตปฏิกิริยาคนข้างๆยิ่งสนุก เฮียถือแก้วน้ำพลาสติกเอาไว้กัดหลอดน้ำอินไปจนผมต้องตีปากหนาหลายๆทีให้คายออกมา ผู้ชายตัวโตสะดุ้งเสียจริตนิดๆจนผมเผลอยิ้ม เฮียดูมีความสุขเหมือนตัวเองได้ดำดิ่งไปกับภาพตรงหน้า ดีจังนะคนที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรแล้วตัดสินใจเดินตามทางที่ถูกต้องตั้งแต่จบ ม.6 ผิดกับผมที่เลือกๆลงเรียนตามเพื่อนเพราะคิดไม่ออกจริงๆว่าตัวเองชอบทำอะไร และเพราะเป็นคนยังไงก็ได้เกินไปเจียนขึ้นปี 4 ผมเลยไม่ได้รู้สึกแย่ที่เลือกเรียนตามบอมตอนนั้น
บอมชอบวิศวะเหรอ? เปล่าหรอก มันเลือกเรียนเพราะคิดว่าเท่ห์ดีแล้วบังเอิญคะแนนถึง ตามสไตล์ที่ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางโลกก็เท่านั้น ไม่ได้สนใจว่าป๊ากับม้ามันขอแล้วขออีกให้เรียนบริหาร เศรษฐศาสตร์ คหกรรม หรืออะไรก็ได้ที่พอจะกลับมาพัฒนากิจการที่บ้านได้ถ้าใจจริงไม่ได้มีเป้าหมายชีวิตแน่วแน่แบบพี่ชาย แต่สุดท้ายมันก็ตอบคำถามป๊าได้น่าโดนเสยที่สุดด้วยคำว่า ‘มันไม่เท่ห์อะป๊า’
ถึงแบบนั้น สุดท้ายปะป๊าใจดีของบอมก็ไม่ว่าอะไร
เฮียขยับตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรงเมื่อฉากสุดท้ายของภาพยนต์ค่อยๆมืดลง ผมเก็บของที่วางอยู่บนพื้นขึ้นทำท่าจะลุกตามคนอื่นที่ทยอยเดินออกไปแต่กลับถูกกดบ่าเอาไว้ก่อน รายชื่อนักแสดงและทีมงานค่อยๆผุดขึ้นมาจากด้านล่างเลื่อนขึ้นบน จนรอบตัวที่เดิมก็มีคนดูบางตาอยู่แล้วกลายเป็นหายไปหมด เฮียก็ยังนั่งอ่านรายชื่อจนชื่อสุดท้ายลอยขึ้นมาถึงลุกยืน โดยที่ผมรู้ทีหลังว่ามันเป็นมารยาทอย่างหนึ่งที่คนไทยไม่เป็นเหมือนต่างประเทศซึ่งมักจะดูจนรายชื่อสุดท้ายหายไปนั่นแหละ เฮียไม่ค่อยได้ดูหนังโรงบ่อยเพราะทำงานเกี่ยวกับสื่อ ประเดี๋ยวประด๋าวไอ้พวกที่กองมันก็ไปหาโหลดมาให้ตามแหล่งใต้ดินก่อนหนังเข้า ซ้ำร้ายบางทียังมีพวกสปอยล์มาเล่าให้ฟังก่อนดูทำเสียอรรถรสหมด นอกเสียจากภาพยนต์ที่ควรซึ่งคุณค่ามันถึงยอมเสียตังค์มาสนับสนุนเท่านั้น และดูยันเม็ดสุดท้ายที่ผมคิดว่าแม่งคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
จะพูดก็พูดเถอะ เฮียบอกว่าหนังที่ฉายในไทยไม่น้อยที่เน้นการตลาดเสียจนไม่มีคุณค่าของตัวเอง แต่ก็มีอีกมากเช่นกันที่ยังน่าสนใจ ควรศึกษาทั้งในเนื้อหา เอฟเฟค วิธีการถ่ายทำรวมไปถึงตัวละครที่ได้รับเกียรติมาสวมบทที่ว่านั้น
เฮียมองอะไรลงไปลึกตามพวกที่ยังมีไฟในการทำงาน อันที่จริงสิ่งที่ชายหนุ่มสนใจมากกว่าเรื่องอื่นคือเอฟเฟค ฟิลเตอร์ในภาพยนต์รวมไปถึงเทคนิคการตัดต่อให้สมูทเพราะตรงกับงานหลักที่มันทำ
หลังจากปิดกองละครหลังข่าวไปยังมีโฆษณาที่ทีมงานเฮียรับมาอีกหลายโปรเจค บางทีก็ไม่ต้องไปทำที่ออฟฟิศ เปิดคอมพ์จัดการที่บ้านก่อนเอาออกไปส่งก็มี กระนั้นนั่นก็เป็นส่วนน้อย เฮียบอกว่าการทำงานเราควรได้เจอผู้คนเพื่อเข้าใจถึงความหลากหลายของปัญหา รู้จักผูกมิตรกับคนอื่น ช่วยกันทำงานตลอดไปถึงการจัดการใช้คนในรูปแบบต่างๆไม่ให้เกิดปัญหา เวลาที่เฮียเล่าคร่าวๆแล้วถึงจะบอกว่างานหลักคือโพสโปรดัคชั่นแต่ฟังยังไงๆผมก็มองว่าเฮียทำงานตั้งแต่GB. เจนเนอรอล เบ๊ ไปจนถึง PM โปรเจคแมนเนจเจอร์ต่างหาก
“อิ่มหรือยัง?”
ทั้งๆที่ควรถามว่าหิวหรือยังมากกว่า แต่เพราะในโรงผมกินตลอดเวลาหนังฉายผู้ชายตัวโตข้างๆมันเลยถามล้อๆ
“ยัง ไปกินเกี๊ยวกุ้งยักษ์กัน”
เฮียพยักหน้า หยิบแว่นที่เหน็บไว้กับเสื้อยืดตราห่านขึ้นมาสวมกันแดด โถ ดูมันเถอะ คนเหี้ยอะไรขนาดใส่เสื้อยืดตราห่านกับยีนส์ขาดวิ่นซกมกๆยังดูดี ผมนี่สิสวมชุดนิสิตอยู่แท้ๆกลับดูเหมือนเป็นเด็กเหลือขอเกเรๆ อะไรวะแค่ไม่ติดกระดุม2เม็ดบนกับปล่อยชายเสื้อนี่ทำให้ภาพพจน์เปลี่ยนขนาดนี้เลยหรือไง
ผมคอยลอบมองเวลาเราทั้งคู่เดินผ่านกระจกอยู่เรื่อยจนรั้งท้าย เฮียต้องกวาดแขนมาล็อคคอให้ผมเลิกโอ้เอ้เดินเสียที สาดดด แม่งคิดว่าตัวสูงกว่าแล้วได้เปรียบ ลากกูเป็นลูกสมุนเลยไง
“ขอเป็นน้ำเปล่าครับ”
เฮียหันไปบอกบริกรแล้วพับเมนูเก็บ ผมยื่นเมนูคืนพนักงานแล้วท้าวแขนกับโต๊ะ ร้านเกี๊ยวกุ้งใจกลางสยามยังมีผู้คนหนาแน่นเหมือนเคย เสียงพูดคุยดังจ้อกแจ้กแต่เหมือนมันจะเงียบลงหน่อยตอนเฮียเดินเข้ามาในร้านเพราะสายตาแทบทุกคู่มองมาแล้วหันไปซุบซิบ บางโต๊ะนินทาคนมาใหม่เบาไปหน่อยผมเลยกลายเป็นคนเสือกได้ยินคำถาม ‘นั่นบีม ปารมี ที่เป็นนายแบบหรือเปล่า?’ อุเหม่ พ่อพระคุณรุณช่อง อำลาวงการมาหลายปีแล้วยังเป็นที่จดจำแบบนี้มันน่าภูมิใจแทนไอ้เน็ตจริงๆที่มี ’ผู้ชายแบบนี้’ มาจีบเปิดอก
ผมรู้สึกยืดนิดๆ จนเฮียเดาะลิ้นแล้วถามว่า “มึงเป็นอะไร?”
“เปล่า อ้อ! พรุ่งนี้ปาร์ตี้เลี้ยงส่งปันไปฝึกงานเมกานะเฮีย”
ประโยคแรกปฏิเสธเนียนๆ แล้วรีบเฉไปเรื่องอื่น เฮียพยักหน้ารับรู้ ก่อนถาม “มันไปเมื่อไหร่ ทำไมรีบจัดกันจัง”
“อาทิตย์หน้า แต่ผมนี่แหละที่นัดพรุ่งนี้ เลี้ยงส่งไอ้บูมไประยองด้วยเลย มันไปอยู่โน่น 20วันประเดี๋ยวจะคิดถึงแสงสี”
“พาน้องกูเสียคนนะ”
“ทำไมล่ะ ไม่อยากได้น้องเขยเหรอ? ผมพยายามช่วยนะ”
“แล้วมึงไม่ชอบไอ้ปันแล้วหรือไงถึงมาช่วยน้องกู?”
ทั้งๆที่ตั้งใจแค่พูดแหย่ไปเฉยๆแต่ประโยคของเฮียที่บอกว่ารู้ว่าน้องชายคนเล็กมันเป็นเกย์ มิหนำซ้ำยังรู้เรื่องปันด้วยแล้วก็ได้แต่อ้าปากพะงาบ ไปต่อไม่ถูกกันทีเดียว
“ว่าไง....”
คนฝั่งตรงข้ามถามซ้ำ ใช้นิ้วเชยปลายคางที่ทำท่าเหมือนจะถามอะไรให้เงยขึ้น ผมสะบัดหน้าหนีแล้วย่นหน้า ถามว่าชอบไหม แน่นอนมันยังพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกมากมายเหมือนทุกครั้งที่นึกถึง ไม่ได้อุ่นวาบในหัวใจ และไม่ได้เต้นแรงเหมือนมีใครเข้าไปตีกลอง มันเป็นแค่ความรู้สึกแบบ... ยังไงไม่รู้ อธิบายไม่ค่อยถูก
ผมเคยสงสัยว่าคนที่คบกันเป็นสิบปีแล้วเลิกนี่มันทำได้ยังไง บางทีคำตอบมันก็ชัดเจนตรงที่เมื่อเราไปให้ความสนใจ’อย่างอื่น’ ความรู้สึกที่เคยเด่นชัดจะเหมือนค่อยๆเว้าแหว่งไปตามกาลเวลา นึกถึงสมัยเรียนที่ผมชอบมันจนเก็บมาเป็นอารมณ์เสียใจร้องห่มร้องไห้ได้ยังขำตัวเองนิดๆ นี่กูเป็นได้ขนาดนั้นเชียว โถ.. พ่อนายเอกเอ็มวี
เฮียทำหน้ากะล่อนอยู่ตรงหน้า เอามือของตัวเองท้าวคางมองผมยิ้มๆ ยิ้มห่ายิ้มเหวอะไรนักหนาไม่รู้ มีเรื่องอะไรน่าพอใจนักหรือไง ยังไม่ทันตอบถ้วยเกี๊ยวกุ้งใส่ปูหมูแดงของผมก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ได้ทีเลยทำเนียนชวนคุยต่อ
“ไปด้วยกันป่าว?”
“หืม? พรุ่งนี้น่ะเหรอ เดี๋ยวไปส่งแล้วกัน ตอนค่ำๆพี่เจี๊ยบนัดกินข้าว”
“พี่เจี๊ยบ? ผู้จัดการคนเก่าของเฮียน่ะเหรอ?”
“อืม มีงานยักษ์เข้ามา เป็นแบรนด์เอ็มบราสเตอร์ของแคสเปอร์สกี เห็นว่ากูเสือกไปตรงสเปคทีมงานเข้าเลยอยากให้ลองไปแคสดู”
“แบรนด์นอกนี่ ผมรู้ๆ เจย์โจวเป็นแบรนด์เอ็มบราสเตอร์ของเอเชีย นี่เจาะตลาดไทยเหรอ?” อดยิ้มยินดีด้วยไม่ได้ ถึงไม่ใช่คนในวงการผมก็รู้ดีว่ามันเป็นโอกาส แต่คนตรงหน้ากลับส่ายหัว
“ยังคิดไม่ตกเลยว่าจะลองไปดีไหม ไม่ชอบทำงานหน้ากล้อง”
“แบรนด์เอ็มบราสเตอร์ไม่ใช่ดาราสักหน่อย เป็นแค่พรีเซนเตอร์ที่ต้องรู้เรื่องสินค้าแบบเจาะลึกเฉยๆไม่ใช่เหรอ?”
“แต่สื่อก็ให้ความสนใจ มานั่งแดกเกี๊ยวกุ้งแบบนี้ยังขึ้นหน้าหนึ่งได้เลย กูไม่ชอบ แต่อย่างที่มึงบอก มันก็เป็นโอกาส”
“เลยจะไปปรึกษาพี่เจี๊ยบ?”
“ก็ถ้าถามมึงมันคงไม่ได้ความ”
โหย ไรวะ ผมตวัดตาขึ้นมองมันงอนๆแต่พอหมูแดงชิ้นใหญ่ถูกวางลงในถ้วยก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง ยิ้มร่าคีบขึ้นกินแล้วค่อยแบ่งผักกวางตุ้งในถ้วยคืนให้เฮียบ้าง อะนี่ ได้หมูมาชิ้นเดียว เน็ตผู้แสนจะใจดีแบ่งผักให้หก เจ็ดชิ้นเลย
“มึงนี่นะ! เอาคืนไปๆ ไม่ยอมกินผักตัวถึงได้แกร็นแบบนี้ไง”
“อะไร คนเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจ” ทำเป็นบ่นปากงุบงิบ เฮียยิ้มนิดๆแล้วพูดเสียงเบา
“ขอบใจแต่ไม่ต้อง”
****************
ผมได้ไอศครีมฮาเก้นดาสมากินหน้าทีวีหนึ่งกระป๋องหลังกลับจากสยาม นั่งดูรายการวาไรตี้หลังละครจบไป ป้อนเฮียไป เปิดแอร์เอาผ้าห่มคลุมขาแล้วพิงพับกับหัวเตียงใกล้ๆกัน
หอพักที่เช่าอยู่ราคาเดือนละห้าพันบาท รวมอินเตอร์เน็ตอีกก็เพิ่มห้าร้อย ค่าน้ำค่าไฟเบ็ดเสร็จมากกว่าค่ากินต่อเดือนเสียอีก กระนั้นในย่านมหาวิทยาลัยก็ยังได้บริเวณแค่แมวดิ้นตายเพื่อพักอาศัยเท่านั้นกิจกรรมส่วนใหญ่เลยต้องทำบนเตียง นอนบนเตียง ดูทีวีบนเตียง อ่านหนังสือบนเตียง เล่นโนตบุคบนเตียง และกินบนเตียง แรกๆก็สร้างภาพให้เฮียเห็นว่ากินบนโต๊ะหนังสืออยู่หรอก หลังๆพอสนิทกันเลยเอาความซกมกเข้าสู้ว่าเตียงที่ปีนึงจะซักผ้าปูแค่รอบสองรอบน่ะ ผ่านสงครามอาหารมาโชกโชนแล้ว
“เน็ตไม่เคยไปเที่ยวเกาะเลย”
“หืม? พูดเป็นเล่น?”
รายการในจอโทรทัศน์กำลังฉายเรื่องราวสถานที่ท่องเที่ยวในเกาะล้าน ปั่นจักรยาน กินปูนึ่งกุ้งเผา ฝรั่งมังค่าเดินแก้ผ้าให้ว่อนไปหมด ดูผ่านๆมันก็เหมือนทะเลชายฝั่งทั่วไป แต่ถึงแบบนั้นก็อยากลองนั่งเรือดูปะการังสักครั้งเหมือนกัน
“อย่างมากก็ชะอำ หัวหิน พัทยา”
“งั้นไว้กลับมาจากฝึกงานค่อยไปด้วยกัน ลงทะเลใต้ไหม น้ำใส ทรายขาวกว่าแถบนี้เยอะ”
“ไกลไปเปล่า? กลับจากฝึกงานเน็ตได้พักอีกไม่นานก็เปิดเทอมแล้ว ว่าจะกลับไปอยู่กับแม่ก่อนเปิดเทอม เอาใกล้ๆก็ได้ เสม็ดได้ไหม? เขาว่าสวย”
“ไอ้เขาที่ว่านี่มันใคร?”
“หืม? เยอะแยะไปหมด ใครๆก็บอกว่าสวย บรรยากาศดีด้วย”
“แล้วไอ้เขานี่ไม่ได้บอกเหรอว่าไอ้บรรยากาศดีๆเนี่ยแหละเขาถึงว่าไปเสม็ด เสร็จทุกราย”
ตากลมตวัดมองคนพูดขวับ เฮียยิ้มแล้วโน้มตัวเข้ามาหอมแก้มเบาๆ
“ป้อนหน่อยซิ”
ผมเบือนสายตามามองหน้าจอโทรทัศน์ ตักไอศครีมในมือส่งป้อนคนข้างๆลวกๆ แกล้งจิ้มผิดจิ้มถูกไม่เข้าปากจนเฮียเลยร้องฮื้อ
“ป้อนดีๆ”
“ทำตัวเป็นลูกนกไปได้ อะ จะหมดแล้ว” เฮียรับไอศครีมเข้าปาก แล้วหันมาบอก
“ที่เหลือกินไปนะ”
“เน็ตกินเยอะแล้ว เฮียกินเถอะ”
“ก็ซื้อมาให้เน็ตกินนี่ อย่าเรื่องมากน่ากินๆไปจะได้แปรงฟัน พรุ่งนี้มีสอบอีกตัวยังจะนอนดึก”
สุดท้ายผมก็แพ้ความดื้อดึงของอีกฝ่ายตักจ้วงไอติมที่เหลือจนหมด แหม ถ้าไม่คะยั้นคะยอกินไม่หมดนะเนี่ยยย เฮียลุกไปแปรงฟัน หลังจากนั้นก็เป็นผมก็เดินตาม ภาพในกระจกที่อ่างล้างหน้าคือผู้ชายคนหนึ่งมีมัดกล้ามเป็นลอนช่วงบนเปลือยเปล่าแปรงฟันจนฟองฟอด ขณะที่อีกคนที่สวมบ็อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนกันตัวเล็กแห้งได้เกือบครึ่งบีบยาสีฟันใส่แปรงอยู่ ตรงหน้าท้องมีพุงห้อยนิดๆเพราะน้ำหนักที่ขึ้นมาอีก 2โลกำลังหาที่ลง ที่จริงหุ่นผมไม่ได้แย่นะแต่พอมายืนเทียบกันตัวตัวกับเฮียแบบนี้แล้วผมเกลียดหุ่นไอ้เฮียขึ้นมาทันที
คนที่เดินออกจากห้องน้ำคนแรกเป็นคนเดียวกับที่เข้ามาก่อน ผมถูๆแปรงลงบนฟันแรงๆสองสามทีแล้วบ้วนปากเดินตามออกมา เห็นอาคันตุกะเลื่อนเก้าอี้ขึ้นปีนรื้อของหลังตู้แล้วขมวดคิ้วย่น
“ทำไร?”
“เหมือนเห็นคีย์บอร์ด อะ นี่ไง”
“ฝุ่นมันเยอะ ไม่ต้องเอาลงมาหรอก”
ผมบอก แต่คนที่รื้ออยู่ข้างบนยังไม่ละความพยายาม ไม่นานนักเจ้าคีย์บอร์ดแป้นเหลืองก็ถูกอุ้มลงมาด้วยฝีมือคนซื้อ เฮียวางลงบนพื้นจัดการเสียบปลั๊กแล้วลองกดให้เกิดเสียงติ๊ง หนิ่ง
“ยังใช้ได้นี่”
“อืม แต่ไม่ค่อยได้เล่นเลย นิ้วแข็งหมดแล้ว เอาลงมาจะสอนเหรอ?”
“กูก็ไม่ค่อยได้เล่นแล้ว ตอนนี้เปียโนที่บ้านก็เป็นหมันเหมือนกัน เน็ตอยากหัดใหม่เหรอ?”
“เท่ห์ออก เล่นดนตรีเป็น”
“งั้นเดี๋ยวกูลองฟื้นก่อนแล้วกัน กลับจากฝึกงานคงสอนได้อยู่ นี่จะนอนหรือยัง”
“อ้าว เมื่อกี้ใครไล่นอนวะ”
ยกมือเกาหัวแกรก ไอ้เราก็รีบจ้วงเอาๆเสือกมาถามหน้าซื่อว่าจะนอนหรือยัง เฮียยิ้มแล้วผละจากคีย์บอร์ดมาบนเตียง จัดหมอนเปิดไฟโคมให้เรียบร้อยก่อนลุกไปปิดสวิซท์ไฟนีออนหน้าห้องโดยทิ้งคีย์บอร์ดไว้อย่างนั้น
“งั้นนอนได้แล้ว”
ผมล้มตัวตามคำสั่ง เฮียดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงช่วงอกแล้วลูบเรือนผมสีส้มเบาๆ จากนั้นโน้มตัวลงจูบที่หว่างคิ้วแล้วยิ้มพราว
“เดี๋ยวเล่นดนตรีให้ฟังก่อนนอน”
เฮียเป็นเล่นดนตรีเพราะ ผมจำได้ เป็นผู้ชายที่ดูเท่ห์มากเวลาอยู่กับเปียโน ใบหน้าหล่อคมดูสุขุมใจเย็น สายตาของเฮียจะสงบนิ่งแผ่นหลังยืดตรงกระทั่งจบนั่นแหละที่มุมปากสวยจึงกดยิ้ม
ภาพนั้นเป็นภาพของเฮียในความทรงจำของผมตอน ม.ปลาย แต่ภาพตอนนี้ภายใต้แสงไฟสีส้มเหลืองคือผู้ชายตัวโตสวมบ็อกเซอร์ลายจุดนั่งขัดสมาธิที่พื้น โน้มตัวลงหน่อยๆเพื่อปรับเสียงไม่ได้ดูสง่างามจนต้องมองตาค้างเหมือนสมัยก่อนเลยสักนิด ทว่าภาพตรงหน้ากำลังทำให้ผมยิ้มแก้มปริ
ปลายนิ้วเรียวของชายหนุ่มค่อยๆกดบรรเลงลงบนแป้น เสียงที่ดังออกมาไม่ได้พริ้วไหวอาจเป็นเพราะเฮียยังไม่คล่องอย่างที่บอกหรือไม่ก็เพราะเพลงที่เล่นเป็นเพลงใหม่ เหมือนเฮียแกะโน้ตสดด้วยซ้ำมันถึงมีผิดเพี้ยนคีย์อยู่บ้าง แรกๆผมต้องกลั้นขำกับพ่อหนุ่มโชว์พาวนิดๆแต่พอเริ่มเข้าสู่ท่อนฮุครอยยิ้มที่ฉีกกว้างของผมก็ค่อยๆหดเม้มลงเป็นเส้นตรง ภาพของผู้ชายใต้แสงไฟสีส้มเหลืองค่อยๆพร่า เฮียกำลังยิ้มอ่อน เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเมื่อเพลงบรรเลงมาจนถึงท่อนสุดท้าย
รักฉันเท่าที่ใจเธออยากรัก เธอไม่ต้องลำบากลืมใครเพื่อมารักฉัน
ไม่ขอให้เธอลืมคนในวันนั้น คิดถึงได้ตามต้องการ
ตอนเราอยู่ด้วยกัน ก็ไม่เคยบังคับกัน
รักฉันเท่าที่เธอจะรักได้
***********
(มีต่อ)
-
เวลาในการสอบหนึ่งวิชามีให้สามชั่วโมง แต่เพราะเป็นวิชาตัวเลือกเพิ่มเกรดเวลาในการสอบทั้งสิ้นศิริรวมแล้วจึงใช้แค่หนึ่งในสามของทั้งหมดเท่านั้น ทันทีที่อาจารย์คุมสอบอนุญาตให้ส่งกระดาษคำตอบ ผมก็หันไปยักคิ้วให้ไอ้โชติเป็นสัญญาณว่ากูออกแล้วนะ จากนั้นมันก็ลุกเดินเอาข้อสอบมาส่งที่โต๊ะบนสแตนด์ของอาจารย์ตามมาติดๆ
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ตอนนี้เพิ่งสิบโมงตรงเท่านั้น ถ้าให้เดาแล้วเฮียคงออกไปทำงาน ผมกะกลับไปหอนอนพักนิดหน่อยหลังจากที่นอนดึกตื่นเช้าให้สมองเปลี้ยทันทีที่ลืมตา จนบัดนี้ยังเดินสโลเสล หาวหวอดปากกว้างจนไอ้เพื่อนตัวดีแย้บถาม
“ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาวะ เมื่อคืนเยิ้บกับเฮียยันเช้าหรือไง?”
“พ่อมึงสิ!”
ถ้ามันจบด้วยประโยคแรก ไม่ส่อสันดานด้วยประโยคหลังโชติพงษ์คงไม่โดนด่าให้ฟินนาเร่ตั้งแต่ช่วงเช้า มันยักไหล่ไหวยิ้มที่มุมปากนิดๆ เรียนหนักจนประสาทแดกแล้วมั้ง ผมเห็นมันยิ้มแบบนี้ตั้งแต่เจอหน้าก่อนเข้าห้องสอบ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทนี่คงได้โดนตีนท้าวปากไปบ้างแน่ๆ กวนตีนไม่มีใครเกิน
“อ้าว ใครจะไปรู้ ก็.... หึหึ”
“ก็อะไร?”
“เปล๊า นั่นไอ้บูมนี่ เออ เมื่อวานมันโทรบอกกูว่าเย็นนี้คงไปไม่ได้นะ”
“อ้าว ไหงงั้นวะ? แล้วทำไมไม่โทรบอกกูล่ะ”
“เมื่อคืนมันโทรหากูตอนตี 2 บอกว่ายังอ่านหนังสืออยู่ กะโต้รุ่งยันสอบช่วงบ่ายเลยคงไม่มีแรงไปเที่ยวต่อแล้ว”
“เฮ้ย ไม่ได้ดิ ไปคุยกับมันเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“สัตว์ น้องมันติวหนังสืออยู่เสือกไปเซ้าซี้มันแดกเหล้า น้องผัวมึงนะโว้ยอย่าพานอกลู่นอกทางดิ”
“ครวยครับ อย่ามาทำพระเอก ความคิดไม่ได้ทำให้หน้ามึงหล่อขึ้นหรอกเชื่อกู”
ไอ้โชติเบะปาก ทำทีเหมือนไม่อยากเข้าไปกวนเด็กๆที่เสียงดังล้งเล้งอยู่ใต้ตึกคณะโดยมีปรมัตถ์เป็นหัวโจกยืนกางหนังสือชี้ให้เพื่อนอีก4-5คนมองตามตาปริบ
เป็นแบบนี้ตั้งแต่ปี1 เวลาปกติบูมจะคบกันแค่กับไอ้หยกแต่พอช่วงสอบทีไรสัมพะเวสีก็จะวิ่งโร่เข้าหามันเพราะเป็นคลังความรู้ บูมไม่ได้เป็นแค่เด็กฉลาดที่เรียนรู้อะไรได้เร็ว โชคดีของมันคือได้ยืมหนังสือต่อจากผมที่จดเลคเชอร์โนตไว้อย่างละเอียด ขณะที่ผมเกรดยังร่อแร่อยู่ที่ 2 กลางๆ บูมกลับได้ทุนค่าเทอมทุกปีเพราะได้เกรดAเรียงหน้ากันสลอนบนทรานสคริป น่าภูมิใจแทนที่บ้านมันจริงๆ
“พี่เน็ต พี่โชติหวัดดี”
ไอ้หยกเป็นคนเห็นผมกับโชติคนแรกเลยยกมือไหว้ ผมพยักหน้ารับเหลือบไปมองน้องชายเพื่อนที่ยกมือไหว้บ้างแต่ไม่ได้ดี๊ด๊าเวลาเจอผมเหมือนทุกครั้งแล้วเริ่มเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ไม่เคยเห็นสีหน้าอิดโรยของน้องรหัสขนาดนี้เลยสักครั้ง
“สอบบ่ายเหรอ?”
“ครับ นี่ไอ้บูมกำลังทวนให้ พี่เน็ตสอบเสร็จแล้วเหรอ?”
หยกตอบ ปรมัตถ์นั่งลงบนเก้าอี้แล้วเปิดหน้าหนังสือผ่านไม่ได้เข้าประชิดตัวผม ยกแขนขึ้นท้าวคางเงียบๆเหมือนคนยังไม่ตื่นดีมากกว่าคนเตรียมสอบ
“เสร็จแล้ว บูมเย็นนี้ไหวเปล่า?”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือยิ้มให้แห้งๆ
“ไม่น่าไหวอะพี่เน็ต บูมโคตรเหนื่อยเลยเนี่ย เทอมนี้อาจารย์ตัดเกรดฟลูอิดโหดเพราะงอนที่พวกผมไม่ค่อยเข้าเรียนเลยต้องมานั่งอ่านกันงกๆไม่ได้หลับไม่ได้นอน” เด็กที่นั่งอยู่คนเดียวหัวโต๊ะยกมือขึ้นเกาแก้ม ผมร้องแหวขึ้นมาไม่ยอมให้มันปฏิเสธง่ายๆ
“ได้ไง พวกกูเลื่อนมาเพราะจะส่งมึงด้วยนะ”
“โหย พี่เน็ต นี่บูมเพลียจริงๆ นะ ไว้วันหลังเถอะ”
“วันหลังก็ไม่ใช่เลี้ยงส่งมึงกับไอ้ปันดิวะ แล้วนี่อะไร ไหนว่าชอบเพื่อนกู ไมมันจะไปเมกาตั้ง2เดือนแล้วไม่ไปเลี้ยงส่งสักหน่อย?”
ไอ้บูมก้มหน้า หรือไอ้ห่าปันมันพูดจาหมาๆวะ นิสัยอย่างหนึ่งของปันนภคือค่อนข้างนิ่งแต่ถ้าไม่พอใจอะไรมากๆจะพูดตรงๆแบบไม่ถนอมน้ำใจ คนอย่างไอ้บูมก็เข้าเคสน่ารำคาญของคุณชายเสียด้วยเพราะเสือกถูกเลี้ยงด้วยลักษณะคล้ายๆกันคือไม่รู้จักผิดหวัง ถ้านับเรื่องเดียวที่บูม’พลาด’ คือไอ้เอกนั่นแหละซึ่งดูเหมือนเป็นแค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมเห็นว่าทำให้บูมหน้ายุ่งอยู่เป็นเดือน ที่เหลือออกแนวประมาณว่าแค่ออกคำสั่งทุกอย่างตามใจนึกก็จะมาประเคนถึงที่แบบไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก
ความขัดแย้งจากการออกคำสั่งแล้วได้ผลทันใจมันจะเกิดขึ้นทันทีเมื่อทั้งสองคนดีมานด์ไม่ตรงกัน อย่างเช่นปันอาจสั่งให้บูมเลิก ขณะบูมออกคำสั่งให้ปันรัก แค่นี้ผมก็เห็นภาพของสัตว์ประหลาดกับอัลตร้าแมนแล้ว
“ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า?”
“เปล่านี่”
“ถ้าเปล่าก็ต้องไปดิ เอางี้เย็นนี้กูจะนั่งรอมึงใต้ตึกแล้วไปด้วยกัน”
“พี่เน็ตแม่งเอาแต่ใจ..”
ไอ้บูมส่ายหัว เฮ้ย เอาแต่ใจอะไรวะ นี่กูอุตส่าห์หาเวลาให้มึงได้อยู่ใกล้ชิดกับพ่อยอดกุมารของมึงนะไอ้เปี๊ยก ผมมองหน้ามันเซ็งๆ สุดท้ายบูมก็รับปาก
“ครับๆ เดี๋ยวไปที่ร้านดึกๆแล้วกัน ขอกลับไปนอนแป๊บนึงแล้วจะตามไป”
“อย่าเบี้ยวกูนะ”
“เปิดฮอร์การ์เด้นรอได้เลย”
“ไอ้สัตว์ แดกแพง! ลีโอสามขวดร้อยก็เมาอ้วกเหมือนกัน”
“มันบาดคอ” ไอ้บูมยิ้มตาปิดกวนส้นตีน ผมให้รางวัลหน้าเป็นมันด้วยนิ้วกลางโดดๆทั้งโต๊ะเลยหัวเราะเอิ้กอ้าก โชติหันมาใช้ข้อศอกสะกิดผม
“แล้วมึงไปยังไง กูว่าจะกลับบ้านก่อนเหมือนกัน เมื่อเช้ายังไม่อาบน้ำเลย”
“เออๆ มึงกลับไปเหอะ เดี๋ยวกูให้เฮียไปส่งร้าน” ผมตอบไม่ได้ใส่ใจนัก เลื่อนสมุดไอ้หยกที่ไฮไลท์ห่าอะไรหลากสีเต็มไปหมดจนตาลายมาดู กระทั่งเสียงนรกเอ่ยแซวผมเลยปิดหน้าปกหันมองไอ้สมองเหี้ยตาขวาง
“แหมะ! กูล่ะเบื่อข้าวใหม่ปลามัน ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ ฝึกงานคราวนี้ชะรอยจะมีคนขาดใจตายเลยล่ะมั้ง”
“ไอ้เหี้ยโชติ!”
“จุ๊ๆ อย่าอายๆ กูเห็นหรอก รอยดูดที่คอมึงน่ะ แหม๊ ทำเป็นยกคอปกขึ้นตั้ง ถามจริง นี่มึงใจแตกตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ผมเอามือตะปบที่หลังคอทันทีที่ประโยคนั้นจบ มองโชติพงษ์ที่ผิวปากตาขวางนึกเคืองบางคนที่แม่งอุตริมาดูดได้แล้วหน้าแดงร้อนวาบ
“เฮียแม่ง น่ารักว่ะ”
ภายใต้ความมืดมิด ผู้ชายที่เล่นคีย์บอร์ดผิดโน้ตกระเถิบขึ้นมานอนใกล้ๆ ให้แขนซ้ายใช้แทนหมอน ส่วนข้างขวาแตะรอบเอวคอดไว้โดยมีปลายคางล็อคหัวให้ผมก้มหน้าแนบอกมันชิดจนได้กลิ่นอ่อนๆ
กลิ่นสบู่เหมือนกัน แต่กลับหอมจนผมนึกอยากไล่ดมว่าตรงไหนที่ทำให้มันหอมกว่ากลิ่นกายของผมในตอนนี้
“น่ารักแล้วรักบ้างหรือยัง?”
เสียงมันถามล้อ รู้สึกขอบคุณจริงๆที่มันไม่เห็นหน้าผมตอนที่ตอบมันว่า “ก็ไม่ได้ไม่รัก...” เสียงแหบต่ำ
หัวใจของเฮียเต้นแรงจนผมได้ยินอยู่พักหนึ่ง ไม่รู้หรอกว่ามันคือเสียงหัวใจของเฮียแค่คนเดียวหรือรวมของตัวเองไปด้วย แต่ใครจะยอมรับให้เสียฟอร์มวะ โมเมว่าเป็นของมันทั้งหมดก็แล้วกัน
“แสดงว่ารักแล้ว?”
หลังจากเงียบไปนานเฮียก็ถามเสียงกระซิบ ผมรู้สึกเจ็บที่อกด้านซ้ายนิดๆเหมือนกลองที่ตีรัวข้างในมันกำลังกระทุ้งออกมา มือที่โอบเอวหนาของเฮียไปด้านหลังเผลอดึงผ้าปูที่นอนขึ้นมาจิกกำ หน้างี้ร้อนเหมือนคนเป็นไข้ ป่วยเหรอ? ต้องป่วยแน่ๆ..
“ขี้ตู่สัตว์” รีบตอบก่อนจะรู้สึกป่วยหนักไปมากกว่านี้ เฮียกดคางลงบนกระหม่อมผมอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วบ่น
“พูดไม่น่ารัก”
“ไม่ต้องมารัก” พอเถียงกลับทันทีแทนที่เฮียแม่งจะเปลี่ยนเรื่องหรือทำอะไรก็ได้เสือกหัวเราะเสียงเบา ตอบเสียงนุ่มให้ซึมลึกเข้าไปในใจที่เต้นรัว
“ว้า... รักไปแล้วนี่”
หมั่นไส้!
เพราะรู้สึกแบบนั้นเลยออกแรงผลักเฮียที่นอนตะแคงกอดอยู่ให้ล้มหงาย ลุกขึ้นนั่งคร่อมจูบปากดีๆนั่นสักทีให้มันหยุดพูดให้ผมเขินได้แล้ว ทว่าเมื่อถอนปากออกกลับถูกพลิกกลับไปนอนใต้ร่างเฮีย พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
ประกายตาวาววับสะท้อนในความมืด จมูกคมสันโน้มลงมาเกลี่ยข้างแก้มขณะที่ปากพูดชิดติดกับปากผมว่า
“ริจะกดกูหรือไง?”
และหลังจากนั้นผมก็รู้สึกผิด
ทั้งๆที่ตอนนั้นแค่เอาปากไปชนให้มันเงียบแท้ๆ แต่กลับถูกเอาคืนอย่างสาสม ริมฝีปากนุ่มที่กดทับลงมาดูดดึงให้เผลอเผยอคล้อยตาม ปลายลิ้นสากซอกแซกผ่านไรฟันเข้ามาเกลี่ยแตะที่ลิ้นผม ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดทั่วหน้าจนแก้มร้อนเห่อ ผมรู้สึกถึงแรงนวดเค้นจากฝ่ามือลงบนผิวกายเปลือยเปล่าอย่างชัดเจน เฮียจูบผมย้ำที่ริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า ขยับถอนออกให้มีจังหวะหายใจเป็นพักๆแล้วก้มลงไปจูบที่เดิมอีก
หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดแล้ว ใครก็ได้หยุดเฮียที
และเหมือนเป็นคำขอจากเด็กดีที่บร๊ะเจ้าสั่งให้เฮียถอนจูบออก แต่มาเช็ดคราบน้ำลายที่เปียกปอนรอบปากด้วยซอกคอผม ปลายนิ้วเกลี่ยแตะที่หัวนมให้ผมสะดุ้งแอ่นตัว แรงดูดบริเวณเหนือไหปาร้าขึ้นมาหน่อยเจ็บจี๊ดผสานกับเสียวแปลบ ทุกอย่างมันไหลลงไปรวมกันให้ร่างกายส่วนหนึ่งปวดหนึบ แต่เฮียก็เบรคทุกอย่างไว้ทัน
“..พรุ่งนี้สอบ......”
“กะ...ก็เออน่ะสิวะ! เช้าด้วย เลิกเลย! ทำเหี้ยอะไรเนี่ย!!”
เผลอกัดปากล่างตัวเองแน่น เฮียถอนหายใจผ่อนยาวๆควบคุมอารมณ์ มันเลื่อนตัวมาจูบที่หน้าผากผมเน้นๆอีกครั้ง “ขอโทษ.. โกรธหรือเปล่า”
“ถ้าปล่อยตอนนี้จะไม่โกรธ”
เฮียถอนหายใจยาวอีกครั้ง ค่อยๆลุกจากที่คร่อมผมอยู่เป็นนอนหงายให้ผมเห็นว่าอะไรที่มันตั้งโด่ขึ้นมาจากกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวนั้นพอเป็นเงารางๆ
“...มึงก็ขึ้น”
“ก็กูยังไม่เสื่อม!”
“แบบนี้นอนไม่หลับแน่”
ผมหลับตาลง เออสิวะ แม่งยืนตรงเคารพธงชาติแบบนี้แล้วจะหลับลงได้ไง เฮียเลื่อนมือมาจับมือผมแล้วค่อยๆดึงไปวางเหนือหน้าท้องมันช้าๆ
“ลอง...สลับกันชักไหม”
ผมกระพริบตาปริบท่ามกลางความมืด มือของเฮียที่นำทางให้มือผมไปวางอยู่บนตัวมันค่อยๆเลื้อยมาหา เฮียเป็นคนแตะร่างกายผมผ่านเนื้อผ้าก่อนหลังจากนั้นมันก็ค่อยๆงัดขึ้นมาสัมผัสโดยตรง ผมหลับตา ใจเต้นระส่ำเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้จับของคนอื่น ขนาดของมันใหญ่กว่าผมเล็กน้อยแต่แข็งขืนกว่ามาก ทุกครั้งที่ขยับมือขึ้นลงได้ยินเสียงซี้ดซ้าดในลำคอของผู้ชายข้างๆขณะที่ตัวเองก็เผลอหลุดครางเวลาเฮียเน้นที่รอยหยักของมันบ่อยๆ
มัน... สุดยอดไปเลย
“เอาจริงดิ เฮียเผด็จศึกพี่เน็ตแล้วเหรอ?”
เสียงไอ้บูมเรียกสติให้กลับคืนมา ผมสะดุ้งโหยงเห็นว่ารุ่นน้องจ้องกันตาแป๋วหมดคราบนิสิตอิดโรยไปเสียสิ้นแล้วตวัดหางตามองคนเปิดประเด็น มันทำท่าหาวหวอดเหมือนไม่ใช่ต้นเรื่องที่พูดขึ้นมาให้ผมตกเป็นจำเลยสังคม
“...เห็นรอยกันทนโท่ขนาดนี้”
“ไอ้โชติ มันไม่ใช่แบบนั้นโว้ย!”
“อ้าวแล้วมันแบบไหน?”
น้องหยกครับ เวลานี้ไม่ต้องสมทบคนอื่นๆก็ได้ กูขอกำลังเสริมด่วน แต่ก่อนที่จะถูกตราหน้าว่าเสียสูญให้เฮียแล้วผมก็รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า มึงสอบบ่ายกันไม่ใช่เหรอ? อ่านๆ เดี๋ยวกูกลับหอแล้ว ไปละ บายยยย”
ไอ้เหี้ยยย ให้อยู่อธิบายเรื่องนั้นก็ไม่ใช่เน็ตแล้วคร้าบบบ ขอชิ่งก่อนเลยแล้วกัน!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 20
01/08/12
:ped149:ขออภัยมาดึกมากกก เค้าเพิ่งกลับจากชอปปิ้งมาตอนห้าทุ่ม ปวดขาสุดๆเลยยย ย ย ;___;
ตอนนี้ยาวเนอะ ไม่ใช่ว่าขยันนะคะ ช่วงนี้งานเยอะกลับบ้านสองทุ่มสามทุ่มทุกวันแต่แต่งแล้วติดลม ตัดไม่ลงซักที
ดีใจมากสำหรับทุกคอมเม้น รักคนอ่านนะคะ :กอด1:
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พ่อพระเอกสุดยอดโรแมนติกอมตะนิรันดร์กาลรูปทองผ่องแผ้วนพคุณ
คนดีที่สุดในเรื่องนี้แล้ว อดทนได้ไงเนี่ย
-
สำหรับที่อ่านตอนนี้โดยส่วนตัว คิดว่าระหว่างเฮียกับปัน ไม่ว่าเน็ตจะเลือกใคร เราก็รู้สึกว่ารับได้ เพราะคนหนึ่งคือคนที่รักมานาน อีกคนหนึ่งคือคนที่กำลังเริ่มจะรัก แต่กับน้องบูม (ที่รู้สึกว่ายังไงๆก็คงได้คู่กับปัน เพราะออกมาเด่นคู่กันซะขนาดนี้) เรารู้สึกว่าถ้าตอนจบเน็ตเลือกเฮีย เราก็ไม่อยากยกปันให้น้อง ให้ปันไปคู่กับผู้หญิงที่แม้จะไม่รักแล้วแต่งงานไปตามกรอบที่เจ้าตัวยึดมั่นยังดีกว่า
เพราะค่อนข้างสงสารเน็ต ไม่อยากทำให้เน็ตรู้สึกเจ็บปวด เพราะแม้ว่าจะรักไม่เท่าเดิมแต่ก็ยังคงรักอยู่ และจากตอนก่อนๆที่เวลาก็ผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ เน็ตก็ยังเจ็บปวดเมื่อเห็นปันอยู่กับน้อง และยิ่งเห็นเน็ตพยายามจับคู่ปันให้น้องในตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่าความรักของเน็ตยิ่งใหญ่จนรู้สึกน่าสงสาร เพราะรักโดยหวังแค่ให้คนที่ตัวเองรักสองคน(ปันกับบูม)มีความสุขเท่านั้น แม้ตัวเองจะเจ็บปวดบ้างก็ไม่เป็นไร ต่างกับที่น้องบูมทำกับเน็ต เมื่อตอนก่อนๆ คือพยายามเข้าแทรกแซงความรู้สึกของทั้งคู่ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าสองคนใจตรงกัน และสองคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนหนึ่งคือพี่รหัสที่ดีกับตัวเองมาตลอดและตัวเองก็อ้างว่ารักนักรักหนา อีกคนอย่างน้อยก็เป็นคนที่เคยมีบุญคุณคอยช่วยเหลือตัวเองมาแล้ว โดยไม่ใส่ใจว่าพี่รหัสตัวเองจะรู้สึกยังไง จากการที่ตัวเองพยามเข้ามาแทรกแซงสุดชีวิตแบบนี้ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าหากปันกลายมาเป็นของบูมจริงไม่มีทางที่เน็ตจะไม่รู้สึกอะไร เพราะขนาดตอนแกล้งเป็นแฟนกับปัน น้องก็รู้ว่าเน็ตก็ยังเจ็บขนาดนั้น
และอีกเหตุผลที่ไม่อยากยกน้องให้ปันคือ น้องบูมไม่มีท่าทีลังเลกับการกระทำที่เหมือนกับเป็นการทำร้ายพี่รหัสตัวเองทางอ้อมเลย เพราะโดยปกติถ้าเราแคร์หรือใส่ใจใครต่อให้เรามีความชอบธรรมให้กับการกระทำของตัวเองแค่ไหนแต่ถ้ามันอาจทำร้ายคนๆนั้น ก่อนทำเราก็จะต้องคิดทบทวนหรือลังเลบ้าง(เช่น ถ้าจะไปคบกับแฟนเก่าของเพื่อนสนิทที่เลิกกันแล้วโดยที่เพื่อนเรายังรักคนๆนั้นอยู่ ร้อยทั้งร้อยถ้าเรารักเพื่อนก็ต้องลังเลคิดถึงความรู้สึกเพื่อนบ้าง ถึงแม้เราจะมีความชอบธรรมที่จะทำแบบนั้นได้เพราะสองคนนั้นไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วก็ตาม) แต่ท่าทางของน้องบูมที่แสดงออกมาในตอนที่แล้วไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เหมือนความรู้สึกเจ็บปวดของเน็ตไม่มีความหมายในสายตาน้องบูมเมื่อเทียบกับความต้องการของตัวเอง มิหนำซ้ำนอกจากไม่ลังเลแล้ว น้องบูมก็ยังมีการแอบกล่าวโทษเน็ตเป็นเชิงตำหนิกรายๆ ทำนองว่า รู้สึกไม่ยุติธรรมกับตัวเองเลย ทำไมเน็ตถึงเหมือนได้หัวใจปันไปทั้งที่ไม่เคยทำอะไร
ซึ่งเราว่าถ้าเน็ตรู้ว่าน้องรหัสที่ตัวเองรักคิดแบบนี้กับตัวเองเน็ตคงเสียใจมาก เพราะเน็ตก็แสดงท่าทีปรารถนาดีกับบูมมาตลอด แม้กระทั่งตอนที่รู้ว่าบูมรักคนที่ตัวเองรัก เน็ตก็ไม่ได้พยามขัดขวางหรือพยามแทรกแซงเหมือนที่บูมทำเมื่อตอนที่รู้ว่าเน็ตรักปัน ทั้งๆที่เน็ตเองก็แอบเจ็บปวดกับความจริงที่รู้อันนี้ อีกทั้งเน็ตกลับคิดเป็นทำนองเชิงจะยกปันให้บูมด้วยซ้ำ พยายามช่วยเหลือให้น้องที่ตัวเองรักสมหวัง ไม่มีความริษยาหรือความคิดร้ายๆอะไรให้กับบูมเลยแม้แต่น้อย อย่างมากสุด ถ้าเน็ตจะมองน้องแล้วเกิดข้อตำหนิ ก็เป็นข้อที่เน็ตตำหนิตัวเองว่าไม่มีความกล้าเหมือนน้องบูมมากกว่า
ที่กล่าวมาคือ เราคิดว่าน้องยังดีไม่มากพอที่เน็ตจะเสียสละให้ขนาดนี้.....ยังดีไม่มากพอที่ปันจะรัก.....ยังดีไม่มากพอที่จะได้สมหวังในความรักกับปันที่แม้แต่เน็ตก็ยังไม่สมหวัง(ทั้งๆที่ความรักของเน็ต มันยิ่งใหญ่อยู่เหนือแม้กระทั่งความเจ็บปวดของตัวเองแบบนี้)......และยังดีไม่มากพอที่จะทำให้เน็ตต้องเจ็บปวดกับความสมหวังของน้อง ไม่ว่าความเจ็บปวดนี้จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม
-
เฮียกับเน็ตคู่นี้พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ คู่นี้ออกมาทีไรหวานพอดีๆทุกทีเลย o13
ตอนหน้าคุณชายปันจะออกแล้ว จะดราม่ามั๊ยนี่
-
ตอนนี้เฮียโคตรน่ารักเว่อร์อ่ะ หลงรักมากกว่าเดิมกริ๊วๆๆๆ(เดี๋ยวเน็ทกระทืบ)
คู่ปันกับบูมจะลงเอยยังงััย. รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
เห็นด้วยกับ lady red ที่สุด ถ้าสุดท้ายแล้วปันกับบูมจะลงเอยกัน
บอกได้คำเดียวว่าเสียความรู้สึก ขออภัยแฟนคลับปันบูมด้วย
-
โอย...ตอนนี้...ฝันดี อิอิอิ
-
อ๊าาาาา เขินอ่ะ ถ้าไม่มีสอบนะ .. o18
-
เกือได้เสียกันจริงๆและ
นีถ้าเน็ตไม่สอบเนี่ย สงสัย หึหึ แน่
-
อยากบอกว่ารักเฮียคะ เน็ตดีแล้วที่รักเฮีย ไม่รู้จะโดนว่าไหมที่อยากให้ปันคู่บูมนะ คือ ปันกับเน็ตความสัมพันธ์มันคือเพื่อนเลยไม่กล้า ต่างคนต่างเก็บความรู้สึก จะว่าบูมเข้าไปแทรกมันก็จริงแต่ถ้าคนใจตรงกันอะไรมันก็ขวางไม่ได้หรอก และล่าสุดที่ปันจูบบูมทำเพื่ออะไร เหมือนไปให้ความหวังกับเด็ก ยิ่งทำให้คิดเข้าไปใหญ่ บูมยังเด็กความคิดจึงน้อยกว่าพวกพี่ๆที่มีความคิดมากกว่า แต่ถ้าไม่ได้คู่กันก็ไม่เป็นไรจ๊ะ :กอด1:
-
แว๊กกกกก .. ใกล้แล้ว >,<
เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่องโปรดเลย ดีใจนะที่ทุกวันพุธจะได้มานั่งรอ
เรื่องค่อยๆดำเนินแบบนี้ ชอบอ่ะ ^^
-
เน็ตน่ารักเกิ๊นนนนนน
เกือได้เสียตัวแล้วววว
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เฮียกับเน็ต ชัดเจนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ้ากกกก หนูเน็ตตกหลุมเฮียไปซะแล้วววว
หลวมตัวเผลอใจให้เค้าไปแล้วสิ
ไปเจอปันนภงานนี้ไม่มีบูมไปขวางด้วย
ถ้าปันรู้จะออกอารมณ์ไหนนะ
-
เฮียยยย น่ารักว่ะ :-[ เน็ตจะไปเสม็ดเหรอ หึหึหึ!
เรื่องบูมหมวยน้อยกะคุณปันนภมันน่าลุ้นมากไปละ :z3:
-
ยังไงเน็ตก้อยังรักปันอยู๋อ่ะน้อ เห้อ
ตอนนี้เน็ตก้อกำลังเริ่มที่จะรักเฮียบ้างแล้ว
ถึงขนาด.....อิอิอิอิ
ยังไงก้อจะรอตอนต่อไปนะครับ
-
อร๊ายยยยยยยยยย
..
.
เฮียอ่ะ!! ทำไมไม่กดให้รู้แล้วรู้(แรด)ไปหะ
( ขอโทษที่หื่น)
-
ถ้าเน็ตจะขอให้เฮียพาไปเสม็ดขนาดนั้น ได้เสร็จแน่ 555 :-[
ตอนนี้เฮียกับเน็ตเริ่มรักกันมากขึ้นเรื่อยๆ ดีใจอ่ะที่เน็ตไม่ได้ยึดติดกับอะไรเดิมๆ
เข้าใจความรู้สึกเน็ตนะ แบบ เมื่อก่อน เราคิดว่าเรารักมาก ถึงขนาดที่ว่าถ้าขาดคนนั้นไปก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่พอลองเริ่มสนใจคนอื่น เปิดใจให้คนอื่นบ้าง เราก็จะรู้ว่า ที่เราเคยเป็น มันเป็นเรื่องติงต๊องเรื่องหนึ่งของชีวิตคน
โอเค มันก็แค่ไม่มี แต่ไม่ได้ขาดไม่ได้ ก็ยังอยู่ได้ แม้จะไม่ได้ชอบคนเดิมก็ตาม
แต่แน่นอน ก็ไม่ได้บอกว่าจะเลิกชอบ เน็ตก็ยังรู้สึกว่าปันพิเศษอยู่เสมอ พิเศษกว่าคนอื่น แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรักมากกว่าเฮียอีกแล้ว
เพราะคนที่เคยพิเศษ ยังไงมันก็ต้องพิเศษอยู่วันยันค่ำ เพราะ เขาก็ยังเป็นเขา ไม่ได้เปลี่ยนไป ใช่ไหมล่ะ
ตกลงที่เม้นวนไปวนมานี่คือ ชอบความรู้สึกเน็ต ชอบความคิด
ส่วนเฮีย จะให้พูดอะไรล่ะ ???
อยากให้พรุ่งนี้ไม่มีสอบ ย๊ากกกกก :haun4:
ลุ้นปันนภกับน้องบูมด้วยคน
คาดว่าบูมอาจจะอยู่ในอาการ ไม่อยากเจอหน้า น้องอาจจะคิดที่จะตัดใจจริงจังขึ้นมา แล้วถ้าเจอหน้ามันก็ทำไม่ได้
เราอวยน้องบูมมากอ่ะ แบบเข้าข้างน้องเหมือนที่คุณแม่ให้ท้ายลูกตัวเองแล้วทำให้เสียคน = =
น้องเป็นคนเอาแต่ใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตามที่เน็ตบอก เน็ตเองก็รู้นิสัยน้องดี แต่ก็รู้นิสัยปันดีเหมือนกัน เน็ตคงไม่อยากให้น้องบูมเสียใจ แต่ก็นั่นแหละ คนอย่างปันนภ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดไหม
น้องบูมเป็นเด็กนิสัยเสียเลยแหละ เพราะอย่างว่า ลูกชายคนเล็ก พ่อแม่ตามใจ พี่พี่ก็ช่วยกันโอ๋ ทุกอย่างมันหลอมรวมมาให้น้องบูมเป็นคนอย่างงั้น แต่ไม่ใช่ว่าน้องเป็นคนไม่ดีนะ น้องฉลาดพอที่จะรู้ว่าจุดไหนจะเจ็บ แต่เจ็บยังไงตัวเองถึงจะพอรับได้ รึเปล่า อันนี้เดานิสัยน้องบูมจากองค์ประกอบหลายๆอย่าง ความเห็นส่วนตัวหมดเลย = =
พอมาเจอปันนภที่ นิสัยเสียพอพอกัน 5555 ก็เลย บู้มมม ..กลายเป็นโกโก้ครั้นช์
จะลงเอยยังไงไม่รู้ แล้วแต่คนแต่งเลย :D
แค่เฮียกับเน็ตน่ารักขนาดนี้ก็เป็นปลื้มแล้วค่ะ
ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปทุกวันเลย o13
-
เกือบได้ไปเสม็ดละเน็ตเอ๋ยย55555555555555555555
กำลังคิดอีกแบบว่าถ้าไม่มีสอบอะ ก็เสร็จเฮีัยไปแล้วใช่มั้ย
ไวไฟอะคู่นี้แต่ชอบนะะะะะะะ
เน็ตก็ค่อยๆลืมความรู้สึกที่มีให้ปันละเย้ -x-
แต่สงสารบูมเมื่อไรบูมจะสมหวังอยากให้บูมชอบคนอื่นแต่คือชอบอิมเมจปัน
คู่กับบูมเหอะนะะะะะอย่าใจร้ายนักเลยไอ่ปัน o12
-
เป็นอีกคนที่ไม่อยากให้ปันบูมคู่กันเท่าไหร่ :sad4:
เหมือน.....มันยังมีอะไรไม่ถึงอ่ะ...อารมณ์อยากให้ปันได้สิ่งที่ดีที่สุด...ในฐานะแม่ยก 555
น้องยังไม่ต่างจากคนอื่นที่เข้าหาปันเท่าไหร่ บวกการกระทำที่ผ่านมาเลยค่อนข้างติดลบ
ถ้าจะอ้างว่ายังเป็นเด็ก....นู๋ก็ห่างจากเน็ตแค่ปีเดียวเองนะลูก...แค่ปีเดียวการกระทำมันดูต่างเกินไป
โดยเฉพาะมีเน็ตเป็นตัวเปรียบเทียบด้วยก็ยิ่ง....ต่างมากกกกกกก
และนอกจากที่ปันแสดงท่าทีกับเน็ตแล้ว...พี่ก็ยังไม่เห็นปันแสดงท่าทีว่ามีความรู้สึกอะไรให้นู๋บูมเลย
ที่ช่วย...ที่ไปดึงตัวออกมาตอนจูบกับผู้ชายคนอื่น...เหตุผล he ก็ค่อนข้างชัดว่า...เพราะเป็นน้องเพื่อน
และที่ปันจูบน้องก็ยิ่งแสดงอารมณ์...แบบ...ก็เหมือนๆที่ he ทำกับแฟนรายวันคนอื่นๆแหละ
...ทั้งจูบ...ทั้งเซ็ก...กับคนที่ไม่รู้สึกอะไรด้วย he ก็ทำเหมือน...เป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมด๊า
ถ้าปันจะรักน้อง...มันก็ดูแบบ....เหมือนไม่ใช่ปันอ่ะน่ะ...โดยเฉพาะเป็นรักกับผู้ชาย
ที he ต่อต้านตัวเองมาตลอด กับเน็ตที่ปันมีความรู้สึกด้วยยังไม่คบด้วยก็เพราะเหตุผลนี้เลย...
ถ้าจะไปคบกับน้องมันก็แปลกๆอ่ะนะ เพราะพี่ก็ยังไม่เห็นว่านู๋มีอะไรเหนือกว่าเน็ตตรงไหน?....
รอตอนต่อไป...ปันจะออกแล้ว :mc4:
-
เฮียน่ารัก เน็ตก็น่ารัก :o8:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หวานกันจริงไรจริง :-[ :-[ :-[ :-[
-
สำหรับที่อ่านตอนนี้โดยส่วนตัว คิดว่าระหว่างเฮียกับปัน ไม่ว่าเน็ตจะเลือกใคร เราก็รู้สึกว่ารับได้ เพราะคนหนึ่งคือคนที่รักมานาน อีกคนหนึ่งคือคนที่กำลังเริ่มจะรัก แต่กับน้องบูม (ที่รู้สึกว่ายังไงๆก็คงได้คู่กับปัน เพราะออกมาเด่นคู่กันซะขนาดนี้) เรารู้สึกว่าถ้าตอนจบเน็ตเลือกเฮีย เราก็ไม่อยากยกปันให้น้อง ให้ปันไปคู่กับผู้หญิงที่แม้จะไม่รักแล้วแต่งงานไปตามกรอบที่เจ้าตัวยึดมั่นยังดีกว่า
เพราะค่อนข้างสงสารเน็ต ไม่อยากทำให้เน็ตรู้สึกเจ็บปวด เพราะแม้ว่าจะรักไม่เท่าเดิมแต่ก็ยังคงรักอยู่ และจากตอนก่อนๆที่เวลาก็ผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ เน็ตก็ยังเจ็บปวดเมื่อเห็นปันอยู่กับน้อง และยิ่งเห็นเน็ตพยายามจับคู่ปันให้น้องในตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่าความรักของเน็ตยิ่งใหญ่จนรู้สึกน่าสงสาร เพราะรักโดยหวังแค่ให้คนที่ตัวเองรักสองคน(ปันกับบูม)มีความสุขเท่านั้น แม้ตัวเองจะเจ็บปวดบ้างก็ไม่เป็นไร ต่างกับที่น้องบูมทำกับเน็ต เมื่อตอนก่อนๆ คือพยายามเข้าแทรกแซงความรู้สึกของทั้งคู่ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าสองคนใจตรงกัน และสองคนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนหนึ่งคือพี่รหัสที่ดีกับตัวเองมาตลอดและตัวเองก็อ้างว่ารักนักรักหนา อีกคนอย่างน้อยก็เป็นคนที่เคยมีบุญคุณคอยช่วยเหลือตัวเองมาแล้ว โดยไม่ใส่ใจว่าพี่รหัสตัวเองจะรู้สึกยังไง จากการที่ตัวเองพยามเข้ามาแทรกแซงสุดชีวิตแบบนี้ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าหากปันกลายมาเป็นของบูมจริงไม่มีทางที่เน็ตจะไม่รู้สึกอะไร เพราะขนาดตอนแกล้งเป็นแฟนกับปัน น้องก็รู้ว่าเน็ตก็ยังเจ็บขนาดนั้น
และอีกเหตุผลที่ไม่อยากยกน้องให้ปันคือ น้องบูมไม่มีท่าทีลังเลกับการกระทำที่เหมือนกับเป็นการทำร้ายพี่รหัสตัวเองทางอ้อมเลย เพราะโดยปกติถ้าเราแคร์หรือใส่ใจใครต่อให้เรามีความชอบธรรมให้กับการกระทำของตัวเองแค่ไหนแต่ถ้ามันอาจทำร้ายคนๆนั้น ก่อนทำเราก็จะต้องคิดทบทวนหรือลังเลบ้าง(เช่น ถ้าจะไปคบกับแฟนเก่าของเพื่อนสนิทที่เลิกกันแล้วโดยที่เพื่อนเรายังรักคนๆนั้นอยู่ ร้อยทั้งร้อยถ้าเรารักเพื่อนก็ต้องลังเลคิดถึงความรู้สึกเพื่อนบ้าง ถึงแม้เราจะมีความชอบธรรมที่จะทำแบบนั้นได้เพราะสองคนนั้นไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วก็ตาม) แต่ท่าทางของน้องบูมที่แสดงออกมาในตอนที่แล้วไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เหมือนความรู้สึกเจ็บปวดของเน็ตไม่มีความหมายในสายตาน้องบูมเมื่อเทียบกับความต้องการของตัวเอง มิหนำซ้ำนอกจากไม่ลังเลแล้ว น้องบูมก็ยังมีการแอบกล่าวโทษเน็ตเป็นเชิงตำหนิกรายๆ ทำนองว่า รู้สึกไม่ยุติธรรมกับตัวเองเลย ทำไมเน็ตถึงเหมือนได้หัวใจปันไปทั้งที่ไม่เคยทำอะไร
ซึ่งเราว่าถ้าเน็ตรู้ว่าน้องรหัสที่ตัวเองรักคิดแบบนี้กับตัวเองเน็ตคงเสียใจมาก เพราะเน็ตก็แสดงท่าทีปรารถนาดีกับบูมมาตลอด แม้กระทั่งตอนที่รู้ว่าบูมรักคนที่ตัวเองรัก เน็ตก็ไม่ได้พยามขัดขวางหรือพยามแทรกแซงเหมือนที่บูมทำเมื่อตอนที่รู้ว่าเน็ตรักปัน ทั้งๆที่เน็ตเองก็แอบเจ็บปวดกับความจริงที่รู้อันนี้ อีกทั้งเน็ตกลับคิดเป็นทำนองเชิงจะยกปันให้บูมด้วยซ้ำ พยายามช่วยเหลือให้น้องที่ตัวเองรักสมหวัง ไม่มีความริษยาหรือความคิดร้ายๆอะไรให้กับบูมเลยแม้แต่น้อย อย่างมากสุด ถ้าเน็ตจะมองน้องแล้วเกิดข้อตำหนิ ก็เป็นข้อที่เน็ตตำหนิตัวเองว่าไม่มีความกล้าเหมือนน้องบูมมากกว่า
ที่กล่าวมาคือ เราคิดว่าน้องยังดีไม่มากพอที่เน็ตจะเสียสละให้ขนาดนี้.....ยังดีไม่มากพอที่ปันจะรัก.....ยังดีไม่มากพอที่จะได้สมหวังในความรักกับปันที่แม้แต่เน็ตก็ยังไม่สมหวัง(ทั้งๆที่ความรักของเน็ต มันยิ่งใหญ่อยู่เหนือแม้กระทั่งความเจ็บปวดของตัวเองแบบนี้)......และยังดีไม่มากพอที่จะทำให้เน็ตต้องเจ็บปวดกับความสมหวังของน้อง ไม่ว่าความเจ็บปวดนี้จะเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม
อูย รู้สึกเห็นด้วยกับความเห็นของคุณ lady red จนต้องกดบวกเป็ดให้เลยค่ะ
ก่อนหน้าีนี้ /หมายถึงหลายตอนก่อนหน้านี้/ เราอ่านแล้วเรารู้สึกทะแม่ง ๆ กับความรู้สึกบูมอยู่เหมือนกัน
แต่บอกความรู้สึกไม่ถูกนัก กอปรกับก่อนหน้านี้ /หมายถึงตั้งแต่ตอนแรก ๆ โน่น/ น้องมันก็น่ารักสดใสดี
แอบมีดราม่าให้ชวนสงสารด้วยก็เลยปล่อยความรู้สึกนั้นให้เลยผ่านไป ...
แต่ทว่าพอได้อ่านคอมเม้นท์ของคุณ lady red ที่แสดงความเห็นเรื่องความรู้สึกที่มีต่อบูม
เราก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่า ... เฮ้ย ... นี่แหละ ความรู้สึกแบบนี้แหละ ที่เราอธิบายออกไปไม่ถูก !
ขอบคุณคุณ lady red มา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ ที่ทำให้เราเข้าใจตัวเองสักที 555555
*
ส่วนสำหรับพาร์ทนี้ หวิดไปแล้วเน็ตหลานป้า !
นี่ถ้าเฮียมันไ่ม่เกิดนึกได้ขึ้นมาว่าพรุ่งนี้มีสอบแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ?
ผมคิดว่าไอ้รอยแดง ๆ นั่นคงไม่ได้มีแค่ที่ไหปลาร้า /โชติ
ผมว่าปากเฮียเน็ตน่าจะเจ่อกว่านี้ /หยก
แต่กูว่าพี่รหัสกูคงไม่น่ามาสอบได้ เพราะลุกไม่ขึ้นมากกว่า /บูม
/โอเค ความคิดหมวยบูมชนะเลิศ // พยักหน้าเห็นด้วยหงึกหงัก/
เห็นไหมลูกหลานเน็ต ว่าเฮียมันเป็นคนดีแค่ไหน /กดบวกเป็ดให้เฮีย/
ไม่เอาเป็ดอะ จะเอาเน็ต/เฮีย
/เงียบ ... /
ขอบคุณสำหรับพาร์ทนี้ค่ะ ครั้งต่อไปมาวันไหนคะ ? วันพุธสีเขียวก๊าบอีกหรือเปล่าคะ ? 55555
-
:o8: :o8:
ถ้าไม่มีสอบมันจะเกิดอะไรขึ้นนะ :laugh:
ชอบ อารมณ์แบบนี้อ่ะ
รู้สึกว่าความสัมพันธุ์ของเฮียกะเน็ตค่อยๆพัฒนาอ่ะ ดูแบบไม่เร่งรีบแต่ก็ไม่ได้ช้าเกินไป
มันน่ารักอ่ะ >.< อ๊ายยยยยย เราหลังรักเฮีย
เน็ตเริ่มจะรักเฮียแล้ว ดีใจ :impress2:
ปันกับบูม ก็โอเคนะ ไม่ว่าเค้าจะคบกันหรือไม่คบ
เราว่ามาถึงตอนนี้ ถึงบูมจะได้เป็นแฟนปันอ่า
เน็ตก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนแต่ก่อนแล้ว มันอาจมีบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขนาดจะมาเป็นแบบเดิม
เพราะถ้าเน็ตยังเจ็บ ยังคิดอะไรกะปันอยู่ เราคิดว่าเน็ตจะไม่หันมาช่วยบูม แต่จะอยู่เฉยๆมากกว่า
แล้วตอนนี้เน็ตก็มีคนที่พิเศษกว่าปันเข้ามาในหัวใจแล้ว ปันยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนก็จริง
แต่เน็ตไม่ได้รู้สึกว่าปันพิเศษที่สุดเหมือนแต่ก่อนอ่ะ มีคนมาแบ่งความรู้สึกพิเศษนั้นไปแล้ว ^^
รักเน็ตกะเฮีย มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน
หลังฝึกงานจะได้ไปเสม็ดมั้ยน้า :z1:
-
อะเฮือก...เค้าเริ่มมีซัมติงกันแว้ว มีแววว่าอีกไม่นานเน็ตจะเปลืองตัวไงไม่รุ
สมน้ำหน้าไปจุ๊บเฮียก่อน เฮียแกยิ่งรออยู่ 555 แต่เฮียน่ารักอ่ะ เพลงที่ร้องก็น่ารักแบบรอให้เน็ตมารัก
เน็ตก็ปากแข็งเนอะ รักเค้าก็บอกรักเซ่ อ้อมแอ้มอยู่ได้ ที่ทำกันอยู่มันเกินคำนั้นไปนานมากแล้ว
นี่เีดี๋ยวเฮียดังขึ้นมาอีก ชีวิตรักเค้าจะวุ่นวายมั้ยเนี่ย
พี่ ๆ ไม่เห็นใจน้องบูมเลย บังคับพาเที่ยวอีก กลัวน้องจะไปเสียเรื่องที่ยิ่งทำให้สับสนอ่ะดิ
พี่ปันของเราใช่จะธรรมดา
ขอบคุณค่ะ
-
เน็ตน่ารัก >.,<
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตอนนี้น่ารักมากก อ่านแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจมันค่อยๆพอง :-[
-
น่ารักอ่ะคู่นี้
เฮียใส่ใจเน็ตมากอ่ะ
เป็นใครก็ต้องหลง ก็ต้องรักล่ะน่า
ดีซะขนาดนี้ หวานซะขนาดนี้
ดูแลก็ดี เอาใจใส่ เก็บรายละเอียด
โอ๊ยยยยยย พ่อคุณ อ่านไปกรี๊ดไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เฮียยยยยยยยยยยย
มาดแมนน่ารัก พูดจาแต่ละทีน่าหยิกกกกกกกกกก ><
แบบนี้ 'ไม่ได้ไม่รัก' จริงๆ เนอะเน็ต หุหุหุ
แอบอยากอ่านน้องบูมแล้ววว TT
รอตอนต่อไปเจ้าา <3
-
^^
-
เฮียพยายามดี
เน็ตแทบไม่ต้องทำอะไร ก็เป็นคนถูกรักนี่น่ะ
สรุปว่า ไม่ใช่ไม่รัก แปลว่า รัก แล้วใช่ไหม หรือเฉยๆ
-
เฮือก กลืนน้ำลายอ่านตอนนี้แล้วยิ่งอยากอ่านตอนน้องเน็ตเป็นของเฮียซจริงๆ
ขนาดทำให้กันยังร้อนแรงซะขนาดนี้ของจริงจะแซ่บขนาดไหนเนี้ย :haun4: :haun4: :haun4:
-
เดี๋ยวมาตามอ่านนะคับๆ น่าสนุกๆ ^^
-
เฮียกับเน็ตน่ารักมาก ไม่ไหวแล้วววว >w< เง้ออออออออออออ
เน็ตไปฝึกงาน คิดถึงเฮียมั่งนะ
แอบอ่านคอมเม้น ทำไมคนถึงคอมเม้นถึงน้องบูมกันแรงจัง แต่เราแอบชอบตัวละครตัวนี้นะ มีหลายด้านให้เห็น คิดอะไรก็แสดงออกมา ไม่มีใครเพอร์เฟคไปหมดหรอก
-
:กอด1:
-
:haun4: ฟินมากกกก นอนหลับฝันดี รอพุธหน้า อิอิ :) :bye2: :bye2: o13 o13
-
ช่วยกันโตกแบบนี้ คืบหน้าสุดๆหล่ะคู่นี้ 55555
-
:z1:
-
เรื่องนี้เป็นเีรื่องที่เราอ่านช้า้มาากกกก
เพราะอินมากๆ อ่านๆไปแล้วก็ต้องมาันั่งพูดกับตัวเอง (โรคจิต) 55
ex ตอนบูมตามปันไปผับ อ่านๆอยู่ก็ตะโกนออกมา "สงสารน้อง!" รีบครุบปากตัวเอง กลัวเพื่อนบ้านได้ยิน 55
เฮียกับเน็ตกำลังไปได้ดีเลย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่รีบร้อนแต่ก็ไม่เชื่องช้าอืดอาด
อารมณ์เราตอนนี้คือ สงสารน้องงงงงงงง :o12:
แต่ดูหลายๆคนจะไม่อยากให้ปันคู่กับบูมแฮ่ะ
น้องผิดอะร้ายยย แฮ่ะๆ ล้อเล่นค่ะ แต่ละคนก็คิดไม่เหมือนกันอ่ะเนอะ ~
บูมสู้ๆ :z2: ถ้าจะตัดใจก็ขอให้ตัดใจได้เร็วๆ ถ้าตัดใจไม่ได้ก็ขอให้ปันมองบูมบ้างเร็วๆ 55 o3
-
นายณัฏฐนิชเป็นคนน่ารักจริงๆ ใจกว้าง เปิดรับอะไรง่ายๆ อย่างหนังที่ไปดูกับเฮียเป็นหนังค่อนข้างเฉพาะกลุ่ม แต่เน็ตก็ยังไปดูเป็นเพื่อนเฮียไม่บ่นอะไรซักคำ ... งี้สินะเฮียถึงทั้งรักทั้งหลง
เราชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้มากจริงๆนะ เป็นความสัมพันธ์แบบต่างฝ่ายต่างให้ ต่างฝ่ายต่างตอบแทนกันและกัน ไม่ใช่ว่าอีกคนให้จนมากเกินไปและอีกฝ่ายรับเพียงอย่างเดียว
แต่พูดถึง ขนาดคู่นี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกันยังปฏิบัติต่อกันเหมือนกับคู่แต่งงานที่อยู่กินกันมานานแล้วเลย อาจเพราะทั้ง 2 คนมีอะไรที่เข้ากันได้ง่ายทำให้เรียนรู้ข้อดีข้อเสียของอีกฝ่ายและสนิทกันได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งมันก็ดีที่เหมือนกับเข้ากันได้ดี แต่ถ้าคิดอีกมุมนึงมันใกล้จุดอิ่มตัวหรือเปล่า?
มาตอนนี้แปลกใจในตัวเน็ตเหมือนกันที่เน็ตพูดถึงปันราวกับคนตัดใจได้แล้ว ถึงจะบอกว่ายังมีความรู้สึกอะไรซักอย่างหลงเหลือ ...แต่ดูพูดถึงปันนภด้วยความมั่นใจมากขึ้น อย่างการเรียกอีกฝ่ายว่าเพื่อนได้เต็มปากมากขึ้นตอนที่พูดกับบูม การพยายามจับคู่ปันกับบูมด้วยที่ไม่มีความในใจคร่ำครวญถึงความเจ็บปวด ...นี่ทำให้เราสงสัยจริงๆเหมือนที่เคยคอมเมนท์มาว่า หรือปันกับเน็ตจะไม่ได้รักกันจริงๆ (ปันนี่ต้องรออ่านตอนคุณชายก่อน) ส่วนณัฎฐนิชในตอนนี้ทำให้เรานึกถึงเพลง Stay ของปาล์มมี่เลยค่ะ มันอาจจะเป็นแค่ความฝังใจ เนื่องจากเติบโตมาด้วยกัน แถมยังเป็นรักแรกอีก ...อย่าลืมว่าทั้งคู่ได้แต่มองกันไปมา ไม่ได้มีโอกาสคุยกันอย่างที่เพื่อนควรจะเป็น หรืออย่างคนที่ศึกษาดูใจกันควรจะเป็นก็ไม่ได้คุย ฉะนั้นเรียกได้ว่าทั้งคู่แทบไม่ได้เรียนรู้ความคิดในใจของกันและกันลึกๆเลย ...จะเอาอะไรมาสร้างความรักที่ลึกซึ้งล่ะ? ...ฉะนั้นก็อย่างที่เราเคยเมนท์ตอนก่อนๆแหละค่ะว่าความรู้สึกที่เน็ตมีให้ปันอาจจะเป็นความปลื้มหรือแค่ชอบ(ที่บวกความฝังใจ)ก็เป็นได้ ^^
ส่วนเฮียในตอนนี้ ต้องขอยืมคำพูดเน็ตเลยว่า "เฮียแม่ง น่ารักว่ะ" .... ทั้งๆที่เราชอบความเป็นเฮียนะคะ เพราะคาแรกเตอร์แบบเฮียสามารถหาได้ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำ(เพราะหน้าตา) นิสัยก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนนึง เลยรู้สึกว่าตัวละครตัวนี้สมจริงดีค่ะ .......แต่ไม่รู้ทำไม ไม่ค่อยมีอะไรจะคอมเมนท์ถึงตัวเฮียเลย ..คงเพราะไม่มีประเด็นอะไรให้ข้องใจ สงสัย หรือเป็นปัญหาล่ะมั้ง
ส่วนน้องบูม เหมือนน้องจะถอยออกมาเยอะมากๆเลยนะ(เทียบกับนิสัยของน้อง) แต่ทำไมน้องถึงดูหลบหน้าหลบตาเน็ตนะ ...เราว่าส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะรู้ว่าเน็ตจะพูดถึงปัน และอีกส่วนอาจเกิดจากความที่น้องรู้สึกละอายใจต่อเน็ตก็ได้ จากตอนก่อนที่น้องบอกว่าเน็ตไม่ยอมต่อสู้เพื่อความรักแต่พอน้องเจอนิสัยปันนภกับตัวน้องถึงเข้าใจ ...แต่ที่เราสงสัยคือน้องชอบปันนภตอนไหน แล้วน้องชอบปันนภมากถึงขนาดใช้เวลารวมเดือนก็ยังตัดใจไม่ได้เลยหรือ?
ปล.เมนท์ยาวอีกละ ...ห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆกับเรื่องนี้ - -
เพิ่มเติมค่ะ
อ่านจากตอนนี้แล้วรู้สึกว่าบอมค่อนข้างมีอิทธิพลกับเน็ตพอควร อาจเป็นเพราะนิสัยของเน็ตที่เป็นคนอ่อนๆ พอเจอคนแข็ง เอาแต่ใจตัวเป็นหลักอย่างบอมเลยไปกันได้ ...ดูอย่างตอนที่เน็ตเลือกคณะซึ่งเป็นเรื่องที่สำคัญมากในชีวิตเรื่องนึง เน็ตยังเลือกตามบอมเลย ...ทำให้อดคิดถึงเรื่องเฮียไม่ได้ ถ้าบอมพูดอะไรซักอย่างจะทำให้เน็ตเปลี่ยนไปรึเปล่า ...ตอนหน้าดราม่าแน่ๆ ไหนจะเรื่องคุณชายปันกับคุณหนูบูมอีก
อยากอ่านต่อมากๆค่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็มาไวๆน้าตัวเอง ><
-
ชอบตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ แต่ละคนมีบทบาทที่เข้มข้นมาก(หมายถึงตัวเด่นสี่คน)
และโชติก็น่ารักดีค่ะ ฮ่าๆ แต่บอมนี่เอาแต่ใจใช่เล่นเหมือนกันนะ
เปนไงละคราวนี้ พี่ชายไปกิ๊กกั๊กกับเพื่อนตัวเองไม่พอ น้องชายยังไปจีบเพื่อนตัวเองอีก
เป็นคนกลางของแท้เลยคราวนี้ เอิ๊กๆ
แต่ชอบที่เน็ตมีปฏิกิริยาต่างๆกับเฮียบีมมากค่ะ แลเป็นอะไรที่น่ารักมากๆ
อ่านไปยิ้มไปปปป ชอบบบ โมเอ้จริงๆด้วยเฮียบีม หนูเห็นด้วยค่ะ!!! 55555
แต่เอาจริงๆชอบคาแร็กเตอร์ปันที่สุดค่ะ เป็นคนที่เข้าใจง่ายนะเพราะมีจุดยืนที่เด่นชัดมาก
แต่เพราะจุดยืนกำลังสั่นคลอนเนี่ยละ ถึงยิ่งน่าสนุกเข้าไปใหญ่ หึหึ
กลับกลายเป็นว่าคาแร็กเตอร์ที่ชอบน้อยที่สุดคือน้องบูมค่ะ
รู้สึกว่าน้องซื่อตรงดีแล้วก็ฉลาดแบบเด็กๆ แต่สุดท้าย ก็น่าเอ็นดูนะเพราะแพ้ทางปัน 5555
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วก็รอตอนต่อไปมากๆ
ป.ล ใช้มือถือพิมพ์ อาจจะสะกดผิดไปบ้างนะคะ
-
อร๊าย ยยยยยยยยยยย เฮียน่ารัก ห่วงน้องด้วย :z1:
เเล้วเฮียจะไปเป็นนายเเบบป่ะเนี่ย จะเป็นยังไงต่อไปนะ
เเต่เราก็เชียร์เฮียนะเออ o13
-
เฮียสุดยอด เกือบเสียจิ้นเเล้วไม่ละ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งรักเฮียบีมมากขึ้นอีกเท่าตัวเลยค่ะ :-[
แต่ตอนที่เฮียร้องเพลงให้น้องเน็ตฟังก่อนนอนนั่น...แอบอินมากๆ ค่ะ...เป็นผู้ชายที่ใจเย็นจริงๆ นี่ถ้าเฮียไม่ห้ามใจไว้ก่อน เน็ตอาจจะเสร็จเฮียก่อนไปเสม็ดนะเนี่ย 5555
รออ่านตอนต่อไปนะค่าาาาาา
-
ชอบคู่ปัน*บูม มว๊ากกกกกกกกกก
ดูซาดิสม์ๆ อ่านแล้วจิ๊ดๆดีอ่ะ :man1: :man1:
-
เค้าชอบตอนนี้จังเลย
เฮียน่ารัก เน็ตก็น่ารัก
รอปันนภ จะเอายังไงกับหนูบูม...
-
กรี๊ดดดดด เฮียภีมน่ารัก น้องเน็ตก็น่ารัก
น่ารักกันมากๆๆ เฮียโคตรสุภาพบุรุตอ่ะ ถ้าไม่มีสอบนะเสร็จแน่ๆน้องเน็ตเอ้ย 5555
-
ไม่รักก็ไม่ไหวแล้วนะ น่าหลงซะ :laugh: โอ๊ย! เจ๊ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว ณ จุดนี้
เกือบบบ จะไม่หยุดซะแล้วนะเฮีย :m25: อีกนิดเดียวก็จะได้แพลนกล้องไปที่โครมไฟละ :laugh:
P.S. ไม่ว่าใครจะว่างัย เจ๊ก็ชอบบูมนะ แม้จะดูเห็นแก่ตัวแต่ทุกคนก็ต้องมีมุมนี้ทั้งนั้นแหละ ส่วนปันไร้ซึ้งคำบรรยาย
ถ้าไม่เสียของไปก็ไม่รู้หรอกว่ามันมีอยู่
-
โอ้ยเทอ รักเฮีย เฮียน่ารัก :impress2:
เชียร์เฮียยยยยยยยยยยยย ><
-
o13 o13
-
รอร๊อรอ
-
:haun4: :haun4:เฮีย เน๊ต น่ารักเวอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบๆ เรื่องนี้ ค๊าบบบบ !
-
เน็ตชัดเจนแล้วนะเค้าว่า สำหรับปันไม่จำเป็นต้องเลิกรักก็ได้ เพราะยังไงนั่นก็รักแรก ลืมไม่ลงหรอก
แต่รักที่สุดตอนนี้เป็นเฮียแล้วใช่ป่ะ นี่แหละๆ ที่ทำให้แฮปปี้ที่สุดเลย :o8:
-
เฮียแม่มมม หื่นจริงๆตาแก่คนนี้ ค่อยๆตอดเพิ่มทีละนิด ทีละหน่อยตลอดดดดด :laugh: :laugh: :laugh:
แล้วตกลง บอม เน็ต จะเข้าหน้ากันติดมั๊ยเนี่ย
น้องบูม กับอิคุณปันอีก จะเป็นยังไงต่อไปหว่า? แต่อยากให้บูมตัดใจให้ได้มากกกกกอ่ะ :เฮ้อ:
-
เฮีย เน็ต ถ้าไม่ติดสอบจะเป็นไงน้ออออ 55
เห็นด้วยกับคุณ lady red เลยค่ะ
-
อรีายยยยยย อยากจะลงไปดิ้นๆๆ น่ารักกกมากกอะ
เฮียยยกะเน็ต น่ารักไปไหนนเขิลลล
กรี๊ดดดดดดด อ่านแล้วยิ้มๆๆๆๆมากเลยค่ะ
มีพัฒนาการกันแล้วด้วย
ผู้ชายอย่างเฮียมีอีกไหมมมมมมมมมม เค้าอยากได้ 5555 :impress2: :impress2:
-
ยกมือเห็นด้วยกับ lady red อีกเสียง :mc4:
ข้าน้อยแอบเชียร์คู่ ปันเน็ท แต่ดูเหมือนความหวังจะริบหรี่
ชอบปันนะ ดูเป็นตัวของตัวเองดี และแอบหวงปันให้เน็ตถึงจะดูไม่ได้คู่กันก็เถอะ
ส่วนน้องบูมก็น่ารักดี....แต่ก็บอกไม่ถูก....ไม่อยากให้คู่กับปันอยู่ดี...อยากให้น้องตัดใจมากกว่า
เหมือนน้องไม่ได้รักปันแต่เป็นอารมณ์ปลื้มมากกว่า
เหมือนความเห็นบนๆที่เขาว่า ไม่รู้ไปรักตอนไหน
เห็นน้องจีบปันตั้งแต่ยังไม่รักซะอีก
-
แอร๊ยยยยย....น้องเน็ต...ไม่ใช่ไม่รักเนอะ
เฮียดีใจแย่แล้วเนี่ย พ่อพระเอกนิสัยพระรอง....
-
เฮียหื่นน
-
ไม่อยากให้ปันคู่บูมเหมือนกัน ตอนแรกก็ว่าบูมน่ารักนะตอนที่บรรยายถึงน้องเล็กของบ้านบอกตัวเองตอนอ่านน้องคนนี้คงเคะที่มีคู่ที่น่าลุ้นอีกคู่แน่นอน พอเริ่มเห็นตัวตนของบูมกลับไม่ชอบแฮะ แบบนิสัยมันไม่น่ารักน่าเอ็นดูในตอนแรกที่รู้สึก ยอมรับตอนที่เจอกันที่คอนโดตอนแรก ๆ ที่มีบรรยายรูปลักษณ์ทั้งของปันและบูมมีความรู้สึกอยากให้คู่กันแต่พออ่านต่อมา กลับไม่อยากให้คู่กันแล้ว เสียดายปัน ปันนี่เป็นพระรองที่ดีกรีไม่แพ้พระเอกเลยนะ ด้วยอะไรหลายๆอย่างถ้าจะพลิกเรื่องให้เน็ตคู่ปันยังได้เลย ด้วยหน้าตาเสน่ห์หรือแม้แต่นิสัยเพราะงั้นสูสีมากกับบีม เสียดายแทนปันเหมือนกันที่สุดท้ายต้องเสียเน็ตไปเพราะกรอบที่ตัวเองสร้างไว้
แล้วแบบปันที่พลาดจากเน็ต เสียโอกาสได้รักกับเน็ต เพราะเน็ตเป็นผู้ชาย ทำให้ปันไม่กล้าที่จะตอบรับทั้งที่ก็รู้สึกกับเน็ตไม่ต่างจากที่เน็ตรู้สึกกับตัวเอง แต่สุดท้ายมาได้คู่กับบูมที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน สู้ให้ปันอยู่เป็นโสดฟันสาวไปเรื่อยหรือแต่งงานกับ ญ ไปเลยยังดีกว่า หรือให้ปันเจอคู่ที่สมน้ำสมเนื้อจัดภาค2ให้ปันเป็นพระเอกก็ดูน่าสนใจดี บูมดูเห็นแก่ตัวไปอะ ยิ่งตอนบรรยายถึงเนสรู้ว่าเน็ตรู้สึกยังไง เห็นด้วยกับ คห บน ๆๆ ถึงเน็ตจะไม่กล้ามั่นใจแบบบูม แต่เน็ตก็ทรงคุณค่ากว่าบูมนะ ความรักของเน็ตที่มีต่อปันมันสัมผัสได้มากกว่า สิ่งที่บูมมีต่อปัน อยากให้ทุกคนสมหวัง อยากให้บูมมีคู่แต่ไม่ใช่กับปัน อีกคน บอม พอรู้สาเหตุที่ทำให้บีมบอกเลิก และการจัดประเคนเนสให้พี่ชาย หลังจากนั้นก็อยากให้บีมไปคืนดีและว่าเน็ตหักหลัง ทุกการกระทำดูเห็นแก่ตัว โดยไม่สนความรู้สึกคนอื่น เพื่อสนองต่อความต้องการของตัวเอง ไปหักหลังพี่ชายตัวเองลับหลัง พอเรื่องเป็นแบบนี้ก็อยากให้พี่ชายกลับไปหาทราย ไม่อยากให้สุดท้ายบอมได้ครองคู่กับทรายอย่างมีความสุข อยากให้ทั้งคู่ได้รับผลจากการกระทำ ต่างคนต่างแยกย้ายไปมีคนใหม่เถอะ รับไม่ได้เหมือนกันจากเมียพี่ชายแล้วเปลี่ยนมือมาเป็นน้องชาย /พูดถึงคู่เอก เน็ตมีแววเสียตัวเร็ววันนะเนี่ย ต่างคนต่างได้รับความรู้สึกใหม่ได้รับสิ่งใหม่ที่ดีกว่า บีมที่โดนหักหลังแต่ก็มีเน็ตมาในช่วงเวลาที่เหมาะ เน็ตที่แอบรักเพื่อนมาตลอดเจ็บปวดมาตลอดกับเส้นบางๆที่ไม่กล้าก้าวผ่านก็มีผู้ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิต
-
ย้อนอ่านเมนต์เห็นด้วยกับคุณ Lady red พิมพ์ได้ตรงใจมาก ส่วนตัวอยากให้ปันเป็นโสดหรือแต่งงานกับ ญ ไปเลย ถ้าปันจะไม่ได้คู่กับเน็ต แล้วยังอยากให้เน็ตเป็นคนที่ปันรักมากที่สุด แม้จะแต่งงานมีครอบครัว เพียงแต่เป็นรักที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจก็ตามดูโหดร้ายกับปันไปไหม หรือถ้าปันจะมีคู่ใหม่ ซึ่งเป็นผู้ชาย(ที่ไม่ใช่บูม) เราก็ยังอยากให้เน็ตเป็นคนสำคัญสำหรับปันที่ไม่มีทางลืมตลอดไป อยากให้รักนั้นคงอยู่ตลอดไปอย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งตอบแทนความรักของเน็ตที่มีต่อปันตลอดมา แม้มันจะไม่สมหวังก็ตาม แม้นจะมีรักใหม่ผุดและค่อยๆเติบโตขึ้นมา แต่รักเดิมก็ยังอยู่ไม่ไปไหน เช่นเดียวกับความรักของเน็ตที่มีต่อปัน ปล ชอบฉากที่เน็ตนอนซุกอกปันในคืนนั้น ส่วนเฮียบีม สิ่งที่ได้รับตอบกลับก็เป็นสิ่งที่ชอบธรรมที่สมควรได้ เป็นรักใหม่ที่สดใส
-
โอยยยยยยยยยย คู่นี้หวานสาด
น่ารักอ่ะ น่ารักไม่เกรงใจคู่อื่นเล้ย><
รอตอนต่อไปค่า คู่เฮียกับเน็ตพัฒนาน่ารักมากมาย
-
เฮียบีมกับเน็ต แอร๊ยยยยยยยยย เกือบไปแล้ว ถ้าไม่สอบนะ คู่นี่เค้าน่ารักกันจริงๆ หวานตลอด ><
อ่านความเห็นแล้วก็คิดว่าบูมเป็นคนไม่ดีมากเลยหรอ ทำไมถึงไม่อยากจะยกปันให้บูมแต่ให้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่บูม กระซิกๆๆๆๆ
ก็อยากให้บูมตัดใจไปเหมือนกัน คือไม่จำเป็นที่จะต้องมาทำให้ตัวเองดูไร้ค่าโดยการตามตื้อปันอ่ะ เค้าไม่รักเนอะตื้อไปก็เท่านั้น
แล้วก็แอบลุ้นแฟนคนแรกของบูมบางทีคนนั้นอาจจะเป็นคู่ของบูมก็ได้ เพราะรู้สึกว่าปันกับบูมดูแล้วเหมือนบูมคงจะมีแววต้องเจ็บปวด
กับรักครั้งนี้อีกแน่เลยถ้าบูมคบกับปันอ่ะ ไหนบูมจะรู้ว่าเน็ตกับปันเค้ามีความรู้สึกเกินเพื่อนต่อกันอยู่ คงจะเจ็บปวดและระแวงอ่ะเนอะ
สงสารบูม ถึงแม้บูมจะเป็นคนที่มีแต่คนรักคอยเอาใจ เอาแต่ใจไปบ้าง แต่ไปโดนแฟนเพื่อนทำอย่างนั้นมาก็คงจะทุกข์มาก
แล้วพอมาเจอฮี่โร่ช่วยฉุดให้พ้นจากขุมนรกได้ ก็เลยปลื้มปันเข้าไปใหญ่ อาจจะผิดตรงที่เห็นแก่ตัวไม่สนใจความรู้สึกเน็ตไปบ้าง
เหมือนตอนนี้บูมก็เหมือนจะคิดได้ เลยรู้สึกผิดกับเน็ตมั้ง จากที่บูมไม่ค่อยได้มาลั้นลากับเน็ตเหมือนเดิม แต่ก็แอบขัดใจเน็ตหน่อยๆ
ตอนนี้บูมกำลังพยายามที่จะตัดใจอยู่ เน็ตก็มาพยายามตื้อจะให้เค้าเจอกันอีก ก็เข้าใจนะว่าเน็ตหวังดี บูมมันจะตัดใจได้ไหมเนี่ย
อยากให้บูมเจอกับความสมหวังในรักบ้าง ไม่ต้องกับปันก็ได้ขอแค่ดูแลและรักบูมจริงก็พอ T_T แอบชูป้ายไฟเป็น fc บูม >///<
-
อ่าทันซักที สนุกจัง ความรู้สึกแรกที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ มันเกิดความรู้สึกที่ไล่ได้ไล่อ่านทุกอักษร ทุกบรรทัด
ชอบการไล่เรียงเนื้อหา การใช้คำพูด อรรถรส ดูลื่นไหล เป็นธรรมชาติ แอบมีขัดใจบางบทเล็กน้อย(มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
เน็ต เป็นตัวละครที่กว้างขว้างจัง (หัวเราะ) ประมาณว่ารับอะไรได้ง่าย แต่เป็นคนไม่ง่าย ชอบในมุมนิสัยเน็ต กับเพื่อนกับฝูงกับคนรู้จัก เน็ตให้เต็มร้อย เป็นคนที่ใจดี แล้วก็ชิลกับเพื่อนกับฝูง เป็นคนที่ถูกเอ็นดูสุดในหมู่เพื่อนฝูง เพราะน้องแกแลดูเปราะบาง น่าจะใช่ละนะ
ปัน พระรองที่น่าจะเป็นพระเอกเสียจริง///โดนแฟนคลับเฮียเตะออกนอกกระทู้ ))) แหม๋ ลุคปันให้นี่น่า ตอนแรกก็จิ้นกับน้องบูม แต่แบบ พอได้อ่านไปแล้ว ...... มันไม่ใช่ หากให้คู่กับน้องจริง มันเป็นอะไรที่ ประหลาดดี ปันอาจจะไม่เคยรักใคร จริงๆ อาจจะแค่ชอบแค่เพียงผิวเผิน ลมพัดเบาๆก็ปลิวว่อนหายไปหมดความรู้สึกแบบนี้ จากที่อ่านเพราะปันเติบโตมาแบบตัวคนเดียว พ่อเลี้ยงด้วยเงิน แม่ไปมีครอบครัวใหม่ ปันจึงไม่ศรัทธากับความรักใด ที่เห็นตัวอย่างใกล้ตัวเช่นของพ่อและแม่มาก่อน หากปันจะเปิดใจให้ใครซักคน คนๆนนั้นคงเปนคนที่ทำให้ปันมีความสุขที่แท้จริงเสียมากกว่า(เอ๊ะ ยังไง *ขำ*)
เฮียบีม พระเอกกินมาม่า :a6: เสียสละเพื่อน้องรึเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจ ตอนแรกอืม พี่แกนี่แบบขรึมเนอะ นิ่งเนาะ ความจริงเด่นชัด ไม่แล้ว (ล้มโต๊ะทับ) แต่น่ารักดี เป็นพี่ชายของบ้าน เพราะรอยต่อของอายุทำให้น้องระเบิดทั้งสอง เหมือนเลือกที่จะคุยกันเองมากกว่าจะ คุยกับพี่ใหญ่(น่าสงสารจัง) ทั้งที่ความจริงดูใจดีจะตาย รักใครรักจริง แล้วคงจะรักและดูแลดีมากๆ อันที่จริงอยากให้เฮียแกเป็นพระรองมากกว่า สะใจดีแท้5555 (ไม่อยากให้ใครคู่ใครทั้งนั้นแหละ สะใจดี :o8:)
น้องบูม ใสๆ ร้ายเดียงสาของจริง น้องเหมือนเด็กที่ถูกตามใจอย่างมากๆ เพราะเป็นน้องคนสุดท้องด้วย มีนิสัยกล้าได้กล้าเสีย จนน้องแกจะเสียชีวิตตามนิสัยแล้วมั๊ยละ บูมเหนอบูม อาจะะเป็นเพราะ ถูกตามใจมาตลอด อ้อนเฮียบีม เฮียบีมก็โอ๋ อ้อนบอม บอมตามใจ พอมาเจอปันนภ ที่ไม่สนโลกเข้าไป อ้อนยังไง ปันนภแจกoloกับteen ลูกเดียว เลยทำให้น้องซึ่งได้ตลอดไม่เคยถูกใจ ทำให้เกิดอารมณ์ จะชอบก็ใช่ ติดใจก็ถูก อยากได้ไปกันใหญ่ เลยทำให้มาเกาะหนึบมาจนถึงตอนนี้ พอน้องจะตีจาก ปันนภก็เริ่มมาทำท่าที ประมาณ มาสิ แหม๋ อะไรละเนี่ย แต่ก็อยากให้น้องเคลียกับปันนะ ให้จบ ไม่ให้ให้ปันตีมึนปล่อยน้องเครียดสงสารเอา แต่ไม่คู่กันซะก็ดี หึหึ
ยาวจังเพิ่งมาดู ไม่เคยเม้นยาวขนาดนี้ แต่ก็สาระมิได้เลย (ขำ) เป็นนิยาย ที่หน่วงจริงๆ จะเขินก็เขินไม่สุด จะอีโรติก เอ๊ยก็ยังไม่มา จะดร่าม่า ก็หักมุม แหม๋ ชอบจริง แบบนี้ ติดตาม และรอคอยด้วยอีกคนนะคะ ขอบคุณคะ :L2: :L2:
-
ปันกับเน็ตจบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลย ไม่เกี่ยวกับที่เฮียหรือบูมเข้ามา
บูมก็ไม่ได้ผิดอะไรร้ายแรงที่ชอบปัน ถึงจะรู้ว่าทั้งคู่มีใจให้กันเหมือนกับที่เฮียรู้
ถ้าจะหาคนผิดก็คือคนที่ไม่คว้าโอกาสนั้นไว้มากกว่าค่ะ
ซึ่งต่อให้เน็ตบอกรักไปผลก็อาจจะเหมือนกับที่ปันบอกบูมก็ได้
แล้วเน็ตเองตอนที่อยู่กับเฮียก็มีความสุขดี ดีกว่าที่ยังยึดติดอยู่กับปันต่อไป
ปันเองถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องบ้างก็คงไม่จูบหรอก
อย่าลืมว่าน้องเป็นผู้ชาย ไม่ใช่บรรดาผู้หญิงของปันที่อยากจะทำอะไรด้วยก็ได้
ถ้าไม่ได้คิดอะไรจริงๆก็ช่วยทำแบบที่ตัวเองพูดไว้ด้วย น้องจะได้ตัดใจได้
-
Friend's brother Brother's friend 21 , TRUST
[NET's talk]
“ก็ใช้รองพื้นทาแล้วโปะแป้งทับสิ..”
“รองพื้นเหี้ยอะไรครับเฮีย ของแบบนั้นผู้ชายทั่วไปเขาไม่มีติดห้องกันหรอกโว้ย"
“พลาสเตอร์แปะแผลล่ะ รอยมันไม่ใหญ่มากไม่ใช่เหรอ?”
“มีแค่พลาสเตอร์ใส ปิดไม่มิดหรอก”
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวแวะเซเว่นให้ก่อนเข้าไปแล้วกัน มีเสื้อคอปกใช่ไหม ใส่แบบนั้นไปด้วย แค่นี้ก่อนนะขับรถอยู่”
สิ้นเสียงทุ้มจากลำโพงเครื่องมือสื่อสาร ไอ้ตัวต้นเรื่องก็ตัดสายทันที ทิ้งผมให้หน้าหงิกงอเอาเหรียญบาทมาขูดๆลากๆรอยห้อเลือดสีม่วงช้ำบริเวณเหนือไหปาร้าขึ้นมาเกือบๆถึงโคนต้นคอให้เส้นเลือดกระจายจ้ำที่เห็นเด่นชัดตัดกับผิวขาวซีดของตัวเองให้จางลง แต่ดูท่าทีแล้วยังไง๊ ยังไง มันก็ไม่ช่วยให้’รอยดูด’ มันดูเป็นอย่างอื่นไปได้เลย
โอเค กูยอมแพ้
สุดท้ายพอเห็นว่ายิ่งขูดยิ่งแดง ยิ่งขยายตัวกว้างผมก็ได้แต่ยืนหน้าตู้เสื้อผ้าหาเสื้อคอปกที่มีน้อยนิดเหลือเกินขึ้นมาสวม รอความหวังอันเรือนลางคือพลาสเตอร์จากสรวงสวรรค์ที่ไอ้คนจากนรกจะซื้อมาปกปิดความผิดของมันที่แจ่ดจาแด่ดแจ่มว้าวบนตัวผมสงบๆเพียงลำพัง นึกไปถึงไอ้คนแซวก็ได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าสะเออะหลุดปากอะไรไปต่อหน้าไอ้บอมให้มันลากเครื่องประหารหัวสุนัขออกมาหั่นคอผมก็พอ
ก็ไม่ได้อยากปิดมัน พอๆกับไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้กับเฮียหรอก
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้น่ะนะ...
เออ.. แล้วกูควรย้อนกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ดี ????
นั่นสิ.. เมื่อไหร่กันที่ไอ้เฮียมีผลต่อใจตัวเองขนาดนี้ ขนาดไหนก็คิดเอาเถอะว่าผมไม่ได้มีอารมณ์ตื่นเต้นรอคอยวันได้เจอปัน พอๆกับไม่ได้เศร้าสลดโศกีที่รู้ว่ามันจะไปฝึกงานอีกฟากโลกที่แม้เวลานอนยังไม่สามารถนอนพร้อมกันได้เลยด้วยซ้ำ
เฮ้อ....มึงแน่มาก ปารมี
กริ๊ก...
มีเวลารำพึงรำพันกับความรักราวนิยายแจ่มใสของตัวเองได้ไม่นาน เสียงไขกุญแจก็ดังขึ้นจากผู้บุกรุกปลุกให้ผมหลุดจากภวังค์ มือที่จับเซ็ทเรือนผมสีแดงข้างหนึ่งกับอีกข้างที่ถือไดร์เป่าผมให้ตั้งทรงชะงัก เหลือบมองคนมาใหม่ไม่ได้ทักท้วงอะไรผิวปากควักแว้กสีขาวจากกระปุกสีดำมาป้ายซ้ำ แล้วดึงปลายผมจนหนังหัวแทบหลุด เฮียวางถุงพลาสติกใบเล็กที่มีโลโก้ร้านสะดวกซื้อสกรีนอยู่ด้านหน้าลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง ถอดรองเท้าลวกๆเดินอ้อมมาหยิบครีมบำรุงของมันที่ทิ้งไว้ในลิ้นชักขึ้นมา ป้ายๆแปะๆลงบนหน้าผมสามสี่จุดแล้วลากนวดให้เบาๆ
“บอกให้บำรุงหน้าบ้าง อุตส่าห์ทิ้งครีมไว้ให้ทำไมไม่ทาบ้าง ฮื้อ”
เฮียบ่นเป็นคนแก่ อันที่จริงมันก็บ่นได้ทุกเรื่องของผมแหละแต่เริ่มจะชินแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงมีเถียงบ้างแต่ตอนนี้เลิกเพราะรู้ว่าไอ้เรื่องที่มันบ่นแต่ละอย่างหวังดีทั้งนั้น เฮียป้ายครีมเหนือหน้าผาก ยกมือไม้ขึ้นพันกับผมที่ยังเซ็ตทรงอยู่สุดท้ายมันรำคาญก็แย่งไดร์เปล่าออกมาแล้วจับแขนผมให้แนบลำตัวจะได้ทาครีมให้สะดวกขึ้น
“หน้ามัน”
“เดี๋ยวเอาซับมันซับออกแล้วลงแป้งฝุ่นก็ได้”
“เรื่องเยอะเนอะ”
“ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน ดูสิมึงไม่เคยทาห่าอะไรเลยหน้านี่ด้านหมดแล้ว หอมทีไม่นิ่มเลยแก้มเนี่ย”
“นี่ขนาดไม่นิ่มยังถูกตาแก่แถวนี้ลวนลามทุกวันอะ”
พอยักคิ้วกวนประสาทเฮียก็ดีดนิ้วลงบนหน้าผากทันที จากนั้นมันก็หันไปหยิบพลาสเตอร์ปิดแผลออกมาจากถุง เหลือบตาไปเห็นลายเท่านั้นแหละ ผมแม่งกรีดร้องโหยหวนแทบไม่ทัน
“เฮ้ย!!”
“อะไร?”
“ลายเหี้ยอะไรเนี่ย”
“สีฟ้าลายกระต่าย สีเขียวลายเป็ด สีชมพูลายคิดตี้ จะใช้อันไหน”
“หวานแหววแบบนี้เนี่ยนะ ถามจริง กวนตีนกูใช่ไหม?”
“กวนตีนบ้าอะไร ก็มันมีแต่แบบนี้ ถ้าเป็นแบบไม่มีลายมันเป็นผ้า ตอนแกะออกมันจะเจ็บ อย่าเรื่องมากน่า ไหนว่านัดเพื่อนไว้สามทุ่ม อีก20นาทีกูจะไปส่งทันไหมถ้ามึงลีลาแบบนี้ เอียงคอมา”
สุดท้ายพอถูกบ่นยืดยาวผมก็ได้แต่ทำหน้าสลด ฟายยย แย่งซีนตลอด!! เวลานี้คนสำนึกผิดควรเป็นมึงครับเฮียที่ทำให้กูเดือดร้อน ไม่ใช่กูที่ต้องโดนมึงด่าเพราะเรื่องมาก เอียงคอถูกมันใช้นิ้วสากๆกดย้ำๆสองสามทีแล้วโยนขยะทิ้งลงถัง ผมค้อนตามองมันลูกใหญ่แล้วหันไปส่องกระจก อื้อหือ.. ลายเป็ดสีเขียวอ่อนนี่มันช่างแมชท์กันได้ดีกับเสื้อโปโลสีฟ้าสดใสเชียวล่ะครับ ท่านผู้โช้มมม
ตอนนี้เริ่มลังเลขึ้นมาตงิดๆแล้วว่าไอ้รอยดูดที่ไม่น่าจะเด่นเท่าพลาสเตอร์เนี่ย จะทำให้ผมถูกแซวน้อยกว่าสีสันของพลาสเตอร์จากสรวงสวรรค์จริงๆเหรอวะ???
*********************
มาเลทกว่าเวลานัด 15 นาที
Slk 250สีบลอนด์เงินจอดเทียบบริเวณลานจอดรถหน้าร้านกินดื่มตอน 21.15 น. แต่เพราะเป็นวันพฤหัสที่ร้านถึงไม่หนาตาด้วยผู้คนมนุษย์วัยทำงานนักลานจอดรถจึงค่อนข้างว่าง ผมเห็นรถไอ้หมอที่น่าจะหิ้วโชติพงษ์มาด้วยกับแคมรี่ของพ่อปันนภแต่ยังไม่เห็นวีออสของไอ้บอม เหมารวมแล้วก็คิดว่ามันคงรอมาพร้อมน้องชายคนเล็กเลยเดินนำเฮียมายังร้านได้อย่างสบายใจ กระทั่งเจอใครบางคนออกมายืนสูบบุหรี่อยู่ข้างประตูเข้าร้านก็เดินเข้าไปทัก
“ไมออกมาดูดคนเดียววะ”
“ไอ้โชติกับหมอนั่งหลีสาวอยู่ข้างใน มึงเข้าไปสิ”
“อ่อ เออ บอมบอกว่าจะมากี่โมง?”
ไอ้ปันอัดบุหรี่เข้าปอดแล้วตอบ “สี่ทุ่ม” แค่ในลำคอ ผมพยักหน้ารับรู้แต่ก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นปันนภสูบบุหรี่ ในกลุ่มเรามีแค่บอมที่ไม่แตะบุหรี่เลย กระนั้นคนที่สูบหนักๆก็เป็นโชติกับหมอโต๊ดเสียมากกว่า ดังนั้นสำหรับภาพตอนนี้ถึงถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่คุ้นตาอยู่มาก
“มึงมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเนี่ย? ดูเครียดๆ”
ตาไอ้ปันตอนนี้ไม่ได้สงบนิ่ง มันลอกแลกเหมือนคนร้อนรนที่ผมพยายามค้นลงไปเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เพื่อนในกลุ่มเงียบไม่ตอบซึ่งผมคิดว่าผลของคำถามคงออกมาเป็นแบบนี้อยู่แล้วเลยไม่อยากซักไซ้ไล่เรียง เปลี่ยนเป็นหันไปบอกคนที่มาส่งถึงที่ให้กลับไปได้ในเมื่อระหว่างทางไม่กี่ร้อยเมตรจากตัวรถมาถึงเพื่อนไม่ได้มีใครมาดักฉุดผมไปปล้ำแบบที่เฮียเป็นกังวลแทน
“ถ้าเฮียคุยกับพี่เจี๊ยบเสร็จแล้วก็ตามมานะ ถ้าเน็ตเสร็จก่อนจะโทรบอก ตอนนี้ไปได้ละ เดี๋ยวเลท”
เฮียก้มลงมองนาฬิกา แล้วพยักหน้า
“อืม อย่าเมาแล้วกันพรุ่งนี้แฮงค์กลับบ้านไม่แก้ตัวกับแม่ให้นะ ปัน ดูเน็ตด้วย ถ้าแดกเยอะ ตบหัวได้เลยกูอนุญาต” เฮียหันไปฝากฝังเพื่อน หวังจะให้มันเป็นกบฎ ผมหันไปดันๆไหล่มันด้วยความหมั่นไส้แล้วไล่
“ตลก ตลก ไปเลยไปไม่ต้องห่วง ดูแลตัวเองได้”
เฮียยิ้มให้ผมแล้วหันไปหาปันนภ “เออ กูมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วยหน่อย ตามมานี่แป๊บนึงสิ”
คู่สนทนาของเฮียใช้มือข้างหนึ่งกอดอกตัวเองไว้ ส่วนอีกข้างดีดขี้บุหรี่ลงพื้น ก้มลงมองต่ำแต่พอเฮียเดินนำมันออกไปปันก็ทิ้งบุหรี่มวนเดิมแล้วเดินตามเงียบๆ ผมยกมือขึ้นเกาหัวแกร่ก ประมวลผลหาคำตอบว่าแล้วเป็นบ้าอะไรคุยกันตรงนี้ไม่ได้ แต่สุดท้ายยังไม่ทันได้คำตอบ ปันก็เดินกลับมาทั้งๆที่ทิ้งผมไว้ไม่ถึงนาที เฮียเดินไปต่อ ไม่ได้หันหน้ามาคุยกันแต่เหมือนแม่งพูดจบแล้วด้วยเวลาอันสั้น ผู้ขายในเสื้อเชิร์ตแบรนด์หรูหันมาโบกมือให้ผมก่อนแทรกตัวหายไปในรถทิ้งเอาไว้แค่อีกคนที่ยังมีสีหน้าประหลาดๆตั้งแต่ที่เจอกันจนตอนนี้ให้ผมงงหนักกว่าเดิมว่านี่กูจะถามมันเรื่องที่มันคุยกับเฮียหรือถามเรื่องปัญหาหนักอกของมันก่อนดี
สุดท้ายปันก็ไม่อยู่รอ เดินสวนผมเข้าไปในร้านเงียบๆคนเดียวให้คนมาที่หลังวิ่งตามเข้าไปแทบไม่ทัน
“กูว่าสิบ”
“เยอะไป๊ แหม่มที่ไหนจะชอบเพื่อนตัวเล็กผิวเหลือง”
“ดูถูก!! ไอ้หมอดูถูกอาจารย์กู นี่ปันนภ *ไม่เล็กนะครับ”
“สัตว์! ปันนภ ไม่ใช่*ช่างแอร์”
“เออ นั่นแหละ ไอ้เน็ตในฐานะที่มึงไม่ออกเสียงมึงเป็นกรรมการ ส่วนบูมมึงเป็นพยานว่าไอ้บอมเดาว่าสองเดือนไอ้ปันจะฟันแหม่มได้สิบนาง ไอ้หมอเดาว่าน้อยกว่า เชื่อกู กูฟันเฟิร์มว่ามากกว่า! ชัวร์!!”
โชติพงษ์เป็นคนสุดท้ายที่แหกปากเสียงดัง เริ่มดึกก็เริ่มคึก ไอ้บอมที่หน้าหงิกเป็นตูดลิงตอนที่มาถึงใหม่ๆจนปันต้องลากให้ผมมานั่งข้างมันแทนก็เริ่มเฮฮามากขึ้น คุณชายนั่งยกเบียร์ขึ้นดื่มวางแขนพาดพนักพิงด้านหลังให้เวลาที่ผมเอนตัวพิงเบาะจะรู้สึกถึงแขนยาวของมันเหมือนโอบอยู่กลายๆเป็นพักๆ ไม่ได้ดูเครียดเหมือนที่เจอหน้าร้าน กระทั่งบูมที่ทำทีไม่อยากมาก็ยังนั่งยิ้มกับมุกตลกฝืดของไอ้โชติแต่กระนั้นก็ไม่ได้กวนตีนเหมือนปกติ ได้ฮูการ์เด้นไปสามแก้วใหญ่สมใจแต่กลับไม่พยายามชวนไอ้คนที่นั่งติดผมคุยอย่างที่ควรเป็นสักนิด ไอ้ปันเองเหมือนกัน มันก็ไม่ได้สนใจน้องหรือมีทีท่าว่าสนิทสนมอะไรกัน ซ้ำร้าย นอกจากมันนิ่งเฉยและเย็นชาใส่บูมแล้ว ปันนภกลับเรียกบริกรมาสั่งกับแกล้มที่ผมชอบเอาใจจนเต็มโต๊ะไปหมด..
คนอื่นอาจไม่รู้สึก แต่ผมว่ามันแปลกๆ..
“วางตังค์เลยไหมล่ะ คนละห้าร้อย น้อยกว่าสิบกูให้มึง ไอ้หมอ มากกว่าสิบมึงให้กู” โชติพงษ์ท้า ผมได้ยินเสียงหัวเราะหยันมาจากเจ้าของกระทู้ ปันวางแก้วเบียร์ลงแล้วหันไปพูดกับเพื่อนสนิทสมองเหี้ย
“มึงก็เอาตังค์ให้ไอ้หมอไปเลยโชติ”
พอรินเบียร์จากทาวเวอร์จนเต็มแก้วปันก็ยกขึ้นจิบยิ้มๆให้โชติพงษ์ทำหน้างงเป็นหมาแดกแฟ้บฝั่งตรงข้าม
“ไหงงั้นล่ะ อาจารย์ปัน?”
“กูว่าจะเลิกแล้ว นิสัยแบบนั้น”
“มุสาวาทา...”
“เอาจริง”
ผมได้แต่ขำไอ้โชติที่ทำปากพะงาบๆทันทีที่ได้รับคำยืนยัน คุณชายยักไหล่แล้วหันมามองผม มันไม่พูดอะไรนอกจากมองนิ่งๆ กระทั่งไอ้หมอกระแอมไอออกมานั่นแหละมันถึงละสายตาออกไป
“เรื่องของเรื่องคือ พวกมึงควรแสดงความยินดีกับคุณชายเพลบอยนะ มันพบรักแท้แล้ว”
“ห๊ะ? ไอ้หมอ ไมมึงรู้แต่กูไม่รู้วะ?”
“ก็กูอยู่มหาลัยเดียวกับไอ้ปันไงหมาโชติ”
“เอาจริง งั้นให้ว่องเลย แถลงมาว่าใครมาเบรคอาจารย์กูให้สิ้นลายได้” ผมมองไอ้บูม ที่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบเหมือนอยากหลุดออกจากวงสนทนาไปตรงนี้ ขณะที่ไอ้บอมใช้สายตาดุดันมองมาที่ปันนภนิ่ง
ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนพร้อมใจกันเงียบสนิท หมอโต๊ดเอนตัวกระชับวงสนทนาเข้าหาทุกคนบนโต๊ะ แล้วตอบ “กูก็ไม่รู้” ออกมาตัดความหวังทุกคนให้สิ้นสูญ
“ถุย! กูก็นึกว่าแน่” ไอ้โชติโวยวาย หมอโต๊ดทำหน้าเหรอหราไหวไหล่กวนประสาท
“มันก็นั่งอยู่นี่ พวกมึงถามมันสิ กูถามแล้วแม่งไม่ตอบ แต่เสือกโทรมาปรึกษากูว่าตอนก่อนจีบอรกูคิดยังไง เตรียมใจยังไง โถ คนอย่างไอ้ปันมันเอาเรื่องคนอื่นมาเป็นกรณีศึกษาเพราะมันจะลงมือทำอะไรเท่านั้นแหละวะ พอถามว่าไปสปาร์คใครเข้าให้เสือกปากแข็งบอกว่าเปล่า”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะอาจารย์”
“พอเลย พวกมึง2ตัว”
สุดท้ายคุณชายก็ทนไม่ไหว หันมาปรามเพื่อนซี้ปากมาก ผมยกเบียร์ขึ้นดื่ม เห็นบูมยังเบือนหน้าหนีออกนอกวงสนทนาแล้วก็แอบกลัวการผิดหวังของน้องรหัสขึ้นมาดื้อๆ ถ้าคนที่ปันชอบเป็นบูม ตี๋เล็กของเฮียคงไม่นั่งซึมเป็นสากกระเบือแบบนี้หรอก หรือเพราะแบบนี้บูมถึงไม่อยากจะมางานเลี้ยงส่งทั้งๆที่ปกติถ้าแค่เหนื่อย เพลีย ไม่ได้เจ็บป่วยถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลเรื่องแบบนี้มันไม่พลาดอยู่แล้ว ยิ่งพี่ชายคนโตไฟเขียว ปรมัตถ์ก็ไม่น่ามีเรื่องอะไรให้ลำบากใจเลยด้วยซ้ำ
“ปัน ไปสูบบุหรี่กับกูหน่อย”
คนถูกสะกิดชวนเลิกคิ้ว มันวางแก้วเบียร์ลงแล้วลุกตามผมไปหลังร้าน ไอ้โชติยังตะโกนแซวคุณชายไม่เลิก “มึงรีดมาให้ได้เลยนะเน็ตว่าสตรีนางไหนคว้าใจเจ้าชายของกูไปครอง”
ผมยิ้มให้คนโวยวาย แต่พอหันหน้ากลับพบว่าไอ้บูมมองผมนิ่งก่อนหลบสายตาลงก็รู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในใจ กระนั้นก็ทำเป็นไม่ได้สนใจเดินนำคุณชายให้ออกมาข้างนอก กระทั่งฝ่ามือถูกคว้าเอาไว้นั่นแหละถึงได้ชะงักงัน..
ปันนภไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวผมเกินความจำเป็น..
“คนมันเยอะ เดี๋ยวหลง..”
พูดจบก็กลายเป็นเพื่อนร่วมกลุ่มที่จูงนำผมไปด้านหน้า ก้มลงฝ่ามือที่ถูกกอบกำไว้ด้วยความรู้สึกประหลาด จะว่าดีใจมันก็ดีใจ แต่ความรู้สึกผิดมันประดังประเดเข้ามามากกว่า ทั้งๆที่เฮียเคยหึงหวงผมกับปัน แต่วันนี้มันฝากฝังผมไว้กับคนที่เป็นเหมือนศัตรูหัวใจด้วยความเชื่อใจแท้ๆ..
ผมค่อยๆแกะมือตัวเองออก คนเดินนำชะงักไปวูบหนึ่งแต่ก็เดินต่อไปเงียบกระทั่งถึงนอกร้าน
ผมหยิบบุหรี่ตัวเดียวที่ซุกไว้ในกางเกงขึ้นมาจุด นั่งยองๆลงกับบันไดหน้าร้านจุดเดียวกับที่เจอปันตอนแรก คุณชายนั่งลงข้างๆเป็นเพื่อนแล้วหงายมือตรงหน้า
“บุหรี่กูหมด”
“สัตว์ กูมีตัวเดียว เข้าไปขอไอ้โชติเลย”
“ดูดกับมึงก็ได้..”
พูดจบมันก็แย่งมวนบุหรี่จากปากผมไปคีบต่อ ผมเม้มปากเข้าหากันแน่น ทั้งๆที่ปกติมันจะมีแก็ปช่องว่างระหว่างผมกับมันแท้ๆ แต่วันนี้ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่ามันถึงดูพยายามเข้าใกล้ให้ช่องว่างโหว่นั้นถูกเติมเต็มกว่าเดิม
จริงๆนะ.. ผมคงดีใจมาก ถ้าเป็นเมื่อหลายปีก่อน แค่ได้ใกล้ก็อุ่นจนร้อน แต่ตอนนี้กลับเป็นผมเองที่อยากถอยห่างจากมันให้มากขึ้น
“มึงทะเลาะอะไรกับบูม?”
“หืม? เปล่านี่”
“มึงก็รู้ว่าน้องมันชอบ”
“สำคัญเท่ากูชอบมันหรือเปล่าล่ะ?”
“กูรู้ว่ามึงไม่ใช่เกย์...” ผมยื้อบุหรี่มาจากปากปันแล้วอัดเข้าปอด ไอ้คนข้างๆจุดยิ้มที่มุมปากเจ้าเล่ห์นิดๆให้ผมต้องเหลือบตาไปมองถาม
“อะไร?”
“กูอาจเป็นเกย์ก็ได้ ใครจะรู้..”
“ถ้ามึงไม่ชอบน้องมันก็เคลียร์กับมันให้ชัดๆ อย่าเอานิสัยมึงมาใช้กับคนใกล้ตัว กูขอ”
“นิสัยยังไง”
“เลี้ยงไว้ ไม่ตัดทิ้ง”
ปันนภเงียบ มันทิ้งตัวลงบนพื้นบันไดเต็มตัว “กูไม่ได้นิสัยแบบนั้นสักหน่อย”
“ก็เห็นเด็กมึงเยอะเหลือเกิน คบที2-3คน ห่า สงสารคนที่ชอบมึงบ้าง”
“รวมถึงมึงด้วยรึเปล่า?”
“เหี้ยอะไรของมึง?” ผมตอบเสียงนิ่ง เริ่มวูบไหวในตา สัตว์... อย่าบอกนะว่ามึงรู้มาตลอด..
“โจ๊กน่ะ กูไม่อยากให้มึงเครียด”
...ขำตายห่า...
“แล้วที่คอเป็นอะไร?” ปันถามพร้อมควันบุหรี่ลอยละล่อง ยื้อแย่งสลับกันไปมากระทั่งตอนนี้มวนบุหรี่ถูกเคาะขี้เถ้าลงถังขยะใกล้ๆด้วยมือของผม
“หาา? หืม?? นี่เหรอ เอ่อ..เป็นแผล”
“ไปโดนอะไรมา”
สัมผัสอุ่นเกิดขึ้นเหนือพลาสเตอร์สีหวานพร้อมประโยคสุดท้าย ผมสะดุ้งนิดๆตอนที่ปันลูบเบาๆแล้วผละออก เผลอสบตากับปันนภที่ดูแห้งเหี่ยวลงแล้วเบือนหน้าหนีไม่ยอมตอบ คิดไม่ออกจริงๆว่าจะแก้ตัวยังไง
“...ไอ้โชติบอกว่าให้รอดูรอยที่คอ ก่อนมึงจะมาถึง”
“มันพูดอย่างนั้นเหรอ?”
“เน็ต มึงกับเฮียถึงขั้นไหนกันแล้ว...”
ผมนิ่ง ประโยคของปันฟังดูเหมือนขอร้องให้ตอบมากกว่าคาดคั้น เผลอยกมือขึ้นมาแตะที่รอยเดิมเบาๆกระทั่งมือของอีกฝ่ายมาวางทับแล้วดึงไป มันจับมือผมไว้แบบนั้น ขยับตัวเข้าใกล้จนไหล่ชน ผมยังมองทอดตรงไปเบื้องหน้ากระทั่งถูกเรียก
“....เน็ต........”
สิ้นเสียงเรียกผมก็หันหน้าไปหา ปันนภขยับยื่นหน้ามาใกล้จนผมเบิกตากว้าง นิ่งอึ้งกับความใกล้ชิดแบบไม่ทันตั้งตัว จมูกคมสัมผัสลงที่แก้ม สบตากับมันนิ่ง เผลอทิ้งบุหรี่ลงพื้นด้วยอารามตกใจ แต่ในขณะที่ริมฝีปากกำลังจะถูกทาบทับผมก็รีบร้องเตือนมันแทบไม่ทัน
“มึงเมาแล้ว”
ปันนภชะงัก ก่อนผละถอยออก ยกมือขึ้นยีผมตัวเองให้ผมถอนหายใจพรืดยาว ในหัวนึกโทษตัวเองสารพัดถ้าช้ากว่านี้แค่วินาทีล่ะก็กูได้ใช้ปากที่จูบเฮียไปจูบคนอื่นแน่ๆ
ผมเกยคางตัวเองลงบนหัวเข่า กระทั่งไฟรถสีเหลือส้มเปิดสาดลอดเข้ามาถึงหรี่ตาเงยมองไอ้ SLK ที่เปิดไฟสูงส่อง หัวใจที่เต้นหน่วงเมื่อครู่วูบโหวงเหมือนคนโดดจากบันจี้จัมพ์ เหยดดด ดีมากที่มึงมาเอาตอนนี้ครับเฮีย เพราะถ้ามาไวกว่านี้สักนาทีสองนาทีหัวกูได้หลุดจากบ่าแน่ รถคันสีบลอนด์เงินถอยยึกยักๆเข้าซองไม่นานเจ้าของยานพาหนะก็เดินส่องออร่ากระจายตรงมาที่ผมนั่ง มันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆแกว่งกุญแจรถในมือไปมา
“กูโทรมาหลายรอบแล้ว ทำไมไม่รับ”
“อ้อ ลืมไว้ข้างในอะ ผมออกมาดูดบุหรี่”
“ไอ้โชติบอกอยู่ มันให้กูมารับมึงด้วยเนี่ย บอกว่าจะกลับกันแล้ว”
ผมยกข้อมือซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกา เกือบๆตีหนึ่งแล้วแต่บูมคงรีบกลับไปเก็บของแหละ พรุ่งนี้เช้ามันเดินทางไประยองพวกนั้นถึงเลิกเร็ว ลุกขึ้นยืนเหน็บก็แดกจนไอ้คนข้างๆรีบจับประคองเอาไว้
ผมสบตาไอ้ปันที่ไม่ยอมปล่อยมือที่จับแขนผมไว้จนสุดท้ายต้องขืนออก คุณชายหลบสายตาลงต่ำเม้มปากเข้าหากันแล้วเดินนำเข้าร้านโดยไม่พูดอะไร ผมหันมองเฮียพอเห็นว่ามันมองไปที่แผ่นหลังปันนภนิ่งก็เดินไปแตะที่ข้อศอกตัวโตเบาๆ
“เข้าไปเอากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ก่อน”
เฮียพยักหน้า เดินตามเข้ามาในร้าน ไอ้พวกข้างในไม่ได้ปากมาก ต่างฝ่ายต่างนั่งกินเบียร์ของตัวเองไปเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องเรียนต่อกันหมด โทรศัพท์ผมอยู่ที่โชติพงษ์มันยื่นให้พอผมไปถึงโต๊ะอย่างรู้งาน ไอ้บอมยกแก้วเบียร์ขึ้นดวดเอาๆทำสายตาขึงขังไม่พอใจใส่ผมเหมือนที่เจอกันตอนแรกแล้ววางแก้วกระแทกลงบนโต๊ะจนไอ้โชติสะดุ้ง เหลือบๆตาสบกับหมอโต๊ดทีไอ้ปันทีแล้วหยิบข้าวเกรียบขึ้นกินเต็มปาก แหงล่ะ มันเป็นตัวเดียวที่จะถูกไอ้บอมเค้นคอถามเรื่องผมกับเฮียได้นี่ พอประชันหน้ากันครบองค์แบบนี้ไอ้ตัวปากดีเลยรีบหาอะไรยัดปากกลบเกลื่อน
“พวกมึงจะกลับกันหรือยัง”
“เชคบิลแล้ว รอตังค์ทอนอยู่” หมอโต๊ดบอก ผมพยักหน้าหงึกหงักแล้วหันไปบอกคนอื่นๆ
“เดี๋ยวกูกลับกะเฮียมึงเลยแล้วกันนะบอม”
“เฮียไม่กลับไปนอนบ้านเหรอ? จะตามรับส่งเน็ตทำไมมันไม่ใช่ตุ๊ดนะ” คู่สนทนาผมถามเสียงหลง เอาแล้วไงล่ะ ผมมองพี่ชายเพื่อนด้วยหางตา ตอนนี้มันยังนิ่งไม่ได้ร้อนใจอะไรไปด้วยเลย
“ก็คอนโดกูอยู่ใกล้มัน ยังไงก็ต้องกลับไปเก็บของกลับไปอยู่บ้านสองเดือนที่มึงไม่อยู่อยู่แล้ว มารับมันไปด้วยจะเป็นไรไป มึงนั่นแหละ ขับรถอย่าแดกเยอะ”
“ผมรู้เส้นทางหลบด่านหรอก”
“มันอันตราย ไอ้บูมดูพี่มึงด้วย ถ้ามันขับรถไม่ไหวโทรมาบอกกู ไม่เมาใช่ไหม?”
น้องชายคนเล็กพยักหน้า เฮียเลยรุนหลังผมออกจากร้าน ไม่นานพวกที่เหลือก็ค่อยๆลุกตาม SLK คันเดิมจอดนิ่งสนิทอยู่บริเวณลานจอดรถ ผมโบกมือลาเพื่อนคนอื่นแล้วขึ้นรถมากับเฮียที่ดูนิ่งแปลกๆก่อนหันไปคาดเบลท์แล้วถามเรื่องที่มันไปคุยกับพี่เจี๊ยบ
“ตกลงเอาไงอะ เรื่องงาน?”
“ไม่รับ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก เฮียเลื่อนเกียร์ถอยรถออกจากลานช้าๆ ผมเหลือบตามองกระจกหลังที่สะท้อนภาพไอ้บูมเดินไปคุยกับปันแล้วก็ถอนหายใจเอนตัวพิงเบาะหนังด้วยความสบายใจ
อย่างน้อยมันคงพูดอะไรกันบ้าง ปั้นปึ่งใส่กันแบบนี้แม่งอึดอัดแทนจริงๆ
“กูเห็นนะ”
อยู่ๆเฮียก็พูดขึ้น ผมเลิกคิ้วเอียงคอถาม เห็นอะไรวะ? ที่กูแอบมองน้องมึงกับเพื่อนกูน่ะเหรอ? แต่ดูจากสีหน้าเครียดๆแล้วไม่น่าจะใช่ เฮียนิ่งไปอึดใจพอเห็นว่าผมไม่รู้จริงๆก็เฉลย
“ไอ้ปันกับมึง... ที่บันได”
“เฮ้ย! นั่นปันนภมันเมา”
“แล้วมึงเมาด้วยหรือเปล่าเน็ต ถึงยอมให้มันจูบ หรือเต็มใจ?”
“เปล่า ไม่ได้จูบ”
“ก็กูเห็นคาตา!”
“เอ้า! ก็นี่มันปากกู! ปากกูยังไม่โดนมันก็ไม่เรียกว่าจูบปะวะ! เชี่ย กูไม่เคยจูบคนอื่นนอกจากมึงนะ!”
พอผมโวยวายกลับเฮียก็เบรครถจอดข้างทาง เพิ่งสังเกตว่ามันกำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน นาทีนั้นนึกย้อนไปว่ามันเห็นภาพผมกับปันและเข้าใจผิดตั้งแต่ตอนที่เจอแต่ก็ไม่มีทีท่าโมโหขึงขังอะไร ทั้งๆที่ตอนเรื่องภูมินทร์เฮียแสดงออกชัดเจนกว่านี้แท้ๆเลยเอื้อมมือไปแตะมันเบาๆ
ใจเย็นขึ้นเยอะ จากตอนนั้น แต่ก็ยังดุดันอยู่ดี
“มึงมีโอกาสแล้วนี่.. ทำไมไม่ให้มันจูบซะล่ะ”
“เฮีย...” ผมครางเรียกชื่อมัน คนตัวโตใจน้อยสะบัดหน้าพรืด อื้อหือ งอนเป็นตุ๊ดเลยพี่ชายเพื่อนกู
“มึงไม่มีวันลืมปันอยู่แล้ว รักแรก รักเดียวของมึงนี่ ทำไมไม่คว้าเอาไว้ล่ะ”
“เลิกประชดกันก่อนได้ไหม.. อยากให้กูจูบมันนักหรือไง”
คนขับรถหลับตาลง คิดว่ามันเองต้องข่มอารมณ์ไว้มากแค่ไหนแล้วนวดที่มือมันเบาๆให้ผ่อนคลาย ผมในเวลานี้ก็ไม่ควรใจร้อนเหมือนกัน สุดท้ายเฮียก็ถอนหายใจฟืดฟาดทิ้งน้ำหนักตัวลงกับเบาะแรงแล้วใช้มือขวาจับขมับยอมพูดด้วยดีๆ
“กูไม่อยากระแวงมึงไปตลอด เลยพยายามวางใจเรื่องปัน ถ้าเราคบกันกูไม่อยากมาทะเลาะกับมึงเรื่องเพื่อนสนิทของมึงแล้วดูสิ่งที่กูได้สิ...”
“ถ้าไม่อยากระแวงแล้วทำไมไม่เชื่อที่กูพูดล่ะวะ”
ก็เข้าใจแหละว่าจากรูปการณ์มันเชื่อยากแต่แม่งงี่เง่าไม่ฟังอะไรเลยผมก็หน่าย ปลดเบลท์ออกให้ตัวเองขยับตัวสะดวกขึ้นแล้วยื่นมือไปจับโครงหน้าหล่อเหลาของคนข้างๆให้หันมา สองมือแนบแก้มนิ่มเอาไว้ นิ่มจริงๆตามสภาพคนเอาใจใส่นั่นแหละ จนกระทั่งเฮียค่อยๆลืมตาขึ้น จ้องผมนิ่ง และตอนนั้นที่ปากรีค่อยๆคลี่ยิ้มให้เพราะรู้ว่ามันพร้อมจะรับฟังที่ผมจะอธิบาย
“ก็บอกว่าดูแลตัวเองได้ ใครจะยอมปล่อยให้คนอื่นมาขโมยจูบ..ฮึ?”
“...........”
ดวงตาของเฮียหลุกหลิก ไหนวะพี่ชายของน้องๆ อยู่กับกูกลายเป็นเด็กขี้งกไปได้ทุกทีเชียว ผมใช้หน้าผากชนเฮียเบาๆก่อนพูดต่อ
“ปากนี้ของมึงคนเดียวแหละ ไอ้โง่”
จบประโยคผมก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นวาบที่ริมฝีปาก มือหยาบสางเข้าเรือนผมบริเวณท้ายทอยกดให้ผมแนบหน้ารับจูบจากกลีบปากอิ่มเบาๆ เฮียตอดดูดที่ปากบนและล่างซ้ำๆหลายทีก่อนผละออกไม่ได้ล้วงลิ้นเข้ามาเหมือนที่เคย มือที่ประคองท้ายทอยผมไว้เมื่อครู่เลื่อนมาจับมือผมแน่น
“รู้ไหมเน็ต.. ตอนนี้ต่อให้มึงโกหกกูก็จะเชื่อ...”
“โง่จริงๆด้วยแฮะ”
“มาเป็นแฟนกันนะ”
“เลิกระแวงแล้วเหรอ?”
“ไม่เลิก แต่จะฟังมึงให้มากขึ้น”
ผมฉีกยิ้มกว้าง หยิกแก้มเฮียบิดด้วยความหมั่นเขี้ยวแรงๆจนมันร้องโอดโอยเรียกร้องความสนใจ สุดท้ายก็ปล่อยมันแล้วมาจัดการคาดเบลท์ตัวเองต่อ เฮียยังไม่ออกรถ แถมยังงอแงส่งเสียงฮื้อฮ้าในลำคอรอคำตอบแบบนั้นร่วมนาที
“ไอ้บอมว่าไง ผมก็ว่างั้นแหละ”
ได้ผลเลย พอตอบปุ๊บ เฮียทำหน้าหงิกส่งเสียงจิ๊จ๊ะปั๊บ ผมแนบหน้าตัวเองไปกับกระจกเหลือบมองอาการคนถูกขัดใจขำๆ
ความรักมันไม่ใช่เรื่องของคน2คนหรอก..
ตราบใดที่เรายังอยู่บนโลกนี้ เราก็ควรแคร์คนใกล้ตัวบ้าง อย่างน้อยก็เป็นคนที่รักเรา และเรารัก
ยิ่งเป็นคนที่รัก คนรักของแล้วล่ะก็..
เรายิ่งต้องแคร์ให้มากกว่าคนอื่น จริงๆนะครับ
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 21
08/08/12
*มุกจากหนังเรื่องน้องเมียพันธุ์Xค่ะ
:ped144: สวัสดีวันพุธสีเขียวค่ะ > <
ไว้อาลัยให้คนแต่ง ไม่สามารถจินตนาการว่าแม่ยกปันเน็ตจะมีกระแสเช่นไรบ้าง แอร่ก
ตอนนี้เน็ตเฮียแอบมาโหมดงอนกันนิดๆอีกแล้ว เฮียงี่เง่าเนอะ แหะๆ พาร์ทหน้าเดี๋ยวเราเอาปันมาทอล์คกันเนาะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์มากๆเลย คนอ่านน่ารักเอาโล่จริงๆเล่นเอาเรามาต่อทียาวเหยียดแข่งคอมเมนต์เลยค่ะ :m3:
ปล. แอบมีคนเดาเพลงที่เราใช้ฟังตอนแต่งความรู้สึกเน็ตต่อปันออกด้วย ดีใจมากเลยแหละ
ใต้ต้นไม้ที่ไม่มีร่มเงา กิ่งก้านมันไม่ได้สูงสักเท่าไร แต่รากลึกลงในดิน หยั่งลึกลงในใจ มีความหมายที่มากมายตลอดมา
:catrun:
-
สงสารปัน รู้ตัวช้าจังงงงง
-
โอ้ยตายล่ะะะะะะะ ไม่ได้เม้นท์เป็นเรื่องนี้นานมากกกกกกก โฮวววววววววววววว
เมื่อวานนั่งอ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงตอนที่ 20 และวันนี้คุณคนเขียนก็มาต่อตอนที่ 20
แอร๊วววววววววววว ดีใจจังค่ะ
คู่เฮียบีมกับน้องเน็ตน่ารักมากกกกกกก พอใจตรงกันแล้วดูหวานแหวว กุ๊กกิ๊ก รักกันเป็นธรรมชาติไปซะทุกอย่างเลยอ่ะ :-[
ชอบมากกก ความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่ต้องหวานมาก แต่ดูแลกันตลอดเวลา เฮียเทคแคร์ดีจริงอ่ะ
ดูจากลักษณะนิสัยแล้ว เฮียไม่เป็นคนเจ้าชู้ เวลารักใครก็จะรักแค่คนคนเดียว ชอบพระเอกแบบนี้จังค่ะ TwT
ปกติจะอ่านเจอแต่พระเอกเจ้าชู้นะ 55555555
บอกตามตรงตอนนี้ไม่ชอบนายปันนภเลยค่ะ -____-" :m16:
คือแบบ ,, จะมาหวงก้าง อยากได้คืนก็ช้าเกินไปแล้ว
ปันดูนิสัยเสียมากที่จะล่วงเกินเน็ตง่ะ ,, (อย่าบอกนะนั่นเป็นแผนของเฮียที่อยากลองใจเน็ต555)
เราเป็นคนนึงที่ยังคงยืนยันเป็นแม่นกปัน*บูมนะ 555* ไม่รู้สิคะ
รู้สึกว่า ผู้ชายที่คิดว่าชีวิตตัวเองจะดำเนินไปตามกรอบที่ขีดไว้ สมควรที่จะได้คู่อย่างน้องบูม คนที่กล้าได้กล้าเสีย มีความกล้าที่จะแสดงออกในหลายๆ เรื่อง ไม่ว่าเรื่องไหน กล้าที่จะพูดควาจริง กล้าที่จะยอมรับตัวเอง ผิดกับปัน ถึงแม้ว่าเวลาที่ผ่านมาจะมีความรู้สึกพิเศษๆกับเน็ต แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะพูดหรือแสดงออกมานะ บอกว่าไม่ชอบที่ความรักทำให้คนอ่อนแอ แต่จริงๆแล้วนายกลัวต่างหากปันนภ
รอเชียร์และรออ่านคู่ปัน*บูม ใจจดใจจ่อเลยค่ะ
แถมปันต้องไปฝึกงานถึงเมกาอีก โฮววววววววววววววววววววววว
ส่วนเน็ตที่ไปฝึกงานแค่ยุดยานี่ไม่น่าห่วงค่ะ ฮิฮิ ยุดยาใกล้น้าาาา เฮียไปหาบ่อยๆอยู่แล้ว
ชอบเฮียมากอ่ะ เอาจริงๆ เฮียอายุแค่ 25 (ใช่ป่ะคะ?) แต่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวมากกกกกกกกกก
เน็ตเหมาะสมกับผู้ชายแบบนี้จริงๆ
เราชอบตรงตอนท้ายมากอ่ะ ที่เฮียขอคบและเน็ตเอ่ยถึงบอม 555555555555555555
ความรักของทั้งคู่ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนแค่สองคน หมายถึงที่จะให้ได้รับการยอมรับ
บอมคือคนสำคัญเลยนะ เป็นทั้งเพื่อนสนิทและน้องชายของ(ว่าที่)แฟนเน็ตเนี่ย
อยากอ่านตอนที่เน็ตกับเฮียไปเที่ยวเกาะแล้วววววว ๆๆ :z1:
คุณคนเขียนสู้ๆนะคะ ฮริ้วววววววววววว :กอด1:
-
ปันนภ...สายไปแล้ว นะ เข้าใจนะ...
ชอบเน็ทจัง เคลียร์ดี เฮียอย่าระแวงนะ
บอมจ๋า ยอมให้พี่กะเพื่อนคบกันได้แล้ว นะนะ
---
มาแสดงตัวบ้าง แม้คนจะต้านปันบูมแค่ไหน แต่เราเชียร์นะ 555
รู้สึกว่า.. เออ สองคนนี้เหมาะกันดี ดูสุดโต่งกันทั้งคู่
แอบสงสารน้องบูมด้วยอะ เห็นใจน้องคนเล็กของบ้าน
-
เฮียเน็ต ทำไมทำพี่ปวดกระเพาะ
เฮียขี้หึง หวงแฟนมากกว่าห่วงน้องน่ะเนี่ยะ
บอมอ่ะ จะเข้าใจอะไรยากไปถึงไหน
ปันเป็นอะไร กำลังทำอะไรอยู่ ไม่เข้าใจ
จะว่าประชด หรือทดสอบจิตใจ ลองใจตัวเองหรือลองใจบูม
หรือจะยื้อเน็ตกลับมา
นิยายเรื่องนี้ อ่านคอมเม้นท์คนอ่านก็เกือบได้นิยายอีกเรื่องนึงแล้ว ยาวจริงจัง
-
ปันจะทำให้เรื่องมันซับซ้อนขึ้นไปอีกทำไม
ตัวเองมีโอกาสมาตลอดแต่ไม่ใช้มัน
พอรู้ว่าหลุดลอยจึงจะคว้าไว้เหรอ แล้วทันไหม ฮึ
เฮียเป็นผู้ใหญ่หน่อย อย่ามัวแต่ง้องแง้ง
เน็ตเลือกแล้ว เฮียก็เชื่อใจกันบ้าง
ปัน-บูมจะลุ้นขึ้นไหมนี่ เฮ้อ...
-
เฮียงอนได้น่ารักมาก ข่มใจตัวเองไม่ให้ระเบิดได้ด้วย แต่เน็ตที่สิประโยคนี้ ปากนี้ของมึงคนเดียว แอร๊ยยยย
มีแฟนอย่างเน็ตนี่รักตายเลย คู่นี้เค้าน่ารักมากเลยอ่านไปยิ้มแก้มปริไป >///< ชอบเฮียตรงที่มีสติมาก
ไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟโมโหหึงไปก่อน เน็ตก็รีบง้อเฮียไม่ปล่อยให้เฮียหึงนาน เคลียร์ให้จบไปเลยด้วย
แล้วเค้าก็เป็นแฟนกันแล้วสินะ เหลือแต่ด่านบอมนี่สิที่ยังดูตึงๆอยู่ กลัวจริงๆเลยว่าบอมจะไม่ยอม
ปันก็นะมารู้สึกตัวก็ในวันวันที่สายไปแล้ว ใจเน็ตเค้าไม่เหมือนเดิมแล้วจะทำอะไรก็คิดถึงเฮียก่อนเลย
ก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าต้องเสียเน็ตไปก็เป็นเพราะตัวเองเลยแท้ๆเลย
ส่วนปันกับบูมก็ไม่อยากจะหวังแล้ว อ่านตอนนี้แล้วลุ้นไม่ขึ้นเลย ที่ทำกับบูมไปแบบนั้นคงเป็นเพราะแบบที่เน็ตบอก
ว่าปันมีนิสัยเลี้ยงไว้ไม่ตัดทิ้ง คงเป็นคนแบบนี้สินะ กับบูมที่จูบไปก็เลยคงจะไม่มีอะไรในกอไผ่ เพราะตอนนี้ปันก็คงรักเน็ตอยู่
ปันควรจะเคลียร์กับบูมไปเลยเนอะ บูมจะได้ตัดใจได้เสียที เจ็บแต่จบเนอะบูมเนอะ T_T
-
ตอนนี้กรี๊ดดดดเจ้าค่ะ :pighaun: อ๊ายยยยยยย
แม่ยกปันเน็ตคนนี้อยากจะดิ้นพราดๆไปกองกับพื้น
ถึงจะไม่จูบแต่แค่เฉียดๆก็เถอะ แต่แค่การกระทำของปันที่ส่อนัยทั้งตอน
ว่ารู้สึกกับเน็ตมากกว่าเพื่อน ข้าน้อยอ่านแล้วก็มีความสุข :impress2:
แต่แอบสงสัยหน่อยนึง เน็ตดูชิวๆเกินไปมั๊ย ตกลงรักเฮียรึป่าว
ไมดูเฉยๆถึงจะไม่ได้คบกับเฮียงั้นล่ะ เพราะน่าจะรู้ว่าบอมเซย์โนแน่นอน
ถ้ารู้ว่าตัวเองคบกับเฮียไม่ได้ ก็ไม่น่าให้ความหวังขนาดนั้นนะ
ดูแย้งๆไปนะ ตัวเองไปเตือนปันว่าอย่ากั๊กให้ความหวังน้องบูม
แต่เน็ตกลับทำเอง อ่านไปอ่านมาแอบเชียร์ 3p แล้ว :z1:
-
:o12: :o12: :o12: อ่านแล้วน้ำตาไหลลลลล T^T
เข้าใจความรู้สึกทั้งเฮีย เน็ต และปันเลย สุดๆๆๆ รอต่อวันพุธหน้า
ปล เพลงนี้เพราะมากกกกกกก ^^
-
คู่เฮียกับเน็ตนี่นับวันยิ่งน่ารัก มีอะไรก็พูดก็บอกกัน แบบนี้สิถึงจะไปกันได้
ส่วนคู่ปันบูม ได้แต่ถอนใจ เชียร์คู่นี้ค่ะ อยากให้บูมสมหวัง แม้จะไม่ชอบปัน :m16: แต่ชอบบูม
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เขินจัง หุหุหุ อยากมีแฟนบ้างง่ะ น่ารักจัง
-
เฮียวิน!!! o13
-
สำหรับตอนนี้พอเน็ตบอกว่าแล้วแต่บอมเรื่องที่เฮียขอเป็นแฟน เรากลับรู้สึกว่าเน็ตบอกปฏิเสธเฮียแบบอ้อมๆ
เพราะเน็ตรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าบอมรักแฟนเก่าเฮียและอยากให้กลับมาคืนดีกันกับเฮียมาก(ตามที่เน็ตเคยแอบนินทาว่านิสัยพระรอง) และที่ให้เน็ตมาตีสนิทกับเฮียก็เพราะอยากรู้ว่าเฮียเป็นเกย์หรือเปล่าเพื่อจะได้มาเป็นข้อมูลในการหาทางช่วยคนที่ตัวเองรักให้มาสมหวังกับเฮียอีกครั้ง
ซึ่งโดยนิสัยของเน็ตจากที่อ่านมาประกอบกับตอนนี้ สิ่งที่เน็ตแสดงให้เห็นเด่นชัดตลอดมาคือการให้ความสำคัญกับทุกคนที่ตัวเองแคร์ค่อนข้างมากโดยเฉพาะบอมที่เป็นเพื่อนที่เน็ตให้ความสำคัญมากอีกคนหนึ่งนอกจากปัน ดังนั้นเราคิดว่าเน็ตไม่มีทางทำอะไรที่เป็นการหักหลังบอมอย่างการคบกับเฮียแน่ๆ(ถึงแม้ความจริงจะดูเหมือนไม่ได้หักหลังก็เถอะ แต่มันคงเป็นเหมือนการหักหลังในความรู้สึกของบอมที่เน็ตคงไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้น) อีกทั้งการที่เน็ตเก็บริมฝีปากไว้ให้เฮียโดยไม่ยอมให้ปันจูบ ก็ยิ่งแสดงนิสัยอันนี้ของเน็ตเด่นชัด เพราะเน็ตก็ค่อนข้างให้ความสำคัญและแคร์เฮียอีกคนหนึ่งเหมือนกัน จึงไม่ทำอะไรที่เหมือนเป็นการหักหลังเฮียลับหลังอย่างการจูบผู้ชายคนอื่น
ซึ่งตรงนี้ทำให้ความคิดที่ว่าเน็ตเริ่มรักเฮียแบบเสน่หาจากที่อ่านตอนแล้วเริ่มเอนเอียง มาเป็นรักแบบให้ความสำคัญคล้ายๆที่รักบอมหรือเปล่า(มั้ง) เพราะทั้งๆที่เน็ตรู้ความรู้สึก รู้คำตอบของบอมในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเน็ตกับเฮีย ที่เน็ตใช้มันมาเป็นตัวตัดสินความสัมพันธ์อันนี้แล้ว เน็ตกลับไม่ได้มีท่าทีเจ็บปวดหรือเสียใจเมื่อความรักของตัวเองจะไม่สมหวัง เหมือนที่เขาว่า ดูชิวไป(เราค่อนข้างสับสนกับความรู้สึกของเน็ตนะ บอกตามตรงว่างงมาก ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า หรือถ้ารักแล้วรักแบบไหน...บางทีดูเหมือนรัก แต่บางทีก็แสดงออกเหมือนยังไม่ถึงขั้นรัก.....คงต้องรอเฉลยจากไรเตอร์ )
ส่วนน้องบูมเราอยากให้น้องตัดใจให้ได้มากกว่า ที่เคยบอกว่าไม่อยากให้คู่กับปันไม่ใช่ว่าน้องไม่ดีนะเพราะทุกคนต่างก็มีข้อดีข้อด้อยของตัวเองทั้งนั้น แต่รู้สึกว่าถึงน้องได้คบกับปันจริงก็คงไม่มีความสุขอยู่ดี มีแต่อยู่ด้วยความระแวงหวั่นไหวเหมือนที่เฮียเป็น เพราะน้องก็รู้ความรู้สึกลึกๆในใจของปันแล้ว อีกอย่างโดยนิสัยของปันเท่าที่วิเคราะห์มาเป็นคนรักยากแต่ถ้ารักใครแล้วจะรักมั่นคง และความรู้สึกที่ปันมีให้เน็ตไม่ใช่ใช้เวลาเพียงชั่วครู่แต่มันใช้เวลาก่อร่างมาถึงห้าปี ซึ่งแม้จะมีรักครั้งใหม่แต่ความรู้สึกอันนี้มันก็ยังคงอยู่ในใจอยู่ดี อีกอย่างรู้สึกว่าสิ่งที่น้องรู้สึกกับปันยังไม่ใช่รักแท้ เหมือนเป็นแค่ความปลาบปลื้มชื่นชม และเมื่อบวกกับความที่น้องเป็นลูกคนเล็กที่ทุกอย่างมักจะได้ดั่งใจเสมอ พอปันไม่ให้อย่างที่น้องอยากได้มันก็เหมือนปลุกความต้องการอยากเอาชนะของน้องไป ซึ่งเท่าที่ดูตอนนี้เหมือนน้องจะเริ่มตัดใจได้แล้ว เพราะจากมุมมองของเน็ตที่คอยสังเกตน้อง นอกจากเงียบๆและเบือนหน้าหนี ก็ไม่ได้แสดงความเจ็บปวดผ่านสีหน้าและแววตาอะไรอีก เอาใจช่วยอยากให้น้องมีความรักแท้กับคนที่รักน้องจริงๆ(ความจริงแอบลุ้นแฟนคนแรก เพราะไรเตอร์มีแอบเปิดประเด็น)
-
“เลี้ยงไว้ ไม่ตัดทิ้ง” .....
ปันอยากรัก แต่ก็รู้ว่าเส้นทางของตัวเองคืออะไร...
ปันชอบล่า...ก็คงได้แต่เสียดาย
สำหรับเน็ตที่เคยแอบหลงรัก แต่รู้ขอบเขตของตัวเอง
การมีเฮียเข้ามา นั่นคือ ความเป็นจริง ไม่ใช่แค่ความฝัน
การที่ให้บอมตอบ เพราะเน็ตต้องการการยอมรับแบบแท้จริง
ไม่ต้องการให้มีการทะเลาะกันระหว่างพี่น้อง....เพื่อนรัก
-
ตอนนี้สนุกค่ะ ถึงจะงงๆกับปันไปบ้าง แต่สะใจดี
สงสัยเหมือนกับหลายๆคนนะคะว่าปันกำลังทำอะไรอยู่ ทำตามใจตัวเองหรือว่าอยากจะลองใจใคร
ถ้าอยากให้เน็ตกลับมาก็คงบอกไปตรงๆแล้ว ก็นี่มันปันนภนี่นา ทีตอนปฏิเสธคนอื่นยังพูดออกมาง่ายขนาดนั้น
แต่อ่านตอนนี้แล้วดีใจแทนเฮีย ไม่ต้องระแวงแล้วล่ะ
ถ้าเน็ตจะกลับไปหาปันจริงๆก็คงไม่ปฏิเสธไปแบบนั้นหรอก ก็แปลกดีนะคะยอมให้เฮียจูบได้คนเดียว
แต่กับปัน ทั้งๆที่แอบรักเค้ามานานขนาดนั้นกลับไม่ยอม บางทีที่คิดว่ารักอาจจะเป็นแค่ความผูกพันก็ได้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
สงสารปันจัง ทั้งปันทั้งบีมเลือกไม่ถูกเลย อย่างกับบีม บีมก็มีความชอบธรรมทุกอย่างที่จะได้คู่เน็ต เข้าตามตรอกออกตามประตู ใช้ใจซื้อใจ เปิดตัวก็รู้เลยคนนี้พระเอก ส่วนปัน เสียดายมากที่ไม่ได้คู่กับเน็ตให้ตายเหอะพ่อคุณนี่คาแร็กเตอร์พระเอกมาก แล้วที่รู้สึกอีกอย่างต่อให้ปันเว้นระยะกับเน็ต แต่กลับรู้สึกว่า เน็ตอยู่ในสายตาปันนภตลอดมาและรู้สึกได้ว่าเน็ตเป็นคนพิเศษของปันและปันก็ใส่ใจเน็ตมากถึงจะไม่แสดงออก อ่านตอนนี้แล้วชอบปันมาก เท่ไปไหนพ่อคุณ ยิ่งอ่านบุคลิกยิ่งเท่ยิ่งน่าค้นหา เวลาปันอยู่กับเน็ตปันเท่มากเลยอะ
-
ท่านชายปันก้าวช้าไป 1 ก้าว พลาดโอกาสไปเลย
แต่เน็ตนี่ทำใจได้เด็ดขาดดีนะ ถ้าตัดสินใจว่าไม่แล้วก็คือไม่ เหมาะกะเฮียดี
คุณชายปันอกหักแล้ว แถมใครๆก็แยกย้ายไปกันหมด แล้วจะยังไงดีล่ะ
-
ดีแล้วแหละที่ปัน-เน็ตไม่ได้คบกัน นิสัยมันไม่เหมาะกันเลยนะคู่นี้ :เฮ้อ:
เพราะคนอย่างปันเหมาะกับคนที่ใจเย็นมากๆ หรือยอมลงให้ปันมากกว่าอ่ะ
ปันมันแรง เน็ตนี่ก็แรงนะ ถ้าคบกันจริงๆ ไม่มีใครยอมใครแน่ สุดท้ายก็ไปไม่รอดอยู่ดี
อย่างเน็ตกับเฮียนี่โอเคเลยนะ คนหนึ่งแรง อีกคนจะเย็นให้ทันที แบบนี้มันค่อยคุยกันได้หน่อย
-
ชอบคนแบบเนตจัง ขนาดเกือบถูกจูบไปแล้วนะ ยังมีสติที่จะเลี่ยงมาได้ นี่ถ้าเปนคนอื่นๆ คงจูบไปแล้ว เพราะอารมชั่ววูป
-
สมัยก่อนเคยคิดอยากเชียร์ปันค่ะ ตอนที่ยังไม่ได้อ่านตอนนี้ 555555 แต่มีความรู้สึกเหมือนบูมที่มีต่อเน็ตแล้วละ
แต่เป็นปันไม่ควรได้รับความรักจากเน็ตอีกต่อไปแล้ว ตลอดมาที่เน็ตรู้สึกดีๆด้วย ปันทำอะไรอยู่ตอนนั้น
มารู้สึกเอาป่านนี้ก็ตอนกำลังจะเสียไปเหรอ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติเนอะคะ ที่เวลาคนเรากำลังจะเสียไป
ถึงพึ่งรู้ว่ามีค่าแค่ไหน ...
ในขณะที่เฮียบีมแกซื่อตรงต่อความรู้สึกจนเน็ตไปไหนไม่รอดแล้วนั่น ฮ่าๆ
ดูจากท่าทางของเน็ตที่มีต่อปันนะเฮีย สบายใจเหอะ น้องมันออกจะห่วงจะแคร์เฮียบีมขนาดเน้!!
ทำอะไรแต่ละทีคิดถึงแต่เฮียบีมมม อื้อหือน่ารัก คืนนี้ควรจับฟัดมากค่ะเฮีย ให้รางวัล ฮ่าๆ
แล้วพออ่านอย่างนี้ก็คิดได้ว่า ปันกับบูมอาจจะต้องใช้เวลามากโขค่ะ
คงต้องปรับกันอีกเยอะมั้งเนอะ ถ้าคิดจะลงเอยกันจริงๆ .. ส่วนตัวคิดว่าทัศนคติในความรักของแต่ละคนต่างกันนะคะ
แต่ทัศนคติต่ตัวบุคคลเนี่ย ก็เป็นอีกอย่างที่สำคัญเหมือนกัน
บูมอาจจะเป็นเด็กเห็นแก่ตัวเบาๆ ที่คิดว่าเน็ตไม่มีสิทธิ์ได้รับความรักจากปัน
แต่หนูลืมมองไปร็เปล่าว่า เขา รัก มา ห้า ปี นะ ลูก ฮ่าๆ พี่ว่าตอนนี้ที่เขาได้จากปันถือว่าเป๊ะมากเลย
แต่แค่ไม่ควรได้รับความรักจากเน็ตอีกต่อไปแล้วต่างหากก
เน็ตของเฮียบีมมม (แม่ยกมาก)
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ ท้ายๆของตอนนี้อ่านแล้วอินมาก
มันโดนแปลกๆ ฮ่าๆๆ รออ่านตอนต่อไปทุกวันเลยค่ะ อิอิ
มาต่อไวๆนะคะ ชอบบบ >/////<
-
เฮ้อ.... คุณชายปันนภ เกิดอยากจะเป็นเกย์ขึ้นมาซะก็ตอนที่สาย แต่ยังไม่สายไปซะทีเดียวนะปันนภ รีบๆ รู้ใจตัวเองเข้า!!!
-
^^
-
คืบหน้ามากเลยเฮีย :z2:
-
หนักแน่นและเชื่อใจกันนะเฮีย
ไอ้หัวส้มเป็นเด็กดี เฮียก็ต้องเป็นผู้ใหญ่ที่ดีด้วยนะ
เห็นใจปันนะ แต่ชอบแบบนี้ :L2:
-
คนท่ีไม่เคลียร์ที่สุดก็คุณชายปันนภนะแหละ :เฮ้อ: คิดอะไรบอกมาเลยเหอะ มันอึดอัดมันหงุดหงิด
เน็ตกะเฮียหวานนะ :o8: แต่ตกม้าตายตอนเน็ตบอกแล้วแต่บอม
สุดท้ายน้ีบูมสู้ๆ
-
เฮียขี้งอนวุ้ย
-
ปันก็เพิ่งจะมารู้ตัวนะ
แต่เนตกับเฮียนี่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลย
-
ไม่ขอออกความคิดเห็นครับ เพราะชอบตัวละครทุกตัว
ไม่อยากให้ตัวละครผิดหวังครับ
และอีกอย่างผมอย่างให้ตัวละครสมหวังในฉบับที่ไม่เหมือนทุกๆท่านอ่ะครับ
(จะโดนตีหัวมั้ยเนี่ย)
:m31: :m31: :m31: :m31:
แต่มาเป็นกำลังใจให้นะครับ
รอตอนต่อไปนะครับ
-
เน็ตกับเฮีย น่ารักจริงๆเลย เป็นคู่ที่ลงตัวมากๆ
ชอบเฮียอ่ะ ขี้อ้อนดี อิอิ
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้
อ่านทีเดียวรวดเดียวจนถึงตอนนี้
ชอบนิสัยเน็ตค่ะ
รักเพื่อน แคร์คนรอบข้างมากก
เฮียบีมก็ดูดีเป็นพระเอกดูแลเน็ตได้ดีมาก
แต่คนที่เราชอบมากกลับเป็นปันนภ
ดูเป็นคนน่าสนใจ สับสน ขัดแย้งในตัวเอง
ตอนนี้ดูเหมือนจะรู้ใจตัวเองและเริ่มแสดงออก
แต่ดูเหมือนจะช้าไปแล้ว
เราเห็นด้วยกับคุณ lady red เรื่องปันกับบูม
ต้องขอโทษแม่ยกน้องบูมด้วยนะคะ ^^
-
ปัน...คำเดียวเลย...เอ็ง'พลาด'แล้วล่ะ- -
ช้าไปนะ ช้าไปมาก ช้าไปจนเรียกว่าสายแล้ว เขาอยู่ใกล้ๆแค่นี้มาตั้งกี่ปี รักแต่แกคนเดียวมาตั้งกี่ปี ก็เอาแต่ทำให้เขาเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ได้ พอถึงเวลาที่เสียเขาไปแล้วจริงๆถึงรู้สึกตัวนะเอ็งนะ
รอตอนต่อไปค่า เนื้อเรื่องเข้มข้น><
-
เซ็งปันนะ ทำตัวน่าตบแบบนี้ -*-
อ่านรวดเดียว 21 ตอนเลยค่ะสนุกมาแรกๆ เหมือนจะไม่มีไร ช่วงกลางเรื่องมันส์มาก 5555555555
คู่รองแซ่บอ่ะ คุ่หลักก็น่ารักเถอะ ชอบมากค่ะ
+1
-
หมั่นใส้เหลือเกินคุณชายปันนภ ตบทีเหอะ :beat: แถม :beat: อีกที
สำเร็จซักทีเนาะเฮีย ดีใจกับน้องเน็ตด้วย :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1:
-
:beat: ปันอะไรของแกว่ะ สงสารน้องบูม :m15:
เฮียกับน้องเน็ตก็น่ารักเท่าโลก เวลาเน็ตง้อ เน็ตอ้อนนี่มัน :o8:
-
ปันเอ้ย สงสารบูมมันบ้างเหอะ :เฮ้อ: มารู้ตัวตอนนี้เน็ตมันเปลี่ยนใจไปกับเฮียบีมแล้ว :กอด1: อย่าทำให้บูมรู้สึกเป็นตัวเหลือไว้เลือกหลังพลาดสักที :o12:
วอนคนเขียน :z13: อยากให้ปัน บูม รักกัน ท่านคือลิขิตโชคชะตา :sad4:
-
เฮียบีมชอบทำรอยฟร่ะค่ะ คนขี้หวงก็เงี้ย เดือดร้อนเน็ตตะร๊อดดดด
ดีใจที่เน็ตใจแข็งพอที่จะปฏิเสธปันนภ รักเน็ตขึ้นมาเลย (ขอโทษที่แอบไม่ไว้ใจหนูนิด ๆ นะน้องเน็ต)
ถ้าเลือกแล้วต้องไม่เปลี่ยนใจค่ะ แบบนี้ล่ะเยี่ยมที่สุด นี่ขนาดไม่ได้จุ๊บ เฮียบีมยังแทบไฟลุก
ถ้าทำไปจริงนี่บ้านพังแน่...แต่สงสัยจังว่าเฮียบีมพูดไรกับปัน...ประมาณว่าอย่ายุ่งกับเน็ตป่าว ปันถึงแปลกไป
เหมือนปันอยากทำอะไรบางอย่าง น่ากลัวใจเค้าแฮะ...น้องบูมของพี่ก็สติลซึมต่อไป
ขอบคุณค่า...รอคอยตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
"ความรักมันไม่ใช่เรื่องของคน2คนหรอก..
ตราบใดที่เรายังอยู่บนโลกนี้ เราก็ควรแคร์คนใกล้ตัวบ้าง อย่างน้อยก็เป็นคนที่รักเรา และเรารัก
ยิ่งเป็นคนที่รัก คนรักของแล้วล่ะก็..
เรายิ่งต้องแคร์ให้มากกว่าคนอื่น จริงๆนะครับ "
ชอบความคิดของเน็ตจัง .. o13
-
โอ๊ยยยยย ตอนนี้ทำเอาเม้นไม่ออกเลย TTTTTT
แม้ในใจตอนนี้จะเชียร์เฮียนะ แต่เราก็แอบเชียร์ปันด้วยอ่ะ
แบบว่า ไม่รู้จะพูดยังไงเลย ทุกอย่างมันสายไปแล้วสินะ
เพราะตอนนี้เน็ตก็รักเฮียแล้ว
แต่ปัญหาตอนนี้มันคงอยู่ที่บอมสินะ หึหึ! :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จริงๆแล้ว ระหว่างปันและเน็ตก็ไม่ได้ถึงกับรักแบบนั้นใช่ป่ะ?
แต่ปันแค่รู้สึกว่ากำลังเสียของ ของที่เคยเป็นของเรา เคยมองเราคนเดียวมาตลอด
และที่ปันกำลังทำคือสร้างความแน่ใจ แน่ใจว่าเน็ตไม่ได้รู้สึกกับตัวเองเหมือนเดิมแล้ว
ซึ่งตอนนี้ปันก็ได้รับรู้แล้วว่าสถานะระหว่างปันกับเน็ตคือแบบไหน
มันอาจจะรู้สึกเฮิร์ทบ้าง แต่ถ้าถามใจตัวเองดีๆ ปันอาจจะเจอคนที่ใช่แบบที่เน็ตเจอเฮียก็ได้
เชียร์ปันบูม .. อาจจะไม่ไว แต่ถ้าบูมรักปันจริง คงอีกไม่นานหรอก ให้เวลาปัน :)
บีมเน็ตน่ารักมากกกกกก ชอบอ่ะ ไม่ใช่แฟน แต่เรารู้ความรู้สึกของเรา ว่าเราทำอะไรอยู่
-
อร้าง งง :serius2: อ่านเรื่องนี้มัน :-[ สั้นๆเลยนะ ชอบอะ :sad4:
มาต่อไวๆน๊า เค้าเป็นกำลังใจให้ o13 :bye2:
-
ไม่เข้าใจปันเลย
หรือทำไปเพื่อทดสอบตัวเอง
หรืออะไรยังไงเนี่ย
ส่วนเน็ตกะเฮียก็น่ารัก
เมื่อเฮียร้อน
เน็ตก็ต้องเย็น อิอิ
-
ปันนภ...นาย...รู้ตัวช้าไปหรือเปล่า... :z3:
เสียใจอ่ะ จริงๆ แล้วถึงแม้จะหมั่นไส้ปันเอามากๆ แต่ก็แอบเชียร์อยู่ลึกๆ อยู่เหมือนกัน...
แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว...เพราะดูเหมือนน้องเน็ตจะเทใจไปให้เฮียบีมเกือบหมดแล้ว
อร๊ากกกกกก รู้สึกดราม่ากับปันนภจริงๆ
แต่ตอนหน้าปันมาทอร์คใช่มั้ยคะ คงจะได้รู้ความรู้สึกของปันชัดขึ้นอีก...
ว่าแต่...อยากรู้ว่าเฮียคุยอะไรกับปัน ทำไมมันถึงได้เร็วขนาดนั้น =[]= แล้วที่บูมเข้าไปคุยกับปันอีก โฮวกกกก
จะรออ่านต่อนะคะ! :t2:
-
ฮืออออออ *ซับน้ำตาให้ปัน
เฮียกับเน็ตไม่มีที่ว่างให้ปันแทรกตัวไปได้เลย
อกหักยังไงก็อย่าไปหาบูมเลยนะ ไม่เหมาะกันจริงๆ ขอร้องTT
-
เน็ตน่ารักง่ะ
ปันจะมาเสียดายตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว
อิจฉาเฮียอ่ะ เน็ตน่าจับกดขนาดนี้
-
เน็ตน่ารักอ่ะ ตอนที่บอกว่า ปากนี้ของมึงคนเดียว แทบกรี๊ดแทนเฮีย
ตอนนี้ปันมันเป็นไรค่ะ ดุสับสนยังงัยไม่รู้ รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยเน็ตมันมีแต่เฮียละโว้ยยยย
*ชาบูแดดิ้นกับพื้นด้วยความดีใจ* 55555555555555555
จะว่าสงสารปันก็สงสารจะว่าสะใจก็มากๆ
คือสะใจที่มันทำเลวใส่บูมด้วยไง (เป็นเอฟซีบูมฮ่าๆ)
ปันเอ้ยยยยต่อให้แกทำอย่างไงเน็ตมันก็ไม่คัมแบคละ
ดูดิเอ่ะอะก็เฮีย อะไรๆก็เฮีย แห้วละน้องงงงงงงงงงงง o3
ต่อไปก็คงไม่มีอะไรนอกจากลุ้นปันกับบูมแล้วแหละ
แต่ชอบเฮียตอนนี้จังงอนก็งอนเน็ตมันก็เปิืดเผยมากๆ โอ้ยเขิน
-
มาอ่านรวดเดียวสามตอน คือยังไงก็ไม่ค่อยเข้าใจปันนภอยู่ดี มันเหมือนกับว่าเพิ่งมารุ้ตัวตอนสาย
จะมาเริ่มต้นตอนนี้ก็ช้าไปหน่อยมั้ย... ไม่รู้ว่าไปคุยอะไรกับเฮียบีมมา หรือเฮียบีมพูดอะไร ถึงทำให้ปันเขว
จนไม่เป็นตัวเองขนาดนี้ ถึงขั้นประชดออกสื่อแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดแสดงออกว่าคิดอะไรยังไม่เคย
พอจะจัดทีนี่เล่นสะหนัก คือเข้าใจว่าตั้งใจจะประชดบูมไปด้วย แต่ก็มาคิดได้อีกว่าที่ทำขนาดนี้
ต้องการแค่ประชดบูม หรือจริงๆแล้ว ปันนภตั้งใจจะแสดงออกให้เน็ตรู้จริงๆว่า คิดอะไรด้วย
มาถึงตอนนี้เรื่องมันเลยเถิดไปกัน ตัวแปรยากๆเต็มไปหมดแล้ว....ไม่ได้มี ปัน และเน็ต เหมือนเมื่อก่อน
เอ้อระเหยอยู่ตั้งนาน จนเคมีของเฮียกับเน็ตมันผสมกันจนเ้ข้ากันไปแล้วอ่ะ มาบอกอะไรป่านนี้ค่า
สุดหล่ออ ไม่ค่อยเข้าใจผช อินดี้นัก เน็ตใกล้จะเข้าหอลงโลงกับเฮียแบบจริงๆจังๆแล้วนะ
แล้วปันจะเอายังไงต่อ ไ่ม่เชียร์ปันให้ได้กับเน็ตแล้วนะ 5555 เพราะรู้สึกว่าค่อนข้างเป็น ผช เห็นแก่ตัว
อยากให้ปันเป็นโสด ชอบเน็ตแบบนี้ต่อไป... ไม่ได้กับบูมด้วย เพราะยังยืนยันคำเดิมว่า
ในความคิดเราบูมไม่ใช่คนที่จะหยุดคนแบบปันได้แน่ๆ... และบูมจะน่าสงสารเกินไปถ้าจะได้คู่กับปัน
เพราะปันก็ยังจะชอบเน็ตอยู่เหมือนเดิมแน่ๆ ห้าปีผ่านไป ที่เน็ตเลิกชอบได้เพราะเฮียดีกว่าปัน (หรือจะปฎิเสธ ฮ่าๆๆ)
แต่บูมไม่ได้ดีกว่าเน็ตอ่ะ 555 มันเลยจะดูเหมือนว่าค่อนข้างยาก.... ฉะนั้นสองเดือนที่กำลังจะดำเนินมาถึงนั้น
อยากให้ปันนภคิดถึงเน็ตกับเฮียมากๆ และรักเน็ตมากขึ้น และบูมตัดใจจากปันได้ ส่วนคู่รักหวานแหวว
ก็ขอให้รักกันมากขึ้น 55555555 เหมือนไม่ชอบปันนภเนอะแต่จิงๆแล้วป่าว กำลังวางแผนให้ปันนภ
เป็นโสด อยุ่กับพี่สาวแบบเราต่างหาก กร๊ากกกก (ไปกันใหญ่) คนแบบปันไม่สมควรมีคู่ ถึงควรจะมีคู่
ก็ไม่คิดว่าจะเป็นผู้ชาย และไม่คิดว่าจะเป็นบูมด้วย จริงจังนะเนี๊ย ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ถ้าเปรียบกับละครแล้ว
ก็บอกได้ว่าเป็นละครช่องเจ็ดหลังข่าวเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ เนื้อหากำลังเข้มข้น เพราะเฮียบีมมีมาขอเน็ตเป็นแฟน
แต่เหมือนงานจะเข้าเฮียบีม เมื่อเน็ตบอกว่า บอมว่ายังไง เน็ตก็ว่าอย่างนั้น แถมยังจบตอนด้วยย่อที่ว่า
ความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คน แคร์คนรอบข้างอีก โอ้ยยยยยยย แล้วยิ่งเป็นคนที่รักของคนรักเราแล้วด้วย
ตาย ตาย ตาย คนอ่านมีแต่ตายกับตาย ไปถามบอมไม่ไหวจะให้บอมทำร้ายจิตใจคนอ่านแบบให้เฮีย
กลับไปหาทราย โอ้ยยยยย ปวดหัวๆๆๆ แล้วยังมีปันนภโผล่เข้ามา ณ จุดนี้อีก ไม่ไหวจะร้องไห้อ่ะ T____T
-
โอ้ว ตอนหน้าปันนภคัมแบคแล้ว ตั้งหน้าตั้งตารอเลย :D
เน็ตรู้สึกกับปันนภแค่เพลง Stay ของปาล์มมี่อย่างที่เราคิดจริงๆด้วยสินะ ^^
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกได้เลยว่าปันนภเสียศูนย์มากๆ คงเพราะวันนี้ต้องเจอโจทก์เยอะ ทั้งเน็ตและเฮีย ไหนจะน้องบูมอีก แล้วยังมีเรื่องเล่าของโชติพงษ์ก่อนเน็ตจะมา บวกกับความรู้สึกของคนที่กำลังจะไปต่างถิ่น(ไปธรรมดาไม่เท่าไหร่ แต่ไปด้วยใจที่มันยังสับสนนี่สิ) ซึ่งก็ไม่รู้ว่าที่คุยกับเฮียมาจะเป็นตัวกระตุ้นอีกแรงด้วยรึเปล่า หนุ่มคลีโอของเราเลยออกอาการล้นๆอย่างที่เห็น
ถึงปันนภจะแสดงออกกับเน็ตมากๆในตอนนี้ เราก็ยังขอตั้งข้อสงสัยเหมือนเดิมว่าปันนภทำด้วยความรู้สึกรักเน็ตจริงๆหรือ? ไม่ใช่ว่าเป็นอาการของหมาหวงก้างจะโกอินเตอร์ใช่มั๊ย? และที่ไปวุ่นวายกับเน็ตบนโต๊ะอาหารนั่น เศษเสี้ยวนึงคิดจะทำเพื่อให้ใครเห็นรึเปล่า? แต่ที่แน่ๆทำให้รู้ว่าคนที่ไม่เคยรักใครอย่างปันนภ มีความรู้สึก"บางอย่างที่พิเศษ"กับเน็ต ...แล้วก็อาจจะพิเศษมากพอที่จะเลิกทำตัวแบบเดิมซะด้วย ยังไงก็รอปันนภมาเคลียร์ตัวเองตอนหน้าละกันเนอะ ^^
เฮียก็ยังคงคอนเซ็ปเป็นผู้ชายธรรมดา รัก โลภ โกรธ หลง 555 ...แต่ตอนนี้ดูจะจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้มากขึ้นแล้ว ส่วนเน็ตก็ดูจะรู้วิธีรับมือกับเฮียแล้ว สองคนนี้นี่มันเลยขั้นคนจีบกันไปไกลโขแล้วจริงๆเฮ้ย! ไหนจะตอนที่มายุ่งเรื่องทาครีมของเน็ตอีก เฮียนี่กุ๊กกิ๊กจริงๆ ...ก็เข้าใจคนนิสัยแบบนี้นะ ให้เต็มก็หวังจะได้รับแบบเต็มๆเหมือนกัน เพราะงั้นก็ไม่แปลกที่เฮียจะใจน้อยกับเน็ตอยู่บ่อยๆ
และแล้วชีวิตเน็ตก็ขึ้นอยู่กับบอมเหมือนเดิม และนังบอม(เรียกด้วยความรัก ฮ่าๆ)ก็ยังคงทำตัวน่าตบเกรียนเหมือนเดิม ดีหน่อยที่ไม่มีจังหวะคุยกันมาก ไม่งั้นได้ระเบิดตัวเองกลางวงสนทนาแน่ๆ ...แต่สุดท้ายเราก็ชอบคำตอบเน็ตที่ให้เฮีย 'บอมว่าไงก็ว่างั้น' เพราะโลกแห่งความรักไม่ได้มีแค่เรา 2 คน ถึงจะรักกันได้แต่ถ้าคนรอบข้างไม่เห็นด้วย จะได้รักกันอย่างเป็นสุขหรือ? ...การที่เน็ตพูดแบบนี้ก็เป็นการบอกให้คนที่ชอบตัดปัญหาโดยการไม่พูดไม่อธิบายอย่างเฮียไปเคลียร์เรื่องครอบครัวของตัวเองไปกลายๆสินะ ...ซึ่งถ้าเฮียยังเป็นแบบเดิมอยู่ก็คงอีกนานเลย กว่าจะได้เป็นแฟนกับเน็ต
หมอโต๊ดเหมือนรู้บางสิ่ง คงคุยกับปันนภเยอะสุดแล้วสินะ ...คู่กับหมอแทนดีมั๊ยคะปันนภ 555 (โดนอรกระซวก)
***ตรงนี้แก้นิดนึงนะคะ เหมือนอะไรขาดหรือเกินมา
ยิ่งเป็นคนที่รัก คนรักของแล้วล่ะก็
-
ปันนภ ช้าไปไหมมมมม มัวแต่กลัว
ตอนนี้เน็ตเค้าลืมได้แล้ว ปันนภตัดใจเหอะ
เน็ต น่ารักกกกกกกอะค่อยๆๆพููดกะเฮียนะ
เฮียก็ใจเย็นๆๆๆอะ
แต่เน็ตทำแบบนี้กับเฮีย ยังไงเฮียก็เชื่อ
:o8: :o8:
-
สงสารปันนะ แต่อารามความรู้สึกของปันคงแบบ...
ไม่ใช่เพราะรู้สึกตัวช้าหรือไรหรอก..
เรารู้สึกว่าเหมือนคนธรรมดาที่กำลังหวงของที่เคยเป็นของตัวเองมากกว่า
คือหลังจากนี้มันจะต้องห่าง กลับมาอีกทีทุกอย่างที่เคยเป็นมันก็คงจะไม่เหมือนเดิมแล้ว
ปันก็คงกลัว มันเหมือนเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วจริงๆ เลยจัดหนักซะนี่.. 5555
นี่ถือว่าเน็ตมีความสามารถมากนะ คือคนมันแบบ.. ก็นะ เคยๆชอบอ๊ะะ
ดูเหมือนจะไม่หวั่นไหวอะไรแล้ว ถึงแม้ความรู้สึกแปลกๆขัดๆเขินๆระหว่างปันกับเน็ตมันจะมีอยู่บ้าง
แต่ขนาดปันเข้าใกล้ขนาดนั้น เกือบจูบแล้วอ่ะะ..
แว๊บแรกที่เน็ตคิดยังแบบ.. คิดถึงเฮียเลย สุดยอด
ถ้าเป็นเรานะ... อย่าให้เหลือเลย :laugh:
แม่จะฟัดไม่เลี้ยง o18
เรื่องนี้ทำให้เรารู้สึกแปลกๆนะ 5555
เหมือนอยากให้เน็ตคู่กับทั้งปันและก็เฮีย มันไม่ใช่เชิง 3P แต่มันเป็นแบบ..
ไม่อยากยกปันให้ใครอ่ะ 555555 55 คือยังไงเน็ตก็ต้องคู่กับเฮียอยู่แล้วไง
สองคนนี้ให้แยกกันคงเศร้าน่าดู มันเหมือนกับแบบ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน อีกคนก็แสนดี อีกคนนึงก็รัก
อะไรงี้ 5555555
ยิ่งเป็นบูมนะ ยิ่งเข้าไปใหญ่ ..อย่างน้อย ถ้าปันจะคู่กับบูม..
ก็อยากให้บูมเรียนรู้อะไรซักอย่างก่อน เปลี่ยนความคิดหลายๆอย่างที่ดูเหมือนจะเอาแต่ใจตัวเองให้มันผ่อนๆลงหน่อย
ไม่งั้น..กับปันก็คงไม่รอด ดูเอาตัวเองเป็นที่ตั้งทั้งคู่ =_=
-
ช้าไปมั้ย นายปันนภ .. :เฮ้อ:
-
:o8: :-[ชอบความคิดของเน๊ตมากก เด็กไรไม่รู้ น่ารักกกกกกกกกก o13
:mc4:แต่เฮีย (คนแก่) งอล น่ารักไปอีกแบบนะ :laugh:
-
ปัน
ไปตายซะห่า
-
ปันแกจะเอายังไงกันแน่ ตอนก่อนหน้าก็จูบบักบูม โผล่มาตอนนี้แกก็จะจูบบักเน็ตอีก อย่าโลเลเลือกให้แน่ๆสิฟร่ะ !
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
สงสารบูมอ่ะ
กลับจากเมกาน่าจะรู้ใจตนเองมากกว่านี้เนอะปัน
รึงาย
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆระคะ
ชอบบุคลิกที่คนเขียนสร้างตัวละครขึ้นมา
โดยส่วนตัวแล้วชอบเน็ตมากที่สุด ส่วนคนอื่นๆก็ลดหลั่นกันมา
เน็ตจะคู่กับใครก็ได้ แต่ไม่อยากให้ปันคู่กับบูม ขอโทษแฟนคลับคู่นี้ด้วนะคะ
คิดว่าบูมออกจะเห็นแก่ตัวไปนิดอ่ะค่ะ
สุดท้ายแล้วก็แล้วแต่ดุลยพินิจของนักเขียนก็แล้วกันนะคะ
ปล. จะให้ดี 3p ก็ได้นะคะ 5555+
o18 o18
-
โหยยยยย ปันนภ!!!!!
จะมาบอกอะไรตอนนี้มันก็ช้าไปแล้วค่ะพี่ :really2:
สงสารบูมอ่า o18
เอาเวลาที่จะมาอะไรกะเน็ตไปเคลียกะบูมให้จบๆเถอะปัน
ไม่ชอบน้องก็บอกไปเอาให้ชัด หรือถ้าน้องยังมีหวังก็บอกเค้าไปอะไรๆจะได้ดีขึ้นนะ
อย่ามัวปั้นปึ่งใส่กันแบบนี้คนรอบข้างอึดอัดแทนนะ สงสารใจคนชอบนายบ้าง
ถ้าบูมจะเจ็บก็ให้น้องเจ็บแค่้นี้แล้วก็พอซะ อย่าค้างคาได้โปรด (เอาแบบเจ็บแต่จบอ่าปัน)
เอาใจช่วยบูมกับปันนะ :กอด1:
ส่วนเน็ตใจเธอคงเป็นของเฮียไปแล้ว :impress2:
เฮียหึงเน็ตง้อน่ารักกกกกกกกกกกก :man1:
อร๊ากกกกกก เฮียใกล้ได้เป็นแฟนกะเน็ตแล้วแหละ
ไปปรับความเข้าใจกะบอมด่วนๆ อย่าปล่อยไวนาน มันไม่ดีๆ
-
เชียร์เน็ตกับเฮียบีม
-
เน็ตน่ารักอ่ะ ยังงี้เฮียบีมรักตายเลย
-
น้องเน็ตจะคู่กับปันหรือเฮียก็ได้ เราไม่คิดมาก แต่ไม่อยากให้คู่กับบูมเพราะรู้สึกว่ามันเร็วไปไหม?
เพราะปันก็หวั่นไหวกับเน็ตมาตั้ง5ปีเหมือนกัน แล้วจู่ๆพอจะรักกับผู้ชายขึ้นมาก็ดันเป็นบูมซะอย่างนั้น
เราเห็นด้วยกับคอมเม้นต์ก่อนๆหน้านี้ที่ถ้าจะให้ปันคบบูมก็กระไรอยู่ ถ้าไม่ได้คู่กับน้องเน็ตก็ให้แต่งงานกับผู้หญิงหรือเปิดภาค 2 ไปเลย
(เศษเสี้ยวหนึ่งของความคิดเห็นที่ได้อ่านนิยาย ^_^)
-
ปันเป็นบ้าอะไรมากป้ะ หงุดหงิดดดดดดด (อินเกิ๊น ฮ่ะๆ)
มันช้าไปมากแล้วนะ มาอะไรตอนนี้ ไม่เข้าใจ หยุดเดี๋ยวนี้เลย แง่ง!!!
ไม่เข้าใจว่าคิดอะไรอยู่ ไปถูกเฮีพูดกระตุ้นอะไรมารึเปล่า
ส่วนตัวเหมือนจะเชียร์ปันบูม(ล่ะมั้ง) แค่อยากให้ปันมีความรักจริงๆบ้าง ไม่ใช่รักฝังใจของเด็ก
บวกกับไม่ชอบให้มีใครเสียใจ มันก็เลยเป็นเช่นนี้
ปล.รักเน็ตมากอ่ะ เน็ตน่ารัก นิสัยดี อยากได้บ้าง ขอได้มั้ยเฮีย ฮ่าๆ
-
ดูจากรูปการแล้ว เจ๊ว่าบอมแม่งเข้าใจยากวะ มียัยทรายนั้นอีกคน เหนื่อยใจ :เฮ้อ:
ปันก็ จัดจ้าวนัก ไม่อยากเสียคนที่เคยชอบตัวเองไปหรอ ไม่ไหว ไม่ไหว :z2:
แต่นู๋เน็ตก็ชัดเจนดีอ่ะ เจ๊ปลื้มสุด สุด
P.S. บูม ปัน บอม ยัยทราย คาราคาซัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Friend's brother Brother's friend 22 ,เจ้าชายน้อย
[Pun's talk]
ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมนั่งชะเง้อคอมองหา 'คนมาใหม่' จากในร้านกินดื่มที่ผู้คนเริ่มหนาตาในเวลาเช่นนี้ รู้แต่ว่าน้ำหนักความร้อนรนในจิตใจมีมากเสียจนคณานับไม่ได้เมื่อประโยคชวนใคร่รู้ของเพื่อนร่วมสถาบันที่ 'ไม่อยากจะเม้าธ์' จบลง
"อย่าว่างั้นงี้เลย กูพูดเผื่อให้มึงๆเตรียมใจกันไว้ว่าแผนการล่อเก้งของไอ้บอมแม่งสัมฤทธิ์ผล ได้ผลแบบยิงปืนนัดเดียวได้ตุ๊ด2 ตัวเลยแหละ โอ๊ย อย่าให้กูเผา เพื่อนตัวสั้นของมึงมา แหกตาดูต้นคอขาวๆของมันเอาเหอะ!"
ความรู้สึกวูบโหวงแล่นมาสุมที่อก ดูจะมากที่สุดในบรรดาสหายทั้งสามที่มาก่อน ยิ่งเมื่อแน่ใจตัวเองว่าการก้าวข้ามเส้นแบ่งระหว่างเพศไปสามารถทำได้ง่ายดายจากอารมณ์ชั่ววูบ ยิ่งรู้สึกนั่งไม่ติดที่
เหมือนเพิ่งรำลึกถึงคำว่า "รู้อย่างนี้ทำเสียตั้งแต่ตอนนั้นก็ดี" เป็นครั้งแรก
ผู้ชายที่วางระเบียบแบบแผนซึ่งผ่านการกลั่นกรองมาตลอด 21 ปี บัดนี้กลับมารู้สึกเสียดายในเรื่องที่น่าขันได้อย่างเหลือเชื่อ ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มไม่ให้ว่างจนฟุ้งซ่าน สุดท้ายก็อดรนทนไม่ไหวขอบุหรี่จากไอ้โชติออกมาดูดดับกังวลคนเดียวหน้าร้าน มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงจับโทรศัพท์เอาไว้ลังเลว่าจะโทรเรียกคนที่นึกถึงให้รีบมาหรือทำทีเป็นสงบใจเย็นอยู่แบบนั้นดี ทว่าไม่ทันได้ตัดสินใจ slk 250 สองที่นั่งก็แล่นปราดจอดเทียบอยู่ตรงลานจอดรถให้เห็นโดยสะดวก จากนั้นเวลาไม่ถึงอึดใจกลับยาวนานเหลือเกินกว่าสองร่างภายในรถจะค่อยๆปรากฏตัวออกมา
เน็ตใส่ยีนส์สีดำขาเดฟตัวเก่ง แต่ที่แปลกไปคือคนที่ชอบใส่แขนยาวตลอดเวลากลับสวมเสื้อโปโลสีฟ้าสดใส ยกคอตั้งเป็นจิ๊กโก๋กร่างเดินนำผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อเชิร์ตแขนยาวอย่างดีกับเรย์แบนด์ทั้งที่ตะวันตกดินแล้วไม่ห่าง ถึงจะมีทีท่าสงบนิ่ง แต่ผมรู้ว่านัยน์ตาตัวเองไม่อาจซ่อนความเคลื่อนไหวหลุกหลิกไม่ได้ดั่งใจได้เหมือนก่อน คนมาใหม่ถึงขมวดคิ้วเป็นหมาสงสัยตั้งแต่เห็นหน้าผมกระทั่งเดินมาถึงตัว
“ไมออกมาดูดคนเดียววะ”
ณัฎฐนิชถามเสียงซื่อ ผมตอบคำถามมันส่งๆด้วยความหงุดหงิด แต่ไอ้เน็ตยังซักไซ้ถามปัญหาที่แปะหราบนหน้าผากผมให้ตอบ กระนั้นท้ายที่สุดผมก็ไม่ได้คิดจะเล่าอะไรให้ฟังเหมือนเคย มันจึงหันไปไล่คนติดตามมันให้กลับแทน เฮียยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ค่อยมีโอกาสเห็นบ่อยนักแล้วหันมาฝากฝังไอ้สั้นกับผมให้รู้สึกวูบไหวกลางอก
ความโกรธที่เฮียแสดงทีท่าว่าเป็น’เจ้าของ’ ไอ้เน็ตด้วยคำว่า ‘กูอนุญาต’ ไม่ได้มีมากไปกว่ารู้สึกโกรธณัฎฐนิชที่ทำตัวเป็น’ของๆเฮีย’ แบบไม่ผลักไส..
ที่โกรธไปมากกว่านั้น คือตัวเอง..
ห้าปีที่ผ่านมา มัวกลัวอะไรอยู่...
กระทั่งผู้ใหญ่เรียกผมไปคุยว่ามีธุระ ตอนนั้นถึงไม่อยากเดินตามมันไปสุดท้ายพอคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเน็ตก็ยอมก้าวตามไปง่ายๆ เฮียไม่ได้เดินไปไกลแต่พอแน่ใจว่าอยู่ในบริเวณที่เน็ตไม่ได้ยินแล้วมันก็พูดลอยๆ
“กันไอ้บอมให้ด้วย มันรู้เรื่องกูกับเน็ตแล้วดูท่าไม่พอใจเท่าไหร่ กลัวมาระรานไอ้เน็ตแล้วจะมีปัญหากัน”
“เป็นแฟนกันหรือไงบอมถึงจะมีปัญหากับเน็ต?”
“ยัง.. แต่กำลังดำเนินไปในแบบที่มันไม่ชอบใจ กูห่วง แล้วเรื่องบูมด้วย ขอบใจที่ให้เวลามัน ตอนนี้เหมือนมันคิดอะไรได้แล้วอย่าไปทำมันเขว...”
ผมหยุดเดิน แต่เฮียไม่หยุด มันพูดต่อโดยอาศัยก้าวให้ช้าลง
“ถ้าไม่ชอบ ก็บอกให้มันตัดใจ อย่าเที่ยวใจดีกับมัน กูมีเรื่องจะฝากแค่นี้แหละ กลับไปดูไอ้เน็ตได้แล้ว ขอบใจมาก”
ผมไม่รอให้ได้ยินเฮียพูดจบ เดินหันขวับหัวเสียออกมาโดยไม่สบตาเพื่อนตัวเล็กที่ยืนเกาหัวราวสังคังขึ้นแม้แต่น้อย ทั้งๆที่คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างตั้งแต่ก่อนเจอไอ้เน็ต มาถึงตอนนี้กลับร้อนรนอยากทำอะไรหลายๆอย่างให้สายตาคู่นั้นกลับมามองเว้าวอนที่ผมเพียงคนเดียวอย่างที่เคย
แต่บางสิ่งที่สะท้อนออกจากตาใสๆของเน็ตกลับตอกย้ำให้ผมรู้ว่า มันช้าเกินไป
แม้พยายามเอาใจอ้อมๆไม่ให้เพื่อนคนอื่นจับสังเกต ใกล้ชิดเน็ตมากกว่าที่เคยโดยหวังจะได้เห็นปฏิกิริยาบางอย่างจากเพื่อนตัวเล็กบ้าง แต่ก็เปล่า..
มันมีทีท่าเคลือบแคลงสงสัยในการพยายามแสดงออกอย่างชัดเจนของผม กระนั้นยังทำตัว’สบายๆ’ ใส่จนน่าหงุดหงิด และยิ่งทวีเท่าตัว ตอนที่เน็ตพูดจาเหมือนตัวเองกำลังเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้กับ หมวยเล็ก ที่นั่งนิ่งเสียจนน่าใจหายอีกคน กระนั้นบูมก็ยังมีผลต่อความรู้สึกของผมน้อยกว่าการผลักไสของเน็ตหลายเท่านัก...
รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง
ชักช้าและขลาดกลัวไปหมดเสียทุกอย่าง..
แม้กระทั่งฉวยจูบ ผมยังไม่กล้าลงมือทำกับไอ้เน็ตที่มันเองก็ชอบผมมาหลายต่อหลายปีจนสุดท้ายต้องยืนมองตาละห้อยส่งคนที่เคย’รอการหันมา’ ของผมเสมอให้เดินไปกับใครอีกคน
ความรู้สึกเจ็บปวดเพราะความผิดหวังแล่นปราดเข้ามาในอกด้านซ้ายเมื่อภาพตรงหน้าปรากฎให้เห็นชัดเจนว่าความสำคัญของตัวเองถูกลดทอนต่ำลงจนเกือบเทียบขั้นเพื่อนคนอื่นด้วยการกระทำซื่อๆของเพื่อนตัวเล็ก แม้ในบางทีดวงตาคู่นั้นวูบไหวไปบ้างแต่เหมือนแค่ไม่นานเท่านั้นที่ผมสามารถดึงจิตใจณัฏฐนิชให้เขวได้ ท้ายที่สุดท้ายมันก็สงบนิ่งเหมือนผิวน้ำเหนือมหาสมุทรจนผมพอจะเห็นอนาคตตัวเองอยู่รำไร..
หัวใจของเน็ต มีใครเข้าไปอยู่ในนั้นโดยทับถมให้ผมเป็นเพียงซากตะกอนก้นบึ้งไปแล้ว
อย่างดีก็แค่กวนให้มันฟุ้ง.. ไม่นานปารมีก็จะเอาสารส้มมาแกว่งให้ตะกอนนั้นนอนพื้นอย่างสงบเช่นเคย
บูมเป็นคนแรกที่เดินกลับมาหลังจากส่งพี่รหัสไปกับเฮียของมัน หยุดยืนเยื้องๆกับผมโดยไม่พูดอะไร ตาตี่เป็นขีดจับจ้องมองผมนิ่งให้ตัวเองนึกย้อนไปถึงครั้งสุดท้ายที่ได้มองมันเต็มๆตาแบบนี้
ทั้งๆที่มีเส้นกรอบแน่นหนาระหว่างตัวเองกับน้องชายเพื่อนแท้ๆ ทั้งเรื่องที่มันเป็นผู้ชาย ไหนจะเป็นคนใกล้ตัวที่ผมเองไม่อยากจะเข้าไปยุ่งให้เกิดปัญหา แต่วันนั้นกลับเผลอตัวก่อเรื่องแบบไม่น่าให้อภัยตัวเองจนได้
“พี่ปัน ไปไหนต่อหรือเปล่า”
ประโยคแรกที่มันถามหลังจากมองผมกับเน็ตมาตลอดทั้งงาน พอส่ายหัวให้คำตอบหมวยก็เม้มปากเข้าหากันแน่น
“บูมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
แสงไฟนีออนจากสะพานพระราม 8 ทำให้ในยามรัตติกาลความมืดไม่ได้ครอบงำทุกสรรพสิ่งให้กลืนหาย ผมจอดรถไว้ตีนสะพาน เดินถือกระป๋องเบียร์จิบขึ้นมากับบูมจนถึงกึ่งกลางจึงหยุดฝีเท้า เรายังไม่พูดอะไรกันนอกจากต่างฝ่ายต่างปล่อยตัวเองให้ตกผลึกความคิดเงียบๆ
ลมจากแม่น้ำพัดโกรกเย็นแม้จะใกล้เข้าฤดูร้อนแล้ว บูมปีนเหล็กที่เป็นโครงสร้างสะพานขึ้นไปนั่ง สายลมโหมจนช่วยพัดเอาเสื้อตัวโคร่งที่มันใส่ปลิวไปข้างหลังพร้อมกับตัวขาวที่โงนเงนไปนิดๆ ผมไม่ได้ปีนขึ้นไปกับมัน แต่ยืนเอาศอกท้าวมองทอดออกไปบนผืนน้ำที่มีเรือขนส่งสินค้าลอยลำมาเป็นพักๆ
“อยู่ๆบูมก็รู้สึกว่าพี่ปันพยายามเข้าหาพี่เน็ตมากกว่าก่อน”
ผมไม่ตอบรับประโยคเชิงซักถามเชิงบอกกล่าวของคนข้างๆแต่ยกเบียร์ขึ้นมาจิบแทน บูมในเวลานี้ดูใจเย็นกว่าปกติและนิ่งเงียบไม่มีท่าทีไฮเปอร์เหมือนที่เคยเป็น สงบและเยือกเย็นอย่างเป็นธรรมชาติจนผมคิดว่าบางทีนี่อาจเป็นตัวตนที่แท้จริงของมัน
“บูมเป็นน้องชายคนเล็ก ถูกตามใจมาตลอด เป็นเกย์สาวที่หาหนุ่มๆได้ไม่ยากด้วย”
“แล้ว...?”
“จนมาเจอพี่ปัน ที่จากบูมเคยชอบมองเฉยๆกลายเป็นชอบจนอยากครอบครอง พี่ปันใจดีแล้วเข้ามาในวันที่บูมโคตรอ่อนไหว ตอนนั้นแหละที่บูมคิดว่าจะทำยังไงดีนะ คนๆนี้ถึงจะมาอยู่ข้างๆกันตลอดเวลาได้... รู้ไหม บูมไม่เคยต้องขวนขวายอะไรเลยจนเรื่องนี้ ที่เหมือนตัวเองเป็นคนโง่ วิ่งไล่ตามใครสักคนอย่างไร้ศักดิ์ศรีทั้งๆที่เขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้ต้องการ”
“....................”
“แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ พี่ปันเป็นคนที่ดึงดูดมาก เหมือนชวนให้สายตาและความสนใจของทุกคนมาอยู่ที่พี่หมด...”
บูมเว้นจังหวะเพื่อยกเบียร์ขึ้นจิบ ผมรอให้มันเข้าประเด็น และไม่นานเกินไปบูมก็พูดต่อ
“แม้แต่พี่เน็ต.. พี่ปันก็รู้ใช่ไหมว่าเพื่อนตัวเองรู้สึกยังไง”
ความเงียบครอบงำไปแค่อึดใจ ที่ผมรู้ไม่แปลก เพราะเป็นคนที่สังเกตปฏิกิริยาของไอ้เน็ตที่ทำกับตัวเองได้ชัดเจน แต่กับบูมแล้วตอนนั้นผมก็ชะงักในความคิดเช่นเดียวกันว่าบางทีมันก็รู้ดีมากเกินไป
“..แต่เน็ตไม่รู้ ว่ากูรู้”
สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบ
“พี่เน็ตซื่อบื้อจะตาย ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเพื่อนพี่นะ แค่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
“มันก็แบบนี้แหละถึงได้โดนแกล้งตลอด..”
“ถ้าชอบพี่เน็ต ตอนนั้นจูบบูมทำไม?”
ผมยกเบียร์ขึ้นจิบ มองคนถามด้วยหางตา หมวยยังคงทอดสายตายาวเวิ้งว้างออกไปไม่สิ้นสุดถึงไม่เห็นว่าผมกำลังสังเกตตัวมันที่พูดเรื่องน่าเสียใจได้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“หลายอย่างมันวูบขึ้นมา เมา กลัว โมโห”
ไอ้บูมหันกลับมาจ้องหน้าผมที่เสสายตาลงพื้นทัน รู้สึกผิดที่ไม่ได้มีคำว่า ชอบ หรือ อยากจูบ เจือปนอยู่ในนั้นแม้แต่น้อย
“กลัวว่ามึงจะเปลี่ยนไป โมโหมึงไปให้คนอื่นจูบทั้งๆที่ชอบกู แล้วก็โมโหตัวเองที่เป็นคนนิสัยแบบนี้ กูมักจะกังวลว่าจะเป็นคนที่ถูกลืม”
ผมไม่ได้มองคู่สนทนา เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้บูมกำลังแสดงสีหน้าแบบไหน แล้วพูดต่อ
“กูไม่ได้ติดต่อแม่เลยตั้งแต่หย่ากับพ่อ เขาคงลืมกูไปแล้ว เหลือก็แต่พ่อที่ฝากความหวังทุกอย่างเอาไว้ กูโกรธตัวเองที่กลัวว่าถ้าทำให้พ่อผิดหวังแค่สักเรื่องขึ้นมาแล้วจะไม่เหลือใคร กลัวว่าอนาคตกูจะผิดพลาดถ้าเดินไม่ตรงตามก้าวที่สมควรเดิน กลัว... กลัวจนทำให้วันนี้ไอ้เน็ตห่างเกินกว่ากูจะไปคว้ามันกลับมา..”
“บูมว่าแล้วว่าพี่ปันชอบพี่เน็ต...”
พอเงยหน้าขึ้น ทั้งๆที่คิดว่าจะเห็นรอยยิ้มเสแสร้ง แต่ตอนนี้บูมกลับนิ่งไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาแม้แต่น้อย
ไม่แม้แต่เย้ยหยัน ผิดหวัง หรือยินดี
“...จะกลัวอะไรนักหนาวะ ผู้ชายก็ผู้ชายสิ ไหนๆเรื่องมึงก็คล้ายไอ้เน็ตยังกับเป็นภาคต่อกันอยู่แล้วจับจูบแม่งซักทีให้หายโกรธจะเป็นยังไง กลับมาตามกูต้อยๆเหมือนเดิมไหม ยังกล้าไปจูบใครหรือเปล่า แล้วก็ กูจะกล้าพอที่จะข้ามเส้นเหี้ยๆของตัวเองออกมาหรือยัง นั่นแหละที่กูคิดทั้งหมดตอนนั้น”
“เหตุผลที่แท้จริงคือข้อหลังสุดต่างหาก พี่ปันอยากแหกคอกตัวเองเพื่อพี่เน็ตโดยใช้บูมเป็นเครื่องมือ ถามจริง...ไม่สงสารบูมบ้างเหรอ?”
“เวลาโมโหมึงเคยคิดถึงความรู้สึกคนอื่นนอกจากตัวเองไหม ตอนนั้นก็แบบนั้นแหละ กูขอโทษ”
ไอ้บูมตอบผมแค่ อืม ในลำคอ มันยกเบียร์ขึ้นดื่มอึก อึก แล้ววางกระป๋องลงข้างๆ ผมเหลือบมองมันอีกนิดก่อนพูดต่อ
“แล้วก็ ขอบคุณด้วย...”
“เรื่องพี่เน็ต ตั้งใจจะเดินหน้าเหรอ?”
“กูก็เพิ่งรู้วันนี้แหละว่ามันสายเกินไปแล้ว...” ผมตอบ สิ่งที่เน็ตแสดงออกมามันชัดเจนจนจนไม่กล้าฝืนยัดเยียดตัวเองเข้าไปทำให้อีกฝ่ายวุ่นวาย ภาพของเน็ตกับเฮียที่อยู่ด้วยกันดูอบอุ่นและเป็นธรรมชาติ
“แต่ถึงแบบนั้น กูก็รักมันไปแล้ว ดังนั้นถ้าวันไหนที่มันเสียใจ กูเข้าไปเอาเน็ตออกมาจากเฮียมึงแน่”
“รักจริงๆเนอะ คนเนี้ย น่าอิจฉา”
ผมเงียบ บูมกระโดดจากที่นั่งมาเกาะขอบสะพาน หลับตาให้ลมตีหน้าพัดเอาผมปลิวไปข้างหลัง ผมอ่านความคิดของมันไม่ออกเลยจริงๆ เหมือนกับมันแค่ต้องการมาคุยด้วยเท่านั้นตามที่บอกตั้งแต่แรก
หนึ่งเดือนที่ผ่านมา อย่างที่เฮียบอกก็คือบูมเหมือนคิดอะไรได้บ้างแล้ว...
“บูมไม่เคยอกหัก.. ลองซักครั้งก็เจ็บๆคันๆแต่ไม่ยักจะตาย”
คนตัวเล็กกว่าไหวไหล่ ผมหัวเราะ “กูก็เพิ่งเคยเหมือนกัน แต่นะ...ไม่มีใครตายเพราะอกหักหรอก”
“อืม...” รุ่นน้องเว้นระยะพักหนึ่งแล้วพูดต่อ
“พรุ่งนี้เช้าบูมไปเซอร์เวย์แคมป์ที่ระยอง กลับมาพี่ปันคงไปอเมริกาแล้ว ถ้ารักกันขนาดนี้ สองเดือนครึ่ง บูมจะตัดใจจากพี่แล้วกลายเป็นน้องชายคนเดิมให้ได้ ช่วยไม่ได้นะพี่ปันเป็นคนแรกที่ทำให้บูมรู้สึกแบบนี้คงต้องใช้เวลาอีกหน่อย ตอนนี้บูมก็ดีขึ้นมากแล้ว แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่พูดหรอกว่าขอให้พี่ปันโชคดี บูมไม่ใช่พี่เน็ตที่จะแคร์คนรอบข้างโดยไม่ค่อยสนใจตัวเอง ไม่ได้คิดให้พี่ปันสมหวังกับพี่เน็ต ความรักของบูมคือส่วนผสมของการเสียสละและความเห็นแก่ตัว”
มันหันกลับมามองผม หยีตาเพราะเส้นผมสีอ่อนซึ่งถูกลมพัดปลิวมาระใบหน้า
“บูมเป็นคนธรรมดาที่อยากให้คนที่ตัวเองชอบรู้สึกแบบเดียวกัน”
กลายเป็นผมเองที่ต้องยิ้มเจื่อนเมื่อหมวยเล็กพูดจบ
“ไม่ใช่ทุกคนหรอกบูมที่จะสมหวังกับความรัก ทุกๆวันมีคนเสียใจเพราะความรัก”
ประโยคนั้นเหมือนทั้งปลอบมันและตัวเองพร้อมๆกัน นึกถึงตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเช่นนายภาคภูมิ กับนางเกศรา ทั้งสองคนก็เจ็บปวดกับมันเหมือนกัน ซ้ำร้ายของนายภาคภูมิ ตติรัตนาตรงที่เขาไม่ได้เจ็บปวดแค่ครั้งเดียวตอนภรรยาจากไป แต่จนถึงทุกวันนี้ผมก็รู้ว่าพ่อยังรู้สึกเจ็บกับแผลเป็นนั้นของตัวเองอยู่ ก็ยิ่งนึกสมเพชตัวเองจึ้นมาถนัดว่าทั้งๆที่สาบานกับไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะไม่มีวันเป็นคนโง่เพราะความรักเด็ดขาด แต่สุดท้าย ก็กลับมาพลาดท่าให้คนใกล้ตัวที่ไม่เคยคิดจะเหลียวมองจนได้
ยิ้มเยาะให้ตัวเองแบบนั้น กระทั่งคู่สนทนาพูดต่อจึงดึงสติกลับมา
“บูมรู้ แต่ก็นะ บูมก็มีเรื่องจะขอบคุณพี่ปันเหมือนกัน พูดตามประสาคนรักเขาข้างเดียว ถึงจะต้องมองคนที่เราชอบรู้สึกพิเศษกับคนอื่น ก็ต้องยอมรับเลยว่าในความเจ็บปวดที่ฉาบไว้ เบื้องลึกแล้วบางทีเราก็อิ่มเอมใจที่ได้เห็นว่าเขายังรักใครสักคนเหมือนกัน”
ผมนิ่ง ไม่อยากจะเห็นด้วยเพราะสำหรับตัวเองแล้วนั่นมันโหดร้ายจนเกินไป
“ยอมรับเถอะพี่ปัน ความรักน่ะ คือความสุข”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน หมดแรงที่จะปฏิเสธอีกต่อไปเพราะเมื่อได้ลองคิดโดยปราศจากอคติแล้วก็รู้สึกได้ว่ามันจริงอย่างที่บูมว่า
“กลับเถอะ เดี๋ยวต้องไปเก็บกระเป๋าต่อ”
ประโยคสุดท้ายน้องชายเพื่อนยังพูดโดยที่ไม่มองหน้า มันเก็บซากกระป๋องเบียร์เดินลงจากสะพานแล้วโยนลงถังขยะใกล้ๆ ผมตามแผ่นหลังไอ้หมวยมาเงียบๆ กระทั่งเราสองคนนั่งถอนหายใจพรืดใหญ่บนรถ
“นอกจากเน็ตก็มีมึง ที่ชอบกูทั้งๆที่รู้สันดาน...”
“น่าดีใจจัง”
“แต่สำหรับมึง คงมีแค่กูที่จะเห็นโหมดดาร์กของมึงแบบนี้ น่าดีใจกว่าไหมล่ะ”
ผมยิ้ม ค่อนข้างแปลกใจกับท่าทางเป็นผู้ใหญ่ของมันแต่กลับสบายใจกว่าถูกง๊องแง๊งใส่หลายเท่า มันไม่ได้เข้าโหมดดาร์คเพราะอารมณ์โกรธงอนเหมือนครั้งก่อน แต่เหมือนหลังจากได้คิดทบทวนอะไรด้วยตัวเองแล้วเลยตัดสินใจมาเคลียร์ให้ผมมั่นใจว่ามันไม่ได้คิดจะตัดใจเล่นๆ
แน่นอนว่าอดรู้สึกใจหายนิดๆไม่ได้ แต่คงดีกับน้องมากกว่า ถ้าผมจะปล่อยมันไปตามทางที่ควร
ผมมองเสี้ยวหน้าบูมจากกระจกมองหลัง น้องชายเพื่อนเบนหน้าเอาหัวพิงกระจกเอาไว้ไม่พูดอะไรต่อ กอดอกตัวเองนิ่งขณะที่หลับตาลงเหมือนพยายามข่มจิตใจให้ฟื้นจากความเศร้าไม่อยากให้น้ำตาไหล ผมเม้มปากเข้าหากัน ไม่แน่ใจว่าเวลานี้ควรทำอะไรกับมัน
“บูม....”
“หืม?”
“ให้กูปลอบไหม”
บูมนิ่ง ทั้งร่างกายไม่ได้สั่นไหว ไม่มีน้ำตาไหลออกมาจากเปลือกตาที่ปิดสนิทแต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด จังหวะนั้นตัวเองเริ่มลังเลว่าควรจะดึงมันมาเลย หรือปล่อยเอาไว้ กระทั่งคำตอบของบูมก็ทำให้ผมตัดสินใจได้
“ถ้าพี่ปันรู้ตัวว่าตัวเองรักใครแล้ว ไม่ควรใจดีกับคนอื่น เพราะมันทำให้คำว่ารักของพี่ปันดูไร้ค่า กว่าจะก้าวข้ามความยึดตัวถือตัวของตัวเองมาบอกกับบูมว่าชอบพี่เน็ตได้มันยากแค่ไหน อย่าทำให้มันสูญปล่า”
บูมลืมตาขึ้น ขยับตัวเองนั่งตัวตรงมองออกไปด้านหน้าที่ผมเปิดไฟสูงทิ้งไว้ ยังไม่เคลื่อนรถออก
ผมพยักหน้ารับรู้ เปลี่ยนเกียร์แล้วค่อยๆแตะคันเร่งขยับรถออกจากบริเวณเป้าหมายเพื่อไปส่งเพื่อนน้องชายที่บ้านตามสมควรทั้งที่เวลาล่วงมาจนเกือบตี 4 คำพูดของบูมสะท้อนหลายๆอย่างให้ผมได้คิดทบทวน พอถึงบ้านตัวเองจึงล้มตัวลงเอามือยกขึ้นก่ายหน้าผาก อยู่ๆก็นึกไปถึงหนังสือ ‘เจ้าชายน้อย’ ที่ตัวเองเคยยืนอ่านเล่นในร้านหนังสือแต่ไม่คิดจะซื้อกลับมาสะสมจริงจังเพราะคิดว่านั่นมันไร้สาระเกินกว่าจะมีโอกาสอ่านซ้ำ
ตัวอักษรจากย่อหน้าสั้นๆจู่ๆก็ปรากฏชัดขึ้นมาในความทรงจำ แม้เคยไม่เข้าใจความหมายที่เจ้าชายน้อยจะพยายามสื่อแต่วันนี้บูมกลับเรียบเรียงสอนผมด้วยถ้อยคำที่เข้าใจง่าย
‘หากใครสักคนหลงรักดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งเกิดมาโดดๆเพียงดอกเดียวในท่ามกลางหมู่ดาวเป็นล้านๆดวง แค่ได้มองดาวเหล่านั้น เขาก็รู้สึกเป็นสุขใจแล้ว’
มันคือสุขที่ได้รัก...
บางทีซัมเมอร์นี้ ผมอาจต้องซื้อหนังสือเด็กน้อยนั่นไปนั่งอ่านระหว่างการฝึกงานที่ต่างแดนเข้าจริงๆ
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 22
10/08/12
ข่าวดี คือเรามาต่อไวแหละ
ข่าวร้าย ไฟล์ที่เราเก็บพล็อตไว้ หาย... :fire: :fire: :fire:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่ะ ตอนนี้นอยด์รับประทานทะลุจอ สครีมมมมมมมมมมม :m31:
see you again on green wednesday ค่ะ :กอด1:
อ้างอิง :
(http://www.bookcrossing.in.th/_file/bookcrossing/full/BLQ8QSE1.jpg)
:pig4:
-
ปันเพิ่งจะหวงเน็ตหรอ ช้าไปแล้วมั้ง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบจุกเลย สงสารบูม งื้อ เชียร์ปันบูมและยังหวังว่าจะมีลุ้นอีก 555
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากค่ะ
ความจริงลุ้นปันกับบูม ยิ่งอ่านตอนล่าสุดยิ่งรู้สึกว่าบูมเข้าใจในสิ่งที่ปันเป็น
คนแบบปันนี่เราว่าหาคนเข้าใจยาก
แต่ท่าทางคงไม่ได้สมหวังกันแล้ว :เฮ้อ:
-
ชอบแบบนี้แหละ :เฮ้อ:
-
นั่งไล่อ่านทีเดียวหมด เราเชียร์เฮียหมดใจ
ส่วนปันสุดหล่อรู้ตัวเมื่อสายไปแล้วววววว
แต่เจ้าชายน้อยนี่เหมาะกับตอนนี้มากๆจริงๆ ^^
-
เศร้าที่สุดน้องบูมของป้า อกหักแล้ว ช่างมันลูก ทั้งสวยทั้งรวยทั้งเก่งแบบบูม หาผู้ชายดีๆ ได้ไม่ยาก :sad11:
ปล่อยปันมันไป อยากมีความสับสนในชีวิตมากนักก็ปล่อยมันไป :m16:
-
ตกลงว่า บูมกับปัน ไม่มีทางมาบรรจบกันได้แล้วใช่ไหม
เพราะปันรักเน็ต ไม่ได้รักบูม
-
ติดตามเรื่องนี้มาอย่างเงียบๆ มาตลอด 55555
บูมเปนตัวละครตัวนึงที่เราชอบมาก บูมคือตัวแทนคนๆหนึ่งที่มีอยู่จริงในสังคมนี้ คนที่ความรู้สึกรัก โกรธ เกลียด ไม่ใช่ตัวละครในอุดมคติ ที่ดีและแสนเพอร์เฟ็ค สมบูรณ์แบบในทุกมุมมอง แต่กลับแสดงความเป็นคนที่ความรู้สึกนึกคิดออกมามากที่สุด ไม่ใช่คนที่ดีที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ใช่คนที่เลวที่สุดเหมือนกัน สามารถทำในสิ่งที่ผิดพลาด สิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่ก็สามารถกลับมาคิดทบทวนเรื่องของตัวเอง แล้วทำความเข้าใจในตัวเองได้ในที่สุด
โอเคจบจากโหมดจริงจัง 555 ชอบเฮียกับเน็ตมากกกกกๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[
แล้วก็จะรอดูพัฒนาการความรักของคู่นี้ต่อไปน้าาา.....
-
แอบสงสารปันจัง แต่ก็คงต้องบอกว่า สมควร!!
-
ดีใจกับบทสรุปแบบนี้ ไม่ว่ายังไง ปันนภได้เดินออกมาจากจุดเดิมแล้ว
-
ในที่สุดปันนภก็รู้จัก "ความรัก" รู้ใจตัวเอง...
ถึงจะสายไป...แต่ก็เข้าใจ "ใจ" ตัวเองมากขึ้น...
ชอบความรู้สึกของบูม....ซื่อตรงกับตัวเองมาก
เข้าใจในสิ่งที่ใจตัวเองต้องการ จนหลายคนอาจคิดว่าเห็นแก่ตัว....
เสียดายน่ะ...ถ้าไม่คู่กัน คิดว่าคู่นี้เป็นคู่ที่ลงตัว เติมเต็มกันดี
-
:z3: :z3: มันจุกจริงๆๆ T^T o22
-
โห ชอบมาก ชอบตอนนี้มาก หน่วงแต่บรรยายได้โดนใจจริงๆ ชอบบูมตอนดาร์กมากกว่า!
-
สงสารทั้ง 2 คน เลย แต่ก็อยากให้มันคู่กันเหลือเกิน
-
บูม เป็นผู้ใหญ่มาก ตอนแรกๆคิดมาตลอดว่าบูมเป็นตัวละครที่ดื้อด้านเจ้บไม่ยอมจำ ส่วนปันก็เป็นผู้ใหญ่แต่กลับกัน ตอนนี้ บูมกับเป็นคนที่ดูสงบและยอมรับสิ่งต่างๆมากกว่าปัน
แต่ว่า.....
ยังอยากให้สองคนนี้ึูคู่กันอ่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ปล. ตอนนี้เหมาะกับเพลงนี้มาก(โดยเฉพาะบูม) คือ เพลงขอบฟ้าของBodyslam เปิดเพลงนี้พอดีตอนอ่านอินมากค่ะ ^^b
-
หึ ไม่ทันแล้วพี่ปันเอ๋ยย แต่ดีแล้วชอบ
เพราะเชียร์ปัน บูม ให้เน็ตคู่กับเฮียไป
:laugh:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: สงสารบูมมม
-
บูมปัน
แต่บอมอ่ะ
เมื่อไหร่จะรู้สึก ถึงความรู้สึกของพี่ชายสักที
-
อ่านจบแล้วเม้นท์ไม่ออก 55555555 แม้จะไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่ เพราะอย่างที่ปูเรื่องมากว่าปันเริ่มที่จะรู้ใจตัวเอง
ขึ้นมาแล้วในวันที่ทุกอย่างมันสายเกินไป ขอบอกว่าความคิดปันนภหลายๆประโยคที่ทำให้เราขมวดคิ้วทีเดียว
เริ่มจากที่บูมถามว่าจูบทำไม “หลายอย่างมันวูบขึ้นมา เมา กลัว โมโห” ไม่พอต่อด้วย
“กลัวว่ามึงจะเปลี่ยนไป โมโหมึงไปให้คนอื่นจูบทั้งๆที่ชอบกู แล้วก็โมโหตัวเองที่เป็นคนนิสัยแบบนี้
กูมักจะกังวลว่าจะเป็นคนที่ถูกลืม”
คือแบบ........................... เราไม่รู้ว่าจริงๆแล้วคนเขียนต้องการจะสื่อความรู้สึกของตัวละครที่ชื่อปันออกมาแบบที่เราคิดไหม
แต่พออ่านแล้วเรารู้สึกว่าคนแบบปันนภ กลัวที่จะมีความรัก แต่ทั้งๆที่ไม่อยากรักใครแต่ก็อยากให้คนอื่นมารัก....
และชอบที่จะมีตัวตนอยู่ในสายตาคนอื่นตลอดเวลา ทำให้เราคิดว่าปันยังไม่พร้อมและไม่เหมาะที่จะดูแลเน็ตจริงๆ
ความกลัวของปันยังมีมากเกินไปและปันเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะได้รับความรักและให้ความรักกับใครสักคน.....
สองเดือนกว่าๆต่อจากนี้ขอให้บูมตัดใจได้นะ แล้วก็ขอให้ปันนภรู้ใจตัวเองมากขึ้น และถามใจตัวเองให้เยอะๆ
ส่วนเน็ตที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ขอให้อย่ามารู้อะไรตอนนี้ เพราะทุกอย่างกำลังจะไปได้ด้วยดี... ไม่เคยเชียร์เฮียเน็ตเลย
จนคนเขียนเริ่มเฉลยตัวละครแบบปันนภออกมา ขอบอกว่าไม่อยากให้เน็ตเจ็บเพราะปัน คือคิดว่ายังไงปันก็คือปันนภ
คิดเสมอว่าความรักทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่ในกรณีปันนภที่รู้ว่าเค้าชอบตัวเองมาตั้งห้าปียังทำแบบนี้
ไม่อยากจะยกเน็ตให้อ่ะ กลัวเน็ตเสียใจ (อินท์มาก) และขอมารอลุ้นว่าปันจะอยู่กับประโยคแบบที่เจ้าชายน้อย
บอกได้จริงๆไหม สุขที่ได้รัก.... เพราะธรรมดาของมนุษย์เรา ยากมาก แม้จะรุ้ว่าสายไปแต่ก็ยังอยากจะพยายามสู้ เหมือนบูม
ที่รุ้ว่ารักเทออยุ่แต่ก็รู้ว่าไม่ได้แต่ยังไงก็ขอพยายาม รออ่านตอนต่อไปแบบใจจดใจจ่อ ลุ้นๆ ตุ้มๆต่อมๆ
-
หมวยเล็กเอ๋ย อกหักซะแล้วสิ...แ่ต่ก็ดีที่ได้เคลียร์กันให้ชัดเจน อีพี่ปันก็ตรงได้อีก ก็ดี เจ็บแต่จบ!
แต่จะจบจริงมั้ยอันนี้ไม่รู้ ชอบอ่านความคิดปันเหมือนกันนะ เพราะเธอเป็นผู้ชายลึกลับไงบอกไม่ถูก อยากรู้ความรู้สึกเธอ
ปันรักเน็ตจริงเหรอ หรือแค่เสียดายที่ของที่เคยเป็นของตัวเองเป็นของคนอื่น คิดดูให้ดีนะ
แต่ชอบที่แบบคิดได้ว่าไม่ควรก้าวก่ายมากกว่านี้เพราะเน็ตรักเฮียไปแล้ว กดไลค์ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบตอนนี้มาก ชอบปันบูม ตกลงจะได้คู่กันไหมสองคนนี้
อย่างที่บอกว่า บูมเป็นตัวละครที่โคตรชอบ 55555 เห็นด้วยกะเม้นข้างบนๆ มาก ว่าคาแรคเตอร์ของบูมเป็นคนที่มีอยู่จริงอะ
โบกธงเชียร์ปันบูมต่อไป แอร๊ยยยยยยยยยยย
ชอบตรงนี้มากๆ
“นอกจากเน็ตก็มีมึง ที่ชอบกูทั้งๆที่รู้สันดาน...”
“น่าดีใจจัง”
“แต่สำหรับมึง คงมีแค่กูที่จะเห็นโหมดดาร์กของมึงแบบนี้ น่าดีใจกว่าไหมล่ะ”
รออ่านเฮียกะเน็ตด้วยนะ อิอิ
-
ปันรู้ไหมว่าเธอจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด
จะรักก็ไม่กล้า แต่ก็อยากเป็นคนสำคัญของเขา
เน็ตเจอคนที่ใช่ และตัดใจเดินจากไปคนหนึ่งแล้ว
วันหนึ่งบูมก็จะเจอคนที่ใช่สำหรับบูม และก็จะเดินจากไปเช่นกัน
คนอื่นเขามีวันที่อ่อนแอ แต่ก็ต้องมีสักวันที่เข้มแข็ง และเดินไปข้างหน้า
แล้วปันล่ะ จะยังย่ำอยู่กับที่หรือไร
-
หมวยเล็ก'w' มากอดทีสิ มานี่มา :m3: :m3: :m3: :m3:
ดีใจกับหมวยเล็กด้วย ที่ไปจบเพื่อให้ตัวเองหยุดเจ็บ
กับหัวเราะกับปันนภ ที่ เพิ่งจะรู้ตัว มัวกลัวนู่น นี่นั่นไป
สุดท้ายก็มานั่งชีช้ำกระล่ำดองกับหมวยเล็ก :jul3: :jul3:
ขอบคุณคะสำหรับตอนนี้ จะติดตามต่อไปคะ :L2:
-
อ้ากกกก ปันนนน โอยยย อยากได้ชายแบบนี้ คู่นี้ ปันกะบูม ดูดาร์กจริง
ต่างจากคู่เอก หวานเว่อร์ รักก่นสุดๆ
ปล. กลับมาจากเมกาเร็วๆนะค่า ปันนนนน
-
โถปันนภของพี่ อกหักซะแล้ว ไม่เป็นไรนะ ชอบปันแล้วล่ะ ขอเป็นแม่ยกปันแล้วกัน ชอบประโยคของบูม ที่บอกว่าถ้ารู้ว่ารักใครแล้ว ก็อย่าเที่ยวไปใจดีกับคนอื่นไปทั่ว ไม่งั้นคำว่ารักก็ไร้ความหมาย กว่าจะก้าวผ่านกำแพงของตัวเองยอมรับความรู้สึกตัวเองก็อย่าทำให้มันไร้ค่า มันใช่มากๆ เฮ้อ ถึงจะเสียใจและเสียดายที่ปันไม่ได้ลงเอยกับเน็ต แต่ก็ดีใจที่ไม่จับให้คู่บูม ไม่งั้นคงเฟลแน่ๆๆ ส่วนบูมขอให้ตัดใจได้และเจอคู่เร็วๆ ส่วนปันนภพ่อยอดขมองอิ่มของพี่ ดีใจที่ปันนภยอมรับว่ารักเน็ต ดีใจกับเน็ตที่ได้รับความรักตอบกลับไป อยากให้เน็ตรู้ความรู้สึกนี้จัง ว่าตลอดมาปันนภก็รู้สึกเหมือนกันไม่ใช่แค่เน็ตรู้สึกอยู่คนเดียวถึงอะไรมันจะสายไปแล้ว ไม่จำเป็นว่าต้องได้ครอบครองเสมอไป เพราะต่างคนต่างมีเส้นทางของตัวเองแล้ว ให้กำลังใจปันนภ อยู่เป็นโสดอย่างนี้ไปก่อนเนอะ ไม่ตัองรีบแม่ยกแอบหวง อิอิ ปล ชอบชื่อปันนภ ค่ะ เชื่อแปลก และเพราะดี
-
ถ้าปันจะให้คู่กับผู้ชาย ก็ขอให้ปันได้คู่กับคนใหม่นะคะ แกะกล่อง ขอปันเป็นพระเอกในภาค2เลยอยากได้นายเอกที่เหมาะกับปันมากจริงๆเอาแบบแก่นเซี้ยว ให้ปันปราบยากๆไม่ถูกกันในตอนแรก แอร๊ย มโนไปไกล แต่ที่จริงไม่อยากใหัปันได้รักใครในช่วงนี้นะ ไม่งั้นจะรู้สึกว่าความรักกะเพศเดียวกันที่ปันกว่าจะข้ามผ่านมาได้ดูไร้ค่า อยากให้อีกหลายปีๆเลย (ช่วงนั้นก็รักษาแผลใจไป)ถ้าหากปันจะเจอรักครั้งใหม่/หรือไม่ก็อยู่เป็นโสด หรือแต่งงานกับ ญ ตามที่ควรเป็น อุตส่าห์เสียเน็ตไปเหตุเพราะกรอบที่ไม่กล้าก้าวผ่านก็ให้มันคุ้มค่ากับการที่ต้องเสียเน็ตไปหน่อย
-
บูมเข้มแข็งมากจิงๆๆอะ
อาหมวยสุ้ต่อไปนะ นับถือ ณ จุดนี้จิงๆๆอะ กล้าพูดอย่างที่ใจคิด
ปันนภ ช้าไปเนอะเลยยยอะ กว่าจะก้าวผ่านมาได้ก็ช้าไปแล้ว
ทำใจๆๆเหอะนะ ยกเน็ตให้เฮียไป
แล้วลองมาใส่ใจคนที่มีใจดูสิ อิอิ
-
บูมยังเด็ก ยังมีโอกาสเจอคนอีกเยอะแยะ
ในเมื่อปันไม่ได้รัก ก็ปล่อยมันไปเหอะ แค่ตัดใจได้นี่ ก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีแล้วแหละ :กอด1:
แต่ปัน ยังคงดูสับสนในชีวิตอยู่เหมือนเดิม ยังโลเลตลอด สับสนว่าจะเดินในทางที่คิดว่าถูกต้อง หรือ ทางที่อยากเดิน
ก็คิดดีๆเลือกดีๆก่อนแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลังแบบนี้อีก
:เฮ้อ:
-
ไม่ให้ปัน คึ่หมวยแล้ว
สงสารหมวย เอาปันไปไกลๆ
แล้วไม่ต้องมา แทรกเฮียกะเน็ตนะ
-
เฮ้อ กว่าปันจะยอมรับใจตัวเองก็สายไปซะแล้ว
หลบไปเลียแผลใจแล้วค่อยกลับมาใหม่นะ
-
สงสารบูมอ่าาา อย่าเพิ่งรีบตัดใจน๊าาาาา สู้ต่อไปทำให้พี่ปันยอมรับตัวเองได้ขนาดนี้แล้วแท้ๆ
-
สงสารบูม อ่านไปแล้วมันหน่วงๆที่ใจ
แอบเศร้าตามบูมไป จะร้องไห้ o18
ยังแอบหวังว่าบูมจะได้คู่กับปัน
แต่ถ้าบูมกำลังตัดใจอยู่ คงหมดหวังแล้วใช่มั้ย :sad4:
เอาเป็นว่าถ้าบูมเลือกที่จะตัดใจแล้ว อยากให้บูมหายเศร้าไวๆ
หวังว่าจะเยียวยาหัวใจให้กลับมาแข็งแรงได้อีกครั้ง
และมีความสุข ที่ได้เห็นคนที่รัก มีความสุข
เฮ้ออออออ แต่ก็ยังอยากให้บูมได้สมหวังกับรักครั้งนี้บ้างจัง
บูมไม่เคยได้เจอรักที่ต้องการจริงๆ จนมาเจอปัน
แอบสงสารปันด้วย แต่เรื่องเน็ตมาคิดได้ตอนนี้ มันสายไปแล้ว
เราดีใจที่ปันคิดได้ ที่จะปล่อยให้เน็ตไป เพราะปันก็รู้ว่ามันสายไปแล้ว
แล้วเราก็เชื่อว่าปัน จะไม่เอาเรื่องนี้ไปรบกวนจิตใจเน็ตอีก
เพราะปันก็รู้ว่าสุดท้ายปันก็ทำได้แค่กวนตะกอนขึ้นมาแล้วมันก็จะกลับไปจมอยู่ที่เดิม
อยากให้ปันให้โอกาสตัวเองได้เจอสิ่งใหม่บ้าง
ให้โอกาสคนที่รักปัน ได้มีสิทธิมอบความรักให้ปันบ้าง
อย่าปิดกันหัวใจตัวเอง ลองรักคนอื่บ้างได้แล้วนะปัน
ไม่มีใครมาหยุดรอใครสักคนที่ไม่มีทางหันมารักหรอก
เน็ตก็เป็นคนนึงที่เคยรอปันหันมาทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทาง
แล้วตอนนี้เค้าก็เดินจากไปแล้ว และบูมกำลังจะเป็นอีกคนที่เดินจากปันไป
ปล.ยังคงเอาใจช่วยบูมปัน อยากให้สองคนนี้รักกัน
บูม ไม่เป็นไรนะ :กอด1:
ปันก็ไม่เป็นไรนะ คิดได้ไวๆ ว่าควรไปทางไหนสักทาง
-
ปันอกหักจากเน็ต
ส่วยบูมก็อกหักจากปัน
สงสารทั้งคู่เลย
-
บูมเป็นผู้ใหญ่มาก ๆ เลยนะ บีมเน๊ตค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ ดีจังเลย
-
ได้เห็นบูมโหมดนี้ ไม่รู้เจ๊ควรดีใจหรือป่าว :เฮ้อ: มันดูหน่วงมากกกก
สงสารปันเบา เบา แต่ปล่อยเฮียกะเน็ตไปเทอะ เพราะคู่นี้มันน่ารักเกิ๊นน :laugh:
P.S. ยังแอบชงคู่ปันบูม อยู่เสมอ :laugh:
-
โอ้ว์ ตอนนี้มาแบบซึ๊งมากเลยอ่ะ
-
ชอบบูม เน็ต และเฮีย :impress3:
ปัน นายเป็นคนที่ แย่ว่ะ :z6:
-
เฮ้อ กว่าจะรู้ใจตัวเองนะปันนภ
ดีใจที่อย่างน้อยก็รู้ใจตัวเองเสียที
แต่ที่ขัดใจก็คือ
รู้ใจแล้วแต่ก็ยังไม่กล้าสารภาพ
ยังคงอึมครึมเก็บไว้กับตัวเองเหมือนเดิม
ห้าปีที่ไม่กล้าเปิดใจมันไม่พอเหรอปัน
พอรู้ใจตัวเองก็ไม่กล้าบอกเน็ตอีก
ในมุมของเรานะ
เราคิดว่าไหน ๆ ก็ยอมรับแล้วว่ารัก
ก็สารภาพไปสิ
ถึงจะรู้ว่าไม่ทันแล้ว เน็ตมีคนที่รักไปแล้ว
อย่างน้อยก็ได้ได้ซื่อสัตย์กับตนเอง
และตัวเน็ตเองก็จะได้รู้ว่าตอนนี้เน็ตรักใครกันแน่
จะยอมถอยทั้งที่ยังไม่ยอมสู้เหรอ
ไม่ได้ดังใจจริง ๆ เลยปัน!!!! :serius2:
ปล. เห็นด้วยที่ว่าอยากให้คนเขียนแตกเรื่องออกมา ให้ปันนภเป็นพระเอกเต็มตัวคู่กับคนที่ปันรักและรักปัน ^^
-
เฮ้อออ ปันนภ ...
-
ไม่รู้จะเห็นใจใครดีเพราะต่างคนก็ต่างความคิด
ถ้าคิดตรงกันเมื่อไหร่ก็คงมีโอกาสล่ะนะ
ยังดีที่มีคู่เฮียมาทำให้กระชุ่มกระชวยใจบ้าง
-
สงสารปันนะ แต่เชียร์เฮียอยู่ดี
-
ปันนภ :เฮ้อ: ผู้ชายน่าสงสาร รู้ตัวเมื่อสาย หวังว่าอ่านเจ้าชายน้อยแล้วจะทำให้มองความรักดีขึ้นนะ (จับมืมมากุม)
บูมมมมม กลับมาแล้วค่อยๆมาซึมลึกปันนภต่อนะ เราเชียร์ :กอด1:
-
o13 หมวยเยี่ยมมาก
อ่านนิยายแล้วย้อนดูตัวเอง มีเรื่องไหนบ้างหนอที่เรายังก้าวไม่ข้าม...
-
ตามทันแล้วว
จะบอกว่าชอบนิยายแบบนี้มาก
แรกๆเชียร์ปันเน็ต เพราะชอบคาแรกเตอร์ปัน แบบออกแนวรักนะแต่ไม่แสดงออก แล้วทั้งคู่ก็มีใจให้กันมานาน
หลังๆเริ่มมีใจให้เฮียเน็ต(แลดูใจง่าย) ชอบเฮียเวลาหึงน่ารักดี :o8:
ถึงตอนนี้แล้วแอบสงสารปัน ที่รู้ตัวช้าเกิน
ใจนึงก็อยากให้ปันเดินหน้ากับเน็ตต่อ อีกใจก็สงสารเฮียเพราะเฮียดูรักเน็ตหมดใจมาก
นึกไม่ออกจริงๆว่าปันจะเป็นยังไงต่อไป (แอบเครียด)
ส่วนปันบูม เราโอเคกับแบบนี้นะ ยังไงก็ทำใจให้ได้เร็วๆนะหมวยเล็ก :a2:
-
^^
-
ดีใจนะที่ปันเคลียร์ตัวเองได้แล้ว คงไม่ผิดหรอกนะที่เราแอบเชียร์ปัน -.,-
แต่เฮียกับเน็ตก็ดีนะ อบอุ่นดีให้ความรู้สึกว่ายังไงสองคนนี้ก็คู่กัน และคงไม่มีใครไปขวางได้
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
น่าสงสารปันจัง เฮ้ออออ แต่ก็ทำไรไม่ได้แล้วนิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาสมัครตามอ่านด้วยคนค่ะ :L2:
อ่านแล้วชอบเน็ตมากๆ เป็นผู้ชายน่ารักสบายๆ อยากให้เฮียคู่กะเน็ตอย่างหลายๆความคิดเห็น
แต่ก็ไม่อยากให้บูมคู่กับปันเท่าไหร่ ประมาณว่าอยากให้เปิดตัวคนใหม่แกะกล่องออกมาให้ทั้ง2คนเลยก็ดี อิอิ
มีความรู้สึกว่าบอมจะแอบโง่นิดๆ เชื่อคุณทรายแก้วไปทุกอย่าง
เขาอาจจะไม่ดีอย่างที่บอมคิดก็ได้นะจ๊ะ
คู่กับบอมเอาผู้หญิงอย่างเฟิร์นเป็นไง ผู้หญิงวิศวะมีพร้อมทุกอย่าง :laugh:
อยากอ่านบทคู่เน็ตกะเฮียเยอะๆเพราะน่ารักมากกกก :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
หมวยเล็กเข้มแข็งมากอะ รักได้แต่สักวันความรู้สึกรักมันก็คงน้อยลง ยิ่งเป็นรักที่ไม่สมหวังอย่างนี้ด้วย เวลาจะช่วยหมวยเล็กนะ :กอด1:
ส่วนปัน เราไม่คิดว่าที่นายทำหรือรู้สึกเป็นเรื่องงี่เง่าอะไรหรอกนะ ก็พอจะเข้าใจอยู่ แต่นายทำตัวเองทั้งนั้น คงต้องยอมรับจริงๆจังว่าสายเกินไปแล้วจริงๆ :เฮ้อ:
ความเห็นส่วนตัวนะ คิดว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกันแบบนี้ดีแล้วอะ อยากให้เจอคนที่จะรักได้มากกว่านี้ทั้งสองคนเลย :กอด1:
-
ปันเอ้ยปัน เราชอบนายนะ แต่เห็นเฮียมีความสุขกับเน็ตมากๆก็ทำอะไรไม่ได้ใช่ไหมละ?
ฮ่าๆ คือตามจริงอยากให้ปันลองสู้สักตั้งมากๆเลยค่ะ ไม่รู้ว่าการไปนอกสองเดือนจะช่วยให้ปันลืมได้มั้ย
เพราะปันเป็นคนรักใครยาก ให้ความรู้สึกพิเศษมากถ้าเขาจะไปกันได้ดีกับเน็ต
แต่ก็ไม่รู้ว่าไอ้นิสัยเจ้าชู้จะหายไปไหม คนเรามันก็มีพื้นฐานนิสัยอะเนอะ
เพราะฉะนั้นให้บีมกับเน็ตรักกันเถอะปัน นายไปลองจีบน้องบูมดู เราเอาใจช่วย กร๊ากๆ
อยากอ่านตอนต่อไปมากเลยค่ะ สนุกอะ เป็นนิยายที่อ่านซ้ำแล้วไม่เบื่อค่ะ (อ่านซ้ำไปสองรอบละ)
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันจ๊ะ จะรอตอนต่อไปนะ มาต่อไวๆน้า ^__^
-
ต่อให้ปันรู้ตัวเร็วกว่านี้
ได้เน็ตมาเป็นของตัวเองจริงๆ
ยากนะ ที่ปันจะดูแลเน็ตได้จริงๆ
เน็ตคงเจ็บปวดบ่อยๆ และสุดท้ายคงไปกันไม่ได้หรอก
ซึ่งนั่นจะทำให้ความเป็นเพื่อนมันพังลงไปเลย
บูมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งจริงๆ
ดีไม่ดี อาจจะมีบางมุมคิดแค้นปันอยู่นิดๆ ด้วยก็เป็นได้
ถึงได้เลือกใช้คำที่ทำร้ายความรู้สึกของปันไม่น้อยเลยทีเดียว
เราว่าสองคนนี้รู้จักกันดีมากขึ้นเรื่อยๆ
เห็นตัวตนที่แท้จริงของกันและกัน
จน...อยากให้ลองมาคบกันดูนะ อาจจะเป็นตอนที่เหงากันสุดๆ
อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่รู้ไส้รู้พุงกันขนาดนี้เวลาคบกันแล้วจะเป็นอย่างไร
หรือว่าเลือกไม่คบกันไปเลย (หัวเราะ)
-
ปันๆ ฮือ กว่าจะยอมรับมันสายไปจริงๆนั่นแหละแต่ไม่เป็นไร
มาอกคนอ่านได้นะ
-
ให้ตายเถอะโรบิ้น :z3:
ความรู้สึกลึกๆในหัวใจ >>บูมเป็นนายเอกว่ะ
-
บูมตอนนี้เท่เว้ยยยยย เอาล่ะ เรตติ้งแกกำลังดำดิ่งนะปันนะ5555
-
บอกได้คำเดียวว่า "หน่วง" :a5:
-
อ่านตอนนี้จบ สิ่งที่อยากทำคือ ...เดินไปตบไหล่ปันนภเบาๆ แล้วนั่งถอนหายใจเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ
ส่วนเรื่องไฟล์พล็อทหายนี่เป็นเราก็คงนอยด์มากๆ แต่ก็คิดซะว่าพล็อทหายดีกว่าอารมณ์เขียนนิยายหายละกันเนอะ เพราะยังไงมันก็ยังอยู่ในหัวเรา ถึงจะขาดหายไปบ้างก็ตาม ^^
-
ยังงี้ดีแล้วละค่ะ
ไม่รู้สิค่ะ ถ้าหากคู่นี้ได้คู่กันจริงๆ
ไม่รู้ว่าเราจะทนอ่านได้รึเปล่า (รู้สึกหวงปันให้เน็ตแปลกๆ )
คงจะต้องแอบอ่านข้ามๆ คู่ปันบูมไป ขอโทษจริงๆค่ะ
ใจแข็งไม่พอ แง้ อย่างงี้ละดีแล้ว :เฮ้อ:
-
ไม่เป็นไรหมวยเล็กไม่เป็นไรTT_____TTTTT
แค่นี้ก็เข้มแข็งมากแล้วอะจริงๆนะ
กล้าพูดกล้าทำกล้าคิด เก็บความรู้สึกได้ดีมากๆ
อ่านตอนนี้ก็แบบความหวังปันบูมคู่กันติดลบแต่ก็ยังแอบหวัง กร้าก-.-
ไม่รู้ทำไมก็ยังคงชอบอยู่ดีเง้อ
ระยะที่ห่างกันก็น่าจะรู้ใจตัวเองนะ
โอ้ยยยยยยยยมันลุ้นนนนนนนนนนนอยากรู้ว่าจะเป็นไงแล้ว
แบบปันบูมมมมมมมม กระแซะU_U
-
สงสารปันดีไหม
หรือสมน้ำหน้าดี .... พลาดตั้งแต่ไม่ทำอะไรตามมหัวใจตัวเอง
-
ปันเอ้ยรูตัวว่ารักก็เมื่อทุกอย่างสายไป อย่างนี้แหล่ะน้่าที่เค้าว่ากันว่าคนเามักจะเห็นความสำคัญของสิ่งที่กำลังจะเสียไปเสมอ
ส่วนน้องบูมน้องดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ รู้และเข้าใจปันนภยิ่งกว่าใครๆๆ
เอาน่ามีรักก็ต้องมีผิดหวัง มันเป็นสัจธรรม วันนี้ไม่รัก วันหน้าอาจจะรักก็ได้เนอะ อนิจจาไม่แน่นอน สู้ต่อไป น้องบูม กับนายปันผู้เชื่องช้ากับความรู้สึกของตนเอง
-
ปันนภ...ในที่สุดเราก็เข้าใจนายแล้ว!!! แต่...มันช้าเกินไปสินะ :z3:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเศร้าใจยังไงบอกไม่ถูกเลยค่ะ แงงงง สงสารทั้งปัน ทั้งน้องบูม...
:sad4:
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ!
-
สวัสดีค่ะคุณนักเขียน :)
มาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก เมื่อวานนี้ สนุกมาก ติดตามอ่านจนจบวันนี้ แล้วก้อจะติดตามต่อไปนะคะ
ปล. แซวนิดนึง คุณนักอ่านเรื่องนี้ เม้นท์ยาวกันทุกคนเลยยย เราเม้นท์สั้น แอบเขิล เบาๆ
-
รู้สึกโล่งอกเรื่องปันกับบูม แบบนี้สบายใจมาก
แต่ปัญหาต่อไปคือปันจะเป็นตัวแทรกระหว่างเน็ตกับเฮียหรือไม่
-
เป็นตอนที่เฉลยหลายๆเรื่อง
-
เป็นแบบนี้ รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ สงสารบูม
แต่พอมาคิดอีกทีก็ดีแล้วแหละ เนอะ .. :เฮ้อ:
-
ปันบูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :serius2:
สงสารบูม งือออออออออออ :o12:
-
ดีใจกับปันนภด้วย
(..ในที่สุดก็พัฒนาจากลิงเป็นคน 5555)
น้องปันอุตส่าห์กล้าเดินออกจากกรอบแล้ว คนเขียนก็อย่าใจร้ายกับปันนภ(ของชั้น)มากนักน้า
ป.ล.สมัครเป็นแม่ยกปัน(สุดหล่อของพี่)
-
Friend's brother Brother's friend 23 ,พี่เลี้ยง
[Net's talk]
หลังจากวนรถมายี่สิบนาทีกว่า สุดท้ายวีออสของเพื่อนสนิทที่ถูกพี่ชายหยิบยืมออกต่างจังหวัดเพราะสะดวกแก่การใช้งานก็ยอมจำนนจอดลงร้านโรตีสายไหมข้างทาง กระจกฝั่งข้างคนขับถูกลดลงยื่นกระดาษสีขาวซึ่งถูกขีดเขียนเป็นแผนที่โดยคร่าวจากลายมืออาจารย์ให้แม่ค้าเพื่อถามทาง ตามด้วย “ขอโรตีสายไหมสองถุงใหญ่ด้วยครับ” ติดๆจากเจ้าของรถที่โชว์พาวจะพาผมไปถึงที่หมายโดยตั้งใจจะไม่ปริปากขอความช่วยเหลือจากใครด้วยใบหน้าสงบนิ่ง
เฮียสวมเรย์แบนสีชาเอาไว้ทำให้แม่ค้าวัยกลางคนไม่ทันสังเกตว่าพ่อหนุ่มในรถเป็นใคร กระวีกระวาดห่อขนมแล้วเดินมาอธิบายแผนที่โดยคร่าวของอาจารย์ให้กระจ่างชัดจนทั้งผมทั้งสารถีคนดีต้องยกมือไหว้ขอบคุณ
เพราะไซต์งานไม่ได้ตั้งอยู่ในบริเวณแหล่งท่องเที่ยว ดังนั้นคนไม่ชำนาญทางทั้งคู่จึงพากันหลงนั่งรถผ่านร้านนี้ไปมาราวสี่รอบจนถอดใจ ดังนั้นเฮียถึงปรับเกียร์เหยียบคันเร่งทันทีที่ได้รับคำตอบเพราะจากที่ควรถึงตั้งแต่เที่ยง บัดนี้มันคล้อยบ่ายมาจนควรแก่เวลาหาอะไรใส่ท้องแล้ว ทว่าตลอดถนนเอเชียยาวเหยียดกลับมีแค่ร้านขนมตั้งขายเป็นระยะเท่านั้นเราทั้งคู่จึงได้ ‘ขนม’ ที่ว่า มารองท้องจนกว่าจะถึงที่พักและหวังว่าในหมู่บ้านคงมีร้านข้าวง่ายๆให้นั่งกินเป็นมื้อเที่ยงกันสักที
กระนั้นเสียงท้องร้องก็ทำให้ผมเร่งแกะยางรัดจากถุงพลาสติก หยิบแป้งออกมาแผ่แล้ววางไส้สายไหมเส้นยาวเหยียดไว้ตรงกลาง ม้วนแป้งสีเขียวเข้าหากันจากนั้นจึงส่งให้คนขับ เฮียหันมารับขนมเข้าปากแล้วขมวดคิ้วดูทางต่อกระทั่งเจอจุดเลี้ยวเข้าซอยที่คิดว่าจะเป็นหมู่บ้านตามในแผนที่จึงชะลอความเร็วลง ผมม้วนขนมจัดการกินเองบ้างสลับป้อนพี่ชายเพื่อนบ้างเป็นระยะ กระทั่งบ้านพักไม้ใต้ถุนสูงรั้วสีฟ้าตามที่อาจารย์บอกปรากฏตรงหน้าจึงค่อยผูกถุงขนมเก็บ เฮียบีบแตรเบาๆเรียกคนในบ้านที่สวมแค่กางเกงบอลสีน้ำเงินกรมท่าผ้าร่มให้เดินออกมา บนบ่าพาดผ้าเช็ดตัวสีตุ่น หนวดเคราเขียวครึ้มขณะที่แผงอกและหน้าท้องมีกล้ามเนื้อมัดสัน ผิวพรรณของคนที่หยีตาเพ่งมองรถหน้าบ้านดูปราดเดียวก็รู้ว่ามันเข้มเพราะแดด ทำให้ผมนึกหวั่นคำไอ้โชติบอกว่าตัวเองจะได้เป็นเหนี่ยงก็คราวนี้ขึ้นมาครามครัน เฮียเอามือแตะที่บ่าเบาๆหลังจากเห็นภาพของพี่เลี้ยงผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดก็ถาม
“คนนี้เหรอที่อาจารย์จะให้เน็ตพักด้วย? น่ากลัวเหมือนโจร”
“โห! เฮีย วิศวกรนี่ครับ ไม่ใช่ดารา หน้าใสไร้สิวทำงานไซต์คนงานที่ไหนจะกลัว ลงไปเถอะจะได้รู้ว่านี่ใช่พี่จอมหรือเปล่า”
เฮียส่งเสียงครางฮึ่มฮ่ำในลำคอแล้วยื้อ “นอนโรงแรมไหม กูเปิดห้องให้ก็ได้ แค่สองเดือนเอง”
“ไม่เอาน่า อย่าทำให้ผมเป็นคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อสิ”
“ก็ดูพี่เลี้ยงมึงสิ หน้าตาไว้ใจได้ที่ไหน”
ผมเผลอหัวเราะ เหลือบตาคนแปลกหน้าแล้วคิดจริงอย่างที่เฮียว่า ยังไม่ทันลงจากพาหนะเจ้าของบ้านก็เริ่มเอะอะโวยวายคนที่มาจอดรถขวางหน้าบ้านแถมยังบีบแตรเรียกแต่ไม่ออกไปคุยด้วยเสียยกใหญ่ จนสุดท้ายต้องเป็นผมที่ฝืนข้อมือซึ่งดึงรั้งไว้ด้วยความเป็นห่วงลงจากเฮียมายกมือไหว้’รูมเมท’ชั่วคราวของตัวเองก่อนด้วยทีท่าเก้ๆกังๆ
“สวัสดีครับ พี่จอมหรือเปล่า?”
“เออ มาบ้านเขาแต่ไม่รู้จักเนี่ยนะ แล้วเอ็งน่ะใคร”
“ผมเป็นเด็กฝึกงานจากมหา’ลัย xxx ครับ อาจารย์วิมลให้แผนที่มาบอกว่าช่วงฝึกงานให้พักกับพี่”
“อ้อ เออ เอ็งจะมาวันนี้นี่หว่า ช่วงนี้ยุ่งๆเลยลืมไปเลย เข้ามาสิๆ เอารถมาจอดข้างในด้วยจอดกลางถนนแบบนั้นเดี๋ยวได้โดนเด็กแว้นซ์แถวนี้เฉี่ยวกันพอดี แล้วยังไง สรุปมากัน 2 คนรึ?”
“เปล่าครับ นั่นพี่ชาย มาส่งเดี๋ยวเย็นนี้ก็กลับ”
พี่จอมพยักหน้ารับ ดันประตูเลื่อนเปิดให้รถเข้ามาจอดในตัวบ้านแล้วเดินนำไปที่บันได ผมสังเกตเห็นแคร่ไม้และเปลญวนผูกอยู่ใต้ถุน ใกล้ๆกันนั้นเป็นซากปรักหักพังกองมหึมาของขวดเบียร์หลากชนิด ราวตากผ้าขึงด้วยลวดเหล็กเสาต่อเสาโดยมีตะปูคอยเหนี่ยวไว้ยังมีเสื้อผ้าตากอยู่ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเสื้อแขนยาวขายาวที่แม้แต่ซักแล้วก็ยังดูหม่น ใต้ราวตามผ้าพบรถมอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินจอดสงบนิ่งอยู่ซึ่งดูจากการใช้งานแล้วคงสมบุกสมบันพอควรแล้วกวาดตาไปตามเจ้าบ้านซึ่งเดินไปล้างเท้าจากน้ำในตุ่มเล็กหัวกระไดแล้วเรียก
“ยกของขึ้นมาสิ รกหน่อยนะแล้วนี่เอ็งชื่ออะไร”
“ณัฎฐนิชครับ ชื่อเล่นชื่อเน็ต”
“เออ กินอะไรมาหรือยัง มีแกงเขียวหวานอยู่ในตู้กับข้าว ตักกันเอาเองเลยเดี๋ยวกูไปเก็บของในห้องก่อน”
พี่จอมหันมาบอกด้วยท่าทีสบายๆ ดูจากหน้าตาแล้วอายุน่าจะมากกว่าผม 3 – 4 ปี นั่นหมายความว่าคงไล่เลี่ยกับเฮีย ผมรับคำเจ้าบ้านแล้วหันไปช่วยเฮียยกกระเป๋าจากหลังรถ อันที่จริงของก็ไม่ได้มากมายเท่าไหร่คือมีกระเป๋า 2 ใบ เป็นเสื้อผ้าสำหรับ 2 สัปดาห์ซึ่งผมคิดว่าจะพยายามกลับบ้านทุกอาทิตย์หรือนานที่สุดก็เดือนละ 2 ครั้งจึงเตรียมมาเท่าที่ไม่ต้องซักให้วุ่นวาย นอกจากนี้ยังมีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวรวมไปถึงอาหารแช่ติดตู้เย็นที่เฮียยังเป็นห่วงกลัวผมจะกินอยู่อัตคัดเลยหยิบโน่นจับนี่จากห้างสรรพสินค้ามาเต็มรถเข็น
พอขึ้นมาชั้น 2 ผมก็กวาดตามองคร่าวๆตามสัญชาตญาณ พบว่าบ้านไม้หลังเล็กถูกแบ่งไว้เป็นสัดส่วน เหนือบันไดขึ้นมาเป็นโถงโปร่งสบาย มีลูกกรงไม้กั้นเป็นผนังให้ลมโกรกได้ตลอดเวลา ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน และห้องทำงานซึ่งภายในมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ 1 ตัว โต๊ะเขียนแบบ ตู้หนังสือและโทรทัศน์ขนาด 24 นิ้ววางจัดเป็นสัดส่วนแบบลวกๆ ในห้องน้ำมีฝักบัวไม่มีน้ำอุ่น ครีมโกนหนวดและใบมีดโกนวางอยู่หน้ากระจกข้างแปรงสีฟันแต่ดูลักษณะคร่าวๆแล้วเจ้าของคงไม่ได้หยิบใช้บ่อยนัก พี่จอมใช้สบู่ก้อนในการอาบน้ำซึ่งสำหรับผมแล้วเฮียเลือกซื้อสบู่เหลวมาโดยให้เหตุผลว่ารักษาความชุ่มชื้นได้ดีกว่า จากนั้นก็ย้ายมาที่ห้องนอนซึ่งปิดประตูเงียบ กระทั่งได้ยินเสียงกระเพาะเฮียทำงานโครกครากจึงเลิกสนใจสำรวจพื้นที่ใหม่เดินเข้าครัว ในเมื่อเจ้าของอนุญาตแล้วนาทีนั้นจึงถือวิสาสะหยิบจับจานกระเบื้องและทัพพีขึ้นมาตักข้าวสวย ตามด้วยแกงเขียวหวานไก่ในถ้วยที่ถูกวางสงบนิ่งในตู้เดินออกมาหาเฮีย
“กินข้าวกันก่อน เดี๋ยวพี่จอมจัดห้องเรียบร้อยค่อยเอาของเข้าไปเก็บ”
ผู้ชายตัวโตพยักหน้าแล้วรับจานจากผมไปถือ เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นโต๊ะอาหารเฮียเลยนั่งจุ้มปุ๊กบนพื้น ผมเข้าไปตักข้าวของตัวเองพร้อมกับน้ำเย็นๆ ทรุดตัวลงกินข้างๆเฮีย รู้สึกขัดเขินนิดหน่อยกับที่อยู่ใหม่แต่ความหิวก็ไม่เคยปราณี ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำเราก็ต่างจัดการอาหารตรงหน้าจนหมดแบบไม่เหลือเค้าความประหม่า กระนั้นคนในห้องที่ถูกปิดตายก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมา
“เดี๋ยวกูเก็บล้างให้ มึงไปดูเจ้าของบ้านดิ๊ ไว้ใจแขกเกินไปแล้วเนี่ย”
ผมรับคำมาเคาะประตูไม้สองสามที พอได้รับเสียงอนุญาตจากคนในห้องแล้วจึงเดินห่อไหล่เข้ามา
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมพี่”
ถามทั้งๆที่เห็นเรื่องที่ให้ช่วยคับหูคับตาไปหมด กองหนังสือเอย ไม้แขวนเสื้อเอย ตะกร้าใส่ผ้ามีเสื้อผ้ากองพะเนินเทินทึกจนล้นออกมา กางเกงในที่ม้วนขดเป็นเลข 8 ใกล้กระป๋องแป้งเด็กแคร์นั่นก็ไม่รู้ใส่หรือยัง เตียงนอนเป็นลักษณะเตียงคู่ หมอนสองใบถูกโยนๆระเกะระกะรวมกับผ้าห่มและมุ้งที่สุมกันไว้บนผ้าปูสีมอซอ ทว่าเจ้าของความรุงรังแบบอินฟินิตี้กลับหันมายิ้มกว้างแล้วบอกผมว่า
“ไม่มีอะไรแล้วแหละ กูเก็บให้หมดแล้ว”
สีหน้าผมตอนนี้ คือ =[]=’ ครับ
กระพริบตาปริบๆแล้วกวาดตามองห้องนอนที่ถูกอ้างว่าเก็บแล้วอีกครั้งเพื่อยืนยันว่า แม่ง ‘เก็บให้หมดแล้ว’ จริงๆ
พี่จอมเอาศอกมาเกยไหล่ผม ใช้มือข้างที่ว่างชี้ไปมุมห้องให้ผมมองตามแล้วบอก “ตรงนั้นมุมเอ็งนะ เอาของไปเก็บได้เลย”
แหม... ตอนนี้ผมล่ะนึกอยากขอบคุณนายช่างจอมเสียเหลือเกินที่มีทำให้ผมมีโอกาสได้ยืดอกภาคภูมิในความเรียบร้อยสะอาดสะอ้านของตัวเองขึ้นมาตงิดๆ เจ้าของห้องหันมายิ้มแฉ่งฟันขาวให้ผมอีกรอบแล้วถาม
“เป็นไง พออยู่ได้ไหม?” ให้ผมฝืนพยักหน้าหงึกหงักแบบจำใจ เพลงของซาซ่าสมัยข่ากระดิ่งยังฮิตที่ร้องว่า ‘แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม...’ ลอยมากับสายลมซึ่งพัดใบไม้แห้งปลิวไหวหมุนเกลียวต่อหน้าสองรอบให้ผมชอคนิ่มๆอยู่ที่เก่า แรงตบบ่าปุเป็นสิ่งสุดท้ายที่พี่จอมทิ้งไว้ก่อนผมจะเดินคอตกออกมาลากกระเป๋าเข้าไป โดยสวนกับเจ้าของบ้านซึ่งย้ายร่างไปที่ห้องครัวแทน ทว่าไม่ทันรื้อเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าผมก็ได้ยินเสียงล้งเล้งออกมาลั่นซึ่งจับในความได้ประมาณว่าพี่จอมกำลังบ่นเฮียที่เอา น้ำผลไม้ ขนมนมเนยสำหรับดำรงชีพไปเบียดเสียดทำเบียร์วุ้นในตู้เย็นเดือดร้อน หากแต่ไม่ได้ยินเสียงคนของตัวเองโต้เถียงกลับมา ถ้าจะให้เดาล่ะก็ ตอนนี้เฮียคงทำท่าหงุดหงิดที่หางตาเล็กๆ แต่โดยรวมยังสวมโป๊กเกอร์เฟสเข้าหาคนไม่สนิท รักษาทีท่าสงบสุขุมใส่แบบที่ผมเองก็เคยหลงเชื่อว่ามันเท่ห์ระเบิดมาแล้วอยู่เป็นแน่แท้
ดังนั้นไม่นานนักเมื่ออีกฝ่ายไม่โต้ตอบดั่งใจ เสียงเอะอะของคนขี้โวยวายก็เงียบหาย ผมเดินออกจากห้องนอนถือสบู่ ยาสระผม แปรงสีฟันมาไว้ที่ห้องน้ำ ผ่านห้องครัวก็เหลือบมองเข้าไปหน่อย เห็นเจ้าบ้านนั่งยองๆข้างตู้เย็นเคี้ยวแอปเปิ้ลเขียวกร้วมขณะที่เฮียยังเอาของกินทยอยใส่ตู้ก็พอเข้าใจว่าทำไมพี่จอมเงียบได้ ที่แท้เฮียก็เอาของกินมาล่อนี่เอง
และเมื่อจัดเก็บของเรียบร้อยแล้ว ออกมาอีกทีก็เห็นชายร่างสันทัดยืนพิงกรอบประตูครัวเกาพุงมองมาที่ผม ด้านหลังเป็นเฮียที่ย้ายตัวเองไปคุยโทรศัพท์หน้านิ่วคิ้วขมวด พักนี้พี่เจี๊ยบโทรหาเฮียบ่อยเห็นว่าอยากให้ไปแคสงานให้ได้ โปรเจคหลายล้านขนาดนั้นไม่อยากให้เสียโอกาสแต่พ่อหล่อเลือกได้ก็ยืนยันปฏิเสธท่าเดียว ผมไม่ได้มีความเห็นอะไรในเรื่องนี้เพราะคิดว่าคนตัดสินใจดีที่สุดคือผู้ชายตัวโต ตัวผมเองมีหน้าที่แค่ในด้านของกำลังใจให้มันกอดหอมเอากำไรทุกวันก็เท่านั้น
“เอ็งเป็นลูกคนเล็กเหรอวะ?”
พี่จอมถาม ผมพยักหน้าตอบจากนั้นคุณพี่จำไมเลยถามต่อ “ห่างจากไอ้ดารานั่นกี่ปี ทำไมประคบประหงมเอ็งยังกับยังไม่หย่านมแม่”
“หือ? เปล่าพี่ ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทน่ะ ผมมีพี่สาวแต่งงานไปแล้ว”
“เอ้อ ยิ่งแปลก เป็นตุ๊ดเหรอวะ?”
“เปล่าพี่ เป็นเกย์” ผมตอบยิ้มๆ ขณะที่คู่สนทนาทำหน้าแหยง
“เหี้ย! แล้วมานอนเตียงเดียวกับกูผัวมึงไม่เตะกูคอขาดหรือไง มีเสื่อกับมุ้งสำรอง มึงไปลากมานอนข้างนอกเลยไป”
พี่จอมทำท่าคอหดกลัวๆ เหลือบมองเฮียที่ยังคุยโทรศัพท์หวาดๆแล้วทำทีจะเดินหนี ผมรีบคว้าแขนเจ้าของบ้านไว้มองตาแป๋วอ้อนๆ ถึงที่นอนซกมกๆนั่นจะดูคันๆแต่ผมทนได้นะ ไม่ชอบนอนพื้นแข็งๆนี่หว่า ปวดหลังตายชัก
“เฮ้ยพี่ ไม่เอาๆ ขอนอนด้วยดิ เตียงตั้งกว้าง”
“ไอ้สัตว์! เห็นแบบนี้กูก็ดีกรีเดือนมหา’ลัยนะเว้ย เกิดมึงกระเหี้ยนกระหือรือขึ้นมาไม่ลุกมาอัดตูดกูกลางดึกหรือไง”
ผมส่ายหัวทำหน้าหยี โอเคถ้ามองแบบแมนๆเลยนะ ยอมรับแหละว่าถ้าพี่จอมผิวเนียนดูสะอาดสะอ้านกว่านี้นิด โกนหนวดเคราที่มันรกรุงรังออกจากใบหน้าสักหน่อย กอรปกับตากลมๆ จมูกเป็นสันกับปากหยักได้รูปซึ่งวางเหมาะเจาะบนใบหน้ารีมันจะเหมาะกับตำแหน่งเดือนมหาลัยแบบที่โอ้อวดไว้เลย กระนั้นผมยังย้ำครับว่านั่นมันอยู่ในขอบเขตของคำว่า’ถ้า’ ซึ่งหมายถึงว่าเวลานี้มันไม่ใช่ ดังนั้นพี่จอมแม่งไม่ใช่คนที่น่าพิศวาสห่าเหวอะไรเลยสักนิด อีกอย่าง ถึงตัวพี่แกไม่ได้สูงใหญ่เหมือนเฮีย แต่ไซส์ประมาณไอ้บูมที่ราวๆ173 ได้มันก็พอจะทำให้ผู้ชายสักคนสามารถ’กด’ ลงสบายๆ ถ้าไม่รวมกับขาขนาดนักฟุตบอลที่กล้ามเนื้อเห็นเป็นปล้องมัดจนคิดว่าลองโดนเตะเปรี้ยงเดียวอาจเป็นเข้าชายนิทราได้เลยล่ะก็นะ
“ไม่ต้องห่วงพี่ ผมไม่ได้ชอบผู้ชายโดยกมลสันดาน ผมไม่หลงเสน่ห์พี่แน่ๆ”
ลองบรรยายไอ้สิ่งที่คิดในหัวไปสิครับ แน่นอนเหลือเกินว่านอกจากโดนไล่นอนนอกห้องตามเจตนารมณ์ของฮีแล้วผมคงต้องอัปเปหิตัวเองลงมานอนใต้ถุนบ้านเป็นแน่แท้ พี่จอมทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ใจอ่อน
“เออ ก็ได้ๆ เห็นผัวมึงหล่อกว่ากูนะถึงไว้ใจว่าคงไม่มาอ่อนไหวกับหน้าตากู”
ช่วยด้วยครับ ผมกำลังกลั้นหัวเราะ!!
พี่จอมนี่แม่งเกรียนเหี้ยๆเลย มันเสยผมไปด้านหลังแล้วเต๊ะท่าหน่อยๆ ผมยกมือไหว้ปลกๆให้อีกฝ่ายทำท่ารำคาญ พอดีกับเฮียที่เดินหน้ายุ่งมาร่วมวงสนทนาหลังจากวางสายไปแล้ว
“พี่เจี๊ยบเหรอเฮีย?”
ผมชิงถามก่อน เฮียพยักหน้ารับแต่ยังไม่คลายสีหน้าลำบากใจนิดๆ
“มีอะไรเรื่องงานเหรอ?”
“เปล่า เมื่อกี๊กูไปดูห้องนอนมึงมา..”
“นั่นไง ซื้อหวยขอให้ถูก” พี่จอมเป็นคนแทรกบทสนทนา เฮียเหลือบตามองคนตัวเล็กกว่าแต่ไม่มีทีท่าว่าจะโต้ตอบพี่เลี้ยงผม
“เอาที่นอนปิ๊คนิคนอนแยกดีกว่าไหม?”
“ป๊าด ป๊าดดด มีหวงเว้ย ไม่ต้องกังวลเลยไอ้พระเอก กูมีแฟนแล้วอยู่บางกอก ตอนนี้เรียนหมอปี 2 เป็นสตรีหน้าตาดีมีทรัพย์มาก เพราะงั้นอย่ากังวลไปกูไปตาต่ำมาคิดวิปริตกะไอ้หูกางเมียมึงหรอก ไว้ใจได้”
เฮียยังไม่ชอบใจนัก จนสุดท้ายพี่จอมก็ไหวไหล่ “หรืออยากหาที่นอนปิ๊กนิ๊กมาก็ตามใจ๊ แต่ต้องออกมานอนนอกห้องนะในห้องกูไม่มีที่กางมุ้งแล้ว ไม่งั้นเมียมึงได้บินไปกับฝูงยุงแน่ๆ”
“เอายังไงเน็ต?”
“ผมนอนกับพี่จอมดีกว่าเฮีย ไม่มีอะไรหรอก”
“อย่าคิดว่ามึงเป็นเกย์แล้วเขาจะเป็นไปกับมึงทั้งโลกสิว้า” พี่จอมสมทบด้วยประโยคสุดท้าย เฮียถอนหายใจพรืดแล้วบอก ‘ก็ตามใจ’ ออกมาเบาๆ ผมเลยหันไปยิ้มหวานๆให้เฮียหนึ่งที
“แต่เดี๋ยวกูคงต้องกลับเลย พี่เจี๊ยบจะเอากูไปแคสให้ได้ เห็นว่าเย็นนี้จะไปคุยกับพี่เต้ย เห็นว่ากูฟังพี่แกเลยให้ช่วยมากล่อมอีกคน”
“นะ พี่เจี๊ยบคงไม่อยากให้เฮียเสียโอกาสแหละ เฮียกลับไปเคลียร์งานเถอะ ผมอยู่ได้”
เฮียถอนใจยาวๆอีกครั้ง มันดูกังวลกับผมเกินไปจริงๆตามที่พี่จอมว่า หันไปมองคนที่งงเป็นไก่ตาแตกกับประโยคสื่อสารแบบรู้กันในวงแคบเมื่อครู่แล้วบอกกับพี่เลี้ยงระหว่างฝึกงานผมเสียงอ่อย
“ฝากดูแลเน็ตด้วยนะ”
“ทำเป็นส่งเด็กอนุบาลเข้าโรงเรียน”
พี่จอมแขวะ เฮียเริ่มมองคนกวนตาขวางขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องลากแขนมันลงบ้าน “ไปเฮีย ผมไปส่ง”
พี่จอมโบกมือลายิ้มกวน แล้วผละเดินเข้าครัวเอาแกนแอปเปิ้ลไปทิ้งขณะที่ผมลอบถอนหายใจยกใหญ่ พอจะลงกระไดเท่านั้นเฮียก็ฝืนตัวเองหันมาตะโกนเข้าบ้าน
“แล้วเน็ตก็ไม่ใช่เมียผมด้วย ผมรู้ว่าคุณขี้เล่นแต่ช่วยให้เกียรติมันหน่อยแล้วกัน พูดแบบนี้น้องมันลำบาก”
เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเฮียโกรธคนอื่นจนหาเรื่องตรงๆ คล้อยลงมาด้านล่างผมก็เปิดประตูดันมันเข้ารถก่อนที่เจ้าของบ้านจะปะทุอารมณ์ขึ้นบ้างแล้ววิ่งไปนั่งฝั่งข้างๆคนขับ หาพื้นที่ส่วนตัวให้ตัวเองกับเฮียเงียบๆสักพักก่อนไป
“พี่เขาล้อเล่น...”
“กูไม่ชอบ อย่างแรกคือมันไม่ใช่เรื่องจริง อีกอย่างคือต่อให้มันเป็นความจริงก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาโพนทะนา เน็ต ไม่ใช่ทุกคนจะยอมรับเรื่องนี้ มึงเองก็รู้ อยู่นี่กูไม่รู้ว่าใครเป็นยังไง ใครจะดูแลให้มึงพึ่งพาได้ กูไม่อยากให้มึงอยู่ลำบากด้วยคำพูดหมาๆของใครเข้าใจไหม”
“เน็ตรู้ว่าเฮียเป็นห่วง แต่คิดมากไปแล้ว ถ้าพี่จอมเขาพึ่งไม่ได้อาจารย์ไม่ฝากผมอยู่บ้านนี้ตลอดฝึกงานหรอกนะ”
“ก็ดูปากมัน”
“ปราดเดียวก็รู้ว่าพี่จอมปากมอม เฮียก็อย่าถือสาเลย ไม่ต้องห่วงด้วย ผมเคยบอกแล้วไงว่าดูแลตัวเองได้”
“ที่ห่วงก็เพราะรัก ถ้าตามมาอยู่ด้วยได้กูตามมาแล้วเนี่ย”
“เพราะแบบนี้ไงพี่แกถึงได้แขวะเอาๆ เฮียห่วงเน็ตจนน่าหมั่นไส้ไปแล้ว”
เฮียถอนหายใจพรืดยาว พยักหน้าส่งๆ “เออๆ รู้แล้วว่ามึงเก่ง เอาตัวรอดได้ แต่มีอะไรต้องโทรมารายงานกูทุกวันนะ”
มือใหญ่วางลงบนหัวผมแล้วยีเบาๆ ผมเงยหน้าสบตาหวานที่มองมายิ้มแล้วรับคำ เรานิ่งกันอยู่บนรถพักใหญ่ ยังไม่ทันห่างด้วยซ้ำกลับรู้สึกวาบโหวงในใจเหมือนน้ำตามันจะเอ่อขึ้นมาให้เปลือกตาร้อนผ่าว ตั้งแต่สนิทกันมาถามว่าเคยห่างกันไปนานๆบ้างไหมตอบได้คำเดียวว่าน้อยมาก ถึงจะไม่เจอกันเหมือนตอนที่เฮียไปเชียงใหม่อย่างน้อยตอนนั้นผมก็รู้ว่าเฮียจะกลับมาวันไหน อีกอย่างคือความรู้สึกที่มีให้ไม่ได้มากล้นจนเปรียบเสมือนลมหายใจแบบในตอนนี้ แต่นี่เหมือนเป็น 2 เดือนที่ผมยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะได้กลับกรุงเทพบ่อยแค่ไหน อีกทั้งฝ่ายเฮียเองช่วงนี้นอกจากงานตัดต่อของมันแล้วยังมีเรื่องแคสงานที่เคลียร์ไม่ลงสักทีเข้ามาวุ่นวายไปหมด
ความอุ่นซ่านแผ่ลงบนหลังมือ เฮียบีบมือผมไว้แน่นแต่พอนึกเอาว่าเมื่อไหร่จะได้จับมือกันแบบนี้อีกกลับเย็นวาบเข้าไปในอก รู้สึกเหงาขึ้นมาในฉับพลัน เฮียเปลี่ยนจากกุมมือมาบีบจมูกที่เริ่มคัดของผมเบาๆแล้วยิ้มอ่อนโยน
“จมูกตาแดงหมดแล้ว นี่กูส่งเด็กอนุบาลเข้าเรียนจริงๆหรือมึงถึงจะร้องโยเยแบบนี้?”
“ใครร้องวะ ไม่ได้ร้อง ไม่ได้จะตายจากกันเสียหน่อย”
เฮียหัวเราะในลำคอแล้วจับมือผมอีกครั้ง “ไม่ร้องก็ไม่ร้อง... แต่กูดิ กลับไปจะต้องแอบร้องไห้คนเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้ คิดถึงแย่เลย”
“ก็พยายามทำตัวว่างๆแล้วมาหาเน็ตดิ”
“แหงล่ะ เรื่องนั้นไม่ต้องบอกเลยทำอยู่แล้ว ไหนมาให้จูบทีก่อนไป”
นิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของชายหนุ่มตรงหน้าตระคองจับปลายคางของผมเบาๆ เชยให้เงยขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนวางริมฝีปากอุ่นทับเพียงแผ่ว จากนั้นก็เลื่อนมาจุมพิตที่หน้าผาก ประกายตาของเฮียละมุนเมื่อสบเข้ากับผมและกลายเป็นตัวเองที่เบือนหลบก่อน ทั้งแก้มทั้งหูเห่อแดงร้อนไปหมด ให้ตายเหอะ! นับวันกูชักจะทำตัวเป็นนางเอกช่อง 3 เข้าทุกทีแล้วณัฏฐนิช!!
“เออ มีเรื่องจะบอกอีกอย่างแน่ะ”
ผมเหลือบตาขึ้นมองคนที่ยิ้มหวานตรงหน้า เฮียยกมือที่จับผมอยู่ขึ้นมาจูบหลังมือเบาๆก่อนพูดต่อ
“กูพูดเรื่องเรากับบอมแล้วนะ”
ผมหลุบสายตาลง ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดเข้ามาไม่ขาด ทั้งดีใจและขลาดกลัว มือที่จับอยู่กระชับแน่นบ่งบอกว่าเฮียยังอยู่ตรงนี้ ผมสบตากับเฮียด้วยความหลุกหลิกปิดไม่มิด เพราะมีประเด็นเรื่องพี่ทรายแก้วเป็นชนักติดหลังถึงไม่กล้าช่วยเฮียพูดกับเพื่อนตัวเองอีกแรง หวังว่าเฮียจะเข้าใจว่าไม่ใช่ผมไม่อยากมีสัมพันธ์ที่ชัดเจน แต่การไปทำความเข้าใจกับน้องชายแท้ๆของผู้ชายตรงหน้านั้นออกจะเกินกำลังผมไปนิด
ถ้าถามว่าในเวลานี้ผมต้องการคำว่า’แฟน’ เป็นเครื่องผูกมัดตัวเองกับเฮียหรือเปล่าบอกเลยว่ามันไม่จำเป็น เราแค่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างพอใจในความรู้สึกที่มอบให้ก็เพียงพอในระดับหนึ่ง แต่ถามว่าความสัมพันธ์แบบเปิดนี่จะเป็นสิ่งที่ทำให้เราสามารถเดินไปด้วยกันตลอดรอดฝั่งในอนาคตหรือไม่บอกได้เลยว่าผมไม่คิดแบบนั้น คนเราย่อมต้องการมีสิทธิ์มีเสียงและครอบครองคนที่รักไว้กับตัวให้พิเศษกว่าคนอื่นเป็นเรื่องธรรมดา เพียงแต่ว่าถ้าความสัมพันธ์ของผมกับเฮียมันไปทำร้ายคนที่เฮียรักแล้วล่ะก็บางทีเราอาจต้องทบทวนกันใหม่ ผมยังรอให้เฮียขอเป็นแฟนอีกครั้ง หรือไม่ก็อาจเป็นตัวเองที่หยิบยื่นโซ่พันธนาการนั้นไปให้ในเวลาอันเหมาะสมและสภาพแวดล้อมอันสมควรกว่านี้
ริมฝีปากบางเข้าหากันเล็กน้อย เฮียนวดเบาๆที่หลังมือให้ผมผ่อนคลายและเราก็สบตากันอีกครั้ง
“กูสัญญา จะทำให้บอมมันเข้าใจให้ได้...ถึงตอนนั้นมึงจะได้หมดทางปฏิเสธกูสักที”
“ผมไม่ได้อยากปฏิเสธสักหน่อย แค่ไม่อยากทำให้มันเป็นปัญหา ไอ้บอมเพื่อนสนิทผมไม่ได้สำคัญเท่าที่มันเป็นน้องชายเฮียหรอกนะ...”
“แต่เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทมึงและเป็นน้องกูนี่แหละ มันถึงต้องเรียนรู้ที่จะรักสักที มันอยู่กับความหลงใหลมานานไปแล้ว”
เฮียเงียบไปอึดใจ ผมพยักหน้ารับรู้แล้วออกแรงบีบที่มือซ้ำ เรามองตากันนิ่งนานโดยไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา กระทั่งท้ายที่สุดก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้งราวถูกแรงดึงดูดดูดเข้าหากัน ขนตาเฮียงอนยาวหลุบลงต่ำมองที่กลีบปากผมนิ่ง ลมหายใจร้อนอุ่นปะทะกันเมื่อใบหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้ ผมค่อยๆปรือตาปิดเมื่อเฮียเอียงคอหลบสันจมูกไม่ให้ชนกันทว่าเสียงเคาะกระจกก๊อกแทรกเข้ามาทำให้ต่างฝ่ายต่างชะงัก เฮียสะบัดหน้าพรืดมองคนขัดจังหวะตาขวาง พี่จอมชูนาฬิกาให้ดูราวเตือนว่า ‘มึงบอกจะไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ’ ให้เฮียหัวเสียเป็นการส่งท้าย
“รู้ไหมเน็ต กูล่ะเกลียดพี่เลี้ยงมึงจริงๆ!”
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 23
15/08/12
แนะนำตัวละครใหม่ พี่จอมจะมีบทสักตอนสองตอนค่ะ เป็นตัวสาระ(แน)ล้วนๆ
คอมเม้นต์พาร์ทที่แล้วมีเสียงเชียร์ให้ปันนภมีภาคต่อมากๆ อันที่จริงแอบคิดแล้วนะว่านี่มันเรื่องของปันที่มีเฮีย เน็ต บูมเป็นตัวประกอบหรือเปล่า รู้สึกปันจะเด่นเกินนนไปละ :z6: (หมั่นไส้) ขอพักยกส่งปันไปอยู่กับแชมป์โอลิมปิกก่อนซักพักค่อยกลับมา
โปรเจคให้ปันมีเรื่องที่ตัวเองเป็นพระเอกจริงจังนี่แอบคิดเหมือนกันค่ะ แต่ต้องเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนนะ แต่งพร้อมกัน2อันนี่ได้เขียนนิยายเป็นงานหลวงแน่นอน
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ รักคนอ่านคนเม้นมากๆ สุขสันต์วันกลางสัปดาห์ค่ะ :กอด1:
-
ชอบอีตาพี่จอมแฮะ ฮาดี
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
พี่จอมกวน__ :laugh:
-
สนุกมากๆ
เฮียทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหวง ราวกับพ่อลูกก็ไม่ปาน
มีแฟนแบบนี้แสนจะอุ่นใจ
พี่เลี้ยงเน็ต ปากมอมจริงด้วย แต่เขาก็จริงใจดีน้า
-
+ 1 ไว้ก่อน
พี่จอม...เกรียนขั้นเทพ...ฮาดี
-
“แต่เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทมึงและเป็นน้องกูนี่แหละ มันถึงต้องเรียนรู้ที่จะรักสักที มันอยู่กับความหลงใหลมานานไปแล้ว”
โคตรชอบประโยคนี้เลย ~
ไม่ใช่เพื่อเฮียหรือเพื่อเน็ต
แต่เพื่อตัวบอมเองนั่นแหละ :z2:
-
อุ้ย ชอบพี่จอมอ่ะค่ะ
พี่แกแย่งซีนเฮียอยู่นะเนี่ย!
น่ารักดีออกค่ะ ทำไมเราแอบคิดว่าน่าจะมีคู่พี่จอมด้วยนะ 55555
ยังไงเฮียก็น่ารักเหมือนเคย <3
รอตอนต่อไปนะค้าาา :)
-
โปรเจคให้ปันมีเรื่องที่ตัว เองเป็นพระเอกจริงจังนี่แอบคิดเหมือนกันค่ะ แต่ต้องเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนนะ
:mc4: WoWWWWWWWWWW
ดีใจจัง ปันนภของพี่ำจะได้้เป็นพระเอกเต็มตัว :กอด1: รออ่านนะคะ ยังไงก็รอได้อยู่แล้วอย่างที่บอกว่า ช่วงนี้ก็ไม่อยากให้ปัน
มีใครอยู่แล้วอะนะ อยากให้ใช้เวลาสักหน่อยแบบว่าถ้าปันไปรักใครเร็วในช่วงนี้ก็จะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วยไง
เพราะมันจะดูเหมือนว่า เปลี่ยนใจหรือทำใจได้เร็วจัง เพราะงั้นรอได้อยู่แล้วค่าา ดีใจๆ รออ่าน :impress2:
-
เน็ตกับเฮียเค้าหวานกันได้อีก >///< รู้สึกว่าเน็ตจะขาดเฮียไม่ได้แล้วนะนั้น
เน็ตน่ารักเกินไปไหม เหมือนเด็กน้อยจะเข้าโรงเรียนอนุบาลเห็นภาพเลย
อยากจะแอบลักพาตัวเน็ตจากเฮียมาเลี้ยงดูเล่นที่บ้านบ้าง
พี่จอมกวนจริงเลย แต่ฮามาก แอบมาขัดจังหวะเน็ตกับเฮียจนได้ 5555+
ปล. ถ้าแยกปันไปเรื่องเดี่ยวบูมคงหมดสิทธิ์ซินะ ยังไงก็ยังอยากให้ปันคู่บูมอยู่ดี กระซิกๆๆๆๆๆ
กรณีที่ปันนภมีคู่ใหม่แล้ว ยังไงก็อย่าลืมหาคู่ให้หนูบูมด้วยนะคะ ^^
-
เฮียกะเน็ต สู้ๆ เชื่อสิว่าบอมต้องเข้าใจแน่
แต่ต้องทำให้หายหลงชะนีก่อนนะ .. o22
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักเีฮียกับเน็ต อ่าาาาาาาาาาาา
-
อยากให้เข้าใจกันไวๆ
จะได้รักกันอย่างเปิดเผยกับครอบครัวซะที ^^
แค่นี้ก็หวานแล้ว ถ้าแฮปปี้กันทั้งเฮีย บอม เน็ต
คงจะยิ่งกว่านี้แน่เลย
-
ขอบอกอีกทีว่าชอบบูมมากกกกกกก เป็นไอดอลเราเลยอ่ะ อยากเข้มแข็งให้ได้เท่าบูมบ้าง
อ่านตอนนี้แล้วสงสารปันอ่ะ แต่ก็ยังไม่หายหงุดหงิดอยู่ดี(อ่าวว) (ปันเน็ต ช่างเหมือนความรักในอดีตของเราจริงๆ)
เพราะฉะนั้น ถ้าเป็นปันบูมได้ก็ดีน๊า รู้สึกว่าบูมเนี่ยแหละ เข้าใจปันสุดๆแล้ว...อาจไม่ต้องคู่กันในเร็วๆนี้ก็ได้
จะเป็นปันบูมในเรื่องใหม่ที่ผ่านไปแล้วสิบปีเราก็ไม่เกี่ยง ^^
ส่วนอีกตอนนึง ไม่มีออะไรเลยแต่น่ารักมากกกกกก เน็ตจะร้องไห้ด้วยอ่ะ น่ารักจัง
พี่จอมนี่กวนทีนเนอะ ฮ่าๆๆ
-
o13ฮ่าๆิพี่จอมมันตัวสาระแน ขำอ่ะ
-
บีมไปคุยกับบอมให้รู้เรื่องนะ จอมกวนมาก ๆ
-
อั๊ยยะ ปันนภแกเด่นแบบมนๆ ไปอยุ่เรื่องหน้าเถอะ ///ไอ๊ยะ
เฮีย อน่าแอบร้องไห้เวลาคิดถึงน้องเน็ตนะ มาซบเค้าก็ได้ คิคิ
-
พีจอมเกรียนวะ 5555++++
:m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดแบบว่าเขินมาก
เขินอีกแล้วเขินนเฮียเวลาเฮียออกเฮียพูดทุกบรรทัด
เน็ตมันน่ารักขึ้นทุกๆตอนเลยอะ
แต่ขำพี่จอม มันมั่นใจในหน้าตามากเลยนะ บาย555
.
อะไรอย่างไงก็ได้คะให้ไอ่ปันมันไปคู่กับใครก็ได้
อยากให้บูมได้คู่ดีๆ เอฟซีน้องบูมคะ *ชูป้าย*
-
เหอๆๆๆ คุณพี่จอมนี่กวนบาทาได้ใจจริงๆ
ไปขัดจังหวะเขาซะได้
-
กลัวว่า ใสๆน่ารักๆแบบน้องเน็ต
อยู่ไปนานๆเข้า แล้วจะกลายพันธุ์เป็นแบบพี่เลี้ยงจังเลยอ่ะค่ะ :laugh: :laugh:
สนับสนุนให้มีเรื่องของคุณชายปัน แยกไปต่างหากเช่นกันค่ะ เพราะแลดูมันน่าจะยาว(มาก)พอควรนะนั่น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็อย่างที่คนเขียนบอก เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที
:กอด1:
-
:o8: :o8: 55555555555 เฮียน่ารักมากอ่ะ :)
-
โ๊อ๊ยยยย พี่จอมฮามาก เกรียนมาก
ดีกรีเดือนมหาลัยซะด้วย ฮ่าๆๆ
-
พี่จอมแม่งเกรียน 55555
-
ลุ้นๆ นายเอกคนใหม่ของปันนภ(ของพี่) จะเป็นยังไง กุรี้ดดด /ส่วนพี่จอม คำนิยาม คือเกรียน+อินดี้สินะ ฮ่า ส่วนเฮียกะเน็ตความสัมพันธ์แนบแน่นกันมากกว่าเดิม / ขอเมนต์เพิ่มเติม จากที่เห็นเมนต์ล่างๆยังจะให้ปันคู่บูมอยู่อีกเป็นเรือวนในอ่าง-^-ถ้าจะให้ปันคู่บูมอีกคงไม่จำเป็นต้องแยกเรื่องใหม่แล้วอ่ะเคลียร์จบให้คู่กันในเรื่องนี้เลยก็ได้เพราะชัดเจนว่านี่คือคู่รอง(บทบาท) รองจากคู่เฮียบีมเน็ตอยู่แล้ว(แล้วปันได้เป็นพระเอกตรงไหนเนี่ย?) และบูมก็ชอบปันอยู่ก่อนมันง่ายไปมันไม่มีประเด็นให้เล่นหรือพล็อตที่น่าสนใจพอที่จะดึงให้เด่นกว่าคู่เอกเรื่องนี้เลยนอกไปจากที่ได้จับคู่ให้ไม่ต้องให้มีคนผิดหวังเท่านั้น คหสต. ค่ะต้องให้ปันจับคู่กับคนใหม่ ที่มีคาแร็กเตอร์ที่น่าสนใจ ดีกรีพอๆกะเน็ต +พล็อตเรื่องน่าติดตาม จะยิ่งส่งเสริมกันค่ะ เพราะปันนภเขาราศีพระเอกอยู่แล้ว ไม่ต้องทำไรมาก ขาดคู่ที่จะช่วยส่งเสริมนี่แหละ ดีไม่ดีคู่ของปันนภ ฮอตกว่าคู่เฮียกะเน็ตอีกนะ 555(me/โดนเฮียกะเน็ตถีบ)เป็น คหสต นะคะถ้าทำให้ใครไม่พอใจต้องขออภัย me/ชูป้ายไฟปัน หุหุ
-
อุเหม่.... อ่านแล้วมันชุ่มชื่นหัวใจเจรง เจรงงง คิคิ้ววววว~
-
ฮาแตกเลยตอนนี้ ๕๕
-
กำลังเริ่มจะมันแล้วอ่ะค้าฟ ^^ :haun4:
-
พี่จอมกวน teen อ่ะ :z6: :really2:
เน็ตกะเฮีย ค่อดน่ารักเลยย :impress3:
-
ชอบอิพี่จอม เผือกมากๆ 5555555555555
-
ขำพี่จอมอะ 55555555555
โอ๊ย ฮา
เฮียกะเน็ตสวีทกันจริ๊ง ก็ไม่ผิดมั้งที่พี่จอมจะแอบมาสาระแนบ้าง 55555
-
คึคึ เริ่มจะชอบอิพี่จอมแล้วสิ กวนได้โล่ห์จริงๆ :laugh:
-
เฮียกับเน็ตน่ารักจัง
รออ่านเรื่องปันเป็นพระเอกนะคะ
แต่ขอคู่กับบูมได้มั้ยอ่า นะ นะ นะ :impress2:
-
:jul3:
พี่จอมฮาไปอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ขยันสร้างความหงุดหงิดให้เฮียจัง
เฮียกะเน็ต น่ารักไม่ไหวแล้วนะ
โอ้ยยยยยยย ทำไมเฮียถึงได้รักเน็ตขนาดนี้ มันน่ารักอ่ะ :o8:
การกระทำนี่มันก็เป็นมากกว่าคนที่กำลังดูใจกันแล้วนะ อิอิ :z1:
อยากให้บอมเข้าใจสองคนนี้ไวๆ
บอมอ่ะ เข้าใจทุกคนเร็วนะๆ
ส่วนปัน อยากให้ปันเป็นพระเอกเรื่องหน้าจัง
แล้วถ้าคนแต่งได้แต่งจริงๆ เราก็ยังเชียร์ให้บูมเป็นนายเอกนะ ^^ o13
ถึงจะไม่ได้คู่กันในเร็วๆนี้ก็ยอมมม แค่เค้าได้รักกัน >///<
-
แต่เราแอบชอบพี่เลี้ยงนะเนี่ย ทำเฮียหงุดหงิดได้ติดกันขนาดนี้
ฮาาาาา
-
เฮีย-เน็ต หวานซ้า...ยังไม่ทันจากเริ่มคิดถึง เริ่มเหงากันแล้ว อิจฉาเล็กน้อย อิอิ
พี่จอมตัวป่วน คงทำให้เน็ตหายเหงาได้บ้าง
-
"แนะนำตัวละครใหม่ พี่จอมจะมีบทสักตอนสองตอนค่ะ เป็นตัวสาระ(แน)ล้วนๆ"
ชอบเหลือเกินตัวละครแบบนี้เนี่ย อ่านไปอมยิ้มไป เฮียก็หวงไปอะไรไป :o8:
-
น่ารัก รออ่านเรื่องที่ปันเป็นพระเอกอยู่นะคะ :-[ :-[
-
*กระโดดถีบพี่จอม*
ย้ากกก อีกนิดเดียวเฮียกับเน็ตก็จะม๊วฟกันแล้ว
โธ่ พี่จอมมมมมมมมมม จอมวุ่นวายจริงๆ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่จอมเกรียนได้โล่ห์
เฮียกับเน็ตก็หวานกันดีจริง ๆ
-
อั๊ยยะ เดือนมหาลัยเลยเว้ยยยยย555
รอดูค่า สองเดือนกับพี่จอม เฮียมาเยี่ยมเน็ตบ่อยๆนะ คงกัดกันมันส์เป็นแน่แท้ กร๊ากกกกก
-
เฮียจอมมันเกรียนมาก
-
พี่เลี้ยงเน็ตโคตรเกรียนอ่ะ แต่แกก็ดูเป็นคนไม่มีอะไรน่าจะโออยู่นะ
ห้องหับรกมากกกก เฮียแทบไม่อยากให้เน็ตอยู่
แบบว่าตอนนี้คุณเฮียเธอน่ารักมากอ่ะ มาส่ง เตรียมข้าวของให้น้องกินโน่นนี่ยังกับมีลูก
ดูแลดีมาก ๆ เน็ตเลือกคนถูกแล้ว...ต้องจากกันตั้งหลายเดือนคิดถึงกันแย่เลยเนอะ
นี่ถ้าเฮียได้งานโฆษณา ชีวิตรักที่เฮียแสนหวงแหนจะเปลี่ยนไปมั้ย แอบห่วง...
ตอนหลังพี่จอมขัดจังหวะมาก ขัดใจแทนเฮียวุ้ย :m16:
ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงกันแย่เลยนะเฮีย ไปเยี่ยมเน็ตบ่อยๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
พี่จอมกวนตีนอ่ะ
-
เฮียกับเน็ตให้บรรยากาศอบอุ่นตลอดเลย
ไ่ม่เร่งร้อน ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป
อ่านไปเลยยิ้มไปด้วยตลอด
พี่จอมเกรียนได้โล่ไปเลย
กวนประสาทคนเฮียคนใจกว้างอยากจะเตะก้านคอเอาเข้าให้
-
พี่จอมเกรียนอ่ะ :laugh:
ปันจะมีเรื่องของตัวเองแล้วว :-[
เน็ตกับเฮียก็หวานเหมือนเดิม
:pig4: นะคะ
-
แอร๊ยยยย ขอได้ไหมผู้ชายคนนี้ "จอม" :laugh: เกรียนเวอร์
ห่างกันงี้เฮียต้องมาหาเน็ตบ่อย บ่อยนะ เจ๊คิดถึง :-[
P.S. ชูป้ายไฟเชียร์ บูมกะปันอ่ะ ไม่ก็จอมก็ได้ :laugh:
-
พี่จอมกวน......ว่ะ แต่เดี๋ยวอาจจะหลงรักเน็ตอีกคนก็ได้ 555 :z10: :z10:
-
พี่จอมมากระตุ้นหนทางรักซะแล้ววว
น่ารักเหมือนเดิมคู่นี้
-
ตอนนี้เฮียอบอุ่นมากค่ะ อยากได้แบบนี้บ้างจัง
คนเค้ากำลังหวานกัน อิพี่จอมเนี่ยช่างมาไม่ถูกเวลา
เอาซ่ะเลย แต่ก็ฮาดีค่ะ มีสาระ(แน)มาก55
-
เวลาอ่านเรื่องนี้ทีไรจะชอบอ่านช้าๆ ค่อยอ่านๆ ไม่อยากอ่านจบเร็วๆเลยง่ะ
ฮืออออออ เพราะเราชอบมากกก ;A;
ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้จริงจังค่ะ ทั้งเน็ตและเฮียมีความเป็นผู้ใหญ่เกินอายุมากกกก ...
คือเฮียก็อายุแค่ 25 แต่คิดเหมือนผู้ใหญ่ที่มีครอบครัวแล้วสุดๆไปเลยอ่ะ
ตัวเน็ตเองที่ยังเรียนไม่จบมหาลัย ก็ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ..
เหมาะสมกับสุดๆราวกับกิ่งทองใบหยก !
แต่พี่จอมฮาอ่ะ 555555555 ไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจเน็ต แต่กลัวเฮียจะฟาดก้านคอ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนเขียนสู้ๆนะคะ
ส่วนเรื่องของปันนภ .... ตามใจเลยค่ะ ไม่ใช่แม่ยกปันอยู่แล้วง่ะ =.,= *โดนแม่ยกปันรุมตื้บ* #ชูป้ายFCเฮียบีม
-
ชอบพี่จอมอ่ะ เกรียนได้ใจดี
-
พี่จอมทำตัวไม่เหมาะกับคำว่าเดือนอย่างแรงงงงง
กวนตีนอีกต่างหาก
แล้วก็ขอให้เฮียเคีลยกับบอมให้เรียบร้อยเร็วๆนะ
จะได้คบกับเน็ตๆจริงๆจังๆสักที
-
พี่จอมนี่จะมาเป็นตัวป่วนแนวไหนหว่า ...ให้ป่วนได้แค่พองามนะคะพี่จอมขา
แต่จากการคาดเดา ความป่วนน่าจะแปรผันตรงกับความหล่อ ซึ่งพี่จอมเป็นถึงเดือน ไม่น่าจะป่วนแค่พองามแน่ๆ แอร๊ยยยย
พูดถึงโปรเจคปันนภ ...สนใจให้ปันนภเป็น'รับ'บ้างป่าวคะ อยากอ่านอะค่ะ พอดีชอบเคะแมนๆ : D
-
:z2: พี่จอมฮาอ่ะ
-
555 ชอบมากพี่จอมแม่มกวนได้ใจ 555
เล่นเอาเฮียหัวเสียไปเลย o13
-
เฮียรักและเป็นห่วงเน็ตมากกก น่ารัก ><
ส่วนจอมนี่ กวนจริงๆ
-
ยังคงยืนยันคำเดิม สงสารน้อง อ๊ากกก :z3:
แต่เน็ตเป็นคนชัดเจนดีเนอะ
กับคนอื่น มาคาบเกี่ยวช่วงเวลากันแบบนี้มีไขว้เขวกันเยอะแน่เลย
เข้าข่ายรักพี่เสียดายน้องไรงั้น :z2:
ขนาดตอนเน็ตยังคิดถึงปันบ่อยๆ เรา(ที่เชียร์เฮีย)ก็ยังรู้สึุกว่า เฮ้ย ไม่น่าเป็นห่วงเลย
แต่พูดตรงๆว่าเราไม่อยากเดาเลย ว่าใครคู่ใคร ถึงเน็ตกับเฮียตอนนี้จะดูรักกันดี...ก็เถอะ
ไม่อยากเดาเพราะไม่อยากเจ็บ :serius2:
แต่อ่านไปเชียร์ใครในใจไปก็แก้ไม่หายแล้วน่ะนะ ไม่งั้นไม่อิน :laugh:
ยังคงยืนยันคำเดิมอีกคำว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่านได้ช้ามากกกก
เพราะยังอินแรงเหมือนเดิน อ่านไปแล้วอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ลมเย็นๆพัดหน้าหมวยนี่รู้สึกเย็นไปด้วยเลยอ่ะ 55
-
อ่านแล้วอยากกรี๊ด แบบว่าใช่เลยยยย
รออ่านต่ออยู่ค่ะ เป็นเรื่องที่สนุกและน่าติดตามมากๆเลยค่ะ :กอด1: :กอด1:
อยากได้แฟนอย่างเฮีย แต่พอดีไม่ได้น่ารักอย่างเน็ต
คงปิ๋วอ่ะนะ :o12: :o12:
ปล.เฮียอย่างเผลอละกัน จะฟาดหัวแล้วลากเข้าถ้ำเรย 555+ o18
-
เฮียหวงเน็ตเว่อร์ 555+
-
:m20: พี่จอม ชอบพี่จัง 55555 ตรงๆดีกวงตีงมั่ก
เฮียยยยยย :-[ ขอซักจุ๊บได้มะ
-
แค่นี้คุณเฮียก็ไม่ชอบหน้าพี่จอมอยู่แล้ว
ถ้าจับพี่จอมถอดรูปเงาะ สงสัยน้องรักคงไม่ต้องฝึกงานกันพอดี :laugh:
-
เฮียยห่วง หวง เน็ตเกินไปแล้วนะ เค้าอิจฉาา
พี่จอมไรนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ตรงดีๆๆ บอกมาเลยมีแฟนแล้ว
จะได้สบายใจกันไปอีกนิด
เพราะความรู้สึกที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้โหยหากันขนาดนี้สิเนอะ
สองเดือนไม่นานนน แปีบเดียวเองนะเน็ต อดทนๆๆสู้ๆๆ ถือเป็นการพิสูจไปเนอะ
-
โหยยยยยย พี่จอมมาขัดจังหวะทำไมมมม๊ 555555
เฮียกับเน็ตก็ยังหวานกันไป ชอบอ่ะ ไม่หวานจนเลี่ยน นานๆมาที กวนกันบ้าง ด่ากันบ้าง
อั๊ยยยยยยย เพ้ออออ~ :impress2:
-
รอจ้า o13
-
ถ้าบอกว่าชอบพี่จอมเฮียจะตืบเค้าไม๊55555
เกรียนมากๆๆแต่เราว่าน่ารักอ่ะ คืออยากฝากบอกพี่จอมนะคะว่าถึงน้องจะไม่ได้เรียนหม้อ ทรัพย์ไม่มากแต่รับรองว่าเลี้ยงพี่ให้สุขสบายได้นะ5555
เฮียหวงเน็ตมากๆๆๆๆ จะเป็นแฟนหรือพ่อล่ะ แต่ดูแล้วรู้เลยว่าคนนี้รักมากๆๆๆอยากรู้แล้วว่าพี่จอมจะมีบทบาทอะไรกับสองคนนี้
-
ที่จะมีเรื่องปันเป็นพระเอกเนี้ย คู่กะน้องบูมป่าวค่ะ
สงสารบูมอ่ะอยากให้คู่กะปัน T_T
-
จอม....หลงรักว่ะ 5555555+
-
โห!! พี่จอม พ่อเดือนวิศวะ ฮาอ่ะ
ฝึกงาน สู้สู้ นะเน็ต
ปัน + บูม กรี๊ดดดดดดดด :a2:
-
แลการฝึกงานคราวนี้เน็ตอาจจะสนุกน่าดู เพราะได้พี่เลี้ยงกวนๆเกรียนๆกำลังกรึ่มๆ ฮ่าๆ
แต่เฮีบบีมเนี่ยหนะสิ ถูกตื้อให้รับงานมากมาย แล้วถ้าเกิดรับงานไปนี่ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างเนอะ
อาจจะงานยุ่งแล้วไม่ได้มาหาเน็ตมันก็ได้ แต่ถ้ายังโดนตื้อแบบนี้ท่าจะต้องรับงานจริงๆละมั้งเนี่ย
แอบอยากตามปันไปฝึกงานด้วย กร๊าก ๆ เอาจริงๆอยากอ่านเรื่องของปันมากเลยค่ะ
รู้สึกชอบปันในหลายๆอย่างนะ ดูเป็นคนที่น่าสนใจดีค่ะ ส่วนคนที่จะคู่ปัน ... อันนี้แล้วแต่คนแต่งค่ะ ฮ่าๆๆ
มีความรู้สึกว่าถ้าปันได้รักใครสักคนมันต้องวิเศษมากแน่เลยอะ งื้อออ จะติดตามปันนนน ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ :)
-
ใช้คอมวันนี้ได้เม้นท์ให้สามตอนรวดเลยแฮะ ^^
เน็ตของป้าชัดเจนในตัวเองแล้วนะลูก เห็นความรู้สึกของหนูแล้วป้าก็อดดีใจแทนเฮียมันไม่ได้
แต่ทว่า พอได้อ่านพาร์ทต่อมาของปันนภ ใจป้ามันก็ ..... อดสงสารมันไม่ได้เหมือนกัน
ได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ลูบไหล่มันเบา ๆ .... ไม่ต้องโทษใคร โทษตัวเองที่รู้สึกช้าไปนั่นแหละปันนภ :เฮ้อ:
หลังจากนั้น ความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัวก็ล้มเป็นโดมิโน เจ็บไปตาม ๆ กันหมด
พูดแล้วก็เห็นภาพหมวยซึมชัดเจนขึ้นมาเป็นภาพแรกกันเลยทีเดียว แต่หมวยมันก็จัดการกับอารมณ์ได้ดีมากนะ
ดีกว่าที่ป้าคิดไว้มากทีเดียว จนนึกนับถือใจของหมวยมันเลย
คุณชายปันนภมาทำให้อิป้าเจ็บชา ๆ ได้ตอนหนึ่ง จากทีน้ำตาซึม ๆ ตอนถัดมาอิป้าก็น้ำตาเล็ดกันเลยทีเีดียวค่ะ
ถามคุณคนเขียนนิดหนึ่งค่ะว่า พี่จอมนี่ ชื่อเต็ม ๆ ชื่อว่า " จอมเกรียน " หรือเปล่าคะ ?
คนอาไร้ ~ ปรากฏตัวพาร์ทแรกก็ทำเอาคนอ่านเอ็นดูไปละ
อยากจะบอกว่า ตอนที่พี่แกถามว่า “เป็นไง พออยู่ได้ไหม?” แล้วเน็ตมันฝืนใจพยักหน้ามีเพลงของซาซ่าเป็นแบ็คกราวด์นั่น ..
อย่างฮาเลยเหอะค่ะ !!!! /อิป้าร้องได้จบเพลงเลยนะจะบอก :-[/
อา .. อิป้าอิ่มเอมกับพาร์ทนี้มากจริง ๆ ค่ะ
โดยเฉพาะฉากเฮียจูบส่งเด็กอนุบาลเน็ตเข้าโรงเรียนนั่นน่ะ หวานเบา ๆ แต่ก็น่ารักมากจริง ๆ ^^
+1 ไปค่ะ o13
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด 555+
อยากจะบอกว่า fcปันเน็ตบีม เค้าอยากเก็บไว้ทั้ง2คนเลยอะ > _ < (3Pฮูเร่)
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ T T ดังนั้นได้แต่ทำใจให้ บีมเน็ต โดยที่มีปันแอบเป็นชู้ แค่นั้น 5555
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ชอบอ่านนิยายที่ตัวเอกไม่หวานจริงๆ ให้ความรู้สึกแมนๆแบบน่ารักๆ อิอิ
มาต่อไวๆเน้ออออ
o13
-
พี่จอมแย่งซีน :laugh:
-
555555 พี่จอมกวนนักแล
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เม้นตอนที่ 18...
แอบเกลียดบูมอะ ขอให้ บูมไม่สมหวังขอให้ปัญเกลียดบูม สาธุ :call:
แม่ไม่ปลื้ม ตอนแรกก็จะเชียร์ แต่พอหลังเริ่มทำนิสัย เน็ตเขารักมา 5 ปี
แต่เองมาแปปเดียว !!
-
อ่านครบทุกตอนแล้วคับๆ ติดตามอยู่นะ้ค้าบบบบๆ ^^
-
พี่เลี้ยงจอมนี่จะไม่ทำให้ก่อเกิดมาม่าใดๆ ใช่ไหมคะ
แล้วปันบูมตกลงเค้าคู่กันหรืิอเปล่า
ถ้าไม่ใช่นี่สงสารน้องบูมแย่เลย
น้องยังเด็กต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ เยอะแยะ
อยากให้ปันช่วยรักษาแผลใจให้น้องจัง :sad4:
-
:impress3: :impress3: :sad4: :o12:
ทำไมต้องห่างด้วย ทำไมต้องมีคนอื่นเข้ามา ทำไมเน็ตไม่ไปพักคนเดียว หรือ โรงแรมก็ได้
เฮีย จะคิดยังไง ส่งเน๊ตไปอยู่กับคนอื่น ไม่ได้ไม่เชื่อใจเน๊ตนะ แต่ไม่เชื่อใจไอ้พี่จอมต่างหาก
วันดีคืนดี ลุกขึ้นมาปล้ำเน๊ตจะทำยังไง ยิ่งชอบดื่มเหล้าอีก :sad4:เน๊ตยิ่งน่ารักอยู่
:serius2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
กวนโคตร
ฮ่าฮ่าฮ่า
-
ชอบน้องบูมเปิดเผยดีมาก เหมือนชีวิตจริง ไม่มีการปรุงแต่ง
-
ไม่ชอบปัน อย่างแรง ปันเป็นคนที่ไม่ทำอะไรเลยมาตั้งแต่ต้น ปันไม่เริ่ม ไม่เคลียร์ โลเล สุดๆ
ที่ไม่ได้เน็ตมา ก็สมควรค่ะ เพราะปันไม่เคยคิดจะเริ่มถึงแม้จะรู้ว่าเน็ตแอบชอบ
มีอคติกับการเป็นเกย์ ไม่ได้เป็นข้ออ้างที่ดีเท่าไหร่ กับการจะรักใครคนนึง ถ้ารักจริงก็ต้องยอมรับได้เหมือนเฮียบีม
ส่วนตัวเรื่องนี้ชอบบูมค่ะ เป็นคนที่เหมือนมีอยู่จริง สังคมเราไม่มีใครเพอร์เฟก ดีไปหมดหรอกค่ะ
แต่ละคนล้วนมี ข้อเสียทั้งนั้น ที่บูมคิดว่าจะไม่ให้ปันกับเน็ตได้รักกันก็ถูกแล้ว เพราะถ้าเราเป็นบูม เราก็จะทำอย่างนั้นค่ะ
พยายามดีกว่านิ่งเงียบเก็บไว้แบบเน็ต หรือ ปัน ค่ะ
ถ้าไม่พยายามไขว้คว้าหา ก็อย่าหวังว่าอยู่เฉยๆแล้วจะได้สิ่งที่ต้องการ
ส่วนคู่พระนาย เป็นคู่รักที่ดี รับฟังและเข้าใจกันดี ถ้ายังรักษาแบบนี้ต่อไป คบกันราบรื่นแน่
ติดปัญหาที่ บอมกับทรายแก้ว นี่แหละนะ
คนเขียนสู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
Happy Ending ทุกคู่ด้วยเถอะ
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง เลยนั่งอ่านตั้งแต่เมื่อคืน เพิ่งมาจบเอาวันนี้
ตัวละครทุกตัวโดดเด่นในตัวเอง ทำให้คนอ่านชอบมาก หรือแม้กระทั่งไม่ชอบได้
พี่บีม พอรู้ใจตัวเองก็เดินหน้า ไม่มีลังเลทันที
แอบสงสารพี่บีมเหมือนกัน รักผู้หญิงคนเดียวกับน้องชาย
พอมีรักใหม่ เขาก็ยังมีพันธะทางใจอยู่
เน็ตดูเปิดใจให้พี่บีมเรื่อยๆ ตอนแรกคิดว่าเน็ตจะคู่กับบอม
ตอนที่รู้ว่าเน็ตชอบปันแอบช็อคเล็กน้อย
แต่มันใช่เลย ว่าชอบใคร เราจะพยายามทำตัวเหินห่างจากคนนั้น
ส่วนปัน จะมายื้ออะไรตอนที่สายไปแล้ว
ความรู้สึกลึกๆ ไม่อยากให้ปันกับน้องบูมคู่กันแฮะ
เพราะว่าทัศนคติด้านความรักของน้องบูมแปลกๆ
คนกล้ารุกคือคนที่ควรได้ไปเหรอ คนที่ไม่กล้า คือคนที่ไม่คู่ควร
แต่บางทีก็สงสารน้อง เพราะปันก็ทำให้น้องสับสนเหมือนกัน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่ค้าบบบบบบบบบ
เนื้อเรื่องสนุกดีอ่ะ มีหลายๆคู่ให้ลุ้นด้วย
-
:laugh: พี่เลี้ยงกวนดีเนอะ :laugh:
-
อยากให้ปันนภคู่กับเน็ต
แล้วให้เฮียเจอผู้หญิงดีๆสักคน
5555555
เป็นความคิดที่ต่างมาก> <'
แต่คิดงี้จริงๆ คนที่เรารักมา๕ปี กับคนที่เข้ามาใหม่ที่แค่ชอบเเล้วเข้ากันได้
มองยังไงเราก็รู้สึกว่าความรักน่าจะมีภาษีมากกว่า
อยากให้ปันนภเดินหน้าอะ , ถึงจะรู้ตัวช้าแต่เน็ตกับเฮียก็ยังไม่ได้ก้าวหน้ากันถึงขั้นจะเลิกกันไม่ได้
ส่วนบูมอยากให้หาคนดีๆให้สักคนนะ
แต่ไม่อยากให้คู่กับปันเลย
เคมีมันไม่เข้ากันไงไม่รู้ > <'
-
จอม :z6: 5555555555 ชอบๆลุ้นตอๆ :กอด1:
-
อ่านทันซักที ฟู่ววว สองวันเต็มๆ
สนุกมากค่ะ อ่านไปเขินไปตอนเฮียจีบเน็ต
จนถึงตอนนี้เน็ตก็... เอาเป็นว่าเราคิดว่าเน็ตรักเฮียแล้วล่ะ :-[
ติดอยู่ที่ เน็ตแคร์คนอื่นมากเกินไป
บอมเป็นเพื่อน แต่ไม่ใช่เจ้าชีวิตนะเน็ต
เท่าที่เราอ่านมาตั้งแต่ต้น
เน็ตมันสมควรแล้วเหรอที่เน็ตต้องแคร์บอมขนาดนั้น
บอมมันแคร์เราบ้างมั้ยนั่น :m16:
คิดถึงแต่ตัวเอง กับ พี่ทรายยอดรักของเค้าน่ะแหละ
ไม่พอใจบอมคนเดียว
นอกนั้นโอเคมาก ปันก็พักกายพักใจดีแล้ว ทบทวนความรู้สึกตัวเอง แล้วค่อยว่ากันต่อ
จะน้องบูมหน้าหมวย หรือสาวสวยคนอื่นก็ไม่ว่ากัน
ว่าแต่ว่าน้องบูมควรได้เจอคนที่เข้ากันมากกว่านี้
อ่านไปอ่านมาไม่อยากให้คู่กะปันยังไงก็ไม่รู้
:เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ มาต่อเร็วๆน้า
-
เข้ามาอ่ารวดเดียว ติดเลย o22
เป็นนิยายที่สนุกมาก
ชอบ เน็ต กับ เฮีย บีมมากมายย :impress2:
ใครได้เฮียเป็นแฟนนี้ ช่างโชคดีเหลือเกิน :z1:
ส่วน ปัน บูม มาม่าอ่ะ :o7:
แอบสงสารบูมเล็กๆ :serius2: แต่ก็แอบสะใจหน่อยๆ :oni2:
ถ้าปันเดินหน้าจีบเน็ตแล้ว เน็ตเกินไขว่เขว้ ขึ้นมา คนเขียนจับ จิ้น เป็น 3P เลยได้ไหมเค๊อะ :m3: :m3: :m3:
โฮะๆ รีบอัพนะค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่ : 222222: : 222222: : 222222:
-
กว่าจะตามอ่านทันโฮกกกกก
อยากจะบอกว่าเฮียน่ารักมากกกกกกกกกอ่ะ
ตอนแรกแรกมาแบบเข้มหล่อเนี้ยบขรึมอ่ะแต่พอหลังๆนี่...เกรียนแตกรึเปล่า
เกรียนกะเน็ต2คนฮาน่ารักด้วยชอบเวลาอยู่ด้วยกันน่ารักมาก
ปันกะบูมบอกตรงๆโกรธ(?)ปันที่ทำร้ายจิตใจคนอื่นโดยไม่รู่้ตัวทั่งเน็ตแล้วก็บูม
สงสารบูมนะต้งกะตอนที่โดนเอกทำร้ายแล้ว แล้วตอนที่โดนปันตวาดที่ร้านเตล้าอ่ะหือ
ปันใจร้ายเห้เห้ดลยอ่ะ
-
:m25: :m25: :m25: :z1:
-
พี่จอมฮาว่ะ :laugh: :laugh:
สงสารปันนภ รู้ใจตัวเองก็สายเสียเเล้ว
ให้บูมคู่กับปันนภทีเถอะ :call:
เฮียน่าร้าก กกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักมากๆๆๆ
จิ้มๆๆๆๆ
:z13: :z13: :z13:
vvvvv
vvvv
vvv
vv
v
-
Friend's brother Brother's friend 24, ตามบัญชา
[NET's talk]
งานที่ไซต์ต่างจากออฟฟิศใหญ่ในกรุงเทพคือทำงานหกวันและบางวันต้องอยู่คุมเครื่องจักรคนงานจนถึงทุ่มสองทุ่ม
พี่จอมลากผมออกหน้างานแทบทุกวันจนหน้าเริ่มแดงแดดไหม้ลอกเป็นขุย กลับมาคุยโทรศัพท์กับเฮียได้ไม่ถึงสิบนาทีก็ผล็อยหลับคาเครื่อง บ่นเหนื่อยออดแอดๆในช่วงวันสัปดาห์แรกแต่พอจะเข้ากลางสัปดาห์ที่สองก็เริ่มเคยชิน กระนั้นก็ยังคงเหนื่อยหมดแรงหลับสนิททุกคืน จนพี่จอมชอบแซวว่าผมเป็นคุณหนูขี้ก้าง ออกแรงทำงานนิดๆหน่อยๆก็ง่อยเปลี้ยเสียแล้ว
เราสนิทกันมากด้วยระยะเวลาอันรวดเร็ว อาจเป็นเพราะพี่จอมเป็นคนขี้เล่น แถมยังกวนประสาท บรรยากาศประหม่าจึงไม่เกิดขึ้นเลยนับตั้งแต่เจอหน้ากันจนตอนนี้ แต่แม้ว่าเป็นพวกปากปีจอ พอถึงที่ทำงาน กลับเห็นว่านิสัยน่ารักๆของพี่จอมนั้นเป็นที่ถูกใจของใครๆ ไม่ว่าจะเป็นแอดมิน ดราฟแมน ไล่ไปยังคนงานพม่าที่ถูกตั้งชื่อให้หล่อๆด้วยความทะลึ่งทะเล้นของนายช่าง ผมจำได้คนนึงชื่อจ่อเตงเด แต่พี่จอมกลับเรียกเป็นเจตรินกระทั่งกลายเป็นชื่อที่คนรู้จักไปทั่วไซต์ ผู้ชายคนนี้ชี้ให้ผมเห็นเลยว่าว่าคารมเป็นต่อ เตี้ยม่อต้อเป็นรองเลยทีเดียว นี่ถ้าสูงเตะสักร้อยแปดสิบนะ ผมว่าพี่จอมแม่งจะดูดีไม่มีที่ติเลย แต่ก็นั่นแหละครับได้แต่คิด ขืนพูดไปสิจะได้เข้าตัว ถึงมันจะเตี้ยแต่ก็ต้องยอมรับว่าพี่จอมก็ยังสูงกว่าผมอยู่ดี
“เย็นนี้กลับกรุงเทพหรือเปล่า พวกที่ไซต์จะไปกินเหล้าที่บ้าน”
ชายคนที่ถูกนินทาในใจถามพลางถอดหมวกพลาสติกสีเหลืองออกจากหัว พอถึงตู้คอนเทนเนอร์ซึ่งแปลงสภาพมาเป็นออฟฟิศก็ถอดรองเท้าบูทเซฟตี้ออกตาม ทั้งๆที่ตั้งใจจะกลับบ้านทุกสัปดาห์แต่เพราะที่ทำงานทำกันจนถึงวันเสาร์เด็กฝึกงานอย่างผมเลยถูกดับฝัน ต้องรอวันหยุดถึงค่อยวางแผนกลับบ้านกันอีกที ส่วนเฮียก็ยังยุ่งๆกับงาน สัปดาห์ที่แล้วออกต่างจังหวัดไม่ได้ผมเลยต้องให้พี่จอมพาทัวร์วัดอยุธยาไม่ให้ตัวเองนั่งแกร่วเป็นหมาหงอย ทว่าสัปดาห์นี้เฮียสัญญาเป็นมั่นเหมาะว่าจะเคลียร์งานมาหา ไอ้ตั้งก๊งกินเหล้ากับพวกพี่ๆก็น่าสนุกอยู่ แต่ใจกลับติดกังวลเรื่องเฮียจนไม่กล้ารับปาก
“วันนี้เฮียมาหาน่ะพี่จอม”
“โอ๊ะ? ไม่บอกล่วงหน้า กูจะได้จัดห้องหับให้”
“ไม่เป็นไรพี่ เฮียนอนโรงแรม แค่นี้ผมก็รบกวนพี่จะแย่แล้ว”
พี่จอมหันมาหลิ่วตาล้อ “ก็อย่างว่าแหละนะ บ้านกูมันบ้านไม้ ทำอะไรกันกระดานมันจะลั่นออดแอดๆเสียบรรยากาศหมด”
“ไอ้พี่จอม! ไม่ใช่แบบนั้นเหอะ!”
ผมตวาดแหวมองตาขวาง ไอ้เหี้ยนี่ก็ปากมอมไม่เลิก ดีหน่อยตรงที่มันจะแซวเฉพาะตอนที่อยู่ตามลำพังเท่านั้น แรงผลักจากฝ่ามือกร้านของคนตัวสูงกว่าดันประตูสำนักงานชั่วคราวให้แอร์เย็นเฉียบจากภายในแล่นริ้วเข้าปะทะใบหน้าไม่กี่นาทีหลังจากผมโวยวาย พนักงานด้านในจึงเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่อย่างพร้อมเพรียง
“วันนี้พาน้องไปทำอะไรอีกล่ะจอม ดูหน้าซิเหมือนคนจะเป็นลมแดดอยู่แล้ว”
พี่บิ๊กเป็นโปรเจคเอนจิเนียร์อายุราวสามสิบต้นๆทัก พี่จอมเลยเบ้หน้าตอบ “เอามันไปหัดขับรถเครนพี่ ติดหล่มอยู่ท้ายโครงการโน่น”
“เป็นไง สนุกไหม?”
คนถามเปลี่ยนเป็นดราฟแมน ผมหัวเราะแห้งๆให้พี่ต้อมแต่ไม่ตอบ ไอ้สนุกมันก็สนุกอยู่หรอก แต่แดดตอนบ่ายแก่แบบนี้นี่มันไม่ฮาไปด้วยจริงๆ พี่จอมวางหมวกเซฟตี้ลงบนโต๊ะแล้วหันไปรับแก้วน้ำเย็นๆจากแอดมินมาดื่มเกือบครึ่งก่อนส่งต่อให้ผม เหนื่อยจนไม่อยากกระดิกตัวลุกแบบนี้ต้องอาศัยกินน้ำเหลือๆจากพี่เลี้ยงยังง่ายกว่าลุกไปเติมเองหลายเท่านัก
“แล้วยังไง เย็นนี้ กูจะได้บอกไอ้หมูซื้อเบียร์ไปเผื่อถ้ามึงจะกินด้วย”
“เอามาก็ได้พี่ กว่าเฮียจะมาถึงก็ดึกแหละ ผมรอไปกินไปด้วยก็ได้”
พี่จอมพยักหน้ารับรู้ หยิบแปลนบ้านขึ้นมาพัดไล่เหงื่อที่เกาะชื้นบริเวณกรอบหน้าก่อนไล่ผมเอาแก้วน้ำไปเก็บ
รถมอเตอร์ไซค์สีน้ำเงินค่อยๆชะลอจอดเมื่อถึงหน้าบ้านพักรั้วสีฟ้า เป็นปกติที่ผมจะซ้อนท้ายพี่จอมไปกลับที่ไซต์กับบ้านทุกวันแต่วันนี้พิเศษกว่าทุกทีตรงที่สองมือตัวเองถือหิ้วถุงน้ำแข็งกับขวดเบียร์หนักๆจนนิ้วเริ่มชามาด้วย พอเลื่อนรถไปจอดที่ประจำเสร็จเจ้าของบ้านก็ลุกไปหยิบกระติกน้ำพลาสติกสีแดงมาใส่น้ำแข็ง วางลงบนแคร่ไม้ใต้ถุนบ้าน รถมอเตอร์ไซค์พี่หมู พี่ต้อม พี่รุฒ พี่บิ๊ก พวกพี่ๆวิศวกร ดราฟแมน ตลอดไปจนถึงหัวหน้าคนงานที่สนิทๆกันตามมาเป็นทิวแถวจากนั้นไม่นาน ผู้หญิงที่ซ้อนท้ายพี่หมูมาด้วยชื่อแตน เป็นเมียที่เพิ่งพ้นคำว่าเด็กหญิงมาได้ไม่กี่วันก่อน
“เดี๋ยวแตนเอาลาบกับตับหวานไปเทใส่จานให้หน่อย มีถั่วลิสงในตู้กับข้าว เอาออกมาคลุกเกลือแล้วยกลงมาด้วย ของในตู้เย็นอยากกินอะไรก็หยิบเลยนะ ของไอ้เปี๊ยกมัน”
พี่จอมหันไปสั่งเมียเพื่อนร่วมงาน แตนพยักหน้าแข็งขันแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดให้พี่ต้อมหัวเราะไล่หลังเมียยังเด็กของพี่หมูแล้วส่ายหัวระอา
“มึงก็ไปเอามันทำเมียลงเนาะหมู เห็นตั้งแต่แก้ผ้าเล่นดินแถวตลาด”
“โถ่ พี่ เด็กเดี๋ยวนี้มันโตไวจะตาย แป๊บๆเป็นสาว ดูอย่างนังน้อยหน่าลูกไอ้แต๊ะเปี่ยงซิ เห็นแต่งตัวเอานมล่อช่างจอมทุกวัน”
พี่บิ๊กนายใหญ่หัวเราะ น้อยหน่าเป็นลูกครึ่งพม่ากับคนงานไทยที่ตอนนี้อายุย่างเข้า 14 แต่ก็อย่างที่พี่หมูว่า นังน้อยหน่าออกแนว’ปลื้ม’ นายช่างจอมออกนอกหน้านอกตาไปหน่อย พี่จอมเลยตกเป็นจำเลยงานนี้ไปเต็มๆ
“ไม่สนมันบ้างเหรอวะจอม เช้าถึงเย็นถึง กลางวันบางวันยังหิ้วปิ่นโตมาฝาก”
“โอย พี่บิ๊กก็แซวมันไป รู้อยู่ว่าทำไมไอ้จอมมันถึงถูกเนรเทศมาอยู่นี่” คำพูดของพี่รุฒทำเอาผมหูตาวาว แก้วเบียร์ถูกส่งต่อกลุ่มชายฉกรรค์ที่นั่งกันเป็นวงกลมบนแคร่ไม้จนครบ ไม่นาน แตนก็ลงมาพร้อมถาดใส่จานกับแกล้มถาดใหญ่
“ยกให้ไอ้เน็ตเถอะพี่ อายุจะได้ไม่ห่างกันมาก”
พี่พี่รุฒสมทบประโยคเดิมโดยโยนขี้มาที่ผม ทำเอาเบียร์เย็นๆที่แตะปลายลิ้นแทบพุ่งพรวดออกจากปาก
“ไอ้นั่นก็ไม่ได้พี่รุฒ มีเจ้าของแล้ว”
“หือ?? ไอ้เสือเตี้ย อย่างมึงนี่มีแฟนกับเขาด้วยเหรอวะ?”
พี่จอมพูดประโยคแรกจบทุกคนก็หันมาทำหน้าตาประหลาดใส่ผมราวกับกูมีสิบแขน สมทบด้วยประโยคตื่นๆจากพี่หมูเมียเด็ก ผมส่ายหัวระวิงก่อนมอบสายตาคาดโทษไปยังคนปากมาก
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน พี่จอมแม่งใส่ไข่”
“ก็เอ็งแม่งทำเหนียม กระแดะจริงๆ”
“ไม่ได้เหนียมโว้ย แค่ยังเคลียร์กันไม่ได้เหอะ ผมไม่อยากมีปัญหากับที่บ้านเขา”
ผมตอบส่งๆแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มโดยลืมสังเกตปฏิกิริยาชะงักกึกของพี่จอมก่อนคนอื่นจะระเบิดหัวเราะออกมาราวมุกผมเป็นเรื่องโจ๊กแห่งชาติก็มิปาน
“ฮ่าๆ ปัญหานี้พี่เลี้ยงมึงก็ประสบเหมือนกันเลยว่ะเน็ต เอ้าชนดิ๊ ปัญหาลูกเขยกับพ่อตานี่มันระดับโลกจริงๆ”
พี่หมูยกแก้วขึ้นให้ทุกคนยื่นไปชนเบาๆ พี่จอมเงียบไปก่อนซัดอึกรวดเดียวหมดแล้วดึงผมเข้าไปกอดจนมิดอก มือหยาบตบปุที่บ่า กระซิบ “กูเข้าใจ ไอ้น้อง กูเข้าใจ”ไปมา
ถามกูไหมว่ากูเข้าใจกับมึงหรือเปล่า!
ผมมองหน้าคนอื่นเหรอหรา พี่รุฒไม่รอให้ผมถามชิงเล่ายืดยาว
“ไอ้จอมมันเป็นแฟนกับลูกสาวเถ้าแก่ เจ้าของบริษัท เมื่อก่อนเป็นติวเตอร์สอนพิเศษดีๆ พอขึ้น ม.6 ได้เลื่อนขั้นเป็นว่าที่ลูกเขย พอน้องมันเข้ามหาวิทยาลัยได้ มันก็เรียนจบพอดีเถ้าแก่เขาชอบเลยช่วยเหลือมันด้วยการรับเข้าทำงาน ได้แค่ปีเดียวนั่นแหละเสือกโดนจับได้ว่าไปขี้รดบนหลังคา เถ้าแก่เลยเด้งมันจากทำงานในกรุงเทพออกมาตากแดดตัวดำหมดหล่อโดยยื่นคำขาดให้มันเลิกกับลูกสาวแกเสียถึงจะกลับไปทำงานที่กรุงเทพได้.. ไอ้จอมมันเป็นคนกรุงแต่กำเนิด พ่อแม่เปิดร้านดอกไม้สวัสดิการในโรงพยาบาลมีมันเป็นลูกชายคนเดียว อยากกลับก็อยากใจจะขาด แต่จะเลิกกับน้องเหมยก็ไม่เลิก วันๆเลยเอาแต่แดกเหล้า ดูดบุหรี่รอวันพ่อตามันเปิดใจนั่นแหละ แรกๆมาหน้าใสขาวผ่อง ผิวนิ้ง อยู่ไปนานๆเข้ามึงก็ดูเอาเถอะ ยืดอกอวดว่าเคยเป็นเดือนมหาวิทยาลัยยังไม่มีใครอยากจะเชื่อ"
จริงครับ ผมยิ้มแหยให้คนเคยขาวนิ้งแล้วถาม
“ถ้าอยากกลับไปอยู่กรุงเทพทำไมไม่ลาออกไปสมัครงานที่อื่นล่ะพี่”
“แบบนั้นจะชนะใจพ่อตาเหรอวะ?”
ประโยคสุดท้ายพี่จอมเป็นคนตอบคำถามผม มันถอนหายใจยาวจนลมแทบหมดปอดแล้วหันไปเติมเบียร์อีกรอบ
“แต่ก็นะ บางทีกูก็ไม่รู้ว่าระหว่างที่รอให้เถ้าแก่ใจอ่อน แล้วปล่อยให้ห่างตัวเองกับเหมยแบบนี้มันจะได้ผลจริงหรือเปล่า?”
พี่จอมเริ่มเข้าโหมดดราม่า คนอื่นๆเลยเงียบไปด้วย
“กูเตือนไว้อย่างนะเน็ต ถ้าทำงานพยายามอย่าห่างแฟน 3วันนารีเป็นอื่น รักแท้แพ้ระยะทาง ไอ้คำพวกนี้แม่งถูกพิสูจน์มาแล้วทั้งนั้น”
“อะไรอะ ทีพี่กับแฟนยังไม่มีปัญหาอะไรนี่”
“ตอนนี้ยัง แต่ทุกคนมีจุดอ่อนแอในตัวเองทั้งนั้นแหละเน็ต แล้ววันที่อ่อนแอแต่ไม่มีคนอยู่ข้างๆนั่นแหละ วิกฤตชีวิตคู่ กูสอนนี่ฟังเอาไว้ ไอ้ห่านี่อย่าทำอ่อน เขาแดกกันหมดเป็นแก้วๆแล้วมึงจะรอเบียร์ระเหยหรือไงวะ?”
ผมก้มลงมองแอลกอฮอลในแก้วตัวเองที่พร่องไปแค่ครึ่งแล้วยิ้มแหย พี่จอมดึงแก้วไปรินเบียร์ให้แล้วส่งยัดเข้ามือผมลวกๆ
“แดกๆไป กลับก็กลับก่อนยังทำลีลา เดี๋ยวกูยกกรอกปากทั้งขวดหรอก”
พี่จอมดูเครียดแค่แป๊บเดียวเท่านั้นครับ หลังจากนั้นมันก็ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ เรานั่งดื่มไป คุยไปตั้งแต่ตะวันยังเป็นสีส้มจนตอนนี้พระจันทร์ขึ้นสว่างโร่เต็มดวง ฝูงยุงเริ่มบินว่อนต่อสู้กับห่านฟ้าและกรองทิพย์กันยกใหญ่ ผมเอนตัวใช้แขนยันแคร่ไม้ ปล่อยควันบุหรี่พวยพุ่งขึ้นสูงแล้วหันมาหัวเราะกับมุกของพี่หมูเป็นพักๆ ยอมรับว่าเริ่มตึงๆแล้วเหมือนกัน พวกที่กินๆด้วยกันคอทองแดงสุดๆ เบียร์หมดไปหนึ่งลังแล้วยังไม่มีใครมีทีท่าว่าจะเมาสักนิด คนเดียวที่นอนพับไปกับตักแฟนก็คือน้องแตนโดยมีพี่หมูคอยลูบหัวอยู่เรื่อยๆ
ผมยิ้มกับภาพตรงหน้า สลับกับหันมาสบตาเหม่อๆของพี่จอมก่อนย้อนมานึกถึงตัวเอง ตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่กับเฮียก็เหมือนแตนกับพี่หมูตอนนี้ ลองนึกดูว่าถ้าต้องห่างกันแบบพี่จอมล่ะก็ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้มแข็งได้สักครึ่งของพ่อหนวดครึ้มหรือเปล่า น้องแตนนอนอมยิ้มเหมือนหลับฝันดีได้ไม่นาน แสงไฟสีส้มนวลก็สาดเข้ามาใต้ถุนบ้านให้คนนอนหลับหยีตาเปิด แขนเล็กขยับดันลุกขึ้นมองไปยังทิศเดียวกับคนที่เหลือไม่นานก็เบิกตากว้าง วันนี้เฮียเอาSLKของมันขับมาเพราะไม่ต้องขนสัมภาระเยอะทำเอาพี่จอมยังอ้าปากค้างกับรถคันหรูที่’ไอ้พระเอก’ ของพี่แกขับมาจอดหน้าบ้านก่อนเดินอาดลงมาทั้งๆที่สวมเชิร์ตแขนยาวกับกางเกงสแลคดูเป็นพิธีการราวกับว่าไปออกงานก่อนมายังไงอย่างงั้น
“ใครวะ?”
พี่บิ๊กถาม เฮียเดินอาดเข้ามาในบ้านโดยยังติดเครื่องรถไว้ มันยกมือไหว้พวกพี่ๆที่ดูอาวุโสกว่าตามมารยาท แล้วเรียกผมให้ลุกด้วยสายตา
“บีม พี่ชายไอ้เน็ตมัน”
พี่จอมตอบลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วขยับให้มีที่นั่งตรงกลางก่อนหันไปถาม
“กินเบียร์เป็นไหม?”
“เป็น แต่จะแวะมารับเน็ตแล้วไปเลย”
เฮียตอบเสียงนิ่ง พี่จอมเลยยักไหล่ส่ายหัว
“งี้แหละดารา หล่อกว่ากูไม่เท่าไหร่ ทำหยิ่ง”
ผมได้ยินเสียงขวับจากหางตาของเฮีย พี่จอมยังยกยิ้มจิบเบียร์ขึ้นดื่มด้วยท่าทีสบายๆ แต่ไอ้ผู้ชายข้างๆผมเนี่ยเริ่มหายใจถี่แล้ว
“จะให้กินก็เทมา”
“หน่ะ? เป็นดาราเมาแล้วขับโทษนักกว่าปุถุชนคนธรรมดานะคร้าบบ เป็นคนของประชาชน หัดทำตัวดีๆให้เป็นตัวอย่างหน่อย อย่าให้ต้องสอนๆ”
“เอ๊ะ ไอ้จอมนี่ยังไง กวนตีนอีกแล้วนะมึง.. มันเมาแล้วน่ะครับคุณ อย่าถือสามันเลย”
พี่บิ๊กช่วยไกล่เกลี่ย เฮียยังคงนิ่งไม่มีปฏิกิริยาชัดเจนกระทั่งเสียงหัวเราะในลำคอพี่จอมดังหยันๆ ผมก็แทบเอามือฟาดกบาลที่รู้สึกหน่วงของตัวเองอีกรอบ
“เก็กเข้าไป๊...” ผมเข้าใจความรู้สึกพี่ครับว่ามันน่าหมั่นไส้ แต่อย่าเพิ่งมาหมั่นไส้กันช่วงนี้ได้ไหม เกิดผมถูกเฮียลากไปอยู่โรงแรมตลอดการฝึกงานแล้วจะลำบาก ยังเหลือเวลาอีกเดือนครึ่งนะพี่ เห็นใจผมเห้อะ หลังจากหลับตาภาวนาในใจสักพัก เสียงเล็กใสของนางสาวแตนก็ดังขึ้นเปลี่ยนประเด็นตาเยิ้ม
“พี่บีม ปารมี... ตัวจริงหล่อมากอะ ทำไมพี่เน็ตไม่เห็นเคยบอกแตนเลยว่ามีพี่ชายเป็นดารา”
“แล้วไอ้เน็ตเป็นอะไรกับมึง อีแตน ถึงต้องมารายงาน” พี่หมูพูดเหวี่ยงๆ เมียมันเลยทำหน้างอง้ำ ก่อนยิ้มหน้าบานให้เฮียอีกรอบ
“แต่โคตรหล่อจริงๆนะ”
“ให้มันน้อยหน่อยแตน ผัวมึงหน้าเป็นตูดแล้ว” พี่ต้อมแซวขำๆแล้วหันมาพูดกับผม “จะไปกันเลยไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ อยู่นานแล้วเดี๋ยวจะสร้างปัญหาครอบครัวให้ไอ้หมูมัน ไม่ก็ไอ้จอมจะได้โดนฟาดปากเข้าสักที”
“ครับพี่ งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ”
ผมยกมือไว้ปลกๆ ทิ้งก้นบุหรี่ลงขวดเบียร์ที่หมดแล้วก่อนเดินนำเฮียกลับรถไป พี่จอมยักคิ้วไล่หลัง ขณะที่น้องแตนยังมองอดีตดาราหนุ่มตาเยิ้ม ผมกับเฮียเดินขึ้นรถคนละฝั่งโดยไม่พูดจาทักทาย แม้ในใจจะเต็มตื้นไปด้วยหลากความรู้สึก กระทั่งเครื่องยนต์จะค่อยๆทะยานฉิวออกจากที่พักเข้าสู่ตัวเมืองอย่างนุ่มนวลนั่นแหละ มือเราจึงค่อยๆขยับมาจับกันไว้แล้วเสหน้ายิ้มไปยังกระจกข้างที่ฉายภาพพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าสีดำทมิฬ...
---------------------------------
สะอาด...
สดชื่น..
2 คำนิยามที่สามารถจำกัดความได้เมื่อผมกระโดดผลุงเอาหน้าซุกหมอนสีขาวของโรงแรมระดับ 5ดาว โดยมีคนเปิดห้องยืนส่ายหัวยิ้มอยู่ที่บานประตู พอได้สูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากหมอนจนชุ่มปอดก็พลิกตัวนอนหงาย ยืดตัวบิดเต็มความยาวไล่อาการเมื่อยขบในร่างกายให้ทุเลา กระทั่งแรงยุบจากที่นอนข้างๆส่งสัญญาณให้รู้ว่ารูมเมทสำหรับคืนนี้ทรุดตัวนั่งใกล้ๆแล้วจึงปรือตาเปิดขึ้นมา
"เมาหรือเปล่า?"
เสียงทุ้มถาม ผมพยักหน้าตอบเพราะอาการร้อนฉ่าบนผิวหน้าทำให้แน่ใจได้ว่าฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังเจืออยู่ในเส้นเลือด เฮียหันหลังถอดเสื้อเชิร์ตออกจากตัวเผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนละเอียด แผ่นหลังกว้างชื้นเหงื่อนิดๆกำลังขับความคิดที่ว่า 'เซ็กซี่ชะมัด'ออกมาจากหัว ฉุดให้ผมยันตัวขึ้นจากเตียง อาการเมาเลเวล 3 ไม่ได้ทำให้ขาดสติ ผมยังรับรู้ทุกการกระทำของตัวเองแค่ไม่อยากจะควบคุมเอาไว้ให้อึดอัดเท่านั้นจึงขยับเข้าไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง เฮียเอี้ยวตัวมายิ้มให้แล้ววางมือทับแขนผมที่โอบรัดรอบเอวหนาเอาไว้อีกที
"เมาแล้วอ้อนหรือไง? จำได้ว่าครั้งที่แล้วมึงเมาหลับนะ"
"เปล่า ไม่ได้เมาขนาดนั้นแค่ตึงๆ แล้วก็อยากกอด"
พูดตามที่คิด จากนั้นเฮียก็หัวเราะเบาๆขยับแกะมือผมออกแล้วลงไปคุกเข่ากับพื้น จ้องตายิ้มๆให้หัวใจเต้นระส่ำ
"ไปอาบน้ำก่อนค่อยมากอด ตัวเหม็นทั้งเหล้าทั้งบุหรี่"
"เหม็นเหล้าได้ไง กินเบียร์"
ผมทำจมูกฟุดฟิด เฮียเลยยีผมสีส้มที่เรียบแปล้ไม่ได้เซ็ทเบาๆแล้วดึงผมให้ลุกขึ้น "อาบน้ำ.. จะได้สร่าง"
มันย้ำ ผมพยักหน้าหงึกหงักว่าง่าย เดินโต๋เต๋เข้าห้องน้ำไปกระทั่งตัวเปียกความรู้สึกสดชื่นก็แล่นปราดขึ้นมาอีกหน่อย ออกจากห้องน้ำโดยสวมกางเกงบ็อกเซอร์สำหรับใส่นอน เห็นเฮียนอนดูช่องเคเบิ้ลบนเตียงก็เดินมาทิ้งตัวข้างๆ
"เสร็จแล้วเหรอ? ฝึกงานเป็นไง? เหนื่อยไหม? พี่เลี้ยงมึงก็ใจดำจริงๆ สองอาทิตย์ใช้งานจนหน้าไหม้"
คนข้างๆถามเป็นชุดพลางใช้นิ้วหัวแม่มือลูบบนรอยลอกของผิวหน้า ผมส่ายหัวดิก
"เจอเฮียก็หายเหนื่อยเลย"
"ยังไม่สร่างเมาหรือไง"
"โห่.. ไรวะ คนอ้อนมาหาว่าเมา"
ผมพลิกตัวหันหลังทำหน้าอมน้ำลายบูด ไอ้ห่า คิดดูสิครับคนคิดถึงแทบตายอยากพูดจาน่ารักๆออดอ้อนบ้างเสือกทำแซว ที่พูดนี่ก็เขินเป็นอายเป็นนะครับ เคยซักซ้อมสมัยยังแมนๆกะว่าอนาคตจะได้ใช้วิชาเกี้ยวสาวแบบนี้บ้าง สุดท้ายก่อนวิชาเป็นหมันก็ตัดใจเอามุกเด็ดงัดมาใช้เกี้ยวหนุ่มตัวยักษ์ พอโดนฮุคหมัดหนักสวนมาแบบนี้นี่อาการเสียเซลพ์ก็แล่นปราดขึ้นมาบนพวงแก้มให้ร้อนฉ่า นอนหายใจฟึดฟัดๆได้พักหนึ่งเฮียก็หัวเราะ ขยับตัวกอดจากทางด้านหลัง
เหอะ กอดไปเหอะ กูไม่สน กูไม่แคร์ แอะ แอะ แอ แอ๊ แอ!!
"คิดถึง"
เสียงทุ้มพูดแผ่ว เฮียยกคางขึ้นเกยบนหัวผมแล้วกระชับแขนแน่น เวร..ไม่ต้องย้ำว่ากูเตี้ย กูรู้ว่ากูสูงแค่คางมึงไอ้เปรตเอ๊ย!
"แล้วมึงล่ะ"
"อะไร"
ผมถามเหวี่ยง แต่เฮียยังรักษาความอบอุ่นในน้ำเสียงเนิบๆได้คงที่
"คิดถึงกูรึเปล่า"
"ไม่!"
หึ... ถ้าคิดว่ากูจะตบมุกหวานเลี่ยนของมึงให้โอกาสคิดใหม่ หน็อย! ทีกูจะหวานเสือกไม่เล่นด้วย คราวนี้มึงสร้างไปแล้วกันบรรยากาศชมพูม่วงๆน่ะ กูไม่ให้ความร่วมมือ กูงอน กูเกรียน ใครจะทำไม!
"หึหึ.."
"หัวเราะอะไร"
"ขี้งอนเอ๊ย~ ไหนหันหน้ามาให้จูบหนอยซิ คิดถึงใจจะขาดแล้ว"
"ไม่!"
"น่า... นะ... "
"ไม่! เฮือก!!!! ทำเหี้ยอะไรของมึ๊งงง"
ผมโวยวายพลิกตัวกลับ แรงกดจูบจากท้ายทอยทำเอาสยิวกิ้วก็ใช่ แต่เหตุผลหลักที่ทำเอาผมสะดุ้งโหยงร้องเสียงหลงนั่นเพราะมือใหญ่เสือกทะลึ่งมาฟอนเฟ้นบีบก้นผมเต็มๆต่างหาก ตากลมมองไอ้เฒ่าลามกเขียวปั้ด เฮียแม่งก็ไม่เค้ย ไม่เคยสลด ส่งยิ้มล้อตาวาววับสะท้อนแสงไฟมาให้ไม่รู้จักกระดากอาย
"เห็นแห้งๆแบบนี้เนื้อก็แน่นดีนะ"
"พ่อง!"
“ก็มึงไม่ยอมมาหันให้กูจูบดีๆนี่”
ผมทำหน้าหงิก ขมวดคิ้วจนเมื่อยเฮียเลยใช้นิ้วหัวแม่มือที่ตอนแรกกวาดลูบแก้มผมไปคลึงให้มันคลายลง ดวงตาสีดำขลับจ้องสบกับผมนิ่งก่อนที่คนตัวใหญ่จะค่อยๆใช้แขนยันตัวลุกตะแคงจากเตียงโน้มตัวเข้าหาผมช้าๆ
ราวกับนาฬิกากำลังหยุดเดิน อากัปกิริยางอแงในทีแรกกำลังถูกสะกด ผมถูกจับให้พลิกตัวนอนหงายโดยอีกฝ่ายไล่ตามติดขึ้นมาคร่อม จมูกสันโด่งคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม ให้ได้กลิ่นลมหายใจซึ่งไม่ได้ทำให้อุ่นแค่ในบริเวณที่สัมผัส แต่กลับสะท้านวาบลึกถึงหัวใจเข้า ต่างฝ่ายต่างจ้องกันเช่นนั้นอยู่นานราวกับกำลังบอกผ่านสายตาว่ารอคอยเวลาให้ได้มาจ้องหน้าระยะประชิดนี้นานเพียงใด จากนั้นริมฝีปากก็ค่อยๆกดทาบทามซึ่งกันและกันเชื่องช้าผะแผ่ว
“คิดถึงมากเลย”
ผมก็เหมือนกัน คิดถึงจูบของเฮียมากๆเลย
ไม่รู้ว่าผมหลับตารับจูบอีกฝ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีก็ตอนที่ปรือตาเปิดมองรูปปากที่ผละออกราวออดอ้อนขอจูบอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ทว่าคนตัวสูงกลับมอบให้เพียงจุมพิตแผ่วราวปีกผีเสื้อแตะที่ปลายจมูกเท่านั้น
“วันนี้ กูโทรบอกบอมว่าทรายแก้วไปหากูที่บ้าน.."
เฮียพูดเสียงเนิบช้า แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกระชากดำดิ่งตกเหวลึก เหลือบตามองคนตัวสูงพลันเบือนหน้าหนี..
“เจอกันเหรอ?”
“ก็พี่เจี๊ยบกล่อมให้หลายๆคนช่วยคุยเรื่องงาน ทรายก็ถูกรบเร้าเลยไปช่วยพูดเฉยๆ ไม่ต้องกังวลหรอก ไม่ได้มีอะไร”
“แล้ว.. เฮีย......”
อาการอึกอักในลำคอเกิดขึ้นเพราะหลายคำถามเกิดขึ้นพร้อมกันเกินไป คุยอะไรกันบ้าง สบตากันหรือเปล่า เฮียอยากเปลี่ยนใจกลับไปชอบผู้หญิงไหม ยังเสียใจเรื่องแฟนคนนั้นมากแค่ไหน ความสัมพันธ์ตอนนี้เป็นยังไง แล้วผม.. ยังเป็นคนที่เฮียรู้สึกรักเหมือนก่อนหน้านี้หรือเปลี่ยนไปแล้ว
ทุกคำพูดไม่อาจกลั่นผ่านก้อนแข็งๆในคอได้ สุดท้ายถึงได้สะท้อนความรู้สึกผ่านนัยน์ตาระริกไหว
“คนที่กูคิดถึงตลอดเวลามีแค่มึง เน็ต”
เฮียตอบคำถามที่ไม่ได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผมชอบรอยยิ้มของมันเวลาที่มอบให้ เพราะเป็นยิ้มที่อบอุ่นเหมือนตัวเองอยู่ใต้ปีกกว้าง สามารถวางทั้งหัวใจเอาไว้ให้เฮียดูแลทั้งหมดแบบไร้้ขอกังขา เฮียสบตากับผมให้รู้สึกเบาหวิวเหมือนยกเขาออกจากอก
“แต่มีปาปารัซซี่จับภาพได้ กูก็ไม่รู้ว่าทางต้นสังกัดของทรายจะปิดข่าวได้แค่ไหน เพราะเรื่องนี้มันไม่ดีต่อภาพพจน์ศิลปินเอง แต่ก็นะ..นักข่าวชอบอยู่แล้วเรื่องถ่านไฟเก่า ขายได้ดีกว่าคู่ควงคนใหม่ๆของทรายแก้วตั้งเยอะ”
“หมายถึง....”
“ทรายไม่ได้มีแค่กูกับบอมหรอกเน็ต กูเป็นคนในวงการทำไมจะไม่รู้ ห่วงก็แต่บอม มันยังแอนตี้พี่ชายตัวเองอยู่พูดอะไรก็ไม่ฟัง”
เฮียส่ายหัวเอือมระอา พอเห็นผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกก็ก้มลงเอาหน้าผากมาชนเบาๆ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงมันจะแอนตี้กูแต่มันก็แคร์มึงมาก เดี๋ยวมันก็เข้าใจเรื่องเรา รอมันนะ กูก็จะรอมันเหมือนกัน”
ผมพยักหน้าคางชิดอก แขนที่วางลีบอยู่ข้างลำตัวค่อยๆขยับขึ้นคล้องคอคนข้างบน
ทุกคำพูด ทุกการกระทำ แม้กระทั่งสายตาเฮียกำลังทำให้ผมรู้สึก'รัก' และเต็มใจที่จะ 'รอ'
Ok ครับ you win
บรรยากาศสีชมพูม่วงเบ่งบานเต็มหัวใจให้ผมชะม้ายตามองมันอย่างมีจริตแล้วเอ่ย “อยากจูบอีก...” เขินๆ
ผมรักรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเฮีย
แต่ที่ชอบมากกว่านั้นคือประโยค “ตามบัญชาครับ” ของมัน
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 24
22/08/12
:duck1: เฮลโหลเวนซ์เดย์
หึ.. เราว่ามันจะหวานไปละ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์และยินดีต้อนรับนักอ่านที่เพิ่งมาอ่านค่ะ รู้สึกว่าพาร์ทที่แล้วพี่จอมจะขโมยซีนไปหน้าตาเฉย พาร์ทนี้ดูอารมณ์เน็ตแกว่งๆเนอะ ที่จริงไม่อยากให้เลี่ยนเกินไปเลยเอาเกรียนมาตัด (อ่า.. ตัดแล้วก็ยังเลี่ยน)
ปล. มีใครรีเควสNCกรุบกริบๆมั้ยย ย ย
ปล.2 ช่วงนี้งานเยอะมาก เลิกดึกตลอด;__; ยังไงก็รอเจอกันพุธหน้าเหมือนเดิมเน่อ ^^
:catrun:
-
+1 ไว้ก่อนอ่าน
พี่จอมยังกวนได้เหมือนเดิม....แถมมายกไซด์งาน
กรี้ดดดดดดดด.....“ตามบัญชาครับ”
น้องเน็ต...ร้ายน่ะย่ะ.....
เดี๋ยวเชียร์ให้เฮียกดเสียเลย....
-
โอ่ยยยยย ชอบเรื่องนี้มากเลยยยยยยยยยย
รักเฮียมากๆๆๆๆ เน็ตอ้อนแบบนี้ก็น่ารักกกกกก
ยังไงก็ขอให้ทั้ง 2 เชื่อใจกัน สู้ๆต่อไปนะ
-
ตามบัญชาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!! (เขิน) ชอบจังค่ะ โฮฮฮฮ
เน็ตน่ารักอ๊ะ ฮือๆ พี่จอมก็คงสติลความกวนคงเส้นคงวา เห็นเฮียหล่อกว่าชิมิ? ฮ่าๆ
แต่เฮียยังดีนะที่รีบมาพูดให้เน็ตฟังก่อน ไม่งั้นถ้าเกิดเน็ตไปอ่านทีหลังอาจจะวิตกไปแล้ว
ขนาดแค่ทรายแก้วมาบ้านยังคิดไปไกลเลยนะนั่น ฮ่าๆๆ แต่เฮียเขามั่นคงออกนะเน็ต
แลดูถ้ามาหาทุกวันได้นี่มาและ ถ้าเช่าโรงแรมเหมาห้องนึงทั้งเดือนนี่ทำได้นี่ทำแระ ฮ่าๆๆๆ
(ถึงจะทำได้แต่แลเน็ตจะไม่เอา)
ชอบเฮียบีมมากๆเลยแลดูรักเน็ตมากมาย กรี๊ดๆ อย่าว่าแต่เน็ตคิดว่าอยู่กับเฮียแล้วอบอุ่นเลย
อ่านเองยังกรีดร้องเลยฮาๆๆ รอแต่บอมเนี่ยแหละเนอะ จะได้เป็นแฟนทางนิรนัย
ส่วนพฤตินัยหวังว่าตอนต่อไปจะได้ยลค่ะ (น่าน) ฮ่าๆๆๆ แหม ก็นะนิดนึง >////<
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ รออ่านตอนต่อไป ฮี้ว ๆ
ป.ล. คิดถึงปัน T^T
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยเหนื่อย........ อยากจะลากเสียงยาวกว่านี้ อิอิ แต่กลัวว่าตัวเองจะขาดใจอ่ะ
หลงไหลวิธีการบรรยาย คำพูด ภาษาที่ใช้ รักคนแต่งค่ะ
เค้า จะรอเน้อ~ จุ๊บบบบบบบบบบบบ
-
แหว่ะ!!! เลี่ยนเกิ๊น :laugh:
-
น่ารัก o13
-
น่ารักสุดดดดดดดดดดดดดดดด
-
:-[ :-[ อ่านแล้วเขิลลลลลลลลลลลลลอ่าาาา
เน็ต จะขี้อ้อนไปปไหนนนนนน อร๊ายย
:z3: :z3: อิจฉาาาเฮียยยย แต่ชอบเฮียอะ จิงใจเปิดเผยดี เน็ตจะได้ไม่คิดมาก
-
:impress3: :impress3: :impress3:น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปด้วย คิดภาพตามไปด้วย :impress3: :impress3: อายตัวเอง 555+
-
เขินอ้ะะะะะ T/////////////T
-
:impress2: ชอบๆ เอาหวานแบบนี้ เรื่อยๆ
-
หวานนน :-[
:pig4: นะคะ
-
:pighaun: เค้ารอ nc กรุบกริบอยู่นะ อิอิ
-
ง๊ากกกก เน็ตเมาละอ้อนน่ารักสุดๆ ให้ตายเถอะ
เฮียทนได้ไงเนี่ย
แค่จูบน่ะ ไม่พอแล้วล่ะม้างงงงง :z1:
-
^^
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก อ่านไปเขินไป
-
เน็ตเริ่มเคะขึ้นทุกวันๆแล้วนะหนู :laugh:
แต่ก่อนเฮียจะเอะอะกอด เอะอะจูบ แต่เดี๋ยวนี้เฮียไม่ต้อง เดี๋ยวเน็ตจัดให้เอง :-[ :-[
บอมก็รีบๆเปิดใจ เปิดหูเปิดตา รับฟังคนรอบข้างบ้างนะหนุ่มเอ๋ย :เฮ้อ:
-
'ตามบัญชาครับ'
คนอ่านสลบล่ะ :man1:
-
เน็ตอ้อนน่ารักจัง อย่างนี้เฮียรักเฮียหลงตายเลย ไปไหนไม่รอดนานแล้ว อย่าได้กังวล :กอด1:
-
เน็ตอ้อนน่ารักอ่ะ หวานไปแล้วกรี้ดอิจฉาเบา เบา แต่ไม่รู้จะอิจฉาเน็ตหรือว่าอิจฉาเฮียดี
เฮียดูอบอุ่นเนอะเขินตายกันไปแต่ชอบนะมันหวานพอดีๆเหมาะกับคู่นี้ดี5555
แต่ว่าเน็ตมันอ้อนซะน่ารักขนาดนี้เฮียจะจัดncแค่กรุปกริบจะพอเหรอเราว่าจัดเมนคอร์สให้อิ่มพุงแตกเลยดีกว่าไหม555
แต่เอาแบบค่อยๆละเลียดแบบนี้ก็ดีนะของหวานต้องค่อยๆชิมมันถึงจะอร่อย ชอบตอนหวานๆแบบนี้อ่ะ :-[ :-[
ส่วนพี่จอมเรายังคงเกรียนเสมอต้นเสมอปลายแต่แอบมีดราม่ากับชีวิตนิดหน่อยแต่พี่แกใจหล่อมากยอมรอพิสูจน์รักแท้
อยากบอกว่าน้องยังรอพี่จอมอยู่นะ5555 แต่ท่าทางคู่แข่งเยอะเนอะ พี่จอมฮอตตตตตต :laugh:
-
โฮก เดี๋ยวนี้เน็ตหลงคารมเฮียมากอ่า
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ชอบอ่ะ ชอบคนแบบเฮียอ่ะ o13 เจอกันวันเสาร์ไม่ได้หรอ ? อิอิ
-
เฮีย กดเน็ตเลยเหอะนะ พลีสส :impress3:
อยากให้เน็ตฝึกงานเสร็จเร็วๆ อ่ะ กลับบ้านทีเห๊อะะะ
เป็นห่วงหน้าไหม้ :really2:
-
ไม่หวานไปค่า กำลังดีเลย...
น้องเน็ตทำงานหนักจัง หน้าพังหมดแล้ว หนูช่างไม่เข้ากับไซต์งาน แต่น้องก็อึดมาก
ชอบตอนสองคนเจอกันคิดถึงกันจะแย่ เน็ตจะอ้อนซักหน่อยเฮียดันขัด งอนเลย 555
แต่เฮียใช่จะสนเพราะเอาอยู่ค่ะจุดนี้ น่าร้อกอ่ะ
คบเฮียนี่แบบชัดเจนไร้กังวลมาก มีอะไรเล่าให้ฟังหมด แถมมองตาก็รู้ใจเน็ตบอกสิ่งที่น้องกังวลได้หมดเลย
คนอ่านสดชื่นเหมือนยืนบนไหล่เขาคะ่จุดนี้
ขอบคุณค่ะ
-
โหยยยย เฮีย น่ารักเกินไปแล้ววว
หวานมากค่าาาาาา
อิจฉาอ่ะ
หวังว่าทรายแก้ว จะไม่กลับมาทำตัวเป็นนางร้ายนะ มันจะเบสิคไป 555
-
พี่จอมก็ยังคงกวน ... เสมอต้นเสมอปลาย
ตอนหน้าน้องเน็ตจะพลีกายแล้วเหรอ หุ หุ
-
ปล. มีใครรีเควสNCกรุบกริบๆมั้ยย ย ย
ปล.2 ช่วงนี้งานเยอะมาก เลิกดึกตลอด;__; ยังไงก็รอเจอกันพุธหน้าเหมือนเดิมเน่อ ^^
ยกมือรีเควส NC !! (ด่วนๆ)
สู้ๆเรื่องงานนะค่ะ ....เจอกันพุทธหน้าจ้า
-
เน็ตกับเฮียหวานมากเลยค่ะ
ขอแบบเฮียคนนึง :o8:
-
ชอบอากปะทะระหว่างพี่เลี้ยง กะ เฮีย.....แม่มฮาอิ๋บหาย 555555+
-
น่าร๊ากกกกกก
-
หวานๆๆ ตามบัญชา
-
น่าร๊ากกกก
เน็ตอ้อนเฮียน่ารักมาก ๆ
รอวันบอมเปิดใจนะเน็ต
เฮียก็หวานไม่มีกั๊กเลย ^^
-
บรรยากาศสีชมพูม่วงเบ่งบานเต็มหัวใจให้ผมชะม้ายตามองมันอย่างมีจริตแล้วเอ่ย “อยากจูบอีก...” เขินๆ
:z3: :z3: :z3:
-
คึคึ น้องเน็ตจริตเริ่มมีแล้ว NC ที่คนอ่านรอคงจะตามมาในไม่ช้านี้ ใช่ม้ายตัวเอง :impress2:
-
ตอนที่แล้วเป็นพ่อ ตอนนี้เป็นแฟนแล้วเฟ้ย
ว่าแต่ทรายแก้ว นางน่ากลัวนะ ปั่นหัวพี่น้องให้ตีกันชัดๆ
-
ยกมือรีเควสเอนซีแบบกรุบกริบด้วยคนค่ะ กรี๊สสสสสส
ตอนนี้น่ารักมากค่ะ อ้าาาา เขิลลลจริงๆๆๆ >////<
-
เฮ้อ........ บอมเอ้ยยยยยยยย
-
เน็ตในตอนนี้อ้อนมากเลยอะ น่ารัก ><
พี่จอมนี่จะมาป่วนด้วยการใช้เคสตัวเองทำให้เน็ตหวั่นไหวกับเฮียรึเปล่านะ? แต่ทั้งนี้เราไม่อยากให้พี่จอมมาชอบเน็ตอะค่ะ เพราะตัวละครตัวนี้น่ารักดี ไม่อยากให้มาเป็นมือที่ 3 ไม่อยากเสียความรู้สึกกับตัวละคร ...แต่ถ้าทำให้เฮียเข้าใจผิดนี่ก็พอได้อยู่
เรื่อง NC กรุบกริบ ...เมื่อคนเขียนเสนอมา เราก็สนองให้ จัดมาเลยค่า!!!!
ชอบที่เฮียบอกว่า "ถึงมันจะแอนตี้กูแต่มันก็แคร์มึงมาก" ...ทำให้อยากอ่านตอนสมัยเรียนมัธยมของบอมเน็ตขึ้นมาเลย 55
ปล.ขอกรี๊ดประโยคนี้อีกรอบ “อยากจูบอีก...” แอร๊ยยยยยยยยยยยยย ลูกชายเริ่มมีจริต /ชูป้ายไฟเชียร์ณัฎฐนิช
-
เน็ตอ้อนแบบนี้...พี่บีมหลงแย่เลยเนี่ย
แอร๊ยยยย
-
:o8: :o8:
โอ้ยยยย หวานกันไปไหน น่ารักกกกกก!!!
ชอบอ่ะ
ขอรีเควสเอ็นซีด้วยคนนน เอาแบบกรุบกิบน่ารักๆก็ได้
ไม่ต้องบรรยายให้ถึงพริกถึงขิง ก็ไม่ไเป็นไร
ขอแค่มีให้ชุ่มชื่นก็พอ :z1:
อยากรู้ว่าเวลาแบบนั้น เฮียจะเป็นยังไง ฮ่าๆๆๆๆ
เฮียโคตรน่ารักอ่ะ
-
"ปล. มีใครรีเควสNCกรุบกริบๆมั้ยย ย ย "
ขอรีเควส NC จัดหนักแทนได้ป่ะคะ :-[
-
ชอบเน็ตตอนนี้จังเลย
คิดยังไงพูดยังงั้น มีจริตเล็ก ๆ พองาม
คำพูดเฮียตอนท้าย ฟังแล้วจะละลาย รักตายเลย
ภายใต้ความป่วน กวน ฮา พี่จอมก็แอบมีเรื่องราวกะเขาด้วย
ขอบคุณที่ดูแลน้องเน็ตของเราเป็นอย่างดี
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
เน็ตน่ารัก o13
-
รอด้วยนncกรุบกรอบ :haun4:
-
แอร๊ยยยยย เน็ทน่ารักน่าเอ็นดูบะเฮ้ยยย :กอด1:
-
หวานนนนนนนนน น่ารักมากอ่า อ่านแล้วเคลิ้ม
เดี๋ยวนี้เน็ตนี่เรียกร้องก่อนตลอดเลยเนอะ ฮ่าๆๆ (อยากได้NCกรุบกริบค่าาา*0*)
ว่าแต่ จะมีดราม่าเรื่องทรายแก้วมั้ยเนี่ย
ยิ่งถ้ากลับมาเป็นข่าวกันแบบนี้ กลัวเจ้แกจะไปพูดกับนักข่าวว่ากลับมาคบกันจริงงั้นงี้
แล้วไม่ได้กลัวเน็ตดราม่าเท่าไรนะ กลัวบอมมากกว่า เหอๆ ตาสว่างๆเร็วๆนะลูก
-
น่ารักไปไหนวะเนี่ยยยยยยยยย
><
-
แอร้ยยย ~ "อยากจูบอีก" "ตามบัญชาครับ"
ขี้อ้อนนนน
ปล. เอนซีกรุบกริบ >,<
ปล.1 อยากให้ทุกๆวันเป็นวันพุธ เรื่องนี้ทำให้วันพุธมีความหมาย
-
:impress2: หวาน~น่ารัก~หวาน~น่ารัก~ชมพูอมม่วงงงงง o13
-
เฮียน่ารักมากอ่ะ ><!!!!
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอา NC ด้วย
อร๊าย ยยยยยยยยย หวานด้อีกอ่ะ
:-[ :-[ :-[
+๑ จะเอา NC กรี๊ดกร๊าด เราไม่เอามา่ม่านะค่ะ
พี่จอมหล่อจริงดิ :laugh:
-
หวานมากกกกกกกกกกกก
-
จะรอพุธหน้านะคะ
รอ เอ็นซี กรุบกริบ >.,<
FC ปันบูม #จะมีคู่นี้ให้ FC กระชุ่มกระชวยมั๊ยน๊า
แต่ก็สุดแล้วแต่คนเขียน อยากให้คนเขียนตอบเหมือนชื่อตอนนี้จริงๆ #ตามบัญชา 555
ข้ามเม้นท์นี้ไปเถอะค่ะ - -
-
จอมนี่ต้องได้สามีเข้าสักวันแหงมๆๆ ฮ่าๆๆๆ
คาแร็กเตอรน่าจัดสามีให้นะ รูปร่างน่าตา ฮ่าๆๆ น่ารัก อินดี้ เกรียนๆๆ
-
น่ารักอ้ะ
แทบละลาย 5555
-
พี่จอมก็เกรียนเกิ๊น
เน็ตก็งอนเก่งขึ้นเยอะ
-
ไม่ไหวแล้ววววว เขิน >///////////<
ห่างกันนานแบบนี้ คิดถึงเฮียแทนเน็ตเลยอ่ะ
เฮียน่ารักมาก ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นดีจัง :impress2: :impress2: :impress2:
ตอนนี้แอบมีดราม่าพี่จอมแฮะ แล้วแลพี่แกยืดกับตำแหน่งเดือนวิศวะมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ถ้าเอาเดือนวิศวะมาแต่งหล่อ(อีกครั้ง)ท่าจะมันส์(?)
ปล.เราชอบเกรียนตัดหวานของคนเขียนมากกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m4: :m4:
-
อ่านแล้วก็เสียวๆ
รักแท้แพ้ระยะทาง :serius2:
-
มองเห็นแต่บรรยากาศสีชมพูอมม่วงทั้งนั้น
หวาน อบอุ่นจริงๆ นะคู่นี้
เราชอบอ่ะ หวานกำลังดี ไม่เลี่ยนเลย
หรือเพราะเป็นสุดหล่ออย่างเฮียบีมพูดกันนะ
อยากติดตามความก้าวหน้าของพี่จอมด้วยอ่ะค่ะ
อยากให้แฮปปี้นะ
-
อร๊ายยยย เน็ต หายเหนื่อยเลยอ่ะดิเจอเฮีย
หวานกันน่ารักมาก เขินนนนนน มีองมีอ้อน
เอาใจช่วยคู่นี้ และ พ่อหนุ่มเดือนวิศวะด้วย
:กอด1: :กอด1:
-
พี่จอมนี่กวนได้ใจจริงๆๆ
น้องเน็ตคงคิดถึงเฮียมากเลยเนอะ หวานซะแถมขี้อ้อนอีกต่างหาก แบบนี้เฮียจะไม่รักหมดใจได้ไงล่ะ ชิมิชิมิ :impress2:
-
เน็ตน่ารักอีกแล้วววววววววววววววววววว
รักเฮียก็อ้อนเฮียไำปเลยมากๆๆๆๆ
เฮียหลงตายอะงี้ .........
สรุปชีวิตพี่จอมแม่้งดราม่าหรอนึกว่าจะฮาไปวันๆ5555
คิดถึงหมวยเล็กคะ ขอหมวยเล็กสักนิดสักหน่อย
แต่ห้ามให้เฮียบีมหายไปคะ ฮึบ! ลำเอียงงง55555555555555
-
อยากอ่านตอนพี่ปันกับพี่บูม 555+ ^^
-
พี่จอมเกรงว่าจะโดนเฮียฟาดปากเข้าซักวัน เหอๆ
ตอนนี้หวานมากกก เน็ตอ้อนน่ารัก
-
ตอนนี้อ่านตั้งแต่ต้นหาความหมายที่เข้ากะชื่อตอนว่า ตามบัญชา
อยู่ตอนท้ายนี่เอง จูบตามบัญชา :z1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด ละลายเลยอะหว้านนนหวาน เฮียเน็ต น่าร๊ากกอะ
-
ดีใจจัง เขาก้าวหน้าไปอีกขั้น
เน็ตคิดถึงบีม บีมคิดถึงเน็ต
สองคนคงรักกันในไม่ช้า เอ๊ะ หรือว่าเขารักกันไปแล้วหว่า (ลืมๆ )
รีเควส NC กรุบกริบด้วยคนค่ะ
-
แอร้ยยย ไม่ไหวๆๆๆ โคตรเขิลลล
เน็ตเดี่ยวนี้ร้ายนะกล้าขอ อิ อิ
เฮียก็ตามใจจัง ไม่เคยขัด
อยากอ่าน nc. อ่ะ :o8:
-
o13 o13
ยังอ่านไม่จบ แต่ทนความน่ารักของเน็ทในตอน 15-16 ไม่ไหว
น่ารักมากกกกกกกกก
คนแต่งแต่งเก่งอ่ะคับ พอตอนใครเล่า บรรยากาศมันก็เปลี่ยนชัดเจน
ชอบ ๆ ๆ ไปอ่านต่อละ ^^
-
เขิลอ่า ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบเวลาน้องอ้อนเฮียเหลือเกิน อิอิ
ส่วนอิพี่จอม ปากแบบนี้*-* เดี๋ยวไม่ได้เมียนะพี่ ระวังจะได้แบบอื่นแทน อิอิ
-
:-[ เฮีย ขอ :กอด1: ด้วยคน
พี่จอมฮาเกรียนๆ :laugh:
-
ยุ่งๆ ไม่ได้มาอานหลายอาทิตย์ อ่านอีกที7ตอนชอบมาก แบบจุใจดี
ตอนนึงที่ปันบอกบูมไป แล้วดันมาจูบ มันแบบวา สงสารบูมอะ
แล้วตอนที่บูมขอคุยด้วยตอนนั้นแบบ :sad11: นิดๆ
อยากให้ทั้งสองเขา :กอด1:
ชอบตัวละครบูมเวอร์ ดูมีอะไรน่าสนใจ
กลับมาที่เฮียเน็ต
:o8: ตอนนี้หวานดี ชอบเว่อร์
มาทำงานทีอยุธยา ดูน่าสงสาร ตอนบอกลาตอนมาส่ง ถายทอดอารมณ์ได้ดีจริงๆ
ปล.อยากให้บอมเข้าใจสักทีนะ
:L2: :L2:
-
เฺฮีย กับเน็ต น่ารักอะ ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี
แต่ทรายแก้วนี่ยังไงนะ ไม่อยากให้เป็นตัวร้ายเลย
o13 o13 o13
-
ชอบบบบบบบบบบบบบ ตอนนี้ !
-
น่ารักกิ๊บกิ้วมากค่า
-
โอ้ยกว่าจะตามอ่านทัน
ไม่ไหวกับเฮียบีมแล้ววว จะเป็นลมโฮ้กกกก
ส่วนเน็ตพอรู้ตัวเองนี่ออร่าเคะกระจายมากจ้า 555555
-
>0<,, อรั๊ยยยยย
ตามอ่านทันล่ะ แอร่ยยยยย
ชอบมากๆเลยล่ะ ชอบเฮียบีมกับเน็ตมว้ากกกก
กรี้ดดดดดด ฮ่ะๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
:oo1:ตอนหน้าเอาเอ็นซีเต็มซีนแบบเต็มสูบมาสังเวยข้าซะ
ฮ่ะๆๆๆๆ//คนเขียนที่รักกกก
-
ตั้งแต่น้องเน็ตเข้าสู่ภวังค์แต่สีชมพูม่วงกับเฮียนี่หวานตลอดเลยยยยยย
-
เน็ตจะอ้อนเฮียมากเกินไปแล้วนะ แอร๊ย เขินตอนหน้าเฮียไม่น่าจะรอดนะเนี่ย
ยังไม่ทันได้ไปเสม็ดกันเลย :-[
-
เค้ารีเควสเอ็นซี เอิ๊กๆ เลยไปถึงเอ็นซี ปัน บูม ได้ม้อยยยยยยยย
อยากอ่านมากค่า จะเฝ้ารอพุธหน้าต่อปายยยยยยยยยยยยยยยย
-
o22 o22 :z1: :z1: o13
-
แอบเข้ามาเชียร์ปันบูมด้วยอีกคน ><
แต่ยังอ่านได้ไม่กี่ตอนเอง 55555+
-
เพิ่งได้อ่าน รวดเดียว 24 ตอน
ชอบมากกกกกกก
กว่าจะได้อ่สนอีกตั้งันพุธแหนะ
ลงแดงก่อนพอดี
-
อ่านทันตอนล่าสุดแล้ว
อยากแสดงความคิดเห็นอยู่เรื่องเดียว
คือเรื่องปันบูม มันเป็นอะไรที่ไม่เข้าใจสุดๆ
ก็พยายามจินตนาการไปว่าปันเจ้าชู้หล่อเลว
อ่านแล้วเหมือนจะดราม่าแต่มันไม่ใช่อ่ะ
เรื่องต้นหลิวก็หายไปซะเฉยๆ
จนคิดว่าปันจะมีใจให้บูมแล้วซะอีก
แต่มันก็ไม่ใช่ แต่กลับกลายเป็นปันกับเน็ตที่เด่นแทน
เราก็งงมาก มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะมีโมเม้นต์ให้คู่นี้อีกหรอ
หรือเราเองที่ไม่อินกับเรื่อง ทั้งๆที่โคตรตั้งใจอ่านแล้วแท้ๆ
ถ้าไม่ติดเรื่องที่กล่าวไป นิยายเรื่องนี้คงเป็นอีกเรื่องที่ประทับใจสุดๆ
รออ่านตอนต่อไปนะึคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยค่า
-
น่ารัก~ เฮียบีมน่ารักมาก :-[
เจ๊ทรายแก้วที่จริงไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดใช่ไหม? o22
รอคอยวันที่ปันนภสุดที่รักจะกลับมา ถึงแม้จะรักเฮียบีมพอๆกับปันแต่ว่า....
3P ก็ได้นะ!!! <<<โดนยันโครมจากแม่ยกบีมเน็ต
แหม~ ก็มันเสียดายนี่!!! :กอด1: :กอด1:
-
><
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อ่านแล้วเขิน โอ้ยๆๆๆ พาร์ทนี้อ้อนกันไป คิดถึงกันมา
-
อ้อ! เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง อดีตเดือนมหาลัยโดน เนรเทศ. กร๊ากกก :laugh: แต่เจ๊แม่งชอบอ่ะ. หล่อแบเกรียน เกรียน
:-[ นู๋เน็ต.พัฒนานะค่ะ. มีคงมีขออีก. เฮียก็ตอบสนองเต็มที่ ตามคำบัญชาเลยทีเดียว
P.S. บรรยากาศสีม่วงนี้มันช่างน่าพิศมัยเสียจริง :z1:. หวังว่าบอมจะเข้าใจในเร็ววันนะ :เฮ้อ:
-
เพิ่งตามอ่านสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกค่า เฮียนี่แบบ ชนะเลิศเราเลิฟเฮียมากกดีเว่อร์ ชอบที่เป็นคนตรงๆดี ชอบก็บอกว่าชอบเจ๋งว่ะเฮียย
แล้วอีกอย่างเราสงสารปันนะ เราชอบปันเลยแหละ แต่เราไม่อยากให้คู่บูมอ่ะ คือบูมก็น่าสงสาร แต่อยากให้แต่ละคนได้เดินไปทางของตัวเอง มันจะได้ดูสมจริงนะ
คนเราไม่สมหวังทุกคู่หรอ ไม่อยากให้ปันได้คนใกล้ตัว มันดูสงสารเน็ตไปถ้าปันจะคู่บูมอ่ะ เราอยากให้ปันไม่มีคู่ กร๊ากกกกก อยู่คู่คนอ่านต่อไป 5555
-
เน็ตน่ารักอ้ะ
เฮียบีมจัดหนักให้ไปเลยเหอะ คึคึ
-
แงงงงงงง.. หายไปไหนนนนนนนนน วันนี้วันพุธ!!!
รอนะ
-
Friend's brother Brother's friend 25, Dramatic
[NET's talk]
ผมเคยสงสัยในวันแรกที่มาฝึกงานว่า ซากปรักหักพังของขวดเบียร์ที่กองเป็นอนุสรณ์สง่าผ่าเผย ณ ใต้ถุนบ้านพักนายช่างต้องใช้เวลาสถาปนามันนานเท่าไหร่แต่ไม่เคยคิดจะหาคำตอบเป็นจริงเป็นจังสักครั้ง กระทั่งเข้าสัปดาห์ที่ 5 ของการฝึกงานถึงได้ประจักษ์ชัดว่าอันที่จริงแล้วพี่จอมก็ขายขวดที่ว่าให้ซาเล้งทุกวันอาทิตย์นั่นแหละ ดังนั้นสิริรวมอายุก่อตั้งฝูง เสือ สิงห์ ช้าง ม้า (ลีโอ สิงห์ ช้าง อาชา) แล้ว ก็แค่ 6 วันทำการเท่านั้น ถ้าช่วงไหนงานไม่เร่งก็จะทยอยกินกันพอเป็นกระษัยวันละลัง ถ้างานหนักเป็นบ้าแบบช่วงเดือนแรกที่ผมมาถึงก็โน่น ว่างเมื่อไหร่ได้ขนมันยกโรงเบียร์มาดื่มให้ตายกันไปข้างเหมือนเสาร์แรกที่เฮียมาหา
เสียงโคร้งเคร้งของขวดแก้วกระทบกันดังขึ้นในช่วงเช้า ผมกวาดซากอารยธรรมไปกองรวมกันไว้มุมประจำจากที่เมื่อคืนกินเบียร์ก่อนนอนกันราวๆ20ขวด รอเจ้าของแมงกะไสสีน้ำเงินคร่ำครึลงจากบ้านไปทำงาน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังเงียบฉี่จนต้องขึ้นบันไดไปตาม
“พี่จอม ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”
“เดี๋ยวดิ กูกำลังติดต่างหูอยู่เนี่ย”
“ต่างหูอะไรพี่?” ปกติพี่จอมไม่ใส่ต่างหู ซึ่งผมก็ว่าดีรวมๆกับนิสัยส่วนตัวแล้วจะได้ไม่แว้นมาก
“ต่างหูแม่เหล็ก โดมเจาะแล้วแม่งเท่ห์ดี กูอยากเอาบ้าง”
พี่จอมชะเง้อคอส่องกระจก จับต่างหูแม่เหล็กสีดำขยับไปมาเหมือนไม่พอใจตำแหน่งมันแล้วมุ่ยหน้า
“มันเบี้ยวว่ะเน็ต”
“ทำไมไม่เจาะหูไปเลยล่ะพี่ ไม่ต้องมานั่งเล็งแบบนี้” ถามส่งๆ เห็นแล้วรำคาญลูกตาอยู่เหมือนกัน
“ไม่เอา กลัวเจ็บ”
คนอยากเท่ห์เหมือนปกรณ์ ลัม พูดหน้าตาเฉย ผมเลยได้แต่แค่นยิ้ม กอดอกมองพี่จอมพยายามหล่อต่อไปโดยไม่เร่งเร้า แต่ไม่วายมีเสียงบ่นพาล “เหี้ย อย่ากดดันกู”
“ผมกดดันอะไรพี่ ก็ติดไปดิ”
“แล้วมึงจะจ้องทำซากอะไร”
“ก็ ...แปลกใจว่าทำไมวันนี้ถึงอยากหล่อเหมือนโดม”
พี่จอมยิ้มหน้าบาน ในที่สุดก็ติดต่างหูหล่อขั้นเทพเรียบร้อย ควักแว้กสีดำมาเสยผมตัดสั้นกุดอีกรอบให้ตั้งพอเป็นหนามทุเรียน
“วันนี้ไอ้ขี้เก็กมารับมึงกลับกรุงเทพใช่ไหมล่ะ?”
ผมขมวดคิ้วสงสัย แล้วตอบรับ “ครับ”
“กูจะติดรถเข้ากรุงเทพด้วย คิดถึงเหมยลี่”
ตัวที่พิงกรอบบานประตูถึงกับเซทรุด พี่จอมเดินส่องกระจกเอียงซ้ายทีขวาทีแล้วหันมาทำตาวิบวับให้ก่อนถาม “เหมือนโดมรึยัง” ให้ผมอึกอัก สุดท้ายก็ไม่ตอบได้แต่ยิ้มแหยเพราะกลัวฝึกงานไม่ผ่านกับคำตอบในใจ ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายก็เหมือนมั่นใจเกินรอฟังคำตอบตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะหลังจากคำถามมันก็เดินลิ่วลงจากบ้านทันที
ติดรถเฮียกลับกรุงเทพ..
นอกจากจะบอกให้เฮียเอาวีออสของบอมมาแล้ว กูต้องฝากเฮียซื้อที่อุดหูหรือยากล่อมประสาทด้วยหรือเปล่าวะครับ!
วันนี้พี่จอมไม่ได้ลากผมออกหน้างานเหมือนทุกที แต่กลับสอนผมขลุกปล้ำกับเอกสารเบิกงบทั้งหลายแหล่ที่ทำเรื่องไปแต่ไม่ได้รับการอนุมัติตั้งแต่เช้ายันเย็น งานที่ไซต์มีหลายอย่างแตกต่างกันไป ผมอยู่ที่นี่ในฐานะเด็กฝึกงานก็ทำแทบทุกอย่างที่ถูกใช้ บ้างก็เป็นงานด้านวิศวกรรมจำพวกถอดแบบนั่งร้าน บ้างก็ช่วยพี่ดราฟแมนเขียนแบบออโต้แคด บ้างก็ช่วยแอดมินรื้อเอกสารไปซีรอกซ์ แม้กระทั่งปอกมะม่วงสุก ถ้าพี่ๆท่านเกิดอยากรับประทานขึ้นมาก็ต้องทำ
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นยังไงบ้างในเวลานี้ ไม่ได้โทรคุยกับบอม ไม่ได้โทรเชคโชติพงษ์ ไม่ได้รับสายจากต่างประเทศของปันนภ ส่วนหมาโต๊ด นั่นก็คงขึ้นอ่านหนังสือเตรียมสอบปีหน้าตามประสาหมอๆของมัน คนที่ผมยังรู้เรื่องราวเรื่อยๆก็มีแค่แม่ กับเฮียที่ในแต่ละวันผมต้องเวียนรับโทรศัพท์อยู่เรื่อย อ้อ นอกจากนั้นยังมีพี่เนยที่นานๆโทรมาทีตามประสาคนมีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้วไม่ให้เครื่องมือสื่อสารเงียบเหงา
ห้าโมงตรงเป็น เวลาเลิกงานตามกฎบริษัท หากแต่ถ้าเป็นวันตามปกติธรรมชาติแล้วกว่าเราจะเยื้องระยาตรกันออกจากออฟฟิศไซต์ได้ก็ปาไปหกโมงกว่าเสมอๆ ทว่าวันนี้นายช่างกลับดูรีบร้อนปิดคอมพิวเตอร์ตั้งแต่สี่โมงห้าสิบให้คนอื่นยิ้มล้อ พี่บิ๊กถึงขั้นโบกหัวพี่จอมไปโขกจอคอมเบาๆด้วยความหมั่นไส้ด้วยซ้ำ
รถโตโยต้า วีออสเลขทะเบียนคุ้นแล่นมาจอดหน้าไซต์งานรอก่อนเลิกงาน พอได้เวลาแสกนบัตรออกนายช่างก็วิ่งปรู๊ดปร๊าดไปแตะบัตรคนแรก ผมเดินเอาสัมภาระที่จำเป็นพาดหลังเดินตามห่างๆกระทั่งเห็นว่าพี่จอมวิ่งไปเปิดประตูข้างคนขับแล้วสวมตัวเข้านั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเฮียก็ชะงักขากึก นึกอยากจะเป็นลมอีกสักสามล้านรอบ มองคนในรถที่รออยู่ก่อนทำหน้าเหวอปิดไม่มิดก็อดขำไม่ได้
“ไอ้เน็ต เร็วๆ เดินเป็นเต่าเลยสาดดด”
พี่จอมเปิดกระจกเร่ง ผมพยักหัวหงึกหงักรับแล้วเร่งฝีเท้าไปนั่งเบาะหลัง ไอ้ห่า กูทวนความจำดีไหมครับพี่เลี้ยงว่ามึงน่ะ ตัวอาศัยแปะรถติดกลับกรุงเทพด้วยแล้วยังมาสาดใส่เต็มหน้าแบบนี้แล้วอยากยันโครมจริงๆ พูดไปงั้นแหละครับ ผมยอมรับว่าตัวเองก็เหมือนคนอื่นๆที่ชอบนิสัยหลุดๆของพี่จอมมากกว่าเก็บมาถือสาหาความ ส่วนไอ้คนอยากยันโครมพี่เลี้ยงผมเป็นจริงเป็นจังมากน่ะมีอยู่ ก็ไอ้คนที่สบตากับผมผ่านกระจกด้วยทีท่าไม่ชอบใจนี่แหละ ซึ่งเวลานั้นผมก็ได้แต่ผงกหัวยิ้มๆสื่อให้เข้าใจว่ารู้แล้วน่า เบาๆเผื่อเฮียจะใจเย็นลงบ้าง
รถส่วนตัวแล่นเข้าสู่เมืองหลวงของประเทศด้วยเวลาแค่ชั่วโมงนิดๆ พี่จอมชวนเฮียคุยไม่หยุดปากเหมือนก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาก่อน แต่ดูจากท่าทางแล้วเฮียคงฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะเวลาพี่จอมขอความเห็นมันก็ได้แต่ตอบปัดๆไม่ใส่ใจ กระทั่งถึงที่หมายคนขอติดรถมาด้วยจึงลงโดยที่ผมต้องลุกมานั่งข้างหน้าแทนที่พี่จอม
“พี่เลี้ยงมึงพูดมากฉิบหาย โคตรน่ารำคาญ”
“น่ารักดีออก กวนตีนดี”
“มึงอย่าเอานิสัยแบบนั้นมานะเน็ต กูอนุญาตให้มึงเกรียนได้แค่นั้น อย่ากวนตีน ไม่อยากมาระวังแฟนตัวเองไม่ให้ไปโดนตีนใครเข้า”
ผมหัวเราะ ไม่ใช่ไม่สะดุดนะไอ้ที่เฮียซี้ซั้วต่าว่า’แฟนตัวเอง’ แต่ก็ไม่รู้จะไปเถียงกับมันไปทำไมให้มากความ นั่งยิ้มๆมองรถราที่ติดกันเป็นแพอยู่บนท้องถนนไม่โต้ตอบ
“ถามจริง พ่อแม่มันตั้งชื่อว่าจอมยุ่ง จอมกวน จอมเสือกอะไรเทือกๆนี้หรือเปล่าวะ”
ผมไหวไหล ถ้าชื่อแบบนั้นจริงผมคงไม่ชอคตาตั้งตอนที่เห็นบัตรพนักงาน ‘แก้วเจ้าจอม แก้วสุวรรณ’หรอก มันไช่เหรอ?? คนแบบนั้นจะชื่อเป็นดอกไม้ทรงปลูก บ้าแล้ว!!
“แล้วนี่จะไปไหนเฮีย ไม่ขึ้นทางด่วนกลับบ้านผมเหรอ?”
เฮียหัวเราะหึ ขับรถด้วยมือข้างเดียวแล้วยกอีกข้างขึ้นใช้ศอกท้าวประตูรถไว้
“เดี๋ยวไปส่งดึกๆ ตอนนี้ไปคอนโดก่อน ที่บ้านจะกอดจะหอมมันไม่สะดวก เกรงใจแม่”
ผมเบะปาก แต่ก็ไม่เถียง
อันที่จริงผมก็คิดถึงแม่..
แต่ไปให้เฮียกอดเฮียหอมสักชั่วโมงสองชั่วโมง ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวหรอกมั้ง...
เปล่าเลย... อันที่จริงเมื่อเราพากันมาถึงหน้าห้องแล้วผมถึงเพิ่งระลึกว่ามันไม่ใช่ความคิดที่เลวธรรมดา แต่เป็นความคิดและการตัดสินใจที่เลวร้ายเหี้ยๆครั้งหนึงเลยทีเดียว
รูปร่างผอมสูงชะลูด เนินอกอิ่มใต้เสื้อกล้ามสีขาวของผู้หญิงผิวเนียนละเอียดใต้แว่นสีดำที่ครอบไปเกือบครึ่งหน้ายืนรออยู่หน้าประตูทำให้ฝีเท้าทั้งสี่ ของผมกับเฮียชะงัก ทั้งๆที่ภาวนาโง่ๆขอให้ผู้หญิงคนดังกล่าวไม่ใช่คนที่คิดไว้แต่พอถอดแว่นออกมาผมก็ต้องเผชิญกับความจริงที่ว่า ใครบางคนซึ่งผมอยากเจอน้อยที่สุดกำลังส่งยิ้มละไมให้ผู้ชายตัวสูงใหญ่ซึงยืนเยื้องหน้าผมไปเล็กน้อย
“เค้าไปหาตัวเองที่บ้านแต่ม้าบอกตัวเองไม่อยู่ เลยแวะมาดูที่คอนโด.. แล้วก็เจอจริงๆด้วย”
“ทรายไม่ควรมาที่นี่..”
“เค้าแค่คิดว่าครั้งก่อนตัวเองยอมคุยกับเค้าดีๆแล้ว เลยมาหา.. บีม เรายังเจอกันได้ไม่ใช่เหรอ?”
ผมรู้สึกเหมือนประโยคเหล่านั้นมาจากหนังสักเรื่องที่ตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแต่กลับอินไปด้วย หัวใจเล็กลีบส่งผลให้ตัวลีบเล็กลงจนคิดว่าอาจไม่มีใครมองเห็น ผมกับเฮียไม่ได้จับมือกันอยู่เลยไม่รู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้นในเวลานี้มันจะปล่อยมือผมไปล้วงกระเป๋าเหมือนในละครที่นางเอกเจอพระเอกกับชู้รักหรือเปล่า
คิดแล้วก็น่าสมเพช โอ้... ใครส่งบทให้กูเป็นชู้รักนักแสดงชายกันวะ..?
บางทีก็ไอ้น้องพระเอกนั่นแหละ
“ถ้าไม่มีธุระจำเป็นมันก็ไม่สมควร ทราย”
เสียงพูดของเฮียดึงผมให้กลับมาสู่ละครดราม่าหลังข่าว แกล้งเบือนหน้าเฉไฉเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ได้รับฟังแต่ก็เหมือนเวลาที่แม่เปิดรายการเพลงลูกทุ่งแล้วผมก็เสือกร้องตามได้เสียทุกทีนั่นแหละ ปิดประสาทการรับรู้แค่ไหนก็ไม่อาจหนีความจริงได้ว่า กำลังมีฉากเรียกน้ำตากันต่อหน้าผมตอนนี้ เจ้ทรายเม้มปากเข้าหากัน มองเฮียด้วยสายตาเว้าวอนเหมือนจะร้องแหล่มิร้องแหล่
“ตัวเองก็รู้ว่าเค้ารักตัวเอง..บอกมาสิว่าตัวเองโกรธเค้าเรื่องอะไร เค้าพร้อมจะเปลี่ยนให้อยู่แล้ว.. กลับมาดีกันใหม่ได้ไหม”
“มันไม่มีประโยชน์ที่จะต้องรู้หรอกทรายว่าเราเลิกกันเพราะอะไร ในเมื่อผมก็ไม่คิดจะแก้ไขอะไรเพื่อให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมไม่ได้รักทรายแล้ว กลับไปเถอะ”
เฮียเดินเบี่ยงตัวไปไขกุญแจ นางแบบสาวหันมาสบตาผมแค่แวบเดียวเท่านั้น ตามมารยาทผมยกมือไหว้หากแต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบรับ หันกลับไปมองเฮียแล้วปล่อยให้น้ำตาร่วงผล็อย
“เน็ตเข้าห้อง”
พอถูกเรียกชื่อก็เผลอสะดุ้งตัว ผมเดินห่อไหล่ค้อมตัวผ่านเจ้โดยที่อีกฝ่ายหลบให้แล้วหลุบสายตาลงต่ำ ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาจุกกลางอก เหมือนจะย้ำให้ชัดว่าเพราะอะไรที่ทำให้ตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้กับเฮียได้
“เจ้...ผม......”
ถึงอยากจะขอโทษ แต่ก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร หญิงสาวคนเดิมพลิกตัวหันหลังแล้วเดินลิ่วไปขึ้นลิฟท์โดยไม่มองหน้าผมอีก กระทั่งสัมผัสอุ่นแตะที่ข้อมือเรียกให้ผมเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว จึงยอมละสายตาแล้วเดินตามเฮียเข้าไปเงียบๆ
“ปล่อยไปแบบนั้นจะดีเหรอ?”
“หรือมึงอยากให้กูกลับไปหาทราย?”
พอถูกพูดแบบนี้ผมกลับรู้สึกแน่นขึ้นมาในหน้าอก ส่ายหัวสั่นระวิง ปฏิเสธท่าเดียว เฮียเลยดึงผมเข้าไปกอดไว้แนบอก
“งั้นก็ปล่อยไปแบบนั้นถูกแล้ว...”
“หมายความว่า.. ถ้าผมบอกให้กลับ เฮียจะกลับไปหาเจ้เหรอ?”
ผมหลุบตาลงมองปลายเท้าตัวเอง ขืนตัวออกจากแขนที่รัดรึงไว้ ความน้อยใจแล่นปราดขึ้นมาเลเวลสิบ แต่ก่อนความเจ็บหนืดที่อกจะแปรสภาพเป็นเกี่ยงงอนเฮียก็ชิงตอบทันผมที่จะย่นหน้าเข้าหากันยับ
“ลองบอกให้ไปสิ จะจับกดให้ครางหงิงเรียกหาแต่กูไม่กล้าไล่อีกเลย”
ตากลมตวัดค้อนขวับมองคนตัวใหญ่ มันยิ้มเจ้าเล่ห์ยั่วหมัดให้ผมทุบอั่กลงบนอกล่ำ ก่อนจะถูกรวบแขนไว้ยกให้ชูสูงขึ้นเพื่อความสะดวกแก่เจ้าของห้องให้ปล้นจูบเอาหน้าด้านๆ หืม? ถ้าคิดจะตักตวงจากปากกูฝ่ายเดียวล่ะผิดถนัด ผมสตั๊นท์ไปแค่ชั่ววินาทีแรกเท่านั้นครับ พอตั้งตัวได้ก็จูบมันคืนในรูปแบบเดียวกันให้เรียกได้ว่าหนักหน่วง มือที่จับกำรอบข้อมือเหนือหัวผมปล่อยลงมา ลูบสะโพกแล้วกดเข้าหาให้ทั้งตัวแนบชิด ปากก็ยังปล้ำจูบไม่ปล่อยไปไหนจนสาแก่ใจมันนั่นแหละถึงยอมผละออก
“คิดถึง”
อาทิตย์ที่แล้วมันก็ยังไปหาผมที่ยุธ’ยาแท้ๆ แต่ยังบอกคิดถึงหน้าด้านๆ ผมพยักหน้าหงึกหงักเชิงรับรู้แล้วผละหนีไปหาของกินในครัวแต่กลับเซถอยหลังเมื่อคนที่ผมกะชิ่งมันดึงคอเสื้อไว้ไม่ให้ไปไหน
“อะไร จะไปหาของกิน”
“มึงยังไม่บอกคิดถึงกูเลย”
“ต้องบอกด้วยเหรอ?”
ผมแกล้งตีมึนถาม เฮียจิ๊ปากขัดใจนิดๆแต่ไม่ยอมปล่อยมือจากปกเสื้อผมจนมันจะย้วย สุดท้ายต้องหันหน้ามาหามันแล้วหลิ่วตาถาม
“จูบขนาดนั้นยังไม่รู้อีกเหรอว่าคิดถึงแค่ไหน อะ ปล่อยได้หรือยังเนี่ย”
แกล้งทำท่าว่ารำคาญนิดๆ พอเฮียฉีกยิ้มกว้างขวางเปล่งออร่าก็เผลอหลุดขำออกมาด้วย แขนใหญ่ดึงผมเข้าไปกอดแล้วใช้จมูกฟัดแก้มกับหูผมไปมา แต่พอปากนิ่มงับหูผมอย่างหมั่นเขี้ยวเท่านั้นก็หดคอหนีแทบไม่ทัน ยิ่งตอนมันทะลึ่งใช้ลิ้นเลียผมยิ่งจิกบ่าเฮียแรงแล้วหัวเราะคิกคัก แม่งรู้ว่าผมบ้าจี้ที่หูก็ชอบเหลือเกินนะพับผ่าสิ
“ไปเล่นในห้องกัน”
ฟังดูเหมือนเป็นประโยคเชิญชวนใช่ไหมครับ แต่เชื่อเถอะว่ามันเป็นแค่ประโยคบอกเล่าเสือกเข้าหูหมาธรรมดาๆ เพราะทันทีที่เสียงทุ้มพูดจบมันก็ตวัดรวบขาผมให้ลอยหวือขึ้นจากพื้น เดินตุ้มปัดตุ้มเป๋เข้าประตูห้องนอนอย่างยากลำบากก่อนโยนโครมผมลงเตียงแบบให้จุกไปถึงม้าม
“อุ้ก! สัตว์! โยนมาได้ กูหลังหักทำไงวะ”
“ก็มึงหนัก ไม่รีบโยนลงเตียงเดี๋ยวก็พากันจับกบที่พื้นแข็งๆ”
“อุ้มไม่ไหวแล้วจะอุ้มทำห่าอะไร”
เฮียโคลงหัวไปมาไม่ตอบ แต่พอผมยันตัวเองมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเท่านั้นเจ้าของห้องมันก็ขยับมาคร่อมผมไว้แล้วกดลงนอนกับพื้นด้วยปาก
เอะอะจูบๆ จูบขนาดนี้ปากกูไม่เบินไปหมดแล้วเหรอ? ได้แต่ทักท้วงในใจครับ ในเมื่อไอ้คนที่กุมบังเหียนอยู่ไม่ปล่อยให้ปากผมเป็นอิสระสักนิด มือไม้ราวปลาหมึกพอลก็จับวางนวดเฟ้นผิวลื่นได้ถูกจุด ไม่นานอารมณ์คุกรุ่นก็แล่นปราดมาปลุกเร้า’อะไรๆ’ ที่เคยสงบนิ่งใต้อันเดอร์แวร์ให้ตื่นขึ้น ปลายลิ้นและริมฝีปากของเฮียยังดูดดึงกลีบปากผมไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ขณะที่มือเริ่มจับล้วงแงะเอาเข็มขัดผมหลุดติดมือไปด้วย
ครับ เมื่อมี1 ก็ต้องมี 2
หลังจากคืนก่อนสอบที่ผมกับเฮีย’ช่วยกัน’ จัดการอารมณ์ดิบไปเรียบร้อย ครั้งที่2ที่เราร่วมกันใช้ฝ่ามืออรหันต์ให้อีกฝ่ายก็เกิดขึ้นที่โรงแรมซึ่งผมบัญชาสั่งเอาจูบจากมันนั่นแหละ ยอมรับนะว่าความรู้สึกประหม่าอายนี่ยังไม่หายไปไหน ถึงตอนนี้ที่ดูท่าทีแล้วจะหนีครั้งที่ 3 ไม่พ้นเลือดก็ยังพล่านสูบฉีดทั่วใบหน้า ทว่าเวลาที่เฮียใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสก็เผลอเด้งเอวขึ้นรับอย่างน่าไม่อายอยู่ดี ถึงใจจะบอกว่า ’ไม่เอาน่า เน็ต มึงจะเปลืองตัวไปหน่อยไหม’ แต่สภาพร่างกายมันดันเรียกร้องบอกเฮียว่า’เอาเลย เอาเลย’ ด้วยความดื้อรั้น ผมเลื่อนมือที่กอดหลังกว้างของเฮียลงต่ำ หลับตาพริ้มรับจูบทว่ามือไม้ก็สามารถเดาตำแหน่งและแตะต้องร่างกายของเฮียได้อย่างรู้งาน เสียงหายใจหอบกระชั้นติดใบหู ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกจั๊กจี้เหมือนในทีแรก แต่กลับกระตุ้นอุณหภูมิในร่างกายให้มันวิ่งพล่านสูงขึ้นสูงขึ้นแบบไร้ขีดจำกัด
“....ได้ไหม...?”
เฮียถามชิดหู ตอนนี้มันปล่อยให้ปากผมสามารถร้องครวญดั่งใจ ผมปรือตาฉ่ำน้ำเปิดต่ำ ขมวดคิ้วถามว่ามันหมายถึงอะไร แต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยออกมาเป็นคำ เฮียก็ถอยตัวออกจากมือผมที่กอบกุมมันอยู่แล้วคว้าเอาหมอนมารองสะโพก จับขาผมแยกออกจากกันพลันวางพาดเรือนกายร้อนระอุมาถูไถให้เกิดแรงเสียดสี
เฮ้ย! กางเกงกะชั้นในกูหลุดไปตอนไหนวะครับ!!
“ฮะ..เฮีย!!! มะ...ไม่เอาเฮีย!! เน็ตยัง....”
พอมันจับส่วนหัวจิ้มๆประตูชัย ผมก็รีบตาลีตาเหลือกร้องห้ามเสียงหลง อย่าเพิ่งครับพี่ชาย กูยังไม่ได้เตรียมใจมา ไอ้บ้ากามเงยหน้ามองผมด้วยสายตาเว้าวอนสุดๆแต่ ณ จุดนั้นผมได้แต่ส่ายหัวดิก ไอ้ตรงนั้นเคยแต่เอาออกครับ ไม่เคยยัดอะไรเข้ามา เฮียเองก็เถอะถึงมันจะเป็นปรมาจารย์ด้านกามๆกับผู้หญิงดีกรีนางแบบFHM แต่ใช่ว่าจะมีประสบการณ์กับผู้ชายด้วยกัน ยิ่งมาเกิดอารมณ์แบบไม่ได้วางแผนแบบนี้ล่ะก็แม่งหาข้อมูลมามากน้อยขนาดไหนก็ไม่รู้ เจลก็ไม่มี น้ำอุ่นให้กูแช่ก่อนสักหน่อยก็ไม่ได้ อย่างใจดีๆถุยน้ำลายลงนิ้วแล้วแหย่เข้ามาให้ผมทำความคุ้นเคยสักนิดยังไม่ทำเลย โถ.. พ่อคุณ นี่กะกระซวกกูอย่างเดียวเลยหรือไง
เฮ้ย! อย่ามองแบบนั้น ผมไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจกับเรื่องแบบนี้จริงจริ๊ง แค่พอหลังจากคืนนั้นที่เฮียมันรุกไล่ผมจนอ่อนเปลี้ยเป็นผักเหี่ยวก็เผลอหาข้อมูลเรื่องพรรค์นี้มาโดยไม่รู้ตัว โชคดีที่ผมใฝ่รู้หรอกถึงได้เบรคเฮียไว้ทัน ไม่งั้นพรุ่งนี้ได้นอนโด้ปยาแก้อักเสบฉลองวันหยุดแน่ๆ ก็ดูของมันสิ ลำขนาดนั้นจะให้ผมทำใจง่ายๆมันก็กระไรอยู่
“อยากกอดแน่นๆ..”
นั่น อ้อนกูเป็นนางเอกการ์ตูนตาหวานเชียวมึง ผมยังส่ายหัวปฏิเสธแสดงความไม่พร้อมอย่างมาก เฮียถอนใจยาวแล้วดึงมือผมมาโอ๋น้องชายมันเบาๆ
“...แล้ว ถ้าแค่ภายนอก ได้ไหม?”
“ภะ...ภายนอกยังไง?”
“ถูกับร่องเฉยๆ... นะ ไม่ยัดเข้าไปหรอก”
ผมแทบเลือดกำเดาพุ่งกับคำตอบของมันแต่ก็ไม่ทั้งตอบรับและปฏิเสธ เฮียโน้มตัวลงมาจูบทำให้ไอ้นั่นวางพาดผมตลอดความยาว ถ้าหน้าผมเป็นปรอทป่านนี้แตกกระจุยไปแล้วครับ ความรู้สึกร้อนผะผ่าวแล่นริ้วจนต้องแสร้งเบือนสายตาหนี
คนตัวโตใช้มือข้างหนึ่งบังคับร่างกายตัวเองให้ถูไถกับผมพอเป็นพิธี ส่วนอีกข้างเลื่อนมาจับผมสานต่ออารมณ์ที่คั่งค้างให้ปลดปล่อยสบายตัว
เสียงหอบหายใจยังดังระงม แรงเสียดสีจากด้านหลังต่อให้เป็นแค่ภายนอกก็ทำให้ผมรู้สึกได้เล็กน้อย หลับตาลงด้วยความเขินอาย ทว่าแขนทั้งสองข้างกลับยกขึ้นคล้องคนเบื้องบนไม่ให้หนีไปไหน
“...ฮืม... อา....”
ไม่นานนัก ปลายนิ้วชาญฉลาดของเฮียก็กระหวัดเร่งให้ผมล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ปารมีขยับปลายนิ้วถี่แล้วครางเครือเสียงต่ำ สัมผัสจากของเหลวอุ่นร้อนของเฮียเปียกแฉะอยู่ด้านหลัง ขณะที่ของตัวเองฉีดพุ่งจากหน้าท้องขึ้นมาถึงแก้มและสันคาง เฮียใช้มือข้างหนึ่งยันตัวเองไว้กับเตียง ไม่ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาเต็มที่ ส่วนอีกข้างยกมาเช็ดน้ำสีขาวขุ่นข้นเหนียวออกจากหน้าผมแล้วมองยิ้มๆ
“โคตรน่าเย็x”
มันส่ายหัวแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งผมนอนอ้าปากหวอเบิกตาค้าง เกิดมาทั้งชีวิตเพิ่งเคยถูกบอกว่าเป็นสื่อปลุกเร้าอารมณ์ครั้งแรก แต่แม่งคนบอกเสือกเป็นผู้ชายนี่สิ! นี่ถ้าแม่งเป็นคนอื่นนอกจากเฮียมาพูดแบบนี้นะ ตัวเล็กตัวโตก็เหอะ ไอ้เน็ตโดดกัดหูแหว่งเป็นไมค์ ไทสันแน่ๆ
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกอีกครั้งพร้อมไอ้คะตะไลท์เร่งปฏิกิริยาจังหวะหัวใจ เฮียทรุดตัวลงข้างเบาะขณะที่ผมยังนอนอ้าซ่าหอบแฮ่ก มันยังส่งยิ้มล้อเหมือนเดิมแล้วใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นที่ถือติดมือมาด้วยเช็ดคราบที่เลอะเทอะบนตัวผมเบาๆ จับพลิกคว่ำพลิกหงายพอสะอาดสะอ้านก็ล้มตัวลงดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนแทบได้ยินเสียงกระดุกลั่นกร๊อบถ้าไม่ติดว่าเสียงอย่างอื่นมันดังกว่า..
โครก~
ทั้งห้องเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเฮียจะหัวเราะต่ำ
"เหี้ยไร! ก็บอกว่าจะไปหาของกินๆก็ชวนเล่นบ้าอะไรไม่รู้อยู่ได้! ตั้งแต่เที่ยงยังไม่กินอะไรเลย นี่มันก็เลยเวลาเลยมื้อเย็นแล้วนี่หว่า!"
เคยเป็นไหมครับพอหน้าแตกก็จะรีบโวยวายกลบความผิด หัวหูแดงก่ำแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ร้อนรนไปด้วยก็ยิ่งเขินแทบมุดแผ่นดินหนี มือใหญ่เอื้อมมายีหัวผมให้สมกับความหมั่นเขี้ยวก่อนย้ายเป็นบีบปลายจมูกล้อๆ
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไปแต่งตัวไป เดี๋ยวพาออกไปหาอะไรอร่อยๆกิน"
-------------------------------------
พาดหัวข่าวเรื่องนางแบบสาวบุกเดี่ยวถึงคอนโดอดีตแฟนถูกพิมพ์ด้วยฟร้อนท์ใหญ่ในวันถัดมาของหนังสือพิมพ์บันเทิงชื่อดัง ปกติผมไม่ได้ใส้ใจข่าวหยุมหยิมเขียนเอามันส์หรอกครับแต่เพราะไอ้คนตาดีแบบพี่เลี้ยงสุดสวาทมันดันไปเจอตอนเข้ามินิมาร์ทในปั๊มระหว่างทางกลับจากกรุงเทพไปอยุธยา ทำเอาเฮียนั่งหน้ามุ่ยตอนเห็นมันกางหราอ่านด้วยความอยากรู้อยากเห็น พอๆกับผมที่ท้าวแขนกับกระจกรถมองเหม่อไปด้านนอกที่พระอาทิตย์ของวันสุดสัปดาห์ลับขอบฟ้าไปอย่างไร้เหตุผล
ถึงแม้จะรู้เรื่องราวทั้งหมดดีแก่ใจแต่ก็ไม่วายคันยุบยิบตอนเห็นเนื้อข่าวเขียนว่า '...เห็นทีจะมีลุ้นรักรีเทิร์น เพราะก่อนหน้านี้ยังมีมือดีของเราจับภาพสาวเจ้าไปหาอดีตแฟนถึงบ้าน ตามเฝ้าที่ทำงาน และยังมีมื้อเย็นที่ร้านอาหารฝรั่งเศสซึงเป็นที่โปรดปรานของทรายแก้ว...'
เรื่องที่บ้านน่ะรู้ แต่ไปตามเฝ้าถึงออฟฟิศกับไปดินเนอร์นี่มันอะไรกันวะครับ ถ้าในชั่วโมงนี้ยังนั่งอมพะนำทำหน้ายุ่งเพราะไม่พอใจพี่จอมอย่างเดียวมึงได้ง้อกูยาวแน่ ปารมี
"บีม มึงโคตรโง่เลยว่ะ ทิ้งทรายแก้วมาหาไอ้เตี้ยนี่ได้"
พี่จอมชะเง้อคอจากเบาะหลังผ่ากระแสเปรี๊ยะๆที่ผมแผ่เป็นปิกาจู เฮียส่ายหัวพลางเลื่อนมือมาบีบมือผมให้ผ่อนคลายทว่ายังไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก ผมจึงดึงมือออกจากมันด้วยความรู้สึกหลากหลายแต่มันก็ยังรั้นเอื้อมมาฉวยไว้เอาแต่ใจ
"ก็บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร ไว้ใจกันหน่อยสิ”
อ๋อ นี่คือกู กูใช่ไหมที่งี่เง่าไปเอง! ผมเม้มปากเข้าหากันแล้วพยายามดึงมือออก เฮียยิ่งบีบแน่นไม่ให้หลุดไปไหนจนพี่จอมร้อง “โอ๊ะโอ... ดราม่า” ออกมา
“ทรายไปใช้สตูที่ออฟฟิศถ่ายปกนิตยสาร ไม่ได้ไปเฝ้า..”
“แล้วดินเนอร์สุดโรแมนติก?”
อันนี้พี่จอมเสือกเป็นคนถามแทน เฮียขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจยาว
“ไม่ได้ไปกัน 2 คน เลิกงานแล้วเจอกับทีมงานของทราย เคยร่วมงานกันเขาเลยชวนไปกินข้าวด้วย”
“ไม่เห็นจะเล่า..” ผมบ่นกระเง้ากระงอด
“ปกติกูก็ไม่ได้เล่าว่าไปทำงานแล้วเจอใครบ้างอยู่แล้วนี่ ทรายแก้วไม่ได้สำคัญขนาดที่กูใส่ใจทุกรายละเอียดจนต้องบอกความเป็นไปของกูกับอดีตเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งให้มึงฟังให้ไม่สบายใจเล่นสักหน่อย"
“ใครจะไปรู้วะว่าเป็นยังไง ไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันเหมือนเมื่อก่อน..ทีเฮียยังอยากรู้ทุกเรื่องของเน็ตเลย”
“โอเคๆ กูยอมแล้ว งั้นทีหลังจะรายงาน ทุกเรื่องเลย นะครับ ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ..”
เฮียใช้นิ้วหัวแม่มือลูบที่หลังมือผมไปมา ผมยังไม่หันหน้าไปสบตากับมันเพราะกลัวว่าจะร้องไห้ งี่เง่าจริงทำไมต่อมน้ำตากูมันตื้นขนาดนี้วะ ฮืออ ณัฏฐนิช มึงใจตุ๊ดไปแล้ว
“เฮ้อ... ที่จริงนะ”
บุคคลที่สามผู้ก่อเหตุในรถถอนหายใจยืดยาว หนังสือพิมพ์ที่กางอยู่ถูกขยำๆแล้วโยนลงบนพื้นไม่ใส่ใจ พี่จอมชะโงกหน้าเอาคางเกยพนักพิงผมให้หน้ามันอยู่ห่างจากผมไม่กี่คืบ
“พี่เลี้ยง ถอยออกมาหน่อย” เฮียเตือนเสียงขรม คนถูกขัดจังหวะเลยบ่น “โวะ กูจะช่วยมึงนะไอ้ขี้เก็ก” กระทั้นเสียงแล้วหันมาพูดกับผมต่อ
“กูแค่อยากลองแหย่พวกมึงดูเฉยๆ ถึงซื้อหนังสือพิมพ์โง่ๆอะไรนี่มาเหอะ ไอ้บีม ค่าหนังสือพิมพ์กูเบิกกับมึงนะ แล้วเน็ต กูเคยพูดใช่ไหมว่าอยู่ไกลกันมีปัญหาแน่ๆ สองเดือนที่มึงฝึกงานกับกู กูไม่อยากให้มึงได้ไปแค่ความรู้วิชาชีพหรอกนะ แต่ชีวิตคู่น่ะเวลาห่างกันนอกจากมึงต้องควบคุมใจตัวเองดีๆแล้ว ต้องรู้จักวางใจอีกคนด้วย หรือมึงสงสัยอะไรในความรักของไอ้ขี้เก็กนี่?”
นาทีนั้นนอกจากผมก็มีเฮียที่เงียบ พี่จอมเลยพูดต่อพลางเต๊ะท่าเท่ห์ๆ “...กูก็ไม่เห็นว่ามีอะไรน่าสงสัย เฮียมึงเลือกมึงทั้งๆที่มีของดีรออยู่นี่แม่งโคตรโง่ คนที่ปิดหูปิดตาไม่ฟังเหตุผลเพื่อความรักได้ขนาดนี้เน็ตรู้ไหม มึงน่ะโชคดีแล้ว เพราะงั้นไว้ใจมันหน่อย”
ผมรับฟังพลางทบทวนไปด้วย พอหันหน้ามามองคู่กรณีซึ่งกำลังจรดจ้องผมไม่วางตาอยู่ก็เอ่ยวลีสั้นๆที่ทำให้มันยิ้มแผล่แบบไม่วางท่าอีก
“ขอโทษ....”
เฮียสบตากับพี่จอม ก่อนแซว “พูดจาดีๆกับเขาก็เป็นนี่” ทำเอาคนนั่งเบาะหลังเอนตัวพิงพนัก ยกขาขั้นไขว่ห้างกระดิกตอบ “พอดีว่าเมียสอนมาดีว่ะ” ยิ้มๆ
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 25
29/08/12
อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบินจ้ะ
ซอรี่เวรี่มัชทูมัชไรท์นาว ปกติจะลงเที่ยงคืนวันพุธเป๊ะ แต่ตามที่บอกอาทิตย์ที่แล้วว่างานท่วมหัวมาก พอกลับจากออฟฟิศได้ก็ดิ่งเฝ้าพระอินทร์เลย แต่วันนี้เค้าก็ตื่นมาต่อให้แต่เช้าแล้วนะ!!
ที่จริงพาร์ทนี้ชื่อดรามาติก แต่มันไม่ค่อยดราม่าเนอะ มีสะบัดงอนกันนิดๆหน่อยๆเอ๊ง ของจริงอาจจะต่อจากนี้ ตามพล๊อต(ที่หายไป)คิดว่าจะมีดราม่าซักพักจ้ะ แอบกลัวคนอ่านหายเหมือนกัน เลยมาชะแว้บบอกไว้ก่อน (ซึ่งไม่รู้ว่าบอกแล้วจะช่วยรั้งไว้ได้หรือเปล่า) แหะๆ
สายแล้ววว วันนี้ทอล์คแค่นี้เนาะ ซียูวอะเกนออนเวนซ์เดย์สเปเชียลค่ะ รักคนอ่าน จุ๊บุจุ๊บุ
-
:pig4: :กอด1:
รออ่านครั้งที่ 4 นะคะ :m25: :laugh:
-
เห็นชื่อพาร์ทแล้วใจเสียก่อนเลย โชคดีจัง ยังไม่ดราม่าเท่าไหร่
ชอบบรรยากาศระหว่างเฮียกับเน็ตจัง
เฮียเด็ดขาดมาก ตัดแล้วตัดเลย ไม่มีหวนกลับไปอีก
อิจฉาเน็ต o13
-
พี่จอม เจ๋งอ่ะ :really2:
-
ตอนนี้พี่จอมเป็นพระเอกว่ะ 555+
-
สมัครเป็นแฟนคลับพี่จอม > <
ป.ล. จะดราม่าก็ได้(ฮะ..เฮ้อ)...แต่อย่าเยอะน้า
-
พี่จอมน่ารักอ่ะ
ถึงจะฮา บ้าบ้อประจำ แต่ก็มีสาระเหมือนกันนะคะ
-
โวะ...ได้เมียดีเป็นศรีแก่ตัวจริงๆ พี่เลี้ยง....เมพว่ะ!!!
-
พี่จอมขโมยซีนตอนจบไปซ๊ะ เมียสอนมาดีก็อย่างนี้ :-[ น่ารักจริงๆยกความดีความชอบให้เมียด้วย
ตอนนี้เขิลแทนเน็ตมาก แอร๊ยยยยยยย
-
พี่จอมพูดจาดีกับเขาก็เป็นเหมือนกัน :3123: เกือบดราม่าซะแล้ว เฮียเน็ตน่ารักขึ้นทุกวัน :กอด1:
-
ตอนแรกเห็นชื่อตอนแล้วแทบไม่กล้าอ่าน ._. ((แต่ยังไงก็อยากอ่านอยู่ดี แทบจะกาปฏิทินนับวันรอ *เอ๊ะตกลงยังไงแน่* 555555555555555555))
แต่พอได้อ่านแล้วอืมมม ค่อนข้างชอบตอนแบบนี้นะ แบบว่าง้องอนกันให้จบในตอนไม่ต้องรอลุ้นมาม่าอิอิ
แอบตามอ่านมานานแต่ไม่ได้แสดงตัว <3
ติดงอมแงม ระหว่างรอให้ถึงวันพุธก็อ่านไปอ่านมาอีกหลายรอบ ฮ่าๆๆๆ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะอิอิ o13
-
ตอนนี้แก้วเจ้าจอม(ชอบชื่อนี้จัง 555) เป็นกามเทพเลย...
-
ถึงพี่จอมจะปากหมา แต่พี่จอมก็กวนทีน o22
เอ๊ย!ไม่ใช่! :laugh:
ถึงพี่จอมจะปากหมา แต่พี่จอมก็มีสาระ :m20: นะคะน้องเน็ต :กอด1:
-
รักนี้ต้องมีศิราณี (จอม)
เป็นเรื่องธรรมดาที่เน็ตมันต้องคิด ก็รักนี่เนอะ
-
เฮียบีมกับเน็ตโคดน่ารัก บรรยากาศมันอุ่น
พี่จอมโคดพระเอก 5555
o13
-
คนเขียนไม่ใจร้ายหรอก อิฉันรู้
น้องเน็ตเพิ่งรู้เหรอว่าตัวเองเซ็กซี่ยิ่งกว่านางแบบ HFM คิคิ
คุณพี่แก้วเจ้าจอม ทำตัวดีมีประโยชน์ยิ่งกว่าแลคโตบาซิลัส
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:เฮ้อ:
-
พี่จอมเท่มาก คุณน้องเหม่ยลี่สอนมาดีจริงๆ
ว่าแต่นางค่ะ คั่วกี่หนุ่มฟระเนี่ย
พี่ก็อยากได้คืน น้องก็ไม่ทิ้ง แล้วยังมีอื่นๆ
-
อยากเจอของจริงจังเลยค้าฟ ^^
-
ต่อจากนี้จะดราม่าหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
>w<
ฉากที่คอนโดนั่น เขินมว้ากกกกกกกกกกกกก
-
:sad4: :sad4: อย่าดราม่ามากน่ะ คนอ่านหัวใจคงวาย
ถ้าจะ ดราม่า กรุณา ลงให้จบในตอนเดียว อย่าค้างคา ไม่งั้น คนอ่านคง :z3: :z3:
-
นึกว่าจะมาม่าหนักกว่านี้ซะอีก
พี่จอมแกก็เกรียนเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ
รอวันที่เน็ตเสร็จเฮียจริงๆอ่ะ หุหุ
-
ใช่แล้วเน็ต
รักกันต้องไว้ใจกันด้วย
ความรักมันถึงจะไปรอด
ชอบตอนเฮียอยู่กับเน็ต
บรรยากาศมันฟุ้ง ๆ อุ่น ๆ
ตอนนี้ให้พี่จอมเป็นพระเอกก็แล้วกันเนอะ ^^
-
ฉากที่คอนโดเฮีย หวิวมาก
ใกล้ดราม่าแล้วเหรอค่ะ
ขอบคุณที่บอกล่วงหน้า
จะได้เตรียมทำใจได้ :กอด1:
-
มีดราม่าเราก็ไม่หาย เพราะเราฃอบดราม่า 55555555555555555555
พี่บีมชัดเจนอยู่นะ เน็ตต้องเชื่อใจ แต่เราก็เข้าใจเน็ต บางอารมณ์คนมันน้อยใจอ่า
และไหนจะมาเจอแฟนเก่าหน้าห้องอีก และยังเป็นคนที่เคยรักมาก มันก็ต้องมีหวิวๆบ้าง
ปล. ชอบเรื่องนี้มาก รอวันพุธทุกวัน ตื่นเช้ามาต้องรีบเปิดอ่าน
จริงๆเมื่อคืนแอบเข้ามาอ่านตอนเที่ยงคืน แต่ยังไม่ลง เข้าใจ อ่านจะมาดึกว่านี้
รอพรุ่งนี้เช้าก็ได้ ตื่นเช้ามาไม่มีอีก แงงงงงงงงงงงงงง แต่ยังไงก็รอ
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆ น่าอ่าน ค่อยเป็นค่อยไป
-
:z1:
เฮียกะเน็ต มีซัมติงพอเป็นกระสัย :o8: :o8:
แค่นี้ก็เขินแล้ว อร๊ากกกก ขอแบบจัดเต็มด้วยนะเมื่อถีงเวลานั้น
พี่จอมก็เป็นคนพูดจาดีนะ ฮ่าๆๆๆ
ตลกดีออกคนนี้ กวนได้ตลอดเว
แงๆ ไม่อยากให้ดราม่ากันนานๆเลยอ่ะ
แต่เค้าว่ากันว่าหากทะเลาะกันก็จะทำให้เข้าใจกันมากขึ้น
ดราม่าแล้วก็ขอให้กลับมารักกันหวานใส่มากกว่าเดิมนะ อิอิ
เจอกันพุธหน้าค่าคนแต่ง :bye2:
-
ตอนนี้พี่จอมแย่งซีนไปซะแล้ว :laugh:
-
“โคตรน่าเย็x” ..... นี่แม่งแบบว่า.. :z1:
รอดราม่าค่ะ :เฮ้อ:
-
เน็ตน่ารัก ตอนหน้าอย่าดราม่ามากนะคะ
-
เมื่อไรจะncหนออออออ :z1: กิกิ
พี่จอมแม่งโคตรเท่อ่าาา o13 o13
-
เก๋ตรงจอมบอกว่าเมียสอนมาดีนี่แหละ
ฮาาาาา
-
อูยยยย พี่จอมแอบมีดีเว้ยเฮ้ย 5555
รอตอนต่อไปค่า
-
รู้สึกไปเองป่ะว่าคำพูดคำจาเฮียบีมของเรา ดูจะดิบเถื่อน. เซ็กซี่. ร้อนแรง. :-[. เอิ่ม. เยอะไปป่าวววว อิอิ. ขึ้นเยอะเลย. แต่เราชอบนะ :m25:
-
พี่จอมวินค่าตอนนี้ o13
“พอดีว่าเมียสอนมาดีว่ะ”
-
ถ้าดราม่าจริงๆคงจะจุกหัวใจอย่างมากเลยอะ
5555555555555555555555555
เขินเฮียทุกตอนแหละนะ อิจฉาเน็ต ฮือออออออ555
จะบอกว่าตอนนี้พี่จอมแม่งโคตรแมนเลยจะแย่งตำแหน่งเฮียอยู่แล้ว
ไม่หายคะไม่หาย
แต่แค่อย่าดราม่ามากเท่านั้นเอง เค้าไม่ชอบT_T55555
มาต่อไวไวน้าค่าาาาาาาา ~~~
-
:o8: :-[ :oo1:
เขินฉากบนเตียง
น้องหนูเน็ทน่ารักเวอร์อ่ะ ตั้งแต่ยอมรับเฮียนี่น่ารักเวอร์
เอะอะงอน เอะอะน้อยใจ......นี่มันนายเอกในฝันของเราอ่ะ ชอบ
จัดมาเลยดราม่า เราไม่หนี เราไม่หาย
นิยายมันต้องครบรสสิถึงจะสนุก
-
เฮียบีมกะเน็ตเล่นกันวาบหวิวนะเนี่ย คราวหน้าไม่รอดแน่ๆ
ปลื้มคุณพี่แก้วเจ้าจอมอะ เท่ห์ขนาด
-
โด่วววว...อย่าดราม่านานนะ มันอินอ่ะ 5555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
๕๕๕๕๕
เฮียเริ่มดีกับไอ้พี่จอมละ
-
ยกความดีความชอบให้พี่ จอม เย้ๆๆ
จะไม่มี ดราม่าอีกใช่ป่ะ
เอาให้จบๆไปซะทีสิ ทรายแก้วอ่า
-
พี่จอมชื่อไม่ได้เข้ากับตัวเล้ย
แต่ก็นะ
เมียสอนมาดี 55555
เฮียกะเน็ตเมื่อไหร่จะมีครั้งที่4ล่ะเนี่ย ><
-
พี่เลี้ยงโดนเมียว่ามาเหมือนกันล่ะซี่ 555+
-
พี่เลี้ยงแก้วเจ้าจอม นายแน่มาก o13
-
พี่จอมหล่ออ่ะ
นอกจากดราม่าแล้ว ขอ NC ด้วยได้ไหมจ้ะ ^^
-
o18 รอจ้าๆ
-
อีตาพี่จอมนี่ก็น่ารักดีแฮะ ตอนแรกแอบรำคาญความกวน
แต่ตอนหลังที่มาเตือน ๆ สองคนนี้น่ารักดี น้องเน็ตไว้ใจพี่บีมหน่อยเน้อ
แต่เข้าใจเน็ตนะ ถึงเข้าใจยังไงมันก็มีหงิดๆ ในใจนิด ๆ อยู่แล้วอ่ะ
เซ็งอิคุณทรายมาก เธอต้องการอะไรจากสังคมยะ จบคือจบเด่ะ น่าเบื่อ :m16:
เฮียอ๊า หื่นกับน้องเน็ตตะร๊อด ก็นะ คนเค้ารัก เค้าคิดถึง เมื่อไรเน็ตจะยอมเฮีย
แกคงมีความสุขมาก ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักค่ะ ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้กันเนี่ย คึคึคึ รอนะคะ
-
ไม่ดราม่าก็ดีแล้วนี่คะ แต่ที่บอกว่าจะมีดราม่าอย่างต่อเนื่องเนี่ยแหละ ไม่ดีต่อหัวใจเลย :monkeysad:
ถือซะว่าเจ้ทรายว่าเป็นตัวทดสอบความรักระหว่างเฮียกับเน็ตก็แล้วกัน แล้วถ้าชายบอมรู้เรื่องนี้อีกจะว่าไงเนี่ย
คนเนี้ยแหละตัวก่อดราม่า :เฮ้อ:
-
ช่วงนี้เน็ตดูเปลืองตัวจริงๆนั่นล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ไม่ชอบนี่ เห็นเคลิ้มไปกับเค้าตลอด
แต่ทรายนี่ตี๊อจริงๆนะ อย่างนี้บอมไม่ว่าอะไร ไม่ทำอะไรเลยเหรอ
-
โห .... ใจพี่หล่อสุดๆอ่ะพี่จอม o13
เจ้ทรายแก้วนี่จะยังไงเนี่ย
พอเถอะ ไอ้บอมยังอยู่ทั้งคน
เฮียของเน็ตเค้า
ไม่ต้องปิดไม่ต้องบังอะไรแล้ว งอนง้อกันต่อหน้าพี่จอมเลยทีเดียว
เขินวุ้ย :man1:
-
ดราม่ามากจริงๆก็ตอนที่เฮียไม่ยอมเสียบเน็ตนี่ล่ะ ทำไมล่ะๆๆ เน็ตยอมซะที :z3:
เฮียจะได้สบายยยยยยยย ฮิ้ววววววววว :o8:
-
พี่จอมแม่งหล่อวะ 555++++
o13 o13 o13
-
ฮิ้ววววว......ใกล้แล้วเน็ต :haun4: :haun4:
รออ่านต่อไป
-
like พี่จอม
-
ตามอ่านจนถึงตรงนี้จนได้ ดีแล้วที่สองคนนี้ได้กัน
-
ตอนนี้ก็น่ารักอีกแล้วววว
แต่คนเขียนขาาา เค้ากลัวดราม่าาาาาาา ฮืออออออออออออออออออออ *วิ่งหนีหาย*
-
ครั้งที่3 >/////////////////////////////////<
-
ตกหลุมรักพี่จอม....อีกล่ะ
เฮียน่ารักไม่เปลี่ยน....
-
ดีแล้วที่เน็ตมันพูดว่ารู้สึกยังไงบ้างกับข่าวพวกนี้ แล้วก็ถามๆไปเลยให้จบๆ
ถ้านั่งเงียบนี่ดิไปต่อไม่ถูกเลย ฮ่าๆ แต่จะว่าเน็ตซักคนเดียวก็ไม่ได้
มีพี่จอมมาช่วยซักซะขาวสะอาดเชียว ฮ่าๆ ดีค่ะพี่จอม
แต่ไม่รู้ว่าจะผ่านดราม่ารอบหน้าไปด้วยกันได้อีกมั้ยน้า
หวังว่าที่พี่จอมบอกจะไม่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวานะเน็ต
แต่บางทีถ้าแรงกว่านี้ ไอ้ประโยคที่พี่จอมบอกอาจจะไม่ช่วย ... โฮวว
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่า (:
-
:t3: :t3: :t3: :t3:15
-
จริงของพี่จอมน่ะเน็ต
แต่ไอ่เฮียบีมนี่ มันต้องงอนนิดๆ หน่อยๆ ให้ง้อ
คนอะไร้ ไม่ดูตาม้าตาเรือ คิดว่าเน็ตมันพร้อมสำหรับเรื่องแบบนี้ตลอดเหรอไง
นี่ยังไม่ดราม่าอีกเหรอค่ะ โอ้วว มีเศร้ากว่านี้อีกเหรอ
แค่นี้เน็ตมันก็ไม่ได้สุขล้นอะไรนี่หน่า
-
ชอบพี่จอมมม
-
รออออมาสมใจ
>< ชอบเฮียกับเน็ตต
อยากให้บอมยอมรับไวๆ
-
พี่จอมซ้อมดราม่าเด็กน้อยแต่หัววันเลยนะ :laugh: :m20: :m20:
-
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้ยังไม่ค่อยจะดราม่าเท่าไหร่
แต่คิดว่าคงอีกไม่นาน
เฮียมั่นคง และน่าเชื่อถือขนาดนี้
เน็ตอย่าคิดมากเลยนะ ไว้ใจ เชื่อใจกันหน่อย
พี่จอมพูดถูกแล้ว
-
เน้ตนะ เกือบไปแล้วววววววววนะเรา :impress2: :impress2:
เพิ่งจะเห็นพี่จอมพูดจาดีก็วันนี้หละ ปกติเป็นจอมกวน จอมยุ่ง ตลอดๆๆ
ต้องเชื่อใจกันนะ แค่้ไม่กี่เดือนเอง
-
เน็ต งงมีงอน น่ารักดี หวานได้อีก อร๊ายยย
พี่จอมพูดแบบนี้ แม่ง โครตหล่อ ดูดี :laugh: :laugh: :laugh:
เน็ต สู้ๆ
-
โหยยย พี่จอม จบอย่างหล่อเลยตอนนี้ 55555
ส่วนเฮียกับเน็ตนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ยังน่ารักอบอุ่นให้คนอ่านได้อิจฉาไปตามๆกัน :impress2: :impress2:
เฮ้อออออ ตอนหน้าจะดราม่าเรื่องอะไรนะ ทรายแก้วรึเปล่า?? :เฮ้อ:
แต่จะดราม่ายังไงก็ยังจะเกาะ(?)เรื่องนี้ต่อไป :กอด1:
*กางปฏิทินรอพุธหน้า*
-
พี่จอมแม่งโครต o13
แต่แบบโอ้ยเฮียนี่ก็แบบไม่ไหวแล้วววววววว :z2:
ส่วนเน็ตตตตตตอ่ะอยากจะ :z13: มันจริงๆ 5555
-
พี่จอมพูดดีอ่ะ o13
งงว่าหญิงทรายเธอจะเอาอะไรอีก ยังไงเนี่ยเธอคนนี้ :serius2:
:pig4: นะคะ
-
^^
-
เน็ตเกือเสร็จเฮียแล้วนั่น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
พี่จอมพูดจาดีๆกับเขาก็เป็นด้วย
-
พูดดีก็วันนี้แหละค่ะพี่จอม o13
-
เค้ากำลังหวานกันน้ำตาลเรียกพี่ นางร้่ายเลยได้เวลาออกโรงมาเบรคความหวานล่ะซิเนี่ย โหยยยย ไม่อยากได้ดราม่าโสกาอาดูลไม่เอาๆๆ ขอแบบเบาๆพอเป็นกะไสนะค่ะ เฮียจอมนี่ช่วยได้เยอะ อิอิ น่ารักนะพี่แก้วเจ้าจอม วะฮ่ะฮ่า ๆๆๆๆๆ
-
อ๊ายยยยย อิจฉาา หวานเกินไปแล้วววววว :m3: :m3:
เฮียย คนดีสุดๆ อ๊ากกกกกก :angellaugh2:
(ใครก็ได้เอานังทรายแก้ว ไปเก็บทีสิ :m31:)
-
ทรายแก้วว เว้าวอนไม่เลิก อย่าให้มีสงครามดราม่ากันเลยยยย
รักเฮียกะเน็ต ^^
-
:pighaun:
อร๊ายยยยยยย พี่บีมพูดอะไรออกมาค่ะ น้องเน็ตเขินนะ
:o8:
ใกล้วันพุธแล้วมาต่อด้วยน้า
-
อ่าน ๒๕ ตอนรวดเลยค่ะ... สองวันจบ วันๆ ไม่ต้องทำอะไรอ่านเรื่องนี้อย่างเดียวเลย ฮ่าาา
อยากจะบอกว่าตั้งแต่ตอนที่ ๑ ถึง ๒๕ เนี่ย... ชอบคุณพี่บีมอะ กะน้องบูมด้วย
ตอนแรกนึกว่าพี่บีมจะหลอกเน็ตแล้วซะอีก เพราะว่าตอนแรกพี่บีมคิดจะไม่จริงจัง
อ่านไปก็กลัวไปว่าจะมีดราม่าอะไรมั้ย แต่ก็ยังถือว่าดราม่าในเกณฑ์โอเคค่ะ (จริงๆ ชอบดราม่านะ)
ชีวิตน้องบูมน่าสงสาร... จริงๆ นะ อ่านแล้วรู้สึกสงสารน้องบูม และหมั่นไส้ตาปัน
หมั่นไส้ตาปัน เอาดราม่าให้ตาปันหนักๆ เลย //บู่วววว
-
ชอบจัง เมาแล้วอ้อนเนี่ย .. :-[
-
Friend's brother Brother's friend 26, สิ่งที่เสียไป สิ่งที่ได้มา
[NET's talk]
ระยะเวลา 2 เดือนผ่านไปเหมือนปกติ จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้า ก็ช้า
ผมได้อะไรมากมายจากนายช่างแก้วเจ้าจอมสุดซ่าหน้าเหมือนโดม ทั้งเรื่องวิชาชีพ การดำรงชีวิต และสุดท้ายบทเรียนหนักที่ทำให้ผมนอนเป็นซากเต้าหู้ยี้ที่บ้านคือวิธีการเอาชีวิตรอดจากการเมาค้าง
ผ้าชุบน้ำอุ่นถูกวางแปะลงบนหน้า ปลุกให้ผมลืมตาตื่นในเช้าวันถัดมา จำได้ว่าเมื่อคืนมีเหล้าต้มของเจตริน คนงานพม่าหน้าซื่อที่ยกมาให้ผมในงานเลี้ยงส่งเล็กๆใต้ถุนบ้านไม้หลังเดิม รู้ตัวอีกทีก็ตอนไฟสีส้มสาดเข้าตาแล้วโดนหิ้วปีกขึ้นรถ สติมาๆหายๆจนสุดท้ายได้ยินเสียงร้องโวยวายของแม่นั่นแหละเลยลืมตาขึ้นยกมือไว้ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกแล้วทุกอย่างก็วูบไปอีกครั้ง
“เป็นยังไงบ้าง ลูกชาย”
แม่ถามเสียงหวานแต่ขมวดคิ้วเป็นปม มือหยาบจากการทำงานกลับนุ่มนิ่มเมื่อบีบนวดตามแขนขา ผมกระพริบตาถี่ๆอีกรอบและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำยาซักผ้าที่แม่ใช้ประจำ ไม่มีวี่แววของคนที่มาส่งผมเมื่อคืนที่ให้เหตุผลว่าเช้านี้มีงานด่วนต้องออกจากคอนโดเช้าตรู่ไม่มีเวลาดูแลคนแฮงค์ ท้ายที่สุดมันเลยโยนโครมภาระใหญ่หลวงมาให้มารดาบังเกิดเกล้าของผมดูแลแทน
“ป้า เน็ตปวดหัว”
“กินนี่ เมื่อคืนพี่เขาซื้อมาบอกว่าถ้าตื่นแล้วให้เน็ตกินจะดีขึ้น”
ผมมองขวดเครื่องดื่มแก้เมาค้างในมือแม่แล้วรับมาดื่มอึก แม่มองด้วยสีหน้าพอใจมากขึ้นแล้วขยับตัวมานั่งข้างๆให้ผมล้มตัวลงนอนบนตัก เอาหัวถูไถหน้าขา อ้อนเป็นลูกแมวอย่างที่ชอบทำ
“ฮื้อ เจ้าเด็กคนนี้.. ลุกไปอาบน้ำอาบท่าหน่อยไหม?”
“ลุกไม่ไหวแล้ว เน็ตจะอ้วก”
“แล้วอยากกินอะไรบ้างหรือเปล่า ของร้อนๆไหม เดี๋ยวแม่ให้พี่เนยทำให้กิน”
“พี่เนยมาบ้านเหรอ?”
หลังจากแต่งงานไป พี่เนยก็กลับบ้านเดือนละครั้งซึ่งมักจะคลาดกันกับผม แม่พยักหน้ารับ ลูบหัวผมเบาๆ
“ว่าไงล่ะ อยากกินฝีมือพี่สาวหรือเปล่า”
“กิน กิน ให้พี่เนยทำกับข้าวแหละ แม่จะได้พักแล้วมานอนให้เน็ตกอด”
ผมยิ้มตาหยี ยันตัวลุกขึ้นจากตักแล้วมากอดเอวอุ่นๆของมารดาให้โล้ตัวล้มตัวลงนอนบนที่นอนด้วยกัน แต่คนแก่ฟอร์มจัดก็หันมาดุทั้งๆที่ปากยิ้มกว้าง “ตาเน็ตนี่! ทำตัวเป็นเด็กไป ปวดหัวก็นอนดีๆเดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้จะได้สดชื่น”
“ไม่เอา อยากนอนกอดแม่”
“อยู่กับพี่บีมอ้อนเขาแบบนี้หรือเปล่า?”
คำถามของแม่ทำให้ลมหายใจตัวเองสะดุด แกล้งถามคนแก่เสียงทะเล้น “ไมถามงั้นอะ แม่หึงเน็ตเหรอ?”
“ก็เห็นพี่เขามาคอยดูแลเราตลอด แม่เลยอยากรู้ว่าไปอ้อนอะไรพี่บีมเอาไว้”
“เปล๊า.. ไม่ได้อ้อน แค่คอนโดอยู่ใกล้หอเน็ตเลยสนิทกันมากไปหน่อย”
“ถึงแบบนั้นเน็ตก็ไม่ค่อยพาเพื่อนมาบ้านนี่ อย่างเจ้าบอมเห็นมากกว่าคนอื่นก็ยังมาสอง-สามครั้งเอง สารภาพมาซิไปรบกวนอะไรพี่เขาบ้าง”
ผมกอดแม่แน่นกว่าเดิม มองตาที่ถอดแบบกันมาแล้วถาม “แม่รักเน็ตไหม?”
“ไม่เห็นจะน่ารักเลย เด็กไม่รู้จักโตแบบนี้”
“ถ้าเน็ตเป็นหมัน เป็นบ้า แต่งสะใภ้ให้แม่ไม่ได้ แม่จะยังรักเน็ตอยู่ไหม”
ไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากผมบ้าไปแล้ว ที่เกิดหลงรักไอ้ผู้ชายซึ่งทำตัวเหมือนเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในโลกของใครบางคนทั้งๆที่นมก็ไม่มี ตูดก็ไม่เด้ง แถมยังมีอะไรปิ๊กาจูเหมือนๆกันลง อีแค่มันปากหวานหน่อย ใจดีนิด ก็พาเอาชีวิตชายชาตรีของผมผิดเพี้ยนไปแบบกู่ไม่กลับ ทำซึนปากดีว่าไม่ตกลงเป็นแฟน แต่ประทานโทษเถอะครับ ถึงณัฎฐนิชจะไม่เคยมีเนื้อคู่ตุนาหงันเป็นตัวๆกับเขาก็รู้อยู่ว่าไอ้ความสัมพันธ์ของผมกับมิสเตอร์ตัวโตมันไม่ได้ผิดแผกไปจากคนรักกันเสียเมื่อไร
แม่หัวเราะ มองผมด้วยสายตาอ่อนโยนเหมือนเคย “ตอนนี้เน็ตก็ไม่สมประกอบเท่าไหร่ไม่ใช่หรือ? แม่ยังไม่เห็นรังเกียจเลย ว่าแต่เป็นอะไรถึงถามแบบนี้ขึ้นมา พี่เขาดุว่าอะไรมาหรือเปล่า?”
“เปล่า... เน็ตแค่คิดถึงแม่ อยากให้แม่รัก”
“น่าเบื่อเนาะแม่ พวกเรียกร้องความสนใจน่ะ”
เสียงที่ดังแทรกบทสนทนาของผมกับคนสวยคือคนที่สวยอันดับสองของบ้าน พี่เนยยืนเท้าสะเอวถือตะหลิวยิ้มหมั่นไส้อยู่ตรงประตู สวมเดรสตัวยาวคลุมเข่าหลวมๆเอาไว้ทำให้ผมย่นหน้า
“พี่เนยอ้วนขึ้น”
“เอ๊ะ! ตาเน็ต ใครสั่งใครสอนให้ทักผู้หญิงแบบนั้น เสียมารยาทนะ”
“อ้าว ก็อ้วนจริงนี่ ดูสิ พุงโพล้เชียว”
“ฉันท้องต่างหาก” พี่เนยเถียงคอเป็นเอ็น ผมลุกขึ้นพรวดจากที่นอนทำตาโต
“จริงดิ!”
“สองเดือนกว่าแล้ว”
“ไม่เห็นมีใครบอกเน็ต”
“เพิ่งรู้เมื่อเดือนที่แล้ว กะรอให้ฝึกงานเสร็จแล้วค่อยบอก ช่วงนี้พี่จะกลับมาอยู่ที่บ้านกับแม่ด้วย อยู่บ้านโน้นแล้วพี่โจไม่ค่อยมีเวลาดูแล”
ผมยิ้มปากฉีก อยากจะลุกเดินไปหาพี่สาวคนเดียวแต่ไอ้อาการพะอืดพะอมด้วยฤทธิ์ของสารตกค้างเลยได้แต่นั่งอยู่บนเตียงนิ่งๆ แม่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเอามือมาผลักผมให้นอนเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดี
“นอนไปเถอะ เดี๋ยวแม่ลงไปทำกับข้าวให้ดีกว่า เนยมาเช็ดตัวให้น้องที”
พี่เนยพยักหน้ารับคำ ส่งตะหลิวต่อให้แม่พลางเดินอาดเข้าใกล้ อันที่จริงพี่เนยดูเหมือนอ้วนลงพุงนิดหน่อยเท่านั้นไม่ได้ท้องโย้จนเห็นได้ชัดทำให้ผมไม่ทันตั้งสมมติฐานว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นน้าคนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ใบหน้าอิ่มเอิบของสตรีที่แสนอ่อนโยนตรงหน้าสะท้อนชัดว่าพี่เนยมีความสุขมากแค่ไหน
“ดีใจด้วยนะ”
“อืม.. ว่าแต่เราเถอะ เมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขา คบๆตั้งแต่สมัยเรียนก็ดีนะ เหมือนพี่กับพี่โจนี่ไง พอแต่งงานมองตาก็รู้ใจเลย ไม่ต้องปรับตัวอะไรกันอีก”
“โห... พี่เนยรีบไปปะ บางทีเน็ตอาจไม่ได้แต่งงานก็ได้”
“ทำไมล่ะ? หรือว่าไม่ชอบผู้หญิง? ถามจริงเถอะ เป็นเกย์หรือเปล่า หน้าตาเราก็ไม่ได้เข้าข่ายหาแฟนยากทำไมทุกวันนี้ถึงยังไม่คบใครสักที”
ผมเกลียดสมมติฐานของพี่สาวตัวเองเสมอๆ ยิ่งตอนที่พี่เนยหรี่ตาลงจับผิดตัวเองก็เผลอกลอกตาหลบอัตโนมัติ
“พี่ชายนายบอมนั่นใช่ไหม?”
“พี่เนย!”
“พี่ว่าแล้วเชียว เมื่อคืนเห็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันกลมตอนอุ้มเน็ตมาห้อง ถึงพยายามคิดว่าเพราะเราเมาก็เถอะ แต่พี่ว่ามันก็เกินไปหน่อยที่ต้องลงทุนไปรับเพื่อนน้องชายถึงต่างจังหวัดดึกๆดื่นๆ”
พี่เนยพูดไปส่ายหัวไป ผมหลบสายตาที่จ้องมองมาแบบคาดคั้นแล้วตอบเสียงต่ำ
“....เน็ตขอโทษ แม่รู้หรือเปล่าที่เน็ตเป็นแบบนี้”
“ไม่เห็นต้องขอโทษนี่ แล้วก็นะ ตอนนี้แม่ยังไม่รู้หรอก แต่พี่จะช่วยตะล่อมพูดให้ แล้วนี่เป็นยังไงบ้างต้องให้พี่เช็ดตัวให้หรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไร ขอนอนต่ออีกงีบก็น่าจะหายแล้วแหละ พี่เนยไปอยู่กับแม่เถอะ”
ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง หนีสายตาที่ไม่รู้ว่าพี่สาวที่ผมคลานตามตูดออกมาจะมองด้วยความรู้สึกอย่างไรหลังคำสารภาพกลายๆ กระทั่งเสียงประตูห้องปิดลงอีกครั้งถึงค่อยๆโผล่หัวออกมาพร้อมถอนหายใจยืดยาว
“ไม่เป็นไรเฮีย ผมกลับเองได้ ไม่ต้องมารับหรอก”
“อืม กำลังจะออกจากบ้านแล้ว เฮียทำงานไปเถอะ เดี๋ยวก็ได้โต้รุ่งกันพอดี งานเร่งไม่ใช่เหรอ?”
“ครับ เดี๋ยวถึงหอแล้วโทรบอก แค่นี้ก่อนนะ เน็ตจะไปลาแม่”
เครื่องมือสื่อสารถูกเก็บลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากบทสนทนาสิ้นสุดลง ผมถอนหายใจหนักๆกับความคิดสับสนตีรวนอยู่ในหัว ใช่.. ตอนนี้ผมกำลังกังวล สับสน บ้าบออะไรเต็มไปหมดตั้งแต่ที่ได้สนทนากับพี่สาวตัวเองในวันก่อนแบบไม่ได้เตรียมใจล่วงหน้า
จากวันนั้นแม่ยังเป็นเหมือนเดิม ผมกับพี่เนยไม่ได้พูดเรื่องนี้กันอีกราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น แต่ลึกๆก็ยังอดคิดมากจนไม่อยากให้เฮียมาหาที่บ้านสักพักไม่ได้ ไม่รู้ว่าพี่เนย’ตะล่อม’ พูดกับแม่ให้บ้างหรือยัง ถ้าแม่รู้จะยังยินดีต้อนรับพี่ชายไอ้บอมคนนั้นอีกไหม โชคเข้าข้างคนกำลังทำใจสารภาพบาปตรงที่ตั้งแต่กลับจากฝึกงานเฮียก็มีงานเร่งจนผมกับมันได้ติดต่อกันเพียงคลื่นเสียงที่ส่งผ่านโทรศัพท์เท่านั้น
จะว่าไปก็คิดถึงมันนะ เอาไว้กลับไปเตรียมของที่ห้องก่อนเปิดเทอมพรุ่งนี้แล้วหยิบเสื้อนิสิตไปค้างคอนโดกับมันสักคืนดีกว่า
พอกล่าวลาแม่กับพี่สาวเสร็จผมก็นั่งรถเมล์กลับหอ ลงป้ายใกล้เดินเข้าซอยหอพักอย่างที่เคยทำสมัยก่อน เวลาเย็นย่ำจนพระอาทิตย์ทอแสงเป็นสีส้มแสดไม่ได้เผาให้รู้สึกแสบร้อนที่ผิวหนังแต่ก็ยังมีเหงื่อซึมออกมาตามสภาพภูมิอากาศ นั่งรถหรูจนเคยชินพอได้กลับมาใช้ชีวิตเดิมๆก็อดรู้สึกถึงความกระแดะของตัวเองขึ้นมาไม่ได้ หยิบมวนบุหรี่ที่ขึ้นราคาแล้วมาจุดสูบไปเดินไปเหมือนอยากปัดเป่าไอ้เรื่องที่มาสะกิดเกาในใจให้หายๆ พอถึงตึกสูงสีฟ้าก็ทาบคีย์การ์ดเปิด เดินขึ้นบันไดหนีไฟแทนการใช้ลิฟท์เพื่อสูบบุหรี่ต่อเงียบๆ กระทั่งเห็นใครบางคนยืนกอดอกพิงประตูอยู่หน้าห้องผมก็ชะงักขาที่กำลังก้าวขึ้น ไอ้คนที่มาดักรออยู่แล้วเหมือนรู้สึกตัวถึงบุคคลที่สองมันเลยเงยหน้าขึ้นสบตากับผมให้ตัวเองแค่นยิ้มบางส่งไป
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกสูบบุหรี่วะ”
มันถาม ให้ผมต้องเอามวนบุหรี่ไปจิ้มๆลงบนทรายเหนือถังขยะแถวๆนั้นดับควันทันที บอมไม่สูบบุหรี่ แต่อันที่จริงถึงมันไม่ชอบ ผมก็ไม่เคยเห็นมันบ่นใครเรื่องนี้นอกจากผม
“เลิกเหอะ ยิ่งดูดยิ่งเหมือนตายผ่อนส่ง...”
“ไม่เป็นไร กูค่อยๆผ่อนได้ ไม่ได้รีบตายไปไหน”
พอตอบไปไอ้บอมก็ส่ายหัว ผมเดินไปเปิดประตูห้องแล้วชวนมันเข้ามา บอมทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ที่พี่ชายมันมักใช้บริการมากกว่าตัวมันเองซึ่งเป็นเพื่อนสนิท
“ฝึกงานหนักสิ หน้าไหม้เลย”
“เออ แต่ก็สนุกดี แล้วมึงล่ะเข้าไปทำในโรงงานเป็นมะเร็งหรือยัง?”
“มะเร็งพ่อมึงสิ กูมันคนแข็งแรง ร้อนฉิบหายเปิดแอร์ซิ เอาน้ำเย็นๆมาเสิร์ฟด้วย กูเป็นแขก”
“อ้าว เรอะ กูนึกว่าเจ๊กหงี่”
ไอ้บอมปาหมอนใส่ผมให้รับเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาคล้ายพี่ชายมันยิ้มแต่เรากลับมองกันไม่เต็มตาอย่างที่เคย ผมเดินไปหยิบน้ำชวดส่งให้มันแล้วเดินไปเปิดม่านกับกระจกบานเลื่อนที่เชื่อมต่อระเบียงเพื่อให้อากาศถ่ายเทก่อนเดินมาเปิดโทรทัศน์ไม่ให้ห้องเงียบแล้วทิ้งตัวลงใกล้ๆมัน
“มาหากูนี่ไม่ใช่เพราะพิศวาสขาดใจใช่ไหม?”
“ทำไม มึงเป็นเมียกูไม่ใช่เหรอ? กูจะมาหามึงเพราะพิศวาสขาดใจไม่ได้หรือไง?”
มันพูดให้ผมนึกถึงตอนมัธยม ผมกับบอมถูกล้อว่าเป็นผัวเมียกันเพราะไอ้ตัวดีมันชอบมาเกาะแกะผมเป็นไม้กันหมาไม่ให้โรงเรียนชายล้วนฝั่งตรงข้ามเข้าหา แถมยังชอบแหย่ทั้งๆที่รู้ว่าผมแม่งขี้งอนยิ่งกว่าเด็กหญิงติ่งหูเสียอีกโดยข้อแลกเปลี่ยนเดียวของมันคือผมต้องรับฟังเรื่องเพื่อนรักกับว่าที่พี่สะใภ้ที่เริ่มก่อตัวผิดรูปแบบตั้งแต่ ม.ปลาย
ผมไม่เคยสนับสนุนบอม เช่นกัน ผมไม่คิดว่าการที่เราได้รักใครสักคนเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ผมจึงไม่ห้ามมันตั้งแต่ตอนนั้น
“อย่ามาตอแหล ไอ้สัตว์....”
บอมทิ้งตัวลงบนเตียง นอนหงายลืมตามองเพดานพักใหญ่ “ที่จริงคนที่อยากเจอมึงไม่ใช่กู....”
พอได้เลิ่กคิ้วแทนคำถาม ไอ้บอมก็พูดต่อด้วยประโยคนิ่งๆ
“เจ้ขอร้องให้กูพามาหามึง”
“,,,แล้วตอนนี้เจ้ทรายอยู่ไหน?”
“ลงไปข้างล่าง ยามโทรมาเรียกให้เลื่อนรถ เดี๋ยวก็คงมา”
เราต่างเงียบกันไปชั่วอึดใจ ฟังเสียงเข็มนาฬิกาดังติ๊กต่อก ติ๊กต่อกด้วยความรู้สึกอึมครึมเหมือนมีเมฆหมอกลอยต่ำ
“มึงกับเฮีย โอเคไหม?”
“ก็....เรื่อยๆ....”
“กูไม่อยากพูดแบบนี้หรอกนะเน็ต แต่ยังไงบ้านกูก็เจ๊กอย่างที่มึงว่า เข้าใจใช่ไหมเรื่องพี่ชายคนโต.. มันสำคัญนะ จะให้เฮียเป็นเกย์ไม่ได้”
“ป๊า ม้ามึงว่างั้นเหรอ?”
“เปล่า...”
“งั้นรอให้ป๊า ม้ามึงสั่งห้ามเฮียก่อนได้ไหม มึงค่อยมาขอให้กูเลิกอีกที”
เพราะผมเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นลูกที่ไม่อยากให้พ่อแม่ตัวเองผิดหวัง ตัวเองก็กังวลเรื่องนี้มาตลอดหลายวันเลยพาลเพโลว่าไม่อยากให้เฮียมากลุ้มใจถ้าเรื่องระหว่างเราจะเป็นที่’รับไม่ได้’ของครอบครัวขึ้นมาจริง
สำหรับผม ยังไงครอบครัวที่อบอุ่นก็สำคัญที่สุด...
ถึงตอนนั้น ค่อยมาคิดกันอีกทีว่าจะฝืนรั้งดึงดัน หรือเลิกขาดตามเจตนารมณ์ครอบครัวทั้งสองฝ่ายดี
“ทำไมฉันต้องเสียบีมให้คนที่เห็นแก่ตัวแบบเธอด้วย”
เสียงใสของผู้หญิงอีกคนที่ควรอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรกดังขึ้นท่ามกลางห้องที่มีเพียงเสียงโฆษณาจากโทรทัศน์ดังแว่ว ไอ้บอมเด้งตัวลุกจากเตียงมองประตูที่เปิดค้างไว้ สายตามันไหวระริกเหมือนคนกำลังสับสน กังวล
“ครับ?” ผมขานรับคำงงๆ สีหน้าพี่ทรายเวลานี้ไม่ได้ดูสวยสง่าเหมือนภาพผู้หญิงในความทรงจำของผมเลยสักนิด
“เธอมันเห็นแก่ตัว เน็ต คิดจะเก็บบีมไว้โดยไม่สนใจอะไรอย่างอื่น คิดถึงแต่ความสุขของตัวเองจนถึงขั้นยอมเหยียบย่ำคนที่นายคิดว่ารักให้ตกต่ำ... ฉันขอนะ ปล่อยมือจากบีมเถอะ”
“เจ้ทรายพูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ผมไม่เคยดึงเฮียลงต่ำ”
“เห็นว่าบีมหน้าตาดี มีฐานะหน่อยหรือยังไงถึงได้เกาะเป็นปลิงขนาดนี้ แล้วไม่รู้ตัวจริงๆหรือไงว่าเพราะนาย บีมถึงปฏิเสธโปรเจคร้อยล้านนั่นทั้งๆที่มันเป็นความฝันของเขา!”
“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับผม”
ใครว่าผมเถียงไม่ตกฟาก.. นั่นแหละ ใช่เลย ก็ไม่เกี่ยวจริงๆนี่หว่า เฮียยังไม่เคยปรึกษาผมเลยสักครั้งด้วยซ้ำ จะบอกว่าเรื่องนั้นเป็นเพราะผมเองก็ไม่ถูก
“บีมกลัวชีวิตสดใสๆของนายจะต้องตกเป็นเป้าสายตาเลยไม่รับงานนั้น แบบนี้เกี่ยวหรือยัง! ฉันถามจริงๆ นายเกลียดอะไรบีมหรือถึงต้องลากเข้าย่ำแย่ไปแบบนี้”
“เจ้ก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของผมกับเฮียตอนนี้ไม่ใช่เกลียดชังกัน”
“งั้นเลิกเอาความรักมาหลอกใช้สักที!ถ้านายรักบีมนายก็ควรปล่อยบีมไปมีอนาคตที่ดี ให้เขารับงานตามความฝัน ให้เขาแต่งงานมีครอบครัวกับผู้หญิงที่คู่ควร มีลูกเล็กๆให้เขาหัดสอนปั่นจักรยาน ไม่ใช่ใช้ชีวิตให้สังคมรังเกียจกับนาย!”
ผมคิดว่าผมยังมีความเป็นลูกผู้ชายพอสมควรถึงไม่ปราดไปปล่อยหมัดสักเปรี้ยงใส่คนตรงหน้า โทสะที่เกิดขึ้นน้อยครั้งมากกำลังปะทุเดือดในอก ดิ้นพล่านให้ตัวเองทรมานจนต้องกำมือแน่นระงับสติ พยายามบอกตัวเองว่าคนที่พูดจาโหดร้ายกับผมตอนนี้เป็นผู้หญิงน่าสงสารซึ่งไร้หนทางทวงคนที่หล่อนรักคืนกลับไปได้ จึงตามมาระรานสาดความเกลียดชังใส่ผมต่อหน้า หวังบรรเทาความริษยาในอกให้มอดดับลงบ้าง
กระนั้น ลึกๆผมก็เกรงว่าเรื่องที่ทรายแก้วพูดถึงเฮียจะเป็นเรื่องจริง
เพราะถ้าเป็นแบบนั้น อาจกลายเป็นตัวผมเองที่ทนอยู่ในสภาวะ ตัวถ่วง ของใครสักคนไม่ได้
แม้นใจจะกังวลและตาจะไหวระริกอ่อนยวบ แต่เวลานี้ผมกลับไม่อาจแสดงความอ่อนแอและสับสนออกมาให้อีกฝ่ายได้ใจ ได้แต่ตอบเสียงแข็งทำทีว่าไม่สะทกสะท้าน
“ผมว่าเจ้ทรายต่างหาก.. ที่ใช้ความรักเป็นเครื่องมือ...”
"เจ้ทรายใช้ความรักของบอมเป็นเครื่องมือ เจ้รู้ดีมาตลอดว่าบอมมันชอบเจ้ก็ยังให้ความหวัง มันเป็นเรื่องสนุก น่าตื่นเต้นสำหรับเจ้กับการที่ได้ปั่นหัวพี่คน น้องคน แต่กับบอมมันไม่ได้มีความสุขไปกับเจ้เลย คนที่เห็นแก่ตัวที่สุดไม่ใช่เจ้หรอกเหรอ? ผมจะบอกไว้อย่างเลยนะว่าที่เฮียเลิกกับเจ้ไม่ใช่เพราะผม แต่เป็นเพราะเฮียไม่ใช่ควาย พฤติกรรมของเจ้น่ะเฮียรู้ดีทุกอย่าง แล้วผมบอกได้ตรงนี้เลยว่าต่อให้ผมเลิกยุ่งกับเฮีย เฮียก็ไม่มีวันกลับไปหาเจ้ เพราะทุกอย่างมันเกิดจากความเห็นแก่ตัวของเจ้เอง....”
“แก!”
“ทราย อย่า!” ร่างผอมโปร่งของนางแบบสาวแทบถลาพุ่งมาหาผมติดอยู่ตรงที่คนพามามันคว้ารวบตัวเอาไว้ทัน ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมหน้าแดงก่ำ หันไปสบตาปารณที่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดแล้วกลับมามองผู้หญิงซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากหมาจนตรอกข้างหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ
“ถ้าความสัมพันธ์ของผมมันจะดึงให้คนที่ผมรักลงต่ำ ผมจะเลิกยุ่งกับเฮีย! แต่พี่ทรายก็ต้องรับปากเหมือนกันว่าจะเลิกให้ความหวังบอมมันสักที”
“ไอ้เน็ต!”
“ตาสว่างเถอะบอม! ให้ผู้หญิงคนนี้เด็ดขาดได้แล้ว มึงจะอยู่กับความใจดีจอมปลอมตลอดชีวิตไม่ได้หรอก”
“คิดว่าฉันแคร์เหรอ? ฉันจะเลิกยุ่งกับบอมวินาทีนี้เลย แค่แกอย่าสับปลับ รักษาสัญญาที่บอกว่าจะเลิกยุ่งกับบีมก็พอ!”
พี่ทรายสะบัดตัวไม่แรง แต่ดูเหมือนคนวิญญาณหลุดออกจากตัวมันจะไม่มีกำลังฝืนรั้งหญิงสาวเอาไว้ ทรายแก้วไม่มีทีท่าลังเลเลยสักนิดในนาทีที่ตอบรับข้อเสนอผมซึ่งหมายความชัดเจนว่า หล่อนไม่เคยแคร์ไอ้บอมตามที่พูดเลย
ความรัก... บางทีก็โหดร้าย
ผมดึงปารณเข้ามากอด มันยังยืนนิ่งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก หลังจากนั้นไม่นานแรงสะอื้นก็ทำให้ไหล่กว้างของบอมไหว แขนเล็กกระชับกอดเพื่อนรักแน่นขั้น แน่นขึ้น และแน่นขึ้นราวกับพยายามบอกมันว่ายังมีผมอยู่ตรงนี้ และให้เสียงของหัวใจที่เต้นสะท้อนในอกได้บรรยายความรู้สึกของตัวเองซึ่งสื่อถึงมันบ้างว่า ผมทำเพื่อตัวมัน...
อย่าเกลียดกันเลยบอมถ้ากูจะหักดิบมึงขนาดนี้..
กูเอง... ก็ไม่ใช่ไม่เจ็บปวดหรือสั่นไหวกับการกระทำของตัวเองหรอกนะ
+++++++++++++++++
สัมผัสอุ่นที่แตะลงบนหน้าผากทำให้ผมปรือกระพริบตาเปิด นาฬิกาคุณปู่ในคอนโดขนาดพอดีสำหรับใช้สอยดังขึ้นบอกเวลาตีสามของวันเปิดเทอมซึ่งเจ้าของห้องเพิ่งกลับมาจากทำงานด้วยสีหน้าอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด
“มานอนที่โซฟาอีกแล้ว”
“ผมมารอเฮีย แต่มันเผลอหลับไปเอง”
“ถึงได้จะบอกว่าถึงเวลาก็เข้านอนเลย ไม่ต้องรอ ช่วงนี้งานกูเยอะ”
ผมขยี้ตา หาวหวอด ไอ้ตัวโตเลยรีบฉวยโอกาสตอนที่ผมอ้าปากหวอประกบริมฝีปากลงมาแทรกลิ้นเข้าแตะโพรงปากอุ่นแบบไม่ทันตั้งตัว แรงดันจากด้านหน้าทำให้ผมโล้ตัวถอยหลังจนเอนชิดพนักพิง ไอ้คนสมควรง่วงก็ไม่แค่จูบให้ชื่นใจแล้วเข้านอน หากแต่มันกลับจูบริมฝีปากผมดูดดื่มอยู่นานสองนานจนเป็นที่พอใจถึงค่อยๆผละออกช้าๆ
“อยากปล้ำเน็ต...”
“มึงก็อยากตลอด! กูไม่ใช่บีบี ไอ้สัตว์ เอะอะจะจับกดๆ”
ปารมีหัวเราะเสียงต่ำ ผมเพิ่งสังเกตตอนนี้ว่าเจ้าของห้องกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นเพื่อมองหน้าผมซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนสบายใจเฉิบบนโซฟา
“เดี๋ยวกูไปอาบน้ำ ล้างหน้าก่อน มึงเข้าไปนอนในห้องเถอะ...”
“ไม่เอา มีเรื่องอยากถาม”
“เอาไว้พรุ่งนี้ได้ไหม ดึกแล้ว”
“พรุ่งนี้เฮียก็ออกไปตั้งแต่เช้าอีก...”
ผมรั้น คู่สนทนาเลยพยักหน้ายิ้มตามใจพลางขยับตัวขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน แขนยาวโอบไพล่พาดหลังดึงผมเข้าซบบ่าให้ได้กลิ่นโคโลญจน์ที่ยังหอมจางๆอยู่
“ทำไมเฮียไม่รับงานของพี่เจี๊ยบ?”
“จู่ๆสงสัยอะไรขึ้นมา?”
“ตอบมาเหอะน่า อย่าลีลา”
เจ้าของห้องเงียบไปพักหนึ่ง ขณะที่ผมรอฟังคำตอบใจจรดใจจ่อ “กูเคยบอกแล้วนี่ว่าไม่ชอบงานหน้ากล้อง”
“แต่ครั้งนี้ก็เป็นโอกาสของเฮียไม่ใช่เหรอ ได้เห็นการทำงานเบื้องหลังของทีมงานต่างประเทศด้วย ไม่ได้มีมาบ่อยๆนะ เงินก็ดีนี่”
“เรื่องเงินน่ะกูมีพอแล้ว ไม่ได้อยากจะรวยล้นฟ้าสักหน่อย กูไม่อยากแลกมันมาด้วยความเป็นส่วนตัวที่ต้องหายไป.. มันซื้อคืนมาด้วยเงินไม่ได้”
“ความเป็นส่วนตัวที่ว่า.. ก็คือผมใช่ไหม?”
ความเงียบเป็นคำตอบให้ผมรู้สึกเหมือนมีหมัดที่มองไม่เห็นมาสอยกลางอก ตัวเองเป็นตัวถ่วงความเจริญแบบที่ทรายแก้วดูหมิ่นเอาไว้ทุกประการ ก้อนแข็งๆจุกอยู่ในลำคอจนไม่อาจพูดอะไรต่อได้พักใหญ่ เรานั่งซึมซับเสียงลมหายใจและไออุ่นของกันและกันอยู่ตรงนั้นราวกับว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้คืออะไร
“มึงมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เน็ต...”
คนที่เคลือบแคลงสงสัยชิงถามขึ้นมาก่อน ภายในใจผมวูบโหวงโคลงเคลงเหมือนตัวเองกำลังดำดิ่งลงมหาสมุทร
อืม.. พูดถึงมหาสมุทร จะว่าไป.. ก็ยังไม่ได้ไปเสม็ดตามที่ตกลงกันไว้เลย..
น่าเสียดายชะมัด...
“ผมว่าผมมีอิทธิพลกับการตัดสินใจของเฮียมากเกินไปแล้วว่ะ เอางี้ดีไหม เราน่าจะเว้นระยะห่างกันออกมามากกว่านี้หน่อย”
“มึงพยายามจะพูดอะไร”
“เรามากันไกลเกินไปแล้วเฮีย ผมมาแค่จะพิสูจน์เรื่องเฮียเป็นเกย์หรือเปล่าให้ไอ้บอมเท่านั้น ตอนนี้มันหมดหน้าที่ผมแล้ว กลับไปเป็นพี่น้องที่แค่รู้จักกันเหมือนเดิมเถอะ”
อูยยย ใครเอาทิงเจอร์มาราดแผลสดในหัวใจผมครับ แสบยิบจนน้ำตาแทบไหลจนต้องรีบเบือนหน้าหนี ได้ยินเสียงกรามขบกันจากคนที่ถูกรังแกด้วยคำพูดเจ็บแสบพักใหญ่ก่อนเฮียถามผมเสียงขรมต่ำจนฟังดูน่ากลัว
“...มึง จะบอกว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีใจให้กูเลย.. แบบนั้นเหรอ”
“ตลกน่า เฮีย.. ผู้ชายมันจะรักกันได้ยังไงวะ ที่จริงวันนี้ผมก็ตั้งใจมาพูดเรื่องนี้แหละ เดี๋ยวกลับแล้ว”
“ไอ้เน็ต! อย่าโกหกตัวเอง!”
“เฮียนั่นแหละ อย่าโกหกตัวเอง.. มันเป็นไปไม่ได้หรอก พอสักทีเถอะ”
เกิดความกดดันแผ่ปกคลุมรอบตัว มันบีบแน่นลงมาจุกลึกถึงในใจ ผมหลบสายตาคู่รีด้วยการก้มลงมองปลายเท้า ไม่มีเสียงสนทนาใดๆหลุดออกมาจากปากของเรา เพียงลมหายใจเท่านั้นที่ดังจนน่าหนวกหู
“....กูไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นอะไร แต่อย่าคิดว่ากูจะยอมแพ้ง่ายๆ”
“เฮีย...”
“จะฝืนไปทำไมเน็ต ในเมื่อเราต่างก็รู้ว่าว่ามึงกับกู.. รู้สึกไม่ต่างกัน”
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตาที่จ้องขึงอยู่ก่อน ความรัก หลง สเน่หาทุกอย่างสะท้อนออกมาจนผมกลัวจับจิต ไม่ได้กลัวความรู้สึกของผู้ชายตรงหน้าเพราะรู้ดีว่ามันคือความรู้สึกที่บริสุทธิ์และมาจากใจ หากแต่กลัวว่าความรักที่ผมได้รับมันจะรุนแรงไปทำร้ายอีกฝ่ายให้ตกต่ำ
ความรักก็เปรียบเสมือนดาบสองคมเพราะมันทำให้คนที่ตกอยู่ในห้วงภวังค์หน้ามืดตามัวเหมือนคนตาบอด จะเดินผิดถูกก็หลับหูหลับตามไม่สนใจเสียงทักท้วงของคนรอบข้างโดยยึดใจตัวเองเป็นหลัก
และผมกลัวเหลือเกินว่าเฮียจะรักผมมากเสียจนลืมตัวเอง...
..ลืมความฝัน และความเป็นตัวของตัวเอง..
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 26
05/09/12
สวัสดีวันพุธค่ะ
ชื่อตอนมันยาว ชื่อเรื่องเลยหด แหะๆ กรุ่นกลิ่นดราม่าแต่ดูเหมือนเฮียยังไม่อยากจะดราม่าด้วย
มีใครคิดถึงปันบ้าง ตอนหน้าเบิกตัวเจ้าพ่อดราม่ากลับสังเวียนค่ะ :กอด1:
รักคนอ่าน ชุบุชุบุ :man1:
-
โถถถ เน็ตตตตต :sad4: :sad4: :sad4:
บอมก็น่าสงสารไม่แพ้กัน :o12:
-
อ๊ากกกกกกกก ตอนนี้ไม่ไหวแล้วววววว อยากอ่านต่อไวๆแล้ว
ทรายแก้วนี่ควรโดนจัดหนักซะที สงสารบอมที่โดนหลอกแต่เน็ตไม่น่าเสนออะไรแบบนั้นเลยยยย
เฮียบีมอย่ายอมแพ้นะ เรารักเฮีย เชียร์เฮีย
-
เป็นการเสียสละที่ไม่เข้าท่า :เฮ้อ:
คนที่เห็นแก่ตัวมีอยู่สองคน น่าจะให้มันได้กันเอง ทั้งบอมทั้งทราย :beat:
แล้วบอมมันจะรู้สึกรักเพื่อนขึ้นบ้างมั้ย ฉลาดขึ้นบ้างก็ป่าว :z6:
แต่ถ้าไม่มีมาม่า ดราม่า มันก็คงไม่ใช่นิยาย เราคงอินเยอะไป :L2:
-
ยัยเจ้ทรายยยย *กระโดดถีบ*
ร้ายกาจเกินไปแล้ว ทำปั่นป่วนไปหมด
เฮียบีมห้ามยอมแพ้นะ ดื้อเพ่งต่อไป
-
เจ็บปวดดดด เฮียอย่าท้อนะ อย่ายอมให้เกิดดราม่า โอ้ยยยย เครียดค่ะ
-
ตบนังทราย
แล้ววิ่งไปกอดปลอบใจเฮียบีม เอ๊ะ
แซดดดดด
-
รออ่านต่อจนจะขาดใจตายแล้ว
ไม่ใช่ว่าเจ้าของเรื่องลงช้านะ
แต่ผมใจร้อนๆๆๆๆๆ
-
โฮววววว เกลียดทรายแก้ว ฮือออ
ตอนหน้าปันนภกลับมารึเปล่า? :(
อย่าดราม่ามากนะ หนูปวดหัวใจจ
-
อิเจ้ทรายเดี๋ยวโดนดักตบ :m16:
-
อูยยยย ดราม่ามากกก ขอบคุณเน็ตเถอะบอมเอ้ย ตาสว่างสักที ผญ ดีๆ ที่ไหนเค้าไม่ทำแบบนี้หรอกนะ
เด๋วพี่เด๋วน้องแบบนี้ไม่ปลื้มค่ะ
-
ไม่อยากอ่าน ดราม่า นะจ๊ะ คนแต่ง
แค่นี้ก็ เศร้า พอแล้ว สงสาร เน็ต กะ เฮียบีม จัง
บอม ก็น่าสงสารนะ แต่ทำตัวเองแท้ ยังลากพี่ชาย กะ เพื่อนรักตัวเองมาเจ็บอีก สงสารไม่ลงเลย เฮ้อออ
ไม่ชอบ ทรายแก้ว อ่ะ
-
ตอนนี้บีบคั้นหัวใจเป็นที่สุด เมื่อยังไม่ถึงที่สุดเฮียกับเน็ตอย่าเพิ่งถอดใจนะ :monkeysad:
-
ดราม่าสุด TT
-
เกลียดทรายแก้ววววว....
เป็นนางมารร้ายสมบูรณ์แบบมากๆเหอะ
-
:sad4: ม่ายนะ.....
-
นั่งอ่านอยู่สองวันสองคืน งานการไม่เป็นอันทำ
ถ้าเป็นหนังสือเล่มๆ ก็ต้องบอกว่าอ่านแล้ววางไม่ลงเลยค่ะ เรื่องนี้ครบรสมาก หวาน มัน เค็ม(?) เผ็ด สุดๆจริงๆ
ตอนล่าสุดนี่ก็มาม่ารสต้มยำมาเชียว :เฮ้อ:
ภาวนาขอให้เฮียบีมอย่าตัดใจง่ายๆ อย่างที่บอกนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยัยทรายแก้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ๊ย สงสารบอม สงสารเฮีย สงสารเน็ต
เฮียอย่ายอมนะ อย่ายอม
ป.ล. คิดถึงปันบูมมมม
-
ไม่อยากกินมาม่า!!!!!!!
-
ขอแปะข้อความจากนิยายของคุณเบบี้นะคับ...
“คนที่มีปัญญาเสมอกัน จะมีพื้นฐานทางด้านจิตใจที่เสมอเหมือนกัน..มันคงจะเป็นไปตามความรู้สึก..คู่ครองที่มีปัญญาเสมอกัน ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีความชอบที่เหมือนกันเท่านั้น แต่จะต้องรู้ว่าสิ่งใดดีหรือสิ่งใดไม่ดีเท่าเทียมกัน..รู้จักการเสียสละและการให้เสมอกันอย่างไม่มีข้อสงสัย ถ้าสักวันได้เจอคนแบบนั้น..จงรักษาเค้าไว้ให้ดี”
..คิดว่าสิ่งนี้ต่างหากที่คนรักกันควรจะเอามาพิจารณาว่า ตนเองเหมาะสมกับอีกคนหรือไม่...
...การที่ใครสักคนตัดสินใจเลือกอีกคนให้เป็นคู่รักของเขาจริงๆ แล้ว...เขาย่อมเห็นปลายทางที่เขาเลือกไว้ล่วงหน้าแล้วเช่นกัน...
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: นังทราย ยัยปิศาจ ยัยผีใต้น้ำ ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เจ้ทราย เป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวร้ายกาจมากกกก
บอมคงรู้ตัวแล้วว่าทำอะไรลงไป ทำใจให้ได้เร็วๆนะ
ผู้หญิงแบบนั้นน่ะ ใช้เท้าเขี่ยให้ลอยน้ำไปให้ไกลๆเลย
เฮียบีม ถ้าเน็ตมันทำตัวแปลกๆอย่าใส่ใจนะ
ถ้าขอเลิก จับกดเลยเหอะ
-
เกลียดผู้หญิงแบบนี้ ประเภทที่ยอมรับความจริงไม่ได้ :z6:
ขอให้ทั้งคู่ผ่านเหตุการณ์ดราม่านี้ไปแล้วเก็บไว้เป็นบทเรียน
-
:sad4: :o12: ตอนหน้าอย่า ดราม่า มากน่ะ จะเป็นลม เห้อออออออออ
-
ออกทะเลก่อนเฮียเน็ต
ทะเลไม่ราบเรียบมีคลื่นตลอด เพราะงั้นไม่ว่าคลื่นเล็ก(นมโต)มากางกั้น
หรือคลื่นใหญ่ (ประดาพี่ๆน้องๆ) มากกระแทกเรือคู่ลำนี้ >>สู้นะ เชียร์อัพ เน็ต :mc4:
-
พูดถึงมาม่า มาม่าก็อืด... แซ่บด้วยเนี่ย
พูดกันตามความจริงที่โลกปัจจุบันนี้เป็นนะคะ
คนเราหนะ... ทำได้ทุกอย่างเพื่อความต้องการของตัวเอง
ถ้าถามว่าทรายแก้วผิดมั้ยที่เลือกปั่นหัวบอม และมาพูดจาทำร้ายเน็ต
ถ้ามองกันในมุมของคนที่เสียของรัก (ไม่ใช้ว่าคนรัก เพราะดูจากสภาพการณ์แล้วคุณเธอไม่ได้รักเฮียจริงจังหรอก) ทรายแก้วก็คงทำไม่ผิดที่จะใช้โทสะตัวเองมาทำร้ายคนอื่น
แต่ถ้าให้มองกลับอีกมุม ถ้าเราเป็นเน็ต เราว่าทรายแก้วคงไม่ได้สภาพดีกลับบ้าน
เราจะรอให้ทรายแก้วพูดจาทำร้ายบอม แล้วเราก็เข้าไปทำร้ายทรายแก้ว ค่อยไปเลิกกะเฮีย
ไหนๆ ก็บอกว่าเราร้ายแล้ว ไหนๆ ก็ต้องเลิกกะเฮียแล้ว ก็ร้ายให้ถึงที่สุด ฮะฮ่า
แล้วปัจจุบันนี้คนที่เป็นแบบทรายแก้วเยอะมากเลยค่ะ
กลับมาถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเฮียกับเน็ต
เราเข้าใจหัวอกบอม... เพราะครอบครัวเราเป็นคนจีนเหมือนกัน แล้วก็เข้าใจว่าต่อให้ป๊าม๊าจะยอมรับได้ แต่หน้าตาของคนจีนเป็นเรื่องสำคัญมากๆ เลยหละค่ะ ลูกชายคนโตสำคัญยิ่งกว่าอะไรอีก (ขนาดเราเป็นลูกสาวคนโตยังแบกหน้าตาไว้ไม่ต่างกะลูกชายคนโตเลย)
และความรัก มันไม่ใช่เป็นแค่เรื่องของคนสองคน
มันต้องคำนึงถึงคนรอบข้างด้วยว่าจะรู้สึกยังไงถ้าหากเราสองคนคบกันแบบเปิดเผย
บางครั้ง... แค่ความรัก หรือแค่คำว่ารักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกค่ะ
แต่ยังไงก็ขอให้เฮียและเน็ตผ่านอุปสรรคไปด้วยกันให้ได้นะ...
-
เจ๋งสุดๆ เลยเน็ต
เพื่อนจะได้ตาสว่างซะที ส่วนเจ๊นมโตนิสัยน่ารังเกียจจะได้ไปให้พ้นๆ ครอบครัวนี้ซะที
ทั้งเรื่องเซ็งบอมสุดแล้วเนี่ย
ตัวเองโดนปั่นหัว ยัดเยียดเพื่อนให้พี่ พอพี่กับเพื่อนรักกันก็มาบอกว่าไม่ควรรักกัน
เป็นตรูจะบ้องหูให้ขี้เลื่อยไหลออกจากสมอง -*-
-
หวังว่าบอมคงจะตาสว่างและหันมาสนับสนุนเฮีบกับเน็ต เอาคืนพี่สะใภ้ตัวดีซะเลย
-
ตามอ่านเรื่องนี้เพราะสนุกดี แต่พอมาเจอดราม่าแบบนี้เลิกอ่านดีกว่า ขอบคุณครับ
-
ชอบมากขอจองก่อนนะไปซึมซับดราม่าก่อนเดี๋ยวมาเม้น
กลับมาแล้วหลังจากจิตตกไปกับดราม่าเล็กๆตอนนี้(อาจจะก่อนคลื่นใหญ่ๆจะตามมา555) เอาตามตรงนะเป็นคนนึงที่ไม่ชอบดราม่าเพราะไม่ว่าจะน้อยหรือมากก็พาให้จิตตกคิดมากได้เป็นวันๆเลยอินมากไปใช่ป่ะแต่ก็เข้าใจว่ามันคือเรื่องราวของตัวละครที่ต้องเจอเพราะถ้าในชีวิตจริงมีเรื่องให้ดราม่าเยอะกว่านี้อีก
อย่างตอนนี้อ่านแล้วหลายคนคงเกลียดทรายแก้วเราก็เป็นนึงในนั้นบางคนอาจสงสารแต่เราไม่เลยเพราะสำหรับเราคนแบบนี้เป็นคนที่เราไม่อยากรู้จักด้วยมากที่สุดอย่าว่าแต่เป็นเพื่อนเลยแค่ได้รู้จักก็ขอถอยห่างแล้ว เป็นคนเห็นแก่ตัวที่ทำเพื่อตัวเองแย่างมากที่สุดไม่สนใจว่าจะทำร้ายใครรึเปล่า เป็นพวกแพ้ไม่ได้อย่างเรื่องของพี่บีมเราว่าเธอไม่ได้รักมากมายอะไรหรอกแต่คงเสียหน้ามากกว่าที่พี่บีมไม่ยอมคืนดีแต่กลับมาเลือกเน็ตมัน เลยยอมไม่ได้จนไม่สนวิธีการขอแค่ได้ชนะได้พี่บีมมาก็พอซึ่งบอกได้เลยว่าถึงได้มาก็ไม่เลิกนิสัยเดิมๆที่ไม่ดีของตัวเองหรอกเพราะอย่างที่เน็ตบอกว่าทรายแก้วสนุกที่ได้ปั่นหัวผู้ชาย คนเห็นแก่ตัวแบบนี้แหละที่เกลียดมากที่สุด
ส่วนที่ได้มากับส่วนที่เสียไปเรายังไม่คิดว่าได้อะไรมาหรือว่าเสียอะไรไปนะเพราะอย่างเพื่อนบอมอาจจะคิดว่านี่คือส่วนที่ได้มาอาจจะยังไม่จริงหรอกเพราะบอมเสียใจรู้ว่าผู้หญิงหลอกก็จริงแต่ยังไม่แน่ว่าตัดได้ขาดหรือเลิกหวังได้จริงๆรึเปล่าเพราะคิดมาตลอดว่าบอมน่าจะรู้ว่าทรายแก้วเป็นคนยังไงแต่ก็ยังทำอะไรๆให้ทั้งๆที่รู้ครั้งนี้เหมือนกับการรู้ซึ่งๆหน้าเท่านั้นเองแต่ความรักมักทำให้คนตาบอดก็ต้องรอดูไปว่าสิ่งที่เน็ตลงทุนทำให้เพื่อนคนรับจะรู้สึกตัวรู้ค่าของการกระทำนั้นเมื่อไหร่ หวังว่าจะไม่เป็นการลงทุนที่เสียเปล่าหรอกนะ
ส่วนที่ว่าเสียไปยังหรอกเพราะพี่บีมคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ๆเราชอบพี่แกนะเป็นคนที่ตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเองรู้จักรักและรักอย่างถูกต้องด้วยเพราะคนเราชอบเอาความรักมาอ้างเพื่อทำความผิดเหมือนกับที่ชอบพูดว่าที่ทำลงไปเพราะว่ารักทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดแต่พี่บีมไม่ใช่ และอีกอย่างที่ชอบคือเป็นคนมั่นคงนะเมื่อรู้ตัวว่าชอบคนนี้ก็จะรักแค่คนนี้พยายามทุกอย่างกับคนนี้เราชอบพี่บีมที่เป็นแบบนี้มากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปรึเปล่ารอดูกัน
สุดท้ายเราว่าที่เน็ตเลือกให้เรื่องทั้งหมดออกมาแบบนี้ไม่ใช่แค่คิดมากกับสิ่งที่ทรายแก้วพูดหรอกอาจจะมีส่วนอยู่บ้างแต่จริงๆเราว่าเน็ตคงเริ่มกลัวและไม่แน่ใจกับความสัมพันธ์ของตัวเองกับพี่บีมตั้งแต่ที่บ้านแล้วเพราะดูจะกังวลมากตอนที่พี่สาวรู้และเริ่มมากขึ้นตอนที่อยากรู้ว่าแม่รู้รึเปล่ามันทำให้กลัวและอยู่ในใจตลอดพอมาเจอกับเรื่งที่อีกคนพูดแล้วมาถามพี่บีมเรื่องงานที่คิดมากเอาไว้แล้วกลายเป็นว่าถูกอย่างที่คิดเอาไว้เลยยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีกเลยเลือกทางที่คิดว่าดีกับพี่บีมแต่เน็ตลืมถามคนที่รักไปรึเปล่าว่าเขาดีใจกับความหวังดีอันนี้ไหม เขาถึงบอกว่าคนรักกันต้องคุยกันให้มากๆอย่าคิดเองเออเองอย่าแค่คิดว่าดีกับเขาแล้วก็ทำไปเอง
อ้ออีกอย่างเห็นว่าตอนหน้าปันจะกลับมาพ่อดราม่าตัวยงคงทำให้เรื่องมันยุ่งไปกว่านี้แน่ๆเดาว่านะแต่จะมายุ่งยังไงก็แล้วแต่สิ่งนึงที่ไม่อยากให้เน็ตทำหรือคิดจะทำเลยคือเอาปันมาบังหน้า มาทำให้พี่บีมตัดใจหรือเอาเล่นละครแบบที่นายเอกทั่วๆไปชอบทำเพราะเน็ตไม่ชอบที่ทรายแก้วให้ความหวังบอมทั้งๆที่ไม่ได้รักก็ขอให้เน็ตอย่าทำเหมือนให้ความหวังปันทั้งๆที่ไม่ได้รักเหมือนผู้หญิงคนนั้นเลยตัวเองช่วยเพื่อนอีกคนแต่อย่าทำร้ายเพื่อนอีกคนเลยเพราะเรายังหวังให้ปันคู้กับหมวยเล็กอยู่นะ55555
ยาวไปป่ะเราอินจัดนี่ขนาดชามเล็กยังยาวขนาดนี้ถ้าชามใหญ่มาคงยาวกว่านี่แน่ๆ5555คนเขียนมาอ่านรึเปล่าไม่รู้แต่อยากบอกว่าเก่งมากที่ทำให้นิยายสนุกขนาดนี้จนเรายังทนไม่ไหวอดไม่ได้เลยจริงๆที่จะบอกความรู้สึกเราให้คนเขียนรู้ ตอนนี้หวังอย่างเดียวให้ดราม่านี้ผ่านไปเร็วๆโดยไม่มีใครบอบช้ำมากเกินไปนัก แต่พี่บีมคงไม่ยอมให้มันอยู่นานหรอกเนอะผู้ชายที่พุ่งชนกับความรักแบบนี้มีหรือจะไม่สู้กับเรื่องแค่นี้ เน็ตรู้จักพี่บีมน้อยไปนะ555(ปลอบใจตัวเองไว้ก่อนเผื่อไม่เป็นแบบที่คิดกรี้ดดดด) :o12: :o12:
ขอบคุณคนเขียนคะ :กอด1:
-
:z3: o18
แค่นี้ก็จะร้องไห้แล้ว สงสารเฮียกะเน็ตอ่ะ
คือเค้ารักกันอยู่ดีๆ ทรายแก้วนี่อะไร?
แงๆ ไม่อยากให้ดราม่าเยอะๆเลย เอาแค่พอเป็นกระสัยพอ ได้มั้ย
ขอให้เฮียกะเน็ตปรับความเข้าใจกันให้ได้นะ
ความรักมันต้องมีอุปสรรคเป็นธรรมดา แต่มันจะทำให้รักกันมากขึ้น :กอด1:
เกลียดทรายแก้วตั้งแต่ตอนที่แล้วและ
เป็นผู้หญิงหน้าไม่อายจริงๆ นิสัย!!!!
ทำร้ายจิตใจเค้าทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ ไม่ไหวผู้หญิงแบบนี้!! :z6:
-
อย่าให้ปันมาซ้ำเติมดราม่าให้สองคนนี้นะคะ
เพราะแค่นี้ก็อกจะระเบิดละ
สงสารเห็ตกับเฮียเถอะ :sad4:
-
งานเข้าเน็ตอีกแล้ว......
ทุกๆ อย่างประเดประดังกันเข้ามา....
แต่เฮียบีม...เขารู้จักทั้งใจตัว รู้จักเน็ตดี....
ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดี.....
ขอให้บอมตาสว่างจากคนเห็นแก่ตัวเสียที....
-
:z6:ขอสักครั้งเถอะอีเจ้ทราย
-
ใครช่วยเอาเจ้ทรายไปเก็บด่วน ฮืมมมม สงสารเฮีย แงแง :m15: :m15: :serius2:
-
^^^^^^^^^ :z13: รีบน เราเห็นด้วย :m15:
-
ทรายเน่า เม็ดกรวด เกลียดมานนน
เฮียมสู้ๆนะคับ
-
:เฮ้อ: :m31: :m15:
-
มาม่าอืเหลืิเกินตอนนี้
สงสานเนต สงสารเฮียและสงสารบอม
เอาอิเจ๊ทรายไปเก็บไกลๆ
ความรักของเนตกับเฮีย เนตเข้าใจว่าถ้าอยู่จะรั้นให้เฮียไม่ย่ำอยู่กับที่
เนตทำไปก็เพระรัก
เฮียอยู่กัยเนตก็เพระารัก เพระาห่วงใย ผดดนประโยคนั้นไป
ทันคงเจ็บจนเจียดตายเลย
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอให้เฮียสู้ต่อไป ขอให้เฮียไปกระทืบยัยทราบซักที หมันไส้มาก :m16:
อิผู้หญิงใช้ร่างกายเปลืองงงงงงงงงงงงงงงง :m31:
-
อ๊ากกกกกกกก นางมารร้ายยยยยยยยยยย
-
>>ไม่ใช่ใช้ชีวิตให้สังคมรังเกียจกับนาย!<<
จุกกับประโยคนี้ _ _" มันเจ็บแปล๊บ แปล๊บ
-
หวังว่าบอมคงตาสว่างเสียที
เน็ตคือคนที่รักและหวังดีกับเพื่อน
จนยอมเจ็บเสียเองแบบนี้
สงสารเน็ต สงสารเฮียบีม
เราคิดว่าตอนหน้าปันนภคงกลับมาแล้ว
และคงทำให้มาม่าอืดยิ่งกว่านี้
เอาแค่เบา ๆ นะคะคนเขียน
พอกรุบกริบเป็นน้ำจิ้มน๊า :monkeysad:
-
ซดมาม่าดังโฮกกกกก o22
ไฟท์นะเฮียยยยยยยยยยย :sad4: :o12:
-
รักได้ แต่ต้องรักให้เป็น รักอย่างมีสติ ให้เฮียบีมกับเน็ตมีสติเพื่อประครองชีวิตคู่ ให้ไอ้บอมพิจารณาสติควรประกอบกับความรัก
-
ตามอ่านสามวันถึงทัน
มันส์หยดจริงๆ เนื้อเรื่องเข้มข้นได้ใจมากๆ แต่ละตัวละคร จับต้องได้ทั้งนั้น สุดยอดจริงๆ o13 o13 o13
รออ่านตอนต่อไปคร๊าบบบบบบบ :L2:
-
โกรธบอมมาก ๆ งี่เง่าสิ้นดี
รักผู้หญิงคนนั้น เห็นแก่ผู้หญิงคนนั้น
พาเขามาทำร้ายเพื่อนตัวเอง แล้วไง ตัวเองได้อะไรตอบแทน
เฮียเป็นผู้ใหญ่ คิดดี คิดได้ คงไม่ปล่อยให้เรื่องลงเอยแบบนี้หรอก
ถ้าลองห่างกันจริง ๆ เน็ตจะได้สำนึกว่า ขาดเฮียไม่ได้แน่ ๆ
-
กระโดดกอดเน็ตแน่นๆ สำหรับความรักที่มีให้เพื่อน แม้เพื่อนอย่างบอมมันจะรักตัวเองมากกว่าก็ตาม
และสำหรับความรักที่มีให้พี่บีมที่เป็นรักที่เสียสละ แต่เน็ตคุยกะพี่บีมดีๆดีกว่าไหม ทำอย่างนี้มีแต่คนเจ็บ!!!
-
เน็ตบอกทรายแก้วเองว่าทุกอย่างไม่ได้เกิดจากเน็ต มันเป็นเพราะทรายแก้วทั้งนั้น แล้วเน็ตจะเลิกกับเฮียทำไมเหรอ :z3:
เรื่องเป็นตัวถ่วง ก็ถามเฮียตรงๆอย่างนี้ก็ดีแล้ว แต่ไม่ใช่คิดเองเออเองคนเดียว เฮียเค้าอยากมีเน็ตอยู่ในชีวิตถึงได้ตัดสินใจอย่างนั้น แต่ถ้าเน็ตจะเลิกเพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วง แล้วที่ผ่านมาเฮียทำเพื่ออะไรล่ะ :monkeysad:
ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องคิดมากกว่าเรื่องของยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนหนึ่งตั้งเยอะ เน็ตอย่าคิดมากเลย และหวังว่าบอมน่าจะตาสว่างกับผู้หญิงคนนี้ซะทีนะ ถ้ายังหน้ามืดตามัวอยู่ก็จนปัญญาจริงๆ :เฮ้อ:
-
:serius2: อุปสรรคเย๊อะะะะะะะะะะ. เยอะคือมีปัญหาทุกตัวละคร. Net: คิดเองเออเอง คิดว่าสิ่งที่ทำดีที่สุด. Beam:เคลียร์ๆกะทรายแก้วไปเลยเถอะ bom:รักไม่ลืมหูไม่ลืมตา. Punnop:รู้ว่ารักก็สายไป นังทรายแก้วววววว:ยัยชะนีช้านเกลียดแก๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ. แง่มมมมมม :fire: อุ๊ย. ขอโต๊ดดดค่ะ. ลืมตัวแบบว่า. อิน :try2: [อะไรนะ. ไม่ทันแล้วหรอ :z10: หนีดีฝ่าาาาาาา]
-
เศร้าอ่ะ เจ็บกันไปหมดทุกฝ่าย
-
ดราม่าหนักเลยงานนี้ :เฮ้อ: :sad4:
ขอให้เฮียจัดการทำอะไรซักอย่างใฟ้กลับมาเหมือนเดิมนะ
ส่วนเน็ต ก็อย่าทำร้ายจิตใจตัวเองมากนัก คนอ่านเจ็บ :o12:
-
น่าสงสารหมดทุกคนเลยอะ
แต่เกลียดทรายแก้วนะตะโกนให้จุลินทรีย์ในดาวอังคารได้ยินเลย
ผญอะไรวะเค้าไม่เอายังจะมายุ่งอยู่ได้ เห้อะ
บอมมันจะฉลาดขึ้นเปล่าอะ =____=
อ่านแล้วหงุดหงิดเลยเพราะว่าอินมากไป5555555555555555555555555555
อย่างไงเฮียก็ไม่ปล่อยเน็ตหรอก
เข้มแข็งแล้วก้าวไปพร้อมเฮียสิ :D อย่าไปฟังคำพูดอีบ้าทรายแก้วฮึ!
-
ปวดแปลบในใจ
สงสารทุกฝ่ายยยย TTTTTTT
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: โถเน็ต เฮีย น่าสงสารง่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไอ้บอมเมื่อไหร่จะฉลาดซักที
คราวนี้เลิกโง่ได้แล้วนะ พาอิทรายแก้วมาทำร้าย(จิตใจ)เพื่อนถึงที่
ไอ้บ้า ถ้ายังโง่ต่อ ได้เห็นดีกันแน่ :angry2:
ส่วนอิทรายถ้าเจอขอตบซักฉาด โมโหๆๆ :z6:
*อินไปหน่อยมั้ยเรา 55555
เฮียอย่าไปนอยด์ตามเน็ตนะ เฮียทำถูกแล้ว
ดึงใจเน็ตไว้ล่ะ ตอนนี้เน็ตมันเคว้งมาก น่าสงสาร
-
เจ้าเน็ต คงหลายเรื่องอ่ะ ทั้งแม่ ทั้งเจ้เวน เพื่อนล้วก็เฮียอีก
หวังว่าจะคุยกันดีๆนะ เอาให้รู้เรื่อง
-
สงสารบอม กะเน็ต เหตุเพราะชะนีตัวเดียวจริงๆ
-
ดราม่า~
เน็ตยอมแพ้แล้วหรอ?
ทำไมกัน ยังไงเฮียก็อย่ายอมแพ้นะ
เจ๊ทรายเห็นแก่ตัวมาก สงสารบอมเหมือนกัน
ปล.สุดท้ายเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง><
-
อยากอ่านตอนหน้ามากค่ะ
ทรายแก้ว เธอเป็นผู้หญิงที่แย่มากนะ เพราะความอิจฉาทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ :m16:
บอมเลิกรักผู้หญิงคนนี้เถอะนะ คนดี ๆ ยังมีอีกเยอะ
สงสารเน็ตนะ คิดมากเรื่องที่บ้านแล้วยังมาเจอยายทรายทำให้นอยด์เพิ่มอีก
อยากให้เน็ตเล่าให้เฮียฟังจัง เฮียต้องพูดให้เข้าใจได้ว่าทำไมตัดสินใจอย่างนั้น หรือควรแก้ปัญหากันยังไง
เฮียบีมอย่ายอมแพ้นะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านมาจนจบก้ออดโพสชมคนแต่งไม่ได้ :L1: :L1: แต่งได้สนุกมากๆ เรยคร้าชอบเน็ตอ๊ะใครจะว่ายังไงแต่เค๊าชอบเน็ตมากๆ เรยเฮียตอนแรกๆ ไม่ชอบเหมือนผู้ชายทื่อๆ ไม่แคร์หรือโรแมนติกเอาซะเรยอ่านไปเรื่อยๆ กลับชอบนะเฮียเสมอต้นเสมอปลายเด็ดขาดมากๆ ที่สำคัญพึ่งเจอคนหล่อเฟอร์เฟคที่ไม่เจ้าชู้ก้อนี่หล่ะชัดเจนมากๆ เวลาคบกับใครชอบตรงนี้ก้อขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะสุุดยอดดดดดดดดเรยค่ะ อิอิ :กอด1: :L2:
-
เศร้าจังเลย เฮียอย่ายอมแพ้นะ เน็ตอย่าเพิ่งถอดใจซิ
สู้ๆ :monkeysad:
-
ชอบจัง
ชอบเน็ตอ่ะ ไม่รู้สิ แต่รู้สึกว่าเน็ตเท่ห์
ถึงใครจะมองว่าเน็ตงี่เง่า ไม่เชื่อมั่นในความรัก แต่เราว่าเน็ตรักจึงทำแบบนี้
เด็ดเดี่ยวโคตร และเรามั่นใจว่าเมื่อถึงเวลาที่เน็ตกับฮียมีโอกาสที่พร้อม
เน็ตก็จะกล้าพอที่จะกลืนน้ำลายตัวเอง ยอมกลับไปหาเฮีย ทำทุกอย่างเพื่อเฮีย
รักเน็ตอ่ะ :กอด1:
-
รอจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด :sad4: เธอมาอาทิตละวัน มาต้มมาม่าให้เรากิน... :z6:
-
เฮียอย่ายอมนะ :o12:
-
ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่า
สงสารทั้งเฮียทั้งเน็ตทั้งบอม
เอาทรายแก้วไปเก็บไป๊
-
ไม่นะ...ไม่น้าาาาาาา
//นั่งน้ำตาตก ตอนก่อนหน้านี้ยังกร๊าวใจอยู่เลยค่า โฮวกกกกกกกก
พอทรายแก้วออกมา คลื่นดราม่าของคู่เฮียเน็ตก็มาเลย..แงงงงง
อ่านตอนนี้ก็สงสารบอมด้วย...TT^TT
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะค่า....... :กอด1:
-
ปันออกตอนหน้า แบบนี้จะดราม่าซ้ำซ้อนมั้ยเนี่ย ฮึ่ยๆๆ
อยากอ่านคู่นี้ต่อให้เคลียร์ๆจังเลย เฮียอย่ายอมน๊าาาา
เฮียน่าจะดูออกน๊า เน็ตเจ็บขนาดนี้ ปิดไม่มิดหรอก
-
อ๊ากกกกกกกกกรีดร้อง :sad4: เพราะทรายแก้วเพราะหล่อน :z6:
เฮียอย่ายอมนะเฮีย :กอด1: สู้ ๆ
บอมตาสว่างซะที หาคู่สาวๆน่ารักให้บอมคน(สามชายขอเหลือบอมไว้สืบสกุลคนเหอะ=.=!)
-
:o12: เคลียร์เน็ตกะเฮียก่อนได้ป่ะ? ค่อยเอา ปันปันมาเสิร์ฟ
ไม่เคยเกลียดชะนีไหนเท่า อิห่านนี่เลยจริงๆ
แมร่งเอ้ย ไปตายให้หมาแดกตับตายไป๊ :m31:
มาเร็วๆนะ จิตตกจัง ดราม่าหลายตอนเกินอ่า ใจสั่น
-
เน็ตอย่าทำแบบนี้ เอาทรายแก้วไปเก็บเลย :angry2:
-
^^
-
ดีใจที่มาต่อคับๆ
-
โอ๊ย!! เน็ต ทำดีที่สุดแล้ว แต่เฮียอย่ายอมนะ เอาใจช่วย
พี่ปันนนนนนน รอตอนต่อไป
:กอด1: :กอด1:
-
ทรายแก้วก็ร้ายนักนะ
พี่ๆ น้องๆ ทะเลาะกันคงไม่นานหรอก ถ้าไม่มีเรื่องเงินและผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวล่ะก็นะ
จะเป็นยังไงต่อไปกันนะ
ลุ้นมาก ดราม่ามาได้เลยค่ะ ต้มน้ำรอแล้วเนี่ย
-
ใครก็ได้เอายัยทรายเน่าไปเก็บที มาสร้างความร้าวฉานจริงๆเลยยัยนี่
ส่วนน้องเน็ตก็เข้าโหมดนางเอกผู้แสนดี กลัวแทนพระเอก คิดแทนทุกอย่าง ตามแบบฉบับนางเอกไทย เฮ้อ
ใครก็ได้เอาผีนางเอกหนังไทยออกจาน้องเน็ตที
เฮียบีมห้ามยอมแพ้เด็ดขาดนะ สู้ๆๆ แล้วก็อยากให้เฮียไปจัดการยังทรายเน่าด้วยนะ เอาให้เข็ดเลยนะเฮีย บังอาจเอาผีนางเอกหนังไทยมาเข้าสิงน้องเน็ต
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก คนเขียนทำไมทำกับเราอย่างงี้~ :z3:
ดราม่าค้างคา นอนไม่หลับนะ :serius2:
สงสารเน็ตจัง แต่เน็ตแมน(?)มากก คิดว่าตัวเองจะเป็นตัวถ่วงของเฮีย
เลยเลือกที่จะเดินออกมา เน็ตคงรักเฮียมากซินะ :monkeysad:
อยากรู้ว่าเฮียจะทำยังไงต่อ ในเมื่อเน็ตทำแบบนี้
((((แต่เอาตามความรู้สึก เราชอบที่เน็ตเลือกทำแบบนี้มากกว่าจะปล่อยผ่าน มันดูใส่ใจห่วงใยคนรอบข้างดี ทั้งเฮียทั้งบอม
แล้วมันก็ทำให้เราประทับใจเน็ตมากขึ้นด้วย :impress2: ฮ่าาาา นี่สิ คุณค่าที่คุณ(?)คู่ควร อันนี้ส่วนตัวล้วนๆ ))))
แล้วปันนภจะกลับมาแล้ว (อ่าาา คิดถึงปันนภจัง :z1: อิอิ) 2เดือนผ่านไป ปันจะยังรู้สึกเหมือนเดิมมั๊ย??
อ๊ากกก จะดราม่าซ้ำซ้อนมั๊ยเนี่ยยย :เฮ้อ:
และสุดท้าย นังเจ้ทรายแก้ว ย๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!! :z6: :z6:
-
:เฮ้อ: บอมจะโง่ไปถึงไหน
อิเจ๊ทรายตายซะเถอะ :beat:
สงสารเน็ต สงสารเฮีย :monkeysad: เฮียบีมสู้ๆ
-
ง่าหนูเน๊ต ทำปายด้ายยยย
แล้วอย่ามาร้องไห้คนเดียวทีหลังนะ
-
เน็ตอย่ายอมแพ้ยัยทรายแก้ว(แตกละเอียด = =)นั่นน้าาาา :z3: :z3:
-
สู้ๆๆ นะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บอมฉลาดยังวะ? ฉลาดซะทีนะ ถ้ามึงยังไม่รู้สึกผิดจนไปขอโทษเน็ตนี่คือมึงเหี้ยนะบอมนะ เหี้ยไม่ต่างกับคนที่มึงรักเลยอ่ะ
ข้อตกลงบ้าๆอะไรนั่นคิดว่าเน็ทคงไม่ใส่ใจ ที่อยากปล่อยไปจริงๆก็เพราะกลัวจะเป็นตัวถ่วงใช่มั้ย แต่เรื่องแบบนี้มันคือหนทางของชีวิตที่คนๆนึงต้องเลือกเองนะ
ถ้าเกิดไม่เชื่อมั่นในความรู้สึกที่มีให้กันว่าเป็นของจริง ก็เลิกกันไปเลยเถอะ แต่ถ้ารักคนนี้ รักคนเดียว แล้วจะสนใจอย่างอื่นไปทำไมเมื่อการได้เจอคนๆเดียวของตัวเองน่ะ คือความสำเร็จสูงสุดของชีวิตแล้ว
ตอนนี้เม้นยาว มาม่าอัญเชิญเรามา 5555 รอตอนต่อไปค่า
-
ไม่วันนี้ วันหน้าก็ต้องมีเหตุการณ์นี้เข้ามา ขอให้เฮียกับเน็ต อดทน แล้วฝ่าฟันไปด้วยกันให้ได้นะ
บางทีเน็ตไม่ได้เป็นตัวถ่วงนะ แต่เป้นคนที่ทำให้เฮียนึกถึง อยากให้มีความสุขไปด้วยกัน
เฮียรักเน็ตมากกกขนาดนี้ เน็ตอย่าทำให้เฮียเสียใจนะ
ส่วนบอม ตาสว่างซะทีเหอะนะ โดดนขนาดนี้ กลับมายุเน็ตให้เฮียเหมือนเดิมเหอะ
ไม่อยยากกินมาม่าาาาาาาาาา :sad4: :sad4:
-
โธ่ เน็ต :o12: นางเอกที่สุด
:pig4: นะคะ
-
ยังไม่เอาปันมาได้ไหมค่ะ
มันเบรคอารมณ์เฮียกับเน็ตมากเลย
ตอนนี้เฮียกับเน็ตกำลังมีปัญหาชีวิต เข้าขั้นร้ายแรง
ทำไมจะเอาปันมาเบรค มันจะมาทำให้ยุ่งยากมากขึ้นไปอีกไหมล่ะ
แล้วบอม ทำไมปัญญาอ่อนแบบนี้ ดูคนไม่ออกหรือไง
แล้วเป็นผู้ชายน่้ะ ผู้หญิงเขาไม่แคร์ ทำตัวสั่นยังกะสาวแตก มันอ่อนไหวไปป่ะ
-
:m15: :m15: สุดท้ายน้ำในตาก็ไหลจนได้ ทำไมทุกครั้งต้องมีบทอย่างนี้
เรื่องที่สังคมยังคงไม่ยอมให้เกิดขึ้นอย่างประเจิดประเจ้อ เรื่องที่สังคมยังคงไม่อยากให้เกิด เรื่องนี้...
แล้วต่อไปละ ........... :sad4: :o12: :o12: :o12:
เฮีย เน๊ต ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีกว่านี้หน่อยนะ :sad11: :sad11: o18 สู้ๆๆๆๆๆๆ
-
อ้าว เจ้ทราย สุดท้ายก็เผยธาตุแท้ :angry2:
สงสารบอมเล็กๆ แต่ก็อยากให้พี่ตาสว่างได้แล้ว
เน็ตก็น้าาา อยู่ๆจะมาตัดรอนเฮียบีมแบบนี้ ไม่ดีนะคะพี่... :sad4:
-
คิดถึงปันณภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภภ :กอด1:
แต่ตอนนี้อยากบีบคอเจ้ทรายรัวๆมาก สงสารบอมสุด
:m31: :fire:
-
เน็ตตัดสินใจแบบนี้ แล้วเฮียบีมหละ ... จะทำยังไง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อีเจ้ทรายนี่ยังไงเนี่ยยย
ชอบมาทำให้เค้าแยกกัน :angry2:
เฮียอย่าไปยอมน้าา
ถึงเน็ตจะทำแบบนี้แต่เฮียต้องสู้ๆนะ
:a2: :a2: :a2:
-
อยากตบคน :fire:
ยัยทราย :angry2:
:m15:
-
เน็ตหลานป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา /เทคตัวเข้าใส่แล้วจับหลานซุกอดคัพเอของตัวแน่น/
ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ ... ป้าขอโทษที่ป้ายุ่งมาก กลับมาอีกที หลานป้าถึงคราวดราม่าจัด ๆ เสียแล้ว :sad4: /ลูบหัวๆ/
เน็ตเอ๊ย .... ป้าไม่รู้ว่าจะแนะนำหรือช่วยยังไงดีเลยว่ะ
ป้าบอกได้แค่ว่า ที่เน็ตทำลงไปน่ะ เน็ตทำดีที่สุดแล้ว
หลังจากนี้ไป อะไรมันจะเกิดขึ้นก็ต้องยอมรับ แล้วก็ค่อย ๆ แก้ไขไปทีละเปลาะเอา
ไม่ใช่ว่าเพราะเป็นป้าก็เลยเข้าข้างนะ แต่ป้าเห็นแล้วว่า ถ้าหากว่าเน็ตไม่ยกเรื่องเฮียมันมาเป็นข้อต่อรองกับยัยเจ้
วังวนอันวุ่นวายนี้ก็จะไม่มีทางสิ้นสุดลง ทุกคนในวังวนนี้ก็จะเจ็บกันไปเรื่อย ๆ
ความรู้สึกทุกอย่างมันก็จะเป็นไปอย่างค้าง ๆ คา ๆ แบบนี้ตลอดไป
เพราะฉะนั้นการที่เน็ตยื่นคำขาดกับยัยเจ้นั่นไปว่า ถ้าเลิกยุ่งกับบอม เน็ตก็จะเลิกยุ่งกับเฮียนั่นน่ะ
มันเป็นหนทางที่ดีที่สุด ณ ขณะนั้นที่เน็ตจะนึกออกและทำได้แล้ว
แล้วอีกอย่างหนึ่ง ป้ารู้สึกได้ว่า ที่เน็ตกล้าพูดออกไปแบบนั้น เพราะเน็ตรู้ " ใจ " เฮียมันใช่ไหมลูก
รู้ใช่ไหมว่ามันจะเข้าใจถึงสิ่งที่เน็ตทำลงไป
ขอบคุณเฮียจริง ๆ ที่มันไม่ได้ฉลาดน้อยที่ได้ยินเน็ตพูดให้ถอยห่างกันสักก้าวแล้วจะอารมณ์ขึ้น
จนควบคุมไม่อยู่ แล้วก็หันมางี่เง่าใส่เน็ต ขอบคุณที่มันเองก็รู้ " ใจ " เน็ตมากเท่ากับที่มันรู้จักตัวเอง
จนพอจะลางเลาได้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เลยทำให้เน็ตต้องพูดออกมาแบบนี้
หลังจากนี้ไป เน็ตคงทำตามสัญญาที่ให้ไว้ เลิกยุ่งกับเฮีย แต่ป้าก็เชื่อว่าเฮียมันไม่ยอมแพ้หรอก
มันรู้แล้วว่าหัวใจมันอยู่ที่ไหน ถึงเน็ตจะหันหลังให้มันก็จะตามไปคว้ากลับมากอดไว้อยู่ดี
เพราะฉะนั้นอิป้านี่ไม่ห่วงมากนักหรอก ...
ห่วงแค่ว่า ยัยเจ้มันจะทำอะไรต่อไปมากกว่า ถ้าหากยังเห็นเฮียมันยังคงวางหัวใจไว้กับคนที่ตัวเองเห็นว่าเห็นแก่ตัว
บอมเอง หลังจากนี้ไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ... เชื่อว่ามันทำใจมานานแล้วล่ะว่า ไม่ว่ายังไงเจ้ก็ไม่มีทางรักมัน
ไอ้ที่ผ่านมานั่นมันหลอกตัวเองไปวัน ๆ ทั้งสิ้น แต่พอได้ยินเต็มสองรูหูแบบนี้แล้ว ก็เลยไม่รู้ว่ามันจะเข้มแข็งพอ
ที่จะอยู่เป็นผู้เป็นคนต่อไปได้ไหม ... มันได้เตรียมใจถึงขนาดที่จะรองรับแรงกระแทกที่ทำให้ล้มทั้งยืนนั่นได้หรือเปล่า ?
แล้วคุณ -west- บอกอีกว่า พาร์ทหน้าเจ้าพ่อดราม่าอย่างปันนภจะกลับมา /อิป้าสะพรึง/
มันจะหอบความดราม่ากลับมาจากเมืองนอกด้วยหรือคะ ? กลับมาแล้วก็ได้รับรู้ว่าระหว่างที่มันไม่อยู่
มีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนแต่ละคนของมันบ้าง ได้รู้ว่า เน็ตตัดสินใจถอยห่างออกจากเฮียมัน
ปันนภ ... แกจะใช้โอกาสนั้นเดินก้าวเข้าไปหาเน็ตหรือเปล่าวะ ? /อิป้าเริ่มวิตกจริต/
ไม่ว่าเรื่องราวในตอนต่อไปจะดำเนินไปในทางใด ก็ยืนยันว่าจะตามต่อไปจนสุดหล้าฟ้าเหลืองค่ะ
ไม่ได้เม้นท์ให้เสียหลายตอนเพราะพักนี้มีเหตุให้เดินทางตลอด ไม่มีคอมอีกต่างหาก แต่ก็ยังติดตามผ่านมือถือนะคะ ^^
-
คนเขียนขาาา ,, จากนี้รุกกี้ขอลงหลุมหลี้ภัยหนี้มาม่าซักครู่
ฮึก ... กดจิตมากอ่ะ รับไม่ไหว เกลียดทรายแก้ว
ทำไมเธอเห็นแก่ตัวแบบนี้อ่ะ . . .
ขอลี้ภัยมาม่าจนกว่าจะหายไปไหนคะ ฮึก ....
-
อ่านมา18ตอน ขอเม้นซะทีนึงนะจ๊ะ
ชอบวิธีดำเนินเรื่องของคนแต่ง มีPOV ของตัวเอกหลายคน
ทำให้ไม่ต้องมานั่งเดาใจแถมไม่ย้อนความเยอะด้วย
ตั้งแต่อ่านมารู้สึกได้อย่าง คือคนอย่างปันไม่เหมาะกับเน็ต
คู่นี้เป็นได้แค่รักที่มองกันห่างๆ เป็นความทรงจำสีจางๆ
ไม่อาจเปลี่ยนให้นายคาสโนว่ามาเป็นแมวได้
มารักกับเฮียดูหวานๆใสๆงอนกันน่ารักดี
ส่วนบูมรู้ตั้งแต่ตอนที่พี่ชายให้ไปรับจากมอแทนแล้ว
แต่บิวไม่ขึ้นเพราะไม่ชอบเรื่องเอกมั้ง
ถึงจะรู้สึกว่าน้องมันกล้ามันแรงพอที่ดึงความสนใจปันได้
แต่รักนี้คงลำบากกว่า คงชำ้ใจหลายยกกว่าจะรู้ใจกันได้
-
โอ้ววว แม่เจ้า. อิชั้นสงสารเน็ตเหลือเกินง่ะ เค้าชอบสวิทๆอ่ะตัวงือออออออ ร้องไห้เลยนะเนี่ย
ตอนนี้แอบดราม่านะ. อิคุณชายกลับมาไม่น้ำตาตกเลยเรอะแงงงงง. แต่จะให้หวานตลอดมันก็ไม่ได้รสสิเนอะ เอิ๊กๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สัญญาว่างวดหน้าจะเม้นยาวกว่านี้ให้ได้ลุย =3=
//ว่าแต่เรื่องนี้คอมเม้นต์ยาวกว่าคนแต่งเขียนอีกนะเอ้อ //คนเขียนจิ้มตา
//จุ๊ปเหม่ง สู้ๆคะ :o12:
-
เฮียคะจับเน็ตปล้ำทำเมียซะแล้วค่อยถามป่ะว่าเรื่องอะไรมาบอกกันแบบนี้5555
อยากบอกเรื่องนี้เห็นแก่ตัวกันทุกคนเลยนะอย่างทรายแก้วนั่นชัดๆเลย
อย่างบอมก็ใช่เพราะตัวเองรู้อยู่แล้วว่าทรายแก้วมาหาเน็ตทำไมก็ยังพามา
เพราะอยากเอาใจผู้หญิงที่ตัวเองชอบโดยการทำร้ายความรักของเพื่อน
ส่วยปันรอดูไปแต่ก็ไม่ต่างกันมั้งรอก่อนว่าจะพาดราม่าอะไรมา
อย่างเน็ตจริงๆก็รักตัวเองนะดูอย่างเรื่องที่บอกเลิกกับเฮียนี่อาจดูว่าห่วงเฮียนะ
แต่จริงๆแล้วเน๋ตกลัวมากกว่ากลัวว่าตัวเองจะเจ็บกับความรักนี้รู้สึกมาตั้งแต่กลัว
ว่าแม่จะรู้แล้วกังวลมาตลอดพอมาเจอทรายแก้วพูดตรงกับที่กลัวเลยเหมือนกับปกป้อง
ตัวเองด้วการห่างเฮียคิดว่าทำดีแล้วทำเพื่อเฮียแต่จริงๆนี่ทำเพราะปกป้องตัวเองมากว่านะ
อ่านแล้วทนไม่ได้จริงๆยังอินจัดจิตตกกับตอนนี้อยู่อยากจะจับเน็ตกับเฮียไป
ปล่อยเกาะซักอาทิตย์จริงๆ5555
อีกนิดยังไงก็ยังอยากให้ปันได้กับบูมอยู่ดีปันไม่เหมาะกับเน็ตหรอก
เราว่าต้องหมวยน้อยแหละชีวิตจะได้ออกมาจากกรอบบ้างจริงๆนะ
-
คนที่ลืมความเป็นตัวของตัวเอง น่าจะเป็นเน็ตมากกว่านะ o18
เพราะเน็ตเนี่ยหาความเป็นตัวเองแทบไม่ได้เลยเหอะ
ไหลไปทางนี้ทีทางโน้นที ไปเรื่อยๆตามขี้ปากชาวบ้านเขา ใครพูดอะไรก็เก็บเอามาคิดจนมากเกินไป :z3:
การกระทำของเน็ต การตัดสินใจของเน็ตหลายๆอย่าง จริงๆแล้วเกิดขึ้นเพราะคนอื่นคอยจูงเกือบทั้งนั้น :เฮ้อ:
หรือไม่งั้นก็ ทำไปเพราะคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองตลอด
เอาที่เห็นได้ชัดๆเลย ก็เพื่อนเน็ตกับเฮียนี่แหละ จูงกันได้จูงกันดีนักละ :m21:
-
เจ้ทรายแมร่งแรงวะ :m16:
สงสารบอมอ่ะ :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ อ่านรวดเดียวแล้วติดเลยชอบจัง
พี่บีม น้องเน๊ต :m3:
พี่บีมน่ารักง่า เน๊ตเถื่อนดี ฮ่าๆๆๆ
-
เพิ่งตามอ่าน พอดีมีคนแนะนำมาครับ
กำลังคิดว่าจะคอมเมนท์อะไรดีนะตอนล่าสุด
เพราะก่อนหน้านี้ ตอนก่อนๆ เน็ตกับพี่บีม หวานมากกกก
แต่พออ่านตอนล่าสุดมะกี้ แทบช็อก
เห้ย... ที่คิดว่าจะคอมเมนท์หายไปหมดเลย
เบรกอารมณ์หวานสีชมพูอมม่วงไปหมดซะงั้นอะ T^T
เอาเป็นว่า คอมเมนท์รวมๆ ก่อนดีกว่า
ตอนที่ทุกอย่างยังไม่เคลียร์ก็รู้ึสึกทุกอย่างอิรุงตุงนังไปหมด
คนโน้นชอบคนนี้ คนนี้คนนั้น พัวพันมาก
ตอนแรกก็สนับสนุนคู่ปันกับน้องบูมนะครับ
แต่แบบ...พอหลังๆ ก็คิดว่าสองคนนี้คงไม่ใช่หรอก
ต่างคนต่างสุดโต่งเกินไปละมั้ง จากกันไปแบบนี้ก็คงดีแล้ว
ตอนฉากที่บูมกับปัน เคลียร์กันที่สะพานพระราม 8
หลายๆ ประโยค หลายๆ คำ ของสองคนนี้โดนใจมากครับ
แบบ... เห้ย จริงอะ ใช่เลย อะไรแบบนี้
พอเป็นบีมกับเน็ต ก็รู้สึกว่าสองคนนี้เคมีเข้ากันมากกกกก
หวานมาก น่ารักมาก... อ่านแล้วก็เขินแทนไอ้เน็ตมันนะ เพราะพี่บีมหวานจริงๆ
แต่ตอนล่าสุด ช็อกหนัก... เอ่อ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
แล้วสไตล์นิสัยไอ้เน็ตมันนะ แม่ง พี่บีมก็เคยบอกมินไปแล้วว่า
เป็นคนคิดมาก และแคร์ความรู้สึกคนรอบข้างมาก
ไม่แปลกเลยที่มันจะเอาเรื่องที่คุยกับทรายมาคิดและคุยกับบีมแบบนี้
หวังว่าพี่บีมคงจะจัดการปัญหานี้ได้ อย่าเลิกกันเลยนะ (ไม่รู้ใช้คำว่าเลิกได้รึยัง)
แต่ก็อย่าห่างกันเลย กำลังไปได้ด้วยดีกันแท้ๆ เลย
บอมก็นะ เห้อ...เลิกโง่ซะทีเหอะ รู้ทั้งรู้ แต่ก็ยอมให้เขาหลอกอยู่ได้
แล้วยังไง ทำให้พี่ชายเดือดร้อน เพื่อนเสียใจ แค่ตัวเองคนเดียวยังไม่พอเหรอ เออ งงว่ะ
ไม่เข้าใจเลยว่าคิดอะไรอยู่ รู้ทั้งรู้ว่ายัยนั่นเป็นคนยังไงด้วยซ้ำ แต่ก็ยังพามาหาเรื่องเพื่อนซะได้
เบรกๆ ดีกว่า อารมณ์เริ่มขึ้น คืนนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย ฮ่าๆ
เป็นนิยายหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ผ่านตามา แ้ล้วเห็นคอมเมนท์ยาว และดุเดือดกันขนาดนี้
มีแม่ยกหลายๆ คนมาเมนท์ บางคนก็วิเคราะห์ตัวละครกันอย่างสนุกสนาน
ผมไม่ได้อ่านทั้งหมด เพราะต้องเร่งอ่าน ฮ่าๆ
แต่็ก็ดีใจแทนคนเีขียนนะ เพราะแต่ละคนเขียนได้ดี ชื่นชมครับ
ยังไงก็รอตอนต่อไป
ปล. ตอนนี้เล่นเอาโหวงเหวงเหลือเกิน T^T
โอย เครียด!
ไอ้เน็ตเอ้ยยยย ทำพี่เครียดแล้วน้อง!
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถามซ้ำๆ อยู่อย่างนี้
-
Friend's brother Brother's friend 27, เพื่อรอยยิ้ม..
[PUN's talk]
ก่อนหน้านี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
ได้รับโทรศัพท์จากบอมในสัปดาห์ที่สี่หลังจากเปิดเทอมโทรมานัดไปกินเหล้าที่ร้านเดิมย่านสะพานหัวช้างก็รีบเคลียร์งานแล้วบึ่งรถตามมาหลังกำหนดเกือบครึ่งชั่วโมง ผู้คนในร้านคืนวันศุกร์คลาคล่ำเบียดเสียด เสียงดนตรีสดดังกระหึ่มแต่ยังไม่ทำให้พวกที่นั่งเม้ามอยกันหน้าเวทีเลิกล้มความตั้งใจ โชติพงษ์ตะเบ็งเสียงคอโก่งคุยกับหมอโต๊ดที่วันนี้หนีบน้องอรมาด้วยอย่างออกรสชาด ขณะที่ไอ้บอมนั่งเทเหล้าให้น้องชายร่วมสายเลือดมันไป ปากยังขยับเคี้ยวกับแกล้มไปไม่หยุด
“ไง พวกมึง ได้ข่าวว่าวิศวะโปรเจคโหดกันไม่ใช่เหรอ?”
เพราะอาทิตย์ก่อนเจอไอ้บอมในที่ๆน่าจะเจอมันน้อยสุดอย่างห้องสมุดเลยรู้ความลับนี้มาว่าโปรเจคจบของนิสิตวิศวกรรมศาสตร์โหดถึงขั้นต้องแลกหนังสือค้นคว้ากันข้ามมหาวิทยาลัยเลยอดแซวไม่ได้ ไอ้บอมทำหูตาขวางแล้วเปลี่ยนใจยกแก้วของบูมให้ผมซึ่งนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆน้องชายมัน
“ไอ้เหี้ย กูชวนมาปลดปล่อยไม่ใช่มาย้ำเรื่องหนักหัว แดกไปแล้วหุบปากเลยสัตว์ปัน”
“เฮ้ย เอาแก้วใหม่สิ นั่นมันของบูม”
หมวยเล็กร้องแหว ไม่เจอมันสองเดือนเห็นสีหน้าวันนี้ดูดีขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอชัดเจน เห็นแล้วก็สบายใจจนผมอดหยอกแซวมันเล็กๆไม่ได้
“เป็นไวรัสตับหรือไง ให้กูแดกต่อไม่ได้”
“เปล่า เป็นเอดส์! เอาคืนมาเลย”
“งกน่า เอาคืนไปเลย ไม่อยากแย่งของเด็ก แล้วนี่เน็ตไปไหน”
ประโยคแรกผมบ่นไอ้บูมตอนคืนแก้วให้ ส่วนประโยคหลังเปลี่ยนเป็นถามคนอื่น เห็นอยู่ว่าที่นั่งข้างไอ้บอมยังวางเสื้อชอปของเน็ตไว้แต่ไม่ยักเห็นตัว สุดหล่อประจำกลุ่มเลยพยักเพยิดไปทางห้องน้ำ
ตั้งแต่กลับมายังไม่เจอมันเลย..
คิดถึงเท่าไหร่แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่ในฐานะที่สมควรทำ.. ดังนั้นถึงงานจะหนักหนา วันนี้ยังไงตัวเองก็ต้องมาขอเจอหน้ามันสักหน่อย
“เข้าห้องน้ำหรือสูบบุหรี่?”
“อย่างหลัง.. ช่วงนี้มันดูดจัด กูกับโชติปรามก็ไม่ฟัง”
“เครียดเรื่องโปรเจคเหรอ?”
“เปล่า.... เรื่องเฮีย...”
สิ้นเสียงบอกไอ้บอมก็หลบตาลงต่ำ ผมเหลือบมองบูมเหมือนขอคำขยายความจากนี้แต่มันก็ไม่พูดอะไร หมอโต๊ดกับไอ้โชติยังคุยสัพเพเหระโดยที่น้องอรแจมด้วยเป็นระยะเหมือนหลุดไปอยู่อีกกลุ่ม กระทั่งเพื่อนตัวเล็กเดินกลับเข้าร้านมามันก็ยิ้มให้ทั้งที่ตายังดูล้าๆกับอะไรหลายอย่าง
“นี่บินตรงมาจากเมการึไงวะ กว่าจะมาถึง”
ไอ้เน็ตยังทำปากดีแซวคนอื่น มือขาวที่ดูแห้งผอมลงหยิบเสื้อชอปออกจากเก้าอี้ทรงเตี้ยแล้วนั่งแทน ผมมองทุกอิริยาบถของมันแม้กระทั่งตอนที่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มยังดูลอยๆชอบกล
“นี่มันเสื้อไอ้โชติไม่ใช่เหรอ?”
“หา? อ๋อ.. อืม กูทำโปรเจคกลุ่มเดียวกับมันเลยไปขลุกตัวอยู่ที่บ้านมันมา”
“แล้วทำไมโชติมันไม่ไปนอนที่หอมึงแทน ใกล้มหาลัยมากกว่าด้วย”
ผมถามโดยไม่ได้คิดคำตอบอะไรล่วงหน้า แต่พอไอ้เน็ตหลบเบือนสายตาทำเฉไฉ ใจก็นึกอยากคาดคั้นคำตอบขึ้นมาตงิดๆ
ในเวลานี้ที่เสียงดนตรีพาดผ่านช่องว่างของอากาศ ฝั่งหัวโต๊ะยังคุยกันสนุกสนาน ส่วนผม บอม บูม และเน็ต กลับเหมือนจมอยู่ในความคิดของตัวเอง แก้วเหล้าของบอมกับเน็ตคู่ซี้ผัวเมียสลับกันยกขึ้นลงไม่ขาดปาก ราวกับจะกินแข่งกัน ไม่นานจากที่มันมอมตัวเองจนหนำใจไอ้เน็ตก็ลุกขึ้นไปสูบบุหรี่ต่ออีกรอบให้ผมทิ้งสายตาไว้ที่แผ่นหลังซึ่งอันตรธานหายไปกับกลุ่มชนกระทั่งเสียงกระแอมไอของไอ้บอมดังขึ้น จึงหันหน้ากลับมามองบทเริ่มต้นสนทนาเกี่ยวกับบรรยากาศแปลกๆที่เกิดขึ้นทั้งหมดในเวลานี้ด้วยความตั้งใจ
“ทราย ทิ้งกู..”
สิ้นเสียงไอ้บอม นอกจากผมที่รอฟัง พวกที่ทำทีเหมือนไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านก็หูผึ่ง โชติพงษ์ทำหูตาโตกว่าใครขณะที่ไอ้หมอโต๊ดลูบสกินเฮดเกรียนๆของมันแบบงงๆกับประโยคบอกเล่าสั้นๆซึ่งประกอบด้วยประธาน กริยา และกรรมอย่างชัดเจนของปารณ
ต้นเรื่องถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนกระดกแก้วแอลกอฮอล์สีอำพันขึ้นดื่มย้อมใจเพื่ออธิบายประโยคแรกเพิ่มเติม
“เน็ตมันขอให้ทรายเลิกให้ความหวังกู แลกกับมันจะเลิกกับเฮีย..”
“เฮ้ย!”
เป็นคำอุทานประสานเสียงของผู้ร่วมโต๊ะทุกคนยกเว้นบูมซึ่งผมคิดว่าคงคุยกับไอ้บอมก่อนมาร้านแล้ว ปารณถอนหายใจซ้ำให้อายุสั้นอีกเฮือก มองทอดออกไปยังทิศที่ไอ้เน็ตเดินหายไป กระทั่งไอ้หมอโวยวายทำหน้าเหยเก
“ไอ้เชี่ยบอม มึงทำอะไรลงไปวะ? มึงก็รู้ว่าไอ้เน็ตคิดยังไงกับพี่มึง”
“กูรู้ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นขนาดนี้นี่หว่า.. แล้วอะไร ทำไมมึงห่วงแต่ไอ้เน็ตวะโต๊ด กูก็แซดนะ”
“มึงแซดน่ะถูกแล้วเพราะเจ้ไม่ได้รักมึง แต่ไอ้เน็ตกับเฮียรักกัน แล้วใช่เรื่องที่ไหนที่จะต้องมาแซดไปกับมึงทั้งๆที่มันสองคนรักกันเนี่ย”
ไอ้บอมทำหน้าสำนึกผิดขึ้นมา หมอโต๊ดเลยเลิกด่า โชติพงษ์ทำท่าลูบเคราแพะที่โผล่ขึ้นมาหรอมแหรมคิด
“เฮียไม่ยอมเลิกใช่ไหม เชี่ยเน็ตถึงไปมุดหัวอยู่บ้านกูเป็นเดือนๆ ไล่กลับหอก็ไม่กลับ เรียนเสร็จแทนที่จะอยู่ทำโปรเจคที่มอก็ขนไปทำที่บ้านกู เลิกเรียนปุ๊บลากกูกลับบ้านปั๊บเหมือนกับหลบใครตลอดเวลา”
“กูไม่รู้ กูก็ไม่เจอเฮียเหมือนกัน แต่จะให้เดาก็คงไม่จบนั่นแหละ วันก่อนกูคุยกับทรายแก้วเขาก็ยังฟูมฟายเรื่องเฮียอยู่เลย”
บอมยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ไอ้บูมที่เงียบอยู่นานไหวไหล่แล้วถอนใจแทนพี่มัน “ใครก็ได้ช่วยด่าบอมให้บูมทีเถอะว่ามันโง่ ผู้หญิงทำกับขนาดนี้ก็ยังยอมคุยด้วยอยู่ได้ บูมไม่อยากด่าพี่ชายตัวเองเลย กลัวบาปจะตายชัก”
“ถุย แค่นี้มึงก็ด่ากูแล้วไอ้แต๋ว”
บอมคงเมาแล้วถึงได้กัดแม้กระทั่งน้องชายสุดที่รักของตัวเองเหวี่ยงๆ โชคดีที่คนน้องมันมีสติถึงแค่แยกเขี้ยวใส่พี่ชายแล้ววางแก้วกระทั้นแสดงให้เห็นว่าไม่ชอบใจแต่ไม่ระรานหรือต่อปากต่อคำอะไรให้งานกร่อยไปกว่าเก่า
“แล้วนี่จะเอายังไงต่อ.. ทั้งพี่ทั้งเพื่อนมึงกู่ไม่กลับแล้ว บอม มึงรับไม่ได้จริงๆเหรอวะถ้ามันจะคบกัน”
หมอโต๊ดถาม มันเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่กล้าเตือนสติศูนย์กลางจักรวาลกลุ่มอย่างปารณ ทั้งๆที่ปกติแล้วควรจะเป็นหน้าที่ผมแท้ๆแต่ในเวลานี้กลับรู้สึกหนักอึ้งในใจจนไม่อาจเป็นผู้ใหญ่ในกลุ่มคอยไกล่เกลี่ยเรื่องราวทั้งหมดได้ดังเก่า
“กูรับได้ รับไม่ได้แล้วยังไงวะ...” บอมถามเสียงอ้อแอ้ ไล้ปลายนิ้ววนรอบขอบแก้วตาลอย
“มึงน่าจะรู้ว่าที่เน็ตมันทำแบบนี้เพราะมึง”
“ก็ใครใช้ให้มันเสือกไปกินกับเฮียจริงๆล่ะ”
“ได้ข่าวว่ามึงนั่นแหละส่งมันไป ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย ไอ้เน็ตมันไม่เคยมีเมียข้อนี้ก็รู้กันอยู่ เคยถูกไอ้เหี้ยโชติตราหน้าว่าอนาคตมันจะเป็นเกย์ด้วยซ้ำมึงก็จับมันใส่พานประเคนให้เฮียที่เคว้งเพราะผู้หญิงของตัวเองกับน้องชายในไส้หักหลังหมาดๆ แล้วยังไง ตอนที่กูรู้ยังไม่แปลกใจเลยที่มันจะชอบกันจริงๆขึ้นมา เฮียมึงจบชายล้วน ทำงานในกองถ่ายเห็นเก้งกวางบ่างชะนีมาเยอะ มีผู้ชายตัวขาว เอวบาง ปากแดงมาให้มันลอง มันก็ลองสมใจมึงให้เลยไง.. ทีตอนนี้เสือกมาบอกว่าไม่อยากให้มันได้กัน ไอ้ไม่รักฝืนใจส่งมันไปให้ใกล้น่ะไม่เท่าไหร่ แต่พอรักกันไปแล้วต้องมาฝืนใจห่าง มึงก็น่าจะรู้นี่บอมว่ามันเจ็บขนาดไหน ทำไมมึงใจร้ายแบบนี้วะ”
หมอโต๊ดเทศน์ยาวเหยียดให้ตัวต้นเรื่องคิด ผมปิดตาหลับลงเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดในใจของไอ้เน็ตแล้วผุดลุกขึ้นจากโต๊ะโดยลืมสังเกตสายตาของน้องชายเพื่อนข้างๆที่สุดท้าย มันก็ยังทิ้งให้มองแผ่นหลังตัวเองละห้อยติดตามห่างๆ
กลิ่นเมนทอลลอยคละคลุ้งตลบหลังร้านเมื่อผมเดินพ้นประตูเข้าสู่เขตสำหรับผู้สูบบุหรี่ มีสิงห์อมควันยืนอยู่ราวๆสี่ถึงห้าคนโดยเว้นระยะห่างแก่กันเพื่อเป็นพื้นที่ส่วนตัว แต่คนที่เพิ่งทิ้งมวนบุหรี่ลงกระถางทรายเพื่อจุดมวนใหม่กลับมีเพียงคนเดียวเพราะนอกจากนั้นหลังจากหมดมวนแรกก็เดินกลับเข้าไปในร้านตามจุดประสงค์เดิมที่มาดื่มเหล้าไม่ใช่สูบบุหรี่
ณัฏฐนิชสวมเสื้อยืดสีน้ำตาลหลวมโครก เนื้อผ้าย้วยทิ้งตัวจนเห็นรูปร่างชัดเจนแบบไม่ต้องสัมผัส กางเกงยีนส์ขาเดฟตัวเก่งมันถ้าจะให้เดาคงไม่ได้ซักร่วมเดือนตามนิสัย ยืนกอดอกทอดสายตาเหม่อลอยออกไปไม่มีที่สิ้นสุด
“ยืมไฟแชคหน่อย”
ผมขอ เจ้าของมือขาวจึงยืนไฟแช็กสีเหลืองมาให้อย่างว่าง่าย ผมพยายามสบตามันที่เอาแต่เหม่อบ้าง หลบบ้างเหมือนคนไม่อยากสู้หน้าสังคมแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายตัวเองก็กลายเป็นฝ่ายล่าถอยถอนสายตามาสูบบุหรี่ข้างมันเงียบๆ
“เมาหรือยัง?”
เน็ตพยักหน้า มันดีอย่างตรงที่เน็ตไม่ใช่พวกฝืนรั้น เมาก็บอกว่าเมา ซึ่งสมควรอยู่ที่มันจะเมา จากที่เห็นเข้าร้านไปก็ซัดเอาๆแข่งกับไอ้บอมซึ่งเริ่มเลื้อยไปกับไอ้โชติแล้วตอนที่ผมออกมา ไม่รู้ว่าก่อนผมมาถึงพวกมันดื่มไปหนักแค่ไหนเวลานี้เน็ตถึงต้องใช้กำแพงยันเป็นที่พิงกาย ใบหน้าที่เคยขาวใสแดงจัดจนเห็นเม็ดสิวที่เห่อบนหน้าผากกว้างชัดเจน
แต่แม้จะมีคำพูดร้อยพันอยากพูดกับเพื่อนตัวเล็ก ทว่าในเวลานี้ผมกลับพูดอะไรไม่ออก ได้แค่ปล่อยให้ความเงียบครอบงำจนได้ยินเสียงลมหายใจผ่านก้นกรองของตัวเองจนน่าหนวกหู
ผู้คนที่มาสูบบุหรี่หน้าร้านเดินกลับเข้าไปเรื่อยๆ กระทั่งเหลือแค่ผมกับเพื่อนรักเพียงสองคนในที่สุด ผมจึงค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือขาวของมันช้าๆ แววตาของณัฏฐนิชยังเหม่อเหมือนไม่รู้สึกถึงการล่วงเกินของใครอีกคนแม้แต่น้อยยิ่งทำให้ผมเจ็บใจ
ตัวไม่อยู่ตรงนี้ แต่เฮียก็ยังเอาหัวใจไอ้เน็ตลอยไปไกลได้ง่ายดาย
ไม่ใช่ช้าไปแค่ก้าวเดียว แต่ผมกำลังรู้สึกว่าเฮียเดินนำผมไปจนแทบไม่เห็นฝุ่น
“เน็ต...”
“หืม?” เหมือนเจ้าของชื่อมันจะรู้สึกตัวจากแรงบีบที่มือมากกว่าเสียง ไอ้เน็ตพยายามดังมือตัวเองออกแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆจนคิ้วบางของณัฎฐนิชขมวดเข้าหากันด้วยความคลางแคลงใจ
“มึงผอมลงหรือเปล่า?”
“ก็..ไม่รู้สิ งานหนักว่ะ ไอ้เหี้ยโชติก็ไม่ค่อยช่วยห่าอะไรเลย ขนาดจะยืมหนังสือกูยังใช้มันไม่ได้”
ไอ้เน็ตแสร้งบ่นหัวเสีย ยิ้มเจื่อนที่ปากเหมือนคนยังมีชีวิตแต่ไร้ซึ่งจิตใจ ดูความคิดหลายอย่างตีรวนอยู่ในสมองมันมากกว่าปกติที่มันจะเป็น
เน็ตเป็นคนยิ้มง่ายกว่านี้... นั่นเป็นเสน่ห์ของมัน
“ถ้าเรื่องของเฮียจะทำให้มึงต้องเจ็บ ทำไมไม่ปล่อยให้มันผ่านๆไปวะ ลืมมันไม่ได้เลยหรือยังไง?”
“มึงพูดอะไร กูไม่ได้...”
“มึงไม่ต้องมายิ้มกลบเกลื่อน กูจำได้ว่ายิ้มของมึงสวยขนาดไหน ไอ้เน็ต... กูรู้ว่ากูไม่มีสิทธิ์จะพูดแบบนี้ แต่เปลี่ยนจากเฮียมาเป็นกูได้ไหมวะ? กูจะไม่ทำให้มึงต้องเครียดแบบนี้เลย”
ตากึ่งตี่กึ่งโตของไอ้เน็ตเบิกกว้าง มันพยายามดึงมือกลับจริงจัมากขึ้น แต่สุดท้ายก็ยังคงไม่สำเร็จ ณัฎฐนิชจึงยกมืออีกข้างขึ้นสูบบุหรี่ต่อด้วยความอึดอัดใจ
ใช่... ผมมองออกว่ามันอึดอัดใจ แต่ก็ไม่คิดอยากปล่อยให้มันหลุดไปเลย..
“...พูดอะไรของมึง ไอ้ปัน”
เน็ตพยายามผ่อนลมหายใจ มันไม่มองแม้แต่เสี้ยวหน้าผมขณะที่ผมยังคงจ้องหน้ามันจริงจังมากกว่าเก่า
“กูชอบมึง...”
“ไม่ตลกนะเว่ย!”
บุหรี่ของผมกับเน็ตตกลงบนพื้นแล้ว เหลือแค่แรงเหวี่ยงจากแขนเล็กๆที่ทำให้ผมรวบไว้แล้วดึงมันเข้ามากอด ใช้จังหวะที่ไม่ทันระวังฉวยเข้าจูบที่ปากให้กลิ่นของควันบุหรี่ที่ต่างผสมผสานกันในลมหายใจ
“..........”
ตัวณัฏฐนิชไม่ดิ้นรนต่อต้านแต่กลับสั่นสะท้านเหมือนคนหวาดกลัว ผมค่อยๆผละริมฝีปากออกมาเมื่อเห็นว่าตากลมจ้องเอาเรื่องแบบไม่ลดละ
“......เน็ต กู..”
“กูเคยชอบมึง... ปัน...”
ตาของเน็ตไม่ได้หลุกหลิกเคลื่อนไหว กลับเป็นผมเองที่กรอกไปมาราวกับอยากห้ามไม่ให้อาการร้อนผ่าวที่กระบอกตาขับความหวาดหลัวของประโยคถัดไปออกมา
“แต่ตอนนี้กูรักเฮีย.. “
“เข้าใจกูไหม.. กูรักเฮีย...ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ ถึงบอมจะไม่ยอมรับ ถึงกูจะดึงเฮียตกต่ำ แต่กูก็รักมัน... รักแค่มัน”
ไม่ต้องมีคำปฏิเสธ ไม่ได้มีคำเอ่ยขอให้กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนดังเก่า ไม่มีคำไล่ไม่อยากเจอหน้า แต่คำว่า กูรักเฮีย กลับดังสะท้อนตั้งแต่สมองไปถึงจิตใจ
ไม่มีประโยชน์... ถึงอยากจะเยียวยาเป็นคนดูแลมันในเวลานี้เท่าไหร่ ผมกลับเห็นคุณค่าที่ไม่มีแล้วของตัวเองในสายตาคู่นั้นอย่างชัดเจน เน็ตขืนตัวด้วยแรงไม่มากแต่ผมก็ไม่อาจฝืนรั้งมันเอาไว้ เสียงฝีเท้าหนึ่งไกลออกไปให้ใจเจ็บ ขณะที่เสียงผ้าใบของใครอีกคนกลับเข้ามาใกล้...
ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ กำมือที่อยู่ข้างลำตัวเข้าหากัน
“...พี่ปัน.....”
ผมไม่รู้ว่าไอ้บูมตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เสียงที่เรียกชื่อผมมันสั่นจนคิดว่าปรมัตคงได้ยินประโยคเมื่อกี้
“โอเคหรือเปล่า?”
ผมไม่รู้ว่าควรตอบว่าอะไร ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยรู้สึกสิ้นหวังที่สุดก็ครั้งนี้ แรงอุ่นเกิดวาบขึ้นที่แผ่นหลัง ไอ้บูมสอดแขนผ่านเอวหนาของผมสวมกอดจากด้านหลังโดยใช้แก้มนิ่มๆแนบผ่านผิวผ้า
“บูม....”
“ไม่ต้องหันมาหรอก..”
“.............”
“แค่รู้ว่ายังมีใครอยู่ตรงนี้อีกคนก็พอ...”
ผมเงียบ จุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกมวนเพื่อทบทวนความรู้สึกที่ขุ่นฟุ้งในใจ นึกสมเพชตัวเองที่นึกอยากฉวยเอาเวลาที่ไอ้เน็ตอ่อนแอเข้าแทรกไปในหัวใจมัน ทั้งๆที่สิ่งที่ผมควรทำตอนนี้ น่าจะเป็นสิ่งที่บูมทำกับผมมากกว่า
หมวยเล็กยังคงกอดผมนิ่งๆ ไม่พูดจารบกวนอารมณ์ที่รื้นขึ้นในอก นาน.. กระทั่งบุหรี่มวนนั้นมอดดับลง
"กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ"
ผมแตะข้อมือที่กอดผมไว้ ปรมัตค่อยๆคลายแรงลงอย่างว่าง่าย พอพลิกตัวกลับก็เห็นรอยยิ้มอ่อนคล้ายปลอบประโลมของผู้ชายหน้าหวานรออยู่ก่อนให้ตัวเองเป็นฝ่ายหลบเลี่ยงสายตา แล้วกล่าว "ขอบใจ" เบาๆให้รอยยิ้มตรงหน้ายิ่งฉายกว้างขึ้น
"ไม่เป็นไร...เรา... ไปช่วยพี่เน็ตกันเถอะ..."
ผมกลั้นใจพยักหน้า ถึงแม้ไม่ใช่คนที่จะยืนตำแหน่งนั้นแต่เวลานี้เราทุกคนที่เป็นเพื่อน เป็นน้องไอ้เน็ตก็ควรทำอะไรสักอย่าง..
ทำอะไร ที่เรียกรอยยิ้มไม่มีพิษมีภัยนั่น กลับมาให้ได้..
ผมกลับเข้ามาในร้านอีกครั้งพร้อมบูม เห็นพระเอกของงานนั่งงุ้มหน้าตาปรอยอยู่ที่เก่า สืบสาวราวเรื่องได้เป็นว่าพอมันหุนหันเข้าร้านมาก็รบเร้าชวนโชติพงษ์กลับ ทว่าไอ้ยักษ์ยังอยากอยู่ฝอยกับเพื่อนเก่าอยู่เน็ตเลยพลอยกลับไม่ได้ไปด้วย สุดท้ายจึงนั่งยกเหล้าซดจนเอียงตัวเอนลงหนุนตักไอ้บอมอย่างที่เห็น ตากึ่งตี่กึ่งโตมีหยาดน้ำใสๆเกาะอยู่ที่หัวตาโดยมีมือหยาบของไอ้บอมคอยลูบไม่รู้ว่าปลอบหรือเช็ดน้ำที่หยดจากแก้วเหล้าของมันลงแก้มกันแน่
ผมถอนหายใจยาวจนบูมเอื้อมมือมาแตะบ่าปลอบอีกครั้ง
"เน็ต... กลับกับกูไหม"
เพื่อนตัวเล็กปรือตาเปิด ค่อยๆยันตัวขึ้นลุกนั่ง สภาพตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เดี๋ยวพยักหน้าเดี๋ยวส่ายหัวเหมือนสับสนหลากหลายความคิดในหัว แต่สิ่งหนึ่งที่ผมอ่านชัดเจนว่าแฝงอยู่ในแววตาไม่แน่ใจของมันคือความรู้สึกหวาดระแวง ดังนั้นผมจึงส่งยิ้มแห้งๆไปให้
"ไอ้ที่เหลือน่าจะอยู่กันยาว เดี๋ยวบูมไปนอนบ้านกูด้วย มึงก็ไปด้วยกันสิ"
ผมตู่บังคับเอาน้องรหัสไอ้เน็ตหนีบไปด้วยหน้าตาเฉย เพื่อนตัวเล็กจึงยอมกึ่งพยักหน้ากึ่งสัปหงก ไอ้บูมไม่เพียงไม่ปฏิเสธให้ผมเสียหน้า มันยังทำรู้ดีไปหิ้วปีกพี่รหัสมันทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ตัวใหญ่กว่าไอ้เน็ตสักเท่าไรด้วยซ้ำ พอจับคนเมาวางเป็นตุ๊กตาหน้ารถสำเร็จ เน็ตก็ผล็อยหลับ ผมคอยคาดเข็มขัดให้แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดหยดน้ำใสๆที่หัวตาช้ำออกเบามือ เผลอสบตาของบูมในกระจก จากนั้นก็ปล่อยให้ความเงียบสื่อสารกันและกันตลอดค่ำคืน
+++++++++++++++++++++
ขนมปังปิ้งส่งกลิ่นหอมเย้าจมูกยามสายผสานกับน้ำโสมจากเกาหลีอุ่นๆที่พ่อซื้อมาฝากเมื่อสัปดาห์ก่อนลอยมาจากห้องอาหาร ผมกดรีโมททีวีหรี่เสียงแล้วหันไปถามป้าดวงถึงแขกที่พักด้วยกันอีกห้องเมื่อคืนว่าตื่นกันหรือยังด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"คุณบูมตื่นแล้วค่ะ รอคุณเน็ตอาบน้ำอยู่ ประเดี๋ยวคงลงมาพร้อมกัน นี่ป้าก็เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว"
สิ้นเสียงรายงานจากแม่บ้านก็ปรากฏร่างของบุคคลที่ถูกอ้างอิงพอดิบพอดี สภาพของเน็ตยังไม่ค่อยดีนัก ตาบวมช้ำจากที่ร้องไห้ตลอดคืน ทว่าปากสีสดก็ยังพูดคุยกับน้องรหัสเจื้อยแจ้วจากชั้นบน ชี้ให้เห็นว่ามันเสียใจแต่ไม่ได้เสียผู้เสียคนจนน่าเป็นห่วง
"เป็นยังไงบ้าง แฮงค์หรือเปล่า"
"ปวดหัว เมื่อยตัวนิดๆ ไม่เป็นไรมาก แต่หิวนี่ดิ ไส้จะขาดอยู่แล้ว"
คนพูดลูบท้องตัวเองไปด้วยตามประสา ผมผยักหน้าเดินนำเน็ตไปที่ห้องอาหาร บูมที่คุ้นทางดีรีบไปจองหัวโต๊ะซึ่งวางน้ำส้มคั้นสดเมนูโปรดของตัวเองตั้งแต่ครั้งที่มันมาอยู่ที่บ้านผมเป็นสัปดาห์ๆ
"ทำไมบูมได้น้ำส้ม แต่กูได้น้ำโสมวะ?"
ไอ้เน็ตเกาหัวแกรก พอยกชิมก็ทำหน้าปะแล่มๆ "ไม่มีน้ำส้มกูบ้างเหรอ?"
"ไม่มี อยากได้เมนูพิเศษต้องมาค้างบ่อยๆ"
"ไม่ต้องมาหยอด เมื่อคืนกูจำได้นะไอ้สัตว์"
มันค้อนผมปะหลักประเหลือก เห็นแบบนี้แล้วอยากให้มาเกี่ยงงอนกันทุกวันจริงๆเลยสิพับผ่า ผมหัวเราะแสร้งจิบน้ำโสมไปแล้วหันมาพูดกับไอ้เน็ต
"ถ้ามึงรักเฮียก็อย่าจำคำพูดกูเลย คิดซะว่าไม่เคยได้ยิน"
"กูไม่จำให้รกสมองหรอก"
อื้อหืออ ไม่ยักจะรู้มาก่อนว่าไอ้เน็ตจะใจร้ายได้ขนาดนี้ ผมซ่อนความรู้สึกขื่นไว้ในใจด้วยรอยยิ้ม แต่ก็เผลอสบตาไอ้บูมที่มองอยู่ตั้งแต่แรกให้ต้องชะงักในความรู้สึกไม่ได้
"ถ้าพี่เน็ตรักเฮียแล้วจะเลิกกับเฮียทำไมล่ะ"
"ละ..เลิกอะไร ไม่เคยเป็นแฟนกันสักหน่อย"
"โถ่ พี่เน็ต.. ไม่ต้องมาฟอร์มหรอก ไม่ทันแล้ว รักกันก็เป็นแฟนกัน ไม่เห็นจะยากเลย"
ไอ้บูมหันไปคุยกับพี่รหัสมัน บิขนมปังจิ้มแยมกินไปด้วย
"เฮียเลือกพี่เน็ตแล้วนะ.. ทำไมถึงหนีซะล่ะ"
"กู...ไม่ได้หนี แต่บูม มึงจะเข้าใจอะไรวะ มีตั้งหลายอย่าง"
"มันจะอะไรเยอะแยะ ทำตัวให้เยอะเองรึเปล่า บูมไม่เห็นเฮียจะมีเรื่องอะไรให้ต้องกลุ้มซักอย่างนอกจากพี่เน็ตไม่รับทั้งๆที่รักเนี่ย"
ไอ้เน็ตถอนหายใจ ดูเหมือนหัวข้อสนทนาของเช้าวันนี้จะรสชาดแย่กว่าน้ำโสมของพ่อเสียแล้ว
"มึงไม่อยากให้เฮียมึงแต่งงานเหรอวะ? ไม่อยากให้เฮียมึงประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเหรอวะ? กูถามจริง มึงอยากให้ที่บ้านมองหน้ากันไม่ติดเหรอวะ? กูว่าไม่หรอกมั้ง"
"ทำไมพี่เน็ตถามว่าใครอยากให้อะไรเป็นยังไง แต่ไม่ถามคนที่พี่เน็ตแคร์ที่สุดอย่างเฮียล่ะว่าอยากให้พี่เน็ตคิดแทน ตัดสินใจแทนแบบนี้หรือเปล่า"
"คนเราแต่งงานเพราะอยากใช้ชีวิตกับคนๆนึงจนกว่าจะหมดลมหายใจไม่ใช่เหรอ คนเราอยากประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเพื่อคนที่เราแคร์ไม่ใช่เหรอ แล้วสิ่งที่คนที่บ้านต้องการที่สุด ก็คือให้คนในครอบครัวเรามีความสุขก็พอไม่ใช่เหรอ พี่เน็ต คำตอบทุกอย่างบูมว่าเฮียตอบพี่เคลียร์หมดแล้วนะ จะคิดอะไรให้มากความ"
ณัฏฐนิชเม้มปากเข้าหากันแน่น มันกำหูแก้วจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวเต้นตุบไปบนผิวขาว
"เน็ต อย่าดูถูกแม่ตัวเองว่าเขาเลี้ยงลูกมาไม่คู่ควรกับใคร ที่จริงกูไม่อยากพูดแบบนี้หรอกนะ แต่มึงลองเอาคำพูดไอ้บูมไปคิดให้ดี.. สิ่งที่มึงทำตอนนี้ ใครได้รับผลดีจากมันบ้าง...?"
ผมพูดปิดท้ายก่อนสบตาไอ้บูมเงียบๆ ความรู้สึกสาปแช่งปารมีกับไอ้เน็ตสุมอยู่เต็มอก แต่หากมันต้องแลกมาด้วยความว่างเปล่าของรอยยิ้มไอ้เน็ตล่ะก็ ผมขอให้ความริษยามันมอดไหม้ในใจก็พอ
"...แต่กูรับปากเจ้ไปแล้ว"
"พี่เน็ต เจ้ทรายไม่ได้ปล่อยมือบอมหรอกนะ.. แต่โชคดีของบอมน่ะ ที่มันฉลาดเหมือนน้องมันบ้างเสียที.. มันคุยกับเจ้ได้แต่ไม่ได้หน้ามืดตามัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะงั้นอย่าเอาเรื่องนี้มาอ้างอีกเลย"
บูมถอนหายใจ วางแก้วน้ำส้มลงบนที่รองแล้วหันมองพี่รหัสด้วยรอยยิ้มอ่อนในแววตา
"ตามใจตัวเองได้แล้วน่า.. ไม่มีใครว่าอะไรหรอก"
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 27
12/09/12
สวัสดีวันพุธสีเขียว
ที่จริงเรื่องนี้ปันเป็นพระเอกค่ะ ส่วนเน็ตกับเฮียแค่ตัวประกอบเสริมสร้างความเป็นพระเอกให้ปันนภทั้งนั้น :z3:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคนที่ติดตามกันอยู่เนอะ รับรองค่ะว่าตอนท้ายไม่มีผิดหวัง ^^
เจอกันวันสีเขียวหน้าค่ะ
รักคนอ่าน :กอด1:
-
กลับมาหาเฮียน้าาาาาเน็ต :)
-
จริงอย่างที่น้องบูมพูดนะ...บางทีต้องตามใจตัวเองบ้าง...
ความรักเกิดจากคนสองคน...ถ้ามันจะจบลงก็ขอให้เป็นเพราะคนสองคนนะ....
-
โฮกกกกกกกกก ในตอนนี้ทั้งปันและน้องบูมเหมือนเป็นพระเอกขี่ม้าขาว อิอิ o13
ปันก็ทำให้แน่ใจแล้วว่า ถ่านไฟเก่าไม่มีแน่ๆ :laugh:
เชียร์ ปันกับหมวยเล็กต่อปายยยย ชูป้ายไฟเลยค่า :mc4: :pig2: :กอด1:
-
คิดถึงที่สุดเลยมาต่อแล้วเย้
แต่เกลียดที่สุดคือ ชะนีทราย
เอามันออกไปค่ะ
-
แหงะ ค้างอ่ะ :serius2:
-
โอ๊ยยยยยย จริงๆก็อยากจะเชียร์ให้เป็นปันเน็ต แต่ใจเราให้เฮียไปหมดแล้วจริงๆ
เพราะงั้นพี่ปันเป็นพระเอกแบบนี้ถูกต้องแล้วจริงๆ ฮ่าๆๆ
ส่วนเจ้ทรายแก้วควรเอาไปทำเป็นแก้วแตกได้แล้วจริงๆ :fire: :fire: :angry2: :angry2:
-
เป็นเพราะยัยชะนีทรายคนเดียวอ่ะ
-
เราหลงรักน้องบูม! ชูป้ายไฟรัวๆ สงสารที่เจอเรื่องแย่ๆ ปันนภรักน้องทีเถอะ ฮือออ
เน็ตเลิกเป็นนางเอกแล้วกลับไปหาเฮียได้แล้ววว
และสิ่งที่เจ็บปวดคือต้องรออีกอาทิตย์นึง โฮวว
-
o13 o13
ยกนิ้วโป้งบูมเลย ขอบคุณบูมนี่ช่วงชี้ทางส่ว่างให้เน็ท
คงเพราะบูมมันผ่านอะไรมาเยอะกว่า กล้าที่จะยอมรับตัวเองและให้โอกาสตัวเองมาตั้งแต่แรก
เลยสามารถมองอะไรได้ง่ายกว่าเน็ท แต่เน็ทยังไม่คุ้นเคย
ยังติดกับการยอมรับจากสังคม และครอบครัวที่ยังไม่ยอมรับทั้งสองฝ่าย
เป็นกำลังใจให้เน็ทนะ เรารู้ว่านายกล้ายตัดใจ ก็กล้าจะเป็นฝ่ายสานต่อเช่นกัน
เชื่อสิว่าเฮียรออยู่่ พุธหน้าให้ได้เรื่องนะ อิอิ
ตีปากปันนภ อย่ามาฉวยโอกาสนะ เห็นมั้ยล่ะโดนหนักเลย อิอิอิ
-
นั่นสิ ทำตามใจตัวเองบ้างนะเน็ต !!
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตามใจตัวเองบ้าง
:L2:
-
เง้ออออ เกลียดปันพิลึกอ้ะ -*- อยากตบมาก :m16:
-
เน็ตรีบๆคิดให้ได้เร็วๆเหอะ
คนเราน่ะ มันต้องรู้จักเห็นแก่ตัวบ้างอะไรบ้างนะ
ถ้ามัวเอาแต่คิดแทนคนโน้นคนนี้ให้วุ่นวาย ชีวิตก็ไม่มีความสุขกันพอดี :เฮ้อ:
ปล.ตกลงเรื่องนี้ เป็นแค่เรื่องปูทางสู่ปันนภสตอรี่สินะ 555 :laugh:
-
ฮ่าาาาาาาาา เน็ตเข้าใจแล้วใช่มั๊ย เรื่องราวกำลังจะคลี่คลายแล้วซินะ
แต่แอบสงสารปันนภอ่ะ เฮ้ออออออ (ปัน FC) :o12:
นี่เน็ตหลบหน้าเฮียมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย
จะมีเฮียบีมมาทอล์คมั๊ย อยากรู้ว่าระหว่างที่เน็ตหลบหน้า เฮียทำอะไรยังไง อิอิ
แล้วกับบอมคือไม่ไหวจะเคลียร์นะ แกยังจะไม่สนทนากับนังเจ้ทรายแก้วมันเพื่ออันใด ฮึ่ยยยย :m31:
-
“กูรู้ แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นขนาดนี้นี่หว่า.. แล้วอะไร ทำไมมึงห่วงแต่ไอ้เน็ตวะโต๊ด กูก็แซดนะ”
เจอประโยคนี้ของไอ้บอมไป ถึงกับเงิบ อยากตบล้างน้ำซักที ตาจะได้สว่างมั่ง
พอหลังๆ เริ่มโอเค ใช้ได้ละ :z2: (รู้สึกเราด่าไอ้บอมทุกตอน 5555)
ตอนนี้เพื่อนๆทุกคนทำหน้าที่ได้ดีมาก แต่ละประโยคโดนใจจึ๊กๆ
เหมือนที่เราอยากพูดให้เน็ตฟังเลย (เนียน)
ปันกับบูมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ เวลาผ่านไปแปปเดียว
บูมนี่อย่างกะคนละคน เรารักน้องมากขึ้นเยอะเลย
แอบเหวอที่ปันคุยกะเน็ตตอนสูบบุหรี่ นึกว่าเฮียจะตกกระป๋องแล้ว
แต่เน็ตมันชัดเจนดีว่ะ ชอบตรงนี้ o13
ตอนหน้าขอให้เฮียมาไวไว หรือเน็ตไปหาเฮียไวไว
ตามใจตัวเองบ้าง ทำเพื่อคนอื่นมาตลอดละนิ :กอด1:
-
หมั่นไส้บอมตรงที่..ทรายแก้วพูดขนาดนั้น แต่ก็ยังกลับไปคุยกับเขาอีก แกมันโง่เง่าสิ้นดี อ๊ากกกกกกกกกกก :beat: :beat:
(อินไปมั้ย 555555555555)
-
กอดน้องบูมแน่น ๆ เด็กอะไรน่ารักที่สุด ฉลาดที่สุด
ปันหันกลับไปมองน้องบูมใหม่อีกทีสิ เผื่อจะพบทางสว่าง
เน็ตควรแคร์คนที่เรารักนะ เลิกสนใจอย่างอื่นได้แล้ว ทำตามใจโลด go go
รสชาด>>>>ที่ถูกคือ รสชาติ
-
ทำตามหัวใจตัวเองบ้าง ก้ได้นะ
-
คิดถึง(ความรู้สึก)เขา แต่อย่าคิดแทนเขา
ปันนภ พ่อพระเอกของฉันนนน
-
โชคดีทีเน็ตเด็ดขาดชอบเฮียก้อบอกชอบไม่ใด้ให้ความหวังปันส่วนปันตอนเค้ารักไม่รับรู้พอเสียเค้าไปจะมาเสียดายสมน้ำหน้า
-
กอดปันนภก่อน กลับมาจากอเมริกาเพื่อเป็นพระเอกในตอนนี้ :laugh:
ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจบอมก่อนหน้านี้อยู่ดีนะ ตัวเองแอบคบแฟนพี่ชาย พอเค้าเลิกกันก็อยากให้เค้าดีกันเพื่ออะไร เพื่อที่ตัวเองจะได้แอบคบแฟนพี่ต่องั้นเหรอ แล้วอย่างนี้ทำมาเป็นบังคับให้เน็ตเลิกกับเฮีย อยากด่าว่ะ แต่มันต้องด่าตั้งแต่ตอนที่แล้วละ เพิ่งนึกได้ :laugh:
เมื่อไหร่เน็ตจะได้เจอเฮีย อยากให้เคลียร์กันเร็วๆ เคลียร์ต่อหน้ายัยทรายแก้วเลยได้ยิ่งดี ชีจะได้เลิกตอแยได้แล้ว ผู้หญิงน่าเบื่อตรงที่ไม่ยอมตัดใจง่ายๆนี่แหละ แต่กรณียัยทรายแก้วคือไม่สำนึกผิดอีกด้วย นิสัยไม่ดี :angry2:
ทำเค้าอารมณ์รุนแรงแต่เช้าเลยอ่า กดบวกซะเลย :z1:
-
บูมพูดได้ดีมาก
เน็ตได้ฟังอย่างงี้ก็กลับมาหาเฮียเถอะนะ
อย่าฝืนเลย
-
น้องบูมของป้า ทำได้ดีทีเดียวเลย :กอด1:
สงสารเฮียสงสารเน็ต เน็ตคิดได้ก็กลับไปหาเฮียนะ ในเมื่อเจ้ทรายก็ไม่ได้ทำตามที่พูดเลย
-
น้องบูมพูดดีอะ ฮือออออ
เน็ตเป็นขนาดนี้ แล้วเฮียบีมจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างงงง
-
เห็นด้วยกับปันและน้องบูมสุด ๆ
เกลียดทรายจัง นิสัยไม่ดี :m16: :m31: :fire:
-
อ้ากกกก แอบเคืองนิดหน่อย
ที่เจอพาทปัน กะบูม
แต่ยังดี ที่เป็นเรื่องเนต
ขอบใจจ้า
-
คนเราแต่งงานเพราะอยากใช้ชีวิต
กับคนๆนึงจนกว่าจะหมดลมหายใจไม่ใช่เหรอ
คนเราอยากประสบความสำเร็จ
ในหน้าที่การงานเพื่อคนที่เราแคร์ไม่ใช่เหรอ
แล้วสิ่งที่คนที่บ้านต้องการที่สุด ก็คือให้คน
ในครอบครัวเรามีความสุขก็พอไม่ใช่เหรอ
มันโดนใจกับประโยคนี้ของบูมมากอ่ะ
มีสาระสุดๆเป็นมุมมองความรักที่มีอยู่จริง
คิดว่าเน็ตคงจะคิดตามคำน้องได้บ้างนะ
:monkeysad:
-
น่าจะมีใครซักคนที่จัดการเรื่องทรายได้อย่างเด็ดขาดนะ
บอมเอ๋ย ความรักของบอมช่างไม่ต้องการเหตุผลอะไรเลย
โดนเขาหลอกถึงขนาดนี้ก็ยังจะโง่งมอยู่ได้ เฮ้อ
-
รอจ้า
-
เราไม่ชอบปันยังไง ตอนนี้เราก็ยังไม่ชอบปันเหมือนเดิม ต่อให้มันจะทำตัวเป็นพระเอกปล่อยให้นางเอกไปรักกะคนที่นางเอกรักอะไรประมาณนี้ก็เถอะ...
แต่เอาจริงๆ การที่ปันไปบอกรักเน็ตทั้งที่ตัวเองปล่อยให้เน็ตต้องทุกข์กับการรักตัวเองมานาน
บอกตรงๆ... รับไม่ได้หวะ
นายมาช้าไปแล้ว... และควรจะรู้ตัวด้วยซ้ำว่าไม่มีหวัง
และไม่ควรจะหันกลับไปเอาบูมด้วย
น้องเจ็บมามากพอแล้ว... แค่มีความรู้สึกดีๆ ให้กันก็น่าจะพอแล้ว
อย่าทำให้น้องต้องเจ็บซ้ำเลย...
บอกตรงๆ อีกอย่างหนึ่ง...
ปัน... นายมันโคตรใจร้ายเลยหวะ!
-
ค่อยยังชั่วหน่อยที่เน็ตชัดเจนในความรู้สึกของตัวเอง ยอมรับว่าตัวเองรักเฮีย และไม่ได้กลับไปเลือกปัน อันที่จริงเหตุการณ์นี้ก็ดูจะมีข้อดีตรงที่ทำให้เน็ตเข้าใจความรู้สึกตัวเองได้ดีขึ้นนะ จากเดิมยังแค่ไม่ใช่ไม่รัก แต่ตอนนี้ก็ยอมรับตรงๆแล้วล่ะว่ารัก ส่วนปันเองก็เป็นผู้ใหญ่มากๆ ยอมที่จะเจ็บเพื่อให้เน็ตมีความสุข อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่ารักกันจริง
ยกนิ้วให้คุณ -west- ที่เขียนตัวละครให้มีคาแรคเตอร์เสมอต้นเสมอปลายแบบนี้ค่ะ o13 เป็นนิยายที่มีฉากและตัวละครเป็นเด็กวัยเรียน แต่เขียนได้รู้สึกเป็นเรื่องจริงจังมากๆ เพิ่งได้เข้ามาเจอเรื่องนี้เมื่ออาทิตย์ก่อน แต่อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบแล้วด้วยความสนุก
-
เน็ต กลับไปหาเฮียเถอะ
อย่าไปสนใจเจ้ทรายคนหลอกลวงนั่นเลย
คบกัน เอาให้ชีกระอักเลือด ตายไปจริงๆอย่างที่คร่ำครวญเถอะ
ยังไงชีก็รักตัวเองมากที่สุดอยู่แล้ว
เรียกร้องความสงสารไปงั้นแหละ
-
เบื่อยัยทรายมาก ฮึ่ม ๆๆๆๆๆๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เน็ตเอ้ย ทำตามใจตัวเองบ้างก็ดีนะ อย่าเพิ่งไปกลัวสิ่งที่มันยังไม่เกิดเลยนังหนู
แหม..แต่ตอนนี้ยกให้น้องบูมกับปันนภเป็นพระ(นาย)เอกจริงๆ....
เฮ้อ...เมื่อไหรปันนภ(ของพี่)จะมีคู่กับเขาซะทีน้า
-
แหม ตอนนี้หมอโต๊ดพูดได้โดนใจมั่กๆ เล่นเอาบอมได้สติเลย
ส่วนน้องบูมก็ไม่รู้จะแสนดีไปไหน ทำเอาปันนภได้ตัวอย่างที่ดีไปด้วย
-
สงสารเน็ต สงสารเฮีย ทำตามหัวใจตัวเองเหอะเน็ต และบอมก็อีกคน ผู้หญิงที่ชื่อทรายมีดีอะไรขนาดนั้นนนน พอเห๊อะ
-
อยากเอาระเบิดปาหน้าชะนีจังเบย งุงิ >> ใช้ภาษาวิบัติเพื่อลดความรุนแรงของเนื้อหา =__=
จริงอยากเอาน้ำกรดสาด แล้วรีบเช็ดให้ หน้าที่หนากว่าพื้นถนนของเจ้าหล่อนจะได้บางลง
แล้วตบสั่งสอนซัก สิบที
นางช่างเป็นชะนีตัวอย่างจริงๆ คนแต่งเขียนซะเราอินอยากถวายหนามทุเรียนให้เลยอ่ะ
-
กลับไปหาเฮียเถอะเน็ต ทำร้ายตัวเองและเฮียมาเยอะแล้ว
ขอให้มีความสุขสักทีเถอะ :กอด1:
-
ที่จริงแล้ว ปันนภเป็นพระเอก
น้องบูมเป็นนายเอก
บอมกับเจ้ทรา(ม)ยเป็นตัวร้าย
หมอโต๊ดเป็นพ่อ
กร๊ากกกกกก~~ เค้าล้อเล่น
เน็ตสงสารเฮียบ้างเถอะ เรื่องบอมก็ให้มันจัดการเอง
เฮียบีมน่าสงสารจริงๆ ทุ่มใจกับเน็ตตั้งเยอะ
แล้วดูที่เน็ตทำสิ!!!
-
หลังจากคะแนนปันปันติดลบมาหลายตอน ตอนนี้เพิ่มคะแนนให้ปันปันเลย
และเน็ตคะ ทำเพื่อตัวเอง(และพี่เภา) บ้างเท้อออออออ
-
เย้ๆๆๆๆ รักเน็ต เน็ตกล้าประกาศตัวแล้ววว กลับไปาเฮียไวไวเลย
ปันจ้ะ ปันเป็นแค่อดีตที่เน็ตเคยชอบเท่านั้น รีบๆทำใจเลย แล้วก็ไปจีบบูมซะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
มาต้ออีกนะ รออยู่นะ
-
"ทำไมพี่เน็ตถามว่าใครอยากให้อะไรเป็นยังไง แต่ไม่ถามคนที่พี่เน็ตแคร์ที่สุดอย่างเฮียล่ะว่าอยากให้พี่เน็ตคิดแทน ตัดสินใจแทนแบบนี้หรือเปล่า"
โอ๊ย!!! น้องบูมพูดตรงใจพี่สุดๆ
อยากให้บอมรับความจริงและตาสว่างเสียที ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเจ้ทรายไม่รู้จักพอ
เน็ตกะเฮียก็คือผู้รับผลแห่งการกระทำของเจ้ทรายและบอมทั้งนั้น
ปันนายทำดีที่สุดแล้ว
ปล.ถึงตอนนี้ก็ยังแอบลุ้นให้ปันกะบูมคู่กัน
-
สงสารเน็ตกับเฮียด้วย
มาเครียดมาเสียใจในเรื่องอะไรก็ไม่รู้ :o12:
หวังว่าตอนหน้าเน็ตกับเฮียจะเข้าใจกันดีซักที
รักก็บอกไปว่ารัก ทำอะไรตามใจตัวเองได้แล้วจริงๆนะเน็ต เหมือนที่บูมบอกทุกอย่าง
ปันนภ ในตอนนี้ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะดีที่สุดแล้ว
แล้วก็หันกลับไปมองรอบๆตัว ว่ามีใครที่รักนายยังรออยู่
ถึงเขาบอกว่าจะไม่รอแล้ว แต่สุดท้ายเมื่อนายไม่เหลือใครเขาคนนั้นก็ยังอยู่
เราว่าบอมคิดได้แล้วแหละ หมอโต๊ดเทศน์ซะยาว ฮ่าๆ
บอมรักเพื่อนรักพี่น้องจะตาย ยังไงก็ไม่ขัดขวางหรอก
เพราะบอมก็ไม่มีความสุขเลยที่เห็นคนที่รักทั้งสองคนเศร้า
แล้วก็ปล่อยทรายแก้วนั่นไปตามทางวของนางซะ อย่าไปยุ่งอีกเลย รู้แล้วว่านางเป็นคนยังไง!
:angry2:เกลียดทรายแก้วจริงๆนะเนี่ย
ทำให้มีปัญหากันไปหมด
อยากอ่านต่อใจจะขาด ><
นับวันรอเลย
-
:o12: ว่ิงไปซบอกเฮีย ณ เวลานี้ เน็ตยังมีเพื่อน ปันยังมีหมวยบูม แต่เฮียไม่มีใคร
บอกว่ารักเฮีย ก็ไปบอกให้เฮียได้ยินด้วยดิ!
-
ชอบที่บูมพูดมากๆ... ทำให้เข้าใจอะไรหลายๆอย่างเลย ไม่ใช่แค่ในนิยาย แต่ในชีวิตจริงด้วย : ))
-
เน็ตรีบไปหาเฮียเดี๋ยวนี้! นี่คือคำสั่ง!!!!!!!!!!
ไม่รู้ว่าตอนนี้เฮียจะเป็นไงบ้างตร่อมใจตายไปแล้วมั้ง
55555555555555555555555555555555
สงสารเฮียที่สุดแล้วอะ คือเหมือนไอ่คู่ปันบูมนี้ให้คำปรึกษาดีจัง
แต่จอดสุดก็คงพี่หมอ มายาวๆแต่จี้จุดกลางใจเวอร์
แล้วอยากบอกทรายแก้วว่าหายไปจากวงโคจรเฮียสักทีชะนี เบื่อออ
หวังว่าตอนต่อๆไปมันจะหวานขึ้นหวานขึ้นนะ ไม่เอาแล้วดราม่าบายยยย
.
เมื่อไรปันมันจะเลิกชอบเน็ตแล้วมาจีบบูมวะ *บ่น* 555555
คำหยาบวันนี้; จบตอนแล้วหรอ หยาบกว่า; อยากอ่านอีก หยาบที่สุด; รออีก1อาทิตย์
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ สนุกมากค่าเฝ้ารอวันพุธประจำ *-*
-
พอได้แล้ววววว ไม่เอาดราม่า :sad4: :o12:
-
เอ่อออ....คือ เน็ต ตามใจตัวเองเหอะ อ่านแล้ว เราสงสาร
-
...กูเคยชอบมึง "แต่กูรักเฮีย" !!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปันของเดี๊ยนนนนน
แอบสงสารเบาๆนะ :z3: :z3:
เน็ตกลับไปหาเฮียได้แล้วนะ ทำอย่างนี้ไม่เห็นจะมีใครมีความสุขสักคน
คิดได้แล้วนะ
-
คนเราแต่งงานเพราะอยากใช้ชีวิตกับคนๆนึงจนกว่าจะหมดลมหายใจไม่ใช่เหรอ คนเราอยากประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเพื่อคนที่เราแคร์ไม่ใช่เหรอ แล้วสิ่งที่คนที่บ้านต้องการที่สุด ก็คือให้คนในครอบครัวเรามีความสุขก็พอไม่ใช่เหรอ พี่เน็ต คำตอบทุกอย่างบูมว่าเฮียตอบพี่เคลียร์หมดแล้วนะ จะคิดอะไรให้มากความ"
ประโยคกระแทกใจจเจ๊จริงหมวยเล็ก
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เน็ตแม่มมมมม ไม่อยากด่าน้องเลย
เข้าใจความรู้สึกนะ พวกคิดไปเองอย่างนี้ เพราะตัวเองก็เป็น
กลัวนู่นกลัวนี่ไปซะหมด ,, เพราะรักนั่นแหละใช่ไหม ถึงได้ไม่อยากให้คนที่เรารักตกต่ำเพราะเรา
ทั้งๆที่จริงแล้วเฮียมันก็เลือกแล้วตั้งแต่แรกอย่างที่บูมว่า
รู้สึกไหมว่าที่จริงน้องบูมเป็นบุคคลที่มีสาระที่สุดในเรื่องละ 555555
ชอบที่น้องพูดว่า ไม่อยากจะด่าเฮียตัวเองเลย กลัวมันบาป กร๊ากก !
จริงๆแล้วใจในลึกๆเราก็ยังคงเชียร์ปันบูมอยู่ทั้งๆที่มันชัดเจนแล้วว่าคงเป็นไปไม่ได้
หาคนเข้มแข็งอย่างน้องบูมยากนะ :D
พาร์ทนี้ปันนภทำตัวเด็กไปหน่อย แต่ก็ไม่ทิ้งลายความเป็นคุณชายปันหรอก
แต่ชอบเน็ต คือเป็นคนที่แน่วแน่กับความรักมาก ถึงจะเดินออกมา แต่ถ้ามีใครมายุ่ง เน็ตก็รู้ตัวดีว่าเน็ตรักใคร
เสียน้ำตาไปอีกเป็นแกลลอน !
เกลียดยัยเจ๊ทรายแก้วอ่ะ แม่มเี่ยยยยยยยยยยยยยยย !!!!
ท้าคนอื่นเค้า ทำให้คนอื่นเค้าเจ็บปวดขนาดนั้น ตัวเองยังไม่เคยทำตาม!!!
เลวสุด น้องเน็ตกลับไปหาเฮียเหอะ เค้าว่าเฮัยก็จะลงแดงตายแล้วเหมือนกันเหอะ
ขอบคุณมากนะคะ
-
สงสารน้องเน็ตอ่า :monkeysad: สงสัยเฮียด้วย :m15: กับเริ่มโกรธบอมบ์ :m31:
เฮ้ย ไม่บอมบ์เป็นแบบนี้อ่ะ มองรอบข้างบ้างมั้ยว่าคนอื่นเค้าเสียใจกันแค่ไหน
เน็ตผอมโทรมซะขนาดนี้สงสารเพื่อนบ้างป่ะ คนแก้เรื่องนี้อาจต้องเป็นบอมบ์นะ
จริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องบอมบ์อย่างเดียว เน็ตรักมากก็เลยคิดเยอะ ห่วงโน่นนี่ไปหมด
แต่อย่างที่บูมบอก ไปถามเฮียมั่งเหอะว่าอยากได้ยังไง รักกันจะตาย มีความสุขกับชีวิตเถอะ
พี่ปันของน้องบูมกลับมาแว้ว เฮียออกตัวแรงค่ะ แต่เจอเน็ตเบรกซะเอี๊ยด
เน็ตชัดเจนดี เค้าชอบ ไม่ก็คือไม่ อย่ามาอือ ๆ อาๆ ให้เสียเวลา ปันจะได้ตัดใจไปซะ
ช้าเองนี่หว่าช่วยไม่ได้ ที่จริงเฮียปันเกิดมาคู่กับน้องบูมจ้า อย่าไปคิดถึงคนอื่นให้มากความ
น้องบูมของพี่สติลน่าสงสาร แม้หนูจะเข้มแข็งขึ้นแล้วแต่สายตาก็ปรอยมองพี่ปันตลอด
พี่ปันจะไปมองหาใครทำไม ความสุขอยู่ตรงน้องบูมนี่แหละ
เฮียของเค้าเป็นไงบ้างเนี่ย ป่านนี้อกหักช้ำรักไปถึงไหน แต่เชื่อว่าเฮียต้องไม่ยอมแพ้
อยากอ่านมุมเฮียบ้างจัง คิดถึงๆๆ
ตอนหน้าขอด่วน ๆ ได้ป่ะค่ะ แฮ่ :impress2: ขอบคุณค่ะ :L2:
-
สงสารเฮีย อยากอ่าน พาร์ทเธีย จัง
-
แอบปันบูมเบาๆ ชอบจัง (ยังลุ้นคู่นี้ได้อยู่ไหมอะ แต่ยังไงบูมก็ยังชอบปัน ถูกมะ)
สงสารเน็ท สงสารเฮียด้วย ตอนนี้เฮียไม่โผล่มาเลย
เน็ทรีบไปง้อเฮียนะ เน็ทไปกลับหอเฮียมากี่อาทิตย์แล้ว สงสารเฮียแย่ T^T
รออ่านต่อค่ะ กำลังสนุกกกกกกกก (จริงๆก็สนุกทุกตอนเลย)
ทรายแก้ว ออกไปเหอะนะ เพลีย
-
ปันมาช้าไปแล้ว น้องเน็ตรักเฮียหมดหัวใจ น้องบูมพูดมีสาระดีมาก o13
-
:o12: :o12: :o12:
ปันเป็นพระเอกหรอ? ตอนนี้น้ำตาซึมเลยอ่ะ
-
เน็ตจ๋าาา พลาดแล้วยังแก้ทันนะ อย่ามัวดื้อดึง
รักกันนี่นา ต้องแคร์คนที่เรารักที่สุดสิ
รีบๆไปหาเฮียเลย เค้าจะได้ขอปัน อิอิ :กอด1:
-
ปันนภของพี่พระเอกมากลูก ถึงจะเจ็บแต่เพื่อให้เน็ตมีความสุขก็ช่วยพูดให้เน็ตคืนดีบีม นี่สิรักที่รักจริงๆไม่ต้องครอบครองก็ได้ขอเพียงให้คนที่เรารักมีความสุข ไม่เป็นไรเนอะ*กอดปลอบ*เข้าใจปัน ปันไม่ผิดหรอก ที่อยากจะขอดูแลเน็ต ยังไงสองคนนี้ก็เคยรู้สึกพิเศษต่อกัน เน็ตเคยรักปัน เพราะงั้นหากเราอยากมั่นใจว่าเขายังรู้สึกแบบเดียวกันก็ต้องพูดออกไป เพราะถ้าเน็ตยังรักปันมันก็เป็นการเปิดใจของคนทั้งสองคนและเรื่องก็จบแบบแฮปปี้แต่เพียงในวันนี้ใจเน็ตได้ไปอยู่ที่คนอื่นแล้วก็เป็นความผิดหวังของฝ่ายที่ยังมีใจอยู่แต่ยังไง ก็ได้เคลียร์ไม่มีอะไรติดค้าง ต่างคนต่างซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง รอวันตัวจริง(ใหม่แกะกล่อง)ของปันนภเปิดตัวลุ้นๆเขาคนนั้นจะหน้าตานิสัยเป็นไง แต่คงไม่น้อยหน้าคู่เฮียกะเน็ตแน่นอน มั่นใจว่าต้องเจิดและไฉไล กรี๊ด รอวันที่ปันนภจะมีรักครั้งใหม่ที่สุขสมหวัง *แม่ยกปันชูป้ายไฟ* ความจริงต้องเศร้ากับปันนะเนี่ย ฮ่า ๆ แต่พอดีมีเนื้อคู่ตัวจริงของปันนภมาปลอบเลยไม่เศร้าเท่าไหร่เพราะลุ้นคู่ของปันที่จะเปิดตัว 555+ เห็นมี คห หนึ่งเมนต์อยากให้ปันเป็นนายเอก ฮ่าเป็น คห ที่น่าสนใจนะเนี่ย เพราะชอบนายเอกแมนๆอยู่แล้ว แต่คือยังไงก็ได้แล้วแต่คนเขีมนค่ะ รับได้หมด เพราะถ้าให้ปันรับ ฝ่ายรุกคงโคตรพ่อโคตรแม่หล่อ เท่ (ดิบเถื่อน อารมณ์มาเฟียเจ้าพ่อ)มากๆถึงจะดูเป็นผู้นำที่ปกป้องปันนภ ฮ่า จิ้นไปไกล มันก็น่าสนใจดีนะ เป็นพล็อตที่คาแรกเตอร์นายเอกน่าสนใจการทำให้คาสโนว่าถอดเขี้ยวเล็บกลายมาเป็นแมวเหมียวแถมยังหล่อแมนพระเอกสุดๆ แต่ถ้าปันนภเป็นรุก อันนี้ก็เหมาะอยู่แล้ว เพราะพ่อขนุนหนังมาดแมนแฮนซั่มคาสโนว่ามาแต่ไหนแต่ไร คนที่จะมาคู่กับปันก็คงจะน่ารักไม่แพ้เน็ตแน่ๆ แอร๊ย สรุปได้หมด จินตนาการไปไกลขออภัยค่าเมนต์เกี่ยวกับปันซะเยอะตามประสาแม่ยกปันนภ กร๊าก
-
ปันใจร้ายอ่ะ มาฉวยโอกาสกับเน็ตตอนเสียใจ เกลียดคนแบบนี้มากๆ
โชคดีนะที่เน็ตไม่หวั่นไหวไปกับปัน เน็ตชัดเจนมากอ่ะ รักเฮียทุกคำ อิอิ
ปันนภเคลียร์แล้วนะ จากนี้จะไม่มีปันเน็ตแล้วนะ อย่าเข้ามาทำอะไรให้เน็ตไขว้เขวอีกนะ
ว่าแต่...ตอนนี้ก็ได้ฤกษ์เชียร์ปันบูนแล้วสินะ อิอิ ว่าแต่ สองคนนี้จะชอบกันได้ไงหว่า
ไม่ใช่สิ คือปันจะมาชอบบูมยังไงล่ะเนี่ย ไหวมั้ย? นึกหนทางไม่ออกเลย คือน้องทำทุกอย่างมาหมดแล้วป่ะ
หรืออยู่ไปเรื่อยๆให้ความรักก่อตัวทีละนิด อิอิ
ตอนนี้รักน้องบูมมากเลย เก่งมากเลยน้องบูมพูดได้โดนมาก มีความคิดดี เป็นผู้ใหญ่มากๆ
ขอให้เน็ตเอาคำที่น้องพูดไปคิดด้วยเน้อ
อยากรู้ว่าเฮียเป็นไงแล้วบ้าง ป่านนี้ แต่ระดับเฮียคงไม่ได้ตรอมใจไม่เป็นอันทำอะไรหรอกใช่มั้ย
สู้ๆน๊าเฮีย รีบไปหาวิธีเดด็ดขาดกับยัยทรายแก้ว แล้วกลับมาหาเน็ตไวไวนะ
-
แอบสงสารปันนะ นายรู้ตัวช้าเกินไปอ่ะ
เน็ตกับเฮียดีกันเร็วๆเหอะ เศร้า สงสารทุกคนเลย ทั้งเฮีย บอม เน็ต ปัน และบูม :m8: :sad2:
-
ปันนภพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยนายเอกผู้เข้าโหมดนางเอกหนังไทย ให้ตาสว่างเลิกเศร้าซะที นายเยี่ยมมากปันภ
น้องบูมก็อีกคน ช่างน่ารักจริกๆๆ
เอาใจช่วยน้องเน็ตกับเฮียขอให้เข้าใจกันเร็วๆๆ
รอวันสีเขียวค่ะ
-
รู้ตัวช้าตลอดเลยอ่ะปัน :z3:
-
ทรายนี่ไม่ไหวนะ...สยอง ไม่น่าคบหา อย่างแรง
-
โฮกกกก :z3: ตอนหน้าจะมีเหตุให้ต้องกินมาม่าอีกชามไหมอ่า า :serius2:
คนเขียนนน พรุ่งนี้วันพุธ -.- :z6:
-
^^
-
หมวยเล็ก ???? ตั้งแต่เมื่อไร
แหม ตั้งชื่อซะน่ารัก
ปันนภ เป็นพระเอกอ่ะน่ะ ไม่เหมาะๆ
แล้ว เน็ต มันบ้าป่าวว่ะ รักกันแต่ไม่คุยกัน ตกลงกัน.. คิดเองคนเดียว
เรื่องนี้ เหมือนตัวละครจะขัดใจคนอ่านเกือบทุกคนเลย
-
:sad4: :o12:เสียน้ำตาอีกแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่างที่หมวยเล็กบอกจริงๆ คนเราทำอะไรมากมาย สุดท้ายไม่ได้เพื่อตัวเองคนเดียว เพื่อคนที่เรารักด้วย
ความรักสุดท้ายไม่ได้จบด้วยการแต่งงาน แต่จบที่วันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน ต่างหาก
กร๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หมวยเล็ก ได้ใจไปเลยพาทนี้ :L1: o13
กลับมาเป็นเหมือนเดิมไวๆนะ เน๊ตเฮีย :n1:
-
ปันนภเป็นพระเอกอ่ะ อยากกระทืบๆ ตบๆ กระโดดถีบ แต่สุดท้าย อยากกอด อยากซบ อยากบีบไหล่ สบตา บิ้มปลอบปันนภจังเลย
ปล. ตามอ่านมานาน ได้เม้นสักที o13 :o8:
แล้วนี่เม้นอะไร ไม่ได้เกี่ยวกะตัวละครหลักเลย 5555 :z6:
-
มาอ่านแล่ววววว~~
น้องบูมพูดดีจัง ยังรักปันอยู่สินะ
้แล้วปันก็ดันมารู้สึกว่ารักเน็ตเอาตอนนี้ (หรืออาจรู้สึกนานแล้วแต่ไม่ได้พูดออกมา)
ยังไงก็รู้สึกดีนะ ที่เน็ตกล้ายอมรับตรงๆ ว่ารักเฮีย
แล้วตอนนี้ปัญหามันอยู่ที่อะไรละ
ในเมื่อเน็ตก็รักบีม
บีมก็รักเน็ต
ต่างฝ่ายต่างทรมาน
ไม่มีใครมีึความสุขเลยกับเรื่องนี้
(หรืออิทรายมี? แต่ก็ยังเห็นมาีร่ำร้องกับบอมนี่ แสดงว่าไม่มี)
สรุปปัญหาอยู่ที่ชะนีร้องหาผัวนั่น เหรอ? หรือไง?
งั้นก็จัดการมันให้สิ้นซากได้แล้ว!
ปล. อยากตบไอ้บอมอีกสักรอบ
ด่าแล้วก็ยังไม่ฟัง ยังไปคุยกับอินั่นอีก
คนที่น่าตบที่สุดคือไอ้บอมนี่แหละ แม่ง!
-
ขอสารภาพว่าตอนแรกๆรู้สึกกับบูมไม่ค่อยดี แบบบูมดูรุกปันมากเกินไปเลยอคติ
แต่พอได้อ่านตอนนี้แล้วแบบ บูม...ทำไมเป็นคนดีแบบเน้ :z3:
คือเป็นคนจุดประกายหลายๆอย่างขึ้นมาเลย
ส่วนนายปันนภ รู้ตัวช้าไปนิสนึงนะเธอ ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนที่เน็ตยังชอบตัวเองอยู่ป่านนี้ก็ได้กัดกันทุกวันแล้ว
เน็ต ทำใจตัวเองบ้างเถ๊อะ หลังจากที่ตามใจคนอื่นมานาน พอโดนบูมพูดแบบนี้เข้าไปเน็ตน่าจะคิดอะไรได้บ้างนะ
ตอนนี้เฮียไม่โผล่เลย(จะโผล่ได้ไงตอนของนายปันนภเขา) แต่อยากเห็นเฮียคุุยกับเน็ตจัง จะได้กลับมาสวีทกันอีกครั้ง
ปล.ทรายแก้วช่วยไสหัวออกไปจากเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ :m31:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม
-
:sad4: :sad4: เน็ตกลับไปง้อเฮียยเถอะนะ กลับไปคุยกันดีๆๆ
ตอนนี้บอมหายโง่แล้วจิงๆๆ
บูมฉลาดสุดๆๆหละ บูมกะปัน พูดให้เน็ตเข้าใจแบบนี้แล้ว
กัลบไปหวานๆๆเถอะนะ
-
ปันบูมชนะเลิศ o13
ฟังแล้วคิดด้วยนะเน็ต
อยากอ่านพาร์ทของเฮียแล้ววว
เล่นตัวเลยเฮีย :z1: (me/ โดนเน็ต :beat: :z6: o18 )
-
เนตจะตัดสินใจต่อไปยังไงเนี่ย
ที่บูมพูด ผมเหนด้วยสุดๆ
-
ตอนหน้าคงจะเคลียร์กับเฮียเนาะเน็ต :impress2:
-
จริงๆแล้วบูมเป็นายเอกในใจของเราเลยนะ :z3:
-
เป็นคนนึงที่หมั่นไส้คุณชายปันนภมาตั้งแต่อ่านแรกๆ ค่ะ...
แต่ทำไมอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีกับคุณชายเอามากๆ ฮาๆๆ พระเอกสุดๆ!!!
น้องบูมก็กลับมาทำตัวน่ารักแล้ว เย้....เหลือแต่เน็ตอ่ะ....
เน็ต...กลับไปหาเฮียเถอะ สงสารเฮีย สงสารเน็ตด้วยนะ แงงงงงงงงงงงงง
ตอนนี้เฮียมาแต่ชื่อ ไม่เห็นตัว แอบคิดถึงเฮียเล็กๆ TT___TT
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะค่าาา > < :กอด1:
-
เพิ่งได้อ่าน ไปมุดอยู่หลุมไหนมา - -*
เน็ตเอ่ยย อย่าไปแคร์คนอื่นมากนักเลย แคร์คนที่ควรแคร์ดีกว่า
สงสารเฮียบีม ป่านนี้เป็นไงมั่งวะนั่น
หมวยเล็กอีกคน ทำใจได้แล้วหรอหนู
แต่ก็นะ คนเค้าไม่รัก ฝืนต่อ ตัวเองก็จะเจ็บเองนั่นแหละ
ตัดใจไปเถอะๆ ปล่อยพี่ปันมันไปเถอะ
-
ตามใจตัวเองได้แล้ว
เน็ตที่รายล้อมด้วยเพื่อนๆ ยังขนาดนี้
เฮียบีมที่ไม่ค่อยจะได้เอ่ยถึงใครๆ จะขนาดไหน
-
อุ.....
โอย ปันนภจบแล้วครับตอนนี้555
รอเฮียตอนต่อไปค่า
-
โอ้ยยยย อยากจะกรี๊ดร้องให้ก้องโลก :a2:
จุ๊บน้องบูมทีได้มั้ย ทำไมฉลาดงี้ แอร๊ยยยย o13
ขอให้ไม่มีอะไรดราม่ากับเน็ตบีมอีกเลยเเถิ่ดดดดด สาธู๊ๆๆๆๆ :impress:
เจ๊ทรายแก้มนี่ก็นางร้ายเต็มพิกัดเกินนะ หึ่ยๆๆๆ
:z2:
แหม๊ ~ ร่างกายมันสดชื่น ฟังเพลงอะไรก็เพราะไปหม๊ดดดด :m3:
เสียงใจด้วยนะปัน กร๊ากกกกก :a14:
เน็ตยังคง ชัดเจนนน ~ ~ ~
เฮ้ย เราชอบความชัดเจนของเน็ตอ่ะ!
-
ปันปัน
-
อยากให้ปันเจอความรักที่ดีจังเลยนะคะ อยากให้เขาเจอคนดีๆแบบเน็ต
อยากให้เน็ตคืนดีกับเฮียไวๆ อยากให้รักกันนานๆ
มีความรู้สึกว่าบางทีสังคมรอบตัวก็ตีกรอบให้คนเราเนอะ แต่พอมองดีๆแล้ว
เราต่างหากที่สร้างกรอบขึ้นมาด้วยตัวเอง ถ้าไม่แคร์เสียอย่าง จะทำไม จริงมั้ย? ฮ่าๆๆๆ
เพราะฉะนั้นเน็ตอย่าไปสนใจกรอบที่สังคม หรือคนอื่นๆสร้างขึ้นมานักเลยค่ะ
เราควรแคร์แค่คนที่แคร์เราดีกว่านะ ไปแคร์ทุกคนมันเหนื่อยนะบางทีอะ
สนใจความรู้สึกของเฮียดีกว่าว่าทำอย่างนี้แล้วเฮียมีความสุขหรือเปล่า
หันหน้าเข้าหากัน ค่อยๆคุยกันดีกว่า ตอนนี้อย่างน้อยบอมก็...เหมือนจะไฟเขียว รึเปล่า?
ก็โดนสุดหล่อ(?)ขวัญใจเราด่าไปขนาดนั้น ฮ่าๆๆๆ หมอโต๊ดคะ รักเลย (เอ่อ)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ >_< ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันจ๊ะ
-
นั่นสิๆๆ ทำตามใจตัวเอง ไม่มีใครว่่าหรอก ..เนอะ :กอด1:
-
ชอบบูมที่สุดใน๓โลกเล้ย o13 :-[
-
เป็นกำลังใจให้เฮียกะเน็ตอีกคน ตามอ่านจนทัน ^^
เชียร์บูมด้วยน๊าาาา ช่วงนี้ นิ่งๆ ใสๆ เด๋วไอ่ปันมันรักมันหลงสักวันแหละ สู้ๆ ค๊าบบบ ^^
-
เฮ้อ :เฮ้อ: ตอนนี้น่าสงสารทุกคนเลย แล้วเฮียจะเป็นไงบ้างเนี๊ย
-
เน็ตรีบไปง้อเฮียด่วนเลย :m31:
-
เฮ้อ....กว่าจะอ่านทันเล่นเอาเหนื่อยนะนี่
-
คิดถึงเฮียกับเน็ตจังเลย >.<
-
วิ่งมาลงชื่อว่าตอนหน้าคงจะมันส์มาจริงๆ อยากเป็นหนึ่งปวศ.ความดราม่าค่ะ
(แลดูเกรียนๆไงไม่รู้แห่ะ)
๕๕๕
-
แจ้งข่าว
ไม่อยากจะโพสแบบนี้เลยค่ะ แต่ขออนุญาตแจ้งข่าวร้ายล่วงหน้านิดนึงว่าพุธนี้เราไม่หรรษาเลย งาน(ใหญ่)หลวงเข้าจนกลับบ้านตีหนึ่งตีสองทุกวันยาวไปถึงเสาร์อาทิตย์ก็มีแววว่าจะไม่ได้หยุด :z3: :z3:
ขอเลื่อนลงตอนต่อไปเป็นสัปดาหน้าเน่อ รอเค้าหน่อยนะ ตอนนี้สภาพซอมบี้ไม่ไหวแล้ว :sad4:
คิดถึงนักอ่านทุกคนนะคะ
จะรีบเคลียร์งานให้ไวที่สุดฮัพผม!!!
-
ยินดีที่จะรอค่ะ เพราะมาแจ้งให้ทราบล่วงหน้า ขอบคุณนะคะ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: :L2:
-
รอได้ค่ะ
สู้ๆ
-
รอได้เสมอค่า เป็นกำลังใจให้งานลุล่วงไปด้วยดีนะคะ แล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
รับทราบจ้าา สู้ๆเน้อออออ :L2:
-
รอได้จ้า สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ :L1: :pig4: :L1:
-
yes sir
-
รอก็ได้ฮะ ...(น้ำตาไหลนองงง)
-
รอค่ะ คนเขียนสู้ ๆ นะคะ ^^
-
รับทราบงับ
-
รอได้ค่า ไม่ต้องกังวลเคลียรงานให้ลุล่วง แล้วค่อยมาลุยทางนี้ รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
มาส่ง :L2:และ :กอด1:ให้คนแต่ง
-
สู้ๆค่ะ รอนะคะ :กอด1:
-
รอได้จ้า
-
สู้ๆค่ะ รอได้อยู่แล้ว
ตั้งใจทำงานนะคะ แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ
รอตอนต่อไปเสมอค่า
-
ชิ จะว่าไรได้ละ่
ล้อเล่นจ้า :laugh: ไม่เป้นไรคับ เอาชีวิตเรื่องหลักให้สะดวกก่อน
ยังไงคนอ่านก็รอได้อยู่แล้ว ไม่หนี ๆ
-
สู้ๆนะค๊าา เป็นกำลังใจให้ค่ะ
รอคอยๆๆ
-
สู้ๆนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
:กอด1:
-
รอๆๆๆ...สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
รอได้ค่ะ สู้ๆนะคะ :L2:
-
บอมสมกับเป็นลูกคนกลางมาก ตอนนี้ปันบูมเจ๋งสุด ชอบนิสัยบูมจัง
-
เข้ามาแสดงตัวก็หายห่วงแล้วล่ะค่ะว่าคนเขียนหายไปไหน ^^
สู้ๆนะคะ อย่าลืมดูแลสุขภาพ ช่วงนี้ฝนตกหนักทุกวันเลย แล้วเจอกันค่า
-
รอได้จ้า พักผ่อนให้เพียงพอนะ :L2:
-
:sad4:
แอบเสียใจที่อาทิตย์นี้อด
แต่ไม่เป็นไรค่า สู้ๆๆนะ คนอ่านก็มีสอบ ฮ่าๆๆๆ
จะรอตอนต่อไปค่า
-
รอเรื่องนี้เสมอค่ะ อิอิ เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ๊ะ
สู้ๆน้า :)
คนอ่านก็ใกล้ม่องแล้วเหมือนกัน แต่แอบแวะเข้ามาหากำลังใจ (ยังกล้า)
เจอกันพุธหน้าค่ะ อรั๊ยยยย >-<
-
เน็ตกลับไปหาเฮียเถอะนะนะนะนะนะ อย่าไปสนเจ้ทรายเลย
ปล.รอได้ สู้ๆๆนะคนเขียน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอได้ค่า เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
สู้ๆค่ะ :L1: :L1:
-
:z13:
แวะเข้ามาดัน กลัวคนเขียนหากระทู้ไม่เจอ ฮิฮิ :really2:
-
รอได้จ้า....สู้ๆนะค่ะ!
-
รับทราบครับผม แล้วจะรอน้า
เรื่องงานก็สู้ๆนะค้าบ เป็นกำลังใจให้ o13
-
Friend's brother Brother's friend 28, พี่ชาย น้องชาย
[Beam's talk]
ร่วมเดือนแล้ว
ร่วมเดือนแล้วที้ไอ้เน็ตหลบหน้าผมจนแทบคลั่งแบบนี้! โทรหาก็ไม่รับ ห้องหับก็ไม่กลับ! ถึงกับไปดักรอหน้าคณะ อย่างเหี้ยที่สุดคือลากคอไอ้โชติเพื่อนมันวิ่งหนีซึ่งๆหน้า บอกผมสักนิดว่าผมทำผิดอะไรก็ไม่มี อารมณ์กรุ่นในอกแล่นพล่านตั้งแต่ลืมตากระทั่งหลอกหลอนในฝัน เผลอสะดุ้งตื่นควานหาคนข้างๆยิ่งย้ำความรู้สึกปลาบแปลบในใจว่ามันกำลังหลอกล่อให้ผมติดอยู่ในฝันร้าย
ไม่มีใครเข้าหน้าติด กระทั่งนึกกลัวตัวเองว่าการกลับบ้านอาจสร้างความกังวลให้ป๊ากับม้าขนาดหนัก สุดท้ายเลยจมปลักอยู่คนเดียวเงียบๆคิดหาเหตุผลสารพันว่าตัวเองบกพร่องอะไรลงไป
ว่างเปล่า..
จนนาทีนี้ต้องมายืนกอดอกตากฝนหลงฤดูอยู่หน้าบ้านขนมปังที่เคยแวะเวียนมาบ่อยครั้งแต่ไม่กล้าเอื้อมมือไปกดออดเสียทีด้วยความสับสน เรื่องราวมากมายในแววตามันผมไม่อาจอ่านออกหากแต่รู้สึกมั่นใจเสียยิ่งกว่ามั่นใจว่าในหัวใจดวงนั้นยังเอ่อล้นคำๆหนึ่งอยู่
คำว่ารัก ที่มันไม่เคยพูดออกมา
นั่นเป็นเหตุผล ที่ทำให้ผมไม่คิดจะยอมแพ้
"อ้าว ตาหนู?"
เสียงทักนุ่มนวลสำเนียงประหลาดใจทักให้ผมเงยหน้าขึ้นผ่านเม็ดฝนปรอย ยกมือไหว้'แม่'ที่ฉายแววงงๆจากดวงตาเมตตาคู่นั้น เธอถือร่มคันใหญ่สีเขียวสดใสในมือยื่นมาเบื้องหน้าเพื่อกันไม่ให้กระแสเย็นๆของหยดน้ำกระเซ็นโดนผมมากกว่าเก่าแล้วถามเสียงรื่นหู
“ไม่กดออดล่ะ แม่ก็ชะเง้ออยู่นานว่าใครมาด้อมๆมองๆหน้าบ้าน”
"ผม.. แวะมาหาเน็ตน่ะครับ”
“หืม? ตาเน็ตเหรอ? ตั้งแต่เปิดเทอมก็ไม่ได้กลับมาบ้านเลย.. มีอะไรกันหรือเปล่าลูก?”
ผมหลบตาที่เหมือนกับคนที่นึกถึงราวกับเป็นดวงตาจากคู่เดียวกันลงต่ำ ถอนหายใจยืดยาวจนท้ายที่สุดหญิงวัยกลางคนก็ไขประตูบ้านเลื่อนให้ผมเข้าไปข้างในโดยปราศจากการร้องขอ
แววตาที่สอดส่องด้วยความเป็นห่วงนั่น กำลังทำให้ผมเริ่มกังวลว่าบางทีตัวเองอาจทำให้เรื่องเล็ก กลายเป็นเรื่องใหญ่..
บางทีอาจไม่มีอะไร เน็ตอาจแค่เบื่อไปตามวัยคะนอง
แต่ผม... ก็ไม่อาจทำใจให้สงบได้เสียที
RRRRR...
"saikeaw" เป็นชื่อที่ผมกดตัดสายบ่อยที่สุดเมื่อผุดขึ้นมาพร้อมเสีไงเรียกเข้า โทรหนักๆหน่อยทรายจะเปลี่ยนเป็นส่งข้อความให้ผมได้อ่านอย่างเลี่ยงไม่ได้ บ่อยครั้งจะเป็นแนวตัดพ้อต่อว่า ร่ำไรราวไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่เธอคงลืมไปว่าผู้หญิงที่ไม่เคยรักคนอื่นอย่างเธอไม่มีวันทำร้ายตัวเองดังนั้นการเอาเรื่องชีวิตมาขู่ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกลังเลเลยสักนิด
ด้วยชื่อเสียง เกียรติยศ หรืออะไรก็ตามที่ทำให้ทรายไม่อาจปล่อยให้แฟนเก่าอย่างผมไปคบกับผู้ชายด้วยกัน ผมกับเธออาจรู้จักกันมานานเกินไปทำให้แค่เห็นแววตาก็อ่านออก ใช่.. มันไม่ตลกเลยถ้าผู้หญิงที่เพรียบพร้อมคนหนึ่งจะรับรู้ว่าแฟนเก่าของเธอเป็นเกย์ ซึ่งมาถึงจุดนี้ ผมก็ไม่อาจช่วยอะไรทรายได้จริงๆ
ผมไม่ได้เป็นเกย์ ไม่เคยมองผู้ชายด้วยกันมาก่อน แค่บังเอิญว่าคนที่ผมรักและรู้สึกอบอุ่น สบายใจด้วยเป็นผู้ชายเท่านั้น
ไม่เคยมีเจตนาจะโกหกหลอกลวงหรือคบทรายบังหน้า มันแค่เป็นการเปิดเสรีทางหัวใจให้ยอมรับกับตัวเองว่า ผมไม่ได้รู้สึกรักใครสักคนด้วยกฏเกณฑ์ต่างๆนานา
แค่รู้ว่ารัก รักด้วยหัวใจ...
'บีมไปไหน พี่เต้ยบอกบีมออกจากออฟฟิศตั้งแต่เที่ยง เค้ารออยู่ที่คอนโด รีบกลับมานะ มีธุระจะคุย'
ผมกดลบข้อความดังกล่าวอย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากเห็นมันรกตาในเครื่อง จากนั้นไม่ต้องอาศัยเวลามาพะวักพะวงเลยสักนิดที่จะเลี้ยวรถเปลี่ยนเส้นทางจากเดิมที่ออกมาจากบ้านไอ้เน็ตแล้วตรงดิ่งสู่คอนโดเป็นกลับบ้านย่านฝั่งธน แค่เรื่องไอ้หัวแดงของผมมีอาการเหมือนเมนส์มาไม่ปกติก็ประสาทจะแดกอยู่แล้ว ไม่อยากเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาเติมเป็นเชื้อให้ไฟมันลุกลามยิ่งกว่าเก่า บ้านไอ้เน็ตอยู่แขวงเดียวกับผม ดังนั้นอาศัยเวลาไม่นานเลยเมอร์ซิเดสคันเก่งก็แล่นปราดมาจอดหน้าบ้านเดี่ยวโดยมีเสียงไอ้ปุยเห่าหอนกระโดดเกาะรั้วบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์เป็นการต้อนรับ บอมเดินหัวกะเซิงออกจากบ้านมาเปิดรั้ว เสื้อตราห่านแขนสั้นสีขาวกับบอกเซอร์ลายจุดตัวจิ๋วของมันทำให้ผมเดาได้ไม่ยากว่าตัวเองรบกวนเวลานอนของน้องเข้าให้
“นอนอะไรป่านนี้ เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่หลับ” ทักเพราะเห็นว่าเป็นเวลาเย็นย่ำ ไอ้บอมโคลงหัวไปมาสภาพมึนๆ
“ไม่ไหวจริงๆเฮีย เมื่อคืนเมาหัวทิ่มเลย นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงไอ้ปุยเห่าป่านนี้ก็คงนอนเป็นศพอยู่บนห้องอะแหละ”
“ป๊ากับม้าไม่อยู่เหรอ?”
“เห็นโน๊ตเขียนว่าไปเยี่ยมอี๊กลับดึกๆ แล้วนี่นึกยังไงถึงกลับบ้าน พรุ่งนี้ไม่ทำงานเหรอ?”
ชายกลางถามพลางเดินไปเปิดตู้เย็นหาอะไรกิน พี่วรรณคงตามม้าไปช่วยถือของเยี่ยมทั้งบ้านเลยเหลือแค่ปารณเท่านั้น
“ทำ แล้วตี๋ไปไหน?”
“ไปค้างบ้านปันเป็นเพื่อนเน็ต เมื่อคืนไปกินเหล้ากันมา”
พอได้ยินชื่อของคนที่แสนคิดถึงก็เผลอชะงักมือที่เทน้ำเย็นจากเหยือกลงแก้ว ไอ้บอมยังควานๆหาของกินในตู้เย็นแล้วหันมาทำหน้าบูด
“น้ำผลไม้หมด พี่วรรณยังไม่ซื้อมาให้เลย เฮียซื้อขนมกลับมาด้วยหรือเปล่า?”
เพราะปกติเวลากลับบ้านผมมักจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากน้องเสมอๆ หากแต่วันนี้เหตุการณ์มันติดจะฉุกละหุกนิดหน่อยเลยได้แต่ส่ายหัวตัดความหวังน้องชาย บอมยืนคอตกแล้วเปลี่ยนเป้าหมายจากน้ำผลไม้เป็นรังนกของป๊าในตู้เย็นแทน
“ไอ้เน็ตเป็นยังไงบ้าง กูไม่เจอมันเลย..”
“ก็เรื่อยๆตามประสา ทำไม เฮียจะให้มันเป็นอะไร?”
“มันพูดถึงกูบ้างหรือเปล่าว่ามันโกรธมันงอนอะไร?”
ทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจว่าไอ้บอมไม่มีทางเล่าแน่แต่ก็อดถามไม่ได้ น้องชายคนกลางเหลือบมองผมด้วยหางตาก่อนโยนขวดแก้วที่ดื่มรังนกจนหมดแล้วลงถังขยะ
“แคร์มันจริงๆเลยนะ ทีกับทรายไม่เห็นจะสน”
“กูกับทรายมันจบไปแล้ว บอม กูเป็นคนตัดความสัมพันธ์เองด้วยแล้วทำไมกูต้องแคร์ต้องสนอีกวะ?”
“เพราะทรายยังรักเฮียอยู่...”
ผมถอนใจหน่าย ยืนพิงกับเคาท์เตอร์ครัวโดยมีสายตาไอ้บอมจ้องอยู่ทุกการกระทำ
“ที่เลิกกับทรายเพราะเรื่องผมเหรอ?”
“....................”
“เฮียกลับไปหาทรายเถอะ ถึงผมจะชอบทราย ทรายจะหวั่นไหวกับผมบ้าง แต่สุดท้ายคนที่ทรายรักก็คือเฮีย”
“มึงแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากกว่าพี่ชายแท้ๆกับเพื่อนสนิทมึงอีกนะ..”
“มันเป็นเรื่องของความถูกต้องด้วยว่ะ เฮีย อย่าให้สิ่งที่ไอ้เน็ตทำมันไร้ค่านักได้ไหม มันอุตส่าห์เลิกกับเฮียเพื่อให้เฮียกลับไปใช้ชีวิตปกติที่เคยเป็นเลยนะ”
ผัวะ!
เป็นครั้งแรกที่ผมลงมือกับคนในบ้าน รู้ตัวอีกทีพอจบประโยคนั้นก็เผลอชกไอ้บอมคว่ำลงไปนอนกับพื้นเสียแล้ว แต่แปลกที่ตอนนี้กลับไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด
โกรธ
โมโห..
เสียใจ...
ทุกสิ่งรุมเร้าภายใต้สีหน้านิ่งเรียบแต่ฉายแววไม่สบอารมณ์ในแววตาชัดเจน “ที่เน็ตห่างกับกู แล้วทรายเข้ามาวุ่นวาย ทั้งหมดนี่ฝีมือมึงใช่ไหม?”
บอมไม่ตอบ ยกมือมาปาดเลือดที่ไหลจากมุมปากแล้วหลุบสายตาลงต่ำให้ผมเค้น
“ไอ้บอม!”
“ผมก็แค่หวังดี! เฮียจะพูดกับม้ากับป๊ายังไง เฮียเป็นพี่ชายคนโตนะ แล้วคิดว่าที่ผมทำนี่ผมไม่เจ็บเลยหรือยังไง ผมรักทรายแต่ต้องยัดคนที่ตัวเองรักใส่มือพี่ชายแท้ๆของตัวเองที่ไม่อยากจะรับไว้น่ะ เฮียรู้ไหมว่ามันยาก!”
“อย่ามาสะเออะทำตัวเสียสละ!”
“เฮียนั่นแหละที่ทำตัวเสียสละ ยกผู้หญิงของตัวเองให้น้อง ถุย! เฮียแม่ง! ผมไม่รู้จะด่าว่ายังไงดี!”
“ไอ้เหี้ยบอม! กูต่างหากที่ต้องเป็นคนด่ามึง!! มองซิ แหกตามองรอบๆตัวมึงซิว่าตอนนี้มีใครมีความสุขกับการเสียสละของมึงบ้าง หรือไอ้เน็ตมันสบายดี มันมีความสุขมาก นั่นเพื่อนที่ยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้องเรียนกับมึง เพื่อนที่ลอกการบ้านให้มึง เพื่อนที่ชวนมึงไปเตะบอล เพื่อนที่อยู่ข้างมึงตลอดเวลาน่ะ มึงทำอะไรกับมันลงไป! แล้วทราย ผู้หญิงที่มึงเทอดทูนหนักหนา มีความสุขมากไหมที่ต้องมาวิ่งตามกูคนที่หมดรักหมดอาลัยทรายไปสิ้นเชิงแบบนี้ กับกูก็อีก พี่ชายที่ยอมให้มึงได้ทุกอย่าง ตามใจมึงได้ทุกเรื่อง กูขอแค่นี้ได้ไหมวะ! ให้กูรักคนที่กูอยากรักได้ไหมวะ? โลกไม่ได้โคจรรอบตัวมึงนะไอ้สัตว์! แหกตามองความเป็นจริงซักที!”
นี่อาจเป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุดที่ผมทะเลาะกับน้องชายตัวเอง มือสองข้างกำแน่นระงับอารมณ์ที่พวยพุ่งขึ้นขีดสุด สบตามองคนหน้าเหมือนด้วยอารมณ์คุกรุ่น ไอ้บอมยังคงหลบสายตามองที่พื้นแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มขาวซึ่งมีร่องรอยเขียวช้ำจากหมัดหนักๆของผมเมื่อครู่ช้าๆ
“....ผม.......”
คงมีอะไรตีบตันในลำคอชายกลางมันเลยพูดได้แค่เสียงแผ่ว ผมเสยผมที่ปรกลงรกลูกตาไปด้านหลังด้วยความหงุดหงิดก่อนปะทุอารมณ์ในน้ำเสียงใส่น้องชายคนรองไปอีกรอบ
“อย่าทำให้กูกับเน็ตต้องวุ่นวายได้ไหมวะ มึงรู้ไหมกูจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!”
ไอ้ตัวดีนั่นก็เหมือนกัน คิดจะห่างเพื่อให้ผมกลับไปคบกับทรายแก้ว คิดดูเถอะว่าทำไว้เจ็บแสบขนาดไหน นึกๆแล้วก็อยากจะไปจัดการให้สาสมกับแผลที่มันกรีดให้ผมเจ็บในอกแบบนี้เหลือเกิน
ไม่สงสารกันบ้างเลยหรือไง?
ผมถอนหายใจยาวเหยียด หลับตาลง ใจนึกอยากโกรธงอนไอ้เน็ตเสียเหลือเกินแต่รู้ดีว่าในเวลานี้คงทำไม่ได้ ในเมื่อเน็ตไม่ได้จับผมเอาไว้แล้ว ก็ต้องเป็นผมเองที่ดึงรั้งมันให้กลับมา
ให้ตาย.. คิดจะมีแฟนเป็นผู้ชาย แม่งก็เสือกสวมวิญญาณนางเอกละครให้กูปวดตับอีกนะ ณัฏฐนิช..
“ผมขอโทษ....”
ท่ามกลางความเงียบที่เข้าปกคลุมผมกับน้องชาย จู่ๆไอ้บอมก็เอ่ยเสียงสั่น ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาแบบนั้นเหมือนตอนเด็กๆเวลาที่มันเกเรแล้วถูกดุ
ผมดึงไอ้บอมเข้ามาตบปุที่บ่า เด็กหนุ่มวัย21ก็สะอื้นฮักเหมือนเด็กน้อยวัย 2 ขวบ
ไอ้บอมเป็น Wednesday child ซึ่งจะประสบปัญหาคล้ายๆกันทุกคนว่าบางทีมันก็ก้ำกึ่งไม่รู้ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเป็นเด็กดี จะตามใจคนอื่น หรือเอาแต่ใจตัวเองดี ซึ่งมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
ผมรู้... ว่าสุดท้ายมันก็แค่หวังดีตามที่พูดจริงๆ
“เฮียจะไปตามไอ้เน็ตไหม?”
“ตามสิวะ แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเจอมันได้ที่ไหน”
“ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่บ้านปันหรือกลับไปบ้านไอ้โชติแล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปตามมันที่บ้านไอ้โชติแล้วกัน รอหน่อยได้หรือเปล่า”
ผมมองหน้าน้องชายตัวเองนิ่ง ถึงบอกว่าไม่ได้ก็คงต้องรอ สภาพตอนนี้มันแย่เสียยิ่งกว่าแย่ นี่ถ้าส่งบอมไปเดินในฉากของหนังเรสทิเดนท์อีวิลคงไม่ต้องแต่งหน้าให้เป็นซอมบี้เลยด้วยซ้ำ รอยเขียวๆที่มุมปากนั่นเริ่มมีเลือดซึมออกมาเพิ่มความสมจริงจนผมต้องอดใจรอแทนที่จะรบเร้า
“เอาจริงใช่ไหมเฮีย เรื่องเน็ต..”
“จริง..”
“ไม่เปลี่ยนใจแล้ว?”
“กูไปคุยกับแม่เน็ตมาแล้ว”
ชายกลางเบิกตามองผมกว้าง อ้าปากหวอตกใจ “คุยยังไงวะ?”
“แม่มันเหมือนระแคะระคายอยู่แล้ว พอกูไปหาที่บ้านเลยถามว่าไอ้เน็ตมันเป็นตุ๊ดหรือเปล่า”
“แล้วเฮียว่าไง”
“กูก็บอกว่าเปล่าสิวะ”
“โถ่... ป๊อด” บอมโคลงหัว ผมเลยเผยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเมื่อนึกถึงบทสนทนาของตัวเองกับมารดาเพื่อนมัน
“แต่กูก็บอกไปนะ ว่ากูจีบเน็ตอยู่ นี่ไม่รู้งอนอะไรกู จะให้แม่ช่วยพูดหน่อยถ้ามันกลับบ้าน”
ผมยิ้ม ตอนไอ้บอมตกอยู่ในอาการชอคอีกครั้ง “เฮียแม่งโคตรกล้า แบบนี้ไม่โดนเขาเพ่นกบาลแตกเหรอ?”
“ก็ไม่นี่.. แม่แค่บอกว่าฝากเน็ตด้วย อย่าทำให้มันเสียใจก็พอ...”
“เฮียร้ายว่ะ เข้าทางแม่”
“กูถึงได้บอกไงว่าเอาจริง.. กูไม่ปล่อยมือไอ้เน็ตไปแน่ๆ ส่วนมึง ถ้าก่อเรื่องอีกกูก็ไม่เอามึงไว้แน่ๆเหมือนกัน”
ไอ้บอมยกมือขึ้นยอมแพ้ ปากยิ้มนิดๆแต่ตายังดูเศร้าอยู่ “ไม่ต้องห่วงเรื่องทรายหรอกน่า.. เชื่อกูเถอะ เธอไม่เป็นอะไร ไปทำแผลไป เดี๋ยวม้ากลับมาเห็นจะโดนเล่นงานกันทั้งคู่”
“ผมจะฟ้องม้าว่าเฮียต่อยผม”
“มึงไม่ฟ้องหรอก..”
ผมยีหัวปารณเบาๆ น้องชายตัวดีเลยถอนใจยาวเหยียด “เกลียดเฮียจริงๆว่ะ”
นั่นแปลว่ามันรักผม
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 28
26/09/12
ตอนนี้ไม่ค่อยยาวเท่าไหร่ขอโทษด้วยนะคะ ฮืออ งานยังคงเยอะต่อเนื่อง เมื่อวานได้กลับบ้านไวหน่อยสี่ทุ่มกว่าก็ปั่นมาให้ได้เท่านี้ ยังไม่ค่อยมีอะไรเดินเลยเนอะ ตอนหน้าจะจัดให้ยาวหน่อย นักอ่านผู้น่ารักของเรายังอยู่กันไหมม ม ม ม คิดถึงมาก ^^
สำหรับวันนี้ขอตัวไปปั่นงานก่อนนะคะ
-
โอย ทำไมเฮียถึงได้เท่ขนาดนี้ o13
น้องเน็ต ผู้ชายคนนี้ฝากผีฝากไข้ได้นะลูก เลิกทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนที่รักเถอะนะ
บอมเองก็น่าจะคิดได้แล้วเนอะ ชอบการคุยกันอย่างแมนๆ ของพี่น้องคู่นี้มาก (แม้จะต้องเจ็บตัวกันนิดหน่อย)
อันที่จริงบอมเองก็รักเฮียมากเหมือนกันล่ะนะ แต่ก็อย่างที่ว่า ขอให้เฮียได้รักคนที่อยากรักเถอะ (ชอบประโยคนี้ของเฮียมากๆ)
ขอบคุณ คุณ -west- ด้วยนะคะ งานก็ยุ่งแต่ก็ยังเขียนมาให้อ่านกัน ชอบสำนวนการเขียนอยู่แล้ว ยังเอาใจใส่คนอ่านอย่างนี้อีก ยิ่งปลื้มใหญ่เลยค่ะ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ถ้ายังไม่ว่างมาต่อ ก็รอได้เสมอค่ะ o18
-
บอมมันต้องโดนซักหมัดแบบนี้ถึงจะรู้เรื่องงงงงง
เฮียสู้ๆนะ ตอนหน้ารีบมาคลียร์กันด่วนนนน
-
o3 เฮียนายแน่มาก o13
-
ชอบ เฮีย จัง !!
อิอิ
-
โดนไปหมัดนึงหายโง่มั้ยบอม
สงสารเฮีย รีบตามเน็ตกลับมานะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: จุดพลุ ฉลองงงง บอมตาสว่างแล้ววเย้ๆๆ
อย่างบอมต้องโดนระเบิดลงซะบ้างจะได้รุ้สึกซะที มันจิงอย่างที่เฮียว่าทุกอย่างเลยอะ
ไม่มีใครมีความสุขเพราะเรื่องนี้เลย ปล่อยมันเป็นไปนะดีแล้ว อย่าไปกำหนดอะไรๆมันเลย
เฮียบีมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปตามเน็ตกลับมาให้ได้นะ
อ๊ากกกกก รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้วอะค่ะ ><
-
คิดถึงเฮียกับเน็ตเหมือนกัน
ขอบคุณมากๆๆ ค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
บอมนี่ต้องโดนต่อยก่อนถึงจะเข้าใจหรือไงนะ
เลิกรักได้แล้วผู้หญิงเลวๆนั่น หัดเปิดตาเปิดใจมองโลกกว้างมั่ง
เฮียสู้ๆนะ
-
ลงไปกอดขาเฮียบีม
เฮียขราเท่ได้ใจโคตรๆ >[]<
ต่อยน้องได้เจ๋งมาก สะท้านใจ
บอมคิดได้ซะที มองทุกอย่างตามความจริงได้แล้ว
-
เราคิดว่าบอมมันเข้าใจตั้งแต่ตอนที่เน็ตเคลียร์กับทรายแล้วนะเนี่ย
ความรักมันบังตาจริง ๆ เลย
โดนหมัดเฮียเข้าไปที ตาสว่างยัง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
อยากให้ดีกันจะแย่แล้ว!! บีมรีบไปรับเน็ตเร็วๆเน้อ
-
ความหวังดีที่แท้จริง บางครั้งต้องอยู่บนความเป็นจริงบ้าง...
เฮียก็รีบๆตามไปหาน้องนะ..ป่านนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งทุกวันแล้ววว
-
ต่อยอีกหมัดได้หรือเปล่า แล้วบอกมันด้วยว่า ทรายเขาไม่ได้รักแกหรอก ไอ้...
-
โฮกกกกกกกก o13
ดีใจจังค่าาาาาาาาาาาา มาแล้วววว
คนเขียนสู้ๆ นะคะ เราก็อ่วมมากๆๆ เหมือนกัน T^T
แปะโป้งไว้ก่อนเน้อ เลิกงานกลับบ้านจะรีบไปอ่านนน
คิดถึงน้องเน็ตกับเฮียบีมจะแย่
-
ฮูเล่ เคลียบอมจบไป1ด่าน มาม๊าเน็ต1ด่าน
เหบือด่านม๊าพี่บีม อินังทรายกรวด และตัวน้องเน็ต
สู้ๆจ้า
-
ฮืออออออ ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อแล้ว ขอบคุณมากค่ะ
เหมือนว่าแววมาม่าใกล้จะหมดไปแล้วสินะ ดีจังเลย
เฮียสุดยอดมาก รูปหล่อ พ่อรวย การงานมั่งคง แถมยังแมนฝรุ่ดๆ !
เชื่อเถอะเน็ต ฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ได้ คุณแม่เองก็คงรู้สึกแล้วสินะคะ เขาเรียกว่าเซ้นส์ผู้หญิงใช่ไหม
บอม .. แกยอมกลายพันธุ์สปีชี่ส์กลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิมแล้วใช่ไหม
คือถ้าพูดถึงตัวละครที่น่าหงุดหงิดที่สุดในเรื่องไม่ใช่พระเอกหรือนายเอก แต่เป็นน้องชายพระเอกเนี่ยแหละค่ะ
บอมเอ้ย แกหลงทรายแก้วจนลืมนึกถึงคนรอบตัวที่สำคัญกว่าแม่นั่นเยอะนะ :angry2:
คนรอบตัวไม่มีใครมีความสุขซักคนกับชีวิตเหมือนเดิมที่บอมอยากให้เฮียบีมกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม
ตอนที่เฮียบีมต่อยและด่าบอมรู้สึก เรารู้สึกเหมือนแบบ .. เยสสส !!! 555555555555
ได้สติซักทีนะบอมนะ หลังจากที่โง่เง่าและบื้อมาเนิ่นนาน รู้แล้วหรือยังว่าเฮียบีมเขาจริงใจและจริงจังกับเพื่อนตัวเองมากแค่ไหน
หลังจากโดนหมอโต๊ดด่าไปเมื่อตอนที่แล้ว มาเจอเฮียตัวเองอีกเหมือนบอมจะรู้สึกซักทีนะคะ
ลุ้นแทบแย่ เฮ้อออออออออออออออออออออ
ขอให้ตอนหน้าหายดราม่าและกลับมาหวานเหมือนเดิมเร็วๆนะ
เฮียต้องทำโทษเน็ตแรงๆ เลยนะคะ กร๊าซซซซ :z1:
คนเขียนสู้ๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่กลับมาต่อ สู้ๆ กับงาน และก็อย่าลืมดูแลสุขภาพนะคะ :กอด1:
-
เฮียหล่อมาก
-
เฮียบีมโคตรเท่ห์ ก็เข้าใจนะว่าคุณชายกลางมันรักพี่
แต่รักแล้วทำร้ายพี่ชายก็ต้องคิดใหม่ทำใหม่นะ
โดนไป1หมัดคิดได้ในบัดดล55
ขอให้เน็ตกลับมาหาเฮียเร็วๆ :กอด1:
-
:กอด1: เฮียสู้ๆค่ะ
-
ต่อยบอมแล้วอยากให้เฮียไปตบทรายแก้วด้วยอ่ะ
หมั่นไส้
เฮียรีบไปเคลียกะเน็ตนะ
อยากอ่านฉากหวานๆของเฮียกะเน็ตแล้วอ่า
-
เฮียบีมเท่ห์มากกกกกก เฮียบีมบันซายยยย วู้ววววว :m11: :m11: :m11:
-
อร๊ายยยยยยยย พี่น้องคู่นี้น่ารักเนอะ คุยกันง่ายดี หมัดเดียวเคลียร์
ต่างคนต่างหวังดีในแบบของตัวเองที่ลืมคิดไปว่า "ถามเขาหรือยังว่าเขายินดีไหม"
เขายินดีกับความหวังดีของเราไหม? ประมาณนั้น
หลังจากนี้ อาจจะดีขึ้นเนอะ ไม่รู้ว่าเฮียจะได้เจอเน็ตเปล่าเนี่ย
อยากอ่านตอนต่อไปซะพรุ่งนี้เลยค่ะ ยางม่ายอิ่มมมเลย 55555
อร๊ายยย คิดถึงปัน(ไม่เกี่ยว) อยากให้เฮียลงโทษเน็ต!!! (เอสสินะ)
เข้าใจกันไวๆน้า เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและสองคนนั้นค่า :)
-
เจอคนจริงเข้าไปเป็นไงล่ะบอม เคลียร์ทุกเรื่องแล้วนะ
เป็นกำลังใจให้เฮียบีมตามน้องเน็ตกลับมารักกัน ๆ เหมือนเดิม อิอิ
-
วันนี้เฮียเอาเหรียญทองไปเลย พูดจาถูกใจมาก
บอมคิดได้แล้ว o13
-
แง่งงงงงงงงงง คิดถึงงง
สู้ต่อไปเฮียบีม ไปง้อออเน็ตด้วยนะ :กอด1:
-
...โอเคเฮีย ตั้งแต่เริ่มเรื่องมาเฮียตอนต่อยน้องนี่ประทับใจสุดแล้ว
อย่างบอมมันก็ต้องอย่างนี้แหละเนอะ เอิ้กๆๆๆ //ไม่มีความสงสาร
รอตอนต่อไปค่าา พี่คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สักที :mc4:
-
เฮียบีม แม่ง..อย่างเท่ห์!!!!
เอาใจเราไปเต็มๆเลยเท่ห์มากกกก
ไปตามเน็ต กลับมาลงโทษให้ได้นะ
เฮียบีม สู้ๆ
-
กว่าบอมจะเข้าใจ ปั๊ดดดดด :angry2: :angry2:
-
ระหว่างพี่น้องก้อเคลียร์กันไปแล้ว
ระหว่างลูกเขยแม่ยาย?ก้อเคลียร์กันแล้ว
เหลือเฮียกะเน็ตต้องเคลียร์กันแล้วจ้า
อิอิ
-
อยากให้เช้าเร็ว ๆ จังเลย
เฮียจะได้เจอเน็ตซะที
บอมก็เข้าใจเฮียบีมแล้วด้วย .. :-[
-
เฮียแน่มาก :impress2: :impress2:
-
สมน้ำหน้าบอมนะเเค่ผู้หญิงคนเดียวทำเอาเดือดร้อนทั้งเรื่อง o18
-
เฮียเท่มาก เข้าทางแม่ด้วย เยี่ยม
-
เอาจริงจริงจริง
ตอนอ่านเฮียจากมุมองคนอื่นเฮียไม่ค่อยเท่เลย 555 (แบบเฉยๆอ่า)
แต่พออ่านแบบนี้ เฮียเท่มากกกกกกกก
ใจเย็นเย็นเย็นจะเฮีย เดี๋ยวจะได้เจอเน็ตแล้วนะ (หรา 555555)
-
กับบอมมันยังน้อยไปนะเฮีย เอาเลือดโง่มันออกอีกได้ไหม -*-
-
ต้องโดนเฮียต่อยนะบอม ถึงจะสำนึกอะไรๆได้อะ ชอบเจ็บตัวก็ไม่บอก :angry2:
เฮียพูดโดนใจนะ แต่บอมคงไม่มีเจตนาไม่ดีอย่างที่เฮียคิดนั่นแหละ ยังไงก็พี่น้องและเพื่อนที่รักนี่นา อย่าเห็นผู้หญิงดีกว่าเลยเนอะ :กอด1:
เฮียปรับความเข้าใจกับเน็ตเร็วๆนะ :impress2:
-
บอมท่าจะทุเลาความโง่ลงได้บ้างแล้ว (มีพี่ชายประเสริฐนะคะ รู้เอาไว้)
เหลือเน็ตจะลด ละ เลิก การหวังดีแบบงี่เง่าได้เมื่อไร
:กอด1: คิดถึงเหมือนกันจ้าาาา :กอด1:
-
เย้ๆๆๆ อัพแล้วๆๆ :mc4:
โดนไปหมัดนึง ฉลาดขึ้นซะทีนะบอม แต่มันน่าโดนอีกซักทีนะเนี่ย :z6: ชิชะ
ส่วนเฮียกับเน็ตก็กลับมาดีกันไวๆน้า :call:
รออ่านตอนต่อไปคะ ^^
-
อ๊ากกกกกกกก เฮียบีมม~~~~~~
เฮียบีมแม่งเท่ห์อ่ะ แมน หล่อมาก พระเอกสุดๆ โอ๊ยยยย หลงเฮียไม่ไหวแล้วว :m3: :m3:
เฮียรีบไปหาเน็ตนะ เน็ตจะทำยังไงถ้าเฮียไปหาถึงบ้านโชติ
ชอบเฮียบีมจริงจังอ่ะ เอาใจไปเลยเฮีย :m11:
คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :a2:
เรายังคงเกาะหนึบอยู่กับเฮียและเน็ตไม่หนีไปไหนแน่นอน อิอิ :z2:
-
บอมนี่เข้าใจอะไรยากจริงๆ ต้องโดนแบบนี้ถึงจะตาสว่าง เหมือนวันที่พาทรายแก้วไปหาเน๊ตวันนั้น เน๊ตก็พูดออกมาทรายแก้วมันก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่ได้อะไรบอมเลย บอมนี่ก็ยังตาบอดทำร้ายทั้งพี่ทั้งเพื่อนได้ลงคอ
เฮียบีมรีบไปตามเน๊ตมาเร็วๆนะ แล้วจับฟัดเลยยยยย
-
อ๊ากกกกกกกกก ดีใจ
คิดถึงเฮียกะเน็ตมากกกก
สงสารเฮียจัง โดนเน็ตหลบหน้าตั้งนาน
ในที่สุดก็เคลียร์เรื่องบอมได้แล้ว :z2:
แล้วเรื่องแม่เน็ตก็ไม่ใช่ปัญหาด้วย อิอิ
เหลือแต่ไปตามหาเน็ตนี่แหละนะ
สู้ๆนะเฮีย อะไรที่ไม่ได้มาง่ายๆ มันจะทำให้เรารู้ค่าของสิ่งนั้น o13
เน็ตยอมเป็นแฟนเฮีนแน่นอน เคลียร์กันดีๆนะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด เฮียเท่ห์โคตรๆ
-
เรื่องนี้รักเฮียมากก มั่นคงในรักเชื่อมั่นในรักตัวเองมาก
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลพรากกกกก T^T สายสัมพันธ์ของพี่น้องนี่มันช่าง..ลึกซึ้ง
บทสนทนาแบบพี่น้องๆ ตรงไปตรงมาแบบนี้ ชอบมากเลย
อยากได้พี่ชายแบบนี้บ้างจัง รักเฮียอ่ะ งื้อออออ มาเป็นพี่ชายให้เค้านะ
ตอนนี้ก็ต้องแสดงความยินดีกับบอมด้วย ตาสว่างแล้วสินะคะ
ได้เวลาชดใช้?โดยการช่วยให้เฮียกับเน็ตดีกันได้แล้วนะ
-
บอมน่าจะคิดไ้ด้นานแล้วนะ
-
โอ๊ยยยยยยยย ปลื้มมากกก พี่น้องเข้าใจกันแล้ววว !!!!!
อ่านไปยิ้มไป ช่วงพีคตอนเฮียด่าไอ้บอมนะ สุด ๆ อะ
ด่าบ้างก็ดี จะได้รู้ว่าทำให้คนอื่นเดือนร้อนไปหมด
อะไรที่ตัวเองคิดว่าดี แต่มันอาจจะไม่ดีสำหรับคนอื่นก็ได้
คิดถึงใจเขา ใจเรา สิแหมมมม !!!!
ตอนหน้าขอเฮียเง้อเนตสำเร็จเถอะ เพี้ยงงงงง จะได้กลับมาหวานเหมือนเดิม :)
-
เฮียแมนมาก เอาใจไปทั้งดวงเลย :กอด1:
-
:L2:ให้คนแต่ง
แล้วก้อสะใจมากที่เฮียด่าไอ้บอม ซะที
-
สะใจที่บอมโดนต่อย เพราะเราเริ่มรู้สึกได้มาสองตอนแล้วว่า
บอมมันไม่รู้สึกอะไรกับความทุกข์ของเน็ทมากเท่าของตัวเองและทรายแก้วเลย
แสดงว่ามันก็จงใจจะให้เป็นแบบนี้อยู่ สมควรโดน!!
เสียดาย เฮียน่าจะทำอะไรให้บอมมันจำฝังลึกไปสุดขั้วหัวใจกว่านี้นะ
ลุ้นให้เฮียกับเน็ทกลับมาดีกันไว ๆ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
^^
-
เฮียแม่ง เจ๋งงงงง เข้าทางเน็ตไม่ได้ ก็เข้าทางแม่ละกัน
เน็ตมันนิสัยดีเกินนนนนน พ่อเทพบุตร ชิชะ
บอมผู้น่าสงสารรรรร เจ็บตลอดด โอ๋ๆๆ
:กอด1: :กอด1:
-
น้ำตาซึมตอนเฮียพูดยาว ๆ :m15: คนอ่านสติลงอนบอมนะ...ถามจริง ถ้าเฮียไม่พูดขนาดนี้บอมจะคิดได้มั้ย จะรักเฮีย
จะรักเน็ตเพิ่มขึ้นมากกว่ารักผู้หญิงคนนั้นได้มั้ย คือโลกหมุนรอบตัวบอมจริง ๆ อ่ะ ขนาดเน็ตเจ็บปางตาย ผอมขนาดนั้น
บอมยังคิดไม่ได้เหรอว่าเพื่อนเสียใจ อืม ส่วนหนึ่งอาจเป็นอย่างที่บอมว่าว่าไม่อยากให้เฮียเป็นเกย์
เพราะเฮียเป็นลูกคนโต คงห่วงตามประสาพี่น้องปนอยู่ด้วย แต่ก็นะ :เฮ้อ:
ส่วนเรื่องทรายแก้วปล่อยไปเหอะ เธอไม่รักใครง่าย ๆ หรอก
ได้รู้ความรู้สึกเฮียบีมแล้วแบบเจ็บปวดอ่ะ แกก็คงงงและงอน ที่ทำมาแบบเน็ตปล่อยทิ้งไปแบบนี้เลยเหรอ
ไม่เชื่อใจกันเหรอไรแบบเนี้ย จะงอนก็ไม่ได้อีกต้องวิ่งไล่จับเด็กหัวแดง เจอกันทำโทษให้เข็ดเลยนะ
ใจแข็งที่สุดอ่ะเน็ต อยากให้สองคนเจอกันแล้วค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
เฮียยยยยยยยย
จัดการเรื้องบอมแล้ว
อย่าลืมจัดการทรายแก้วด้วยนะ
เริ่มไม่ไหวแระ ผญไม่รุ้จักพอ
-
เฮียบีมมมมมมมมมม~~
เท่มาก ตอนนี้เพื่อเฮียโดยเฉพาะเลยอ่ะ
สมแล้วที่เป็นพี่ชายคนโต ต้องคอยดูแลน้องๆ ที่ทั้งงี่เง่าและเอาแต่ใจตั้ง 2 คน
-
เฮียสู้ๆ เหลือแค่ไปคุยกะเน็ตให้รู้เรื่อง
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยเฮียแม่งเท่ห์มว๊ากกกกก
ทำให้บอมฉลาดไม่โง่ละ โอเคนะบอมนะ
จะบอกว่าคิดถึงปันกับบูมด้วยอะะะะ
อย่างไงก็สู้ๆนะคะทำงานไปเรื่อยๆอย่าเครียดดด ~
-
อย่างคุณชายบอมต้องโดนว่าตรงๆอย่างนี้ใช่ไหมถึงจะรู้ตัว. . . เฮ้อ
ส่วยเฮีย. . . พอหัวใจหายก็เฉียดการกลายร่างเป็นหมาบ้าเลยนะเนี่ย
แต่ดูๆแล้วทรายแก้วยังไม่ยอมรามือแน่ๆ จะก่อเรื่องอะไรอีกไหมอ่า
-
พี่น้องคุยกันรู้เรื่องแล้ว o13
-
อยากจะด่าบอมนะว่าทำไมถึงโง่ไม่เลิก
ตอนเฮียด่าไอ้บอมนี่บอกตรงๆ ว่าอารมณ์ขึ้นมาก
และสะใจอย่างที่สุด อยากให้มันหายโง่สักที
แบบนี้เรียกว่า ความรักทำให้คนตาบอด
แต่เอาจริืงแล้วบอมมันก็ไม่ผิด ไม่ผิดที่มันคิดและทำแบบนี้
นี่อาจจะเป็นการแสดงออกด้านความรักของมัน
มันที่อยากให้ทรายแก้วมีความสุขกับคนที่เธอรัก
...นี่คือรักที่ยอมเสียสละ
มันที่อยากให้เฮียซึ่งเป็นพี่ชายคนโตของบ้าน ไม่ต้องทำให้ป๊ากับม๊าเสียใจ
...นี่ก็ความรักที่มีให้พี่ชายและพ่อแม่
สุดท้าย มันที่คงอยากให้เพื่อนกลับไปเป็นผู้ชายปกติ เพราะเพื่อนตัวเองไม่ได้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่้แรก
....นี่ก็คือความรักที่มีให้เพื่อนสนิท
ทว่าความรักของมันแสดงผิดที่ผิดเวลาไปหน่อย เลยไม่เป็นผลดีกับใครเลย
...แม้แต่ตัวของมันเอง
รอตอนต่อไปครับ
-
งืออออออ รอเน้ออออออออออออออออ
-
โอ้ยยยย เฮียแม่งจะหล่อไปไหนนน
รีบไปตามเน็ตกลับมาเลยนะ กลับมาพร้อมncด้วยยิ่งดี :o8: :-[ :impress2:
-
รำคาญชะนีทรายแก้ว :z6: :z6: :z6:
-
เฮียสู้สู้
-
มันต้องคุยให้กระจ่างแบบนี้ บอมโดนซัดไปทีตาสว่างเลย
-
เฮีย...ส่ะใจจริงๆ
ฟาดปากให้น้องชายใจสว่างเสียที...
-
ไอ้บอม!! :z6:
ขอกราบขอบพระคุณเฮียที่ต่อยและด่าไอ้บอมแทนเรา :laugh:
กอดเฮียที รีบไปหาเน็ตนะ
หวังว่าทุกอย่างจะโอเค o13
-
เฮีย แม่งโคตรเท่ห์ แมนอ่ะ o13
-
โอยยยยยย กว่าจะเข้าใจนะบอม เล่นเอาเจ็บไปตามๆ กัน
เชียร์ให้เฮียงอนเน็ตบ้าง แบบเล่นตัวนิดหน่อยไรงี้
เข้าใจนะว่าเน็ตทำเพราะรักและเห็นแก่เฮีย แต่ส่วนหนึ่งก็เพื่อบอมด้วยไม่ใช่เหรอ
เน็ตทำไปเพราะรักเพราะหวังดีเข้าใจอยู่ แต่ไม่คิดถึงจิตใจและความรู้สึกเฮียเลย
เพราะฉนั้นงอนเหอะ กร๊ากกกกก อยู่ดีๆ ก็ยุให้เค้างอนกัน
บูมด้วยนะลูก หยิ่งไว้ เชิดไว้ อย่าไปตามปันมากเดี๋ยวมันจะยิ่งได้ใจ
ให้ปันมันรู้ว่าเราไม่ใช่ของตาย
-
o13 o13เฮียแม่งร้ายวะ เข้าทางแม่ 555+
พี่ชายที่แสนดี ยังคงน่ารักเสมอกับน้องนุ่ง
แม่เน๊ตได้ใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13ยกนิ้วให้เลย
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
แมนๆไรงิ อิอิอิ
-
มาแล้ววว
เฮียเข้าทางแม่ แม่ยังเปิดทางให้อีกด้วย อยากให้เข้าใจกันเร็วๆ ยิ่งอ่านยิ่งรักเฮีย รักเน็ตด้วย แล้วก็แอบหวงปัน 555 ทรายแก้วเห็นแก่ตัวมากเกินไปนะ นึกว่าบอมจะตาสว่างตั้งแต่ตอนเน็ตยื่นข้อเสนอให้ทรายแล้วซะอีก
เป็นกำลังใจให้ค่่ะ ^^v
-
เฮีย โคตรจะเท่ห์ o13
-
ตามเน็ตกลับมาไวไวนะเฮีย
-
รอตอนต่อไปครับ
-
เฮียแม่มเจ๋งงงงงงงง o13
-
:กอด1: ขอกอดคนแต่งให้หายคิดถึงก่อน
เห็นชื่อตอนนึกว่าจะหมายถึงเน็ตกับเฮีย แอบใจแป้ว
อ่านจบแล้ว อ่อยยยยย เอียบีมเป็นผู้ชายมาก ๆๆๆๆๆ
รักน้องสุด ๆ เท่ห์อ่ะ
ตามไปคุยให้รู้เรื่องนะ อย่าลืมบอกเรื่องแม่กับเน็ตด้วยว่าแม่รู้แล้ว
เน็ตจะได้ตัดสินใจอะไรง่ายขึ้นอีกนิด สู้ๆ นะพี่บีม ^^
คนแต่งก็สู้ ๆ นะครับ
-
บอมมันไปหลงส่วนไหนของยัยทรายแก้วหว่านั่น? :เฮ้อ:
หลงไม่ลืมหูลืมตาเลย
-
เฮียแม่งโครตเท่ห์เลยอะ ได้ใจผมไปเต็มๆเลย >_<
บอมก็ตาสว่างซะที ดีใจด้วยนะบอม o13
-
กว่าบอมจะยอมเข้าใจนะ คนรอบตัวเจ็บไปตามๆกัน
รักเฮียอ่ะ...ไปตามเน็ตเร้วววววว สงสารทั้งเฮียและเน็ต
-
ในที่สุดบอมก็เลิกบ้าสักที
เอาล่ะ ตอนหน้าเฮียจะง้อเน็ตได้มั้ยน้อออออออออออออออออออออออออออออ
-
o13 เฮียบีมซู๊ดยอดดดดดด ได้ใจเต็มๆเลยตอนนี้
เฮียรีบๆตามง้อเน็ตให้ได้นะ ถ้าพูดไม่ฟัง ก็จับกดแม่งเลย คนอ่านชอบบบบบ เอิ๊กๆๆๆๆ :haun4:
-
ตามอ่านจนทันภายในหนึ่งวัน เย้! ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมาถึงเพิ่งได้มาอ่าน แต่เราก็หากันจนเจอ...
อ่านตอนแรกแบบรู้สึกเบาสมองจังนะเรื่องนี้ เกรียนๆ น่ารักดีกับมิตรภาพของเพื่อน เลยอ่านเรื่อยๆ
จนเรื่องเริ่มไม่เบาสมองเพราะเน็ตแอบชอบปันซะงัน เอาจริงๆแล้วเราไม่ชอบปันเลยผู้ชายที่เจ้าชู้ฟันผู้หญิง
เพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอ ต้องการให้คนมารักหวงก้างไปวันๆโดยที่ตัวเองไม่คิดจะทำไรมาก่อนเลย
ห้าปีที่ผ่านมาคิดว่าเป็นเวลาที่นานพอให้คิดอะไรได้บ้างกับความรู้สึกของตัวเองและความรู้สึกของเพื่อนที่แอบชอบตัวเอง
แต่ก็อาจจะจริงที่ว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ส่วนตัวชอบบูมมากๆมากจนไม่อยากให้คู่กันกับปันเลย
ไม่อยากให้น้องมาชอบคนแบบนี้ คนที่ต่างก็มีปมของตัวเองน่าจะคู่กับคนที่จะมาเติมเต็มและดูแลตัวเองได้
อยากให้บูมกลับมาเป็นหมวยเล็กที่น่ารักของเฮียๆเหมือนเดิม ร่าเริงสดใส เกรียนแดกและแอบร้าย
ซึ่งก็ขอปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนเขียนต่อไปขอแค่ให้หมวยเล็กมีความสุขก็พอนะคนเขียนนะ
ทีนี้ก็ขอพูดถึงคู่หลักของเราสักที เพราะเรารักคู่นี้มากกก ชอบทุกอย่างทั้งเวลาพูดกันบรรยากาศรอบตัว
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นไปด้วยเลย เฮียน่ารักมากชอบเฮียมากเป็นผู้ชายในอุดมคติเลยล่ะ อบอุ่นและเป็นผู้ใหญ่
โชคดีของเน็ตมากที่มีเฮียคอยดูแล เพราะจะได้มีคนระงับเกรียนของเน็ตให้กลายเป็นคนน่ารัก ขี้อ้อน
แทบดิ้นเวลาเน็ตเปลี่ยนโหมดอยากให้เฮียจับกดรัวๆ น่ารักเกิ๊น เพื่อนแต่ล่ะคนก็ฮาทั้งเพื่อนและพี่เลี้ยงจอม
ติดใจอยู่อย่างตรงบอมเนี่ยแหละเป็นคนที่สะท้อนออกมาให้เห็นเลยว่า คนที่โลกหมุนรอบตัวเองเป็นไง
หลายครั้งที่ติดใจในการกระทำของบอมเราไม่คิดว่าบอมจะรักนังทรายจนทำร้ายทุกคนรอบตัวได้ขนาดนี้
แต่ก็ดีใจที่สุดท้ายบอมก็คิดได้ แอบอยากให้บอมเนี่ยแหละเป็นคนกระชากหน้ากากและตอกหน้านังทรายจนหงาย
ขอให้ดราม่าครั้งนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็ว แล้วกลับสู่โหมดหวานแหววได้แล้ว เฮียกับเน็ตจะได้เป็นแฟนกันสักที
ลุ้นมาทั้งเรื่องก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน จบเรื่องนี้บุกเต็มที่เลยนะเฮีย รีบๆเครียทุกอย่างให้เสร็จ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีออกมาจนทำให้เราอินได้ขนาดนี้ <ดูจากความยาวของรี>
เนื้อเรื่องและตัวละครต่างๆทำให้เรารักเรื่องนี้มากๆ มาขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ รีบๆมาต่อนะคะ สู้ๆกับงานนะจ๊ะคนเขียน 'กระโดดกอด'
:L2: :L2: :L1: :L1:
-
:L2:
-
เจ๋งอะเฮีย o13
-
กว่าบอมจะตาสว่างก็ต้องเจอหมัดอ่านะ
-
สวัสดีค่ะ :)
มาตามอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนบ่ายๆ แล้ว
ตอนแรกสะกิดที่ชื่อเรื่อง เห็นน่าสนใจดีเลยลองมาอ่าน
><
พออ่านแล้วก็แบบ.. เน็ตน่ารักงิ 5555555 5
แต่ตอนแรกอ่านแล้วแอบชอบเฮียบีมนะ
มาสะกิดอีตรงที่เน็ตแอบชอบเพื่อนในกลุ่มนี่ดิ ตอนแรกนี่แบบ..โห -_- บอมแหง
กำลังรู้สึกเหมือน..นิยายสูตรสำเร็จปะวะ
แต่พออ่านแล้ว..เห้ย..เป็นปัน =[]=
อารมณ์เราตอนนั้นคือ.. ไอเฮียมัน..ดูชอบเร็วไป เลยรู้สึกไม่ค่อยอินกะเฮีย
บวกๆ กับเซอร์ไพรส์ที่คนที่เน็ตชอบเป็นปัน
เลยสนใจปันมากไปหน่อย สุดท้ายก็หลงปันโงหัวไม่ขึ้น TOT
สารภาพเลยค่ะว่าชอบปันเน็ต รู้สึกว่ามันลึกซึ้ง แล้วก็ดูมีค่าดีอะ มีอะไรให้ลุ้นด้วย
ไอเฮียตอนนั้นมันก็ไม่ทำอะไรเลยนอกจากหึงไปวันๆ -_- จีบไปวันๆ
ดูไม่ค่อยมีอะไรน่าลุ้น น่าลึกซึ้งเท่าปันเน็ต (เลยแอบเชียร์ปันไปเยอะมาก)
อารมณ์เราคือเข้าใจปันนะ ถึงจะไม่มาก แต่ก็พอเข้าใจฟีลอะ
มันเลย..อินกับบทของบีมเน็ตไม่ได้
หน่วงกับความรู้สึกปันมาก คือรู้ว่าปันช้า ปันทำตัวเองเอง
แต่เราก็อินกับปัน(มาก)จนอินกับเฮียบีมไม่ลงจริงๆ
ฉากที่เจ็บที่สุดคือตอนผับเลี้ยงส่งปันบูมอะ...
มันแบบ..ปันแสดงออกแล้ว...อย่างที่เราแอบเชียร์
แต่..เน็ต..เปลี่ยนไปแล้ว
ฟีลนั้นแบบ..ทรุด TT ทรุดเลยอะ :z3:
พอตั้งแต่นั้นก่ะรู้ละว่าปันเน็ตคงเป็นไปไม่ได้แล้ว
แล้วเราก็คงอินกับบีมเน็ตไม่ได้ ก็เลยไม่อ่านต่อ เพราะอินกับปันไปแบบ..กู่ไม่กลับจริงๆ
คนเขียนเก่งมากอะ ทำให้เราอินเหมือนตัวละครมีชีวิตจริงๆ
ชอบมากเลยค่ะนิยายเรื่องนี้ ถึงจะไม่ใช่แบบที่เราอยากให้เป็นก็ตาม
แต่ก็ดีใจ ที่ได้รู้จักตัวละครแบบปัน(ทำให้เราเห็นตัวเองสะท้อนจากปัน)
สุดท้าย..ปันเน็ต ก็ยังเป็นความรู้สึกที่เราคิดว่ามันมีค่ามากจริงๆ
สำหรับที่คนเขียนเกริ่นว่าอาจจะมีภาคต่อของปัน 5555 5
เราว่าเราคงอินปันกับคนอื่นไม่ได้แล้วอะ (บีมเน็ตยังอินไม่ได้เลย)
ความรู้สึกของปันเน็ตมันแบบ..ตราตรึงสุดๆ!!
เสียดาย เฮ้อ... ความรักดีๆ แบบนี้ไม่รู้จะหาเจออีกรึเปล่า (ทั้งปันทั้งเน็ต)
เป็นกำลังใจให้นะนะ ^^' :bye2:
Ps. ขอบคุณที่สร้างรอยยิ้มและความทรงจำดีๆ ให้กับคนที่เดินผ่านมาและกำลังผ่านไปคนนี้ด้วยนะคะ
-
มาต่อเร็วๆนะคะ :monkeysad:
-
เย้ๆ ดีใจที่มาต่อ ติดตามอยู่นะคับๆ ชอบคู่พี่ปันอ่ะๆ >.<
-
สงสารเฮีย คิดถึงเน็ตจนแทบบ้าอยู่แล้ว
บอมเอ้ยโดนแค่หมัดเดียวมัไม่พอนะ นี่ยังดีที่หมัดเดียวของเฮียเรียกความฉลาดของบอมกลับมาได้บ้าง เฮ้อ
เฮียแม่มเจ๋งอ่ะเข้าทางแม่ โอ้วๆๆ สุดยอด
ตามเน็ตกลับมาให้ได้นะเฮียเอาใจช่วย สู้ๆๆ แล้วอย่าลืมจับมาจูบให้หายคิดถึงเลยนะเฮียเผื่อผีนางเอกมันจะออกจากร่างน้องเน็ตซะที
ส่วนทรายแก้วก็ช่วยส่งนางไปดาวอังคารที ช้านเกลียดหล่อนมากๆๆๆ
-
รอๆๆ คืนดีกันให้ได้น้า :n1:
บอมตาสว่างซักทีเน้อ
นังทรายแก้วว กรี๊ดดดด อยากวิ่งเข้าไปตบ :m31: :m31:
-
เหลือ "เน็ต" คนเดียวแล้วเฮีย สู้ๆ... :กอด1:
-
ตามอ่านอยู่นะคะ สนุกมากกก o13
-
:angry2: ไอ้น้องไม่รักดีความผิดครั้งนี้ต้องแก้ไขด้วยการยกเพื่อนให้สถานเดียว
-
แต่งดีมากๆเลย. ชอบทุกตัวละคร. อยากให้ปันคู่กับบูมจริงๆ
-
ซึ้งงง บอมกับบีม
เกลียดทราย
รักปัน
จบ!
-
ตอนอ่านท่อนนี้
“ไอ้เหี้ยบอม! กูต่างหากที่ต้องเป็นคนด่ามึง!! มองซิ แหกตามองรอบๆตัวมึงซิว่าตอนนี้มีใครมีความสุขกับการเสียสละของมึงบ้าง หรือไอ้เน็ตมันสบายดี มันมีความสุขมาก นั่นเพื่อนที่ยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้องเรียนกับมึง เพื่อนที่ลอกการบ้านให้มึง เพื่อนที่ชวนมึงไปเตะบอล เพื่อนที่อยู่ข้างมึงตลอดเวลาน่ะ มึงทำอะไรกับมันลงไป! แล้วทราย ผู้หญิงที่มึงเทอดทูนหนักหนา มีความสุขมากไหมที่ต้องมาวิ่งตามกูคนที่หมดรักหมดอาลัยทรายไปสิ้นเชิงแบบนี้ กับกูก็อีก พี่ชายที่ยอมให้มึงได้ทุกอย่าง ตามใจมึงได้ทุกเรื่อง กูขอแค่นี้ได้ไหมวะ! ให้กูรักคนที่กูอยากรักได้ไหมวะ? โลกไม่ได้โคจรรอบตัวมึงนะไอ้สัตว์! แหกตามองความเป็นจริงซักที!”
น้ำตาร่วง สะอื้นฮักๆเลย
-
มารอตอนต่อไป อยากเห็นเน็ตกับเฮียเคลียร์กันซักทีนะครับ
-
เฮียเท่จริงอะไรจิง ปันถึงเวลาหลบ 100%
-
มาตามอ่านเรื่องนี้เพราะมีคนแนะนำมา
ตอนแรกก็งงแทบตายใครเป็นพระเอกว่ะ
แล้วเน็ตคือนายเอกเหรอ?
แล้วตกลงเน็ตชอบแบมใช่มั้ย ใช่แน่ๆ
ป้าดดดดด หักมุมเป็นเน็ตชอบปัน
แต่บอกตรงๆเลยนะ
ปันโคตรเหี้ยอ่ะ เราเข้าใจความรู้สึกปันนะเพราะเคยเป็นแบบนั้น
แต่ก็สงสารบูมอ่ะ สงสารบูมมากเพราะเคยเป็นแบบนั้นเช่นกัน(ชีวิตมันเศร้า)
อ่านเม้นบางคนก็บอกว่าไม่ชอบปันบูม
แต่เราชอบนะ!! รักปันบูมเลย อยากให้ปันบูมคู่กัน
เหออๆๆ เป็นไงล่ะไอ้ปัน เสือกเล่นตัวกูไม่ใช่เกย์ๆๆ
พ่อง...อกหัก สะใจโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ส่วนตอนนี้เกลียดโคตรๆต้องให้ไอ้บอมกับอีทรายเลย
ชะนีในนิยายเกย์ อิเวรนี่อยากเอาสัน FHM ตบหน้าจริงๆ(อินจัด)
ส่วนไอ้บอมก็นะ...พี่มันก็เก่ง
น้องมันก็ฉลาด
แต่ทำไมมันควายจังว่ะ
คือ..ความรักมึงดูด้อยค่าไปมากอ่ะ ทันทีที่อ่านของบูมแล้วเน็ต
มันเหมือนกับ...มึงเกิดมาทำไม(เกลียดจริงๆ)
บอมด่าเฮียว่าเสียสละตัวเอง โง่ บ้า บลาๆ
แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มึงดีจังแหละไอ้จังไร
โหยยยยยยยยย อ่านตั้งแต่แปดโมงยันตอนนี้
อ่านทันแล้ว...เม้นแค่นี้แหละ เดี๋ยวของขึ้นอยากกระทืบตัวละคร
-
ตาสว่างรึยังบอม
-
ไอ่บอมมันงี่เง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อร๊ากกกก แอบปลื้มตอนต้นๆเรื่อง หลังๆมาเกลียดจริงจัง
ยกนิ้วให้เฮีย จริงๆนะ เอาใจไปเลย
ขอให้ง้อน้องเน็ตสำเร็จ ฮิ้ว
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ
รอตอนต่อไป
-
ในที่สวดก็ตามทันซะที!
บอกตรงๆเกลียดนิสัยบอมมว๊าก!!
คนที่บอมควรจะแคร์ที่สุดคือเฮียบีมตะหาก...
ตอนแรกก็ชอบเจ้ทรายอยู่นะ
แต่ตอนนี้เกลียดเข้าไส้แล้ว
ผู้หญิงอะไร นิสัยไม่ดี ชิชะ!!
สุดท้ายคนที่ซึนที่สุดเห็นทีเป็นเจ้าเน็ตนี่แหละ
นางเอกตลอดกาล! ฮ่าๆ
รอติดตามค่ะ :)
-
วันนี้ก็วันพุธน่ะ ทำไมเฮียยังไม่มา
-
เข้าวันพฤหัสแล้วค่ะ งานยังต่อเนื่องจริงๆสิพับผ่า เพิ่งกลับมาถึงห้องด้วยสภาพเปลี้ยสุดๆ
ขออนุญาตเป็นพรุ่งนี้นะคะ ก่อนเที่ยงเฮียมาแน่ อย่าเพิ่งงอนกันไปนะจ๊ะนักอ่านที่รัก
ขอโทษจริงๆค่ะที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าคิดว่าน่าจะกลับมาลงทัน แต่ไม่ทันซะงั้น
ขอโทษอีกครั้งจริงๆค่ะ TT เค้าผิดไปแล้ว อย่าโกรธเค้านะ ฮือออ
-
:กอด1:
เหนื่อยก็พักนะคับ
^^
-
o18 รอได้จ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
รออออออออค่ะรอออออออออออ
ปู่เสื่อพร้อมหมอนผ้าห่มหมอนข้างพร้อม
-
สู้ๆนะค้าบ เรื่องงานต้องมากก่อนน้า แล้วเรื่องนิยายค่อยลงตอนว่างก็ได้ครับ
ยังไงก็จะรอน้า
-
รอได้ค่ะ ตอนหน้าขอยาวๆเลยนะคะ ฮิฮิ
-
กรี๊ดข่าวร้าย
แต่เค้าไม่งอนน้า
*กอดๆ*
-
:pig4: :pig4:
-
สู้ๆค่า รออ่านเน้อ :)
-
มารอเฮีย
-
มาปักหลักรอเฮีย o13
-
ไม่เป็นไรน้า .. เข้าใจๆว่างานเยอะ
รอ รอ รอ อย่างไงก็รอ ^^
-
คิดถึงเฮียกับหนูเน็ต
สู้ๆคะ คนเขียน :L2:
-
ไม่งอนไม่โกรธเลยค่า เป็นกำลังใจให้อยู่ตรงนี้นะคะ o18
-
มานั่งรอคร๊าฟ
-
:z2:
มารอค่าา
-
Friend's brother Brother's friend 29, คดีพลิก
[NET's talk]
เมื่อไหร่กันนะ ที่เราจะเจอหน้ากันแล้วสามารถมองได้เต็มตาแบบไม่ตะขิดตะขวงใจอีก
เมื่อไหร่ ที่ผมจะเดินไปตบบ่ากว้างแล้วถาม เฮ้ย เป็นยังไงบ้างวะเฮีย งานหนักไหมช่วงนี้?
เมื่อไหร่.. ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน... เป็นคำถามที่ผมยังเฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างหาคำตอบไม่ได้
ทว่าบางที พระเจ้าก็ให้คำตอบเร็วกว่าที่กำหนด
เร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว
โฮ่ง โฮ่ง...
เสียงเห่ากรรโชกดังจากในรั้วบ้านโดยไอ้ปุกปุยเพื่อนสนิทของปรมัต หมาไทยหลังอานขนเกรียนเรียบสีน้ำตาลกระดิกหางระริกโดยไม่สังเกตสีหน้าผู้มาเยือน ไม่นานคนในบ้านก็เดินออกมาเปิดประตูเห็นว่าเป็นผมยืนล้วงกระเป๋ากางเกงปล่อยออร่ามาคุอยู่พี่วรรณก็ยิ้มเจื่อน
“มาหาบอมเหรอคะ รายนั้นยังไม่ตื่นเลย” พี่เลี้ยงของพ่อหนุ่มสามใบเถาถามเสียงละม่อม ผมพุ่มมือไหว้พี่วรรณลวกๆแล้วตอบเสียงนิ่ง
“เปล่าครับ เฮียอยู่ไหม? ผมไปดูที่คอนโดแล้วไม่เจอ”
“อ้อ ค่ะ ทานโจ๊กอยู่ในครัวกำลังจะออกไปทำงาน น้องเน็ตเข้ามาก่อนมา”
พอได้คำตอบพี่วรรณก็ไขรั้วประตูให้ผมเข้าไปตามคำเชิญ เดินหูตาขวางเข้าบ้านซอกซอนชอนไชเข้าครัวรวดเร็ว ไอ้ตัวโตนั่งแดกโจ๊กตามคำให้การของพี่เลี้ยง พอผมเดินเข้าไปก็ยกตีนขึ้นวางตุบบนเก้าอี้ให้คนก้มหน้าก้มตาแดกเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ
สบายใจจริงนะมึง ยิ้มปากแทบฉีก
“กูว่าจะไปหามึงที่บ้านไอ้โชติพอดี วันนี้”
“เฮียพูดเหี้ยอะไรกับแม่ผม”
นั่นแหละครับ ประเด็นที่ทำให้ผมเดือดปุดๆแทบแจ้นมาหามันตั้งแต่ได้รับสายจากพี่เนยว่า ‘เน็ต แฟนแกนี่มันสุดยอดเลย พี่ตะล่อมบอกแม่ตั้งนานยังไม่กล้าพูดตรงๆ เมื่อวานเขามาที่บ้านแล้วบอกเรื่องแกกับแม่ ฉันนะกลัวแม่ลมจับแทบบ้า...’
ข่าวดีก็คือ แม่ยังแข็งแรงอยู่ ส่วนข่าวร้ายคือผู้ต้องหามันกำลังจะถูกผู้เสียหายฆาตกรรมอำพรางในไม่ช้า เห็นเฮียยังทำหน้าเหรอหราแล้วนึกอยากหักนิ้วให้กระดูกลั่นกรอบเสยคางไปสักหมัด
ทั้งๆที่ผมทำแบบนั้นไปแท้ๆ... ทั้งๆที่เรื่องมันควรจะจบไปแท้ๆ แต่ไอ้หน้ามึนนี่กลับทำให้ความนสัมพันธ์นั้นยาวเข้าไปอีก ถ้าแม่ถามถึงมัน จะให้ผมตอบว่า ‘อ้อ แม่ เน็ตว่าจะเลิกเป็นเกย์แล้วเลยเลิกกับเฮีย’ ตลกแดกแล้วครับสัตว์
“จะเอายังไงกับผม”
กูเจ็บนะเว้ย ทั้งๆที่รักจะตายห่าแต่ต้องเป็นคนเดินจากไปเงียบๆ ถึงใครจะบอกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีก็เถอะ แต่ถ้าคุณได้ลองเรียนรู้ที่จะรักใครสักคนแล้ว จะไม่มีความคิดไหนเลยที่อยากทำให้คนที่เรารักไม่พบกับชีวิตที่สดใส
ถึงมันจะไม่ได้เลือก แต่ลึกๆผมก็ยังบอกตัวเองว่า นี่คือสิ่งที่ดีสำหรับมัน
“ก็ไม่เอายังไง... เลิกหลบหน้าแล้วทำตัวเป็นคนดีเกินไปได้แล้ว”
เฮียจิบน้ำเปล่าอย่างใจเย็น มันดูสงบกระทั่งเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเท่านั้น แค่นั้นผมก็รู้ดีว่ามันร้อนรุ่มมากแค่ไหน
“เลิกคิดอะไรไปเองเถอะ สมองน่ะเอาไว้ใช้เรื่องเรียน เรื่องความรักใช้หัวใจตอบได้ไหม?”
“อย่ามางี่เง่าน่า... เฮียกับผม...”
“มันเป็นไปไม่ได้? เรื่องไหนที่เป็นไปไม่ได้ เรื่องแม่มึงกูก็พูดให้แล้ว ส่วนป๊ากับม้าทางนี้กูพูดได้ สบายมาก ไอ้บอมก็โอเค ส่วนกู ก็รักมึงเหมือนเดิม แล้วอะไรที่เป็นไปไม่ได้ หรือมึงไม่ได้รักกูเลย?”
มายืดยาวเสียขนาดนี้ไอ้คำด่าที่ตระเตรียมไว้ก็กลืนหายไปทั้งหมด เสียงครูดคราดจากการเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัว เฮียเดินตรงมาแล้วคว้ามือผมไปจับไว้ เฮ้ยๆ! นี่มันในบ้านมึงนะ!!
สัตว์! มือคนหรือตีนตุ๊กแก สะบัดยังไงก็ไม่ปล่อย พอเงยหน้าขึ้นมาเหวี่ยง เห็นตาคมมันจ้องนิ่งไม่มีแววไหวระริกจากเสือก็กลายเป็นลูกแมวเลยกู.. เปล่ากลัวนะครับ แต่ไม่เคยเจอโหมดนี้ของเฮียจริงๆ
“อะ...อะไรเล่า! ปล่อยสิวะ!”
“ไม่ปล่อย....”
“อย่ามากวนตีนได้ไหม เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า..”
“ทำไมมึงแคร์แต่คนอื่น”
ชัด... มาอีกแล้วคำพูดแบบนี้ ก็ไอ้คนอื่นของมึงก็พ่อมึง แม่มึง น้องมึง พี่เลี้ยงมึงไม่ใช่เหรอครับ? ผมเม้มปากเข้าหากันตามนิสัยเบือนหน้าหลบ มืออีกข้างที่ว่างของเฮียก็ยกขึ้นมาจับแก้มไม่ให้หนีไปไหน
นี่กูกะมาชำระความกับมึงนะ ทำไมคดีดูพลิกๆวะ
“ผอมลงนะ”
“อย่ายุ่งน่า...” ผมถอนหายใจยาว ไม่ได้การ ต้องรีบกลับเข้าประเด็นตัวเองก่อน “เฮียโทรไปเคลียร์กับแม่ผมทีได้ไหมว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ผมกับเฮียเป็นแค่พี่น้องกัน”
“กูไม่พูดโกหก”
“งั้นเฮียก็ทำตามที่พูดสิ กลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม”
“มึงใจร้ายมากนะเน็ต”
เสียงสั่นๆของมันทำให้ผมค่อยๆปรายตาไปมองหน้า ตาที่ดุดันเมื่อครู่หรี่ลงเหมือนคาดคั้นหาความจริงจากใจ ผมชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าเมื่อลองอ่านดีๆในแววตาตัดพ้อนั่นมันเจือความผิดหวังอยู่
“กูไม่อยากคิดแบบนี้หรอก หรือมึงกับปันโอเคกันแล้ว”
“โอเคอะไร?”
“มันก็ชอบมึง กูพูดถูกไหม? ที่สลัดกูทิ้งใจดำแบบนี้เพราะมึงสองคนใจตรงกัน แบบนั้นหรือเปล่า?”
อ้าว ไอ้เหี้ยนี่รวน ผมขึงตามองมันนิ่ง แล้วจิ๊ปากหงุดหงิด
“หลบกูเป็นเดือนๆ แต่ไปนอนบ้านมันนี่ มึงพูดตรงๆก็ได้นะเรื่องปัน ถ้ามันเป็นคนที่มึงเลือกกูก็ยินดีด้วย”
ยินดีด้วยแล้วมึงจะน้ำตาคลอทำไมวะ? ผมถอนหายใจเสียงยาว “มันไม่ใช่อย่างนั้น...”
“แล้วมันอย่างไหน? มึงสองคนรักกัน กูเป็นส่วนเกินที่มาทำให้มันรู้ตัว อยากขอบคุณกูที่ช่วยให้มึงสมหวังไม่ต้องหาเหตุผลร้อยแปดว่าหวังดีกับกูโน่นนี่นั่นก็ได้นะ กูไม่ต้องการ เปลี่ยนมาเลี้ยงเบียร์สักกระป๋องกูยังจะขอบคุณกว่า”
“ถ้าคำตอบที่อยากให้มึงกับกูกลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมคือความสุขของมึง กูจะไม่ยื้อไว้เลย...”
พูดจบมันก็ปล่อยมือผม อ้าว ทีแบบนี้เสือกปล่อยง่ายๆ เฮียหันหลังขวับเป็นนางเอกหนังตอนงอนพระเอกสะบัด ผมเลยสวมวิญญาณพระเอกกระชากไหล่กว้างมันไว้ จะให้เฮียตัวปลิวเข้าอ้อมกอดแล้วปล้ำจูบเหมือนพระเอกสักหน่อย แต่แรงน้อยๆของตัวเองทำได้แค่เรียกให้ไอ้ตัวโตหยุดชะงัก
เอาวะ... นางเอกก็นางเอก
ผมกอดมันจากด้านหลัง สวดมนต์ขอพรจากพระบุตรพระจิตว่าอย่าได้มีใครทะลึ่งเดินเข้าครัวมาตอนนี้เลย แรงสั่นเบาๆจากตัวคนถูกกอดทำให้ผมไม่แน่ใจว่ามันร้องไห้หรือเปล่า แต่ผมก็เพิ่มแรงรัดที่อ้อมแขนแน่น ซบหน้าผากกับแผ่นหลังกว้าง กลิ่นอ่อนๆของเฮียลอยมาแตะจมูกทำให้ผมนึกถึงคืนที่ได้นอนใกล้ๆมันจนร้อนผ่าวขึ้นมาที่กระบอกตา
คิดถึง..
เป็นความรู้สึกที่ไม่ต้องปรุงแต่ง หัวใจยังเต้นแรงเหมือนทุกครั้งที่อยู่ใกล้มัน
“มันไม่เกี่ยวกับปันนะเฮีย ผมกับมันเป็นได้แค่เพื่อนกัน.. คนที่ผมรักน่ะ เฮียต่างหาก..”
พูดความจริง มันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่ ผมถอนหายใจอีกครั้งเมื่อนึกถึงปัญหาที่หนักอึ้ง “เพราะรัก ถึงได้แคร์ขนาดนี้ต่างหาก...”
“ไม่ต้องโกหกกูหรอก ถ้าสุดท้ายมึงก็จะไปอยู่ดี แคร์กูบ้าบออะไร ถ้าแคร์จริงทำไมถึงทำให้กูเสียใจ กูเคยเหรอเน็ต เคยทำให้มึงเสียสักครั้งบ้างไหม?”
อ่า... บางทีก็ไม่..
“จะให้กูทำยังไง..?”
กูก็ไม่รู้ครับ...ที่กูคิดออกคือยุติความสัมพันธ์ประหลาดๆแบบนี้สักทีเพราะมันกำลังต่างทำให้เราสูญเสียความเป็นตัวเอง
เหี้ยเอ๊ย ริจะรักทั้งที เสือกชอบอะไรพลิกแพลงพิศดารๆนะมึงไอ้เน็ต ไหนวะสาวน้อยตากลมผมยาวในอุดมคติ ทำไมเป็นไอ้ตี๋ตัวใหญ่ใจน้อยแบบนี้ไปได้ ไปต่อไม่เป็นเลยสิครับนายท่าน
“ถ้าเป็นกู ปัญหาของมึงคืออะไรที่ทำให้เรารักกันไม่ได้”
“เฮียมีไข่ ผมก็มีไข่”
“จะให้กูไปตัดเจี๊ยวไหมล่ะ? “
นี่มึงจะฮาหรือจะดราม่าวะ? กูงง ปรับอารมณ์ไม่ทัน
“เฮียจะบอกป๊ากับม้ายังไง? เฮียมีชื่อเสียงมีหน้าตาทางสังคมอีกนะ.. แล้วเฮียก็ติดเน็ตเกินไปด้วย มีแต่จะเป็นตัวถ่วง..”
“ไม่ต้องมาสอนกู มาคิดแทนกู แล้วก็เลิกหลงตัวเองได้แล้ว น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะมาถ่วงอะไรกูได้”
“อย่างน้อยก็งานพี่เจี๊ยบแหละวะ”
“กูตัดสินใจของกูเอง กูปรึกษามึงสักคำไหม? แล้วเรื่องป๊า ม้า หน้าตาทางสังคม อนาคตของกู กูจัดการเองได้ อยู่สถานะว่าที่เมียก็ทำตัวเป็นช้างเท้าหลัง เรื่องอื่นให้กูจัดการเอง กูแก่กว่ามึง เจอโลกมามากกว่ามึงนะ ไม่ใช่เด็กน้อยที่ต้องให้มึงมาห่วงโน่นนี่นั่นเหมือนแม่วัยทองกับลูกชายอายุ16”
เฮียพลิกตัวหันมามองผม ยกมือขึ้นลูบแก้มเบาๆ ก่อนเลื่อนไปกุมมือทั้งสองที่ผมปล่อยทิ้งไว้ข้างตัว ทั้งๆที่หลบตาอยู่ดีๆ พอมันโน้มตัวมาจูบที่หน้าผากผมก็มองมันตาขวาง
“เป็นแฟนกันนะ...”
อา...
“ใม่ยากหรอก.. แค่อยู่ข้างๆกู รักกู เชื่อมั่นในตัวกูก็พอ ที่เหลือกูจัดการเอง...”
ผมเงียบ... หลบสายตาลงต่ำ รู้สึกวูบวาบตลอดโคนจรดปลาย ไม่ได้โฆษณาแชมพูครับแต่ตอนนี้มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ คร้านจะบอกว่ารู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องก็ฟังดูแปล่งๆเพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาผีเสื้อบินอยู่ในท้องแล้วมันรู้สึกยังไง
แรงบีบที่มือเพิ่มขึ้นเล็กน้อยราวเรียกให้คนหูแดงอย่างผมเงยหน้าขึ้นมอง พอหลงกลมันเท่านั้นภาพที่เห็นก็เป็นแค่เสี้ยวแก้มของเฮียระยะประชิด ริมฝีปากถูกทาบทับจู่โจมรวดเร็วแต่ไม่เร่าร้อน มันอ่อนหวานตามนิสัยนุ่มๆของมัน ผมคิดถึงสัมผัสนี้ คิดถึงกลิ่นลมหายใจ คิดถึงความรู้สึกที่เหมือนโดดบันจี้จัมพ์ทั้งๆที่ปลายเท้าก็ติดอยู่ที่พื้น
“กูคิดถึงมึงมากเลย รู้ไหม?”
รู้.. แต่ไม่รู้ว่ามากเท่าที่ผมคิดถึงเฮียหรือเปล่า
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ.. กูจะขาดใจตายอยู่แล้ว”
มันพูด ทั้งๆที่ปากยังคลอเคลียอยู่ที่ปากผม พอจบมันเลยถือโอกาสจูบต่อ
ให้ตายเถอะ.. คดีพลิก กูยอมจริงๆ
ผมหลับตาลงช้าๆ ปล่อยใจให้สบายแล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอเฮีย ขยับปากจูบตอบด้วยความคิดถึง เสียงเจ๊าะแจ๊ะของน้ำลายดังจนน่าหนวกหูแต่เวลานี้กลับไม่มีใครยอมใคร รู้ตัวอีกทีหลังก็ชนตู้เย็นโดยมีแขนใหญ่ทั้งสองข้างของเฮียขังเป็นกรงไว้ซ้ายขวา โดยผมแค่เกาะบ่ามันไม่ได้ต่อต้านอะไรตามสมควรเลยสักนิด
“กูว่าไปต่อบนห้องเถอะว่ะ หิวน้ำ”
ปากเฮียยังจูบผมอยู่ แล้วนั่นมันเสียงใคร?
เหี้ย!!!
ผมผลักเฮียออกรวดเร็วเท่าความไวแสง ไอ้บอมยืนหัวกระเซิงถือแก้วมองผมกับพี่ชายมันเซ็งๆ ไอ้ต้นเรื่องดึงผมหลบพ้นรัศมีประตูตู้เย็นเพราะตัวเองมัวแต่อึ้งพะงาบปากค้างๆไม่คิดว่าเพื่อนรักจะมาเห็นชอตเด็ดแล้วตวัดตามองเฮียเคืองๆ
กูบอกมึงตั้งแต่ตอนจับมือแล้ว ว่าเดี๋ยวมีคนมาเห็น! แม่งเสือกทำกูเคลิ้มอีกนะ!!
ทว่าไอ้บอมกลับไม่แซวหรือว่าอะไร มันเดินไปเปิดประตูตู้เย็นยกน้ำจากเหยือกขึ้นมาเทลงแก้ว แล้วดื่มอึก พออิ่มชื่นใจก็วางกลับแล้วทำท่าเหมือนจะเดินออกไปแบบไม่สนใจโลกให้ผมยิ่งเป๋หนักกว่าเดิม
“อยู่นี่กันหมดเลย”
ไอ้บูมเดินคอตกตามเข้ามาในห้องครัว ที่จริงมันมาพร้อมผมแหละครับ แต่ปันมาส่งมันเลยยืนคุยกันหน้าบ้านโดยให้ผมเข้ามาเคลียร์กับเฮียก่อน บอมเลิกคิ้วขึ้นแล้วถาม “มีอะไรหรือเปล่าตี๋? สีหน้าไม่ค่อยดี?”
ไอ้เชี่ยปันก่อเรื่องอะไรอีกล่ะทีนี้
“พี่ปันบอกว่าเรียนจบแล้วจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ..”
ผมรู้ว่ามันมีแพลนจะเรียนต่อ... แต่ไม่เคยได้ยินว่าจะไปไกลถึงขนาดนั้น เพราะมันเองก็ไม่เคยพูดทำนองนี้สักครั้ง ไอ้บอมขมวดคิ้ว งงไม่ต่างกัน
“ไหนว่าจะต่อที่เดิม? อาทิตย์สองอาทิตย์ก่อนมันยังพูดกับกูแบบนี้เลย แล้วนี่มันไปไหน?”
“กลับไปแล้ว..” บูมตอบ
“อังกฤษ..?”
ผมทวนคำพูดไอ้บูมอีกครั้ง จำได้ว่าพอพ่อกับแม่มันเลิกกัน แม่มันก็ย้ายไปอยู่กับสามีใหม่ที่อังกฤษ มันค่อนข้างจะเกลียดแม่ตัวเองพอตัว เพราะแบบนี้ถึงได้เลือกที่จะไปฝึกงานที่อเมริกา
แต่จะไปเรียนต่อที่อังกฤษน่ะเหรอ? ตลกแล้ว..
“ไม่มีทางไปอังกฤษแน่ๆ” ไอ้บอมวิเคราะห์คล้ายๆผม แต่บูมยังถอนหายใจเน้นอีกครั้ง “อังกฤษ ไปอยู่กับแม่...”
“บูมกลัวพี่ปันจะไม่กลับมาอีก”
“ทำไมคิดแบบนั้นวะ? ไอ้ปันน่ะจะอยู่กับแม่ได้สักเท่าไหร่ ลูกที่ไม่ได้เลี้ยงมามันก็ไม่ต่างจากคนรู้จักผิวเผินหรอก เดี๋ยวมันก็กลับมา”
“พี่ปันพูดเหมือนจะหนี...”
บูมหันหน้ามามองผมก่อนหลบสายตาลงต่ำ เรื่องไอ้ปันทะลึ่งมาชอบผมเอาตอนนี้ก็มีเราสามคนคือบูม ผม และปันเท่านั้นที่รู้ ไอ้บอมยังเกาหัวสังคะตังมันแกรกๆ ขณะที่เฮียเหมือนปะติดปะต่อเรื่องได้เลยคว้ามือผมมาจับไว้แน่น
“มันหนีอะไรของมันวะ?”
ชายกลางยังรักษาตำแหน่งดักดานแห่งปีไว้อย่างมั่นคง มีแค่บรรยากาศแปลกๆของคนรู้กันระหว่างผม บูมและเฮียลอยคลุ้ง มือที่พูดจับไว้เลื่อนปลายนิ้วมาเกี่ยวประสานราวกับบอกนัยๆว่า ไม่ว่ายังไงกูก็ไม่ปล่อยมึงไปคุยกับไอ้ปันเด็ดขาด
“กูสายแล้ว ไปทำงานก่อน ปะ เน็ต มึงต้องรีบไปปั่นโปรเจคเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
ห๊ะ? ผมยังไม่ทันหันมองคนพูด เฮียก็ถูลู่ถูกังผมออกมา ยัดผมใส่ที่นั่งข้างคนขับแล้วเดินวนไปสตาร์ทรถ พี่วรรณรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านวิ่งมาเปิดประตูรั้วให้แทบไม่ทันความเร็วของSLKที่แล่นปราดออกไป
เหมือนมึงรีบมาก แต่พอเลยส่วนของชุมชนเข้าหน่อยเสือกเบรครถจอดปลดเข็มขัดมาปล้นจูบผมหนักหน่วง เชี่ยยย พื้นที่รถก็มีเท่านี้จะให้กูหนีไปไหน หลบซ้ายก็จูบขวา หลบขวาก็จูบซ้าย ดูดดึงทั้งริมฝีปากทั้งลิ้นผมไปอยู่ในปากมันตวัดเกลียวพันจนน้ำลายไหลเปรอะมาถึงคาง
“กูไม่ให้มึงใจอ่อน..” ไอ้หมาบ้าครางเสียงขรม อ้อ นี่หึงใช่ไหม?
“จะ.ใจอ่อนบ้าอะไร?”
“ดูตามึงก็รู้แล้วว่ามึงลังเล”
“ผมเปล่า! แค่สงสัยเฉยๆ...นี่ พอก่อน อย่าเพิ่งจูบได้ไหม?”
“ไม่ได้..”
โอเค งั้นจูบไป จูบให้ปากกูหลุดไปเลยสัตว์! แต่เฮ้! กูอนุญาตให้จูบไม่ใช่ล้วง คือเข้าใจนะครับว่าคนมันนัวเนียๆกันมากเข้าอะไรๆมันก็เคลิ้มตามมา ยอมรับแบบแมนๆประสาวัยรุ่นไม่เสื่อมสมรรถภาพเลยเอ้าว่าตอนจูบที่ห้องครัวนั่นผมก็กรึ่มๆ มาเจอซ้ำแบบนี้ไอ้หนูมันตื่นตัวเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดานี่คือครั้งแรกของกูมึงจะทำบนรถจริงน่ะ??? ผมปัดๆมือซนของไอ้ตัวโตก่อน หลังจากนั้นค่อยดันไหล่มันออก
“....ทำไม?”
ไอ้เหี้ย!!! อย่ามองกูด้วยสายตาตัดพ้อให้รู้สึกผิดนะ เฮียทิ้งตัวลงบนเบาะของมันเองลงปุ กอดอกไว้แน่นเบือนหน้าออกไปทางกระจก
“เก็บไว้ให้ไอ้ปันมันหรือไง?”
“เมนส์มึงไม่มาเหรอวะเฮีย! บอกไปแล้วนี่ว่ารักใคร จะรวนเรื่องไอ้ปันอีกทำไม?”
“ก็กูหวง...”
อายุมึงลดเหลือสามขวบ..
“ไม่เจอกันตั้งนานด้วย หวง คิดถึง..แฟนก็ไม่ให้กอด”
“ไม่ได้ไม่ให้กอด...”
ผมตอบเสียงแผ่ว เลื่อนมือไปแตะบ่ามันเบาๆแล้วขยับตัวไปจูบที่แก้มมันง้อ
“แต่เป็นที่ห้องได้ไหม?”
ผมเคยบอกไหมครับว่า พาณิชยโชตผลิตออกมาแต่เชื้อสาย เหี้ยๆ
ผมรู้ว่าตัวเองพลาดก็เมื่อเฮียมันหันมายิ้มเจ้าเล่ห์หูตาแพรวพราวนั่นแหละ มิหนำซ้ำยังผิวปากเริงร่าเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้เกี่ยงงอนอะไรกูเลยแม้แต่น้อยอารมณ์ดี
“ต้องให้กูยกเรื่องปันอยู่ได้ กว่ามึงจะใจอ่อนแต่ละอย่าง..”
สรุปคือที่บ้านมึงไม่ได้ร้องไห้..
และเมื่อกี้ มึงแค่หึงนิดๆ แต่ไม่ได้งี่เง่าเกรียนแตก..
ทุกอย่างเป็นแผน แผนให้กูใจอ่อน แผนให้คดีพลิก ไอ้สัตว์เอ๊ย!!!
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 29
04/10/12
-
เห็นคุณ -west- มา รีบพุ่งตามเข้ามาด้วยความเร็วแสงเลยค่ะ อิอิ คิดถึง :กอด1: (เลียนแบบเน็ต) ตอนที่แล้วเฮียบีมโชว์ความแมน มาตอนนี้โชว์ความเจ้าเล่ห์ซะงั้นอะนะ เนี่ยล่ะน้า เขาถึงว่าผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน เฮียบีมต้อนซะจนตัวเองเปลี่ยนจากจำเลยกลายเป็นโจทก์ไม่พอ ผู้เสียหายอย่างเน็ตยังกลายเป็นจำเลยอีก 2 คดีด้วยนะ
มาว่ากันเรื่องคดีพลิกก่อน ตอนที่คุณ -west- ยังไม่มาลงตอนนี้ ก็ย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ แล้วก็คิดว่าเฮียจะทำยังไงน้อ แล้วน้องเน็ตจะมีปฎิกิริยายังไงพอแม่บอกเรื่องเฮีย คิดว่าน้องเน็ตคงต้องโวยล่ะ แต่ไม่นึกจริงๆว่าเฮียจะตลบหลังได้หมดจดงดงามขนาดนี้ ฉากที่น้องเน็ตกอดหลังแล้วรู้สึกว่าเฮียตัวสั่นๆน่ะ ไม่อยากจะคิดเลยว่ากำลังแอบหัวเราะที่แผนชิงแกล้งงอนก่อนสำเ้ร็จรึเปล่า -*- แต่ชอบความฮาที่แทรกอยู่ในความหวานระหว่างง้องอนกันนะคะ ไม่ทิ้งบรรยากาศของเฮียกับเน็ตดี
แอบสงสารบอมนิดหน่อย กับตำแหน่งดักดานแห่งปี :m20:
ส่วนปันนภ.... จากพื้นฐานครอบครัวและอนาคตที่วางไว้ ต่อให้ปันทำใจเรื่องเน็ตได้แล้วอาจจะอยากเริ่มต้นใหม่กับบูม ก็ยังคิดไม่ออกเลยค่ะว่าจะลงเอยกันยังไง เอาเป็นว่าขอเอาใจช่วยคู่นี้ก็แล้วกันนะคะ เชื่อมั่นว่าคุณ -west- มีทางออกที่เหมาะกับ 2 คนนี้อยู่แล้ว
-
ตกหลุมรักกับดักเฮีย :z3:
-
เน็ตมันแคร์คนรอบข้างมากเกินไปจริงๆแหละ :beat:
ทำอะไรก็โดนคนอื่นเค้าจูงจมูกตลอด
เฮียรีบจัดการมันสักทีเถอะ เดี๋ยวคนอื่นมาพูดอะไรแล้วเน็ตมันจะชะงักโน่นนี่อีก :เฮ้อ:
-
เฮียบีมเจ้าเล่ห์อ่ะ
ุสุดท้ายเน็ตก็ใจอ่อน
กลับมารักกันเหมือนเดิม
แล้วต่อไปจะมีฉากยังไงน้าาาา ><
แต่ปันจะหนีไปอังกฤษจริงอ่ะ
สงสารอาตี๋นะ
-
:m20: :impress3: เสร็จเฮีย แผนสูงนะ :z13:
-
โหววววววววววววววววววววววว เน็ตเสร็จเฮียไวๆเลย :haun4:
อยากจิอ่าน กร๊ากกก เฮียร้อนแรงอ้ะ กรีดร้อง :o8:
ส่วนปันทำไมไม่หันไปมองบูมบ้างวะ ห๊ะ :z6:
-
เน็ตเอ้ยยยยยย ไม่รอดแล้วล่ะ
55 สายไปแล้วว กลับลำไม่ทันแล้ววววว
-
เฮียสมหวังแล้วอ่ะ ดีใจด้วย
-
เน็ตจ๋า ....เสร็จแน่ๆ :z1:
-
อยากได้เฮีย จบป่ะ
:beat: โดนตบ
-
ไม่อยากให้ฟังใคร ๆ ฟังเสียงใจตัวเอง
จะปากใคร ๆ บรรเลง ไม่ต้องใส่ใจ
เราสองคนก็คุยกันแล้ว แค่เธอมั่นใจ
ฉันจะทำให้เธอรู้สึก ...... เธอเลือกถูกแล้ว
^
^
อ่านตอนนี้จบ เนื้อเพลง ฟังหัวใจตัวเอง ท่อนนี้โผล่ขึ้นมาในหัว
มันใช่ มันคือความรู้สึกของเฮียที่ต้องการบอกเน็ต
อย่ามองคนอื่น อย่าฟังคนอื่นให้มาก ฟังเฮียบีม มั่นใจในตัวเฮียแล้วรักไปพร้อม ๆ กัน
ควรค่าแก่การรอคอยจริง ๆ ตอนนี้ ^^ :กอด1:
-
แผนเฮียเจ๋งมาก คราวนี้สงสัยเน็ตจะไม่รอด อิอิ :impress2: :impress2:
-
เฮียมันเจ้าเล่ห์จริงๆ
อน็ตยังไงก็ไม่รอด ฟันธง
-
หึหึ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จะได้ถึงฉาก :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
อยากกรีดร้อง อ๊ากๆ
555555555555555555
-
ขอตบเหม่งเฮียซักที
เจ้าเล่ห์เหลือเกิน ฮ่าๆ
แล้วก็นะเน็ตนะ
เลิกทำตัวเป็นนางเอกได้แล้วนา
รักแค่เฮีย มองแค่เฮียก็พอ!!
-
เฮียยยยยย เฮียจะน่ารักไปถึงไหน หนูระทวยมากก 555
รักกกเฮียบีม ชอบน้องบูม กิ๊กบอม ชอบหมดบ้าน 5555
-
ตอนต่อไป...เค้าต้องเตรียมเลือดไว้ไหมคะ โฮกกกกก :o8:
-
เฮียสุดยอด เน็ตไปไม่เป็นเลย ดีแล้วที่เข้าใจกัน :กอด1:
น้องบูมอย่าเศร้าลูกอย่าเศร้า :กอด1:
-
โอ้ยยย ในที่สุดอ่านตอนนี้ก็ยิ้มออกสักที เฮียยังคงน่ารัก(และเจ้าเล่ห์)เหมือนเดิมไม่มีผิด แอร๊ยยยยยย :o8:
-
สรุปน้องเน็ต....เสร็จแน่....555
เฮีย...แม่งเจ้าเล่ห์อ่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด
เฮียบีมสุดยอดว่ะ รักผู้ชายคนนี้ จนบางทีอิจฉาเน็ตอ่ะ โอ่ยยยยย
อ่านตอนนี้และยิ้มไปทั้งตอนเลยอ่ะ เน็ตแอบใจแข็ง เลือดกรุ๊ปAชัวร์ คนนิสัยยังงี้
แต่สุดท้ายก็ยอม .. โอ่ยยยย TT//////TT
ในที่สุดก็เข้าใจกันซักที เน็ตเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเฮียแมนมาก ! ผู้ชายคนนี้สุดยอด ...
เฮียทำโทษเน็ตแรงๆ นะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โหยยยย ตอนแรกก็ชื่นชมเฮียบีมอยู่หรอกนะ
แต่นี่อะไร หลอกเน็ตได้ลงคอ :m16:
น้องเน็ตอย่าไปยอมลูก จับเฮียกดเลยยยยยย 5 5 55 55 5 :really2:
-
เฮียแผนสูง มาเหนือเมฆมาก :laugh:
-
o13
-
ดีมากเฮียย ต่อที่บ้านนนเลยยย
-
ไม่ทันเล่ห์เฮียบีมแกหรอกเน็ตเอ๊ย
เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีเหอะ ... คึคึคึ
ส่วนปันจะหนีไปไหนก็เหมือนเดิมนั่นแหละ
ในเมื่อหอบใจ หอบความรู้สึกไปด้วย
กระดิกหากระริก>>>หาง
“มันไม่ให้อย่างนั้น...”>>>ใช่
กูอนุญาตให้จูบไม่ใข่ล้วง>>>ใช่
-
คดีพลิก ฮ่าๆๆๆๆ
เน็ตตามเฮียไม่ทันหรอก :laugh:
เฮียแก่กว่านะความเจ้าเล่ห์มันก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา
อร๊ากกกกกก ขนาดงอนกันยังแอบฮา
สองคนนี้น่ารักอ่ะตลอด และในที่สุดก็ลงเอยกันได้ซะที
บอมจะดีใจมั้ยที่รู้ว่าได้ตำแหน่งดักดานแห่งปี :m20:
แอบสงสารปันจัง แต่มันก็สายไปแล้วจริงๆอ่าเนอะ
ตอนนี้เค้ามีความสุขกันแล้ว
แล้วก็ไม่รู้เลยว่าปันคิดอะไรอยู่
แล้วบูมจะทำยังไง :เฮ้อ:
-
ตำแหน่งดักดานแห่งปี กร๊ากกกกก เออเฮ้ยย มันตำแหน่งของบอมจริง ๆ แหละว่ะ :m20:
-
เน็ตเอ๋ย ไม่รอดแน่ ๆ แล้ววว :laugh:
-
พี่เค้าผ่านไรมาเยอะกว่าน่า ทำใจเนต///ตบบ่าปุๆ
-
เฮียเจ้าเล่ห์วะ อยากให้ถึงที่ห้องไวๆ
:o8:
-
เฮีย จอมวางแผนการอ่ะ
เน็ตเตรียมตัวเตรียมใจได้เลย ทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ
สงสารปันอ่ะ กอดด
:กอด1:
-
:o8:
-
ก็เคยคิดว่าเฮียเจ้าเล่ห์นะ แต่มาอ่านจากมุมมองเน็ต...
ซวยแล้วเน็ต ท่าทางแกจะไม่มีวันตามเฮียทันอ่ะ (ไว้อาลัยให้นะ)
-
รอบนี้ก็จัดให้ได้ :oo1: :impress2:
ปันหนีอะไรหนีใคร บูม? เน็ต? o22 o22
-
เย้ๆๆๆๆๆ เข้าใจกันแล้ววววววว........
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียร้ายกาจจจจจจ
เป็นไงละเน็ต ทีนี้จะหนีก็ไม่พ้น แถมโดนเขมือบแน่ๆอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
คีดพลิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เน็ตหลงกลพ่อพระเอกในคาบผู้ร้ายเจ้าเล่ห์โครต
-
ซวยแล้วเน็ต
ไม่รอดแล้วเอ้ย
-
เย้ๆๆ กลับมาดีกันแล้ว
แต่เฮียนี่เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
ทำเน็ตหลงกลได้ อิอิ
-
อูวอาห์ ไอ้เฮียเอ้ยยยยย เน็ตเสียท่าซะแล้วลูก กร๊ากกกกกกกก
รอตอนต่อไปค่า
-
กรี๊ด คืนดีกันแล้ว กรี๊ดด :z2:
ปันนภ นายจะไปไหน นายจะไปจริง ๆ หรือ ถึงเราไม่อยากให้นายได้กับเน็ต แต่เราช้ำแทนนายว่ะ :m15:
-
:haun4: :haun4: :haun4: จัดไปให้หายคิดถึงเลยครับเฮีย
-
อย่าโกรธเฮียเลยเน็ต ทำไปเพราะรักทั้งสิ้น
เฮียเจ๋งอ่ะไปพูดกับแม่เน็ตให้เรียบร้อยแล้ว
เหลือแต่เรื่องที่บ้านเฮีย...
ชูป้ายไฟเชียร์เฮียบีมตอนนี้ น่ารักอ่ะ o13
ขอบคุณค่ะ
-
เฮียแกมีมารยาร้อยเล่มเกวียน 555
น้องบูมมมมมมม :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m20: :m20: :m20:
-
ตอนหน้า เรียกรึเปล่าค่ะ ไรเตอร :z1:์
ปล. สงสารน้องบูมจัง :monkeysad:
-
น่ารักอ๊าา เสร็จแน่เน็ต NC NC NC :haun4: :haun4: :z1:
-
เฮียก็เจ้าเล่ห์นักนะ มาหลอกเน็ตซะได้เนี่ย 555++
บอมก็น่าสงสารน้า โดนว่าดักดานด้วยอะ
แต่บูมน่ารักสุดในเรื่องแล้ววววว :-[
-
เฮียแม่งน่ารักว่ะ
อยากมีแฟนอย่างนี้ชะมัด
ตอนนี้อยากจะกรี๊ดดังๆ รู้สึกว่าเฮียแมนมาก และ"เป็นผู้ใหญ่"มากๆ
ทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดีในที่สุด
-
จูบหน้าตู้เย็น
หวานฉ่ำชื่นใจจริงๆ ^ ^
-
น้องเน็ต ไอ้เด็กน้อย หนีมาได้ตั้งนาน มาตายน้ำตื้นนี่เอง
เน็ตตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมอิเฮีย แหงเซ่!!! อิเฮียมันเจ้าเล่ห์มากกกก
เฮียเหมาะกับบทพระเอกที่ซู้ด
อยากให้บูมฉลาด ให้ได้สักครึ่งของเฮียจัง
-
เฮียเจ้าเล่ห์ฟะ
-
ฮียรีบกินเน็ตมันเข้าท้องไปเลยค่ะ
ชักช้าเดี๋ยวมีประเด็นใหม่งอกมาให้ปวดหัวอีกนะคะ
เน็ตมันยิ่งหัวอ่อนอยู่มาก
:กอด1:
-
เฮียลงมือแล้วววววว
วู้ววววววว
น่ารักที่สุดเลยอ่ะ เฮียบีม
เน็ตก็น่ารุกอ่ะนะ ตอนงงๆ คงทำหน้าตาน่าฟัดมากอ่ะ
เฮียก็ระงับอารมณ์หน่อยแล้วกันนะ
-
ดีกันแล้ว :mc4:
-
กรี้ดดดดดด มาต่อแล้วๆ ดีใจยยยย 5555
“เฮียมีไข่ ผมก็มีไข่”
“จะให้กูไปตัดเจี๊ยวไหมล่ะ? “
ขำตรงเนี้ย 55555
แอบสงสารตำแหน่งบอม ตำแหน่งนายแม่งจ๊าบวะ
รอคนเขียนอยู่ตลอดเว เช็คทุกทีที่ว่างเบย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :mc4:
-
กระทืบไลค์ให้เฮีย o13
555 รอตอนต่อไปว่าต้องเตรียมทิชชูรึเปล่า
-
“ถ้าเป็นกู ปัญหาของมึงคืออะไรที่ทำให้เรารักกันไม่ได้”
“เฮียมีไข่ ผมก็มีไข่”
“จะให้กูไปตัดเจี๊ยวไหมล่ะ? “
>>คือดราม่าไปมั๊ย?? 55 :laugh:
-
เฮียโคตรน่ารัก :-[ :-[
-
ตกหลุมเต็มๆเลยเน็ต 555+
-
กรี๊ดดดดดดดดมาต่อแล้วเย้ๆๆดีใจอย่างแรง ^_______________^
น้องเน็ตกับเฮียดีกันแล้วเย้ๆๆ ความอึมครึมหม่นหมองจะได้หมดไปซะที อิอิ เหลือไว้แต่บรรยากาศสีชมพูอมม่วง หวานน่าดูเลยอิอิิ
เฮียบีมเจ้าเล่ห์น่าดูเลย น้องเน็ตเสร็จแน่ๆๆไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ 555
ดันหลุดปากอนุญาตไปแล้วแบบนั้นครั้งหน้าเฮียจัดเต็มแน่ๆๆ :m25: :t3: :กอด1:
ตอนนี้คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆๆ
แทบจะอดใจรอตอนหน้าไม่ไหว
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ให้ตายเถอะเน็ต
เขิลเว่ออออออออออออออออ :impress2: :impress2:
ไอพอเป็นแฟนแล้วยอมง่ายจังนะ (แซว) ๕๕๕๕๕๕๕๕
:z2: :z2: :z2:
ไม่รู้จะสงสารบูมหรือสงสารปันดีโอยยยย
(แอบเชียนปันเหมือนกันนะเนี้ย)
รอตอนต่อไปนะคะๆ สู้ๆค่าาาาคนเขียน o13 o13
-
โหหหหหห คนเราเจ้าเล่ห์มากกกก
-
เฮียเจ้าเล่ห์ เน็ตตามไม่ทันเลย เสร็จแน่เน็ตเอ๋ย หุหุ :haun5:
-
แอรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร๊
หุหุหุุ
-
เฮียแม่งโคตรเจ้าเล่ห์
แต่ชอบอ่าาาาาาาาาาาา o13
-
ปันแกมัน #+%_@#%(@#_%)@#($()^#
ไม่รู้ดิสงสารบูมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตามแม่งไปอังกฤษเลยตี๋เล็ก รำคาญมากมาเป็นพระเอกตอนนี้มันสายไปละแกร้
เฮียนู้นรับบทไปเต็มๆ รักเฮียบีมนะ *ตีนเน็ตคงลอยมา* 5555555555555555555555555
-
พลาดแล่วไอ้เน็ตตตตตตต
เฮียบีมแรดมากกกกก
โอย... ฮา
-
อ่อนใจกับเฮีย
แสนงอนไปได้
แต่ ก็ได้จริงๆ แล้วล่ะ
-
โอ้โหคุณพี่บีมงับ แค่โดนน้องเน็ตหลบหน้าให้คิดถึงนานไปนิดนึง
ทำไมสกิลความเจ้าเล่ห์มันถึงได้พุ่งพรวดพราดอย่างงี้ล่ะ
ทำใจเถอะนะร้องเน็ต พี่บีมคนดีเค้าเปลี่ยนไปแล้ว
-
ตามเลยตี๋เล็ก :)
-
ชอบ ๆ เรื่องนี้ !
-
^^
-
สอ
เอะ
ดอ
เสร็จ!!!! :z1:
-
เฮียยยยยยยยยย
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร้ายกาจมาก >[]< โอ๊ย เขิน
คืนดีกันสักที
-
แอร๊ยยย!! ชอบอ่าา รักเฮียหลงเฮียจนโงหัวไม่ขึ้น
เน็ตหายไปเดือนหนึ่งความแรดพุ่งสูงขึ้นนะจ๊ะ
มาทำเป็นหันหลังงอน โถ่ น่าเอ็นดูจริง เน็ตมันเลยหลงเชื่อ
แต่เพราะความเจ้าเล่ห์ของเฮียเนี่ยแหละ เลยทำให้รอตอนหน้าไม่ไหวแล้ว
รอฉากไปกอดต่อที่ห้องอยู่นะเฮีย~~ :oo1:
กระโดดกอดคนเขียน :กอด1: รอตอนหน้าจ้า
-
ตายแล้ว คดีพลิกจริงๆด้วยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ
เอาละสิคราวนี้ เน็ตเอ้ย ท่าทางจะไปไหนไม่รอดแล้วแหละ ถ้าขนาดว่าขับรถมาจอดข้างทางแล้วปล้นจูบต่อเนี่ย
ท่าทางจะไม่รอดจากเฮียแกจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ก็นะ คงอดทนมานานโข คิดถึงกันมันก็เป็นธรรมดา อิอิ
ท่าทางคู่นี้เขาจะหวานกันไม่มีปัญหาอันใดแล้ว วี้ววว
นี่มายพระเอก(?)จะไปต่ออังกฤษหรือ ตามไปด้วยได้ไหม (เอิ่ม) จะไปเอาฝรั่งมาเป็นแฟนเหรอปัน (ไม่ใช่แล้ว)
เรื่องของปันนี่ท่าจะยาวแฮะคะ จะแต่งเรื่องปันต่อใช่ไหมคะ? *0* (มีความหวังสุดดวงใจ)
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันจ๊ะ รออ่านตอนต่อไปค่า (:
-
กร้ากกก เฮียแม่งเจ้าเล่ห์สุดๆ
เน็ตเอ้ย ไม่ทันเฮียหรอก มันเชี่ยว
สงสารปันเหมือนกันนะ
แต่ไม่เหมาะพอจะเป็นพระรองเลย อิมเมจไม่ให้ 555
-
คดีนี้พลิกทำให้เรายิ้มได้ โล่งใจเบาๆนะ
หลังฝนตก ฟ้าสดใส ทางปลอดโปล่ง. หากมีเมฆมากไปย้างแต่เชื่อว่าพี่บีมจะจัดการทุกอส่างได้อย่างดี
ความเจ้าเล่ห์และฉลาดของพี่บีมทำให้ได้คนที่รักกลับมา บ้างครั้งเล่นๆตรงกับที่แคร์คนอื่นอย่างเนตวิธีนี้ถึงจะเอาอยู่หมัดนะ
อย่างน้อยก็ทำให้ยอมรับใจตัวเองได้สักที
ส่วนเรื่ิองของปัน เจ้าตัวต้องคิดมากกว่าเดิม หวังว่าไม่ผิดซ้ำซากกับการยึดติดอยู่กับความคิดตัวเองเป็นใหญ่
เพราะครั้งก่อนแทนที่จะได้รักกลับทำให้เสียรักไป
-
อ๊ากกกกก เฮียน่ารักเว่ออออออ ขอจุ๊บบทีนึง :impress2:
-
คดีพลิกจริง ๆ
ดีกันแล้วววว ตอนนี้หวาน ชอบ ๆ ๆ
แอบอยากให้ปันคู่กะบูมจริง ๆ นะ OTZ
-
ปลื้มใจ .. :impress2:
-
เฮียบีมสั่งสอนเน็ตดิ อย่าห่วงคนอื่นมากกว่าคนที่รักเรา
-
รอจ้า
-
คดี. สีม่วง......พลิก! :laugh:
ไม่ได้ไม่ให้กอด คือ เน็ตของเจ๊จะให้จบที่ห้องใช่ป่ะ. เน็ตลามกอ่ะ. :laugh: กร๊ากกกกก
เฮียบีมมมม. ชอบอ่ะ ผู้ชายร้ายกราจอย่างงี้. แม่ง!!! เจ๊ชอบ
P.S. นู๋บูม :เฮ้อ: ไอ้ปันเน่งแม่ง ปวดเฮดกะมัน
-
ไอ้เราก็คิดถึงตอนเฮียไปง้อเน็ต
ที่ไหนดี เน็ตมาหา(เรื่อง)เฮียถึงบ้าน
กร๊ากกกกก
คิดว่าจะได้เรื่องเหรอเน็ต ระดับเฮีย เน็ตสู้มารยาชายของเฮียไม่ได้หรอก
เสร็จเฮียแน่ๆ :-[
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว ฮิ้ววววว
:mc4:
ขำไอ้บอมเจอชอตเด็ด อุๆๆ
-
แต่งจบแล้วทามเป็นหนังสือเถอะค่ะ !! อยากได้มว๊ากกก
เป็นกำลังใจให้อยู่นะคะ ^O^
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
กรี๊ดดดดดดดดด~~ เฮียกับเน็ตน่ารักกิ๊บกิ้วมากเลยอ่ะ
คนอ่านหลอมละลายไปแล้วค่าาาา :m3:
เฮียนี่แอบเจ้าเล่ห์อ่ะ :haun5:
ตอนหน้าเน็ตจะรอดมั๊ยเนี่ยยยยย อั๊ยยยยยย :interest:
ปล.คนเขียนสู้ๆนะคะ งานเยอะ แต่ยังอุตส่าห์มาอัพให้ได้อ่านกัน ขอบคุณน้าา :จุ๊บๆ:
-
เฮียบีมมุมนี้...แบบว่าชอบมากกกกก น้องเน็ตฮาอ่ะ น่ารักกกกมากๆ
แอบหวงปัน ไม่อยากให้ปันชอบผู้ชายคนอื่นเลย อยากให้ชอบเน็ตคนเดียวอ่ะ >.<
เป็นกำลังใจให้ค่่ะ สู้ๆ
-
:L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยยยยยย ว่าแล้วเชียวแผนแน่ๆ เฮียมันเจ้าเล่ห์
เน็ตทำไงล่ะทีนี้ ไปตกปากรับคำเฮียแล้วเนี่ย เฮียไม่ปล่อยไว้แน่...ที่ห้องสินะ>///<
ปล.คิดถึงปันแล้วอ่ะ ปันเป็นไงบ้างเนี่ย อยากให้ปันมีความสุขเร็วๆ
-
55555เฮียเจ้าเล่อ่ะ
-
เฮียเจ้าเล่ห์! เจ้าเล่ห์ที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่นั่นก็ทำให้เน็ตกล้าที่จะพูดว่ารักและยอมให้เฮีย..... ><
น้องบูมตามไปอยู่กับพี่ปันเลย
เชียร์ค่ะเชียร์
-
:haun4:ชอบฉากเน๊ตสวมกอดจากด้านหลัง แอบคิดตามแล้วเขิน :impress3:
อยากทำแบบนี้บ้าง :o8: :-[
หวังว่าปันกะบูม คงไม่ได้เหมือนหนังเกาหลี ที่มีแต่รัก แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะ :fire:
:o12:ขอให้สมหวังนะ บูมมมมมมมมมมม
-
Friend's brother Brother's friend 30, แฟนหวง
[NET's talk]
เคยได้ยินว่า ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองประมาท แต่นั่นแหละ คือความประมาท
ผมประมาทอดีตนายแบบที่ชื่อ ปารมี มากเกินไป..
ความตั้งใจเดิมของผมคือลากเฮียมาที่หอ ทำเป็นเก็บโน่นจัดนี่จากนั้นก็แสร้งสร้างเรื่องว่ารีบไปปั่นโปรเจกต์ตามทีมันกุขึ้นมาลากผมออกจากบ้าน
ไม่ใช่ไม่อยากให้กอดหรือเล่นตัวท่ามากนะครับ แต่ยอมรับกันเถอะพ่อคุณ เกิดมาเป็นผู้ชายปกติยี่สิบกว่าปีนี่เป็นใครก็กลัวกับครั้งแรกที่ถูกฟันเหมือนกันนั่นแหละ และไอ้ผมก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเสียด้วย
ทว่ายี่สิบกว่าปีของผมก็ยังอ่อนกว่าเฮียหลายปีอยู่ ดังนั้นพอปิดประตูห้องได้มันก็ปล้ำจูบผมราวกับคนตายอดตายอยากคล้ายจะบอกให้รู้ว่าที่จูบกันในห้องครัวกับบนรถนั่นไม่ได้เติมเต็มช่องว่างในใจมันเลยแม้แต่น้อย แรก ๆ ผมก็บ่ายเบี่ยงอยู่หรอก แต่พอถูกระดมบดริมฝีปากด้วยปากสักพักก็นึกฮึดอยากเอาคืนขึ้นมาเหมือนกัน เราสองคนถึงไม่ห่างจากประตูบานเดิมมากกว่าสองก้าวสักที
“คิดถึง...”
เฮียพูดชิด ไม่รอโอกาสให้ผมตอบรับว่า ‘เหมือนกัน’ ก็ปล้นจูบอีกครั้ง สองแขนผมทำได้เพียงยกคล้องคอเฮียไว้ขณะที่เอียงคอรับสัมผัส ขยับริมฝีปากดูดดึงซ้ำไปมา เผยอกลีบปากออกรับปลายลิ้นสากที่สอดแทรกเข้าสู่โพรงปากของผมสลับกับฉวยดึงลิ้นผมกลืนกลับไปให้หูอื้อตาลาย
จูบกับเฮียมาหลายทีจนเลิกจะนับแต่สารภาพตามตรงเลยว่าไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกร้อนแรงเท่านี้ มือใหญ่ข้างหนึ่งกดประคองท้ายทอยผมไว้ ส่วนอีกข้างเฟ้นสะโพกยั่วยุให้เกิดอารมณ์แรงกล้าจนไม่อาจทัดทานทำตามแผนที่วางไว้ตั้งแต่แรกได้
รู้ตัวอีกทีหลังก็แนบผืนเตียงเสียแล้ว
“เน็ต...”
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเมื่อมันดังข้างหู ชื่อผมที่ถูกเรียกเป็นล้านครั้งตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ไรขนอ่อนลุกเกรียวได้เท่านี้ เฮียลูบไล้ร่างกายผมเบาพลางเฝ้าพรมจูบเหนือกกหูก่อนไล่ลิ้นลงซอกซอนให้ผมต้องย่นคอหนี เสียงของจูบดังที่กกหูไม่นานจากนั้นก็ห่างออกไปเป็นยังลำคอ ปลายลิ้นร้อนฉ่าไล่เรียงลงบนผิวเนื้อราวกับจะละเลียดชิมไปทุกสัดส่วน สติผมหลุดลอยไปไกลเหมือนปุยนุ่นปลิวลม กระทั่งปลายนิ้วเฮียเลื่อนไปปลดกางเกงแตะต้องส่วนที่แข็งขืนขึ้นมา ยิ่งรู้สึกเหมือนหลุดไปในห้วงอวกาศ
“..ฮ....อ๊ะ.......”
เมื่อลิ้มนุ่มแฉะแตะลงบนยอดอกผมก็เผลอส่งเสียงครางแสบหู ลีลาการเล้าโลมของเฮียแทบทำให้ผมขาดใจตาย เผลอกางมือตะปบเตียงยืดแอ่นทั้งตัวให้รับสัมผัสจากลิ้นให้มากกว่านี้ ทว่าคนตัวโตกลับขัดใจผมด้วยการละจากอกด้านหนึ่งมายังอีกด้าน ก่อนค่อย ๆ ถดตัวลงมาเรื่อย ๆ กระทั่งวนอยู่รอบสะดือบุ๋ม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างกายเปลือยเปล่าตลอดร่าง
“...เฮีย...”
ต่ำลงอีก...
เชี่ย! ใครจะไปพูดแบบนั้น แต่ไอ้สัมผัสราวปัดผ่านเหนือส่วนอ่อนไหวขึ้นมากำลังทำให้ผมเรียกร้อง แอ่นอกขึ้นลงตามจังหวะของลมหายใจที่หนักหน่วง เลือดลมสูบฉีดทั่วร่างจนรู้สึกร้อนไปหมด
ไม่ไหวแล้ว ช่วยทำอะไรก็ได้สักทีเถอะ
ทว่ายิ่งผมจะแสดงออกชัดเจนถึงแรงปรารถนามากเท่าไหร่ เฮียก็ยังคงถ่วงเวลาราวกับต้องการทรมานให้ผมขาดใจ แถมยังถามหยอกล้อให้ผมมองด้วยสายตาวิงวอน
“เฮีย...”
“ครับ…”
อ๊ากกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ว! ตาปรือฉ่ำน้ำของกูก็ค้อนขวับได้นะเว้ย! พอตวัดตามองคนกวนส้นตีน สายตาเจ้าเล่ห์ของเฮียกลับยิ่งทำให้ผมอกแตกตาย อยากลุกขึ้นมาข่วนหน้าให้เสียโฉมชะมัดยาก! แต่นั่นแหละครับ ผมทำได้แค่อยาก เพราะตอนนี้สุดความสามารถที่ผมมีก็ทำได้แค่ปล่อยมือจากเตียงมารูดแก่นกายที่ปวดหนึบอยู่ใต้คางเฮียเท่านั้น แต่ห่างแค่เพียงเอื้อมมือแต่มันคือแสนไกลครับ เพราะไอ้เจ้าของมือใหญ่นั่นเสือกมาจับหัตถ์อรหันต์ของผมไม่ยอมให้มาบรรเทาความทรมานง่าย ๆ
เฮียบีมยิ้มตาหยีเหมือนสนุกนักหนาแล้วถามหน้าระรื่นอีกครั้ง “ตรงนี้มันปวดเหรอ”
เอออออออออ!! ผมฟึดฟัดในลำคอ พยายามตะกายตัวออกจากอาณัติของอีกฝ่ายแต่ก็อย่างว่า ไอ้ยักษ์นี่มันตัวโตกว่าผมแถมยังอยู่ในท่าทางที่ได้เปรียบมากกว่าผมเลยได้แค่ดิ้นพล่านบนเตียงด้วยความกำหนัด ขณะที่เฮียแสดงสีหน้าพออกพอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“สัญญาสิ...ว่าตอนคบกันตกลงกันสองคน ต่อไปนี้ถ้าจะเลิก ก็ต้องพร้อมใจเลิกกันทั้งสองคน ไม่ให้หนีไปคนเดียวแบบครั้งนี้อีกแล้ว”
มึงใช้เรื่องนี้เป็นบทลงโทษของกูเหรอ!
ผมค้อนขวับมองคนที่อยู่ต่ำกว่าแต่ไม่ยอมรับปาก เฮียแตะลิ้นบนส่วนปลายที่มีของเหลวสีใสไหลออกมาให้ผมสะดุ้งแล้วเงยหน้าขึ้นมาเร่งเร้า “เร็ว ๆ.”
“อือ...”
“ไม่อยากปล่อยหรือไง”
“ก็อือแล้วไง!”
“แค่นั้น...”
เออ แค่นั้น! พอจบคำว่าแค่นั้นไอ้หนูที่ตื่นตัวเต็มที่ของผมก็ถูกครอบครองด้วยความอุ่นซ่านของโพรงปาก เฮียปล่อยมือจากมือผมมาจับหน้าแข้งให้ยกชันตั้งฉากกับเตียง รูดปากตวัดลิ้นเน้นเฉพาะส่วนรอยหยักที่มีต่อมรับสัมผัสมากเป็นพิเศษให้ผมเผลอกรีดร้องสุดเสียง น้ำลายจากริมฝีปากไหลชโลมตั้งแต่แก่นกายไปยังซอกหลืบ ขณะเดียวกันเฮียก็ใช้ปลายนิ้วนวดคลึงรอบประตูหลังผมให้ผ่อนคลายไปด้วย
ผมคงประมาทเฮียมากเกินไป ที่คิดว่ามันไม่เคยนอนกับผู้ชายคงทำอะไรเงอะงะ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าอย่าได้ประเมินผู้ชายที่เคยมีเมียฮอตที่สุดอย่างนางแบบนิตยสารปลุกใจเสือป่าต่ำไปเชียว เพราะเพียงปากและลิ้นของมันก็ทำให้ผมปลดปล่อยจนถึงที่สุดอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และในขณะที่ผมกำลังถูกเบี่ยงเบนความสนใจ ปลายนิ้วที่ชุ่มฉ่ำด้วยเจลใสก็ชำแรกด้วยเข้าไปในช่องทางเร้นลับช้า ๆ
ไม่เสร็จมันตอนนี้ จะไปเสร็จตอนไหน?
ผมยกหมอนขึ้นมาปิดหน้า ขณะที่แยกขาจนสุด ทั้งกระดากอาย เจ็บแปลบและสุขสมตีรวนกันในอก จำนวนนิ้วถูกเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่ผมสะบัดหน้าเงยสะกดทุกความรู้สึกให้บรรเทาเบาบางลง
ซี้ดด..
“เน็ต..”
“อื้อ...” ผมรับคำก่อนปลายนิ้วของเฮียจะขยับช้า ๆ เจ็บครับ เจ็บมาก เจ็บจนคิดว่าตายแน่ ๆ แต่น่าแปลกที่ในความทรมานนั้นผมกลับรู้สึกดีไปกับมัน
“เฮียจะกอดเน็ตแน่น ๆ เลยนะ”
“อือ”
“เอาหมอนออกจากหน้าก่อน”
“ไม่เอา อาย...”
ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากลำคอ จากนั้นไม่นานขาก็ถูกยกขึ้นกอดเอวเฮียไว้ นิ้วถูกดึงออกไปจนหมด โดยมีอะไรที่ มากกว่านั้น รอคิวแทรกตัวเข้ามาแทนที่
“…ขอดูหน้าตอนเฮียใส่เข้าไปหน่อย”
พูดจบเฮียก็แย่งหมอนผมไปโยนลงข้างเตียง และแม้พยายามซุกหน้าลงกับเบาะที่นอนเฮียก็ยังจับปลายคางยึดเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างชายหนุ่มก็จับแก่นกายแทรกตัวเข้าทางที่ถูกเตรียมไว้แต่แรกช้า ๆ
เจ็บโคตร...
“อา..ห์......”
เฮียครางในลำคอ แสดงสีหน้าสุขสมจนผมรู้สึกร้อนยิ่งกว่าเก่า มันเลิกจับหน้าผมให้หันตรงแล้วแต่ไปสาละวนสอดใส่ร่างกายที่เพิ่งเข้ามาแค่ส่วนหัวให้เข้าลึกมากกว่าเดิม เนินเนื้อบริเวณสะโพกของผมถูกดึงออกจากกัน ไม่อยากจะเกร็งหรอกนะแต่ก็อดไม่ได้ เฮียถอนตัวออกเล็กน้อยก่อนดันสะโพกกลับเข้ามาใหม่
หมะ..หมดหรือยังวะ ?
ร่างกายเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่กลับยินดีที่จะรับมันเข้ามาในตัว ผมพยายามผงกหัวไปดู ไอ้เชี่ย มึงพิการหรือไงใส่เข้ามาตั้งเยอะแล้วยังเหลืออีกเกือบนิ้ว
“อยากเห็นเหรอ?”
คนถามยิ้มกรุ้มกริ่ม ดึงออกมาทำแบบเดิมอีกครั้งแต่กลับฝังตัวลงลึกขึ้นเรื่อย ๆ ให้ผมผวาขึ้นกอดมัน
“เจ็บ...”
“...ทนหน่อยนะ”
เออ กูทนอยู่ ไม่ต้องบอก สัด! เฮียหอบหายใจเสียงต่ำแล้วก้มมาจูบที่กกหูผมพลางกระซิบ “ครั้งนี้จะใส่เข้าไปให้หมดเลยนะ”
จะทำอะไรก็ทำเถอะพ่อคุณณ ไม่ต้องรายงานกูขนาดนั้นหรอกน่า! และครั้งนี้ก็เป็นไปอย่างที่เฮียเตือน มันถอนตัวออกอีกครั้งก่อนจะจับเอวผมไว้มั่นแล้วกระแทกตัวเข้ามาจนสุด
“...........อึก...”
“ซี๊ดดดด....” เฮียสูดริมฝีปากเป็นเสียงรอดไรฟันก่อนเฮียจะทิ้งร่างกายให้แช่ค้างไว้ก่อน โอ.. ขอบคุณพระเจ้าที่มันเว้นระยะให้ผมหายใจหายคอบ้าง เจ็บร้าวขึ้นมาถึงสันหลังเลยครับ แต่เมื่อกี้ตอนมันสวนขึ้นมาน่ะเหมือนจะมีบางจุดที่ทำให้ไอ้หนูของผมตื่นขึ้นมาด้วยอีกรอบนี่สิ.. แย่แล้วกู
เฮียไม่พูดอะไร แต่คงรู้สึกได้เหมือน ๆ กันเพราะมันก็ใช้มือข้างหนึ่งไปนวดอนาคอนด้าของผมราวกับปลอบประโลมให้ยอมพ่นพิษออกมาเสียดี ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ขยับเอวเชื่องช้า
ตรงนั้น...
เฮียชะงักหลังจากจับได้ว่าตรงไหนที่เมื่อร่างกายเสียดสีแล้วจะทำให้ผมเกิดอารมณ์ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นราวปีศาจ ผมส่ายหัวระวิงร้องขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายเสียงแผ่ว “ฮะ...เฮีย.....”
ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่เห็นใจ เฮียจงใจเน้นร่างกายไปบนจุดดังกล่าว ผมได้ยินเสียงเฮียกัดฟันกรอด พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแววตาเปี่ยมไปด้วยปรารถนาของคนเบื้องบนจ้องเขม็งอยู่
อ่า... เอาไงดีวะ จะบอกมันว่า ‘เฮียทำเถอะ เน็ตไหว’ หรือบอกว่า ‘ค่อย ๆ นะ ยังไงนี่ก็ครั้งแรกของเน็ต’ ดี?
“...ทำเถอะ”
โอ๊ยเชี่ย! นี่กูพูดประโยคน่าอายนั่นออกไปได้ยังไงวะ
พอจบประโยคเฮียก็ก้มลงมาจูบหนัก ๆ ที่ริมฝีปากผมอีกรอบ จากนั้นก็หันไปง่วนกับเอวของผมโดยการจับไว้ให้มั่นแล้วโถมตัวกระแทกเข้ามาไม่ยั้ง
เสียงผิวหนังขื้นเหงื่อกระทบกันดังพรึ่บพรับ แต่ที่ดังกว่านั้นคือเสียงครางสุขสมอย่างน่าละอาย ผมจิกเล็บลงกลางหลังกว้างตอนที่ถูกกระทั้นกายเข้าหา ได้ยินแค่เสียงลมหายใจถี่ของเฮียและวลีสั้น ๆ บรรยายความรู้สึกของมัน จากนั้นก็ปลดปล่อยอีกครั้งโดยที่เฮียยังไม่เสร็จเลยสักรอบ
แม่งอึดเกินไปแล้ว
ผมถูกพลิกตัวให้นอนคว่ำ ตอนนี้ร่างกายอ่อนเปลี้ยไปหมด บางทีก็ถูกจับนอนตะแคงให้เฮียแทรกลึกเข้ามากว่าเก่า พลาดละกูที่บอกมันว่าให้ ‘ทำเถอะ’ เพราะเฮียแม่ง ‘ทำเถอะ’ เหมือนคนตายอดตายอยากกันมาทีเดียว จนสุดท้ายผมต้องปลดปล่อยถึงสามรอบ กว่าเฮียแกจะยอมพ่นพิษมังกรเข้ามาในถ้ำ พอถอนตัวออกพิษมันเลยเยิ้มติดออกมาเลอะตลอดร่องขาผมไปหมด
นี่รอบเดียวของมันทำกูฟ้าเหลือง ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้ามันจะทำจนมันฟ้าเหลืองเอง กูไม่ต้องตายเลยเหรอวะ?
“นะ...เน็ต เฮียขอโทษ..”
เสียงเฮียดังไกลออกไปและสั่น ผมปรือตาตอนทิ้งตัวเองเป็นผักเน่าในถังขยะแล้วถามในลำคอว่าขอโทษเรื่องอะไร
“มึงเลือดออก”
“อือ...ไม่เป็นไร...”
“เจ็บมากหรือเปล่า ?”
ผมดึงคนพูดให้ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ กัน แม่งปากมากจังวะ ไม่เหนื่อยหรือไง จากนั้นก็กอดมันแน่น
“เฮียนอนข้าง ๆ เน็ต เน็ตก็หายเจ็บแล้ว...”
แล้วทุกอย่างก็มืดไป
ความจริงอย่างหนึ่งที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนคือหลังจากเรียบร้อยโรงเรียนเจ๊กไปแล้ว วันต่อมาไข้จะขึ้นเนื่องจากมีอาการอักเสบของแผลฉีกขาด ระบมจนต้องนอนคว่ำหยอดน้ำข้าวต้มอย่างน่าอเนจอนาถ โชคดีที่โปรเจกต์จบผมเร่งปั่นตอนห่างจากเฮียไว้เยอะ ช่วงนี้ที่ไม่สะดวกเลยให้ไอ้โชติเอางานในสต๊อกไปคุยกับอาจารย์คนเดียวก่อนโดยผมอ้างไปว่า ก่อนหน้านี้โหมงานหนักไปหน่อยร่างกายเลยอ่อนแอพาลล้มป่วย ไอ้โชติไม่เซ้าซี้ แค่บอกให้ผมพักผ่อนเยอะ ๆ ไว้เคลียร์เรื่องโปรเจกต์เสร็จจะแวะมาหาที่หอเท่านั้น โดยที่ตัวการนั่งทำหน้าสลดแกะซองยายื่นให้ผมหลังจากวางสายเงียบ ๆ
“เดี๋ยวเฮียเช็ดตัวให้อีกรอบไหม”
“ฮื่อ เพิ่งเช็ดไปเอง”
“แต่เน็ตยังตัวร้อนอยู่”
“เน็ตจะตัวร้อนมากขึ้นเพราะเฮียเอาแต่เช็ดตัวนั่นแหละ”
เสียงถอนหายใจดังยาวเหยียด สีหน้าคนเฝ้าไข้ดูป่วยมากกว่าผมหลายเท่า เฮียทำตาตกเอื้อมมือมาลูบหัวแดง ๆ ของผม
“พรุ่งนี้ก็หายแล้ว”
ผมยกมือขึ้นไปวางซ้อนมันบนหัว สบตาคนตัวโตแล้วระบายยิ้มอ่อน แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นแววตาไม่สบายใจเหมือนเก่าจนต้องบีบมือมันแน่น
“เน็ตหนาว...”
“เอาผ้าห่มอีกไหม?”
ปารมีเอ้ย... นี่กูอ้อนมึงนะ ช่วยหยุดดราม่าเพราะผมป่วยด้วยความกำหนัดของมันสักสามนาทีได้ไหม
ผมส่ายหัวแล้วช้อนตามอง เอาเลยไอ้เน็ต จัดเต็มไปเลยไหน ๆ ก็มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว ขอแรดบ้างอะไรบ้างคงไม่มีใครหมั่นไส้มาเตะกูแล้วแหละ เกรงใจเจ้าของ หึหึ
“เปลี่ยนเป็นกอดได้หรือเปล่า”
เฮียขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น “มันจะอุ่นเหรอ”
มือที่ซ้อนเฮียอยู่ยกขึ้นตบหน้าผากร้อน ๆ ของตัวเองดัง แปะ..
บทจะซื่อเฮียก็ซื่อไปนะ ความจริงคือมันซีเรียสกับอาการป่วยของผมมากเกินไปต่างหาก เป็นห่วงน่ะรู้ แต่ทำแบบนี้นี่กูก็เซ็งนะครับ
พอเห็นว่าอ้อนแล้วไม่ได้ผล ไม่ได้ทำให้อารมณ์หม่น ๆ ของคนรู้สึกผิดมันดีขึ้นแม้แต่น้อย ผมก็ยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงมากอดเอวเฮียเอาไว้ ซุกหน้าลงบนอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเฮียพลางใช้จมูกแบน ๆ ดมกลิ่นกายอ่อน ๆ ชวนให้นึกถึงเวลาที่ร่างกายของเฮียแนบสนิทกับตัวเองขึ้นมาถนัด
“เน็ต...?”
เฮียเรียกเสียงทุ้ม ผมชอบความอ่อนโยนของเฮียที่เหมือนเป็นทั้งเพื่อน พี่ชาย และคนรัก เผลอแก้มปริชิดอกแกร่ง ภาคภูมิใจในความโชคดีของตัวเองที่ถูกผู้ชายคนนี้เลือก
“เน็ตรักเฮียจัง...”
“นอกจากเมาอ้อนยังป่วยอ้อนอีกเหรอ”
“ไม่ชอบเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นถาม พอเห็นว่าตาคมจ้องมองยิ้ม ๆ อยู่แล้วก็ร้อนเห่อขึ้นมาบนใบหู ในที่สุดเวลานี้เฮียก็คลี่ยิ้ม
“รักเลยต่างหาก”
พูดจบใบหน้าหล่อจัดก็โน้มตัวเข้าหา ทั้ง ๆ ที่ปากมันยังคลี่ยิ้มอยู่แต่ผมรู้ว่าอีกไม่นานเมื่อมันจรดลงกับริมฝีปากผมเฮียจะเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่ม
ทว่าทุกอย่างดูช้าไป
RRRR
ลมหายใจอุ่น ๆ ของเราชะงัก ปรายตาเหลือบไปมองเครื่องมือสื่อสารที่แผดเสียงลั่น เฮียทำทีไม่สนใจแต่ผมก็ยังบุ้ยปากให้มันหันไปคว้าโทรศัพท์มารับสาย
“รับให้หน่อย..” มันยื่นไอโฟนของตัวเองให้ผมโดยที่หน้าจอยังเด่นหราด้วยชื่อของใครคนหนึ่งอยู่ Saikeaw
“จะดีเหรอ?”
“รับเลย บอกให้ด้วยว่าไม่ต้องโทรมาอีก”
“ไม่เอาหรอก”
“ไม่หวงกันบ้างเหรอ”
นั่นไง โหมดลดอายุมาอีกแล้ว ผมถอนหายใจยิ้ม ๆ ส่ายหน้าแต่ก็ยอมรับสายแทนในที่สุด “สวัสดีครับ”
“เฮียไม่สะดวกรับสายครับ อ้อ แลกเบอร์กันใช้น่ะครับ ช่วงนี้เน็ตถือเครื่องเฮียอยู่ เจ้มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ ฝากเน็ตได้นะ เน็ตกับเฮียเจอกันตลอด”
“ครับ...สวัสดีครับ”
ไม่ต้องเดาหรอกครับว่าผมจะถูกเผาพริกเผาเกลือแค่ไหนหลังจากประโยคนั้นจบลง เฮียหัวเราะในลำคอแล้วหยิกจมูกผมเบา ๆ หลังกดวางสายให้ “ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย”มันว่า ผมไหวไหล่รับ “แฟนใครใครก็หวง..”
เฮียทำท่าจะโน้มตัวลงมาจูบผมอีกรอบ ทว่าเสียงโทรศัพท์จากเครื่องผมกลับดังขึ้นมาแทน
Punnop
ผมเห็นสีหน้าเรียบตึงของเด็กอายุสามขวบตรงหน้า มันดึงโทรศัพท์ผมไปกดรับแบบไม่ต้องเอ่ยขอแล้วกรอกเสียงนิ่ง “ว่าไงปัน”
“อืม กูเอง มีอะไรสำคัญหรือเปล่า เน็ตหลับอยู่”
“เดี๋ยวเน็ตตื่นแล้วบอกให้นะ มีอะไรอีกไหม”
เฮียกดวางสายหลังจากตอบ “อืม” ในลำคอ ก่อนปิดเครื่องแล้ววางโทรศัพท์ไว้ให้ไกลมือ
“แฟนใครใครก็หวง”
ดูสิครับ มันย้อน..
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 30
10/10/12
:really2: สวัสดีวันพุธสีเขียว
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วค่ะ ถ้าไม่เพลินเกินไปตอนหน้าอาจจะจบ แหะๆ ขอบตุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ขอบคุณคุณmalula ที่ช่วยแก้คำผิดค่ะ ครั้งนี้อาจมีบ้างเหมือนกันเพราะช่วงนี้แต่งแล้วไม่ได้ทวนเลย ถ้าภาษาแปลกๆหรือฉากเรทไม่ถึงใจ (สุดความสามารถเค้าแล้ววว) ขออภัยมาที่นี้ด้วยนะคะ งานยังคงเยอะต่อเนื่องค่ะ สัปดาห์นี้ยังไม่ได้เลิกงานเหมือนคนปกติอยู่ กรี๊ดดด :เฮ้อ:
แต่เห็นคนอ่านแล้วไม่อยากผิดคำพูดเน่ะ ยังไงจะพยายามอย่างสุดซึ้งเพื่อมาต่อตามกำหนดให้ได้
ปล. แอบเห็นนิยายเราในเซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่6ด้วย ดีใจมากค่ะที่ชอบกัน ^^
ซียูอะเกนวันสีเขียวที่งานพอประมาณ(ภาวนาให้งานลดลงทุกวัน) คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
-
นอนตายด้วยความฟินกับตอนนี้
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เฮียค่ะ เฮียต้องเป็นพระเอกยอดเยี่ยมประจำปีแน่นอน
-
อ่านแล้วเขิล ทุบหมอนไปด้วย
เน็ตเสร็จเฮียแล้ว กริ๊ดดดดด
-
โอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะเป็นลม หายใจติดขัด อ๊าก :-[
แฟนใครใครก็หวง
ยังไม่จบได้มั้ยยยยยยยยยย ไม่ยอมมมมมมมมมม :serius2:
-
เดี๋ยวนะ ...
จะจบแล้วเหรอ ... ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยย
คนเขียนรวมเล่มเดี๋ยวนี้น้าาาาาาาาา เค้าบังคับบบบบบ เค้ารักเรื่องนี้มากกกกกกก
ฮืออออออออออออ อย่าเพิ่งจบซี่ยยยย์ ๆๆๆๆ TT3TTT
-
จิ้มก่อน
///////////////////////////////////////////////
เมื่ออ่านจบแล้ว เกิดอาการนั่งหัวเราะ
ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่ฮี่
5555555555555555555555555555555555555555555555555555+
ลูกเนต มีผัวเป็นตัวเป็นตนและค่า จุดพลุฉลอง ฮิ๊ววววววววววววววววววว
เฮียพูดได้เตมปากเตมคำละเนาะ เนตของเฮีย ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ
อ๋าจะจบแล้ว แอบ :sad4:นิสนึง แต่ดีใจมากกว่า 5555
รอคะรอตอนต่อไป โหวต+บวกเป้ด จุ๊บบุ๊ๆ
-
fin ก่อนนอนเบา ๆ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด >w<
ตอนนี้มันช่าง โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
ชอบตอนเน็ตอ้อนเฮียอ้ะ น่ารัก
ปันบูมไหมๆๆ จะจบแล้วหรออออ
:pig4:
-
:oo1: :-[ :-[
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
เน็ตเป็นของเฮียแล้ว
:laugh: รู้สึกว่าอยากหัวเราะดังๆ มีความสุขอ่ะ
อ่านไปก็เขินไป เน็ตอ้อนโคตรน่ารัก
โหยยยยยย ไม่ไหวอ่า เขินๆ
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
แต่งต่อให้มีบทหวานซึ้งระหว่างเฮียกะเน็ตอีกสักสองสามตอนได้มั้ยคะ :monkeysad:
ยังไม่เต็มอิ่มเลย แฮ่ๆ
-
:pighaun:
"แฟนใคร.....ใครก็หวง" :-[
:pig4: นะค้า
-
:haun4: :haun4: อั๊ก เสียเลือดก่อนนอน
ห๊ะ! ไม่นะ เพิ่งอ่านทัน จะจบแล้วเหรอ :serius2:
ชอบพี่บีมมากกกก แต่รักเน็ตมากกว่า แอร๊ยยย :-[
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ตามอ่านเพราะเห็นถูกโหวต อยากโหวตเซ็งเป็ดให้บ้างนะ แต่โหวตไม่ได้ ระยะเวลาไม่ถึง เสียดายจัง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ตั้งตารอคอยตอนจบอย่างสุดซึ้งค่ะ :bye2:
-
น่ารักมากเลยค่ะเรื่องนี้
เราเพิ่งจะมาตามอ่านค่ะ
รออยู่นะคะ
เฮียน่ารักกกกก
-
อะไรนะ จะจบแล้วหรอ :monkeysad:
เค้ายังอยากอ่านเฮียสวีทกะเน็ตต่อเลย
เรื่องนี่น่าร๊ากกกม้ากกกก
ปล.ดีใจด้วยนะเฮีย ในที่สุดก็ได้....ซะทีเนอะ คริคริ o8
-
เข้ามาอ่านต่ออีกตอนนนน
น่ารักเว่ออ
เฮียน่ารักได้อีกค่ะ
เสนอชื่อเฮียเปนพระเอกยอดนิยมแล้วเนี่ย 555 o13
ปล อย่าพึ่งจบเลยนะคะ
ขอยืดอีกซัก 4-5 ตอนหน่อยย T^T
ยังอยากอ่านเฮียกะเน็ทต่ออ่าาาา :serius2:
-
จะจบแล้ว!!!!! เฮ้ยย ม่ายยยยยยยยยยย
:serius2:
-
ว๊ายยยยยยยยยย จัดเต็ม!!!
-
ตอนเน็ตไม่ยอมเอาหมอนที่ใช้บังหน้าออก แล้วบอกว่า "ไม่เอา อาย" อ่ะ น่ารักมากเลยยยย
-
ตอนนี้ขอบอกว่า ไม่ไหวแล้ววววววววววววว
ในที่สุดก็เสร็จสมอารมณ์หมาย 5555
เน็ตอ้อนได้แบบน่ารักมาก เฮียก็จัดการทรายแก้วได้เจ๋งจริงๆ 555
-
โอํยยยยน่ารักไปนะคะ ทั้งเฮียทั้งเน็ตเลย :-[ :-[
-
อ๊ากกกกกก บรึ้ม ฟินจนตัวแตก!! :m25:
และแล้วเฮียบีมก็ไม่ทำให้แฟนๆผิดหวัง
จัดเต็มน้องเน็ตเรียบร้อยโรงเรียนเฮีย
:mc4:
-
รอปันกะน้องเล็กยุน้า
ได้ลุ้นป่ะ
-
อื้อหือ หวงกันได้น่ารักจริง
น่าสงสารคนอื่นที่มาหลงรักคู่นี้เหมือนกันนะเนี่ย
-
ตายอย่างสงบ :m25: :m25: :m25:
เน็ตพอคุณเพื่อนเปิดทางให้ ก็ตามใจเฮียเขาทันใดเลยนะหนู :m12:
เป็นฝั่งเป็นฝากันแล้วก็อย่าลืมหนักแน่นต่อกันด้วยล่ะ อย่าเอาแต่หวงกันอย่างเดียว :กอด1:
-
:pighaun: :jul1:
อบอุ่นเนอะ :กอด1:
-
แฟนใครใครก็หวงงงงงง
:-[
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก อ๊ายยยยเค้าเขินแทน เฮียสุดยอดดดดด รักกันไปจนตายเลยนะ 55555
-
แฟนใครใครก็หวง เฮียเน็ตน่ารัก :impress2:
จะจบแล้วเหรอนี่ เร็วจัง ถ้างั้นก็ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ :กอด1:
-
อยากจะกรีดร้อง
เลือดพุ่งเลยตอนนี้
เฮียร้อนแรงเกินไปแล้ว อ้ากกก!!! กดเลิฟเลย ^ ^
-
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกก
อ่านแล้วมีความสุขที่สุด อิอิ
-
จะจบแล้วหรอค่ะ ยังไม่อยากให้จบเลย
รู้สึกเหมือนพึ่งอ่าน 5555555555
:z3: :z3:
-
ในที่สุด เฮียกับเน็ตก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข เลือดกำเดาพุ่ง อิอิ
แต่สงสารปันจัง กอด ช้าเลยชวดไปเลย
-
อรั่ก :m25: เลือดแทบหมดตัว แถมอ่านในที่ทำงานต้องรักษากิริยาอีก อ๊ากกกก อยากจะกรีดร้อง ในที่สุดน้องเน็ตก็เป็นฝั่งเป็นฝาซะที(?) เฮียนี่ก็นะ แกล้งได้ตลอด แม้แต่เวลาแบบนั้น ตอนท้ายแอบสงสารปันนิดหน่อย แต่นาทีนี้เฮียบีมกินขาดค่ะ^^ น่ารักที่สุด
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ เสียดายจัง คุณ -west- จะรวมเล่มมั้ยคะ ขอยกมือเชียร์ให้ทำมากๆ อยากจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นที่ระลึกค่ะ แล้วจะได้หยิบเอามาอ่านได้บ่อยๆ ด้วย
ปีนี้เรายังไม่มีสิทธิ์โหวตเซ็งเป็ดอวอร์ด แต่อยากจะบอกว่าถ้าโหวตได้ เราโหวตให้เรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายสุดประทับใจของเรา กับโหวตเฮียบีมน้องเน็ต และคุณ -west- ด้วยค่ะ
-
เนตนี้ก้กล้าไม่เบานะเนี่ย
-
เมาอ้อน ป่วยอ้อน
นายจะน่ารักไปแล้วนะ เน็ต .. :impress2:
-
แฟนใคร ใครก็หวง วู้ววววววววววววววว
-
ฟินมากเลยค่ะ เฮียแลดูเป็นห่วงเน็ตดีจัง ผู้ขายอบอุ่น ปลื้มมมมม
-
:pighaun: น่ารักจริงๆ :-[น
-
เสียเลือดขั้นรุนแรง
เขิล -///////////-
แต่งได้หวานมากคะทเอาไปเลยสิบกะโหลก
สงสารปันเบาๆ(ขนาดโผล่มานิดเดียวนะ)
รอตอนต่อไป สู้ๆ นะ ^^
-
ยิ่งอ่านยิ่งรักเฮียบีม ><
-
กิ๊ดดดดดดดดดดดดด อิเฮียๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
-
คึคึ ในที่สุดฉากที่รอคอยก็ปรากฎแล้ววววววววววว สมใจอย่างที่สุด :haun4:
-
ว๊ายยยยย น้องเน็ตเสียเอกราชซะแล้ว
เฮียเก็บกดซินะ ไม่ยั้งมือกันเลยทีเดียว
อย่างนี้น้องเน็ตพักกี่วันถึงจะหายละค๊าาาาา
-
น่ารักกันตรงบทรับโทรศัพท์ท้ายตอนที่แหละ.....ชอบบบบบบบบ
-
เฮียรุนแรงกับเน็ตที่สุด ไม่สบายเลยอ่ะเห็นไหม
อ่านแล้วก็ทึ่งเฮีย บทจะฉลาด เจ้าเล่ห์ก็ไม่มีใครตามทัน
บทจะบื้อ ก็ทำเอาขำตาม
เน็ตอ้อนให้กอด ก็กอดหน่อย กอดแน่นๆเลยนะ ฮ่าๆ
-
คิดว่าคงโหวตเรื่องนี้ในเซ็งเป็ดแหละมั้ง
แต่ยังไม่รู้จะโหวตหัวข้อไหนดี เยอะเกิ๊น
ที่แน่ๆคือ รักเฮียมากกกกกกกกกกกกกกกที่สุดในโลก
ชอบความอ่อนโยนความอบอุ่นของเฮียสุดๆ >___<
ปล.โดดมาอ่านระหว่างพักสอบ ยอมเพื่อเรื่องนี้เรื่องเดียวนะเนี่ย!!
-
คุณพระ!
วันนี้เป็นวันพุธที่เต็มไปด้วยเลือดจริงๆ
ฮ่าๆ
-
:m25: "ทำเถอะ" นู๋เน๊ตของเจ๊ เชิญชวนอย่างงี้ ถูกต้องที่สุดแล้วจร้า :z1:
ทรายแก้ว ยังไม่หยุดอีกนะจ๊ะ ที่รัก ! นู๋เน็ตพูดอย่างงี้ ไม่รู้ก็ไร้เดียงสาเกินไปละ
P.S. ผัว เต็มปากเต็มคำเลยนะลูก :laugh: //// แฟนข้าใครอย่าแตะ
-
ในที่สุดน้องเน็ตก็เสร็จเฮีย....
-
ไม่ผิดหวังกับเรื่องนี้ ทั้ง nc และ การบรรยายเรื่อง
มาเต็มในความรู้สึก ว่ามันรัก มาถึงความมั่นใจว่ารัก กล้าพูดได้เต็มปากว่่ารัก
เป็นการบรรยายเรื่องที่ใส่ทุกความรู้สึก ที่ชนะใจกันได้
การที่ผู้ชายสองคนจะรักกัน ทั้งที่มีคำว่า "ผู้ชาย" จะรักกันได้หรอ
เรืีองนี้ค่อยๆบรรยาย มันทำให้อินและมองเห็นว่า ขนาดนี้แล้ว จะปฏิเสธตัวเองได้หรอ
ปล. ชอบมากๆ ขอบคุณคนเขียน
ปล.สุดๆ ไม่อยากให้จบเลย T T
ถ้าถามว่าจบสมบูรณ์ ก็สมบูรณ์พอที่จะจบได้แล้ว แต่อยากอ่านต่อ
เรื่องนี้เป็นคนที่ทำให้วันสีเขียวมีความหมายนะ ^^
-
ตอนนี้เน็ตน่ารักมากกกกกกกกกก >,<
-
กรี๊ดดดดด
ในที่สุด!
เฮียก็ได้เข้าถ้ำแล้ววว
ว่าแต่เฮียแม่งไม่ไหวเลยย ไม่รุ้เหรอไงว่าเมียอ้อน 555
-
อยากรีดร้องให้จิ้นของน้อง :pigha2:
จบแล้วมีเรื่องอื่นมาต่อคิวอีกนะคะ
บทรักละเมียดมาก ชอบๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยย สองคนนี้จะน่ารักไปไหน 555+ ชอบๆๆ!!
-
:o8: ยังไม่อยากให้จบง่ะ ทำไงดี เค้า ติดตามตลอด ไม่อยากให้จบ
แต่คนแต่งไม่ค่อยมีเวลาก้อเหงใจ
-
เพราะพิษเลือกที่สูบฉีด>>>เลือด
ตอนทิ้งตัวหลง>>>ลง
ความจริงอย่างฟนึ่ง>>>หนึ่ง
เต็มไปด้วยมัดสันของเฮีย>>>???
ลูกเน็ตเรียกผัวเต็มปากเต็มคำเชียวนะ
-
เรียบร้อยโรงเรียนเฮีย สงสารปันนภตอนท้าย ชิๆๆๆ ไม่เป็นไร รอเปิดตัวคนใหม่ที่จะมาคู่กะ ปันก่อนเหอะ คู่เฮียกะเน็ตอาจมีหนาวก็ได้ ลุ้นๆ ว่าคนนั้นของปันจะเจิดและเริ่ดแค่ไหน ฮ่า ยกป้ายไฟเชียร์ปัน
-
ในที่สุดก็ซักทีเนอะเน็ต กว่าเฮียแกจะจัด ก็ปาไปจะจบเรื่องและ ความอดทนสูงน่าดู
ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :L1:+ :3123:
-
คนนิ่งๆ อบอุ่นๆ ก็หื่นมากเหมือนกันนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วโคตรอยากมีแฟนเลยอ่ะ >_<
เขิน !!!!!
-
นั่นดิ แฟนใครใครก็หวง. เนอะ
ว่าแต่จะจบเเล้วหรอออ. ไม่อยากให้จบเลยT_T
-
สุดท้ายก็ได้กัน ฮิฮิ
ฟินนนนนน :haun4: :haun4:
ไม่อยากให้จบเลยย อย่าเพิ่งรีบจบเลยนะ :z3: :z3:
-
อยากจะโปรยดอกกุหลาบโรยเตียงให้เฮียกับเน็ต :o8:
เป็นคู่ผัวตัวเมียกันแล้ว ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว :m25: :m25:
-
เป็นฝั่งเป็นแล้วเน็ต
จะจบแล้วเหรอ
-
ในที่สุดดดดดดด....เน็ตเราก็เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที :mc4:
เฮียบีม...เฮียสุดยอดมากกกกก o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: ไม่รู้จะอธิบายยังไง
ในที่สุดก็ได้เสียกันเสียทีนะคะ :m20: :m20:
:haun4: :haun4:
กรี๊ดแตกมาก
-
ไม่อยากเชื่อว่าจะจบแล้วไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4: :sad4:
อาจเป็นเพราะว่าอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกยันตอนล่าสุด
เฝ้ารอนิยายอ่านไปพร้อมๆกับคนอวดผี55555555555555555555555
โอ้ยในที่สุดเน็ตก็มีผัวละเย้ เปรมอะะะะ
น่ารักมากคะคู่นี้ไม่มีใครเกินแล้ว
ถึงบรรทัดท้ายๆจะทำร้ายจิตใจปันไปหน่อยแต่ก็นะ
สักวันแกก็ต้องมีคู่เว้ยปัน!!! ตี๋ๆ เป็นน้องชายคนสุดท้ายรึเปล่าไม่รู้ โอ้ยยยไม่รู้เลยว่าใคร
เฮียบางทีก็ฉลาดหน่อย เน็ตอ้อนก็สนองมันบ้าง :laugh: :laugh:
-
ในที่สุดก็มีวันนี้กับเค้าจนได้นะเน็ท :haun4:
แฟนหวงขนาดนี้ไม่มีใครกล้ายุ่งหรอกเนอะ :o8:
จะจบแล้วเหรอ ขอเฮียหวานๆกับเน็ทอีกหน่อยนะ เศร้ามาตั้งหลายตอน :sad4:
-
:o12: :o12: สนุกมากกกกกกก ถ้ายืดไปอาจจะดราม่าอีกเนอะ อาจจะจบยาก
อยากมีคนแบบเฮียสักคน :impress2: :impress2:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย :sad4:
ขออีกสักสิบตอนค่อยจบอิอิอิ 55555555555555
-
น่ารักจัง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ในที่สุดก็ได้อ่านฉาก เสียตัวครั้งแรกของเน็ตสักที ลุ้นซะตั้งนาน
เพิ่งได้กลับมาอ่านตามแทบลากดินตั้งยี่สิบกว่าตอน โหยยิ่งตอนที่ 29 นะอยากเมนต์เอามากๆ
เลื่อนไปดูอ้าวว คนเขียนต่อซะแระ แต่ชอบคำเฮียมากอ่ะ "เป็นว่าที่เมียก็ทำตัวเป็นช้างเท้าหลัง" โอ๊ยย ชอบๆๆ
ส่วนตอนนี้ก็โอ้ยย หลังจากลุ้นมานานได้กันซะที(ไม่ค่อยจะหื่นเลย) :jul1:
ว่าแต่เฮียเนี่ยดูจะรักเน็ตมากนะ พอเน็ตป่วยปุ๊ป โหมดโง่ เอ๊ย ซื่อก็มาทันที เอิ๊กๆ
แต่ปันนี่สะใจเว่อ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: พอเน็ตรักล่ะนิ่ง พอเค้าเริ่มมีตัวจริง เพิ่งจะมารัก :m20: :m20: :m20:
แต่บูมนี่น่าสงสารนะ :m15: บอมนี่ก็น่าหมั่นไส้ โง่จริงไรจริง :m31: อีเจ้ทรายไรเนี่ย โครตเกลียดเลย :fire: :fire: :fire: :angry2:
แต่เฮียกะเน็ต รักกันแล้ว เป็นผัว เมีย เอ้ยย แฟนกันแล้ว ก็ขออย่าให้มีมารมาผจญเลย ส๊าาาธุ
5555 ยาวเนอะ แต่ชอบเรื่งนี้มากอ่ะ ถึงจะไม่ชอบเฮียตอนต้นเรื่องแต่ตอนนี้เชียร์ขาดใจ
เฮ้อ กลับเข้าเล้าทั้งทีได้อ่านสมการรอคอยนี่สุขใจมากๆอ่ะ รักคนเขียนๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.อ่านค้างตั้งแต่ตอนที่ 8 มั้ง แล้วก็เปิดเทอมไม่มีเวลาอ่าน กลับมานี่สุขสุดยอด
ปล2.คนเขียน แต่ง NC ได้แบบอ่านแล้วเข้าถึงอารมณืเลยอ่ะ :-[
รักคนเขียน จะรอตอนหน้า ว่าอีเจ้ทราย กะปันจะทำไงต่อ o18 o18
:mc4: :bye2: o13 :pig4:
-
แว้กกกกก :m25: :pighaun: :haun4: อาการคนอ่านเป็นแบบนี้ค่ะ 555
มันเป็นสิ่งที่เกิดจากความรักน้า น่าปลื้มแทนเฮีย รอมานานละ
เน็ตป่วยเลยอ๊า...ชอบตอนเน็ตรับโทรศัพท์ยัยทรายแก้ว เด็ดสุดไรสุด
แหม่ ของใครใครก็หวง กับตอนเน็ตคิดว่าผัวกูลดอายุึ 555 ยอมรับสถานะเร็วดีค่ะ
จะจบแล้วเหรอแอบใจหาย รอตอนหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
:m25: :m25:
-
รู้สึกไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย รักเฮียกับน้องเน็ตมากมาย
เฮียแกก็เป็นคนแก่ขี้น้อยใจจริงๆนะ 5555
-
เฮียน่ารักมาก น่ารักมาก
กร๊ากกกกกก มาดูแล ประคบประหงมกันต่อไป
เน็ตก็น่ารักอ่ะ ขี้อ้อนด้วย
เฮียไม่หลงก็ให้รู้กันไป
-
ในที่สุดน้องเน็ตก็โดนกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวแล้ว กริ้ดดดดดดดดดดดดดด
-
เฮียเค้าทั้งเครียดและเครียดน่ะเน๊ทเลยไม่มีอารมณ์ :-[ พอได้ปลดปล่อยที่ทำเอาเราต๊กกะใจ คนอะไรอึดเกิน 55555
อะน่ะแฟนหวงงงงง หมั่นไส้ (¬_¬) อิจฉา
-
:z2: :z2: :z2:
เรียบร้อยโรงเรียนเฮียไปแล้วเน็ตตตต :z1: :z1:
ชอบเฮียอ่ะ โหมดซื่อบื้อไม่ไหวจะเคลียร์ :laugh:
แฮปปี้แล้วซินะ เน็ตดูแสดงความรู้สึกตัวเองมากขึ้น อ้อนๆน่ารักดี
ชอบประโยคนี่อ่ะ "ไม่หวงกันบ้างหรอ" :m3:
เฮียแบบเด็กน้อย 555555555
ชอบให้เฮียหวงเน็ตอ่ะ อยากเห็นเฮียแบบฟึดฟัด(?)หึงๆหวงๆ อ่านแล้วปริ่ม 555555
-
เ้ข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก นี่เป็นเรื่องแรกที่แ่ต่งใช่มั้ยคะ คนแต่งเก่งมากเลยอ่า
อ่านแล้วไม่ติดขัีดเลย ลื่นไหลๆ นั่งอ่านได้ทั้งวันไม่เบื่อ >///<
รวดเดียวจบเลยย~ สนุกมากเลยค่ะ หลงรักเฮียบีมอ่ะ
เป็นแฟนที่น่ารักเว่อร์ ชอบตอนที่เฮียหึงจัง เน็ตก็กวนๆ น่ารัก สมกันจริงสองคนนี้
ชอบอ่านฉากที่อยู่ด้วยกันสองคน อ่านแล้วยิ้ัมสุดๆ ชอบตอนที่ 30 อิอิ
ในที่สุดก็เป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์ อิอิ :haun4:
เน็ตอ้อนแล้วน่ารักจัง แฟนใึครใครก็หวง ฟินที่สุด ไม่อยากให้จบเลยอ่า
อยากอ่านฉากหวานๆ ของเฮียกับเน็ตไปเรื่อยๆ
-
กรี๊ดดดดดเค้าเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ววววว เย้ๆๆๆ
ในที่สุดข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุก น้องเน็ตเรียบร้อยโรงเรียนเฮียบีมไปแล้ว อ๊ากกกกกก
อ่านตอนนี้แล้วเลือดกระฉูด สาดกระจาย น่ารักกันมากๆๆ :haun4: :pighaun:
ชอบน้องเน็ตโหมดอ้อนผัวจังงงง
จะจบแล้วหรอไม่อยากให้จบเลย รักเฮียบีมน้องเน็ต :impress2: :กอด1:
-
:o12: :o12:อย่าเพิ่งรีบจบนะครับ แต่งต่อไปเรื่อยๆนะ :monkeysad:ขอร้อง
ไม่ต้องฉากเรทมากก็ได้ มันทนไม่ได้ :o8: :z1:
จะมีสักกี่คนที่แต่งนิยายได้โรแมนติกเหมือนคุณ ไม่เรทมาก แต่กรุ่นไปด้วยความน่ารักผสมกวนตีนนิดๆ
เป็นแบบชีวิตจริงที่ไม่เวอร์ o13
แต่งต่อนะครับ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
รู้สึกฟิน อร๊าย ยยยยยย หนูเน็ตเสียตัวเเล้ว เย่ๆ :mc4: :mc4: :mc4:
พี่! อยากให้เรื่องนี้รวมเล่มากๆเลยอ่ะ เรื่องนี้สนุกมากเลยนะ!
พอบอกว่าใกล้จบก็ใจหายนิดๆ เเต่ไ่เป็นไร
รอตอนพิเสษ เเละเรื่องต่อๆ เเล้วก็เรื่องของ 'บอม' หนูรอลุ้นนะ
เอ้อ เรื่องของนายปันนภด้วย รอๆๆๆๆ รวมเล่มเมื่อไหร่บอกด่วนนะพี่ >W<
:กอด1: :กอด1: :กอด1:+ เป็ดเสมอค่ะ
-
เสียดายนะท่ีใกล้จบแล้ว
แต่ดีใจกับเด็กหัวส้มด้วย ท่ีมีความสุขเสียที o13
-
วันพุธไม่ใช่วันฟ้าเหลืองเหรอค่ะ อิอ๊ะ
ตอนนี้คงสมใจผู้อ่านทุกคน
แต่เน็ต แรดค่ะ สมกับที่มีผัวเป็นตัวเป็นตนนะคะหนู
อิเฮียบีมก็แรงใช่เล่น ดีที่เน็ตมันเข้าใจว่าเคยมีเมียเป็นสาวร้อนแรงมาก่อน
ไม่เสียแรงฝึกปรือฝีมือใช่ไหมเฮีย เน็ตระทวยเลยทีเดียว
-
เอ๊อะ.....ได้กันแล้วเว้ยยยยยยย
เน็ตก็เล่นตัวมาตั้งนานนะหนูนะ5555555
เฮ้อ สองคนนี้เคลียร์กันได้ก็ฟินแล้วสินะ รอตอนต่อไปค่า
-
โอ..... ในที่สุด....
เชียร์มาโดยตลอด และจะเชียร์ตลอดไป
อ๊างงงง~~ เลือดกำเดากระฉูดดด
สู้ๆ ต่อไปนะเคอะ
-
โอ้ยยยยยยยยย
ตอนนี้เล่้นเอาฟินตายไปเลย
เฮียบีมน่ารัก ไอ้เน็ตก็น่ารักมาก ยิ่งแรดๆ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
แฟนใครใครก็หวง! เวิร์ดดิ้งเด็ดของตอนนี้ ฮาาาาาาา
-
แอร๊ยยยย จะจบแล้วหรอ ไม่ยอม :z3: :z3: :z3: :z3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เสร็จโจร,, :mc4: :mc4:
-
ในที่สุด :mc4:
“เฮียนอนข้างๆเน็ต เน็ตก็หายเจ็บแล้ว...”” :-[ :impress2:
-
:o8: :o8: :o8: ในที่สุด ก็มีวันของเน็ตกับเฮียย
อ้อนกันน่ารักกกกจังเลย
ฮาเน็ตมากกอะ บรรยายได้เห็นภาพจิงๆๆ ขณะมีอารมณ์ก็ยังคิดได้นะ
น่ารักกกกกกอะ สองคนนี้ อ๊ากก เน็ตป่วยเลยโดนจัดหนัก เฮียเค้ารักมากเลยจัดเต็มแบบไม่ยั้ง ไข้ขึ้นเลยจ้า
ชอบคำพูดที่พูดกับทรายแก้วจังเลย มานิ่งๆๆ แต่แรงง 5555
:impress2: :impress2: มีความสุขจังเลยได้อ่าน 2 คนนี้
-
ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนเลยว่าเพิ่งได้มีโอกาสอ่านนิยายเรื่องนี้ ทั้งๆที่มีคนแนะนำมานานแล้ยว o18
แบบว่า... คือถ้าแต่งให้เข้าใจอารมณ์ของเน็ตได้นี่ต้องเข้าใจอารมณ์ของอิชั้นอย่างถ่องแท้
วิศวะปี 3 เป็นปีแห่งหายนะค่ะ ขอบอกเลย :serius2: อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์เน็ตเลย :laugh:
เอาหล่ะมาเข้าเรื่องกันดีกว่า.....
จริงๆขอบอกว่าคนแต่ง o13 ใช้ภาษาดีมาก... มีมุขที่เข้ากับเหตุการณ์ปัจจุบัน แถมไม่หวานจนเลี่ยน อิชั้นชอบ :z1:
เอาไว้จะมาเป็นกำลังใจให้เสมอๆนะคะ ถ้ายังไม่เปิดเทอม....
เพราะเปิดเทอม อิชั้นได้นอนทับกองเปเปอร์อีกเช่นเคย 555
แต่ถ้ามีเวลาว่าง รับรองค๊าาา ได้เจอคอมเม้นจากอิชั้นอีกแน่นอน
-
ในที่สุดก็มีสามีจนได้นะเน็ต
น่ารักมากเลยตอนนี้
ยังไม่อยากให้รีบจบเลย
ยืดออกไปหน่อยก็ได้ค่ะ
ขอแบบหวานๆ :กอด1:
-
โอ๊ย...อยากมีคนมาหวงเค้างี้มั่งอ่ะ!!!
-
:กอด1:
-
แฟนใครใครก็หวง...และท่าทางหวงมากด้วยนะเฮีย
ฮาาาา
-
อรั๊ยยย!! สมใจมากกกก
สมกับที่ลุ้นอยู่นาน
ว่าแต่จะจบแล้วเหรอ ( อย่าเพิ่งเลยนะ ).....เหงาแย่เลย
-
เขิน -////////- มาต่อเร็วๆนะคะ ^^
-
"ผัวกู" อร๊ายยยยยย เน็ต ได้ใจแม่ยกไปเลยลูก
พอเป็นแฟนกันแล้วเนี่ย เริ่ดจริงอะไรจริง ชอบบบบ กรีดร้องงง
เฮียน่ารักมาก มีแอบเอ๋อเบาๆให้เน็ตเซ็ง เน็ตก็ขี้อ้อนเกิ๊นนน
จะจบแล้วหรอคะ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า ยังทำใจไม่ทัน
ขอต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอคนเขียน นะนะ ขอเน็ตกับเฮียต่ออีก
รักคนเขียนนะจ๊ะ กอดแน่น.
-
...โอย น่ารักไปนะ
-
:haun4: ฟินมากกกกกก คะ
-
แหงะ!! จะจบแล้วหรอ ยืดเยื้อก็ได้นะ 555
ตอนนี้เป็นอะไรที่ เน็ตสิ้นลาย ว่าง่าย น่ารักมากกก
เฮีย !!!! สุดยอดดดดด
[ปัน + บูม] นะ นะ
-
แอร๊ยยยยย...แบบว่าน่ารักมาก ชอบมากกกกกก ฟินที่สวดดดดดด อ่านไปกรีดร้องไป
"แฟนใครใครก็หวง" อั๊ยย่่ะ...อีกซักรอบหล่่ะกัน 555
ขอบคุณมากค่่ะ เป็นกำลังใจให้ ^^v
-
เฮือกกกกกกกกกกกก เคยมีใครเขินจนเป็นลมมั้ย เราเนี่ยใกล้ละ!!
เน็ตน่ารักมากๆๆๆ เฮียก็สุดยอด ไม่รู้จะบรรยายยังไง ฮ่าๆ
มีความสุขกันแล้วสินะคู่นี้ ดีใจด้วย ><
-
^^
-
"แฟนใคร ใครก็ห่วง" จบคะ เครียร์นะจุดนี้ o13
-
อ้ากกกก ไม่ไหวแล้ว เลือดหมดตัวแล้วเนี่ย เฮียสุดยอดมากเลยอะ ผมเอาเฮียเป็นไอดอลเลยน้า :haun4: o13 :impress2:
-
><
สองคนนี้ทำอะไรกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อร๊ากก......พักการอ่านไปนานกว่าจะกลับมาตามเรื่องนี้ทัน เล่นเอาเหนื่อยแต่ก้อไม่ผิดหวัง(ไม่ช่ายทุกเรื่อง)
เค้าละสงสารพ่อปันนภ โถ๋ๆพ่อคุณต้องหนีไปอังกฤษ แถมอาเฮียสามีเน็ตยังจะทำร้ายการอีก
มามะๆมาซุกอกเค้ามา ^^!!
จะว่าไปตั้งแต่เริ่มจะเสียตัวจากข้างนอกเน็ตเราแลดูมีจริตจะกร้านขึ้นเยอะเลยนะนี่ คิคิ
ชอบๆไม่ว่ายังไงก้อะตามอ่านนะคีาฟฟ ห้ามลืมมาต่อเด้ดขาดเลยน้อ คิคิ
-
หึหึ เฮีย เฮีย เฮีย!!!!!!!
:mc4:
ดีใจด้วยนะ ทนมาตั้งนาน
-
ต๊ายแล้ว คุณพระ!!!
คือว่าตอนเล่นคอมแล้วคอมเม้นนิยายเรื่องนี้ เราดันคอมเม้นในชื่อยูส 13elive_in_U ซึ่งมันเป็นชื่อยูสของน้อง
แล้วคือแบบ จะไปลบคอมเม้นออกก็กระไรอยู่ :เฮ้อ:
ก็เลยมาคอมเม้นบอกอีกทีว่า อิยัยวิศวะปี 3 นั่นคือเราเอง และเราก็ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆๆ :impress2:
-
คิดถึง เน็ต เฮียบีม บอม ปัน บูม มากๆๆ ที่สำคัญคิดถึงคนแต่ง :กอด1:
ช่วงที่ผ่านมาไม่ค่อยว่างเลย ปิดเทอมแล้วเลยได้มาอ่าน 4 ตอนรวดเลย
ตอนนี้ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะแฮปปี้แล้วเนอะ แถมเน็ตโดนฟันครั้งแรกด้วย :o8: 555555+
แอบใจหายเหมือนกันที่ใกล้จะจบแล้ว o22 ก็อย่างว่าเฮียกับเน็ตคืนดีกันแล้วนี้
ชอบคู่ ปัน กับ บูม มากๆเลย ปันไปเรียนอังกฤษจริงดิ แล้วบูมอ่ะจะอยู่ๆอย่างไรนะ
สุดท้าย เป็นกำลังใจให้ผู้เขียน งานเยอะก็ขอให้ได้โบนัสเยอะๆละกันครับ พักผ่อนเยอะนะครับ :L2:
ติดตามตอนต่อไปจ้า จะจบแล้วอ่ะ :impress3:
-
อ๊ายยยยยยยย เขิน นนนนนนฟหกดหกกหหห ฟฟฟฟฟฟ
เน็ตเสร็จเฮียบีมแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ :oo1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :impress2: :L2:
-
แอบไปส่องรายชื่อนิยายจากเซ็งเป็ดอวอร์ดเลยตามมาอ่านค่ะ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
แอบน้ำตาร่วงตอนเฮียกะเน็ตห่าง ๆ กันด้วย T^T
รออ่านต่อนะคะ
:L2:
-
อ่านแล้วสงสารปัน
และก็เชียร์ปันนะ
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
น่าจะรู้ใจกันเร็วกว่านี้
-
:z13: อ่านทันแล้ว สนุกมาก ประทับใจสุดๆ อ่ะ :-[ น่ารัก :กอด1:
-
สรุปแล้ว...ขี้หวงทังคู่แหละน้ออออ อิอิอิ
-
น่ารักอะ :m3: :m3: :m3:
จะคลั่งตายแล้ว
-
:haun4:
กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
เกาะคอมรอ~
-
แวะมาดันค่า วันนี้วันพุธสีเขียวววว :)
-
หายไปไหน มาได้แล้วววววววววววววววววววววววว รอ รอ รออยู่นะ ^^
-
แวะมาบอก คืนนี้นะคะ :impress2:
-
กรี๊ดนึกว่ามาต่อ รอจ้าาา :L2:
-
ยังไม่หมดวันพุธสีเขียว
รอๆๆๆๆๆ >< คืนนี้ :z2:
-
Friend's brother Brother's friend 31, สะใภ้?
[BEAM's talk]
เช้าวันเสาร์สิ้นเดือนหลังจาก’วันนั้น’ มาร่วมเดือน เหลือเวลาอีกแค่เดือนเศษๆเท่านั้นสำหรับภาคเรียนที่หนึ่ง
ผมไม่เข้าใจความโหดร้ายของโปรเจคจบคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่เห็นจากสภาพโทรมๆของเน็ตแล้วก็รู้ว่าหนักหนาเอาการ เวลาส่วนใหญ่ไม่เว้นแม้แต่วันหยุดเน็ตใช้มันขลุกกับตำรามากมายโดยที่ผมทำได้แค่ช่วยมันแปลเท็กซ์ภาษาอังกฤษที่เจ้าหนูมันแบกกลับมาด้วยหน้ายุ่งๆเท่านั้น
วันนี้เป็นวันหยุด แต่เน็ตคงออกไปค้นคว้าข้อมูลทำโปรเจคกับไอ้โชติอีกเหมือนเคยนั่นทำให้ผมรู้สึกเหงาขึ้นมาตงิดๆ
แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่นอนซ้อนให้ผมกอดอยู่ด้านหลังยังคงแน่นิ่ง เน็ตมีนิสัยชอบนอนสวมบ็อกเซอร์ตัวเดียว มันบอกสบายดี พอเช้าๆอากาศเย็นขึ้นหน่อยไอ้ตัวดีก็ค่อยซุกตัวเข้าให้ผมกอด เป็นแบบนี้ทุกวันนับตั้งแต่ที่ผมไปขนของมันจากหอให้ย้ายมาอยู่คอนโดด้วยกัน
คุณรู้จักความสุขไหม?
จะอธิบายยังไงดีล่ะ แต่มันคือความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างของผมตอนนี้
“เน็ต...”
เราไม่ได้มีเซ็กส์กันบ่อยนัก เพราะเจ้าของชื่อควรพักผ่อนให้มากในภาวะตึงเครียดช่วงนี้ กระนั้นผมก็ไม่เคยปล่อยปละหน้าที่คนรักที่ดี เมื่อคืนตัวเองก็ช่วยมันปลดปล่อยไปก่อนนอนและจะส่งผลให้ตัวเล็กนอนหลับสนิทรอฟังเสียงนาฬิกาดังปลุกเช่นทุกที
แต่ไม่ใช่กับเช้าวันนี้
ผมใช้คางเกยกับผมที่ตรงโคนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ บ้างกดจมูกลงจูบที่ขวัญบนหัว นอนมองแสงแดดที่แยงตาผ่านผ้าม่านเข้ามาเป็นริ้วกระชับกอดมันแน่น เน็ตยังคงผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอหนุนแขนข้างหนึ่งของผมไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ตัวสั้นๆนอนขดเป็นหอยทาก พักใหญ่มันก็เปลี่ยนท่า พลิกตัวหันหน้ามาอีกฝั่งแล้วยกขาขึ้นก่ายตัวผมกับวาดแขนบางๆขึ้นกอด ตากลมยังหลับพริ้มจนเห็นขนตาที่มีไม่เยอะเท่าไหร่ชัดเจน เหมือนเด็กเล็กๆที่ขนคิ้วไม่ค่อยมี ผมบาง ขนตาก็ไม่ยาวเด้งทำให้ตาดูหวาน เน็ตเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆที่สุดที่ผมไม่รู้จะนิยามตรงไหนว่ามันสะกดหัวใจคุณทันทีที่ได้เจอ
ผมว่า มันน่ารักที่กิริยาท่าทาง
ปากแดงเคี้ยวน้ำลายแจ้บๆ มุดหัวเข้าหาอกให้ผมหัวเราะเบาๆก่อนยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงให้เจ้าหมีโคอาล่าพลิกตัวหงายทั้งที่ยังหลับสนิทอยู่
ไม่อยากให้เวลาเดินผ่านไปสักนาที.. ผมจ้องมองคนหลับเหมือนเป็นคนโรคจิต
จากนั้นก็ก้มลงจูบปากแดงๆให้หายหมั่นเขี้ยว กระนั้นก็ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงให้คนหลับรู้สึกตัวตื่น
++++++++++++++++++
“ม้าบอกให้กลับบ้านบ้าง ที่บ้านให้อภัยแล้ว”
เสียงที่กรอกมาตามสายตอนผมกำลังทอดไข่ดาวเป็นเสียงของน้องชายคนรอง ท่าทางคงกำลังกินอะไรอยู่เพราะได้ยินเหมือนเสียงกำลังเคี้ยวอะไรหมุบหมับในปาก
“ช่วงนี้กูอยู่ช่วยเน็ตทำโปรเจคว่ะ เดี๋ยวเย็นนี้แวะไปกินข้าวที่บ้านด้วยแล้วกัน ม้ากับป๊าเป็นยังไงบ้าง?”
“โห ที่น้องนุ่งไม่เคยช่วย เย็นนี้เฮียก็พาเน็ตมาด้วยสิ ป๊าม้าไม่ว่าหรอก”
“จะไปว่าเรื่องอะไรวะ มึงบอกเขาแล้วเหรอ?”
“โอ๊ยเฮีย ใครจะกล้า เรื่องใครก็จัดการเองครับ บอกมาในฐานะเพื่อนผมก็ได้ อยากถามมันเรื่องโปรเจคมันเหมือนกัน”
ผมเผลอยิ้ม มองจากครัวเข้าไปในห้องนอนที่บุคคลที่สามยังซุกตัวอยู่ในผ้านวมสีขาว กระทั่งเสียงกระแอมไอจากปลายสายจะดังขึ้น
“แล้วยังไง ผมจะได้บอกพี่วรรณให้ เย็นนี้ว่างหรือเปล่า?”
“อืม.. บอกพี่วรรณเตรียมของโปรดม้ากับป๊าด้วย เย็นนี้กูจะมีเซอร์ไพรส์”
“เตี๊ยมกับไอ้เน็ตมาก่อนล่ะ เดี๋ยวมันสตั๊นท์”
ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม แล้วตอบน้องชายว่า “อืม” ก่อนวางสายพร้อมกับร่างของใครคนนั้นค่อยๆยันตัวเองลุกจากเตียง หัวเหอยุ่งไปหมด มองไอ้เน็ตหน้ามุ่ยควานหาโทรศัพท์ก่อนทำตาโตตกใจ
“เฮ้ย สายแล้ว ทำไมนาฬิกาไม่ปลุกวะ?”
นั่นไง ซื้อหวยทำไมไม่ถูกว่ามันต้องโวยวายเรื่องนาฬิกา ผมวางไข่ดาวมะตูมลงบนขนมปังแล้วเดินไปหยิบนมในตู้เย็นออกมาอย่างใจเย็นก่อนเสียงตึงตังจะดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“เฮียไมไม่ปลุกเน็ต เน็ตนัดกับไอ้โชติไปทำโปรเจคตอนสายๆ”
“โดดสักวันเถอะน่า ไปล้างหน้าล้างตาไป เฮียเตรียมมื้อเช้าใกล้จะเสร็จแล้ว”
ณัฎฐนิชทำหน้าบี้ “ไม่ได้ เน็ตนัดไว้แล้ว เลื่อนไปไอ้โชติด่าเปิงดิ”
สรรพนามเรียกแทนตัวของเราเริ่มเปลี่ยนจากกู-มึง ผม-เฮีย มาเป็นเน็ต-เฮีย ที่จริงผมเคยขอไอ้เน็ตให้เรียกแทนตัวเองว่าเค้าแล้วเรียกผมว่าที่รักเหมือนกัน แต่ตอนนั้นมันสวนกลับมาคำเดียวว่า”เกินไปแล้วครับสัตว์” ทำเอาคำอุธรณ์ของผมเป็นหมัน เอาวะ มันเรียกแทนตัวแบบนี้ผมก็รักจะแย่แล้ว จะให้หวานเลี่ยนครั่นคร้ามจะเบาหวานรับประทาน
ไม่ไหวแล้วกู นับวันยิ่งทำตัวเป็นเสี่ยเลี้ยงเด็กๆไปได้
“เอาโทรศัพท์มานี่ซิ” พอเห็นตัวดียังทำหน้าไม่สบอารมณ์ผมก็เอ่ยขอไอโฟนในมือมัน เน็ตเลิกคิ้วก่อนถาม
“เอาไปไม?”
“อย่าถามมากน่ะ เอามา”
เจ้าของเครื่องทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมส่งเครื่องมือสื่อสารให้ผมแต่โดยดี กดเลื่อนๆหาเบอร์ซี้มันพักใหญ่ก่อนโทรออกแล้วกรอกเสียงไปตามสาย
“โชติเหรอ? นี่เฮียเอง...”
ตัวแสบทำตาโต มันกระโจนเข้าหาผมทันทีที่รู้เป้าหมายของการยืมโทรศัพท์ แต่นี่ใครครับ พอไอ้เน็ตผวามาใกล้ปุ๊บผมก็ใช้แขนที่ว่างรวบมันเข้ากอดปั๊บแล้วหอมฟอดไปที่แก้มขาวๆอีกรอบเอากำไรทันที
“วันนี้เน็ตไปทำงานด้วยไม่ได้นะ พอดีติดธุระ มีอะไรสำคัญมากไหม?”
ตากลมจ้องผมแทบทะลัก บิดตัวไปมาในอ้อมกอดจนผมต้องสยบมันอีกครั้งด้วยริมฝีปากหนักๆบนกลีบปากสีสด “โอเค งั้นขอบใจมากนะ ครับ สวัสดีครับ”
“เฮียอะ!”
“ทำไมครับ?”
“อย่าทำเน็ตเสียงานสิ”
“ขอเวลาเฮียวันนึงไม่ได้เหรอ? ทุกวันนี้เน็ตเอาแต่ปั่นโปรเจคไม่มีเวลาให้กันบ้างเลยนะ”
ผมถามเสียงอ้อน โค้งตัวซบหน้าลงบนบ่าลู่ให้ตัวเล็กถอนหายใจยาวเหยียด “ก็มันยุ่งนี่..”
“นะ.. วันนี้อยู่กับเฮีย พรุ่งนี้เดี๋ยวไปช่วยแปลเท็กซ์ทั้งวันเลย”
“ไม่ทำงานเหรอ?”
“เสาร์อาทิตย์ยกให้เน็ตคนเดียวครับ”
“แหวะ”
เน็ตทำท่าเหม็นเขียว มันขืนตัวออกจากแขนผมนิดๆเลยถูกลงโทษอีกครั้งด้วยจูบ
“ฮื้อ ไม่เอา ยังไม่ได้แปรงฟันเลย”
“ไม่เห็นเป็นไร เมื่อกี้เฮียก็จูบ ตอนหลับก็จูบ ไหนเงยหน้ามาให้จูบอีกทีซิ”
เน็ตยกมือขาวขึ้นปิดปาก ส่ายหัวรัวๆให้เส้นผมเรียบแปล้ของมันร่วงลงมาปรกตา ผมเลยเสยเกลี่ยให้พ้นตาใสแล้วจ้องหน้ามันตรงๆ
“เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านกันนะ”
“หืม?”
“เฮียว่าเรื่องเราควรบอกผู้ใหญ่ได้แล้ว แม่เน็ตอยู่บ้านตลอดหรือเปล่า พรุ่งนี้เฮียว่าจะพาป๊ากับม้าไปคุยกับแม่เน็ต”
“ตลกแล้ว อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่น่า เน็ตไม่ใช่ผู้หญิงไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นหรอก”
ไอ้หนุ่มของผมรีบปฏิเสธ ซึ่งไม่ได้เกินความคาดหมายของผมสักนิดที่มันจะทำแบบนี้ สุดท้ายตัวเองเลยจูบหนักๆไปที่หน้าผากมนอีกรอบ จะช้ำไหมวะเมียกู
“เชื่อเฮียเถอะ.. ให้ผู้ใหญ่เขาได้คุยกันสักหน่อย ถึงเน็ตจะเป็นผู้ชาย หรือเฮียจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ยังไงพ่อแม่ก็ไม่ได้มองว่าเราเป็นเพศไหนหรืออายุเท่าไหร่หรอก สุดท้ายท่านก็ยังห่วงเราเพราะเราเป็นลูกท่านอยู่ดี”
“แต่ว่า....”
“หรือว่าเน็ตคิดจะคบกับเฮียเล่นๆล่ะ?”
หัวกลมส่ายดิก มันยกแขนขึ้นกอดผมตอบ “เปล่าสักหน่อย”
“เฮียก็กลัวเน็ตฟันเฮียแล้วทิ้งนะ เชื่อเถอะ ให้ผู้ใหญ่เขารับรู้”
ไอ้เน็ตเบะปาก ไม่รู้ว่าไม่ชอบใจเรื่องฟันแล้วทิ้งหรือเรื่องที่จะไปคุยเรื่องของเราให้ชัดเจนกันแน่ สุดท้ายผมก็ยืนลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าให้มันผ่อนคลายในความรู้สึกช้าๆ
“เฮีย....”
เสียงหวานกระซิบแผ่ว มือที่ลูบผิวเนียนค่อยๆเลื่อนลงต่ำ เกี่ยวเอวคอดให้ชิดลำตัวโดยที่มืออีกข้างเริ่มไล้ขาอ่อนของไอ้เน็ตขึ้นมาตามอารมณ์ ผมก้มลงไปจูบที่แก้มมันเบาๆแล้วค่อยๆซุกจมูกลงดมกลิ่นอ่อนๆบริเวณกกหู
“เฮีย ไหนว่าให้เน็ตไปอาบน้ำจะได้มากินข้าว..” มันคงรู้สึกได้ถึงอันตรายเมื่อผมไล่กลีบปากจูบตามแอ่งชีพจรของมัน ทว่ามือเล็กก็ไม่ได้ผลักหรือผละออกเป็นจริงเป็นจังนัก ให้ผมถามมันในลำคอว่า“หืม?”
“มือ...” เสียงลมหายใจอ่อนเริ่มขาดช่วง ไอ้เน็ตปรือตาปรอยมองเลื่อนลอยขึ้นเพดาน ผมเริ่มล้วงมือเข้าไปในบ็อกเซอร์ของมันช้าๆ
“ทำกันเถอะ”
ผมกระซิบชิดใบหู จากนั้นไอ้เน็ตก็เป็นฝ่ายใช้แขนโอบรอบคอผมแล้วหันมาจูบหนักๆ เบียดตัวเองเข้าหาให้ผมยกยิ้มที่มุมปากพออกพอใจ
เด็กคนนี้ คนที่ผมสอนทุกอย่างให้มันด้วยตัวเอง
+++++++++++++++++++++
วันนี้ลูกชายผมอาบน้ำมาใหม่สะอาดเอี่ยมอ่อง ภายในดูดฝุ่นเสียจนเหมือนเพิ่งถอยมาจากโชว์รูมใหม่ๆ สภาพรถจากที่เคยมีข้าวของเบียดเสียดอยู่รกๆบัดนี้กลายเป็นสะอาดสะอ้านถูกใจตุ๊กตาหน้ารถตัวโปรด ทว่าไอ้คนที่นั่งข้างคนขับมันกลับหลับไหลสบายใจตั้งแต่ขึ้นรถมาในห้านาทีแรก
ผมไม่เคยขับรถช้าขนาดนี้ ลอบมองกระจกข้างเพื่อให้สะท้อนเห็นภาพคนหลับได้บ่อยครั้ง ทั้งที่อยากให้มันหยุดพักแต่เมื่อเช้ากลับใช้งานมันอีกจนได้ หลังเสร็จกิจผมเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้มันแล้วยกมื้อเช้ามาเสิร์ฟตอนเกือบเที่ยง ปล่อยให้เน็ตนอนพักโดยที่ตัวเองเป็นฝ่ายตระคองกอดมันไว้ตั้งแต่หลับตาจนลืมตาตื่นมาอีกรอบในตอนบ่ายแก่ๆ พอมีแรงเข้าหน่อยไอ้ตัวดีก็บ่นอุบเรื่องที่ผมรีดน้ำมันถึงสองรอบขณะที่ตัวเองปล่อยในตัวมันแค่ครั้งเดียว จุดออกัสซัมเน็ตค่อนข้างตื้น คือกระทุ้งโดนไม่กี่ทีก็ครางเสียงหลง ที่น่ารักที่สุดคือถ้ามันรู้สึกมากๆไอ้เน็ตจะกอดผมแน่นเหมือนลูกลิงเลยทีเดียว
ไม่รัก ไม่หลง ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
ในเมื่อผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโชคดีเท่าวันนี้มาก่อนเลย
“ฮื้อ...”
เสียงคำรามในคอดังขึ้นเมื่อผมเอื้อมมือไปจับมันแล้วบังคับพวงมาลัยด้วยมือขวาข้างเดียว ตากลมปรือขึ้นให้รู้ว่ารู้สึกตัวจากนั้นก็หลับต่อ ผมเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน กะว่าจะซื้อของไปฝากป๊า ม้า แล้วก็น้องๆ พาเน็ตดูหนังสักเรื่อง ที่จริงมีร้านเค้กอร่อยๆเปิดใหม่ที่ชั้นกราวด์ซึ่งพวกที่ออฟฟิศแนะนำมา เหลือเวลาอีกสี่ถึงห้าชั่วโมงที่ผมจะชวนเน็ตมันเดท ถามว่าน้อยใจไหมที่มันไม่ค่อยว่างไปไหนมาไหนด้วยคำตอบคงเป็นไม่ เพราะอันที่จริงที่ผมรู้สึกคือห่วงมันมากกว่า กลัวว่าจะเครียดแล้วพาลเอาสุขภาพเสียไปด้วย
ถ้ามีเวลามันคงยกให้ผมอยู่แล้ว ดูเอาเถอะว่าขนาดพวกไอ้ปันชวนมันไปกินเหล้าจนถึงตอนนี้เน็ตยังไม่มีโอกาสได้ไปตามคำรบเร้าสักที ทั้งๆที่ปันคงตั้งใจจะนัดเพื่อพูดเรื่องเรียนต่อของมันแท้ๆ
“เน็ต ถึงแล้ว..”
ผมหอมแก้มใสหนึ่งทีหลังจากปลุกด้วยเสียงทุ้มต่ำ ไอ้เน็ตปรือตาเปิดขึ้นอีกครั้งแล้วปรับเบาะขึ้นนั่งตรง สะบัดอาการงุนงงสักครู่เหมือนลูกหมาสลัดขน แล้วหันมามองผมด้วยคำถาม
“ทำไมไม่ลงล่ะ?”
บ๊ะ ไอ้นี่ ก็มึงยังไม่ตื่นดีจะให้กูลงได้ยังไง ผมหัวเราะเสียงต่ำแล้วดับเครื่องยนต์ “ไปๆ ลงไปกัน”
“เฮียจะซื้ออะไรบ้าง?”
“ก็พวกขนมนมเนย รังนกด้วย เน็ตอยากได้อะไรหรือเปล่าล่ะ?”
ไอ้เน็ตทำท่าคิดนิดหน่อยแล้วหันมาบอก “ผมเน็ตมันเป็นทูโทนแล้วอะ ซื้อน้ำยาไปโกรกดีไหม?”
“หืม? จะทำสีผมเองเหรอ?”
“เปล่า เฮียทำให้”
ผมเลิกคิ้วสูง เดินเข็นรถเข็นตามเน็ตไปช้าๆกระทั่งหยุดตรงโซนที่ขายน้ำยาโกรกผม มองตัวเล็กเลือกสีนู้นหยิบสีนี้ขึ้นมา กระทั่งเหลือสองสีที่ถูกใจมันก็หันมาถาม
“สีไหนดี?”
สีไหนก็น่ารักหมดแหละ
พูดแบบนี้ได้ถูกทำหน้าแหยะใส่แน่ๆ เลยรับกล่องกระดาษในมือไอ้เน็ตมาพลิกๆดู เทียบๆกับหน้ามันแล้วก็เลือกเป็นสีน้ำตาลเบจ
“ไม่ทำสีแดงแล้วเหรอ?”
“ฮื่อ แม่ไม่ชอบ เหมือนเด็กแว็นซ์”
“อืม ก็เหมือนอยู่ ปากนี่ทาน้ำยาอุทัยมาหรือเปล่า?” ไม่แค่พูด ผมยังเอานิ้วไปดีดๆปากล่างมันให้เด้งดึ๋งๆจนถูกค้อน
“เออ เอาของเมียมาใช้ เมียเป็นสก๊อย”
ตัวดียักคิ้วย้อน ผมเลยมะเหงกมันไปที่หน้าผากอีกรอบ “เดี๋ยวเถอะ ได้แล้วก็ไปดูของด้านโน้นกัน” ณัฎฐนิชไม่พูดอะไร เดินไปตามทางที่ผมพยักเพยิดนำ มือขาวเอื้อมหยิบขนมโน่นนี่นั่นพาลให้นึกถึงตอนที่เรามาชอปปิ้งด้วยกันครั้งแรก ให้ตายเถอะ ตอนนั้นผมยังไม่นึกถึงสภาพตัวเองที่ต้องเดินตามไอ้เด็กกะโหลกกะลาตาหวานเยิ้มแบบนี้เลยสักนิด
หรือไอ้เน็ตจะเล่นของ รากราคะแหงๆ
แต่ไม่เป็นไรครับ ณ จุดนี้อะไรก็ยอมหมดแล้ว
เราใช้เวลาพักใหญ่ในการเลือกซื้อของ จากนั้นเอารถเข็นไปฝากที่จุดฝากของด้านหลังห้างสรรพสินค้าแล้วขึ้นลิฟมาชั้นโรงหนัง เอามือล้วงกระเป๋าดูรายชื่อหนังน่าดูกันเงียบๆ ไม่ได้ออกอาการกระหนุงกระหนิงเหมือนคู่รักหญิงชายทั่วไป พอได้เรื่องที่ถูกใจกับเวลาที่เหมาะเจาะก็เดินไปซื้อตั๋วเดินเข้าโรง กระทั่งสภาพแวดล้อมมืดลงนั่นแหละผมถึงเอื้อมไปจับมือไอ้เน็ตไว้ คนรักของผมก็ไม่พูดอะไรปล่อยให้จับอยู่อย่างนั้นกระทั่งหนังเริ่มฉาย ครั้งนี้เราไม่ได้ซื้ออะไรมากินด้วยเพราะออกจากโรงก็จะกลับไปกินฝีมือพี่วรรณกันเลย
จอแก้วฉายภาพยนตร์ได้ถึงกลางเรื่อง ผมก็เริ่มดำดิ่งกับภาพยนตร์ตรงหน้า กระทั่งแรงกดเกิดขึ้นบนบ่านั่นแหละ ถึงรู้สึกได้ว่าถูกตัวเล็กเอาหัวมาซบ โอยย น่ารักเกินไปแล้ว เพราะแบบนั้นผมถึงจูบที่ผมสีเส้นเล็กของมันไปหนึ่งรอบให้รางวัล ก่อนหันมาสนใจหนังที่ฉายต่อ กระทั่งไฟในโรงสว่างขั้นเมื่อหนังจบ เราถึงค่อยแยกกันแล้วเดินลุกตามกันออกจากโรงเป็นคนหลังๆ
ทั้งๆที่หนังที่มาดูวันนี้เป็นแนวไซไฟแท้ๆ แต่ผมกลับยิ้มแก้มฉีกกับความหวานที่ทะลุเส้นเลือดจนหัวใจคนแก่แทบวายตาย
ถ้ารู้ว่าน่ารักขนาดนี้ กูจีบตั้งแต่มัธยมไปแล้ว!
++++++++++++++++++++
โฮ่ง โฮ่ง
ไอ้ปุยมักทำหน้าที่รับแขกเสมอ
หางยาวของสุนัขไทยหลังอานขนเกรียนสนิทกระดิกไหว กระโดดกระโจนทำตวัดลิ้นเลียแผลบๆเมื่อผมลงจากรถก่อนวิ่งวนรอบๆตัวทำจมูกฟุดฟิด ผมไม่ได้สนิทกับไอ้ปุยมาก แต่มันก็ดีใจทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน ยกมือไหว้พี่วรรณลวกๆแล้วส่งเสียงปรามไอ้หน้าหมาไม่ให้กระโดดเอาเท้าเลอะดินมาแต้มกางเกงผมให้มากกว่าเดิม
พี่วรรณบอกบูมกับบอมนั่งเล่นเกมส์กันอยู่บนห้อง ป๊ารดน้ำต้นไม้อยู่หลังบ้าน ส่วนม้าก็ดูรายการวาไรตี้ของช่วงเย็นวันเสาร์เหมือนเคย มีพี่วรรณที่เตรียมมื้อเย็นอยู่หลังบ้านที่ได้ยินเสียงรถเลยมาเปิดประตูให้ ประเดี๋ยวต้องกลับไปทำกับข้าวต่อเพราะใกล้ถึงเวลาแล้ว ที่บ้านผมค่อนข้างกินอาหารเป็นเวลาเพราะป๊าต้องกินยาลดคอเรสเตอรอลตามประสาคนมีอายุ ผมพาเน็ตเข้าบ้านมานั่งดูทีวีกับม้า
“ม้าหวัดดี”
ผมยกมือไหว้หม่าม้า เธอปรายตามองผมแล้วสะบัดงอนนิดๆ “ยังจำทางกลับบ้านได้อีกเหรอ?”
ผมหัวเราะร่วน นั่งลงข้างๆม้า ไอ้เน็ตยกมือไหว้บ้างคราวนี้ม้าหันไปยิ้มรับคนละเรื่องตอนเห็นผม “เป็นไงมาไงเนี่ยลูก”
“อ้อ เอ่อ พอดีไอ้บอมชวนกินข้าวน่ะครับม้า”
หม่าม้ายิ้มตาปิด เธอหันไปสนใจลูกสะใภ้แทนลูกชายคนโต
“ดีเลย เจ้าบอมดูเครียดๆกับเรื่องโปรเจคอยู่ เรามาจะได้ช่วยกันปรึกษา แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง เรียนหนักไหม?”
“เรียนก็ปกติครับ ปีสี่แล้วเน้นโปรเจค งานผมต้องเสร็จก่อนกลางเทอมหน้า ช่วงท้ายๆจะได้เตรียมพรีเซนท์อย่างเดียว”
“ยังไงก็อย่าเครียดมากนะลูก ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งต้องดูแลตัวเองดีๆ”
“เน็ตย้ายมาอยู่กับผมแล้วครับม้า"
ประโยคท้ายเป็นผมที่พูดขึ้นมา ไอ้เน็ตทำตาโตแต่ม้าหันมาเห็นดีเห็นงามด้วย “ดีเลย จะได้ดูแลกัน ถ้าช่วงไหนเฮียบีมทำงานหนักเน็ตปรามๆเขาบ้างนะลูก ตาคนนี้บ้างานสุดๆ ยิ่งไม่มีแฟนหม่าม้ายิ่งกลัวว่าจะโหมงานมากกว่าเก่า”
ผมยิ้ม ไอ้เน็ตทำหน้ากระอักกระอ่วน พอดีกับป๊าเดินเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเหงื่อเดินมาจากหลังบ้าน
“ป๊าหวัดดี” พอผมนำณัฎฐนิชก็ยกมือตาม พี่วรรณเดินออกมาจากครัวถือถุงที่ติดมือไปกับของฝากจากซุปเปอร์มาด้วยแล้วยกขึ้นสูง
“พวงมาลัยของคุณบีมหรือเปล่าคะ?”
“อ้อ ครับ ผมลืมไปเลย ป๊ามานั่งนี่กับม้าก่อนสิ”
ไอ้เน็ตมองผมประหลักประเหลือก ป๊าเลิกคิ้วขึ้นแต่ก็มานั่งบนโซฟาแต่โดยดี จากนั้นผมก็หยิบพวงมาลัยมะลิสองพวงออกมาจากถุง ส่งให้เน็ตหนึ่งพวงแล้วพากันมานั่งคุกเข่าที่พื้น
“ป๊า.. ม้า....”
“ผมกับเน็ตเป็นแฟนกันครับ..”
ที่จริงมันก็สมควรเป็นดินเนอร์ที่เต็มไปด้วยความอึดอัดแบบนี้ หลังจากประโยคบอกเล่าของผมจบลงเราสองคนก็ก้มกราบที่เท้าบุพการีทั้งสอง ม้านั่งหน้านิ่งส่วนป๊านี่หน้าตึงอยู่พักใหญ่ พี่วรรณเองก็ยืนชอคอยู่ไกลๆโดยที่ไอ้เน็ตก้มหน้าก้มตาต่ำ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เป็นคำถามเดียวของป๊า ผมตอบไปว่าหลายเดือนแล้วก็ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจหนักๆออกจากโพรงจมูกบิดา ป๊าลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้าห้อง สักพักม้าก็เดินตามไปทิ้งให้ผมเอื้อมมือไปจับไอ้เน็ตแล้วส่งยิ้มอ่อนๆเชิงให้กำลังใจ ซึ่งคนข้างๆก็ทำกลับมาเช่นเดียวกัน
เมื่อถึงเวลาอาหาร ป๊ากับม้าก็กลับมาที่โต๊ะ ไอ้บอมกับตี๋เล็กเดินลงมาเห็นบรรยากาศแปลกๆเลยกระซิบถามพี่วรรณ จากนั้นมันก็ผลัดกันตบบ่าผมให้กำลังใจราวกับเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันก็มิปาน
บนโต๊ะอาหารมีแค่เสียงช้อนส้อมกระทบกันกับเสียงป๊าซดน้ำซุป ผม ไอ้บอม ตี๋ และเน็ตเงยหน้าขึ้นสบตากันเป็นพักๆกระทั่งป๊ากินอิ่ม พี่วรรณมายกจานเก็บทว่าก็ไม่มีใครลุกจากที่นั่งเลยสักคน
“บอมกับบีมรู้ใช่ไหมที่ตี๋เล็กมันเป็นตุ๊ด”
“เขาเรียกเกย์ ป๊า”
ไอ้คนถูกกล่าวถึงมันเถียง ป๊าพยักหน้าไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงมัน
“ตอนนี้บีมมาบอกป๊ากับม้าว่าเป็นผัวตุ๊ด”
ไอ้เน็ตสำลักน้ำลายตัวเอง โดยไอ้บอมแอบหันไปขำเงียบๆ ป๊ากับม้าสลับกันถอนหายใจยาวๆอีกรอบ
“บอมมีอะไรจะบอกป๊าหรือเปล่า?”
“ครับ??”
“จะมีสะใภ้ที่เป็นผู้หญิงให้ป๊ากับม้าได้หรือเปล่า?”
“ป๊าจะเอากี่คน ว่ามาเลย”
“อืม ก็ดี... แล้วนี่ยังไง บ้านเน็ตรู้เรื่องกันหรือยัง?”
ป๊าหันมาถามคนที่เงียบที่สุด ไอ้เน็ตพยักหน้าลงช้าๆให้ป๊ายกมือนวดขมับ “แล้วพ่อแม่เขาว่ายังไงบ้าง?”
“ครับ? ก็.. ไม่ได้พูดอะไรครับ”
“มันต้องมีพวกค่าสินสอดหรืออะไรพวกนี้หรือเปล่า ป๊าก็ไม่รู้นะว่าผู้ชายเวลาคบกันต้องทำอะไรบ้าง นี่ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม เห็นม้าว่า”
“อะ..เอ่อ ครับ แต่ไม่ต้องมีสินสอดอะไรครับ เน็ตกับเฮียแค่จะแจ้งให้ผู้ใหญ่รู้”
ป๊าถอนหายใจยาวๆอีกรอบ เอนตัวพิงพนักพิงเก้าอี้พลางหันไปสบตากับม้า
“พรุ่งนี้ม้าไปเอากำไลทองที่ร้านมาสักเส้น แล้วเดี๋ยวเราไปหาพ่อแม่เจ้าเน็ตมันก็แล้วกัน”
พอจบประโยคนั้น ผมก็เอื้อมมือไปจับณัฎฐนิชใต้โต๊ะ ก่อนยกมือไหว้ป๊ากับม้างามๆอีกรอบ
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 31
17/10/12
กลับไปทำงานต่อแล้วจ้า :really2:
-
เอ่อ เว้ย
เหมือนเรื่องมันจะง่ายอะไรขนาดนี้
555555
เป็นกำลังใจค่า
-
อ่านไปยิ้มไป ยิ้มตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้ายเลย
สงสัยเราจะบ้าไปแล้วสิืนะ :laugh:
-
ถ้ารู้ว่าน่ารักขนาดนี้ กูจีบตั้งแต่มัธยมไปแล้ว!
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
น่ารักอ้ะ รีบมาต่อน๊าาาาาาา จะขาดใจ :monkeysad:
-
จะเอาเฮียบีม! ผช.อย่างนี้มีอีกไหม! ><
-
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :mc4:
ในที่สุดก็แฮปปี้กันแล้ว :กอด1:
แอบฮาสรรพนามที่ป๊าเรียกเฮียกะตี๋เล็ก ฮ่าๆๆๆๆ
บ้านนี้มีลูกชายสามคน เหลือบอมคนเดียวแล้วนะที่เป็นความหวัง
อย่าทำให้ป๊ากับม๊าผิดหวังนะบอม ฮี่ๆๆ
ดีใจกะเฮียและเน็ตด้วย
ผู้ใหญ่ก็รับรู้แล้ว ไม่ต้องมีอะไรเป็นกังวลอีกแล้วนะ
เฮียกัเน็ตน่ารักตลอดดดดดด :impress2:
รอวันพุธหน้าเสียเขียวสดใส
อย่าเพิ่งจบตอนหน้าเลยน้าาา ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่า
เข้ามานั่งอ่านซ้ำๆหลายรอบอยู่ อิอิ
-
ป๊า กะ ม๊า น่ารัก!
-
น่ารักง่า ดีใจจังเลยยยยยย บ้านเฮียสุดยอด
-
...เฮ๊ย ง่ายงี๊เลย? เจ๋งมาก ป๊ากับม๊าเฮีย
-
เปิดตัวกับบ้านเฮียอย่างเป็นทางการ หวานกันจริงๆ :-[
-
o13 พวกนายแน่มาก !!!
ู^_______^
-
โอ้ ราบรื่น o13
-
เฮียนายแน่มาก :mc4:
-
ตลกดี ผัวตุ๊ดด้วยอ่ะ
-
โฮะ.....เฮียมีสินสอดทองหมั้นด้วยเว้ย ดีนะเนี่ยบ้านนี้มีบอม ไม่งั้นป๊าคงโกรธ เพิ่งเห็นประโยชน์บอมก็ตอนเนี้ย5555
รอตอนต่อไปค่า
-
ว๊ากกกกกกก ผัวตุ๊ด!!
ป๊าตรงและแรงไปนะคะ ฮ่าๆ
ดีแล้วที่ไม่มีอุปสรรคอะไรมาก
แค่พ่อแม่ยอมรับ
ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ :)
-
ขำป๊าอ่ะ "ผัวตุ๊ด" คือไม่ใช่ตุ๊ดนะป๊าาาาา เกย์ต่างหาก o3
ป๊าม้าของเฮียรู้เรื่องแล้ว แม่ของเน็ตก็รู้เรื่องแล้ว
เฮียบีมอย่างหวานอ่ะ อะไรๆก็เน็ตๆๆไปซะหมด น่าอิจฉาาาาา :impress2:
แฮปปี้กันจริงๆแล้วซินะทีนี้ :mc4: :mc4:
แต่ "เค้า" กับ "ที่รัก" ของเฮียนี่ก็ไม่ค่อยจะไหวนะ สมแล้วที่โดนเน็ตสวนไปแบบนั้น 5555555
-
:mc4: จุดพลุฉลองรับสะใภ้บ้านเฮียบีม :กอด1:
-
เตรียมฉลองงงงงงง :mc4: :mc4: :mc4:
o13 o13 :L2: :L2:
-
โอ้ว ชอบมากไร้ซึ่งอุปสรรคของครอบครัว
แต่ฮาป๊าจริงๆ บอก บูม เป็น ตุ๊ด
พอมาถึงเฮีย เป็นผัวตุ๊ด 55555
-
อูยยยยย ลุ้นแทบตายยยย ดีใจที่รอดปลอดภัย
เฮียบีมกับน้องเน็ตน่ารักโคดๆๆๆๆๆๆ
ปล. เราโหวตเรื่องนี้แล้ว แต่ไม่ติดโผลซะงั้น ไม่เป็นไรจ้า ยังไงเรื่องนี้ก็เยี่ยมสำหรับเรานะ o13
คนเขียนสู้ๆจ้า
-
ป๊าม๊าสุโค่ยมาก ที่ตั้งรับได้
ใช่ว่าจะตั้งตัวได้แบบนี้ทุกคนเน้
-
แหม่ะ ดีล่ะค่ะ ให้ง่ายๆบ้างเถ๊อะะะะะ
กว่าจะคบกันได้ ลำบากเหลือเกิ๊นน ฮ่าา
-
น่ารักกกกกกก <3
ขอตอนหวานๆชดเชยตอนที่ดราม่าอีกนะคะอิอิ
หวานๆไปก่อนแล้วมาม่าอีกสักถ้วยแล้วค่อยจบก็ได้ อย่าเพิ่งรีบจบเลยนะคะ > <
รักเฮียบีม รักเน็ต และที่สำคัญ...รักคนแต่งที่สุดดด :กอด1:
-
ต๊ายยย!! กำไลทองรับขวัญลูกสะใภ้เน็ต :laugh:
-
หวานนนนนจังนะเฮีย :กอด1:
-
เน็ตน่ารักอะใช่อยู่แล้วแต่เฮียน่ารักกว่า :-[.
เฮ้ออออทำเอาลุ้นน่ะเฮีย แต่ผ่านไปได้ด้วยดี :กอด1:
-
นั่งอ่านไป ลุ้นไปว่าพ่อเเม่เฮียจะโอเคไหม โล่งเลยยยยย :o8: :-[ :impress2:
-
“ตอนนี้บีมมาบอกป๊ากับม้าว่าเป็นผัวตุ๊ด”
..............................................................
ชอบประโยคนี้ครับ โดนใจ o13
-
เฮียนายสุดยอด แต่ต้องนับถือ ใจป๊ากับม๊ามากกว่า คนเป็นพ่อแม่ ผิดหวังเสียใจอยู่แล้ว แต่อะไรก็ไม่เท่าความสุขลูกเนอะ
แต่คำป๊าอ่ะ "ผัวตุ๊ด" กร๊ากกก น้องเน็ตพี่ :m30: :m30:
-
น่ารักจริงๆเลยคู่นี้ :-[
-
555555เฮียบีมเป็น ผัวตุ๊ด
แต่ก็ดีใจที่ทั้งป๊าและม๊ายอมรับอ่าเนอะยังไงก็ลูกนี่นา
ชอบๆ 5555
สู้ๆค่าาาา
-
ตอนแรกใจหายเลยอะ นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว
ดีใจนะที่ป๊ากับม๊าเข้าใจ
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อ่านแล้วนั่งยิ้มเป็นคนบ้า ขนาดป๊ายังเขยิบหนี
กรี๊ดดดดดดด น่ารักโคดดดด
-
ฮาตรง ผัวตุ๊ด นี่แหล่ะ
ทำเราหลุดขำ หัวเราะท้องแข็งเลย ฮะๆๆๆ
ปะป๊าน่ารักอ่ะ เอาใจแฟนคลับน้องเน็ตไปซะหนึ่งตอน
เฮียบีม นี่ก็หลงเมียมิใช่น้อยนะเนี่ย หึหึ
-
หวานอ่า น่ารัก ป๊า ม๊าต้องเห็นถึงความน่ารักของเน็ตแน่ๆ.. :กอด1:
-
เฮียหลงเมียมากค่ะ ไหวไหมคะเฮียยยยยยยยยย :-[
-
ลุ้นมากอะ โล่งเลย
-
จะขำหรือจะเห็นใจป๊าดี ลูกชายคนเล็กเป็นตุ๊ด ลูกชายคนโตเป็นผัวตุ๊ด คึคึคึ
-
แหม!! บอม จะหาให้หลายๆคนเชียวหรอ
ได้ข่าวว่า แค่นางนั้นคนเดียว ก็เจียนตายแล้วนะพ่อคุณเอ๋ยยย o18
ส่วนเฮีย หลงเด็กเว่อร์ๆเลยอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
ป๊ากับม้า สุดยอดค่า
-
โอ้ยสองสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันนี่มันหวานกันจริงๆวุ้ย น่ารักๆๆ
พี่บีมพาลูกใภ้ไปเปิดตัวหรอเนี่ย ป๊าม๊าสุดยอดเลย ลุ้นแทบแย่ ที่สุดก็ราบรื่น เย้ๆๆ :z2: :กอด1: :impress2:
แต่แอบขำที่ป๊าถามบอม "บอมมีอะไรจะบอกป๊ามั้ย?" ท่าทางป๊ากะม๊าไม่อยากจะช็อครอบที่สามล่ะมั้ง 55555 o13
-
กีสสสสส ป๊าม๊าใจดีจังเลย ส่วนนึงอาจเป็นเพราะน้องบูมป๊ากับม๊าเลยออกแนวปลงตามใจลูก
ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่เนอะ มีจะเอากำไลทองไปหมั้นด้วยเฮ้ย เน็ตเอ๊ย เขินตัวแดงแน่...
เฮียบีมแบบหลงแฟนมากถึงมากที่สุด นอนมองตอนหลับแบบเป็นเรื่องเป็นราว ดูแลดีสุด ๆ อีก
เอารางวัลพระเอกแห่งปีไปค่ะ ชอบตอนเค้าบอกว่าถ้าน่ารักแบบนี้จีบตั้งแต่มัธยมแล้ว นั่นน่ะสิ
เฮียรออะไรอยู้ 555
ขอบคุณค่า
-
อั๊ยย่ะ ทำไมง่ายขนาดนี่เนี่ย
-
ยินดีด้วยจ้าที่เน็ตได้เป็นซ้อใหญ่เต็มตัว
:กอด1:
-
เปิดตัวสะใภ้เลยทีเดียว เฮียบีมนี่สุดๆๆๆๆ o13 o13 o13
ฮ่าๆๆๆ แต่ป๊าทำร้ายใจเน็ตมากๆ ตรงคำว่ามีเมียเป็นตุ๊ด
-
พึ่งเยน้ามาอ่านนะค่ะชอบเรื่องนี้มากเลย
อ่านแล้วรู้สึกมีบรรยากาศอบอุ่นล้อมลอบฮ่าๆ
ชอบที่เน็ตเรียกพี่บีมว่าเฮียอ่ะ มันน่ารักมากๆอร๊ายยย>.<
-
ป้าม๊าใจดีมากเลยย
ไม่ว่าอะไรซักคำ o13
ปล กำไลทองน้อยไปมั้ยเส้นเดียว อิอิ
-
ป๊าน่ารักอ่ะ บีมเป็น ผัวตุ๊ด :m20:
:pig4: นะคะ
-
โล่ง
แล้วเนอะทีนี้
คบกันแบบเปิดเผย
-
จะมีพ่อแม่สักกี่คนที่เปิดกว้างกับลูกขนาดนี้ นี่ล่ะนะ ที่เค้าว่า พ่อแม่รับได้เสมอ ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร
-
:mc4:
ผู้ใหญ่พร้อม เฮียพร้อม เน็ตพร้อมมั้ยหนู 555+
แต่แอบสะอึกแทนเน็ตกับคำว่า ผัวตุ๊ด นะ 5555+
-
เฮียยยยยยยยยขาาาาา หลงน้องเกินไปมั้ยคะ??? ฮ่าๆๆๆ อ่านแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เขินอายม้วนแทนเน็ตแล้วเนี่ยถ้าเฮียจะรักจะหลงเน็ตขนาดนี้ละก็นะคะ ฮ่าๆๆๆ
แต่ดีจริงๆเลยที่เขากลับมาดีกันได้ แล้วก็แลอะไรๆเป็นสีชมพูไปซะหมดขนาดนี้
จริงๆเฮียเหมือนป๋าหลงเด็กมากเลยจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ
อยากอ่านตอนต่อไปค่า ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันมากๆเลยค่ะ น่ารักกันจริงๆคู่นี้
ขำบ้านสามพี่น้องตัวบ ใบไม้จริงๆ ฮาเรื่องน้องบูมมากๆ ฮ่าๆๆๆ แต่ก็ดีเนอะที่คุณป๊าคุณม๊าเข้าใจ อิอิ
-
ครอบครัวเฮียสุดยอดเลยอ่าา ชอบมากก >__<
หวังว่าทางฝั่งเน็ทจะไม่มีปัญหานะ
สู้ๆๆ ^^V
-
พี่แกทำเหมือนว่า มันชิลมาก แหม๋ พ่อคุณมั่นมากเลยนะ
-
รับขวัญสะใภ้ใหญ่ด้วยกำไลทอง
อร๊ายยยยยยยย
:-[ :-[ :-[ :-[
*ฮาตรงที่บอกว่าเฮียบีมเป็นผัวตุ๊ดนี่ล่ะ :laugh:
-
ว๊าวๆๆๆ เป็นปลื้มอ่ะ :mc4:
แต่ว่าแต่ มันไม่ใช่ตอนที่ 31 หรอครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยเค้าเขินนนนนนนอะะะะะะะะะะะะะ
ถ้ารู้ว่าน่ารักขนาดนี้ กูจีบตั้งแต่มัธยมไปแล้ว!
ประโยคบอกเล่าลอยๆที่ทำให้รู้สึกว่า
เออออออออออะกรีวิทยูวะเฮีย ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา
เน็ตมันก็น่ารักขึ้นเรื่อยๆ555555555555555555555
จะว่าไปปันนภหายไปเลยค่า คิดถึงนิดๆนะ555
ถ้าพบแม่เน็ตแล้วนี้ใกล้จะจบแล้วใช่ไหมคะ?
ไม่อยากให้จบเลยคะยืดตอนไปอีกได้เปล่าาา อยากรอคอยวันพุธสีเขียวอยู่นะคะ :z3:
55555555555555555555555
สู้ๆนะคะคนเขียนเห็นบ่นงานเยอะ
ค่อยๆทำนะคะ ไฟท์ติ้งงงงงงงงงงงงงง!
ปล.อยากเห็นอิมเมจของเฮียกับเน็ตจังคะไม่ก็ทุกคนในเรื่องเลย *โลภ*
ปล2.อยากได้เฮียบีมคะ มีอีกคนไหม :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เฮียบีม....หลงเมียจริงๆ
ก็เน็ตออกจะน่ารักขนาดนั้น....
-
ไม่รู้จะเม้นท์อะไร เขิน ชอบ
แต่งงานกันเถอะ เน็ทกับเฮีย อิอิอิ
-
ตกลงเฮียได้เป็นผัวตุ๊ดแล้วสิ
ป๊ากับม๊าเฮียที่สุดยอด!!
-
:-[ :o8: กรี๊ดๆๆๆๆ
-
สาบานว่าสมัครสมาชิกเล้าเป็ด เพื่อจะมาโหวตให้เรื่องนี้
แต่ปรากฏว่า พออ่านกติกา ข้าน้อยโหวตไม่ได้ เศร้า :z3:
ก่อนอื่น ขอโทษด้วยนะคะ ตามอ่านมานานแต่ไม่ได้เม้นให้เลยเพราะไม่มีล็อกอิน
จริงๆตั้งใจจะมาเม้นทีเดียวตอนจบเลยด้วยซ้ำ แต่เห็นคนเขียนดูเหนื่อยๆจากงาน เลยมาเม้นให้กำลังใจ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมากที่สุดเลยค่ะ
ดูธรรมดา แต่มีอะไร ชอบนิสัยและคาแรกเตอร์ตัวละครที่ดูเป็นตัวละครที่มีอยู่จริงๆบนโลกแห่งความจริง
มันไม่มากไป ไม่น้อยไป กำลังพอดี เราอาจจะชมเป็นนามธรรมเกินไป แต่สรุปสั้นๆคือ เราชอบเรื่องนี้มากจริงๆค่ะ
คนเขียนคงงานหนักมาก แต่ก็พยายามมาอัพให้สม่ำเสมอ เราขอคารวะเลย :call:
เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องงานและเรื่องการแต่งฟิคนะคะ
คุณมอบความสุขให้คนอื่นผ่านตัวหนังสือ ดังนั้นรับรองว่าคุณต้องได้รับความสุขจากการที่ทำให้คนอื่นมีความสุขได้เหมือนกันค่ะ
ขอให้มีความสุขนะคะ
-
ลุ้นตัวโก่งงงง
ป๊าใจดีจังอะ
รักเน็ต กะเฮียยย
-
ฮร๊อยยยย ดีใจแทนคู่นี้จริงๆ :impress3:
-
ทำซะตกอกตกใจคิดว่าจะร้ายแรง
ดีจังพ่อแม่เข้าใจ อยากรู้นะว่าวันนึงถ้าเรามีแบบนั้นกลับบ้านบ้าง
มันจะเปงไงนะ เพลียจิตเลย55555++
ปล.......ที่สำคัญคือหาให้ได้ก่อน555++
-
^^
-
อั้ยยะ ป๊าม๊าตั้งตัวเร็วมากกก
แบบโดนสตั้นท์ๆปสิบวิ แล้วสติมา 555
ฉากคู่ น่ารักกกก
เน็ต น่ารักอ่ะ ฮาเฮียด้วย ที่บอกว่าจะจีบตั้งแต่มัธยม เว่อร์ฝุดๆ
-
อร๊าย ยยยยยยยยยยยย ทางสะดวก โ่ล่งได้ใจจริงๆ o13
บอม คำตอบนายกระเเทกใจเราเต็มๆเลยอ่ะ
ป๊าตระกูลบ.เท่มากเลย ใจกว้างมากๆๆๆ
ตอนหน้าไปสู่ขอเเล้วใช่มะ อร๊าย ยยยยย ดีใจด้วยน่อ
ป๊าตระกูลบ.เรียกเน็ตว่าตุ๊ด เรียกบีมว่าผัวตุ๊ด ฮาตรงนี้เเหละ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:รอคู่ปันนภนะค่ะ รอตอนหน้าด้วยนะ!
เรื่องนี้ต้องได้รวมเล่มนะตัวเธอ ไม่งั้นไม่ยอม สนุกจริงๆเชียว:L2:
-
ครอบครัวเฮียนี่เอาจริงเอาจังกันน่าดู
แค่มาบอกนี่กะจะไปสู่ขอเลยเรอะ
แต่ที่ดูผ่านไปง่ายๆ ไม่่มีเรื่องจนบ้านแตกนี่ต้องยกเครดิตให้บอมจริงๆ
-
o13 ป๊าน่ารัก หนีไปทำใจแล้วก็ไปขอสะใภ้ให้เฮีย สุดยอดชายค่ะป๊า ส่วนเฮียบีมก็ดีสุดยอด รักแท้ดูแลดีไม่มีเลอะเทอะแบบเด็กๆ ทำอะไรเป็นเรื่องราวและรักเน็ตม้ากมาก เลิฟๆ :กอด1:
-
ฮ่าๆ ป๊าได้ใจมาก
บอกเฮียเป็นผัวตุ๊ด
ผ่านเรื่องพ่อกับแม่ได้แล้วสิ
งี้ก็หมดอุปสรรคแล้วววว
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณป๊ากับคุณม๊า น่ารักที่สุดเลย!!!!!!!!!!!1
-
ให้สามคำ " เฮีย หลง เมีย " 55555555555
-
:-[อายแทนเน็ต โชคดีมากคะมีสามีอย่างเฮียบีม :กอด1:
-
ฮาบอมว่ะ...จะเอากี่คน?!...5555555+
-
ป๊ากับม๊าคงเข้าใจแล้วก็รักลูกมากๆเลย....
-
เสาร์อาทิตย์ยกให้เน็ตคนเดียว :-[ แอร็ย ย ย~
ชอบเฮียอ่ะ อบอุ๊นอบอุ่น ครอบครัวเฮีัยน่าีรักอ่า
-
ชอบเฮียบีมตอนนี้มากกกกกก ทั้งเรื่องดูแลเน็ตและเรื่องรักจริงหวังแต่ง
-
คึคึ ทางโล่งแล้วเฮีย ป๊ากับม้าสุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกก o13
-
เฮียบีมได้เป็นผัวตุ๊ด เอ๊ย เน๊ต 5555555555555555 :laugh:
-
เปิดตัวกะครอบครัวแล้ว จะแต่งเมื่อไหร่เอ่ยยย อิอิ
ตอนนี้เนตหวานน่าร๊ากกกกกกกก
ชอบ ๆ ๆ :)
-
เน็ตจะเป็น ซ้อใหญ่แล้ว
-
ป๊ากะม๊าน่ารักที่สุดในโลก
ฮาผัวตุ๊ด นี่แหละ
-
เฮ้ย รับกันง่ายๆ งี้เลยเรอะ :a5:
มีแถมกำไลทองอีกต่างหาก เออเว้ย เป็นลูกสะใภ้บ้านนี้ก็ดีนะ o22
บอมขาาาาา แล้วเรื่องของเราล่ะ จะบอกป๊าม้าได้รึยัง :o8:
แอ๊ฟฟฟฟ(โดนเอฟซีบอมกระทืบ) :z6: :z6:
แอร๊ยยยยย ปลื้มพี่บีมมั่กๆ ทำอะไรชัดเจน ไม่ปิดบังผู้ใหญ่ :กอด1: :กอด1:
.
.
รอดูพี่บีม ย้อมผมให้แซ้บบอย ฮี่ๆๆ :z1: :z1:
-
หายไปนานมาอ่านอีกทีน้องเน็ตออกเรือนซะแล้ว
-
เฮียตั้งแตต่อ่านมายังไม่มีตอนไหนที่ฝั่งเน็ตบอกไม่เอาค่าสินสอดเลยนะ
แต่ป๊านี่งก จริงไรจริง กำไลทองเส้นเดียวเองหรอ :เฮ้อ:
แล้วไม่รู้จักเน็ตรึไง เน็ตเป็นตุ๊ดที่ไหน :m16:
สุดท้าย ปูเสื่อรอตอนต่อไป :mc4: :mc4:
-
cute !!!!!!!! อิจฉามากกกกก เฮียน่ารักโคตรรรร
-
กดดันแทนบอม พลาดแล้วนอมเอ๊ยยย มีแฟนคนสุดท้ายหมดสิทธิ์เลือกแล้วนะ ฮ่ะๆ
ถ้าหลังจากนี้ไป เกิดอยู่ๆบอมก็ชอบผู้ชายขึ้นมาอีกคน...ไม่อยากจะคิด แต่คงไม่หรอกเนอะ อิอิ
ตอนนี้เน็ตกับเฮียก็โล่งแล้วสินะ(รึเปล่า) เหมือนมันยังไม่เคลียร์เรื่องความรู้สึกของพ่อเม่เฮียเท่าไร
แต่ไม่ได้เกลียดเน็ต แค่ช็อคสินะ..แต่รู้สึกแปลกๆจัง
แต่ว่านะจะจบแล้วแบบนี้ แล้วปันอ่า..คิดถึงปันนนนนนนน (แต่ข้าพเจ้าเกลียดปันนะ!) ฮ่าๆ
เป็นไงบ้างเนี่ย จะไปเรียนต่างประเทศแล้ว กลับมาต้องมาคู่กับบูมนะ *รอด้ายยยยT^T*
คุณคนแต่งทำภาคสองเป็นเรื่องของปันบูมเถอะนะ...แอร๋ยยย ใจจะขาด
ที่จริงยังไม่อยากให้จบ แต่ก็อยากให้จบนิดๆ ฮ่าๆ งงมั้ย
คือตอนนี้เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกก ถ้าจบตอนนี้ เรื่องนี้ก็จะเป็นเรื่องที่เราชอบสุดๆ
แต่ในอดีตมันเคยมีเหตุการณ์เรื่องที่เราชอบมากกก แต่ว่าตอนหลังๆเริ่มมีดราม่างี่เง่าๆมายืด
จากชอบมากก็ชอบน้อยลงทีละนิด จนในที่สุดก็กลายเป็นว่าเราเลิกชอบเรื่องนั้นไปแล้ว...น่าเสียดายนะ ไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีก
-
สู้ต่อไป ^^
-
:o8: :-[เฮีย ได้ใจจริง
เอาพวงมาลัยมาแล้วบอกพ่อกะแม่ว่า ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย :L2:
-
:กอด1:อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง
-
ใจหายยยย คิดว่าจะดราม่า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เจอเฮียบีม ผัวตุ๊ด เข้าไป
งงเลย :laugh:
น่าร้ากกกกก :-[
-
อ้ากกกกกกกกกก ถูกใจ อะ ผัวตุ๊ด
-
สงสัยต้องขอบคุณตี๋เล็กที่ทำให้ป๊ากับม้าเข้าใจเรื่องนี้ง่ายๆ :z1:
ทางสะดวกออกปานนี้ เฮียน่ะเสียเวลาควงหญิงอยู่นานเลย เน็ตน่ารักกว่าเป็นไหนๆ :man1:
ต่อไปนี้ก็สร้างครอบครัวสุขสันต์ได้อย่างไม่ต้องกังวลเลยนะเฮีย :impress2:
-
โอยยยยยยย
เตรียมใจดราม่าเต็มที่
ง่ายๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว
โล่งอก
รับขวัญลูกสะใภ้ด้วยกำไรทอง ว้าวๆ
-
ขนาดเรารับรู้มาตลอดนะว่ารักกัน ชอบกัน คบกันอยู่
และวันนี้ตั้งใจมาแจ้งให้ผู้ใหญ่รับทราบ
เรายังตกใจเลยเหอะ
แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะ
อย่าต้มน้ำร้อนเพราะความไม่เข้าใจของบุพการีเลย
เพราะกว่าจะได้คบกันก็ว่ายากแล้ว
-
บทจะหวาน อะไรก็ง่ายปานปอกกล้วย ////. บทจะโศก อะไรก็ยากปานกลืนบอระเพช :laugh:
เอาเป็นว่า เจ๊ปลื้ม-จบ- คุณป๋าค่ะ เจ๊ก็ผู้หญิงทั้งแท่งนะค่ะ สนใจไหมเอ่ย??? :laugh:
P.S. บอม อย่าเป็นตุ๊ด/ผัวตุ๊ดนะ เธอคือ ความหวังสุดท้าย กร๊ากกกก
-
เรื่องชายไหญ่เคลียร์ไปแล้ว
ตี้เล็กล่ะ
ชายกลางอีกคน
-
ป๊าอย่างฮา!! บูมเป็นตุ๊ด .. บีมเป็นผัวตุ๊ด 5555
-
เฮียแมนมากกกก
ดีจังมีพ่อแม่ที่เข้าใจลูกแบบนี้ o13
-
อยากจะมอบเพลง "ทราย" ของ วัชราวลี ให้กับคู่นี้ในคอนนี้
โอ้ย มันหวานมันซึ้งงงงงงง ตอนนี้เฮียกับเน็ตน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านตอนนี้ย้อนไปย้อนมาหลายรอบแล้วค่ะ อ่านแล้วนั่งยิ้มเป็นคนบ้า
ดีใจที่ป๊าม้าเข้าใจเฮีย (หรือเป็นเพราะเจอสถานการณ์ของตี๋เล็กมาก่อนนะ 5555555)
ตอนหน้านี่จะชื่อตอน "สู่ขอ" รึเปล่าคะ 555555
เน็ตเอ้ย โชคดีมากอ่ะลูก !!
-
อุบร๊ะ ประกาศแล้วๆๆๆ :oni2: :oni2:
-
แบบนี้สิ พ่อแม่หัวใจใหม่
อยากให้ทุกคนเข้าใจตัวตนของลูก o13
-
:pig4: :L2:
-
ผัวตุ๊ด' กร๊ากกกกก แทบสำลัก ป๊านี่เจ๋งจริงยกป้ายไฟรัวๆ
ครวบครัวเฮียน่ารักมาก มีการบอกว่าบูมเป็นตุ๊ดอีก จะไปสู่ขอเน็ตแว้วว
ดีใจกับเน็ตและเฮียมากดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปด้วยดีพ่อแม่ยอมรับหมดแล้ว
-
อ้ากพี่บีม น่ารักมาก นี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง เยี่ยมที่สุด ป๊ากับม๊าก็สมควรได้รับรางวัลพ่อแม่ดีเด่นเลยนะ เข้าใจลูกได้เยี่ยมมาก o13
-
:กอด1:
ชอบตอนนี้จัง
ป๊า ม๊า โอแล้วด้วย เย้>_<
-
จิงๆๆๆแอบสงสารบ้านนี้นะเนี่ย บอมอย่าเป็นอีกคนเลย จะได้มีลูกหลานไว้สืบสกุลบ้าง
ป๊ากับม๊าใจดีอะ บทจะง่ายก๋ง่ายๆๆๆๆอะไรแบบนี้เนี่ย
จะไม่มีดราม่ามาต่อใช่ไหมอะค่ะ ????
ฮาาามาก ตรงบอกว่าเฮียเป็นผัวตุ๊ด เฮียนั้นหละคนเริ่มเลยยยยย
:impress2: :impress2:
-
อ่านทันแล้ว :D เรื่องก็ใกล้จะจบแล้วด้วย ฮ่าาาา
เรื่องนี้สนุ๊กสนุก เป็นคอมเมดี้-ดราม่า ได้แจ่ม
อ่านๆไปก็ขำกลิ้ง อ่านๆไปก็เศร้า มีหวานด้วย >.<
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ครบรสสนุกค่า :D
-
ขอให้บอมได้เจอกับผู้หญิงดีๆน๊า จะได้มีทายาทสืบทอดตระกูล555555 ป๊าตลกอ่ะ เรียกซะเสีย
-
รักเฮียสุดๆเลย
-
รออยู่นะคับๆ
-
แวะมาบอก คืนวันพุธใกล้เคียงหรืออาจข้ามไปวันพฤหัสนิดๆหน่อยๆจะมาต่อบทส่งท้ายยาวๆนะคะ
รอกันหน่อยนะตัวเอง ^^ :man1: :man1: :man1:
-
จะจบเเล้วเหรอ......................เเล้วเรื่องราวของปันล่ะ
-
เย้ อ่านทันแล้ววววว นั่งไล่อ่านตาแฉะกันเลยทีเดียว
พี่บีมน้องเน็ตน่ารักมาก ชอบ
แต่เค้าแอบเสียใจง่ะ ทำไมไม่ให้น้องบูมคู่กับปันคะ ฮือออ ใจสลายยย สงสารน้องบูม ใครจะว่าน้องยังไงเค้าไม่สน เค้าเป็นแฟนคลับน้องบูม อยากให้น้องสมหวัง น้องยิ้มตลอดแม้ใจน้องร้องไห้ สงสารน้องงง หมั่นไส้ปันนนน เชอะ ขอให้พ่อยอดชายนายปันไม่มีแฟนไปชั่วชีวิต แง่งงงง :m31:
-
โถๆๆเล่นเอาซะเน็ตตกใจไปเลย
สุดท้าย...เค้าก็รับเป็นสะใภ้ง่ายๆซะงั้น
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
น่าสนุกอ่ะ>//< :impress3:
-
เฮียจะมาหรือไม่ อิอิ
-
วันนี้วันพุธ~~~~~~
จะมามั้ยน้า รอๆๆๆ
-
วันนี้วันพุธ
มาตั้งแค้มป์รอค่ะ แฮร่ ...........
-
กด F5 ทุก 10 นาที รอเรื่องนี้โดยเฉพาะ o18
-
o22 o22 o22 o22
-
แวะมารอค่ะ
-
ถ้ารู้ว่าน่ารักขนาดนี้ กูจีบตั้งแต่มัธยมไปแล้ว!
ตั้งแต่มัธยมยังไม่ได้จีบ แต่ตอนนี้ได้เป็นแฟนแล้วนะเฮียๆ
“บอมกับบีมรู้ใช่ไหมที่ตี๋เล็กมันเป็นตุ๊ด”
“เขาเรียกเกย์ ป๊า”
ไอ้คนถูกกล่าวถึงมันเถียง ป๊าพยักหน้าไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงมัน
“ตอนนี้บีมมาบอกป๊ากับม้าว่าเป็นผัวตุ๊ด”
ฮาแตก :laugh: :laugh: :laugh:
-
จะมามั้ยน้าาาาา
-
Friend's brother Brother's friend 32, บทส่งท้าย
[NET's talk]
ทั้งที่เดิมแล้วเฮียบอกว่าจะพาป๊ากับม้าไปหาแม่ผมตั้งแต่วันที่เปิดแถลงข่าวกับทางบ้านในห้องโถงหน้าโทรทัศน์อย่างเป็นทางการเรียบร้อยแล้ว แต่วันต่อมากลับต้องเลื่อนนัดบุพการีทั้งคู่ไปเป็นไม่มีกำหนดเพราะแม่ต้องพาพี่เนยไปอัลตร้าซาวด์ที่โรงพยาบาลตามกำหนดนัดหมอ ผลออกมาคือแม่และผมได้หลานชาย โดยพี่เนยบอกว่าตั้งใจจะให้พระเป็นคนตั้งชื่อจริงเพื่อศิริมงคล ส่วนชื่อเล่นเป็นหน้าที่ของแม่ ซึ่งคงหนีไม่พ้นตระกูล น. เหมือนผมกับพี่สาวเป็นแน่ และเหมือนทอร์นาโดถล่ม วันหลังจากพี่เนยไปโรงพยาบาล ไอ้โชติดันกริ๊งกร๊างบอกข่าวดีกับผมกลางดึกว่าข้อมูลบางอย่างที่อยู่ในเครื่องคอมพิวเตอร์ของมันเปิดไม่ได้หลังจากพ่อเจ้าพระคุณไปโหลดหนังชมพูมาแล้วไวรัสแดกเครื่องดับ ทำเอาผมต้องนั่งปั่นโปรเจคหัวขวิดขนาดที่ว่าแทบจะกลืนกินไปกับวิชาไม่กี่หน่วยกิตเป็นเนื้อเดียวกัน จวบกับเฮียที่มีอีเวนท์ยักษ์เข้ามาอีกระลอก พี่เต้ยเองก็แทบลากเฮียไปอยู่กินด้วยกันไม่ต่างจากผมและโชติพงษ์ กระนั้นที่รักของผมก็ยังไม่ใจง่ายตามผู้ชายคนอื่นไปค้างอ้างแรม ถึงดึกดื่นมากแค่ไหนสุดท้ายเฮียก็กลับมานอนที่คอนโดพร้อมมื้อเช้าในตู้เย็นซึ่งแปะโนตสีชมพูไว้บนถุงว่า’อุ่นกินก่อนออกไปเรียนด้วย’
ผมไม่มีพ่อตั้งแต่เล็ก พอถูกดูแลแบบนี้เข้าหน่อยก็รู้สึกดีเหมือนมีปีกงอกเป็นผ้าอนามัย นึกอยากตอบแทนความใจดีนั้นก็เลยจัดการซื้อนมสดร้านอาแปะหน้ามหาวิทยาลัยมาฝากเฮียตอนค่ำๆ โดยไม่ลืมแปะโพสอิทสีเขียวสะท้อนแสงเขียนด้วยลายมือชุ่ยๆว่า ‘ดื่มก่อนนอนด้วยนะ’ ให้ตอนนี้มีกระดาษสีชมพูสลับเขียวแปะบนผนังห้องดาษดื่น หลังจากเคลียร์กับทางบ้านเฮียลงตัวแล้วผมก็รู้สึกเหมือนหลุดไปอีกโลก โลกที่เราก้าวข้ามคำว่าแฟน ไปเป็นคู่ชีวิตโดยปริยาย
เวลาดำเนินเรื่อยมาจนถึงช่วงสอบไฟนอล การดำเนินชีวิตของผมกับตี๋ใหญ่ยังเป็นไปแบบไม่ค่อยได้พูดคุยกันนัก กว่ามันจะกลับผมก็ผล็อยหลับไปก่อน และกว่ามันจะตื่น ผมก็ระเห็ดออกจากบ้านไปขลุกอยู่ที่หอสมุดกับพวกไอ้โก้ ไอ้เฟิร์นตามปกติของช่วงสอบ มีเพียงวลีสั้นๆที่ไม่ต่างกันนักในแต่ละวันไว้คอยสื่อสารกัน และเวลาเพียงไม่กี่นาทีที่ใช้มองหน้าอีกฝ่ายตอนที่นอนอุตุไม่รู้เรื่องราวแล้วลักจูบเอาเบาๆไม่ให้รู้สึกตัวเท่านั้น
กระทั่งแค่รู้ว่ามีอีกคนอยู่ ผมกลับรู้สึกอบอุ่นในหัวใจตลอดเวลา
กระทั่งวันพรุ่งนี้ที่ผมจะสอบเสร็จ คืนนี้จึงเป็นคืนสุดท้ายที่ต้องเร่งอ่านหนังสือเอาเป็นเอาตายยันเช้า เพราะตัวหินที่ว่านี่เป็นตัวปราบเซียนดึงนิสิตวิศวกรรมศาสตร์ปีสี่ให้รู้ว่าจะจบ จะเปอร์(เรียนเกินสี่ปี) หรือจะมีใครได้ลุ้นเกียรตินิยมเทอมหน้ากันหรือไม่ โพสอิทหน้าถุงนมเย็นในตู้เย็นของผมที่ซื้อไปเมื่อหัวค่ำเลยกลายเป็นว่า “เน็ตกลับตอนสอบเสร็จนะ ประมาณเที่ยงๆ คิดถึงมาก” ตามท้ายด้วยเครื่องหมายน้อยกว่าและเลขสาม (<3)
ก็คิดถึงจริงๆนี่... แต่หลังจากนี้คงมีเวลาให้เฮียมากกว่าเดิมอีกนิดหน่อยเพราะสุดท้ายผมกับโชติที่พักเรื่องโปรเจคระหว่างสอบก็ต้องมาลุยกันต่อ อันที่จริงโชติพงษ์เคยบ่นๆเหมือนกันว่า ‘กูไม่น่าจับคู่โปรเจคกับมึงเลย นี่จะทำประกวดหรือทำแค่ให้จบกันแน่’ อยู่เหมือนกัน
“อาจารย์จรุงจิตแม่งโคตรโหด สมแล้วที่เป็นสาวแก่ทึนทึก”
คนที่ผมกำลังนึกถึงอยู่โวยวายขึ้นมา โยนชีตสรุปที่ไฮไลท์สีเป็นรุ้งลงบนโต๊ะหลัง ตามด้วยเสียงผ่อนลมหายใจยาวๆของไอ้โก้ที่กวาดตามองไปรอบห้องสมุดที่เซ็งเซ่ไปด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
“คณะอื่นเริ่มสอบเสร็จกันหมดแล้ว”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย โดยสังเกตได้ง่ายๆจากโต๊ะในห้องสมุดที่เพิ่มจำนวนว่างมากขึ้น ถ้าเป็นช่วงสอบแรกๆเรายังต้องไปอ่านกันใต้ศูนย์เรียนรวมตบยุงเพราะแย่งโต๊ะนั่งไม่ทันกันอยู่เลย
“อีกเทอมนึงก็จะจบแล้ว พวกมึงคิดกันหรือยังว่าจะยังไงต่อ?”
ผู้หญิงเพียงคนเดียวในโต๊ะถามขึ้น โยนชีตไปกองรวมกับโชติที่ฟุบหลับบนโต๊ะบ้าง ตามๆกันเป็นไอ้โก้ที่ละความพยายามไปอีกคน
“กูจะเรียนต่อ ไม่รู้เกรดจะถึงให้ต่อโดยไม่ต้องสอบหรือเปล่า” คนถามเป็นคนตอบคนแรก โก้พยักหน้าหงึกหงักรับรู้แล้วท้าวคางให้เห็นคอสามชั้นย่นๆ
“กูขอพ่ออยู่บ้านเฉยๆสักปี ค่อยคิดว่าจะทำอะไร”
“เจ๋ง..” โชติเงยหน้าขึ้นมาพูดพลางยกนิ้วให้ “กูอยากทำแบบมึงบ้างไอ้อ้วน”
“ความผิดมึงที่พ่อมึงไม่รวย” ไอ้โก้แสยะยิ้มตอนพูด ทำให้โชติพงษ์ทำหน้าเหม็นเขียวใส่ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจบไปทำงานเลย กว่ามึงจะสตาร์ทเงินเดือนก็น้อยกว่ากูไปแล้ว คราวนั้นแหละกูจะรวยกว่ามึง อ้วนโก้”
“ทำไปสิบปีมึงก็ไม่รวยเท่ากูหรอก”
ผมยิ้มเห็นด้วย ไอ้เฟิร์นเลยพยักเพยิดมาถามทางผม “แล้วมึงล่ะเน็ต เกาะผัวแดก?”
“ถ้าทำได้ก็จะทำอยู่หรอกนะ”
“โฮ่ เดี๋ยวนี้แรดขึ้นนะ”
“ก็ตามมึงแหละเฟิร์น” ผมว่าแล้วกวาดตาอ่านหนังสือต่อ เหมือนกลายเป็นคนเดียวที่ยังไม่ละความพยายามแม้เวลาจะล่วงมาจนถึงตีสามเศษ “กูคงทำงานก่อนสักสองปี จากนั้นก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย จะได้ไม่ต้องขอเงินแม่เรียน”
“ขอผัวสิ” ไอ้เฟิร์นสะกิดบอก ผมหัวเราะในลำคอแล้วปราดตามองมัน “รู้สึกมึงจะใส่ใจเฮียบีมของกูมากเกินไปแล้วนะ”
“ฮู่ว มี’ของกู’ ด้วยเว้ย ถามจริงเถอะ หน้าตามึงก็เทรนด์ จีบสาวแคระๆสักคนยังไงก็ติด มึงจะเดินทางนั้นจริงเหรอวะ?”
ไอ้เฟิร์นท้าวแขนกับโต๊ะบ้างแล้วจ้องถาม ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ถ้าเลือกได้ก็ไม่เลือกหรอก แต่มันเลือกไม่ได้แล้วว่ะ เป็นไปแล้ว”
“อ้อ นั่นสิ” เฟิร์นพยักหน้ารับรู้แต่ยังจ้องผมเขม็ง “กูถามอะไรอีกอย่างดิ”
“เอ๊ะ กูอ่านหนังสืออยู่ มึงจะสู่รู้อะไรนัก”
ผมเริ่มรำคาญเลยบ่นๆไป ตัวสู่รู้ทำหน้าหงิกแต่ก็ยังถาม “มึงพิศวาสผู้ชายคนอื่นบ้างรึเปล่า? แบบ เห็นหล่อๆล่ำๆ แซบๆเดินมาแล้วอยากได้อะ”
“ไม่ จบแล้วใช่มั้ย? กูจะอ่านต่อแล้วนะ”
“ที่จริงไม่อยากจบหรอก แต่นี่มันตัวปราบเซียน ให้มึงอ่านเงียบๆก็ได้”
“แล้วทำไมพวกมึงไม่อ่าน?”
อีหนูจำไมแยกเขี้ยวยิงฟันกว้าง “ก็พวกกูไม่ใช่เซียนไงไอ้โง่”
++++++++++++++++++
สิบสองนาฬิกาสิบห้านาที ผมเดินทางมาถึงคอนโดหรูใกล้มหาวิทยาลัยตามความคาดหมาย ไขกุญแจกริ๊กเข้าห้องที่เงียบสนิทก่อนเดินลิ่วเหวี่ยงสัมภาระลงโซฟาก่อนแบกร่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเนื่องจากไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืนเข้าห้องนอน ทิ้งตัวฟุบแล้วปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งไปกับกลิ่นหอมอ่อนๆของเฮียซึ่งยังติดอยู่บนปลอกหมอน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์แผดลั่นจากห้องนั่งเล่นปลุกให้ปรือตาเปิดขึ้นในห้องนอนซึ่งมืดสนิท หยิบนาฬิกาที่หัวเตียงขึ้นมากดดูก็พบว่าเวลาเลื่อนคล้อยมาจนทุ่มเศษ จึงยอมจำนนลุกเดินเกาพุงใต้เสื้อนิสิตยับๆเน่าๆที่สวมมาสองวันซ้อนไปคว้าเอาโทรศัพท์กดรับสายเป็นอันสิ้นสุดเสียงโหยหวนจากคนโทรเข้า
“ว่าไงบูม?”
“กินเหล้ากัน”
ปลายสายไม่คิดจะถามสารทุกข์สุขดิบ เข้าประเด็นรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเริงร่า
“ที่ไหน? ใครบ้าง?”
“ที่คอนโดเฮีย ตอนนี้บูม พี่บอม พี่ปัน พี่โต๊ด พี่โชติอยู่ข้างล่าง ลงมาช่วยขนของหน่อยสิ พี่ปันซื้อโฮการ์เด้นมาให้บูมด้วย”
“เฮ้ยๆ มึงขอเจ้าของห้องหรือยังวะ? เดี๋ยวเฮียได้บ่นตาย มันยิ่งทำงานเหนื่อยๆอยู่ช่วงนี้”
“พี่เน็ตก็รู้ว่าเฮียใจดี ไม่ว่าหรอก ลงมาเถอะ น้ำแข็งจะละลายแล้ว”
สุดท้ายผมก็ปฎิเสธอะไรไม่ได้ เดินคอตกลงลิฟท์มาช่วยไอ้พวกขี้เมายกเบียร์กับเหล้าขึ้นห้อง ประทานโทษเถอะครับ นี่มึงซื้อมาเปิดร้านกันเลยหรือไง ถ้าจะขนกันมาเยอะขนาดนี้
“เฮียยังไม่กลับเหรอ?”
น้องชายคนเล็กของตระกูลพาณิชยโชติถามหลังชะเง้อชะแง้ไม่เจอใครในห้องนั่งเล่นตลอดไปจนถึงครัวและห้องนอน ผมเลยตอบมันไปในลำคอ แล้วหันมาจัดการกับถุงพลาสติกที่หิ้วอบายมุกกองมหึมาอยู่เหนือโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี
“แล้วนึกยังไงกันถึงมานี่” เสียงนั้นผมถามลอยๆ แต่ไอ้บอมที่นั่งอ้าซ่าแกะถุงขนมกินก่อนใครเป็นคนหันมาตอบ
“ไอ้ปันมันจะแถลงข่าว พวกกูเห็นว่าชวนมึงไปร้านเหล้าหลายรอบแล้วเสือกไม่ไปเลยยกกันมานี่แทน”
“ก็กูไม่ว่าง”
“ทีไอ้โชติยังว่าง” หมอโต๊ดเถียงทันทีที่ผมแย้ง ไอ้บอมเลยแสยะยิ้ม “ติดผัว” มันว่าแล้วโยนสแนคแจ๊คเข้าปาก
“ครวย”
ไม่แค่เสียง ผมยกนิ้วแจกเป็นออฟชั่นเสริม เรียกเสียงหัวเราะจากพวกที่ฟังอยู่ได้ครืน มีแค่ปันเท่านั้นที่ยิ้มอ่อนๆไม่ตลกโปกฮาไปกับคนอื่น
“บูม ไปหยิบแก้วในครัวมา”
“ครับผม” ตี๋เล็กตะเบ๊ะมือบอก พลันวิ่งหายไปหลังประตูครัว ก่อนกลับมาอีกทีพร้อมแก้วในมือสองใบ ที่เหลืออีกสี่หนีบไว้กับแขน ไอ้ปันเลยรีบลุกขึ้นไปช่วยน้อง “เดี๋ยวก็หล่นแตกกันพอดี”
ผมเหลือบตามองบอม มันไหวไหล่นิดๆเหมือนจะบอก ‘กูก็ไม่รู้เหมือนกัน’ ดักคำถามผม จากนั้นหมอโต๊ดก็เป็นคนกระวีกระวาดชงแอลกอฮอล์ส่งให้เพื่อนๆ โดยมีแค่ปรมัตที่ดื่มเบียร์ยี่ห้อโปรดของมัน
“เป็นวัยรุ่นปีสี่แม่งยาก”
จู่ๆไอ้บอมก็บ่น เปิดทีวีดูช่องเอชบีโอซึ่งกำลังเอาแฮรี่พอร์ตเตอร์ภาคสามมาฉายซ้ำ ท่าทางคงคิดไม่ตกเกี่ยวกับโปรเจค ได้ยินมาว่ามหาลัยมันให้ทำคนเดียว ไม่ได้จับกลุ่มเหมือนผม แต่พอตัวพี่มันบ่น ไอ้คนน้องเลยเอาบ้าง
“ปีสามก็ยาก”
ทุกคนหันไปมองต้นเสียงเห็นฟองเบียร์ฟอดติดเหนือปากไอ้บูมกลายเป็นหนวดสีขาวๆก็ยิ้ม ไม่คิดจะเตือน มีก็แต่ปันนภที่เสือกกล่องทิชชู่ให้น้อง แล้วเถียง“กูว่าจบไปทำงานยากกว่า”
จากนั้นไอ้หมอเมียเดียวก็รีบส่งเสียงฮื่อไม่เห็นด้วยแล้วขัด “แต่งงานยากสุด”
“อ้อ เรื่องนั้นมึงกับไอ้เน็ตชิงเรียนรู้กันก่อนพวกกูแล้วไม่ใช่เรอะ?”
ปารณกระตุกยิ้มที่มุมปากให้ผมหันไปผลักหัวมันทิ่มแก้ว ก่อนสุดหล่อมันจะคว้าคอผมเข้าลอคแล้วใช้กำปั้นยีบนผมสีน้ำตาลเบจเหมือนมิซาเอะกับชินจัง “ตบหัวใคร หืม? มึงตบหัวใครไอ้สั้น??”
หมอหัวเราะลั่น ยกตีนขึ้นก่ายโต๊ะเตี้ยโดยไม่คิดจะห้าม “ถ้าไอ้เน็ตไม่ได้เป็นเมียเฮีย กูว่าซักวันมึงสองตัวต้องได้กันเองจริงๆแน่”
“อย่าแช่งกู ไอ้หมอ” ปารณสวนกลับเสียงขรม แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม กูอยากได้มึงตายแหละไอ้เวร
“แล้วนี่พวกมึงสอบกันเสร็จหมดแล้วเหรอ?”
“เออ เข้าปิดเทอมสุดท้ายกันแล้ว ไวเนอะ เหมือนไม่กี่วันก่อนพวกมึงยังไปแง้วๆอยู่บ้านกูให้เฮียติวภาษาอังกฤษให้อยู่เลย”
เจ้าบ้านรำเริกบุญคุณ ผมจิบเหล้าไปพลางนึกถึงอดีตไปด้วย “ตอนนั้นมึงเครซี่เจ้ทรายมาก ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ได้ดูข่าวเหรอ? ทรายแก้วโกอินเตอร์น่ะ หนังฟิลิปปินส์ติดต่อให้ไปเล่น คงเป็นปีกว่าจะกลับมาไทย”
“สภาพจิตใจมึงล่ะ”
“ก็โอเค เดี๋ยวกูคงเจอคนที่ใช่เอง ตอนนี้ก็เรียนไปก่อน”
“วิถีเซเลป” ผมแขวะ ไอ้บอมเริ่มทำตาขวางเหมือนจะคว้าผมไปยีหัวอีกรอบ คราวนี้ตัวเองเลยรีบระเห็ดไปนั่งเบียดหมอโต๊ดก่อนถูกทารุณกรรมอีกรอบ
“แล้วปัน พวกกูได้ยินมาว่ามึงจะไปอยู่กับแม่เหรอ?”
บุรุษที่สองเงยหน้าขึ้นจากแก้วเหล้าแล้วพยักหน้าเงียบๆ จับจ้องสายตามาที่ผมครู่หนึ่งก่อนหันไปตอบบอม “ต่อโทสองปีแล้วก็กลับมาทำงานกับพ่อ เขาอยากให้กูไปอยู่กับแม่บ้าง”
“แล้วมึงกับแม่สนิทใจกันดีเหรอวะ?”
โชติพงษ์ถามแทนเพื่อนคนอื่นๆ ไอ้ปันถอนหายใจแล้วส่ายหัว “ก็คงไม่แย่เท่าไหร่หรอก”
“แล้วที่บอกว่าจะต่อไทย? ไมไม่ต่อแล้ววะ?”
“กูอยู่ไม่ได้...”
ไอ้ปันเหลือบตามองผมอีกรอบแล้วยกเบียร์ขึ้นมาจิบ
“หนีคดีอะไรวะ นี่มึงไปทำใครท้องหรือเปล่าเทพปัน?” ไอ้บอมถามกวนๆ ปันนภหัวเราะแล้วโบกมือ “คนจบMBAเกลื่อนตลาด กูว่าอังกฤษเครดิตดีนะ ขืนเรียนอยู่ไทยกูว่าเอาวุฒิป.ตรีไปสมัครงานเก็บประสบการณ์ยังคุ้มกว่า”
ผมไม่ใช่คนจับโกหกเก่ง แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ถึงรู้สึกได้ว่านี่เป็นแค่เสี้ยวหนึ่งของเหตุผลมัน บางทีอาจเป็นเพราะแววตาตัดพ้อนั่นที่มองมาบ่อยๆ เฮ้ย อย่าสิ อนาคตมึง ชีวิตมึงไม่เกี่ยวกับกูนะ
“แต่จะกลับมาใช่ไหม?” ผมถาม ไอ้ปันยิ้ม ผมเลยเหลือบไปมองบูมที่ยังดูแฮรี่คุยกับเฮอร์ไมโอนี่ในโทรทัศน์ ทำทีเป็นไม่สนใจ “อืม กลับมาแน่” มันว่า ผมจึงฉีกยิ้มกว้างขวางแล้วพูดลอยๆ
“ดีแล้ว เด็กแถวนี้มันจะได้ไม่ต้องอกแตกตาย”
“เปล่าซักหน่อย!” เด็กแถวนี้รีบเถียง
“อะไรบูม มึงดูหนังอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
พอแกล้งน้องเล็กได้พวกขี้เหล้าก็ยกยิ้มกันชุดใหญ่ มีแค่บูมเท่านั้นที่นั่งหน้าหงิกซดเบียร์โฮก โฮก ไม่สนใจใคร อะไรวะ มึงเป็นคนขี้อายตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้น้องรหัส
“ไอ้คนนี้ไม่เห็นเกี่ยวว่ากูจะกลับหรือไม่กลับ” ปันหัวเราะ มันเหลือบตามองคนถูกพาดพิงแล้วเอนตัวสบายๆกับพนักพิงโซฟา วาดแขนยาวอ้อมหลังไอ้บูมไปให้พวกผมหลิ่วตาล้อ
“มึงเคยอ่านหนังสือของยิบรานไหม?”
“หนังหน้าอย่างพวกกูน่ะเหรอจะอ่านหนังสือ” โชติพงษ์ถามขันๆ ไอ้คนเปลี่ยนเรื่องรวดเร็วยกเหล้าขึ้นจิบบ้างด้วยท่าทีปกติ ทว่ายังเห็นแววหยอกล้อในดวงตาชัด ข้างๆกันนั้นเป็นปรมัตนั่งเงียบจมูกหูแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเมาแล้วหรือยังไง
“มีคนเอาหนังสือเล่มนี้มาให้กูอ่าน หน้านึงถูกคั่นเอาไว้ เป็นบทกวีน้ำเน่าๆที่กูจำได้ขึ้นใจเลย”
ผมเห็นไอ้บูมทำตาขวางมองปันนภเหมือนห้าม แต่คุณชายกลับทำทีเหมือนกำลังถูกยุ เอ่ยบทกวีที่ว่าได้อย่างแม่นยำถูกต้อง
“ เมื่อความรักร้องเรียกเธอจงตามมันไป
แม้ว่าทางของมันนั้นจะขรุขระและชันเพียงไร
และเมื่อปีกของมันโอบรอบกายเธอ จงยอมทน
แม้ว่าหนามแหลมอันซ่อนอยู่ในปีกนั้นจะเสียดแทงเธอ
และเมื่อมันพูดกับเธอ จงเชื่อตาม
แม้ว่าเสียงของมันจะทำลายความฝันของเธอ
ดังลมเหนือพัดกระหน่ำสวนดอกไม้ให้แหลกราญไปฉะนั้น ..”
“พี่ปัน!”
สุดท้ายคนที่พยายามเก็บอาการที่สุดก็ร้องแหว ผิวขาวเหลืองของตี๋เล็กแดงตลอดจนถึงลำคอ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าใครเป็นคนเอาหนังสือที่ว่านั่นไปให้ไอ้ปันอ่าน ปารณเองก็หัวเราะ หันไปมองน้องชายคนเล็กล้อๆ “สงสัยกูต้องบอกป๊าเตรียมตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษแล้วล่ะมั้ง?”
“บูมจะฟ้องเฮียว่าบอมกับพวกพี่แกล้งบูม”
“เฮ้ย กูไม่เกี่ยว” ผมรีบแย้ง ไอ้บูมแทบจะพ่นไฟใส่หน้า “ตัวเปิดประเด็นเลยเหอะ! ไม่คุยด้วยแล้ว เล่นวินนิ่งดีกว่า ใครจะเล่นบ้าง”
ไอ้ตัวแสบรีบเปลี่ยนเรื่อง พี่ๆของมันก็หลอกง่ายเหลือเกิน ยกมือขึ้นแย่ง ร้อง “กูๆ” แสดงเจตจำนงกันใหญ่ มีแค่ปันนภเท่านั้นที่ปลีกตัวออกมาสูบบุหรี่ พอเห็นน้องรหัสเล่นเกมส์กับพวกพี่ๆเพลินแล้วผมจึงค่อยลุกตามคุณชายออกไป
“เป็นไง?”
เสียงประตูบานเลื่อนปิดลง คนถูกทักเลิ่กคิ้ว พ่นควันสีขาวให้ลอยละล่องออกนอกระเบียง “ก็ไม่เป็นยังไง”
“มึงเฮิร์ทหรือเปล่า?”
“นิดหน่อย”
“แล้วเรื่องบูม..?”
“มึงดูเชียร์มันนะ”
“น้องมันก็น่ารักดีไม่ใช่เหรอ?” ปันนภพยักหน้าเห็นด้วย แล้วหันมายิ้มให้ผมที่ปาก แต่ตากลับเหมือนอยากจะร้องไห้
“เคยได้ยินประวัติของทัชมาฮาลไหม?” ผมส่ายหัว ให้ปันเล่า “มึงรู้ไหม เขาว่ากันว่าจา มาฮาลนั่งมองทัชมาฮาลเพราะคิดถึงเมียจนวันตาย.. ที่จริงนะ กูไม่เชื่อหรอกว่าจะมีคนที่ยินดีที่แค่ได้คิดถึงและรักคนรักของตัวเองแม้ไม่ได้ครอบครอง ไม่ได้อยู่กินด้วยกันกระทั่งลมหายในสุดท้ายจริง เพราะงั้นกูเลยเลือกที่จะไปอังกฤษ... กูคงทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นมึงกับเฮียมีความสุขด้วยกัน”
“เขาว่าคนเจ้าชู้จะขี้หึง ท่าจะจริง”
ไอ้ปันหัวเราะหยัน “กูจะไม่โกหกตัวเองอีก ต่อไปนี้กูจะไม่รอให้อะไรๆมันสายไปเหมือนเรื่องของมึง”
“อย่างน้อยกูหวังว่าจะเป็นเรื่องไอ้บูม”
“บอกตรงๆ กูยังไม่พร้อม ไอ้บูมทั้งร้ายทั้งน่ารำคาญ แต่ก็จริงอย่างที่มึงพูด มันน่ารัก และซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองดีด้วย...”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ไอ้ปันอัดควันบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งแล้วยิ้มให้กับท้องฟ้าสีมืด “แต่กูก็ตอบไม่ได้ว่าจะมีวันที่กูพร้อมรักมันไหม บางทีมันอาจเป็นคนพิสูจน์นิยามรักทัชมาฮาลให้กูก็ได้.. การมีความสุขและยินดีรักใครสักคนแม้จะไม่ได้รับความรักกลับมาน่ะ”
“...............”
“มันต้องมีคนหัน... ไม่กูหันมา มันก็คงหันไป มึงไม่ต้องมาทำตัวเป็นพ่อสื่อพ่อชักให้กูหรอก มันเป็นเรื่องของอนาคต กูคงทำให้มึงสบายใจได้แค่ว่า บางทีกูก็อาจจะชอบมันนิดๆก็ได้”
ปันนภหลิ่วตา ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนชวนมันกลับเข้าไปข้างใน เหล้าหมดไปหลายขวดแล้ว วินนิ่งก็เหมือนถูกผู้เล่นบังคับเป๋ไปเป๋มาตามสติที่เลือนราง
“เล่นมั้ยพี่เน็ต พี่ปัน?”
หัวข้อสนทนาเมื่อครู่หันมาถาม ตาขีดๆของน้องรหัสเยิ้มหวานมองผม จากนั้นก็เลื่อนไปมองไอ้ปันที่เบือนหน้าหนีเอามือเกาจมูกตัวเองเก้อๆ เสียดายที่บอมนอนหลับไปแล้วบนโซฟาไม่งั้นคงได้มีลูกคู่ช่วยผมแซวคุณชายแน่ๆ ส่วนไอ้หมอคงพาโชติพงษ์คออ่อนเข้าห้องน้ำ เพราะผมไม่เห็นว่าพวกมันนั่งอยู่ในนี้ ที่ระเบียงซึ่งผมเพิ่งเข้ามาก็ด้วย
แกร๊ก...
จู่ๆเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ปันนั่งลงไปเล่นวินนิ่งกับบูมที่พื้นแล้ว เหลือแค่ผมที่ยังสนใจการมาของคนใหม่ เฮียสวมเสื้อเชิร์ตสีชมพูโอรสพับแขนขึ้นถึงข้อศอก ปลดกระดุมสองเม็ดบนแต่ชายเสื้อยังเก็บเข้ากางเกงสแลคขาเดฟดีมองรอบห้องด้วยความแปลกใจ ก่อนสายตาจะมาหยุดที่ผมซึ่งยิ้มแผล่รู้สึกผิดนิดๆที่ให้เฮียต้องมาเจอห้องตัวเองในสภาพนี้
“มากินเหล้ากันเหรอ?”
“เฮียหวัดดี” ไอ้บูมหันไปไหว้พี่ชาย ปันนภเองก็เช่นกัน มีแต่ผมที่ไม่ได้ทำความเคารพแต่เลี่ยงไปเทน้ำเย็นๆมาให้เจ้าของห้องเป็นการขอโทษ เฮียไม่ได้พูดอะไร แค่รับน้ำไปดื่มแล้วขอตัวเข้าห้องนอนให้ผมมองตามด้วยความกังวลเท่านั้น
“มีอะไรจะคุยกันก็เข้าไปก็ได้นะ พวกนี้เดี๋ยวกูดูให้”
ปันนภบอกทั้งๆที่ไม่ได้หันมามอง ผมจึงเดินตามเจ้าของคอนโดเข้าห้อง เห็นเฮียกำลังจะถอดเสื้อเลยเดินเข้าไปช่วยมันปลดกระดุม
“ไม่ไปออกไปดื่มกับเพื่อนๆล่ะ?”
“เฮียโกรธเน็ตหรือเปล่า?”
“หืม?”
คนถูกถามย้อนเสียงสูง ผมเลยเหลือบตามองมันแล้วหลุบตาลงต่ำเหมือนเด็กๆมีความผิด “ก็คอนโดเฮีย แต่เน็ตกลับให้พวกนั้นเข้ามาวุ่นวาย”
“อะไรกัน ไม่เห็นต้องโกรธ อะไรของเฮียก็เหมือนของเน็ตแหละ ห้องเฮียก็เหมือนห้องเน็ต เพื่อนเน็ตก็เหมือนเพื่อนเฮีย คิดอะไรเนี่ย เกรงใจเหรอ?”
ผมพยักหน้า”ก็เฮียกลับมาเหนื่อยๆ...”
“เห็นเน็ตอยู่ในห้องเฮียก็หายเหนื่อยแล้ว ไหน แล้วสอบเป็นยังไง ทำได้หรือเปล่า?”
“ก็ไม่ได้แย่อะไร แล้วงานเฮียยังเหลืออีกเยอะไหม? เสร็จเมื่อไหร่?”
“ใกล้แล้วแหละ แต่พรุ่งนี้ว่าจะลาไปกินข้าวกับแม่เน็ต”
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ไอ้ตัวโตมันยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วดึงผมเข้าไปกอด แถมด้วยหอมอีกฟอดใหญ่ๆที่แก้มซ้าย “เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งดิ ไปกินข้าวกับแม่เน็ตอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“โทรนัดกันไว้เมื่อวาน เห็นว่าเน็ตสอบเสร็จวันนี้ด้วย ป๊ากับม้าก็ร้อนใจแล้ว”
“ไม่เห็นบอกก่อน”
ผมบ่น ไอ้เฮียยังยิ้มเนือยๆ ดูเหนื่อยๆเพลียๆ ผมเลยเขย่งเท้าขึ้นจูบที่ปากมันเบาๆ
“งั้นก็ไปอาบน้ำนอนเถอะ เน็ตออกไปอยู่กับเพื่อนอีกสักพักจะไล่มันกลับมานอนกอดเฮียแล้ว”
พูดจบก็รีบหมุนตัวหนี แต่ก็ช้ากว่ามือปลาหมึกที่คว้าเอาเอวคอดของผมดึงเข้าประชิดตัวไว้ได้ “เฮียก็อยากกอดเน็ตใจจะขาดแล้วเหมือนกัน”
“เหนื่อยก็นอนเถอะ อย่าฝืนทำ เดี๋ยวหลับกลางทางแล้วจะค้างกันทั้งคู่”
พอพูดจบไอ้เฮียหื่นก็ทำตาลุกวาวเหมือนถูกหยาม จนผมต้องรีบเอามือแปะหน้ามันไว้ก่อนจะยื่นมาฉวยโอกาสผมเหมือนตาแก่ตัณหากลับ “ไว้ก่อนน่า...” พูดแค่นั้นเฮียก็ยอมปล่อยง่ายๆ โดยฝากจูบอุ่นๆไว้ที่หลังมือผมก่อนเดินตัวปลิวผิวปากเข้าห้องน้ำไป
++++++++++++++++++++
-
สายวันต่อมาผมถูกปลุกด้วยมือและปาก...
เริ่มด้วยมือ ที่บีบจมูกแบนๆผมเอาไว้ ตามด้วยกลีบปากที่ปิดช่องหายใจของผมให้ต้องสะดุ้งตื่นมาดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของคนร่วมเตียง พอเบิกตาขึ้นโพลงเท่านั้น เฮียก็ปล่อยมาหัวเราะตัวขดตัวงออยู่ริมขอบเตียงให้ผมโดดถีบโครมคนตัวโตให้ล้มตึงไปขำที่พื้นต่อ
“ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าผีอำ”
ผมบ่นเสียงแห้ง เฮียบีมยังหัวเราะไม่เลิก ค่อยๆคลานขึ้นเตียงมากอดผมง้อๆ โอ้โห มึงครับ เล่นเอาเช้าวันปิดเทอมแรกของกูน่าหวาดผวาไปเลยทีเดียว
“ขอโทษๆ ไม่แกล้งแล้ว”
“ลองแกล้งอีกสิ คราวนี้เน็ตตามลงไปกระทืบแน่ๆ”
“ดุว่ะเฮ้ย โอเคๆ เฮียแค่จะปลุกให้เน็ตไปอาบน้ำเท่านั้นแหละ เดี๋ยวไปรับป๊ากับม้าที่บ้านแล้วจะได้ไปกินมื้อเที่ยงกับแม่กัน”
เฮียยิ้ม หน้าตาดูสดชื่นกว่าเมื่อวานแต่ยังคงสภาพอิดโรยอยู่นิดหน่อย ผมพยักหน้ารับรู้แล้วลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังจากครัว ให้เดาเฮียคงลุกไปหาอะไรรองท้องก่อนกลับบ้านให้ผมแน่ๆ ถึงจะเล่นอะไรพิเรนทร์น่าหงุดหงิดสักหน่อยตอนตื่น แต่ตื่นมาแล้วมีคนแบบนี้อยู่ข้างๆผมก็ยินดีนะครับ
วีออสคันเดิมของบอมถูกหยิบมาใช้โดยเจ้าของมันกระเง้ากระงอดนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็จำยอมให้พี่ชายเอารถมาใช้อยู่ดี เฮียกับป๊านั่งหน้า โดยมีผมกับม้านั่งอยู่เบาะหลังเงียบๆกระทั่งรถมาจอดหน้าบ้านขนมปังที่คุ้นเคย พอได้ยินเสียงเครื่องยนต์เท่านั้น แม่ก็เดินออกมาทั้งชุดทำครัวเปิดประตูรั้วให้รถเข้า ก่อนยิ้มรับใจดีตามแบบฉบับของเธอ
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะ”
ผู้ใหญ่ยกมือไหว้กัน แม่หลิ่วตามองผมให้เดินนำเข้าไปในบ้านส่วนตัวเองเป็นคนปิดท้าย ในห้องโถงถูกตบแต่งใหม่ เหมือนเพิ่งทำความสะอาดครั้งใหญ่เสร็จ ถ้าจะให้เดาแล้วผมคิดว่าน่าจะเป็นการมาเยือนของบ้านพาณิชยโชติที่เป็นชนวนสำคัญแน่
“ตามสบายนะคะ นี่เนย ลูกสาวคนโต” แม่แนะนำลูกสาวคนโตที่ยกน้ำมาเสิร์ฟ จากนั้นพี่เนยก็ยกมือไหว้ป๊ากับม้าให้ทั้งสองยิ้มอ่อนๆรับแล้วหันมาพูดเข้าประเด็น
“บ้านเรามีลูกชายสามคนค่ะ บีมเป็นคนโต บอมเป็นคนกลางนี่เป็นเพื่อนกับเน็ตตั้งแต่ม.ต้น ส่วนคนเล็กชื่อบูม เป็นน้องรหัสเจ้าเน็ตด้วย...”
“ค่ะ ก่อนเจอบีม บอมก็เคยมาหาเน็ตที่บ้านช่วงมัธยม พี่น้องสองคนนี้หน้าตาคล้ายกันนะคะ ตอนแรกฉันเห็นยังคิดว่าเป็นคนๆเดียวกันอยู่เลย”
หม่าม้ายิ้ม แล้วพูดต่อ “เด็กๆสนิทกันค่ะ ป๊ากับหม่าม้าก็เห็นเน็ตตั้งแต่ช่วงเข้าวัยรุ่น เน็ตเป็นเด็กน่ารัก ไม่เคยพาเจ้าบอมออกนอกลู่นอกทางเลย ทางเราก็เอ็นดูมาก..”
ม้าพูด ขณะที่ป๊านั่งเงียบๆ ผมเกร็งจนเยี่ยวเหลืองกระทั่งมีมือมาวางซ้อนลูบให้กำลังใจ ลับสายตาผู้ใหญ่
“ลูกชายคนเล็กของเราเป็นเกย์ เรื่องนี้ป๊ากับม้าเครียดมากตอนที่รู้แรกๆ แต่ก็ปรึกษากันว่ารสนิยมไม่ใช่โรคร้ายที่จะต้องรักษา มันรักษาเยียวยาไม่หาย ต่อให้จับเขาไปแต่งงานกับผู้หญิง ถ้าลูกเราไม่ชอบ และมันไม่ใช่ ทุกอย่างก็จะยิ่งแย่ลงกว่าเดิม...”
“ตี๋เล็กใช้ความกล้ามากกว่าจะมาเล่าให้ป๊ากับม้าฟัง ตอนนั้นตี๋พูดไปร้องไห้ไปแล้วบอกแต่ว่าขอโทษซ้ำๆ ทั้งๆที่ผิดหวัง แต่ป๊ากับม้าก็ไม่มีใครโกรธตี๋เล็กเลย ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่สุดท้ายเราก็ต้องรับเขาให้ได้เพราะเขาเป็นลูก ต่อมาพอลูกชายคนโตมาพูดเรื่องลักษณะนี้บ้าง คราวแรกที่ได้ยินก็ทั้งโกรธทั้งตกใจ แต่ป๊ากับหม่าม้าก็ยอมรับว่าต้องผ่านมันไปอีกครั้งให้ได้ เพราะบีมก็เป็นลูกเราเหมือนกัน” ประโยคนี้ป๊าเป็นคนพูดบ้าง แม่พยักหน้ารับรู้แล้วส่งยิ้มบาง
“เรื่องที่เน็ตชอบผู้ชาย ฉันก็กังวลอยู่ในช่วงแรกเหมือนกันค่ะ แต่เห็นบีมดูแลตาเน็ตดีเลยเบาใจ ถ้าเป็นคนนี้คงขัดอะไรไม่ได้ด้วย ลูกเราก็รักเขา ขอให้เขาดูแลกันให้ดีก็พอค่ะ จะได้หมดห่วงคนเป็นพ่อเป็นแม่”
ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกหันมามองผมแล้วยิ้มให้ ก่อนป๊าจะเอ่ยเรียกความสนใจของทุกคนไปอีกรอบ
“ที่จริงทางป๊าก็ไม่รู้ว่าต้องมีพิธีรีตองอะไรบ้าง เห็นว่าบีมเอาตาเน็ตไปอยู่ด้วยตั้งแต่ก่อนบอกพ่อแม่เลยเอานี่มาขอขมา ส่วนเรื่องที่เขาอยู่กินกันคงไม่ได้ทำอะไรให้เป็นพิธีเอิกเกริก แต่อยากให้ทางแม่เน็ต แล้วก็ตัวเน็ตเองวางใจได้ว่าป๊ากับม้าจะรับเน็ตเป็นลูกคนหนึ่ง วันไหนบีมดูแลเน็ตไม่ดีฟ้องป๊ากับหม่าม้าได้ เดี๋ยวป๊าจัดการให้”
“โถ่ ป๊า ผมดูแลเน็ตดีอยู่แล้วน่า” คนที่เงียบมาตั้งแต่แรกรีบออกตัว ผมยกมือไหว้ป๊ากับม้าตามด้วยแม่ จู่ๆก็น้ำตารื้นขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ
“นั่นไง เจ้าตัวดี จะงอแงอีกแล้วเหรอ?” พอแม่ทักผมก็รีบสะบัดหัวปฏิเสธ เฮียยิ้มล้อแล้วยกมือขึ้นยีหัวผมเบาๆ “ไม่เอาน่า..” มันว่า ผมเลยพยักหน้ารับหงึกหงัก
“แล้วกำไลทองนี่จะฝากแม่ไว้หรือเน็ตจะใส่?”
แม่พูดถึงของขอขมา ผมยกมือไหว้ป๊ากับม้าอีกรอบแล้วขออนุญาตฝากแม่ไว้ ของมีค่าใส่ติดตัวแล้วกลัวจะอันตรายเปล่าๆซึ่งป๊ากับม้าก็ไม่ได้ว่าอะไร พักหนึ่งพี่เนยก็เดินเข้ามาในห้องที่พวกเรานั่งกันอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อาหารเสร็จแล้วนะคะ จะทานกันเลยไหม?”
ป๊ากับม้าพยักหน้า แม่เป็นคนเดินนำไปในห้องกินข้าวติดกับครัว ขณะที่ผมกับเฮียเดินตามหลังมาห่างๆ
“คราวนี้เป็นสะใภ้เต็มตัว เลิกไมได้แล้วนะ ณัฏฐนิช”
คนตัวโตกระซิบให้ได้ยินสองคน ก่อนเลื่อนมือไปจับสอดประสานปลายนิ้วเข้าหากันแล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้ผม
ให้รู้สึกอุ่นซ่าน ไปถึงหัวใจ
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 32
HAPPY ENDING
24/10/12
ยากที่สุดของการแต่งนิยายคือบทเริ่มกับบทจบค่ะ ถ้าอ่านแล้วสะดุดไม่รื่นตายังไงแนะนำกันได้นะ พยายามที่สุดแล้ว TT^TT อีกสักไม่เกินสองสัปดาห์จะแต่งตอนพิเศษมาลงนะคะ ช่วงนี้เหมือนอยู่ในสงคราม ตลอดสองเดือนที่ผ่านมางานหนักมาก ขอบ่นยาวๆเถอะ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วออกต่างจังหวัด ไปทั้งสระบุรี ลพบุรี สระแก้ว เพชรบุรี โถ.. เหมือนจะดีที่ได้เที่ยว แต่แม่คุณเอ๋ย เหนื่อยลากไส้เลยค่ะ โชคดีจริงๆที่เมื่อวันอังคารเป็นวันหยุด เหมือนได้พักหายใจต่อชีวิตสักหน่อย
สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด ต้องกราบขอบพระคุณนักอ่านทั้งหลายแนบอก นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งลงบอร์ดนี้และได้รับการตอบรับที่อบอุ่นมาก ดีใจที่มีคนชอบทั้งที่ได้ตอบรีพลาย และคนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกแต่เข้ามาอ่านและติดตามเรื่อยๆ เป็นความสุขเล็กๆของชีวิตมนุษย์เงินเดือนที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย สำหรับเรื่องปันนภ ยังมีความคิดสองจิตสองใจว่าจบไว้แบบนี้(ดูคลาสสิคดี #คิดเอาเอง) หรือแต่งบทพระเอกมาให้พี่แกกับใครสักคน (ที่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นบูมดีไหม) แต่ยังไงต้องขอพักนิยายไว้พักใหญ่เพราะเรื่องงานที่หนักแบบไม่คาดฝันจริงๆค่ะ แต่สัญญาว่าจะหาเวลาว่างสร้างผลงานดีมีคุณภาพอีกแล้วครับท่านมาลงอีกแน่ๆ
สุขสันต์วันสีเขียวค่ะ
อยากให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่าน รักนะ จุ๊บุๆ แล้วเจอกันในตอนพิเศษค่ะ ^^
แจ้งประกาศยกเลิกลิขสิทธิ์นิดนึงค่ะ
http://upic.me/i/rm/zji01.jpg
http://upic.me/i/no/dhk02.jpg
http://upic.me/i/sw/qma03.jpg
-
ตอนหัวค่ำรอจนหลับไปรอบนึงแล้ววววววว นึกว่าจะไม่มาเห็นว่างานยุ่ง ฮรึก ไม่รู้ผีป่าตนใดมาปลุกให้สะดุ้ง (นี่ก็เว่อร์ :beat:)
อ่านนานเป็นพิเศษละเลียดอ่านทุกตัวอักษร เหมือน ไอ้หัวแห้ว อินี่พออ่านก่อนก็จะสปอยอยู่นั่น
จนหมดตัวอักษรสีเขียวแล้วก็ใจหายนะ TvT
ด้วยนิสัยแล้วไม่ชอบอ่านอะไรที่มีตัวละครเยอะแยะ เป็นคนขี้งงจำไรไม่ค่อยได้ แต่ว่าเรื่องนี้ทำให้ทุกตัวละครน่าจดจำ
ไม่อยากพลาดชีวิตของใครไปเลย อยากเผือก [คำสุภาพของเือก อิอิ] เรื่องราวของทุกคนไปซะหมด
คนแต่งช่างต่อยอดเรื่องราวของกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงให้เป็นเรื่องที่น่าประทับขนาดนี้ เก่งมากอะ
เฮียกับเน็ตเป็นคู่ที่เริ่มต้นมาด้วยอะไรที่ไรสาระมากกกกกก 5555 แต่ระหว่างทางเป็นสองคนที่ทำให้กรี๊ด ร้องไห้ ประทับใจ อิจฉา ใจหาย ผิดหวัง บลาๆ
อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมดอะ รักเฮียบีมเป็นผู้ชายที่โลกต้องการ (อยากได้เองฝุดๆ) :กอด1: เน็ตโชคดีมากชั้นอิจฉาแก
ส่วนปัน ชอบตัวละครตัวนี้นะ ดูมันสับสนในชีวิตดี ตอนแรกแอบเชียร์ปันเน็ต แต่ในเมื่อแกความรู้สึกช้าเอง ก็ต้องเป็นแบบนี้ล่ะ
เรื่องบูมกับปัน จบไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ รอให้ปันไปตกตะกอนความคิดที่อังกฤษซักสองปี คงมีอะไรชัดเจนขึ้น ไม่ว่าจะชัดไป
ในทางไหนก็แล้วแต่
ตอนจบประทับใจมาก ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว นอกจากขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ แม้ช่วงหลังจะงานยุ่งมากแต่ก็ไม่เคยหายไปนานๆ
เป็นคนแต่งที่มีวินัยในการอัพสุดๆ ทำให้วันพุธเป็นวันที่ต้องตั้งตาคอย ต่อไปไม่มีอีกแล้ว แง :o12:
รออ่านตอนพิเศษเนาะ ^^ :กอด1: :L2:
-
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L1:
-
ป๊าม๊าน่ารักมาก เข้าใจลูกได้ดี แถมยังมาหาคุณแม่ของเน็ตถึงบ้าน เลย :L2:
ส่วนน้องบูมสุดน่ารักกับปัน ผมก็ยังเชียร์ให้เป็นตอนพิเศษแบบเยอะๆเลยนะ ชอบบูมมาก :-[
ผมจะรอนะค้าบ o13 :pig4: :bye2:
-
:L2: :L2: :L2: รอ ปัน กับบูม จ้า อิอิ ไม่เปลี่ยนใจ
-
:กอด1: ชอบมาก จะมารอตอนพิเศษ สัญญาว่าจะมาน่า :call:
-
เยี่ยมมาก สนุกมาก ประทับใจค่ะ
รอตอนพิเศษต่อ
-
o13 o13
ใจหายเหมือนกันนะ อ่านมาตั้งนาน จบซะแล้ว
แต่ชอบเรื่องนี้มาก ๆ นะครับ ชอบที่มิตรภาพของเพื่อน
ความรักในครอบครัว การยอมรับจากครอบครัวคือกำลังใจที่สำคัญที่สุด
เน็ตกับเฮียก็แต่งงานกันแล้ว ก็หวังว่าทั้งสองจะมีความสุขไปเรื่อย ๆ นะครับ
ขอบคุรที่ทำให้คนอ่านคนนึงมีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่าน และจะติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดด เรื่องนี้จบแล้วจริงๆเหรอคะ
เหมือนนั่งอ่านความสัมพันธ์ของคู่รักคู่นึงตั้งแต่จุดเริ่มต้น ที่มันยิ่งกว่าพรหมลิขิต ยังกับผีผลักแหน่ะ! 5555
เรื่องนี้พระเอกสุดยอดมากนะ ถึงเฮียบีมจะไม่ได้ติดโพลพระเอกแห่งปี
แต่ในใจเรารู้สึกว่าเฮียเป็นพระเอกที่ประทับใจที่สุด เฮียหล่อ รวย มีความรับผิดชอบ เป็นผู้ใหญ่ รักจริงหวังแต่ง
เน็ตโชคดีมาก ... ตัวเน็ตเองก็น่ารัก รักใครรักจริง เอาเป็นว่าทั้งคู่ต่างโชคดีด้วยกันทั้งคู่
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเจอใครซักคนที่ทั้งรักทั้งใช่
อุปสรรคความรักของทั้งคู่ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ระดับชาติ แต่มันก็เป็นปัญหาที่ถ้าไม่ตัดให้ขาดมันจะเรื้อรัง
ทั้งเรื่องของทรายแก้วและปันนภ และทั้งคู่ก็ผ่านมันไปด้วยดีซะด้วย เรื่องนี้ต้องนับถือเฮียบีมเลยนะ เฮียมีความเป็นผู้ใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อว่าจะอายุแค่ 25 ปีน่ะ !!! ในช่วงเวลาที่เน็ตสวมบทบาทเป็นนางเอกละครหลังข่าว เฮียก็แสดงความจริงใจและจริงจังออกมา บอกตรงๆ หนูโคดประทับใจพระเอกอย่างเฮียบีมเลยให้ดิ้นตาย !
ช่วงเวลาที่ทั้งคู่เข้าใจกันแล้ว ถึงจะไม่ได้หวานหยดย้อยน้ำตาลขึ้น แต่อ่านย้อนไปย้อนมาทีไรก็รู้สึกอบอุ่นในใจทุกที รู้สึกว่านี่แหละคือความรักที่มัน "พอดี" ของทั้งคู่ ไม่มากไปและก็ไม่น้อยไป น่ารักเนาะ ^^
มาถึงเรื่องครอบครัว เรื่องของตี๋เล็กที่เป็นเกย์ไม่ได้ช่วยให้พ่อแม่ยอมรับได้ง่ายๆ หรอก ทีแรกเราคิดอย่างนั้นจริงๆนะ 555
เพราะเฮียบีมเป็นลูกชายคนโต จู่ๆจะมาบอกว่า แม่ เมียผมเป็นผู้ชาย ยอมรับหน่อยนะ ก็ใช่เรื่อง
ต้องพูดว่าพ่อแม่ของเฮียน่ะสุดยอด นอกจากจะเลี้ยงให้ลูกชายทั้งสามคนมีคติประจำใจอันแรงกล้าว่า "ต้องเข้มแข็งต้องเสียสละ" แล้ว
พ่อแม่ครอบครัวเฮียบีมน่ารักมากค่ะ เข้าใจลูก โอ้ย .....
บอกตรงๆ ประทับใจเรื่องนี้มาก ไม่อยากให้จบเลยจริงๆค่ะ
จะรอสเปเชี่ยลน้าาาาาา งื้ออออออออ
ส่วนเรื่องของปันนภ อยากอ่านภาคต่อค่ะ แต่ไม่เรียกร้องในตอนนี้ เพราะรู้ว่าคนเขียนงานยุ่งมาก สู้ๆนะคะ TvT
ถ้าเขียนภาคต่อของท่านชายปัน ยังไงก็อยากให้ปันคู่กับบูม รู้สึกว่าคู่นี้มันพอดีซึ่งกันและกันยังไงไม่รู้
ที่สำคัญคือน้องบูมรักพี่ปันมาก - -" ป่านนี้แล้วยังไม่ตัดใจเลย ถ้าจะให้ปันไปคู่กับคนอื่น คงสงสารบูมจนอ่านต่อไปไม่ไหว 5555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ ประทับใจมากเลยจริงๆ
จะรอติดตามผลงานนะคะ ^^
-
ประทับใจมาก ๆ เลยค่ะ ^^
เราว่าจบแบบนี้กำลังอุ่น ๆ พอดี ๆ ค่ะ เหมาะกับฟีลของเรื่องที่ดำเนินมาตลอด
อยากให้รวมเล่มจัง ^^
PS. อยากอ่านตอนพิเศษทั้งของเฮียบีมกับเน็ท และปันกับบูมด้วยค่ะ ^^
-
มางานสู่ขอน้องเน็ต....หรือผูกข้อไม้ข้อมือหว่า...
รอเรื่องปันนภ กับน้องบูม......
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
รักเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[
ขอให้ เฮียบีมกับน้องเน็ตมีความสุขกันมากๆนะคะ
รอให้ปันบูมสมหวังอยู่นะ :impress2: :impress2:
-
:serius2: :m15: ไม่อยากได้จบเลยอะ แต่งต่อนะครับ ขอร้อง :monkeysad:
เรื่องคนอื่นต่อก็ได้ ให้ครบทุกคน (แต่อย่าลืม เน็ท เฮีย มาบ้างเล็กน้อยก็ยังดีั)
อ่านที่คุณแต่งแล้วรู้สึกดี ไม่เวอร์ ต่อนะะะะะะะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อ่านจบแล้วใจหายเลยนะคะ
ตามอ่านมาตลอด เม้นบ้าง ไม่ได้เม้นบ้าง
แต่ยังไงก็หลงรักตัวละครทุกตัวไปแล้ว
ชื่นชมคนเขียนมากๆนะคะ o13 o13 o13 o13
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ยอมรับว่า พอรู้ว่ากำลังจะจบใจหายมากครับ
ก่อนหน้านี้ ลืมไปเลย ยังคิดว่ามีต่อเหมือนปกติ
พอพี่ Millet มาบอกว่าเฮียบีมตอนจบมาแล้วนะ
ก็วูบเลย ไม่อยากให้จบเลยครับ
อ่านตอนสุดท้ายเมื่อกี้ก็ละเมียดละไมในการอ่านมาก
ซึมซับทีละตัวอักษร (อย่างเวอร์ ฮ่าๆ แต่ว่าทำจริงๆ อิอิ)
อ่านไปก็กรี๊ดไป ฮ่าๆ เฮียบีมน่ารักมาก หล่อมาก เจ๊นมาก ตอนที่คุยกันในห้องนอน
เจ้าเน็ตก็น่ารักอะ เวลาอยู่ด้วยกันกับเฮียก็น่ารักมากๆ ด้วย อิิอิ
ตอนที่อ่านอยู่กับแวะไปกรีดร้องกับพี่มาแล้ว ว่ารักเฮียบีม ฮ่าาาาาา
จนพี่่ด่าว่า มึงอย่าเพิ่งมางั้นงี้ กูยังไม่้ได้อ่าน กร๊าก
ส่วนเรื่องปัน ผมว่าโอเคแล้วนะ
ปล่อยให้มันเป็นเรื่องอนาคต จบสวยแล้วนะผมว่า
ถ้าไปจับคู่ใ้ห้ปัน ไม่ว่าจะคู่น้องบูมหรือไม่ก็ตาม
ผมรู้สึกว่า ปันยังไม่เปิดใจขนาดนั้นนะ มันยังปิดอยู่
แต่กับบูม เรียกว่าเริ่มรู้สึกดีๆ มากกว่า
ถ้าในฐานะเป็นแฟน ปันก็ัคงยังไม่รู้สึกขนาดนั้น
หรือถ้าเรียกให้สวยๆ หน่อย ก็อาจเรียกว่า แพ้ใจ ให้บูม
ในแง่ว่า...ถ้าอยู่เมืองไทยต่อไปอะนะ ก็อาจจะรักกันในวันหนึ่งก็ได้
แต่้ถ้าปันเลือกจะหนีไปเมืองนอกแบบนี้ ก็อาจจะยากหน่อยละ
ต้องรอให้เขากลับอะนะ เพราะเขาบอกว่ากลับมาแน่ๆ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะครับ ที่เขียนนิยายดีๆ แบบนี้มาให้อ่าน
ผมชอบความคิดหลายๆ อย่างที่คุณใส่เข้าไปในความนึกถึงของตัวละคร
ตอนเจอครอบครัวกันและกันก็อบอุ่นมาก
เห็นถึงความรักของคนเป็นพ่อแม่ที่มีให้กับลูก
รักลูก เพราะลูกเป็นลูก ไม่ได้มองว่าลูกเป็นเพศไหน
เอาจริงๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีอีกสักกี่ครอบครัวที่จะใจดีเหมือนครอบครัวเฮียกับเน็ต
รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อนะครับ
-
เย้ จบแฮปปี้จ้า ยินดีกับเฮียและเน็ตด้วยนะ
ขอบคุณมากๆๆค่ะ จะรอติดตามตอนพิเศษนะค๊ะ
ว่างๆๆมาแต่งเรื่องใหม่ให้ได้อ่านอีกนะค๊ะ จะคอยติดตามผลงาน
:L1: :pig4: :L1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ๊ายยยย จบอย่างแฮปปี้ ป๊ากับม๊าใจดีที่สุดเลย
รอตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่ิองสนุก ๆ มาให้ได้อ่านกัน ชอบมากๆเลยค่ะ
จะรอคอยเรื่องปันเป็นพระเอกนะคะ
-
เรื่องนี้สนุกมากกกก อ่านแล้วฟินสุดๆ
เข้ามาเช็คทุกวันว่ามาอัพรึยัง
บางครั้งยังอ่านย้อนไปย้อนมา
จนกว่าไรท์จะมาต่อ พอมาต่อให้ก็ดีใจ
ใจนี่แบบเต้นตุ๊บๆ ฮ่าๆๆ พอรู้ว่าจบแล้วก็เสียดายนิดๆ
อีกอย่างถ้าทำภาคต่อ อยากให้ภาคต่อเป็นปันบูมจริงๆอ่ะ
อ่านจากเรื่องนี้แล้วอินมาก เจ็บจี๊ดๆตาม
เพราะสงสารบูมมากที่แอบรักข้างเดียว
(ส่วนตัวชอบแนวนี้ o18 )
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กับเรื่องงานนะ ไฟท์ติ้ง!! o13
-
เสียใจที่จบซะแล้ว :monkeysad:
ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆอยู่เลย
ชอบเรื่องนี้มากๆ น่ารักดี
จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
มีความสุขกัน(เกือบ)ทุกคน ฮ่าๆๆ
หวังว่าจะได้อ่านเรื่องของปันกับใครสักคนเร็วๆนี้ ขอให้มีๆ
ในใจเราก็ขอให้ใครสักคนของปันเป็นบูมที่โตขึ้นในทุกๆด้านจะได้ไม่มีใครว่าว่าไม่เหมาะกับปัน ฮ่าาาา
เชียร์ปันบูมตลอดไป^^
เราจะตั้งหน้าตั้งตารอตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณที่ทำให้เราได้อ่านนิยายน่ารักๆแบบนี้
มันช่วยให้เราคลายเคลียดกับเรื่องแย่ๆที่เจอมาได้มาก
อ่านไปก็ยิ้มไป
ปล.หากมีเวลาว่างๆก็อย่าลืมแต่งนิยายน่ารักๆมีคุณภาพมาให้อ่านกันอีกนะคะ
:pig4: :L2: :กอด1:
-
โอ่ย บอกเลยยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบจริงให้ตายเหอะ
น่ารักกกกกกกก เน็ตนี่เริ่มมีมารยากับเฮีย ฮ่าๆๆ ชอบจังเลยยยย
เพราะรักของเฮียเลยจริงๆ เลยทำให้ผู้ใหญ่ยอมรับกันง่ายๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆ อยากให้มีตอนพิเศษปันกับบูมด้วยจังเลย
-
:m15: จบแบบไม่รู้ตัวเลยอ้ะ ติดตามมาตั้งแต่แรก :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณมากค่ะ ที่เขียนเรื่องดี ๆมาให้อ่าน
ติดตามผลงานต่อไปนะคะ :L2: :L2: รอตอนพิเศษ อิอิ
-
จบแล้วเหรอเนี่ย.....แต่ก็ยินดีกับทั้งคู่ด้วยนะคะ :mc4:
-
ฮึ่ยยยยยยยยยยย ไม่อยากให้จบเลย :o12:
เค้าเริ่มมาอ่านนิยายในนี้ก็เพราะเพื่อนโยนเรื่องนี้มาให้เลยนะ แงแง แล้วเค้าก็ติดซะด้วย
พออ่านจบก็อยากบอกว่า ชอบภาษาที่คุณใช้จังค่ะ อ่านง่าย ดูไม่หรูหราจนต้องจินตนาการจนเกินไป และเราก็มีความสุขทุกครั้งเลยนะที่เห็นคุณมาอัพ
:o8: :o8: :o8:
หลงร้ากกกกกกกเฮียบีมไปโดยไม่รู้ตัว เกินห้ามใจง่ะ </3
จะรอตอนพิเศษกับนิยายเรื่องใหม่นะคะ ^^
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
อร๊ายยยยยยย จบแล้วอ่าาาา
แอบใจหายเพราะเริ่มตามอ่านมาตั้งแต่ตอนที่เริ่มๆ ได้สิบกว่าตอน
เป็นเรื่องนึงที่ได้เห็นความน่ารักของพระเอกและนายเอกแบบกุ๊กกิ๊กไม่หวานเว่อร์หรือขมเว่อร์
บทส่งท้ายน่ารักดีค่ะ ชอบตรงที่คนเขียนไม่พยายามดันปันนภให้บูม
มันดูเป็นไปได้มากกว่าปุบปับให้คู่กันเลยไรงี้
แต่ก็แอบสงสารน้องบูมเนอะ 55555
สุดม้ายอ่ะ น้องเน็ตน่ารัก! o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ มาปูเสื่อรอตอนพิเศษด้วยเน๊ออออ
คนเขียนสู้ๆๆ นะค๊าาาา
-
จบแล้วหรอ ?
เศร้าเลย ~ ยังรอตอนพิเศษอยู่น๊าาาาา
จบแฮปปี้เอ็นดิ้งสุดๆ ^^
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่ง
อยากอ่านเรื่องปันเหมือนกัน สู้ๆนะคะ ^^v
-
อ่านตอนสุดท้ายแล้วมีความสุขมาก ทั้งป๊า ม๊า แม่เน็ต และพี่เนย ใจดีจริงๆ
ยินดีกับเน็ตและเฮียจริงๆ T_____T ตอนที่ป๊าพูดนี่น้ำจะไหล
ส่วนเรื่องปัน...ใจร้ายมากกกกกก (ก็อาจไม่มากเท่าไร)
แต่บอกว่าน้องบูมอาจเป็นคนพิสูจน์นิยามรักทัชมาฮาล ว่าเป็นจริงได้มั้ยเนี่ย...ไม่ไหวนะ (รึเราตีความผิด)
แล้วถ้าเกิดการที่ชอบบูม เพื่อจะให้เน็ตสบายใจล่ะก็ หยุดดดดดดดดดดดด
แต่ขอร้องค่ะ ขอร้อง พลีสสสส ให้ปันคู่กับบูมเถอะ นะ นะ นะ ><
ถ้าตอนนี้ปันไม่พร้อม ไม่เหมาะที่จะมีรักใหม่ ก็แต่งเป็นห้าปีผ่านไป สิบปีผ่านไป อะไรก็ได้ แต่ขอปันบูมเถอะ
ยิ่งถ้าแต่งเป็นภาค2ให้จะดีใจมากๆๆๆๆ (ขอโทษนะคะที่ความคิดสร้างภาระขนาดนี้ ^^'')
อ่อยยยยยยย ใจจะขาด จริงๆนะ TwT //เอาแต่ใจสุดๆ
-
อ่านไปยิ้มไปครับ
ขอบคุณนะครับผม แล้วจะรอตอนพิเศษค้าบ ^___^
-
จบแล้วเหรอ ม่ายยยยย TT
ใจหายมาก เป็นไม่กี่เรื่องที่ชอบมากๆ เคยชินกับการมานั่งกด F5 ทุกวันพุธมาหลายเดือน ในที่สุดวันนี้ก็... T______T
รอตอนพิเศษจ้า ขอพิเศษหลายๆตอนหน่อยนะ เค้าคิดถึง :sad4: :sad4:
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณคนแต่งมากนะคะ ที่แม้จะยุ่งแค่ไหนแต่ก็ยังแวะมาอัพนิยายทุกวันพุธให้พวกเราได้อ่านกัน แล้วก็ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องนี้ออกมาให้พวกเราได้อ่านอย่างมีความสุข รักนะจุ้บๆๆ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
บูมน่ารักมาก ๆ อยากอ่านเรื่องของบูมต่อ บูมตอนที่พูดกับเน๊ตพูดดีมากเลยนะ เน๊ตที่จริงจะทำอะไรน่าจะคุยกับบีมก่อนคิดเองตัดสินใจเองแบบนั้นไม่ดีเลย ทำร้ายทั้งตัวเองและคนที่ตัวเองรัก บีมเท่นะตอนที่ไปพูดกับแม่เน๊ต ส่วนบอมจะอะไรนักหนากับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นทำขนาดนั้นแล้วยังพูดกับเพื่อนกับพี่ตัวเองแบบนั้นอีก คิดอะไรอยู่ แต่ยังดีที่คิดได้นะ
-
เป็นสะใภ้เต็มตัวเเล้วนะ. อ้ายยยยยยเขินจัง
จะจบเเล้วหรออ. ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ
-
งะแค่เหงแฮปปี้เอ็นดิ้งน้ำตาไหลเฉยเลย มันใจหายแฮะ
ยังไงก้อจะรอตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆ คงไม่หายไปนะฮะ
จะเปงแฟนติดตามต่อไป^^
-
เป็นสะไภ้เต็มตัวแล้ว เลิกไม่ได้แล้วนะ ณัฐนิช :D
จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเราช๊อบชอบ
ครอบครัวของทั้งคู่นี่ช่างดีจริงๆ
ยอมรับในสิ่งที่เป็นดีกว่าต่อด้านแล้วทุกอย่างแย่ลง เนอะๆ :)
อยากให้มีสเปเชียลคู่ปันกะบูมจัง เชียร์คู่นี้ม๊ากมาก
ถึงแม้ความเป็นไปได้ของทั้งสองจะมีเปอร์เซ็นเท่ากันทั้งสองทางก็เถอะ
แต่อยากให้สองคนนี้คู่กันอ่ะ >.<
ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน o13 :bye2:
-
ใจหายอ่ะ เฮียบีมจบแล้ว
แต่สิ่งที่ได้ในตอนจบคือ ความใส่ใจในตัวละคร
ป๊ากับม๊าบีมพูดขอกับแม่เน็ต ซึ้งเลย เข้าใจลูกๆดีมาก
ขอบคุณนิยายดีๆ สนุกๆ รอตอนพิเศษนะคะ
จิ้มบวกค่ะ
-
จบซะแล้ว
แล้วเน็ตก็เป็นลูกสะใภ้เต็มตัวแล้วด้วย 555
อยากอ่านเรื่องของปันกับบูมอ่า
ให้สองคนนี้คู่กันแหล่ะ
ไม่งั้นสงสารบูมแย่เลย
แล้วจะรอตอนพิเศษกับเรื่องใหม่นะคะ ^^
-
แฮปปี้เอนดิ้ง จบซะแล้ว T^T
-
ขอบคุณมากครับ เป็นเรื่องที่สนุก ดี มาก อ่านไปยิ้มไป สอนอะไรเยอะแยะเลย
ขอบคุณจริงๆครับ จะรอเรื่องของปันต่อไป :) ถ้าชีวิตจริงมีคนอย่างเฮียก็ดีสิเนอะ 555 แต่มันคงยาก
อ่อ จะรอตอนพิเศษด้วยน่ะครับ ^^ :impress2:
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่านกัน :L2: :L2:
-
จบแล้วววววว
ใจหายเหมือนกัน จะไม่ได้เจอเรื่องนี้ทุกวันพุธละ
รอตอนพิเศษจ้าาา
:กอด1:
ปล. เรื่องปัน ถ้าจะแต่ง ก็อยากให้คู่กับคนอื่นนะ ไม่ใช่บูม มันน่าจะมีอะไรให้แต่งเยอะดี #คิดเอง :laugh:
-
:monkeysad: ใจหายจังเลย ยังไม่อยากให้จบ แต่เรื่องก็มาถึงบทสรุปที่ลงตัวหมดแล้วทุกด้านจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเน็ตกับเฮียที่กำลังเริ่มต้นชีวิตคู่ หรือบอมที่ดูเหมือนจัดการหัวใจตัวเองได้แล้ว กับบูมและปัน อย่างที่เคยบอกว่าเชื่อมั่นในตัวคนเขียนค่ะว่าจะทำให้เรื่องของสองคนนี้ลงท้ายแบบเหมาะสมได้ และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ^^ หลังจากนี้ถ้าจะมีเรื่องปันบูมหรือปันกับคนอื่น หรือคนเขียนจะทิ้งไว้แค่นี้ ก็ขอยืนยันว่าจะสนับสนุนการตัดสินใจอยู่เช่นเดิมค่ะ
ขอบคุณ คุณ -west- ที่เขียนเรื่องดีๆ สนุกๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วได้หลายรสหลายความรู้สึกมาก อ่านซ้ำได้ไม่มีเบื่อเลยค่ะ ขอยกให้เป็นนิยายสุดประทับใจแห่งปีในดวงใจเราเลย o13 ขอเอา่ใจช่วยเรื่องงานนะคะ แล้วจะเฝ้ารอคอยติดตามผลงานใหม่ๆตลอดไปค่ะ
-
เราชอบเรื่องนีัมากเลย
ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
จบซะแล้ว ใจหายเหมือนกันก็รู้สึกผูกพันธ์กับเเฮียบีมแและน้องเน็ตมานาน
แต่จบแบบแฮปปี้ดีจังเลยเนอะ เป็นลูกสะใภ้เต็มตัวแล้วนะเน็ต ได้พ่อแม่สามีที่น่ารักแบบนี้ไม่ใช่หาได้ง่ายๆนะ
แล้วที่โชคดีกว่านั้นยังไดสามีที่น่ารัก สุภาพ ที่สำคัญรักเน็ตที่สุด
รอตอนพิเศษนะค่ะ
-
><
จบได้ละมุนมากๆค่ะ
โดยส่วนตัวชอบนะที่จบแบบนี้ ทั้งคู่เฮียบีมกับเน็ต และก็ปันบูม ไม่ใช่ไม่อยากให้ปันนภคู่กับปรมัตนะ
แต่แบบ .. ปันนภบอกว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต เลยอยากให้คนเขียนเขียนเรื่องราวในอนาคตของปันนภกะปรมัต 555
ด้งยพื้นฐานนิสัยของปันนภแล้ว การที่ยอมรับกับตัวเองและก็เนตว่ารู้สึกดีๆกะบูม มันโคตรเป็นนิมิตหมายอันดีสำหรับแม่ยกปันบูมเลยค๊า
เพราะงั้น แม่ยกปันบูมขอสแตนบาย ยกป้ายไฟ โบกธงเชียร์ >< ปันบูม ในเรื่องใหม่ของคนเขียนนะคะ *** โอม ~ จงเขียนๆๆๆๆๆๆๆๆ*** 5555
สุดท้ายนี้ จะรอตอนพิเศษและเรื่องใหม่ ของคนเขียน
และขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆสนุกๆดีๆมาให้ได้อ่านกันนะคะ -/\-
-
จบแล้ว ชอบเรื่องนี้มาก
แบบอยากให้ตาปัณคู่กับบูมอยู่
อ่านตอนบูมร้องไห้แล้วปวดใจแทน
รออ่านตอนพิเศษนะค่ะและก็รอ
เรื่องใหม่ด้วยจ้า
-
จบแล้ว T^T
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไม่นะ *ของอแงออดอ้อนคนเขียน*
เป็นเรื่องที่ครบรสชาติมากๆเลยค่ะ
อ่านแล้วมีความสุข
จะรอเรื่องต่อๆ ไปนะคะ :-[
-
ในที่สุด ก็จบไปแล้วสำหรับเรื่องราวดีดีอีกหนึ่งเรื่อง
ดีใจกับทั้งสองคนด้วยนะคะ ที่ครอบครัวเข้าใจ ดีจริงๆ
จะรอตอนพิเศษๆ นะคะ และหวังว่าจะมีภาคของ ปัน นะคะ
ขอบคุณคุณผู้แต่งมากค่ะ สำหรับเรื่องราวที่ดีดีอย่างนี้ ^^
-
รอนะค๊าาาา นิยายสนุกมาก
ส่วนเรื่องปัน แอบเชียร์คนเขียนให้เขียนเป็นอีกเรื่องเลย หุหุ
-
นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขมากครับ
อยากมีชีวิตแบบนี้บ้าง
ชาตินี้จะหาได้มั๊ยหน๊อ
:bye2:
-
จบซะละ ฝากเนื้อฝากตัวกันซะเรียบร้อยเชียว แต่ช่วงสอบก่อนที่จะมาฝากตัวนี่อย่างกะแต่งงานกันมาหลายปีเลยนะ
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ แล้วจะรอตอนพิเศษนะ
-
o13มีความสุขมาก นี่คือนิยาย ที่ครบรสอีกเรื่อง:n1:
ความรู้สึกของคู่ปันนภกับบูม มันถูกปูพื้นมาว่า เขาคู่กัน(คิดไปเอง)
รอดูความรู้สึกตกผลึกของปัน แต่อย่านานจนความรักของบูมมันระเหยนะคะ
-
^^
-
...ขอบคุณ คุณ -west- นะคับที่เขียนนิยายสนุกๆได้อ่านกันมาเกือบ 6 เดือน..
...เป็นนิยายที่ผสมความรักหลายๆแบบได้อย่างลงตัวและอบอุ่นมากๆเลย...
:L2:
-
วู้ว.... รอบภาคสองนะคับ ดำเนินเรื่องที่อังกฤษ? ... ขอบคุณที่แต่งเรื่องที่มีพลอตน่าสนใจขนาดนี้มาให้อ่าน แค่ชื่อเรื่องก็ดึงดูดผมมาอ่านแล้ว... ขอบคุณนะคับ และ จะรอเรื่องต่อๆไป
-
เห็นชื่อตอนแล้วใจหาย!!!!!!!
เรื่องสนุกๆอีกเรื่องกำลังจะจากไป
ยังไงๆคนแต่งก็อย่าหายลับนะ!!!!
กลับเอางานสนุกๆมาเยี่ยมกันบ่อยๆนะครับ
-
:m4: :m11: :m18:
-
สองครอบครัวคุยกันได้น่ารักมากเลย
และเห็นด้วย รสนิยมไม่ใช่โรคร้ายแรง...ไม่ต้องรักษา
ปลาบปลื้มมมมมม
-
โอ๊ย น่ารักมากเลยน้า เรื่องนี้
ชอบเฮียกับเน็ตมากๆ ขี้อ้อนได้ใจ
ขอให้รักกันไปนานๆ ส่วนปันก็ขอเจอคนที่ใช่ซะทีนะ ^^
-
จบได้ประทับใจมากค่ะ อ่านไปยิ้มไปรู้สึกอุ่นๆไปด้วยเลย
ดีใจที่มีครอบครัวที่น่ารักและเข้าใจขนาดนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่ยังไงก็ต้องเห็นลูกสำคัญที่สุดล่ะนะ
-
เน็ตบีมมันเป็นอะไรที่ลงตัวมาก ทั้งสองคนห่วงใยและเข้าใจกันและกัน ครอบครัวทั้งคู่ก็น่ารักโชคดีมากจริงๆ
อ่านเรื่องนี้ทีไรมักจะเรียกรอยยิ้มได้ตลอด(ยกเว้นตอนช่วงดราม่าเน็ตกับเฮียบีม + ปันนภเจ้าพ่อดราม่า)
แต่ก็ถือว่าน้อยมาก นอกนั้นมีแต่อมยิ้มเขินในความน่ารักของเน็ตเฮียบีมมีความสุขมากที่ได้อ่านเรื่องนี้
มีอะไรให้คอยในคืนวันอังคารเพื่อรอเปลี่ยนเป็นวันพุธของทุกอาทิตย์ เคลียร์งานเสร็จแล้วก็รีบกลับมานะ
แล้วจะรอตอนพิเศษนะคะ อยากอ่านเรื่องของปันด้วย ยังไงก็เชียร์หนูบูมสุดที่รักอยู่ดี
อ่านตอนจบแล้วรู้สึกดีใจกับหนูบูมมากที่เหมือนว่าความพยายามของหนูไม่ได้เสียเปล่าเลย
มันได้ส่งไปถึงปันด้วย กระซิกๆๆๆ แล้วจะรอปันกลับมา อีกนิดนะบูมใกล้แล้ว สู้สู้ !!!!!
ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
จบแล้วเหรอ?
อ่อยยยย
แฮปปี้ก็ดีแล้ว ,,
แต่รอคู่พิเศษนะ น้องบูมมมมม
><
-
ชอบคุนพ่อคุนแม่ แบบนี้จัง ^^ น่ารักที่สุส
-
น่ารักมากเลย
ขอบคุณมากนะคะ
-
ขอบคุณครับ นิยายเรื่องนี้น่ารักจัง
-
บอกตรงๆค่ะว่าพอเห็นคำว่าบทส่งท้ายแล้วตกใจ
ไม่คิดว่าจะจบแล้ว...คือเหมือนไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ไม่อยากให้จบ...นั่นคือความคิดแรก
แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราเนอะ แล้วจบแบบนี้(สำหรับคู่นี้)ก็ถือว่าลงตัวที่สุดแล้ว
พูดถึงเรื่องปันและน้องบูม
ไม่อยากให้จบแบบนี้ค่ะ เอาจริงๆเลยนะ
รู้ว่าทุกคนคงไม่สามารถสมหวังกับความรักของตัวเองได้
แต่ในกรณีทั้งปันและบูมก็เจ็บกับความรักมาทั้งคู่ เลยไม่อยากให้มันต้องจบแบบนี้
สงสารน้องบูม รักปันออกจะขนาดนั้น...ถ้าปันได้กับคนอื่นนี่เค้าเคืองเลยนะ!
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่เขียนนิยายดีๆ ดีมากๆมาให้ได้อ่านกัน
ชอบมากค่ะบอกเลย ชอบสุดๆ
รอวันพุธอย่างใจจดใจจ่อทุกสัปดาห์
ต่อไปนี้คงไม่ได้รอแล้ว แต่จะรอตอนพิเศษต่อไปนะคะ
แล้วจะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ :)
-
เห็นชื่อตอนแล้วใจหาย เป็นเรื่องที่ประทับใจมาก
มีครบทุกรส ภาษาลื่นไหล ไม่สะดุด เยี่ยม
รออ่านตอนพิเศษต่อคะ อย่าหายไปนานนะ
:กอด1:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ หลังจากเ้น็ตเรียนจบนะเนี่ย แล้วไหนจะคู่ ปัน-บูมอีก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ แบบนี้ค่ะ ถ้ารวมเล่มก็สนใจเป็นเจ้าของแน่นอนค่ะ ชอบมากๆ
-
แฮปปี้แฮปปี้มีแต่รอยยิ้ม :pig3:
รอตอนพิเศษนะค่ะ :กอด1:
-
แง๊วววว จบแล้ว
รอตอนพิเศษ :กอด1:
-
มีความสุขมากกับนิยายเรื่องนี้ หลังจากที่ลุ้นมาตลอดกับเน็ตและเฮีย ตอนนี้ก็สมหวังไม่มีอุปสรรคแล้ว :impress2:
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ถึงแม้เรื่องใหม่จะนานแต่ก็จะรอค่ะ :กอด1:
-
ชอบค่ะ สนุกมากๆ จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ ^^
-
จบซะแล้ว จริงๆไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากรู้คู่ปันว่าจะเป็นไงต่อ .. o18
นิยายเรื่องนี้สนุกมากๆค่ะ เราจะติดตามทั้งตอนพิเศษ และเรื่องต่อๆไปนะคะ
ขอบคุณ .. :กอด1: o13 :bye2:
-
จบแบบนี้ดีแล้วค่ะ
เพราะถ้าทุกคน happy กันหมดมันดูน้ำเน่าเกิน
คนทุกคนไม่จำเป็นต้องมีคู่
คนไม่มีคู่ไม่ได้แปลว่าคนนั้นมีชีวิตที่ล้มเหลว
คนไม่มีคู่ไม่ได้แปลว่าคนๆนั้นจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ใจหายเลยจบแล้วจริงๆหรือนี้ ติดตามอ่านมาตลอดแต่เพิ่งเม้น ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง
เพราะปกติเราไม่ค่อยล็อกอินเท่าไหร่แฮะๆ
นิยายเรื่องนี้เราแนะนำไปให้เพื่อนอ่านเพื่อนถึงกับเพ้อ
นั่งกรี้ดเฮียบีมอยู่ตั้งแต่แรก
เพราะรู้สึกว่าเฮียบีมเป็นผู้ชายอบอุ่นมาก มีความเป็นผู้ใหญ่ในตัวเอง
เป็นตัวละครที่ถ้าเป็นคนจริงคงไม่เหลือถึงเรา กระซิก55
เน็ต ตอนแรกเราออกจะหงุดหงิดกับมันซะหน่อยเพราะตอนนั้น
เน็ตชอบปันแต่เราเชียร์เฮียบีม
ปัน เป็นคนที่เรารู้สึกว่า งี่เง่า แต่ตอนหลังก็ออกนระสงสารอยู่ละ
ก็อยากให้ได้กับใครสักคน บูมก็ดี
บูม ตอนแรกนายแรงใช่เล่น แต่นั้นก็คงเป็นสเหน่ของบูม :)
สุดท้าย
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะค่ะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
รอติดตามผลงานต่อไปนะค่ะ :)
-
ก่อนอื่นต้องบอกเลยคะว่าสุดยอด! ! ! ! !
อ่านมาตั้งแต่แรกยันตอนสุดท้าย มีความสุขมากๆคะ
ไม่รู้จะเม้นไรเลยอะแบบมันอ่านแล้วจุกสำลึกความสุขก๊าก
ขอพูดถึงปันนภพ่อพระเอกตอนท้ายๆหน่อยคะ :P
เราเห็นด้วยกับปันทุกอย่างนะไม่มีใครในโลกนี้ยินดีที่จะเห็นคนที่เรารัก รักกับคนอื่นหรอก
มันก็ต้องเจ็บนิดๆ แต่ดีใจแทนบูมด้วยจริงๆนะที่พี่ปันสนใจเธอบ้างแล้ว
ที่คนเขียนบอกว่าอาจจะมีปันกับบูมคือดีใจมากนะคะดีใจจริงๆ
เพราะจะได้อ่านนิยายที่คุณพิมพ์ที่คุณแต่งขึ้นมาอีกแล้ว
ถ้าแต่งจริงสัญญากว่าจะติดตามลากเพื่อนมาอ่านเลยคะ! 5555555555
คือหนูแฟนคลับปันบูม แฮ่
ตอนนี้รอตอนพิเศษนะคะ ......
เหนื่อยก็พักนะคะคนเขียนน เห็นว่าไปหลายจังหวัดมาก
เป็นเราคงโฮกตายคาเบาะที่นั่งรถไปแล้วฮ่าๆ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์นิยายดีๆแบบนี้ออกมาให้อ่านแล้วจินตนาการตามนะคะ
ชอบเรื่องนี้มากจริงๆคะ จุ้บๆ :o8:
-
จบแล้วหรอเนี่ย
เรื่องนี้สนุกมากๆเลย
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆนะครับ
จะติดตามผลงานต่อไปนะ
-
เฮียบีมกับเน็ตสมเป็นคู่ชีวิต อยู่ด้วยกัน ดูแลกัน เข้าอกเข้าใจ
พ่อแม่รับรู้ หายห่วง แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ต้องใช้ความพยายามและฟันฝ่าอุปสรรคไม่ใช่น้อย
ปันนภยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ ถ้าบูมไม่ถอดใจเสียก่อนก็อาจจะสมหวัง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ปัน บูม :n1:
ปัน บูม
อยากอ่านคู่นี้ :กอด1:
-
เห็นคำว่า บทส่งท้ายแล้วช็อคนิดๆ.. ใจงี้หายวาบเลย
จบแล้วเหรอเนี่ย อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกเลยคะ เม้นบ้างไม่เม้นบ้าง ขออภัยด้วย แต่เค้าบวกเป็ดทุกครั้งนะ! 55555
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆคะ
ชอบทั้งเฮียทั้งเน็ต จบแบบแฮปปี้คนอ่านก็รู้สึกแฮปปี้คะ คนเขียน เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
จะรอตอนพิเศษคะ
เค้าอยากให้ตัวรวมเล่มคะ o13
:L2: คิดว่าเม้นยาวที่สุดเท่าที่เค้าเคยเม้นแล้วอ่ะตัว
-
อะไรกัน จบแล้วงั้นหรอ แงๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4:
ใจหาย ตกใจ มากๆอ่ะ ที่มันจบซะแล้ว :z3: :z3:
แต่ก็รักคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่าน
ขอบอกว่าอ่านแล้วอินเข้าถึงตัวละครเลยทีเดียวล่ะ o13 o13 o13 o13
-
เมื่อมีตอนจบ
ก้อต้องขอตอนพิเศษ
ขอตอนพิเศษปันบูนด้วยน้าๆๆๆๆ
-
ฮืออออ จบเร็วมาก..ยังไม่อยากให้จบเลย :o12:
แต่จบแบบแฮปปี้ก้ดีใจแล้ว
ยังรอตอนพิเศษและเรื่องราวของเฮียกับเน็ตอยู่นะคะ :กอด1:
-
น่ารักกันทั้งสองบ้านเลยมีความสุขที่สุด~~ เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว
ชอบสิ่งเล็ก ๆ ที่สองคนทำให้กัน ไม่เจอกันแต่ก็ห่วงใย มองตอนหลับไรเงี้ย หวานมากค่ะ
เน็ตใส่ใจความรู้สึกของเฮียบีมมากนะ พอเหนื่อยก็แบบเอาใจจุ๊บเจิ๊บ โอ๊ย น่ารักเกิ้น
รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ปันนภฝังใจกับเน็ตมากกว่าที่เราคิดเยอะ แต่ก็ทำใจได้ส่วนหนึ่งแล้ว น้องบูมรักเค้าอ่ะลูก
พี่อยากให้หนูสมหวัง แต่ผู้ชายแบบปันก็เดาใจยากจริง ๆ ขอให้ทั้งสองคนมีความสุข
ถ้าร่วมกันจะดีมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ รอติดตามผลงานต่อไปค่ะ :L2:
-
:pig4: สำหรับเรื่องดีๆสนุกๆนี้ค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ
-
บูม
เรายังไม่เก็ตเรื่องของบูมเลย
ตอนพิเศษนะนะนะนะ :impress2: :impress2:
:
-
จบแล้ว ดัใจจัง
ติดตามมาตลอดเลย
-
o13 o13 o13
รักเน็ตตตตตตตตตต รักเฮียยยยยยยยยยยยยย :o8:
คู่นี้โคตรหวานเลยอะ แม้จะไม่ได้หยอดคำหวานกันบ่อย ๆ แต่ก็รับรู้ได้ว่ารักกันมากๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ สำหรับนิยายที่ทำให้น้ำตาลในเลือดสูงเรื่องนี้นะคะ :pig4:
-
o18 o18 o18
ติดตามเรื่องนี้มาตลอด สนุกมาก อีกทั้งภาษาดีด้วย
รอตอนพิเศษ :really2: :really2: :really2:
และรอติดตามเรื่องต่อไปด้วย
จุจุคนแต่ง :o8: :o8: :o8:
-
จบได้น่ารักดีค่ะ
-
คนเขียนเรารักคุณ ผลงานของคุณงดงามและได้ข้อคิดดีๆเยอะ
อยากให้เขียนงานดีๆอย่างนี้ต่อไปนะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
น่าสงสารปันจัง มารู้ใจตอนสายไปซะแล้ว
น้องเน็ตได้เป็นสะใภ้เต็มตัวแล้ว
ดีเนอะที่ป๊าและม๊าเข้าใจ ไม่ขัดขวาง
ครอบครัวนี้น่ารักกันทุกคนเลย
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ อ่านแล้วทั้งขำ ทั้งสุข
มีเรื่องอื่นๆ มาให้อ่านอื่นน้า รอจ้า
-
จบแล้วเหรอ หลงรักเน็ตกับเฮียไปแล้ว จะรอตอนพิเศษนะคราบ :bye2: :bye2: :bye2:
-
จบแล้วเหรอ ไม่นะ ขอตอนพิเศษอีกหน่อยน้าๆๆๆ
เค้ารักเฮียเน็ตมาก เข้าเล้ามารอคู่นี้ทุกวันๆ
แต่จบได้สวยงามอย่างที่คิดไว้จริงๆค่ะ
อบอุ่นสมเป็นเฮีย และน่ารักสมเป็นเน็ต
ส่วนเรื่องปัน เราว่าจบแบบนี้ก็ดีนะ
ให้คิดต่อเอาเอง มันก็เท่ไปอีกแบบ
o13
-
เนื้อเรื่องสนุกดี รอตอนพิเศษ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ เราชอบเรื่องนี้มาก มันเป็นธรรมชาติดี ทุกตัวละครมีที่มาที่ไป
อยากให้ปันคู่บูม จริงๆ นะ!!!
รออ่านตอนพิเศษ โอ๊ย เป็นสะใภ้แล้วหรอเน็ท >w<
-
อ๊ากกกกก อ่านรวดเดียวจบเลยจ้าาา สนุกมากๆเลย ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องสนุกให้คนอ่านไดอ่านนะคะ :)
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆนะฮ่ะ o13
หลงรักเน็ตกะเฮียจัง :o8:
รอตอนพิเศษอยู่นะฮ่ะ
:mc4: :mc4:
-
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ นะคะ
เราเองก็ตามเรื่องนี้มานาน ไม่คิดว่าจะจบในวันนี้ ตอนนี้
คิดว่าจะมีอีกสัก สองสามตอนซะอีก
ไม่ทันจะได้ทำใจเลย
สำหรับเรื่องปันนภ เราเองก็ยังลังเลค่ะ จบไปแบบนี้เลยก็โอเคดี
ถ้าแต่งต่อแล้วก็อยากให้เป็นบูมนั่นแหละค่ะ
อยากรู้ว่าใครจะหันก่อนกัน
อยากให้พิสูจน์ทฤษฎีทัชมาฮาลด้วยตัวปันนภเอง
ไม่ว่ายังไงก็จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปค่ะ
-
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ
ถึงแม้เรื่องราวของเนตและเฮียบีมจะจบไปแล้ว
แต่สัญญาว่ายังก็ไม่ลืม
อ่านทีไรก็ยนิ้มปนเครียดทุกที////ลุ้นจะหวานจะเครียด เสียวบาดใจ
ชอบคุณชายปันเหลือเกิน วางมาด ซะไม่มี อิอิ
/////////////////////////////////////
รอตจ่อไปนะคะ รอเรื่องต่อไป รอตอนพิเศษด้วย ^O^
-
น่ารักๆ อร๊ายยยยยยยย อยากอ่านตอนพิเศษเลี้ยวววววววว
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจมากจริงๆ :monkeysad:
ต้องขอบอกตามตรงก่อนว่า อ่านตอนแรกก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่ อ่านๆหยุดๆไปบ้าง แต่พอมีช่วงนึงที่ได้ตามอ่านจนทัน
จนได้พบกับตัวตนของ"เฮีย"เท่านั้นแหละ
หลงรักขึ้นมาในทันที :กอด1:
เฮีย เป็นผู้ชายที่น่ารักมากที่สุดคนนึง ชอบนิสัยของเฮียมากๆ ชอบที่เฮียตรงๆ ชอบที่เฮียไม่ยอมแพ้ แสดงให้เห็นถึงความรักแท้ ว่ามันเป็นยังไง
ให้เฮียเป็นพระเอกยอดเยี่ยยมในใจเราเลย :man1: :impress2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และข้อคิดดีๆเกี่ยวกับความรักมากมาย
จะยึดถือเฮียเป็นไอดอลเลยอะ
ถ้าเป็นไปได้ ขอผู้ชายอย่างนี้ให้เราซักคนเถ๊อะ! Ctrl+C Ctrl+V ได้มะ 5555 :-[
-
รักเน็ตกับเฮียบีมจังเลยย
o13 o13
-
ชอบมาก
อ่านแล้วรู้สึกอิน
ปกติจะไม่อ่านนิยายทีจับทางได้ดูเวอร์เกินจริง
เรื่องถ่ายทอดได้ดูเหมือนจริงมาก
อินในทุกตอน. ภาษาที่ใช้เข้าใจได้ง่ายแล้วทำให้อินตาม
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับนิยายดีๆที่ถ่ายทอดให้ได้อ่าน
จะรอติดตามต่อไปนะค่ะ
อยากให้มีต่อ
ภาคสอง ชอบปันค่ะ. เป็นคนที่ทำให้รู้สึกว่าอยากรับรู้ชีวิตของเขาหลังจากนี้ มีบุคลิกที่เด่นชัดดีค่ะ คนแบบปันชัดเจนคำพูดการกระทำ ชอบตรงที่เค้าอ่านหนังสือด้วยเราว่าไม่แปลกเลยที่คนบุคลิกแบบนี้จะดูเหมือนคนชอบอ่านหนังสือ ทำให้มีเสน่ห์มากๆค่ะ
น่าสนใจมาก แต่กลับอยากให้ไปเจอคนอื่นไปเลย อิอิอิ
ชอบเรื่องทัชมาฮาล ทั้งเรื่องที่อ่าน. ถึงตอนนี้แหล่ะ ที่หัวตาอุ่นน้ำตาไหลร้องไห้เสียใจเพราะเห็นใจไม่ได้สงสารปันแต่เข้าใจและเห็นใจ
ความรู้สึกของปันเข้าใจนะ. ความจริงในใจที่ถ้าเรารักเค้า. เราอาจยอมรับได้ แต่ในใจคงไม่พระเอกขนาดจะมองคนที่รักมีความสุขกับคนอื่นได้
หัวใจคนธรรมดาๆ. ถ้าไม่ได้รับรักของไม่เห็นดีกว่า
รู้ว่าตัวเองสำคัญมากในสายตาใครคนหนึ่ง
เผลอปล่อยให้ผ่านไปไม่รู้ตัวไม่ชัดเจนรู้แต่ไม่พยายามค้นหาความหมาย
พอรู้ว่าหมดหรือถูกลดความสำคัญ
ก็คงไม่อาจเรียกร้องอะไรได้
เศร้าแต่เราซึ้งและเข้าใจสัมผัสและอินไปกับ ความรู้สึกปันได้จากที่อ่าน
ขอบคุณมากสำหรับทุกๆตัวอักษร
จะเป็นกำลังใจและคอยติดตามนะค่ะ
-
:L2: :L1: :m1: :m3: :mc3:
-
อ่านตอนสุดท้ายแล้วยิ้มมมมมเลย ชอบๆ รออ่านตอนพิเศษ !!
-
อ่าาา
จบแล้ววว
เฮียกะเน็ต
ถึงจะมีเรื่องคนอื่นมาคั้นกลางบ้าง
แต่สนุกมากค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ
จะรอติดตามเรื่องต่อๆๆไปนะ
-
ในฐานะ เป็นแม่ยกปันนภรักปันที่สุดในเรื่อง สาธุ ขอให้ปันอย่าได้คู่กับบูมเลย เพี้ยง! อยากให้ปันได้คู่กับคนใหม่ ไม่งั้นเสียของอ่ะ ถ้าคู่กับบูมคงเกิดความรู้สึกเสียดายเน็ตอย่างแรง กว่าปันจะยอมรับตัวเอง หันมาชอบผู้ชายได้ ก็สายกลับต้องเสียสิ่งที่ดีที่สุดไป ก็อยากให้สิ่งที่ปันได้ไม่ด้อยไปกว่าที่เสีย ไม่งั้นก็ให้ปันคู่กับผู้หญิงไปเลยเอาตรงๆตามความรู้สึกคือ ถ้าจับปันคู่บูม มันจะเหมือนคู่รองทันที ทำยังไงก็เป็นคู่ที่ด้อยกว่าคู่เฮียเน็ต เหมือนพระรอง ที่พลาดหวังจากนายเอก แต่ก็มีคนมาจับคู่ปลอบใจที่หวัง ซึ่ง มันไม่ใช่อ่ะ เราอยากให้คู่ปันเป็นคู่ที่เด่นไม่แพ้คู่เฮียเน็ต ซึ่งแน่นอนจากการจับคู่ ถ้าจับคู่ปันบูม มันไม่มีอะไรดึงดูดขึ้นมาเลยไม่มีเคมี หรือเสน่ห์เกิดขึ้น เพราะมันง่ายไป พล็อตที่จะเกิดมันเรียบเกินไป ไม่โดดเด่น ดึงดูด เร้าใจ (จับให้ปันผันตัวไปเป็นรับจับคู่กับพระเอกหล่อเถื่อน หรือปันเป็นพระเอกไปเจอนายเอกปากร้ายที่ไม่ถูกกัน ปราบยากๆจะเกิดพล็อตที่น่าดึงดูดกว่าอีกนะ และมันจะดึงให้ตัวละครเด่นขึ้นมา) เพราะบูมก็รักปันอยู่แล้ว รอแค่ปันเปิดใจ , จบ เรารักปันนภ อยากให้ปันนภได้สิ่งที่ดีที่สุด คู่ครองที่ดีที่สุด ถ้ามีคู่ก็อยากได้คู่ที่ส่งเสริมกันให้เป็นคู่พระนายที่โดดเด่นไม่แพ้เรื่องอื่นๆ ไม่ใช่เพียงแค่จับคู่ให้เพราะไม่อยากให้มีคนผิดหวังในความรักอันนี้ขอเถอะ เสียดายปันจะเป็นเกย์ทั้งทีก็ขอคู่ที่เจิดๆเริ่ดๆเถอะ ไม่งั้นคู่ปันก็เดินสู่เส้นทางสายเดิมเถอะลูก ไปเป็นผู้ชายแมนๆ มีเมียมีลูกสร้างครอบครัว
-
จบแบบประทับใจ o13
เป็นกำลังใจให้และรออ่านผลงานชิ้นต่อๆไปนะคะ :bye2:
-
กรี๊ด พิมพ์แล้วโพสต์หาย งง ชิส์พิมพ์ใหม่ก็ได้ ต่ออีกนิด ใจจริงก็อยากให้ปันห่างๆเน็ตออกมานิด ไม่ใช่ว่าให้เลิกคบกันยังคบกันเป็นเพื่อน ยังมีมิตรภาพ ยังมีความห่วงใย กัน แต่ถ้าคบกับบูม มันคนใกล้ตัวเกินไปด้วย ในความสัมพันธ์เพราะบีมบูมเป็นพี่น้องกัน คงคลุกคลีอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเป็นสองคู่ชูชื่น แต่ถึงปันจะมีรักใหม่ แต่ปันก็เคยรักเน็ตมาก ถ้าต้องเห็นภาพเน็ตเฮียบ่อยๆลึกๆคงรู้สึกบ้างแหละ ถ้าจะจับปันคู่บูม ให้ปันคู่กับรุ่นพี่เน็ตคนที่เน็ตไปพักด้วย จะยังดีซะกว่าค่ะ คนนี้ออกไม่กี่ฉาก แต่โดดเด่นมาก และมีราศีนายเอก คือเปิดตัวมาก็ไม่ด้อยไปกว่านายเอก(เน็ต)ของเรื่องนี้เลย อยู่กับเน็ตแล้วไม่จม คาแร็กเตอร์โดดเด่นหน้าตาน่ารัก ถึงจะบอกว่ามีแฟนเป็นหญิง แต่อนาคตสังหรณ์ใจว่า น่าจะมีคนรักเป็นผู้ชาย 555# ของแบบนี้อ่านแล้วมันจะรู้สึกได้ค่ะ เหมือนปันนภ ที่โดดเด่นไม่แพ้เฮียที่เป็นพระเอกของเรื่อง เพราะงั้นเลยอยากได้คนที่มาคู่ปันโดดเด่นแบบอ่านแล้วรู้สึกได้ มีราศี ไรงี้ เพราะงั้น จะเป็นรุ่นพี่เน็ตคนนี้ หรือจะเป็นนายเอกใหม่เปิดตัวมาคู่ปันก็คงน่าสนใจค่ะ
-
กรี๊ด พิมพ์แล้วโพสต์หาย งง ชิส์พิมพ์ใหม่ก็ได้ ต่ออีกนิด ใจจริงก็อยากให้ปันห่างๆเน็ตออกมานิด ไม่ใช่ว่าให้เลิกคบกันยังคบกันเป็นเพื่อน ยังมีมิตรภาพ ยังมีความห่วงใย กัน แต่ถ้าคบกับบูม มันคนใกล้ตัวเกินไปด้วย ในความสัมพันธ์เพราะบีมบูมเป็นพี่น้องกัน คงคลุกคลีอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเป็นสองคู่ชูชื่น แต่ถึงปันจะมีรักใหม่ แต่ปันก็เคยรักเน็ตมาก ถ้าต้องเห็นภาพเน็ตเฮียบ่อยๆลึกๆคงรู้สึกบ้างแหละ ถ้าจะจับปันคู่บูม ให้ปันคู่กับรุ่นพี่เน็ตคนที่เน็ตไปพักด้วย จะยังดีซะกว่าค่ะ คนนี้ออกไม่กี่ฉาก แต่โดดเด่นมาก และมีราศีนายเอก คือเปิดตัวมาก็ไม่ด้อยไปกว่านายเอก(เน็ต)ของเรื่องนี้เลย อยู่กับเน็ตแล้วไม่จม คาแร็กเตอร์โดดเด่นหน้าตาน่ารัก ถึงจะบอกว่ามีแฟนเป็นหญิง แต่อนาคตสังหรณ์ใจว่า น่าจะมีคนรักเป็นผู้ชาย 555# ของแบบนี้อ่านแล้วมันจะรู้สึกได้ค่ะ เหมือนปันนภ ที่โดดเด่นไม่แพ้เฮียที่เป็นพระเอกของเรื่อง เพราะงั้นเลยอยากได้คนที่มาคู่ปันโดดเด่นแบบอ่านแล้วรู้สึกได้ มีราศี ไรงี้ เพราะงั้น จะเป็นรุ่นพี่เน็ตคนนี้ หรือจะเป็นนายเอกใหม่เปิดตัวมาคู่ปันก็คงน่าสนใจค่ะ
-
ปันนภหล่อมากกกกกกกกก ไม่อยากให้เป็นบูมที่หันไป อยากให้ปันหันมาหาน้อง
ต้องมีวันนั้นใช่มั้ย อย่างน้อยบูมก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์กะความรู้สึกตัวเองมากที่สุด
เรื่องคู่หลักไม่ต้องพูดถึง
เป็นฝั่งเป็นนฝา เป็นภรรยาเต็มตัวแล้วนะน้องเน็ต คิ
จบแล้ววว ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้ค่ะ ^^
-
จบแล้ว จบแบบไม่ทันตั้งตัว ใจหาย แต่จบได้อิ่มใจมากมายอ่ะ
-
ตามอ่านมาเงียบๆ จนถึงบทส่งท้าย
อยากจะบอกว่ารออ่านเรื่องของปันกะบูมต่อนะคะ ^^ (ซึ่งสื่อได้ว่าชอบผลงานของนักเขียนแค่ไหน)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ในฐานะ เป็นแม่ยกปันนภรักปันที่สุดในเรื่อง สาธุ ขอให้ปันอย่าได้คู่กับบูมเลย เพี้ยง!
เห็นด้วอย่างแรงงงงงค่ะ.
อยากให้คู่กับคนอื่นไปใครก็ได้ ที่ขอแค่ไม่ใช่บูม ใครก็ไดที่ห่างจากกลุ่มไปเลย ไม่งั้นพลอตเรื่องคงเหมือนเรื่องอื่นที่เคยอ่าน
ได้คนใกล้ตัวกันมดมันดูไม่อิน 555+. =^^= :m9:
แอบหวังเยอะไปไหมนะเรา
-
net แต่งเข้าบ้่านเฮียอย่างเป็นทางการแล้ว!!
ใจหาย..ไม่อยากให้จบเลยง่ะ ( ฮือ ฮือ ) เขียนภาค ปัน-บูมต่อน่ะ ( เชียร์ๆ )
Thank you so much หลายๆ
-
:กอด1: เป็นตอนจบที่สมบูรณ์ครับ ผ่านอุปสรรค์มาหมดทุกอย่างแล้ว ทั้งเรื่องจิตใจของเน็ตเอง ป๊า ม้า และแม่ของเน็ต
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา ดังนั้นนิยายก็ต้องมีวันจบ แอบใจหายนิดๆ ฮ่าๆ
ยังไงก็ต้องขอบคุณเป็นอย่างมาก ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้อ่าน ถ่ายทอดมุมมองความรักหลากหลายมุม และเป็นความรักที่สังคมยังไม่เปิดกว้างนัก
อยากอ่านผลงานของคุณอีกเรื่อยๆ อย่าลืมมาแต่งนิยายอิกนะครับ
ส่วนเรื่องปันนั้นหากแต่งต่อก็จะติดตาม
ส่วนตัวนั้นชอบตัวละครชื่อบูมมากอยากให้แต่งเรื่องของบูมต่อ (แม้จะคู้กับปันหรือไม่ก็ตาม)
ขออวยพรให้งานหายยุ่งสักที (ฮร่าๆ) และใกล้สิ้นปีแล้วก็ขอให้ได้โบนัสเยอะ
สุดท้ายนี้เจอกันตอนพิเศษครับ
รัก เน็ต ~ บีม ตลอดไป
-
เพิ่งได้อ่าน เป็นเรื่องที่น่ารักมากอีกเรื่องนึงจริง ๆ......เน็ตก็น่ารักมีรั่วแถม.......เฮียก็สุดยอดของพระเอกนะนี่.......รักจริงไม่มีถอยแบบนี้ซิถึงได้ใจ.... จะรักจะชอบก็บอกไปเลย...... ส่วนปันนี่ก็ชอบแต่ปิดกั้นตัวเองจากการมีปมมากเกินไป.... แถมยังแทงกั๊กเกี่ยวกับเน็ตอีก.... พอรู้ตัวก็สายไปแล้ว ...เหมือนมีของดีอยู่ใกล้ตัวแต่ไม่เห็นค่า.... พอหลุดลอยไปต้องมาเสียใจทีหลัง... ส่วนนี่เลยที่ข้าพเจ้าชอบ หนูบูม ใครไม่ชอบช่างเค๊านะลูก.... ที่ชอบเพราะ บูมเป็นคนตรงดีรักก็บอกว่ารัก เป็นเกย์ก็บอกว่าเป็น แล้วเป็นคนที่มี่ความอดทนนะ ดูจากเรื่องเอก ยอมที่จะเก็บเป็นความลับเพื่อแก้ปัญหาเอง ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงคนเราการถูกข่มขื่นมันเป็นอะไรที่ทำให้ชีวิตคน ๆ นึงตายทั้งเป็นได้เลยทีเดียว แต่บูมก็ยังผ่านมาได้โดยไม่มีใครมาปลอบ ไม่มีใครมาเป็นกำลังใจ ไม่ยอมให้ครอบครัวรับรู้ เก็บความทุกข์เอาไว้คนเดียว แบบนี้ซิถึงจะเรียกว่า สุดยอด ข้าพเจ้ายังคิดเลยว่าปันไม่คู่ควรกับบูมด้วยซ้ำไป แต่ก็ยอมให้นะเพราะลูกบูมรักนี่นา แม่ยกของหนูก็ต้องรักด้วยไง o13 :pig4:
-
o13 จะรอน่ะเจ้าค่ะ :man1:
จะรออ่านนายปันน่ะค่ะ
-
ขอบคุณมากๆเลยนะสำหรับการเเต่งนิยายที่สนุกเเบบนี้ จบเเบบมีความสุข พ่อกับเเม่เข้าใจ น่ารัก
-
หา?
จบ
จบ
จบ??
เค้าม่ายเชื่อออออออออออออออออออออออออ
(งอแงหาอะไรยะ?)
งั้นแบบนี้..มันต้องเขียนเรื่องใหม่!! 5555+
ปล.ไม่มีตอนพิเศษเหรอคะ แบบว่า...ฉากแต่งงาน งานหมั้น ฮันนีมูนไรเงี้ย > <
หรือจะเป็นของพี่ปันก็ไม่เกี่ยงนะคะ (แต่ไม่อยากให้ปันคู่กับบูมจริงๆนะ T^T)
-
o13 สนุกจริงๆค่ะ :z2:
-
โฮะ เรื่องนี้ขอบตรงความสัมพันธ์มันอีรุงตุงนังดีเนี่ยแหละ เลยดูสนิทกันมากแล้วก็เป็นจริงเป็นจังมากเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึงค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
ขอบคุณนะคะ แต่งเรื่องได้น่ารักและสนุกมาก
ยังไงก็รอตอนพิเศษนะคะ
:L2:
-
ห้องเฮียก็เหมือนห้องเน็ต เพื่อนเน็ตก็เหมือนเพื่อนเฮีย '' กรี๊ดดดดดดดด อ่านแล้วเขินน :z3:
แฮปปี้สุดๆอ่ะ กรี๊ด อิจฉาาาา
คิคิ ไป่ขอกันแล่วๆๆๆๆ จะไปฮันนีมูนกันเมื่อไหร่เอ่ยยย :L2:
ส่วนปันแก อย่าให้น้องรอนานนักนะยะ เดี๋ยวจะมีคนมางาบไปไม่รู้นะ :m16:
-
จบแล้ว!
เสียใจที่เรื่องนี้จบเสียแล้ว :monkeysad:
แต่เป็นฉากจบที่สมบูรณ์แบบ
เราชอบแนวการเขียนของคุณมาก
ภาษาสวยสละสลวย อ่านไม่มีสะดุด
แถมยังมีวินัยสุด ๆ (ชอบข้อนี้มาก ๆ )
หวังว่าจะมีเรื่องดี ๆ มาให้อ่านกันอีกนะคะ
จริง ๆ แล้วแอบหวังจะได้อ่านเรื่องของปันนภ
อยากให้หาคนที่ใช่ให้ปัน(ที่ไม่ใช่บูม)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ไม่ได้มาตามอ่านนานนนน จบแล้วหรอ?
เดี็ยวยังไงว่างๆ จะมาตามอ่านนะคับๆ
-
พี่เพื่อน-เพื่อนน้อง น่ารักทั้งคู่
แต่ตอนสุดท้าย ขอปันใจให้ป๊า o13
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วแฮปปี้จนจบเรื่อง หุๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ o13
-
เสียดายจังที่จบ??? ... ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
ดูมีอะไรดี ชอบวิธีการเล่าเรื่อง ชอบ และชอบ และชอบ อ่า
ทุกอย่างพึ่งจะลงตัว ....คิดว่าน่าจะมีตอนพิเศษ โฮะๆๆๆๆ
รอนะคะ
-
อ่าาา จบแล้ว :sad4:
สนุกมากเลยค่ะ เฮียบีมก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
แล้วก็สงสารปันอ่ะ :m15:
ทำใจให้ได้เร็วๆนะปันนภ :a2:
ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่าน
เราชอบวิธีการบรรยายของคนเขียนนะ
มันแบบว่าบรรยายได้ไหลลื่นดีอ่ะ มีมุขมีกวนเล็กๆให้ได้หัวเราะ
ต้องคิดถึงเฮียบีมกับเน็ตแน่ๆเลย
ปล.จะรอตอนพิเศษน้าาาา~ อิอิ
-
อยากให้เรื่องของปันจบแบบนั้นแหละ เอาไว้จิ้นกันเองดีกว่า
-
จบแบบแฮบปี้เอนดิ้ง ดีใจมากๆอะ ขอบคุณคนแต่งที่ได้นำเสนอเรื่องราวดีๆมาให้คนอ่านมากๆเลยนะคะ
ปล.แอบเชียร์คู่ปันเน็ต อยากให้ลงเอยกันนะเนี่ยย เสียดาย อิอิ ขอปันบูมแบบจัดเต็มเลยได้มั้ยเอ่ย? ขอบคุณมากๆน๊าา
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
เราอ่านทุกตอน แต่เมนท์บ้างไม่เมนท์บ้าง T^T
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
:L2:
-
เนื้อเรื่องน่ารักสุดๆ สนุกมากๆ เลย
ขอบคุณนักเขียนมากๆ เลยจ้า o13
-
ขอบคุณคุณคนแต่งค่ะ เป็นกำลังใจให้สำหรับทุกอย่าง :กอด1:
รออ่านตอนพิเศษและเรื่องถัดไปนะคะ :L1:
-
จบน่ารักมากก :-[
มีภาคบูมไหมม เค้าอยากอ่าน :call:
#เชื่อไหมพึ่งเข้ามาอ่านวันอาทิตย์ 28/10/55
อ่านจบ 30/10/55 โหยยในที่สุดก็ตามทัน นี้ถ้าวันที่ 29
ไม่เปิดเทอมคงจบวันที่29 :really2:
-
สนุกมากกกเลยยย o13 :pig4:
เฮียกะเน็ตน่ารักจังงง :-[
ส่วนปันเค้าบอกว่าชอบบูมนิดนึงนะ
คนแต่งรีบแต่งให้ปันชอบบูมมากกว่าเดิมเร็วว
เชียร์อยู่น้าาา :กอด1: :กอด1:
-
ส่วนตัวนั้นชอบตัวละครชื่อบูมมากอยากให้แต่งเรื่องของบูมต่อ (แม้จะคู้กับปันหรือไม่ก็ตาม)
วิ่งมาเม้นอีกรอบ.เห็นคอมเม้นของคุณคนนี้แล้วนึกได้
ว่าที่จริงแล้ว ที่เราเชียร์ปันนูมใจจะขาดเนี่ย เพราะชอบบูมมากกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบคนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง (มันเป็นสิ่งที่อิชั้นในชีวิตจริงทำไม่ได้ ฮ่าๆ)
เป็นคนที่พยายามทำเพื่อตัวเอง อยากให้บูมสมหวังในความรัก (แปลว่าอยากให้มีเรื่องของบูมต่อ แหะๆ)
-
เฮือกกกกกกกกก!!!
ทำไมคนแต่งนิยายที่นี่ มันแต่งเก่งแบบนี้เนี่ย แต่ละคนเทพๆ ทั้งนั้น ฮ่าๆๆ
เรื่องแรกจริงๆ เหรอครับ เก่งมากเลย อ่านเพลินเกินห้ามใจมากๆ 5555
นี่แหละเป็นเหตุผลที่ไม่อยากจะอ่านของคนอื่นเท่าไหร กลัวติด อิน แล้วไม่ยอมทำอะไร 555
ใช้ภาษาก็ดีนะครับ พิมพ์ก็แทบไม่มีผิดเลย ศัพท์ก็มีความหลากหลาย เก่งมากเลยครับ
ผมอ่านของคุณ west มันรวดเดียวจบเนี่ยล่ะ ก็หลายวันเหมือนกัน ว่างก็อ่านครับ
ชอบตัวละครหลักๆ ทุกตัวเลยนะ ชอบบรรยากาศระหว่างกัน ชอบตอนจบด้วย
แต่ไหนๆ คุณ west ก็แต่งเก่งแบบนี้ เลยขอชอบตอนจบแค่ 95% ละกัน ฮ่าๆๆ
หักออก 10% เพราะแอบอยากให้คู่รองเป็นจบแบบ open ไม่มีความชัดเจนมากกว่า
คืออาจจะคบต่อหรือไม่คบก็ได้ เป็นเรื่องของอนาคต อันนี้เหมือนแนวว่าน่าจะลองคบดูนี่นะ
แบบว่าๆๆๆ จะได้ไม่ซ้ำกับคู่หลักไง แต่จะว่าไปแค่นี้ก็สนุกมากๆ แล้วครับ อ่านแล้วชอบเลยนะ
ทักนิดนึงในเรื่องของอายุตัวละครแล้วกันนะครับ เท่าที่อ่านดูแล้ว ผมมักจะคิดว่า
พี่บีมอายุประมาณ 28-29 เป็นอย่างต่ำยังไงไม่รู้ หรืออาจจะ 30 ต้นๆ ประมาณนั้น
เพราะเนื่องจากว่าเป็นคนที่ค่อนข้างคุมสถานการณ์ต่างๆ ได้ดีอย่างเหลือเชื่อ
มีความเป็นผู้ใหญ่สูงมาก ไม่มีหลุดเลย ความรู้สึกของคนวัย 25 ไม่น่าจะได้ขนาดนี้แฮะ
แค่ความคิดเห็นส่วนตัวน่ะครับ ส่วนตัวมากๆ เหมือนอ่านแล้วคิดไปแบบนั้นล่ะครับ
ที่เหลือก็ไม่รู้จะชื่นชมอะไรดี จะพูดถึงเนื้อเรื่องก็เต็มอิ่มกำลังดี ที่คิดอยู่เรื่องเดียวในตอนนี้
อ่านแล้วคุณ west อาจจะอยากกระทืบเอาก็คือ เฮ้อออ... มันสั้นจังหนอ สัก 40 ตอนนี่แจ่มเลย 5555
เป็นความรู้สึกของการอ่านนิยายที่เราชอบมั๊งครับ อยากรู้ตอนจบนะ แต่ก็ไม่อยากให้มันจบไวๆ
ถามแบบหน้าด้านๆ อีกสักนิดได้ไหมครับ รวมเล่มไหมครับ? เพราะผมไม่ถนัดอ่านผ่านคอมเท่าไหร่
ถามเผื่อคนที่อยากรู้ด้วยล่ะ คิดว่านิยายเรื่องนี้ น่าจะมีแฟนๆ ตามอ่านเยอะนะครับ คือว่า... ผมยุนะ 5555
สุดท้ายจริงๆ ขอบคุณมากๆ นะครับที่สละเวลาเรียงร้อยจินตนาการความสุขมาให้พวกเราอ่าน
ในฐานะที่สะเออะลุกขึ้นมาแต่งนิยายกับเขาบ้าง รู้และเข้าใจความรู้สึกดีครับว่ามันก็เอาเรื่องเลยล่ะ
ผมจะพยายามและตั้งใจแบบคุณ west นะครับ สักวันที่ไม่ช้านานจะต้องจบให้ได้! หึหึหึ
ดีใจด้วยนะครับกับความฝันที่วันนี้ได้เป็นนักเขียนเต็มตัวแล้ว มีนิยายสนุกๆ ที่คนชอบเพียบเลย
ขอบคุณมากๆ นะ แล้วก็เป็นกำลังใจให้กับคุณ west เขียนงานใหม่ๆ มาให้พวกเราอ่านอีกนะครับ
ปล. เพิ่งเห็นว่ารีพลายยาวมาก แต่ก็นั่นล่ะ หาได้แคร์ไม่ กร๊ากกกกกกๆๆๆๆ
-
Happy Ending จ้า~~~ :mc4:
อุปสรรคผ่านไปแล้ว ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี
.
.
.
แต่...อย่าลืมปัน(ของเค้า?)นะคุณคนเขียน หาคู่ให้ปัน(ของเค้า?)ด้วย
เดี๋ยวปัน(ของเค้า?)จะเหงา ^_^@
-
ขอบคุนนะคะสำหรับเร่องดีๆ
มีตอนพิเศษ บีมเน็ตหวานๆส่งท้ายหน่อยไดมั้ยคะ????
ตอนนี้ไม่ได้หวนกันเลยย
-
อยากให้เป็นปันXบูมอ่ะ แบบว่าช่วงเวลาที่ผ่านไปทั้งคู่เติบโตขึ้น เรียนรู้อะไรมากขึ้น
มันคงจะดีที่จะถ่ายทอดตัวละครคู่นี้ออกมาในมุมมองที่แบบว่าระยะห่างทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้ใจตนเอง :-[
ซึ่งส่วนตัวแล้ว อยากให้กลายเป็นปันที่คอยตามตื้อบูม แบบว่าเพิ่งรู้ใจตนเอง ในขณะที่บูมตัดใจได้แล้ว
และปันต้องหาวิธีให้บูมกลับมารักตนเองอีกครั้งให้ได้....
รอตอนพิเศษนะคะ แต่งได้สนุกมากๆเลยค่ะ o13
:pig4:
-
:sad4: ร้องไห้ค่ะ อิป้าของเน็ตมาไม่ทันตอนจบ ดีเลย์ไปหลายวันมาก /ใช้คำว่าเป็นอาทิตย์เลยดีกว่า/
ติดตามเรื่องของหลานเน็ตและผองเพื่อนมานานมาก /เม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้างตามระดับความยุ่งของงานและชีวิต/
จำได้ว่า มีช่วงพีคของเรื่องอยู่หลายช่วงเหมือนกัน ที่คนอ่านท่านอื่น ๆ กับอิป้าของเน็ต
นั่งกุมขมับไมเกรนขึ้นอยู่หน้าจอ แล้วก็คิดหาวิธีแก้ปัญหาวงเวียนชีวิตให้หลานตัวเองกับเพื่อนมัน /รวมถึงพี่ชายเพื่อนมันด้วย/
หลายครั้งที่แอบโลเล ว่าจะยกหลานใส่พานถวายใครดี
ระหว่างพี่ชายเพื่อนมันที่เป็นนายแบบหน้าหล่อลูกชายร้านทอง หรือว่าจะยกถวายคุณชายปันนภเจ้าพ่อดราม่า
หัวใจโอนไปเอนมาหลายครั้งมาก จนกระทั่งหลานอิชั้นมันเลือกเอนเองว่าจะทิ้งตัวไปทางคุณปารมี
ซึ่งอิป้ากับชาวเล้าก็ไม่ขัดศรัทธา /เพราะอาสาจะดามอกให้คุณชายปันนภกันเอง - ฮา/
หลังจากนั้นก็เอาใจช่วยกันเรื่อยมา อยู่เคียงข้างคอยแนะนำวิธีแก้ปัญหาชีวิตรักให้ทุกวันพุธ
พอคิดว่าได้เป็นส่วนหนึ่งในการถีบให้หลานตัวเองไปถึงฝั่งฝันจนมาถึง " บทส่งท้าย " นี้
ในฐานะอิป้าแม่ยกก็รู้สึกดีใจอย่างหาที่สุดมิได้ค่ะ ที่สามารถใช้คำว่า แฮปปี้เอนดิ้ง ได้เสียที หลังจากที่อึนกันมานาน
แต่ถึงกระนั้น ก็อดใจหายไม่ได้ด้วยเหมือนกัน ที่หลังจากนี้ไป จะได้ไม่ได้เจอ " หลานคนแรกในเล้า " อย่างเน็ตมันอีกแล้ว :o12:
/ อ้าว ดราม่าเองซะงั้นตรู /
ขอบคุณคุณ -west- มากนะคะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวเด็กชายหัวส้มกับเพื่อน ๆ
ให้นักอ่านอย่างเราได้สนุกเพลิดเพลินไปกับตัวอักษรของคุณ
ถ้าหากมีผลงานเรื่องใหม่ออกมา สัญญาว่าจะตามไปถล่มเม้นท์ให้เหมือนเช่นเคยค่ะ ^^
ปล. โดยส่วนตัวคิดว่า การจบเรื่องของปันนภไว้แบบปลายเปิดแบบนี้ เท่มากค่ะ !
-
ตามทันแล้วค่ะ จนถึงตอนล่าสุด
:L2:
ตอนนี้มีสักขีพยาน เรียบร้อยแล้วนะ ขอหมันก้พร้อม รอส่งเข้าหอเลยละกัน
ฮี้วว
-
อ่านจบนานแล้วค่ะ แต่ลืมมาเม้น ขอโทษ ณ ตอนนี้ลืมความรู้สึกตอนอ่านจบแล้ว (นิสัยไม่ดีเลยเรา)
แต่ที่จำได้คือ เรื่องนี้จะเป็นหนึ่งในเรื่องที่ประทับใจค่ะ เพราะเราอ่านแบบนอนสต็อปเลย คุณคนเขียนเขียนดีมากๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ แบบนี้มานะคะ
จะรออ่านเรื่องใหม่ของคุณ west ค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:impress2: :impress2:
อ่านแล้วมีความสุขดีครับ ขอบคุณผู้แต่งนะครับที่สร้างสรรค์นิยายน่าอ่านอีกเรื่องหนึ่ง และอ่านแล้วรู้สึกว่าครอบครัวเป็นพื้นฐานที่สำคัญมากๆ เลยครับ ที่จะทำให้แต่ละคนเห็นความรักเป็นสิ่งที่ดี และต้องทำดีเพื่อที่ให้ได้ความรักตอบกลับมา
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะครับ ไม่ได้กดดันนะแต่ถ้าตอนพิเศษก็จรอติดตามอ่านครับ
-
หลงเสน่ห์เฮียบีมมากมาย เป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆ
มีความรู้สึกว่าถ้าได้อยู่ด้วยต้องมีความสุขแน่ๆ
เน็ตก็น่ารัก ตัวละครทุกตัวมีสีสันน่าติดตามอย่างมาก
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :L2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ "หลงรักเลยแหละ"
เขียนได้น่ารักมากเลยค่ะ ทั้งตัวละคร พลอตเรื่อง วิธีดำเนินเรื่อง น่ารักจริงๆค่ะ
เป็นผลงานคุณภาพจริงๆ o13 o13 o13
ปล.รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
-
o13 o13 o13
รออ่านตอนพิเศษอยู่นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: อ่านแล้วรักคนแต่งอย่างจังเลย :3123: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ
-
เข้ามารอตอนพิเศษนะคะ หงิงๆๆๆ
-
ชอบมากกกกกกก รักเฮีย สงสารบูม สู้ต่อไปนะบูม
-
เข้ามานอนรอตอนพิเศษจ้า~
วันพุธสีเขียว~~ :z3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า แต่หน้าเสียดาย
เรื่องนี้จะจบซะแล้ว แต่จะรอตอนพิเศษน่ะจ๊ะ
-
ในที่สุดก็จบจนได้ รู้สึกใจหายจังค่ะที่ไม่ได้มาตามทุกพุธอะ
คิดถึงคนแต่งกับตัวละครในเรื่องมากๆเลยค่ะ ไม่รู้ทำไมอ่านแล้วอินนะคะ
ชอบคาแร๊กเตอร์ ชอบอารมณ์หลายๆอย่างของตัวละครค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่า อื้มมม มันใช่!!! ฮ่าๆๆๆ
โดยส่วนตัวแล้วมาตามหลังๆ ไม่ได้มาคอยเม้นต์ให้ทุกตอน ต้องขออภัยมา ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ
แต่อยากจะบอกว่า ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้ม อ่านแล้วใจเต้น >////<
รู้สึกอินไปกับตัวละครแล้วก็ชอบเฮียจัง นิสัยเฮียเนี่ยเจ๋งสุดๆไปเลย อิอิ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด เราก็ชอบปันค่ะ รู้สึกว่าคนอย่างปันเนี่ย มีเยอะในสังคมเหมือนกันนะ
กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเสียไปแล้ว อะไรๆมันก็กลับมาเป็นเหมือนเก่าไม่ได้แล้วอะเนอะ
จะมีตอนพิเศษใช่มั้ยคะ อยากอ่าน >////<
อยากอ่านเรื่องต่อไปของคนแต่งด้วยค่ะ แต่งมาอีกนะ นะ นะ (ช่างขอจริงๆ)
ตอนจบก็น่ารักมากๆเลยค่ะ ยังสติลชอบตอนที่เฮียแกเห่อน้องเน็ตอยู่
ฮ่าๆๆๆๆ เห่อจริงอะไรจริง รักจริงไรจริง หลงเกิ๊น แต่น่ารักมากๆเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกันนะคะ :)
-
o13 o13 o13 ชอบเรื่องนี้มากเลย
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย อยากให้มีตอนพิเศษจัง โดยเฉพาะคู่ปันบูมเนี่ย
ไอ้เด็กฟีโรโมนฟุ้งมันจะเอาชนะใจพี่ปันได้หรือเปล่า
เอาให้พี่ปันซึนแตกไปเลยนะ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ประทับใจกับเรื่องนี้ :)
หลากหลายอารมณ์ ทั้งน่ารัก เกรียน ดราม่า
เฮียก็เป็นผู้ชายที่โคตรจะเพอร์เฟค แบบดูดีทุกอย่าง เป็นผู้ใหญ่ทั้งความคิดและการกระทำ
แต่บางทีก็ทำตัววัยขบเผาะ (อยากได้แบบนี้ :z3:)
เน็ตนี่ก็เกรียน น่ารัก ทุกคนดูแลตามประสาเพื่อนตัวเตี้ยของกลุ่ม
สงสารปัน บูม บอม เหมือนกัน
เชียร์ปันบูม ที่เหมือนจะมีแนวโน้มนิดนึง อร้ายยยย ~
-
สำหรับคนเข้ามาอ่านใหม่ จะมากไปมั๋ยถ้าจะขอตอนพิเศษอ่ะค่ะ :m17:
แล้วก็เอาแบบตอนพิเศษทุกคู่ด้วย บีม+เนต,ปัน+บูม, บอม+? :a2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ
ชอบเน็ทกับเฮียมากๆ
รอตอนพิเศษนะคะ
อยากอ่านตอนของปันเหมือนกันแต่ขอบูมเป็นนายเอกนะคะ
เชียร์คู่นี้อยากให้ทั้งปันและบูมคู่กัน
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากเลยค่ะ
พี่บีมน่ารักมากเลย จริงใจสุดๆอ่ะ
เน็ตอย่าปล่อยให้หลุดมือน้า :z1:
คอนหึงกันน่ารักดี :laugh:
แล้วคู่บูมปันจะลงเลยยังไงเนี่ย
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
ยังรอตอนพิเศษอยู่นะคะ :mc4:
-
ยังรอร๊อรอตอนพิเศษอยู่ทุกวันนะคะ o13
-
คุณ west เขียนสนุกมากเลยคับ รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อ^^
-
คุณคนแต่งค้าาาาา คิดถึงเรื่องนี้จังเลยค่ะ ถอยตอนพิเศษมาให้ซักตอนสองตอนได้มั้ยคะ ToT
แล้วก็เรายังรอปันบูมอยู่เสมอนะคะ ฮ่าๆๆ จนกว่าคุณWestจะมาประกาศว่าไม่เขียนต่อแล้ว
ไม่งั้นมันต้องค้างคาใจเราไปตลอดชีวิตแน่เลยค่าา(เว่อไป)
เห็นคุณข้างบนแล้วนึกได้ ถ้าปันบูมสมหวังอยากให้รวมเล่มจังเลยค่ะ
-
เดือนกว่าแล้วววว คิดถึงจัง
อยากอ่านตอนพิเศษใจจะขาด TT
-
มาอ่านอีกรอบเฉยเลย ><
-
สวัสดีค่ะ
ใครรอวันพุธสีเขียวอยู่บ้างเอ่ย
พุธนี้ 12 ธันวา จะเอาตอนพิเศษมาลงนะคะ ช่วงนี้พอจะมีเวลาแล้ว ฮิฮิ
ขอโทษที่หายยยย ไปนาน
เพิ่งกลับจากเจียงใหม่ หนาวแต้ เหนื่อยแต้ๆเจ้า ^^
คิดถึงคนอ่านทุกคนเบยยย ชุบชุบ
-
คุณ -west- กลับมาแล้ว :กอด1:
คิดถึงปันจริงๆนะ แต่คิดถึงคุณ -west- ที่สุด :3123: ฮ่าๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด วี๊ดดดดด บึ้มมม (ฮา)
เข้ามากรี๊ดค่ะ!!!!!
อยากอ่านนนน รอๆๆๆ คิดถึงคนแต่งจังค่ะ T^T
-
ตั้งตารอ อยากให้ข้ามไปวันพุธเลยทีเดียว
-
:m3: ดีใจเป็นที่สุด
จะรอนะค้าาาาาา
-
รอค่ะ
-
รอตอนพิเศษนะคะ
-
จะรอนะคะ o13
-
ย๊ากๆจะรอค่ะ
-
รอค่ะรอ .. ขอบคุณค่ะ :)
-
พรุ่งนี้แล้วสินะ ฮุฮุ
-
พรุ่งนี้แล้วววว
-
ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก
เค้ารอทุกพุธเลย ><
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ ไม่ไหวจะเคลียร์
บะ บะ แบบว่ามันสุดยอดมากค่ะ ของเป็นแฟนที่จะติดตามผลงานนะค่ะ
นั่งอ่านมาเป็นเวลาสองวันติด หยุดไม่อยู่จริงๆ ชอบมาก
ชอบเฮีย ชอบเน็ต ชอบปัน ชอบน้องบูม ชอบบอมด้วย ชอบหมดเลย
ขอบคุณมากนะค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน :bye2:
-
ดีใจจัง อยากอ่านตอนพิเศษมากกกกกกกก :m3:
-
o13 ปูเสื่อนอนรอเลยทีเดียว....
รอตอนพิเศษมานานมาก คิดถึงเฮียบีม คิดถึงเน็ต
ขอบอกว่าตอนนี้ไปโปรโมตนิยายให้เพื่อนมาตามอ่านเรื่องนี้กันแล้ว
ชอบผชแบบเฮียบีมอ่ะ
-
ปูเสื่อรอเลยจ้า อีก 6 นาทีวันพุธสีเขียว #เว่อร์
ทั้งนี้ทั้งนั้น คิดถึงลูกชายนายน้องเน็ตจริงๆ
คิดถึงคุณ -west- ด้วยจ้า
-
:mc4: มารอตอนพิเศษด้วยคน วันพุธสีเขียว
-
ฉลองงงงงงง :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
จะรอนะคะ :กอด1: :L2:
-
ปูเสื่อรอ
-
รอครับ
ตื่นเต้น คิดถึงเฮียกับเน็ตมาก
-
วันพุธแล้ว :o8: :-[ :impress2: :man1:
-
:oo1: วันพุธแล้วค่ะ
-
Friend's brother Brother's friend #Special: Samed in love
[NET's talk]
"อาทิตย์หน้าลางานวันศุกร์กับเสาร์ด้วยนะ"
เสียงทุ้มๆของอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตเอ่ยภายใต้ความมืดและเสียงแอร์หึ่งๆ แขนยาวและหนักยังพาดผ่านเอวเปลือยของผมไว้โดยที่เจ้าของปากซึ่งเอ่ยกึ่งชวนกึ่งสั่งนอนเบียดชิดแผ่นหลัง ใช้ปลายจมูกเกลี่ยหอมเกลี่ยดมอยู่แถวท้ายทอยในคืนที่เงียบสงัด
"จะไปไหน?"
"เสม็ด..."
นั่นคือสาเหตุที่ผมต้องทำเรื่องลาพักร้อนหลังจากผ่านโปรได้ไม่กี่เดือน ปิดโทรศัพท์เบอร์ออฟฟิศแล้วนั่งSLKคันคุ้นมาจอดทิ้งเทียบท่าแถวท่าเรือบ้านเพในช่วงต้นเดือนเมษายน
ลมเย็นตีปะทะหน้า แต่ก็ไม่อาจสู้แดดทะเลที่สาดแยงตาผ่านปีกหมวกแก๊บมาให้แสบผิว มือใหญ่ของผู้ชายตัวโตจึงเลื่อนมากดปีกหมวกผมให้ลดต่ำลงบังแดด ขณะที่ตัวมันเองแค่สวมเรย์แบนด์สีชาเอาไว้เท่ห์ๆ เราเดินขึ้นเรือโดยไม่มีใครพูดอะไรกันตั้งแต่เช้าเพราะปากยังง่วนอยู่กับการเคี้ยวหมากฝรั่งบิ๊กบลูมที่มินิมาร์ทใต้คอนโดเพิ่งรับมาขายเมื่อไม่นานมานี้อย่างบ้าคลั่ง
ในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เฮียสะพายมีเสื้อผ้าและเครื่องใช้ส่วนตัวสำหรับสองคน ขณะที่ผมเดินตัวปลิวมีกล้องคล้องคอแค่ตัวเดียว ยกขึ้นมาถ่ายวิวทิวทัศน์ตั้งแต่ตอนเดินทางกระทั่งทางเดินขึ้นเรือ ซึ่ง70%ของรูปมักมีเสี้้ยวหน้าของใครอีกคนติดมาด้วย อันนี้ไม่ใช่มันแสลนหน้าเข้ากล้องครับ ผมแค่ชอบความรู้สึกที่เหมือนเราดูรูปแล้วรู้ว่ามากับใคร ตอนนั้นคนที่เรามาด้วยอยู่ที่ไหนเท่านั้น
การเดินทางสู่เกาะสวาทหาดสวรรค์เริ่มต้นในตอนเช้าตรู่ แต่กว่าจะขึ้นเรือมาได้ก็เป็นช่วงสายของวันศุกร์แล้ว ป่านนี้ไม่รู้ที่ออฟฟิศวุ่นวายกันหรือเปล่า โชคดีที่เฮียบอกล่วงหน้าก่อนหนึ่งสัปดาห์ผมจึงเคลียร์งานออกจากตัวได้เกือบหมด ส่วนที่เหลือก็ฝากพี่แป้ง พี่เลี้ยงที่สอนงานตั้งแต่ผมเข้าทำงานฝ่ายดีไซน์ที่บริษัทใหม่ๆไว้ว่าถ้าหัวหน้าเร่งจะเอางานอะไรให้ช่วยจัดการให้ก่อน ขากลับจะซื้อของฝากโดยฝากให้เฮียเป็นคนเอาไปให้ถึงโต๊ะเป็นการสมนาคุณพิเศษ
ความสัมพันธ์ของผมกับเฮียเป็นที่รับรู้ของเพื่อนร่วมแผนกที่สนิทกันในบริษัท และพี่แป้งก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมกับเฮียไม่ได้คบกันปิดบังพอๆกับไม่ได้เปิดเผยเอิกเกริก ไม่ได้มีตั้งโต๊ะแถลงข่าวให้โอเวอร์ แต่ไอ้การที่คนเราจะมีใครสักคนมาคอยรับคอยส่งหรือถามสารทุกข์สุขดิบกันเกินพอดีก็เหมือนเป็นการประกาศนัยๆกับทุกคนว่าระหว่างผมกับเฮียมีความสัมพันธ์ที่พิเศษกว่าเพื่อนหรือพี่น้องผู้ชายทั่วไป
กระทั่งคนที่ควรจะเป็นคนนอกของบริษัทกลายเป็นคนในที่พนักงานหลายคนคุ้นเคยจากชีวิตประจำวันที่ใช้ร่วมกันหรือจากคำบอกเล่าที่เรียกว่านินทาแฟนตัวเองจนสนิทสนม บางทีพี่แป้งยังคอยแขวะว่า "แกเป็นง่อยหรือเปล่า อีเน็ต" ให้ผมสับสนว่าผมหรือไอ้หล่อกันแน่ที่เป็นคนในบริษัท พรรคพวกแม่งเยอะกว่าผมหลายเท่าตัว แน่ละ สาวแก่แม่หม้ายวัยทำงานที่ออฟฟิศส่วนใหญ่จะเป็นวัยรุ่นกรี๊ดกร๊าดดาราในช่วงที่เฮียเจิดจรัสในตำแหน่งนายแบบโฆษณาอันดับหนึ่งเทียบขั้นณเดช ไหนจะสินบนที่เฮียชอบซื้อขนมนมเนยมาแจกสาวๆราวกับเข้าบ้านเด็กยากไร้ก็มิปานนั่นอีก แต่เชื่อเถอะครับ แม่งเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าโคตรๆ เพราะนอกจากจะได้เอฟซีเพิ่มหน้าตาเฉย เฮียบีมมันยังได้สายสืบและหน่วยคุ้มกันคอยเป็นหูเป็นตาไม่ให้มดปลวกมาเกาะแกะผมอีกด้วย
เฮ้ยไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ใช่ว่าหน้าแบบผมจะไม่มีใครสนใจเสียเมื่อไหร่ พอมันทำตัวแบบเนี้ย ไอ้ผมก็เลยกลายเป็นที่รังเกียจของสังคม ประมาณว่าถึงมึงจะพยายามหล่อขนาดไหนก็ไม่มีชะนีนางไหนเหลียวตามองมึงร้อก พี่แป้งนี่ตัวดี เวลาเยี่ยวเวลาขี้ยังแทบทำเป็นสรุปรายงานส่งเฮียยังกับได้ค่าจ้างเป็นกอบเป็นกำไม่ให้ผมมีความสัมพันธ์ด้านชู้สาวชู้หนุ่มวัยทำงานบ้างเลย
แต่เอาเถ๊อะ ไอ้ผมมันก็เป็นแฟนที่น่ารัก ไม่มีใครมารักมาชอบก็ช่างปะไร เฮียรักเฮียชอบของมันคนเดียวก็เกินพอ
"เมาเรือหรือเปล่า?"
คนที่อยู่ในโฟกัสของกล้องหันมาถาม ผมลดอุปกรณ์บันทึกความทรงจำลงต่ำแล้วส่ายหัว พอดีกับเรือจอดเทียบท่าเมื่อเดินทางข้ามแผ่นน้ำมาถึงเกาะ ผมกระโดดลงจากกาบเรือเอาเท้าแตะท่าเรือที่เป็นไม้ผุๆ ฉีกยิ้มกว้างให้เห็นฟันครบสามสิบสองซี่ให้วิวทิวทัศน์ที่ต่างจากฝั่งแผ่นดินแล้วยกกล้องกดชัตเตอร์รัวๆไม่สนใจคนที่มาด้วยสักเท่าไหร่ โชคดีที่กล้องเป็นแบบดิจิตอล ลองเป็นกล้องฟิล์มสิ เฮียมันได้โบกกูแน่ที่ถ่ายเรี่ยราดขนาดนี้
และเนื่องจากทางรีสอร์ทให้เชคอินตอนบ่ายสอง ผมกับเฮียเลยเอาของไปฝากที่เคาท์เตอร์ก่อนแล้วเดินดูรอบบริเวณ ที่พักที่เฮียจองไว้เป็นบ้านเรียงรายกันเป็นแถวยาวลงทะเล มีบาร์ริมทะเลและสระสปาเล็กๆสำหรับแช่น้ำจืดซึ่งส่วนใหญ่แล้วผู้ใช้บริการจะเป็นสาวๆสวมบิกินี่ ผมมองแค่หางตาเท่านั้นครับ แต่พวกผู้หญิงอกเป็นอกเอวเป็นเอวนั่นกลับหันหน้ามากันเต็มๆ อยากจะยืดที่เรียกสายตาสาวๆได้เหมือนกันนะ ติดแต่กระดากที่รู้ดีว่าสายตาหยาดเยิ้มของแต่ละนางที่ทอดมองมาไม่ได้โฟกัสที่ผม กลับเป็นไอ้ตัวโตข้างๆที่เต๊ะหล่อให้สตรีจ้องกันตาเป็นมัน เชี่ยเอ๊ย น่าหมั่นไส้สัตว์ๆ!
"ให้มันน้อยๆหน่อย"
จู่ๆพ่อพระเอกของงานก็เอ่ยเสียงขรม โถ่ไอ้ถุย! ไม่ใช่กูเหรอครับที่เป็นคนต้องพูดประโยคนี้ แหม แย่งเรตติ้งตัลหลอด! กูนี่ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าไปอ่อยชะนียังเทียบรัศมีไอ้เฮียที่ทำหน้าบูดเป็นตูดหมาไม่ติด ยิ่งเห็นผมชายตากลับไปมองกลุ่มสาวสะบึมแล้วแม่งก็เสือกคว้าเอวผมเข้าไปกอดชิดอีก หมดกัน! สาวๆที่ผมหมายปองอยู่เมื่อครู่หันหน้ากลับไปกระซิบกระซาบกันทันทีให้เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ดังลอดออกจากไอ้หล่อเชิงพอใจกึ่งสะใจ
"เชี่ย.." ผมสบถหงุดหงิด เฮียเลยยกมือขึ้นยีผมที่ยุ่งเพราะลมตีอยู่แล้วให้พันกันเข้าไปอีก
"หูตาไวเกินไปแล้วเน็ต เดี๋ยวจะโดนจิ้มตาบอด"
"อะไรวะ ก็ผู้หญิงแบบนั้นหาเจอง่ายๆที่กรุงเทพเสียเมื่อไหร่ อย่าบอกนะว่าเฮียไม่มอง สาบานจมูกยื่นเป็นพีนอคคีโอนะ"
"มอง ก็แค่มอง ไม่ได้สาดรังสีหื่นกามใส่ ตาเป็นประกายแบบนี้อยากโดนจัดหนักใช่ไหม?"
"ทะลึ่งละ เน็ตไม่มองเฮียก็จัด อย่าอ้างว่ะ"
ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่เด็กขี้หวง ไอ้เฮียไหวไหล่ไม่สนใจ พอเดินดูโรงแรมโดยรอบก็ไปแจ้งพนักงานว่าจะกลับมาอีกทีตอนเย็นๆ จากนั้นมันก็พาผมไปดำน้ำดูปะการัง ถังออกซิเจนห่าอะไรยั้วเยี้ยไปหมด ภาพต้นไม้ใต้ทะเลโบกไหวสารพัดสีไปตามทิศทางน้ำเรียกหัวใจห่อเหี่ยวจากการทำงานให้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาอีกครั้ง ฝูงปลาตัวเล็กๆเหมือนบินอยู่ในมหาสมุทรมันพากันลอยตัดหน้าระหว่างผมกับเฮียใต้น้ำ พอมันผ่านไปทำให้เราสบตากันใต้สนอคเกิล
ผมอยากจูบมัน
ผมไม่รู้ว่าเฮียยิ้มหรือเปล่า เพราะตอนนี้ผมยิ้มไม่ได้ หัวเราะก็ไม่ได้ ปากยังอมสายออกซิเจนอยู่แต่หัวใจกลับฟูฟ่อง มันเป็นคำสัญญาปีกว่าแล้วที่เฮียบอกจะพาผมมาเสม็ด คำที่เฮียรับปากจนผมลืมไปแล้วซึ่งอันที่จริงผมก็รู้ดีว่าทำไมถึงต้องเป็นสัปดาห์นี้ที่เฮียจะพามาเที่ยวเสม็ด
วันที่อายุครบ23ของผม..
เราดำน้ำกันอยู่พักใหญ่กว่าจะขึ้นเรือ เนื้อตัวผมแสบ คันยิบๆน่าจะแพ้ตัวอะไรซักอย่างใต้น้ำแต่ไม่หนักมาก ไกด์ที่พามาบอกอาบน้ำเสร็จน่าจะหายจึงช่วยคลายสีหน้าเป็นกังวลของเฮียได้เปราะหนึ่ง พอขึ้นฝั่งผมก็ชวนเฮียมานั่งอาบแดดริมทะเล ซื้ออุปกรณ์เล่นทรายมาเป็นจริงเป็นจัง หวังจะสร้างปราสาทเหมือนในการ์ตูนอนิเมะตาหวานของญี่ปุ่นบ้าง สุดท้ายก็ได้แค่หอยทรายที่เกิดจากการกดแม่พิมพ์พลาสติกสีชมพูสดใสลงบนผืนทรายแล้วยกออก นอกจากนี้ก็ยังมีกุ้ง มีปู อย่างง่ายเต็มพื้นที่ด้านหน้าผมเต็มไปหมด โดยที่ไอ้ตัวโตมันแค่นอนถอดเสื้อบนผืนเสื่อ ปล่อยผมเล่นคนเดียวเหงาๆเท่านั้น
ใช่ครับ มันนอนถอดเสื้อ สวมกางเกงยางยืดขาสั้นที่ความยาวคลุมเข่าลายดอกสีฟ้า โชว์ผิวขาวจัดกับซิกส์แพคกับหัวนมแตกพานสีเข้ม สวมแว่นกันแดดเรย์แบนด์อันเดิม ใช้สองแขนประสานกันหนุนแทนหมอนนอนมองคลื่นทะเลยามบ่ายแก่ๆจนเกือบเย็นสบายใจเฉิบ แม่งน่าหมั่นไส้สัตว์ๆ สมควรแล้วที่มึงเป็นเกย์ ไอ้ห่า จะได้ไม่ต้องมาแย่งสาวๆกู...
เออ.. ขอโทษ กูลืม กูก็เป็น
ผมถอนหายใจพรืดยาวด้วยความริษยา คนห่าอะไรนอนเฉยๆก็มีสาวมอง หล่อนัก หุ่นดีนักใช่ไหม? ไอ้สวรรค์ทรงโปรด มึงรับบทลงโทษจากกูหน่อยปะไร ไวเท่าความคิด จู่ๆผมก็ตักทรายใส่ถังโยนใส่มันให้ไปกองแผละบนหน้าท้อง เฮียกำลังเคลิ้มๆใกล้หลับถึงกับสะดุ้งตื่นมาโวยวาย
“เฮ้ย อะไรเนี่ย!”
“หมั่นไส้”
“อะไรเล่า ก็ปล่อยให้เล่นทรายแล้วไง มากวนเฮียทำไม”
“สัตว์ หล่อ...”
เฮียยันตัวเองลุกจากเสื่อ มันฉีกยิ้มกว้างแล้วดึงให้ผมล้มตัวหงายตังลงมานอนบนตักมันพอดิบพอดีแล้วดีดหน้าผากผมดังแป๊ะ
“หล่อแล้วแฟนใคร? หืม? จะมาหมั่นไส้ทำไม”
ทั้งหล่อทั้งแสนดี.. ชาติที่แล้วกูทำบุญด้วยอะไรวะ อยากรู้จริงๆชาตินี้จะได้ทำอีก ผมเบะปากในทีแรกแต่ก็ยิ้มตอนที่มันโน้มตัวลงมาใกล้
“ไม่เอา ไม่จูบ คนเยอะแยะ”
เฮียหัวเราะเสียงต่ำแล้วลูบหน้าผากผมแทน จากนั้นก็ดันตัวให้ผมลุกขึ้นแล้วมันก็กระเถิบลงจากเสื่อมาบนทรายผืนเดียวกัน
“ไหนว่าจะสร้างปราสาท มาสิ ช่วยกัน”
ผมมองคนชวนนิ่ง และอยู่ๆก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
บางทีคนเราก็มักจะถามหาความสุขของตัวเอง วิ่งไล่ตามมันอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีที่สิ้นสุด
แต่สำหรับผม บางทีมันก็พอ อิ่มและตื้นตันอย่างหาที่สุดไม่ได้แล้ว
หลังจากเรียนจบ ปันนภบินไปเรียนต่อที่อังกฤษทันทีโดยไม่เข้าพิธีรับปริญญาแม้มันจะได้เกียรตินิยมก็ตาม คนต่อมีคือบอม บอมใช้ชีวิตเป็นปกติสุขเหมือนปุถุชนคนทั่วไป ได้Z4ตามความปรารถนาสูงสุด
ช่วงแรกมันได้งานในบริษัทชื่อดัง แต่ถูกส่งตัวไปอยู่ชลบุรี ได้แฟนเป็นผู้หญิงแก่กว่าตามสเปคซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่บริษัทมัน
ไอ้โชติทำงานอยู่บริษัทคอนเซาท์โครงการรถไฟฟ้าย่านสุขุมวิท
หมอโต๊ดเรียนจบปีนี้ คาดว่ากับน้องอรคงแต่งปีหน้า
ส่วนบูม ก็ยังใช้ชีวิตไปวันๆตามสไตล์เด็กไฮเปอร์ที่แสนจะขี้เกียจ
ผมได้งานออกแบบโครงสร้างในกรุงเทพ ไม่ไกลจากย่านมหาวิทยาลัยเลยยังอาศัยอยู่ที่เดิม เฮียเองก็ยังทำงานอยู่ที่เก่าเพียงแต่เลื่อนขั้นและเริ่มเปิดธุรกิจเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับภาพยนตร์เป็นของตัวเองซึ่งผมก็ไม่เคยไปก้าวก่ายมัน ส่วนเรื่องอื่นๆ วันแรกที่มันคบผมเป็นยังไง ถึงตอนนี้ไม่ได้สวีทหวานเหมือนตอนนั้นแต่กลับรู้สึกว่ากำลังรักกันมากขึ้นทุกๆนาที
เราไมได้มีเวลาให้กันมากนัก ไม่มีเสาร์อาทิตย์ที่ตรงกัน ไม่มีโพสอิทแปะไว้หน้าของกิน ไม่มีการเอาใจแต่ยังคงดูแลเหมือนเก่า นานๆทีที่จะหาเวลาตรงกันสวีทหวานอย่างเช่นทำกับข้าวด้วยกัน หรือออกไปนั่งร้านหรูใจกลางเมืองบ้าง แต่อย่างที่บอกครับ นานๆที ที่เหลือมักเป็นกิจกรรมทั่วไปมากกว่าที่ทำให้เราได้ใช้เวลาร่วมกัน
กระนั้นผมก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันบกพร่องอะไร
“เฮียยังไม่ได้ซื้อของขวัญให้เน็ต ไม่รู้ว่าอยากได้อะไร”
เสียงทุ้มของผู้อยู่ร่วมห้องพักว่าพลางเดินมากอดผมจากด้านหลัง ห้องที่เราได้เป็นฝั่งon seaของรีสอร์ท ซึ่งบรรยากาศในห้องชวนเสียตัวสุดๆ ฟากหนึ่งของห้องเป็นกระจกใสสามารถมองเห็นทะเลยามค่ำคืนที่มืดมิดแต่จรัสไปด้วยแสงดาวเต็มฟ้า ไม่ได้ยินเสียงลมแต่รู้ว่าคลื่นจะซัดฝั่งให้ดังครืน ครืน ทั้งห้องถูกฉาบด้วยไฟสีส้มเหลือง ตบแต่งด้วยดอกลั่นทมสีขาวสะอาดตา
กลิ่นสบู่เหลวที่เราใช้ด้วยกันหอมตลบ ผู้ชายตัวโตใช้คางเกยบ่าผมไว้แล้วโยกตัวไปมา
“เฮียเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของเน็ตแล้ว” พูดจริงนะ ไม่ได้คิดจะปากหวานให้มันตบรางวัลอะไรเลย
“อะไร คืนนี้อยากกดเฮียเหรอ?”
“ได้ไหมล่ะ?”
ผมหันไปทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เฮียเลิกคิ้วขึ้นแล้วปล่อยแขนที่กอดผมไว้ยกชูเสมอบ่ายอมแพ้ให้ผมหัวเราะขำ“เฮ้ย ยอมง่ายไปป่าว เล่นตัวสักหน่อยสิ”
“ก็เขาว่าเคารพเมียแล้วจะเจริญ”
“ถ้าเฮียยอมคืนนี้เน็ตก็ไม่ได้เป็นเมียแล้วเหอะ มาเร็วอีหนู มาให้ป๋ากอดเสียดีๆ”
ผมแกล้งพูด เฮียก็เดินมาออดอ้อนออเซาะจนน่าเตะ “ป๋าอย่าทำอะไรหนูเลยนะ”พูดตรงๆ อยากทำมาก
ทำอะไรประมาณว่า วางตีนบนอกมันแรงๆซักทีน่ะ ปารมีแม่งโคตรกวนตีน
ผมทำหน้าเหม็นเบื่อ เฮียเลยง้อด้วยการหอมแก้มแรงๆจนแทบยุบ แล้วกระเซ้าถามอีกรอบ
“อยากได้อะไรวันเกิด?”
“ไม่อยากได้ แค่เฮียพามาเที่ยวก็พอแล้วเนี่ย ฟินสุดๆละ”
ถึงตอบไปแบบนั้น เฮียก็ยังทำหน้ามุ่ย เหมือนมันอยากให้อะไรผมสักอย่างจริงๆแต่ด้วยความที่อยู่กินกันจนเป็นเรื่องธรรมชาติไปแล้ว บางทีมันก็คงคิดไม่ออกว่าผมอยากได้อะไร
ผมไม่ใช่คนสนใจอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีของสะสม ไม่มีรสนิยม อันที่จริงคงเป็นคนประเภทที่ อะไรก็ได้ มากที่สุดในโลกแล้ว
“ชอบหรือเปล่า?”
“ที่มาเที่ยว หรือคน?”
“ทั้งสอง” เฮียย้อน ยิ้มตาเยิ้ม ผมเลยตอบไป
“ชอบ..”
“ทั้งสอง?”
“อื้ม”
สุดคำพูด เฮียก็จูบผมหนักๆที่หน้าผาก จากนั้นผมก็เดินไปรูดม่านตรงกระจกให้ปิดสนิทไม่สามารถมองทะลุเข้ามาหรือมองลอดออกไปได้อีก คนตัวโตเดินไปที่ตู้เย็น เห็นอีกทีมันก็หยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาจิบแล้ว
“ที่จริงเฮียมีเรื่องที่อยากจะทำวันเกิดเน็ตอยู่นะ”
พูดพลางโยนเบียร์อีกกระป๋องมาให้ผม พอกดเปิดต้องรีบเอาปากไปเลียฟองที่ฟู่ขึ้นมาก่อนหกเลอะเทอะ ผมหันไปตั้งคำถามด้วยการเลิกคิ้ว เฮียยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกครั้งแล้วหันมาบอก “อยากไปขอบคุณแม่เน็ตที่ให้เน็ตเกิดมา”
“เวอร์ละ”
ผมว่า เฮียหัวเราะแล้วเปิดทีวีดูรายการวาไรตี้ช่วงดึกก่อนปล่อยให้สายตาลอยล่องไร้จุดที่แม่นยำ ถือกระป๋องเบียร์ไว้คนละข้าง ส่วนอีกข้างก็กุมมือกันไว้ รู้สึกอุ่นในหัวใจเหมือนมีฟองเบียร์ไปล้นทะลักอยู่ในปอด ปากนี่ฉีกยิ้มไม่หยุดจนเริ่มจะเมื่อยแก้ม ซึ่งคนข้างๆก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
โคตรมีความสุขเลยจริงๆ
“เน็ต... สุขสันต์วันเกิด มีความสุขมากๆนะ”
ให้มากกว่านี้อีกเหรอ? โอย แค่นี้กูก็เศร้าแทนคนทั้งโลกแล้วที่มีคนแฮปปี้มากมายเหมือนดูดพลังบวกมาจากผู้คนทั่วทุกสารทิศ ช่วยบอกผมทีว่าตอนนี้มีใครแฮปปี้กว่าผม แค่มีเฮียอยู่ข้างๆ บอกตรงๆทุกอย่างมันสุดแล้ว ไม่ไขว่คว้า ไม่ดิ้นรน ไม่ตะเกียกตะกาย แค่มันอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปก็พอ
“ถ้าเฮียดูแลเน็ตแบบนี้ตลอดไป เน็ตคงมีความสุขมากๆแบบที่เฮียอวยพรได้ไม่ยากเลย”
คนตัวโตบ่น ฮื่อ ในลำคอแล้วปล่อยมือที่จับไว้มายีหัวผม
“ต้องบอกหรือเปล่าว่าเฮียรักเน็ตมากแค่ไหน”
ผมรีบยกมือขึ้นมาโบกแล้วหัวเราะ “ไม่ต้องๆ เลี่ยนตายห่า”
“งั้นก็อย่าพูดเหมือนไม่ไว้ใจเฮียสิ”
“ก็แซวไปงั้น ซีเรียสน่า”
“ซีเรียสสิ ให้เฮียพูดเหมือนเน็ตจะทิ้งเฮียบ้างไหมล่ะ? ไม่ชอบเหมือนกันใช่ไหม เพราะงั้นอย่าพูดแบบนี้อีก”
“คร้าบ คร้าบบ” พอรับปากผมก็ล้มตัวลงนอนตักกว้าง ให้คนรักลูบเรือนผมไปมาเหมือนแมวเซื่องๆ ผมหลับตาลงด้วยความรู้สึกขอบคุณที่ล้นปรี่อยู่ในอก
ไม่มีเทียน ไม่มีเค้กวันเกิด ไม่มีแม้กระทั่งของขวัญ ไม่มีเพื่อนมากมายห้อมล้อม ไม่มีเสียงเมจเสจ มีแค่เฮียตรงนี้กับหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ผมกลับอุ่นซ่านและวาบหวามไปทั้งหัวใจ
ผมมีความสุข อยากจะพูดซ้ำๆเผื่อว่าความรู้สึกที่ว่าจะระบายออกมาจากที่มันเอ่อล้นในจิตใจได้
“ที่จริงเน็ตก็มีอะไรที่อยากจะได้จากเฮียเหมือนกัน”
ผมจับมือหนาของชายหนุ่มรูปงามไว้ สบตามันจากที่นอนตักอยู่ ปารมีเอากระป๋องเบียร์ของมันวางลงบนโต๊ะเตี้ยข้างโซฟาแล้วยึดของผมไปด้วย ใบหน้าของผู้ชายที่โน้มตัวลงมาเล็กน้อยกร้านแดด
แก้มมันเป็นสีชมพูนิดๆขณะที่ผิวส่วนอื่นเข้มกว่าก่อนมาเล็กน้อย ผมเอามือของเฮียวางที่ข้างแก้มของตัวเองก่อนจะไล้มือผมขึ้นไปโอบรอบคอมันให้ก้มลงมาจูบที่ปาก
“ตั้งแต่คบกันมาเฮียเป็นคนเริ่มตลอดเลยเนอะ”
เสียงผมพูดชิดหู ค่อยๆดันตัวเองจากที่นอนเอาหัวหนุนตักมันบนโซฟายาวเป็นนั่งซ้อนบนหน้าขา ค่อยๆแลบลิ้นออกมาแตะติ่งหูก่อนสบตาเฮียด้วยแววตาเป็นประกายวาววับ
บอกได้คำเดียว โคตรแรด!
“จะเล่นอะไรแผลงๆอีก วันนี้ลุยมาทั้งวันไม่เหนื่อยเหรอ? เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“เน็ตบอกแล้วไงว่าขอ”
วุ้ย อย่าลีลานักสิวุ้ย กูก็เขินนะสัตว์! ผมจ้องหน้ามันนิ่ง เฮียเบือนหน้าหนีแล้วหัวเราะในลำคอ หูแดงก่ำลงไปถึงคอ นี่เขินใช่ไหมปารมี มึงเขินใช่ไหม น่ารักว่ะแม่ง
“ขออะไร ว่ามาสิ”
“หันหน้ามาก่อน”
“เอ้อ.. เรื่องมากจัง”
“เร็วๆ”
สิ้นเสียงสั่ง เฮียก็ทำท่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนค่อยๆหันมาหา ตาตี่ยังเฉไฉมองนกมองไม้ในห้องสี่เหลี่ยมไปเรื่อย ผมก็เลยจับแก้มมันทั้งสองข้างด้วยมือของตัวเอง บังคับให้อยู่นิ่งๆก่อนก้มลงไปจูบที่ปาก
มีเพียงเสียงลมหายใจของเราที่ผสานกันเคล้าเสียงน้ำลาย ริมฝีปากดูดดึงซึ่งกันและกันซ้ำๆ สลับกับลิ้นที่วิ่งไล่ล่ากันในโพรงปากของใครคนใดคนหนึ่งเป็นพักๆ
ผมถอนจูบออกมา น้ำลายยังยืดสะท้อนแสงไฟเหมือนในการ์ตูนโป๊ไม่มีผิด
“คืนนี้เน็ต On top นะ...”
ทันทีที่พูดจบ ผมก็พลิกตัวให้เฮียนอนราบบนโซฟา ไร้เสียงทักท้วงใดๆนอกจากเสียงหัวเราะต่ำในลำคอ
ขอโทษครับที่รัก แต่ผมก็อยากควบม้านามว่าปารมีมานานแล้วเหมือนกัน!
Plus
ผมลืมตาตื่นในช่วงสายของวันใหม่ มองหน้าคนที่นอนคว่ำพลิกหน้ามาทางผมให้เห็นน้ำลายไหลยืดลงไปถึงหมอนแล้วอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกเบาๆ ทว่าเจ้าของจมูกนิ่มยังนอนแช่ตัวแน่นิ่ง ส่งเสียงกรนบ่งบอกว่าหลับลึกให้ผมกระหยิ่มยิ้มในใจ
เมื่อคืนเป็นอีกคืนที่โคตรวิเศษ ทั้งที่ปกติแล้วเน็ตมักจะอิดออดเวลาที่ถูกผมอ้อนขอกอด แต่เมื่อคืนนอกจากมันจะยอมให้ผมขย้ำดีๆแล้วไอ้ตัวแสบยังแทบทำผมหัวใจวายตายด้วยการขอขึ้นจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง ท่าทีเก้ๆกังๆกับแก้มสีระเรื่อบ่งบอกได้ดีว่ามันเคอะเขินแค่ไหนนั่นทำให้ผมยิ่งชอบมองเมื่อมันขึ้นไปเริงระบำโดยมีผมประคองสะโพกกลมเอาไว้ เด้งตัวสวนกับไอ้ตัวเล็กที่กดสะโพกลงมานิดหน่อยหน้าหวานก็บิดเบี้ยวเหยเกจนสุดท้ายยอมแพ้พ่าย นอนนิ่งให้ผมจัดการเหมือนทุกครั้งจนหมดแรง
ถุงยางอนามัยถูกแกะใช้ไปหมดกล่อง รอบหลังๆถึงใช้ของสดและก็เป็นอย่างที่เห็น เด็กหนุ่มอายุ23ได้ไม่พ้นวันนอนแหม่บหมดสภาพให้แกล้งเฉย ผมจึงก้มลงไปงับที่ปลายจมูกมนเบาๆอีกรอบ
ไม่มีคำบอกรักหวานหูในเวลาที่มันหลับ ผมขยับตัวไปหอมแก้มและจูบหน้าผากมันซ้ำๆแต่เนิบนาบเพราะกลัวไปรบกวนคนรักให้หลุดจากห้วงนิทรา ก่อนกลับลงมาซุกตัวในผ้าห่ม ขยับตัวไปนอนกอดมันต่อทั้งที่ตาเบิกโพลง
โคตรรักเลยว่ะ ไอ้เด็กคนนี้
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend Samed in love
12/12/12
หายไปนานมากกกกกกกกก ถ้ารู้สึกว่าวิธีการเขียนหรือภาษาที่ใช้มันแปร่งๆกราบขออภัยแนบอกนักอ่านงามๆหนึ่งที ให้ตีก้นอีกหนึ่งหน คือห่างจากการเขียนมาระยะเวลาพอสมควรเลย ข้ออ้างเดิมๆ งานหนักมาก พอมีเวลาเข้าหน่อยก็หนีไปเที่ยวเหนือมา กิกิ :z6:
แอบรู้สึกว่ายิ่งเขียนเน็ตยิ่งแรด พาร์ทสเปเชี่ยลกว่าจะเคี่ยวกว่าจะเข็ญออกมาก็นานนมเลยทีเดียว คราวนี้มีอยู่ว่า ถ้าจะขอตัดจบเรื่องปันให้เป็นปริศนาต่อไปจะมีใครสาปแช่งเค้ามั้ย?? เดี๋ยวจะเอาเรื่องอื่นพล็อตอื่นมาเซ่นแทน ไม่โกรธกันนะ :impress2: สงสารเค้าเถอะ เค้าแอบตันจริงๆ TT แต่รับรองว่ามีโอกาสจะมารับใช้นักอ่านที่น่ารักน่าหยิกทุกท่านอีกแน่ๆ มีพลอตแล่นในหัวแต่ไม่มีเวลามานั่งเขียนเท่าไหร่เลย อภัยให้เค้าเถอะนะ :call: :call:
ขอบคุณทุกแรงใจและการรอคอย กลับมาจากทำงานแล้วอ่านคอมเม้นซ้ำๆเหมือนเป็นยาโด้ปเพิ่มพลังชีวิตได้ดีจริงๆ
รักทุกคนนะ จุ๊บุจุ๊บุ :กอด1:
ฝากเรื่องสั้น เหนือฝัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0) ไว้อ่านกันเล่นๆด้วยเน่อ ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
ดีใจที่ก่อนนอนย่องเข้ามาในเล้าแล้วเห็นเรื่องนี้อัพ
เน็ตดูเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุในโลกจริง ๆ ไม่ใช่แค่เพราะมีคนักที่ดี
แต่เพราะเน็ตยอมเปิดตัวเปิดใจ มีความสุขไปกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
การมีเฮียบีมอยู่ข้าง ๆ แม้จะไม่ตลอดเวลา แต่แค่เน็ตรู้และเลือกที่จะรับความสุขมาเต็ม ๆ
ไม่แคร์อะไร ไม่แคร์คนรอบข้างที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แค่นี้ทั้งเน็ตและเฮียบีมก็โคตรน่าอิจฉาจริง ๆ
รวมเล่มปีหน้า อิอิอิ รอไม่ไหวละครับ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดี ๆ มาให้อ่านนะครับ
-
มาเสียดึก ดีนะที่เช็คในมือถืออีกรอบ 55555555
น่าร๊อคจริงๆ เคยไปเสม็ดมาเหมือนกันค่ะ เป็ตทะเลฝั่งอ่าวไทยที่น้ำสะอาดมาก
ไม่แพ้ฝั่งอันดามันเลยนะเออออออ อิอิ
เขาน่ารักเนอะคะ ชอบให้เฮียหลงเด็กแบบนี้ไปเรื่อยๆจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขดีค่ะ
หวานน่ารัก นึกถึงตอนไปเสม็ดคราวก่อนก็เจอเคสแบบนี้ อิอิ
เป็นคนนอกแอบมองก็ยิ้มค่ะ 555555 อ๊ากกกก อยากอ่านนิยายของคนแต่งอีกค่ะ
แต่พอเข้าใจค่ะว่าของปันนี่แต่งยาก แต่ชอบผู้ชายแบบปันมากจริงๆค่ะ เอิ๊ก
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ อิอิ คิดถึงคนแต่ง
ป.ล พิมพ์ในมือถือ ผิดก็ขออภัยนะคะ งื้อออ
-
ให้ตายเถอะน้ำตาไหลเพราะอิจฉา
อยากมีแบบนั้นบ้าง. แต่ดูจากสภาพตัวเองแล้วคงไม่มีเฮียคนไหนมาสนใจหรอก
ทำไงได้ละ เรามันไม่ได้น่ารัก เหมือนเน็ตนี่เนอะ
ว่าไปก้ออยากรู้ลายละเอียดของพี่ปันปันเราจัง คิดถึ๊งคิดถึง
-
ดีใจมากทีีมาต่อตอนพิเศษในวันที่12/12/12แถมยังเป็นตอนพิเศษฉลองวันเกิดเน็ต
หวานกันแบบสุดๆ เฮียก็หล่ออบอุ่นขึ้นทุกที ส่วนเน็ตก็น่ารักมากๆเวลาอยู่กะเฮีย
ชอบเรื่องนี้สุดๆ 55 เสียตังแน่นอน
-
เฮียกับเน็ตไม่หวาน แต่รักกันเหนียวแน่น :o8: รอเรื่องต่อๆไปค่ะ :L2:
-
น่ารักว่ะ :-[ ฟันฝ่ากันมาเยอะล่ะนะกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ o13
:pig4: :กอด1:
-
เสม็ดเสร็จทุกราย
แถมยังไปทำทะเลเค้าเชื่อมอีกแอร๊ยยยยย อิจฉาเว้ยยย :o8:
-
หวานมาก น่ารักมากกกกก เราอ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความสุขของเน็ตกับเฮียเลย :o8:
ขอให้ได้ฉลองวันเกิดหวานๆแบบนี้ด้วยกันทุกปีนะจ๊ะหนุ่มๆ :กอด1:
-
หวานมากกกกกกก
ชอบจังเลย
เน็ตน่ารักขึ้นเยอะมากอ่ะ
อยากอ่านอีกจังเลยค่าคนเขียน
-
บอกตรง ๆ โคตรจะอิจฉา
อ่านไปเขิลไป อยากได้แฟนแบบนี้
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก้ได้อ่านเฮียกับเน็ต
อ่านไปรู้สึกมีความสุขในใจแปลกๆ ^^
:-[
-
ในที่สุด ก็ได้ไปเสม็ดแล้วป่ะ คิคิ
ปล.รวมเล่มของสเปเยอะๆ นะคะ :z2:
-
หวานจริงๆ แถมร้อนแรงซะด้วย
-
คิดถึงจะแย่
กลับมายังหวานเหมือนเดิม(หรือมากกว่าเดิม)
-
หวานนนน อิ่มมมมมม ละลายยยยยย
ขอบคุณมากครับที่นำสิ่งดีๆมาให้
-
ฉาเน็จจ้าาา โอ่ยยยยย ๕๕๕๕
ลป. ตอนพิเศษรวมเล่มมีเพิ่มอีกเยอะกว่านี้ได้ไหมอยากอ่านเยอะๆ *งก*
-
ชอบตอนหวานๆจังเลยย...ขอบคุณนะครับบบ
-
โว้ยทะเลจืดไปเลย เจอน้ำตาลเข้าไป อะไรจะหวานปานนั้น ทำใมน่ารักปานนี้ ใครก็ได้บอกที อิอิ รบกวนช่วยส่งคนแบบเฮียมาเป็นแฟนฉ้านนนนทีรอมานานแล้ว :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
ขอบคุณจ้า สมกับการรอคอย อิอิ เป็นกำลังใจให้จ้า :L1: :pig4: :L1:
-
น่าร๊ากกกกกกกก ขอบคุณค่ะ ^_^'
-
ต้องบอกว่าอิจฉาเน็ตมาก ๆ แฟนหล่อแล้วยังดูแลสารพัด
แต่เฮียก็เก็บค่าดูแลซะคุ้มเลย คิคิ
-
อ่านแล้วหัวใจพองฟูสุดๆ!
-
แอร๊ย...
เน็ตอ้อร้อ ขอเฮียออนท็อป!
ฮ่าๆ
มีความสุขกับตอนพิเศษจังค่ะ :)
-
ฮันนีมูนกันชิมิ :m12:
หวานมากกกกกกกกกกก :-[ :-[
-
จริงอย่างเขาว่าหรือเปล่าน่ะ
ไปเสม็ดเสร็จทุกราย 5555+
-
หวานม๊ากมากกกกกกกกกก
น่ารักเวอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
+1 นะคะ
-
เหย สาบานได้เลยว่าา
"โคตรอิจฉาเน็ตเลยวุ้ยยยยยยย"
ขอบคุณมากเลยนะคะ ที่มาแต่งตอนพิเศษให้ มันโคตรน่ารัก โคตรฟินให้ตายเถอะ
คือคู่นี้ดึงโลกสีชมพูของทุกคนไปรวมกันอยู่ที่เสม็ดหมดแล้ว
คนเขียนยังคงแต่งดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนเรื่องปันนภ เราชอบนะที่จบแบบนั้น
รวมเล่มต้องรีบไปสั่งซะแล้ว เรื่องนี้ยังคงเป็นนิยายอันดับหนึ่งในใจเราเลยล่ะค่ะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องหน้านะ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ :) :bye2:
-
:m15: :a5:
-
^^
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
หวานมั๊กก
:o8: :-[ :กอด1:
:mc4:
-
ดักตรบเน็ตจะผิดมั้ย :beat:
อิจฉาว่ะ :laugh:
-
แบบไหนก็รักเฮียรักเนท แบบว่า ฟิน ♥
-
อิจฉาเน็ตชะมัดเลย อยากได้แบบเฮีย
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
สวีทหวานเลย :กอด1:
-
หวานมากกกกกกกกกกก
อิจฉาเน็ตจริงๆๆๆๆ :impress2:
-
เน็ต กับ เฮีย หวานนนนนนนนนนนนนมาก !
-
เฮียกับเน็ตน่ารักตลอดเลย
ดูท่าจะจัดหนัก,,,ถุงยางหมดกล่อง โอ๊ย คนอ่านเขิน :pighaun:
-
เน็ต เปรี้ยวนะเรา ขอออนท็อป :haun4: :haun4: งานนี้เฮียได้กำไรเต็มๆ
กรี๊ดดดดน่าร๊ากกกกก :m3: :m3: :m3:
-
เดี๋ยวนี้เนตเขาพัฒนาแล้วนะคะ :-[
ตอนนี้มาแบบชิวๆ สบายๆ ตามสไตล์ อยากได้แฟนแบบเฮียจิงๆ
ปล.จริงๆเราชอบตัดจบของปันแบบนี้นะ คือมันเหมือนเป็นความทรงจำที่ดีอ่ะ แล้วมันก็นานมากด้วย อยู่ๆจะมาแบบเห็นปันไปเริ่มกับใครจริงจังมันก็แปลกๆอ่ะนะ ทั้งๆที่ตอนชอบเนต ปันก็ยังไม่หยุดเลย
ปล2 ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ ขอสเปวันปีใหม่ด้วยเลยเป็นไง :z1:
-
โอ๊ยยยย รักปารมี และยิ่งรักเพราะประโยคสุดท้าย
แอร๊ยยยย ฟินแทนเน็ตได้ป่ะล่ะ...
-
เกือบไม่ได้นอนเพราะมัวแต่อ่านนิยาย เขียนได้ดี ภาษาลื่นไหล สงสารปันแต่ก็เข้าใจเหตุผล สนุกดีครับ บีมนี่เป็นพระเอกที่ดีจริงๆ ไม่ซึนไม่ค่อยงี่เง่า ไม่หลงกลผู้หญิงง่ายๆ เยี่ยม....
-
น่ารักอ้ะ อ๊ากกกกกกกกกกก ><'
-
เต็มอิ่มมากๆ o13
-
โอ๊ย หวานมากคู่นี้ ไม่ต้องมีคำหวานอะไร แค่อยู่ด้วยกันทุกวันอย่างมีความสุขก็พอแล้ว
เฮียน่ารักเหมือนเดิมพาเน็ตพาฉลองวันเกิดที่เสม็ด (เสร็จทุกราย) เน็ตตอนเล่นทรายน่ารักมากนะ
เฮียบีมก็หล่อเกิน ไม่ต้องทำอะไรแค่นอนเฉย ๆ ก็หล่อสุดในหาดแล้น :o8:
ของขวัญที่เน็ตให้คงถูกใจเฮียมากอ่ะ ตื่นมามองหน้าแฟนด้วยความรักแต่เช้า :impress2:
ขอบคุณค่า
-
เน็ต..ไม่เจอกันนานแรดขึ้นเป็นกองเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
เน็ตกับเฮียน่ารักมาก หวานแบบไม่เวอร์ มันช่างดีอะไรแบบนี้
อยากมีแบบนี้บ้างอะไรบ้าง อ๊าาาาาา กรี๊ดกับเฮียเน็ตสุดๆ
แต่พอคุณเวสจะไม่แต่งปันบูมต่อ ขอไปร้องไห้แปบนึงนะ T________T
ไม่ได้โกรธนะค้า ฮ่าๆๆ แต่...มันอิน เหมือนชีวิตจริงข้าพเจ้าเกินไปแล้ววววววววว *โดนซ้ำเติม*
ถ้าขอเล่าจะเสียมารยาทมั้ยอ่ะ อยากระบายๆ ฮ่าๆ ไหนๆอารมณ์นี้ก็กลับมา เลื่อนข้ามได้เลยนะคะ
ตอนม.1เราไปชอบเพื่อนคนนึง (ก็ไม่เชิงเพื่อน เพราะชอบตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกตอนเปิดเทอมวันแรก)
ตอนนั้นยังเด็ก เลยเข้าหาเค้าก่อนเลย = =lll(พลาดมาก) ถึงไม่ได้บอกว่า"ชอบ"แต่ใครไม่รู้ก็โง่ละ
แต่ว่าคนนั้นน่ะ ก็แอบชอบเพื่อนอีกคนนึงอยู่ ค่อนข้างสนิทกับเราด้วย ไม่มีใครรู้นอกจากเรา (แกบอกชั้นทำไม)
จนขึ้นม.2 เพื่อนผู้หญิงคนนั้นย้ายโรงเรียน.....แต่ก็ยังคุยกันอยู่ ก็เป็นเพื่อนกันอ่ะนะ
และตอนนั้นก็เหมือนกับว่า มันจะคอยให้ความหวังเราบ่อยๆ เราคุยกันทุกเรื่อง จนเราชินอ่ะ
แล้วเราก็เริ่มบ้านักร้อง?? เหมือนจะไม่เกี่ยว แต่เกี่ยว
เราก็มีความสุขนะตอนนั้นอ่ะ แบบว่า คิดว่าในอนาคตอาจเป็นแฟนกันก็ได้..จนเรียนจบม.ปลายก็เป็นแบบเนี้ย...อะไรฟระ
เรากับผู้หญิงคนนั้นก็ติดมหาลัยเดียวกันเลยมาอยู่หอด้วยกัน (ก็ค่อนข้างสนิทนี่นะ)
ช่วงปี1นี่โทรมาหาเราแต่ละทีก็ถามหาเพื่อนคนนั้น = =ll แต่มันบอกว่าไม่ได้ชอบแล้วนะ ชิ หมั่นไส้
มันเคยบอกว่า เคยคิดว่าจะชอบเราเหมือนกัน แต่ถามว่าทำไมก็ไม่บอก..เราก็หยิ่งไม่ถามต่ออ่ะ
ม.ปลายถึงอยู่คนละห้องก็ยังร.ร.เดียวกัน แต่พออยู่คนละมหาลัย(คนละจังหวัด)ก็ห่างๆกันไป จนทุกวันนี้ไม่ได้คุยกันแล้ว
ไม่มีแม้กระทั่งเฟส เปลี่ยนเบอร์ใหม่ก็ไม่ได้บอกมันเลย คือขาดกันจริงๆ ฮาา คือถ้าจะคุยกันจริงๆก็หาได้ไม่ยากป่ะ
แล้วเราก็ไม่มีแรงเหลือจะไปอะไรกับมันอีกแล้วก็เลย..เลยตามเลย เหอๆ (ที่สำคัญบ้านักร้องอยู่ก็มีความสุขไปอีกแบบ)
จบชีวิตอันดราม่า T____T รวมแล้วดำเนินเรื่องมา7ปี
พอเล่าออกมาจริงๆแล้วก็ไม่คล้ายเท่าไรนะเนี่ย ฮ่าๆ สงสัยเราคิดไปเอง มันคงคล้ายแค่ทำท่าว่าจะชอบกันอยู่แล้ว สุดท้ายก็...
แล้วจะรอหนังสือนะค้า รักเฮียบีมกับเน็ตม๊ากกกก ><
-
อิจฉาทั้งเน็ตอิจฉาทั้งเฮีย :-[
ขอบคุณคนแต่งค่ะ :pig4:
-
คือมันหวานมากกกกกกกกกกกกก :-[
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนน
หวานกันไม่สนในโลกแตกเลย
ฟินจ้า
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย เขินอ่ะ .. :o8: :o8:
-
กรี้ดดดดดด คนเขียนมาแล้ว ดีใจค่ะ!
รวมเล่มแล้ว!! ยินดีด้วยค่ะ! คงต้องเก็บตังรอ 555555
อ่านตอนนี้แล้วแบบ หวานมาก อ่านแล้วยิ้ม อิจฉาเน็ต!!! คิดถึงเน็ตกับเฮียมากคะ!
สู้ๆนะคะ คนเขียน เรารักเธอ! o13
-
:กอด1: :กอด1: มาต่อตอนพิเศษบ่อยๆนะ
คิดถึง ปัน + บูม
-
เรื่อง "ปันกับบูม" ค้างในหัวตลอดเลยอ่ะ :เฮ้อ:
จะไม่มีเขียนจริงๆเหรอ :man1: :man1:
-
แวะมาอ่านก่อนนอน
อ๊างงง ฟินเว่อร์ อ่ะ
เน็ต น่ารักจริงๆ อิจฉาเฮียอ่าา :L2:
-
เป็นปลื้มมมมมม
น้องเน็ตออนท็อป :pighaun: :haun4:
-
:L2:มีความสุขจัง ขอบคุณนะคะนักเขียน
-
เน็ตน่ารักกกกกกมากกกกกก > < :o8: อยากกอดเน็ตหอมเน็ตแบบนั้นบ้าง
แต่เฮียคงจะเตะเค้าสินะ แต่เฮียไม่ต้องน้อยใจไป เค้าก็อยากกอดเฮียเหมือนกัน คริคริ
ขอทั้งคู่เลยได้ป่ะ > < ตอนนี้น่ารักมากก ละมุนมาก ก กก เฮียแสนดีมา กก ก !!!!
:L2:
-
เน๊ตปากหวานะเนี่ย บีมก็ไม่ค่อยขี้หวงเลยนะนั่น
-
เฮียน่ารักมากเลยอะ รักกันแบบนี้ตลอดไปนะ o13
-
อ่านในรถตู้ กรี๊ดดดด กลัวคนอื่นเขาจะมาเห็น
อะไรหวานๆ อย่างอื่นก็ตามปกติ
แต่ไอ่ขอจัดการอะไรๆ เองของน้องเน็ต พี่หัวใจจะวาย
แถมเฮียมันยังมาคุยอีกว่า ใช้ถุงไปหมดกล่อง กรี๊ดดด อีกที
ไอ่กล่องหนึ่งนี่มันมีเท่าไรอิป้าก็ไม่รู้
ขอไปสลบเป็นเำพื่อนเน็ตก่อนนะจ๊ะ เด็กๆ
-
ถุงยางหมดกล่อง OMG :haun4:
-
น่ารักมว๊ากกกก เขิลเรยยย :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียวิเศษที่สุดเลยครับ
ของขวัญล้ำค่าของเน็ต
^^
-
นะ นะ น่ารักโฮกกกก!!!
ตอนนี้หวานมากเลย ความรักของทั้งคู่มันช่างเป็นความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลยอะ o13 :m3:
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆใ้ห้ได้อ่าน มีความสุขมากครับ
งั้นขอมอบ เพลงนี้ให้คนแต่งน่ะครับ มัน เข้ากับเนื้อหามากครับ
เพลง : สักวันที่ฉันมีเธอ – ต้อง เจนนี่
ศิลปิน : ต้อง&เจนนี่
อัลบั้ม : เพลงใหม่ สักวันที่ฉันมีเธอ – ต้อง เจนนี่
เนื้อเพลง สักวันที่ฉันมีเธอ – ต้อง เจนนี่
ออกตามหาซึ่งกันและกัน เพื่อจะอยู่เคียงกันและกัน
ต่างคนตั้งคำถามและหาคำตอบ เมื่อไหร่เราจะพบกัน
จากตรงนี้ไปไกลแสนไกล หรือต้องผ่านเวลาแสนนาน
กับชีวิตที่เหลือฉันรู้ว่าเรา จงได้มาอยู่คู่กัน
เธอยู่ไหน และเธอคือใคร เธออยู่ไหน
เฝ้ารอมาเธอมา ฉันอยู่ด้วยความศรัทธาว่าเธอมีจริง
เราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน
นี่คือบัญชาของสรวงสวรรค์ ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้
เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้
เกิดมาเพื่อมีสักวันที่ฉันมีเธอ
ต่างก็พร้อมจะไปด้วยกัน พร้อมจะออกเดินทางด้วยกัน
ฝากความฝันความหวังและหัวใจเราในมือของกันและกัน
เธอยู่ไหน และเธอคือใคร เธออยู่ไหน
เฝ้ารอมาเธอมา ฉันอยู่ด้วยความศรัทธาว่าเธอมีจริง
เราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน
นี่คือบัญชาของสรวงสวรรค์ ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้
เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้
เกิดมาเพื่อมีสักวันที่ฉันมีเธอ
เราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน
นี่คือบัญชาของสรวงสวรรค์ ให้เราต้องเจอกันสักวันในชีวิตนี้
เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้
เกิดมาเพื่อมีสักวันที่ฉันมีเธอ
เกิดมาดูแลหัวใจอีกดวง เกิดมาเพื่อรักแค่คนนี้
เกิดมาเพื่อมีสักวันที่ฉันมีเธอ
o13 o13 o13
-
เฮียบีม...น่ารักยิ่งกว่าเดิมอีก
ห่วง หวง เมียสุดๆ....
น้องเน็ต....แรดอ่ะ...แต่น่ารัก..
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
น่ารักปนเซ็กซี่นิด ชอบบบบบมากเลยจ้า :m25:
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ ^^
-
เน็ต. . . อยู่กับเฮียนายๆแล้วโดนล้างสมองรึเปล่าเนี่ย
ไหงทำตัวหวานเงียบๆงี้อ่า แถมใจกล้าขึ้นด้วย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:mc4: :mc4: :mc4:
รอมานานมากกกกกกกกก
เข้ามาอ่านใหม่จนจบสองสามรอบได้
คิดถึงสุดๆๆๆๆ ตอนพิเศษจะมีกี่ตอนอ่าค้า (อยากอ่านอีกจัง :monkeysad:)
อย่ามีแค่ตอนเดียวนะ ขอร้อง ฮ่าๆๆๆ :z3:
เฮียกะเน็ตโคตรน่ารัก
เฮียอบอุ่นเว่อๆๆๆๆ เน็ตน่าอิจฉาที่สุดอ่า
จะไม่มีความสุขได้ไงล่ะแบบนี้
เน็ตอ่ะ นี่ไม่เคยออนท็อปเลยหรือ >//////<
ขอเฮียแบบนี้ จะไม่จัดให้ได้ไง
เฮียยิ่งรักยิ่งหลงกว่าเดิมอีก ฮ่าๆๆๆ
โอ๊ยยย ไม่รู้จะพูดไรดี แค่มีความสุขมากๆๆๆๆที่ได้อ่านตอนพิเศษที่รอมากนาน :กอด1:
ขอบคุณนะคะที่มา ดีใจจริงๆๆ
เรื่องของปัน ใจเราก็ยังอยากอ่านนะ
ถึงไม่ได้แต่งต่อเรื่องของปัน ก็จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่า
ส่วนปันบูม ขอไปจิ้นต่อเอาเองก็ได้ ฮี่ๆๆๆ
แต่ก็แอบอยากอ่าน เป็นตอนพิเศษก็ยังดี>.<
-
ขยันทำตัวน่ารักอย่างนี้ ลุงจะไปไหนได้ :o8:
-
โฮะๆๆ อ่านจบแล้วว
ลุ้นมาตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบเรื่อง :o8: :o8:
-
อ่านไปยิ้มไป คิดถึงเฮียกับเน็ตมากๆ
-
:กอด1: <3 คิดถึงสองคนนี้จัง 55
ตอนนี้เป็นอะไรที่หวานเจี๊ยบปานกลูโคส ซูโคส ฟรัคโต๊ส 555
ได้ไปเสม็ดตามสัญญากันด้วย แถมยังตรงคอนเซ็พเกาะนี้ด้วย {และเน็ตเริ่มก่อนด้วย}
ปล.ดีใจที่มีรวมเล่ม อยากได้ๆ
รออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะครับ ฮุลเล่~
-
ปารมีคงปลื้มมากกกกกก
นานๆเมียจะอ้อน จะขอ น่ะนะ อิอิ
ปล.เนต การยั่วของเธอ*แรด*ได้ใจจริงๆค่ะ ฮ่าๆๆ
-
นั่งอ่าน นอนอ่าน ยืนอ่าน ตะแคงซ้ายอ่าน ตะแคงขวาอ่าน ในที่สุดเราก็อ่านเรื่องนี้จบแล้ว โฮ น้ำตาจะไหล T___T
นิยายเรื่องนี้ทำเอาเราติดซะงอมแงม ไม่ยอมหลับยอมนอน ก็เพราะมันสนุกนี่แหละ เลยตัดใจนอนไม่ลง
...หลังจากเริ่มอ่านมาตั้งกะเมื่อ2วันที่แล้ว พออ่านมาจนถึงบทส่งท้าย ก็มีความรู้สึกว่าไม่อยากให้มันจบลงเลย
ชอบความอบอุ่นที่อิเฮียมีให้เน็ตมาก มันบรรยายไม่ถูกแบบ พออ่านทีไรก็รู้สึกร้อนวาบๆแถวๆช่วงท้องทุกที (เงิบ ไม่ใช่ล่ะ) :laugh:
แต่ที่ขาดไม่ได้เลยคือความรักระหว่างเพื่อนและพี่น้อง3เจ๊ก รู้สึกได้เลยว่ามันรักกันมากจริงๆ มากจนไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย T___T
โดยส่วนตัว เราชอบคู่ปันกับน้องบูม อ่านคู่นี้ทีไรแล้วอยากให้คนแต่ง-แต่งเรื่องของสองคนนี้แยกออกมาจริงๆ
บูมเป็นเด็กที่น่ารัก (ในมุมที่มันอยู่กับปันสองคนนะ) จนเราคิดว่าบางที ความเป็นตัวของตัวเองอาจจะทำใหปันเปลี่ยนไปในวันข้างหน้าก็ได้
เราว่าคู่นี้เคมีมันเข้ากันสุดๆแล้วล่ะ ถึงปันจะบอกว่ารำคาญบูม แต่เคยไหมที่บูมจะท้อถอยต่อการเข้าหาปันน่ะ
ลองคิดกลับกัน ถ้าเป็นผู้หญิงมาทำตัวเหมือนบูมอยู่ข้างๆปัน แล้วปันว่าแรงๆให้เหมือนที่ว่าใส่บูม ป่านนี้นางคงเผ่นไม่สนใจปันไปแล้ว
ในโลกนี้จะมีใครทนปันได้เหมือนบูม ไม่มีแล้ว (พูดซะยาวกว่าคู่เอกเลยกรู :laugh: )
ท้ายสุดแล้ว ขอบคุณคนแต่งมาก ที่แต่งเรื่องหนุกๆมาให้ได้อ่าน วิ้ดวิ้ววว :กอด1:
+1 แทนคำขอบคุณ 146=147
-
มาตามอ่านทีหลังตอนเรื่องจบแล้วเลยนั่งอ่านสามวันติดไม่เป็นอันทำอะไรเลย ติดนิยายเรื่องนี้งอมแงมเลยค่ะ :-[
อ่านจบแล้วคืออารมณ์ยังค้างกับปันบูมมากๆค่ะ คือถ้าจบแบบให้คิดต่อเอาเองส่วนตัวแล้วแอบคิดว่าคงจะดีกว่ามีเรื่องของปันที่ไม่ได้คู่กับบูมเพราะคงทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ สงสารบูม สงสัยจะกลายเป็นแม่ยกบูมโดยไม่รู้ตัว ๕๕๕๕
ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้อ่านแล้วติดใจปันบูมมากจริงๆ ตั้งแต่ตอนแรกเลยๆที่บูมชวนปันเล่นเกมแล้วรู้สึกสองคนนี้บรรยากาศมันทำให้เราติดใจมาก รอเชียร์รอลุ้นตามตลอด ตอนบูมโดนปันว่านี่สงสารบูมมากๆน้ำตาไหลตามเฉยเลย อาจเพราะบูมดูเป็นตัวละครที่แบบตรงๆ เพราะชอบก็เลยเข้าหา จริงๆแล้วอาจจะสนใจปันมานานแล้วก็ได้ถึงขนาดรู้ว่าปันแอบมองเน็ตบ่อยๆตัวบูมเองก็คงแอบมองปันเหมือนกัน พอช่วงที่มีเรื่องยิ่งปันดีด้วยบูมเลยยิ่งถลำลึกเลย ส่วนปันนี่ส่วนตัวแล้วก็คิดว่าเพราะบูมนั่นแหละถึงทำให้ปันกล้ายอมรับว่าสนใจเน็ตที่เป็นเพศเดียวกันทั้งที่พยายามเลี่ยงมาตลอด สุดท้ายแล้วปันที่ยอมรับตัวเองซักทีว่าชอบเน็ตก็รู้ตัวช้าไปและคงไม่คิดจะคบใครเร็วนี้แน่ๆ แต่ก็ดูเหมือนปันเองจะเปิดใจให้บูมบ้างเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้บูมจะทำยังเพราะปันเองก็ต้องไปอยู่อังกฤษ คนที่จะช่วยบูมได้คงมีแต่คนเขียนเท่านั้นนะคะ สงสารตี๋เล็กตัวน้อยๆตาตี่ๆเถอะนะคะ (สุดท้ายเลยกลายเป็นไซโคให้คนเขียนแต่งคู่นี้ซะงั้น ๕๕๕)
ไปๆมาๆมัวแต่เม้นต์ปันบูมยังไม่ได้เมนต์เน็ตเฮียเลย แหะๆ
เฮียกับเน็ตนี่ก็เกือบจะไม่ได้คู่กันแล้ว เหมือนจะเห็นคนเขียนทอล์คว่าแอบปันใจไปหาปันเน็ตเหมือนกัน แต่สุดท้ายสงสัยจะเป็นรักแท้สองคนนี้จึงยังได้คู่กันอยู่ ๕๕๕๕
สองคนนี้นี่จีบกันไปด่ากันไป แต่ก็เป็นคู่ที่น่ารักมาก ลงตัวมาก ไม่หวานเลี่ยน แต่ก็รู้ว่ารักกันมาก คงเพราะกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ต่างก็รู้อยู่เสมอว่าผ่านอะไรกันมาบ้าง ก็ขอให้เฮียกับเน็ตรักกันตลอดไป ยันชาติหน้าอีกหลายๆชาติเลย ๕๕๕๕
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ทำงานหนักพักผ่อนเยอะๆนะคะ :กอด1:
-
:L2:
-
อ่านแล้วอิจฉาอ่ะ อิอิอิอิอิอิอิ
-
หายไปนานมาอีกทก็ยังทำให้แล้ว รัก หลง คิดถึง :กอด1:
-
จะรอจองรวมเล่มคร่า ชอบมากกกกกกกกกกกก แต่อยากอ่านสเปปันกะบูมอะ :impress2:
-
Friend's brother Brother's friend Special, Jealous
[NET's talk]
ผมมักจะถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวบ่อยๆในช่วงที่เฮียต้องไปทำงานต่างประเทศ
บางทีเวียดนาม ออสเตเรีย อเมริกา แต่ครั้งนี้เป็นญี่ปุ่น
ญี่ปุ่นกับกำหนดการหนึ่งเดือน
หนึ่งเดือน ระยะเวลาที่ยาวที่สุดเท่าที่เราสองคนเคยห่างนับตั้งแต่คบกันมา
เมอร์ซิเดส เบนซ์ สีขาวป้ายแดงเคลื่อนตัวเข้าจอดหน้าตึกเรียนสำหรับนิสิตปริญญาโทมหาวิทยาลัยที่ผมจบ สภาพแวดล้อมโดยรวมต่างจากเมื่อ 2 ปีก่อนลิบลับ ตัวตึกมากมายผุดขึ้นรองรับจำนวนนักศึกษาที่เพิ่มปริมาณล้นหลาม ทว่าบรรยากาศภายในยังคงกรุ่นกลิ่นที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมไม่ได้ลงจากรถ ยังคงติดเครื่องไว้แล้วหมุนจูนวิทยุเปลี่ยนคลื่นที่ดูเหมือนสัญญาณจะขาดหายไปเป็นช่วงๆแต่ความพยายามไม่เป็นผล สงสัยตัวตึกที่ขึ้นขนาบสองข้างคงทำให้จุดนี้กลายเป็นพื้นที่อับสัญญาณ ผมยอมแพ้มาเปิดซีดีเพลงฝรั่งรุ่นเก่าเก็บของเฮีย ปรับเบาะเอนให้นั่งสบายกระทั่งน้องชายของเจ้าของรถตัวจริงเดินมาเคาะกระจกจึงหยัดตัวลุกอีกครั้ง
ปรมัตยิ้มกว้างเปิดประตูรถวางกระเป๋ากับหนังสือเรียนไว้เบาะหลัง มันเรียนต่อโทสาขาเดิม มหาวิทยาลัยเดิมทั้งๆที่หลังจากเรียนจบตั้งใจไว้ว่าจะกลับไปดูแลกิจการที่บ้าน
ป๊ากับม้ายังสนุกกับงานอยู่ บูมก็ยังสนุกกับเรียน บูมเรียนต่อ ให้ป๊ากับม้าทำงาน แฟร์ๆ ไม่เห็นต้องคิดมากว่าจะเรียนเอาปริญญาวิศวกรรมไปทำไมตั้งสองใบ
อาตี๋หน้าหวานเคยบอกผมแบบนั้นตอนถามถึงเรื่องเรียนอย่างไร้แก่นสารของมัน น่าแปลกที่คำตอบซื่อๆของบูมกลายเป็นที่ยอมรับของคนโดยรอบ ผมชอบมันตรงนี้มาก เป็นคนประเภทไม่เคยหาข้ออ้างมาทำให้ตัวเองดูดีมีเหตุผล รู้สึกยังไง คิดแบบไหนก็พูดออกมาตรงๆ
“แล้วเสื้อผ้าล่ะ?”
ผมหันไปถาม วันนี้ชวนมันไปค้างที่คอนโด อันที่จริงผมมีเรื่องที่ไม่สบายใจอยู่นิดหน่อย ซึ่งมันกำลังสุมในอกมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันและทุกวันจนไม่อยากอยู่คนเดียวให้เพ้อเจ้อสักพัก ทำได้แต่รอเวลาอีกสองสัปดาห์ ที่เฮียจะกลับมา และเป็นคนเดียวที่จะคลายข้อข้องใจของผมให้มันชัดเจนไปเสียที
“น่าจะมีเสื้อผ้าบูมติดอยู่ที่คอนโดเฮียอยู่ เลยไม่ได้เอามา” อดีตน้องรหัสตอบแล้วตั้งคำถามต่อ “เฮียกลับวันไหนอะซ้อ?”
ซ้อเตี่ยมึงสิ ผมหันไปมองไอ้บูมตาขวาง ตั้งแต่วันที่ป๊ากับม้าบุกไปหาแม่ผมบูมมันก็ชอบเรียกผมว่าซ้อบ่อยๆ สองปีจะสามแล้ว ผมยังไม่ชินครับ เกิดมายี่สิบปีไม่เคยคิดว่าตัวเองโตขึ้นจะเป็นซ้อคน โชคดีที่ไอ้บอมไม่เป็นไปด้วย ไม่งั้นได้มีฟันกันหัวแบะไปข้าง
“อีกสองสัปดาห์”
“บอกเฮียซื้อร๊อยส์มาฝากด้วยดิ อยากกิน”
ผมเงียบไปพักหนึ่ง บูมกดเร่งเสียงเพลงในแผ่นซีดีที่ดำเนินมาจนถึงท่อนฮุค ผมไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษแต่ก็เรียนจบปริญญามา มีความรู้มากพอจะแปลคำศัพย์ง่ายๆในเพลง ตอนนั้นที่เสียงคอรัสทำให้คนฟังสะท้อนใจอย่างน่าประหลาด
I don't wanna feel the way that I do,
I just wanna be right here with you,
I don't wanna see, see us apart,
I just wanna say it straight from my heart:
I miss you, I miss you, I do...
+++++++++++++++++++++++++++
วันนี้เป็นอีกวันในต้นสัปดาห์ที่สามที่ผมใช้ชีวิตเฉื่อยแฉะกลางเมืองใหญ่ ตื่น อาบน้ำ กินข้าว ไปทำงาน รอโทรศัพท์ นอน วนเป็นลูปแต่สิ่งหนึ่งที่ยังเงียบหายไปเลยคือการติดต่อของใครบางคน
สัปดาห์แรกที่เฮียบินไปทำงานยังโทรมาเหมือนปกติ กระทั่งเข้าสู่สัปดาห์ที่สองก็เริ่มส่งเมจเสจมาแทน กระทั่งปลายสัปดาห์ที่โทรศัพท์ผมนิ่งสนิทเหมือนไหลตาย ไม่มีนอนทิฟิเคชั่นใดจากใครบางคน
ผมถอนหายใจผ่านโพรงจมูกช่วงโพล้เพล้ของวันอังคาร ยังไม่มีการติดต่อมาแต่รู้ว่ามันยังอยู่สบายดี ในเฟสบุ๊คมีรูปแท็คมาเรื่อยๆจากคนที่ชื่อ Jamie T. ส่วนใหญ่เป็นเฮียในอิริยาบททำงาน และเกือบทั้งหมดเป็นภาพถ่ายทีเผลอ เคยได้ยินเฮียเปรยๆว่าเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าใสคนนั้นเป็นแฟนพี่มิน ผมเคยกดเข้าไปส่งเฟสคนที่ชื่อเจมส์นั่นเหมือนกัน รูปที่อัพเป็นรูปรวมๆ เพียงแค่รูปเฮียกับพี่มินจะเยอะกว่าคนอื่นหน่อย รูปพี่มินเยอะไม่แปลกใช่ไหมครับ เขาเป็นแฟนกันนี่ แต่เฮียล่ะ นี่เป็นเรื่องที่ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมถึงได้มีรูปคนรักของตัวเองไปโผล่หน้าวอลของ’คนอื่น’มากมายนัก ว่าแล้วก็ไปส่องหน่อยแล้วกัน ไม่ได้เช็คเฟสมาหลายวัน
‘หลับยังไม่เลิกเก็กอีก คนอะไร :3’
ภาพล่าสุดที่เจมส์อัพเป็นรูปเฮียบนเตียงครับ นอนหลับตาพริ้ม ห่มผ้ามาจนเกือบถึงจมูก ข้างล่างมีคนกดไลค์เกือบๆร้อย เพิ่งอัพเมื่อคืนตอนประมาณตีสามของญี่ปุ่น แต่เดี๋ยวนะ ทำไมถึงมีรูปเฮียบนเตียงได้วะ ปกติห้องนอนที่โรงแรมถ้าเฮียไม่ได้นอนกับพี่เต้ยก็จะได้นอนคนเดียว ครั้งนี้ได้ยินว่าพี่เต้ยพาเมียไปด้วย คนที่ไปเอารูปเอ็กซ์คลูซีฟแบบนี้มาได้ต้องเป็นคนที่’นอน’ ห้องเดียวกันเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?
หรือว่า.. ที่ไม่โทรหา เพราะเรื่องนี้กันแน่...
เสียงประตูคอนโดปิดไม่ได้เรียกผมให้ตื่นจากห้วงความคิดวกวนของตัวเอง ตากลมยังจับจ้องไปบนรูปในเฟสบุ๊คไม่กระพริบ กระทั่งแรงบีบที่หัวไหล่เกิดขึ้นเบาๆผมจึงหันกลับไปมองน้องชายคนสุดท้องของบ้านพาณิชยโชติก่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไหลตอนไหน ไอ้บูมขมวดคิ้วถอนหายใจแล้วยื้อเมาส์ไปจากมือผม กดปิดคอมพิวเตอร์พลางเอื้อมมือไปหยิบกล่องทิชชู่มาวางบนหน้าตัก ผมก้มหน้าลงต่ำ น้ำตาที่เพิ่งเช็ดไปยังคงหยดอย่างไม่รู้จุดสิ้นสุด ไอ้บูมเลยเปลี่ยนท่ามานั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น ดึงทิชชู่ออกมาเช็ดน้ำตาให้ผมป้อยๆ
“เฮียไม่โทรมากี่วันแล้ว”
ผมส่ายหน้าไม่อยากรับรู้ ไม่อยากนับวันที่ถูกละเลย เฮียไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยหายไปให้ผมคิดถึงเลยสักครั้ง ไม่ว่าไปทำงานที่ไหน ไปนานเท่าไหร่ เฮียไม่เคยปล่อยให้ผมต้อง’รอคอย’ แบบนี้
“อย่าเพิ่งคิดมากนะ บูมรู้ว่าพี่เน็ตเหงา”
“เขาอยู่กับคนอื่น เฮียอยู่กับคนอื่น...” ผมพูดไปสะอึกไป
ในห้องนอนห้องนั้น บนเตียงนั้น เฮียอยู่กับใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม
ความระแวงระวังคงไม่เกิดขึ้นและกัดกินใจขนาดนี้ถ้าเฮียไม่ได้เปลี่ยนไป ผมสะอื้นตัวโยนอยู่พักใหญ่จนบูมต้องยืดตัวขึ้นมากอดปลอบ ลูบไหล่ลูบหลังอยู่นานกว่าผมจะหยุดงี่เง่า
“คิดถึงเฮียแล้วทำไมไม่โทรหาล่ะ?”
“กูไม่กล้าโทร...”
ผมตอบ อันที่จริงตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะโทรไปหาเฮียเวลางานถ้าไม่ใช่ธุระจำเป็น อาจเป็นเพราะลักษณะงานของเฮียไม่เป็นลูทีน ผมไม่รู้ว่า เวลาไหนเฮียต้องทำงาน และเวลาไหนเฮียจะได้หยุดพัก ไม่เหมือนผมที่กำหนดเข้างาน พักเบรค กระทั่งเลิกงานเป็นไปตามตารางของบริษัท ดังนั้นทุกทีเฮียจะเป็นฝ่ายติดต่อมาตลอด
เพียงแต่ไม่ใช่ครั้งนี้
ผมกำมือเข้าหากันแน่นจนบูมต้องคอยนวดผ่อนคลาย มันเป็นกังวล อันนี้ผมรู้ ที่จริงก็ไม่อยากให้รุ่นน้องมาคอยดูแลอะไรมาก แต่ในเวลานี้ นาทีนี้ผมก็ไม่อาจประคองอารมณ์ตัวเองได้อีกแล้ว
“ ให้บูมโทรให้ไหม?”
“ไม่ต้องหรอก เฮียคงไม่ว่าง ถ้าว่างก็โทรมาแล้ว”
“บอกบูมหรือบอกตัวเอง?”
จริงของตี๋เล็ก ผมหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาปลอบประโลมให้ตัวเองรู้สึกดีแต่สุดท้ายก็ไม่อาจทำใจเชื่อลงสักครั้ง ภาพชวนคิดไกลของเฮียในเฟสบุ๊คเจมส์ยังติดตา ตอนกลางคืนที่ไม่มีใคร ตอนกลางคืนที่ไม่มีผม ในคืนที่ไม่ได้ยินเสียง ไม่มีภาพผมในความทรงจำ...
“ใจเย็นๆก่อนนะ พี่เน็ตก็รู้จักเฮียนี่.. เฮียรักพี่เน็ตจะตายไป”
เพราะรู้จักยังไงล่ะถึงรู้ว่าเฮียไม่มีวันปล่อยให้คนที่รักรอแบบนี้ นอกเสียจาก...
“เอ้า.. ร้องอีกแล้ว ไม่เอาน่า”
“มึงไม่เข้าใจ...”
“โถ่ พี่เน็ต...” ไอ้บูมสบถหัวเสีย มันผ่อนลมหายใจยาวแล้วกุมมือผมแน่น ตาตี่ช้อนขึ้นมองแต่ยังไม่วายเอื้อมมือมาดึงเศษทิชชู่บนหน้าผมออก “บูมเข้าใจดีกว่าพี่เน็ตอีกเหอะ”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน นึกถึงเรื่องของบูมกับปันที่ตอนนี้ไอ้ปันยังไม่บินกลับมา ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง แรกๆก็ติดต่อมันอยู่ตามประสาเพื่อน แต่เฮียดูไม่ค่อยชอบใจ กระทั่งผมใช้โทรศัพท์ยันตีสี่จึงค่อยเข้านอน เฮียก็แขวะว่าไม่บินตามมันไปล่ะเป็นสัปดาห์ แถมยังนอนหันหลังให้ราวตาแก่ขี้งอนอีก เลยตัดปัญหาด้วยการโทรไปนานๆครั้งแทน
กระนั้น คนที่คุยกับปันบ่อยสุดก็คงเป็นบูม ทว่าพวกเราทั้งหมดก็ไม่มีใครรู้เรื่องราวระหว่างมันสองคนสักที ข้อมูลสุดท้ายที่รู้คือหลังวันรับปริญญา ไอ้บูมหิ้วครุยบินไปอังกฤษและได้รูปถ่ายคู่ไอ้ปันกลับมาเป็นอัลบั้ม ถึงแม้จะมีรูปไอ้ปันยิ้มนับใบได้ แต่บูมมันก็ดีใจนักหนาตามประสามันแหละ
ผมไม่เข้าใจบูมว่ามันทนได้ยังไง...
ทนไม่มีตัวตน ในสายตาคนที่เรารักได้ยังไง...
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติของผมวันนี้คืออาการปวดบวมที่เปลือกตา เมื่อคืนร้องไห้ไปนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ก็เหมือนคืนก่อนๆที่ผมรอโทรศัพท์จากเฮียจนหลับไปแต่ก็ไม่มีการติดต่อมา มิสคอลสักสายหรือข้อความใดๆยังคงไม่ได้รับ ไอ้บูมไม่อยู่แล้วมันคงออกไปเรียน เห็นว่าเช้านี้มีพรีเซนท์ตั้งแต่แปดโมง ส่วนตัวผมกลับทำตัวขี้เกียจ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงไม่ยอมลุกไปทำงาน
ผมมีอาการอย่างหนึ่งที่แปลกไปตั้งแต่ที่เฮียหายไปกับคลื่นดอกซากุระคือไม่ค่อยอยากคุย อยากกิน หรืออยากเจอใครๆทั้งนั้น งานการเหมือนทำไปตามหน้าที่ แต่วันนี้เห็นทีจะไม่ไหว เดินไปชะโงกส่องกระจกเห็นสภาพตัวเองแล้วยอมแพ้ ส่งเมจเสจบอกพี่แป้งว่าวันนี้ลาป่วย ไม่ถึงห้านาทีพี่แป้งก็โทรกลับมา ผมกดรับสายและโชคดีอีกอย่างคือเมื่อคืนผมร้องไห้หนักจนเสียงแหบแห้ง เลยบอกพี่แป้งไปว่าแพ้อากาศ เห็นทีต้องขอนอนพักเอาแรงพรุ่งนี้จะได้หายป่วย
พอปฎิบัติการโกหกพกลมสำเร็จ ผมก็ลุกไปอาบน้ำล้างหน้า เวฟอีซี่โกที่เฮียซื้อทิ้งไว้ในตู้เย็นกินไปดูทีวีไป อิ่มแล้วก็นอน นอนเสร็จก็ตื่นมาดูทีวีใหม่ ช่วงบ่ายของวันทำงานมีรายการวาไรตี้หนึ่งซึ่งไปถ่ายทำเอาเบื้องหลังภาพยนตร์ ตอนแรกเป็นหนังที่ผมอยากดู สักพักก็เปลี่ยนกองย้ายไปญี่ปุ่น ตามรอยภูมินทร์พระเอกดาวรุ่งของประเทศไทยกับหนังเรื่องใหม่ในต่างแดน
ภาพการทำงานของกองถ่ายดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ผมเห็นพี่เต้ยดุพี่มินบ้าง ซึ่งตอนนั้นถูกดูดเสียงออกไปเหลือไว้แค่ภาพของพระเอกหนุ่มก้มหน้าฟังคำบ่น จากนั้นกล้องก็แพนไปที่เจมส์ซั่งนั่งอยู่กับเฮีย ไม่รู้กระซิบกระซาบอะไรกันเฮียถึงยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ ขณะที่คนเล่ามันปล่อยก๊ากออกมาได้น่ารักสดใส
“ซี้ใหม่ของกอง...”
พี่เต้ยกระซิบบอกตากล้อง เร่งให้จุดโฟกัสของกล้องซูมจับภาพไปยังเจมส์ที่พูดอะไรสักอย่างต่อแล้วคว้ามือเฮียไปจับ ผมเม้มปากเข้าหากันแล้วกดปิดโทรทัศน์ ทิ้งตัวลงเบาะโซฟาก่อนกดโทรออกไปต่างประเทศทันที
ไม่อยากทนแล้ว...
กับเด็กนั่น.. มีอะไรพิเศษหรือยังไง?
ผมกดโทรศัพท์ต่อสายตรงไปต่างประเทศทันที มือไม้สั่นพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง หลายเรื่องหลายราว หลากอารมณ์เหลือเกิน ทั้งกลัว ระแวง และหวั่นใจ
แต่ไม่นานเกินรอ ปลายสายก็กดรับให้ผมหมดแรงเอาดื้อๆ
"สวัสดีครับ"
เสียงใสที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงที่ผมอยากได้ยิน ไม่ใช่คนที่ผมอยากคุยด้วย และไม่ใช่ธุระ'ของใคร'ที่จะมายุ่งเรื่อง'ส่วนตัว'ของคนอื่น ทว่าผมก็มีสิทธิ์ สิทธิ์ที่จะถามว่า'คนของผม’'อยู่ไหน'
"ขอสายพี่บีมครับ"
ผมเลือกที่จะเรียกเฮียเหมือนคนอื่นเวลาที่คุยกับคนอื่น ปลายสายหัวเราะนิดๆแล้วตอบ "เฮียอาบน้ำอยู่ครับพี่เน็ต มีธุระอะไรหรือเปล่า ฝากเรื่องไว้กับเจมส์ก็ได้"
เด็กนั่นรู้ว่าเป็นผม อาจเป็นเพราะเบอร์ที่เม็มเอาไว้ แต่มันน่าหงุดหงิดกับเสียงที่พูดหยันๆกับสรรพนามที่ใช้เรียกเฮียนั่นแหละ
"บอกเฮียให้หน่อยว่าแฟนโทรมา โทรกลับด้วย"
"อ้อ ครับ เฮียไม่โทรหา'แฟน'หลายวันแล้วนี่นะ"
ผมเริ่มกำโทรศัพท์แน่น ปลายสายยังหัวเราะเย็นเยียบราวกับสนุกนักหนาที่มีชัยเหนือผม
ทั้งๆที่เป็นแฟน แต่เฮียกลับอยู่กับอีกคน
"นี่พี่เน็ต.. เฮียอะ เท่ห์เนอะ ระหว่างอยู่ญี่ปุ่นเจมส์ยืมควงสักพักได้หรือเปล่า เดี๋ยวกลับไทยแล้วคืนให้"
"ไม่... ไม่ได้...."
"อย่างกหน่อยเลยน่า ของพวกนี้แบ่งๆกันใช้ก็ไม่เสียหายหรอก"
"ก็บอกว่าไม่ไห้ไง!"
ผมกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์ รู้สึกร้อนที่กระบอกตาขึ้นมาอีกแล้ว แต่ท่าทางปลายสายคงอยู่สบายดี เพราะมันยังหัวเราะร่วน
"เจมส์ขอดีๆแล้วนะ ถ้าไม่ให้ยืมจะยึดเป็นของส่วนตัวเลยแล้วกัน เหลืออีกตั้งหลายคืนที่เจมส์นอนกับเฮีย มันต้องได้'นอนกัน'สักคืนจริงๆแหละ พี่เน็ตว่ามั้ย.."
ผมเงียบ ปลายสายพ่นลมหายใจขึ้นจมูกแล้วพูดต่อ
"...บางทีอาจเป็นคืนนี้ก็ได้ มีงานปาร์ตี้เล็กๆทุกคืนแหละ ถ้าเฮียเมา อะไรๆก็คงง่ายขึ้น"
"กูบอกว่าอย่ายุ่งกับเฮีย.."
"พูดจาไม่เพราะ ไม่น่ารักเลย.. ไหนเฮียชมนักชมหนาว่าแฟนตัวเองดี"
"เรื่องของกู!"
ผมสบถเสียงดัง น้ำตาเริ่มไหลอีกแล้ว โกรธ.. แต่ในความโกรธนั้นกลับแฝงด้วยความขลาดกลัวมหาศาล
กลัวมันจะเป็นแบบนั้น
กลัวเฮียจะเปลี่ยนไป...
ระยะเวลาที่ผมต่อสายตรงจากกรุงเทพไปโตเกียวจับได้ประมาณห้าถึงสิบนาที แต่ความหนักอึ้งในใจเหมือนมีหินมาถ่วงให้ดำดิ่งสู่มหาสมุทรทวีความรุนแรงกว่านั้นหลายเท่าตัว ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เคยกรุ่นด้วยความอบอุ่นกำลังถูกกลบด้วยความรู้สึกแย่สุดๆกลืนไปกับความมืด ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจ หายใจไม่ออก หมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะขับน้ำตาออกมา ได้แต่นั่งหายใจทิ้งในห้องที่ไม่เปิดไฟแม้พระอาทิตย์จะตกดินแล้วก็ตาม
ประตูห้องพักถูกเปิดออกให้แสงจากภายนอกลอดเข้ามา ไอ้บูมเปิดสวิทซ์ไฟแล้วทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าผมนั่งกอดเข่าคู้อยู่บนโซฟา ในมือยังถือโทรศัพท์ไว้เหมือนตอนที่ตัดวางสาย
"พี่เน็ต เป็นอะไร"
ผมส่ายหัว รับรู้ทุกการกระทำ รู้ว่าบูมมันมานั่งข้างๆแล้วลูบหัวผมเหมือนเด็ก
"ทะเลาะกับเฮียเหรอ?"
ผมส่ายหัวอีกครั้ง ปรมัตจึงดึงโทรศัพท์ผมไปดู พอเห็นว่าเบอร์สุดท้ายที่โทรออกเป็นใครมันก็ไล่ผมไปอาบน้ำ ล้างหน้า เสร็จแล้วจะได้ออกมากินอะไรมันซื้อราดหน้ากับนมแปะมาฝาก
ผมลุกเดินทำตามคำสั่งของรุ่นน้องอย่างว่าง่าย ปล่อยสมองไม่ให้คิดอะไร พยายามบอกตัวเองให้เชื่อมั่นในความรักของเฮีย แต่ความเปลี่ยนแปลงมันเกิดขึ้นทุกวัน และผม ก็ไม่รู้ว่าเฮียเปลี่ยนไปหรือยังพอๆกับที่ไม่รู้ว่าผมจะรับมือกับความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ได้ยังไง
ไฟห้องนอนถูกปิดลงหลังมื้อค่ำ ภายในห้องสี่เหลี่ยมปกคลุมด้วยความเงียบและเสียงถอนใจยาว บูมล้มตัวนอนข้างผมแล้วดึงผมเข้าไปกอดทั้งตัว
กลิ่นของบูมคล้ายกลิ่นของเฮีย มันกอดผมจนจมไปในอก ลูบหลังซ้ำๆเวลาที่ผมสะอื้นออกมา แต่ไม่นาน ผมก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งทั้งน้ำตา..
และถ้าหากมันเป็นฝัน ผมก็ตอบไม่ได้เลยว่านี่คือฝันดี หรือฝันร้าย
ผู้ชายตัวโตเคราครึ้มนั่งอยู่ข้างเตียง ตาลึกโหลจ้องมาเขม็งดุ แสงจากผ้าม่านทีปิดไม่สนิทลอดเข้ามาแยงตาจนผมต้องหยีตาแล้วยกมือขึ้นขยี้ มือใหญ่รีบรวบข้อมือผมเอาไว้ สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนเหมือนจริง เหมือนจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นฝัน
"อย่าขยี้.."
"เฮีย.." ผมพูดคล้ายละเมอ ยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแต่ยังไม่ทันได้นั่งดีๆ ทั้งร่างก็ถูกกระชากเข้ามากอดไว้ กอดให้สมความคิดถึง กอดให้สมความขลาดกลัว กอดไม่ให้เฮียหายไปจากความฝัน
ไม่ให้เฮียกอดใครอีกคน.. คนที่จะเอาเฮียไป
"ทำไมเป็นแบบนี้!"
เสียงตะคอกดังขรมต่ำ ทั้งตัวเริ่มถูกกอดรัดแรงขึ้นจนกระดูกดังกรอบและเพิ่งเป็นการยืนยันให้ผมทราบว่า นี่มันไม่ใช่ความฝันแล้ว
"เฮีย.. มาได้ไง!!"
"ไอ้บูมโทรบอกว่าเน็ตร้องไห้ "
เฮียคลายแรงที่กอดรัดผมออก ดันหน้าให้เงยขึ้นสบกับตาคมแบบหนีไม่ได้ ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยตามร่องแก้มที่ยังมีร่องรอยของน้ำตาพาดผ่านอยู่
“เน็ตเป็นอะไร..?”
“ทำไมเฮียไม่โทรมา....”
“ขอโทษ งานยุ่งๆน่ะ อีกอย่าง ไม่ค่อยสะดวกด้วย”
“มีคนอื่นใช่ไหม?”
ผมกลั้นใจถาม อย่างน้อยถ้าผมกับเฮียเปลี่ยนไปแล้วตัวเองก็ควรจะได้รับรู้บ้าง ผมจะได้คิด จะได้หาทางว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป
ชีวิตที่ไม่มีเฮีย
“พูดอะไรออกมา...”
“ที่ไม่โทรหาเน็ต เพราะมีคนอื่นใช่ไหม!” ผมเริ่มผลักเฮียออก นึกโกรธ เสียใจ แต่มือใหญ่ก็รวบเอาไว้แน่นให้ผมดิ้นจนเหนื่อย พอเริ่มหยุดเปลี่ยนมาเป็นร้องไห้ เฮียก็คลายมือลงเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว “ใช่มั้ย! ตอบสิ!”
“มีใครที่ไหนเล่า ทำงาน... เน็ตเป็นอะไร ทำไมงี่เง่าแบบนี้”
“เออ เน็ตมันงี่เง่า ใครจะไปน่ารักแสนดีได้ตลอด! ไม่ชอบ ไม่พอใจก็เลิกสิ บอกเลิกกันมาตรงๆ ให้เน็ตรอทำไม ให้กูรอทำไม!”
ผมตะคอกใส่มันก่อนร้องโอดโอยตามแรงกระชากดึง เฮียผลักผมเข้าห้องน้ำ เปิดก๊อกแล้ววักน้ำมาถูปากผมแรง
“พูดบ้าอะไรออกมา! เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้พูดแบบนี้ ห๊ะ!”
“ปล่อยกู!”
“ไอ้เน็ต!! เฮียไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่พี่เรานะ! อย่าให้ถึงขั้นเอาน้ำยาล้างห้องน้ำมาล้างปาก! พูดจาให้ดีๆ”
“ไม่ต้องมายุ่ง!”
“หยุดร้องไห้แล้วตั้งสติได้แล้ว! เฮียโกรธแล้วจริงๆแล้วนะ”
“ไม่รักก็บอกมา พูดออกมาสิ! อย่าทำกับกูแบบนี้....” ผมร้องไห้เหมือนเด็กๆ ทุบที่อกมันแรงเหมือนคนบ้าแต่เฮียก็ไม่ยอมปล่อย ขึงตามองผมนิ่ง
“ถ้าไม่รัก จะรีบบินกลับมาทันทีที่รู้ว่าเน็ตร้องไห้ไหม....”
คนพูดเอ่ยเสียงนิ่ง เฮียปล่อยมือที่รั้งผมไว้ ตัวเองเลยรูดตัวลงนั่งกับพื้นห้องน้ำ ยกเข่าขึ้นมากอดสะอึกสะอื้นราวจะขาดใจ ทั้งชีวิตไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้เลยครับ กลัวจนหน้ามืดไปหมด
“พอแล้ว.. ไม่ต้องร้องแล้ว ขอโทษ”
คนตัวโตทรุดลงนั่งยองๆ มันดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ทั้งตัวลูบหัวลูบไหล่ไปพลาง “เน็ตรักเฮีย...”
“รักเฮียก็เชื่อใจเฮียหน่อยได้ไหม ไม่ได้มีใคร งานยุ่งจริงๆ”
“แต่ว่า....”
“เจมส์มันแกล้งไปงั้นแหละ เฮียคุยกับมันแล้ว ไม่มีอะไรให้เน็ตกังวลหรอก เจมส์เป็นแฟนมิน มันทะเลาะกันเลยมานอนที่ห้องด้วย เรื่องอื่นไม่มีอะไรทั้งนั้น เอางี้ เดี๋ยวเน็ตลาพักร้อนกลับญี่ปุ่นกับเฮียไหม วันจันทร์ค่อยมาทำงาน”
มือใหญ่ค่อยๆจับมือผมนวดคลายกังวล ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเฮียพอทำท่าจะเบะปากร้องไห้อีกคนตัวโตก็รีบจุ๊ปาก
“พอแล้ว.. ตาบวมหมดแล้ว”
ผมหลบสายตาลงต่ำ เฮียเลยดึงผมเข้าไปกอดไว้ทั้งตัว ใช้จมูกเกลี่ยผิวแก้มแล้วจูบเบาๆที่ขมับ พอผมกอดคืน เฮียก็ยกผมอุ้มทั้งๆที่ยังกอดกันอยู่
“เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบตาหน่อยนะ วันนี้ยังไม่ต้องไปทำงานหรอก”
ผมพยักหน้าชิดอก เฮียวางผมไว้บนโซฟา มันหายไปในครัวแล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าห่อน้ำแข็งแล้วนั่งคุกเข่าบนพื้น
“หลับตาซิ” ผมทำตามอย่างว่าง่าย ไอเย็นที่ผ่านผ้าขนหนูทำเอาผมสะดุ้งนิดๆแต่ก็ยอมให้เฮียประคบตา “ปวดไหม?”
“อือ..”
“งั้นทีหลังก็ไม่ต้องร้อง มีอะไรพูดกับเฮียตรงๆ”
“ก็โทรไปแล้ว ใครใช้ให้คนอื่นรับสาย...”
“ใครรับก็ไม่ต้องคุย รอคุยกับเฮียเอง โอเคไหม เฮียไม่เคยโกหกเน็ตอยู่แล้วนี่ จะไปฟังคนอื่นพูดอะไรอีกทำไม”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ตอนนี้ยังรัก เฮียก็บอกแบบนี้ “แล้วถ้าเฮียไม่รักเน็ตแล้วล่ะ? จะยังพูดกันตรงๆอีกไหม?”
“อืม วันไหนไม่รักแล้วเดี๋ยวบอก”
ผมเริ่มเบะปากจะร้องไห้อีก คราวนี้เฮียหัวเราะ “แต่ไม่ได้ยินหรอก เฮียยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเลิกรักเด็กขี้แยยังไง พอเลย ไม่ต้องร้องแล้ว กลับมาหาแล้วนี่ไง”
ผมพยักหน้ารับรู้ พักใหญ่กว่าเฮียจะยอมเอาน้ำแข็งที่ประคบตาผมออก คราวนี้มันขยับมานั่งข้างๆกันบนโซฟา จูบแก้มผมซ้ำๆจนต้องย่นคอหนี
“อะไรเล่า...”
“หมั่นไส้เด็กขี้หึง”
“เปล่าสักหน่อย เฮียทำตัวน่าสงสัยเอง...”
“อือ ขอโทษ..” เฮียว่า มันดึงมือผมออกจากตักไปจับไว้ คราวนี้จูบเบาๆที่หลังมือแล้วมองผมตาเยิ้ม “เอางี้ ถ่ายรูปคู่ขึ้นเฟสบุคดีไหม จะได้ประกาศไปเลยว่าเราเป็นแฟนกัน”
“ตลกแล้ว ไม่ต้องเลย”
ผมเบือนหน้าหนี แต่เฮียไม่ยอม หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาทำท่าดึงผมเข้าไปชิด อันที่จริงผมไม่ค่อยแสดงตัวกับเฮียบ่อยนักว่าคบกันอยู่ เรื่องงานของเฮียค่อนข้างเป็นที่รู้จักทางสังคม กระนั้นเวลาใครถาม เฮียก็จะตอบด้วยตัวเองว่ามีแฟนแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกที เฮียตั้งค่ากล้องให้ถ่ายด้วยกล้องหน้าแล้วกอดผมไว้ด้วยมือข้างเดียว
ผมแกล้งเบือนหน้าหนี เฮียเลยยื่นจมูกไล่ตาม สุดท้ายเอนตัวจนจะตกโซฟาอยู่แล้วเลยหันหน้ามาด่ามัน เฮียกะจังหวะเหมาะเหม็ง มันกัดปลายจมูกผมเบาๆแล้วเสียงแชะก็ดังขึ้นให้ผมทุบบ่ามันไปหลายรอบ
“หน้าเน็ตตลกจะตาย”
ผมบ่นอุบ เฮียไม่เข้าโปรแกรมแต่งภาพอะไรเลย มันอัพรูปขึ้นเป็นรูปโปรไฟล์แทนรูปเก่าทันที ส่วนผมงี้นั่งหูแก้มร้อนไปหมด ได้ทีเฮียยิ่งหัวเราะใส่ แล้วลอคเอาท์ เอายูสเซอร์ผมลอคอินเข้าไปเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นภาพเดียวกันบ้าง ตั้งชื่อใต้ภาพไว้อีกว่า ‘คนเดียว’ ทั้งๆที่ในรูปมีคนสองคนชัดๆ
“โอเคไหม?”
“กวนตีน..” ผมบ่น เฮียเลยยีหัวยุ่งๆของผมไปมาแล้วก้มลงจูบที่ปากเบาๆ คราวนี้มันยิ้มแล้วหยิกแก้มผมไปด้วย “ดีใจนะเนี่ยที่หึง แต่หึงแรงไปหน่อย ขู่เลิกแบบนี้เฮียเสียใจนะ ขอโทษมาเลย”
ผมพยักหน้า เอ่ยคำขอโทษมันออกมาแผ่วเบา ก่อนกระโดดขึ้นไปนั่งตักเฮียแล้วซบอก “ขอโทษนะ ก็รักมากเลยหึงมาก กลัวเฮียทิ้ง..”
“อืม ดีมาก”
“บอกคืนมาสิ”
“อะไร?”
“กวนตีน” ผมด่ามันเป็นรอบที่สอง เฮียเลยกระชับอ้อมแขนที่กอดผมไว้ให้แน่นกว่าเดิมแล้วใช้จมูกไซร้ใบหู
“เฮียก็รักเน็ต รักมากเป็นห่วงมาก แบบนี้จะทิ้งไปไหนได้ เข้าใจไหมครับ?” เสียงกระซิบนั้นเบาพอที่จะได้ยินกันแค่สองคน ผมค่อยๆคลี่ยิ้มกว้างออกมา
กว้างมากพอที่จะชดใช้รอยน้ำตาและอาการแห้งเหี่ยวของจิตใจ ให้ฟื้นฟูกลับมาดีได้ โดยไม่ยากเย็น
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend Special รักมาก คิดมาก
9/01/12
วันนี้สีอารายย ย ย ย ฮี้วววว
ไม่ใช่ฟิตนะจ๊ะ ช่วงนี้งานน้อย และจะน้อยไปอีกถึงวันศุกร์ ฮุเล่ หลังจากนี้แหละแม่คุณเอ๊ย ไม่อยากจะคิด ได้กลิ่นงานมาตุๆ
อ้อ น้องเน็ตฝากเพลงนี้มาให้เจมส์คุง
http://www.youtube.com/watch?v=6J-Ktlgv4kI (http://www.youtube.com/watch?v=6J-Ktlgv4kI)
แอบมาโปรโมตเรื่องใหม่เบาเบา ••รักเร่•• (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.msg2256047#msg2256047)
รักเร่เป็นชื่อดอกไม้นะจ๊ะ บ่แมนรักแร้หรือจั๊กกะแร้
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ รักมาก ชุบชุบ
-
จิ้มก่อนอ่าน :L2:
-
เฮียน่าตีจริงจริงที่ทำให้น้องเน็ตคิดมากนะเนี่ย
:กอด1: :กอด1:
-
เอิ่มนะ เจมส์แกล้งแรงไปรึเปล่า :m16:
ใครเจอแบบเน็ตก็ต้องคิดมากอยู่แล้ว
ส่วนเฮียก้น่าจะติดต่อหาเน็ตบ้างนะ ไม่น่าหายงี้เลย
-
เน็ตหึงน่าสงสารอ่ะ ร้องไห้จนตาบวมเลย
ยังดีนะที่เฮียยังรีบบินกลับมาอ่ะ ไม่งั้นมีเคืองเฮียแน่
แต่ยังไงก็หมั่นไส้เจมอยู่ดีแหลั
-
ไม่มีเหตุผล ให้คนอื่นมารับโทรศัพท์ได้ยังไงทำไมเจมส์ต้องพูดแบบนั้น มันตั้งใจให้แฟนเค้าทะเลาะกันเลยนะ เฮียไม่เคลียร์ว่ะ
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า :L2:
แต่อีเฮียเนี๊ยะน่าโดนนะ อะไรจะยุ่งขนาดไม่โทรหา ไม่แมสเสทมาตั้งหลายวัน
น้องเน็ตไม่ระแวงไม่เสียใจก็แปลกแล้ว เป็นเราล่ะ ก็โดนแน่ๆ :m16:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบเน็ตหึงจัง :laugh:
เข้าใจอารมณ์เลยคนรักกันห่างกันมากๆมันก็คิดมากเป็นธรรมดา
แต่แบบสะอึกตรงที่บูมพูดอะ
มนต์รักข้ามทวีปอะไรอย่างงี้หรอ5555555555555555
แต่สุดท้ายปารมีก็โก้ที่สุดแล้วค่ะ รัว!!!!!
-
เฮียบีมมมมมมม :เฮ้อ:
ทำเน็ตน้องไห้เลย :z3:
-
อยากเหนรูปที่เค้าเอาลงเฟสอ่ะ
-
แกล้งแรงไปป่ะตัวว
ใครเจอแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ :m16:
แต่เฮียน่ารักจัง เฮ้อออ~ เพ้ออ :เฮ้อ:
-
เน็ตร้องไห้ซะน่าสงสารเลย
-
เห็นอัพแล้วแบบดีใจมากกกก แทบกรี้ด รีบกดเข้ามาอ่านด่วนๆเลย ขอตอนพิเศษหลายๆตอนเลยนะคะคิดถึงงงงงง :กอด1:
-
กิ๊ดดด อยากจะบินไปตรบแทนน้องเน็ตค่ะ 5555555555
คิดถึงมากค่าาาา o13
-
อารมณ์ตอนเน็ตวีนนี่แบบอินมากค่ะ งืออออ ร้องไห้ตามเลยอ่ะ
แต่ขอสวนกระแสค่ะ ตอนท้ายเฮียน่ารักจัง บินกลับมาเพราะน้องร้องไห้ เริ่ดอ่ะ
ส่วนอีกคู่นี่เรื่องเยอะนะ ตั้งแต่มินยันเจมส์เลย อาร๊ายยยยย~
-
โกรธเฮียอะ น้อยใจแทนเน็ตเลย ไม่ว่างขนาดโทรบอกน้องสักนิดก็ไม่ได้หรอ
แถมคนอื่นยังมารับสายแทนอีก แบบนี้น่าจะให้เน็ตงอนนานๆเลย :m16:
-
งานยุ่ง?
ไม่โทร?
ไม่เมสเสส
เออ พอไหว
แต่คนนอกนั่น เป็นตรูมันตายยยยยยยยยยยยยยย
-
ดีนะจบหวาน
ลุ้นแทบแย่แน่ะ
นึกว่าจะได้กินมาม่าซะแล้ว
-
:sad4: เข้าใจความรู้สึกของนู๋เน็ตของเจ๊ จริง จริง ในวันที่เราต้องไกลห่าง เทออาจพบใครแล้วไหวหวั่น//// ~
เจ๊อินไปมะ :laugh: ก็นะ ความระแวงมันก็เกิดได้ ตลอด ตลอด
P.S. เฮียดูแล ดี ดีหน่อยสิ บางครั้งความรัดก็ต้องการเวลานะค่ะ !!!
-
แอบโกรธเจมส์ไปแล้วด้วยละ 55555555
เฮียยังน่ารักกะเน็ตเหมือนเดิม :กอด1:
เด้วไปติดตาม รักเร่ นะ o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจมส์เล่นแรงไปนะ :z6:
-
อิเด็กเจมส์นี่เล่นแรงไปนะ เน็ตลางานบินไปญี่ปุ่นเลย
ไปสวีทหวานแหววเหยียบหน้าคนทะเลาะกับแฟนดูจะเป็นไรไป
ช่วงนี้เหมาะด้วยมันทะเลาะกับแฟนอยู่หนิ
ส่วนเฮียไม่เคลียร์นะไม่เคลียร์
เฮียไม่สามารถมีปากมีเสียงได้นะถ้าเน็ตจะเอาคืน
คนอ่านเคืองอะ ปล่อยอิเด็กเวรนั่นมายุ่มย่ามได้ไง
ถ้าเน็ตไม่เอาคืนสักหน่อยคนอ่านคงแดดิ้นตาย
ด้วยความอยากจะกระโดดถีบยอดหน้าอิเด็กเจมส์
-
บีมก็จริง ๆ เลย สงสารเน๊ต บูมก็น่าสงสาร
-
ตอนนี้ทำเอาหายใจไม่ออก ปวดหัวตุ้บเลยทีเดียว
ไอ้เด็กเจมส์ เด็กนรก เล่นแรงนะ
ถึงขนาดเฮียบินกลับมาปลอบเน็ต แต่คนอ่านยังไม่หายโกรธ อินไม่เลิก
-
มือที่สามต้องจัดเพลงสกัดดาวยั่วให้อีกซักเพลง :m16:
เจอรูปโพรไฟล์ตอกหน้าหงายเลยมั้งคะคุณ
แหม๋ทะเลาะกะแฟนตัวเองยังจะสร้างความร้าวฉานคู่คนอื่นอีกแน่ะ จำเริญจริ๊งๆ :angry2:
-
เฮียบีมน่าตีจริงๆๆมาทำให้น้องเน็ตคิดมากได้ไง
ร้องไห้ตาบวมเป็ง ขี้มูกโป่งรึป่าวก็ไม่รู้ น่าสงสารเนอะ
น่าจะจังอีตาเจมส์มาตีก้นสักหมื่นที แหมๆๆโทษฐานสร้างความร้าวฉาน
อยากบอกว่าดีใจมากๆที่เรื่องนี้มีตอนพิเศษมาให้อ่าน คิดถึงมากๆๆ :กอด1:
-
ไม่ชอบเจมส์อย่างรุนแรง ก็เข้าใจว่าแกล้ง...แต่มากไปไหม?
เฮียน่ารักอ่ะ รีบกลับมาเลย...
-
:angry2: :angry2:
เฮียก็น่านัก ทำตัวน่าสงสัยทำไมเล่า อย่างน้อย SMS ก็ยังดี แล้ว เทคโนโลยีสมัยนี้มันก็ไม่ได้ลำบากหรือยุ่งอะไรมากนักหรอก ชิส์ สมควรที่น้องมันจะคิดมาก แถมมา เจอ พวกเล่นไม่รู้เรื่องอีก น้องเจมส์ คะ ถ้าเป็นพี่ จะตามไปตบน้องถึงญี่ปุ่นเลยค่ะ ขออภัยที่ทำตัว หยาบคายนะคะ แต่เรื่องแบบนี้ มันควรเอามาเล่นไหม แล้วถึงน้องจะไปโกรธใครมันควรไหมคะที่จะมาทำให้คนอื่นเค้าทะเลาะกัน
แต่ก็นะ คนเรา บางทีการทะเลาะกัน มันก็ช่วยให้ความรัก เข้าใจกันมากขึ้น (แต่อย่าบ่อยนะ) :กอด1:
-
อ่านตอนพิเศษจบ
อยากจับเจมส์มากระทืบอ่ะ :z6: จริงๆนะ
-
โหยเฮียน่าจะง้อให้เยอะกว่านี้หน่อย อิอิ
-
แกล้งกันแรงมากๆไปนะ :m16: :m16:
อ่านไปร้องไห้ กดดันด้วยเลยอ่ะ :sad11: :sad11:
เฮียก็นะ :m16:
-
นังน้องเจมส์ แกล้งคนอื่นแบบนี้แรงนะคะ :angry2:
สงสารเน็ตเลยอะ อ่านไปใจสั่นไป ถึงจะเชื่อว่าเฮียไม่นอกใจเน็ตหรอก แต่เน็ตเสียใจมากขนาดนี้ มันน่าสงสารมากเลย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ อยากอ่านอีกจัง :impress2:
-
เล่นแบบนี้ไม่ชอบเว้ยยยยยยย :angry2:
ทำเน็ตร้องไห้เลย สงสารอ่ะ จะฟ้องปันนภ :m16:
-
ทำเน็ตร้องไห้หรอเฮียยย
T_____T
อย่าทิ้งกันนนสิ
-
อะไรวะ เฮียทำให้เน็ตได้แค่นี้เหรอ แค่บอกว่าเจมส์แกล้งเล่น...แค่นี้เหรอ
ไม่ใจเลยว่ะเฮีย แถมมาว่าเน็ต หาว่าเน็ตคิดมากอีก
คนทางนั้นทำไมไม่จัดการอะไรเลยวะ ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z6:
-
เราน้ำตาไหลเลย
T___________T
-
ิอิเฮียไม่เคลียร์จริงๆ ด้วย
มีอย่างเหรอ รักมาก เป็นห่วงมาก แต่มันไม่โทรหา
แถมปล่อยคนอื่นมานอนห้องตัวเอง รับโทรศัพท์ตัวเอง แอบถ่ายตัวเองตอนนอนหลับ เกินไปน่ะ
พอรู้ว่าเน็ตร้องไห้ มันกลับเว่อร์ถึงกับบินกลับมา
แค่มันโทรหาแฟนที่รักมาก เป็นห่วงมาก สักห้านาที สิบนาทีก่อนนอน จะตายไหม
น้ำท่าไม่ต้องอาบนานนักก็ได้ มันญี่ปุ่นน่ะ ไม่ใช่อินเดีย
แหม โมโหแทน มันก็น่าท้าเลิกจริงๆ แหละ
เอ่อ ก่อนจาก ช่วยชกอิเจมส์สักหมัดเถอะ หมั่นไส้เหลือเกิน
ทะเลาะกับแฟน มีแผนมานอนกับแฟนคนอื่นเขาหรือเปล่า
หลายคืนเกินไปน่ะ แฟนตัวเองไม่รู้จักง้อ ไม่รู้จักเคลียร์กันเลยเหรอไง
แล้วบทสรุปว่า เน็ตหึงเกินเหตุใช่ไหมนั่น
ก็อิเฮียทำเหมือนเน็ตผิดเลยอ่ะ
เน็ตรักเขามากไปหรือเปล่า
-
รักมากก็หึงหวงมากเป็นธรรมดา
-
แอบน้ำตาหยดด้วย สงสารเน็ต
-
ไม่เคลียร์เลยอ่ะ :o12:
เจมส์ทำอย่างนี้ไม่เกินไปหน่อยหรอ แล้วเฮียก็ผิดอย่างน้อยก็น่าจะโทรหากันบ้าง ไม่กี่นาทีก็ยังดี
ตอนพิเศษมาแบบ ทำให้โกรธเฮียมากเลยอ่ะ (อารมณ์โกรธเฮียค้างอยู่เลย หมั่นไส้เจมส์ด้วย)
-
เพลงที่เน็ตให้เจมส์มันโดนใจมว๊ากเลยอ้า :laugh:
เจ้าที่แรงนะเจมส์ ไปสถานีต่อไปนะจ๊ะ o18
อ่านทีไรแล้วอิจฉาเน็ต อยากได้แฟนแบบเฮีย อยากด้ายย :z3:
ปล.เข้าใจความรู้สึกบูมมาก ตอนนี้ก็เป็นอยู่ 5555 ปันเปิดใจเร็วๆเถอะ ตัดใจมันยากกว่าแอบรักอีกนะ :o12:
-
เฮียยังน่ารักเหมือนเดิม...
แต่ขอตบกระบาลที่เหอะ...เฮียบีม
สมควรให้เน็ตระแวง งานนี้ผิดเต็มๆ...
แล้วมินนั่นทะเลาะกับแฟนประสาอะไร ทำไมไม่จัดการให้เคลียร์
ปล่อยแฟนแรดมานอนห้องชายอื่น คืนเดียวพอทน หลายคืนมันผิดปกติล่ะ...
เรื่องรูปเรื่องเฟส เฮียแกคงไม่รู้หรอก บูมคงบอกมากกว่า....
งานนี้น้องบูมน่ารัก ช่วยซ้อได้มากเลย...น่ารักจริงๆ จ้า
-
ฉากที่ทะเลาะกันอ่านแล้วมันส์มาก อินสุดๆ
เฮียก็น่าจะบอกเน็ตให้รู้เรื่องนะว่างานเยอะ ไม่ค่อยว่างอะไรก็ว่าไป ไม่ใช่หายไปแบบนี้อะ
แต่ก็รู้เลยว่าเน็ตโคตรหวงเฮียยยยแล้วเฮียก็รักเน็ตมากจริงๆ รู้ว่าเน็ตร้องไห้ ก็บินกลับมา
ไม่ถามอะไรทั้งนั้น ต้องบินตรงมาเคลียร์ด้วยตัวเอง 55555
-
หึงเพราะเหตุการณ์พาไป แบบนี้ยกโทษให้ได้
แต่วิธีง้อของเฮีย o13 นายแน่มาก
-
โมโหเจมส์มากกก จะร้องแทนเน็ต ฮืออออ
เฮียน่ารักเสมออออ ><
-
โอ๊ย น้ำตาจะไหลตาม
ล้อเล่นแบบนี้ก็แรงไปไหนเปล่าวะ
เฮียก็อีกคน เสียทีดันเป็นพระเอกยอดเยี่ยม เสียเวลาพิมพ์มาซักจึ้กสองจึ้กมันจะเป็นไรมากมั้ยฮะ!!!
-
โอ้ยยย บีมนี่น่าจับไปตีก้นจริงๆ :angry2: :angry2:
-
ลุ้นใจจะขาดดดดด :sad11:
เจมส์ก็ร้ายเกิ๊น ตกกะใจหมดเลยยยยยย
แต่ดีใจมว๊ากกกกกที่มาต่อตอนพิเศษ
เอาอีกนะคร๊าาาาาาา
พลีสสสสส :call:
-
โอยยยยยยยยยยย ละลายแล้วจ้าาาาาาา
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
น้ำตาไหลเลย สงสารเจ้าเน็ตน้อย :o12:
เฮียนะเฮีย นี่ถ้าไม่บินกลับมาทันที มีเคืองแน่ๆเชียว
ดีนะ กลับมาหน้าที่พระเอกได้ทันท่วงที
ตอนนี้บูมได้ใจเจ๊มาก น่ารักอ่ะ ดูแลซ้อดีเหลือเกิน
ส่วนเจมส์ อย่าให้เจอนะ :z6:
-
:z6: ขาคู่อิเจมส์
-
ไม่โทษเน็ตเลยนะที่เป็นแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องงี่เง่าด้วย
ก็ดูสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ละอย่างดิ ใครมันจะไม่คิดมากล่ะนั่น
คนเขียนคะ ขอตอนพิเศษบทเรียนอะไรซักอย่างตอกหน้าเจ้าเจมส์นั่นจัง ๆ ซักทีได้มั้ย
เราว่ามันไม่เคลียร์นะ ลับหลังเฮียจะทำจริงไม่ทำจริง มันไม่รู้หรอก แล้วเราว่าไอ้ที่เจมส์พูดมันเกินเล่นแล้วล่ะ
มันจะทำให้ความรู้สึกของคนอ่านคลี่คลายกว่านี้อ่ะ ตอนนี้เรายังสงสัยอยู่เลยว่าจริง ๆ อีเฮียมันอาจจะโกหกก็ได้
PS. เราอิน 555
-
ไอ้คนชื่อเจมส์เจอหน้าจะด่าให้หมั่นใส้ ดีเเล้วที่เฮียกลับมาง้อ ว่าเเต่งานยุ่งขนาดนั่นเลยหรอออออออ
-
:z6:
-
ไม่เคลียร์
-
มาทีเล่นเอาจุกเลย ไม่ไหวๆให้ตายสิ
เจอแบบนี้เข้าไปเล่นเอาปวดตับเหมือนกานนะนี้ 555++
-
มาต่้อแล้วแหะ มีอีกไหม อยากอ่านต่้อจัง
-
ปล่อยให้เด็กน้อยเป็นกังวลได้ตั้งนานนะตาเฮีย
มันน่ามั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ปันนภมาเป็นบุรุษสรรพนามยังดราม่าเลย โอ้หมิก้อดดดด :z3:
ทั้งตอนน้ำตามาผล็อยเอาตรงประโยค "ทนไม่มีตัวตนในสายตาคนที่ตัวเองรักได้ยังไง"
มันแทงจึ๊กกกกกกเลยถ้าเน็ตพูดประโยคนี้ไปนี่ไม่ปรมัตตายก็แม่ยกตายอ่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ ยังรอตอนพิเศษปันบูมอยู่นะ :impress2:
ตบเจมส์รัวๆ
-
กระโดดถีบหน้าเจมส์หนึ่งที ล้อเล่นบ้านป๊ามึงดิ
เป็นใครก็ต้องคิดแบบเน็ตทั้งนั้นแหละ
-
ตอนพิเศายังกลุ่นด้วยมาม่า น้ำตาไหลตามน้องเนทเลย
-
ถึงไม่รักมาก แต่ถ้ามีคนมาทำแบบเจมส์ เราก็คิดมากนะ
-
เรื่องบางอย่างอย่าคิดเองนะน้องเน็ต...คุยกันเยอะๆ จะเข้าใจกันและเชื่อใจกันมากขึ้นเองนะ ...
-
โถเฮียยยทำไมปล่อยเด็กเค้าคิดมากขนาดนั้นเล่าา :angry2:
แถมยังจะมาล้างปากน้องด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำอีก ใจร้ายๆๆ
สงสารเน็ตอ่านไปใจสั่นๆ ฮือๆๆ สงสารบูมด้วย ทนไม่อยู่ในสายตาของคนที่รักได้ยังไง :sad4:
สุดท้ายๆก็ร่ำๆจะหวานๆ 55555 :-[ :-[ ( แบบกวนตีน) :z2:
-
ตอบตอนที่ 25
แหะ ...หายไปนานเลย ไม่รู้ว่าคุณนักเขียนจำเราได้รึเปล่า ^^"
ตอนนี้พี่จอมท๊อปฟอร์มมากๆข่า เป็นที่ปรึกษาที่ดีมากให้กับทั้งคู่ แถมยังดูอยู่ในโอวาทเมียอีก น่ารักก <3
ว่าแต่ทรายแก้วโผล่มาแค่นั้นแล้วก็จากไป? ...ไม่เชื่อ!!! นางต้องคัมแบคพร้อมอะไรบางอย่างแน่ๆ!!!!
แต่เฮียดูตัดใจจากทรายแก้วได้แล้วจริงๆนะ อาจเพราะว่าเฮียมีเวลาทำใจมาซักระยะหนึ่งก่อนบอกเลิก
จริงๆเฮียน่าจะบอกเหตุผลกับทรายแก้วบ้างนะคะ ปล่อยแบบนี้ก็น่าสงสารฝ่ายหญิงเหมือนกันที่ไม่รู้อะไรเลย
ส่วนณัฎฐนิช(เขียนถูกมั๊ย?)ก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม ...แอบอายกับคำพรรณาของเฮียต่อเน็ตหลายๆคำเลย :o8: 555
ปล.ไม่รู้ว่าเคยพิมพ์บอกหรือเปล่า แต่เราชอบสำนวน ลำดับการเล่าเรื่อง มุกที่แทรกมาของคุณนักเขียนมากๆเลย : ))
-
เฮียก็นะ บ้างานจนลืมแฟน ก็น่าน้อยใจอยู่หรอก
แต่เพื่อนร่วมงานเฮียเนี่ยสิ. . . เล่นกันแรงเนอะ
-
ไม่มีเหตุผล ให้คนอื่นมารับโทรศัพท์ได้ยังไงทำไมเจมส์ต้องพูดแบบนั้น มันตั้งใจให้แฟนเค้าทะเลาะกันเลยนะ เฮียไม่เคลียร์ว่ะ
ใช่ๆๆเห็นด้วย เจมส์นิสัยแย่ว่ะ ตัวเองทะเลาะกะแฟน แล้วก็เลยอยากให้คนอื่นทะเลาะกันบ้างหรือไง หรือใจจริงคิดอะไรกะเฮียอยู่
อยากให้มีต่อที่เฮียพาเน็ตไปด้วย เน็ตไปตบเจมส์ให้ฟันร่วงเลย นิสัย!
-
รักมาก หึงมากจริงๆเนอะ
-
เรารักเรื่องนี้และคิดถึงเรื่องนี้มากกกก แบบว่าเรื่องนี้จบละไม่รู้จะอ่านเรื่องอะไรต่อเลยจริงๆ 5555
ดีใจที่คุณ West แต่งนิยายต่อนะคะ และัที่สำคัญก็คือไม่ลืมมาอัพตอนพิเศษอยู่เรื่อยๆ
สำหรับตอนนี้ขอบอกได้แค่อยากตบเจมส์มากกกก คือมันอาจจะอิจฉาที่เฮียเป็นแฟนที่ดี เทคแคร์แฟนดี
ละตัวเองดันทะเลาะอยู่กับมิน อะไรก็แล้วแต่ นิสัยแย่อ่ะ ไม่มีสิทธิ์ไปทำให้คนอื่นเขาทะเลาะกันนะเว้ย !!!
สงสารเน็ตมากกก แฟนอยู่ไกล ทำงานไม่เป็นเวลา จะติดต่อก็กลัวว่าจะไม่สะดวก หนำซ้ำตอนที่ติดต่อไป ดันมีไอ้บ้ามารับสาย
โดนกวนตีนใส่ ดีแค่ไหนแล้วที่เน็ตไม่ป่วยเนี่ย
แต่เฮียก็น่ารักนะ พอบูมโทรไปบอกว่าซ้อร้องไห้ ก็รีบกลับมาทันที
ึคู่นี้น่ารักที่สุดอ่ะ !!!!
บูมก็น่ารักนะจ๊ะ เป็นน้องชายที่ดีมาก ขอให้พี่ปันรักพี่ปันหลงนะลูกนะ TwT
จะรอตามข่าวเรื่องรวมเล่มอยู่เรื่อยๆ นะคะ สู้ๆ ค่าาาา และก็จะตามไปอ่านเรื่องใหม่ด้วยยย อิอิ
-
กรี๊ดดดดด รักมาก เลย หึงมากกก
อยากเบริด์กะโหลกเด็กบ้านั่นซักที
ตัวเองทะเลาะกะแฟน แต่ดันมาทำให้
คนอื่นทะเลาะมั่ง น่านัีก เดี๊ยะ ๆ
-
ยังค้างคาในใจ ถึงเฮียจะกลับมาหาถึงห้องทันทีแต่ที่ผ่านมาคนเรามันจะยุ่งได้จนไม่มีเวลาโทรหากันเลยเหรอ
หรือแค่อยากทดสอบอะไร เวลาหลาย ๆ อาทิตย์ที่ไม่ได้คุยกันมันก็ต้องคิดถึงกันบ้างสิ เป็นครั้งแรกที่คนอ่าน
ไม่ไว้ใจเฮียบีมเลยนะเนี่ย มาไม่ไว้ใจตอนเรื่องมันจบแล้ว แล้วมันจะมีตอนต่อ ๆ ไปให้อ่านอีกมั้ยคะ
เน็ตอ่อนแอสุด ๆ นะตอนนี้ เป็นใครใครก็แย่นะ ยิ่งโทรไปเจอเจมส์พูดแบบนั้น แค่แกล้งจริงเหรอ
เจตนาไม่บริสุทธิ์ คำพูดส่อเสียด แย่นะ ไม่ไว้ใจอย่างมาก โกรธมากด้วย
ต้องขอบคุณน้องบูมที่โทรไปตามเฮียกลับมา นึกอยากให้เน็ตเลิกจริง ๆ ไปเหมือนกัน (แ่น่ะ ยังไม่เลิกมีอารมณ์ค่ะ)
แบบย้ายของหนีีไปเลยไรเงี้ย แต่เค้ารักกันนี่เนอะ สองคนมีความสุขคนอ่านก็สุขด้วย ภาพโปรไฟล์น่ารักไม่แคร์สื่อมาก ๆ ค่ะ
ยิ้มได้ซักทีนะเน็ต
ขอบคุณค่ะ อยากอ่านอีกๆ :L2:
-
ถ้าเราเป็นเน็ตก็โกรธ เรื่องไม่โทรคงไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องไอ้คนที่มันรับโทรศัพท์แทนนี่น่าจะโกรธ น่าเสียใจกว่า
คิดถึงแทบตาย โทรไปกลับเจอไอ้บ้าน่าสงสัยที่ไหนมาพูดแบบนี้ ใครจะทนไหว
แต่ก็นะ เน็ตโคตรน่ารักเลยอ่ะ
อ้อนยิ่งกว่าแมวน้อยอีก โมเอ้สุด ๆ อิอิ
-
กรี้ดดดดดด ดีใจที่มาอัพ :o8:
อ่านเสร็จ กรี้ดอีกรอบ อีเจมส์ สลัดผัก แงงงงง ทำหนูร้องไห้เลยนะ สงสารเน็ต เจองี้เองก็ร้องไห้อ่ะ เฮียบินมาเลยด้วยน่ารักจัง //กอดเน็ตกับเฮีย ขอบคุณที่มาอัพนะคะ ติดตาม+สนับสนุนคุณต่อไป คิดถึงนะเออ :z3: o13
-
ถึงจะรักมาก เชื่อใจ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะ
ไม่หวั่นไหว กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนะ เงียบหาย
ไป ไม่ติดต่อมา มีคนอื่นอัพรูปตอนนอน โทรไปอิคนนั้น
รับ แถมไม่โทรกลับ เป็นใครก็ต้องคิด โครตไม่ชอบเลย
ไอคำพูดที่ว่ายุ่งจนไม่สามรถติดต่อมาได้ อย่างน้อย ส่ง sms
ก็ได้ เฮียไม่เคลียร์ ขัดใจมากๆๆ เดี่ยวให้เน็ตดัดนิสัยทำกลับบ้างเลย
-
เฮ้ออออ :เฮ้อ: นึกว่าจะเคลียร์กันมะด้ายยยยยยยย แต่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมม :impress2:
-
ประทับใจเรื่องนี้มาก เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ขอบคุณนะครับ
-
ดีจายอ่ะ (หายไปตั้งนาน)
แล้วมาลงตอนพิเศษอีกเน้อ!
-
โอ่ยยย
มาตอนแรกเครียดเลย
กะว่าเอาแล้ววววว :z3:
เจมส์เล่นแรงไปหน่อยนะ :z6:
รอตอนหน้าาาา :กอด1:
-
มาต่อเมื่อไหร่ มาต่อตอนไหน
ไม่รู้ตัวเลยแฮะ
ตอนพิเศษตอนนี้ บีบมากๆเลยค่าาาา
แต่ชอบนะ ชอบมากเลย
อ้อ นิดนึง อย่าให้เจอนายเจมส์นะ จะโบกให้
อยู่ดีไม่ว่าดี มาทำให้คนเค้าผิดใจกัน แหม๊ะ
ส่วนรวมเล่ม ยังติดตามอยู่เรื่อยๆค่ะ อยากได้จริงๆ
-
อยากได้ตอนเน็ทเอาคือเจมส์จัง น่าหมั่นไส้ใครเจอเเบบนี้ก็คิดมากเเหละ
เฮียเครียร์ๆเลย
-
ตอบตอนที่ 26
ตอนแรกคิดว่าคนที่มายืนรอหน้าห้องเป็นปันนภ ที่แท้ก็บอมมี่นี่เอง ...แต่ตอนหน้าฮีจะคัมแบคเลี้ยวววววว ><
ตอนนี้มาเนิบๆ แต่สร้างไว้หลายแผลเลยทีเดียว ...เฮีย เน็ต บอม ทรายแก้ว รวมทั้งบ้านเน็ต บ้านเฮียที่ไม่รู้ว่าจะดราม่ากับเรื่องนี้มั๊ย
แต่จริงๆแอบผิดคาดกับเน็ต ...คิดว่าเน็ตจะมีวิธีพูดกับเฮียแบบอื่นที่ไม่ใช่ ...ไม่เคยรักเฮีย ... คิดว่าอาจจะเป็นการคุยให้เคลียร์ แล้วขอห่างออกมา เพราะเราคิดว่าเน็ตกับเฮียเลยขั้นที่จะหลอกกันว่าไม่รักได้แล้ว ... ซึ่งก็ดีใจที่เฮียไม่เชื่อคำพูดของเน็ตที่ว่าไม่ได้รัก ...แต่เฮียตัดสินใจจะทำยังไงต่อนี่อีกเรื่อง
-
ตอบตอนที่ 27
เหมือนดราม่านี้กำลังจะผ่านไป ...ไวมาก
แอบลืมน้องบูมไปเลยอะ >< พี่ขอโทดนะหมวยเล็กกก
ปันนภกลับมาคราวนี้ดูทิ้งฟอร์มลงไปเยอะเลย ปกติปันนภที่เราสัมผัสได้จะต้องหยิ่งกว่านี้ ต้องเป็นที่ปรึกษากว่านี้ ต้องวางแผนกว่านี้ ต้องรับได้ทุกสถานการณ์กว่านี้ (คนหรืออะไร?) แสดงว่าปันนภคงคิดเรื่องนี้ตลอดที่อยู่นอก ...ประจวบกับเห็นช่องทางพี่ทั่นเลยกะเสียบ ...ปันนภเข้าใจมั๊ยลูกว่ามันไม่ใช่อะ!!!
แต่ก็ยังดีที่มีหมอโต๊ดและน้องบูมสวดบอมได้แทนใจเรามาก 55 ... สารภาพว่าทีแรกคิดว่าบอมเป็นตัวอันตรายยิ่งกว่าทรายแก้ว แต่เปล่าเลย บอมดูมีสติสตังกว่าที่คิดไว้เยอะ 555
ชอบคำพูดสุดท้ายของปันนภ "อย่าดูถูกแม่ตัวเองว่าเขาเลี้ยงลูกมาไม่คู่ควรกับใคร" ...เน็ตไม่ได้พูดออกมาเลยว่าตัวเองไม่คู่ควร แต่ปันนภก็ยังรู้ความนึกคิดเน็ตได้ ...แสดงให้เห็นว่าตลอดเวลาที่แอบมองกันไปมานี่ไม่ใช่เล่นๆเลย ...แอบเห็นว่าเขียนจบแล้ว สนใจเขียนตอนพิเศษปันเน็ตมั๊ยคะ? :))
แล้วก็ช็อตที่เน็ตไปแล้วบูมมานี่สื่ออะไรได้หลายอย่างดีนะคะ ชอบค่ะ
เพิ่งรู้ว่าตัวเองตกหลุมรักเฮียขนาดนี้ ...ตอนนี้เฮียตัวไม่มามาแต่ชื่อก็รู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก >< ...แล้วเฮียก็สู้สุดอะไรสุดนะคะ ยังคงราวีเน็ตไม่หยุดหย่อน ...หนักแน่นดีค่ะเฮีย ... o13
ว่าแต่ยังมีดราม่าอะไรรออยู่อีกไหมหนา???
-
เฮียอยู่ดีๆ ก็หาย ต่อให้เชื่อใจแค่ไหน ก็ต้องคิดว่ามีคนใหม่
แถมมีไอ้หนุ่มเจมส์มาอีก เกือบไปแล้วไหมล่ะเฮีย
สงสารเน็ต ร้องไห้ตาบวมเลยยย :angry2:
ปัน บูม คิดถึงงงงง
-
เฮียบีมรักเน็ตโพดๆ ถึงกับบินกลับจากญี่ปุ่นมาหา เพียงแค่แฟนร้องไห้!!!
นับถือๆ o13
-
ตอบตอนที่ 28
เพราะบอมกับเฮียไม่ค่อยคุยกันรึเปล่า บอมเลยจิ้นอะไรไปเอง เข้าใจอะไรในแบบของตัวเอง ...เฮียรักน้องนะ แต่แอบเย็นชานิดนึง อาจด้วยวัยที่ต่างกัน ...แต่อยากบอกว่าตอนนี้บอมน่ารักอะ ><
แล้วเฮียก็น่ารักมากอ่าตอนนี้ เน็ตคิดว่าจะตัดขาดจากเฮีย แต่เฮียกลับมองเหตุการณ์ว่าแค่เน็ตงอนหรือตัวเองทำอะไรผิด ...เหมือนเฮียไม่มีความคิดว่าตัวเองกับเน็ตจะต้องจบกันเลย เพราะมั่นใจในตัวอีกฝ่ายมากๆ ... แถมยังรู้จังหวะที่จะงอนจะง้อ .... แล้วยังไปเข้าหาแม่อีกเสร็จสรรพ ... ผู้ชายรู้งานแบบนี้หาได้ที่ไหนอีกณัฎฐณิช
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ไม่มีคู่พระนายแต่ก็น่ารักและอบอุ่นมากๆ ^^
-
ตอบตอนที่ 29
เพิ่งชมเฮียไปหยกๆว่าเฮียรู้งาน ...พอมาตอนนี้
เฮียแม่มยิ่งกว่ารู้งานอีกอะ!!!!!!!!!!!!!
ทีแรกที่อ่านก็ว่า ...เอ้ ไมเฮียมันงี่เง่าตีรวนเรื่องปันจังว้า ...แอบคิดเหมือนกันว่าจะเป็นแผนรึเปล่า แต่ก็อาจจะไม่ใช่เพราะเฮียก็อะไรกับเรื่องปันนภมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว .... แต่พอมาอ่านตอนจบ เฮียแม่มร้าย!!!!!!!
คู่นี้เค้างอนง้อสลับกันดีนะคะ ...ไม่มีอีกฝ่ายงอน อีกฝ่ายงอนตอบ ...แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันเป็นสิ่งสำคัญเหนือทิฐิทั้งปวง ...อย่างงี้อยู่กันยืดแน่ๆ
ปันนภจะไปอังกฤษ ...ทำไมต้องไป แล้วทำไมต้องอังกฤษ(ที่แม่ตัวเองอยู่) ...ชายเกิดคิดอะไรขึ้นมาได้??
-
ตอบตอนที่ 30
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฉากเรทมันได้ใจมากๆอะ
ไม่ใช่ได้ใจเพราะความรุนแรงแบบ nc กระจายหรืออะไรนะคะ ...แต่มันเป็นไปอย่างที่คู่นี้ควรจะเป็น แล้วก็แสดงความปรารถนาที่ทั้งคู่มีต่อกันออกมาได้ดีเลย
ปกติหลังฉาก nc จะมีฉากนึงที่เราชอบมาก คือฉากดูแลหยอดข้าวต้มกัน ...ตอนนี้มักจะอบอุ่นเสมอ ...สำหรับเรื่องนี้ตอนนี้ก็ยังคงความอบอุ่น น่ารัก โปกฮา(?)ตามสไตล์เฮียกับเน็ตไว้ด้วย น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วไม่เลี่ยนดี ...ชอบจริงๆเวลาเน็ตเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ ...แถมตอนนี้นางยังกล้าเรียกอีกฝ่าย(ในใจ)ว่า'ผัว'แล้วด้วย ..จริตเริ่มมาแล้วสินะนู๋เน็ต 5555
แต่สงสารปันนภอ่าาาาาาา ...ปันนภไม่เหมาะกับการถูกปฏิเสธเลย เห็นเธอถูกปฏิเสธแล้วดูน่าสงสารกว่าคนอื่นยังไงก็ไม่รู้ T T
ปล.แล้วตกลงเฮียไม่ต้องไปทำงานแล้วหรอคะ 55
ปล.2 เบื่อเฮียอะ นอกจากจะแย่งเน็ตไปจากปันนภแล้วยังแย่งพื้นที่ในใจเราไปจากปันนภด้วยแน่ะ
-
ตอบตอนที่ 31
เรื่อยๆแต่น่ารักดีนะคะตอนนี้ เหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย ...ตื่นนอนตอนเช้ามองอีกฝ่ายหลับ ทำอาหารเช้า มีเซ็กส์ ไปเลือกซื้อของกัน ดูหนัง แล้วก็ไปไหว้พ่อกับแม่ ...เรื่องพวกนี้แค่ทำกับคนที่เรารักก็มีความสุขมากๆแล้วเนอะ
ป๊ากับม้าก็ไม่ดราม่าเนอะ แค่มีอาการให้คนอ่านพอลุ้นเล่นๆเฉยๆ ...ตลกที่ป๊ากับม้าเรียกเฮียว่าผัวตุ๊ด แล้วหันไปคาดคั้นกับบอมว่าเป็นรึเปล่า 555
รู้สึกสรรพนามที่เฮียเรียกเน็ตในใจก็เปลี่ยนนะ ...ตัวเล็กอย่างงั้น ตัวเล็กอย่างงี้ ...พูดตรงว่าหมั่นไส้อะเฮีย!!! ...เฮียดูเป็นโชตะค่อนมากๆอะตอนนี้
-
เฮียบีมน่ะตี ทำให้เน็ตคิดมากกกก
-
ตอบตอนที่ 32
จบลงแบบธรรมดาดีค่ะ ...ธรรมดาที่ว่าคือไม่ใช่ว่ามีความสุขเลิศเลอแล้วตัดจบแบบวอลท์ดิสนีย์ แต่เป็นจบด้วยชีวิตธรรมดาที่ยังต้องดำเนินต่อไป
ชอบตอนที่เน็ตเดินตามเฮียเข้าไปในห้องหลังจากที่เฮียกลับมาเห็นเพื่อนๆก๊งเหล้าค่ะ รู้สึกว่ามันดูอบอุ๊นอบอุ่น ...ถึงแม้บางครั้งเฮียจะเกรียนแตก นอยด์แดรกกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่เฮียก็เป็นผู้ใหญ่ พึ่งพาได้ มีเสน่ห์มากๆ ...แล้วเสน่ห์ของคู่นี้ก็คือการคุยกันแล้วเหมือนเป็นคู่แต่งงานมาชาติเศษ ...ดูเข้ากันได้ดีมากๆ
พ่อปันนภของเรานี่ดูจะยึดติดกับเน็ตมากๆ ...บางทีเราว่ามันเป็นการหวงก้าง+การจินตนาการว่าคงจะดีไม่น้อยถ้าเป็นคนนี้มาอยู่ข้างกาย ... ปันนภเป็นคนไม่สมบูรณ์ มีปมด้านความอบอุ่น ต้องการคนที่คิดบวกและอบอุ่นอยู่เคียงข้าง ...ซึ่งเน็ตเป็นแบบนั้น อีกทั้งเน็ตยังค่อนข้างเข้าใจปันนภ และปันนภเองก็ค่อนข้างรู้ความนึกคิดเน็ต (อย่างที่เคยคอมเมนท์ไปว่าถ้ามีโอกาสได้คุยกันมากๆ ไม่มัวแต่สังเกตกันไปมาคงสนิทกันน่าดูเลย) ... ในขณะที่น้องบูมนั้นยังมีความเป็นเด็กอยู่มาก(ถึงจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ก็ตาม) แต่น้องก็เป็นคนประเภทเดียวกับปันนภคือค่อนข้างเป็นพวกมองโลกตามความเป็นจริง ...ตรงนี้อาจทำให้ปันนภไม่รู้สึกว่าถูกเติมเต็มก็ได้
เรื่องของปันนภเราว่าควรจบแค่นี้ค่ะ ไม่อยากรู้ต่อว่าปันนภจะคู่กับใคร ...แต่ยังยืนยันคำเดิมว่าอยากอ่านตอนพิเศษปันเน็ต ^^
บุพการีของทั้งคู่น่ารักมากๆเลยค่ะ หวังจะให้มีผู้ใหญ่ใจกว้างเยอะๆในสังคมเราจัง
อ่อ แล้วอันนี้ฮาดี ชอบค่ะ “ก็พวกกูไม่ใช่เซียนไงไอ้โง่” ...นางเด็ดมากอะ 555
เรื่องนี้ค่อนข้างเรียบๆ แต่มีอะไรมาให้หวือหวา วูบวาบเป็นระยะๆ ดราม่าก็ไม่รุนแรง ...ดูเป็นชีวิตคนธรรมดาค่ะ ...บางทีเราก็อยากอ่านเรื่องราวจินตนาการของชีวิตธรรมดาบ้าง ...คุณนักเขียนยังคงความเป็นไปได้ในชีวิตจริงมาได้ตลอดเลย ขอชื่นชมตรงนี้นะคะ :))
อ้อ จุดแข็งของการเขียนเรื่องธรรมดาที่มีความเป็นไปได้ในชีวิตจริงคือการเดาเนื้อเรื่องต่อไม่ค่อยได้ ...นี่เป็นจุดแข็งของเรื่องนี้เลยนะคะในความคิดเรา ทำให้เราลุ้น อยากติดตามอยู่ตลอด
อีกเรื่องคือการเขียนพาร์ทเล่าเรื่องโดยความในใจโดยแต่ละคนที่แตกต่างกัน ...ตรงนี้คุณนักเขียนทำให้เราไม่รู้สึก"แย้ง"กับความคิดและการตัดสินใจของตัวละครแต่ละตัวเท่าไหร่ (ว่าทำไมถึงคิดแบบนี้ ทำแบบนี้) สารภาพว่ามีบ้างงงงงงงงงงงที่แอบแย้ง แต่ก็นิดเดียวเท่านั้นค่ะ อาจเกิดจากมุมมองบางอย่างที่ต่างกัน ^ ^ ... แต่คุณนักเขียนก็เขียนให้เราอินไปตามคาแรกเตอร์นั้นๆได้ดีเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ตั้งใจเขียนเรื่องนี้นะคะ เราสนุกกับงานของคุณมากๆเลย :))
ปล.ตอนพิเศษ 2 ตอนเดี๋ยวมาตามอ่านหนาาา
-
วี๊ดดดดดดด :pig4:
น่ารักมากกกกก
-
ที่จริงเฮียก้น่าจะด่าเพื่อนหน่อยนะ พูดแรงเกิ๊น
-
ตอบตอน Samed in love
นึกว่าจะได้อ่านบทบรรยายนู๋เน็ต On top ซะอีก ><
ชอบเวลาที่เฮียสบถความรู้สึกต่อเน็ตออกมา ...รู้สึกได้เลยว่าเฮียโคตะระทั้งรักทั้งหื่นทั้งเอ็นดูทั้งเน็ตมากๆ
เฮียเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ ชอบตอนเฮียเขิน ... อ่านเรื่องนี้แล้วเสปคชายในฝันเปลี่ยนไปนิดๆเลย 55
-
ถึงจะไม่ได้จบดราม่าแต่ตอนที่ดราม่ากันอยู่นี่น้ำตาจะไหลตามเน็ตเลยค่ะ เน็ตรู้ว่าเฮียรักตัวเองมากพอเฮียไม่ติดต่อกลับมาเลยก็พยายามอดทนแล้วจนถึงจุดๆหนึ่งที่แบบไม่ทนแล้วอยากคุยอยากรู้เรื่องก็เจอแกล้งแบบที่ตัวเองกำลังกลัวเป็นใครก็คงช็อคอะเนาะ เป็นคนอ่านยังช็อคเลยคิดว่าคงไม่มีอะไรแน่ๆแต่สงสารเน็ตมากๆ เพราะอยู่ไกลกันมากตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้เลย ตอนที่เฮียกลับมาแล้วเน็ตพูดคำหยาบใส่เฮียนี่แบบ รับรู้ได้ถึงความอัดอั้นตั้นใจของเน็ตมากๆค่ะ เน็ตคงแบบกลัวมากๆว่าความจริงจะเป็นแบบที่ตัวเองคิดพยายามโวยวายแต่ก็อยากรู้ว่าตกลงยังไงแต่ก็ยังโวยวาย ๕๕๕ แล้วเฮียก็ยอมลงให้ยอมขอโทษก่อนชอบเฮียตรงนี้มากๆ เฮียรักแบบผู้ใหญ่ ใจเย็นเข้าสู้เรื่องเลยจบด้วยดี ตอนนี้เฮียน่ารักมากกกกกกกก แค่น้องบูมโทรไปบอกว่าเน็ตร้องไห้เฮียกลับมาทันที เฮียกลับมาได้ไงเป็นซุปเปอร์แมนเหรอ ๕๕๕๕
เฮียกับเน็ตแฮปปี้เอนดิ้งแล้ว เหลือก็แต่น้องบูมของเรา(?) ขนาดอ่านผ่านมุมเน็ตน้องบูมยังน่าสงสารเลยอ่าาา ถึงบูมจะไม่มีตัวตนสำหรับใครแต่บูมมีตัวตนสำหรับเรานะ กอดแน่นนนนนนนน :กอด1:
เป็นกำลังใจให้น้องบูมสู้ต่อไป ไม่อยากเห็นน้องบูมเศร้า ตอนที่บูมบอกเน็ตว่าบูมเข้าใจมากกว่าเน็ตอีกนี่ใจจะสลายตาม ถลำตัวไปเป็นแฟนคลับน้องบูมแล้วต้องทำใจจริงๆ ถึงจะดูยิ้มแย้มพึ่งพาได้(ถึงขนาดลงไปคุกเข่าเช็ดน้ำตาให้เน็ตนี่ ทำเอาจิ้นเป็นบูมเน็ตเลยทีเดียว ๕๕๕)แต่ไม่รู้จริงๆว่าข้างในเป็นยังไงบ้าง ว่าแล้วก็กอดอีกที :กอด1:
เวิ่นเว้อเสร็จแล้วก็ขอขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ที่เขียนตอนพิเศษมาให้กร๊าวใจเล่น ดราม่าน้ำตาเกือบเล็ดไปเบาๆ แหะๆ :o8:
-
ดราม่าอันนี้มีพลังดาเมจสูงมาก :fire:
น้องเจมส์นี่อะไรยังไง จะทำให้พี่มินหึงหรอ? ...พี่มินนี่ไม่รู้หรอกนะ แต่พี่เน็ตเนี่ยไปแล้ว คนอ่านก็ไปตาม ขึ้นแทนพี่เน็ตเลย ..อินมาก 555
เฮียน่ารักขึ้นทุกวัน ...ยิ่งตอนปัจจุบันเคราครึ้มอีก แอร๊กกกกกกกกกกกกกกก ไม่ทน!!!
น้องบูมน่ารักอะ หิ้วครุยส์ไปหาปันนภถึงอังกฤษเลย ..มันหนักนะน้อง T T ... เดี๋ยวพี่ก็กลับมาเชียร์หนูอีกรอบหรอก
ว่าแต่ตอนพิเศษตอนนี้มีตอนต่อไปมั๊ยเอ่ย?? ต้องมีสิเนอะ มันยังไม่หายคาใจเลยนี่ว่าน้องเจมส์แกอะไรยังไง ...รออ่านค่ะ :))
-
โห่ย มาตอนแรกนึกว่าจะดราม่าสะแล้ววววว :monkeysad:
น่าโบกหัวอีตาเจมส์จริงๆ :m31:
ตัวเองทะเลาะกะพี่มินไม่พอ :m16:
ยังจะมาพาลให้คู่เน็ตต้องทะเลาะกันอีก :serius2:
ดีนะเนี้ยเฮียรีบบินกลับมา :impress2:
ไม่งั้นเน็ตร้องไห้ตาบวมอีกหลายวัน :เฮ้อ:
อยากอ่านคู่บูมกะปันนภจังงงงงงงง :mc4:
-
เรื่องนี้ไม่จบนะ เน็ตอย่ายอม บอกอิเด็กเวรนั่นไปเลยว่าเพื่อนเล่นมึงเหรอ ทำแบบนี้มันเกินไปแล้ว
ออกแนวประสงค์ร้ายมากกว่าจะแกล้งเล่นเฉยๆอ่ะ ฮึ่มมมมมมมมม โมโหโทโส!!!!!!!
เฮียก็นะ ซัก5นาทีก็ยังดี โทรมาหาไม่ได้เลยใช่มั้ย โทรตอนเข้าส้วมก็ยังได้ไม่มีใครห้ามซักหน่อย
มีประเด็นให้เคืองนะเฮียนะ
ถึงจะโมโหแต่ก็ยังคิดถึง :กอด1:
-
พรุ่งนี้วันพุธสีเขียวแล้วจ้า
:z2:
-
Friend's brother Brother's friend Special, If you love someone enough
[Beam's talk]
บทน้องชายนางเอกของละครเรื่องใหม่เป็นของเดือนมหาวิทยาลัยเดียวกับไอ้เน็ตที่อายุย่างเข้ายี่สิบ หน้าหวาน ตัวเล็ก ผิวขาวจัดคล้ายนางเอก เปิดกองได้ไม่เท่าไหร่ก็เกาะภูมินทร์แจ
“มึงกับน้องเจมส์นี่เพิ่งเจอกันหรือรู้จักกันมาก่อนวะ?”
พี่เต้ยถามในวงเหล้า เจมส์หลับไปแล้ว นอนอยู่บนตักไอ้มินที่กระดกเบียร์ดื่มแก้หนาว ผมนั่งใช้คอมพิวเตอร์ทำงานอยู่ ไม่ได้ใส่ใจคำตอบนัก แต่ก็ยังได้ยิน
“รู้จักกันมาก่อน แต่เพิ่งคบกันก่อนมาเนี่ย”
“เออ คบกันก็ระวังเรื่องข่าวหน่อยนะ กำลังปั้นกันทั้งคู่”
ภูมินทร์หัวเราะ พอเบียร์หมดก็ขอแยกกลับห้องไปก่อนโดยปลุกน้องเล็กไปด้วย เจมส์ลุกขึ้นมาขยี้ตาแล้วเดินตามแฟนมันไปติด ๆ เหลือไว้แค่ผมกับพี่เต้ยในห้องพักกันสองคน ที่จริงพี่เต้ยไม่ได้นอนห้องนี้ แต่เพราะผมไม่ยอมลุกออกจากหน้าจอ เลยชวนไอ้มินกับเจมส์มาดื่มอะไรกันนิดหน่อยก่อนนอนที่ห้องผมแทน
“พักผ่อนบ้างบีม”
“สักพักครับพี่ เช็คงานที่ถ่ายวันนี้เลย ถ้ามีอะไรต้องแก้พรุ่งนี้จะได้รีบทำ”
“เฮ้ย เวลาพอมีอยู่ นี่เอ็งรีบเคลียร์งานไปทำอะไรหรือเปล่าวะ”
ผมหัวเราะ พี่เต้ยเป็นพี่ที่ผมทำงานด้วยมาตั้งแต่แรก รู้จักนิสัยกันดีแบบไม่ต้องอธิบายอะไรมาก”เออ พี่พอรู้จักร้านขายของเล่นผู้ใหญ่ไหมครับ พวกเซ็กส์ทอยน่ะ ผมว่าถ้ามีเวลาว่างจะซื้อกลับไปแกล้งเน็ตมันหน่อย”
“แกล้ง ๆ หรือเอาไปเล่นจริง หึ ๆ”
ผมหัวเราะเก้อ ที่จริงอยากเดินดูของฝากให้เน็ตหลายอย่าง มาทำงานครั้งนี้เกือบเดือน อยากซื้อกลับไปฝากมันเยอะ ๆ เอาให้เหมือนมันมาเที่ยวญี่ปุ่นด้วยเลยยิ่งดี ตกกลางคืนพอถ่ายทำหนังเสร็จผมเลยหมกตัวอยู่กับผลงานต่อวันตั้งแต่ค่ำ รู้ตัวอีกทีก็ดึกเกินกว่าจะโทรหาคนรักแล้ว ได้แต่เร่งวันเร่งคืนให้หมุนไปไวไวเท่านั้น ไม่รู้ป่านนี้นอนหลับอุตุไปถึงไหนต่อไหน
คิดแล้วอยากไปนอนกอดชะมัดยาก
“ซับหน้านักแสดงหน่อย”
เสียงพี่เต้ยตะโกนผ่านกระดาษที่ม้วนเป็นโทรโข่งดังขึ้น ผมละสายตาจากมอนิเตอร์เห็นเจมส์นั่งอยู่คนเดียวไกล ๆ มันซึมมาตั้งแต่เช้าแล้วไม่รู้ว่าเป็นอะไร ช่วงบ่ายที่เข้าฉากก็ดูทำได้ไม่เต็มที่ พี่เต้ยจึงกระทุ้งศอกให้ผมเดินไปคุยกับเด็กมันหน่อย เพราะทางไอ้มิน ถึงยังรักษาเรื่องของงานได้ดี แต่ในโหมดอารมณ์ปกติมันก็ดูไม่ร่าเริงเหมือนอย่างเคย หวังพึ่งมันให้ไปรีแลกซ์น้องคงไม่ได้ กลายเป็นผมต้องลุกไปนั่งใกล้ ๆ มันช่วงพักกองแทน
“เป็นยังไงเรา โดนพี่เต้ยดุเลยมานั่งซึมเหรอ?”
“เปล่าครับ”
มันตอบเสียงเศร้า แล้วเหลือบมองแฟนตัวเองเป็นระยะ ส่วนทางนั้นไม่หันหน้ามามองเจมส์เลยสักนิด ให้ผมตั้งข้อสันนิษฐานที่มีความเป็นไปได้สูง “ทะเลาะกับมิน?”
ครั้งนี้เจมส์เงียบ เอ้อ.. นั่นไงล่ะ พอมีแฟนทำงานด้วยกันแล้วมีปัญหาก็พาลกระทบทั้งหมด จะถามว่าทะเลาะเรื่องอะไรกันก็ไม่กล้า เดี๋ยวโดนเด็กด่าว่าเสือก
“ช่วงนี้ เจมส์ไปนอนห้องพี่บีมได้ไหม”
“หือ? ทะเลาะกันแรงเลยเหรอ”
“ก็...นิดหน่อยครับ เจมส์แค่คิดว่าน่าจะอยู่ห่างกันหน่อย จะได้ไม่กระทบเรื่องงานด้วย”
ผมพยักหน้าเข้าใจ “ก็เอาสิ” แล้วก็ชวนมันคุยจิปาถะให้น้องหายเครียดไปอีกพักใหญ่
จากวันนั้นเจมส์เริ่มติดผมครับ กับมินก็คุยบ้าง บางทีหายกันไปสองคนนอกเวลางานแต่ส่วนใหญ่จะนั่งจ้ออยู่ที่ห้องพักมากกว่า ผมก็ทำงานไป ฟังมันพูดไปเรื่อยก็เพลินดี เจมส์เป็นคนคุยเก่ง แบบนี้ถึงได้สนิทกับไอ้มินไว ทางนั้นมันก็เจ้าชู้เป็นปลาไหลอยู่แล้วเคมีเลยเข้ากันง่าย ผมไม่ได้ถามความสัมพันธ์ของมันสองคนเพิ่มเติมจากวันนั้นหรอก เรื่องของมัน ธุระของมัน อย่าทำให้งานต้องยืดก็พอ ผมไม่อยากเจอหน้าเน็ตช้าไปกว่านี้
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นกลางดึกคืนหนึ่งในโตเกียว เจมส์หลับอยู่ข้าง ๆ นอนกอดผ้าห่มตัวขดพาลให้ผมนึกถึงไอ้เน็ต พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็อมยิ้ม ไม่ได้โทรหาไอ้เน็ตหลายวัน มัวแต่ยุ่ง ๆ กับงาน ส่งเมจเสจไปก็ไม่หายคิดถึง อยากโทรหาแต่ไอ้เจ้าเจมส์ก็เกาะติดเป็นปลิง ขืนคุยตอนอยู่กับมันคงถูกล้อกันยาว ผมค่อนข้างมีมาดเวลาทำงานครับ อยากให้น้อง ๆ เคารพ
“ว่าไงครับ”
“เฮียทะเลาะกับพี่เน็ตเหรอ”
เสียงปลายสายไม่ใช่เจ้าของชื่อ ผมขมวดคิ้วเป็นปม ทะเลาะห่าอะไร ไม่ได้คุยกันเลยต่างหาก
“เปล่านี่ ตี๋เล็กมีอะไร?”
“เมื่อตอนบ่ายพี่เน็ตโทรไปคุยอะไรกัน ทำไมพี่เน็ตร้องไห้ใหญ่เลย”
“โทรมาอะไร เฮียไม่เห็นรู้เลย”
“เนี่ย บูมดูอยู่ คุยกันเจ็ดนาที”
“เฮ้ย ไม่ได้คุยกันหลายวันแล้ว จริง ๆ”
“เฮียรู้ไหมว่าพี่เน็ตคิดมาก บูมเห็นร้องไห้มาสองสามคืนแล้ว ทำไมไม่โทรมาวะ”
“งานยุ่ง”
“บอกพี่เน็ตก็ยังดี”
“อืม ๆ เฮียผิดเอง ไม่คิดว่าเน็ตคิดมาก แล้วนี่ไปไหน เอามาคุยซิ”
“อาบน้ำอยู่ เดี๋ยวจะให้เข้านอนแล้ว พรุ่งนี้เฮียค่อยโทรมาใหม่แล้วกัน”
ปรมัตถ์ตอบเสียงหน่าย พอกดวางสายผมก็ดูประวัติการโทรทันที เห็นว่ามีเบอร์เน็ตโทรเข้ามาจริงช่วงที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่ ตอนนั้นเจมส์ยืมโทรศัพท์ผมไปเล่นเกม พักหลัง ๆ นี่สนิทกัน มองมันเป็นน้องคนหนึ่งเลยไม่ติดใจอะไรเลยจะให้มันยืมเครื่องง่าย ๆ
ผมหัวเสียเดินไปเปิดไฟ ซื้อตั๋วเครื่องบินผ่านอินเตอร์เน็ตทันที รื้อตู้เสื้อผ้าหาพาสปอร์ตที่เก็บไว้ พอดีกับที่เจมส์ขยี้ตาตื่น
“พี่บีมทำอะไร”
“เจมส์รับโทรศัพท์เน็ตเหรอ”
ผมถามกลับแทนที่จะตอบ บอกตรง ๆ โกรธครับ โกรธมาก แต่พอถามเสียงนิ่งไอ้เจมส์ก็ทำตัวลีบ ดุไม่ลง
“ขอโทษครับ”
“คุยอะไรกับเน็ต”
“เจมส์... เจมส์แค่ล้อเล่น”
“พี่ไม่เคยดุอะไร หรือห้ามอะไรเจมส์เลยนะ พี่ใจดีกับเจมส์ใช่ไหม เพราะงั้นพี่ขอว่ะ อย่าทำอะไรให้พี่กับเน็ตผิดใจกัน ทีหลังถ้าเจมส์เล่นมือถือพี่อีกแล้วเน็ตโทรมาก็บอกพี่ ไม่ต้องรับสาย แล้วเน็ตก็ไม่ใช่คนที่เจมส์จะไปเล่นด้วยได้ เข้าใจไหม”
ผมพูดพลางท้าวเอว เปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนเป็นชุดลำลองรวดเร็ว เจมส์ยังนั่งอยู่บนเตียงบิดมือไปมาบนตัก
“พี่บีมจะไปไหน”
“กลับไทย”
“จะกลับได้ไง งานยัง....”
“เดี๋ยวพี่ไปเคลียร์กับเน็ตแล้วกลับมาทำงานใหม่ พรุ่งนี้ฝากบอกพี่เต้ยด้วยแล้วกันว่าพี่จะรีบไปรีบมา”
“ยะ...อย่ากลับได้ไหม...”
ผมหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เงยหน้ามองคนขอด้วยความไม่เข้าใจ ตาเจมส์แดงก่ำ คลอไปด้วยน้ำใส ๆ มันเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนพูด “เจมส์ชอบพี่บีม.. แค่ที่ญี่ปุ่น เป็นของเจมส์ได้ไหม กลับไทยเจมส์จะไม่ไปกวนเลย สัญญา”
“เจมส์! แล้วไอ้มินล่ะ”
“เจมส์ทะเลาะกับพี่มินเรื่องนี้แหละ เจมส์ชอบพี่”
“พี่มีแฟนแล้ว” ผมตอบชัดเจน สงสารก็สงสารครับ แต่ไม่ได้คิดอะไรกับมันจริง ๆ ในหัวตอนนี้มีแต่เรื่องเน็ตไปหมด ห่วงจนแทบบ้า มัวแต่กังวลเร่งทำงานจนลืมใส่ใจมัน ทางตัวเองพอมีอะไรทำตลอดก็ไม่ได้คิดว่าไอ้เน็ตอยู่คนเดียวที่ไทยจะรอคอยการติดต่อกลับไปจากผมมากแค่ไหน เรื่องนี้ผมผิด ผิดเต็มประตูเลยด้วย
“เจมส์ ถ้าวันนึงเจมส์เจอคนที่เจมส์รักมาก ๆ เหมือนพี่ เจมส์จะเข้าใจว่าทำไมพี่ถึงตอบรับเจมส์ไม่ได้ แค่ที่ญี่ปุ่น แค่วันเดียว ต่อให้แค่นาทีเดียว พี่ก็ให้เจมส์ไม่ได้... ขอโทษว่ะ”
ผมทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเดินออกจากห้องไปทิ้งประตูไม้โอ๊คให้ปิดไว้
พร้อมเสียงสะอื้นของใครบางคน
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend ,If you love someone enough
ที่จริงวันนี้วันอังคาร แต่แอบเอามาลงก่อน ไม่ไหว เมาสามวันติด เพิ่งกลับมาจากขอนแก่นเย็นวันนี้ด้วย ง่วงมาก
ที่จริงตอนนี้ไม่ได้แต่งไว้หรอกค่ะ แต่สงสารเฮีย โดนถล่มยับ เลยเอามันมาแก้ตัวหน่อย สงสาร พาร์ทที่แล้วเน็ตได้วีนฝ่ายเดียว ฮ่าๆ
เดี๋ยวไปนอนแล้วค่ะ ราตรีสวัสทั่นผู้อ่านที่เคารพและรักมาก
ปล. แอบถามนิดนึง วันอาทิตย์จะพาเพื่อนเกาหลีไปเดินเล่นสยาม มีร้านอาหาร/ โปรแกรมอะไรแนะนำมั้ยอะ คิดไม่ออกจริงๆว่าจะพาไปทำอะไร จับเชือดเลยดีมั้ย ฮ่าๆ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ปล2. มีคนแอบถามเรื่องปันเน็ต เป็นตอนที่สงวนไว้ในเล่มค่ะ ทั้งหมดทั้งมวล ขอบพระคุณมาก อ่านคอมเม้นแล้ว กะจะปี้ เจ้ยยย กระปี้กระเป้าขึ้นเยอะเลย #ขออภัยในความเป็นกุลสตรีที่น้อยมาก ชุบุชุบุ
ปล.3 อย่าเพิ่งตบน้องเจมส์นะ น่าสงสารออก คนมาที่หลัง คึคึ
ฝากเพลง บอกอายุมาก แงงงงง ง ง ง
http://www.youtube.com/watch?v=uh6wGChPPgI (http://www.youtube.com/watch?v=uh6wGChPPgI)
-
เฮียบีมมมมม รักเฮียที่สุดในสามโลก :กอด1: :กอด1:
“.......แค่วันเดียว ต่อให้แค่นาทีเดียว พี่ก็ให้เจมส์ไม่ได้........” o13 o13
-
ไม่ตบเจมส์ แต่ขอบทเรียนแรง ๆ อีกซักดอกเถอะค่ะ แบบนี้ไม่ไหวนะ ทำให้คนอื่นเค้ามีปัญหาหน้าตาเฉยแบบนี้
-
หมั่นไส้เจมส์อย่างแรงงง
ตอนแรกนึกว่าหยอกเล่น พอมาอ่านตอนนี้
โหหห ตั้งใจนี่หว่าาา :z6:
-
จะรวมเล่มแล้วดีใจๆๆๆ ค่ะ >_< o13
-
ไม่ผิดหวังกับเฮียบีมจริงๆ...
-
นังเจมส์ หน้ามึนนะเราาา โบกสามที
:beat:
เฮียยยยยย น่ารักกกกก
-
เฮียบีมแมนมากเหอะ!!!! ชอบประโยคสุดท้ายชะมัด o13
เฮียเท่มาก ซื้อตัวเดี๋ยวนั้นกลับไทยเดี๋ยวนั้น
อ๊ากกก ให้อภัยก็ได้!!!
ไม่เกลียดน้องเจมส์นะ แต่ไม่ชอบเหอะ นิสัยแบบมินเล๊ยยยย
-
:a5: อ้าวเจมส์ ... นิสัย :z6:
แสดงว่าเน็ตก็ไม่ได้คิดมาไปเองอ่ะสิ :m16:
-
นังเจมส์ :z6:
-
เฮียยยยยยยย ช่อบอ่ะ
-
เกือบน่าสงสารแล้วนะเจมส์ แต่ก็นะ ทำตัวใหม่เหอะ
-
เฮียบีมมาสั้น ๆ จังงงง
-
สำหรับอิน้องเจมส์ :z6:
สำหรับอิเฮีย :a14:
สำหรับน้องเน็ต :กอด1:
-
อิหนูเจมส์ แค่คิดก็ผิดและนะหนู แหม่ะ ขอมาได้ โบกซักทีดีมั้ย :beat:
-
น่าเบิ๊ดกระโหลกเจมส์จริงๆ :beat:
-
กำลังจะบอกว่าตบน้องเจมสักที
พอเจอบรรทัดสุดท้ายของคนเขียน เอ่ออออ
ทำอะไรไว้ก็จะได้แบบนั้นนะหนู เชอะ!!!!!
-
เจมส์ไม่ไหวว่ะ
-
อันยองเพื่อนชาวเกาหลีด้วยนะคะ55555555 สยามก็คงมีอะไรเดิมๆพาเดินไป-กลับพารากอนเซนทรัลเวิล์ด เอ้อ!ลองพาไปวัดปทุมที่อยู่ข้างๆพารากอนค่ะน่าสนใจอยู่นะ
.
แต่อึ้งตรงเจมส์มาชอบเฮียเนี้ยละ
คารมณ์ดีมากเหรอเฮียได้ข่าวยังไม่ได้ทำไรเลยนะ เจมส์ก็ชอบไปสะละโธธธ ผัวแกฮอตวะเน็ตก๊ากกกกกก
มันจะจบสเปแค่นี้แล้วใช่มั้ยคะ? T_T
ถึงเวลาเก็บตังสั่งจองนิยายแล้วสิ ... อิ_อิ
-
ยิ่งอ่านเเล้วยิ่งหมั่นไส้เจมส์ อยากให้เน็ตตามกลับไปญี่ปุ่นด้วยจัง :m16:
-
ดีนะที่เฮียรีบกลับไปเคลียร์กับเน็ต เฮ้อ..
-
เฮียหล่อแบบมากอ่ะ อรั้ยย>///<
ส่วนอีตุ๊สเด้กเด่วจะถูกตบ คนชื่อนี่ที่เปงตุ๊สนี้ร่านเยอะจิงๆ (ปล...ที่รุ้ักนะ แฮ่ๆ ไม่รุ็จักกะเค้าก้ออาจจะไม่ก้อได้)
-
อ่านพาร์ทเฮียแล้วแบบ
เฮียหล่อมาก หล่อทั้งกายทั้งใจ :-[
-
เพลียกะเจมส์ หล่อนคิดว่าคืนเดียวจะจบเหรอย่ะ
ฉันว่าหล่อนได้แล้วหล่อนไม่จบหรอก
แล้วคิดเหรอว่าเน็ตจะยอม สามีเค้าทั้งคน ชิร์
-
แนะนำว่าไป asiatique the riverfront หรือไม่ก็ไปเที่ยวสวนรถไฟครับ บรรยากาศน่าเที่ยว แนะนำ แนะนำ
-
หมั่นไส้เจมอ่ะ
นิสัย แกล้งเล่นๆ แหมแบบนี้เค้าเรียกเอาจริงย่ะ
อยากให้เค้าทะเลาะกันหล่ะสิ
ถ้าพี่บีมเล่นด้วยคงเอาไปบอกเน็ตแล้วไม่จบแค่ญี่ปุ่นหรอก
แต่เสียใจด้วยพี่บีมเป็นคนดีพอ
ชอบจริงที่พี่บีมพูด นาทีเดียวก็ไม่ได้เนี่ย สะใจสุดๆ :laugh:
-
เฮียแ_งงงงงงงงงง
เฉร๋งงงงงงงงงงงงงง o13
-
เฮียบีม สุดยอดดดดดดดดดดดดดด เยี่ยมยอดที่บอกไปตรงๆ
ไอ้น้องเจมส์เนี่ยร้ายเนอะ ชอบคนเฮียบีม แต่ยุ่งกับมิน
แถมยังทำให้เน็ตต้องร้องไห้อีก
-
^^
-
เจมส์จะน่าสงสาร
ถ้าไม่คุยกับเน็ตในโทรศัพท์
แหมบอกมาได้หยอกเล่น
เน็ตเค้าเล่นกะเธอหรอ
-
เฮียยังสุดยอดเหมือนเดิม รู้เรื่องปั๊บก็กลับปุ๊ป o13
-
กรี๊ดดดเฮียบีมขรา
แมนมากค่า รักสุดๆ
ประโยคโดนใจสุด
"แค่ที่ญี่ปุ่น
แค่วันเดียว ต่อให้แค่นาทีเดียว พี่ก็
ให้เจมส์ไม่ได้... ขอโทษจริงๆ"
ลงไปดิ้นตาย กรี๊ดดด
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
อิน้องเจมส์ ไม่สงสารหรอก คนมาทีหลังแล้วไง มาทีหลังก็ควรหยุด ไม่ใช่มาเสนอตัวเป็นมือที่ 3 แถมยังทำให้เค้าผิดใจกัน เพราะฉะนั้นคำว่าสงสารคงไม่มีให้เจมส์ หรอก
ส่วนอิพี่บีม :beat: ขออีกที คือ มั่นใจอยู่แล้ว ว่าพี่บีมรักเน็ตไม่ทรยศแน่ คู่นี้ ไม่นอกใจกันแน่ แต่คำว่ารักมันไม่พอนะพี่ ความใส่ใจห่วงหาเล็กๆน้อยก็สำคัญนะ พีีทำงานจนลืมน้องไปเลย แต่เชื่อว่า พี่บีมก็เสียใจและเข้าใจแล้ว ฉะนั้น :กอด1: :กอด1: พี่บีมเหมือนเดิม
-
เด็ดขาดมากเลยพี่บีม
-
จบพาร์ทนี้แล้วก็ยังคงหมั่นไส้เจมส์อยู่ แต่แอบสงสารอยู่นิดๆ แต่ก็แค่นิดๆ แหละ
อารมณ์หมั่นไส้มากกว่า ชอบก็คือชอบ ทำไมต้องทำให้คนรักกันต้องทะเลาะกันด้วย
พาร์ทนี้เข้าใจเหตุผลของเฮียมากขึ้น แต่ก็นะน่าจะโทรบอกกันบ้าง ยังดีที่พอรู้เรื่องแล้ว
รีบไปหาเน็ต o13
-
ยังไงก็ไม่ชอบเจมส์อยู่ดีที่พูดกับเน็ทแบบนั้นก็หวังจะให้เน็ทกับเฮียทะเลาะกันแล้วเลิกกันแล้วยังคิดจะให้เฮียเป็นชู้ด้วยระหว่างอยู่ญี่ปุ่นอีกอย่างนี้มันน่า :z6:แต่เฮียก็ชัดเจนดีเฮียแมนมากๆ
-
น้องเจมส์คะ!!!!! แล้วแฟนของน้องเค้าไม่ดีตรงไหน มายุ่งกับแฟนชาวบ้านเค้าทำไม
เห็นมั้ยทำเค้าผิดใจกันนี่ น้องบาปเต็มๆนะคะ
(ฉันก็อารมณ์เสียใส่ตัวละครใหม่ ฮ่าๆ)
-
เฮียบีม เเมนมากๆ o13
อยากอ่านเฮียพาเน็ตไปญี่ปุ่นอ่ะ :o8:
-
เฮียรักเดียวใจเดียวกับเน็ตอยู่แล้ว
-
ร้ายกาจมากเจมส์
ไม่ถึงขนาดตบนะ แต่นิสัยน่ารังเกียจไม่น่าคบเลย
หาโอกาสแทรกแซง ทำให้เข้าใจผิดขนาดนี้
นิสัย!!
-
อินางเจมส์ อิเด็กหอก หลายใจแท้- -*
-
ดีแล้วที่มินมันเมิน น้องเจมส์มันง่ายทั้งกายและใจเลยเนอะ
-
ไม่เห็นจะน่าสงสารเลยนังเจมส์เนี่ย
ดูทำตัวสิ แทนที่จะสงสารอยากตบให้หายหมั่นไส้แทน
นี่มันหวังเป็นมือที่สามชัดๆ
รักชอบเฮียน่ะไม่เปนไร
แต่การทำให้เน็ตกับเฮียทะเลาะกัน
นี่มันเลวมากเลยนะ ทำไม หวังให้พอทะเลาะกันแล้ว
เฮียเซง เสียใจ กินเหล้า และมาเอาเมิงงั้นหรอ
จะได้ลงเป๊ะทุกสถานการณ์ที่คิดไว้งั้นสิ
อิเด็กบ้า ทำตัวไม่สมกับความน่าสงสาร
ก้อย่าได้มันเลย ทำตัวแบบนี้ใครเขาจะมารักเทอกัน
ชิส์ ยิ่งเม้นท์ยิ่งอารมณ์ขึ้น
-
กรี้ดดดดดด อิเจมส์! หอยหลอด!
สลัดผักว่ะ แต่แอบสงสารเบาๆ แต่แค้นแทนเน็ต หุหุ -.- เฮียแม่งใจอ่ะ โคตรหล่อเลย คนอะไร 5555555
อยากอ่านอีกหน่อย ขอหวานๆ ของเฮียกับเน็ตเอาแบบหนีบเน็ตไปด้วย 555
ดีใจที่มาต่อให้นะค่ะ ขอบคุณมากๆ สู้ๆนะ สนับสนุนคุณต่อไปและ +เป็ด o13
-
เฮียมาแก้ตัวแต่หมั่นไส้เจมส์เพิ่มอีกง่ะ o18
แหมบอกว่าแค่ที่ญี่ปุ่น กลับไทยจะไม่ไปยุ่ง ทำตัวง่ายไปนะเธอ :angry2:
รู้หรอกน่าว่ากะตีให้แตกเลยละสิ ดีนะเฮียไม่เล่นด้วยไม่งั้นเน็ตน่าสงสารแย่เลย
-
อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าพี่บีมของน้องเน็ตก็เป็นคนที่รักน้องเน็ตจริง ... :กอด1:
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ถีบบบบ เจมส์ หน่อยเหอะ
-
ไม่แปลกที่น้องเจมส์จะหลงสเน่ห์เฮีย ...ก็เป็นผู้ชายครบเครื่องซะขนาดนั้น
แต่มันผิดตรงที่น้องไม่ยอมหักห้ามใจนี่แหละ
มาคิดตามทามไลน์ของเรื่อง พอเฮียปฏิเสธเจมส์ปุ๊บ บินกลับไทย ง้อเน็ต ถ่ายรูปคู่ขึ้นเฟสบุ๊ค ... เป็นเจมส์นี่คงตรอมตรมน่าดู
แล้วเฮียก็ช่างหาเรื่องแกล้งนะคะ เซ็กทงเซ็กทอยไรนั่น :o8:
ปล.ปันเน็ตอยู่ในรวมเล่ม >< กรี๊ดดดดดดดดดดดด เก็บตัง
ปล.2 นี่หมายความว่าเรื่องนี้ในบอร์ดนี้จะจบแล้วหรอนี่ :o12:
-
ตบหัวทิ่มเลย อีเจมส์
-
เฮียแมนเว่อร์ แต่ทำให้พี่เน็ตเสียใจ ร้องไห้มากมายนี่ยากแก่การให้อภัยนะคะเฮีย ฮึ่มๆๆๆ
-
โหเจมส์เธอช่างกล้าจริง
นี่มันไม่ใช่แค่หยอกเล่นแล้ว เธอกะแย่งจริง ๆ
ร้ายแบบนี้เฮียต้องหลีกให้ไกล
-
โอเคให้อภัยพี่บีมได้ แต่เจมส์ยังไงก็น่าตบอยู่ดี พูดกะพี่บีม “เจมส์ชอบพี่บีม.. แค่ที่ญี่ปุ่น เป็นของเจมส์ได้ไหม? กลับไทย เจมส์จะไม่ไปก่อกวนเลย สัญญา” ยังงี้ แต่ตอนคุยกับเน็ตมันเจตนาเปิดตัวแย่งชิงชัดๆนิสัย!!!
-
ถึงเฮียจะ พูดดีแบบนี้ ก็ยังเคืองนะ ทำไรไม่คิด ถึงใจคนคอยเลย
และยังเอาโทรศัพท์ให้คนอื่นเล่นได้ไง อย่างนี้เน็ตต้องดัดนิสัยหน่อย
-
ไม่ตบ ไม่ด่าน้อง แต่ขอบอกว่าไม่ชอบ
-
พาสของเน็ต ว่าเกลียด เจมส์แล้วนะ
พอมาอ่านพาสของ เฮีย ยิ่งเกลียดเข้าไปอีกมากๆ *10 ยกกำลัง 2 :z6:
ถึงจะบอกว่าน่าสงสารละมาทีหลังก็เหอะ
รับไม่ได้กับพฤติกรรมเเบบนี้ ไม่ไหวจะเคลีย์มันเ็ป็นการเเสดงความรักทีเห็นเเก่ตัวมาก ขออีกที :beat:
-
ทำไมทำตัวอย่างนี้ แย่จริง ๆ เลย
-
มาทีหลังก็ไม่เห็นจะต้องทำตัวนรกแบบนี้นี่นา
เสียดายของ ไม่น่าเกิดมาหน้าตาดีไว้หลอกลวงชาวบ้านเขาเลย
เฮียคะ หนูรักเฮียค่ะ หนูหวังว่าซักวันจะมีคนแบบเฮียเป็นของตัวเองบ้าง ..เอาใจช่วยหนูด้วยนะคะ
ป.ล. อยากอ่านเน็ตไปญี่ปุ่นจังค่ะ นะจ้ะคนดี :กอด1:
-
มันจบจริงยังคะ อยากอ่านอีกนะ ตอกย้ำความมั่นใจอีกนิด เฮียบีมมาเรตติ้งตกตอนนิยายจบได้ไงน้อ
บอกตรง ๆ ว่าตอนที่แล้วโกรธเฮียมากจริง ๆ ค่ะ มีตอนนี้มาก็ค่อยยังชั่วแต่ยังไม่สุดนะ สะใจที่เฮียพูดกับนังเจมส์
พูดมาได้ไง “เจมส์ชอบพี่บีม.. แค่ที่ญี่ปุ่น เป็นของเจมส์ได้ไหม? กลับไทย เจมส์จะไม่ไปก่อกวนเลย สัญญา”
ประโยคนี้วอนโดนตบจากแม่ ๆ น้องเน็ตมากจ้า กะแล้วนางไม่ได้แ่ค่พูดเล่นหรอก เล่นเอาเน็ตร้องไห้ซะขนาดนั้น
(นี่ก็สติลโมโหอยู่นะเพราะย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วอีกรอบ) ชอบพี่บีมจริง ๆ ด้วย ไม่งั้นจะมานอนอ้อล้อด้วยทุกวันเหรอ
อันตัวพี่บีมนั้นก็ใจดี ไม่ได้คิดอะไรเล้ยจิตหมกมุ่นกับงานจะให้เสร็จเพราะคิดถึงแฟนอย่างเดียว
เฮียบีมเอาเน็ตไปหวาน ๆ เย้ยมันบ้างได้มั้ย นังนี่มันร้าย :angry2: พอแระเนอะ จะอินไปแล้ว 555
ขอบคุณมากค่าาาาา :L2: :L2: :L2:
-
เซ็งว่ะ แม่ง ก็ว่าแล้วว่าหยอกเล่นอะไรมันจะดูแรดซะขนาดนั้น 5555
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล. งั้นอย่างงี้ก็ยังไม่ได้ซื้อ"ของเล่น"อะดิ : ))
ปล.2
ที่ให้แนะนำที่เที่ยว จะเสนอ"มิวเซียมสยาม"ค่ะ ถึงจะไม่ได้อยู่แถวสยาม แต่ว่าสนุกและน่าสนใจนะคะ ลองหาข้อมูลเพิ่มเติมดูเผื่อจะชอบ
-
เฮียบีมแก่แล้ว เลยมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ไม่นอกใจเน็ต 55555
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจมส์เธอแรงมาก ไม่ไหวนะแบบนี้ กระโดดถีบขาคู่
ส่วนพี่บีมใหอะภัยก็ได้นี่เห็นว่าไม่หลงกลนังเจมส์นะเนี่ย
-
ชอบที่เฮียชัดเจนดีจัง ก็เข้าใจว่าเฮียก็ชัดเจนกับน้องตลอด แต่คราวนี้มันมีเรื่องให้น้องคิดด้วยแหละ
ต้องเคลียร์อย่าให้เจมส์มาวุ่นวายได้อีกนะ
(แอบไม่ชอบเจมส์...มาทีหลัง และรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว...เพราะงั้นอย่าพยายามเลยนะ)
-
โห้วววววววว
กะแล้วว่าเจมส์มันต้องมีซัมติง!
แต่ชอบเฮียบีมอย่างนึง
ตัดสินใจกับไทยเพื่อไปหาเน็ตโดยที่ไม่คิดถึงอะไรเลย
คิดถึงเน็ตที่หนึ่งตลอด สุดยอดมาก!
ปล.เพลงยังไม่แก่เท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะตอนเพลงนี้ดังใหม่ๆเรากลายเป็นนางสาวแล้วเถอะ... Orz
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปลื้มพี่บีมขึ้นอีกล้านเท่า
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
เด็ดขาด รักเดียวใจเดียว เป๊ะเว่อร์
:-[ :กอด1:
แต่เจมส์นี่ไม่ไหวนะ :m16:
ร้ายกาจมาก!!!! :m31:
-
ลืมใส่ใจน้องได้ไงอะเฮีย แอบโกรธแทนเน็ตเบาเบา
แต่เอาเหอะ สุดท้ายก็ดีกันเนอะ o13
-
ชอบตอนเน็ตเข้าใจผิด + หึง คือ คู่นี้ปกติมันจะรักเรียบง่าย แต่พอบทจะหึงจะงอนคือได้ใจจริงๆ อ่ะ
มันต้องมีมาม่า มาหั้ยเราปวดใจบ้าง (แอบมาโซนิดๆ)
เรื่องนี้ต้องซื้อเก็บแน่นอนนน!!!
ชอบอ่ะ กด LIKE ล้านที~
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่าาา :z3: :z3: :z3:
-
พูดมาได้ว่าแค่อยู่ญี่ปุ่น กลับไทยแล้วจะไม่ไปก่อกวน ใครจะไปเชื่อ น่าเกลียดมากเลยเจมส์ :z6:
-
ไม่สงสารหรอก เหอะ :angry2:
-
เหมือนมันยังไม่่จบ หรือว่าคิดมากไปเองหว่า -?-
-
งืมๆ ก็ยังอึมครึมอยู่นิดๆหน่อย เอาเถอะ แบบนี้ก็โอเคแล้วเฮีย คงโดนถล่มน้อยลง55555555
-
เจมส์มันน่าจับตบให้หัวทิ่ม
-
เฮียชัดเจนมาก เท่ห์สุดยอด :z6: ฝากให้นังเจมส์ด้วย
-
:monkeysad: แอบร้องไห้ตาม 55 สงสารเน็ต
ตอนแรกแอบโกรธเฮียด้วย ทำเน็ตเสียใจ แต่พออ่านตอนที่เฮียแก้ตัว เลยให้อภัย 55
แต่เจมส์อ่ะ ตั่งใจใช่ไหม o18
-
ตอนพิเศษสนุกจังคะ ขอบคุณนักเขียน รักนักเขียน
-
เจมนี่น่าตีจริงๆ
ทำเน็ตกับเฮียทะเลาะกัน ฮึ่ยๆ
-
:กอด1: คนเขียน
บอกไว้เลย ว่ารักเฮียบีม..คือชอบผู้ชายแบบนี้อ่ะ
อยากได้บ้างไรบ้าง โคตรๆแมนอ่ะ
ชอบมากอ่ะ เค้าเคยโหวตให้เฮียบีมตอนเล้าให้โหวตด้วยนะ
รักๆๆๆ รักเฮียบีม(เว่อร์...)
-
เกลียดพระเอกที่เป็นสุภาพบุรุษว่ะ คิดถึงแต่จิตใจคนอื่นไม่คิดถึงจิตใจคนรัก ถุย! ถ้าอยากเป็นสุภาพบุรุษนักก็ไปหาหอยไป ไอ้ควาย! อยากให้เน็ตทำแบบมันบ้างมันจะได้รู้สึกว่าเป็นยังไง ส่วนอีเจมส์จัดให้มันได้อายสมกับความแรดร่านของมันหน่อยสิให้มันผ่านเลยไปโดยไม่มีอะไรได้ไง อีกระหรี่สาธารณะเอ๊ย แม่ง...แค้นว่ะ พาลเกลียดเฮียเหี้_ไม่หาย จริงใจแค่ไหนทำแบบนี้ก็ไปหาคนใหม่เถอะไว้ใจไม่ได้
-
ชอบตอนที่ตี๋เล็กว่าเฮียว่า"ทำไมไม่โทรมาวะ" ดูเป็นห่วงดูแลใส่ใจเน็ตมาก ตี๋เล็กน่ารักกกกกกกกกกก :กอด1:
ตอนนี้เฮียเท่เวอร์อะ ขอกอดแรงๆที
ตอนที่แล้วก็ว่าเฮียเท่แล้วนะ ตอนนี้เฮียเท๊เท่ เฮียเท่ขนาดนี้ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าทำไมเจมส์ถึงมาชอบเฮียนะ แต่เสียใจด้วยนะน้องเจมส์เพราะเฮีย"มีแฟนแล้ว" สงสารเจมส์อยู่นะ กลับไปหาพี่มินเถอะจะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน ๕๕๕
-
:3125: อีเจมมมมมม พูดมาได้ว่าหยอกเล่น
การขอสามีคนอื่นนี้เรียกว่าล้อเล่นหรอ เด่วแม่ตบฝันร่วง :z6: :beat:
-
ขอสเป ปันบูม ด้วยได้มั๊ยยยย
คิดถึงปรมัต TT^TT
:call: :call: :call:h
-
อุ๊วะเอร๊ย เฮียน่ารักจริงจัง มีแฟนงี้น้องเน็ตจะไม่หลงได้ไง
เห็นใจน้องหน่อยเถอะเฮีย น้องรักน้องหวงเนอะ
อีเจมส์นี่ช่างน่าโยนทิ้งอ่าวโตเกียวจริง
-
รวมทุกรสเลยเรื่องนี้อะ อ่านไปยิ้มไป ยิ้มไปกับความน่ารักของเน็ต ความแสนดีของเฮียบีม ขอบคุณจริงๆๆที่แต่งนิยายได้ โดนใจแบบนี้ หวังว่าคงมีเรื่องต่อไปอีกนะ จะเป็นกำลังใจให้
-
นายเจมส์นี่นะ. . .
แต่เฮียก็คิดถึงเน็ตมากไปจนไม่ได้บอกให้เน็ตรับรู้ซะงั้น เฮ้อ. . .
-
คิดง่ายเกิ๊น... แค่ที่ญี่ปุ่น .... เนี่ยนะ!!!
-
ตอนที่ 22 เจ้าชายน้อย หายไปไหนง่าาาา :serius2:
ก็กดตามลิ้งค์มา แล้วทำไมไม่เจอหว่า :really2:
แง่ๆๆๆๆๆ เค้าจะอ่านตอนที่ 22 ง่าาาาา :sad4:
มันหายไปไหนอ่ะ ขาดตอนนะเนี่ย :m16:
ต้องข้ามไปอ่านตอนที่ 23 เลยใช้ไหม o18
งืมมมมม เสียดายอ่ะ เค้าอยากอ่านง้าาา :impress3:
ปล.งอแงดีดดิ้นโวยวายเสร็จ ก็กลับไปอ่านต่อ :เฮ้อ: :o12:
:L2: :pig4: :L2:
-
:mc4: เห็นมาได้สักพัก เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน แล้วก็ติดใจอย่างที่คิด ฝีมือการเขียนไม่ธรรมดาเลยค่ะ ชอบมาก ตามอ่านอยู่ยังไม่จบ สงสัยมากว่าโลเกชั่นเรื่องนี้ เป็นมอรัฐแถวบางเขนเลือดสีเขียวแน่ๆ อ่ะ คุ้นกะประตูสาม (ซึ่งเปลี่ยนจากประตูสองมาเป็นสามเพราะทางมอเจาะประตูเพิ่มตัดต้นก้ามปูยักษ์ออกไปได้ไม่นานมานี่ เอ? หรือว่าสามปีแล้วหว่า) และท็อปฯ ลุ้นแทบแย่ค่ะว่าใครคู่ใคร เห็นมีเม้นหลายข้อความเชียร์กัน แถมเจ้าของเรื่องจะเปิดโหวตอีก กลัวจริงๆ ค่ะนิยายแนวเปิดโหวตเนี่ยค่ะ มันเหมือน แบบว่าไงน้า มันขาดความลุ้น หึ๊ย อธิยายไม่ถูกค่ะ ตัดจบแล้วอ่านต่อดีก่าเน้อ
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกมาก อ่านแล้วฟินสุดๆอีกเรื่องหนึ่งเลย
ที่จริงจดๆจ้องๆอยู่ว่าจะเข้ามาอ่านตั้งแต่เห็นเรื่องแรกๆตั้งแต่เริ่มลงแล้ว
แต่ด้วยความที่ยังไม่ค่อยอยากเปิดอ่านเรื่องใหม่เลยไม่ได้เข้ามาอ่าน
แล้วช่วงนี้เรื่องที่ตามอยุ่หายกันไปนานแล้ว ว่างๆเซ็งๆเลยกะหาเรื่องใหม่อ่าน
พอดีกับที่เจอเรื่องนี้ที่เคยจดจ้องอยุ่ขึ้นแท่นย้ายไปห้องจบเลยเข้ามาอ่านซะเลย
เรื้องนี้มีฉากแบ็คกราวมหา'ลัยของเน็ต เป็นม.ที่ตัวเองเรียนอยู่ด้วย เลยยิ่งฟิน~(แม้จะไม่ได้อ่านตอน22ก็ตาม)
ตอนแรกๆก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร แต่พอพูดถึง"ท็อปประตู3" ก็ชัดเป๊ะ ใช่แน่ ฮา~
ตอนแรกแบบลุ้นว่าจะมีสองคู่ ในเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่องตีความได้ 2แบบ
ซึ่งมันก็มีในเรื่องทั้ง2แบบ แล้วแถมยังมีความเป็นไปได้สูงอีต่างหาก
1.พี่ของเพื่อน VS เพื่อนของน้อง = เฮียบีม vs เน็ต
2.น้องของเพื่อน VS เพื่อนของพี่ = น้องบูม vs ปัน
เราเลยหวังว่าจะได้ฟินทั้ง2คู่ซักหน่อย แอบผิดหวังเล็กๆ (เล็กเหรอ)
แล้วยังไม่ได้อ่านตอนที่22อีก รุ้สึกว่าจะเป็นตอนที่ปันกับบูมเคลียร์กันด้วยมั้ง
เลยไม่รุ้เลยว่าเคลียร์กัยว่าไง แล้วคู่นี้มีหวังแค่ไหน โธ่~~~~~~~~
เสียดายมากกกกกกกก ลงไปดิ้นๆๆๆโวยวายๆกับเตียงแล้วก็ลุกขึ้นมาอ่านตอน23ต่อ ฮา~
ตอนแรกคิดว่าจะได้ได้เห็นเน็ตหึงเฮียแบบจริงจังๆซะแล้ว แต่ก็ได้เห็นในตอนพิเศษจนได้
สงสารก็สงสารเน็ตอยู่หรอกนะที่ต้องนั่งร้องไห้ แต่ก็รุ้สึกว่ามันเป็นมุมที่น่ารักดีนะ ด้วย
เรื่องนี้สนุกมากจนตลุยอ่าน จนไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว จะวูบอยุ่แล้ว~~
ปล.ไม่รุ้ว่าจะมีเรื่องของปันกับบูมมาให้ได้อ่านไหม แต่อยากบอกว่าอยากอ่านเรื่องของคู่นี้มากกกกก
ทั้งเชียร์ทั้งยุมาตั้งแต่เห็นเค้าลางตอนที่รุ้ว่าหลิวเป็นเพื่อนสนิทกับบูมแล้วอ่ะ
เขียนเป็นภาค2ต่อ ก็ได้นะ ชื่อเรื่องนี้ยังใช้ได้อยู่ ฮะๆๆ ชอบชื่อเรื่องนะ
แอบชวนงงนิดๆในแว๊บแรกแต่ความหมายตรงตัวดี แล้วตัวคำที่ใช้เล่นคำสลับกันก็สวยดีด้วย
ปล.2 ถ้าเขียนเรื่องปันบูมต่อ ก็บอกกันบ้างน้า ว่าเรื่องไหน จะตามไปอ่าน อยากอ่านจริงจัง ฮะๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
เฮียบีมสุดยอดอ่ะ
-
อ่านจบแล้วววส
สนุกมากเลยค่ะ
เฮียสุดยอดอ่ะ ดูแลเน็ตดีเวอร์
พี่จอมเปรียบเน็ดเป็นเด็กอนุบาลยังไม่อย่านมนี่ไม่เกินจริงเลย
ยิ่งมาอ่านตอนพิเศษ
เน็ตงอน ร้องให้ เฮียถึงกับบินกลับมาเลย
สุดยอดดดด
-
อยากได้แบบพี่บีม
-
อ่านจบแล้วค่ะน่ารักมากชอบเน๊ตอ่ะน่ารักชอบเวลาน้องกวนกับเวลาอ้อนอิเฮีย
ส่วนไอ้หมวยเล็กกับพี่ปันแอบเชียร์อยู่นะหวังว่าสักวันคงจะสมหวังสงสารบูมมาก
-
จบแล้ว
สนุกมาก
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยย :sad4:
ชอบเวลาเน็ตอ้อนเฮียจริงๆเลย น่ารัก น่ากอดมากๆ
ขอตอนพิเศษอีกเยอะๆเลยนะคะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เย้ๆ อ่านจบซะที สนุกมากอ่ะ ขอบคุณคนเขียนมากจร้า o13
-
ชอบเฮียบีมมากเลยค่าาาาา
สนุกมากเลยยย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบสุดๆ เรื่องนี้ !! ประทับใจอะ ^^
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ :-[
พี่บีมเจ๋งอ่ะ
อยากได้ตอนพิเศษอีก แอร๊ยย
-
เกลียดนังเจมส์จริงๆเลย
มีพี่มินอยู่แล้วยังมาทำแบบนี้อีก
ดีนะที่บูมโทรบอก ไม่งั้นเน็ตคงได้เลิกจริงๆอ่ะ
ชอบเฮียที่สุด รักเดียวใจเดียว
-
สนุกมากมาย
ชอบตอนที่เน็ตหึงเฮียสุด
น่ารัก :o8:
-
สนุกมากเลย :pig4:
-
เฮีย! เยี่ยมมาก o13
-
รอๆคิดถึงเฮียบีม
-
:L2: เรื่องนี้สนุกมากครับ รวดเดียวจบ
น่ารักดี
ชอบคู่ปันอ่ะ ไม่มีต่อหรอ
-
น่ารัก เน็ตน่ารัก เฮียเป็นแฟนที่ดีมากๆเลย อยากได้แบบนี้บ้าง :กอด1:
รอปัน-บูมอ่า
-
ยิ่งมีมรสุมยิ่งรักกัน ความพูกพันจนเป็นรัก รักหลอกๆจนเป็นจริงอ๊ากกกกก ชอบบบบเรื่องนี้จริง
-
สนุกมากเลยค่าาาา ชอบมากๆ อยากได้แฟนแบบเฮียเลยอ่ะพูดจริงๆ5555555555555
เน็ตก็น่ารักมากขี้อ้อนน -//////////////- ชอบมากค่ะ :L1:
-
ไม่ได้มาอ่านนานแล้ว เปิดมาวันนี้ปุ๊บเห็น "ตอนพิเศษ"
โฮววววววววววว น้ำตาจะไหล ดีใจม๊วกๆ
เฮียบีมก็ยังคงเป็นเฮียบีมอยู่วันยังค่ำ
น่ารักเสมอ เป็นผช.ที่ดูอบอุ่นตลอด
รักเฮียบีม :impress:
-
โฮะ!! ชอบเฮียมากกก โคตรเท่เลยจริงๆ หายากนะผู้ชายแบบเฮียเนี่ย
ความคิดของแต่ละคนนี่ลึกซึ้งนะ มองสิ่งรอบตัวด้วยความจริงใจ
อยากอ่านสเป ปันบูม มากกกกก ,, อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ
-
เจมส์ระวัง ของใคร ใครก็หวง
อย่าหวังสูง ! :eiei1:
-
ยังจะมาให้ลุ้มตอนจบ เกือบจะได้ตบ อิเจมส์ เสียแล้ว
ดีนะ ที่มัน หมดบทไม่ก่อน ไม่งั้นมีเคือง
-
สั่งจองไปเรียบร้อยแล้ว เจอกันกลางปีนะจ๊ะน้องเน็ตกะเฮียบีม o22
-
แอบหวังว่าคนแต่งจะมีเรื่องของปันกับบูม มาบ้าง
-
เพิ่งรู้ว่ามีตอนพิเศษ TT
ได้อ่านสามตอนเลย เย้ๆๆ
ตอนแรกเน็ตแรดอะ แต่น่ารักมาก ขึ้นก่อนเลยเว้ย
เสม็ดเสร็จทุกรายจริงๆ ฮ่าาาาาาาาา
สองตอนล่าสุดนี่ สงสารเน็ตมาก
บีมก็ผิด ไม่โทรหาน้อง ปล่อยให้น้องรอทุกคืน
ไอ้น้องเจมส์ก็น่าตบให้ตายจริงๆ
จัดการมันเลยเน็ต กร๊ากกกกก
รอตอนพิเศษต่อไปครับ อิอิ
-
เน็ตหึงเฮียน่ารักจังเลยค่ะ :o8: :-[
ชอบเรื่องนี้มากมายอะ :L1:
ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4:
-
เน็ตกับพี่บีมน่ารักมากมาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ ^^"
-
นักเขียนรวมเล่มและประกาศลงกระทู้ต้องขอ ID ก่อนนะคะ หรือถ้า ให้ สนพ รวมเล่มให้ ก็ต้องให้ สนพ เป็นผู้ขอ ID
สามารถอ่านรายละเอียดได้ที่กระทู้ข่าว นะคะ
-
พึ่งตามมาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ ถึงกลับไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว สว่างคาตา :o8:
เน็ตน่ารักมาก ๆ อ่ะ เฮียบีม ก็สุดยอดเลย หาที่ไหนได้เนี่ย
แต่ก็แอบสงสารปัน เหมือนกันน๊าาาาา แต่คู่ปัน+บูม ไม่ค่อยเชียร์เท่าไหร่
ถึงน้องจะน่าสงสารก็เหอะ แต่พออ่านอารมณ์แอบรัก ของเน็ตมายาวนาน
แล้วบูมจะมาได้ปันมาง่าย ๆ ก็ยังไงอยู่น๊า สนุกมาก ๆ เลยค่ะ :กอด1:
ตอนพิเศษ หมั่นไส้เจมส์มาก ๆ อยากให้โดนแรง ๆ สักทีเฮ๊อะ :z6:
-
เป็นเรื่องที่สนุกน่ารักน่าติดตามมาก
ในเรื่องประทับใจเฮียที่สุด เฮียรักแล้วก็รุกแบบอ่อนโยน ค่อยๆหยอด ดูแลเอาอกเอาใจสารพัด เปิดเผยให้ทุกคนรู้อีกต่างหาก รักจริงแต่งจริงอีก เป็นคนจริงใจมากๆ (^^b)
ส่วนเน็ต ชอบที่พอตัดสินใจว่ารักเฮียแล้วก็เลิกรักปันได้ไม่หลายใจ แล้วก็มีกอดจูบเฮียก่อนด้วยไม่กั๊กไว้ ตอนพิเศษมีออนท็อปปรนนิบัติเฮียอีก น่ารักเชียว (^///^)
ส่วนปันนี่ แต่ก่อนห้ามใจไม่รักเน็ตได้ตั้งนาน แต่พอเน็ตมีเฮียแล้วดันมาบอกชอบ อ่านแล้วขัดใจนิดๆ :m16:
บวกๆ
-
ชอบเฮียบีมมากกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
ผู้ชายอย่างนี้มีขายมั้ยคะ
ขอซื้อใส่ถุงแยกน้ำกลับบ้านค่ะ
เฮียบีมน่ารัก อบอุ่น มากแมนแอนด์น่าซั่ม เอ้ย แฮนซั่มมากค่ะ
เน็ตก็น่าร๊ากกกกกก
อ๊ายยย ชอบนิยายเรื่องนี้มาก
น่ารักฝุดๆค่ะ
-
อ่านมาจนถึงตอนจบอยากบอกว่าสนุกมากกกก :mc4:
รู้สึกว่าพี่บีมเป็นผู้ชายที่ทุกคนไฝ่ฝัน 55555
ส่วนเน็ตน่ารักที่สุดเล้ยยย ชอบตอนที่เน็ตหึงเฮียบีมอ่ะ
จะติดตามเรื่องต่อไปเน้อ :o8:
-
เฮ จบแล้ว ขอบคุณมากเลยนะคะ
เราแอบคิดว่าเรื่องดูจบค้างๆยังไงไม่รู้ ความสัมพันธ์ปันบูมยังคลุมเครืออยู่เลย อยากอ่านคู่นี้อ่ะ
ส่วนคู่บีมเน็ต น่ารักค่ะ ตัวละครสมจริงมาก ดำเนินเรื่ิองดูคล้ายชีวิตจริงเลย คนเขียนสุดยอดค่ะ
-
ปันกับบูมจะได้ลงเอยกันมั้ยนี้ อยากอ่านต่ออะ
-
เม้นตอนที่ 27
มันสายไปแล้วปัน
แต่เอาตรงๆ ไม่อยากให้ ปัน x บูม เลยรู้สึกไม่ค่อยปลื้ม ขออนุญาติ ไม่เชียร์คู่นี้นะ T^T
-
เชีย ปัน x บูม จ้าาาาาาาา
เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 9
เดาว่าบูมแอบชอบปันหรือเปล่า
เพราะถ้าไม่ชอบ ไม่รัก ไม่ใส่ใจก็จะไม่สังเกตุเห็นว่าปันชอบแอบมองเน็ต
เหมาะกันดีคู่นี้ ความต่างที่ลงตัว น้องบูมมันแรดน่ารัก ห้าาๆๆๆๆ
:L1:
-
ต้องมี ID ซื้อขายโชว์ที่หน้าแรก หรือ ตรงที่ประกาศรวมเล่ม ด้วยนะคะ ถ้าให้ สนพ จัดทำ น่าจะขอ ID ของสนพ มาโชว์
ก่อนจะขึ้นหัวกระทู้รวมเล่มหนังสือนะคะ
หนึ่งโมดุฯ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบไม่หยุดเลยค่ะ น้ำตาไหลสงสารน้องๆ ฮือออ :sad4:
อ่านตอนพิเศษล่าสุดแล้วก็ยังอารมณ์ค้าง ยังแอบโกรธพี่บีมอยู่เลย ทำตัวอย่างนี้มันน่าระแวงจริงๆ ใจดีเกินไป มันน่าหมั่นไส้
สงสารน้องเน็ต ฮือออออ :o12:
ยังรู้สึกไม่เคลียร์ (ทั้งๆที่จะ่ว่าไปมันก็เคลียร์แล้วอ่ะนะ พี่บีมกะน้องเน็ตเข้าใจกันแล้ว พี่บีมคุยกะเจมส์แล้ว) กลัวเจมส์เข้ามาวุ่นวายทำให้เน็ตเสียใจอีก พี่บีมใจดีเกินไปก็เงี้ย ถ้าเจมส์มาขอโทษทำตัวแบ๊วๆผิดๆอีก จะใจอ่อนมั้ยเนี่ย เฮ้อออ :m16:
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ จนคิดว่าอินเกินไปด้วยซ้ำ ฮ่าฮ่าฮ่า
เห็นว่ามีอีกเรื่องที่แต่งอยู่ เดี๋ยวจะแวะไปอ่านนะคะ
ขอบคุณมากสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :bye2: o13
-
ความรักต้องฝ่าฟันกันไปให้ได้
-
เหอะ...ที่แท้ก็วางแผนให้เค้าผิดใจกันใช่มั้ย
ดีนะที่เฮียมั่นคงอ่ะ
-
อ่านถึงตอนที่ 18 : ใจร้าย ...แต่ทำใจอ่านต่อไม่ไหว อ้ากกก เป็นเอามาก
เพราะยังไงก็ก้าวข้ามความรู้สึกระหว่าง ปัน-เน็ต ไปไม่ได้ + แถมยังไม่ชอบความเป็น "บูม" อย่างสุดซึ้ง
//คุณ -west- เขียนดีมาก ทำเอาเจ็บจริง อินจริง เฟลดิ่งดีพจริงๆเลย เหอๆๆๆ :bye2:
-
สนุกดี เน็ตน่ารัก :mew3:
อยากอ่าน ปัน+บูม บ้าง จะมีไหมน้อ :call:
-
ตอนพิเศษี่สงสารเนตมากๆเลย
ฮือออออ
-
ผู้แต่งค่ะ เปิดอีกเรื่องเหอะ เปิดให้ปันเป็นพระเอกบ้างอ่ะ อยากกจะบอกหลงรักปันสุดๆ รอหนังสือนะค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบใช้เวลาสองวันถ้วน เริ่มตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงห้าทุ่ม หยุดพักทานข้าวเที่ยงกับเย็นรอบละช่ัวโมง # จริงจังกะการอ่านยิ่งกว่าเตรียมสอบ # หลงรักไอ้เน็ตกะเฮียบีม อย่างถอนตัวไม่ขึ้น # โดยส่วนตัวคิดว่ารักแท้ของคนเพศเดียวกันมีอยู่จริง # เฮียบีมเรารักคุณเพราะคุณรักไอ้เน็ต # แต่เรารักคนเขียนมากกว่า ขอบคุณที่ทำไห้เรามาพบกับความรักที่ดี ขอบคุณที่ทำให้เรามีความสุข # จะติดตามผลงานต่อไปเป็นกำลังใจให้นะ :mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
เน็ตกะเฮียบีมน่ารักมากอะ :mew3:
แต่แอบเซ็งบอมนะ ดูเอ่อน่าตึบมากในหลายเหตุการณ์
แต่ที่น่ารักที่สุดคือน้องบีม น้องเป็นตัวละครที่ดูซื่อตรงกับความรู้สึกมากสุดๆอะ ขอกอดแน่นสักที :กอด1:
พอมาตอนพิเศษตอนเกือบสุดท้ายเรารู้สึกไอ้น้องเจมส์เเม่ง
นิสัยนิรังเกียจสุดๆ :z6:
เอ่ออินจัด ขอโทษค่ะ :mew2:
สุดท้ายขอขอบคุณคุณคนเขียนมากนะคะที่เเต่งนิยายดีๆแบบที่ให้ได้อ่าน
เราได้สาระข้อคิดจากนิยายเรื่องนี้เยอะเลย
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณสร้างสรรค์ผลงานดีๆต่อไปนะคะ :L2: :กอด1:
-
นั่งอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
ตัวละครในดวงใจนี่ยกให้น้องปันเลย ปกติเวลาอ่านนิยายจะไม่ชอบผู้ชายแบดๆค่ะ ชอบคนดี แบบบอม แบบเฮีย
แต่นี่อะไร หลงรักน้องปันสุดหัวใจ เชียร์ปันเน็ตมาก 555+
เน็ตไม่เอา พี่เอาก็ได้นะลูก >< ไม่อยากให้ได้กับน้องบูม ไม่ใช่ไร เจ๊หวงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
5555+ นี่คอมเม้นท์ไปหลายบรรทัดพูดแต่น้องปัน แต่ก็ชอบน้องปันจริงๆ เสียดาย ก้าวผ่านเส้นตัวเองช้าไปหน่อย ไม่งั้นคนที่ยืนอยู่ๆข้างๆน้องเน็ตคงเป็นน้องปัน อั้ยย่ะ >< (เฮียถีบ)
อ่านแล้วสนุกนะ เพลินมากกกกก ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องแล้วเราไม่ค่อยสนใจนะ แบบไรวะ 555+
แต่พอได้ลองเข้ามาอ่าน ติดงอมแงมพ่ะย่ะค่ะ ดำเนินเรื่องดี พัฒนาการตัวละครก็ชัด เป็นอะไรที่แบบมีดราม่าแต่ไม่เครียด
ดราม่าไม่อยู่นาน อ่านแล้วเพลินๆ ได้เห็นคนหลายๆแบบผ่านคาแรคเตอร์ตัวละครด้วย
ชอบที่คนเขียนเล่าอความรักออกมาไม่ใช่โลกชมพูใสกิ๊ง คือทำให้เราเห็นทั้งสองด้านนะ ว่าความรักมันก็มีแบบดาร์กไซด์
คืออ่านแล้วก็นั่งคิดตาม ชอบหลายๆประโยค แต่ชอบที่สุดก็คือน้องปัน(ยังกลับมาเรื่องน้องปันอีก) คือแบบชอบมากจริงๆ ชอบทุกอย่าง
ความคิด รวมถึงการกระทำที่ซับซ้อนด้วย 55+ น่าค้นหาอย่างที่น้องเน็ตบอก
ส่วนน้องบอม ด้วยความเป็นลูกคนกลาง รู้สึกว่ากลางมากจริงๆ มันมีความรู้สึกแบบนั้นพออ่านจบนะ ไม่ใช่เป็นกลาง แต่ดีเลวกลางๆ ดูเป็นคนกลางๆบอกไม่ถูก 5555+
ตอนพิเศษนี่ชอบตอนน้องเน็ตคิดมาก ตอนที่เฮียกลับมาแล้วพูดว่าทำไมเเป็นแบบนี้ จี๊ดมาก คือรู้เลยว่ารักน้องห่วงน้องจริงๆ T^T
ความรักเฮียเพิ่มพูนด้วยประโยคเดียวอ่ะ สนุกมากๆ ถ้ามีเวลาโอกาส มาแต่งตอนพิเศษอีกนะคะ นิยายจบความรู้สึกยังไม่จบเลยค่ะ อยากอ่านต่อ
ปล.น้องปัน ขอนะคนเขียน 555555555+
-
o13 o13
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากๆครับ
ขอบคุณทุกตัวละคร
ขอบคุณเรื่องราวที่เกิดขึ้น
แล้วมีผลงานดีๆ ออกมาอีกเยอะๆนะครับ
จะติดตามไปตลอดเลย
-
เห็นชื่อเรื่องนานละอ่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่าน พออ่านจบ ชอบเฮียมากๆๆๆๆ น่ารักสุดๆๆเลย ที่มั่นคงกับรัก
แต่นังเจมส์แกต้องโดน :z6: ละ :beat: หนอยมาขอกันหน้าด้านๆแบบนี้นะไม่ค่อยเลยรู้ว่าเค้ามีเจ้าของแล้วยังทำตัวแบบนี้อีก
ขอบคุณนักเขียนนะคับ ถ้าอย่างไรลงตอนพิเศษอีกนะคับรออ่านอยู่คับ :L1:
-
ไม่รู้ว่า ทำไมพลาด ปล่อยเรื่องนี้ให้รอดหูรอดตามาได้ตั้งนานสองนาน เน็ต น่ารักเกินไป บีม ก็เท่เกินไป ไม่ไหวจะกรี๊ด อ่านอยู่ 3 วัน เกือบเสียงานเสียการ >< น่ารักมากเลยค่ะ หลงเรื่องนี้เต็มๆ นอกจากเรื่องรักๆของ บีมเน็ต แล้ว ไหนจะเรื่ิองเพื่อน พี่น้อง ครอบครัว ครบจริงๆ อ่านเรื่องเดียวอิ่มเปล้เลย ^^
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ฟินๆ หื่นๆ ที่มอบให้นะคะ :katai2-1:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบเรื่องนี้จัง
เบาๆแต่น่าติดตาม
อารมณ์ลึกซึ้งกับความรักมาก
ใช้ภาษาออกมาได้สวย กินใจด้วยอ่ะ
แอบเฮฮา ตามสไตล์เด็กมหาลัย
ตอนจบก็ฟีลกู้ด เราว่าแบบนี้ก็ดีนะ
เพราะยังไงตอนคนเราตกลงใช้ชีวิตร่วมกันมันก็ำไม่มีจุดจบจริงๆ
ความรักเพิ่งเริ่มเนอะ
อ่านมาจนจบก็ยิ้มๆไม่นึกเลยว่าจะมาตกหลุม
ตอนสเปก่อนสุดท้ายทำน้ำตาตกไป แบบๆ นานๆทีอิเน็ตมันจะหึุง
คิดมาก คิดซ้ำ คิดเยอะ สมเป็นเน็ต
คนแต่งเก่งแล้วล่ะ ที่ทำให้เราหลงรักในตัวละครคุณได้
ขอบคุณมาก
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้คะ บอกได้คำเดียว่าเฮีย(ในตอนพิเศษอะ)แมนมากๆ วินาทีเดียวก็ไม่คิดจะนอกใจ โดนมากกเลยอะ ><
ชอบการเขียนเรื่องนี้นะคะโดยเฉพาะพร็อตเรื่องอะ
แบบแหม เล่นเอาปันรู้ใจตัวเองที่หลังแบบนี้ อ่านไปก็เจ็บจี๊ดๆเลยอะ
ชอบบูมอะ แบบเป็นตัวละครที่เข้มแข็งมากมาย แต่ปันเนี่ยใจร้ายวะ ฮ่าๆ
สุดท้ายรักเน็ตอะ ><
-
ประกาศยกเลิกแล้วคนที่โอนเงินให้ทางสนพไปแล้วหล่ะค่ะ เพราะทางสนพเลื่อนส่งมา2ครั้งแล้ว ล่าสุด25/6ปัจจุบันยังไม่ได้หนังสือค่ะ :really2:
-
คนที่โอนไปแล้วก็ยังได้รับนะคะ อ่านสัญญาข้อสุดท้ายค่ะ คุณ west มีแจ้งไว้ชัดเจน
-
อยากให้เฮียง้อมากกว่านี้จัง คนเจ็บมันเจ็บมากนะ ไอ้เฮียบ้า
ขอตอนพิเศษอีกหน่อยสิค่ะได้รึป่าว (มาอ่านช้าแล้วยังจะขออีกเนอะ)
-
ขออีกนิด ชอบมากเลย ชอบตอนงอนง้อกัน น่ารักกกกกกกกก
เน็ตงุ้งงิ้งกับเฮีย ชอบบบบบ ใจพาไปล้วนๆเลยเนอะ
-
นิยายสนุกมากคะ ตามอ่านจนจบเลย
-
เพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ อ่านรวดตั้งแต่กลางคืนถึงหกโมงเช้าได้ครึ่งเรื่อง
ตอนแรกคิดว่าจะหยุดไว้ก่อนตั้งแต่ตีสองเดี๋ยวตื่นไม่ไหว แต่อ่านแล้วติดลม หยุดไม่ได้เลย
ตอนนี้อ่านจบแล้ว สนุกมากๆค่ะ o13
เป็นเรื่องที่ไม่หนักมาก แต่อ่านแล้วชวนให้ติดตามต่อ
ชอบเรื่องแนววัยทำงาน วัยมหาลัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ภาษาอ่านแล้วลื่นไหล
ชอบเฮียมาก เฮียให้ความรู้สึกผู้ชายที่อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ ใจเย็นและมีเหตุผล ที่สำคัญชอบเวลาเฮียคอยดูแลเอาใจใส่เน็ตเสมอ น่ารักมาก จะเจอผู้ชายแบบเฮียได้จากที่ไหนนะ o18
เน็ตก็น่ารัก ดีแล้วที่เน็ตเลือกเฮีย เพราะเราอยู่ทีมเฮีย เชียร์ขาดใจ o13
ชอบตอนพิเศษด้วยค่ะ ทำให้รู้สึกว่ารักกันแล้วยังมีเรื่องที่ต้องเจออีกเยอะนะ มีอุปสรรค์พอได้กรุบกริบกับชีวิตคู่
อยากให้มีตอนพิเศษอีกจังเลย เหมือนอารมณ์ยังค้างอยู่ คิดถึงเน็ตกะเฮียจัง :o8:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ไม่เป็นอันทำการทำงานกันเลยทีเดียว เอิ๊ก กกก
นี่กว่าก้าวข้ามความอึดอัดคับแน่นมาได้นี่แทบตายนะคะ
แต่ แต่ แต่ มันแบบว่า อยากรู้ความเป็นไปของชีวิตปันนภจังเลยค่ะ ว่าฮีจะใช้ชีวิตอยู่กะแม่ที่โน่นเป็นยังไง แล้วไอ้หมวยเล็กที่พยายามตามหยอดพี่ปันตลอดๆอยู่นี่ น้องทำไปถึงไหนแล้ว บูมเติมเต็มให้ปันได้หรือป่าว? หรือว่าจนตอนนี้ปันก้อยังมีกำแพงของตัวเองอยู่จนหมวยเล็กเข้าไปใกล้ไม่ได้ หรืออย่างไร แอบอยากรู้ว ววว
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ
แอบแซว...แหม่ะเฮียล่ะก้อ เพิ่งจะผ่านมาไม่กี่ปี นึกอยากหาความแปลกใหม่ ตื่นเต้นๆมาเล่นกะเน็ตมันแล้วหรา าาา #ของเล่นผู้ใหญ่ คึคึ
-
ขอ :beat: นังเจมส์ซัก3ที ชอบเน็ตที่อย่างอย่างน้อยก็ไม่ทำตัวนางเอกหนังไทยมาก
รักเฮีย ที่เฮียรักเน็ตขนาดแบบไม่หวั่นแม้วันมามาก อ่านแล้วแทนที่จะดราม่ากลับอมยิ้ม
อ่านนิยายคุณ west แล้วติดมาก พาไปเลิกที่ถ้ำกระบอกหน่อย :heaven
-
ชอบมากกกกก
คำเดียวสั้นๆ อ่านรวดเดียวจบเลย :heaven ขอบคุณมากๆนะคะ
-
เฮียบีมจ๋า..ตะเองจะโกรธเค้ามั้ย(55 กระแดะเลียนแบบทรายแก้ว) ถ้าเค้าจะบอกว่าเค้าเชียร์ปันเน็ต 555...ตอนแรกๆอ่ะนะ แบบ ปันนี่ ออร่าพระเอกแบบแบดบอยมาแต่ไกล คือเค้าแพ้แบดบอยอ่ะตะเองง แฮ่ๆๆ แต่สุดท้ายความดีของตะเองก็คว้าใจเค้าเอ้ยเน็ตไปครอง อิอิ
แต่ๆๆ เค้าก็ยังอยากรุ้เรื่องของพ่อหนุ่มปัน กับบูม ตอนแรกก็ไม่เชียร์นะคู่นี้ แต่ก็สงสารบูมอ่ะ รักและรอปันคุงตั้ง 3 ปีอ่ะ อยากให้ปันรักใครได้ใหม่อีกครั้ง และคนๆนั้นก็อยากให้เป็นบูมจัง
แอบฮาตอนพาเน็ตไปแนะนำกับป็าม้า ป๊าถามบอมว่ามีอะไรจะบอกมั้ย แบบคือเองจะพาสะใภ้สาวน้อยเข้าบ้านไม่ใช่หนุ่มแบบพี่กะน้องเองใช่มั้ย 555 ทีแรกก็โกรธบอมนะ เรื่องที่ทำให้เน็ตกะเฮียเลิกกัน แอบอยากจิ้นให้นางมีสามีซะเลยจะได้เข้าใจหัวอกเฮีย แต่พอมาเจอคำถามของป๊า อูยยย 555 ยอมๆเว้นบอมไว้คนละกัน หนูเห็นใจ ป๊ากะม้า 555 แต่ก็ยังดีที่ไม่ลงเอยกะทรายแก้ว ไม่งั้นคงรับไม่ดร้ายย ผู้หญิงอาไร้ เห็นแก่ตัวค่อดด
เรื่องนี้กับรักเร่แอบเกี่ยวกันนะ หนูเน็ตบุกไปจัดการไอคุนเจมส์ถึงเรื่องนู้นเชียว 555 อย่างเจมส์นี่ต้องผู้ชายแบบดาร์คๆแบดๆเถื่อนๆจัดการ ว่าไปก็น่าจะมีภาคของเจมส์นะ นายเอกออกตัวแร้งส์ๆๆแรDๆๆ อย่างเจมส์กับพระเอกแบบแรงๆเถื่อนๆดิบๆตบๆจูบๆ คงดราม่าสะใจ สมน้ำสมเนื้อ แต่ก็เถอะ ขอภาคของปันคุงก่อนด้ายยมั้ยย ไม่รุ้ป่านฉะนี้ปันนภของเจ้(เฮ้ยยของตี๋บูมเค้าเหอะ) จะเป็นอย่างไรบ้างงง แงๆๆ แต่จริงๆก็อยากอ่าน มินใหญ่ก่อน รายนั้นไม่รุ้จัดหน้าที่กันถูกรึยาง กร้าากก
โอ้ยย พล่ามซะยาวว ขอบคุณคุณ -west- อีกครั้งนะคะ สำหรับนิยายดีๆมากๆอีกแล้ว จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
อยากได้ผู้ชายอย่างเฮียอะ :hao5:
-
:hao6: ชอบเรื่องนี้มากมายอะ :hao7:
o13 ขอบคุณนะคับ :bye2:
-
สนุกมากๆเลย :pig4:
-
บ้านมึงสิล้อเล่นอิเหี้ยคำพูดที่มึงใช้เค้าเอาใว้ล้อเล่นกันหรอถามหน่อยเถอะถ้าเป็นกูหน่อยนะกำลังดังใช่ไหมจะเล่นให้ดับแม่งเลย
ไอ้เฮียมึงก็จะอะไรนักหนาแค่โทรหาไม่กี่นาทีจะตายหรอจะอะไรนักหนากับภาาพพจน์อยู่กับใครมึงก็โทรได้ทั้งนั้นถ้ามึงจะโทร
แมสเสสก็ได้หนิ บอกตรงๆเคืองมากนะ แล้วที่จัดการไปหนะคิดหรอว่ามันจะหยุดต้องเล่นแรงๆสิ
ถึงไรท์นะจัดแรงๆสักชุดให้หายเคืองหน่อยสิของร้องละ
-
อ่านถึงตอนที่20ละ กำลังจะรีบตามไปอ่านที่เหลืออิอิ
แต่ว่าาา จะบอกว่าสวนกระแสอย่างแรง555
เราชอบบูมมากๆอ่ะ ไม่รู้ดิ เค้ามีเป้าหมายแล้วก็กล้าได้กล้าเสีย ยอมรับผลที่จะตามมา
ถ้าเน็ตรุกหาปัน หรือปันเข้าหาเน็ตก็คงคู่กันแล้ว แต่ทั้งคู่เลือกที่จะไม่ทำ
ซึ่งก็ไม่ได้ผิดอะไร ความสัมพันธ์แบบเพื่อนอาจจะดีกว่าก็ได้
เพราะไม่งั้นน้องปันเราคงไม่ได้ลงเอยกับเฮีย
แล้วเราว่าคนแบบปันต้องเจอบูมถึงจะเหมาะ เพราะเจ้าตัวเป็นเพอร์เฟคชันนิส
ไม่ชอบออกมาจากกรอบที่ตัวเองวางไว้ คู่กับบูมที่กล้าได้กล้าเสียจะได้สมดุลกัน
แถมตอนที่ปันไปกินข้าวบ้านบูมแล้วบูมตักกับข้าวให้ นึกถึงว่าตอนปันอยู่บ้านจะมีคนโอ๋มั้ย
เราแบบ เฮ้ย อยากให้บูมคู่ปันจริงๆ ปันก็คงชอบคนมาอ้อนแต่ไม่รู้ตัวแหละ
เพราะพื้นหลังคุณพ่อคุณแม่คงไม่ได้มีเวลาให้มากนัก ยิ่งเจ้าตัวไม่ค่อยพูด ร้องขอความต้องการด้วย
เดี๋ยวพอน้องบูมที่คอยล้อมหน้าล้อมหลังตลอดหายไปคงรู้สึกแหละ
ชอบเรื่องนี้ สู้ๆนะคะ ไปตามอ่านต่อละะ
-
ขอบคุณมากนะคะ สนุกมากๆ อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจ555
ยิ่งน้องบูมพี่ปันนี่รักเลยอ่ะ ชอบการใช้ภาษามากๆเลยค่ะ
จะติดตามเรื่อยๆค่ะ :mew1:
-
อ่านจบแล้ววววว สนุกมากค่ะ น้องเน็ตน่ารักกกก :hao7:
แต่ตอนพิเศษล่าสุดนี่จบแล้วใช่ไหมคะ ดูเหมือนมันค้างๆ ยังไงไม่รู้อ่าาา :ruready
-
รักปันบูม
ชอบคาแรคเตอร์２ตัวนี้ที่สุดในเรื่อง
คือบูมเข้มแข็งมากอ่ะ ชอบน้องมาก ความรักต่อปันโคตรมั่นคง
ถึงบางทีจะมีนิสัยเด็กๆประชดก็เหอะ
ปันก็ชอบมากคือเป็นแนวเมะที่กรี๊ด
อยากให้มีคู่นี้อีก ขึ้นเรื่องใหม่หรือสเปก็ได้ โคตรรักอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะสนุก
มีทั้งสมหวัง และผิดหวังบ้าง
ชอบมากเลยค่ะ
-
อ่านจนจบ หวานดีนะ เน็ตกับเฮียเนี้ย
สนุกมาก อ่านไป ยิ้มไป ขำไป
ขอบคุณมากค้าบ
-
เฮียน่ารักอ่ะ รักเฮีย
เกลียดนังเจมส์ :z6: :z6: :z6:
-
:o8: น่ารักเว่อร์ :o8:
:m11: อ่านแล้วเขินเงียบๆอยู่หน้าคอม o22 o22 :m3:
ปล. ฝากถึงเจมส์>>>> :fcuk:
-
สนุกมากๆ ค่ะ :really2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านครับ เราอ่านเรื่องของคุณ west จากเรื่อง รักเร่ มา เหนือฝัน แล้วก็เรื่องนี้แหละครับ
//_\\ เขินอะ เฮียน่ารัก เน็ตน่ารัก แง
ติดตามเรื่องใหม่ที่เขียนคู่กับคุณ pierre อยู่นะครับ >w<
-
เรื่องนี้น่ารัก อ่านสนุกค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
เรื่องราวความรักของเน็ตกะเฮียคงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าไม่ได้บอม งั้นต้องขอบคุณความช่างคิดของบอมด้วย
เน็ตน่ารักมากอะ เป็นเหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาเวลาที่อยู่กับเพื่อน แต่เวลาอยู่กับเฮียแล้ว.... :-[ เฮียก็เป็นผู้ชายอบอุ่น พึงพาได้ ช่างดูแล สรุปคือเป็นผู้ชายที่น่าครอบครองไว้ไม่ควรปล่อยให้หลุดมือ
แต่ทั้งเรื่องสงสารบูมมากที่สุด ตั้งแต่ต้นเรื่องที่ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรทั้งที่ตัวเองถูกกระทำ การที่ต้องแอบรัก (?) กับท่าทีอีกฝ่ายที่เดาไม่ถูก ปฏิเสธแต่ก็ทำเหมือนมีใจคืออะไร :z3: ใจนึงก็อยากให้น้องบูมสมหวังเร็วๆ แต่ก็หมั่นไส้ปันเกินกว่าจะให้น้องบูมคนน่ารักไปครอบครองได้ง่ายๆ อยากให้น้องเล่นตัวให้ปันมาง้อบ้าง
สุดท้ายอยากบอกว่า ชอบพี่จอมอะ ถ้ากลับใจเลิกกะน้องเหมยแล้ว เค้าพร้อมเป็น FC นะ :3123:
-
o13
-
อยากให้มีภาคต่อของปันบูมอ่ะ >< :katai5:
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
รักเฮียเลยอ่ะ งุงิ
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ
แอบงงว่าจบแล้วหรอ ครึๆ
รอคู่ ปันบูม ค่ะ
จะสมหวังไหมนะคู่นี้ :hao5: :hao5:
-
สนุกมากค่ะ มีครบทุกรสเลย ลุ้นมากตอนเจมส์รับโทรศัพท์เน็ต พอรู้ความจริงแทบจะอยากกระโดดตบแทนเน็ตเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
บีบอารมณ์มากๆ อินสุดๆ :sad11:
:pig4:
-
อยู่ๆก็คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หลังจากที่จบไปเป็นปี
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่อยู่ ปี 3 ปีเดียวกับเน็ต ตอนนี้เตรียมจะสอบโปรเจคแล้ว
โปรเจควิศวะอยากสัด!!! บอกเลย ทำกันแม่งเกือบปี นอนค้างที่ภาควิชาก็ทำมาแล้ว คิดถึงมันแล้วอยากจะกรี๊ด :katai1:
ฮ่าๆๆๆ แต่ก็จบมาด้วยดี คิดถึงเน็ต คิดถึงเฮียบีม แอบคิดถึงปันกะบอมนิดๆ 555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ อย่างนี้ นั่งอ่านจนตาแฉะเลย
นับเป็นความทรงจำที่ดีๆอีกเรื่องนึงเลยละครับ :-[
-
น่ารักน่าชังตลอดๆ อยากเจอคนจริงใจหาได้ที่บีม 55555555
-
กรี๊ดดด ชั้นคงมีความคิดที่แปลกแหวกแนวกว่าคนอื่น เพราะชั้นไม่ปลื้มน้องบูมเอาซะเลย ไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้นรู้แต่ไม่ปลื้มนางอย่างแร๊ง :angry2: :angry2:ทั้งเรื่องนี่ชอบเน็ตคนเดียว อ้อๆตาดำโชติด้วยอีกคน :mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึงนิยายเรื่องนี้
จำได้ว่าเคยอ่านไปเมื่อปีที่แล้วแล้วมั้ง 555+
-
อิพี่ปัน ตอนอ่านพี่จอมเปิดตัวครั้งแรกชั้นว่าแกเจอเนื้อคู่ตุลาหงันแล้วว่ะ ขอนำเสนอว่าที่เมียขออิพี่ปัน แต่นแตนแต๊น พี่จอมมมม ลองนั่งจิ้นดูอิพี่จอมนี่แหล่ะที่จะทำให้ชีวิตนอกกรอบของอิพี่ปันมันมีสีสัน ยิ่งคิดยิ่งฟิน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มีนอนหงาย นอนคว่ำ นอนตะแคง ตายๆๆๆอกอิแป้นจะแตก อิเฮียแกก็อึดเกิ๊น :pighaun: :pighaun: :haun4: : :haun4: :pighaun:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านแล้วชอบเฮียมากๆ ค่ะ
เป็นผู้ชายที่อบอุ่นและรักเดียวใจเดียวจริงๆ (อิจฉาอ่ะ อยากได้แบบเฮียบ้างงงงง :ling1:)
ส่วนเน็ตเราชอบตอนที่เน็ตอ้อนเฮียอ่ะ น่ารักโครต
เห็นแล้วอยากจับมากอดมั่ง อิอิ (//โดนเฮียตบ)
ส่วนปันกับบูม คู่นี้ก็ชอบนะค่ะ
แต่เห็นว่าคนแต่งอาจจะไม่ให้ปันคู่กับบูม
ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ เราแค่อยากให้ปันมีคู่อ่ะ
อยากให้ปันได้รักคนอื่นและสมหวังในรักมั่ง(จะเป็นใครก็ได้ แต่ถ้าเป็นบูมก็ยิ่งดี)
สุดท้ายคนแต่งค่าาาาาา ได้โปรดดดดดดดดดดดด
แต่งเรื่องปันออกมาเร็วๆ ด้วยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:katai4:
-
เหตุเกิดเพราะความสงสัยของบอมล้วนๆ อย่างนี้ต้องยกความดีความชอบไปให้ฮีแล้วสินะ ประเคนเพื่อนเข้าปากพี่ชายตัวเองแล้วตอนหลังทำมาเป็นโกรธแบบนี้ใช้ได้เหรอ ชิส์!! คนแต่งแตงได้ดีมากอะ เราอ่านแล้วอินมากๆ ช่วงแรกๆ คลุมเคลือเหมือนกันว่าแท้ที่จริงปันคือพระเอกของเรื่องหรือเปล่า เพราะบทบาทเหมาะสมสุดๆ แถมเฮียบีมยังคิวน้อยกว่าจะออกมาทำคะแนนก็เกือบทำเราเอนเอียงไปเหมือนกัน แต่ก็ยังคอยเตือนว่าชื่อเรื่องมันส่งให้ใครล่ะนะ ชอบความมั่นคงของเฮียมากๆ ไม่รู้สิโดยส่วนตัวไม่ชอบความโลเลในนิยายวาย กว่าคุณจะรัก กว่าจะฝ่าฟันก็อยากให้ซื่อตรงกับความรู้สึกอย้างเฮียบีมนี่แหละ ตอนที่เน็ตยังสับสนอยู่เลยแบบเคืองเน็ตนิดหน่อย 55+#สวนกระแสชาวบ้านมากอะ
ส่วนตัวก็อยากอ่านพาร์ทของปันนะ แต่ไม่ได้อยากอ่านปันเน็ตหรอก เพราะเราให้ใจบีมเน็ตไปแล้วถ้าอ่านปันเน็ตอีกเราคงสับสน งงงวยแน่ๆ อะ อย่างว่าปันไม่เหมาะกับเน็ตหรอกในความรู้สึกเรานะ ถามว่าเหมาะกับบูมไหม...ถ้าบูมไม่ทำตัวเหมือนแล้วๆ ที่ก๋ากั่นก็คงเข้ากะนได้ แต่ก็สุดแล้วแต่คนแต่งอะ...จริงไหม #พูดราวกับคนแต่งจะแต่งปันต่อเลยเนอะ 55+ โดยรวมเรื่องนี้สนุกค่ะ เรื่องไหนที่ทำเราอิน หัวเราะ ร้องไห้ได้ สนุกหมดเลย ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องดีๆ คงจะตามอ่านเรื่องต่อๆ ไปของคนแต่งดู แต่ถ้ามาม่ามากเราคงหมดลม 55+
o13
-
น่ารักมากกกกก ชอบเรื่องนี้อะ รักเลย
-
เฮียบีมเป็นพระเอกที่หาที่ติมิได้จริงๆ
เน็ตก็น่ารัก เป็นคนดีทั้งคู่ เหมาะสมคู่ควรกันแล้วล่ะ
ตอนที่เน็ตเลิกกับเฮีย ไม่สะเทือนใจเท่าไหร่
แต่พอมาอ่านตอนพิเศษที่เฮียไปญี่ปุ่นนี่
เจ็บในอกจี๊ดๆเลย สงสารเน็ตนะ เกือบจะเกลียดเจมส์ละ
แต่เพราะเฮียมั่นคงและชัดเจน ดังนั้นก็จะให้อภัยเจมส์ที่ทำไม่สำเร็จไปด้วย
ชอบเรื่องนี้นะคะ อยากได้หนังสือเก็บไว้อ่านจัง ต่างจังหวัดจะหาซื้อเรื่องนี้ได้จากไหน ใครรู้ตอบที ขอบคุณค่ะ
-
อ่านวันเดียวรวดเลยยยย
อยากอ่านของบูมกับปันจังง
-
:katai2-1: :katai2-1:
กรี๊ดเฮียบีมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารัก อบอุ่น อร้ายยยยยยยยยยย
ละมุนและน่ารักมากค่ะเรื่องนี้
*เรายังแอบเชียร์คุณชายปันกับอาตี๋เล็กน้าาา อิอิ :hao6:
-
ได้มาอ่านปันบูมก้อตัดสินใจอุดหนุนหนังสือ แล้วก้อไม่ผิดหวัง สนุกมาก ชอบการผูกเรื่องและความสัมพันธ์ของตัวละครทุกตัว แต่ขอบอกว่าอ่านต้นเรื่อง แล้วก้อตอนพิเศษเลย หึหึ ทำใจอ่านกลางๆเรื่องไม่ได้เพราะเชียร์ปันมากๆ แต่อยากเอานิ้วจิ้มตามัน คนอะไรน่าหมั่นไส้ โชคดีแท้ๆที่มีบูมอยู่ คนมันมาทางนี้ชัดเจนอะนะ ยังไงก้อหนีไม่รอด (ขอโทษเฮียกะเน็ตด้วยนะ ฮ่ะๆ)
-
อ่านจบแล้ว เฮียเปนพระเอกที่เท่มากกกกกก 5555
-
โอ้ย! บอกตรงๆว่าไม่ปลื้มปันเลยอ่ะ
นี่อ่านตั้งแต่พาร์ทแรกมาถึงพาร์ท18ก็ไม่เคยปลื้มปันเลย
เอาจริงว่าปันก็ไม่สมควรได้เน็ตไปเหมือนกันค่ะน้องบูม
รู้ทั้งรู้ว่าเน็ตชอบตัวเองมาตลอด แต่ก็ทำเป็นเฉย ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
แต่พอเริ่มระแคะระคายว่าเฮียจะจริงจังกับเน็ต
ก็ดันมาแสดงอาการ มาถามเน็ตท่านู้นท่านี้
ถ้าเค้าเป็นเน็ตนี่ต่อยแม่งแล้ว หมั่นไส้คนหล่อ!
ยิ่งน้องบูมนี่ยิ่งน่าสงสาร เปิดใจจีบแบบหน้ามึนขนาดนี้
แต่กลับต้องมาโดนทำร้ายจิตใจอยู่นั่นแหละ
เน็ตไม่จีบปันก็ไม่เอา พออาหมวยมาจีบก็ไม่เอาอยู่ดี
อีพี่ปันนี่มันน่าโดน รักแต่ตัวเองจริงๆ
กลัวว่าเปิดใจให้ใครแล้วจะต้องเจ็บแบบพ่อกับแม่รึไงวะ
โอ้ยยยยยยยย โมโห! สงสารน้องบูมจนทนไม่ไหวต้องมาเม้นระบาย
เขียร์เฮียให้เน็ตสุดใจข่า อีพี่ปันนี่ไม่อยากให้มีคู่แล้วหมั่นไส้สึด!
แต่สงสารน้องบูมหรอก เด็กมันน่ารักขนาดนี้แท้ๆ
อีพี่ปันตาถั่ววววววววววววว
:katai4:
-
อ่านจบล้าววววววววววว~
เฮียบีมโคตรเท่ห์อ่ะ
ถึงกลับบินข้ามประเทศมาหาแฟน
ยอมเสียเวลาเสียเงินเพื่อมาปลอบแฟน
โอ้ยยย เป็นคนรักที่ดีมากๆ >///<
บวกเป็ดรัวๆ
:katai4:
-
คือรักต้องเชื่อใจ ไว้ใจ คุยกันทุกอย่างอ่ะ ต้องไม่คิดเอง แล้วมันจะเลิกแบบคาใจ ไม่มีใครผิดใครถูก แค่คุยเท่านั้นเอง
-
อยากบอกว่าไม่ไหวแล้ววววว
เกลียดนายเจมส์มากๆๆๆๆๆๆ
สมน้ำหน้ามากตอนที่โดนเฮียตอกหน้าแบบนั้น
โถ่หนูเน็ตผู้น่าสงสารร้องไห้จนตาบวมเลยดีนะที่เฮียรีบมาไม่งั้นมีเคืองนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับนิยาย
-
จบแค่นี้จริงๆๆๆๆหรอ ค้างคาตอนสุดท้ายอ้ะ
-
o13 :pig4:
-
ตามอ่านจนจบแล้ววว สนุกมากค่าาา
เชียร์เฮียบีมคู่เน็ตตั้งแต่แรกเลยยย
แอบกลัวจะดราม่าหนักระหว่าง เน็ต เฮีย ปัน
ดีที่ไม่หนักค่ะ 5555555
เน็ตน่ารักกก อยู่ด้วยแล้วคงสบายใจดี
ส่วนเฮียก็ดูแลเทคแคร์ อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่
ปันบูมนี่เชียร์มากกกกกค่ะ
แต่สงสารบูม หน่วงๆอยู่ในใจ
เอาใจช่วยบูม ขอให้ปันเปิดใจให้บูมไวๆ
อยากอ่านปันบูมมากกกกค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ (:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย
อยากจะบอกว่าเฮียน่ารักมากกกกกก
อิจฉาเน็ตสุดๆ บอกเลย
:ling1:
-
อ่า ทำไมเฮียมาสั้นจัง แถมรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เฮียตอกกลับเจมส์ไปมันไม่ได้เท่าครึ่งความเสียใจที่เน็ตเจ็บจากคำพูดของเจมส์เลยอ่ะ :z3: :เฮ้อ:
แบบว่าเฮียพระเอกไปนะถ้าจะพูดกับเจมส์แค่นั้นอ่ะเมียเฮียจิตตกจนจะบ้าไปหลายวันนะเฮีย :m16: ไม่ยอมอ่ะอยากให้ต่อตอนต่อไปอีกอ่ะแบบว่าควงกันมาเย้ยที่ญี่ปุ่นไปเลย แบบให้เจมส์หน้าหงายไปเลยยิ่งดี :z6: นาทีนี้อยากตบอิเจมส์ :beat:
-
+1 ให้คุณ west อ่านจบเรื่องที่ 2 ประทับใจมากๆ รู้สึกรักเฮียเข้าเต็มเปา
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้มาลงให้อ่านน๊า แล้วจะตามอ่านเรื่องอื่นต่อจ้า
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆค่ะ
สนุก และ :pighaun: :haun4: :jul1:
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆค่ะ
-
อ่านจบแล้ว คำเดียวเลย "สนุกมากกกก"
ชอบอ่ะ ชอบเฮียบีมกับเน็ตแบบสุดด ๆๆ
น่ารักได้อีก อ่านคู่นี้แล้วรู้สึกอบอุ่น ละมุ่นอ่ะ
ฟินกับคู่นี้มว๊ากกกกก บอกเลยยย 5555
แต่แอบเชียรคู่ปันกะหมวยเล็กเบาๆๆ คิ คิ
น่าจะมีตอนพิเศษคู่นี้เนอะะ :hao4: :hao4:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ
เนื่องจากมาตามอ่านทีหลัง เลยอ่านตั้งแต่แรกจนจบ.. สงสัยอยู่อย่างเดียวประเด็นเรื่องน้องต้นหลิว (เพื่อนบูม) ไปไหน
ตอนช่วงแรกที่อ่านชอบพี่บีมที่สุด เพราะคิดว่าพระเอกบ้าอะไรนิสัยพระรองขนาดนี้ รุกอย่างที่ควรจะเป็น ชอบ
แต่มาอ่านช่วงกลางๆเรื่อง จนถึงช่วงหลัง บูมกลายเป็นตัวละครที่เราชอบมากที่สุด พับผ่าสิ เราชอบนิสัยน้องอ่ะ แล้วระบบความคิดของน้องดูเห็นแก่ตัว เห็นชัดว่าน้องไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ได้เลว ตอนที่ตัดสินใจตามจีบปัน แค่คิดว่าความสุข ความต้องการของตัวเองคืออะไรแล้วก็ลองเสี่ยงดู (ซึ่งก็เจ็บกลับมา) เรารู้สึกว่าตัวละครตัวนี้แม่งกล้าดีเว้ย เอ่อสิ ถึงรู้ว่าเขาอาจจะชอบกันและกันแล้วยังไง(หมายถึงปันเน็ต) ในเมื่อพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้คิดจะเข้าหากัน ก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอที่จะลองเสี่ยง (เผื่อไดอะไรกลับมา)... ที่พูดกับปันบนสะพานในตอนที่ปันรู้ตัวว่าชอบเน็ตก็เท่โคตรๆ ยิ่งตอนหลังอาภัพอีก น่าสงสารสุดๆ วอนคนแต่ง ให้น้องเจอความรักดีๆได้มั้ยคะ
-
สนุกกกก พี่บีมอบอุ่นใจดีแบบผู้ใหญ่ดีที่ดราม่าไม่รุนแรงมาก
บูมน่าสงสารที่สุด ไม่รักก็กั๊กไว้ แม่ง-____-
-
เข้ามาอ่านสองวันรวด สนุกอ่ะ อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง ชอบค่ะ :L2:
-
อ่านไปยิ้มไป หัวเราะไป เช็ดขี้มูก เช็ดน้ำตาไป 5555555
ชอบโคตรๆ อยากให้เอาคนในเรื่องมาแต่งต่อเรื่องราวของ ปัน-บูม มีไซด์สตอรี่ อยากเห็นโชติเป็นเกย์ 555 ไม่ก็แต่งภาค 2 เถอะนะนะ
-
อ่านแล้วแต่ชอบอ่านไปยิ้มไป เฮียบีมนืารักเน๊ตก็น่าให้รักใครกันน่ะที่เน็ตแอบชอบไผอ่านต่อก่อนน่ะค่ะเราไปอยู่ที่ไหนมาถึงเพิ่งมาอ่านเนี่ยคริคริ
-
ชอบมาก อ่านไม่มีสะดุด ผูกเรื่องได้เยี่ยม อ่านรวดเดียว มันยอดเยี่ยมมากกกก แต่ตอนนี้แอบค้าง มันจบแล้วจริงๆ เหรอ เหมือนมันยังไม่สุดใจ อิ่มใจยังไง แล้วรวมเล่มเป็นหนังสือรึยังหนอออ :hao3:
-
โอ๊ะ สนุกนิ เรื่องนี้นิ ชอบสุดๆเลยนิ
-
รออ่านเรื่องของปันกับบูมนะคะ ไม่อยากให้มันค้างคาใจตัวเอง
-
อ่านจบแล้ว อยากให้กำลังใจคนเขียน เขียนเก่งมากๆ ปกติไม่ค่อยชอบอ่านฉากเลิฟซีน แต่เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกมันเซ็กซี่ชะมัด ชอบคาแรกเตอร์พระเอก มั่นคงไม่โลเล กำลังตามอ่านนิยายอีกหลายๆเรื่องของคนเขียนนะค่ะ :-[
-
มาต่อตอนพิเศษอีกได้ป่ะ คือแค่นี้ยังไม่พอใจสำหรับอิเจมส์อ่ะ การทำแบบนั้นโดนตอกหน้าแค่นี้ยังน้อยไปนะ ควรจะตอกให้มันหน้าหงายแรงกว่านี้!!!
-
เฮียน่ารักเฟ่อร์ คือชอบเรื่องแบบเนี๊ย มาม่าไม่เยอะ :pig4:
แต่อยากบอกว่าค้างตอนสุดท้ายมาก :z1:
-
อ่านจบแล้ววววววววววววววว ชอบนิสัยพี่บีมมากๆ เป็นผู้ใหญ่ มั่นคงในความรัก ดูแลครอบครัวทั้งสองครอบครัว ดูแลเน็ต อยากได้แฟนแบบนี้ค่ะ >< ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้นะค่ะ จะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆนะค่ะ^^
-
เปิดโอนรีปรินท์หนังสือ Friend's brother, brother's friend -
Click Here (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44629.0)
-
โห....ความเชื่อใจล้วนๆเลยนะนั้น ผ่านมาได้ก็รอด เย้.... สนุก ชอบๆๆๆๆๆ :mew2:
-
เรื่องนี้ก็น่ารักดี
ชอบคับ
-
เรื่องน่ารักมากครับ ชอบ :L1:
-
วันที่ผมป่วย
By NET
แย่ชะมัด
เป็นปีใหม่ที่แย่ชะมัด
เพราะว่าเมื่อวันเสาร์ฝนตกทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นหนาวได้สองวัน แล้วก็ร้อนกะทันหันผมเลยป่วยขึ้นมาเพราะอากาศเปลี่ยน ปีใหม่ปีนี้เฮียอุตส่าห์ว่าง ส่วนพี่เนยก็พาแม่กับหลานไปเชียงใหม่ทิ้งให้ผมอยู่กรุงเทพ ฯ กับคนรักตามลำพังแท้ ๆ
ทุกปีผมจะต้องกลับไปเลี้ยงที่บ้านวันที่ 31 ส่วนวันที่ 1 ก็จะจรลีมาเลี้ยงปีใหม่กับบ้านไอ้บอม นั่นหมายถึงบ้านเฮียบีมด้วยครับ แต่ปีนี้ทุกคนหนีไปเที่ยวกันหมดเลย บูมอยู่กับไอ้ปัน ส่วนบอมก็พาพ่อแม่มันไปลุยหิมะที่ญี่ปุ่นตามประสาลูกอกตัญญู
แต่สุดท้าย ทุกอย่างก็ล่มไม่เป็นท่า ผมนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม มีแผ่นคูลฟีเวอร์แปะอยู่บนหน้าผากโดยเฮียเป็นคนจัดการอาหารอยู่ในครัว
“เป็นไงบ้าง ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเร็ว”
“หายแล้ว” ผมพูดเสียงอู้อี้เพราะน้ำมูกคัดจมูก เฮียเดินเข้ามาพร้อมกะละมังเล็ก ๆ ส่วนข้าวต้มหอมฉุยส่งกลิ่นมาจากข้างนอก ช่วงปีใหม่ต้องทำกับข้าวกินเองเพราะร้านรวงแถวนี้ปิดหมด ของสดที่ซื้อมาก็เหมาก่อนช่วงเทศกาลเพราะวางแผนจะทำอาหารเย็นกินกันใต้แสงเทียน เปิดไวน์สุดหรูและแต่งห้องให้สมกับเป็นช่วงเทศกาล แต่ทุกอย่างล้ม ล้ม และก็ล้ม ของแต่งห้องที่ซื้อมานอนกองอยู่ในถุงพลาสติก ส่วนอาหารเย็นที่ตั้งใจไว้ก็กลายมาเป็นโจ๊กที่หมูมากกว่าข้าว ไวน์ไม่ต้องพูดถึง นอนสงบแน่นิ่งอยู่ห่างกับที่เปิดกันคนละโยชน์
“หายแล้วอะไร ฟังเสียงดูก็รู้ว่าคัดจมูก ไหนมาดูซิ ตัวเย็นขึ้นหรือยัง”
ผมยกแขนขึ้น ปรอทวัดไข้ถูกเสียบไว้ใต้รักแร้ เฮียเอาผ้าเช็ดตามลำคอกับไหปลาร้า สักพักก็วางกับโต๊ะเตี้ย เปลี่ยนเป็นหยิบทิชชู่มาหนีบจมูกผมแทน
“สั่งสิ ปื้ด เร็วเข้า”
ผมส่ายหัว เหมือนกำลังถูกทำเป็นเด็ก ๆ ผมบรรลุนิติภาวะแล้วนะเฟร่ย! จะให้สั่งขี้มูกใส่มือเฮีย น่าอายชะมัด
“เอ้า เขินอีก ฮื้อ” เฮียบีมทำเสียงรำคาญแต่กลับมีรอยยิ้มประดับเต็มหน้า เห็นตีนตาเล็ก ๆ ขึ้นบนร่องตารู้เลยส่าแก่ขึ้นแต่ทำไมยิ่งหล่อก็ไม่รู้ “ไม่สั่งก็ไม่สั่ง เอ้า ดีขึ้นหรือยัง”
ปลายนิ้วหยาบบีบเค้นน้ำมูกผมออกมาแล้วโยนทิชชูทิ้งขยะ หยิบผ้าผืนเดิมมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ต่อก่อนเอาหน้าผากมาชนวัดอุณหภูมิ จากตรงนี้ผมเห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของคนรักชัดขึ้นทำให้รู้สึกอุ่นวาบที่แก้มทั้งสองข้างขึ้นมา
“เน็ตหายแล้วจริง ๆ นะ ออกไปทำกับข้าวกันเถอะ โจ๊กเก็บไว้กินพรุ่งนี้กัน จะได้เปิดไวน์–”
ยังพูดไม่ทันจบคนตัวโตก็หันมาทำหน้าดุ ผมปิดปากเงียบกริบแล้วทำหน้าน้อยใจ ตั้งใจจะเป็นปีใหม่ที่ดีของสองคนแท้ ๆ แต่กลับล่มไม่เป็นท่าเพราะตัวเองแบบนี้ รู้งี้ไม่ออกไปทำงานหมกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่แรกเสียก็สิ้นเรื่อง
“ออกไปแต่งห้องกันแล้วค่อยกินโจ๊กโอเคไหม ไวน์น่ะไว้วันหลังก็ได้”
“แต่นี่มันวันขึ้นปีใหม่”
“ปีใหม่ที่เน็ตไม่สบาย อย่าทำให้เฮียเป็นห่วงสิครับ” พอเจอประโยคหวานหู สุดท้ายผมก็ยอมโอนอ่อนแต่โดยดี
เส้นสายรุ้งถูกประดับตบแต่งตามขอบประตูและหน้าต่าง ส่วนต้นคริสต์มาสนั่นเฮียยกมาจากกองถ่ายเมื่อวันก่อน เศษกระดาษบางส่วนถูกตัดเป็นรูปเกล็ดหิมะ เราเปิดเพลงเบา ๆ คลอไปด้วย ผมเหลือบตามองคนรักที่ปีนขึ้นไปแขวนกระดิ่งกับตะปูแล้วอยากขึ้นไปบ้าง ยืนมองตาแป๋วอยู่ข้างล่างก่อนเฮียบีมจะกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง
“อยากติดเองเหรอ”
ผมพยักหน้าถี่ก่อนถูกรวบเอวขึ้นนั่งบนบ่า คิดมาตลอดว่าตัวเองตัวเล็กแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเล็กจนเฮียแบกรับด้วยไหล่ไหว เมื่อติดกระดิ่งสีเหลืองทองกับสายรุ้งสีเขียวสลับกับมีโบว์แดงผูกเป็นระยะได้ก็ค่อย ๆ เลื้อยลงมา จัดการกับผ้าปูโต๊ะ หยิบจานชามใหม่ที่ไม่เคยใช้ออกมาวาง
“หิวหรือยัง”
ผมส่ายหัว แต่จามฟึดฟัด วันนี้อากาศเย็นกว่าวันก่อน แต่ก็ไม่หนาวเท่าสัปดาห์ที่แล้ว เฮียเห็นท่าไม่ดีเพราะยังจามไม่หยุดเลยเดินไปหยิบผ้าพันคอในตู้มาให้ ผูกมัดเป็นทรงสวยงามแต่ไม่ลืมจะหยอดวาเป๊กซ์ไว้ตรงปลาย
“อย่าเอาไปขยี้ตาล่ะ เดี๋ยวแสบ ให้ไอระเหยมันเข้าจมูกก็พอจะได้โล่ง ๆ" พูดไปจัดผ้าพัดคอให้ไป ยิ้มที่มุมปากพลางมองผอมสายตาอ่อนโยน "ไปกินโจ๊กได้แล้วมั้ง เดี๋ยวมีน้ำขิง ดื่มให้ร่างกายอุ่น ๆ ก่อนนอนจะได้หลับสบาย"
ผมทำหน้าเหม็นเขียว ไม่ค่อยชอบเท่าไรแต่เฮียใส่น้ำตาลให้รสชาติก็อร่อยดี กระนั้นก็ยังอดเสียดายที่ไวน์เย็น ๆ ถูกเปลี่ยนมาเป็นน้ำสมุนไพรร้อน ๆ ไม่ได้ แต่อย่าหวังจะได้เถียง คนตัวใหญ่พูดเองเออเองกำชับอีกรอบให้ผมคอตก
“ไปนั่งเก้าอี้รอไปคนป่วย”
ไหล่ผมถูกดันมาบนเก้าอี้ไม้ ไม่ถึงนาทีไฟก็ดับ เทียนเล่มเล็ก ๆ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ให้ความสว่างเมื่อเฮียยกถาดใส่หม้อมาจากในครัว เชิงเทียนที่ถูกเตรียมพร้อมตั้งไว้ใกล้แจกัน สายตาเป็นประกายวาววับคู่นั้นหยอกล้อกับแสงสีส้มเหลืองชวนมอง ถ้วยโจ๊กของผมถูกตักจนเกินครึ่ง ไม่ต่างจากของพ่อครัวนัก ที่ไม่เหมือนกันคงจะเป็นน้ำขิงร้อน ๆ ของผมกับแก้วน้ำเปล่าไม่เย็นของเฮียบีม อาหารไม่เข้ากับบรรยากาศ แต่ผมกลับรู้สึกเขินขึ้นมาดื้อ ๆ
อีกปีแล้ว ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
ผมรู้ มันต้องเป็นปีที่วิเศษแน่ ๆ
เสียงช้อนกระทบกับถ้วยเซรามิคดังสลับกับเสียงหัวใจของผมและคนรัก เสียงดนตรียังบรรเลงคลอ ไม่เคยรู้สึกว่าเฮียเป็นคนโรแมนติกพอ ๆ กับที่เป็นคนห่าม ๆ บางครั้งนึกอยากทำอะไรเอาใจก็เล่นเอาเสียผมลืมตัวไปเลยว่าเป็นผู้ชาย ถูกดูแลประดุจกับเจ้าหญิงในเทพนิยายขององครักษ์ผู้เพียบพร้อม
ผมยกมือเกาแก้มอย่างประดักประเดิดเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาคู่นั้นอีกครั้ง เฮียบีมอมยิ้มที่มุมปากกรุ้มกริ่มก่อนจะขยับตัวจากฝั่งตรงข้ามมานั่งใกล้กัน ใช้นิ้วตัวเองปากคราบโจ๊กเหนือริมฝีปากผมออกแล้วป้ายกับผ้าเช็ดหน้าใกล้มือ เห็นว่าผมทานเกือบค่อนชามแล้วก็ชวนอีกครั้ง
“ออกไปดูแสงไฟข้างนอกกันไหม”
ข้างนอกของเฮียคงหมายถึงริมหน้าต่าง ผมพยักหน้ายินยอมแต่โดยดี เพราะถ้ามากกว่านี้คงจามไม่เลิก ดื่มน้ำขิงให้คออุ่นแล้วลุกเดินนำโดยมีเจ้าของร่างสูงใหญ่ตามมาติด ๆ เอวของผมถูกดึงรวบไว้ แผ่นหลังพิงกับอกกว้างด้วยความอุ่นใจ วางมือตัวเองทับกับแขนของเฮียที่สอดเข้ามากอดด้วยความเคยชิน
“คืนนี้อยู่จนเค้าดาวน์เลยได้ไหม”
“เดี๋ยวก็ไม่หายป่วย สามทุ่มก็นอนได้แล้ว”
“แต่ว่า...”
“วันไหน ๆ ก็ไม่สำคัญเท่าวันที่เน็ตป่วยหรอกรู้ไหม อย่าดื้อให้มันมากนัก เดี๋ยวจะโดนตี”
ผมเบะปากกับคนเรื่องเยอะ แต่กระนั้นก็ยินยอมเชื่อฟังทุกคำสั่ง แสงไฟยามราตรีของกรุงเทพเวลานี้ไม่ได้ประดับไปด้วยสีแดงของไฟท้ายรถเหมือนอย่างเคย ขณะที่เป็นเมืองร้างเพราะคนออกต่างจังหวัดกันเสียมากกลับครึกครื้นและเริงระบำอยู่บนความคะนองของเทศกาล หลายคนออกไปเที่ยว หลายคนอยู่กับบ้าน บางคนอาจมีแผนดี ๆ หรือแค่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับคนรักอย่างผมก็พอใจแล้ว
“ที่จริงก็ไม่ได้เป็นปีใหม่ที่แย่เนอะ”
ผมพูดเสียงเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ เฮียบีมหัวเราะในลำคอแล้วกดคางมาบนศีรษะผม “ใครอนุญาตให้คิดว่าเป็นปีใหม่ที่แย่ หืม...แฟนอยู่นี่ทั้งคน”
“ก็เน็ตป่วย ทำแผนล้มเหลวเป๋ว”
“ไม่ได้ล้มเสียหน่อย เปลี่ยนเมนูอาหารกับเครื่องดื่มดินเนอร์ส่งท้ายปีเท่านั้นเอง”
เฮียบีมบอกเสียงนุ่ม โน้มตัวลงมาจูบที่ข้างแก้ม ผมยิ้มก่อนค่อย ๆ เอียงคอกลับไปจุมพิตอย่างละเมียดละไมแต่ไม่ลึกซึ้ง ผมไม่อยากให้เฮียป่วยไปด้วยหรอกถึงไม่ยอมให้จูบมากกว่านี้ ใครอยากให้คนรักรู้สึกไม่สบายตัวบ้าง ไม่ใช่ผมล่ะคนหนึ่ง
“อยู่ด้วยกันอีกปีนะครับ”
ผมเอ่ยขอด้วยสายตาเว้าวอน อีกฝ่ายเองก็ทอประกายอบอุ่นกลับมาทางแววตา “มีความสุขด้วยกันอีกปีนะเน็ต”
ผมพยักหน้า ทอดสายตาออกไปยาวเหยียด เสียงคำรามออกจากลำคอ ไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงผมหรือเสียงเฮียแต่มันประสานกันพอดิบพอดี
“แฮปปี้นิวเยียร์ครับ”
ส่วนวลีที่ว่า..ที่รัก กลับหายไปเมื่อริมฝีปากสัมผัส คราวนี้เฮียไม่ยอมจูบแค่แผ่วเบา ปลายลิ้นสอดลึกเข้ามาในจังหวะที่ไม่อาจไหวตัวทัน สองมือผมได้แต่เกาะเกี่ยวบ่ากว้างไว้ก่อนเอียงคอประสานลมหายใจให้เป็นจังหวะเดียวกับอีกฝ่าย หัวใจเต้นแรง และแรงขึ้นจนแก้มร้อนผ่าว
สิ่งหนึ่งที่ผมประจักษ์เมื่อไม่นานมานี้คือไม่ว่าเราจะคบกันมานานแค่ไหน รักกันเท่าไีร ก็ไม่สามารถลดความตื่นเต้นเมื่อสัมผัสกายซึ่งกันและกันได้เลยสักวินาที
Fin.
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
-
คิดถึงเน็ตกับเฮียที่สุด :-[ ปีนี้ก็ยังน่ารักกันเหมือนเดิม
-
Thank U
-
หูยยยยยยยยยยย พี่บีมเป็นอะไรที่เลิศเลอมากกกกก
-
Thanks !!!!!! :mew1: :mew1:
-
:m1: :m1:
-
ยังน่ารักเสมอ ขอบคุณมากนะคะ
-
มุ้งมิ้งๆมากอ๊ะ
เราเจอคำว่า วาเป็กเรารู้เลยค่ะ ว่าเฮียรุ่นไหน กร๊ากกกกกกกกกกกก
เด็กปัจจุบันรู้จักแต่วิค ฮ่าๆๆๆ
เจ็บแทนเฮียที่เน็ตว่าเฮียแก่ แต่ชมว่าหล่อยอมค่ะ ให้อภัย ฮ่าๆๆๆ
สุดท้ายอ่านครบทุกคู่ลงความเห็นว่าขอเฮียบีมกับพี่ยูค่ะ :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :laugh:
-
เฮียบีมก็ดูแลเนตดีเหมือนเดิม อบอุ่นมากเลยคู่นี้ :mew1: :pig4:
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
-
เง้ออออออออออ
น่ารักสุดๆ คิดถึงเฮียบีมกับเน็ตมากๆค่ะ
-
ชีวิตดี๊ดีนะยะนังเน็ต อิชชี่ค่ะ 5555555555555555 :hao5:
-
เฮียบีมขาาาาา เฮียน่ารักมากเลยค่ะ อาหารสำหรับการฉลองไม่สำคัญหรอกว่าเป็นอะไร ต่อให้เป็นข้าวหนียวหมูปิ้งข้างทางก้เลอ
ค่าถ้าได้กินกับคนที่ใช่
เน็ตเอ๊ย - ป้าจะบอกว่าขิงแก่นี่ดีมีประโยชน์นะ :impress2:
-
ฟินนนนนน :o8:
Happy new year :mc3: :mc2:
-
โอ้ยยยน่ารักมากกกกกกกน่ารักเสมออออน่าอิจฉาตลอดเวลาาาาาา
แม้เราจะปันใจไปให้น้องอินพี่ยู แต่เฮียบีมจะยังอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจตลอดไปนะคะเฮียขา ฮือออออิจฉาาาาาาา พระเอกท็อปไฟว์ในหัวใจของเก๊าาาาาาา :heaven
-
สวัสเปีใหม่นะฮะเน็ตกับเฮีย มีความสุขมากๆน้าาาา :o8:
-
เฮียน่ารักกับเน็ตสม่ำเสมอจริงๆ น่ารักที่สุด
อยู่ฉลองด้วยกันไปทุกปีน๊าาา
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
คนโสดอิจฉารู้ป่าวววว
เฮียดีกับเนตตลอด ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี
น่ารักและหวานกันมาก เป็นคู่ที่อบอุ่นไม่แพ้คู่ไหนในเล้า
-
Happy New Year
นะคะเฮียบีมน้องเน็ต
-
ขอบคุณมากๆๆนะคะที่นำตอนพิเศษมาให้ฟินนนนนนน
-
ฟิน
-
คิดถึงเฮียกะเน็ตมาก มาต่อเรื่อยๆนะคะ
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับตอนพิเศษ กับการเริ่มต้นวันแรกของปี
อ่านแล้วมีความสุข อบอุ่นเหมือนเดิมกับความรักของเฮีย ><
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ดีใจจัง คิดถึง 2 คนนี้มากเลย
ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่นะคะ :กอด1:
-
:pig4: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิจฉาเน็ตอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
งื้อออออ โรแมนติกมว้ากกกกกกอ่ะเฮียบีม :-[ :-[
-
อยากจะได้ยาวกว่านี้ เฮียยังไงก็อบอุ่นเนอะ
-
น่ารักเนอะ เฮียกะน่ารักนะครับ เด็กน้อยกะน่าฟัด ทั้งป่วยๆนั่นแหละ
สวัสดีปีแพะนะจ๊ะ
-
อ๊าย เฮียบีม คิดถึงจุงเบย
-
หวานไปอี๊กกกกกกกก
-
:กอด1:
-
:mc3: o15
-
ฟินมาก เฮียน่ารักไรงี้ ดูแลโคตรดี เต็มเปี่ยมไปด้วยรักและใส่ใจ
อย่าทำให้เป็นห่วงสิ งื้ออออ อยากได้ 5555
ขอบคุณค่า
-
เขิลลลล :mew1:
-
หวานซะจริง
-
โง้ยยย อยากป่วยเลยข่ะงานนี้ อยากมีคนดูแล
เขิลช็อตที่เฮียให้เน็ตขี่คอ อยากมีมี่งโว้ยย แต่นึกถึงสังขารตัวเองละก็.................
-
แหม แหม แหม มาสวีทหวานกันให้คนอ่านอิชชี่นะคะคุู้นนนนนน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ! ปีนี้ก็อยู่ด้วยกันอีกเนอะ ^^ ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้าาาา ❤❤
-
คิดถึงเฮียกับเน็ต
สวัสดีปีใหม่
:3123:
-
สนุกมากค่ะ
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้จบทีเดียวเลยสองวัน #ชอบปันมากกกกกกกค่ะแอบเชียร์ 5555555 แต่เฮียก็น่ารักค่ะ
-
เค้าขอโทษพึ่งเห็นว่าเฮียบีมกะน้องเน็ตมาสวัสดีปีใหม่
หวานกันไปอย่างนี้นาน ๆ น้า...
-
ฟินจัง o13
-
:กอด1: :pig4:
:mc1: :mc2: :mc3:
-
:o8:
-
สนุกก
-
สนุกมากกก
แอบเสียน้ำตาให้ตอนพิเศษตอนเฮียไปญี่ปุ่น 55
ขอบคุณมากนะจ๊ะ
-
โอ๊ยยยย เฮียน่ารักมากกกกกกกก :m3: :m3:
คนเขียนก็เขียนได้สนุกมากๆค่ะ o13
-
อิเฮียอบอุ่นมาาาาากกก
อยากได้สเปบูมปันสักตอนจังน้อออ :katai5:
-
คืดถึงเน็ต คิดถึงเฮียบีม
-
เป็นเรื่องที่มีหลากหลายอารมณ์กันเลยทีเดียว
ว่าแต่คู่ปัณกับบูมอ่ะ เป็นมายังไง
-
อยากจะบอกมากเลยค่ะว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกก
ชอบปันนะคะ :a5:
คือไม่รู้สิ เป็นโรคอะไรไม่รู้ที่ชอบคู่รอง ไม่กล้าอ่านแบบละเอียดด้วยเนี่ย กลัวอิน
แต่ก็ดันมาจนจบนะ คือเราชอบปันมาก จริงจัง สงสารบูมด้วย
คือเอาตรงอยากอย่างคู่นี้ละเอียดมากกกกกกกกกกกกกกกก
มันแบบ...โอ้ยอธิบายไม่ถูก ด้วยความที่ว่านางก็เด่นนะมีบทบาท
แล้วแบบมาแทรกๆ ให้ได้แบบ ฮึ่ม...มาน้อยจังงง อยากรู้เรื่องอีก
เพราะชอบคาแรกเตอร์แบบปันด้วยมั้งคะ เลยเกิดอาการเครซี่เวรี่มัชแบบนี้
แต่มันเป็นอะไรที่ติดในใจเรามากว่าอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับ
เพราะหลงรักนางเข้าไปแล้ว บอกเลยมามาแรงแซงทุกคน
เฮียบีมก็เฮียบีมจริงๆ
ต้องขออภัยจริงๆ นะคะที่เวิ่นมากขนาดนี้ แต่เครซี่กับคนๆ นี้จริงๆ ค่ะ
ขนาดนั่งไล่อ่านแค่ตอนที่ปันออก (นั่นไงความจริงมันแง่บออกมา)
คือยังนอยด์ไปกับนางอ่ะ ก็ไม่ได้จบสวยไง ให้คนอ่านไปจินตนาการเอง
แต่ก็ดูเหมือนเน้นไปในเชิงบวก
อยากบอกคนเขียนว่าชอบงานเขียนแต่ละเรื่องมากๆ เลยค่ะ
เพิ่งได้เข้ามาติดตาม ขอบคุณที่มาผลงานดีๆ ให้ได้อ่านกันนะคะ :pig4:
-
ตามมาจากเรื่อง special happiness ค่ะ เลยต้องมาตามอ่านผลงานเก่าๆของคนเขียนด้วย แล้วก็ไม่ผิดหวัง เรื่องนี้สนุกมากกกกก :z2: :ling1:
แต่มีช่วงหนึ่งที่เสียจริตมาก ตอนที่คนเขียนบอกว่าชักไม่แน่ใจว่าจะเปลี่ยนพระเอกดีรึเปล่า อ๊ากกก ตอนนั้นแทบบ้า แบบว่าเขาชอบเฮียอ่ะ จิตตกเลย คิดว่าอิเฮียคงไม่ได้เกิดแล้ว เพราะตอนนั้นแฟนคลับปันเยอะมาก เลยกลัวคนเขียนหักดิบ ตอนนั้นแอบโป้งคนเขียนด้วย ชิๆ เพราะน้อยใจแทนอิเฮีย และแล้วเราก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะเปิดไปดูตอนจบว่าใครคือพราะเอกตัวจริงกันแน่ ปกติเราจะเป็นคนที่ต้องอ่านตั้งแต่ต้นไปเรื่อยๆ ไม่เคยอ่านตอนจบก่อนเลย แต่เรื่องนี้ไม่ไหวค่ะ ต้องรู้ให้ได้ :katai1: โคตรโชคดีที่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งจบแล้ว เลยรู้ว่าอิเฮียแม่งได้เกิดค้าาาาาา ฮาๆๆๆๆ เป็นไงล่ะ พรหมลิขิตก็ทำอะไรอิเฮียกับน้องเน็ตไม่ได้ คนมันจะคู่กันแล้วไม่แคล้วกันค้าาา เหมือนตอนเปิดเรื่องมาที่คนเขียนบอกถึงเรื่องพรหมลิขิตเลย เป็นไงล่ะ ฮาๆๆๆๆ (รู้สึกว่าตัวเองเวิ้นและเว้อมาก - -")
เข้าเรื่องดีกว่า อยากจะบอกว่าชอบเฮียมากกกก เฮียคือเมะที่ฝันใฝ่ เพราะเป็นคนที่ชอบเมะที่รักเคะมาก คือดีอ่ะ :impress2: :กอด1:
ส่วนน้องเน็ต โคตรชอบ โคตรน่ารักเลย น้องก็เป็นเคะที่เริ่ดเลอ ตอนที่เลือกเฮียแล้ว ก็รักเฮียคนเดียว ไม่ไหวหวั่นไปกับคนอื่นอีก เด็ดเดี่ยว เปรี้ยวมากค่ะ เพราะส่วนมากนิยายส่วนใหญ่เวลามีเรื่องเกี่ยวกับเราสองสามคน นายเอกแม่งโลเลมาก โคตรไม่ชอบเลย แต่น้องเน็ตไม่ใช่คนแบบนั้น แม่ปลื้มมากกก o13 :o8:
และสุดท้ายอยากบอกคนเขียนว่าแม่งโคตรเก่งเลย อ่านเรื่องไหนก็สนุกหมดเลย เรื่องพี่ธามน้องปอก็ทำให้กรี๊ด อ้อมีอ่านอีกเรื่องของคนเขียน พอดีได้ซื้อหนังสือมาที่ฉลองครบรอบสองปีของสำหนักพิมพ์หนึ่ง อยากบอกว่าตอนที่คนเขียนแต่งก็ชอบมากนะคะ ขอมาบอกความชอบไว้ ณ ที่นี่แล้วกันนะคะ :mew1:
ปล. เรื่องนี้ยังมีหนังสือเหลือไหมคะ อยากได้มากกกกก กอไก่ล้านตัว :hao7:
ปลสอง. จะทยอยอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนต่ออีกนะคะ แล้วจะมาเวิ้นอีกรอบ ฮาๆๆๆๆ
สุดท้ายท้ายสุด ขอขอบคุณคนเขียนค่ะที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ ให้คนอ่านได้ฟินกัน ขอบคุณค้าาาา :pig4:
-
เน็ตน่ารัก อ๊ายยยย >///< อิจฉาเฮียบีมเลยอ่าา
:haun4: :o8: :-[
-
อ๊าก เพิ่งรู้ว่าเม้นท์บนตัวเองเขียนชื่อพี่ธันผิด ต้องเป็นพี่ธันกับน้องปอดิ ธามนี่ใครวะ ?? :heaven
เข้ามาเม้นท์ให้เรื่องนี้อีกรอบ เพราะแค่อยากจะบอกว่าอยากได้หนังสือเรื่องนี้มากๆๆอ่ะ รีบๆรีปริ้นท์อีกรอบนะคะ อยากได้เฮียกับน้องเน็ตมานอนกอด เหมือนพี่ธันกับน้องปอแล้วค้าาาา :กอด1: :mew1:
-
อ่านจบแฝ้ว สนุกดี เขียนให้น่าอ่านมาก อ่านง่าย เนื้อเรื่องน่าติดตาม
จริงๆ แอบชอบคู่ปันบูม ดูเหมือนชีวิตจริง รู้ตัวช้ามันเจ็บนะ ที่คนรัก รักกับคนอื่น เข้าใจอารมณ์ปัน เพราะเคยมีประสบการณ์น่
น่าจะมีเรื่องปันบูมต่อเนอะ หลังจากกลับอังกฤษ แยกออกมาเป็นเรื่องของตัวเอง ชอบมากๆ คู่นี้ ดูซับซ้อนดี
-
ฟินนนนนนนนนน
-
ได้ยิ้ม :katai2-1: ได้หัวเราะ :laugh: ได้เศร้า :monkeysad: ไปกับตัวละคร ของผู้เขียน ขอบคุณมากนะครับ
-
ตอนแรกชอบเฮียบีมนะ แต่นี่แม่งจะคบเน็ตเพื่อลืมแฟนเก่าหรอ
เชียร์ปันนนนนนนนนนนนนนน :angry2:
-
อ๊ากกก อยากกระโดดถีบเจม :fire:
-
ยังคิดถึงเฮียกับเน็ตอยู่เสมอ ว่างๆแวะมาทักทายกับแฟนๆด้วยตอนพิเศษอีกนะครับ
-
:กอด1:
-
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็รักเฮียเสมออออ :hao5:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง :o12:
-
อ่านรักเร่แล้วกลับมาอ่านหนูเน็ตใหม่
มันแท้เหลา
:hao7:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3: :m1: :m3:
-
:katai3: :katai3: :katai3: :heaven :heaven :heaven
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบเรื่องนี้มากครับ
อ่านเพลิน สนุกดีมากๆ
รอบสองก็ยังสนุกเหมือนเดิม
-
เกือบปีที่ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป จนในที่สุดก็ไปค้นหานินายเก่าๆขึ้นมาอ่านแล้วพบว่าแม่งโคตรจะพลาดเลย โครตดี รักเฮียมากทำไมถึงดีได้ขนาดนี้ เน็ตก็แจ่มเป็นนายเอกในแบบที่ชอบ น้ำตาจะไหล :hao5:
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
-
น่าร้ากกกกกกกกก อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมาก คือเนื้อเรื่องน่าติดตาม มีปมประเด็นตลอดๆ
ตัวละครโอเคทไม่ได้เว่อร์วัง
ทำให้รู้สึกอิน ว่ามันเรียลลลลล
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่าาาาา
-
เป้นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขจัง รักเฮียบีม รักเน็ต // ส่วนตัวไม่มีความรุ้สึกว่าสงสารปันเลย แต่กลับสงสารบูมมาก อยากให้บูมตัดใจจากปัน แต่อีกใจก้ยังอยากให้บูมสมหวัง รักคุณคนเขียนนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เป็นนิยายอีกเรื่องนึงที่ไม่ผิดหวังที่ได้อ่าน
เฮียบีมโคตรน่ารัก เอาใจใส่เน็ตสุดๆ (มาพลาดตอนไปญี่ปุ่นอย่างเดียวที่ไม่โทรติดต่อเน็ต 55555)
อ่านแล้วไหลลื่นมากเลยค่ะ ขอบคุณผู้แต่งมากๆนะคะ :hao3:
-
ทำไมพออ่านจบแล้วอารมณ์ยังค้าง
หมั่นไส้อิน้องเจมส์ แม่ง 555
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ติดตามผลงานของคุณ west มาต่อเนื่องค่าาา กำลังตามอ่านให้ครบอยู่ค่ะ
-
เคยอ่านนานแล้วสมัยเป็นนักอ่านเร่ร่อน
กลับมาอ่านอีกรอบจนจบ
ประทับใจมากค่ะ :L2:
-
ขอขอบคุณมากมายเลยนะครับ สำหรับเรื่องราวแห่งความรักดีดี ที่น่าติดตามอีกเรื่องหนึ่ง ได้รับรู้ถึงอัถรสแห่งความรัก ที่บางครั้งดูเหมือนบังเอิญแต่ความเป็นจริงแล้ว มันซ้อนอะไรๆหลายๆอย่างไว้ ทั้งแง่คิด คติพจน์ การนำสิ่งดีดีที่ได้ไปใช้ในชีวิตคู่ของเราจริงๆ ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้เรื่องราวอีกเยอะแยะมากมายครับ
ปล.เก่งมากเลยครับ
-
:pig4:
-
มาอ่านตอนจะปีใหม่ของปี 2016 แล้วววว
โอ้ยยยย น่ารักอะ เฮียกะเน็ต
ชอบความโฟลวของเรื่องมาก มันเป็นธรรมชาติ
พอเห็นชื่อคนแต่งเลยรู้ว่านี่แหละของจริง 55555
ขอบคุณที่สละเวลาแต่งเรื่องนี้นะคะ
ทุกตัวละครดูเป็นธรรมชาติและมีอยู่จริงมากกก
โดยเฉพาะเรื่องปันกะบูมก็ยังไม่ลงเอยดีๆ คงยากอะ
ไม่ใช่ทุกคนจะสมหวังในความรัก เราเชื่ออย่างนั้น
ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้จักฟิคดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ
-
คิดถึงเฮียเน็ตตตตตต :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษที่น่ารักมากๆนะครับ
เข้ามาอ่านเดือน กพ. เลยของ HNY ย้อนหลัง และ Haapy Valentine's day ด้วยเลยนะค้าบบ
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว ชอบเน็ตมากกกกกกกกกก
ชอบคาแรคเตอร์แบบนี้ น่ารักมากกกกกกก
ชอบที่เน็ตกับบีมเป็นคนเข้าใจหัวใจตัวเอง ไม่ต้องคิดมาก
อยากรักก็รัก ไม่ต้องคิดอะไรให้ซับซ้อน รักกันในความเป็นจริง
คำนึงถึงคนรอบข้างแต่ก็ไม่ได้ทำลายความรักของตัวเอง
คือมันดีย์~~~~~ >///////<
เอาจริงๆคาแรคเตอร์ปันนี่แบบตรงใจมากเลย
แอบมีใจอยากให้ปันเป็นพระเอก 55555
แต่เสียดาย ความพระเอกพี่บีมมาเต็มกว่ามากค่า
ปันแบบเท่มากตอนพูดเรื่องทัชมาฮาล
แบบเฮ้ยยยยย มันใช่ว่ะพี่ปัน!
ชอบมากเลยค่ะ จิ้มๆๆไลค์ๆๆ
-
อ่านจนจบ แต่ความฟินยังไม่จบ
เนื้อเรื่องดูอบอุ่น ยิ่งมาคู่บีม-เน็ตได้คู่กันแล้วยิ่งหวานและอบอุ่นมาก ๆ
ขอบคุณมากจ้า
-
สนุกดี ติดตามตอนต่อไป
-
ชอบเรื่องนี้มาก ชอบพี่บีม ผู้ชายบ้าอะไร ฮืออออ
ชอบพระเอกแบบนี้มากอ่ะ เป็นผู้ใหญ่ดี :mew1:
-
น่ารักดีค่ะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบภาษาแบบนี้ ชอบตอนดราม่า มันหน่วงดีจริงๆ อยากให้มีภาคแยกของปันบูม รักบูมมากเลออออออㅜㅜㅜ
-
:mew1: ดีดดิ้นค่ะ หวานแหววมาก
เนตได้อ้อน ได้งอแงสมใจ เฮียรักเฮียหลงมาก
น่ารักมากค่ะ ต้องขอบคุณที่เฮียเป็นคนตรงๆ เปิดเผยแล้วเนตก็เรียนรู้ที่จะทำเหมือนกัน สุขสันต์มากๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ จบทุกฉากทุกตอนจริงๆ มันไม่ได้หวือหวาจนเกินไป แต่ทำให้น่าติดตามทุกตอน จนจบ ตอนแรกแอบลุ้นเน็ตกับปัน แต่พอมาเจอช็อต เฮียบีมกับน้องเน็ต มันละมุนจริง ๆ คือไงดีหล่ะ อ่านแล้วมันดีต่อใจจริงๆนะ ขอบคุณไรท์มากนะค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้ทุกคนได้อ่าน เราจะตามไปให้กำลังให้ครบทุกเรื่องของไรท์เลยค่ะ o13 :mew1:
-
เลวอีกแล้วเฮียยยย
-
เฮียดูแลดีมาก รู้ใจไปหมด น่ารักได้อีกค่ะ
เนตก็งอแงได้น่ารัก แค่นี้เฮียก็รักจะแย่ เค้าหวานกันเรื่อยๆไม่มีตกเลย
-
เราได้หนังสือเล่มนี้มาแล้ว
[attachment deleted by admin]
-
o13 ฮาดีพูดถึงบอมแล้วนึกถึงพระเอกช่องสาม สำนวนอ่านสนุกดีนะ รออ่านต่อค่ะ
-
มีความสุขความละมุนนมากกกกก
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ
ชอบผู้ชายแบบเฮียบีมมากๆ น่ารักที่สุดดดด :hao3:
-
เฮียกะเน็ตหวานจนมดยอมแพ้หมดแล้ว อะไรจะหวานแก้มแทบแตกขนาดนี้ อิจฉาเฮีย 55
-
ค้างๆเรื่องน้องบูม น่าสงสาร
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จบแล้ว หลงรักนังน้องเน็ต แต่หลงรักอีพี่ตี๋ใหญ่มากกว่า
เรื่องนี้เราเลือกไม่ถูกเลย 5555 ว่าจะสงสารใครดี
ความจริงใจเอียงไปที่ชายปันนะ คือสงสารไง ชายไม่ใช่ไม่รักแต่ไม่กล้ารักมากกว่า
คือแบบมันแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มทำอะไรเลย เขาว่ากันว่า คนที่กล้าลงสนามลงไปแข่งแล้วได้ลองเสี่ยง อย่างน้อยมันมีโอกาสลุ้นไง 50/50 แต่นี่ชายปันมันยังไม่ทันจะรู้ตัว นั่นอีตี๋ใหญ่มคปดซะงั้น แต่ก็นะโทษใครไม่ได้โทษตัวเองที่ไม่กล้าพอแล้วยังมากั๊กนังน้องเน็ตไว้อีก
คิดไปคิดมาถ้าอีตี๋ใหญ่ไม่เข้ามา เน็ตก็จะแอบรักชายไปเรื่อยๆ รอชายมีคนใหม่ๆ เจ็บต่อไปเรื่อยๆ
ยังงี้เศร้ากว่าเยอะแยะ นังเน็ตนี่ัมันน่าอิจจริงๆเลิกชายปันมีชายบีม
เห้อมมอีกคนก็นังหมวยเล็ก ความจริงจริงน้องน่ารัก แต่น่าตบตอนมาแย่งชายปันกับเราเนี่ย 5555
คิดว่าจะมาดราม่าไงเพราะนางดูจะเอาชายปันแล้วมาหาว่านังเน็ตไม่ทำไรเงี้ย เจอความจริงเรื่องโรคกลัวรักอีชายปันเป้นไงล่ะ
เฮ้อๆเรื่องนี้อ่านสนุกๆ แต่ความจริงแมร่งดราม่านะ 555 คือมีแต่ความระแวง ความเสียสละ บ้าบอ
แต่เราชอบนะ มันทำให้รู้ว่ารักก็คือรักจะมาหาเหตุผลอะไรมากมายล่ะคุณ รักไม่ใช่การเสียสละแต่รักคือการมีความสุข
ดังนั้นจงสุขที่จะรัก อย่าได้แคร์คนทั้งโลดไหมล่ะ
:heaven :heaven
:heaven :heaven
-
ขอบคุณค่ะ
-
เชื่อค่ะเฮียว่าไม่ได้เป็นคนดี
-
น่ารักกก
เฮียทำคะแนนไปละ
เชียร์เฮียบีมตั้งแต่ตอนแรกของเรื่องแม้เฮียจะมาแค่ชื่อก็เถอะ และถึงแม้ว่าเฮียจะบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี เราก็ยังเชียร์ 5555
ส่วนปันถึงแม้จะจับได้ถึงกระแสบางอย่างตั้งแต่ตอนแรกของเรื่อง และพอถึงพาร์ทตัวเองก็ยังบอกว่ารู้ว่าเน็ตคิดกับตัวเองยังไง และเหมือนปันจะชอบเน็ต เราก็เชียร์ให้คู่กับน้องบูมนะ 555555555555 เพราะปันดูไม่ทำไรเลยยยย อยู่ให้น้องบูมจีบไปเถอะ ฮิฮิ
-
:L2: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1: ได้หนังสือมาละ กำลังอ่าน :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เฮียกับเน็ตน่ารักสุดๆ
-
อ่านแล้วอินมากมาย. ขอบคุณค่าา~~
-
ชอบคู่ปันบูม
-
เพิ่งมาอ่านเดาว่าคนที่เน็ตชอบเนี่ยต้องเป็นบอมแน่ๆเลย
-
จบแล้วจ้า ดองมานาน ไม่ยอมมาอ่านจนลืม อิอิ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุนค่าา
-
ชอบๆ ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากๆเลยค่ะ :L2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ชอบบบบบบบ
คิดถึงเน็ตต :-[
-
:pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงเรื่องนี้ มากกกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้ววว
เป็นเรื่องที่ใช้เวลาอ่านนานมาก
อ่านประมาณ 3 รอบถึงจะจบได้
ส่วนตัวชอบเรื่องนี้น้อยสุดในบรรดาทุกเรื่อง
แน่นอนด้วยความอาจจะเป็นเรื่องแรกด้วย
ความสมเหตุผล การดำเนินเรื่อง
หรือแม้แต่อารมณืของตัวละคร ที่อ่านแล้ว
บางที่ก็รู้สึกรำคาญ หรืออ่านแล้วรู้สึกไม่ได้ต้อเนื่อง
เหมือนจะมีปมให้พอควร
แต่ความไคลแมกซ์มันไม่ได้พีคตามใจควร
ทั้งหมดทั้งมวลนี้อาจจะเม้นท์เพราะการชอบงานนักเขียนทุกๆเรื่องก็ได้ค่ะ
มันไม่ใช่แย่นะ. แต่แคีไม่ใช่จริตเรา
แน่นอนหลายเสียงชิบเริ่องนี้ค่ะ :)
แต่เชื่อว่าถ้านักเขียนโตขึ้นอีกนิด ประสบการณ์มากๆมาอ่านอาจจะรู้สึกขำก็ได้
ส่วนตัวชอบนักเขียนทุกเรื่องค่ะ. ตามมาเป็นกำลังใจ แม้บางเรื่องจะรอจบบ้าง บางเรื่องก็ตามเรียลไทม์
การเม้นทีอันนี้มาจากอารมร์ล้วนๆค่ะ ไม่มีหลักการอะไร
ไม่ต้องใส่ใจมันมากนะ
จุ๊บ
-
อิจฉาเน็ตอ่ะ ทำไมสะมีดีขนาดนี้
-
ดีงามมาก;_;
แต่สเปเชียลตอนหึง ทำไมรู้สึกเกลียดเจมส์เลย55555555555 อินจัด :hao7:
-
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆจ้า
ต่อไปเม้นจากอินเนอร์ล้วนๆเลย
ดีใจจ้าที่เน็ตได้แฟนดีๆอย่างพี่บีม ถึงตอนแรกที่จีบเน็ตจะมีความคิดทุเรศก็เถอะ แต่ก็แค่คิดสุดท้ายก็มีแต่ความจริงใจ ไม่เขวไปกับอะไรง่ายๆ
ส่วนของบูมจริงๆก็สงสารนะแต่ไม่มาก ไม่ใช่ว่าน้องไม่น่ารักแต่ที่สงสารน้องน้อยเพราะความคิดในส่วนที่ตัดสินจากภายนอกว่าเน็ตไม่เหมาะที่จะสมหวังกับปัน ไม่ใช่ว่าเชียร์ปัน แต่ตัดสินเน็ตแบบนั้นทั้งๆที่เราไม่รู้อะไรเลยแทบไม่รู้เลยว่าทำไมเค้าถึงไม่สู้ มันดูไม่ยุติธรรมกับคนที่โดนตัดสิน
ส่วนปันไม่รู้ว่ามีเรื่องต่อไหมแต่ขอเม้นจากบทสรุปจากเรื่องนี้ว่า สมควรที่ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้ รู้ว่าเค้าชอบเค้ารักและตัวเองก็รักเค้าแต่ไม่พยายามทำอะไรเลย แต่พอเค้าจะไปกลับมาเสียดายและขอร้อง มันช้าไปไหมกับ5ปีกว่าจะคิดได้ สมควรหนีใจและอยู่คนเดียวต่อไป
ส่วนบอม การชอบใครไม่ผิดหรอก อยากให้เค้าสมหวังและได้ดีก็ไม่ผิด แต่ผิดที่รักมากจนไม่รักตัวเองและครอบครัว ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอว่าคนนี้ไม่คู่ควรทั้งๆที่คบกับพี่แต่ก็ยังมาคุยกะน้องให้ท่าให้ความหวัง แล้วยังช่วยมันทำร้ายจิตใจทำลายความรักของพี่ตัวเองกับเพื่อนตัวเองอีก โง่ได้แต่ต้องไม่โง่จนทำร้ายคนใกล้ตัวแบบนี้ จริงๆถ้าเลือกบทสรุปได้อยากให้บอมรับกรรมที่ทำไว้ทั้งหมดซะ
ส่วนนางชะนีนั่น ไร้ค่าเกินกว่าจะบรรยาย บทสรุปถ้าให้เดาอนาคตคงเป็นได้แค่กะหรี่ถึงราคาจะดีก็แค่กะหรี่ที่ไม่ควรได้รับความรักจากใคร
ตัวสุดท้าย อินังเจมส์ ถ้าเทอไม่พูดกับเน็ตแบบนั้นบางทีอาจจะมีความรู้สึกสงสารบ้างถึงจะแค่เศษเสี่ยวก็ตาม แต่การที่กล้าทะเลาะกับแฟนเพราะชอบคนอื่นแล้วคนนั้นมีแฟนแล้วมันทำให้รู้ว่าคนอย่างเทอไม่คู่ควรที่จะเจอคนดีๆ หวังว่ามินคงไม่โง่กลับไปเอาเทออีก
ไม่ได้อ่านย้อนที่พิมพ์เลยไม่รู้ว่ามีจุดที่ไอแพตเปลี่ยนคำให้ไหม แต่อยากบอกว่าถึงที่เม้นมาจะมีแต่ว่าตัวละครแต่เพราะเราอินนะเทอ :mew1: :mew1: :mew1:
-
55555 เฮีบคนจริง บอกจะจีบก็จีบจริงๆ
รักจริงๆ หวังแต่งจริงๆ ของเค้าดีจริงงง
แอบอยากขโมยเน็ตมนไว้บ้านจริงๆ อิจฉาเฮีย
แอบอยากรู้เรื่องปัณกับบูมจริงๆว่าจิลงเอยอย่างไร
-
เรื่องนี้สนุกดีอ่านมาตั้งหลายรอบแล้ว :mew1:
-
:-[ ชอบบบบบบ รักเน็ตอ่ะ อร๊ายยยยยยยย น่ารักเป็นเคะที่น่ารักฟุด
-
น่ารักจริงๆ น้องเน็ตเนี่ย
-
ตามอ่านจบแล้วสนุกมากค่ะ ประทับใจทุกคนเลย
บางทีความรักของเน็ตกับปันมันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้เพราะถ้ารักมันคงยากจะเปลี่ยนใจ
ถึงพี่บีมจะหล่อ ลุย รวย แค่ไหนแต่ถ้ารักแบบที่อยากเป็นคนรักมันคงไม่เปลี่ยนใจ
ตัวปันเองก็เหมือนกันมันเหมือนอารมณ์คนขาดแล้วแน่ใจว่านี้ของตัวเองไม่มีวันเปลี่ยนใจ
แต่พอวันหนึ่งต้องสูญเสียก็ก็เหมือนเด็กที่ต้องการเลยใช้คำว่ารักเป็นข้อแก้
อย่างเหมาะแล้วกับบูมเพราะน้องมีคนให้ความรักจนมีรังสีความรักมากพอที่จะแบ่ง
เป็นใส่ใจพูดตรงรู้ใจตัวเองก็เหมาะกับปันที่ไม่กล้าเป็นตัวเองเพราะกลัวสูญเสีย
เด็กแกล้งดีก็ต้องคู่กับเด็กแกล้งใสนั้นแหละ อยากอ่านคู่นี้เลยอยากเห็นปันที่เป็นตัวเองกับบูม
ถึงจะบอกว่ารำคาญแต่ก็ดีใจใช่ไหมที่มีคนที่จะอยู่ข้างๆไม่ทิ้งไปไหนอีก
ขอบคุณนะคะ จะติดตามเรื่องอื่นต่อไปค่ะ
-
อยากให้มีตอนพิเศษของปัณกับบูมจังเลยค่าแงงมันค้างคาใจมากเยยคับ :hao5: อยากรู้ว่าในหนังสือจะมีตอนพิเศษของปัณกับบูมหรือเปล่าอ่ะถ้ามีจะเบิ่งไปซื้อเลย555555
-
สนุกมากๆๆๆ เฮียบีมสามีแห่งชาติ
-
งื้อออออ อ่านจบแล้ว
ทำไมเฮียถึงทำให้ใจบางแบบนี้เนี้ยยยย อบอุ่นเกินไปละ
#ทีมหลัวแห่งชาติ #ทีมเฮียบีมและทีมเน๊ต 555555
:o8: :o8: :o8:
-
สนุกมากๆเลยครับ :katai2-1:
-
สวยพี่สวย
-
ตามมาเก็บงานคุณเวสค่า ไม่ผิดหวังจริงๆ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิม
-
:กอด1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
บูมหาเรื่องใส่ตัวเองนะ ตามจนน่ารำคาญ ง่ายจนดูไม่มีค่าอ่ะ
-
มินกับเจมส์นี่ศีลเสมอกันนะเลวเสมอกันดี พูดเล่นเรื่องแบบนี้ได้แล้วดูเฮียไม่โกรธเลยอ่ะที่ทำให้น้องเสียใจขนาดนี้ มันแปลก ๆ ดีตอนเจมส์ ก็ทีนึงแล้ว
-
ได้ฤกษ์ตามเก็บผลงานคุณเวสอีกเรื่องสักที ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ
-
เอาจริงๆนะ ตั้งแต่เปิดเรื่องมานี่คิดในหัวตลอดอะว่าบอมควรจะโดนตั๊นหน้าซักหมัด คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง จับเพื่อนใส่พานถวายพี่เองแล้วยังมาคิดไม่ดีกับเพื่อนทั้งที่เพื่อนไม่เคยว่าอะไรเรื่องที่บอมหลงอดีตแฟนเฮียจนเกินงามเลยด้วยซ้ำ ค่ดแย่อะ :katai4: ตอนเฮียต่อยเข้าให้หมัดนึงนี่สะใจมากจริงๆ หึ
อยากได้พระเอกในชีวิตจริงแบบเฮียนี่ต้องไปหาที่ไหนอะ เซเว่นมีขายมั้ย :hao5:
:pig4:
-
กลับมาอ่านอีกทีก็ยังสนุกอยู่ :o8:
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ย้อนหลังกลับมาอ่านบ่อยๆ :pig4:
-
:o8: ทีมปันบูมก็คือผ่านมากี่ปีก็แอบอยากอ่านให้มีเรื่องของคู่นี้อยากเห็นพัฒนาการความรัก ส่วนเฮียกับเน็ตก็คือขึ้นหิ้งไปเรียบร้อย เจมส์จ๊ะสมบัติผู้ีดคือการไม่ยั่งกับของๆคนอื่นนะจ๊ะที่บ้านไม่สอนหนูใช่ไหมลูกถึงไม่รู้ :katai1:
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องเก็บเข้าไว้ในใจ
ชอบเฮียบีมมาก เป็นพระเอกที่ดีงามเสมอต้น
จนถึงปลาย แต่ใจดีมากไปกับคนที่ทำร้ายเน็ต
อย่างเจมส์ ควรจะต้องมีการว่ากล่าวกันมากกว่านี้
ไม่ควรปล่อยไป
ขอบคุณนักเขียน West จะตามส่งกำลังใจให้ในทุกๆเรื่องนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง คิดถึงเน็ตกับเฮีย555555 ขอบคุณนักเขียนอีกครั้งนะค้าบบบบบบบบบบบ :กอด1:
-
:L1: :L1: :pig4: :pig4: :3123: :3123:
-
อึดอัดกับการแอบรักมาก :sad4:
-
รักเฮีย แต่ตอนนี้อยากอ่านปันบูมจังเลยยยย
:pig4:
-
ชอบคนแบบเฮียนะ มั่นคงจริงใจ ตรงๆไม่ต้องแคร์อะไรนอกจากความรู้สึก ปต่บางทีก็นะ ไปทำงานก็ต้องติดต่อเมียบ้าง :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านแช้วสนุกมากเลยครับ ชอบเนื้อหา มีปนกันหลายความรุ้สึกก
-
:L1: thank you ka
-
ดีที่มีส่วนคลี่คลายฝ่ายเฮียมาไข เพราะเราว่าเจมส์ไม่ได้พูดเล่นๆหรอก แรงเสียขนาดนั้น ฝ่ายเฮียจบสั้นไปนิด แต่ก็ดี เพราะแค่ตัวประกอบไร้ราคา เสียเวลาเปล่าๆ