-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง
The Call
สารบัญ
The Call Chapter 1 : แม่สื่อจำเป็น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2129450#msg2129450)
The Call Chapter 2 : คางคก? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2129927#msg2129927)
The Call Chapter 3 : แม่สื่อโดนซัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2130297#msg2130297)
The Call Chapter 4 : มะนาว(หัว)ปั่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2131072#msg2131072)
The Call Chapter 5 : แสงโสม โซดา มะนาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2132593#msg2132593)
The Call Chapter 6 : เก็งรู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2133636#msg2133636)
The Call Chapter 7 : อย่าจับได้ไหมจ้ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2135889#msg2135889)
The Call Chapter 8 : อัศวินดาบคู่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2136484#msg2136484)
The Call Chapter 9 : หัวใจผมเต้นดุกดิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2137501#msg2137501)
The Call Chapter 10 : พูดจาภาษา AV (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2140186#msg2140186)
The Call Chapter 11 : ย ยักษ์ เขี้ยวใหญ่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2143593#msg2143593)
The Call Chapter 12 : แม่สื่อเริงใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2145040#msg2145040)
The Call Chapter 13 : เครื่องรางล้างจิ้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2151305#msg2151305)
The Call Chapter 14 : จองใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2154190#msg2154190)
The Call Chapter 15 : มงกุฎช็อกโกแลต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2161114#msg2161114)
The Call Chapter 16 : ก๊อก ก๊อก ก๊อก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2164955#msg2164955)
The Call Chapter 17 : คางคกตัวที่สอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2172756#msg2172756)
The Call Chapter 18 : ทะเลดาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2182261#msg2182261)
The Call Chapter 19 : เด็ก 'หลง' (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2187097#msg2187097)
The Call Chapter 20 : ‘น้ำ’ พระเอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2207405#msg2207405)
The Call Chapter 21 : อู้วววววว........... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2286351#msg2286351)
The Call Chapter 21 : สามแยกปาร์ค (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2296832#msg2296832)
The Call Chapter 22 : คำสาปซาตาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2439952#msg2439952)
The Call Chapter 23 : โปสการ์ดใบที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2444948#msg2444948)
The Call Chapter 24 : ฆาตกรรมหมู่ (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2589680#msg2589680)
The Call
Special Chapter : แซนวิช (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2293118#msg2293118)
Special Chapter : แตงโม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2172782#msg2172782)
Special Chapter : แบบทดสอบยักษ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2182261#msg2182261)
Special Chapter : ร่มวิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34809.msg2286355#msg2286355)
The Call Chapter 1 : แม่สื่อจำเป็น
“นี่! มะนาวจ๋า ทำไรอยู่เอ่ย ว่างป่ะ” เพื่อนรูมเมทตัวอ้วนกลมของผมเงยหน้าขึ้นมาถาม ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนวายอยู่บนเตียงนอนอย่างเมามันส์ถึงขั้นติดงอมแงม ผมเพิ่งจะมารู้ว่ามีการ์ตูนชายxชายอยู่บนโลกใบนี้ ก็ตอนที่ก้าวเท้าเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยนี่แหละ มีเพื่อนที่เพิ่งมารู้จักกันที่นี่แนะนำมา ซึ่งการรับรู้นี้เหมือนเป็นการเปิดฝากะลาให้กบอย่างผมกระโดดออกมาโดนสายน้ำฝนที่เย็นฉ่ำ 'มันฟินมาก' ผมตั้งหน้าตั้งตาอ่านมันทุกเรื่องจนไม่ต้องใช้บัตรประชาชนเช่าเพราะซี้กับเจ้าของร้านละแวกนี้ทุกร้าน จนเจ้าของร้านเช่าหนังสือเองก็ยกตำแหน่งให้ผมเป็นลูกค้าระดับพารากอน (ผมหมายถึงขั้นสูงกว่าแพลทตินั่มอะนะ) ^ ^
“กำลังอ่านการ์ตูน มีอะไรจ้ะคุณแม่หมู” ผมละสายตาจากการ์ตูนตรงหน้าหันมาตอบเพื่อนสาวคนสนิทของผม เพราะผมรู้ดีว่าถ้าเธอตะล่อมส่งคำถามปลายเปิดมาแบบนี้ รับรองเลยว่าต้องมีอะไรให้ผมช่วยแน่นอนและดูจากท่าทางยุกยิก ๆ เหมือนถูกริชซี่ตีสนิทกับก้นแล้ว เรื่องนี้ผมคงต้องเข้าไปมีส่วนร่วมอย่างช่วยไม่ได้ เซ้นต์มันบอกอย่างนั้น
“เอ่อ...คือ...เอ่อ มะนาวเรียนมัลติฯใช่ป่ะ” แม่หมูเธอเริ่มเข้าเรื่องด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนคนกำลังเขิน
“แล้ว?" ผมยักคิ้วถามอย่างสงสัย สถานการณ์แบบนี้ชักไม่ชอบมาพากล "อย่าบอกนะว่าเป็นเมทกันมาตั้งนานเพิ่งจะรู้"
“เปล่า ๆ มีเรื่องให้ช่วยนะ คืออย่างนี้ เอ่อ....เข้าเรื่องเลยนะกันเนอะ พอดีว่าฉันไปตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งมาที่ห้องสมุดมา หน้าตาดีเว่อร์ ดูเลอค่า บอดี้ผ่าน แบบว่าถูกใจใช่เลย คือตอนนั้นคิดว่าต้องรู้จักกันให้ได้เลยไปสืบประวัติถามจากเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกที สุดท้ายจุดใต้ตำตอจ้ะ เพราะว่าเขาเรียนคณะเดียวกันกับมะนาวน่ะสิ” แม่หมูร่ายเรื่องยาวแววตาเป็นประกายวาววิบวับ ผมรู้สึกว่าเพื่อนสาวกำลังเพ้อหนัก ฟังจากที่เธอเล่ามา เพื่อนผมดูมีความพยายามอย่างมาก เห็นทีคราวนี้คงต้องขอมอบโล่ยอดนักสืบโคนางให้แล้วล่ะ (เป็นโคนันไม่ได้เพราะเป็นตุ๊ด) เพื่อประกาศเป็นเกียรติคุณแก่ความพยายามของเธอในครั้งนี้ 'สุดยอดเลยคุณเพื่อนตัวอ้วนกลม'
“อ่อ แล้วชื่อเสียงบุรุษเพศผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครล่ะ จะได้ไปบอกให้เขารู้ตัวว่ากำลังจะกลายเป็นพ่อพันธุ์”
“มะนาว! ฉันเป็นคนไม่ใช่หมู” แม่หมูหวีดเสียงแหลมใส่ โคตรตลกอ่ะ
“แล้วชื่ออะไร”
“กราฟ”
“เล่นของสูง เดือนคณะเลยนา” กราฟมันหน้าตาดีจริง ท่าทางเงียบนิ่ง ดูสะอาด สุภาพ ลักษณะเหมือนพวกเด็กเรียนแพทย์ อ้อ...ใส่แว่นด้วยนะ ผิวขาวละเอียดเชียวล่ะ ตัวก็สูงน่าจะสูงประมาณ 180 กว่าๆ ได้
“นั่นแหละ ”
“จะเอาเบอร์ เฟสบุ๊ค หรือจะให้พาไปถวายตัว?”
“บ้า! ตอนนี้ยัง แค่อยากให้มะนาวโทรไปจีบให้หน่อย เนี่ยเขาอยู่หอในหอเดียวกับเราเลย เด็กโซนดี โทรเข้าห้องก็ได้ จะได้ไม่เปลืองค่าโทร”
“จะให้เป็นแม่สื่อให้ก็ไม่บอก” ผมเผลอพยักหน้ารับปากเพื่อนตัวกลมแบบไม่ทันยั้งคิด ตอนนี้เธอคงปลิ่มน่าดู ดูสิบิดตัวกระมิดกระเมี้ยนยิ้มเขินหน้าดำหน้าแดง ทำหน้าเคลิ้มฝันเหมือนกำลังจะถูกเปิดซิงก็ไม่ปาน แต่เดี่ยวก่อน เหมือนสติเพิ่งกลับเข้าสู่ร่าง เมื่อตะกี้เพื่อนตัวกลมบอกบอกว่ายังไงนะ ขอรันเทปเสียงบทสนทนาอีกรอบ เพื่อนสาวขอให้ผม “โทรไปจีบ” เพื่อนคณะเดียวกันกับผมเท่ากับว่า “นี่ผมต้องเป็นแม่สื่อใช่มะ” เชรดดด...เอาแล้วไง ผมไม่ใช่คนอัธยาศัยดีนะ แล้วก็ไม่ได้รู้จักกับกราฟเป็นการส่วนตัวด้วยสิ รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะมียิ้มให้บ้างตามโอกาสอำนวยหรือเฉพาะเดินสวนทางกันเท่านั้นแหละน่า เคยคุยกันแบบจริงจังซะที่ไหน แล้วแถวโซนดีมีแต่เด็กวิศวะเถื่อน ๆ โหด ๆ ทั้งนั้น ไม่รู้โทรไปจะโดนพี่เมทด่าเสียหมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ งานเข้าแล้วมะนาวเอ๊ยย!!
“น่านะ ถือซะว่าช่วยเพื่อนรักเนอะ ไม่เคยได้ยินหรอที่เขาบอกว่า ถ้าได้ช่วยคนรักกันให้สมหวังในรักจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้น 7 เลยนะมะนาว” เฮ้อ แม่หมูจ้ะ ผมได้แต่ส่ายหน้าเอือม ๆ ไอ้อยากช่วยก็อยากช่วยหรอก แต่ถ้าจะให้สมหวังคงยาก
“รักกันแล้ว? จะให้ช่วยอีกทำไมอีกล่ะ ก็สมหวังแล้วนิ”
“ตอนนี้ยัง แต่อนาคตชัวร์แน่นอน และปัจจุบันตอนนี้ตั้งชื่อลูกรอแล้วคะ” คุณเธอพูดตาเยิ้มแถมแววตายังคงส่องประกายวิบวับอีกต่างหาก อดกลัวแทนพ่อพันธุ์ในอนาคตไม่ได้จริงๆ ให้ตายเถอะ 'สงสัยคงโดนจัดชุดใหญ่รัวหนัก ๆ แบบคอมโบ้เซ็ท'
“ขนาดนั้น งั้นขอจองตัวนึงเลยหละกันพันธุ์แท้แบบนี้หายาก”
“อย่ามากัด นี่! นี่! มาพูดเร็ว ต่อสายติดแล้ว”
“ห้ะ!” แอบไปต่อสายตอนไหนว่ะ เมื่อกี้ยังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่หน้าจอคอมฯอยู่เลย ไม่ต้องรอให้ผมงงนาน พูดจบแม่หมูเธอก็รีบยัดโทรศัพท์มาใส่หูผมทันที แต่ช้าก่อนเรื่องอะไรผมจะยอมง่าย ๆ ล่ะ ขอเตรียมใจบ้างสักนิดก็ยังดี
“เห้ย ขอเตรียมใจก่อนนน ขอสายให้ก่อนดิ” เพื่อนผมใจเร็วไปไหม? ตำแหน่ง 'แม่สื่อ' ผมเพิ่งได้มาเมื่อตะกี้ยังไม่ชินโว้ย ยัดเยียดตำแหน่งมาให้แบบปุบปับ ไม่ถึง 10 นาที เอะอะจะใช้งานเลยหรือไง
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ปลายสายรับแล้ว แต่เสียงโคตรเข้มอ่ะ ไม่รู้ว่าเป็นพี่เมทหรือกราฟเป็นคนรับสายเอง ตอนนี้หูผมกับหูแม่หมูกำลังแนบอยู่กับโทรศัพท์ห้องแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว ผมรีบพยักหน้าให้แม่หมูพูดต่อ
“สวัสดีคะ ขอสายกราฟคะ” เพื่อนสาวตัวอ้วนกลมของผมประดิษฐ์เสียงผู้หญิงกรอกเข้าไปในสายโทรศัพท์หน้าสิ่วหน้าขวานยังเล่นได้นะ ผมทั้งลุ้นทั้งตลกอ่ะ บีบเสียงเล็กยังกับคนเป็นหวัด ผมอยากจะบร้า! ขอสายเสร็จปุ๊บคุณเธอก็ยัดหูโทรศัพท์มาให้ผมสานต่อทันที
“เฮ้ย! กราฟ ตุ๊ด โทรมาว่ะ น้องเมทกูเสน่ห์แรงนะเมิง 555” อ้าว...เชี่ย! มันจี้ดดด! ประโยคนี้เข้าหูผมเต็ม ๆ ครับท่าน ผมตวัดตาหันขวับส่งสัญญาณไปหาเพื่อนตัวกลมว่าตอนนี้ 'ผมชักไม่สนุกกับมึงแล้วนะหมู'
-
ตอนรับเรื่องหใหม่ๆ :mc4: :mc4:
-
อยากอ่านต่อ สนุกมากเลยยย
-
รับเรื่องใหม่
-
น่าสนใจค่ะ
-
อ้ายยยยยยยยยยย ชื่อ เรื่องแบบนี้ งั้น กราฟ ก็ พระเอก อ่ะ ดิ
:o8:
มา ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่าสนุกอ้ะ. ติดตามจ้า. อย่าหายไปนะเค้าขอร้อง :o12:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
เิปิดมาสนุกวุ้ย :laugh:
-
เปิดมาก็ฮาเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เปิดเรื่องได้น่าอ่านมากครับ รอติดตามๆ
-
ชอบชื่อเรื่อง -.,-
เนื้อเรื่องก็น่าติดตาม
รออ่านต่อจ้า
-
:กอด1:แปลกดี
-
:z2:
แอ๊บนี* แต่ชายจับได้ โป๊ะ นะ
-
:mc4: :mc4:
-
o13
ชอบอ่ะสนุกอะ มาต่อนะ
-
ไอ้พี่เมทพูดจาหยาบคาย ซ้าทุ ขอให้ได้เป็นแฟนกะอ้วนกลม
-
มาต่อไวๆนะ :oo1:
-
:jul3: น่าสงสารมะนาวววว
-
เพื่อนสาวเขาน่ารักกันจัง :man1:
อยากอ่านอีกอะ ทำไงดีน้า :impress2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง :z2: :z2:
-
ตอนที่สองรีบตามมาด่วน
อยากรู้ๆๆๆๆ
-
ชื่อเรื่องหน้าสนุกค่ะ :z2:
รอตอต่อไปคะ :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกก ตื่นเต้นค่ะ มาต่อเร็วๆนะ
-
แค่ชื่อเรื่องก็กินขาดแล้วอ่ะตัวเธอ~ :laugh:
-
ติดตามจ้า
-
ลงชื่อรออ่าน :L2:
-
The Call Chapter 2 คางคก?
_______________________________________________________________________________________________
“สวัสดีครับ กราฟพูดครับ” เสียงพูดในโทรศัพท์ของกราฟทำไมหล่อจังว่ะ ผมได้ยินแล้วรู้สึกเคลิ้มจนเข่าแทบทรุด จากที่ของขึ้นเพราะเพิ่งโดนด่าว่า ตุ๊ด มาหยก ๆ พอมาได้ฟังเสียงหล่อ ๆ แบบนี้แล้ว มันช่างดับอารมณ์ร้อนกรุ่นให้เย็นลงได้จริง ๆ เลยนะเออ ช่างหัวพี่เมทกราฟเถอะ ผมเองก็ไม่ได้อยากคุยกับพี่เมทมันสักหน่อย เป้าหมายที่รอให้ผมพุ่งชนในตอนนี้ คือน้องเมทชื่อกราฟต่างหาก ฉะนั้นเดินหน้าต่อมะนาว ลุย!
“กราฟ เรามะนาวนะ ทำไรอยู่” ผมเริ่มต้นประโยคสนทนา ด้วยการตีเนียนทำเสียงเหมือนสนิทกันมานานสัก 10 ปี เห็นจะได้ ไม่ได้หรอกครับ ไม่ทำแบบนี้เดี่ยวไก่ตื่นเหยื่อไหวตัวทันพอดี มีหวังเพื่อนตัวกลมผมอกหัก ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไร
“มะนาว?”
“ใช่ มะนาวเอง จำเสียงเพื่อนคณะเดียวกันไม่ได้หรอวะ โหยน่าน้อยใจว่ะ” ร่ายยาวเป็นชุดพร้อมบีบเสียงเบาลงให้ดูน่าสงสารเล็กน้อย ผมเงี่ยหูฟังไม่ได้ยินกราฟพูดอะไรต่อ ผมเลยเดินเกมต่อทันที "แล้วตอนนี้กราฟว่างอยู่ใช่ไหม มะนาวไม่รบกวนเนอะ"
“อืม”
ตอบมาสั้นๆ แค่เนี้ยะ! แล้วที่ผมถามไปก่อนหน้านั้นล่ะ ไอ้กราฟมันทำอะไรเนี่ย หรือว่ามันรู้ตัวซะแล้วว่าถูกโทรมาจีบ แต่ผมว่าผมยังไม่เริ่มทำอะไรเลยนะ แค่เกริ่น ๆ เอง แล้วผมจะไปต่อยังไงล่ะทีนี้ พ่อคุณเล่นตอบมาซะสั้น สงสัยกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกมาจากปาก ผมหันไปหาตัวต้นเรื่องเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่คุณเธอกลับไม่ช่วยป้อนบทสนทนาสักคำ โน้นแอบไปนอนเงี่ยหูฟังไกลถึงบนเตียงนอนของตัวเองโน่น ทำทีเหมือนไม่สนใจนะ แต่ผมรู้หรอกว่าเขินอยู่ หูสองข้างแดงเข้มเชียวนะหมู เมื่อไม่มีตัวช่วยผมคงต้องช่วยตัวเองไปก่อน
“ว่าจะโทรมาปรับทุกข์หน่อย แถวห้องที่เราอยู่ไม่มีเด็กคณะเดียวกันเลย เราเรียนไม่ค่อยเข้าใจน่ะ แต่ไม่รู้จะไปคุยกับใครเอ่อ...แล้วกราฟอยู่กับพี่เมทหมดเลยป่ะ หรือว่ามีเด็กปี 1 อยู่ด้วยไหม?” พอผมต่อบทสนทนาได้ แม่เพื่อนสาวตัวดีก็ยกนิ้วโป้งส่งมาให้ สงสัยคงถูกใจคุณเธอมั้ง ที่ผมตีเนียนได้แบบเป็นธรรมชาติสุด ๆ
หอพักของมหาวิทยาลัยที่ผมอยู่เป็นหอพักชายล้วน แบบตึกชั้นเดียวและมีห้องน้ำในตัว 1 ห้อง จัดให้พักรวมกัน 3 คน โดยแบ่งตึกออกเป็นโซน ๆ ในหนึ่งโซนจะมี 4 เฟส ๆ ละ 10 ห้อง เรียงกันตามตัวอักษรภาษาอังกฤษจากตัว A ไปจนถึง F ซึ่งกฎของหอพักระบุเอาไว้ว่า ในแต่ละปีที่ขึ้นปีการศึกษาใหม่ ห้องพักต้องเว้นที่ว่างเอาไว้รับน้องเมทปีหนึ่งห้องละ 1 คนเป็น หรือถ้าบางห้องที่รุ่นพี่ไม่ได้จับเมทกับใครก็จะมีรุ่นน้อง 2 คนเหมือนห้องของผม ข้อมูลเรื่องนี้ผมต้องรู้เพราะมันสำคัญเผื่อบางทีพี่เมทผมกับพี่เมทกราฟอาจจะรู้จักกันก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องจะง่ายขึ้นทันที เพราะปกติพี่เมทในม.ผม ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กวิศวะทั้งนั้น เพราะนักศึกษาที่นี่เกือบ 70 เปอร์เซ็นต์เรียนวิศวะ
“พี่เมท 2 คน”
“เรียนอะไรบ้าง อยู่ปีไหนอ่ะ”
“อุตสาฯปี 3 โยธาฯปี 4”
“ชื่ออะไรบ้าง แล้วคนไหนอยู่ปี 3 กับปี 4 เผื่อเรารู้จัก”
“ปี 3 เรียนอุตสาฯชื่อ โอม ส่วนคนปี 4 ชื่อจิ้น ทำไม? นายสนใจพี่เมทเรา?”
“ไม่ได้สนใจพี่เมท สนใจน้องเมท”
“....” เงียบ
“มีแฟนยัง?”
“ใคร?”
“กราฟไง”
“...” กราฟเงียบไปสักครู่ ก่อนจะตอบออกสั้น ๆ ว่า “ยัง” ผมอดแปลกใจไม่ได้ คนหน้าตาขนาดนี้แต่ยังไม่มีแฟน
“รู้ตัวป่ะ ว่ากำลังจะถูกจีบ”
“นายชอบผู้ชาย?”
“อืม”
“นายเป็นตุ๊ด?” อ้าว _ _” อยู่ดี ๆ คดีก็พลิก จากที่ผมเป็นฝ่ายซัก ตอนนี้กลายเป็นว่าโดนซักเองซะแล้ว สงสัยผมคิดอะไร ๆ เพลินนานไปหน่อย กราฟเลยต่อบทเองเลย “แต่นายไม่เหมือนนะ นึกว่าเป็นผู้ชาย ดูทโมน ๆ” นี่ไอ้กราฟมันกะซักให้กระผมขาวสะอาดเลยหรือไงครับ เรื่องตุ๊ดไม่ตุ๊ดผมไม่ค่อยสนใจนะ รู้แค่ว่าผมสนใจในเครื่องเพศของผู้ชายไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้อยากนุ่งกระโปรงหรือทาปากแดง เพื่อนสนิทก็เป็นตุ๊ดทุกคนเพราะชอบอะไรเหมือน ๆ กันอยู่ด้วยแล้วสนุกไม่เครียด เฮไปไหนฮาที่นั่นก็แค่นั้น แต่ถึงจะชอบเฮฮาก็ไม่บ้าผู้ชายนะครับ ฮิ้ววว
“อยากเรียกอะไรก็เรียก เราไม่ถือ”
“...” พอผมพูดจบไอ้กราฟก็เงียบอีกล่ะ สาบานเลยนะ เมื่อกี้ผมไม่ได้ทำเสียงรำคาญใส่ไอ้กราฟเลยจริง ๆ นะ แต่ไม่เป็นไร อยากเงียบก็เงียบไป งั้นผมขอเข้าประเด็นตรง ๆ ไปเลยละกันจะได้ไม่เสียเวลาอ่านการ์ตูน 'ฮารุโอมิคุง' รอผมอยู่ ถ้าจะด่าก็ด่าออกมาเลย เรื่องจะได้จบ ๆ กันไป ยังไงซะผมกับกราฟก็ไม่ค่อยคุยกันอยู่แล้ว
“เพื่อนเมทเราอ่ะ ตกหลุมรักกราฟน่ะ”
“คนไหน?”
“คนที่ตัวกลม ๆ ผิวขาว ๆ อวบ ๆ หน่อย แล้วก็ตาโต ๆ อ่ะ” จริง ๆ ก็อวบระยะสุดท้ายแล้วล่ะครับ แต่ผมพูดไม่ได้ เพื่อนตัวกลมกำลังจ้องมาที่ผมอยู่ เอาจริง ๆ ผมว่าเพื่อนผมตัวนี้ เอ้ย คนนี้ก็น่ารักนะ เป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก เสียอย่างเดียวน้ำหนักเกินมาเยอะไปหน่อย
“ที่ชอบเดินมากินข้าวที่โรงอาหารพร้อมกับนาย?”
“ใช่ ๆ คนนั้นแหละ เพื่อนเราชื่อออยด์” นึกว่าจะไม่รู้แฮะ โชคดีไปจะได้ไม่ต้องอธิบายยาก ส่วนใหญ่เด็กหอในแทบจะเคยเห็นหน้ากันหมด ถ้าไม่รู้จักชื่อก็ต้องคุ้นหน้าบ้างเพราะต้องกินข้าวที่โรงอาหารเดียวกัน
“ออยด์ชอบกราฟมากเลยนะ ถ้ายังไม่มีแฟนลองคุยกันดูดิ”
“เราไม่ชอบผู้ชาย”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เพื่อนเราเป็น ตุ๊ด ไม่ใช่ผู้ชายสบายใจได้”
“มันดูแปลก ๆ นะ”
“ลองคุยดูก่อนไหม เพื่อนเราน่ารักนะ นิสัยดี รักจริง กราฟเคยเห็นแล้วนี่นา เพื่อนเราดูเป็นไงบ้าง”
“น่ารักดี เหมือนคางคก”
ฉึก!
ผมรู้สึกเหมือนโดนธนูปักหัวเข่า ไม่น่าเปิดโอกาสให้แสดงความคิดเห็นเลย คือยังไงดีล่ะ น้ำเสียงของกราฟมันเหมือนชมจริง ๆ นะ ไม่ได้เหน็บ แต่ถ้าจะชมมาแบบนี้ ผมว่าก็ไม่ค่อยเวิร์คนะ
“เป็นกบก็พอมั้ง”
“เหมือนคางคกมากกว่า” กราฟยังยืนยันความคิดเดิม ไม่รู้อะไรเข้าฝันให้คิดแบบนั้นสิน่า ตอนนี้ผมชักเริ่มรู้สึกตลกความคิดไอ้กราฟขึ้นมาตะหงิด ๆ หรือมันชมแบบอ้อม ๆ
“เพื่อนเราสวยเหมือนนางอุทัยเทวีใช่ม่ะ”
"..." เงียบใส่แบบนี้ ผมเงิบสิครับ ผมพยายามกลั้นขำจนหน้าท้องปวดเกร็งไปหมด ไอ้กราฟหน้าหล่อมันตลกว่ะ
คุณเพื่อนตัวกลมครับ ตอนนี้กระผมเริ่มไปต่อไม่ถูกแล้วนะ มีที่ไหนชมว่าน่ารักเหมือนคางคก ขอถามหน่อยเหอะไอ้กราฟมันสติดีป่ะเนี่ย คางคกมีส่วนไหนที่ใกล้เคียงกับคำว่าน่ารักบ้าง หรือว่าช่วงนี้ฝนตกบ่อย คางคกเยอะ เห็นทุกวันบ่อย ๆ เข้า มองไปมองมาเลยมองเห็นความน่ารักในตัวคางคก? ผมได้แต่ส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้เพื่อนสาวตัวอ้วนกลมที่แอบนอนจำศีลด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่บนเตียงของเธออย่างมีความสุข ชักเริ่มหนักใจพ่อพันธุ์ตัวนี้แล้วสิว่าพันธุ์ดีจริงหรือเปล่า แต่วันนี้ก็ถือว่าลางดีนิดนึงอะนะเพราะไม่มีการตัดสายทิ้ง ฉะนั้นผมไม่ควรปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ให้เสียเปล่า รีบเข้าเรื่องต่อดีกว่าเดี่ยวกราฟมันคิดได้ว่าคางคกมีเส้นพิษเส้นเมาขึ้นมาแล้วจะยุ่งไปกันใหญ่ ผมกำลังจะสานสายสัมพันธ์รักให้เพื่อนสาวต่ออยู่แล้ว จู่ ๆ ก็มีเสียงมารมาผจญแทรกเข้ามาในโทรศัพท์จนได้ สิน่า ฮึ่ย!
“ไอ้กราฟโว้ย ออกไปกินข้าวได้แล้ว คุยนานนะมึง กินเสร็จค่อยกลับมาโทรจีบกันใหม่ก็ได้ ตอนนี้กูหิวข้าวจนนะย่อยไส้ตัวเองกินแล้วเนี่ย” เสียงกวนประสาทพี่เมทเกรียน ๆ ดังแทรกเข้ามาในสายโทรศัพท์อีกแล้ว น่าหงุดหงิดจริง ๆ
“กราฟไปกินข้าวเถอะ เดี่ยวเราโทรมาคุยเล่นใหม่” ผมเคืองเสียงตาลุงเมทคนนี้จริง ๆ เอาไปทิ้งสระม.ดีไหม ฮึ่ม!
__________________________________________________________________________________TBC
-
555 ฮาตรงคางคกนี่แหละค่ะ 555
-
แอบกัดเบาๆแต่เจ็บจริง
คางคกเลยเรอะ
-
มะนาว ดูท่าจะไม่รอด กราฟ เอง
เพื่อนโดนว่าเป็นคางคก อ่ะ
-
:mc4:น่ารักดี จะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ^^
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มะนาวจะคู่กับใครหว่า ??
รออ่านต่อจ้า
-
ตลกดี
-
พอถึง คางคกนี่ เล่นเอากรามค้าง
-
เรื่องนี้น่ารักดี จะรอตอนต่อไปนะคะ :3123:
-
รอให้ชักกันอยู่นะจ๊ะ 555
-
สนุกดี ขำด้วย
ว่าแต่ประโยคน่ารักเหมือนคางคกนี่เป็นไคล์แมกซ์ของตอน 2 เลยนะ
ถ้าไม่เอามาตั้งเป็นชื่อตอนซะก่อน จะฮาตกเก้าอี้กว่านี้
-
กราฟ ฮาหน้าตายอ่ะ
:L2: :L2:
-
น่ารักเหมือนคางคก ตกลงมันเป็นคำชมใช่ไหมอะ :laugh:
แต่ดีที่ไม่ใช่คำชมสำหรับมะนาวเนอะ :m20:
พี่เมทเถื่อนๆนี่ก็น่าสนใจดีนะมะนาว แต่ตอนต่อไปจะมีบทไหมเนี่ย :jul3:
-
ขำมาก ชอบมาก
มาต่อไวๆ นะค้า อิอิ
-
กราฟฮาดีิอ่ะ แล้วก็ดูเหมือนมึนๆ ด้วย
ชอบพระเอกนี้มากเลยค่ะ น่ารักดี
-
หนทางรักช่างยากลำบากค่ะ อิอิ
-
กรี๊ดดดๆๆๆเรื่องนี้สนุกอ่า ชอบๆมะนาว
o13
-
กราฟคงไม่ใช่ผู้ชายนะยะ นะ เราเชียร์พี่เมท(เหมือนเดิม) :z2:
-
:mc4: :mc4:
ตอนแรกก็งง นึกว่าเพื่อนเมทเป็นผู้หญิง
ตกลงเป็นตุ๊ด ฮาาาาาาาา
ขำดี รออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้นะ :z2:
-
สนุกมากค่ะ ขำกรามค้างไปเลย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 :กอด1:
-
น่ารักเหมือนคางคก :m20:
-
มะนาวก็นะ แถเก่งจัง อิอิ
-
กบเอาไม่อยู่อะ
-
คางคกเอาฮาค่ะแย่งซีนเต็ม :laugh: :laugh:
-
ฮ่าๆๆ ฮาอะชอบ เข้ามาเพราะชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย
มะนาวก็ตีเนียนได้ดีจริงๆ กราฟนั่นก็มึนจริงหรือว่าเอาฮาอะ ฮาหน้าตายมากก
อยากอ่านอีกอ่าา ขอยาวๆได้เปล่าไม่จุใจ รู้สึกว่าติดเรื่องนี้ซะแล้ว เอิ๊กๆๆ
-
55555 ฮามาก น่ารักเหมือนคางคก
กราฟมันคิดได้อ่ะ
-
นางเอกแถได้น่ารักมากกกก
:laugh: o18
-
:impress2: ขอสองได้มะ พี่เมทกับกราฟคู่กับนาวเลย...55555 ไม่โลภๆ
หมูออยน่ารักอ่ะ ชีฟินตลอดเวลาเลยเนอะ... ขนาดไม่ได้คุยเองนะเนี่ย==
กราฟจะยังไงกับเพื่อนคู่นี้เนี่ย คิดหนัง เล่นรุกซะไม่ทันตั้งตัว... อุทัยจังนี่เร็วจริง!
ใครคู่ใครน้าาาาาาาาา... :กอด1: บวกเป็ดจ้า ++++++
-
น่ารักเหมือนคางคก มันเป็นแบบไหนว้าาาา
-
น่ารักดี เหมือนคางคก............. o22
ถ้าคนอื่นโดนชมแบบนี้ คงเงิบไปเลยทีเดียว
แต่คุณน้องออยด์สามารถมากอ่ะ โดนชมแล้วดันเขินซะงั้น 555+ :m20: :m20: :m20:
-
ขำอะ ขำมะนาวนะ รู้จักเล่นเองตบเอง 555
ที่จริงอะกราฟก็สนใจมะนาวใช่ปะ
ดูรู้จักแถมรู้ด้วยว่าไปกินข้าวกะใครบ่อยๆ อิอิ ลุ้นๆๆ
-
The Call Chapter 3 : แม่สื่อโดนซัก
______________________________________________________________________________________________
“มะนาวจ๋า ถึงเวลาครอบครัวแล้วน้า ต่อสายห้อง 7013 ด่วน ปฏิบัติ!” เพื่อนตัวกลมหันมาพูดกับผมเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำหน้าทำตาน่ารักน่าเอ็นดูเชียวนะแม่หมู นี่ถ้าไม่ได้ขนมเบเกอรี่จากร้านเจ้าประจำของผมเป็นของเซ่นล่ะก็จ้างให้ผมก็ไม่โทรแล้วนะ โทรคุยให้จะเป็นเดือนอยู่แล้ว คุณเธอก็ไม่ยอมคุยเองสักที แต่ก็ถือว่ายังโชคดีที่กราฟไม่เคยวางสายถึงจะคุยน้อยไปหน่อย ถามคำตอบคำก็เถอะ หลังจากครั้งแรกที่โทรเสร็จ วางสายปุ๊บเพื่อนตัวกลมก็รีบถลาพาร่างอวบ ๆ ของคุณเธอลงจากเตียงเพื่อมาฟังผมเล่า ผมก็แปลงสารนิดหน่อยบอกว่ากราฟมันชมว่าแม่หมูน่ารักเหมือนกบน้อยเคโระ ไม่กล้าบอกตรง ๆ กลัวเพื่อนเสียใจ ผมฟังเองยังจุกเลย ถึงน้ำเสียงตอนที่กราฟมันพูดบ่งบอกว่าชมจริง ๆ ก็ตามเถอะ ถึงมันไม่ได้มีเจตนาเหน็บ แต่คิดตามยังไงมันก็ไม่น่าใช่คำชมใช่ป่ะ คุณเพื่อนตัวกลมของผมได้ฟังแล้วก็อายม้วนต้วน นี่เพิ่งจะมารู้ทีหลังเอาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง แต่พอรู้ก็ไม่ยักโกรธ ผมแปลกใจเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว ก็เลยถามกลับไป เพื่อนตัวกลมของผมเลยชี้แจงให้ผมฟังซะกระจ่างชัด เธอบอกว่าขอแค่กราฟชมจะบอกว่าเธอเหมือนอะไรเธอก็ไม่สนใจหรอก วันนั้นผมเลยเข้าใจแจ่มแจ้งในสำนวนไทยที่ชอบพูดว่า ความรักทำให้คนตาบอดก็ตอนนี้ล่ะ แต่ถ้าจะปรับให้ตรงตามสถานการณ์ตอนนี้ ต้องพูดใหม่ว่า ความรักทำให้คางคก(น่ารัก)คายพิษ
“โอเค ไหนหละของเซ่น” ผมไม่ได้เห็นแก่ของกินหรอกนะ แต่ถ้าไม่รีบเก็บขนมเอาไว้กับตัว เดี่ยวคุณเธอก็กินเองหมดดิ
“ย่ะ อยู่นี่เอาไปเลยแล้วก็ทำงานให้คุ้มค่าจ้างด้วย” เพื่อนตัวกลมทำตาปะหลับปะเหลือกค้อนผมวงโต
ตืดดด____ ตืดดด____ ตืดดด____
สายหลุด...
ตืดดด____ ตืดดด____ ตืดดด____
สายหลุด...
ตืดดด____ ตืดดด____ ตืดดด____
สายหลุด....
วันนี้มะนาวรู้สึกว่าทำไมโทรติดยากจังว่ะ เลยกดรัวต่อสายไปห้องนั้นอีกครั้ง และอีกครั้ง จนในที่สุด
“ฮัลโหล ครับ” ปลายทางรับสายแล้ว ฟังจากน้ำเสียงที่ดูนิ่งแบบโหด ๆ น่าจะเป็นพี่เมทอีกคนที่มารับสาย
“ขอสายกราฟครับ”
“กราฟอาบน้ำ มันเพิ่งเข้าไปอาบเมื่อกี้เอง มีอะไรฝากไว้ก่อนได้ เดี่ยวบอกให้”
เรื่องอะไรจะฝากกว่าจะโทรติดยากโคตร เวลาช่วงนี้ไม่ได้มีแค่ตุ๊ดหอผมหรอกนะครับที่โทร หอหญิงก็กระหน่ำโทรเข้ามาเหมือนกัน แล้วไหนจะเป็นเก้ง กวาง ตุ๊ดต่างหออีก ใครโทรติดช่วงนี้ถือว่าทำบุญมาเยอะทีเดียว ผมไม่ปล่อยโอกาสผ่านไปได้ง่าย ๆหรอก
“พี่เป็นพี่เมทกราฟใช่ไหมครับ"
"ใช่"
"แล้วพี่จะใช้โทรศัพท์ห้องหรือเปล่าครับ พอดีวันนี้โทรติดยากมาก ถ้าพี่ไม่ได้ใช้โทรศัพท์ผมถือสายรอได้ครับ”
“แล้วเราชื่ออะไร เพื่อนกราฟมัน?”
“ใช่ครับ ชื่อมะนาว”
“มีธุระอะไรสำคัญไหม หรือว่าโทรมาจีบ เห็นโทรมาเวลานี้ประจำ ใช่เราหรือเปล่า?”
“พอดีจะโทรมาคุยเรื่องงานกลุ่มครับ”
“อยู่คณะเดียวกัน?”
“ครับ”
“นึกว่าเป็นคนนั้น เห็นโทรมาคุยเกือบทุกวัน ปกติกราฟมันก็ไม่ค่อยคุยกับใคร แต่คนนี้คุยยาว”
“เอ่อ...ผมถือสายรอคนเดียวได้นะครับ เกรงใจ”
“ไม่เป็นไร วันนี้พี่ว่าง เราอยู่หอไหน?”
“หอในหอเดียวกับพี่นี่แหละครับ แต่อยู่คนละโซน”
“โทรมาทำไมหอเดียวกัน ไม่เดินมาล่ะ”
“ตอนนี้ฝนตกครับ”
“เคยมาห้องกราฟไหม เผื่อเคยเห็นหน้า”
“ไม่เคยครับ” ผมไม่ได้สนิทกับกราฟขนาดนั้น นี่ขนาดโทรมาจีบให้เพื่อนเป็นเดือนแล้ว เวลาเจอกันยังไม่คุยกันเลยเหอะ จะว่าไปก็แปลก แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก ขอแค่ตอนโทรมากราฟมันยอมคุยด้วยเป็นใช้ได้ เพื่อนแฮปปี้ผมก็แฮปปี้
“อยู่โซนไหน?”
“โซนเอฟครับ”
“ห้องอะไร”
“7712 ครับ”
“พี่เมทเป็นใคร”
“พี่มีนครับ” คนหน้าโหด ๆ แต่ใจดีนั่นแหละครับพี่เมทผม ^ ^
“เรียน?”
“พอลิเมอร์ครับ”
“ปีไหน?”
“ปี 5 ครับ พี่เมทผมเปอร์ 1 ปี เพื่อนเรียนจบหมดแล้วเลยรับน้องเมท 2 คน ส่วนเพื่อนเมทผมเรียนปีหนึ่งชื่อออยด์ ได้โควตาสาขาโทรคมนาคมครับ”
“แล้วเรามีพี่น้องกี่คน”
“มีน้องชายคนนึงครับ ชื่อมะตูม” น้องชายผมผิวเข้มแม่เลยตั้งชื่อว่ามะตูม หน้าตาดีเหมือนผมเปี๊ยบ
“มาจากไหน?”
“ผม?”
“เรานั่นแหละเป็นคนที่ไหน แล้วเข้ารับน้องจังหวัดบ้างหรือเปล่า?”
“นครพนมครับ เข้าบ้างครับ” ผมเคยไปครั้งเดียว หลังจากนั้นก็ไม่ได้เข้าอีกเลย อย่างว่าแหละครับช่วงนี้ผมไม่มีเวลาว่าง ติดการ์ตูน
“หัดเข้าจังหวัดบ้าง จะได้รู้จักรุ่นพี่ที่มาจากจังหวัดเดียวกัน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”
“ครับ”
“พี่ชื่อจิ้นนะ เรียนโยธาปี 4 วันหลังก็มาเล่นที่ห้องได้ จะได้รู้จักกัน”
“ครับ”
“แค่นี้นะ แล้วค่อยคุยกันใหม่”
“ครับ”
ตู๊ดดด.. ตู๊ดดดด.. ???
“เฮ้ยยยยย! ” เหยดดดดยังไม่ได้คุยกับกราฟเลย โหยวันนี้ขอพอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ไม่เอาแล้วกว่าจะโทรติดโคตรยาก พอติดแล้วก็มาเจอลุงจิ้นชวนคุย คุยเสร็จวางสายหนีเฉยเลย ผมไม่ได้โทรมาให้ลุงซักนะครับ แถมยังซักซะสะอาดเอี่ยมอ่องขาวหมดจดแทบไม่ต้องใช้โอโม่เลย เจอะแบบนี้มึนแบบไม่ติดขัดเลยผม
__________________________________________________________________________________TBC
-
5555555555555 ฮามาก อ่ะ
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
ชอบๆๆๆๆ
o13 o13 o13 o13
น่ารักเหมือนคางคก
:o8: :o8: :o8: :o8:
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m20: :m20: :m20: :m20:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ต่อๆๆๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
สนุกมากๆค่ะ
เนื้อเรื่องน่าสนใจ
"น่ารักดี เหมือนคางคก" ประโยคนี้กระชากต่อมฮาสุดๆ ขำไม่หยุดเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ
จิ้นก็เจ๋งอ่ะ ซักซะมะนาวขาวสะอาดเลยทีเดียว ต้องการอะไรน้อพ่อคนนี้ หุๆ
รออ่านต่อนะคะ
-
ชื่อพี่แก เหมาะแก่สาววายมากเลยนะนั่น :laugh:
-
ใครจะมาเป็นคู่ให้มะนาวน่าาา ลุ้นๆๆ
-
ลุ้นพระเอก ๆ ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าชอบใคร :impress2:
-
อ้าว ซะงั้น ถูกฟอกจนขาวเลย :m20:
-
o18
-
โดนวางสายใส่เฉยเลย
-
เย้ยยยยยยยยยยยยยยย
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
สั้น ง่าาาาาาาาาาาา
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
จะ มา ต่อ อีก เมื่อ ไหร่ ง่ะ
วันนี้ เบิ้ลสอง เลย ป้ะ อิอิอิ
กำลัง สนุกๆๆ o13 o13 o13 o13 o13 o13แต่ เรื่อง ยังไป ไม่ ถึงไหน เลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อยาก อ่าน ต่อ เยอะๆๆๆๆ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
รอ อ่าน จ้าาาา
-
ลุงเมทแกซักแทนกราฟป่ะเนี่ย
-
สงสัยพี่เมทจะมาเป็นพ่อสื่อให้นายกราฟซะล่ะมั้งเนี่ย
-
55555555555555555 ฮาอ่ะ :jul3:
-
ฮ่าๆๆๆ
ฮา ตรงเหมือนคางคกเนี้ยแหล่ะ คิดได้เน๊าะ
อ่านๆไปเราคิดถึงมอหนึ่งในภาคอิสานเลยย
เรียนวิศวะ เกลือบ 70 เปอร์เซ็น พอดีปีที่แล้วเราไปสอบสัมภาษณ์มา ฮ่าๆๆ ผช มอนี้เยอะมากกก
-
ชื่อพี่เมทกราฟนี่ ใช่เลย 555
รอลุ้นใครจะเป็นพระเอก
-
ชอบอ่ะสนุกดี น่ารักด้วย 55555 น่ารักเหมือรค่างคก คิดได้ไงเนี่ย
-
ฮาลุงจิ้น ลุง คือ ตั้งใจหรือว่าลืมอ่าาาา แอบเนียนนะเนี่ย
-
:m20: :m20:เอาไมค์มั้ยน้องมะนาว :pigha2: :pigha2:
-
กราฟขอให้พี่จิ้นซักมะนาวให้หรือเปล่า
-
ฮามะนาว เขาถามอะไรตอบหมด
แถมลืมคุยกับกราฟอีก 555
น่ารักจริงหนออ มะนาว
-
จะรอดป่ะเนี๊ยะมะนาว
โดนเค้าซักประวัติเฉยเลย
:laugh: :laugh:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
อ้าวลุง สักกำบ่ ???
-
พี่จิ้น ไม่ถามยันจังหวัดบ้านเกิดเลยละ o18
ถามจนจะหมดได้ละนี้ :impress2:
-
ซักเสร็จวางเฉยเลยมะนาวยังไม่ได้คุยกับกราฟเลยนะลุงจิ้น
-
มะนาวเป็นแม่สื่อให้เพื่อนงั้นหรือ แต่ว่าแต่แม่สื่อคนนี้ถูกใจใครหรือเปล่านะ กราฟก็ฮาดี จิ้้นก็อะไรกันนั่น
-
รอรอรอรอ
-
:a5: ลุงจิ้นนนนนน... ลุงมาซักประวัติทำไมเนี่ย หรือว่า.... :impress2:
ไม่ได้คิดอะไรใช่มะลุง หุหุ... แต่ว่านะ กราฟก็ไม่ได้คิดหนีหรือเบื่อใช่มั้ยนั่น
เเต่คุยมาเป็นเดือนคุยทุกวัน ทำไมเจอหน้าเเล้วไม่คุยนะ... อืมมม กราฟๆๆๆๆๆๆๆ
เริ่มชอบใคร(ในสองเพื่อนซี้)รึยัง... แต่หมูก็น่ารักนะ ไม่อยากให้ชีเสียจริต(?)
-
แหม~แม่สื่อเรานี่ตีเนียน ทำมึนใส่พระเอก?ได้น่ารักจริงๆเลย
-
คนเขียน นครพนม จริงป่าว คนอ่านอยู่นครพนมจ้า
พี่จิ้น แกจะจีบมะนาวหรอ ไม่ให้น้าาาา หวงไว้ให้กราฟฟฟ :impress2: :impress2:
-
ชอบจ้า น้องมะนาวน่ารักดีอะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
มะนาว เอ๋ย คุยกับเขาตั้งนาน โดนซักจนเอี่ยม ยังไม่ได้คุยกับกราฟเลย
-
ซักประวัติอย่างนี้ กราฟฝากถามหรือป่าว หรือว่าจะเอาซะเอง
รอตอนต่อครับ มาต่อไวๆนะ
-
เรื่องนี้น่ารัก
มะนาวตลกอ่ะ
ฮ่าๆๆ ชอบๆ ดูเอ๋อๆ ดีนะ
แล้วกราฟก็คุยกะเค้านานตลอดๆ
พี่จิ้นก็ดูมีอะไร เผลอๆอาจมีพี่โอมาแจม ๕๕๕
เสน่ห์แรงว่ะมะนาวววว
ก๊ากกกก
-
อรั๊ยยยยย
นาวน่ารักกกกกก
ชอบง่ะ
+เป็ด ๆๆๆๆ
o13
-
ชอบพี่เมทจัง :-[
ว่าแต่เรื่องนี้....ใครเป็นพระเอกหนออออ
-
:m20:มะนาวเอ๋ย มึนดีจริง o13
-
นั่นๆๆ พี่จิ้นอยากคุยกับมะนาวบ้างล่ะสิท่า :z1:
แต่กวนประสาทอะ ตัวเองคุยเสร็จดันวางหูเฉยเลย แล้วแม่หมูออยล์จะนอนหลับไหมเนี่ยคืนเนี้ย :laugh:
-
พึ่งเข้ามาอ่านจร้า
สนุกจัง มะนาวเหมือนจะฉลาดแกมโกง แต่ก็เอ๋อนิดๆๆเลย
แต่ๆๆๆๆๆๆ ยังเดาพระเอกไม่ออกง่ะ
ปล.มาต่อไวไวนะจร้า
-
o13
-
พี่จิ้นแอบสืบชิมิ
-
ไอติดใจเรื่องนี้แล้วอ่ะ สนุกดี มาต่ออีกได้ไหมอ่ะตัวเธอออออ~ ^O^
-
:z13:
-
กร๊ากกกก ฮาดีอ่ะ :m20:
-
The Call Chapter 4 : มะนาว(หัว)ปั่น
________________________________________________________________________________________________
ตื้ดดด....ตื้ดดด...
“กราฟครับ” อ่าฮะ...วันนี้โชคเข้าข้างผมล่ะ เพิ่งต่อสายครั้งแรกติดเฉยเลย ดีเหมือนกันครั้งนี้ผมจะได้ไม่ต้องเสื่อมจิตกับพี่เมทนิสัยประหลาดสองคนนั่น
“ดีกราฟ มะนาวเองนะ ทำงานส่งอาจารย์เสร็จหมดยัง” ไม่ต้องเท้าความเวิ่นเว้อ ต่อสายติดปุ๊บ ผมก็เริ่มเข้าแผนของเพื่อนตัวกลมที่เตรียมเอาไว้ทันที
“เสร็จล่ะ” กราฟยังคงตอบผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามเคย
“ดี ๆ งั้นแสดงว่าตอนนี้ก็มีเวลาว่าง กินข้าวแล้วใช่ไหม” ผมหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูเวลา ตอนนี้สองทุ่มกราฟน่าจะกินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อืม”
“4 ทุ่มไปกินนมกัน ร้านตาโอที่เป็นร้านนั่งกับพื้นน่ะ ร้านนี้นมปั่นกับขนมปังปิ้งเขาอร่อย เคยกินยัง” ผมก็ตะล่อมถามไปงั้น ๆ คิดว่ากราฟน่าจะยังไม่เคยไปกินหรอก
"เคย" อ้าว? ทำไมเคยไปว่ะครับ ผมไปทีไรก็เคยเจอ แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกผมมีแผนสองเอาไว้กันพลาดเสมอ
"ว่าแล้วร้านนี้เขาทำอร่อย ใคร ๆ ก็ต้องเคยไปกินกัน"
"อืม อร่อย"
"เราไปกินบ่อยร้านนี้ ยิ่งแตงโมราดน้ำแดงนะสุดยอด แตงโมตักเป็นก้อนกลม ๆ รสชาติหวานเย็นฉ่ำ ๆ ราดในน้ำเชื่อมปั่นสีแดง หูยย... พูดแล้วน้ำลายไหลเลยอ่ะ เคยกินยังเมนูนี้"
"พูดซะน่ากิน"
"ไปกินกัน? มะนาวเอาตัวรับประกันถ้าไม่อร่อย ไม่ต้องจ่ายซักบาท เดี๋ยวป๋าเลี้ยง?" ที่กล้าพูดขนาดนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ วันนี้มีอาเจ๊ตัวอ้วนเป็นสปอนเซอร์ต่างหาก ^o^
“...” ปลายสายเงียบ หรือว่ากราฟจะปฏิเสธ?
“เอาเพื่อนไปด้วยได้ เราไปกับออยด์สองคน ไม่น่ากลัวหรอกน่า แค่วังเวงนิดหน่อย” ผมพูดแหย่ขำ ๆ พยายามทำให้สถานการณ์ดูผ่อนคลายขึ้น ทำตัวตลกเข้าไว้นะมะนาวเอ้ย ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ถ้าเชื่องแล้วค่อยเอาน้ำแข็งถูหลังอีกที
“กี่ทุ่ม?”
“ซัก 4 ทุ่มก็ได้ เดี่ยวเรากับออยด์ไปรอที่ร้านเลยนะ เจอกันที่ร้านเลยแล้วกัน” ผมแอบยิ้มพร้อมตบมือกับเพื่อนตัวกลมผมเบา ๆ
“ได้”
แผนสำเร็จ! ถึงเวลาเมกโอเว่อร์ของเพื่อนสาวตัวกลมผมแล้ว
“มะนาว ใส่เสื้อตัวไหนดี เลือกไม่ถูกช่วยเลือกให้หน่อยสิ” ผมหันไปหาแม่หมู มองไปที่เตียงเพื่อนผม ตาผมโตเท่าไข่ห่าน โอ้โห... เพื่อนหมูจ้ะ ขนเสื้อผ้าออกมากางเรียงทั้งตู้ขนาดนี้ ผมเลือกใส่ให้ไม่ถูกหรอกนะ เยอะจัด!
“คืนนี้งานไม่ทางการมาก ใส่แส็กก็พอมั้ง”
“จริงหรอ หรือแส็กดำตัวนี้ล่ะเป็นไง โอหรือเปล่า” แม่หมูหยิบอีกชุดขึ้นมาจากบนเตียงยกทาบกับตัวที่ใส่อยู่ให้ผมช่วยพิจารณา ผมว่าตัวที่เลือกมาใหม่น่าจะดูเข้าท่ากว่านะ
“กำลังดีคนจะได้ไม่แตกตื่นมาก” แม่หมูเดินไปส่องกระจก พยักหน้าเห็นด้วย แล้วถอดเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ หลังจากที่ถอดกางเกงขายาวสีดำออก แล้วเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น เพื่อนตัวกลมก็หันมาขอความเห็นจากผมอีกที
“เหมือนผู้หญิงไหม?”
_ _"
ผมอยากจะบ้า แค่เปลี่ยนกางเกงจากขายาวเป็นกางเกงขาสั้นเนี่ยนะ ทำให้เพื่อนเมทผมเหมือนผู้หญิงขึ้นมาเลยหรือไง ปัดโถ่!!
“ตอบมาดี ๆ”
“หึหึหึ” ผมยิ้มขำมุมปากยกขึ้นเล็กน้อยทำท่าเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าวที่กำลังจะแทะเล็มนางเอก หรี่ตามองชุดเพื่อนเมทที่ยืนอยู่ตรงหน้า เอามือเกาคางเล็กน้อยอย่างคนใช้ความคิด แล้วค่อย ๆ เดินวนรอบตัวเพื่อนเมทผมอีกประมาณ 2 รอบช้า ๆ ผมควรจะสร้างความมั่นใจให้เพื่อนใช่ไหม? ผมหยุดยืนตรงหน้าแม่หมู มองพิจาณาดูใกล้ ๆ ผมค่อย ๆ ก้าวถอยหลังออกมาช้า ๆ เพื่อเช็คความสวยของเพื่อนในระยะไกล
“เร็ว ๆ” แม่หมูทำเสียงเขียวตาดุมองมาอย่างคาดคั้น ผมหยุดยืนแถวหน้าประตูห้องเพ่งมองดูเพื่อนอีกที ช้า ๆ
“เหมือนผู้หญิงนะ...แต่ตายแล้ว” พูดจบผมก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องทันที ทิ้งให้เพื่อนสาวตัวอ้วนกลมประมวลผลสักครู่ แล้วยืนแอบนับถอยหลัง
1
2
3
“กรี้ดดดดดดดดด” นั่นไง วิญญาณออกจากร่างเพื่อนผมแล้ว 555
ความจริงแล้วเพื่อนตัวกลมของผมก็ไม่ได้ใส่ชุดแสกจริง ๆ หรอกนะครับ เดี่ยวจะหาว่าเว่อร์ไป มันเป็นศัพท์ที่เธอตั้งขึ้นมาเองเพื่อความสบายใจส่วนตัว ผมก็ต้องเออออตามน้ำไปอย่างนั้น ชุดแสกก็คือกางเกงขาสั้น แต่ถ้ากางเกงขายาวจะหมายถึงชุดราตรี
เมื่อแต่งตัวเสร็จ ตอนนี้เพื่อนตัวกลมผมกลายร่างจากหมูบ้านเป็นช้างศึกเสียแล้วคงถึงเวลาออกรบจับศึกเสียที พอทุกอย่างลงตัวผมกับแม่หมูขับรถมอเตอร์ไซค์มุ่งหน้าออกไปรอยังร้านที่เป็นจุดนัดหมายในคืนนี้ ผมสองคนต้องออกไปจองโต๊ะก่อน แล้วก็เคลียร์ที่ทางเอาไว้ด้วย เตรียมการดีรบร้อยครั้งก็ชนะทั้งร้อยครั้ง แม่หมูเธอหมายมั่นปั้นมือเอาไว้อย่างนั้น พอถึงเวลานัดผมเห็นกราฟเดินตัวสูงเข้ามาในร้าน พวกผมรีบยกมือส่งสัญญาณให้เดินตรงมายังโต๊ะนั่งที่นั่งอยู่ โดยเว้นที่ว่างให้กราฟนั่งข้างเพื่อนตัวกลมเสร็จสรรพ
“กราฟนี่ออยด์ เพื่อนเราที่เล่าให้ฟังบ่อย ๆ ไง” ผมเริ่มต้นบทสนทนาด้วยการแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ จริง ๆ แล้วทุกครั้งที่ผมโทรไป เรื่องของแม่หมูก็เป็นหัวข้อหลักในการคุยโทรศัพท์ทุกครั้ง ผมว่ากราฟมันคงชินแล้วล่ะน่า เพราะไม่เห็นมีท่าทีขัดเขิน นั่งนิ่งเรียบร้อยเหมือนปกติที่ผมมักเห็นจนชินตา ผมว่าพอได้ทำความรู้จักพูดคุยกันสักพัก อีกหน่อยกราฟก็คงชมว่าเพื่อนตัวกลมผมน่ารักล่ะน่า เพื่อนผมน่ารักจริง ๆ นะ
“ครับ”
“ดีคะ” เพื่อนตัวกลมเอ่ยทักพ่อพันธุ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าแดงเถือกลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง ดูไปดูมาเพื่อนผมชักคล้ายปลาทองหัววุ้นเข้าไปทุกที หน้ากลม ๆ ตาโต ๆ ผม่เพื่อนผมน่ารักเหมือนปลาทองต่างหาก ไม่ได้เหมือนอย่างอื่นซักหน่อย ไอ้กราฟต่างหากที่มั่วซี้ซั่วว่าเพื่อนผมเป็นคางคก
"รับน้ำอะไรดีคะ" สาวร่างอวบตัวกลมเริ่มเข้าเรื่องเพื่อหาทางปฏิบัติการรวบหัวรวบหางกินเฉพาะกลางลำตัวพ่อพันธุ์ตรงหน้า ส่วนกราฟก็ตอบรับเพื่อนตัวกลมด้วยท่าทางสุภาพเว่อร์ มันยิ้มนิด ๆ ด้วยนะ ดูแล้วน่าหมั่นไส้พิลึก
"เอาแตงโมราดน้ำแดงครับ"
"ได้เลยค่าาา" แม่หมูรับคำเสร็จ เธอก็ลุกพรวดเดินไปสั่งเมนูทันที ทิ้งให้ผมกับกราฟนั่งอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
“กราฟมาคนเดียว?” ผมถามลองเชิงเพื่อประเมินสถานการณ์คืนนี้ เพราะคิดว่ากราฟไม่น่ามาคนเดียวแน่นอน อย่างน้อยน่าจะมีเพื่อนติดสอยห้อยตามมาด้วย เผื่อพาพรรคพวกออกมาถล่มเยอะ ชวนเพื่อนในหอออกมาทั้งเฟส ผมกับเพื่อนจะได้หาลู่ทางหนีได้ทัน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ คงต้องโทรให้พี่เมทออกมาเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ล่ะน่า
“เปล่า มากับพี่เมท นั่นไงกำลังเดินเข้ามาพอดี”
กราฟมองไปหน้าร้าน ยกมือโบกส่งสัญญาณ ผมรีบหันไปมองตามทันที อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เมทสองคนนั่นจะหน้าตาเป็นยังไงเคยได้สัมผัสแค่เสียงพูดทางโทรศัพท์ ผู้ชายตัวใหญ่สองคนกำลังเดินเข้ามาในร้าน คนนึงผิวเข้ม รูปร่างสูง ตัวหนาหน่อย อีกคนผิวขาวจัด หน้าตี๋ คิ้วเข้ม ทรงผมทั้งสองคนตัดทรงสกินเฮดเหมือนกัน บุคลิกสองคนนั้นต่างกันอย่างชัดเจนเหมือนหยินกับหยาง คนหน้าตี๋ดูเงียบนิ่งแต่น่ากลัวเหมือนพวกยากูซ่า ส่วนคนผิวเข้มหน้าตาดูเป็นคนขี้หงุดหงิด 'ถ้าพูดไม่เข้าหูหรือว่ายุ่งกับกูมึงถูกเตะแน่' อารมณ์พี่แกคงประมาณนั้น แต่ผมสะดุดตาลายสักตรงแขนซ้ายกับน่องด้านขวาของพี่ตี๋หน้าโหดเลว ๆ นั่น โคตรเท่เลยว่ะ
“รู้จักเลือกรูมเมทมาก” ผมอุทานออกมาเบา ๆ คนเดียว คิดดูสิ คนหล่อ หน้าตาดี แถมหุ่นดีอีกต่างหากได้อยู่ห้องเดียวกัน มันช่างลงล็อกจริง ๆ ให้ตายเถอะ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าหอพักมหาวิทยาลัยนี้เขาเอาอะไรมาเป็นบรรทัดฐานในการเลือกรูมเมทแต่ละห้อง เพราะดูอย่างห้องผมสิ รูมเมทชอบผู้ชายเหมือนกัน และพี่เมทก็เอ็นดูตุ๊ด ดูแลดีเหมือนเป็นลูก ถึงแม้ว่าพี่เมทผมจะหน้าโหดคล้ายหัวหน้าโจรไปสักหน่อย
“เป็น 'ตุ๊ด' ทั้งสองคนเลยหรอว่ะ” พี่เมทตัวเข้มท่าทางเกรียน ๆ ของกราฟเห่าออกมาประโยคแรก เป็นเปิดการบทสนทนาได้น่าประทับใจมาก ความหล่อไม่ได้ช่วยยกระดับคำพูดให้ดูดีตามหน้าตาจริง ๆ เดาจากน้ำเสียงโหดหงุดหงิดแบบเปิดเผยอย่างนี้ พี่คนนี้น่าจะชื่อโอม
“คนไหนชื่ออะไรบ้าง” เสียงโหดเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของผม น้ำเสียงแบบนี้น่าจะเป็นพี่จิ้น ทั้งสองคนจ้องมาทางพวกผมที่นั่งเรียงกันอยู่อีกฝั่ง ตอนนี้แม่หมูเดินกลับมาที่โต๊ะแล้ว ทั้งสองคนถามออกมาเกือบจะพร้อม ๆ กัน แต่ผมขอตอบคำถามข้อที่สองแล้วกัน น่าจะเวิร์คกว่า
“ผมชื่อมะนาวครับ นี่เพื่อนเมทชื่อออยด์ครับ” ผมตอบพี่เมทกราฟออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ พยายามส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้รุ่นพี่ทั้งสอง ตอนนี้ข้างในรู้สึกเกร็งจนเกือบหด ก่อนจะหันไปหากราฟที่นั่งนิ่งอยู่ให้ช่วยแนะนำพี่เมททั้งสองให้พวกผมรู้จักบ้าง แต่เอ่อ... กราฟก็ยังนั่งเงียบ ๆ เหมือนเดิม ผมพยายามส่งกระแสจิตผ่านสายตาไปที่กราฟอีกครั้ง แต่มันก็ยังเฉย ตอนนี้ผมอยากกระซิบใส่หูมันเหลือเกินว่า กราฟครับช่วยแนะนำพี่เมทให้รู้จักบ้าง อย่านั่งตีมึนเฉย ๆ อย่างนั้น ผมฉี่จะราด เพราะถึงแม้พี่เมทสองคนจะหน้าตาดีมาก แต่ท่าทางของทั้งสองที่จ้องมองมาทางพวกผม มันดูแปลก ๆ ยังไงไม่รู้สิ
“มึงเป็นตุ๊ด” พี่โอมถามเสียงนิ่ง แววตาสงสัยเล็กน้อย พร้อมกับชี้มือมาที่ตัวผม ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไร เลยส่งยิ้มแห้ง ๆ ตอบรับพี่แกกลับไปแทนคำตอบ
“เงียบ ไม่พูด แสดงว่าไม่ใช่ งั้นมึงก็ต้องเป็นผัวตุ๊ด”
“เฮ้ย!” วงแตก! ผมประสานเสียงกับแม่หมูร้องเสียงหลง พี่ไปเอาทฤษฎีไหนมาคิดครับ เงียบแปลว่าปฏิเสธ ผมเคยได้ยินแต่เงียบเท่ากับยอมรับ
“เปล่าครับพี่ ผมสองคนเป็นเพื่อนกัน แล้วออยด์ก็ชอบน้องเมทพี่ครับ ใช่ไหมกราฟ” ผมรีบพูดสวนขึ้นมาเพื่อแก้ต่างให้ตัวเอง พร้อมกับหันไปมองสองคนนั้นเพื่อให้ช่วยยืนยันคำพูด 'ผมไม่อยากเป็นผัวตุ๊ดนะ' แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียก ทั้งคู่นั่งนิ่งเงียบสนิท แม่หมูส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ผม คงคิดว่าพูดไปก็ป่วยการ นั่งเงียบท่าจะดีกว่า ผมเลยส่งยิ้มเจื่อนๆ หันกลับไปสบตากับพี่เมทกราฟบ้าง พี่โอมจ้องผมกลับด้วยสีหน้าสงสัยเต็มแก่ ส่วนผมคิดไม่ตก ได้แต่กลืนก้อนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอฝืด ๆ
“งั้น มึงก็เป็นตุ๊ด”
“ทำไมผมต้องเป็นตุ๊ดครับ”
“ก็มึงอยู่กับตุ๊ด เป็นเพื่อนกับตุ๊ด ไม่ได้เป็นผัวตุ๊ด ก็เท่ากับว่า มึงก็ต้องเป็นตุ๊ด หรือมึงไม่ชอบผู้ชาย?”
เออ...ว่าไปมันก็จริงของไอ้พี่เข้มเหมือนกันแฮะ ถ้าผมไปกับเพื่อนที่เป็นตุ๊ดบ่อย ๆ คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าผมมีเมียเป็นตุ๊ด ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว เป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา และคนที่ไม่รู้ก็อาจคิดเป็นอย่างอื่นไปได้อีกสารพัด ผมก็คงพลาดโอกาสดี ๆ ในชีวิตเพิ่มขึ้นอีก มิหนำซ้ำยังต้องเสียเวลามาคอยอธิบายเรื่องสถานะภาพแบบเดิมซ้ำ ๆ ซาก ๆ แต่ถ้ามองในมุมกลับ แค่ผมบอกว่าเป็นตุ๊ดทุกอย่างก็เคลียร์ สถานะชัดเจนไม่ต้องมานั่งปวดหัวให้คนอื่นเดาว่าจะเป็นรุกหรือรับ เพราะเท่าที่ผมวิเคราะห์จากการอ่านหนังสือการ์ตูนวาย ใครเป็นตุ๊ดหน้าหวาน ๆ หน่อยก็รับบทบาทเป็นฝ่ายรับตลอด ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว การเป็นตุ๊ดก็ดูเข้าท่าเหมือนกัน
จึก... จึก... กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีนิ้วมือปริศนามาจิ้มจึก ๆ แถวบริเวณช่วงเอว ใครมันซนไม่ดูตาม้าตาเรือเอานิ้วมาจิ้มเอวผมเล่นว่ะครับ
“คิดอะไร ทำหน้าตลก” ไอ้กราฟมันมองผมด้วยสายตาสงสัย ผมหันไปมองกราฟแวบนึง แล้วค่อยหันไปตอบคำถามพี่เข้ม
“ผมเป็นตุ๊ดก็ได้ครับพี่” ผมเป็นตุ๊ดเพราะตุ๊ดเป็นเพื่อนผม
“งั้นเราก็ต้องแทนชื่อว่าหนูหรือมะนาวดิ ใช้คำแทนชื่อว่าผมมันแมนไป”
“ห้ะ!!” อ้าว...คราวนี้เป็นไอ้พี่ตี๋ครับ คาดว่าสองคนนี้น่าจะมาจากฝูงเดียวกันชัวร์ แล้วผมก็ขอเปลี่ยนความคิดใหม่ที่เพิ่งบอกไปก่อนหน้านี้ว่าเขาเลือกรูมเมทจากหน้าตา แต่ผมว่าไม่ใช่แล้วล่ะ ถ้าดูจากห้องสามยักษ์นี่มาจากความเกรียนชัวร์ผมมั่นใจ ดีนะที่เพิ่งเรียนจิตวิทยามาอาจารย์บอกว่าคนที่มีความคล้ายกันถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ในกรณีห้องนี้น่าจะเป็นความเกรียน ผมแอบเห็นกราฟกับเพื่อนตัวกลมของผมกลั้นหัวเราะกันจนหน้าเขียวกับท่าทีตกใจของผม อดไม่ได้ต้องส่งสายตาคาดโทษไปให้สองคนนั่น อยู่ทีมเดียวกันไวจังนะ ไม่ช่วยแล้วยังเหยียบซ้ำอีก
“ครับ ๆ แล้วพี่สองคนจะสั่งน้ำอะไรครับ เดี่ยวผ..เอ่อ มะนาวเขียนสั่งให้”
“เอาสตอเบอร์รี่โยเกิร์ตปั่น” พี่โอมหน้าเข้มสั่งสตอเบอร์รี่โยเกิร์ตโคตรเข้ากัน ถ้าบอกว่าแสงโสมน้ำแดงยังฟังรื่นหูกว่า
“พี่เอามะนาวปั่น” พี่จิ้นตี๋เลวนี่ก็อีกคน ไม่เอาน้ำส้มคั้นเลยล่ะจะได้เป็นนางเอก น้ำที่สั่งแต่ละอย่างขัดกับหน้าตาจริง ๆ
“แล้วพี่สองคนจะเอาขนมปังปิ้งอะไรเพิ่มไหมคะ” เสียงหวานเชียวนะหมู คุณเพื่อนตัวกลมของผมแอบไปสั่งขนมตอนไหน เรื่องกินนี่ไวจังนะ แต่ยังดีที่ยังช่วยกันบ้าง ไม่ใช่นั่งปั้นหน้าเป็นนางเอกอย่างเดียว
“แล้วเราสั่งอะไรไปบ้างแล้วล่ะ” พี่ตี๋เลวถาม
“ก็มี เนยนมน้ำตาล หมูหยองพริกเผา ขนมปังคลุกฝุ่นคะ” หมูตัวกลมตอบ
“ของชอบสองคนนั่นพอดี ขนมปังปิ้งไม่ต้องสั่งเพิ่มแล้วล่ะ พี่ว่าสั่งเหล้ามากินดีคู่กับขนมปังดีกว่า วันนี้อารมณ์ดี”
“!” กินเหล้าคู่กับขนมปัง พี่จิ้นเอาอะไรคิดนี่ ซวยแน่มะนาวเอ๊ย เอาแล้วหลาว ยาวกันหล่ะคืนนี้
_____________________________________________________________________________________________TBC
-- ขอบคุณทุกคนที่ชอบเรื่องนี้กันเน้อ จุ๊บๆๆ
ตอบจดหมาย
Somaru---ถ้าอยู่โคราชหละใช่เลย ^ ^
matilda.taon--เปล่าจ้า แต่คนเขียนชอบคนนครพนมเป็นการส่วนตัว เห็นมีแต่คนหน้าตาดี ผิวดีๆทั้งนั้น ก็เลยชอบ หุหุหุ
-
อ๊ากกกกกกกกก~~~ อยากอ่านต่อ!!!!! ยิ่งอ่านยิ่งคาใจ!
อีตาพี่เมทมันใช้อะไรคิดฟระ หนูมะนาวก็นะ มึนไปกับเขาด้วย (รึรับคำไปงั้นเพื่อตัดความช่างสงสัยของพี่ๆเมทกัน?)
ตกลงใครเป็นพระเอกเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งเดาไม่ถูก เพราะงั้นมาต่ออีกได้ไหมอ่ะ ฮ่าๆๆ ที่จริงไอแอบดีใจนะที่คุณนักเขียนมาต่อให้อีกตามที่ไอรีเควสอ่ะ ^^
-
สรุปพี่จิ้นนี่พระเอกใช่ม้าย >w<
ลุ้นๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยย
:L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1:รักคนเขียน :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2:
มา ต่อ อีก เยอะๆๆๆ เลย น้าาาาา
แล้ว ทำไมทุกคน รุม มะนาว ง่าาาาาาาาา
อิอิอิ
รอ อ่าน ตอน หน้า จ้าาาาา
-
มะนาวท่าทางจะแย่ ฮาอะ 555555
-
มะนาวโดนรุม ฮ่าๆๆ :o8:
-
คิดว่า พี่จิ้นจะจีบมะนาวชัวร์^////^
-
อัยยะ เหล้าจะมาล่ะ อิอิ :impress2: :impress2:
-
อยู่กับพวกพี่จิ้น พี่โอม คงเกรียนตาย :m20:
ทฤษฎีใหม่ไหลเข้ามาเพียบ "ไม่ตอบแสดงว่าไม่ใช่"
เอ่อ...มึนด้วยพร้อมมะนาว
-
ใครเป็นพระเอกอ่ะ กราฟหรือว่าพี่จิ้น
-
อ๊ายยย อิพี่จิ้นเป็นพระเอกหรือเปล่าเนี่ย
เอาเถอะ3คนนั้นใครเป็นพระเอกได้หมด! ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้เหมือนรวมพลคนแปลก แต่ละคนฮาาา
-
เดาไม่ถูกว่าใครจะยังไง
><
อร๊ายยยยย กราฟก็ชอบชื่อ
พี่จิ้นก็ชอบทรง หุหุ
เลือกยากมาก มะนาวฟาดเรียบเลยมั้ยยยย
กรีากกกกกก
เอาอีก จะอ่านอีกกกกกก !!!
-
o22 พะ..พี่จิ้น!!!! พี่จงใจใช่ป่ะ มะนาวปั่นเนี่ย... หรือว่าบังเอิญ
แต่เเบบ... ไม่หวายยยยยยยย ฟินเกิ๊น!! :z3: อ๊ากกกก ปลื้มมมมว้อยยยย
:z2: ลั่ลล้าสุดขีด ว่าเเต่กราฟไม่อะไรกับนาวจริงดิ... พี่โอมด้วย...
:m20: นาวฮาเวอร์ ยอมเป็นตุ๊ดเพราะเพื่อนเป็น ให้เรียกชื่อว่ามะนาวก็เรียก
สรุปแล้ววิชาจิตวิทยาที่เรียนมานี่ช่วยไรนาวได้บ้าง...
:z13: อยากอ่านต่ออ่ะ... :monkeysad:
-
มะนาว โดนปั่นหัว แถมยังตามเขาไปอีกเนอะ
555 น่ารักอะ ชอบมะนาวว
-
พี่จิ้นคิดอะไรกับหนูมะนาวป่าวเนี่ย
-
มะนาวเอ๋อเลย เจอพี่จิ้นพูดที
-
โอ๊ย กรี๊ด หล่อx3 :-[ ลุ้นว่าพวกนี้มีเเผนไรป่าว
รอตอนต่อไป
-
สงสารมะนาวจัง :pig4:
-
มะนาวเอ๋อมากๆน่ารักอ่ะ
พี่จิ้นเป็นผู้เข้าชิงหมายเลขสอง
ใครนะๆ
-
พี่จิ้นคิดอะไรกับมะนาวป่ะเนี่ย มะนาวก็มึนเกิ๊น!
-
ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกลงไม่กี่ชั่วโมง เพิ่งได้สมัครเล้าเป็ดเลยมาเม้นเจิมค่ะ 55555
เปิดเรื่องน่าสนใจมากกกก XD มะนาวน่ารักกก หมูน้อยก็น่ารัก 5555555 ยังเดาพระเอกไม่ออกเลย โดยส่วนตัวเชียร์กราฟนะคะ แต่มีความรู้สึกว่าพี่จิ้นจะเป็นพระเอก #เอ๊ะยังไง
ยังไงก็ติดตามค่ะะ รอตอนต่อไปนะคะะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
พี่โอมกับพี่จิ้นนี้คู่กับมะนาวใช่ป่ะ :laugh:
อ่า อยากอ่านต่อจัง :-[
-
มะนาวตลกดี :-[
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆ
สนุกอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
คนเขียนสู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
โอ๊ะ...มะนาวลื่นอ่ะ ชอบๆๆ5555 ขั้นเทพมากคนนี้
มารูปการนี้แล้วใครจะเป็นพระเอกล่ะเนี่ย เดาไม่ออกเลย
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
กั๊กๆ แอบฮาแฮะ
-
น่าสนใจ ขอติดตามอ่านนะครับ ^^
-
อรั๊ยยยย ชอบเรื่องนี้ =..=/ฟรืดดด
บวกเป็ดก่อนเดี๋ยวกลับไปอ่าน
เอิ๊กๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :z13:
-
มะนาวโดนป่วน จะเป็นแม่สื่อสำเร็จไหมเนี่ย
-
ชอบบบบบบอ้ะ พี่จิ้นนี่แกคิดกะมะนาวแน่ๆ ทำให้เราจิ้นตาม ลุ้นให้เป็น จิ้น-นาว เอ๊เราจิ้นไปกี่คู่ดีน้า หรือจะจิ้น 3p 4p สรุปมันมีกี่จิ้นแล้วฟระเนี่ย เราเริ่ม งง ละ :m28: :m28: :m28:
-
อร๊ายยยย...น่ารักมากอะเรื่องนี้
มะนาวก็นะยอมตามเพื่อนซะงั้น แต่ก็น่ารักดี^^
ใครจะเป็นพระเอกนะของมะนาวนะ
เลือกไม่ถูกเลย อิอิ
รอลุ้นต่อไป....>O<
-
นั่งอ่านบนรถเมื้อกี้ ขำโคตรๆ
"น่ารักเหมือนคางคก"
คนมองกันทั้งรถเลยเราเค้าจะว่าเราบ้าปะเนี้ย
แต่อย่าใส่ใจเหมือนน้องมะนาวอึนๆมึนๆเข้าไว้
ชอบจริงแหะมะนาวลูกนี้
ปล.มาต่อไวๆเน้อ :กอด1: :L2:
-
จะกินมะนาวปั่นซะด้วย แอบคิดอะไรป่าวเนี่ย :m12:
-
อ่านแล้วฮา ฮ่าๆๆๆๆ เลยกลับมาเม้นใหม่ =w=~
สรุปใครพระเอกจ๊ะ? /หนูนาวน่ารักอีกล่ะ
ให้ดีมาสามพีสิ.. หนูนาวมึนๆไงไม่รู้5555
มาต่อเร็วๆเน้อ แอบค้างนะเน้อ ฮรี่ย
คนเขียนสู้ๆเน้อ :impress2:
-
งานนี้มีเฮแน่ :z2:
-
ตลกมะนาว ทำไมต้องเป็นตุ๊ดตามเค้าบอกด้วย 555
อิพี่เมทนี่เกรียนกันจริงๆ นายกราฟพาให้พี่ๆมาดูตัวใช่มะๆ
ตัวเองอะแอบเล็งน้องมะนาวอยู่ใช่ป่าวๆ
-
มะนาวคู่ใครกันนะ
กราฟก็แอบสะกิด
ส่วนบักจิ้นก็สั่งมะนาวปั่น -.,-
สรุปคู่ใครกันนะ
รีบมาต่อด่วนเลยจ้า
-
ขอให้มะนาวกวาดเรียบ
-
ชอบค่า ฮาในความตามน้ำ 555 เป็นกำลังใจให้น้า ^__________^
-
อ๊ายยยยยยย อยากอ่านต่อ
เชียร์จิ้น ฮ่าๆๆๆๆ แอบชอบจิ้นอ่ะ แต่ไงพระเอกก็ต้องกราฟเนอะ
สรุปมะนาวนี่เป็นเกย์ใช่มั้ยคะ คงไม่ได้แอบตุ๊ดใช่มั้ยอ่ะ
-
มะนาวคูใครอะ :laugh: :laugh:
-
สนุกดีครับ จะรอว่าแม่สื่อจะสื่อรักสื่อวิญญาณสำเร็จหรือเปล่า
-
คนไหนพระเอกละเนี่ย :a11:
-
มาอ่านครั้งแรกค่ะ ขอบอกว่าแต่งได้น่ารักมากชอบบ
-
บ๊ะ!!! เราเดาถูกฮ่าๆๆๆ
แล้วเหมือนร้านนี้เราเคยไปกินนะ พี่พาไป ฮ่าๆๆ
-
ฟังแล้วงง ทฤษฎีไหนของมันเนี่ย
-
พี่เมทสองคนนี่เกรียนอ่ะ ได่โล่ห์เลย ชอบนะ ไอ้ที่ว่า เงียบคือไม่ น่ะ ความรู้ใหม่
-
ลุ้นอ่ะ ใครจะเป็นพระเอก นิยายเรื่องนี้......จะคู่ หรือคี่ หนอ???
-
ตกลงใครพระเอก ?????
มีอะไรให้ลุ้นแล้ว ววววววว
รอตอนต่อไปวิ้วๆๆๆ
-
ห้องนี้เกรียนได้ใจจริงๆ (กราฟนี่เกรียนแบบเงียบๆ) :laugh:
ส่วนอีกห้อง นี่ก็เอ๋อ+ฮา ได้ใจมากกกกกกกกก :m20:
แต่อิพี่จิ้นนี่ไม่ค่อยเลยนะ สั่งมะนาวปั่นเนี่ย มีอะไรแอบแฝงรึป่าวนี่ กิ๊วๆ :m12:
-
:กอด1:อ้าว!!มะนาวเป็นตุ๊ดเร๊อะ :m20: :m20:
-
พี่เมทสองนายนี่ ชักจะยังไงๆ
มะนาวจ๋า หนูจะเป็นตุ๊ดรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ได้ผัวเป็นผู้ชายแน่นอน ฟันธง!
-
อร้ากกก อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมาก มาต่อไวไวนะ
-
พี่เมทแกล้งมะนาวทำม หรือว่าพี่จิ้นแอบชอบมะนาว สั่งมะนาวปั่นมากินเสียด้วยยย
4p ก็ได้นะเค้าโอเค 5555
-
โอม จิ้น กราฟน่าสงสัยทั้งสามคนเลยจริง ๆ นะนั่น แต่กราฟน่ารักดีมีจิ้มแขนด้วย จิ้นก็เกรียนดี โอมไม่ต่างกัน มะนาวก็ช่างหาเหตุผลคิดตามเขาไปได้ อย่างฮาเลย
-
เฮ้ย!!! สรุปยังไงเนี่ยยย งง?? :3125: :3125:
-
รอตอนต่อไป :z10:
-
เอิ่ม....ฮาอ่ะ :pigha2: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
มะนาวมันเบลอๆ เป๋อๆ น่าแกล้ง
ว่าแต่งานนี้ใครจะได้มะนาวไปเนี่ย :z2:
-
สนุกอ่ะ 5555
พี่จิ้นคิดอะไรกับมะนาวแน่นอน!!
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ ^^
-
นาทีนี้ขอ :pigha2:ก่อน
เอิ่มพี่เขาอยากกินมะนาวปั่น :z3:
-
เรื่องสนุกมาก
หนูมะนาวก็น่ารัก
ชอบพี่เมทยักษ์ทั้งสองคนเลย
เรียกตุ๊ดอยู่ได้ อยากเป็นแฟนตุ๊ดชิมิ
-
พระเอกเกรียน
นายเอกมึน ไปด้วยกันได้ :laugh:
แน่ะ พี่จิ้น ไม่ค่อยแสดงออกเลยนะ
สั่งมะนาวปั่นซะด้วยยยย
-
อ่านไปขำไปแต่จะไม่ขำอิตอนเรียกมะนาวตุ๊ด เรียกอยู่ได้หมั่นไส้ว่ะ
-
ชอบ ๆ มะนาวจะเลือกใครน้อ 4p ไปเลยวู้
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
มะนาวเหมาสามได้ไหมคะ 555555
ท่าทางมะนาวจะหน้าตาหน้าเอ็นดูสินะ หนุ่มๆสนใจใหญ่>..<
-
มะนาวน่าร้ากกกกกกกก :impress2: :impress2:
ใครเป็นพระ้เอกน้าอยากรู้จัง o18
-
อยากอ่านต่อแล้วจ้า พี่จิ้นพี่โอมนี่แนวจริงๆ
-
มะนาวเอ๊ย เพิ่งรู้ว่าัตัวเองเป็นตุ๊ด :laugh:
พากันมึนจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้นักเขียน รอตอนต่อครับ
-
มะนาวถึงกับมึนเมื่อเจอความเกรียนของพี่เมทกราฟ :m20:
ว่าแต่พี่จิ้นนี่แปลกๆ ชอบมะนาวเหรอ มะนาวน่ารักน้า โดยเฉพาะตอนยอมรับว่าเป็นตุ๊ดก็ได้น่ะ ขำมาก :m20:
ชอบตอนมะนาวเรียกเพื่อนว่าหมูอะ น่ารักดี นึกถึงตอนน้องเด็กๆก็เรียกมันอีหมูๆ ทั้งๆที่มันเป็นผู้ชาย :jul3:
-
:-[ ้ เรื่องนี้น่ารักอะ
ชอบๆๆๆๆๆๆ :impress2: ฮ่าดี :laugh:
เป็็นกำลังใจให้นักเขียนนะ o13
-
กำลังสงสัยว่าพี่จิ้นกับกราฟใครเป็นพระเอก อิอิ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยู่น้า
-
วันนี้มะนาวไม่มาเหรอ
แล้วกราฟกับพี่จิ้นใครเป็นพระเอก เริ่มสับสน
เพราะพี่จิ้นแกออกนอกหน้ามาก
ส่วนกราฟก็ไม่เบานะ มีแอบจิ้มมะนาว จึก จึก
-
ขอเดาว่าพี่จิ้นคือพระเอก ฮ่าๆๆๆ เชียร์อยู่ๆ
-
หึหึหึ มะนาวหัวปั้นจริงๆๆๆๆ
แต่ว่า.....พี่จิ้นเนี่ย ใช่พระเอกมั๊ยอ่ะ
ยัง งงๆ ระหว่างกราฟกับพี่จิ้น
ปล. เห็นด้วยกับคุณryoushena ที่ว่าคนนครพนมหน้าตาดี ผิวดี เพราะเพื่อนที่เป็นคนนครพนมหน้าตาดีทุกคน อิอิ
-
The Call Chapter 5 : แสงโสม โซดา มะนาว
______________________________________________________________________________________________
“ร้านนมนะพี่ มีเหล้าได้ไงอ่ะ” ผมเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย ร้านนมที่ไหนมีเหล้าขายด้วยว่ะ เหมือนคุ้น ๆ ว่ามันจะผิดกฏหมายนะเท่าที่เคยได้ยินมา
“มีสิ ร้านนี้เป็นของเพื่อนได้โอมมัน ถึงไม่มีก็ไปเดินไปซื้อมาร์ทฝั่งตรงข้ามมากินได้ เดินไปนิดเดียว” พี่จิ้นตี๋เลวตอบคำถามผมพร้อมกับทำท่าบุ้ยปากไปยังร้านค้าสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องกับร้านนมนิดหน่อย
“จริงหรือครับ” ผมหันหน้าไปถามพี่โอมขอคำยืนยัน
พี่โอมพยักหน้าตอบผมกลับมา ไม่วายทำหน้าเป็นต่อใส่ผมอีก
“ซวย” ผมบ่นออกมาเบา ๆ ตอนที่พี่เข้มลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะสงสัยคงไปจัดการหาน้ำเมามาสนองพี่เมท
“ไรนะ” พี่จิ้นหันมาจ้องผมทันทีหลังพูดจบ เมื่อกี้ผมพูดเบา ๆ นา พี่ได้ยินด้วยหรอครับ
“ป๊อด? ใจตุ๊ดว่ะ” ก่อนจะลุกออกไปไอ้พี่โอมก็ยังไม่วายหันมาทำเสียงเหยียดหยามข่มผม อย่ามาท้าแล้วก็ห้ามยุ มะนาวซะอย่างไม่เคยกลัวเมา ใครกินเหล้าก็ต้องเมา แล้วจะกลัวเมาทำไมเล่าครับ 555
“เหมือนเดิมเปล่าพี่จิ้น แสงโสม โซดา มะนาว”
“สูตรเดิม” พี่ตี๋รับคำน้องเมท สงสัยอยู่ด้วยกันมานานคง ดูท่าจะรู้ใจกันดีจริง ๆ พี่เมทน้องเมทห้องนี้
หลังจากที่พี่โอมหายไปไม่นานของทุกอย่างที่ต้องการก็มาวางลงบนโต๊ะ ถังน้ำแข็ง แสงโสม 2 กลม โซดา 20 กว่าขวดแล้วก็มะนาวหั่นเป็นชิ้น ๆ หนึ่งจานใหญ่ ๆ จานเกลือเล็ก ๆ วางอยู่ตรงกลาง 'พี่มีความพยายามสูงมากครับ ผมขอคารวะจากใจเลย' ผมมองกองน้ำเมาตรงหน้าแล้วน้ำลายแทบไหลย้อย อยากลองซักกรึ๊บ สูตรนี้ยังไม่เคยลอง 555 อยากรู้เหมือนกันว่ารสชาติจะซาบซ่าบาดทรวงแค่ไหน ว่าไปหน้าตาคล้ายยาดองเลย ผมสังเกตเห็นเพื่อนตัวกลมของผมแอบกลืนน้ำลาย ขานั้นก็คอทองแดงเหมือนกันนะครับอย่าว่าไป ของกินได้ทุกอย่างเป็นของชอบเธอ แต่ถ้ามีแอลกอฮอล์ไหลเข้ากระแสเลือดเมื่อไหร่ตัวของเพื่อนตัวกลมผมจะแดงไปทั้งตัวเหมือนหมูแดง ผมก็เหมือนกันเลยเป็นเพื่อนกันได้ สังเวียนน้ำเมาเริ่มต้นขึ้นแล้ว พี่โอมทำหน้าที่ชงได้เป็นอย่างไม่ติดขัด ส่วนกราฟเป็นคนลำเลียง ว่าไปสามคนนี้คงไม่ใช่เทพสุรามาจุติหรอกนะ ไม่เช่นนั้นพวกผมแย่แน่ ๆ คงขับรถกลับไม่ไหว แต่ไม่เป็นไรพี่เมทช่วยเราได้ ฮิๆ และแล้วแก้วทุกแก้วก็เต็มไปด้วยส่วนผสมจาก แสงโสม มะนาว โซดา ไหน ๆ คืนนี้ก็ต้องเมาแล้วขอยกเลยแล้วกัน ขณะที่น้ำเมากำลังจะแตะปลายลิ้นเพื่อให้ผมได้รับรสชาติพี่โอมก็ส่งเสียงห้ามผมเอาไว้ก่อน
“ช้าก่อนครับ” ผมหันไปมองตามเสียงพี่โอมหน้าเข้มด้วยความสงสัย หรือผมลืมอะไรไป อ่อ นึกออกแล้วยังไม่ได้ชนแก้ว
“ชนครับชน หมดแก้วว” ผมรีบยกแก้วของตัวเองขึ้นทำท่าจะชนรอบโต๊ะ
“เปล๊า! ไม่ได้จะชน กินง่าย ๆ แบบนี้ก็เมาเปล่า ๆ ไม่สนุก” แล้วมีอะไรอีกครับพี่โอม แค่จะเมาเหล้าเนี่ยนะ? ต้องมีพิธีรีตองอะไรอีกว่ะครับ
“?” ผมหันหน้าไปหาพี่เข้มด้วยความสงสัย
“ต้องเล่นเกมก่อน” กราฟเป็นคนตอบแทนพี่เมท ถ้าไม่พูดขึ้นมาผมลืมไปเลยนะว่ากราฟมาด้วย เพราะหลังจากที่เด็กเสิร์ฟยกแตงโมราดน้ำแดงมาให้ เจ้าตาก็ตั้งหน้าตั้งตากินเงียบไม่สนใจใคร 'สงสัยคงถูกลิ้น'
“ใครแพ้ต้องซดเพียว ๆ ” พี่จิ้นตี๋เลวขยายความเพิ่ม
“อ้าว แล้วจะมีโซดามาทำไมคะ” นี่ก็อีกคน นั่งเงียบอยู่นานในที่สุดเพื่อนตัวกลมผมถามออกมาจนได้ เธอคงทนอึดอัดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว ถ้าเพื่อนไม่ถามผมก็ว่าจะถามแล้ว
“เอาไว้ผสมกับแสงโสมนี่ไง กินต่อหลังจากซดเหล้าเพียว ๆ เข้าไปแล้ว” พี่โอมหน้าเข้มอธิบายเพิ่ม ...แต่ผมว่าแบบนี้มันหนักไปหน่อยนะครับพี่ เพราะเท่ากับเมาสองต่อเลยนี่นา พี่โอมมองรอบ ๆ โต๊ะ เมื่อไม่มีใครคัดค้าน >>> Play Now!
“พี่จิ้นในฐานะแก่สุด เชิญเริ่มเกมเลยครับ” เออเนอะ กับพี่เมทก็ไม่มีเว้นนะพี่โอม
“ถ้าจะไปดาวอังคารให้เอาของไปอย่างหนึ่งจะเอาอะไรไป? ขอเหตุผลประกอบด้วย ถ้าเป็นพี่จะเอาจานไป เอาไปใส่ข้าวกิน” พี่จิ้นเปิดเกม หลังพูดจบพี่โอมก็รีบตอบทันที
“เอาอัฒจันทร์ไป เอาไปนั่งดูมะนาวต่างตุ๊ดมนุษย์ต่างดาวเผื่อเจอบนดาวอังคาร ” พี่โอมตอบพร้อมให้เหตุผล
“มีเหตุผล ผ่าน” พี่จิ้นบอกว่าผ่าน ทำไมไปดาวอังคารต้องเอาอัฒจันทร์ไป เกี่ยวกันตรงไหน มะนาวงง?
“ต่อไปไอ้กราฟ” พี่โอมโยนมาให้กราฟตอบ
“เอาจักรยาน” กราฟคิดแป๊บนึงก่อนตอบออกไป กราฟมันจะเข้าใจเกมนี้ไหมนะ แต่ก็น่าจะรู้เพราะเป็นรูมเมทกันน่าจะเคยเล่นด้วยกันบ่อย ๆ
“ไม่มีเหตุผล ยกซะดี ๆ ” อ้าว...พี่จิ้นบอกไม่มีเหตุผลซะงั้น สรุปว่ากราฟไม่รู้แฮะ ยังดีเพราะตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจเกมนี้เลย จะได้มีเพื่อน
“ผมเอาจักรยานไปปั่นบนดาวอังคาร ไม่มีเหตุผลตรงไหน?” กราฟเริ่มโวย
“บร๊ะ! มีโวยนะมึง ก็มันไม่มีเหตุผลนี่หว่า ยกๆ” พี่โอมสั่ง
“ตาเรา” ผม? พี่จิ้นหันมาทางผม ตาผมแล้ว เอาอะไรไปดี?
“เอาการ์ตูนไป” อยู่บนดาวอังคารคงไม่มีร้านเช่าการ์ตูนแน่นอนผมมั่นใจ
“ไม่มีเหตุผล เอาไปทำไมการ์ตูน ดูกูนี่ เอาอัฒจรรย์ไปดาวอังคาร เหตุผลดีสุด ๆ ยก ๆ” พี่โอมหัวเราะร่วน สงสัยคงตลกหน้าตาของพวกผมที่ชักงงเข้าขึ้นมึน
ผมค่อย ๆ ยกเหล้าเพียว ๆ ขึ้นกระดก แต่ขอโทษเถอะว่ะครับ แก้วเป๊กใบเล็กกว่านี้ไม่มีหรอครับ ทำไมพี่แกเอาแก้วกินน้ำมาใช้ แถมยังรินแบบจัดหนักแทบเกือบครึ่งใบขนาดนี้ อึ่ย บาดคอ
“น้องหมูแดงล่ะ” เอ๋? ผมหันไปตามเสียงของพี่จิ้น ทำไมเรียกหมูแดง? อ้าว! เพื่อนผมทั้งตัวทั้งหน้าแดงไปหมดเลย สงสัยแอบชงเหล้าชิมก่อนแน่ ๆ
“เอาอากาศไปคะ ดาวอังคารคงไม่มีอากาศหายใจ” เพื่อนตัวกลมผมเงยหน้าขึ้นมาตอบ ไม่มีเหตุผลแน่นอน อย่าบอกนะว่ามีเหตุผล
“มีเหตุผลนะเรา แต่ถ้ารู้แล้วห้ามเฉลยนะ ใครแอบบอกน่าดู” พี่จิ้นตี๋เลวพูดกำชับ สงสัยคิดว่าเพื่อนผมรู้แนวแล้วแน่ ๆ รอบแรกผ่านไป มีแต่ผมกับกราฟที่ยังไม่มีเหตุผล ส่วนคนอื่นรอดฉลุย วนกลับมารอบใหม่เริ่มที่ที่พี่จิ้นตี๋เลว ดูสิคราวนี้จะเอาอะไรไปว่าแต่จะไม่มีคำใบ้หน่อยหรอว่ะครับ?
“เอาจักรยานไปปั่นเล่น” พี่จิ้นตอบด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“มีเหตุผล แต่ก็ต้องยก เพราะแก่ 555” พี่โอมพูดไปหัวเราะไป พร้อมกับส่งแก้วเหล้าไปให้พี่จิ้น ไอ้พี่ตี๋ก็รับไปกรึ๊บทันทีรวดเดียวหมดแก้วแบบไม่มีทีท่าอิดออด เสร็จแล้วก็หยิบมะนาวฝานชิ้นเล็กจิ้มเกลือกินตาม คงอยากกระดกเต็มแก่ ทำไมพี่จิ้นเอาจักรยานไปได้ แต่กราฟเอาไปไม่ได้ล่ะ ??
“มึงไอ้โอม ตามึง” พี่จิ้นบอกให้พี่โอมรีบตอบ
“เอาออมสินไป จะได้มีตังค์เก็บ” พี่โอมตอบได้น่ารักมาก ตลก
“มีเหตุผล เหตุผลดีแบบนี้ก็ต้องยก” พี่จิ้นบอกให้พี่โอมรีบกรึ๊บ หึหึหึ สมแต่ผมว่าอีกหนึ่งเหตุผลที่สมควรยก เพราะดำ 555
“มึงไอ้กราฟ” พอพี่โอมเทเหล้าเข้าปากก็รีบจัดการน้องเมทต่อทันที ท่าเทเหล้าเข้าปากเมื่อกี้ขอซื้อได้ไหม เทพมาก กระดกทีเดียวหายไปหมดแก้วเลย
“เอากะเหรี่ยงไปจับล้อมผ้าเก็บตังค์ค่าดู” ห้าๆ! กราฟ เข้าใจตอบ
“มีเหตุผล แต่ก็ต้องยก เพราะพี่เมทของมึงทั้งสองคนก็ยกแล้ว” พี่จิ้นตัดสิน เออ ชักเริ่มสนุกแฮะ แต่ผมก็ยังไม่รู้เหตุผลอยู่ดี
“ต่อไปน้องหมูแดง ตอบครับ” พี้จิ้นถามต่อ ทายซิเพื่อนตัวกลมผมจะเอาอะไรไป
“เอาโทรศัพท์ เผื่อคิดถึงใครจะได้โทรหาได้” เพื่อนตัวกลมผมตอบแล้ว เออมีเหตุผลเผื่อคิดถึงบ้าน เพื่อนตัวกลมผมคงรู้แนวเกมนี้แล้วแน่นอน
“ไม่มีเหตุผลนะครับ ยกครับยก” อ้าว พี่จิ้นบอกไม่มีเหตุผลซะงั้น ผมก็นึกว่ารู้แล้ว หันไปมองเพื่อนตัวกลมคิดว่าก็คงงงเหมือนกัน ตาผมตอบแล้วเอาอะไรไปดี แล้วจะตอบอะไรถึงจะมีเหตุผล ปกติผมก็เป็นคนมีเหตุผลตลอดนะ แต่เกมนี้ผมไม่เข้าใจ ขอตั้งสติแป๊บ พี่จิ้นตอบจาน จักรยาน มีเหตุผล พี่โอม ตอบอัฒจรรย์ ออมสิน แม่หมูตอบ อากาศ มีเหตุผล ผมตอบอะไรดีหล่ะ
“เอามาร์ค ซักเคอร์เบิร์คไป จะได้สร้างเฟสบุ๊คจากดาวอังคารมาโลก” เจ๋ง อันนี้แหละมีเหตุผลสุด ๆ ผมคิดอย่างนั้น
“ไม่มีเหตุผล ยก” พี่จิ้นบอกว่าไม่ใช่ มะนาวชักงง? เกมไรเนี้ย อึดอัดอยากรู้
“พี่เกมอะไรอ่ะ งง” ผมงงจริง ๆ จัง ๆ แล้วนะ
“เกมของคนมีเหตุผล” พี่โอมบอกแล้วก็ไม่ลืมทำหน้าเป็นต่อใส่ผม เชื่อตายล่ะ เหตุผลอะไรเอากะเหรี่ยงไปดาวอังคารได้ ใบ้หน่อยได้ไหม?
“เปลี่ยนไปที่อื่นบ้างดิ เบื่อดาวอังคารแล้ว?” ผมเริ่มไม่ไหว ขอเปลี่ยนสถานที่ละกัน
“โอเค? คุณได้รับสิทธิ์นั้นทันที ถ้าติดเกาะอยู่กลางทะเลให้เอาอะไรไปด้วยหนึ่งอย่าง พร้อมเหตุผล เชิญพี่จิ้นครับ” พี่โอมโบ้ยมาทางพี่จิ้น
“เอาใจไป เผื่อคิดถึงใครจนทนไม่ไหว” พี่จิ้นตอบ หูย เน่าสนิท
“มีเหตุผล อนุญาตให้เอาไปได้” พี่โอมบอกว่ามีเหตุผลอ่ะ แสดงว่ามีจ.จาน พอคิดได้แล้ว ผมก็รีบตอบ
“เอารถจากัวร์ไปครับ เอาไปขี่แถวชายหาด” ผมค่อนข้างมั่นใจว่าถูกแน่ ๆ คราวนี้
“ไม่มีเหตุผล ยก” อ้าว!! อีกแล้วหรอ แล้วทุกคนก็หัวเราะ เพื่อนหมูผมก็หัวเราะแต่ผมรู้ว่าเธอก็ยังไม่เข้าใจหรอก เชื่อดิ
“น้องหมูแดงครับ” หัวเราะเสร็จพี่โอมก็รีบบอกให้เพื่อนตัวกลมผมตอบ
“เอาแว่นกันแดดไปคะ เผื่อแสบตา” เพื่อนตัวกลมของผมตอบ
“ไม่มีเหตุผลนะครับ ยก ๆ ” อะไรคือเหตุผลอ่ะพี่ ยิ่งคิดยิ่งงง ต่อไปก็เป็นกราฟ
“เอากีตาร์ไปเล่น เผื่อเหงาไม่มีคนคุยด้วย” กราฟตอบยิ้ม ๆ สงสัยปริมาณแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดอยู่ในระดับที่เกินกว่ากฏหมายกำหนดแน่นอน
“มีเหตุผล แต่ก็ต้องยก” พี่โอมสั่งเสียงเข้ม
จากนั้นพวกผมก็เล่นเกม ก๊งกันไปเรื่อย ๆ แต่แทบไม่ได้คุยกัน เพราะผมตั้งใจและมีความพยายามอย่างมากที่จะเข้าใจเกมนี้ให้ได้ จนผมชักเริ่มอึนทั้งมึนจากฤทธิ์เหล้าและงงจากฤทธิ์ของเกมที่เล่นยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ผมอยากกลับแล้วเพราะรู้สึกว่าเริ่มง่วงตามันจะปิด แต่พี่เมทยักษ์สองตนก็บอกว่าอย่าเพิ่งกลับ บอกว่าไหน ๆ ก็ออกมาแล้วจะพาไปดูของวิเศษของม. แต่ต้องไปดูหลังเที่ยงคืน เชื่อกันรุ่นต่อรุ่นว่าใครไปดูจะได้คู่แต่ถ้าใครไม่ได้ไปดูจะเรียนไม่จบ พูดมาขนาดนี้ผมกับเพื่อนก็อยากไปทันทีเพราะเคยได้ยินเพื่อนในคณะพูดมาเหมือนกัน กำลังเล่นเกมกันอยู่เพลิน ๆ พี่โอมก็พูดขึ้นมาว่ากลางวง
“เที่ยงคืนแล้ว ออกตามหาหัวใจ ม. กัน”
__________________________________________________________________________________________TBC
-
หัวใจม.
ฮ่าๆๆ มทส. ป้ะเนี่ยยยยยย
เป็นหัวใจที่เห็นแล้ว เอ๊ะ สุดๆ
ก๊ากกกกก
ชอบมะนาว
แล้วกราฟพระเอกช่ะ???
๕๕๕
-
อย่าทำแบบนี้ :z3:
มันค้างคานะ :o12:
-
ฮากับเกมส์
-
เกมอะไรเนี่ย แกล้งน้องชัด ๆ
ด้วยฤทธิ์น้ำเมา ท่าทางความสัมพันธ์จะพัฒนาไปถึงดาวอังคาร
อัฒจรรย์ ที่ถูกคือ อัฒจันทร์
-
หึหึ อยากอ่านต่ออ่ะ
-
โดนมอมเรียบร้อยแล้ว 555
-
อยากรู้ว่าใครเป็นพระเอกจริงๆ
-
ยังเดาไม่ได้ว่าใครจะเป็นพระเอก
-
ลุ้นเกิ๊น ค้างคาใจมาก ต้องรอตอนต่อไป
-
รอด้วยแต่อยากให้พี่เมจเป็นพระเอก เถื่อนได้ใจดี
-
กราฟคงไม่ใช่พระเอกแล้วล่ะมั๊งเนี่ย
เพราะโดนพี่เมทเกรียนทั้งสองแย่งซีนมากอ่ะ :laugh:
กราฟโดนกลืนหายไปจากเนื้อเรื่องเลยทีเดียวนะตอนนี้
-
ยังคาใจ ตกลงมันมีเหตุผลยังไงอ่ะ?? :m17:
-
เกมส์นี่เล่นยังไงอ่า งง
-
ใครพระเอกกันล่ะนี่
ปล้วนี่คือแผนหรือเปล่า
-
ไปตามหาหัวใจ ม. เจอแล้วขอให้ได้คู่ น้า
-
ก็ยังเดาไม่ได้อีกว่าใครเป็นพระเอกอิสองหน่อพี่เมทแม่มแย่งซีนกราฟมากลุย =7=
เกมส์มอมมะนาวแหง่มๆ 555 จะรอดไหมหนออออ นาวนาว ค้างที่หัวใจ ม. มาต่อๆๆๆๆๆ สู้ๆคะ :L2:
-
ขำๆ ฮาดีคับ ^^
-
แสงโสม มะนาว โซดา
:impress2:
-
ใช้ฉากเป็นมทส.เหรอคะ
ไม่เคยเรียนที่นี่หรอก
แต่พอดีว่าอยู่โคราช^^
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย....ชอบมากตอนที่ชมว่าน่ารักเหมือนคางคก...ทำเอาขำกร๊ากกกกกเลย :m20:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ... :L2:
-
เกมส์ไรน๊อ งงที่สุด :m28:
-
ตอนรับน้อง รุ่นพี่ก็เล่นเกมนี้เหมือนกัน แต่จนถึงทุกวันนี้ยังไม่เข้าใจเกมนี้เลยให้ตาย :z3:
แต่มะนาวโดนมอมแล้วใช่ป่าวเนี่ย คิกๆ :z1:
สงสัยกราฟจะได้คู่กับน้องหมูแดงแล้วเนี่ย ลุ้นพี่เมทสองคนให้มะนาวดีกว่า :o8:
-
เกมส์แห่งเหตุผลไงฟระ? ตกลงมันเป็นเกมส์อะไรหว่า~? งงอ่ะ !?(･_･;?
ปล.สั้นจัง ขอแต่ละตอนยาวๆกว่านี้เถอะคุณนักเขียนคะ TT
-
เกมส์ไรเนี่ยมึนได้อีก 5555+
-
ตอบให้ตรงกับตัวอักษรต้นชื่อเล่น ถึงจะนับว่ามีเหตุผลฮะ 555
แต่พี่จิ้นแกล้งมะนาวอ่ะ มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก มีเหตุผลนะเฮ้ย อยากมอมก็ไม่บอก 5555
-
อ่านมายังไม่รู้ใครพระเอกเลย ฮ่าๆๆ ลุ้นดีนะมะนาว
-
เล่นเกมอะไรกันน่ะ
-
มะนาวโดนมอมซะแล้วว
5555
-
ฮามากเรื่องนี้ ^^
-
มะนาวน่ารัก เชียร์ให้คู่กะพี่เมทกราฟ คนใดคนหนึ่ง ห้าๆๆๆ
กราฟนิ่งเกิ๊นนนนน
ส่วนนเกมมเหมือนเคยเล่นตอนไปเข้าค่าย ต้องเอา สิ่งของที่ "ชื่อขึ้นต้น"เดียว กับ "ชื่อ" คนเล่นป้ะคะ แบบ
พี่จิ้น : จักรยาน
กราฟ : กระเหรี่ยง
พี่โอม : อัฒจันทร์
น่าจะใช่นะคะ แต่ คำตอบอื่นๆในเรื่อง เหมือนจะใช่ก็ไม่ใช่ 555 ก็มึนๆ เหมือนกันนน
-
ตกลงใครเป็นพระเอกกันแน่เนี่ย?
หรือทั้ง 3 คน รุมจีบมะนาว 5555555
โดนมอมแล้วจะเ็ป็นยังไงต่อนะ???....
-
พี่จิ้นคะะะะ มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์กมันก็มีเหตุผลไม่ใช่หรอคะ จงใจมอมน้องนี่หว่า 555555 :laugh:
งั้นมะนาวต้องตอบว่า เมีย.... อุ๊บ /โดนถีบ :z6:
ยังคงเชียร์กราฟอยู่ถึงแม้ว่าบทหนูจะน้อยสักเพียงไหน :sad4:
รอตอนต่อไปค่ะะะ สู้ๆนะคะะ :กอด1: :pig4:
-
ไงอ่ะ เกมนี้ผมก็ยังงงอยู่
แต่ ม. นี่ มึงหรือป่าว ตามหาหัวใจมึง
-
มะนาวน่ารักอะ
-
เฮ้ย!! สรุปใครพระเอกเนี่ย :z3: :z3:
-
ยังงัยกันงงงงงงงง
อยากรู้ใครเป็นพระเอก
มาตาไวๆน่ะรอๆ
-
งงไปด้วยกะมะนาว
เกมส์อะไรอ่ะ มึน
-
รอตอนต่อปายยย o13
-
ค้างมากกกกกกกกก = = :sad4: :o12: :o8:
-
แอบค้าง นิสสสสสสสส นึง :really2: :really2:
สรุป ว่า เกม นี้ ยังไง? :really2: :really2: :really2: :really2:?
:z3: :z3: :z3: :z3: ไม่ เข้า ใจ เฉลย หน่อยๆๆๆ จ้าาา :z2: :z2: :z2: :z2:
รอ อ่าน ต่อ ๆๆ o13 o13 :bye2: :bye2:
-
เมาๆ มึนๆ
-
:L1:
-
มะนาวเป็นคนนครพนม เย้ๆ คนอ่านก็ คนนครพนม
-
งงกับเกมส์ เกมส์อะไรกันเนี่ย กราฟ จิ้น โอม น่าจะมีใครสักคนที่สนใจมะนาวนะนั่น หรือสนใจทั้งสามคนเลย สงสัยแล้ว
-
ตอนนี้มะนาวทั้งเมาทั้งมึน :laugh:
ตอนต่อไป ตามหาหัวใจม. :z1:
-
ไอ้เกมส์นี่มันอะไรกันฟร่ะ!!
รออ่านต่อจ้า
-
:กอด1:
สนุกมากค่ะ ^_^ ชอบรุ่นพี่เมทมาก ขอทายเลยละกันว่า นายกราฟน่าจะหลุดโผจากการเป็นพระเอกแล้ว???
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า สนุกมากอ่ะ โคตรฮาเลย ฮ่าๆ ถ้าเดาจากชื่อเรื่อง กราฟ ก็น่าจะเป็นพระเอก แต่ยิ่งอ่านไปอ่านมา เริ่มจะเดาไม่ออกละ พี่เมทสองคนแกบทเด่น แย่งซีนกราฟมานะนี่ ฮ่าๆ พี่จิ้นนน พาฟินตลอดดด เกมส์นี้อะไรยังไง พยายามทำความเข้าใจตามน้องมะนาว แต่ก็ยังเข้าไม่ถึง สงสัยพี่เมททั้งสองแกจะเทพไป =.='' แต่ว่าไปเหมือนจะมอม มะนาว กับ กราฟยังไงชอบกล มีเหตุผลก็ต้องกรึ๊บ ไม่มีเหตุผลก็ต้องกรึ๊บ โดนหนักอยู่สองคนเนี่ย ว่าแต่ตามหาหัวใจของ ม นี่ยังไง มะนาวน้อยจะเจออะไรอีกบ้าง เริ่มเมาๆ มึนๆ เอ๋อๆ แล้วด้วย
-
มะนาวคล้ายๆจะโดนโกง
-
มทส. ชัวร์!! (รึเปล่า)
พอดีเราเคยได้ยินพี่ๆให้ม.เล่าให้ฟังบ่อยๆ มันมีมานานเเล้ว เเต่มันเพิ่งเป็นหัวใจม.เมื่อไม่นานมานี้(?)
ป.ล. ถ้าขี่มอไซต์ไปดูได้ฟิวมากก (ถ้าคืนไหนอากาศเย็นๆมีฝนตกนิดหน่อยโคตรโรเเมนซ์!)
ป.ล.2 ชอบมะนาว ><
-
ยังงงกับเกมอยู่ เข้าใจความรู้สึกมะนาวอย่างถ่องแท้
มันเล่นยังไงกันเนี่ย อิอิ
-
จะเป็นยังไงต่อไปนะ ลุ้น
-
The Call Chapter 6 : เก็งรู
__________________________________________________________________________________________________________
พอจบเสียงสั่งการจากรองหัวหน้าฝูง บรรดาลูกสมุนทั้งคนทั้งยักษ์ก็เคลื่อนพลออกจากร้านนม หลังเที่ยงคืนนักศึกษาในร้านนมก็เริ่มบางตาเหลือนั่งกันอยู่ไม่กี่โต๊ะ อาจเป็นเพราะลูกค้าร้านนี้ส่วนใหญ่เป็นเด็กหอในที่ต้องรีบกลับเข้าหอพักให้ทันก่อนเวลาเที่ยงคืน เพราะถ้าไม่อย่างนั้น หากเข้าหอเกินเวลาต้องเซ็นต์ชื่อกับรปภ.หน้าหออีก ใครลงชื่อครบสามครั้งก็จะถูกคาดโทษด้วยการเซ็นต์ใบเตือนจากที่ปรึกษาหอ หรือถ้าใครโทษหนักเกินเยียวยาก็จะถูกส่งชื่อไปยังฝ่ายวินัยของทางมหาวิทยาลัยให้ตักเตือนต่อแต่ก็มีนักศึกษาจำนวนไม่น้อยที่ไม่สะทกสะท้านกับกฏหอพักข้อนี้ อย่างพวกผมเป็นต้น เรื่องอะไรจะยอมเซ็นต์ชื่อให้เสียประวัติละครับ เข้าทางประตูหน้าไม่ได้พวกผมก็เลือกปีนเข้าทางอื่นแทน
เหล้า 2 กลม 5 คน ทำผมมึนเต็มที่ ขับรถมอเตอร์ไซค์ไหวหรือเปล่าชักเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง เหลือบตามองดูเพื่อนสาวตัวกลมที่กำลังเดินเป๋ซ้ายขวาออกมาจากร้าน พวกเราก็แยกย้ายกันไปเอารถของตัวเอง พี่จิ้นบอกว่าจะขับนำแล้วให้พวกผมขับตาม
“แม่หมู ๆ เดินให้มันตรง ๆ หน่อย” ผมส่งเสียงแซวเพื่อนแบบขำ ๆ ทั้งที่ตัวเองก็เริ่มตึงเต็มที่ ถ้ามีต่ออีกแก้วคงจอดสนิท จากนั้นผมก็เดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ด้านหน้าของร้านนม โชคดีตอนที่ผมมามีที่ว่างให้จอดพอดี ไม่งั้นก็ต้องเอาจอดไกลจากร้านเหมือนกัน รถมอเตอร์ไซค์ของผมรุ่นคุรุสภาสีขาวตกทอดมาจากรุ่นคุณพ่อ สภาพยังดี แม้อายุจะเยอะแต่เครื่องยังฟิต ไม่เคยงอแงกับผมสักครั้ง
“เดี่ยวสตาร์ทรถเสร็จก่อนแล้วค่อยขึ้นนะ ยืนไหวป่ะเนี่ย?” ผมหันไปมองเพื่อนตัวกลมที่กำลังจะค่อย ๆ ก้าวขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ ว่าแล้วผมก็เสียบกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ
แก๊กกกกก แก๊กกกกกก...... ทำไมไม่ติด
แก๊กกกกก แก๊กกกกกกก ..... อ้าว? รถเป็นอะไรอ่ะ
แก๊กกกกก แก๊กกกกกก
ทำไมไม่ติดล่ะ เกิดมางอแงอะไรตอนนี้ ทำไงดีล่ะครับ ผมขี่เป็นอย่างเดียวซ่อมไม่เป็นซะด้วย สติที่มีตอนนี้ก็ไม่ครบ 100 เปอร์เซ็นต์ ผมลองสตาร์ทรถดูอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ติดหรือว่าน้ำมันหมด ผมรีบกุลีกุจอเปิดเบาะเพื่อดูน้ำมันในถัง น้ำมันก็ไม่ได้หมดสงสัยผมเมาจริง ๆ ลืมไปเลยว่า ดูแค่หน้าปัดรถมอเตอร์ไซค์ก็รู้แล้วว่าน้ำมันหมดหรือเปล่า
“น้ำมันก็มีเกือบครึ่งถึง แสดงว่าไม่ใช่น้ำมันหมด หรือรถอยากพัก? หลังเที่ยงคืนแล้วอาจจะเหนื่อย?” ผมบ่นกับตัวเอง
“แม่หมูรถสตาร์ทไม่ติด เอาไง คืนนี้คงไม่ได้ไปแล้วล่ะ” ผมหันหน้ากลับไปถามเพื่อนตัวกลมด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าเสียดายเต็มที่อดเลยนึกว่าจะได้ออกไปตามหาสิ่งมหัศจรรย์ของมหาวิทยาลัย
“งั้นเดี่ยวเราโทรบอกให้พี่มีนออกมารับ มะนาวเดินไปบอกห้องนั้นนะว่าเราคงไม่ได้ไปแล้ว เห็นเดินไปเอารถตรงมุมโน้น” แม่หมูรีบจัดแจงแสดงว่ายังมีสติ
ผมพยักหน้ารับคำกำลังจะออกเดินไป แต่ยักษ์ห้องนั้นขับรถมาถึงพวกผมก่อน รถมอเตอร์ไซค์ 2 คันกับคนตัวใหญ่ ๆ 3 คน พี่จิ้นกับพี่โอมนั่งซ้อนท้ายกันมาบนรถเวสป้าสีครีม โดยมีพี่จิ้นเป็นคนขับพี่โอมเป็นคนซ้อนท้ายรถมีธงชาติติดด้วย เท่อ่ะ ส่วนกราฟเป็นมอเตอร์ไซค์คันเล็ก ๆ เหมือนรถมอเตอร์ไซค์ที่เขาใช้แข่งแต่เป็นแบบย่อส่วน กราฟนั่งค่อมอยู่บนเบาะเล็ก ๆ จะว่าเท่มันก็เท่อยู่หรอกนะ แต่มันดูขัดกับบุคลิกพิกล มาดนิ่ง ใส่แว่น ดูสภาพ แต่นั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คล้ายรถแข่งแต่งเทพ ว่าไปถ้ากราฟถอดแว่นหน้าตาจะเป็นยังไงนะ หน้าจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า? สมัยเรียนมัธยมผมเคยจำหน้าเพื่อนคนนึงไม่ได้ เพราะเพื่อนคนนั้นเปลี่ยนจากใส่แว่นมาใส่คอนแทคเลนส์
“รถนายเป็นอะไร?” กราฟขับรถมอเตอร์ไซค์จอดถามผม
“สตาร์ทไม่ติด สงสัยคืนนี้คงไม่ได้ไปแล้ว” ผมตอบกราฟเจือน้ำเสียงเสียดายลงไปด้วยอุตส่าห์ตั้งใจเอาไว้แล้วไม่อยากอารมณ์ค้าง แต่ถ้าจะให้ซ้อนรถห้องนี้ก็ไม่น่าจะนั่งพอ เพราะกะจากสายตารถสองคันนี้ก็ไม่น่าจะมีช่องว่างให้ผมกับเพื่อนตัวกลมซ้อนไปได้ รถอะไรว่ะ เบาะเล็กนิดเดียว
“มะนาว พี่มีนไม่มีรถออกมา” เพื่อนตัวกลมผมเดินเซมาหา เอาไงดี? จะกลับก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ได้ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว จะโทรให้เพื่อนออกมารับก็ไม่ได้เลยเที่ยงคืนแล้วออกมาลำบาก รปภ.คงไม่ให้ออกมาหรือกว่าจะได้ออกมาก็คงวุ่นวายกันน่าดู เพื่อนตัวกลมเริ่มจะไหวยืนโงนเงนเต็มที ผมจึงรีบเข้าไปพยุงตัวเพื่อนกลมของผมเอาไว้ไม่ให้ล้ม นึกว่ายังพอมีสติ เมาหลบในนี่หว่า _ _" สถานการณ์ชักเริ่มไม่ค่อยดีแล้วล่ะสิ
“ทำไมจะไปไม่ได้ มีรถสองคันที่ว่างเหลือเฟือ คันนี้ก็ว่าง รถไอ้กราฟอีก” พี่โอมพูดพร้อมขยับตัวเว้นที่ว่างเอาไว้ตรงกลาง ตบมือกับเบาะแปะ ๆ สองสามที ผมไปยังที่ว่างกระจิดริดตรงนั้นแต่ผมว่าอย่าเรียกที่ว่างเลยเถอะว่ะครับเรียกว่าช่องลมพัดผ่านน่าจะเข้าท่ากว่า คิดดูสิคนตัวสูงใหญ่สองคนนั่งอยู่บนเบาะรถเวสป้าคันเล็ก ๆ คันเดียว มันจะมีที่เหลืออยู่เท่าไหร่กัน ไอ้ที่ว่างมันก็มีอยู่หรอกนะครับ แต่เหลือนิดเดียวจริง ๆ
“มาลองนั่งดู” พี่จิ้นพูดพร้อมกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งตรงกลาง พี่โอมลุกออกจากเบาะหลีกทางให้ผมลองก้าวขาขึ้นไปนั่ง พอผมนั่งชิดติดกับหลังพี่จิ้นเรียบร้อย พี่โอมก็ขึ้นนั่งซ้อนผมจากด้านหลังทันที นั่งซ้อนสามได้จริง ๆ ด้วย
“เพื่อนนายหลับ”
"!"
“หมูไหวไหม”
“ไหวๆ แค่มึนระยะสุดท้าย”
"ถ้าไหวทำไมหลับ"
"แค่พักสายตาเฉย ๆ น่า"
"กลับห้องเถอะ"
"ไม่เอา อยากดูหัวใจม.อ่ะ"
หลังจากที่กราฟบอกว่าแม่หมูหลับ ผมก็รีบลุกออกมาจากเบาะรถพี่จิ้น เดินตรงเข้าไปหาเพื่อนผมทันที ตอนนี้ผมไม่อยากไปดูหัวใจม.แล้วล่ะ เลยขอให้ยักษ์ห้องนั้นขับไปส่งที่ห้องแทน คืนนี้เพื่อนผมไม่น่าไหว แต่พูดยังไงเธอก็ไม่ยอมยังดื้อดึงอยากดูอยู่นั่นแหละ 'คนเมานี่พูดยากจังว่ะครับ'
“งั้นเปลี่ยนตำแหน่ง หมูแดงมานั่งคันนี้ ส่วนเราไปนั่งคันนั้น ดูท่าจะไม่รอดถ้าปล่อยให้ซ้อนท้ายไอ้กราฟมัน” พี่จิ้นพูดตัดบท สรุปผมก็ได้นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์กราฟ ผมค่อย ๆ ยกขาก้าวขึ้นไปทำหน้าที่เป็นสก๊อยจำเป็นให้กราฟ ผมว่ารถคันเล็กแล้ว เบาะรถยังเล็กได้อีก ซื้อมากะขับคนเดียวไม่ให้ใครซ้อนเลยหรือไงนะ แต่พอได้นั่ง มันก็นั่งได้พอดีเลยนะ เสียแต่ว่ามันชิดไปหน่อย ผมรู้สึกเหมือนผมนั่งกอดกราฟอยู่เลยล่ะ หวังว่ากราฟคงไม่อึดอัด
พอทุกอย่างลงตัว ก็ถึงเวลาที่ขบวนรถพวกผมเคลื่อนตัวออกไปผจญภัยตามล่าหาหัวใจมหาวิทยาลัย รถพี่จิ้นขับนำหน้า กราฟขับตามหลังไปติด ๆ ถนนเส้นนี้ค่อนข้างเปลี่ยวที่สุดและอยู่ไกลจากหอพักมากที่สุดเหมือนกัน
“นายขยับเข้ามาหน่อยก็ได้นะ เดี่ยวตก” กราฟขยับก้นไปด้านหน้าให้ผมขยับตัวตามเข้าไปอีกนิด ผมมองกราฟจากด้านหลัง ไหล่มันโคตรกว้างแมนสุดๆ ตัวอุ่น ๆ ของกราฟมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยโชยตามลมเย็น ๆ พัดเข้ารูจมูกผม นั่งรถมอเตอร์ไซค์ตอนดึก ๆ ให้ลมเย็น ๆ พัดตีหน้า มันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ 'ผมง่วง'
“เฮ้ยยยยยย!” หลับ! ตะกี้ผมหลับ!! ผมนั่งหลับบนรถมอเตอร์ไซค์.... ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม เมื่อกี้ผมเกือบหงายท้องหล่นจากรถ ดีนะเอามือคว้าเอวกราฟได้ทัน กราฟก็คงตกใจเหมือนกันรีบเอื้อมมือดึงแขนผมให้เกาะเอาไว้ที่เอวมัน ผมเกาะเอวมันแน่นเลยล่ะ 'ตกใจหมด'
“นั่งหลับได้ไงว่ะ” เสียงกราฟดูอารมณ์เสียหน่อย ๆ มือที่ดึงแขนผมไปเกาะไว้ที่เอวยังจับเอาไว้แน่น
หัวใจผมเต้นตึกตัก ๆ ยังไม่หายตกใจเลยอ่ะ ถ้าเมื่อตะกี้หล่นลงไปบนถนนตอนที่รถยังวิ่งอยู่นะ ไม่อยากจะคิดสภาพเลยว่าจะออกมาแย่ขนาดไหน...อารามตกใจ ทำให้ตอนนี้ผมเริ่มสร่างเมา
“มีเรื่องตลกไหม?”
“?”
"อยากฟัง"
“มีเรื่องนึง แต่ไม่ใช่เรื่องของเราหรอกนะ เรื่องมันมีอยู่ว่า..."
เด็กปีหนึ่งของม.เรานี่แหละไปเล่นฟิตเนส ปกติจะไปกับเพื่อนเมทแต่วันนั้นเพื่อนเลิกเรียนค่ำเลยไปเล่นคนเดียว เผอิญว่ามีเครื่องเล่นอยู่เครื่องหนึ่งที่เขาไม่เคยได้เล่นเลย เพราะคนเล่นเยอะ หรือไม่ก็ตรงเบาะชอบเปื้อนรอยเหงื่อเขาเลยไม่เคยเล่นสักที พอดีวันนั้นเครื่องว่างเลยได้โอกาสลองเล่นดู เครื่องนี้ต้องถอยหลังเข้าไปด้วยความที่ไม่เคยเล่นเลยดูเก้ ๆ กัง ๆ ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เขานั่งเล่นอยู่แบบนั้นแป๊บเดียวก็มีนักศึกษาชายเดินเข้ามาหาเขาจากด้านหลังแล้วพยายามสื่อสารด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดว่า
“เก็งรู ๆ ” พูดจบก็เดินกลับออกไป
ตอนนั้น เขาก็คิดว่าต้องเกร็งรูด้วยหรอว่ะ ไม่ใช่ผู้หญิง ทำไมต้องเกร็งรู เขาไม่ได้สนใจ เริ่มเล่นเครื่องเล่นนั้นใหม่แบบ งง ๆ
เล่นอยู่แบบนั้นได้ไม่นานนักศึกษาชายคนเดิมก็เดินกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าซีเรียสมาก ๆ แล้วพูดประโยคเดิมว่า
“เก็งรูๆๆ” แล้วก็เดินจากไปอีกแบบหัวเสีย
เขามองตามอย่างงง ๆ สงสัยเล่นผิดจริง ๆ เขาเลยคิดว่า เกร็งรู ก็ เกร็งรูว่ะ พอคิดได้แบบนั้นแล้วก็เริ่มเล่นใหม่ คราวนี้เขาไม่ลืมเกร็งรู ไปด้วย 1 ฮึบ! เกร็งรู... 2 ฮึบ! เกร็งรู....
แต่เขาเล่นเกร็งรูอยู่ตรงนั้นได้ไม่นาน นักศึกษาชายคนเดิมก็กลับมาอีกคราวนี้หน้าเครียดกว่าเดิม พอเดินมาถึงตัวก็ลากเขาออกจากเครื่องเล่นนั้น เดินไปหน้ากระจก แล้วค่อย ๆ พูดเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดแต่คราวนี้พูดช้าลงจากเดิม
“เก็ง เปง รู”
สิ้นเสียงนักศึกษาชายชาวต่างชาติ เด็กปีหนึ่งคนนั้นก็หันหลังกลับไปมองที่กระจก เห็นเป้ากางเกงขาดเป็นรูเบ้อเริ่ม แล้วสติเขาก็หลุดออกจากร่าง จนถึงตอนนี้เขายังไม่เคยก้าวขาเข้าไปในฟิตเนสอีกเลย" พอเล่าจบผมแอบเห็นไหล่ของกราฟมันสั่น ตลกอะดิ
“แล้วตอนนั้น อายมากไหม?” กราฟถามผม
“โคตรอาย” ผมรีบตอบ
หวีดดด ---
หวีดดด ---
เงียบไปชั่วขณะ
“!” กราฟมันรู้ได้ไงว่าเด็กปีหนึ่งคนนั้นเป็นผม _ _”
“หึหึหึ” คราวนี้ไอ้กราฟมันหัวเราะไม่กลั้นแล้วครับ เออ หัวเราะเข้าไป ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก แม่ม
พอเล่าเรื่องจบรถของเราก็ขับมาถึงประตูอีกฟากของมหาวิทยาลัยพอดิบพอดี ถนนเส้นนี้บรรยากาศดูเปลี่ยวมาก วังเวงสุด ๆ ผมว่าถ้ามีใบไม้แห้งสักใบร่วงลงมาจากต้นก็คงได้ยินเสียงกระทบพื้น ถนนเส้นนี้ถึงจะมีไฟสีส้มอมเหลืองส่องตลอดเส้นแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ถนนเส้นนี้ดูปลอดภัยมากขึ้น พอขับมาได้สักพักไฟถนนไม่มีแล้ว มีแค่แสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์ของพวกผม ชักเริ่มตื่นเต้นแล้วสิ ขับมาเรื่อย ๆ รถมอเตอร์ไซค์พี่จิ้นก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลง รถพี่จิ้นจอดแล้ว กราฟที่ขับตามมาก็จอดเทียบข้าง ๆ กัน รถสองคันจอดแล้วแต่ยังไม่มีคันไหนดับเครื่องยนต์ ยังไม่มีใครลงจากรถ พี่จิ้นกวักมือเรียกให้กราฟขยับรถเข้ามาอีกหน่อย แต่ไอ้พี่โอมนี่สิทำปากขมุบขมิบน่าหมั่นไส้ บอกว่าพวกผมขับรถช้า
ตื่นเต้น! วันนี้มะนาวจะได้เห็นหัวใจมหาวิทยาลัยแล้วว
พี่จิ้นกับกราฟดับเครื่องยนต์รถมอเตอร์ไซค์ พี่โอมบอกให้เราทุกคนเงียบอย่าส่งเสียงดัง การดูหัวใจมหาวิทยาลัยต้องตั้งสติให้ดีมีสมาธิแน่วแน่ ถ้าเราไม่ตั้งใจจริงจะมองไม่เห็น ผมเคยได้ยินเขาเล่ากันมาว่า การมาตามหาหัวใจมหาวิทยาลัยต้องให้รุ่นพี่เป็นคนพาน้องปีหนึ่งออกมาดูเท่านั้นถึงจะมองเห็น จะเป็นพี่เมท พี่รหัส พี่เปอร์ หรือพี่อะไรก็ได้แต่ต้องเป็นรุ่นพี่ ห้ามเด็กปีหนึ่งมาดูกันเองเด็ดขาด เรื่องนี้ผมเห็นด้วยนะเพราะถนนเส้นที่ขับมาเปลี่ยวอันตรายเกินไปถ้าจะมากันเอง ยิ่งฟังเขาเล่ามาผมยิ่งอยากรู้
“หลับตาอธิษฐาน” พี่จิ้นพูดเปิดประโยคหลังจากที่ทุกคนเงียบกันได้สักพัก บรรยากาศตอนนี้เงียบกริบมากครับ ยิ่งดับเครื่องรถมอเตอร์ไซต์แล้วทั้งมืดทั้งเงียบ ตอนนี้ได้ยินแค่เสียงแมลงกลางคืนร้องหวีด ๆ ชวนให้ขนลุก ตอนนี้ผมทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น พออธิษฐานเส็จก็พยายามกวาดสายตามองออกไปในความมืดหาหัวใจของมหาวิทยาลัย
“เงยหน้า แล้วมองตามมือพี่” พี่จิ้นพูดเสร็จก็ค่อย ๆ ชี้นิ้วมือไปบนฟ้า แล้วค่อย ๆ ชี้มือลงมาตรงพื้นถนน
ไหนว่ะ ไม่เห็นจะมีอะไร?
จู่ ๆ แสงไฟสว่างวาบ!!!
“!” ผมตกใจตาโต นึกว่าแสงไฟมาจากไหน ที่ไหนได้แสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์นี่เอง ตอนนี้พวกผมยังไม่มีใครลงจากรถนะครับ
“นี่ไงหัวใจ มหาวิทยาลัย” พี่โอมพูดเสร็จก็ชี้นิ้วไปที่
เกาะกลางถนนเล็ก ๆ >> ที่เป็น >> คอนกรีต >> รูปหัวใจเล็ก ๆ
“....” ผมพูดอะไรไม่ออกครับ ขอยืนไว้อาลัย 1 นาที RIP ลุงเฉลียว ป้าฉลาด
ทั้งสามคนหันมามองผมเป็นตาเดียว พอเห็นท่าทางตลก ๆ ของผม สามยักษ์ก็หัวเราะออกมาเสียงดังสนั่นกลบเสียงแมลงกลางคืน เออ... ได้แกล้งน้องปีหนึ่งนี่ฟินขนาดนี้เลยหรือ ผมหันไปหาเพื่อนเมทตัวกลมที่ยังคงเงียบสนิท สงสัยช็อคไม่ต่างต่างกับผมเท่าไหร่ เธอคงอึ้ง! แต่ผมว่าเธอไม่ได้ช็อคหรืออึ้งแต่อย่างใด เพราะหมูหลับไปแล้ว _ _”
“ถ่ายรูปอัพเฟซไหม?” ไอ้พี่โอมถามล้อเลียน ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที ใครจะถ่ายอวดความโง่ตัวเองละครับ เก็บไว้เป็นตำนานเล่าต่อดีกว่า ปีหน้าผมจะเป็นคนหัวเราะมั่ง หึหึหึ
“ไม่เชื่อแต่อย่าลบลู่ รับรองมาไหว้หัวใจในตำนานแล้ว ลืมคำว่า 'โสด' ได้เลย” ไอ้พี่โอมหน้าเข้มยังไม่หยุดหลอกผม ทำหน้าทะเล้นใส่ผมอย่างอารมณ์ดี มีความสุขล่ะสิ ได้แกล้งเด็ก ตอนนี้ผมอยากเหนี่ยวรูมเมทห้องนี้ซักคนละป๊าบสองป๊าบ ตอนนี้มะนาวกระจ่างใจแล้วครับ ว่าทำไมบางคนมาถึงไม่เจอก็มันเป็นแบบนี้ไง แล้วใครจะหาเจอ ผมแอบเห็นมีดอกไม้วางไว้ด้วยแหละ สงสัยถูกหลอกว่าต้องเอาดอกไม้มาไหว้ด้วยแน่ ๆ ส่วนประเด็นที่บอกว่าไม่ใช่ทุกวันที่จะเจอ ผมว่าวันนั้นน่าจะฝนตกน้ำท่วมมิดจนมองไม่เห็นมากกว่า เพราะมันเล็กมากกกกกก.....
“เป็นอันเสร็จพิธี ประทับใจไหมครับน้องปีหนึ่ง” พี่จิ้นถามผมยิ้ม ๆ ผมรีบยกมือทำท่ากดไลค์ ประทับใจมากครับพี่
“ดึกล่ะ กลับดีกว่า มีความสุขโว้ย” ไอ้พี่โอมมันก็ยังกะโตกกะตากแสดงท่าทางว่าอารมณ์ดีออกมาอย่างเปิดเผย มันฟินกี่รอบแล้วเนี่ย? กับการแกล้งเด็ก
ขากลับก็เหมือนเดิมเวสป้าแซนวิชไส้หมูแดงของพี่จิ้นขับนำ ผมกับกราฟขับตาม ขับมาได้สักพัก ลมเย็น ๆ พัดปะทะหน้าผม แสงไฟสีส้มอมเหลืองจากเสาไฟ ตัวอุ่น ๆ กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวกราฟ ชวนให้หนังตาผมพาลจะปิด
“นาย” กราฟเอามือสะกิดตัวผม
“....”
“นาย ๆ”
“...”
“มะนาว!”
“หืมม” เมื่อกี้ผมหลับ? คราวนี้ผมฉลาดกว่าขาไป พอรถออกตัวผมก็เอาแขนไปโอบเอวกราฟเอาไว้แน่นทันทีแทบไม่ต้องให้บอก เพราะรู้ว่าขากลับผมมีสิทธิหลับเหมือนขาไปชัวร์ ๆ
“หลับ?”
“เปล่า แค่หลับตาเล่น ๆ”
“อยากฟังเรื่องตลก”
“ไม่เล่าแล้วง่วง”
“เดี่ยวนายหลับ?”
“ขาไปเราเล่าแล้ว ตากราฟบ้างดิ ผลัดกัน”
“ไม่ชอบเล่า”
“งั้น ร้องเพลง” ผมตอบส่ง ๆ ออกไป คราวนี้ไอ้กราฟเงียบไปเลย เราสองคนนั่งเงียบไปสักพัก สงสัยไอ้กราฟกลัวผมหลับ เลยเอามือมาจับแขนไว้ซะแน่น จากนั้นกราฟมันก็ร้องเพลง...อ้าว! อยู่ดี ๆ จะร้องก็ร้อง ไม่ถงไม่ถามเรื่องจังหวะสักคำ ผมลืมไปเลยกราฟมันเล่นกีต้าร์กับร้องเพลงตอนประกวดเดือนคณะ อืมมม...เสียงมันเพราะดีนะ
หากบังเอิญสายตาเธอจะผ่านมาที่ฉัน แหละเธอนั้นบังเอิญจะสนใจ
หากบางทีหัวใจเธอเจอสิ่งที่ซ่อนไว้ ก็คงเพราะว่าใจเราตรงกัน
แต่มันคงไม่มีทางเป็นอย่างที่คิดไว้ แหละเราไม่มีทางจะรักกัน
แหละไม่มีเรื่องบังเอิญจะเกิดขึ้นทั้งนั้น เพราะฉันคิดฝันไปคนเดียว
* อยู่กับความเหงา กอดกับความฝัน อยู่กับความหวังที่มันยังไม่หายไป
อยู่กับความรักที่มันบังเอิญไม่เป็นใจ เพราะไม่มีทางจะมีเธอ
ก็คงเป็นเพราะความจริง มันต่างจากที่ฝัน และเธอนั้นไม่เคยจะสนใจ
แต่บังเอิญฉันยืนยันจะเก็บความฝันไว้ เก็บมันไว้ให้เธอเพียงคนเดียว
มีเพียงความเหงา มีเพียงความฝัน เพียงเธอเท่านั้นที่มันยังขาดหายไป
ก็มีความรัก แต่เธอบังเอิญไม่มีใจ ฉันไม่มีทางจะมีเธอ
ก็ฝันว่าซักวันจะมีเธอ
http://youtu.be/8OkMwaoQggU (http://youtu.be/8OkMwaoQggU)
“นาย”
“นาย ถึงหอแล้ว” _ _”
มะนาวหลับ หลับไปตั้งแต่ฟังเพลงท่อนแรกจบ
___________________________________________________________________________________________TBC
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เน้อ ดีใจที่ชอบมะนาว ^ ^
ส่วนเกมส์กติกา ก็คือ เล่นตามตัวอักษรของคนเล่น เช่น จักรยาน = จิ้น , ออมสิน = โอม, กะเหรี่ยง = กราฟ
Malula ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้นะจ้า โค้งงามๆ
-
มะนาวน่ารักกกก :-[
รอลุ้นให้พี่จินเป็นพระเอกต่อไป
-
มีเอาไว้ให้รุ่นพี่แกล้งจริงๆด้วย
-
กราฟชอบมะนาวใช่หรือเปล่าเนี่ย น่าสงสัยนะนั่น แล้วจิ้นกับโอมก็แกล้งน้องนะ กราฟก็ร่วมมือกับเขาอีกคน
-
:กอด1:มึนกะน้องมะนาว
-
รออ่านต่อจ้า
-
หลับ แล้ว จับ เข้า ห้อง เลย ๆๆๆ :z1: :z1: :z1: :z1: ( :oo1: ) ไม่ ต้อง ส่ง หอง ตัว เอง หรอก หุหุหุหุ :-[ :-[ :-[ :-[
มา ต่อ อีกๆๆๆๆ สรุป ใคร พระเอก เนี่ยยยยยยยยยยยย กราฟ นะ?
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
วันนี้กราฟก็มีลุ้นเป็นพระเอกด้วย
ถ้าน้องหมูแดงไม่หลับ ยังลุ้นพี่เมทยักษ์ต่อนะนี่
ขำตอนเกร็งรูมาก คิดได้ไง
-
5555+ มะนาวน่ารักจัง :m20:
-
เก็งรู
อ๊ายยยยยยยยย o22
ขำขี้แตกขี้แตน แล้วมะนาวกับแม่หมูก็สู่สวรรค์ เฝ้าพระอินทร์ทันใด
:laugh:
:กอด1: เรื่องนี้มากๆค่ะ เพิ่งมาอ่านจ้า แต่จะรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ :bye2:
-
น่ารักจัง :)
-
มะนาวจะคู่กราฟใช่ไหมครับเนี่ย
-
เก็งรู ไม่คิดว่าจะเป็นมะนาวนะเนี่ย ฮามาก ไหนจะหัวใจมหาลัยอีก
-
ขำน้ำตาเล็ดอีกละ ฮามากกกกก ตอนนี้กราฟมีสิทธิ์เป็นผู้ท้าชิงอันดับหนึ่งนะเนี่ย ถ้าแม่หมูไม่เมาจนนั่งหลับพี่จิ้นก็ยังคงทำคะแนนแซงทางโค้งต่อไปนะเนี่ย น่าสงสัยตรงท่ีแม่หมูตัวใหญ่แต่จะให้ซ้อนท้ายกราฟที่มีพื้นที่เบาะเล็กนิดเดียวนี่แหละ มันคือแผนเนียนๆของพ่ีจิ้นสินะท่ีให้มะนาวมานั่งระหว่างกลางน่ะ พี่จิ้นกับกราฟท่าทางเริ่มออกว่าชอบมะนาว แต่พี่โอมยังไม่ค่อยเท่าไหร่ ฮาน้ำตาเล็ดกับมุกเก็งรูมากอะ 55555 คิดได้นะ ตอนแรกไม่คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นมะนาวนะนั่น พอรู้ยิ่งฮา สามหนุ่มนี่ก็รวมหัวกันดีเหลือเกิน มาหลอกให้ตามหาหัวใจ ม แบบเนียน โดนต้มซะเปื่อยเลยเป็นไงล่ะ
-
กราฟ นายมานิ่งๆอ่ะ แต่ก็หวานใช้ได้ o13 o13 เสียดาย ไอ้คนที่ควรฟัง ดันหลับ :z3: :z3:
-
พาไปดูเกาะรูปหัวใจ ช่างแกล้งมะนาว 5555+
-
ชอบอ่ะ มะนาวดูใสซื่อจัง เเต่ กำลัง รังเร
ใครเป็นพระเอก กราฟ หรือ พี่จิ้น ?? :serius2:
+เป็ด เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มะนาวนี่ฮาได้อีกนะเนี้ยะ :laugh:
-
ชอบ......ชอบ.......ฮากระจาย กับมะนาวที่หมดสภาพ ลุ้นกราฟกับมะนาว :pig4:
-
เราเชียร์กราฟนะ
-
:o8: :-[
-
มะนาวน่ารักเนอะ
-
555 มะนาวทำฮาอีกแล้วนะ
ขำอะ แถมหลับไปตั้งแต่ท่อนแรกอีก
แล้วจะไปนอนที่ไหนอ่า กราฟจะพาไปส่งห้องหรือนอนห้องกราฟ
อั๊ยยะ รออ่านต่อจ้าา
-
ลุ้นๆๆ
กราฟ&มะนาวน่ารัก
-
หัวใจมหาลัย >< มทส จริงด้วยๆ
(ความจริงมันสวยนะถ้าไปกับเเฟน)555++
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย เก็งรู 5555555555555 :laugh:
มะนาวเอ๋ย โก๊ะได้อีก น่าร้ากกกกกกกกกก
ตอนนี้กราฟกับมะนาวแอบสวีท(?)นิดนึง อั๊ยย่ะ แม่ยกปลื้ม :impress2: :man1:
แต่ฮาหัวใจมหาลัยจริงๆค่ะ ที่แท้... 5555555555 :m20:
ขอบคุณมากๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :3123: :pig4:
-
เก็งรูๆๆๆ :m20: :m20:
-
ยังงงอยู่ใครพระเอกเนี่ยใช่กราฟแน่ๆใช่ปะ :z3:
-
:laugh: :laugh:
o13
-
5555+++ สนุกดีค่ะ อิๆ
-
สุดๆไปเลยกับหัวใจม. หัวใจม.จริงๆด้วยยย ฮ่าๆ
ว่าแต่ใครจะได้เป็นพระเอกกันนาาาา :m28:
-
เก็งรูได้ฮามาก :laugh:
มะนาว ใครจะเป็นพระเอกของนายกันนะพ่อตุ๊ดน้อย :-[
-
สนุกดีอ่ะ ชอบพี่จิ้นกับพี่โอม ฮาดี
-
เก็งรู :m20:
มะนาว :sleep2: กราฟอย่าอุ้มเข้าผิดห้องล่ะ
แล้วรถอีกคันล่ะ คันแซนวิชไส้หมูแดงน่ะถึงไหนแล้ว
-
o13
-
มะนาวน่ารักมากกกกกกกกกกก
แต่หลับไปแบบนี้จะนอนไหนเนี่ย ห้องกราฟอ่ะป่าวอ่ะ
ปล.พระเอกของเรื่องเราก็ยังคงเดาไม่ออกอยู่ดี แต่เอนเอียงไปทางกราฟแบบ 99% 5555
-
:m20:
-
ฮาดีจัง. ชอบพี่จิ้นอ่ะ
แต่เชียร์กราฟกับมะนาวให้คู่กัน
เอ๊ะ ยังไง
-
มะนาวฮาอ่ะ เก็งรู กร๊ากกกกกก
-
อยากอ่านต่อ. o13
-
อยากอ่านๆๆๆๆ ชอบบบบบบบบบบ >.<
-
เชียร์กราฟค่ะ :impress2:
-
อยากอ่านต่ออ่าาาา :-[
-
ฮาเก็งรู :laugh:
พระเอกคือกราฟใช่มั้ยยย
-
55555555555............เฮียจิ้นใช้ได้นะเนี่ยอย่างฮา
-
กราฟจริง ๆ แล้วแอบชอบมะนาวอยู่ใช่มะ
รู้นะ ๆ รออ่านตอนต่อไปจ้า แต่งเรื่องได้น่ารักดี :)
-
๕๕๕
มะนาวน่ารักโคตรๆ
ชอบๆ ได้กะกราฟเหอะ ก๊ากกกก
แอบเชียร์อ่ะ
^^
-
รอด้วยคนนะจ๊ะ อิอิ
-
ใครคู่ใครล่ะงานนี้
-
อืม...เกมนี้เราก็เคยเล่นนะ
เพื่อนเอามาทายระหว่างเดินทางน่ะ ตอนแรกก็งงน่าดู
กว่าจะจับจุดได้ :z3:
-
ฮาจนเกร็งไปหมด :jul3:
-
ชอบมาก รอจ้า
-
เชียร์กราฟกับมะนาว
-
ตอนนี้กราฟมีบทอีก 20% อิอิ
ในที่สุดก็เข้าใจเกมซะที ใครมันเป็นคนคิดเนี่ย ฮ่าๆ
-
ได้กันแน่ แผนอิรุ่นพี่เกรียนสินะ คิคิ
-
โอ้ยย อ่านเรื่องนี้แล้วขำจริงๆๆ มันสนุกมากเลยค่ะ เชียร์กราฟเป็นพระเอก แต่ใจนึงอยากให้พี่โอมมมเป็น ><
-
มะนาวทั้งน่ารักและก็ฮา
แต่ก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก
แต่ขอเชียร์กราฟ
:L2: :L2:
-
มะนาวเอ้ยยย กราฟรู้ได้ไงอะ ฮ่าๆๆ
-
"นาย"
"เราชอบนาย"
โหย นึกว่าจะอะไรประมาณนี้
จะจำไว้เลยว่าอย่าคาดหวังอะไรจากผู้ชายชื่อ ..กราฟ..
o13
-
รู้สึกว่าพี่โอม กะพี่จิ้นเนี้ยจะเกรียดได้อีกนะ ได้ใจจิงๆๆ
ตอนนี้เชียร์กราฟมากๆ ที่สุด มะนาวก้อน่ารักอ่ะ น่าอิจฉาจิงๆ มีหนุ่มๆ มารุมล้อม
แต่ก้อเสียดายพี่ๆ ที่เหลือด้วยสิ ลุ้นๆ แต่ว่าพระเอกคือกราฟใช้ป่ะคะ
มะนาวเรียกเพื่อนซะน่ารักเชียว ^^
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครพระเอก แต่น่าติดตามมาก
-
รอตอนต่อปายยยยย o13
-
ยังเดาไม่ออกว่าใครพระเอก แต่น่าติดตามมาก
Me too
และก็เฝ้ารอ...หวังว่าคุณนักเขียนจะมาต่อทุกวัน.... :m22:
-
วันนี้คนเขียนไม่มา... T.T
-
อ้อ แบบนี้นี่เอง เกมส์นี้!ไม่เคยเล่นมาก่อนเลยคะพึ่งเคยได้ยินครั้งแรก!
มะนาวน่ารักอ่ะ น้องหมูแดงก็ด้วย ว้ายๆๆๆ
-
อ่า ตกลงใครชอบมะนาวจ๊ะ^^
อยากรู้ตัวสั่น 5555+
-
The Call Chapter 7 : อย่าจับได้ไหมจ้ะ
_____________________________________________________________________________________________
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใส
เราเบิกบานรีบมาเร็วไว ยิ้มรับวันใหม่ยิ้มให้แก่กัน
เพื่อนๆ พร้อมหน้า พี่น้องพร้อมหมู่
ต่างมาดูรายการสุขสันต์
เจ้าขุนทองขับขานแล้วนั่น เจ้าขุนทองขับขานแล้วนั่น
เพื่อนผองมากัน ยินดีปรีดา
บ้างร้อง (บ้างร้อง) บ้างเล่น (บ้างเล่น)
ทั้งเต้น.. ส่งภาษา..
ขับขาน.. เจรจา..
เริงร่า.. กับขุนทอง
เจ้าขุนทอง (ฮุยฮา ฮุยฮา) เจ้าขุนทอง (เจื้อยแจ้วเจรจา)
เจ้าขุนทอง (ฮุยฮา ฮุยฮา)
http://www.youtube.com/watch?v=HdtjE6kV4u8 (http://www.youtube.com/watch?v=HdtjE6kV4u8)
ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์แม่หมูดัง
“หมู”
“....” เงียบ
“หมู ๆ รับโทรศัพท์”
“.....” เงียบ
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทางที่มะนาวเรียก เขาจึงค่อย ๆ ขยับเขยื้อนตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินสะโลสะเลไปเรียกให้เพื่อนเมทลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ มะนาวเปิดเปลือกตาข้างซ้ายมองหาเพื่อนเมทแต่แม่หมูไม่ได้นอนอยู่บนเตียง สงสัยรีบออกไปหากินจนลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่ห้องแน่ ๆ มะนาวกดปิดสัญญาณปลุกจากโทรศัพ์ แล้วค่อยเดินกลับมาทิ้งตัวนอนต่อบนเตียง
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
Aye aye aye, aye aye aye
Tell you baby, you huggin up the big monkey man
Aye aye aye, aye aye aye
Tell you baby, you huggin up the big monkey man
I never saw you, I only heard of you
huggin up the big monkey man
I never saw you, I only heard of you
huggin up the big monkey man ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
http://youtu.be/5yNtriWtufM (http://youtu.be/5yNtriWtufM)
นอนต่อได้สักพักเสียงนาฬิกาปลุกของมะนาวก็ดังขึ้น มะนาวงัวเงียตื่นเอื้อมมือไปกดเลื่อนเวลาออกไปอีก 5 นาที
“ขออีก 5 นาที” มะนาวบ่นงึมงำคนเดียว แล้วกดสวิทย์เปลือกตาหลับต่อ zzzzZZZZZzzzzzz
นอนต่ออีกพักใหญ่ ยังไร้วี่แววเสียงปลุกจากนาฬิกา
กี่โมงแล้วว่ะ? ทำไมนาฬิกาไม่ปลุกซักที
มะนาวเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลา เหลือเวลาอีกแค่ 15 นาทีก็ถึงเวลาเข้าเรียน มะนาวตกใจตาสองข้างเบิกเพลิงเขารสวมวิญญาณสิงห์เด้งตัวลุกจากเตียง ถอดเสื้อนอนออกภายในไม่ถึงวินาที จากนั้นวิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องน้ำ เสร็จแล้วกุลีกุจอแต่งตัวออกจากห้องไปด้วยความเร็วยิ่งกว่าเสียง พอไปถึงหน้าหอพัก เสียบกุญแจสตาร์ทรถเสร็จก็รีบบิดรถมอเตอร์ไซค์บึ่งออกไปอย่างรวดเร็วใช้เวลาในการเดินทางรวมวิ่งผ่านน้ำเพียงแค่ 14 นาทีเท่านั้น เหลืออีกแค่ 1 นาทีมะนาวก็อาศัยขาทั้งสองข้างวิ่งไปจนถึงหน้าห้องเรียน แล้วรีบเดินเข้าห้องไป
“แฮ่กๆ.... แฮ่กๆ.... ในที่สุดก็มาทันเวลา” มะนาวบ่นคนเดียว จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนที่จองที่นั่งเผื่อเอาไว้ให้
“โห มะนาวนึกว่าจะมาไม่ทัน ไม่งั้นตายแน่ วันนี้มีควิชย่อย” ไอ้โก๋เพื่อนในคณะของผมทัก พร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าปาดคอตัวเอง (ไอ้คนนี้แหละครับที่มันเป็นคนแนะนำการ์ตูนวายให้ผมรู้จัก)
“เออ-เล่นเอาเหนื่อย-ตื่นสาย-อาจารย์ยังไม่เช็คชื่อใช่ไหม?” ผมตอบเพื่อนกระท่อนกระแท่นพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดช้า ๆ
“กลิ่นละมุดหึ่งเลยนะ เมามาหรอเมื่อคืน” ไอ้โก๋พูดแล้วเอามือปิดจมูกแถมยังทำหน้ารังเกียจผมอีก
“กินมา แต่ไม่ได้ตั้งใจเมา” ผมตอบแบบเอือม ๆ ตั้งใจแค่ว่าจะไปกินนมไม่ได้ตั้งใจไปกินเหล้านี่หว่า ใครจะนึกว่าไปร้านนมแล้วจะได้กินเหล้า
“ไปกินร้านไหนมา”
“ร้านนมตาโอ” ผมตอบตอนนี้เริ่มหายใจคล่องขึ้น
“ร้านนมมีเหล้าขาย?”
“งงเหมือนกัน”
“สภาพแย่มาก กลายเป็นมะนาวกลิ่นละมุดไปซะแล้ว” ไอ้โก๋พูดขำ ๆ ทำหน้าตากวนตีนแซวผม ก่อนที่พวกผมจะเปิดบทสนทนาไปมากกว่านั้น อาจารย์ก็เข้ามาเช็คชื่อแล้วก็เริ่มแจกแบบทดสอบย่อยให้เริ่มทำ พวกผมเลยต้องจบการสนทนาลง พอหมดคาบชั่วโมงเรียน เพื่อน ๆ ในคณะก็เริ่มทยอยกันออกจากห้อง แล้วก็มีเพื่อนผู้หญิงเดินเข้ามาคุยกับผม เพื่อนคนนี้ชื่อโอ๋ครับ นิสัยดี ตัดผมซอยสั้น เป็นคนมั่นใจ แต่งตัวเปรี้ยว ๆ หน่อย
“มะนาว”
“ว่า?”
“มะนาวมีแฟนยัง?”
“เอ่อ...ยัง” เอ๋? มาถามกันตรง ๆ แบบนี้ผมก็เขินอะดิ ถามทำไม? อยู่ดี ๆ ก็ถาม
“แล้วมะนาวมีคนชอบยัง?”
“ยัง”
“เราชอบมะนาว”
“....”
“เราจีบมะนาวได้เปล่า?” ตกใจครับ โอ๋จ้องตาผมรอคำตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมว่าโอ๋ก็น่ารักดีนะ ผมจะตอบยังไงดี ผมยืนนึกคำตอบสักครู่ ผมยิ้มให้โอ๋ที่ยืนยิ้มให้ผม
“เราเป็นตุ๊ด”
“อ้าว? จริงหรอ” โอ๋ทำหน้าตกใจตาโตกับคำตอบของผม ผมพยักหน้าตอบโอ๋กลับไป เพื่อเป็นการยืนยันว่าโอ๋ได้ยินไม่ผิด โอ๋นิ่งไปสักพักพอตั้งสติได้ เธอส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ผม บอกกับผมว่า “ไม่เป็นไร เราเป็นกันได้” จากนั้นก็เดินจากไปเฉย ๆ ท่าทางเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนดูง่วง ๆ มึน ๆ ดีนะที่เมื่อคืนผมตัดสินได้แล้วว่าจะเป็นตุ๊ดไม่งั้นเรื่องคงไม่จบง่าย ๆ แบบนี้แน่ ๆ เป็นตุ๊ดนี่ดีว่ะ รู้สึกอยากขอบคุณสองพี่เมทยักษ์ของกราฟขึ้นมาทันที ^ ^
“เป็นตุ๊ด ทำไมถึงคุยกับผู้หญิง” เสียงใคร? ลอยมาเข้าหูผม ทำไมเป็นตุ๊ดแล้วต้องคุยกับผู้ชายอย่างเดียวหรือยังไง? ว่าแล้วผมก็รีบหันไปดูก็เจอกับไอ้แว่นกราฟยืนจ้องผมอยู่ พอเห็นสายตากราฟที่มองหา ทำไมผมรู้สึกนึกคำพูดไม่ออก
“เปล่า” เอ่อ ตอบปฏิเสธออกไปแบบนี้ถูกไหม? ก็เมื่อกี้ไม่ได้แค่คุยกันเฉย ๆ โอ๋เข้ามาขอจีบผมต่างหาก
แล้วกราฟก็เดินจากผมไป ถือเป็นครั้งแรกที่ผมคุยกับกราฟนอกจากการคุยโทรศัพท์หอพัก แสดงว่ากราฟเริ่มชินหน้าผมแล้ว ต้องรีบกลับไปเล่าให้แม่หมูฟัง คิดได้ดังนั้นผมก็รีบขับรถกลับหอพักทันที ยังดีที่วันนี้มีเรียนแค่ตัวเดียว ไม่งั้นผมแย่แน่ ๆ มีสิทธิดับอนาถเป็นซอมบี้วิญญาณหลุดคาห้องเรียนเป็นแน่แท้ รีบกลับหอไปนอนต่อดีกว่า
ผมกำลังจะจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้บริเวณลานจอดรถของหอพัก สังเกตเห็นว่าหน้าหอพักบริเวณโต๊ะรปภ. มีตำรวจกับนักศึกษาชายยืนอยู่เต็มไปหมด หอพักผมมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น? นักศึกษายกพวกตีกัน? หรือว่ามีคนขโมยของแล้วถูกจับได้? แต่ดูเหมือนว่าตำรวจจะกำลังเดินตรงเข้ามาหาผม
“นี่แหละครับ รถผมที่หายไป” นักศึกษาชายท่าทางตื่น ๆ ที่เดินมากับเจ้าหน้าที่ตำรวจพูดขึ้นมา พร้อมกับชี้มือมายังรถมอเตอร์ไซค์ที่ผมกำลังนั่งอยู่
“นี่รถของผมนะครับ” อะไรว่ะ??? จะเป็นรถของพี่ได้ยังไงว่ะครับ ในเมื่อรถคันนี้เป็นของพ่อผม กุญแจก็กุญแจรถผม พี่คนนั้นไม่สนใจคำพูดผม เดินนำตำรวจไปข้างหลังรถ ชี้ไปที่ป้ายทะเบียน เขาพยักยืนยันว่าเป็นรถของเขาจริงๆ ผมก็รีบลงจากรถเพื่อมาดูป้ายทะเบียน
ร ย ต
ลำปาง
405
เฮ้ยยยยยย!!!! ไม่ใช่ นครพนม? ไม่ใช่รถผม? ไม่ใช่รถพ่อผม? ผมหน้าซีด ตกใจจนมือสั่น “พ..พี่ ครับ ผมขอโทษนะครับ สงสัยขับไปผิดคัน เมื่อเช้าผมรีบไปเรียน” พอรู้ตัวผมรีบยกมือไหว้ขอโทษพี่เขาพร้อมกับลอบมองตานายตำรวจ “อ..อย่าจับผมเลยนะครับ ผ..ผมไม่ได้ตั้งใจ” เสียงผมสั่น รู้สึกกลัวปนตกใจ ทุกสายตามองมาที่ผมจุดเดียว สายตาจับผิดแบบนั้นทำให้ผมอะไรไม่ถูก รู้สึกแขนขา ไม่มีแรง ผมหันไปหาพี่เจ้าของรถตัวจริง พี่เขาก็ยังนิ่ง สงสัยโกรธจริง ๆ
"เฮ้ย ๆ !!! มีเรื่องอะไรกันว่ะ" เสียงโวยวายคุ้นหูดังขึ้น พี่เข้มก้าวพรวดเข้ากลางวงสนทนา พอเห็นว่ามีนายตำรวจอยู่ตรงนั้นด้วยพี่แกก็รีบเข้าไปตีสนิททันที "อ้าว คุณตำรวจก็อยู่ด้วย มีเรื่องอะไรกันหรือครับ? หรือว่ารถใครหาย?"
"คงไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ แค่เรื่องเข้าใจผิด"
"เข้าใจผิด?"
"กูนึกว่ารถหายเลยไปแจ้งความ" พี่เจ้าของรถอธิบายพี่เข้มเสียงนิ่ง ยังมีท่าทีไม่พอใจอยู่ "แต่สุดท้ายน้องมันแค่ขับไปเรียนผิดคันว่ะ" พี่เจ้าของรถทำหน้าเซ็งบุ้ยปากมาทางผม
"แล้วมึงจะอะไรนักหนาว่ะ น้องมันไม่ตั้งใจไอ้ห่า มะนาวขอโทษพี่เขาเร็ว"
"ผมขอโทษครับพี่" ผมยกมือไหว้พี่เขาอีกรอบ คราวนี้พี่แกคงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เพราะพยักหน้ารับไหว้ผม
"ไม่มีอะไรแล้วล่ะครับคุณตำรวจ รบกวนคุณตำรวจแค่นี้นะครับ"
พอเรื่องคลี่คลาย ทุกคนแยกย้าย นายตำรวจก็เดินกลับออกไป แต่ไม่วายกำชับผมให้เพิ่มความรอบคอบมากขึ้น
“เกือบโชคดีได้ไปเที่ยวฮ่องกงแล้วนะมึง” พี่โอมหันมาพูดกับผมแล้วก็เดินกลับเข้าหอพักไป
“...” ผมยังมึนอยู่
แล้วรถผมไปไหน?
ลืมเรื่องเมื่อคืนไปสนิท ผมเริ่มทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมไปกินนมร้านนมตาโอ แต่ได้กินเหล้าแทน จากนั้นก็ตั้งใจว่าจะไปดูหัวใจมหาวิทยาลัย รถสตาร์ทไม่ติดเลยจอดทิ้งไว้ ไปดูหัวใจมหาวิทยาลัยเสร็จ ขากลับผมหลับตื่นมาก็นอนอยู่บนเตียง แต่ผมกลับเข้ามานอนในห้องได้ยังไง? สลัด! รถผมยังจอดอยู่ร้านนม!
_________________________________________________________________________________________TBC
--- ขอบคุณทุกคนนะคะที่ชอบเรื่องนี้ กอดๆ
--- จะพยายามมาลงบ่อยๆเท่าที่จะทำได้เลย( แต่อาจจะไม่ยาวมาก คงไม่เตะเค้าน้า _ _")
--- ส่วนพระเอกเรามาลุ้นไปด้วยกันเน้อ ^ ^
-
จิ้มมมม ขอแว้บไปอ่านก่อนค่า :กอด1:
--------------------------------------------------
โอเคมาอ่านละะะ
มะนาวมึนมากอะหนูเอ๋ยย แล้วขับไปได้ยังไงละนี่ ไม่ใช่รถตัวเอง หรือเจ้าของเสียบกุญแจทิ้งไว้??
ขำตอนที่มะนาวสรุปว่าตัวเองเป็นตุ๊ดมาก มันเป็นได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยหรา :m20:
แล้วก็กราฟ...เป็นตุ๊ดทำไมถึงคุยกับผู้หญิงไม่ได้ล่ะจ๊ะ แอบคิดอะไรกับมะนาวแล้วอ๊ะป่าว :z1:
สู้ๆนะคะะ รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่า :3123: :pig4:
-
มะนาวตอนนี้ทั้งมึนทั้งอึนเลย
-
มะนาวเกือบซวยอ่ะ
-
มะนาวแอบมึนนะ
-
รอๆๆๆๆจ้าา
-
แล้วกุญแจมันไขกันได้ไงอ่ะ มะนาวมึนมาก
-
มะนาวเอ๋อมากกกก
สติอะมีมั้ย
ต่อไปจะเปนไงเนี่ยยยย รอติดตามนะจ๊ะ
-
มะนาวมึนได้อีก น่ารักจริงๆ
-
กลับมานอนหอได้ยังไงมะนาวยังไม่รู้เรื่อง ขับรถผิดคันมะนาวยังงง มะนาวเมามากนะนั่น แต่มะนาวเข้าห้องได้ยังไงนะนั่น แล้วทำไมมะนาวมีกุญแจรถคนอื่นได้นะ กราฟเหมือนไม่พอใจอะไรหรือเปล่าที่มะนาวคุยกับโอ๋ แต่มะนาวสรุปมะนาวจะเป็นที่มะนาวบอกจริงๆ ใช่ไหม อะไรจะตัดสินใจได้มึนงงขนาดนั้น
-
"ดีนะที่เมื่อคืนผมตัดสินได้แล้วว่าจะเป็นตุ๊ดไม่งั้นเรื่องคงไม่จบง่ายๆแบบนี้แน่ๆ ดีโว้ย รู้สึกอยากขอบคุณสองพี่เมทยักษ์ของกราฟขึ้นมาทันที ^ ^ "
ฮากะมะนาวจริงๆ เรื่องแบบนี้มันตัดสินใจเป็นกันในคืนเดียวได้ด้วยเหรอ
เออหนอน้องมะนาว แล้งกราฟนี่ก็มึนไม่แพ้กัน เพิ่งรู้ว่าตุ๊ดคุยกับผู้หญิงไม่ได้ :laugh:
-
ยังว่ารถจอดเสียอยู่ไม่ใช่เหรอ ตอนเช้าขับไปเรียนได้เฉย มันเป็นอย่างนี้เอง
มะนาว ตกลงหนูจะเป็นตุ๊ดเพราะอิพี่เมทยักษ์มันบอกให้เป็นหรือไง ฮ่วย...
อ้อ..แล้วน้องหมูแดงหายไปไหนหว่า
อนาจ ที่ถูกคือ อนาถ
-
:m20: มะนาวมึนอ่ะ ฮาด้วย
-
จะมึนไปไหนจ๊ะมะนาว
-
มะนาว เกือบไปนอนคุกแล้วมั้ยละ ว่าแต่ใครจะเป็นพระเอกของมะนาวน่าาา :o8:
-
มะนาวนี่น่ารักจริงๆใหเตายเหอะ คนแบบนี้นี้มันน่าแกล้งโคตรๆ เห็นแล้วต่อมSมันพุ่ง!!! :laugh:
-
มะนาววววว :z10:
-
มะนาวมึนได้ใจจริงๆ ทั้งมึนทั้งซื่อน่ารักอะ 555
-
อ๊ายยยยยยย มาต่อแล้ว แต่สั้นไปอ่ะคนเขียน อารมณ์เค้าค้างเลย มะนาวเอ๋ยเธอนี่มึนและรั่วได้ใจมาก ก็ว่าอยู่น้องเอ๋อแกบิดรถไปเรียนได้ไง 5555 เกือบเป็นหัวขโมยแล้วมั้ยล่ะ โห~ มะนาวมีสาวน้อยมาหลงรักด้วยเหรอเนี่ย เสน่ห์แรงจริงน้า แต่ฮาตรงที่คิดได้ว่าเป็นตุ๊ดนี่แหละ กราฟนี่หึงมะนาวเหรอ ? ถึงกับเดินเข้ามาถามเลยวุ้ย ตอนนี้เฮียโอมแกทำคะแนนบ้างแล้ววุ้ย มาในมาดพระเอกเลยนะเนี่ย ถ้านาวไม่เจอกับพี่โอมมีหวังเอ๋ออีกนานอ่ะ
-
เปิ่นมากมะนาวเอ้ยยยยย !!! 55555555555
กราฟเหมือนตัวประกอบ ออกมาไม่ถึง 5 วิ กร๊ากกกกกกกกกก :m20:
-
ตายแล้วมะนาว แบบนี้ถ้าโดนทำมิดีมิร้าย จะรู้ตัวมั๊ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ฮานะ ตอนที่บอกโอ๋ไปว่าเป็นตุ๊ด เพราะเมื่อคืนตัดสินใจไปแล้วว่าจะเป็นตุ๊ด :laugh: :laugh:
กราฟแอบคิดอะไรกับมะนาวหรือเปล่าเนี๊ยะ
-
ชื่อตอน!?? เกือบคิดไปไกลนะเนี่ย
มะนาวมึนมากกกกก
-
:กอด1:เปลื่ยนชื่อเหอะ น้องมะนาว
มึนดีแท้!!
-
เนื้อเรื่องน่ารักใสๆครับ...ชอบๆๆ
-
มะนาวมึน
ไปถามกราฟเลยมะนาว ไหนๆ คุยกันแล้ว
555
-
มึนด้วยคนนะ รถไม่ใช่แล้วมันขี่มาได้ไงล่ะเนี่ย :really2:
-
มะนาวครับ มึนมากนะ o22
มีสาวมาสารภาพรัก ดีนะคิดได้แล้วว่าจะเป็นตุ๊ด ฮาน้องมะนาว :m20:
-
แล้วใครจะพามะนาวไปเอารถกันล่ะทีนี้ :impress2:
-
น่ารักๆ เค้ารออยู่น้าาา :oo1:
-
:m20: ตั้งเเต่ตัดสินใจเป็นตุ๊ดนี่ มะนาวดูมึนๆนะ... สงสัยจะกำลังปรับตัว
พระเอกนี่... กราฟชัวร์ใช่มั้ย :-[ ปลื้มมมม!!! (หรือพี่โองพี่จิ้น???... ให้คู่แม่หมูไป55)
(หัวใจมหาลัยตอนก่อนหน้านี้ พาลเอานึกถึงตอนปี1 พี่ให้ไปไหว้อธิฐานขอให้เห็นจระเข้เผือก...
ไม่งั้นเรียนไม่จบ กลัวเเทบตาย สุดท้าย... แม่งทั้งขำทั้งเซ็งตัวเอง... เครียดตั้งนาน)
ว่าเเต่มะนาวกลิ่นละมุด... อืมมมม ปฏิเสธสาวน้อยไปแล้วจริงๆสินะ... จะเอาจริงดิ!!! :กอด1:
-
4p ได้ป่ะ เหมาหมดเลย ^^
-
ตรรกกะนายเอกเเต่ละอัน มึนดีจริงๆ :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :3123:
-
โอ๊ะโอ :really2: :really2: ใครพามะนาว ขึ้นห้องหว่า?? :z1: :z1:
-
มะนาว ตอบได้ตรงมาก 555
-
เกือบไปแล้วไหมล่ะ
-
มะนาว ไหวไหมนี่ ถ้าจะมึนขนาดนี้ :m20:
เเต่อยากจะรู้ ใครพามะนาวขึ้นห้องมานอน ??
+ เป็ด จุ๊บๆ
-
เรื่องนี้มัน มัน ตรงลุ้นพระเอกนี่แหละฮ่าๆ
ใจเชียร์กราฟนะ แต่พยายามทำใจให้เป็นกลาง เพราะถ้าไม่ใช่กราฟเนี่ยมีขำค้าง :z3: ฮ่าๆ
ว่าแต่..ใครพามะนาวมานอนบนห้องกัน! ลุ้นๆ สรุปแม่หมูอุ้มขึ้นมา(?)ฮาา ฮ่าๆๆ
ปล.เรื่องนี้มีคนอ่านเยอะแว้วว เวลาลงตอนใหม่ช่วยบอกหน้าหน่อยนะจ๊ะ หาไม่เจอ ฮ่าๆ
-
อ่า. . . ไม่ใช่รถของตัวเองแล้วมีกุญแจขับออกไปได้ยังไงละเนี่ย
แต่คุณพี่โอมนี่ก็ทำตัวมีประโยชน์ดีเหมือนกันนะ
-
:laugh:
-
:laugh:
-
นึกว่าจะจับอะไรอย่างอื่นซะอีก อิอิ
-
น่ารักจัง...+1ให้ค่ะ
-
มะนาวเนี่ยนั่งหลับได้ไงดีนะที่ไม่ตกรถ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:serius2:
-
The Call Chapter 8 : อัศวินดาบคู่
________________________________________________________________________________
หลังจากผจญกับเหตุการณ์เขย่าจิตมาหมาด ๆ ชนิดที่เรียกว่าสติกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ผมนายมะนาวก็พยายามตั้งสติใหม่ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่กุญแจรถมอเตอร์ไซค์ผมดันเกิดไปใช้ไขสตาร์ทรถคนอื่นได้ ใครจะไปคิดว่ารถรุ่นคุณพ่อแบบนี้ยังมีคนใช้แถมยังคงสภาพการใช้งานไว้เท่า ๆ อีก แถมลักษณะรถก็เหมือนกันอย่างกับแกะ ต่างกันแค่เลขทะเบียน แต่จะโทษใครได้ตัวผมเองนั่นแหละที่ไม่รอบคอบเอง รถรุ่นเดียวกันมันก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว ระหว่างทางเดินเข้าห้องผมก็พยายามทำความเข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งก็พอจะทำความเข้าในใจได้ แต่เหตุการณ์เมื่อคืนผมกลับมานอนห้องได้ยังไง? เรื่องนี้ผมยังไม่รู้
พอเดินมาถึงหน้าห้องพักหมายเลข 7712 ประตูห้องก็เปิดรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้วมีเพียงแค่ประตูมุ้งลวดที่ปิดกันยุงและแมลงเข้าไปในห้องแต่ก็สามารถมองเข้าไปห้องมองเห็นเป็นเงาลาง ๆ ตอนนี้ห้องผมคงมีใครสักคนอยู่ข้างในห้อง และต้องมีสักคนที่สามารถตอบคำถามกับผมได้ล่ะน่า ผมรีบเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง แม่หมูนอนตัวกลมอยู่บนเตียง ผมส่ายหัวหน่าย ๆ ให้ผู้หญิงยิงเรือที่กำลังนอนหลับแต่กลับเปิดประตูอ้าทิ้งเอาไว้ ทำไมไม่รู้จักปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย เตียงของแม่หมูจัดชิดอยู่กับผนัง ส่วนเตียงของผมติดกับประตูหน้าห้องชิดกับหน้าต่างที่เป็นบานเกล็ด ส่วนเตียงพี่เมทผมอยู่หลังห้องเอาเตียงชิดผนังอีกฝั่งตรงข้ามกับเตียงแม่หมูเยื้องกันเล็กน้อยระหว่างเตียงผมกับเตียงพี่เมทจะมีตู้เสื้อผ้าสองตู้ของผมกับพี่เมทกั้นเอาไว้ ตรงกลางห้องของผมปล่อยเป็นที่ว่างเอาไว้ ปลุกแม่หมูขึ้นมาถามดีกว่า
แก๊กก ! แอ๊ดดดดดด !! ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พี่มีนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา หยดน้ำเกาะตามตัว
อ้าว พี่มีนอยู่ห้องนี่นา งั้นผมไม่ถามแม่หมูแล้วปล่อยให้เธอนอนหลับเก็บชั่วโมงการนอนต่อไป ผมถามพี่มีนแทนก็ได้ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากถาม พี่มีนก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า
“เมื่อคืนเมาไม่เป็นท่าเลยนะเรา” พี่มีนพูดกับผมเสียงเข้มยืนเอามือเท้าสะเอวจ้องหน้าผมนิ่ง
“ไรอ่าพี่มีน อย่าทำเสียงโหดเข้ากับหน้าตาดิ” ผมพยายามพูดตลกกลบเกลื่อน กลัวพี่เมทผมโทรไปฟ้องแม่ผม ตอนมาส่งผมแม่กับพี่มีนคุยกันถูกคอจึงฝากฝังให้พี่มีนช่วยดูแลผม
“ไปทำอีท่าไหนมาถึงให้ใครไม่รู้ อุ้มเข้ามาส่งได้ ทำไมปล่อยให้เมาขนาดนั้น” เสียงพี่มีนเข้มกว่าเดิมอีก แถมยังทำตาดุใส่ผมอีก
“เมาไม่เยอะหรอก แต่ง่วงมากกว่า ว่าแต่ใครอุ้มใคร ผมไม่เห็นจำได้” ผมตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง พี่มีนส่ายหน้าหน่าย ๆ มองมาที่ผมอีกรอบ เดินหนีไปเปิดประตูตู้ หยิบเสื้อยืดออกมาใส่ลวก ๆ แล้วค่อยหันมาตอบผม
“ตัวสูง ๆ หน่อย”
“อ่อ สงสัยกราฟมั้ง ก็พี่เมทไม่ยอมออกไปรับ ปล่อยให้น้องเมทตาดำ ๆ ต้องเผชิญชะตากรรมกันเอง” ผมเดินไปนั่งบนเตียง พยายามพูดบ่ายเบี่ยงประเด็น ไปเรื่องอื่น หาพื้นที่หลบสายตาจับผิดพี่มีนด้วยแหละ เดี่ยวถูกเทศนายาว พี่มีนทำหน้าเซ็งใส่ผม แล้วบ่นออกมายาว
“พูดให้ดีนะครับ ไอ้พี่เมทคนนี้แหละครับ ออกไปรอรับที่หน้าหอ เลยเห็นเราถูกอุ้มเข้ามาพอดี จะเข้าไปช่วยก็ไม่ยอม นึกว่าโดนรุมมาซะอีก”
“เว่อร์ไปพี่เมท อย่าพูดเสียงดังสิ จะเล่าอะไรให้ฟังกราฟนะแม่หมูจองแล้ว คนที่แหละที่มะนาวจะเป็นแม่สื่อให้ ไม่รู้อะไรทำมาพูดดี ตกลงพี่มีนเป็นคนลากแม่หมูเข้ามา?” ผมเข้าไปกระซิบอ้อนๆ บอกพี่เมทหน้าโหดแต่ใจดีของผม
“ก็ช่วย ๆ กัน คนเดียวยกไม่ไหว มีเด็กโซนดีช่วยด้วย แต่ระวังเถอะ เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่าแม่สื่อแม่ชักมักได้ ชัก เองนะ” พี่เมทผมลอยหน้าลอยตาพูดแหย่ผมยิ้มๆ พี่เมทผมแพ้คนขี้อ้อนน่ะครับ พอโดนอ้อนเข้าหน่อยๆ โมโหแค่ไหนก็อ่อนยวบ
“ไม่เคย แต่ถ้าช่วยสำเร็จจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด” ผมลอยหน้าลอยตาตอบบ้าง
คุยกันเสร็จผมก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้พี่เมทผมฟัง พอเล่าจบแม่หมูก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพอดี ผมเลยจัดการแชร์ประสบการณ์ตื่นเต้นของผมต่ออีกรอบ หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เราสามคนก็ออกไปหาอาหารมื้อเย็นรับประทานตามประสาพี่เมทน้องเมท พี่มีนบอกว่าวันนี้จะเป็นเจ้ามือเลี้ยง เนื่องในโอกาสที่ผมสามารถรอดจากการถูกตำรวจจับ ส่วนเมนูของผมวันนี้ตั้งใจว่าจะสั่งเมนู ปลานิลอกแตกมากิน เพราะรู้สึกว่าเมนูนี้ช่างเหมาะกับสถานการณ์ของผมวันนี้เหลือเกิน ร้านข้าวที่พวกผมออกไปกินเป็นร้านอาหารตามสั่ง ชื่อครัวบ้านแต้ อยู่หน้ามหาวิทยาลัย ร้านนี้ทำกับข้าวอร่อย แต่ถ้าเลยช่วง 1 ทุ่มเป็นต้นไป คนจะแน่นมากแทบไม่มีโต๊ะว่างเหลือ แต่วันนี้พวกผมออกมาเร็วเลยสามารถเลือกที่นั่งได้ ผมขอบอกความลับอย่างหนึ่งให้ฟังสาเหตุอีกข้อที่พวกผมชอบมากินข้าวร้านนี้เพราะว่าเขามีดูดวงแถมจากเปลือกลูกอมฮาร์ทบีทซึ่งแม่หมูเธอชอบมาก
“พี่มีนนั่งโต๊ะหน้าสุดติดกับเคาน์เตอร์จ่ายตังค์เนอะจะได้หยิบฮาร์ทบีทได้สะดวก ๆ” แม่หมูรีบจัดแจงที่นั่งให้พวกผม พอนั่งเสร็จเรียบร้อยผมก็รับหน้าที่เป็นคนจดรายการอาหาร อ้อ อีกอย่างหนึ่งร้านนี้เขาจะมีกระดาษวางไว้ที่โต๊ะเพื่อเขียนรายการอาหารที่ต้องการเสร็จก็เดินไปส่งที่เคาน์เตอร์อีกที
“แม่หมูเอาอะไร? อย่าสั่งอะไรยากนะ เกรงใจแม่ครัวเขา” ผมอดแหย่ไม่ได้ก็เพื่อนตัวกลมผมเธอชอบสั่งเมนูพิสดาร
“วันนี้ขอเป็นเมนูธรรมดาก็ได้ เอาเป็น เอ่อ...ข้าวหมูบดชุดแป้งทอดผัดพริกเผาหมูกรอบผักรวมใส่เม็ดมะม่วงหิมพานต์บวกไข่เจียวใส่แค่ต้นหอม”
“!” ผมว่าเพื่อนตัวกลมช่างมีไอเดียที่เจิดจรัศดีจริง ๆ เธอช่างคิดสรรหาเมนูอาหารมาหย่อนลงกระเพาะ แต่ละมื้อแทบไม่ซ้ำกัน
“คิดได้ไง” พี่มีนถามขำ ๆ น้ำเสียงปนหมั่นไส้นิด ๆ
“ก็สั่งตามกระเพาะบอกนั่นแหละคะ มะนาวเขียนไปอย่าให้ตกหล่นนะ เดี่ยวรสชาติเปลี่ยน” สั่งเมนูอาหารแบบนี้น่ากลัวตะหลิวของแม่ครัวจะลอยออกจากครัวเข้าสักวัน คิดดูเนื้อหมูก็ไม่ใช่เนื้อหมูแบบเป็นชิ้นธรรมดาเป็นเนื้อหมูบด บดหมูเสร็จต้องเอาไปชุบแป้งทอด ทอดเสร็จถึงเอามาผัดอีกรอบ เรียกว่าเมนูเดียว ต้ม ผัด แกง ทอด หอม อร่อยครบทุกกรรมวิธีในจานเดียวเลย
“แล้วพี่มีนกินอะไร”
“ปลานิลนึ่งแจ่ว” ผมก็จดรายการอาหารตามสั่ง
ส่วนเมนูของผมก็เป็นปลานิลอกแตกตามที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก เมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของทางร้านนี้เลย ใครผ่านไปผมแนะนำให้สั่งมาทานกันดูนะครับ รับรองอร่อย ปลานิลตัวขนาดพอดีผ่าท้องเอาไปทอดจนกรอบแล้วพื้นที่ตรงกลางอกก็ราดด้วยยำทะเลโปะทับตัวปลาเอาไว้ ราคาก็ไม่แพงด้วยแค่ 35 บาท จดรายการอาหารเสร็จผมก็เดินไปส่งเคาน์เตอร์รับรายการอาหารกำลังลุ้นอยู่ว่าหลังจากที่แม่ครัวเห็นเมนูอาหารของเพื่อนตัวกลมผมแล้วจะแสดงสีหน้าอย่างไรออกมา พอแม่ครัวอ่านเมนูปุ๊บตาก็เหลือกทันทีแล้วกราดตาออกมามองลูกค้าที่นั่งอยู่ตามโต๊ะนั่งในร้านทันที
“อูยยยย” ผมกับพี่เมทอุทานออกมาเบา ๆ
ระหว่างรออาหารสบโอกาสดีผมเลยถามถึงเรื่องเมื่อคืนกับแม่หมู เราสามคนค่อนข้างสนิทกัน คุยกันได้แทบทุกเรื่องเหมือนคนที่มีลักษณะนิสัยคล้าย ๆ กันมาอยู่รวมกัน เคมีเลยเข้ากันได้อย่างลงตัว แม่หมูก็บอกว่าเมื่อคืนเธอหลับตลอดทางเหมือนกันตั้งแต่ขึ้นรถ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วรีบอาบน้ำไปเรียน ผมตื่นมาเลยไม่เจอ ว่าไปผมก็ลืมซะสนิทปกติที่ประตูตู้เสื้อผ้าของพวกเราสามคนจะปริ้นตารางเรียนเอาไว้จะได้รู้ว่าใครมีเรียนวันไหนบ้างเผื่อมีเรียนเช้าพร้อมกันจะได้จัดสรรเวลาในการใช้ห้องน้ำได้ ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ผมมองเห็นผู้ชายรูปร่างสูงในชุดนักศึกษา ผิวขาวจัด สวมแว่นสายตา กำลังยืนสั่งข้าวอยู่กับเพื่อนอีกคนที่ร้านฝั่งตรงข้าม แปลกจัง ทำไมผู้ชายผู้ชายคนนี้มีแสงสีฟ้า ๆ แผ่เป็นรัศมีอยู่รอบตัว ดูดีชะมัด ใจผมสั่นแปลก ๆ หายใจไม่สะดวก แต่เสียดายอยู่ไกลไปหน่อย มองไม่ชัด ใครกันนะ?
“มะนาว?”
“มะนาว”
“มะนาวไปจ่ายตังค์”
“ครับ” พี่แมนยื่นมือมาแตะแขนผม ยื่นแบงค์ให้ไปจ่ายตังค์ ผมหันกลับไปร้านข้าวนั้นอีกรอบ แสงรอบตัวผู้ชายคนนั้นก็หายไป เขาขับรถออกไปแล้ว ผมรู้สึกแปลก ๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งขึ้น แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร?
“มะนาวอย่าลืมหยิบฮาร์ทบีทมาด้วยนะ” จ่ายตังค์ค่าข้าวเสร็จผมก็ไม่ลืมหยิบลูกมฮาร์ทบีทสื่อรักมาให้เพื่อนเพื่อทำนายโชคชะตา และเรื่องที่อยากรู้มากที่สุดตอนนี้ก็คือ เรื่องเนื้อคู่
“จะเจอเรื่องเนื้อคู่หรือเปล่าน้า?” แม่หมูค่อย ๆ แกะเปลือกลูกอมด้วยสีหน้าจริงจังผมเห็นแล้วก็อดลุ้นแทนไม่ได้
“เขียนว่าไง”
“วิธีบอกรักที่ 24 ฝากเพื่อนบอกรักวันละหน” แม่หมูค่อย ๆ อ่านข้อความในเปลือกลูกอมก่อนจะพูดเสริมต่อว่า
“แม่นอ่ะ รู้ได้ไงว่าตอนนี้ฉันกำลังมีความรัก ตรงมากกกก” แม่หมูค่อย ๆ พับเปลือกลูกอมอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเอาไปเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ เพ้อเสร็จก็หันมาถามข้อความในเปลือกลูกอมของผม
“มะนาวได้อะไร รีบแกะอ่านเร็ว ๆ ” หลังจากแม่หมูเก็บเปลือกลูกอมเสร็จก็หันมาถามผม
“ยิปซีอัศวินดาบคู่ คุณกำลังจะมีลุ้นบางอย่าง จะออกหัวหรือก้อย ทำตัวน่ารักไว้แล้วจะดีเอง Don’t Worry Be happy” ผมอ่านข้อความในเปลือกลูกอม แล้วก็อ่านต่ออีกข้อความเพราะเมื่อกี้ผมกินไปสองเม็ด ^ ^
“คุณจะมีปาร์ตี้สุดมันส์ สแตนด์บายได้เลย แต่อย่าสนุกสุดสวิงริงโก้ อีโต้ บั๊มพ์จนสติหลุดล่ะ”
“ทำไมยาวจัง” แม่หมูทำหน้าสงสัยเต็มที่
“ลูกอม 2 เม็ดก็ต้องยาวเป็นธรรมดา” ผมตอบหน้าตาย
“เขาให้กินแค่เม็ดเดียวแล้วอ่านทำนาย ไม่งั้นมันจะไม่แม่น” แม่หมูตาโตหลังจากฟังคำตอบจากผม
“ก็มันอร่อยอ่ะ เม็ดเดียวไม่พอหร้อก” ผมยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อน ตอนนี้ลูกอมฮาร์ทบีทกำลังแข่งกันละลายอยู่แก้มทั้งสองข้าง แล้วของพี่มีนล่ะ
“ของพี่มีนหละ อ่านดิ้” ผมเห็นพี่มีนกำลังจะทิ้งเปลือกลูกอม
“ยิปซีอัศวินเหรียญ ลุ้น ๆ เรียนหรืองาน เฮ้วๆ เย้วๆ ได้เลย เอ..ว่าแต่ว่าที่ทำต้องเต็มร้อยด้วยนะตัวเอง” พี่มีนอ่านข้อความก่อนจะทิ้งลงขยะ
เสร็จจากทานข้าวผมก็รบกวนพี่มีนให้ช่วยพาไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งเอาไว้หน้าร้านนมมาส่งซ่อมร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ แถวหน้ามอมีร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์อยู่แค่ร้านเดียว
“รถมอ’ไซค์เป็นไรน้อง” เจ้าของร้านละมือจากการซ่อมเครื่องมอเตอร์ไซค์ถามผม
“สตาร์ทไม่ติดอ่ะพี่ คิวเยอะไหมครับ” ผมรีบแจ้งอาการมอเตอร์ไซค์
“รีบใช้เปล่า? วันนี้ไม่ทันนะ ถ้าพรุ่งนี้ช่วงเย็นอะได้”
“ได้ครับพี่ งั้นเดี่ยวพรุ่งนี้ผมมาเอา”
ส่งมอเตอร์ไซค์เสร็จผมก็ซ้อนรถกลับหอ ระหว่างทางเพื่อนของพี่มีนก็โทรมาชวนไปกินเหล้า พี่มีนเลยขับมาส่งพวกผมไว้ที่หอก่อนแล้วค่อยขับกลับออกไปใหม่ เข้าห้องเสร็จก็ถึงเวลาปฏิบัติหน้าที่แม่สื่อของผมต่อ
“แม่หมู คนนี้เอาจริงหรือเปล่า? หรือจะตัดหัวเซ่นถวายอย่างเดียว?” ผมหันไปแซวก็เพื่อนตัวกลมผมชอบจัดรายชื่อผู้ชายเป็นอาทิตย์คล้ายชาร์ทเพลงของบิลบอร์ดคนไหนทำคะแนนดีก็เบียดอันดับขึ้นมาอยู่ต้น ๆ เมื่อก่อนจัด 10 อันดับ ก่อนจะเปลี่ยนเป็น 7 อันดับแทนเพราะแม่หมูบอกว่า 10 คนถ้าได้มาทั้งหมดจะจัดสรรเรื่องเวลาไม่ถูกถ้า 7 คนยังพอจัดเวรลงตัวจันทร์-อาทิตย์ แต่ถ้าคนไหนกระตุกอารมณ์สุด ๆ แม้ไม่มีการทำคะแนนอะไรเลยก็ตาม จะอยู่ในกลุ่ม 'ขึ้นหิ้ง' ซึ่งตอนนี้มีขึ้นหิ้งอยู่คนเดียว
“เอาจริงทุกคนคะ ไม่เคยคิดจะเอาแบบเล่น ๆ และขอประทานโทษนะคะคุณเพื่อนช่วงนี้ไม่ใช่เทศกาลตรุษจีนและดิฉันไม่ใช่กระสือที่จะได้ถอดแค่หัวลอยไปได้ ก็ดู ๆ ไปก่อนเผื่อได้เผื่อโดน เขายอมออกมากินนมก็เริ่มมองเห็นทางสวรรค์แล้วนะ ตั้ง 3 แท่ง”
“ทัวร์ยกห้องเลย?”
“Correct!”
“ตอนเช้าไปเรียนทันไหม?”
“เกือบไม่ทันเหมือนกัน เส้นยาแดงผ่าแปด แต่ช่างมันเถอะผ่านไปแล้ว เอาเรื่องตรงหน้าดีกว่า" แม่หมูมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ แป๊บนึง ถึงหันมาสั่งผม "มะนาวถึงเวลาของกราฟแล้วล่ะ โทรเลย เดี่ยวเขารอสายนาน”
แม่หมูให้ผมโทรหากราฟเวลา 2 ทุ่มโดยประมาณของทุกวัน เพื่อนตัวกลมผมบอกว่าถ้าเราทำแบบนี้ไปนาน ๆ เขาจะเริ่มชินว่าช่วงเวลานี้จะต้องมีคนโทรเข้ามาคุยด้วย พอคุยด้วยทุก ๆ วันก็จะกลายเป็นความเคยชิน แล้ววันไหนไม่ได้คุยก็จะรู้สึกแปลก และทฤษฎีนี้มีคนเคยพิสูจน์มาแล้วว่าได้ผลจริง
ตื้ดด ตื้ดดด ตื้ดดดด สายไม่ว่าง
ตื้ดด ตื้ดดด ตื้ดดดด สายไม่ว่าง
สายไม่ว่าง
“แม่หมูสายไม่ว่าง” ผมรีบแจ้งข่าวกับเพื่อนสาวในระหว่างขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการกินขนมเอแคลที่ตั้งใจซื้อมาเพื่อเป็นค่าจ้างในการเป็นแม่สื่อของผมแต่เอาเข้าจริง ๆ ผมก็ไม่ค่อยได้กินหรอก เธอกินเองจนหมดไม่เหลือมาถึงผมสักที
“ใจเย็น ๆ พยายามโทรไปเรื่อย ๆ เดี่ยวเขาจะมาว่าเราขาดความมุมานะ”
ตื้ดดดดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดดดด
ตื้ดดดดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดดดด ติดแล้ว
“กราฟครับ” โล่งไม่ใช่พี่เมทรับสาย นอกจากลุ้นกับการโทรว่าจะติดหรือไม่ติด ผมยังต้องลุ้นรับว่าใครกันหนอจะเป็นคนรับสาย เรียกว่าลุ้นสองต่อ ดับเบิ้ลลุ้นเลยชีวิตผมช่วงนี้
“กราฟเมื่อคืนขอบคุณนะ”
“อืม...ไม่เป็นไร” กราฟตอบรับผมอึก ๆ อึก ๆ ไม่ค่อยเต็มเสียง หรือว่าคนที่อุ้มเราเข้ามาไม่ใช่กราฟ ใคร? พี่จิ้น? พี่โอม?
“ทำควิชได้ป่ะ”
“ทำได้”
“วันหลังมาติวให้เราบ้างดิ ที่ห้องเราก็ได้ไม่ต้องเกรงใจ”
“พี่เมทนายไม่ว่า?”
“พี่เมทเราใจดี ไม่ว่าหรอก ออยด์ก็อยากให้กราฟมา”
“เอาไว้ช่วงสอบเดี่ยวไปติวให้”
“เออดี ๆ ว่าไปกราฟคอแข็งเหมือนกันนะ”
“พี่จิ้นเทพกว่า”
“เมื่อคืนนายเมา?”
“นิดหน่อย”
“ดีนะ ไม่ขับรถล้ม”
“เราขับรถเก่ง”
“งั้นกราฟพาออยด์ไปเที่ยวสวนสัตว์เนอะ จะได้ขับรถไปกัน”
“....”
“ไม่เคยไปอะดิ มีสัตว์แปลก ๆ เยอะเลยนะ”
“ไม่มีหมีแพนด้า” เกี่ยวอะไรกับหมีแพนด้า?
“ถึงหมีแพนด้าไม่มี แต่มีตัวอื่นน่ารักกว่าหมีแพนด้าอีก เคยเห็นลิงจั๊ก ๆ ป่ะล่ะ”
“....” สงสัยไม่เวิร์คเอาใหม่
“ควายถึงอิดหละ รู้จักเปล่า?”
“.....” แป๊ก เอาใหม่
“แล้ว ช้างเธอมอบหละ”
“ชอบเธอมั้ง”
“ถูกต้องนะคร้าบบบ” เออ นึกว่าจะไม่ทันมุข สงสัยกราฟมันไม่เคยฟังเพลงนี้ เอ่อ...ถามอะไรต่อดี วันนี้เหมือนคุยกันไม่ค่อยสมู้ท ดูแป๊ก ๆ ต่อกันไม่ค่อยติด
“กราฟเป็นคนจังหวัดอะไร”
“เชียงใหม่”
“แล้วมีพี่น้องป่ะ”
“มีพี่ชายสองคน”
“ตอนแรกเราคิดว่ากราฟเรียนแพทย์” ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่คิด ใครเห็นบุคลิกกราฟก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น
“พ่อกับแม่เป็นหมอแล้ว” มิน่าล่ะ ถึงบุคลิกเหมือนหมอเปี๊ยบ ติดมาจากบ้านนี่เอง
อ้ะ! แม่หมูหยิกแขนผม ทำปากบ่นขมุบขยิบ พยายามพูดอะไรสักอย่างบอกผม แต่ผมไม่เข้าใจ
“...” อะไร ไม่รู้เรื่อง ผมพยายามทำปากบอก กลัวเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ พอแม่หมูรู้ว่าผมไม่เข้าใจสารที่เธอพยายามส่งมาถึงผมคุณเพื่อนตัวกลมผมก็รีบเขียนใส่กระดาษเอสี่อธิบายสารที่พยายามบอก
บอก...รัก... ด้วย
อึ้ง......อึ้งครับอึ้ง อยู่ดี ๆ จะให้บอกรักผู้ชายเพราะคำทำนายจากเปลือกลูกอม แนะ! ยังมาทำตาเขียวใส่ผมอีก
“เอ่อ....กราฟ.....มีคนแถวนี้ฝากบอกว่า.....รัก.....นะ” ผมพูดเองก็เขินเอง ไม่รู้ปลายทางจะรู้สึกยังไง แต่อาการเขินของผมตอนนี้อยู่สุดปลายนิ้วเท้าเลยครับ
“ครับ” กราฟตอบรับสั้น ๆ เสียงสุภาพสุดตีนเหมือนกัน ไอ้กราฟเอ้ย! หัดปฏิเสธบ้างอะไรบ้างดิ๊ ไม่รักไม่ชอบเขาอย่าให้ความหวังดิว่ะ เป็นอันว่าวันนั้นจบการสนทนากันแค่นั้น ผมก็วางสาย เพราะไม่รู้จะคุยอะไรต่อแล้ว
วันนี้ผมเลิกคลาสสี่โมงเย็น กำลังคิดว่าจะเดินไปนั่งรถเมล์มอออกไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ร้านซ่อม ผมก็เดินออกไปรอรถเมล์ป้ายหน้าห้องสมุด รถเมล์มหาวิทยาลัยผมจะมีอยู่ด้วยกันสามสายคือ รถเมลล์ของบุคลากรสายนี้จะวิ่งไปหอพักของบุคลากรของมหาวิทยาลัย รถเมล์หอพักชาย และรถเมล์หอพักหญิง ลักษณะของรถเมล์จะเหมือนกันทุกคันคือสีส้มแสด ต้องสังเกตป้ายหน้ากระจกที่แปะเอาไว้ว่าจะไปสายไหน มีบางคันเท่านั้นที่จะวิ่งออกไปส่งนักศึกษาที่หน้ามหาวิทยาลัย ถ้าใครรอนั่งสายนี้อาจเสียเวลารอนานส่วนหน่อย เพราะนาน ๆ ครั้งถึงจะวิ่งสักที แต่ผมคงไม่รอเพราะกลัวเสียเวลาตอนนี้ท้องฟ้าดูครึ้ม ๆ เทา ๆ ไม่รู้ว่ากำลังจะมืดหรือฝนจะตกกันแน่ ผมเลยตัดสินใจนั่งรถเมล์หอชายสายปกติไปลงป้ายรถเมล์หน้าอาคารบริหารหรือนศ.มักเรียกติดปากว่าอาคารซี ต่อจากนั้นค่อยเดินออกไปหน้ามอ ถึงระยะทางจะไม่ไกลมากแต่ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันเพราะถนนเป็นเนิน ลงรถเมล์เสร็จผมก็ตั้งหน้าตั้งตารีบเดิน ลมเย็น ๆ เริ่มพัดมาส่อเค้าเหมือนฝนจะตก ผมรีบสาวเท้าเดินให้เร็วขึ้น ฝนเริ่มลงเม็ด ดูท่าว่าจะตกหนักซะด้วย แล้วฝนก็ลงเม็ดหนักขึ้น ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหลบในป้อมยามตรวจคนเข้า-ออก บริเวณหน้าม.
“ลุงผมขอหลบฝนด้วยนะครับ” ฝนตกหนัก ลมพัดแรงชะมัด ถึงแม้ว่าผมจะรีบวิ่งมาเร็วแค่ไหนแต่ก็เร็วไม่เท่าเม็ดฝนที่หล่นลงมาจากฟ้า เสื้อนักศึกษาสีขาวเปียกลู่เข้าแนบลำตัว ดีหน่อยที่กางเกงเปียกแค่ช่วงน่องไม่ลามเข้ามาถึงปราการชั้นใน
“เอาเลยหนู หน้าฝนก็แบบนี้แหละ นึกอยากจะตกตอนไหนก็ตก วันนี้สงสัยจะตกหนักด้วยสิ”
ฝนตกหนัก ลมพัดแรงมาก มองออกไปจากป้อมยามแทบมองไม่เห็นถนน ผมอยู่ป้อมยามได้ไม่นานก็มีรถเวสป้าสีเขียวมะนาวขับเข้ามาจอดหลบฝน คนขับเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ผิวเข้ม ใส่แว่นสายตากรอบใหญ่ เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน สงสัยขับรถต่อไม่ไหว ฝนตกหนักลมแรงแถมเม็ดฝนยังลงเม็ดใหญ่ขนาดนี้คงเจ็บหน้าน่าดูถ้าฝืนขับต่อ เสื้อนักศึกษาสีขาวบางเปียกลู่แนบเนื้อ ทำให้เห็นโครงร่างนศ.ชายตัวหนาคนนี้อย่างชัดเจน กล้ามเนื้อแข็งบริเวณหน้าท้องเรียงตัวเป็นลูก ๆ อย่างเป็นระเบียบ เอวสอบตึงเปรี๊ยะแทบไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย มะนาวรู้สึกใจเต้นตึก ๆ หน้าตาคุ้น ๆ เดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ
“หุ่นดีสลัด” มะนาวพูดเพ้อ ๆ ขณะกำลังตกตะลึงรูปร่างชายแปลกหน้า
“มึงขยับไปดิ ให้คนอื่นเขานั่งบ้าง” นศ.ชายคนนั้นเดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ ๆ ผม คงเห็นว่ามีเก้าอี้ว่างถัดจากผมตัวนึง ผมละสายตาจากรูปร่างนศ.ชายตรงหน้า ขยับก้นไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นทันที
“ไง เปียกเป็นหมาตกน้ำเลยนะ” ผมรู้สึกคุ้นหน้านศ. คนนี้เป็นพิเศษ น้ำเสียงยิ่งคุ้น ยิ่งบทสนทนายิ่งฟังคุ้นหูไปกันใหญ่ แต่ตอนนี้ผมขอแก้ต่างให้ตัวเองก่อนนะครับ
“พี่เติม 'ลูก' นำหน้า หมา จะฟังดูดีกว่านะครับ”
“เป็นหมาแหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องพรากผู้เยาว์”
พูดเสร็จนศ.หนุ่มหุ่นโคตรดีก็ถอดแว่นหนาเตอะที่เต็มไปด้วยน้ำฝนออกพร้อมกับสะบัดผมไล่น้ำจากศีรษะเล็กน้อย พระเจ้าผมรู้แล้วหนุ่มปริศนาคนนี้เป็นใคร
“ไอ้พ..พี่เข้ม”
“อะไรนะ?”
“พ..พี่โอม หวัดดีครับ”
“เออ แล้วมึงเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนคนเห็นผี อย่าบอกนะว่าเมิงจำกูไม่ได้ทั้งที่เพิ่งคุยกับกูไปนานสองนานเนี่ยนะ”
“ก็พี่ใส่แว่น”
“ถุย! กูสายตาสั้นก็ต้องใส่แว่นสิครับ”
“...” ใครจะคิดว่าแค่ใส่แว่นหน้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ พี่เข้มดูสุภาพขึ้นเป็นกอง ทำไมตอนไปร้านนมไม่ใส่ แต่วันนี้ใส่ชุดนักศึกษา งั้นคงใส่เฉพาะตอนเรียน
“หนาวหละสิมึง หัวนมตั้ง?”
“อ๊ะ!” ผมรีบก้มดูหน้าอกตัวเอง ตั้งจริง ๆ ด้วยก็มันหนาวอ่ะ ผมรีบดึงเสื้อนักศึกษาออกมาจากอก รู้สึกร้อนที่หน้านิด ๆ
“สีชมพูซะด้วย” พูดเสร็จพี่โอมเดินออกไปเปิดเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวขึ้นมาพร้อมหยิบเสื้อคลุมสาขาของพี่แกออกมาจากช่องเก็บของใต้เบาะแล้วก็เดินกลับมา
แล้วพี่โอมก็สวมเสื้อคลุมเอง อ้าว นึกว่าจะเอามาให้ผมไม่เห็นเหมือนในการ์ตูนเลย มันควรจะเอามาให้ผมใส่ไม่ใช่หรอ ถ้าเป็นสถานการณ์นี้ ผมเป็นรุ่นน้องนะ รุ่นพี่ที่ดีต้องเสียสละสิ ถึงจะถูก ผมหันหน้าไปอีกทาง รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แค่แป๊บเดียวผมก็รู้สึกว่ามีผ้ามาคลุมที่หัว
“ใส่ซะ อย่าเที่ยวไปเดินตากฝนอีกล่ะ เดี่ยวฟ้าผ่า” พี่โอมถอดเสื้อคลุมออกมาให้ผม สงสัยไอ้พี่เข้มโอมได้ยินผมบ่นประชดในใจ
“ไม่เป็นไรครับพี่” ผมยื่นเสื้อส่งคืนให้พี่เข้ม แต่พี่เข้มไม่รับ
“ใส่ไปอย่าเรื่องมาก”
“พี่ตัวเปียกกว่าผม”
“ใส่ไปอย่าให้ต้องบังคับอยากเป็นนางเอกพิศาลหรือไง?”
“ไม่ครับ” แล้วผมก็รีบใส่เสื้ออย่างรวดเร็วใครจะอยากเป็นนางเอกของพิศาล ถึงผมจะเป็นคนรุ่นใหม่แต่ผมรู้เคยได้ยินมา แหม นางเอกละครแนวตบจูบ ส่วนประเด็นที่ใครตบแล้วใครเป็นคนจูบ ไม่แน่ใจ ขอเดาว่าพระเอกตบนางเอกก่อนแล้วค่อยจูบ ชัวร์!! น่ากลัวนะครับ มีอย่างที่ไหนให้พระเอกตบนางเอกก่อนแล้วค่อยจูบตาม แค่คิดตามก็สยองแล้ว กว่าจะได้จูบมีหวังถูกตบปากบวมหมด กรณีไอ้พี่เข้มโอมผมว่าคงตบผมจนสลบแต่ไม่จูบ หลอกตบผมฟรี ๆ
“นี่มึงกำลังจะไปไหน”
“ผมจะไปเอารถมอเตอร์ไซค์ครับ แต่ฝนตกก่อน”
“ใครอนุญาตให้พูดผม พูดใหม่”
“ผ..เอ่อ ม..มะนาวกำลังจะไปเอารถมอเตอร์ไซค์”
“ก็แค่นี้ ไปขโมยรถใครมาอีกหละ”
“เอ่อมะนาวไม่ได้ขโมย เอาไปซ่อมไว้”
“รถเป็นอะไร”
“สตาร์ทไม่ติด”
“อ่อ” พี่โอมทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้
“เออ ฝนหยุดเดี่ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรพี่ แค่นี้เองเดินไปเองได้”
“กูจะไปส่ง”
“ครับ”
“เออ กูลองไปถามมา สภาพแบบมึงไม่น่าเรียกตุ๊ด น่าจะเป็นเก้งกวาง”
“....”
“ถึงไม่ได้เป็นตุ๊ด ก็ไม่อนุญาตให้แทนชื่อว่าผม”
“....”
ซักพักฝนก็เริ่มซาแล้วพี่โอมก็ขับรถไปส่งผมที่ร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์
“ร้านนี้ใช่ไหม? กูไปล่ะ”
“ครับ”
แล้วพี่โอมก็ขับรถออกไป ทิ้งเสื้อคลุมไว้กับผม
“พี่ครับ รถมอเตอร์ไซค์ผมซ่อมเสร็จยัง”
“ไม่ได้ซ่อมเลยน้อง”
“อ้าว แล้วจะได้วันไหน”
“เอากลับไปได้เลย”
“...” ไหนว่ายังไม่ได้ซ่อมว่ะ
“รถเรานะมันไม่ได้เป็นอะไร เลยไม่ต้องซ่อม แค่ที่ครอบหัวเทียนมันหลุด เลยสตาร์ทไม่ติด เราคงโดนเพื่อนแกล้งมาแล้วหละมั้ง”
อ้าว ใครมือบอน น่าจับมาตีมือจริง ๆ _ _"
>>malula ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดให้เน้อ กอดๆ
>>ส่วนเรื่องกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ๆรุ่นเก่าๆบางรุ่นไขก็ด้วยกันได้จ้า
-
มะนาว เสน่ห์แรง ท่าทางแม่สื่อจะมีคนชอบ หลายคน อิอิ
พี่เข้ม แอบเห็น ...... สีชมพู รับผิดชอบมะนาวด้วย
-
ว้าย พี่โอมทำคะแนน? :impress2: :impress2:
ว่าแต่ใครแกล้งมะนาวล่ะเนี่ย
-
เพิ่งตามมาอ่าน สนุกดีค่ะ ทั้งแม่หมู ทั้งพี่โอม จะฮาไปไหนเนี่ย ว่าแต่เริ่มตะหงิดๆ นะเนี่ย ว่าพี่โอมชอบมะนาว :laugh: :laugh:
-
อาววววล่ะซิ ใครเป็นพระเอกกันเนี่ย!
รถมะนาวสตาร์ทไม่ติดนี่แผนของใครหรือเปล่าหว่า?
แถมเหมือนมีตัวเลือกเพิ่ม มะนาวแอบไปใจเต้นกับใครกันน่ะ ตัวละครปริศนา ฮ่าๆ
อิพี่เข้มนี่เถื่อนดีอะ ปันใจจากกราฟไปเชียร์พี่เข้มเพิ่มดีมั้ยน้าา ฮ่าๆ :z2:
-
ตอนนี้พี่โอมรับบทนำ อุตส่าห์สงสัยด้วยว่ามะนาวจัดเป็นประเภทไหน
-
555+
-
ชอบอ้ะ มะนาวมึนดี
ว่าแต่ใครเป็นพระเอก หรือมะนาวเหมาหมด 5555
-
ใครแกล้งมะนาวน้า...
-
ตอนนี้มีผู้เข้าชิงสองคนแล้วคือกราฟเด็กเนิร์ด และพี่เข้มโอม
รู้สึกพี่โอมจะสนใจเรื่องตุ๊ดไม่ตุ๊ด และคำเรียกชื่อมะนาวเหลือเกิน คิดอะไรอยู่จ๊ะ
และที่สำคัญ โผล่มาตอนมะนาวตกทุกข์ได้ยากเสมอ
แต่แอบทะลึ่ง มองนมมะนาวด้วยแหละ
ว่าแต่ใครแอบแกล้งน้องมะนาวกันนะ หวังผลแน่ ๆ
มือบอล ที่ถูกคือ มือบอน
-
เอิ่ม ตกลงใครเป็นพระเอก เริ่มสับสน กราฟ พี่จิ้น หรือพี่โอม
คนที่มะนาวเห็นที่ร้านข้าวเป็นพี่โอมแน่เลย
แล้วยังที่พี่โอมบอกว่าไม่อยากพรากผู้เยาว์อีก
ไหนจะเห็นหัวนมตั้งสีชมพูของมะนาวอีก
แถมยังมีการไปศึกษาข้อมูลเรื่องตุ๊ด เก้ง กวางอีก
พี่โอมตกเป็นผู้ต้องสงสัยอีกคนแล้ว
-
มะนาวน่ารักจริงๆ มึนจนน่าหมั่นเขี้ยวเลย พี่เมทก็น่ารักเหมือนกัน ดูแลน้องได้ดีจริงๆ ^O^
-
3P 4P 5P เจ๊ยยย... :a5:
จนป่านนี้แล้วยังสรุปไม่ได้ งั้นมะนาวเหมาหมดละกัน :laugh:
-
4p เลยได้ป่ะ :z1:
-
แล้วตกลงใครแกล้งมะนาวนะ
-
รู้สึกเหมือนกราฟกับโอมจะสนใจมะนาวนะนั่น แต่จิ้นก็มีเค้าเหมือนกัน แล้วโอมจะจริงจังอะไรมากไปหรือเปล่าเนี่ย ทำไมต้องไปจำกัดการใช้คำสรรพนามเรียกตัวเองของมะนาวด้วยเนี่ย กราฟเหมือนจะไม่พอใจเรื่องพี่เมทมะนาวเลยนะนั่น แล้วผู้ชายใส่แว่นคนนั้นเป็นใคร กราฟ หรือโอม ถ้าจิ้นใส่แว่นอีกคนนี่ไม่รู้จะว่ายังไงเลย
-
พี่เข้มนี่เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยรถสาร์ทไม่ติดนะเนี่ย
-
:z2:โดนแกล้งอีกละมะนาว
-
:-[ มีเเนวโน้มว่ามะนาวจะได้ชายหนุ่มสวมแว่นมากกว่าหนึ่ง :laugh:
พี่เข้มโอมเท่ห์สวดๆ กวนมึน ใส่เเว่นด้วย... กราฟก็ใส่เเว่น หล่อใสๆ นิ่ง เกรียน
เเล้วชายหนุ่มสวมเเว่นที่ร้าวข้าวเป็นใครอ่ะ??? ใช่พี่จิ้นป่าว?... ถ้าใช่นี่มะนาวได้ยกห้องเลยนะ
:jul1: แต่ก็สงสารเเม่หมูนะ
-
มะนาวน่ารักกกก
กราฟมึนใช่ได้เหมือนกันนะ
พี่โอม จะจีบมะนาวก็บอกมา o18
-
ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ชักจะมันซะแย้ววววว
หุหุหุุ รอนตอนต่อไปนะคะ
-
ชอบอะ ขอทั้ง 3 คนเลยได้ไหม
-
รอๆๆๆๆจ้า ชอบๆๆๆๆ :กอด1:
-
เฮ้ยย พี่โอมทำคะแนนเหรอ กร๊ากกก
กราฟไม่ทันละนะ รีบตามเข้า
-
อืมม์ น่าลุ้นสามหนุ่มโซนดี น่าสงสัยทุกคน
อย่างนี้ใครจะเป็นพระเอกของหนูมะนาวล่ะเนี่ย
-
ใครคือพระเอก ลุ้นได้ทั้งสามคนเลย 555
-
ชอบพี่โอมอะ อ๊ายยยย เปลี่ยนใจได้ไหมเนี้ย
พี่โอมม ประมาณ รักนะไม่ค่อยแสดงออก 55555
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
คนที่มีอร่าสีฟ้าเหมือนเทวดาที่ทำให้มะนาวเคลิ้มนี่ใคร หรือว่าพี่โอมปลอมตัวมา :z1:
แม่หมูก็น่ารักนะ ทำไมไม่จีบกราฟเองล่ะ ถ้าเกิดคนที่กราฟชอบเป็นมะนาวขึ้นมา แม่หมูจะงอนเพื่อนไหมอะ :monkeysad:
-
ยังเป็นมะนาว(โดน)ปั่นต่อไป 555+
:m20:
-
หรือมะนาวจะได้สามีมากกว่า 1 นิ
-
ตัวเลือกของมะนาวเยอะมาก
-
อยากรู้ว่าใครเป็นพระเอก
ปล.ชอบมะนาวว่ะ ฮาดี :laugh:
-
ขำมะนาวตอนบอกให้เติมคำว่า ลูก นำหน้าหมาอ่ะ
มึน ๆ อึน ๆ น่ารักมั่ก ๆ
พี่โอมเห็นอะไร ๆ สีชมพูของมะนาวแล้วนะ
รับผิดชอบเลย!! :laugh:
-
ลุ้นพระเอกของมะนาวต่อไป~~
-
เดาไม่ถูกเลยพระเอกใคร :really2:
-
เดาไม่ถูกเลยแฮะว่าใครจะเป็นพระเอก แต่ยังไงก็เชียร์กราฟนะ
-
พี่โอมแกล้งมะนาวแน่ๆเลย :z3:
:pig4: :pig4:
-
ใครเป็นพระเอกไม่รู้ สู้ๆนะคนเขียน
เมนนี่พี่โอมทำคะแนนเรอะ เห็นอะไรชมพูๆช่างสังเกตนะ หุหุ -.-
-
555 :laugh: เรื่องรถคุรุสภารุ่นสีขาว
อยากบอกว่าของคนข้างบ้านใช้กุญแจอะไรเปิดก็ได้
ไม่มีจริงๆใช้หางช้อนหางส้อมเปิดก็ได้จ้ะ ดังนั้นกรณีของน้องมะนาวมีโอกาสเป็นไปได้จริงๆ
กราฟหรือพี่เข้มโอมน้าาา.. ที่จะเคมีตรงกันกับมะนาวน่ะ ดูเหมือนพี่เข้มโอม แกจะเอ็นดูมะนาวอยู่นะ
-
ปกติจะไม่ค่อยสนับสนุนหลายp แต่เรื่องนี้ให้มะนาวเหมาหมดทั้งห้องเลยได้มั้ยคะ
ตัดใจเลือกใครไม่ลง
-
เอา 4P เลยได้ไหม?
:laugh: :laugh:
แอบอยากให้มะนาวเหมาหมดห้อง
-
3 พี
ทัวร์ยกห้องเลยมะนาว o13 o13 o13
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย ว่าสุดท้ายแล้วใครจะมาทำให้แม่สื่อแม่ชักคนนี้ได้ชักล่ะ #ชะอูยยยย
กราฟ พี่จิ้น พี่โอม
โอ๊ย เชียร์พี่จิ้นนะ ทำคะแนนหน่อยสิ
-
พี่โอมหรือกราฟดี o18
-
ใครเป็นพระเอกหน๊อออ เชียร์ไม่ถูกเลยนายกราฟน้องเมทก็ดูดี นายโอมพี่เมทก็โดนใจ อ๋อยยยยยยย ><~
-
:-[ :o8:
-
ยังเดาไม่ออกอ่ะ ว่าใครจะเป็นพระเอก
-
หรือ พี่โอม จะ เป็น พระเอก??
3P ?? 4P เลย ก็ โอ นะ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
หุหุหุ
ถึงแม้ว่าผมจะรีบวิ่งมาเร็วแค่ไหนแต่ก็เร็วไม่เม็ดฝนที่หล่นลงมาจากฟ้า
ก็เร็วไม่เม็ดฝน >>> ก็เร็วไม่ เท่า เม็ดฝน ??
-
จริงๆแล้วชอบพี่จิ้นที่สุดนะ
-
ฝีมือใครกันนะ
-
สรุปว่า ทุกคนชอบมะนาว....รึป่าว???
-
ตอนมะนาวบรรยายเฮียโอมนี่ แอบจินตนาการตามแล้วแบบ.... :pighaun:
โอยยยย สรุปใครเป็นพระเอกเนี่ย มึน แต่ก็เชียร์กราฟต่อไป 555
รอตอนต่อไปค่าา สู้ๆนะคะะ :กอด1: :pig4: :3123:
ปล. อยากจะถามคนเขียนหน่อยค่ะว่าเรื่องนี้จะมีศึกชิงนายมั้ยย เห็นตัวเลือกพระเอกเยอะมาก5555
-
มะนาวจะเลือกใครหว่า ลุ้นๆ
-
ถ้าเรื่องนี้ เกิดหักมุมตอนท้ายก็คงดี เช่น ความจริงแล้ว แม่หมูนั่นหละเป็นแม่สื่อ ร่วมมือกับสามคนนั้น แล้วหลอกให้มะนาวโทรไปคุยจีบแทนตัวเอง
-
เลือกไม่ถูก กราฟก็น่ารัก พี่โอมก็ดูดี :-[
มะนาว อย่ามัวแต่มึน เลือกพระเอกเร็วๆ ลุ้นๆ :z2:
-
ว๊าว!!!! มะนาวโดนจีบ o13
-
แล่วๆๆๆ นางจะได้คู่กับใครหล่ะเนี่ย ชอบทุกคนเลยอะ555 แต่ไม่อยากให้เป็น3P 4PเลยT^T
-
เรื่องนี้3Pหรือ4Pกันแน่เนี้ย งง :เฮ้อ:
ปล.พี่จิ้นกับพี่โอมเป็นคนถอดที่ครอบหัวเทียนแน่เลย o18
-
เชียร์พี่โอมสุดใจขาดดิ้น :o8:
-
หนุ่มคนไหนแอบแกล้งล่ะเนี่ย :laugh:
แหม่ๆ ถ้าอยากให้น้องมะนาวไปซ้อนท้ายขนาดนั้น ก็บอกกันดีๆสิจ๊ะหนุ่มๆ :-[ :-[ :-[
-
แบบนี้ 3P ได้มั้ยอ่ะ :impress2: ไม่อยากให้ใครผิดหวังเลยอ่ะ :o12:
-
มะนาวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว คายยยยยยยยย คือออออออออออ พระเอกกกกกกกกกกกกกก
โปรดเฉลยเราเถิด เราอยากรู้!!!
กราฟ...กราฟ!!!!!!!! กราฟใช่มั้ย? (ต่อให้ไม่ช่ายก็ต้องใช่) อย่าทำร้ายใจเราโดยการเอาคนอื่นมาเเทนกราฟเลย เห็นเเก่เราเถอะ
กราฟนะค่ะ(โบกธงเชียร์กราฟฟฟฟฟ)
-
มารออ่านค่ะ
มาต่อเร็วๆนะ คุณนักเขียน
:-[
-
ทำไมมะนาวแอบเกรียนนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากรุ้แล้วว่าใครเปนพระเอกกันแน่...!!!
กราฟ พี่โอม หรือ พี่จิ้น ???
เอ๊ะหรือจะ 3p หรือ 4p
รอลุ้นอยุ่มาต่อไวๆน่ะ
-
ซักคนนะมะนาว
ฉันงง
55555
-
หลังจากอ่านจบแล้วก็เกิดคำถามทุกที ใครเป็นพระเอกว้าาาาาา :o8: ตอนนี้พี่โอมมาแรงแซงทางโค้งชนิดไม่ติดฝุ่นเลยวุ้ย แถมยังมีภาษีดีตรงที่ มะนาวใจเต้นด้วยอ่าดิ แสดงว่าผู้ชายที่มะนาวเห็นตรงร้านข้าวอ่ะ คือพี่โอมแน่เลย พี่แกต้องคิดอะไรกับมะนาวแน่ ดูจะสนใจเหลือเกินว่ามะนาวเป็นอะไร มีการไปศึกษาหาข้อมูลเพิ่มเติมด้วยนะ แถมยังซีเรียสเรื่องคำแทนตัวของน้องอีก คิดอะไรอยู่เผยไต๋ออกมาเดี๋ยวนี้นะ !!! ที่สำคัญยังมาแอบมองนมมะนาวอีก ตกเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งซะแล้วพี่โอม มาแรงแซงกราฟไปเลยอะ ว่าแต่ทำไมเดี๋ยวนี้มะนาวโทรไปสายไม่ว่างก่อนตลอดเลย แถมเดี๋ยวนี้ยังมารับสายเองซะด้วย กราฟท่าทางจะชอบมะนาวมากกว่าที่คิดวุ้ย พอมะนาวพูดเชิงจีบให้เพื่อนทีไรจะนิ่งตลอดเลย เออ ที่สำคัญพี่มีนแกยังมองออกเลยว่าอะไรเป็นอะไร มีแต่มะนาวแหละที่มัวแต่มึนและเอ๋อ โหยยย กราฟถ้าชอบมะนาวก็อย่าเอาแต่นิ่ง เร่งทำคะแนนหน่อย อยู่ที่โหล่แล้วเนี่ย แค่อุ้มมาส่งถึงห้องมันยังไม่พอหรอก !
ปล. นักเขียนจ๋ามันสั้นอ่า เวลาอ่านทีต้องอ่านช้าๆ เดี๋ยวจบไว 555555
-
สองคนเลยเหรอมะนาว
-
ฮามากเลยค่ะ
ตกลงตอนนี้ยังไม่กระจ่างว่าใครเป็นพระเอก
ดูมันละมุนตีเนียนสนิทสนมมะนาวมากเลยน่ะ
-
แต่ละคน ความฮา ไม่หนีกันเลยนะ
ตอนแรกแอบคิดเหมือนกันนะ ว่าต้องใครใน 3 คนนั้น ทำอะไรกับรถของมะนาว
แล้วก็คิดถูกจริง ๆ
ยังไม่รู้เลยใครเป็นพระเอก เชียร์กราฟ แต่ก็แอบเสียดายพี่โอม
:L2: :L2:
-
ไม่รู้ทำไมเราชอบนายกราฟเนิร์ดจัง - -'' :L1: :L1:
-
ลุ้นๆใครจะได้เป็นพระเอก
ตอนนี้ยังเลือกไม่ถูก คะแนนเท่าๆกันหมด
-
หนุ่มห้องนี้ึคัดมาอย่างดี น่่าสนทุกคน
-
ช่วงนี้ดูสนิทกะคุณพี่โอมจังเลยนะมะนาว เจอกันตลอด
-
ฉันเบลอ ใครเป็นพระเอกกันเเน่ ? หรือจะ 3P o22
-
แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าที่รถเสียเมื่อคืนต้องเป็นฝีมือสองพี่เมทที่มาร้านนมช้าเแหงๆ
กราฟชอบมะนาวใช่ไหมล่าาาาา
-
ยังคงเชียร์กราฟ :mc4:
-
ใครเป็นพระเอกกันนะ แต่ก็ลุ้นทุกคนเลย
แม่หมูก็น่ารัก เชียร์แม่หมู
-
ยังคงลุ้นพระเอกต่อไป ใครกันน้า~
-
อ่านเเล้วขำ ยิ้ม หัวเราะเป็นบ้าอยู่คนเดียว :impress2:
สนุกมากกกกคร้าบ ไม่สั้นไม่ยาวเกินไปกำลังดีเลย
-
อั้ยยะ หัวนมชมพู
-
ท่าทางมะนาวจะโดนหลายคนเล็ง อิอิ
-
น่ารัก :impress2:
-
:pig4:
-
The Call Chapter 9 : หัวใจผมเต้นดุกดิก
______________________________________________________________________________________________
“มัวร์!!” แม่หมูดึงตัวผมเข้าไปกอดประหนึ่งกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ลาบรรดาแฟนคลับที่แห่กันมาแน่นสถานีขนส่งเพื่อส่งตัวเธอไปเก็บตัวนางงามก็ไม่ปาน
“รีบ ๆ ขึ้นรถเลย เดี่ยวไม่ทันคนอื่น” ผมบุ้ยปากส่งสัญญาณบอกให้เพื่อนขึ้นรถไปได้แล้ว
“เดี่ยวขากลับจะซื้อขนมมาฝากนะจ้ะ จุ๊บ ๆ ” แม่หมูตัวกลมส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้ผม
“ดีมาก ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย” ผมกำชับเพื่อนตัวกลมของผมก่อนจะหันไปคุยกับพี่เมท “ไม่ลืมอะไรนะพี่มีน ถ้าจะลืมอะไร มะนาวอนุญาตให้ลืมแค่ตังค์เอาไว้ได้ อย่างอื่นไม่อนุญาต”
“ไม่มีทางลืมเด็ดขาด” พี่มีนตอบผมยิ้ม ๆ ผมว่าพี่แกคงเอือมผมบ้างแหละ 555
“กลับบ้านกันดี ๆ นะครับ” ผมยกมือสวัสดีพี่เมทผมเสร็จก็โบกมือให้เพื่อน ในตัวมหาวิทยาลัยของผมจะมีสถานีขนส่งเล็ก ๆ เอาไว้บริการนักศึกษา แต่จะมีรถเมล์แค่สามสายเท่านั้นที่วิ่งในมหาวิทยาลัย คือรถเมล์คันสีม่วงสายนี้จะวิ่งเส้นเข้าเมืองผ่านเดอะมอลล์โคราชไปสถานีขนส่งใหม่ ส่วนอีกสายเป็นรถเมล์คันสีเหลืองสายนี้จะวิ่งผ่านสถานีรถไฟเข้าไปในเมืองจนถึงตลาดไนท์บาซ่าโคราช และอีกสายก็จะเป็นรถเมล์สีส้มแสดของหอพัก วันนี้เด็กนักศึกษาแทบแย่งกันขึ้นรถเพราะคนกลับบ้านกันเยอะจนสถานีขนส่งเล็ก ๆ ดูแน่นไปถนัดตา เพราะนักศึกษาออกมากระจุกตัวรอรถเยอะยังกับฝูงหมัด
สัปดาห์นี้มหาวิทยาลัยผมหยุดสามวันเพราะวันศุกร์ตรงกับวันหยุดนักขัตฤกษ์ เด็กนักศึกษาจึงอาศัยช่วงวันหยุดยาวกลับบ้านเกิดกันเป็นส่วนใหญ่ ทำให้บรรยากาศหอพักค่อนข้างเงียบ จนบางทีในความเงียบนั้นก็ดูวังเวงจนน่ากลัว แต่สำหรับผมนายมะนาวค่อนข้างชอบบรรยากาศแบบนี้เป็นที่สุด นอกจากได้หยุดยาวไม่ต้องตื่นเช้าไปเรียนเช้าแล้ว ยังมีเวลาเหลือเฟือสำหรับการอ่านหนังสือการ์ตูน หยุดสามวันนี้ผมกะว่าจะสร้างสถิติใหม่ทำลายสถิติการอ่านการ์ตูนครั้งที่แล้วผมเคยทำสถิติเอาไว้ 45 เล่ม
มหาวิทยาลัยของผม 1 ภาคการศึกษาจะมีทั้งหมด 3 เทอม ทำให้การเรียนการสอนค่อนข้างไปไว ลามไปถึงการปิดเทอมด้วย ผมเลยเลือกที่จะกลับบ้านเฉพาะช่วงปิดเทอมเท่านั้น เพราะขี้เกียจนั่งรถนาน ๆ มันปวดตูด วันหยุดสำหรับการปิดเทอมระหว่างภาคการศึกษาจะหยุดให้นักศึกษาประมาณ 2 สัปดาห์เท่านั้น ยกเว้นปิดเทอมใหญ่หรือปิดเทอมเปลี่ยนปีการศึกษาใหม่ถึงจะปิดเทอมนานประมาณ1 เดือนกว่า ๆ ซึ่งถ้าเทียบกับมหาวิทยาลัยอื่น ๆ วันหยุดของพวกผมจึงน้อยกว่าที่อื่นมาก เปิดเทอมมาไม่กี่สัปดาห์ก็ต้องอ่านหนังสือสอบกลางภาคแล้ว เผลอแป๊บเดียวก็สอบปลายภาค
ตอนนี้ผมกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากหอพัก ตรงดิ่งไปยังร้านเช่าการ์ตูน นอกจากหอในมหาวิทยาลัยแล้วบรรยากาศด้านนอกมหาวิทยาลัยก็เงียบเหมือนกัน ต่างกับช่วงเวลาปกติที่มักจะดูคึกคักเสมอ ขับรถมอเตอร์ไซค์กินลมเพลิน ๆ รถผมก็ขับมาจอดหน้าร้านเช่าการ์ตูนเรียบร้อย
“ดีพี่จ๋า วันนี้มีการ์ตูนเรื่องใหม่มาบ้างป่ะ” จอดรถเสร็จผมก็เดินตรงเข้าร้านเช่าการ์ตูนทันที แต่ก็ไม่ลืมทักทายเจ้าของร้านเสียหน่อย อย่างว่าผมเป็นลูกค้าระดับพารากอน ^ ^
“มีดิ เข้าไปเลือกดู แต่ละเรื่องที่พี่คัดสรรมา รับรองฟิน ทุกเรื่อง” แนะ! รู้จักฟินนะพี่จ๋า พี่จ๋าเจ้าของร้านเช่าการ์ตูนเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ท่าทางใจดี คุยสนุกและที่สำคัญเป็นสาววาย
“ไม่ฟินไม่คิดตังค์ใช่ไหม?” ผมแกล้งถาม
“ขอร้อง อย่าเนียน” พี่จ๋าทำหน้าเอือมระอาแซวผม ปกติเวลาผมมาร้านนี้ก็แซวแกล้งเล่นกันแบบนี้ประจำ
“ขอตัวก่อนนะพี่จ๋า เดี่ยวเสียเวลาฟิน” ผมยิ้มขันกับท่าทีของพี่จ๋า ก่อนจะรีบตรงดิ่งไปยังชั้นวางการ์ตูนวายเป้าหมายที่ผมต้องพุ่งชนสำหรับวันนี้
ร้านเช่าการ์ตูนร้านนี้ผมมาเช่าเป็นประจำ เป็นร้านขนาดใหญ่ประมาณสองคูหา ทำให้มีการ์ตูนเยอะกว่าร้านอื่น ๆ ที่นี่เป็นเหมือนสวรรค์สำหรับผม การ์ตูนวายเยอะมากอย่างว่าก็เจ้าของร้านเป็นแฟนพันธุ์แท้ขนาดนั้น คิดดูผมว่าผมเช่าไปอ่านเยอะแล้วนะ แต่ยังไม่ถึงครึ่งของการ์ตูนวายทั้งหมดของร้านที่มีอยู่เลย ร้านนี้ไม่ได้มีแค่การ์ตูนให้เช่าหรอกนะครับยังมีหนังสือประเภทอื่นด้วยเหมือนกับร้านเช่าหนังสือทั่วไป นอกจากการ์ตูนแล้วก็มี นิตยสาร หนังสือแปล นิยาย ฯลฯ ที่นี่เลยเป็นเหมือนศูนย์รวมของเหล่านักอ่าน แล้วร้านนี้ก็ชอบมีโปรโมชั่นพิเศษเพิ่มเข้ามาเอาไว้ล่อให้ลูกค้าเช่าหนังสือเพิ่มขึ้น อาทิ ถ้าเช่าการ์ตูนครบ 5 เล่มจะได้ฟรีอีก 1 เล่ม ผมเลยชอบเช่าทีละหลาย ๆ เล่ม เพราะจะได้อ่านเล่มแถมเยอะตาม ผมยืนเลือกหนังสือการ์ตูนเรื่องใหม่บ้างมีเล่มเก่าที่ผมยังไม่เคยอ่านบ้างจนได้จำนวนที่พอใจ ผมก็รีบหอบหนังสือการ์ตูนกองโตเพื่อไปจ่ายเงิน
“โอ๊ะ!” ผมรีบเสียจนไม่ได้สังเกตคนที่เดินออกมาจากอีกมุมของร้านเช่าหนังสือ ดีนะการ์ตูนไม่หล่น แต่หนังสือคนที่ผมเดินชนหล่นลงมาบนพื้นอยู่ใกล้ ๆ กับปลายเท้าผม จะก้มเก็บให้ก็มือไม่ว่าง
“...”
“ขอโทษครับ” ผมรีบพูดขอโทษออกไป แต่ยังไม่ได้มองหน้าคนที่ผมเดินชน เพราะผมกำลังสนใจหนังสือนิยายที่หล่นอยู่ปลายเท้าผม ชื่อเรื่องอะไร? เงารักจ้าวอสูร ใครกันนะอ่านนิยายเล่มหนาขนาดนี้ โชคดีที่ไม่หล่นใส่เท้าผม ถ้าหล่นทับเล็บเท้ามีสิทธิ์หลุดแน่ ว่าแล้วผมก็ค่อย ๆ ไล่มองคู่กรณีที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าแต่ไม่พูดอะไร ใส่รองเท้าผ้าใบสีดำ มีรอยสักที่น่องเท้าซ้ายด้วย ขาเรียว ไม่น่าใช่ผู้หญิง? แต่ทำไมขาเนียน ผิวขาวมาก ใส่กางเกงยีนส์ขาตัดแค่เข่าสีดำ เสื้อยืดสีเทา ลายเสื้อเจ๋งอ่ะ ผมค่อย ๆ ไล่มองขึ้นเรื่อย ๆ ต้นแขนขวามีลายสัก และใส่หมวกแก๊ปด้วย ผมรู้แล้วล่ะว่าคนนี้คือใคร
ผมมองหน้าพี่จิ้นสลับกับหนังสือนิยายเล่มหนาที่กองอยู่บนพื้น โคตรของโคตรไม่เข้ากัน หน้าอย่างเลวอ่านนิยาย พี่จิ้นก้มหยิบหนังสือนิยายที่หล่นที่พื้น
“หอบหนังสืออะไร? ขนมาเหมือนจะเอาไปอ่านสอบ” พี่จิ้นถามผม แต่ตอนนี้ผมหนักมากครับพี่อย่าเพิ่งชวนผมคุย
“การ์ตูนวาย” ผมเบี่ยงตัวเดินจะเอาหนังสือไปจ่ายเงิน
“การ์ตูนอะไรนะ” พี่จิ้นถามผมต่อระหว่างเดินออกมาจากมุมของร้านเช่าหนังสือ
“การ์ตูนวาย” แก่แล้วหูเริ่มตึงหรือไงครับ?
“ได้ยินแล้วว่าการ์ตูนวาย แต่ที่ถามซ้ำ อยากรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง?” ผมลืมไป ใช่ว่าทุกคนจะรู้จักการ์ตูนวาย ผมเองยังเพิ่งมารู้จักตอนเข้ามาเรียนที่นี่เลยนี่นา แต่จะตอบว่ายังไงดีหล่ะ การ์ตูนผู้ชายxผู้ชาย คำว่า x พี่จิ้นอาจไม่เข้าใจอีก เอ หรือจะตอบการ์ตูนผู้ชายรักกัน ก็ไม่ครอบคลุม มันมีโกรธ งอน ง้อ กันด้วยอ่ะ
“การ์ตูนที่ผู้ชายกับผู้ชายมีกิจกรรมร่วมกัน”
“ขอดูหน่อย” พี่จิ้นหยิบการ์ตูนที่ผมหอบออกไปดูหนึ่งเล่มแล้วก็เริ่มไล่เปิดดูทีละหน้า เปิดพลิกหน้าไปมา แล้วพี่จิ้นก็หยุด ตาเขม็งจ้องดูเนื้อหาในการ์ตูน แล้วหันหน้าขึ้นมาจ้องมองหน้าผม
“การ์ตูน...โป๊?” พี่จิ้นอุทานตาตี่โตขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับยื่นภาพในหน้าหนังสือการ์ตูนที่เพิ่งเปิดเจอมาให้ผมดู
“....” ฉาก NC 3P นายเอกในสภาพเปลือยช่วงล่างสวมแค่เสื้อตัวเดียวด้านบนมีชายหนุ่มรูปร่างหนาผิวเข้มใส่เสื้อบาสฯคล่อมอยู่กางเกงร่นกองที่สะโพกส่วนด้านล่างของนายเอกกำลังถูกเสียดสีกับชายหนุ่มผิวขาวอีกคนที่นอนอยู่ และมีบทสนทนาเป็นคำอธิบายเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นสั้น ๆ ตัวใหญ่ ๆ ว่า “อ๊ะๆ”
“....” ผมรู้สึกร้อนที่หน้าวูบ ๆ
“ทะลึ่งนะเรา” พี่จิ้นมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มมุมปากนิด ๆ ดูเลวมากพี่
“....” หลักฐานมัดตัว สถานการณ์นี้ผมว่าเงียบคือคำตอบสุดท้าย
“พี่จ๋าคิดตังค์ด้วย” ผมรีบเดินไปจ่ายเงินค่าเช่าการ์ตูน ผมจ่ายเงินค่าเช่าการ์ตูนเสร็จก็รีบเดินออกมาจากร้านทันที แต่ยังไม่ทันที่จะเดินถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ก็มีมือปริศนาดึงแขนผมเอาไว้
“ป่ะ ไปกินข้าว” พี่จิ้นพูดจบก็ลากตัวผมเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ข้าง ๆ ร้านเช่าการ์ตูนเฉยเลยอ่ะ
“เอาเส้นอะไร?”
“บะหมี่ครับ”
“ป้าบะหมี่สองที่ครับ” พี่จิ้นก็ตะโกนไปสั่งป้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่กำลังลวกเส้นอยู่
“ทำไมไม่กลับบ้าน”
“ค่อยกลับปิดเทอมทีเดียว ขี้เกียจนั่งรถ” ผมตอบยังเขินเรื่องฉาก 3P อยู่
“เพื่อนกลับบ้านหมด?”
“ครับ”
“ป้าเอาบะหมี่ชามหนึ่ง ไอ้พี่จิ้นกินไม่รอเลยนะ” จู่ ๆ พี่โอมก็เดินเข้ามาในร้าน สงสัยคงออกมาด้วยกัน พี่โอมอยู่สภาพเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะแต่ทำไมสภาพนี้ไอ้พี่เข้มก็ยังดูดี
“ไงมึง ไม่กลับบ้าน? แล้วไปเก็บตัวนี้ได้มาจากไหน?” พี่โอมหันมาถามผมแล้วหันไปถามพี่จิ้นต่อ
“เห็นยืนเช่าการ์ตูนโป๊อยู่เลยเรียกมาด้วย” พี่จิ้นตอบทำหน้าขำ ๆ
“แก่แดดนะมึง” พี่โอมหันมาทางผม
“การ์ตูนวายไม่ใช่การ์ตูนโป๊” ผมพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง
“ไหนขอดูหน่อยดิ๊ คราวหลังจะได้ไปเช่ามาดูบ้าง” พี่โอมเอื้อมมือมาหยิบการ์ตูนจากถุง แต่ยังไม่ทันได้หยิบเพื่อนพี่โอมก็เดินเข้ามาในร้านซะก่อน
“ไอ้ประธานหวย มึงไม่กลับบ้านหรอ” เข้าใจคบกันเพื่อนไอ้พี่เข้มดูดิบและเถื่อนมาก
“...” พี่โอมขายหวย?
“กูทำงานยังไม่เสร็จ”
“พี่จิ้นหวัดดี” แล้วพี่เขาก็เดินมานั่งรวมกับโต๊ะผม พี่จิ้นพยักหน้ารับไหว้
“มึงไปไหนมา?”
“ออกมากินข้าว ตอนนี้กูหิวเหี้ยๆ แต่เห็นมึงนั่งอยู่เลยเข้ามาทักก่อน นี่ใคร? ท่านประธาน” บทสนทนาระหว่างเพื่อนฟังดูสนิทใจกันมากครับ เพื่อนพี่โอมหันหน้ามามองผมแต่ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เด็กที่หอ” พี่จิ้นตอบแทนพี่โอมหน้าตาเฉย
“หน้าตาหล่อดีนะเรา”
“....” เพื่อนพี่โอมชมผม ^ ^ ผมแอบก้มหน้ายิ้มครับ ถูกชมต่อหน้าแบบนี้ผมก็เขินดิ
“ไม่หล่อ น่ารักมากกว่า” พี่จิ้นพูดหน้ายิ้มๆ แทรกบทสนทนาขึ้นมา เพื่อนพี่โอมมองผมอีกครั้งแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เออ พี่จิ้นพูดถูกหล่อแต่ดูน่ารักมากกว่า”
“?”
“ชื่ออะไร? เรียนอะไร?” เพื่อนพี่โอมถามผมต่อ
“มะนาว เรียนมัลติฯ ปีหนึ่งครับ”
“รู้จักไอ้ประธานได้ไง?”
“ไหนว่ามึงหิว? ไม่รีบไปกิน?”
“กูสั่งข้าวไว้แล้ว เดี่ยวค่อยไปเอา”
“นั่นไง แฟนมึงเดินมาเรียกโน้นแล้ว สงสัยได้แล้วมั้ง ให้ว่องพูดมากไปแล้วมึง” พี่โอมหันหน้าออกไปมองหน้าร้านเห็นพี่ผู้หญิงกำลังเดินมา
“เออ ๆ กูไปล่ะ พี่จิ้นหวัดดีครับ” เพื่อนพี่โอมทำหน้าหงุดหงิดแบบขำๆ ใส่พี่โอมก่อนจะบอกลากันเสียงดังกลางร้านข้าว “ไปนะ ท่านประธานหวย......ครัว” พูดจบก็เดินกึ่งวิ่งออกจากร้านไปเลย
“เหี้ย! เดี่ยวเหอะมึง” พี่โอมส่งเสียงด่าเพื่อนไล่หลัง
“...” หวยครัว?
“หัว.....555” พอนึกได้ผมก็ก้มหน้าขำจนไหล่สั่น
“ตลกมากไหม? กูเป็นประธานรุ่น อย่าไปฟังมันมาก กินเข้าไป” พี่โอมตาขวาง ทำเสียงเข้มดุผม แต่หน้าแกสีเข้มขึ้นนิดๆ นะผมว่า
จากนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งหน้ากินก๋วยเตี๋ยวเป็ดอย่างอารมณ์ดี พอกินเสร็จผมก็ยื่นเงินให้พี่จิ้นที่กำลังจะไปจ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยว
“ไม่ต้อง”
“ไม่เป็นไรพี่ ผ..เอ่อ มะนาวเกรงใจ”
“เออน่า พี่จิ้นจะได้เลี้ยงกูด้วย” พี่โอมจิ๊ปากทำหน้ารำคาญใส่ผม
“ขอบคุณครับ”
จ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้วพวกเราก็เดินออกมาจากร้านมาเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ด้านหน้า
“3 วันนี้พวกกูอยู่ห้อง มีอะไรก็โทรไปหาได้” พี่โอมหันมาบอกผมก่อนที่จะสตาร์ทรถเวสป้าสีเขียวมะนาว
“ครับ” ผมพยักหน้ารับไปอย่างนั้นแหละ แต่เรื่องอะไรผมจะโทรไป แม่หมูไม่อยู่สักหน่อย จะโทรไปทำไมไม่ทราบว่ะครับ
“ไปล่ะ” พี่จิ้นหันมาบอกผมยิ้มๆ แล้วก็บิดกุญแจสตาร์ทรถเวสป้าขับออกไป
หลังจากเจอพี่เมทยักษ์ของกราฟโดยบังเอิญและไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันมาแบบมึน ๆ ผมก็ขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับหอพัก ตอนนี้ถึงเวลาปลดปล่อยจินตนาการให้โลดแล่นไปกับภาพและตัวอักษรในการ์ตูนที่ผมไปคัดสรรมา การอ่านการ์ตูนของผมเหมือนกับการไปนั่งดูหนัง ภาพการ์ตูนมันเคลื่อนไหวเป็นฉาก ๆ พร้อมเสียงพากย์ดังขึ้นมาในหัว อ่านไปเรื่อย ๆ จากหนึ่งเล่มเป็นสองเล่มจำนวนการ์ตูนที่อ่านจบแล้วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทีละเล่ม จนผมลืมเวลาแห่งโลกความเป็นจริงว่ามันค่อย ๆ หมุนเดินไปนานแค่ไหน พอเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่หัวโต๊ะ ถึงรู้ว่าตอนนี้เวลาเดินทางผ่านไปเป็นอีกวันแล้ว
ประตูห้องยังเปิดอยู่ ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงจะเดินไปปิดเข้ามา กลางดึกหอพักเงียบจนดูวังเวง ห้องพักปิดไฟมืดสนิทมีเพียงแสงไฟตามทางเดินที่ยังคงเปิดทิ้งเอาไว้ ปิดประตูเสร็จผมก็เดินกลับมานอนอ่านหนังสือบนเตียงต่อ หมุนหน้าต่างบานเกล็ดเปิดแง้มไว้เล็กน้อย
จู่ ๆ บานเกล็ดห้องผมก็เปิด!!!! แกร๊ก!!!!!
ผมสะดุ้งสุดตัว เด้งตัวลุกจากเตียงมองไปบานเกล็ดที่ถูกรูดเปิดขึ้นมานั่งทันที
“เฮ้ยยยยยยย!!!!!” หัวใจผมหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม เงาผู้ชายตัวใหญ่ มองลอดบานเกล็ดจ้องเข้ามาที่ผม
“กราฟ! เล่นอะไรว่ะ ตกใจหมดนึกว่าผี” ผมเปิดบานเกล็ดออกจนเต็มความกว้าง กราฟมันยืนอมยิ้มมองผมขำๆ พอตั้งสติได้ ผมก็ลุกจากเตียงเปิดประตูออกไปคุยกับกราฟ “มาทำอะไรแถวนี้อ่ะ”
“มายืมหนังห้องเพื่อน”
“ดึกขนาดนี้เนี่ยนะ ไม่กลัวหรอไง”
“ไม่”
“หนังเรื่องอะไร”
“ผีชีวะ”
“จะมาชวนไปดูหนังหรือเปล่าเนี้ย?”
"อืมม...ไปดูด้วยกันไหม? หนังเรื่องนี้สนุก"
“เราไม่ชอบดูหนังว่ะ เพิ่งเช่าหนังสือมาด้วย อีกตั้งหลายเล่มกว่าจะจบ” กราฟมองเข้ามาในห้องผมแวบนึง ค่อยหันมาคุยกับผมต่อ
“นายอยู่คนเดียว?”
“พี่เมทกับแม่หมู เอ่อ ออยด์นะ กลับบ้านกันน่ะ”
“ทำไมนอนดึก”
“อ้าว! เพิ่งบอกไปตะกี้ว่าอ่านหนังสือ”
“แถวห้องนายดูเงียบ ๆ นะ เด็กแถวนี้กลับกันหมด?”
“เออดิ”
“บรรยากาศดูวังเวงแปลก ๆ ” ไอ้กราฟพูดหน้านิ่ง ๆ เหมือนกำลังคิดอย่างนั้นจริง ๆ ช่างพูดจาเข้ากับบรรยากาศดีเกินไปแล้วนะไอ้คุณกราฟ คนยิ่งกลัว ๆ อยู่ กราฟคุยกับผมอีกนิดหน่อยแล้วค่อยเดินกลับห้องไป ผมรีบปิดประตูห้อง หมุนบานเกล็ดปิดลงมาให้สนิท กลัวโดนแกล้งอีก บานเกล็ดห้องผมมันไม่ค่อยดีครับ ใช้มืองัดขึ้นก็เปิดแล้วแต่ตอนปิดต้องหมุนปิด เปิดง่ายแต่ปิดยาก ผมไม่มีอารมณ์อ่านการ์ตูนต่อ เลยเดินไปปิดไฟแล้วรีบนอนเลย
ผมตื่นมาตอนเที่ยงเพราะรู้สึกหิว เข้าไปอาบน้ำแปรงฟัน แต่งตัวลวก ๆ เดินออกจากห้องไปหาอะไรกินที่โรงอาหารหอพัก หยุดสัปดาห์นี้โรงอาหารโล่งมากแทบไม่มีคนเลย ขนาดตอนนี้เที่ยงแล้วนะ โรงอาหารหอพักผมจะเป็นอาคารชั้นเดียว มีโต๊ะยาวเรียงเป็นแนวยาวสามแถว เก้าอี้ก็จะเป็นแบบม้านั่งขนาดยาวต่อกัน
“ป้าเอากระเพราไก่ ไข่ดาวครับ” เมนูสิ้นคิดแบบนี้แหละเร็วดีไม่เปลืองสมองให้คิด สั่งเสร็จผมก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะ ตาดูทีวีไปหูรอฟังป้าเรียกชื่อ ตอนนี้ในโรงอาหารหอพักมีคนอยู่แค่สองสามคน นั่งรออาหารไปสักพักป้าก็เรียกผมให้ไปเอาข้าว ผมกำลังก้มตักพริกมะนาวราดบนไข่ดาว หูก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในโรงอาหารหอพัก ผมเลยเหลือบตาขึ้นไปมอง
เสียงทุกอย่างก็เงียบลง ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ใจผมเต้นตึกตัก ๆ ตอนนี้ผมถูกสะกดจิตด้วยลูกตุ้มนาฬิกาขนาดกำลังพอดีที่ห้อยหัวซ่อนตัวอยู่ด้านในกางเกงนอนขายาวสีเทาที่ลู่เข้ากับลำตัวมันกำลังแกว่งตัวตามจังหวะการเดินของตัวเรือนที่เป็นมนุษย์ผู้ชายในวันเจริญพันธุ์รูปร่างสูง แกว่งดุกดิก ๆ ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาเรื่อย ๆ ลูกตุ้มนาฬิกาของเขาก็แกว่งดุกดิก ๆ ตามจังหวะการเดิน
ใจผมสั่น ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเป็นจังหวะดุกดิก ๆ
ดุกดิก ๆ
ดุกดิก ๆ
หัวใจผมเต้นเป็นจังหวะดุกดิกตามการเคลื่อนไหวของลูกตุ้มนาฬิกาตัวนั้น ผมพยายามละสายตาออกจากลูกตุ้มนาฬิกาตัวนั้นแต่ก็ทำไม่ได้
ผมถูกสะกดจิต
ลูกตุ้มนาฬิกาตัวนั้นมันเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆ ยิ่งเข้ามาใกล้ภาพในร่มผ้ายิ่งชัดเจนขึ้นทุกที
ดุกดิก ๆ
ดุกดิก ๆ
“นาย! เป็นอะไร?” ห้ะ! ผมถูกลูกชายไอ้แว่นกราฟสะกดจิต !!!!!!!!
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ เลิฟๆๆมัวร์!!
kratoey-- ลุ้นไปด้วยกันนะคะ ^ ^
malula -- ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้เน้อ กอดๆๆอีกรอบ ^^
YounIn-- ขอบคุณที่ช่วยแก้ให้นะจ้า โค้งงามๆ+กอดๆ
-
จิ้มก่อนอ่าน
----------------------------
มะนาวทุเรศว่ะ :m11:
-
:m20:
-
สรุปกราฟเป็นพระเอกหรือ???? แล้วพี่จิ้นล่ะ
ลุ้นนะเนี่ย อิอิ
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งเลือกไม่ถูก ชอบหมดเลย มะนาวเหมา
อิอิ ชอบพี่จิ้น เป็นการส่วนตัว บวกคะแนน
-
5555555555 ดุกดิกๆ
น่าเอ็นดูจริงๆลูกชายกราฟ :-[
-
สงสัยจะเสร็จกราฟแล้วล่ะมะนาวเอ้ย เล่นถูกสะกดจิตขนาดนี้
-
น่ารักชะมัด :z3: :z3:
-
โอ๊ย ไม่ไหวละฮา
ตั้งแต่ประธานหวยละนะ
แล้วนี่อะไร มะนาวทะลึ่งอะ แอร๊ยยย มาดุกดิกๆ
-
เลือกไม่ถูกเลย ประชากรห้องกราฟดูรุก เร้าร้อนทุกคน ขอ 4P ไปเลยได้ไหม
พี่จิ้นก็ชอบ พี่โอมก็ชอบ กราฟก็ดูนิ่งๆ เหมาะกับมะนาวทุกคนเลย ลำบากใจแทน :laugh:
-
55555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555
โอ๊ยโคตรขำอ่ะ
มะนาวสุดยอด ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่โอมประธานหวยเข้มดีจริงๆ ชอบจ้า
-
ขำลูกตุ้มนาฬิกา คนแต่งช่างเปรียบ
-
มะนาวทะลึ่ง หยิก ๆ ตื่นได้แล้วไปจ้องอะไรขนาดนั้น นาฬิกากราฟสึกพอดี ก๊าก
มะนาวใจเต้นไปกับทุกคนแล้วนะเนี่ย เจ้าชู้น่าดู
แม่หมูดึงตัวผมเข้าไปกอดอนึ่งกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์
อนึ่ง= อีกอย่างหนึ่ง,อีกประการหนึ่ง
ประหนึ่ง= เช่น,ดัง,เหมือน
ตรงนี้น่าจะประหนึ่งเนาะ
-
โอ๊ย ฮามะนาวอ่ะ
ความจริงมะนาวมันทะลึ่งนะเนี่ย 555
-
มะนาวคงไปไหนไม่รอดแล้วแหละโดนกราฟสะกดจิตอยู่เลย
ชอบกราฟ :-[ :-[
-
มะนาวหื่นนะเนี้ย~
-
ก้ากกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m20: :m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: โอ๊ย ปวดท้อง :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: จบ ได้ เกรียน มากกกกกกกกกก
ต่อ อีก รวด เร็ว ทัน ใจ o13 o13 o13 อิอิอิอิ ถึง จะ ไม่ แน่ ใจ ว่า ใคร เป็น พระ เอก :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่สำหรับผมนายมะนาย >>> มะนาว
แกร๊ก!!!!! จู่บานเกล็ดห้องผมก็เปิด!!!! >>> จู่ๆ
ต่อๆๆๆๆ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
โหยยยยย เลือกยากซะจริงๆเลย แต่แอบเชียร์พี่จิ้นเกินกว่าคนอื่นอยู่นิดหน่อย อิอิ
ว่าแต่เสียงหัวใจน้องมะนาวนี่น่ารักนะครับ ดุกดิกๆ :pigha2:
-
เลือกไม่ถูกเลย แต่ก็ยังชอบพี่จิ้นอยู่นะ ><
-
มะนาวนี่น่ารักจริงๆ แอบทะลึ่งด้วย น่าเอ็นดูที่สุด :z1:
ชอบตรงที่บอกพี่จิ้นว่าการ์ตูนวายคืออะไรอะ ผู้ชายมีกิจกรรมร่วมกัน ขำมากอะ :jul3:
อยากเชียร์ผู้ชายทุกคนให้มะนาว :haun4: แต่เหมือนหัวใจมะนาวจะเต้นดุกดิกกับใครบางคนไปแล้ว :o8:
-
โดนสะกดจิตแบบตั้งใจหรือไม่ตั้งใจเนี้ยะ :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลูกตุ้มนาฬิกาแบบนี้อ่ะนะ หืมมมมมมมมมมมม? หาไม่ได้ง่ายนะเนี่ย
คึคึคึคึคึคึ
-
ฮาลูกตุ้มนาฬิกา เปรียบเทียบซะ :m20:
มะนาวหื่นว่ะ เห็นหน้ากราฟไม่ใจเต้นดันไปใจเต้นกับ.. ฮ่าๆๆ
ตอนนี้เหมือนกราฟจะเป็นต่อพี่โอมไปจึ๋งนึง เพราะลูกตุ้มนาฬิกา :haun4: :jul3:
-
มะนาวหื่นว่ะ สายตาหา...นะเราอะ 5555
-
มะนาว ทะลึ่งงงง
-
:m20: :m20:
-
555 โดนสะกดจิต
เอ.. สงสัยว่านาฬิกาเนี่ยเรือนใหญ่มั๊ยครับ อิอิ
-
มะนาวเอ๊ย มึนๆน่ารักน่าฟัดจริงๆ :man1: :man1:
-
:m20: แอบหื่นนะเรา 555 น้องนาวเปลี๊ยนไป๊... เพราะการ์ตูนวายใช่มะ???
นึกถึงครั้งเเรกที่อ่าน อืม... เข้าใจอารมณ์ โลกต้องห้ามได้เปิดขึ้นเเล้ววว(ทำดนตรีให้ดูยิ่งใหญ่ด้วย)
ติดงอมเเงม ดีที่ตอนไปเลือกการ์ตูนมีพี่ผู้หญิงทหารอ่ะ เค้ามานั่งเลือกข้างๆ แล้วก็ยิ้มๆ เลยยิ้มๆกันไป
กร๊ากกกก... แอบเขินนน!!! คงประมาณนาวถูกพี่จิ้นดู3P อ่ะเเหละ(<<<รูปประโยคดูแปลกๆ) o13
-
5555555555555 มะนาวเอ๊ย ไหนจะกราฟ ไหนจะพี่โอม ไหนจะพี่จิ้นอีก ไม่รอดแน่งานนี้ อิอิ
-
แงๆๆๆ :z3: :z3: หนูอยากรู้ ใครพระเอก :serius2: :serius2:
-
เลือกยากอะ ชอบทั้ง 3 คนเลย ดีนะเนี่ยมาแค่เรือนเดียว ถ้ามาพร้อมกัน 3 เรือน มะนาวคงเลือดหมดตัว :haun4:
-
มะนาวทะลึ่ง !!!! ฮามากตอนมะนาวอธิบายเรื่องการ์ตูนวายว่า ผู้ชายทำกิจกรรมร่วมกัน กร๊ากกก มะนาวอุตส่าห์พูดให้ดูหรูหราไฮโซ แต่พี่จิ้นก็มาเรียกซะเสียเลย แถมยังลากน้องมากินบะหมี่แบบเนียนๆซะด้วย อิพี่โอมประธานหวยดูจะหงุดหงิดที่เพื่อนชมมะนาวนะเนี่ย หึงเหรอจ๊ะ แต่ทุกคนก็ต้องมาพายแพ้ให้กับน้องเมทกราฟฟฟฟฟ !!! ที่ทำเอามะนาวใจเต้นตาค้างไปเลย ไม่ไหวนะมะนาวทะลึ่งนะเรา มองจนกราฟน้อยสึกละมั้ง ว่าแต่กราฟมาแงะบานเกร็ดเพราะ วันนี้มะนาวเอาแต่อ่านการ์ตูนไม่ยอมโทรหาเปล่า เริ่มจะแผนสูงแล้วเหมือนกันนา อ่านจบก็ปิดท้ายด้วยคอนเซปเดิม ใครเป็นพระเอกหว้า ชอบทุกคนเลยอ่า แต่ไม่อยากอ่านหลายพีเลย ㅠ.ㅠ
-
มะนาว ทำเเบบนี้เสียลุคเธอหมด :laugh:
-
เต้น ดุกดิก ๆๆๆ มะนาว ฮาาา
แบ่งกันอ่านบ้างดิมะนาว 3พีอะ 555
-
ลูกตุ้มนาฬิกาอาร๊ายย อ๊ายยยย มะนาวทะลึ่ง :m20: :m20: :m20:
-
โอ๊ยยยยยย มะนาวทะลึ่งอะะะะะะ ดุกดิกๆๆ นาฬิกาเรือนใหญ่มั้ยเนี่ยย :z1:
ฮาตอนมะนาวอธิบายนิยายวายมากค่ะ 55555555
ลุ้นพระเอกทุกตอน คนเขียนอัพเร็วมากค่ะ ชอบๆ รอตอนต่อไปค่า สู้ๆนะคะะ เป็ฯกำลังใจให้ :กอด1: :L2: :pig4:
-
ดุ๊กดิ๊ก ดุ๊กดิ๊ก
จั๊กจี้จริงๆ เบย :impress2:
-
มะนาว :m20: ถึงกับโดนสะกดจิตเลย ๕๕๕๕๕๕๕๕
-
เพิ่งอ่านจบ มันฮาและสนุกมากจ้ะ
โดยเฉพาะมะนาว หนูเปรี้ยวสมชื่อมาก
เล่นมาทีเดียวสาม เลือกไม่ถูกเลยนะเนี่ย
ไม่รู้ว่าใครคือพระเอก แต่เราเชียร์หมด :laugh:
ว่าแต่มะนาว ทะลึ่งนะเราเนี่ย :z1:
อ่านไปยิ้มไป จะติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
4p เลือกไม่ถูก
-
มะนาวหื่นนนนนนน
อิอิ
อยากรู้จิงๆ ใครกันแน่นเปนพระเอกกกก
กราฟช่ายมะ
-
หื่นว่ะ 5555
อ่านดูก็ยังเลือกไม่ได้ให้มะนาวเหมาหมดได้มะ
ผลัดวันเอาาา (มะนาวหื่นไม่เท่าอิชั้นเคอะ 555)
-
มะนาวววว ทะลึ่งอ่ะะะ
-
มะนาว นายย ชัดเจนมาก :จ้อบจัง1:
-
อ่านมาหลายตอนยังเดาไม่ถูกเลยว่าใครเป็นพระเอก
แต่ชอบทุกคน
-
:z1:มะนาวหื่นมากกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
มะนาวสุดยอดเลย
จิ้นได้สุดดดดดดดดดยอดดดดดดดดดดดดดดด
ปล.เรายังเดาพระเอกไม่ออกอ่ะ ทุกคนมีบทประทับใจมะนาวหมดเลยยยยย
ปล 2. คงไม่ใช่ 4p หรอกนะ
-
อยากให้มีโปรโมชั่นเหมา ๆ
ชอบเธอทุกคน :z1:
-
:-[ มะนาว 4P ไปเลยมั๊ย
-
4P เลยมะนาว 555…
-
ฮ่า ๆๆๆๆ ขำมากกกก
ตั้งแต่ประธานหวยล่ะ
มาการ์ตูนที่มีผู้ชายทำกิจกรรมร่วมกัน
สุดท้ายมาดุกดิก ๆ
เราก็สงสัยว่าอะไรดุกดิก
มะนาวเอ๊ย..
โดนสะกดจิตไปแล้วว ^^
-
เจ๋งๆ เอาอีกๆๆ
จะเอากราฟ อ่ะ จะเอากราฟ :m11: :m11: :m5: :a1: :dont2:
-
มะนาวทะลึ่ง :o8:
-
เป็นอะไรไปแล้วอ่ามะนาว อ่านการ์ตูนวายมากไปหรือไง
-
ทะลึ่งว่ะ .. มะนาว
-
มะนาวใกล้ได้ชักเองเเล้ว หื่นว่ะ :laugh:
-
เอ่ออออออออออออ นาฬิกามีลูกตุ้ม แล้วไมไม่ดูเข็มอ้ะ ยาวรึสั้น :z3:
-
มะนาวรั่วได้น่ารักมาก
อ่านแต่ละตอนทำเอาขำก๊าก
-
สับสนว่ามะนาวกับใครกันเนี่ย ชอบทั้งกราฟ จิ้น และก็โอมเลย
-
ตอนแรกนึกว่ากราฟจะเป็นตัวประกอบอีกเเล้ว โผล่มาแว้บเดียวตอนดึกๆ
แต่พอมาเจออะไรดุกดิกๆแล้ว ... :z1:
มะน้าวววววววววว ทะลึ่งมาก :laugh: แต่ก็น่ารักกก
เชียร์กราฟๆ
-
หนูนาว เสนห์ แรงอ่า ชอบๆๆๆ
-
งื้อ~ตอนนี้ติดเรท กรี๊ด~เขิน
-
ตัดสินใจยากว่าจะเลือกใครดี
รักพี่เสียดายน้องไปหมด
:impress2: :impress2:
มะนาวแอบทะลึ่งนะตัว
-
:jul3: :jul3: :jul3:ฮาจริงๆ มะนาวทะลึกวะ
:pig4:
-
55555
-
มะนาวหื่นนนนนนนน' คนแต่งก็ช่างเปรียบ 555 ลูกตุ้มนาฬิกา 555555
เมื่อไหร่พระเอกจะออกโรง รอนานแย้วววว
-
มะนาวหื่นอะ กราฟดูพูดเยอะขึ้นนะ เชียร์กราฟๆ
-
ใคร? จะเป็นพระเอกเนี่ย
-
4P ไปเลย 555555 :laugh: เปนเอามากกก เหออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มะนาวทะลึ่งอ่ะ :z1: แอบหื่น :haun4:
-
ว้ายยยยยยย ตายแล้ว สายตาซุกซนจริงน้องมะนาว
แล้วยังมองแบบไม่กลัวเจ้าของนาฬิกาเค้าอายเลยเนอะ
-
โอ้ววววว เลือกไม่ถูกเลยอ้าาา
-
กร๊ากกกกกกกกก คิดไปได้ บร๊ะเจ้า 55 555
-
55555 ขำจนหยุดไม่ได้ มะนาวหื่น
-
เเอะ ! กราฟฟฟฟ ทำไมไม่ยอมใส่เกงใน :impress2:
-
รอจ้า
-
มะนาวน่ารัก
ryoushena คิดชื่อตอนได้น่ารักมาก o13
-
ทุเรดโคด 555+
-
:laugh: :laugh:
-
โดนสะกด 555 ลามกมองต่ำได้อีก
-
:m20: :m20: :m20:
-
มะนาวมันทะเล้นจริง ๆ โดนสะกดจิตซะตะลึงงันไปเลย เพื่อนไม่อยู่แบบนี้ได้โอกาสผู้ชายเข้าหาแล้ว
กราฟนี่ดูมีท่าทีแน่ ๆ พี่จิ้น พี่โอม สองคนนี้ก็อาจจะ ก็น้องมะนาวน่ารัก
เห็นเธออ่านการ์ตูนวายอย่างบ้าคลั่ง พอ ๆ กับเราที่อ่านนิยายวายอย่างบ้าคลั่ง 555
ขอบคุณค่ะ
-
รอๆๆๆจ้า
-
เพิ่งมาอ่านคะ อ่านรวดเดียวเลย สนุกอะ ขำมากมาย เราชอบพี่จิ้นอะ กสนดี พี่โอมก็กวน จนอดคิดไม่ได้ว่าใครจะเป็นพระเอกละเนี่ยย ในใจแอบเชียร์พี่จิ้นอะ ^^
-
:z1: มะนาวทำไมไม่ดูให้ครบองค์ประกอบละลูก ดูแค่ลูกตุ้ม จะรู้เวลาหรอคะ ต้องดูเข้มด้วยยย
:เฮ้อ: น่ารัก(ในแต่ละสไตล์)ทั้งสาม เอาเป็นว่า ขอ 4P เลยได้มะ เสียดายอ่ะ :เฮ้อ:
-
มะนาวจ๋า จะฮาไปใหนลูก 5555+ :jul3: :laugh:
-
อยากให้มะนาวได้ทั้งสามคนเลย
-
ชอบพี่จิ้น เชียร์พี่จิ้นอ่ะ ขำ ดุกดิก ๆ ๆ
เอ้ยยย พี่จิ้นก็มีนะดุกดิกแบบนี้น่ะ
-
:m15: :monkeysad: :sad11:อ๊ากกกกกกกกกกกกกก.....มาต่อ.....มาต่อ....ค้างไปอีก......มะนาวช่างคิด....ช่างจินตนาการ...พลอยให้คนอ่านน้ำ...ยาย ไหย......หื่นและอยากจ้องดุกดิกตรงหน้านานซะแล้ว :fire: :angry2: :serius2: ลุ้น 3 หนุ่มใครเป็นคู่ของมะนาว.......รอ.......รอ......รอ...
-
เหตุการณ์ เกิดที่ มทส อิอิ แหมๆ ใกล้ตัวคนโคราชจริงๆ แต่ไม่ได้เรียน มทส นี่หว่า ไม่เป็นไรแต่ มะนาว เธอจะทะลึ่งไปไหน เดี๋ยวก็ฟิน อิอิ
-
น่าสนใจ ตกลงมะนาวจะเสร็จ เฮ้น เลือกใคร
แต่พี่จิ้นกับพี่โอมนี้มีซั่มติ้งกันป่าวนี้ อิอิ
-
คิดถึงมะนาวอะ โดนพี่แว่นกราฟจนตลึงไม่มาต่อเลย
คู่ใครดีอะ หลายพีไปเล้ย อิอิ จิ้นไม่ถูกเหมาหมด
-
The Call Chapter 10 : พูดจาภาษา AV
__________________________________________________________________________________
ลูกตุ้มนาฬิกาหยุดแกว่ง เสียงรอบข้างที่หายไปกลับมารวมถึงหัวใจผมก็กลับมาเต้นตามจังหวะปกติ
ไอ้กราฟ! ไอ้ฆาตกร!!!! ไอ้กลัวลิง!!!!! พี่เมทมึงไม่รักหรอกราฟ!!!!!หรือตอนเด็กมึงถูกลิงกัด? โอยย...มือผมยังไม่หยุดสั่น ผมเกือบหัวใจวาย พี่เมทปล่อยให้ออกมาเดินนอกห้องในสภาพนี้ได้ยังไง ก่อนออกจากห้องรบกวนช่วยใส่ชั้นในให้เรียบร้อยได้ไหม ไม่ใช่ปล่อยลูกปล่อยหลานออกมาสะกดจิตชาวบ้านเขาไปทั่วแบบนี้ สภาพไอ้แว่นกราฟตอนนี้นอกจากกางเกงนอนของมันที่ลู่แนบเนื้อเข้ากับลำตัวแล้ว เสื้อยืดสีขาวช่วงบนที่ใส่ยังสั้นได้อีก ยาวถึงแค่ขอบของกางเกงนอนเท่านั้นแหละ คราวหน้าถ้าเจอกันอีกรบกวนใส่เสื้อตัวที่มีความยาวมากพอจะอำพรางการแกว่งของลูกตุ้มหน่อยเหอะ
ละสายตาจากลูกตุ้มของกราฟ หันกลับมามองจานข้าวตรงหน้า มะนาวก็ต้องตกใจเพิ่มอีก อ้ะ! พริกครับพริก พริกมะนาวน้ำปลาทั้งหมดที่มีอยู่ในถ้วยตอนนี้มันลงมาชุมนุมฉลองเทศกาลคริสมาสต์กันที่ไข่ดาวบนจานข้าวกระเพราไก่ผม สีเขียวสีแดงเต็มจาน
“นาย?”
“....”
“นาย!?” ผมหันไปตามเสียงเรียก แทบร้องเหวอออกมา
“!” หน้าไอ้กราฟอยู่ห่างจากหน้าผมไม่กี่เซนติเมตร ไม่ใช่แค่นั้นมันมีหน้าเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากผมด้วยนะ “เป็นไข้หรือว่านอนดึก?”
“เปล่า ไม่ได้เป็นไข้ สงสัยอากาศร้อน” ผมหลับสายตากราฟที่มองมา ผมจะพูดออกไปได้ไงเล่าว่าเป็นเพราะมึงนั่นแหละ เอ้ยยไม่ใช่เพราะลูกชายมึงต่างหากไอ้กราฟ!!! ผมบ่นเสียงดังในใจ พยายามเก็บอาการทำตัวให้มีพิรุธน้อยที่สุด ไม่หันไม่มองย้ำที่ลูกตุ้มอีกแล้วรีบเดินหนีออกมา
“เฮ้ยยยย......!!!” ผมตกใจร้องเสียงหลง ผมลื่น! เกือบหงายขาชี้ฟ้า โชคดีหน่อยมีคนมาพยุงด้านหลังไว้พอดี จานข้าวก็ไม่หกด้วย พอผมยืนได้ตามปกติก็รีบหันไปขอบคุณคนที่ช่วยผมเอาไว้ “ขอบคุณครับ” เสียงชายผู้มีบุญคุณด้านหลังเอ่ยสวนตอบกลับมาทันควัน
“ซุ่มซ่ามนะมึง”
“....”
“ไม่ต้องทำหน้าขอบคุณกูขนาดนั้น”
“....”
พูดกับผมเสร็จไอ้พี่เข้มก็เดินไปคุยกับกราฟสองสามประโยคแล้วเดินออกจากโรงอาหารไป ปล่อยให้ผมยืนงงทำหน้าเอ๋อ พอตั้งสติได้ผมก็เดินไปหาที่นั่งเหมาะ ๆ เพื่อกินข้าว ไม่นานไอ้กราฟนั่งลงข้าง ๆ กับข้าวในจานข้าวกราฟ ผมไม่เคยเห็น หน้าตาแปลก ๆ แต่ดูท่าทางน่ากิน ด้วยความอยากรู้เลยถามออกไป
“สั่งอะไรมากินอ่ะ”
“แกงฮังเล สั่งป้าทำให้ตั้งแต่เมื่อวาน” กราฟตอบผมเสร็จก็ตักแบ่งให้ผมหนึ่งชิ้น เออ ดี ๆ ยังไม่ทันได้ขอเลย
“นายชอบกินอาหารใต้?”
“แกงฮังเลอาหารเหนือ” กราฟตอบผมแล้วก็ตักกับข้าวเคี้ยวตุ้ย ๆ
“ฟังจากชื่อนึกว่าอาหารใต้” ผมลองตักชิมดูอร่อยดีอ่ะ รสชาติคล้าย ๆ พะโล้แต่เข้มข้นกว่า กราฟตักอาหารมาใส่จานผมอีก ผมพยักหน้ารับแล้วตักกระเพราจากจานผมแบ่งไปให้กราฟบ้างกราฟจะได้มีพริกกิน ^ ^
ผมแย่งกราฟกินจนอิ่ม จากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง ผมอ่านการ์ตูนไปได้สักพักรู้สึกว่าวันนี้อากาศร้อนอบ ๆ เหงื่อเริ่มซึมตามหลัง อ่านไปอ่านมาชักไม่สบายตัว เลยตัดสินใจหอบการ์ตูนทั้งหมดไปอ่านตากแอร์ที่ห้องสมุดแทน หลังจากเอาหนังสือการ์ตูนยัดใส่กระเป๋าเป้จนเต็ม ผมก็รีบขับรถฝ่าไอแดดมุ่งตรงไปที่ห้องสมุดทันที
ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยจะเรียกว่าอาคารบรรณสาร สร้างเป็นอาคารปูนคอนกรีตสามชั้นมีชื่อเรียกแตกต่างจากอาคารของมหาวิทยาลัยหลังอื่นที่ตามปกติมักจะเรียกชื่อตามตัวอักษรภาษาอังกฤษแทนชื่อของอาคารจริง ๆ เช่น อาคารเอ เป็นชื่ออาคารบริหาร, อาคารซี เป็นชื่ออาคารห้องทำงานอาจารย์, อาคารเอฟหนึ่งถึงสาม เป็นอาคารเครื่องมือ เป็นต้น ตัวอาคารของห้องสมุดด้านล่างจะแบ่งเป็นสามส่วน ฝั่งทิศตะวันออกจะมีห้องอินเตอร์เน็ตเปิดให้บริการนักศึกษา ตรงกลางเป็นร้านขายขนม จำพวกของขบเขี้ยวจากฟาร์มมหาวิทยาลัย ส่วนฝั่งทางทิศตะวันตกเป็นส่วนทางเข้า มุมนี้ถ้าเดินตรงเข้าไปเป็นพวกนิตยสารอ่านเล่น แต่ที่ประจำของผมจะเป็นมุมโซฟาชั้นสอง อยู่บริเวณทางเดินขึ้นชั้นสามมุมนี้ไม่ค่อยมีคนมานั่งเท่าไหร่ ผมกำลังจะเดินไปถึงบริเวณที่ผมหมายตาเอาไว้ สายตาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนผมพอดี นั่นไอ้โก๋นี่นา มากับใคร? ไหนบอกว่าจะกลับบ้าน ผมยกมือขึ้นโบก ส่งเสียงเรียกโก๋เบา ๆ “โก๋ ทางนี้ๆ” ไอ้โก๋ทำหน้าตกใจทันทีที่มองเห็นผม
“มะนาว ไม่ได้กลับบ้านเหรอว่ะ”
“เออดิ ถามแปลก ถ้ากลับจะมายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ได้ไง แล้วไหนบอกว่าจะกลับบ้านว่ะ ทำไมมาอยู่บรรณสารหรือแอบซุกใครไว้?”
“บ้า! ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า”
“โก๋ อย่าบอกนะว่ามึงมีแฟนแล้ว?”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ อยู่ไหนช่วงดู ๆ กันอยู่น่ะ” โก๋ตอบผมอาย ๆ
“คนไหนว่ะ? แล้วแอบไปคบกันตอนไหนเนี่ย? ทำไมไม่รู้เรื่อง?”
“เด็กวิศวะน่ะ เดี่ยวแนะนำให้รู้จัก”
“แล้วไปปิ้งปั้งกันได้ยังไง?”
“ที่หอนั้นแหละ”
โก๋พักอยู่หอ 7 เป็นหอพักชายของม.นี่แหละครับ หอพักชายม.ผมมีทั้งหมด 7 หอพัก ทุกหอเป็นห้องน้ำรวม แต่จะมีแค่หอพักผมเท่านั้นที่เป็นแบบห้องน้ำในตัว
“แล้วไงต่อว่ะ อย่ากั๊กดิ เล่าให้มันละเอียดหน่อย”
“ก็เจอกันโดยบังเอิญ แซวกันไปแซวกันมา เลยได้กันแล้วก็คบกัน”
“?”
“นั่นแหละแต่เขาเป็นคนดีและลีลาดีก็ดีด้วยนะ” โก๋ตอบผมตายิ้มอย่างคนมีความสุข เห็นท่าทางมันพูดแล้วผมก็อดขำไม่ได้ เพื่อนผมกำลังอินด์เลิฟ โลกเป็นสีชมพู แต่ผมกำลังสงสัยว่า ตกลงมันคบกันเพราะอะไร? คบเพราะเป็นคนดีหรือลีลาดี? แล้วอันไหนดีกว่ากัน?
“แล้วมะนาวมาทำอะไร?”
“อ่านหนังสือ...การ์ตูน” ผมเบาเสียงคำว่าการ์ตูนลงหน่อยนึง
“เพิ่งไปเช่ามาใหม่?”
“ใช่ เล่มใหม่เพียบ พี่จ๋าเพิ่งเอามา”
“สนุกป่ะ”
“ใช้คำว่า เจ๋ง ดีกว่า” ผมตอบยิ้ม ๆ พยายามโฆษณาชวนเชื่อ ไอ้โก๋จะได้อยากอ่านบ้าง แต่ไอ้โก๋ทำหน้าไม่เชื่อ
“เว่อร์ล่ะ ๆ ”
“เรื่องจริง” ผมพยายามทำสีหน้าให้ดูจริงจังเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง
“ฟินกี่รอบ?” ไอ้โก๋ทำหน้ายิ้มกวนตีนผม
“...” ผมไม่ตอบ แต่เอื้อมมือไปจับมือไอ้โก๋มา แล้วค่อย ๆ เขียนเลขแปดแนวนอนใส่มือไอ้โก๋
“อินฟินิตี้!” ไอ้โก๋แกล้งทำตาโต แล้วผมสองคนก็หัวเราะ
“555”
“อีผี!” เสียงชายหนุ่มปริศนาดังแทรกเสียงหัวเราะของพวกผม ไอ้โก๋หันหน้าหาเสียงนั้น สองคนยิ้มให้กัน โก๋หันกลับมาทางผม แล้วแนะนำผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
“อีหมู นี่เพื่อนเค้าชื่อมะนาว”
“อีผี? นี่ชื่อใหม่มึงหรอว่ะ?” ผมทวนคำพร้อมกับกระซิบถามเพื่อนเบา ๆ ผมว่าไอ้โก๋มันก็ไม่ได้หน้าตาแย่ถึงขั้นเรียกหน้าผี หน้าตามันก็ดูดีใช้ได้นะ หรือว่าคนรักเขาชอบหาคำแทนชื่อเฉพาะเอาไว้เรียกกันแค่สองคนจะได้ไม่เหมือนคนอื่น
“ย่อมาจากผีเสื้อ” เอ่อ โก๋สาบานนะว่ามึงชอบคำนี้ 'ผีเสื้อ' แต่คำว่าเสื้อคาดเครื่องหมายการันต์เลยไม่ออกเสียง ผมกล่าวทักทายพร้อมกับส่งยิ้มให้ตามมารยาท หน้าตาแฟนโก๋ดูดีใช้ได้ ท่าทางน่าจะเป็นคนดี
“เราชื่อเบิร์ด คนนี้เองใช่ไหมชื่อมะนาว โก๋พูดถึงบ่อย ๆ ” เพื่อนชายคนสนิทเพื่อนผมหันมามองหน้าผมสลับกับมองหน้าโก๋ พอพูดกับผมก็แทนชื่อปกติ สงสัยเก็บเอาไว้ใช้เรียกเวลาอยู่กันแค่สองคนจริง ๆ ไอ้โก๋ ชื่อมันแบบเต็ม คือ โก๋แก่ ถ้าเป็นอย่างนั้น ผี ที่ย่อมาจากผีเสื้อ มันก็คงไม่รู้สึกอะไร คุยกันสักพัก โก๋กับเบิร์ดก็ขอตัวแยกออกไป ระหว่างที่สองคนนั้นเดินจากผมไป ผมก็ได้ยินเสียงสองคนนั้น คุยกันหงุงหงิงดังแว่วไปตลอดทาง
“อีผีเค้าอยากกินสุกี้”
“งั้น เดี่ยวแวะไปซื้อของสดที่ฟาร์มก่อนแล้วค่อยกลับ” ผมว่างานนี้ผีได้รวมร่างกับหมูแน่ ๆ ผมมองตามสองนั้นแล้วก็ยิ้มออกมาคนเดียว ท่าทางสองคนนี้น่าจะคบกันยาว ดูเหมาะสมกันดี คุยกับเพื่อนเสร็จ ผมก็จัดแจงหามุมอ่านหนังสือ...การ์ตูน เลือกโซฟาที่นั่งสบายที่สุดแล้วก็ผมก็เริ่มนั่งอ่านอย่างจริงจัง ตัดขาดจากโลกภายนอก ผมค่อย ๆ ไถลตัวลงเรื่อย ๆ จากนั่งก็กลายเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน อ่านไปเริ่มเพลิน อากาศเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศ ทำให้ผมอยากพักสายตา นั่งเกร็งเปลือกตาอยู่แป๊บนึง สุดท้ายผมก็เผลอหลับ
ผมรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก มองไปรอบ ๆ มืดสนิท ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย? ผมพยายามดิ้นรนหาอากาศหายใจ ผมดิ้นสุดแรง ผมลืมตาตื่น เสี้ยววินาทีที่ผมกำลังจะหล่นลงจากเบาะโซฟา สติผมก็กลับเข้าร่าง เห้ยย....ตุ๊บ!! น่าขายหน้าจริง ๆ ผมหลับกลางห้องสมุด แถมยังละเมอตกจากโซฟาอีก ผมรีบลุกกลับขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดิมเนียน ๆ หวังว่าคงไม่มีใครนั่งอยู่แถว ๆ หรอกนี้นะ แต่เปล่าเลยครับ เพราะว่าไอ้พี่เข้มกำลังจ้องผมอยู่
“มึงนี่ตลกว่ะ มานอนอ่านการ์ตูนโป๊กลางห้องสมุด ยังกล้านอนหลับ” ไอ้พี่โอมพูดกลั้นหัวเราะ อารมณ์บนหน้าตามันเหมือนคนจะยิ้ม หัวเราะ สงสาร ปนกันเต็มหน้าไปหมด
“การ์ตูนวาย” ผมหลบสายตาเถียงอ้อมแอ้มแบบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่ สงสัยไอ้พี่โอมแอบเปิดอ่านการ์ตูนผมแน่ ๆ พี่โอมดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากโซฟา
“ตื่นแล้วก็ลุก พระเอกรอนานแล้ว”
“พระเอก?"
“เออน่า ไปถึงเดี่ยวก็รู้”
"พี่จะพาผมไปไหนอ่ะ"
"ไปกินน้ำพระเอก" ไอ้พี่เข้มตอบผมยิ้ม ๆ
"น้ำพระเอก?" อะไรว่ะ น้ำพระเอก เคยได้ยินแค่น้ำนางเอก
"เออ น้ำพระเอก แค่เลี้ยงน้ำกูแก้วสองแก้วน่า อย่าโอ้เอ้” พูดเสร็จไอ้พี่เข้มก็เดินนำหน้าผมออกไป
เดินออกมาจากห้องสมุดผมก็ตรงเข้าไปขับเอารถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวออกมา ส่วนไอ้พี่เข้มก็เดินไปขับรถเวสป้าสีมะนาวของตัวเองขับนำผมออกไป ผมขับตามไปเรื่อย ๆ จนถึงปั๊มน้ำมันเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย พี่เข้มขับรถเวสป้าสีเขียวมะนาวเข้าไปจอดหน้าร้านเล็ก ๆ ที่สร้างจากซุ้มไม้ไผ่หลังคามุงด้วยสังกะสี ด้านหน้าร้านมีป้ายชื่อเขียนด้วยตัวหนังสือสีแดงตัวใหญ่เบ้อเริ่มว่า 'น้ำพระเอก' ด้านหน้าซุ้มมีขวดโหลขนาดใหญ่บรรจุน้ำสีแดงอมชมพูเข้มตั้งเรียงรายหลายขวด ด้านหน้าขวดโหลติดป้ายชื่อของขวดด้วยกระดาษสีชมพู อาทิ โด่ไม่รู้ล้ม ม้ากระทืบโรง พญาเสือโคร่ง ถัดจากขวดน้ำก็เป็นขวดโหลสีเหลืองด้านในบรรจุผลไม้ดองต่าง ๆ อาทิ มะยม มะม่วง มะดัน องุ่น
“พี่พาผมมาร้านยาดองตอนบ่าย ๆ เนี่ยนะ”
“น้ำพระเอกโว้ย!” พี่โอมบุ้ยปากมองไปยังป้ายร้านด้านบน
“พระเอกละครเรื่องไหนกินยาดอง”
“นั่นมันในละคร” พี่โอมพูดจบก็หันไปสั่งยาดองเจ้าของร้านอย่างสนิทสนม ไม่นานหลังจากนั้น หน้าผมก็มีจานมะดันกับมะขามเปียกวางอยู่ ข้าง ๆ กันมีจานพริกเกลือเล็ก ๆ วางคู่กัน
“อ๊าสส!! บาดคอ” พี่โอมหน้าบิดเบี้ยว หลังจากกระดกแก้วยาดองแล้วก็หยิบมะขามเปียกเคี้ยวกลืนตามลงไป
“....” เห็นพี่โอมเคี้ยวมะขามเปียกเหมือนไม่รู้สึกเปรี้ยวแล้วน้ำลายผมก็ไหลออกมาเหมือนมีคนเปิดก๊อก
“ลอง” พี่โอมส่งแก้วเป๊กใบขนาดย่อมมาให้ผม จากนั้นผมก็ยกแก้วกระดกทีเดียวตามที่พี่โอมทำบ้าง
“อ๊าสส!!” เหมือนผมกลืนไฟลงคอ มันร้อนวูบตั้งแต่ยาดองสัมผัสกับลิ้นไหลลามลงมาผ่านลำคอไปจนถึงลำไส้ก่อนจะไหลรวมกันลงไปที่กระเพาะ
“เป็นไง?” พี่โอมถามผม
“บาดคอ” เหล้าแรงขนาดนี้ไม่มีคำอธิบายไหนจะครอบคลุมเท่ากับคำว่าบาดคออีกแล้ว ผมหยิบมะขามเปียกจิ้มเกลือเคี้ยวตาม ซี้ดดด เปรี้ยวว ขนลุก!
“ขี้เหล้าเหมือนกันนี่หว่า มึงคอยาดอง?” พี่เข้มทำหน้าฉงนถามผม
“เพิ่งกินครั้งแรกพี่” ผมหันไปตอบ แต่ไอ้พี่เข้มทำหน้าประมาณว่ามึงอย่ามาหลอกกูซะให้ยาก
“กูไม่เชื่อ” ผมเลยตอบด้วยสีหน้าจริงจังพยายามบอกว่าผมไม่ได้พูดเล่นก็มันเรื่องจริงอ่ะ
“จริงพี่”
“ลีลากระดกแก้ว กูนึกว่าเป็นลูกร้านยาดอง” ไอ้พี่เข้มหันมามองผมด้วยสายตาเหยียด ๆ
“พี่ทำยังไง มะนาวก็ทำอย่างนั้น ไม่เห็นจะยาก แค่ยกแก้วเข้าปาก” ผมตอบหน้านิ่ง ๆ หยิบมะขาวเปียกคลุกกับเกลือ พยายามไม่มองไปที่พี่เข้ม ตอนนี้ผมกำลังกลั้นขำข้างใน ^^ ไอ้พี่เข้มตลกว่ะ ยาดองกับเหล้าก็เหมือนกันหละว้า แค่ยาดองแรงกว่าแค่นั้นเอง
“กินแล้วทำไมมันรู้สึกร้อน ๆ อ่ะพี่” ผมรู้สึกร้อน ๆ ตามตัว ลามขึ้นมาถึงหน้า
“สมุนไพร มันก็ดีอย่างนี้แหละ กินแล้วเลือดลมสูบฉีด” พี่โอมหันมามองผมแว้บนึง แล้วยกแก้วยางดองเข้าปากต่อ โดยที่ไม่ลืมหยิบผลไม้ดองจิ้มเกลือตามไปด้วยอีกคำ
"พี่สั่งสูตรไหนมากินอ่ะ?" อดสงสัยไม่ได้มีตั้งหลายโหล ชื่อแปลก ๆ ทั้งนั้น
"โด่ไม่รู้ล้ม ของชอบกู เดี่ยวกูพามากินบ่อย ๆ" พี่เข้มหันมาตอบผมหน้าแดงนิด ๆ ตามันโตขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนตกใจอะไรสักอย่าง ว่าไปไอ้พี่เข้มมันก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ดูจะตลก ๆ มากกว่า "มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ ทำไมตัวแดงเถือก เหงื่อออกเยอะขนาดนี้" ไอ้พี่เข้มลนลานเอามือมาลูบหน้าลูบตาผม เหมือนคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธขำ ๆ
"กินเหล้าแล้วผมเป็นแบบนี้ล่ะ แต่ตอนนี้ผมแค่รู้สึกร้อนวูบ ๆ" ผมรู้สึกร้อนจริง ๆ เลยปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ด กระพือเสื้อเข้าออกไล่ลมร้อนออกจากตัว พี่เข้มเหลือบมามองผม แล้วไปก้มไปดูนาฬิกาข้อมือสีดำ เสร็จแล้วก็เทยาดองที่เหลือยกกรึ๊บเข้าปากจนหมด
"กลับ"
พี่เข้มลากผมลุกขึ้นแบบงง ๆ อะไรว่ะ อยากมาก็ลากมา พออยากกลับก็ลากกลับอีก ดีเหมือนกันถ้านั่งต่อนานกว่านี้ผมอาจจะขับรถกลับหอไม่ไหว เพราะตอนนี้ก็เริ่มมึน ๆ แสดงว่าเหล้าแรงทั้งที่ผมกินไปแค่ไม่กี่แก้วเอง ขับรถกลับมาถึงหอผมก็เดินตรงเข้าห้องเลย ตอนนี้รู้สึกง่วงหรือว่ายาดองมีฤทธิทำให้หลับสบาย
ผมหลับไปนานเหมือนกัน ตื่นมาอีกทีเกือบเที่ยงคืน ตอนนี้ผมอยากกินอะไรหวาน ๆ ผมลุกจากเตียง เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ปิดประตูห้องมุ่งหน้าไปยังมินิมาร์ทหอชายหรือนักศึกษาจะเรียกสั้น ๆ ว่ามาร์ทชาย ซึ่งระยะทางไม่ไกลจากหอที่ของผมมากนัก เดินเอาสะดวกกว่า
มาร์ทชายมีของขายเกือบครบขนมขบเคี้ยว ผัก เนื้อสด กางเกงใน ของใช้จำเป็นต่าง ๆ สำหรับนักศึกษาชาย คืนนี้ผมจะกินเจเล่ไลท์แช่แข็งรสลิ้นจี่ กับกูลิโกะรสสตอเบอรี่ ปกติผมไม่ชอบขนมที่เป็นรสสตอเบอรี่เท่าไหร่เพราะรู้สึกว่ามันหวานเกินไปมีแค่กูลิโกะรสสตอเบอรี่นี่แหละที่ผมชอบกินถึงขั้นชอบมาก ขณะที่ผมกำลังคุ้ยหาเจเล่ไลท์ รสลิ้นจี่ แบบแช่แข็งในตู้ไอติมเสียงเพลงปิดมาร์ทก็ดังขึ้น
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ดึกแล้วคุณขา หมดเวลาขอลาก่อน
จำใจจำจร ให้เร่าร้อนเป็นหนักหนา
ดึกแล้วนอนเสีย อ่อนเพลียแสนเมื่อยล้า
จำใจจำลา อีกไม่ช้าต้องจากไป♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
http://youtu.be/-EpfRfW9bTs (http://youtu.be/-EpfRfW9bTs)
**เพลงอาลัยลา-สุนทราภรณ์ (เพลงปิดสถานีรายการวิทยุเวลา(เที่ยงคืน) 24.00 น.) ความยาว 4.5 นาที
จริง ๆ มันไม่ใช่เพลงปิดมาร์ทหรอกนะครับ เป็นเพลงปิดสถานีวิทยุที่เจ้าของมินิมาร์ทมักเปิดก่อนปิดร้านประมาณ 5 นาที อารมณ์คล้าย ๆ เพลงปิดห้างสรรพสินค้า เด็กนักศึกษาหอชายก็จะรู้กัน ถ้าได้ยินเพลงนี้เปิดเมื่อไหร่ให้รีบซื้อ
ผมรีบเดินไปเลื่อนเปิดตู้แช่ มองหาเจเล่ไลท์ รสลิ้นจี่ โชคดีเหลืออันนึงพอดี ผมหยิบมันขึ้นมา แล้วรีบเดินไปฝั่งขนม กวาดตามองหากูลิโกะรสสตอเบอรี่ บนชั้นเหลือแค่รสช็อกโกเลต ผมพยายามใช้มือค้นดูกล่องขนมด้านในของชั้น
“หาอะไรอยู่จ้ะ?”
"กูลิโกะสตอเบอรี่ครับ หมดยั..." ผมหันไปถามเจ้าของร้าน แต่ต้องชะงัก เพราะเจอพี่จิ้นยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ นึกว่าเสียงเจ้าของร้านที่ไหนได้ เสียงพี่จิ้นนี่เอง
“ไม่กินรสอื่น?”
"ครับ"
ผมมองดูชั้นวางขนมกูลิโกะอีกรอบด้วยความเสียดาย แล้วค่อยเดินไปจ่ายตังค์เสร็จแล้ว พี่จิ้นก็เดินตามหลังผมออกมาจากมาร์ท
“มายังไง?”
“ครับ?”
“เรานั่นแหละมายังไง เดินหรือขับรถ?”
“เดินมาครับพี่”
เราสองคนเดินคู่กันออกมาเงียบ ๆ เลยมาจากมาร์ทได้นิดเดียว พี่จิ้นก็ยื่นกล่องกูลิโกะรสสตอเบอรี่มาให้ พร้อมกับพูดติดตลกว่า "กล่องสุดท้ายแฟนหล่อ" ผมหันไปมองพี่จิ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อตะกี้ผมว่าดูละเอียดแล้วนะ พี่จิ้นไปเอากูลิโกะกล่องนี้มาจากไหน พี่จิ้นเห็นผมไม่หยิบกล่องขนมไปสักทีเลยแกะมันออกตรงนั้น พี่จิ้นหยิบกูลิโกะออกมาจากซองขนมหนึ่งแท่ง แล้วยื่นกล่องขนมที่เปิดแล้วมาให้ผมถืออีกรอบ
"...." ผมหยิบกูลิโกะออกมากินแท่งหนึ่งแล้วยื่นซองขนมส่งคืนให้พี่จิ้น แต่พี่จิ้นโบกมือส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนแกล้งทำเสียงดุใส่ผมแบบขำ ๆ
"ผู้ใหญ่ให้ของ อย่าปฏิเสธ”
มะนาวรับขนมกล่องนั้นมาถืออย่างเสียไม่ได้ พวกเขาเดินกินขนมเงียบ ๆ อยู่แป๊บเดียว มะนาวก็หันกลับไปมองรุ่นพี่หน้าตี๋ที่เดินอยู่ข้าง ๆ เขาอีกครั้งด้วยความแปลกใจ เพราะจู่ ๆ พี่จิ้นก็พูดขึ้นมาลอย ๆ กับพื้นถนนว่า
"หมดแล้ว"
"ครับ?"
พี่จิ้นมองมากล่องขนมที่มะนาวกำลังถืออยู่ในมือ แล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดประโยคเดิมอีกรอบ "หมดแล้ว" มะนาวทำหน้าเหมือนเห็นผี เพราะพี่ตี๋กำลังหน้ามุ้งมิ้ง รีบยื่นแท่งขนมส่ง ๆ ให้ พี่จิ้นก็รับแท่งกูลิโก๊ะรสสตอเบอรี่ไปเคี้ยวกันกินกรุบกรับหน้าตาเฉย ท่าทางมีความสุขมาก
"หมดอีกแล้ว"
"_ _" หมดอีกแล้ว! คราวนี้มะนาวไม่ได้ยื่นแท่งขนมส่งให้ เขายื่นทั้งซองทั้งกล่องขนมไปให้พี่ตี๋ซะเลย แต่พี่จิ้นกลับเดินเฉย มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เก็บมือทั้งสองข้างวางบนหัวเกรียน ๆ ทำปากยื่นมองมาที่กล่องขนมในมือของมะนาว
"อ๊ะ ๆ !!" มะนาวหยิบแท่งป๊อกกี้ยื่นส่ง ๆ ให้อีกรอบ มุมปากของตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาด้วยพอใจ ก่อนจะพูดประโยคชวนงงที่ทำเอาคิ้วมะนาวขมวดเป็นปมแทบขวิดกัน
"พูดอย่างกับหนัง AV"
“?”
พี่จิ้นหยุดเดิน หันหน้ามาสบตามะนาวนิ่ง แล้วค่อย ๆ ส่งเสียงเลียนแบบหนังโป๊ที่ทำเอามะนาวหน้าร้อนวาบ
“อ๊ะ! อ๊ะ!” ทั้งเสียงทั้งหน้าพี่จิ้นเลียนแบบเหมือนเป๊ะ!
“....” เลวว่ะ
เดินมาจนถึงทางแยกเข้าหอพักมะนาวกับพี่จิ้นก็แยกย้ายกันเดินกลับเข้าห้อง ทำให้มะนาวไม่ได้ยินบทสนทนาหลังจากนั้น
“อ้าว พี่จิ้น รถเสียหรอ ทำไมเดินมาล่ะ เห็นตอนขาไปขับรถนี่นา”
_____________________________________________________________________________TBC
-
4Pเลยไหมอย่างนี้..... (อย่านะ หนูไม่นิยม55555)
-
เย้ ได้เจาะไข่ :mc4:
-
จิ้มมมมม
แหมจะไม่ทัน TT
:z13:
-
โฮ้ยย แข่งกันแย๊บจีบมะนาวสินะ o18
มะนาวรู้อะไรบ้างจ๊ะลูกกกกกกกกก :impress2:
-
มะนาวยังไม่รู้สึกตัว 555+ :m20:
-
:กอด1:
-
ดูท่าทางจะ 4P นะเนี่ย
กราฟกับพี่เมทสองคนวนเวียนไม่ห่างมะนาวเลยอ่ะ
-
มะรุมมะตุ้มรุมรักมะนาว มะนาวจะเลือกใครหน้า หนุ่ม ๆ เค้าก็เดินมาแบบเรื่อย ๆ ไม่ร้อนแรงอะไร
ใครออกตัวเร็วได้เปรียบ เร้วววว ใ้ห้ไว อยากให้มะนาวมีแฟนจะได้เลิกจิ้นแต่ในการ์ตูนวาย 555
ขอบคุณค่ะ
-
คนจีบมะนาวเยอะแยะเน้อ
-
มันช่างน่าให้เป็นพระเอกซะหมดทุกคนเลยเนี่ย
-
เมทห้องนั้นต้องตกลงอะไรกันสักอย่าง
เหมือนจะสลับกันมาวนเวียนอยู่ใกล้มะนาว เนื้อหอมจริงวุ้ย
ชอบอีผีกับอีหมูจังเลย แล้วใครเป็นขั้วไหน
-
โอ้ยตอนนี้ก็ยังฮาเหมือนเดิม แถมหนุ่มๆยังเร่งทำคะแนนกันใหญ่เลย โอยยยยยย เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใครจริงๆ ยิ่งเร่งทำคะแนนสามคนในวันเดียวกันยิ่งแล้วใหญ่ ตีเสมอคู่คี่จริงๆ น้องเมทกราฟก็น่ารักมีแบ่งกันทานกระหนุงกระหนิง พระเอกโอมตอนนี้ก็มาแรง แต่พี่คิดได้ไงพาน้องไปกินยาดอง ไอ้เราก็สงสัยไปเหอะ น้ำพระเอกน้ำอะไรวะ เข้าใจคิดตรรกะชวนปวดหัวจริงนะ แถมยังสั่งโด่ไม่รู้ล้มมาอีก สุดยอดว่ะพี่ จงใจแน่นอน !! มีการแอบอ่านการ์ตูนของมะนาวด้วยนะ ระวังจะติดใจนะพี่เข้ม คิดว่าที่พี่โอมมาเจอมะนาวที่ห้องสมุดนี่ต้องไม่ใช่ความบังเอิญหรอก อะไรพี่เข้มแกจะบังเอิญบ่อยๆ แต่ท้ายสุดและสุดท้ายนี่ดิ พี่จิ้นนนนนน กรี๊ดดดดด แค่แบ่งกูลิโกะกินก็ฟินแล้ว แต่นี่พี่ถึงกับลงทุนเดินมากับมะนาวเลยเหรอ เหอะๆ ส่งน้องเสร็จก็ต้องย้อนไอเอารถอีกอ่าดิ เสียเวลาแต่คุ้ม ใช่ป่ะละพี่จิ้นสุดกวน
เรื่องนี้ คนที่ออกคนสุดท้ายมักจะมาแรง พร้อมกับความฟินสินะ :-[
ฮาคำเรียกของเพื่อนมะนาวมาก ดฟนกันเค้ากันแบบนี้เหรอ 555 อิผี กับ อิหมู เออน่าเอ็นดูดี โอยยยย ยิ่งอ่านยิ่งไม่มีความพอดี อยากอ่านอีกกกก เออ อิมุขพูดจาภาษาเอวีพี่จิ้นแกก็คิดได้นะ มาแบบหืีนหน้าตายตลอดอ่ะคนนี้
-
มะนาวขา รู้สึกจะเยอะไปนะคะ
แบ่งมาทางนี้สักคนสิ
-
เลือกไม่ถูกอะ 3 หนุ่ม 3 มุม เหมาหมดไปเลยมะนาว :laugh: :laugh: :laugh:
-
กราฟ จิ้น โอมสนใจมะนาวทั้งสามคนเลยใช่ไหมเนี่ย แต่มะนาวก็ยังงงงงไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร
-
4pๆๆ ชอบๆๆ
-
ไม่รู้จะว่าไง ฮาตลอด
สรุปว่าพระเอกสามคน
เพราะนายเอกมัน หื่นๆๆ
-
โอ๊ะ ชอบไปหมดเลย
หนุ่มคนไหนก็ได้
ชอบบุคลิก กราฟ
กวนทีน พี่เข็ม พี่โอม
โหดมึนๆ พี่จิ้น คนนี้ปลื้มพิเศษ 555555
ใครน้ออออ ไหนจะหนุ่ม ออร่าสีฟ้าอีกก
นี่หล่อน นังมะนาว แบ่งให้ชั้นสักคนสิยะ
เค้าอยากได้้้
-
ถ้ามะนาวจะฮอตขนาดนี้ เดาไม่ถูกเลยนะว่าใครพระเอก เอ๊ะ หรอ 4P
5555555555555 เอาจริงดิคนเขียน
แวะมารีแลกซ์ตอนอ่านหนังสือสอบสักตอน อิอิ :)
-
4P ไม๊ ยังไง ดูท่าใครไม่ยอมกันเลย จิงๆ
-
แต่ละคน 55555
:o8: :o8: :o8:
ชอบ มะนาว กัน ทุกคน???
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ต่อๆๆๆๆ
-
โอย แบบนี้ 4P ไปเลยดีกว่า เชียร์หมดทุกคนอ่ะ แบบโอ้ยยยยยยย ชอบหมด
พี่โอมก็แบบนะ.. แหม่ ยาดอง
พี่จิ้นก็ อ่านประโยคตอนจบตอน แล้วแบบเขินมากกก มุกอ้ะๆอีก แบบโอ้ยปวดท้อง
กราฟก็น่ารักแบบแบ่งก็กินงุ้งงิ้งๆ
:-[ :-[
-
มาเชียร์พี่จิ้นนนนน อิอิ
-
สุดท้ายแล้ว ใครได้ใครเนีย ไม่ใช่ว่าสุดท้ายแล้วไม่มีใครได้ใครเลยหรอกนะ
-
พี่จิ้นน่ารักอ่ะ
-
มะนาวจะควบ3เลยหรอลูก 555 :laugh:
-
555 สนุกมากเลย ผมชอบจัง มาต่อไวๆนะครับ ^^ o22
-
ใครเป็นพระเอกอะ น่าจะกราฟเพราะมะนาวใจเต้นด้วย
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
เลือกไม่ได้นะแบบนี้
แอบเห็นว่าพูดถึงหัวใจ
แบบนี้ป่ะ
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/sutheart.gif)
เมื่ิอไหร่จะ ไคล์แม็กซ์ :m31: :m31: :m31:
-
ไปเป็นแม่สื่อให้เค้า แต่ดันได้เอง มีของแถมด้วย
4P เลย มะนาวววว หนับหนุนๆๆ
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน :laugh:
-
มะนาวมีแต่คนมาตกหลุมรัก
5555 แข่งกันจีบรึเปล่าเนี้ย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ตอนนี้มาทำคะแนนสามคนรวดเลยยย
กราฟก็มาแบบนิ่มๆ น่ารักๆ มีแบ่งข้าวกันกิน มีทำกราฟใจเต้น(เพราะลูกชาย) :o8:
ส่วนเฮียโอมก็มาแบบเถื่อนเช่นเคย น้ำพระเอกนี่แบบ คิดได้ไงอะ555555555 โด่ไมีมีวันล้มด้วย 555555 :m20: กะมอมเหล้าน้องนึเปล่า :m20:
ส่วนคนสุดท้าย...พี่จิ้น ไอ้ตอนแบ่งกูลิโกะยังไม่เท่าไหร่ แต่ตอนสุดท้ายนี่ ...อะหือออ ลงทุนยอมเดินเพื่อนมาเดินกับน้องเลยหรอคะ 55555
เขินแทนมะนาว แบบ มีหนุ่มๆหน้าตาหล่อๆมารุมตั้งสามคน ไปเป็นแม่สื่อให้เขา นอกจากได้ชักเองแล้วยังได้พี่เมทมาเป็นของเถมด้วย 55555
แต่ถึงจะแอบปันใจให้คนอื่นนิดนึง ยังไงก็เชียร์กราฟนะ :man1:
ขอบคุณมากๆค่าา สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: :3123: :pig4:
-
เอาเถอะ จะกี่พีก็จัดมา :z1: :z1:
-
พี่จิ้นเท่านั้น อ้ะ อ้ะ อ้ะ
-
เดาไม่ถูก เเละไม่อยากเดาด้วย มะนาวชอบใครเราชอบคนนั้นเเหละ
เเต่เเอบเชียร์พี่กราฟไว้เเบบห่างๆอย่างห่วงๆ(สู้เค้านะพี่กราฟ)
-
ทุกคนแย่งมะนาว เจ้าตัวจะู้รู้ไหม???? :z2:
-
เชียร์มะนาวกราฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิคิคิ
-
คิดว่า....อยากเป็นมะนาวล่ะ
-
หึๆๆๆ จิ้นได้ทุกคู่ 555+++ เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
มะนาวเสน่ห์แรง
-
แหม้ ถ้าเป็นเรานะคงจะกระชุ่มกระชวยน่าดู
มีหนุ่มๆมาให้เจอหน้าสามเวลาหลังอาหารเลย
ท่าทางหนูมะนาวจะยังไม่รู้สึกตัวเลยนะนั่น
ว่าพักนี้มีหนุ่มๆมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตัวตลอด
แต่ดูเหมือนจะมีอีกคนหรือเปล่านะที่ยังไม่มา
ก็หนุ่มที่มีออร่าสีฟ้านั่นไง จะเนื้อคู่หรือเนื้อคี่ก็ไม่รู้
กลุ้มใจแทนหนูมะนาว :laugh: เลือกไม่ถูก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ชอบทุกคนอ่ะ 3-4p เลย
-
สงสัยจะ 4p จริงๆๆแล้วมั้งเนี่ย :m28::m28::m28::m28::m28::m28::m28:
แต่กราฟไม่ค่อยมีบทประทับใจเลยอ่ะ
-
เยอะนะเยอะ
เยอะไปแล้วนะมะนาววววว
ผู้ชายเยอะขนาดนี้ แบ่งมาให้ใช้สอยกันบ้างก็ได้นะ ฮ่าๆ
-
ไม่รู้จะเชียร์ให้คู่ใครดี เอา4Pเลยล่ะกัน o13
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:impress2: :impress2:
:impress2: :impress2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
3 หนุ่มแข่งกันทำคะแนนเหรอจ้า
มะนาว เลือกได้ไหมนั่น
แนะนำ 4P ไปเลย
555555+
-
ไม่ไหวววว เลือกไม่ถูกจริงๆค๊ะ :sad4:
ได้โปรด 4P เลยเถอะค๊ะ อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 3 คน :กอด1:
-
เฮื้อออออ นี่มันศึกรูมเมทหรือเปล่า? (เอ๊ะ รึสามัคคีชุมนุม? 5555)
ถ้าจะพร้อมใจกันขนาดนี้ล่ะก็นะ เหอะๆๆ แต่บุคลิกพี่จิ้นดูพระรองมากเลยครับพี่ครับ เชียร์พี่เข้มอ่ะ เข้ากับความอึนมะนาวดี
รอตอนต่อไปค่า
-
โอ้ย เลือกไม่ถูก เหมาให้หมดเลยมะนาว o13
-
เลือกไม่ถูกเลยว่าจะให้มะนาวคู่กะใคร เพราะงั้นให้ทะนาวคู่กะแม่หมูไปละกัน 55555555
-
มะนาวฮาอ่ะ :laugh: :laugh:
-
เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว :z3:
-
:-[
-
สี่พีเลยได้ไหม เลือกไม่ได้ น่ารักทุกคน
(ปกติไม่ชอบแนวนี้น้าา)
มะนาวน่าอิจฉา มีแต่คนมารุมล้อม
-
อ๊ะ ๆ มะน๊าววววววววววววววว
-
ตามอ่านมาจนทันแล้วววว
สนุกมากกกกก
แต่ยังไม่รู้จริงๆว่าพระเอกเป็นใคร -.-
มันเดาไม่ถูกจริงๆ 55555
-
น้องมะนาวน่าร๊ากกกกกกกกกกกก :man1:
ปกติไม่ชอบเลยนะ 3P 4P ไรเนี๊ยะ แต่เรื่องนี้ยอม :z1:
-
ขอบคุณ
-
ขอบคุณ
-
เลือกไม่ถูกเลยมะนาว
-
เร่งทำคะแนนยกใหญ่ แต่ไม่รู้ทำไม
ลึก ๆ ในใจแล้ว เราอยากให้มะนาวเหมาหมด กร๊ากกก
-
อิจฉามะนาวสุดฤทธิ์
เยอะนะคะ :laugh:
-
4P
4P
4P
4P
4P
4P
4P
4P
4P
4P
มาประท้วงเอาอะไรไม่รู้ ฮ่าๆ จัดให้เค้าหน่อยนะตัวเอง
-
ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกใคร
รักพี่เสียดายน้องไปหมด
ขอ 4P เลยละกัน
:z1: :z1:
-
งานงอกแล้วมั้ยล่ะ พร้อมกันเลยสามคน จะไหวมั้ยเนี๊ย :sad4:
-
นั้นๆ
มีแนวโน้ม 4P ชัดๆ
:-[
-
มีหนุ่มเข้าหามะนาวเยอะเหลือเกิน
-
อยากรู้ว่าคะแนนใครนำ
พี่จิ้น >> อ๊ะๆ นำพาจินตนาการไปยังหนัง AV
พี่โอม >> โฆษณาชวนเชื่อ ด้วย โด่ไม่รู้ล้ม
กราฟ >> สะกดจิตด้วยนาฬิกาลูกตุ้ม
เค้ายอมเสียใครไปไม่ได้จริงๆ :o8:
-
แบบว่าท่านชายทั้งหลาย ถ้าไม่ได้คิดอะไรก็อย่าให้ความหวังสิเจ้าค่ะ -.,-
แบบนี้เลือกไม่ถูกนะนี่
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เดี๋ยวนี้คุณพี่ๆมาวนเวียนรอบตัวหนูมะนาวไม่ได้ขาดเลยนะ
เหมือนจะเจอกันบ่อยยื่งกว่าพี่เมทหนูมะนาวซะอีก
-
อ่านรวดเดียวเลย ... o13
มะนาวจะเลือกได้มั้ยเนี่ย ?? 555 :impress2:
-
สรุปจะจีบมะนาวทั้ง 3 คนเลยหรือเปล่าเนี้ยะ
-
ไม่ได้เข้ามานาน ตามทันเสียที
รอตอนต่อครับ ....น่ารักทุกคนเลยยยยย
-
4P เลยได้มั้ย
-
+1 แต่อยากให้พี่เข้ม อิอิ คู่ พี่จิ้น อ่ะ :z2: :m20:
-
4P เลยเถอะ 55
แต่ถ้าทำแบบนั้นแม่หมูก็ต้องเสียใจ ... โอยยยย
-
ภาษาAV? โอ๊ย~ขอขำก่อน 5555+ รอลุ้น"พระเอก"ของมะนาว
-
ลุ้นต่อว่าใครจะเป็นพระเอกของมะนาว
-
ใครจะเป็นพระเอกกันแน่นะงานนี้
-
ปลื้มพี่จิ้นนน 55555 มะนาวหื่นได้ มึนและน่ารักมาก :o8: :m20:
-
4p หรือเปล่า
-
คติเดิม จะเอากราฟ :oo1:
-
:z2: :z2:เพิ่งเข้ามาอ่านขอเป็นแฟนด้วยคนจ้า :pig4: :pig4:
ปล.ระหว่างสามคนนี้ใครกันแน่นะที่เป็นพระเอกอะ :-[ :-[ :-[
ชอบทั้งสามเลยอะกราฟพี่โอมพี่จิ้น :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ว่าแตน้องมะนาวชอบใครังอะ o18 o18
รออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :call: :call:
-
ือ้าวพี่จิ้น ทำคะแนนอีกคนสินะ
สงสารกราฟ พี่เมทจ้องจะงาบน้้องมะนาวคนงามกันหมดเลยย
สรุปว่าใครเป็นพระเอกกันแน่ จะได้เชียร์ถูก 555
-
เพิ่งเคยเจอเรื่องที่ทำให้อยากเชียร์ทุกคนขนาดนี้
เป็นพระเอกแบบ 4P ไปเลย คนอ่านเลือกไม่ถูกละครับ ฮ่าๆๆ
-
เฮ้อ เลือกไม่ถูก :เฮ้อ:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านแล้วอารมณ์ดีทุกรอบ มาแอบดูทุกวัน เป็นกำลังใจให้นะคะ
^________________________________________^
-
แต่ละคนบทเท่าๆกันเลย
คนแต่งเก่งนะ ทำให้เราเลือกพระเอกไม่ถูกเลยอ่ะ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบอ่ะค่ะเรื่องนี้ ตลกดีจัง
คาแรคเตอร์ทุกคนเหมาะจะเป็นพระเอกมากเลย แต่ตอนนี้ที่ปลื้มที่สุดเห็นทีจะเป็นพี่จิ้นล่ะ ดูอบอุ่นที่สุดแล้วอ่ะ แบบว่าปกป้องดูแลได้แน่นอน
แต่คนอื่นก็ชอบนะ เลือกยากจังแฮะ ฮ่าๆๆ
มะนาวนี่มีแต่คนขายขนมจีบเนอะ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลย
รออ่านต่อนะคะ
-
:m20: :m20:
-
ไม่น่าเลย..ไม่น่าเลยจริงๆ ไม่น่ากดเข้ามาเลยจริงๆเป็นไงล่ะ!! เข้ามาอ่านรวดเดียวเอาซะตีหนึ่งงามใส่เลย 5555
บอกได้คำเดียวว่าชอบอ่ะค่ะ ตอนแรกดูเฉยๆ ซักพักโคตรฮ่าเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
แต่แบบว่าลุ้นมว๊ากเลยค่ะว่าไผหนอ สิเป็นพระเอกในหัวใจเธอ~
เอาหว่ะคนแต่งแต่งให้ลุ้นก็สิลุ้นต่อไป o13
-
4 พี เลยหรอ แอร๊ยยยยยย
-
The Call Chapter 11 : ย ยักษ์ เขี้ยวใหญ่
__________________________________________________________________________________
RRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้นทำลายความเงียบของห้องพักที่ปราศจากการทำกิจกรรมใด ๆ และไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวของมนุษย์มีเพียงพัดลมหนึ่งตัวกำลังส่ายหน้าไปมาให้กับมนุษย์หนึ่งคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆ ตัวของเขาเต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูน วาย วางอยู่ระเกะระกะ
เด็กหนุ่มผิวขาวในวัยเจริญพันธุ์นอนคว่ำหน้าทอดตัวยาวเหยียดอยู่บนเตียงแขนทั้งสองข้างกอดหมอนอีกใบเอาไว้หลวม ๆ เขาค่อย ๆ ขยับเขยื้อนตัว หลังจากพยายามอธิษฐานให้เสียงโทรศัพท์ห้องเงียบหายไปแต่ไม่เป็นผล
“โหล” เขาตัดสินใจขยับตัวยื่นมือยกหูโทรศัพท์ห้องเพื่อรับสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“อีก 15 นาทีรอหน้าหอ” ปลายสายกรอกเสียงเป็นคำสั่งเข้ามาในสายโทรศัพท์เพื่อให้เด็กหนุ่มที่กำลังหลับตารับโทรศัพท์ทำตามโดยที่ไม่ได้ปล่อยให้ฝ่ายรับสายแสดงความคิดเห็นใด ๆ
“ครับ” รับคำเสร็จเด็กหนุ่มที่กำลังอยู่ในอารมณ์งัวเงียเพราะความง่วงก็วางสายแล้วล้มตัวลงนอนต่อทันที
ตูดดดดด ตูดดดดด
“.....” ?
15 นาทีต่อมา
RRRRRRRRRR…….
RRRRRRRRRR…….
RRRRRRRRRR…….
RRRRRRRRRR…….
ไม่มีสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวภายในห้อง 7712 มีเพียงแค่พัดลมตัวเดิมที่เคลื่อนตัวตามโปรแกรมของเครื่องที่ได้ตั้งเอาไว้ พัดลมตัวนั้นส่ายหน้าไปมาคล้ายเอือมระอาเด็กหนุ่มที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเชยชมความสดใสของโลกใบนี้สักที แม้บางส่วนของร่างกายจะตื่นขึ้นมาก่อนจะถึงเวลาเคารพธงชาติเสียอีก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีมนุษย์ตื่นขึ้นมารับสายใด ๆ ทั้งสิ้น เด็กหนุ่มผิวขาวในวัยเจริญพันธุ์กำลังหลับสนิท
ก๊อก ก๊อก ก๊อก……เงียบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก……เงียบ
ตึง! ตึง! ตึง!.......เงียบ
ตึงตึงตึง “ตื่นโว้ยยยยย!!!!!!!”
เสียงชายหนุ่มผิวเข้มตัวหนาสูงใช้เท้าถีบประตูพร้อมตะโกนเรียกอีกเด็กหนุ่มอีกคนที่คาดว่าน่าจะอยู่ในห้อง เขายืนอยู่ด้านหน้าประตูอารมณ์หงุดหงิดเต็มที่ เพราะถูกปล่อยให้รอแต่ไม่มีการปรากฏตัวของมนุษย์อีกคนที่ได้ทำการนัดหมายเอาไว้ ยิ่งตอนนี้ความหงุดหงิดของเขามันเพิ่มมากขึ้นจนเกือบกลายเป็นอารมณ์โมโหแทรกซ้อนร่วมเข้ามา เขาคิดว่าชายหนุ่มอีกคนอยู่ในห้องแน่หรือเปล่าหรือว่าออกจากห้องไปเสียแล้ว?
“ใคร?” เสียงเด็กหนุ่มในวัยเจริญพันธุ์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะส่งเสียงถามออกไป
“เปิดประตู!” ชายหนุ่มผิวเข้มที่ยืนอยู่หน้าประตูรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อยที่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้อง เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่ตอบกลับประโยคคำถามเมื่อสักครู่ด้วยการเปล่งเสียงเป็นประโยคคำสั่งเสียงดังแบบโหด ๆ แทน
แก๊กก
สักครู่กลอนประตูห้องก็ถูกเปิด แต่ยังไร้ซึ่งการปรากฏตัวของมนุษย์อยู่ดี ทำให้ชายหนุ่มผิวเข้มรีบจับลูกปิดเปิดประตูเข้ามาทันที
แอ๊ดดด ปัง!
เมื่อชายหนุ่มผิวเข้มเข้ามาภายในห้องได้แล้วก็ระเบิดอารมณ์เป็นคำพูดออกมาร่ายยาวเหมือนหางว่าว
“ตื่นโว้ย! เที่ยงแล้วมึง เป็นตุ๋นหรือไงหว่ะ ชอบนอนในรูมืด ๆ ตอนกลางวัน” แต่คู่สนทนาของเขากลับไม่ได้สนใจประโยคที่เขาเพิ่งพูดออกมาแม้แต่นิดเดียว เพราะเจ้าตัวหลับ ที่ตอบรับบทสนทนาออกมานั้นเกิดจากการตอบสนองด้วยสติที่มีเพียงน้อยนิดเท่านั้นเอง
“.....”
“หรือมันไม่สบายว่ะ?” ชายหนุ่มผิวเข้มเอาหลังมือแตะที่หน้าผากเด็กหนุ่มผิวขาวอีกคนเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย ขณะเดียวกันเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! พ..พี่เข้ม เข้ามาได้ไง?” มะนาวตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับพี่โอมอยู่ในห้อง เข้ามาห้องนี้ได้ยังไง เข้ามาตอนไหน มาทำอะไร ในหัวสมองของมะนาวเต็มไปด้วยคำถามเต็มไปหมด รู้สึกมึนงงกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เปิดประตูแล้วเดินเข้ามา” ไอ้พี่เข้มชะงักนิดนึงก่อนตอบมะนาวด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่มะนาวกลับคิดว่าน่าจะเป็นตนมากกว่าที่ควรหงุดหงิดนี่มันห้องของเขาเองแล้วอยู่ดี ๆ มียักษ์ตัวเข้มเข้ามาเดินเล่นอยู่ในห้องได้ยังไง?
“อ..อะไรนะ พี่เปิดเข้ามาได้ยังไง” ผมไปต่อไม่ถูกเลยทีนี้ รู้สึกเหมือนถูกชกเข้าที่หน้าแบบไม่ทันตั้งตัว
“มึงเปิดให้กู”
“ผม”
“เออ กูโทรมา มึงรับสายตกลงกับกูเรียบร้อย แต่เห็นมึงไม่ออกไปกูเลยเข้ามาตาม” พี่โอมพ่นคำตอบออกมา
“ผมไม่เห็นรู้เรื่อง”
“ถุย หรือมึงนอนละเมอตอนกลางวัน”
“ผม..” ผมค่อย ๆ นึกย้อนกลับไป หรือว่าเมื่อกี้นึกว่าฝันเรื่องจริงหรอว่ะ
“ที่บอกว่ารอหน้าหออ่ะนะ” พอเริ่มจำเหตุการณ์ได้ผมก็ยิงคำถามต่อทันที
“เออ มึงตื่นยัง?”
“แล้วพี่จะพามะนาวไปไหน?”
“อย่าถามมากรีบไปอาบน้ำเลยมึง กูหิว”
“ไปกินข้าว?”
“เปล่า กินก๋วยเตี๋ยว กูให้เวลาอีก 10 นาที”
“หา”
“กูไปรอหน้าหอ ให้ว่องนะมึง หลับอีกทีโดน แล้วทีหลังต้องแทนชื่อว่ามะนาว ไม่เอาผม” แล้วไอ้พี่เข้มก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้มะนาว งง กับตัวเองต่ออย่างเต็มที่
มะนาวเดินไปเปิดประตูหลังห้องเพื่อหยิบเอาผ้าเช็ดตัว จากนั้นรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแปรงฟันอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่มีรอยยับน้อยที่สุดมาใส่
“อ้าว เสื้อรุ่นไอ้พี่เข้มนี่นา” เสื้อคลุมของไอ้พี่เข้มแขวนอยู่ในตู้ผมนานแล้วว่าจะเอาไปคืนหลายทีแล้วแต่ก็ลืม ผมจึงหยิบติดมือออกไปด้วย
แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากห้องไปหาพี่เข้มโอมที่หน้าหอทันที ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป พี่เข้มก็หันหน้ามาพูดเสียงเข้ม
“ไปรถกูมึงขับช้า”
“เสื้อของพี่มะนาวเอามาคืน”
“ให้กูใส่ตอนแดดร้อนขนาดนี้อ่ะนะ มึงใส่ไปก่อน กูร้อน”
“ครับ” สรุปผมผิดหรอครับไอ้พี่เข้ม
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยวันนี้เมทกูเข้าเมืองหมด กูรู้ว่ามึงอยู่คนเดียวเลยสงสาร” โด่ที่แท้ก็ไม่อยากกินข้าวคนเดียว
“พี่จะพามะนาวไปกินอะไร”
“เดี่ยวกูจอดรถมึงก็รู้”
“....”
รถเวสป้าสีเขียวมะนาวจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่เขียนป้ายชื่อเอาไว้ว่า ก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ ร้านนี้มะนาวเคยมากับแม่หมูครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่ได้กินเพราะลูกค้าแน่นร้านไม่มีโต๊ะว่าง พวกผมเลยพาความหิวไปสยบกันที่ร้านอื่นแทน ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ขายหมดเร็ว เริ่มเปิดตอน 11 โมง ถึงบ่ายสองกว่า ๆ ของก็หมดแล้ว
วันนี้ลูกค้าในร้านบางตาสาเหตุหนึ่งน่าจะมาจากนักศึกษากลับบ้านกันค่อนข้างเยอะทำให้ยังพอมีโต๊ะว่างเหลือให้จับจอง
“มึงเคยมากินยัง”
“ยังครับ”
“มึงกินเผ็ดหรือเปล่า”
“กินได้ครับ”
“งั้นอ่านเมนูแล้วจัดไป ก่อนอื่นสั่งน้ำก่อนกูร้อน มึงเอาน้ำอะไร”
“เอาน้ำแดงมะนาวครับ”
“พี่ครับเอาน้ำแดงมะนาวสองครับ” พี่เข้มหันไปสั่งน้ำก่อนจะหันหน้ากลับมารอคำตอบจากผม
“มะนาวเอาแรมโบ้ทะเล” แผ่นเมนูที่ทางร้านจัดไว้ให้ลูกค้าเป็นเมนูกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ยาว ๆ ที่มีแค่ชื่อก๋วยเตี๋ยวแต่ไม่ได้บอกว่าเส้นอะไรรสชาติเป็นแบบไหนมีเพียงช่องเอาไว้ให้ขีดเลือกว่าต้องการเมนูไหนเท่านั้นเอง ผมเลยเลือกเมนูที่มีคำอธิบายต่อท้าย
“แน่ใจ” แล้วพี่เข้มก็ชี้มือไปบนผนังของร้านที่เขียนป้ายเมนูขนาดใหญ่เอาไว้พร้อมบรรยายถึงระดับความเผ็ด
รสเผ็ดจัด(แสบตามกำลัง)
แสบนครบาล(แสบพอประมาณนครบาลสิเพ่ เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 1)
แสบภูธร(ไม่อยากปากอ้า อย่าซ่ากับภูธร เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 2)
แสบตชด.(ไม่อยากปากพัง อย่าสั่ง ตชด. เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 3)
สกายแล็บ(ไม่อยากปากพอง อย่าลองเส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 4)
แรมโบ้ทะเล(ไม่อยากเป่าปาก อย่าอยากสั่งเส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 5 โคตรพ่อเผ็ด)
“อูยย แล้วอะไรอร่อยอ่ะ” เล่นของสูงเลยผมดันเลือกเมนูเผ็ดสุดของทางร้านเสียด้วย
จากนั้นพี่เข้มก็โฆษณาชวนเชื่อร้านก๋วยเตี๋ยวว่า ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เขามีทีเด็ดที่การไต่ระดับความจัดจ้านของรสชาติก๋วยเตี๋ยว ตั้งแต่รสชาติเบา ๆ แบบไม่ต้องยกกำลังแต่อร่อยกลมกล่อมสามารถทานได้ทุกเพศทุกวัย ลำดับต่อมารสชาติจะจัดจ้านขึ้นเล็กน้อยยกกำลัง 1 เรียกขานว่า แสบนครบาล (เส้นเล็กต้มยำ) ถ้าเพิ่มระดับความจัดจ้านของรสชาติขึ้นมาอีกนิดแบบยกกำลัง 2 เรียก แสบภูธร จัดจ้านขึ้นอีกแบบยกกำลัง 3 คือ แสบ ตชด. จัดจ้านขึ้นมาแบบยกกำลัง 4 เรียก สกายแล็บ และจัดจ้านถึงขั้นเป่าปากยกกำลัง 5 คือเมนู แรมโบ้ทะเล เมนูนี้ถ้าใจไม่ถึงอย่าสั่งเชียวพี่เข้มกำชับ ส่วนเมนูขายดีของก๋วยเตี๋ยวร้านนี้จะเป็นเมนู บะหมี่ขลุกขลิกกระดูกหมูต้มยำน้ำน้อย เสิร์ฟคู่กับน้ำซุปใส่กระดูกหมูอ่อน ถือเป็นเมนูเด็ดของร้านนี้เลยก็ว่าได้ เพราะทานได้ทุกเพศทุกวัยได้ทุกภาค อร่อยจนต้องบอกต่อ แต่ถ้าเป็นชอบกินลูกชิ้นต้องเมนู M.16 เป็นก๋วยเตี๋ยวที่ใส่ลูกชิ้นเยอะ ๆ มากในหนึ่งชามใส่ลูกชิ้นถึง 16 ลูก พี่เข้มพูดไปก็กินน้ำไปสงสัยคงร้อนจริง ๆ เนื่องจากพี่แกไม่ได้ใช้หลอดดูดน้ำจากแก้ว ทำให้น้ำแดงเป็นรอยแก้วที่มุมปากมองแล้วเหมือนเขี้ยวยักษ์ ผมต้องแอบขำเพราะกลัวพี่แกรู้
“ตกลง มะนาวเอาบะหมี่ขลุกขลิกกับแรมโบ้ทะเล”
“มึงแน่ใจ?”
“ครับ” ผมแน่ใจว่าไหวเพราะผมเป็นคนกินอาหารรสจัดอยู่แล้ว อยากลองดูว่าจะเผ็ดแค่ไหน แต่ถ้าเผ็ดจนกินไม่ได้จริง ๆ ผมก็มีแผนสำรอง เพราะสั่งบะหมี่ขลุกขลิกที่เสิร์ฟพร้อมซุปกระดูกหมู เอาไว้กันเผ็ดแล้ว
“สั่งมาแล้วกินให้ได้นะมึง กูเตือนมึงแล้ว”
รอไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ สองชามแรกเป็นบะหมี่ขลุกขลิกของผมกับพี่เข้ม ผมลองชิมดูรสชาติอร่อยกลมกล่อมแทบไม่ต้องปรุง ชิมไปชิมมาก็หมดชามพอดี รอชามที่สองต่อไป แต่หลังจากที่พนักงานวางชามก๋วยเตี๋ยวชามที่สองทำเอาผมตาเหลือกค้าง เพราะในชามก๋วยเตี๋ยวแดงเถือกไปด้วยพริกแทบมองไม่เห็นเส้นกับพวกเครื่องที่ใส่ลงไป แต่สั่งมาแล้วก็ต้องจัดการกินให้หมด ไม่งั้นพี่เข้มเล่นงานผมแน่ ว่าแล้วผมก็ค่อย ๆ ใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาจากน้ำซุปรสพริก เส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากแค่คำแรกความเผ็ดก็แย่งกันวิ่งไปที่ต่อมรับรสชาติของร่างกายผมซะแล้ว โคตรเผ็ดเลยแต่อร่อย ผมเหลือบตาไปแอบมองพี่เข้ม ยักษ์มีเขี้ยวก็กำลังจ้องผมอยู่เหมือนกัน ผมตีหน้านิ่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อย ๆ ความเผ็ดร้อน ทำให้เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มหน้าผมไปหมด
รู้สึกเหมือนผมจะเรียงลำดับการกินผิดไปจากที่ได้ตั้งใจ?
“เผ็ดก็อย่าฝืน” พี่เข้มมันพูดขึ้นมาหลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวชามที่สองของตัวเองหมดไป
“....” ผมเผ็ดจนรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เหมือนควันจะออกหู แต่ผมตั้งหน้าตั้งตากินต่อจนเหลือคำสุดท้าย ผมใช้ช้อนกับตะเกียบรวมเส้นก๋วยเตี๋ยวคำสุกท้ายในชาม กำลังจักตักเข้า พี่เข้มก็เอาช้อนมาตักก๋วยเตี๋ยวในชามผมไปกินหน้าตาเฉย
“กูยังไม่อิ่ม” ปกติผมคงรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกคนแย่งกินแต่นาทีนี้ความตะกละของไอ้พี่เข้มทำให้พี่แกดูหล่อมาก
“ไอติมกะทิครับ” เด็กเสิร์ฟบอกพร้อมกับวางถ้วยไอศกรีมกะทิลงบนโต๊ะของผม
“แล้วอีกถ้วยหละครับ โต๊ะผมสั่งสองถ้วยนะ” ไอ้พี่เข้มหันไปถามเด็กเสิร์ฟแต่ผมจำได้ผมไม่ได้สั่งไอศกรีมไปนะ
“พี่มะนาวไม่ได้สั่ง ถ้วยนี้ของพี่โอมถูกแล้ว”
“กูสั่งสองถ้วย” พี่เข้มหันมาบอกผม
“เอ่อ คือที่สั่งสองถ้วยถูกแล้วครับ แต่ยังไม่ถึงคิว ถ้วยนี้โต๊ะนั้นสั่งมาให้คุณคนนี้ครับ” เด็กเสิร์ฟอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะชี้มือไปยังโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งอยู่ 4 คน หนึ่งในนั้นยกมือขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ผม” สั่งไอศกรีมมาให้ผมหรอ? ตอนนี้หน้าผมคงขึ้นสถานะเป็นรูปเครื่องหมายคำถามที่กำลังแสดงความรู้สึกตัวเองผ่านทางใบหน้าเหมือนการแสดงสถานะส่วนตัวที่เครื่องบีบีหรือโปรแกรมไลน์ ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเพื่อย้ำว่าเป็นผมจริง ๆ
“ครับ” เด็กเสิร์ฟตอบยิ้ม ๆ แล้วก็เดินออกไป
“โว้ะ ถูกผู้ชายจีบด้วยโว้ย” พี่เข้มทำหน้าตาล้อเลียนผม
“....” ผมเริ่มทำหน้าไม่ถูก โต๊ะนั้นก็มองจัง
“รีบ ๆ กินกูมีธุระ”
พี่เข้มพูดหลังจากเด็กเสิร์ฟเอาไอศกรีมกะทิมาเสิร์ฟที่โต๊ะ พี่แกใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีในการกินไอศกรีมสองถ้วยแล้วก็ลากผมออกมาจากร้าน โต๊ะนั้นทำท่าเหมือนจะลุกตามแต่ไม่ทันสงสัยคงกำลังงงว่าทำไมกินเร็วจัง ตัวผมเองยังงงเลย
ขากลับพี่เข้มก็ขับรถเวสป้าซะเร็ว โห ใจผมนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่มธุระอะไรมันจะรีบขนาดนั้น ไม่คิดว่าเวสป้าจะขับได้เร็วขนาดนี้ - -“ พอส่งผมถึงหน้าหอเสร็จก็รีบขับรถออกไปเลย มาเร็วไปเร็ว นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป สงสัยไอ้พี่เข้มจะย่างเข้าสู่วัยทองแล้ว หรือว่าไอ้พี่เข้มมีข้าศึกประชิดประตูเมือง 555
“อ้าว!” เดินเข้ามาในหอได้แป๊บเดียวผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนเสื้อรุ่นให้พี่เข้มเลยต้องหันหลังเดินกลับไปอีกรอบเพื่อไปโทรศัพท์เข้าห้องไอ้พี่เข้มตรงโต๊ะรปภ.หน้าหอพักเผื่อว่ายังอยู่ในห้อง
ตูดดดดดด ตูดดดดดดด
ตูดดดดดด ตูดดดดดดด
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” พี่จิ้นรับสายแสดงว่ากลับมากันแล้ว
“สวัสดีครับ พ.” ก่อนที่ผมจะได้ยิงคำถามว่าพี่เข้มอยู่ห้องหรือเปล่า พี่ตี๋หน้าเลวก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“มะนาว?”
“ครับ”
“โทรมาพอดีเลย พี่กำลังจะออกไปซื้อของไปช่วยถือให้หน่อย”
“ครับ?” จะไปไหนอีก ผมเพิ่งยกตูดลงมาจากเบาะเวสป้านะคร้าบบ จะได้คืนสักทีไหมเสื้อพี่เข้มเนี่ย สงสัยอนาคตของผมคงต้องเป็นสก๊อยชัวร์ เอะอะซ้อนเอะอะซ้อน
“ตกลงนะ เดี่ยวไปรับหน้าหอ”
“พี่จิ้นจะไปซื้ออะไรครับ”
“ไปซื้อหมวกกันน็อกที่ร้านแถว ๆ ตลาดเซฟวัน เดี่ยวเลี้ยงขนม” พี่ตี๋หน้าเลวพยายามหลอกล่อผมด้วยขนม แต่ผมยังข้องใจอยู่อย่างหนึ่งว่าทำไมพี่ตี๋หน้าเลวคนนี้ช่างมีลักษณะการพูดที่ดูขัดกับบุคลิก หน้าตาและการแต่งตัวแม้เสียงจะดูติดโหดไปหน่อย เพราะถ้าดูจากหน้า ใครเห็นก็ต้องคิดว่าพี่ตี๋คนนี้ต้องพูดจาเถื่อน ๆ ปากหมา ๆ แน่นอน แต่กลับไม่ใช่ อ้อ แล้วอีกอย่างผมเคยเห็นพี่จิ้นสูบบุหรี่หลายทีแล้วเหมือนกันแต่พออยู่ใกล้ ๆ กลับไม่ได้กลิ่นของบุหรี่เลยได้แค่กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวแทน
“ได้ครับ” ผมตอบรับทันทีเพราะยังไม่เคยไปเดินตลาดเซฟวันเลย เขาบอกว่าของขายเยอะทั้งของมือสองแล้วก็ของมือหนึ่ง ไม่ได้มาจากเหตุผลที่พี่จิ้นบอกว่าจะเลี้ยงขนมผมหรอกนะครับ ^ ^
“เหี้ยจิ้นมึงจะไปไหนแต่งตัวซะหล่อ” เสียงใครสักคนแทรกเข้ามาระหว่างที่พวกผมคุยกัน
“สัด! กูจะไปซื้อหมวกกันน็อกใหม่อีกซักใบ แม่งเปียกฝน” พี่ตี๋เลวพูดโต้ตอบกับเพื่อนร่วมหอ
“...” เอ่อ เมื่อกี้ผมคิดผิดเรื่องการพูด _ _”
“ตกลงเราออกมารอพี่หน้าหอเลยนะ” แล้วพี่จิ้นก็กลับมาพูดกับผมต่อ
ก่อนที่ผมจะตอบรับพี่จิ้นโทรศัพท์มือถือผมก็สั่น
“เดี่ยวนะพี่จิ้น ขอรับโทรศัพท์แป๊บ” ผมรีบกดรับสาย นึกว่าใครโทรมาที่แท้ก็เป็นแม่หมูโทรมานั่นเอง
“ฮัลโหล”
“มะนาว เดี่ยวจะถึงมอแล้วนะ ออกมารับที่หน้ามอด้วยอีกไม่ถึง 15 นาทีก็คงถึง”
“อ้าวหรอ ได้ ๆ เดี่ยวออกไปรับ”
“จุ๊บ ๆ แล้วเจอกัน” ตายล่ะวา ผมต้องรีบบอกพี่จิ้น
“ฮัลโหลพี่จิ้น เอ่อ มะนาวคงไม่ได้แล้วนะครับ พอดีว่าเพื่อนให้ออกไปรับหน้ามอ” ผมรีบบอกพี่จิ้น
“อืม ไม่เป็นไร เดี่ยวรอไปวันหลังด้วยกัน” พี่จิ้นอย่าตอบมะนาวด้วยเสียงนิ่ง ๆ น่ากลัวแบบนี้มันเข้ากับบุคลิกเกินไป
“ขอโทษนะครับพี่” เดี่ยวค่อยไปวันหลังแล้วกันนะ
จากนั้นผมก็รีบขับมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมออกไปรับเพื่อนตัวกลมที่หน้ามอ หาที่จอดรถเสร็จก็เดินไปรอจุดที่รถเมล์ปล่อยให้ผู้โดยสารลง ระหว่างรอผมรู้สึกว่าเหมือนมีใครมองอยู่ตลอดเวลาเลยหันไปมอง
“รุ่นพี่กลุ่มนั้นมองเราทำไม” ผมหันไปมองก็เจอกับรุ่นพี่วิศวะกลุ่มหนึ่งหันหน้ามามองผมอยู่ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นรถเมล์ก็เคลื่อนตัวมาจอดเทียบป้ายพอดี รถเมล์จอดนิ่งสนิทพอประตูเปิดเด็กนักศึกษาก็ทยอยลงรถมาทีละคน แต่ละคนก็มีกระเป๋าคนละใบสองใบใส่สัมภาระ นั่นไงแม่หมูลงมาแล้ว
“มะนาว มิสยูโซมัช” เพื่อนตัวกลมของผมโผลงรถเมล์ก็ตรงดิ่งมาทางผมพร้อมพูดทักทายผมเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเมียฝรั่ง
“มีทู กินข้าวมายัง” ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วงกลัวเพื่อนน้ำหนักลดเดี่ยวราคาตกช่วงตรุษจีน อิอิ
“ยัง ๆ เดี่ยวไปหาข้าวกินแล้วค่อยเข้าหอนะ กลับบ้านคราวนี้มีทั้งของฝากและของดีกลับมาฝากด้วยล่ะ” เพื่อนตัวกลมผมทำท่าทางลึกลับ ผมยื่นมือออกไปรอรับ
“ขอของฝากก่อน”
“ให้ตอนนี้ไม่ได้ ชิ้นนี้พิเศษ เอ็กครูซีฟค่ะ” แม่หมูทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ่งทำให้ผมอยากรู้
“แล้วจะให้ตอนไหน”
“กลับห้องก่อน ตอนนี้หิวข้าว” พูดเสร็จแม่หมูก็เดินนำผมออกไปเลย
หลังจากที่พวกผมกินข้าวเสร็จก็ออกมาเดินซื้อขนมกลับเข้าไปกินที่ห้อง หน้าม.ผมมีร้านขายข้าวอยู่หลายร้าน อาทิ ร้านอาหารตามสั่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านส้มตำ ร้านขายของชำ ลูกชิ้นทอด ร้านขายผลไม้ ร้านขายยา กาแฟ ฯลฯ ลักษณะคล้าย ๆ ตลาดขนาดย่อมแต่ผมชอบร้านขายกาแฟร้านหนึ่งนอกจากอร่อย ให้เยอะแล้ว สโลแกนร้านพี่แกก็เท่ด้วย
เข้มดำเหมือนปีศาจ....ร้อนดั่งไฟนรก....บริสุทธิ์ดุจนางฟ้า ....หอมหวานปานความรัก
“พี่ยิ้มวันนี้ขอน้ำบ๊วย 1 ถุง แม่หมูเอาอะไร” ผมสั่งเมนูโปรด ชอบน้ำบ๊วยร้านนี้เขาทำอร่อย ก่อนหันไปถามเพื่อนสาวตัวกลมว่าเธออยากดื่มอะไร
“เอาโกโก้ปั่น แต่สูตรเดิมนะพี่ยิ้มเอาน้ำโอเลี้ยงชง” เมนูนี้เธอคิดสูตรเองเสร็จสรรพ การกินของเธอแต่ละครั้งไม่เหมือนใครจริง ๆ
“จ้า เดี่ยวรอก่อนนะลูกค้าเยอะ เด็กเริ่มกลับมากันแล้ว” พี่ยิ้มเจ้าของร้านกาแฟหันมายิ้มขยิบตาส่งให้พวกผมเป็นสัญญาณว่าเดี่ยวจัดพิเศษให้แต่ราคาเท่าเดิม ก็พวกผมสนิทกัน 555
“เดี่ยวเดินกลับมาเอานะคะ ป่ะมะนาวไปเดินซื้อผลไม้กัน” แม่หมูดึงแขนผมให้เดินตาม
“หมู ตอนที่รอรถมีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งมองอ่ะ ไม่รู้ว่ามีอะไร” ผมหันไปเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง แม่หมูกระตุกแขนผมให้หันหน้าไปมอง
“กลุ่มนั้นหรือเปล่า เดี่ยวก็รู้ นั่นเดินมาแล้ว” ผมพยักหน้ารับเสร็จรุ่นพี่กลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาถึงพวกผม
“น้องเรียนอะไร” รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น
“ผมเรียนมัลติฯ ครับ”
“เรียนวิศวะคะ”
“น้องเอาเสื้อใครมาใส่” รุ่นพี่คนนั้นหันมาพูดกับผม เสื้ออะไร? หมายถึงเสื้อรุ่นไอ้พี่เข้ม?
“เสื้อพี่ที่หอครับ” ผมนึกขึ้นได้ก็รีบตอบแต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเหมือนกำลังจะถูกคุกคาม
“เสื้อรุ่นอุตสาฯ เขาห้ามเด็กคณะอื่นใส่”
“...” อ้าว เวร งานเข้า มีแบบนี้ด้วย? เห็นผมสองคนยืนเงียบ พี่อีกคนในกลุ่มจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“ถอดออก”
“...”
“พี่จะมากไปแล้วนะคะ นี่เสื้อแฟนเขาให้เอามาใส่ ถ้าพี่อยากจะเอาเรื่องก็ไปเอาเรื่องกับแฟนเขาสิคะ” แม่หมูแผดเสียงขึ้นหลังจากที่พวกผมอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง
“แฟน?”
“น้องเด็กใคร?” พี่ในกลุ่มถามกลับ สีหน้ารุ่นพี่กลุ่มนั้นกำลังสงสัยเต็มที่
“เสื้อใครมะนาว?” แม่หมูหันมากระซิบถามผม
“พี่โอม” แม่หมูพยักหน้ารับแล้วพูดต่อ
“เสื้อพี่โอมประธานรุ่นอุตสาฯปี 3 พวกพี่อยู่ปี 2 น่าจะรู้จักนะคะ”
พูดเสร็จแม่หมูก็ดึงมือผมให้รีบเดินออกมาจากแดนประหาร พวกเรารอด!
“แม่หมูไปพูดแบบนั้นได้ยังไง”
“ถ้าไปไม่พูดแบบนั้นเราก็แย่สิ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าพี่กลุ่มนั้นอยู่ปีสอง”
“ดูจากด้านหลังเสื้อมีลำดับรุ่นเขียนบอกเอาไว้”
“แล้วรู้ได้ไงว่าพี่โอมเป็นประธานรุ่น” ผมจำได้ผมไม่ยังได้เล่านะ
“ก็ไปสืบมา หลังคืนกินนมก็ตามสืบประวัติทุกคนในห้องนั้นมาหมดแหละ”
“แล้วทำไมต้องบอกว่าเป็นแฟน?”
“ถ้าเป็นแฟนของเด็กคณะนั้นก็เท่ากับว่าเป็นเราเป็นคนของคณะนั้นด้วยไง เป็นเขยเป็นสะใภ้คณะ มีอะไรก็ให้ไปเคลียร์กับแฟนแทน”
“มีแบบนี้ด้วย”
“ไม่มีคะ เพิ่งคิดเองสด ๆ เมื่อกี้เลย 555”
“อ้าว นึกว่าเรื่องจริง 555”
“รู้แค่ว่าพี่โอมเป็นประธานเลยเอาตำแหน่งเข้าข่ม แล้วก็ได้ผลจริง ๆ”
“อ่อ”
“มะนาวไปเอาเสื้อพี่โอมมาจากไหนอ่ะ”
“วันนั้นเปียกฝนเจอพี่โอมพอดีพี่แกเลยให้ยืม”
“อ่อ ปะๆ เดี่ยวเดินไปเอาน้ำร้านพี่ยิ้มแล้วกลับห้องกันเถอะ จะได้อวดของสำคัญระดับชาติที่เอามาจากบ้านซักที”
___________________________________________________________________________________________TBC
malula--น่ารุกรับสลับขั้วคะ ห้ะๆ
ice_painful--ขอบคุณมากสำหรับรูปประกอบ น่ารักมาก ขอกอดๆๆ
-
กรี๊ดดดดด แม่หมู หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อไปล่ะคะเข้าทางพี่โอมรึเปล่าละคะเนี่ยยย ไปหลอกว่าเป็นแฟนพี่โอมอ๊ะ
แต่แอบสงสารพี่จิ้น :o12:
อุ๊ยว๊าย เลือกผู้ชายไม่ถูกเลยค่ะ
(ทำยังกับต้องเลือกเองงั้นแหละ :m20:)
+1 ค่ะ โทษฐานที่มีผู้ชายหล่อๆให้เราเลือกเยอะแยะ :m3:
-
พี่โอมสงสัยจะงานเข้า
-
เอาเเล้วไงเเม่หมู = = o22
-
กรี๊ดๆ ชอบแม่หมูอ่ะ
-
o18 มะนาวจะเลือกใครดีนะ
-
กำลังสนุกเชียว
o13
งานเข้าพี่โอมไหมล่ะเนี่ย
-
เธอเอาตัวรอดได้ในสถานะการณ์แบบนั้นแต่ต่อไปเพื่อนเธอจะเจออะไรบ้างน้อแม่หมู อิๆๆๆ
-
มาแล้วววว เย้ >w<
-
อ้าวตายละ ไปอ้างว่าเป็นแฟนพี่โอม แบบนี้พี่โอมก็ทำคะแนนน่ะสิ
ตอนนี้กราฟไม่มีบทเลย ฮือ :sad4:
รอตอนต่อไปค่า สู้ๆนะคะ :กอด1: :pig4:
-
ขำมะนาวอะไรจะขี้เซาขนาดนั้น 5555+
-
นึกว่าจะตามจีบมะนาว ที่แท้ตามมาเอาเรื่องซะงั้น
เกือบไปแล้วไหมล่ะมะนาว ดีที่แม่หมูฉลาด :laugh:
-
เยอะนะมะนาววว
อิจฉาแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้พี่โอมได้คะแนนไปเต็มๆ กำไรนะๆ
-
กราฟ ไป ไหนนนนนน
เรทติ้งตกแล้วลูกกกก
แนะนำว่า
เอาลูกตุ้มนาฬิกามาสะกิดจิตมะนาวด่วนนนนนนนนนน
กร๊ากกกกกก >w<
-
พี่โอมทำเนียนชวนมะนาวไปเดท
แม่หมูน่าจะมาช้ากว่านี้หน่อย มะนาวจะได้ไปเดทกับพี่จิ้นต่อ
-
มะนาว เมพ ละเมอ ทำไปเรื่อย o13 o13
-
:a5: :a5:แต่ละคน ซ่อนอะไรกันไว้เนี้ย
-
แม่หมูหางานให้มะนาวแล้วไง
อ่านเรื่องนี้เเล้วรู้สึกเสพติดมาก
มันยังไม่พอออออ
อยากอ่านอีกกกกกกก
คนเขียนแอบผสมกัญชาลงในเรื่องรึเปล่าเนี่ย
-
มะนาวเลือกทุกคน เก็บหมดเลย อิอิ ขอบคุณมากๆๆค่ะ มะนาวน่ารัก น่าฟัดตลอด
:L1: :pig4: :L1: + :3123:
-
ดูวิธีจีบของแต่ละคน
แต่ตอนนี้ไม่มีกราฟเนอะ
แม่หมูบอกไปแบบนั้น
พี่โอมจะรีบโมเมมะนาวว่าเป็นแฟนเลยมั้ยเนี่ย
สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
งานเข้าพี่โอม
แม่หมูช่วยมะนาวแก้เหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ทัน
แต่เหตุการณ์ต่อจากนี้ แค่คิดก็สนุกแล้ว :z2:
-
แอบสงสารพี่จิ้นนนน อารมณืพระรองมากกก :monkeysad: (ไม่แน่อาจเป็นพระเอก)
ชอบทุกคนเลย ตายแล้ว :-[
-
อูยยย นึกว่าจะมีเรื่องกันซะแล้ว มะนาวเอ๊ยยย
-
ตอนนี้พี่โอมทำคะแนนถึงห่างมากๆ อะ ท่าทางหึงโหดอีกต่างหาก แม่หมูพูดแบบนั้นก็เข้าทางพี่โอมอะดิ :jul3: :jul3: :jul3:
พี่จิ้นก็น่าสงสาร อุตส่าห์แต่งตัวหล่อกะพามะนาวไปเที่ยว อดเลย งานนี้คงแค้นแม่หมูยกกำลัง 2 ซะละมั้ง :fire: :fire:
-
ตอนต้นของบท เขียนว่า ตอนที่ 13 นะคะ จริงๆคือ 11 ใช่เปล่า?
คุณแฟนกำมะลอรู้แล้วจะเป็นยังไงน้าาาาาา อยากเห็นหน้าพี่โอมตอนรู้เรื่องจัง
-
อยากอ่านคู่แม่หมูเหมือนกันนะก๊ะ :z2:
-
เข้าทางอิพี่โอมเลยซิทีนี้
:z1: :z1:
-
สรุปว่าพี่โอมเป็นพระเอกหรา อะไรยังไง งั้นพี่จิ้นเราก็กินแห้วซิอย่างนี้
รออ่านต่อไป
-
สงสารพี่จิ้นอ่า
ตอนนี้กราฟหายไปเลยนะ คิดถึง :-[
-
แม่หมูหางานให้มะนาวแล้วลูก อย่างงี้ก็เข้าทางพี่โอมน่ะสิ :z1:
พี่จิ้นน่าสงสาร มามะ เค้าปลอบใจ 555 :กอด1:
คิดถึงกราฟฟฟฟฟฟพ่อลูกตุ้ม
-
อยากอ่านอีกอ่ะ ลื่นไหลมาก
ชักอยากจะให้มะนาว เหมา จริงๆ
พี่เข้ม ก็หล่อ เนียน
พี่จิ้น ก็โดนใจ ใจจริง ชอบพี่จิ้นมาก
กราฟ ก็ น่ารัก. เลือกใครดีหนอ มะนาว. แต่ดูท่าเจ้าตัวไม่รู้ว่าใครๆ ก็มีใจให้
-
แม่เจ้า o13 ยกนิ้วให้ให้แม่หมู
ส่วนใครจะเป็นแฟน มะนาว ค่อยว่ากัน
-
ผลัดกันทำคะแนนเลยเว้ย
หนุ่มห้องนั้นเขาแบ่งเวลากันดีจริงๆเนาะ :laugh:
-
โอ้ยยย กราฟไปไหนนนนน
พี่เข้มก่าพี่โอมทำคะแนนใหญ่แล้ววว
-
แม่หมูจะพางานเข้าป่ะเนี่ย
-
อ่านจนจบเลย หยุดอ่านไม่ได้
สนุกจริงๆ เรื่องนี้
น้องมะนาวฮามว๊าก
โดนจีบไม่รู้ตัว แล้วมะนาว จะ 3p เลยหรอ
แล้วแม่หมูจะได้กับใครอ่ะ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
4pไปเลยน่ะมะนาว
-
อย่างสนุกเลย o13
-
เอาทุกคนเลย ตื่นเต้นดี 5555+
-
เราเข้าใจหัวอกมะนาว ตอนที่ละเมอรับโทรศัพท์มากกกกกกก เพราะเราก็เคยเป็น ใครพูดอะไรรับปากหมด แต่พอตื่นมาจำไม่ได้ซักอย่าง แต่มะนาวออกจะอาการหนักเล็กน้อย เปิดประตูให้เค้าโดยไม่รู้ตัวนี่ เป็นคนอื่นมะนาวไม่ปลอดภัยไปแล้วนะนี่ จะว่าไปพี่โอมแกหาเรื่องชวนมะนาวไปหาของกินบ่อยนะเนี่ย ท่าทางพี่จิ้นแกน่าจะอยู่ห้องนะ อะไรจะมากลับมาเร็วปานนั้น อ้างได้แนบเนียนมาก โต๊ะนั้นที่ให้ไอศกรีมมะนาวกับกลุ่มที่อยู่ที่ป้ายรถเมย์นี่กลุ่มเดียวกันป่ะ แลจะเข้าทางพี่โอมนะเนี่ยที่แม่หมูพูดเอาตัวรอดน่ะ งานจะเข้าพี่โอมหรือจะเข้ามะนาวกันแน่ 55555 ตอนนีัพี่โอมนำฉลุยเลย กราฟหายไปไหนเนี่ย ตัวเองกลับมาอยู่ทึ่โหล่อีกแล้วนะ
-
อิอิ แม่หมูนี่ฉลาดจริง แต่ไม่รู้จะเชียร์ใครเลยล่ะ
-
สนุกจังเลยมาต่ออีกน๊า :L1:
กด+เป็ดให้จ้า
-
โอ้ยยย ชุลมุนวุ่นรักกันมากกก ไม่รู้จะเชียร์ใครเลย บวกหนึ่งไปเลย!!!! :กอด1:
-
แม่หมูพูดดีนะนี่~ 555 ให้ 10 บาท
เทคะแนนพิศวาสจากแม่ยกคนนี้ให้พี่โอมเต็ม 100 ><
-
อ้าวงานนี้กราฟไม่มีบท ฮ่าๆ
เอาแล้วไงไปสวมรอยเป็นแฟนพี่เข้มเฉยย
จะมีอะไรตามมามั้ยเนี่ยยย
-
:pig4:
-
โอย แม่หมูเอ้ยยย งี้ก็เข้าทางพี่โอมแหงๆ 55555555555555
พี่จิ้นตอนนี้ออกมาจึ๋งนึง แค่ทางโทรศัพท์ แต่กราฟนี่ ไม่โผล่เลยนะ 55555555555555
-
:laugh: :laugh: :laugh: อย่างนี้ต้องกระจายข่าว
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้พี่โอม มาวินอันดับหนึ่ง ขึ้นแท่นพระเอก 555555555
-
ละเมอ ขี้เซา หรือหลับลึกเกินไปเนี่ย มะนาว ว ...~ :t3:
-
ขอบคุณ
-
โอ้ บักแม่หมูพูดแบบนั้นระวังอีกสองคนจะเคืองนะ
รออ่านต่อจ้า
-
นี่มันเข้าทางพี่โอมชัดๆ อ๊ากกกกกก สงสารพี่จิ้น(เบาๆ)
ตอนนี่ตากราฟไม่มีบท 55+ (สงสารมันยิ่งกว่าพี่จิ้นอีก)
-
แม่หมูเจ๋งงอะ
5555 มะนาวก็ยังไม่รู้ตัวเน้ออ
พี่จิ้นดูหงุดหงิดๆๆ
-
ลุ้นจริง ๆ ว่าพระเอกจะเป็นใคร
-
มะนาวคะ ผู้ชายรายทางเยอะมาก อย่าเพิ่งหยุดที่สามหนุ่มนี่เลย :z3:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วฮามากครับ ฮ่าๆๆๆ ต่อๆๆๆ :laugh: :3125: :laugh: :jul3: :m20:
-
พี่จิ้นอดเลย :m7:
-
เรื่องนี้ผู้ชายเยอะแยะดีจัง เลือกไม่ถูกเลย
-
แม่หมูตัวแสบเอาอะไรมาอวดกันนะ อยากรู้จริง...เธอเด็ดมาก ไหวพริบดี ไม่งั้นสองคนอาจโดนรุมไปแล้วก็ได้
เอ...ตอนนี้พี่โอมพี่จิ้นมาแรงนะ พี่โอมก็ดูมาแบบพี่น้องอ่ะ แต่พอมีคนมาจีบมีลากปึ้ดๆๆออกจากร้าน
(แต่ก็หายแว้บไปไม่ไ้ด้พูดไรต่อ) ส่วนพี่จิ้นมีหงุดหงิดที่มะนาวไปด้วยไม่ได้ เอ...สองหนุ่มนี่ยังไงน้า
ชอบตอนพี่โอมบังคับให้มะนาวเรียกตัวเองด้วยชื่อ น่ารักดี
กราฟของเค้าหายไปไหน?
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกอ่า น่ารักที่สุด :pig4:
-
แอบเชียร์พี่โอมเหมือนกันนะเนี่ย
-
มะนาวอย่าเลือกเลย เก็บไว้ทั้งสามคนเถอะ
-
พี่เข้ม พี่โอมตัวจริงหรอเนี้ย
แต่รัศมี พระเอกมันแรงจริงๆอ่ะแหละ
ไม่เป็นไรนะคะ พี่จิ้น กับ กราฟ เบนยังว่างค่ะ
5555555 :laugh:
-
กรี๊ดดดด แฟนพี่โอมค่ะแฟนพี่โอมมมมม o13 :-[
-
พี่โอมอยู่อุตสาหราาาา
มะนาวไม่เคยไปเดินเซฟวันใช่มั้ยค่ะ?
เราจะบอกว่า.... มีร้านการ์ตูนเก่าในเซฟวันด้วย(การ์ตูนวายเพี้ยบ!!!) ขอเเนะนำเป็นทางสว่าง(ราคาไม่เเพง)
ถ้าสนใจอยากมีการ์ตูนวายเป็นขอตัวเองถามเราได้ รู้จักทุกร้านที่ขายการ์ตูนวาย 555555
ป.ล. เคยไปไหว้คุณย่าโมยังค่ะ? ถ้ายังก็ไปไหว้นะ เเต่ถ้าเคยเเล้ว ตรงข้ามกับคุณย่ามีร้านร้านนึงขายวารสาร นิติยสาร เเต่ถ้าเดินเข้าไปหลังร้าน การ์ตูนวายเพี้ยบเลยยย
ตรงสะพานเดอะมอลลก็มีอีกร้านนะค่ะ เยอะเหมือนกันเเต่อยู่หลังร้าน ^^
ป.ล. 2 เราเชียร์กราฟ ไม่ว่าจะยังไง ต่อให้ไม่ใช่พระเอก กราฟจะเป็นพระเอกในหัวใจเราาาา 5555
-
แม่หมูเจ้าเล่ห์นะเนี่ย :z1:
-
แบบนี้ก็เข้าทางพี่โอมเค้าเลยละซิ o18
ที่ให้เสื้อใส้และไม่ยอมเอาคืนก็เพื่อประกาศความเป็นเจ้าของใช่ม่ะ อิอิ
-
:m1: :m4:
-
โอมจะว่ายังไงนะนั่น หรือว่าจะชอบใจ แล้วจิ้นทำไมต้องรอไปพร้อมมะนาว ไปซื้อคนเดียวไม่ได้หรือ แล้วกราฟไปไหนเนี่ย
-
:o8:
เลือกไม่ถูกกก
-
เชียร์พี่โอมมมมมวีดวิ้วววววว
-
อยากเชียร์พี่โอมอ่ะ เพราะพี่โอมหุ่นดีมีซิกส์แพค แต่คิดว่ามะนาวคงได้กับกราฟ งั้นก็ภาวนาให้พี่โอมได้กันเองกับพี่จิ้นละกัน ^^
-
ร รัก พาไป
-
สงสารพี่จิ้นหว่ะ อุตส่าห์แต่งหล่อ :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :m15: :monkeysad: :sad11:
พี่โอมจะว่าไง ถาเรื่องถึงหู หุหุหุ :m16: :m31: :angry2: :serius2: o18
ของสำคัญระดับชาติ.. อะไร อ้ะ :z1: :z1: :z1: :z1:
ตอนนี้ กราฟ ไม่มีบท 5555 :laugh: :laugh: :laugh:
ต่อๆๆๆ มา ต่อ บ่อยๆๆๆ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ยังไม่รุ้เลย ว่า ใคร พระเอก หรือ ทุก คน ลุ้นๆๆๆ :z2: :z2: :z3: :z3:
-
พี่โอมมาแรงตอนนี้แต่เดี๋ยวคนเขียนต้องให้แผ่วปลายแน่เลย
-
กราฟ หนึ่งเดียวในใจ อิอิ
-
งานจะไม่เข้าพี่โอมใช่ไหมแม่หมู 55555555555
เด็กปี 2 วิดวะนั่นต้องอยากเนียนมาจีบมะนาวแน่ ๆ หึหึ ใช่ม๊าาาา XDD
-
อยากรู้จิงใครจะได้ครอบครอง มะนาว
เอ๋ ? หรือจะ 4 พี จริงๆ o22
+ เป็ด จุ๊บๆ
-
เอาแล้วววว... แม่หมู พาเพลิน 555 :-[
-
น่ารักอ่ะ :-[
เมื่อไรจะจับคู่ได้ซักที ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ :o12:
-
งานนี้มะนาวจะเลือกใครอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พี่โอมก็เข้มพี่จิ้นก็หล่อ :เฮ้อ: :เฮ้อ:หนักใจแทนอะ :-[ :-[
ว่าแต่น้องมะนาวรู้ยังอะว่าพี่เค้าจีบหนูอยู่ :กอด1: :กอด1:
รอออออออออออออออจ้า :call: :call: :call:
-
เหนื่อยจะลุ้นอ่ะ
ถ้ามีใครต้องเสียใจ กระซิกๆๆๆๆ
:o12: :o12: :o12:
มะนาว อิจฉาเอ้ง โคตรๆๆ
อย่าให้รู้ว่าทำซึน
-
เอาแล้ว พี่เข้มเหมือนจะมาวิน
มะนาวเสน่ห์แรงจริงๆ
-
อ๊ายยยยย ลุ้นๆๆๆ
ชอบทั้งหมดเลย อ๊ะ
ให้มะนาวเหมาได้มั้ย ก๊ากกกก
-
The Call Chapter 12: แม่สื่อเริงใจ
______________________________________________________________________________________________
ณ หอพักชายล้วนของมหาวิทยาลัย หอสุรนิเวศ 13 ห้อง 7712
“แต๊น!! นี่ไงคะ อุปกรณ์ชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มา” ผมเพิ่งรู้ว่าเพื่อนผมมีเชื้อเจ้าก็ตอนนี้แหละครับ แม่หมูยื่นกล่องบรรจุพลาสติกแข็งขนาดกะทัดรัดขึ้นมาจากกระเป๋าเป้สองกล่อง ภายในบรรจุแผ่นพลาสติกบาง ๆ จำนวน 52 แผ่น หรือถ้าจะเรียกให้ถูกต้องบอกว่าสองสำรับ
“ไพ่?” ผมเลิกคิ้วขึ้นถาม มองของสำคัญระดับชาติของเพื่อนที่อุตส่าห์มอบหิ้วมาจากบ้านคือสำรับไพ่เองหรอกเรอะ!
“ถูกคะ แต่ไม่ใช่ไพ่ธรรมดา” เพื่อนตัวกลมของผมตอบด้วยใบหน้าภูมิใจที่เธอสามารถนำไพ่สองสำรับมาจากบ้านได้สำเร็จ
“เอามาทำไมเยอะแยะตั้งสองสำรับ กะเปิดคาสิโนเลยหรือไง” ผมถามเพื่อนสาวตัวกลมที่ตอนนี้กำลังแกะไพ่ออกมาหนึ่งสำรับเพื่อนตัวกลมละสายตาจากการกรีดไพ่หันหน้ามาขึ้นมาตอบผม
“ทายถูกครึ่งหนึ่ง แต่อีกครึ่งหนึ่งผิด”
“ยังไง?” ไม่เอาไพ่มาเล่นจะเอามาทำอะไรคุณเพื่อน
“ก็หนึ่งสำรับเอามาเล่นนะถูก แต่อีกสำรับเอามาทำอย่างอื่น” แม่หมูตอบผมหน้าตากรุ้มกริ่ม
“เอามาทำอะไร อย่าท่าเยอะ ตอบมาให้หมด”
“เอามาทำนายเนื้อคู่”
“ดูได้จริงดิ”
“ได้สิจ้ะ ขอบอกว่าแม่นด้วย ยังกับตาเห็น”
“จริงอ่ะ”
“เยส!!”
“ดูยังไง ดูให้บ้างดิ” ผมอยากรู้เหมือนกันว่าจริงสักแค่ไหน จะไม่เชื่อก็กลัวจะหาว่าลบลู่ งั้นผมเลือกเชื่อดีกว่า อิอิ
“ใช้ดูว่าคนที่เราหมายเอาไว้จะใช่เนื้อคู่กันหรือเปล่า ก่อนอื่นต้องเลือกไพ่ออกมาก่อน 2 ใบ เป็นไพ่ที่ใช้แทนตัวเรา 1 ใบส่วนอีกใบเป็นไพ่ที่ใช้แทนคนที่เราอยากดูด้วย อย่างมะนาวต้องเป็นแจ๊คข้าวหลามตัดเพราะอายุยังไม่เยอะและผิวขาว แล้วจะดูคู่กับใคร? รุ่นพี่รุ่นเดียวกันหรือรุ่นน้อง?” จากนั้นแม่หมูก็อธิบายว่าไพ่ใบไหนใช้แทนอะไรบ้าง
King (พระราชา)โพธิ์ดำ หมายถึงผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่าผมตรง
King (พระราชา)โพธิ์แดง หมายถึงผู้ชายผิวขาวที่มีอายุมากกว่ารูปร่างท้วมหรือตัวหนากว่า
King (พระราชา)ข้าวหลามตัดหมายถึงผู้ชายผิวขาวที่มีอายุมากกว่ารูปร่างผอม
King (พระราชา)ดอกจิก หมายถึงผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่าผมหยิก
Queen (พระราชินี)โพธิ์ดำ หมายถึงผู้หญิงผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่าผมตรง
Queen (พระราชินี)โพธิ์แดง หมายถึงผู้หญิงผิวขาวที่มีอายุมากกว่ารูปร่างท้วมหรือตัวหนากว่า
Queen (พระราชินี)ข้าวหลามตัดหมายถึงผู้หญิงผิวขาวที่มีอายุมากกว่ารูปร่างผอม
Queen (พระราชินี)ดอกจิก หมายถึงผู้หญิงผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่าผมหยิก
Jack (อัศวิน)โพธิ์ดำ หมายถึงผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุอายุเท่ากันหรือเด็กกว่าผมตรง
Jack (อัศวิน)โพธิ์แดง หมายถึงผู้ชายผิวขาวที่มีอายุอายุเท่ากันหรือเด็กกว่ารูปร่างท้วมหรือตัวหนากว่า
Jack (อัศวิน)ข้าวหลามตัด หมายถึงผู้ชายผิวขาวที่มีอายุอายุเท่ากันหรือเด็กกว่ารูปร่างผอม
Jack (อัศวิน)ดอกจิก หมายถึงผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุเท่ากันหรือเด็กกว่าผมหยิก
**เลข 8 หมายถึง เรื่องเงิน, เลข 9 หมายถึง อุปสรรค, เลข 10 หมายถึง ความคิด
ส่วนความหมายของไพ่เลข 8-10 ถ้าเป็นสัญลักษณ์สีแดงจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าเป็นสีดำจะเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี
“คนที่เคยเล่าให้ฟังไง แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นแก่กว่าหรือเด็กกว่าอะดิ เห็นไกล ๆ มองไม่ชัด” ผมหมายถึงชายหนุ่มที่แผ่รังสีออร่าสีฟ้ารอบตัวที่เคยเจอแถวร้านขายข้าว
“ไม่เป็นไร ผิวขาวใช่ม่ะ ฉันว่าใช้คิงโพธิ์แดงก็น่าจะได้ เพราะยังไงซะเขาก็ต้องอยู่ในฐานะหัวหน้าครอบครัวอยู่แล้ว” แม่หมูพูดขึ้นมาเรียบ ๆ ผมอดขำในท่าทางจริงจังของเพื่อนไม่ได้ ถ้าเรื่องดูดวงหาเนื้อคู่ต้องยกให้เขาเลยช่างสรรหาวิธีมาทายเล่นจริง ๆ
“หัวเราะเสร็จแล้ว เชิญคุณเพื่อนมะนาวสับไพ่ตามจำนวนอายุแล้วอธิษฐานนะคะ”
“อธิษฐานว่าอะไร” แล้วจะอธิษฐานว่าอะไรดี ว่าจะได้กันไหม? อย่างนั้นเหรอ? จำจากไอ้โก๋บอกว่ามันได้กันก่อนถึงมาคบกัน
“ก็บอกว่าขอให้ไพ่ออกมาแม่น ๆ หรือถ้าเป็นเนื้อคู่กันขอให้ไพ่คู่กัน”
“ได้ ๆ ” ผมหลับตาอธิษฐานแล้วก็สับไพ่จนครบจำนวนอายุ
“เสร็จแล้วใช้มือข้างที่ไม่ถนัดตัดไพ่” แม่หมูวางไพ่ลงผ้าที่ปู โดยที่ไม่ลืมกำชับให้ผมตัดไพ่
จากนั้นแม่หมูก็ค่อย ๆ งายไพ่ออกทีละใบ และอธิบายเพิ่มเติมว่าถ้าหากไม่ใช่ไพ่สองใบที่เลือกเอาไว้ก็ให้งายทิ้งไป แม่หมูค่อย ๆงายไพ่ออกทีละใบ ๆ ไพ่ตัวเลขบ้าง ตัวอักษรภาษาอังกฤษบ้างจนไพ่เริ่มลดจำนวนลง
“กรี้ดดดดด!! ผู้หญิงออกแล้ว” แม่หมูส่งเสียงตื่นเต้นหลังจากเปิดหงายไพ่ Queen ออกมา ไพ่ในมือแม่หมูค่อย ๆ ลดลงเรื่อย ๆ ผมเริ่มลุ้นตาม รู้สึกตื่นเต้นหน่อย ๆ
“มะนาว ผู้หญิงออกอีกแล้ว อุ้ย เริดอ่ะ” แม่หมูงายไพ่ต่อตอนนี้ไพ่ที่เป็นตัวเลขถูกหงายทิ้งเกือบหมด
“...” ผมนั่งเงียบรอลุ้นผล รู้สึกเกร็งกว่าตอนลุ้นคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก
“กรี้ดด ผู้หญิงออกอีกแล้วมะนาว ผู้ชายยังไม่ออกเลยสักใบ” ไพ่ในมือแม่หมูเริ่มเหลือน้อยเต็มที แม่หมูหงายเริ่มหงายไพ่ช้าลงกว่าเดิมอีก ยิ่งทำให้ผมลุ้นหนักกว่าเดิม
“ไพ่ใกล้หมดมือแล้วคะ ต้องลุ้นว่าผู้หญิงจะออกหมดหรือเปล่า? ถ้ามีเหลือแสดงว่าหนุ่มปริศนาคนนั้นมีแฟนแล้ว แต่ถ้าเป็นตัวเลขต้องดูว่าจะมีอุปสรรคอย่างอื่นเข้ามาขวางไหม?” ยิ่งแม่หมูอธิบายเพิ่มผมก็ยิ่งตื่นเต้น เพราะไพ่ในมือแม่หมูตอนนี้น่าจะเหลือไม่ถึงแปดใบ
“...” ลุ้นอ่ะ
“อย่าเพิ่งทำหน้าผิดหวังคะ เขามีเมียยังดีกว่าเขามีผัวนะคะ 555” แม่หมูหันมาพูดติดตลกกับผม คนยิ่งลุ้น ๆ อยู่ สงสัยคงเห็นผมนั่งลุ้นจนเกร็งเกินไป
“ต่อดิหมู ลุ้นเหนื่อยแล้วเนี่ย”
แม่หมูหงาย ไพ่ King ดอกจิก
แม่หมูหงาย ไพ่ Queen ดอกจิก
แม่หมูหงาย ไพ่ Queen ข้าวหลามตัด
“กรี้ดดดด ผู้หญิงออกหมดแล้ว” แม่หมูพูดแล้วก็ค่อย ๆ หงายไพ่ใบอื่นขึ้น
แม่หมูหงาย ไพ่ Jack ดอกจิก
แม่หมูหงาย ไพ่ Jack โพธิ์ดำ
แม่หมูหงาย ไพ่ king ข้าวหลามตัด
ตอนนี้ในมือเหลือไพ่สี่ใบ
แม่หมูหงายไพ่ใบ่ต่อมาเป็นไพ่ Jack ข้าวหลามตัด ที่ผมเลือกแทนตัวเองเอาไว้
“เกมโอเว่อร์คะ พร้อมที่จะฟังคำทำนายหรือยัง?” แม่หมูหันมาถามผมตอนนี้ไพ่ในมือเหลืออยู่สี่ใบ
“อ้าวไหนบอกว่าต้องเหลือสองใบ” ผมถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ก่อนที่แม่หมูจะหงายไพ่ใบอื่นต่อ
“ถ้าหากเราหงายไพ่เจอกับไพ่ที่เลือกแทนตัวเองเอาไว้ ถือว่าสิ้นสุดคำทำนายค่ะ แต่ถ้าไพ่เหลือเกินสี่ใบแสดงว่าวันนั้นทำนายไม่ได้ ครั้งนี้ถือว่าโชคดีมากเลยนะที่เหลือไพ่แค่สี่ใบ หูยยย ขนลุกเลยอ่ะ รับรองแม่นชัวร์” แม่หมูอธิบายด้วยสีหน้าตื่นเต้นพร้อมกับเอามือลูบแขนตัวเอง
“เปิดต่อล่ะนะ” จากนั้นแม่หมูก็หงายไพ่ใบที่สามที่เหลืออยู่ในมือออกมาปรากฏว่าเป็นไพ่ Jack โพธิ์แดง แต่ขณะที่เพื่อนตัวกลมผมกำลังจะหงายไพ่ใบต่อมาเธอกลับทำไพ่หลุดมือ
“อ๊ายยย ไพ่ร่วง”
“อ้าว!”
“ขอโทษษ......” แม่หมูลากเสียงขอโทษยาว
“ดูใหม่อีกรอบได้ไหม”
“ดูได้แค่วันละรอบ”
“อ้าว” เซ็งเลย ลุ้นมาตั้งนานสุดท้าย ล่ม ไม่เป็นท่า
“ไม่เป็นไร เหลือไพ่สี่ใบ ก็พอดูได้ อาจจะคลาดเคลื่อนนิดหน่อย”
แล้วแม่หมูก็เปิดไพ่ทั้งหมดออกมาวางเรียงกัน มี Jack ข้าวหลามตัด(ที่แม่หมูเลือกแทนตัวผมเอาไว้)ทับด้วย Jack โพธิ์แดง แล้วอีกสองใบ King โพธิ์แดง(ที่แม่หมูเลือกแทนหนุ่มที่มีรังสีออร่าสีฟ้ารอบ ๆ ตัว) กับ King โพธิ์ดำ แต่ไพ่คิงสองใบไม่รู้ตำแหน่งว่าจริง ๆ อยู่ตรงไหนเพราะทำไพ่ร่วงสลับกันซะก่อน
“โหย ไม่เอาอ่ะ เดี่ยวไม่ตรง แล้วค่อยดูใหม่วันหลัง”
“ผลอาจจะคลาดเคลื่อนแต่ที่แน่ ๆ ผู้ชายตรึม”
“เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ก็ไพ่บอกอย่างนั้นอ่ะ”
“ช่างเถอะ ดูของแม่หมูบ้างดิ อยากรู้”
“วันนี้ดูไปแล้ว ต้องรอดูวันพรุ่งนี้ ทำไมพี่เมทเรายังไม่เข้าห้องอีกอ่ะมะนาว” อยู่ดี ๆ แม่หมูก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอื่น
“ทำไมล่ะ”
“ก็ขาขาดนะสิ” แม่หมูพูดพร้อมกับทำหน้าเสียดาย
“อยากเป็นเจ้าหรือเป็นแค่เมียตำรวจ?”
“ดิฉันมีเชื้อคะ จะเป็นเมียตำรวจได้ไง เสียดายพรุ่งนี้ไม่มีใครเรียนตอนเช้าด้วยสิ กะฉลองไพ่สำรับใหม่ซักชั่วโมง”
“เดี่ยวค่อยเล่นวันหลังก็ได้น่า แล้วไหนของที่เอามาฝาก”
“เออ ลืมไปเลยมะนาว ชิ้นนี้สำคัญกว่าอันเมื่อกี้อีก มีแล้วชีวิตจะเปลี่ยน”
“เว่อร์ตลอดเลยนะ”
“ไม่เว่อร์ ให้แล้วต้องเก็บติดต่อตัวไว้ตลอดเลยนะ นอกจากเปลี่ยนชีวิตแล้วยังคุ้มครองชีวิตเราได้”
“จริงอ่ะ”
ระหว่างที่พวกผมกำลังคุยเรื่องของฝากพี่เมทก็กลับเข้าห้องมาพอดี ขนมเต็มมือเหมือนเคย พี่มีนกลับมาแล้ว
“ทำอะไรกันอยู่น้องเมท”
“อ้าว พี่มีนเพิ่งมาถึงหรอ มีขนมมาฝากป่ะ” ผมแกล้งถามแต่ตามองไปที่ถุงขนมที่พี่มีนถืออยู่ พี่มีนมองตาพวกผมก่อนจะยื่นถุงขนมมาให้หนึ่งถุงใหญ่
“ซื้อโมจิมาฝากเอาไปแบ่งกัน”
“ขอบคุณครับ-คะ”
ผมยังไม่ลืมเรื่องของฝากจากแม่หมูหรอกนะครับ อยากรู้จริง ๆ ว่ามันคืออะไร หลังจากหยิบถุงขนมจากพี่มีนเสร็จก็ถามแม่หมูต่อทันที
“ไหนอ่ะแม่หมู”
“ให้ตอนนี้ไม่ได้เดี่ยวพี่มีนเห็น” แม่หมูหันมากระซิบเสียงเบา
“ทำไมล่ะ” ผมกระซิบถามแม่หมูกลับ แล้วทำไมผมต้องกระซิบด้วยเนี่ย? อยู่กันแค่นี้
“น่า เดี่ยวค่อยเอาพรุ่งนี้” แม่หมูกระซิบตอบกลับผมอีกครั้ง แต่ก่อนที่เราจะกระซิบกันเพลินไปกว่านี้ พี่มีนก็ยุติวาระการกระซิบของพวกผมสองคน หลังจากที่เก็บกระเป๋าเสร็จ พี่เมทผมก็เดินเข้ามาหา คงอยากรู้ว่าพวกผมกำลังพูดเรื่องอะไรกัน เห็นหน้าโหด ๆ แบบนี้ขาเม้าท์นะครับขอบอก
“กระซิบกระซาบอะไรกัน”
“จะชวนพี่มีนเปิดบ่อน พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้าใช่ไหม?” แม่หมูสับขาหลอกเปลี่ยนไปเป็นเรื่องอบายมุขแทน
“นึกว่ามีเรื่องอะไร เดี่ยวที่ปรึกษาหอพักก็มาเจอหรอก ระวังจะโดนทำโทษ” พี่มีนทำหน้าที่เป็นพี่เมทที่ดีพยายามตักเตือนรุ่นน้องที่กำลังออกนอกลู่นอกทาง
“ใช่ผิดกฎหมายนะแม่หมู แต่ถ้าตำรวจไม่รู้เราก็ไม่ผิด” ผมตอบกวน ๆ หลังผมพูดจบแม่หมูก็พูดต่อเพื่อสนับสนุนทันที
“เล่นเงียบ ๆ สิคะ ที่ปรึกษาหอไม่รู้หรอกน่าพี่มีน”
“เล่นกันสามคน?”
“ขำ ๆ ตาละบาทสองบาทน่าพี่มีน เล่นแก้เครียด เดี่ยวแม่หมูเป็นเจ้า” ผมตอบรับหน้าบาน ถ้าพูดมาแบบนี้แสดงว่าเล่นด้วยแน่นอนเหลือแค่ถามว่าจะเอากี่ขา
จากนั้นผมกับพี่มีนก็เริ่มขบวนการล้มเจ้า แต่เล่นได้ไม่นาน พี่มีนก็ออกไปคุยโทรศัพท์ ขบวนการล้มเจ้าเลยต้องยุติ แม้ว่าตั้งใจจะเล่นถึงดึกก็ตามที ส่วนผมก็ต้องสานต่อภารกิจเลิฟหลังจากหยุดพักไปหลายวัน
“มะนาว โทรหากราฟเร็วสองทุ่มกว่าแล้ว”
“แม่หมูลองคุยเองดูไหม? น่าจะถึงตอนที่นางเอกต้องเจอพระเอกแล้วนะ” ผมพยายามพูดโน้มน้าวเพื่อนตัวกลม ตอนนี้ผมไม่รู้จะใช้มุขอะไรเนียนคุยกับกราฟแล้วอ่ะ
“น่าโทรให้หน่อย ถ้าไม่โทรช่วงนี้เดี่ยวโทรไม่ติด” แม่หมูส่งเสียงอ้อน ๆ ขอร้องผม แต่ก็จริงอย่างที่แม่หมูพูด ถ้าผมไม่โทรไปช่วงสองทุ่ม สายห้องนั้นจะไม่ว่างเลย
ตูดดดด ตูดดดด
“กราฟครับ”
“กราฟมะนาวนะ”
“อืม”
“ทำอะไรอยู่อ่ะ”
“คุยโทรศัพท์กับนาย”
“แล้วก่อนหน้านี้ล่ะ”
“รอโทรศัพท์” วันนี้กราฟมาแนวใหม่ พูดน้อยเหมือนเดิม แต่แปลกไป สงสัยคงมีคนโทรมาจีบหลายคนแน่ ๆ นี่เองที่เป็นสาเหตุทำให้โทรมาไม่ค่อยติด
“คืนนี้ออกไปเซเว่นฯหรือเปล่า?” ปกติผมจะเห็นกราฟขับรถมอเตอร์ไซค์ไปเซเว่นฯช่วงประมาณ 3-4 ทุ่มเป็นประจำ หลังห้องของผมติดกับถนนพอดีมีแค่รั้วของหอพักที่เป็นกรงเล็กกั้นเอาไว้แต่ถ้าหากเดินออกไปหลังห้องก็จะรู้ว่าใครขับรถผ่านไปมาบ้าง
“นายจะฝากซื้อของ?”
“ใช่ อยากกินกูลิโกะรสสตอเบอร์รี่ มาร์ทชายของหมด”
“จะเอากี่กล่อง?”
“สองกล่อง กราฟมาจอดหลังห้องเราก่อนนะจะได้ฝากตังค์ให้เลย”
“อืม”
“กราฟฟังเพลงอะไรอ่ะ ไม่เคยฟังเลย” ระหว่างที่คุยผมได้ยินเหมือนเสียงเพลงแทรกเข้ามา แปลกวันนี้ไม่มีเสียงพี่เมทยักษ์แทรกเข้ามา
“เพลงxxx”
“ของใครอ่ะ”
“ศิลปินxxx”
“เฮ้ย บังเอิญจังแม่หม..เอ้ย ออยด์ก็ชอบเพลงนักร้องคนนี้มาก มีเพลงแนวนี้อีกไหม ฝากไลค์มาให้แผนหนึ่งดิ” ผมพยายามหาช่องทางตบชื่อเพื่อนให้เข้าไปในวงบทสนทนา
“ได้ เดี่ยวไลค์ไปให้”
“ขอบใจมาก อย่าลืมแวะมาเอาตังค์นะ”
“อืม”
ก่อนวางสายผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแม่หมูบังคับให้ผมบอกรักกราฟก่อนวางสายทุกครั้ง ผมก็สรรหาวิธีมาบอกทั้งเป็นภาษาต่าง ๆ เกาหลี ญี่ปุ่น ฝรั่งเศส จนไม่รู้จะหาวิธีไหนมาบอก แต่วันนี้เพิ่งนึกได้อีกหนึ่งวิธี
“กราฟ มีคนส่งความรู้สึกนี้มาให้เหมือนเดิมฟังให้ดีๆ
รัก...
รัก...
รัก... ลักเพศ ฝากบอก” ผมจัดให้สี่เด้งเลยวันนี้ 555 หลังจากที่หายหน้าไปหลายวัน
“...” อ้าว เงียบ สงสัยกราฟไม่ขำ อ๊อดดด!! มุขแป๊ก เชิญมุขต่อไปได้เลยครับ _ _"
จากนั้นกราฟก็แวะมาเอาเงินค่าขนมจากผมที่หลังห้องแล้วก็เอาแผ่นเพลงมาให้หนึ่งแผ่น ได้มาผมก็ยื่นไปให้เพื่อนตัวกลมผมเปิดฟัง
“@%@%%@%(GDYR%&” เพลงอะไรของมันฟระ? ฟังยากสลัด ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
ผมหันไปมองหน้าเพื่อนตัวกลมที่กำลังนั่งฟังเพลงด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ “แม่หมูเพราะไหม?” ผมแกล้งแหย่ถามเพื่อนสนิทออกไป แม่หมูเค้นเสียงและปรับสีหน้าว่ากำลังเคลิบเคลิ้มกับเนื้อหาของบทเพลงที่กำลังฟังอยู่
“ก็...ก็พอฟังได้นะ”
“555 ถ้าฟังไม่ไหวก็ปิดเถอะ”
…
…..
……..
…………
“นาย!” เสียงกราฟเรียกผมที่ริมรั้วหลังห้องสงสัยกลับมาแล้ว ตอนแรกตั้งใจให้แม่หมูเป็นคนออกไปรับแต่ก็ดันอาบน้ำพอดี
“มาแล้ว!” ผมขานรับแล้วรีบปีนหลังห้องไปวิ่งไปแถวรั้วทันที แต่ทางมันมืดผมเลยสะดุดเถาวัลย์ล้ม
“เหวออออออ” ผมกลิ้งล้มไม่เป็นท่า อายว่ะ ปีนหลังห้องกลับเข้าไปเลยดีไหม? ผมได้ยินเสียงไอ้กราฟหัวเราะออกมาเบา ๆ
ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง เลยตีหน้านิ่งทำหน้าตายกลบเกลื่อนสถานการณ์หน้าแหกที่เพิ่งผ่านไปสด ๆ ร้อน ๆ แบบไม่สะทกสะท้าน แทน เสียงไอ้กราฟดังขึ้นแต่หน้ามันยังขำอยู่
“ท่าตอนนายล้มน่ารักดี”
ขอโทษถ้าจะพยายามปลอบกันไม่ให้อายไปกว่านี้แนะนำใช้ประโยคอื่นเถอะกราฟ!! ใครบ้างที่ล้มแล้วยังน่ารัก อย่ามาพูดประชดแบบนี้ อ้ากกก!!
“ขนมของนาย” ไอ้กราฟมันตัวสูงแค่ยกมือขึ้นก็ยื่นขนมผ่านรั้วมาได้สบายๆ แต่ผมนี่สิต้องเขย่งรับ นี่คืออีกหนึ่งข้อดีของการเกิดเป็นยักษ์สินะ ผมรู้สึกว่ากราฟมันจ้องมองผมเขม็งเลยหันกลับไปมองตอบมัน 'มีอะไรว่ะ' กราฟมันหลบสายตาผม แล้วพูดออกมาเบา ๆ กับแฮนด์รถแข่งคันจิ๋วของมัน “คราวหลังห้ามแต่งแบบนี้ออกมานะ” พูดเสร็จก็รีบสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ขับบึ่งออกไปทันที
“...” ทำไมแต่งแบบไหน? ผมค่อย ๆ มองสำรวจที่ร่างกายของตัวเอง ช่วงบนเปลือยเปล่า ช่วงล่างของร่างกายมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวห่อหุ้มร่างกายที่หมิ่นเหม่ทำท่าจะหลุด ผมลืม! เมื่อกี้ผมรอคิวอาบน้ำต่อจากแม่หมู หน้าผมร้อนวูบ รู้สึกผมโคตรอายกว่าตอนล้มเมื่อกี้อีก ไอ้กราฟมันคงไม่เห็นอะไรตอนผมล้มหรอกนะ เพราะตอนนี้ทั้งตัวผมมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวจริง ๆ
เช้าแล้วผมยังคงนอนอยู่บนเตียง นอนเงียบ ๆ คนเดียวยังไม่อยากตื่น เช้านี้สมาชิกห้องผมออกไปเรียนไหนกันหมดแล้ว ผมรู้สึกขี้เกียจชะมัด ก็วันนี้ผมไม่มีเรียนเช้านี่นา แต่ตอนเที่ยงไอ้โก๋มันดันนัดผมให้ไปกินข้าวที่โรงอาหารตรงอาคารเรียนรวม ซึ่งนาน ๆ ทีผมถึงจะเดินไปกินข้าวที่นั่นสักครั้ง ผมไม่อยากไปเบียดกับคนเยอะ ๆ แถมโต๊ะกินข้าวส่วนใหญ่ก็จะเป็นโต๊ะประจำของแต่ละคณะที่ส่งตัวกันรุ่นสู่รุ่น เด็กมัลติฯอย่างผม ไม่มีโต๊ะประจำเหมือนคณะอื่นหรอก ถ้าไปกินทีก็ลำบาก ผมเลยไม่ค่อยชอบไป แต่วันนี้ไอ้โก๋มันมีเดทกับเบิร์ดเด็กปีหนึ่งคณะวิศวะที่มันกำลังลอง ๆ คบกันอยู่ มันไม่อยากนั่งรอคนเดียวเลยลากผมเข้าไปรอเป็นเพื่อนด้วย ประมาณสิบเอ็ดโมงนิด ๆ ผมถึงลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว ขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป พอจอดรถมอเตอร์ไซค์เรียบร้อย ผมก็โทรศัพท์หาไอ้โก๋แก่หรืออีผีเสื้อทันที
“โก๋ อยู่ไหนถึงแล้ว”
“อยู่ที่โรงอาหารแล้ว” มาไวแท้ หรือคนมีความรักมักตื่นเช้า
“อยู่แถวไหน จะได้เดินไปถูก”
“มะนาวจอดรถฝั่งไหน บรรณสาร(ห้องสมุด)หรือฝั่งอาคารเรียนรวม”
“จอดไว้ที่บรรณสาร”
“งั้น เดินขึ้นมาก็เจอเลย”
“อืม เดี่ยวเดินไป”
ผมไปถึงตอนเที่ยงพอดี นักศึกษาเริ่มทยอยมากินข้าวกลางวันกันบ้างแล้ว แต่อีกไม่นานคนคงเต็มโรงอาหารเหมือนเช่นทุกวัน ผมเดินไปถึงโถงโรงอาหาร โก๋ก็ยกมือส่งสัญญาณให้ผมเดินเข้าไปหา
“มะนาว ทางนี้”
“เบิร์ดยังไม่มาเหรอ”
“ยัง วันนี้เบิร์ดน่าจะเลิกเรียนเลทหน่อยนึงนะ เลยชวนให้มานั่งเป็นเพื่อนไง ไม่กล้านั่งคนเดียว”
“แล้วจะกินอะไร”
“เดี่ยวรอให้เบิร์ดโทรมาก่อน มะนาวไปซื้อก่อนก็ได้”
“ได้ ๆ ”
ผมเดินไปต่อแถวซื้อก๋วยเตี๋ยวแขก ร้านนี้ผมชอบกินนะอร่อยดี แต่ไม่ค่อยได้มาก็อย่างที่บอกขี้เกียจเบียดคนเยอะ ซื้อเสร็จ ตอนนี้คนเริ่มเยอะแล้วครับ โต๊ะที่ว่าง ๆ มีนศ.นั่งกันเกือบเต็ม พอคนเริ่มเยอะที่เคยเงียบ ๆ ก็เริ่มเสียงดัง 'ผมรู้สึกเหมือนถูกใครมอง?'
เพื่อนชายคนสนิทของเพื่อนผมมาถึงแล้ว พอผมวางชามก๋วยเตี๋ยวเสร็จผมก็บอกให้สองคนลุกไปซื้อข้าว
“ข้าง ๆ มีคนนั่งไหมครับ?” เสียงคุ้นหูถามผม หวังว่าโต๊ะที่พวกผมนั่งคงไม่ใช่โต๊ะประจำของเด็กคณะไหนหรอกนะ
“ข้าง ๆ ว่างครับ แต่ฝั่งตรงข้ามมีคนนั่งสองคน” ผมหันไปตอบผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับยักษ์ตี๋นี่เอง พี่จิ้นวางจานข้าวลงบนโต๊ะ
“มะนาวเอาน้ำอะไร เดี่ยวพี่ซื้อให้”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวมะนาวไปซื้อให้ พี่จิ้นเอาน้ำอะไร”
“พี่ไม่ได้ไปซื้อหรอก เดี่ยวฝากเพื่อนซื้อ โน่นมันต่อแถวอยู่จะได้ฝากมันซื้อทีเดียว”
“ผมเอาน้ำแดงครับ”
จากนั้นพี่จิ้นก็โทรศัพท์บอกเพื่อน
“มึงกูเอาน้ำแดงสอง นั่งโต๊ะติดฝั่งบรรณสารนะ”
“อ้าว มึงไม่นั่งโต๊ะคณะเราหรอว่ะ”
“เออ”
ระหว่างที่ผมนั่งอยู่กับพี่จิ้น ถ้ามีเด็กวิศวะคณะพี่แกเดินผ่านมาก็รีบยกมือไหว้กันใหญ่ ว่าไปหน้าพี่ตี๋เวลาอยู่เฉย ๆ ดูเลวแบบจริงจังเลยนะครับ น่ากลัวด้วย น้องในคณะคงกลัวกันหัวหด ยิ่งอยู่ปีใหญ่สุดแบบนี้ด้วยความน่าเกรงขามยิ่งเพิ่มสูงขึ้นไปอีก แต่ดูไปดูมาก็ดูเท่ ๆ เลว ๆ ดี หล่อ เลว ตี๋ นิยามพี่จิ้นสำหรับผม นั่งกันสักพักเพื่อนพี่จิ้นก็เดินถือขวดน้ำมาโต๊ะ ไม่นานหลังจากนั้นโก๋กับเพื่อนชายคนสนิทก็ซื้อข้าวเสร็จ นั่งครบองค์ก็เริ่มแนะนำว่าใครเป็นใคร พวกผมก็นั่งกินกันไปเงียบ ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนพี่จิ้นที่เป็นคนชวนคุย พี่แกเป็นคนคุยสนุก
“น้องมะนาวอยู่หอไหนครับ”
“หอ 13 ครับ”
“พี่อยู่หอ 13 เหมือนกัน มะนาวอยู่โซนไหน พี่อยู่โซน A” เพื่อนพี่จิ้นคนนี้ชื่อกุ้งครับ พี่กุ้งคุยเก่ง ดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดี พูดไปก็ยิ้มไป
“ไอ้กุ้งมึงส่งน้ำแดง ของกู มาดิ”
“เออๆ”
จากนั้นคุยต่อกันไม่นานก็ต้องรีบกินกันเพราะพวกผมมีเรียนตอนบ่าย ระหว่างทางที่ผมเดินออกจากโรงอาหารผมก็ยังรู้สึกเหมือนมีคนมอง
“โก๋ รู้สึกเหมือนมีใครมองไหม?”
“จะไม่รู้สึกได้ไง เล่นมองมาทั้งโต๊ะ” โก๋พูดพร้อมกับขยิบตาให้ผมมองไปยังโต๊ะที่มีนักศึกษานั่งอยู่กลุ่มใหญ่หลายคนใส่เสื้อรุ่นแบบเดียวกันด้านหลังเขียนว่า วิศวกรรมอุตสาหการ
ต่อด้านล่าง
-
“สวัสดีคะ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ นักศึกษาทุกคน ถึงเวลาคลายเครียดจากการอ่านหนังสือมาฟังเพลงเพราะ ๆ กันแล้วนะคะ วันนี้น้ำอุ่นกับน้ำเหนือรับหน้าที่เป็นดีเจ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดชั่วโมงครึ่งนะคะ ใครอยากขอเพลงไหนมอบให้กับใครขอมาได้เลยคะ เรายินดีจัดให้ตามคำขอ วันนี้เรามีโจทย์เพลงให้เล่นกันสนุก ๆ กันเหมือนเดิมนะคะ จะได้เข้ากับบรรยากาศของอากาศช่วงนี้ของมหาวิทยาลัยของเราที่เริ่มเย็นลงแล้วเนอะ ว่าแต่โจทย์เพลงของเราวันนี้เป็นอะไรคะน้ำเหนือ”
“โจทย์เพลงวันนี้เราจะไม่เน้นความหมายครับน้ำอุ่นจะเป็นเพลง แอบรัก อกหัก อินเลิฟ ก็ขอมาได้เลย จะโทรเข้ามาเอง หรือขอเพลงผ่านเฟซบุ๊ค บีบี หรือโปรแกรมไลน์ก็ได้ แต่ต้องเป็นเพลงดังในอดีต เพลงลูกทุ่งหรือลูกกรงเท่านั้นครับ”
“โห แค่คิดก็สนุกแล้วเนอะ อยากรู้เหมือนกันว่านักศึกษามหา’ลัยเรา จะมีใครรู้จักหรือเพลงแนวนี้กันบ้างหรือเปล่า?”
“ผมว่ามีเยอะครับแถวหอผมเปิดฟังกันทุกวัน”
“จริงหรอคะ”
“จริงครับ 555”
“ใครชอบใครอยากฝากบอกผ่านเสียงเพลงโทรเข้ามาเลยนะค้า เราสองคนรออยู่”
“เข้าปลายฝนต้นหนาวกันแล้วอย่าลืมดูแลสุขภาพกันนะครับ”
เสียงวิทยุหอพักในมหาวิทยาลัยของผมเริ่มเปิดรายการประมาณสี่โมงเย็นของทุกวัน ผมว่าเขาช่างคิดโจทย์เพลงมาให้ขอในแต่ละวัน นักศึกษาก็มีโทรเข้าขอเพลงบ้างส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพลงบอกรัก ส่งเพลงจีบกัน ผมว่าน่ารักดี แต่โจทย์เพลงวันนี้ผมว่ายากนะ ใครจะโทรเข้าไปขอเพลงลูกทุ่งจีบกันบ้าง มันคงดูไม่ค่อยโรแมนติกเท่าไหร่หรือไม่คนฟังก็อาจจะไม่ประทับใจ
“อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะโทรเข้าไป” ผมบ่นออกมา
“ฉันนี่ไง” แม่หมูตอบแล้วก็หันมาถามผมต่อ
“ขอเพลงอะไร? คันหู”
“บ้า! โทรไปขอมาแล้วย่ะ รอฟังแล้วกัน”
“ยังไม่ถึงห้านาทีก็มีคนโทรเข้ามาขอเพลงแล้วคjะ ความหมายดีซะด้วยสงสัยไม่อยากนอนหนาว มาฟังกันเลยดีกว่าค่ะกับเพลงนี้เลย พระจันทร์หัวเราะ มีข้อความฝากมาด้วย บอกว่าฝากถึงหนุ่มโซนดีหอ 13 จากสาวโซเอฟห้อง 7712 ไปฟังกันเลยคร้า ว่าแต่โซนเอฟก็หอ 13 หอชายเหมือนกันใช่ไหมคะน้ำเหนือ?”
“ถูกครับ หึหึหึ”
♫ ♬ ♪ โอ้ ลมหนาว อกสาว หวั่นไหว หนาวหัวใจยิ่งกว่าลม
ไม่อยากผิงไฟไม่อยากใช้ผ้าห่ม อยากใช้คนคลายหนาว ♫ ♬ ♪
http://youtu.be/dkbkUVegbNE (http://youtu.be/dkbkUVegbNE)
“จบไปแล้วนะคะ สำหรับเพลงนี้คีย์เวิร์ดของเพลงคือ หนูเป็นสาวแล้วไม่อยากนอนหนาวแล้วใช่ไหมคะ น่ารักจริง ๆ เป็นอีกเพลงที่ความหมายดีและเข้ากับบรรยากาศหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึง หนุ่ม ๆโซนดีถ้าฟังอยู่ห้อง 7712 เขาไม่อยากหนาวแล้วนะคะ”
“คุณน้ำอุ่นครับสงสัยหนุ่มโซนดีฟังอยู่แน่ ๆ เลยครับ เขาโทรเข้ามาขอเพลง หนาวจะตายอยู่แล้ว ของสุรพล สมบัติเจริญ ฝากมาให้ห้อง 7712 ครับ”
“เปิดต่อเลยนะคะ อารมณ์จะได้ต่อเนื่อง”
♫ ♬ ♪ หนาวจะตายอยู่แล้ว น้องแก้ว ไยไม่เห็นใจบ้าง
รับรัก พี่หน่อยน้องนาง เห็นใจพี่บ้าง เถิดแม่คุณ
ห่มผ้าใครหรือว่าหนาว คลายผิงไฟใครว่าทำให้อุ่น
แม้นหนาวรักเป็นทุน กอดใครก็ไม่อุ่นเหมือนกอดน้องนาง
หนาวจะตายอยู่แล้ว น้องแก้วไยไม่เห็นใจบ้าง
หากแม้น ได้กอดน้องนาง ก็เหมือนได้กินเป็ดย่าง ไฟแดง
ขอหมั้นเอาไว้ก่อนเถิดน้องเดือนสิบสองพี่จะมาขอแต่ง
แม้นสินสอดเจ้าแพงพี่บ่มีเงินแต่งหรอกน้องเอย ♫ ♬ ♪
http://youtu.be/HByToeraD94 (http://youtu.be/HByToeraD94)
“โหย ตายแล้ว คีย์เวิร์ดของเพลงนี้คือ อยากกิน ใช่ไหมคะ 555 ดิฉันขอกรี้ดได้ไหมคะน้ำเหนือ แต่สรุปที่ท่อนสุดท้ายที่บอกไม่มีเงินขอ กะจะฉุดเลยหรอคะ”
“ใจเย็นครับน้ำอุ่น 555 เพลงของห้อง 7712 ยังไม่หมดยังมีอีกเพลงครับ คนขอเขาบอกว่าเขาอยากเป็นณเดช ไปฟังกันเลยครับ”
♫ ♬ ♪ ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ ได้ไหมเล่าเออหากเธอหัวใจยังว่าง
จะคอยขัดถูห้องใจมิให้ดำด่าง หนักเบาฉันเอาทุกอย่าง แล้วแต่เธอสั่งมา
ถ้าเป็นพระเอกในหัวใจเธอ เชื่อไหมเล่าเออกี่ปีไม่มีหนีหน้า
ถ้าหากสมหวังได้ร่วมเดินทางดังว่า จะรักและเฝ้าบูชา ขอเพียงมาอยู่คู่กับฉัน
หากแม้นสมหวังเหมือนดั่งใจคิด ตราบชั่วชีวิตไม่มีแปรผัน
มอบใจมั่นคงซื่อตรงต่อกัน รักวันเติมวันเท่านั้นเป็นพอ
ขอเป็นผู้ให้รับใช้คนดี สร้างสรรค์ไมตรี กี่ปีไม่มีลวงล่อ
สิ่งที่ขาดหายสองเราร่วมใจกันก่อ ดอกรักจะบานชูช่อ วันและคืนสดชื่นสุขสม ♫ ♬ ♪
http://youtu.be/Gu9SXFzrl5I (http://youtu.be/Gu9SXFzrl5I)
“โอ้ว เริดคะ เพลงนี้เริดจริง ๆ ห้องนี้หมดหรือยังคะ”
“ยังครับ คราวนี้เจาะจงชื่อคนฟังด้วย”
“ชื่ออะไรคะน้ำเหนือ”
“เพลงนี้คนขอเขามอบให้น้องมะนาวนะครับ”
“เพลงอะไรคะ”
“อยากรู้ใช่ไหมครับ เดี่ยวผมเปิดให้ฟังเลยจะได้ฟังไปพร้อมๆกัน”
♫ ♬ ♪ แอบมองไปเจอฉับพลันนั้นเธอก็เหม่อมองสบสายตา
เธอต้องอุราให้ฉันคิดรักเมื่อแรกเราพบกัน
ใจตรงกับใจ สายตาที่บอก
คิดยืนยันแรกรักเมื่อวันก่อน
เกิดเป็นความรัก ความรักเมื่อแรกเจอ
จิตใจละเมอติดจำฝังตรึง
ความรักมันเรียกร้องทุกเวลาให้ฝันถึงวันก่อน
อยากบอกเธอรักครั้งแรก♫ ♬ ♪
http://youtu.be/UsZbh6hdU5Y (http://youtu.be/UsZbh6hdU5Y)
“ส่วนคีย์เวิร์ดของเพลงนี้ คือ รักแรกพบ คนจัดฟังแล้วยังเคลิ้มเลยคะ ชักอยากจะเห็นหน้าน้องมะนาวซะแล้วสิคะ ยังมีเพลงของห้องนี้อีกไหมคะน้ำเหนือ”
“หมดแล้วครับ”
“ถ้ามีอีกน้ำอุ่นว่าเราคงต้องเปลี่ยนโจทย์เพลงวันนี้ใหม่แน่ ๆ คะ ใครที่ฟังอยู่อย่าลืมโทรเข้ามาขอกันนะคะ ฟังเพลงต่อไปเลยคะ คันหู”
“กรี้ดดดด วันนี้มีคนขอเพลงให้ห้องเราตั้งสองเพลงขอให้มะนาวด้วยหนึ่งเพลง อย่างนี้ต้องฉลอง” แม่หมูกรี้ดลั่นห้อง
“ฉลองยังไง?” ผมยิ้มเขินฟังเพลงเมื่อกี้แล้วรู้สึกเหมือนอกข้างซ้ายของผมมีการจัดงานรื่นเริง
“เล่นไพ่!” อารมณ์ผมหล่นวูบจากที่กำลังรู้สึกฟู ๆ ในอกตอนนี้มันหายไปแล้วเพราะเพื่อนตัวดีของผมเล่นพูดกระชากอารมณ์
สรุปคืนนี้ผมต้องเล่นไพ่ แม่หมูโทรศัพท์ไปบอกพี่เมทเรียบร้อยบอกให้ชวนเพื่อนมาด้วย ส่วนผมแม่หมูให้โทรศัพท์ไปชวนโก๋กับแฟนมาเล่นด้วยกัน ห้องผมจะเปิดบ่อนฉลองมีคนขอเพลงให้ ถึงเวลานัดหมายแม่หมูก็ตั้งตัวเป็นเจ้ามือ สรุปวันนี้ห้องผมมีขาไพ่ทั้งหมด 7 คน พี่มีนชวนเพื่อนมาด้วยสองคน เราก็เล่นกันไม่หนักนะครับ ขาละ 5 บาท 10 บาท เอาสนุก ตอนนี้แม่หมูมือขึ้นเจ้าป๊อกตลอดแถมเรายังต้องซ่อมเด้งให้แม่หมูอีกด้วย ใครป๊อกก่อนก็รอดตัวไป เล่นไปซักพักเริ่มสนุกเสียงก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ
“ป๊อกแปดสองเด้ง” ผมร้องเสียงดังขึ้นมาพร้อมกับหงายไพ่ ถ้าตานี้ถูกกินเงินที่หน้าตักผมไม่เหลือแล้วนะ ตานี้ผมได้กินแน่นอน
“ป๊อกแปดแต่ไม่เด้ง” โก๋หงายไพ่
ตอนนี้พวกเรากำลังลุ้นกันว่าไพ่ของแม่หมูจะป๊อกหรือเปล่า? แม่หมูหงายไพ่แล้ว
"ป๊อกเก้าสองเด้งคะ 555" สรุปป๊อกแปดสองเด้งของผมถูกกิน ดีใจเก้อจนได้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญค๊าาาา เพื่อนพี่มีนหรอคะ” แม่หมูหันหน้ามาถามพี่เมทผม
“เปล่า พี่ชวนไอ้กุ้งมาแค่คนเดียว”
“แหนมมึงชวนใครมาอีกป่ะ” พี่กุ้งหันไปถามเพื่อน
“เปล่า” พี่แหนมส่ายหน้า
แล้วใครมา?
แอ๊ดดดด
แล้วเสียงปริศนาก็ดังขึ้น
“ทำอะไรกัน?” พวกผมรู้แล้วว่าใครมา
วงแตก! ที่ปรึกษาหอพักเปิดประตูเข้ามา ขณะที่พวกผมกำลังลุ้นไพ่กันอยู่ ในมือของแม่หมูยังจับไพ่ค้างอยู่เลย เงินก็วางไว้กันเต็มหน้าตัก แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าถูกจับโดยละม่อม
___________________________________________________________________________________________TBC
-
ฮ่าๆ เอาแล้วไง
แล้วว่าแต่พวกวิดวะอุสาหการมองมาเนี่ย เกี่ยวกะพี่โอมป่าวน้า
แข่งกันทำคะแนนจริง ลุ้นมากๆใครเป็นพระเอกล่ะงานนี้
-
ใครขอเพลงไหนให้น้องมะนาวกันบ้างเนี่ย
-
เมื่อไหร่หนอที่จะ nc เรารอรอรอรอรอรอรอ :z3: :z3:
ขอ nc บ้างน่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
:call: :call:
-
:m20:
-
อยากรุ้ใครเป็นคนขอเพลงให้มะนาวอ่า ... :o8:
สุดท้าย ... วงแตก !!!! 55 5 5 5 o13
-
วงแตกกระเจิง
จะโดนทัณฑ์บนอะไรบ้างเนี่ย
-
ลงท้ายอย่างฮา ต้องไปประกันตัวหรือเปล่าเนี่ยะ
-
:m20: :m20:ตลอดอ่ะแม่หมู
-
ใครกันนะ ขอเพลงให้มะนาว
-
วงแตกเลยยยยย~~~
ฮาแม่หมู ขอเพลงได้เอิ่มม มากอ่ะ
ตลกพวกพี่จะคุยกันผ่านเพลง แค่ สองห้องใช่ป่ะ
-
ขายดีจริงๆนะคุณแม่สื่อ อิอิ :impress2: :impress2:
-
จับได้โดยละม่อมจริงๆ เล่นไพ่กันทำไมไม่ล็อคประตูจ๊ะ 55555
เพลงห่อง 7712 นี่ของมะนาวคนเดียวเลยชิมิ ว่าแต่คนไหนเพลงไหนเนี่ย อยากรู้
ปล.พี่จิ้น "ของกู" นี่ไม่ได้หมายถึงน้ำแดงชิมิ :impress2:
-
555+
-
มะนาวเนื้อหอมจริง ๆ มีคนขอเพลงให้ด้วย
ไพ่ทำนายท่าจะแม่น หนุ่มตรึม
-
หนุ่มสามคนมะนาวจะเลือกใครดีคะ รึเราเหมาหมดเลยดีเอ่ย :impress2:
-
ตกลงใครจะเป็นพระเอกน้า ลุ้นเหลือเกิน ><
-
:impress2: อยากให้หอฝั่นนั้น เค้าสามัคคีกันส่งเพลงให้มะนาว555
(กะฟาดเรียบลงท้องมะนาวอย่างเดียว)... ว่าเเต่ใครส่งมาอ่ะ ว๊ายยยยยๆๆ
เขิน กร๊ากกกก รักแรกกพบ กับพี่ไม่มีเงิน(ดักฉุดแล้วกัน)... อารมณ์นี้ อืมๆ เดาไม่ถูก
วันนี้ได้เจอทั้งกราฟ ทั้งพี่จิ้น เเต่เด็กอุตสาฯมองงี้หวาดเสียวเลย... ไม่ใช่เข้าใจว่า
มะนาวสวมเขาพี่โอมนา... แอบหวั่น กลัวมีเฮ!!! o18
-
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา ค่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ใคร ขอ เพลง ให้ ใคร น้อ?? อิอิอิ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ต่อๆๆๆ
-
มะนาว Hot จริงๆ :laugh:
ท่าทางสามหนุ่มร่วมห้องจะแย่งกันขอเพลงให้มะนาวนะนั่น
:pig4:
-
ตอนนี้มาแบบฮาๆ :laugh: :laugh:
ใครขอเพลงให้มะนาวนะ อยากรู้งุงิ
ขอให้อีหนูมะนาวหนีที่ปรึกษาทันนะ เหอๆ วงแตก
-
โอ๊ะโอ๋ หรือมะนาวจะโดน 4P เคี๊ยกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[
-
เค้าเป็นมะนาวเค้าก็เลือกไม่ถูกนะเนี๊ย
555555
-
ซวยแล้ว ...
ว่าแต่ใครกันนะที่ขอเพลงให้มะนาว แล้วสองเพลงก่อนหน้าละ หมายถึงมะนาวรึเปล่า ถ้าใช่ก็ครบสามพอดี -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
รอๆๆๆๆๆจ้า อ่านไปก็ฮาดี
-
ทายว่า พี่เข้ม พี่จิ้น กราฟขอเพลงให้มะนาว ตามลำดับ อิอิ
:z1:
-
จะวิ่งกันทันมั้ยเนี่ย
-
มะนาวเรานี่ฮอตจริงๆ
พี่จิ้นทำเขินมากกกกกกก ของกูอะไรกัน น้ำแดงจริงหรอ :-[
ตอนจบนี่แบบฮามาก วงแตก :m20: :m20:
-
ตายล่ะหว่า o22
-
ซวยเลยมะนาว แล้วใครขอเพลงให้มะนาวกันน้า??
-
งานเข้ากันทั้งห้อง :laugh:
-
:o12: วงแตกกกก :sad4:
-
เนื้อหอมจริงๆนะมะนาว หนุ่มๆของเพลงให้มะนาวหมดเลยมั้งนั่น แต่ใครเพลงอะไรล่ะเนี่ย แล้วคนไหนระบุชืี่อไปด้วยเนี่ย มะนาวเธอไม่คิดจะสืบสาวหาความจริงหน่อยเหรอ อยากรู้อ่ะ เธอเคยติดใจสงสัยอะไรบ้างเนี่ยมะนาวเอ้ย ! กราฟงานนี้ได้เห็นของดีมีชัยไปกว่าครึ่งเลยนะเนี่ย แหมะ เห็นเค้าเกือบโป๊ออกมาไม่มีห้ามเลยนะหนุ่มกราฟ จัองตาเป็นมันเลยสิ พี่จิ้นนี่ก็เนียนมาวนเวียนใกล้น้องมะนาวตลอด แอบคล้ายเงาตามตัวนะเนี่ย ดล้วไอ้น้ำแดงที่ว่าของกูอ่ะ แน่ใจว่าหมายถึงน้ำ ? เด็กอุตฯมองมาทั้งกลุ่มแบบนั้นหมายความว่าไง ไม่ใช่กำลังคิดว่ามะนาวนอกใจพี่โอมหรอกนะ ไม่อย่างงั้นงานเข้าแน่ ว่าแต่พี่โอมแกหนีไปฟินรึไง ที่ได้ชื่อว่าแฟนมะนาวเนี่ย หายไปเลยนะตอนนี้ โผล่มาแต่เพลงแทนใจที่ไม่รู้ว่าเพลงไกนเป็นของใครนี่ดิ
-
:-[ เขินแทนมะนาวจริงๆ
มีสามหนุ่มมารุมรัก
และมะนาวก็น่ารักมากๆ
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆน่ะค่ะ
-
55555 กำลังจะโดนจับ
แต่มะนาวก็ยังฮาได้
5555 เต็มที่เลยนะนั้น
-
แม่หมูท่าทางจะดูแม่นนะเนี่ยย
-
อ๊ายยย
ถ้าได้จิ้นก็ไม่เสียหายนะคะนี่ :-[ :-[ :-[ :o8:
-
วงแตกเลย 555
รอติดตามต่อไป ^____^
-
โดนจับโดยละม่อม :m20:
มะนาวน่ารักตลอดๆๆ :man1:
ปล.อย่าบอกนะว่าหนุ่มออร่าคนนั้นอยู่อุตสาหการและไม่ใช่ 3 หนุ่มนี้ o_O
-
งานเข้าแน่ๆ
-
แม่หมูนี่ตัวแสบจริงจิ๊งงงง แต่เธอก็น่ารักอยู่นะ...
อีตากราฟได้มาเห็นน้องมะนาวในผ้าขนหนูผืนเดียวด้วยวุ้ย ถึงว่าทำไมมองแปลก ๆ
กราฟชอบเอาใจมะนาวอยู่นะ คิดไรป่าว
พี่จิ้นได้กินข้าวกับน้องมะนาวแล้ว มีหวงกับเพื่อนด้วยนะเออ ยังไงพี่ คนอ่านก็ชอบพี่อยู่นา...
มะนาวจะเลือกใคร
ขอบคุณค่ะ :impress3:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
มีหนุ่มปริศนามาจีบมะนาวอีกแล้ว
ปล. ตอน ม.ปลายเราก็เคยแอบเล่นไพ่ที่โรงเรียนด้วยล่ะ
-
ถึงกับต้องไปทำชาร์ตทำนายไพ่ของน้องมะนาว จริงจังได้อีกกก 5555+
ก็เลยสงสัยค่ะ เพราะตอนแรกแม่หมูให้พ่อหนุ่มออร่า เป็นKingโพธิ์แดง ไม่ใช่หรอ? แล้วทำไมตอนเหลือ4ใบ ถึงบอกว่าเป็นKingข้าวหลามตัดแทนล่ะคะ???
แล้วไพ่Kingโพธิ์แดงก็ยังไม่ออกเลยอ่าาา
ขอโทษที่สงสัยเยอะนะคะ แต่อ่านแล้วมันงงๆ แหะๆ
ปล.อยากบอกน้องมะนาวว่า 4P ไหวม้ายยยยย 55555+
-
วงแตก!! :laugh:
-
ตายแน่ จับได้คาหนังคาเขา
แต่ว่าใครขอเพลงให้มะนาวอะ
-
มะนาวน่ารักอ่า :-[
เรื่องนี้ใครเป็นพระเอก? 555
4P ไปเลยก็ดีนะ อิอิ
ว่าแต่หนุ่มออร่าฟ้านี่ใครหว่า
-
รำคาญแม่หมู่ อะไรๆ ก็ให้เพื่อนทำให้ ให้เพื่อนออกหน้า ประเภทนี้ ถ้าคนที่เพื่อนจีบให้แล้วเขาเกิดไปชอบเพื่อนตัวเอง
แล้วจะทำยังไง ไม่ใช่ไปโกรธเกลียดเพื่อนหาว่าเพื่อนหวานเสน่ห์ใส่คนที่ตัวเองชอบหรอกนะ
ถ้าเป็นแบบนั้นคงเซ็งแย่
-
สามหนุ่มโซนดีเป็นขอเพลงทั้งสามเพลงให้มะนาวแน่เลย
เฮ้อ เลือกไม่ถูกอยากให้มะนามเก็บไว้ทั้งสามคนเลย :impress2:
รอตอนต่อไปจ้า
-
เขินแทนมะนาวเลยอ่ะ อร๊ายยยย :-[
-
5555+ วงแตกเลย :laugh:
-
ชอบพ่ีจิ้น แต่รู้สึกว่าช่วงนี้พี่โอมรุกมาก
-
สงสัยที่ปรึกษาอยากจะเล่นด้วยนะ 5555
-
อย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าถูกจับโดยละม่อม แต่ถูกจับโดยที่ปรึกษาหอ :laugh:
-
:z13:ฮ่าๆๆๆๆ มะนาว so hot เนอะ :z1:
ไอทายว่า ....
หนาวจะตายอยู่แล้ว --> พี่โอม
ขอเป็นพระเอกในหัวใจเธอ --> พี่จิ้น
รักแรกพบ --> กราฟ
ละกัน~ :laugh:
-
5555555555555 ขำมากอะ
-
เดาว่าคนที่อุ้มมะนาวในวันนั้นเป็นพระเอกแน่ๆ
แต่งเรื่องได้สนุกและน่ารักมากๆ ผิดคาดไปกับชื่อเรื่องเลย
แต่เราชอบชื่อตอนมากๆ สร้างสรรค์ได้อีก
-
ลุ้นพระเอกจะแย่แล้ว น้องมะนาวจะคู่ใครกันน๊อ
แล้วคนที่มะนาวปิ๊ง ๆ นั้นเป็นใครละเนี้ย ยังไม่ออกโรงอีกเหรอค่า
-
โหย...ตัดฉับ
ลุ้นคู่ให้มะนาว :impress2:
-
โดนจับโดนไม่ทันตั้งตัวมากกว่านะ
-
:m20: วงแตก
จะโดนจับไหมเนี่ย
-
โอยยยยยยยยยย ใครขอเพลงให้มะนาวละเนี่ย คาใจๆๆๆ >_<
ปล. โปรแกรมไลน์จ้า ^^
-
โอ๊ยฮามากๆ :m20:
+1 ให้คนเขียนเลยอ่ะ
ชอบตอนขอเพลงสุดๆ 3 คนสามเพลงเลยใช่ม่ะ
อิจฉานู๋มะนาวจริงๆอ่ะ แต่แบบตอนจับไพ่นี้ก็ขำนะ ขำปนสะใจอ่ะ ฮ่าๆ
จะโดนลงโทษกันยังไงหละเนี่ย
-
ฮาแตกพร้อมวงแตกกันเลยทีเีดียว
มะนาวชอบใครบ้างหรือเปล่าเนี่ยะ แต่พี่ิจิ้นมีแวว
แต่ถ้าตามชื่อเรื่องแล้ว พระเอกน่าจะเป็นกราฟ
แต่กราฟก็ไม่เห็นจะมีทีท่า เห็นว่าเรื่อยๆ อยู่น่ะ
-
5555555555555555555555
ขำตอนสุดท้ายอ่ะ
วงแตกเลย
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
วงแตก!!!!
นาวจะเลือกใครดีนาวสับสน...
งั้นนาวเหมาหมดเลย5555
-
ใครขอเพลงให้มะนาวกันนะนั่น และคาดว่าเพลงที่ไม่ได้บอกชื่อคนรับก็น่าจะส่งให้มะนาวด้วยเหมือนกันหรือเปล่า กราฟหวงมะนาวหรือเปล่านั่น แล้วจิ้่นมีจะบริการมะนาว แต่ใช้เพื่อนนี่นะ แล้วที่คนมองมะนาวเกี่ยวกับเสื้อโอมใช่ไหมนั่น
-
ฮาได้ลื่นไหลสุดๆ ไปเลยจ้า o13
-
+1 ขำตลอด มะนาว ป๊อปมาก
พี่จิ้น ชัดเจนมาก ว่าชอบมะนาวม๊าก
พี่โอม ดู ชอบ ๆ แต่ไม่รุกเท่าไรคล้าย ๆพี่เอ็นดูน้อง
ส่วนกราฟ ดู เหมือนก็ชอบ น่ะ แต่ไม่รุกเท่าไร อิอิ อาจจะรอให้มะนาวมารุก รึเป่าน่ะ
-
กำลังลุ้นพี่โอมกับกราฟฟฟ
แต่ชอบกราฟมากเลยอะะะะะะะ
กราฟเป็นพระเอกนะคะะะะะะะะะ
-
เล่น4Pก็ไม่เลวนะ ม้ันเสียดายทำใจเลือกใครคนใดคนนึงไม่ได้จริงๆ~
ว่าแต่ มะนาวช่างhotมากมาย แล้วแต่ละคนก็เนียนๆจีบคนละสไตล์
ขอเหมาหมดได้ไหม? :เฮ้อ:
-
แหม ใครนะขอเพลงมาให้ ระบุชื่อซะด้วย
-
ตอนนี้กราฟโชคดีสุดนะ ได้เห็นมะนาวในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว อิอิ
โอ๊ย น่ารักทุกคนเลย อิจฉามะนาวจริงๆ มีหนุ่มมารุมจีบ ยังไงก็เชียร์กราฟเหมือนเดิมนะ 5555
อยากรู้จัง ใครขอเพลงให้มะนาว รอตอนต่อไปค่า ขอบคุณมากๆนะคะ สู้ๆ
-
โซฮอทมากอ่ะมะนาว o13
ใครจะครองมะนาวลูกนี้กันหว่า เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว อิอิ :impress2:
-
กร้ากกกกกกก อย่างฮาอ่ะ
ยิ่งตอนจบยิ่งฮา ฮ่าๆๆๆๆ
มะนาวน่าัรัก
-
อะไรๆ ยังไง...ทำนายแม่นชัวร์ ฮาาา
และ...งานเข้าแล้วววว โดนจับได้แบบนี้จะโดนอะไรไหมเนี่ย?
-
ใครกันน้า~จะได้มะนาวไปครอง เอาใจช่วยพี่จิ้น(ความชอบส่วนตัว)
-
ตามมาอ่านทันแล้ว เย้
มะนาวน่ารักมากก ชอบอ่ะ นายเอกคนนี้ฮ็อตจริงนะคะ ตัวเลือกเยอะมาก ไพ่ทำนายแม่นแท้ :impress2:
คือไม่รู้จะเชียร์ใครดี เลือกไม่ถูกกันเลยทีเดียว 5555 //ผิด
แล้วหนุ่มออร่าสีฟ้าล่ะ... รู้สึกว่ามะนาวจะถูกชะตากับหนุ่มแว่นนะ ฮา
ว่าแต่ ยังไม่เคยเห็นพี่จิ้นใส่แว่นใช่มั้ย....อาจจะใช่ก็ได้นะ (ทฤษฎีหลักการมั่วล้วนๆ 555)
โอเช ลุ้นต่อไป แต่ใจอยากได้ทั้งสามสี่คน //ผิดมาก
ปล.เห็นชื่อพี่จิ้นทีไรอดขำไม่ได้ 5555 เพื่อนเราชื่อจิ้นเหมือนกัน
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
วงแตกเลยกร๊ากกกกกกก :m20: :m20: :m20:
ยังไงก็ยังติดตามผลงานอยู่นะกัฟ :กอด1:คนเขียน
-
5555555+
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
ขำจนปวดท้องเลยจ้า
-
งานท่าจะเข้ามะนาว แม่หมูไปออกตัวแรงว่ามะนาวเป็นแฟนพี่เข้มโอม (สงสัยมะนาวจะลืมไปแล้ว)
พอไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารรวมกับพวกพี่จิ้นที่ออกตัวแรงเหมือนกันว่ามะนาวเป็นตัว พวกวิศวะอุตสาหการก็ต้องเหล่เป็นธรรมดา
ขอเพลงให้กันด้วยน่ารักที่สุด
-
อยากรู้แล้วอ่า ว่าใครเป็นพระเอก
ถ้าเป็นมะนาวคงเลือกไม่ถูกเหมือนกันนะ ใครๆ ลุ้นๆ o22
-
ตอนนี้กราฟออกมาน้อยจังแฮะ....
แล้วตำแหน่งพระเอกจะไปตกที่ใครกันแน่นะ รักพี่เสียดายน้องทั้งนั้นเลย
แต่ว่าที่พระเอกแต่ละนายก้อเลือกไม่ถูกดีเดียว แล้วมะนาวจะรู้ตัวบ้างมั๊ย
ว่าเพื่อนจะมีหนุ่มๆ มารุมจีบ
-
โดน โดนแล้วหล่ะ~ 555555
# ขอกันแต่ละเพลง 5555555
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนน แทนมะนาว มีคนขอเพลงให้ด้วยอ่ะ :-[
-
อยากรู้จัง ใครเป็นคนขอเพลวให้ มะนาว อ่าาา :-[
เสน่ห์แรงจิงจัง อิอิ
-
555 อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงสมัยเรียน
จะบอกว่าดูหมอก็ไม่ได้ เพราะเงินที่หน้าตักแต่ละคน
งานนี้แม่หมูกับน้องมะนาวเป็นอย่างไรน้อ เป็นหมูมะนาวปะ 555
-
รอจ้าาาาาาา
:t3:
-
มาต่อไวๆ นะ ค่ะ
o13 o13
-
:pig4: :pig4:
-
หนุ่มคนไหนส่งเพลงให้มะนาวน๊า :-[
-
เลือกไม่ถูกแล้วเชียร์ใครดี 555
ยังมีหนุ่มออร่าสีฟ้าที่มะนาวชอบอีก
รอลุ้นว่ามะนาวจะหวั่นไหวกับใครมากที่สุด
-
ถูกจับแน่ๆ มะนาวเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่ใช่ถูกจับโดยที่ปรึกษาเหรอมะนาว :jul3:
-
สนุกได้อีก
-
โอ๊ย ฮาาาาาาาาาาาาาา กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ถูกจับไพ่ อ่ะ
ต้องมีคนไปแจ้ง แน่ๆเลย
กร๊ากกกกกกกกกก
เป็นนายเอกเรื่องแรกป่ะ้เนี้ยะ ที่ถูกจับไพ่ กร๊ากกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
เรื่องนี้ ลุ้นว่ะ เมื่อไหร่มะนาวจะโดนนนนนนนนนน
-
งานเข้ากันใหญ่แล้วล่ะคราวนี้ ว่าแต่ว่ามะนาวเราเนี่ยเสน่ห์แรงเหมือนกันนะคะ
ไม่รู้ว่าจะคู่ใครกันแน่ รึว่าทั้งสามเลยหรอ 555
-
ถูกจับไพ่ 555
-
ตอนนี้น่ารักมาก ๆ ชอบแม่หมูจริง ๆ ฮาตลอดเวลา
ชักจะหมั่นไส้มะนาวขึ้นมาเล็ก ๆ คนอะไรฮอตจริงอะไรจริงครับ
-
ฮอตจริงๆ ห้องรัเ มีหนุ่มๆส่งเพลงมาจีบซะไม่ว่าง
แบ่งๆแถวนี้บ้างนะเอออ
-
ห้อง 7712 นี่ครึกครื้นกันดีจริงๆ ทั้งพี่ทั้งน้องเป็นไปกันหมด :m20:
ตอนนี้อ่านไปก็หัวเราะไป มะนาวกำลังขายดีเลยนะเนี่ย :man1:
หนุ่มๆแย่งกันขายขนมจีบ ต่างคนก็ต่างสไตล์ แต่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องสักนิด
หรือเพราะท่าทางไม่รู้เรื่องหรือไม่คิดอะไรนี่แหละที่ถูกตาต้องใจหนุ่มๆ
ที่แม่หมูทำนายไพ่น่ะเราเชื่อนะว่าจะมีผู้ชายเข้ามาหามะนาวอีกเพียบ
ว่าแต่ ใครกันนะที่ขอเพลงให้น้องมะนาวแห่งห้อง 7712 :-[
แต่เราว่าคนที่รู้จักห้องและระบุชื่อได้ขนาดนี้มีไม่กี่คนหรอกเนอะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ก็ติดใจซะแ้ล้วค่าาา อ่านไปขำไป สนุกมากค่า o13
ในใจแอบเชียร์พี่เข้มโอมเป็นพระเอกนะ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปอยู่ค่าาาา
:L2: :L2: :L2:
-
มะนาว จะเสน่ห์แรงเกินหน้าเกินตาเพื่อนสาวไปแล้ว :laugh:
-
น่ารักมากมาย มีหลายคนจัง ที่ชอบมะนาว
ขอลุ้นหมดทุกคนนะ ช้อบชอบ
-
อืมม จากชื่อเรื่อง พระเอกน่าจะเป็น กราฟ
แต่อ่านๆไปแล้ว รู้สึกว่า พี่โอม จะบทเยอะสุดในบรรดาหนุ่มๆ
แต่ก็นะ เก๊าชอบพี่จิ้น อ้ะ
ฉะนั้น ขอให้พี่จิ้นเป็นพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งหลายวัน
พอได้มาอ่าน
น้องมะนาวก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม :-[
ช่วงนี้ดูเหมือนพี่โอมจะมาแรงแซงทางโค้ง
พี่จิ้นก็ตามมาติดๆ
แต่ไหงดูกราฟจะแผ่วๆไปนะ
เอ....แต่ใครกันเป็นคนขอเพลงให้กับน้องมะนาว :impress2:
-
55555
กระเจิง&กระจาย
-
วงแตก 5555
แหมพี่ค่ะ ออกตัวแรงนะ น้ำแดงของกู เหอ เหอ
-
ไม่ไหวจริงๆ ล่ะ ก่อนหน้านี้ไม่เคยชอบพวก 3P หรือ 4P มาก่อน
แต่เรื่องนี้ขอให้หนุ่ม "โซนดีหอ 13" เป็นพระเอกทั้ง 3 คนเลยได้ไหม :L2:
นาทีนี้ตัดใจให้มะนาวเลือกใครซักคนไม่ได้จริงๆ ให้มะนาวเหมาหมดยกห้องเลยล่ะกันนะ :n1:
-
The Call Chapter 13 :เครื่องรางล้างจิ้น
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พวกคุณรู้ใช่ไหมว่าการเล่นการพนันในหอพักต้องถูกทำทัณฑ์บน”
วันต่อมาที่ปรึกษาหอพักเรียกพวกผมทั้งหมดเข้าไปคุยและรับฟังบทลงโทษจากการเล่นการพนันในหอพัก สถานการณ์ในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงลมหายใจดังเบา ๆ พ่นออกมาเป็นช่วง ๆ เพื่อแสดงว่ายังมีสิ่งมีชีวิตชุมนุมกันอยู่ในห้องนี้ พวกผมไม่มีใครกล้าสบตากับที่ปรึกษาหอพักที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหน้า หลังประโยคคาดโทษของที่พักปรึกษาหอ ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากพวกผม ทุกคนนั่งเงียบใช้เพียงประสาทส่วนหูฟังบทลงโทษ บางคนก้มหน้ามองตักของตัวเองบ้าง มองพื้นผนังห้องบ้าง ในใจหวังว่าโทษในครั้งนี้คงจะไม่ร้ายแรงมาก ที่ปรึกษาหอเว้นระยะในการพูดไว้สักครู่ ก่อนจะเริ่มต้นกล่าวประโยคต่อไป
“ช่วงนี้หอพักของเราจะมีการจัดแข่งฟุตซอลระหว่างหอพัก พวกคุณรู้เรื่องนี้กันใช่ไหม ถ้าพวกคุณช่วยกิจกรรมนี้ผมจะไม่ทำทัณฑ์บน”
ผมใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยที่ไม่ทำทัณฑ์บน คิดว่าที่ปรึกษาหอพักคงจะให้พวกผมลงแข่งฟุตซอลแน่ ๆ นักศึกษาอาจจะไม่ได้ส่งทีมเข้าแข่งขันครบตามจำนวนที่ต้องการ ตอนนี้บรรยากาศของห้องจากที่ตึงเครียดเริ่มดูผ่อนคลายลง
พวกผมที่ถูกจับไพ่มีทั้งหมด 7 คน จัดทีมฟุตซอลได้หนึ่งทีมพอดี ผมไม่กลัวถ้าจะให้ลงแข่งจริง ๆ เพราะสมัยมัธยม ผมเคยเล่นฟุตบอลมาบ้าง เป็นห่วงก็แค่เพื่อนตัวกลมของผมนี่แหละ คงกลิ้งตามลูกบอลไม่ไหวแน่ ๆ
“จะให้พวกผมช่วยยังไงครับ” เสียงพี่มีนถามเปิดประเด็นหลังจากเงียบเสียงไปนาน
“หรือจะให้พวกผมตั้งทีมลงแข่งครับ” พี่กุ้งเพื่อนพี่มีนถามต่อเป็นคนที่สอง
“พวกคุณไม่จำเป็นต้องลงแข่ง เพราะนักศึกษาส่งรายชื่อทีมเข้าแข่งขันครบตามจำนวนแล้ว เหลือแค่เรื่องวันเปิดงาน ผมอยากให้พวกคุณช่วยเรื่องนี้แทน”
“ครับ ๆ ” พวกผมประสานเสียงขานรับ ตอนนี้ค่อยหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะให้ทำอะไร แค่ให้ช่วยเตรียมงานเรื่องจิ๊บ ๆ ให้แบกไม้ ตีเส้นสนามฟุตบอล ขนโต๊ะเก้าอี้ ผมก็ทำได้
“ดี งั้นเดี่ยวผมจะได้นัดเวลาให้พวกคุณมาซ้อม”
“ซ้อมอะไรครับ” พี่กุ้งกับพี่มีนพูดขึ้นมาเกือบจะพร้อม ๆ กัน
“การแสดงวันเปิดงาน”
“หา! เฮ้ย!” จากตอนแรกที่นั่งกันอยู่เงียบ ๆ ตอนนี้พวกผมร้องกันเสียงหลง
“ให้แสดงอะไรคะ” แม่หมูพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่พวกผมกำลังบ่นสงสัย ทำให้ทุกคนเงียบเสียงลงเพื่อรอฟังคำตอบ
“เต้น”
“เดี่ยวโอมจะเป็นคนอธิบายรายละเอียดการแสดงทั้งหมดให้พวกคุณฟัง”
“เต้นอะไรคะพี่โอม” แม่หมูถามแทนพวกผมที่ตอนนี้อารมณ์เหมือนคนตกหลุมขนาดใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว
“เดี่ยวก็รู้ครับ” พี่เข้มตอบคำถามแม่หมู แต่ตาจ้องมาที่ผม จากนั้นพี่โอมก็ทำหน้าที่อธิบายถึงรายละเอียดงานแสดงที่พวกผมต้องทำ
สรุปพวกผมต้องเต้นแสดงวันเปิดงาน แต่ยังไม่รู้ว่าจะต้องเต้นแบบไหน ก่อนเริ่มงานหนึ่งวัน พี่โอมนัดให้พวกผมมารวมตัวกันเพื่อซ้อมท่าเต้น พวกเรามากันครบ พี่มีน(พี่เมทผม), พี่กุ้ง(เพื่อนพี่มีน), พี่แหนม(เพื่อนพี่มีน), โก๋แก่หรืออีผี(เสื้อ), เบิร์ด(เพื่อนชายคนสนิทของโก๋), แม่หมู และผม พวกผมซ้อมกันไปมึนกันไปหน้าแต่ละคนเหมือนอมบอระเพ็ด ตอนนี้ผมไม่อยากให้ถึงวันงานเลย ทุกคนอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คือจะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะเหมือนถูกบังคับกลาย ๆ มีทางเลือกให้พวกผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้คือ ทำใจ และใช้คำปลอบใจตัวเองเป็นคำสั้น ๆ คำเดียวแต่ความหมายกินใจว่า ซวย
และแล้ววันงานก็มาถึง
หลังฝนตกแต่ฟ้ายังคงมืดมนสำหรับพวกผมทั้งเจ็ดคน
ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!
ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!
มะหมี่.................................................สิ้นเสียงตีกลองจบลง เสียงเรียกนักแสดงเปิดงานแข่งฟุตซอลจำนวน 7 คนก็ดังขึ้น
ขา......................................................เสียงขานรับลากยาว พร้อมเสียงเป่าปาก วี้ดด วิ้ว จากเหล่าคนดูข้างสนาม
มะหมี่.................................................เสียงขานเรียกดังยาวขึ้นอีกรอบ
ขา.......................................................เสียงนักแสดงเปิดงานก็ขานรับตอบลากยาวอีกรอบเช่นกัน ฮิ้ววววววววว....
ตอนนี้พวกผมทั้งเจ็ดคนยืนอยู่กลางสนามฟุตบอลที่เคยเป็นแค่เป็นลานหญ้าโล่ง ๆ ขนาดใหญ่ แต่ถูกนำมาดัดแปลงเป็นสนามแข่งฟุตซอลแบบเฉพาะกิจ ทุกคนมีสีหน้าคล้ายกับคนที่เพิ่งรู้กำหนดวันโลกแตก แต่ละคนมีสีหน้าที่แตกต่างกันไป บ้างเหม่อลอยคล้ายคนบ้า บ้างเฉยชาคล้ายคนไร้จิตวิญาณ บ้างหน้าแดงเหงื่อแตกซกเพราะปรับอารมณ์ไม่ถูกว่าจะอาย เขิน หรือตื่นเต้นดี สภาพพวกผมตอนนี้มีโบว์ขนาดใหญ่คาดอยู่บนศีรษะคนละสี เจ็ดคนก็เจ็ดสี ผมสีเขียว แม่หมูสีแดง โก๋สีฟ้า เบิร์ดสีม่วง พี่กุ้งสีเหลือง พี่แหนมสีส้ม และพี่มีนสีชมพู ดูไกล ๆ สักร้อยเมตรคงเหมือนยอดมนุษย์ที่กำลังจะมากู้โลก ถ้าคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดีจะคิดเช่นนั้น แต่ถ้าไม่ใช่จะมองเห็นเป็นเหล่าฝูงสัตว์ประหลาดที่กำลังจะมาบุกทำลายล้างโลกใบนี้ให้สิ้นซากแทน ช่วงบนร่างกายของพวกผมใส่เสื้อกล้ามสีขาวลายกระทิงแดงคู่สองตัวที่กำลังจะใช้เขาขวิดกัน ส่วนช่วงล่างเป็นกระโปรงฟูฟ่องสีเดียวกันกับโบว์ที่ใช้คาดไว้บนหัวของแต่ละคน ถ้าใครคิดภาพตามไม่ออกผมแนะนำให้หยุดคิด เพราะคุณอาจละเมอถึงพวกผมได้จนไม่กล้าลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึก แค่ผมหันหน้าไปมองสภาพพี่เมทของผมที่ปกติหน้าโหดเยี่ยงหัวหน้าของเหล่าขุนโจร แต่เกิดคึกหยิบกระโปรงสีชมพูหวานแหววมาใส่ก็สยองแล้ว นี่ยังไม่รวมเพื่อนพี่เมทของผมทั้งสองคนอีก ส่วนรองเท้าคนเลือกก็ช่างสรรหาเป็นรองเท้าแตะแบบคีบมาให้พวกผมใส่กันครบทั้งเจ็ดสี
เหล่าบรรดานักแสดงทั้ง 7 คนอยู่ในท่าเตรียม ขาขวาก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อยพร้อมกับย่อตัวลงมือทั้งสองข้างวางประกบกันไว้บนขาด้านขวาที่ก้าวออกไปเพื่อเตรียมตัวเข้าครัว ขูดมะพร้าว
ตึ่ง โป๊ะ ตึ่่ง ตึ่่ง ตะ โล้ง โต้ง ตึ้งๆ เสียงรัวกลองทอมเป็นจังหวะคึกคักเร้าใจพร้อมเสียงผิวปากชอบใจของเหล่ากองเชียร์และนักกีฬาฟุตซอลที่เข้าร่วมการแข่งขันจำนวนร่วมร้อยคน บรรยากาศของงานแข่งกีฬาฟุตซอลวันนี้ดูสนุกสนานครื้นเครงมากที่สุดในสามโลก ยกเว้นสิ่งมีชีวิตทั้งเจ็ดคนที่อยู่กลางสนาม ถึงเวลาที่เหล่านักแสดงทั้งเจ็ดคนจะต้องวาดลวดลายที่ฮากว่าท่าเต้นกังนัมสไตล์แล้ว อุบป้า โยก!!
มะหมี่ มะหมี่ มะหมี่ขูดมะพร้าวทำกับข้าวอยู่ในครัว ---มะหมี่ทั้งเจ็ดคนอยู่ในท่าขูดมะพร้าวย่อตัวขึ้นลงตามจังหวะกลอง
มะหมี่ไม่รู้ตัวถูกคนชั่วลากเอาไป
เอาไม้ แหย่รู ถูๆไถๆ ---เสียววุ้ย เสียววว เสียงคนดูข้างสนามแสดงอารมณ์ร่วมในท่าเต้นของนักแสดง
ทั้งแสบทั้งคัน มันส์ ๆ ปนกันไป ---นักแสดงอยู่ในท่าเงยหน้ามองฟ้า มือขวาห้อยอยู่ด้านหน้ามือซ้ายอยู่ด้านหลัง
เอาออกก็ไม่ได้ ใครก็ได้ช่วยเอาออกที ---นักแสดงโยกตัวไปข้างหน้าทีข้างหลังทีตามจังหวะกลอง
**ซ้ำสองรอบ
การแสดงจบลงผมได้ยินแค่เสียงเป่าปากพร้อมกับเสียงปรบมือดังสนั่นแว่วผ่านหู แต่ตอนนี้ผมถูกฉีดยาชาที่หน้า ถ้าหากใครมีคดีความกับผม หรือนึกหมั่นไส้อยากตบหน้าผมเพื่อชำระความล่ะก็ผมพร้อมให้ตบหน้าได้ตอนนี้เลย ผมเพิ่งเข้าใจอารมณ์สาวน้อยตกน้ำหรือสาวนักเต้นหน้ารถไต่ถังก็วันนี้ที่เขาทำหน้าตายขณะเต้น แต่ต้องเต้นให้มันส์สะใจคนดู เซ็งเหี้ย ๆ แต่ต้องมันส์ตามหน้าที่ ผมกวาดตาไปมองมะหมี่จำเป็นทั้งเจ็ดคนที่มีสีหน้าและสภาพไม่ต่างกัน ทุกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังสิ้นเสียงกลอง แต่เสียงกรี้ดเสียงผิวปากยังดังต่อเนื่องไม่หยุด ไม่รู้ว่าถูกใจอะไรกันนักหนา
“คืนนี้ต้องถอน” พี่มีนพูดขึ้นมาหลังจากเดินผ่านฝูงชนเข้ามาแล้ว
“จัดมาแบบหนัก ๆ ” พี่แหนมตอบรับเพื่อน
“เป็นไงล่ะอยากเล่นเป็นเจ้าดีนัก ถูกจับขึ้นมาซวยกันหมด” ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวกลมของผม
“ใช่ ๆ เอาเงินที่ออยด์ได้ไปเลี้ยงพวกเราให้หมดเลยนะ ห้ามอุบอิบ” ไอ้โก๋พูดสนับสนุน ผมพยักหน้าเห็นด้วยเพราะเพื่อนตัวกลมผมก็ได้ไปเยอะเหมือนกัน เงินเหรียญผมเกลี้ยงกระปุกเลยทีเดียว
“จ้าพ่อคุณเห็นทีตอนเล่นก็ลุ้นตัวเกร็งกันทุกคน” แม่หมูหันมามองทำตาค้อนใส่พวกผม
ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์อายหมู่ประมาณครึ่งชั่วโมง
ยังไม่ถึงเวลาเปิดงานแข่งขันกีฬาฟุตซอลของหอพักชาย พวกผมทั้งหมดต้องมาเตรียมความพร้อมก่อนถึงเวลาการแสดง
“มารับชุดไปเปลี่ยนรอได้เลยครับ” พี่โอมเดินเข้ามาในมือหอบถุงพลาสติกใบใหญ่ คาดว่าในถุงใบนั้นน่าจะเป็นเครื่องแต่งกายของนักแสดง
“ชุดเป็นยังไงน้อง” พี่มีนถามเสียงเข้มพร้อมกับสาวเท้าเดินเข้าไปหาพี่โอมใกล้ ๆ
“ไม่น่าเกลียดครับ ชุดสบาย ๆ นี่ชุดพี่ครับ” พี่โอมยื่นชุดให้กับพี่เมทผมยิ้ม ๆ หน้าตาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ของพี่สีส้ม”
“ของพี่สีเหลือง”
“ของน้องสีฟ้า”
“ของน้องสีม่วง”
“น้องหมูแดงสีแดงนะจ้ะ”
ระหว่างที่พี่โอมกำลังจะหยิบชุดยื่นส่งให้ผมเสียงพี่เมทผมก็ตะโกนถามดังลั่น
“ให้ใส่กระโปรงหรอว่ะ” พี่มีนหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม จากนั้นคนอื่นก็ค่อย ๆ กางกระโปรงของตัวเองออกดูทีละคน
“ไม่ใส่ได้ไหมน้อง?” เสียงพี่กุ้งเพื่อนพี่เมทผมครางเสียงอ่อย
“คงต้องไปถามที่ปรึกษาหอดูนะครับ ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจ” พี่โอมตอบเสียงเรียบแต่หน้ายิ้ม หึ แกล้งทำเป็นพูดจาสุภาพต่อหน้ารุ่นพี่นะไอ้พี่เข้ม
“เออ ๆ ” พี่เมทผมหน้าเสียไม่กล้าหือรื อหลังได้ยินว่าต้องไปพูดตกลงกับใคร หลังจบปัญหาเรื่องชุดที่ต้องใส่ไอ้พี่โอมก็ส่งชุดสีเขียวมะนาวสะท้อนแสงแสบตามาให้ผม
“ของมึงสีนี้”
“พี่โอมผมสีอื่นได้เปล่า?” ผมแอบเห็นในถุงพลาสติกว่ายังมีชุดสีอื่นเหลืออยู่
“ใส่ไปอย่าเรื่องมาก กูชอบ สีนี้” ไอ้พี่เข้มตอบผมด้วยน้ำเสียงรำคาญเต็มที แล้วเมื่อกี้คนที่พูดจาสุภาพมันหายหัวไปไหนแล้ว ผมมองไปรอบ ๆ อ้าว ตอนนี้เหลือผมกับไอ้พี่เข้มแค่สองคน
“มึงอย่ามัวโอ้เอ้ รีบไปเปลี่ยนชุด จะถึงเวลาแสดงแล้ว”
“บัดนี้ ได้เวลาอันเป็นมงคลฤกษ์แล้วผมขอเปิดงานแข่งขันฟุตซอลเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของนักศึกษานับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป” เสียงกล่าวเปิดงานดังก้องผ่านลำโพงเครื่องขยายเสียง จากนั้นหัวหน้าที่ปรึกษาหอพักก็ชูปืนขึ้นฟ้าเพื่อยิงเปิดงาน
ปัง !
ปัง !
ปัง !
สิ้นเสียงปืนจากหัวหน้าที่ปรึกษาหอพักหลังจากกล่าวเปิดงานจบลงก็ถึงคิวพวกผมต้องรีบวิ่งออกไปแสดงแล้ว ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างช้า ๆ ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ เพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายลง
“ฟ้าจะผ่าพวกเราไหมว่ะ” เสียงพี่แหนมพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าแหงนมองขึ้นฟ้า ท้องฟ้ามีเมฆหนาดำ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น
“กรี๊ดดดดด !!!” เสียงแม่หมูหวีดดัง แรงลมพัดทำให้แม่หมูกลายเป็นมาลีรีน มอนโรไปเสียแล้ว กระโปรงที่เพื่อนตัวกลมผมสวมอยู่ปลิวไสวขึ้นตามแรงลม สิ้นเสียงกรี้ดของแม่หมูฝนก็กระหน่ำตกลงมาห่าใหญ่ บรรดานักแสดง นักฟุตบอลรวมถึงเหล่ากองเชียร์ต่างวิ่งหาที่หลบฝนกันจ้าหละหวั่น ตัวใครตัวมันล่ะงานนี้ สงสัยพวกเราจะมีโชคถูกงดการแสดงเพราะฝนตก ผมคงรอดอายก็คราวนี้แหละ ^ ^
ขณะที่ผมกำลังวิ่งตามหลังบรรดานักแสดงร่วมชะตากรรมทั้งเจ็ดคนเพื่อหนีฝนที่กำลังตกลงมาอย่างบ้าคลั่งทุกคนวิ่งมุ่งหน้าเข้าในเต๊นท์จนแน่นแทบไม่มีที่ให้ยืน ผมไม่รู้จะวิ่งเข้าหลบฝนที่ไหนดี ในเต๊นท์คนก็อยู่เต็มจนแทบไม่มีที่ให้ยืน ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี จู่ ๆ ก็ข้อมือแขนซ้ายผมก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้
“เข้ามาในร่มจะได้ไม่เปียกฝน” เสียงทุ้มนิ่งแต่ติดน้ำเสียงเลวหน่อย ๆ ลากตัวผมเข้าไปในร่มร่มสีแดงขนาดใหญ่เท่าร่มกอล์ฟ
“ขอบคุณครับ” ผมค่อย ๆ เงยหน้ามองหน้ากับผู้หวังดีที่อุตส่าห์เผื่อแผ่ส่วนหนึ่งของร่มให้ผมได้อาศัยหลบฝน
“วันนี้แต่งตัว น่า 'รัก' เป็นพิเศษนะ” เสียงพูดติดขำเล็กน้อยของผู้หวังดีดังขึ้นมากลบเสียงฝน
“...” ผมรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า
ทีใครทีมันนะยักษ์ตี๋
“พี่จิ้นผมหลบฝนด้วย” เจ้าของร่มยังไม่ทันได้เอ่ยปากอนุญาต ร่างชายหนุ่มอีกคนก็พุ่งเข้ามาในร่มอย่างรวดเร็ว
“รอด้วย” เสียงที่สามตามมาติด ๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในร่มสีแดงคันใหญ่
“....” ชักไม่แน่ใจว่าอยู่ในร่มคนนี้แล้วจะไม่เปียกฝน แต่ถ้ามีใครบอกว่ายักษ์สามตัวจะอยู่ในร่มคันเดียวกันไม่ได้ผมขอเถียง
“พี่จิ้นไปเก็บได้ตัวอะไรมา” ไอ้พี่เข้มเข้ามาก็เริ่มเห่าทันที
“เทเลทับบี้”
"ผมว่าเหมือนหนู"
"หนูพันธุ์อะไรว่ะ"
"หนูสลิ่ม"
"เออ ๆ หัวมึงน่างาบว่ะ"
“555” ยักษ์สามตัวหัวเราะร่วนในร่ม แถมยังใช้มือตีกระโปรงพอง ๆ ของมะนาวเล่นตามไปด้วย ผมรู้สึกอยากจะเป็นแจ็คผู้ฆ่ายักษ์ขึ้นมาทันที!! ต้นถั่วอยู่ไหนจะเอาขวานไปตัดให้เหี้ยนไม่ให้เหลือตอเลยคอยดู เดินเบียดกันมาสี่คนผมอยู่ตรงกลางพี่จิ้นถือร่มกราฟอยู่ด้านขวาส่วนไอ้พี่เข้มอยู่ด้านหลัง ยังปลาซาดีนในซอสมะเขือเทศ
พอผมเดินเข้าหลบฝนในอาคารไม่ถึง 10 นาที ฝนก็หยุดตก
“เพื่อไม่ได้เวลาล่วงเลยไปมากกว่า ขอเชิญมะหมี่ทั้งเจ็ดคนเลยคร้าบบบบบ” หลังฝนหยุดไม่ถึง 5 นาที พิธีกรก็ประกาศเรียกตัวนักแสดง นึกว่าจะรอดที่ไหนได้ เฮ้อ!!
ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!
มะหมี่....................................................................
ขา..........................................................................เสียงเรียกตัวดังขึ้นแล้ว เต็มเหนี่ยวเลยลูกพี่
หลังผ่านพ้นเรื่องราวอันน่าอับอายที่ผมกล้ารับประกันว่าไม่มีใครอยากเก็บเหตุการณ์นี้ไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ แม้แต่รูปถ่ายใบเดียวผมก็ไม่คิดจะถ่ายเก็บไว้
แชะ!
แชะ!
“อีหมูถ่ายอีกรูปนึง” เสียงไอ้โก๋ดังแว่วขึ้นมา สองผัวเมียคู่นี้ยังไม่เปลี่ยนชุด แถมยังมีหน้ามาถ่ายรูปคู่ด้วยกันอีก ถึงว่าไม่ได้ยินเสียงบ่น โพสต์กันเข้าไปสนุกกันใหญ่
“ถ่ายให้ไหม?”_ _ "
“ดี ๆ มะนาวมาถ่ายให้หน่อยเร็ว” เอ่อ อีผีอีหมูครับ เมื่อกี้พูดประชดครับ เข้าใจไหมว่าพูดประชด! ผมอยากจะสลายร่าง
แล้วเพื่อนตัวกลมผมหายไปไหน?
“โก๋เห็นออยด์ไหม? ”
“เห็นบอกว่าจะเดินไปขอชุดที่ใส่เต้นจากที่ปรึกษาหอพักน่ะ”
โอว คนนี้ออกตัวแรงกว่า อยากได้มาเก็บไว้ทั้งชุด สงสัยแค่ภาพถ่ายคงไม่พอ
คืนนี้พวกผมมีนัดถอนอายที่ร้านเหล้าชื่อร้านริมมอ เป็นร้านเหล้าที่นักศึกษานิยมกันมาก จันทร์ถึงอาทิตย์คนก็ยังแน่นร้าน ยกเว้นช่วงสอบเท่านั้นแหละที่คนไม่เยอะ ตอนนี้พวกผมอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้ว
“มะนาว นี่เครื่องรางที่บอกว่าจะเอาให้ เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์นะ คืนนี้รับรองไม่มีพลาด” แม่หมูยื่นซองพลาสติกสีดำส่งมาให้ผม
“นานจนลืมเลยล่ะ” ผมแบมือยื่นรับซองพลาสติกสีดำจากแม่หมู ก้มลงอ่าน ข้อความเขียนลงอักขระเอาไว้ว่า สินค้าตัวอย่างห้ามจำหน่าย ผิวเรียบ บางกว่าวันทัชทุกรุ่น ONETOUCH Condoms ถุงยางอนามัยวันทัช บรรจุ 1 ชิ้น
“ถุงยาง? หมูอย่าบอกนะว่าเครื่องรางที่บอกคือถุงยางอนามัย”
“เข้าใจถูกต้องแล้วคะ ได้แล้วให้เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์นะ และอย่าลบหลู่เพราะผ่านการปลุกเสกมาแล้วอย่างดี”
“จากใคร?”
“แม่หมูนี่แหละ 555” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็หัวเราะร่วน
“ไม่เอาอ่ะ ใครจะพกถุงยางไว้ในกระเป๋าตังค์เล่า เดี่ยวคนอื่นมาเห็นเขาก็หาว่าหื่น”
“พกเอาไว้เถอะน่า แก้เคล็ด”
“แก้เคล็ด?”
“จะได้โบกมือลาความเวอร์จิ้นเร็วขึ้น คริ ๆ ” พูดจบเพื่อนตัวกลมของผมก็จับซองพลาสติกสีดำขนาดกะทัดรัดยัดใส่ในกระเป๋าสตางค์ของผมทันที ผมพยายามเข้าไปแย่งกระเป๋าสตางค์ของตัวเองคืนจากเพื่อนตัวกลมที่กำลังหัวเราะเริงร่าอย่างอารมณ์ดี
“เล่นอะไรกันน้องเมท แต่งตัวกันเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นออกไปกันได้แล้ว วันนี้ไม่เมาไม่กลับ อนุญาตให้คลานกลับมาได้อย่างเดียว ล้างอายโว้ย” เสียงพี่เมทหน้าโหดของพวกผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโบกมือเร่งให้พวกผมเดินออกจากห้อง
“ไม่ขับรถไปหรอพี่มีน” เสียงแม่หมูถามขึ้นมาหลังจากที่พวกผมเดินออกมาถึงประตูทางเข้าหอพัก
“เดี่ยวไอ้กุ้งเอารถกระบะมันมารับพวกเรา ยังไงถ้าคืนนี้เมาจะได้กลับง่าย ๆ ใครไม่ไหวก็หามขึ้นกระบะกลับได้เลย ไป ๆ รถไอ้กุ้งเลี้ยวมาโน่นแล้ว” พี่มีทโบกมือส่งสัญญาณให้พี่กุ้งที่เปิดไฟสูงใส่พวกผมที่กำลังยืนรออยู่ รถกระบะของพี่กุ้งเป็นรถกระบะตอนเดียวสภาพเหมือนผ่านสงครามโลกมาก่อนไม่ต่ำกว่าสองครั้ง รถทั้งคันถูกอำพรางด้วยลายพรางทหารสีเขียวสลับดำ หลังจากที่พวกผมปีนขึ้นกระบะด้านหลังรถเสร็จ รถกระบะของพี่กุ้งก็เคลื่อนตัวพาพวกผมไปยังจุดหมาย นั่นคือ ร้านเหล้าริมมอ ระหว่างเดินทางผมได้แต่สวดมนต์ภาวนาขออย่าให้เครื่องยนต์ดับ รถกระบะพี่กุ้งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดไปตลอดทางจนผมรู้สึกเหมือนกระบะกำลังจะหลุดปลิวออกจากตัวรถ
ร้านเหล้าหน้ามหาวิทยาลัยของผมอยู่เข้าไปในซอย ซึ่งในซอยนั้นก็จะมีร้านเหล้าที่ให้บริการแบบร้องคาราโอเกะอยู่ด้วยกันหลายร้าน ถ้าเปรียบเทียบคงเหมือนซอยทองหล่อ เอกมัย หรือรัชดา แต่สภาพอาจจะต่างกันเล็กน้อย เพราะทางเข้าไปในซอยจะเป็นถนนดินลูกรังไม่ได้ปูคอนกรีต ข้างในร้านมีเพียงตู้คาราโอเกะ สำหรับเอาไว้ให้ยอดเหรียญเลือกเพลง เห็นไหมผมบอกแล้วว่าต่างกันเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอ๊ง แต่ร้านเหล้าม.ผมให้ความรู้สึกคลาสสิคมากกว่า
“มะนาว แล้วโก๋กับเบิร์ดไม่มาเหรอ” ลงจากกระบะเสร็จเพื่อนตัวกลมผมก็หันมาถามทันที
“มาดิ เดี่ยวคงมามั้ง บอกว่าจะขับรถมากันเอง”
“งั้นเราเข้าไปรอข้างในกันก่อนแล้วกัน” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็เดินนำเข้าไปในร้านตามหลังพี่เมทไปติด ๆ
ตอนนี้พวกผมเข้ามาในร้านกันแล้วครับในร้านคนยังไม่เยอะ มีลูกค้าอยู่แค่ไม่กี่โต๊ะ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะจุดประสงค์ของพวกผมวันนี้คือ เมา นักแสดงทั้งเจ็ดคนก็เดินทางมาครบทีมแล้วงานรื่นเริงจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
“โก๋เอาผสมอะไร” คืนนี้ผมรับหน้าที่มือชง
“เอาโค้กอย่างเดียว กินเหล้าไม่ได้”
“เฮ้ย ได้ไงครับเพื่อนน้องเมท มาด้วยกันต้องเมาด้วยกันนะครับ” พี่เมทผมโวยวายไม่ยอม
“อีผีกินเถอะ เดี่ยวเค้าดูแลเอง” เบิร์ดหันมาปลอบใจเพื่อนผมที่ทำหน้าลำบากใจ
“ได้ ๆ ” โก๋หน้าเสียนิดนึง แต่ก็พยักหน้ารับ
“กิน ๆ ไปเถอะน่า เดี่ยวผสมให้เบา ๆ ” ผมพูดแซวเล่นกับเพื่อนพร้อมกับส่งแก้วน้ำสีเหลืองอำพันยื่นให้
“ชน!!!!!”
กินได้ยังไม่ถึงครึ่งแก้วไอ้โก๋ก็วางแก้วตัวเองลง สักพักพอจะชนแก้วรอบโต๊ะกันอีกรอบผมเห็นไอ้โก๋มันจับแก้วไม่ถูกแล้วอ่ะ สงสัยเมาเร็ว แต่ทำไมมันเมาง่ายขนาดนั้น 555
“ชน!!!!!” จากที่ผมเป็นคนชงให้ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าไอ้โก๋กินเองชงเองแล้วครับ กินไปเต้นไปท่าทางสนุก ผมก็สนุก ทุกคนก็สนุกที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์อย่างเต็มที่
สักพักเพื่อนแม่หมูก็เดินเข้ามาทัก
“ออยด์วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ” แม่หมูตาโตตกใจ ร้องตอบเสียงหลง “จำฉันได้ด้วยหรอ?” คงไม่คิดว่าจะมีใครจำได้ เพราะคุณเพื่อนผมวันนี้จัดเต็ม
“จำได้ดิ ถามแปลก” เพื่อนแม่หมูทำหน้างงพูดเสร็จก็เดินยิ้ม ๆ ออกไป ส่วนผมกลั้นขำจนหน้าเขียว 555 คงคิดว่าแปลงโฉมมาเต็มที่แบบนี้คงไม่มีใครจำได้ ก็นะอุตส่าห์ทำผมแต่งตัวมาซะขนาดนี้ แต่ถามจริง ๆ ทำไมถึงคิดว่าคนอื่นจะจำไม่ได้ ไม่ใช่ซินเดอเรลล่าที่ถูกนางฟ้าเสกมานะ แค่แต่งตัวเพิ่มนิดหน่อยใครเห็นก็ต้องจำได้อยู่แล้ว
ต่อด้านล่าง
-
น้องแอลกอฮอล์เริ่มถูกลำเลียงวางลงบนโต๊ะจากหนึ่งขวดเป็นสองขวดเป็นสามขวดเป็นสี่ขวดและกำลังจะเปิดขวดที่ห้าตามมา ขวดเหล้ากำลังจะเท่ากับจำนวนคนที่มากันแล้ว ตอนนี้ทุกคนเริ่มทรงตัวกันไม่อยู่ คนในร้านก็เริ่มเยอะขึ้นจนเกือบแน่นร้าน ตอนนี้เหลือพวกผมอยู่โต๊ะกันแค่สี่คน พี่มีนกับเพื่อนออกไปสูบบุหรี่นอกร้านไอ้โก๋เริ่มออกลวดลายโชว์ท่าเต้นจนเกินพอดีเหมือนคนคุมสติไม่อยู่ แต่ก็กินเองชงเองเรื่อยๆแก้วไม่เคยว่างเต็มแก้วตลอด
“อีหมูเค้าปวดฉี่” โก๋หันไปบอกเพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้มีสภาพเมาไม่ต่างกันรวมถึงผมกับแม่หมูด้วยเพราะกำลังมึนเต็มที่แต่ไม่ได้ออกลวดลายโชว์เท่าไอ้โก๋หรอกนะครับ ไอ้โก๋พูดเสร็จก็เต้นต่อไม่หยุด ไหนบอกว่าปวดฉี่?
“โก๋ไหวเปล่าเนี่ย?” ผมเข้าไปพยุงเพื่อนที่กำลังเต้นอย่างสุดเหวี่ยง
“กลัวจะเต้นไปเหยียบขาใครเข้านะสิ” เบิร์ดพูดขึ้นขณะที่เข้าไปช่วยพยุงตัวไอ้โก๋เอาไว้อีกคน
“อีหมูเค้าปวดฉี่”
“หยุดเต้นก่อน ถึงจะพาไป” แม่หมูพูดขึ้นมาเพราะเห็นท่าไม่ดี
จากนั้นพวกผมที่พกสติติดตัวกันคนละนิดละหน่อยก็เดินพยุงพาอีผีเบียดผู้คนไปห้องน้ำ โก๋เหมือนคนควบคุมสติไม่อยู่ เดินไปก็เต้นไป จนผมกับเบิร์ดต้องจับแขนล็อกเอาไว้ แต่ไม่วายเกิดเรื่องจนได้ เพราะไอ้โก๋มันเต้นท่าปั่นจักรยานกลางอากาศ ส้นเท้ามันเลยถีบเข้าที่ยอดหน้าหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งเข้า โต๊ะนั้นหยุดการเคลื่อนไหวสายตาทั้งกลุ่มพุ่งตรงมาที่พวกผม
“มึงถีบหน้าเพื่อนกูทำไมว่ะ” ไอ้หัวฟูตัวผอมปรี่เข้ามาจะเอาเรื่องก่อนจะปล่อยหมัดลุ้น ๆ เข้าที่หน้าไอ้โก๋หนึ่งหมัดเต็ม ๆ โต๊ะนั้นทั้งโต๊ะหยุดเต้น และกำลังจะพุ่งกรูเข้ามาเล่นงานพวกผม เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นเร็วมากจนผมเองก็ตั้งตัวไม่ทัน ได้กินยำเท้าแน่ ๆ
“อย่าทำเค้า! เค้าเป็นตุ๊ดด! ” เสียงแม่หมูตะโกนเสียงดังพร้อมกับเบียดตัวเข้ามาบังโก๋เอาไว้ ทำให้โต๊ะนั้นหยุดหมัดที่ง้างเตรียมปล่อยออกมาเต็มกำลังของชายหนุ่มฉกรรจ์คนหนึ่งพึงมี
“เพื่อนผมเมาครับ อย่าทำอะไรเขาเลยครับ เขาไม่รู้เรื่อง” หลังจากตั้งสติได้ผมรีบอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ
“อีผีเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม?” เบิร์ดถามแฟนตัวเอง หลังจากที่หอบร่างไอ้โก๋ลุกขึ้นจากพื้น
“อีหมู ปวดฉี่” พอเรื่องคลี่คลายอีผีก็เริ่มมีสติกลับมาใหม่ สงสารก็สงสารเพราะที่โดนชกเมื่อตะกี้คงเจ็บน่าดูเหมือนกัน โชคดีที่พี่เมทผมกับเพื่อนเดินเข้ามาในร้านพอดีเลยช่วยพูดเคลียร์ให้และเหมือนพี่กุ้งจะรู้จักคนในโต๊ะนั้นด้วยเลยพูดง่ายหน่อย ดีที่เขาไม่ติดใจเอาความไม่อย่างนั้นเรื่องยาวแน่ ผมกับแม่หมูคงกลายเป็นหมูมะนาวเพราะโดนยำจนเละ โก๋เข้าไปในห้องน้ำนานแล้วแต่ก็ยังไม่ออกมาสักที
“อีผี เสร็จยัง”
“โก๋เป็นไรเปล่า”
“....”เงียบ
“อีผี”
“....”เงียบ
“เปิดประตูเข้าไปเลย” แม่หมูเสร็จก็ผลักประตูเข้าไป เพราะประตูไม่ได้ล็อกปิดเอาไว้เฉย ๆ
“หาย-ใจ-ไม่-ออก” โก๋ยืนพิงผนังห้องน้ำเอามือกุมหน้าอก หน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ สภาพดูแย่มาก ทำท่าราวกับคนกำลังขาดอากาศหายใจ
“เฮ้ย! เอาออกมาก่อน” ทุกคนเริ่มทำอะไรไม่ถูก หรือไอ้โก๋มันแพ้เหล้าว่ะ?
ผมกับเบิร์ดช่วยกันพยุงตัวโก๋ออกมาจากห้องน้ำ ส่วนแม่หมูรีบเดินไปบอกพวกพี่เมทผมที่โต๊ะ ผมขอทางเดินเบียดคนในร้านออกมา ใจเต้นตึกตักสภาพโก๋ตอนนี้ดูแย่มาก
“เอาออกไปนอกร้านก่อน ไอ้กุ้งไปสตาร์ทรถรอแล้ว” ผมกับเบิร์ดรีบช่วยกันแบกโก๋ไปที่รถกระบะพี่กุ้ง
“ยกขึ้นมาเลย” พี่มีนสั่ง เบิร์ดรีบอุ้มโก๋ขึ้นไปวางไว้หลังรถกระบะที่มีเสื่อปูรองเอาไว้ พี่มีนรีบปีนขึ้นหลังรถตามไป ผมกับแม่หมูก็กำลังจะปีนขึ้นกระบะตาม
“มะนาวกับออยด์อยู่เคลียร์บิลก่อน เดี่ยวพี่มารับ” พูดเสร็จรถกะบะของพี่กุ้งก็ขับออกไปปล่อยให้ผมกับแม่หมูยืนมองไฟท้ายรถ ภาวนาอย่าให้เพื่อนผมต้องเป็นอะไรเลย
“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“โอเค เดี่ยวฉันเข้าไปเคลียร์บิลเอง พี่มีนให้ตังค์ไว้แล้ว เจอกันหน้าร้านเลย”
ผมค่อย ๆ พยุงตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกว่าพื้นทางเดินมันเอียง ๆ ปวดเยี่ยวก็ปวด ในที่สุดผมก็พยุงตัวเองเดินมาถึงห้องน้ำจนได้ พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็เดินเซเป๋ซ้ายขวาออกมานอกร้านได้สำเร็จ ด้านนอกร้านฝนตกอีกแล้ว ไม่รู้จะตกอะไรนักหนา ผมเริ่มอยากกลับห้อง รู้สึกง่วงนอนเต็มที หนังตาชักไม่สามัคคีกับสมอง เผอิญเหลือบมองเห็นเก้าอี้ว่างอยู่ตรงมุมด้านนอกของร้าน ผมจึงค่อย ๆ เดินมึน ๆ เข้าไปหาที่นั่งหลบฝนรอแม่หมู
นั่งสักพักรู้สึกว่าน้องแอลจะรบกับสติของผมจนสามารถคว้าเอาชัยชนะไปครองได้สำเร็จทำให้สติของผมตกเป็นเมืองขึ้นชั่วคราว ส่วนสติของผมเองก็คงอยากตีเมืองกลับคืนบ้างทำให้ผมพอมีสติรู้สึกตัวเป็นช่วง ๆ หลับบ้างตื่นบ้างแต่เพื่อนตัวกลมผมก็ไม่ออกมาจากร้านสักที
รู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ตรงหน้า ผมค่อย ๆ ดึงสติกลับคืนร่างเงยหน้าขึ้นมอง แต่มองไม่เห็นหน้าว่าเป็นใคร เห็นแค่เงามืด ๆ ดำ ๆ
รู้สึกเหมือนเขากำลังพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยหลุดออกมาจากปากของเขาที่กำลังพูดอยู่
รู้สึกเหมือนเขาพยายามกวักมือเรียกผมในขณะที่ผมกำลังพยายามฟังว่าเขาพูดอะไร
ผมค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปฟังว่าเขากำลังพูดอะไรกันแน่
เขาก็เหมือนค่อย ๆ โน้มหน้าลงมาเพื่อพูดกับผม
ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรที่เขาพูด
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
ปากผมกับเขา
ชิดติดกัน
_______________________________________________________________________________TBC
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาคอมเม้นต์รวมถึงบวกเป็ด อยากจะจุ๊บๆทุกคนเลย
Cupcake – ขอบคุณที่ช่วยดูชื่อตอนให้น้า พิมพ์ไปก็เบลอไป _ _”
PazZ -- ในเรื่องมะนาวยังไม่เคยไปเลยคะ ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆนะคะ ^ ^
Urmein – ขอบคุณที่ช่วยดูให้เข้าไปแก้ให้เรียบร้อย กอดๆๆ ^__^
love2y -- ขอบคุณที่ช่วยดูให้เน้อ จุ๊บๆๆ
yayee2 – ขอซื้อ “หมูมะนาว” คำนี้น้า ชอบๆๆ ^ ^
-
จิ้มมมมมม ทันมั้ย ?
***
ทันด้วยยย >.<
อ่านไปยิ้มไป หลากหลายความรู้สึกมากๆ
ว่าแต่พ่อหนุ่มคนนั้นเป็นใคร
เครื่องราง ทำพิษ สินะ สินะ สินะ
-
โอ๊ยยย อ่านตอนพิธีเปิด ขำน้ำลายกระเซ็นเต็มคีย์บอร์ดเลย :m20:
:z13: จิ้มคนแต่ง แต่งฮามาก ลำบากเค้าต้องไปเอาผ้าไปเช็ดอีก :z13:
+1 :กอด1:
-
ใครอ้ะ ใครอ้ะ :impress2: :impress2:
-
มาแล้วววววววว >w<
ขอบคุณค่า
ตอนนี้ฮาซะน้ำตาไหลเลย 5555
-
เค้า คนนั้นเป็นใคร รร .... :angry2: :angry2:
-
เราอยู่โคราชอ่า(โรงเรียนหญิงล้วนๆที่ขอสงวนการเอ่ยนาม :o8:) โรงเรียน หนูร้องว่า 'มัดหมี่'อ่า เเต่ที่เหลือ ทั้งท่อนร้องเเละท่าเต้น เหมือนกันหมด
รับน้องตอนม.1กับตอนซ้อมเชียร์ เอ๊ะอะ ผิดอะไรก็เต้นเเต่เพลงนี้ 5555
(เราก็เคยโดนอายดี 555 ) o13
-
มีคอนดอมแก้เคล็ดแล้ว ห้ามพลาดนะมะนาว
-
:จุ๊บๆ: ไปแล้ววว
อร๊ายยยยย ใครกันนน!!!!!!
-
:เฮ้อ:น้องมะนาว มึนตลอด ไม่เมาก็มึน ยิ่งเมายิ่งมึนเข้าไปใหญ่
เดี๋ยวก็โดนกดหรอก
-
วิธีลงโทษ น่าสงสารมากกกก
ตอนท้าย ใครกันนะ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ อยากรู้ๆ
-
เย้ย!!? อะไรน่ะ
เค้าคนนั้นคือใครหนอ ~
รึเคล็ดพกถุงยางจะได้ผลจริงๆกันนะ /นั่งเอาถุงยางยัดกระเป๋าตังค์ -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
ร่มของจิ้นท่าจะใหญ่น่าดู เพราะมีทั้งกราฟ มะนาว และโอมในร่ม แต่ดูเหมือนสามคนจะคอยปกป้องไม่ให้มะนาวโดนฝนนะนั่น เพราะอยู่ตรงกลางนี่นะ โอมแกล้งมะนาวหรือเปล่าเนี่ย แล้วใครมาเก็บมะนาวไปนะนั่น จะใช่สามหนุ่มหรือเปล่า
-
ขำจนแทบสำลักน้ำลาย ดีนะที่ไม่ได้เป็นตอนกลางวัน ไม่งั้นไอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล๊ะ ฮาจัด :m20:
กรี๊ดกร๊าดดดดดดด ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆ นั่นใครฉวยโอกาสจุ๊บกับมะนาวเนี๊ยยยยย
ตอนมะนาวโดนรุมล้อมกับสามหนุ่มในร่มคันแดงอันร้อนแรงนั้น นึกภาพแล้วแทบฟินไปเลยอ่ะ โฮะๆๆๆ แอร๊ยยยย~ \(//∇//)\
ตอนต่อไปช่วยมาต่อเร็วหน่อยได้ไหมคะ ค้างจนเครื่องแทบerrorอ่ะ :really2:
-
Who????? มันคือผู้ใด๋กันล่ะนี่???? :serius2: :serius2: :serius2:
-
โอ้ววว
พระเอกโผล่มาแร้ว ใครหว่า
เครื่องรางได้ผลดีนะ มะนาว
-
ใครอะ ใครได้จูบมะนาว :impress2:
-
เง้ออออออออออออออ
ใครอ่ะ ใครจูบมะนาวววววววววววว
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
เพิ่งเห็นว่าลงแล้ว นึกว่าตอนเก่าคือตอนที่13ค่ะ :z3:
//ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขำตอนที่เปิดกีฬามากๆ :m20: :m20: :m20:
ทำไปได้จริงๆ :laugh: อ่านไปยิ้มไป ชอบตอนสมหนุ่มสามมุมจีบมะนาวแบบเนียนๆจริงๆชอบตอนเค้าอยู่ในร่มคันเดียวกัน :-[ :-[
ตอนนี้เลือกไม่ถูกเลยว่าอยากคู่กับใคร(อินประหนึ่งเลือกแฟนให้ตัวเอง เอิ้กกก) อารมณ์แบบอยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน(สองคนมันน้อยไป :o8: :o8: )
ถุงยางเอ้ย เครื่องรางของแม่หมูออยล์นี่ผลออกไวขนาดนี้เลยเหรอ แล้วเค้าคือใครกันนะ #บิดตัวเขินอาย :-[
เขาคนนั้นคือพี่จิ้นรึเปล่านะ :z2: (ลำเอียงไปทางพี่จิ้นฮี่ๆ) ขอบคุณค่า :L2:
-
:L2:มะนาวมาวววววววววววว
-
โอย จะฮาไปไหนพี่น้อง
พึ่งรู้ว่าการประกาศตัวเป็นตุ๊ด ป้องกันการถูกทำร้ายได้ด้วย
หวังว่าหนุ่มลึกลับคนนั้นจะเป็นหนึ่งในสามพี่เมทน้องเมทนะ
เป็นคนอื่นล่ะน่าดู
-
เขาคือใครคะ อ๊ากกกก อยากรู้
-
ตัดได้ค้างงงง
ใครๆๆๆๆๆๆ
-
อ้าวแล้วใครมาจูบมะนาวเนี้ยะ
:L2:
-
บุคคลปริศนา :o
-
ใครว้าาาาาาา ใครเอาจูบของมะนาวไปเนี่ยยยย
-
เครื่องรางจะพามะนาวได้โชคแล้ว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ใคร อ้าาาาาาาาา
เครื่องลาง ชิ้น เดียว ไม่พอ นะจ๊ะ ต้อง 3 ชิ้น สิ หุหุหุ :impress2: :impress2: :impress2:
ต่อๆๆๆ ด่วนๆๆ
-
ใครอ่ะ
ใช่หนุ่มสีฟ้าหรือเปล่า
ดูท่าทางเครื่องรางจะขลังเนอะมะนาว
-
แว้กกกกกก ใครอะ ปากชนปาก มาต่อด่วน ค้างจ้า
-
หนุ่มลึกลับคนนั้นคือใคร?!
ฮาน้องมะนาว มะหมี่ ~ :m20:
ฉากหลบฝนทำเอาจิ้น4Pกันเลยทีเดียว เสียดายจังถ้าต้องเลือกใครซักคน :เฮ้อ:
-
เหยยยยยยยยยยย
มีจุ๊บ !!!
อะไรยังไง ไม่ให้นะ
ต้องกราฟสิ สติลเชียร์คนนี้ (ฝังใจ)
อ่อยยย ขอให้เป็นกราฟ คริคริ
-
เครื่องรางแม่หมูได้ผลซะแล้วมั้ง o18
เดาไม่ถูกเลยใครได้จุ๊บกับมะนาว
-
ผู้ใดกล้ามาจูบน้อองมะนาววว เดี๋ยวฟ้อง เอ่อ ฟ้องใครดี มี สามคน ฮิ้วววว
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ o13
-
ใครรรรรรรรรรรรรรรรร
-
สามหนุ่มสามหนุ่ม
ความรู้สึเดียวกับแม่หมู คงอยากเจี๋ยทั้งสองคนพร้อมๆกันเลย มันกำลังพอดี
ถ้าเป็นเรา เราชอบโอมืี่ดูเถื่อนๆ กวนๆ มันติดอยู่ที่ใจมากเลย ดูเด่นเป็นพิเศษ หากจะมีผลต่อจิตใจเจ้ามะนาว
เครื่องรางขอหน่อยสิ แรงได้ใจไม่ทันไรจุ๊ฟซะล้ะ จะมีต่ออีกหลายยกยาวๆม่ะ อิอิ ไม่อยากลุ้นเก้อ
กว่าจะมะนาวจะรู้ตัวก็มีสามหนุ่มมานัวเนียพัวพันใจยากที่ตัดออกซะล้ะ
แต่อย่างว่ามะนาวติดใจอยู่คนเดียวคือหนุ่มออร่าฟ้า 55555
-
:impress2: ใครอ่ะ อย่าพรากจิ้นมะนาวตอนเมานะ
-
กรี้ดดดดดดดดดด ปากชนปาก :z2:
ฮาอ่ะ ฮาาาาาาาาาามาก
คิดได้ไง เต้นมะหมี่
-
มะนาวจุ๊บกับใคร??
ค้างงงงงงง :z3:
-
แล้วใครฟะเนี่ย
รอตอนต่อครับ
-
โอ๊ะๆๆ หรือจะเสียจิ้นแบบไม่ได้ตั้งจายยยยยย :jul3: :oo1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆ :pighaun:
ต่อมอยากรู้กำลังจะระเบิดแล้ว หนุ่มคนไหนเนี่ย
เครื่องรางมันจะศักดิ์สิทธิเกินไปไหม พกวันแรกก็ได้เรื่องแล้ว
รอตอนต่อไปแบบอกจะแตก มาต่อตอนต่อไปเร็วๆ นะคะ :call:
-
ใครมาแอบจูบมะนาวเนี่ย
-
ฮามะหมี่ทั้ง 7 จริง ๆ
-
เอาแล้วไงมะนาว จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
-
ใคร???
-
อัยยะ!!
เครื่องรางของเเม่หมูขลัง เว้ยเฮ้ย!
-
จากตำแหน่งการยืนหลบฝนแล้ว บอกได้เลยว่าพี่เข้มเป็นต่อเยอะ :-[
-
แอร๊ยยย
ใคร ใครกันที่มาลักหลับน้องมะนาวของเจ๊
บอกมาซะดีๆ ใครเก็บแต้มนี้ไป
:-[
-
อธิบายสภาพชุดได้ ชั ด เ จ น มากกกก 555555
-
ฮา สนุก ลุ้นๆ :impress2:
-
รอค่า :)
-
เลือกไม่ถูกเลยเหมาหมดสามคนเลยได้ปะ :impress2:
-
หรือเครื่องรางแม่หมูจะได้ผลจริงๆ?
แล้วใครละนั่น เจ้าของเงาดำคนนั้น???
-
ไม่อยากจะคิดผู้ชาย7คนใส่กระโปรงเต้น :pigha2: :pigha2: :pigha2:
แม่หมูกับมะนาวพอก็ทน :m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3:
รออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
อิ อิ คนที่จะได้ :จุ๊บๆ: กับมะนาวเนี่ย
จะเป็น1ใน4หนุ่มที่ร่วมหลบฝนด้วยกัน
หรือจะเป็นหนุ่มคนที่5 (เป็นใครก็ไม่รู้)เนอะ
คืนนี้มะนาวคงจะได้ใช้ของขลังจากแม่หมูซะแล้วกระมัง
ป.ล. ไม่ต้องซื้อหรอกจ้ะ เอาไปได้เลยจ้ะ
-
จุ๊บกับใครไปแล้วอ่ะ มะนาว
พี่โอม พี่จิ้น หรือกราฟ อิอิ
ลุ้นๆ เชียร์ พี่จิ้น แต่พี่โอมระยะหลังแอบแรงส์ อ่ะ กินข้าวสองต่อสอง เสื้อคลุมอีก
-
ใคร!!!!!!!!!!!!!
-
:m20:
-
สงสัยต้องหา "เครื่องรางล้างจิ้น" มาไว้กับตัวซะแล้วววววววววววววว
-
ขอเดาว่า ไม่ใช่กราฟ
เราเชียร์พี่จิ้นอ่ะ
ลุ้นๆ รีบมาต่อน้า
:pig4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อยากจะขอกรี๊ดดดดดด มะนาวน่ารักมากกกกกกกก
ว่าแต่ใครเป็นพระเอกอ่ะ แต่เชียร์กราฟนะ เพราะเป็นคนที่เป็นไปได้และออกโรงคนแรก
และเพราะชื่อเรื่อง นายเอกเป็นแม่สื่อ เพราะงั้นพระเอกก็ต้องเป็นเป้าหมายซิ่ ชะมะ เชียร์กราฟๆๆ
อยากให้พี่จิ้นคู่พี่มีนอ่ะ(ใครเมะ/เคะตกลงกันเองนะ ฮ่าๆ เดาไม่ออกเหมือนกัน)นิสัยพี่มีนน่ารักอ่ะชอบๆ แต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่
ส่วนพี่จิ้นลุคภายนอกแม้นนนน แมน แต่นิสัยชอบอ่านนิยายแถมผิวเนียนอีก มาสร้างลุคแมนภายนอกที่หลังป่ะเนี่ย เมื่อก่อนอาจจะน่ารัก
และอยากให้พี่โอมคู่แม่หมูออย เพราะไม่อยากให้แม่หมู่เสียใจอ่ะ อยากให้มีคนรัก เพราะแม่หมู่น่ารัก นิสัยดี
แต่ว่านะ ตอนเนี๊ยยยยย ใครก็ด้ายยยยย ไปช่วยน้องมะนาวที..........อ๊ากกกกก
โธ่เว้ยยยยย กราฟฟฟฟ พี่โอมมมมมม พี่จิ้นนนนน พี่มีนนนนน แม่หมู.......อยู่ไหนกันว้าาาาาาาาา
มาช่วยหนู่มะนาวเดี๋ยวเน้เลยยยยยยย ใครบังอาจมาจูบมะนาวววววววว
ถ้ารุ้น้าาาาา แล้วถ้าไม่ใช่พระเอกนะ มันตายยยยยยยยย(ถ้าเป็นพระเอกไม่เป็นไร ฮ่าๆ ว่าแต่ใครพระเอกง้า เฮ้อออ)
(งานนี้ใครมาช่วยมะนาว ก็พระเอกหล่ะวะ รึเปล่า? เหอๆๆ)
:L2: :pig4: :L2:
-
ใครมาจุ๊บมะนาวฟระคะ เพราะเมาแท้มะนาวถึงไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย
ชุดเต้นมะนาวท่าทางจะน่ารักนะ ท่าเต้นก็โคตรฮา~~~
ชอบตอนเบียดกันไปในร่ม 4 คนอ่ะ 4P สุดไรสุด
ขอบคุณค่ะ
-
ก็โดนกันไป
-
พ่อหนุ่มเสื้อฟ้าคนนั้นรึเปล่า? ลุ้นๆๆ
-
อ๊ากกกก นายคือใคร ใครคือนายยยยย :m31:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :sad5: ใครอ่ะใคร อยากรู้ๆ
หนุ่มออร่าแน่ๆ มาต่อเร็วๆนะ พลีสสสสสส :dont2:
-
แอ้กกก ใครมาขโมยจุ๊บหนูมะนาวว :impress2:
แง มาตัดฉึบเลยอะ /พราก/
-
ใครอาาา
-
ใครมาเอาปากมาชิดมะนาวกัน!!!
-
ถ้าโหวตได้... :z12: :z12: :z12:
รางวัลนิยายสุดฮา : แม่สื่อแม่ชัก มักได้ "ชัก" เอง
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
จะเกิดอะไรต่อไปกันนะ แอบลุ้น
-
ใครจุ๊บมะนาวเค้าาาา :-[
ว่าแต่รักแรกพบของมะนาวนี่ใครน้อ
แต่ใจเราอ่ะเชียร์พี่โอมเต็มที่!!! รู้สึกบทเด่นกว่าเพื่อน อิอิ!!
-
อ๊ายยยยยยย ใครปล้นจุ๊ฟมะนาวของพี่!!!! :-[
-
ใครอ่ะ อยากรู้จังเลย
มาต่อเร็วๆน๊า
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
มะนาววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!
โอ้ โนวววววววววววววววววว
-
กรรแสดงชุดนี้มันเป็นความตั้งใจของอิพี่เข้มโอมสินะ คิดได้ไงฟร่ะให้น้องใส่กระโปรงสีเขียวมะนาวด้วยเหตุผลว่าตัวเองชอบ 5555 แต่นั่นยังไม่เท่ากับสภาพของเจ็ดหนุ่มผู้กระทำผิด กร๊ากกกก มันฮามากจริงๆ แต่มะนาวคงจะน่ารักมั้ง ไม่งั้นหนุ่มๆโซนดีเค้าไม่เร่งเข้ามาประชิดในร่มเดียวกันหรอก หนุ่มห้องนี้เค้าสามัคคีดีนะ แบ่งปันกันดีจริงๆ นี่ถ้ารู้ว่ามะนาวกำลังถูกคนนอกจีบจะร่วมมือช่วยกันขนาดไหนฟร่ะเนี่ย กลุ่มที่อิผีไปเคะยอดหน้าเค้าโดยไม่ตั้งใจเนี่ยจะใช่หนุ่มออร่าฟ้าคนนั้นเปล่าอ่ะ ใครมาจูบมะนาวเนี่ย หนุ่มคนไกนกันที่บังอาจพรากจูบแรกของมะนาวไปจากหนุ่มๆโซนดีเนี่ย
-
มะนาวจูบใคร อะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ป่วนกันทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ ไม่มีห้ามปราม
แต่บทลงโทษที่เล่นไพ่นี่ตลกดีเนอะ :jul3:
ยิ่งได้พี่โอมหน้าเข้มมาดูแลด้วยแล้ว
เหมือนเป็นการแกล้งกันมากกว่าลงโทษ
ว่าแต่เครื่องรางของแม่หมูนี่จะขลังจริงมั๊ย
แล้วคนที่ปากชนกันเป็นไครกัน :serius2:
ถ้าเป็นหนึ่งในสามหนุ่มนั้นก็ค่อยโล่งอก :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด :m31: :m31:
ครายยยยยยยย :angry2: :angry2:
มาชิม น้ำมะนาวย๊ะ :-[ :-[
อ๊ากก เคลียด
รีบๆๆ มาเฉลยนะ อยากรู้ว่าน้ำมะนาวจะเปรี้ยวหรือว่าจะหวาน :z1: :z1: :z1:
คิคิ :call:
-
ครายยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
คนที่จูบน้องมะนาว
อยากให้เป็นกราฟนะ
แต่ตอนนี้พี่โอมแกมาแรง
เอ๊ะ...หรือจะเป็นพี่จิ้น
เอาเถอะใครก็ได้...ยังไงก็คงเป็นใครสักคนในสามหนุ่มล่ะมั้ง
-
รอลุ้นต่อไป :L1:
-
หนุ่มปริศนาคนนั้นคือใครกันนะ ?? o22 o22
-
Who is he ???
ใครอ่ะมาแอบจุ๊บ
-
ขอเค้าดีจริงๆ เครื่องรางล้างจิ้น
-
เค้าเป็นใครหนอ....เค้ามาจากไหน.....///ปรากฎว่าเป็น "แม่หมู". กร๊ากกกก :laugh:
ตอนแรก เจ๊อยากให้กราฟ ครองคู่ตุนาหงันกะนู๋นาว แต่ไงตอนนี้ชักอยากให้เป็น 4P ซะละ :z1:
P.S. มิสามารถเลือกได้จริง จริง ขอแบบ ไม่มั่แต่ทั่วถึงละกัน :m25:
-
หนุ่มหล่อ 3ย หรือเปล่าหว่า?
:impress2: :impress2:
-
The Call Chapter 14 : จองใจ
__________________________________________________________________________________________________
“กลับกันเถอะ”
ผมได้ยินเสียงที่เขาพูดแล้ว ด้วยความง่วงจัด แม้จะพยายามเปิดเปลือกตาของตัวเอง แต่ดูเหมือนหนังตามันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของร่างกายผมอีกต่อไป คำสั่งของผมไม่ศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว ผมลืมตาไม่ขึ้น ผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเขาลอยเข้ามาปะทะจมูก เขาพยายามพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยการใช้แขนทั้งสองข้างโอบร่างกายของผมให้ชิดติดกับร่างกายของเขา หัวของเขาเกยที่ไหลด้านซ้ายของผม
ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาออกไปเพราะผมเมา
เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
….
……..
………….
…………………..
“อืมมมม” ใครเอามือมาเขี่ยปาก คนจะนอนอย่ามากวนตอนนี้
รู้สึกเย็นชื้น ๆ ที่คอ อ๊ะ! ตัวอะไรกัด อะไรหยึย ๆ วนอยู่ที่หู นิ้วใครมาเขี่ยขนตาผม
ผมพลิกตัวจากนอนหงายเป็นนอนคว่ำ รู้สึกเหมือนถูกรัด แน่น อึดอัด ร้อน ผมรู้สึกตัวเป็นพัก ๆ ติด ๆ ดับ ๆ
“ง่วง จะนอน” ผมก็บ่นงึมงำตาประสาคนเมา ลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น ทั้งง่วงทั้งเมา
แล้วผมก็หลับไป
…..
………..
………………..
………………………….
ครืดดด ครืดดดด อะไรสั่น?
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ส้มโอ แตงโม แตงไทย ลิ้นจี่ ลำไย องุ่น พุทรา มัน ฝรั่ง มังคุด กล้วย ละมุด น้อยหน่า ขนุน มะม่วงนานาพันธุ์ ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
http://youtu.be/b39rcte_Vv0 (http://youtu.be/b39rcte_Vv0)
ครืดดด ครืดดดด
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ส้มโอ แตงโม แตงไทย ลิ้นจี่ ลำไย องุ่น พุทรา มัน ฝรั่ง มังคุด กล้วย ละมุด น้อยหน่า ขนุน มะม่วงนานาพันธุ์ ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
เสียงโทรศัพท์ผม? ใครกันนะโทรมากวนผมเช้าขนาดนี้ พอตั้งสติได้ ผมก็พยายามควานหาโทรศัพท์ที่มักจะวางเอาไว้ใกล้กับหมอน เป็นประจำ ไม่เจอ โทรศัพท์อยู่ไหน? ผมใช้มือควานหาทั้งที่ตายังปิดสนิท
zZZZZz
ครืดดดด ครืดดดด
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ส้มโอ แตงโม แตงไทย ลิ้นจี่ ลำไย องุ่น พุทรา มัน ฝรั่ง มังคุด กล้วย ละมุด น้อยหน่า ขนุน มะม่วงนานาพันธุ์ ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
ครืดดดด ครืดดดด
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ส้มโอ แตงโม แตงไทย ลิ้นจี่ ลำไย องุ่น พุทรา มัน ฝรั่ง มังคุด กล้วย ละมุด น้อยหน่า ขนุน มะม่วงนานาพันธุ์ ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรสั่นอีกแล้ว!?
เหมือนสั่นอยู่ใกล้ ๆ
อยู่ใกล้มาก ๆ
ที่ไหน?
มะนาวค่อย ๆ ล้วงมือข้างถนัดเข้าไปในเป้ากางเกง มะนาวสะดุ้งตื่นตาโตทันทีแบบไม่ต้องใช้อุปกรณ์ช่วย โทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์อยู่มาในเป้ากางเกงชั้นในได้ยังไงเนี่ย
“โหล ครับ”
“มะนาวทำไมยังไม่ตื่น”
“มะนาว”
“....”
“มะนาวโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
“มะตูม?”
“โซ เยสเซ่อ”
“โทรมากวนทำไมแต่เช้าเล่า”
“มะนาว นี่มันจะบ่ายสี่โมงเย็นแล้วนะ เช้าตรงไหนว่ะครับ”
“!” ..............อึ้ง...................................เราหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ
“มีช็อค ไปทำอะไรมาล่ะเมื่อคืน แอบไปกินเหล้ามาอะดิ”
“เออ”
“เมามาหรือคานมา?”
“ไม่ต้องมาขำ กินเหล้าก็ต้องเมาดิ”
“เสียเวอร์จิ้นไปยัง? หึหึหึ”
“ไม่ตลก” ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว
“โหย ไรอ่า แซวเล่นแซวหน่อยทำเสียงเครียด”
“....” จะทนไม่ไหวแล้ว
“เสียตูดยัง?” มะตูมกลั้นขำ ส่วนผมไม่ไหวแล้วโว้ยยยย
“อ้อกกกกกกกกก” มะนาวเอามือปิดปากรีบพุ่งตัวไปห้องน้ำอย่างว่องไว โชคดีวิ่งเร็ว ถึงเส้นชัยพอดีเป๊ะ ไม่งั้นเรี่ยราดกลางห้องแน่ พอได้อ้วกออกมาบ้างก็ค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย มะนาวเปิดก๊อกน้ำ ใช้สองมือกวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตา กวักน้ำลูบตามคอ ระหว่างที่ลูบน้ำตามคอ นิ้วมือก็ไปสะดุดกับวัตถุอย่างหนึ่งเข้า มะนาวค่อย ๆ ไล้นิ้วมือสำรวจวัตถุต้องสงสัย
“สร้อย?”
มะนาวเงยหน้าขึ้นมองกระจกที่ติดอยู่กับผนังห้องน้ำเหนืออ่างล้างหน้า เอียงคอให้กับกระจกเพื่อส่องดูวัตถุต้องสงสัย
“สร้อยจริง ๆ ด้วย” มะนาวไล่นิ้วมือสำรวจสร้อยปริศนาลงมือเรื่อย ๆ สังเกตเห็นว่าเหมือนมีอะไรห้อยอยู่ด้วย เขาดึงคอเสื้อที่สวมอยู่ลง
“เกียร์?” มะนาวสำรวจเกียร์ทองเหลืองในกระจก บนเกียร์ข้อความเล็ก ๆ กำกับว่า ENGINEER มะนาวพยายามฟื้นความจำเรื่องเมื่อคืน พยายามเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เขาพยายามถอดสร้อยที่ห้อยเกียร์เอาไว้อยู่สักพักแต่ไม่เป็นผล มะนาวเลยตัดใจเลิกล้มความคิดนั้น มะนาวเดินออกมาจากห้องน้ำแบบมึน ๆ รู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำล้างหน้าล้างตัวให้สดชื่นแล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน เเขามาทีไรเป็นอย่างนี้ทุกที เมาแล้วง่วงอยากหลับ ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้ เพราะรู้สึกตัวเป็นพัก ๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! นี่ห้องใครว่ะ”
ขณะที่กำลังสับสนปนมึนงงอยู่นั่นเองเสียงไขกุญแจพร้อมกับเสียงลูกบิดเปิดประตูก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ
แก้ก!
แอ้ดดดดดดดด!!!!!!!!
ใครสักคนกำลังเปิดประตูห้องเข้ามา?
“เป็นไงบ้างปวดหัวไหม?”
มะนาวยืนตะลึงตาค้างชายหนุ่มรังสีออร่าสีฟ้ายืนใส่แว่นอยู่ตรงหน้าเขา นึกไม่ถึงบทจะเจอก็มาให้เจอแบบง่าย ๆ
-
“.....” มะนาวยังยืนนิ่งตะลึงค้างอยู่อย่างนั้น ขณะที่พ่อหนุ่มรังศีออร่าสีฟ้าเดินขยับใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“ไงเรา ปวดหัวไหม?”
“.....”
ชายหนุ่มผิวขาวตัวรูปร่างสูงเดินใกล้เข้าไปใกล้มะนาวเรื่อย ๆ แต่ตัวของมะนาวยังไร้การตอบสนองของคู่สนทนาตรงหน้า ทำให้ผู้มาใหม่ ขมวดคิ้วชนกันมีสีหน้ากังวลฉายขึ้นบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด
“HEY! มะนาว” ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ใช้สองมือแตะที่ใบหน้าของมะนาวเบา ๆ เพื่อเรียกสติ
“ครับ”
“ปวดหัวหรือเปล่า? กินยาไหม? เดี่ยวพี่ไปซื้อให้”
“เปล่าครับ ไม่เป็นไรครับ” พอได้สติมะนาวก็ต่อบทสนทนาต่อทันที
เฮ้ย! พี่จิ้นใส่แว่น เป็นพี่จิ้นไปได้ยังไง จากที่กำลังมึนเรื่องเกียร์ปริศนา ต่อด้วยเรื่องห้องนอน แล้วมะนาวยังมึนต่อเรื่องชายหนุ่มรังสีออร่าอีก แค่ใส่แว่นตาอันเดียวทำไมบุคลิกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทำไมผมชอบจำคนที่ใส่แว่นไม่ได้ แสดงว่าห้องนี้คือดินแดนยักษ์สามตน
“หิวยัง”
“นิดหน่อยครับ”
“ปลุกเพื่อนเราสิ จะได้ออกไปหาอะไรกิน”
“เอ่อ พี่จิ้นครับ มะนาวมานอนห้องพี่ได้ยังไงครับ” หิวก็หิวอยู่หรอกแต่ขอถามให้หายข้องใจก่อนเถอะ เรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่ ทำไมถึงมาจบที่ห้องนี้ได้
“เมื่อคืนพี่เจอกับเพื่อนเราในร้าน หมูแดงเขาบอกว่าไม่มีรถกลับ พวกพี่เลยขับมาส่ง ถึงหอเราสองคนก็หลับไม่รู้เรื่อง กุญแจห้องก็ไม่ได้เอาติดออกมาสักคน พี่เลยแบกกลับมานอนที่ห้อง”
“ขอบคุณครับ งั้นมะนาวขอโทรศัพท์โทรบอกพี่เมทก่อนนะครับ เผื่อเป็นห่วง”
“พี่โทรบอกให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“แล้วทำไม..”ผมยังพูดไม่จบประโยคพี่จิ้นก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“ทำไมไม่ให้พี่เมทเปิดประตูให้ใช่ไหม? พี่เมทเราบอกว่าคงกลับดึกต้องรอดูอาการเพื่อนเราที่ไปส่งโรง’บาล”
ลืมเรื่องโก๋ซะสนิท พอนึกขึ้นได้ก็รีบกดโทรศัพท์หาพี่เมททันที
ตูดดดดดด ตูดดดดดดด
“โหล”
“พี่มีน โก๋เป็นไงบ้างอะ หมอว่ายังไง ออกจากโรง’บาลยัง”
“เอาทีละคำถามครับคุณน้องเมท เพื่อนเราไม่เป็นอะไรแล้ว สงสัยตอนนี้นอนเมาอยู่ห้องมั้ง”
“แล้วหมอบอกว่าเป็นอะไรอ่ะ”
“เมา แล้วหายใจไม่ทัน”
“!”
“แค่เอาหน้ากากออกซิเจนครอบเข้าจมูก อาการก็หายเป็นปลิดทิ้ง หมอยังแซวเลยว่า กลิ่นเหล้าหึ่งเลยนะครับ พี่โคตรอายเลยว่ะ”
“แค่เมาแล้วหายใจไม่ทันเหรอพี่มีน”
“ใช่ครับ”
“ขอบคุณนะพี่มีน”
“แล้วน้องเมททั้งสองยังไม่คิดจะกลับห้องกันหรอครับ เปรมเลยนะ”
“เพิ่งตื่นพี่มีน เดี่ยวจะกลับแล้ว”
“นึกว่าจะทิ้งพี่เมทคนนี้แล้วย้ายไปอยู่ห้องหอใหม่ซะแล้ว”
“มันเหตุสุดวิสัยน่าพี่มีน”
“อย่า ๆ คุณอย่ามาทำเสียงน่าสงสารเลยครับ หายไปทั้งคืนแถมตื่นแล้วยังไม่รีบกลับห้องอีก น่าสงสัยนะแบบนี้”
“โห่ว พูดไปโน้นไม่มีอะไรหรอกพี่มีน ออยด์ยังไม่ตื่นอ่ะ พี่มีนกินข้าวยัง จะได้ออกไปกินด้วยกัน”
“พี่กินแล้ว ใครจะหิ้วท้องรอพวกคุณกันหละครับ ตื่นแล้วก็รีบห้องได้แล้ว”
“ครับๆ”
ต่อจากนั้นผมก็โทรศัพท์ไปถามอาการเพื่อน โก๋ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วแค่รู้สึกมึนหัวนิดหน่อย แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะมีบุรุษพยาบาลส่วนตัวดูแลตลอด ยังบอกอีกว่าถ้ายังไม่หายบุรุษพยาบาลจะฉีดยาเข็มใหญ่ให้ ทะลึ่งจริง ๆ เพื่อนผม หลังจากวางสายผมก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เพราะเมื่อกี้ผมออกไปคุยหลังห้องมา ป่านนี้แล้วเพื่อนตัวกลมผมก็ยังไม่ตื่น ผมกำลังจะเดินไปปลุกเพื่อน สายตาผมก็หันไปเห็นพี่จิ้นที่กำลังนั่งมองอยู่พอดี
“เมื่อคืนพี่นอนกันยังไงครับ” ผมถามพี่จิ้นด้วยความรู้สึกเกรงใจ เพิ่งสังเกตเห็นว่าบนเตียงไม่มีฟูกอยู่เลยซักเตียง ฟูกทั้งหมดถูกลากลงมาปูต่อกันบนพื้น
“ก็นอนรวม ๆ กันบนฟูก”
“ห้าคนเลยหรอครับ”
“ใช่”
“พี่จิ้นขอบคุณนะครับ”
“พี่เต็มใจ หิวไหม? เดี่ยวพี่ไปซื้อข้าวให้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวผมว่าจะปลุกออยด์ แล้วพากลับห้องเลย” ผมเดินไปปลุกเพื่อนตัวกลมที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนฟูกนอนอย่างสงบ เธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย “หมูๆ” เพื่อนตัวกลมผมกระพริบตาปริบ ๆ พยายามไล่ความง่วงที่เกาะอยู่บนไขมันรอบ ๆ ตัว
“เช้าแล้วหรอ”
“เช้าที่ไหนเล่าจะมืดแล้วเนี่ย กลับห้องกัน”
“ขออีก 5 นาทีได้ป่ะ”
“ไม่ได้ ลุกเลยเร็ว ๆ ”
หลังจากแม่หมูตื่นผมก็ช่วยพี่จิ้นลากฟูกขึ้นไว้บนเตียงจนครบทั้งสามเตียง เสร็จแล้วก็ขอตัวกลับห้อง
“ขอบคุณนะคะพี่จิ้น” แม่หมูพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป
“พี่จิ้นกลับก่อนนะครับ”
“ครับ เอาร่มติดไปด้วยไหม? พี่ว่าเหมือนฝนกำลังจะตกนะ” พี่จิ้นเดินไปหยิบร่มมาให้
“ไม่เป็นไรครับ เดี่ยวรีบวิ่งไปคงทันครับ ไปนะครับ”
“วิ่งไหวหรอเรา”
“หายเมาแล้ว” ผมหันไปตอบหลังจากได้ยินเสียงพี่จิ้นแว่วตามหลังมา
“หึหึหึ”
ผมรีบเดินกึ่งวิ่งตามหลังแม่หมูไป เดินมาได้ถึงครึ่งทางฝนก็เริ่มลงเม็ด แต่ผมรู้สึกหิวน้ำ เลยกะจะแวะโรงอาหารก่อน
“หมูซื้อน้ำแป๊บนึงนะ เข้าไปด้วยกันไหม?”
“มะนาว ดูสภาพพวกเราสิ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย อีกอย่างฝนก็ตกแล้วด้วย รีบกลับกันก่อนไหม?”
“งั้นเดี่ยวหมูเข้าห้องไปก่อนก็ได้ เอาน้ำอะไรไหม”
“เอาเป๊ปซี่ก็ได้ เร็ว ๆ นะ เดี่ยวฝนตก”
“เจอกันที่ห้อง”
ผมรีบเดินเข้าไปซื้อน้ำในโรงอาหารคิดว่าน่าจะซื้อทัน หยิบขวดน้ำออกจากตู้ จ่ายเงินกับแม่ค้าเสร็จสรรพกำลังจะก้าวออกจากโรงอาหารฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ผมว่าผมรีบสุด ๆ แล้วนะ แต่ก็ไม่ทัน ผมคิดว่ายังไงซะก็ต้องอาบน้ำอยู่แล้ว เลยตัดสินใจวิ่งออกไปเลย ยังไม่ทันที่น้ำฝนจะปะทะกับร่างกาย ตัวผมก็อยู่ใต้เสื้อคลุมของกราฟที่ยกบังน้ำฝนเอาไว้เหนือหัว
“เดี่ยวเราไปส่ง”
“เดี่ยวเราเดินไปเองได้” ผมรีบบอกปัดด้วยความเกรงใจ
“เราจะไปห้องเพื่อนแถวห้องนายพอดี รีบเดินกันเถอะ”
จากนั้นผมกับกราฟก็เดินกึ่งวิ่งหลบน้ำฝนไปจนถึงห้องผม เสร็จแล้วกราฟก็รีบวิ่งต่อไปห้องเพื่อน
......
.............
.....................
................................
“หนุ่ม! หนุ่มลืมร่มไว้ในโรงอาหารน่ะลูก” เสียงป้าร้านขายกับข้าวที่โรงอาหารร้องเรียกนักศึกษาหนุ่มผิวขาวใส่แว่นหลังจากวิ่งไปส่งเพื่อนแล้ววกกลับมาที่โรงอาหาร
หนุ่มนักศึกษาปีหนึ่งเดินไปหยิบร่มก่อนเอ่ยปากกล่าวขอบคุณป้าร้านขายข้าว “ขอบคุณครับป้า” จากนั้นเขาก็กางร่มแล้วเดินกลับห้องพัก
_________________________________________________________________________________________TBC
-
จิ้มจึก
---------
พี่จิ้น พี่จิ้น พี่จิ้น พี่จิ้น
อร๊ายยยยย หนุ่มออร่าฟ้าคือพี่จิ้นของเบน จริงด้วยๆ เพราะกราฟใส่แว่นอยู่แล้ว พี่เข้ม ก็เคยเห็นแล้วตอนเอามอไซค์ไปซ่อม ก็เหลือแต่พี่จิ้นของเบน อร๊ายยยยยยย
:กอด1:
-
เกียร์นี่โอมใส่ให้ใช่ไหมนั่น แล้วกราฟไม่ค่อยเลยนะ เจ้าแผนการใช่เล่น แล้วจิ้นหรือคือคนที่มีออร่า แล้วมะนาวกับใครเนี่ย ทั้งสามคนทุ่มเทให้มะนาวเต็มที่ขนาดนี้
-
แผนสูง นะกราฟ
ว่าแต่เกียร์ของใคร :pig4: :pig4:
-
กลายเป็นพี่จิ้นนนนน คนที่ไม่ได้คาดคิด แล้วสร้อยเกียร์ของใครกันล่ะเนี่ยยย
-
ตื่นขึ้นมาน้องมะนาวก็มีเกียร์ห้อยคอประกาศจองตัวกันเรียบร้อย
แต่ปัญหาใหญ่ก็คือ ใครเป็นเจ้าของเกียร์อันนี้กันแน่เน้อ....ไม่รู้จะดีใจหรือกลุ้มแทนน้องมะนาวดี เสน่ห์แรงเหลือหลาย
แต่ละหนุ่มที่เข้ามาจีบ ดีกรีไม่แพ้กันเลย น่าทุ่มใจเชียร์มันหมดทุกคน ทำไงดีๆ อิอิ
-
อ๊ากกกกก มันค้าง มันสับสน
หนุ่มออร่าคือพี่จิ้นหรอ
แล้วพี่โอมล่ะ
โอ๊ยใครเป็นคนจุ๊บ
ใครให้สร้อย
ใครลวนลาม
อ๊ากกกก :z3:
-
3p เลยจะได้ไม่มีคนอกหัก o18......(แล้วหมูอะ :sad4:)
-
ใคร๊ เป็นผู้นัวเนียมะนาวเมื่อคืน โฮ้ย บางทีมะนาวก็หลับจนไม่รู้เรื่อง
ใครมาจองใครเอาสร้อยเกียร์มาใส่ให้ คนอ่านอยากรู้ยิก ๆ มากค่ะ แอบเชียร์พี่จิ้นเบา ๆ
แต่ที่จริงหนุ่มที่เข้าประกวดทั้ง 3 เค้าก็มีสไตล์ของตัวเองซึ่งน่ารักน่าเลือกกันหมดเลยนะ
อ๊ยยะ ตอนท้ายยังกับหนังเกาหลี เอาเสื้อคลุมเดินไปด้วยกัน กราฟนี่โรแมนติกไม่ใช่เบาน้า~~
ขอบคุณค่ะ
-
เยอะนะมะนาว
อ่านทีไรก็อดอิจฉาไม่ได้ทุกที
อร๊ายย
-
อ๊ายยยยยยยย หนุ่มออร่าฟ้าคนนั้นคือพี่จิ้น กรี๊ดดดดดดด งั้นจูบแรกของมะนาวก็คือพี่จิ้นอ่าดิ๊ อ๊ายยยย ชอบบุคลิกพี่จิ้นอ่ะ เท่ห์ดี เกียร์นั่นของพี่จิ้นอ่าดิ แอบจองน้องล่วงหน้าเลยเหรอพี่จิ้นไวไฟนะ ได้กำไรไปเกินคุ้มเลยสิ มะนาวก็ยังคงไม่รู้ตัวต่อไป แต่ท่าทางจะหวั่นไหวกับหนุ่มออร่าฟ้ามากนะ นายกราฟก็โผล่มาทำคะแนนกับเค้าด้วย แต่เห็นทีคะแนนจะรั้งท้ายอีกตามเคย นาทีนี้พี่จิ้นวิน กรั่กๆ มะนาวเอ้ยหนีไม่พ้นหนุ่มโซนดีแล้วล่ะ คึคึ
-
ยังแอบกรี๊ดพี่โอมอยู่ แต่พี่จิ้นก็น่าโฮก แล้วกราฟทำไงดี แอร๊ยย มะนาวเอ้ยย
-
มะนาวมันยังไม่รู้ตัวเลย
ว่าจะโดนจิ้ม
-
มีคนได้จุ๊บปาก
มีคนได้ลูบก้น
มีคนจับจองด้วยเกียร์
แล้วมันคนเดียวกันหรือเปล่าเนี่ย
ทั้งเมา ทั้งหลับไม่รู้เรื่องเลยมะนาวเอ๊ย เกือบไปแล้ว
ถ้าแม่หมูไม่อยู่ด้วย มิเป็น 4p ไปแล้วเหรอ
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ใครกันนะ ๆๆๆ หึหึหึหึ
-
โอมะนาวจ๋า...
อยากเก็บพวกเธอไว้ทั้งสามคน! :กอด1:
-
โอ้วเรียกไม่ถูก 3 คน 3 สไตร์ ว่าแต่นอนเรียงกันนี่
ใครเป็นคนนอนติดมะนาวนะ แต่ที่อยากรู้มาก ๆ ใครแอบจูบลูกครำมะนาวอะ :serius2:
-
เกียร์ของใครอ่ะ :impress2: :impress2:
ดูแต่ละคนทำดิ :impress2: :impress2:
ว้ายยยยย เชียร์ใครดี เลือกไม่ถูกเล้ยยยย :m3: :m3: :m3: :m3:
-
โอ๊ย ตอบไม่ถูก เลือกไม่ได้เลยน่ะเนี่ยว่าใครพระเอก
เอ๊ะ หรือว่าทั้งสามคนหว่า :z1:
:laugh:
-
ใครคือพระเอกกันแน่????
4P ไปเลยก็ดีนะ
งงและมึนไปพร้อมมะนาว
ในที่สุดมะนาวก็เจอหุน่มออร่าฟ้า พี่จิ้นนี่เอง :o8:
รออ่าตอนต่อไปค่ะ
-
สร้อยของคนนึง
ตื่นมาเจออีกคนนึง
เดินกลับห้องก่าอีกคนนึ
มะนาวโครตฮอตอะ
แล้วใครนอนกอดละอยากรู้จิง
-
ว๊ายยยยย ห้องนี้ หนุ่มแว่นสามคนเลยสิเนี่ย
ห้องยักษ์แว่น ชอบอ่าาาาา :-[ :-[ :-[
-
เชียร์พี่จิ้น
เกียร์ใครหนอ พี่จิ้นหรือพี่โอม เรียนวิศวะนี่เนาะ
ว่าแต่น่าเหมาจริงๆ อยากได้เธอทั้งสามคน อิอิ
คนจุ๊บ คนลูบ คนใส่เกียร์ คนเดียวกันไหม
-
เชียร์พี่โอมสุดใจขาดดิ้นนนนน :mc4: :-[
-
ตกลงพระเอกคือคร๊ายยยยยยยยย จงบอกคนอ่านมาซะดีๆ :laugh: :laugh:
-
ยิ่งกว่านักสืบ เกินคาดเดา :z3:แต่หนุ่มไหนก็ตกหลุมดักเสี่ยวน้องมะนาวแล้วล่ะ
-
เดาไม่ถูกอ่ะ ใครเป็นพระเอกเนี่ย
ลุ้นจัง
-
มันจะจบยังไงละเนี่ย ออร่าออกขนาดนี้
-
เค้าเชียร์พี่จิ้นนะ o13
เป็นมะนาวนี่ลำบากเนอะ มากันหลายคนเชียว
แต่เค้าลำบากกว่านะไม่มีมาสักคน
-
เฮ้ยยังไงล่ะเนี่ย!
ใครจูบมะนาว? ใครแอบลวนลามมะนาว?
และนั่นเกียร์ใคร? ไม่น่าใช่กราฟเพราะยังปีหนึงอยู่เลย
พี่จิ้นก็หนุ่มออร่าอีก 3คนนี้ใครเป็นพระเอกเนี่ยย
ผิดไหมถ้าจะอิจฉามะนาว โฮ๊ะๆๆ :m13: :laugh:
-
เอ๊ะ อะไร ยังไง ใคร ?
:really2: :really2: :really2:
-
:-[ โอ๊ย...เคลิ้มแทนมะนาว...หนุ่มๆช่างกรุ้มกริ่ม..อิอิ
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
ชอบมันทั้งสามคนเลยอ่ะ กรี๊ดๆ
o13
-
เลือกไม่ถูก เกิดเป็นมะนาวแท้จริงแสนอนาถ ชายชาติทั้งสาม มะนาวจะเลือกใครดี เอิ้กๆๆ
ขอเป็น4pละกันจะได้ไม่ต้องเลือก :laugh:
-
อย่าเลย อย่าบอกให้นาวเลือกเลยยย :z2:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่จิ้นคือหนุ่มรังสีออร่าสีฟ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนแรกคิดว่าเป็นกราฟซะอีกกกกกก
แล้วใครให้เกียร์มะนาวเนี่ยๆๆๆๆๆ
สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่จำไม่ได้ว่าใครเรียนวิศวะระหว่างพี่จิ้นกับพี่โอม หรือเรียนทั้งคู่หว่า
ส่วนกราฟตัดออกไปได้เลยเพราะเรียนมัลติฯ แต่มัลติเนี่ยเป็นสาขาในคณะวิศวะอ่ะเปล่าอ่ะ หรือเป็นเทคโน วิทยาการ งงๆๆๆๆๆๆ
แต่ที่แน่ๆๆๆๆๆๆๆ
ยังเดาพระเอกไม่ออกว่าเป็นใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจ็บปวดจริงๆๆๆๆ
ปล.ปริศนาช่างมากมาย ทั้งพระเอกเป็นใคร ใครขอเพลงให้มะนาว ใครจูบมะนาว และ ใครให้เกียร์มะนาว
-
ช่างลึกลับนัก อยากรู้เรื่องราวต่อไปจังเลยง่าาาาา
-
มึนและงงพอๆ กับมะนาว ท้ายที่สุดก็เลือกไม่ถูก เหมาหมดละกัน อิอิ o18 o18 o18
-
:L2: :L2: :L2:
-
หวาาาาา~ ใครกันนะ?
มะนาวโดนใครจุ๊บ
มะนาวโดนใครลวนลามแล้วกอด
มะนาวโดนใครจับจองด้วยการใส่เกียร์ให้
ที่แน่ๆ ข้อสุดท้ายนี้น่าจะตัดกราฟไปได้เลย เพราะกราฟเรียนคณะเดียวกับมะนาว
ก็เหลือพี่จิ้นกับพี่โอม วิศวะทั้งคู่ แล้วใครกันล่ะวะเนี่ย??
ทำไมมะนาวไม่ถามพี่จิ้นไปเลยนะ ดูอาการไปเลย
กราฟนี่แอบโรแมนติก+หื่นลึกๆนะ มีร่มแต่ไม่ใช้ เอาเสื้อยกขึ้นคลุมกันสองคนเดินพามะนาวกลับห้องแทน เจ๋งแห๊ะ
ว่าแต่..เซอร์ไพส์จริงๆ หนุ่มออร่าสีฟ้าคือพี่จิ้นซะงั้น แบบนี้ก็หนุ่มแว่นทั้งห้องเลยอ่ะดิ คริๆๆ เลือกไม่ถูกเลยสิ
ปอลิง ไอแอบฮาตรง "แสดงว่าห้องนี้คือดินแดนยักษ์สามตน" :laugh:
ปอลิงทู มาต่อไวๆนะ คาใจจริงเล้ยยยยย
:L2:
-
หนุ่มไหนหว่ะ????????????
-
หนุ่มออร่า = พี่จิ้น ?
หนุ่มให้เกียร์ = พี่โอม ??
หนุ่มลวนลาม = กราฟ ???
คนอ่าน = :m28:
-
โอ๊ะ ทุกคนต่างมีแผนการ หล่อ น่ารักกันทุกคนเลย หนักใจแทนมะนาวแล้วสิถ้าให้เลือก
สรุป เอาทุกคนได้มะจะได้ไม่ต้องเสียใจ :z1: :z1:
-
เรื่องนี้ 4p ใช่มั้ยครับ?
-
และแล้วผู้ชายออร่าคนนั้นก็คือพี่จิ้นของเรานี่เอง แอร๊ยยยย ฟินเล็ก ๆ
-
อ๊ากกกกก 4Pใช่บ่ ?? อร๊ายย :laugh: :laugh:
-
สรุปคือเรื่องนี้มัน 4P แหงๆ :o12:
ชอบแบบคู่เดียวมากกว่าง่ะ แต่ไงก็จะติดตามว่าตกลงมะนาวจะคู่ใคร
เชียร์พี่โอมเว้ยยย :3123:
-
อ๊ายอ่านเรื่องนี้แล้วชอบอ่ะๆ
อยากมีหนุ่มมาแบบนี้บ้าง
-
เกียร์ของผู้ได๋กันเนอะ :z2:ระวังตื่นมาครั้งหน้าจะมีเกียร์อยู่ที่คอ 3 อันนะน้องนาว :laugh:
-
เลือกไม่ถูก เรื่องนี้ผู้ชายทีีจะเป็นพระเอกเยอะเกินไป
-
น่ารักดีจังครับ
-
พี่จิ้นเหรอหนุ่มออร่าคนั้นอะ
-
4P เถอะนะค๊ะ :o8:
กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
หลายคนเกิน ไม่ขอเดา >< !!
-
o13 คนแต่งนี้เก่งเนอะ ให้สามหนุ่มมาแจกหนุ่มจีบได้ที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลย
เจ้าตัวก็ซื่อบื้อ เอ๋อตลอด 5555555 น่ารักจริงๆ
ตอนแรกทำลุ้นว่า จีบกราฟสงสัยกราฟแน่เลย
พอเจอพี่โอมกับพี่จิ้นไป จะบอกเสน่ห์ คารม ความเท่ห์กินขาดเลย
แอบจิ้มชะตาพระเอกไว้คนหนึ่งล้ะ เพราะโดดเด่นมากในใจ แบบชอบจริงๆ
ตอนนี้เหมือนเป้าชี้ไปที่ พ่อหนุ่มปริศนา ออร่า ออร๊า~ ใส่แว่น + อยู่วิศวะ ( ให้เกียร์ตีตราจอง )
รอดูโค้ดลับต่อไป... อะไรเอ่ยย ?? :z2:
โดนจูบ ลวนลามไปล้ะ เมาครั้งหน้า เสียซิงแน่มะนาวววววว 5555 :z13:
แอบสงสัยนิดนึงเมื่อครั้งที่หลอกว่าเป็นแฟนพี่โอมตอนเจอพวกวิศวะ นี้เค้าเป็นไงอ้ะ
เหมือนพี่โอมน่าจะรู้ตัวบ้่างป้ะ อย่างน้อยฝั่งวิศวะก้น่าจะข่าวลือๆบ้าง
:really2:
-
แอร๊ยยย///////อะไรชีวิตของมะนาวถึง วนเวียนอยู่กะหนุ่มใส่แว่นละเนี่ย :z2:
เป็นเจ๊หน่อยไม่ได้ :laugh: ลาภปากชัด ชัด
หนุ่มออราสีฟ้า คือพี่จิ้นงี้ มะนาวชอบพี่จิ้นหรอ แล้วกราฟของเจ๊ ละ ไม่อยากชงเลย เด๋วแห้ว :laugh:
P.S. กราฟ จิ้น โอม >>> โครต. เจ้า. เลห์/////
-
โอ้โหพี่โอม แอบเอามาใส่ให้มะนาวตอนไหนเนี่ย ตอนนี้ทั้งสามคนกำลังทำคะแนน
มะนาวท่าจะเลือกยากแหะ
-
หนุ่มรังสีสีฟ้าคือพี่จิ้นหรือเนี่ย แบบนี้มะนาวก็ตกหลุมรักพี่จิ้นหรือป่าว แล้วกราฟอีกเหมือนกราฟจะสนใจมะนาวเลย พี่โอมด้วย
เสน่แรกมากค่ะนายเอกเรื่องนี้
ปล.พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ อยากบอกว่า ตอนเรียนเนี่ย มีหนุ่มชื่อกราฟเป็นเดือนเหมือนกัน ใส่แว่นด้วย แต่เค้าเรียนเศษฐ์ศาสตร์นะค่ะไม่ได้เรียนมัลติเตมือนเรื่องนี้
-
เอ...ใครกันนะแอบจองมะนาวด้วยสร้อย หวังว่าคนๆนั้นจะเป็นพี่จิ้น ชอบพี่จิ้น เชียร์พี่จิ้นนน~
-
คือออออ เลือกไม่ถูกค้าบบบบบบ
-
หนักใจแทนมานาว
หนุ่มๆ แต่คนก็ช่างน่ารักเหลือเกิน :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เผลอเข้ามาอ่านแล้วติดหนึบเลยเรื่องนี้
สนุกมว๊ากกกก อ่านไปลุ้นไป ฮาไป
แล้วงี้มะนาวจะเลือกใครได้ลงเนี่ย ดีๆ(แต่แอบซึน) กันทั้งน้านนนนนนนน :z2:
-
ลุ้นตลอด o13
แบ่งๆ คนอื่นมั่งนะมะนาว เดี๋ยวจะรับไม่ไหว เป็นห่วง 555 :laugh3:
-
อ้าย...>o<
ลุ้นๆ มะนาวจะคู่ใครกันนะ :impress2:
-
โฮ่ะๆๆ :laugh: :laugh:
ขอมากกว่านี้ไม่ได้เหรอ ยาวๆอ่าา :sad11:
แต่แบบบ เน้ๆคนแต่ง เหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้มีแค่นี้ใช่ป่ะ
โอ้ยชอบทั้งสามคนนั้นเลย จิ้น กราฟ แล้วใครอีกคนว่ะ ลืม ? 555
อยากให้เรื่องนี้ 4p ว่ะ เยี่ยมน่าดู
เราก็เลือกไม่ได้สักคนเหมือนกัน
แต่แหมม แล้งไม่ได้เอาร่มมา !! โอ้ย เหลี่ยมเยอะกันจริงง o18
-
ว้าวววววววววว แล้วใครจะได้ใจมะนาวเนี่ยะ
-
หนูมะนาวเมื่อไหร่จะรู้ตัวว่าโดนจีบอยู่ตั้งสามคน หนูใสไปแล้ว อิจฉา
-
ขอสามเลยได้ไหมอ่ะ
เลือกไม่ได้อ่ะ
555
-
โอ้ 4pอยู่แค่เอื้อม :haun4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย พี่จิ้นนี่เอง หนุ่มออร่าสีฟ้าคนนั้น
เกียร์นั่นของใครน่ะ อยากรู้ๆ
กราฟนี่เจ้าแผนการณ์จริงน้อ 5555555 แต่เห็นพี่จิ้นใส่แว่นพี่โอมใส่แว่นไปแล้ว แอบอยากรู้ว่ากราฟถอดแว่นจะเป็นไง :o8:
รอตอนต่อไปค่า สู้ๆนะคะะ เป็ฯกำลังใจให้ :กอด1: :pig4:
-
เดาไม่ถูก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านและกรี้ดมากกกกกกกก
กรี้ดดดดด หนุ่มออร่าสีฟ้าคนนีั้นคือ พี่จิ้น!!!!!
เอาแล้วไงมะนาวววว ทำไงดี???
คนอ่านก็ลุ้นทุกคู่ เดาทางไม่ถูก เชียร์ทุกคน 55+
ไม่ไหวแล้วค่ะ คนแต่งมาต่อเร็วๆนะคะ พลีสส.....
-
โฮ้ยยยยย เจออย่างนี้บอกได้คำเดียวว่าหนักใจ
ประหนึ่งว่าตัวเองเป็นมะนาวซะอย่างนั้น :-[
ยิ่งนานวันก็ยิ่งซับซ้อน หนุ่มไหนเป็นหนุ่มไหนก็ไม่รู้
หนุ่มในฝันของมะนาวกลายเป็นพี่จิ้นไปได้ยังไง
ไหนจะพฤติกรรมของหนุ่มกราฟอีกล่ะ :serius2:
จะว่าไปพฤติกรรมของแต่ละหนุ่มเข้าข่ายหมดแหละ
นี่ยังไม่นับรวมสร้อยเกียร์ปริศนานั่นอีก
คงต้องบอกว่าเกิดเป็นมะนาวแท้จริงแสนลำบาก
ของคุณคนเขียนมากค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ :L2:
-
:bye2:
-
ทุกคนแข่งกันทำคะแนน แต่ฉันเชียร์ทุกคนเลยยยยยย /ฮืออออออ
ว่าแล้ววววว หนุ่มออร่าพี่จิ้นจริงด้วยยยยยยย อ้ากก ทฤษฎีของฉันใช้ได้
ถ้าทุกคนไม่แย่งกันแนะนำให้ร่วมมือร่วมใจ 4P กันไปเลย #ผิด
-
เกียร์ของใครกันนะ
-
โอยยยยย แข่งกันทำคะแนนจริงจริ๊งงง
แต่เราเชียร์พี่จิ้นซะอย่างแอร้ยยยยยยยยย พี่จิ้นของเก๊า :กอด1:
-
เกียร์เป็นของใครรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :serius2:
เดาว่าอาจเป็นของพี่โอม....เสื้อช้อปของพี่โอมก็ยังอยู่กับน้องมะนาวอยู่เลย
แต่กราฟนี่...ขนาดเอาร่มมาแต่ก็ยังลงทุนใช้เสื้อเพื่อจะคลุมเดินไปพร้อมกับมะนาว
ส่วนพี่จิ้น...แกเล่นมาพร้อมกับออร่าที่ทำให้น้องมะนาวหวั่นไหว
ใครกันล่ะเนี่ย....พระเอก....ขอ4pไปเลยละกัน :z1:
-
หนุ่มออร่า พี่จิ้นนั้นเองงงงงง :o8:
ว่าแต่ใครจองเกียร์อ่อ :m28:
ถ้าให้เดา พี่โอมป่าวว่ะ :-[
ส่วนลวนลาม กราฟ ???
โว๊ะ!! งงแล้วนะเนี่ยยยยยยยยยยยย มาต่อเลย
-
ว้ายๆๆๆๆ มะนาวโดนจองตัวแล้ววววววว
-
นึกว่าพี่โอมมมม
แล้วใครได้จุ๊บมะนาววว อยากรู้มากเลยย
สรุปคือพี่จิ้น กราฟก็เจ้าเล่ห์ใช่เล่นนะ
มาครบเลยอะ 3 คน ใครหนอจะได้ใจมะนาวไป
ให้มะนาวรู้ใจตัวเองก่อนจะดีมาก 5555
-
ยังไง เอ๊ะ ยังไง สรุปใครกันที่เอาสร้อยให้
แล้วพี่จิ้นกับกราฟนี่ยังไงกันค๊า อ๊ายยยยย สี่พี เลยมั้ย
-
เข้ามารอเจ้าค่ะ :sad11:
-
มะนาว หรือนายจะเก็บเอาไว้ทั้ง3คน :impress2:
-
อยากอ่านอีก มันสนุกจนหยุดไม่ได้
พี่จิ้นคือรักแรกพบของมะนาว อิอิ กรี๊ด
-
อื่มสรุปว่าสร้อยของใครอะ :really2: :really2: :really2:
-
คนแต่งเหมือนจะสื่อว่า เกียร์เป็นของพี่จิ้น แต่เราว่ามันไวไปตามสไตล์คนแต่งนะเนี่ย อิอิ ขอเดาไม่ใช่เกียร์พี่จิ้น แต่ 4P แบบนี้ มันกระตุ้นต่อมจริงๆ หุหุ
-
ถ้าคุณนักเขียนยังมากึ่งยิงกึ่งผ่านอย่างนี้
ถึงเวลาที่มะนาวมันต้องเลือกใครสักคนมันคงน่าเสียใจพิลึกนะเนี้ยะ
ไม่รู้สิ ถ้าจะเขียน แบบ สามสี่พี มันคงเป็นไปได้ยาก (ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ)
แต่ถ้าต้องเลือกจริงๆแล้ว มีหยอดหยอด ทุกคนแบบนี้
ตอนนั้น มะนาวคงน่าตบพิลึก
รึว่ายังไง คุณคนเขียน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มะนาวจ๊ะ เหมาหมดไปเลยจ้า
-
แล้วยังไง ?
แล้วใคร
อ่อยยยย ซักคนเถอะ งงแล้วนะ มะนาว
เดี๋ยวฉันก็เหมาคนเดียวหมดหรอก!!
-
สรุปใครจะได้กับมะนาวเนี่ย
อยากให้ได้ทุกคนเลย อิอิ
เลือกไม่ได้
-
เหมาหมดเลย ถ้าจะเลือกยากขนาดนี้ :laugh:
-
พี่จิ้นๆ ฮิ้ววววว
อยากให้พี่จิ้นเป็นพระเอกกก
-
เลือกไม่ถูกอ่ะ อยากได้ทั้งสามคนเลย เค้าอยากได้เองนะไม่ได้ให้มะนาว 555
-
:-[ :o8:
-
5555555+ มะนาวน่ารักอ่ะ ซื่อได้อีก :m20:
-
เอาแล้วไงล่ะมะนาวจ๋า แต่ละคนเริ่มออกตัวแรงซะขนาดนี้เนี่ย
มะนาวจะหนีไปไหนคงไม่ได้แล้วมั้ง
-
เชียร์กราฟ :mc4:
แต่เสียดายพี่จิ้นกับพี่โอม :เฮ้อ:
-
โอ๊ยหนุ่มแต่ละคนน่ารักทั้งนั้น
มะนาวถ้าเลือกไม่ถูกว่าคนไหนดี
ก็เหมาหมดเลยก็ได้นะเห็นชอบ :z1:
-
อิจฉามะนาวเเบบเบาๆ
-
เค้าชอบพี่โอมมากๆเลย :impress2:
-
ตกลง คนที่จูบมะนาว คือ พี่จิ้นใช่ไหม --- ความหวังว่าพระเอกคือกราฟ เริ่มลดลง
คนที่ให้สร้อยเกียร์ ก็พี่จิ้น ที่เรียนโยธา --- ความหวังว่าพระเอกคือกราฟ เริ่มลดลงอีก
ตอนที่พี่โอมให้(ยืม)เสื้อช็อป กับตอนบอก(โกหก)ว่าเป็นแฟน --- ความหวังยังไม่ลดลงเท่านี้เลย
แล้วยิ่ง พี่จิ้นคือ หนุ่มที่มีออร่าสีฟ้าอีก --- ความหวังว่าพระเอกคือกราฟ เริ่มจะไม่เหลือแล้วง่า :sad4:
ทำไมมะนาวต้องชอบหนุ่มออร่าสีฟ้าด้วยยยยยย แล้วกราฟล่ะ กราฟอยู่ไหนนนนนนน :serius2:
:L2: :pig4: :L2:
-
แอบเชียร์พี่จิ้นเป็นการส่วนตัว
(แต่เราเหมาหมดนะๆ)
:-[ :-[
นั้นๆ
กราฟแอบทิ้งร่ม
จะได้ใกล้ชิดกันล่ะซิ
-
อ่านแล้วลุ้น
-
หนุ่มๆพวกนี้เขาชอบของเปรี้ยวล่ะ
-
ขอเลือกจิ้นนะ คู่กับมะนาว เป็นรักแรกพบของผู้ชายออร่าสีฟ้า
ขอบคุณครับ
-
เลือกไม่ถูก ขอหมดทุกคนเล้ยยยย
อิอิ
-
^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แต่สุดยอด! o13
อยากรู้จังเลยว่ามะนาวจูบหับใคร :impress2:
-
งืม งืม เป็นมะนาวจะเลือกไม่ถูกเลยอ่ะ เอาใครดี คนนั้นก็อยากได้ คนนี้ก็อยากได้ คนโน้นก็อยากได้
เฮ้ออออ เลือกยากแท้หนอ แบ่งมามั่งสิมะนาว อิอิ
ปล.โบกธงเชียร์พี่จิ้นออกหน้าออกตาต่อไป 55555
-
โดยส่วนตัวแล้วชอบพี่จิ้น...
แต่แหม.. หนุ่มแว่นยั๊วะเยี๊ยะเลยเน่ะ *ดึงดูดมาก*
♥♥ คนไหนก็ได้ ใส่แว่นทุกคนเลอ55555555
แต่ชอบพี่จิ้น -..-
หวังว่าจะไม่หักมุม.. สรุปแล้วมะนาวจะเป็นของใคร #เชียร์แม่หมู 55555
ตายและ งืมมมม รอตอนต่อไป O_O
-
แหมบักกราฟไม่ค่อยเลยนะนาย
แล้วสร้อยนี่ของใครฟร่ะ
ดีนะที่บักออร่าฟ้าเป็นบักจิ้น ไม่งั้นเรื่องคงยุ่งกว่านี้แน่
รออ่านต่อจ้า
-
ขอให้เป็นไม่พี่ิจิ้นก็พี่โอมเถอะ สาธุ
-
ใจจริงก็อยากได้4P
แต่เราเชียร์จิ้น
จิ้นFC. >< '<3
-
ชอบพี่จิ้นเป็นการส่วนตัว อิอิ
มะนาวเลือกใคร แล้วแต่ผู้แต่งจ้า
แต่อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ มาต่อเถอะนะ
-
กราฟ น่ารักอ้าาา o13
-
เชียร์สามคนเลยอ่ะ รักพี่เสียดายน้อง หุๆ
-
นู๋มะนาวไปไหนน่า~
ไม่ได้อ่านหลายวันแล้วคิดถึ๊งคิดถึงจริงๆเลยนะเนี่ย
-
อยากอ่านต่อ(มานานนนนนนนน)แล้วค่ะ!! >O<"
-
มะนาวจ๋าจ๊า หายไปไหนน้อ คิดถึงจะแย่แล้วเนี่ย
:z2: :z2:
-
รอเธอมานานแสนนาน
ทรมานวิญญาณหนักหนา
ระทมอยู่ในวิญญา
แก้วกานดาชั้นรอเธอ...มาเขียนต่อเอย :sad4:
-
โอ้โห แบบว่าตอนนี้เริ่มๆลุ้นพี่จิ้นล่ะ
รู้สึกคะแนนจะเป็น พี่จิ้นอันดับหนึ่ง ตามด้วยกราฟ ส่วนพี่โอม....ไม่แน่ใจว่าใช่แบบนี้ป่าว
แต่ความรู้สึกมันบอกแบบนี้ รุมทำคะแนนกะมะนาว
รอตอนต่อ เป็นกำลังใจให้นักเขียนครับ
-
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 3 คน
รักพี่เสียดายน้องทุกคนเลย
:impress2: :impress2:
-
ชอบพี่จิ้นสุดและ :o8:
-
พี่จิ้น?! พี่จิ้นเหรอ
หึยยย~ เราชอบพี่โอมขาโหดอ่ะ
-
น้องมะนาวหายไปหนายยยย แฟนคลับคิดถึงแล้วนะ
-
The Call Chapter 15: มงกุฎช็อกโกแลต
__________________________________________________________________________________________________
When you feel like there’s no way out
Love is the only way
…….
I LOVE YOU
I LOVE YOU
I LOVE YOU
I LOVE YOU
하루종일그대모습자꾸떠올라
……
I love you everyday
Don’t get away
Take me away
I love you everyday
In everyway
널사랑해
http://youtu.be/ZZEiDiDhlpI (http://youtu.be/ZZEiDiDhlpI)
“แม่หมูเลิกเปิดเพลงนี้สักทีเถอะ!” ผมหันไปบอกเพื่อนตัวกลมที่กำลังนั่งทำปากขมุบขมิบตามเพลงเกาหลีที่ดังออกมาจากลำโพงพร้อมกับโบกผ้าเช็ดหน้าไปมาอย่างเมามันส์เพลงนี้เปิดวนซ้ำไปมาหลายรอบจนผมนับไม่ไหว พี่เมทผมนั่งเอาหลังพิงผนังห้องอ่านหนังสือเกี่ยวกับรถอยู่บนเตียงเงียบ ๆ หันมามองพวกผมบ้างเป็นระยะพร้อมกับส่ายหน้าขำ ๆ เรายังออกจากห้องไปไหนไม่ได้เพราะตอนนี้ฝนกำลังตกหนัก
หลังจากที่ผมวิ่งหลบฝนมาถึงห้องก็รีบอาบน้ำสระผมนั่งรอเวลาฝนหยุด นอนรออยู่บนเตียงจนผมแห้ง แต่ฝนก็ยังไม่หยุด ระหว่างรอผมก็เรียกเพื่อนตัวกลมมาสัมภาษณ์เรื่องเมื่อคืน ผมบอกแม่หมูเรื่องเกียร์ปริศนาและเรื่องหนุ่มรังสีออร่าว่าเป็นพี่จิ้น ตอนแรก ๆ ที่เล่าให้ฟังแม่หมูก็ทำตาโต แล้วส่ายหัวหน่าย ๆ บอกกับผมว่าคงมีปัญหาเกี่ยวกับคนใส่แว่น
“ปิดทำไม เพลงนี้เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้ดีออก เนื้อเพลงตรงม้ากกก อย่าทำให้ฉันหลงเธอไปกว่านี้เลยช่วยมองมาที่ใจฉันที ฉันคิดถึงแค่เธอจนหลับไม่ลงทั้งคืน I love u ฮู้ ฮู ฮู่ ฮู....” แม่หมูยังไม่ทันได้พูดจบประโยคดี พอถึงท่อนเพลงถูกใจ เธอเปล่งเสียงร้องเพลงคลอตามจังหวะเพลงแถมยังส่ายตัวเลื้อยไปมา ดวงตาเป็นประกายวิบวับ ตามประสาคนกำลังอารมณ์ดี
“ไอ เลิฟ ยง เลิฟ ยู อะไรเล่า”
“อ้าว ไหนตอนแรกบอกว่ารู้สึกแปลก ๆ ”
ผมพยายามอธิบายความรู้สึกตอนที่เจอพี่จิ้นใส่แว่นเป็นครั้งแรกให้แม่หมูฟัง มันอธิบายยากนะ ที่อยู่ดี ๆ เราจะมองเห็นคนธรรมดามีแสงสีฟ้าแผ่อยู่รอบตัว
“อารมณ์เหมือนไฟล่อแมลงป่ะ” พี่มีนพูดแทรกขึ้นมา สงสัยคงได้ยินที่พวกผมคุยกันแล้วนึกภาพตามในหัว ผมลองนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ผิวขาวจัดของพี่จิ้นเหมือนกลืนหลอดไฟเข้าไปในตัวหรือไม่ตัวของพี่แกก็ผลิตแสงได้ด้วยตัวเอง
“พี่มีนเขาหมายถึงไฟล่อแมงดาเปล่ามะนาว” ผมหันกลับไปจ้องเพื่อนตัวกลมที่กำลังหัวเราะคิกคักอย่างน่าหมั่นไส้ แต่มะนาวไม่ได้สนใจ เธอยังคงพูดเจื้อยแจ้วต่ออย่างอารมณ์ดี
“แล้วเกียร์นี่ล่ะจะเอายังไง”
หลังจากเล่าเรื่องเกียร์ให้พี่มีนและแม่หมูฟังทั้งสองคนก็ช่วยกันวิเคราะห์แต่ก็ไม่ได้เบาะแสเพิ่ม ทั้งสองคนมืดแปดด้านพอ ๆ กับผม ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ว่าเกียร์มันมาห้อยอยู่บนคอผมได้ยังไง ตอนแรกผมกะว่าจะถอดออกเก็บไว้แต่คิดไปคิดมาใส่เอาไว้เหมือนเดิมดีกว่า ผมชอบ
“แสดงว่าคืนนั้นบุคคลปริศนาที่ให้สร้อยเราเขาคงเมาเหี้ย ๆ เลยเอาสร้อยมาทำเป็นสัญลักษณ์ว่าตัวนี้จองแล้วมั้ง” พี่เมทหน้าโหดพูดเสร็จก็หัวเราะร่วน
RRRRRRRRR
“สวัสดีคะ ห้อง 7712 คะ” แม่หมูลุกออกจากเตียงผม ใช้มือข้างถนัดยกหูโทรศัพท์ขึ้น บีบเสียงผู้หญิงเป็นหวัดเข้าไปในสาย
“ขอสายพี่มีนหรอคะ” แม่หมูหันไปมองพี่มีนที่นั่งอยู่บนเตียงทำสัญญาณมือว่าจะรับโทรศัพท์หรือเปล่า เห็นพี่เมทผมหน้าโหด ๆแบบนี้ ฮ็อตนะครับ สาว ๆ มาโทรมาจีบกันไม่เว้นแต่ละวัน พี่มีนโบกมือบอกว่าไม่รับสาย เพราะถ้าเป็นสายที่โทรเข้ามาที่ห้องส่วนใหญ่เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เป็นสายที่โทรเข้ามาจีบแน่นอน ถ้าเป็นคนรู้จักจะโทรเข้ามือถือไม่ได้โทรเข้ามาเบอร์ห้อง
“พี่มีน.....ไม่อยู่คะ ออกไปกินข้าวยังไม่กลับเข้ามาเลยคะ สงสัยคงติดฝน” ตอนนี้ฝนก็ยังตกหนักอยู่นะครับ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
หลังจากแม่หมูวางสายไม่ถึงนาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก
RRRRRRRRRR
“ห้อง.....คะ” อ้าว เสียงแม่หมูหาย กดเสียงเล็กให้เหมือนเสียงผู้หญิงมากเกินไป ไม่มีเสียงไม่ออกมาซะอย่างนั้น เคยบอกแล้วให้พูดปกติก็ไม่เชื่อ
“มะนาวหรอคะ อยู่คะ มะนาวโทรศัพท์”
“ครับ?”
"ถุงขนมบนโต๊ะยามของมึง" พี่โอมพูดเสียงเข้มเข้ามาในสาย น้ำเสียงหงุดหงิดนิด ๆ
ตู๊ดดดด.....ตู๊ดดดด.....
“?” แค่นี้ วางสายไปแล้ว?
ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว เดินไปหยิบร่มที่เก็บเอาไว้ในตู้ ผลักมุ้งลวดประตูห้องออก ยกร่มขึ้นบังฝน สวมรองเท้าแตะพลาสติกแบบหูสวมหน้าห้อง แล้วค่อย ๆ เดินเลียบเงาหลังคาไปหน้าหอ ฝนยังคงตกลงมาอย่างหนัก พอเดินออกไปถึงหน้าหอ ผมเห็นไอ้พี่เข้มยืนตัวเปียกอยู่สงสัยออกไปไหนมาแล้วโดนฝนระหว่างทาง พอไอ้พี่เข้มเห็นผมก็เดินหน้านิ่งยื่นถุงพลาสติกให้ผมเสร็จก็เดินผ่านผมเข้าหอไปเลย
“?” อะไรว่ะ????
ในถุงพลาสติกมีกล่องเล็ก ๆ สีฟ้าอมเขียวลักษณะคล้ายซองบุหรี่อยู่หลายกล่อง
Morinaga
♕
ด้านหน้ากล่องมีรูปมงกุฎสีดำอยู่ตรงกลาง
ถัดจากรูปมงกุฎพระราชาสีดำเขียนว่า
Hi CROWN
Chocolate
ผมพลิกด้านหลังมีฉลากเขียนกำกับเอาไว้ว่า โมรินากะ ไฮ คราวน์ ดาร์ก (ดาร์กช็อกโกแลต) ผมรู้สึกคุ้นหูชื่อช็อกโกแลตยี่ห้อนี้เหมือนเคยได้ยินไอ้โก๋มันมาเล่าอะไรซักอย่างให้ฟัง แต่จำไม่ได้
“น้องห้อง 7712 ใช่ไหม?”
“ครับ?”
“มีคนเอาขนมมาฝากไว้ให้” พี่รปภ.ยื่นกล่องกูลิโกะป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่ที่มีกระดาษแปะเอาไว้ว่าห้อง 7712 ส่งมาให้ผม
“ขอบคุณครับ”
…….
………………
……………………….
…………………………………………..
“มีขนมมาวางหน้าหออีกแล้ว” ผมชูกล่องกูลิโกะป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่ขึ้น หลังจากที่เปิดประตูเข้าไปในห้อง
“ไม่ชอบกินรสนี้คะ ชอบรสช็อกโกเลตมากกว่า”
“ไม่ดีกว่ากลัวอ้วน” พี่มีนพูดยิ้ม ๆ แล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือเกี่ยวกับรถที่กำลังอ่านค้างอยู่ต่อ
“ว้า...แสดงว่าไม่มีใครกินสินะ” การที่ไม่มีใครชอบรสชาติขนมเหมือนเราชอบช่างเป็นลาภอันประเสิรฐ ว่าแล้วผมก็รีบแกะขนมกินทันที
“น้องเมทฝนมันซาลงบ้างยัง?” ผมชะโงกหน้าออกดูฝนด้านนอก ยังตกหนักอยู่เลย แถมไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซะด้วย
“คงอีกนานพี่มีนยังตกหนักอยู่เลย”
“เบื่อว่ะ หิวด้วย” พี่มีนลุกขึ้นจากเตียงบิดตัวไปมา เดินมาหยิบขนมไปกินหน้าตาเฉย วันนี้ฝนตกหนักมาก และตกนานด้วย เริ่มตกตั้งแต่ช่วง 5 เย็น ตอนนี้เกือบทุ่มฝนยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ผมเองก็ชักเริ่มเซ็งเหมือนกัน
“กินช็อกโกแลตกันไหม? เพิ่งได้มาเมื่อกี้”
“เล่นไพ่ไหมคะ”
“ยังไม่เข็ดหรือไง” ผมหันไปดุเพื่อนตัวกลมที่กำลังใช้มือค้นเอาไพ่ในลิ้นชัก
“ฝนตกหนักขนาดนี้ พ่อคงไม่มาเดินตรวจหรอกมั้ง” พูดเสร็จพี่มีนก็เปิดประตูเดินไปเรียกห้องข้าง ๆ สรุปห้องผมคืนนี้เปิดบ่อนอีกแล้วครับ _ _” ผมที่อยู่ในฐานะชนกลุ่มน้อยก็ต้องคล้อยตามเขาไป เล่นไปได้สักพักพี่เมทผมก็เริ่มนั่งไม่ติด นั่งชันเข่าก็แล้ว ขัดสมาธิก็แล้วแต่ก็ได้แต้มไม่เกินหก พี่มีนบ่นขึ้นมากลางวงอย่างคนอารมณ์เสียสุด ๆ “ทำไมวันนี้มือไม่ขึ้นเลยว่ะ เสียหลายร้อยแล้วเนี่ย” ผมเหล่ถามพี่มีนที่นั่งหน้าบูดลุ้นไพ่ในมือจนเส้นเลือดขึ้นหน้า
“เป็นไงพี่มีนป๊อกไหม?”
“บอดสนิทครับ แต้มเต็ม” พี่มีนวางไพ่ลงด้วยสีหน้าเซ็งระดับสิบ
“หรือจะนั่งผิดที่ มะนาวมาเปลี่ยนที่นั่งกัน”
พี่มีนขยับตูดปลี่ยนที่นั่งกับผม แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น ยังถูกเจ้ากินเรียบทุกตา
“พี่มีนลองแต่งหน้าดูไหม? ดูอย่างแม่หมูดิ แค่ทาปากอย่างเดียวทั้งป๊อกทั้งเด้ง” ผมบุ้ยปากไปหาเพื่อนตัวกลมที่นั่งปากแดงสับไพ่ แม่หมูกำลังมือขึ้น เงินเต็มหน้าตัก ป๊อกบ่อยเสียจนขาไพ่ต้องหาวิธีแก้เคล็ด อย่างพี่เมทผมก็เปลี่ยนที่นั่งบ้างล่ะ เพิ่มขาบ้างล่ะ หรือไม่ก็ให้คนอื่นลุ้นไพ่แทนบ้างล่ะ
พอผมเสนอพี่เมทก็พยักหน้าตอบสนองทันที ผมรีบเดินไปหยิบกระเป๋าแต่งหน้าของแม่หมูที่วางอยู่บนโต๊ะ กางฝาออก หยิบอุปกรณ์แต่งหน้าออกมาบรรจงแต้มสีลงบนหน้าพี่เมทอย่างเมามันส์ เห็นอย่างนี้ผมมีฝีมือเรื่องศิลปะนะครับสมัยประถม-มัธยมเคยไปประกวดวาดรูปมาด้วยนา ผมขุดฝีมือออกมาใช้แต่งหน้าพี่เมทด้วยความสุขใจ แต้มสีเขียวนิดๆ ลงชมพูหนัก ๆ ปาดสีฟ้าเข้ม ๆ ศิลปะทำให้จิตใจคนร่าเริงได้นะผมว่า คนในวงไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่ เพราะมัวแต่จดจ้องอยู่กับแผ่นพลาสติกสองสามใบที่ลุ้นอยู่ในมือ ผมกำลังแต่งเพลิน ๆ พี่เมทผมก็หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างคนอารมณ์ดี
“ดวงมาแล้วว่ะ ป๊อกเก้าสองเด้งครับ 555”
พี่มีนหันไพ่มาอวดผม ในจังหวะนั้นผมก็ทาบกระจกยื่นเข้าไปใกล้ ๆ หน้าพี่มีนทันที
"เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!" พี่มีนตกใจหน้าตื่นร้องเสียงหลงเหมือนคนเห็นผี ไพ่ร่วงหลุดออกจากมือปลิวไปคนละทิศละทาง เสี้ยววินาทีพอทุกคนได้ยินเสียงร้องของพี่มีนก็หันหน้าขึ้นมามองเป็นจุดเดียว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล
“เลิก ๆ ฝนหยุดแล้ว วันนี้ฤกษ์ไม่ดี พอแค่นี้” พี่มีนพูดขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้เรียบร้อยก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวออกไปกินข้าว
จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันออกไปกินข้าว ฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้พื้นค่อนข้างแฉะเดินไม่ค่อยสะดวก แต่พวกเราก็ไม่ได้สนใจเพราะความหิวในตัวกำลังประทุ
......
..........
...............
.......................................
กลับจากกินข้าวเสร็จ ผมก็นอนแผ่อยู่บนเตียงคนเดียว แม่หมูไปทำงานกลุ่มกับเพื่อน พี่มีนไปทำงานกลุ่มบ้านพี่กุ้ง ผมกำลังคิดอะไรเล่นเพลิน ๆ เสียงโทรศัพท์ห้องก็ดังขึ้นอย่างน่ารำคาญ
RRRRRRRRRRRRRRRRR
“ห้อง 7712 ครับ”
“รอหน้าหอ”
“ครับ?”
“มึงนี่มันความจำปลาทองหรือไงว่ะ ทีกูยังจำเสียงมึงได้ รีบ ๆ ออกมากูมีเรื่องต้องเคลียร์”
ตูดดดดด ตูดดดดด
“?” ยังคุยไม่รู้เรื่อง ไอ้พี่เข้มวางสายใส่ผมอีกแล้ว อะไรกับผมนักหนาว่ะครับ วางสายเสร็จ ผมก็เปิดประตูห้อง เดินออกไปหน้าหออีกรอบด้วยอารมณ์เซ็ง ๆ พอเดินไปถึงหน้าหอ ผมก็เห็นไอ้พี่เข้มยืนหน้าเครียดคุยอยู่กับผู้หญิงหน้าตาดีมาก ๆ คนหนึ่ง
"พี่เลิกทำตัวแบบนี้เถอะ ผมรำคาญ"
"โอม...ทำไมโอมพูดกับพี่แบบนี้ โอมให้โอกาสพี่แก้ตัวนะ พี่ขอโอกาสแค่ครั้งเดียว"
"พี่จะให้ผมพูดอีกกี่รอบว่ะ ทำไมไม่หัดเข้าใจง่าย ๆ "
"จะให้พี่เข้าใจว่าอะไรล่ะ พี่รับไม่ได้หรอกนะ ที่แฟนเก่าจะวิปริตไปชอบผู้ชายด้วยกัน"
"นั่นมันเรื่องของพี่ เสือกอะไรชีวิตผม"
“โอม...” ผู้หญิงคนนั้นยืนตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง เหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่พูดไม่ออก อาการเดียวกับผมเปี๊ยบ
“แต่...แต่มันผิดธรรมชาติ” ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงตะกุกตะกักท่าทางตกใจน่าดู ผมคิดว่าผมเข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงนี้เพราะผมเองก็ตกใจ
“ช่างแม่งดิ”
“....”
ผู้หญิงคนนั้นมองไอ้พี่เข้มนิ่ง ทำท่าราวกับว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เป็นคนแปลกหน้าที่เธอไม่เคยรู้จัก สักครู่เธอก็ยิ้มออกมา แล้วชูนิ้วโป้งไปให้ไอ้พี่เข้ม พร้อมกับพูดออกมาเสียงเบา ๆ ว่า "เอ็งตีบทแตกมากน้องรัก"
ต่อด้านล่าง
-
“.....” ผมพูดอะไรไม่ออก เมื่อตะกี้ไอ้พี่เข้มแค่เป็นคู่ซ้อมละครเวทีกับพี่รหัส พอพี่ผู้หญิงคนนั้นกลับไป ไอ้พี่เข้มก็เดินมาพูดกับผมที่ยืนรออยู่ “มึงมีคดีติดตัว”
“....”อะไรครับพี่ ผมไปก่อคดีอะไรเอาไว้อีก
“ไม่ต้องมาทำหน้างง มึงไปพูดอะไรกับน้องสาขากูมา”
“....” หรือเรื่องเสื้อคลุม? ตายละหวา ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย
“ตามกูมา”
ผมเดินตามหลังไอ้พี่เข้มเข้าไปในโรงอาหาร พี่เข้มนั่งลงหยิบรีโมทกดปุ่มเปิดทีวี ใช้มือซ้ายตบแปะ ๆ ลงที่ว่างข้าง ๆ เรียกให้ผมเดินไปนั่ง หลังจากหน้าจอทีวีขึ้นรูปภาพไอ้พี่เข้มก็ปรับเลือกช่องไปเรื่อย ๆ ผมจะอ้าปากถาม ไอ้พี่เข้มก็จิ๊ปากรำคาญ หันมาทำตาดุใส่ผม
“ช่วงนี้เราก็ถึงช่วงล่าท้าผีกันแล้วนะครับ...”
รายการนี้ผมชอบ ตื่นเต้นดี แต่จริง ๆ ผมเป็นคนกลัวผีนะครับ บรรยากาศในโรงอาหารตอนกลางคืนช่างวังเวงเหมาะกับการดูรายการผีเอามาก ๆ ถึงตอนน่ากลัวก็ผลัดกันสะดุ้งคนละทีสองที พอรายการตัดเข้าช่วงโฆษณา พี่เข้มก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรกับผม แต่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นซะก่อน
“ฮัลโหลโก๋”
“มะนาวสนใจไปเข้าค่าย Open House รับเด็กโควต้าป่าว”
“ไปวันไหน”
“ไปพรุ่งนี้ รุ่นพี่บอกสนุกนะไปเถอะ”
“เออ ๆ ไปก็ไป”
“เจอกันหน้าหอพรุ่งนี้ เดี่ยวมีรถบัสมหา’ลัยมารับ”
“อะเชร”
หลังวางสายเสร็จผมเดินกลับเข้าไปในโรงอาหาร แต่พี่เข้มไม่อยู่แล้วล่ะ สงสัยคงกลับห้องไปแล้ว
6.30 น. มะนาวงัวเงียตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก พอรู้ว่าอีกเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัดหมาย เขารีบตาลีตาเหลือกอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสะพายกระเป๋าที่จัดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วรีบวิ่งออกไปหน้าหอทันที รถบัสสีแสดทองแล่นเข้าจอดเรียบร้อย มะนาวก้าวขาขึ้นไปนั่งรอเพื่อนบนรถ เขาพลิกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา เกือบเจ็ดโมงแล้ว แต่โก๋ก็ยังไม่มา
“อีก 5 นาทีรถจะออกแล้วนะครับ”เสียงประกาศก้องจากโทรโข่งแจ้งเวลารถเคลื่อนตัวให้นักศึกษาที่กำลังยืนรวมตัวกันอยู่ทราบเวลาเดินทาง
“โก๋อยู่ไหนแล้วว่ะ รถจะออกแล้ว”
“นอ..น...”
“นอน? นอนเหี้ยรัยว่ะ ตื่นเร็ว รถจะออกแล้ว”
“เที่ยวเผื่อด้วย”
“อ้าว ยังไงไม่ได้ไปด้วยกันหรอว่ะ”
“อืมม...”
ตูดดดด ตูดดดด
ผมกดรีบโทรออกใหม่อีกรอบ แต่ไม่ติด ผมกดโทรออกย้ำ ๆ ไอ้โก๋แม่งปิดโทรศัพท์ เชรดดดด ไอ้สลัดโก๋!!!!!ไม่ปงไม่ไปมันแล้วแม่งผมหงุดหงิดหัวเสีย รีบลุกออกจากที่นั่ง อ้าว เฮ้ยๆๆ!!! รถบัสสตาร์ทออกตัวเต็มแรง ทำให้รถกระตุก ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เสียหลักหัวทิ่มไปด้านหน้า จมูกผมกำลังจะฟาดเข้าไปกับเบาะ ตัวผมเข้าก็ถูกรวบเข้าไปกอดเอาไว้ทัน
“ระวังหน่อยสิ” กราฟดึงตัวผมให้นั่งลงบนเบาะ แล้วนั่งแมะลงข้าง ๆ
“...” ผมหันไปมองหน้ามันอึ้ง ๆ
“มองอะไร?”
“...” ไอ้กราฟแม่งหล่อว่ะวันนี้ มันเซ็ตเอาผมด้านหน้าตั้งขึ้น ไม่ได้ใส่แว่น แต่งตัวดูดีจัดเหมือนพวกนายแบบ มาดนิ่ง ๆ ของมันตอนนี้เท่สลัด ๆ เลยว่ะครับ
“นอนไม่พอหรือไง? ทำหน้าประหลาด”
“เปล๊า แค่ตกใจน่ะ” ผมพูดมุบมิบเสียงเบาอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่ได้หันไปสนใจไอ้กราฟอีก
สรุปผมต้องไปเข้าค่ายกับกราฟแล้วเพื่อนผู้หญิงในคณะอีกสองคน รถบัสแยกนั่งชายหญิง จุดหมายปลายทางของพวกเราอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่เป็นรีสอร์ทขนาดกลาง คาดว่าใช้เวลาชั่วโมงเศษก็น่าจะถึง
รถเคลื่อนตัวออกห่างม.ผมเรื่อย ๆ ลมเย็น ๆ พัดลอดกระจกเข้ามาตีแสกหน้าผมเป็นระยะ อากาศยามเช้ามันสดชื่นจริง ๆ ผมรู้สึกง่วง พยายามถ่างตาไม่ให้ปิด แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ต่อความง่วง
เห็นมะนาวนั่งสัปหงกหัวสั่นหัวคลอนไปมาจังหวะการเคลื่อนตัวของรถ เขาจึงเอื้อมมือจับหัวคนที่กำลังนั่งหลับริมหน้าต่างมาพิงไหล่ของตัวเองในท่าที่สบายขึ้น
รถบัสเดินทางมาถึงที่หมายผมก็เอากระเป๋าเข้าไปเก็บ คืนนี้ผมต้องนอนกับกราฟเพราะเขาแยกห้องนอนชายหญิงแบ่งตามคณะห้องละสองคน
กิจกรรมตอนเช้าเน้นสันทนาการร้องเพลงเล่นเกมกันไปตามปกติ บรรยากาศคึกคักสนุกสนานดี ผมก็เต้นแร้งเต้นกาเต็มที่
“เกมนี้เป็นเกมสุดท้ายแล้วนะครับก่อนจะปล่อยตัวให้ไปพักผ่อนแล้วถึงจะกลับมาเจอกันอีกทีตอนเย็น” เสียงประธานแคมป์ป่าวประกาศผ่านโทรโข่ง “เชิญน้องผู้ชายของแต่ละคณะออกมาด้านหน้าเลยครับ
ผู้ชายของแต่ละคณะก็ทยอยเดินออกไปรวมตัวกันด้านหน้า เพื่อรอเล่นเกม
“ออกมาครบแล้วใช่ไหมครับ น้องผู้ชายคนไหนตัวสูงกว่าเพื่อนให้นอนลงครับเกมนี้ไม่มีอะไรมาก คณะไหนเสร็จก่อนก็ได้ไปพักก่อน”
ไอ้แว่นกราฟนอนทอดตัวยาวไปกับพื้นโดยมีผมนั่งอยู่ด้านหน้า พี่เขายังไม่ได้แจ้งกติกา ผมเริ่มอยากรู้ว่าจะให้เล่นเกมอะไรกันแน่
“ก่อนเริ่มเกมเดี่ยวพี่ ๆ จะแจกอุปกรณ์ให้นะครับ” พี่สต๊าฟถือตะกร้าทยอยเดินแจกไข่ใบขนาดย่อมส่งให้ทีละคู่ ๆ “เกมนี้ให้ลอดไข่เข้าไปในกางเกงเพื่อนจากอีกด้านซ้ายมาด้านขวานะครับ กติกาคือห้ามทำไข่แตกถ้าทำแตกต้องเริ่มใหม่ คณะไหนทำเร็วสุดก็ชนะไป และได้ไปพักก่อน”
ผมมองหน้าไอ้แว่นกราฟพร้อมกับสำรวจกางเกงที่มันใส่ ผมมีสิทธิ์รั้งตำแหน่งบ๊วยชัวร์ ๆ กราฟดันใส่กางเกงยีนส์ขายาวมาน่ะสิ
ปรี้ดดดดด!!! “เริ่มได้ครับ” เสียงเป่านกหวีดดังส่งสัญญาณเริ่มต้นการแข้งขัน ตัวแทนของแต่ละคณะก็เร่งมือลอดไข่ใส่เข้าไปในกางเกงเพื่อนคณะตัวเอง ทั้งเสียงเชียร์เสียงฮาปนขำดังลั่น
ผมรีบลอดไข่เข้าไปในกางเกงยีนส์ของกราฟจากขาด้านซ้ายไต่กระดึ๊บ กระดึ๊บขึ้นไปเรื่อย ๆ จนวนมาถึงบริเวณเป้ากางเกง เสียงเชียร์ส่งเสียงเร่งให้ผมรีบเลื่อนไข่เร็วขึ้นด้วยความตื่นเต้นผมทำไข่หลุดมือหายเข้าไปในเป้ากางเกง
“สลัด!”
อารามตกใจ ผมรีบคลำหาไข่ จนในที่สุดก็เจอ 'ไข่ยังไม่แตก' ผมใช้นิ้วเขี่ยไข่ออกจากบริเวณเป้าเกางเกงมายังต้นขาขวาแต่มันก็ไม่ไป ใช้มือขวากลิ้งมือเดียวไม่ไดผล ผมเลยใช้มือซ้ายประคองด้านล่างของไข่ด้วย ลองกลิ้งอีกรอบแต่มันก็ยังกลิ้งไม่ไปอีก
“ผิดใบ” กราฟพูดขึ้นมาเสียงเบา ผมไม่กล้ามองสบตาไอ้กราฟ รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าลามไปจนถึงใบหูใจเต้นตึกตัก อ๊าก! ไอ้แว่นกราฟทำไมมันไม่ชอบใส่กางเกงชั้นในว่ะ
“เอ่อ...โทษ ๆ ”
ผมวางมือจากไข่ใบนั้น เริ่มคลำหาไข่ไก่ที่ใช้แข่งอีกรอบจนเจอ ก่อนที่ผมจะกลิ้งไข่ผมหันไปมองหน้าไอ้แว่นกราฟ มันก็พยักหน้าตอบ ผมจึงค่อย ๆ ลงมือกลิ้งไข่ใหม่อีกรอบจนในที่สุดก็สำเร็จ
สรุปผลการแข่ง ทีมผมรองบ๊วยตามคาด แต่ทีมผมก็ได้รางวัลรักษาไข่ยอดเยี่ยมมาครองเพราะทำไข่ไม่แตกแม้แต่ใบเดียว จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก
“กราฟนอนดิ้นป่ะ” ผมหันไปถามกราฟที่กำลังเดินตามหลังมาติด ๆ ห้องพักที่ผมนอนคืนนี้เป็นเตียงเดี่ยวขนาดใหญ่
“ไม่นะ” ไอ้แว่นกราฟยังตอบผมแบบนิ่ง ๆ ตามสไตล์เหมือนเดิม แสดงว่าคงไม่ได้ติดใจเรื่อง ผิดใบ ผมค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย
“กราฟนอนฝั่งไหน แต่เรานอนฝั่งขวานะ” ถามเป็นมารยาทไปอย่างนั้นเพราะผมเล็งตำแหน่งในการนอนเอาไว้แล้ว ตกลงที่นอนกันเสร็จสรรพผมก็ขอนอนพักก่อนเลย ไม่ไหวแล้วตอนนี้ผมง่วงมาก กว่าจะถึงเวลาเรียกอีกที มีเวลาให้ผมนอนตั้งเกือบสองชั่วโมง
ผมตื่นหลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก นั่งมึน ๆ อยู่บนเตียงสักพัก จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำกิจกรรมตอนเย็น กวาดตามองรอบ ๆ ห้องก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากตัวผมเอง
กิจกรรมตอนเย็น รุ่นพี่สอนเรื่องการพูดโค้ชน้อง รวมถึงอธิบายรายละเอียดกิจกรรม Open House ให้ทุกคนเข้าใจว่าควรทำอย่างไรบ้าง จากนั้นก็ปล่อยให้ตัวแทนของแต่ละคณะกินข้าวร่วมกัน ระหว่างทานอาหารก็มีการแสดงบนเวทีที่จัดขึ้นมาเฉพาะกิจ โดยให้แต่ละคณะผลัดเปลี่ยนกันขึ้นไปแสดง ผมนั่งรวมอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคน นั่งกินกันไปเรื่อย ๆ ดูการแสดงบนเวทีไปด้วยก็สนุกดี สักพักพิธีกรบนเวทีก็ขึ้นมาพูดอะไรสักอย่างแต่ผมไม่ค่อยได้ยินเพราะมัวแต่ฟังเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่กำลังเล่าเรื่องตลกให้ฟัง
“ผมขอร้องเพลงนี้ให้กับทุกคนที่อยากเป็นคนสำคัญนะครับ” เสียงดีดกีตาร์โปร่งเป็นจังหวะดังขึ้นตามด้วยเสียงทุ้มน่าฟังเปล่งออกมา
มอง มองเธอมาแสนนาน
ฉันไม่กล้าต้องคอยหลบตาเธอเสมอ
กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน
ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้
ความลับที่ฉันซ่อนไว้
ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว
ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ
เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว มันยากเหลือเกิน
จะเก็บซ่อนความรักเอาไว้
และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม
http://youtu.be/PXKwdR6oETE (http://youtu.be/PXKwdR6oETE)
“ไอ้แว่นกราฟเท่ว่ะ”
_______________________________________________________________________________________________TBC
-
ขอเม้นย้อนหลังจ้า
ตอนนี้น้องมะนาวเสีบจูบไปกับผู้ชานในเงา(?)กั๊ก
เราไม่อยากคาดเดาว่าเป็นใครเลย
แต่พอตื่นมาดันกลายเป็นพี่จิ้นซะงั้น แถมยังเป็นคนเดียวกับที่มะนาวปิ๊ง
โอ้ว อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น
ส่วนตัวมะนาวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเล้ยย
นี่มีหนุ่มตั้งสามคนมาจีบ ยังไม่รู้ตัวอีก ฮ่าๆ
ส่วนตัวเราเชียร์พี่เข้มอะ ไม่รู้ดิ
ชอบแบบเถื่อนๆมั้ง ไม่ได้กะหลิ้มกะเหลี่ยดีอะ
พาไปกินยาดองนี้ มาแบบมึนๆงี้ แถมยังใหญ่พอจะปกป้องมะนาวอีก
ก๊ากกกกก ชอบว่ะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาา
อยากให้พี่เข้มเป็นพระเอกก >w<
------
โอ้ววว ได้จิ้มคนแรกเย้ ดีใจมาก :mc4:
-
จบตอนแล้วชิมิ?
ตอนนี้พี่โอมรุกมากอ่ะ
ลุ้นอ่ะ ใครพระเอก?
-
เชียร์กราฟสุดใจขาดดิ้นเลยจ้าาา o18
-
เชียร์พี่โอมอะ รองลงมาก็พี่จิ้น น่ารักดี แต่ดูสามหนุ่มทุ่มเทหมดนะ เลือกยากจริงๆ หุๆ
อ่านรวดเดียวเลย ฮามากชอบตอนมะหมี่มากอะ ขำกลิ้งเลย 555 :m20:
-
กราฟ~ น่ารักที่สุดอ่ะ!!!
มะนาวลูก จับผิดใบบ่อยๆก็ได้นะลูก :-[
เขินกับตอนนี้ ยังยืนยันเหมือนเดิม4pเถอะนะ :m13:
-
:z3:มะนาวมันน่า"รัก" อย่างนี้นี่เอง
-
จับไข่ผิดใบ อีกนะ เราชอบบบบบบ
-
ฮ่าๆ ฮามาก
ตรง ผิดใบเนี่ย กร๊ากกกกกกก
รุกกันเข้าไป รุกกันเข้าไป
สรุปงานนี้ใครพระเอกไม่รู้แล้ว
ขอทำตัวเป็นกลาง เพราะเค้าชอบทุกคน กร๊ากกกก
-
พี่เข้มแกอินดี้จัง
กราฟก็"รุก"แบบเงียบๆ แล้วจะได้ไหนเนี่ยกราฟ
-
ลุ้นพระเอกตลอดเวลา
-
อ่ะผิดใบ!!
-
มาแล้วๆ
คิดถึงหมาเน่่า เอ้ย!!! มะนาวจังเลย
สงสัยมะนาวจะหวานมากเลยน้า มีแต่คนอยากชิม อิอิ
ตกลงใครเป็นใครไม่รู้
เชียร์มันหมดสามคนเลยละกัน ฮิฮิ แต่คนที่ไม่สมหวังก็อย่าลืมหาเคะมาดามอกด้วยน้า :)
-
พี่เข้มโอมออกตั้งสองรอบ
กราฟได้ซบไหล่ ได้เล่นเกมไข่ผิดใบด้วย
แล้วพี่จิ้นไปไหน...
พี่มีนหน้าโหดแต่งหน้าเล่นไพ่ ก๊าก...ทำไปได้เนาะคนเรา
-
เลือกไม่ถูกจริงๆ ตอนนี้กราฟก็น่ารัก
อิจฉามะนาวเว้ยยย
-
กราฟน่ารักกกกก 4P ไปเลยยยย
ปล.อยากให้พี่มีนมีคู่ด้วยยยย
-
:jul3:จับผิดใบ อ๊ากก
-
พี่โอมก็เริ่มรุกแล้วน้าา พี่จิ้นหาย มีมาแค่แอบฝากกูลิโกะอ่ะ (แอบเชียร์) ฮ่าๆ
แต่ไอ้เรื่อง ผิดใบ นี่ เขินแทนแต้ๆ :-[
กราฟพูดได้เฉยอะเหมือนไม่รู้สึก (?) อะไรเลย :z1:
ก็นะ ก่อนปิดท้ายร้องเพลงซะหวานให้ แหมๆ คนนี้แอบรุกเงียบเหมือนกันนะเนี่ยยยย
รอตอนต่อไปอยู่นะคะะะ :L2:
-
มะนาวจับไข่ แว่นกราฟเผลอใจรักใครจ้า พี่โอมอ่านการ์ตูนวาย จริงเด๊ะ
จิ้นไม่มีบทล่ะ
ขอบคุณคร้าบบบบบบ
-
ลืม กดเป็ดสองครั้ง ลดเลย พี่ขอโทษเด้อ
-
ไพ่นี่ทำให้คนเรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ตังค์เนอะ กระทั่งผู้ชายหน้าโหดๆก็ยอมแต่งหน้าเพื่อให้มือขึ้นด้วยอ่ะ!!! กร๊ากกกกกก+ :m20:
ทุกคนนี่รุกมะนาวแบบเนียนๆมากเลยเนอะ มะนาวก็แสนซื่อ..ไม่เอะใจอะไรเล้ยยยยยย o16
แต่ไอสงสัยอยู่อย่าง... ทำไมไม่มีคนทักเรื่องสร้อยเกียร์เลยล่ะ? แม้แต่กราฟอ่ะ?! อย่างพี่โอมก็ดูเป็นคนพูดตรงๆ พี่จิ้นก็ท่าทางหวงมะนาวน่าดู ไหนบอกว่ามันอยู่ติดคอมากเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมไม่เห็นมีท่าทีอะไรกันเลย?? :m28:
-
ปักใจมั่นคงที่ 4P เพราะน่ารักมากทั้งสามหนุ่ม เหมาหมดห้องเท่านั้นน้องมะนาว
-
จับไข่ผิดใบ555555555555555
มะแนวยังมึนเหมือนเดิม555อ่านไปเรื่อยๆยิ่งน่ารัก :really2:
ตอนนี้หลงกราฟเลย จาก14ตอนผ่านมาเฉยกับกราฟสุดแล้ว แต่ตอนนี้ขอนอกใจพี่จิ้นไปหากราฟหน่อย แอร๊ยย ไม่ไหวแล้วจริงๆ ชอบตอนร้องเพลงความลับมาก บิดเลย มะนาวรู้ตัวซักทีสิ :-[
พี่จิ้นออกมาให้ป้อกกี้กล่องนึง เอาใจเราไป #ยกตัวยกใจถวายใส่พาน
พี่เข้ม จีบแบบเนียนๆโหดๆ555555 ชอบตอนที่ชวนไปดูคนอวดผีกับตอนซ้อมบทกับเพื่อนมาก :m20: เริ่มชอบผู้ชายตั้งแต่อ่านการ์ตูนวาย555555555555555555555
-
โอ๊ย เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย
เเต่ตอนนี้เชียร์พี่โอมสุดใจ
-
ฮาตรงจับไข่ผิดใบเนี่ยแหละ. :laugh:
มะนาวน่ารัก ถึงตอนนี้ยังเดาไม่ถูกเลยว่าใครเป็นพระเอกอ่ะ
-
รอออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จ้าา
-
:o8: :L2:
-
ทุ่มเทกันสุด ๆ ทั้ง 3 คน ไม่รู้จะเลือกใครดี
แต่ตอนนี้มีฮาตรงผิดใบนี่แหละ ๕๕๕๕
+1 จ้า
-
เราเชียร์ พี่โอม 555+
-
:-[4p
-
เยยยยยยยยยยยย้ มาอัพแล้ว ฮืออออออออออออออฟวหกเ
สเต็ปเดิม
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง ส า ม คน อิอิ ก็มันเลือกยากอ่ะ ทุกคนแข่งกันทำคะแนน เลือกไม่ได้จริงๆค่ะ /พูดยังกับเป็นมะนาว/
-
"ผิดใบ" นี่ฮามาก :m20:
ยังคงลุ้นพระเอกต่อไป :pig4:
-
ผิดใบ เหอๆ ลุ้นๆ ตอนต่อไป
-
เห็นอีกคนที่นั่งริมติดหน้าต่างหัวโยกเยกไปมา เขาจึงเอื้อมมือจับหัวเด็กหนุ่มอีกคนมาพิงไหล่ของตัวเองเอาไว้เพื่อจะได้นอนในท่าที่สบายขึ้น
งง อ่ะ ใครบรรยาย?
ยักษ์ แต่ ละ คน อิอิอิ
เชียร์ 4P สุดใจขาดดิ้น เลย
มา ต่อ อีกๆๆ
-
"ผิดใบ" ดูท่าว่าจะเป็นคำฮิตของตอนนี้เลยนะเนี่ย :m20:
โอ๊ย....เชียร์กราฟ
แต่ก็รักพี่จิ้น
แล้วก็ไม่อยากทิ้งพี่โอม
สรุป...น้องมะนาว.....ขอ4pเลยนะคะ :z1:
-
กราฟโครตซึนเดเระ อ้ากกกก
สรุปเราจะเชียร์ผู้ชายไปตามตอนที่คนๆนั้นมีบทบาท เพราะเรารักทุกคน 555
-
กราฟ เอ๊ยยย
เสียวไหมนั่น มะนาวจับผิดใบ :z1:
:laugh:
-
เจ้าของเกียร์เป็นใคร๊ ยังสงสัย...เอ เหมือนมะนาวจะมีใจให้พี่จิ้นนะ
พี่โอมแกก็ชอบบังคับเหมือนเดิม แต่ซื้อชอคโกแล็ตมาฝาก น่ารักอ่ะเพ่
มีซ้อมละครอะไรกันเนี่ย มะนาวกับคนอ่านตกใจหมดเบย
ฮามากกกกกกกก เรื่อง ผิดใบ :m20: เอิ้กกกก เขินแทนมะนาวนะเนี่ย
แต่กราฟหน้านิ่งมากนะ ร้องเพลงจีบมะนาวป่าวนั้น กิ๊บกริ้ววววววว
ขอบคุณค่ะ
-
มะนาว นี่HOTจริงๆ หนุ่มๆรุมกันจังงงงงงงงงงงงงง
-
พี่จิ้นนนนหายไปเลยตอนนี้
ต่างคนก็ต่างเร่งทำคะแนน 555
4P ไปเลยดีไหมคะ o18
กราฟนิ่งไปนะไอ้ตรงไข่ผิดใบเนี่ย อิอิ
มีการร้องเพลงให้ด้วย
ส่วนน้องมะนาวก็ยังมึนต่อไป
-
ยังเชียร์กราฟฟฟฟฟฟฟ ..
เพราะจากชื่อเรื่อง พระเอกมันต้องเป็นกราฟสิ ?
ถึงแม้ความจริง มะนาว อาจได้ชักทั้ง 3 คน :-[ :-[
ปล. ว่างๆ กราฟก็ไปหาหมอมั่งนะ ไข่นายใหญ่ผิดปกติ ?
ปล. 2 แล้วที่อยู่ข้างๆ ไข่อะ ใหญ่ป่าวจ้ะ มะนาว แอร๊ยยยย :impress2: :impress2:
-
ว้าวววว นู๋มะนาวของเจ้มาแล้ววว
แต่แหม๋ พี่โอมขา ทำไมให้พี่สาวมาซ้อมละครหน้าหอน้องมะนาวของเจ้แบบนี้แหละค่ะ
เจ้รู้นะเป็นการบอกใบ้พี่สาวใช่ม่ะว่ามะนาวเป็นแฟนตัวเองอะ อย่านะๆ ยังเหลือกราฟกับพี่จิ้นที่ไม่รู้ว่าใครเป็นตัวจริงกันแน่
แต่เอ๊ะ หรือว่าไม่ใช่ทั้ง3คน แต่อีกสักพักจะมีพระเอกตัวจริงโพล่มาอีกนะ
ปล.คนที่ร้องเพลงนั้นกราฟใช่ป่ะ ร้องให้นู๋มะนาวของเจ้ใช่มะ
-
ณ จุดนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก รอต่อไป~
-
น่ารักทุกคนเลย เราถือป้ายไฟเชียร์ 4p อีกคน ก็มันน่ารักอะไม่อยากเสียใครไปซักคน
อิอิ ไม่ค่อยโลภเลยเน๊อะ ฮาอีตากราฟหว่ะ ผิดใบ :m20: :m20: :m20: ขำกลิ้งเลย
มะนาวก็ยังน่ารัก น่าเลิฟเหมือนเดิม
ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
รอจ้า
-
ตอนนี้เป็นที่ของกราฟจะทำคะแนนซิ่นะ
แต่ดูมะนาวไม่ค่อยจะสนใจกราฟเท่าไหร่เลย
จะว่าไปกราฟก็เสียเปรียบนะเนี่ย เพราะแม่หมูชอบกราฟอยู่
มะนาวคงไม่คิดไรกับคนที่เพื่อนตัวเองชอบแน่ๆเลย
ส่วนพี่จิ้นนี่ได้เปรียบสุดๆ เพราะเป็นหนุ่มรังสีออร่าสีฟ้า ที่เป็นรักแรกพบของมะนาวซะงั้น
ส่วนพี่เข้มโอมนี่ ก็เสมอตัวไม่ได้แต่ก็ไม่เสียเปรียบอะไร
อาจจะได้เปรียบนิดหน่อยที่ใช้ความแก่กว่า และความเข้มมาข่มมะนาวให้ทำตามได้ตลอดๆ
เฮ้อ...สุดท้ายก็ยังไม่รุ้อยู่ดีว่าใครเป็นพระเอกกันแน่
โอ๊ย...คนอ่านเริ่มเครียดแล้วน้าาาาา ใครเป็นพระเอกว้าาาา ออกมาเผยตัวเดี๋ยวเน้น้าาาาาา
:L2: :pig4: :L2:
-
โอ๊ยยยยยยยย อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นทุกฉากเลยอ่ะ
อยากรู้มากกกกกกก ว่าสรุปแล้วใครกันแน่ที่จะได้มะนาวไป
แต่ถ้าจะรวบหมด หนูก็สนับสนุนนะค่ะ อร๊ายยยยยยยย>//////<
-
เริ่มอยากให้ผิดใบบ่อยๆ :z1:
-
4P ซะน่อ แต่ว่าถ้าให้เรียงลำดับจะเป็นดังนี้
พี่จิ้น --> กราฟ --> พี่โอม
-
อ้าวแล้วเกียร์ของใคร ไม่มีรหัสติดเหรอ ไปตามซิน้องมะนาว :-[ :-[
-
ปักใจมั่นคงที่ 4P เพราะน่ารักมากทั้งสามหนุ่ม เหมาหมดห้องเท่านั้นน้องมะนาว
o13 o13 o13
กราฟนิ่งได้ไงเนี้ย
ผิดใบซะขนาดนั้น
-
ขำมะนาวอ่ะ ควักไข่ผิดใบ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :m20: :m20:
-
^^
-
นั่งลุ้นตัวเกรงเลย ใครพระเอกเนี่ยย!
4pไปๆๆ ฮ่าๆ
-
แต่ละตอน แหม่ มีมาให้ :o8:
กันคนละนิดละหน่อย :o12:
พรือ เน้ ไม่ 4P มะได้เน้ o13
-
ขอ4Pดถอะค่า อยากได้ทุกคนเลยยยยย :laugh:
-
ตอนนี้พี่เข้มรุกแรง!
ฮามะนาวมาก :-[ ก๊าก ผิดใบ กราฟพูดหน้านิ่งเลย เหอๆ
อยากได้ 4P อะค่ะ เลือกไม่ถูก :L2:
-
:m20: :m20:จับผิดใบเฉยเลย
-
ช่วงทำแต้มหรือเปล่าเนี่ย สามยักษ์?
-
แอบเชียร์พี่โอม เบาๆ :z2:
-
4P ไปเลยพี่ :z1:
-
หนุ่มๆสาวๆ(?)ห้อง 7712 ก็ยังคงสนุกสนานร่าเริง
เรื่องหัวใจของมะนาวก็ยุ่งเหยิงไม่แพ้กัน :m18:
ลำบากใจแทนคนน่ารักซะจริงๆ เลือกไม่ถูกเลย
หนุ่มๆก็ผลัดกันวนเวียนมาใกล้อย่างกับรู้เลย
ขาดก็แต่พี่จิ้นนั่นแหละ ไม่ได้ออกมาให้ยลโฉม
อ่านมาเรื่อยจนมาถึงตอน"ผิดใบ"นี่แหละ :m20:
ครั้งนี้ถือว่ากราฟได้ใหล้ชิดมะนาวที่สุดก็แล้วกัน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ก็ถ้ายักษ์แต่ละตนมันจะน่าฮักขน๊าดดดดดดด มะนาวเอ๊ยฮักไป๊เต๊อะ น่าฮักเกิ๊นนนนนนน รักคนเขียนจัง :กอด1:
-
แหมๆ ไข่ผิดใบ -.,-
เป็นอะไรที่ฟินกับฉากนี้มากๆ
รออ่านต่อนะ
-
ฟังแล้วยังอายแทนเลย ไอ ผิดใบ เนี่ย 5555+ เขินๆๆๆๆ :o8:
-
มะนาวน้อยโดนนัวเนียจากใครอ่ะ :impress2:
-
คนที่ให้เกียร์มะนาวจะเป็นโอมหรือเปล่า แล้วซื้อชอคโกแลตมาให้แบนี้อะไรกันนะ คนที่ซื้อขนมมาให้จะใช่จิ้นไหม แล้วกราฟร้องเพลงให้ใคร มะนาวหรือเปล่า
-
เลือกไม่ถูกเลย (ได้ข่าวว่าไม่ใช่มะนาว :m20:)
-
โห่ยยยย พี่เข้มโอมอ่า~ ทำเอาตื่นเต้นแทนน้อง (แต่จริงๆ แกก็แอ๊บเนียนจับมือน้องใช่มะ)
เชียร์พี่โอมสุดพลัง .. แต่กราฟฮาอ่ะ มึบอกด้วยว่าผิดใบ กร๊ากกกกก
ปล. ช๊อกโกแลตคราวน์ เค้าก็ช๊อบชอบล่ะ ^^
-
โอ้ย ฮา ผิดใบ 5555555555555555555555
พี่จิ้นตอนนี้ค่าตัวน้อยเนาะ ไม่ออกเลย
พี่โอมนี่รุกเนียนมาก กราฟก็อีกคน
โอยยยย เลือกไม่ถูก แต่ละคน -///-
-
ตอนแรกเชียร์กราฟ
ต่อมาเชียร์พี่เข้ม
ถัดมาเชียร์พี่จิ้นออร่า
ตอนนี้กลับมาเชียร์กราฟอีกล่ะ
คาดว่าตอนหน้าจะเชียร์พี่ตี๋จิ้น
แล้วตอนหน้านู้นเชียร์อิพี่เข้ม -_-'
:o11: 4P เลยจ้าาาา
แต่ไม่ว่ายังไงน้องมะนาวน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกซำเหมอ :man1:
-
:3123:น่ารักเวอร์
-
o13
-
และแล้วก็ยังคงต้องลุ้นพระเอกกันต่อไปปปปปปปปปป
-
เห้ย.. รู้สึกว่าตอนนี้น่าจะมีต่อกว่านี้น่ะ ? :z3:
แต่แบบ โอ้ยยิ่งอ่านยิ่งเครียดแทนมะนาว !!
เลือกไม่ได้จริงๆ ขนาดคนอ่านแบบยังเลือกไม่ได้จริงๆอ่ะ
สี่พี จริงๆเหอะน้าคนแต่ง :z1: :z1:
ขอร้อง :call:
-
เดาไม่ถูกจริงๆ
-
ผิดใบ 5555555
นั่นก็นอนนิ่ง ชอบเร๊อะ
เชียร์ 4P เพราะเลือกไม่ถูก
-
ไข่ผิดใบ 55 :-[
-
พี่เข้มโอมตอนนี้เด่นมาก เรียกน้องมาเอาขนมก็ยังจะท่ามากอีกเน้อ ว่าแต่พี่เข้มรู้ได้ไงว่ามะนาวชอบดาร์กช็อคโกแลต ส่วนป๊อกกี้นั่นของพี่จิ้นแน่เลย มาตอนนี้เราว่าเกียร์นั่นของพี่เข้มแล้วมั้ง ดูท่าทางพี่เข้มแกจะปล่อยเลยตามเลยเรื่องที่มะนาวไปโม้ไว้น่ะ แหม ความจริงมันก็เข้าทางพี่ไม่ใช่เหรอ ทำเป็นเข้มสมหน้าตานะพี่ แล้วทีี่พาน้องไปนั่งดูล่าท้าผีนี่อะไรยังไง ? ฟอร์มเน้อ งานนี้ต้องขอบคุณโก๋ปะเนี่ยที่ส่งมะนาวกับกราฟไปค่ายเนี่ย ได้นอนห้องเดียวกันว่าฟินแล้วนะ เจอไข่ผิดใบไปนี่ขำน้ำตาเล็ดเลยให้ตาย แว่นกราฟก็น่านิ่งเน้อ เคลิ้มรึไง ปล่อยให้มะนาวทั้งจับทั้งดันอยู่ตั้งนาน ψ(｀∇´)ψ โหยยยยยย กราฟร้องเพลงจีบมะนาวโจ่งแจ้งเลยนะเนี่ย มะนาวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ย เค้ารุมจีบกันให้พรึ่บพรั่บ แต่นายเอกของเราก็ยังเอ๋อเสมอต้นเสมอปลาย ตอนนี้ยกให้กราฟคะแนนนำ เพราะผิดใบ 5555555555
-
เรามาดันพี่จิ้น<3
(4Pก็ได้น๊า เค้าชอบ)
-
เชียร กราฟ
-
เชียร์พี่โอมครับ
-
พอเริ่มจะปักใจเชียร์ใครเข้าจริงๆ ก็มีอีกคนผลัดมาทำคะแนนให้ใจหวั่นไหวเรื่อยเลย :o8:
ถ้าเป็นมะนาวเองนี่ขอรวบสามเลยอะ แบบว่าไม่ค่อยโลภเท่าไหร่ :laugh:
เอาน่ะ ดูไปนานๆ ผู้ชายที่เราประทับใจก็ใช่ว่าจะรักนี่นา แล้วมะนาวเองก็เคยใจสั่นเพราะผู้ชายอีกสองคนมาแล้วด้วย
อุ๊ย เลือกยาก บอกแล้วไม่ต้องเลือก เก็บเธอไว้ทั้งสามคนนั่นแหละมะนาว :jul3:
-
เชียร์พี่โอมอ่ะ
แต่ชอบทุกคน แอร๊ยยยย
-
กราฟมาแบบนานๆที
แต่มาที เขินเชียวววว
รุกหนักด้วย
อิอิ
-
เชียร์พี่จิ้น ๆๆ o13
-
เชียร์พี่โอมมมมม//ยกป้ายไฟเชียร์ :-[
-
ตามอ่านมาหลายวัน ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว ^^
เนื้อเรื่องชิวมาก แต่พอได้อ่านแล้วกลับติดหนึบเสียอย่างนั้น ขอชมเชยว่าใช้ภาษาได้อ่านง่าย และน่าติดตามดีค่ะ
บทสนทนากับคาแรคเตอร์ของตัวละครก็ชวนให้อมยิ้ม ~~
น้องมะนาวน่ารักมากค่ะ ! อ่านแล้วอยากเห็นหน้าเลย ว่าน้องจะหน้าตาน่ารักขนาดไหน
แอบชอบพี่เมทที่ชื่อพี่มีนด้วยอ่ะค่ะ แอบเป็นผู้ชายอบอุ่นขัดกัดหน้าตานะคะ 55555 น่ารักอ้ะ ดูแลน้องเมทดีจัง
แม่หมูเองก็ตลกค่ะ จนป่านนี้แล้ว แม่หมูควรฉุกคิดได้แล้วนะคะว่า แม่สื่อที่ตัวเองทาบทามไว้ จะได้ชักเองแล้วเนี่ย !
หนุ่มห้อง 7712 ก็ทำเอาคนอ่านอย่างเรากรี๊ดเบา ๆ ไปหลายรอบแล้ว
ขอยกมือว่าแอบอ๊ะอ๊างพี่จิ้นตี๋แว่นที่มีออร่าสีฟ้าเป็นการส่วนตัวค่ะ /อ้าว อิชั้นต้องตบตีกับมะนาวสินะคะ/
แต่ถึงแม้ว่าจะประกาศกร้าวไปแล้วว่า ถือหางข้างพี่จิ้น แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวั่นไหวไปกับน้องเมทที่เหลือ
กราฟก็น่าร้ากกกกกกกกกกอ้ะ บางโมเม้นท์ก็ทำเรา ฟหกด่าสว หลับหูหลับตาเอาหน้าซุกหมอนอยู่เหมือนกันนะ
ส่วนพี่เข้ม ... พี่แกทำอะไรเราไม่ได้แฮะ --- ปรากฏว่านี่แหละพระเอกตัวจริง อ้าว !
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารมะนาวขึ้นมาครามครัน ถ้ามะนาวรู้ว่า พี่เข้มกับกราฟก็ชอบมะนาวด้วย
แล้วมะนาวจะรู้สึกยังไง? ความรู้สึกที่มีให้กับพี่จิ้นตอนนี้จะเปลี่ยนไปไหม?
รอตอนต่อไปค่ะ /แอบกรี๊ดส่งท้ายให้พี่จิ้นเบา ๆ อีกที 5555/
-
:กอด1:จะเอาทุกคนเลยเลือกไม่ถูกจริงๆให้ดิ้นตาย
อ้อเป็นเรื่องที่ไม่มี Nc ก็สนุกไปอีกแบบ
:m3:
-
น่ารักนะนี้
-
4P ด้วยคน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
มาตอนแรกๆก็ฮาละ !!
#3
ลุงจิ้นน ซักน้องมะนาวเยอะจัง กวนตีนหรืออยากจีบเองคะ 555 5
-
o13
เกมส์ผลักไข่ แปลกได้ใจจริงๆ
นู๋มะนาว จะเป็นของใครดีนี้ะ
แอบเอา Morinaga Hi CROWN Chocolate มาแปะ
สีขาวเหมือนซองบุหรี่มากกว่าอ่ะ
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/a-dscf5776.jpg)
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/d55b5c5a41b211e1a87612313804ec91_7.jpg)
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/02062009093.jpg)
(http://i976.photobucket.com/albums/ae245/aussucha/4565123800_13b50fc0ac.jpg)
-
#4
แหม พี่จิ้นขา น้ำมะนาวปั่นน :z3: :z3: :z3:
-
#5
แนวไหนเนี่ยย
มะนาวเมายังคะ ลูก :z2: :z2:
-
#6
กราฟหัวเราะ :a5:
แอร๊ยยยย มะนาวอ้ะ
หลับได้ไง กราฟอุตส่าห์ร้องเพลงให้ฟังนะเห้ยยย :z3:
-
#7
เกรียนไปปะ มะนาว
สรุปเองเลยว่าเป็นตุ๊ด สาวจีบก็บอกเค้าไปแบบนั้น
ช็อคแทน :laugh:
-
#8
นี่จะกลายเป็นรักกี่เศร้าละนี่ !
พี่โอมม =..= :z2:
-
พี่เข้มแกออกตัวแรงกว่าชาวบ้านเลยนะนี่
เสื้อก็ให้น้องนาวไปแล้ว คนที่ให้เกียร์จะใช่พี่แกรึป่าวหว่า อิอิ :-[ :-[
-
#9
มะนาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
:z6: :z6: :z6:
คนอ่านแบบว่า :a5:
-
#10
นั่นไง มีการทำเนียนไม่เอารถเมื่อเพื่อนเดินกับมะนาวด้วยโว๊ะ
ฟินนนอะ ไม่รู้จักจิ้นคู่ไหนดี :z3: :z3: :z3:
-
#11
แม่หมู ตอบไปงั้น
พี่โอมจะซวยปะเนี่ยย
แต่ก็นะ แฟนน 55555555
กราฟคะแนนตกแล้วโว้ย
-
#12
:laugh:
ที่ปรึกษาหอมา ซวยแล้วค่าาาาา
-
#13
เห้ยยยย ใครรรรรรรรรรร ใครจูบบบบ :z3: :z3:
-
ผิดใบ
โอ้ววว
มันไม่เหมือนกันเลยนะ มะนาว
จงใจปะเนี้ย เห็นวันนั้นมองใหญ่
55555
-
ผิดใบ
:a5: :a5: :a5:
:m20: :m20: :m20: :m20:
มาต่อไวๆนะ เชียร์กราฟ!!
-
The Call Chapter 16 : ก๊อก ก๊อก ก๊อก
__________________________________________________________________________________________________
♥ ความรักมักแวะเข้ามาทักขณะที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว
----------------------------------------------------- การ์ตูน ‘วาย’ เรื่องหนึ่งเคยเขียนบอกผมไว้อย่างนั้น…..
หลังจากจบการแสดงของแต่ละคณะรุ่นพี่ก็ขึ้นมาบนเวทีกล่าวอะไรนิดหน่อยพอเป็นพิธีเสร็จแล้วก็ปล่อยให้พวกผมกลับเข้าห้องพัก ผมแยกตัวกับเพื่อนผู้หญิงเดินกลับเข้าห้อง พยายามกวาดสายตามองหากราฟแต่ก็ไม่เห็นเลยเดินกลับห้องคนเดียว เพราะผมไม่มีเบอร์มือถือของกราฟ
ถึงห้องพักผมรูดซิปเปิดกระเป๋าเป้ หยิบเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเดินเข้าไปอาบน้ำ พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนใจจริงตอนนี้อยากลืมเรื่องการอาบน้ำไปสักคืนแล้วล้มลงนอนแผ่บนเตียงให้รู้แล้วรู้รอด ติดที่ยังมีความเกรงใจต่อเพื่อนร่วมเตียง เพราะไม่รู้ว่ายักษ์แว่นตนนี้จะรักความสะอาดแค่ไหน ผมสั่นหัวสลัดความคิดด้านมืดออก พยายามเตือนสติตัวเองว่าถ้าผมเผลอหลับไปทั้งที่ไม่ได้อาบน้ำอาจเจอยักษ์ถีบตกเตียงได้ ขึ้นชื่อว่ายักษ์ขนาดเท้าต้องใหญ่กว่ามนุษย์แน่นอน ผมกล้าการันตีเลย เมื่อตอนกลางวันสัมผัสมาแล้ว
ผมถอดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดทุกชิ้นช่วงล่างมีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำ โดยที่ไม่ลืมหยิบเสื้อผ้าใส่นอนเข้าไปด้วย บรรยากาศห้องพักที่ไม่มีเสียงทีวีทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ มันชวนให้รู้สึกวังเวงชอบกล อาบน้ำไปได้สักพักสมองดันไปนึกถึงรายการผีที่เพิ่งดูกับไอ้พี่เข้มมาทำให้ผมขนลุกตั้งเกรียวไปทั้งตัว เมื่อตะกี้รู้สึกเหมือนมีลมเย็น ๆ พัดเข้ามาในห้องน้ำ แถมยังรู้สึกเหมือนกับถูกจ้องมองจากที่ไหนสักที่
พออาบน้ำเสร็จ ผมก็รีบเช็ดตัว เดินตรงไปที่ประตู เอื้อมมือไปจับลูกบิดเปิดประตูห้องน้ำ
“เหวออออออ” ผมร้องเสียงหลง ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ตุ๊กแกลายพร้อยสีเทาสลับแดงลำตัวใหญ่เกือบเท่าต้นแขนเกาะอยู่ติดกับลูกบิดประตูห้องน้ำ มือผมกับลำตัวของมันอยู่ห่างกันแค่ทางมดเดิน ตาสีเหลืองของมันจ้องผมเขม็ง ผมผละมือออกจาลูกบิดรีบถอยกรูดกลับหลังเร็วเสียจนเกือบล้ม
มันไม่ขยับตัวไปไหน ผมก็ไม่ขยับตัวไปไหนเหมือนกัน
มันยังไม่ขยับตัวไม่ไหน ผมก็ไ่ม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เพราะมันเกาะใกล้ ๆ กับลูกบิด
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “นาย! เป็นอะไรหรือเปล่า?” กราฟเคาะประตูเบา ๆ ตุ๊กแกตัวนั้นมันเริ่มขยับตัว
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มันจ้องมาหาผม หางมันกระดิกน้อย ๆ หลังรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากอีกฝั่งด้านนอกของประตู “นาย?”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! มันเริ่มไต่ประตูมาฝั่งห้องน้ำที่ผมยืนอยู่ หลังได้ยินเสียงเคาะประตูอีกรอบ “มะนาว?”
ผมตาเหลือก มันวิ่งแล้วคร้าบบบบบบบบบ หลังจากได้ยินเสียงคนรัวทุบประตู “ปึง! ปึง! ปึง! นาย? เป็นอะไร? ปึง! ปึง! ปึง! ”
มันวิ่งไต่ผนังห้องน้ำมาฝั่งที่ผมยืนชิดอยู่อย่างเร็ว ขาผมเริ่มสั่น แต่ขาทั้งสี่ของมันวิ่งหน้าตั้งอย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้ผม พอมันจะวิ่งเข้ามาใกล้ ผมเบี่ยงตัวหลบไปยืนบนชักโครก ผมมองไปรอบ ๆ ห้องน้ำ ด้านซ้าย ด้านขวา ด้านหน้า แล้วค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปบนหัว ผนังห้องน้ำมีช่องระบายอากาศอยู่ มิน่าตุ๊กแกถึงวิ่งตรงมาบริเวณที่ผมยืนอยู่ ปึก!! ผั๊ว!!!!
“เฮ้ยยยยย!!!!!!” จู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ยักษ์ถีบประตูห้องน้ำเข้ามา พาร่างสูงหนาปรี่เข้ามาหาผมที่กำลังยืนช็อค! “นาย! นาย! เป็นอะไรหรือเปล่า?” เห็นผมไม่มีปฏิริยาตอบรับไอ้แว่นกราฟคงเห็นท่าไม่ดีจับตัวผมเขย่าไปมาอย่างแรงเหมือนพยายามเรียกสติผมให้กลับคืนมา
“นาย! มะนาว!”
เกร๊ง!! เสียงวัตถุบางอย่างจากตัวผมร่วงลงกระทบพื้น
กราฟค่อย ๆ ย่อตัวก้มลงไปหยิบ พอเงยหน้า กราฟตาโตตกใจ รีบยื่นเกียร์มาให้พร้อมกับผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เดินก้มหน้าออกจากห้องน้ำไปเร็วปี้ดด
ผมชะงัก หน้าผมร้อนวาบ ตุ๊กแกมาทำผมผ้าหลุด
หลังจากผมตั้งสติได้ก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบขึ้นไปนั่งบนเตียงฝั่งด้านขวาที่เลือกเข้าไว้ตั้งแต่เช้าโดยเว้นที่ว่างด้านซ้ายของเตียงเอาไว้เผื่ออีกคน ที่ตอนนี้ไม่อยู่ในห้อง ออกไปไหนไม่รู้ จากท่านั่งผมก็เริ่มเอนตัวลงนอนจนเผลอหลับไป
แอ๊ดดดดด
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเหมือนได้ยินเสียงคนเปิดประตู ไฟในห้องพักผมถูกปิดลงแล้ว มีเพียงแสงไฟสลัวลอดส่องออกมาจากบานประตูห้องน้ำที่เปิดอ้าเอาไว้ ทำให้ในห้องยังพอมีแสงสว่างให้สายตาผมยังสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวต่าง ๆ ได้ แสดงว่าไอ้แว่นกราฟเพิ่งเข้าห้องมา ผมมองเห็นชายหนุ่มตัวหนารูปร่างสูงที่คาดว่าเป็นไอ้แว่นกราฟเดินเปลือยช่วงบนออกมาจากห้องน้ำ ช่วงล่างมีเพียงกางเกงนอนขายาวลู่แนบเข้าตัวตามลำตัวช่วงบนมีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ตามมัดกล้ามอย่างคนเล่นกีฬา กราฟเดินแกว่งลูกตุ้มตรงเข้ามาหาผมที่นอนอยู่บนเตียง ผมมองตามกราฟที่กำลังเดินตรงเข้ามาที่เตียงอย่างอ้อยอิ่งเหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไรและคงไม่รู้ว่าผมกำลังนอนมองเขาอยู่ กราฟเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงฝั่ง กราฟย่อตัวก้มลงก่อนจะใช้มือด้านขวาจับข้อเท้าด้านซ้ายผมยกขึ้น
ผมตกใจตาเบิกโพลง ไอ้กราฟมันกำลังจะทำอะไร?
ไอ้แว่นกราฟจับขาผมยกขึ้นทำให้ผมมองเห็นว่าตอนนี้ช่วงล่างของร่างกายกำลัง ‘เปลือยเปล่า’ ขณะที่ผมกำลังตกใจทำอะไรไม่ถูก ไอ้กราฟมันใช้ปลายลิ้นสากลากโลมเลียจากปลายนิ้วเท้าขึ้นมายังข้อเท้าผม พอผมตั้งสติได้ก็กระตุกตัวพยายามดิ้นขัดขืน
ไอ้แว่นกราฟหยุดลากลิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม แสงไฟจากห้องน้ำทำให้ผมเห็นสีหน้าและแววตาของไอ้แว่นกราฟที่จ้องมองผมผ่านเลนส์สายตาอย่างชัดเจน หน้ามันนิ่งปกติ เหมือนไม่คิดว่าผมจะขัดขืน
หนอย ไอ้กราฟกล้ามาก ผมพยายามดิ้นตัวหนีและส่งเสียงร้องขอให้คนช่วย
"อ...อื้อ"
ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ผมเพิ่งรู้ตัวว่าปากผมถูกคาดไว้ด้วยผ้า มีเพียงอู้อี้ลอดผ่านผ้าออกมาเท่านั้น แขนและข้อเท้าทั้งสองข้างของผมถูกมัดตรึงไว้กับเตียงด้วยเชือก
เมื่อเห็นว่าผมไม่สามารถขัดขืนได้ กราฟก็จับขาผมทั้งสองข้างแยกออกจากกัน แล้วเริ่มใช้ปลายลิ้นสากลากโลมเลียจากข้อเท้าด้านซ้ายที่ทำค้างไว้ลากขึ้นมาเรื่อย ๆ พร้อมกับเป่าลมหายใจร้อนรดลงบนผิวหนังผม จนผมเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ขนอ่อนตามตัวรวมถึงจุดรวมเส้นประสาทบริเวณกลางลำตัวลุกตั้งชัน ผมรู้สึกร้อนผ่าวทุกครั้งที่ปลายลิ้นสากลากไล้สัมผัสร่างกายผม ผมเริ่มหายใจติดขัด กราฟยังคงจ้องมองผมนิ่งด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ปลายลิ้นสากลากวนมาเรื่อย ๆ จนถึงท่อนเนื้อกึ่งกลางลำตัว ผมพยายามร้องและขยับตัวดิ้นหนีการกอบกุม มือซ้ายของไอ้กราฟกุมรวบท่อนเนื้อกลางลำตัวขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ผมเห็นทุกการกระทำของไอ้กราฟแต่ทำอะไรไม่ได้ร่างกายผมอ่อนเปลี้ยเหมือนไม่มีแรง ผมพยายามดิ้นขัดขืนอีกครั้งแม้จะไม่มีแรงก็ตาม ไม่อยากให้การเสียเอกราชครั้งแรกของผมต้องเป็นแบบนี้ ไอ้กราฟหยุดขยับมือเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมนิ่งแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะก้มหน้าลงหว่างขาใช้ลิ้นหยอกล้อพวงมะนาวของผมจนพอใจ ผมสัมผัสถึงอุณหภูมิร้อนชื้นของโพรงปาก กราฟอ้าปากครอบลงมากลืนกินส่วนนั้นจนมิดโคน
ผมหอบหายใจถี่ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ผมรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ขืนตัวดิ้นพร้อมตะเบ็งเสียงสุดแรงเกิดอีกครั้ง หลุดแล้ว...
‘ผมฝัน’ เฮ้อ! ถอนลมหายใจยาวๆ ออกมา ‘ฝันบ้าอะไรว่ะ’ ก้มมองรอบ ๆ ตัว ผมอยู่ในชุดปกติ สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงนอนขายาวมีฟ้า เสื้อผ้าอยู่ครบ ไม่ได้ถูกมัดแขนมัดขา ผมชำเลืองมองอีกคนที่กำลังอยู่นอนหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน ไอ้กราฟตลกอ่ะ นอนยังใส่แว่นเลย สงสัยเหนื่อยจัด ผมพยายามนอนต่อ แต่ก็ไม่หลับ ผมพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนใหม่จากนอนหงายเป็นนอนตะแคงขยับตัวหยุกหยิกสักพัก พอรู้สึกตัวผมก็กำลังมองสำรวจตัวไอ้กราฟอยู่
ให้ตายเถอะครับ ถึงพ่อยักษ์มันยังไม่ตื่นแต่ลูกยักษ์มันตื่นแล้วครับ ตอนนี้ให้แว่นกราฟมันเสกลูกชายให้กลายเป็นยักษ์ตัวแข็งไปแล้วเรียบร้อย ลูกยักษ์ไม่กลัวสายตาของผมเลยแม้แต่น้อย ยืนโด่ท้าทายสายตาผม ถ้ามันเป็นคนจริง ๆ ไอ้นี้คงนิสัยกวนตีนไม่ยอมใครแน่ ๆ พ่อมันก็ดูเงียบ ๆ แต่ทำไมลูกชายมันถึงนิสัยต่างจากพ่อมันขนาดนี้
มือไอ้แว่นกราฟขยับ
เลื่อนหายเข้าไปในกางเกงนอนผมเห็นทุกการเคลื่อนไหวนิ้วมือพ่อยักษ์กำลังเกาผมลูกชายยักษ์ของมัน
แกรก ๆ แกรก ๆ
ไอ้ยักษ์แว่นมันจะนอนหลับอย่างเป็นธรรมชาติมากไปแล้ว ลืมไปแล้วหรือยังไงว่ามีคนอื่นนอนร่วมเตียงด้วย ผมรู้สึกร้อนที่หน้าลามไปจนถึงหู อาศัยจังหวะที่ช่วงพ่อลูกเขาคุยกันละสายตาหันหน้าไปทางอื่นก่อนที่จะถูกลูกยักษ์ของไอ้แว่นกราฟสะกดจิตอีกรอบ
ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ใกล้ ๆ กับหมอนที่หนุนอยู่มาดูเวลา ตอนนี้เกือบหกโมงเช้าแล้ว ผมลุกจากเตียงแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะรถบัสล้อจะเริ่มหมุนอีกทีตอนเจ็ดโมงเพื่อไปส่งพวกผมที่หอพักก่อนเพื่อจะได้เปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษา จากนั้นพวกผมต้องออกมาที่อาคารเรียนรวมกันเองเพื่อมาต้อนรับน้อง ๆ ชั้นมอปลายที่จะมางาน Open House ที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้นให้แต่ละคณะได้อธิบายข้อมูลของคณะตัวเองให้กับเด็กมัธยมที่สนใจฟังรวมถึงเปิดโอกาสให้สามารถซักถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ด้วยโดยงานจะเริ่มประมาณเก้าโมงเช้าเป็นต้นไป
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกราฟก็ตื่นพอดีตอนนี้น่าจะหกโมงกว่านิด ๆ เพราะผมอาบน้ำไม่นาน
“นายอาบน้ำเสร็จแล้ว?” กราฟถามผมในระหว่างที่เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“อืม” ผมหันหน้าไปทางอื่นเพราะกลัวถูกลูกชายไอ้แว่นกราฟสะกดจิตอีก
“ตื่นเช้าหรือนอนไม่หลับ เมื่อคืนนายเป็นอะไรหรือเปล่า? เห็นนอนดิ้นไปมาเหมือนคนอึดอัด” กราฟหยุดเดินแล้วยืนถามผมเสียงนิ่ง
“เปล่า แค่ฝันนิดหน่อยน่ะ” ผมก้มหน้าตอบพยายามเดินเลี่ยงไปเก็บกระเป๋า ทำตัวยุ่ง ๆ เข้าไว้เผื่อกราฟจะได้ไม่ถามต่อ
รถบัสมหา’ลัยจอดให้พวกผมลงบริเวณหน้าหอพัก จากนั้นนศ.ก็ทยอยลงจากรถเดินกลับเข้าห้องของใครของมันเพื่อเปลี่ยนชุดนักศึกษาออกไปงาน Open House วันนี้ผมต้องใส่ชุดพิธีการของมหาวิทยาลัยคือต้องผูกไทด์สีเทาติดเข็มรุ่นที่ไทด์แล้วก็ใส่กางเกงสีเทาไม่ใช่กางเกงสีดำนักศึกษาเหมือนที่เคยใส่อยู่ปกติทุกวัน เปลี่ยนเป็นชุดพิธีการของทางมหาวิทยาลัยเสร็จเรียบร้อย ผมก็มานั่งเล่นอยู่บนเตียง สงสัยแต่งตัวเสร็จเร็วไปหน่อยยังเหลือเวลาอีกมาก ระยะทางจากรีสอร์ทที่พวกผมไปพักกับมหาวิทยาลัยไม่ไกลกันเท่าไหร่จึงใช้เวลาเดินทางไม่นาน อีกอย่างจากหอพักผมไปอาคารเรียนรวมขับรถมอเตอร์ไซค์ไปแป๊บเดียวเองไม่เกินห้านาที ระหว่างนี้ผมเลยคิดว่าจะออกไปหาขนมกินที่โรงอาหาร เพราะนั่งอยู่ห้องคนเดียวก็เบื่อวันนี้พี่มีนกับแม่หมูมีเรียนเช้า
ผมเดินออกไปซื้อขนม นั่งกินขนมในโรงอาหารอยู่สักพัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองเวลา อีก 15 นาที เก้าโมงเช้า ผมลุกจากโต๊ะเดินออกจากโรงอาหาร มือขวาล้วงเอากุญแจมอเตอร์ไซค์รถออกมาจากกระเป๋ากางเกง เดินมาถึงหน้าหอผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าฟ้าดูมืด ๆ เหมือนฝนกำลังจะตก ผมเพิ่มความเร็วในการเท้าเดินไปหารถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาที่จอดเอาไว้หน้าหอเร็วขึ้น กลัวว่าฝนจะตกลงมาซะก่อน ขณะที่กำลังไขกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ฝนก็เริ่มลงเม็ด เปาะแปะ ๆ เปาะแปะ ๆ จนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้น แล้วก็ตกลงมาอย่างหนัก ซ่าๆๆ ซ่าๆๆ ซ่าๆๆ
ผมรีบวิ่งกลับเข้ามาที่ป้อมยามหน้าหอพัก ตัดสินใจเลือกไปอาคารเรียนด้วยรถเมล์มหา’ลัยแทน เพราะถ้าขับมอเตอร์ไซค์ออกไปเอง เปียกชัวร์
ตอนนี้หน้าหอพักมีนักศึกษาออกมายืนรอรถอยู่หน้าป้อมยามหอพักกันหลายคน ผมเดาว่าวันนี้รถเมล์มอคนคงแน่นน่าดู เพราะนักศึกษาชายที่มีเรียนช่วงเช้าคงต้องหันมาใช้บริการรถเมล์ของมหา’ลัยกันเยอะแน่ ๆ ยืนรอสักครู่ ผมมองเห็นรถบัสสีแสดจอดรับนศ.ชายป้ายประตูหอพักฝั่งโซนดี พอรถเมล์จอดสนิทนศ.ชายกลุ่มใหญ่ก็วิ่งกรูกันขึ้นรถ จากนั้นรถเมล์ก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามารับนักศึกษาประตูฝั่งโซนเอที่ผมยืนอยู่ แต่ระยะทางที่รถเมล์จอดกับป้อมยามหน้าหออยู่ห่างกันพอสมควร ผมไม่ได้หยิบร่มออกมาด้วย มองไปรอบ ๆ ป้อมยามก็ไม่เจอคนรู้จักเลย นักศึกษาชายที่รอรถอยู่เริ่มทยอยกางร่มของตัวเองออกแล้วเดินออกจากป้อมยาม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาอีกรอบ จวนจะถึงเวลานัดแล้ว ถ้าผมไม่ขึ้นคันนี้ผมสายแน่ ๆ
ผมตัดสินใจวิ่งแซงหน้านักศึกษาชายที่กำลังเดินกางร่มฝ่าสายฝนจนไปถึงทางขึ้นรถเมล์มอเป็นคนแรก ดังคาดคนแน่นรถจริง ๆ ผมรีบก้าวเท้าเดินขึ้นรถเมล์อย่างรีบร้อน
“เหวอ!!!” ด้วยความรีบประกอบกับทางขึ้นมีน้ำฝนขังอยู่ทำให้บริเวณนั้นเปียกลื่น ผมเสียหลักหงายหลังพยายามใช้มือทั้งสองข้างคว้าหาที่จับยึดไม่ให้ตก โชคดีที่มีมือใหญ่เอื้อมมาจับแขนผมไว้ได้ทันเวลาแล้วดึงตัวผมขึ้นมาบนรถ
“เกือบหล่นแล้ว ยืนไหวไหม?” น้ำเสียงคุ้นหูถามผม
“อ..เอ่อ ไหวครับ ขอบคุณครับ” ผมรีบขยับตัวเข้าไปในรถให้นักศึกษาชายที่กำลังยืนรออยู่ด้านล่างเดินขึ้นมา
“ทำไมเราไม่เอาร่มออกมาด้วย”
“มะนาวไม่คิดว่าฝนจะตกครับ” ผมใช้มือลูบน้ำฝนออกจากหน้าไม่กล้าสะบัดแรงกลัวน้ำกระเด็นไปโดนคนอื่น
“ด้านในยังพอมีที่ว่างเหลือไหมครับ? มีคนที่ยังขึ้นไม่ได้อยู่ครับ”
นักศึกษาชายที่อยู่บนรถเริ่มขยับตัวชิดกันมากขึ้น ผมพยายามยืนในท่าที่ถนัด นักศึกษาชายเริ่มทยอยเดินขึ้นมาบนรถเมล์เรื่อย ๆจนครบหมดทุกคน ตอนนี้พวกเรากลายเป็นนักศึกษาซาดีนเรียบร้อย ข้างในรถเมล์แน่นเอี๊ยด ตอนนี้หลังผมชิดอกสะโพกชิดเป้า เวลานี้ใครอย่าพิเรนทร์เผลอปล่อยลมพิษออกมาทางช่วงล่างของร่างกายก็แล้วกัน มิเช่นนั้นตายหมู่
“อึดอัดไหม?” เสียงเรียบนิ่งถามผมจากด้านหลังข้าง ๆ หู มันอยู่ชิดซะจนผมรู้สึกถึงไอร้อนของลมหายใจ หลังผมกำลังชิดติดอยู่กับอกแน่น ๆ ของนักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงจนรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ
“ไม่ครับ”
“ด้านในขยับอีกนิดได้ไหมครับ?” เสียงนักศึกษาชายที่ยืนอยู่ติดบานประตูรถเมล์ส่งเสียงถามเข้ามาด้านใน หลังจากรถเมล์เคลื่อนตัวมาจอดอีกป้ายที่เป็นหอชายห้องน้ำรวม
ขยับเข้าไปไหนอีก มันไม่มีที่ว่างแล้วครับพี่น้อง ผมบ่นเสียงดังในใจ
นักศึกษาซาดีนในรถเมล์เริ่มขยับตัวอีกครั้ง ผมก็ขยับตัวตาม
“ขยับเข้ามาอีกก็ได้” นักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงขยับตัวอีกนิดนึง
“ขอโทษนะครับ” ผมก็ขยับตัวถอยหลังตาม ยืนชิดกันแนบสนิท จากนั้นรถเมล์ก็เคลื่อนตัวอีกครั้ง
“วันนี้เราเรียนอะไร?”
“วันนี้ไม่มีเรียนครับไปงาน Open House”
“ไปลงอาคารเรียนรวม?”
“ครับ” คนเยอะฝนตกหนักทำให้รถเมล์ค่อยเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ นศ.ชายซาดีนกระเด้งกระดอนตาม แทบได้เสียเป็นเมียผัวกันบนนั้น
ในที่สุดรถเมล์ม.ก็เคลื่อนตัวพานักศึกษาซาดีนเพศชายวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนถึงป้ายรถเมล์อาคารเรียนรวม
เอี๊ยดดด….เสียงเบรคลดดังลั่น นศ.เซหงายหลังทั้งคัน แต่ไม่มีใครล้ม เพราะทุกคนยืนชิดกันแน่นเสียจนไม่มีที่ว่างสำหรับการล้มรวมถึงผมด้วย
รถเมล์ม.จอดสนิทนักศึกษาที่มีวิชาเรียนอยู่ที่อาคารเรียนรวมก็ทยอยเดินลงมาจากรถ ส่วนใครจะนั่งไปบรรณสาร(ห้องสมุด)ต้องนั่งเลยต่อไปอีกป้าย ส่วนนักศึกษาที่มีเรียนแล็ปก็ต้องนั่งเลยป้ายบรรณสารไปอีกหนึ่งป้าย
ผมรีบลงจากรถ รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ลงมาด้วย นศ. คนอื่น ๆ ก็กรูกันลงมาหลายคนเช่นกัน
“พี่จิ้น มะนาวไปก่อนนะครับ”
พี่จิ้นอมยิ้มพยักหน้า ๆ น้อย ๆ แล้วยกมือให้ผมส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไร
หลังจากที่มะนาววิ่งหลับตาไปแล้ว นักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงก็เดินวกกลับมายืนรอรถเมล์คันต่อไป เช้านี้เขามีเรียนแล็ป
มะนาวรีบวิ่งมาถึงยังลานกิจกรรมที่มีการจัดงาน เขารีบเดินหาคณะของตัวเองแต่ยังไม่เจอเพราะคนมาร่วมงานค่อนข้างเยอะ ยืนกวาดสายตามองหาอยู่สักครู่ก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้น
“นาย! ทางนี้” กราฟยกมือโบกให้ผม พอมองเห็นว่าคณะของตัวเองอยู่ตรงไหนผมก็รีบก้าวเท้าเดินเข้าไปทันที เพื่อนผู้หญิงคณะผมสองผมกำลังยืนอธิบายข้อมูลให้กับน้อง ๆ มอปลายที่กำลังตั้งใจฟัง
"ในที่สุดรองเดือนคณะก็มาถึงแล้วนะคะน้องๆ ปรบมือต้อนรับกันหน่อยค้า" เพื่อนผู้หญิงเห็นผมเดินเข้ามาก็กล่าวเปิดตัวต้อนรับตัวผมอย่างเป็นทางการ แต่ผมว่าผมโดนแกล้งอีกแล้ว มาสายนิดหน่อยไม่ได้เลยจริง ๆ _ _"
"พอเดือนเดือนคณะกับรองเดือนยืนคู่กันแล้ว เหมาะสมกันจริง ๆ ว่าไหมคะน้อง ๆ " พูดจบเสียงวีดวิ้วก็ดังขึ้น ผมได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ ตอบกลับ ผมเพิ่งสังเกตว่าคณะผมมีเด็กผู้หญิงยืนอยู่เต็มไปหมด ดูจากเครื่องแบบน่าจะมาจากโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังของโคราช น้อง ๆ ตั้งใจฟังไอ้กราฟพูด ส่วนผมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ทำอะไรก็ส่งยิ้มเรื่อยเปื่อย มีพูดแซมบ้างเล็กน้อย กราฟพูดไปสักพักสักพักผมเห็นน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่มีกล้องตัวใหญ่ห้อยไว้ที่คอยกมือไปสะกิดตัวเพื่อนอีกคนที่กำลังตั้งใจฟังเพื่อนผู้หญิงคณะผมอธิบาย ก่อนจะละสายตาหันหน้ามาทางผมกับกราฟที่ยืนอยู่
“พี่เปียกฝนมาหรอคะ?” เสียงของน้องผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาถามผม
“ครับ?”
“พี่ชื่ออะไรคะ” น้องผู้หญิงคนนั้นถามต่อ ระหว่างนั้นผมมองเห็นน้องคนอื่นในกลุ่มที่เริ่มสะกิดแขนเพื่อนให้หันหน้ามามองผม
“มะนาวครับ” ผมรู้สึกแปลก ๆ หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่า? ทำไมน้องจองผมไม่วางตา
“นี่ผ้าเช็ดหน้าคะ” น้องผู้หญิงคนนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า
“ขอบใจค..” ผมกำลังจะยื่นมือไปหยิบเอาผ้าเช็ดหน้า แต่น้องเขาไม่ได้ยื่นให้ผม น้องเขายื่นไปให้กราฟ?
“พี่กราฟเช็ดผมให้เพื่อนสิคะ เดี่ยวพี่มะนาวไม่สบาย”
กราฟยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าจากน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนั้น แล้วก็เอาผ้ามาโปะลงบนหัว
“...” ผมก็ยืนนิ่งให้กราฟใช้ผ้าเช็ดผมอยู่สักครู่ ก่อนเกิดคำถามขึ้นมาในหัวว่าทำไมผมไม่เช็ดเอง?
“เอ่อ..พี่ว่า..พี่เช็ดเองก็ได้ครับ”
“ให้พี่กราฟเช็ดให้ดีแล้วคะ เนอะพวกเราเนอะ” น้องผู้หญิงน่าตาน่ารักคนนั้นหันไปหากลุ่มเพื่อน
“ใช่ค้า” น้องผู้หญิงทั้งกลุ่มประสานเสียงตอบพร้อมกัน ก่อนจะหัวเราะคิกคัก แล้วมองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้กราฟ แววตามีประกายแห่งความหวังรื้นขึ้นมา
ผมหันไปสบตากับไอ้กราฟ พยายามส่งสัญญาณบอกมันว่า ขอร้องนะกราฟมึงอย่าบ้าจี้ตามนะ ไอ้กราฟหันหน้ามาทางผมอีกรอบ หน้ามันนิ่งแต่สายตามันกำลังยิ้ม ผมรู้มันกำลังขำผมอยู่
ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกมาหนึ่งประโยค “พี่มะนาวเขาคงไม่สะดวก?”
“พี่มะนาว หนูขอช็อตเดียวเท่านั้นคะ” น้องผู้หญิงที่ห้อยกล้องพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบกล้องตั้งท่าเตรียมรัวชัตเตอร์เต็มที่
“...เอ่อ พี่ว่า........"
"นะค้าาาา" น้องกลุ่มนั้นทำเสียงอ้อนประสานเสียงขอร้องโดยพร้อมเพรียงกันมาก ๆ ไหน ๆ ก็หลวมตัวแล้วอีกอย่างผมไม่รู้จะปฏิเสธยังไงเลยยอมตกลงตามน้ำไป พอกราฟวางผ้าเช็ดหน้าลงบนหัวผม ก็ได้ยินเสียงกดรัวชัตเตอร์กันกระหน่ำ แชะ ๆๆ แชะ ๆๆ หางตาผมชำเหลืองมองลอดผ่านผ้าออกไป อ้าว ๆ น้องกลุ่มนี้มีกล้องกันครบกันทุกคนเลยนี่หว่า _ _”
ผมคิดว่าผมเจอสาววายในตำนานเข้าให้แล้ว
______________________________________________________________________________________________ต่อด้านล่าง
-
ผิดใบ 55555555555
-
กว่างาน Open House จะเลิกก็เกือบบ่ายสอง พอเก็บของเสร็จผมก็รีบแยกตัวออกมาเลย เพราะว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมากว่าจะรอรถเมล์กลับหอก็คงอีกนาน ผมเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายอาคารเรียนรวม วันนี้ไม่มีแดดทั้งวัน ฝนจะตกอีกหรือเปล่าว่ะ
ผมนั่งลงบนม้านั่งสีเขียวเพื่อรอรถเมล์ รออยู่นานรถเมล์ก็ยังไม่มา เวลาเดินไปเรื่อย ๆ และตอนนี้ผมเริ่มหิว
ผมหิว ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ใบไม้แห้งปลิวลอยกลิ้งไปตามถนน รถเมล์ก็ยังไม่มา
ฝนเริ่มลงเม็ด เปาะแปะ ๆ รถเมล์ถึงมา ผมจะได้กินข้าวเสียที
ผมรีบกระโดดขึ้นรถเมล์
ถึงหน้าหอฝนถึงหยุดตก “จอดหอ 13 โซนเอด้วยนะครับลุง” ผมตะโกนหันไปบอกลุงคนขับรถ เพราะรถเมล์มหา’ลัยผมไม่มีกริ่งให้กดหรอกนะครับ มีแค่สัญญาณเสียงจากคนเท่านั้น ใครจะลงป้ายไหนก็แค่ตะโกนบอก คนขับได้ยินก็จอด แต่ถ้าคนขับไม่ได้ยินก็จบ มีครั้งนึงตอนที่เพิ่งเริ่มขึ้นรถเมล์ครั้งแรกผมไม่ได้บอกนึกว่าจะจอดทุกป้าย ปรากฏว่าคนขับขับรถเมล์ผ่านหน้าหอโซนเอเฉยเลย โน่นไปจอดประตูโซนดีนู่น ผมเลยต้องเดินย้อนกลับมาใหม่ นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมเลยจำขึ้นใจ
สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากก้าวพ้นประตูเข้าหอพักก็คือ ตรงเข้าไปในโรงอาหารก่อน ตอนนี้ผมหิวมาก คาดว่าความหิวของผมตอนนี้สามารถกินยักษ์ได้ทั้งตัว กินข้าวจนอิ่มเรียบร้อยก็เดินกลับเข้าห้อง นั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนเตียงครู่ใหญ่ ๆ แม่หมูก็กลับมา
“มะนาว วันนี้เราไปวิ่งกัน รู้สึกอ้วนขึ้น อยากไดเอต” เพื่อนตัวกลมผมพูดขึ้นมาหลังจากพยายามยัดขาลงกางเกงขาสั้นที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แต่ยัดเท่าไหร่ก็ยัดไม่ลง อยากจะบอกเพื่อนตัวกลมเหลือเกินว่าทำไมไม่ลองก่อนซื้อ
“ได้ แต่ไม่ไปฟิตเนสนะ” ผมอยากออกกำลังกายเหมือนกัน แม่หมูกรอกตาไปมาอย่างคนกำลังใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสิน
“งั้น... วิ่งไปฟาร์ม เห็นตอนเย็นคนชอบไปวิ่งกันเยอะ ท่าทางน่าสนุก”
“กลัวฝนตก”
“ไม่หรอกมั้ง ฟ้าก็ไม่มืดแล้วนะ” แม่หมูมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วรีบจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าออกเตรียมวิ่ง เห็นเพื่อนตัวกลมผมมีท่าทีเอาจริง ผมเลยรีบลุกขึ้นจากเตียงเปิดตู้ควานหากางเกงขาสั้น แต่ก็ไม่ลืมสำรวจเป้ากางเกงทุกครั้งก่อนใส่ พวกผมออกวิ่งไปตามถนนมุ่งหน้าไปฟาร์มมหาวิทยาลัย ระหว่างทางก็มีทั้งนักศึกษาและบุคลากรวิ่งอยู่ประปรายตามขอบถนน จากตอนแรกที่วิ่ง พวกผมเปลี่ยนเป็นวิ่งกึ่งเดิน จากวิ่งกึ่งเดิน พวกผมเปลี่ยนเป็นเดินกึ่งวิ่ง ในที่สุดพวกผมก็เดินทางมาถึงฟาร์มมหา’ลัยจนได้
ฟาร์มมหา’ลัยผมเป็นอาคารชั้นเดียว มีม้าหินอ่อนไว้สำหรับนั่งพักผ่อนอยู่หลายตัว นอกจากอาคารตัวอาคารของฟาร์มมหา’ลัยแล้วยังมีร้านกาแฟ ร้านขายของทานเล่นต่าง ๆ อาทิ ร้านยำ ร้านส้มตำ ร้านลูกชิ้นปิ้งรวมอยู่ด้วย บรรยากาศตอนเย็นร่มรื่นเย็นสบายดี บริเวณรอบ ๆ มีไร่องุ่น แปลงดอกทานตะวัน แปลงข้าวโพด ลึกเข้าไปด้านในก็จะเป็นโรงผลิตไฟฟ้าแล้วก็มีพวกโรงเรือนของนักศึกษาวิศวกรรมเกษตรกับเทคโนโลยีผลิตสัตว์ผลิตพืช ผมกับแม่หมูนั่งพักเหนื่อยกันอยู่สักพัก เห็นเขาถือจานอาหารเดินผ่านหน้าท้องก็เริ่มส่งเสียงร้องประท้วง
โครก คราก.....
แต่ไม่ใช่เสียงท้องผม? ต้นเสียงยิ้มเขินอายบิดตัวไปมา น่าร้ากก
“อิอิ มะนาวกินอะไรดี”
“กินอะไรก็ได้”
“ดีลลล”
“หมู เยอะไปป่ะ” หลังจากผมเดินกลับจากไปซื้อน้ำเปล่า อาหารเกือบสิบชนิดถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ แล้วที่วิ่งมาเมื่อกี้คืออะไรวะครับเพื่อน
“นิดหน่อยน่า แต่อร่อยนะ” แม่หมูยกนิ้วโป้งคอนเฟิร์มรสชาติอาหารว่ารสชาติถูกปากเธอจริง ๆ
“...”
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น เดี่ยวเรากินเสร็จก็วิ่งกลับ พลังงานก็ถูกเผาผลาญอยู่ดีน่า”
เห็นเพื่อนกิน น้ำลายผมก็ไหลย้อย เลยรีบเดินไปนั่งร่วมวงกินด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย
อาหารทุกจานที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่อกี้หายไปแล้ว หุหุหุ
“หมู กลับ”
“อิ่ม เดินไม่ไหว โทรบอกพี่มีนมารับดีกว่า” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายไปหาพี่มีนให้ออกมารับ สรุปวันนี้การออกมาวิ่งเท่ากับการเพิ่มน้ำหนัก ไม่ถึงสิบนาทีพี่มีนก็ขับรถมาถึงฟาร์ม
“โหยย พี่มีนทำไมขับรถคันนี้มาล่ะ ไม่เอารถมะนาวหรือรถออยด์มาเล่าแล้วจะกลับกันยังไง?” แม่หมูบ่นหงุงหงิง ผมมองดูรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีดำพี่มีนเคยบอกผมว่าคันนี้เจ๋งสุดแล้ว ขับแบบไม่ต้องใส่แว่นตา rayban ก็ยังเท่ ตอนนี้พี่เมทผมหน้าโหดนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ กะจากสายตาเบาะด้านหลังน่าจะนั่งได้แค่คนเดียว
“เออ พี่ลืมว่ะ เอางี้เดี่ยวมะนาวมานั่งด้านหน้าตรงถังน้ำมัน ส่วนเรามานั่งเบาะหลัง” พี่เมทตบถังน้ำมันปุ ๆ
“...” ในขณะที่ผมกำลังประเมินสถานการณ์
“เบาะวีไอพีแบบนี้ไม่รักกันจริงไม่ให้นั่งนะคร้าบบ”
การเดินทางวันนี้ผมกลายเป็น ‘ตุ๊ด’ตาหน้ารถ’ บนถึงน้ำมันรถมอเตอร์ไซค์คันโตซะแล้ว
ปี้บบบบบบ......... ปี้บบบบบบ............พี่เมทผมค่อย ๆ ชะลอรถ
“แบ่งมานั่งรถผมคนนึงก็ได้นะครับ”
“ดีเลยน้อง ขอบคุณมาก”
ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ถูกถ่ายโอนให้มานั่งซ้อนท้ายรถเวสป้าสีเขียวมะนาวอีกคัน
ขับยังไม่ถึงไหนพี่โอมก็ร้องโอ๊ยแล้วก็จอดรถ บอกว่าแมลงบินเข้าตา พี่เข้มก้มหน้าหันมาผมให้ช่วยเอาแมลงออกจากตา ผมมองไม่เห็น พี่เข้มเลยเดินไปยืนหน้ารถที่มีไฟเปิดสว่าง ผมใช้นิ้วมือถ่างเปลือกตาก็เห็นมีแมลงตัวสีดำนอนแอ้งแม้งอยู่จริง ๆ ผมพยายามคิดว่าจะใช้อะไรเขี่ยแมงออกจากตาดีแล้วก็นึกขึ้นได้ ผมรีบดึงชายเสื้อเข้าไปจิ้มเอาแมลงออกแต่ความยาวเสื้อมันไม่ถึง
“เอ่อ..พี่โอมก้มตัวลงมาอีกนิดนึง เสื้อมะนาวไม่ถึง” พี่เข้มก้มตัวลงมาต่ำอีกแต่ปลายชายเสื้อผมก็ยังไม่ถึง จนในที่สุดไอ้พี่เข้มคงนึกขึ้นได้เลยย่อตัวนั่งลง เออ คราวนี้พอดีเลย ทำไมไม่นั่งลงตั้งแต่ทีแรก
ผมเดินเข้าไปใกล้ดึงปลายชายเสื้อเลิกขึ้นจากตัวตอนนี้หน้าไอ้พี่เข้มอยู่เลยเอวผมขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ผมใช้ปลายชายเสื้อยืดค่อย ๆ จิ้มเข้าไปที่ข้างในตาเบา ๆ จนในที่สุดแมงเจ้าปัญหาก็ติดเสื้อออกมา
“พี่หายเจ็บตายัง?”
“เคืองตานิดหน่อย”
“พี่ขับรถไหวนะ?” ผมหันไปถามเพราะเห็นพี่เข้มก้มหน้าเงียบผิดปกติ
“มึงขับแล้วกัน” พี่เข้มพูดเสร็จก็เดินก้มหน้างุดมานั่งลงบนเบาะรถด้านหลัง เว้นที่ว่างด้านหน้าเอาไว้ให้ผมขึ้นไปนั่ง สรุปผมเป็นคนขับมียักษัตัวเข้มซ้อนท้าย
“น้ำมันรถกูใกล้หมดยังวะ” ไอ้พี่เข้มเอาคางมาวางเกยไหล่ซ้ายผมมองดูเกย์น้ำมันบนหน้าปัดรถ
“เหลือเต็มเลยพี่” ผมก้มหน้าลงไปมองก่อนจะตอบไอ้พี่เข้ม น้ำมันเหลืออยู่เกือบครึ่งถังได้
“อืม สงสัยกูจำผิด” ไอ้พี่เข้มก็กลับไปนั่งตามปกติ สงสัยถูกแมลงบินเข้าตาเลยทำให้สมองรวน ขับรถมาถึงหน้าหอผมก็ขอบคุณพี่เข้มแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน พอเลี้ยวมาถึงเฟสห้องผมก็เห็นนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่นั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง
"มะนาวเดินเร็ว ๆ วันนี้เฟสเรามีปาร์ตี้" เสียงเพื่อนตัวกลมผมดังขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาชายนับสิบชีวิต
__________________________________________________________________________________TBC
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ คนที่กดบวกเป็ด คนที่เปิดเข้ามาอ่านนะคะ รักๆรักทุกคนหมดเลย ^^
ใครอยากเม้นต์ติหรือชมตามสบายเลยนะคะ ชอบคะ 555 อ่านคอมเม้นต์ทีไรก็อมยิ้มมีความสุขทุกที
ปล.อาจจะไม่ได้ตอบทุกคอมเม้นต์นะคะ แต่ขอยืนยันว่าอ่านทุกคอมเม้นต์จริงๆคะ
skynotebook---แล้วหนุ่มกราฟที่ว่าคงไม่ใช่หนุ่มวายนะคะ หุหุหุ
Teatime --- ชอบคำนี้มาก >หมาเน่า< ขออนุญาตเอาไปใช้นะคะ จุ๊บๆ
YounIn-----ขอบคุณที่ช่วยดูให้นะคะ กอดๆ บางทีก็มึนๆเบลอๆ เข้าไปแก้แล้วคะ ^___^"
ice_painful---ขอบคุณสำหรับรูปสวยๆนะคะ จ๊วบๆๆ ปล.ขอสารภาพว่า เพิ่งรู้ว่ามีสีขาวด้วย เคยเห็นแค่สีชมพูกับสีเขียวอมฟ้า _ _"
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
กราฟต้องรุกหนักกว่านี้ได้แล้วน้าาาาา
-
ชอบพี่จิ้นงะ :o8:
เชียร์คนนี้แหละ เพราะชอบหนุ่มตี๋ เหตุผลดีมะ :laugh:
ชอบแม่หมูด้วยอะ น่ารักน่ากอดมากเลย พี่มีนก็ชอบ เป็นรุ่นพี่ที่ใจดีมากๆ
ตกลงชอบทุกคนเหมือนเดิม :laugh:
-
เยอะ เยอะนะ
แข่งกันเก็บแต้มได้ตลอดเวลาเลยให้ตายสิ
ยอมรับ เลือกพระเอกไม่ถูกเลยค่า กร๊ากก
-
สาววายในตำนาน :laugh:
-
ตอนนี้คะแนนแต่ละคนเป็นเท่าไหร่แล้วเนี้ย?
ชอบพี่จิ้น รักกราฟ ปลื้มพี่เข้ม ~ :กอด1:
เลือกไม่ถูก ขอเหมายกแพ็คได้ไหม?
ยืนยันคำเดิมว่าขอ4pเถิด!!! :3123:
-
แง่ ๆๆๆ :sad4: :o12: อ่านมา 16 ตอนยังไม่รู้ว่าใคร คู่มะนาว :z3:แต่สนุก
-
หรือกราฟวางยานอนหลับมะนาว สิ่งที่เกิดในฝันเป็นเรื่องจริง :laugh: :laugh: :laugh:
ทุกคนแย่งกันทำคะแนนจริงๆ มะนาวเนื้อหอมมั่กๆ น่าอิจฉาจริงเชียว
แบบนี้เลือกยากว่ะ สี่พีเลยได้มั๊ยเนี่ย เฮ้อ ลำบากใจแทนมะนาว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนแรกเชียร์น้องจิ้นแต่ตอนนี้
หลงเสหน่ห์น้องเข้ม :man1: :man1: :man1:
-
มะนาวจะเลือกใครล่ะเนี่ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่เค้าเชียร์ทุกคนนน น่ารัก :-[ :-[ :-[
-
มะนาว บอนด์ทูบีนายเอก"แอ๊บแบ๊ว"
-
พี่โอมเป็นอะไรคะ?
ทำไมถึงเงียบๆล่ะ หึๆ :z1:
-
แหมม พี่จิ้นน
แอบเนี่ยนรึปล่าววว ?
=..=
พี่กราฟขาา หน้านิ่งตายิ้มนี่ยังไงคะ 55 55
มะนาวเอ๋อน่ารักจริงวุ้ย
-
มะนาวเราขอซักคน กร๊ากกกกกกกกกกกก
เชียร์ไม่ถูกค่ะ แต่ละคนก็แย่งกันทำคะแนนซะ :-[
สองตอนมานี่กราฟทำคะแนนไปเยอะเลยนะ ทั้งในฝันมะนาวด้วย เอิ้กกกก :z2:
-
ไม่ไหวแล้วมะนาว
เราขอเหมาหมดสามหนุ่มกลับบ้านล่ะกันเนอะ
เลือกไม่ถูก มะนาวไปหาคนอื่นตามทางข้างหน้าละกันเนอะ :-[
-
จะเลิกอ่านละ ลุ้นใครเป็นพระเอกทุกตอน จนอกจะแตกตายละคะ
เลยกะว่าจะเว้นช่วงไม่อ่านไปซักพักค่อยกลับมาอ่านใหม่ ฮาาาา
เผื่อถึงตอนนั้นอาจรู้ตัวพระเอกแล้ว ((จะทำได้มั้ยหนอ? >_<"))
ปล. อย่าบอกนะว่าใครเป็นพระเอกจะรู้ตอนจบอ่ะ เราขาดใจตายพอดี T^T
-
อูยยยยย แต่ละคนนี่ขยันทำคะแนนกันคนละนิดละหน่อยน้องมะนาวนี่ไม่รู้ตัวเล้ยยยยยยย แบบนี้มันต้องจัดไป4คนเลย น่ารักเกิ้น
คนอ่านรักทุกคนนนน แหะๆ ขาดใครไปซักคนเรื่องคงเหงาน่าดู มะนาวจงตกเป็นของยักษ์ทั้งสามตนเหอะ ส่วนคนอ่านก็ตกเป็นทาสของคนเขียนซะหล๊ะ ติดงอมแงม เข้ามาตามติดทุกวี่วัน 555+
-
พี่เข้มแน่ๆเลย
คริคริ :-[ :-[ :-[
-
เข้ามาติดตามความน่ารักของน้องมะนาว :pig4:
-
กรี๊ดตอไนนี้ปลื้มพี่โอมอ่ะ
กราฟต้องรุกเยอะๆแล้วล่ะ
-
กราฟได้กำไรเยอะสุดแล้วมั้ง 555555
ว่าแต่ กราฟเห็นเกียร์แล้ว เดี๋ยวมีเคลียร์ป่ะ?
พี่จิ้นออกน้อยจังเลยอ่ะ เอาพี่จิ้นอีกเยอะๆ ไปทำคะแนนมั่ง แง เดี๋ยวก็หนีไปเชียร์พี่เข้มโอมหรอก(ได้ข่าวว่าตอนนี้พี่เข้มก็ได้กำไรเหมือนกัน อิอิ)
สุดท้ายเราก็เชียร์ทุกคนอยู่ดี :impress2:
-
ฮา สาววายในตำนานจริงๆ
เชียร์ไม่ถูกจริงๆ แบบรักพี่เสียดายน้องอ่ะ
-
พี่จิ้นกับพี่โอมนี่ขยันทำแต้มนะ
แต่กราฟนี่ออกแนวนิ่ง ๆ ไม่ค่อยทำแต้มซักเท่าไร
แต่พี่โอมนี่มีแอบเนียนซบไหล่มะนาวด้วยนะนี่
-
มะนาวฝัน :jul3:
ตอนนี้ชอบพี่จิ้นแหะ ออร่าขาวตี๋พูดเพราะ :give2:
-
ยังยืนยันคำตอบเดิมนะคะ
เชียร์มะนาวเหมายกห้องค๊า 4P โลดดดดดดดดดด :z1:
.
.
.
ยืนหลังแนบอกกับพี่จิ้น
ยืนเปลือยต่อหน้ากราฟ
เขี่ยแมลงให้พี่โอม
แบบนี้แล้วมันจะไม่ 4P ได้ยังไง โฮกกกกกกกกกกกก :z2:
-
อืมสนุกมากมาย
ปล. ขอถามผู้เขียน มะนาว เรียนคณะอะไรค่ะ แล้วเรียนสาขาเดียวกับกราฟหรือป่าว
-
o13 สนุกมากเลยค่ะ
ตอนนี้มีซีนไปคนละซีน
พี้โอมเท่มาก เชียร์พี่โอมน่ะ
-
ลุ้นมาก กร๊ากกก 4P เลยมั้ย กร๊ากกกอีกที
-
เชียร์ พี่จิ้น :กอด1:
-
เฮ้ย เกียร์ไม่ใช่ของกราฟหรอเนี่ย เดินคอตกกลับไปคงไม่น่าจะใช่ แต่ ว้อย ค้างอีกแล้ว
-
เก็บกันไปคนละแต้มสองแต้ม
แต่กราฟรู้สึกจะช้าสุด
ได้นอนด้วย แต่ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
กราฟสู้ ๆ
-
แต่ละคนเหมือนเร่งทำคะแนนน่าดู
แม่หมูอย่างฮา คนอ้วนส่วนใหญ่มักเป็นอย่างนั้น
-
พี่จิ้นน่าสงสารออกนะ บทน้อยตลอดเลย
:กอด1:
-
โถๆมะนาว เจอตุ๊กแกเข้าไปถึงกับสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขวัญหนีดีฟ่อจนต้องเอานายยักษ์แว่นกราฟมาปลอบใจกันถึงในความฝันเลยนะ แต่ออกจะเป็นฝันที่ทะลึ่งไปสักหน่อยนะลูก ระวังจะเจอของจริงเข้าล่ะ แอบคิดว่าที่กราฟหายไปนอกห้องตั้งนานสองนานเป็นเพราะเห็นเกียร์ล่วงออกมาจากตัวมะนาวป่ะ ? ท่าทางน้องนักเรียนสาววายจะพึงพอใจระหว่างพี่แว่นกราฟกับพี่เอ๋อมะนาวนะเนี่ย ถึงกับเก็บภาพเอาไว้ฟินเป็นการส่วนตัวกันยกกลุ่ม นี่ถ้าน้องรู้ว่ายังมีอีกสองหนุ่มหล่อรอมะนาวอยู่จะฟินกว่านี้อีกน้องเอ้ย พี่จิ้นชอบโผล่มาเหมือนเรื่องบังเอิญทุกที แต่เปล่าเลยความจริงพี่แกก็ไม่ต่างจากสโตกเกอร์นะนั่น มาส่งน้อง แล้วก็รอรถคันใหม่เพื่อไปเรียนบ้างอีกแล้วนะ แม่หมูกับมะนาวมาเผาผลาญพลังงานหรือมาเพิ่มพลังงานให้มากกว่าเดิมเนี่ย ท่าทางจะได้เพิ่มมากกว่าลดมั้งเนี่ย บรรยากาศส่วนของงานเกษตรดูร่มรื่นดีนะ มีแต่ธรรมชาติ แถมที่นี่ยังเป็นถิ่นพี่เข้มโอมอีก ไม่แปลกที่จะเจอน้อง แล้วสอยมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถ แหมะ งานนี้แมลงช่างเป็นใจให้พี่เข้มนะ เลือกเวลาเข้าตาได้ดีมาก เวลามะนาวเอาแมลงออกให้อิพี่เข้มโอนต้องแอบมองใต้ร่มผ้ามะนาวแน่เลย ยกเสื้อขึ้นเช็ดแบบนั้น เสื้อต้องเริกขึ้นมากบ้างแหละ กำไรจริงนะพี่เข้ม ถึงกับเบลอขนาดนั้นชัวร์เลย เพลินซะ แถมยังทำเนียนเอาคางมาวางไหล่มะนาวอีก ไม่ค่อยจะเนียนเล๊ยย หรือว่าเกียร์จะของพี่เข้มหว่า อย่างนี้ก็เท่ากับมีเสื้อช้อปกับเกียร์เลยนะ แสดงความเป็นเจ้าของเห็นๆ ว่าดต่ว่าเหอะเมื่อไหร่มะนาวจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกับหนุ่มๆในทางรักๆใคร่ๆซะทีเนี่ย หรือหนูจะเอ๋อไปวันๆคะมะนาว
-
กราฟสู้ๆ
-
ทำคะแนนกันทุกคนเลยทีเดียว แต่มะนาวจะรู้ตัวไหมนั่น จิ้นสุภาพบุรุษมาก โอมก็ไม่ค่อยเลยนะ กราฟยังหลับอยู่จริง ๆ แน่หรือนั่น
-
อ่านมาตั้งนาน
ตกฝใครคู่กับมะนาวเนี่ย
เอ๊ะ หรือจะ3Pอ่ะ 0.0
-
จบเรื่องนั้ ผู้ชายทุกคนเป็นของมะนาวววว
-
ทุกคนรีบทำคะแนนกับน้องมะนาวเต็มที่เลยนะค่ะเนี่ย
คนอ่านเชียร์ไม่ค่อยจะถูกเลยนะว่าจะยกป้ายไฟให้ใครดี
เอาเป็นว่าตอนนี้ยกให้พี่จิ้นแล้วกันนะ
ในฐานะที่เป็นคนน่ารักมาส่งน้องมะนาวที่ตึกแล้วตัวเองค่อยต่อรถคันต่อไป ไปเรียนแล๊ป
ปล.หนุ่มกราฟคนนี้ไม่ได้เป็นหนุ่มวายค่ะ แต่เค้าเป็นหนุ่มแบงค์(เอะ ไม่เกี่ยวเนอะ แต่อยากบอก :laugh3: )
-
เค้าจะเอาพี่เข้มๆๆๆ
เค้าชอบพี่เข้มง่าาาา
เชียร์พี่เข้มสุดใจขาดดิ้น! แอบมีเนียนอะตอนนี้
เอาคางมาเกย ก๊ากกก มะนาว ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับเขาเล้ยย
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา
-
ขอเชียร์พี่จิ้น ออกนอกหน้านะ :o8:
แต่ก็แอบเชียร์พี่โอมเหมือนกัน
ส่วนกราฟ อยากยกให้แม่หมูจังเลย
:L3:
-
คนไหนดีคะร้องะนาวน่าอิจฉาจริงๆ :z3:
-
ยังคงเร่งทำคะแนนกันอย่างต่อเนื่องงงง
วุ้ยย เลือกไม่ถูกอ้ะ
-
หึๆๆๆๆอยากรู้แม่หมูน้ำหนักเท่าไรแล้ว!!!
นอกจากกินเก่งกับเป็นเจ้ามือ แม่หมูทำอะไรเป็นมั่งจ๊ะ!!!!
-
ของมะนาวหมดเลย
-
รอตอนต่อไปน้า ^_^
-
มะนาวเหมาหมดครับ 555555
-
แล้ว สรุป ตุ๊กแก?? หายไปไหน... ตุ๊กแกผี!!!!!!!!!!!!!!!!!!???
ตกใจหมด คิด ว่า กราฟ ซาดิต
:a5: :a5: :a5: :a5:
:z6: :z6: :z6: :z6:
ตุ๊ด กะ ตา หน้า รถ 55555555555555555555
แล้ว ที่ เงี่ยบไป นี่ ไม่ ใช่ เพราะเห็น เนื้อหนัง ภายใต้ เสื้อ ของ มะนาว หร้อ
:impress2: :impress2: :impress2:
เย้ มี Party
เรา ไม่ ค่อย เค้า ใจ เรื่อง หอ อ่ะ งงๆ ( เค้า ไม่อยู่หอ หนีกลับ มา นอนน บ้าน )
สรุป ว่า อยู่ แฟลต เดียว กัน มั้ย นะ??
ต่อๆๆๆๆ จ้าาา
-
เชียร์พี่จิ้นน๊า ว่าแต่มะนาวฝันเปียกถึงกราฟทำมายยยย
-
:laugh:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ในที่สุดก็เจอสาววายในตำนาน :laugh:
เด็กสุรนารีวิทยาชัวร์....ก็หญิงล้วนมีอยู่ที่เดียวนี่เนอะที่โคราช
กราฟเหมือนจะอึ้งๆไปเนอะตอนเห็นเกียร์ของมะนาวอะ...แอบหึงหน่อยๆใช่ม้า :z1: แถมยังแอบเห็นมะนาวโป๊ด้วย :o8:
พี่จิ้นก็อุตส่าห์ขึ้นรถไปส่งมะนาวเนอะ :impress2:
สำหรับพี่โอม...เฮียแกเขินอะดิ๊....น้องมะนาวเล่นเลิกเสื้อโชว์ผิวให้ดูซะขนาดนั้น
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก...ไม่รู้จะเชียร์ใครดี....แต่ใจก็เอียงไปทางกราฟนะ :laugh:
-
ตอนนี้ออกมาหาเสียงพร้อมกันสามคนเลย แต่ยังไงเราก็เชียร์กราฟจ้า :laugh:
กราฟเร่งทำคะแนนหน่อย มะนาวเค้าอุตส่าห์ฝันถึง แถมลูกชายยังมาเชียร์แต่เช้า :z1:
หุหุ เอาตีเนียนเหมือนพี่เมทบ้าง สู้ๆเค้ากราฟจ้า สาววายขอเชียร์ หุหุ :laugh:
-
โอ้แม่เจ้า ตอนนี้มันครบรสเลย
คำเดิม4P เพราะเสียดายคนหล่อ5555+
-
ใครน๊ออออออ ที่เป็นตัวจริงของมะนาว ตอนนี้สังเกตได้ว่าแอบหื่นนิดๆ มะนาว+กราฟ แอบเห็นน้องยักษ์ของกราฟตอนเช้า มะนาว+พี่จิ้น ขึ้นรถแบบนศ.ซาดีน มะนาว+พี่โอม แอบโชว์เอวบางๆ ให้อิพี่โอมมันหื่น เอิ้กๆ :haun4:
-
ตอนนี้มาครบสามหนุ่มเลย :-[ แล้วก็ได้กำไรกันไปคนละนิดละหน่อย
อีหนูมะนาวก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใกล้พวกนี้ไม่ได้ขาดทุนทุกทีสิน่า
แต่มันทำให้เราคนอ่านยิ้มแก้มปริไปกับพฤติกรรมของหนุ่มๆเค้านะ
ทุกทีที่เจอกันเหมือนมันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่มันเหมาะเจาะทุกครั้งเลย
หรือเค้าจะเรียกว่าพรหมลิขิต เพ้อไปกับพี่โอมสงสัยแมลงเข้าตา :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
4P ไปเลยพี่
-
ใกล้เฉลยคู่มะนาวรึยังคะเนี่ย ลุ้นจัง :oni2:
-
สร้อยพี่โอมแน่ๆเลย
ที่ให้ก้มดูน้ำมัน เพราะพี่แกจะดูว่ามะนาวใส่สร้อยอยู่รึป่าว :impress2:
-
:call: ขอมารายงานตัวค่ะ ชอบมาก ๆ อ่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สนุกดีอ่ะ :m20: :m20: :m20:
-
มะนาวโดนสามหนุ่มแย่งกันทำคะแนนครบเลยแหะ :-[
แล้วที่ขับต่อไม่ไหวนั้นเมาพุงขาวๆของมะนาวใช่ป่ะค่ะ
-
อยากได้ทั้งสามคนเลย
มะนาวเหมาหมดเลยเถอะ
ไม่ต้องเลือกหรอก
-
รอวันที่มะนาวเป็นของชายหนุ่มทั้ง3 (!!!!)
:laugh: :laugh: :laugh:
-
มะนาว ทำไมถึงเป็นแค่ฝันล่ะ :z3:
หรือเรื่องนี้จะมีหลายP :z1:
-
พี่เข้มเนียนเชียวนะ
:L2: :L2:
-
พี่จิ้นต้องฉวยโอกาสเยอะๆกว่านี้แล้วนะ ไม่งั้นเดี๋ยวเสียเปรียบ :z1:
-
เชียร์พี่จิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เราชอบหนุ่มออร่าสีฟ้าาาาา
-
เลือกไม่ถูกแล้วว :sad4: :sad4:
พี่จิ้นก็อุตส่าห์ยอมนั่งรอรถคันใหม่
พี่โอมก็น่าร๊ากกก
กราฟก็...เอิ่ม โดนมะนาวจับผิดใบ =w=;;;
ว้อยยย 4P เลยได้ไหมง่า
รักคนนึงเสียดาย 2 คน
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลยค่ะ เรื่องนี้ :o8:
มะนาวมีการฝันถึงกราฟด้วยนะ เป็นลางบอกเหตุอะไรรึเปล่า 55555555 แต่มะนาวเนี่ยดวงสมพงศ์กับ(ลูกชาย)ของกราฟจริงๆนะะ :haun1: 55555
พี่จิ้นมานิดๆแต่หล่อเหลือร้ายยย ทำคะแนนเยอะมาก ๆ
อ่านแล้วอยากเข้าไปอยู่ในกลุ่มสาววายนั่นจริงๆค่ะ 555555555 อยากรัวชัตเตอร์เหมือนกัน โอ่ย 5555555
สุดท้าย... พี่โอมเนียนอะะ เนียนอะะะ เนียนอะะะะ :m12:
ยังคงปักธงเชียร์กราฟเหมือนเดิมค่ะ 55555555555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆค่าาาา :กอด1: :L2: :3123: :pig4:
-
ชอบทุกคนอ่ะ ตัดใจไม่ลง เอาหลายๆ P เลยมะนาว อิอิ o13 :-[ :impress2:
-
ตอนนี้ว่าที่พระเอก (ซึ่งยังไม่รู้ว่าเป็นใคร) ออกครบทุกคนเลยเนอะ
กราฟก็ใจดีน่ารักเห็นมะนาวแบบเอ็กคลูซีฟ (ผ้าหลุดผ้าลุ่ย)
พี่จิ้นก็ช่วยน้องและมีเบี๊ยดเบียดบนรถเมล์ ส่วนคนท้่ายมาแรงแฮะ
หน้าแดงเบย แพ้เอวมะนาวล่ะเซ่ แน่ะ มีซบ ๆ แอบเชียร์พี่โอมเบา ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
555 ตั้งหลายตอนแล้ว ยังเดาพระเอกม่ายถูกเลย มะนาวเธอช่างหลายใจ :laugh:
-
พี่จิ้นนนนนนนนน เชียร์คนนี้ ชอบมากอ่ะ :กอด1:
ตอนนี้แลดูแข่งกันทำคะแนนนะ 5555555
-
ไม่ต้องเลือกให้วุ่นวาย 4Pดีกว่า
ว่าแต่ชื่อตอนที่ 16 มาจากเพลงหรือเปล่า
-
คือเลือกไม่ถูกงะ ชอบทุกคนนน ฮร่าๆๆๆๆ
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกก
นึกว่ากราฟจะฟิวส์ขาดที่เห็นเกียร์เลยรวบหัวรวบหางมะนาวเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของซะอีก
ที่แท้ก็แค่ฝันไปปปปปปปปปปปปปปปปป
แต่มะนาวฝันได้เลือดพุ่งมากเลยลูก
ปล.พี่เข้มเนียนนะเนี่ย แต๊ะอั๋งมะนาวได้เนียนมาก
ปล.มะนาวผิวเนียนไหมอ่ะกราฟ พี่เข้ม อิอิ
-
ก็ยังคง
ไม่สามารถคาดเดาได้อยู่ดี
อืมมมม
-
:m25:
-
ชอบพี่โอม ปลื้มพี่จิ้น อยากได้นายกราฟ โอ้ยๆ เลือกไม่ถูก :serius2: :serius2:
-
เลือกได้ละ
ชอบพี่จิ้น เชียร์พี่จิ้น เพราะเราหลงหนุ่มตี๋ ออร่าฟ้า :laugh:
-
หาพระเอกให้เรื่องนี้ไม่ได้เลย ><
นายเอกเราก็ม่ได้รู้ตัวเล้ยยยยยยยยยยยย
รู้ตัวสักน้า มะนาว
-
ชอบ แบบว่าเพิ่งเข้ามาอ่าน หลงรักมะนาวไปแล้ว :impress2:
-
สร้อยไม่ใช่ของกราฟแน่เลย เหลือสองคนละ รอลุ้นอยู่นา
แล้วปาร์ตี้อะไรรึ จะมีเรื่องดีๆเกิดไหมนะ -.,-
รออ่านต่อจ๊ะ
-
พี่โอมเนียนนนนน
ว่าแต่หนูมะนาวเปลืองตัวโดยไม่รู้ตัวเรื่อยเลยนะนั่น
ฮาาาา
-
เปิดเผยตัวออกมานะพระเอกเรื่องนี้ อ๊ากกก~อยากรู้(คลุ้มคลั่ง)
-
^^
-
จาก 16 ตอนที่อ่านมาชอบพี่โอมอ่ะ
เชียร์สุดใจเล้ย ตอนนี้มีแอบเนียนด้วย อิอิ
-
เลือกไม่ถูกก้ไม่ต้องเลือกเนอะมะนาว อิอิ o13
-
ลุ้นต่อไปว่าใครเป็นพระเอก :z2:
-
"ใหญ่มากเลยหรอนู๋นาว" :z1: //// :laugh: โอ๊ย เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใครเลย นี่ก็ใหญ่. นู้นก็เข้ม. นั่นก็น่ากิน :z1:
พี่เมทก็น่าสนใจ เจ๊ว่า 5P เลยมะ :laugh:
เกียร์เนี่ยน่าจะเดาได้นะว่ามาจากใครถ้านู๋มะนาวไม่ ซึนเกินไป
P.S. ฮิ้ววววว. ไอ้พี่เข้มแอ๊บอ่ะ
-
อยากให้เป็นแบบนี้เรื่อยๆ มีสามคน กับหนึ่งมะนาว น่ารัก กุ๊กกิ๊ก
วิธีจีบแต่ละคน ก็ต่างแบบกัน
ขอบคุณครับ
-
เชียร์ พี่โอมมมมมมมม หรือไม่ก็...4P :z1: :call: :call: :call:
-
ทำไมเรื่องนี้มันสนุกขนาดนี้
เลือกใครดีน้อ :m1:
-
สงสัยนู๋มะนาวจะถือศีลกินเจ หายหน้าไปเริ่มนานแหละ เจ้คิดถึ๊งคิดถึงอะ
-
จะให้ใครเป็นพระเองก็ได้
จะ4pก็ได้
แต่แอบเชียร์พี่จิ้น =/////=
รอ รอ :call:
-
:a5:
ฉันเลือกไม่ได้เลยนะ
ตอนนี้ โผล่มา กันทุกคน โอ๊ยๆๆ
สรุป ไม่มีอะไรในกอไผ่ ไม่มีใครจีบมะนาว *จบ* ง่ะ :beat:
:really2:
รอตอนต่อ
-
ไม่สามารถตัดใครทิ้งได้ เลยอยากให้มะนาว ได้กะทุกคน 555 :pigha2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน คิดถึงจังเลย
อ่านแล้วรู้สึกว่าพี่จิ้นนี่บทพระรองชัด ๆ เลย
ท่าทางมะนาวจะไม่รอด เสร็จพี่เข้มซะละม้างงง
ปล. เห็นมะนาวเลิกเสื้อโชว์พุงขาว ๆ แล้วใจสั่น ขับรถต่อไม่ไหวเลยล่ะสิไอ้พี่เข้ม!!
-
ประเดิมเม้นเรื่องนี้เรื่องแรก ... ฮี่ฮี่
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวเลย 16 ตอน
ชอบมากกกกกกกก สนุกมากกกกกกกก ลุ้นทุกตอนเลยว่าตกลงแล้วพระเอกจะเป็นใคร
แต่ในใจนี่เชียร์พี่จิ้นสุดพลัง แต่พี่โอมก็ชอบมาเนียนทำให้แอบหวั่นไหว ฮ่าๆๆๆๆ
กราฟก็น่ารัก มาแบบมึนๆ ซึนๆได้อีก สรุปจัดเต็ม 4P ไปเลยค่ะ ฮิ้วววววววว
ตอนที่มะนาวรู้ว่าผู้ชายออร่าสีฟ้าเป็นพี่จิ้น ตอนนั้นกรี๊ดเลยค่ะ เพราะคิดเอาไว้เหมือนกันว่าเป็นพี่จิ้นแน่ๆ
แล้วถ้าให้เดานะ เกียร์นี่ต้องเป็นของพี่จิ้นชัวร์ และพี่จิ้นก็ได้จูบแรกของมะนาวไปด้วย (ไม่ค่อยจะอวยพี่จิ้นเลย) ฮี่ฮี่
ส่วนพี่โอม ก็มีเสื้อรุ่น แล้วก็มีMorinaga Hi CROWN Chocolate ด้วย
ส่วนกราฟนี่ไม่มีสิ่งของแทนใจ แต่จะชอบมาเป็นแบบการกระทำและคำพูด แต่พอดีว่าน้องมะนาวแลดูมึนๆไง ก็เลยไม่เก็ท ฮ่าๆๆๆ
แล้วตอนนี้ที่สงสัยก็คือ กูลิโกะที่มีคนมาฝากไว้เนี่ยจะเป็นของใคร ระหว่างพี่จิ้นกับกราฟ เพราะพี่โอมยังไม่รู้ว่ามะนาวชอบกิน อิอิ
ตอนนี้ก็ได้แต่รอลุ้นตอนต่อไปๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
รออ่านๆๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่าาาาา
ปล.ชอบน้องหมูแดงกับพี่มีนอ่ะ น่ารักทั้งคู่เลย เป็นรูมเมทที่น่ารักมากๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
วันนี้ไปซื้อช๊อกโกแลต แบบที่มะนาวได้รับ มากินด้วยแหละ อร่อยดีอิอิ :-[ :-[
-
เหมือนกราฟจะเป็นพระเอก แต่พี่เข้มแกมาวินตลอดๆ
-
ชอบทุกคนเลยอ่ะ :o8: :o8: :o8: :o8:
เชียร์ไม่ถูกแล้ว ว ว :laugh: :laugh:
-
คิดถึงแล้วอ่ะ อยากอ่านต่อจัง
เชียร์พี่จิ้น แต่เป็นใครก็เอา อิอิ
-
พึ่งอ่านครั้งแรกติดเลย55555
แอบเชียร์พี่โอมอ่ะ><
แต่4pก็ได้นะ หึหึ
-
เลือก(เชียร์)ไม่ถูกกันเลยทีเดียว :laugh: :laugh: :laugh:
แต่บะคน ขยันทำคะแนนกันดีจริงๆ
-
มะน้าวววววววววววววววววววววววววววววววววว !!!! ไม่ไหวแล้วนะลูก
ไหนบอกว่าชอบพี่จิ้นไง แล้วทำไมเก็บกราฟเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ !!!!! /ตบตี/
นอกจากกราฟจะเข้าไปอยู่ในฝันของมะนาวแล้ว ตื่นเช้ามายังมีสาววายเป็นพวกอีก
ปกติก็ " อยาก " อยู่แล้วใช่ไหม พอมีสาววายเป็นใจก็เลยเซอร์วิสไม่ยั้งเลย /โฮฮฮฮฮฮฮฮอ ชั้นสงสารพี่จิ้น/
ตอนรถเบรกเอี๊ยด ไอ้เราก็เตรียมกรี๊ดตบเข่าฉาดแล้วเชียว
เดาล่วงหน้าไปแล้วว่า ยังไง้ยังไง หน้ามะนาวก็ต้องทิ่มเข้ากับอกล่ำ ๆ ของพี่จิ้นแน่นอน
แต่ไหงกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ คุณคนเขียนไม่ใจเลยอ่ะค่ะ !
แต่อะไรก็ไม่เท่าพี่ยักษ์ พี่แกได้เปรียบสุด ๆ จริง ๆ สำหรับพาร์ทนี้
นอกจากแรกเริ่มจะได้สก๊อยหน้าหวานไปนั่งซ้อนท้าย พอแมลงบินเข้าตาก็ได้คนซ้อนนั่นแหละช่วยเขี่ยออกให้
และไอ้ตอนเขี่ยออกให้นั่นก็ได้เลยได้ยลพุงกะทิขาว ๆ ของน้องเขาด้วย เล่นเอายักษ์หน้าเข้มถึงกับนิ่งไปไม่เป็น 555
ยังค่ะ ยังไม่พอ ฮียังได้เนียนเอาคางเกยไหล่ เฉไฉไปโน่นว่าจะดูหน้าปัดน้ำมันว่าใกล้จะหมดหรือยังอีก
มะนาวเอ๊ยยยยยยย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ~~~ ลูกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปด้วยใจร้าวรานแทนพี่จิ้นค่ะ
ปล. อยากรู้จริง ๆ ว่าตอนสามหนุ่มสามมุมที่เป็นเมทกันอยู่ร่วมห้องกันนั่น เขาตบตีแย่งมะนาวกันเป็นการภายในไหมคะ ? หรือว่าแค่คุมเชิงกันอยู่ห่าง ๆ 55555 แต่เอาเถอะ ไม่ว่ายังไงก็ชวนฮาก๊ากอยู่ดี
-
รักพี่เสียดายน้อง อุอิ
-
สารภาพตามตรงไม่ชอบอ่านแนวนี้เลย แบบรักหลายเศร้าไรงี้ เพราะกลัวดราม่า :o12:
แต่เรื่องนี้ไม่ ดราม่ายังไม่เจอ เจอฮาก่อน เลยติดงอมแงม อ่านจบรวดเดียว :laugh:
มะนาวมันน่ารักน๊าา :o8: ชอบๆ
แต่เรื่องนี้เลือกพระเอกยากมากกกก โอ้ยยย คนนู้นก็ดี คนนี้ก็หล่อ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลยคร่าาา :serius2:
-
ดีใจจังมีสาววายเพิ่มขึ้นในโลก
เมื่อก่อนเพื่อนเห็นเราอ่านหนังสือการ์ตูนวายทำหน้ายี้เชียว
-
มะนาวนี่ช่างไม่ทันเล่ห์หนุ่มแต่ละคนเลยจริงๆนะ :serius2:
ตอนนี้พี่โอมได้เปรียบกว่าใครจริงด้วย
แต่เราเชียร์พี่จิ้น มาดโหดแต่อ่อนโยนกับมะนาวคนเดียว :-[โดนใจ :L1:
-
เชียร์พี่โอม เวลาอยู่กับมะนาว ดูแล้วเคมีเข้ากั๊นเข้ากันที่สุด :)
-
เลือกไม่ถูก แต่อยากเชียร์โอมอ่ะ!!
-
เพิ่งจะได้มาติดตามผลงานค่ะ
เขียนได้น่ารักและลื่นไหลมาก
(เราก็อยู่โคราชนะ)
ชอบทั้งพี่จิ้น พี่โอม พี่กราฟเลยอ่ะ
เชียร์ไม่ถูกเลย
มะนาวจะเลือกใครดี
แต่ไม่ต้องเลือก 4P ไปเลย
-
The Call Chapter 17: คางคกตัวที่สอง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บรรยากาศหน้าห้อง 7712 ตอนนี้กำลังสนุกสนาน นักศึกษาชายประมาณ 7-8 นั่งล้อมวงกันบนโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งเบียดกันบนที่นั่งบ้าง ยืนอยู่รอบ ๆ โต๊ะบ้าง พี่เมทกับแม่หมูนั่งตรงกลางวงมือกำลังสาละวนจับตะหลิวทอดเนื้อในกระทะไฟฟ้าสีแดงบนกลางโต๊ะกลิ่นเนื้อทอดโชยกลิ่นหอมลอยขึ้นมาเตะจมูก ยั่วให้นำลายสอจริง ๆ พี่เมทกับแม่หมูกำลังเอร็ดอร่อยกับการกินเนื้อทอดในกระทะ ชิ้นไหนสุกก็หยิบขึ้นมากินกันก่อน ส่วนคนที่รอให้เนื้อสุกก็คุยกันโล้งเล้งเสียงดัง ผมยืนมองก็อดขำแม่หมูไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้ผมกับแม่หมูเพิ่งกวาดอาหารที่ฟาร์มมหา’ลัยลงท้องมาหลายชนิด ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีเพื่อนตัวกลมผมก็มานั่งปุ๊กลุ้กโซ้ยเนื้อทอดในกระทะซะแล้ว
เพี้ยะ! เพื่อนตัวกลมผมใช้ฝ่ามือป้อม ๆ ตีมือพี่มีนที่กำลังตั้งท่าหยิบเนื้อทอดในจาน “พี่มีนให้เนื้อในกระทะสุกหมดก่อนสิคะ แล้วค่อยหยิบกินพร้อมกัน ทอดไปกินไปแบบนี้ คนรอหิวไส้กิ่วกันพอดี”
“อ้าว ทีน้องเมทยังหยิบกินได้เลยนะคร้าบ” พี่มีนชักมือกลับ หันมามองแม่หมูค้อน ๆ ส่วนคนอื่นที่นั่งรออยู่ก็หัวเราะสนุกสนาน
“ออยด์แค่ชิม ไม่ได้กิน” เพื่อนตัวกลมลอยหน้าลอยตาพูดแสดงจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจน ปาร์ตี้คราวนี้เธอรั้งตำแหน่งแม่ครัวใหญ่ประจำงาน
“กินไปทอดไป อร่อยดีออก” พี่มีนยังไม่วายแย้ง สงสัยคงอดใจไม่ไหว กลิ่นเนื้อทอดในกระทะมันส่งกลิ่นหอมยั่วให้น้ำลายไหลย้อยจริง ๆ
“ไม่-ได้-คะ” แม่หมูพูดช้า ๆ ชัด ๆ ยื่นคำขาดให้พี่มีน ก่อนจะหันมาพูดกับผมที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง
“มะนาวมากินเนื้อทอดด้วยกันสิ” แม่หมูหันหน้ามาชวนผมที่กำลังยืนมองอยู่
“หอมดี ทอดเนื้ออะไรกันอยู่อ่ะ” ผมหันหน้าไปถามพี่เมทที่กำลังนั่งจ้องเนื้อทอดในกระทะตาไม่กระพริบ
“ยังไม่รู้เหมือนกัน ไอ้มดเป็นคนเอามา คงเป็นเนื้อโคขุนละมั้งน้องเมท” พี่มีทโบ้ยปากไปทางมดที่กำลังคุยโม้อยู่กับเพื่อนอีกคนอย่างออกรสชาติ มดเป็นหนุ่มภูไทครับมาจากเมืองสกลนครแหล่งเนื้อโคขุนชื่อดัง สงสัยเพิ่งกลับบ้านมาเลยขนเนื้อแดดเดียวกลับมาฝากด้วย เจอหนุ่มภูไทด้วยกันผมจึงใช้ภาษาซาวแทร็กคุยซะเลย
มะนาว: “เอ็ดเผออยู่ คือเว้าดั๋งแท๊ะ”
มด: “ท็อดเน้อ เจ้าไป๋เผอมา”
มะนาว: “มาตะฟาร์ม มดโต๋ไปเอาเน้อมาบ่อ เอามาจากไสท็อดกิ๋น เม้อบ้านมาบ่อ”
มด: “เฮาเอามาจากเฮิ้น เมื่อบ้านหม๋า กิ๋นเข้าละบ่ มากิ๋นเข้านัมเด๋ว”
มะนาว: “กิ๋นแล่ว หอมดี๋ เน้อหยัง โคขุนบ้อ”
มด: “บ่แม้น เน้อหม๋า”
มะนาว: “ผะเหลอเด๊ะ”
มด: “เน้อหม๋า”
มะนาว: “มิได่ เฮากิ๋นเข้ามาแล่ว”
ระหว่างที่ผมคุยกับมดเรื่องเนื้อที่เอามาทอด เนื้อที่ทอดอยู่ในกระทะก็สุกพอดี แม่หมูกับพี่มีนรีบใช้ตะหลิวตักเนื้อทอดออกจากกระทะวางไว้ในจาน พอเนื้อถูกตักออกจากกระทะยังไม่ถึงหนึ่งนาทีเนื้อที่เพิ่งทอดสุกใหม่ ๆ ก็หายวับไปกับตาราวกับว่ามีใครเล่นมายากลซ่อนเนื้อทอด
“ซื้อเนื้อโคขุนมาเท่าไหร่คะมด จะได้ช่วยหาร”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องหารหรอก มันไม่ใช่เนื้อโคขุนคะคนสวย แถวบ้านมดเขาเรียกว่าเนื้อสวรรค์”
“เนื้อสวรรค์? แล้วตกลงมันคือทำมาจากเนื้ออะไรคะ” แม่หมูทำหน้าแปลกใจ คงเพิ่งจะเคยได้ยินเนื้อสวรรค์เป็นครั้งแรก
“เนื้อตูบขุนคะคนสวย” ระหว่างที่เพื่อนตัวกลมผมกำลังคิดตาม พี่เมทผมก็ถามต่อ
“อะไรว่ะตูบขุน”
“เนื้อหมาอ่ะพี่” มดหันมาตอบพี่เมทผมชัด ๆ อีกครั้งในขณะที่มือกำลังคลี่กระดาษหนังสือพิมพ์หนาปึ้กออกจากมัดเนื้อตูบขุนที่ถูกห่อมาอย่างดี
“!” แม่หมูกับพี่มีนหน้าเหวอแทบหงายหลังตกเก้าอี้ ผมรู้สึกสงสารแต่ก็อดขำไม่ได้จริง ๆ นั่งทอดกินกันอยู่ตั้งนาน ยังไม่รู้อีกว่าที่กิน ๆ อยู่เป็นเนื้ออะไร สงสัยตอนนี้คงรู้สึกใกล้อิ่มแล้วเลยเพิ่งอยากรู้ว่าที่กินลงไปคือเนื้ออะไรกันแน่
“ไอ้โม้ด ทำไมเอ็งไม่บอกพี่ว้า” พี่เมทผมครางถามเสียงอ่อยสีหน้าปุเลี่ยน
“555 อ้าว ก็เห็นกินเอา ๆ ไม่ได้ถามอะไร ผมก็นึกว่าพวกพี่รู้แล้ว”
“มิน่า รู้สึกว่ากลิ่นเนื้อมันเหนียวติดฟัน เหม็นสาปแปลก ๆ ” แม่หมูพูดขึ้นมาในขณะที่หน้าพะอืดพะอมเต็มที
“ไอ้เราก็คิดว่าเนื้อโคขุนโพนยางคำ ซัดไปซะเต็มที่เลยกู” พี่เมทผมยังไม่เลิกบ่นตามองกระทะตาละห้อยอย่างคนรู้สึกผิดบาป
ส่วนผมโชคดีไป ดีนะที่ผมถามก่อนไม่อย่างนั้นคงได้เปิบเนื้อตูบขุนครั้งแรกในชีวิตแน่ ๆ ปาร์ตี้เนื้อตูบขุนก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนเนื้อตูบขุนแดดเดียวถูกทอดจนหมด ส่วนพี่เมทกับเพื่อนตัวกลมผมพอรู้ก็นั่งเงียบไม่พูดอะไร สงสัยน้ำตาตกในเพราะสองคนนี้รักน้องหมามาก ในที่สุดปาร์ตี้ก็เลิกราแล้วแยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน
“มะนาวจ๋า ทำหน้าที่ด้วย” หลังจากหายสลดเพื่อนตัวกลมผมเอ่ยเสียงหวานกึ่งขอร้องให้ผมทำหน้าที่แม่สื่อให้อีกตามเคย
“วันหลังนะหมู ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วต้องรีบอ่านหนังสือ เดี่ยวอ่านไม่ทัน” ผมละสายตาจากหน้าหนังสือขึ้นมาตอบเพื่อน
“แน่ใจว่าหนังสือเรียน?”
“ก็ต้องรีบอ่านให้จบไง เดี่ยวพอถึงวันสอบจะได้มีสมาธิอ่านแค่หนังสือเรียน จิตใจจะได้ไม่วอกแวกไปเรื่องอื่น” เพื่อนเมทตัวกลมขัดจังหวะผมได้ถูกช่วงเวลาจริง ๆ ก็ผมกำลังอ่านการ์ตูนถึงตอนสนุกพอดีเลยอ่ะ
“เดี่ยวค่อยกลับมาอ่านต่อก็ได้น่า นะ.....” แม่ลากเสียงอ้อนยาว ส่งสายตาเว้าวอน กระพริบตาปริบ ๆ
“นะ”
“นะ”
“นะ”
“น.”
“พอ” โทรให้ก็ได้ว่ะ ถ้าจะตื้อขนาดนี้ เพื่อนเมทยอมโทรให้ก็ได้ครับ
ตื้ดดดดด ตื้ดดดดด
“กราฟครับ”
“มะนาวนะ”
“อืม” ตอบสั้น ๆ มาแบบเดิมอีกแล้ว ผมจะหาเรื่องอะไรมาคุยต่อดี คุยกันเกือบทุกวัน จนผมไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยแล้ว
“กราฟ รถมอ’ไซค์ กราฟเขาเรียกว่าอะไร” วันนี้ผมเห็นนักศึกษาขับรถมอเตอร์ไซค์แบบเดียวกับที่กราฟขับอยู่ในมหาวิทยาลัยหลายคันลักษณะเหมือนรถแข่งคันจิ๋ว
“KSR”
“คันละเท่าไหร่”
“นายจะซื้อ?”
“เปล่าเห็นเด็กนักศึกษาขับในมอกันเยอะ คันเล็ก ๆ มองไปมองมาก็รู้สึกว่าเท่ น่ารักดีเหมือนกัน”
“นายน่ารักกว่า”
“...ห้ะ ๆ ” ผมหัวเราะแห้ง ๆ เข้าไปในสายโทรศัพท์ รู้สึกเหมือนถูกด่ากลาย เลยเซ็งนิดหน่อย ในหัวกำลังคิดว่าไอ้กราฟมันหลอกด่าว่าผมเป็นตัวคางคกหรือเปล่า เพราะคราวที่แล้วมันก็เคยชมแม่หมูว่าน่ารักเหมือนคางคก หรือว่าผมกลายเป็นคางคกตัวที่สองในสายตาไอ้แว่นกราฟไปซะแล้ว ชักเริ่มไม่อยากคุยต่อ
“แค่นี้ก่อนนะกราฟเราง่วง”
“นายลืม?”
“ลืม? ลืมอะไร?”
“บอกรักเรา”
“อ่อ เออ รักนะ ดับเบิ้ลจุ๊บ จากน้องออยด์” เรื่องมากจริงวุ้ย ลืมนิดลืมหน่อยไม่ได้ สงสัยเพื่อนตัวกลมของผมคงจะเข้าใกล้ความฝันที่จะมีพ่อพันธุ์เป็นของตัวเองแล้วหล่ะ
“ฝันดีครับ” อ้าว พอได้ในสิ่งที่ต้องการก็วางสายง่าย ๆ เลยทีเดียว ไอ้นี่มันแปลก
“ฝันดี ๆ ”
วันนี้เป็นการคุยโทรศัพท์กับไอ้แว่นกราฟที่หลอนและสั้นที่สุดสำหรับผม หวังว่าคืนนี้ผมคงไม่เก็บไปฝันประหลาด ๆ อีกนะ
“แม่หมูเดินไปมาร์ทชายกันไหม” หลังจากวางสายโทรศัพท์ผมก็รู้สึกอยากกินขนมเลยตัดสินใจชวนเพื่อนตัวกลมไปมินิมาร์ทหอชาย
“ไม่ดีกว่า จะอาบน้ำแล้ว”
“แล้วจะฝากซื้ออะไรไหม”
“ไม่ล่ะ แทงกิ้ว”
“พี่มีนเอาอะไรไหม มะนาวจะเดินไปมาร์ท” พี่เมทที่กำลังนั่งเล่นคอมฯอยู่ โบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่เอาอะไร
เมื่อทุกคนไม่ฝากซื้ออะไรผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์เปิดประตูแล้วเดินออกไปมินิมาร์ทหอชาย วันนี้มินิมาร์ทหอชายคนไม่เยอะซื้อขนมเสร็จผมก็ออกมานั่งรอโก๋บนม้านั่งด้านหน้า
มะนาวนั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นดอกคูณหน้ามินิมาร์ทหอชาย ตอนนี้ในหัวเขากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ปากคาบแท่งกูลิโกะเคลือบครีมรสสตอเบอร์รี่ มือซ้ายเขาถือแท่งกูลิโกะอีกแท่งคามือเอาไว้ ส่วนมือขวาถือกล่องกูลิโกะที่ถูกเปิดแล้ว มะนาวมองเห็นชายหนุ่มตัวหนารูปร่างสูงตัดผมทรงสกินเฮดเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในมินิมาร์ท
“กินอะไร?” ชายหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนทิศทางในการเดิน เขาหันหลังเดินกลับมาหามะนาวที่นั่งอยู่บนม้านั่งคนเดียว แววตาขี้หงุดหงิดจ้องมองมะนาวนิ่ง ขายาวทั้งสองข้างก้าวฉับตรงดิ่งเข้ามาหามะนาว
“...” มะนาวชูกล่องกูลิโกะป๊อกกี้ขึ้นมาเพื่อตอบคำถาม เพราะปากเขาพูดไม่ได้ มีแท่งกูลิโกะคาเอาไว้อยู่
ชายหนุ่มตัวสูงคนนั้นเดินมาหยุดยืนตรงหน้ามะนาว ชะโงกหน้าเข้ามามองดูขนมใกล้ ๆ
ป๊อก! เสียงกัดแท่งขนมป๊อกกี้ดังขึ้น ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใช้ปากกัดแท่งป๊อกกี้จากปากของมะนาว
จังหวะที่มะนาวกำลังอยู่ในอารมตกใจ เสียงป๊อกกี้ก็ดังขึ้นติด ๆ กัน
ป๊อก!
ป๊อก!
ป๊อก!
ความยาวของป๊อกกี้ที่คาอยู่ในปากของเด็กหนุ่มผิวขาวสั้นลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดเหลือความยาวของป๊อกกี้ไม่ถึงนิ้ว สายตาของทั้งคู่ประสานกัน
"อร่อยว่ะ" โป๊กก!! ผลต้นคูณแห้งหล่นลงมากระแทกโดนหัวชายหนุ่มตัวสูงผิวเข้มเสียงดัง สม!
“โอ้ย! เชี่ย! อะไรว่ะ” ยักษ์ตัวเข้มใช้มือลูบหัวป้อย ๆ มองไปรอบ ๆ ตัว เขามองไม่เห็นใคร นอกจากผลต้นคูณแห้งที่หล่นลงมาจากต้น
“มะนาว” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้น ผมกับยักษ์ตัวเข้มหันไปมองหาต้นเสียงปริศนาที่เรียกชื่อผมทันที
“มะนาวขึ้นรถ เดี่ยวนั่งรถไปเซเว่นฯเป็นเพื่อนหน่อย อยากกินเสลอปี้”
“ได้ ๆ ”
“ป่ะ ขึ้นรถมาเลย” แล้วพวกผมสองคนก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ของโก๋มุ่งหน้าไปเซเว่นฯ ทิ้งให้ไอ้พี่เข้มยืนลูบหัวตัวเองป้อย ๆ อยู่ตรงนั้น สมน้ำหน้าชอบกวนนิ้วสั้น ๆ ผมดีนัก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สิบโมงของวันนี้ผมมีนัดติวหนังสือที่บรรณสารกับเพื่อน ๆ อาจารย์ที่ปรึกษานัดรุ่นพี่มาติวหนังสือให้ โต๊ะที่พวกผมนั่งวันนี้เป็นโต๊ะขนาดใหญ่สามารถนั่งได้ราวสิบคน
ผมนั่งเก้าอี้ติดผนัง แต่สามารถมองเห็นโต๊ะด้านนอกได้ นั่งติวกันไปสักพัก ผมเห็นนักศึกษาวิศวะกลุ่มใหญ่เดินเข้ามา หนึ่งในนั้นมีคนที่ผมรู้จักรวมอยู่ด้วย แต่เขามองไม่เห็นผม นักศึกษาวิศวะกลุ่มนั้นเลือกนั่งโต๊ะห่างจากโต๊ะที่ผมนั่งไปประมาณห้าตัว คนที่ผมรู้จักนั่งเก้าอี้หันหน้ามาทางผม ระหว่างที่ผมกำลังนั่งจ้องเขาอยู่เขาก็หันหน้ามองมาทางผมพอดี เขายกมือขึ้นทักทายผม ผมก็ส่งยิ้มตอบ
เขาพยายามสื่อสารกับผมด้วยคำพูดอะไรสักอย่าง เขาอ้าปากพูดแบบไม่มีเสียง ผมพยายามอ่านปาก แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร
ครู่หนึ่งเหมือนเขานึกอะไรออก เขาก้มลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ ก่อนจะยกกระดาษเอสี่สีขาวที่มีข้อความตัวใหญ่อยู่ตรงกลางหน้ากระดาษขึ้นมา
‘โชค A ครับ’
ผมก้มหน้าลงเขียนบ้าง
‘Thanks P’จิ้น’
ติวเสร็จก็เกือบเย็น ผมพาร่างที่เกือบแตกสลายขับรถคุรุสภาสีขาวกลับหออย่างเหนื่อยล้า
ต่อด้านล่าง
-
“มะนาว ถามจริงเถอะ ไหนเคยบอกว่าที่ห้อยเกียร์เอาไว้เพราะอยากเห็นพิรุธของคนให้ แต่ทำไมเลือกใส่เฉพาะเสื้อยืดคอกลมตลอดเลยล่ะ ทำอย่างนี้แล้วชายปริศนาคนนั้นเขาจะเผยโฉมหน้าออกมาได้ยังไง ในเมื่อคอเสื้อมันปิดสนิทมิดชิดขนาดนี้ มองเห็นแค่สายหนังไม่เห็นเกียร์” เพื่อนตัวกลมผมเอ่ยปากถามขึ้นมาในขณะที่พวกเรากำลังนั่งเล่นอยู่บนเตียงของตัวเอง
“เออ...จริง ลืมไปเลยว่ะหมู” ผมลืมไปเลย ก็ช่วงนี้ชีวิตผมมันวุ่น ๆ
“ทีหลังหัดใส่เสื้อแบบอื่นบ้าง คอวี คอปาดก็ได้ จะได้เห็นสร้อยที่ห้อยเกียร์ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็หยิบเสื้อคอกลมมาใส่ตลอด”
“มิน่า ไม่เห็นมีใครถามถึงเรื่องเกียร์เลย ทั้งที่ห้อยอยู่ที่คอตลอด”
“จ้ะ พ่อพวงมะนาว”
ผมรีบพยักหน้ารับคำเพื่อนตัวกลมของผม ก่อนจะเอ่ยปากชวนเพื่อนไปอ่านหนังสือ
“แม่หมูไปอ่านหนังสือที่บรรณสาร(ห้องสมุด)กัน” ตอนนี้ผมอ่านการ์ตูนวายจบหมดทุกเล่มแล้วครับ ถึงเวลาที่ผมควรตั้งใจอ่านหนังสือเรียนเพื่อเตรียมตัวสอบ เริ่มเข้าสู่เทศกาลสอบปลายภาคแล้ว ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยผมจะเปิดทำการให้นักศึกษาไปอ่านหนังสือได้ถึงเที่ยงคืนก่อนถึงวันสอบวันแรกประมาณสองสัปดาห์และจะเปิดทำการตามเวลาปกติหลังจากที่นักศึกษาสอบเสร็จวันสุดท้าย แต่ถ้าหากใครอยากติวหนังสือเป็นกลุ่มหรืออยากอ่านทั้งคืนจนถึงเช้าก็จะรวมตัวกันไปติวตามอาคารเรียนรวม หรือตามใต้ถุนของหอพักต่าง ๆ เพราะตามอาคารเหล่านี้เปิดให้บริการตลอด24 ชั่วโมง แต่ผมชอบไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดมากกว่าเพราะเงียบและมีแอร์ ช่วงนี้นักศึกษาก็เริ่มรวมตัวกันอ่านหนังสือกันบ้างแล้ว คืนนี้บรรณสารเปิดให้บริการถึงเที่ยงคืนเป็นคืนแรก
“คงไม่ได้ไปหรอกมะนาว คิวเต็ม คืนนี้เพื่อนนัดติวที่ใต้ถุนหอหญิง” เพื่อนตัวกลมหันมาตอบก่อนจะเรียงชีทใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวออกไปติว ช่วงนี้ผมกับแม่หมูต่างคนก็ต่างเอาชีวิตรอด เพราะสอบกลางภาคที่ผ่านมาทำคะแนนกันได้ไม่ค่อยดี ส่วนพี่เมทผมช่วงนี้ก็อยู่ไม่ติดห้องเหมือนกัน มีคิวติวหนังสือตลอด จะกลับเข้าห้องอีกทีก็ตอนดึก ๆ หรือไม่ก็ตอนเช้า บางวันก็นอนบ้านพี่กุ้งที่เช่าบ้านอยู่นอกมหา’ลัย
ส่วนมากผมเลยต้องอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องคนเดียว และหน้าที่แม่สื่อของผมก็ถูกละเลยชั่วคราว
-------
RRRRRRRR
“มะนาวครับ”
“คืนนี้ไม่เห็นนายโทรมา” กราฟ? โทรมาห้องผมครั้งแรก
“เราอ่านหนังสือ”
“อืม” พูดเสร็จก็วางสายไป
แปลก?
---------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นาย เราซื้อมาฝาก” เด็กหนุ่มตัวสูงรูปร่างหนาหน้าสวมแว่นยื่นกล่องกูลิโกะป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่ให้กับเด็กหนุ่มผิวขาวอีกคนที่เปิดประตูห้องออกมา วันนี้มะนาวนอนอ่านหนังสืออยู่ห้องคนเดียว
“เอ่อ ขอบใจ” ยื่นกล่องกูลิโกะให้เด็กหนุ่มผิวขาวอีกคนเสร็จแล้วเขาก็เดินหันหลังกลับไปสวนกับพี่เมทมะนาวที่เดินมาพอดี
แปลกจริง ๆ
--------
“ช่วงนี้เครียดเนอะ ซักชั่วโมงไหม?” จู่ ๆ เพื่อนเมทตัวกลมของผมก็พูดขึ้นมาลอยๆวันนี้เพื่อนตัวกลมผมว่างนอนอยู่ห้องเพราะไม่มีคิวติวหนังสือ
“ซักชั่วโมง?” ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“อยากรำพัดคลายเครียด”
“เล่นไพ่อีกแล้ว” ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพื่อนตัวกลมผมก็พยักหน้ารับอย่างไม่มีอิดออด
“ก็อ่านหนังสือเยอะ ก็อยากพักสมองบ้าง ฮิๆ”
“ดีเหมือนกัน” ผมตอบตกลงทันทีเพราะคิดว่ายังมีเวลาเหลืออยู่อีกหลายวันก่อนถึงวันสอบวันแรก
สมาชิกขาไพ่ก็เหมือนเดิมทั้งหมด 4 ขา มีผม แม่หมู อีผี และอีหมู สมาชิกครบขบวนการ 4 ขาก็เริ่มต้น เล่นไปได้สักพักจนครบชั่วโมงผมไม่เห็นทีท่าว่าจะมีใครเลิก จึงพูดท้วงขึ้นมา
“อีกสองตาเลิกเล่นได้แล้วนะ จะครบชั่วโมงแล้ว”
“ยังไม่ครบเลย” อีผีตอบผม
“ไม่ครบได้ไง เราเล่นกันตอนสองทุ่มกว่าตอนนี้จะสามทุ่มครึ่งแล้วนะ” ผมหยิบโทรศัพท์มาดูเวลาอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“ครบชั่วโมงแล้วใช่ไหม” แม่หมูที่กำลังสับไพ่อยู่หันมาถามผม
“ใช่” ผมพยักหน้าตอบเพื่อนตัวกลม
“ถ้าอย่างนั้นเวลาของดิชั้นหมดลงแล้วคะ” แม่หมูวางไพ่ก่อนจะพูดต่อว่า
“ใครจะเป็นเจ้าต่อ”
“อ้าว สรุปเอายังไงแน่ ไหนบอกจะเล่น ‘ซักชั่วโมง’ ”
“รู้สึกมะนาวกำลังเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป” อีหมูพูดเปรยขึ้นมา
“เข้าใจอะไรผิด?” ผมชักเริ่ม งง
“ซักชั่วโมงก็คือ ผลัดกันเป็นเจ้าคนละชั่วโมงคะเพื่อน” แม่หมูตอบผม
“ห้ะ! เป็นเจ้าคนละชั่วโมง”
“ถูก”
ผมอยากจะบ้า ที่บอกมาตลอดว่าไปเล่นไพ่ ‘ซักชั่วโมง’ คือการหมุนวนเปลี่ยนเป็นเจ้า ‘คนละชั่วโมง’ ถ้าผมไม่หลวมตัวเล่นด้วยคงไม่รู้
และแล้ววันสุดท้ายของการสอบปลายภาคของผมก็มาถึง ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาของการสอบผมใช้ร่างกายค่อนข้างเปลืองแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ตะบี้ตะบันอ่านหนังสือถึงขึ้นเก็บไปฝัน วันนี้ผมคิดว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือที่บรรณสาร
ตื้ดดดดด ตื้ดดดดด
“ฮัลโหล”
“หวัดดีมะนาว กำลังจะโทรหาพอดีไปอ่านหนังสือที่บรรณสารด้วยกันไหม?”
“แสดงว่าเราใจตรงกัน แล้วจะออกไปเลยเปล่า”
“ออกไปเลย เจอกันที่บรรณสารชั้นสอง มุมนิตยสารนะ”
“ได้ ๆ เจอกัน”
ตกลงกับโก๋เสร็จผมก็หยิบกระเป๋าเป้ที่ข้างในเต็มไปด้วยหนังสือเรียนขึ้นสะพายหลังทันที ปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อยก็เดินออกไปหน้าหอเพื่อขับรถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมมุ่งหน้าไปบรรณสาร
ขับไปถึงลานจอดรถของบรรณสาร ผมอยากตะโกนถามพระเจ้า วันนี้เป็นวันที่รถมอเตอร์ไซค์มาจอดรวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมายหรือเปล่าครับ รถมอเตอร์ไซค์จอดเรียงกันเป็นตับแทบไม่มีที่ว่างให้รถมอเตอร์ไซค์ผมจอดเลย ผมต้องเข็นรถมอเตอร์ไซค์หาที่จอดรถอยู่นานกว่าจะหาที่จอดรถได้ก็เล่นเอาผมเหนื่อยและเริ่มหงุดหงิด
จอดรถมอเตอร์ไซค์เสร็จ ผมก็รีบเดินเข้าไปในบรรณสาร เพราะเริ่มรู้สึกร้อน อยากได้แอร์เย็น ๆ เผื่อช่วยทำให้อารมณ์ผมดีขึ้นบ้าง แต่พอเท้าผมก้าวเข้าไปในบรรณสาร ผมต้องเซอร์ไพร์ครั้งที่สอง และอยากตะโกนถามพระเจ้าอีกรอบ คนหรือมด? นักศึกษาทั้งชายและหญิงจับจองที่นั่งกันเต็มห้องสมุด ผมลองใช้สายตากวาดตามองไปรอบ ๆ แทบไม่มีโต๊ะว่างเหลืออยู่เลย บางคนถึงขั้นนั่งอ่านหนังสือพื้น หวังว่าไอ้โก๋คงจองที่นั่งได้เรียบร้อยแล้วนะ ผมรีบก้าวขาเดินผ่านฝูงนักศึกษาไปยังจุดนัดพบ มุมนิตยสาร ชั้นที่สอง
เดินมาถึงชั้นสองเป็นดังคาดไม่มีที่ว่างเหลือสำหรับผม ผมมองไม่เห็นไอ้โก๋ในบริเวณพื้นที่นัดหมาย
สถานการณ์ชักไม่ค่อยดี ผมจึงล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหาตัวช่วย
ตื้ดดดดด ตื้ดดดดด
“ฮัลโหล โก๋อยู่ไหนแล้ว”
“กำลังจะออกไป” ความหวังผมดับสิ้น นึกว่าจะได้คำตอบดี ๆ แต่ไอ้โก๋เพิ่งจะออกมา
“งั้น ไม่ต้องออกมา อ่านหนังสือที่ห้องนั่นแหละดีแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่มีที่ว่างเลยว่ะ คนเยอะยังกับมด”
“อ้าวเหรอ ขอบใจที่โทรมาบอก แล้วมะนาวเอาไง”
“เดี่ยวคงลองเดินวนดูอีกรอบ ถ้าไม่มีที่ว่างก็คงกลับ”
วางสายจากโก๋เสร็จผมก็ลองเดินวนหาที่นั่งอีกสักรอบอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ไหน ๆ ก็ได้มาแล้วไม่อยากมาเสียเที่ยว ผมเริ่มเดินดูจากชั้นสองเดินมองหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่มีที่ว่าง บางทีโต๊ะว่างแต่ก็มีหนังสือวางจองเอาไว้ จนผมเดินมาถึงแถวโต๊ะไม้อ่านหนังสือสำหรับสองคนนั่งที่อยู่ติดหน้าต่างริมห้องสมุด ปกติผมไม่ค่อยชอบมานั่งแถวนี้ เพราะชอบนั่งอ่านหนังสือคนเดียวมากกว่า กลัวว่าถ้าเรานั่งอยู่แล้วมีใครที่ไม่รู้จักมานั่งข้าง ๆ จะไม่เป็นส่วนตัว แต่วันนี้ผมไม่เลือกมาก ขอให้มีที่ว่างก็พอ เดินไล่ไปทีละโต๊ะจนผมเจอคนรู้จักนั่งอยู่ ที่สำคัญที่นั่งข้าง ๆ ที่อยู่ด้านใน ‘ว่าง’ ไม่มีคนนั่ง
“กราฟ ข้างนายมีคนนั่งไหม?” ผมเอ่ยปากถามนักศึกษาหนุ่มหน้าตาดีใส่แว่นที่กำลังนั่งขะมักเขม้นอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้า
เขาละสายตาจากหนังสือตรงหน้าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาตอบ “ไม่มี นายจะนั่งด้วยกันไหม?”
มะนาวตาโตดีใจ ที่ยังมีที่นั่งเหลือสำหรับเขาก่อนที่เขาจะรีบเอ่ยปากตอบตกลงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ
“ถ้านายสะดวกใจ เราขอนั่งด้วยคนนะ” มะนาวรีบเดินเบี่ยงตัวเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในแล้วใช้มือรูดซิปเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือออกมา
เปิดกางหนังสือไปยังหน้าที่อ่านค้างเอาไว้ แล้วก็เริ่มอ่านหนังสือต่ออย่างเงียบ ๆ มีเพียงเสียงกระดาษดังขึ้นเป็นระยะเวลาที่เปิดพลิกหน้าใหม่ อ่านหนังสือไปสักพักจนถึงบรรทัดที่เขาขีดมาร์คเอาไว้ อ่านทวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เข้าใจ จึงตัดสินใจหันไปถามอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่มะนาวไม่กล้าเอ่ยปากถามเพราะเห็นอีกคนยังคงนั่งนิ่งอ่านหนังสือตรงหน้าอย่างขะมักเขม้น ตาจ้องหนังสือ หูทั้งสองข้างมีหูฟังสีขาวเสียบเอาไว้
“....” มะนาวใช้สายตามองสำรวจอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างพิจารณา หน้าตาเหมือนคนกำลังตั้งใจอ่านหนังสือแต่หูเปิดฟังเพลง มันจะอ่านหนังสือรู้เรื่องเหรอว่ะ มะนาวคิดในใจ
“มองอะไร?” ฝ่ายที่ถูกจ้องเอ่ยปากถาม สงสัยมะนาวจ้องนานไปหน่อย
“อ..เอ่อ คือเราไม่เข้าใจหัวข้อตรงนี้นะ” มะนาวสะดุ้งนิดหน่อย เพราะจู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมา เขารีบขยับเก้าอี้แล้วหยิบหนังสือยื่นไปวางไว้ตรงหน้าอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
ไอ้แว่นกราฟมันรู้ได้ไงว่าผมกำลังจ้องมันอยู่ ทั้งที่ผมเห็นชัด ๆ ว่าตามันจ้องอยู่หน้าหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้า
“อ่อ หัวข้อนี้” ไอ้แว่นกราฟอ่านหัวข้อที่มาร์คเอาไว้ แล้วหันหน้ามาถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ อ่านหลายรอบแล้วแต่มันก็ยัง งง ๆ ” มะนาวพยักหน้ารับ แล้วก็รอให้กราฟอธิบายเพิ่ม
แล้วกราฟก็เริ่มอธิบายหัวข้อที่มะนาวไม่เข้าใจจนมะนาวเริ่มเข้าใจ
ไอ้แว่นกราฟมันเก่งแฮะ อธิบายแป๊บเดียวผมเข้าใจเลย แต่ผมยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง
“กราฟ นายอ่านหนังสือแล้วฟังเพลงไปด้วย นายอ่านเข้าใจได้ยังไง” หลังจากกราฟอธิบายเสร็จผมก็ถามต่อทันที ไม่ไหวต่อมสงสัยของผมอาการมันกำเริบ
“ฟังเพลง?” ไอ้กราฟมันทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจคำถามผม
“ก็ที่เสียบอยู่ที่หูนี่ไง” ผมใช้มือดึงหูฟังสีขาวที่เสียบอยู่ที่หูของกราฟ เพื่อบอกมันว่าเนี่ย อันนี้แหละที่ผมกำลังอยากรู้
“เราไม่ได้ฟังเพลง”
“แล้วนายฟังอะไร”
“ฟังบรรยาย” ไอ้กราฟมันไม่ได้พูดเปล่า ๆ มันดึงหูฟังสีขาวอีกข้างเข้ามาเสียบที่หูของผมเพื่อยืนยันว่ามันพูดเรื่องจริง
“เสียงอาจารย์กำลังบรรยายอยู่จริง ๆ ด้วย” เสียงอาจารย์ที่ดังออกจากหูฟังกำลังบรรยายถึงตอนที่ผมอ่านอยู่พอดีเลย ทำไมผมไม่ฉลาดแบบนี้บ้าง ไอ้กราฟเทพอ่ะ หรือว่าเป็นเรื่องปกติ ทุกคนเขาก็ทำกันแบบนี้ แต่ผมไม่ปกติเลยไม่ได้ทำ
“นายจะฟังด้วยก็ได้”
“ได้เหรอ”
“จะเริ่มฟังใหม่ตั้งแต่ต้นเลยไหม” ไอ้กราฟทำท่าเหมือนจะกดเล่นซ้ำอีกรอบ ผมรีบเอ่ยปากห้าม
“เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ เราอ่านถึงตอนนี้พอดี เปิดเล่นต่อเลย” ไอ้กราฟใจดีว่ะ จะปฏิเสธก็กลัวไอ้กราฟจะเสียน้ำใจ อีกอย่างฟังบรรยายแบบนี้ประหยัดเวลากว่ามานั่งอ่านเองเป็นไหน ๆ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนค่อยกลับมาอ่านเองอีกที อิอิ ผมก็เลื่อนเก้าอี้กลับเข้ามาที่นั่งของตัวเอง แต่เหมือนสายหูฟังจะสั้นไปหน่อย
“อ้าว หูฟังหลุด” สายหูฟังหลุดตอนที่ผมก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือ สงสัยผมคงต้องนั่งตัวตรง ก้มตัวลงไม่ได้ ผมนั่งเกร็งตัวอยู่สักพัก จนเริ่มรู้สึกเมื่อย
“ขยับเก้าอี้เข้ามาอีกสิ” ไอ้กราฟเลื่อนเก้าอี้ขยับเข้ามาหาผม
ผมก็เลื่อนหนังสือแล้วขยับเก้าอี้มาฝั่งของกราฟบ้าง เก้าอี้ของเราอยู่ห่างกันนิดเดียว
แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ก้มตัวลงไปอ่านหนังสือได้หูฟังก็ไม่หลุด
สบายผมเลยทีนี้ นั่งฟังบรรยายไปเรื่อย ๆ จนจบ
จากเสียงอาจารย์บรรยายก็กลายเป็นเสียงกีตาร์โปร่ง เหมือนเพลงที่อัดเอาไว้ฟังเอง ผมกำลังจะหยิบหูฟังคืนเพราะคิดว่าฟังบรรยายจบแล้ว แต่กราฟก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
“เราเล่นเอง”
“กราฟอัดไว้ฟัง?” กราฟไม่ได้พูดอะไรออกมาแค่พยักหน้า
เสียงกีตาร์โปร่งดังขึ้นเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงทุ้มน่าฟัง
If a picture paints a thousand words,
Then why can't I paint you?
The words will never show the you I've come to know.
……….
If a man could be two places at one time,
I'd be with you.
Tomorrow and today, beside you all the way.
If the world should stop revolving spinning slowly down to die,
I'd spend the end with you.
http://youtu.be/svaasaI5Jm4 (http://youtu.be/svaasaI5Jm4)
ฟังไปเรื่อยผมว่าทำนองมันก็เพราะดีนะครับ แต่ผมฟังไม่เข้าใจไม่รู้ว่าความหมายของเพลงกำลังพูดถึงอะไร อีกอย่างดนตรีมันช้าไปหน่อยเลยทำให้ผมรู้สึกง่วง พอจบท่อนเพลงสุดท้ายจู่ ๆ เสียงดีดกีตาร์โปร่งก็เปลี่ยนจังหวะใหม่เป็นอีกเพลง จากที่ง่วง ๆ ผมก็รู้สึกตื่น เพราะเพลงนี้ผมฟังรู้เรื่อง
แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก
ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป
ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร
ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว
ปฏิเสธไม่ไหว วันนี้ฉันจะบอกเธอให้รู้ตัว
http://youtu.be/a2PMCd-iE3s (http://youtu.be/a2PMCd-iE3s)
เสียงดีดกีตาร์จบลงแล้ว เสียงทุกอย่างเงียบลง แต่ผมได้ยินอีกประโยคที่ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม....?”
ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหัวผมไปมา.....
_____________________________________________________________________________________________________TBC
Special thanks ขอบคุณทุกคนที่ชอบเรื่องนี้และขอบคุณสำหรับทุกคะแนนโหวตที่ช่วยให้มะนาวติดโผรายชื่อ เล้าเป็ดอวอร์ดสาขานิยายฮานะคะ รู้สึกขอบคุณจริงๆเลยมีตอนพิเศษสั้นๆแทนใจมาฝาก
ตอนพิเศษ มะนาว VS แตงโม
เด็กชายมะนาวในชุดประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งใส่กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินความยาวของขากางเกงสั้นเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ด้านบนสวมเสื้อนักเรียนสีขาวพอดีตัวมีจุดด้ายสีน้ำเงินหนึ่งจุดเล็กๆปักอยู่บนปกคอเสื้อนักเรียนด้านขวา เขากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าห้องเรียนชั้น ป.1/2 ระหว่างพักเรียนช่วงกลางวันรอเวลาเข้าเรียนช่วงภาคบ่าย ด้านหน้าของอาคารประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งมีต้นหูกวางปลูกอยู่หลายต้นกิ่งก้านของมันแผ่บดบังแสงแดดเอาไว้ ทำให้อากาศช่วงพักกลางวันของอาคารประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งไม่รู้สึกร้อนอบอ้าวเลย แต่กลับเย็นสบาย พวกเด็กจึงชอบออกมานั่งเล่นที่หน้าห้องกันเป็นประจำหากไม่มีคาบเรียน
แม้ว่าเพิ่งจะทานข้าวเที่ยงมาไม่นานแต่เด็กชายมะนาวยังรู้สึกหิวอยู่ ช่วงนี้เด็กชายมะนาวรู้สึกว่าตัวเองคล้ายกับหนอนสีเขียวตัวโตที่ชอบนอนตัวกลมกัดกินใบไม้สีเขียวอวบน้ำอยู่บนต้นพุดที่ปลูกเอาไว้หน้าบ้านเขาเพราะเด็กชายมะนาวไม่เคยเห็นหนอนสีเขียวตัวโตหยุดกินสักที เขาจ้องมองดูมันทีไรก็เห็นมันใช้ปากกัดใบไม้สีเขียวอวบน้ำของต้นพุดเคี้ยวกินอยู่ตลอดเวลา ด้วยความสงสัยส่วนตัวเด็กชายมะนาวจึงชอบจับตัวมันลงมาเล่นประจำ ในเวลานี้เด็กชายมะนาวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนนอนสีเขียวตัวโตเพราะเขาหิวอยู่ตลอดเวลา กินเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าไม่อิ่ม ถึงเขาจะกินจนอิ่มแต่ไม่นานเขาก็จะหิวใหม่
หิว
หิว
หิว
เสียงกระเพราะเด็กชายมะนาวกำลังสั่งให้เขาเดินไปซื้ออาหารมาเคี้ยวลงท้องอีก
“ทำไมเราหิวตลอดเลยนะ” เด็กชายมะนาวบ่นเบาๆคนเดียว ขณะที่เขากำลังตั้งท่าลุกขึ้นเพื่อเดินไปซื้อขนมจากสหกรณ์ของโรงเรียน
“มะนาว! จะไปไหนเหรอ?”เสียงเด็กชายตัวเล็กผิวขาวตาตี่ลูกชายร้านทองกำลังส่งเสียงเรียกเด็กชายมะนาวในระหว่างที่เขากำลังก้าวขาเดินลงบันไดไปยังสหกรณ์โรงเรียน เพราะห้องป.1/2อยู่ชั้นสองของอาคารเด็กประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง
“มะนาวจะไปสหกรณ์ มีอะไรหรือเปล่ากระปุก”เด็กชายมะนาวหยุดเดินก่อนจะหันหลังกลับไปคุยกับเพื่อน ในระหว่างนั้นเด็กชายกระปุกก็เดินเข้ามาถึงตัวเด็กชายมะนาว
“กระปุกจะชวนมะนาวไปดูแตงโม”เด็กชายกระปุกตัวสูงเท่ากันกับเด็กชายมะนาว
“จริงเหรอกระปุก โรงเรียนเรามีแตงโมด้วย”เด็กชายมะนาวตาโตด้วยความตกใจปนดีใจเพราะตอนนี้เขาหิวถ้าได้กินแตงโมลูกโตๆสักลูกคงดี
“มีสิ มีหลายลูกเลย กระปุกไม่เคยโกหกนะ”
“ที่ไหนเหรอ”
“ใต้อาคาร60ปี”
“แล้วกินได้เปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกัน มะนาวต้องไปดูเอาเอง”
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยเด็กชายกระปุกกับเด็กชายมะนาวก็จูงมือกันเดินมุ่งหน้าไปยังอาคาร60ปี ฝั่งอาคารของเด็กมัธยมซึ่งอาคารเรียนหลังดังกล่าวเป็นอาคารไม้สักหลังใหญ่ยกใต้ถุนสูง มีเสาสีขาวขนาดใหญ่จำนวนหลายสิบต้นรองรับน้ำหนักของตัวอาคารเอาไว้ ความสูงของเสาใต้ถุนอาคารสูงประมาณเมตรกว่าๆ เด็กนักเรียนสามารถเดินลอดผ่านใต้อาคารได้ ส่วนหลังคาของอาคารไม้หลังนี้มุงด้วยหลังคากระเบื้องดินเผา อาคารหลังนี้เป็นอาคารเรียนของรุ่นพี่ม.หก บริเวณรอบๆของอาคารเป็นพื้นดินรวมถึงใต้ถุนของอาคารด้วย ส่วนด้านหลังของอาคารมีต้นก้ามปูขนาดใหญ่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาและยังมีม้าหินอ่อนตั้งเรียงรายเอาไว้หลายโต๊ะ
เด็กชายมะนาวไม่เคยเดินเข้ามาใต้อาคารหลังนี้เพราะเคยได้ยินรุ่นพี่คนหนึ่งเล่าเกี่ยวกับอาถรรพ์เสาสีขาวใต้อาคาร60ปีให้ฟังว่าไม่เคยมีใครนับจำนวนของเสาได้ตรงกันสักคน หรือถ้าหากใครนับถูกตามจำนวนของเสาที่มีอยู่จริงๆก็ต้องเจอดี เด็กชายมะนาวเชื่อเรื่องอาถรรพ์ที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง ทำให้เด็กชายมะนาวไม่กล้าเดินเข้ามาใต้อาคารหลังนี้ เพราะเด็กชายมะนาวกลัวผี
ช่วงพักกลางวัน บรรยากาศของอาคาร 60 ปีค่อนข้างครึกครื้น เด็กนักเรียนม.ปลายชอบมานั่งเล่นที่อาคารหลังนี้ เนื่องจากอากาศเย็นสบาย รอบๆของตัวอาคารก็เขียวครึ้มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์เพราะมีพื้นที่ให้ปลูกต้นไม้ทั้งไม้ดอกและไม้ประดับถูกจัดตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามร่มรื่น ถ้าเทียบกันระหว่างอาคารเด็กม.หกกับอาคารเด็กประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งอาคารเด็กม.หกจะร่มรื่นกว่าเพราะนอกจากด้านหลังมีต้นก้ามปูขนาดใหญ่แล้ว ด้านข้างของอาคารรวมถึงด้านหน้ายังมีต้นสนปลูกเอาไว้ด้วย
ตอนนี้เด็กชายกระปุกเดินจูงมือนำทางเด็กชายมะนาวเข้ามายังใต้ของอาคาร 60 ปีแล้วเรียบร้อย
“ต้นแตงโมอยู่แถวไหนกระปุก มะนาวเดินมายังไม่เห็นมีสักลูก”เด็กชายมะนาวพยายามกวาดสายตามองหาลูกแตงโมบนพื้นดินของใต้ถุนอาคารแต่เด็กชายมะนาวกลับไม่เจออะไร นอกจากพื้นดินโล่งๆระหว่างที่เอ่ยปากถามเพื่อนเด็กชายมะนาวก็เห็นเครือเถาวัลย์ปริศนาพันเสาสีขาวต้นหนึ่งของอาคาร เด็กชายมะนาวจึงรีบเดินเข้าไปดู
“อ้าว แค่เครือต้นตำลึง”หลังจากที่เด็กชายมะนาวเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่าเครือปริศนาที่เขาเห็นเป็นแค่เครือต้นตำลึงเท่านั้นเอง
“มะนาว มานี่เร็ว แตงโม อยู่ตรงนี้”เด็กชายกระปุกที่นั่งอยู่ใต้บันไดขึ้นอาคารกวักมือเรียกเพื่อนให้รีบเดินเข้าไปดู
“แตงโมอยู่ไหนกระปุก ลูกใหญ่ไหม?”เด็กชายมะนาวเดินลูบท้องเข้าไปหาเพื่อนตัวขาวที่กำลังเลยหน้ามองดูแตงโมอยู่ใต้บันได เด็กชายมะนาวคิดในใจว่าถ้าเจอแตงโมลูกโตเขาจะกินให้อิ่มแปล้เลย เขาจะปราบความหิวให้อยู่หมัด เหมือนยอดมนุษย์ตัวสีแดง
“นี่ไง แตงโม”เด็กชายกระปุกชี้มือบอกตำแหน่งที่เขามองเห็นแตงโมให้เพื่อนมองดูตาม
เด็กชายมะนาวมองตามทิศทางที่เด็กชายกระปุกชี้มือให้เขาดู เด็กชายมะนาวเงยหน้าขึ้นตามทิศทางการชี้นิ้วของเพื่อน มองลอดขึ้นไปตามรอยแยกแผ่นพื้นไม้ของอาคาร เห็นรุ่นพี่ม.หกทั้งผู้หญิงและผู้ชายเดินสวนกันไปมา แต่เด็กชายมะนาวไม่เห็นแตงโม เด็กชายมะนาวมองเห็นอย่างอื่น เพราะแตงโมเดินหนีไปแล้ว
“ไม่เห็นมีแตงโมเลยกระปุก”
“เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย”เด็กชายกระปุกมองขึ้นไปหาแตงโมตามช่องว่างของรอยแยกแผ่นพื้นไม้อาคารอีกครั้ง เด็กชายกระปุกก็มองไม่เห็นแตงโมแล้วเหมือนกัน “อ่อ แตงโมไม่อยู่แล้ว ตอนนี้มีสตอเบอร์รี่”เด็กชายกระปุกมองลอดขึ้นไปตามรอยแยกแผ่นพื้นไม้อาคารอีกครั้ง เขามองเห็นผลสตอเบอร์รี่เต็มไปหมดบนเนื้อผ้าตัวจิ๋วสีขาว
เด็กชายมะนาวเดินมาตำแหน่งที่เด็กชายกระปุกเห็นผลสตอเบอร์รี่ แต่เด็กชายมะนาวก็มองไม่เห็นสตอเบอร์รี่ เด็กชายมะนาวมองเห็นอย่างอื่น เพราะสตอเบอร์รี่เดินหนีไปอีกแล้ว
“ไม่เห็นมีสตอเบอร์รี่เลยกระปุก”
“แล้วมะนาวเห็นอะไรบ้างไหม”
“มะนาวเห็นแต่ไม่แน่ใจว่าใช่ผลไม้หรือเปล่า”เด็กชายมะนาวตอบเพื่อนสีหน้าฉายแววลังเลเล็กน้อย เขาคิดในใจว่าเดี่ยวพรุ่งนี้จะชวนมะตูมมาช่วยดู
“แล้วคิดว่ากินได้ไหม?”
“มะนาวไม่แน่ใจนะกระปุก”
“เอาไว้วันหลัง เดี่ยวกระปุกพามาดูใหม่นะ” จากนั้นเด็กชายทั้งสองก็แยกย้ายเดินกลับห้องเรียน ส่วนเด็กชายมะนาวขอเดินแวะสหกรณ์โรงเรียนก่อนเพราะเขายังหิวอยู่ จากตอนแรกที่กะเอาไว้ว่าจะไปกินแตงโม แต่พยายามมองหาเขาก็ไม่เห็นแตงโมเลยสักลูก เด็กชายมะนาวเลยตัดใจกินอย่างอื่นแทน ระหว่างที่กำลังเลือกซื้อขนมในสหกรณ์ของโรงเรียนสายตาของเด็กชายมะนาวก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่คล้ายกันกับผลไม้ที่เขามองเห็นใต้ถุนของอาคาร 60 ปี ทำให้เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
วันต่อมา
“มะตูม วันนี้มะนาวจะพาไปดูเงาะที่ใต้อาคาร 60 ปีนะ” พูดจบเด็กชายมะนาวก็จูงมือเด็กชายมะตูมเดินมุ่งหน้าไปยังใต้ถุนอาคาร60ปีเพื่อตามหาเงาะในสวนผลไม้ที่เขาเพิ่งเห็นมา
End
บทสนทนามะนาวกับมดนะคะ
“เอ็ดเผออยู่ คือเว้าดั๋งแท๊ะ” (ทำอะไรกันอยู่ ทำไมเสียงดังจัง)
“ท็อดเน้อ เจ้าไป๋เผอมา” (ทอดเนื้อ เจ้า=มะนาว ไปไหนมา)
“มาตะฟาร์ม มดโต๋ไปเอาเน้อมาบ่อ เอามาจากไสท็อดกิ๋น เม้อบ้านมาบ่อ” (มาจากฟาร์มมดไปเอาเนื้อจากที่ไหนมาทอด กลับบ้านมาหรอ)
“เฮาเอามาจากเฮิ้น เมื่อบ้านหม๋า กิ๋นเข้าละบ่ มากิ๋นเข้านัมเด๋ว” (เอามาจากบ้าน เพิ่งกลับบ้านมา กินข้าวมายัง มากินข้าวด้วยกันสิ)
“กิ๋นแล่ว หอมดี๋ เน้อหยัง โคขุนบ้อ” (กินแล้ว หอมดี เนื้ออะไร โคขุนเปล่า)
“บ่แม้น เน้อหม๋า” (ไม่อ่ะ เนื้อหมา)
“ผะเหลอเด๊ะ” (อะไรนะ)
“เน้อหม๋า” (เนื้อหมา)
“มิได่ เฮากิ๋นเข้ามาแล่ว” (ไม่เป็นไร เรากินข้าวมาแล้ว)
______________________________________________________________________________________________
Minchy : ใช่คะมะนาวกับกราฟเรียนมัลติฯ ^ ^
YounIn : เป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องต่อจาก กราฟกับมะนาวไปเก็บตัวเข้าค่ายผู้นำงาน Open House ของทางมหา’ลัยหนึ่งคืนคะ ส่วนมะนาวกับกราฟพักอยู่หอในมหาวิทยาลัยทั้งสองคนแต่อยู่คนละเฟส มะนาวอยู่เฟสโซนเอฟ ห้อง 7712 ส่วนกราฟอยู่เฟสโซนดี ห้อง 7013 คะ ทั้งสองห้องอยู่กันคนละฝั่งของหอพักคะ ^ ^
andy_kwan : ใช่คะ เพราะว่าตอนนี้ประตูใจของมะนาวกำลังจะเปิดแล้ว อิอิ
Noo_Patchy : ฟังแล้วปลื้มใจมากเลยคะ มาขอกอดทีมา ^^
-
เราว่ามะนาวชอบกราฟนะ...อีกอย่าคนเขียนตั้งชื่อ แบบนี้พระเอกน่าจะเป็นกราฟ เพราะตอนแรกมะนาวเป็นแม่สื่อให้เพื่อนแล้วต่อมาก็ชอบเอง ...ไม่รู้ซิเรารู้สึกว่ากราฟน่าคนหาดี >< เชียร์กราฟค่ะ ^^
-
โว๊ะ งานนี้กราฟเค้ารุกหนักน่ะเนี่ย รู้สึกทุกคนพยายามทำแต้มกันแบบสุดๆ ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเลยเรื่องนี้ อยากให้ทุกคนสมหวัง อยากให้มะนาวรักทุกคนนนนนนน :กอด1:
-
มะนาวจะตอบว่าไงเนี่ย
-
ตอนนี้กราฟคะแนนนำหนุ่มคนอื่น ลุ้นคำตอบน้องมะนาว
-
อ๊ายยยยยยยยยยย กราฟเริ่มรุกจีบแบบจริงจังบ้างแล้ว :3123:
แถมรุกหนักแบบพูดของจีบเลยด้วย งื้ดดดดดดดดด
ส่วนคนที่กินป๊อกกี้จากปากน้องมะนาวนี่พี่โอมใช่ไหม
โอ๊ยหนุ่มๆห้องนี้จีบคนเดียวกันรู้ตัวกันบ้างไหมเนี่ย :impress2:
-
อ๊ากกกกกกก แล้วพี่โอมกับพี่จิ้นอ้ะ ??
คนเขียนคะ 4Pได้มั้ย หุหุหุหุ :jul3:
-
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม....?”
ฉากนี้กราฟเท่มากกก ไม่รู้ว่าเท่ตรงไหน แต่ชอบมากก :z3:
เปิดฉากรุกแบบเต็มตัว
อีกอย่างมะนาวก็เสียความบริสุทธิ์(มือ)ให้กราฟไปเเล้ว :laugh:
-
แอร๊ยส์ส์ส์
เซย์เยสเลยนาว :m1:
-
รอลุ้นคำตอบมะนาว :z2:
-
อ่านจบแล้วอยากกริ้ดให้โลกแตก กริ้สสส เชียร์ใครดีเนี้ยยย
-
กราฟขอจีบแล้วววววว มะนาวจะว่ายังไง
:-[
-
แงๆ พี่จิ้นบทน้อยจัง
ตอนนี้กราฟทำคะแนนนำ
พี่เข้มก็เกือบได้จุฟ ดีที่ธรรมชาติไม่เป็นใจ
ตอนหน้าขอคะแนนให้พี่จิ้นหน่อยนะคะ :กอด1:
-
กราฟเริ่มรุกเต็มที่แล้ว
แต่เรายังเชียร์พี่จิ้นนะ ><
-
มะนาวววววใจเย็นๆน้า
ยังมีพี่จิ้น พี่โอมอีก
อย่าเพิ่งเลือก
-
เอาแล้ว กราฟออกตัวไปแล้วนา ...
มะนาวจะง่ายๆยอมรึ
รออ่านต่อจ้า
-
:impress2: say yess pls.
-
กราฟฟฟ หลงมะนาวแบบจริงๆจังแล้วใช่ม้ายยยย :z3: :z3:
จีบเลยหนู :z2: :z2:
-
:o8: คางคกตัวที่สองดูจะโชคดีกว่าคางคกตัวเเรก เพราะคนชม เค้าชอบคางคกนัมเบอร์ทู
:เฮ้อ: เพื่อนจะไม่ทะเลาะกันใช่มั้ย แม่หมูคงมีเหตุผลเเหละใช่มั้ย... มันบังคับไม่ได้อ่ะ
กราฟโรแมนติกอ่ะ... 555 เเต่พี่เข้มเค้าก็รุกมากนะ ป็อก ป็อก ป็อก เกือบจะกี้เอาปากมะนาวเเล้ว
เเต่พี่จิ้นก็ยังมีหวังอ่ะ มะนาวยิ่งหลงเเสงสีฟ้าอยู่555 แล้วมาเชียร์ สู้ๆกันอีก แอบแบ๊วนะเธอ :z2:
เอาไงล่ะมะนาว... กราฟขอแล้ว กล้ารับเปล่า :m12:
-
แม่หมูจะยินดีด้วยไหมเนี่ย o18
-
ฮามะนาวที่หลอนกลัวว่ากราฟชมว่าน่ารักเหมือนคางคก 555 มะนาวน่ารักจริง ๆ ตะหาก
ตอนนี้ตากราฟมาแรงนะ มียิงมาหลายจุด โทรหาด้วยไรด้วย คิดถึงอ่ะเซ่...
เฮ้ย ๆ ตอนหลังนั่นยังไง เปิดตัวแล้วเว้ย มะนาวจะทำมึนใส่มั้ยนั่น จับให้มั่นน่ะกราฟเอ๋ย
ส่วนพี่อีกสองคนคนอ่านก็มีใจให้นะคะ เพราะน่ารักทั้งคู่
ขอบคุณค่ะ
-
ออกตัวอย่างเป็นทางการแล้วหนึ่งคน ตบมือให้น้องกราฟ
พี่เมทอีกสองคนจะว่ายังไง ทำเป็นหมาหยอกไก่
แล้วที่เอาเกียร์จองไว้ก็ไม่รู้ว่าใคร ติดตามผลงานด่วน...ก่อนชวด
มะนาวฝักใฝ่ผลเงาะมาแต่เด็กละเฮ้ย...ก๊าก...
เมื่ออดีตกาลนานมาแล้ว ม.แห่งหนึ่งในภาคอีสานก็รับน้องด้วยเนื้อตูบขุนเช่นกัน อร่อยดี...เอิ๊ก...
-
มะนาวจะว่ายังไงน้ออ กราฟขอจีบเนี่ย ><
-
โรงเรียนประถมของมะนาว ผลไม้เยอะดีเนอะ :m13:
ไอ้พี่โอมเนี่ย เนียนจริงๆ
กราฟไปชอบแม่หมูเหอะ :m14:
มะนาวเค้าชอบพี่จิ้นหรอก (เชียร์พี่จิ้นออกนอกหน้า :ped149:)
-
มะนาว เลือกสักคน ที่เหลือจะได้กระจายกันไป :laugh:
-
กราฟมาแรงมากกกกกกกก
โถ พี่จิ้นของเค้า ตอนนี้ค่าตัวน้อยหรอ ออกมาจึ๋งนึงเอง :z3:
-
เดาว่าพระเอกคงเปนกราฟ แต่เราชอบพี่เข้ม กับ พี่จิ้นอะ 555
-
:-[ :-[
-
กรี๊ดดด เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย น่าร้ากกกกก
ไม่รู้จะเชียร์ใครดีเลือกไม่ถูก รอลุ้นๆๆ ชอบหมดเลยฮ่าๆๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
หนูมะนาวทำบุญด้วยอะไรค่า มีแต่หนุ่มๆมารุมรัก :man1:
ตัดใครออกก็เสียดายทั้งนั้นเลย
-
มะนาวโดนกราฟจีบแบบรุกฆาตๆๆ
เลยเด้อ หุ หุ หุ o3
ป.ล. ...เพลงประกอบเนื้อเรื่องตอนนี้ถูกใจมั่กมากกก... IF...ของ...The Bread
ดีใจจังที่คนรุ่นใหม่ฟังเพลงรุ่นเก๋าๆน่ะ
-
กราฟ นายแน่มาก!!
-
พี่จิ้น มาน้อยตลอดอ่ะ
แงะ เบนอยากได้งะ
:กอด1:
-
เอาแล้วไง กราฟรุกแล้ว คนอื่นๆก็รีบเข้านะ อ๊ายยยยยย เชียร์ใครดี เลือกไม่ถูก :m3: :m3: :m3:
-
กราฟเป็นพระเอกป่าวน้อ แต่บางทีก็ชอบพี่โอมกับพี่จิ้นด้วยงะ โฮกกกกก
-
จะเอากราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ มะนาวกราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ชอบกราฟตั้งแต่ลูกตุ้มแกว่งละนี่พูดเลยนะ :impress2: :impress2:
ปล. พี่จิ้นพี่โอมนี่เอากันเองไปนะคะ แก้ปัญหาให้ตรงจุดค่ะ มะนาวจะได้เป็นของยอดชายนายกราฟ นะคะนะคะ5555
-
กราฟรุกเร็วแล้วจ้าาา
-
ก็บอกแล้ว 4p ไปเลย!!
-
:กอด1: สนุกทุกตอนเลยค่ะ
กราฟบอกชอบแล้ว นำหน้าคนอื่นไปเลย
แต่เรายังคงเชียร์พี่เข้ม :impress3:
มะนาวไปดูแตงโม เจอ สตอเบอรี่ แถมพาเพื่อนไปดูเงาะอีก 5555
-
กราฟรุกแล้วว
โว้ว มะนาวจะตอบว่ายังไงล่ะที่นี้
-
ฮุฮุฮุ
กราฟรุกมะนาวแล้ว
แบบนี้มะนาวจะตอบกราฟว่ายังไงเนี่ย
:-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักจนเลือกไม่ถูกเลยอะ ขอเหมาหมดเลยละกัน 5555 ><
-
กราฟฟฟฟฟ จีบเลยๆๆ มะนาวอนุญาตให้กราฟจีบนะ
กราฟนี่มานิ่งๆแต่แรงเหมือนกันนะ ชอบอะ
แล้วงี้กราฟจะมีปัญหากะพี่เมททั้งสองมั้ยอ่าา
-
ไม่นะ แอบเชียร์พี่จิ้น ต้องเป็นพี่จิ้นสิ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เชียร์การฟสุดใจ :a2:
แต่ก็แอบเสียดายพี่จิ้นกับพี่โอม :เฮ้อ:
-
กราฟเท่านั้นนนนนน
-
:sad4: อยากจะบ้าาาาาาาาาาาา เขินอ่ะ น่ารัก ตอบไปเลยว่า "ตกลง" อิอิอิอิอิ
รีบ ๆ มาอีกนะจ๊ะ
-
:เฮ้อ: แล้วถ้ากราฟจีบมะนาว จะไม่มีปัญหากับแม่หมู หรอ :เฮ้อ:
-
กราฟเท่จังเลย กร๊ากกก
พี่จิ้นกับพี่โอมก็ต้องลงมือในไม่ช้าแน่
ปล.ขอไปดูเงาะด้วยนะ 55555
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กราฟรุก!!!!!!
-
โอ๊ยยย ฟังแบบนี้แล้วหวั่นไหวแทนมะนาวว ><!!!!
-
เชียร์กราฟอ่ะ เขินๆ :-[
-
มะนาวเซย์เยสเดี๋ยวนี้้้้้้้้้้้!~~~~
ตอนนี้ทำเอาแม่ยกกราฟแทบจะออกไปวิ่งรอบบ้านเลยค่ะ :mc4: กราฟรุกหนักมากกกกกกกก 55555555555555
เชียร์กราฟเหมือนเดิมมมมม แต่ก็แอบเสียดายพี่จิ้นกับพี่โอมนิดนึง...ไม่เป็นไร พี่จิ้นกับพี่โอมมาอยู่ก้บเราแทนก็ได้นะ อิอิ
รอตอนต่อไปค่าาา เป็นกำลังใจให้นะคะคนเขียนนนน :กอด1: :3123: :o8:
:L1: :pig4:
-
มะนาวจะเลือกใครละ
-
เราก็แม่ยกกราฟเหมือนกัน เชียร์กราฟขาดใจค่าาาา
แต่ถ้ามีหลาย P ก็ยินดีนะ อิอิ :haun4:
-
จะได้รุ้แล้วใช่ไหมค่ะ ว่ากราฟเป็นพระเอกหรือเปล่า ^_^
-
ยกมือเชียร์กราฟด้วยอีกคน :กอด1:
-
:-[ใครจะได้มะนาวกันแน่เนี่ย>< :impress2:
-
เชียร์กราฟฟฟ เริ่มเปิดฉากจีบอย่างจริงจังแล้ว อิอิ
-
โอยพี่เข้มมมมมมมมมมมมมมมม พี่เข้มมมมมม พี่เข้มมมมมมมมมมม อีกนิดนึงนะอีกนิดนึง :o8:
พี่จิ้นน่ารักอ่ะมีมาสู้ซ่งสู้สู้ด้วย :-[
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม....?”
ได้ครับพี่ดีครับผมเหมาะสมครับกราฟ :man1: :man1:
กราฟรุกหนักขึ้นจริงๆด้วยกลัวมะนาวจะปฏิเสธเพราะแม่หมูน่ะสิ;-; มะนาวทำตามความรู้สึกกับใจตัวเองนะ
// ตอนพิเศษนี่ที่มะนาวเห็นคือกางเกงในรึเปล่า :m20: :m20:
-
ขอบคุณ ^_^
-
น้องกราฟจ๋า เพลงของคณะขนมปังบอกอายุคนอ่านจริงๆ 555
-
ไม่มีอะไรมากค่ะ
ก็แค่ "ฟิน" // :z6:
อยากจะบอกว่าชอบตอนกินป๊อกกี้มาก!
ชอบในห้องสมุดด้วย!
และชอบกราฟ!!! ก๊ากกก
//สตอเบอรี่บนผ้า? หึๆ...
-
โห กราฟตรงมากเลยอ่ะ
แล้วน้องมะนาวจะเอายังไงล่ะทีนี้
-
กราฟ"รุก"แล้ว
เดาว่าเกียร์เป็นของกราฟนะ คนที่จูบกับมะนาวตอนที่เมาก็น่าจะเป็นกราฟ
แต่เสียดายพี่โอมกับพี่จิ้น
-
ฉาก กิน ป๊อกกี๊ ตัด เร็ว ไป นะ
:z3:
น่า จะ มี อีก นิสสส
:impress2: :impress2:
แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก
ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป
ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร
ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว
ปฏิเสธไม่ไหว วันนี้ฉันจะบอกเธอให้รู้ตัว
เสียงดีดกีตาร์จบลงแล้ว เสียงทุกอย่างเงียบลง แต่ผมได้ยินอีกประโยคที่ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม....?”
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
กรี๊ดดดด ชอบเพลงนี้ มากกกกกกก
ไม่ แปะ ลิงค์ เพลง หน่อย หรอ จะ ได้ อิน ตาม อิอิอิ
:z2: :z2:
อันข้างล่าง
เงาะ นี่ มัน...
:really2: :really2:
มุก ทะลึ่ง???
55555
:laugh: :laugh:
รอ อ่าน ต่อ นะ
o13 o13 o13
เรื่อง นี้ ปม เยอะ ดี
ติดตามๆๆๆๆ
o13 o13 o13 o13 o13
-
กราฟรุกหนักๆ55
พี่จิ้นอย่ายอมแพ้(ในฐานะFCเราเชียร์จิ้น)
-----------------------------------
ดูเงาะ>///////<'
-
กราฟเพิ่งคิดจะรุกนะนี่ ให้รีบทำแต้มนะ
เพราะคนอื่นเขาทำกันไปไกลแล้ว :L2:
-
:laugh: :laugh: o13 o13 สาธุๆๆๆข้อให้เป็น กราฟ ด้วยเทิด พ่อคุนแม่คุน :call: :call:
-
เสียงจากหูฟังหรือกราฟพูดให้ฟังข้างๆหูจ๊ะ
-
กราฟขอจีบก่อนใครเลย o13
-
:z3:อยากรู้จังใครจะเป็นพระเอก
เชียร์ทุกคนเลยค่ะ
3-4pดีค่ะ :laugh:
:pig4:
-
เขินอ่ะ :-[
บทจีบมะนาวของกราฟน่ารักมากๆ
แสดงว่าเตรียมการมาเป็นอย่างดี
-
^^
-
เหมือนตอนนี้ไม่ค่อยมีบทพี่จิ้นเลย
กราฟนี่ทำคะแนนซะ
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ เพราะเห็นจากรายชื่อเรื่องที่เข้ารอบชิงรางวัล
อยากบอกว่า.....น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
หนูมะนาวจะมึนไปไหนกันคะ
นี่ยังสงสัยอยู่เลยว่าหนุ่มที่มาชอบหนูมะนาวเนี่ย เพราะชอบที่ความมึนของหนูหรือเปล่า
ตามอ่านต่อไปค่า o13
-
ใส่แว่นไม่ได้หมายความว่าจะติ๋มนะเฮ้ย55555 :haun4:
-
ทุกคนรุกหนักเลยงานนี้ หนักใจแทนมะนาวที่จะต้องเลือกใครแค่คนเดียว... :-[
.....เพราะงั้น...มะนาวไม่เลือกใครได้ป่ะ แต่เลือกทุกคนเลยจะดีที่สุด :-[
-
กราฟพูดออกมาแล้วว่าชอบมะนาว เหลืออีกสองคนจะว่ายังไงจิ้นกับโอมชอบมะนาวด้วยหรือเปล่านะ แต่ท่าทางการแสดงออกก็เหมือนจะไม่ต่างกับกราฟเลยนะ
-
:o8: เขิลล
-
เขินด้วยคน~
-
อร๊ายยยยยยยย
กราฟฟฟฟ รุกเรยยยยยย
>////<
-
เอาใจไปเลยจ้ะกราฟฟฟฟ
-
:man1: คิดถึงคนแต่งจังงงง
ยังไงเรื่องนี้ก็ยืนยัน 4พี เหมือนเดิมนะจ๊ะ
แต่ตอนนี้เลือกได้แล้วว่าจะเชียร์ใครรร
พี่จิ้นค่าาาา น่ารักอ่ะ
ตกลงว่าเกียร์นี้ของใครอ่ะ
กราฟ แล้วที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่เรียกว่าจีบเหรอ สักที :z6:
บายๆจ้า
-
่ :o8: :o8:
-
หวาๆ พี่โอมไม่มีบท TwT
-
มะนาวฮ๊อตมาก จะเลือกถูกไหมเนี่ย?
-
ยักษ์กราฟเริ่มรุกแล้ว :o8:
-
โถ สงสารพี่จิ้น บทก้อน้อย แถมยังไม่ได้พูดอีกกกกกก :serius2:
-
ตามอ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังงงๆอยู่ :z10:
ว่าสรุปใครจะเป็นพระเอกกันแน่ 555+
ส่วนตัวเชียพี่เข้ม สเปคดีครับอิอิ :-[
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วทำให้รู้สึกว่าพี่จิ้นคิดกับมะนาวแค่น้องจังเลยอะ :try2:
แล้วเหมือนกราฟจะรุกมะนาวมากขึ้นเรื่อยๆแล้วเจ้าตัวก็กำลังหวันไหวซะด้วย
ไม่นะเค้าเชียร์พี่จิ้นอยู่นะ o9 พี่จิ้นทำอะไรสักอย่างให้คนอ่านรู้สึกว่าพี่จีบน้องมะนาวมากกว่านี้หน่อยนะค่ะ
แต่ว่าหรือผลต้นคูณแห้งหล่นใส่หัวพี่โอมจะเป็นฝีมือพี่จิ้นหว่า :confuse:
-
รู้แต่ว่าทุกคนน่า"รัก"
-
อ่านทันแล้ว 555
กราฟมะนาว กราฟมะนาว กราฟมะนาว กราฟมะนาว กราฟมะนาว กราฟมะนาว :impress2:
-
4pก็ดี แต่ตามความจริงเราชอบกราฟกับพี่จิ้นพอๆหันเลย ส่วนพี่เข้มก็ชอบนะแต่รุกแรงไปหน่อย :เฮ้อ:
แต่คิดไปคิดมาแม่หมูชอบกราฟอยู่มะนาวคงคิดว่าจะไม่แย่งคนที่เพื่อนชอบแหงมๆ
อย่าไปแคร์สิมะนาว ออยด์น่ะถ้าชอบกราฟจริงๆคงจะคุยกับกราฟไปตั้งนานแล้ว!!
กราฟก็....ชอบก็จีบเลยสิ~!!! :-[
-
กราฟปล่อยหมัดฮุกแล้ว
-
เชียร์ไม่ถูกเลย
ชอบทุกคน
4P เล้ยยยยยยย ><
-
ฮือออออ พี่จิ้นเงียบๆไปเลยอ่ะ เค้าว่ากันว่าตัวจริงๆจะหายไปช่วงใหญ่ป่ะ? 555
แต่กราฟปล่อยของแล้วนะ สงสารแม่หมูนะเนี่ย :o12:
-
กราฟกับพี่เข้มเค้ารุกรุนแรงแล้วนะ
พี่จิ้นของเราหละคะ!! :serius2:
พี่จิ้นสู้ๆ สู้ๆ สู้ตาย :fire:
-
เอ่อ.... แตงโม สตอเบอรี่ เงาะ นี่มันอะไร ป้าไม่เข้าใจ
-
^
^
^
^
^
เห็นด้วยมันคืออะไร อย่างอื่นยังพอว่าแต่เงาะอะ? เค้าไม่ใกงในอ่อ555'
-----------------------------
เพลงนี้เข้ากับมะนาวมาก
>ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับชูวับ ^////^ <
-
1 หญิง 3 ชาย
-
"อยากกินไข่พะโล้ โปะ""river"
แตงโม สตอเบอรี่ ลายกางเกงในผู้ ญ เงาะ ผู้ช ไม่ใส่กกน 555555
น่าจะใช่นะอยู่ใต้ทุนตึก5555
-
มาต่ออีกนะคราฟๆๆ ไม่รู้จะเชียร์ใครเอาทุกคนเลยดีที่สุด :laugh: :laugh:
-
เต็มที่เลยกราฟ ตอนนี้เป็นของนาย
นิยามคำว่าน่ารักของกราฟน่ารักดีนะ :m20:
ทำเอามะนาวคิดว่าตัวเองกลายเป็นอุทัยเทวีไปซะแล้ว
พี่เข้มออกมาฉากเดียวแต่เล่นเอาใจเต้นเลยล่ะ
ท่าทางป๊อกกี้รสสตอร์เบอร์รี่จะอร่อยจริงๆ :o8:
ว่าแต่ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไร กราฟพูดเหรอ :-[
เจออย่างนี้มะนาวจะยังมึนอยู่อีกไหม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:-[ :-[ มาต่อเร็วๆนะครับ
ลุ้นๆๆกราฟ
-
โบกธงเชียร์กราฟสุดใจขาดดิ้น><
-
ลุ้นว่าพระเอกคือใครยิ่งกว่าลุ้นหวยอีกค่ะ
ทำไมทุกคนช่างแสนดีอย่างงี้
-
เขินแทนมะนาว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยล่ะซิว่าใครจะชอบ
-
อ่านตามทันแล้ว :mc4:
5555 มะนาวฮามาก มึนๆตลกดี
คนชื่อมะนาว น่ารัก มีเสน่ห์ ทู้กกกคน :laugh:
ส่วนพระเอกจะเป็นใครก็ได้ แหม่ มันน่า ...ทุกคนเลย
คนเขียนมาต่อเร็วๆนะ เราติดเรื่องนี้ เราชอบบบบ :กอด1:
ป.ล.เราชื่อ มะนาว ชื่อเหมือนกันเลย ...เนอะ
แอบดีใจ อ่านแล้วมันฟินหนักกว่าเดิม >.< [♥]
-
ไอ่เข้มโดนธรรมชาติกลั่นแกล้ง จะจูบกันแล้วเชียว
แว่นกราฟ ลุกเต็มที่ ขอจีบด้วยแน่ะ
อ้าวจิ้นเป็นกำลังใจห่างๆ อีกแล้ว
ขอบคุณครับ
-
กรี๊ด!!!!ในที่สุด ตาแว่นกราฟก็ประเดิมคนแรก หุหุ o13
เชียร์กราฟสุดใจขาดดิ้นคะ มะนาวเลือกกราฟนั้นแหละ
ดีแล้ว ตอบรับกราฟไปเลย
-
อรีากกกกก............รวดเดียวจบเลยจิงๆ
มันเปงอารายที่น่ารักงะ แบบว่าเขิลลลลลลลลล><~
เอาอีกๆ ยิ่งตอนสุดท้ายยิ่งฟิน ให้ตายเถอะ
อย่าเปง 3IN1 นะ ไม่งั้นคงจะ อร๊ายยยยยยยยยยยย!! เหมือนในการ์ตูนเล่มนั้น คิคิ
-
ตามทันแล้ว น่ารักและฮามาก เดาไม่ถูกกันเลยทีเดียว
ในที่สุดกราฟก็เริ่มลุกซะที :-[ มีขอจีบด้วย
มะนาวเห็นก็แล้ว จับก็แล้วแม้ว่าจะมีกางเกงกั้นก็เถอะ
ผิดผีแล้วนา รับผิดชอบกราฟด้วย(แต่กราฟนี่เห็นเต็มๆอ่ะ)
เชียร์กราฟ
:กอด1:
-
ตอนสุดท้ายอ่านเเล้วเขินจัง
-
อ่านตามทันแล้ว~~~~
โอย เขินแทนมะนาวแทบทุกตอน แอร๊
โดนหนุ่มๆแอบเทคแคร์ แต่ไม่ได้รู้ตัวเลย :z1:
ไม่รู้มะนาวจะเลือกใคร...แต่ใจเราอยากให้เลือก 4P !!!!!!! :impress2:
+เป็ด จึกๆ คนแต่งสู้ๆนะคะ :L2:
-
เข้ามารอจ้า
-
คิดถึงพี่จิ้น คิดถึงคนเขียนด้วย
-
ฮ้ากกก ตามทันแล้วววว :a2:
แม้~~ อยากจะบอกว่า "อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน :give2:"
-
กรี๊ดดดดดด กราฟรุกแล้ว เอาใจป้าไปเลยลูก ชอบก็จีบไปตรงๆเลยไม่ต้องมาก๊งมากั๊ก เท่มากกก o13
-
The Call Chapter 18: ทะเลดาว
______________________________________________________________________________________________
…จากที่แปลกใจ ตอนนี้ผม ‘ชัก’ มั่นใจ…
ผมเพิ่งรู้สึกตัว…
ถ้าหากผมรู้ตัวก่อนหน้านี้ว่าความรู้สึกบางอย่างจะเกิดขึ้น วันนั้นผมคงไม่รับทำหน้าที่แม่สื่อ
ถ้าหากผมรู้ตัวก่อนหน้านี้ว่าความรู้สึกบางอย่างจะเกิดขึ้น วันนี้ผมคงหาคำตอบให้ตัวเองได้
ถ้าหากผมรู้ตัวก่อนหน้านี้ว่าความรู้สึกบางอย่างมันได้ก่อตัวขึ้นเงียบๆ ผมคงหยุดมันทัน
แต่ทำไมผมเพิ่งรู้สึกตัว…
“มะนาว! มะนาวตื่น!”
“...”
“วันนี้มีสอบเช้าไม่ใช่เหรอ เดี่ยวก็สายหรอก ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเร็ว”
“...”
“เป็นอะไรหรือเปล่า? หรือว่าไม่สบาย?” เพื่อนตัวกลมเดินเข้ามาหาผมที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง ใช้หลังมือแตะหน้าผากผมเพื่อวัดไข้
“....”
“ตัวก็ไม่ร้อน ปวดหัวไหม?” แม่หมูเดินกลับไปที่โต๊ะอ่านหนังสือที่ติดอยู่กับเตียงนอนของตัวเอง ปิดลิ้นชักหยิบของบางอย่างออกมาแล้วเดินกลับมาหาผมอีกรอบ
“...”
“ยาแก้ไข้แล้วนี่หมูปิ้งอาบน้ำก่อนเสร็จแล้วกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยาตามนะ”
“...”
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลย หมูปิ้งของกราฟจ้ะ เอามาห้อยไว้ที่หน้าประตูห้องตั้งแต่เช้ามืดมั้ง เปิดประตูไปก็เจอหมูปิ้งแขวนอยู่ที่ประตูเลย มีโน้ตเขียนบอกเอาไว้ด้วยนะ ‘วันนี้ตื่นเช้าเลยซื้อหมูปิ้งมาฝาก กราฟ’ น่ารักที่สุดเลยเนอะว่าไหม” เธออ่านโน้ตที่อยู่ในถุงหมูปิ้งให้ผมฟัง ดวงตามีประกายแห่งความสุขฉายออกมา
“....”
“ตื่นได้แล้ว อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ คืนนี้จะได้ไปฉลองสอบเสร็จกัน” แม่หมูหันมากำชับผมอีกรอบก่อนจะเดินเปิดประตูออกจากห้องไปสอบ วันนี้เพื่อนตัวกลมผมมีสอบสองตัว ทั้งเช้าและบ่าย คงกลับเข้าห้องอีกทีประมาณช่วงเย็น
หลังจากที่เพื่อนตัวกลมผมเดินออกไปไม่นาน ผมก็ลุกจากเตียงอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปสอบ
ถุงหมูปิ้งกับซองยาแก้ไข้ยังวางอยู่ที่เดิม
ผมไม่ได้ป่วย ‘กาย’
‘อีกครึ่งชั่วโมงจะหมดเวลาทำข้อสอบนะคะนักศึกษา’
ผมทำข้อสอบเสร็จแล้ว คงต้องรอลุ้นผลสอบที่บ้านอีกทีช่วงปิดเทอม หยิบกระดาษคำตอบกับโจทย์ข้อสอบยื่นส่งให้กับอาจารย์แล้วเดินออกมา หันไปมองเพื่อนที่อยู่ในห้องสอบ โก๋ยังนั่งทำข้อสอบอยู่ พอเงยหน้าเห็นผมลุกออกจากห้องก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ผมเดินออกมาก่อน
แสงแดดตอนเย็นส่องลอดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดลงมาทาบตัวผมที่นอนเอามือก่ายหน้าผากในหัวกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่บนเตียง หลังสอบเสร็จผมรีบขับรถกลับมาห้องทิ้งตัวนอนอยู่บนเตียงตั้งแต่เที่ยงจนถึงเย็น เห็นภาพเหตุการณ์เดิมฉายวนซ้ำไปซ้ำมา
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม....?”
ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหัวผมไปมา.....
จากนั้นกราฟเอื้อมมือมาจับมือผมที่กำลังกุมหูฟังสีขาวเอาไว้เพื่อดึงหูฟังออก สงสัยเห็นผมเงียบนานเลยคิดว่าผมคงไม่ได้ยิน กราฟสบตาผมนิ่งแล้วพูดย้ำให้ผมฟังอีกรอบ
‘เราชอบนาย’
ผมตกใจ และรู้สึกตัวว่ามันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกขึ้นมาข้างในหัวใจ
“ก..กราฟ จ..จะจีบเรา?” เสียงผมกระตุก ผมถูก ‘รุก’ ขอจีบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ยังดีที่ผมอ่านหนังสือและฟังบรรยายจากอาจารย์จบไปแล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือต่อแน่ ๆ เพราะตอนนี้สติผมร่วงกระจัดกระจายหล่นลงไปกองอยู่บนพื้นห้องสมุดเรียบร้อย กราฟกลายเป็นยอดมนุษย์ตัวสีแดง ส่วนผมกลายเป็นปีศาจน้ำแข็งรู้สึกชาตามหน้า ค่อย ๆ แข็งขึ้นมาทีละส่วน จนแขนขาก็เหมือนจะขยับไม่ได้
“...” กราฟไม่ตอบแต่พยักหน้ายืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้ง ตาของกราฟจ้องมองตาผมนิ่งผ่านเลนส์แว่น แววตาจริงจังที่มองหาไม่มีท่าทีว่ากำลังพูดเล่นอยู่เลย
“กราฟชอบผู้ชาย?”
“นายเป็น ‘ตุ๊ด’ ”
“..ร...เรา..เอ่อ” ไอ้แว่นกราฟมันตอบถูก แต่ผมเริ่มไปต่อไม่ถูก ไอ้แว่นกราฟมันเล่น ‘รุก’ ถูกจุด ทำผมจนมุม
ตอนนี้ผมไม่อยากเป็น ‘ตุ๊ด’แล้ว
“น้องเมท” ในระหว่างที่ผมกำลังถูกรุกอย่างหนัก เสียงระฆังพักยกก็ช่วยชีวิตผมเอาไว้ได้ทันเวลา ผมเงยหน้ามองไปทางต้นเสียงก็เห็นพี่มีนยืนหน้าโหดยิ้มร่าให้ผมอยู่ “บรรณสารจะปิดแล้วกลับพร้อมกันกับพี่เมทเลยไหมครับ?”
“ก...กลับเลยพี่มีน”
ผมรีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วลุกพรวดพราดเดินตามหลังพี่มีนออกไปเลย
ผมไม่ได้หันหลังกลับไปมองกราฟ
ผมกลัวความรู้สึกตอนนี้
กลัวเสียงเต้นของมัน
มันทั้งเต้นทั้งสั่น
ตามจังหวะ
หัวใจ
ผมหลับตาลงไล่ความคิดที่กำลังสับสน ก่อนตัดสินใจลุกจากเตียงนอนเดินออกไปหลังห้องหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นพาดบ่าเดินเข้าไปอาบน้ำ ทำกิจวัตรทุกอย่างให้เป็นปกติแต่ผมรู้ข้างในใจผมตอนนี้มันไม่ปกติ อาบน้ำเสร็จ เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้นออกมาใส่ลวก ๆ เดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วางอยู่บนโต๊ะติดกับกองหนังสือการ์ตูนวายที่อ่านจนจบครบหมดทุกเล่ม แต่ยังไม่มีเวลาว่างเอาไปคืนร้านเช่าการ์ตูน สงสัยตอนนี้พี่จ๋าเจ้าของร้านเช่าการ์ตูนคงบ่นถึงผมจนปากแฉะ
ผมวางกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมแล้วเดินไปหลังห้องอีกครั้งหยิบถุงพลาสติกที่เก็บเอาไว้ เลือกถุงใบใหญ่พอสมควรเดินกลับมาที่โต๊ะหนังสืออีกรอบ หยิบหนังสือการ์ตูนวายใส่ลงในถุงพลาสติกทีละเล่มจนครบหมดทุกเล่ม แล้วค่อยหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาใหม่
ผมยืนมองสำรวจกองหนังสือบนโต๊ะอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าไม่ลืมหนังสือการ์ตูนเล่มอื่นทิ้งเอาไว้ หลังจากแน่ใจว่าเก็บหนังสือการ์ตูนวายทั้งหมดลงถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้ว ผมก็ใช้มือซ้ายหิ้วถุงเดินไปเปิดประตูห้อง ล็อคห้องเรียบร้อย เดินออกไปหน้าหอพัก เดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินจนถึงรถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวที่ผมจอดเอาไว้
ผมเอาถุงพลาสติกที่ข้างในเต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนวายหลายสิบเล่มใส่ไว้หน้าตะแกรงรถ ไขกุญแจ สตาร์ทรถ ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไป สวนทางกับนักศึกษาที่ขับรถกลับเข้าหอพักหลังจากสอบเสร็จ ที่มักจะสวมเสื้อแจ็กเก็ตตัวโต ใส่กันร้อนนอกห้องเรียนและกันหนาวในห้องเรียน เพราะอากาศที่นี่ร้อนมากในหน้าร้อน เมื่อถึงหน้าหนาวอากาศก็หนาวจัดพี่มีนเคยบอกผม เจอทั้งคนที่รู้จักและไม่รู้จักขับสวนมา คนไหนที่รู้จักก็โบกมือบีบแตรทักทายกันตามมารยาท ส่วนผมก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ไปเรื่อย ๆ
จนขับมาถึงร้านเช่าหนังสือการ์ตูน หลังจากจอดรถเสร็จผมก็หยิบถุงพลาสติกที่วางเอาไว้หน้าตะแกรง เอาหนังสือไปคืนให้พี่จ๋าเจ้าของร้านเช่าการ์ตูน ผมเดินเข้าไปบริเวณชั้นวางหนังสือการ์ตูนวายที่ผมมักเลือกหยิบเช่าสักเล่มไปอ่านเป็นประจำ แต่วันนี้ผมไม่ได้หยิบการ์ตูนออกมาจากชั้นวางหนังสือแม้แต่เล่มเดียว ผมไม่อยากเช่าการ์ตูน ไม่อยากอ่านอะไร
คืนการ์ตูนที่เช่ามาให้พี่จ๋าเรียบร้อย เดินออกมาจากร้านเงียบ ๆ ไม่ได้คุยกับพี่จ๋าเหมือนเช่นปกติ สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์เสร็จแล้วก็ขับออกไป ขับไปเรื่อยเปื่อย ขับไปตามถนนของมหาวิทยาลัย เหมือนวันแรกที่ผมมาที่นี่ ขับผ่านอ่างสามแสน อ่างน้ำที่มีขนาดสามแสนลูกบาศก์เมตร แม้ปัจจุบันจะเพิ่มขนาดเป็นสามล้านลูกบาศก์เมตร แต่คนก็ยังเรียกสระสามแสน ขับผ่านหอสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยหรือหอสุรนภา หอทรงสูงลักษณะคล้ายดอกบัวตูม แต่นักศึกษามักเรียก หอแห้ว ข้างในมีลิฟท์และบันไดประมาณ 200 กว่าขั้น หอแห้วจะเปิดให้ขึ้นไปชมทัศนียภาพรอบ ๆ มหาวิทยาลัยและจะเปิดให้ขึ้นไปด้านบนปีละครั้งในวันงานรับปริญญาเชื่อกันว่าหากนักศึกษาเดินขึ้นทางบันไดจะไม่เปอร์ ขับผ่านสุรสัมมนาคาร โรงแรมที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้บริการ ขับผ่านสุรนิทัศน์หรือแอมฟิเธียเตอร์ เป็นเวทีแสดงดนตรีกลางแจ้งขนาดใหญ่ ความจุประมาณ 2000 แต่ถ้าอัดกันนั่งจริง ๆ 4000 คนก็เอาอยู่แต่นักศึกษามักเรียกติดปากว่าแอมฟิ ขับผ่านอาคารสุรพัฒน์ ขับผ่านศูนย์ซินโครตรอน
ขับไปเรื่อย ๆ จนครบถนนทุกเส้นของทางมหาวิทยาลัย ขับออกไปหลังมหาวิทยาลัยไปอ่างห้วยยาง จอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้บนสะพานนั่งอยู่บนรถสักพัก ปล่อยอารมณ์ให้ปลิวไปกับสายลม เผื่อได้คำตอบให้ตัวเอง แต่ก็ว่างเปล่า ผมตัดสินใจสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ขับกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง ขับเข้าไปเส้นอาคารเรียนรวม จอดรถมอเตอร์ไซค์เดินตรงไปลานย่า ลานสัญลักษณ์ของทางมหาวิทยาลัยที่มีรูปปั้นเท้าสุรนารีอยู่ รอบ ๆ ลานสัญลักษณ์มีหุ่นปูนปั้น ช้าง ม้า วางเรียงรายมากมาย ซึ่งช่วงก่อนสอบจะมีนักศึกษาไปกราบไหว้รวมถึงบนบานเอาไว้ ขอให้จบใน 4 ปีบริบูรณ์บ้าง ขอให้จบด้วยเกรดสูงกว่า 2.75 บ้าง หรือขอให้ไม่ติด F ก็มี พอถึงช่วงเปิดเทอมจึงมักจะมีประเพณีขัดลานย่าตามมา นักศึกษามักจะหมุนเวียนมาทำความสะอาดตามจำนวนความยากของพรที่บนบานเอาไว้ อาจจะสักหนึ่งอาทิตย์หรือไม่ก็เป็นเดือน ๆ ก็เคยมี ผมเคยพาเพื่อนตัวกลมมาบนกับย่าเอาไว้เหมือนกันหลังสอบกลางภาคที่ผ่านมาเพราะทำคะแนนสอบได้ไม่ดี แต่ผมไม่เคยบนอะไรไว้กับย่าเพราะผมกลัวผมลืม จุดธูปเทียนไหว้ย่าเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปหยิบไม้กวาดเริ่มกวาดตั้งแต่ฐานรอบ ๆ ลานสัญลักษณ์จนถึงชั้นที่สอง กวาดเสร็จก็เดินหยิบถังน้ำกับไม้ถูพื้นที่วางอยู่ใกล้ ๆ เปิดก๊อก จุ่มไม้ถูพื้น เริ่มลงมือถูพื้น
แสงแดดเริ่มอ่อนแสงลง ผมปัดกวาดเช็ดถูอยู่นาน จนมีนักศึกษาชายหญิงคู่หนึ่งเดินถือดอกไม้ธูปเทียนเข้ามา หลังจากถูเสร็จผมก็เดินกลับออกไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ระหว่างทางที่เดินกลับ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อรู้ว่าใครโทรมา ผมก็ตัดสินใจกดปิดเครื่อง เปิดท้ายรถแล้วหย่อนโทรศัพท์ใส่ไว้ใต้เบาะรถมอเตอร์ไซค์
สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์อีกครั้ง แล้วก็ขับมาเรื่อย ๆ จนถึงเส้นสนามกีฬา จู่ ๆ รถผมก็ดับ ก้มหน้าดูหน้าปัด น้ำมันรถผมหมด ตอนนี้แม้แต่รถก็ยังไม่เข้าข้างผม ผมจอดรถทิ้งเอาไว้ เดินเข้าไปนั่งข้างสนามฟุตบอล มองดูคนอื่นเล่นกีฬา ฟ้าเริ่มมืดลง เหมือนฝนกำลังจะตก ลมเริ่มพัดแรงขึ้น คนที่เล่นกีฬาอยู่ในสนามเดินแกมวิ่งออกมาขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปจากสนาม แต่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม
ผมมองเห็นท้องฟ้าตอนเย็นที่กำลังเปลี่ยนสี เงาของเมฆหมอกสีดำอมเทากำลังทอตัวขึ้นบนฝืนฟ้า พร้อมกับความสับสนที่ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ สิ่งเดียวที่ผมพอทำได้ตอนนี้คืออธิษฐานขออย่าให้ฝนตก แต่คำอธิฐานของผมไม่เป็นผล ผมห้ามให้ฝนหยุดตกไม่ได้ ผมทำได้แค่ปล่อยให้ฝนมันตกไป ตกลงมากระทบตัวผมที่นอนนิ่งไม่ไหวติงบนผืนหญ้า ไร้เกาะกำบัง ไร้หนทางหลีกหนี สายฝนที่กระหน่ำตกลงมาจากฟ้าเหมือนลูกธนูนับพัน ๆ ลูก พุ่งเข้าทิ่มแทงผ่านร่างกายแทรกซึมเข้ามาถึงจิตใจที่กำลังสับสน
สายฝนที่กำลังตกลงมาจากฟ้าอย่างบ้าคลั่งมันช่างเหน็บหนาวอ้างว้าง ท้องฟ้ามืดมิดมืดมนไม่มีแม้แสงนำทาง ผมเห็นตัวเองยืนไร้เรี่ยวแรงอยู่ในเรือลำเล็กที่กำลังหลงทางในมหาสมุทรอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่มีแค่เพียงแสงริบหรี่จากดวงดาวให้เดินไล่ตาม ฝนหยุดแต่สายน้ำอุ่นที่ไหลออกมาจากดวงตายังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล
ท่ามกลางหมู่ดาวบนผืนฟ้าผมนอนลืมตาครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง เพียงลำพัง อยากหลับตา หลับฝันเพื่อพบความสุขอันเป็นนิรันดร์
น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ ทุกหยาดหยดแห่งความเศร้า พรั่งพรูออกมาราวสายน้ำ มากมายเสียจนกลายเป็นทะเลน้ำตา
ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้า ๆ ผมยังคงนอนราบไปกับพื้นหญ้ามองดูผืนฟ้าผ่านม่านทะเลน้ำตาไปยังหมู่ดาวที่กำลังทอแสงของตัวเอง ผมมองเห็นทะเลน้ำตาที่มีดวงดาวเป็นฉากหลัง
ทะเลน้ำตาของผมมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลเหมือนหัวใจของผมที่กำลังดำดิ่งลงสู่ความมืดมนเฉกเช่นดวงดาวที่ไร้แสง
ทะเลดาวของผมมีแต่ความมืด เต็มไปด้วยหมู่ดวงดาวอันอับแสง ผมรู้สึกอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงต้านทานที่จะห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
ผมปล่อยให้สายลมช่วยดูดซับเช็ดน้ำตาที่พรั่งพรูไหลออกมาในความมืดที่มีเพียงแสงดาวลางเลือนเพราะทะเลน้ำตากำลังหลั่งไหล
ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ไม่เคยรู้สึกที่จะตกหลุมรัก น้ำเสียง รอยยิ้ม แววตา ผมเพิ่งรู้ตัวและรับรู้ถึงความอบอุ่นจากสัมผัสที่เขาเอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้
ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าส่วนลึกในหัวใจของผมจากเมื่อก่อนที่เคยนิ่งสงบตอนนี้มันมีเงาของใครบางคนสะท้อนอยู่
มันคือเหตุผลที่ผมมองเห็นความเศร้าท่ามกลางทะเลแห่งดวงดาว…
ผมตกอยู่ในความเศร้า ที่ผมต้องยอมแพ้เพราะไร้หนทางต่อสู้แม้เพิ่งจะรู้สึกตัว
ผมมองเห็นแค่ความว่างเปล่าที่อยู่ภายใต้ความสับสนที่กำลังก่อตัวขึ้น
ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่ยังคงเต้นรัวแต่เหมือนไร้ความรู้สึก…
ผมปล่อยให้ความคิดไหลหมุนวนจมอยู่ในทะเลดาว
ปล่อยให้เวลาหมุนตามหน้าที่ของมัน
ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ
ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไป
ปล่อย...
ผมลุกขึ้นยืนเดินหันหลังให้กับสนามหญ้าเดินตรงมายังรถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมที่จอดทิ้งเอาไว้ ใช้มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้นหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ออกมาไขเปิดเครื่องสตาร์ทรถ
อ้าว! ลืมรถมอเตอร์ไซค์ผมน้ำมันหมด ความโง่เง่าของผมทำอารมณ์เศร้าผมกระตุก ผมอดเหยียดปากยิ้มยันความโง่เง่าของตัวเองเอาไว้ไม่ได้
ผมเดินคอตกค่อย ๆ จูงรถมอเตอร์ไซค์ไปตามถนนมุ่งตรงกลับหอพัก
________________________________________________________________________________________________TBC
Special แบบทดสอบฉบับยักษ์
ณ ห้องสมุด ช่วงบ่ายแก่ๆของวันอาทิตย์มีนักศึกษาหญิง 2 คนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟามุมนิตยสาร หนึ่งคนกำลังแชทกับเพื่อนผ่านโทรศัพท์มือถือ ส่วนอีกคนกำลังตั้งใจทำแบบทดสอบบนหน้าคอลัมน์เกี่ยวกับความรักในนิตยสารผู้หญิงฉบับหนึ่ง
“เฮ้ย แกอย่างตรง แม่นมาก”หลังจากที่เธอทำแบบทดสอบเสร็จเธอก็สะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างเพื่อแบ่งบันความตื่นเต้นปนประหลาดใจ
“เว่อร์ไปหล่ะ”
“ไม่เชื่อ แกลองเล่นดูสิ อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่เค้าจะชอบแกหรือเปล่า? ตรงจริงๆนะเว้ย”
จากนั้น
“แก๊! ตรงจริงๆด้วย แสดงว่าพี่คนนั้นตรงชอบฉันด้วยแน่ๆเลยอ่ะ”
ไม่นานหลังจากนั้นสองสาวก็เดินออกไปจากห้องสมุดด้วยความอิ่มเอมในหัวใจ
สองสาวหารู้ไม่ว่าบทสนทนาของพวกเธอทั้งสองคนได้ลอยเข้าหูนักศึกษาชายผิวเข้มร่างยักษ์คนหนึ่งเข้าจนทำให้เขาเกิดความสงสัย จากตอนแรกที่คิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่พอมีคนยืนยันความแม่นจึงตัดสินใจลุกจากโต๊ะที่เขานั่งแล้วเดินไปตรงมุมนิตยสารเหลือบมองซ้ายขวาเพื่อความแน่ใจว่าไม่เห็นว่ามีใครมอง เขาจึงหยิบนิตยสารเล่มนั้นออกมาจากชั้นวางแล้วค่อยๆไล่หาหน้ากระดาษหาคอลัมน์ที่นักศึกษาสาวสองคนได้ทำเอาไว้จนเจอ
แบบทดสอบ : เขาชอบเราไหม? เขาคือคนที่ใช่สำหรับคุณหรือเปล่า ?
กรุณาตอบถูกในข้อที่ใช่ และข้อไหนไม่ใช่ก็ข้ามไปเลยนะคะ แล้วเรามาลุ้นกันว่าคำตอบในใจของเขาคนนั้นจะ ‘ชอบ’ เราบ้างหรือเปล่า
1.มองไปที่เขาทีไร เขาชอบส่งยิ้มกลับมาให้ทุกที
2.เขาชอบหาโอกาสเข้ามาคุยด้วยเสมอ
3.เขาเคยมาขอคำปรึกษาเรื่องการเรียนกับคุณ
4.เขาเคยเอาเรื่องส่วนตัวมาเล่าฟังเป็นประจำ
5.เขาเคยชมเครื่องประดับของคุณ > หนุ่มเข้มคิดในใจ ‘แล้วรถมอเตอร์ไซค์ถือว่าเป็นเครื่องประดับไหมว่ะ?’
6.เขามักเรียกชื่อเล่นของเธอ แถมคุณยังเคยได้ยินว่าเขาแอบตั้งฉายาให้คุณด้วย > เขาลอบยิ้ม เพราะเคยได้ยินมันเรียกเขาว่าพี่เข้ม
7.เวลาเขาคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน แต่สายตาของเขามักมองมาทางคุณเสมอ > พฤติกรรมข้อนี้หนุ่มเข้มเริ่มรู้สึกคุ้นๆ
8.เขาเคยยืมสมุดหนังสือหรือเคยส่งข้อความหวานๆมาให้ด้วย > เคยให้มันยืมเสื้อ ยังไม่ได้เอาคืนเลย
9.เขาเคยเอาของบางอย่างมาอวดคุณ
10.เขาเคยชวนคุณไปกินข้าวแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
11.ทุกครั้งที่เขาคุยกับคุณ เขามักมีท่าทีเก้ๆกังๆหรือดูเงียบผิดปกติ
12.เขาเคยถามคุณว่ามีแฟนหรือยัง
13.เขาก็เคยขอเบอร์โทร ขอแอดเพื่อนในเฟซบุ๊คคุณด้วย
ถึงเวลาดูคำตอบกันแล้วนะคะ ตอบถูกกันกี่ข้อบ้างเอ่ย?
ถ้าตอบถูกได้ 9 ข้อขึ้นไป อ่านคำตอบที่ A ถ้าตอบถูกได้ 6-8 ข้อ อ่านคำตอบได้ที่ B ถ้าตอบถูกได้ 3-5 ข้อ อ่านคำตอบได้ที่ C ถ้าตอบถูกได้ 0-2 ข้อ อ่านคำตอบได้ที่ D
A – ทางรักของคุณโรยด้วยกลีบกุหลาบ เขา ‘ชอบ’ คุณ
ขอคอนเฟิร์มตรงนี้เลยคะว่าเขา ‘ชอบ’ คุณแน่นอน อย่างไม่ต้องสงสัย ควรหาโอกาสอยู่ด้วยกันแบบสองต่อสอง ถ้าคุณอยากได้ยินคำสารภาพรักจากปากเขา
B – เขาก็เหมือนมีใจให้คุณอยู่นะ
ทำตัวเป็นกันเองเข้าไว้ พยายามสร้างความประทับใจ เพราะเขาก็กำลังรู้สึกถูกใจคุณอยู่บ้างเหมือกัน
C— เขากำลังสนใจคุณ
คุณเริ่มเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาบ้างแล้ว ค่อยๆตีสนิท อย่าปล่อยโอกาสนี้หลุดไป
D— เขายังไม่รู้ตัว
‘ช้าๆได้พร้าเล่มงาม’ สำนวนนี้ไม่เหมาะกับคุณอย่างยิ่งในสถานการณ์ตอนนี้ คุณอย่ามัวแต่เก็บความรู้สึก จะทำอะไรก็รีบทำ ไม่เช่นนั้นคุณจะพลาด
อ่านคำตอบจบเขายิ้มกับตัวเอง เขาเคยทำเหมือนคำถามในแบบสอบถามมากกว่า 9 ข้อ
END
-
:a5:
สงสารมะนาว :o12:
แล้วจะทำยังไงกับเรื่องแม่หมูละเนี่ย
-
:z13: :z3: โดนตักหน้า
-
คนนั้น คนนั้น คนนั้น คนนั้น คนนั้น คนนั้น
คนนั้นคือพี่เข้มใช่ไหม!?!?!?!?!?!?!??!?!?
ถ้าใช่ละก็.. จะกรี๊ดลั่นบ้านเลยให้ตายเถอะ
สาทู๊! ขอให้ใช่ทีเถอะ เราเชียร์คนนี้มานาน
คนแต่งอย่ามาหักมุมนะ อุตส่าห์มีสเปเชี่ยลให้ลุ้น
ถ้าไมใช่พี่เข้มได้นอยด์แน่ๆ
เฮ้อออ รอการเฉลยจากน้องมะนาวจ๋า
รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
มะนาวกำลังสับสนใช่ไหม... อ่านตอนนี้แล้วเหงาๆยังไงไม่รู้
-
มะนาวชอบใครอะถึงกับร้องไห้ขนาดนั้น ส่วน SP. ไม่น่าเชื่อว่าพี่เข้มจะทำอะไรแบบนี้ด้วย ปล. คิดถึงพี่จิ้น
-
โอ้ว
ตอนนี้ขำกันไม่ออกเลยทีเดียว
มะนาวเอ๊ยยยย ทำไงต่อล่ะทีนี้
-
ชอบพี่จิ้น แต่ดูตามชื่อเรื่องแล้วพระเอกคงเป็นกราฟนั่นแหละ
-
มะนาวเอ๊ยยย สับสนอยู่แน่ๆเลย
-
รออ่านไปเรื่อยๆ ไม่เดาแล้วนะ ใครจะอยู่ในใจน้องมะนาวป้าไม่รู้ เพราะป้าไม่ใช่นายเอก :z3:
-
:impress2: ยังเดาไม่ถูกอยู่ดี o13
-
เศร้ากับมะนาว แต่ถ้ารักกราฟก็ต้องบอกกับแม่หมูแล้วแหละ
แต่แม่หมูน่าจะเข้าใจนะ เพื่อนกันนิเนอะ
-
มะนาวเอ๊ยแล้วจะเป็นไงต่อไปล่ะเนี่ย :กอด1:
-
:กอด1:กว่าจะรู้ตัวนะน้องมะนาว ช้าไปมั้ย
-
ตายๆเมทจะชิงกานเองหรือจะ 3IN1 กานเนี่ย
ถ้าเปงเหมือนการ์ตูนวายที่เคยเปิดเจอเข้าละก้อ ><
นู๋ฟิน มาต่อด้วยยยยยยย คิคิ
-
:o12: แววดาววววว... อะห๊ะ แววมาม่าตะหาก...
มะนาวววววว หนักใจแทนกันเลยทีเดียว กราฟนายเเน่มาก แต่แม่หมูจะว่ายังไง
แม่หมูยังนั่งฟินกับข้าวเหนียวหมูปิ้งอยู่เลยอ่ะ... มะนาวลูกใจเย็นๆ เผื่อจะหาทางออกได้
รึไม่ก็อาจจะมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยคลี่คลาย... หรือกราฟอาจจะเดินไปบอกเเม่หมูเองก็ได้
:เฮ้อ: สู้ๆนะมะนาว&คนเขียน :กอด1:
-
มะนาวเอ๊ย
อย่าสับสนนานนักนะ
-
เชียร์ใคร ๆๆๆ
เชียร์ พี่เข้มดีกว่า
แต่กราฟน่าจะมีสิทธิกว่า เพราะเป็นเพื่อนนะ โอกาสสูงกว่า
:serius2:
-
เฮ้อหน้าตาดีนิสัยดีเกิ้นบางทีก็ทุกข์เนอะ อยากทุกข์มั่งอะ :z3:
-
ไม่อยากให้มะนาวเป็นแบบนี้เลย อาการป่วย "ใจ" มันทำให้มะนาวไม่ร่าเริงไม่สดใส .. :serius2:
-
มะนาวคงไม่คิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักเข้าซะเอง :เฮ้อ:
-
ชอบพี่จิ้นนนนน
-
ตอนแรกขำไม่ออก
ตอนนี้คิดว่ามะนาวคู่กราฟไป60เปอร์แล้ว ดูมาวินตั้งแต่ชื่อเรื่อง แอบอยากให้มีหักมุมเหมือนกัน :laugh:
พออ่านพาร์ทพี่เข้มของน้อง ไม่คิดว่าพี่เข้มของน้องจะมีมุมนะระหน่อมระแหน้มอย่างงี้ด้วย
ความรักทำให้พี่เข้มนะระหน่อมระแน้มจริงๆ :m20:
เรื่องที่กราฟชอบมะนาวแอบสงสารแม่หมูอยู่เหมือนกัน หวังว่าแม่หมูจะเข้าใจกราฟกับมะนาวนะ
ป.ล.คิดฮอตพี่จิ้น ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นบทพี่จิ้นเลย ;-;
-
อ๊ากกกกกกกกก!!!!!! ในที่สุด กราฟก็สารภาพแล้วววววววววววววว(//โหยหวนมากเรา) :really2:
ดีใจมากๆ ตอนอ่านความรู้สึก เราคิดว่ามะนาวต้องหมายถึงกราฟ!!...แต่ชักไม่แน่ใจเมื่ออ่านคอมเม้นท์
ก่อนหน้า หุหุ รออ่านต่อคะ ขอให้กราฟได้สมหวังด้วยเหอะ ถึงแม้จะสงสารแม่หมูไปหน่อย แต่แม่หมู
คงเข้าใจใช่ไหม?? :m15: ส่วนของพี่เข้ม แหมพี่ทำอะไรไม่เข้ากับตัวเลย 555+ :laugh: น่ารักดี
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกก
+เป็ดคะ
-
จะตกลงคบก็ไม่ได้เพราะเพื่อนชอบก่อนแล้ว แถมต้องทำตัวเป็นแม่สื่ออีก
น่าสงสารจัง เรื่องนี้มีคนให้น่าสงสารตั้งหลายคน :o12:
-
:monkeysad: :monkeysad:โถมะนาว ท่าทางจะกลุ้มมาก
-
ไปไม่เปนเลยไง
-
มะนาวกำลังรู้สึกผิด...
สับสน...กลัวเพื่อนเสียใจ....
-
หรือว่าแม่สื่อตัวจริงไม่ใช่มะนาว แม่หมูตัวกลมคือแม่สื่อตัวจริง อิอิ
-
คิดถึงพี่จิ้น :o8: :-[
-
555 พี่เข้ม แต่ตอนนี้มะนาวกำลังสับสนนี่สิ
กราฟต้องไปเคลียร์กับแม่หมูนะ หวังว่าแม่หมูจะไม่จริงจัง
-
ตอนนี้หน่วงหัวใจที่สุด สู้ๆๆนะมะนาว เอาใจช่วยจ้า
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
อ่านตอนนี้แล้วมันโหวงๆเหงาๆยังไงก็ไม่รู้ เข้ากับบรรยากาศตอนนี้เลย สับสนแปลกๆ
บางอย่างก็ต้องใช้หัวใจเป็นตัวแก้ปัญหานะ เพราะถ้าใช้เหตุผลและสมองตัดสินล่ะก็
มันจะวุ่นวายและคิดไม่ตกอยู่อย่างนั้นเหมือนหาทางออกไม่เจอ วนอยู่แต่ในหัวนี่แหละ
หากมันยังหาคำตอบไม่ได้ก็พักเอาไว้ก่อน มันอาจจะกระทันหันเกินไปมะนาวเลยช็อค
ก่อนหน้าอาจจะไม่ได้คิดอะไร แต่พอกราฟมาสะกิดมะนาวจะคิดอะไรบ้างไหมนะ
แม่หมูคงเข้าใจแหละถ้าหากความรู้สึกของมะนาวตรงกับกราฟ
แต่มะนาวจะไม่สบายหรือเปล่า ตากฝนนานขนาดนั้น :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อย่าทำยักษ์กราฟ อกหักน้าาาา :monkeysad:
-
โอ้ยยยย ตอนนี้เศร้าไปมะนาว ตอนหน้ามะนาวจะกลับมาร่าเริงหรือยังนะ? อย่าเศ้รานานเลย
ปล. พี่จิ้นไม่ออกเลย คิดถึง T^T
-
เศร้าอ่ะ
แล้วคนที่มะนาวชอบจริงๆๆน่ะใครๆๆๆๆๆ
ทำไมมะนาวถึงได้เศร้าขนาดนั้น
-
คิดถึงพี่จิ้นจังเลยค่ะ
:L2:
-
นู๋มะนาวของเจ้ มาช้าและก็กินมาท่ามาเลยนะลูก :monkeysad:
สงสารนู๋มะนาวจัง แบบนี้จะทะเลาะกับแม่หมูไหมเนี่ย
กราฟนะกราฟ ถ้าชอบหนูมะนาวขนาดนี้รีบทำอะไรสักอย่างนะ
อย่าให้เพื่อน2คนนี้ต้องแตกหักกันเลยนะ
-
4P เท่านั้น
-
ทำไมมะนาวต้องเศร้าขนาดนั้นอ่ะ
-
ตอนนี้เศร้าจังเลย ......
:o12: :o12: :o12:
-
เข้าใจความรู้สึกมะนาวนะ..
นาวอาจชอบกราฟแต่ไม่ยอมรับแต่ที่สำคัญคือความรู้สึกของแม่หมูเพราะนาวแคร์แม่หมูมากกก'
"""""""""""""""""""""""""""""""""
หุหุ ..พี่โอมคิดเองเออเอง...เอ๊ะหรือมะนาวชอบพี่โอมน๊า..แต่ได้ข่าวว่ามะนาวชอบพี่จิ้น 55พี่จิ้นออร์ร่า
-
สงสารมะนาวอ่ะ :(
-
เลือกไม่ถูก เค้าเชียร์พี่ๆ ทุกคนได้ป้ะ 555 ทั้งพี่โอม พี่จิ้นเลย กรั่กๆ
-
ยกป้ายไฟกราฟมะนาววววววววววว
-
จะเอาพี่เข้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
โอ๊ย....ไม่เอามาม่าแล้วนะน้องมะนาว ตอนนี้พี่ไม่ฮาอ่ะ ผิดคอนเซ็ปต์เรื่องนี้อย่างแรง....
-
อยากอ่านต่ออออออ :กอด1:
-
งือ มะนาวน้อยจะเป็นยังไม่ต่อไปหละเนี่ย
ขอหละอย่าทำให้เรื่องนี้ดร่าม่าเลย
อ่านขำๆฮาๆน่ารักๆมาตลอดถ้าดร่าม่านี้แย่เลยนะ :m15:
-
มะนาวจะเป็นยังไงต่อไปน้าา
รออัพครับบ :z3:
-
ไม่น้าาาา อย่าบอกว่ามะนาวชอบกราฟนะ :z3:
สงสารพี่โอมง่า :m15:
-
อยากร้องเพลง "อยากเก็บนายไว้ทุกคน" :impress2:
-
มะนาวชอบกราฟอ่าจิ แต่เราชอบพี่เข้มนี่นา หุๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ มะนาวกราฟ!!!!
กรี๊ดไว้ก่อนยังไม่อ่านเดี๋ยวมาดิทนะะคะ5555 :impress2:
ดิททท
ไม่เอานะ จะเอากราฟอย่าเป็นคนอื่นนะ ไม่เอา
ขอทำตัวเป็นคนอ่านงี่เง่าหนึ่งวัน :sad4: :sad4:
กราฟเท่านั้นที่มะนาวคู่ควร นะนะ
-
มะนาวเอ๊ย ร่าเริงมาตลอดพอเริ่มจะมีความรักกลับดราม่าซะได้
อึดอัดใช่มั้ยมะนาว กลัวว่าเพื่อนจะว่าเฮ้อๆ มันก็น่าหนักใจจริง ๆ นะ
แต่เราว่าแม่หมูอาจไม่ชอบกราฟมากรึป่าว เพราะไม่ค่อยจะมีท่าทีอะไรเท่าไรเลย
เห็นมะนาวเป็นแบบนี้แล้วสงสารจัง คุณกราฟส่งหมูปิ้งมาหนึ่งไม้แล้วก็ไม่ปรากฎตัว
สเปพี่เข้มฮามากจ๊ะ ไม่คิดว่าพี่จะเล่นแบบทดสอบกับเค้าด้วยเนอะ
ความรักทำให้คนเปลี่ยนไปได้จริง ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แล้วมะนาวจะทำยังไงต่อไปเนี่ย? (ไม่รวมเรื่องมอเตอร์ไซที่ต้องเข็นนะ...ฮาาา)
-
ส
ง
ส
า
ร
อ่าาาาาาา :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:m15: แล้วจะทำไงดีล่ะทีนี้
รอตอนต่อไปจ้า และไม่ลืมที่จะ +1 ให้จ้า
ปล. อย่ามาม่านะ มันไม่เหมาะสมกับมะนาวหรอก
-
:sad4: แงๆๆ ต้องยอมรับจริงๆว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่อ่านแล้วแบบว่า โอ๊ยยยยย ลุ้นสุดๆอัดอั้นอ๊ะ มันไม่รู้ว่าใครจะเป็นพระเอกไม่รู้ว่าตัวเองจะเชียร์ใครเพราะมันรักมันหลงสามหนุ่มสามมุม ไม่อยากให้ใครเจ็บ แต่เรื่องของความรักก็ไม่เข้าใครออกใคร ทำได้แต่นั่งรอลุ้นว่าปลายทางสุดท้ายจะเป็นยังไง ขอให้คนเเต่งสู้ๆน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้อยากอ่านเรื่องนี้จนถึงตอนสุดท้ายจริงๆ
-
แง...มะนาวเลือกใครมันเป็นสิทธิ์ของหัวใจของมะนาว(และคนแต่ง)แล้วล่ะ
ถึงเราจะเชียร์พี่จิ้นนะ...คือชื่อเรื่องก็...เอ่อ กราฟไปแระ..
เราต้องทำจายยย :sad4:
-
สรุป
ใคร? กัน ที่ทำให้มะนาวหวั่นไหว
-
คนที่อยู่ในใจมะนาวไม่ใช่กราฟหรอเนี่ย ยังไงก็เชียร์กราฟนะ
-
พี่เข้ม เท่านั้น
เพราะว่าเหมาะกับมะนาวสุดล่ะ
ทีแรกก็เชียร์ กราฟนะ
แต่อ่านไปอ่านมา รู้สึกว่าพี่เข้ม ดีกว่า
ไม่รู้สิ :laugh:
-
ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น...
พี่เข้มก็คือคนที่หนูชอบที่สุด!!!
แงๆๆๆๆ :sad2:
-
มะนาวรู้ใจตัวเองแล้วใช่ไหม
ที่เศร้าเพราะไม่อยากหักหลังเพื่อนที่แสนดีสินะ
ส่วนพี่เข้มโอม เขาให้ทดสอบว่าคนนั้นชอบเราไหม ไม่ใช่เราชอบเขาไหม แววกินแห้วใกล้เข้ามาแล้วนะ
-
:เฮ้อ:
-
นี่ขนาดเจอคนเดียวนะ ถ้าเจอสารภาพรักครบทั้ง 3 คน
สงสัยมะนาวจะเครียดยิ่งกว่านี้ นี่ขนาดแค่คนเดียว
ยังจะเลิกเป็นตุ๊ดเลย :laugh:
-
โอมใช่ไหมที่ทำแบบสอบถาม มะนาวคิดมากเรื่องออยด์งั้นหรือเนี่ย แต่เหมือนมะนาวก็ชอบกราฟนะนั่น
-
สงสารหนูมะนาว :monkeysad:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารมะนาว
ดูเหมือนมะนาวจะรู้ใจตัวเองว่าชอบกราฟ
แล้วถ้าอีกสองหนุ่มมาสารภาพด้วย
มะนาวจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
มะนาวมีเงาของกราฟอยู่ในหัวใจ
เอ๊ะแล้วเข้มกับจิ้นก็ ไม่ใช่ชิมิ
ขอบใจจ้า
-
ม่านิดๆ
เหมือนกราฟจะเป็นพระเอก...แต่เค้าชอบพี่จิ้นอ่ะ
ตอนนี้พี่ก็ไม่มาอีกแล้ว :o12:
:pig4:
-
สับสนแทนมะนาว
-
เดาว่าคนที่มะนาวชอบคือ กราฟ แต่จะลงเอยกันในตอนท้ายหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับคนเขียนว่าจะดรามาหรือเปล่า :z13:
- พี่จิ้น ผู้ชายอบอุ่น เข้าข่ายอยู่ในกลุ่มคนที่นายเอกคิดว่าชอบหรือใช่ในครั้งแรก แต่มักไม่ใช่ในเวลาต่อมา พูดง่ายๆ ว่ามาทำให้นายเอกสับสนในความรู้สึก
- พี่โอม ผู้ชายมาดเข้ม เป็นกลุ่มที่เอามาสับขาหลอก จากตอนนี้น่าจะเข้าข่ายอยู่ในกลุ่ม "คิดไปเอง"
- สุดท้าย "กราฟ" ผู้ชายใกล้ตัว ยกให้อยู่ในกลุ่มความผูกพันและความเคยชินทำให้เกิดรักที่ซึมลึกโดยไม่รู้ตัว
-
สามหนุ่มสามมุม รักคนละเเบบ แต่คนที่หนักใจที่สุดก็คือมะนาว ถ้าจะเลือกใครสักคนจริงๆ ก็ต้องมีคนเจ็บอยู่แล้ว
แต่ถ้าจะฟินทั้งที ขอรักใสๆหัวใจสี่ดวงได้ได้อะป่าวอา
ถึงจะไม่เข้ากับชื่อเรื่องแต่คนแต่งปูทางมาซะขนาดนี้แล้วว
สนอง 4pได้ไหมมม พรีสสสสสสสสสสสส :z3:
-
มะนาวสู้ ๆ นะจ๊ะ คิดด้วยใจเรื่องนี้น่ะ
-
แล้วใครจะเป็นหนึ่งในใจมะนาวล่ะเนี่ย
แม่หมูอย่าคิดมากนะ ความรักมันบังคับไม่ได้
พี่เข้มเล่นอะไรเหลือเชื่อมาก ไม่เข้ากับบุคลิคที่สุดเลย :m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าเป็นกราฟจริงๆ ก็หวังว่าแม่หมูจะเข้าใจนะ :เฮ้อ:
-
ฮ่าๆๆๆ ก็น้า จะตบแย่งกันแล้วววว
โฮะๆๆ ลุ้นๆๆ มะนาวสู้ๆๆๆ
-
:pig4:
-
ดูจากตอนท้ายแล้ว พี่เข้มกำลังจะรุกมะนาวอีกคนใช่ไหม !?
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เราเชียร์ 4P.........ใครชอบเหมือนเราบ้างขอเสียงหน่อย
-
ก็นะ ตอนนี้สงสารมะนาวมาก
คนที่มาอยู่ในใจมะนาว คงจะเป็นกราฟ มั้งคะ
อ่านในตอนล่าสุดก็แอบมีสปอยมาเล็กๆน้อยๆใช่ไหมคะ ว่ามะนาวเริ่มจะอะไรยังไงกับใคร
มันก็ค่อนข้างชัดเจนเลยนะคะ แต่ถ้าไม่ใช่กราฟนี่เราฮาเลยนะ :laugh:
ต้องชมคุณคนเขียน อย่างนึงที่เรารู้สึกได้คือเรื่องนี้ยังไม่เฉลยว่าใครเป็นพระเอก แถมมีตัวเลือกให้ถึงสาม
แต่ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เชียร์ใครเป็นพิเศษ คงเป็นเพราะมะนาวไม่ค่อยแสดงท่าทีอะไรออกมามากกับสามยักษ์มั้งคะ
เราก็อ่านมาเยอะเรื่องที่ยังไม่เฉลยตอนแรก แล้วเราหลวมตัวเชียร์ใครไปล่ะก็ พอเฉลยออกมาไม่ตรงกับที่เชียร์นี่ก็มีสิทธิเลิกอ่านได้เลยนะคะ แต่เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องเชียร์ใครเราก็ฟินนนนนได้
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งต่อไป มันก็ต้องมีกันมั่งค่ะ มาม่าอะ เรื่องมันจะได้มีสีสัน เนอะ :jul3:
(แต่เราแอบเชียร์น้องกราฟนิดๆนะ แต่ถ้ามะนาวเลือกคนอื่นเราก็ชิวๆค่ะ เพราะถึงใครจะเป็นพระเอกก็ฟินทั้งสาม) o18
สุดท้ายถ้าอยากจะขอ4Pเกรงว่าจะมากเกินไป กลัวนะ กลัวน้องมะนาวรับไม่ไหว กร๊ากกก :laugh:
:bye2: o13
-
งื้ออออพี่จิ้นนน ไม่เอาๆน้าาาาาาาเค้าเชียร์พี่จิ้น มันเข้าอ่ะ มันใช่อ่ะ
อีกเสียงสนับสนุนว่าไม่เหมาะกับมาม่านะเรื่องนี้
-
อยากจะ4pเหมือนเดิม ไม่ว่าใครก็เสียดายทั้งนั้น :เฮ้อ:
ทุกคนดีกับมะนาว แต่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้
ส่วนกราฟ เราเชียร์เธอมากกว่าพี่จิ้นนิดนึง แล้วก็เกินๆพี่เข้มมาหน่อยนึง
เพราะแต่ละคนหล่อไม่เหมือนกัน มันเลยตัดสินใจยาก.....มาก!!!
-
เราไปอยู่ที่ไหนมา ถึงเพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้
ฮามาก ๆ เลยค่ะ ชอบมาก ๆ o13
แอบเชียร์กราฟนะคะ
แต่ทุกคนก็น่ารักหมดเลยอ่ะ ... งั้นเราเหมาเอง 555555555+
เป็นกำลังใจค่ะ
:L2:
-
หนักใจแทนมะนาว แค่กราฟบอกความรู้สึกมาคนเดียวก็เครียดซะแล้ว
นี่ถ้าเจอพี่จิ้นกับพี่เข้มมาสารภาพอีกนะ มะนวมน่วมแน่ๆ :เฮ้อ:
พี่จิ้นก็หล่อน่ารัก :o8:
กราฟก็หล่อแสนดี :monkeysad:
พี่เข้มก็หล่อโฉด :impress2:
โอยๆ สรุปไม่ต้องคิดมากนะคะมะนาวเหมาไปเลย 4P ยาวๆ :z1:
-
อ้าย :-[ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์คนไหนดี เพราะน่ารักกันทุกคนเลย
ถ้าเป็นไปได้อยากนู๋มะนาวเหมาหมดเลย อิๆ
ก็ไม่อยากให้ใครเสียใจนี่นา สามัคคีกันไว้...รักกันๆ...
4P ไปเลย ไม่สิอาจจะต้อง5P เพราะมีแม่หมูด้วยอิๆ
ตอนนี้ค่อนข้างมาม่า มะนาวคงกังกลและแคร์ความรู้สึกของแม่หมูมาก(ก็เพื่อนรักกันนิ)
อยากให้มะนาวลองคุยก่ะแม่หมูก่อนที่จะตัดสินใจอะไรลงไป
ส่วนตอนท้ายนี่น่ารักมากทีแรกนึกว่ายักษ์เข้มจะดูว่ามะนาวมีแววชอบตัวเองรึป่าว..
ที่ไหนได้กลับกันซะนี่555 แหม แต่ของอย่างนี้คนอ่านเค้ารู้หมดแล้วหล่ะ ว่าพี่เข้มอ่ะชอบมะนาว
ไม่เชื่อถามคนอ่านคนอื่นดิสิ เค้ารู้กันหมดแล้ว55 :-[
-
:กอด1: :L1:
-
พี่เข้มเด่นตลอด อะ พระเอกประเนี้ย
แต่ชื่อเรื่องก้ต้องเป็น กราฟ
แต่น่ารัก ขวัญใจ เบน ขวัญใจ มะนาว ก้ต้องพี่ จิ้น
วุ้ยยย ใครกันหน้อออ
-
ตอนนี้มะนาวเสียน้ำตาเยอะมาก :o12:
-
อารมณ์น่าจะมีความสุขมากกว่านะที่มีคนมารัก ไม่เข้าใจว่าจะดราม่าตากฝนน้ำตาไหล เหมือนคนอกหักไปทำไม
-
รอๆๆตอนต่อไปคร้าบบบบ
-
ตอนนี้มันอารมณ์ล้วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
น้องมะนาวเพิ่งรู้ตัวว่ารัก..........แต่่รักใครอะ :z3:
เป็นกราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟเถอะนะ
แม่หมูคงไม่โกรธหรอก...ถ้ารู้ว่าทั้งสองคนรักกัน :เฮ้อ:
-
นั้นไง มะนาวขอบกราฟแน่นอน
พี่เข้มช้าไปก้าวนึง
-
The Call Chapter 19: เด็ก 'หลง'
_________________________________________________________________________________________________
“มะนาว” เด็กหนุ่มที่กำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้าหอพัก รู้สึกเหมือนถูกใครเรียกจากทางด้านหลังจึงหันหลังกลับไปหาต้นเสียง เขาเห็นชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ตัวหนาสูง ตัดผมทรงสกินเฮด สวมเสื้อยืดสีขาวคอกลม ใส่กางเกงขาสั้นเลยเข่าสีดำ มีรอยสักที่ต้นแขนขวากับน่องขาด้านซ้าย ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มกำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา
“ครับ?”
“วันนี้เราสอบเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“ครับ?”
“งั้นไปเดินเล่นเซฟวันกัน ไปช่วยพี่ถือของหน่อยป่ะ”
“เอ่อ..แล้วพี่ไม่มีสอบแล้วหรอครับ”
“พี่สอบเสร็จวันนี้พอดี”
“แต่...” หนุ่มตี๋ตัวสูงเห็นอีกคนไม่ได้ตอบอะไรออกมามีท่าทีลังเลอยู่เลยพูดออกไปว่า
“หรือเราไม่สะดวก?” หนุ่มตี๋เลิกคิ้วถามยืนนิ่งรอฟังคำตอบจากอีกคน
“เปล่าครับ คือตอนนี้ผมหิว แฮะ ๆ ” หนุ่มตี๋พอได้ยินคำตอบก็อดยิ้มปนเอ็นดูไม่ได้
“วันนี้ป๋าจิ้นเลี้ยงโอเคไหม?” หนุ่มตี๋เอามือตบหน้าอกตัวเองเบา ๆ ทำท่าทางเหมือนป๋าแก่ ๆ ที่ใจดี และสปอร์ต กำลังจะหลอกพาอีหนูไปเลี้ยงข้าวแล้วค่อยฟัด “แล้วเราอยากกินอะไร?”
“อยากกินเหล้าปั่นเย็น ๆ ”
“เฮ้” หนุ่มตี๋กระตุกมุมปากยกยิ้มรู้สึกขำกับคำตอบของเด็กหนุ่มอีกคน “ขี้เหล้านะเรา ไปกินข้าวก่อน เหล้าปั่นเดี่ยวค่อยกินทีหลัง
โอเค้”
ตกลงกันเสร็จสรรพหนุ่มตี๋ก็เดินเข้ามาจูงมือเด็กหนุ่มอีกคนให้เดินตามหลังมายังรถเวสป้าสีครีมที่มีธงติดอยู่ท้ายรถแล้วทั้งคู่ก็ขับรถมุ่งตรงออกไปยังร้านข้าว ระหว่างทางหนุ่มตี๋ที่รับตำแหน่งคนขับรถก็ผิวปากเป็นเพลงไปตลอดทางอย่างคนอารมณ์ดี
ร้านข้าวที่หนุ่มตี๋พามากินเป็นร้านอาหารกึ่งร้านนมที่ดัดแปลงจากทาวน์เฮาส์สองคูหา บริเวณด้านหน้าของร้านถัดจากประตูรั้วเหล็กดัดสีน้ำตาลเข้ามาเล็กน้อยมีต้นบานบุรีพุ่มใหญ่เลื้อยพาดไปตามรั้วกำลังแข่งกันออกดอกรูปแตรสีม่วงอยู่เต็มปลายยอด บรรยากาศจึงเหมือนนั่งกินข้าวที่บ้าน ร้านนี้เริ่มเปิดขายตั้งแต่ช่วงเย็นไปจนถึงดึก มีทั้งอาหารคาวและไอศกรีม รวมถึงพวกขนมปังปิ้งต่าง ๆ ให้บริการด้วย เมนูขึ้นชื่อก็มีสเต็กหมูจิ้มแจ่ว เนื้อหมูสเต็กปรุงสุกใหม่ ๆ ที่เสิร์ฟคู่กับข้าวสวยร้อน ๆ ซึ่งเมนูนี้ก็ถูกสั่งมาสำหรับสองที่
“เป็นไงบ้าง อร่อยไหม”
“อร่อยครับ” เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมาตอบกับหนุ่มตี๋ เขาเห็นอะไรบางอย่างติดที่ริมฝีปากล่างของอีกคนจึงพยายามชี้นิ้วบอก พอหนุ่มตี๋รู้ตัวก็พยายามใช้มือลูบตามคางตามแก้มแต่ก็ไม่ถูกจุดสักที
เด็กหนุ่มนั่งมองหนุ่มตี๋พยายามปัดเศษเม็ดข้าวอยู่นานแต่เม็ดข้าวก็ยังติดอยู่ที่เดิมจึงตัดสินใจค่อย ๆ โค้งตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้เอื้อมมือเข้าไปหาหนุ่มตี๋ตัวสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเพื่อหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่ที่ปากของหนุ่มตี๋ออก
“เม็ดข้าวติดครับ”
“อ..อ่อ สงสัยพี่รีบกินไปหน่อย กลัวไปถึงเซฟวันดึก” หนุ่มตี๋ตอบแก้เก้อถ้าอีกฝ่ายสังเกตให้ดีก็จะรู้ว่าหน้าเขาขึ้นสีแดงนิด ๆ
ทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็มุ่งหน้าไปตลาดนัดกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในโคราช ก่อนถึงหนุ่มตี๋แวะจอดเอาหมวกกันน็อกจากร้านประจำที่สั่งซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
ณ ร้านขายของเกี่ยวกับรถเวสป้า
“หวัดดีเฮีย หมวกกันน็อกที่สั่งไว้ได้ยัง” หนุ่มตี๋ยกมือขึ้นไหว้เจ้าของร้านที่มีลักษณะเหมือนพวกยากูซ่าญี่ปุ่นและมีสไตล์การเลือกใช้สีในการแต่งตัวที่ไม่ซ้ำแบบใครและถ้าคุณเดินผ่านก็ต้องอุทานว่า ‘โคตรเจ็บ’
“ของมาล่ะ มึงจะเอาไปเลยไหม”
“เอาไปเลยดิเฮีย”
พอได้คำตอบยากูซ่าร่างใหญ่หัวเกรียนก็เดินกลับเข้าไปหลังร้านหยิบหมวกกันน็อกสองใบออกมายื่นส่งให้หนุ่มตี๋ พร้อมกับชำเลืองผ่านกระจกมองออกไปบริเวณหน้าร้านเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะรถเวสป้า ก่อนจะกระซิบที่หูให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า “นี่ใช่ไหม เด็กมึงทีเคยเล่าให้ฟัง น่ารักดีนี่หว่า” พูดเสร็จก็ตบไหล่อีกคนเบาๆ
หนุ่มตี๋ยิ้มรับเป็นคำตอบก่อนจะล้วงมือหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วยื่นธนบัตรสำหรับค่าหมวกกันน็อกส่งให้ยากูซ่าร่างใหญ่เจ้าของร้าน
“เฮ้ย! ไม่ต้อง คราวนี้กูไม่คิดเงิน เผื่อมึงแต่งกูจะได้ไม่ต้องใส่ซอง” ยากูซ่าร่างใหญ่กล่าวอย่างอารมณ์ดีราวกับว่ากำลังได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจ
“ขอบคุณครับ ผมไปล่ะ”
“เออ ได้เสียเมื่อไหร่ให้รีบมาบอก เด็กมึงโคตรน่าให้ดูเอ็น 555”
“เฮีย แม่งทรามว่ะ” หนุ่มตี๋เดินออกมาจากร้านแล้วแต่เสียงยากูซ่าร่างใหญ่ยังร้องตะโกนไล่ตามหลังออกมา
“มีเขิน ๆ ของแบบนี้มันเรื่องธรรมชาติโว้ย”
“รอนานไหม” หนุ่มตี๋ให้เด็กหนุ่มอีกคนที่เขาพามาด้วยนั่งรออยู่บนเบาะรถที่จอดไว้หน้าร้านเพราะเขาไม่อยากให้ ‘เด็ก’ ที่ตัวเองพามาด้วยถูกแทะโลมด้วยสายตาจากเฮียเจ้าของร้าน เพราะเขา ‘หวง’ ถึงแม้ว่าเฮียจะมีเมียแล้วก็เถอะ
“ไม่ครับ แป๊บเดียวเอง”
หนุ่มตี๋หยิบหมวกกันน็อกอีกใบที่ลักษณะเหมือนกันกับใบที่เขาถืออยู่สวมลงบนหัวเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะ ต่างกันแค่อักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังหมวกใบละหนึ่งคำ คือ ‘boy’ และอีกใบเขียนว่า ‘friend’ ถ้าแยกใส่คงไม่มีความหมายมากมายอะไร แต่ถ้าใส่เป็น ‘คู่’ มันก็จะมีความหมายถูกใจคนซื้อทันที นี่คือเหตุผลที่เขาสั่งซื้อหมวกกันน็อกมาสองใบเพื่อใส่คู่กัน พอเห็นอีกฝ่ายใส่ได้พอดีก็ลอบยิ้มให้กับตัวเองอย่างภูมิใจ
เสร็จธุระรถเวสป้าสีครีมก็เคลื่อนตัวออกไปตามถนนโดยมีจุดหมายปลายทางเป็นตลาดนัดกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดของเมืองโคราช
เหลืออีกแค่โค้งเดียวก็จะถึงที่หมายแต่จู่ ๆ ฝนก็เริ่มลงเม็ดอีกรอบ เปาะแปะ ๆ เปาะแปะ ๆ ก่อนจะตกลงมาอย่างหนัก ซ่า ๆ ! ซ่า ๆ ! ซ่า ๆ ! !
หนุ่มตี๋รีบเร่งความเร็วขับตรงเข้าไปหาที่จอดแต่กว่าจะหาที่จอดรถได้ ทั้งสองคนเนื้อตัวก็เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนจนเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ใส่มาแนบลู่เข้ากับลำตัว พอหนุ่มตี๋สังเกตเห็นจึงรีบอาสาไปเสื้อยืดมาเปลี่ยน เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็น ‘จุดสีชมพู’ ที่เขาเพิ่งสังเกตเห็น
“ยืนรอตรงนี้แป๊บนึงนะ เดี่ยวพี่เดินไปซื้อเสื้อมาเปลี่ยน”
“ไม่เป็นไรครับ อีกเดี่ยวก็คงแห้ง”
“พี่ไม่อยากให้เราไม่สบาย”
หนุ่มตี๋ยืนมองหาร้านขายเสื้อยืดสำหรับผู้ชายจากจุดที่หลบฝน มองไปรอบ ๆ ก็เจอแต่ร้านขายเสื้อสำหรับผู้หญิงเต็มไปหมด เขาจึงรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปอีกซอยที่อยู่ติดกันก็เห็นร้านขายเสื้อยืดอยู่หนึ่งร้านจึงรีบเดินเข้าไปข้างในร้านทันที พอเดินเข้าไปถึงด้านในร้าน แล้วกวาดตามองเสื้อที่แขวนเอาไว้ถึงรู้ว่าร้านนี้ขายเสื้อยืดก็จริงแต่เป็นร้านขายเสื้อสำหรับคู่รัก มีเสื้อยืดสีหวานที่มีลายข้อความกุ๊กกิ๊กไซส์ผู้หญิงกับไซส์ผู้ชายแขวนคู่กัน เขาจึงถอยหลังกลับเพราะเขาอยากได้เสื้อไซส์ผู้ชายสองตัว แต่ถูกคนขายร้องทักเอาไว้ซะก่อน
“อยากได้ลายแบบไหนหนุ่ม เลือกได้นะ”
“เอ่อ คือผมอยากได้เสื้อผู้ชายสองตัว พี่แยกขายไหม?” เขาถามเพราะคิดว่าร้านขายเสื้อคู่รักแบบนี้น่าจะขายเป็นคู่
“เสื้อคู่ผู้ชายกับผู้ชาย ร้านพี่ก็มีหนุ่ม ไม่ต้องแยกขาย ผู้หญิงกับผู้หญิงร้านพี่ก็ยังมีเลย แล้วแฟนเราใส่ไซส์อะไร”
“อ่อ น่าจะใส่ไซส์ M ได้ งั้นผมอยากได้ที่ไม่มีตัวการ์ตูน ไม่เอาข้อความหวาน ๆ แล้วขอเป็นเสื้อสีดำ” เขาไม่อยากให้อีกคนที่มาด้วยใส่สีขาวเผื่อขากลับฝนตกลงมาอีกรอบ
“โจทย์ยากวะหนุ่ม แต่ไม่เป็นไร เดี่ยวพี่หาให้” คนขายก้มลงหยิบเลือกเสื้อที่ชั้นวางก่อนเงยหน้าขึ้นมาถาม “ลายนี้ได้ไหม?”คนขายกางเสื้อยืดสีดำสองตัวให้ดู มีข้อความภาษาไทยสีขาวพิมพ์เอาไว้ตรงกลางด้านหน้าของเสื้อตัวละหนึ่งคำ
หนุ่มตี๋มองดูข้อความบนเสื้อเสร็จก็พยักหน้าตกลงด้วยความพอใจ จนคนขายก็เกิดคำถามขึ้นมาในหัว ‘สงสัยกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามันแน่ ๆ’
หลังจากจ่ายเงินค่าเสื้อเรียบร้อยหนุ่มตี๋ก็รีบเดินกลับไปหาอีกคนที่ยืนรออยู่ พร้อมกับยื่นถุงเสื้อให้
“ขอบคุณครับ”
“ใส่ได้ไหม?”
“ครับ?”
“ข้อความบนเสื้ออาจจะดูแปลก ๆ ”
เด็กหนุ่มอีกคนก้มหน้าลงไปมองข้อความบนเสื้อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ “ใส่ได้ครับ”
“เดี่ยวพี่พาไปเปลี่ยนเสื้อ”
“เปลี่ยนตรงนี้ก็ได้ครับ” จบประโยคเขาก็ถอดเสื้อยืดสีขาวที่เปียกน้ำฝนออกทันที แล้วกางเสื้อยืดสีดำที่เพิ่งซื้อมาสวมแทนตัวเดิมอย่างรวดเร็ว หนุ่มตี๋ยืนจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าแทบไม่กระพริบตา
“แล้วพี่ไม่เปลี่ยนเสื้อ?”
“อ่...อ่อ เอ้อ....” หนุ่มตี๋จึงรีบถอดเสื้อเปียกออก ใส่เสื้อตัวใหม่แทนทันทีรอจนฝนหยุดตกพวกเขาทั้งคู่ถึงออกไปเดิน วันนี้คนเดินตลาดนัดค่อนข้างน้อยหากเทียบกับวันปกติ อาจจะเป็นเพราะฝนเพิ่งหยุดตก คนที่มาเดินซื้อของจึงดูบางตา บ้างก็ถือร่มติดมือมาด้วยเผื่อฝนตกลงมาอีกรอบ
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR เด็กหนุ่มผิวขาวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นขึ้นมากดรับสาย
"ฮัลโหลแม่"
"ถึงแล้ว"
"ครับๆ แค่นี้ก่อนนะแม่ หนูกำลังเลือกถุงเท้า"
สองหนุ่มแวะที่ร้านขายถุงเท้า เห็นเด็กหนุ่มอีกคนยืนเลือกซื้ออยู่นาน หนุ่มตี๋จึงอาสาช่วยเลือก
“ให้พี่ช่วยไหม? เราจะซื้อกี่คู่?”
“5คู่”
หนุ่มตี๋เห็นในมือของเด็กหนุ่มถือถุงเท้าแบบเดียวกันต่างกันแค่สีกะจากสายตาน่าจะมีอยู่ประมาณสี่คู่จึงเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“5คู่?”
“ครับ” เด็กหนุ่มอีกคนพยักหน้ารับแล้วโบ้ยปากใบที่ป้ายกระดาษที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆติดเอาไว้ด้านบนแผงขายถุงเท้า ‘5 คู่ 100’
“เราอยากได้กี่คู่ เดี่ยวพี่ช่วยซื้อ”
“อยากได้แค่ 4 คู่ แต่มันต้องซื้อ 5 คู่ถึงจะได้ราคาตามป้าย” หนุ่มตี๋กวาดตามองถุงเท้าที่วางอยู่ แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับบางอย่างเข้า
“เอา4คู่ก็ได้มั้ง?” เขากระซิบบอกที่หูของอีกคนเบา ๆ ก่อนจะสะกิดให้มองป้ายอีกอันที่วางอยู่กับถุงเท้า ‘คู่ละ 20’
“อ้าว!” เขาอุทานออกมาเบาๆ ‘ยืนเลือกอยู่ตั้งนานคู่ละ20บาทก็ไม่บอก’
หนุ่มตี๋เห็นอาการของอีกคนที่ทำหน้าตื่นก็อดที่จะพูดแซวแหย่เล่นไม่ได้
“งั้นเดี่ยวพี่ช่วยซื้อคู่หนึ่ง หนูช่วยเลือกให้หน่อยสิ” เด็กหนุ่มอีกคนรู้สึกอยากเอาคืนหนุ่มตี๋บ้างจึงหยิบถุงเท้าสีหวานสองคู่ที่มีลายตัวการ์ตูนยื่นให้หนุ่มตี๋
"พี่เอาคู่นี้ ชอบมิกกี้เม้าส์มากกว่า" หนุ่มตี๋ยิ้มมุมปากหยิบถุงเท้ารูปมิกกี้เม้าส์ส่งให้คนขายส่วนอีกคู่ที่เป็นรูปแมวการ์ฟิวหยิบไปวางไว้ที่เดิม
สองคนกับเสื้อคู่สีดำก็เดินดูของไปเรื่อย ๆ ร้านไหนสนใจก็แวะเข้าไปดูบ้าง ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสายตานับร้อย ๆ คู่จ้องมองมาที่พวกเขาในระหว่างที่กำลังเดินดูของในตลาดนัด
“เธอ ๆ สองคนนี้ต้องเป็นแฟนกันแน่เลย”
หญิงสาววัยทำงานสองคนอายุประมาณสามสิบต้น ๆ สะกิดเพื่อนให้หันมามองผู้ชายสองคนที่สวมเสื้อยืดสีดำเหมือนกันและกำลังจะเดินผ่านพวกเธอไป ชายหนุ่มหน้าตี๋ใส่คำว่า ‘หลง’ส่วนตัวเล็กกว่าอีกคนใส่คำว่า ‘เด็ก’
“ตายแล้ว น่ารักเว่อร์ ฉันรู้สึกตาทั้งสองข้างกำลังจะลุกเป็นไฟ”
“อิจฉาใช่ม่ะ”
“ใช่” หญิงสาวอีกคนตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงขมขื่นก่อนจะพูดขึ้นมาอีกประโยค “สงสัยลอยกระทงปีนี้ ฉันคงต้องอยู่ในกลุ่ม 20% อีกปีแน่เลย”
“ทำไมย่ะ”
“อ้าว เธอนิไม่รู้อะไร ก็เขาบอกว่าคืนวันลอยกระทง 80% ผู้หญิงมักจะเสียตัว แล้วเธอเบิ่งตาดูสิผู้ชายหน้าตาดีเว่อร์สองคนหันมาบริโภคกันเองหมด แล้วฉันจะยังเหลือความหวังอะไรให้ฝันถึงอี้ก!” สิ้นประโยคสุดท้ายเธอขึ้นเสียงสูงม้ากกกก...
“ฟังแล้วคิดตามฉันเริ่มรู้สึกเครียด วันนี้เราช้อปปิ้งให้กระเป๋าฉีกกันเถอะ”
“แล้วต่อด้วยบุฟเฟต์หมูกะทะนะ”
“ไหนเธอบบอกว่าไดเอต”
“เอาไว้วันหลัง วันนี้เครียด”
“เธอ ๆ ”
“อะไรอีกย่ะ”
“เธอดูหลังเสื้อของคู่เมื่อกี้สิ ดูเสร็จแล้วช่วยบอกฉันด้วยว่าฉันไม่ได้ตาฝาด”
หญิงสาวอีกคนที่ถูกเพื่อนสะกิดก็รีบหันหลังกลับไปมองผู้ชายสองคนที่เพิ่งเดินสวนกับพวกเธอไป เธอถึงกับเบิกตากว้างเพื่อจะได้อ่านข้อความบนเสื้อให้ถนัด รู้สึกว่าที่ใบหน้ากำลังเห่อแดงด้วยความร้อน
เธอเห็นข้อความด้านหลังเสื้อคนตัวสูงพิมพ์คำว่า ‘ผัว’ ส่วนอีกคนที่ตัวเล็กกว่าพิมพ์คำว่า ‘รัก’
‘ผัว’ ‘รัก’
“รัก-ผัว” เธอไล่อ่านข้อความบนเสื้อของทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะนำเรียงต่อกันอีกรอบ “ผัว-รัก”
“ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเธอ?”
“ไม่ฝาดคะ บอก‘สถานะชัดเจน’ มากขนาดนั้น โอยย..ฉันอ่านแล้วปวดหัว”
“ฉันก็เดินช้อปปิ้งต่อไม่ไหวเหมือนกัน”
“เธอรีบเหมือนฉันใช่ไหม?”
“คะ ตอนนี้รีบมาก อยากฟีชเจอริ่งกับแอลกอฮอล์ 555”
แล้วสองสาวที่กำลังอยู่ในอาการเสียเส้นใจและมีแนวโน้มถูกจัดอยู่ใน20เปอร์เซ็นต์สำหรับคืนวันลอยกระทงก็เดินออกจากตลาดนัดเพื่อไปฟีชเจอริ่งกับแอลกอฮอล์ตามที่ตั้งใจเอาไว้
พอรู้สึกตัวว่าเริ่มมีคนสะกิดมองเยอะขึ้น หนุ่มตี๋ก็กลัวคนที่เดินด้วยลำบากใจจึงอาสาไปซื้อเสื้อตัวใหม่มาเปลี่ยน
“ซื้อตัวใหม่เปลี่ยนไหม? พอดีที่พี่ไปซื้อมามันเป็นร้านที่ขายเสื้อเป็นคู่”
“ใส่ตัวนี้ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร” พอได้ยินคำตอบจากเด็กหนุ่มอีกคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ หนุ่มตี๋ก็ฉีกยิ้มกว้างจนหุบไม่ลงแต่เขาทั้งสองคนไม่รู้ตัวเลยว่าสาเหตุที่คนสะกิดกันมองทั้งตลาดไม่ได้มาจากข้อความ ‘ด้านหน้า’ เสื้อเลย แต่เป็นเพราะข้อความ‘ด้านหลัง’ เสื้อต่างหาก
ขณะที่เด็กหนุ่มก้าวขาขึ้นซ้อนท้ายรถเวสป้าสีครีมที่มีหนุ่มตี๋ร่างยักษ์เป็นคนขับตาเขาก็เบิกกว้างเพราะเขาเห็น ‘ผัว’ ตัวใหญ่ติดอยู่ด้านหลังหนุ่มตี๋ กว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีก็เดินจนเสร็จแล้วแต่เหมือนหนุ่มตี๋จะยังไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพราะรู้สึกกระดากอายเกินกว่าจะบอกอีกคน จึงนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไปแล้วก็ทั้งคู่ก็ขับรถเวสป้าสีครีมมุ่งหน้ากลับเข้ามหาวิทยาลัย แต่ไม่ได้ขับตรงดิ่งเข้าหอพักเพราะเด็กหนุ่มอีกคนอยากกินเหล้าปั่นเย็น ๆ พวกเขาจึงขับรถแวะที่ร้านเหล้าปั่นก่อน บรรยากาศร้านเหล้าปั่นคืนนี้เริ่มคึกคักแล้วเพราะนักศึกษาบางส่วนเริ่มสอบเสร็จบ้าง ทำให้มีกลุ่มนักศึกษาทั้งชายและหญิงชักชวนกันออกมาเลี้ยงฉลองสอบเสร็จก่อนจะกลับบ้านในช่วงปิดเทอม
“เราจะกินอะไร?”
“พี่สั่งเลยก็ได้ครับ เดี่ยวผมขอโทรศัพท์ก่อน”
“น้องบลูฮาวายเหยือกนึง” หนุ่มตี๋หันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเสิร์ฟ
“เอาแคนตาลูปกับกามิกาเซ่อีกอย่างละเหยือก เพิ่มวอดก้าอย่างละ 2 ชอตนะครับ” เด็กหนุ่มอีกคนหันมาสั่งเพิ่มหลังจากที่พยายามโทรศัพท์หาใครสักคน ขณะที่นั่งรอเหล้าปั่นอยู่บนโต๊ะหนุ่มตี๋สังเกตเห็นเด็กหนุ่มพยายามโทรศัพท์อยู่หลายทีแต่โทรไม่ติด
“เอาโทรศัพท์พี่โทรไหม?”
“ไม่เป็นไรครับ”
“สอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมนี้พี่ก็จะจบแล้วนะ”
“ครับ?” เด็กหนุ่มอีกคนอดแปลกใจไม่ได้ที่จู่ ๆ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมา “แล้วพี่ไม่ไปฉลองที่ไหนหรอครับ?”
“ตอนนี้ก็ฉลองอยู่” หนุ่มตี๋ตอบยิ้ม ๆ
“อ้าว! งั้นวันนี้ต้องจัดให้หนักเลย เรียนจบทั้งที ผมนี่สิอีกหลายปีกว่าจะจบ” เด็กหนุ่มตอบก่อนจะหันเรียกเด็กเสิร์ฟเพื่อสั่งเหล้าปั่นเพิ่ม “พี่ครับขอเพิ่มแคนตาลูปกับกามิกาเซ่อีกอย่างละเหยือก เพิ่มชอตเหมือนเดิมนะครับ”
นั่งกินกันไปพักใหญ่ ๆ เด็กหนุ่มอีกคนก็เริ่มรู้สึกตึง มึน และเมา แต่เก็บอาการเก่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา จนเหล้าปั่นหมดทั้งสองคนจึงเดินออกจากร้านพร้อมกันโดยหนุ่มตี๋เดินนำหน้าออกไปก่อนเพราะต้องเดินไปขับรถออกมารับอีกคน
บนถนนเส้นยาวใต้แสงไฟสีเหลืองนวลอมส้มรถเวสป้าสีครีมกำลังขับเคลื่อนไปตามถนน มีชายหนุ่มหน้าตี๋ทำหน้าที่คนขับและมีเด็กหนุ่มอีกคนซ้อนท้าย ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะอีกคนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
รถเวสป้าค่อย ๆ ชะลอความเร็วลง จนจอดสนิทใต้แสงไฟสีเหลืองส้ม
ชายหนุ่มหน้าตี๋หันหลังกลับมามองหน้า สบตาอีกคนนิ่งแล้วพูดประโยคที่เขาคิดว่าควรจะบอก
“พี่ชอบเรา”
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะนิ่งสนิทไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว
ปากเขาค่อย ๆ ระบายยิ้มออกมา
แล้วขยับปากพูดโต้ตอบ
ด้วยเสียงอ้อแอ้
ตามประสา
‘คนเมา’
ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าเพิ่งมีคนมาสารภาพความในใจ “ชอบก็จีบสิครับ? ” พูดเสร็จก็เอานิ้วไปจิ้มที่แก้มหนุ่มตี๋ ‘จึกๆ’
“....”
“ผมอยากให้พี่กอด ได้ไหมครับ พี่ตี๋ตัวหอมมมมมม...” เด็กหนุ่มเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ใช้ปลายจมูกดมฟุดฟิดที่ซอกคอหนุ่มตี๋
หนุ่มตี๋รู้สึกว่ากำลังถูก ‘เด็กยั่ว’ หนุ่มตี๋ใช้ปากงับนิ้วที่กำลังจิ้มจึก ๆ อยู่ข้าง ๆ แก้ม ก่อนจะลากลิ้นเลียตามปลายนิ้วเรียวและใช้ฟันขบกัดตามแขน แล้วเคลื่อนตัวมาจูบอย่างรุนแรงเอาแต่ใจ จนอีกฝ่ายยืนไม่ไหว หนุ่มตี๋จึงถอนปากออกแล้วถามประโยคถัดมา
“นอนห้องพี่นะ”
เด็กหนุ่มตัวแดงที่กำลังอยู่ในอาการเมาหลบใน พอได้ยินแค่คำว่า ‘ห้อง’ ด้วยความง่วงจัด จึงตอบรับประโยคคำถามเมื่อกี้ออกไปว่า “ครับ” โดยหารู้ไม่ว่าเขาเพิ่งตอบรับคำเชิญชวนโดยที่ไม่รู้ตัว
รู้ตัวอีกทีร่างกายเด็กหนุ่มขี้เมาก็ไม่มีเสื้อผ้าติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว เขาถูกหนุ่มตี๋ใช้ปลายลิ้นลากเลียตั้งแต่หน้าท้อง ค่อย ๆ ไล่โลมเลียไต่ขึ้นมาจนถึงหน้าอก ลำคอ ใบหู ก่อนจะปิดผนึกหนัก ๆ ทับลงที่กลีบปากสีชมพูซ้ำ ๆ เด็กหนุ่มขนลุกเกรียวไปทั้งตัวสองจุดสีชมพูก็ลุกชูตั้งชันแข็งเป็นไต หนุ่มตี๋ใช้นิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างช้า ๆ ไม่รีบร้อน จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว และเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ เกิดเป็นเสียงเฉอะแฉะดังขึ้นเป็นระยะ พอเด็กหนุ่มผิวขาวเริ่มรู้สึกผ่อนคลายอาการเกร็งลง เขาจึงค่อย ๆ ถอนนิ้วมันวาวออก ก่อนออกคำสั่งให้ลูกชายร่างยักษ์ที่สวมหมวกสีแดงก่ำใบใหญ่ให้ทำหน้าที่สำรวจโพรงถ้ำคับแคบแทน ลูกชายเขาค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าไปทีละนิด ๆ จนหายเข้าไปทั้งลำตัว ก่อนถอยตัวเข้า-ออกอย่างช้า ๆ เพื่อรายงานผลเป็นระยะ ส่วนเขาตัวพ่อก็โน้มตัวลงมาฝังจมูกซุกลงบนแก้มนุ่มของเด็กหนุ่มอีกคนที่ถูกนอนทับอยู่ด้านล่าง มือทั้งสองข้างก็กอดก่ายปลอบประโลม ลูบหลัง ลูบต้นคอ ลูบหัว บดบี้คลึงใบหูเบา ๆ เพื่อให้อีกฝ่ายชินกับการออกสำรวจโพรงถ้ำจากลูกชายร่างยักษ์ของตน
สองคนในชุดวันเกิดกำลังใช้ร่างกายคุยกัน โดยใช้เพียงคำสั้น ๆ สื่อสารและตอบรับอีกฝ่ายเป็นระยะ ปากก็แข่งกันปล่อยเมล็ดพันธ์แห่งความมันส์ออกมาดังบ้างเบาบ้างอยู่หลายที การออกสำรวจโพรงถ้ำของลูกชายร่างยักษ์กินเวลาอยู่นานจนเลยเวลาทำงานของคนปกติทำให้พ่อยักษ์ตี๋ต้องขอเบิกโอทีให้ลูกชาย สุดท้ายการออกสำรวจก็สิ้นสุดลง พ่อยักษ์ตี๋ขบกรามแน่นทิ้งน้ำหนักตัวลงกระแทกทับร่างเด็กหนุ่มอีกคนรัวขึ้นแรงขึ้น จนธารน้ำอุ่นสีขาวขุ่นไหลทะลักเข้าเต็มช่องทางคับแคบภายใน
รุ่งเช้าวันต่อมา
“ทำไปแล้วสินะ” ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋พูดเบา ๆ กับตัวเอง หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าร่างกายของเขาไม่มีเสื้อผ้าติดกายอยู่แม้แต่ชิ้นเดียว ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเขามองเห็นเด็กหนุ่มอีกคนอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน
เขาค่อย ๆ ไล่สายตามองสำรวจเด็กหนุ่มที่นอนไหล่เปลือยโผล่พ้นผ้าห่มออกมาดวงตาปิดสนิทนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ เขา ตามคอมีจุดแดงเป็นจ้ำ ๆ เต็มไปหมด เขากวาดตามองสภาพห้องเห็น เสื้อ กางเกง สำหรับใส่สองคนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้อง ก่อนจะลอบยิ้มให้กับตัวเอง ‘ทำไปแล้วจริง ๆ’
เขาก้มลงไปใช้ปากปลุก ‘จูบ’ กลีบปากสีแดงนุ่มของเด็กหนุ่มอีกคนที่นอนอยู่ด้วยความรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ
เด็กหนุ่มที่นอนอยู่ขยับตัวเล็กน้อย นิ่วหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะรู้สึกเจ็บร้าวที่สะโพกเหมือนถูกทุบด้วยของหนัก เขาค่อย ๆลืมตา กระพริบตาติด ๆ กันเพื่อให้คุ้นชินกับแสงยามเช้า สายตาเขาสบตากับชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋อีกคนที่นอนตะแคงจ้องมองอยู่ ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ที่นอนจ้องเขาก็พูดขึ้นมาว่า
“เป็น ‘แฟน’ กันนะ?”
เขาได้ยินประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวไปมา.....หลังจากที่เขาตื่น
_______________________________________________________________________________________________________TBC
-
มะนาว พี่จิ้น ..............
-
พะ..พลิกล็อค
อต่ ขอร้องดังๆว่าเยสสสสสสสในฐานะเอฟซีพี่จิ้น
รออ่านในฝั่งของมะนาว
-
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
กรี๊ดร้องแล้ววิ่งออกจากกระทู้ไปอย่างสิ้นสติแล้ว ณ จุดนี้ :m31:
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
อร๊ายยยย !!!!!!
-
มะนาว พี่จิ้น ม่ายยยยยยยย
แล้วพี่โอม พี่โอมอยู่ไหน :sad4:
เอาใหม่ ตั้งสติใหม่
ตอบใหม่
แล้วแต่มะนาวแล้วกัน
มะนาวชอบใคร รักใคร ก็เลือกคนนั้นเลยลูก
กับพี่จิ้นเหมือนมะนาวเมา แล้วก็เลยตามเลย
-
เห้ยยยยยยยยยยย พี่จิ้นมาแรงแซงทางโค้งซะงั้นอ่ะะะะ
กราฟเอย พี่โอมเอย ช้ากว่าพี่จิ้นหมด ตายๆๆๆ จะเป็นลม
กรีดร้องง :m25: :m25:
ปอลอ. ตอนหน้าอย่าบอกว่าเรื่องนี้เป็นแค่ความฝันเด้อ ไม่งั้นโดนตบ (จูบ จ๊วฟฟฟ) >w<
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มะนาวเรียบร้อยโรงเรียนจิ้นแล้ว :m25: :m25: :m25:
โอ๊ยยย ตาย อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน จะทำไงดี :z3:
-
ซวยแล้ววว ไอ้ยักษ์กราฟทำไงล่ะทีนี้ งื่ออออออออออออออออออ o22
พี่จิ้นไม่ค่อยมีบทนะ แต่มาทีนี่ได้เมียเลยนะ อาร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z1: :z1:
-
เสร็จพี่จิ้นจนได้
ดีใจด้วยนะพี่ตี๋ยักษ์ แต่พี่มาช้าไป เราหันไปเชียร์กราฟแทนแล้ววว
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มะนาววววววว ทำไมเป็นอย่างนี้ :z3:
ขอ 4P ค่า
-
อ่า... สรุปเป็นพี่จิ้นหรอ
คาดไม่ถึงเลย ขอให้ได้ทุกคนเลยได้ไหมอ่ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:a5: :a5: เง้อออ เสร็จพี่จิ้นซะงั้น แต่ก็เอาเถอะ ต่อไปคิวพี่โอมใช่มะ ใช่รึเปล่า :impress2: :impress2: :impress2:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5: :a5: :a5:
-
อ๊าคคคค เสียจิ้น ให้พี่จิ้น แล้วอีก 2 หน่อ ว่าอย่างไรเนี่ย วุ้ยลุ้นเป็นทีสุด :haun4: :haun4: :jul1: :oo1:
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
เฮ้ย ไรวะ พี่จิ้นแรงนะยะ เห็นติ๋มๆ
-
อ๊าก!!! พี่จิ้นงาบน้องมะนาวของเราซะแล้ว
แล้วแบบนี้ยักษ์อีกสองตัวจะเป็นยังไงเนี่ย เรื่องนี้มีแววมาม่าอ่ะ
-
:a5:
งืออออออออ กราฟอยู่หนายยยยยย ไม่นะ :z3:
แล้วมะนาวชอบใคร ถ้าชอบพี่จิ้นก็ไม่โศกอะไร
แต่ถ้าไม่ได้ชอบพี่จิ้นอ่ะ ต้องเสพดราม่ารึเปล่า :sad4:
-
มะนาว บอกพี่จิ้นไปเลย ว่าหนูจะไม่ยอมเป็นแฟน :angry2:
.......เพราะมะนาวจะเป็นเมีย ให้พี่จิ้นแกเลยแล้วกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ :m20: :m20: :m20:
-
บทที่แล้วพี่จิ้นหาย มาบทนี่เลยได้เต็ม แล้วมะนาวก็เสร็จพี่จิ้นอีก กรี้สสสสสสสส
โอย มะนาว มะนาวต้องมึนงงและสับสนยิ่งกว่าเดิม แล้วกราฟล่ะ แล้วพี่เข้มล่ะ
คนอ่านยังงงเลย ทุกอย่างผ่านไปเร็วเว่อว่าอลังมากค่ะ :a5:
ตอนแรกเชียร์พี่จิ้นสุดแต่พออ่านบทนี้จนจบก็เกิดอาการอยากเก็บไว้ทั้งสามคน
เลือกไม่ถูก มะนาวใช้สตินะมะนาวนะนะนะ :z3:
ป.ล. เปรียบเปรยได้ชัดเจนฝุดๆ :jul1: :jul1:
-
กรี๊ดดดดดดดดในที่สุดก็พี่จิ้น มะนาว
ชอบพี่จิ้น อบอุ่นดี แต่ก็แอบสงสารกราฟนะ
มาต่อด่วนเลยได้มั้ยมันค้างคา T^T :z10: :call:
-
กรี๊ด!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พี่(ไม่)จิ้น เสียแล้ว :m20:
-
ได้กันไปแล้วๆๆๆๆ //เสียงสะท้อนในใจคนอ่าน
ว๊ากกกกกก //เลือดไหลหมดตัว
-
ก.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฟวกส่เหา่เวหดกก :a5:
อ้ากกก ฟินน!! ในฐานะคนอยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคนแต่แอบเป็นแม่ยกพี่จิ้น
โอย...พี่จิ้นคือ..หนีไปให้ใจแป้วเล่นหลายตอน มาตอนนี้นี่มัน....โอ...แดมมิท ล้ำมากล้ำจริงๆ...
มะนาวนี่เอาไงดี ใจเย็นๆเลือกดีๆ แต่เอาทั้งสามก็ดีเลยนะ #ผิด :call:
-
โอ..ม่ายยยยยยย
แล้วกราฟจะเป็นไงล่ะทีนี้ :serius2:
-
โอ้ในที่สุดมะนาวก็เสียซิงให้กับพี่จิ้น
มาแรงจริงคนนี้ เพราะเมาจริง ๆ นะนี่ถึงชนะคู่แข่ง
แอบเสียใจนิด ๆ เพราะเชียร์พี่โอมอะ :sad4:
-
:a5: :a5:
ตั้งรับไม่ทัน
-
มะนาว กับ พี่จิ้น OMG!!!
แต่เราชอบสกินเฮดนะ 555 เชียร์พี่จิ้นสุดใจ อิอิ
-
:haun4: พี่จิ้นมาแรงแซงทางโค้ง
เอาล่ะหว่าาาาาาาาาาาาา :jul1:
-
เป็นไปได้เยี่ยง ง ง ง ไร ร รร รรรร..... :sad4: :sad4:
พี่จิ้น น น อ๊าก .... ตัดหน้าทุกคน !!!!!!!!!!!!
o22 o22
-
ไม่น่าเชื่อ เสร็จพี่จิ้น ไป แล้ว o18 o18
-
ในที่สุด(หรือป่าว??)ก็เป็นจิ้น o13 o13
แล้วพี่โอมของน้องมะนาวไปไหนนนน :z3: :z3:
-
:a5:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยนะ
ถึงเค้าจะชอบพี่้จิ้นก็เหอะ
แต่.........................กราฟของเค้าล่ะ :o12:
แล้วพี่โอมอีกล่ะ
จะเอากราฟอะ........... :z3:
แต่ถ้าพี่จิ้นได้มะนาวไปแล้ว
ก็ขอให้เป็น 4p เลยได้ป่ะ :serius2:
-
ไม่น๊าาาาาาาาาาาา แล้วกราฟล่ะ กราฟหายไปไหนนนนนนนนนนน
-
โอ้วววววว สุดยอด. พี่จิ้นสุดหล่อในที่สุด มะนาวก็เสียจิ้นให้พี่.
ยิ้ม แก้มปลิ เย้ เย้
ขอแบบโมโนนะคะ
ถึงจะเห็นใจกราฟกับพี่โอม แต่.. เชียร์ มะนาวกับ พี่จิ้นจ้ะ
-
^
^
^
^
^
^
^
^
เห็นด้วยกะโพสบน
^
ในที่สุดพี่จิ้นแอร๊ยยยย' จุดพลุๆ เปรี้ยงปร้าง!!!
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
-
มะนาวไม่ได้รู้อะไรเลย แล้วจะยังไงเนี่ย กราฟกับโอมไปไหน ปล่อยจิ้นอยู่กับมะนาวสองคนได้ไง
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มะนาวต้องคู่กะกราฟสิ :o12: :o12: :o12:
เพราะี่จิ้น คู่กับ ผม :angry2: :angry2: :angry2:
เพ้อออออออ :z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดด พี่จิ้นนนนนนน
-
กรี๊ดดดดดด ได้กันแล้วว :haun4:
-
พี่โอมเพิ่งดูดวงเสร็จ กราฟก็เพิ่งสารภาพรัก
แต่มะนาวโดนพี่จิ้นมอมลากไปฟัดเรียบร้อย
-
อร้าายยยย พี่จิ้นได้เป็น "ผัว" แล้ว
เหลือแค่ "รัก" หรือเปล่า
รอตอนหน้ามะนาวจะว่ายังไง
-
เฮ้ย! เป็นพี่จิ้นจริงหรอ ไม่เอาอะ มะนาวเอามะนาวไม่รู้ตัวนะ
ทำไมพี่จิ้นทำแบบนี้อะ ไม่ยอมมมมม :serius2:
-
กริ้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ยังหวัง4pต่อไป :m15:
-
อั๊ยย่ะ!!!!!!!!!
เยส!!!!!!!!!!
พี่จิ้นทำสำเร็จแล้ววววววว
ดีใจมากกกกกกกก หลังจากที่ยกป้ายไฟเชียร์พี่จิ้นมาโดยตลอด
แม้จะแอบหวั่นไหวไปกับกราฟและพี่โอมบ้างก็เหอะ แต่ตอนนี้มีความสุขเว่อร์ๆๆๆ นั่งอ่านไปยิ้มไปแก้มจะแตก
(เหมือนตัวเองได้เป็นมะนาว) ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
เอาละเหว่ยๆๆๆๆ มะนาวจะเอาไงต่อล่ะเนี่ย
หัวใจทำงานหนักมากกว่าเดิมล่ะงานนี้ โดนสารภาพรักแล้วสองคน และได้เสียไปแล้วกับอีกคน
เหลือพี่โอมละนะทีนี้ เคี๊ยกๆๆๆ
ตอนแรกแอบคิดว่ากราฟทำคะแนนนำโด่งเพราะชิงสารภาพรักก่อน แต่กลายเป็นจิ้นนำลิ่วเลยจ้าาา เพราะได้เสียกันแล้ว ฮิ้วววว
แอบหนักใจแทนมะนาวนะเนี่ย แต่อยากกระซิบบอกนางเบาๆจังว่า *ไม่ต้องคิดมากหรอก เก็บเอาทั้งสามคนนั่นแหละ* ฮาาาา
รอตอนหน้านะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: :L2: :3123:
-
กราฟเพิ่งได้บอกรัก แต่พี่จิ้นได้ทะลววงถ้ำเลย ได้ไงอะะะะ
รอพี่โอมกับกราฟว่าจะทำไง
และรอมะนาวพาสสส
-
พี่จิ้นคะ พี่มาแรงแซงทางโค้งมากกกก อ่ะ สอยจิ้นมะนาวไปแล้วด้วยยย ขอกรีดร้องงงงงง
-
จิ้นเอาไปละแล้วกราฟอ่า โอมอีก ปวดเฮด
-
ไม่นะ .......สงสารกราฟอะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไม่ยุติธรรมมมมมมมมมมมมมมมมมม
โอมยังไม่ได้ทำอะไรเลย มะนาวโดนพี่จิ้นจิ้มไปแล้ว แงงงงงงงงงงงงงงงงง
(จริงๆ เป็น FC กราฟ แต่ก็เห็นใจโอมแฮะ มัวไปทำแบบสอบถามอยู่ได้ :z3: )
งอนพี่จิ้นละ ไม่สุภาพบุรุษนี่หว่า จิ้มเด็กตอนไม่มีสติเนี่ย เกิดน้องเขารักคนอื่นอยู่จะทำอย่างไรล่ะพี่ โกรธๆๆๆๆๆๆ :angry2:
-
:z3: :z3:
เชียร์กราฟอ่ะ เสียใจ ได้กันเพราะเมาหรืออะไรเราไม่รู้
ไม่ได้อ่านตัวเนื้อเรื่องเพราะทำใจอ่านไม่ได้ แค่อ่านคอมเม้นก็แทบจะปิดกระทู้หนีละ
นี่พูดเลยว่าเฟลมากมากจริงๆ
อินมากนะบอกเลย จากนี้คงไม่ได้เข้ามาอ่านอีก อย่างที่บอกว่าทำใจอ่านไม่ได้
หรืออาจจะรอจนจบแล้วค่อยมา แต่ก้ไม่มั่นใจว่าจะอ่านได้อีก อย่าว่ากันเลยนะ
เพราะคิดจะแต่งแบบหยอดมาให้เชียร์หลายคนแบบนี้
มันเป็นธรรมดาที่ต้องเสียคนอ่านส่วนหนึ่งไป
ขอโทษคนเขียนที่ทำตัวเป็นคนอ่านที่งี่เง่า
เฟดตัวเองออกจากกระทู้ไปเงียบๆ.......
ปล.ก่อนจากไปขอกระทืบอิพี่จิ้นซักทีโทษฐานไม่ถามความสมัครใจ เลว :beat: :beat: :z6: :z6:
-
กรี๊ดดดด....พี่จิ้น มาเเรงจริงๆผู้ชายคนนี้ :laugh: o13
-
อิอิ พี่จิ้น เป็นม้ามืด คาบชิ้นปลามันไปเลยยยยย
มะนาวจะตอบว่าไงเนี้ย ตกลงๆๆๆๆๆๆเลย
-
พลิกล็อค !
# แอบเชียร์พี่เข้มนะ 55
-
ในฐานะเชียร์พี่จิ้นมาโดยตลอด ขอบอกว่า พี่จิ้นทำสำเร็จแล้ว ยะหู้ o13
แต่บอกตรงๆแอบเสียวแทนพี่จิ้นอยู่นะ ว่ามะนาวจะยอมรับหรือป่าว เพราะไม่รู้น้องเค้ารักใครอ่ะ
มาม่าต่อจากเหตุการณ์นี้จะเต็มหม้อหรือป่าวหนอ จะได้ทำใจล่วงหน้า 5555
-
พี่จิ้นมอมเหล้าแล้วหลอกฟันนี่หว่า.... :a5:
อีกสองคนทำไงดีแย่แล้ว..... :really2:
-
ใจหนึ่งก็ปลื้มพี่จิ้น อีกใจก็ปลื้มพี่โอม
ม๊ายยยยยยยย มะนาวเอาทั้งสองคนเลยได้ไหม :z3:
แล้วคราวนี้มะนาวจะทำไงดี เลือกไม่ถูกเลย
-
นู๋เป็นสาวแร้วววววว :pighaun:
ขอ 4P ได้มั๊ยอ่ะ รักพี่เสียดายน้อง :m15:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นไปบ่ได๋ กราฟจ๋ามาด่วนเลย
พระเจ้าช่วยลูกด้วย
-
คือ 4P เหอะ ขอร้อง ^_________^ :z3:
-
ช็อคอย่างแรงงง
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
พี่จิ้นมาแรงแซงทุกคนเลยอ่ะ
แล้วแบบนี้จะมาม่ามั๊ยเนี่ย
ทั้งมะนาวที่ไม่รู้สึกตัว สองยักษ์ที่เหลืออีก
แถมด้วยคนที่มะนาวชอบตัวจริงอีก
ถ้าคนที่มะนาวชอบเป็นพี่จิ้นก็ดีไปแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะก็เเย่แน่เลยอ่ะ
-
มะนาวเอ๊ยสร่างเมาแล้วจะทำไงทีนี่ 4pไปเลยคนไหนก็เสียดาย :haun4:
-
:serius2: ม่ายยยยยยยยยยยจริง มาแรงไปแล้วพี่จิ้น แล้วกราฟเค้าอ่ะ
ไม่เป็นไรถ้ามาขนาดนี้แล้วก็ 4p แม่งเลย
-
o22 พี่จิ้นฉวยโอกาสว่ะ
เหมือนมัดมือชกยังไงไม่รู้ ทำตอนมะนาวไม่มีสติ
ไม่สุภาพบุรุษเลย -*-
-
ว๊ากกก
สรุปเป็นพี่จิ้นสินะ สินะ สินะ
กรี๊ดดดดดด
เรื่องนี้เรารักทุกคน
เพราะฉะนั้นเป็นใครก็เชียร์หมด กร๊ากกกกก
-
มะนาวโดนพี่จิ้นรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวแล้วหรือนี่...
รวดเร็วดังไฟไหม้ฟาง ยังดีที่บอกชอบก่อนกินอะนะ
แต่มะนาวจะเซย์เยสหรือเปล่า ถึงมะนาวจะชอบพี่จิ้น
แต่ก็ชอบกราฟเพิ่มมาอีกคนแล้วด้วย
และอีกอย่างพี่จิ้นจะเรียนจบแล้วนะเออ
พี่เข้มโอมยังเจอกันอีกปี กราฟอีกหลายปี มีโอกาสกันทั้งนั้น
-
พ...พี่จิ้น.. :m25:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่จิ้นกินมะนาว o22
ถึงแม้จะเชียร์พี่จิ้นอยู่ลึกๆ แต่มันเร็วไปรึเปล่า พี่ฉวยโอกาสตอนน้องมันเมารึเปล่า
สงสารคู่แข่งคนอื่นๆ และถ้ามะนาวไม่ได้ชอบพี่ ก็สงสารมะนาวที่สุด :monkeysad:
อยากอ่านมะนาวเล่าอ่ะ อยากรู้มะนาวชอบใคร ถ้าชอบพี่จิ้นก็ฟินกันไป
แต่ถ้าชอบกราฟก็โคตรดราม่า ชอบคนที่เพื่อนรักของตัวเอง(แม่หมู)ชอบไม่พอ ยังเสียซิงให้คนอื่นอีก มะนาวลูกแม่
................... มาต่อไวๆนะคนแต่ง :m17:
-
อ๊าย อยากได้แบบนี้บ้างง
:haun4:
-
พี่จิ้นอะไรยังไง
เอากราฟมะนาวววววว :z3:
-
อ้าย...มะนาวเสร็จพี่จิ้นแล้วอ่ะ :sad4:
มัดมือชกตอนเมานี่ แล้วมะนาวจะทำไงล่ะ ไม่รู้ใจมะนาว "รัก" ใคร :เฮ้อ:
-
ตึงงงงงงง
ยังไงเนี่ยยยยยยยย
มะนาวจะเอายังไง
-
อะจ๊ากกกกกอะไรยังไง
พี่จิ้นแบบนี้ไม่แฟร์เน้อ
ทำตอนเมาเนี่ยแล้วมะนาว
ตื่นมาจะเป็นไง :z3:
-
เฮ้ยยยยยย!!!!! อะไร ยังไง
มะนาว กับ พี่จิ้น
โอร่ยยยยยยยย!!!!!!
:z3: :z3: :z3:
-
:z3: พี่จิ้นนนนน มะนาวววววววว :o8: เขินนนนนนนนนนนนน
ว่าเเต่กราฟ กับพี่เข้มล่ะจะว่ายังไง... :เฮ้อ: แอบสงสารสองคนนั้นอ่ะ
รักมะนาวหมดเลยทั้งสามคนเลย แล้วทั้งสามคนรู้รึเปล่าว่าชอบคนๆเดียวกัน
o22 เอาล่ะทีนี้มะนาวจะทำยังไง หวั่นไหวให้กราฟ กับพี่จิ้น พี่โอมก็ใจดี...
-
oh my god!!!! พระเจ้าช่วยกล้วยไข่ทอด กลายเป็นพี่จิ้นไปได้
-
มะนาวจะตอบว่าไงอ่ะ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ให้หอแตก
พี่จิ้นนนนนนนนนนนนนนนนน
แหมมีบททีนี่จัดเต็มเลยนะ
เหอๆ
-
ชะ เชียร์มะนาวกับใครดี
เอาเป็นว่าตราบใดที่ยังไม่มีชื่อใครหลุดออกจากปากน้องมะนาว ทุกคนยังมีหวังก็แล้วกัน เนอะ :z1:
-
กรี๊ดดดดดด เสร็จพี่จิ้นไปแล้ว :a5:
จริงๆก็เป็นแม่ยกพี่จิ้นนะ แต่ไม่รู้มันเร็วไปรึป่าว
ถ้ามะนาวมีใจด้วยก็ถือเป็นเรื่องดี แต่ถ้าไม่ก็....สงสารหนูมะนาวอ่ะ
-
พลิกล็อค :a5:
เราเชียร์กราฟนะเห้ย พี่จิ้นนะพี่จิ้น.....
มะนาวอร่อยไหม? :impress2:
-
อร๊าย
เสร็จพี่จิ้นของเราจนได้ (อย่างพลิกล็อก)
ในฐานะเอฟซีพี่จิ้นบอกได้คำเดียวว่า
.
.
.
เลิศ!!
:pig4:
-
ตอนนี้พี่จิ้นมาเต็มๆ
-
คนเขียนใจร้ายที่สุด :m15:
-
พี่จิ้นเอามะนาวไปกินซะแล้ว~
แล้วคนอื่นๆจะว่าไงเนี้ย?
รอตอนต่อไปๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
เสร็จ พี่จิ้นจนได้ๆๆ อิอิอิอิอิ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วฟิน แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย และแล้วก็เป็นพี่จิ้นที่เปิดซิงมะนาว
รู้สึกสมหวังเหมือนลูกสาวเลือกลูกเขยที่ถูกใจไม่ยายยังไงยังงั้นเลย
ก็เลยย้อนกลับไปอ่านตอนเดิม ๆ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องนี้มันเหมือนจะ 4P เลยว่ะ
เสื้อคลุมวิศวะมะนาวได้มาจากพี่โอม พร้อมกับฐานะแฟนแบบพี่โอมไม่รู้ตัว ป่านนี้ก็ยังไม่ได้คืน (ใช่หรือเปล่าวะ)
เกียร์ที่ห้อยคออยู่น่าจะเป็นของพี่จิ้น ใส่ให้ในตอนเมาหลับแล้วอุ้มกลับมานอนที่ห้อง
พร้อมกับการลวนลามเล็ก ๆ แบบที่มะนาวไม่รู้ตัว อันนี้ก็เป็นแฟนโดยที่มะนาวไม่รู้ตัวอีกละ
ส่วนกราฟก็เนียน ๆ หลายรอบแล้ว พร้อมกับสารภาพรักล่าสุด
คือมีอยู่ครั้งนึงที่แม่หมูเอาไพ่มาดูดวงมะนาว แล้วดันทำไพ่ตกก่อน ตอนนั้นหยุดเปิดไพ่เพราะเจอไพ่ตัวแทนมะนาวพอดี
สี่ใบที่เหลือคือแจ็ค 2 ใบ คิง 2 ใบ มันก็เป็นสัญลักษณ์แทนทั้ง 4 คนพอดีเลยนะ
จริง ๆ แล้วเป็นแฟนคลับพี่จิ้นอ่ะ แต่แบบรักพี่ (โอม) เสียดายน้อง (กราฟ) ด้วย
แหม่ มะนาวเลือกได้จริง ๆ อ่ะ ...
เออ แต่แอบสงสัยนิดนึงพี่จิ้นเอามะนาวกลับมาห้องแล้วสองคนนั่นไปไหนซะล่ะ
-
ตายห่า !
-
เห้ยงงเลยอ่ะ อยู่ดีๆพี่จิ้นก็มาแรงแซงโค้งเลยหรอเนี่ย???
-
เวรละ!! คือจะว่าไงดีที่จริงก็ไม่ได้ปักใจเชียร์ใครเป็นพิเศษ
พยายามเผื่อๆใจ ใครเป็นพระเอกก็ได้ทั้งนั้น
แต่เจอแบบนี้ช็อคอะ คือพี่จิ้นพี่รู้มั้ยมะนาวมันเมามันไม่ได้ยั่ว ให้ตายเถอะ
ถ้ามะนาวรักพี่จิ้นก็โอเคแฮปปี้กันไป(แล้วก็จะได้รู้พระเอกของเรื่องนี้ัสักที ฮ่าๆ)
แต่ถ้ามะนาวดันไปรัก2คนที่เหลือล่ะ? ถ้าเป็นอย่างหลังนี่แค่คิดก็เครียดแล้ว :เฮ้อ:
รอคำตอบมะนาวในตอนต่อไป~~
-
ไอ้พี่จิ้นกินชิ้นปลามัน :fire:
-
อ๊ายยย พี่จิ้น ได้จิ้น น้องมะนาวได้ แล้ว :impress2: :impress2: :impress2:
:laugh:
-
มะนาวกับพี่จิ้น
แล้ว........อีกสองหน่อล่ะ ไปไหน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
4p
จะเลยจะได้จบๆ
:z2: :z2: :z2:
-
ขอตั้งสติเดี๋ยวนะ o22
จริงๆก็..ไม่ได้หลุดจากที่คิด แต่...แต่ว่านะ...ที่เหลือล่ะ เชียร์เหมือนกันนะเนี่ย
เลือกไม่ถูกกกกก :z3:
-
อร๊ายยยยยย ฝันไปใช่ไหม :sad4:
-
แอร๊ยยยย ใช่เลยพี่จิ้นนนนน อร๊างงงส์ ><~~~~~~ มาไวไปไวเคลมไว กรั่กๆ
-
ชอค!! ทำไมทำอย่างงี้ "<>"
-
พี่เข้ม มาจัดการด่วน
:m16: :m16: :m16:
-
กรี๊ด ไม่เสียแรงที่เชียร์พี่จิ้น
-
กรี๊ดดตด อ่านตั้งแต่เช้ายันมืด
อยากบอกว่าถูกใจตอนนี้ที่สุด
กรี้ดๆๆๆ เชียร์พี่จิ้นสุดใจขาดดิ้น >///<
ตอนแรกยังคิดเลยว่าคนเขียนลำเอียง
บทพี่จิ้นน้อยมาก แต่มาตอนนี้จัดหนักกันที่เดียวเชียว
-
:a5: ไหงเป็นงี้ละ
พี่จิ้นนนนนน
แล้วกราฟกับพี่เข้มละ
-
อึ้งนะครับ ช็อคด้วย แต่มึนมากกว่า -*-
หนุ่มตี๋ /// ชายหนุ่ม /// เด็กหนุ่ม /// -*-
ผมอ่านแล้ว งง มึนเลยอ่ะครับ ใครเป็นใคร หรือผมไม่ตั้งใจอ่านเนี่ย เง้ออออ
-
ม่ายนะทำไมพี่จิ้นทำแบบนี้มะนาวเมาอยู่นะจะไปรับรู้อะไรได้ไงก๊านนนน :z3: :serius2:
สงสารมะนาวอ่ะตั้งแต่ตอนกราฟสารภาพรักก็ดูยังสับสนอยู่เลยนี่ :monkeysad:
-
ง่ะ พี่จิ้น!!!
-
รู้สึกตกใจนิดๆ o22
-
โห่ฮี้โห่ ฮี้โห่ แห่ขันหมากสู่ขอน้องมะนาว ได้แล้ว ยักษ์จิ้น
ในที่สุดก็เป็นจริงชิมิ เหมือนอ่านความฝันของคนใดคนหนึ่ง
ขอบใจจ้าาา
-
พี่จิ้นนน T^T
แล้วกราฟอ่าา
แต่เอ่ แอบชอบคู่นี้แฮะ
-
แอร๊ยยยยย ได้กับใครสักคนแล้ว
คนนี้ตัวจริงแล้วสินะมะนาว
เป็นพี่จิ้นก็ดีนะ เท่ห์ดี แล้วคนที่เหลือล่ะ?
แววดราม่ามาลางๆ
-
ชอคโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:a5: :a5: :a5: พี่จิ้น.................เดี๋ยวนะ ตั้งตัวไม่ทัน :a5: :a5: :a5:
เกิดอะไรขึ้น หือ....ใครกำลังฝันอยู่หรือเปล่า?
แอร๊ ไม่ใช่ไม่ชอบไม่จิ้น แต่คือหนูงงค่ะ พี่มาเร็วเคลมเร็วเหลือเกิน :z2:
พี่เข้มอยู่ไหน ออกมาโชว์เหนือด่วนๆ ทำแต้มให้ไวเลยค่ะ
"น้องมะนาวโดนคั้นน้ำซะแล้ว" :monkeysad:
-
โอม อนลี่ โอม อนลี่ โอม อนลี่ รีพีท อาฟเตอร์ มี โอม อนลี่ โอม อนลี่ (สะกดจิตคนเขียน) :laugh:
พี่จิ้นได้ครั้งแรก ครั้งสองต้องพี่โอห์มผมนะ นะ นะ
:impress2:
-
^^
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่ปลื้มพี่จิ้นเลยอ่ะ
เหมือนฉวนโอกาสนู๋มะนาวเลย
แบบนี้มัดมือชกน้องจริงนะเนี่ย
แล้วพี่จิ้นก็เรียนจบแล้วนะ อย่างนี้ก็จะเจอน้องน้อยลงซิ
แบบนี้คนอื่นก็จีบน้องได้ซิ
-
เชียร์พี่จิ้นสุดใจ!
-
สรุปเป็นพี่จิ้นเข้าวิน~~~~~ ย๊ากกกก คนอ่านก็ดีใจนะ ชอบพี่จิ้นอยู่เหมือนกัน
ที่จริงสามหนุ่มที่เข้ามาพัวพันเนี่ยโปรไฟล์ดีทุกคนเป็นใครก็ได้แหละ
พี่จิ้นเค้าเรียนวิศวะนิ (ใช่ป่าวหว่า) เค้าเป็นเจ้าของเกียร์อันนั้นชิมิ
มะนาวววววว หนูเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วลูก น้องจะงงมั้ยอะไรมั้ย เพราะน้องเม๊าเมา
แต่พี่จิ้นก็น่ารักนะ ชอบเสื้อคู่ข้างหน้าไม่แรง แต่ข้างหลังแรงงงงงงงงงงงงงส์
จิ้นกันทั้งตลาดค่ะจุดนี้ พี่จิ้นแกก็ดูรักมะนาวดีนะ ดูรับผิดชอบดี
ดูแลน้องมะนาวที่น่ารักให้ดีด้วยด้วยไม่งั้นแม่ยกน้องมะนาวมีเคือง
อยากอ่านต่อมาก ขอบคุณนะคะ
-
พี่จิ้นนนนน~
-
ไม่เอา 3p 4p นะ -.-
-
:a5: ไม่นะๆ ทำไมเป็นอีพี่จิ๊นอ่ะ แล้วกราฟของเค้าไปหนายยยยยยยยย :z3:
-
ผ่านไป 1p เหลืออีก 2p hahahahaha
-
เป็นพี่พี่จิ้นหรอกหรอเนี่ย
-
:a5: :a5: :a5:
พลิกล็อก!! :a5: :a5:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมถึงเป็นพี่จิ้น :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เชียร์พี่เข้มต่อไปจะได้มั้ยเนี่ย!!!!!!!!!! :เฮ้อ:
-
4P เหอะ ไม่อยากให้ใครเสียใจเลย :m15: :m15: :z3: :z3:
-
โอ้~ พี่จิ้นแซงไปแล้ววววว
-
พะ...พี่จิ้นมาวิน!
มะนาวตื่นมาจะเป็นยังไง เมาด้วยอะเมื่อคืน จะโกรธพี่เขาไหม
แต่คนที่โทรหาอะเป็นใคร แม่หมูหรือเปล่า หรือว่ากราฟ หรือว่าใคร :z3:
แต่พี่จิ้น! ทำแล้วค่อยขอเป็นแฟนนะ :jul1:
-
ถึงจะเชียร์ 4P มาตลอด แต่พอถึงตอนนี้เข้าจริงๆ กลับรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นมะนาวเสร็จพี่จิ้นอ่ะ ... สับสนตัวเอง
และงานนี้จะโทษพี่จิ้นก็ไม่ถูก มะนาวเมาเหมือนไม่ได้เมา แถมยังตอบรับไปนอนห้องเขาเองอีก เฮ้อออออออออ
มะนาวจะจัดการยังไงต่อไปเนี่ย สรุปตอนนี้พี่โอมช้าสุด คนอื่นเขาไปไหนต่อไหนแล้ว
-
ฝันใช่ม้ายยย อันนี้ฝันใช่ม้ายยย เชียร์พี่โอมง่า
-
กราฟชัวร์(ถึงพี่จิ้นจะได้น้องแล้ว :-[)
แค่นี้จบ o13
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียน และน้องมะนาวนะคะ
อยู่ในช่วงสับสนมึนงงเต็มที่ :3123:
-
เฮ้ยยย อะไร ยังไง มันเกิดขึ้นเร็วมาก :serius2:
ตอนก่อนหน้ายังเป็นกราฟอยู่เลย แต่นี่.... o22
จริงๆไม่ว่าจะเป็นใครเราก็รับได้หมดอ่ะนะ
เพราะเราปลื้มทั้งสามคนเลย ไม่ผิดเนาะ :-[
แต่ก็มีตกใจนิดหน่อย หนูมะนาวจะว่ายังไงนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เฮ้ย
แล้วมันจะยังไงหละทีนี้
ร่างกายเสร็จพี่จิ้นไปแล้ว แล้วมะนาวหละหัวใจเลือกใคร
-
รอดูผลตอนตื่นมาดีก่า....เดาทางไม่ออกเลย
o13 สุดยอด
-
กรี้ดดดดดด เสร็จพี่จิ้นไปแล้วอ่ะมะนาว
ตอนแรกคิดว่ากราฟเป็นพระเอก แต่พอเจอพี่โอมพี่จิ้นแล้ว กรี้ดเลย อยากเหมาไว้ให้มะนาวทั้งหมด 55555
เลยเชียร์พี่จิ้น พอกราฟสารภาพรักเท่านั้นล่ะ กราฟนายเป็นพระเอกสินะ แบบว่าน่ารักมากกกกกก
แต่ดีใจที่มะนาวรู้ตัวว่าชอบพี่จิ้นนะ 55555
พี่โอมบทน้อยอ่ะ //รึว่าเราจะคิดไปเอง?// พี่เข้มช้าไปนะ กราฟเค้าสารภาพรักไปแล้ว แถมพี่จิ้นก็งาบไปอีกต่างหาก //อันนี้ดีใจมาก //
ชอบตอนนี้มากๆ ดูหวานๆ อ่านแล้วคิดว่า น่ารักจังน้าา ฮ่าๆๆๆๆ ชอบเสื้ออ่ะ ได้ใจ!
สู้ๆคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
//เม้นเยอะที่สุดเท่าที่พิมพ์มาเลยมั้งเนี่ย 5555
+เป็ด ให้นะคะ o13
-
พี่จิ้นชุบมือเปิบไปแล้ว !!
มะนาวจะเป็นยังไงล่ะทีนี้
เอาเป็นว่ารออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ขอให้มะนาว ได้ทั้งสามคนเลย แล้วค่อยมาตัดสินใจว่าจะคบกับใครอีกที เย้ยยยยยย ไม่ใช่ล่ะ :laugh:
แต่ผมคิดอย่างงั้นจริง ๆ นะ กำไรชีวิต แง่ม ๆๆๆ :z2:
-
:z3:มะนาว โอกะพี่เค้าเหอะนะ แม่ไม่อยากให้ลูกหลายใจ
-
เชียร์พี่จิ้นจ้า โมโนอนลี่ เย้ เย้
มะนาวรักหนุ่มออร่าฟ้า พี่จิ้นรักมะนาว
-
กีชชชชชช ช็อคมาก แล้วมะนาวรักใครละเนี่ยถ้ามะนาวรักพี่จิ้นก็ไม่น่าจะทำตัวกับพี่จิ้นเหมือนเดิมนะ
เห็นมะนาวร้องไห้คิดมากขนาดนั้นคงไม่กล้าสู้หน้าคนที่ชอบหรอกมั้ง หรือว่ากล้าหว่าถ้าเป็นมะนาวอ่ะ เอิ๊กๆๆๆ
พี่จิ้นก็โอ กราฟก็ดี พี่โอมก็น่ารัก ว้ากกกกก แต่อยากให้มะนาวได้กับคนที่รักนะ ไม่อยากให้เลือกเพราะว่า
ไปจิ๊กๆๆๆ กับใครแล้วจะต้องเปลี่ยนใจไปรักคนนั้น แต่ถ้ามะนาวรักพี่จิ้นอยู่ก็รับได้ >.<
-
มะนาวอย่าหลายใจนะ รักใครแล้วรักแบบเป็นแฟนคนเดียวน้า
มันต้องมีสักคนที่มะนาวรักจริง รักที่สุดเพียงคนเดียว
-
มะนาวเสร็จพี่จิ้นไปซะแล้ว
:angry2: พี่จิ้นขี้โกงอ่ะทำตอนมะนาวเมาไม่มีสติ
โป้งพี่จิ้น
-
เค้ารักพี่จิ้นนะ เชียร์พี่จิ้น
ขอให้เป็นพี่จิ้นเถอะนะ *น้ำตาจะไหล*
กลัวเป็นฝันมากเลย ขอให้เป็นเรื่องจริงนะ
คนอย่างพี่จิ้น ถ้าได้ร่างกายมะนาวและ
ถ้ากรรมสิทธิ์เป็นของพี่จิ้นแล้ว
พี่จิ้นห้ามปล่อยมือจากมะนาวนะ
พ่อหนุ่มออร่าสีฟ้าาาาาาา
-
เย้! ดีใจหลายค่ะไม่ว่าพี่จิ้นหรือพี่โอม รับได้ค่ะ ดีนะที่ไม่เป็นกราฟ
-
ก :sad12: :sad12: :sad12: :sad12: :sad12: :sad12: :sad12:
ไม่เชื่อ.....นี้คงเป็นความฝันน่ะ ... เฮ้ย.... นอนต่อดีกว่า
-
เย้ๆๆๆ
เราเชียร์พี่จิ้น~ :mc4:
-
ฮาแต่ละคอมเม้นต์ของตอนนี้ที่สุด แบ่งฝ่ายกันชัดเจนมากๆ
-
ย้ากกกกกกกกก แล้วพี่โอมล่ะ//สติแตก
โอเคไม่เป็นไร พี่จิ้นก็ได้ หล่อเหมือนกัน-..-
-
แล้วแว่นกราฟ กับพี่เข้ม หล่ะคะ
ไปอยู่ไหนกันหมด มาฟิชเชอริ่งกันซะดีๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ... สนุกมาก มะนาวน่ารักน่าจีบจริงๆ
ไม่รู้ทำไมแอบเชียร์พี่จิ้นตั้งแต่แรก ทั้งๆที่ออกโรงน้อยกว่ากราฟกับพี่โอมเยอะ
ดันมาแรง แรงมาก แรงที่สุดก็ตอนหลังนี่แหละ :-[
แต่ทำไมพี่แกโดนด่าเยอะจัง ดูน้องมะนาวก็แอบสมยอมอยู่ มันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะเออ
เอาเถอะ สังหรณ์ว่าพี่แกจะไม่ใช่พระเอก ทำใจไว้แล้ว :เฮ้อ:
-
ว้ายยยย นิยายเรื่องนี้ห้องเด็กยักษ์ปล้ำทุกคนนน 55555 ตั้งแต่พี่เมทยันน้องเมท :z1:
แอบเชียร์ทุกคน ไม่ก็ 4P ไปเลย ฮา แต่แอบเสียดายแม่สื่อมะนาว โดนชักเร็วนะคะ แถมคนชักก็ไม่ใช่คนที่ควรสื่อด้วยอีกต่างหาก :เฮ้อ: ทั้งๆที่รู้ใจตัวเองแล้วแท้ๆ TT รอผลตอนตื่นเลย ...
-
ณ จุดนี้ไม่มั่นใจในตัวคนเขียนเลยว่าเลือกพี่จิ้นให้มะนาวแล้วจริงๆ
กลัวว่าพอมะนาวสติครบก็จะจบเรื่องนี้ไป :sad4:
ขอฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้อีกคนนะครับ ชอบเรื่องนี้และทุกตัวละครมากๆครับ :3123:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่ะ พี่จิ้นได้มะนาวเพราะมะนาวไม่มีสติอ่ะ
ไม่แฟร์เลยอ่ะทำแบบนี้เหมือนสนใจแต่ความรู้สึกตัวเองอ่ะ
มะนาวตื่นเเล้วจะว่าไงนะ มะนาวชอบใครกันเเน่เนี่ย
เชียร์กราฟ กับพี่โอมมากกว่าอ่ะ ตอนนี้ อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำแบบนี้อ่ะ
แอบอยากให้เป็นความฝัน เเล้วมาเเข่งกันอย่างแฟร์ๆอ่ะ
อยากให้มะนาวตัดสินตอนที่มีสติอ่ะ :m15:
-
:เฮ้อ:...ยังไงละนี่
-
แอร๊ยยยยยย...
ตามอ่านมาจนทัน ลุ้นอยู่ตั้งนานว่าใครจะได้เป็นพระเอก
ส่วนตัวชอบพี่จิ้นอยู่แล้ว ดีใจที่สุดอ่ะ!!!
o18
แต่พี่จิ้นแอบมอมเหล้ามะนาวอ่ะ!
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ลุ้นว่ามะนาวจะว่ายังไง :call:
-
เจ้อยากรู้แล้วจังเลยว่านู๋มะนาวจะตอบพี่จิ้นว่าอะไร
เมื่อไรนู๋มะนาวจะมาตอบน่า~
-
อยากอ่านต่อแล้วจ้ะ. รอ รอ รอ นะจ้ะ
-
:m20:
-
ตอนตอไปจะมาตอนไหนอ่า :monkeysad:
:m15:เค้ารอนานละนะ
-
รักกราฟดีกว่ามะนาว กล้าบอกรักดี ไม่ใช่ทำอะไรตอนที่มะนาวไม่มีสติครบ
-
เฮ่้ยยย ทำไมมันง่ายดายเช่นนี้
-
กลับมาต่อเร็วๆน่ะ อยากรู้จะเป้นยังไงต่อไป มะนาวจะตกลง เป็นแฟนพี่จิ้น :impress: อยากรู้ๆ :m31:
-
อะ อ่ะ อ้าววววว.....แล้วอย่างนี้จะเป็นอย่างไรเนี่ย....
-
แง๊!!! พี่จิ้นหรอ???
:sad4:
แอบเชียร์กราฟอยู่อ่ะ :z3:
-
อย่าหลงนานนะจ๊ะ กลับมต่อไวๆ
:กอด1:
-
คอย มะนาว อยู่น่ะ :monkeysad:
-
รอนะจ้ะ
คิดถึงมะนาว และสามหนุ่ม
-
ไล่ตามอ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน แล้วก็มานั่งรอ.. มาต่อไวๆน้า!
-
มารอน้องมะนาว o18
-
รอมะนาวมาไขความกระจ่างกับพี่จิ้นนน
o18 o18
-
ตกลงพี่จิ้นเหรอพระเอกเรากะคิดว่ากราฟ
-
มันไม่จิงใช่ม้ายไม่ใช่อย่างที่เหง พูดสิๆว่าไม่มีอาร้ายยยยย :serius2: :serius2: :really2: :a5: o22 :o12: :-[ :impress2: :z3: :z13:
-
The Call Chapter 20: ‘น้ำ’ พระเอก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘ไม่มีความลับ ในความรักอีกต่อไป’
ระหว่างทางที่มะนาวกำลังเดินคอตกแบกความเศร้าพร้อมกับเข็นรถมอเตอร์ไซค์คุรุสีขาวกลับหอ จู่ ๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์ลักษณะคล้ายรถแข่งขนาดเล็กขับชะลอมาจอดเทียบข้าง ๆ
“รถนายเป็นอะไร?”
“น้ำมันหมด”
“เหมือนนายไม่สบาย?”
มะนาวยังไม่กล้าสบตากราฟตรง ๆ เริ่มรู้สึกมึน ๆ หัวขึ้นมานิดหน่อย อาจเป็นเพราะผลพวงของการที่ไปเล่นเอ็มวีนอนรับน้ำฝนมา
กราฟกวาดสายตามองสำรวจมะนาวที่เนื้อตัวเปียกฝนเหมือนลูกหมาตกน้ำ มะนาวก็รู้ว่าตอนนี้นะยังหรอก ถ้าคืนนี้ไม่แน่อาจจะไม่รอด เพราะพิษไข้ตีตั๋วจองตัวรอเขาอยู่แล้ว
“ขึ้นมาสิ?”
“ไม่อยากทิ้งรถไว้”
กราฟพยักหน้ารับรู้ ยืนนิ่งเงียบใช้ความคิดสักครู่ก่อนเอ่ยประโยคถัดมา “งั้นนายรออยู่ตรงนี้ เดี่ยวขับมอ’ไซค์ออกไปซื้อน้ำมันมาให้”
ผมเดินตัวเปียก คอตก เข็นรถต่อ เดินไปได้แป๊บเดียวเท่านั้นแหละครับ 'อ้าว เชี่ย' รองเท้าแตะหูคีบผมดันขาด โชคไม่เข้าข้างผมเอาซะเลยเลยจริงๆ เดินเท้าเปล่าก็ได้ว่ะแม่ง ผมถอดรองเท้าออก หยิบขึ้นมาโยนใส่ตะแกรงหน้ารถ เดินต่อไปอีกแป๊บเดียวรถเวสป้าสีเขียวมะนาวก็ขับชะลอมาจอดเทียบข้าง ๆ รถมอเตอร์ไซค์ผม
“รถเป็นอะไร?” เสียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวเข้ม ตัดผมทรงสกินเฮด ใส่แว่นสายตาหนาอยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยถามมะนาวที่กำลังเข็นรถมอเตอร์ไซค์อยู่ริมถนน
“น้ำมันหมดครับ” มะนาวหยุดเข็นรถแล้วหันไปคุยกับชายหนุ่มผิวเข้มอีกคนที่นั่งอยู่บนรถเวสป้า พี่เข้มทำหน้าเซ็ง ๆ
“ขับยังไงให้น้ำมันหมดว่ะ”
“ขับไปเรื่อย ๆ ”
“มึงไม่ต้องทะลึ่งตอบ กูแค่บ่น เดี่ยวกูถีบให้"
"?"
"จ้องหน้าทำไม? รีบขึ้นไปนั่งบนรถเดี่ยวกูถีบรถมอ’ไซค์ไปส่ง”
พอผมนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์เรียบร้อย พี่โอมยักษ์เข้มก็ใช้เท้ายันที่เหยียบรถมอเตอร์ไซค์ผม ล้อรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปตามถนนมุ่งหน้ากลับหอ คงเห็นผมเงียบ ไอ้พี่เข้มเลยไม่ได้กวนประสาทผมเหมือนทุกที รถก็เคลื่อนตัวมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าหอ จอดรถเสร็จ ผมก็เปิดเบาะรถหยิบเอาโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ตอนนี้ชักเริ่มรู้สึกมึน ๆ หัว สงสัยเป็นเพราะพิษไข้ จะว่าไปไข้สมัยนี้มันมาเร็วทันใจสงสัยใช้บริการของรถไฟฟ้าเลยไม่มีติดขัด ใช้เวลาฟักตัวไม่นานยังไม่ข้ามวันดีก็วิ่งมาเกาะอยู่ตามตัวผมซะแน่นเลย
“ไม่สบาย?”
“....” เห็นผมยืนเงียบนานไม่ได้ตอบอะไรออกไป พี่เข้มก็เลยเดินเข้ามาหา ใช้หลังมือแตะลงที่หน้าผาก
“มึงตัวร้อนจริง ๆ ด้วย เดินไหวไหม?”
“ไหวครับ?” ผมขมวดคิ้วทำหน้างง ทั้งงงจากคำถามและอาการแปลก ๆ ของไอ้พี่เข้ม ไหวสิครับ? ใจผมอยากจะตอบแบบกวนตรีน ๆ กลับไปบ้าง แต่ด้วยวันนี้สภาพร่างกายรวมถึงสภาพจิตใจไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่เลยขอตอบแบบธรรมดา แค่ตัวร้อนแค่นี้ ใครมันจะเดินไม่ไหววะ เดี่ยวอาบน้ำ กินยาเสร็จ แล้วนอนตื่นมาก็คงหาย ผมร่างกายแข็งแรงนะครับ กำลังบ่นอยู่ในใจคนเดียวจู่ ๆ ตัวผมก็ลอยขึ้นกลางอากาศ
“เหวอ!” ไอ้พี่เข้มอุ้มผมจนตัวลอยแล้วแบกตัวผมไว้บนไหล่หนาของตัวเอง พอได้สติผมก็เริ่มดิ้น แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปไอ้พี่เข้มก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“หยุดดิ้นไม่งั้นกูทุ่มลงพื้นแน่”
พอผมนิ่งไอ้พี่เข้มก็เงียบก่อนจะถอนหายใจออกมายาว ๆ แล้วพูดขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค "มึงไม่ใส่รองเท้าจะเดินยังไง"
จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา พี่เข้มแบกผมเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงประตูหน้าห้องผมไอ้พี่เข้มถึงปล่อยผมลง
“อาบน้ำไหวไหม? ถ้าไม่ไหวเช็ดตัวก็พอ”
“ไหวครับ?”
“แล้วมียาแก้ไข้หรือเปล่า?”
“มีครับ”
“อยากกินอะไรร้อน ๆ ไหม? เดี่ยวพี่ออกไปซื้อให้”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ” พี่? ไอ้พี่เข้มใช้คำว่าพี่แทนตัวเองถึงผมจะถูกพิษไข้รุมเล่นงานจนรู้สึกมึนแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ พอผมเดินเข้ามาในห้องไอ้พี่เข้มก็เดินกลับไป
ผมใช้เวลาในการอาบน้ำ สระผม ไม่นานก็เสร็จ พอเป่าผมจนแห้งก็เดินมาหยิบยาที่วางไว้เอาบนโต๊ะตั้งแต่ตอนเช้า กินขนมรองท้องก่อน แล้วกินยาแก้ไข้ตาม จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
ผมชักเริ่มง่วง สงสัยยาแก้ไข้เริ่มออกฤทธิ์
ใช้เวลาไม่นานผมก็หลับ
เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มหน้าเต็มหลัง พิษไข้กำลังเล่นงานอย่างหนักผมจนรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ รู้สึกเหนอะหนะไม่สบายตัวเอาเสียเลย ผมทั้งร้อนทั้งเหนียวตัว เลยใช้เท้ายันผ้าห่มออกจากตัว ผมนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เป็นอยู่แบบนี้ทั้งคืนจนเกือบสว่างผมถึงนอนหลับสนิท
เช้าจนได้สุดท้ายพิษไข้ก็ล่าถอยผมเป็นฝ่ายชนะ ตอนนี้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้น ไข้ไม่มีแล้วแต่ยังรู้สึกมึนหัวอยู่นิดหน่อย ผมยังไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวออกจากอาณาเขตของเตียงนอน มีหลายเรื่องวิ่งสวนทางเป็นขบวนรถไฟอยู่ในหัวเลยทำให้สมองเบลอ งงและสับสน ผมนอนหงายอยู่บนเตียงกระพริบตาติด ๆ กันเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงยามเช้า มองดูเพดาน ไล่กราดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง จนไปสะดุดโน้ตแผ่นใหญ่เท่ากระดาษเอสี่ติดไว้กับชั้นวางหนังสือเมื่อวานผมคงไม่ทันได้สังเกตเห็น
‘ถึงห้องแล้วโทรหาด้วย คืนนี้เจอกันที่ร้านxxx’
แม่หมู
เมื่อวานผมตั้งใจลืมเปิดโทรศัพท์ ผมยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ กดปุ่มเปิดเครื่อง เสร็จโทรศัพท์ผมก็สั่นรัวติดต่อกันแจ้งเตือนว่ามีสายไม่ได้รับถึง 107 สายในคืนเดียว
สายที่ไม่ได้รับ
‘แม่หมู 47 สาย’
‘มะตูม 45 สาย’
‘พี่มีน 10 สาย’
‘โก๋แก่ 5 สาย’
นอกจากสายโทรเข้ายังมีข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านอีกหลายข้อความด้วยกัน ผมค่อย ๆ เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เปิดอ่านข้อความที่ส่งมาทีละข้อความ
‘แม่หมู’เปิดเครื่องแล้วโทรกลับด่วน ลืมชาร์ทแบตอีกแล้วใช่ไหม ตล้อดดด!, คืนนี้มีปาร์ตี้เกิร์ลฉลองสอบเสร็จที่ร้าน xxx นะ, ทำไมโทรไม่ติดเนี่ย อารมณ์เสีย, คืนนี้ไม่กลับห้องนะ
มิน่าตื่นมาไม่เจอแล้วเพื่อนตัวกลมผมไปนอนไหน?
‘พี่มีน’‘น้องเมทอยู่ไหน คืนนี้ฉลองพี่จบนะโว้ย ไม่มาไม่ได้นะ เปิดเครื่องแล้วโทรหาพี่เมทด้วยเป็นห่วง จากพี่เมทสุดหล่อ’เช้าแล้วพี่เมทผมก็ยังไม่กลับห้องเหมือนกัน สองคนนี้ไปนอนไหนกันนะ?
‘มะตูม’ ทำไมโทรไม่ติด มะนาวอยู่ไหน? อ่านข้อความแล้ว โทรกลับด่วน , ขอสวมรอยหิ้วแฟนมะนาวไปเที่ยวหน่อยนะ 555, โทรไม่ติดเลย แล้วคืนนี้มะตูมจะนอนไหน ชักไม่สนุกแล้วนะโว้ย¬＿¬, แฟนมะนาวเมาว่ะ มอมตัวเองจนสลบคาร้านตัวใหญ่ยังกับยักษ์แล้วใครจะแบกกลับ _ _”
อ่านข้อความจากน้องผมจบก็เกิดคำถามขึ้นมาในหัวผมทันที แฟน? แฟนใคร? ผมแอบไปมีแฟนตอนไหน? ทำไมผมไม่รู้ตัวมาก่อน? แล้วใครคือแฟนผมหรือผมไปเป็นแฟนใคร? แค่เป็นไข้คืนเดียวตื่นมาอีกทีก็มีแฟนเฉยเลย มะนาวเอ๊ย!
แต่เฮ้ย! เดี่ยวก่อน น้องผมมาหาผม มาถึงตั้งแต่เมื่อวาน แล้วมะตูมน้องชายฝาแฝดผมไปนอนไหน? อยู่กับใคร? ผมรีบกดโทรศัพท์หาไอ้น้องชายตัวดีทันที
ตื้ดดดดดด ตื้ดดดดดด
“ทำไมเพิ่งเปิดเครื่องโทรศัพท์ว่ะ! เกือบโดนฉุดแล้วเนี่ย แฟนมะนาวโคตรหื่น” น้ำเสียงโวยวายปกติแสดงว่าน้องผมยังโอเค
“มะตูมอยู่ไหน? ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? แล้วไปนอนกับใคร? เมื่อวานมะนาวโทษทีไม่ได้เปิดเครื่องโทรศัพท์น่ะ”
"เดี่ยว ๆ ใจเย็นครับพี่ชาย ไม่ต้องทำเสียงรู้สึกผิดขนาดนั้น ตอนนี้ผมปลอดภัยดีครับ กำลังนอนเกาตูดอยู่ห้องแฟนคุณนั่นแหละครับ"
"มะตูม เอาดี ๆ อย่ากวนประสาท ตอนนี้อยู่ไหน?"
"เห้ย พูดจริงโว้ย เนี่ยตอนนี้นอนอยู่ห้องพี่ตี๋ยักษ์ตัวหอม"
"มะตูม! เอาดี ๆ ตอนนี้อยู่ไหน? มะนาวเป็นห่วง"
"ไม่ต้องมาทำเสียงเข้ม คุณมีคดีติดตัวอยู่นะครัช"
"แล้วตอนนี้อยู่ไหน? อยู่กับพี่มีน หรืออยู่กับออยด์"
"ก็บอกว่าอยู่ห้องพี่ตี๋ตัวหอม หอ 13"
"ใครพี่ตี๋ตัวหอม"
"โว้ะ! พี่ตี๋จิ้นไงครัช"
"พี่จิ้น?"
"โซเยสเซ่อ!"
"!"
"ถึงกับช็อคเลยนะครัช แหม่...ผมไม่ได้ทำอะไรแฟนคุณหรอกนะครับ มีแต่แฟนคุณแหละครัชที่จ้องทำมิดีมิร้ายทำผม เป็นแฟนกันประสาอะไร แยกไม่ออก" ขณะที่คุยโทรศัพท์มะตูมก็ก้มหน้าลงไปมองตี๋จิ้นที่นอนเมาหลับเป็นตายอยู่พื้นห้อง
“พี่จิ้นไม่ได้เป็นแฟนมะนาวโว้ย”
"ครัช?"
"เออ นั่นแหละ แล้วไปนอนห้องนั้นได้ไง ช่างเถอะ เดี่ยวเดินไปรับ"
"เฮ้ย อย่าตัดจบง่าย ๆ แบบนี้ดิ คนอุตส่าห์อยากเล่า"
"ถ้าผมไม่พูดแบบนี้ คุณมะตูมคงไม่เริ่มเล่าสักทีสิครับ แหม่!"
"พี่จิ้นไม่ได้เป็นแฟนมะนาวจริงอ่ะ หรือว่ากำลังจีบ?"
"จะเล่าไม่เล่า?"
"เออ ๆ เล่าก็เล่า เกลียดคนรู้ทันว่ะ จะเล่าล่ะนะ"
"รออยู่ครัช"
"ห้องมะตูมถูกงัด"
"เห้ย! จริงดิ"
"จริง บอกโทรแม่แล้ว แม่ก็เป็นห่วงใหญ่ แต่มันไม่ได้อะไรไปหรอก ตอนนี้เลยว่าจะย้ายหอใหม่ เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ด้วย เลยนั่งรถมาหามะนาว ไม่ได้โทรบอก กะมาหาแบบเซอไพรซ์ แล้วเป็นไงทีนี้ เซอไพรซ์จริง ๆ พี่ชายดันปิดเครื่อง พอมาถึงหน้าหอมะนาวใช่ป่ะ กำลังหงุดหงิด ๆ เลย โทรกี่รอบก็ไม่ติด พี่ตี๋ตัวหอมก็เดินมาทัก ชวนไปเที่ยวไปกินข้าว กินเหล้า สุดท้ายพี่ตี๋เมาแอ๋ เลยต้องลากกลับห้อง จอบอ จบเรื่อง"
"เคยบอกแล้ว ให้อยู่หอใน ไม่ก็แชร์ห้องอยู่กับเพื่อน เป็นไงล่ะ ซวยเลย"
"ก็คนมันไม่ชอบ อยากอยู่คนเดียวมากกว่า"
“เออๆ ช่างมันเถอะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม เดี่ยวเดินไปรับ”
“ไม่เป็นไร เดินกลับเองได้”
"แล้วจะมาตอนไหน?”
“คงรอให้พี่ตี๋จิ้นตื่นก่อน ออกไปตอนนี้มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่”
“แล้วห้ามปิดเครื่องโทรศัพท์อีกล่ะ ชาร์ตแบตฯเอาไว้ด้วย”
“ไม่แล้วน่า”
หลังจากที่มะนาววางสายโทรศัพท์เสร็จเขาก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มถามเขาขึ้นมาพร้อม ๆ กันถึงสองเสียง
“มึง/นาย หายไข้แล้ว?”
มะนาวสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนทันที ตกใจนึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจู่ ๆ จะมียักษ์ถึงสองตัวนั่งกึ่งนอนกึ่งนั่งจ้องมองเขาอยู่บนเตียงเพื่อนเมทกับพี่เมท มะนาวจ้องสองยักษ์สลับกันไปมา ชักมึนเต็มที่ ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมหรือว่าตอนนี้เขาแค่กำลังฝันอยู่
“เมื่อวานนายนอนหลับ แต่ลืมปิดประตูห้อง”
“แล้วหายไข้ยัง” ไอ้พี่เข้มถามผมต่อทันที
“ดีขึ้นแล้วครับ”
สรุปคือเมื่อคืนผมนอนหลับ แต่ดันลืมปิดประตูห้อง พอสองยักษ์มาห้องผมแล้วเห็นผมนอนเป็นไข้อยู่ห้องคนเดียวจะทิ้งไปก็คงดูไม่ดีด้วยความสงสารเลยเฝ้าทั้งคืน
สองยักษ์กลับไปแล้ว พี่เมทผมก็เดินสวนทางกลับมาห้องพอดี
“สองคนนั่นมาทำอะไร?” พี่เมทผมถามเสียงเรียบจ้องหน้าผมนิ่ง จากนั้นก็เดินไปหยิบกล่องอะไรบางอย่างใต้เตียงยื่นส่งมาให้ด้วยท่าทางที่แปลกไปกว่าทุกที
.................
มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นหลังจากที่มะตูม(ที่สวมรอยว่าเป็นมะนาว)ขอตัวเดินออกไปนอกร้านเพื่อโทรศัพท์หาพี่ชาย
“เชี่ยจิ้น คนนี้หรอว่ะ เด็กมึง”
“เออ”
“ถึงไหนแล้ว”
“ถึงไหนอะไรว่ะ”
“ห่า ทำเขินนะมึง ตอบกูมาตรง ๆ”
“...” ตี่จิ้นเงียบแทนคำตอบหันไปกระดกเหล้าในมือเข้าปากแทน
“มึงจะบอกกูดี ๆ หรือจะให้กูถามน้องมันเอง”
“เออ กำลังดู ๆ อยู่”
“ห้ะ! หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ ผ่านมานานขนาดนี้แต่เพิ่งอยู่ในช่วงกำลังดู ๆ อยู่ มึงช่วยพูดให้กูฟังอีกที เอาชัด ๆ กูไม่อยากเชื่อหูตัวเอง”
“กูจริงจัง”
“อ้าว ไอ้เชี่ย! จริงจังแต่ไม่ทำห่าอะไรเนี่ยนะ ทำตัวยังกับเป็นพระรองสวมบทเป็นคนดีแต่ไม่มีสิทธิครอบครอง ได้ข่าวว่ามึงสอบเสร็จวันนี้วันสุดท้ายเหมือนกู แล้ววันนี้มึงก็เรียนจบพร้อมกู ท่ามากอยู่นั่นเดี่ยวก็โดนคนอื่นคาบไปรับประทาน กูเตือนไว้อย่างได้ข่าวเด็กมึงเพิ่งอยู่ปีหนึ่งและเป็นกำลังตกเป็นเป้าที่เก้งฝูงใหญ่หมายตา”
“มึงพูดห่าอะไร”
“สัด หน้าตาแบบเด็กมึง ใครก็อยากงาบ มึงรออะไร? หรือป๊อดว่ะ 555”
“...” ตี๋จิ้นไม่ตอบ แต่หันไปยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากแทน
“ถุย กูไม่อยากเชื่อว่าจะมีวันที่ไอ้เสือจิ้นสิ้นลาย”
“เออ อย่าให้ถึงคิวมึงบ้างแล้วกันว่ะ”
“คงไม่มีว่ะ 555”
“แล้วงานที่มึงไปสัมภาษณ์มาเป็นไงบ้างว่ะ”
“ก็ดี”
คุยกันไปสักพักตี๋จิ้นก็ขอตัวลุกออกไปตามหาเด็กหนุ่มที่เขาพามาด้วย ในจังหวะที่ตี๋จิ้นลุกออกไปจากโต๊ะ เพื่อนตัวดีของเขาก็นึกสนุกหยิบหลอดขนาดเล็กที่ภายในบรรจุของเหลวใสออกจากกระเป๋ากางเกง ‘เดี่ยวกูช่วยมึงให้เป็น ‘พระเอก’ เองเพื่อน’ ของเหลวใส ปราศจากกลิ่น ไร้รสชาติใด ๆ ถูกลอบเทลงในแก้วของหนุ่มเด็กหนุ่มที่ตี๋จิ้นพามาด้วยโดยที่พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
ตี๋จิ้นกับมะตูม(ในนามของมะนาว)เดินกลับเข้ามาในร้าน พูดคุยแนะนำตัวพอเป็นมารยาท เพื่อนตี๋จิ้นก็ยื่นแก้วเหล้าส่งให้มะตูม
“เออ กูไปหล่ะ เจอกันที่กรุงเทพฯ พี่ไปแล้วนะครับหวังว่าเราคงได้เจอกันอีก” เพื่อนตี๋จิ้นขอตัวลุกออกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้เพื่อนแล้วพูดออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน ‘คืนนี้เป็นของมึง’ ตี๋จิ้นชะงักหลังได้ยินประโนคสุดท้ายจากปากเพื่อนก่อนที่จะลุกเดินออกไป เขาสังเกตเห็นท่าทางและแววตาของเพื่อนดูเลวแปลกๆ ตี๋จิ้นชักไม่มั่นใจจึงเอื้อมมือใหญ่ไปหยิบแก้วเหล้าที่เด็กหนุ่มอีกคนถือเอาไว้
“พี่กินเอง” หนุ่มจิ้นคว้าแก้วเหล้าเพียว ๆ จากมือเด็กหนุ่มที่เขาพามาด้วยกระดกเข้าปากอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ดื่มเหล้าจากแก้วใบนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ตี๋จิ้นรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ขนตามตัวลุกชันเป็นพัก ๆ เขารู้สึกแปลกไป หน้าเขาเริ่มแดงก่ำแต่ไม่ได้แดงเพราะฤทธิ์เหล้า ตอนนี้ร่างกายเขากำลังมีความต้องการอย่างเต็มที่ จนรู้สึกปวดหนึบบริเวณจุดกึ่งกลางลำตัวที่ขยายอาณาเขตคับเป้ากางเกง อยากปลดปล่อย เขาถูกวางยาเข้าให้แล้ว ก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ตี๋จิ้นหันไปสั่งเหล้าแสงโสมจากเด็กเสิร์ฟมาสองกลม พอขวดเหล้าถูกวางลงบนโต๊ะ เขาก็รีบเปิดฝากระดกเหล้าเข้าปากแบบเพียว ๆ เพื่อสยบความต้องการของตัวเองที่กำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ ระหว่างที่เขากระดกเหล้าเข้าปากความต้องการทางกายของเขาก็ทวีความต้องการมากขึ้นเรื่อย ๆ ขวดแรกหมดขวดที่สองก็ถูกเปิดทันที เขากระดกเหล้าเข้าปากเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเหล้าขวดที่สองหมด แต่ความต้องการเขามันกำลังเดือดพล่านเหล้าสองขวดยังดับไฟแห่งความต้องการให้เย็นลงไม่ได้เขาจึงหันไปสั่งเหล้าแสงโสมจากเด็กเสิร์ฟเพิ่มอีกขวด กระดกแล้วดื่ม ๆ อยู่อย่างนั้นจนเหล้าขวดที่สามค่อย ๆ ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว เขาต้องการเมาเร็วที่สุด เพราะตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าถ้าปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือสติแบบนี้ อาจจะต้องมีคนเดือดร้อนเพราะอารมณ์กำหนัดจากฤทธิ์ยา แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าสร้างความงุนงงให้กับมะตูมเป็นอย่างมาก
ในที่สุดน้องแอลกอฮอล์ก็กำชัยชนะอยู่หมัดตี๋จิ้นเมาจนหงายหลังหลับไปแต่อารมณ์ที่ถูกฤทธิ์ยากระตุ้นยังไม่ยอมหยุดง่าย ๆ
ฤทธิ์จากยาทำให้เขาฝันราวกับว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นจริง เขาฝันเรื่องเดิมวนซ้ำไปมาอย่างมีความสุขจนถึงเช้า
“เป็นแฟนกันนะ” ตี๋จิ้นละเมอเป็นคำพูดออกมาเสียงเบาขณะที่เขานอนอมยิ้มหลับอยู่บนพื้นห้องคนเดียว กางเกงเขาเปียกชุ่มด้วยหยาด 'น้ำ' แห่งความสุข
__________________________________________________________________________________________________TBC
อาจจะมาช้าต้องขอโทษจากใจจริงๆแต่หวังว่าทุกคนคงให้อภัยและไม่ตบเราน้า _ _”
(ตอนแรกกะพิมพ์ว่าจะยอมให้ตบแต่โดยดี แต่กลัวจะโดนตบจริงๆเลยลบออกแล้วพิมพ์ใหม่ ^ ^)
ปล ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะจ้ะ
-
กรี้ส จิ้มก่อน
--------------------------------------------------
:z13: จิ้มอย่างดีเลย์...........................................
นั่นไงงงง ฮือออ พี่จิ้นฝันจริงๆด้วยยยยยย :z10:
-
ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้ อ้ากกก :m31:
ให้พี่จิ้นฝันแบบนั้นนน เอฟซีพี่จิ้นก็หน้าแหกสิค้าาา
อุตส่าห์คิดว่าได้ยิปโป๊ยิปเป๊กับน้องมะนาว ที่ไหนได้มันเป็นความฝันอ่ะ -3-
แต่ว่าถ้าพี่จิ้นไม่น็อกไปซะก่อนก็คงได้คู่กับมะตูมแน่ ไม่ดีๆ ต้องพี่จิ้นกับน้องมะนาววว :z3: (อินี่เริ่มเพี้ยน 55)
รอติดตามเสน่ห์ของน้องมะนาวค่าาา :L2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ตกลงพี่จิ้นฝันเหรอ ????
-
ตกลงว่าพี่จิ้นฝันหรอกหรอ
-
ช็อคต่อเนื่อง .. ว่าจะง่วงซะหน่อย ตาค้างเลยทีนี้!!
:กอด1:
-
โถ พี่จิ้น
เรานึกว่าพี่จิ้นจะมาวิน เซ็งเลย
-
เวร
ฝันหรอกหรอ
ไอเราก้อนึกเสียใจ
ที่มะนาวเสร็จพี่จิ้น
ชิส์หลอกกันได้ :z3:
-
ตกลงฝันไปหรอกหรอเนี่ย ดีใจจังมะนาวต้องเป็นของกราฟคนเดียววว
-
ตกลงมันคือ ความฝัน !!!!! o22 o22 o22 o22
พี่จิ้นฝันซะหื่นเลยนะ อ่า .. แต่เข้าใจโดนฤทธิ์ยานี่นา :serius2:
รอตอนต่อไป .... o13 o13
-
กะกรี๊ดดดดดดดดดดด
พี่จิ้นฝันไป!
พี่จิ้นฝันปายยย! :serius2:
-
ค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอระบายอารมณ์หน่อยนะคะ
-
นึกว่าพี่จิ้นแกจะได้กะมะตูมซะอีก
แล้วพี่มีนแกยื่นไรให้มะนาวนิ
-
เหอ ๆ fc พี่จิ้นฝันค้างกันต่อไป
ตอนนี้มีน้องมะตูมมาร่วมวงอีกคน
อ้อ แล้วพี่มีนแสดงอาการแปลก ๆ ด้วย
จะสมัครเป็นสาวกมะนาวอีกคนหรือเปล่า
กลับไปอ่านสองบทที่แล้ว เออหวะ เราพลาดให้คนเขียนหลอกได้ไง
-
เย่ๆๆๆ พี่จิ้นแค่ฝันไป :m4:
-
ทิ้งไว้ที่น้องมะนาวโดนเปิด แล้วหายยยยยยไปซะ ทิ้งให้คนอ่านคิดไปเรื่อยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ฝัน !!! :serius2:
-
ยังไงมะนาวก็เป็นของพี่โอม
เหมาะสมสุดแล้ววววว
คริคริ :laugh:
-
กำ พี่จิ้น 55555555555555555555555
โอยสงสารว่ะ อุส่าห์เชียร์ ฝันไปได้ /พรากกกก/
หายไปนานมากเลยอ่ะ เกือบลืมตอนก่อนแล้ว แงง
ตอนนี้ก็ลุ้นไปเรื่อยๆ หัวใจจะวายอยู่แล้ว ฮาา o22
-
โล่งอก ดีจังแค่ฝัน :monkeysad:
มะตูมโผล่มาแบบนี้ จะได้คู่ใครป่าวเนี่ย
:o8:
-
อ้าวพลิกล็อคอีกแล้ว!!!
นึกว่าพี้จิ้นจะม้ามืด ผิดคาด!
สรุปเรื่องนี้ก็ยังไม่รู้ใครเป็นพระเอก ฮ่าๆ
-
โล่งอกไป o7
ยังไงๆมะนาวก็ต้องคู่กับกราฟจิ
พี่จิ้นก็คู่กับมะตูมละกัน
ส่วนพี่โอม...ใครดี :confuse:
แม่หมูอ้วนไง.....โดนFCพี่โอม :z6:
-
5555 ในที่สุดก็เป็นแ่ค่ความฝัน เย้ๆๆ
คนแต่งคงลำบากใจ เพราะคนอ่านเชียร์กันทุกคน 55
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
ถ้าพี่จิ้นแกได้แค่ฝันเปียกแบบนี้
แปลว่า หมดสิทธิ์เป็นพระเอกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย :serius2:
-
555 หลงเชื่อว่าจริงอยู่ได้ตั้งนาน ที่แท้พี่จิ้นฝัน o18
ฟู่ โล่งอก ยังเชียร์ 4P ต่อไปได้ 555 :haun4:
-
กรี๊สสสสสสสสสแค่ฝันไป :m11:
อยากให้พี่จิ้นคู่กะมะตูมแฮะ
-
:sad4: เรื่องนี้มันมาม่าแบบฮาๆนะเนีย...สงสารพี่จิ้นอ่า...ขอให้ได้กับมะตูมแทนละกัน
-
ถ้าจิ้นฝันหรือ โอมกับกราฟแย่งกันทำคะแนนน่าดูนะนั่น จิ้นก็ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ผิดคนแล้วนะนั่น
-
:laugh: สรุปพี่แกฝันไปว่างั้น แต่เหมือนว่าพี่แกจะได้เปลี่ยนจากน้ำมะนาวเป็นน้ำมะตูมแทนมั้งรึว่าไง
แล้วยังเหลือพ่อสองหนุ่มนครนายกอีก เฮ้อ....เหนื่อยใจแทนมะนาวจริงๆ
+1 จ้า
-
สรุปว่าฝัน 555
โถพี่จ้ินนนน
-
พี่มีนเอาอะไรมาให้มะนาวอ่ะ o18
-
ดีใจที่สุดที่นู๋มะนาวของเจ้ยังไม่ตกเป็นของใคร
งานนี้เราเชียร์กราฟแบบสุดใจแน่นอนแล้ว
-
เวรกรรม พี่จิ้นกรู นึกว่าจะกำชัยเหนือคู่แข่งซะแล้ว
แล้วพี่มีนมันมีอะไรฟระ ถึงได้เครียด ๆ ใส่มะนาว
-
สงสารพี่จิ้นอ่า แล้วอย่างนี้ใครเป็นพระเอกละเนี้ย เดาไม่ถูกอีกแล้วววววววววววว
-
ตกลงพี่จิ้นหมีใหญ่ของเราฝันเปียก 555+ :laugh: :laugh: โธ่ถัง น่าสงสารจริ๊งงงง :m20: :m20: ไอ้เราก็นึกว่า ... ซะแล้ว อิอิมะนาวยังรอดปลอดภัย รอลุ้นเหมือนเดิม :impress2: :impress2:
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดด!!!!! ค่อยยังชั่ว
มะนาวยังไม่เสร็จพี่จิ้น เฮ้อ โล่งอกไปที
นี่ๆ คนแต่งจ๋า เอามะตูมไปให้พี่จิ้นเหอะน้า
จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับมะนาว
เท่านี้มะนาวก็เป็นของพี่เข้มคนเดียว แอร๊ยยย -/-
5555555 (ชักจะไปกันใหญ่)
ลั้นลาๆๆๆๆ อารมณ์ดี เพราะมีความสุข อั้ยย้ะ
พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม
พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม พี่เข้ม
สู้โว้ยยยยยยยยย
ไม่เชียร์กราฟแม้ซักนิด เพราะหัวใจดวงน้อยมีแต่พี่เข้มจับจอง
และมะนาวต้องเป็นของพี่เข้มเท่านั้น อร๊างง ♥♥♥♥
//เวิ่นมากหลังจากที่รอคอยคนแต่งมาต่อนานเกินไป เอิ๊ก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
+1 จ้า
-
มะนาวมีน้องกี่คนเนี่ย นอกจากน้องมะตูมแล้วมีอีกสักคนไหม
จะได้ไม่มีหนุ่มไหนผิดหวัง 55555+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ ทิ้งเรื่องไว้ให้รอลุ้นซะนานเลย
ออกมาแบบนี้ หนุ่มๆก็ยังรอลุ้นกันต่อไป
ว่าไปแล้ว พี่จิ้นนี่ก็สุภาพบุรุษไม่เบานะเนี่ย ยอมมอมตัวเองด้วย
ยังไงๆก็อย่าให้พี่จิ้นช้ำมากนะฮะ สงสารคนดีๆ
-
พี่จิ้นจี้นเอาเองเพราะโดนยา แล้วเข้าใจผิดว่ามะตูมคือมะนาว!
-
พี่จิ้นนี่ก็เป็นคนดีมากๆเลยนะเนี่ย ยอมมอมตัวเองเพื่อที่จะไม่ให้ไปทำอะไรมะนาว พี่จิ้นสุดยอดมาก o13
ขณะที่พี่จิ้นมอมตัวเอง 2 สองหนุ่มเค้าก็ไปทำคะแนนเพิ่มกับมะนาว พี่จิ้นโครตน่าสงสารเลยเอิ๊กๆๆๆๆ
พออ่านตอนนี้เสร็จก็ย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วก็ อืม... ตอนที่แล้วไม่ใช้มุมมองของมะนาว แต่เรียกว่า
เด็กหนุ่มแทนคนแต่งหลอกให้เราคิดไปเองนี่เนอะ แค่พี่จิ้นเรียกมะนาวก็คิดว่าเป็นมะนาวไปแล้ว >.<
คนที่เดินเที่ยวกับพี่จิ้นก็เป็นมะตูมสินะ หรือว่าพี่จิ้นจะได้กับมะตูมแทน มีตอนจูบก่อนชวนไปห้องด้วยนะ
ไม่รู้ว่าพี่จิ้นแกมโนไปเองรึเปล่า :o8: ถ้าเป็นคู่นี้ก็โอเลย มะตูมก็น่ารักดีจากตอนที่แล้ว เชียร์คู่นี้เลย อิอิ
ส่วน 2 หนุ่มพี่เข้มกับกราฟ หรือเป็น 3 ดูเหมือนพี่มีนก็จะชอบมะนาวด้วยเหมือนกันนะเนี่ย
ตอนนี้คิดว่าคนที่มะนาวชอบน่าจะเป็นกราฟ เพราะมะนาวดูดราม่ามากพอรู้ว่าตัวเองชอบใคร
แต่พี่เข้มก็น่ารักเถื่อนได้ใจมาก :impress2: ยังไงก็เชียร์ทุกคน แอบเอนไปทางกราฟหน่อยนึง
-
กลับมา แล้ว :เฮ้อ: นึกว่าจะโดนคนเขียนทิ้งซะอีก
พี่จิ้น คู่มะตูมอะดี แล้ว แต่ฝันแบบนี้มัน :m25:
กราฟ กับ พี่โอม ไป แย่งกันเอง เน่อ
-
โอ้ว พี่จิ้นฝันไปหรอกเหรอเนี่ย แถมยังเป็นน้องมะตูมสวมรอยอีก
มะนาวน่าจะมีแฝดสามนะ จะได้ครบคู่
-
ดีใจจังที่เป็นแค่ฝัน ที่จริงเชียร์พี่จิ้นนะ แต่ตอนที่แล้วอ่านแล้วรู้สึกผิดหวังมากว่าพี่จิ้นไม่น่าฉวยโอกาสเลย แอบโกรธเล็กๆ
แต่มาตอนนี้ เอาใจไปเลยค่า o13 พี่จิ้นเป็นสุภาพบุรุษ น่ารักที่สุด แต่สงสัยว่าจะต้องเป็นน้องเขยมะนาวแทนรึเปล่า
-
เย้ดีใจอ่ะ :laugh:
-
ที่แท้ก็ฝันไปนี่เอง
ดีแล้วที่แค่ฝันถ้าทำจริงจะต้องมีคนเสียใจอย่างน้อย 3 คน
1มะตูม
2มะนาว และ 3 พี่จิ้นเอง
มะตูมนี่ขี้เล่นและทันคนดีเหมือนกัน มะนาวดิไม่ค่อยรู้ไรเลย
ยิ่งนับยิ่งชอบพี่เข้มโอม (ปกติไม่ชอบคนชื่อนี้เท่าไหร่ ยกเว้นให้คนละกัน) เอาใจใส่และฉลาด แม้จะเถื่อนไปนิดก็เถอะ
-
โห พี่จิ้นน่าสงสารอะ ให้คู่มะตูมก็ยังดีนะ 555 มะนาวมีแฝดซักสามคนมั้ย จะได้มีความสุขกันทุกคน ครบคู่พอดี
-
ดีใจ เชียร์พี่โอมนะ
-
พี่จิ้นมีอะไรกับมะตูมที่คิดว่าเป็นมะนาวเหรอ?
โอ้ว
แล้ว มะนาวก็เหรอพี่โอมกับกราฟอะสิ
-
พี่จิ้นฝัน :m20:
ดังนั้นเชียร์กราฟต่อ o13
-
สุดท้ายก้อแค่ฝานหรอเนี่ย o22
-
เฮ้อ...โล่งอก ที่แท้พี่จิ้นก็แค่ฝันไป
มะตูมน่ารักอ่ะ ดูกวนๆ แอบเชียร์ให้คู่กับพี่จิ้น :impress2:
ชอบทุกคนแค่เชียร์กราฟมากกว่าใคร :laugh:
อยากให้มะนาวมีพี่น้องอีกคน จะได้คบคู่
แต่เสน่ห์แรงแบบนี้ สงสัยต้องมีน้องเพิ่มเรื่อยๆ
จะชื่ออะไรดี มะเฟือง มะไฟ มะพร้าว มะยม (ไชโยโห่ฮิ้ววววว)
รักคนแต่ง :กอด1:
-
พี่จิ้นฝันจริงๆ ด้วย
แสดงว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ
-
นี้ก็บอกได้เลยนะ ใครว่าพี่จิ้นฉวยโอกาสมะนาว
พี่จิ้นยอมมอมตัวเอง ทั้งๆถ้าพี่จิ้นจะให้น้องกินก็ทำได้อะ
(ถึงตอนนั้นจะได้มะตูมแทนก็เหอะ เห็นมั้ยคนดีฟุดๆ)
มอมตัวเอง เพื่อปกป้องน้องอะ เห็นมั้ยๆๆๆ (อินี้อวยพี่จิ้น555+)
สงสารพี่จิ้นอะ มะนาวก็โดนจีบ โดนทำคะแนน
ในขณะที่พี่จิ้นใกล้จะตายเพราะปกป้องน้อง โอ้ยยยย555
ถ้าพี่จิ้นไม่ได้คู่มะนาว เสียใจนะเนี้ย แต่พอนึกถึงชื่อเรื่องแล้วก็นะ............เฮ้อ~~
*เอานิ้วเขี่ยพื้น*
มีคนอยากให้มะตูมคู่พี่จิ้นหลายคนเลย งั้นแม่ยกพี่จิ้นก็
อยากให้มะตูมคู่กราฟ คู่พี่โอมแล้วกัน คู่กะกราฟก็หน้าจะดี
กราฟแลนิ่งๆรักสงบ ให้มะตูมไปปวน5555 ปวนให้รักไปเลยยย
-
ที่แท้ก็ฝันนี่เอง ดีจัง มะนาวยังไม่ตกเป็นของใคร :impress2: :impress2: :impress2:
-
เหมือนจะงงอ่า ตกลงว่าพี่จิ้นแค่ฝันเปียก :confuse:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เกือบไปแล้ววว
-
สรุปพี่จิ้นฝัน จ๊ากกกกกกกกก อารมณ์คนอ่านไปไกลปู้นแล้ว
มีมะตูมมาหารหนุ่ม ๆ เพิ่มอีกคน เลือกกันตามสะดวกเลยค่ะ
เอาจริง ๆ นะ สามหนุ่มนี้คนอ่านเลือก (ให้มะนาว) ไม่ถูกจริง ๆ ค่ะ น่ารักหมดอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
อ้าว ค้างกลางอากาศเลย ฮ่าๆ
สรุปฝันสินะ กร๊ากกกกก
-
พี่จิ้นฝัน ซะงั้นอ่ะ!!!!! :laugh:
ใจแป้วเลย ทีแรกนึกว่าน้องมะตูม(ในคราบมะนาว)จะโดนแทนซะอีกที่ไหนได้!
พี่จิ้นเวิ่นเว้อของแท้เลยที่นี้ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
โล่งเลย เชียร์4p โดนที่กราฟเป็นคนแรก....เป็นแฟนคนแรกน่ะ :impress2: :impress2:
-
:o8:
-
ที่แท้จิ้นฝันไป :laugh:
-
น้ำ......เชียร์ทุกคนให้คู่กับหนูมะนาว :laugh: (ก็เลือกไม่ถูกนี่นา :-[)
-
อ้าว งง เลย
55555555+
ตกลงมะนาวยังไม่เสียจิ้น ให้ จิ้น ใช่มั้ย อิอิ :laugh:
*เชียร์จิ้นอีกครั้ง หลังจากหลงระเริงไปกับน้องเข้ม :m20: :m20: :m20:
-
งะ งะ เงิบบบบ :a6:
-
จิ้นเอ้ย!! ไอ้เราก็คิดไปซะ :pighaun: :pighaun:
-
^^
-
อิอิ แอบดีใจนะเนี่ยที่พี่จิ้นแค่ฝันไป
ยกป้ายไฟเชียร์กราฟต่อ 555555555555555
-
เรื่องมาเป้นแบบนี้ คนเขียนคงเขี่ยพี่จิ้นทิ้งออกจากระบบน้องมะนาวแล้ว TT
-
โหยยยย ดีใจ :m4:
ก็ว่า ถ้ามะนาวเสร็จพี่จิ้นง่ายไปหน่อย
-
โอ้วพี่จิ้นโดนวางยา เป็นผูู้ชายที่แสนดี
ยอมเมาโดยที่ไม่ยอมทำให้มะนาวเสียใจ
ตอนนี้ก็มีมะนาว 2 คนแล้ว จะมีแยกตัวไปจีบอีกคนหรือเปล่า
:laugh:
-
เรื่องคืนนั้นมันก็แค่ฝันไป T_T
-
พ...พี่จิ้นทำร้ายจิตใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ :z3:
ฝัน ฝัน ฝัน ฝันสินะ //สมองเบลอไปแล้ว :really2:
-
จ๊าก :a5: ตอนแรกพอรู้ว่ามะตูมมาแอบเสียวว่าคนโดนจะเป็นมะตูมแทนมะนาว
แต่สุดท้ายแล้ว...พี่จิ้นดันจิ้นเองซะงั้น เหอะๆ :เฮ้อ:
-
ตลกจัง ทำเอาแฟนคลับหงายเงิบกันเลยทีเดียว
ฝันเป็นตุเป็นตะ
แล้วมะตูมก็ช่างเนียน สงสัยจะแสบกว่าพี่ชายมากแน่ๆ
-
เง้ออารายยังไงเนี่ย ใครอารายยังไง โอ้ยสับสน
รอรอต่อไปได้แค่นั้นสินะT^T
-
:a5: :serius2:
-
ฝัน!!! เฮ้ย! ได้งัย??
โธ่ พี่จิ้น อุตส่าห์คิดไปไกลแล้วเนี่ย ฝันซะงั้น
-
ฝันไป .. :jul3:
แต่ดีแล้ว มะนาวจะได้เลือกนานๆ .. :laugh:
-
:m20: พี่จิ้นนนนน... น้ำพระเอกจริงๆ 555
ว่าเเต่มะตูมหน้าเหมือนมะนาวขนาดนั้น???... เอาเหอะ หวังว่าจะได้มามีส่วนร่วมตามใจหนึ่งในสองผู้สิ้นหวัง
หากมะนาวได้ตัวจริงจากหนึ่งในสาม (ซึ่งคาดว่า... หวังว่า... ตั้งใจว่า... อยากให้เป็นกราฟ55)
มะตูมไม่โดนไรก็ดีเเล้ว ปล่อยพี่จิ้นแกจิ้นสุดๆไปก่อน... มะนาวดูแลตัวเองนะ(เค้าก็หวัดกินเหมือนกัน แต่ไม่มีหนุ่งมาดูแล)
พี่มีนเป็นไรอ่ะ ดูนิ่งๆเงียบๆไปเยอะเลย... เกิดไรขึ้น??? :z13:
-
มะตูมคงรอดจากพี่จิ้นนะ
-
อ้าว นี่เราเข้าใจผิดงั้นรึ ...
หลอกกันได้นะ -3-
อย่าบอกนะว่าจะให้มะตูมคู่กับจิ้นอ่ะ ??
รออ่านต่อจ๊ะ
-
พี่จิ้นมะตูม :-[ น่ารักอ่ะ
ถ้าพี่จิ้นคูก่ะมะตูมจิงยักษ์เข้มก่ะกราฟก็หมดคู่แข่งไปหนึ่ง55
-
ว้ากกก น้ำพระเอก....โธ่ ที่แท้ก็ฝันไป o18
มะตูม...มาแล้ว จะได้เป็นตัวเด่นมั้ยน้า..?
จะได้ลงคู่กับใครหรือเปล่า :monkeysad:
แอบเขินแทนมะนาว มีหนุ่มยักษ์ทั้ง 2 มาดูแลตลอดคืนเลย :o8:
-
โถ พี่จิ้น แค่ฝันไป
แต่มะนาวมีฝาเเฝดอีกป่าวอ่ะ
สามยักษ์จะได้ไม่ต้องมีคนอกหัก
-
โล่งอก...
เชียร์กราฟนะ แต่ดูแววแล้วพี่เข้มจะได้งาบยังไงไม่รู้
-
:sad4:
-
อยากให้กราฟมะนาววววววววคู่กัน :sad4:
มีแต่คนเียร์พี่เข้ม ._.
ส่วนพี่จิ้นก็คู่กับน้องมะตูมเลย
แอบฮาสุดท้ายแค่ฝันไป แต่โล่งใจมากกก :เฮ้อ:
-
ฝันได้น่ายินดีมากเลยนะเนี่ย
-
โอ่โอ้ละหนอ นึกว่าจิ้นทำมิดีมะนาว
ที่แท้ๆๆๆๆๆๆๆ มะตูมเนียนใส่จิ้นก๊ากกกกก
-
กราฟ สู้สู้ :ped149: :ped149: :ped149:
-
เกือบไปแล้วมะตูม...ดีที่พี่จิ้นเป็นพระรองผู้แสนดี
คิดงี้จะได้มั้ยเนี่ย แต่ฟ้าก็น่าจะเป็นใจส่งมะตูมมาแทนให้แล้วล่ะนะ
-
โธ่~ ฝันไปหรือนี่ แต่ไม่เป็นไรเรามีมะตูมมาเพิ่มอีกหนึ่ง
ถ้าพี่จิ้นจะหันมาหามะตูมเราก็ยินดีนะ หน้าเหมือนกันด้วย
แต่นั่นคงต้องรอให้พี่จิ้นฟื้นซะก่อนอ่ะนะ ฝันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
นับถือในความเป็นพระเอกจริงๆ ยอมเมาดีกว่าข่มเหงน้อง
ส่วนมะนาวที่หายไข้นี่ต้องยกความดีให้สองหนุ่มเค้าล่ะ
มีพยาบาลทีเดียวสองไม่หายก็ให้มันรู้ไป อยากป่วยบ้างเนาะ :-[
ยังคาดเดาไม่ได้เลยว่าใครจะได้ใจน้องมะนาวคนสวยไปครอง
ไม่ว่าใครก็เอาใจช่วยทั้งนั้น :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
พี่จิ้นฝัน!!!!!!!!
กร๊ากกก นึกว่าม้ามืด 55555
ยังไงมะนาวก็ของกราฟอ่ะ
มะตูมเนียนไปนะ //จะคู่กับพี่จิ้นป่าวหว่า????
พี่โอมมีบทแล้ววววววววว ?
สู้ๆคะคนเขียน :z2:
-
555ฮาอ่ะมะนาว.....
-
เชียร์พี่จิ้นให้อิน้องมะตูมดีกว่ามีไปด้วยกันด้วย
แอบฮาที่กลายเป็นแค่ฝันนะ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
:z13:
-
มะนาวกับพี่โอมๆๆๆๆๆๆๆ
สาธุรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
-
พี่จิ้นฝัน!!!
-
ห๊ะ อะไรนะ
พี่จิ้นฝันหรอกเร๊อะ
แอร๊ยยยยยยยยยยย
ค้างมากมายยยยยยยย
-
ฮ่าๆลุ้นกันต่อไป ^0^
-
เพิ่งมาติดตามสนุกมาก o13
ฮาได้ใจ :m20:
จะติดตามต่อไปจ้ะ :L2:
:กอด1:
-
ห๊ะ ชอบจิ้นอะ ตกลงมะนาวจะได้คู่กับใครเนี่ย
-
ชอบพี่จิ้นนะคะ แต่พี่เข้มก็ชอบ กราฟก็ดี ว่าแต่ใครคือเจ้าของเกียร์
-
ตามลุ้นนายมะนาวกับแผนการของแม่หมูจ้ะ :z2:
:really2:
:กอด1:
-
นู๋มะนาวจ้า เจเจ้คิดถึง เมื่อไรนู๋จะมาค่ะ
-
เข้ามารอ อิอิ กำลังหนุกเลย
-
ซะงั้น :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ryousehena เข้ามาอ่านแล้ว สนุกมากเลย ขอติดตามด้วยคน คริ คริ o18
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่อง เออ กรูร้าย....แต่กรูรักมรึงจบป่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35771.0
เรื่องที่สอง นายน่ะเหรอ คือ คุณแม่ของผม
-
รออ่านตอนต่อไป กร๊าก ตอนเห็นชื่อตอนนี่คิดว่า(โออิชิ) น้ำชาเขียวนะเนี่ย 55+
-
:serius2: ใครเป็นพระเอกกันเนี่ย เดาไม่ถูก
-
หายไปเลย สงสัยนักเขียนจะซุ่มอ่านหนังสือสอบ
-
เชียร์พี่โอมสุดใจขาดดิ้นนนน~~ :m31: :m31:
...หรือว่าเป็นพี่จิ้นก็ได้ 555
แต่ไม่อยากให้เป็นกราฟอะ รู้สึกไม่ค่อยทำอะไรเลย :เฮ้อ:
-
:call: รอมะนาว... มาค้นหาพระเอกตัวจริง อิอิ
เมื่อไหร่จะมาน้า... กินน้ำพระเอก(ยี่ห้อสินค้าอ่ะนะ)รอจนน้ำตาลในเลือดขึ้น
ตอนนี้อยากให้มะนาวมาเสิร์ฟตอนต่อไปปปปปปปป... :กอด1:
-
คนเขียนหายไปจะครบเดือนแล้ว ซุ่มสอบแน่เลย รอตอนต่อนะคะ ลุ้นเว่อ>
-
มาปูเสื่อรอ น้อง(พี่) มะนาวไป ไหนนนน ...
คิดถึงเหลือเกิน รีบๆ มาต่อนะคนเขียน คนอ่านรออยู่ :serius2:
-
คิดถึงมะนาว คิดถึงคนแต่งด้วย
.....จะรอนะค่ะ :sad11:
-
สงสัยหนูมะนาวเราแอบหนีเที่ยวแน่เลย
หายไปนานแล้วนะค่ะ คนอ่านคิดถึ๊งคิดถึง
-
คิดถึงกราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
คิดถึงมะนาว..................... :m15:
-
:t3:
-
:call: :z13:
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง
มาอัพบ่อยๆนะฮะ คิดถึงมะนาวแล้ว
-
มะนาวหายไปไหน นานแล้วน๊า เมื่อไหรจะกลับมาซักทีหนอ คิดถึงมะนาว จุงเบย
-
คิดถึงมะนาว พี่จิ้น และทุกคนจัง อยากอ่านต่อมากๆ
-
อยากให้มะนาวคู่ใครก็ได้ที่ไม่ใช่พี่จิ้นอ่ะ เพราะเราไม่ชอบคนมีรอยสักอ่ะ และดูเหมือนพี่จิ้นจะนิสัยไม่ค่อยดีคอยตีเนียนตลอด
เราชอบพี่โอม หรือกราฟมากกว่า แต่เราชอบกราฟนะ แลดูน่ารัก แต่พี่โอมเท่มากกว่า คนละแนวเลย แต่จะให้ดีไม่เอาอิพี้จิ้น
มาต่ออีกนะค่ะ ดิฉันพึ่งเข้ามาอ่านและชอบมากมาต่ออีกนะ
-
:z13:
-
เฮ้อ~ โล่ง มะตูมเคลียร์ด้วยนะจ้ะ
ลุ้นต่อไป
:call: :call: :call:
-
:o12: มะนาวววววว... มะนาวจ้าาาาาา
มะนาวอยู่ไหนนนน!... :serius2:
-
คิดถึง มะนาวววววว ~ :call: :call:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซักทีน้าาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
มาต่อเร็วๆเหอะ มะนาว เค้ารอตัวอยู่น๊า ถ้าไม่มามีงอล จริงๆด้วย
-
คนเขียนยังอยู่มั้ยยยยยย :call:
-
ขอเชียร์โอม ด้วยคน :mc4:
-
:z13:
-
:เฮ้อ: ฮิ้ว พี่จิ้นแค่ฝันไป
มาต่อไวๆนะคร๊า รอตอนต่อไปอยู่คร๊าฟป๋ม :กอด1:
-
The Call Chapter 21: อู้วววววว...........
_________________________________________________________________________________________________
จะเฝ้ามองดูคนที่ผมหลงรักต่อไป แม้จะไม่มีแม้เงาของผมยืนอยู่ข้างในหัวใจดวงนั้นก็ตาม
ผมเพิ่งกล้าที่จะพูดคำนั้นออกมา………………………........
…….……………….เมื่อมันสายไปแล้ว
แต่ผมจะกลับมา…………………..
…ถ้าได้ยิน ‘เสียง’ เรียกชื่อผม
กล่องเหล็กสี่เหลี่ยมขนาดกำลังพอดีถูกนำมาวางเอาไว้บนหน้าตักของผม อดแปลกใจไม่ได้ว่าข้างในกล่องเหล็กใบนี้มีอะไรอยู่กันแน่ ทำไมพี่เมทผมถึงมีท่าทีแปลกไปกว่าทุกที ผมหันไปมองหน้าพี่เมทที่กำลังนั่งจ้องมองผมอยู่บนเตียงของตัวเองอย่างไม่วางตา พี่เมทผมไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว แค่พยักหน้าส่งเป็นสัญญาณให้ผมเปิดกล่องเหล็กสี่เหลี่ยมที่วางอยู่บนหน้าตักของผมสักที บรรยากาศในห้องตอนนี้ราวกับว่าผมกำลังนั่งอยู่ในห้องออกรางวัลฉลากกินแบ่งรัฐบาลที่กำลังจะหมุนจับรางวัลที่หนึ่งขึ้นมา เพราะตอนนี้ผมกำลังลุ้นสุด ๆ ทั้งอยากรู้แล้วก็อดลุ้นตามไม่ได้ว่าข้างในกล่องใบนี้คืออะไรกันแน่ ผมค่อยๆใช้มืองัดฝาเหล็กของกล่องเหล็กขึ้นมา ฝาเหล็กค่อนข้างปิดแน่น ผมต้องใช้แรงเปิดมากกว่าปกติ
แก๊ก ! ยังเปิดไม่ออก
มะนาวเกร็งข้อมือเพิ่มแรงงัดมากกว่าครั้งแรกพยายามใช้มืองัดฝาเหล็กให้เปิด แก๊กกก ! แต่ก็ยังเปิดไม่ออก
มะนาวนิ่วหน้าหมุนฝากล่องเหล็กสุดแรงอีกครั้งจนเอ็นข้อมือขึ้น แก๊กกกกกก ! ในที่สุดฝาของกล่องเหล็กก็เปิดออกสักที
กล่องเหล็กถูกเปิดออก ผมมองเห็นของที่วางอยู่ด้านในกล่องแล้ว ด้านในของกล่องเหล็กมีภาพถ่ายหลายใบซ้อนทับกันอยู่ ผมเอื้อมมือลงไปหยิบภาพถ่ายใบแรกที่วางอยู่ด้านบนสุดขึ้นมาดู
“ภาพถ่าย?” ผมหยิบภาพถ่ายใบบนสุดชูขึ้นหันไปถามพี่เมทหน้าโหด พี่เมทผมก็ยังคงวางมาดเท่ตีหน้าขรึมไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเช่นเคย แค่ชี้ปลายนิ้วตวัดบอกให้หมุนอีกด้านดู ผมรีบหมุนภาพถ่ายมาดูด้านหลังตามพี่เมทบอกทันที ถึงบางอ้อมันไม่ใช่แค่ภาพถ่าย มันเป็นภาพถ่ายที่เอามาใช้ทำโปสการ์ด เพราะด้านหลังของภาพถ่ายที่ผมกำลังถือมีข้อความเขียนด้วยลายมืออยู่ด้วย แสดงว่าในกล่องเหล็กมี ‘โปสการ์ด’ หลายใบซ้อนทับกันอยู่เต็มไปหมด ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่วางอยู่ในกล่องเหล็กขึ้นมาหันหน้าไปสบตากับพี่เมทผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าทั้งหมดเป็นของผม เพราะด้านหลังไม่ได้เขียนบอกว่าส่งมาให้ใครบอกแค่ชื่อห้อง 7712
“ของมะนาว?”
พี่เมทผมก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีกเหมือนเดิม แค่พยักหน้ายืนยันว่าโปสการ์ดในกล่องทั้งหมดเป็นของผม ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่อยู่ในกล่องเหล็กขึ้นมาไล่อ่านดูทีละใบ เรียงตามวันที่ที่ส่งมา โปสการ์ดใบแรกเป็นภาพถ่ายโทรศัพท์ของหอพัก พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า
6
30 กค 2555
เธอ.... เธออีกแล้ว ที่มารบมากวนหัวใจ
แต่ไม่รู้ทำไมมันมอง.... หาแต่เธอ
อู้วววว........แปลกจริงๆ
…แว่นหนา
ห๊ะ! ใบแรกมีแค่นี้หรอ มะนาวพลิกดูด้านหน้าพลิกกลับมาดูด้านหลังก็ไม่มีอะไรเพิ่ม
โปสการ์ดใบที่สองเป็นภาพถ่ายถนนมหาวิทยาลัยที่ทอดตัวยาวสุดลูกหูลูกตาใต้แสงไฟสีส้มอมเหลืองของดวงไฟจากเสาไฟฟ้าต้นสูงที่เรียงตัวยาวอยู่ด้านข้างของถนนตอนกลางคืน พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดก็มีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า
7
13 สค 2555
“หลงทางท่ามกลางหมู่ดาว
อยากให้ฟ้าลืมสว่าง”
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สามมาแปลกกว่าเดิมเป็นภาพเงาของใครสักคนทอดตัวยาวอยู่บนพื้นดิน ภาพใบนี้ถูกถ่ายจากมุมถนนเส้นไหนสักที่ของมหาวิทยาลัย ด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัดๆเหมือนเดิมว่า
8
27 สค 2555
อยากมีสิทธิ์.... ‘หึง’…
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สี่คราวนี้แปลกกว่าเดิมอีกเป็นภาพช้างหมอบ? พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัดๆว่า
9
28 สค 2555
“ช้าง (เธอ) มอบ”
… แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่ห้าเป็นภาพถ่ายเลขห้องพัก 7712 ที่ถ่ายจากประตูของหอพัก พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของคนเดิมแต่ยาวกว่าโปสการ์ดใบที่ผ่านมาเขียนว่า
10
4 กย 2555
“เงาของใคร... นั่งอยู่ในใจ?”
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่หกเป็นภาพของถ้วยแกงฮังเล พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆว่า
11
11 กย 2555
“แกงหวาน”
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่เจ็ดมาแปลกเป็นภาพของแผ่นซีดีแผ่นหนึ่งที่มีกระดาษโน้ตสีเหลี่ยมสีชมพูแผ่นเล็ก ๆ แปะเอาไว้ด้านบนของซีดีพร้อมกับเขียนข้อความกำกับเอาไว้ว่า เพลงสุดท้ายของแผ่น ด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของคนเดิมเขียนว่า
12
18 กย 2555
ร้องบอกหัวใจ ‘มีเธอ’
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่แปดภาพ ‘กราฟการเต้นของหัวใจ’ พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า
13
25 กย 2555
‘รัก’ อยู่ไม่ไกลจากเธอ
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่เก้าเป็นภาพป้ายของร้านเหล้าสิมิลันที่ผมชอบไปดริ้ง ดรั้ง แดนซ์ พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า
14
2 ตค 2555
‘จูบเดียวใต้เงาของแสงจันทร์’
…แว่นหนา
'จูบ' หรือว่าจะเป็นคนนี้ที่ 'จูบ' ผมคืนนั้น
อ่านมาถึงโปสการ์ดแผ่นนี้มะนาวเริ่มรู้สึกสงสัย ข้อความกับภาพที่ส่งมามีความหมายอะไรซ่อนเอาไว้ เพราะมะนาวรู้สึกว่าภาพบนโปสการ์ดเหมือนพยายามสื่อความหมายบางอย่างบอกเขาอยู่ แต่เขายังนึกไม่ออก แล้วใครเป็นคนส่งโปสการ์ดพวกนี้มา
โปสการ์ดใบต่อใบที่สิบเป็นภาพร่ม พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือหวัด ๆว่า
16
9 ตค 2555
‘ร่มวิเศษ’
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สิบเอ็ดเป็นรูปของรถบัสมหาวิทยาลัย พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า
17
16 ตค 2555
….เฝ้า….รอ….คอย…. ‘เดินร่วมทาง’
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สิบสองเป็นภาพข้อความที่ถูกเขียนลงบนหน้ากระดาษสีขาวของสมุดเล่มหนึ่ง ‘เพ้อ’ พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดก็ยังคงมีข้อความสั้น ๆ ที่ถูกเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของคนเดิมว่า
18
23 ตค 2555
“เพ้อ หากใจนายมีแค่..เรา
ใจเราคง..เพ้อ”
…แว่นหนา (◎_◎)
โปสการ์ดใบที่สามเป็นรูปผมถ่ายคู่กับกราฟงานโอเพ่นเฮ้าวางอยู่บนผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง พลิกดูด้านหลังของโปสการ์ดมีข้อความสั้นๆเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า
19
30 ตค 2555
‘be the one I've been waiting for my whole life’
‘หนึ่งคน ที่เฝ้ารอมาตลอด’
…แว่นหนา
ชัดเจน พอถึงใบสุดท้ายผมรู้แล้วว่าโปสการ์ดทั้งหมดใครเป็นคนส่งมา ผมรีบลุกจากเตียงเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบโปสการ์ดที่ผมเคยได้ก่อนหน้านี้ เอาโปสการ์ดจากในกล่องออกมาวางเรียงบนโต๊ะ เทียบลายมือกับโปสการ์ดปริศนาที่ก่อนหน้านี้มีคนส่งมาให้ผมแต่ช่วงหลังผมไม่ได้รับแล้ว มันหายไป
โปสการ์ดใบแรกที่ผมได้รับหลังจากมาเรียนที่นี่เป็นรูปรองเท้านักเรียน
1
15 พค 2555
‘รู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า?’
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สองเป็นรูปของผมที่ถูกถ่ายจากมุมด้านหลัง
2
5 มิ ย 2555
‘มองกลับมามุมนี้นายก็จะรู้’
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สามเป็นรูปตู้ไปรษณีย์สีแดงสด
3
26 มิ ย 2555
‘หากภาพบนโปสการ์ดสามารถแทนคำพูดได้นับพัน
ทำไมถึงหาภาพที่แทนความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อนายไม่ได้?’
…แว่นหนา
โปสการ์ดใบที่สี่เป็นรูปดินสอหนึ่งเล่มวางทับอยู่บนด้านหลังของโปสการ์ด
4
3 มิ ย 2555
‘อยากเขียนความรู้สึกออกมาแทนคำพูด แต่ทำไมยังหาคำที่แทนความหมายในตัวนายที่รู้จักไม่ได้’
โปสการ์ดใบที่ห้าเป็นภาพถ่ายแว่นตา
5
23 มิ ย 2555
‘สายตาที่มองออกไป คงซ่อนความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้ ถ้านายมองเข้ามาคงสังเกตเห็น’
หัวใจผมพองตัวโตขึ้นเรื่อย ๆ ผมรู้สึกหน้าแดงซ่านราวกำลังจับไข้หนัก ใจเต้นตึกตักเหมือนมีคนเข้ามานั่งรัวตีกลองอยู่ด้านใน ข้อความด้านหลังโปสการ์ดทุกใบถูกเขียนขึ้นมาด้วยลายมือของคน ๆ เดียวกัน ผมเข้าใจแล้วว่าโปสการ์ดปริศนาที่ส่งมาให้ผมทำไมถึงหายไป ที่ไหนได้พี่มีนเป็นคนเก็บเอาไว้นี่เอง แต่พี่มีนเก็บเอาไว้ทำไม ทำไมถึงไม่ให้ผม หรือพี่มีนเข้าใจผิดคิดว่ามีคนส่งมาให้ตัวเอง ผมรีบเงยหน้าหันไปถามพี่เมทหน้าโหดของตัวเองด้วยความสงสัย
“อยากรู้?” พี่มีนชิงพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่เงียบเสียงเอาไว้ซะนาน ผมพยักหน้าหงึกหงักส่งสัญญาณตอบรับว่าอยากรู้เรื่องนี้อย่างเต็มที่ จากนั้นพี่มีนก็ลุกจากเตียงของตัวเองเดินตรงมาหาผม
“ที่เก็บเอาไว้ก็เพราะไอ้พี่เมทคนนี้ก็กลัวจะเกิดศึกชิงนายระหว่างน้องเมท ออยด์ชอบไอ้หน้าขาว แต่ไอ้หน้าขาวดันมาชอบเรา เลยขอริบสินสมรสเอาไว้ให้แน่ใจก่อน”
“ทำไมพี่มีนคิดว่าเป็นของกราฟล่ะครับ”
“เอาจริง ๆ นะ ตอนแรกพี่ก็ไม่รู้ว่ะ แรก ๆ พี่รปภ.หน้าหอคิดว่าเป็นของพี่เลยเอาให้ เอามาแล้วดันลืมถามว่าเป็นของใคร ลืมหลายใบเข้าเลยเป็นเรื่องใหญ่เลยทีนี้”
“?” ผมหันไปจ้องหาพี่มีนด้วยความสงสัย
“อีกคนไม่รู้ตัวว่าคนที่โทรไปคือคนที่เค้ากำลังแอบชอบตัวเอง ส่วนน้องเมทอีกคนก็ดันไปชอบคนที่เค้าชอบเพื่อนตัวเอง เรื่องเลยตุงนังใหญ่เลยทีนี้”
“แล้วทำไมมะนาวไม่เคยเห็นโปสการ์ดที่หน้าหอเลยล่ะ”
“พี่เป็นคนบอกให้พี่รปภ.หน้าหอเก็บเอาให้เอง เพราะโปสการ์ดจะส่งมาทุกวันอังคาร แล้วอีกอย่างไม่เคยดูเลยหล่ะสิว่าโปสการ์ดก็ไม่ได้ติดแสตมป์”
“แล้วทำไมถึงเพิ่งเอามาให้มะนาว”
“ก็เพราะว่ามันถึงเวลาของมันแล้วไงครับน้องเมท”
พอผมเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นก็เอื้อมมือไปหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะที่วางเอาไว้ข้าง ๆ กองหนังสือ โชคดีที่ผมชอบเขียนชอบจดเอาไว้ว่าวันไหนทำอะไรไปบ้างลงบนช่องวันที่ของปฏิทินตั้งโต๊ะที่ผมใช้เป็นตัวช่วยเขียนเตือนความจำจึงพอนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ไม่ยากเท่าไหร่นัก ผมค่อย ๆ ไล่อ่านโปสการ์ดใหม่อีกครั้ง
โปสการ์ดส่งมาทุกวันอังคารจริง ๆ ด้วย อ่านไปได้สักครู่ ข้อความในโปสการ์ดค่อย ๆ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เฉลยทุกเรื่องที่ผมสงสัย จนมาถึงโปสการ์ดใบที่เป็นรูปแผ่นซีดีเพลง ผมนึกออกแล้วว่าเคยเห็นแผ่นซีดีนี้ที่ไหน มันเป็นแผ่นซีดีที่กราฟเคยไลค์เพลงมาให้ว่าแล้วผมก็เดินไปหยิบแผ่นซีดีที่เคยได้มาเปิดแทร็กสุดท้ายของแผ่นฟังมันชื่อเพลง
make you feel my love Bob Dylan Acoustic Cover
http://youtu.be/sv2tHHAdfbQ (http://youtu.be/sv2tHHAdfbQ)
ฟังจบรอบแรก ดนตรีดูเศร้า ๆ ผมลองเอาชื่อเพลงไปค้นหาเนื้อร้องจากกูเกิลเพื่อจะดูความหมายของมันจนเจอ ไล่อ่านความหมายของเพลงทีละประโยค อ่านได้สักพัก
สติของผมถูกสตาฟจนสติสะดุด ผมถูกไอ้แว่นกราฟฆ่าอย่างช้า ๆ ด้วยคำสารภาพบอกรักผ่านข้อความตัวอักษรที่ถูกนำมาเรียงต่อกันเป็นประโยคกลายเป็นบทเพลงที่แสนนุ่มนวล
หลังจากที่ผมอ่านโปสการ์ดที่เก็บเอาไว้ในกล่องครบหมดทุกใบเป็นรอบที่สอง บุคคลที่สามก็เข้ามาร่วมเป็นพยานในเหตุการณ์ครั้งนี้
แอ๊ดดด.....แอ๊ดดด....
“กลับมาแล้วคร้า.....!!!” เพื่อนเมทตัวกลมกลับมาห้องแล้วด้วยท่าทีสดใสเช่นเคย ไม่ยักมีท่าทีเหมือนคนอดหลับอดนอนทั้งเมื่อคืนคุณเธอเพิ่งไปปาร์ตี้แบบสุดเหวี่ยงแถมยังไม่ได้กลับมานอนห้องอีกด้วย
“พี่เมท เพื่อนเมททำอะไรกันอยู่คร้า ทำไมอยู่กันเงี้ยบ เงียบ” แม่หมูก้าวขาฉับเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง
“โห รูปอะไรนะเต็มเตียงไปหมดเลยมะนาว แอบไปล้างรูปมาหรอทำไมไม่บอกจะได้ฝากล้างมั่ง ไหนขอดูหน่อยสิ ล้างร้านไหน แผ่นละกี่บาท” ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปแม่หมูก็เดินมาหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่วางกระจัดระจายอยู่บนเตียงของผมไปดูทันที ท่าทีและสีหน้าของแม่หมูเปลี่ยนไปหลังจากที่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ภาพถ่ายแต่มันเป็นโปสการ์ดที่ถูกส่งมาจากคนที่เธอแอบชอบ แม่หมูอ่านโปสการ์ดทีละใบสลับกับมองหน้าผม แม่หมูอ่านโปสการ์ดจนครบทุกใบ สีหน้าของแม่หมูเปลี่ยนไป แม่หมูหันหน้าไปหาพี่มีนที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับผมที่นั่งนิ่งอยู่ข้าง ๆ เพราะยังนึกไม่ออกว่าสถานการณ์แบบนี้ควรจะพูดอะไรออกไปดี แม่หมูถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยปากพูดกับผมเป็นประโยคแรก หลังจากที่นิ่งไปเสียนาน
“มะนาวเรามีเรื่องต้องคุยกัน” แม่หมูสบตาผมนิ่ง สายตาของเธอที่มองผมตอนนี้ไม่ใช่สายตาของเพื่อนที่ผมเคยรู้จัก ทั้งที่มีเวลาให้ผมเตรียมตัวรับสถานการณ์และคิดเอาไว้ว่าต้องมีวันนี้ แต่ทำไมมันมาเร็วแท้หลาว
“...” ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาเพื่อน ไม่รู้จะพูดอะไร
“มีอะไรจะพูดไหม?”
“...”
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง มีอะไรทำไมไม่บอก”
“เราเพิ่งรู้ พี่มีนเพิ่งเอามาให้”
“แล้วมีอย่างอื่นอีกไหมที่ฉันยังไม่รู้ นอกจากโปสการ์ดพวกนี้”
“....”
“มะนาวหันหน้ามาคุยกันดี ๆ อย่าเงียบสิ ยังมีเรื่องอื่นอีกใช่ไหม? ที่ออยด์ยังไม่รู้ ” เสียงแม่หมูเริ่มสั่น แม่หมูหันไปหาพี่มีนแล้วถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะหันมาพูดกับผมต่อ
“แล้วมะนาวจะเอายังไง?”
“เอ่อ....” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเพื่อนตัวกลมผมก็พูดต่อทันที
“ไหนเมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้แล้ว พูดสิว่ามะนาวก็ชอบกราฟ”
"..."
“มะนาวรู้อะไรไหม ออยด์อ่านข้อความจากโปสการ์ดแล้วรู้สึกยังไง” แม่หมูเงยหน้ามองเพดาน กรอกตาไปมาเหมือนพยายามไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“เรื่องนี้มันโรแมนติกจุงเบย...เนอะพี่มีนเนอะ 555” พอพูดจบประโยคแม่หมูก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง พี่มีนก็หัวเราะเสียงดังตามดูเหมือนพี่มีนจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ซะนานเพราะพี่เมทหน้าโหดตอนนี้ล้มตัวหงายท้องหัวเราะร่วนอยู่บนเตียงเหมือนคนบ้า
“?”
“โถ...ดูสิตกใจหน้าซีดหมดเลย แกล้งเล่นหน่อยเดียวเอง น่านะอย่าคิดมาก ถ้ากราฟมาขอมะนาวเป็นแฟนฉันก็โอเค เพราะแฟนเพื่อนก็เหมือนแฟนเรา ส่วนแฟนเราก็คือแฟนเราไม่เกี่ยวกัน 555”
แสดงว่าแม่หมูรู้เรื่องนี้แล้ว สรุปคือ แกล้งกันใช่ไหม?
“ทำหน้างง ฉันเลิกชอบกราฟไปนานแล้วคะเพื่อนขา ตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอีกต่อไปแล้วด้วย เพราะเมื่อคืนเพิ่งไปถวายตัวมา” ประโยคหลังแม่หมูหันมากระซิบให้ผมกับแม่หมูได้ยินกันแค่สองคน
“หมายความว่าไง ถวายตัว? กับใคร?”
“ใช่ มะนาวจำพ่อหนุ่มที่โก๋ไปถีบหน้าเขาที่ผับได้ไหม?”
“...” ผมพยักหน้าตามงง ๆ
“แล้วจำพ่อหนุ่มที่ช่วยเราไม่ให้ถูกเหยียบคืนงานเฟรชชี่ไนท์ได้ไหม?”
“ได้” ผมนึกตามก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากที่นึกหน้าออก “พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนั้น”
“ใช่คะ คือคนเดียวกัน สองคนนั้นก็คือพ่อหนุ่มขึ้นหิ้ง และไม่ต้องตกใจขนาดนั้นคะ เพราะที่กำลังคิดอยู่นะถูกแล้ว” พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนี้แม่หมูแอบปลื้มมานานมากเจอกันคืนงานเฟรชชี่ไนท์ตั้งแต่เปิดเทอมแรก ๆ ก่อนจะมาเจอกับกราฟ แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยถูกจัดให้อยู่บนหิ้งแทน ทำให้พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนี้ไม่ได้ถูกจัดอยู่ในอันดับเหมือนคนอื่นๆที่เธอชอบ เพราะคนนี้มากกว่าชอบนั่นเอง
“ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง”
“ก็ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรไง อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี่ยวเล่าให้ฟังตอนนี้เลยก็ได้แหม เรื่องมันเกิดหลังจากที่เขาถูกโก๋ถีบหน้า ฉันก็ไปหาเบอร์ห้องเขามาเพื่อจะให้โก๋โทรไปขอโทษ แต่ปรากฏว่าช่วงนั้นเขาไม่สบายพอดี ประกอบกับตอนนั้นเขาอยู่ห้องคนเดียวด้วย เพราะเพื่อนเมทกลับบ้านกันหมด ช้านเลยอาสาดูแลซื้อข้าวซื้อน้ำป้อนยา จากนั้นก็เริ่มคุยกันมาเรื่อย ๆ จริง ๆ กะบอกมะนาวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะแต่ดันไม่ยอมไปเอง ”
"แล้ว?"
"เขาสอบเสร็จพร้อมกับเราเลยชวนไปฉลองสอบเสร็จด้วยกัน พอดีเขาไม่มีรถกลับเพราะเพื่อนเขาสอบเสร็จก็กลับบ้านกันหมดเลย ฉันเลยอาสาขับไปส่งที่หอ แต่เผอิญฉันดันทำเครื่องรางที่ได้มาหล่นที่ห้องของเขา แล้วเขาเลยเปลี่ยนสถานะให้ฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อิอิ"
“อ่อ สรุปว่าเมาจนขาดสติ ตอนเช้าตื่นมาเขาร้องไห้ม่ะ”
“เปล่า เขาไม่ได้ร้องไห้แต่ร้องขอเพิ่มแทน” แม่หมูยักไหล่ทำหน้าเป็นต่อราวกับเพิ่งได้ชัยชนะจากการลงสู้ศึกครั้งใหญ่
“สรุปมะนาวชอบกราฟใช่ไหม?”
“ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูด” พอตั้งสติได้ผมก็หันไปยักคิ้วกวนประสาทให้เพื่อนเมทตัวกลมหนึ่งที เรื่องอะไรผมจะบอกง่าย ๆ มองตาก็รู้ตอนนี้เมทผมกำลังอยากรู้เรื่องนี้เต็มแก่
“เฮ้ย น้องเมทอย่ากั๊กดิ๊ว่ะ ตอบมาเร็ว ๆ เลย” พี่เมทหน้าโหดผมสวนขึ้นมาหลังจากนั่งหอบจากการหัวเราะอย่างหนัก นี่ก็อีกคน
“ไม่” เรื่องอะไรผมจะบอกง่ายๆ ถึงเวลาผมเอาคืนบ้าง ^ ^ “เดี่ยวถึงเวลามะนาวก็บอกเองหละน่า แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“ทำเก่ง เมื่อกี้ยังหน้าซึมอยู่เลย”
“ทีใครทีมันครับ ^ ^”
-
ไม่มีใครรู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในห้อง 7712 มีพยานอีกคนยืนฟังอยู่ด้านนอก คำสนทนาทุกอย่างชัดเจน เขาเดินหันหลังให้กับห้อง 7712 หลังจากได้ยินประโยคที่ทำให้หัวใจของเขากระตุก เขาเดินห่างออกมาเรื่อย ๆ...จนออกมาถึงหน้าหอพัก เดินมานั่งอยู่บนเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวสักพักเพื่อตั้งหลักและทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนจะหยิบไอพอดขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ไล่เลือกเพลงที่ตรงกับความรู้สึกหยิบเอาหูฟังขึ้นมาเสียบเข้าหูทั้งสองข้างไม่เพราะอยากได้ยินเสียงอะไรอีก กดปุ่มเล่นเพลง สตาร์ทรถเวสป้าแล้วขับออกไป จากนั้นก็ปล่อยอารมณ์ให้จมดิ่งหมุนวนไปกับเสียงเพลง....
“ฉันเข้าใจเธออยู่ ฉันเข้าใจเธอดี
เพราะรู้ว่าในใจเธอนี้ นั้นมีเจ้าของ
ใจเขาก็มีเธอ ใจเธอก็มีแต่เขา
ใจฉันเลยต้องเศร้าปวดร้าว จนฉันต้องถอยไป
เมื่อเห็นเธอเป็นสุข ตัวฉันก็สุขใจ
เมื่อเธอมีเขาคอยห่วงใย ดูแลเคียงชิดใกล้
วันไหนที่เธอเศร้า กับเขาที่จากไป
วันไหนที่เธอต้องร้องไห้ จะไปเคียงข้างเธอ”
http://youtu.be/Aoclnue-EZs (http://youtu.be/Aoclnue-EZs)
ผมได้ยินชัด ใจมันมีเจ้าของแล้ว ข้างในนั้นไม่มีที่ว่างให้เงาผมนั่ง ถึงเวลาที่ผมต้องออกเดินทาง ตอนนี้คงต้องปล่อยให้สายลมชะล้างความเจ็บปวดทิ้งไป แม้หัวใจของผมมันยังคงเต้น อยู่ที่เดิม จังหวะเดิม แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไร ข้างในหัวใจร้อง อยากให้สายลมพัดเปลี่ยนความคิดให้ ‘คนนั้นของมัน’ เป็นผมที่ยืนอยู่บ้างก็คงดี สำหรับผม ‘ความรัก’ ไม่ต้องการอะไร แค่เก็บความรู้สึก ‘รัก’ ไว้ในใจเพื่อใครสักคนก็พอ แต่ผมพร้อมจะกลับมาเสมอ ถ้ามันยังคงเรียกชื่อผมและเผื่อมันอยากฟัง ‘คำนั้น’ จากปากผม
มันเริ่มต้นจากความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ ‘คำนั้น’ คำสั้นๆเพียงคำเดียว ก็เข้ามาอยู่ในความรู้สึกอย่างไม่เคยรู้ตัว
คำสั้นๆ เพียงคำเดียว ที่ทำได้แค่เก็บไว้ในความคิดเงียบๆเพียงลำพัง
คำสั้นๆเพียงคำเดียว อาจกลายเป็นเพียงแค่ถ้อยคำอันเงียบงัน
คำสั้นๆเพียงคำเดียวที่ไม่มีใครได้ยินเสียงของมัน
‘คำนั้น’ คำสั้นๆเพียงคำเดียว
ที่กว่าจะรู้ตัว
ก็ไม่อาจลบออกจากหัวใจ
(กู ‘ชอบ’ มึงว่ะ)
หลังจากเรื่องทุกอย่างคลี่คลายสถานการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ บรรยากาศห้อง 7712 ก็กลับมาเป็นเหมือนเช่นทุกวัน
“มะนาว เสื้อแจ๊กเก็ตรุ่นของเด็กอุตสาฯหน่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็รีบเอาไปคืนซะ”
“ทำไมต้องรีบคืนด้วยล่ะพี่มีน แล้วที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรหมายความว่าไง”
“แจ๊กเก็ตรุ่นเขาห้ามเด็กสาขาอื่นใส่ ถ้าไม่ใช่แฟนกัน”
“เฮ้ย!! จริงหรอคะ/ครับ” ผมกับแม่หมูร้องเสียงหลง เพราะแม่หมูกับผมเคยใช้มุขนี้หลอกเอาตัวรอดมาไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง พวกผมพลาด
“ตกใจกันใหญ่ อย่าบอกนะว่าพี่ไม่เคยบอกเราสองคน” พี่มีนมองผมสองคนราวกับว่า ‘เคยบอกแล้ว แต่พวกเอ็งสองคนไม่เคยจำ’
“หื่อ” ผมสองคนส่ายหัวรัวยืนยันคำตอบ
“ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังไหวตัวทัน รีบเอาไปคืนซะนะครับ”
หวังว่าคงไม่ได้กะแกล้งแบบซ้ำซ้อนหรอกนะ เพราะผมยังไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ แต่พอหันไปหา พี่มีนก็ไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นเรื่องที่พูด ว่าแล้วผมก็รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบแจ๊กเก็ตของไอ้พี่เข้มออกมาจากตู้ สำรวจความเรียบร้อยด้วยการล้วงสำรวจในกระเป๋าเสื้อเผื่อเผลอทิ้งเศษอะไรลงไป แต่ผมก็เจอกับสิ่งของบางอย่างเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมเจอ ‘สมุด’ มันเป็นสมุดเล่มเล็กที่วางแอ้งแม้งอยู่ใต้ก้นถุงกระเป๋า
สมุดอะไร? มะนาวล้วงมือขวาเข้าไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็ก ๆ จากด้านในกระเป๋าเสื้อคลุมของพี่โอม คลี่กระดาษของสมุดดูแบบผ่านๆ แต่มะนาวก็ต้องตกใจ เพราะการคลี่สมุดดูแบบผ่านๆของเขามันทำให้เกิดภาพเคลื่อนไหวเป็นข้อความเรียงต่อกันเป็นประโยค
กู
จะ
จีบ
ผู้ชาย
ครั้งแรก
รู้
แล้ว
ว่า
มัน
ชื่อ
อะไร
‘มะนาว’
ฟัง
แล้ว
มัน
เปรี้ยว
ใจ
โว้ย!
(｀∇´)
แล้วภาพต่อมาก็เป็นหัวใจที่กำลังต้น ๆ ตุบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหัวใจกลายเป็นลูกมะนาวขนาดใหญ่
มะนาวอ่านข้อความเคลื่อนไหวในสมุดโน้ตเล่มเล็กที่หลายคนเรียกมันว่า Flip Book
ทีละหน้าซ้ำไปซ้ำมา เขายังไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง
กูจะจีบผู้ชายครั้งแรก รู้แล้วว่ามันชื่ออะไร
‘มะนาว’
ฟังแล้วมันเปรี้ยวใจโว้ย! (｀∇´)
“ไอ้พี่เข้ม ‘ชอบ’ ผม ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”
_____________________________________________________________________________________________TBC
Special ร่มวิเศษ
ช่วงเย็นวันหนึ่ง ในวันที่อากาศค่อนข้างแปรปรวน ท้องฟ้าแต้มสีหม่นบ้างระบายสีเทาปนส้มอยู่เต็มขอบท้องฟ้า เมฆสีเทาเข้มเริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กบ้างใหญ่บ้างตามแต่จะรวมตัวกันได้ พอจัดเรียงตัวกันเป็นกลุ่มเรียบร้อยก็ทยอยเคลื่อนตัวมาซ้อนทับกันเป็นชั้นๆจนกลายเป็นกลุ่มเมฆสีเทาดำขนาดใหญ่ดูราวกับว่าพวกมันกำลังส่งสารมายังเหล่าสิ่งมีชีวิตบนพื้นโลกว่าได้ตระเตรียมพื้นที่สร้างเวทีสำหรับแสดงระบำน้ำฝนจากเบื้องบนเสร็จแล้ว
ขณะเดียวกันในมุมเล็กๆบนโลกของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ภายในโรงอาหารขนาดเล็กของหอพักสุรนิเวศ13 มีนักศึกษาปีหนึ่งหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่ สวมแว่นสายตาหนาอยู่หนึ่งคนที่กำลังนั่งนิ่งรวมอยู่กับนักศึกษาคนอื่นที่กระจายตัวนั่งอยู่ตามโต๊ะทานข้าวสีขาวตัวยาว สายตาของเขากำลังจ้องมองหน้าจอโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวสูงตรงกลางของโรงอาหาร หน้าจอโทรทัศน์กำลังฉายภาพยนตร์เกาหลีแนวรักโรแมนติก มุมด้านล่างของหน้าจอขึ้นชื่อเรื่องว่า “The Classic คนแรกของหัวใจคนสุดท้ายของชีวิต” เขานั่งดูไปอย่างนั้นเพื่อฆ่าเวลารออาหารตามสั่งที่เขาได้สั่งเอาไว้สำหรับคน 3 คน แต่อีกสองคนไม่ได้มาด้วยเพราะว่ายังนอนหลับอยู่
ในหน้าจอโทรทัศน์ดำเนินเรื่องมาถึงฉากหนึ่งของหนังในวันที่ฝนกำลังตกหนัก ขณะที่ตัวละครหญิงสองคนกำลังสนทนากัน
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ(ยกร่มที่ถืออยู่พร้อมกับหันมาถามนางเอก) : ชีเฮ เธอรู้ไหมนี่อะไร?
ชีเฮ(นางเอก): ร่มไง?
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : มันเป็นร่มวิเศษต่างหากหล่ะ
ชีเฮ(นางเอก): เชอะ! ร่มมันก็คือร่มนั่นแหละ
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : แต่ร่มนี้เป็นร่มวิเศษ ที่วิเศษก็เพราะซางมิน(พระเอก)ให้ฉันไว้ ฉันว่า...เขาคงรู้ว่าฉันแอบชอบเขาอยู่
ชีเฮ(นางเอก): ชัวร์เลย จะไม่รู้ได้ยังไงก็คุณ จ้องเขาอยู่ทุกวันๆ
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : หือ นี่วานหน่อยฝากร่มนี้ไปคืนซางมิน(พระเอก)ที
ชีเฮ(นางเอก): คืนให้เขาเองสิ ฉันไม่ไปหาเขา
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : ทำไม เธอทะเลาะกับเขาอย่างนั้นหรอ?
ชีเฮ(นางเอก): ส่ายหน้า
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : เธอจำวันที่ฝนตกกะทันหันได้ไหม ในตอนนั้นซางมินกำลังดื่มกาแฟอยู่ในร้านนี่ ซางมินเขายืนจ้องออกไปนอกหน้าต่าง แล้วจู่ๆก็หันมาทางฉันแล้วก็พูดว่า “คุณน้าเอาร่มมาหรือเปล่า ฝนตกลงมาแล้ว?” ฉันก็บอกเขาว่ากำลังกังวลอยู่เนี่ย สงสัยจะไม่ได้เอามา จากนั้นเขาก็เอาร่มเขาวางไว้ตรงนี้ แล้วก็บอกว่า “นี่ร่มผมเอาไปใช้นะ” เขาบอกว่าเขาอยากตัวเปียกฝน แล้วเขาก็วิ่งฝ่าสายฝนที่กำลังตกหนักออกไปจากร้านกาแฟ
พูดจบนางเอกก็เดินมาจุดที่คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟมองออกไปนอกร้าน เธอมองเห็นจุดที่เคยยืนหลบฝนทำให้นึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เคยวิ่งมาหลบฝนใต้ต้นไม้เพราะไม่มีร่ม ในตอนนั้นเองพระเอกวิ่งมาหลบฝนใต้ต้นไม้ต้นเดียวกันกับนางเอกพอดีเพราะไม่มีร่มมาเหมือนกัน ก่อนจะหันมาหันมาบอกกับนางเอกว่าเขามีร่มวิเศษ พูดเสร็จพระเอกก็ถอดเสื้อตัวนอกออกมาใช้บังสายฝนที่เทลงมาอย่างหนักจากท้องฟ้าแล้วทั้งคู่ก็ออกวิ่งฝ่าสายฝนลัดเลาะตามหลังคามุมตึกไปจนถึงห้องสมุด
ในจังหวะนั้นเอง ขณะที่เขากำลังนั่งดูละครเกาหลี ปลายสายตาเขาก็เหลือบมองเห็นเด็กหนุ่มนักศึกษาอีกคนที่ชื่อมะนาววิ่งเข้ามาในโรงอาหาร ด้วยท่าทีรีบร้อน มะนาวเดินไปเปิดตู้หยิบน้ำอัดลมมาสองขวดแล้วรีบเดินไปจ่ายเงิน
มะนาวที่เพิ่งวิ่งเข้ามาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทุกอย่างที่เขาทำมีสายตาหนึ่งคู่เฝ้ามองเขาอยู่อย่างไม่วางตา พอมะนาวจ่ายเงินค่าน้ำอัดลมเสร็จเขาก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากโรงอาหาร แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขาออกพ้นหลังคาของโรงอาหารฝนเจ้ากรรมก็ลงเม็ดตกลงมาซะก่อน
“เดี่ยวเราไปส่ง”ยังไม่ทันที่น้ำฝนจะปะทะกับร่างกาย ตัวของมะนาวก็อยู่ใต้เสื้อคลุมของกราฟที่ยกบังน้ำฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก
“เดี่ยวเราเดินไปเองได้”มะนาวรีบบอกปัดด้วยความเกรงใจ
“เราจะไปห้องเพื่อนแถวห้องนายพอดี รีบเดินกันเถอะ”
จากนั้นมะนาวกับกราฟก็เดินกึ่งวิ่งหลบน้ำฝนไปจนถึงห้องของมะนาว พอไปส่งมะนาวเสร็จแล้วกราฟก็รีบวิ่งตากฝนกลับมายังโรงอาหารเพื่อกลับมาเอาร่ม
“หนุ่ม! หนุ่มลืมร่มไว้ในโรงอาหารนะลูก” เสียงป้าร้านขายกับข้าวร้องเรียกกราฟหลังจากที่เขาเพิ่งวิ่งวกกลับมาที่โรงอาหารหลังจากไปส่งมะนาวถึงห้อง
“ขอบคุณครับป้า” กราฟหันไปกล่าวขอบคุณป้าแม่ครัวร้านขายข้าว จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบร่มที่วางเอาไว้แล้วกางร่มออกเพื่อที่จะเดินกลับห้องพัก แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเดินพ้นเขตของโรงอาหารประโยคที่ดังขึ้นทำให้เขาสะดุ้ง
“คราวหลังป้าขอยืมใช้ ‘ร่มวิเศษ’ บ้างนะหนุ่ม!” พอกราฟหันหลังมาป้าแม่ครัวก็ขยิบตาให้กราฟหนึ่งที เพื่อบอกว่า ‘ฉันเห็นทุกอย่างที่เธอทำนะจ้ะหนุ่มน้อย’ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา "แล้วข้าวที่สั่งไว้จะไม่เอากลับไปกินหน่อยเร้อ" พูดจบป้าแม่ครัวก็ยกข้าวสามกล่องที่กราฟสั่งเอาไว้ชูขึ้น มุมปากของกราฟเผลอยกยิ้มขึ้นทันทีเขาก้าวขายาวเดินลิ่วมาหยิบข้าวจากนั้นก็รีบเดินก้มหน้าออกไปจากโรงอาหารด้วยความเขินอายเพราะเหตุการณ์ที่เขาพึ่งทำมันเหมือนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหนังเกาหลีเรื่องนั้นไม่มีผิดเพี้ยนและเขาเองก็เคยนั่งดูหนังเกาหลีเรื่องนี้กับป้าแม่ครัวมาก่อน
กราฟไม่คิดเลยว่าทุกการกระทำของเขาถูกสายตาอีกคู่จับตาดูอยู่ตลอดเช่นกัน
END
ต้องขอโทษทุกคนจริงๆที่หายไปซะนานเลย Y Y เหมือนคำแก้ตัวถ้าจะบอกว่าที่หายไปเพราะไม่มีเวลาเขียนเลยจริงๆ แต่เค้ายังรักทุกคนเหมือนเดิมนะคร้า ^^
ปล แอบดีใจที่ยังมีคนอ่าน ขอบคุณทุกคนจริงๆคะ
-
มาแล้วววว กริสสส >< หายไปไหนมาคะ :-[ คิดถึงงงงง :sad11: แอบมานั่งอ่านคาบว่าง :กอด1:
-
^
^
แย่งอะ :fire:
คิดถึงเหมือนกานนนน #แอบนั่งอ่านข้างๆกัน -..- :z1:
-
สงสารพี่เข้มที่สุด
-
โธ่ พี่เข้ม น่าสงสารจุงเบย อิ อิ
-
กรี้ด ดีใจมากตอนเห็นว่ามาต่อแล้ว ตอนนี้โรแมนติกมากเลยค่ะ กราฟน่ารักเอ่อะ :-[ ทำให้ขนาดนี้ # ระทวย
เมื่อกี้เม้นไปรอบนึง ตกใจตอนเห็นคำว่าendมาก พอเม้นท์เสร็จ กลับไปอ่าน อ่าว หมายถึงจบตอนพิเศษ คนอ่านมึนสุด5555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ :กอด1:
-
กรี้ด ดีใจมากเลยค่ะที่มาต่อ ตอนนี้โรแมนติกมากๆค่ะ><
แอบน้ำตาไหลนิดนึงด้วย แต่ไมเข้าใจคำว่าendค่ะ จบแล้วเหรอคะ ยังงงอยู่เลย :sad4:
คิดว่าคงหมายถึงจบตอนพิเศษ "Special ร่มวิเศษ" มากกว่านะคะ
ตอนนี้รู้พระเอกของเรื่องแล้วใช่มั้ย? จะไม่มีเปลี่ยนแล้วใช่มั้ย?
คือเชียร์กั๊กๆทั้งสามคนเพื่อเซฟตัวเองมาตลอด 5555
คราวนี้จะเชียร์กราฟสุดพลังแล้วนะ555
ถ้าพี่เข้มต้องอกหักจริง หาคู่ให้พี่เข้มหน่อยยยจิน้าา~
-
เชียร์กราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
กดเลือกเชียร์ไม่ถูกเลยอ่ะ เชียร์ทุกคน :monkeysad:
-
:pig4: กราฟฟฟฟ :-[
-
อูวววววววววววววววววววว แล้วมีบทที่22 ต่อใช่ไหม ยกน้องมะนาวให้พี่โอมไปเหอะ
ทนไม่ได้ถ้าใครจะเจ็บ :z3:
-
นานจนเราแอบลืมเนื้อเรื่อง
แต่จำๆด้ว่า เชัียร์กราฟอ่ะ
มะนาวชอบกราฟใช่มั้ย
แล้วมะนาวจะหวั่นไหวกะพี่เข้มป่ะเนี่ย เห้อ :เฮ้อ:
รอค่ะ. :pig4:
-
เชียร์กราฟฟฟ
กราฟโรแมนติกอ่ะ
คนเขียนอย่าหายไปนาน ๆ อีกน๊า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
มะนาวกลับมาแล้ว กิ๊วๆๆ
-
แต่ละคนแอบชอบมะนาวมานานแล้ว
ไม่อยากให้ใครผิดหวังเลยเชียว เชียร์ทุกคนเหมือนเดิม คิคิ
-
เอิ่ม.....จะเป็นไรมั๊ยถ้าเราอยากให้เป็น 3P อ่ะ :pighaun:
กร๊าฟก็น่ารัก อิพี่เข้ม ก็ :-[
รักพี่เครซี่น้อง :z1: :z1:
-
:pig4: :pig4:
-
ตัดใจเลือกไม่ได้เลยจริงๆ หนุ่มแต่ละคนต่างก็รักมะนาวทั้งนั้นไม่อยากให้ใครเสียใจเลย :z3:
-
กราฟโคตรโรแมนติก :-[ :-[
-
อืม...แล้วพี่จิ้นล่ะ มะนาวจะเลือกกราฟใช่ไหม?
-
ยังรออยู่เสมอค่ะ ^^
กราฟโรแมนติกจัง เขิน อยากมีคนทำอย่างนี้ให้บ้าง อิอิ
-
ถ้าอยากให้ผู้แต่ง จับคู่ให้มันกลายเป็น4p จะได้ไหมน่ะ แต่ก็กลัวว่ามะนาวไม่น่าจะรับไหวเพราะพระเอกของเรา(ติต่าง) แต่ละคนใหญ่ๆกันทั้งนั้นเลย :haun4:(รูปร่างค่ะ) อ่านไปก็ลุ้นไป ถ้ามีจริงความรักแบบนี้ไม่เอานะ เข้ามาให้เลือกพร้อมกันทั้งที สามคนเลย แต่ละคนนี่ก็น่าแซบทั้งคน ตัดใจเลือกลำบากแทนมะนาวอะ ความรักของแต่ละคนนี่มาแบบหลากสไตล์ไม่ซ้ำกัน :-[ :-[
-
ตกลงเป็นกราฟเหรอเนี้ย #ล้มโต๊ะ เชียรพี่จิ้นกับพี่โอมอ่า แง ๆ
-
โรแมนติกจุงเบย!! สงสัยดูซีรี่ย์เกาหลีเยอะไป คึคึ แล้วพี่จิ้นล่ะ !!
-
นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วซะอีก ดีใจมากๆที่กลับมาต่อ^^
-
มาทีเดียวรู้ไปสองคนเลย
ปล. คิดถึงนะคุณคนแต่ง :กอด1:
-
เริ่มเศร้า.. o7
หายไปนาน คิดถึงนะ :give2:
-
ทำใจตัดใครไม่ลงจริงๆ ตอนนี้สงสารพี่จิ้น กับพี่เข้มจังเลยง่า :monkeysad:
-
เป็นกราฟจริงๆด้วย เชียร์กราฟน๊าาา
คิดถึงคนเขียนที่สุดเลยยยยย
-
:z10: :call:กลับมาแล้วดีจจัง
-
รอๆๆๆจ้าา
-
จบตอนหรือจบเรื่อง?
อบอุ่นวาบหวามจัง :กอด1:
-
นี่กราฟเป็นพระเอกจริงๆ เหรออออออ เค้าเชียร์พี่จิ้นอ่ะ (โดนถีบ) ฮ่าๆๆ
มะนาวนี่เสน่ห์ของจริงแต่สู้แม่หมูไม่ได้ เพราะได้กินแล้ว ฮ่าาาาา
-
Welcome Back!! ค่ะ คนแต่ง :D
กราฟ พระเอกมั่ก ๆ มีมุขใช้ร่มวิเศษด้วย
+1 ขอบคุณมากค่ะ
:กอด1:
-
มะนาวกลับมาแล้ว :mc4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบทุกคน ไม่อยากให้ใครเสียใจจริงๆ นะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
มะนาวเสน่ห์แรงจริงๆ
ชอบตอนร่มวิเศษอ่ะ หวานมากๆ
-
กรี๊ดพี่โอมเข้มของเค้า น่าสงสารเป็นที่สุดอ่ะ
กราฟจะเป็นพระเอกจริงๆเหรอ
คนแต่งรีบมาต่อนะเค้าอยากรู้แล้ว ดีใจมากเลยที่มาต่อ
เพราะเรื่องนี้ทั้งเค้าทั้งเพื่อนติดงอมแงม :กอด1:
-
อะไรยังไง
ยังไม่จบช่ายม้ายย
เค้ารออยู่นะ อิอิ
-
กราฟน่ารักง่ะ :-[
แต่เรื่องเริ่มวุ่นขึ้นอย่างจริงจังแล้วสินะ ทำไงดีล่ะมะนาว :serius2:
-
เค้าเชียร์พี่เข้มง่ะอกหักอย่างแรง ถึงจะทำใจไว้แล้วเหอะ เหอะๆ
-
ต้องหานายเอกเพิ่มแล้วล่ะ
ท่าทางพี่โอมจะอกหัก
ใช่ป่าวหว่า
มะนาวหัวใจพองโตที่ได้อ่านข้อความนี่นะ
ชักไม่แน่ใจเเฮะ
แต่น่าจะหานายเอกเพิ่มเเหละ จะได้ไม่มีคนเสียใจ
-
กราฟแน่ๆแล้วเหรอ คือกราฟออกมาคนแรกของเรื่อง ตอนแรกเราก็คิดว่าใช่
แต่พอมีหนุ่มๆอีกสองคนมาร่วมสมทบกลายเป็นกราฟลดบทลง ทำเราไขว้เขว้ไปหาคนโน้นทีคนนี้ที ฮ่าาาา
กราฟเลยดูจืดๆไปเลย กลายเป็นอิชั้นไปชูป้ายไฟพี่จิ้นแทน ฮือออออออออ พี่จิ้นหมดหวังแล้วเหรอ
ไม่อยากให้มีใครเสียใจเหมือนกัน แต่ยังไงก็ต้องเลือกคนนึงสินะ กราฟก็กราฟนะ
-
โหววววววววววววววว น่ารักอ่ะ
-
หัวใจสั่นไหวเพราะถูกความรักของคู่อื่นกระแทกใจอ่ะ
-
สงสารพี่เข้มอ่าาาาาาาาาาาาาา แง้ว
-
หายไปนานไปไหม :m15: แต่ก็มาต่อกรากกกก :laugh:
ชอบแว่นหนาอ่าาาา :-[ กรี๊ดดด เทใจเชียร์กราฟฟฟฟ
-
สุดท้ายกราฟเป็นพระเอกเหรอเนี่ย
งั้นพี่เข้มยกให้เรานะ จะดูแลอย่างดี :กอด1:
-
มาต่อไวๆนะค๊ะ คนแต่ง
-
พี่เมทอ่าทำไมเก็บโปสการ์ดไ้ว้นานจัง ไม่งั้นเป็นแฟนกันไปแล้วมั้ง (ซะเมื่อไรล่ะ ซึนจะตายทั้งคู่เลย)
แต่กราฟนี่โรแมนติกจังเลยนะ ชอบทุกอันเลยอ่ะที่เขียนมา สรุปมะนาวเลือกใครคะ
ต้องมีคนผิดหวังบ้างแต่มันก็เป็นปกติแหละ อย่ายอมแพ้เพื่อนสาวดิมีแฟนนำหน้าไปแล้วน้า
ขอบคุณค่ะ
-
มะนาวเป็นแม่สื่อแม่ชักให้แม่หมูเลยได้ชักกราฟเอง.....ตรงที่สุดอะ ^^
-
อ่านได้จุใจจิงๆ
แต่ใครจะคือคนที่ใช่ของมะนาวล่ะนี่
ถ้าเปนผมนะ ผมชอบไอ้พี่เข้ม อยู่ด้วยแล้วเฮฮาดี
-
:mc4: เย้.......คนเขียขนกลับมาแล้ว กราฟกรี๊ดดดดดดด
+1 จ้า
-
มะนาวหายไปนานมาก คิดถึงที่สุดนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว
-
สำหรับน้องมะนาว เรารอได้ ..^^ :กอด1:
-
:impress2: พระเอ้ก พระเอกอ่ะ
ชอบร่มวิเศษอ่ะค่ะ
มาต่อเร็วๆนะ :call:
-
โอ๊ย
พี่เข้ม น่าสงสารจังเลย แล้วมันจบตอนพิเศษหรือเนื้อเรื่องหลักกันค่ะ
งง? อ่ะ
-
กรื้ดดดดมาต่อแ้ล้ว :pig4:
ที่แท้กราฟแอบชอบมะนาวมานานแล้วหรือเนี่ย วู้ ><
จะเกิดศึกชิงนายก็ตอนนี้แหละ
-
สรุปว่า มะนาวชอบใคร
-
หายไปนาน คิดว่าจะทิ้งกันไปแล้ว
กลับมาคราวนี้ก็ยังสนุกเหมือนเดิม
:L2:
-
กราฟ พี่โอม พี่จิ้น
กราฟ พี่โอม พี่จิ้น
กราฟ พี่โอม พี่จิ้น
กราฟ พี่โอม พี่จิ้น
กราฟ พี่โอม พี่จิ้น
ยังไงก็เลือกไม่ถูก หนักใจ (+อิจฉา)แทนมะนาว
-
โอ้ยยยย มาต่อแล้ววววว
มะนาวววววว
ใครรรร อยู่หน้าห้องอ่า
-
ยังคงงงว่ามะนาวชอบใคร 555
-
โฮย กราฟ...โรแมนติกไปไหม เขินแทนมะนาวเลยอ่ะ
อะไรจะขนาดนี้ อ่านไปก็ยิ้มไป แล้วต่อไปมะนาวจะทำยังไงเนี่ย
สงสารพี่โอมจังเลย พี่เข้มของน้อง..ฮึกกก ช้ากว่ากราฟไปไม่กี่เก้าเอง :m15:
หัวใจยังคงเรียกร้องอยากได้ 3P!!!!
แต่เดี๋ยวมันจะไม่เข้าคอนเซปกับชื่อเรื่อง...ฮือออออ
นี่แอบตัดใจ โยนพี่จิ้นให้น้องมะตูม!!?? ไปแล้วนะ
ช่วยตัดตัวเลือกแทนมะนาวกันเลยทีเดียว :laugh:
ว่างแล้วมาต่ออีกนะคะ :กอด1: :pig4:
-
อร๊ากกก ให้ตายเถอะกลับมาครั้งนี้ฟินไปหน๊ายยยยยยย><
อ่านแล้วนั่งเขิล สี่พี สี่พี สี่พี ให้เปงกระดาษดับเบิ้ลเอไปโล้ดดด
-
มะนาวชอบกราม กรามชอบมะนาว แต่มะนาวไม่ได้รู้สึกอะไรกับจิ้นและโอมเลยหรือไง มะนาวรู้แล้วว่าโอมชอบมะนาว มะนาวจะว่ายังไงกันนะ
-
:-[
-
อีกสองหนุ่มนั่น ไหนๆจะอกหักแล้ว
ก็หันมาปลอบใจให้กันและกันเลยจะดีกว่านะ อิอิ
-
:m16: กลับมาแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
บอกได้คำเดียวว่า อู้ววววว
สมกับที่รอ
เชียร์สองหนุ่มต่อดีก่า
กดบวกปล่อยเป็ด
-
หนูมะนาวมาให้หายคิดถึงแล้ว
ว่าแต่คนที่ได้ยินประโยคนั้นคือกราฟหรอ อย่างงี้กราฟก็เข้าใจผิดอะดิ
โห่ สงสารกราฟทันทีอะ
-
ตามอ่านทันแล้ว รีบออกมาแสดงตัวขอบคุณครับ
ปกติไม่ค่อยอยากบอกว่าเชียร์ใคร
เป็นโรคจิตระแวงว่าจะโดนคนแต่งแกล้งหักมุม 555
แต่คิดว่าผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกันคงมีไม่น้อย
ปักป้ายเลยแล้วกันว่าเชียร์ กราฟ แต่แรกละ
แม้ว่าจะไม่ค่อยทำคะแนนเลยจนมาโผล่เอาแต้มตอนล่าสุดก็ตาม
แต่ชอบคนแนวๆ นี้มั๊ง เห็นแล้วเชียร์สุดใจ กร๊ากกกกกกก
สาธุ! ขอให้ลูกช้างเดาแม่นด้วยเถอะ กราฟสู้ๆ
ลูกช้างขอส่งเสริมจินตนาการด้วยสิ่งนี้...
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_lwdecySaQb1r0df2co1_500.png)
-
เย้ จับตัวได้ในที่สุด รอลุ้นมานานนนนน
แต่แอบเชียร์กราฟอยู่นะฮะ บอกไม่ถูกอ่ะ
ดีทุกคน แต่คนที่ใช่ก็คือคนที่ใช่ อิอิ
รออ่านตอนต่อไปปปปปปป
-
เพิ่งอ่าน แบบรวดเดียวจบ
ใครจะเป็นตัวจริงของมะนาว ลุ้นต่อไป
-
กรี๊ดดดดดด มากกกก ยังอ่านไม่ทันตอนล่าสุดแต่จะพยายามปั่น > <
กรี๊ดดดด รักพี่เข้มคะ55+
-
ไม่รุยังไง เชียร์พี่เข้มอ้า
-
ใครที่เป็นคนจับตาดูกราฟนะ สงสารพี่ตี๋ พี่โอมก็กำลังตามมาติดๆ
กราฟโรแมนติกสุดยอด
-
สวัสดีค่ะนักเขียน ^^
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกรวดค่ะ
เขียนสนุกมากค่ะ ภาษาก็สวย ไม่ได้พรรณนาอะไรแต่ก็เหมาะสมดี :-[
ตอนต้นๆ ยอมรับว่าลุ้นพี่กราฟมาก เพราะดูจากชื่อเรื่อง แต่หลังจากอ่านจนจบถึงตอนล่าสุดนี้ ต้องขอยกธง แฮนด์บิล โปสเตอร์ แบนเนอร์ ป้ายไฟ ฯลฯ ว่า
"สนับสนุน(ไอ้)พี่เข้มอย่างเป็นทางการ!!" :mc4: o13 :impress2: :กอด1: :laugh: :z1: :L1:
(ใส่มันทุกอิโม่ ฮ่า) :really2:
ตอนนี้มะนาวยังไม่เลือกใคร ถึงจะเหมือนเลือกไปแล้วก็เถอะ :z3:
แต่คนอ่านคนนี้ยังไม่หมดหวังที่จะลุ้นนะคะ ><
:impress3:
ติดตามตอนต่อไปค่ะ
พี่เข้มแฟนเกิร์ลล~<3
:z2:
-
:call: :sad11: :t3: มาต่อทีเถอะ นึกถึงบรรยากาสเก่า ๆ ที่ ม.จัง
-
สงสารพี่เข้มอ่าาาาา T^T
-
อ่านแล้วดีใจไปหนึ่งตอน... ตอนเด็กหลง ยิ่งอ่านยิ่งเขิน !! :o8:
พี่จิ้นอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
พอมาอ่านอีกตอนนึง :a5:
ทำไมคนอ่านหักมุมอย่างร้ายกาจกับเราเยี่ยงนี้
ทำไมมะตูมไม่พูด... มาหลอกกินน้ำพระเอกพี่จิ้นทำไม
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :m31:
อ่านแล้วมันช็อกสุด ๆ o22
สารภาพว่ายิ่งอ่านแล้วยิ่งเขิน
พี่จิ้นจริงใจมีมุมใส ๆ แบบว่า น่ารักสุด ๆ ไปเลย
:o12: แบบนี้พี่จิ้นก็หลุดจากวงจรที่จะได้ครอบครอง
มะนาวอ่ะจิ โดนผลักไสไปเป็นคู่รองหรือเปล่า
เสียใจง่ะ :sad4:
ตอนแรกเชียร์กราฟนิด ๆ ต่อมาพี่จิ้นออกตัวแรงมาก
ตอนนี้เสียใจให้กับพี่จิ้น(เพราะพี่จิ้นจริงจังและจริงใจมาก
เสียใจด้วยที่มะตูมเจือกยอมพี่จิ้นอ่ะ T^T เืพื่ออะไรคะ ?)
เสียใจกว่าสำหรับ FC พี่เข้ม
พี่เข้มน่ารักเว่อร์อ่ะ ทำอะไรแบบเถื่อน ๆ
บทก็เยอะทำไมโดนตัดออกคนแรกเลยยยยยย o22
ตัดสินใจจะจีบแล้วแต่เหมือนจะโดนหักอกกลาย ๆ
ทำไมกลายเป็นกราฟฟะ !!
ทำไมกราฟเป็นพระเอก :z6:
แก้บทด่วน FC พี่เข้มกับพี่จิ้นไม่ยอม งี๊ดดดดดด
เป็นไปได้ขอ 4P อยากเก็บเธอไว้ทั้งสามคน งี๊ดดดดด :m25:
ขอบทพระเอกให้พี่เข้มหน่อย Y_Y
พี่เข้มคนน่ารักกกกกกก...
เรื่องนี้กราฟนอนมาเป็นพระเอกเลยป่ะเนี่ย
ฟีลล์มันมา... วิ่งไปปลอบใจพี่เข้ม :กอด1:
-
กลับมาแล้วววววว
-
เชียร์กราฟ :ped149: :ped149:
-
รักพี่เข้ม เชียร์พี่ตี๋ แต่หมดใจยกให้นายแว่นหนา :o8: โอ้ยๆๆๆๆๆ อยากเป็นมะนาว จะเปรี้ยวให้เข็ดฟัน
-
:a5: ม่ายยยยยยยยยยยยย :serius2:
นี่มัน นี่มัน แง้ๆ
ทำไมถึงดีกันอย่างนี้... :sad4:
กราฟก็โรแมนติก
พี่เข้มก็แสนดี
ยักษ์ตี๋ก็สุภาพบุรุษ
ไม่เลือกได้ไหมมะนาว ไม่อยากให้ใครเสียใจเลย
อยากให้มะนาวเก็บไว้ทั้ง3คน :-[
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม :monkeysad:
งั้นยกมะตูมให้ยักษ์ตี๋นะ
ส่วนพี่เข้มถ้ายังไม่มีคู่เราขอเอง ถึงชื่อเค้าจะไม่เปรี้ยวฟังแล้วไม่ซี๊ดซาดเหมือนมะนาว
แต่เค้าพร้อมจะปลอบใจตัวนะยักษ์เข้ม :o8:
-
:mc4: :mc4:
-
มาต่อแล้ว..แฮะ แฮะ ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วก่อน เพราะจำไม่ค่อยได้แล้ว มันนานไปนะ
แต่ให้อภัย :z2:
กราฟก็ชอบ แล้วมารู้ว่าพี่เข้มชอบอีก มะนาวจ๋าจะเลือกใครดี ละ
กราฟโรแมนติกจังเลย ชอบ ชอบ
-
สงสารพี่เข้มจัง แต่ก็กราฟก็ดี โรแมนติกจัง :-[
หนักใจแทนมะนาว
-
เป็นปลื้มมมมม..โรแมนติกมาก"แว่นหนา"น่ารักที่สุด
เชียร์กราฟต่อไป :ped149: :110011: :z7:
:L2:
-
โอมคู่จิ้น
จบ !!!
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
555555555
-
มะนาวกลับมาแล้ว :z2: หายไปนานเลย คิดถึงจัง
ดีใจกับกราฟ แต่ก็สงสารพี่เข้มเหมือนกันนะ :sad11:
เดี๋ยวหาคนดามอกให้นะ เอาให้เด็ดพอกันเลย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:t3:
-
เค้าอยู่นะตะเอง :sad4:
-
เมื่อไรจะมาอีกคะอยากอ่านๆๆ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :z3: :z3: :z3:
-
เข้ามาส่อง สามเวลาหลังอาหาร :really2:
-
The Call Special Chapter : แซนวิช
________________________________________________________________________________________________
“ค่อยๆสิว่ะ ค่อยๆสอดเข้ามา อย่าให้แตกนะมึง เออ... อย่างนั้น ค่อยๆสอดเข้ามา” ปากก็พูดไปมือก็แบะกางออก อีกคนก็ค่อยๆสอดไส้กรอกขนาดพอดีเข้ามา ค่อยๆกระดึ๊บๆ
“พอเหอะหว่ะ มึงจะทำอยากให้มันยากทำไมวะ มึงดูนี่ แค่หยิบแผ่นขนมปังด้านบนขึ้นมาแบบนี้ แล้วมึงจะใส่ไส้ห่าอะไรลงไปมึงก็ยัดเข้าไป”
“...”มีนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเพื่อน คิดในใจ ‘เออ..จริงของมัน ทำไมเขาถึงลืมได้หว่ะ’ ก็ตอนแรกเขาเอาแผ่นขนมปังสามแผ่นมาประกบกันครบแล้วแต่ดันลืมใส่ไส้กรอกเข้าไป พอนึกขึ้นได้เลยกะวานให้เพื่อนช่วยสอดไส้กรอกเข้าไปในขนมปังให้สักหน่อย ไม่น่าพลาดเลย
“มึงเป็นห่าอะไรเนี่ย” เพื่อนเขาใช้หางตาสำรวจพฤติกรรมของมีนตรงหน้าวันนี้เขาดูลุกลี้ลุกลนชอบกล
“เฮ๊ย...อะไรกูเปล่า”
“แล้วมึงเกิดคึกอะไร เสือกอยากกินแซนวิชวันนี้”
“กูหิว”
“ให้กูเชื่อตามนี้” เพื่อนเขาขมวดคิ้วเข้าหากัน “บ้านมึงกับคอนโดกูก็ใช่ว่าจะใกล้กัน”
“กูตั้งใจมาซะที่ไหน เผอิญกูผ่านมาแถวนี้พอดีเหอะ แล้วเสือกหิวพอดี หิวแบบทนไม่ไหวอ่ะ มึงเข้าใจมั้ย หิวแบบอยากมากทนไม่ไหวแล้วโว้ยย...” มีนตอบเพื่อนแบบขอไปทีด้วยอารมณ์รำคาญ แต่ท่าทางของเขากวนนิ้วสั้นๆด้านล่างที่เพื่อนใช้ยืนเป็นที่สุดจนอยากยกขึ้นมาทักทายด้วยการลูบนิ้วสั้นๆด้านหลังของมีนสักทีสองที
“เออ งั้นก็เร็วๆเลยมึง เดี่ยวกูต้องออกไปกินข้าวกับแฟนกูแล้วนะโว้ย”
“เออ มีแฟนแล้วทิ้งเพื่อนนะมึง”
“ก็คนของมึงเสือกอยู่ไกลเอง ช่วยไม่ได้หว่ะ แล้วนี่วันอะไรมึงรู้ป่ะ วันนี้วันที่ 14 กุมภา มึงเข้าใจมั้ย 14 กุมภานะ” เพื่อนเขาเหล่ตามองเชิงล้อเลียนบ้างด้วยท่าทางกวนนิ้วสั้นๆไม่ต่างกัน
“เออ แล้วไง ก็แค่วันเสียตัวหลายทีในคืนเดียว”
"เวรแล้วมึง สมองคิดได้แค่นี้"
"หรือมึงไม่"
"คิด"
หลังจากคุยเรื่องใต้สะดือแนวทะลึ่งตึงตังจบเพื่อนเขาก็ขอบ่นเรื่องจองโต๊ะร้านอาหารในวันวาเลนไทน์ที่กว่าจะจองได้ ต้องโทรจองไม่รู้กี่ร้านเพราะร้านไหนๆก็คิวเต็มกันหมด ระหว่างฟังเพื่อนบ่นมีนก็หยิบแซนวิชเข้าปากเคี้ยวกินตุ้ยๆหูก็ฟังเพื่อนสนิทเล่าเรื่องไปจนเขากินอิ่ม “อิ่มแล้ว กูไปหล่ะ”
“อ้าว อิ่มแล้วหรอหว่ะไหนบอกว่ามึงหิว แล้วไส้มึงก็ยัดใส่ซะเยอะ เสือกไม่กิน เปลืองของห้องกูจริงๆ” เพื่อนสนิทเขามองดูกองแซนวิชที่ถูกกัดบริเวณส่วนขอบๆของแซนวิชจนหมด เหมือนจงใจเหลือส่วนของไส้เอาไว้
“กูไม่ชอบกินไส้แซนวิชมานานแล้วหว่ะ”มีนหันมามองกองแซนวิชของเขาอีกรอบ ก่อนจะหันไปยกมือโบกลาเพื่อน “กูไปหล่ะ ขอบใจมาก วันนี้ก็อย่าหักโหมมาก แต่ถ้าจะให้ดีเอ้าต์ดอเผื่อกูด้วย 555”
ระหว่างที่มีนเดินกลับจากคอนโดของเพื่อนก็ทำให้เขานึกถึงสาเหตุที่กลายเป็นเหตุผลทำให้เขาไม่เคยกินแซนวิชตรงกลางอีกเลย
เรื่องนี้เกิดขึ้นมานานแล้ว ผ่านมาเป็นสิบๆปี ตั้งแต่ตอนที่เขาเรียนอยู่ชั้นมัธยม แต่เขายังจำมันได้เป็นอย่างดี เรื่องมันเกิดขึ้นในช่วงเช้ามืดก่อนถึงวันปิดเทอมหน้าร้อนประมาณสองสัปดาห์ระหว่างที่เขากำลังยืนอ่านหนังสือพิมพ์หน้าห้องสมุด ตาจ้องดูคอลัมน์ข่าวกีฬา มือก็ถือแซนวิชไส้พริกเผาหมูหยองไส้กรอกราดซอสมายองเนส ตาจ้อง มือส่ง ปากงาบกัดแซนวิชเคี้ยวตุ้ยๆ แต่เขายังไม่ได้กัดตรงกลางเพราะเก็บเอาไว้กินทีหลัง จนเหลือส่วนตรงกลางของแซนวิชที่มีแค่ไส้เน้นๆเก็บเอาไว้กินคำสุดท้าย กำลังจะกัดกินอยู่แล้วเชียวแต่เขาก็ต้องชะงักเพราะหูได้ยินเสียงเด็กอนุบาลสองคนกำลังทะเลาะกันเสียงดังอยู่ใกล้ๆแถวที่เขายืนอยู่พอดี พยายามไม่สนใจ แต่เด็กสองคนนั่นก็ไม่หยุดเถียงกันสักที จนเขาเริ่มหงุดหงิด “กูเกลียดเด็กโว้ย” เขาสบถออกมาด้วยความรำคาญ แต่ก็หันไปหาต้นเสียงที่ได้ยิน
“เอาแซนวิชเราคืนมาเลยนะ” เด็กผู้ชายตัวขาวตากลม แต่ท่าทางห้าวเกินตัว ร้องเสียงดังบอกเด็กผู้ชายตัวอ้วนอีกคนที่ยืนเคี้ยวอะไรสักอย่างเต็มปากเสียงดัง แจ๊บๆ
“คืนไม่ได้ เรากินลงท้องหมดแล้ว” เด็กชายตัวอ้วนยืนลูบพุงตัวเอง ปากก็เคี้ยวไม่หยุด
“เราจะกินตรงกลางแซนวิชของเรา”
“ไม่มีให้หรอก เรากินลงท้องไปแล้ว ฮ่าๆ”เด็กชายตัวอ้วนพูดจบก็หัวเราะร่าแล้วก็เดินตุ๊ต๊ะเดินหนีไป
“เราจะกินตรงกลาง หึ หึ หึ ฮือๆๆๆๆ” พอรู้ว่าไม่ได้แซนวิชส่วนตรงกลางคืนแล้วเด็กชายตัวขาวก็ร้องไห้ทันทีด้วยความเสียดายไส้ตรงกลาง
อ้าว นึกว่าจะวิ่งไปต่อยร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยวุ้ย เขายืนดูอยู่สักพักไอ้เด็กตัวขาวก็ไม่หยุดร้องสักที จนเขาเริ่มหนวกหู เพราะไม่มีสมาธิอ่านหนังสือพิมพ์ มองหาครูเด็กอนุบาลก็ไม่เห็นมีสักคน 'ไปไหนหมดหว่ะ' จนเขาหมดความอดทนจึงเดินเข้าไปหาเด็กตัวขาวด้วยความรำคาญ
“เอ้า นี่แซนวิชตรงกลาง หยุดร้องแล้วกินซะ” เด็กชายหันมาจ้องเขาตาแป๋ว พอเห็นแซนวิชก็หยุดร้องไห้แล้วยื่นมือขาวป้อมๆมาคว้าหมับเอาแซนวิชเข้าปากกัดกินทันที จนเขานึกตลก “ไอ้เด็กนี่เลี้ยงง่ายดีหว่ะ” แล้วเหตุการณ์วันนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาไม่เคยได้กินแซนวิชตรงกลางอีกเลย เพราะทุกเช้าเขาจะเจอกับเด็กนี่แทบทุกวันเพราะมันเพิ่งย้านบ้านมาอยู่ข้างบ้านของเขาและมันก็จะเดินเข้ามาขอกินแซนวิชส่วนตรงกลางกับเขาทุกเช้า จากวันเป็นเดือนจนกลายเป็นปี จากที่เคยเกลียดเด็กพอมันโตก็กลายเป็นความรู้สึกอย่างอื่นแทน
วันนี้วันวาเลนไทน์แต่ตรงกับช่วงมันสอบพอดีวิชาสำคัญซะด้วย จะทำอะไรดีให้มันดีจะโทรไปก็ไม่กล้าเดี่ยวกวนเวลามันอ่านหนังสืออีก เห็นบอกว่าอยากรีบเรียนรีบจบไม่รู้จะตั้งใจอะไรนักหนา แต่อยู่ไกลกันขนาดนี้มันก็อดคิดถึงไม่ได้นี่หว่า 'คิดอีกมุม ไม่ต้องโทรก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็อยากรู้ว่าวันนี้เขาจะคิดถึงมันมากแค่ไหน' ตอนนี้ประเทศที่มันเรียนอยู่คงหนาวเข้ากระดูก เห็นในข่าวบอกว่าหิมะตกแล้วด้วย สงสัยตอนนี้แม่คะนิ้งจะเกาะขนซะแล้วหล่ะมั้ง หึหึหึ แค่นึกถึงหน้าเขาก็นั่งยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว นึกอะไรไม่ออกเลยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเลื่อนกดเพื่อจะไล่หาดูรูปหน้ามันซะหน่อย เผื่อจะลดความคิดถึงลงบ้าง เลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆเขาก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ส่งรูปที่เพิ่งถ่ายวันนี้ให้หละกันหว่ะ พอตัดสินใจได้ก็คัดรูปเพื่อส่งมาหนึ่งรูปที่เขาตั้งใจถ่ายอยู่นาน
รูปภาพที่เขาถ่ายก็ไม่มีอะไรมากเป็นภาพของแซนวิชที่ถูกกัดกินด้านข้างจนเกือบหมดแล้ว เหลือไว้เฉพาะส่วนไส้แสนชุ่มฉ่ำแบบเต็มคำของแซนวิชตรงกลาง
ส่งแค่รูปอาจจะดูธรรมดาไป น่าจะเพิ่มข้อความเข้าไปสักหน่อย แล้วจะใส่ข้อความอะไรเข้าไปดีไปเรียนเมืองนอกหลายปีแล้วมันยังจะอ่านภาษาไทยออกไหมหว่ะ งั้นคงต้องเขียนเป็นภาษาอังกฤษแต่ภาษาอังกฤษเราดันไม่แข็งแรงอีก กลุ้มโว้ย! หรือจะเอาภาษาไทยปนอังกฤษดี นั่งคิดอยู่สักพักก็คิดไม่ออก เขาเลยลองเสิร์ชหาข้อความโดนๆจากอินเตอร์เน็ตแทน
ข้อความนี้ก็หวานไป
อันนี้ก็เลี่ยน ไป
เลือกอยู่นานจนเริ่มเลือกไม่ถูก
เฮ๊ย! อันนี้โดน เอาอันนี้หละกันหวะสุดท้ายเขาก็เจอข้อความที่ถูกใจ
พอเลือกข้อความที่ต้องการได้แล้ว เขาก็พิมพ์ข้อความลงบนรูปภาพ จีดับเบิลโอดี แอลยูซีเค เอ๊ย!! ไม่ใช่ผิดๆ ลบๆๆ จีดับเบิลโอดี รอเรือไม้หันอากาศกอไก่ พิมพ์ข้อความเสร็จเขาก็ตรวจทานความเรียบร้อยอีกที แต่งรูปเสร็จแล้ว ข้อความก็เขียนลงไปแล้ว
โพสต์เลยแล้วกัน กด Upload……..............................
โพสต์รูปภาพเสร็จเขาก็แท็กชื่อลงไปในภาพอีกที
โอเคแค่นี้ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
รู้สึกร้อนหน้า shift !
ตืดดดด....ตืดดดด....
สัญญาณสั่นเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น หนุ่มผมยาวหน้าสวยอีกคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เปิดโปรแกรม เช็คข้อความ
โหลดภาพอ่านข้อความเสร็จเขาก็รู้สึกร้อนหน้าไม่ต่างจากคนส่งเท่าไหร่
END
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ
ตอนหลักยังเขียนไม่เสร็จ แวะเอาตอนพิเศษมาบอกรักทุกคนก่อน
GOOD รัก นะคะ ทุกคน ^^
-
สนุกมากๆ มะนาวเสน่ห์แรงสุดๆ
พออ่านตอนหลักล่าสุดเริ่มรู้ตัวพระเอกที่แน่นอน
เพราะใจของมะนาวเองก็ยินยอมไปกว่าครึ่งแล้ว
จะรอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ ^-^
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ขอบอกว่าติดมากกกกกกกกก
สนุกมากจ้า
ส่วน3 หนุ่มเมทนั้น
ชอบทุกคนเลย
ไม่รู้จะลุ้นใครดี
แต่โดยส่วนตัวคิดว่าพี่จิ้นน่าจะโอกาสน้อยสุด
ส่วนกราฟ นิ่งๆเงียบๆ แต่เนียนอ่ะ
ได้จูบไปแล้วด้วย >////<
ส่วนพี่เข้ม สร้อยเกียร์ของพี่ป่ะ
จองกันแบบนี้เลยเหรอ
-
ชอบๆจังแซนวิช แต่ไงก็รอตอนหลักอยู่น๊า รอมะนาวกับกราฟ
-
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
พี่มีนนนนนนนนน :a5: ทำเอาตะลึงงงงงง
เพิ่งรู้ว่ามีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้วววววววว
น่ารักมากเพ่ o13
-
ปาดดดดดดดดดดดดดดดด >< Good รัก อร๊ายย><
-
ขอกอดที :กอด1:
-
พี่มีนอุบเงียบมาตลอดเลย รักเด็กซะด้วยยยยย :z3:
ไม่บอกไม่รู้มีตัวละครลับอยู่ด้วย :a5:
อยากอ่านยาวกว่านี้อีกนิดนึง งี๊ดดดดดดด
หวาน ๆ วาเลนไทน์ สุขสันต์วาเลนไทน์ย้อนหลังนะคะ
=====================
คิดถึงน้องมะนาว แอนด์พี่เข้ม >w<
-
พี่มีนมีแฟนแล้วเก็บเงียบเลยนะ
-
ชื่อตอนทำเอาคิดไปไกล :laugh:
แต่เป็นรักลับๆของพี่มีนนี่เอง น่ารักอ้า :o8:
ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
เข้ามาเพราะแซนวิช
กลายเป็นขนมปังจริงๆ ซะงั้น 555
อยากรู้ว่าส่งอะไรมาถึงได้แดงซะขนาดนั้น
มีนแอบสวี้ทนะนี่
กดบวกปล่อยเป็ด
-
ตัวละครใหม่หรอนี่
-
นึกว่าจะได้กินแซนวิชมะนาว-กราฟ-จิ้น-โอม
ได้กินแซนวิชพี่มีนกับเด็กข้างบ้านก็หวานได้อยู่
-
:a5: พี่มีนนนนนน... ใครอ่ะใครรรรร... อิอิ นึกว่าเฮียเเกจะเปล่าเปลี่ยวเอกา ที่เเท้ก็มีตัวจริงอยู่เเล้วนี่เอง :impress2:
เเหมะ! มีเหลือเเซนวิชตรงกลางไว้อีก ตอนนี้เจ้าตัวไม่อยู่กินไปก่อนก็ได้ เสียดายของ เดี๋ยวพอเจ้าของไส้เเซนวิชกลับมา
ค่อยกัดขอบเเล้วส่งไส้ให้กินใหม่ อิอิ... ความน่ารักของพี่มีนมันอยู่ตรงนี้นี่เอง :o8: คนอ่านข้อความร้อนหน้า คงอ่านทางนี้ก็
ร้อนหน้าเหมือนกัน 5555 เขินนนน
ปล. พึ่งได้อ่านร่มวิเศษ โอ้!!! กราฟ นายตั้งใจทำตามพระเอกเกาหลีจริงๆ หรือแค่บังเอิญไม่ทันคิดเลยไปแบบนั้น :-[ เดี๋ยนก็
อยากได้ร่มวิเศษเหมือนกันนะ 5555 (เขินตลอดดดดด)
-
พี่มีน
:กอด1:
-
ฮะ!! คู่พี่มีนนนนน
กร๊ากก
-
พี่มีนพาเขิลจริงๆ
-
พี่มีนน่ารัก555
ชื่อตอนพาคิดมากเลย
เรายังสงสารพี่โอมเข้มอยู่นะทำไมคนแบบนี้ไม่ได้เป็นพระเอกกะเค้ามั่ง
เพราะพี่จิ้นก็มีมะตูมแล้วอีก :เฮ้อ:
-
แอร๊ยยยยย พี่มีนน่ารักอ่ะ
-
พี่มีนกับใคร น่ารักจัง :กอด1:
ยังรอมะนาวอยู่นะครับ :L2:
-
แฟนพี่มินต้องน่ารักมากแน่ๆเลย ^ ^
-
น่ารักนะ รอตอนต่อค่ะ :call:
-
อัยย๊ะ พี่มีนส่งรูปถึงใครน่า~อยากรู้จริงๆเลย
ยังรอเรื่องหลักอยู่นะค่ะแค่มาต่อเรื่อยๆก็ทำให้หายคิดถึงหนูมะนาวแล้วค่ะ
-
มุมเล็กๆของพี่มีน :o8:
-
นายมีนนนนนนนน :-[
-
:o8:พี่มีน เต็มซีน
-
ชื่อตอนทำเอาคิดไปไกลแสนไกล :z1:
อ่านตอนนี้ทำให้รู้สึกว่าพี่มีนก็มีมุมที่น่ารักอยู่ :-[
คนผู้นั้นคือใครกัน...
-
อร๊ายยย น่ารักๆ
อยากอ่านตอนของพี่มีนกับแฟนแล้วอ่าาา
-
เชียร์พี่โอม >~<
-
ไอเราก็นึกว่าเล่นแซนวิซ 4 ชั้น ปามป๊ามมมมมมมมมมม
-
หวานนะเนี่ย
-
แซนวิชตรงกลางไส้เยอะเว่อร์ๆ อร่อย~
-
เด็กของพี่มีนนี่ใครอ่ะ
จะออกในตอนปกติบ้างมั๊ยค่ะ
อยากรู้จัก
อิอิ
-
กีสสสสสสสสสส Good รัก น่ารักอ่ะ
รักแรกพี่มีนเหรอจ๊ะ ก่อร่างสร้างตัวมาแต่เด็กเลยนะ
ให้ใส้แซนวิซกับใครนี่แสดงว่ารักมากนะ ตรงนั้นมันอร่อยสุด
:pig4:
-
มีน มีมุมแบบนี้กับเค้าด้วย หวานเบาๆ :o8:
-
เห้ย น่ารักแหะ นึกถึงตอนเด็กๆเลย ฮ่าๆๆ
-
ไม่คิดว่าพี่มีนจะมีมุมนี้ :-[ น่ารักเหลือเกิน :man1:
-
พี่มีนแม่งซุ่มว่ะ
มายกป้ายไฟเชียร์กราฟนะ
แต่ถ้าจะ4p เราก้ว่าดีเหมือนกันนะ หุหุ
ปล. แต่ถ้ามะนาวจะรักใคร เจ๊ก้จะรักด้วย
-
ชอบตอนนี้!
น่ารักจัง! <3 พี่มีนนนน อรั๊ย
:z3: //ข่วยเขิน
-
พี่มีนนี่หวานสุด ๆ ไปเลยนะ :-[
-
The Call Chapter 22: สามแยกปาร์ค
________________________________________________________________________________________________
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ
ผมก็ไม่เคยตกหลุมรักใครแบบจังๆมาก่อน
เรื่องพวกนี้มันไร้สาระ จนวันหนึ่งเจอเข้ากับตัว ถึงรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันมีอยู่จริง(ว่ะ)!
เวลา 04.00 นาฬิกา เกิดเหตุความไม่สงบขึ้นในครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวหนึ่งที่มีลูกชายฝาแฝดคนโตชื่อมะนาวคนรองชื่อมะตูม วันนี้เป็นวันแรกของลูกชายคนโตที่จะก้าวออกไปใช้ชีวิตเพียงลำพังนอกกำแพงของบ้านเพื่อเข้าไปเรียนรู้การใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย เช้ามืดของวันนี้จึงเต็มไปด้วยความครื้นเครง ปั่นป่วนและชวนให้เวียนหัว
“พ่อเสร็จยัง เดี่ยวมะนาวไปสายโทษพ่อคนเดียวเลยนะ” เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของลูกชายคนโตที่ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ยังไม่ได้ยินเสียงไก่ขัน ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลาย ด้านบนเป็นเสื้อนักเรียนสีขาวปักเข็มสัญลักษณ์โรงเรียนรูปพระอาทิตย์สีแดงอยู่กลางอกขวา ส่วนด้านล่างสวมกางเกงขาสั้นสีเทาเลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย เขาพร้อมแล้วสำหรับการออกเดินทางครั้งนี้ พอแต่งตัวเสร็จมะนาวก็วิ่งรอบบ้านไปเร่งคนนู้นทีคนนี้ทีจนลืมความง่วงไปเสียสนิท ทั้งที่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเพราะมัวแต่ตื่นเต้นแถมยังต้องเตรียมของจำเป็นไปใช้ในรั้วมหาวิทยาลัย
“ไอ้ลูกลิงจะรีบไปไหน ขอพ่อแต่งตัวแป๊บนึง ไปดูน้องเราก่อนไปว่าแต่งตัวเสร็จยัง” พ่อพยายามหันเหความสนใจของลูกชายคนโตไปที่ลูกชายคนรองแทน ปากก็พูดส่วนมือก็พยายามเร่งมือติดกระดุมตรงพุงกลมโตให้ครบทุกเม็ด
“โห ทำไมพ่อตื่นสายอ่ะ เร็วๆเลยพ่อ”มะนาวหันไปบ่นให้พ่อก่อนจะหันหลังกลับเดินลงบันไดมาชั้นล่าง เพื่อดูว่าน้องชายตัวดีของเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหรือยัง เหตุที่เขาต้องเร่งทุกคนเพราะเขากลัวว่าจะไปไม่ทันเวลามอบตัว พ่อของเขาไม่ค่อยได้ขับรถไปไหนไกล ๆ มานานแล้ว นี่ต้องขับรถไปไกลถึงโคราช ไม่รู้ว่าจะหลงทางบ้างหรือเปล่า มะนาวเลยต้องเร่งให้ทุกคนออกเดินทางก่อนเวลานัด กว่าจะไปถึงคาดว่าน่าจะใช้เวลาเดินทางราว 4-5 ชั่วโมง
“แม่ มะตูมล่ะ” มะนาวเดินเข้ามาหาแม่ที่กำลังยืนตักหมูทอดใส่จานอยู่ในครัว
“น้องอาบน้ำเสร็จแล้ว ตอนนี้คงกำลังแต่งตัวอยู่บนห้อง แล้วเราล่ะฮึมัวแต่ไปเร่งคนนู้นทีคนนี้ที เข็มขัดยังไม่ได้ใส่เลย”
“อ้าว... ลืมได้ไงเนี่ย” มะนาวก้มมองดูกางเกงของตัวเองพร้อมกับยกมือเกาหัวแกรก ๆ แก้เก้อ “เดี่ยวมะนาวลงมานะแม่” พอรู้ตัวว่าลืม มะนาวก็รีบวิ่งเสียงดังตึงตังกลับขึ้นบันไดไปคาดเข็มขัดนักเรียนบนห้องใหม่
“จะไหวไหมเนี่ยลูกชายฉัน” แม่ส่ายหัวในความเปิ่นของลูกชายตัวดี ยังคิดไม่ตกว่าออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านครั้งแรกลูกชายคนนี้จะไปก่อเรื่องวุ่นวายให้ใครบ้าง
ตอนนี้ทุกคนในบ้านแต่งตัวเสร็จและทานข้าวเช้าเรียบร้อยพร้อมแล้วสำหรับออกเดินทางพามะนาวไปปล่อย เฮ้ยย ไปมอบตัวเข้าเรียนต่างหาก พ่อใส่แว่นกันแดดสีชา สวมเสื้อเชิ้ตลายสก๊อต มาดเท่ไม่เบา ทำหน้าที่เป็นคนขับ แม่ผู้แสนใจดีก็สวมเสื้อสีขาวคอบัวตัวเก่งนั่งอยู่ด้านหน้าข้าง ๆ พ่อ ส่วนลิงทั้งสองจับจองที่นั่งด้านหลัง
“มะนาวขนของใช้ขึ้นกระบะหมดแล้วใช่ไหม” ก่อนสตาร์ทรถพ่อหันกลับมาถามลูกชายตัวดีที่นั่งไม่นิ่งอยู่ด้านหลังอีกทีเพื่อเป็นการตรวจสอบความเรียบร้อย
“หมดแล้วพ่อ มะนาวกับมะตูมช่วยกันขนขึ้นมาเรียบร้อย” มะนาวตอบรับพ่อด้วยเสียงดังมั่นใจ
“โอเค ถึงเวลาออกเดินทางกันได้แล้ว”
“Sir, Yes sir” มะตูมกับมะนาวยกมือขึ้นมาทำท่าวันทยาหัตถ์รับคำเรียกรอยยิ้มให้ผู้เป็นพ่อได้ไม่น้อย ท้ายรถยนต์ของมะนาวค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกห่างจากตัวบ้านเรื่อย ๆ มีจุดหมายปลายทางคือมหาวิทยาลัยด้านเทคโนโลยีในจังหวัดนครราชสีมา
ตอนนี้มะนาวทั้งตื่นเต้นแล้วก็ใจหายเพราะเขาแทบไม่เคยรู้จักมหาวิทยาลัยที่กำลังจะไปเรียนเลย ไม่เคยเห็นรูปถ่าย ไม่รู้ว่าสภาพของมหาวิทยาลัยจะเป็นอย่างไรบ้าง รู้แค่ว่าอยู่ในจังหวัดโคราช แล้วก็รู้เพิ่มมาอีกหน่อยหนึ่งว่าที่ตั้งของมหาวิทยาลัยของเขาตั้งอยู่ฝั่งด้านขวาของถนนถ้าออกจากโคราชมุ่งหน้าไปเส้นจังหวัดปราจีนบุรีเพราะเขาไปแอบถามข้อมูลมาให้พ่อมาหน่อยนึง การเดินทางครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกับการผจญภัยของครอบครัวของเขาสักเท่าไหร่ เพราะนาน ๆ ครั้งถึงจะได้ขับรถออกนอกจังหวัดครบทั้งครอบครัวแบบนี้สักที อีกอย่างพ่อเขาเองก็ไม่ค่อยคุ้นเส้นทางเท่าไหร่ด้วย
ขับออกมาได้สักพักพ่อก็แวะจอดปั๊มน้ำมันข้างทางเพื่อซื้อกาแฟอุ่น ๆ กินสักแก้ว เรียกพลังไม่ให้หลับระหว่างทางเพราะอากาศหน้าหนาวช่วงเช้าค่อนข้างเย็น ถนนมีหมอกลงหนาจัดจนฝ้าเกาะกระจกรถยนต์ทำให้พ่อต้องเปิดที่ปัดน้ำฝน ใช้ผ้าแห้งเช็ดกระจก และลดอุณหภูมิในรถลงให้ต่ำกว่านอกรถ พร้อมกับลดระดับกระจกหน้าต่างลง เพื่อช่วยไล่ละอองน้ำที่เกาะตามกระจกรถให้หายไป
“เราจะไปถึงโคราชประมาณกี่โมงอ่ะพ่อ” มะตูมเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยระหว่างที่พ่อระหว่างขับรถอย่างตั้งใจ
“น่าจะไปถึงพอดี มะนาวในใบเอกสารที่ส่งมาเขาบอกว่ากี่โมงนะ”
“แปดโมงครึ่งพ่อ”
“ตอนนี้ก็เพิ่งจะตีห้าเราเข้าเขตขอนแก่นแล้ว ก็น่าจะไปถึงโคราชสักประมาณเจ็ดโมงมั้งพ่อว่า”
“แล้วพ่อขับไปถูกป่ะเนี่ย”
“ว่ะ ไอ้ลูกลิงพวกนี้ถูกสิ”
“ก็พ่อบอกมะนาวว่าพ่อจำทางไม่ได้อ่ะ มะนาวเป็นห่วงจะได้ช่วยดูป้ายให้ไง”
“ถึงพ่อจะไม่รู้เส้นทางมันก็ไม่ยาก ของแบบนี้มันมีเทคนิค แค่ตามหลังรถบัสที่ขับเข้ากรุงเทพฯไปเรื่อย ๆ แป๊บเดียวเดี่ยวก็ถึงเอง”
“จริงหรอพ่อ” แม่ส่งเสียงออกมาเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่
“จริงสิแม่ เชื่อมือพ่อน่า ไม่ต้องห่วง พ่อซะอย่างเซียนอยู่แล้ว ไม่มีหลงแน่นอน”
ขับไปเรื่อย ๆ สักพัก มะนาวเริ่มรู้สึกว่าทำไมพ่อถึงเลี้ยวเข้าสถานีขนส่งเกือบทุกสถานทีที่รถบัสจอดเลยสะกิดถามแฝดผู้น้องให้หันไปถามพ่ออีกรอบ
“พ่อ ทำไมเราต้องขับเข้ามาสถานีขนส่งทุกสถานีเลยอ่ะพ่อ” พ่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากตอบลูกชาย
“พ่อลืมไปว่ะ ว่ารถบัสมันต้องวนเข้าสถานีขนส่ง ก็ขับเพลินเลยสิทีนี้ แต่ไม่เป็นไรเลี้ยวออกได้...”
ทุกคนในรถหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายในความเนียนของผู้เป็นพ่อ จากนั้นพ่อก็เปลี่ยนการขับใหม่อาศัยดูจากป้ายตามถนนแทนจนในที่สุดก็เข้าเขตจังหวัดนครราชสีมา
“พ่อเราขับเข้าเขตจังหวัดโคราชแล้วพ่อ ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่า ๆ เองทำไมถึงเร็วจัง”
“ก็พ่อเป็นคนขับ ขับไวขับดี ถึงที่หมายเร็วปี้ด ๆ”
“แม่ว่าลองจอดลงไปถามคนแถวนี้ไหมว่าใกล้ถึงมหาลัยวิทยาลัยเราหรือยัง”
“ดี ๆ แม่นี่รอบคอบที่สุด สมแล้วที่เป็นเมียพ่อ” พ่อหันมาส่งยิ้มให้แม่ สองแฝดคิดในใจ ‘ลูกโตขนาดนี้แล้วยังจีบกันเลิกอีก ไม่อายลูกบ้างเล้ย’
“ลุงครับ มหาวิทยาลัยxxxขับไปอีกไกลไหมครับ” พอพ่อเทียบรถจอดข้างทางมะนาวก็เปิดประตูลงไปถามลุงที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน
“โห อีกไกลเลยหนุ่ม ตอนนี้เพิ่งเข้าเขตโคราช มหาวิทยาลัยที่เราจะไปนะต้องเลยตัวเมืองไปอีก”
“อ่อ ครับยังอีกไกลใช่ไหมครับ”
“เดี่ยวหนุ่มขับไปเรื่อย ๆ นะพอเข้าไปถึงในตัวเมืองโคราชค่อยถามเขาอีกที”
“ขอบคุณครับ”
“พ่อลุงเขาบอกว่ายังอีกไกล มันต้องเลยเข้าไปในตัวเมืองก่อน ลุงบอกว่าตอนนี้เราเพิ่งขับมาถึงเขตนอกเมืองเอง”
จากนั้นพ่อผมก็ขับมาเรื่อย ๆ ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่าจังหวัดโคราชมีพื้นที่ใหญ่มาก...แต่ละอำเภอไกลกันเป็นร้อย ๆ กิโล ที่พวกผมจอดถามกับในตัวเมืองที่ผมจะไปไกลกันมาก เพราะกว่าจะขับมาถึงตัวเมืองพวกผมใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ระหว่างที่ขับมาก็แวะจอดถามทางไปเรื่อย ๆ
จนเข้ามาถึงในตัวเมืองพ่อผมก็จอดให้ผมลงถามเส้นทางอีกรอบ
“ป้าครับ มหาวิทยาลัยxxxไปอีกไกลไหมครับ”
“ไอ๊เว่ย” ป้าตะโกนถามผมกลับทันทีด้วยสำเนียงภาษาถิ่น
“ครับ?” ผมงงหนัก งงแบบจริงจัง ไอ้เว่ย ใกล้เคียงกับคำไหนมากที่สุด น่าจะคล้ายคำนี้มากที่สุด ไอ้เวร เฮ้ย....ป้าด่าผมป่ะ ไม่น่าใช่หรือว่าเสียงรถมันดังทำให้ป้าไม่ได้ยินเสียงผม เป็นไงเป็นกันผมเลยตัดสินใจถามป้ากลับอีกรอบ “มหาวิทยาลัยxxxไปอีกไกลไหมครับ”
“จั๊กก็อะไร้เว่ยเฮย” ป้าตะโกนถามกลับผมอีกรอบพร้อมกับส่งยิ้มกว้างเพิ่มความเป็นกันเองให้ผมทีนึง เอาไงล่ะทีนี้ เอ่อ...ผมไปต่อไม่ถูก สงสัยป้าเห็นผมทำหน้างงเลยจัดเต็มตามมาอีกหนึ่งประโยค “หูไม่ดี เสียงรถมันดังโพด” ประโยคนี้ผมเริ่มฟังเข้าใจแล้ว
“มหาวิทยาลัยxxxไปอีกไกลไหมครับ” คราวนี้ป้าพยักหน้าเข้าใจผมค่อยโล่งอกหน่อย
“ใกล่ถึงแล่วหนุ่มขั้บเลยเด่อะมอ ออกไป๊ พอถึงสามแยกป๊าก หนุ่มก็เลี่ยวซ่ายเลยเด้อ” ป้าท่าทางใจดีอธิบายเส้นทางให้ผมฟังด้วยภาษาโคราชแบบจัดหนัก ผมรับข้อมูลแบบงง ๆ ว่าไปคนโคราชนี่อินเตอร์ไม่เบานะครับ ป้าอายุปูนนี้ยังใช้ทับศัพท์ แหม่...ไม่ธรรมดา แต่ป้าทำอะไรผมไม่ได้เพราะระบบประมวลผมเรื่องภาษายังใช้การได้ดี สามแยก ‘ป้าก’ คาดว่าน่าจะเป็นปาร์คที่แปลว่าสวนสาธารณะ = ป้าคงหมายถึงถ้าหากเจอสามแยกที่มีสวนสาธารณะแล้วให้เลี้ยวซ้ายแน่นอน รู้สึกภูมิใจทักษะด้านภาษาของตัวเอง คิดไม่ผิดที่ผมเลือกลงเรียนมหาวิทยาลัยของจังหวัดโคราชบ้านเอ็ง ต่อไปภาษาอังกฤษของผมคงแวรี่กู้ดดด
“เจอสามแยกปาร์คแล้วเลี้ยวซ้ายออกไปเลยใช่ไหมครับ” ผมทวนอีกรอบเพื่อความแน่ใจของตัวเองว่าตีความหมายไม่ผิด
“ใช่แล่วหนุ่ม ขั้บต่อไปเรื่อยๆ ราว ๆ 15 กิโล ก็จิแลเห็นป้ายมหาวิทยาลัยสีเขียวอันใหญ่ ๆ อยู่ฝั่งซ่ายของถนนก็เลี่ยวเข่าไป้ได่เลย”
“อ่อ ขอบคุณมากครับป้า” มะนาวยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มกว้างขอบคุณป้าแล้วรีบวิ่งขึ้นรถทันที
“ป้าเขาบอกว่าเจอแยกที่มีสวนสาธารณะก็ให้เลี้ยวซ้ายเข้าไปเลยพ่อ ขับไปเรื่อยเดี่ยวก็มองเห็นป้ายมหาวิทยาลัยอยู่ด้านซ้ายของถนนเอง”
“นั่นไง สวนสาธารณะสวนรัก เลี้ยวซ้าย ใช่ไหมมะนาว” มะตูมสังเกตเห็นป้ายสวนสาธารณะบอกให้เลี้ยวซ้าย
“ใช่ ป้าเขาบอกว่าถ้าเจอสวนสาธารณะให้เลี้ยวซ้ายเขาไปเลย”
“งั้นพ่อเลี้ยวแล้วนะ”
“จัดไปพ่อ”
ขับไปเรื่อยๆตามป้ายบอกทางไปสวนรัก สักพักมะนาวก็เห็นรูปปั้นอนุสาวรีน์เท้าสุรนารี แต่ก็ไม่เห็นมีป้ายมหาวิทยาลัยของเขาเลย รวมถึงห้างเดอะมอลล์ที่ป้าบอกว่าจะเจอห้างเดอะมอลล์ก่อนถึงจะเจอสวนสาธารณะ รู้สึกทะแม่ง ๆ เฮ้ย! มันต้องเจอห้างเดอะมอลล์ก่อนนี่นา มะนาวเพิ่งนึกได้ว่ามันต้องเจอห้างก่อนถึงจะเจอสวนสาธารณะ
“พ่อ...มะนาวว่า เราต้องเลี้ยวเข้ามาผิดแน่ ๆ เพราะป้าเขาบอกว่าเราต้องขับผ่านห้างเดอะมอลล์ก่อนถึงจะเจอสามแยกสวนสาธารณะ”
“อ้าว ไอ้ลิง เมื่อกี้ทำไมไม่บอก งั้นพ่อวนออกไปเลยนะ หรือว่าเราจะจอดไหว้ย่าโมก่อนไหมแม่ ไหน ๆ ก็ขับผ่านมาถึงหน้าท่านแล้ว”
“แม่ว่าไม่ทัน ตอนนี้ก็เกือบเจ็ดโมงครึ่งแล้วเรายังไม่ถึงไหนเลย”
“งั้นไหว้บนรถแทนได้ไหมพ่อ บอกย่าโมว่าเรารีบ”
“เอางั้นหรอแม่”
แม่พยักหน้ารับ จากนั้นผมกับมะตูมก็ยกมือไหว้ย่าบนรถแทน
“แล้วนี่ห้างอะไร”
“คลังพลาซ่าพ่อไม่ใช่เดอะมอล์”
“แล้วนี่ล่ะ”
“ไอทีพลาซ่า”
“โห...มะตูมรู้ได้ไง”
“อ่านเอาจากป้ายเมื่อกี้” โด่ ผมก็นึกว่ามะตูมแอบไปหาข้อมูลมาเพื่อช่วยให้การเดินทางครั้งนี้ไม่ทุลักทุเล แต่ที่ไหนได้ก็พอๆกันหมด
ขับกลับเข้ามาถนนเส้นหลักแล้วพวกผมก็เห็นห้างเดอะมอลล์ พ่อก็ขับชิดซ้ายมาเรื่อยๆจนมองเห็นสะพานข้ามแยกอยู่ไกล ๆ พ่อก็ชิดซ้ายจอดรถให้มะนาวลงไปถามอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“พี่ครับ อีกไกลไหมครับจะถึงสามแยกปาร์คอะครับ” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ผมเลยลองถามตามแบบที่ป้าเขาบอกเลยแล้วกัน เผื่อมันเป็นศัพท์ที่คนพื้นที่เขารู้จัก แต่พอผมถามประโยคนั้นไปพี่เขากลับชักสีหน้างง ๆ เหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อน จากนั้นก็ใช้สายตามองสำรวจสภาพผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าในชุดนักเรียน สวมแค่ถุงเท้าเพราะรีบวิ่งลงจากรถ ตรวจเช็คสภาพผมเสร็จพี่เขาก็เงยหน้าถามผมกลับมาว่า
“น้องหมายถึงสามแยกปักป่ะ” โชคดีที่พี่คนนี้พูดโต้ตอบผมเป็นภาษากลางปกติ ทำให้ผมไม่ต้องขุดทักษะด้านภาษาออกมาใช้อีก
“มันมีแค่สามแยกเดียวใช่ไหมครับ” พี่เขางงผมก็งงเหมือนกันครับ
“แล้วน้องกำลังจะไปมหาวิทยาลัยxxxป่ะ”
“ครับ” ผมพยักหน้าหงึกหงึกแต่ยังแคลงใจเรื่องแยกปักกับแยกปาร์ค
“งั้นก็แยกเดียวกัน เดี่ยวน้องขับขึ้นสะพานนะ ชิดซ้ายตลอด พอเห็นป้ายบอกทางไป ‘อำเภอปักธงชัย’ น้องก็เลี้ยวซ้ายไปได้เลย มหาวิทยาลัยก็จะอยู่ซ้ายมือป้ายใหญ่ ๆ หน่อยมองเห็นไม่ยากหรอก ขับไปประมาณไม่เกิน 7 โลมั้ง เดี่ยวก็ถึง”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้เว่ย สามแยกปาร์ค! หมายถึงสามแยกปักธงชัยหรอกหรอครับ ทักษะด้านภาษาของผมทำงานพลาด ผมอยากเต้นฮาเล็มเช็คแบบจัดหนักมันซะตรงนี้เลย โอมายด์ก๊อดดดด......อย่าบอกพ่อกับน้องผมนะครับไม่อย่างนั้นผมคงโดนยำเละ แต่ถ้าทนไม่ไหวจริงๆผมอนุญาตให้บอกแม่ผมได้คนเดียว
จากนั้นพวกผมก็ขับตามพี่ผู้ชายใจดีคนนั้นบอกก็มาถึงทางเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัย เช้านี้ผมขับเที่ยวชมเมืองโคราชอย่างไม่ได้ตั้งใจจนได้ พ่อผมเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือแล้วก็เหยียบคันเร่งแบบเต็มสูบ จากป้ายมหาวิทยาลัยด้านนอกพวกผมก็ขับเข้ามาถึงป้ายมหาวิทยาลัยด้านใน ผมชักสงสัยจะมีป้ายมหาวิทยาลัยด้านในกว่าอีกป้ายแฝงตัวอยู่หรือเปล่า
“กี่โมงแล้วแม่”
“แปดโมงจะครึ่งแล้วพ่อ”
พอรู้ว่าใกล้ถึงเวลาด้วยความรีบหลังจากที่แลกบัตรผ่านจากป้อมยามรปภ.เข้ามา พ่อผมก็รีบขับเข้าไปตามถนนด้านในของมหาวิทยาลัยทันที โดยที่ไม่ได้หยุดถามทางกับรปภ.เลยว่าอาคารมอบตัวอยู่ส่วนไหนของมหาวิทยาลัย มาถึงก็เลี้ยวขวาเข้าไปข้างในเฉยเลย มองเห็นแค่หลังคาแดง ๆ ของอาคารพ่อผมก็ขับตรงเข้าไป ขับไปเรื่อย ๆ จนเข้าใกล้ตัวอาคาร แต่บรรยากาศรู้สึกมันดูเงียบ ๆ แปลก ๆ มีนักศึกษาเดินอยู่บ้างประปราย จนในที่สุดพ่อผมขับไปรถเลยมาถึงทางเข้าอีกหนึ่งประตู
“ขอโทษนะคะ อาคารมอบตัวนักศึกษาปีหนึ่งขับไปเส้นนี้ไหมคะ” แม่ผมหมุนกระจกถามลุงรปภ.ที่นั่งอยู่ในป้อมยาม
“มาผิดเส้นแล้วครับ ตรงนี้เป็นประตูออกแล้วครับ เดี่ยวกลับรถตรงนี้จากนั้นเจอแยกแล้วเลี้ยวขวาตลอดก็ถึงเลยครับ”
“ขอบคุณมากคะ”
พอพ่อผมวนรถกลับถึงมองเห็นว่าอาคารที่พวกผมขับมามันเป็นหอพักนักศึกษาไม่ใช่อาคารเรียน พ่อผมก็ขับออกตามถนนเจอแยกไหนก็เลี้ยวขวา เลี้ยวขวา จนมาถึงทางเข้าอีกหนึ่งประตู
“ขอโทษนะคะ อาคารมอบตัวนักศึกษาปีหนึ่งไปเส้นนี้ไหมคะ” แม่ผมกดลดกระจกถามลุงรปภ.ที่นั่งอยู่ในป้อมยามอีกคน
“มาผิดเส้นแล้วครับ ตรงนี้เป็นประตูออกแล้วครับ เดี่ยวกลับรถแล้วเลี้ยวซ้ายตลอดก็ถึงเลยครับ”
“เอาล่ะสิ คนแรกบอกให้เลี้ยวขวา พอคนต่อมาบอกให้เลี้ยวซ้าย ยังไงล่ะแม่” พ่อผมพูดขึ้นมาหลังจากที่แม่ปิดกระจกรถเรียบร้อย ตอนนี้แปดโมงครึ่งแล้วด้วย
“ต้องลองเชื่อดูก่อน เราก็ไม่รู้เส้นทางด้วย”
ว่าแล้วพ่อผมก็ขับเลี้ยวซ้าย เลี้ยวซ้าย จนมาถึงอาคารหลังใหญ่ เฮ้อ ในที่สุดรถผมก็มาถึงจนได้ หลงทางในมหาวิทยาลัยเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ
“มะนาวลองลงไปถามซิ ว่าใช่อาคารนี้แน่หรือเปล่า”
“ลุงครับ ตรงนี้ใช่อาคารมอบตัวนักศึกษาปีหนึ่งไหมครับ”
“ไม่ใช่ครับ นี่อาคารห้องสมุด แต่อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วละครับ เดี่ยวขับกลับออกไป เลี้ยวขวา จนเจอสามแยกที่มีอาคารสีแดงด้านซ้าย เลี้ยวขวาอีกทีก็ถึงแล้วครับ”
เอ่อ ยังไม่ถึงอีกหรอครับลุง อะไรมันจะขนาดนั้น หรือว่าพวกผมหลงทางอยู่ในดินแดนลับแล แล้วอาคารเรียนมันอยู่ตรงไหน ทำไมผมมองไม่เห็นอาคารสักหลัง
“ขอบคุณครับ”
ขณะนี้เลยเวลามานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะตอนนี้เก้าโมงกว่า ๆ แล้ว สุดท้ายรถครอบครัวของมะนาวก็ขับมาถึงอาคารเรียนรวมจุดส่งรายงานตัวนักศึกษาปีหนึ่ง พอจอดรถยนต์เสร็จสรรพเรียบร้อยไม่รอช้ามะนาวรีบหยิบเอกสารที่วางอยู่ข้าง ๆ แล้วรีบเดินตรงเข้าไปในตัวอาคารทันที ลืมพ่อแม่น้องไว้ที่รถเพราะเขาใช้เวลากับการหลงทางในมหาวิทยาลัยนานราวหนึ่งชั่วโมงได้ ด้วยความที่ไม่ได้อ่านข้อมูลมาก่อนมะนาวเลยไม่รู้ตัวว่าต้องทำอย่างไร รู้เพียงแค่ว่าวันนี้คือวันมอบตัวแค่นั้น แต่ต้องติดต่อฝ่ายไหน หรือห้องมอบตัวอยู่ตรงไหนมะนาวไม่รู้สักเรื่อง บรรยากาศวันมอบตัวภายในตัวอาคารเต็มไปด้วยนักศึกษาหญิงชายเดินกันอยู่ขวักไขว่บ้างก็นั่งจับกลุ่มคุยกันส่งเสียงดัง นอกจากมีซุ้มแสดงข้อมูลของแต่ละคณะของทางมหาวิทยาลัยแล้วยังมีทั้งร้านขายเครื่องแบบของทางมหาวิทยาลัยอีกด้วย มีนักศึกษายืนเลือกซื้อกันอยู่หลายคน แต่มะนาวไม่ได้สนใจเรื่องราวรอบตัวเขาแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขากำลังรีบจัด จากตอนแรกที่เดินหาป้ายบอกว่าคณะมัลติฯของเขามอบตัวที่ไหน ตอนนี้เขาเริ่มเดินหารปภ.เพื่อถามทางแทนเพราะเขาหาป้ายไม่เจอ เดินกึ่งวิ่งอยู่สักพักเขาก็หารปภ.เจอ พอรู้ว่าต้องไปทางไหนเขาก็รีบวิ่งไปห้องส่งเอกสารมอบตัวทันที กรอกข้อมูลลงในแบบฟอร์มรายงานตัวขึ้นเป็นนักศึกษาใหม่เสร็จอ่านตรวจทานจนแน่ใจ อ้าว! ต้องมีผู้ปกครองเซ็นด้วยมะนาวเงยหน้ามองรอบ ๆ พ่อแม่เขาไม่อยู่แถวนี้ มะนาวรีบวิ่งกลับไปที่รถให้พ่อกับแม่เซ็นต์เอกสารแล้วก็รีบวิ่งกลับมายื่นเอกสารให้กับเจ้าหน้าที่อีกที
“ส่งเอกสารรายงานตัวเสร็จแล้วต้องทำยังไงต่อครับ”
“จะมีทดสอบด้านภาษาอังกฤษต่อค่ะ ตอน 10 โมง ใช้เวลาสอบประมาณ 1 ชั่วโมง จากนั้นก็เข้าปฐมนิเทศนักศึกษาปีหนึ่งช่วงบ่ายแต่งชุดพิธีการของทางมหาวิทยาลัยนะคะ” เจ้าหน้าที่บอกข้อมูลเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเห็นว่าเขาใส่ชุดนักเรียนมาคงเตือนเรื่องเครื่องแบบด้วยความหวังดี แต่ตอนนี้มะนาวยังไม่มีชุดพิธีการที่ว่า กระทั่งชุดนักศึกษาสักชุดมะนาวก็ยังไม่มี มะนาวได้แค่คิดในใจ ‘ทำไมมันถึงรวดเร็วอย่างนี้’
เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะมีการทดสอบด้านภาษาอังกฤษแล้วต่อด้วยปฐมนิเทศ มะนาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ 9.45 เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีก่อนจะถึงเวลาสอบ “แล้วห้องสอบอยู่ตรงไหนครับ”
“ห้องสอบเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวานะคะ หน้าห้องสอบจะมีรายชื่อกับเลขที่นั่งสอบติดเอาไว้ สามารถตรวจสอบข้อมูลได้จากตรงนั้นได้เลย”
“ขอบคุณครับ” พอทราบข้อมูลว่าวันนี้เขาต้องทำอะไรบ้างก็รีบวิ่งกลับมายังรถยนต์ของครอบครัวเขาที่จอดเอาไว้
“เรียบร้อยดีไหม”
“เสร็จแล้วแม่ แต่เดี่ยวอีกสิบห้านาทีมะนาวต้องเข้าห้องสอบวัดความรู้ภาษาอังกฤษก่อน”
“สอบถึงกี่โมง”
“11 โมงพ่อ”
“เดี่ยวสอบเสร็จแล้วโทรหาแม่นะ พ่อแม่กับน้องจะไปทำเรื่องหอพักให้เราก่อน เมื่อกี้พ่อเดินไปคุยกับเด็กแถวนี้มา เขาบอกว่าให้เด็กปีหนึ่งมาเข้าหอตั้งแต่สองวันก่อนหน้านี้แล้ว แต่ลิงแถวนี้ไม่ยอมบอก”
“มิน่าล่ะ มะตูมก็กำลังคิดอยู่ว่าทำไมไม่เห็นมีพ่อแม่คนอื่นมาส่งลูกเหมือนบ้านเราเลย”
“ก็มะมาวยังไม่อยากมาอ่ะพ่อ มาก่อนตั้งสองวัน มะนาวเตรียมใจไม่ทัน”
“แล้วเราจะเอาหอแบบไหน หอพักที่นี่มีสองแบบ หอพักแบบห้องน้ำรวมกับหอพักแบบห้องน้ำในตัว”
“เอาแบบไหนก็ได้พ่อ มะนาวให้สิทธิพ่อเลือกเต็มที่เลย”
“แล้วรู้หรือยังว่าห้องสอบอยู่แถวไหน”
“ยังแม่ มะนาวเดินมาบอกแม่กับพ่อก่อน”
“รีบไปเลยมะนาวเดี่ยวก็เข้าสอบสายหรอก”
“เตรียมดินสอปากกาให้เรียบร้อยนะ สอบเสร็จแล้วโทรหาแม่ด้วย”
“คร้าบบบ” รับคำเสร็จมะนาวก็หันหลังเดินกลับไปห้องสอบทันที แต่พอนึกได้เรื่องเครื่องแบบมะนาวก็รีบวิ่งกลับมาบอกแม่เขาอีกที “แม่ซื้อชุดพิธีการให้มะนาวด้วยชุดนึงนะ ตอนบ่ายต้องใส่เข้าปฐมนิเทศ”
จากนั้นมะนาวก็รีบเดินไปหาห้องสอบระหว่างทางเดินก็สวนกับนักศึกษาหลายคนที่กำลังเดินมุ่งหน้าออกจากตัวอาคาร เดินไปดูรายชื่อห้องนู้นทีห้องนี้ทีจนรู้ห้องสอบของตัวเอง พอรู้ว่าห้องสอบของตัวเองห้องไหนมะนาวก็ตรวจสอบเลขที่สอบอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เขายืนอยู่ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาคนอื่นที่จ้องเขาด้วยสายตาแปลก ๆ เขาก็พอรู้ว่านักศึกษาพวกนี้ทำไมถึงจ้องเขา ก็เพราะตอนนี้มีเขาแค่เพียงคนเดียวที่ยังใส่เครื่องแบบนักเรียนอยู่ คนอื่น ๆ เขาใส่ชุดนักศึกษาปีหนึ่งเรียบร้อยหมดแล้ว แต่มะนาวก็พยายามทำเป็นไม่ค่อยสนใจแกล้งตีเนียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นเกมฆ่าเวลา อีกแค่ 5 นาทีก็ถึงเวลาเข้าห้องสอบ นักศึกษาปีหนึ่งคนอื่น ๆ เริ่มทยอยเดินเข้าห้องสอบแต่มะนาวรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำมากจนทนไม่ไหว เขาจึงรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ปลดเบาเสร็จมะนาวก็รีบเดินกลับมาห้องสอบ ระหว่างนั้นมะนาวก็มองเห็นนักเรียนชายตัวสูงโย่งเดินแกมวิ่งหาห้องสอบด้วยท่าทีรีบร้อน มีคนมาสายเหมือนเขาแล้ว เห็นภาพตรงหน้าเขาก็อดยิ้มขำไม่ได้ นี่มันนักเรียนโข่งชัด ๆ ตัวสูงใหญ่ ดูเป็นหนุ่มเต็มตัวไม่เหมาะที่จะใส่ชุดนักเรียนแล้ว แต่ก็ยังดีที่ยังมีคนแต่งตัวด้วยเครื่องแบบนักเรียนเหมือนเขาอย่างน้อยก็หนึ่งคน ไม่รอช้ามะนาวก็เดินเข้าไปทักนักเรียนหนุ่มใส่แว่นตัวโข่งนั่นทันที
“นายหาห้องสอบอยู่ไหม?” นักเรียนโข่งไม่พูดแค่พยักหน้าตอบรับ คงเหนื่อยเพราะมะนาวเห็นเม็ดเหงื่อผุดออกเต็มไรผมเหนือหน้าผาก
“เราชื่อมะนาว นายชื่ออะไร?” มะนาวส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“กราฟ”
“นายน่าจะสอบห้องนี้นะ ลองไล่ดูชื่อที่แผ่นกระดาษตรงนั้นดิ” สายตามะนาวมองเห็นชื่อที่ปักอยู่หน้าอกเขาก็รู้ว่านักเรียนโข่งคนนี้สอบห้องเดียวกันเพราะเขาเพิ่งอ่านเจอชื่อนี้บนกระดาษที่แปะเอาไว้หน้าห้อง
“ขอบใจนะ” หลังจากตรวจดูชื่อในแผ่นกระดาษเสร็จแล้วนักเรียนโข่งก็หันมาขอบคุณมะนาวที่ยืนดูเขาอยู่ ว่าแล้วเขาก็เตรียมตัวเดินเข้าห้องสอบเพราะรู้สึกแปลก ๆ กับท่าทีมะนาวที่กำลังยืนจ้องตาเขาอยู่
“เฮ้! นายเดี่ยวก่อน”
“?”
“ขนคิ้วติดอยู่บนแว่นของนายนะ” หลังจากที่มะนาวพยายามเพ่งมองเส้นอะไรสักอย่างที่ติดอยู่บนเลนส์แว่นสายตาจนแน่ใจว่ามันเป็นขนคิ้วไม่ก็ขนตา ด้วยความคิดน้อยเขาก็ถือวิสาสะอาสาใช้นิ้วเขี่ยขนออกจากเลนส์สายตาให้ ราวกับต้องมนต์สะกดนักเรียนโข่งรู้สึกว่าเสียงรอบข้างหายไป เสียงหัวใจเต้นตึกตึก เขาเห็นภาพของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนแบบสโลโมชั่นที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าเขา ใกล้มาก...ใกล้เสียจนรู้สึกว่าดวงตาของอีกคนมีแค่เลนส์สายตากั้นเอาไว้เท่านั้น เขานิ่ง มองเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนอีกคนที่พยายามใช้นิ้วเขี่ยขนตาออกจากแว่นให้อย่างตั้งใจ
“เสร็จล่ะ” มะนาวเอาขนตาออกให้แล้วก็เดินนำเข้าสอบไป ปล่อยให้อีกคนยืนนิ่งมองตามด้านหลังของอาการงง ๆ เพราะยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่เกิดขึ้น
‘นักศึกษาคะ เข้าห้องสอบได้แล้วคะ’ จนเจ้าหน้าที่คุมสอบเดินสะกิดแขนนักเรียนโข่งถึงรู้สึกตัว
-
ระหว่างที่มะนาวเข้าห้องสอบแฝดผู้น้องนามมะตูมก็ไปดำเนินเรื่องหอพักพร้อมกับเป็นหุ่นลองชุดนักศึกษาให้พี่ชาย สรุปมะนาวได้ชุดนักศึกษาทั้งหมด 5 ชุด ชุดพิธีการอีกหนึ่งชุด ขาดแค่เน็กไทค์ที่ต้องใส่กับชุดพิธีการเท่านั้นที่ซื้อไม่ทันเพราะขายหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ ส่วนหอพักจองได้หอพักสุรนิเวศ 13 ที่เป็นหอพักแบบมีห้องน้ำส่วนตัว พอจองห้องพักได้แล้วครอบครัวของมะนาวก็ช่วยกันขนของไปไว้ในห้อง หน้าที่การหน้าเทคไทค์ก็ต้องตกเป็นของมะตูมอย่างเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องเดินเคาะตามห้องรุ่นพี่เพื่อขอยืมมาให้พี่ชายของเขาใช้ก่อน มะตูมเดินไปเคาะห้องข้าง ๆ ก็ไม่มีคนเปิดประตูให้สักคน สงสัยไม่มีใครอยู่ สุดท้ายเขาจึงเลือกเดินหาห้องที่เปิดประตูเอาไว้แล้ว
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
แอ๊ดดดด.........
“ว่าไงครับ” น้ำเสียงเรียบนิ่งของรุ่นพี่หนุ่มตัวสูงหน้าตี๋ไว้ผมทรงสกินเฮดเป็นคนเปิดประตูห้องออกมาถามมะตูมที่ยืนส่งยิ้มรออยู่ด้านหน้า
“ขอโทษนะครับ ขอยืมเนคไทค์มหา’ลัย ได้ไหมครับ พอดีผมซื้อไม่ทันน่ะครับ” ถึงแม้ท่าทางของรุ่นพี่คนนี้จะมีรังสีแห่งความเลวแผ่อยู่รอบ ๆ ตัว มะตูมก็พยายามยืนยิ้มผูกมิตรเต็มที่ แต่ก็อดทึ่งปนตะลึงในความสูงของรุ่นพี่หน้าตี๋คนนี้ไม่ได้เพราะรุ่นพี่คนนี้ตัวสูงมาก...เตี้ยกว่าประตูห้องหน่อยเดียวเอง ทำให้มะตูมเผลอใช้สายตามองสำรวจรุ่นพี่หน้าตี๋อย่างไม่ได้ตั้งใจ ‘สงสัยรุ่นพี่คนนี้ต้องเป็นนักเลงหรือไม่ก็นักกีฬาบาสฯแน่ๆ โห... ลายสักที่น่องขาซ้าย เท่! สุดๆ’ ส่วนรุ่นพี่หน้าตี๋ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมเด็กปีหนึ่งคนนี้ไม่เข้าทดสอบภาษาอังกฤษเหมือนเด็กปีหนึ่งคนอื่น ด้วยความสงสัยหนุ่มตี๋ก็เผลอมองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้าเช่นกัน ‘หน้าตาหล่อดี แต่ดูน่ารักมากกว่า’
“น้องรอตรงนี้แป๊บนึงนะ พอดีไม่ใช่ห้องพี่” พูดจบรุ่นพี่หน้าตี๋ก็หันหลังกลับไปร้องตะโกนถามเพื่อนในห้อง “เชี่ยต้น เนคไทค์ม.ของมึงอยู่ไหนว่ะ”
“อยู่ในตู้ทำไมว่ะไอ้จิ้น”
“หยิบมาให้กูที น้องปีหนึ่งมาขอยืม” มะตูมได้ยินเสียงเปิดตู้จากข้างในห้อง ก่อนจะมีเสียงเรียกให้พี่หน้าตี๋เดินกลับเข้าห้องเพื่อไปหยิบเนคไทค์มาส่งให้เขา
“ขอบคุณครับ ใช้เสร็จแล้วผมจะรีบเอามาคืนนะครับ” มะตูมไหว้รับเนคไทค์จากรุ่นพี่หน้าตี๋แล้วก็รีบเดินกลับมาห้องของพี่ชาย หลังจากที่มะตูมเดินกลับไปรุ่นพี่หน้าตี๋ก็ถามเดินไปพูดกับเพื่อนว่า
“ห้องริมสุดห้องอะไรว่ะ”
“7712”
พ่อแม่น้องเขากลับไปแล้ว ตอนแรกมะนาวก็ไม่รู้สึกอะไร อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยจากการเดินทาง ไหนจะต้องทำข้อสอบ แล้วยังต้องไปเข้านั่งฟังปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่อีก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันดูฉุกละหุกไปหมดทำให้เขาแทบไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องที่เขาต้องเริ่มต้นการใช้ชีวิตใหม่ ที่นับจากนี้ต่อไปตอนเช้าเขาจะไม่ได้ทานกับข้าวฝีมือแม่ เขาต้องนั่งรถไปเรียนเองพ่อไม่ได้ขับรถไปส่งเขาเหมือนอย่างเคย หรือคืนนี้และคืนต่อไปๆเขาต้องนอนรวมกับคนอื่นที่ไม่ได้รู้จัก ไม่ได้นอนบนเตียงเดียวกันกับน้องชายฝาแฝดของเขาที่ทุกคืนต้องมีเรื่องมาคุยกันก่อนนอน นอนคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่บนเตียง จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง มะนาวรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ก่อนแม่จะกลับเขาแอบเห็นแม่แอบยืนร้องไห้อยู่ด้านนอกประตูด้วย แม่เองก็คงรู้สึกใจหายไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่
มะนาวนอนมองรอบ ๆ ห้อง รูมเมททั้งสองคนของเราขนของเข้ามาแล้วแต่เขายังไม่เห็นหน้าตาของทั้งคู่ไม่รู้ว่าหน้าตา นิสัยใจคอจะเป็นอย่างไรบ้าง โชคดีที่ไม่มีใครจองเตียงติดหน้าต่างเพราะเขาตั้งใจเอาไว้ว่าอยากนอนเตียงมุมนี้ มะนาวรู้สึกเหนื่อยมาก นอนเล่นอยู่บนเตียงสักพักเขาก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว นอนหลับทั้งที่ยังใส่ชุดนักศึกษาใหม่ที่ยังไม่ได้ซัก วันนี้เขาเป็นนักศึกษาใหม่เต็มตัว ทั้งเสื้อใหม่ที่ยังมีรอยพับ กางเกงที่ยังไม่ได้ซักรีด ร้องเท้าที่ยังมีกลิ่นเหม็นใหม่เตะจมูก ใหม่หมดทุกอย่าง ยกเว้นเนคไทค์เส้นเดียวที่ไม่ใช่ของเขา
ในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากนอกห้องส่องเข้ามา มะนาวสะดุ้งตื่น จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงแมวร้อง ‘เมี้ยว!’
มะนาวค่อย ๆ หันไปมองรอบ ๆ ห้อง เพื่อดูว่าเสียงแมวมาจากไหนแล้วมันเข้าห้องของเขาได้อย่างไรหรือว่าเขาลืมปิดประตูห้อง
มองไปที่ประตู ประตูก็เปิดออก แอ๊ดดดดดดดดดด.....................
มะนาวตกใจแทบหล่นตกลงจากเตียง
มีเงาของผู้ชายตัวใหญ่ ในมือถืออาวุธบางอย่างเดินดุ่ม ๆ เข้ามาในห้องของเขา
มะนาวเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบ กลัวจนไม่กล้ากระดุกกะดิกตัว กริ๊ก! ไฟห้องติดพรึ่บ! เกิดแสงสว่างวาบทั่วทั้งห้อง
“นอนตอนหัวค่ำมันไม่ดีนะนิวน้องเมท” พอไฟสว่างผมก็มองเห็นผู้ชายหน้าโหดคนหนึ่งยืนส่งยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบมาให้ผม ชำเลืองมองอาวุธในมือคือขวดเบียร์สามขวด "เราชื่ออะไร พี่ชื่อมีนเรียนพอลิเมอร์อยู่ปี 5 ต่อไปจะทำหน้าที่เป็นนิวพี่เมทเรานะครับ
“ครับ ชื่อมะนาวครับพี่”
“ไหน ๆ ก็ตื่นแล้ว ป่ะ มากินเบียร์เป็นเพื่อนพี่หน่อยมา เราจะได้กระชับความสัมพันธ์กันให้แน่นแฟ้น”
“...” ผมนั่งกระพริบตาปริบ ๆ โห...พี่เมทผมเจอหน้ากันครั้งแรกชวนล่อเบียร์ซะแล้วหรือนี่
“เร็วดิว้าน้องเมท อย่านั่งนิ่งราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ลุก ๆ ตามมา” พูดจบพี่เมทหน้าโหดแต่ท่าทางใจดีของผมก็เดินนำหน้าออกไปนั่งแหมะลงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง แต่ผมก็ไม่วายมองหา ‘แมว’ ต้นเสียงร้องที่ปลุกผมตื่นเมื่อตะกี้นี้
“เออ มะนาวเดินไปคอมฯพี่แล้วกดเล่นเพลงเมื่อกี้ใหม่อีกทีสิ อยากฟังตั้งแต่เริ่มเมื่อกี้เดินมาไม่ทันได้ฟัง”
ผมก็เดินไปคอมฯพี่เมทกดปุ่มเพล์ซ้ำใหม่อีกรอบ
เพลงก็ดังขึ้น
คืนแห่งความตาย ช่างดูเยือกเย็น
คืนแห่งการฝันร้าย ฟ้าเป็นสีดำ
บินผ่านคนตาย บินผ่านซากศพ
บินผ่านเวียนวน ตามกลิ่นเลือดคาว
http://youtu.be/1Zv4Pxv2rC8 (http://youtu.be/1Zv4Pxv2rC8)
โห...ชัดเจน เสียงแมวมาจากเพลงนี้นี่เอง โห...อีกรอบ เพลงหลอนมาก โคตรน่ากลัวเลย แล้วผมก็รีบเดินออกมาจากห้องมานั่งแหมะลงข้าง ๆ พี่เมท
“กินเบียร์ได้ป่ะเรา”
“ได้ครับ”
“ดี งั้นเอาไปขวดนึง เราพูดเพราะว่ะพี่ชอบ” พี่เมทใหม่หมาด ๆ ยกขวดเบียร์มาให้ผมหนึ่งขวด มืออีกข้างก็ยกขวดเบียร์เย็น ๆ ที่มีหยดน้ำเกาะอยู่รอบๆขวดกระดกเข้าปาก เสียงดัง อึก ๆ
“ขอบคุณครับ” ผมรับขวดเบียร์มาถือไว้มองหาแก้วมารินกินแต่ไม่มี สงสัยคงต้องยกกระดกทั้งขวดแบบพี่เมท
“ชน ๆ น้องเมท” คงเห็นว่าผมไม่ดื่มสักที พี่มีนเลยเอาขวดเบียร์ของพี่แกมาแตะกับขวดเบียร์ผม เร่งให้ผมยกดื่ม
“กินเบียร์ในหอพักได้หรอพี่”
“ได้ ถ้าที่ปรีกษาหอไม่รู้”
“อ้าว งั้นจับได้ก็ซวยดิ”
“อ้าว ก็อย่าให้จับได้สิครับ ถ้าไม่อยากซวย” ผมได้พี่เมทพูดจากวนนิ้วสั้น ๆ มากครับ แต่ดีผมชอบ
“แล้วเราเจอเพื่อนเมทอีกคนยัง”
“ยังครับพี่”
“นั่นไง เดินมาโน่นแล้ว” ผมมองตามที่พี่มีนบอก ‘ผมเชื่อแล้วว่าโลกกลมจริงๆ’ เพราะผมเพิ่งเจอเธอคนนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเอง เรื่องมันมีอยู่ว่าระหว่างที่ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น เปลือกตาบนพยายามประกบกับเปลือกตาล่าง นั่งฟังเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยพูดอธิบายเกี่ยวกับข้อมูลต่าง ๆ ที่จำเป็นให้กับนักศึกษาใหม่ฟัง จู่ ๆ เก้าอี้ถัดจากที่ผมนั่งอยู่หนึ่งแถวก็สั่นกุกกัก จากนั้นก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือของนักศึกษาเพศชายคนหนึ่งดังขึ้น ตัวกลม ๆ อ้วน ๆ ผิวขาว ๆ ตาโต ๆ มีแมลงหรืออะไรสักอย่างเข้าตาเธอ น้ำตาเธอไหลออกมาไม่หยุด แถมยังบ่นว่าปวดตาอีกด้วย ผมที่นั่งอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของเธอนึกไม่ออกว่าจะช่วยเหลือเธออย่างไรได้บ้าง ในที่สุดผมก็นึกขึ้นได้จึงส่งยาพาราเซตามอลที่แม่ผมเพิ่งให้มากับเธอเพราะหลังจากกินข้าวเที่ยงผมรู้สึกปวดหัว
“เธอเอายาแก้พาราไปเราไปกินก็ได้”
“เอ่อ..ขอบใจนะ” เธอรับยาไปทั้งน้ำตา ตาโต ๆ ของเธอมองตาผมปริบ ๆ สงสัยคงซึ้งในความใจดีของผม แต่เหมือนเธอยังจะปวดตาอยู่เพราะเธอลุกจากเก้าอี้เดินไปหาเจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลความเรียบร้อยอยู่บริเวณทางเดินแถวนั้น จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาเธอเดินออกไป แต่ผมมาคิดดูอีกทีผมไม่น่ายื่นยาพาราฯให้เธอ เพราะมันน่าจะเป็นยาล้างตาหรือยาอย่างอื่นมากกว่ายาพาราฯหรือเปล่า?
“หวัดดี เป็นไงบ้างตาหายดียัง” ผมส่งเสียงร้องทักทายให้กับเพื่อนเมทใหม่หมาด ๆ ที่กำลังเดินตัวกลมเข้ามาหาพวกผมที่นั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้องจะว่าไปนอกจากตาเธอจะโตแล้วตัวเธอก็ดูกลม ๆ อ้วน ๆ น่ารักดีนะผมว่า
“หายแล้ว ตอนนี้ก็แค่เคืองตานิดหน่อย” เพื่อนเมทใหม่ผมตอบกลับด้วยท่าทางเป็นมิตร
“ออยด์นี่มะนาว หนึ่งในสมาชิกห้อง 7712” พอเพื่อนเมทใหม่เดินมานั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนพี่มีนรีบแนะนำตัวให้พวกผมรู้จักกันอย่างเป็นทางการ พร้อมกับยกขวดเบียร์อีกขวดส่งให้ออยด์ คุยกันสักพักผมก็รู้สึกสนิทกับสองคนนี้ราวกับรู้จักมาเป็นสิบ ๆ ปี หรืออาจจะเป็นเพราะต่างคนก็ต่างเปิดใจให้อีกคนสามารถเข้ามาในพื้นที่ของตัวเองได้ ระหว่างนั่งคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้พี่เมทผมก็หันมาชวนพวกผมไปดิ้น
“น้องเมททั้งสองรบกวนอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดไปรเวทให้เรียบร้อยเดี่ยววันนี้พี่เมทจะพาไปดิ้น” ผมกับออยด์หันมามองหน้ากัน ผมว่าออยด์ก็คงคิดเหมือนผม แค่คืนแรกของการเป็นนักศึกษาของผมเริ่มต้นด้วยการ ‘กรึ๊บ’ ต่อด้วยการ ‘ดิ้น’ ชีวิตในมหาวิทยาลัยของผมคงต้องสนุกมากแน่ ๆ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ สมาชิกห้อง 7712 ก็พร้อมแล้วสำหรับการออกท่องราตรีเมืองโคราช พี่มีนพาพวกผมมาเที่ยวในผับตัวเมือง งานนี้ไม่ต้องจ่ายเพราะเป็นการฉลองรับน้องเมทและการฉลองเป็นพี่เปอร์ของพี่เมทผมด้วย อันหลังเพื่อนพี่มีนเป็นคนเลี้ยงปลอบใจเฮียแก
กำลังดิ้นมันส์ ๆ โทรศัพท์ผมก็สั่น แต่ไม่สนใจ เมาแล้วมันส์ไม่อยากรับ ดิ้นต่อ แนะ! ยังสั่นไม่หยุด ผมล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังโทรเข้า ‘มะตูม’ น้องผมโทรมา
ผมขอตัวออกมารับโทรศัพท์โซนนั่งชิลล์ด้านหน้าร้าน นั่งคุยบนรั้วสูงเท่าเอวติดกับถนน น้องผมก็ชวนคุยโน่นคุยนี่เรื่อยเปื่อย สักพักก็มีคนเดินมาสะกิดด้านหลัง
“น้องครับโทษนะ พี่ขอแลกร้องเท้าหน่อย”
“ไอ้กันไม่ต้อง! กูบอกกูไม่เข้าแล้วแม่ง ร้านเรื่องมาก”
“ไอ้โอม มึงใจเย็นดีว้า เดี่ยวกูแลกร้องเท้ากับน้องคนนี้ให้” หันหลังกลับไปตามต้นเสียงผมก็เห็นพี่ผู้ชายท่าทางใจดีแต่งตัวตามสมัยนิยมยืนส่งยิ้มให้ ข้างเขามีผู้ชายอีกคนจัดว่าหน้าตาดี ตัวสูงหนา ผิวเข้ม ตัดผมทรงสกินเฮดดูเป็นผู้ชายดิบ ๆ ท่าทางกำลังหงุดหงิดเต็มที่ราวกับถูกบังคับให้มาด้วย พอเห็นผมหันกลับมาพี่หน้าเข้มก็หยุดพูดแต่ใช้สายตาเหล่มองมาทางผมที่นั่งอยู่ด้านในรั้วของร้าน
“รองเท้า?” ผมทวนคำถามกลับไปแบบงง ๆ คงเห็นผมมีท่าทีลังเลพี่ผู้ชายคนเดิมก็พูดย้ำขึ้นมาอีกรอบ
“ครับรองเท้าแต่ไม่ได้แลกน้อง ขอยืม ๆ พอดีเพื่อนพี่มันใส่รองเท้าแตะมา แล้วร้านมันเรื่องมากไม่ให้เข้า” พี่ผู้ชายท่าทางใจดีคนเดิมพยายามอธิบายเพิ่มเติมเพื่อหว่านล้อมให้ผมยอมแลกร้องเท้า แบบนี้ก็มีด้วย ขอแลกรองเท้าหน้าผับ ผมมองสำรวจการแต่งตัวของพี่หน้าเข้มใส่แค่เสื้อยืด กับกางเกงยีนส์ แต่ดูรวม ๆ กลับดูเซอร์ ๆ เท่ ๆ ด้านล่างดันสวมรองเท้าแตะแบบหูคีบมา อ้าว...หันไปมองอีกทีพี่หน้าเข้มดันถอดรองเท้าแตะยกขึ้นมาเตรียมแลกรองเท้าแล้วเรียบร้อย สุดท้ายผมก็จำใจถอดรองเท้าออกแล้วยื่นข้ามรั้วแลกกับรองเท้าแตะของพี่หน้าเข้มที่ถือรออยู่
“ไอ้โอมมึงใส่ได้ไหมว่ะ กูว่าเหมือนจะเล็กไปไซส์นึงนะ” พี่ท่าทางใจดีพูดเตือนเพื่อนระหว่างที่พี่หน้าเข้มพยายามใช้เท้ายัดเข้าไปในรองเท้าผม ด้านหน้าใส่ได้พอดีแต่เหมือนส่วนส้นเท้าจะยาวเกินออกมาคงเหลืออีกประมาณสองนิ้วได้ถึงจะใส่ได้พอดี พี่หน้าเข้มหันมามองหน้าผมหน่อยนึงก่อนจะพูดว่า
“ขอเหยียบส้นหน่อยนะ”
“เชี่ยโอม ใส่ไม่ได้ก็อย่ายัดเดี่ยวกูไปยืมคนอื่นให้ รองเท้าน้องเค้าพังหมด”
ผมผงกหัวรับคำเป็นเชิงอนุญาต พอพี่เข้มใส่ร้องเท้าผ้าใบของผมเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินเข้ามาในร้าน จนเดินมาถึงผมพี่หน้าเข้มก็ถอดรองเท้าคืนให้แลกกับร้องเท้าแตะคู่ใหญ่ที่ผมใส่อยู่
“ขอบใจว่ะ มึงชื่ออะไร?”
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบคำถามพี่มีนก็โทรศัพท์มาตามผมพอดิบพอดีสงสัยคงเป็นห่วงเพราะผมก็ออกมานานแล้ว เห็นว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมารับสายแล้วก็ขอตัวเดินกลับเข้ามาในร้านเลย
หลังจากที่ดื่มสาบานเป็นพี่น้องกันจนเมากึ่มเต็มที่แล้ว จนใกล้ถึงเวลาร้านปิดพี่มีนก็ชวนมะนาวกับแม่หมูเดินออกมาจากร้านเหล้า ระหว่างที่รอให้เพื่อนพี่มีนวนรถกลับมารับ จมูกของพี่มีนก็ได้กลิ่นเมนูโปรดลอยโชยตามลมมา
“ได้กลิ่นแล้วหิวเลย......” พี่มีนยื่นจมูกเชิดขึ้นในอากาศพยายามสูดกลิ่นที่ชวนให้กระเพาะขับน้ำย่อย พอสูดกลิ่นจนพอใจ สายตาก็พยายามสอดส่ายหาเป้าหมายจนเจอ ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ตรงเข้าไปหาเป้าหมายอย่างย่ามใจ สั่งเอาเฉพาะส่วนหนวด คนขายรับคำก็หยิบหนวดปลากหมึกออกมาจากถุง เทใส่ตะแกรงเหล็ก พลิกกลับตะแกรงเหล็กไปมาอยู่ 4-5 ที จนแน่ใจว่าสุกดีก็เทใส่ถุงกระดาษยื่นให้พี่มีน พอได้ของที่ต้องการเขาก็รีบเดินกลับมาหาน้องเมททั้งสองคนที่ยืนโงนเงนรออยู่
“น้องเมทกินหนวดปลาหมึกย่าง” พี่มีนยื่นถุงกระดาษห่อปลาหมึกย่างร้อน ๆ ให้กับน้องเมททั้งสอง
“พี่มีนชอบกินหนวดปลาหมึกหรอคะ”
“คะ น้องเมท”
“แล้วมันจะไม่เหม็นรถเพื่อนพี่หรอครับ”
“เออ...พี่เมทลืมคิดถึงเรื่องนี้ได้ไงเนี่ย สงสัยเราคงต้องรีบทำลายหลักฐานกันอย่างเร่งด่วน” พี่มีนทำท่านึกตามปากก็เคี้ยวหนวดปลาหมึกกินกร้วม ๆ จนเต็มกระพุ้งแก้มมีน้องเมทตัวกลมกับผมช่วยกินอีกแรงในที่สุดหนวดปลาหมึกที่ซื้อมาทั้งหมดก็อันตรธานหายไป ไม่เหลือแม้เศษซาก เพราะพี่มีนเล่นเทเศษปลาหมึกที่ติดอยู่ก้นถุงออกมาจนหมด
“ฮัลโหล ว่าไงว่ะ อ่อ เดี่ยวแฟนมันจะออกมาขับรถให้หรอว่ะ เออ ๆ ไม่เป็นไร ให้พวกกูรอเป็นเพื่อนไหม พวกกูกลับได้ เดี่ยวโบกแท็กซี่กลับ ไม่ต้องให้แฟนมันขับแหละดีแล้ว กูก็ไม่อยากให้มันขับเท่าไหร่ เผื่อเจอด่านตรวจ เออ ๆ แค่นี้” พี่มีนคุยโทรศัพท์เสร็จก็หันมาบอกพวกผมว่าคงต้องนั่งแท็กซี่กลับเพราะเพื่อนที่ขับรถมาเมามากแฟนไม่อยากให้ขับกลับ โบกแท็กซี่เสร็จ พวกผมก็พาร่างกายที่อัดแน่นด้วยแอลกอฮอล์ขึ้นมานั่งในรถ พี่มีนนั่งหน้า ส่วนผมสองคนนั่งหลัง รถแท็กซี่ขับออกมาได้นิดเดียว คนขับก็ชวนคุย
“รบกวนปิดปากถุงปลาหมึกให้หน่อยนะครับ” พูดยังไม่ทันจบประโยคดีแท็กซี่ก็กดปุ่มเลื่อนเปิดกระจกรถด้านหน้าฝั่งที่มีนกำลังนั่งอยู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ปลาหมึกแห้งมันไม่มีตัวตนอยู่จริงอีกแล้ว แต่ที่ยังสัมผัสได้เป็นเพียงแค่วิญญาณที่ลอยตลบอบอวลอยู่ในรถแท็กซี่เท่านั้นเอง
พี่มีนหันไปผงกหัวเพื่อตอบรับ ตาเหลือบมามองน้องเมทสองคนที่นั่งกึ่มด้วยฤทธิแอลกอฮอลอยู่ด้านหลัง
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา สมาชิกห้อง 7712 ปิดปากของตัวเองเงียบสนิทไปตลอดเส้นทางจนถึงหอพักของพวกเขา
มันจะปิดปากถุงปลาหมึกได้ไงเล่า ในเมื่อมันอยู่ในปากพวกผมหมดแล้ว
__________________________________________________________________________________TBC
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ตอนหน้าคาดว่าจะจบแล้ว
แต่อาจจะนานนิดนึงนะคะ เพราะช่วงนี้ว่างแค่เสาร์ไม่ก็อาทิตย์
ใครมีอะไรสงสัยในประเด็นไหน ตอนไหน หรืออยากติก็จัดหนักได้เต็มที่เลยคะ รวมถึงถ้ามีคำถามอะไรก็ฝากคำถามไว้ได้เลยนะคะ
รักทุกคนเหมือนเดิม จุ๊บๆ ขอกอดที :oo1:
-
:z13: จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมม
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กำลังจะนอน (อีกแล้ว)อัพพอดีเลย ตอนนี้เหมือนเฉลยอะไรเยอะเลย สรุปว่าlove @ first sightหมดทุกคนเลยรึเปล่าคะ555555555
ขอบคุณนะคะคุณryoushena :กอด1:
ป.ล.อยากให้รวมเล่มมากๆเลยค่ะ o13
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มตรูดด
-
จะจบแล้วเหรอ เร็วจัง
:L2:
-
คืนแรกก็เมากันซะแล้ว
ว่าแต่กร๊าฟเจอมะนาวเป็นคนแรกเหรอเนี้ยะ ต่อมาถึงเป็นพี่โอม
ส่วนเฮียจิ้นตกหลุมรักมะตูม แต่ไม่รู้ว่าเป็นฝาแฝดกัน
:laugh:
-
กร๊ากก
คิดว่าตัวละครแต่ละตัวเจอกันตั้งแต่วันแรกเลยนะ อิอิ
-
อย่าบอกนะว่าจริงๆแล้วพี่จิ้นชอบมะตูมแต่เข้าใจผิดคิดว่าเป็นมะนาว
-
พี่จิ้นชอบมะตูมนี่เอง
-
จิ้นเข้าใจว่ามะนาวเป็นมะตูมหรือเปล่า จิ้นมะตูมใช่ไหมนะนั่น แล้วกราฟกับโอมชอบมะนาวสินะนั่น แล้วยังไงกันนะเนี่ย
-
ปลาหมึก 555 :laugh:
-
พี่จิ้นก้คู่มะตูมไปเรียบร้อยย
แล้วพี่โอมล่าาา ทำยังไงงงงงง
-
พี่จิ้นไม่เดียวดายแล้ว พาเนื้อคู่ที่แท้จริงไปเมามาแล้วซะด้วยนะนี่
รักแรกพบกันทั้งนั้นเลยนะ มะนาวต้องโคตรน่ารักแน่นอนเลย
-
พรหมลิขิตจริงๆกราฟกับมะนาว :impress2:
แต่มะนาวเอ๋อจริงๆด้วย เจอคนหล่อตั้งนานแล้ว แต่กลับจำไม่ได้ว่าไปสร้างความประทับใจใหเค้าตั้งแต่เมื่ิอไหร่ :z3:
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอคะ ยังไม่อยากให้จบเลย :monkeysad:
-
ยังไม่อยากให้จบอ่ะ
มะนาวน่ารักมากก
-
^^
-
มะนาวน่ารักดี ส่วนพี่เมท o13 ต้อนรับน้องเมทได้เยี่ยมมาก
+1 จ้า
-
พี่จิ้นคู่กับมะตูม
มะนาวคู่กับกราฟ
แล้วพี่โอมล่ะ :sad4:
-
มะนาวเจอกราฟครั้งแรก เจอพี่โอมครั้งแรก แต่พี่จิ้นมะตูมเจอเนอะ ว่าแต่จะจบแล้วเหรอ
-
พี่จิ้นกะมะตูม รักแรกพบ กิ้วๆ น่าร้ากหง่ะ
:กอด1:
-
:a5: จะจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเบยยย
:-[ พี่จินกะมะตูม กราฟกะมะนาว อ้าววว แล้วพี่โอมกะใครอ่า
-
รักแรกพบของทั้งสามหนุ่มเลย (จิ้น มะตูม^^)
เป็นกราฟใช่มั้ยๆๆ พรหมลิขิตบันดาลชักพา~ ลุ้นแว่นหนาต่อไป
จะจบซะแล้วยังไม่อยากให้จบเลย รอตอนหน้าค่ะ
-
พี่จิ้น นั่นมะตูมไม่ใช่มะนาว!!
-
อย่าพึ่งจบเลยนะ หวาน ๆ เปรี้ยว ๆ ต่ออีกนิด
พี่จิ้น-มะตูม น่าจะลงตัวเนาะ
กราฟ-มะนาว พี่โอม-มะนาว แล้วจะเอายังไงกับสามคนนี้
-
โอ๊ะ พี่จิ้นกับน้องมะตูม 555 อย่างน้อยพี่จิ้นก็สมหวังล่ะวะ 555
-
จะ.. จบแล้วหรอ!
ใจหายอ่ะ!
ชอบทุกคู่เลยคะ!
จิ้นมะตูมก็น่ารัก
กราฟมะนาวก็น่ารัก
พี่มีนที่ทำเค้าข่วยเขินก็น่ารัก!!!
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :man1:
-
จะจบแล้ว :a5:
แต่มะตูมนี่ก็เสน่ห์แรงเหมือนกันเนอะ :-[
-
ไม่อยากให้จบอ่ะ ชอบ สนุกดี :sad4:
-
ครอบครัวมะนาวเฮฮาดีจริงๆ
รักแรกพบ :o8:
-
ดีใจ ๆ พี่จิ้นมีคู่แล้ว :m4:
-
ครอบครัวมะนาวอลเวงน่ารักมาก มะนาวถึงเป็นคนน่ารักแบบนี้ไง
กว่าจะไปมหาลัยได้เล่นเอาคนอ่านลุ้นไปด้วยคนเลย
รักแรกพบชิมิกราฟ น้องมะนาวใจดีน่ารัก เอาหน้ามาใกล้แบบนี้หวั่นไหวนะจ๊ะ
มะนาวได้พบเจอเพื่อนดี ๆ ตั้งแต่แรกเลยโชคดีจัง กับพี่โอมก็เจอกับแต่วันแรกเลยเนอะ
แกฮาดีฟร่ะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่จิ้นตกหลุมรักมะตูมใช่มั๊ยอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า
สรุปว่ามะนาวเลือกกราฟไปแล้วใช่มั้ยนี่ แต่ทำไมเหมือนประเด็นเรื่องพี่โอมยังไม่ตัดออกไป
ส่วนประเด็นเรื่องพี่จิ้นนี่คนละเรื่องเลย โถ ที่แท้ก็ไปปิ๊งน้องมะตูม
แล้วถ้าเลือกใครสักคน คนที่ไม่ถูกเลือกก็แห้วดิ เท่าที่ดูยังไม่เห็นแววตัวละครเด่นๆที่เตรียมจะมาดามใจคนอกหักเลย
มันคงเศร้ามากแน่ๆ
-
โธ่พี่จิ้นของเรา :o12: สุดท้ายก็ไม่ใช่เนื้อคู่มะนาวซะได้
ตกหลุมรักมะตูมแต่แยกไม่ออกนี่เอง
แล้วพี่โอมคู่กับใครล่ะ :L3:
-
:mc4: มาแล้ววววว
-
เฮ้ยยย พี่จิ้นมองมะนาวเป็นมะตูม :z3:
ม่ายนะเฮียยยย เมียเฮียหน้าเหมือนมะนาวก็จริง แต่เฮียต้องมองให้ดีกว่านี้
เค้าสองคนจะได้เจอกันไหมนะ :a5:
-
เชียร์พี่จิ้นนะ แต่เหมือนพี่จิ้นจะได้มะตูม (หรือป่าวว)
ถ้าเป็นมะตูมเราก็โอเคนะ แต่เหลืออีกหนึ่งหน่อ
พี่โอมล่ะ :serius2:
-
พี่มีนน่ารักจังชวนน้องดริ๊งตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเชียว อิอิ
สรุปพี่จิ้นอาจจะคู่มะตูมเหรออ แง่วๆ หมดลุ้นเลยทีนี้ ฮ่าๆๆๆ
แต่พี่โอมอ่ะ ไร้คู่เหรอ ไม่ดีน้าา
รอตอนต่อไปค่า
-
คือมะตูมบทไม่ได้เยอะเลยแต่โคตรชอบ 55555
-
อ้าว ตอนหน้าจบแล้วหรอ
ทำไมยังรู้สึกว่าเรื่องแค่เริ่มเอง~
แล้วสรุปว่ามะนาวกะกราฟจะลงเอยแบบไหนน่า ลุ้นๆ
-
ตกลงว่าพี่จิ้นตกหลุมมะตูม
กราฟตกหลุมมะนาว
เย้ๆๆๆดีเลย รักกันๆนะ :กอด1:
-
อรั้ยยย ยังไงกานแน่นะ สรุปพี่จิ้นคู่มะตูมหลอ แล้วมะนาวก้อแค่ 3P ชิมิ
แบบว่าอรั้ยย><
รอรอ
-
555+
-
อยากให้มะนาวคู่กับพี่เข้มมากกว่าอยู่ดี ฮ่าๆๆ
-
กำลังจะลงล็อค กำลังจะเปิเเผยตัวตน
แต่คนอ่านอยากรู้พี่มีนปิ๊งๆๆๆๆใครตั้งแต่เด็ก
แล้วก็หาคนพิเศษมาให้พี่โอมได้ไหมคะ? :m15:
-
อืมมม เจอ 3 แบบเพ็ตเกจ หึหึ สรุปว่าคนที่พี่จิ้นชอบเป็นมะตูม แต่ไม่รุ้ว่าคือมะตูมเลยจีบมะนาว
ขอบอกว่าเชียร์พี่โอม!!!! 55+ ชอบพี่โอมมากกว่ากราฟอ่ะ อิอิ
-
จะเลือกใคร?
พี่จิ้นกับใคร
พี่โอมกับผู้ใด
แล้วพี่มีนล่ะ o18
-
จะจะแร้ววว *กาซิก*กาซิก*
+1 ขอบคุณมากค่ะ
-
อ้าว ยังงี้ พี่จิ้น ก็เข้าใจผิด
คิดว่า มะนาว คือ มะตูม อ่ะดิ
โถ่ น่าสงสารจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาตามอ่านเรื่องนี้รวดเดียว จะจบแล้วเหรอ อย่าเพิ่งจบสิ ขอต่ออีกยาวๆ :impress2:
แต่แอบเชียร์ให้พี่จิ้นรู้ว่าจริงๆแล้วคนนั้นคือมะตูมจะได้ไปจีบถูกคนและสมหวังซะที คู่หลงเด็กน่ารักมวากกก
ส่วนกราฟกับพี่โอมก็ต้องดูว่าน้องมะนาวจะเลือกใคร คนอ่านรักพี่เสียดายน้อง 3P โล้ด
-
แล้วพี่โอมอ่ะ จะมีคู้รึเปล่า สงสาร
-
^^
-
สรุปคือพี่จิ้นปิ๊งมะตูม แต่ไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นคู่แฝดกัน
โล่งใจไปเปลาะ ที่เหลือก็พี่โอมสุดเข้มกับนายกราฟสินะ
นี่สินะจุดเริ่มต้น ปิ๊งตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเลย :-[
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ จะว่าเร็วก็เร็วนะ ยังอยากอ่านอยู่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
คลับพี่เข้มค่ะ
-
กราฟ กราฟ กราฟ :z2:
-
:z2:
-
:t3:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน พอกลับมาอ่านอีกทีแล้วต่อไม่ติด สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่ ฮี่ๆๆ
ตกลงเป็นกราฟหรอเนี่ย ไอ้เราก็อุตส่าห์แอบเชียร์พี่เข้มกับพี่จิ้นอยู่ในใจ
แต่ไม่เป็นไรนะ มะนาวเอากราฟไป อีกสองคนเราขอออ :D
-
ห้องนี้เขาเฮฮากันตั้งแต่ต้นจริงๆ o13
-
ไม่นานมาอ่านนาน มาอ่านอีกที่ ... กราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!!
พี่เชียร์น้องมานานเเล้ว ฮิฮิ
ความจริงกราฟน่าจะเป็นพี่เรานะ 555
-
ตอนเห็นชื่อตอนก็ไม่รู้หรอก
แต่พออ่านในเนื้อเรื่อง... สามแยกปัก แน่ๆ (แล้วก็ใช่จริงๆ)
ม.XXX เหมือนเค้าจะเคยไป ...น่าหลงอยู่หรอก
จะจบแล้วจริงอ่ะ??? จริงอ่ะ??
-
มีเพื่อนแนะนำมาครับ ว่าเรื่องนี้สนุกมาก เลยตามมาอ่าน จะสนุกจริงรึเปล่าน้อ ขอไปอ่านก่อนนะครับแล้วจะมาเม้นใหม่ ^^
อ่านแล้วครับ ได้เวลาเม้น >O<
เม้นตอน1
เปิดเรื่องได้สนุกดีนะครับ น้องนาวน่ารักอ่ะซวยไปมีเพื่อนเป็นแม่พันธุ์ เอ๊ะ หรือโชคดีหว่า ฮ่าๆๆ นายกราฟหล่อโฮกฮากเด่นเว่อร์ซะขนาดนั้น น้องนาวจะจีบติดหรอ อิอิ
เม้นตอน2
ฮา มุขคางคกมาก ฮ่าๆๆ คิดได้ไงน่ารักเหมือนคางคก คนได้ฟังคงสะอึกน่าดู นายกราฟก็น่ารักดีนะคุยไม่ถือตัว ไม่เหมือนไอ้พี่เมท รู้สึกน้องนาวจะไม่ถูกชะตาด้วยล่ะ โหด+เกรียนเกิ้น --+
เม้นตอน3
พี่จิ้นตีเนียน ว่าน้องนาวเนียนและแถเก่งแล้วนะ พี่จิ้นนี่ชะนะเลิศ! ว่าแต่กราฟเริ่มแปลกๆแล้วนะเห็นพี่จิ้นบอกคุยแต่กับน้องนาวคนเดียวคุยนานด้วย หลงเสน่ห์น้องนาวแล้วแน่เลย ฮ่าๆๆ
เม้นตอน4
ไม่รู้จะขำหรือจะเขินดี >///< บทสนทนาน่ารักโคตรๆ น้องนาวจะมึนไปไหน ตกใจ+ก่นด่าในใจได้ตลอดเล นายกราฟายพูดน้อยไปป่ะ แต่สุภาพมากไม่เหมือนพี่เมทสองคนที่เกรียนได้โล่ เหมือนเล่นเกมจำว่ามีคำว่าตุ๊ดในตอนกี่คำ เหอะๆ
เม้นตอน5
อ่านจนจบตอนผมก็ไม่เข้าใจมุขไอ้พี่เกรียนสองคนนั้นเลย @@? ตอนสุดท้ายมีตามหาหัวใจ ม. คือไรอ่ะ ม.มะนาวรึปล่า >///<
เม้นตอน6
กราฟหล่อโฮกกก โมเม้นบนมอไซฟินเว่อๆ นายคิดไรกับน้องนาวรึเปล่านายกราฟ เรื่องหัวใจ ม. มันเป็นธรรมเนียมจริงๆของม.ไหนรึเปล่าครับ? ตอนท้ายมีเฉลยเกมบทที่แล้วด้วย นี่ถ้าไม่เฉลยผมไม่รู้เลยจริงๆนะเนี่ย ว่าแต่กราฟเป็นพระเอกใช่ป่ะครับนัก
แต่ง ^^?
เม้นตอน7
น้องนาวขี้ลืมไปป่ะ นายกราฟเกิดอาการหึงอะดิ อิอิ แต่ช่วยพูดให้เยอะกว่านี้หน่อยได้ป่ะ พูดน้อยเกิน ตอนนี้พี่โอมเป็นฮีโร่มาช่วนน้องนาว>///< แต่สุดท้ายก็ปากหมาเกรียนแตกเหมือนเดิม!!
เม้นตอน8
อิจฉาน้องนาวจริงๆมีหนุ่มๆหมุนเวียนลัดเปลี่ยนมากวนใจ บทนี้เป็นของไอ้พี่โอม บทจะเท่ก็เท่โคตรเลยนะเฮีย ดุน้องแต่ชอบน้องอะดิ ฮ่าๆๆ ล้วคนที่น้องนาวสะดุดออร่าตอนกินเข้าคือใครอ่ะ นักแต่งเฉลยด่วน >O<
เม้นตอน9
น้องนาวหื่นมองไรนายกราฟอ่ะ ไม่ไหวนะ น้องนาวถ้าจะแสน่แรงขนาดนี้ใครเห็นก็หลงรัก พฤติกรรมนายกราฟก็แปลกๆนายเป็นพระเอกของเรื่องนี้และแอบชอบน้องนาวของเรามานานแล้วใช่มั๊ย ตอบมาซะดีๆ ^___^
เม้นตอน10
โอ๊ยแต่ละคนจะขยันทำคะแนนกันไปถึงไหน นักอ่านเขิน >///< น้องนาวก็ไม่รู้ตัวไรเลย บื้อซะเหลือเกิน นายออร่าสีฟ้าก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร อยากบอกนักแต่งว่าอ่านมา10ตอนแล้วไม่มีNCให้นักอ่านฟินกันซักนิดหรอคร้าบบบ >___<
-
คนเขียนจ๋า หายไปจะเป็นเดือนแล้วน้า รีบๆกลับมาอัพต่อเต๊อะ
-
ร่มวิเศษ โรมานซ์มากมาย ขอบใจจร้าาา
-
เหลือแต่พี่โอมล่ะทีนี้ .. :laugh:
-
เพิ่งตามอ่านจบ.... ชอบใข่คนละใบที่สุด.....ฮาบ้านแตก!!!... และรักแรกของพี่จิ้น คือ น้องมะตูมสินะ แหม่ ๆ รอบุปเพอาละวาดอยู่นะคับ อ่านตอนร่มกับยักษ์สามตน และแจ๊กผู้น่ารัก แทบแอบอยากให้เหมา 555 4p จะเป็นไรไป....
-
:t3:
-
ยังไม่มีใครรู้ มะตูม มะนาว ตื่นเต้นจังเลย
-
คนแต่งขา หายไปไหนแล้วคะ
-
น้องมะนาวไปไหนหน่า :ling1:
เค้ามารอน้องมะนาวอยู่นะคะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะ :mew2:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว!! ปลื้มเรื่องนี้มาก อ่ารวดเดียวถึงเช้า (เริ่มอ่านเที่ยงคืน)
ลุ้นระทึกทุกตอน...น่าติดตามมาก ขอให้กราฟสมหวังสักที โอมเพี้ยง ถึงตอนแรกจะเชียร์โอม + จิ้น
แต่เจอมุก โปสการ์ด เข้าไปนี่คือ... -///- หลงรักเลยพ่อเอ๊ย
สู้ๆนะครับ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ อยากเห็นรีแอ็คชั่นของมะนาวน้อยบ้าง อิอิ
ป.ล. หลายๆสถานที่ประกอบกับความเคยชินทำให้เรานึกถึง มทส.แฮะ -..-
-
>< พี่จิ้นชอบมะตูมหรอเนี่ยย ???
เฮ้ยจะจบแล้วจริงอ่ะ
-
ตกลงกราฟคือพระเอกใช่มั้ยยยยยยย
แล้วพี่จิ้นกะพี่โอมล่ะ :mew6:
-
:call: :call:
-
ตามอ่านรวดเดียว ไม่หลับไม่นอนเลย สนุกจนวางไม่ลง
#อยากให้เรื่องนี้4Pมากๆคะ 555555
-
เชียร์พี่เข้ม รักพี่เข้ม ยังไงก็อยากให้พี่เข้มเป็นพระเอก ชอบจริง ๆ ผู้ชายแบบนี้อ่ะ :-[ ยังไงเราก็ยังมีความหวังอยู่ ว่าพี่โอมสุดเถื่อน จะได้เป็นที่รักของน้องมะนาว รีบมาต่อไว ๆ นะคะ ลุ้นจะแย่อยู่แล้ว
ปล. ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก ถ้าจะจบจริง ๆ ก็ขอตอนพิเศษเยอะ ๆ เลยได้มั้ยคะ รัก ๆ คนเขียน :mew1: :mew1:
-
คิดถึงน้องมะนาว
-
อ่อยยยยยย อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :hao7:
-
ติดตามอ่านค่าาาา >w<
:mew1: :mew1:
-
ตามอ่านจนทัน สนุกเวอร์อ่ะ
-
พี่เข้ม จะอกหักไหมน้าาา~
:serius2:
-
:mew6: :mew6: ฮือ ๆ คิดถึงพี่เข้มกับน้องมะนาวจังค่ะคุณคนเขียนขาาาาา แง ๆๆ :sad12:
-
อยากอ่านต่อออออ :call:
-
เชียร์กราฟคร่า
-
เชียร์กราฟ......คนเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ค่ะ
-
:3125:จิ้มมาคร้า
-
มะนาวจ๋าาาาาา :call: :call: :call:
ยกป้ายไฟเชียร์"แว่นหนา"ต่อไป
-
จุดธูปเรียกคนแต่ง :call: :call:
-
:จุ๊บๆ: รักพี่เข้มจังเลย คนเขียนจ๋า เมื่อไหร่จะมา ฮือ ๆ :sad2:
-
ชอบเว่อร์ๆ
-
คิดดดดดดดดดถึงงงงงงงงงงงเมื่อไหร่จามาาา :ling1:
หนูคิดถึงมะนาวววว :hao5:
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ อ่านเข้าใจง่าย ยังไม่อยากให้จบเลย รอต่อนต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
คนเขียนจ้า คนอ่านใจจะขาดแล้ว อยากเจอมะนาว please ๆๆๆๆๆๆๆ :hao5:
-
ตัวเอง..นี่จะ 5 เดือนแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกัน ฮึก...
มะนาวอยู่ที่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนน :m15: :m15: :serius2:
-
อ่านแล้วขำมากอ่ะ ทั้งคางคก
ทั้ง ไข่ผิดใบ แล้วก็เสื้อคู่ :pigha2:
เสื้อคู่ คือคนที่ใส่ นี่ มะตูม ใช่ไหม :a5:
เชียร์ทุกคนเลย อยากรู้ว่าถ้าทั้ง 3 คนรู้ว่ามะนาวมีแฝดจะเป็นยังไง :z2:
-
ยังไม่มา.... :hao5:
-
รักเรื่องนี้อ่ะ
ชอบผู้ชายเรื่องนี้อ่ะ :impress2:
คนแต่งอยู่ไหนอ่ะ :ling1:
เค้าอยากอ่านนิยายของท่้านมากๆนะ :sad4:
-
The Call Chapter 22 : คำสาปซาตาน
หากโลกหยุดหมุน..................และค่อย ๆ เริ่มตายลง............ ทีละน้อย
“สัญญา”....................จะใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตร่วมกัน
เมื่อร่างกายพวกเราแตกสลายกลายเป็นดวงดาว
จิตวิญญาณเราจะโบยบินไปพร้อมกัน
“คำสาปซาตาน”
ผู้แต่ง วับวาว
ช็อค!...ช็อคอารมณ์แบบสุด ๆ “คำสาปซาตาน...นิยายรัก?” มะตูมทำหน้าปะหลักปะเหลือกราวกับคนกินของแสลงหัวคิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันจนจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว เขาหันขวับเบิ่งตาลงไปจ้องมองใบหน้าหนุ่มตี๋ร่างยักษ์ที่ยังคงนอนแน่นิ่งกองเป็นผักต้มอยู่บนพื้นห้อง สลับกับข้อความในหน้ากระดาษสีขาวนวลของหนังสือนิยายเล่มหนาที่ถือคาอยู่ในมือ คนเราดูแค่หน้าไม่มีทางรู้ใจได้จริง ๆ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า ‘ยากูซ่าหน้าตี๋ผู้อ่านนิยายรัก’ หน้าเหี้ยมแฝงความเลวเอาไว้เต็มคราบขนาดนี้ยังกล้าที่จะหยิบนิยายรักเล่มหนามาเปิดอ่าน ถ้าไม่เจอกับตัว เขาคงไม่มีทางเชื่อแน่นอนว่าไอ้รุ่นพี่หนุ่มตี๋หน้าเลวร่างใหญ่ยักษ์คนนี้จะอ่านนิยายแนวแบบนี้เป็นกับเขาด้วย
มะตูมตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนของคนอื่นอยู่ตั้งนานสองนาน พยายามโทรศัพท์หาพี่ชายตัวดีแล้วก็แล้วแต่ก็โทรไม่ติดจนเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อเลยถือวิสาสะเลือกหยิบหนังสือเล่มหนาที่ตั้งวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือข้าง ๆ กับเตียงนอนของพี่หน้าตี๋มาอ่านเล่นฆ่าเวลาหนึ่งเล่ม เริ่มเปิดอ่านจากหน้าที่ถูกคั่นเอาไว้ด้วยที่คั่นกระดาษ ตอนแรกมองดูจากปกเขาคิดว่าเป็นหนังสือแนวผจญภัยไม่ก็นิยายผีแนวสืบสวนแน่นอน แต่พอเริ่มเปิดอ่านจากที่คิดว่านิยายลึกลับกลับกลายเป็นนิยายรักหวานแหววสุดแสนโรแมนติกแทนซะอย่างนั้น
มะตูมละสายตาจากตัวอักษรในหน้าหนังสือมาก้มมองสำรวจหนุ่มตี๋ที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนพื้นห้องด้วยความสนใจ พลันนึกถึงเหตุการณ์ของเมื่อคืนที่จู่ ๆ รุ่นพี่หนุ่มหน้าตี๋ร่างยักษ์คนนี้ก็ตะบี้ตะบันกระดกแก้วเหล้าส่งเข้าปากตัวเองถึงขั้นเมาฟุบหลับคาที่นั่ง พออาตี๋ยักษ์ฟุบหลับเล่นเอาเขาไปต่อแทบไม่ถูก ราวกับกำลังเต้นในผับอย่างเมามันส์ ๆ แล้วอยู่ดี ๆ ไฟเกิดดับกะทันหัน ยังถือว่าพอมีโชคติดตัวอยู่บ้างที่เพื่อนพี่หน้าตี๋วกกลับมาร้านอีกรอบเลยช่วยกันแบกร่างไร้สติของพี่หน้าตี๋กลับเข้าหอ ไม่อย่างนั้นเขากับพี่หน้าตี๋คงต้องนอนเฝ้าร้านเหล้าแน่ ๆ ตัวใหญ่ไซส์บิ๊กบึ้มขนาดนี้ให้เขาแบกกลับคนเดียวคงไม่รอด ลำบากลุงยามหน้าหออีกคนเพราะเขากับเพื่อนพี่หน้าตี๋ทานน้ำหนักตัวพี่แกไม่ไหว กว่าคนสามคนจะลากอาตี๋ยักษ์กลับถึงห้องก็ทั้งแบกทั้งดึง เหนื่อยหอบไปตาม ๆ กัน แถมลุงยามยังมองหน้าเขาแล้วยังพูดอะไรแปลก ๆ กับเขาอีก
ระหว่างที่มะตูมกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สายตาเขาก็มองสำรวจรุ่นพี่หน้าตี๋ตรงหน้าไปพลาง ๆ ใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลาตามแบบฉบับหนุ่มไทยเชื้อสายจีนกำลังหลับฝันจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทรา คิ้วดกหนาค่อย ๆ ขมวดเข้าหากันคล้ายกับกำลังขบคิดเรื่องบางอย่าง ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับมีท่าทีแปลกไป เริ่มบิดเบี้ยวไม่เหมือนเดิม ลมหายใจที่ก่อนหน้านี้เคยหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เริ่มติดขัดส่งเสียงดังฮึดฮัดราวกับคนที่กำลังพยายามดิ้นรนเพื่อต่อชีวิตให้กับลมหายใจเฮือกสุดท้าย ร่างสูงใหญ่ที่ทอดตัวเหยียดยาวตามพื้นห้องเกร็งตัวกระตุก ขายาวเหยียดเกร็งไปจนถึงนิ้วเท้าสะอาด กรามขบแน่น จมูกโด่งเป็นสันคมเชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าดูเหมือนจะค่อย ๆ สงบลง หน้าอกหนากลับมาหายใจขยับขึ้นลงเป็นจังหวะปกติ ริมฝีปากสีชมพูได้รูประบายรอยยิ้มออกมาคล้ายกำลังสุขสมอย่างเต็มอิ่มกับความรู้สึกบางอย่างอยู่ มะตูมไม่ทันได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นใต้กางเกงผ้ายีนส์เนื้อหนาว่ากำลังเปียกชุ่มด้วยห้วงอารมณ์แห่งความปราถนาที่หยาดน้ำขาวขุ่นข้นเริ่มค่อย ๆ แทรกตัวซึมผ่านเนื้อผ้าหนาของกางเกงยีนส์ออกมาเป็นวงกว้างจนทำให้พื้นที่บางส่วนของกางเกงยีนส์ที่เคยสีซีดมีสีเข้มกว่าทุกวัน เพราะโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมาซะก่อน มะตูมละสายตาจากร่างสูงใหญ่ตรงหน้าหันมามองดูหน้าจอโทรศัพท์แทน
RRRRRRRRRRRRR….
RRRRRRRRRRRRR….
สายโทรเข้า ‘มะนาว’
“โหล” มะตูมรีบวางหนังสือนิยายเล่มหนาที่กำลังถือคาอยู่ในมือไว้บนโต๊ะ แล้วเอื้อมมือข้างถนัดไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่กำลังสั่นครืดครืดขึ้นมากดรับสาย ระหว่างที่คุยโทรศัพท์สายตาของมะตูมก็ยังคงจ้องมองไปยังใบหน้าหนุ่มตี๋ที่ยังคงนอนยิ้มอยู่บนพื้นห้องด้วยความสนใจ ร่างของตี๋ยักษ์เริ่มขยับตัวอีกครั้ง สงสัยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์คงไปรบกวนห้วงนิทรา เปลือกตาที่ปิดสนิทจนขีดตัวเป็นเส้นตรงค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น หนุ่มตี๋กระพริบตาติด ๆ กันเหมือนยังไม่อยากเชื่อว่าเขาเพิ่งตื่น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่พอรู้สึกตัวว่าบางส่วนของร่างกายกำลังเปียกแฉะจนรู้สึกเหนียวหนืด ตาตี่หนุ่มตี๋ก็เบิกโตขึ้นด้วยความตกใจ เขาสะดุ้งตัวลุกขึ้นมากึ่งนอนกึ่งนั่งเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ พลันสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับสายตาของอีกคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ มะตูมรีบจบบทการสนทนาในโทรศัพท์แล้วหันมาส่งเสียงร้องถามตี๋จิ้นที่กำลังนึกว่าจะเริ่มทำอะไรเป็นอันดับแรก
“พี่อยากอ๊วกปะครับ” พอถูกร้องทักหนุ่มตี๋ก็ยกมือขึ้นมาเกาผมสั้นเกรียนบนหัวแก้เก้อ ใบหูทั้งสองข้างของตี๋จิ้นแดงก่ำ เขาหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“หรือว่าพี่ลุกไม่ไหว ให้ผมช่วยพยุงมั้ยครับ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไร พี่แค่มึน ๆ หัวน่ะ นั่งพักนิดนึงน่าจะดีขึ้น” ตี๋จิ้นส่งเสียงอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ในลำคอ เขาลุกไหว แต่ตอนนี้ยังลุกไม่ได้ กางเกงยังไม่แห้ง
“พี่โอเคนะครับ”
“ครับ” ตี๋จิ้น พงกหัวตอบรับ เขาเริ่มวางตัวไม่ถูก มันเขิน ๆ แปลก ๆ
ต่างฝ่ายต่างเงียบ...
“พี่จิ้นครับ”
"ครับ?"
"พี่เป็นอะไรกับมะนาว"
"ครับ??"
"ไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ สินะ"
มุมปากของตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาหนึ่งข้าง เขาหัวเราะหึ ๆ อยู่ในลำคอ พร้อมกับพุ่งตัวล้มทับมะตูมที่นั่งอยู่บนเตียงทันที
“แล้วอยากเป็นจริง ๆ ไหมครับ?” พูดจบริมฝีปากหยักได้รูปก็ไล้โลมเลียตามซอกคอขาว ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหูของมะตูมจนเขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ตี๋ยักษ์เริ่มไล่ขบกัดตามซอกคอขาวละมุน ตอหนวดเขียวสากที่เริ่มยาวออกมาในตอนเช้าถูเข้ากับผิวเนื้อขาวสะอาด ลมหายใจร้อนผ่าวของตี๋จิ้นเป่ารดต้นคอ ทำให้มะตูมรู้สึกหวิวในอกแปลก ๆ ยิ่งมะตูมพยายามดิ้นหนีเท่าไหร่ก็ดูเหมือนตัวเขาทั้งสองจะติดชิดกันมากขึ้น มะตูมดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากวงแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อกำยำล่ำสันของชายหนุ่มที่ตัวโตกว่าเขาได้ มือทั้งสองของเขาถูกมือใหญ่กว่ารวบขึ้นไว้เหนือหัว ชายหนุ่มตัวสูงโย่งรีบฉวยโอกาสนี้เคลื่อนริมฝีปากอ่อนนุ่มไปที่ใบหูของมะตูมทันที
“พี่ชอบเรา” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจริงใจและจริงจังถูกเปล่งมาออกมาอย่างนุ่มนวลในขณะที่มะตูมไม่ทันได้ตั้งตัว เขาหยุดนิ่งทันทีราวกับต้องมนต์คำสาปของซาตาน
“เป็นแฟนกับพี่นะ” สายตาตี๋จิ้นจ้องมองทะลุผ่านเข้ามาในดวงตาของมะตูม แววตาเขาเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง ตอนนี้ใบหน้าของมะตูมกับพี่ตี๋ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจของมดเท่านั้น
“ผมว่าพี่กำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ” มะตูมกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก เขาไม่เคยรู้สึกกดดันเท่าคราวนี้มาก่อนเลยจริง ๆ มะนาวกับพี่ตี๋ สองคนนี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ ด้วย พอรู้ถึงสายสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ว่าอยู่ในระยะแค่จีบ ๆ ทำเอาเขาแทบอยากจะบ้า ก็เมื่อวานเขาอุตสาห์พยายามทำเนียนสวมบทแฟนให้สมบทบาท ทั้งเขี่ยเม็ดข้าวออกจากปากให้อย่างนี้ ใส่เสื้อลาย ผัวรัก รักผัว อย่างนี้ บ่องตรง เขาเครียด “พี่เชื่อผมนะครับ พี่กำลังเข้าใจผิด”
เมื่อรู้ว่าสู้แรงพี่ตี๋จิ้นไม่ได้ มะตูมเลยหยุดดิ้นซะดื้อ ๆ พยายามใช้คำพูดเกลี้ยกล่อมแทน… พอเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่งไป ริมฝีปากหยักได้รูปของหนุ่มตี๋ก็แกล้งกระซิบทวงถามข้างหูแทน
“เข้าใจผิดอะไรครับ?”
“ผม...ผ” มะตูมกระพริบตาปริบ ๆ ราวกับลูกกวางน้อยที่พยายามขอความเมตตาต่อราชสีห์ให้คลายกรงเล็บแข็งแกร่งออก รอคอยอย่างมีความหวังเพื่อให้ราชสีห์ตัวใหญ่ยอมใจอ่อนปล่อยให้หนีรอดจากเขี้ยวแหลมคมที่ตั้งท่ารอฝังเขี้ยวยาวให้จมลึกเข้าไปในร่างกายก่อนจะฉีกแยกทะแยงลิ้นเพื่อลิ้มลองรสชาติชิ้นเนื้อหวานนุ่มเป็นอาหาร "ผมไม่ใช่มะนาวโว้ย แยกไม่ออกหรือไงเล่า"
"หมายความว่ายังไง"
"ผมเป็นแฝดน้อง ชื่อมะตูม"
"แฝด?"
"ครับ"
"ล้อเล่นน่า"
"ถ้าพี่ไม่เชื่อ งั้นไปกับผม" ตี๋จิ้นรีบพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินหันด้านหลังให้มะตูม ก้าวขายาวปรี่ตรงเข้าห้องน้ำทันที เขารีบเปิดก๊อกน้ำเหนืออ่างล้างหน้า กวักน้ำล้างหน้าลวก ๆ เร็ว ๆ จนน้ำเลอะเปียกเสื้อกับกางเกงเหมือนไม่ตั้งใจ พอทุกอย่างเปียกเป็นปกติตี๋จิ้นก็เดินกลับออกมาจากห้องน้ำ รีบถอดกางเกงตัวเก่าออกอย่างว่องไว แล้วหยิบยีนส์ตัวใหม่ใส่ทันที พอแต่งตัวเสร็จแล้วทั้งคู่ก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้อง 7712
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
หลังวันสอบวันสุดท้ายสิ้นสุดลง นักศึกษาชายในหอพักเริ่มทยอยกลับบ้านกันบ้างแล้ว แต่ละคนต่างก็แบกเป้ใบโตขึ้นหลัง หลากสีหลายขนาด แต่สำหรับผมไม่นิยมขนอะไรกลับบ้านช่วงปิดเทอมมากนัก ใช้แค่กระเป๋าเป้ใบขนาดย่อมขนพวกแผ่นหนังแผ่นเกมกลับไปเล่นช่วงปิดเทอม อ้อ แล้วก็มีพวกกางเกงชั้นในที่ต้องขนกลับด้วย เพราะตัวที่เก็บไว้ที่บ้านเริ่มกลายสภาพเป็นกางเกงในขาบานกันหมดแล้ว
พอเรื่องวุ่น ๆ จบลง ผมกับแม่หมูก็ช่วยพี่มีนขนข้าวของออกจากห้องไปกองไว้หน้าหอ รอพ่อแม่ของพี่มีนมาขนขึ้นรถ สมบัติของพี่มีนก็ไม่มีอะไรมาก เฮียแกเอาแค่เสื้อผ้ากับลังหนังสือสามสี่ลังกลับ ที่เหลือก็มอบเป็นมรดกให้พวกผมเก็บไว้ใช้ ดราม่ากันนิดหน่อย อย่างว่าอยู่ด้วยกันมานาน พอต้องจากกันก็รู้สึกใจหายเป็นธรรมดา ลำบากก็ตอนยกมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ขึ้นหลังรถกระบะ บิ๊กไบค์คันนี้ปกติผมมักเรียกมันผิดว่าช้อปเปอร์เสมอ กว่าจะเอาขึ้นได้ก็ลำบากน่าดูเพราะเฮียแกรักราวกับลูก พวกผมต้องช่วยกันยกอย่างเบามือที่สุด แล้วยังมีมอเตอร์ไซค์คันเล็กอีกคันด้วยนะ ดีที่บ้านพี่มีนเอารถกระบะมาสองคัน เลยพอมีที่ว่างเหลือให้ขนขึ้น พอยกทุกอย่างขึ้นหลังกระบะรถเสร็จ ล่ำลากันเป็นพิธีบ้านพี่มีนก็ออกรถ ส่วนเพื่อนตัวกลมผม ปิดเทอมคราวนี้ทางบ้านมารับ เพราะเห็นว่าจะเลยลงกรุงเทพฯไปขึ้นบ้านใหม่ญาติ
ตอนนี้เตียงห้องของผมก็ว่างอยู่ 1 เตียง มองไปก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน จัดของเสร็จแล้ว ผมก็นั่งรอน้องชายตัวดีกลับมา รู้สึกเหมือนผมกำลังลืมอะไรสักอย่างที่ต้องทำ แต่นึกไม่ออก มองไปรอบ ๆ ห้องอีกรอบ สายตาผมก็ไปสะดุดเข้ากับเสื้อแจ๊คเก็ตตัวใหญ่ที่มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า วิศวกรรมอุตสาหการ ผมก็นึกออกทันที
ผมรีบกดโทรศัพท์ไปห้องพี่เข้มทันที
ตู้ดดดด ตู้ดดดดด ตู้ดดดดด
ตู้ดดดด ตู้ดดดดด ตู้ดดดดด
ตู้ดดดด ตู้ดดดดด ตู้ดดดดด
โทรไม่ติด หรือว่าสายไม่ว่าง ใครลุกขึ้นมาโทรศัพท์ตั้งแต่เช้า
มองดูเวลาจากหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ก็ยังไม่เช้ามาก ห้องนั้นน่าจะยังไม่กลับ ผมจึงรีบเดินออกไปหน้าหอ เพื่อไปดูเบอร์โทรศัพท์พี่เข้มที่บอร์ดหน้าหอพัก เพราะพี่เข้มเป็นกรรมการหอ ต้องบอกเบอร์โทรศัพท์เอาไว้อยู่แล้ว คิดได้ดังนั้นผมก็รีบสาวเท้าเดินลิ่วออกจากห้องไปหน้าหอทันที พอได้เบอร์โทรศัพท์ที่ติดอยู่บอร์ดกรรมการหอพักผมก็รีบกดโทรออก
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“โหล”
“ฮัลโหล พี่โอมใช่ไหมครับ มะนาวจะเอาเสื้อแจ๊คเก็ตพี่ไปคืนน่ะครับ”
“...” เงียบ
“ใช่พี่โอมป่ะครับ”
“ที่มึงเคยบอกว่าเป็นแฟนกับกู...ให้มันเป็นเรื่องจริงได้ไหมว่ะ?”
ตูดดดดดดดด........ตูดดดดดดดดด.......
สายหลุด?
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR.....
"ฮัลโห..."
“มะนาวรู้เรื่องยัง กราฟลาออกแล้ว”
“....”
“มะนาว”
“...”
“มะนาว”
“...”
“โก๋แค่นี้ก่อนนะ”
ตูดดดด ตูดดดดด
“?”
ในที่สุดเขาก็เจอมันแล้ว มะนาวยืนมือไปหยิบโปสการ์ดใบที่ 15 ที่หายไป จากไปรษณีย์หนุ่มตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า มะนาวหลบสายตาไปรษณีหนุ่มก้มลงไปอ่านข้อความหลังโปสการ์ด รูปเกียร์วิศวะของมหาวิทยาลัย
‘หากผมสามารถอยู่ในสองที่พร้อมกันได้ ผมพร้อมเดินไปอยู่เคียงข้างเขา วันนี้หรือพรุ่งนี้ ขอแค่ให้ผมได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา’
พอผมอ่านข้อความบนโปสการ์ดใบนี้จบลง ผมก็ได้ยินเสียงของกราฟดังขึ้นข้าง ๆ หู
“เราขอยืนอยู่ข้าง ๆ นาย...ตลอดไปได้ไหม?”
...TBC
ก่อนอื่นเลยต้องขออภัยทุกคนอย่างใหญ่หลวงที่ทำให้คอยนานนะคะ คราวนี้หายไปนานม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกจริง ๆ รู้สึกผิดมาก Y Y"
เคยบอกว่าตอนนี้น่าจะจบแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ก็ยังไม่จบอยู่ดี ใจจริงอยากปั่นให้จบเลย แต่กลัวรอนานกว่านี้ เลยเอามาลงให้อ่านกันก่อน (แค่นี้ยังรอนานไม่พอใช่ไหม เพี้ยะ ๆ ตบตัวเอง :z6:)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และทุกคอมเม้นต์ที่ยังถามถึงนะคะ พอเข้ามาอ่านแล้วก็รู้สึกดีจริง ๆ
ปล ยังไงเรื่องนี้ก็จบแน่นอนคะ แต่อาจะจะช้าหน่อยนะคะ
รักทุกคนเหมือนเดิมคะ จากใจเลย
:katai5:
-
กรี๊ดดด
อะไรกานนนนนนน
กราฟไปไหนนนนนนนน
ฮืออ แต่แอบฟินคู่มะตูมอะ แอร๊ยย น่ารัก
-
มาแล้วหรอคะ รอนานมาก :hao5: :sad4: :o12:
-
:katai4: :katai4:
ดีใจที่กลับมากต่อนะคะ YvY
รอเสมอค่ะ
ตอนนี้ออกจะเศร้ากับยักษ์ทั้งสามฮืออออออ
รอตอนต่อไปนะคะ
กอดคนเขียนทีนึง :กอด1:
-
แปะก่อนนน เคยมาอ่ายแล้วจำชื่อเรื่องไม่ได้ หาอยู่นาน :impress2: :impress2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ในที่สุด ในที่สุด.....
เทอก็กลับมาาาา อย่าทิ้งเรานะ :dont2:
เรายังรักยังรอน้องมะนาวและมะตูมอยู่วววววว น่ารักที่สุด :give2:
-
อ่านถึงหน้า 46 พักก่อนเด่วมาต่อใหม่
-
ดีใจจัง ที่มาต่อแล้ววววว แต่มันค้างงงงงง มากกกกกกกก แงงงง :sad4:
ยังไงสรุป กราฟ ก็เป็นพระเอกใช่มั้ยเนี่ย เศร้า อุตส่าห์เชียร์พี่เข้มอ่ะ พี่โอมจ๋า
อ่านแล้วงง ๆ สรุป เกียร์มหาวิทยาลัย ที่ให้มะนาวเป็นของกราฟเหรอ ไหงงั้นอ่ะ :ling1:
แล้วกราฟไม่ได้เรียนวิศวะไม่ใช่เหรอ ทำไมมีเกียร์์ได้อ่ะ ไม่เข้าใจอ่ะ
โธ่ พี่เข้มได้ขอคบ แต่มะนาวตัดสายทิ้งซะงั้น อย่าใจร้ายกับพี่เข้มสิมะนาวอ่ะ :monkeysad:
ใครจะพระเอกก็ช่าง ยังไงเราก็รักพี่เข้มที่สุดนะจ้ะ พี่เข้มมมมม :hao5: :hao5:
โอย เสียใจจริง คนเขียนอย่าทิ้งไปนานอีกเลยนะคะ มันค้างคาอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
ไม่ได้อ่านนาน งงอ่ะไม่เข้าใจ :ruready
แล้วคนที่มะนาวเคยอะจึ๊กๆ ด้วยนี่ใครอ่ะ :hao4:
-
มะนาวคู่กับพี่เข็มเหอะ พลีสสสสสสสสสสสสสส
-
กร๊าฟลาออก อย่างนี้ไม่กลัวมะนาวโดนคนอื่นมาจีบเหรอ
ส่วนพี่เข้มก็คงบอกอย่างมีความหวังไม่รู้ว่ามะนาวจะเลือกใคร
ส่วนมะตูมนี่ อยากให้คู่กันจริง ๆ อย่างน้อยจะได้มีคนที่เสียใจแค่คนเดียว
หรือไม่ควรมีคนที่เสียใจดี เริ่มงงกันเข้าไป
คนเขียนหายไปตั้งนานคิดว่าจะไม่กลับมาต่อซะอีก ดีใจจังที่กลับมา :กอด1:
-
:a5: กราฟลาออก!
-
:m15: กลับมาแล้วอ่ะ ดีใจหลายเด้อ....รอตอนต่อไปจ้า............... :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่จิ้นรักมะตูมตั้งแต่แรกนี่นา โอเค ๆๆ
ส่วนกราฟกับพี่โอมต้องชิงดำกันหน่อย
-
คบเลยๆมะนาว :hao7: :hao7: :hao7:
คู่มะตูมกับพี่จิ้นน่ารักมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แล้วก็ขอบคุณค่ะ ดีใจที่มาต่ออีก จะรอตอนต่อไปนะคะ :m4: :m4: :m4: :m4:
-
:serius2:อ๊าๆๆๆมันลุ้นนะเนี้ย
-
เย้ มาแล้วๆๆๆๆ รอตั้งนานแน่ะ
-
โอยยยยยยย มาอัพแล้ววววววววว จุดพลุค่าาาา :mc4:
มาแนวหวานนะมะตูมมมมม
กราฟจะไปไหน จะทิ้งมะนาวหรอT_T งือออ งงค่ะ
-
แอร๊ยยย
กลับมาแล้วววววววว
ดีจายยยย
มะนาววว เลือกกราฟเหอะ 555
มะตูมน่ารักกกกกกเน้อ อิอิ
-
มาทำให้ลุ้นนะเนี่ย
มะตูมกับจิ้นก็น่ารักดี :mew1:
+1และเป็ด
ยินดีต้อนรับกลับมาจ้า
-
:m16: :m16: :m16:
ความรู้สึก ให้ดูจากอีโมเลย
รีบมาต่อเร็วๆด้วยล่ะ ชิชะ
-
อะไร ยังไง กราฟฟฟฟฟฟ :katai1:
แต่มะตูมก็น่ารักดีนะ :hao6:
-
ตกใจเลยเห็นตอนใหม่
-
มะตูมกับพี่จิ้น :heaven
ส่วนมะนาว ขอ 2 เลยลูก ทั้งกราฟ และ เฮียโอม
กราฟลาออก แล้วไปเรียนวิศวะเปล่า แล้วย้ายมาอยู่กับมะนาว
แทนพี่มีน เดาเอา
-
งงๆๆๆ แต่ดีใจที่มาต่อแล้ว มะนาวนี่ยังไงดี กราฟหรือพี่โอม แต่ชอบคู่มะตูมนะ ดูเป็นพรหมลิขิต ฮ่าๆๆๆ
รออ่านจ้า
-
:mew1:
ต้อนรับการกลับมาค่ะ
มาต่ออีกน๊า
-
อัยย๊ะ น้องมะนาวมาแบ้ววว
คิดถึงฝุดๆเลย
แล้วเจอสารภาพรักพร้อมกันแบบนี้ หนูนะนาวจะตอบตกลงกับใคร กราฟใช่มะ
-
เหย ... มาตอนนี้ก็ยังค่อดลุ้น!
-
มะตูมกับพี่จิ้นน่ารักดีอ่ะ ว่าแต่เฮ้ยกราฟลาออก ลาออกไปไหน what???
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: เค้ากลับมาแว้วววว
-
โอ้วววว พี่ตี๋กับน้องมะตูมดูจะไปกันได้ดีนะฮะ มะตูมน่าจะบอกๆไปเลยว่าเป็นใคร ไม่งั้นเดี๋ยวมีศึกชิงน้องมะนาวอีก :hao5:
-
:sad4:จิ้มก่อนเดี๋ยวกลับมาอ่าน
-
กราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ไปไหนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
กริ้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
น้องมะนาวคู่กับใครก็ได้แล้วตอนนี้
-
มาแล้ววววววววววววววววววว.. :กอด
กราฟจะไปไหนล่ะ แล้วมีเกียร์ได้ไง?? ช่างก่อน มะนาวจ๋ากราฟจีบแล้วนา :o8:
ตี๋จิ้น มะตูม ,โอม..หาใหม่ละกัน
-
ตายแร้วว!! นึกว่าตาฝาด อ่านหัวกระทู้ย้ำหลายครั้งเลยค่ะ
เห็นว่ามาอัพแล้ว ดีใจมากกกกกกกกก
:heaven
-
จุกพูดไม่ออกเลยยยยยยยยยยยย
-
เซย์เยสสเลยนะมะนาวไม่งั้นตาย
พี่ตี๋ได้กับมะตูมซะงั้น ๕๕๕๕ แต่มันก็ฮาดี
โชคชะตาชอบเล่นตลกกับมนุษย์เราเสมอ กิกิ
เพิ่งได้เม้นต์พอดีเพิ่งสมัครได้ต่อานเรื่องนี้มานานแล้วนะ ชอบอ่ะ
-
ขอบคุณฮะที่มาต่อและสัญญาว่าจะลงจนจบ
ตอนแรกนึกว่าตาฝาด รีบเปิดมาอ่านด้วยความดีใจ
และก็ต้องรอต่อไปว่ามะนาวเนื้อหอมของเราจะเป็นอย่างไรต่อไป
เชียร์กราฟอยู่แล้ว แต่ยังห่วงโอมนิ้ดส์ นิด มะนาวมีแฝดสามไหมเนี่ย ^_^
-
กราฟลาออกไหมอ่ะ
-
กราฟจะไปไหนอ่ะ
-
โห! แทบไม่เชื่อสายตาเลยนะเนี่ย ที่เห็นมาลงตอนใหม่
นึกว่าจะทิ้งกลางคันไปเสียแล้ว ยังไงก็มาต่อให้จบนะครับ
คิดซะว่า สงเคราะห์แฟนคลับ :pig4:
-
ในที่สุดก็มา :jul3:
-
การฟจะไปไหน :serius2: แล้วเกียร์เนี่ยเป็นของกราฟใช่ไหม อย่างนี้พี่เข้มก็อกหักดังเปาะเลยอ่ะดิ :sad4: ส่วนพี่จิ้นก็ได้กับมะตูม อิอิ :hao3:
-
เชียร์กราฟสุดใจขาดดิ้น เป็นกำลังใจให้นะคนเขียน สู้ๆ
-
ต้องมีคนแพ้แน่ๆสักคน และมีสักคนที่ต้องเหงาใจ :sad4:
ส่งมาทางนี้ได้มั๊ย? ทางนี้ว่างสุด :L3:
รอตอนต่ไปนะครับ :L2:
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว จุดพลุฉลอง ฮ่าๆๆๆ
กราฟจะไปไหนนนนนนนนนนน แกกลับมาก่อน อย่าเพิ่งไป
เดี๋ยวมะนาวก็เสร็จรุ่นพี่รูมเมทแกหรอก! กลับมาๆๆๆๆๆ
คนแต่งสู้ๆ นะ รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อค้าบบ โย่ววว!
-
นึกว่าฝัน ตื่นมาเห็นเรื่องนี้อัพแล้ว :mc4:
-
อะไรจะขอคบพร้อมกันขนาดนี้ มะนาวว่าไงอ่ะ แต่อยากให้พี่จิ้นคบกับมะตูมนะเพราะคนที่ชอบตั้งแต่แรกคือมะตูม
-
มะนาวจะยอมให้กราฟจีบปะเนี่ย? ฟินกับพี่จิ้น
-
หายไปนานมาก ดีใจที่ยังไม่ทิ้งกันไปค่ะ
รอตอนต่อไปนะ
-
แปะไว้ก่อน เดียวมาตามอ่าน
-
เอ ยังไงหว่าาาา แต่อย่างน้อยพี่จิ้นน่าจะสมหวังนะ เหอะๆ
-
The Call Episode 23 : โปสการ์ดใบที่ 15
ผมรู้เขาอาจยังไม่ตัดสินใจ….แต่ผมมั่นใจว่าจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
ผมรู้ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน….ใจผมตกเป็นของเขา
‘รักครั้งแรกของผม’
“หากผมสามารถอยู่ในสองที่พร้อมกันได้ ผมพร้อมเดินไปอยู่เคียงข้างเขา วันนี้หรือพรุ่งนี้ ขอแค่ให้ผมได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา” กราฟอ่านทวนข้อความในโปสการ์ดใบที่ 15 ทีละตัวชัด ๆ ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี เขามองไปยังจี้เกียร์ที่มะนาวห้อยอยู่บนคอ พวกเขาสบตากันนิ่ง "เราเทคไปวิศวะ... 'อนาคตเรา'... อยากมีนายยืนอยู่ตรงนั้น"
"..."
“เราขอยืนอยู่ข้าง ๆ นาย...ตลอดไปได้ใช่ไหม?” ริมฝีปากมะนาวเริ่มขยับเพื่อให้คำตอบ แต่เขาต้องชะงักเพราะก็ได้ยินเสียงผู้ชายอีกคน ตะโกนดังขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ
“เดี่ยว!”
…………………………………………………ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ประมาณสัก 20 นาที
หวัง...ทั้งที่ไม่กล้าพอ ขอแค่ให้ได้เฝ้ารอก็ ‘เพราะรัก’
รอ...อย่างคนอกหักเพราะใคร ๆ ก็ทักว่าเมื่อไหร่...วันนั้นจะมา ‘ถึง’
(แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะ เพราะ)
คำตอบ...จะรักหรือไม่รักไม่เคยแคร์และไม่สำมะคัญ......ขอแค่ให้ได้เอามันส์ ๆ ก็สมกับที่ ‘เฝ้ารอคอย’
By เอา กะ มันส์
‘มึงมาแทกข้อความอกหักรักคุดอะไรให้กูตอนนี้ว่ะ ทีเสียวกันล่ะไม่เคยเล่า แต่พอเศร้าเข้าหน่อยอยากบอกกูจังนะไอ้เพื่อนเวร’ พี่เข้มโอมบ่นกระปอดกระแปดอยู่ในใจคนเดียว รีบกดลบชื่อตัวเองออกจากข้อความที่เพื่อนเพิ่งแท็กส่งมาให้ เขานอนเอามือก่ายหน้าผากคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้อยู่บนเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวของตัวเองอยู่นานสองนานแต่ก็คิดไม่ตก ทุกอย่างมันดูมืดบอด ก็นะคนเรามันฟุ้งซ่าน เพื่อนแท็กข้อความกวน Teen นิด ๆ จัญไรหน่อย ๆ มาแซวเล่นขำ ๆ พี่แกก็ยังเลือกเสพอ่านเฉพาะข้อความหวาน ๆ แทนซะงั้นไป
ครืดดดดด ครืดดดดดดด
ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที เพื่อนพี่เข้มตัวดีเจ้าเดิมก็ส่งข้อความสุดระริกระรี้พร้อมตัวอีโมชั่นกวน Teen ผ่านโปรแกรมไลน์เข้ามาทักทายพี่เข้มและเพื่อน ๆ ในกรุ๊ปเพื่อนสนิทอีกหน
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ: ‘ชอบว่ะ! น่ารักว่ะ! จีบได้มั้ยวะ! มัยไม่กล้าบอกว้าาา!!!’ พร้อมกับแนบตัวอีโมชั่นดุ๊กดิ๊กรูปไอ้มดแดงท่าทางแสนทะเล้นกำลังจะวิ่งด้วยความเร็วสูงตามมาด้วย
Mr. 9” : “ไอ้ปอมขึ้นรถยังวะสาดดด แล้วมึงเป็นเชี่ยไร เจอะเด็กเด็ด ๆ หรอว่ะ? ถึงกับเอามาเพ้อ” เพื่อนคนนี้ก็เช่นกันไม่ส่งแค่ข้อความมาเปล่า ๆ รายนี้ส่งอีโมชั่นรูปลิงกอลิล่ามาดเจ้าพ่อใส่สูท สวมแว่นตากันแดดสีดำ ยืนแฉกยิ้มอย่างอารมณ์ดีตามมาด้วย
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถูกครัช ไอ้คุณเพื่อนไนน์ กูบอกเลยคนนี้อย่างน่ารัก โดนใจกูเต็มสูบ จีบเลยดีมั้ยว้า”
Mr. 9” : “เช็ดโด้ เพื่อนกูกล้าใหญ่แล้ววุ้ย แต่กูว่าอย่าเลยว่ะ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ไมว่ะ”
Mr. 9” : เดี่ยวเด็กคิดว่ามึงจะไปจี้เอาโทรศัพท์อะดิ 5555
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : ไอ้ปากมอม วันนี้กูหล่อ หน้าใส ตัดผมโกนหนวดเรียบร้อยแล้วครัช
Mr. 9” : ถุย! กลับบ้านทีนี่เป็นเด็กดีน่าไว้ใจตลอดเลยนะมึง กูในฐานะเพื่อนพ่อมึง ภูมิใจแทนเมียพ่อมึงจริง ๆ ว่ะ
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : ไอ้เชี่ย ไอ้หน้าผู้ปกครอง ลามปามบุพการีเพื่อนไม่ดีนะครัช เดี่ยวจะถูกนิ้วสั้น ๆ ทั้งสิบลูบหน้าเล่นนะครัช!
Mr. 9” : แหม่ เพื่อนพูดมาอย่างนี้เขินเบย ว่าแต่เด็กมึงอยู่แถวไหนว่ะ เดี่ยวกูชวนไอ้ประธานหวยวิ่งตามไป (พิมพ์จบไม่วาย ส่งอีโมชั่นไอ้มดแดงประมาณ 1 กองทัพที่แสดงท่าทางกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงแนบมาด้วย เพื่อเป็นการเสริมอรรถรสในการสนทนาว่าอยากพาเพื่อนฝูงไปด้วยจริง ๆ)
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “นั่งเบาะข้าง ๆ กูเนี่ย”
Mr. 9” : “เยดดดดดด ไอ้เป็ด มึงรอรัยว้า จีบเลย”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ไม่กล้าว่ะ แค่กูนั่งพิมพ์อยู่ มือยังสั่นเบย”
Mr. 9” : “หายไว ๆ นะมึง ดีขึ้นแล้วจะได้แข็ง ๆ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “Teen !!<< เพื่อมึงเลยครัช”
Mr. 9” : “ท่านประธานหายตูดไปไหนว่ะ?? ไมเข้ามาเสวนาธรรม ให้กูกับมึงแข็งหนอ อ่อนหนออยู่กันแค่สองคน หรือท่านยังเก็บของไม่เสร็จ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “จุ๊ ๆ รู้แล้วเงียบไว้ให้มิด ช่วงนี้ท่านสุขภาพไม่ค่อยดี มีปัญหาหัวใจว่ะ”
Mr. 9” : “เช็ดโด้ กูว่าละ ช่วงนี้มือท่านสากกว่าเดิมเยอะ สาเหตุน่าจะมาจากสไลด์หนอนน้อยบ่อยเกินวันละ 2 เวลา 555”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถูกครัช ก็อย่างที่เขาบอก คิดจะมีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย ฟิต ๆ เข้าไว้ น้ำจะได้พุ่งแรงเท่ากับเด็กรุ่นใหม่”
Mr. 9” : “คมมากครัช 555”
ท่านประธาน : “Quay!!”
Mr. 9” : “เยดดด...ดุ้นใหญ่เต็มจอกุเลยครัช แต่กว่าจะเข้ามาได้นะครัชท่าน กำลังเล่นกล้ามให้น้องหนอนอยู่หรอครัช”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ซ้อมบ่อย ๆ นะครัชท่าน น้ำพุ่งไม่แรงเท่าแรงดันน้ำของเด็กรุ่นใหม่จะยุ่งเอานา แล้วจะหาว่าพวกผมไม่เตือน มุมิ”
ท่านประธาน : “มึง 2 ตัว เลิกเห่า แบตกูจะหมด”
Mr. 9” : “แบตหมดไมไม่ชาร์ทว่ะ แค่นี้ต้องให้สั่งสอน”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ช่าย ความฉลาดต่ำแบบนี้ เอาการบ้านไปฝึกกะหมองเพิ่มความฉลาดเลยครัช”
Mr. 9” : “คัด ‘ดอ’ เด็ก 100 จบดีป่ะท่าน”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถือเป็นความคิดที่น่าลอง 555”
ท่านประธาน : “กูอยู่ข้างนอกโว้ย! พวกเหี้ย”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ท่านว้ากกกเราแล้วว่ะ มิสเตอร์ 9 ผมว่าเราถอยทัพก่อนดีไหมครัช”
Mr. 9” : “เออ ๆ แค่นี้ก็แค่นี้ แต่ก่อนไปไอ้คุณชายปอมมึงช่วยกล่าวอะไรให้ท่านฉลาดขึ้นมาหน่อยดิ๊”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถ้าท่านอยากได้คำตอบท่านต้องบอกน้องมะนาวนะครัช สู้ ๆ พวกผมมีท่านเป็นไอดอลนะครัช”
Mr. 9” : “คราวนี้ไอ้กากปอมมันพูดดีว่ะ เข้าใจแล้วนะครัช ‘ท่านประธานหวยครัว’ ”
ท่านประธาน : “เออ ๆ กูเริ่มไม่ไหวละ กะจะบอกมันก่อนกลับนี่ล่ะ”
Mr. 9” : “ชาติเสือคิดทำงานใหญ่ต้องใจเด็ดครัช”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “เยดดด คมสาดดดด”
ครืดดด ครืดดดดด
โทรศัพท์มือถือของยักษ์โอมก็ส่งสัญญาณแจ้งเตือนว่าแบตเตอร์รี่กำลังใกล้จะหมด เหลืออีกแค่ 18 เปอร์เซ็นต์
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ต่อไปพวกผมจะเป็นแบบท่านครัช”
Mr. 9” : “ไอ้ปอมมึงอย่าเพิ่งไปนะ ไลน์มาคุยกับกูก่อนนะ กูเบื่อ ๆ กับการนั่งรถ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ได้ครัช”
แล้วเพื่อนตัวดีของยักษ์เข้มก็ออกไปคุยกันแค่สองคนมุมิในโปรแกรมไลน์อย่างสนุกสนาน
‘กูเหนื่อยกับไอ้พวกนี้จริง ๆ’ แล้วจะเริ่มยังไงก่อนดีว่ะ หรือจะลองใช้ประโยคไอ้ปอม ‘ชอบว่ะ! น่ารักว่ะ! จีบได้มั้ยวะ!’ เฮ้ยยยทำไมกูไม่พูดออกไปตั้งแต่แรกว่ะ ยักษ์เข้มรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในอก เขากำลังคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงต่อกับเรื่องนี้ดี แต่จะโทษเขาคนเดียวก็ไม่ได้ ใครใช้ให้มันชอบทำหน้าทำตาเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนหน้าหมาเด็กตลอดเวลาว่ะ ทำหน้ายังกับหมาวัยเด็กถูกยัดใส่กระสอบเอามาปล่อยวัด เห็นทีไรแล้วอยากอุ้มเอากลับไปเลี้ยงที่บ้านทุกที
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
สายโทรเข้า ‘ไอ้จี๊ดหมาเน่า’
แค่เห็นชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ว่าสายโทรเข้ามาหาเขานั้น คือ มะนาว โอมก็รู้สึกถึงการสูบฉีดของเลือดในร่างกายที่กำลังวิ่งพล่านไปมาอย่างรวดเร็วจนรู้สึกปั่นป่วนไปหมดทั้งตัว เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองว่ามะนาวเด็กหนุ่มที่เขาเฝ้าตามจีบในวิถีทางของเขาจะเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาก่อน แอบเมมเบอร์ของมะนาวเอาไว้ตั้งนานแต่ก็ไม่กล้าโทรไปมา สุดท้ายมะนาวกลับเป็นฝ่ายที่โทรมาหาเขาเอง โอมรีบยกหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองเข้ามาดูใกล้ ๆ ยกเข้า ๆ ออก ๆ หลายครั้งด้วยความไม่แน่ใจ เพราะเขายังไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง พอเพ่งดูจนแน่ใจแล้ว โอมจึงค่อย ๆ สไลด์หน้าจอโทรศัพท์เพื่อกดรับสาย วินาทีนั้นถ้าใครอยู่ใกล้ ๆ คงได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเสียงดังตึกตัก ๆ เพราะตอนนี้หัวใจเขาเต้นเสียงดังมากจนแทบจะพุ่งออกมาข้างนอกอก ตึกตัก ๆ ตึกตัก ๆ
“โหล”
“ฮัลโหล พี่โอมใช่ไหมครับ มะนาวจะเอาเสื้อแจ๊คเก็ตพี่ไปคืนน่ะครับ”
“...” โอมกำลังใช้ความคิดอย่างหนักจนไม่ได้ฟังประโยคคำถามของมะนาว ใจเขาเต้นเสียงดัง ตึกตัก ๆ ตึกตัก ๆ ‘เรียกชื่อกูอีกทีซิ ถ้ามึงเรียกชื่อกูอีกแค่ครั้งเดียว ได้เสียกันแน่’
“ใช่พี่โอมป่ะครับ”
“ที่มึงเคยบอกว่าเป็นแฟนกับกู...ให้มันเป็นเรื่องจริงได้ไหมว่ะ?”
ตูดดดดดดดด........ตูดดดดดดดดด.......
เชี่ยยยยยยย.... แบตหมดจนได้ ไอ้เพื่อนเวร กูจะไปคิดบัญชีกับพวกมึง !!!!
โอมรู้สึกหงุดหงิดจนแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แบตโทรศัพท์ดันมาหมดตอนกำลังสำคัญพอดี ไม่รอช้า พี่โอมรีบสตาร์ทรถเวสป้าแล้วขับบึ่งตรงออกไปตามหามะนาวทันที
……………………………………………………………………………………………….TBC
รักทุกคนนะคร้าาา
จ๊วบ ๆ
-
ไรอะ กราฟวางแผนไว้อย่างดีทุกอย่างเลย เป็นเจ้าของเกียร์ด้วย
แล้วพี่เข้มโอมจะมีหวังไหมเนี่ย...
ปล.เปลี่ยนวันที่และตอนด้วยนะจ๊ะ
-
มะนาว เราขอคนนึงดิ :hao3:
-
แต่ละคน กินกันไม่ลงเลยทีเดียว ไม่รู้จะเชียร์ใครให้มะนาวดีอ่า :z1:
-
รอคำตอบของน้องมะนาวอยู่นะค่ะ
ตอบคำถามของทั้ง2คนเลยนะ อย่าลังเลนะมะนาว
เค้าอยากเห็นมะนาวคบกะกราฟ อิอิ
-
พี่เข้ม only คนเดียวเท่านั้นนนนนนนนนนนนน !!!
:ling1: :ling1: :ling1:
-
แอบเชียร์พี่โอม เราชอบเถื่อนๆ 555
-
พี่เข้มมาไมเนี่ย??
-
เลือกกราฟเลย
กราฟแมนมากเข้าทางแม่เสยยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
เม้นไว้ๆ เดี๋ยวมาอ่านต่อนะคะ คิคิ
สนุกดีอ้ะ :))
-
:katai5:
-
จะขอเชียร์พี่เข้มตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องเลยค่ะ
พี่เข้มเค้าเสียเปรียบอ่ะ จะมีหวังมะเนี่ย :katai4:
-
พี่โอมมมมมมมมม เหมือนจะเห็นแห้วอยู่ปลายทาง เหอะๆๆๆ o22
-
อร๊ายยยย ลุ้นจุงเบยครัชชชชชช :o9:
-
คนเขียนคะ ใจร้ายมากกกกกก ทำไมมาค้างแบบนี้อ่ะ
-
เลือกให้มะนาวไม่ถูกเลย 5555555+
-
แบ่งมาจีบผมสักคนได้มั๊ยเนี่ย
-
มะนาวจะเลือกใครเนี่ย เขินแทนนน :-[
-
กราฟมาวิน พี่เข้มคงมะมีหวัง นะครัช <<<นี่เค้าพิมพ์กันงี้จริงดิ????
-
ว้ายยยยย งานแล้วแบ๊ว 3P จะดีมั้ย แต่เค้าีเชียร์ 2Pนะ
-
ขอมะนาวให้กราฟนะพี่โอม :m17:
ส่วนพี่โอมก็คู่กับมะตูม และพี่จิ้นเลย :z1:
-
เชียร์กราฟ ตี๋ขี้อายต้องสู้!!!
:กอด1:
-
ตอนแรกๆ เชียร์พี่จิ้นอ่ะ แต่ตอนนี้พี่จิ้นคู่มะตูมไปแล้ว
งั้นเชียร์พี่โอมต่อ อิอิ ชอบแบบดิบเถื่อนนั่นเอง ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปฮ้าบ :L2:
-
กราฟแม่งงงแผนสูงมากกกกก
อย่างงี้มะนาวจะรอดหรออออ
ไม่เปนไรนะพี่โอม
เราเลือกกราฟอะ
-
พี่จิ้นได้คู่กับมะตูมล่ะ แล้วพี่เข้มล่ะจะคู่กับใคร
พี่เข้มก็เข้าใจตั้งนะ ไอ้จี๊ดหมาเน่า คือ มะนาว o13
ถ้ามะนาวรู้นี่ไม่รู้ว่าจะฮาหรืองงดีเลย
-
มะนาวจะเลือกใคร ลุ้น ๆๆ
++++++++++
ขอบคุณนะคะ~^^
-
ว้ากกกกกกกก กราฟเตรียมตัวมาเต็มมากอ่ะ
แบบนี้ พี่โอม พี่จิ้นจะเอาอะไรไปสู้
อยากได้ 4P ไม่ไหวแล้ววววววว :hao5:
เดาๆเอา อย่างน้อยพี่จิ้นก็ยังมีมะตูมล้ะฟร่ะ
แล้วพี่โอมเล่าาาาาาาา หาคู่ให้พี่โอมด้วยยยยย :katai5:
-
เชียร์ให้ได้ทุกคน แต่ดูเหมือนตอนนี้แว่นกราฟชนะลอยมาเห็นๆ ทุ่มทุนสร้างซะขนาด
สงสารแต่พี่เข้ม ช้าเกิ๊น
-
โธ่ พี่เข้มของเค้า อกหักรักคุดซะแระ
-
งานนี้เลือกไม่ถูกเลยนะมานาว
แต่เชียร์กราฟมากกว่าเพราะรู้จักเข้าทางผู้ใหญ่ด้วย :o8:
-
โอมต้องเปลี่ยนอาชีพแล้วล่ะ
ไปทำไร่แห้วเถอะ
-
ขาดพี่จิ้นไปคนเนอะ ตอนหน้าขอแบบครบองค์ประชุม(?)เลยนะ ฮ่ะๆ
-
ทำไมต้องให้ลำบากใจในการอ่าน จิ้น ฟิน...... มากมายขนาดนี้ด้วยอ่าาาา :dont2:
เลือกทางไหนมันก็ต้องมีคนเสียใจ ไม่อยากเห็นใครเสียใจเลย ฮือๆๆๆๆๆๆ
คนเเต่งอ่าาาาาหายไปตั้งนาน กลับมาทำให้คนอ่านใจเสียเเบบนี้ได้ไง ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
แต่ถึงแม้จะรักทั้งสองคนแต่ไม่สนับสนุน 3P นะคะ แบบนั้นรับไม่ได้เข้าไปใหญ่ งื้อ//หล่อนตีโพยตีพายอ่ะ :beat:
เพราะฉะนั้น.....แบบนี้มันต้องมีตัวละครเพิ่มใช่มั๊ยคะ หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น :a2:
เป็นกำลังใจเต็มเหนี่ยวววววววววววววว ติดตามตอนต่อไปอย่างกระชั้นชิดค่าา :กอด1: :L2:
-
โอ่ย เลือกแทนไม่ถูกเร้ย
ตามใจนาวล่ะกัน
โอยย โอยยย
:mew2:
-
โอยลุ้นแทนนนนนนนนนน
น่ารักทั้งคู่เลือกไม่ถูกเลยอ่าาาาาาา
-
กราฟมาแรงเข้าทางแม่
ได้คะแนนนำเห็นๆ :mew1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาอัพแล้ววววววววว :m11:
สรุปว่ากราฟเป็นเจ้าของเกียร์
แต่แ่ม่มอยากได้ 3P จัง :m5:
สงสารพี่โอมอ่ะถ้าไม่ได้น้องมะนาวด้วย o7
แต่ถ้าแค่ 3P มันก็สงสารพี่จิ้นอีก 4P ได้ไหมวะ :haun5:
-สรุป รอคนเขียนมาอัพต่อ สู้ๆนะคร๊าฟฟฟ- :L2: :L2:
-
พี่เข้มมมมมมมมมมมมมมมมม สู้ๆ
-
เอาละเหวยเอาละหวา
มะนวลูกนี้ใครจะไดไปนะ :z3:
-
ลุ้น มะนาวจะเลือกใคร
-
:call: มาไวๆเลยค่าาาา
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ กัดผ้า จิกหมอน บิดผ้าห่ม :hao5:
ไม่ไหวแล้วลุ้นอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
นั่งจิกหมอนรอตอนหน้า :katai4:
-
เราเชียร์กราฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
มันส์มาก รวดเดียวยันตอนล่าสุด นิยมชมชอบเรื่องนี้จริงๆ
ขอออกตัวแรง ชัดเจน ฟันธง เชียร์ไอ้พี่เข้มเท่านั้น!!!
ไม่เคยเชื่อมั่นใน 3P ...หัวใจและร่างกายจะโดนหั่นเป็นส่วนๆในทุกสิ่งที่ทำร่วมกัน แหว่งวิ่นสิ้นดี
จะตัดใครออกก็เอาให้ขาดเลยนะคุณคนเขียน ขอสะบั้น เจ็บหนักไร้คู่ไปเลยคนนึง อินมากบอกเลย ลุ้นสุดๆ
//คู่พี่จิ้น-มะตูมลอยตัว เป็นโชคดีของมันจริงๆ
-
:fire: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชียร์กราฟ แต่ก็ชอบพี่โอมมากกกกกกกกกกก
คนเขียนเป็นคนนครพนมเหรอครับ
-
แอบเชียร์ตีจิ้นให้งาบมะตูม ส่วนมะนาวก็ควบสองเลยละกัน :z1:
-
ใครก็ได้ค่ะ ขอให้มีคู่ก็พอ
55555555 :laugh:
-
ไม่ชอบการคาดเดาเล้ยย หัวใจจะวาย
-
เชียร์ พี่โอมมมมมมมม :mew1:
-
ขอให้กราฟจงสู่เส้นชัยเถอะนะะะะะะ
-
ต่อเร็วๆค่ะ มาเถอะมาเถอะ! :ling1: :call: :katai1:
-
:o8: กราฟฟฟฟฟ
-
สนุกมากกกกกก :hao7: :hao7:
แอบเสียใจเล็กๆที่พี่จิ้นชอบมะตูมแต่เข้าใจว่าเป็นมะนาวอะ
ชอบพี่จิ้นนน :z3: เซงเลยยย
แต่ไม่เป็นไร จะติดตามนะคะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดด
รักพี่เข้ม เชียร์พี่เข้มค่าาาา
//ปูเสื่อรอตอนหน้าด้วยคน :katai5:
-
“เราไม่รู้หรอกนะ คนในอนาคตที่นาย
ต้องการให้ยืนอยู่ข้าง ๆ เป็นใคร
แต่อนาคตของเรา เราอยากยืนอยู่ข้าง ๆ
นาย”
:impress2:
ชอบปรโยคนี้อ่ะ อ่านเองเขินเอง
อร๊ายยย......!!!! รอๆอยู่น๊าาา :impress3:
-
พี่โอมกับมะนาวเมื่อไหร่จะกลับมาาาาาาาา!!!!!! :katai1:
-
เมื่อไหร่กราฟจะกราฟมาครับ คิดถึงจะแย่
-
เอิ่ม เราจะเชียร์ใครดี ของเชียร์น้องของมะนาวก็แล้วกัน //โดนถีบ
-
ชอบหมดทุกคนอ่ะ
ทั้งพี่โอม พี่จิ้น แล้วก็กราฟด้วย
ปล.แต่ตอนนี้เชียร์พี่จิ้นนำอยู่ แต่ถ้าเป็นไปได้ เอาทุกคนได้มั๊ยง่ะ นะๆๆ
-
ต่อไปท่าทางจะได้พาดหัวข่าว
คนอ่านลุ้นจัด หัวใจวายตาย!
แต่ดูยังไงน้องมะนาวก็พร้อมจะเซย์เยสกะพี่กราฟมากกว่าอ่ะเนอะ
ว่าแต่ หนุ่มๆเรื่องนี้น้ำตาลเรียกพี่เลยค่ะ สงสัยจะอ่านนิยายกันมาเยอะ ^^"
ทั้งพี่จิ้น พี่กราฟ ยกเว้นแต่พี่เข้มปากแข็งของเราคนเดียวที่จู่โจมแบบสายฟ้าแลบ
อยากได้บ้างจัง ในชีวิตจริงชอบแบบพี่เข้มค่ะ ชอบหนุ่มเข้มๆแต่ตอนนี้ขอเชียร์พี่กราฟก่อน ><
เอาไว้ถ้าพี่เข้มอกหักเมื่อไหร่จะยกหันหมากไปดามใจทันที ><
:pig4:
-
ไหนว่าจะจบ ตอนจบอยู่ไหน :z3: :z3: :z3:
นั่งอ่านตาแฉะ ฟินค่อดๆๆๆๆ สามหนุ่มน่ารักทุกคนเลย แต่พี่จิ้นดันถูกกำจัด ทั้ง ๆ ที่เป็นหนุ่มออร่าสีฟ้าแท้ ๆ
คนเขียนชอบหนุ่มแว่นใช่ม้ายยยยย ผมก็ชอบ อะคุ อะคุ เลยรู้สึกสามหนุ่มฮอทปรอทแตกกว่าเดิมเย้อออออ
อ้ากกก ฟินมากกะเรื่องนี้ รอตอนจบอย่าใจจดใจจ่อนะฮะว์ :katai2-1:
-
ได้โปรด :monkeysad: มาต่อเร็วๆเถอะนะ
เค้าจะรอไม่ไหวแล้ว :sad4:
-
เชียร์พี่เข้มค่ะ!!คิดถึงๆๆๆๆ :katai4: :katai5: :ling1:
-
ไม่เสียแรงเชียร์กราฟมาตั้งนาน โอ๊ยยยย :-[ :-[ :-[ :-[
ที่แท้เกียร์อันนั้นก็ของกราฟนี่เองหลงคิดว่าเป็นของพี่โอมตั้งนาน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
แอบเข้าทางแม่กราฟร้ายที่สุดด
สงสารพี่โอมนะแต่ทำไงได้พระรองนะคะนะคะ :mew5:
-
เพิ่งได้ตามมาอ่าน
น่ารักมากค่ะ
ลุ้นกับทุกตัวละครจริงๆ
-
เชียร์กราฟเท่านั้นนนนน
-
The Call Episode 24 (Last Episode) : ฆาตกรรมหมู่
เสื้อนอนลายทางสีฟ้าขาวถูกปลดกระชากจากมือแกร่งหนา เผยให้เห็นผิวกายขาวนวลละเอียดตาที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้าอย่างถนัด ภาพเด็กหนุ่มผิวขาวนอนกึ่งเปลือยทอดตัวเหยียดยาวบนเตียงนอนตรงหน้าช่างเหมือนการยวนยั่วปลุกเร้าอารมณ์หิวอยากให้คนตัวใหญ่กว่ารีบไซร้กล้ามเนื้อแกร่งหนาโลมเลียไล่สำรวจเนื้อกายคนรักทีละจุดสัมผัสอย่างละเอียด ท่อนซี้ดถูกบรรจงจ่อลงน้ำหนักกระแทกรักมิดด้ามจนเตียงสั่น ดูเหมือนใบหน้าที่กำลังแดงก่ำจะกระตุกอารมณ์รักของฝ่ายรุกมากเกินห้ามใจ คำรักจึงถูกลงน้ำหนักแบบเต็มสูบผ่านต้นขาแกร่งหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างนักกีฬาดัง ตับ ๆ !! จนเด็กหนุ่มผิวขาวอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหวเผลอเปล่งเสียง อ๊ะ ๆ ตอบรับอย่างสุขสมปนความเสียวซี้ดไล่ตามออกมาไม่ขาดสาย เพลงรักถูกบรรเลงวนใกล้ถึงจังหวะซี้ดอีกรอบ คนรุกตัวใหญ่ค่อย ๆ โน้มหน้าเข้ามาครอบดูดดุนกลีบริมฝีปากนุ่มอีกฝ่ายพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาด้วยความปรารถนาอย่างไม่รู้จักอิ่ม พวกเขาเหมือนคนหิวจัดที่ต้องการสูบกินตุนเมนูรักด้วยความกระหายอยาก
เด็กหนุ่มผิวขาวถูกจัดหนักกระแทกรักรัวแบบเต็มแมกซ์ ความสุขแทรกตัวยิก ๆ ตอกย้ำความรู้สึกเสียวสุขซี๊ดทั้งด้านหน้าและหลัง
คำรักอุ่น ๆ แตกกระจายไหลปรี่ท่วมล้นทะลักลามลงลึกถึงสุดขั้วหัวใจ พวกเขาต่างกลืนกินอีกฝ่ายวนซ้ำไปมาไม่รู้อิ่ม
ถึงแม้กลางดึกของเดือนธันวาคมอากาศจะเหน็บหนาวเยือกเย็นสักเท่าไร
แต่ก็ไม่สามารถทำให้พวกเขานุ่งห่มเสื้อผ้าครบทุกชิ้นได้
ร่างเกือบเปลือยต่างกอดรัดฟัดเหวี่ยง
นัวเนียแนบชิดตามจังหวะ
“ อ๊ะ ๆ ”
สั้นบ้าง ยาวบ้าง ตลอดทั้งคืน
6.00 น.
ติ๊ด ! ติ๊ด! ติ๊ด ๆ ๆ ติ๊ด ๆ ๆ ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
นาฬิกาปลุกดิ้นสั่นตัวดุ๊กดิ๊กส่งเสียงดังกังวานแสบเข้าไปถึงแก้วหูสมาชิกห้อง 7712 เด็กหนุ่มผิวขาวเริ่มส่ายสะโพกหยุกหยิก ค่อย ๆ กระดุกกระดิกขยับทีละนิดให้ตัวโผล่พ้นออกมาจากใต้ขอบผ้าห่มผืนหนา พอพ้นเขตอบอุ่นผ้าห่มผืนโต เนื้อกาย เนื้อกายส่วนบนที่โผล่เผชิญหน้ากับสภาพอากาศหนาวเย็นด้านนอก ทำให้เส้นขนตามตัวของเขาลุกซู่ตั้งชูชันอย่างเสียไม่ได้ หน้าหนาวตอนเช้า ๆ แบบนี้สภาพอากาศของมหาวิทยาลัยเขามันช่างหนาวเยือกเย็นอย่างร้ายกาจ ถึงแม้ว่าเขาจะชินกับอากาศหนาวอยู่บ้าง แต่พอเจออุณหภูมิแค่ 10 องศากว่า ๆ ทำให้เขาอยากแค่หดตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาผืนนี้เท่านั้น พอสลัดความรู้สึกง่วงงัวเงียออกไปสำเร็จ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกเจ้ากรรมที่ยังทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยมมันยังคงดิ้นตัวดุ๊กดิ๊กแผดเสียงดัง ติ๊ด ๆ ๆ ๆ อย่างตั้งใจ พอยุติการทำงานของนาฬิกาปลุกสำเร็จเขาก็ค่อย ๆ ขยับตัวกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกรอบ อ๊ะ ๆ ...เขาไม่ได้กลับเข้าไปขดตัวนอนในผ้าห่มผืนหนาอีกรอบหรอกนะครับ แต่เขากลับเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อใช้มือควานหากางเกงนอนตัวยาวที่ถูกรูดทิ้งออกไปก่อนหน้าจะมีเหตุฆาตกรรมหมู่เกิดขึ้นต่างหาก เพราะเขารู้สึกเย็นวูบ ๆ วาบ ๆ บริเวณช่วงล่างตรงกลางร่างกายที่กำลังเล่นกายกรรมห้อยหัวดุกดิกกวัดแกว่งล้อเล่นลมหนาวสั่นตัวดุ๊กดิ๊กไปมาเพราะความหนาวเย็น พอสวมกางเกงนอนกลับเข้าที่ดีแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะมองกลับไปที่ใบหน้าของเพชฌฆาตหนุ่มหน้าหล่อที่เพิ่งก่อเหตุฆาตกรรมสังหารสิ่งมีชีวิตนับล้านด้วยความตั้งใจ
‘หากผมสามารถอยู่ในสองที่พร้อมกันได้ ผมพร้อมเดินไปอยู่เคียงข้างเขา วันนี้หรือพรุ่งนี้ ขอแค่ให้ผมได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา’
มะนาวรู้สึกหัวใจพองโตทุกครั้งหากนึกถึงประโยคที่คนตรงหน้าเขียนบอกเขาผ่านโปสการ์ด เขานอนตะแคงแนบหน้าไปกับเตียงนอนขาวสะอาดแต่สภาพยับยู่ยี่เพราะเมื่อคืนเกิดเหตุฆาตกรรมหมู่อยู่หลายทีเหมือนกัน มะนาวมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าของเขาขณะกำลังนอนหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน ใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาเหมือนเด็ก ๆ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกดี มองไปมองมาพลันให้นึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนที่คนตรงหน้าจะมานอนอยู่ข้าง ๆ เขาแบบนี้ วันนั้นวันที่เขาเพิ่งสอบปลายภาคเสร็จ แต่กลับเป็นวันนั้นวันที่เขาเริ่มต้นฐานะ ‘คนรัก’ ครั้งแรกในชีวิต ในตอนนั้นหัวใจของเขามีเงาสองเงาของผู้ชายสองคนที่เข้ามาพัวพันจนเกิดความรู้สึกผูกพันอย่างไม่เคยรู้ตัวมาก่อน ... เหตุการณ์ในวันนั้นทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนซีรี่ที่โหลดมาแล้วเปิดฉายแผ่นเดียวจบแบบไม่มีการตัดเบรคโฆษณาให้รำคาญใจ ทุกเหตุการณ์ในวันนั้นมันยังคงเด่นชัดทุกครั้งที่นึกถึง วันที่ทุกคนเปิดใจ วันที่หัวใจอยู่เหนือเหตุผล มะนาวไม่เคยลืมแววตาจริงจังที่จ้องมองมายังเขาผ่านเลนส์สายตาคู่นั้นเลย
“เราขอยืนอยู่ข้าง ๆ นาย...ตลอดไปได้ใช่ไหม ?”
เขาขอคำสัญญาจากผมด้วยคำถามนี้ผ่านน้ำเสียงที่กลั่นออกมาจากหัวใจ
ผมนิ่งไปสักครู่ ไม่ใช่ว่าผมยังไม่มีคำตอบ ผมมีคำตอบให้ตัวเองแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมรู้สึกตัว
แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากของผมจะขยับให้คำตอบกับกราฟ ผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนร้องตะโกนดังขึ้นมาใกล้ ๆ
“เดี่ยว!”
สิ้นเสียงเหนื่อยหอบที่ตะโกนดัง ผมเห็นนักศึกษาหนุ่มผิวเข้มโผล่พรวดพราดเข้ามาร่วมวงสนทนาในครั้งนี้ด้วย ท่าทางเหนื่อยหอบของพี่เข้มตอนนี้ช่างเหมือนเสือดำตัวโตที่เหนื่อยจากการวิ่งตามไล่ล่าฝูงกวางมาสักร้อยกิโลเมตรได้ พี่เข้มโอมพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกอบโกยออกซิเจนเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด พร้อมกับใช้มือปาดเหงื่อเม็ดโตบนออกจากใบหน้า
พี่เข้มมองหน้ากราฟและมะนาวสลับกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงสาวเท้ายาวก้าวเดินดุ่ม ๆ ตรงเข้ามาหามะนาวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กับกราฟ แววตาของพี่เข้มตอนนี้ยากเกินคาดเดา พี่โอมเปิดปากถามน้องเมทหน้าหล่อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ของมะนาวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พวกเขาสบตากันนิ่ง
“กูชอบมันว่ะ”
………………………………………………………………………..“บอกผมทำไม?”
“กูแค่ ‘ย้ำ’ ให้มันรู้”
.............................................................................”บอกเอง เรื่องนี้ผมไม่ช่วย”
“เหี้ย!....” พี่เข้มสบถออกมาเบาๆ อย่างคนหัวเสีย เขาละสายตาจากน้องเมท หันหน้ามาพูดกับมะนาว “มึงตกลงนะ”
“ครับ?”
“ให้มันเป็นเรื่องจริง”
“?”
“มึงอย่าทำหน้าแบบนี้ กูไม่ได้ให้มึงเลือก และกูจะไม่ถามว่ามึงชอบกูหรือเปล่า ถึงจะมีสามคน แต่กู มึง มันก็เดินไปพร้อมกันได้”
“!”
“มึงจาตกใจอะไรกันนักหนาว้า ใครบอกมึงว่าถ้าคบกันทีละสามคนเป็นเรื่องผิด ...มึงเคยเห็นคู่รักที่เขาเดินไปด้วยกันไหม? สมมุติว่ากูใช้มือซ้ายกุมมือด้านขวาของมึงแล้วเดินไปด้วยกัน มือด้านซ้ายของมึงก็ว่างใช่ไหม มึงไม่คิดว่าอีกข้างมันจะเหงาหรือไง?”
มะนาว : “...”
กราฟ : “...”
พี่เข้ม : “มึงมองดูนี่” พี่เข้มยกนาฬิกาข้อมือที่ใส่อยู่ที่ข้อมือด้านซ้ายยกยื่นเข้ามาใกล้หน้าของมะนาวคงกะให้มองเห็นชัด ๆ พร้อมกับชี้นิ้วของตัวเองไปที่หน้าปัดนาฬิกา “ในนาฬิกาหนึ่งเรือนมีเข็มนาฬิกาทำหน้าที่อยู่สามเข็ม เข็มวินาที เข็มนาที กับเข็มชั่วโมง แต่คงไม่มีใครถามว่า “ตอนนี้เวลากี่โมงวะ?” แล้วมีคนตอบว่า 7 นาฬิกา 2 นาที 27 วินาทีว่ะ! จริงมั้ย ในหนึ่งวันเข็มวินาทีแทบไม่มีความหมาย บางทีคนอาจลืมไปเลยก็ได้ว่าในนาฬิกาเรือนนี้มีเข็มวินาทีอยู่หนึ่งเข็มที่ออกวิ่งเดินทางไม่เคยหยุด และตัวของมันเองก็ไม่เคยบ่นว่ามันทำงานหนักกว่าเข็มอื่นที่ค่อย ๆ เดินทีละติ๊ด ๆ มึงคิดดูเองแล้วกันว่าจะมีสักกี่คนที่มองเห็นว่า การเดินทางของเวลาสำหรับทุกคน ๆ ในทุกวัน ๆ เป็นเรื่องของคนสามคน ทั้ง ๆ ที่ถ้าวันหนึ่งเข็มวินาทีหยุดเดิน นาฬิกาเรือนนั้นก็คงบอกเวลาให้เที่ยงตรงต่อไปไม่ได้”
มะนาว : “...”
กราฟ : “...”
เงียบ.....
พี่เข้ม : “ถุย! แล้วน้องเมทหมาตัวไหนวะ ที่มันเคยเขียนสารภาพรักในโปสการ์ดแบบเลี่ยน ๆ ว่า ‘หากผมสามารถอยู่ในสองที่พร้อมกันได้ ผมพร้อมเดินไปอยู่เคียงข้างเขา วันนี้หรือพรุ่งนี้ ขอแค่ให้ผมได้ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา’ (พี่เข้มหันหน้าไปหากราฟ ด้วยสายตาที่บอกใบ้ว่า กูรู้กูเห็นนะมึง)”
แต่พอจบหมัดเด็ดสุดท้าย พี่เข้มก็ยังเดาอารมณ์ของกราฟและมะนาวไม่ถูกอยู่ดี เพราะว่ากราฟและมะนาวเงียบก็ยังคงนิ่งเงียบ สุดท้ายพี่เข้มเลยต้องทำใจยอมรับความจริงตรงหน้าเสียที
พี่เข้ม : “ที่กูพูดยาวขนาดนี้ ความหมายมันสั้นนิดเดียว คือ กูแค่ชอบมึง กูยอมรับเรื่องนี้พวกมึงอาจจะคิดว่ากูหาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเอง เห็นแก่ตัว แต่ก็นั่นแหละ ถ้าพวกมึงไม่เห็นด้วย กูก็คงต้องไปตามทางของกู”
พอน้ำเสียงน้อยใจปนตัดพ้อที่พี่เข้มพูดออกมาจบลงมะนาวรู้สึกในหูมันอื้ออึง ภาพเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้าเหมือนมันเริ่มเคลื่อนไหวช้าลงแบบสโลโมชั่น ตัวพี่เข้มเด่นชัดขึ้นแต่ฉากหลังกลับดูเลือนราง ตอนนี้ที่ตัวพี่เข้มเหมือนถูกส่องด้วยกล้องที่มีความละเอียดสูงให้ภาพคมชัดระดับ HD ซูมไปที่หน้าของพี่เข้มแล้วค่อย ๆ ซูมชัดเข้าไปที่แววตาเศร้า ๆ หลังเลนส์สายตาหนาของเขาพร้อมกันนั้นก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นมาเป็นซาวน์ประกอบเหมือนฉากจบตอนของซีรี่เกาหลีที่เปิดเพลงช้าฟีลลิ่งเศร้า ๆ ดังขึ้นมาขณะที่พระเอกตัวรองกำลังเศร้าเสียใจ เพราะอกหักกับความรักที่ไม่สมหวัง แต่ก็ในขณะเดียวกันก็ทำใจได้ที่เห็นคนที่ตนชอบมีความสุข
สุดท้าย ในวันนั้นทุกคนก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง อาจไม่ใช่คำตอบที่สมบูรณ์ แต่มันก็เป็นคำตอบที่ตอบออกมาตามเสียงหัวใจ
กราฟ : “คิดอะไร?” กราฟใช้มือยีผมมะนาวที่ยาวลงมาปรกหน้าขณะกำลังเหม่อลอยจมอยู่ในห้วงภวังค์ของอดีต
มะนาว : “เปล่า”
กราฟ : “หิวมั้ย”
มะนาว : “หิว” พูดจบมะนาวก็ค่อย ๆ มุดตัวออกจากผ้าห่มผืนหนาที่ปกคลุมตัวเขาอยู่ ระหว่างที่กำลังค่อย ๆ กระดึ๊บ ๆ ตัวออกจากผ้าห่ม ตัวของเขาก็ถูกมือใหญ่ของอีกคนดึงตัวกลับเข้ามาในผ้าห่มอีกครั้ง
“เช้าอยู่เลย นอนต่ออีกหน่อยเถอะน่า” พอจับตัวหมอนมนุษย์เข้ามากอดแนบลำตัวได้แล้วหนุ่มผิวเข้มอีกคนก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียขณะที่ตายังปิดอยู่ เขาเริ่มขยุกขยิกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน พูดจบเขาค่อย ๆ โผล่ตัวออกมาจากผ้าห่มผืนเดียวกันผืนนั้น พร้อมกับดึงด้านหลังของตัวมะนาวเข้าไปกอดชิดไว้แนบอกเพื่อให้คนถูกกอดอยู่ในท่าที่สบายมากขึ้น ตัดภาพกลับมาที่ชายหนุ่มผิวขาวอีกคนที่อยู่ในพิกัดได้เปรียบมากกว่า เขาเองก็ไม่ยอมน้อยหน้ารีบเคลื่อนหน้าเอาปลายจมูกโด่งเป็นสันเบียดแตะกับจมูกของมะนาวเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาเป็นต่อให้กับชายหนุ่มผิวเข้มที่นอนแนบลำตัวติดอยู่กับแผ่นหลังของมะนาว แต่สายตาที่ส่งท้าทายไปไม่เป็นผล เพราะตาของพี่เข้มยังปิดอยู่ ไม่ได้รับรู้สารท้ารบจากฝ่ายรุกตัวขาวแต่อย่างใด พอเห็นดังนั้นฝ่ายรุกตัวขาวจึงจัดการล่อเสืออีกตัวออกจากถ้ำด้วยวิธีอื่น
“นายอยากกินอะไร เดี่ยวขับรถไปซื้อมาให้”
“ไม่หนาวหรือไง?”
“แต่นายหิว”
“ถุย! พอ ๆ กูเลี่ยน รีบไปอาบน้ำเลยไป เดี่ยวก็สายกันพอดี” กราฟปลุกเสือสำเร็จ! วิธีนี้ใช้ได้ผลเสมอ ฉากหวาน ๆ ตอนเช้าแบบนี้พี่เข้มมักเห็นจนชินตา แต่ครั้นจะให้ทำใจมองดูเฉย ๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยนั้น เขาบังคับตัวเองไม่ได้ เพราะเขา ‘หึง’ กราฟเลยเลือกใช้วิธีนี้เอาคืนพี่เมทตัวดีแบบนี้ประจำ
เตียงนอนสองเตียงถูกนำมาต่อชิดกันกลายเป็นเตียงนอนขนาดใหญ่เพื่อให้มีพื้นที่เหลือเฟือสำหรับคนสามคนให้นอนได้อย่างสบาย ตอนนี้บนเตียงแฝดมีเด็กหนุ่มผิวขาวนอนอยู่ตรงกลางขนาบข้างด้วยชายหนุ่มตัวสูงใหญ่สองคนที่กำลังใช้กำลังภายในชิงตัวมะนาวเอาเข้าไปอาบน้ำกับตนแค่สองคน แต่สุดท้ายพอเหนื่อยทั้งสามคนก็เข้าไปอาบน้ำพร้อมกันอยู่ดี
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ พวกเขายังคงไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน พวกเขาเลือกที่จะเป็นคนรักของกันและกัน
ที่พร้อมเดินเคียงข้างไปด้วยกันในทุกวันตราบเท่าที่พวกเขายังมีวันพรุ่งนี้รออยู่
อ๊ะ! ขอโทษทีนะครับ เหมือนเมื่อกี้ผมเล่าข้ามไปเรื่องใช่ไหมครัช 555 พอหลังจากที่ผม กราฟ และพี่เข้ม ตกลงคบหาดูใจกันเสร็จเรียบร้อย พี่จิ้นกับมะตูมก็เดินมาถึงหน้าห้องผมพอดิบพอดี จากฉากดราม่าก็กลายเป็นฉากตลกสิครับ ยักษ์สามตนตาโตตกใจกันคนละแบบที่เห็นมะนาวพร้อมกันทีเดียวถึงสองคน พี่เข้มอ้าปากค้าง กราฟสตั๊นตัวแข็ง ส่วนพี่จิ้นมองผมกับน้องสลับไปมา พร้อมกับกระพริบตาตี่ติด ๆ กัน พร้อมกับบอกว่าใครก็ได้ช่วยมาตบที่หน้าให้ที เร็วเหมือนสายฟ้าฟาดพอสิ้นเสียงพูดพี่จิ้น ผมก็ได้ยินเสียงฝ่ามือกระทบหน้าดังเพี้ยะ! มะตูมทำตามคำขอของพี่ตี๋ทันควัน ไม่ปล่อยให้คำร้องขอของยักษ์หน้าตี๋ต้องรอนาน ตามด้วยการกระซิบเรียกคืนสติให้กับพี่เข้มที่ใบหูเบา ๆ ว่า “ผมบอกพี่แล้ว พี่ไม่ได้ชอบผมจริง ๆ หรอกครับ”
“แฝด?”
พี่จิ้น/พี่โอม/กราฟ เกือบอุทานออกมาพร้อม ๆ กัน หลังจากที่ใช้สายตาสำรวจมะนาวและมะตูมที่ยืนอยู่คู่กันด้านหน้า
มะตูม : “สวัสดีครับ ผมมะตูมครับ เป็นน้องมะนาว”
มะนาว : “สวัสดีครับ ผมมะพร้าวครับ เป็นพี่ชายมะนาว”
“อ้าว!/ห๊ะ!/เฮ้ยยย! มะพร้าว!? แล้ว....มะนาวล่ะ”
สามหนุ่มตกใจร้องเสียงหลง เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้จะมัดเรื่องทั้งหมดมาต้มให้เป็นเรื่องเดียวกันได้อย่างไร
มะตูม : “ปัญญาอ่อนน่ะมะนาว เมื่อกี้พ่อกับแม่โทรมาแล้วนะ บอกว่าไม่เกิน 10 นาทีถึง เก็บของเสร็จยัง จะได้ช่วยขนออกไปทีเดียว”
มะนาว : “เสร็จแล้ว มีเป้แค่ใบเดียว กับตะกร้าใส่ผ้าอีกใบ”
มะตูม : “ใบไหน? เดี่ยวช่วยยก”
ครืดด ๆ ครืดด ๆ
แม่โทรมา
มะตูม : “ฮัลโหลแม่ เสร็จแล้วแม่ ได้ถึงหน้าแล้วใช่ไหม ได้ๆ เดี่ยวขนของออกไปเลย (มะตูมพูดจบก็หันหน้ามาพูดกับพี่ชาย) มะนาว แม่กับพ่อมาถึงแล้วนะ ไหนตะกร้า ใบนี้ใช่ไหม”
มะนาว : “ใบนั้นแหละ หันหูตะกร้ามาอีกข้างดิ เดี่ยวช่วยยก มันหนัก”
พอจัดแจงหยิบสมบัติส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยสองพี่น้องก็ช่วยกันขนตะกร้าออกไปหน้าหอ ไม่ได้สนใจยักษ์สามตนที่ยังยืนช็อค!ตัวแข็งอยู่หน้าห้อง 7712 เลยแม้แต่น้อย
กว่ายักษ์ทั้งสามตนจะประมวลผลเสร็จ สองพี่น้องตัวป่วนก็ขนของมาเกือบถึงหน้าหอพักนักศึกษาแล้ว
ตลกไหมหละครับ เรื่องราวชีวิตรักในรั้วมหาวิทยาลัยของผม
End1
ณ อาพาร์ทเม้นต์ใหม่ของมะตูม
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“ใครครับ?”
“ส่งพัสดุครับ”
“แป๊บนึงครับ”
แอ๊ดดดดด....พอเปิดประตูเสร็จ มะตูมก็ต้องแปลกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า หนุ่มตี๋ตาตี่ตัวสูงโปร่งแต่งตัวสไตล์เด็กสตรีทสวมเสื้อยืดสีขาวคอกลมลายกราฟฟิก บนหัวสวมหมวกแก๊บสีดำ นุ่งกางเกงยีนส์ขาตัดสีดำเหนือเข่าโชว์รอยสักเท่ ๆ ที่น่อง ด้านหลังสะพายเป้เดินทางใบใหญ่ยืนจังก้าขวางอยู่ด้านหน้าประตูเขาของมะตูม ข้าง ๆ พี่ตี๋หน้าเลวก็มีกระเป๋าใบใหญ่อีกใบกองอยู่กับพื้น พี่ตี๋จิ้นยืนจ้องมองมายังเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แบบเลว ๆ ตามแบบฉบับ
“คราวนี้ ไม่น่าผิดตัว” มุมปากของตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาข้างเดียว สายตาจ้องมองนิ่งมายังมะตูมที่ยืนงงอยู่หน้าห้องนอนของตัวเอง พอเจ้าของห้องเปิดประตูให้พี่ตี๋จิ้นก็ถือวิสาสะหยิบกระเป๋าอีกใบที่กองอยู่กับพื้นแล้วแหวกมะตูมที่ยืนงง ๆ เบลอ ๆ อยู่หน้าห้องตัวเองเข้าไปห้องไป เพื่อปล่อยให้มะตูมงงเต็มที่ที่หน้าห้องของตัวเอง
“ขออนุญาตขนของเข้าห้องนะครับ”
ตอนนี้ถึงคราวที่มะตูมต้องเป็นฝ่ายประหลาดใจบ้างล๊าวววว
END แท้ ๆ ล๊าวววว ^ ^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกคลิกที่กดเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่แวะทักทายกัน
ขอบคุณจากหัวใจ
Ryoushena
-
เย้ มาแล้วๆๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรีดร้องเสียงหลงเมื่อเลื่อนมาเจอกระทู้อัพแถม ( ) เล็กๆว่าจบ
สรุปว่า มะนาวควบสองอย่างที่ใจกองเชียร์หวังไว้จริง ขอบคุณ คุณคนเขียนด้วยนะคะ
ถึงจะรอนาน แต่ก็มาต่อจนจบ ไม่ปล่อยให้แม่ยก3Pกางมุ้งรอเก้อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จบแล้วเหรอ จะมีตอนพิเศษไหมค่ะ :z3:
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อจนจบ :pig4:
-
อ๊ายยยย มะนาวกลายเป็นสามพีหรอเนี่ยย ไม่ผิดจากที่คาดเท่าไหร่ 555
พี่จิ้นกับมะตูมก็ลงเอยกันแล้ว !? ><
-
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆค่ะ :pig4:
-
จบ?คืออะไร? แบบตั้งตัวไม่ทันแต่ก็ขอบคุณคนเขียนด้วยเช่นกันค่า~
-
กรี๊ดดดด
จบแล้วเหรอ
สรุปมะนาวขอสองเลยสินะ... ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
:hao5:
-
หายไปนานกลับมาคราวนี้จบแบบ happy เลย
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
เหย~ มะนาว 3P เลยทีเดียว
===============
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ~^^
-
น้องมะนาวควบ2 :impress2:
ถึงคราวมะตูมจะได้คู่ :laugh:
-
พี่โอมหน้ามึนมาก ที่สำคัญอิสองคนนั่นก็ยอม กร๊าก...กลายเป็นมะนาวควบสอง ไหวเหรอลูก ถึก ๆ ทั้งนั้น
พี่จิ้นก็หน้ามึนอีกคนหอบผ้าหนีตามมะตูมเฉยเลย แต่ดีที่ไม่ต้องแชร์กับใคร
-
จบจริงๆหรอคะ มีตอนพิเศษมั้ยอ่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบเหตุผลของพี่เข้มอ่ะ ได้ใจมาก o13
ต้อง 3p เนอะชีวิตมันถึงจะลงตัว อิอิ
:pig4:
-
ก็นะ มันเลือกไม่ได้ 2ไปเล๊ยย! 555
-
จบแล้ววว o22 o22 o22 o22
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อย่างนี้ก็แสดงว่ามะนาวยอมคบกับพี่โอมแบบสามคนเพราะสงสารอ่ะดิ่
แต่มันจะไม่ลำบากไปหน่อยเหรอ ทั้งๆที่มะนาวชอบกราฟ และกราฟก็ชอบมะนาว
ในขณะที่มะนาวไม่ได้พูดว่าชอบพี่โอมสักคำ ดูวุ่นวายและน่าสงสารนะ
-
จิ้่นทำมะตูมอึ้งนะนั่น
-
โอ้ยยย น่ารักกก กจบดี เลิศมากกกก
ไม่มีใครเสียใจๆๆๆ ดีๆๆๆๆ
แต่อยากได้ตอนพิเศษจิงๆน้าา
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ
-
ตอนแรกที่เห็นนึกว่าตาฝาด มาแล้วจ้ามาแล้ว :mc4:
ถึงแม้จะตกใจ แต่ดีใจอยู่นะที่ไม่ต้องมีใครเสียใจสักคน :กอด1:
มันเป็นเรื่องยากและละเอียดอ่อนแก่การเข้าใจ
แต่ผมคิดว่า "ถูก" "ผิด" "เหมาะสม" มันก็เป็นสิ่งสมมุติที่คนเราอุปโลกน์มันขึ้นมาเอง
ขอบคุณที่มาต่อตอนจบแสนน่ารักนี้ให้นะครับ :pig4:
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษจังครับ :hao3:
-
มะนาวขอ 2 คนเลยยยย แล้วมะตูมก็ลงเอยด้วยดีกับพี่จิ้น?
-
จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน :mc4:
-
อย่างนานอะ ต้องกลับไปอ่านทวนเลย อยากจะกรี๊ดกับตอนนี้มาก :m3: 3P
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชอบสวดดสวดดด อิอิ
มะนาวขอ2
:katai2-1:
แล้วก็ดีใจกะพี่จิ้น จุงเบย
ไม่ได้กลับบ้านมือเปล่า อิอิ
:hao6:
:pig4: นักเขียนเน้อ
ถูกใจ ถูกใจ
:mew1:
-
ชีวิตรักที่แสนวุ่นวายแต่น่ารักก็จบลงด้วยดีทุกฝ่าย :laugh:
สุดท้ายก็ 3 P รักพี่ก็เสียดายน้อง ควบสองซะเลยเนาะมะนาว ลงตัวสุดๆ :-[
ส่วนพี่จิ้นก็เจอตัวจริงสักที คราวนี้ไม่ผิดตัวแน่ สรุปคือมีคู่และคี่ทุกคน
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้
หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านเรื่องใหม่อีกนะคะ :กอด1:
-
อย่างนี้ก็แสดงว่ามะนาวยอมคบกับพี่โอมแบบสามคนเพราะสงสารอ่ะดิ่
แต่มันจะไม่ลำบากไปหน่อยเหรอ ทั้งๆที่มะนาวชอบกราฟ และกราฟก็ชอบมะนาว
ในขณะที่มะนาวไม่ได้พูดว่าชอบพี่โอมสักคำ ดูวุ่นวายและน่าสงสารนะ
เห็นด้วย อย่างแรง โอมโครตเห็นแก่ตัว ที่ไม่ยอมสละ ให้คน ที่ ตัวเอง ชอบ ไปชอบไปรักคนอื่น กราฟ น่าสงสารนะ ที่มารักมาชอบมะนาว ที่ ชีวิต เลือก อะไรไม่ได้ อย่างมะนาว...ดี นะ ที่ เป็นเรื่อง แต่งขึ้นมา...แต่ก่อนชอบเรื่องนี้มากแต่งสนุก..พอกลางเรืองจนถึงตอนจบ ความสนุกลดลง
-
ขำเว่อร์ สนุกจริงๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาค่า
-
จบแบบนี้ได้ใจแม่ยกพี่เข้มไปเต็มๆคร่าาาา :impress2: ขอตอนพิเศษพี่โอมกับมะนาวแบบสองคนบ้างซิคะ พี่โอมเราก็เป็นพระเอกคนหนึ่งเหมือนกันนะแต่ในเรื่องหลักบทบาทไม่เท่ากาฟเลยยยย :call:
-
จบได้ถูกใจมากค่ะ ถ้าพี่โอมเข้มต้องเสียใจเราคงเสียใจด้วย
แต่ถ้าจะให้กราฟไม่สมหวังก็รู้สึกไม่ใช่อีก ทางออกที่ดีที่สุดแล้วแหละ สามพีเนี่ย :z1:
แล้วก็ต้องบอกอีกว่าคนเขียนเก่งมากที่ทำให้ยักษ์ทั้งสามมีคนชอบพอๆกัน และลุ้นตลอดเลยว่าใครจะเป็นพระเอก
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ o13
-
เฮ้ย นี่จบจริงเด้ เหมือนจะไม่จบนะ? หรือต่อภาคสองอ่ะ คือภาคสองอยากให้โฟกัสไปเรื่องของมะตูมกับพี่จิ้น กรี๊ด เราชอบคู่นี้
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องนึงที่ชอบมากๆ---เสียดายจบซะแล้ว
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้
หวังว่าจะมีเรื่องต่อๆไปให้ได้ติดตามกันอีก
+ 1 + เป็ดจ้า
-
เห้ยๆๆๆๆ จบแล้วหรอเนี่ย
ทำใจไม่ทันอ่ะ
เอาเป็นว่ารอตอนพิเศษ จะมีมั้ยเนี่ย มีเหอะคนขียนเค้าอยากอ่านอ่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ลุ้นให้เป็น 4P แต่3Pก้อโอเคนะ ฮิฮิ มาต่อตอนพิเศษอีกหน่อยนะคับ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะครับ
-
o13
-
อ๊ากกกกกก ผิดคาดละ
เราเชียร์อิพี่จิ้น
:katai5: :katai5:
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
มะนาวสอง มะตูมหนึ่ง ขอบใจจร้า
-
3p ซะงั้น 5555
-
โอ๊ะ .. เพิ่งได้เข้ามาอ่านก็ตอนจบพอดี
ลุ้นซะว่าพระเอกจะเป็นใคร สุดท้ายก็ ... อิอิ
ขอบคุณผู้เขียนนะครับ +๑ ให้เป็นกำลังใจครับ
-
โอ๊ะ สรุปสุดท้าย 3P 55555+
-
อ่านแล้วรู้สึกสนุกดีคะ แต่ถ้าจะสนุกแบบหลุดโลกกว่านี้ต้องแถมตอนพิเศษมาให้ด้วยคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ
-
:laugh: กลายเป็นเรื่องนี้ 3P กับอีก 1คู่ซะงั้น 555+
ชอบตระกะของพี่โอมจัง o13 คิดได้เนอะ ไอไม่เคยคิดในแง่นี้มาก่อนเลย สมกับที่เชียร์พี่เข้มมาตลอด ดีจัง คึๆๆๆ
อ่านตอนแรกของตอนจบแล้วคิดว่ารักกันสองคนซะอีกอ่ะ ตอนรักกันเอากันยังไงเนี่ย..... :hao6:
-
จบแล้ว ! ขอหลบไปสตั๊นแปป พลิกสุดๆ
ตั้งแต่ตอนที่พี่จิ้นมันฝันละ ฉันก็คิดซะไกล แหม่ ไม่คิดเลยว่าจะฝัน
แถมคนที่ไปกับพี่จิ้นมันยังเป็นมะตูมอีก โอยยย 555555555
แล้วที่สุดๆเลยคือกลายมาเปนสามพีซะงั้นอ่ะ เหยดดดดด .////.
แต่ก็นะถ้าให้เลือกก็เลือกไม่ถูกอ่ะ เราชอบไอ้พี่จิ้น แต่พี่จิ้นก็กับมะตูมไปไง
แล้วมะนาวยังรักกราฟอ่ะ แต่เราชอบไอ้พี่เข้ม .. พอกลายมาเป็นสามพีแบบนี้ก็เบาใจ 555555
เฮ้ยๆ ตอนอ่านแรกๆๆๆๆๆเลยนี่แอบคิดะเว้ยว่าไอ้พี่เข้มกับตี๋จิ้นสุดท้ายจะคู่กันอ่ะ
ก็แหม เค้าชอบเคะแบบตี๋จิ้นนี่นา .///.
อีกอย่างมะนาวซื่อแท้ ผมเป็นตุ๊ดก็ได้ ขรรมเลอะ 5555555555555
สุดท้ายยยยยย ชอบมากจ้า สนุก อิอิ ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
มะนาวกับมะตูมน่ารักเป็นพี่น้องที่มุุ้งมิ้งๆกันดี
เล่นเอา 3 ยักษ์ อึ้งกันไปเลย 555
จบแล้วววว :hao5:
ทุกคนhappy มีความสุขกันทุกคน
รอตอนพิเศษนะค่ะ :3123:
-
เย่ๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้ :monkeysad:
เราชอบเรื่องนี้อ่ะ ปริศนาเยอะดี ฮาด้วย :laugh:
-
รอตอนพิเศษ!!!! :sad4: ขอทีเถอะๆๆๆๆ :hao5:
-
:hao7: สรุปพี่จิ้นคู่กับมะตูมสินะ แล้วมะนาว3Pกับโอมและกราฟสินะ~ ฟินเว่ออออ 555555 :hao6:
-
จบไปแล้วสินะ >< ตอนพิเศษจะมีมามั้ยน้า
-
จบซะแล้ว สนุกมากๆเลย ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านนิยายดีๆ อีกเรื่องค้าบ
ชอบมากมาย มะนาว มะตูม พี่ตี๋จิ้น พี่โอมเข้ม กราฟ ^__^
-
ขอบคุณที่สำหรับนิยายสนุกๆอย่างนี้ค่ะ
:pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
พึ่งเข้ามาอ่านมรวดเดียวจบเลย อิอิ
มะนาวน่ารักมากอ่ะ ถ้าเป็นเรา เราก็หลง
จบได้แบบผิดคาดมาก นึกว่าพี่โอมจะอกหักซะแล้ว อุตส่าว่าจะไปดามใจให้ 55555555555
รอตินพิเศษนะคะ ><~
-
กรี๊ดดดดด สามพี น่าจะสามพีทั้งสองคนนะ หกคนเต็มบ้าน พ่อแม่หัวใจ "วาย" พอดี :hao7:
-
555 ชอบตอนจบอะ ผมก็เคยคิดนะ ว่าทำไมคนสองคนต้องคู่กันเท่านั้น ถ้ามีสาม มันก็จะช่วยประคองชีวิตให้มั่นคงกว่าปะนะ เอาน่าๆ ก็นิยายอะนะ แต่เรื่องนี้เขียนสนุกมากครับ ชอบๆ แต่ว่า จบแล้วนิ น่าจะย้ายไปหมวดนิยายจบแล้วได้แล้วมั้ง
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากครับ อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณสำหรับนิยายที่เขียนมาให้อ่านนะครับ
แต่ถ้ามีตอนพิเศษจะดีมากๆๆๆๆๆเลย
:-[ :-[ :-[
-
ดีใจกับการจบของเรื่องนี้จริงๆค่ะ ขอบคุณคนแต่งที่ให้สมหวังกันทุกนาย ....ปลื้มปริ่มค่า
พี่จิ้นดีสุด ได้มะตูมไปครองไม่ต้องแบ่งใคร
พี่โอม ถึงนายจะต้องแบ่งกับกราฟยักษ์ แต่ยังไงก็ 3P นะ ......กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจอะ
-
นึกว่าจะ 4P เชียร์ทุกคนเลย 55555
-
:mew1: ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ ถ้าเขียนเรื่องใหม่อีกจะตามไปอ่านแน่ๆ :pig4:
-
คุณน้องชายมาแรงนะเคอะ :katai3: มาไม่กี่ฉาก เป็นตาอยู่คว้าพุงปลา(ตี๋หน้าโหด)ไปกินเฉยเลย
ส่วนตาแว่น (จริง ๆ มันก็แว่นทั้ง 3 ยักษ์เลยนิ) มันมี Genes Manow Fetists อ่ะป่าว :laugh:
เก็บไมล์ สะสมแต้มก้นกระจาย แต่อีตาแว่นหื่นเงียบ มันมาโผล่ช่วงท้าย ควบเกือบแซงเลย :laugh:
ดีนะ Eพี่โหดโอม มันเก็บแต้มเยอะ งานนี้ นู๋นาวได้เป็นอาเจ้ใหญ่ ประจำวิดวะแน่ :impress2:
เหมือนได้ยินเพลงทาทาแว่วมาเลย มัน 3p ชู้ชื่นจริง ๆ ในเมื่ออยู่คณะเดียวกันเป็น mate :katai2-1:
ก็ใช้นายเอกคนเดียวกันไปเลย แอรรร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แรงส์ :m10:
อยากได้ Moment พี่มีนจุงเบย หึหึ
ปล.เรื่องนี้ไร้มลพิษทางจิตใจที่สุดและ อ่านแต่ละเรื่องกลัวหัวใจจะเป็นมะเร็งก่อน :mew2:
/ เรื่องนี้เขียนสนุกมากงับ :m4: เหมือนได้ดูหนังแบบทั้งถ่ายทอดแบบ หลายมุมกล้อง การเล่าเรื่องแบบบุคคลที่ 3
รวมทั้ง ฉากที่บรรยายได้ สุดสะเด่ามากกกก :m30: มาแบบเหมือนตบมุกถูกจังหวะ :m30:
ตั้งแต่วงไพ่แตก ไปยังตอนลงโทษ ไม่กล้าอ่านต่อเลย :a5: กลัวคนที่บ้านถามงับ :m26:
-
The Call Special Chapter : ยักษ์กระตุก
ยักษ์ เป็นอมนุษย์ชนิดหนึ่งที่มีกล่าวถึงทั้งในทางศาสนาและวรรณคดี ยักษ์ในความเชื่อของไทยมักได้รับอิทธิพลจากศาสนาพราหมณ์และศาสนาพุทธ ในขณะที่ความเชื่อในบริเวณอื่น ๆ ของโลกก็มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับอมนุษย์ที่มีร่างกายใหญ่โต ชอบของสดคาว ซึ่งเทียบได้กับยักษ์ในความเชื่อของคนไทยเช่นกัน...
ยักษ์เกิดได้ 3 แบบ คือ
เกิดแบบโอปปาติกะ เกิดแล้วโตทันที
เกิดแบบชลาพุชะ เกิดในครรภ์
เกิดแบบสังเสทชะ เกิดในเหงื่อไคล*
ดวงตาซุกซนของเด็กหนุ่มวัย 20 ต้น ๆ กำลังขบยิ้มกับตัวเอง เขานึกขันกับคำอธิบายบนแผ่นกระดาษสีขาวตรงหน้า ‘อมนุษย์ที่มีร่างกายใหญ่โต ชอบของสดคาว’ อย่างนั้นหรือ? มะนาวพยายามกลั้นหัวเราะจนหน้าท้องขดเกร็ง ตอนนี้เขาอยากจะระเบิดอารมณ์ขันออกมาให้สะใจแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เขานั่งอยู่ในห้องสมุด โดยมีชายหนุ่มสองคนรูปร่างสูงโย่งตัวหนาใหญ่นั่งเป็นยักษ์ปักหลั่นขนาบข้างซ้ายขวาในระยะประชิด สายตาสองหนุ่มกำลังจดจ้องอยู่กับหน้ากระดาษ Textbook วิศวะที่ถูกกางแผ่หราอยู่ตรง พวกเขาก้มหน้าอ่านหนังสือผ่านเลนส์สายตาหนาเตอะที่มักหยิบออกมาคาดหูทุกครั้งที่ต้องอ่านหนังสือเป็นเวลานาน ๆ สองหนุ่มดูตั้งอกตั้งใจ กับ Textbook เสียจนมะนาวไม่กล้าทำลายสมาธิ
“มึงแอบอ่านเรื่องเสียวอยู่หรือไง” เสียงเข้มจากหนุ่มตัวสูงด้านขวาเอ่ยถามมะนาวเสียงเรียบ มะนาวรีบส่ายหัวรัว ๆ พะงาบปากบอก ‘เปล่า’
“แต่นายทำหน้าประหลาด” กราฟใช้มือจับคางมะนาวเอาไว้ ให้อยู่นิ่ง ๆ แล้วจ้องเข้ามาสำรวจแววตาของมะนาวใกล้ ๆ กราฟยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนปากเกือบชิดกัน
“เหี้ย! นี่ห้องสมุด” พี่โอมสบถออกมาเสียงเข้ม เขาละสายตาจากหนังสือแทบจะทันทีที่สังเกตเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า พี่เข้มรีบดึงตัวมะนาวออกมากราฟกอดเอาไว้แนบอกแน่น ๆ อย่างรวดเร็ว
“ผมหมั่นเขี้ยว” กราฟเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือตรงหน้าต่อหน้าตาเฉย จนพี่โอมต้องบ่นไล่เสียงเข้มด้วยความหมั่นไส้หน้าตานิ่ง ๆ และท่าทางที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรของกราฟ “ห่า หื่นไม่เลือก โน่นห้องน้ำ” บ่นเสร็จพี่โอมก็หันมาเล่นงานคนที่กอดเอาไว้แนบอก “นี่ก็เหมือนกัน หัดหวงเนื้อหวงตัวหน่อย อย่าไปตามใจไอ้กราฟมันมาก”
^____ ^”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนกลบเกลื่อน มึงนี่น้า ตามไอ้กราฟมันไม่เคยทันหรอก” พี่เข้มอดไม่ไหวหยิกแก้มมะนาวไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พี่ก็ฟัดมะนาวบ้างดิ”
“!” พี่เข้มมองหน้ามะนาวแป๊บหนึ่ง “โว้ะ! มีอ่อยว่ะ” เขารีบหันไปมองสำรวจซ้ายขวารอบ ๆ โต๊ะ ช่วงที่พี่เข้มหันหน้ากลับมามองอีกรอบ มะนาวอาศัยจังหวะนั้นกดริมปากนิ่มทับเข้าที่แก้มของพี่โอมแบบหนัก ๆ หนึ่งฟอดใหญ่ ก่อนจะดีดตัวเด้งลุกออกจากพี่เข้มทันที “ไปกินข้าวกันเถอะ มะนาวหิวแล้ว”
พี่โอมเผลอดหลุดยิ้มออกมาด้วยความพอใจ หน้าพี่เข้มตอนนี้ฟินเฟร่อร์ ๆ “มึงมานี่มา... วันนี้ข้าวเขิ้วกูไม่กินแม่งมันแล้ว กูจะงาบมึง” พี่เข้มทำหน้าหื่นขำ ๆ กวักมือเรียกมะนาวหย่อย ๆ แต่มะนาวแกล้งเอานิ้วอุดหู ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเดินหนีทำเป็นไม่สนใจ พอมะนาวทำเมิน พี่โอมก็เลยแกล้งงอนนั่งทำหน้าบูด ไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ มะนาวเลยต้องยอมเดินกลับไปที่โต๊ะอีกรอบ ช่วยเก็บข้าวของ แล้วให้หอมคืนหนัก ๆ อีกสองฟอด พี่เข้มถึงยอมลุกเดินตามออกมา
พอพวกผมสามคนเก็บหนังสือเสร็จก็ได้ฤกษ์ย้ายก้นลุกจากที่นั่งเดินลงมาจากบรรณสาร ทองฟ้าด้านนอกตั้งเค้ามืดครึ้มเหมือนฝนจะตกอยู่มะรอมมะร่อยังไม่ทันเดินถึงรถมอเตอร์ไซค์ฝนก็เริ่มลงเม็ดเปาะแปะผม กราฟ พี่โอมเลยรีบวิ่งแจ้นยังไปลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ทันที
พี่โอมเสียบกุญแจสตาร์ทรถ ผมรีบก้าวตามขึ้นไปนั่ง ส่วนกราฟเองก็ไม่รอข้ายกขายาว ๆ ขึ้นมานั่งซ้อนด้านหลัง พอนั่งกันได้ที่ดีแล้ว พี่โอมก็เริ่มบิดคันเร่งพารถเคลื่อนตัวออกจากลานจอด ขับมาได้สักพัก ฝนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้น พวกผมเลยเปลี่ยนจุดหมายปลายทางใหม่ พี่โอมเลยหักเลี้ยวรถมอเตอร์ไซค์ขับกลับหอแทน
อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แต่ไม่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุดตก ผมเดินไปหยิบเสื้อยืดจากตู้ขึ้นมาใส่ กำลังก้ม ๆ เงย ๆ รื้อหากางเกงขาสั้นมาสวม กระเพาะผมก็ส่งเสียงโครกครากประท้วงความหิว
“กระเพาะมึงจะย่อยไส้ตัวเองกินป่าวว่ะ ร้องดังสลัด!” พี่เข้มนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนเช็ดตัวอยู่หน้ากระจก หันมาพูดล้อมะนาวด้วยสีหน้าขำ ๆ ส่วนกราฟหลังจากที่ได้ยินเสียงท้องมะนาวร้องโครกครากจึงเดินหน้านิ่งเข้ามาหามะนาวด้วยความเป็นห่วงกลัวมะนาวจะเป็นโรคกระเพาะ
“คงตกอีกนาน หรือว่านายจะกินอย่างอื่นรองท้องก่อน?”
“กราฟมีอะไรกินบ้าง?”
“เนื้อแกะ”
“?”
กราฟไม่ปล่อยให้มะนาวยืนสงสัยนาน เขาจับมือคนหน้างงตรงหน้าวางไว้ที่ปมผ้าเช็ดตัวที่มัดเอาไว้หลวมๆ ตรงเอวสอบ “แกะปมนี้...นายจะกินเลยไหม?” มะนาวมองกราฟหน้าเหวอ ตกใจความหื่นไม่เลือกที่ของคนหน้านิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขายืนเขินหน้าแดงแปร๊ด
“ทะลึ่งว่ะ!” มะนาวก้มหน้างุด เดินหนีกราฟมาหาพี่โอม เสียงกระเพาะเจ้ากรรมก็ร้องประท้วงความหิวส่งเสียงดังโครกครากขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้พี่โอมหัวเราะออกมาลั่นห้อง ก่อนจะบ่นพรึมพรัมหาที่เปิดกระป๋อง พอนึกขึ้นได้พี่เข้มก็เดินหน้าขำไปเปิดลิ้นชักค้นกุกกักหาของอยู่แป๊บเดียว ก็แล้วเดินกลับมาหามะนาวที่ยืนรออยู่
พี่เข้มยื่นของใส่มือมะนาว แต่มะนาวก็ยังคงยืนนิ่ง จนพี่โอมต้องพูดกระซิบย้ำเบา ๆ อีกครั้งที่ข้างหู “กินเลยไหม?”
“พี่เล่นอะไรเนี่ย!”
“ใครบอกเล่น พี่เอาจริงครับ”
“แล้วนี่มันใช่ที่เปิดกระป๋องที่ไหนเล่า?”
“ไม่เห็นต้องเปิด แค่กระตุก!”
พูดจบพี่โอมก็คว้ามือมะนาวมากระตุกเบา ๆ ที่ปมผ้าเช็ดตัวตรงเอวทันที โดยที่ไม่ลืมหยิบเอาถุงยางอนามัยกลิ่นสตอเบอรี่ที่แกล้งตีหน้าซื่อทึกทักเอาว่าเป็นที่เปิดกระป๋องออกมาจากมือของมะนาว พอฉีกห่อ ไม่ต้องรอถึง 3 นาที เมนูรักก็พร้อมเสิร์ฟ
เมื่อยักษ์ทั้งสองผ้าหลุด ร่างกายก็ขยับ ๆ
เกิดเสียง อ๊ะ ๆ สอดรับ
จนฝนหยุด
END.
*คัดลอกจาก http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A2%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B9%8C
-
o13 กรี๊ด ตอนพิเศษ ในที่สุดก้อมา
ขอบคุณมากค่ะ กำลังคิดถึงมะนาวพอดี :กอด1:
-
ตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงนะเนี่ย~
-
สนุก ลุ้นน่าติดตามดีครับ
เขียนได้บรรยากาศ ปีหนึ่งมหาลัยมากๆ ชวนฝันดีครับ
เสียดายตัดจบแบบทำร้ายจิตใจกราฟนิดหน่อย
ยังรับไม่ได้กับ 3p เสียเท่าไหร่
คงไม่ใช่แนวผม
ถ้ามะนาวมีแฝดสาม คงจะดี 5555
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เดี๋ยว ปั๊ด ชักกระตุก สองยักษ์นิ
-
3p จนได้ เหอะๆไม่แนวเหมือนกัน เลยไปปลื้มอีกคู่แทน 5555
-
ชอบค่า อบอุ่น
-
อยากดูฉากยักษ์ทั้งสองขยับอ่า
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านจนจบนะคะ อ่านค้างไว้ตอนก่อนสุดท้ายพอดี...
หลังได้อ่านตอนจบ ไม่ค่อยประทับใจมากนัก เพราะสามคน ไม่ใช่ทางเอาซะเลย ขออภัย
เชียร์พี่โอมมาตลอด บทเด่นมาก มองว่าตัวละครตัวนี้ออกแมนๆ ไม่น่ายอมอยู่ในตำแหน่งนั้น!
คนตรงกลาง "รัก" ใครมากกว่ากัน ควรตอบให้ชัดเจน มันจะมีคุณค่ามากๆเลย เป็นความรักที่แข็งแรง
ส่วนตัวยังคงไม่เชื่อมั่นในรักแบบสามคน ถ้าแค่เซ็กส์ก็คงจะมันส์ดี แต่อะไรที่มันมากกว่านั้น...คงสร้างสมดุลย์ยาก
The thought of it might be interesting, but I wonder if there would always be too much drama surrounding it.
-
ขอบคุณ :)
-
แอร๊ยยยยยยย ฟินสุดใน 3 โลกจร้าาาาา
ชอบมากเบยยยย >////<
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
โฮะๆ ถ้าฝนตกทั้งวันทั้งคืนนี่ มะนาวไส้ขาดตายกันพอดี :haun4:
-
:hao7: :hao7:
:katai2-1: :katai2-1:
-
3p ซะงั้นนะ
ดีแล้วที่พี่จิ้นมีแฟนนึกว่าจะโดดเดี่ยวซะอีก
ว่าแต่สองหนุ่มหื่นไปนะ 555
-
มะนาวโดนกิน อ๊าย
-
+++ กด +เป็ดให้ก่อน..อ่านตอนแรกแล้วตลกดี ชอบ ๆ ..แล้วจะอ่านให้จบเลยนะ.. :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:z2: :z2: อิอิ น่ารักดีจร้า...
นายเอกซื่อดีชอบๆ...แล้วบรรดายักษ์สี่ตาทั้งหลายก็นเนี้ยยยตลอด
จริงๆเราชอบคู่มะตูมกะพี่จิ้นที่สุดน่ารักดี
ขอบคุณครับที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านน้า
-
งงๆเล็กน้อยค่ะ พี่เข้มหรือพี่โอม -0-
ปล.ขอยาวๆได้มิ แค่นี้ยังฟินไม่พอ 555 :hao6: :hao7:
-
ฟินนน
:jul1: :jul1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าสงสารมะนาวถูกยักษ์จับกินซะแล้ว
-
ผู้แต่งก็บอกนะว่า จบแล้ว แต่ทำไมเรารู้สึกเหมือนโดนตัดจบ อ่ะ :mew6: แบบว่า อยากอ่านอีก :hao5: ขอบคุณนะค่ะสนุกมากค่ะ
-
หนุกอะ ชอบ ชอบ :-[ อยากให้มีตอนพิเศษทุกวันเลย
-
ฟินมาก ยิ้มไม่หุบเลยอ่ะ :o8: :-[ :impress2:
-
ขออีกยาวๆน้าคนเขียน
-
เนื้อเรื่องน่ารักมาก ใสๆ ซื่อๆ
ค่อยเป็นค่อยไปดี ชอบจัง
ตอนแรกนึกว่า4Pซะอีก
พอมะตูมออกโรงปุ๊ป พี่จิ้นรู้ใจตัวเองทันที
หอบข้าวของไปหาเลยอ่ะ
ชอบจัง อยากรู้ว่าคู่นั้นจะเป็นไง
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
-
สนุกจังเลย :hao3: :hao3:
-
อ้าว ได้ข่าวน้องท้องร้องหิวข้าวนะ !! :jul1:
+1 ขอบคุณสำหรับติงอนพิเศษครับ :pig4:
-
กรี้ดกร้าด
ตอนพิเศษ อิอิอิอิอิอิอิ
ขอบคุณค่าาาาา
:katai4:
-
คิดถึงน้องมะนาวสุดๆอะ
สองยักษ์นึ่ก็หื่นดีจริง
-
:L1: :impress2:
-
ว๊ากกกกกก ก้ชอบนะ!!??
แต่รู้สึกว่ามันยังไม่ค่อยเคลียร์สักเท่าไหร่ :katai1:
แต่สนุกมากค่ะ เราชอบอะไรที่ Happy End อยู่แร้วววววว o13
:pig4:
-
คนแต่งเปนเดก มทส. ชัดเจนเลย 555555555
เราก้เดก มทส.นะคะ ฮุฮุ
-
:pighaun: อยากอ่านมะตูมกะพี่จิ้นนนนนนน.
-
ชอบมากกก กัดปาก จิกหมอน :haun4: อยากเจาะรายละเอียด :impress2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากขอบอกหักมุมหน่อยๆแหะ อยาก ่านเรื่องของมะตูมต่อเลยนะนี้ ง่า
คือไม่คิดว่าสุดท้ายจะได้ สามพี กับอีกหนึ่งคู่ แต่ไม่เป็นไรยังไงก็ลงตัว
อืมมมม สรุปสร้อยนี้ของกราฟชิมิ อยากอ่านเอ็นซีเต็มๆไรงี้ง่า
-
อ่านตอนแรกแล้วเดาไม่ออกว่าคุ่ใคร ไม่อยากจิ้นผิดแล้วเฟล เลยแอบไปอ่านสปอย
ที่แท้ก็เป็น 3p ???
คือ อยากให้ออกกฏจังว่าถ้าเป็นแนวนี้ให้บอกไว้ที่หัวเรื่องเลย เราหรือคนที่ไม่ชอบจะได้รุ้และไม่อ่าน
ดีนะที่อ่านความเห็นหน้าหลังๆก่อนจะอ่านต่อยาวๆ
-
:haun4:
-
เราสองสามคน555
หนุกดีๆ
-
E-Dok-MaNow 55555
“เราไม่ชอบผู้ชาย”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เพื่อนเราเป็น ตุ๊ด ไม่ใช่ผู้ชายสบายใจได้”
“มันดูแปลก ๆ นะ”
-
ขอบคุณตอนพิเศษค่ะ :pig4:
-
3p!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คือมันก็ได้ความฟินนะ
แต่ความรักล่ะ มันก็ต้องชัดเจนปะวะ
เราเชียร์กราฟเต็มที่อะ เค้ารักของเค้ามาก่อนนะเว้ย
จูบก่อน จองมะนาวด้วยสร้อยเกียร์อีก
แง่งงงงงง
-
:hao6:
-
:กอด1: ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อวานทันแล้วครับ :laugh:
แต่อยากได้ Special ยักษ์จิ้น กับ มะตูม จังอ่ะ อยากรู้จิ้นจะจีบ
จะหยอด จะต้อน และจะกินยังไง :hao6: :hao7: :-[
-
ฉากในเรื่องคือมทร.หรือว่ามทส.คะ จะได้มโนถูกว่าเป็นมอตัวเองรึเปล่า555 ยังอ่านไม่กี่บทเอง
-
ฟินมากกก มะนาวน่ารักกก
-
สนุกดีค่ะ....
......มีมุกให้ขำทุกตอน
ยอมรับว่าอยากให้ชอบพี่โอม มากกว่า...
.........
แต่จบแบบนี้..เป็นเราก็โอเคน่ะ...
.......
ถ้าทำเป็นเล่มมีตอนพิเศษ..ใหม่ เยอะ เราชื้ออ่ะ...
เพราะอ่านแล้วขำดี
-
:pig4: คู่นี้หลอกกินมะนาวตลอด
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1: :pig4:
-
3P อร๊ายยยย ฟินค่ะ
แต่อยากอ่านพี่จิ้นกับมะตูมนะ
มะนาวมีความสุขมากเลยสินะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากมีเหมือนมะนาวบ้าง กรี๊สสสสสสสสสส
ลำบากใจถ้าจะให้เลือก แบบนี้ต้องกวาดเรียบบบบบ
-
กรี๊สสสสสสสสสสส เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมถึงเขียนวกไปวนมา อ่านแล้วไม่เข้าใจ - -? แล้วสรุปใครคู่กับใคร คือเราก็อ่านตั้งแต่แรกรวดเดียวอะน่ะ เลยรู้สึกสับสนเดี๋ยวฝันเดี๋ยวจริง วอนคนเขียนเรียงตามลำดับขั้นตอนด้วย เพราะอ่านล่ะ งง มาก จบก็ไม่เคลีย - - :seng2ped:
-
3P สะงั้น
ตอนแรกนึก4P แต่3Pก็ดีนะ :hao6: ขอตอน
พิเศษอีกได้ไหมคะ (เอาอีกๆๆๆ) :o8:
นิยายสนุกมากเลยค่า อ่านแนวนี้แนวแรกแต่รู้สึก ตกหลุมรักแนวนี้ละแล้ว :-[
-
สั้นๆง่ายๆเลยนะ "งง"
:ruready :ruready :ruready
-
คิดถึงมะนาววววว :katai4: :katai4: :katai2-1: :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมชื่อเรื่องไม่วงเล็บว่า3pด้วยอ่า คือหลงเข้ามาอ่านไง เซ็ง...
-
:mew1:ฟินนนน :katai2-1: :mew1:
-
เป็น 3p ที่น่ารักมาก :กอด1:
-
:mc3:
:mc2:
:m3:
-
สนุกมากครับ
-
:haun4: :impress2:
-
จริงๆแล้วเราไม่ชอบอ่าน 3P นะแต่ อันนี้สงสารพระเอกกลัวไม่มีคู่ เลยยอมใจ55 แต่แนะนำเขียนหัวเรื่องหน่อยก็ดีนะ :mew3:
-
o13 เป็นเรื่องที่สนุกมาก อ่านเพลิน
ตลกด้วย ลุ้นตั้งนานว่าใครคือพระเอก 555
ชอบๆ
-
ตอนแรกว่าน่าสนใจ จะเข้ามาอ่าน เลยอ่านคอมเม้นก่อน (เป็นนิสัยประจำตัว) พออ่านแล้วเห็นเป็น 3p เลยขอผ่านแล้วกัน อยากรบกวนให้ลงไว้ที่หัวเรื่องด้วยนะครับ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ
-
เกือบไปละ 3Pก็ไม่บอก เขียนบอกไว้หัวข้อทีนะคะ ดีนะยังไม่อ่านไกล มาอ่านสปอยก่อน
-
อ่านแล้วคิดถึงมอ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ก็ยัง :hao6:
-
:-[
-
สวัสดีค่ะทุกคน ><"
พอดีได้มีโอกาส Rewrite นิยายเรื่องนี้อีกรอบ และเขียนตอนพิเศษเพิ่ม + ปรับชื่อนิยายใหม่
เลยเอามาโพสต์อีกรอบให้ทุกคนอ่านกันค่ะ เพื่อยังมีคนอยากอ่าน ^^ ถ้าอ่านแล้วเมนต์ทักทายกันจะดีใจมาก :)
สำหรับการ Rewrite รอบนี้ ได้ปรับตอนจบให้เป็นไปตามพล็อตที่คิดไว้ตอนแรกนะคะ
ขอสารภาพว่า ตอนจบรอบโน้นโดน เผลอไปตกหลุมรักตัวละคร เลยทำให้เปลี่ยนตอนจบใหม่
ทำให้ค้างๆ คาๆ แต่รอบนี้ถึงจะเปลี่ยนตอนจบใหม่ก็ยังค้างๆ คาๆ เหมือนเดิม 555
ถ้าใครเผลอเข้ามาอ่าน คอมเมนต์ทักทายกันได้นะคะ คิดถึงทุกคนจริงๆ ค่ะ
ยังจำตอนที่เริ่มเขียนเรื่องนี้ และตื่นเต้นกับการเขียนครั้งแรกๆ ได้อยู่เลย
เลิกงานมาต้องรีบมาปั่นจนถึงเที่ยงคืนตีหนึ่ง
แล้วตื่นมาอ่านคอมเมนต์ด้วยความตื่นเต้น 555
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 1: พ่อสื่อจำเป็น
“นี่! มะนาวจ๋า ทำไรอยู่เอ่ย ว่างปะ” เพื่อนรูมเมตตัวอ้วนกลมของผมเงยหน้าขึ้นมาถาม ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนวายอยู่บนเตียงนอนอย่างเมามันถึงขั้นติดงอมแงม ผมเพิ่งจะมารู้ว่ามีการ์ตูนชายxชายอยู่บนโลกใบนี้ก็ตอนที่ก้าวเท้าเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยนี่แหละ เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันที่นี่แนะนำ ซึ่งการรับรู้นี้เหมือนเป็นการเปิดฝากะลาให้กบอย่างผมกระโดดออกมาโดนสายน้ำฝนที่เย็นฉ่ำ 'มันฟินมาก' ผมตั้งหน้าตั้งตาอ่านทุกเรื่องทุกเล่มจนไม่ต้องใช้บัตรประชาชนเช่าเพราะซี้กับเจ้าของร้านละแวกนี้ทุกร้าน จนเจ้าของร้านเช่าหนังสือเองก็ยกตำแหน่งให้ผมเป็นลูกค้าระดับพารากอน (ผมหมายถึงขั้นสูงกว่าแพลตตินั่มอะนะ)
“กำลังอ่านการ์ตูน มีอะไรจ๊ะคุณแม่หมู” ผมละสายตาจากหนังสือการ์ตูนตรงหน้าหันมาตอบเพื่อนสาวคนสนิทของผม เพราะผมรู้ดีว่าถ้าเธอตะล่อมส่งคำถามปลายเปิดมาแบบนี้ รับรองเลยว่าต้องมีอะไรให้ผมช่วยแน่นอน และดูจากท่าทางยุกยิกๆ เหมือนถูกริชชี่ตีสนิทกับก้นแล้ว เรื่องนี้ผมคงต้องเข้าไปมีส่วนร่วมอย่างช่วยไม่ได้ เซนส์มันบอกอย่างนั้น
“เอ่อ...คือ...เอ่อ มะนาวเรียนมัลติใช่ปะ” แม่หมูเธอเริ่มเข้าเรื่องด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เหมือนคนกำลังเขิน
“แล้ว?” ผมยักคิ้วถามอย่างสงสัย สถานการณ์แบบนี้ชักไม่ชอบมาพากล "อย่าบอกนะว่าเป็นเมตกันมาตั้งนานเพิ่งจะรู้"
“เปล่าๆ พอดีมีเรื่องให้ช่วยน่ะ คืออย่างนี้ เอ่อ...เข้าเรื่องเลยละกันเนอะ พอดีว่าฉันไปตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่งมาที่ห้องสมุด งานดีงานละเอียด หน้าดีบอดี้ผ่าน แบบสเปกเพื่อนอะ มันได้มากกกกก...(ลากเสียงยาวเบอร์สุด) จนคิดว่าเราต้องรู้จักกันให้ได้แล้วละ เลยใช้สกิล CIA ของฉันเลยค่ะ ไปสืบประวัติเจาะแคะถามเอาจากเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกที OH GOSH! จนสุดท้ายจุดไต้ตำตอจ้ะ เพราะว่าเขาเรียนคณะเดียวกันกับมะนาวน่ะสิ” แม่หมูร่ายเรื่องยาวแววตาเป็นประกายวาววิบวับ ผมรู้สึกว่าเพื่อนสาวกำลังเพ้อหนัก ฟังจากที่เธอเล่ามา เพื่อนผมดูมีความพยายามอย่างมาก เห็นทีคราวนี้คงต้องขอมอบโล่ยอดนักสืบโคนางให้แล้วละ (เป็นโคนันไม่ได้เพราะเป็นตุ๊ด) เพื่อประกาศเป็นเกียรติคุณแก่ความพยายามของเธอในครั้งนี้ 'สุดยอดเลยคุณเพื่อนตัวอ้วนกลม'
“อ่อ แล้วชื่อเสียงบุรุษเพศผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครล่ะ จะได้รีบไปบอกให้เขารู้ตัวว่ากำลังจะกลายเป็นพ่อพันธุ์ชั้นดี”
“มะนาว! ฉันเป็นคนไม่ใช่หมู” แม่หมูหวีดเสียงแหลมใส่ โคตรตลกอะ
“แล้วชื่ออะไร”
“กราฟ”
“เล่นของสูงไปปะ นั่นเดือนคณะเลยนา” กราฟหน้าตาดีจริง งานลูกคุณ ท่าทางเงียบนิ่ง ดูสะอาด สุภาพ ลักษณะเหมือนพวกเด็กเรียนแพทย์ อ้อ...ใส่แว่นด้วยนะ ผิวขาวละเอียดเชียวละ ตัวก็สูงน่าจะสูงประมาณ 180 กว่าๆ ได้
“นั่นแหละ”
“จะเอาเบอร์หรือจะให้พาไปถวายตัว?”
“บ้า! ตอนนี้ยัง แค่อยากให้มะนาวโทรไปจีบให้หน่อย เนี่ยเขาอยู่หอ 13 หอเดียวกับเราเลย เด็กโซน D”
“เอ้า อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นแม่สื่อซะงั้น” ผมเผลอพยักหน้ารับปากเพื่อนตัวกลมแบบไม่ทันยั้งคิด ตอนนี้เธอคงปริ่มน่าดู ดูสิบิดตัวกระมิดกระเมี้ยนยิ้มเขินหน้าดำหน้าแดง ทำหน้าเคลิ้มฝันเหมือนกำลังจะถูกเปิดซิงก็ไม่ปาน แต่เดี๋ยวก่อน เหมือนสติเพิ่งกลับเข้าสู่ร่าง เมื่อตะกี้เพื่อนตัวกลมบอกว่ายังไงนะ ขอรันเทปเสียงบทสนทนาอีกรอบ เพื่อนสาวขอให้ผม ‘โทรไปจีบ’ เพื่อนคณะเดียวกันกับผม เท่ากับว่า ‘นี่ผมต้องเป็นแม่สื่อใช่มะ’ เชรดดด...เอาแล้วไง ผมไม่ใช่คนอัธยาศัยดี แล้วก็ไม่ได้รู้จักกับกราฟเป็นการส่วนตัวด้วยสิ รู้แค่ว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะ มียิ้มให้บ้างตามโอกาสอำนวยหรือเฉพาะเดินสวนทางกันเท่านั้นแหละน่า เคยคุยกันแบบจริงจังที่ไหนกันเล่า แล้วแถวโซน D มีแต่เด็กวิศวะเถื่อนๆ โหดๆ ทั้งนั้น ไม่รู้โทรไปจะโดนพี่เมตด่าเสียหมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ งานเข้าแล้วมะนาวเอ๊ยย!!
“น่า ถือซะว่าช่วยเพื่อนรักเนอะ ไม่เคยได้ยินเหรอที่เขาบอกว่า ถ้าได้ช่วยคนรักกันให้สมหวังในรักจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยนะมะนาว” เฮ้อ แม่หมูจ๊ะ ผมได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ ไอ้อยากช่วยก็อยากช่วยหรอก แต่ถ้าจะให้สมหวังคงยาก
“ก็รักกันแล้ว? จะให้ช่วยอีกทำไมอีกล่ะ ก็สมหวังแล้วนิ”
“ตอนนี้ยัง แต่อนาคตชัวร์แน่นอน และปัจจุบันตอนนี้ตั้งชื่อลูกรอแล้วค่ะ” คุณเธอพูดตาเยิ้มแถมแววตายังคงส่องประกายวิบวับอีกต่างหาก อดกลัวแทนพ่อพันธุ์ในอนาคตไม่ได้จริงๆ ให้ตายเถอะ 'สงสัยคงโดนจัดชุดใหญ่รัวหนักๆ แบบคอมโบเซต'
“ขนาดนั้น งั้นขอจองตัวนึงเลยละกันพันธุ์แท้แบบนี้หายาก”
“อย่ามากัด นี่! นี่! มาพูดเร็ว ต่อสายติดแล้ว”
“ฮะ!” แอบไปต่อสายตอนไหนวะ เมื่อกี้ยังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่หน้าจอคอมอยู่เลย ไม่ต้องรอให้ผมงงนาน พูดจบแม่หมูเธอก็รีบยัดโทรศัพท์มาใส่หูผมทันที แต่ช้าก่อน เรื่องอะไรผมจะยอมง่าย ๆ ล่ะ ขอเตรียมใจบ้างสักนิดก็ยังดี
“เฮ้ย ขอเตรียมใจก่อนนน ขอสายให้ก่อนดิ” ผมตาเหลือกนั่งเกร็ง พูดเสียงเบาแทบกระซิบบอกแม่หมู เพื่อนผมใจเร็วไปไหม? ตำแหน่ง 'แม่สื่อ' ผมเพิ่งได้มาเมื่อตะกี้ยังไม่ชินโว้ย ยัดเยียดตำแหน่งมาให้แบบปุบปับ ไม่ถึงสิบนาที เอะอะจะใช้งานเลยหรือไง
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ปลายสายรับแล้ว แต่เสียงโคตรเข้มอะ ไม่รู้ว่าเป็นพี่เมตหรือกราฟเป็นคนรับสายเอง ตอนนี้หูผมกับหูแม่หมูกำลังแนบอยู่กับโทรศัพท์ห้องแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว ผมรีบพยักหน้าให้แม่หมูพูดต่อ
“สวัสดีค่ะ ขอสายกราฟค่ะ” เพื่อนสาวตัวอ้วนกลมของผมประดิษฐ์เสียงผู้หญิง (เจ็บคอ) กรอกเข้าไปในสายโทรศัพท์ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเธอยังเล่นได้นะ ผมทั้งลุ้นทั้งตลก บีบเสียงเล็กยังกับคนเป็นหวัด ผมอยากจะบ้า! ขอสายเสร็จปุ๊บคุณเธอก็ยัดหูโทรศัพท์มาให้ผมสานต่อทันที
“เฮ้ย! กราฟ!!! ตุ๊ดโทรมาว่ะ น้องเมตกูเสน่ห์แรงนะเมิง ฮ่าๆๆ” อ้าว...เชี่ย! มันจี้ดดด! ประโยคนี้เข้าหูผมเต็มๆ ครับท่าน ผมตวัดตาหันขวับส่งสัญญาณไปหาเพื่อนตัวกลมว่าตอนนี้ 'กูชักไม่สนุกกับมึงแล้วนะหมู'
-
The Call - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
Chapter 2: คางคก?
“สวัสดีครับ กราฟครับ” เสียงพูดในโทรศัพท์ของกราฟทำไมหล่อจังวะ ผมได้ยินแล้วรู้สึกเคลิ้มจนเข่าแทบทรุด จากที่ของขึ้นเพราะเพิ่งโดนด่าว่า ‘ตุ๊ด’ มาหยกๆ พอมาได้ฟังเสียงหล่อๆ แบบนี้แล้ว มันช่างดับอารมณ์ร้อนกรุ่นให้เย็นลงได้จริๆ เลยนะเออ ช่างหัวพี่เมตตกราฟเถอะ ผมเองก็ไม่ได้อยากคุยกับพี่เมตสักหน่อย เป้าหมายที่รอให้ผมพุ่งชนในตอนนี้คือน้องเมตชื่อกราฟต่างหาก ฉะนั้นเดินหน้าต่อมะนาว ลุย!
“กราฟ เรามะนาวนะ ทำไรอยู่” ผมเริ่มต้นประโยคสนทนาด้วยการตีเนียนทำเสียงเหมือนสนิทกันมานานสักสิบปีเห็นจะได้ ไม่ได้หรอกครับ ไม่ทำแบบนี้เดี๋ยวไก่ตื่นเหยื่อไหวตัวทันพอดี มีหวังเพื่อนตัวกลมผมอกหัก วิ่งดุ๊ก! ดุ๊ก! เข้าห้องน้ำไปร้องไห้ใต้ฝักบัว อกเดาะตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไร
“มะนาว?”
“ใช่ มะนาวเอง จำเสียงเพื่อนคณะเดียวกันไม่ได้เหรอวะ โหย น่าน้อยใจว่ะ” ผมร่ายยาวเป็นชุดพร้อมบีบเสียงเบาลงให้ดูน่าสงสารเล็กน้อย เงี่ยหูฟังไม่ได้ยินกราฟพูดอะไรต่อ ผมเลยเดินเกมต่อทันที "แล้วตอนนี้กราฟว่างอยู่ใช่ไหม มะนาวไม่รบกวนเนอะ"
“อืม”
ตอบมาสั้นๆ แค่เนี้ยะ! แล้วที่ผมถามไปก่อนหน้านั้นล่ะ ไอ้กราฟมันกำลังทำอะไร หรือว่ามันรู้ตัวแล้วว่าถูกโทรมาจีบ แต่ผมว่าผมยังไม่เริ่มทำอะไรเลยนะ แค่เกริ่นๆ เอง แล้วผมจะไปต่อยังไงล่ะทีนี้ พ่อคุณเล่นตอบมาซะสั้น สงสัยกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกมาจากปาก ผมหันไปหาตัวต้นเรื่องเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่คุณเธอกลับไม่ช่วยป้อนบทสนทนาสักคำ โน่นแอบไปนอนเงี่ยหูฟังไกลถึงบนเตียงนอนของตัวเองโน่น ทำทีเหมือนไม่สนใจนะ แต่ผมรู้หรอกว่าเขินอยู่ หูสองข้างแดงเข้มเชียวนะหมู เมื่อไม่มีตัวช่วยผมคงต้องช่วยตัวเองไปก่อน
“ว่าจะโทรมาปรับทุกข์หน่อย แถวห้องที่เราอยู่ไม่มีเด็กคณะเดียวกันเลย เราเรียนไม่ค่อยเข้าใจน่ะ แต่ไม่รู้จะไปคุยกับใคร เอ่อ...แล้วกราฟอยู่กับพี่เมตหมดเลยปะ หรือว่ามีเด็กปีหนึ่งอยู่ด้วยไหม?” พอผมต่อบทสนทนาได้ แม่เพื่อนสาวตัวดีก็ยกนิ้วโป้งส่งมาทันที สงสัยคงถูกใจคุณเธอมั้งที่ผมตีเนียนได้แบบเป็นธรรมชาติสุดๆ
หอพักของมหาวิทยาลัยที่ผมอยู่เป็นหอพักชายล้วน แบบตึกชั้นเดียวและมีห้องน้ำในตัว หนึ่งห้องจัดให้พักรวมกันสามคน โดยแบ่งตึกออกเป็นโซนๆ ในหนึ่งโซนจะมีสี่เฟส เฟสละสิบห้อง เรียงกันตามตัวอักษรภาษาอังกฤษจากตัว A ไปจนถึง F ซึ่งกฎของหอพักระบุเอาไว้ว่า ในแต่ละปีที่ขึ้นปีการศึกษาใหม่ ห้องพักแต่ละห้องต้องเว้นที่ว่างเอาไว้รับน้องเมตปีหนึ่งห้องละหนึ่งคนเป็นอย่างน้อย หรือถ้าบางห้องที่รุ่นพี่ไม่ได้จับรูมเมตกับใครก็จะมีรุ่นน้องสองคนเหมือนห้องของผม ข้อมูลเรื่องนี้ผมต้องรู้เพราะมันสำคัญเผื่อบางทีพี่เมตผมกับพี่เมตกราฟอาจจะรู้จักกันก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องจะง่ายขึ้นทันที เพราะปกติพี่เมตในมหาวิทยาลัยผม ส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กวิศวะทั้งนั้น เพราะนักศึกษาที่นี่เกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เรียนวิศวะ
“พี่เมตสองคน”
“เรียนอะไรบ้าง แล้วอยู่ปีไหนอะ”
“อุตสา ปี 3 โยธา ปี 4”
“ชื่ออะไรบ้าง แล้วคนไหนอยู่ปี 3 กับปี 4 เผื่อเรารู้จัก”
“ปี 3 เรียนอุตสา ชื่อพี่โอม ส่วนคนปี 4 ชื่อพี่จิ้น ทำไม? นายสนใจพี่เมตเรา?”
“ไม่ได้สนใจพี่เมต สนใจน้องเมต”
“...” เงียบ
“มีแฟนยัง?”
“ใคร!?”
“กราฟไง”
“...” กราฟเงียบไปสักครู่ ก่อนจะตอบออกสั้นๆ ว่า “ยัง” ผมอดแปลกใจไม่ได้ คนหน้าตาดีขนาดนี้แต่ยังไม่มีแฟน เป็นไปได้ด้วยเหรอว้า
“รู้ตัวปะว่ากำลังจะถูกจีบ”
“นายชอบผู้ชาย?”
“เยส”
“งั้น นายก็เป็นตุ๊ด?” อ้าว อยู่ดีๆ คดีก็พลิก จากที่ผมเป็นฝ่ายซัก ตอนนี้กลายเป็นว่าโดนซักเองซะแล้ว สงสัยผมคิดอะไรๆ เพลินนานไปหน่อย กราฟเลยต่อบทเองเลย “แต่นายดูไม่เหมือนนะ นึกว่าเป็นผู้ชาย ดูทโมนๆ” นี่ไอ้กราฟมันกะซักให้กระผมขาวสะอาดเลยหรือไงครับ เรื่องตุ๊ดไม่ตุ๊ดผมไม่ค่อยสนใจนะ รู้แค่ว่าผมสนใจในเครื่องเพศของผู้ชายไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้อยากนุ่งกระโปรงหรือทาปากแดง เพื่อนสนิทก็เป็นตุ๊ดทุกคนเพราะชอบอะไรเหมือนๆ กัน อยู่ด้วยแล้วสนุกไม่เครียด เฮไปไหนฮาที่นั่นก็แค่นั้น แต่ถึงจะชอบเฮฮาก็ไม่บ้าผู้ชายนะครับ ฮิ้ววว
“อยากเรียกอะไรก็เรียก เราไม่ถือ”
“...” พอผมพูดจบไอ้กราฟก็เงียบอีกละ สาบานเลยนะ เมื่อกี้ผมไม่ได้ทำเสียงรำคาญใส่ไอ้กราฟเลยจริงๆ นะ แต่ไม่เป็นไร อยากเงียบก็เงียบไป งั้นผมขอเข้าประเด็นตรงๆ ไปเลยละกันจะได้ไม่เสียเวลาอ่านหนังสือการ์ตูน 'ฮารุโอมิ เรจิซัง' รอผมอยู่ ถ้าจะด่าก็ด่าออกมาเลย เรื่องจะได้จบๆ กันไป ยังไงซะผมกับกราฟก็ไม่ค่อยคุยกันอยู่แล้ว
“เพื่อนเมตเราอะ ตกหลุมรักกราฟน่ะ”
“คนไหน?”
“คนที่ตัวกลมๆ ผิวขาวๆ อวบๆ หน่อย แล้วก็ตาโตๆ วิ้งๆ อะ” จริงๆ ก็อวบระยะสุดท้ายแล้วละครับ แต่ผมพูดไม่ได้ เพื่อนตัวกลมกำลังจ้องมาที่ผมอยู่ เอาจริงๆ ผมว่าเพื่อนผมตัวนี้ เอ้ย คนนี้ก็น่ารักนะ เป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก เสียอย่างเดียวน้ำหนักเกินมามากไปหน่อย เลยแอบเป็นห่วงเรื่องสุขภาพไม่ได้
“คนที่ชอบเดินมากินข้าวที่โรงอาหารพร้อมกับนาย?”
“ใช่ๆ คนนั้นแหละ เพื่อนเราชื่อออยด์” นึกว่าจะไม่รู้แฮะ โชคดีไปจะได้ไม่ต้องอธิบายยาก ส่วนใหญ่เด็กหอ 13 แทบจะเคยเห็นหน้ากันหมด ถ้าไม่รู้จักชื่อก็ต้องคุ้นหน้าบ้างเพราะต้องกินข้าวที่โรงอาหารเดียวกัน
“ออยด์ชอบกราฟมากเลยนะ ถ้ายังไม่มีแฟนลองคุยกันดูดิ”
“ก็ใช่...แต่ว่า”
“ลองคุยดูก่อนไหม เพื่อนเราน่ารักนะ นิสัยดี ทำกับข้าวเป็น เล่นเกมเก่ง กราฟก็เคยเห็นแล้วนี่นา เพื่อนเราดูเป็นไงบ้าง”
“น่ารัก เหมือนคางคก”
ฉึก!
ผมรู้สึกเหมือนโดนธนูปักหัวเข่า ไม่น่าเปิดโอกาสให้แสดงความคิดเห็นเลย คือยังไงดีล่ะ น้ำเสียงของกราฟมันเหมือนชมจริงๆ นะ ไม่ได้เหน็บ แต่ถ้าจะชมมาแบบนี้ ผมว่าก็ไม่ค่อยเวิร์กเท่าไหร่
“เป็นกบก็พอมั้ง”
“เหมือนคางคกมากกว่า” กราฟยังยืนยันความคิดเดิม ไม่รู้อะไรเข้าฝันให้คิดแบบนั้นสิน่า ตอนนี้ผมชักเริ่มรู้สึกตลกความคิดไอ้กราฟขึ้นมาตงิดๆ หรือมันชมแบบอ้อมๆ เล่นยืนยันคำตอบมาแบบนี้ ผมเงิบสิครับ ผมพยายามกลั้นขำจนหน้าท้องปวดเกร็งไปหมด ไอ้กราฟหน้าหล่อมันตลกว่ะ
คุณเพื่อนตัวกลมครับ ตอนนี้กระผมเริ่มไปต่อไม่ถูกแล้วนะ มีที่ไหนชมว่าน่ารักเหมือนคางคก ขอถามหน่อยเหอะไอ้กราฟมันสติดีปะเนี่ย คางคกมีส่วนไหนที่ใกล้เคียงกับคำว่าน่ารักบ้าง หรือว่าช่วงนี้ฝนตกบ่อย คางคกในหอพักเยอะ เห็นทุกวันบ่อยๆ เข้า มองไปมองมาเลยมองเห็นความน่ารักในตัวคางคก?
ผมได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้เพื่อนสาวตัวอ้วนกลมที่แอบนอนจำศีลด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอยู่บนเตียงของเธออย่างมีความสุข ชักเริ่มหนักใจพ่อพันธุ์ตัวนี้แล้วสิว่าพันธุ์ดีจริงหรือเปล่า แต่วันนี้ก็ถือว่าลางดีนิดหนึ่งอะนะเพราะไม่มีการตัดสายทิ้ง ฉะนั้นผมไม่ควรปล่อยโอกาสดีๆ แบบนี้ให้เสียเปล่า รีบเข้าเรื่องต่อดีกว่าเดี๋ยวกราฟมันคิดได้ว่าคางคกมีเส้นพิษเส้นเมาขึ้นมาแล้วจะยุ่งไปกันใหญ่
ผมกำลังจะสานสายสัมพันธ์รักให้เพื่อนสาวต่ออยู่แล้ว จู่ๆ ก็มีเสียงมารผจญแทรกเข้ามาขัดจังหวะการคุยโทรศัพท์จนได้สิน่า ฮึ่ย!
“ไอ้กราฟโว้ย ออกไปแดกข้าวได้แล้ว! คุยนานนะมึง กินเสร็จค่อยกลับมาโทรจีบกันใหม่ก็ด้ายยย ตอนนี้กูหิวข้าวจนกระเพาะจะย่อยไส้ตัวเองกินแล้วเนี่ย” เสียงกวนประสาทพี่เมตเกรียน ๆ ดังแทรกเข้ามาในสายโทรศัพท์อีกแล้ว น่าหงุดหงิดหูจริง ๆ
“กราฟไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวเราโทรมาคุยเล่นใหม่” ผมเคืองเสียงตาลุงเมตคนนี้จริงๆ เอาไปทิ้งสระสามแสนมหาลัยดีไหม ฮึ่ม!
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 3: พ่อสื่อโดนซัก
“มะนาวจ๋า ถึงเวลาครอบครัวแล้วน้า ต่อสายห้อง 7013 ด่วน ปฏิบัติ!”
เพื่อนตัวกลมหันมาพูดกับผมเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำหน้าทำตาน่ารักน่าเอ็นดูเชียวนะแม่หมู นี่ถ้าไม่ได้เบเกอรี่จากร้านหน้ามหาวิทยาลัยเจ้าประจำของผมเป็นของเซ่นละก็ จ้างให้ผมก็ไม่โทรแล้วนะ โทรคุยให้จะเป็นเดือนอยู่แล้ว คุณเธอก็ไม่ยอมคุยเองสักที แต่ก็ถือว่ายังโชคดีที่กราฟไม่เคยวางสายถึงจะคุยน้อยไปหน่อย ถามคำตอบคำก็เถอะ
ทุกคนคงสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมถึงไม่ขอเบอร์มือถือส่วนตัวแล้วโทรคุยจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด ไม่ต้องมาเสียเวลาต่อสายโทรศัพท์ในหอพัก พวกผมทำแบบนั้นไม่ไหวหรอกครับ ค่าโทรศัพท์โคตรแพงเลย นักศึกษาตัวน้อยๆ อย่างพวกผมจ่ายไม่ไหวหรอก โทรศัพท์มือถือเก็บไว้โทรตอนจำเป็นดีกว่า ตัวอย่างเช่น ขอตังค์กับที่บ้าน อย่างงี้เป็นต้น
หลังจากครั้งแรกที่โทรเสร็จ วางสายปุ๊บเพื่อนตัวกลมก็รีบถลาพาร่างอวบๆ ของคุณเธอลงจากเตียงเพื่อมาฟังผมเล่า ผมก็แปลงสารนิดหน่อยบอกว่ากราฟมันชมว่าแม่หมูก็น่ารักดี ไม่กล้าบอกตรงๆ กลัวเพื่อนเสียใจ ผมฟังเองยังจุกเลย ถึงน้ำเสียงตอนที่กราฟมันพูดบ่งบอกว่าชมจริงๆ ก็ตามเถอะ ถึงมันไม่ได้มีเจตนาเหน็บ แต่คิดตามยังไงมันก็ไม่น่าใช่คำชมใช่ปะ คุณเพื่อนตัวกลมของผมได้ฟังแล้วก็อายม้วนต้วน นี่เพิ่งจะมารู้ทีหลังเอาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง แต่พอรู้ก็ไม่ยักโกรธ ผมแปลกใจเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว ก็เลยถามกลับไป
เพื่อนตัวกลมของผมเลยชี้แจงให้ผมฟังซะกระจ่างชัด เธอบอกว่าขอแค่กราฟชมจะบอกว่าเธอเหมือนอะไรเธอก็ไม่สนใจหรอก วันนั้นผมเลยเข้าใจแจ่มแจ้งในสำนวนไทยที่ชอบพูดว่า ความรักทำให้คนตาบอดก็ตอนนี้แหละ แต่ถ้าจะปรับให้ตรงตามสถานการณ์ตอนนี้ ต้องพูดใหม่ว่า ความรักทำให้คางคกคายพิษ
“โอเค ไหนล่ะของเซ่น” ผมไม่ได้เห็นแก่ของกินหรอกนะ แต่ถ้าไม่รีบเก็บขนมเอาไว้กับตัว เดี๋ยวคุณเธอก็กินเองหมดดิ
“ย่ะ อยู่นี่ เอาไปแล้วก็ทำงานให้คุ้มค่าจ้างด้วย” เพื่อนตัวกลมทำตาปะหลับปะเหลือกค้อนผมวงโต
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายหลุด
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายหลุด
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายหลุด
วันนี้มะนาวรู้สึกว่าการโทรเข้าห้องของกราฟต่อสายยากเย็นเหลือเกิน ‘ทำไมโทรติดยากจังวะ’ ด้วยความมันเขี้ยวมะนาวเลยกดรัวต่อสายยิกๆ ไปห้องนั้นอีกครั้ง และอีกครั้ง จนในที่สุด
“ฮัลโหลครับ” ปลายทางรับสายแล้ว แต่ฟังจากน้ำเสียงที่ดูนิ่งแบบโหดๆ น่าจะเป็นพี่เมตอีกคนที่มารับสาย
“ขอสายกราฟครับ”
“กราฟอาบน้ำครับ เพิ่งเข้าไปอาบเมื่อกี้เอง มีอะไรฝากไว้ก่อนได้ เดี๋ยวบอกให้”
เรื่องอะไรจะฝาก กว่าจะโทรติดยากโคตร เวลาช่วงนี้ไม่ได้มีแค่ตุ๊ดหอผมหรอกนะครับที่โทร หอหญิงก็กระหน่ำโทรเข้ามาเหมือนกัน แล้วไหนจะเป็นเก้ง กวาง ตุ๊ดต่างหออีก ใครโทรติดช่วงนี้ถือว่าทำบุญมาเยอะทีเดียว ผมไม่ปล่อยโอกาสผ่านไปได้ง่ายๆ หรอก
“พี่เป็นพี่เมตกราฟใช่ไหมครับ"
“ใช่ครับ”
“แล้วพี่จะใช้โทรศัพท์ห้องหรือเปล่าครับ พอดีวันนี้โทรติดยากมากฮะ ถ้าพี่ไม่ได้ใช้โทรศัพท์ผมถือสายรอได้ครับ”
“แล้วเราชื่ออะไร เพื่อนกราฟหรือเปล่าครับ?”
“ใช่ครับ ชื่อมะนาว”
“มีธุระอะไรสำคัญไหม หรือว่าโทรมาจีบ เห็นโทรมาเวลานี้ประจำ ใช่เราหรือเปล่า?”
“พอดีจะโทรมาคุยเรื่องงานกลุ่มครับ”
“อยู่คณะเดียวกัน?”
“ครับ”
“นึกว่าเป็นคนนั้น เห็นโทรมาคุยเกือบทุกวัน ปกติกราฟมันก็ไม่ค่อยคุยกับใคร แต่คนนี้คุยยาว”
“เอ่อ...ผมถือสายรอคนเดียวได้นะครับ เกรงใจ”
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่ว่าง เราอยู่หอไหน?”
“หอ 13 หอเดียวกับพี่นี่แหละครับ แต่อยู่คนละโซน”
“โทรมาทำไมหอเดียวกัน ไม่เดินมาล่ะ”
“ตอนนี้ฝนตกครับ”
“เคยมาหากราฟที่ห้องไหม เผื่อเคยเห็นหน้า”
“ไม่เคยครับ” ผมไม่ได้สนิทกับกราฟขนาดนั้น นี่ขนาดโทรมาจีบให้เพื่อนเป็นเดือนแล้ว เวลาเจอกันยังไม่คุยกันเลยเหอะ จะว่าไปก็แปลก แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอก ขอแค่ตอนโทรมากราฟยอมคุยด้วยเป็นใช้ได้ เพื่อนแฮปปี้ผมก็แฮปปี้
“น้องอยู่โซนไหนครับ?”
“โซนเอฟครับ”
“ห้องอะไรครับ”
“7712 ครับ”
“แล้วพี่เมตเป็นใคร?”
“พี่มีนครับ” คนหน้าโหด ๆ แต่ใจดีนั่นแหละครับพี่เมตผม
“เรียน?”
“พี่เมตเรียนพอลิเมอร์ครับ”
“ปีไหน?”
“ปี 5 ครับ พี่เมตผมเปอร์ 1 ปี เพื่อนเรียนจบหมดแล้วเลยรับน้องเมต 2 คน ส่วนเพื่อนเมตผมเรียนปีหนึ่งชื่อออยด์ ได้โควตาสาขาโทรคมนาคมครับ”
“แล้วเรามีพี่น้องกี่คน”
“มีน้องชายคนนึงครับ ชื่อมะตูม” น้องชายผมผิวเข้มแม่เลยตั้งชื่อว่ามะตูม หน้าตาดีเหมือนผมเปี๊ยบ
“มาจากไหน?”
“ผม?”
“เรานั่นแหละ เป็นคนที่ไหน แล้วเข้ารับน้องจังหวัดบ้างหรือเปล่า?”
“นครพนมครับ ก็เข้าบ้าง” ผมเคยไปครั้งเดียว หลังจากนั้นก็ไม่ได้เข้าอีกเลย อย่างว่าแหละครับช่วงนี้ผมไม่มีเวลาว่าง ติดการ์ตูน
“ถ้าว่างควรไปเข้าจังหวัดบ้างนะ จะได้รู้จักรุ่นพี่ที่มาจากจังหวัดเดียวกัน เผื่อมีอะไรรุ่นพี่จะได้ช่วยเหลือ”
“ครับ”
“พี่ชื่อจิ้นนะ เรียนโยธาปี 4 วันหลังก็มาเล่นที่ห้องได้ จะได้รู้จักกัน”
“ครับ”
“แค่นี้นะ แล้วค่อยคุยกันใหม่”
“ครับ”
ตู๊ดดด... ตู๊ดดด...???
“เฮ้ยยยยย! ” เหยดดดด ยังไม่ได้คุยกับกราฟเลย โหย วันนี้ขอพอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ไม่เอาแล้วกว่าจะโทรติดโคตรยาก พอติดแล้วก็มาเจอลุงจิ้นชวนคุย คุยเสร็จวางสายหนีเฉยเลย ผมไม่ได้โทรมาให้ลุงซักนะครับ แถมยังซักซะสะอาดเอี่ยมอ่องขาวหมดจดแทบไม่ต้องใช้โอโม่เลย เจอะแบบนี้สมองมึนแบบไม่ติดขัดเลยผม
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 4: มะนาว (หัว) ปั่น
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“กราฟครับ” อ่าฮะ...วันนี้โชคเข้าข้างผมละ เพิ่งต่อสายครั้งแรกติดเฉยเลย ดีเหมือนกันครั้งนี้ผมจะได้ไม่ต้องเสื่อมจิตกับพี่เมตนิสัยประหลาดสองคนนั่น
“ดีกราฟ มะนาวเองนะ ทำงานส่งอาจารย์เสร็จหมดยัง” ไม่ต้องเท้าความเวิ่นเว้อ ต่อสายติดปุ๊บ ผมก็เริ่มเข้าแผนของเพื่อนตัวกลมที่เตรียมเอาไว้ทันที
“เสร็จแล้ว” กราฟยังคงตอบผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามเคย
“ดีๆ งั้นแสดงว่าตอนนี้ก็มีเวลาว่าง กินข้าวแล้วใช่ไหม” ผมหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูเวลา ตอนนี้สองทุ่มกราฟน่าจะกินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย
“เพิ่งไปกินมา ข้าวโปะไข่ดาวสองฟอง”
“สี่ทุ่มไปกินนมกัน ร้านตาโอที่เป็นร้านนั่งกับพื้นน่ะ ร้านนี้นมปั่นกับขนมปังปิ้งเขาอร่อย กราฟเคยไปกินมายัง” ผมก็ตะล่อมถามไปงั้นๆ คิดว่ากราฟน่าจะยังไม่เคยไปกินหรอก
“เคยแล้วครั้งหนึ่ง" อ้าว? ทำไมเคยไปวะครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก พวกผมมีแผนสองเอาไว้กันพลาดเสมอ
“ว่าแล้วร้านนี้เขาทำอร่อย ใครๆ ก็ต้องเคยไปกินกัน”
“มะนาวปั่นอร่อย”
“อ้าวเหรอ ไม่เคยสั่งมะนาวปั่นเลยแฮะ แต่เราไปกินร้านนี้บ่อยเหมือนกันนะ ยิ่งแตงโมราดน้ำแดงอะสุดยอด แตงโมตักเป็นก้อนกลมๆ รสชาติหวานเย็น ราดในน้ำเชื่อมปั่นสีแดงฉ่ำๆ หูยย... พูดแล้วน้ำลายไหลเลยอะ กราฟเคยกินยัง ถ้ายังแนะนำเลย recommend!”
“ชอบมะนาวมากกว่า แตงโมปั่นหวานไป”
“ใช่ แตงโมปั่นหวาน แต่เราว่าหวานกำลังดีนะ ไม่เลี่ยนๆ ลองดูน่า มะนาวเอาตัวรับประกัน ถ้าไม่อร่อย ไม่ต้องจ่ายสักบาท เดี๋ยวป๋าเลี้ยง ฮ่าๆๆ” ที่กล้าพูดขนาดนี้ไม่ใช่อะไรหรอกครับ วันนี้มีอาเจ๊ตัวอ้วนเป็นสปอนเซอร์ต่างหาก
“...” ปลายสายเงียบ หรือว่ากราฟจะปฏิเสธ? เอาอีกแล้ว ไอ้กราฟเนี่ยมันเป็นพวกชอบคิดนาน ผมละลุ้นตาม ใจตุ๊มๆ ต่อมๆ
“เขินเหรอ เขินทำไมเล่า เอาเพื่อนไปด้วยก็ได้ เราไปกับออยด์สองคน ไม่น่ากลัวหรอกน่า แค่วังเวงนิดหน่อย” ผมพูดแหย่ขำๆ พยายามทำให้สถานการณ์ดูผ่อนคลายขึ้น ทำตัวตลกเข้าไว้นะมะนาวเอ้ย ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ถ้าเชื่องแล้วค่อยเอาน้ำแข็งถูหลังอีกที
“ไปกี่ทุ่ม?” เหยดดดด ในที่สุด ทางสวรรค์ก็เปิด เดตแรกของคางคกตัวร้ายกับเจ้าชายน้ำแข็งก็กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว แล้ววว แล้ ว ว ว ว ว... (เสียงเอคโค่)
“สักสามทุ่มก็ได้ ดึกไปไหมหว่า ไม่ดึกหรอก กำลังดี เดี๋ยวเรากับออยด์ไปรอที่ร้านเลยนะ รีบไปเอาโต๊ะก่อน กลัวโต๊ะทำเลดีๆ เต็ม งั้นดีลตามนี้นะกราฟ เจอกันที่ร้านเลยแล้วกัน” ผมแอบยิ้มพร้อมตบมือกับเพื่อนตัวกลมผมเบาๆ
แผนสำเร็จ! ถึงเวลาเมกโอเวอร์ของเพื่อนสาวตัวกลมผมแล้ว “มะนาว ใส่เสื้อตัวไหนดี เลือกไม่ถูกช่วยเลือกให้หน่อยสิ ตัวนี้ก็ดี ตัวนั้นก็อยากใส่” ผมหันไปหาแม่หมู มองไปที่เตียงเพื่อนผม ตาผมโตเท่าไข่ห่านยักษ์ โอ้โห... เพื่อนหมู ขนเสื้อผ้าออกมากางเรียงทั้งตู้ขนาดนี้ ผมเลือกใส่ให้ไม่ถูกหรอกนะ เยอะจัดจนปลัดตกใจ! “คืนนี้งานไม่ทางการมาก ใส่แบบสบายๆ ก็พอมั้ง”
“จริงเหรอ หรือแซกดำตัวนี้ล่ะเป็นไง โอไม่โอ พูด”
แม่หมูหยิบอีกชุดขึ้นมาจากบนเตียงยกทาบกับตัวที่ใส่อยู่ให้ผมช่วยพิจารณา ผมว่าตัวที่เลือกมาใหม่น่าจะดูเข้าท่ากว่านะ
“กำลังดี คนน่าจะไม่แตกตื่นมาก”
แม่หมูเดินไปส่องกระจก พยักหน้าเห็นด้วย แล้วถอดเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ หลังจากถอดกางเกงขายาวสีดำออกแล้วเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น เพื่อนตัวกลมก็หันมาขอความเห็นจากผมอีกที
“เหมือนผู้หญิงไหม?”
ผมอยากจะบ้า แค่เปลี่ยนกางเกงจากขายาวเป็นกางเกงขาสั้นเนี่ยนะ ทำให้เพื่อนเมตผมเหมือนผู้หญิงขึ้นมาเลยหรือไง ปัดโธ่!!
“ตอบมาดีๆ”
“...” ผมยิ้มขำ มุมปากด้านซ้ายยกขึ้นเล็กน้อยทำท่าเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าวที่กำลังจะแทะเล็มกระดูกไหปลาร้านางเอก หรี่ตามองชุดเพื่อนเมตที่ยืนอยู่ตรงหน้า เอามือเกาคางเล็กน้อยอย่างคนใช้ความคิด หันหน้าจ้องเข้าไปที่กล้องสองแล้วค่อยๆ เดินวนรอบตัวเพื่อนเมตผมอีกประมาณสองรอบช้าๆ ผมหยุดยืนตรงหน้าแม่หมู โน้มหน้าเข้าไปมองพิจาณาดูชุดใกล้ๆ ผมค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกมาช้าๆ เพื่อเช็กความสวยของเพื่อนในระยะไกล
“อย่าลีลา โอไม่โอ เร็วๆ” แม่หมูทำเสียงเขียวมองตาดุคาดคั้นเอาคำตอบ ผมหยุดยืนแถวหน้าประตูห้องเพ่งมองดูเพื่อนอีกทีช้าๆ
“ดูรวมๆ แล้ว...ก็เหมือนผู้หญิงนะ” ผมจ้องหน้าเพื่อนเห็นมุมปากแม่หมูค่อยๆ ผลิยิ้มกว้างขึ้น กว้างขึ้น อย่างพอใจ “ดูเหมือนผู้หญิงที่ตายแล้ว”
พอจบประโยคเท่านั้นแหละ รอยยิ้มที่กำลังจะกว้างถึงรูหูก็หุบลงแบบทันทีทันใด หลังพูดจบผมก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องทันที ทิ้งให้เพื่อนสาวตัวอ้วนกลมประมวลผลสักครู่ หนึ่ง สอง สาม!
“กรี๊ดดดดดดดดด” นั่นไง วิญญาณผีผู้หญิงที่สิงอยู่ในร่างเพื่อนผมหลุดออกจากร่างแม่หมูแล้ว ฮ่าๆๆ
ความจริงแล้วเพื่อนตัวกลมของผมก็ไม่ได้ใส่ชุดแซกจริงๆ หรอกนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าเวอร์ไป มันเป็นศัพท์ที่เธอตั้งขึ้นมาเองเพื่อความสบายใจส่วนตัว ผมก็ต้องเออออตามน้ำไปอย่างนั้น ชุดแซกก็คือกางเกงขาสั้น แต่ถ้ากางเกงขายาวจะหมายถึงชุดราตรีอีฟนิ่งกาวน์
เมื่อแต่งตัวเสร็จ ตอนนี้เพื่อนตัวกลมผมกลายร่างจากหมูบ้านเป็นช้างศึกเสียแล้ว คงถึงเวลาออกรบจับศึกเสียที พอทุกอย่างลงตัวผมกับแม่หมูก็ขับรถมอเตอร์ไซค์มุ่งหน้าออกไปรอยังร้านนมที่เป็นจุดนัดหมายในคืนนี้ ผมสองคนต้องออกไปจองโต๊ะก่อนเพื่อเคลียร์ที่ทาง เตรียมการดีรบร้อยครั้งก็ชนะทั้งร้อยครั้ง แม่หมูเธอหมายมั่นปั้นมือเอาไว้อย่างนั้น
พอถึงเวลานัดผมเห็นกราฟเดินตัวสูงเข้ามาในร้าน เป็นครั้งแรกที่ผมได้มองกราฟแบบจริงๆ จังๆ ในความคิดของผมนะ ผมว่ากราฟเป็นคนหน้าตาดีมากเลยแหละ หล่อตัวท็อปก็ว่าได้ แต่ดูเหมือนเป็นพวกเข้าถึงยาก มันเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างครอบตัวเอาไว้ตลอดเวลา ทำให้รู้สึกว่ามีช่องว่างในการเข้าถึง เป็นคนหล่อที่ดูเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่สนใจโลก คิดว่าถ้าไม่สนใจอะไรก็พร้อมเมินใส่ได้ตลอดเวลา จะว่าเหมือนเจ้าชายก็คล้ายๆ แต่ก็ไม่ใช่พวกเจ้าชายน้ำแข็งที่ดูไร้หัวใจอะไรแบบนั้น แต่สรุปโดยรวมก็เป็นคนน่าสนใจดี
ผมอธิบายงงไหมครับ ผมเองก็งง มันปนๆ กันไปหมด แต่ผมก็อธิบายไม่ถูกจริงๆ อะ กราฟมันก็เป็นคนประมาณนี้แหละ ฮ่าๆๆ อธิบายเอง งงเอง พอเห็นกราฟพวกผมก็รีบยกมือส่งสัญญาณให้เดินตรงมายังโต๊ะที่นั่งอยู่ โดยเว้นที่ว่างให้กราฟนั่งข้างเพื่อนตัวกลมเสร็จสรรพ แม่หมูแอบลอบส่งสายตาแต๊งกิ้วมาให้ผมเล็กน้อยในความรู้งาน
“กราฟนี่ออยด์ เพื่อนเมตเราที่เล่าให้ฟังบ่อยๆ ไง” ผมเริ่มต้นบทสนทนาด้วยการแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ จริงๆ แล้วทุกครั้งที่ผมโทรไป เรื่องของแม่หมูก็เป็นหัวข้อหลักในการคุยโทรศัพท์ทุกครั้ง ผมว่ากราฟคงชินแล้วละ เพราะไม่เห็นมีท่าทีขัดเขิน นั่งนิ่งเรียบร้อยเหมือนปกติที่ผมมักเห็นจนชินตา ผมว่าพอได้ทำความรู้จักพูดคุยกันสักพัก อีกหน่อยกราฟก็คงชมว่าเพื่อนตัวกลมผมน่ารัก ก็เพื่อนผมน่ารักจริงๆ นะ
“ดีค่ะ” เพื่อนตัวกลมเอ่ยทักพ่อพันธุ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าแดงเถือกลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง ดูไปดูมาเพื่อนผมชักคล้ายปลาทองหัววุ้นเข้าไปทุกที หน้ากลมๆ ตาโตๆ ผมว่าเพื่อนผมน่ารักเหมือนปลาทองต่างหาก ไม่ได้เหมือนอย่างอื่นสักนิด ไอ้กราฟต่างหากที่มั่วซี้ซั้วว่าเพื่อนผมเป็นคางคก
“กราฟรับน้ำอะไรดีคะ” (แม่หมูพูดซะทางการ ผมละนึกหมั่นไต) สาวร่างอวบตัวกลมเริ่มเข้าเรื่องเพื่อหาทางปฏิบัติการรวบหัวรวบหางกินเฉพาะกลางลำตัวพ่อพันธุ์ตรงหน้า ส่วนกราฟก็ตอบรับเพื่อนตัวกลมด้วยท่าทางสุภาพเวอร์ มียิ้มนิดๆ ด้วยนะ ดูแล้วน่าหมั่นไส้พิลึก “อยากลองแตงโมราดน้ำแดงครับ”
“ได้เลยค่าาา” แม่หมูรับคำเสร็จ เธอก็ลุกพรวดเดินไปสั่งเมนูทันที ทิ้งให้ผมกับกราฟนั่งอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ผมหันไปมองรอบๆ ซ้ายขวาไม่เห็นมีใคร “กราฟมาคนเดียว?” ผมถามลองเชิงเพื่อประเมินสถานการณ์คืนนี้ เพราะคิดว่ากราฟไม่น่ามาคนเดียวแน่นอน อย่างน้อยน่าจะมีเพื่อนติดสอยห้อยตามมาด้วย เผื่อพาพรรคพวกออกมาถล่มเยอะ ชวนเพื่อนในหอออกมาทั้งเฟส ผมกับเพื่อนจะได้หาลู่ทางหนีได้ทัน ถ้าไม่ไหวจริงๆ คงต้องโทรให้พี่เมตออกมาเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ละน่า
“มากับพี่เมต” กราฟมองไปหน้าร้านแล้วยกมือโบกส่งสัญญาณ “นั่นไงกำลังเดินเข้ามาพอดี”
ผมรีบหันขวับมองไปทางที่กราฟโบกมือทันที อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เมตสองคนนั่นจะหน้าตาเป็นยังไง เคยได้สัมผัสแค่เสียงพูดทางโทรศัพท์ ผมเห็นผู้ชายตัวใหญ่สูง สูงมาก น่าจะเกินร้อยแปดสิบ สองคนกำลังเดินเข้ามาในร้าน คนหนึ่งผิวเข้ม รูปร่างสูง ตัวหนาหน่อย อีกคนผิวขาวจัด หน้าตี๋ คิ้วเข้ม ทรงผมทั้งสองคนตัดทรงสกินเฮดเหมือนกัน บุคลิกสองคนนั้นต่างกันอย่างชัดเจนเหมือนหยินกับหยาง คนหน้าตี๋ดูนิ่งแต่มีพลังบางอย่างน่ากลัวเหมือนพวกยากูซ่า ส่วนคนผิวเข้มหน้าตาดูเป็นคนขี้หงุดหงิดตลอดเวลา ‘ถ้าพูดไม่เข้าหูหรือว่ายุ่งกับกูมึงถูกเตะแน่’ พี่แกดูเป็นคนลักษณะประมาณนั้น แต่ผมสะดุดตารอยสักตรงแขนซ้ายกับน่องด้านขวาของพี่ตี๋หน้าโหดนั่น โคตรเท่เลย
“รู้จักเลือกรูมเมตมาก” ผมหันไปกล้องสองแล้วอุทานออกมาเบาๆ คนเดียว คิดดูสิ คนหล่อ หน้าตาดี แถมหุ่นดีอีกต่างหากได้อยู่ห้องเดียวกัน มันช่างลงล็อกจริงๆ ให้ตายเถอะ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าหอพักมหาวิทยาลัยนี้เขาเอาอะไรมาเป็นบรรทัดฐานในการเลือกรูมเมตแต่ละห้อง เพราะดูอย่างห้องผมสิ รูมเมตชอบผู้ชายเหมือนกัน และพี่เมตก็เอ็นดูตุ๊ด ดูแลดีเหมือนน้องในไส้ ไข่ตัวเอง ถึงแม้ว่าพี่เมตผมจะหน้าโหดคล้ายหัวหน้าโจรไปสักหน่อย แต่ความดีที่มีมันล้นพ้นเกินหน้าตา
“เป็น ‘ตุ๊ด’ ทั้งสองคนเลยหรอวะ” อ้อ คนนี้นี่เองที่ปากบ๊อกๆ พี่เมตตัวเข้มท่าทางไม่เป็นมิตรของกราฟเห่าออกมาประโยคแรก เป็นเปิดการบทสนทนาได้น่าประทับใจมาก ความหล่อไม่ได้ช่วยยกระดับคำพูดให้ดูดีตามหน้าตาจริงๆ เดาจากน้ำเสียงโหดหงุดหงิดแบบเปิดเผยอย่างนี้ พี่คนนี้น่าจะชื่อโอม แต่ผมขอเรียกพี่เข้มละกัน เหมาะดี
“ชื่ออะไรกันบ้างครับ” เสียงโหดเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของผม น้ำเสียงสุภาพน่าฟังแบบนี้น่าจะเป็นพี่จิ้น ทั้งสองคนจ้องมาทางพวกผมที่นั่งเรียงกันอยู่อีกฝั่ง ตอนนี้แม่หมูเดินกลับมาที่โต๊ะแล้ว ทั้งสองคนถามออกมาเกือบจะพร้อมๆ กัน แต่ผมขอตอบคำถามข้อที่สองแล้วกัน น่าจะเวิร์กว่า
“มะนาวครับ นี่เพื่อนเมตชื่อออยด์ครับ” ผมตอบพี่เมตกราฟออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ พยายามส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้รุ่นพี่ทั้งสอง ตอนนี้ข้างในรู้สึกเกร็งจนเกือบหด ก่อนจะหันไปหากราฟที่นั่งนิ่งอยู่ ส่งสายตาให้ช่วยแนะนำพี่เมตทั้งสองให้พวกผมรู้จักบ้าง แต่กราฟก็ยังนั่งเงียบๆ ผมพยายามส่งกระแสจิตผ่านสายตาไปที่กราฟอีกครั้ง แต่กราฟก็ยังเฉย ตอนนี้ผมอยากกระซิบใส่หูกราฟเหลือเกินว่า กราฟครับ ช่วยแนะนำพี่เมตให้รู้จักบ้าง อย่านั่งตีมึนอย่างนั้น ผมฉี่จะราด เพราะถึงแม้พี่เมตสองคนจะหน้าตาดีมาก แต่ท่าทางของทั้งสองที่จ้องมองมาทางพวกผมมันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ
“มึงก็เป็นตุ๊ด?” พี่โอมถามเสียงนิ่ง แววตาสงสัยเล็กน้อยมองมาที่ผม ผมก็ไม่รู้จะตอบอะไร เลยส่งยิ้มแห้งๆ ตอบรับพี่แกกลับไปแทนคำตอบ “เงียบ แสดงว่าไม่ใช่ งั้นมึงก็ต้องเป็นผัวตุ๊ด”
“เปล่าพี่/เปล่าค่ะ” วงแตก! ผมประสานเสียงกับแม่หมูร้องเสียงหลง พี่ไปเอาทฤษฎีไหนมาคิดครับ เงียบแปลว่าปฏิเสธ ผมเคยได้ยินแต่เงียบเท่ากับยอมรับ “ผมสองคนเป็นเพื่อนเมตกันน่ะครับ” ผมรีบพูดสวนขึ้นมาเพื่อแก้ต่างให้ ทุกคนนั่งเงียบ แม่หมูส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้ผม คงคิดว่าพูดไปก็ป่วยการ นั่งเงียบท่าจะดีกว่า ผมเลยส่งยิ้มเจื่อนๆ หันกลับไปสบตากับพี่เมตกราฟบ้าง พี่โอมจ้องผมกลับด้วยสีหน้าสงสัยเต็มแก่ ส่วนผมคิดไม่ตก ได้แต่กลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอฝืดๆ
“งั้น มึงก็เป็นตุ๊ด”
“ทำไมผมต้องเป็นตุ๊ดครับ”
“ก็มึงอยู่กับตุ๊ด เป็นเพื่อนกับตุ๊ด ไม่ได้เป็นผัวตุ๊ด ก็เท่ากับว่ามึงก็ต้องเป็นตุ๊ด หรือมึงไม่ชอบผู้ชาย?”
เออ...ว่าไปมันก็จริงของไอ้พี่เข้มเหมือนกันแฮะ ถ้าผมไปกับเพื่อนที่เป็นตุ๊ดบ่อยๆ คนที่ไม่รู้อาจจะคิดว่าผมมีเมียเป็นตุ๊ด ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา และคนที่ไม่รู้ก็อาจคิดเป็นอย่างอื่นไปได้อีกสารพัด ผมก็คงพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตเพิ่มขึ้นอีก มิหนำซ้ำยังต้องเสียเวลามาคอยอธิบายเรื่องสถานภาพแบบเดิมซ้ำๆ ซากๆ แต่ถ้ามองในมุมกลับ แค่ผมบอกว่าเป็นตุ๊ดทุกอย่างก็เคลียร์ สถานะชัดเจนไม่ต้องมานั่งปวดหัวให้คนอื่นเดาว่าจะเป็นรุกหรือรับ เพราะเท่าที่ผมวิเคราะห์จากการอ่านหนังสือการ์ตูนวาย ใครเป็นตุ๊ดหน้าหวานๆ หน่อยก็รับบทบาทเป็นฝ่ายรับตลอด ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว การเป็นตุ๊ดก็ดูเข้าท่าเหมือนกัน
จึก... จึก... กำลังคิดอะไรเพลินๆ จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีนิ้วมือปริศนามาจิ้มจึกๆ แถวบริเวณช่วงเอว ใครมันมือซนไม่ดูตาม้าตาเรือเอานิ้วมาจิ้มเอวผมเล่นวะครับ
“คิดอะไร?” ไอ้กราฟมองผมด้วยสายตาสงสัย ผมหันไปมองกราฟแวบหนึ่ง แล้วค่อยหันไปตอบคำถามพี่เข้ม
“ผมเป็นตุ๊ดก็ได้ครับพี่” ผมเป็นตุ๊ดเพราะตุ๊ดเป็นเพื่อนผม
“งั้นเราก็ต้องแทนชื่อว่าหนูหรือมะนาว ใช้คำแทนชื่อว่าผมมันแมนไป”
อ้าว...คราวนี้เป็นไอ้พี่ตี๋ครับ คาดว่าสองคนนี้น่าจะมาจากฝูงเดียวกันชัวร์ แล้วผมก็ขอเปลี่ยนความคิดใหม่ที่เพิ่งบอกไปก่อนหน้านี้ว่าเขาเลือกรูมเมตจากหน้าตา แต่ผมว่าไม่ใช่แล้วละ ถ้าดูจากห้อง สามยักษ์นี่มาจากความเกรียนความเถื่อนชัวร์ ผมมั่นใจ ดีนะที่เพิ่งเรียนจิตวิทยามา อาจารย์บอกว่าคนที่มีความคล้ายกันถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ในกรณีห้องนี้น่าจะเป็นความเกรียนความเถื่อนความขวานผ่าซาก
ผมแอบเห็นกราฟกับเพื่อนตัวกลมของผมกลั้นหัวเราะกันจนหน้าเขียวกับอาการมึนๆ อึ้งๆ ของผม อดไม่ได้ต้องส่งสายตาคาดโทษไปให้สองคนนั่น อยู่ทีมเดียวกันไวจังนะ ไม่ช่วยแล้วยังเหยียบซ้ำอีก
“ครับๆ ตามนั้นเลยพี่ แล้วพี่สองคนจะสั่งน้ำอะไรครับ เดี๋ยวผะ...เอ่อ มะนาวเขียนสั่งให้”
“เอาสตรอว์เบอร์รีโยเกิร์ตปั่น” พี่โอมหน้าเข้มสั่งสตรอว์เบอร์รีโยเกิร์ตโคตรเข้ากัน ถ้าบอกว่าแสงโสมน้ำแดงยังฟังรื่นหูกว่า
“พี่เอามะนาวปั่น” พี่จิ้นตี๋เลวนี่ก็อีกคน ไม่เอาน้ำส้มคั้นเลยล่ะจะได้เป็นนางเอก น้ำที่สั่งแต่ละอย่างขัดกับหน้าตาจริงๆ
“แล้วพี่สองคนจะเอาขนมปังปิ้งอะไรเพิ่มไหมคะ” เสียงหวานเชียวนะหมู คุณเพื่อนตัวกลมของผมแอบไปสั่งขนมตอนไหน เรื่องกินนี่ไวจัง แต่ยังดีที่ยังช่วยกันบ้าง ไม่ใช่นั่งปั้นหน้าเป็นนางเอกอย่างเดียว
“แล้วเราสั่งอะไรไปบ้างแล้วล่ะ” พี่ตี๋เลวถาม
“ก็มี เนยนมน้ำตาล หมูหยองพริกเผา ขนมปังคลุกฝุ่นค่ะ” หมูตัวกลมตอบ
“ของชอบสองคนนั่นพอดี ขนมปังปิ้งไม่ต้องสั่งเพิ่มแล้วละ พี่ว่าสั่งเหล้ามากินดีคู่กับขนมปังดีกว่า วันนี้อารมณ์ดี”
“!” กินเหล้าคู่กับขนมปัง พี่จิ้นเอาอะไรคิดนี่ ซวยแน่มะนาวเอ๊ย
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 5: แสงโสม โซดา มะนาว
“ร้านนมนะพี่ มีเหล้าขายด้วยเหรอครับ” ผมเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย ร้านนมที่ไหนมีเหล้าขายด้วยวะ เหมือนคุ้นๆ ว่ามันจะผิดกฎหมายนะเท่าที่เคยได้ยินมา
“ร้านนี้เป็นเพื่อนกับโอม ถึงไม่มีก็เดินไปซื้อมาร์ตใต้หอเขียวฝั่งตรงข้ามมากินได้ เดินข้ามถนนไปนิดเดียว” พี่จิ้นตี๋เลวตอบคำถามผมพร้อมกับทำท่าบุ้ยปากไปยังร้านค้าสะดวกซื้อที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามเยื้องกับร้านนมนิดหน่อย
“จริงเหรอครับ” ผมหันหน้าไปถามพี่โอมขอคำยืนยัน พี่โอมพยักหน้าตอบผมกลับมา ไม่วายทำหน้าเป็นต่อใส่ผมอีก “ซวยแล้ว” ผมบ่นออกมาเบา ๆ ตอนที่พี่เข้มลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะ
“ไรนะ” พี่จิ้นหันมาจ้องผมทันทีหลังพูดจบ ก่อนจะลุกออกไปไอ้พี่โอมก็ยังไม่วายหันมาทำเสียงเหยียดหยามข่มผม
“ป๊อด? ใจตุ๊ด”
อย่ามาท้าแล้วก็ห้ามยุ มะนาวซะอย่างไม่เคยกลัวเมา ใครกินเหล้าก็ต้องเมาอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ
“สูตรเดิมปะพี่จิ้น แสงโสม โซดา มะนาว”
“สูตรเดิม” พี่ตี๋รับคำน้องเมต สงสัยอยู่ด้วยกันมานานดูท่าจะรู้ใจกันดี พี่เมตน้องเมตห้องนี้
หลังจากที่พี่โอมหายไปไม่นานของทุกอย่างที่ต้องการก็มาวางลงบนโต๊ะ ถังน้ำแข็ง แสงโสม 2 กลม โซดา 20 กว่าขวด แล้วก็มะนาวหั่นเป็นแว่นบางๆ หนึ่งจานใหญ่ๆ จานเกลือเล็กๆ วางอยู่ตรงกลาง
‘พี่มีความพยายามสูงมากครับ ผมขอคารวะจากใจเลย’
ผมมองกองน้ำเมาตรงหน้าแล้วน้ำลายแทบไหลย้อย อยากลองสักกรึ๊บสองกรึ๊บ สูตรนี้ยังไม่เคยลอง อยากรู้เหมือนกันว่ารสชาติจะซาบซ่าบาดทรวงแค่ไหน ว่าไปกลวิธีการกินนี่แอบคล้ายยาดองเหมือนกัน ผมสังเกตเห็นเพื่อนตัวกลมของผมแอบกลืนน้ำลาย ขานั้นก็คอทองแดงเหมือนกันนะครับอย่าว่าไป ของกินได้ทุกอย่างเป็นของชอบเธอ แต่ถ้ามีแอลกอฮอล์ไหลเข้ากระแสเลือดเมื่อไหร่ตัวของเพื่อนตัวกลมผมจะแดงไปทั้งตัวเหมือนหมูแดง ผมก็เหมือนกันเลยเป็นเพื่อนกันได้
สังเวียนน้ำเมาเริ่มต้นขึ้นแล้ว พี่โอมทำหน้าที่ชงได้คล่องแคล่วไม่ติดขัด ส่วนกราฟเป็นคนลำเลียง ว่าไปสามคนนี้คงไม่ใช่เทพสุรามาเกิดหรอกนะ ไม่เช่นนั้นพวกผมแย่แน่ๆ คงขับรถกลับไม่ไหว แต่ไม่เป็นไรพี่เมตช่วยเราได้ และแล้วแก้วทุกแก้วก็เต็มไปด้วยส่วนผสมจากแสงโสม มะนาว โซดา ไหนๆ คืนนี้ก็ต้องเมาแล้วขอยกเลยแล้วกัน ขณะที่น้ำเมากำลังจะแตะปลายลิ้นเพื่อให้ผมได้รับรสชาติ พี่โอมก็ส่งเสียงห้ามผมเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว อย่าเพิ่ง” ผมหันไปมองตามเสียงพี่โอมหน้าเข้มด้วยความสงสัย หรือผมลืมอะไรไป อ่อ นึกออกแล้วยังไม่ได้ชนแก้ว
“ชนครับชน หมดแก้วว” ผมรีบยกแก้วของตัวเองขึ้นทำท่าจะชนรอบโต๊ะ
“เปล๊า! ไม่ได้จะชน กินง่ายๆ แบบนี้ก็เมาเปล่าๆ ไม่สนุก” แล้วมีอะไรอีกครับพี่โอม แค่จะเมาเหล้าเนี่ยนะ? ต้องมีพิธีรีตองอะไรอีกวะครับ ผมหันหน้าไปหาพี่เข้มด้วยความสงสัย
“ต้องเล่นเกมใครแพ้ยกน่ะ” กราฟเป็นคนตอบแทนพี่เมต ถ้าไม่พูดขึ้นมาผมลืมไปเลยนะว่ากราฟมาด้วย เพราะหลังจากที่เด็กเสิร์ฟยกแตงโมราดน้ำแดงมาให้ เจ้าตัวก็ตั้งหน้าตั้งตากินเงียบๆ แบบไม่สนใจใคร ‘สงสัยคงถูกลิ้น’ แต่ก็ไม่วายสั่งน้ำมะนาวปั่นมาเพิ่มอีกแก้วอยู่ดี
“ใครแพ้ต้องซดเพียวๆ” พี่จิ้นขยายความเพิ่ม
“อ้าว แล้วจะมีโซดามาทำไมคะ” นี่ก็อีกคน นั่งเงียบอยู่นานในที่สุดเพื่อนตัวกลมผมก็ถามออกมาจนได้ เธอคงทนอึดอัดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว ถ้าเพื่อนไม่ถามผมก็ว่าจะถามเหมือนกัน
“โซดาเอาไว้ผสมกับแสงโสม กินต่อหลังจากซดเหล้าเพียวๆ เข้าไป” พี่โอมหน้าเข้มอธิบายเพิ่ม ...แต่ผมว่าแบบนี้มันหนักไปหน่อยนะครับ เพราะเท่ากับเมาสองต่อเลยนี่นา พี่โอมมองรอบๆ โต๊ะ เมื่อไม่มีใครคัดค้าน >>> Play Now!
“เชิญลุงจิ้นในฐานะแก่สุด กล่าวให้โอวาทแล้วเริ่มเกมเลยครับ” เออเนอะ กับพี่เมตก็ไม่มีเว้นนะพี่โอม กวนเกรียนเถื่อนได้ทุกเลเวลจริงๆ
“ถ้าจะไปดาวอังคารให้เอาของไปอย่างหนึ่งจะเอาอะไรไป? ขอเหตุผลประกอบด้วย ถ้าเป็นพี่จะเอาจานไป เอาไปใส่ข้าวกิน” พี่จิ้นเปิดเกม หลังพูดจบพี่โอมก็รีบตอบทันที
“เอาอัฒจันทร์ไป เอาไปนั่งดูมะนาวต่างตุ๊ดมะตุ๊ดต่างดาวเผื่อเจอบนดาวอังคาร” พี่โอมตอบพร้อมให้เหตุผล
“มีเหตุผล ผ่าน” พี่จิ้นบอกว่าผ่าน ทำไมไปดาวอังคารต้องเอาอัฒจันทร์ไป เกี่ยวกันตรงไหน มะนาวงง?
“ต่อไปไอ้กราฟ” พี่โอมโยนมาให้กราฟตอบ
“เอาจักรยาน” กราฟคิดแป๊บหนึ่งก่อนตอบออกไป กราฟมันจะเข้าใจเกมนี้ไหมนะ แต่ก็น่าจะรู้เพราะเป็นรูมเมตกันน่าจะเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ
“ไม่มีเหตุผล ยกซะดีๆ” อ้าว...พี่จิ้นบอกไม่มีเหตุผลซะงั้น สรุปว่ากราฟไม่รู้แฮะ ยังดีเพราะตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจเกมนี้เลย มันคือเกมอะไรวะ
“ผมเอาจักรยานไปปั่นบนดาวอังคาร ไม่มีเหตุผลตรงไหน?” กราฟเริ่มโวย
“บร๊ะ! มีโวยนะมึง ก็มันไม่มีเหตุผลนี่หว่า ยกๆ” พี่โอมสั่ง
“ตาเรา” ผม? พี่จิ้นหันมาทางผม ตาผมแล้ว เอาอะไรไปดี?
“เอาการ์ตูนไป” อยู่บนดาวอังคารคงไม่มีร้านเช่าการ์ตูนแน่นอนผมมั่นใจ
“ไม่มีเหตุผล เอาไปทำไมการ์ตูน ดูกูนี่ เอาอัฒจันทร์ไปดาวอังคาร เหตุผลดีสุดๆ ยกๆ” พี่โอมหัวเราะร่วน สงสัยคงตลกหน้าตาของพวกผมที่ชักงงเข้าขึ้นมึน
ผมค่อยๆ ยกเหล้าเพียวๆ ขึ้นกระดก แต่ขอโทษเถอะว่ะครับ แก้วเป๊กใบเล็กกว่านี้ไม่มีเหรอครับ ทำไมพี่แกเอาแก้วดื่มน้ำมาใช้ แถมยังรินแบบจัดหนักแทบเกือบครึ่งใบขนาดนี้ อึ๋ย บาดคอ
“น้องหมูแดงล่ะ” เอ๋? ผมหันไปตามเสียงของพี่จิ้น ทำไมเรียกหมูแดง? อ้าว! เพื่อนผมทั้งตัวทั้งหน้าแดงไปหมดเลย สงสัยแอบชงเหล้าชิมก่อนแน่ๆ
“เอาอากาศไปค่ะ ดาวอังคารคงไม่มีอากาศหายใจ” เพื่อนตัวกลมผมเงยหน้าขึ้นมาตอบ ไม่มีเหตุผลแน่นอน อย่าบอกนะว่ามีเหตุผล
“มีเหตุผลนะเรา แต่ถ้ารู้แล้วห้ามเฉลยนะ ใครแอบบอกน่าดู” พี่จิ้นตี๋เลวพูดกำชับ สงสัยคิดว่าเพื่อนผมรู้แนวแล้วแน่ๆ
รอบแรกผ่านไป มีแต่ผมกับกราฟที่ยังไม่มีเหตุผล ส่วนคนอื่นรอดฉลุย วนกลับมารอบใหม่เริ่มที่พี่จิ้นตี๋เลว ดูสิคราวนี้จะเอาอะไรไป ว่าแต่จะไม่มีคำใบ้หน่อยหรอวะครับ
“เอาจักรยานไปปั่นเล่น” พี่จิ้นตอบด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“มีเหตุผล แต่ก็ต้องยก เพราะแก่ ฮ่าๆๆ” พี่โอมพูดไปหัวเราะไป พร้อมกับส่งแก้วเหล้าไปให้พี่จิ้น พี่ตี๋ก็รับไปกรึ๊บทันทีรวดเดียวหมดแก้วแบบไม่มีทีท่าอิดออด เสร็จแล้วก็หยิบมะนาวฝานแว่นชิ้นเล็กจิ้มเกลือเคี้ยวตาม คงอยากกระดกเต็มแก่ ทำไมพี่จิ้นเอาจักรยานไปได้ แต่กราฟเอาไปไม่ได้ล่ะ??
“โอม ตามึง” พี่จิ้นบอกให้พี่โอมรีบตอบ
“เอาออมสินไป จะได้มีตังค์เก็บ” พี่โอมตอบได้น่ารักมาก ตลก
“มีเหตุผล เหตุผลดีแบบนี้ก็ต้องยก” พี่จิ้นบอกให้พี่โอมรีบกรึ๊บ หึหึหึ สม แต่ผมว่าอีกหนึ่งเหตุผลที่สมควรยกเพราะปากบ๊อกๆ ฮ่าๆๆ
“มึงไอ้กราฟ” พอพี่โอมเทเหล้าเข้าปากก็รีบจัดการน้องเมตต่อทันที ท่าเทเหล้าเข้าปากเมื่อกี้ขอซื้อได้ไหม เทพมาก กระดกทีเดียวหายไปหมดแก้วเลย
“เอากะเหรี่ยงไปจับล้อมผ้าเก็บตังค์ค่าดู” กราฟเข้าใจตอบ
“มีเหตุผล แต่ก็ต้องยก เพราะพี่เมตของมึงทั้งสองคนก็ยกแล้ว” พี่จิ้นตัดสิน เออ ชักเริ่มสนุกแฮะ แต่ผมก็ยังไม่รู้เหตุผลอยู่ดี “ต่อไปน้องหมูแดง ตอบครับ” พี่จิ้นถามต่อ ทายซิเพื่อนตัวกลมผมจะเอาอะไรไป
“เอาโทรศัพท์ เผื่อคิดถึงใครจะได้โทรหาได้” เพื่อนตัวกลมผมตอบแล้ว เออมีเหตุผลเผื่อคิดถึงบ้าน เพื่อนตัวกลมผมคงรู้แนวเกมนี้แล้วแน่นอน
“ไม่มีเหตุผลนะครับ ยกครับยก”
อ้าว พี่จิ้นบอกไม่มีเหตุผลซะงั้น ผมก็นึกว่ารู้แล้ว หันไปมองเพื่อนตัวกลมคิดว่าก็คงงงเหมือนกัน ตาผมตอบแล้วเอาอะไรไปดี แล้วจะตอบอะไรถึงจะมีเหตุผล ปกติผมก็เป็นคนมีเหตุผลตลอดนะ แต่เกมนี้ผมไม่เข้าใจ ขอตั้งสติแป๊บ
พี่จิ้นตอบจาน จักรยาน มีเหตุผล
พี่โอม ตอบอัฒจันทร์ ออมสิน
แม่หมูตอบ อากาศ มีเหตุผล
ผมตอบอะไรดีล่ะ
“เอายานอวกาศไป เผื่อเบื่อๆ จะได้บินกลับจากดาวอังคารมาโลกได้” เจ๋ง อันนี้แหละมีเหตุผลสุดๆ ผมคิดอย่างนั้น
“ไม่มีเหตุผล ยก” พี่จิ้นบอกว่าไม่ใช่ มะนาวชักงง? เกมไรเนี่ย อึดอัดอยากรู้
“พี่เกมอะไรอะ งง” ผมงงจริงๆ จังๆ ทั้งงงแล้วเริ่มเมา
“เกมของคนมีเหตุผล” พี่โอมบอกแล้วก็ไม่ลืมทำหน้าเป็นต่อใส่ผม เชื่อตายละ เหตุผลอะไรเอากะเหรี่ยงไปดาวอังคารได้ ใบ้หน่อยได้ไหม?
“เปลี่ยนไปที่อื่นบ้างดิ เบื่อดาวอังคารแล้ว” ผมเริ่มไม่ไหว ขอเปลี่ยนสถานที่ละกัน
“โอเค คุณได้รับสิทธิ์นั้นทันที ถ้าติดเกาะอยู่กลางทะเลให้เอาอะไรไปด้วยหนึ่งอย่าง พร้อมเหตุผล เชิญพี่จิ้นครับ” พี่โอมโบ้ยมาทางพี่จิ้น
“เอาใจไป เผื่อคิดถึงใครจนทนไม่ไหว” หูยยยย เน่าสนิท
“มีเหตุผล อนุญาตให้เอาไปได้” พี่โอมบอกว่ามีเหตุผลอะ แสดงว่ามีจ.จาน พอคิดได้แล้ว ผมก็รีบตอบ
“เอาจ๊อดไปครับ อยากให้พักผ่อนบ้าง เห็นตีสองตีสามขายเครื่องออกกำลังกายตลอด สงสาร” ผมค่อนข้างมั่นใจว่าถูกแน่ๆ คราวนี้
“ไม่มีเหตุผล ยก” อ้าว!! อีกแล้วเหรอ แล้วทุกคนก็หัวเราะ เพื่อนหมูผมก็หัวเราะ แต่ผมรู้ว่าเธอก็ยังไม่เข้าใจหรอก เชื่อดิ
“น้องหมูแดงครับ” หัวเราะเสร็จพี่โอมก็รีบบอกให้เพื่อนตัวกลมผมตอบ
“เอาแว่นกันแดดไปค่ะ เผื่อแสบตา” เพื่อนตัวกลมของผมตอบ
“ไม่มีเหตุผลนะครับ ยกๆ” อะไรคือเหตุผลอะพี่ ยิ่งคิดยิ่งงง ต่อไปก็เป็นกราฟ
“เอากีตาร์ไปเล่น เผื่อวันไหนเบื่อฟังเสียงทะเล” กราฟตอบยิ้มๆ สงสัยปริมาณแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดอยู่ในระดับที่เกินกว่ากฎหมายกำหนดแน่นอน
“มีเหตุผล แต่ก็ต้องยก” พี่โอมสั่งเสียงเข้ม
ผมมองไปที่จุดรวมพลเสบียงเมา เห็นเหล้าเหลืออีกตั้ง 1 กลมที่ยังไม่ได้เปิด ผมถึงกับตกใจตาโต เพราะกลมที่สองก็เปิดแล้ว แต่ทำไมยังมีอีกตั้งขวดที่ยังไม่ได้เปิด ตอนนี้ผมเองก็เริ่มมึนๆ แล้วละครับ ถ้าซดอีกขวดนี่กองคาร้านนมแน่ๆ
“ขวดนั้นซื้อมาขู่เด็ก กูจะเก็บไว้กินกับเพื่อน”
ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับน้อยๆ แก้เขิน สงสัยพี่เข้มเห็นจังหวะที่ผมตกใจ ตอนที่มองไปเจอว่ายังเหลือเหล้าอีกตั้งขวดที่ไม่ได้เปิด ‘ค่อยยังชั่วหน่อย’ ผมแอบลอบถอนหายใจคนเดียว หลังจากที่รู้ว่าการดวลเหล้าคืนนี้ไม่ได้กะให้พวกผมตายคาสนาม
จากนั้นพวกผมก็เล่นเกมก๊งกันไปเรื่อยๆ แต่แทบไม่ได้คุยกัน เพราะผมตั้งใจและมีความพยายามอย่างมากที่จะเข้าใจเกมนี้ให้ได้ จนผมชักเริ่มอึนทั้งมึนจากฤทธิ์เหล้าและงงจากฤทธิ์ของเกมที่เล่นยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ผมอยากกลับแล้วเพราะรู้สึกว่าเริ่มง่วงตามันจะปิด แต่พี่เมตยักษ์สองตนก็บอกว่าอย่าเพิ่งกลับ บอกว่าไหนๆ ก็ออกมาแล้วจะพาไปดูของวิเศษของมหาวิทยาลัย แต่ต้องไปดูหลังเที่ยงคืน เชื่อกันรุ่นต่อรุ่นว่าใครไปดูจะได้คู่ แต่ถ้าใครไม่ได้ไปดูจะเรียนไม่จบ พูดมาขนาดนี้ผมกับเพื่อนก็อยากไปทันทีเพราะเคยได้ยินเพื่อนในคณะพูดมาเหมือนกัน กำลังเล่นเกมกันอยู่เพลินๆ พี่โอมก็พูดขึ้นมาว่ากลางวง
“เที่ยงคืนแล้ว ออกตามหาหัวใจ ม.กันดีกว่า”
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 6: เก็งรู
พอจบเสียงสั่งการจากรองหัวหน้าฝูง บรรดาลูกสมุนทั้งคนทั้งยักษ์ก็เคลื่อนพลออกจากร้าน หลังเที่ยงคืนนักศึกษาในร้านเริ่มบางตาเหลือนั่งกันอยู่ไม่กี่โต๊ะ อาจเป็นเพราะลูกค้าร้านนี้ส่วนใหญ่เป็นเด็กหอในที่ต้องรีบกลับเข้าหอพักให้ทันก่อนเวลาเที่ยงคืน เพราะถ้าไม่อย่างนั้น หากเข้าหอเกินเวลาต้องเซ็นชื่อกับรปภ.หน้าหออีก ใครลงชื่อครบสามครั้งก็จะถูกคาดโทษด้วยการเซ็นใบเตือนจากที่ปรึกษาหอ หรือถ้าใครโทษหนักเกินเยียวยาก็จะถูกส่งชื่อไปฝ่ายวินัยของทางมหาวิทยาลัยให้ตักเตือนต่อ แต่ก็มีนักศึกษาจำนวนไม่น้อยที่ไม่สะทกสะท้านกับกฎหอพักข้อนี้ อย่างพวกผมเป็นต้น เรื่องอะไรจะยอมเซ็นชื่อให้เสียประวัติล่ะครับ เข้าทางประตูหน้าไม่ได้พวกผมก็เลือกปีนเข้าทางอื่นแทน
ความจริงแล้วกฎระเบียบห้ามนักศึกษาหอในเข้าหอหลังเที่ยงคืนเพิ่งจะมีประกาศออกมาไม่กี่เดือนนี่เอง ก่อนหน้านั้นตีหนึ่งตีสองพวกผมยังขี่มอเตอร์ไซค์ออกมากินก๋วยเตี๋ยวโต้รุ่งหน้าม.กันอยู่เลยครับ เหตุผลที่ทางมหาวิทยาลัยประกาศกฎนี้ออกมาก็เพราะว่า นักศึกษาปีสองโดนคนข้างนอกใช้มีดแทงตอนดึกจนเกือบเสียชีวิต ต้องนอนรักษาตัวในห้องไอซียูอยู่หลายวัน เพราะเข้าไปช่วยแฟนที่กำลังจะถูกข่มขืน จากนั้นทางมหาวิทยาลัยก็เลยตั้งกฎนี้ออกมา ทำให้ช่วงแรกๆ ที่กฎนี้ออกมา หลังเที่ยงคืนคนนอกจะเข้ามาในมหาวิทยาลัยไม่ได้ ส่วนนักศึกษาเองก็ต้องยื่นบัตรนักศึกษาและต้องเซ็นซื่อ
ทำให้บรรยากาศหน้าม.ที่ปกติตีหนึ่งตีสองบางทีตีสามตีสี่ก็ยังคึกคักหายไป ประมาณเที่ยงคืนคนก็เริ่มบางตา มีแค่ร้านอาหารในสุรสวัสดิ์ที่ยังเปิดถึงดึก
เหล้า 2 กลม 5 คน ทำผมมึนเต็มที่ ขับรถมอเตอร์ไซค์ไหวหรือเปล่าชักเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง เหลือบตามองดูเพื่อนสาวตัวกลมที่กำลังเดินเป๋ซ้ายขวาออกมาจากร้าน พวกเราก็แยกย้ายกันไปเอารถของตัวเอง พี่จิ้นบอกว่าจะขับนำแล้วให้พวกผมขับตาม
“แม่หมูๆ เดินให้มันตรงๆ หน่อย” ผมส่งเสียงแซวเพื่อนแบบขำๆ ทั้งที่ตัวเองก็เริ่มตึงเต็มที่ ถ้ามีต่ออีกแก้วคงจอดสนิท จากนั้นผมก็เดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ด้านหน้าของร้าน โชคดีตอนที่ผมมามีที่ว่างให้จอดพอดี ไม่งั้นก็ต้องขับไปจอดไกลจากร้านเหมือนกัน มอเตอร์ไซค์ของผมเป็นรถรุ่นคุรุสภาสีขาวตกทอดมาจากรุ่นคุณพ่อ สภาพยังดี แม้อายุจะเยอะแต่เครื่องยังฟิต ไม่เคยงอแงกับผมสักครั้ง
“เดี๋ยวขอสตาร์ตรถก่อน แล้วค่อยขึ้นนะ ยืนไหวปะเนี่ย?” ผมหันไปมองเพื่อนตัวกลมที่กำลังจะค่อยๆ ยกขาก้าวขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ เธอหยุดชะงัก ยืนโงนเงน รอให้ผมสตาร์ตรถ
แก๊กกกกก แก๊กกกกกก ไม่ติด
แก๊กกกกก แก๊กกกกกก ทำไมไม่ติด
แก๊กกกกก แก๊กกกกกก แก๊กกกก แกกก แกกก อ้าว? รถเป็นอะไร
ทำไมรถมอเตอร์ไซค์ผมสตาร์ตไม่ติดล่ะ เกิดมางอแงอะไรตอนนี้ ทำไงดีล่ะครับ ผมขี่เป็นอย่างเดียวซ่อมไม่เป็นซะด้วย สติที่มีตอนนี้ก็ไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมลองสตาร์ตรถดูอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ติด หรือว่าน้ำมันหมด ผมรีบกุลีกุจอเปิดเบาะเพื่อดูน้ำมันในถัง น้ำมันก็ไม่ได้หมด สงสัยผมเมาจริงๆ ลืมไปเลยว่าดูแค่หน้าปัดรถมอเตอร์ไซค์ก็รู้แล้วว่าน้ำมันหมดหรือไม่หมด
“น้ำมันก็มีเกือบครึ่งถึง ทำไมสตาร์ตไม่ติดวะ? แม่หมูรถสตาร์ตไม่ติด สงสัยคืนนี้คงไม่ได้ไปแล้วละ” ผมหันหน้ากลับไปถามเพื่อนตัวกลมด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าเสียดาย “อดเลย นึกว่าจะได้ออกไปตามหาสิ่งมหัศจรรย์ของมหาวิทยาลัย”
“งั้นเดี๋ยวโทรบอกให้พี่มีนออกมารับ มะนาวเดินไปบอกห้องนั้นนะว่าเราคงไม่ได้ไปแล้ว เห็นเดินไปเอารถตรงมุมโน้น” แม่หมูรีบจัดแจงแสดงว่ายังมีสติ
ผมพยักหน้ารับคำ กำลังจะออกเดินไป แต่ยักษ์ห้องนั้นขับรถมาถึงพวกผมก่อน รถมอเตอร์ไซค์สองคันกับคนตัวใหญ่ๆ สามคน พี่จิ้นกับพี่โอมนั่งซ้อนท้ายกันมาบนรถเวสป้าสีครีม โดยมีพี่จิ้นเป็นคนขับพี่โอมเป็นคนซ้อนท้าย รถมีธงชาติติดด้วย ส่วนกราฟเป็นมอเตอร์ไซค์คันเล็กๆ เหมือนรถที่เขาใช้แข่งแต่เป็นแบบย่อส่วน กราฟนั่งคร่อมอยู่บนเบาะเล็กๆ จะว่าเท่มันก็เท่อยู่หรอกนะ แต่มันดูขัดกับบุคลิกพิกล มาดนิ่ง ใส่แว่น ดูเหมือนลูกคุณหนู แต่นั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คล้ายรถแข่งแต่งเทพ ว่าไปถ้ากราฟถอดแว่นหน้าตาจะเป็นยังไงนะ หน้าจะเปลี่ยนไปหรือเปล่า? สมัยเรียนมัธยมผมเคยจำหน้าเพื่อนคนหนึ่งไม่ได้ เพราะเพื่อนคนนั้นเปลี่ยนจากใส่แว่นมาใส่คอนแทกต์เลนส์ โคตรของความอึน
“รถนายเป็นอะไร?” กราฟขับรถมอเตอร์ไซค์จอดถามผม
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่สตาร์ตไม่ติด สงสัยคืนนี้คงไม่ได้ไปแล้วละ” ผมตอบกราฟเจือน้ำเสียงเสียดายลงไปด้วย อุตส่าห์ตั้งใจเอาไว้แล้วไม่อยากอารมณ์ค้าง แต่ถ้าจะให้ซ้อนรถห้องนี้ก็ไม่น่าจะนั่งพอ เพราะกะจากสายตารถสองคันนี้ก็ไม่น่าจะมีช่องว่างให้ผมกับเพื่อนตัวกลมซ้อนไปได้ รถอะไรวะ เบาะเล็กนิดเดียว
“มะนาว พี่มีนไม่มีรถออกมา บอกว่าเพื่อนยืมรถไปซื้อข้าว คงต้องรอให้เอามาคืนก่อน” เพื่อนตัวกลมผมเดินเซมาหา เอาไงดี? จะกลับก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ได้ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว จะโทรให้เพื่อนออกมารับก็ไม่ได้ ตอนนี้เลยเที่ยงคืนแล้วด้วย ถ้าต้องออกมาคงลำบาก อีกอย่างรปภ.คงไม่ให้ออกมาหรือถ้าได้ออกมาก็คงวุ่นวายกันน่าดู เพื่อนตัวกลมเริ่มจะไม่ไหวยืนตัวโงนเงนซ้ายทีขวาที ผมจึงรีบเข้าไปพยุงตัวเอาไว้ไม่ให้ล้ม โธ่วว นึกว่ายังพอมีสติ แต่ที่ไหนได้เมาหลบในนี่หว่า สถานการณ์ชักเริ่มไม่ค่อยดีแล้วละสิ
“ทำไมจะไปไม่ได้ มีรถสองคันที่ว่างเหลือเฟือ คันนี้ก็ว่าง รถไอ้กราฟอีก” พี่โอมพูดพร้อมขยับตัวเว้นที่ว่างเอาไว้ตรงกลาง ตบมือกับเบาะแปะๆ สองสามที เรียกผมไปนั่งตรงที่ว่างที่เหลืออยู่กระจิริด ผมว่าอย่าเรียกที่ว่างเลยเถอะว่ะครับ เรียกว่าช่องลมพัดผ่านน่าจะเข้าท่ากว่า คิดดูสิคนตัวใหญ่แถมสูงเหมือนยักษ์สองคนนั่งอยู่บนเบาะรถเวสป้าคันเล็กๆ คันเดียว มันจะมีที่เหลืออยู่เท่าไหร่กัน ไอ้ที่ว่างมันก็มีอยู่หรอกนะครับ แต่เหลือนิดเดียวจริงๆ กว้างแค่พอให้มดไต่ได้เท่านั้นแหละ
“มาลองนั่งดู” พี่จิ้นพูดพร้อมกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งตรงกลาง พี่โอมลุกออกจากเบาะหลีกทางให้ผมลองก้าวขาขึ้นไปนั่ง พอผมนั่งชิดติดกับหลังพี่จิ้นเรียบร้อย พี่โอมก็ขึ้นนั่งซ้อนผมจากด้านหลังทันที นั่งซ้อนสามได้จริงๆ ด้วย
“เพื่อนนายหลับ”
“หมูไหวไหม”
“ไหวๆ แต่มึน”
“ถ้าไหวทำไมหลับ”
“แค่พักสายตาเฉยๆ น่า”
“กลับห้องเถอะ”
“ไม่เอา อยากดูหัวใจม.อะ”
หลังจากที่กราฟบอกว่าแม่หมูหลับ ผมก็รีบลุกออกมาจากเบาะรถพี่จิ้น เดินตรงเข้าไปหาเพื่อนผมทันที ตอนนี้ผมไม่อยากไปดูหัวใจม.แล้วละ เลยขอให้ยักษ์ห้องนั้นขับไปส่งที่ห้องแทน คืนนี้เพื่อนผมคงไม่น่าไหว แต่พูดยังไงเธอก็ไม่ยอมยังดื้อดึงอยากดูอยู่นั่นแหละ คนเมานี่พูดยากจังครับ
“งั้นเปลี่ยนตำแหน่ง หมูแดงมานั่งคันนี้ ส่วนเราไปนั่งคันนั้น ดูท่าจะไม่รอดถ้าปล่อยให้ซ้อนท้ายกราฟ” พี่จิ้นพูดตัดบท สรุปผมก็ได้นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์กราฟ ผมค่อยๆ ยกขาก้าวขึ้นไปทำหน้าที่เป็นสก๊อยจำเป็น ผมว่ารถคันเล็กแล้ว เบาะรถยังเล็กได้อีก ซื้อมากะขับคนเดียวไม่ให้ใครซ้อนเลยหรือไงนะ แต่พอได้นั่ง มันก็นั่งได้พอดิบพอดีเลย เสียแต่ว่ามันชิดไปหน่อย ผมรู้สึกเหมือนกำลังนั่งกอดกราฟอยู่เลย หวังว่ากราฟคงไม่อึดอัด
พอทุกอย่างลงตัว ก็ถึงเวลาที่ขบวนรถพวกผมจะเคลื่อนตัวออกไปผจญภัยตามล่าหาหัวใจมหาวิทยาลัย รถพี่จิ้นขับนำหน้า กราฟขับตามหลังไปติดๆ ถนนเส้นนี้ค่อนข้างเปลี่ยวที่สุดในมหาวิทยาลัยและอยู่ไกลจากหอพักมากที่สุดเหมือนกัน
“นายขยับเข้ามาอีกได้นะ เดี๋ยวตก” กราฟขยับก้นไปด้านหน้าให้ผมขยับตัวตามเข้าไปอีกนิด ผมมองกราฟจากด้านหลัง ไหล่โคตรกว้าง หลังหนาอุ่นของกราฟมีกลิ่นหอมอ่อนลอยโชยตามลมเย็นๆ พัดปะทะหน้าปะทะรูจมูกผม นั่งรถมอเตอร์ไซค์ตอนดึกให้ลมเย็นๆ พัดตีหน้า มันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ ‘โคตรอยากนอนเลยตอนนี้’
“เฮ้ยยยยยย!” ผมสะดุ้งสุดตัว หลับ! ตะกี้ผมหลับ!! ผมนั่งหลับบนรถมอเตอร์ไซค์... ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม เมื่อกี้ผมเกือบหงายท้องหล่นจากรถ ดีนะเอามือคว้าเอวกราฟได้ทัน กราฟก็คงตกใจเหมือนกันรีบเอื้อมมือดึงแขนผมให้เกาะเอาไว้ที่เอว ผมเกาะเอวแน่นเลยละ ‘เกือบตายไหมล่ะ’
“นั่งหลับได้ไง” เสียงกราฟดูอารมณ์เสียหน่อยๆ มือที่ดึงแขนผมไปเกาะไว้ที่เอวจับเอาไว้แน่น
หัวใจผมเต้นตึกตักๆ ยังไม่หายตกใจเลยอะ ถ้าเมื่อตะกี้หล่นลงไปบนถนนตอนที่รถยังวิ่งอยู่นะ ไม่อยากจะคิดสภาพเลยว่าจะออกมาแย่ขนาดไหน...อารามตกใจทำให้ตอนนี้ผมเริ่มสร่างเมา
“มีเรื่องตลกไหม?”
“เรื่องตลก?” ผมงง ยังไม่หายจากอาการตกใจดี จู่ๆ กราฟก็ถามหาเรื่องตลก แต่มันใช่เรื่องไหม ปั๊ดโธ่ววว
“ถ้ามี เล่าให้ฟังหน่อย นายจะได้ไม่หลับ” กราฟยังไม่ละความพยายาม บีบมือผมแรงๆ ทีหนึ่งแล้วก็บอกย้ำอยู่นั่นแหละว่าถ้าผมไม่เล่าหรือคุยอะไร เดี๋ยวผมจะหลับ ผมเลยอือๆ ออๆ บอกว่าขอคิดก่อน จนนึกขึ้นได้ว่ามีอยู่เรื่องหนึ่งนี่หว่า
“มีเรื่องหนึ่ง แต่ไม่ใช่เรื่องของเราหรอกนะ เรื่องมันมีอยู่ว่า...”
เด็กปีหนึ่งของม.เรานี่แหละไปเล่นฟิตเนส ปกติจะไปกับเพื่อนเมตแต่วันนั้นเพื่อนเลิกเรียนค่ำเลยไปเล่นคนเดียว เผอิญว่ามีเครื่องเล่นอยู่เครื่องหนึ่งว่าง ซึ่งเป็นเครื่องที่เขาไม่เคยได้เล่นเลย เพราะเครื่องนี้คนเล่นเยอะ หรือไม่ก็ตรงเบาะชอบเปื้อนรอยเหงื่อ เขาเลยไม่เคยได้ลองเล่นดูสักที พอดีวันนั้นเครื่องว่างเลยได้โอกาสลองเล่นดูครั้งแรก เครื่องนี้ต้องถอยหลังเอาก้นเข้าไป ด้วยความที่ไม่เคยเล่นมาก่อนเลย เขาเลยมีท่าทางเก้ๆ กังๆ ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก เขานั่งเล่นอยู่แบบนั้นแป๊บเดียวก็มีนักศึกษาชายชาวต่างชาติเดินเข้ามาหาเขาจากด้านหลัง แล้วพยายามสื่อสารด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดว่า
“เก็งรูๆ” พูดจบก็เดินกลับออกไป
เกร็งรู ขมิบเหรอ? เครื่องนี้ต้องขมิบตอนเล่นเหรอวะ (เขาคิดในใจ) ตอนนั้นเขาคิดว่าทำไมต้องเกร็งรูด้วย ไม่ใช่ผู้หญิง ทำไมต้องเกร็งรู เขาเลยไม่ได้สนใจ ยังคงนั่งเล่นเครื่องเล่นนั้นใหม่แบบงงๆ ด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เหมือนเดิม และไม่ได้เกร็งรูตามนักษาต่างชาติคนนั้นบอก
เขาเล่นอยู่แบบนั้นได้ไม่นานนักศึกษาชายคนเดิมก็เดินกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าตึงๆ ดูซีเรียสมากๆ แล้วพูดประโยคเดิมว่า
“เก็งรูๆๆ” แล้วก็เดินจากไปอีกแบบหัวเสีย
อะไรวะ เขามองตามอย่างงงๆ สงสัยคงเล่นผิดจริงๆ เกร็งรูก็เกร็งรูวะ พอคิดได้แบบนั้นแล้วก็เริ่มเล่นใหม่ คราวนี้เขาไม่ลืมเกร็งรูไปด้วย เล่นไปด้วยเกร็งรู ฮึบ! ฮึบ! ฮึบ!
แต่เขาเกร็งรูอยู่ตรงนั้นได้ไม่นาน นักศึกษาชายคนเดิมก็กลับมาอีก คราวนี้หน้าเครียดกว่าเดิม พอเดินมาถึงตัวก็ลากเขาออกจากเครื่องเล่นพาเดินไปหน้ากระจก แล้วค่อยๆ พูดเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัด แต่คราวนี้พูดช้าลงเน้นทีละคำ
“เก็ง เปง รู”
สิ้นเสียงนักศึกษาชายชาวต่างชาติ เด็กปีหนึ่งคนนั้นก็หันหลังกลับไปมองที่กระจก เห็นเป้ากางเกงขาดเป็นรูเบ้อเริ่ม แล้วสติเขาก็หลุดออกจากร่าง จนถึงตอนนี้เขายังไม่เคยก้าวขาเข้าไปในฟิตเนสอีกเลย พอเล่าจบผมแอบเห็นไหล่ของกราฟมันสั่น ตลกอะดิ
“แล้วตอนนั้น อายไหม?”
“โคตรอาย” ผมรีบตอบ
หวีดดด วี้ดดด วิ้ว ว ว ว ว ว เสียงลมพัดใบไม้แห้ง ลอย ป ลิ ว ว ว ว
พอผมนึกขึ้นได้ก็เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ
“!” กราฟรู้ได้ไงว่าเด็กปีหนึ่งคนนั้นเป็นผม
“ฮ่าๆๆ” กราฟหัวเราะขำ เออ หัวเราะเข้าไป ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก แม่ม
พอเล่าเรื่องจบรถของเราก็ขับมาถึงประตูอีกฟากของมหาวิทยาลัยพอดิบพอดี ถนนเส้นนี้บรรยากาศดูเปลี่ยวมาก วังเวงสุดๆ ใช้เป็นโลเคชั่นถ่ายรายการผีได้เลย ผมว่าถ้ามีใบไม้แห้งสักใบร่วงลงมาจากต้นก็คงได้ยินเสียงกระทบพื้นดังกรอบแกรบแน่ๆ ถึงจะมีไฟสีส้มอมเหลืองส่องตลอดเส้นแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ถนนเส้นนี้ดูปลอดภัยมากขึ้นเท่าไหร่
พอขับมาได้สักพักถนนก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ เพราะเสาไฟแถวนี้เขาไม่ได้เปิดไฟ มีแค่แสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์ของพวกผม ชักเริ่มตื่นเต้นขึ้นแล้วสิ ขับมาเรื่อยๆ รถมอเตอร์ไซค์พี่จิ้นก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลง รถพี่จิ้นจอดแล้ว กราฟที่ขับตามมาก็จอดเทียบข้างๆ กัน รถสองคันจอดแล้วแต่ยังไม่มีคันไหนดับเครื่องยนต์ ยังไม่มีใครลงจากรถ พี่จิ้นกวักมือเรียกให้กราฟขยับรถเข้าไปหาอีกหน่อย แต่ไอ้พี่โอมนี่สิทำปากขมุบขมิบน่าหมั่นไส้ บอกว่าพวกผมขับรถช้า
โอยยย ตื่นเต้น! วันนี้แล้วสินะที่ผมจะได้เห็นหัวใจมหาวิทยาลัยที่เขาร่ำลือสักที
พี่จิ้นกับกราฟดับเครื่องยนต์รถมอเตอร์ไซค์ พี่โอมบอกให้เราทุกคนเงียบอย่าส่งเสียงดัง การดูหัวใจมหาวิทยาลัยต้องตั้งสติให้ดีมีสมาธิแน่วแน่ ถ้าเราไม่ตั้งใจจริงจะมองไม่เห็น ผมเคยได้ยินเขาเล่ากันมาว่า การมาตามหาหัวใจมหาวิทยาลัยต้องให้รุ่นพี่เป็นคนพาน้องปีหนึ่งออกมาดูเท่านั้นถึงจะมองเห็น จะเป็นพี่เมต พี่รหัส พี่เปอร์ หรือพี่อะไรก็ได้ แต่ต้องเป็นรุ่นพี่ ห้ามเด็กปีหนึ่งมาดูกันเองเด็ดขาด เรื่องนี้ผมเห็นด้วยนะเพราะถนนเส้นที่ขับมาโคตรของความเปลี่ยวอันตรายเกินไปถ้าจะมากันเอง ยิ่งฟังเขาเล่ามาผมยิ่งอยากรู้
“หลับตาอธิษฐาน” พี่จิ้นพูดขึ้นมาหลังจากที่ทุกคนเงียบเสียงได้สักพัก บรรยากาศตอนนี้เงียบกริบมากครับ หลังจากดับเครื่องรถมอเตอร์ไซค์แล้ว มืดและเงียบโคตร ตอนนี้ได้ยินแค่เสียงแมลงกลางคืนร้องหวีดๆ ชวนให้ขนลุก ผมทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น พออธิษฐานเสร็จก็พยายามกวาดสายตามองออกไปในความมืดหาหัวใจของมหาวิทยาลัย พี่จิ้นมองขึ้นไปบนฟ้า แล้วก็พูดว่าวันนี้โชคดีฟ้าเปิด น่าจะได้เห็นหัวใจมหาวิทยาลัย แต่ต้องรออีกสักประมาณเจ็ดนาที ระหว่างนี้ให้ทุกคนเงียบๆ ห้ามส่งเสียง
จากนั้นทุกคนก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“เงยหน้า แล้วมองตามมือพี่” พี่จิ้นพูดเสร็จก็ค่อยๆ ชี้นิ้วมือไปบนฟ้า
แล้วค่อยๆ ชี้มือลงมาตรงพื้นถนน
จู่ๆ แสงไฟก็สว่างวาบ!!!
“!” ผมตกใจตาโต นึกว่าแสงไฟมาจากไหน ที่ไหนได้แสงไฟจากรถมอเตอร์ไซค์นี่เอง ตอนนี้พวกผมยังไม่มีใครลงจากรถนะครับ
ผมเห็นเกาะกลางถนนเล็กๆ >> มี >> รอยคอนกรีต >> เป็นร่องรูปหัวใจเล็กๆ
“...” ผมพูดอะไรไม่ออกครับ ขอยืนไว้อาลัยหนึ่งนาที RIP ให้ลุงเฉลียว ป้าฉลาด ญาติห่างๆ ของสมองผม
ทั้งสามคนหันมามองผมเป็นตาเดียว พอเห็นท่าทางตลกๆ ของผม สามยักษ์ก็หัวเราะออกมาเสียงดังสนั่นกลบเสียงแมลงกลางคืน เออ... ได้แกล้งน้องปีหนึ่งนี่ฟินขนาดนี้เลยหรือไง ผมหันไปหาเพื่อนเมตตัวกลมที่ยังคงเงียบสนิท สงสัยช็อกไม่ต่างกับผมเท่าไหร่ เธอคงอึ้ง! แต่กลับกลายเป็นว่าเธอไม่ได้ช็อกหรืออึ้งแต่อย่างใด เพราะหมูหลับไปแล้ว
“ปีหน้าอย่าลืมพาน้องปีหนึ่งมาขอพรนะครับ” ไอ้พี่โอมพูดล้อเลียน ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที ใครจะสร้างบาปให้ตัวเองล่ะครับ แต่ถ้าน้องอยากมา ผมคงไม่ปฏิเสธ ปีหน้าผมจะเป็นคนหัวเราะมั่ง หึหึหึ
“ไม่เชื่อแต่อย่าลบหลู่ รับรองมาไหว้หัวใจในตำนานแล้ว ลืมคำว่า ‘โสด’ ได้เลย” ไอ้พี่โอมหน้าเข้มยังไม่หยุดหลอกผม ทำหน้าทะเล้นใส่ผมอย่างอารมณ์ดี มีความสุขละสิ ได้แกล้งเด็ก ตอนนี้ผมอยากเหนี่ยวรูมเมตห้องนี้สักคนละป๊าบสองป๊าบ
ผมกระจ่างใจแล้วครับ ทำไมบางคนมาถึงไม่เจอก็มันเป็นแบบนี้ไง แล้วใครจะหาเจอ ผมแอบเห็นมีดอกไม้วางไว้ด้วยแหละ สงสัยถูกหลอกว่าต้องเอาดอกไม้มาไหว้ด้วยแน่ๆ ส่วนประเด็นที่บอกว่าไม่ใช่ทุกวันที่จะเจอ ผมว่าวันนั้นน่าจะฝนตกน้ำท่วมมิดจนมองไม่เห็นมากกว่า เพราะมันเล็กมากกกกกก...
ไหนวะ ใครที่บอกว่า ตอนที่เห็นมันจะมีแสงสว่างวาบขึ้นที่หัว อ้อ เข้าใจละ ที่บอกว่าแสงวาบตรงหัว เพราะมันวิ้งขึ้นมาน่ะสิ พอรู้ว่าโดนตุ๋นโดนต้ม จี๊ดจริง งานนี้มันจี๊ดดดจริงโว้ยยยยยย
“เป็นอันเสร็จพิธี ประทับใจไหมครับน้องปีหนึ่ง” พี่จิ้นถามผมยิ้มๆ ผมรีบยกมือทำเป็นเขาบนหัว ประทับใจมากครับพี่
“ดึกละ กลับดีกว่า คืนนี้หลับฝันดี” ไอ้พี่โอมมันก็ยังกระโตกกระตากแสดงท่าทางว่าอารมณ์ดีออกมาอย่างเปิดเผย พี่ฟินกี่รอบแล้วเนี่ยกับการแกล้งเด็ก
ขากลับก็เหมือนเดิมเวสป้าแซนด์วิชไส้หมูแดงของพี่จิ้นขับนำ ผมกับกราฟขับตาม ขับมาได้สักพัก ลมเย็นๆ พัดปะทะหน้าผม แสงไฟสีส้มอมเหลืองจากเสาไฟ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวกราฟลอยเข้าจมูก ชวนให้หนังตาผมพานจะปิด
“นาย” กราฟเอามือสะกิดตัวผม
“...”
“นาย... นาย”
“...”
“มะนาว!” กราฟกระตุกมือผมแรงๆ สองสามที ผมถึงขานรับ
“ว่า” เมื่อกี้ผมหลับอีกแล้ว? คราวนี้ผมฉลาดกว่าขาไป พอรถออกตัวผมก็เอาแขนไปโอบเอวกราฟเอาไว้แน่นทันทีแทบไม่ต้องให้บอก เพราะรู้ว่าขากลับผมมีสิทธิ์หลับเหมือนขาไปชัวร์ๆ
“หลับ?”
“ตอนแรกว่าจะหลับตาเล่นๆ เห็นลมเย็นดี สุดท้ายดันหลับจริง”
“อยากฟังเรื่องตลกอีก”
“ไม่เล่าแล้วง่วง”
“เดี๋ยวก็หลับ”
“ขาไปเราเล่าแล้ว ตากราฟบ้างดิ ผลัดกัน”
“...” กราฟนิ่งไปสักพัก เหมือนพยายามนึก ก่อนจะบอกว่าไม่มีเรื่องตลก
“งั้น ร้องเพลงแร็พ หรืออะไรก็ได้” ผมตอบส่งๆ ออกไป คราวนี้ไอ้กราฟเงียบไปเลย เราสองคนนั่งเงียบไปสักพัก สงสัยกราฟกลัวผมหลับ เลยเอามือมาจับแขนไว้ซะแน่น
หากบังเอิญสายตาเธอ จะผ่านมาที่ฉัน และเธอนั้นบังเอิญจะสนใจ
หากบางทีหัวใจเธอ เจอสิ่งที่ซ่อนไว้ ก็คงเพราะว่าใจเราตรงกัน
แต่มันคงไม่มีทาง เป็นอย่างที่คิดไว้ และเราไม่มีทางจะรักกัน
และไม่มีเรื่องบังเอิญ จะเกิดขึ้นทั้งนั้น เพราะฉันคิดฝันไปคนเดียว
*อยู่กับความเหงา กอดกับความฝัน อยู่กับความหวังที่มันยังไม่หายไป
อยู่กับความรัก ที่มันบังเอิญไม่เป็นใจ เพราะไม่มีทางจะมีเธอ
ก็คงเป็นเพราะความจริง มันต่างจากที่ฝัน และเธอนั้นไม่เคยจะสนใจ
แต่บังเอิญฉันยืนยัน จะเก็บความฝันไว้ เก็บมันไว้ให้เธอเพียงคนเดียว
มีเพียงความเหงา มีเพียงความฝัน เพียงเธอเท่านั้นที่มันยังขาดหายไป
ก็มีความรัก แต่เธอบังเอิญไม่มีใจ ฉันไม่มีทางจะมีเธอ
ก็ฝันว่าสักวัน จะมีเธอ
*เพลง ไม่บังเอิญ/กุลวัฒน์ พรหมสถิต
“นาย”
“นาย...นาย...ถึงหอแล้ว”
ผมหลับ หลับไปตั้งแต่ฟังเพลงท่อนแรกจบ
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 7: อย่าจับ ‘เป็ด’ ได้ไหมจ๊ะ
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
ส้มโอ แตงโม แตงไทย ลิ้นจี่ ลำไย องุ่น พุทรา
เงาะ ฝรั่ง มังคุด กล้วย ละมุด น้อยหน่า
ขนุน มะม่วง นานาพันธุ์♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์แม่หมูดัง
“หมู โทรศัพท์”
“...” เงียบ
“หมูๆ รับโทรศัพท์”
“...” เงียบ
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทางที่เรียก ผมจึงค่อยๆ ขยับเขยื้อนตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินสะลึมสะลือไปเรียกให้เพื่อนเมตลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ ผมเปิดเปลือกตาข้างซ้ายมองหาเพื่อนเมตแต่แม่หมูไม่ได้นอนอยู่บนเตียง สงสัยรีบออกจากห้องจนลืมโทรศัพท์เอาไว้แน่ๆ ผมกดปิดนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ แล้วค่อยๆ พาร่างเดินกลับมาทิ้งตัวนอนต่อบนเตียง
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
Aye aye aye, aye aye aye
Tell you baby, you huggin up the big monkey man
Aye aye aye, aye aye aye
Tell you baby, you huggin up the big monkey man
I never saw you, I only heard of you
huggin up the big monkey man
I never saw you, I only heard of you
huggin up the big monkey man ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
นอนต่อได้สักพักเสียงนาฬิกาปลุกของผมก็ดังขึ้น จึงงัวเงียเอื้อมมือไปกดเลื่อนเวลาออกไปอีกห้านาที
“ขออีกห้านาทีน่า” ผมบ่นงึมงำคนเดียว แล้วกดสวิตช์เปลือกตาหลับต่อ
นอนต่ออีกพักใหญ่ ยังไร้วี่แววเสียงปลุกจากนาฬิกา
กี่โมงแล้ว? ทำไมนาฬิกาไม่ปลุกสักที
ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลา เหลืออีกแค่สิบห้านาทีก็ถึงเวลาเข้าเรียน ผมตกใจตาสองข้างเบิกโพลงรีบสวมวิญญาณเสือเผ่นเด้งตัวลุกจากเตียง ถอดเสื้อนอนออกภายในไม่ถึงวินาที จากนั้นวิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องน้ำ เสร็จแล้วกุลีกุจอแต่งตัวออกจากห้องไปด้วยความเร็วยิ่งกว่าแสง พอไปถึงหน้าหอพัก เสียบกุญแจสตาร์ตรถเสร็จก็รีบบิดรถมอเตอร์ไซค์บึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาในการเดินทางรวมวิ่งผ่านน้ำเพียงแค่สิบสี่นาทีเท่านั้น เหลืออีกแค่หนึ่งนาทีผมก็อาศัยขาทั้งสองข้างวิ่งไปจนถึงหน้าห้องเรียน แล้วรีบเดินเข้าห้องไป
“ยังดีที่ทัน” ผมบ่นคนเดียว จากนั้นก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนที่จองที่นั่งเผื่อเอาไว้ให้
“โห มะนาว นึกว่าจะมาไม่ทันแล้ว ไม่งั้นตายแน่ วันนี้มีควิซย่อยด้วย” โก๋เพื่อนในคณะของผมทัก พร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าปาดคอตัวเอง (เพื่อนคนนี้แหละครับที่เป็นคนแนะนำการ์ตูนวายให้ผมรู้จัก ขอบใจมากนะโก๋)
“เออ เล่น เอา เหนื่อย พอ ดี ตื่น สาย อา จารย์ ยัง ไม่ เช็ก ชื่อ ใช่ ไหม?” ผมตอบเพื่อนกระท่อนกระแท่น พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ แฮกๆ แฮกๆ
“กลิ่นละมุดหึ่งเลยนะ ไปเมามาเหรอเมื่อคืน” ไอ้โก๋พูดแล้วเอามือปิดจมูกแถมยังทำหน้ารังเกียจผมอีก
“กินมา แต่ไม่ได้ตั้งใจเมา” ผมตอบแบบเอือมๆ ตั้งใจแค่ว่าจะไปกินนมไม่ได้ตั้งใจไปกินเหล้านี่หว่า ใครจะนึกว่าไปร้านนมแล้วจะได้กินเหล้า
“ไปกินร้านไหนมา”
“ร้านนมตาโอ” ผมตอบ ตอนนี้เริ่มหายใจคล่องขึ้น
“ร้านตาโอเนี่ยนะ ทำไมมีเหล้าขาย?”
“งงเหมือนกัน”
“สภาพแย่มาก กลายเป็นมะนาวกลิ่นละมุดไปซะละ” โก๋พูดขำๆ ทำหน้าตากวนตีนแซวผม ก่อนที่พวกผมจะเปิดบทสนทนาไปมากกว่านั้น อาจารย์ก็เข้ามาเช็กชื่อแล้วก็เริ่มแจกแบบทดสอบย่อยให้เริ่มทำ พวกผมเลยต้องจบการสนทนาลง พอหมดคาบชั่วโมงเรียน เพื่อนๆ ในคณะก็เริ่มทยอยกันออกจากห้อง แล้วก็มีเพื่อนผู้หญิงเดินเข้ามาคุยกับผม เพื่อนคนนี้ชื่อโอ๋ครับ นิสัยดี ตัดผมซอยสั้น เป็นคนมั่นใจ แต่งตัวเปรี้ยวๆ หน่อย
“มะนาว”
“ว่า?”
“มะนาวนี่น่ารักดีนะ มีแฟนยัง?”
“เอ่อ...ยัง” เอ๋? มาถามกันตรงๆ แบบนี้ผมก็เขินอะดิ ถามทำไม? อยู่ดีๆ ก็ถาม
“แล้วมะนาวมีคนชอบยัง?”
“ยัง”
“เราชอบมะนาว”
“...”
“เราขอจีบมะนาวนะ” ตกใจครับ โอ๋จ้องตาผมรอคำตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมว่าโอ๋ก็น่ารักดีนะ ผมจะตอบยังไงดี ผมยืนนึกคำตอบสักครู่ ผมยิ้มให้โอ๋ที่ยืนยิ้มให้ผม
“เราเป็นตุ๊ดน่ะ”
“อ้าว? จริงเหรอ งั้นเราขอเป็นเพื่อนมะนาวนะ” โอ๋ยิ้มให้กับผม ผมพยักหน้าตอบโอ๋กลับไป “มะนาวน่ารักดี ถึงไม่ได้เป็นแฟน เป็นเพื่อนกันก็ดีอีกแบบ” โอ๋พูดจบก็ยิ้มให้ผม จากนั้นก็เดินจากไปเฉยๆ ง่ายๆ อย่างนี้เลย ทำไมมันง่ายขนาดนี้ เป็นตุ๊ดนี่ดีว่ะ รู้สึกอยากขอบคุณสองพี่เมตยักษ์ของกราฟขึ้นมาทันที
“เป็นตุ๊ด ทำไมถึงคุยกับผู้หญิง” เสียงใครลอยมาเข้าหูผม ทำไมเป็นตุ๊ดแล้วต้องคุยกับผู้ชายอย่างเดียวหรือยังไง? ตรรกะโลกไหน ว่าแล้วผมก็รีบหันไปหาต้นเสียงก็เจอกับไอ้แว่นกราฟยืนจ้องผมอยู่ พอเห็นสายตากราฟที่มองมา ทำไมผมรู้สึกนึกคำพูดไม่ออก
“นิดนึง” เอ่อ ผมตอบแบบนี้ถูกไหม? ก็เมื่อกี้ไม่ได้แค่คุยกันเฉยๆ โอ๋เข้ามาขอจีบผมต่างหาก
แล้วกราฟก็เดินจากผมไป ถือเป็นครั้งแรกที่ผมคุยกับกราฟนอกจากการคุยโทรศัพท์หอพัก แสดงว่ากราฟเริ่มชินหน้าผมแล้ว ต้องรีบกลับไปเล่าให้แม่หมูฟัง คิดได้ดังนั้นผมก็รีบบึ่งรถกลับหอพักทันที ยังดีที่วันนี้มีเรียนแค่ตัวเดียว ไม่งั้นผมแย่แน่ๆ มีสิทธิ์ดับอนาถเป็นซอมบี้วิญญาณหลุดคาห้องเรียนเป็นแน่แท้ เที่ยงเกือบบ่าย ผมรีบกลับหอไปนอนต่อดีกว่า ตื่นมาแล้วค่อยหาข้าวกิน
ผมกำลังจะจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้บริเวณลานจอดรถของหอพัก สังเกตเห็นว่าหน้าหอพักบริเวณโต๊ะรปภ.มีตำรวจกับนักศึกษาชายยืนอยู่เต็มไปหมด หอพักผมมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นักศึกษายกพวกตีกัน หรือว่ามีคนขโมยของแล้วถูกจับได้ แต่ดูเหมือนคนกลุ่มใหญ่และตำรวจกำลังเดินตรงเข้ามาหาผม
“นี่แหละครับ รถผมที่หายไป” นักศึกษาชายท่าทางตื่นๆ ที่เดินมากับเจ้าหน้าที่ตำรวจพูดขึ้นมา พร้อมกับชี้มือมายังรถมอเตอร์ไซค์ที่ผมกำลังนั่งคร่อมอยู่
“อะไรนะครับ” อะไรวะ??? จะเป็นรถของพี่ได้ยังไงวะครับ ในเมื่อรถคันนี้เป็นของพ่อผม กุญแจก็กุญแจรถผม ผมยืนงงในดงตำรวจ แต่พี่คนนั้นไม่สนใจคำพูดผม เดินนำตำรวจไปข้างหลังรถ ชี้ไปที่ป้ายทะเบียน เขาพยักหน้ายืนยันว่าเป็นรถของพี่เขาจริงๆ ผมก็รีบลงจากรถเพื่อมาดูป้ายทะเบียน
ร ย ม
ลำปาง
405
เฮ้ยยยยยย!!!! ผิดคัน ไม่ใช่นครพนม ไม่ใช่รถผม ไม่ใช่รถพ่อผม ผมหน้าซีด ตกใจจนมือสั่น
“พะ...พี่ครับ ผมขอโทษนะครับ สงสัยขับไปผิดคัน เมื่อเช้าผมรีบไปเรียน รถพี่กับรถผมเหมือนกันเปี๊ยบเลยครับ” พอรู้ตัวผมก็รีบยกมือไหว้ขอโทษพี่เขาพร้อมกับลอบมองสายตานายตำรวจ “ผม...ขอโทษนะครับ ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ” เสียงผมสั่น ทั้งกลัวโดนจับเข้าคุก ทั้งตกใจ ทุกสายตามองมาที่ผมจุดเดียว สายตาจับผิดแบบนั้นทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก รู้สึกแขนขาไม่มีแรง ผมหันไปหาพี่เจ้าของรถตัวจริง พี่เขาก็ยังนิ่ง สงสัยโกรธจริงๆ
“เฮ้ยๆ!!! มีเรื่องอะไรกันวะ” เสียงโวยวายคุ้นหูดังขึ้น พี่เข้มก้าวพรวดเข้ากลางวงสนทนา พอเห็นว่ามีนายตำรวจอยู่ตรงนั้นด้วยพี่แกก็รีบเข้าไปตีสนิททันที “อ้าว คุณตำรวจก็อยู่ด้วย มีเรื่องอะไรกันหรือครับ หรือว่ารถใครหาย?”
“คงไม่มีอะไรแล้วละครับ แค่เรื่องเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิด?”
“กูนึกว่ารถหายเลยไปแจ้งความ” พี่เจ้าของรถอธิบายพี่เข้มเสียงนิ่ง ยังมีท่าทีไม่พอใจอยู่ “แต่สุดท้ายน้องมันแค่ขับไปเรียนผิดคันว่ะ” พี่เจ้าของรถทำหน้าเซ็ง บุ้ยปากมาทางผม
“แล้วมึงจะอะไรนักหนาว้า น้องมันไม่ตั้งใจไอ้ห่า มะนาวขอโทษพี่เขาเร็ว”
“ผมขอโทษครับพี่” ผมยกมือไหว้พี่เขาอีกรอบ คราวนี้พี่แกคงอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เพราะพยักหน้ารับไหว้ผม
“ไม่มีอะไรแล้วละครับคุณตำรวจ รบกวนคุณตำรวจแค่นี้นะครับ”
พอเรื่องคลี่คลาย ทุกคนแยกย้าย นายตำรวจก็เดินกลับออกไป แต่ไม่วายกำชับผมให้เพิ่มความรอบคอบมากขึ้น
“เกือบโชคดีได้ไปเที่ยวฮ่องกงแล้วนะมึง”
“...”
“ไม่ต้องตกใจแล้ว ถ้าเรื่องถึงมือกูทุกอย่างเคลียร์ เหมือนขามึงสั่นๆ นะ เอ หรือขาสั้นๆ วะ” พี่โอมหันมาพูดกับผมพร้อมกับตบไหล่เบาๆ แล้วค่อยเดินไปส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รถพร้อมกับที่ปรึกษาหอพัก
“...” ผมยังมึนอยู่
แล้วรถผมไปไหน?
เยดด โด้วว! ลืมเรื่องเมื่อคืนไปสนิท ผมเริ่มทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมไปกินนมร้านนมตาโอ แต่ได้กินเหล้าแทน จากนั้นก็ตั้งใจว่าจะไปดูหัวใจมหาวิทยาลัย รถสตาร์ตไม่ติดเลยจอดทิ้งไว้ ไปดูหัวใจมหาวิทยาลัยเสร็จ ขากลับผมหลับตื่นมาก็นอนอยู่บนเตียง แต่ผมกลับเข้ามานอนในห้องได้ยังไง? สลัด! รถผมยังจอดอยู่ร้านนม!
“ทำไมยังไม่เข้าห้อง ยังไม่หายตกใจหรือไง”
ใช่ครับ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ม้านั่งหน้าหอ รู้สึกเหมือนขามันไม่มีแรงเท่าไหร่น่ะครับ ยิ่งแฮงค์ๆ อึนๆ พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ เล่นเอาช็อกเหมือนกัน
“ถ้ายังไม่อยากเข้าห้อง งั้นไปกินข้าวกับกู”
“มะนาวไม่หิวครับ”
“เถอะน่า เดี๋ยวกูเลี้ยง คนแฮงค์มันต้องกินข้าวเยอะๆ รู้ไหม”
“ตอนนี้มะนาวไม่หิวจริงๆ ครับ”
“หิวไม่หิวก็ต้องกิน มึงเชื่อกูเหอะน่า ถ้าได้กินข้าวมันจะรู้สึกดีขึ้นเอง”
พี่เข้มพูดจบก็จูงมือผมไปที่รถเวสป้าสีเขียวมะนาวที่จอดอยู่ใกล้ๆ แถวนั้น จากนั้นก็พาขับไปที่ประตูหลังม. หอชายที่อยู่ใกล้ๆ นี่แหละครับ ขับมาไม่ถึงสามนาทีก็ถึง พี่เข้มขี่รถเวสป้ามาจอดที่ร้าน ‘ลาบเป็ดลุงอ้วน’
“ถึงละ ลงๆ วันนี้กูอยากกินลาบเป็ด”
พี่เข้มพาผมเดินไปนั่งซุ้มไม้ไผ่ที่ตั้งเรียงรายสามซุ้มใต้เงาใบไผ่กอใหญ่ จากนั้นก็จัดแจงขอเมนูจากลุงเจ้าของร้าน ซึ่งลุงแกก็ตั้งชื่อได้ชัดเจนดีครับ ชื่อร้านกับเจ้าของเหมือนกันเปี๊ยบ
“มึงกินเผ็ดได้ไหม”
“กินได้ครับ”
“เคยกินลาบเป็ดปะ”
“ไม่เคยลองเลยครับ”
“งั้นวันนี้กูพามึงเปิดโลกใหม่ เชื่อกูเมนูนี้เด็ด!”
จากนั้นพี่เข้มก็จัดแจงเขียนเมนู มีลาบเป็ดหนึ่ง ต้มแซ่บเนื้อเปื่อยหนึ่ง ไข่เจียวต้นหอมหมูสับหนึ่ง ข้าวเหนียวสี่ (พี่เข้มกินสามผมหนึ่ง) แต่พอลุงเจ้าของร้านเดินมารับเมนู กลับบอกว่าตอนนี้ยังไม่ได้ฆ่าเป็ด ถ้าจะกินต้องรอหน่อย เพราะว่าเป็ดที่ซื้อมาหนีออกจากถุงกระสอบ ยังจับไม่ได้ เท่านั้นแหละครับ รู้เรื่อง! เพราะพี่เข้มอาสาช่วยคุณลุงเจ้าของร้านจับเป็ด
ความจริงแล้วเป็ดที่ว่าไม่ได้หนีไปไหนไกลหรอกครับ เพราะมันหลบอยู่แถวกอไผ่หลังร้าน จากนั้นผมกับพี่เข้มก็ต้องช่วยคุณลุงจับเป็ดสิครับ บันเทิงเลยทีนี้ เพราะเป็ดน่ะซ่อนอยู่ในกอไผ่ กว่าจะหาเจอ กว่าจะจับได้ เล่นเอาเหนื่อย พอเป็ดคนเห็นจะมาจับ มันก็วิ่งไปหลบมุมโน้นมุมนี้ พอเป็ดวิ่งไปทางโน้นทีทางนี้ที พี่เข้มก็สั่งให้ผมไปดัก ไม่ให้เป็ดวิ่งเตลิด หัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยใบไผ่ เพราะต้องวิ่งไปตรงนู้นทีตรงนี้ที พี่เข้มก็สั่งผมจัง ให้วิ่งไปดักทางนั้นทางนี้ ตอนนี้หัวผมกระเซอะกระเซิงมากครับ การจับเป็ดไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จริงๆ
พี่เข้มเห็นสภาพผมก็มองขำ ก็แน่ละ เอาคนแฮงค์มาวิ่งจับเป็ดแบบนี้ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ ครับ แต่ก็ให้อภัยได้ เพราะลาบเป็ดร้านลุงอ้วนอร่อยจริงๆ หอมข้าวคั่ว ใบมะกรูด เนื้อเป็ดติดมันนิดหน่อย ลุงแกเสิร์ฟมาพร้อมผักเคียงจานใหญ่ มีทั้งผักแพว ผักชีฝรั่ง สะระแหน่ ยอดอ่อนใบมะตูม แล้วก็มียอดอ่อนใบมะกอก รสชาติผักบางอย่างก็เปรี้ยวๆ ฝาดๆ แต่ก็อร่อยดี
“ลาบเป็ดเป็นไง ถูกปากมึงไหม”
“อร่อยครับ”
“ลิ้นดีนี่หว่า กินของดีเป็น ถ้างั้นก็กินเยอะๆ ต้มแซ่บพวกนี้ซดน้ำซุปเข้าไปจะได้หายแฮงค์ ถ้าชอบวันหลังกูมากินอีก”
“แต่ถ้าต้องมาวิ่งจับเป็ดอีก ขอคิดดูก่อนครับ”
“แค่นี้ทำบ่น อยากกินของอร่อย มันก็ต้องพยายามกันสักหน่อยสิวะ”
หลังจากทานเสร็จพี่เข้มก็ขับรถเวสป้ามาส่งผมหน้าหอ ณ จุดเกิดเหตุที่เพิ่งสร้างความปั่นป่วนมวนท้องให้กับผม
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 8: อัศวินดาบคู่
หลังจากผจญกับเหตุการณ์เขย่าจิตมาหมาดๆ ชนิดที่เรียกว่าสติกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ผมนายมะนาวก็พยายามตั้งลำให้สติตัวเองใหม่ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่กุญแจรถมอเตอร์ไซค์ผมดันเกิดไปใช้ไขสตาร์ตรถคนอื่นได้ ใครจะไปคิดว่ารถรุ่นคุณพ่อแบบนี้ยังมีคนใช้แถมยังคงสภาพการใช้งานไว้เท่าๆ กันอีก แถมลักษณะรถก็เหมือนกันอย่างกับแกะ ต่างกันแค่เลขทะเบียน แต่จะโทษใครได้ ตัวผมเองนั่นแหละที่ไม่รอบคอบเอง รถรุ่นเดียวกันมันก็ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว
ระหว่างทางเดินเข้าห้องผมก็พยายามทำความเข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งก็พอจะทำความเข้าใจได้ แต่ตอนนี้ผมสงสัยว่าเมื่อคืนผมกลับมานอนห้องได้ยังไง สงสัยกราฟแบกผมเข้าส่งละมั้ง
พอเดินมาถึงหน้าห้องพักหมายเลข 7712 ประตูห้องก็เปิดรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว มีเพียงแค่ประตูมุ้งลวดที่ปิดกันยุงและแมลงเข้าไปในห้องแต่ก็สามารถมองเข้าไปได้ ตอนนี้ห้องผมคงมีใครสักคนอยู่ข้างใน และต้องมีสักคนที่สามารถตอบคำถามกับผมได้ละน่า
ผมรีบเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง แม่หมูนอนตัวกลมอยู่บนเตียง ผมส่ายหัวหน่ายให้ผู้หญิงยิงเรือที่กำลังนอนหลับแต่กลับเปิดประตูอ้าซ่าเอาไว้ ทำไมไม่รู้จักปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย เตียงของแม่หมูจัดชิดอยู่กับผนัง ส่วนเตียงของผมติดกับประตูหน้าห้องชิดกับหน้าต่างที่เป็นบานเกล็ด ส่วนเตียงพี่เมตผมอยู่หลังห้องเอาเตียงชิดผนังอีกฝั่งตรงข้ามกับเตียงแม่หมูเยื้องกันเล็กน้อย ระหว่างเตียงผมกับเตียงพี่เมตจะมีตู้เสื้อผ้าสองตู้ของผมกับพี่เมตกั้นเอาไว้ ตรงกลางห้องของผมปล่อยเป็นที่ว่างเอาไว้ ปลุกแม่หมูขึ้นมาถามดีกว่า
แกร๊กก! แอ๊ดดดดดด!!
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พี่มีนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา หยดน้ำเกาะตามตัว พี่เมตแอบมีความเซ็กซี่กับเขาเหมือนกัน ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากถาม พี่มีนก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า
“เมื่อคืนเมาไม่เป็นท่าเลยนะเรา แล้วไปทำอะไรมา ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ รถล้ม?” พี่มีนพูดเสียงเข้มยืนเอามือเท้าสะเอวจ้องหน้าผมนิ่ง
“อย่าทำเสียงโหดเข้ากับหน้าตาดิพี่มีน มะนาวไปจับเป็ดมา” ผมพยายามพูดตลกกลบเกลื่อน กลัวพี่เมตผมโทรไปฟ้องแม่ผม ตอนมาส่งผมแม่กับพี่มีนคุยกันถูกคอจึงฝากฝังให้พี่มีนช่วยดูแล
“จับเป็ด!?”
“มะนาวไปกินลาบเป็ดร้านลุงอ้วนหลังม.มา แต่เป็ดแกหลุดจากกระสอบ เลยช่วยกันไล่จับเป็ด สภาพก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“สภาพยังกับไปขับมอเตอร์ไซค์ล้มมา แต่อย่าเพิ่งเปลี่ยนประเด็น เมื่อคืนไปทำอีท่าไหนมาถึงให้ใครไม่รู้อุ้มเข้ามาส่งได้ ทำไมปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้น” เสียงพี่มีนเข้มกว่าเดิมอีก แถมยังทำตาดุใส่ผมอีก
“เมานิดนึง แต่ง่วงมากกว่า ว่าแต่ใครอุ้มใคร ผมไม่เห็นจำได้” ผมตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง พี่มีนส่ายหน้าหน่ายๆ มองมาที่ผมอีกรอบ แล้วเดินหนีไปเปิดประตูตู้ หยิบเสื้อยืดออกมาใส่ลวกๆ แล้วค่อยหันมาตอบผม
“ตัวสูงๆ หน่อย”
“อ่อ สงสัยกราฟมั้ง ก็พี่เมตไม่ยอมออกไปรับ ปล่อยให้น้องตาดำๆ ต้องเผชิญชะตากรรมกันเอง” ผมเดินไปนั่งบนเตียง พยายามพูดบ่ายเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น หาพื้นที่หลบสายตาจับผิดพี่มีนด้วยแหละ เดี๋ยวถูกเทศนายาว พี่มีนทำหน้าเซ็งใส่ผม แล้วบ่นออกมายาว
“พูดให้ดีนะครับ ไอ้พี่เมตคนนี้แหละครับ ออกไปรอรับที่หน้าหอ เลยเห็นเราถูกอุ้มเข้ามาพอดี จะเข้าไปช่วยก็ไม่ยอม นึกว่าโดนรุมมาซะอีก”
“เวอร์ไปพี่เมต อย่าพูดเสียงดังสิ คนเมื่อคืนน่ะแม่หมูจองแล้ว ก็คนนี้นี่แหละที่มะนาวจะเป็นแม่สื่อให้ ว่าแต่เมื่อคืนใครพาแม่หมูกลับอะ แต่แค่อุ้มนิดๆ หน่อยๆ ออยด์คงไม่ว่าหรอกมั้ง“ ผมเข้าไปกระซิบอ้อนๆ ถามพี่เมตหน้าโหดแต่ใจดีของผม
“ก็ช่วยๆ กัน คนเดียวยกไม่ไหว มีเด็กโซนดีช่วยด้วย แต่ระวังเหอะ เคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่าไอ้พวกแม่สื่อแม่ชักนี่แหละที่มักจะได้ชักเอง” พี่เมตผมลอยหน้าลอยตาพูดแหย่ผมยิ้มๆ พี่เมตผมแพ้คนขี้อ้อนน่ะครับ พอโดนอ้อนเข้าหน่อยๆ โมโหแค่ไหนก็อ่อนยวบ
“ไม่เคยได้ยินอะ แต่ถ้าช่วยสำเร็จจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด” ผมลอยหน้าลอยตาตอบบ้าง
คุยกันเสร็จผมก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้พี่เมตผมฟัง พอเล่าจบแม่หมูก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลพอดี ผมเลยจัดการแชร์ประสบการณ์ตื่นเต้นของผมต่ออีกรอบ หลังจากนอนเอาแรง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เราสามคนก็ออกไปหาอาหารมื้อเย็นรับประทานตามประสาพี่เมตน้องเมต พี่มีนบอกว่าวันนี้จะเป็นเจ้ามือเลี้ยง เนื่องในโอกาสที่ผมสามารถรอดจากการถูกตำรวจจับ ส่วนเมนูของผมวันนี้ตั้งใจว่าจะสั่งปลานิลอกแตกมากิน เพราะรู้สึกว่าเมนูนี้ช่างเหมาะกับสถานการณ์ของผมวันนี้เหลือเกิน
ร้านข้าวที่พวกผมออกไปกินเป็นร้านอาหารตามสั่ง ชื่อครัวบ้านแต้ อยู่หน้ามหาวิทยาลัย ร้านนี้ทำกับข้าวอร่อย แต่ต้องรีบไปแต่หัวค่ำ เพราะถ้าเลยช่วงหนึ่งทุ่มเป็นต้นไป คนจะแน่นมากแทบไม่มีโต๊ะว่างหลงเหลือ วันนี้พวกผมออกมาเร็วทำให้สามารถเลือกที่นั่งได้ตามใจ
ผมจะบอกความลับให้ฟัง สาเหตุอีกข้อที่พวกผมชอบมากินข้าวร้านนี้เพราะว่าเขามีดูดวงแถมจากเปลือกลูกอมฮาร์ทบีทซึ่งแม่หมูเธอชอบมาก ส่วนผมเฉยๆ นะครับ แต่ก็แกะอ่านทุกเม็ด
“พี่มีนนั่งโต๊ะหน้าสุดติดกับเคาน์เตอร์จ่ายตังค์เนอะจะได้หยิบฮาร์ทบีทได้สะดวกๆ” แม่หมูรีบจัดแจงเลือกที่นั่งให้พวกผม พอนั่งเสร็จเรียบร้อยผมก็รับหน้าที่เป็นคนจดรายการอาหาร อ้อ อีกอย่างหนึ่งร้านนี้เขาจะมีกระดาษวางไว้ที่โต๊ะเพื่อเขียนรายการอาหารที่ต้องการ เขียนเสร็จก็เดินไปส่งที่เคาน์เตอร์อีกที อ้าว! มันก็เหมือนที่ร้านอื่นๆ เขาทำกันไม่ใช่เหรอ ใช่ครับ เหมือนร้านอาหารทั่วไป
“แม่หมูเอาอะไร? อย่าสั่งอะไรยากนะ เกรงใจแม่ครัวเขา” ผมอดแหย่ไม่ได้ ก็เพื่อนตัวกลมผมเธอชอบสั่งเมนูพิสดาร
“วันนี้ขอเป็นเมนูธรรมดาก็ได้ เอาเป็น เอ่อ...ข้าวหมูบดชุดแป้งทอดผัดพริกเผาหมูกรอบผักรวมใส่เม็ดมะม่วงหิมพานต์บวกไข่เจียวใส่แค่ต้นหอม”
ผมว่าเพื่อนตัวกลมช่างมีไอเดียที่เจิดจรัสดีจริงๆ เธอช่างคิดสรรหาเมนูอาหารมาหย่อนลงกระเพาะ แต่ละมื้อแทบไม่ซ้ำกัน
“คิดได้ไง” พี่มีนถามขำๆ น้ำเสียงปนหมั่นไส้เจือความเกรงใจแม่ครัวนิดๆ
“ก็สั่งตามกระเพาะบอกนั่นแหละค่ะ มะนาวเขียนไปอย่าให้ตกหล่นนะ เดี๋ยวรสชาติเปลี่ยน” สั่งเมนูอาหารแบบนี้น่ากลัวตะหลิวของแม่ครัวจะลอยออกจากครัวปลิวเข้าหน้าสักวัน คิดดูเนื้อหมูก็ไม่ใช่เนื้อหมูแบบเป็นชิ้นธรรมดาเป็นเนื้อหมูบด บดหมูเสร็จต้องเอาไปชุบแป้งทอด ทอดเสร็จถึงเอามาผัดอีกรอบ เรียกว่าเมนูเดียว ต้ม ผัด แกง ทอด หอม อร่อย ครบทุกกรรมวิธีในจานเดียวเลย
“แล้วพี่มีนกินอะไร”
“ปลานิลนึ่งแจ่ว”
ส่วนเมนูของผมก็เป็นปลานิลอกแตกตามที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก เมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของทางร้านนี้เลย ใครผ่านไปผมแนะนำให้สั่งมาทานกันดูนะครับ รับรองอร่อย ปลานิลตัวขนาดพอดีผ่าท้องเอาไปทอดจนกรอบแล้วพื้นที่ตรงกลางอกก็ราดด้วยยำทะเลโปะทับตัวปลาเอาไว้ ราคาก็ไม่แพงด้วยแค่สามสิบห้าบาท จดรายการอาหารเสร็จผมก็เดินไปส่งที่เคาน์เตอร์ กำลังลุ้นอยู่ว่าหลังจากแม่ครัวเห็นเมนูอาหารของเพื่อนตัวกลมผมแล้วจะแสดงสีหน้าอย่างไรออกมา พอแม่ครัวอ่านเมนูปุ๊บตาก็เหลือกทันทีพร้อมกับใช้ตะหลิวเคาะกระทะหนักๆ หนึ่งที
“อูยยยย ขนลุกล้าววว” ผมกับพี่เมตอุทานออกมาเบาๆ
ระหว่างรออาหารสบโอกาสดีผมเลยถามถึงเรื่องเมื่อคืนกับแม่หมู เราสามคนค่อนข้างสนิทกัน คุยกันได้แทบทุกเรื่องเหมือนคนที่มีลักษณะนิสัยคล้ายๆ กันมาอยู่รวมกัน เคมีฟิสิกส์ชีวะเลยเข้ากันได้อย่างลงตัว แม่หมูบอกว่าเมื่อคืนเธอหลับตลอดทางเหมือนกันตั้งแต่ขึ้นรถ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว แถมตื่นสายอีก เมื่อเช้าเลยรีบมากจนลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง ผมตื่นมาเลยไม่เจอ ว่าไปผมก็ลืมเสียสนิท ปกติที่ประตูตู้เสื้อผ้าของพวกเราสามคนจะปรินต์ตารางเรียนเอาไว้จะได้รู้ว่าใครมีเรียนวันไหนบ้างเผื่อมีเรียนเช้าพร้อมกันจะได้จัดสรรเวลาในการใช้ห้องน้ำได้
ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ ผมมองเห็นผู้ชายรูปร่างสูงในชุดนักศึกษา ผิวขาวจัด สวมแว่นสายตา กำลังยืนสั่งข้าวอยู่กับเพื่อนอีกคนที่ร้านฝั่งตรงข้าม แปลก ทำไมรอบตัวผู้ชายคนนี้มีแสงสีฟ้าๆ แผ่เป็นรัศมีอยู่รอบตัว ดูดีชะมัด ใจผมสั่นแปลกๆ แต่เสียดายอยู่ไกลไปหน่อย มองไม่ชัด แต่รู้สึกหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ถ้าเจออีกครั้งคิดว่าน่าจะนึกออก ใครกันนะ?
“มะนาว”
“มะนาว”
“มะนาวไปจ่ายตังค์”
“ครับ” พี่มีนยื่นมือมาแตะแขนผม ยื่นแบงก์ให้ไปจ่ายตังค์ ผมหันกลับไปร้านข้าวนั้นอีกรอบ เขาหายไปแล้ว ผมรู้สึกแปลกๆ กับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แบบนี้เขาเรียกว่าอะไร?
“มะนาวอย่าลืมหยิบฮาร์ทบีทมาด้วยนะ” จ่ายตังค์ค่าข้าวเสร็จผมก็ไม่ลืมหยิบลูกอมฮาร์ทบีทสื่อรักมาให้เพื่อนเพื่อทำนายโชคชะตา เพราะตอนนี้เพื่อนของผมกำลังอยากดูดวงเรื่องเนื้อคู่มากสุดๆ เรามาให้ฮาร์ทบีททำนายกัน
“จะเจอเรื่องเนื้อคู่หรือเปล่าน้า” แม่หมูค่อยๆ แกะเปลือกลูกอมฮาร์ทบีทเสี่ยงทายด้วยสีหน้าจริงจังผมเห็นแล้วก็อดลุ้นแทนไม่ได้
“เขียนว่าไง”
“วิธีบอกรักที่ยี่สิบสี่ ฝากเพื่อนบอกรักวันละหน” แม่หมูค่อยๆ อ่านข้อความในเปลือกลูกอมก่อนจะพูดเสริมต่อว่า
“บาปบุญแม่นอะ รู้ได้ไงว่าตอนนี้ฉันกำลังมีความรัก ตรงมากกกก” แม่หมูค่อยๆ พับเปลือกลูกอมอย่างทะนุถนอม ก่อนจะเอาไปเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ เพ้อเสร็จก็หันมาถามข้อความในเปลือกลูกอมของผม
“มะนาวได้อะไร รีบแกะอ่านเร็วๆ อยากรู้ ” หลังจากแม่หมูเก็บเปลือกลูกอมเสร็จก็หันมาถามผม
“ยิปซีอัศวินดาบคู่ คุณกำลังจะมีลุ้นบางอย่าง จะออกหัวหรือก้อย ทำตัวน่ารักไว้แล้วจะดีเอง Don’t Worry Be happy” ผมอ่านข้อความในเปลือกลูกอม แล้วก็อ่านต่ออีกข้อความเพราะเมื่อกี้ผมกินไปสองเม็ด
“คุณจะมีปาร์ตี้สุดมัน สแตนด์บายได้เลย แต่อย่าสนุกสุดสวิงริงโก้ อีโต้ บั๊มพ์จนสติหลุดล่ะ”
“ทำไมยาวจัง” แม่หมูทำหน้าสงสัยเต็มที่
“ลูกอมสองเม็ดก็ต้องยาวเป็นธรรมดา” ผมตอบหน้าตาย
“เขาให้กินแค่เม็ดเดียวแล้วอ่านทำนาย ไม่งั้นมันจะไม่แม่น”
“ก็มันอร่อยอะ เม็ดเดียวไม่พอหรอก” ผมยิ้มทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อน ตอนนี้ลูกอมฮาร์ทบีทกำลังแข่งกันละลายอยู่ในแก้มทั้งสองข้าง แล้วของพี่มีนล่ะ
“ของพี่มีนล่ะ ฮั่นแน่! เห็นนะว่ากำลังจะทิ้ง” ผมเห็นพี่มีนกำลังจะทิ้งเปลือกลูกอม
“ยิปซีอัศวินเหรียญ ลุ้นๆ เรียนหรืองาน เฮ้วๆ เย้วๆ ได้เลย เอ...ว่าแต่ว่าที่ทำต้องเต็มร้อยด้วยนะตัวเอง” พี่มีนอ่านข้อความก่อนจะทิ้งลงขยะ
เสร็จจากทานข้าวผมก็รบกวนพี่มีนให้ช่วยพาไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งเอาไว้หน้าร้านนมมาส่งซ่อมร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ แถวหน้าม.มีร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์อยู่แค่ร้านเดียว
“รถมอไซค์เป็นไรน้อง” เจ้าของร้านละมือจากการซ่อมเครื่องมอเตอร์ไซค์ถามผม
“สตาร์ตไม่ติดอะพี่ คิวเยอะไหมครับ” ผมรีบแจ้งอาการมอเตอร์ไซค์
“ก็แน่นหน่อยหนึ่งแหละ เรารีบใช้เปล่าล่ะ? วันนี้ไม่ทันนะ ถ้าพรุ่งนี้ช่วงเย็นอะได้”
“ได้ครับพี่ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาเอา”
ส่งมอเตอร์ไซค์ที่ร้านซ่อมเสร็จผมก็ซ้อนรถกลับหอ ระหว่างทางเพื่อนของพี่มีนก็โทรมาชวนไปกินเหล้า พี่มีนเลยขับมาส่งพวกผมไว้ที่หอก่อนแล้วค่อยขับกลับออกไปใหม่ เข้าห้องเสร็จก็ถึงเวลาปฏิบัติหน้าที่แม่สื่อของผมต่อ
“แม่หมู คนนี้เอาจริงแน่ใช่ไหม หรือจะตัดหัวเซ่นถวายอย่างเดียว” ผมหันไปแซว ก็คุณเธอชอบจัดลิสต์ท็อปชาร์ตรายชื่อผู้ชายเป็นอาทิตย์ว่าสัปดาห์นี้ใครอยู่อันดับหนึ่งสองสาม คล้ายการจัดอันดับชาร์ตเพลงของบิลบอร์ด คนไหนทำคะแนนดีก็เบียดอันดับขึ้นมาอยู่ต้นๆ เมื่อก่อนจัดสิบอันดับ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเจ็ดอันดับแทนเพราะแม่หมูบอกว่าสิบคนถ้าได้มาทั้งหมดจะจัดสรรเรื่องเวลาไม่ถูก ถ้าเจ็ดคนยังพอจัดเวรลงตัว จันทร์ถึงอาทิตย์ แต่ถ้าคนไหนกระตุกอารมณ์สุดๆ แม้ไม่มีการทำคะแนนอะไรเลยก็ตาม จะอยู่ในกลุ่ม 'ขึ้นหิ้ง' ซึ่งตอนนี้มีขึ้นหิ้งอยู่คนเดียว
“เอาจริงทุกคนค่ะ ไม่เคยคิดจะเอาแบบเล่นๆ และขอประทานโทษนะคะคุณ ช่วงนี้ไม่ใช่เทศกาลตรุษจีนและดิฉันไม่ใช่กระสือที่จะได้ถอดแค่หัวลอยไปไหนต่อไหน แต่ยังไงก็ดูๆ ไปก่อนเผื่อได้เผื่อโดน เขายอมออกมากินนมก็เริ่มมองเห็นทางสวรรค์แล้วนะ ตั้งสามแท่ง”
“ทัวร์ยกห้องเลย?”
“Correct!”
“ตอนเช้าไปเรียนทันไหม?”
“เกือบไม่ทันเหมือนกัน เส้นยาแดงผ่าแปด แต่ช่างมันเถอะผ่านไปแล้ว เอาเรื่องตรงหน้าดีกว่า” แม่หมูมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือแป๊บหนึ่ง ถึงหันมาสั่งผม “มะนาวถึงเวลาของกราฟแล้วละ โทรเลย เดี๋ยวเขารอสายนาน”
แม่หมูให้ผมโทรหากราฟเวลาสองทุ่มโดยประมาณของทุกวัน เพื่อนตัวกลมผมบอกว่าถ้าเราทำแบบนี้ไปนานๆ เขาจะเริ่มชินว่าช่วงเวลานี้จะต้องมีคนโทรเข้ามาคุยด้วย พอคุยด้วยทุกๆ วันก็จะกลายเป็นความเคยชิน แล้ววันไหนไม่ได้คุยก็จะรู้สึกแปลก และทฤษฎีนี้มีคนเคยพิสูจน์มาแล้วว่าได้ผลจริง
ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด สายไม่ว่าง
ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด สายไม่ว่าง
“แม่หมูวันนี้สายไม่ว่างเลย เอาไง โทรวันหลังละกันนะ วันนี้อยากอ่านการ์ตูนอะ” ผมรีบแจ้งข่าวกับเพื่อนสาวในระหว่างที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการกินขนมเอแคลร์ที่ตั้งใจซื้อมาเพื่อเป็นค่าจ้างในการเป็นแม่สื่อของผม แต่เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่ค่อยได้กินหรอก เธอกินเองจนหมดไม่เหลือมาถึงผมสักที
“ใจเย็นๆ พยายามโทรไปเรื่อยๆ เดี๋ยวเขาจะมาว่าเราขาดความมุมานะ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายไม่ว่าง
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายไม่ว่าง
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายไม่ว่าง
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“กราฟครับ” โล่ง ไม่ใช่พี่เมตรับสาย นอกจากลุ้นกับการโทรว่าจะติดหรือไม่ติด ผมยังต้องลุ้นว่าใครกันหนอจะเป็นคนรับสาย เรียกว่าลุ้นสองต่อ ดับเบิลลุ้นเลยชีวิตผมช่วงนี้
“กราฟเมื่อคืนขอบคุณนะ”
“ยินดี”
“ทำควิซได้ปะ”
“พอทำได้”
“วันหลังมาติวให้เราบ้างดิ ที่ห้องเราก็ได้ไม่ต้องเกรงใจ”
“พี่เมตนายโอเค?”
“พี่เมตเราใจดี ไม่ว่าหรอก ออยด์ก็อยากให้กราฟมา”
“เอาไว้ช่วงสอบเดี๋ยวไปติวให้”
“เออดีๆ ว่าไปกราฟคอแข็งเหมือนกันนะ”
“พี่จิ้นเทพกว่า”
“เมื่อคืนกราฟเมาปะ?”
“นิดหน่อย”
“ดีนะ ไม่ขับรถล้ม”
“เราขับรถเก่ง”
“วันหลังกราฟพาออยด์ไปเที่ยวสวนสัตว์เนอะ จะได้ขับรถไปกัน”
“...”
“เคยไปปะ ขับรถมอไซค์ไปแป๊บเดียวเอง ไม่เคยไปอะดิ มีสัตว์แปลกๆ เยอะเลยนะ”
“แต่หมีแพนด้าไม่มี”
“เกี่ยวไรกับหมีแพนด้า ถึงหมีแพนด้าไม่มี แต่มีตัวอื่นน่ารักกว่าหมีแพนด้าอีก เคยเห็นลิงจั๊กๆ ปะล่ะ”
“...” ไม่เวิร์กเอาใหม่
“ควายถึงงิดล่ะ รู้จักเปล่า”
“...” แป้ก เอาใหม่
“แล้ว ช้างเธอมอบล่ะ”
“ชอบเธอมั้ง”
“ฮ่าๆๆ ต้องแบบนี้สิ โด่ววว นึกว่าจะปล่อยให้มุกแป้ก”
“กราฟเป็นคนจังหวัดอะไร”
“เชียงใหม่”
“แล้วมีพี่น้องปะ”
“มีพี่ชายสองคน”
“ตอนแรกเราคิดว่ากราฟอะเรียนหมอ” ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่คิด ใครเห็นบุคลิกกราฟก็คิดแบบนี้ทั้งนั้น
“พ่อกับแม่เป็นหมอแล้ว” มิน่าล่ะ ถึงบุคลิกเหมือนหมอเปี๊ยบ ติดมาจากบ้านนี่เอง
อ๊ะ! แม่หมูหยิกแขนผม ทำปากบ่นขมุบขยิบ พยายามพูดอะไรสักอย่างบอกผม แต่ผมไม่เข้าใจ อะไร ไม่รู้เรื่อง ผมพยายามทำปากบอก กลัวเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ พอแม่หมูรู้ว่าผมไม่เข้าใจสารที่เธอพยายามส่งมาถึงผม คุณเพื่อนตัวกลมผมก็รีบเขียนใส่กระดาษเอสี่อธิบายสารที่พยายามบอก
บอก... รัก... ด้วย
หา! อ้อ ลืมไปเลย ขอคิดมุกแป๊บ อยู่ดีๆ จะให้เพื่อนบอกรักผู้ชายเพราะคำทำนายจากเปลือกลูกอม แน่ะ! ยังมาทำตาเขียวใส่ผมอีก ผมคิดมุกไม่ทันแฮะ บอกโต้งๆ ไปเลยละกัน
“เอ่อ...กราฟ...มีคนแถวนี้ฝาก...ความรัก...มาให้น่ะ” ผมพูดเองก็เขินเอง ไม่รู้ปลายทางจะรู้สึกยังไง แต่อาการเขินของผมตอนนี้อยู่สุดปลายนิ้วเท้าเลยครับ “ตั้งใจฟังดีๆ นะ ...รักกราฟนะ”
“ครับ” กราฟตอบรับสั้นๆ เสียงสุภาพมากครับ ไอ้กราฟเอ๊ย! หัดปฏิเสธบ้างอะไรบ้างดิ ไม่รักไม่ชอบเขาอย่าให้ความหวังดิวะ เป็นอันว่าวันนี้จบการสนทนากันแค่นั้น ผมก็วางสาย เพราะไม่รู้จะคุยอะไรต่อแล้ว
“วันหลังเดี๋ยวโทรมาคุยเล่นใหม่ แค่นี้แหละ”
วันนี้ผมเลิกคลาสสี่โมงเย็น กำลังคิดว่าจะเดินไปนั่งรถเมล์มหาลัยออกไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ร้านซ่อม ผมเดินออกไปรอรถเมล์ป้ายหน้าตึกห้องบรรณสาร รถเมล์มหาวิทยาลัยผมจะมีอยู่ด้วยกันห้าสายคือ รถเมล์ของบุคลากรสายนี้จะวิ่งไปหอพักบุคลากรของมหาวิทยาลัย รถเมล์หอพักชาย รถเมล์หอพักหญิง และรถเมล์เข้าในเมืองมีสองสาย สายแรกไปสถานีขนส่งใหม่ ผ่านเดอะมอลล์ ส่วนอีกสายไปสถานีรถไฟ ผ่านคลังพลาซ่า ตลาดไนท์โคราช
ลักษณะของรถเมล์ที่วิ่งในมหาวิทยาลัยจะเหมือนกันทุกคันคือสีส้มแสด ต้องสังเกตป้ายหน้ากระจกที่แปะเอาไว้ว่าคันนี้จะไปสายไหน มีบางคันเท่านั้นที่จะวิ่งออกไปส่งนักศึกษาที่หน้ามหาวิทยาลัย ถ้าใครรอขึ้นสายนี้อาจเสียเวลารอนานหน่อย เพราะนานๆ ครั้งถึงจะวิ่งสักที แต่ผมคงไม่รอเพราะกลัวเสียเวลา
ตอนนี้ท้องฟ้าดูครึ้มๆ เทาๆ ไม่รู้ว่ากำลังจะมืดหรือฝนจะตกกันแน่ ผมเลยตัดสินใจนั่งรถเมล์หอชายสายปกติไปลงป้ายรถเมล์หน้าอาคารบริหารหรือนักศึกษามักเรียกติดปากว่าอาคารซี ต่อจากนั้นค่อยเดินออกไปหน้ามหาลัย ถึงระยะทางจะไม่ไกลมากแต่ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันเพราะถนนเป็นเนิน ลงรถเมล์เสร็จผมก็ตั้งหน้าตั้งตารีบเดิน ลมเย็นๆ เริ่มพัดมาส่อเค้าเหมือนฝนจะตก ผมรีบสาวเท้าเดินให้เร็วขึ้น ฝนเริ่มลงเม็ด ดูท่าว่าจะตกหนักซะด้วย แล้วฝนก็ลงเม็ดหนักขึ้น ผมเลยรีบวิ่งเข้าไปหลบในป้อมยามตรวจคนเข้าออกบริเวณหน้ามหาวิทยาลัย
“ลุงผมขอหลบฝนหน่อยนะครับ” ฝนตกหนัก ลมพัดแรงชะมัด ถึงแม้ว่าผมจะรีบวิ่งมาเร็วแค่ไหนแต่ก็เร็วไม่เท่าเม็ดฝนที่หล่นลงมาจากฟ้า เสื้อนักศึกษาสีขาวเปียกลู่เข้าแนบลำตัว ดีหน่อยที่กางเกงเปียกแค่ช่วงน่องไม่ลามเข้ามาถึงปราการชั้นในตัวจิ๋ว
“เอาเลยหนุ่ม หน้าฝนก็แบบนี้แหละ นึกอยากจะตกตอนไหนก็ตก วันนี้สงสัยจะตกหนักด้วยสิ”
ฝนตกหนัก ลมพัดแรงมาก มองออกไปจากป้อมยามแทบมองไม่เห็นถนน ผมอยู่ในป้อมยามได้ไม่นานก็มีรถเวสป้าสีเขียวมะนาวขับเข้ามาจอดหลบฝน คนขับเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ผิวเข้ม ใส่แว่นสายตากรอบใหญ่ เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน สงสัยขับรถต่อไม่ไหว ฝนตกหนักลมแรงแถมยังลงเม็ดใหญ่ขนาดนี้คงเจ็บหน้าน่าดูถ้ายังฝืนขับต่อ เสื้อนักศึกษาสีขาวบางเปียกลู่แนบเข้ากับลำตัว ทำให้เห็นโครงร่างนักศึกษาชายตัวหนาคนนี้อย่างชัดเจน กล้ามเนื้อแข็งบริเวณหน้าท้องเรียงตัวเป็นลูกๆ อย่างเป็นระเบียบ เอวสอบตึงเปรี๊ยะแทบไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย ผมรู้สึกใจเต้นตึกๆ ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“หุ่นดีสลัด” ผมพูดเพ้อๆ ขณะกำลังตกตะลึงรูปร่างชายแปลกหน้า
“มึงขยับไปดิ ให้คนอื่นเขานั่งบ้าง” นักศึกษาชายคนนั้นเดินเข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ คงเห็นว่ามีเก้าอี้ว่างถัดจากมะนาวอยู่หนึ่งตัว ผมละสายตาจากรูปร่างนักศึกษาชายตรงหน้า ขยับก้นไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นทันที
“ไง เปียกเป็นหมาตกน้ำเลยนะ” ผมรู้สึกคุ้นหน้านักศึกษาคนนี้เป็นพิเศษ น้ำเสียงยิ่งคุ้น ยิ่งบทสนทนายิ่งฟังคุ้นหูไปกันใหญ่ แต่ตอนนี้ผมขอแก้ต่างให้ตัวเองก่อนนะครับ
“พี่เติม ‘ลูก’ นำหน้า หมา จะฟังดูดีกว่านะครับ”
“เป็นหมาแหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องพรากผู้เยาว์”
พูดเสร็จนักศึกษาหนุ่มหุ่นโคตรดีก็ถอดแว่นหนาเตอะที่เต็มไปด้วยน้ำฝนออกพร้อมกับสะบัดผมไล่น้ำจากศีรษะเล็กน้อย พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้งบิงชูผมรู้แล้วหนุ่มปริศนาคนนี้เป็นใคร
“ไอ้พะ...พี่เข้ม”
“มึงว่าอะไรนะ?”
“พะ...พี่โอม หวัดดีครับ”
“เออ แล้วมึงเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนคนเห็นผี อย่าบอกนะว่ามึงจำกูไม่ได้ทั้งที่เพิ่งคุยกับกูไปนานสองนานเนี่ยนะ”
“ก็พี่ใส่แว่น”
“ถุย! กูสายตาสั้นก็ต้องใส่แว่นสิครับ”
“...” ใครจะคิดว่าแค่ใส่แว่นหน้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ พี่เข้มดูสุภาพขึ้นเป็นกอง ทำไมตอนไปร้านนมไม่ใส่ แต่วันนี้ใส่ชุดนักศึกษา สงสัยคงใส่เฉพาะตอนเรียน
“หนาวละสิมึง หัวนมตั้งซะแหลมเปี๊ยบ”
“อ๊ะ!” ผมรีบก้มดูหน้าอกตัวเอง ตั้งจริงๆ ด้วย ก็มันหนาวอะ ผมรีบดึงเสื้อนักศึกษาออกมาจากอก รู้สึกร้อนที่หน้านิดๆ
“นมชมพูซะด้วย” พูดเสร็จพี่โอมก็เดินออกไปเปิดเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวขึ้นมาพร้อมหยิบเสื้อคลุมสาขาของพี่แกออกมาจากช่องเก็บของใต้เบาะแล้วก็เดินกลับมา แล้วพี่โอมก็สวมเสื้อคลุมเอง อ้าว นึกว่าจะเอามาให้ผมไม่เห็นเหมือนในการ์ตูนเลย มันควรจะเอามาให้ผมใส่ไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นสถานการณ์นี้ ผมเป็นรุ่นน้องนะ รุ่นพี่ที่ดีต้องเสียสละสิ ถึงจะถูก ผมหันหน้าไปอีกทาง รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แค่แป๊บเดียวผมก็รู้สึกว่ามีผ้ามาคลุมที่หัว
“ใส่ซะ อย่าเที่ยวไปเดินตากฝนอีกล่ะ เดี๋ยวฟ้าผ่า” พี่โอมถอดเสื้อคลุมออกมาให้ผม สงสัยไอ้พี่เข้มโอมได้ยินผมบ่นประชดในใจ
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยื่นเสื้อส่งคืนให้พี่เข้ม แต่พี่เข้มไม่รับ
“ใส่ไปน่า อย่าเรื่องมาก”
“พี่ตัวเปียกกว่าผม”
“เอ๊ะ ไอ้นี่ รีบๆ ใส่ อย่าให้ต้องบังคับ อยากเป็นนางเอกพิศาลหรือไง?”
“ไม่ครับ” ผมหยิบเสื้อจากพี่โอมแล้วรีบใส่อย่างรวดเร็ว ใครจะอยากเป็นนางเอกของพิศาล ถึงผมจะเป็นคนรุ่นใหม่แต่ผมรู้เคยได้ยินมา แหม นางเอกละครแนวตบจูบ ส่วนประเด็นที่ใครตบแล้วใครเป็นคนจูบไม่แน่ใจ ขอเดาว่าพระเอกตบนางเอกก่อนแล้วค่อยจูบ ชัวร์!! น่ากลัวนะครับ มีอย่างที่ไหนให้พระเอกตบนางเอกก่อนแล้วค่อยจูบตาม แค่คิดตามก็สยองแล้ว กว่าจะได้จูบมีหวังถูกตบปากบวมหมด กรณีไอ้พี่เข้มโอมผมว่าคงตบผมจนสลบแต่ไม่จูบ หลอกตบผมฟรีๆ
“นี่มึงกำลังจะไปไหน”
“ผมจะไปเอารถมอเตอร์ไซค์ครับ แต่ฝนตกก่อน”
“ใครอนุญาตให้พูดผม พูดใหม่”
“ผะ...เอ่อ มะ...มะนาวกำลังจะไปเอารถมอเตอร์ไซค์”
“ก็แค่นี้ ไปขโมยรถใครมาอีกล่ะ”
“รถเสีย เอาไปซ่อมไว้”
“รถเป็นอะไร”
“สตาร์ตไม่ติด”
“อ่อ” พี่โอมทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้
“เออ ฝนหยุดเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรพี่ แค่นี้เองเดินไปเองได้”
“กู จะ ไป ส่ง”
“...! ครับ”
“เออ กูลองไปถามมา สภาพแบบมึงไม่น่าเรียกตุ๊ด น่าจะเป็นเก้งหรือกวาง”
“...”
“ถึงไม่ได้เป็นตุ๊ด ก็ไม่อนุญาตให้แทนชื่อว่าผม”
“...” ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยจริงๆ พี่เข้มคนนี้ช่างชอบมีอะไรให้ผมประหลาดใจอยู่เรื่อยๆ
สักพักฝนก็เริ่มซา พี่โอมก็ขับรถไปส่งผมที่ร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์
“ร้านนี้ใช่ไหม”
“ขอบคุณครับ”
“กูไปละ”
แล้วพี่โอมก็ขับรถออกไป ทิ้งเสื้อคลุมไว้กับผม
“พี่ครับ รถมอเตอร์ไซค์ผมซ่อมเสร็จยัง”
“ไม่ได้ซ่อมเลยน้อง”
“อ้าว แล้วจะได้วันไหนอะพี่”
“เอากลับไปได้เลย”
“ยังไงอะพี่ ไหนบอกว่ายังไม่ได้ซ่อม”
“รถเราน่ะมันไม่ได้เป็นอะไร เลยไม่ต้องซ่อม แค่ที่ครอบหัวเทียนมันหลุด เลยสตาร์ตไม่ติด เราคงโดนเพื่อนแกล้งมาแล้วละมั้ง”
ใครมือบอน น่าจับมาตีมือจริงๆ เสียเวลาชะมัดเลย แถมยังต้องเปียกฝนอีก
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 9: หัวใจผมเต้นดุกดิก
“มัวร์!!” แม่หมูดึงตัวผมเข้าไปกอดประหนึ่งกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ลาบรรดาแฟนคลับที่แห่กันมาแน่นสถานีขนส่งเพื่อส่งตัวเธอไปเก็บตัวนางงามจักรวาลก็ไม่ปาน
“รีบๆ ขึ้นรถเลย เดี๋ยวไม่ทันคนอื่น” ผมบุ้ยปากส่งสัญญาณบอกให้เพื่อนขึ้นรถไปได้แล้ว
“ขากลับจะซื้อขนมมาฝากนะจ๊ะ จุ๊บๆ ” แม่หมูตัวกลมส่งยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้ผม พร้อมกับก้าวขาเดินขึ้นรถเมล์ไป
“ดีมาก ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย” ผมกำชับเพื่อนตัวกลมของผมก่อนจะหันไปคุยกับพี่เมต “ไม่ลืมอะไรนะพี่มีน ถ้าจะลืมอะไร มะนาวอนุญาตให้ลืมแค่ตังค์เอาไว้ได้ อย่างอื่นไม่อนุญาต”
“ไม่มีทางลืมเด็ดขาด” พี่มีนตอบผมยิ้มๆ ผมว่าพี่แกคงเอือมผมบ้างแหละ ฮ่าๆๆ
“กลับบ้านกันดีๆ นะครับ” ผมยกมือสวัสดีพี่เมตผมเสร็จก็โบกมือให้เพื่อน ในมหาวิทยาลัยของผมจะมีสถานีขนส่งเล็กๆ เอาไว้บริการนักศึกษา แต่จะมีรถเมล์แค่สามสายเท่านั้นที่วิ่งในมหาวิทยาลัย ส่วนอีกสองสายวิ่งเข้าเมือง คือรถเมล์คันสีม่วงสายนี้จะวิ่งเส้นเข้าเมืองผ่านเดอะมอลล์โคราชไปสถานีขนส่งใหม่ ส่วนอีกสายเป็นรถเมล์คันสีเหลืองสายนี้จะวิ่งผ่านสถานีรถไฟเข้าไปในเมืองจนถึงตลาดไนท์บาซาร์โคราช เด็กนักศึกษาแทบแย่งกันขึ้นเพราะรถมีไม่กี่คัน ครึ่งชั่วโมงถึงออกที ตอนนี้สถานีขนส่งเล็กๆ ดูแน่นไปถนัดตา เพราะนักศึกษาออกมากระจุกตัวรอรถเยอะยังกับฝูงผึ้งรุมทึ้งน้ำหวาน
สัปดาห์นี้มหาวิทยาลัยผมหยุดสามวันเพราะวันศุกร์ตรงกับวันหยุดนักขัตฤกษ์ เด็กนักศึกษาจึงอาศัยช่วงวันหยุดยาวกลับบ้านเกิดกันเป็นส่วนใหญ่ ทำให้บรรยากาศหอพักค่อนข้างเงียบ จนบางทีในความเงียบนั้นก็ดูวังเวงจนน่ากลัว แต่สำหรับผมนายมะนาวค่อนข้างชอบบรรยากาศแบบนี้เป็นที่สุด นอกจากได้หยุดยาวไม่ต้องตื่นเช้าไปเรียนแล้ว ยังมีเวลาเหลือเฟือสำหรับการอ่านหนังสือการ์ตูนวาย หยุดสามวันนี้ผมกะว่าจะสร้างสถิติใหม่ ทำลายสถิติการอ่านการ์ตูนครั้งที่แล้วที่ผมเคยทำสถิติเอาไว้สี่สิบห้าเล่ม
มหาวิทยาลัยของผมหนึ่งภาคการศึกษาจะมีทั้งหมดสามเทอม ทำให้การเรียนการสอนค่อนข้างไปไว ลามไปถึงการปิดเทอมด้วย ผมเลยเลือกที่จะกลับบ้านเฉพาะช่วงปิดเทอมเท่านั้น เพราะขี้เกียจนั่งรถนานๆ มันปวดตูด ตัวผมเองก็ไม่ค่อยถูกโรคกับการนั่งรถด้วยแหละครับ ตอนเด็กผมเมารถบ่อยๆ พอโตถึงดีขึ้น แต่ผมก็ไม่ชอบการนั่งรถอยู่ดี เพราะถึงแม้จะไม่อาการแย่ขั้นเมารถจนอ้วกแต่ก็รู้สึกอึนทุกครั้งในการนั่งรถ
สำหรับการปิดเทอมระหว่างภาคการศึกษาจะหยุดให้นักศึกษาพักประมาณสองสัปดาห์เท่านั้น ยกเว้นปิดเทอมใหญ่หรือปิดเทอมเปลี่ยนปีการศึกษาใหม่ถึงจะปิดเทอมนานประมาณหนึ่งเดือนกว่าๆ ซึ่งถ้าเทียบกับมหาวิทยาลัยอื่นๆ วันหยุดของพวกผมจึงน้อยกว่ามาก เปิดเทอมมาไม่กี่สัปดาห์ก็ต้องอ่านหนังสือสอบกลางภาคแล้ว เผลอแป๊บเดียวก็สอบปลายภาค
ตอนนี้ผมกำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากหอพัก ตรงดิ่งไปยังร้านเช่าการ์ตูน นอกจากหอในมหาวิทยาลัยแล้วบรรยากาศด้านนอกมหาวิทยาลัยก็เงียบเหมือนกัน ต่างกับช่วงเวลาปกติที่มักจะดูคึกคักเสมอ ขับรถกินลมเพลินๆ รถผมก็มาจอดหน้าร้านเช่าการ์ตูนเรียบร้อย
“ดีพี่จ๋า วันนี้มีการ์ตูนเรื่องใหม่มาบ้างปะ” จอดรถเสร็จผมก็เดินตรงเข้าร้านเช่าการ์ตูนทันที แต่ก็ไม่ลืมทักทายเจ้าของร้านเสียหน่อย อย่างว่าผมเป็นลูกค้าระดับพารากอน
“ล็อตนี้มีเข้ามาหลายเล่ม มะนาวลองเข้าไปเลือกดูนะ แต่ละเรื่องที่พี่คัดสรรมา รับรองฟินทุกเรื่อง” แน่ะ! รู้จักฟินนะพี่จ๋า พี่จ๋าเจ้าของร้านเช่าการ์ตูนเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ท่าทางใจดี คุยสนุกและที่สำคัญเป็นสาววาย
“ไม่ฟินไม่คิดตังค์ใช่ไหม?” ผมแกล้งถาม
“ขอร้อง อย่าเนียน” พี่จ๋าทำหน้าเอือมระอาแซวผม ปกติเวลาผมมาร้านนี้ก็แซวแกล้งเล่นกันแบบนี้ประจำ ผมยืนคุยเล่นอยู่กับพี่จ๋าแป๊บหนึ่ง พอดีมีคนมาคืนหนังสือ ผมเลยขอตัวไปหาการ์ตูนอ่าน “ขอตัวก่อนนะพี่จ๋า เดี๋ยวเสียเวลาฟิน” ผมเดินตรงดิ่งไปยังชั้นวางการ์ตูนวายเป้าหมายที่ผมต้องพุ่งชนสำหรับวันนี้
ร้านเช่าการ์ตูนร้านนี้ผมมาเช่าเป็นประจำ เป็นร้านขนาดใหญ่ประมาณสองคูหา ทำให้มีการ์ตูนเยอะกว่าร้านอื่นๆ ที่นี่เป็นเหมือนสวรรค์สำหรับผม การ์ตูนวายเยอะมาก อย่างว่าก็เจ้าของร้านเป็นแฟนพันธุ์แท้ขนาดนั้น คิดดูผมนี่ผมเช่าไปอ่านเยอะแล้วนะ แต่ยังไม่ถึงครึ่งของการ์ตูนวายทั้งหมดของร้านที่มีอยู่เลย ร้านนี้ไม่ได้มีแค่การ์ตูนให้เช่าหรอกนะครับ ยังมีหนังสือประเภทอื่นด้วยเหมือนกัน ก็เหมือนกับร้านเช่าหนังสือทั่วไปนั่นแหละ นอกจากการ์ตูนแล้วก็มีนิตยสาร หนังสือแปล นิยาย ฯลฯ ที่นี่เลยเป็นเหมือนศูนย์รวมของเหล่านักอ่าน
แล้วร้านนี้ก็ชอบมีโปรโมชันพิเศษเอาไว้ล่อให้ลูกค้าเช่าหนังสือเพิ่มขึ้น เช่นถ้าเช่าการ์ตูนครบห้าเล่มจะได้ฟรีอีกหนึ่งเล่ม ผมเลยชอบเช่าทีละหลายๆ เล่ม เพราะจะได้อ่านเล่มแถมเยอะๆ การ์ตูนที่ผมเช่าบางทีก็เป็นหนังสือการ์ตูนเล่มเก่าผสมเรื่องใหม่ บางทีก็เล่มเก่าหมดเลย เพราะอย่างที่บอกว่าผมเพิ่งรู้ว่ามีการ์ตูนผู้ชายกับผู้ชายอยู่บนโลกใบนี้ด้วย แต้มบุญในการอ่านจึงน้อยกว่าคนอื่น ผมยืนเลือกอยู่นานจนได้จำนวนที่พอใจ ก็รีบหอบหนังสือการ์ตูนกองโตเพื่อไปจ่ายเงิน
“โอ๊ะ!” ผมรีบเสียจนไม่ทันสังเกตคนที่เดินออกมาจากอีกมุมของร้านเช่าหนังสือ ดีนะการ์ตูนไม่หล่น แต่หนังสือคนที่ผมเดินชนหล่นลงมาบนพื้นอยู่ใกล้ๆ กับปลายเท้าผม จะก้มเก็บให้ก็มือไม่ว่าง
“...”
“ขอโทษครับ” ผมรีบพูดขอโทษออกไป แต่ยังไม่ได้มองหน้าคนที่ผมเดินชน เพราะผมกำลังสนใจหนังสือนิยายที่หล่นอยู่ปลายเท้าผม ชื่อเรื่องอะไรน่ะ? เงารักจ้าวอสูร ใครกันนะอ่านนิยายเล่มหนาขนาดนี้ โชคดีที่ไม่หล่นใส่เท้าผม ถ้าหล่นทับเล็บเท้ามีสิทธิ์หลุดแน่ ว่าแล้วผมก็ค่อยๆ ไล่มองคู่กรณีที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า เขายืนอยู่แต่ไม่พูดอะไร ใส่รองเท้า vans old skool สีดำ มีรอยสักที่น่องขาซ้ายด้วย ขาเรียวนะ ไม่น่าใช่ผู้หญิง? แต่ขาเนียน ผิวขาวมาก ใส่กางเกงยีนส์ขาตัดแค่เข่าสีดำ เสื้อยืดสีเทา ลายเสื้อเจ๋งอะ ผมค่อยๆ ไล่มองขึ้นเรื่อยๆ ต้นแขนขวามีลายสักและใส่หมวกด้วย ผมรู้แล้วละว่าคนนี้คือใคร
ผมมองหน้าพี่จิ้นสลับกับหนังสือนิยายเล่มหนาที่กองอยู่บนพื้น โคตรของโคตรไม่เข้ากัน หน้าอย่างเลวอ่านนิยายรัก พี่จิ้นยิ้มให้ผมแวบหนึ่งแล้วถึงก้มหยิบหนังสือนิยายบนพื้นขึ้นมา
“หอบหนังสืออะไร? ขนมาเหมือนจะเอาไปอ่านสอบ” พี่จิ้นถามผม แต่ตอนนี้ผมหนักมากครับพี่อย่าเพิ่งชวนผมคุย
“การ์ตูนวาย” ผมเบี่ยงตัวเดินจะเอาหนังสือไปจ่ายเงิน
“การ์ตูนอะไรนะ” พี่จิ้นถามผมต่อระหว่างเดินออกมาจากมุมของร้านเช่าหนังสือ
“การ์ตูนวายครับ” แก่แล้วหูเริ่มตึงหรือไงครับ?
“ได้ยินแล้วว่าการ์ตูนวาย แต่ที่ถามซ้ำ อยากรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง?” ผมลืมไป ใช่ว่าทุกคนจะรู้จักการ์ตูนวาย ผมเองยังเพิ่งมารู้จักตอนเข้ามาเรียนที่นี่เลยนี่นา แต่จะตอบว่ายังไงดีล่ะ การ์ตูนผู้ชายxผู้ชาย คำว่า x พี่จิ้นอาจไม่เข้าใจอีก เอ หรือจะตอบการ์ตูนผู้ชายรักกันก็ไม่ครอบคลุม มันมีโกรธ งอน ง้อ กันด้วยอะ
“การ์ตูนที่ผู้ชายกับผู้ชายมีกิจกรรมร่วมกัน”
“ขอดูหน่อย” พี่จิ้นหยิบการ์ตูนที่ผมหอบออกไปดูหนึ่งเล่ม แล้วก็เริ่มไล่เปิดดูทีละหน้า เปิดพลิกหน้าไปมา แล้วพี่จิ้นก็หยุด ตาเขม็งจ้องดูเนื้อหาในการ์ตูน แล้วหันหน้าขึ้นมาจ้องมองหน้าผม
“นี่มันการ์ตูน...โป๊?” พี่จิ้นอุทาน ตาตี่โตขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับยื่นภาพในหน้าหนังสือการ์ตูนที่เพิ่งเปิดเจอมาให้ผมดู
“...” ฉาก NC 3P นายเอกในสภาพช่วงล่างเปลือยเปล่าด้านบนสวมแค่เพียงเสื้อ นอนคว่ำชั่นเข่าอยู่กึ่งกลางระหว่างชายหนุ่มสองคน ด้านบนของเขามีชายหนุ่มรูปร่างใหญ่ตัวหนาผิวสีเข้มใส่เสื้อบาสนอนคร่อมทับอยู่ กางเกงของเขาร่นกองที่สะโพก ส่วนด้านล่างของนายเอกกำลังถูกเสียดสีกับชายหนุ่มผิวขาวอีกคนที่นอนอยู่ และมีบทสนทนาเป็นคำอธิบายเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นสั้นๆ ตัวใหญ่ๆ ว่า “อ๊ะๆ”
“...” ผมรู้สึกร้อนที่หน้าวูบๆ
“ทะลึ่งนะเรา” พี่จิ้นมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มมุมปากนิดๆ
“...” หลักฐานมัดตัว สถานการณ์นี้ผมว่าเงียบคือคำตอบสุดท้าย
“พี่จ๋าคิดตังค์ด้วย” ผมรีบเดินไปจ่ายเงินค่าเช่าการ์ตูน จ่ายเงินเสร็จก็รีบเดินออกมาจากร้านทันที แต่ยังไม่ทันถึงรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ก็มีมือปริศนาดึงแขนผมเอาไว้
“รีบไปไหน ลุกลี้ลุกลนทำเหมือนคนมีความผิดนะเรา กินข้าวยัง”
“ยังครับ”
“งั้นไปกินข้าวกันปะ เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
พี่จิ้นพูดจบก็ลากตัวผมเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่อยู่ข้างๆ ร้านเช่าการ์ตูนเฉยเลยอะ
“เอาเส้นอะไร?”
“บะหมี่ครับ”
“ป้าบะหมี่สองที่ครับ” พี่จิ้นก็ตะโกนสั่งป้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่กำลังลวกเส้นอยู่ ป้ายิ้มรับ พร้อมกับถามว่า วันนี้ไม่สั่งพิเศษเหรอ พี่จิ้นเลยตอบกลับไปว่า งั้นเอาพิเศษสองที่ครับ
“ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ”
“ขี้เกียจนั่งรถ ค่อยกลับปิดเทอมทีเดียวครับ”
“เพื่อนกลับบ้านหมด?”
“ครับ”
“ป้าเอาบะหมี่ชามนึง ไอ้พี่จิ้นกินไม่รอเลยนะ” จู่ๆ พี่โอมก็เดินเข้ามาในร้าน สงสัยคงออกมาด้วยกัน พี่โอมอยู่ในสภาพเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นรองเท้าแตะแต่ทำไมสภาพนี้ไอ้พี่เข้มก็ยังดูดี
“ไงมึง ไม่กลับบ้าน?” พี่โอมหันมาถามผมแล้วหันไปถามพี่จิ้นต่อ “ไปเก็บตัวนี้ได้มาจากไหน?”
“เห็นยืนเช่าการ์ตูนโป๊อยู่เลยเรียกมาด้วย” พี่จิ้นตอบแบบขำๆ
“แก่แดดนะมึง” พี่โอมหันมาทางผม พร้อมส่งสายตาล้อเลียนนิดๆ แบบแกล้งๆ
“การ์ตูนวายไม่ใช่การ์ตูนโป๊” ผมพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง ผมจะไม่ยอมตกเป็นจำเลยของคนโลกแคบ
“ไหนขอดูหน่อยดิ๊ คราวหลังจะได้ไปเช่ามาดูบ้าง” พี่โอมเอื้อมมือมาหยิบการ์ตูนจากถุง แต่ยังไม่ทันได้หยิบเพื่อนพี่โอมก็เดินเข้ามาในร้านซะก่อน
“ไอ้ประธานหวย มึงไม่กลับบ้านเหรอ” ผมว่าพี่โอมเนี่ยเข้าใจเลือกคบเพื่อน แต่ละคนดูดิบและเถื่อนมาก
“กูทำงานไม่เสร็จ”
“พี่จิ้นหวัดดีครับ” พี่จิ้นพยักหน้ารับไหว้ แล้วพี่เขาก็เดินมานั่งรวมกับโต๊ะผม แล้วพี่โอมก็หันไปคุยกับเพื่อนเขา ส่วนผมก็นั่งมองคนโน้นทีคนนี้ทีระหว่างรอบะหมี่ จะว่าไปผมก็เริ่มชักหิวขึ้นมานิดๆ ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนผมไหม ถึงเราจะไม่ได้รู้สึกหิวเท่าไหร่ แต่ถ้าได้มานั่งรออาหาร น้ำย่อยจะเริ่มทำงานทันที
“มึงไปไหนมา?”
“ออกมากินข้าว ตอนนี้กูหิวเหี้ยๆ เห็นมึงนั่งอยู่เลยเข้ามาทักก่อน นี่ใคร? ท่านประธาน” บทสนทนาระหว่างเพื่อนฟังดูสนิทใจกันมากครับ เพื่อนพี่โอมหันหน้ามามองผม ตอนนี้ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะจริงๆ แล้วผมเองก็ไม่ได้สนิทกับพี่สองคนนี้
“เด็กที่หอ” พี่จิ้นตอบแทนพี่โอมหน้าตาเฉย
“หน้าตาหล่อนะเรา”
“ขอบคุณครับพี่” เพื่อนพี่โอมชมผม ผมแอบก้มหน้ายิ้มครับ ถูกชมต่อหน้าแบบนี้ผมก็เขินดิคร้าบบบ
“ไม่หล่อ น่ารักมากกว่า” พี่จิ้นพูดหน้ายิ้มๆ แทรกบทสนทนาขึ้นมา เพื่อนพี่โอมมองผมอีกครั้งแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เออ พี่จิ้นพูดถูก แล้วเราชื่ออะไร เรียนอะไร อยู่หอไหน พี่เมตเป็นใคร” เพื่อนพี่โอมถามรวดเดียว สงสัยคงอยากแกล้งเด็ก ผมกำลังจะอ้าปากตอบพี่เขาก็ยิงคำถามรัวมาอีกชุด “แล้วมารู้จักไอ้ประธานได้ไง”
“มึงจะกวนตีนน้องมันทำไมฮะ ไหนว่ามึงหิว?”
“กูสั่งข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวค่อยไปเอา”
“นั่นไง แฟนมึงเดินมาเรียกโน่นแล้ว สงสัยได้แล้วมั้ง” พี่โอมหันหน้าออกไปมองหน้าร้านเห็นพี่ผู้หญิงกำลังเดินมา พอเห็นว่าแฟนตัวเองนั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดก็รีบเดินตรงเข้ามาหา แต่ยังไม่ทันจะเดินถึงร้าน เพื่อนพี่โอมก็โบกมือบอกว่า “รออยู่ตรงนั้นแหละที่รัก ไม่ต้องเดินมาหรอก ร้อน เค้ากำลังจะออกไปแล้ว”
“เออๆ กูไปละ พี่จิ้นหวัดดีครับ” เพื่อนพี่โอมทำหน้าหงุดหงิดแบบขำๆ ใส่พี่โอมก่อนจะบอกลากันเสียงดังกลางร้านข้าว “กูไปนะ ท่านประธานหวย...ครัว” พูดจบก็เดินกึ่งวิ่งออกจากร้านไปเลย แต่ก็ไม่ลืมขยิบตาให้ผมหนึ่งที ที่ได้ลูบคมแกล้งเพื่อนให้เด็กดู
“เหี้ยละ! เดี๋ยวเหอะมึง”
“หวยครัว? หัว...ฮ่าๆๆ” พอนึกได้ผมก็ก้มหน้าขำจนไหล่สั่น
“ตลกมากไหม พวกมันก็ปากหมากวนตีนกูไปงั้นแหละ” พี่โอมตาขวาง ทำเสียงเข้มดุผม แต่หน้าแกสีเข้มขึ้นนิดๆ นะผมว่า จากนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวเป็ดอย่างอารมณ์ดี พอกินเสร็จผมก็ยื่นเงินให้พี่จิ้นที่กำลังจะไปจ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยว
“ไม่ต้อง”
“ไม่เป็นไรพี่ ผะ...เอ่อ มะนาวเกรงใจ”
“เออน่า พี่จิ้นจะได้เลี้ยงกูด้วย” พี่โอมจิ๊ปากทำหน้ารำคาญใส่ผม
“ขอบคุณครับ”
จ่ายเงินค่าก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้วพวกเราก็เดินออกมาจากร้านมาเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดเอาไว้ด้านหน้า
“สามวันนี้พวกกูอยู่ห้อง มีอะไรก็โทรไปหาได้” พี่โอมหันมาบอกผมก่อนที่จะสตาร์ตรถเวสป้าสีเขียวมะนาว ผมก็พยักหน้ารับไปอย่างนั้นแหละ แต่เรื่องอะไรผมจะโทรไป แม่หมูไม่อยู่สักหน่อย จะโทรไปทำไม อ่านหนังสืออยู่ห้องหนุกกว่าตั้งเยอะ
“ไปละ” พี่จิ้นหันมาบอกผมยิ้มๆ แล้วก็บิดกุญแจสตาร์ตรถเวสป้าขับออกไป
หลังจากเจอพี่เมตยักษ์ของกราฟโดยบังเอิญและไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันมาแบบมึนๆ ผมก็ขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจกลับหอพัก ตอนนี้ถึงเวลาปลดปล่อยจินตนาการให้โลดแล่นไปกับภาพและตัวอักษรในการ์ตูนที่ผมไปคัดสรรมา การอ่านการ์ตูนของผมเหมือนกับการไปนั่งดูหนัง ภาพในหน้าหนังสือการ์ตูนแต่ละหน้ามันเคลื่อนไหวเป็นฉากๆ พร้อมเสียงพากย์ดังขึ้นมาในหัว อ่านไปเรื่อยๆ จากหนึ่งเล่มเป็นสองเล่ม จำนวนการ์ตูนที่อ่านจบแล้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทีละเล่ม จนผมลืมเวลาแห่งโลกความเป็นจริงว่ามันหมุนเดินทางไปนานแค่ไหน พอเหลือบตามองนาฬิกาที่ตั้งอยู่หัวโต๊ะ ถึงรู้ว่าตอนนี้เวลาเดินทางผ่านไปเป็นอีกวันแล้ว
ประตูห้องยังเปิดอยู่ ผมลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปปิด มองสำรวจรอบๆ กลางดึกหอพักเงียบจนดูวังเวง เพราะแต่ละเฟสตอนนี้มีอยู่แค่ไม่กี่ห้องที่ไม่กลับบ้าน ห้องพักส่วนใหญ่ปิดไฟมืดสนิทมีเพียงแสงไฟตามทางเดินที่ยังคงเปิดทิ้งเอาไว้ ปิดประตูเสร็จผมก็เดินกลับมานอนอ่านหนังสือบนเตียงต่อ หมุนหน้าต่างบานเกล็ดเปิดแง้มไว้เล็กน้อย
จู่ๆ บานเกล็ดห้องผมก็เปิดขึ้นพร้อมกันรวดเดียว แกร๊ก!!! ผมสะดุ้งสุดตัว เด้งตัวลุกจากเตียงมองบานเกล็ดที่ถูกรูดเปิดขึ้นมาทันที
“เฮ้ยยยยยยย!!!!!” หัวใจผมหล่นลงไปกองที่ตาตุ่ม เงาผู้ชายตัวใหญ่มองลอดบานเกล็ดมองจ้องตากับผม
“กราฟ! เล่นอะไร ตกใจหมดนึกว่าผี” ผมเปิดบานเกล็ดออกจนเต็มความกว้าง กราฟมันยืนอมยิ้มมองผมขำๆ พอตั้งสติได้ ผมก็ลุกจากเตียงเปิดประตูออกไปคุยกับกราฟ “มาทำอะไรแถวนี้อะ”
“มายืมหนังห้องเพื่อน”
“ดึกขนาดนี้เนี่ยนะ คนก็กลับกันหมด ไม่กลัวผีหรือไง”
“ไม่นะ เงียบดี”
“แล้วมายืมหนังเรื่องอะไร”
“ผีชีวะ3”
“อย่าบอกนะว่าจะมาชวนไปดูหนังน่ะ”
“ไปดูด้วยกันไหม? หนังเรื่องนี้สนุก”
“เราไม่ชอบดูหนัง เพิ่งเช่าหนังสือมาด้วย อีกตั้งหลายเล่มกว่าจะจบ” กราฟมองเข้ามาในห้องผมแวบหนึ่ง ค่อยหันมาคุยกับผมต่อ
“นายอยู่คนเดียว?”
“พี่เมตกับแม่หมู เอ่อ ออยด์น่ะ กลับบ้านกันน่ะ”
“ทำไมนอนดึก”
“อ้าว! เพิ่งบอกไปตะกี้ว่าอ่านหนังสือ ไม่สนใจกันเลย”
“แถวห้องนายดูเงียบๆ นะ เด็กแถวนี้กลับกันหมด? เห็นมีแค่ห้องนายคนเดียวที่ยังเปิดไฟอยู่”
“เออดิ” ผมมองตามไปรอบๆ จริงด้วยแฮะ เพิ่งสังเกตเหมือนกัน ตอนนี้มีแค่ห้องผมห้องเดียวที่ยังเปิดไฟอยู่ ไม่แน่เฟสผมคนอาจกลับบ้านกันหมด หรือไม่ก็คงนอนกันหมดแล้ว ก็ตอนนี้ตีหนึ่งเกือบตีสองแล้วนะซี
“บรรยากาศแถวเฟสนายดูวังเวงแปลกๆ” ไอ้กราฟพูดหน้านิ่งๆ เหมือนกำลังคิดอย่างนั้นจริงๆ ช่างสรรหาคำมาสร้างบรรยากาศให้ผมซะเหลือเกินนะไอ้คุณกราฟ ตอนแรกก็ว่าไม่ ตอนนี้ชักเริ่มเสียวๆ แล้วเหมือนกัน
“ที่เคยบอกว่าจะให้ช่วยติวหนังสือ วีคนี้เราว่างนะ”
“ใจดีนะเนี่ย แต่ยังไม่ใกล้สอบเลย วีคนี้ขอเก็บแต้มหนังสือการ์ตูนก่อนนะ”
“ฮะๆ” ไอ้กราฟมันหัวเราะแบบนี้อีกแล้ว มันทำยังไงของมันกันวะ หัวเราะออกมาเบาๆ แต่ฟังแล้วรู้สึกอยากยิ้มตาม นี่ผมกำลังเอ็นดูเสียงหัวเราะอย่างงั้นเรอะ ให้ตายเถอะ จ๊อดดของซาร่า
“เปล่าหรอก ดูนายเป็นคนกลัวผี”
“ผีก็กลัวอยู่หรอก แต่การ์ตูนก็สนุกไง”
“เราไปละ ล็อกห้องดีๆ นะ แต่ผีหายตัวได้นี่นา”
“กวนแล้วกราฟ”
กราฟคุยกับผมอีกนิดหน่อยแล้วค่อยเดินกลับห้องไป ผมรีบปิดประตูล็อกห้อง หมุนบานเกล็ดปิดลงมาให้สนิท กลัวโดนแกล้งอีก บานเกล็ดห้องผมมันไม่ค่อยดีครับ ใช้มืองัดขึ้นก็เปิดแล้ว แต่ตอนปิดต้องหมุนปิด เปิดง่ายแต่ปิดยาก ผมไม่มีอารมณ์อ่านการ์ตูนต่อ เลยเดินไปปิดไฟแล้วรีบนอนเลย
ผมตื่นมาตอนเที่ยงเพราะรู้สึกหิว นอนงัวเงียให้สายตาปรับกับแสงในห้องสักพักถึงลุกจากเตียงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวหลังห้อง ถอดเสื้อกางเกงใส่ตะกร้า แล้วเดินเปลือยเข้าไปอาบน้ำแปรงฟัน เวลาอยู่คนเดียว ผมไม่ปิดประตูห้องน้ำนะ เปิดไว้อย่างนั้นแหละ เผื่อมีอะไรจะได้ไหวตัวทัน อาบน้ำเสร็จ ผมก็แต่งตัวลวกๆ หยิบเสื้อยืดตัวที่ยับน้อยที่สุดกับกางเกงขาสั้นขึ้นมาสวม เสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องไปหาอะไรกินที่โรงอาหารหอพัก หยุดสัปดาห์นี้โรงอาหารโล่งมากแทบไม่มีคนเลย นี่ขนาดตอนเที่ยงเป็นช่วงเวลาที่คนหิวกันแล้วนะ คนยังน้อยอยู่เลย โรงอาหารหอพักผมจะเป็นอาคารชั้นเดียว มีโต๊ะยาวเรียงเป็นแนวยาวสามแถว เก้าอี้ก็จะเป็นแบบม้านั่งขนาดยาววางเรียงต่อกัน
“ป้าเอากะเพราเนื้อไข่ดาวครับ” สั่งเสร็จผมก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะ ตาดูทีวีไป หูรอฟังป้าเรียกชื่อ ตอนนี้ในโรงอาหารหอพักมีคนอยู่แค่สองสามคน นั่งรอสักพักป้าก็เรียกผมให้ไปเอาข้าว ผมกำลังยืนก้มตักพริกมะนาวราดบนไข่ดาว หูก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในโรงอาหารหอพัก ผมเลยเหลือบตาขึ้นไปมอง
เสียงทุกอย่างก็เงียบลง ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ใจผมเต้นตึกตักๆ ตอนนี้ผมถูกสะกดจิตด้วยลูกตุ้มนาฬิกาขนาดกำลังพอดีที่ห้อยหัวซ่อนตัวอยู่ด้านในกางเกงนอนขายาวสีเทาที่ลู่เข้ากับลำตัว มันกำลังแกว่งตัวตามจังหวะการเดินของตัวเรือนที่เป็นมนุษย์ผู้ชายในวัยเจริญพันธุ์รูปร่างสูง แกว่งดุกดิกๆ ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาเรื่อยๆ ลูกตุ้มนาฬิกาของเขาก็แกว่งดุกดิกๆ ตามจังหวะการเดิน
ใจผมสั่น ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเป็นจังหวะดุกดิกๆ
ดุกดิกๆ
ดุกดิกๆ
ดุกดิกๆ
ดุกดิกๆ
หัวใจผมเต้นเป็นจังหวะดุกดิกตามการเคลื่อนไหวของลูกตุ้มนาฬิกาตัวนั้น ผมพยายามละสายตาออกจากลูกตุ้มนาฬิกาตัวนั้นแต่ก็ทำไม่ได้
ผมถูกสะกดจิต
ลูกตุ้มนาฬิกาตัวนั้นมันเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ยิ่งเข้ามาใกล้ภาพในร่มผ้ายิ่งชัดเจนขึ้นทุกที
ดุกดิกๆ
ดุกดิกๆ
ผมถูกลูกชายไอ้แว่นกราฟสะกดจิต!!!!!
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 10: พูดจาภาษา AV
ลูกตุ้มนาฬิกาหยุดแกว่ง เสียงรอบข้างที่หายไปกลับมา รวมถึงหัวใจผมก็กลับมาเต้นตามจังหวะปกติ
โอยย...มือผมสั่นเล็กน้อย กราฟทำไมถึงปล่อยให้น้องดิ้นดุกดิกแบบนี้ ออกมาเดินนอกห้องในสภาพนี้ได้ยังไง ก่อนออกจากห้องรบกวนช่วยใส่ชั้นในให้เรียบร้อยก่อนได้ไหม สภาพกราฟตอนนี้นอกจากกางเกงนอนที่ลู่แนบเข้ากับลำตัวแล้ว เสื้อยืดสีขาวที่ใส่ยังสั้นถึงแค่ขอบของกางเกงนอนเท่านั้นแหละ
ผมละสายตาจากลูกตุ้มของกราฟ กลับมามองจานข้าวตรงหน้าของตัวเอง ผมถึงกับตาเหลือก พริกครับพริก ไข่ดาวผมแดงเถือกไปด้วยพริก พริกมะนาวน้ำปลาแดงเถือกชุมนุมบนไข่ดาวในจานข้าวกะเพราเนื้อผม สีเขียวสีแดงเต็มจาน สงสัยเมื่อกี้ตักเพลินไปหน่อย
“นาย!?” ผมหันไปตามเสียงเรียก แต่ก็ต้องตกใจแทบร้องเหวอออกมา
“!” หน้าของกราฟอยู่ห่างจากหน้าผมแค่ไม่กี่เซนติเมตร ไม่ใช่แค่นั้นกราฟยังเอานิ้วมาแตะหน้าผากผมด้วยนะ “ทำไมหน้าแดง เป็นไข้หรือเปล่า?”
“เปล่า ไม่ได้เป็นไข้ สงสัยอากาศคงร้อนน่ะ” ผมหลบสายตากราฟที่มองมา ผมจะพูดออกไปได้ไงเล่าว่าเป็นเพราะน้องดุกดิกนั่นแหละ ผมบ่นเสียงดังในใจ พยายามเก็บอาการให้มีพิรุธน้อยที่สุด สะกดจิตตัวเองไม่ให้หันไปมองย้ำที่ลูกตุ้มอีก จากนั้นก็รีบสาวเท้าเดินหนีออกมา
“เฮ้ยยยย เชี่ยย!!!” ผมลื่น! ผมตกใจร้องเสียงหลง จังหวะที่ตัวกำลังจะหงายขาชี้ฟ้า ด้านหลังผมก็มีคนเข้ามาพยุงไว้ทันเวลาพอดิบพอดี ดีนะที่ผมมีสกิลนักกายกรรมเปียงยางอยู่บ้าง จานข้าวถึงอยู่ดีข้าวไม่หกแม้แต่เม็ดเดียว มีแค่พริกซอยเท่านั้นแหละที่ลอยออกไปจากจานไข่ดาวบ้าง พอผมยืนได้ตามปกติก็รีบหันไปขอบคุณคนที่ช่วยผมเอาไว้ “ขอบคุณครับ” เสียงชายผู้มีบุญคุณด้านหลังเอ่ยสวนตอบกลับมาทันควัน
“ซุ่มซ่ามนะมึง”
“...”
“ไม่ต้องทำหน้าขอบคุณกูขนาดนั้น”
“...”
“ทีหลังหัดเดินให้มันระวังหน่อย ทำข้าวหกเลอะพื้น ลำบากป้าแม่บ้านเขาต้องมาตามเช็ดตามกวาดให้อีก”
“...”
พูดกับผมเสร็จไอ้พี่เข้มก็ทิ้งผมไว้ตรงนั้น ก่อนจะเดินไปคุยกับกราฟสองสามประโยคแล้วเดินออกจากโรงอาหารไป ปล่อยให้ผมยืนงงทำหน้าเอ๋อ พอตั้งสติได้ผมก็เดินไปหาที่นั่งเหมาะๆ เพื่อกินข้าว ไม่นานกราฟก็เดินมานั่งลงข้างๆ กับข้าวในจานข้าวกราฟ ผมไม่เคยเห็น หน้าตาแปลกๆ แต่ดูท่าทางน่ากิน ด้วยความอยากรู้เลยถามออกไป
“สั่งอะไรมาอะ หน้าตาโคตรน่ากินเลย”
“แกงฮังเล สั่งป้าทำให้ตั้งแต่เมื่อวาน” กราฟตอบผมเสร็จก็ตักแบ่งให้ผมหนึ่งชิ้น เออ ดีๆ รู้งานมาก ยังไม่ทันได้ขอเลย
“กราฟชอบกินอาหารใต้เหรอ?”
“แกงฮังเลอาหารเหนือ” กราฟตอบผมแล้วก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“อ้าว จริงอะ ฟังจากชื่อนึกว่าอาหารใต้นะเนี่ย ทำไมถึงเรียกแกงฮังเลล่ะ” คราวนี้กราฟไม่ตอบผมแฮะ ช่างมันไม่อยากรู้ก็ได้วุ้ย ผมลองตักชิมดูอร่อยดีอะ รสชาติคล้ายๆ พะโล้แต่เข้มข้นกว่า กราฟตักแกงมาใส่จานผมอีก ผมพยักหน้ารับแล้วตักกะเพราจากจานผมแบ่งไปให้กราฟบ้าง กินพริกบ้างนะกราฟนะ
ผมแย่งกราฟกินจนอิ่ม จากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง ผมอ่านการ์ตูนไปได้สักพักก็รู้สึกว่าวันนี้อากาศร้อนอบๆ เหงื่อเริ่มซึมตามหลัง อ่านไปอ่านมาชักไม่ไหว ร้อนโคตรๆ เลยตัดสินใจหอบการ์ตูนทั้งหมดไปอ่านตากแอร์เย็นๆ ที่ห้องสมุดแทน หลังจากเอาหนังสือการ์ตูนยัดใส่กระเป๋าเป้จนเต็ม ผมก็รีบขับรถฝ่าไอแดดมุ่งตรงไปที่ห้องสมุดทันที
ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยผมจะเรียกว่าอาคารบรรณสาร สร้างเป็นอาคารปูนคอนกรีตสามชั้น อาคารห้องสมุดมหาวิทยาลัยผมมีชื่อเรียกแตกต่างจากอาคารของมหาวิทยาลัยหลังอื่นที่ตามปกติมักจะเรียกชื่อตามตัวอักษรภาษาอังกฤษแทนชื่อของอาคารจริงๆ เช่น อาคารเอเป็นชื่ออาคารบริหาร อาคารซีเป็นชื่ออาคารห้องทำงานอาจารย์ อาคารเอฟหนึ่งถึงสามเป็นอาคารเครื่องมือ เป็นต้น
ตัวอาคารของห้องสมุดด้านล่างจะแบ่งเป็นสามส่วน ฝั่งทิศตะวันออกจะมีห้องอินเทอร์เน็ตเปิดให้บริการนักศึกษา ตรงกลางเป็นร้านขายขนม จำพวกของขบเคี้ยวจากฟาร์มมหาวิทยาลัย ส่วนฝั่งทางทิศตะวันตกเป็นส่วนทางเข้า มุมนี้ถ้าเดินตรงเข้าไปเป็นพวกนิตยสารอ่านเล่น แต่ที่ประจำของผมจะเป็นมุมโซฟาชั้นสอง อยู่บริเวณทางเดินขึ้นชั้นสาม มุมนี้ไม่ค่อยมีคนมานั่งเท่าไหร่
ผมกำลังจะเดินไปถึงบริเวณที่ผมหมายตาเอาไว้ สายตาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนผมพอดี นั่นโก๋นี่นา มากับใคร? ไหนบอกว่าจะกลับบ้าน ผมยกมือขึ้นโบก ส่งเสียงเรียกโก๋เบาๆ “โก๋ๆ” โก๋ทำหน้าตกใจทันทีที่มองเห็นผม
“มะนาว ไม่ได้กลับบ้านเหรอ”
“เออดิ ถามแปลก ถ้ากลับจะมายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ได้ไง แล้วไหนบอกว่าจะกลับบ้าน ทำไมมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บรรณสาร หรือแอบมากับใคร ซุกใครไว้ไม่บอกเพื่อนหรือเปล่าน้า? น่าสงสัย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วมันเป็นยังไง อย่าบอกนะว่ามึงมีแฟนแล้ว?”
“ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอก อยู่ในช่วงดูๆ กันอยู่น่ะ” โก๋ตอบผมอายๆ
“ไหนคนไหน แล้วแอบไปคบกันตอนไหนเนี่ย ทำไมไม่เห็นรู้เรื่อง”
“เด็กวิศวะน่ะ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักน่า”
“แล้วไปปิ๊งปั๊งกันได้ยังไง”
“ที่หอนั่นแหละ”
โก๋พักอยู่หอเจ็ด เป็นหอพักชายของมหาวิทยาลัยนี่แหละครับ หอพักชายมหาวิทยาลัยผมมีทั้งหมดเจ็ดหอพัก ทุกหอเป็นห้องน้ำรวม เว้นแค่หอพักผมหอพักเดียวเท่านั้นที่เป็นแบบห้องน้ำในตัว
“แล้วไงต่อ อย่ากั๊กดิ อยากฟังแบบละเอียด”
“ก็เจอกันโดยบังเอิญ แซวกันไปแซวกันมา เลยได้กันแล้วก็คบกัน”
“?”
“นั่นแหละเขาเป็นคนดีแล้วก็ลีลาดีด้วย” โก๋ตอบผมตายิ้มอย่างคนมีความสุข ผมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ เพื่อนผมกำลังอินเลิฟ โลกเป็นสีชมพู
“แล้วมะนาวมาทำอะไร”
“อยู่ห้องร้อน ทนไม่ไหว เลยหอบหนังสือ...การ์ตูน มาอ่านน่ะ” ผมเบาเสียงคำว่าการ์ตูนลงหน่อยหนึ่ง
“เพิ่งไปเช่ามาใหม่?”
“ใช่ เล่มใหม่เพียบ พี่จ๋าเพิ่งเอามา”
“มีเล่มไหนฟินๆ แนะนำปะ อยากอ่านเหมือนกัน ช่วงนี้ไม่ได้เช่าการ์ตูนเลย”
“ยังอ่านไม่ครบ แต่ก็มีเรื่องดีหลายเล่มอยู่เหมือนกัน มีสไตล์ที่มึงชอบหลายเล่ม”
“แล้วฟินไปกี่รอบแล้ว?” ไอ้โก๋ทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มกวนตีนผม
“...” ผมไม่ตอบ แต่เอื้อมมือไปจับมือโก๋มา แล้วค่อย ทๆ เขียนเลขแปดแนวนอนใส่มือ
“ขนาดนั้น?” โก๋แกล้งทำตาโต แล้วผมสองคนก็หัวเราะพร้อมกัน แต่หัวเราะเบาๆ ในลำคอนะ เพราะตอนนี้พวกผมอยู่ในห้องสมุด
“อีผี!” เสียงชายหนุ่มปริศนาดังแทรกขัดจังหวะการหัวเราะของพวกผมสองคน โก๋หันหน้าหาเสียงนั้น สองคนยิ้มให้กัน โก๋หันกลับมาทางผม แล้วแนะนำผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
“หมู นี่เพื่อนเค้า มะนาว”
“เราชื่อเบิร์ด ยินดีที่ได้รู้จักนะ ได้ยินโก๋พูดถึงบ่อยๆ”
คุยกันสักพัก โก๋กับเบิร์ดก็ขอตัวแยกออกไป ซึ่งโก๋มาเล่าให้ผมฟังทีหลังว่า ‘อีผี’ ย่อมาจากผีเสื้อ แต่เอาจริงปะ ผมว่าไม่ ไม่ใช่ย่อมาจากผีเสื้อหรอก เพราะแฟนของโก๋ ดูหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นคนเกรียนๆ แต่โดยรวมก็น่าจะเป็นคนนิสัยดี ระหว่างที่สองคนนั้นเดินจากผมไป ผมก็ได้ยินเสียงคุยกันหงุงหงิงดังแว่วไปตลอดทาง
“อีผีเค้าอยากกินสุกี้เสี่ยงทาย ให้ลูกชิ้นรักบี้ทำนายความรัก”
“เย็นนี้อยากกินสุกี้เหรอ ถ้างั้นขากลับแวะไปซื้อของสดที่ฟาร์มก่อนก็ได้”
ข้าวใหม่ปลามันจริงๆ ผมว่าคืนนี้ผีได้รวมร่างกับหมูแน่ๆ คนกำลังอยู่ในช่วงอินเลิฟอะนะ แต่ดูท่าทางแล้วสองคนนี้น่าจะคบกันยาว ดูเหมาะสมกันดี คุยกับเพื่อนเสร็จ ผมก็จัดแจงหามุมอ่านหนังสือการ์ตูน เลือกโซฟาที่นั่งสบายที่สุดแล้วก็ผมก็เริ่มนั่งอ่านอย่างจริงจัง พอเปิดการ์ตูนหน้าแรกต่อด้วยหน้าสองสติผมก็ตัดขาดจากโลกภายนอก ดำดิ่งไปอีกโลกเหมือนอลิซที่หล่นลงไปในโพรงกระต่ายแล้วไปเจอกับโลกอีกใบที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจได้ตลอด
ผมค่อยๆ ไถลตัวลงเรื่อยๆ จากนั่งก็กลายเป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน อ่านไปเริ่มเพลิน อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศทำให้ผมอยากพักสายตา นั่งเกร็งเปลือกตาอยู่แป๊บหนึ่ง สุดท้ายผมก็เผลอหลับ
ผมรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศ อึดอัด มองไปรอบๆ ก็มืดสนิทไปหมด อึดอัด ผมพยายามขยับตัว แต่ขยับไม่ได้ อึดอัด พยายามขยับตัวใหม่ก็ขยับไม่ได้ อึดอัด ผมตัดสินใจดิ้น ผมดิ้นสุดแรง สุดท้ายผมก็เห็นแสงสว่างวาบขึ้นมา แต่แค่เสี้ยววินาทีที่ผมเห็นแสงสว่าง ผมรู้สึกว่าเหมือนตัวกำลังจะหล่นตกจากที่สูง
เฮ้ยย ตุ้บ!! สติผมก็กลับเข้าร่าง น่าขายหน้าจริงๆ ผมหลับกลางห้องสมุด แถมยังละเมอตกจากโซฟาอีก ผมงัดสกิลเฉินหลงรีบลุกกลับขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดิมเนียนๆ หวังว่าคงไม่มีใครนั่งอยู่แถวๆ หรอกนี้นะ แต่เปล่าเลยครับ เพราะว่ามีไอ้พี่เข้มกำลังยืนจ้องผมอยู่
“ตลกว่ะ แอบเอาการ์ตูนโป๊มากางอ่านกลางห้องสมุด แล้วยังกล้านอนหลับเฉย แถมกรนเบาๆ ซะด้วย ไม่เบาๆ”
“การ์ตูนวาย” ผมหลบสายตาเถียงอ้อมแอ้มแบบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่ สงสัยไอ้พี่โอมแอบเปิดอ่านการ์ตูนผมแน่ๆ พี่โอมดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากโซฟา
“วันนี้อากาศร้อนจังน้า รู้สึกคอแห้งกระหายน้ำแปลกๆ สงสัยบ่ายนี้ต้องไปดวลกับพระเอก”
“?” พระเอกอะไรของพี่เข้มเขาอีกล่ะครับ คนยิ่งกำลังเมาขี้ตาอยู่ ไม่ต้องรอให้ผมงงนาน พี่เข้มเขาก็ดึงแขนผมให้ลุกขึ้น แถมยังช่วยเก็บหนังสือการ์ตูนใส่ในกระเป๋าเสร็จสรรพ พอผมถามว่าพี่จะพาไปไหน พี่แกก็ไม่ตอบ แค่หันมาสบตาผมเท่านั้นแหละ
“อย่าโอ้เอ้ กูหิวข้าว”
“?”
“มึงจะนั่งงงอีกนานไหม? รีบลุก กู หิว ข้าว”
หลังจากโดนป้ายยา ผมก็เดินตามพี่เข้มออกมาจากห้องสมุด ผมเดินตรงไปขับเอารถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวออกมา ส่วนพี่เข้มก็เดินไปขับรถเวสป้าสีมะนาวของตัวเองขับนำผมออกไป ผมขับตามไปเรื่อยๆ ออกไปทางหน้ามหาวิทยาลัย วนเกาะกลางถนนก่อนจะเลี้ยวซ้ายเข้าถนนเส้นเล็กๆ ขับใต้เงาร่มของใบต้นกระถินที่ขึ้นสูงฝั่งขวาของถนนมาได้พักเดียว ก็ถึงปั๊มน้ำมันเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัย พี่เข้มขับรถเวสป้าสีเขียวมะนาวเข้าไปจอดหน้าร้านเล็กๆ ตั้งอยู่ในปั๊มน้ำมันใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่ ร้านนี้ทำจากตู้คอนเทนเนอร์สีขาว หน้าร้านรวมถึงประตูเป็นกระจกทั้งหมด ดูสะอาดสะอ้านน่าเข้าไปอ่านการ์ตูนวาย จิบกาแฟนม กินขนม ใช้ชีวิตแบบสโลว์ไลฟ์ มุมซ้ายกระจกบานใหญ่ด้านหน้าร้านติดสติกเกอร์บอกชื่อร้านพร้อมเวลาเปิดปิด ด้วยตัวหนังสือสีขาวตัวใหญ่ด้วยฟอนต์ภาษาไทยมีหัวที่อ่านง่ายสบายตาว่า
ฤ ดู ใ บ ไ ม้ ผ ลิ ข อ ง พ ร ะ เ อ ก
อี โ ร้ ะ อี โ ร้ ะ
'เ ชิ ญ เ ม า'
1 9 9 5 .3 .26 Open Tuesday – Sunday 12.00 – 02.00
มองจากด้านนอกผ่านกระจกใสบานใหญ่ก็เห็นด้านในของร้าน ผมเห็นผู้ชายเท่ๆ อยู่หนึ่งคน คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้าน กำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ตัวยาวที่ติดสติกเกอร์เต็มเกือบทั้งโต๊ะ แต่ดูไม่รก ดูเท่ๆ แนวๆ ดิบๆ เฟอร์นิเจอร์ด้านในร้านส่วนใหญ่เป็นไม้ ผมเดินตามพี่โอมเข้าไปในร้าน ทำนองเพลงแปลกหูก็ดังลอดออกมา ‘ละพอแต่เปิดผ้าม่านกั้น คันสอดส่องมองหาแฟน’ ในร้านเปิดเพลงสาวลำเพลิน ฉวีวรรณ ดำเนิน คลอเบาๆ มุมหนึ่งของร้านมีแผ่นเสียงสีสันสดใสตั้งอยู่ แต่ผมไม่คุ้นหน้านักร้องสักคน เดาว่าน่าจะนักร้องสมัยเก่า บนแผ่นเสียงเขียนว่า ยอดลำแพน ขวัญตา ฟ้าสว่าง, ลำกล่อมทุ่ง ไพรินทร์ พรพิบูล, คนดังขี่หลังควาย ดาวบ้านดอน, The sound of siam
ด้านในร้านดูโล่งๆ และเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ผมมองสำรวจร้านรอบๆ เห็นมีนางกวักวางอยู่ด้วย จากนั้นตาผมก็ไปสะดุดกับขวดโหลแก้วขนาดใหญ่บรรจุน้ำสีแดงอมชมพูเข้มตั้งเรียงรายหลายขวด ด้านหน้าขวดโหลติดป้ายชื่อของขวดด้วยกระดาษสีชมพู เช่น โด่ไม่รู้ล้ม ม้ากระทืบโรง พญาเสือโคร่ง ถัดจากขวดน้ำก็เป็นขวดโหลสีเหลืองด้านในบรรจุผลไม้ดองต่างๆ เช่น มะยม มะม่วง มะดัน องุ่น ร้านยาดอง!? ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในร้านยาดอง แต่สาบานได้เลยครับ ไม่ใช่ร้านยาดองแบบที่เคยเห็นแน่นอน
หลังจากเพลงสาวลำเพลิน ฉวีวรรณ ดำเนิน จบลง ทำนองเพลงสนุกสนานชวนให้โยกมือเบาๆ ก็เล่นต่อทันที ‘ดิ๊งๆ ด่อง ละใครก็ดิ๊งๆ ด่อง ละพี่ก็ดิ๊งๆ ด่อง ถ้าน้องดิ๊งด่อง ละพี่ก็ดิ๊งๆ ด่อง’ เพลงดิ๊งด่อง ไวพจน์ เพชรสุพรรณ
“นั่งร้านยาดองตอนบ่าย ไม่เมาเร็วไปเหรอครับ”
“น้ำพระเอกโว้ย!” พี่โอมบุ้ยปากมองไปยังป้ายร้านด้านบน
“มึงเอาข้าวอะไร เดี๋ยวกูสั่งให้ ร้านนี้กูสนิท” พี่โอมพูดจบก็หันไปสั่งกะเพราเนื้อชิ้น “พี่เทียนวันนี้ผมเอากะเพราเนื้อไม่สับหนึ่ง เอาไข่เจียวด้วยนะ” เจ้าของร้านนี้แต่งตัวแนวมากครับ เสื้อยืดขาว กางเกงขาใหญ่สีดำเอวสูง ปลายขากางเกงเต่อโชว์ถุงเท้าสีเจ็บ แถมรอยสักที่แขนก็สวยมาก แล้วก็โคตรสูง แถมหล่อขายาวอีกต่างหาก โห นี่มันพระเอกการ์ตูนชัดๆ เลยนะเนี่ย
“ตกลงมึงจะกินอะไร คิดเยอะคิดแยะ ร้านนี้กะเพราเนื้ออร่อย”
“เอากะเพราะเนื้อครับ”
“พี่เทียนผมเอากะเพราเนื้อเป็นสองนะ วันนี้พี่ฮารุไม่มาเหรอพี่”
สงสัยพี่โอมรู้ทันผมว่ากำลังสงสัยมองโน่นมองนี่ทั่วร้าน พี่แกเลยอธิบายว่าร้านนี้ขายทั้งอาหารตามสั่ง ยาดอง แล้วก็แผ่นเสียง เป็นร้านนั่งเมาเพลินๆ ได้โน่นยันเช้า เจ้าของร้านเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นมีสองคน เพลงร้านนี้ส่วนใหญ่เปิดเพลงไทยเก่าๆ หรือเพลงฝรั่งวินเทจ แต่ส่วนใหญ่เปิดลูกทุ่งเพลงหมอลำ สมัยโน่นยุค 20-80s เพลงสาวลำเพลิน ฉวีวรรณ ดำเนิน จบลง เพลงคิดฮอดชู้ อังคนางค์ คุณไชย ก็ดังขึ้นมา
นั่งไปแป๊บเดียวเองครับ กะเพราเนื้อหน้าตาโคตรน่ากินก็มาเสิร์ฟ เนื้อชิ้นกำลังดีถูกผัดกับซอสปรุงรส ใบกะเพรากับพริกซอยแนบสนิทกันอย่างไม่เอียงอาย กะเพราะจานนี้โคตรน่ากิน ชวนให้น้ำลายไหลน้ำย่อยคึกคักมาก พอกินเสร็จพี่โอมก็สั่งเมนูเครื่องดื่มมาต่อทันที ไม่นานหลังจากนั้นข้างหน้าผมก็มีจานมะนาวฝานเป็นแว่น มะดันดองกับมะขามเปียกวางอยู่ ข้างๆ กันมีจานเกลือเล็กๆ วางคู่กัน ดูน้อยแต่มาก ญี่ปุ่นสไตล์มากครับ ส่วนยาดองสีแดงอมชมพูถูกบรรจุอยู่ในขวดขนาดเหล้าแบน ผมยังไม่ทันสำรวจเสร็จดี ก็ได้ยินเสียงพี่โอมกรึ๊บนำหน้าไปก่อนแล้ว
“อ๊าสส!! บาดคอ” พี่โอมทำหน้าเหยเกบิดเบี้ยว หลังจากกระดกแก้วยาดองไปแก้วแรกแล้วก็หยิบมะขามเปียกเคี้ยวกลืนตามลงไป
“...” พอเห็นพี่โอมเคี้ยวมะขามเปียกเหมือนไม่รู้สึกเปรี้ยวแล้วน้ำลายผมก็ไหลออกมาเหมือนมีคนเปิดก๊อก
“ลองๆ” พี่โอมส่งแก้วเป๊กใบขนาดย่อมมาให้ผม จากนั้นผมก็ยกแก้วกระดกทีเดียวตามที่พี่โอมทำบ้าง
“อึ๋ยยย!!” ผมรู้สึกเหมือนกลืนไฟลงคอ มันร้อนวูบตั้งแต่ลิ้นไหลลามลงมาผ่านลำคอไปจนถึงหลอดอาหารก่อนจะไหลรวมกันลงไปที่กระเพาะ
“เป็นไง?” พี่โอมถามผม
“แรงดีครับ” เหล้าแรงขนาดนี้ไม่มีคำอธิบายไหนจะครอบคลุมเท่ากับคำว่าแรงส์อีกแล้ว ผมหยิบมะนาวฝานแว่นจิ้มเกลือเคี้ยวตาม ขนลุกไปหมดเลย เปรี้ยวๆ เค็มๆ แต่เข้ากันดีนะ
“ขี้เหล้าว่ะ” พี่เข้มทำหน้าฉงนถามผม
“เพิ่งเคยกินครั้งแรกพี่” ผมหันไปตอบ แต่ไอ้พี่เข้มทำหน้าประมาณว่ามึงอย่ามาหลอกกูซะให้ยาก
“กูเชื่อมึง หมาคงบินได้” ผมเลยตอบด้วยสีหน้าจริงจังพยายามบอกว่าผมไม่ได้พูดเล่น ก็มันเรื่องจริงอะ
“ลีลากระดกแก้วเมื่อกี้ กูนึกว่าเป็นลูกร้านยาดอง” ไอ้พี่เข้มหันมามองผมด้วยสายตาเหยียดๆ
“แค่ยกแก้วเข้าปากกรึ๊บๆ กรึ๊บๆ” ผมตอบหน้านิ่งๆ หยิบมะขามเปียกคลุกกับเกลือ “แต่กินแล้วรู้สึกร้อนๆ นะครับ” ผมรู้สึกร้อนๆ ตามตัวลามขึ้นมาถึงหน้า
“สมุนไพร มันก็ดีอย่างนี้แหละ กินแล้วเลือดลมสูบฉีด” พี่โอมหันมามองผมแวบหนึ่ง แล้วยกแก้วยาดองเข้าปากต่อ โดยไม่ลืมหยิบผลไม้ดองจิ้มเกลือตามไปด้วยอีกคำ
“พี่สั่งสูตรไหนมากินอะครับ” อดสงสัยไม่ได้ มีตั้งหลายโหล ชื่อแปลกๆ ทั้งนั้น
“โด่ไม่รู้ล้ม ติดใจละสิ เดี๋ยวกูพามากินบ่อยๆ” พี่เข้มหันมาตอบผมหน้าแดงนิดๆ ผมสังเกตเห็นว่าตอนที่พี่โอมมองมาที่ผม แวบหนึ่งตาพี่โอมโตขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนตกใจอะไรสักอย่าง “มึงแพ้เหล้าปะวะ”
“เวลากินเหล้ามะนาวเป็นแบบนี้แหละ แต่ตอนนี้แค่รู้สึกร้อนวูบๆ ครับ” ผมรู้สึกร้อนจริงๆ เลยปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ด กระพือเสื้อเข้าออกไล่ลมร้อนออกจากตัว
“ร้อน?”
“ครับ รู้สึกร้อนวูบๆ”
“ร้อนอะไร แอร์ออกเย็น”
พี่เข้มเหลือบมามองผม แล้วก้มไปดูนาฬิกาข้อมือสีดำ เสร็จแล้วก็เทยาดองที่เหลือยกกรึ๊บเข้าปากจนหมด แล้วเดินไปสั่งอะไรสักอย่างเพิ่ม
“กินของดีไม่เป็น งั้นมึงกินน้ำหวานโง่ๆ แทนละกัน” พี่เข้มส่งแก้วน้ำผลไม้ปั่นมาให้ผม ดีเหมือนกัน ถ้าผมกระดกเพิ่มอีกแก้วหรือสองแก้ว มีหวังมึนหนักกว่านี้แน่ๆ แต่ตอนนี้กำลังกรึ่มๆ ตึงพอดีๆ
ผมก็นั่งจิบๆ น้ำแตงโมปั่นของผมไป ระหว่างนั้นก็ฟังพี่เข้มคุยกับเจ้าของร้านอย่างออกรสออกชาติ พอยาดองเข้าปากเหมือนพี่แกจะคุยคล่องเป็นพิเศษ คุยไปหัวเราะไป ส่วนใหญ่ก็คุยเรื่องเด็กนักศึกษาที่มากินยาดอง ก็เล่าขำๆ บางคนก็เมาหลับคาโต๊ะ บางคนก็อ้วกจนน็อกก็มี ผมกำลังนั่งฟังเพลินๆ มองพี่เจ้าของร้านบ้าง พี่เข้มบ้างสลับกัน จังหวะกำลังสนุก รู้สึกว่าโอเคขึ้น หายจากอาการร้อนวูบๆ พี่เข้มก็หันมามองผม แล้วบอกเจ้าของร้านคิดตังค์
“กลับ”
พี่เข้มลากผมลุกขึ้นแบบงงๆ อะไรวะ อยากมาก็ลากมา พออยากกลับก็ลากกลับอีก ตอนที่เดินออกมาจากร้านเพลงไม่น่าทำผมเลย พนม นพพร ก็ดังลอยลอดประตูตามหลังพวกผม
ตอนขากลับพี่เข้มก็ขี่ตีคู่ไปกับรถผม พอขับรถกลับมาถึงหอผมก็เดินตรงเข้าห้องเลย ตอนนี้รู้สึกง่วงหรือว่ายาดองมีฤทธิ์ทำให้หลับสบายก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ
พอถึงห้องผมก็นอนหลับ หลับไปยาวเลย รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีมองดูเวลาก็เกือบเที่ยงคืน ตอนนี้ผมอยากกินอะไรหวานๆ ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ปิดประตูห้องมุ่งหน้าไปยังมินิมาร์ตหอชายหรือที่นักศึกษาจะเรียกสั้นๆ ว่ามาร์ตชาย ซึ่งระยะทางไม่ไกลจากหของผมมากนัก เดินเอาสะดวกกว่า
มาร์ตชายมีของขายเกือบครบ เห็นเล็กๆ อย่างนั้น แต่เล็กแบบมีคุณภาพ เพราะมีของขายเยอะมาก ตั้งแต่ขนมขบเคี้ยว ผัก เนื้อสด ของใช้จำเป็นต่างๆ มีขายยันกางเกงชั้นใน คืนนี้ผมอยากกินอะไรหวานๆ กะว่าจะกินเจเล่ไลท์แช่แข็งรสลิ้นจี่ กับกูลิโกะรสสตรอว์เบอร์รี ปกติผมไม่ชอบขนมรสสตรอว์เบอร์รีเท่าไหร่เพราะรู้สึกว่ามันหวานเกินไป มีแค่กูลิโกะรสสตรอว์เบอร์รีนี่แหละที่ผมชอบกินถึงขั้นชอบมาก ขณะที่ผมกำลังคุ้ยหาเจเล่ไลท์รสลิ้นจี่แบบแช่แข็งในตู้ไอติม เสียงเพลงปิดมาร์ตก็ดังขึ้น
♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪ ดึกแล้วคุณขา หมดเวลาขอลาก่อน
จำใจจำจร ให้เร่าร้อนเป็นหนักหนา
ดึกแล้วนอนเสีย อ่อนเพลียแสนเมื่อยล้า
จำใจจำลา อีกไม่ช้าต้องจากไป ♫ ♬ ♪ ♩ ♭ ♪
*เพลงอาลัยลา-สุนทราภรณ์ เพลงปิดสถานีรายการวิทยุเวลา (เที่ยงคืน) 24.00 น.
จริงๆ มันไม่ใช่เพลงปิดมาร์ตหรอกนะครับ เป็นเพลงปิดสถานีวิทยุที่นักศึกชายหอในจะรู้กัน อารมณ์คล้ายๆ เพลงปิดห้างสรรพสินค้า ถ้าได้ยินเพลงนี้ดังขึ้นเมื่อไหร่ให้รีบซื้อ เพราะหลังได้ยินเพลงนี้อีกประมาณห้านาที ร้านก็จะปิด
ผมรีบเดินไปเลื่อนเปิดตู้แช่ มองหาเจเล่ไลท์รสลิ้นจี่ โชคดีเหลืออยู่หนึ่งอันพอดี ผมหยิบขึ้นมา แล้วรีบเดินไปฝั่งขนม กวาดตามองหากูลิโกะรสสตรอว์เบอร์รี บนชั้นเหลือแค่รสช็อกโกแลต ผมพยายามใช้มือค้นดูกล่องขนมด้านในของชั้น แต่ก็ไม่มี
“หาอะไรครับ?”
“กูลิโกะสตรอว์เบอร์รีครับ สงสัยหม...” ผมกำลังจะหันไปถามเจ้าของมินิมาร์ต แต่ต้องชะงัก เพราะเจอพี่จิ้นยืนยิ้มอยู่ข้างๆ นึกว่าเสียงเจ้าของร้าน ที่ไหนได้ เสียงพี่จิ้นนี่เอง
“ไม่กินรสอื่น?”
“ครับ”
ผมทักทายพี่จิ้นแป๊บหนึ่ง คุยเสร็จก็แอบมองดูชั้นวางขนมกูลิโกะอีกรอบด้วยความเสียดาย แล้วค่อยเดินไปเคาน์เตอร์จ่ายตังค์ พอจ่ายตังค์เสร็จแล้วพี่จิ้นก็เดินตามหลังผมออกมาจากมินิมาร์ต
“เรามายังไง”
“ครับ?”
“เดินหรือขับรถ”
“เดินมาครับ”
เราสองคนเดินคู่กันออกมาเงียบๆ เดินห่างออกจากมาร์ตชายได้นิดเดียว พี่จิ้นก็ยื่นกล่องกูลิโกะรสสตรอว์เบอร์รีมาให้ พร้อมกับพูดติดตลกว่า “กล่องสุดท้ายแฟนหล่อ” ผมหันไปมองพี่จิ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อตะกี้ผมว่าดูละเอียดแล้วนะ พี่จิ้นไปเอากูลิโกะกล่องนี้มาจากไหน พี่จิ้นเห็นผมไม่หยิบไปสักทีเลยแกะมันออกตรงนั้น พี่จิ้นหยิบกูลิโกะออกมาจากซองขนมหนึ่งแท่ง แล้วยื่นกล่องขนมที่เปิดแล้วมาให้ผมถืออีกรอบ
“...” ผมหยิบกูลิโกะออกมากินแท่งหนึ่งแล้วยื่นซองขนมส่งคืนให้พี่จิ้น แต่พี่จิ้นโบกมือส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนแกล้งทำเสียงดุใส่ผมแบบขำๆ
“ผู้ใหญ่ให้ของ อย่าปฏิเสธ”
ผมรับขนมกล่องนั้นมาถืออย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่ลืมยื่นซองขนมให้พี่ตี๋ได้ลิ้มรสบ้าง พวกเราเดินกินขนมเงียบๆ อยู่แป๊บเดียว ผมก็หันกลับไปมองรุ่นพี่หน้าตี๋ที่เดินอยู่ข้างๆ อีกครั้งด้วยความแปลกใจ เพราะจู่ๆ พี่จิ้นก็พูดขึ้นมาลอยๆ กับพื้นถนนว่า
“หมดแล้ว”
“ครับ?”
พี่จิ้นมองมาที่กล่องขนมที่ผมกำลังถืออยู่ในมือ แล้วทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดประโยคเดิมอีกรอบ “หมดแล้ว” พร้อมกับแบมือออกทั้งสองข้าง ผมทำหน้าเหมือนเห็นผี เพราะพี่ตี๋กำลังหน้ามุ้งมิ้ง ผมรีบยื่นแท่งขนมส่งๆ ให้ พี่จิ้นก็รับแท่งกูลิโกะรสสตรอว์เบอร์รีไปเคี้ยวกินกรุบกรับหน้าตาเฉย ท่าทางมีความสุขมาก
“หมดอีกแล้ว”
“?!” หมดอีกแล้ว! คราวนี้ผมไม่ได้ยื่นแท่งขนมส่งให้ ยื่นทั้งซองทั้งกล่องขนมไปให้พี่ตี๋ซะเลย แต่พี่จิ้นกลับเดินเฉย มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เก็บมือทั้งสองข้างยกไปวางบนหัวสกินเฮดเกรียนๆ แถมยังทำปากบุ้ยยื่นมาที่กล่องขนมในมือของผม ผมรู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้ง
“ครับๆ อ๊ะๆ!!” ผมหยิบแท่งป๊อกกี้ยื่นส่งๆ ให้อีกรอบ มุมปากของพี่ตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาด้วยพอใจ ก่อนจะพูดประโยคชวนงงที่ทำเอาคิ้วผมขมวดเป็นปมแทบขวิดกัน
“พูดอย่างกับหนังเอวี”
“?”
พี่จิ้นหยุดเดิน หันหน้ามาสบตาผมนิ่ง แล้วค่อยๆ ส่งเสียงเลียนแบบหนังโป๊ที่ทำเอาผมหน้าร้อนวาบ
“อ๊ะ! อ๊ะ!” ทั้งเสียงทั้งหน้าพี่จิ้นเลียนแบบเหมือนเป๊ะ!
“...” เถื่อนว่ะ
“เวลามะนาวยิ้มน่ารักกว่าทำคิ้วขมวดชนกันนะ”
“คงยิ้มตลอดไม่ได้หรอกครับ เมื่อยปาก”
“ทะเล้นนะเรา ว้า...ถึงห้องซะแล้ว ต้องปีนเข้าใช่ไหม”
“น่าจะอย่างนั้นนะครับ”
“มา เดี๋ยวพี่ช่วย”
“ไม่เป็นครับ กระโดดทีเดียวก็ข้ามได้แล้ว”
“งั้น เอาขนมมา เดี๋ยวพี่ถือให้ เราจะได้กระโดดถนัดๆ”
“ขอบคุณครับ”
พอผมกระโดดข้ามรั้วเข้าไปด้านในเสร็จ พี่จิ้นก็ยื่นขนมให้ “ราตรีสวัสดิ์” พอผมเดินเข้าห้องเรียบร้อยแล้ว พี่จิ้นก็เดินกลับห้องที่อยู่ถัดไปอีกโซน ทำให้ผมไม่ได้ยินบทสนทนาหลังจากนั้น
“อ้าว พี่จิ้น รถเสียเหรอ ทำไมเดินมาล่ะ เห็นตอนขาไปขับรถมอไซค์ไป”
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 11: ย. ยักษ์ เขี้ยวใหญ่
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ห้องดังขึ้นทำลายความเงียบของห้องพักที่ปราศจากการทำกิจกรรมใดๆ และไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวของมนุษย์ มีเพียงพัดลมหนึ่งตัวกำลังส่ายหน้าไปมาให้กับมนุษย์หนึ่งคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ข้างๆ ตัวเต็มไปด้วยหนังสือการ์ตูนวาย วางอยู่ระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ
ผมนอนคว่ำหน้าทอดตัวยาวเหยียดอยู่บนเตียง แขนทั้งสองข้างกอดหมอนอีกใบเอาไว้หลวมๆ ผมค่อยๆ ขยับเขยื้อนตัว หลังจากพยายามอธิษฐานให้เสียงโทรศัพท์ห้องเงียบหายไปแต่ไม่เป็นผล
“โหล” ผมตัดสินใจขยับตัวยื่นมือยกหูโทรศัพท์ห้องที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือเพื่อรับสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“อีกสิบห้านาทีรอหน้าหอ” ปลายสายกรอกเสียงเป็นคำสั่งเข้ามาในโทรศัพท์เพื่อให้ผมที่กำลังหลับตารับโทรศัพท์อยู่นั้นทำตามโดยที่ไม่ได้ปล่อยให้ฝ่ายรับสายแสดงความคิดเห็นใดๆ
“ครับ” รับคำเสร็จผมที่กำลังอยู่ในอารมณ์งัวเงียเพราะความง่วงก็วางสายแล้วล้มตัวลงนอนต่อทันที
ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดด
“?”
สิบห้านาทีต่อมา
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
ไม่มีสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวภายในห้อง 7712 มีเพียงแค่พัดลมตัวเดิมที่เคลื่อนตัวตามโปรแกรมของเครื่องที่ได้ตั้งเอาไว้ พัดลมตัวนั้นส่ายหน้าไปมาคล้ายเอือมระอาผมที่ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเชยชมความสดใสของโลกใบนี้สักที แม้บางส่วนของร่างกายจะตื่นขึ้นมาก่อนจะถึงเวลาเคารพธงชาติเสียอีก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่องแต่ก็ไม่มีมนุษย์ตื่นขึ้นมารับสายใดๆ ทั้งสิ้นเพราะผมกำลังหลับสนิท
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...เงียบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...เงียบ
ตึง! ตึง! ตึง! ...เงียบ
ตึงตึงตึง! ตึงตึงตึง! ตึงตึงตึง!
“ตื่นโว้ยยยยย!!!!!!!”
เสียงตะโกนพร้อมกับเสียงเท้าถีบประตูดังโครมทะลุเข้ามาในห้อง ฟังจากน้ำเสียงแล้วน่าจะหงุดหงิดเต็มที
“ใคร?” ผมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงถามออกไป
“เปิด ประ ตู!” เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่ตอบกลับประโยคคำถามเมื่อสักครู่ด้วยการเปล่งเสียงเป็นประโยคคำสั่งเสียงดังเน้นทีละคำแบบโหดๆ แทน
แกร๊กก
สักครู่กลอนประตูห้องก็ถูกเปิด แต่เมื่อยังไม่เห็นผมลุกไปดู เขาจึงหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้ามาทันที เมื่อเข้ามาภายในห้องได้แล้วก็ระเบิดอารมณ์เป็นคำพูดออกมาร่ายยาวเหมือนหางว่าว
“ตื่นโว้ย! เที่ยงแล้วมึง เป็นตุ่นหรือไงวะ ชอบนอนอยู่แต่ในรูมืดๆ ตอนกลางวัน” แต่ผมกลับไม่ได้สนใจประโยคที่เขาเพิ่งพูดออกมาแม้แต่นิดเดียว ที่ตอบรับบทสนทนาออกมานั้นเกิดจากการตอบสนองด้วยสติที่มีเพียงน้อยนิดเท่านั้นเอง
“..."
“หรือมันไม่สบายวะ?” เขาเอาหลังมือแตะที่หน้าผากผมเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย ขณะเดียวกันผมที่นอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น จ้องมองอีกคนที่ยืนมองอยู่ด้วยความตกใจ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! พะ...พี่เข้ม พี่เข้ามาได้ไง?” ผมสะดุ้งตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับพี่โอมอยู่ในห้อง เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง เข้ามาตอนไหน มาทำอะไร ในหัวสมองของผมเต็มไปด้วยคำถามเต็มไปหมด รู้สึกมึนงงกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“กู เปิด ประตู แล้ว เดิน เข้า มา” ไอ้พี่เข้มชะงักนิดหนึ่งก่อนตอบผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่ผมกลับคิดว่าน่าจะเป็นตัวเองมากกว่าที่ควรหงุดหงิด นี่มันห้องของผมแล้วอยู่ดีๆ มียักษ์ตัวเข้มเข้ามาเดินเล่นอยู่ในห้องได้อย่างไร?
“อะ...อะไรนะ พี่เปิดเข้ามาได้ยังไง” ผมไปต่อไม่ถูกเลยทีนี้ รู้สึกเหมือนถูกชกเข้าที่หน้าแบบไม่ทันตั้งตัว
“มึง เปิด ให้ กู ไง” พี่โอมยืนจ้องหน้า พร้อมพูดแบบเน้นทีละคำเหมือนเดิม
“ผม”
“เออ กูโทรมา มึงรับสายตกลงกับกูเรียบร้อย แต่เห็นมึงไม่ออกไปกูเลยเข้ามาตาม” พี่โอมพ่นคำตอบออกมา แต่คราวนี้กลับไม่มองหน้าผม แต่หันไปสำรวจห้องนอนของผมแทน มองอะไร ห้องผมมีอะไรให้น่าขโมยหรือยังไง
“ผมไม่เห็นรู้เรื่อง”
“ถุย หรือมึงนอนละเมอตอนกลางวัน”
“ผม...” ผมค่อยๆ นึกย้อนกลับไป หรือว่า เมื่อกี้นึกว่าฝันเรื่องจริงหรอวะ
“ที่บอกว่ารอหน้าหออะนะ” พอเริ่มจำเหตุการณ์ได้ผมก็ยิงคำถามต่อทันที
“เออ นี่มึงตื่นดีหรือยัง?” พี่โอมไม่พูดเปล่า แต่ยืนมือใหญ่ๆ มาตบแก้มผมเบาๆ สองสามที
“แล้วพี่จะพามะนาวไปไหน”
“อย่าถามมากรีบไปอาบน้ำเลยไป กูหิว”
“อาบน้ำไปไหนครับ ไปกินข้าว?”
“เปล่า กินก๋วยเตี๋ยว กูให้เวลาอีกสิบนาที”
“หา”
“กูจะไปรอหน้าหอ อีกสิบนาทีต้องเสร็จ ไม่ต้องพิถีพิถันเรื่องเยอะ อาบน้ำแปรงฟันพอ ให้ว่องนะมึง หลับอีกทีโดน แล้วทีหลังต้องแทนชื่อว่ามะนาว ไม่เอาผม” แล้วไอ้พี่เข้มก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้ผมงงกับตัวเองต่ออย่างเต็มที่
ผมเดินไปเปิดประตูหลังห้องเพื่อหยิบเอาผ้าเช็ดตัว จากนั้นรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแปรงฟันอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่มีรอยยับน้อยที่สุดมาใส่
“อ้าว เสื้อรุ่นไอ้พี่เข้มนี่นา” เสื้อคลุมของไอ้พี่เข้มแขวนอยู่ในตู้ผมนานแล้วว่าจะเอาไปคืนหลายทีแล้วแต่ก็ลืม ผมจึงหยิบติดมือออกไปด้วย
แต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งออกจากห้องไปหาพี่เข้มโอมที่หน้าหอทันที ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป พี่เข้มก็หันหน้ามาสั่งผมเสียงเข้ม
“ไปรถกูมึงขับช้า”
“เสื้อของพี่มะนาวเอามาคืน”
“ให้กูใส่ตอนแดดร้อนขนาดนี้อะนะ มึงใส่ไปก่อน กูร้อน”
“ครับ”
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัย วันนี้เมตกูเข้าเมืองหมด กูรู้ว่ามึงอยู่คนเดียวเลยสงสาร” โด่ ที่แท้ก็ไม่อยากกินข้าวคนเดียว มีพี่เข้มพาไปกินข้าวก็ดีเหมือนกัน บางทีกินข้าวคนเดียวผมก็นึกไม่ออกว่าจะกินอะไร
“พี่จะพามะนาวไปกินอะไร”
“เดี๋ยวกูจอดรถมึงก็รู้เองแหละ ถามเยอะถามแยะ ชื่อจำไมหรือไง”
“...”
รถเวสป้าสีเขียวมะนาวจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่เขียนป้ายชื่อเอาไว้ว่า ก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ ร้านนี้ผมเคยมากับแม่หมูครั้งเดียวแต่ก็ไม่ได้กินเพราะลูกค้าแน่นร้านไม่มีโต๊ะว่าง พวกผมเลยพาความหิวไปสยบกันที่ร้านอื่นแทน ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ขายหมดเร็ว เริ่มเปิดตอนสิบเอ็ดโมง พอบ่ายสองกว่าๆ ของก็หมดแล้ว
วันนี้ลูกค้าในร้านบางตา สาเหตุหนึ่งน่าจะมาจากนักศึกษากลับบ้านกันค่อนข้างเยอะทำให้ยังพอมีโต๊ะว่างเหลือให้จับจอง
“มึงเคยมากินยัง”
“ยังครับ”
“มึงกินเผ็ดได้นี่หว่า”
“กินได้ครับ”
“งั้นอ่านเมนูแล้วจัดไป ก่อนอื่นสั่งน้ำก่อนกูร้อน มึงเอาน้ำอะไร”
“เอาน้ำแดงมะนาวครับ”
“พี่ครับเอาน้ำแดงมะนาวสองครับ” พี่เข้มหันไปสั่งน้ำก่อนจะหันหน้ากลับมารอคำตอบจากผม
“มะนาวเอาแรมโบ้ทะเล” แผ่นเมนูที่ทางร้านจัดไว้ให้ลูกค้าเป็นเมนูกระดาษแผ่นเล็กๆ ยาวๆ ที่มีแค่ชื่อก๋วยเตี๋ยวแต่ไม่ได้บอกว่าเส้นอะไรรสชาติเป็นแบบไหน มีเพียงช่องเอาไว้ให้ขีดเลือกว่าต้องการเมนูไหนเท่านั้นเอง ผมเลยเลือกเมนูที่มีคำอธิบายต่อท้าย
“แน่ใจ” แล้วพี่เข้มก็ชี้มือไปบนผนังของร้านที่เขียนป้ายเมนูขนาดใหญ่เอาไว้พร้อมบรรยายถึงระดับความเผ็ด
รสเผ็ดจัด (แสบตามกำลังเถื่อน)
แสบนครบาล (แสบพอประมาณนครบาลสิเพ่ เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 1)
แสบภูธร (ไม่อยากปากอ้า อย่าซ่ากับภูธร เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 2)
แสบ ตชด. (ไม่อยากปากพัง อย่าสั่ง ตชด. เส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 3)
สกายแล็บ (ไม่อยากปากพอง อย่าลองเส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 4)
แรมโบ้ทะเล (ไม่อยากเป่าปาก อย่าอยากสั่งเส้นเล็กต้มยำเผ็ดกำลัง 5 โคตรพ่อโคตรแม่เผ็ด)
“อูยย แล้วอะไรอร่อยครับ” เล่นของสูงเลย ผมดันเลือกเมนูเผ็ดสุดของทางร้านเสียด้วย
จากนั้นพี่เข้มก็โฆษณาชวนเชื่อร้านก๋วยเตี๋ยวว่า ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เขามีทีเด็ดที่การไต่ระดับความจัดจ้านของรสชาติก๋วยเตี๋ยว ตั้งแต่รสชาติเบาๆ แบบไม่ต้องยกกำลังแต่อร่อยกลมกล่อมสามารถทานได้ทุกเพศทุกวัย ลำดับต่อมารสชาติจะจัดจ้านขึ้นเล็กน้อยยกกำลัง 1 เรียกขานว่าแสบนครบาล (เส้นเล็กต้มยำ) ถ้าเพิ่มระดับความจัดจ้านของรสชาติขึ้นมาอีกนิดแบบยกกำลัง 2 เรียกแสบภูธร จัดจ้านขึ้นอีกแบบยกกำลัง 3 คือแสบ ตชด. จัดจ้านขึ้นมาแบบยกกำลัง 4 เรียกสกายแล็บ และจัดจ้านถึงขั้นเป่าปากยกกำลัง 5 คือเมนูแรมโบ้ทะเล เมนูนี้ถ้าใจไม่ถึงอย่าสั่งเชียว พี่เข้มกำชับ
ส่วนเมนูขายดีของก๋วยเตี๋ยวร้านนี้จะเป็นเมนูบะหมี่ขลุกขลิกกระดูกหมูต้มยำน้ำน้อย เสิร์ฟคู่กับน้ำซุปใส่กระดูกหมูอ่อน ถือเป็นเมนูเด็ดของร้านนี้เลยก็ว่าได้ เพราะทานได้ทุกเพศทุกวัยทานได้ทุกภาค อร่อยจนต้องบอกต่อ แต่ถ้าชอบกินลูกชิ้นต้องเมนู M.16 เป็นก๋วยเตี๋ยวที่ใส่ลูกชิ้นเยอะมากๆ ในหนึ่งชามใส่ลูกชิ้นถึง 16 ลูก
พี่เข้มพูดไปก็กินน้ำไปสงสัยคงร้อนจริงๆ เนื่องจากพี่แกไม่ได้ใช้หลอดดูดน้ำจากแก้ว ทำให้น้ำแดงเป็นรอยแก้วที่มุมปากมองแล้วเหมือนเขี้ยวยักษ์ ผมต้องแอบขำเพราะกลัวพี่แกรู้
“ตกลง มะนาวเอาบะหมี่ขลุกขลิกกับแรมโบ้ทะเล”
“มึงแน่ใจ?”
“ครับ” ผมแน่ใจว่าไหวเพราะผมเป็นคนกินอาหารรสจัดอยู่แล้ว อยากลองดูว่าจะเผ็ดแค่ไหน แต่ถ้าเผ็ดจนกินไม่ได้จริงๆ ผมก็มีแผนสำรอง เพราะสั่งบะหมี่ขลุกขลิกที่เสิร์ฟพร้อมซุปกระดูกหมูเอาไว้แก้เผ็ดแล้ว
“สั่งมาแล้วกินให้ได้นะมึง กู เตือน มึง แล้ว นะ”
รอไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ สองชามแรกเป็นบะหมี่ขลุกขลิกของผมกับพี่เข้ม ผมลองชิมดูรสชาติอร่อยกลมกล่อมแทบไม่ต้องปรุง ชิมไปชิมมาก็หมดชามพอดี รอชามที่สองต่อไป แต่หลังจากที่พนักงานวางก๋วยเตี๋ยวชามที่สองทำเอาผมตาเหลือกค้าง เพราะในชามแดงเถือกไปด้วยพริกแทบมองไม่เห็นเส้นกับพวกเครื่องที่ใส่ลงไป แต่สั่งมาแล้วก็ต้องจัดการกินให้หมด ไม่งั้นพี่เข้มเล่นงานผมแน่
ว่าแล้วผมก็ค่อยๆ ใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาจากน้ำซุปรสพริก เส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากแค่คำแรกความเผ็ดก็แย่งกันวิ่งไปที่ต่อมรับรสชาติของร่างกายผมซะแล้ว โคตรเตี่ยของความเผ็ดเลยแต่อร่อย ผมเหลือบตาไปแอบมองพี่เข้ม ยักษ์มีเขี้ยวก็กำลังจ้องผมอยู่เหมือนกัน ผมตีหน้านิ่งกินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ ความเผ็ดร้อนทำให้เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาเต็มหน้าผมไปหมด รู้สึกเหมือนผมจะเรียงลำดับการกินผิดไปจากที่ได้ตั้งใจเอาไว้แล้วละ
“เผ็ดก็อย่าฝืน” พี่เข้มพูดขึ้นมาหลังจากที่กินก๋วยเตี๋ยวชามที่สองของตัวเองหมดไป
“...” ผมเผ็ดจนรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เหมือนควันจะออกหู แต่ผมตั้งหน้าตั้งตากินต่อจนเหลือคำสุดท้าย ผมใช้ช้อนกับตะเกียบรวมเส้นก๋วยเตี๋ยวคำสุดท้ายในชาม กำลังจะตักเข้าปาก พี่เข้มก็เอาช้อนมาตักก๋วยเตี๋ยวในชามผมไปกินหน้าตาเฉย
“กูยังไม่อิ่ม” ปกติผมคงรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกคนแย่งกิน แต่นาทีนี้ความตะกละของไอ้พี่เข้มทำให้พี่แกดูหล่อมาก
“ไอติมกะทิครับ” เด็กเสิร์ฟบอกพร้อมกับวางถ้วยไอศกรีมกะทิลงบนโต๊ะของผม
“แล้วอีกถ้วยล่ะครับ โต๊ะผมสั่งสองถ้วยนะ” พี่เข้มหันไปถามเด็กเสิร์ฟแต่ผมจำได้ผมไม่ได้สั่งไอศกรีมไปนะ
“มะนาวไม่ได้สั่ง ถ้วยนี้ของพี่โอมถูกแล้ว”
“กูสั่งสองถ้วย” พี่เข้มหันมาบอกผม
“เอ่อ คือที่สั่งสองถ้วยถูกแล้วครับ แต่ยังไม่ถึงคิว ถ้วยนี้โต๊ะนั้นสั่งมาให้คุณคนนี้ครับ” เด็กเสิร์ฟอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะชี้มือไปยังโต๊ะที่มีผู้ชายนั่งอยู่สี่คน หนึ่งในนั้นยกมือขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“ผม?” สั่งไอศกรีมมาให้ผมเหรอ ตอนนี้หน้าผมคงขึ้นสถานะเป็นรูปเครื่องหมายคำถามที่กำลังแสดงความรู้สึกตัวเองผ่านทางใบหน้า ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเพื่อย้ำว่าเป็นผมจริงๆ
“ครับ” เด็กเสิร์ฟตอบยิ้มๆ แล้วก็เดินออกไป
“โวะ ถูกผู้ชายจีบด้วยโว้ย” พี่เข้มทำหน้าตาล้อเลียนผม
“...” ผมเริ่มทำหน้าไม่ถูก โต๊ะนั้นก็มองจัง ผมเลยส่งยิ้มเป็นมิตรไปให้แบบอายๆ
“รีบๆ กินกูมีธุระ”
พี่เข้มพูดขึ้นหลังจากเด็กเสิร์ฟเอาไอศกรีมกะทิมาเสิร์ฟที่โต๊ะ พี่แกใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีในการกินไอศกรีมสองถ้วยแล้วก็ลากผมออกมาจากร้าน โต๊ะนั้นทำท่าเหมือนจะลุกตามแต่ไม่ทัน สงสัยคงกำลังงงว่าทำไมกินเร็วจัง ตัวผมเองยังงงเลย
ขากลับพี่เข้มก็ขับรถเวสป้าซะเร็ว โห ใจผมนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่ม ธุระอะไรมันจะรีบขนาดนั้น ไม่คิดว่าเวสป้าจะขับได้เร็วขนาดนี้ พอส่งผมถึงหน้าหอเสร็จก็รีบขับรถออกไปเลย มาเร็วไปเร็ว นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป สงสัยพี่เข้มจะย่างเข้าสู่วัยทองแล้ว หรือว่าพี่เข้มมีข้าศึกประชิดประตูเมือง ฮ่าๆๆ
“อ้าว!” เดินเข้ามาในหอได้แป๊บเดียวผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนเสื้อรุ่นให้พี่เข้ม เลยต้องหันหลังเดินกลับไปอีกรอบเพื่อไปโทรศัพท์เข้าห้องไอ้พี่เข้มตรงโต๊ะรปภ.หน้าหอพักเผื่อว่ายังอยู่ในห้อง
ตื๊ดดด...ตื๊ดดด...
ตื๊ดดด...ตื๊ดดด...
“สวัสดีครับ” พี่จิ้นรับสายแสดงว่ากลับมากันแล้ว
“สวัสดีครับพี่” ก่อนที่ผมจะได้ยิงคำถามว่าพี่เข้มอยู่ห้องหรือเปล่า พี่ตี๋จิ้นก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“มะนาวปะ?”
“ครับ”
“โทรมาได้จังหวะพอดี พี่กำลังจะออกไปซื้อของ มะนาวว่างไหม ถ้าว่างไปกับพี่หน่อยนะ พี่อยากได้คนไปช่วยถือ”
“ครับ?” ผมเพิ่งยกตูดลงมาจากเบาะเวสป้าเมื่อกี้เองนะ สงสัยอนาคตของผมคงต้องเป็นสก๊อยชัวร์ เอะอะซ้อน เอะอะซ้อน แล้วเสื้อพี่โอมวันไหนถึงจะได้คืนสักที
“ตกลงนะ เดี๋ยวไปรับหน้าหอ”
“พี่จิ้นจะไปซื้ออะไร ที่ไหนครับ”
“ไปเอาหมวกกันน็อกที่สั่งไว้ที่ร้านแถวๆ ตลาดเซฟวัน เดี๋ยวเลี้ยงขนม” พี่ตี๋จิ้นพยายามหลอกล่อผมด้วยขนม แต่ผมยังข้องใจอยู่อย่าง ทำไมพี่ตี๋จิ้นคนนี้ช่างมีลักษณะการพูดที่ขัดกับบุคลิก หน้าตาและการแต่งตัว เพราะถ้าดูจากหน้า ใครเห็นก็ต้องคิดว่าพี่ตี๋คนนี้ต้องพูดจาเถื่อนๆ ปากหมาๆ แน่นอน แต่เอาจริงๆ กลับไม่ใช่อย่างนั้น อ้อ แล้วอีกอย่างผมเคยเห็นพี่จิ้นสูบบุหรี่หลายทีแล้วเหมือนกัน แต่พออยู่ใกล้ๆ กลับไม่ได้กลิ่นบุหรี่เลย ได้แค่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวแทน
“ได้ครับ” ผมตอบรับทันทีเพราะยังไม่เคยไปเดินตลาดเซฟวันเลย เขาบอกว่าของขายเยอะ ทั้งของมือสองแล้วก็ของมือหนึ่ง ไม่ได้มาจากเหตุผลที่พี่จิ้นบอกว่าจะเลี้ยงขนมผมหรอกนะครับ
“เหี้ยจิ้นมึงจะไปไหนแต่งตัวซะหล่อ” เสียงใครสักคนแทรกเข้ามาระหว่างที่พวกผมคุยกัน
“สัด! กูจะไปเอาหมวกกันน็อกใหม่ที่สั่งไว้ว่ะ ใบเก่าแม่งเปียกฝน” พี่ตี๋จิ้นพูดโต้ตอบกับเพื่อนร่วมหอ
“...” เอ่อ เมื่อกี้ผมคิดผิดเรื่องการพูด
“ตกลงเราออกมารอพี่หน้าหอเลยนะ” แล้วพี่จิ้นก็กลับมาพูดกับผมต่อ
แต่ก่อนที่ผมจะตอบรับพี่จิ้นโทรศัพท์มือถือผมก็สั่น
“เดี๋ยวนะครับพี่จิ้น พอดีมีโทรศัพท์เข้ามาพอดี พี่จิ้นถือสายแป๊บหนึ่งนะครับ” ผมรีบกดรับสาย นึกว่าใครโทรมาที่แท้ก็เป็นแม่หมูโทรมานั่นเอง
“ฮัลโหล”
“มะนาว ใกล้จะถึงหน้าม.แล้วนะ ออกมารับด้วยจ้า อีกประมาณไม่ถึงสิบห้านาทีก็คงถึง”
“ได้ดิ เดี๋ยวออกไปรับ”
“จุ๊บๆ แล้วเจอกัน” ตายละวา ผมต้องรีบบอกพี่จิ้น
“ฮัลโหล พี่จิ้นครับ เอ่อ มะนาวคงไปไม่ได้แล้วนะครับ พอดีว่าเพื่อนให้ออกไปรับหน้ามหาลัย”
“ครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยไปวันหลัง” พี่จิ้นตอบด้วยน้ำเสียงเรียบสบายๆ แต่ผมเองนั่นแหละที่รู้สึกผิดไปเอง
“ขอโทษนะครับพี่”
จากนั้นผมก็รีบขับมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมออกไปรับเพื่อนตัวกลมที่หน้ามหาลัย หาที่จอดรถเสร็จก็เดินไปรอจุดที่รถเมล์ปล่อยให้ผู้โดยสารลง ระหว่างรอผมรู้สึกว่าเหมือนมีใครมองอยู่ตลอดเวลาเลยหันกลับไปมอง
“รุ่นพี่กลุ่มนั้นมองเราทำไม” ผมหันไปมองก็เจอกับรุ่นพี่วิศวะกลุ่มหนึ่งหันหน้ามามองผมอยู่ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นรถเมล์ก็เคลื่อนตัวมาจอดเทียบป้ายพอดี รถเมล์จอดนิ่งสนิท พอประตูเปิดเด็กนักศึกษาก็ทยอยลงรถมาทีละคน แต่ละคนก็มีกระเป๋าคนละใบสองใบใส่สัมภาระ นั่นไงแม่หมูลงมาแล้ว
“มะนาว มิสยูโซมัช” เพื่อนตัวกลมของผมหลังลงจากรถเมล์เสร็จเรียบร้อยคุณเธอก็ตรงดิ่งมาทางผมพร้อมพูดทักทายผมเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเมียฝรั่ง
“มีทูๆ กินข้าวมายัง” ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วงกลัวเพื่อนน้ำหนักลดเดี๋ยวราคาตกช่วงตรุษจีน
“ยังเลย เดี๋ยวไปหาข้าวกินแล้วค่อยเข้าหอนะ กลับบ้านคราวนี้มีทั้งของฝากและของดีกลับมาฝากด้วยแหละ” เพื่อนตัวกลมผมทำท่าทางลึกลับ พอได้ยินของฝากดีๆ ผมก็รีบยื่นมือออกไปรอรับทันที ของฟรีแถมดี ใครๆ ก็ชอบ
“ซื้ออะไรมากฝาก”
“ให้ตอนนี้ไม่ได้ ชิ้นนี้พิเศษ เอ็กซ์คลูซีฟค่ะ” ยิ่งแม่หมูทำหน้าเจ้าเล่ห์ยิ่งทำให้ผมอยากรู้ไปใหญ่
“แล้วจะให้ตอนไหน”
“กลับห้องก่อน ตอนนี้หิวข้าว” พูดเสร็จแม่หมูก็เดินนำผมออกไปเลย
หลังจากกินข้าวเสร็จก็ออกมาเดินซื้อขนมกลับเข้าไปกินที่ห้อง หน้ามหาวิทยาลัยผมมีร้านข้าวขายอยู่หลายร้าน เช่น ร้านอาหารตามสั่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านส้มตำ ร้านขายของชำ ลูกชิ้นทอด ร้านขายผลไม้ ร้านขายยา กาแฟ ลักษณะคล้ายๆ ตลาดขนาดย่อม แต่ผมชอบร้านขายกาแฟร้านหนึ่ง นอกจากอร่อยให้เยอะแล้ว สโลแกนร้านพี่แกก็เท่ด้วย
เข้มดำเหมือนปีศาจ...ร้อนดั่งไฟนรก...บริสุทธิ์ดุจนางฟ้า...หอมหวานปานความรัก
“พี่ยิ้มวันนี้ขอน้ำบ๊วยหนึ่งถุง แม่หมูเอาอะไร” ผมสั่งเมนูโปรด ชอบน้ำบ๊วยร้านนี้เขาทำอร่อย ก่อนหันไปถามเพื่อนสาวตัวกลมว่าเธออยากดื่มอะไร
“เอาโกโก้ปั่น แต่สูตรเดิมนะพี่ยิ้ม เอาน้ำโอเลี้ยงชง” เมนูนี้เธอคิดสูตรเองเสร็จสรรพ การกินของเธอแต่ละครั้งไม่เหมือนใครจริงๆ
“จ้า รอก่อนนะลูกค้าเยอะ เด็กเริ่มกลับมากันแล้ว” พี่ยิ้มเจ้าของร้านกาแฟหันมายิ้มขยิบตาส่งให้พวกผมเป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวจัดพิเศษให้แต่ราคาเท่าเดิม ก็พวกผมสนิทกัน
“เดี๋ยวเดินกลับมาเอานะคะ ปะมะนาวไปเดินซื้อผลไม้กัน” แม่หมูดึงแขนผมให้เดินตาม
“หมู ตอนที่รอรถมีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งมอง ไม่รู้ว่ามีอะไร” ผมหันไปเล่าเรื่องให้เพื่อนฟัง แม่หมูกระตุกแขนผมให้หันหน้าไปมอง
“กลุ่มนั้นปะ เดี๋ยวก็รู้ นั่นเดินมาแล้ว” ผมพยักหน้ารับเสร็จรุ่นพี่กลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาถึงพวกผม
“น้องเรียนอะไร” รุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น น้ำเสียงค่อนข้างเอาเรื่องเลยแหละ
“ผมเรียนมัลติครับ”
“เรียนวิศวะค่ะ”
“น้องเอาเสื้อใครมาใส่” รุ่นพี่คนนั้นหันมาพูดกับผม เสื้ออะไร หรือจะหมายถึงเสื้อรุ่นไอ้พี่เข้ม
“เสื้อพี่ที่หอครับ” ผมนึกขึ้นได้ก็รีบตอบแต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเหมือนกำลังจะถูกคุกคาม
“น้องเป็นเด็กใหม่ อาจจะไม่รู้ แต่ถ้าไม่รู้ พี่ก็จะบอกให้นะ ที่นี่เขามีกฎว่า เสื้อรุ่นอุตสา เขาห้ามเด็กคณะอื่นใส่”
“...” อ้าว เวร งานเข้า มีแบบนี้ด้วย? เห็นผมสองคนยืนเงียบ พี่อีกคนในกลุ่มจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“น้องถอดเสื้อออกแล้วส่งมาให้พี่มา”
“...”
“พี่จะมากไปแล้วนะคะ นี่เสื้อแฟนเขาให้เอามาใส่ ถ้าพี่อยากจะเอาเรื่องก็ไปเอาเรื่องกับแฟนเขาสิคะ” แม่หมูแผดเสียงขึ้นหลังจากที่พวกผมอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง
“แฟน?”
“น้องเด็กใคร?” พี่ในกลุ่มถามกลับ สีหน้ารุ่นพี่กลุ่มนั้นกำลังสงสัยเต็มที่
“เสื้อใครมะนาว?” แม่หมูหันมากระซิบถามผม
“พี่โอม” พอผมบอกแม่หมูก็พยักหน้ารับแล้วพูดต่อ
“เสื้อพี่โอมประธานรุ่นอุตสา ปีสาม พวกพี่อยู่ปีสอง น่าจะรู้จักนะคะ”
พูดเสร็จแม่หมูก็ดึงมือผมให้รีบเดินออกมาจากแดนประหาร พวกเรารอด!
“แม่หมูไปพูดแบบนั้นได้ยังไง”
“ถ้าไม่พูดแบบนั้นเราก็แย่สิ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าพี่กลุ่มนั้นอยู่ปีสอง”
“ดูจากด้านหลังเสื้อแต่ละรุ่นเขาจะมีลำดับรุ่นเขียนบอกเอาไว้”
“แล้วรู้ได้ไงว่าพี่โอมเป็นประธานรุ่น” ผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้เล่านะ
“ก็ไปสืบมา หลังคืนกินนมก็ตามสืบประวัติทุกคนในห้องนั้นมาหมดแหละ”
“แล้วทำไมต้องบอกว่าเป็นแฟน?”
“ถ้าเป็นแฟนของเด็กคณะนั้นก็เท่ากับว่าเป็นเราเป็นคนของคณะนั้นด้วยไง เป็นเขยเป็นสะใภ้คณะ มีอะไรก็ให้ไปเคลียร์กับแฟนแทน”
“มีแบบนี้ด้วย”
“ไม่มีค่ะ เพิ่งคิดเองสดๆ เมื่อกี้เลย ฮ่าๆๆ”
“อ้าว นึกว่าเรื่องจริง ปัดโธ่”
“รู้แค่ว่าพี่โอมเป็นประธานเลยเอาตำแหน่งเข้าข่ม แล้วก็ได้ผลจริงๆ”
“อ่อ”
“มะนาวไปเอาเสื้อพี่โอมมาจากไหนอะ”
“วันนั้นเปียกฝนเจอพี่โอมพอดีพี่แกเลยให้ยืม”
“อ่อ ปะๆ เดี๋ยวเดินไปเอาน้ำร้านพี่ยิ้มแล้วกลับห้องกันเถอะ จะได้อวดของสำคัญระดับชาติที่เอามาจากบ้านสักที”
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 12: พ่อสื่อเริงใจ
ณ หอพักชายล้วนหอในของมหาวิทยาลัย หอสุรนิเวศ 13 ห้อง 7712
“แต๊น!! นี่ไงคะ อุปกรณ์ชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มา” ผมเพิ่งรู้ว่าเพื่อนผมมีเชื้อเจ้าก็ตอนนี้แหละครับ แม่หมูยื่นกล่องบรรจุพลาสติกแข็งขนาดกะทัดรัดขึ้นมาจากกระเป๋าเป้สองกล่อง ภายในบรรจุแผ่นพลาสติกบางๆ จำนวน 52 แผ่น หรือถ้าจะเรียกให้ถูกต้องบอกว่าสองสำรับ
“โธ่ นึกว่าอะไร ไพ่เนี่ยนะ?” ผมเลิกคิ้วขึ้นถาม มองของสำคัญระดับชาติของเพื่อนที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาจากบ้านคือสำรับไพ่เองหรอกเรอะ!
“ถูกค่ะ แต่ไม่ใช่ไพ่ธรรมดา” เพื่อนตัวกลมของผมตอบด้วยใบหน้าภูมิใจที่เธอสามารถนำไพ่สองสำรับมาจากบ้านได้สำเร็จ
“แล้วเอามาทำไมเยอะแยะตั้งสองสำรับ กะเปิดกาสิโนเลยหรือไง” ผมถามเพื่อนสาวตัวกลมที่ตอนนี้กำลังแกะไพ่ออกมาหนึ่งสำรับ เพื่อนตัวกลมละสายตาจากการกรีดไพ่หันหน้าขึ้นมาตอบผม
“ทายถูกครึ่งหนึ่ง แต่อีกครึ่งผิด”
“ยังไง? ไหนลองเล่า ไม่เอาไพ่มาเล่นจะเอามาทำอะไรคุณเพื่อน”
“ก็หนึ่งสำรับเอามาเล่นน่ะถูก แต่อีกสำรับเอามาทำอย่างอื่น” แม่หมูตอบผมหน้าตากรุ้มกริ่ม แววตามีประกายวิบวับ
“แล้วเอามาทำอะไรเล่า อย่าท่าเยอะ ตอบมาให้หมด ดูดวง?”
“เอามาทำนายเนื้อคู่”
“ดูได้จริงดิ”
“ได้สิจ๊ะ ขอบอกว่าแม่นด้วย ยังกับตาเห็น”
“จริงอะ”
“เยส!!”
“ดูยังไง ดูให้บ้างดิ” ผมอยากรู้เหมือนกันว่าจะจริงสักแค่ไหน ถ้าไม่เชื่อก็กลัวจะหาว่าลบหลู่
“ไพ่สำรับนี้ใช้ดูว่าคนที่เราหมายตาเอาไว้จะใช่เนื้อคู่เราหรือเปล่า ก่อนอื่นต้องเลือกไพ่ออกมาก่อนสองใบ เป็นไพ่ที่ใช้แทนตัวเราหนึ่งใบ ส่วนอีกใบเป็นไพ่ที่ใช้แทนคนที่เราอยากดูด้วย อย่างมะนาวต้องเป็น Jack ข้าวหลามตัดเพราะอายุยังไม่เยอะและผิวขาว แล้วจะดูคู่กับใคร รุ่นพี่รุ่นเดียวกันหรือรุ่นน้อง” จากนั้นแม่หมูก็อธิบายว่าไพ่ใบไหนใช้แทนอะไรบ้าง
King (พระราชา) โพธิ์ดำ หมายถึง ผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่า เส้นผมตรง
King (พระราชา) โพธิ์แดง หมายถึง ผู้ชายผิวขาวที่มีอายุมากกว่า รูปร่างท้วมหรือตัวหนากว่า
King (พระราชา) ข้าวหลามตัด หมายถึง ผู้ชายผิวขาวที่มีอายุมากกว่า รูปร่างผอม
King (พระราชา) ดอกจิก หมายถึง ผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่า เส้นผมหยิก
Queen (พระราชินี) โพธิ์ดำ หมายถึง ผู้หญิงผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่า เส้นผมตรง
Queen (พระราชินี) โพธิ์แดง หมายถึง ผู้หญิงผิวขาวที่มีอายุมากกว่า รูปร่างท้วมหรือตัวหนากว่า
Queen (พระราชินี) ข้าวหลามตัด หมายถึง ผู้หญิงผิวขาวที่มีอายุมากกว่า รูปร่างผอม
Queen (พระราชินี) ดอกจิก หมายถึง ผู้หญิงผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุมากกว่า ผมหยิก
Jack (อัศวิน) โพธิ์ดำ หมายถึง ผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุเท่ากันหรือเด็กกว่า เส้นผมตรง
Jack (อัศวิน) โพธิ์แดง หมายถึง ผู้ชายผิวขาวที่มีอายุเท่ากันหรือเด็กกว่า รูปร่างท้วมหรือตัวหนากว่า
Jack (อัศวิน) ข้าวหลามตัด หมายถึง ผู้ชายผิวขาวที่มีอายุเท่ากันหรือเด็กกว่า รูปร่างผอม
Jack (อัศวิน) ดอกจิก หมายถึง ผู้ชายผิวคล้ำหรือผิวสองสีที่มีอายุเท่ากันหรือเด็กกว่า เส้นผมหยิก
เลข 8 หมายถึง เรื่องเงิน, เลข 9 หมายถึง อุปสรรค, เลข 10 หมายถึง ความคิด
ส่วนความหมายของไพ่เลข 8-10 ถ้าเป็นสัญลักษณ์สีแดงจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าเป็นสีดำจะเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี
“คนที่เคยเล่าให้ฟังไง แต่ไม่แน่ใจว่าแก่กว่าหรือเด็กกว่าอะดิ เห็นไกลๆ มองไม่ชัด” ผมหมายถึงชายหนุ่มที่แผ่รังสีออร่าสีฟ้ารอบตัวที่เคยเจอแถวร้านขายข้าว
“ไม่เป็นไร ผิวขาวใช่มะ ฉันว่าใช้คิงโพธิ์แดงก็น่าจะได้ เพราะยังไงซะเขาก็ต้องอยู่ในฐานะหัวหน้าครอบครัวอยู่แล้ว” แม่หมูพูดขึ้นมาเรียบๆ ผมอดขำในท่าทางจริงจังของเพื่อนไม่ได้ ถ้าเรื่องดูดวงหาเนื้อคู่ต้องยกให้เขาเลย ช่างสรรหาวิธีมาทายเล่นจริงๆ
“หัวเราะเสร็จแล้ว เชิญคุณเพื่อนมะนาวสับไพ่ตามจำนวนอายุแล้วอธิษฐานนะคะ”
“อธิษฐานว่าอะไร” แล้วจะอธิษฐานว่าอะไรดี ว่าจะได้กันไหม อย่างนั้นเหรอ ผมจำจากโก๋มาอีกที โก๋เล่าให้ฟังว่ามันได้กันก่อนถึงตัดสินใจมาคบกัน
“ก็บอกว่าขอให้ไพ่ออกมาแม่นๆ หรือถ้าเป็นเนื้อคู่กันขอให้ไพ่คู่กัน”
“ได้ๆ” ผมหลับตาอธิษฐานแล้วก็สับไพ่จนครบตามจำนวนอายุ
“เสร็จแล้วใช้มือข้างที่ไม่ถนัดตัดไพ่” แม่หมูวางไพ่ลงบนผ้าที่ปู จากนั้นก็ค่อยๆ หงายไพ่ออกทีละใบ และอธิบายเพิ่มเติมว่าถ้าหากไม่ใช่ไพ่สองใบที่เลือกเอาไว้ก็ให้หงายทิ้งไป แม่หมูค่อยๆ หงายไพ่ออกทีละใบๆ ไพ่ตัวเลขบ้าง ตัวอักษรบ้าง ภาษาอังกฤษบ้าง จนไพ่เริ่มลดจำนวนลงเรื่อยๆ
“กรี๊ดดดดด!! ผู้หญิงออกแล้ว” แม่หมูส่งเสียงตื่นเต้นหลังจากเปิดหงายไพ่ Queen ออกมา ไพ่ในมือแม่หมูค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ ผมเริ่มลุ้นตาม รู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆ
“มะนาว ผู้หญิงออกอีกแล้ว อุ๊ย เลิศอะ” แม่หมูหงายไพ่ต่อ ตอนนี้ไพ่ที่เป็นตัวเลขถูกหงายทิ้งเกือบหมด
“...” ผมนั่งเงียบรอลุ้นผล รู้สึกเกร็งกว่าตอนลุ้นคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก
“กรี๊ดด ผู้หญิงออกอีกแล้วมะนาว ผู้ชายยังไม่ออกเลยสักใบ” ไพ่ในมือแม่หมูเริ่มเหลือน้อยเต็มที แม่หมูเริ่มหงายไพ่ช้าลง ยิ่งทำให้ผมลุ้นหนักกว่าเดิม
“ไพ่ใกล้หมดมือแล้วค่ะ ต้องลุ้นว่าผู้หญิงจะออกหมดหรือเปล่า ถ้ามีเหลือแสดงว่าหนุ่มปริศนาคนนั้นมีแฟนแล้ว แต่ถ้าเป็นตัวเลขต้องดูว่าจะมีอุปสรรคอย่างอื่นเข้ามาขวางไหม” ยิ่งแม่หมูอธิบายเพิ่มผมก็ยิ่งตื่นเต้น เพราะไพ่ในมือแม่หมูตอนนี้น่าจะเหลือไม่ถึงแปดใบ
“...” ผมนั่งเงียบ ตาจ้องไพ่แต่ละใบที่แม่หมูค่อยๆ เปิดออก โคตรลุ้นอะตอนนี้
“อย่าเพิ่งทำหน้าผิดหวังค่ะ เขามีเมียยังดีกว่าเขามีผัวนะคะ ฮ่าๆๆ” แม่หมูหันมาพูดติดตลกกับผม คนยิ่งลุ้นๆ อยู่ สงสัยคงเห็นผมนั่งลุ้นจนดูเกร็งเกินไป
“ต่อดิหมู ลุ้นเหนื่อยแล้วเนี่ย”
แม่หมูหงายไพ่ King ดอกจิก
แม่หมูหงายไพ่ Queen ดอกจิก
แม่หมูหงายไพ่ Queen ข้าวหลามตัด
“กรี๊ดดดด ผู้หญิงออกหมดแล้ว” แม่หมูพูดแล้วก็ค่อยๆ หงายไพ่ใบอื่นขึ้น
แม่หมูหงายไพ่ Jack ดอกจิก
แม่หมูหงายไพ่ Jack โพธิ์ดำ
แม่หมูหงายไพ่ king ข้าวหลามตัด
ตอนนี้ในมือแม่หมูเหลือไพ่จำนวนสี่ใบ แม่หมูหงายไพ่ใบต่อมาเป็นไพ่ Jack ข้าวหลามตัด ที่ผมเลือกแทนตัวเองเอาไว้
“เกมโอเวอร์ค่ะ พร้อมที่จะฟังคำทำนายหรือยัง” แม่หมูหันมาถามผม ตอนนี้ไพ่ในมือเธอเหลืออยู่แค่สี่ใบ
“อ้าว ไหนบอกว่าต้องเหลือสองใบ” ผมถามขึ้นมาด้วยความสงสัย ก่อนที่แม่หมูจะหงายไพ่ใบอื่นต่อ
“ถ้าหากเราหงายไพ่เจอกับไพ่ที่เลือกแทนตัวเองเอาไว้ ถือว่าสิ้นสุดคำทำนายค่ะ แต่ถ้าไพ่เหลือเกินสี่ใบแสดงว่าวันนั้นทำนายไม่ได้ ครั้งนี้ถือว่าโชคดีมากเลยนะที่เหลือไพ่แค่สี่ใบ หูยยย ขนลุกเลยอะ รับรองแม่นชัวร์” แม่หมูอธิบายด้วยสีหน้าตื่นเต้นพร้อมกับเอามือลูบแขนตัวเอง
“เปิดต่อละนะ” จากนั้นแม่หมูก็หงายไพ่ใบที่สามที่เหลืออยู่ในมือออกมาปรากฏว่าเป็นไพ่ Jack โพธิ์แดง แต่ขณะที่เพื่อนตัวกลมผมกำลังจะหงายไพ่ใบต่อมาเธอก็
“อ๊ายยย ไพ่ร่วง”
“อ้าว!”
“ขอโทษษ...” แม่หมูลากเสียงขอโทษยาว
“ดูใหม่อีกรอบได้ไหม”
“ดูได้แค่วันละรอบ”
“อ้าว” เซ็งเลย อุตส่าห์ลุ้นตามตั้งนาน สุดท้ายล่มไม่เป็นท่า
“ไม่เป็นไร เหลือไพ่สี่ใบ ก็พอดูได้ อาจจะคลาดเคลื่อนนิดหน่อย”
แล้วแม่หมูก็เปิดไพ่ทั้งหมดออกมาวางเรียงกัน มี Jack ข้าวหลามตัด (ที่แม่หมูเลือกแทนตัวผมเอาไว้) ทับด้วย Jack โพธิ์แดง แล้วอีกสองใบ King โพธิ์แดง (ที่แม่หมูเลือกแทนหนุ่มที่มีรังสีออร่าสีฟ้ารอบๆ ตัว) กับ King โพธิ์ดำ แต่ไพ่คิงสองใบไม่รู้ตำแหน่งว่าจริงๆ อยู่ตรงไหนเพราะทำไพ่ร่วงสลับกันซะก่อน
“โหย ไม่เอาอะ เดี๋ยวไม่ตรง แล้วค่อยดูใหม่วันหลัง”
“ผลอาจจะคลาดเคลื่อนแต่ที่แน่ๆ ผู้ชายตรึม”
“เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ก็ไพ่บอกอย่างนั้นอะ”
“ช่างเถอะ ดูของแม่หมูบ้างดิ อยากรู้”
“วันนี้ดูไปแล้ว ต้องรอดูวันพรุ่งนี้ ทำไมพี่เมตเรายังไม่เข้าห้องอีกอะมะนาว” อยู่ดีๆ แม่หมูก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอื่น
“ทำไมล่ะ”
“ก็ขาขาดนะสิ” แม่หมูพูดพร้อมกับทำหน้าเสียดาย
“อยากเป็นเจ้าหรือเป็นแค่เมียตำรวจ?”
“ดิฉันมีเชื้อค่ะ จะเป็นเมียตำรวจได้ไง เสียดายพรุ่งนี้ไม่มีใครเรียนตอนเช้าด้วยสิ กะฉลองไพ่สำรับใหม่สักชั่วโมง”
“เดี๋ยวค่อยเล่นวันหลังก็ได้น่า แล้วไหนของที่เอามาฝาก”
“อุ๊ย ลืมไปเลยมะนาว ชิ้นนี้สำคัญกว่าอันเมื่อกี้อีก มีแล้วชีวิตจะเปลี่ยน”
“เล่นใหญ่ตลอด”
“ไม่เวอร์ค่ะ และก็ไม่ใช่แอคติ้งช่อง 7 ด้วย ของชิ้นนี้ให้แล้วต้องเก็บติดต่อตัวไว้ตลอดเลยนะ นอกจากเปลี่ยนชีวิตแล้วยังคุ้มครองชีวิตเราได้”
“จริงอะ”
ระหว่างที่พวกผมกำลังคุยเรื่องของฝากพี่เมตก็กลับเข้าห้องมาพอดี พี่มีนกลับมาแล้ว ขนมเต็มมือเหมือนเคย
“ทำอะไรกันอยู่น้องเมต”
“อ้าว พี่มีนเพิ่งมาถึงเหรอ ซื้อขนมอะไรมาฝากบ้างน้า” ผมแกล้งถามแต่ตามองไปที่ถุงขนมที่พี่มีนถืออยู่ พี่มีนมองพวกผมสองคนก่อนจะยื่นถุงขนมมาให้หนึ่งถุงใหญ่
“ซื้อโมจิมาฝากเอาไปแบ่งกัน”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
ผมยังไม่ลืมเรื่องของฝากจากแม่หมูหรอกนะครับ อยากรู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร หลังจากหยิบถุงขนมจากพี่มีนเสร็จก็ถามแม่หมูต่อทันที
“ไหนอะหมู”
“ให้ตอนนี้ไม่ได้เดี๋ยวพี่มีนเห็น” แม่หมูหันมากระซิบเสียงเบา
“ทำไมล่ะ” ผมกระซิบถามแม่หมูกลับ แล้วทำไมผมต้องกระซิบด้วยเนี่ย อยู่กันแค่นี้
“ค่อยเอาพรุ่งนี้” แม่หมูกระซิบตอบกลับผมอีกครั้ง แต่ก่อนที่เราจะกระซิบกันเพลินไปกว่านี้ พี่มีนก็ยุติวาระการกระซิบของพวกผมสองคน หลังจากเก็บกระเป๋าเสร็จ พี่เมตผมก็เดินเข้ามาหา คงอยากรู้ว่าพวกผมกำลังพูดเรื่องอะไรกัน เห็นหน้าโหดๆ แบบนี้ขาเมาท์นะครับขอบอก
“กระซิบกระซาบอะไรกัน”
“จะชวนพี่มีนเปิดบ่อน พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้าใช่ไหม” แม่หมูสับขาหลอกเปลี่ยนไปเป็นเรื่องอบายมุขแทน
“นึกว่ามีเรื่องอะไร เดี๋ยวที่ปรึกษาหอพักก็มาเจอหรอก ระวังจะโดนทำโทษ” พี่มีนทำหน้าที่เป็นพี่เมตที่ดีพยายามตักเตือนรุ่นน้องที่กำลังออกนอกลู่นอกทาง
“ใช่ ผิดกฎหมายนะแม่หมู แต่ถ้าตำรวจไม่รู้เราก็ไม่ผิด” ผมตอบกวนๆ หลังผมพูดจบแม่หมูก็พูดต่อเพื่อสนับสนุนทันที
“เล่นเงียบๆ สิคะ ที่ปรึกษาหอไม่รู้หรอกน่าพี่มีน”
“เล่นกันสามคน?”
“ขำๆ ตาละบาทสองบาทน่าพี่มีน เล่นแก้เครียด แม่หมูเป็นเจ้า” ผมตอบรับหน้าบาน ถ้าพูดมาแบบนี้แสดงว่าเล่นด้วยแน่นอน เหลือแค่ถามว่าจะเอากี่ขา
จากนั้นผมกับพี่มีนก็เริ่มขบวนการล้มเจ้า แต่เล่นได้ไม่นาน พี่มีนก็ออกไปคุยโทรศัพท์ ขบวนการล้มเจ้าเลยต้องยุติ แม้ว่าตอนแรกตั้งใจจะเล่นถึงดึกก็ตามที ส่วนผมก็ต้องสานต่อภารกิจเลิฟหลังจากหยุดพักไปหลายวัน
“มะนาว โทรหากราฟเร็ว สองทุ่มกว่าแล้ว”
“แม่หมูวันนี้ลองคุยดูเองปะ เดี๋ยวจะแย็บๆ ให้ น่าจะถึงตอนที่นางเอกต้องเจอพระเอกแล้วละ” ผมพยายามพูดโน้มน้าวเพื่อนตัวกลม ตอนนี้ผมไม่รู้จะใช้มุกอะไรเนียนคุยกับกราฟแล้วอะ บางทีก็คุยเรื่องตัวเองบ้าง จนบางทีเหมือนคุยกับเพื่อนสนิทไปแล้ว
“คุยให้ก่อนน่า”
“แล้วจะคุยเองตอนไหน กราฟก็ดูมีใจอยู่นะ”
“น่าโทรให้หน่อย ถ้าไม่โทรช่วงนี้เดี๋ยวโทรไม่ติด” แม่หมูส่งเสียงอ้อนๆ ขอร้องผม แต่ก็จริงอย่างที่แม่หมูพูด ถ้าผมไม่โทรไปช่วงสองทุ่ม สายห้องนั้นจะไม่ว่างเลย
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“กราฟครับ”
“กราฟ มะนาวนะ”
“ครับ”
“ทำอะไรอยู่อะ”
“คุยโทรศัพท์กับนาย”
“ฮ่าๆๆ ก็ถูกนะ แล้วก่อนหน้านี้ล่ะ”
“รอโทรศัพท์”
“คืนนี้กราฟจะออกไปมาร์ตชายหรือเซเว่นปะ” ปกติผมจะเห็นกราฟขับรถมอเตอร์ไซค์ไปมินิมาร์ตไปเซเว่นช่วงประมาณสามสี่ทุ่มเป็นประจำ หลังห้องของผมติดกับถนนพอดี มีแค่รั้วของหอพักที่เป็นกรงเหล็กกั้นเอาไว้ ถ้าหากเดินออกไปหลังห้องก็จะรู้ว่าใครขับรถผ่านไปมาบ้าง
“จะฝากซื้ออะไร”
“อยากกินกูลิโกะสตรอว์เบอร์รี มาร์ตชายของหมด หมูเอาอะไรไหม” ผมหันไปถามเพื่อนตัวกลมที่นั่งเงี่ยหูฟังอยู่ที่เตียงนอนของตัวเอง แต่แม่หมูส่ายหน้า
“ฝากซื้ออย่างอื่นได้นะ ออยด์จะเอาอะไรไหม”
“แต๊งกิ้ว ออยด์ได้ยินนี่ปลื้มเลย แต่ออยด์ไม่ฝากซื้ออะไรนะ”
“นายจะเอากี่กล่อง?”
“สองกล่อง กราฟขับผ่านหลังห้องมะนาวก่อนนะจะได้ฝากตังค์ให้เลย”
“ครับ”
“กราฟกำลังฟังเพลงอะไรอะ ซาวนด์แปลกดี” ระหว่างคุยผมได้ยินเหมือนเสียงเพลงแทรกเข้ามา แปลกวันนี้ไม่มีเสียงพี่เมตยักษ์แทรกเข้ามา สงสัยอยู่คนเดียวแน่นวล ถึงได้เปิดเพลงกระหึ่มขนาดนี้ พอผมทักเรื่องเพลง เสียงเพลงก็เบาลงแป๊บหนึ่งแล้วก็เงียบหายไปเลย
“อ้าว ปิดเพลงทำไมอะ ไม่ต้องปิดๆ เปิดได้”
“นึกว่าดังไป”
“ไม่ๆ แต่วันนี้ห้องกราฟเงียบ เลยได้ยินเพลงน่ะ แล้วสรุปเพลงอะไร เผื่อจะได้ไปลองฟังดูบ้าง”
“Nothing's Gonna Hurt You Baby”
“ของใครอะ”
“Cigarettes After Sex”
“อ่อ Cigarettes After Sex มิน่าซาวนด์คุ้นๆ เหมือนมะนาวเคยได้ยินออยด์เปิดเพลงนี้นะ แล้วกราฟมีเพลงแนวนี้อีกไหม ฝากไรต์ลงซีดีมาให้แผ่นหนึ่งดิ”
“ได้ เดี๋ยวทำให้”
“ฝากด้วยนะ แล้วกราฟอย่าลืมแวะมาเอาตังค์ล่ะ”
ประมาณสี่ทุ่มนิดๆ กราฟก็ขี่มอเตอร์ไซค์แวะมาเอาเงินค่าขนมจากผมที่หลังห้องแล้วก็เอาแผ่นซีดีเพลงมาให้หนึ่งแผ่น ได้มาผมก็ยื่นไปให้เพื่อนตัวกลมผมเปิดฟัง
ผมหันไปมองหน้าเพื่อนตัวกลมที่กำลังนั่งฟังเพลงด้วยใบหน้านิ่งๆ “แม่หมูเพราะไหม” แม่หมูปรับสีหน้าว่ากำลังเคลิบเคลิ้มกับเนื้อหาของบทเพลงที่กำลังฟังอยู่
“ก็...ก็พอฟังได้นะ แต่เข้าไม่ถึงเท่าไหร่”
พอแม่หมูขึ้นไปนั่งอ่านนิตยสารบนเตียง ผมก็ลงไปนั่งหน้าจอคอม เสียบหูฟัง นั่งฟังจนเกือบครบทุกเพลง ผมว่าซาวนด์เพราะดีนะ เสียอย่างเดียวภาษาอังกฤษผมไม่แกร่งเท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร นั่งรออยู่นาน กราฟก็ยังไม่มาสักที นี่ก็ดึกละ ผมเลยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เตรียมอาบน้ำ
“นาย!” เสียงกราฟเรียกผมที่ริมรั้วหลังห้อง สงสัยกลับมาแล้ว ตอนแรกตั้งใจให้แม่หมูเป็นคนออกไปรับแต่ก็ดันอาบน้ำพอดี
“มาแล้วว” ผมขานรับแล้วรีบปีนหลังห้องวิ่งไปที่กรงรั้วเหล็กทันที แต่ทางมันมืดผมเลยสะดุดเถาวัลย์ล้ม กลิ้งไม่เป็นท่า ผมได้ยินเสียงกราฟหัวเราะออกมาตามสไตล์
“ฮะๆ ท่าตอนนายล้มน่ารักดี”
“ไม่มีท่าโว้ยยย มันล้มของมันเอง เสียหน้าหมดเลย”
“นี่ ขนมของนาย” กราฟแค่ยกมือขึ้นก็ยื่นขนมผ่านรั้วมาได้สบายๆ แต่ผมนี่สิต้องเขย่งรับ นี่คืออีกหนึ่งข้อดีของการเกิดเป็นยักษ์สินะ ผมรู้สึกว่ากราฟจ้องมองผมเขม็ง เลยหันกลับไปมองตอบมัน ‘มองอะไรอะรูปหล่อ?’ กราฟหลบสายตาผม แล้วพูดออกมาเบาๆ กับแฮนด์รถแข่งคันจิ๋วของมัน “รีบกลับเข้าห้องเถอะ” พูดเสร็จก็รีบสตาร์ตรถมอเตอร์ไซค์ขับบึ่งออกไปทันที
“...” ผมมองสำรวจตัวเอง ปัดเศษหญ้าเศษดินที่ติดอยู่ตามตัว ทำให้นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวผมมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวห่อหุ้มร่างกายที่หมิ่นเหม่จะหลุดอยู่รอมร่อ ผมลืม! เมื่อกี้ผมรอคิวอาบน้ำต่อจากแม่หมู แต่จะว่าไปผมว่าหุ่นผมก็ได้อยู่นะ พอไปวัดไปวาได้น่า ฮี่ๆ ฮี่ๆ
(ต่อด้านล่าง)
-
เช้าแล้วผมยังคงนอนอยู่บนเตียง นอนเงียบๆ คนเดียวยังไม่อยากตื่น สมาชิกห้องผมออกไปเรียนกันหมดแล้ว ผมรู้สึกขี้เกียจชะมัด วันนี้ผมไม่มีเรียนเช้า แต่ตอนเที่ยงโก๋ดันนัดผมให้ไปกินข้าวที่โรงอาหารอาคารเรียนรวม นานๆ ทีผมถึงจะเดินไปกินข้าวที่นั่นสักครั้ง ผมไม่อยากไปเบียดกับคนเยอะๆ แถมโต๊ะกินข้าวส่วนใหญ่ก็จะเป็นโต๊ะประจำของแต่ละคณะที่ส่งต่อกันรุ่นสู่รุ่น เด็กมัลติอย่างผมไม่มีโต๊ะประจำเหมือนคณะอื่นหรอก ถ้าไปกินทีก็ลำบาก ผมเลยไม่ค่อยชอบไป แต่วันนี้โก๋มีเดตกับเบิร์ดเด็กปีหนึ่งคณะวิศวะที่มันกำลังลองๆ คบกันอยู่ มันไม่อยากนั่งรอคนเดียวเลยลากผมให้ไปรอเป็นเพื่อนด้วย ประมาณสิบเอ็ดโมงนิดๆ ผมถึงลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว ขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกไป พอจอดรถที่ลานจอดรถเรียบร้อย ผมก็โทรศัพท์หาโก๋หรืออีผีทันที
“โก๋ มึงอยู่ไหน”
“อยู่ที่โรงอาหารแล้ว”
“แล้วอยู่แถวไหน จะได้เดินไปถูก”
“มะนาวจอดรถฝั่งไหน บรรณสารหรือฝั่งอาคารเรียนรวม”
“จอดไว้ที่บรรณสาร”
“งั้น เดินขึ้นมาก็เจอเลย”
“เค แค่นี้ เดี๋ยวเดินไป”
ผมไปถึงตอนเที่ยงพอดิบพอดี นักศึกษาเริ่มทยอยมากินข้าวกลางวันกันบ้างแล้ว เสียงดังเซ็งแซ่ แต่อีกไม่นานคนคงเต็มโรงอาหารเหมือนเช่นทุกวัน ผมเดินไปถึงโถงโรงอาหาร โก๋ก็ยกมือส่งสัญญาณให้ผมเดินเข้าไปหา
“มะนาว ทางนี้”
“เบิร์ดยังไม่มาเหรอ”
“ยัง วันนี้เบิร์ดน่าจะเลิกเรียนเลตหน่อยหนึ่งนะ เลยชวนให้มานั่งเป็นเพื่อนไง ไม่กล้านั่งคนเดียว”
“แล้วจะกินอะไร”
“เดี๋ยวรอให้เบิร์ดโทรมาก่อน มะนาวไปซื้อก่อนก็ได้”
“เอางั้นใช่ไหม งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อก่อนนะ”
ผมเดินไปต่อแถวซื้อก๋วยเตี๋ยวแขก ร้านนี้ผมชอบกินนะอร่อยดี แต่ไม่ค่อยได้มา ก็อย่างที่บอกขี้เกียจเบียดคนเยอะ ซื้อเสร็จ ตอนนี้คนเริ่มเยอะแล้วครับ โต๊ะที่ว่างๆ มีนักศึกษานั่งกันเกือบเต็ม พอคนเริ่มเยอะที่เคยเงียบๆ ก็เริ่มเสียงดัง แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนถูกใครจ้องอยู่ ผมมองกลับไปด้านหลัง แต่ก็ไม่ยักเห็นมีใครมอง สงสัยคงคิดมากไปเอง ไม่ก็เป็นอะไรสักอย่างที่ผมมองไม่เห็นมั้ง ความรักนั่นไงล่ะ ฮ่าๆๆ
เพื่อนชายคนสนิทของเพื่อนผมมาถึงแล้ว พอผมวางก๋วยเตี๋ยวแขกของผมเสร็จ สองคนนั้นก็ลุกออกไปซื้อข้าว
“ข้างๆ มีคนนั่งไหมครับ?” เสียงคุ้นหูถามผม หวังว่าโต๊ะที่พวกผมนั่งคงไม่ใช่โต๊ะประจำของเด็กคณะไหนหรอกนะ
“ข้างๆ ว่างครับ แต่ฝั่งตรงข้ามมีคนนั่งสองคน” ผมหันไปตอบผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ ยักษ์ตี๋นี่เอง พี่จิ้นนั่งแหมะลงข้างๆ ผม พร้อมกับวางจานข้าวที่ถือมาด้วยลงบนโต๊ะ
“มะนาวยังไม่ได้ซื้อน้ำใช่ไหม เอาน้ำอะไร เดี๋ยวพี่ซื้อให้”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับพี่จิ้น มะนาวไปซื้อดีกว่า พี่จิ้นเอาน้ำอะไร”
“พี่ไม่ได้ไปซื้อหรอก ฝากเพื่อนซื้อน่ะ โน่นมันต่อแถวอยู่จะได้ฝากมันซื้อทีเดียว”
“งั้น มะนาวเอาน้ำแดงครับ”
จากนั้นพี่จิ้นก็โทรศัพท์บอกเพื่อน พี่จิ้นนี่กลิ่นดีตลอดจริงๆ นะครับ นี่ขนาดเที่ยงวันแล้วผมยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเข้าจมูกตลอดเลย คนอะไรตัวหอมได้ทั้งวัน สงสัยคงแช่อ่างน้ำหอมก่อนนอนทุกคืน วันนี้พี่จิ้นก็ยังดูดีตามฉบับพี่แกเหมือนเดิมแหละครับ เวลาใส่เสื้อชอปคณะพี่แกก็ดูเท่ไม่หยอก ในความคิดผม คนที่ตัดสกินเฮดแล้วดูดีมีน้อยนะครับ เพราะถ้าเอาไม่อยู่ สกินเฮดกับการบวชพระนี่ใกล้ๆ กันเลย
“มึงกูเอาน้ำแดงสอง นั่งโต๊ะติดฝั่งบรรณสารนะ”
“อ้าว มึงไม่นั่งโต๊ะคณะเราเหรอวะ”
“เออ พอดีเจอน้อง”
ระหว่างที่ผมนั่งอยู่กับพี่จิ้น ถ้ามีเด็กวิศวะคณะพี่แกเดินผ่านมาก็รีบยกมือไหว้กันใหญ่ ว่าไปหน้าพี่จิ้นเวลาอยู่เฉยๆ ดูเลวแบบจริงจังเลยนะครับ น่ากลัวด้วย น้องในคณะคงกลัวกันหัวหด ยิ่งอยู่ปีใหญ่สุดแบบนี้ด้วยความน่าเกรงขามยิ่งเพิ่มสูงขึ้นไปอีก หล่อ เท่ ตี๋ นี่คือนิยามพี่จิ้นสำหรับผม ผมนั่งอยู่กับพี่จิ้นสองต่อสองได้สักพัก เพื่อนพี่จิ้นก็เดินถือขวดน้ำมาที่โต๊ะ ไม่นานหลังจากนั้นโก๋กับเพื่อนชายคนสนิทก็ซื้อข้าวเสร็จ นั่งครบองค์ก็เริ่มแนะนำว่าใครเป็นใคร พวกผมก็นั่งกินกันไปเงียบๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนพี่จิ้นที่เป็นคนชวนคุย พี่แกเป็นคนคุยสนุก
“น้องมะนาวอยู่หอไหนครับ”
“หอ 13 ครับ”
“แปลกจัง พี่ก็อยู่หอ 13 นะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเราบ้างเลย น้องมะนาวอยู่โซนไหนครับ พี่อยู่โซนเอ” เพื่อนพี่จิ้นคนนี้ชื่อกุ้งครับ พี่กุ้งคุยเก่ง ดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดี พูดไปก็ยิ้มไป
“ไอ้กุ้งมึงส่งน้ำแดง ‘ของกู’ มาดิ”
“เออๆ ไอ้ห่า ทำไมไม่รู้จักหยิบเอง ก็เห็นอยู่ว่ากูกำลังคุยกับน้อง”
จากนั้นคุยต่อกันไม่นานก็ต้องรีบกินกันเพราะพวกผมมีเรียนตอนบ่าย ระหว่างทางที่เดินออกจากโรงอาหารผมก็ยังรู้สึกเหมือนมีคนมอง
“โก๋ กูรู้สึกว่าเหมือนถูกมองอยู่ตลอดเลยว่ะ”
“รู้สึกช้าไปไหมเพื่อน มึงจะไม่รู้สึกได้ไง โน่นกลุ่มโน้นเล่นมองมาที่มึงทั้งโต๊ะ” โก๋พูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้าหันไปยังโต๊ะที่มีนักศึกษานั่งอยู่กลุ่มใหญ่ หลายคนใส่เสื้อรุ่นแบบเดียวกัน ด้านหลังเขียนว่า วิศวกรรมอุตสาหการ พอผมหันไปก็เห็นว่านักศึกษาทั้งโต๊ะก็จ้องมาทางผมเป็นตาเดียวจริงๆ แต่ผมเห็นเหมือนมีมือใครสักคนโบกมือมา แต่มองไม่ชัดว่าเป็นใคร ผมยังไม่ทันได้ทำอะไร ไอ้โก๋ก็ดึงแขนผมให้เดินตามมันไป บอกว่าใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ผมกับโก๋เลยรีบเดินเข้าห้องเรียน
“สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ นักศึกษาทุกคน ถึงเวลาคลายเครียดจากการอ่านหนังสือมาฟังเพลงเพราะๆ กันแล้วนะคะ วันนี้น้ำอุ่นกับน้ำเหนือรับหน้าที่เป็นดีเจ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดชั่วโมงครึ่งนะคะ ใครอยากขอเพลงไหนมอบให้กับใครขอเข้ามาได้เลยค่ะ เรายินดีจัดให้ตามคำขอ วันนี้เรามีโจทย์เพลงให้เล่นกันสนุกๆ กันเหมือนเดิมนะคะ จะได้เข้ากับบรรยากาศของอากาศช่วงนี้ของมหาวิทยาลัยเราที่เริ่มเย็นลงแล้วเนอะ แต่ทำไมบางวันฝนยังตกอยู่ งงในงงจริงๆ ค่ะ ช่วงนี้เพื่อนๆ ก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็นเดี๋ยวฝนตก สามฤดูในหนึ่งวันเลยทีเดียว ว่าแต่โจทย์เพลงของเราวันนี้เป็นอะไรคะน้ำเหนือ”
“โจทย์เพลงวันนี้เราจะไม่เน้นความหมายครับน้ำอุ่น จะเป็นเพลงแอบรัก อกหัก อินเลิฟ ก็ขอมาได้เลย จะโทรเข้ามาเอง แต่เงื่อนไขมีอยู่ว่าต้องเป็นเพลงดังในอดีต เพลงลูกทุ่งหรือลูกกรุงเท่านั้นครับ”
“โห แค่คิดก็สนุกแล้วเนอะ อยากรู้เหมือนกันว่านักศึกษามหาลัยเราจะมีใครรู้จักหรือฟังเพลงแนวนี้กันบ้างหรือเปล่า”
“ผมว่ามีเยอะครับ แถวหอผมเปิดฟังกันทุกวัน”
“จริงเหรอคะ”
“จริงครับ ฮ่าๆๆ”
“ใครชอบใคร งอนใครอยู่ หรืออยากง้อขอคืนดี หรืออยากส่งกำลังใจให้ใคร อย่าลืมโทรเข้ามาหาเรานะค้า เราสองคนรออยู่”
สถานีวิทยุหอพักในมหาวิทยาลัยของผมเริ่มเปิดรายการประมาณสี่โมงครึ่งของทุกวัน ผมว่าเขาช่างคิดโจทย์เพลงมาให้ขอในแต่ละวัน นักศึกษาก็มีโทรเข้าขอเพลงบ้าง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพลงบอกรัก ส่งเพลงจีบกัน ผมว่าน่ารักดี แต่โจทย์เพลงวันนี้ผมว่ายากนะ ใครจะโทรเข้าไปขอเพลงลูกทุ่งจีบกันบ้าง เย็นนี้ผมกับแม่หมูออกมานั่งเล่นหน้าห้อง ช่วงนี้อากาศดีครับ พอดวงอาทิตย์ตก อากาศก็เริ่มเย็นๆ ลงละ ประมาณห้าโมงกว่าๆ ฟ้าก็เริ่มค่ำแล้ว หน้าหนาวจะมืดเร็วกว่าปกติ
“อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะโทรเข้าไป”
“ฉันนี่ไง
“ขอเพลงอะไร ผู้ชายในฝัน?”
“บ้า! โทรเข้าไปขอมาแล้วย่ะ รอฟังแล้วกัน”
“ยังไม่ถึงห้านาทีก็มีคนโทรเข้ามาขอเพลงแล้วค่ะ ความหมายดีซะด้วย สงสัยไม่อยากนอนหนาว มาฟังกันเลยดีกว่าค่ะกับเพลงนี้เลย พระจันทร์หัวเราะ มีข้อความฝากมาด้วย บอกว่าฝากถึงหนุ่มโซนดีหอ 13 จากสาวโซนเอฟห้อง 7712 ไปฟังกันเลยคร้า”
♫ ♬ ♪ โอ้ ลมหนาว มาเยือน มาหา
เคาะประตูบ้านฉัน
เธอใช่ไหม เอ๊ะใครกันนั่น
หรือลมเหมันต์เล่นกล...
พอประตูแย้ม พระจันทร์ก็เย้ย
หนูเอ๋ยไม่มีเลยสักคน
พระจันทร์หัวเราะ...
ถูกหลอก อีกหนแล้วหนา ♫ ♬ ♪
“จบไปแล้วนะคะ สำหรับเพลงความหมายน่ารักๆ คีย์เวิร์ดของเพลงนี้คือ หนูเป็นสาวแล้วไม่อยากนอนหนาวแล้วใช่ไหมคะ น่ารักจริงๆ เป็นอีกเพลงที่ความหมายดีและเข้ากับบรรยากาศหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึง หนุ่มๆ โซนดีถ้าฟังอยู่ ห้อง 7712 เขาไม่อยากหนาวแล้วนะคะ”
“คุณน้ำอุ่นครับสงสัยหนุ่มโซนดีฟังอยู่แน่ๆ เลยครับ โทรเข้ามาขอเพลงให้กับห้อง 7712 ซะด้วย แหม่ ไม่ยอมกันเลย งั้นเราไปฟังกันเลยดีกว่าครับกับเพลงนี้ เป็นโสดทำไม”
♫ ♬ ♪ เป็นโสดทำไม อยู่ไปให้เศร้าเหงาทรวง ไม่คิดจะหาคู่ควงเดี๋ยวจะร่วง พ้นวัยไปเปล่า
เกิดมาเดียวดายจะตายเพราะความเหงาเศร้า แต่งงานกันเสียเถอะเรา อยู่ว่างเปล่าไม่ดีอะไร
เป็นโสดทำไม เปลี่ยวใจในยามร้อนรน ควรหาคนรักสักคน ไว้เปรอปรนช่วยพัดวีให้
เมื่อเข้าหน้าฝน มีคนคู่เคียงชิดใกล้ หน้าหนาวกระแซะเข้าไป กอดกันให้ผ้าห่มอิจฉา ♫ ♬ ♪
“กรี๊ดดดด วันนี้มีคนขอเพลงให้ห้องเราด้วย บาปบุญมาก อย่างนี้ต้องฉลอง” แม่หมูกรี๊ดลั่นห้องด้วยความปลิ่มใจ
“ฉลองยังไง?”
“เล่นไพ่ฉลองสิมะนาว เดี๋ยวโทรชวนขาแป๊บ”
สรุปคืนนี้ห้องผมตั้งวงไพ่ แม่หมูโทรศัพท์ไปบอกพี่เมตเรียบร้อยบอกให้ชวนเพื่อนมาด้วย ส่วนผมแม่หมูให้โทรศัพท์ไปชวนโก๋กับแฟนมาเล่นด้วยกัน ห้องผมจะเปิดบ่อนฉลองที่มีคนขอเพลงให้ แต่ผมว่าเอาจริงๆ แล้ว ถึงจะไม่มีใครโทรขอเพลงให้ห้องผม คืนนี้ก็ต้องมีการตั้งวงไพ่อยู่ดี เพราะตั้งแต่แม่หมูได้สำรับไพ่มาใหม่ วนมาถึงคืนวันศุกร์ทีไร เป็นอันต้องตั้งวงตลอด
เมื่อถึงเวลานัดหมายแม่หมูก็ตั้งตัวเป็นเจ้ามือ สรุปวันนี้ห้องผมมีขาไพ่ทั้งหมดเจ็ดคน พี่มีนชวนเพื่อนมาด้วยสองคน เราก็เล่นกันไม่หนักนะครับ ขาละห้าบาท สิบบาท เอาสนุก ตอนนี้แม่หมูมือขึ้นเจ้าป๊อกตลอดแถมเรายังต้องซ่อมเด้งให้แม่หมูอีกด้วย ใครป๊อกก่อนก็รอดตัวไป เล่นไปสักพักคนในวงก็เริ่มสนุกเสียงก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ พอคนมากระจุกรวมตัวกันอยู่ในห้องเล็กๆ แถมยังปิดประตูทั้งด้านหน้าด้านหลัง พวกเราก็เริ่มร้อน พี่มีนเลยใช้ให้ผมไปแง้มประตูด้านหน้าไว้นิดหนึ่งจะได้มีอากาศถ่ายเทบ้าง
“ป๊อกแปดสองเด้ง” ผมร้องเสียงดังพร้อมกับหงายไพ่ ถ้าตานี้ถูกกินเงินที่หน้าตักผมก็ไม่เหลือแล้วนะ ตานี้ผมได้กินแน่นอน
“ป๊อกแปดแต่ไม่เด้ง” โก๋หงายไพ่
ตอนนี้พวกเรากำลังลุ้นกันว่าไพ่ของแม่หมูจะป๊อกหรือเปล่า แม่หมูหยิบไพ่ตรงหน้าขึ้นมา ค่อยๆ คลี่ไพ่ทีละใบ ทุกคนในวงก็ลุ้นตาม จากนั้นคุณเธอก็หงายไพ่วางเบาๆ ลงบนผ้าที่วางอยู่ตรงหน้า
“ป๊อกเก้าสองเด้งค่ะ เมื่อกี้ใครป๊อกแปดเสียใจด้วยนะคะ แต้มบุญคุณยังแรงไม่พอคร้า” สรุปตานี้ป๊อกแปดสองเด้งของผมถูกกิน ดีใจเก้อจนได้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญค้าาาา/เชิญคร้าบบ”
แอ๊ดดดด
“ทำอะไรกัน?”
วงแตก! ที่ปรึกษาหอพักเปิดประตูเข้ามา ขณะที่พวกผมกำลังลุ้นไพ่กันอยู่ ในมือของแม่หมูยังจับไพ่ค้างอยู่เลย เงินก็วางไว้กันเต็มหน้าตัก แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าถูกจับโดยละม่อม
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 13: เครื่องรางล้างจิ้น
วันต่อมาที่ปรึกษาหอพักเรียกพวกผมทั้งหมดเข้าไปคุยและรับฟังบทลงโทษจากการเล่นการพนันในหอพัก สถานการณ์ในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงลมหายใจดังเบาๆ พ่นออกมาเป็นช่วงๆ เพื่อแสดงว่ายังมีสิ่งมีชีวิตชุมนุมกันอยู่ในห้องนี้ พวกผมไม่มีใครกล้าสบตากับที่ปรึกษาหอพักที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหน้า หลังประโยคคาดโทษของที่พักปรึกษาหอ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เล็ดลอดออกมาจากพวกผม ทุกคนนั่งเงียบใช้เพียงประสาทส่วนหูฟังบทลงโทษ บางคนก้มหน้ามองตักของตัวเอง บางคนก็มองพื้นผนังห้อง ในใจหวังว่าโทษในครั้งนี้คงจะไม่ร้ายแรงมาก
“พวกคุณรู้ใช่ไหมว่าการเล่นการพนันในหอพักต้องถูกทำทัณฑ์บน” ที่ปรึกษาหอเว้นระยะในการพูดไว้สักครู่ ก่อนจะเริ่มต้นกล่าวประโยคต่อไป “ช่วงนี้หอพักของเราจะมีการจัดแข่งฟุตซอลระหว่างหอพัก พวกคุณรู้เรื่องนี้กันใช่ไหม ถ้าพวกคุณช่วยกิจกรรมนี้ผมจะไม่ทำทัณฑ์บน”
ผมใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อยที่จะไม่ถูกทำทัณฑ์บน คิดว่าที่ปรึกษาหอพักคงจะให้พวกผมลงแข่งฟุตซอลแน่ๆ นักศึกษาอาจจะไม่ได้ส่งทีมเข้าแข่งขันครบตามจำนวนที่ต้องการ ตอนนี้บรรยากาศของห้องจากที่ตึงเครียดเริ่มดูผ่อนคลายลง
พวกผมที่ถูกจับไพ่มีทั้งหมดเจ็ดคน จัดทีมฟุตซอลได้หนึ่งทีมพอดี ถ้าจะให้ลงแข่งจริงๆ ผมว่าก็น่าจะไหว เพราะสมัยมัธยม ผมเคยเล่นฟุตบอลมาบ้าง เป็นห่วงก็แค่เพื่อนตัวกลมของผมนี่แหละ คงกลิ้งตามลูกบอลไม่ไหวแน่ๆ
“จะให้พวกผมช่วยยังไงครับ” เสียงพี่มีนถามเปิดประเด็นหลังจากเงียบเสียงไปนาน
“จะให้พวกผมตั้งทีมลงแข่งหรือเปล่าครับ?” พี่กุ้งเพื่อนพี่มีนถามต่อเป็นคนที่สอง
“พวกคุณไม่จำเป็นต้องลงแข่ง เพราะนักศึกษาส่งรายชื่อทีมเข้าแข่งขันครบตามจำนวนแล้ว เหลือแค่เรื่องวันเปิดงาน ผมอยากให้พวกคุณช่วยเรื่องนี้แทน”
“คร้าบบบ” พวกผมประสานเสียงขานรับ ตอนนี้ค่อยหายใจคล่องขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะให้ทำอะไร แค่ให้ช่วยเตรียมงานเรื่องจิ๊บๆ ให้แบกไม้ ตีเส้นสนามฟุตบอล ขนโต๊ะเก้าอี้ ผมทำได้
“ดี งั้นเดี๋ยวผมจะได้นัดเวลาให้พวกคุณมาซ้อม”
“ซ้อมอะไรครับ” พี่กุ้งกับพี่มีนพูดขึ้นมาเกือบจะพร้อมๆ กัน
“การแสดงวันเปิดงาน”
“หา! เฮ้ย!” จากตอนแรกที่นั่งกันอยู่เงียบๆ ตอนนี้พวกผมกลับร้องเสียงหลงพร้อมเพรียงกัน
“ให้แสดงอะไรคะ” แม่หมูพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่พวกผมกำลังบ่นสงสัย ทำให้ทุกคนเงียบเสียงลงเพื่อรอฟังคำตอบ
“เต้นง่ายๆ”
“เดี๋ยวผมจะให้โอมเป็นคนอธิบายรายละเอียดการแสดงทั้งหมดให้พวกคุณฟัง”
“เต้นอะไรคะพี่โอม” แม่หมูถามแทนพวกผมที่ตอนนี้อารมณ์เหมือนคนตกหลุมขนาดใหญ่แบบไม่ทันตั้งตัว มันก็จะงงๆ มึนๆ นิดหนึ่งแหละ
“เดี๋ยวก็รู้ครับ แต่ไม่ยาก เต้นง่ายๆ ทุกคนเต้นได้แน่นอน” พี่เข้มตอบคำถามแม่หมู แต่ตาจ้องมาที่ผม จากนั้นพี่เข้มก็ทำหน้าที่อธิบายถึงรายละเอียดการแสดงที่พวกผมต้องทำ
สรุปพวกผมต้องเต้นแสดงวันเปิดงาน แต่ยังไม่รู้ว่าจะต้องเต้นแบบไหน ก่อนเริ่มงานหนึ่งวัน พี่โอมนัดให้พวกผมมารวมตัวกันเพื่อซ้อมท่าเต้น พวกเรามากันครบ พี่มีน (พี่เมตผม) พี่กุ้ง (เพื่อนพี่มีน) พี่แหนม (เพื่อนพี่มีน) โก๋ เบิร์ด (เพื่อนชายคนสนิทของโก๋) แม่หมู และผม พวกผมซ้อมกันไปมึนกันไป หน้าแต่ละคนเหมือนอมบอระเพ็ด ทุกคนอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คือจะปฏิเสธก็ไม่ได้เพราะเหมือนถูกบังคับกลายๆ มีทางเลือกให้พวกผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้คือทำใจ และใช้คำปลอบใจตัวเองเป็นคำสั้นๆ คำเดียวแต่ความหมายกินใจว่า ซวย
และแล้ววันงานก็มาถึง หลังฝนตกแต่ฟ้ายังคงมืดมนสำหรับพวกผมทั้งเจ็ดคน
ตึงตะลึงตึงโป๊ะ! ตึงตะลึงตึงโป๊ะ! ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!
“มะหมี่” สิ้นเสียงตีรัวกลองจบลง เสียงเรียกนักแสดงเปิดงานแข่งฟุตซอลจำนวนเจ็ดคนก็ดังขึ้น
“ขา…” มะหมี่ทั้งเจ็ดส่งเสียงขานรับลากยาว พร้อมเสียงเป่าปากวี้ดดวิ่วจากเหล่าคนดูข้างสนาม
“มะหมี่” เสียงขานเรียกดังยาวขึ้นอีกรอบ
“ขา…” เสียงนักแสดงเปิดงานก็ขานรับตอบลากยาวอีกรอบเช่นกัน
ตอนนี้พวกผมทั้งเจ็ดคนยืนอยู่กลางสนามฟุตซอลที่เคยเป็นแค่เป็นลานหญ้าโล่งๆ ขนาดใหญ่ แต่ถูกนำมาดัดแปลงเป็นสนามแข่งฟุตซอลแบบเฉพาะกิจ ทุกคนมีสีหน้าคล้ายกับคนที่เพิ่งรู้กำหนดวันโลกแตก แต่ละคนมีสีหน้าแตกต่างกันไป บ้างเหม่อลอยคล้ายคนบ้า บ้างเฉยชาคล้ายคนไร้จิตวิญาณ บ้างหน้าแดงเหงื่อแตกซ่กเพราะปรับอารมณ์ไม่ถูกว่าจะอาย เขิน หรือตื่นเต้นดี
สภาพพวกผมตอนนี้มีโบขนาดใหญ่คาดอยู่บนศีรษะคนละสี เจ็ดคนก็เจ็ดสี ผมสีเขียว แม่หมูสีแดง โก๋สีฟ้า เบิร์ดสีม่วง พี่กุ้งสีเหลือง พี่แหนมสีส้ม และพี่มีนสีชมพู ดูไกลๆ สักร้อยเมตรคงเหมือนยอดมนุษย์ที่กำลังจะมากู้โลก ถ้าคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดีจะคิดแบบนั้น แต่ถ้าไม่ใช่จะมองเห็นเป็นเหล่าฝูงสัตว์ประหลาดที่กำลังจะมาบุกทำลายล้างโลกใบนี้ให้สิ้นซากแทน ช่วงบนร่างกายของพวกผมใส่เสื้อกล้ามสีขาวลายกระทิงแดงคู่สองตัวที่กำลังจะใช้เขาขวิดกัน ตรงกลางของเสื้อมีคำภาษาอังกฤษที่คนทั้งโลกรู้จัก RED BULL EXTRA ส่วนช่วงล่างเป็นกระโปรงฟูฟ่องสีเดียวกันกับโบที่ใช้คาดไว้บนหัวของแต่ละคน
ถ้าใครคิดภาพตามไม่ออกผมแนะนำให้หยุดคิด เพราะคุณอาจละเมอถึงพวกผมได้จนไม่กล้าลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึก แค่ผมหันหน้าไปมองสภาพพี่เมตของผมที่ปกติหน้าโหดเยี่ยงหัวหน้าของเหล่าขุนโจร แต่เกิดคึกหยิบกระโปรงสีชมพูหวานแหววมาใส่ก็สยองแล้ว นี่ยังไม่รวมเพื่อนพี่เมตของผมทั้งสองคนอีก ส่วนรองเท้าคนเลือกก็ช่างสรรหาเป็นรองเท้าแตะแบบคีบมาให้พวกผมใส่กันครบทั้งเจ็ดสี
เหล่าบรรดานักแสดงทั้งเจ็ดคนอยู่ในท่าเตรียม ขาขวาก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อยพร้อมกับย่อตัวลง มือทั้งสองข้างวางประกบกันไว้บนขาด้านขวาที่ก้าวออกไปเพื่อเตรียมตัวเข้าครัว ขูดมะพร้าว
ตึ่ง โป๊ะ ตึ่่ง ตึ่่ง ตะ โล้ง โต้ง ตึ้งๆ
เสียงรัวกลองทอมเป็นจังหวะคึกคักเร้าใจพร้อมเสียงผิวปากชอบใจของเหล่ากองเชียร์และนักกีฬาฟุตซอลที่เข้าร่วมการแข่งขันจำนวนหลายร้อยคน บรรยากาศของงานแข่งกีฬาฟุตซอลวันนี้ดูสนุกสนานครื้นเครงมากที่สุดในสามโลก ยกเว้นสิ่งมีชีวิตทั้งเจ็ดคนที่อยู่กลางสนาม ถึงเวลาที่เหล่านักแสดงทั้งเจ็ดคนจะต้องวาดลวดลายที่ฮากว่าท่าเต้นกังนัมสไตล์แล้ว
“มะหมี่ มะหมี่ มะหมี่ขูดมะพร้าวทำกับข้าวอยู่ในครัว” มะหมี่ทั้งเจ็ดอยู่ในท่าขูดมะพร้าวย่อตัวขึ้นลงตามจังหวะกลอง
“มะหมี่ไม่รู้ตัวถูกคนชั่วลากเอาไป” มะหมี่ทั้งเจ็ดที่กระโดดแบบย่อตัวถอยหลัง ทำมือกระชากผมตัวเอง
“เอาไม้ แหย่รู ถูๆ ไถๆ” มะหมี่ทั้งเจ็ดในท่าแหย่รูทั้งหน้าและหลัง
“ทั้งแสบทั้งคัน มันๆ ปนกันไป” นักแสดงอยู่ในท่าเงยหน้ามองฟ้า มือขวาห้อยอยู่ด้านหน้ามือซ้ายอยู่ด้านหลัง
“เอาออกก็ไม่ได้ ใครก็ได้ช่วยเอาออกที” นักแสดงโยกตัวไปข้างหน้าทีข้างหลังทีตามจังหวะกลอง
**ซ้ำสองรอบ
การแสดงจบลงผมได้ยินแค่เสียงเป่าปากพร้อมกับเสียงปรบมือดังสนั่นแว่วผ่านหู แต่ตอนนี้ผมเหมือนถูกฉีดยาชาถอนฟันคุดที่หน้า ถ้าหากใครมีคดีความกับผม หรือนึกหมั่นไส้อยากตบอยากชกหน้าผมเพื่อชำระความละก็ ผมพร้อมให้ตบให้ชกให้เตะหน้าได้ตอนนี้เลย ผมเพิ่งเข้าใจอารมณ์สาวน้อยตกน้ำหรือสาวนักเต้นหน้ารถไต่ถังก็วันนี้ที่เขาทำหน้าตายขณะเต้น แต่ต้องเต้นให้มันสะใจคนดู เซ็งเหี้ยๆ แต่ต้องมันตามหน้าที่ ผมกวาดตามองมะหมี่จำเป็นอีกหกคน ทุกคนต่างมีสีหน้าและสภาพไม่ต่างกัน ทุกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังสิ้นเสียงกลอง แต่เสียงกรี๊ดเสียงผิวปากยังดังต่อเนื่องไม่หยุด ไม่รู้ว่าถูกใจอะไรกันนักหนา
“คืนนี้ต้องถอน” พี่มีนพูดขึ้นมาหลังจากเดินผ่านฝูงชนเข้ามาแล้ว
“จัดมาแบบหนักๆ” พี่แหนมตอบรับเพื่อน
“เป็นไงล่ะอยากเล่นเป็นเจ้าดีนัก ถูกจับขึ้นมาซวยกันหมด” ผมหันไปบ่นขมุบขมิบใส่เพื่อนตัวกลมของผม
“เอาเงินที่ออยด์ได้วันนั้นไปเลี้ยงพวกเราให้หมดเลยนะ ห้ามอุ๊บอิ๊บ” โก๋พูดสนับสนุน ผมพยักหน้าตาวาวเห็นด้วยกับความคิดนี้แบบสุดๆ เพราะวันนั้นแม่หมูได้ไปเยอะเหมือนกัน เงินเหรียญผมเกลี้ยงกระปุกเลยทีเดียว แม่หมูหันมามองทำตาค้อนใส่พวกผม ก่อนจะเหวี่ยงเบาๆ ว่า
“จ้าพ่อคุณ เห็นทีตอนเล่นก็ลุ้นตัวเกร็งกันทุกคน ชิ้!”
ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์อายหมู่ประมาณครึ่งชั่วโมง พวกผมทั้งหมดถูกเรียกมารวมตัวกันเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนถึงเวลาการแสดงจริง
พี่โอมเดินเข้ามาพร้อมกับแบกถุงพลาสติกใบใหญ่มาด้วย คาดว่าในถุงใบนั้นน่าจะเป็นเครื่องแต่งกายของนักแสดง
“ชุดเป็นยังไงน้อง” พี่มีนถามเสียงเข้มพร้อมกับสาวเท้าเดินเข้าไปหาพี่โอมใกล้ๆ
“นี่ชุดพี่ครับ” พี่โอมยื่นชุดให้กับพี่เมตผมยิ้มๆ หน้าตาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ของพี่สีส้ม”
“ของพี่สีเหลือง”
“ของน้องสีฟ้า”
“ของน้องสีม่วง”
“หมูแดงสีแดงนะจ๊ะ”
ระหว่างที่พี่โอมกำลังจะหยิบชุดยื่นส่งให้ผม เสียงพี่มีนก็ตะโกนลั่นขึ้นมาด้วยอารามตกใจ
“เชี่ย!! ใส่กระโปรงเหรอวะ” พี่มีนหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม จากนั้นคนอื่นก็ค่อยๆ กางกระโปรงของตัวเองออกดูทีละคน
“มีดีกว่านี้ไหมน้อง” เสียงพี่กุ้งเพื่อนพี่เมตผมครางเสียงอ่อย
“เอาน่าพี่ ใส่แป๊บเดียวเอง ไม่ถึงสิบนาทีก็ถอดแล้ว” พี่โอมตอบเสียงเรียบแต่หน้ายิ้ม หึ พออยู่ต่อหน้าคนหมู่มากพูดจาสุภาพขึ้นมาเลยนะฮะไอ้พี่เข้ม
“เออๆ ใส่ก็ใส่ ซวยจริงโว้ยยยย”
หลังจบปัญหาเรื่องชุดที่ต้องใส่พี่โอมก็ส่งชุดสีเขียวมะนาวสะท้อนแสงแสบตามาให้ผม
“ของมึงสีนี้”
“โห ใส่สีนี้คนดูตาเสียได้เลยนะครับ” ผมแอบเห็นในถุงพลาสติกว่ายังมีชุดสีอื่นเหลืออยู่
“ใส่ไปอย่าเรื่องมาก กูชอบสีนี้” ไอ้พี่เข้มตอบผมด้วยน้ำเสียงรำคาญเต็มที แล้วเมื่อกี้คนที่พูดจาสุภาพมันหายหัวไปไหนแล้ว ผมมองไปรอบๆ อ้าว ตอนนี้เหลือผมกับไอ้พี่เข้มแค่สองคน
“มึงอย่ามัวโอ้เอ้ รีบไสหัวไปเปลี่ยนชุด นี่ใกล้ได้เวลาแล้ว”
“บัดนี้ ได้เวลาอันเป็นมงคลฤกษ์แล้ว ผมขอเปิดงานแข่งขันฟุตซอลเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของนักศึกษานับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป” เสียงกล่าวเปิดงานดังก้องผ่านลำโพงเครื่องขยายเสียง จากนั้นหัวหน้าที่ปรึกษาหอพักก็ชูปืนขึ้นฟ้าเพื่อยิงเปิดงาน
ปัง!
ปัง!
ปัง!
สิ้นเสียงปืนจากหัวหน้าที่ปรึกษาหอพักหลังจากกล่าวเปิดงานจบลงก็ถึงคิวพวกผมต้องรีบวิ่งออกไปแสดงแล้ว ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดอย่างช้าๆ ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกช้าๆ เพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายลง
“ฟ้าจะผ่าพวกเราไหมวะ” เสียงพี่แหนมพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าแหงนมองขึ้นฟ้า ท้องฟ้ามีเมฆหนาดำ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น
“กรี๊ดดดดด!!!” เสียงแม่หมูหวีดดัง แรงลมพัดทำให้แม่หมูกลายเป็นมาริลิน มอนโร ไปเสียแล้ว กระโปรงที่เพื่อนตัวกลมผมสวมอยู่ปลิวไสวขึ้นตามแรงลม
สิ้นเสียงกรี๊ดของแม่หมูฝนก็กระหน่ำตกลงมาห่าใหญ่ บรรดานักแสดง นักฟุตบอล รวมถึงเหล่ากองเชียร์ต่างวิ่งหาที่หลบฝนกันจ้าละหวั่น ตัวใครตัวมันละงานนี้ สงสัยพวกเราจะมีโชคถูกงดการแสดงเพราะฝนตก ผมคงรอดอายก็คราวนี้แหละ
ขณะที่ผมกำลังวิ่งตามหลังบรรดานักแสดงร่วมชะตากรรมทั้งเจ็ดคนเพื่อหนีฝนที่กำลังตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนวิ่งมุ่งหน้าเข้าในเต็นท์จนแน่นแทบไม่มีที่ให้ยืน ผมไม่รู้จะวิ่งเข้าหลบฝนที่ไหนดี ในเต็นท์คนก็อยู่เต็มจนแทบไม่มีที่ให้ยืน ระหว่างที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี จู่ๆ ข้อมือแขนซ้ายผมก็ถูกมือใหญ่จับเอาไว้ ตัวผมถูกลากเข้าไปในร่มสีแดงขนาดใหญ่เท่าร่มกอล์ฟ ผมค่อยๆ เงยหน้ามองหน้าผู้หวังดีที่อุตส่าห์เผื่อแผ่ส่วนหนึ่งของร่มให้ผมได้อาศัยหลบฝน
“วันนี้แต่งตัว น่า ‘รัก’ เป็นพิเศษนะ” เสียงพูดติดขำเล็กน้อยของผู้หวังดีดังขึ้นมากลบเสียงฝน
“ดีใจที่คิดอย่างนั้นนะครับ”
“พี่จิ้นผมหลบฝนด้วย” เจ้าของร่มยังไม่ทันได้เอ่ยปากอนุญาต ชายหนุ่มอีกคนก็พุ่งร่างพรวดเข้ามาในร่มอย่างรวดเร็วปานรถเมล์สายแปด
“หลบด้วย” เสียงที่สามตามมาติดๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในร่มสีแดงคันใหญ่อีกคน
“...” ชักไม่แน่ใจว่าอยู่ในร่มคนนี้แล้วจะไม่เปียกฝน แต่ถ้ามีใครบอกว่ายักษ์สามตัวจะอยู่ในร่มคันเดียวกันไม่ได้ ผมขอเถียง จากนั้นพวกผมสามคน ไม่สิ สี่คนก็ค่อยๆ เดินกระดืบๆ ฝ่าสายฝนกลับเข้าไปหลบฝนที่ป้อมยามหน้าหอพัก เพราะขืนยืนอยู่ต่อมีหวังเปียกกันหมด
“พี่จิ้นไปเก็บได้ตัวอะไรมา” บ๊อก! บ๊อก! ไอ้พี่เข้มเข้ามาก็เริ่มเห่าทันที
“เทเลทับบี้” ไม่ใช่เสียงพี่จิ้นหรอกนะครับที่ตอบ แต่เป็นเสียงเรียบๆ ของไอ้กราฟต่างหาก แล้วตอนตอบก็ตอบแบบไม่ได้มองใครด้วยนะ ตอบลอยๆ หน้าก็มองฝนมองฟ้าไปตามเรื่องตามราว ตามประสาหนุ่มแว่น ผู้ซึ่งไร้ความสนใจโลก พี่จิ้นมองสำรวจผม แต่ไม่ได้พูดอะไร คนที่พูดก็ยังคงเป็นไอ้พี่เข้มคนเดียว
“วันนี้หัวมึงน่างาบว่ะ เหมือนสลิ่ม”
“ฮ่าๆๆ” ยักษ์สามตัวหัวเราะร่วนในร่ม แถมพี่เข้มยังใช้มือตีกระโปรงพองๆ ของผมเล่นตามไปด้วย ผมรู้สึกอยากจะเป็นแจ็คผู้ฆ่ายักษ์ขึ้นมาทันที!! ต้นถั่วอยู่ไหนจะเอาขวานไปตัดให้เหี้ยนไม่ให้เหลือตอเลยคอยดู เดินเบียดกันมาสี่คน ผมอยู่ตรงกลาง พี่จิ้นถือร่ม กราฟอยู่ด้านขวา ส่วนไอ้พี่เข้มอยู่ด้านหลัง ยังกับปลาซาร์ดีนในซอสมะเขือเทศ
พอทั้งหมดเดินเข้ามาหลบฝนในอาคารไม่ถึงสิบนาที ฝนก็หยุดตก
“เพื่อไม่ให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านี้ ขอเชิญมะหมี่ทั้งเจ็ดคนเลยคร้าบบบบบ” หลังฝนหยุดไม่ถึงห้านาที พิธีกรก็ประกาศเรียกตัวนักแสดง นึกว่าจะรอดที่ไหนได้ เฮ้อ!!
ตึงตะลึงตึงโป๊ะ!
“มะหมี่...”
หลังผ่านพ้นเรื่องราวอันน่าอับอายที่ผมกล้ารับประกันว่าไม่มีใครอยากเก็บเหตุการณ์นี้ไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ แม้แต่รูปถ่ายใบเดียวผมก็ไม่คิดจะถ่ายเก็บไว้ แต่ แชะ! แชะ!
“อีหมูเค้าขอถ่ายอีกรูปหนึ่ง” เสียงโก๋ดังแว่วขึ้นมา สองผัวเมียคู่นี้ยังไม่เปลี่ยนชุด แถมยังมีหน้ามาถ่ายรูปคู่ด้วยกันอีก ถึงว่าไม่ได้ยินเสียงบ่น โพสต์ท่ากันเข้าไปสนุกกันใหญ่
“มะนาวมาถ่ายรูปให้หน่อยเร็ว” แล้วเพื่อนตัวกลมผมหายไปไหน
“โก๋เห็นออยด์ไหม”
“เห็นบอกว่าจะเดินไปขอชุดที่ใส่เต้นวันนี้กับที่ปรึกษาหอพักนะ”
โอว คนนี้ออกตัวแรงกว่าเห็นๆ คุณเธออยากได้มาเก็บไว้ทั้งชุดเลยทีเดียว สงสัยเก็บแค่ภาพถ่ายคงไม่พอ
คืนนี้พวกผมมีนัดถอนอายที่ร้านเหล้าชื่อร้านริมมอ เป็นร้านเหล้าหน้ามหาวิทยาลัยที่นักศึกษานิยมกันมาก ค่อนข้างป๊อปเลยทีเดียวแหละ มีร้านคู่แข่งเก่าแก่อีกร้านที่ตั้งอยู่ในซอยเดียวกันชื่อร้านสิมิลัน ต้องขออธิบายเพิ่มเติมนิดหนึ่ง
ร้านสิมิลันเป็นร้านเหล้าหน้ามหาวิทยาลัยที่มีลักษณะเป็นร้านคาราโอเกะหยอดตู้ หลังคาร้านเตี้ยๆ มุงสังกะสี แบ่งเป็นสองส่วน ส่วนห้องโถงคนจะนั่งรวมกันแบ่งกันหยอดเหรียญ กับส่วนที่เป็นห้องส่วนตัวมีอยู่สี่ห้อง ช่วงค่ำๆ ถึงประมาณทุ่มสองทุ่ม คนที่มาก็จะสั่งอาหารสั่งเหล้าเบียร์แล้วนั่งร้องเพลงกัน ดึกมาหน่อยก็จะหยอดเพลงจังหวะแดนซ์ๆ แล้วก็เต้นกัน
ส่วนร้านริมมอที่พวกผมจะไปกันคืนนี้เป็นร้านติดแอร์มีห้องใหญ่ห้องเดียว ร้านเป็นคนเปิดเพลงให้เต้นๆ กัน คล้ายๆ ผับแหละครับ แต่ขนาดร้านประมาณคูหาเดียวนะครับร้านเล็กๆ ไม่ใหญ่ จันทร์ถึงอาทิตย์คนก็ยังแน่นร้าน ยกเว้นช่วงสอบเท่านั้นแหละที่คนไม่เยอะ
ต่อด้านล่าง
-
ตอนนี้พวกผมอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จแล้ว คืนนี้แม่หมูอยู่ในเสื้อยืดลายพรางทหารรัดรูป กระโปรงมุ้งฟูฟ่องสีดำ พร้อมกับทำผมหยิกยีตีโป่งฟู เธอบอกคืนนี้จะสวยให้โลกลืมไม่ลง ระหว่างแต่งตัวแม่หมูก็เปิดเพลงเรียกองค์ให้สถิตพร้อมโยกร่างไปมาเบาๆ ด้วยเพลง Bounce -Sarah Connor “Bounce baby out the door I ain't gonna take this no more”
“มะนาว นี่เครื่องรางที่บอกว่าจะเอาให้ เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์นะ คืนนี้รับรองไม่มีพลาด” แม่หมูยื่นซองพลาสติกสีดำส่งมาให้ผม
“โห กว่าจะให้ นานจนลืม” ผมแบมือยื่นรับซองพลาสติกสีดำจากแม่หมู ก้มลงอ่าน ข้อความเขียนลงอักขระเอาไว้ว่า สินค้าตัวอย่างห้ามจำหน่าย ผิวเรียบ บางกว่าวันทัชทุกรุ่น ONETOUCH Condoms ถุงยางอนามัยวันทัช บรรจุ 1 ชิ้น
“ถุงยางนี่อะนะ? อย่าบอกนะว่าเครื่องรางที่บอกคือถุงยางอนามัย”
“ฉลาดมากค่ะเพื่อน โปรดเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์นะ และอย่าลบหลู่ เพราะถุงนี้ผ่านการปลุกเสกมาแล้วอย่างดี”
“จากใคร?”
“องค์แม่หมูนี่แหละ ฮ่าๆๆ” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็หัวเราะร่วน เพลง Bounce -Sarah Connor จบลง แม่หมูก็คลิกเมาส์เปิดเพลงของ Jamelia – Superstar ใน Winamp ต่อทันที เพลงนี้เป็นเพลงสุดโปรดของเธอ รองจากเพลง Lucky ของ Britney Spears
“พกเอาไว้เถอะน่า แก้เคล็ด เซฟตี้เฟิร์ส สมัยนี้ใครๆ เขาก็พกกันทั้งนั้นแหละ จะได้โบกมือลาความเวอร์จิ้นเร็วขึ้น” พูดจบเพื่อนตัวกลมของผมก็จับซองพลาสติกสีดำขนาดกะทัดรัดยัดใส่ในกระเป๋าสตางค์ของผมทันที พร้อมขยับปากลิปซิงค์ร่ายรำตามทำนองบีตเพลง Jamelia – Superstar
“แต่งตัวกันเสร็จยังอีหนู ถ้าเสร็จก็ออกไปกันได้แล้ว วันนี้ไม่เมาไม่กลับ อนุญาตให้คลานกลับมาได้อย่างเดียว ล้างอายโว้ย” เสียงพี่เมตหน้าโหดของพวกผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโบกมือเร่งให้พวกผมเดินออกจากห้อง
“ไม่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเหรอพี่มีน” เสียงแม่หมูถามขึ้นมาหลังจากที่พวกผมเดินออกมาถึงประตูทางเข้าหอพัก
“เดี๋ยวไอ้กุ้งเอารถกระบะมันมารับพวกเรา ยังไงถ้าคืนนี้เมาจะได้กลับง่ายๆ ใครไม่ไหวก็หามขึ้นกระบะกลับได้เลย ไปๆ รถไอ้กุ้งเลี้ยวมาโน่นแล้ว” พี่มีนโบกมือส่งสัญญาณให้พี่กุ้งที่เปิดไฟสูงใส่พวกผมที่กำลังยืนรออยู่ รถของพี่กุ้งเป็นกระบะตอนเดียวสภาพเหมือนผ่านสงครามโลกมาก่อนไม่ต่ำกว่าสองครั้ง รถทั้งคันถูกอำพรางด้วยลายพรางทหารสีเขียวสลับดำ ‘เขาว่าดีว่าดีน่ะถ้าได้ฝันเห็นงู อูกำลังจะเจอเนื้อคู่ เราก็ยังไม่เคยไม่เคยจะฝันเห็นงู ฝันทีไรก็เห็นแค่ปู’ เสียงเพลงปู – Neko Jump ดังมาจากด้านหน้ารถ
หลังจากที่พวกผมปีนขึ้นกระบะด้านหลังรถเสร็จ รถของพี่กุ้งก็เคลื่อนตัวพาพวกผมไปยังจุดหมาย นั่นคือร้านเหล้าริมมอ ระหว่างเดินทางผมได้แต่สวดมนต์ภาวนาขออย่าให้เครื่องยนต์ดับ รถกระบะพี่กุ้งส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดไปตลอดทางจนผมรู้สึกเหมือนส่วนกระบะที่พวกผมนั่งกำลังจะกระดอนหลุดปลิวออกจากตัวรถทุกครั้งที่วิ่งผ่านลูกระนาด
ร้านเหล้าหน้ามหาวิทยาลัยของผมอยู่เข้าไปในซอย ซึ่งในซอยนั้นมีร้านเหล้าที่ให้บริการแบบร้องคาราโอเกะอยู่ด้วยกันหลายร้าน ถ้าเปรียบเทียบคงเหมือนซอยอตก. ทองหล่อ เอกมัย อาร์ซีเอ หรือรัชดา แต่สภาพอาจจะต่างกันเล็กน้อย เพราะทางเข้าไปในซอยจะเป็นถนนดินลูกรังไม่ได้ปูคอนกรีต ข้างในร้านมีเพียงตู้คาราโอเกะ สำหรับเอาไว้ให้หยอดเหรียญเลือกเพลง เห็นไหมผมบอกแล้วว่าต่างกันเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอ๊ง แต่ร้านเหล้ามหาลัยผมให้ความรู้สึกคลาสสิกมากกว่า
“มะนาว โก๋กับเบิร์ดไม่มาเหรอ” ลงจากกระบะเสร็จเพื่อนตัวกลมผมก็หันมาถามทันที
“มาดิ เดี๋ยวคงมามั้ง บอกว่าจะขี่รถมอเตอร์ไซค์มากันเอง”
“โอเค งั้นเราเข้าไปรอข้างในปะ” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็เดินนำเข้าไปในร้านตามหลังพี่เมตไปติดๆ
ตอนนี้พวกผมเข้ามาในร้านกันแล้วครับ ในร้านคนยังไม่เยอะ มีลูกค้าอยู่แค่สองโต๊ะกำลังร้องเพลงย้ำของวงบอดี้สแลม ในเอ็มวีเพลงนี้มีบรรยากาศงานเฟรชชี่มหาวิทยาลัยของผมอยู่ในนั้นด้วยนะ ถึงตอนนี้คนในร้านจะหร็อมแหร็มแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะจุดประสงค์ของพวกผมวันนี้คือเมา ไม่ได้มาส่อง เมื่อนักแสดงทั้งเจ็ดคนเดินทางมาครบทีมแล้วงานรื่นเริงจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
“โก๋เอาผสมอะไร” คืนนี้ผมรับหน้าที่มือชง
“เอาโค้กอย่างเดียว กินเหล้าไม่ได้”
“เฮ้ย ได้ไงครับเพื่อนน้องเมต มาด้วยกันต้องเมาด้วยกันนะครับ” พี่เมตผมโวยวายไม่ยอม
“อีผีกินเถอะ เดี๋ยวเค้าดูแลเอง” เบิร์ดหันมาปลอบใจเพื่อนผมที่ทำหน้าลำบากใจ
“ได้ๆ” โก๋หน้าเสียนิดหนึ่ง แต่ก็พยักหน้ารับ
“กินๆ ไปเถอะน่า เดี๋ยวผสมให้เบาๆ” ผมพูดแซวเล่นกับเพื่อนพร้อมกับส่งแก้วน้ำสีเหลืองอำพันยื่นให้
“ชน!!!!!” เพลงเด็กดอยใจดี น้องมายต์ ก็ดังขึ้นมาพอดิบพอดี ‘ผมเอาแคร์รอตมาฝาก อยากให้เธอได้กิน ผักมีวิตามิน ไม่ต้องกินของแพง’
กินได้ยังไม่ถึงครึ่งแก้วโก๋ก็วางแก้วตัวเองลง สักพักพอจะชนแก้วรอบโต๊ะกันอีกรอบผมเห็นไอ้โก๋มันจับแก้วไม่ถูกแล้วอะ สงสัยเมาเร็ว แต่ทำไมมันเมาง่ายขนาดนั้น
“ชน!!!!!” จากที่ผมเป็นคนชงให้ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าโก๋กินเองชงเองแล้วครับ กินไปเต้นไปท่าทางสนุก ผมก็สนุก ทุกคนก็สนุกที่ได้ปลดปล่อยอารมณ์อย่างเต็มที่
สักพักเพื่อนแม่หมูก็เดินเข้ามาทัก
“ออยด์วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ” แม่หมูตาโตตกใจ ร้องตอบเสียงหลง “ฮะ! จำฉันได้ด้วยเหรอ?” หน้าเพื่อนผมดูตกใจมาก คงไม่คิดว่าจะมีใครจำได้ เพราะคุณเพื่อนผมวันนี้จัดเต็ม เธอคิดของเธอแบบนั้นอะนะ
“จำได้ดิ ถามแปลก” เพื่อนแม่หมูทำหน้างงพูดเสร็จก็เดินยิ้มๆ ออกไป ส่วนผมกลั้นขำจนหน้าเขียว คงคิดว่าแปลงโฉมมาเต็มที่แบบนี้คงไม่มีใครจำได้ ก็นะอุตส่าห์ทำผมแต่งตัวมาซะขนาดนี้ แต่ถามจริงๆ ทำไมถึงคิดว่าคนอื่นจะจำไม่ได้ ไม่ใช่ซินเดอเรลล่าที่ถูกนางฟ้าเสกมานะ แค่แต่งตัวเพิ่มนิดหน่อยใครเห็นก็ต้องจำได้อยู่แล้ว
น้องแอลกอฮอล์เริ่มถูกลำเลียงวางลงบนโต๊ะ จากหนึ่งขวดเป็นสองขวด เป็นสามขวด เป็นสี่ขวด และกำลังจะเปิดขวดที่ห้าตามมา ขวดเหล้ากำลังจะเท่ากับจำนวนคนที่มากันแล้ว ตอนนี้ทุกคนเริ่มทรงตัวกันไม่อยู่ คนในร้านก็เริ่มเยอะขึ้นจนเกือบแน่นร้าน ตอนนี้เหลือพวกผมอยู่โต๊ะกันแค่สี่คน พี่มีนกับเพื่อนออกไปสูบบุหรี่นอกร้าน โก๋เริ่มออกลวดลายโชว์ท่าเต้นจนเกินพอดีเหมือนคนคุมสติไม่อยู่ แต่ก็กินเองชงเองเรื่อยๆ แก้วไม่เคยว่างเต็มแก้วตลอด โก๋ดูเต้นสนุกเกินควบคุม!!
“อีหมูเค้าปวดฉี่ อยาก ไป ห้อง น้ำ ” โก๋หันไปบอกเพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้มีสภาพเมาไม่ต่างกัน รวมถึงผมกับแม่หมูด้วยเพราะกำลังมึนเต็มที่ แต่ไม่ได้ออกลวดลายโชว์เท่าโก๋หรอกนะครับ โก๋พูดเสร็จก็เต้นต่อไม่หยุด ไหนบอกว่าปวดฉี่?
“โก๋ไหวนะ” ผมเข้าไปพยุงเพื่อนที่กำลังเต้นอย่างสุดเหวี่ยง
“กลัวจะเต้นไปเหยียบขาใครเข้านะสิ” เบิร์ดพูดขึ้นขณะที่เข้าไปช่วยพยุงตัวโก๋เอาไว้อีกคน
“อีหมูเค้าปวดฉี่ เค้าปวดฉี่”
“โก๋ นิ่งๆ หยุดเต้นก่อน ถึงจะพาไป” แม่หมูพูดขึ้นมาเพราะเห็นท่าไม่ดี
จากนั้นพวกผมที่พกสติติดตัวกันคนละนิดละหน่อยก็เดินพยุงพาอีผีเบียดผู้คนไปห้องน้ำ โก๋เหมือนคนควบคุมสติไม่อยู่ เดินไปก็เต้นไป จนผมกับเบิร์ดต้องจับแขนล็อกเอาไว้ แต่ไม่วายเกิดเรื่องจนได้ เพราะโก๋ดันเต้นท่าปั่นจักรยานกลางอากาศ ส้นเท้าเลยถีบเข้าที่ยอดหน้าหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งเข้า โต๊ะนั้นหยุดการเคลื่อนไหว สายตาทั้งกลุ่มพุ่งตรงมาที่พวกผม
“มึงถีบหน้าเพื่อนกูทำไมวะ” ไอ้หัวฟูตัวผอมปรี่เข้ามาจะเอาเรื่องก่อนจะปล่อยหมัดลุ่นๆ พุ่งเข้าที่หน้าไอ้โก๋หนึ่งหมัดเต็มๆ โต๊ะนั้นทั้งโต๊ะหยุดเต้น และกำลังจะพุ่งกรูเข้ามาเล่นงานพวกผม เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นเร็วมากจนผมเองก็ตั้งตัวไม่ทัน ได้กินยำเท้าแน่ๆ คืนนี้
“อย่าทำเค้า! เค้าเป็นตุ๊ดด!” แม่หมูตะโกนเสียงดังพร้อมกับเบียดตัวเข้ามาบังโก๋เอาไว้ ทำให้โต๊ะนั้นหยุดหมัดหยุดเท้าที่ง้างเตรียมปล่อยออกมาเต็มกำลังของชายหนุ่มฉกรรจ์คนหนึ่งพึงมี
“เพื่อนผมเมาครับ เขาไม่รู้เรื่อง” หลังจากตั้งสติได้ผมก็รีบอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ
“อีผีเป็นไงบ้าง เจ็บมากไหม?” เบิร์ดถามแฟนตัวเอง หลังจากที่หอบร่างไอ้โก๋ลุกขึ้นจากพื้น พอโดนหมัดชัตดาวน์ โก๋ก็สต็อปพลังบ้า
“อีหมู ปวดฉี่” พอเรื่องคลี่คลายอีผีก็เริ่มมีสติกลับมาใหม่ สงสารก็สงสารเพราะที่โดนชกเมื่อตะกี้คงเจ็บน่าดูเหมือนกัน โชคดีที่พี่เมตผมกับเพื่อนเดินเข้ามาในร้านพอดีเลยช่วยพูดเคลียร์ให้ และเหมือนพี่กุ้งจะรู้จักคนในโต๊ะนั้นด้วยเลยพูดง่ายหน่อย ดีที่เขาไม่ติดใจเอาความไม่อย่างนั้นเรื่องยาวแน่ ผมกับแม่หมูคงกลายเป็นหมูมะนาวเพราะโดนยำจนเละ โก๋เข้าไปในห้องน้ำนานแล้วแต่ก็ยังไม่ออกมาสักที
“อีผี เสร็จยัง”
“...” เงียบ
“อีผี”
“...”เงียบ
“เปิดประตูเข้าไปเลย” แม่หมูพูดเสร็จก็ผลักประตูเข้าไป เพราะประตูไม่ได้ล็อกปิดเอาไว้เฉยๆ
“หาย-ใจ-ไม่-ออก” โก๋ยืนตาเหลือก อ้าปากพะงาบๆ ตัวพิงผนังห้องน้ำ มือกุมอยู่ที่บริเวณหน้าอก ตอนนี้หน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ สภาพดูแย่มาก ทำท่าราวกับคนกำลังขาดอากาศหายใจ
“เฮ้ย! เอาออกมาก่อน” ทุกคนเริ่มทำอะไรไม่ถูก หรือโก๋มันแพ้เหล้า?
ผมกับเบิร์ดช่วยกันพยุงตัวโก๋ออกมาจากห้องน้ำ ส่วนแม่หมูรีบเดินไปบอกพวกพี่เมตผมที่โต๊ะ ผมขอทางเดินเบียดคนในร้านออกมา ใจไม่ค่อยดีเลย เพราะสภาพโก๋ตอนนี้ดูแย่มาก
“หามออกไปนอกร้านก่อน ไอ้กุ้งไปสตาร์ตรถรอแล้ว” ผมกับเบิร์ดรีบช่วยกันแบกโก๋ไปที่รถกระบะพี่กุ้ง
“ยกขึ้นมาเลย” พี่มีนสั่ง เบิร์ดรีบอุ้มโก๋ขึ้นไปวางไว้หลังรถกระบะที่มีเสื่อปูรองเอาไว้ พี่มีนรีบปีนขึ้นหลังรถตามไป ผมกับแม่หมูก็กำลังจะปีนขึ้นกระบะตาม
“มะนาวกับออยด์อยู่เคลียร์บิลก่อน เดี๋ยวพี่มารับ” พูดเสร็จรถกระบะของพี่กุ้งก็ขับออกไปปล่อยให้ผมกับแม่หมูยืนมองไฟท้ายรถ ภาวนาอย่าให้เพื่อนผมต้องเป็นอะไรเลย
“ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“โอเค เดี๋ยวฉันเข้าไปเคลียร์บิลเอง พี่มีนให้ตังค์ไว้แล้ว เจอกันหน้าร้านเลย”
ผมค่อยๆ พยุงตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกว่าพื้นทางเดินมันเอียงๆ ปวดฉี่ก็ปวด ในที่สุดผมก็พยุงตัวเองเดินมาถึงห้องน้ำจนได้ พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็เดินเซเป๋ซ้ายขวาออกมานอกร้านได้สำเร็จ ด้านนอกร้านฝนก็ดันตกผิดฤดู แต่ตกไม่หนัก ผมเริ่มง่วงตาจะปิด อยากกลับห้อง รู้สึกง่วงนอนเต็มที หนังตาชักไม่สามัคคีกับสมอง เผอิญเหลือบมองเห็นเก้าอี้วางอยู่ตรงมุมด้านนอกของร้าน ผมจึงค่อยๆ เดินมึนๆ เข้าไปหาที่นั่งหลบฝนรอแม่หมู
นั่งสักพักรู้สึกว่าน้องแอลจะรบกับสติของผมจนสามารถคว้าเอาชัยชนะไปครองได้สำเร็จทำให้สติของผมตกเป็นเมืองขึ้นชั่วคราว ส่วนสติของผมเองก็คงอยากตีเมืองกลับคืนบ้างทำให้ผมพอมีสติรู้สึกตัวเป็นช่วงๆ หลับบ้างตื่นบ้างแต่เพื่อนตัวกลมผมก็ไม่ออกมาจากร้านสักที
รู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ตรงหน้า ผมค่อยๆ ดึงสติกลับคืนร่าง เงยหน้าขึ้นมอง แต่มองไม่เห็นหน้าว่าเป็นใคร เห็นแค่เงามืดๆ ดำๆ
รู้สึกเหมือนเขากำลังพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยหลุดออกมาจากปากของเขาที่กำลังพูดอยู่
รู้สึกเหมือนเขาพยายามกวักมือเรียกผมในขณะที่ผมกำลังพยายามฟังว่าเขาพูดอะไร
ผมค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปฟังว่าเขากำลังพูดอะไรกันแน่
เขาก็เหมือนค่อยๆ โน้มหน้าลงมาเพื่อพูดกับผม
ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรที่เขาพูด
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา
ปากผมกับเขา
ชิดติดกัน
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 14: จองใจ
“กลับกันเถอะ”
ผมได้ยินเสียงที่เขาพูด แต่ด้วยความง่วงจัด แม้จะพยายามเปิดเปลือกตาของตัวเองเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนหนังตามันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของร่างกายผมอีกต่อไป คำสั่งของสมองผมไม่ศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว ผมลืมตาไม่ขึ้น ผมได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเขาลอยเข้ามาปะทะจมูก เขาพยายามพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเบามือที่สุด เขาใช้แขนทั้งสองข้างโอบร่างกายของผมให้ชิดติดกับร่างกายของเขา หัวของเขาเกยที่ไหลด้านซ้ายของผม
ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาออกไปเพราะผมเมา
เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
“...” ใครเอามือมาเขี่ยปากผม ปั๊ดโธ่วว คนจะนอนอย่ามากวนตอนนี้!
ผมรู้สึกเย็นชื้นๆ ที่คอ
อ๊ะ! ตัวอะไรกัด
อะไรหยึยๆ วนอยู่ที่หู
นิ้วใครมาเขี่ยขนตาผม
ผมพลิกตัวจากนอนหงายเป็นนอนคว่ำ รู้สึกเหมือนถูกรัด แน่น อึดอัด ร้อน ผมรู้สึกตัวเป็นพักๆ ติดๆ ดับๆ วูบๆ วาบๆ สติมาเหมือนสวิตช์ไฟที่ทำงานใกล้เจ๊งกะบ๊งเต็มที
“ง่วง จะนอน” ผมบ่นงึมงำตาประสาคนเมา ลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น ทั้งง่วงทั้งเมา
แล้วผมก็หลับวนไป
ครืดดด ครืดดดด
ครืดดด ครืดดดด
อะไรสั่น?
เสียงโทรศัพท์ผม? ใครโทรมากวนผมเช้าขนาดนี้ พอตั้งสติได้ ผมก็พยายามควานหาโทรศัพท์ที่มักจะวางเอาไว้ใกล้กับหมอนเป็นประจำ ผมงัวเงียใช้มือควานหาโทรศัพท์ ไม่เจอ บนหมอนก็ไม่มี ข้างหมอนก็ไม่เจอ ใต้หมอนล่ะ โทรศัพท์อยู่ไหน ผมใช้มือควานหาสะเปะสะปะทั้งที่ตายังปิดสนิท แล้วผมก็หลับต่อ
ครืดดด ครืดดดด
ครืดดด ครืดดดด
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรสั่นอีกแล้ว!?
เหมือนมันสั่นอยู่ใกล้ๆ
มันสั่นอยู่ใกล้มากๆ
แต่อยู่ตรงไหน
ผมค่อยๆ ล้วงมือข้างถนัดเข้าไปในเป้ากางเกง สะดุ้งตื่นตาโตทันทีแบบไม่ต้องใช้อุปกรณ์ช่วย โทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์อยู่มาในเป้ากางเกงชั้นในได้ยังไงเนี่ย
“โหล ครับ”
“มะนาว”
“...”
“มะนาว?”
“...”
“มะนาวโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
“มะตูม?”
“นอนอยู่เหรอ”
“ตื่นแล้ว...แต่ค่อยโทรมาอีกทีเย็นๆ ได้ไหม”
“มะนาว ตอนนี้มันบ่ายสี่โมงเย็นกว่าแล้วนะ!”
“ฮะ!” ...อึ้ง ผมหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ
“เมื่อคืนแอบไปกินเหล้ามาอะดิ”
“นิดนึง”
“เสียเวอร์จิ้นไปยัง?”
“มะตูมแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโทรกลับ” ยังไม่ทันได้วางสายดี ผมก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียง เอามือปิดปากรีบพุ่งตัวไปห้องน้ำอย่างว่องไว โชคดีวิ่งเร็ว ถึงเส้นชัยพอดีเป๊ะ ไม่งั้นเรี่ยราดกลางห้องแน่
“อ๊อกกกกกกกกก” พอได้อ้วกออกมาบ้าง ผมถึงค่อยรู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย ผมเปิดก๊อกน้ำ ใช้สองมือวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตา วักน้ำลูบตามคอ ระหว่างที่ลูบน้ำตามคอ นิ้วมือก็ไปสะดุดกับวัตถุอย่างหนึ่งเข้า ผมค่อยๆ ไล้นิ้วมือสำรวจวัตถุต้องสงสัย
“สร้อย?”
ผมเงยหน้าขึ้นมองกระจกที่ติดอยู่กับผนังห้องน้ำเหนืออ่างล้างหน้า เอียงคอให้กับกระจกเพื่อส่องดูวัตถุต้องสงสัย
“สร้อยจริงๆ ด้วย” ผมไล้นิ้วมือสำรวจสร้อยปริศนาลงมาเรื่อยๆ สังเกตเห็นว่าเหมือนมีอะไรห้อยอยู่ด้วย ผมดึงคอเสื้อที่สวมอยู่ลง สำรวจเกียร์ทองเหลืองในกระจก บนเกียร์มีข้อความเล็กๆ กำกับว่า ENGINEER ผมพยายามฟื้นความจำเรื่องเมื่อคืน แต่ก็คิดไม่ออก ผมปลุกปล้ำถอดสร้อยเกียร์อยู่สักพักแต่ไม่เป็นผล ด้วยความที่ยังไม่สร่างเหล้าดีผสมกับอาการหนักหัวเลยตัดใจเลิกล้มความคิดนั้น เดินออกมาจากห้องน้ำแบบมึนๆ รู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำล้างหน้าล้างตัวให้สดชื่นแล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน น้ำก็อยากอาบ แต่มันก็มึนหัว เลยอยากนอนพักมากกว่า ขณะที่กำลังใช้ความคิดแบบสลอธผมก็เจอเรื่องเซอร์ไพรส์
“เฮ้ยยย!!! นี่ห้องใครวะ”
เสี้ยววินาทีขณะที่ผมกำลังสับสนปนมึนงงอยู่ เสียงไขกุญแจห้องพร้อมกับเสียงบิดลูกบิดเปิดประตูก็ดังขึ้น ผมหันหน้าไปทางเสียงที่ใครสักคนกำลังเปิดประตูเข้ามา
แกร๊ก!
แอ๊ดดดดดดดด!!!!!!!!
ประตูห้องเปิดออก ผมเห็นเงาร่างผู้ชายตัวสูงใหญ่เดินเข้ามาในห้อง
“เป็นไงบ้างปวดหัวไหม”
ผมยืนตะลึงตาค้าง ชายหนุ่มรังสีออร่าสีฟ้ายืนใส่แว่นอยู่ตรงหน้าผม นึกไม่ถึงบทจะเจอก็มาให้เจอแบบง่ายๆ
“...” ผมยังยืนนิ่งตะลึงค้างอยู่ท่าเดิมอย่างนั้น ระว่างที่พ่อหนุ่มรังสีออร่าสีฟ้าเดินขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ไงเรา ปวดหัวไหม”
“...”
ชายหนุ่มตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แต่ตัวของผมยังไร้การตอบสนองกับคู่สนทนาตรงหน้า ทำให้ผู้มาใหม่ขมวดคิ้วชนกัน เขามีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย
“ทำหน้าแบบเมื่อกี้อีกที พี่จะคิดว่าเราอ่อย” ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ใช้นิ้วมือเรียวยาวแตะที่ปลายจมูกเชิดของผมเบาๆ เพื่อเรียกสติ
“ครับ?”
“ปวดหัวหรือเปล่า กินยาไหม”
“เปล่าครับ ไม่เป็นไรครับ” พอได้สติผมก็ต่อบทสนทนาต่อทันที
คนนั้นคือพี่จิ้นได้ไง! จากที่กำลังมึนเรื่องเกียร์ปริศนา ต่อด้วยเรื่องห้องนอน แล้วผมยังมึนต่อเรื่องชายหนุ่มรังสีออร่าสีฟ้าอีก แค่ใส่แว่นตาอันเดียวทำไมบุคลิกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ หรือจริงๆ ไม่ได้เปลี่ยน แค่ผมไม่ได้สนใจสังเกตและเซ่อเอง มันจะละครหลังข่าวไปหน่อยละมั้ง แค่ใส่แว่นแล้วจำกันไม่ได้ นี่มันไม่ใช่ทัดดาวบุษยานะมะนาวเอ๋ย
“หิวไหมครับ”
“นิดหน่อยครับ”
“ปลุกเพื่อนเราสิ จะได้ออกไปหาอะไรกิน”
“...”
อยู่ๆ พี่จิ้นก็โน้มหน้าเข้ามาเอาปากมาใกล้ๆ ปากผม
“!”
“นึกว่ารอให้จูบ เหม่อแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีนะ ระวังจะโดนขโมยจูบเอาง่ายๆ”
“?”
“บอกแล้วอย่าทำหน้าแบบเมื่อกี้ เมื่อคืนพี่เจอเรากับเพื่อนเราในร้าน หมูแดงเขาบอกว่าไม่มีรถกลับ พวกพี่เลยขับมาส่ง ถึงหอเราสองคนก็หลับไม่รู้เรื่อง กุญแจห้องก็ไม่ได้เอาติดออกมาสักคน พี่เลยแบกกลับมานอนที่ห้อง”
“มึนหัวมากไหม”
“นิดหน่อยครับ ตอนนี้อยากอาบน้ำมากกว่า” ผมเดินไปปลุกเพื่อนตัวกลมที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนฟูกนอนอย่างสงบ เธอช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย “หมูๆ” เพื่อนตัวกลมกะพริบตาปริบๆ พยายามไล่ความง่วงที่เกาะอยู่บนไขมันรอบๆ ตัว
“กลับห้องกัน”
“ขออีกห้านาทีได้ปะ”
“ไม่ได้ ลุกเลยเร็วๆ”
หลังจากแม่หมูตื่นผมก็ช่วยพี่จิ้นลากฟูกขึ้นไว้บนเตียงจนครบทั้งสามเตียง เสร็จแล้วก็ขอตัวกลับห้อง
“ขอบคุณนะคะพี่จิ้น/กลับก่อนนะครับ”
“ครับ เอาร่มติดไปด้วยไหม พี่ว่าเหมือนฝนกำลังจะตกนะ” พี่จิ้นเดินไปหยิบร่มมาให้
“ไม่เป็นไรครับ รีบวิ่งไปคงทัน”
ผมรีบเดินกึ่งวิ่งตามหลังแม่หมูไป เดินมาได้ถึงครึ่งทางฝนก็เริ่มลงเม็ด แต่ผมรู้สึกหิวน้ำ เลยกะจะแวะโรงอาหารก่อน
“หมูซื้อน้ำแป๊บหนึ่งนะ เข้าไปด้วยกันไหม”
“มะนาว ดูสภาพพวกเราสิ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย อีกอย่างฝนก็ตกแล้วด้วย รีบกลับห้องกันก่อนเถอะ”
“งั้นเดี๋ยวหมูเข้าห้องไปก่อนก็ได้ ฝากซื้อน้ำอะไรไหม”
“งั้นเอาเป๊ปซี่ใส่น้ำแข็งถุงหนึ่ง เร็วๆ นะ ฝนเหมือนจะตก”
“เคๆ เจอกันที่ห้อง”
ผมรีบเดินเข้าไปซื้อน้ำในโรงอาหาร หยิบขวดน้ำออกจากตู้ จ่ายเงินกับแม่ค้าเสร็จสรรพกำลังจะก้าวออกจากโรงอาหารฝนก็ตกลงมาห่าใหญ่ ผมว่าผมรีบสุดๆ แล้วนะ แต่ก็ไม่ทัน ผมคิดว่ายังไงซะก็ต้องอาบน้ำอยู่แล้ว เลยตัดสินใจวิ่งออกไปเลย ยังไม่ทันที่น้ำฝนจะปะทะกับร่างกาย ตัวผมก็อยู่ใต้เสื้อคลุมของกราฟที่ยกเสื้อแจ็กเกตมาบังน้ำฝนเอาไว้เหนือหัว
“เราไปส่ง เรากำลังจะไปห้องเพื่อนแถวห้องนายพอดี รีบเดินกันเถอะ”
“เหม็นเหล้านิดหนึ่ง ไม่ว่ากันนะ”
จากนั้นผมกับกราฟก็เดินกึ่งวิ่งหลบน้ำฝนไปจนถึงห้องผม เสร็จแล้วกราฟก็รีบวิ่งต่อไปห้องเพื่อนทันที
“หนุ่ม! หนุ่มลืมร่มไว้ในโรงอาหารน่ะลูก” เสียงป้าร้านขายกับข้าวที่โรงอาหารร้องเรียกนักศึกษาหนุ่มผิวขาวใส่แว่นหลังจากวิ่งไปส่งเพื่อนแล้ววกกลับมาที่โรงอาหาร
หนุ่มนักศึกษาปีหนึ่งเดินไปหยิบร่มก่อนเอ่ยปากกล่าวขอบคุณป้าร้านขายข้าว “ขอบคุณครับป้า” จากนั้นเขาก็กางร่มแล้วเดินกลับห้องพักไปพร้อมเสื้อแจ็กเกตที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝน
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 15: มงกุฎช็อกโกแลต
There’s something bout you
Let’s keep it moving
And if its good
Cause I really want to rock with you
I’m feeling some connection to the things you do (You do, you do)
Song: Superstar – Jamelia
“หมูเปิดเพลงอื่นบ้าง ขอร้อง!” ผมหันไปบอกเพื่อนตัวกลมที่กำลังนั่งทำปากขมุบขมิบตามเพลงสากลเพลงโปรดที่ดังออกมาจากลำโพงพร้อมกับโบกผ้าเช็ดหน้าไปมาอย่างเมามัน เพลงนี้ถูกเปิดวนซ้ำไปมาในโปรแกรม Winamp หลายรอบจนผมนับไม่ไหว พี่เมตผมนั่งเอาหลังพิงผนังห้องอ่านหนังสือเกี่ยวกับรถอยู่บนเตียงเงียบๆ หันมามองพวกผมจุ๊กจิ๊กกันบ้างเป็นระยะพร้อมกับส่ายหน้าขำๆ เรายังออกจากห้องไปไหนไม่ได้เพราะตอนนี้ฝนกำลังตกหนัก
หลังจากที่ผมวิ่งหลบฝนมาถึงห้องก็รีบอาบน้ำสระผมนั่งรอเวลาฝนหยุด นอนรออยู่บนเตียงจนผมแห้ง แต่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ระหว่างรอ ผมก็เรียกเพื่อนตัวกลมมาสัมภาษณ์เรื่องเมื่อคืน ผมคุยกับแม่หมูเรื่องเกียร์ปริศนาและเรื่องพี่จิ้นพ่อหนุ่มรังสีออร่า ตอนแรกๆ ที่เล่าให้ฟังแม่หมูก็ทำตาโต แล้วส่ายหัวหน่ายๆ บอกกับผมว่าคงมีปัญหาเกี่ยวกับคนใส่แว่น หรือไม่ก็มีปัญหาเรื่องสติ
“เพลงนี้เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้ดีออก เนื้อเพลงตรงสุดๆ ฉันรู้สึกเชื่อมต่อในสิ่งที่คุณทำ I’m feeling some connection to the things you do (You do, you do)” แม่หมูยังไม่ทันได้พูดจบประโยคดี พอถึงท่อนเพลงถูกใจ เธอก็เปล่งเสียงร้องเพลงคลอตามจังหวะแถมยังส่ายตัวเลื้อยไปมา ดวงตาเป็นประกายวิบวับตามประสาคนกำลังอารมณ์ดี
“เชื่อมตงเชื่อมต่ออะไรเล่า”
“อ้าว ไหนตอนแรกบอกว่ารู้สึกแปลกๆ”
ผมพยายามอธิบายความรู้สึกตอนที่เจอพี่จิ้นใส่แว่นเป็นครั้งแรกให้แม่หมูฟัง มันอธิบายยากนะ ที่อยู่ดีๆ เราจะตกหลุมรักใครสักคนแล้วมองเห็นเขาที่เป็นคนธรรมดามีแสงสีฟ้าแผ่อยู่รอบตัว คล้ายๆ กับว่าในตอนนั้นมีพี่จิ้นเป็นภาพสีเคลื่อนไหวไปมาอยู่คนเดียว แต่คนอื่นเป็นภาพขาวดำ เดินไปเดินมาเป็นฉากแบ็กกราวนด์ ภาพในหัวตอนนั้นมันก็แปลกดี อารมณ์เหมือนผมตกอยู่ในภวังค์หลุมเสน่ห์ของพี่ตี๋จิ้น คล้ายๆ กับอลิซที่ตกลงไปในโพรงกระต่าย มันรู้สึกหวิวๆ โหวงๆ ในอก
“อารมณ์เหมือนไฟสีฟ้าล่อแมลง” พี่มีนพูดแทรกขึ้นมา สงสัยคงได้ยินที่พวกผมคุยกันแล้วนึกภาพตามในหัว ผมลองนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ผิวขาวจัดของพี่จิ้นเหมือนกลืนหลอดไฟเข้าไปในตัวหรือไม่ตัวของพี่แกก็ผลิตแสงได้ด้วยตัวเอง
“พี่มีนเขาหมายถึงไฟล่อแมงสะดิ้ง” ผมหันกลับไปจ้องเพื่อนตัวกลมที่กำลังหัวเราะคิกคักอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ผมไม่ได้สนใจ เธอจึงพูดเจื้อยแจ้วต่ออย่างอารมณ์ดี
“แล้วเกียร์นี่ล่ะจะเอายังไง”
หลังจากเล่าเรื่องเกียร์ให้พี่มีนและแม่หมูฟังทั้งสองคนก็ช่วยกันเดาไปต่างๆ นานา แต่คิดว่าน่าจะเป็นของใครสักคนในห้องยักษ์สามตน ตอนแรกผมกะว่าจะถอดออกเก็บไว้ แต่คิดไปคิดมาใส่เอาไว้เหมือนเดิมดีกว่า ผมชอบ
“ลองไปตะล่อมถามดู ถ้าใครในห้องนั้นเลี้ยงหมา แสดงว่าคนนั้นเป็นคนจองไว้” พี่เมตหน้าโหดพูดเสร็จก็หัวเราะร่วน
“ผมไม่ใช่แมวนะ”
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
“สวัสดีค่ะ ห้อง 7712 ค่ะ” แม่หมูลุกออกจากเตียงผม ใช้มือข้างถนัดยกหูโทรศัพท์ขึ้น บีบเสียงผู้หญิงเป็นหวัดเข้าไปในสาย
“ขอสายพี่มีนเหรอคะ” แม่หมูหันไปมองพี่มีนที่นั่งอยู่บนเตียงทำสัญญาณมือว่าจะรับโทรศัพท์หรือเปล่า เห็นพี่เมตผมหน้าโหดๆ แบบนี้ ฮอตนะครับ สาวๆ มาโทรมาจีบกันไม่เว้นแต่ละวัน พี่มีนโบกมือบอกว่าไม่รับสาย เพราะถ้าเป็นสายที่โทรเข้ามาที่ห้องส่วนใหญ่เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์คือโทรเข้ามาจีบแน่นอน ถ้าเป็นคนรู้จักจะโทรเข้ามือถือไม่ได้โทรเข้ามาเบอร์ห้อง
“พี่มีน...ไม่อยู่ค่ะ ออกไปกินข้าวยังไม่กลับเข้ามาเลยค่ะ สงสัยคงติดฝน” ตอนนี้ฝนก็ยังตกหนักอยู่นะครับ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก ตกหนักจนอึ่งอ่างสำลักน้ำฝน
หลังจากแม่หมูวางสายไม่ถึงนาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
“ห้อง...คะ” อ้าว เสียงแม่หมูหาย กดเสียงเล็กให้เหมือนเสียงผู้หญิงมากเกินไป ไม่มีเสียงออกมาซะอย่างนั้น เคยบอกแล้วให้พูดปกติก็ไม่เชื่อ
“มะนาวเหรอคะ อยู่ค่ะ มะนาวโทรศัพท์”
“ครับ?”
“ถุงขนมบนโต๊ะยามของมึง”
ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด
“?” พี่โอมพูดเสียงเข้มเข้ามาในสาย น้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ แต่ให้ตาย เมื่อกี้ประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำถามกันแน่
ห้านาทีผ่านไป
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
“ฮัลโหลครับ”
“มึงรู้ไหมว่าฝนตก”
“พี่โอมเหรอครับ?”
“รีบออกมาหน้าหอ กูรออยู่”
ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด
ไรวะ?
ผมเดินไปหยิบร่มที่เก็บเอาไว้ในตู้ ผลักมุ้งลวดประตูห้องออก ยกร่มขึ้นบังฝน สวมรองเท้าแตะพลาสติกช้างดาวแบบหูคีบหน้าห้อง แล้วค่อยๆ เดินต๊อกๆ เลียบเงาหลังคาไปหน้าหอ ฝนยังคงตกลงมาอย่างหนัก พอเดินออกไปถึงหน้าหอ ผมเห็นพี่โอมยืนตัวเข้มเสื้อนักศึกษาเปียกลู่ตามแผงอก สงสัยออกไปไหนมาแล้วโดนฝนระหว่างทาง พอพี่โอมเห็นผมก็เดินหน้านิ่งยื่นถุงพลาสติกให้ผมเสร็จก็เดินผ่านผมเข้าหอไปเลย เออ ถ้าตัดนิสัยออกไป แผ่นหลังของพี่โอมโคตรฮอตเลย แซ่บมากก
“?” อ้าว อะไรวะ???
ในถุงพลาสติกมีกล่องเล็กๆ สีฟ้าอมเขียวลักษณะคล้ายซองบุหรี่อยู่หลายกล่อง
Morinaga
♕
ด้านหน้ากล่องมีรูปมงกุฎสีดำอยู่ตรงกลาง
ถัดจากรูปมงกุฎพระราชาสีดำมีข้อความพิมพ์ว่า
Hi CROWN
Chocolate
ผมพลิกด้านหลังมีฉลากเขียนกำกับเอาไว้ว่า โมรินากะ ไฮ คราวน์ ดาร์ก (ดาร์กช็อกโกแลต) ผมรู้สึกคุ้นหูชื่อช็อกโกแลตยี่ห้อนี้เหมือนเคยได้ยินโก๋มาเล่าอะไรสักอย่างให้ฟัง แต่จำไม่ได้
“มะนาวอยู่ห้อง 7712 ใช่ไหม?”
“ครับ พี่จิน”
“มีคนเอาขนมมาฝากไว้ให้” พี่จิน รปภ.หน้าหอยื่นกล่องกูลิโกะป๊อกกี้รสสตรอว์เบอร์รีที่มีกระดาษแปะเอาไว้ว่าห้อง 7712 ส่งมาให้ผม
“ขอบคุณครับพี่จิน ใครฝากมาให้อะ”
“ความลับราชสีห์ เขาบอกให้บอกแค่นี้” พูดจบพี่จินก็ขยิบตาข้างหนึ่งให้ผม ให้มันได้อย่างงี้เซ่ ความลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนยิ่งกว่าคินดะอิจิยอดนักสืบอีกพับผ่า!
“มีขนมมาวางหน้าหออีกแล้ว” ผมชูกล่องกูลิโกะป๊อกกี้รสสตรอว์เบอร์รีขึ้นสุดแขน หลังจากที่เปิดประตูเข้าไปในห้อง
“ขอบายค่ะ ไม่ชอบกินรสนี้ ชอบรสช็อกโกเลตมากกว่า”
“ไม่ดีกว่ากลัวอ้วนค่ะ” พี่มีนพูดยิ้มๆ แล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือเกี่ยวกับรถที่กำลังอ่านค้างอยู่ต่อ
“ว้า...แสดงว่าไม่มีใครกินจริงๆ สินะ” การที่ไม่มีใครชอบรสชาติขนมเหมือนเราชอบช่างเป็นลาภอันประเสิรฐ ว่าแล้วผมก็รีบแกะขนมกินทันที
“น้องเมตฝนมันซาลงบ้างยัง?” ผมชะโงกหน้าออกดูฝนด้านนอก แต่ฝนก็ยังตกหนักอยู่เลย แถมไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ เสียด้วย
“คงอีกนานพี่มีนยังตกหนักอยู่เลย”
“เบื่อว่ะ หิวด้วย” พี่มีนลุกขึ้นจากเตียงบิดตัวไปมา เดินมาหยิบขนมไปกินหน้าตาเฉย อ้าว ไหนบอกกลัวอ้วน วันนี้ฝนตกหนักมากและตกนานด้วย เริ่มตกตั้งแต่ช่วงห้าโมงเย็นกว่าๆ ตอนนี้เกือบทุ่มฝนยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด ผมเองก็ชักเริ่มเซ็งเหมือนกัน
“กินช็อกโกแลตกันไหม เพิ่งได้มาเมื่อกี้”
“เล่นไพ่กันดีกว่าค่ะ”
“ยังไม่เข็ดหรือไง” ผมหันไปดุแม่หมูที่กำลังใช้มือล้วงหยิบสำรับไพ่ในลิ้นชัก
“ฝนตกหนักขนาดนี้ พ่อคงไม่มาเดินตรวจหรอกมั้ง” พูดเสร็จพี่มีนก็เปิดประตูเดินไปเรียกห้องข้างๆ
สรุปคืนนี้ห้องผมเปิดบ่อนอีกแล้วครับ ผมที่อยู่ในฐานะชนกลุ่มน้อยก็ต้องคล้อยตามเขาไป เล่นไปได้สักพักแม่หมูก็เริ่มนั่งไม่ติด นั่งชันเข่าก็แล้ว นั่งขัดสมาธิก็แล้ว แต่ก็ได้แต้มไม่เกินหก แม่หมูบ่นขึ้นมากลางวงอย่างคนอารมณ์เสียสุดๆ
“ทำไมวันนี้มือไม่ขึ้นเลยเนี่ย เสียหลายร้อยแล้วนะ” ผมเหล่ตามองไปทางแม่หมูที่นั่งหน้าบูดลุ้นไพ่ในมือจนเส้นเลือดขึ้นหน้า
“แต้มเป็นไงหมู ป๊อกไหม?”
“บอดสนิทค่ะ แต้มเต็ม” แม่หมูวางไพ่ลงด้วยสีหน้าเซ็งระดับสิบ
“หรือจะนั่งผิดที่ มะนาวเปลี่ยนที่นั่งกัน”
แม่หมูขยับตูดเปลี่ยนที่นั่งกับผม แต่อาการก็ไม่ดีขึ้น ยังถูกเจ้ากินเรียบทุกตา
“มะนาวหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางตรงนั้นให้หน่อย วันนี้ดวงไม่แรง สงสัยต้องทาปากให้แดงข่มรัศมีเจ้า” แม่หมูบุ้ยปากไปที่กระเป๋าเครื่องสำอางที่วางอยู่ใกล้ๆ กับผม พอได้ลิปสติก เพื่อนตัวกลมผมก็นั่งปากแดงสับไพ่ พอปากแดงปุ๊บ สงสัยดวงแรงขึ้นจริงๆ แม่หมูเริ่มมือขึ้น เงินเต็มหน้าตัก ป๊อกบ่อยเสียจนขาไพ่ขาอื่นๆ ต้องหาวิธีแก้เคล็ดบ้าง อย่างพี่เมตผมก็เปลี่ยนที่นั่งบ้างละ เพิ่มขาบ้างละ หรือไม่ก็ให้คนอื่นลุ้นไพ่แทนบ้างละ แต่มือขึ้นได้สักพัก เงินแบงก์ที่เคยมีอยู่เต็มหน้าตักก็เหลือแค่เหรียญห้าเหรียญบาทแทน
แม่หมูเริ่มเพิ่มขาเพื่อลดความเสี่ยง ขาหนึ่งป๊อกขาหนึ่งบอดก็ถือว่าช่วยๆ กัน แต่ดูท่าแววเจ๊งจะลอยมา แม่หมูเลยหาโอกาสทางออกสุดท้าย ด้วยการแต่งหน้าเพิ่มเติมเต็มทั้งใบหน้า แต่ด้วยความมือทั้งสองข้างไม่ว่างเพราะลุ้นไพ่สองขาเลยให้ผมช่วยขีดๆ เขียนๆ แต่งสีบนหน้าแทน
เห็นอย่างนี้ผมมีฝีมือเรื่องศิลปะนะครับ สมัยประถมมัธยมเคยไปประกวดวาดรูปมาด้วยนา ผมขุดฝีมือออกมาใช้แต่งหน้าแม่หมูด้วยความสำราญสุขใจ เพราะไพ่ก็ลุ้นขึ้น ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการลุ้นเหมือนเพื่อนเมต แต่งไปลุ้นไพ่ไป ศิลปะทำให้จิตใจคนร่าเริงได้นะผมว่า
“ป๊อกเก้าสองเด้งค่ะ แม่มาแล้ว แม่มาแล้ว!” แม่หมูหวีดเสียงสองด้วยความดีใจ ตามมาด้วยพี่เมตผม
“ดวงมาแล้วว่ะ ป๊อกเก้าสองเด้งครับ เจ้าอย่าเสือกป๊อกนะมึง”
“อร๊ายยยย!!!” แม่หมูหลุดสบถหวีดเสียงลงเหมือนคนเห็นผี สะบัดไพ่ร่วงหลุดออกจากมือปลิวไปคนละทิศละทาง หลังจากบอกให้ผมเอากระจกมาให้ส่อง เสี้ยววินาทีพอทุกคนได้ยินเสียงร้องของแม่หมูก็หันหน้าขึ้นมามองเป็นจุดเดียว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล
สภาพแม่หมูตอนนี้ ตาฟ้าเขียว ปากแดงแปร๊ด แก้มสีส้มยูสุ มองค้อนผมตาเขียวปัด ก่อนจะทำท่างอนๆ แล้วลุ้นไพ่ต่อ ไม่ยอมล้างหน้าด้วยนะ เพราะบอกว่าดวงกำลังมา เล่นต่อสักพัก พอฝนเริ่มซาลง พวกเราก็แยกย้าย แม่หมูรีบเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวออกไปกินข้าว
หลังจากที่ฝนตกลงมาอย่างหนักทำให้พื้นค่อนข้างแฉะเดินไม่ค่อยสะดวก แต่พวกเราก็ไม่ได้สนใจเพราะความหิวในตัวกำลังปะทุ
กลับจากกินข้าวเสร็จ ผมก็นอนแผ่อยู่บนเตียงคนเดียว แม่หมูไปทำงานกลุ่มกับเพื่อน พี่มีนไปทำงานกลุ่มบ้านพี่กุ้ง ผมกำลังคิดอะไรเล่นเพลินๆ เสียงโทรศัพท์ห้องก็ดังขึ้นอย่างน่ารำคาญ
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
กริ๊ง กริ๊งง กริ๊งงง
“ห้อง 7712 ครับ”
“รอหน้าหอ”
“ครับ?”
“มึงนี่มันความจำปลาทองหรือไงวะ ทีกูยังจำเสียงมึงได้ รีบๆ ออกมากูมีเรื่องต้องเคลียร์”
ตู๊ดด ตู๊ดดด ตู๊ดดดด
“อีกละ?” ยังคุยไม่รู้เรื่อง ไอ้พี่เข้มก็วางสายใส่ผมอีกแล้ว วางสายเสร็จ ผมก็เปิดประตูห้อง เดินออกไปหน้าหออีกรอบด้วยอารมณ์เซ็งๆ พอเดินไปถึงหน้าหอ ผมก็เห็นไอ้พี่เข้มยืนหน้าเครียดคุยอยู่กับผู้หญิงหน้าตาดีมากๆ คนหนึ่ง
“พี่เลิกทำตัวแบบนี้เถอะ ผมรำคาญ”
“โอม...ทำไมโอมพูดกับพี่แบบนี้ โอมให้โอกาสพี่แก้ตัวนะ พี่ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว”
“พี่จะให้ผมพูดอีกกี่รอบวะ ทำไมไม่หัดเข้าใจง่ายๆ”
“จะให้พี่เข้าใจว่าอะไรล่ะ พี่รับไม่ได้หรอกนะ ที่แฟนเก่าจะวิปริตไปชอบผู้ชายด้วยกัน”
“นั่นมันเรื่องของพี่ เสือกอะไรชีวิตผม”
“โอม...” ผู้หญิงคนนั้นยืนตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่พูดไม่ออก อาการเดียวกับผมเปี๊ยบ
“แต่...แต่มันผิดธรรมชาติ” ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงตะกุกตะกักท่าทางตกใจน่าดู ผมคิดว่าผมเข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงคนนี้เพราะผมเองก็ตกใจ
“ช่างแม่งดิ ผิดธรรมชาติตรงไหนวะ มันก็แค่คนคนหนึ่ง ที่รักคนคนหนึ่ง”
“...”
ผู้หญิงคนนั้นมองพี่โอมนิ่ง ทำท่าราวกับว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอเป็นคนแปลกหน้าที่เธอไม่เคยรู้จัก “คัต! ฟีลเมื่อกี้มันดีย์” สักครู่เธอก็ยิ้มออกมา แล้วชูนิ้วโป้งไปให้พี่โอม พร้อมกับพูดออกมาเสียงเบาๆ แกมขอร้องว่า “ขออีกที พอเลย”
“ผมไม่ว่างละ”
อ้าว แค่ซ้อมละคร อุตส่าห์นึกชมในใจที่พูดคมๆ เมื่อกี้ พอพี่ผู้หญิงคนนั้นกลับไป พี่โอมก็เดินมาพูดกับผมที่ยืนรออยู่
“มึงมีคดีติดตัว”
“?”
“ไม่ต้องมาทำหน้างง มึงไปพูดอะไรกับน้องสาขากูมา”
“!” ตายละหวา หรือผมจะโดนพี่เข้มเล่นเรื่องเสื้อคลุม? ตายละหวา ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย
“Follow me ครับมึง”
ต่อด้านล่าง
-
ผมเดินตามหลังพี่โอมต้อยๆ เข้าไปในโรงอาหาร พี่เข้มนั่งลงหยิบรีโมตกดปุ่มเปิดทีวี ใช้มือซ้ายตบแปะๆ ลงที่ว่างบนเก้าอี้ข้างๆ ตัวเรียกให้ผมเดินไปนั่ง
“ยังทำหน้างงอีก มึงไปพูดอะไรกับน้องสาขากูมา ไหนพูดให้กูฟังชัดๆ อีกทีซิ”
“เรื่องเสื้อคลุมสาขาเหรอครับ?”
“นั่นแหละ แล้วมันมีเรื่องมากกว่านี้อีกหรือไง”
“เปล่า ไม่มีครับ”
“เอ้า! รีบๆ พูดมา อย่าโอ้เอ้ เดี๋ยวรายการโปรดกูใกล้มาละ” ระหว่างที่คุยพี่เข้มก็กดหาช่องรายการที่ต้องการดูไปเรื่อยๆ
“พอดีว่า วันนั้นน้องสาขาพี่โอมมาทวงเสื้อคลุมน่ะครับ แล้ว...” ผมหยุดพูดไปแป๊บหนึ่ง กำลังพยายามเรียงคำพูด
“แล้ว?”
“แล้วผมก็เลยบอกไปว่า เสื้อที่ใส่เป็นเสื้อของ...”
“ของใคร?”
“ขะ ของ...แฟนน่ะครับ ขอโทษด้วยครับ!” ผมพูดเสียงอ่อยก้มหน้ารู้สึกผิดที่โกหกแบบนั้นออกไป
“ของใครนะ ขอชัดๆ อีกทีซิ”
“แฟน ครับ”
“ของแฟน?”
“ครับ”
“อ้ออออ...มึงรู้หรือเปล่า เรื่องแบบนี้เขาห้ามเอามาพูดล้อกันเล่น ที่นี่เขาถือ”
“ผมขอโทษจริงๆ ครับ”
“แล้วมึงไปเอามาจากไหน ถ้าบอกคนอื่นว่าใส่เสื้อแฟนแล้วจะรอด”
“ไม่มีใครบอกครับ คิดกันสดๆ ตรงนั้นเลย”
“อะไรของมึง นี่มึงไม่รู้เรื่องจริงๆ เหรอวะ”
“รู้เรื่องอะไรครับ”
“เอ้า! ไอ้นี่ กวนตีนกูแล้ว ก็เรื่องแฟนใส่เสื้อคลุมสาขาได้ไงวะ”
“ที่นี่ มีเรื่องแบบนี้จริงๆ เหรอครับ”
“จริงสิวะ ไอ้นี่”
หลังจากหน้าจอทีวีขึ้นรูปภาพพี่เข้มก็ปรับเลือกช่องไปเรื่อยๆ ผมจะอ้าปากถามต่อเพื่อความแน่ใจ ไอ้พี่เข้มก็จิ๊ปากรำคาญ หันมาทำตาดุใส่ผม
“ช่วงนี้เราก็ถึงช่วงล่าท้าผีกันแล้วนะครับ...”
รายการนี้ผมชอบ ตื่นเต้นดี แต่จริงๆ ผมเป็นคนกลัวผีนะครับ บรรยากาศในโรงอาหารตอนกลางคืนช่างวังเวงเหมาะกับการดูรายการผีเอามากๆ ถึงตอนน่ากลัวก็ผลัดกันสะดุ้งคนละทีสองที พอรายการตัดเข้าช่วงโฆษณา พี่เข้มก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรกับผม แต่เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้นซะก่อน ผมกดรับโทรศัพท์แล้วเดินออกมาคุยนอกโรงอาหาร
“ฮัลโหล ว่าไงโก๋”
“มะนาวสนใจไปเข้าค่าย Open House รับเด็กโควตาเปล่า”
“อยากไปๆ ไปวันไหน”
“อาทิตย์หน้า”
“เคๆ เจอกันกี่โมง อะไรยังไงอะ”
“เท่าที่รู้คือคือเจอกันตู้ ATM หน้าหอ เจ็ดโมงเช้า หกโมงครึ่งเดี๋ยวมีรถบัสมหาลัยมารับ”
“ตามนี้”
หลังวางสายเสร็จผมก็เดินกลับเข้าไปในโรงอาหาร แต่พี่เข้มไม่อยู่แล้วละ สงสัยคงกลับห้องไปแล้ว
หกโมงครึ่ง ผมงัวเงียตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก พอรู้ว่าเหลืออีกแค่ครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัดหมาย ผมก็รีบตาลีตาเหลือกอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสะพายกระเป๋าที่จัดเอาไว้แล้วรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปยังที่นัดหมายทันที รถบัสสีแสดทองแล่นเข้าจอดเรียบร้อย ผมก้าวขาขึ้นไปนั่งรอเพื่อนบนรถ พลิกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา เกือบเจ็ดโมงแล้ว แต่โก๋ก็ยังไม่มา
“อีกห้านาทีรถจะออกแล้วนะครับ” เสียงประกาศก้องจากโทรโข่งแจ้งเวลารถเคลื่อนตัวให้นักศึกษาที่กำลังยืนรวมตัวกันอยู่ทราบเวลาเดินทาง ผมรีบกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนทันที
“ฮัลโหล โก๋อยู่ไหนแล้ววะ รถจะออกแล้ว”
“นอน...”
“นอน? นี่ยังไม่ตื่นเหรอ รีบๆ ออกมาเลย รถจะออกแล้ว”
“ลืมบอก วันนี้ไม่ได้ไปด้วยนะ เที่ยวเผื่อด้วย”
“อ้าว ทำไมงี้ล่ะ”
“เที่ยวเผื่อด้วยนะมะนาว”
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด
ผมรีบกดโทรออกใหม่อีกรอบ แต่ไม่ติด ผมกดโทรออกย้ำๆ ไอ้โก๋ปิดโทรศัพท์ เชรดดดด สลัดโก๋!!! ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว แม่งผมหงุดหงิดหัวเสีย รีบลุกออกจากที่นั่ง อ้าว เฮ้ยๆๆ!!! รถบัสสตาร์ตออกตัวเต็มแรง ทำให้รถกระตุก ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เสียหลักหัวทิ่มไปด้านหน้า จมูกผมกำลังจะฟาดเข้ากับเบาะ แต่ตัวผมก็ถูกรวบเข้าไปติดอกแน่นๆ แทน
“ระวังหน่อย” กราฟดึงตัวผมให้นั่งลงบนเบาะ แล้วนั่งแหมะลงข้างๆ
“...” ผมหันไปมองหน้ากราฟอึ้งๆ
“?”
“...” ไอ้กราฟแม่งหล่อว่ะวันนี้ เซตเอาผมด้านหน้าตั้งขึ้น ไม่ได้ใส่แว่น สายตาที่มองนิ่งๆ มาทางผม ตอนนี้เท่สลัดๆ เลยว่ะครับ
“หิว”
“อะไรนะ?”
“หิว นายมีอะไรกินไหม”
“มีแซนด์วิชไส้หมูหย็องมายองเนส เอาปะ?” ผมล้วงหยิบแซนด์วิชหมูหย็องมายองเนสในกระเป๋าแบ่งให้กราฟ คุยทักทายกันสักพัก จากนั้นต่างฝ่ายก็กินกันเงียบๆ ผมก็นั่งมองวิวข้างทางเรื่อยๆ ไม่ได้หันไปสนใจกราฟอีก
สรุปผมต้องไปเข้าค่ายกับกราฟแล้วก็เพื่อนผู้หญิงในคณะอีกสองคน รถบัสแยกนั่งชายหญิง จุดหมายปลายทางของพวกเราอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ เป็นรีสอร์ตขนาดกลาง คาดว่าใช้เวลาชั่วโมงเศษก็น่าจะถึง
แซนด์วิชที่ผมซื้อมาตั้งแต่เมื่อคืนไส้ทะลักมากกก หมูหย็องนี่อัดแน่นอยู่เต็มแผ่นขนมปัง เห็นแล้วน่าหม่ำเป็นที่สุด ระหว่างที่เคี้ยวเพลินๆ รถบัสดันขับผ่านลูกระนาดลูกใหญ่ ทำให้ตัวผมเด้งก้นกระดอนลอยจากเบาะ โชคยังดีที่ผมไม่ได้เผลอหลับ ไม่เช่นนั้นมีหวังเสียหลัก คงไปนอนหมอบกับพื้นรถบัสแน่
แต่ความโชคดีตีสนิทอยู่กับผมแค่ลมพัดผ่านวูบเดียวเท่านั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ไส้หมูหย็องที่เคยรวมตัวอัดแน่นอยู่ในขนมปัง ตอนนี้ออกไปเต้นเริงระบำอยู่บนหัวกราฟน่ะซี โอ้ว จ๊อดดดด!! ช่วยซาร่าด้วยยยยยย
“!”
“กราฟ โทษๆ เดี๋ยวเช็ดให้นะ” ผมไม่รอช้ารีบกุลีกุจอหยิบปัดเช็ดเป่าเศษหมูหย็องที่ปลิวกระจายอยู่ตามตัวกราฟ เสื้อผ้าหน้าผมของกราฟเต็มไปด้วยหมูหย็อง ส่วนกราฟเองก็เอามือปัดๆ พลางบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวปัดออกเองได้ แต่อารามตกใจปนความรู้สึกผิด ผมจึงช่วยกราฟหยิบเศษหมูหย็องจ้าละหวั่น แต่ไม่ทันจะหยิบออกหมด รถบัสก็กระเด้งกระดอนอีกรอบ
“อ๊ะ!” คราวนี้แซนด์วิชที่ผมถืออยู่สร้างปัญหาใหม่อีกแล้วละครับ เพราะมือเจ้ากรรมข้างที่ถือแซนด์วิชดันเสียหลัก ป้าบแปะแซนด์วิชเข้าที่มุมปากของผมเอง ตอนนี้หน้าผมเลอะเทอะเละเทะไม่ต่างจากเศษหมูหย็องที่กระจายอยู่ตามตัวกราฟ
พอกราฟเห็นสภาพผมก็อดหัวเราะไม่ได้
“ฮะๆ”
ผมรีบใช้มือปาดๆ รอยแซนด์วิชที่เลอะอยู่แถวมุมปาก แล้วผมก็นึกขำตัวเอง พลอยหัวเราะตามกราฟไปด้วย
“ยังเหลือติดอยู่ตรงนี้หน่อยหนึ่ง”
กราฟชี้มือมาที่มุมปากของผม เร็วปานสายฟ้าเทพพระเจ้าธอร์ ผมรีบใช้ลิ้นตวัดทีเดียวก็สะอาดเอี่ยมอ่อง
กราฟมองผมอึ้งๆ ผมเห็นหน้าก็ได้แต่นึกขำ จากนั้นเราสองคนต่างฝ่ายต่างหัวเราะ กว่าจะหยุดได้เล่นเอาเหนื่อย
รถเคลื่อนตัวออกห่างมหาวิทยาลัยเรื่อยๆ ลมเย็นๆ พัดลอดกระจกเข้ามาตีแสกหน้าผมเป็นระยะ อากาศยามเช้าสดชื่นจริงๆ ผมรู้สึกง่วง พยายามถ่างตาไม่ให้ปิด แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ศิโรราบ
กราฟเห็นผมนั่งสัปหงกหัวสั่นหัวคลอนไปมาตามจังหวะการเคลื่อนตัวของรถ เขาจึงเอื้อมมือจับหัวผมที่กำลังนั่งหลับริมหน้าต่างมาพิงไหล่ของตัวเองในท่าที่สบายขึ้น โมเมนต์ละมงละมุนก็เกิดขึ้น (ซาวนด์เพลงชายในฝัน XL STEP ก็ดังขึ้นสิครับรออะไร)
รถบัสเดินทางมาถึงที่หมายผมก็เอากระเป๋าเข้าไปเก็บ คืนนี้ผมต้องนอนกับกราฟเพราะเขาแยกห้องนอนชายหญิงแบ่งตามคณะห้องละสองคน
กิจกรรมตอนเช้าเน้นสันทนาการร้องเพลงเล่นเกมกันไปตามปกติ บรรยากาศคึกคักสนุกสนานดี ผมก็เต้นแร้งเต้นกาเต็มที่
“เกมนี้เป็นเกมสุดท้ายแล้วนะครับ ก่อนจะปล่อยตัวให้ไปพักผ่อนแล้วถึงจะกลับมาเจอกันอีกทีตอนเย็น” เสียงประธานแคมป์ป่าวประกาศผ่านโทรโข่ง “เชิญน้องผู้ชายของแต่ละคณะออกมาด้านหน้าเลยครับ
ผู้ชายของแต่ละคณะก็ทยอยเดินออกไปรวมตัวกันด้านหน้าเพื่อรอเล่นเกม ตอนนั้นตัวพวกผมเปียกเละเทะไปด้วยโคลนทั้งตัว
“ออกมาครบแล้วใช่ไหมครับ น้องผู้ชายคนไหนตัวสูงกว่าเพื่อนให้นอนลงครับ เกมนี้ไม่มีอะไรมาก คณะไหนเสร็จก่อนก็ได้ไปพักก่อน”
กราฟนอนทอดตัวยาวไปกับพื้นโดยมีผมนั่งอยู่ด้านหน้า พี่เขายังไม่ได้แจ้งกติกา ผมเริ่มอยากรู้ว่าจะให้เล่นเกมอะไรกันแน่
“ก่อนเริ่มเกมเดี๋ยวพี่ๆ จะแจกอุปกรณ์ให้นะครับ” พี่สตาฟถือตะกร้าทยอยเดินแจกไข่ใบขนาดย่อมส่งให้ทีละคู่ๆ “เกมนี้ให้ลอดไข่เข้าไปในกางเกงเพื่อนจากด้านซ้ายมาด้านขวานะครับ กติกาคือห้ามทำไข่แตก ถ้าทำแตกต้องเริ่มใหม่ คณะไหนทำเร็วสุดก็ชนะไป และได้ไปพักก่อน”
ผมมองหน้ากราฟพร้อมกับสำรวจกางเกงที่ใส่ ผมมีสิทธิ์รั้งตำแหน่งบ๊วยชัวร์ๆ กราฟดันใส่กางเกงยีนส์ขายาวมาน่ะสิ
ปี๊ดดดดด!!!
“เริ่มได้ครับ” เสียงเป่านกหวีดดังส่งสัญญาณเริ่มต้นการแข้งขัน ตัวแทนของแต่ละคณะก็เร่งมือลอดไข่ใส่เข้าไปในกางเกงเพื่อนคณะตัวเอง ทั้งเสียงเชียร์เสียงฮาปนขำดังลั่น
ผมรีบลอดไข่เข้าไปในกางเกงยีนส์ของกราฟจากขาด้านซ้ายไต่กระดืบๆ ขึ้นไปเรื่อยๆ จนวนมาถึงบริเวณเป้ากางเกง เสียงเชียร์ส่งเสียงเร่งให้ผมรีบเลื่อนไข่เร็วขึ้น ด้วยความตื่นเต้นและความเปียกลื่นของโคลน ทำให้ผมทำไข่หลุดมือผลุบหายเข้าไปในเป้ากางเกง ผมรีบเอื้อมมืออีกข้างไปรองไข่เอาไว้ฉิวเฉียด ไข่ไม่แตก
“!”
อารามตกใจ ผมรีบใช้มืออีกข้างคลำไปจับกดไข่เอาไว้ แล้วใช้นิ้วเขี่ยไข่ออกจากบริเวณเป้ากางเกงมายังต้นขาขวาแต่มันก็ไม่ไป
“ผิดใบ” กราฟพูดขึ้นมาเสียงเบา ผมรู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้าลามไปจนถึงใบหู ใจเต้นตึกตัก อ๊าก! ไอ้แว่นกราฟทำไมมันไม่ชอบใส่กางเกงชั้นในวะ ผมยิ้มแห้งๆ รีบขอโทษขอโพยกราฟ
“โทษๆ”
ผมวางมือจากไข่ใบนั้น เริ่มคลำหาไข่ไก่ที่ใช้แข่งอีกรอบจนเจอ ผมจึงค่อยๆ ลงมือกลิ้งไข่ใหม่จนในที่สุดก็สำเร็จ
สรุปผลการแข่ง ทีมผมรองบ๊วยตามคาด แต่ทีมผมก็ได้รางวัลรักษาไข่ยอดเยี่ยมมาครองเพราะทำไข่ไม่แตกแม้แต่ใบเดียว จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก
“กราฟนอนดิ้นปะ” ผมหันไปถามกราฟที่กำลังเดินตามหลังมาติดๆ ห้องพักที่ผมนอนคืนนี้เป็นเตียงเดี่ยวขนาดใหญ่
“ไม่” กราฟยังตอบผมแบบนิ่งๆ ตามสไตล์เหมือนเดิม แสดงว่าคงไม่ได้ติดใจเรื่อง ‘ผิดใบ’ ผมค่อยโล่งขึ้นมาหน่อย
“กราฟนอนฝั่งไหน แต่เรานอนฝั่งขวานะ” ถามเป็นมารยาทไปอย่างนั้นเพราะผมเล็งตำแหน่งในการนอนเอาไว้แล้ว
“เอ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาลืมสังเกตว่าสำนักงานอยู่ตรงไหน” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปถามกราฟที่กำลังจัดเสื้อผ้าใส่ไว้ในตู้
“กราฟ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามา เห็นสำนักงานของรีสอร์ตบ้างปะ”
“ถ้าเดินจากห้องนี้ไป น่าจะอยู่ฝั่งขวา นายมีอะไรหรือเปล่า?”
“ว่าจะไปขอหมอนเพิ่มอีกสักใบน่ะ”
จากนั้นผมก็เดินออกไปขอหมอนเพิ่มที่สำนักงานรีสอร์ต แต่พอไปถึงกลับไม่เจอพนักงานหรือแม่บ้านสักคนเดียว ผมเลยเดินคอตกกลับมาที่ห้องอย่างเซ็งเป็ด
“ไม่เจอใครเลยเหรอ”
“ใช่ ไม่เจอใครเลยซ้ากกะคนเดียว โบ๋เบ๋”
“เอาหมอนเราไปใช้ได้นะ”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น ใบเดียวก็นอนได้ แล้วตกลงกราฟนอนฝั่งนั้นใช่มะ”
พอตกลงที่นอนกันเสร็จสรรพผมก็รีบไปอาบน้ำขอนอนพักก่อนเลย ไม่ไหวแล้วตอนนี้ผมง่วงมาก กว่าจะถึงเวลาเรียกอีกที มีเวลาให้ผมนอนเกือบตั้งสองชั่วโมง
ผมตื่นหลังจากได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก นั่งมึนๆ อยู่บนเตียงสักพัก จากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำกิจกรรมตอนเย็น กวาดตามองรอบๆ ห้องก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากตัวผมเอง
กิจกรรมตอนเย็น รุ่นพี่ขึ้นเวทีมาสอนเรื่องการพูดโค้ชน้อง รวมถึงอธิบายรายละเอียดกิจกรรม Open House ให้ทุกคนเข้าใจว่าควรทำอย่างไรบ้าง จากนั้นก็ปล่อยให้ตัวแทนของแต่ละคณะทานข้าวร่วมกัน ระหว่างทานอาหารก็มีการแสดงบนเวทีที่จัดขึ้นมาเฉพาะกิจ โดยให้แต่ละคณะผลัดเปลี่ยนกันขึ้นไปแสดง ผมนั่งรวมอยู่กับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคน นั่งกินกันไปเรื่อยๆ ดูการแสดงบนเวทีไปด้วยก็สนุกดี สักพักพิธีกรบนเวทีก็ขึ้นมาพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ค่อยได้ยินเพราะมัวแต่ฟังเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่กำลังเล่าเรื่องตลกของวันนี้ให้ฟัง
“ผมขอร้องเพลงนี้ให้กับทุกคนที่อยากเป็นคนสำคัญนะครับ” เสียงดีดกีตาร์โปร่งเป็นจังหวะดังขึ้นตามด้วยเสียงทุ้มน่าฟังเปล่งออกมา
มอง มองเธอมาแสนนาน
ฉันไม่กล้าต้องคอยหลบตาเธอเสมอ
กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน
ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้
ความลับที่ฉันซ่อนไว้
ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว
ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ
เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว มันยากเหลือเกิน
จะเก็บซ่อนความรักเอาไว้
และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม
“กราฟโคตรเท่เลยว่ะ”
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 16 : ก๊อก ก๊อก ก๊อก
♥ ความรักมักแวะเข้ามาทักขณะที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว
การ์ตูน ‘วาย’ สักเล่มเคยเขียนบอกผมไว้อย่างนั้น…
หลังจากจบการแสดงของแต่ละคณะ รุ่นพี่ก็ขึ้นมาบนเวทีกล่าวอะไรนิดหน่อยพอเป็นพิธี เสร็จแล้วก็ปล่อยให้พวกผมกลับเข้าห้องพัก ผมแยกตัวกับเพื่อนผู้หญิงเดินกลับเข้าห้อง พยายามกวาดสายตามองหากราฟแต่ก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจเดินกลับห้องคนเดียว เพราะผมไม่มีเบอร์มือถือของกราฟ
ถึงห้องพักผมก็รีบเข้าไปอาบน้ำ พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ใจจริงตอนนี้อยากลืมเรื่องการอาบน้ำไปสักคืนแล้วล้มลงนอนแผ่บนเตียงให้รู้แล้วรู้รอด ติดที่ยังมีความเกรงใจต่อเพื่อนร่วมเตียง เพราะไม่รู้ว่ายักษ์แว่นตนนี้จะรักความสะอาดแค่ไหน ผมสั่นหัวสลัดความคิดด้านมืดออก พยายามเตือนสติตัวเองว่าถ้าผมเผลอหลับไปทั้งที่ไม่ได้อาบน้ำอาจเจอยักษ์ถีบตกเตียงได้ ขึ้นชื่อว่ายักษ์อะไรๆ ต้องใหญ่กว่ามนุษย์แน่นอน
สายตาผมมองไปที่เตียงก็เจอหมอนวางอยู่สามใบ ฝั่งกราฟหนึ่ง ฝั่งผมสอง สงสัยกราฟเจอแม่บ้านเลยขอเพิ่ม เห็นเงียบๆ นิ่งๆ แต่จริงๆ กราฟก็ใส่ใจคนรอบข้างนะเนี่ย ช่างเป็นคนหน้าตาดีที่จิตใจอารีมีเมตตา เพราะโดยปกติผมชอบนอนตะแคง เลยต้องมีหมอนหนุนหนึ่งใบ ส่วนอีกใบเอาไว้พาดแขนพาดขา
ผมถอดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดทุกชิ้น ช่วงล่างมีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ บรรยากาศห้องพักที่ไม่มีเสียงทีวีทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ มันชวนให้รู้สึกวังเวงชอบกล อาบน้ำไปได้สักพักสมองดันไปนึกถึงรายการผีที่เพิ่งดูกับพี่เข้มมา แถมตอนนี้ผมยังรู้สึกเหมือนกับถูกจ้องมองจากที่ไหนสักที่
พออาบน้ำเสร็จ ผมก็รีบเช็ดตัว จังหวะที่เอื้อมมือไปจับลูกบิดเปิดประตูห้องน้ำ ตอนนั้นแหละ จ๊ะเอ๋! ตาแป๋วเลย
“เหยยย!” ผมถอยหลังกรูด ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ตุ๊กแกลายพร้อยสีเทาสลับแดงลำตัวใหญ่เกือบเท่าต้นแขนเกาะชิดติดกับลูกบิดประตูห้องน้ำ มือผมกับลำตัวของมันอยู่ห่างกันแค่ทางมดเดิน ตาสีเหลืองของมันจ้องผมเขม็ง ไม่รู้ว่าพื้นลื่นหรือขาผมไม่มีแรงกันแน่ จังหวะที่ผมถอยหลัง ผมเกือบลื่นล้มหัวคมำ แถมมือยังดันไปฟาดเอาพวกแชมพูสบู่เหลวหล่นไปกองกับพื้นเสียงดัง
แต่ตุ๊กแกมันก็ไม่ขยับตัวไปไหน ผมก็ไม่ขยับตัวไปไหนเหมือนกัน ขณะที่ในหัวผมกำลังประมวลผลหาทางรอดที่ดีที่สุด จังหวะนั้นเอง
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“นาย! เป็นอะไร?” กราฟเคาะประตูเบาๆ ตุ๊กแกตัวนั้นมันเริ่มขยับตัว
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
มันจ้องมาหาผม หางมันกระดิกน้อยๆ หลังรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากอีกฝั่งด้านนอกของประตู “นาย?”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
มันเริ่มไต่ประตูมาฝั่งห้องน้ำที่ผมยืนอยู่ หลังได้ยินเสียงเคาะประตูอีกรอบ “มะนาว?”
“เฮ้ยยยยย!!!!!!” ผมตาเหลือก จู่ๆ ตุ๊กแกมันก็ไต่อย่างรวดเร็วออกจากประตู มันวิ่งไต่ผนังห้องน้ำมาฝั่งที่ผมยืนชิดอยู่อย่างรวดเร็ว ขาผมเริ่มสั่น แต่ขาทั้งสี่ของมันวิ่งหน้าตั้งอย่างเร็วรี่ปรี่เข้ามาใกล้ผม พอมันจะวิ่งเข้ามาใกล้ ผมก็เบี่ยงตัวหลบไปยืนบนชักโครก ผมมองไปรอบๆ ห้องน้ำ ด้านซ้าย ด้านขวา ด้านหน้า แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปบนหัว ผนังห้องน้ำมีช่องระบายอากาศอยู่ มิน่าตุ๊กแกถึงวิ่งตรงมาบริเวณที่ผมยืนอยู่ เฮ้ออออ ไปแล้ว
ประตูห้องน้ำเปิดออก กราฟพาร่างหนาสูงเดินตรงเข้ามาหาผมแบบสบายๆ หล่อๆ ไม่ต้องถีบต้องพังประตูให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะผมไม่ได้ล็อกประตู “นายโอเคไหม?”
“เมื่อกี้ ตุ๊กแก เกาะประตูห้องน้ำ”
กราฟกวาดตามองผมแวบหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เดินออกไป แต่พอดี๊ก็มีเหตุให้ต้องมองต่ำเสียก่อน
เกร๊ง!!
เสียงวัตถุบางอย่างหล่นจากตัวผมร่วงลงกระทบพื้นกลิ้งไปหยุดที่ตะแกรงกรองเศษผม
กราฟค่อยๆ ย่อตัวก้มลงไปหยิบเกียร์ส่งมาให้ผมพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่หล่นอยู่ข้างๆ จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำไป
ผมชะงัก หน้าผมร้อนวาบ ตุ๊กแกมาทำผมผ้าหลุด
หลังจากผมตั้งสติได้ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวเสร็จก็รีบขึ้นไปนั่งบนเตียงฝั่งด้านขวาที่เลือกเอาไว้ตั้งแต่เช้าโดยเว้นที่ว่างด้านซ้ายของเตียงเอาไว้เผื่ออีกคน แต่ตอนนี้คนคนนั้นไม่อยู่ในห้อง ออกไปไหนไม่รู้ จากท่านั่งผมก็เริ่มเอนตัวลงนอนจนเผลอหลับไป
แอ๊ดดดดด
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเหมือนได้ยินเสียงคนเปิดประตู ไฟในห้องพักผมถูกปิดลงแล้ว มีเพียงแสงไฟสลัวลอดส่องออกมาจากบานประตูห้องน้ำที่เปิดอ้าแง้มค้างเอาไว้ ทำให้ในห้องยังพอมีแสงสว่างให้สายตาผมยังสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวต่างๆ ได้ แสดงว่ากราฟเพิ่งกลับเข้าห้อง ผมมองเห็นชายหนุ่มตัวหนารูปร่างสูงที่คาดว่าเป็นกราฟเดินเปลือยช่วงบนออกมาจากห้องน้ำ ช่วงล่างมีเพียงกางเกงนอนขายาว มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ตามมัดกล้ามอย่างคนเล่นกีฬา กราฟเดินแกว่งลูกตุ้มนาฬิกาตรงเข้ามาหาผมที่นอนอยู่บนเตียง ด้วยแสงไฟจากห้องน้ำ ทำให้ผมมองเห็นเงาของลูกตุ้มนาฬิกาเรือนนั้นชัดถนัดตา ผมมองตามกราฟที่กำลังเดินตรงเข้ามาที่เตียงอย่างอ้อยอิ่งเหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไร และคงไม่รู้ว่าผมกำลังนอนมองเขาอยู่ กราฟเดินมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงฝั่งที่ผมนอน ย่อตัวก้มลงก่อนจะใช้มือด้านขวาจับข้อเท้าซ้ายผมยกขึ้น
ผมตกใจตาเบิกโพลง พยายามจะร้องถามว่ากราฟกำลังจะทำอะไร แต่กลับไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมา
กราฟจับขาผมยกขึ้นทำให้ผมมองเห็นว่าตอนนี้ช่วงล่างของร่างกายกำลัง ‘เปลือยเปล่า’ ขณะที่ผมกำลังตกใจทำอะไรไม่ถูก กราฟก็ใช้ปลายลิ้นสากลากโลมเลียจากปลายนิ้วเท้าขึ้นมายังข้อเท้าผม พอผมตั้งสติได้ก็กระตุกตัวพยายามดิ้นขัดขืน ผมร้องบอกให้หยุด แต่มีแค่เสียงอู้อี้หลุดลอดออกมา ผมเพิ่งรู้ปากผมถูกมัดด้วยผ้า
กราฟหยุดลากลิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม แสงไฟจากห้องน้ำทำให้ผมเห็นสีหน้าและแววตาที่จ้องมองผมผ่านเลนส์สายตาอย่างชัดเจน หน้ากราฟนิ่งปกติ
หน็อย ไอ้กราฟกล้ามาก ผมพยายามดิ้นตัวหนีและส่งเสียงร้องขอให้คนช่วย
"อู้...อี้...อื้อ"
ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา มีเพียงเสียงอู้อี้ลอดผ่านผ้าออกมาเท่านั้น แขนและข้อเท้าอีกข้างของผมถูกมัดตรึงไว้กับเตียงด้วยผ้า
เมื่อกราฟแน่ใจว่าผมไม่สามารถขัดขืนได้ เขาก็จับขาผมทั้งสองข้างแยกออกจากกัน กราฟเริ่มแก้มัดขาซ้ายของผมที่ผูกติดกับเตียง จากนั้นก็ค่อยๆ ยกขาผมขึ้นแล้วเริ่มใช้ปลายลิ้นสากลากโลมเลียจากข้อเท้าด้านซ้ายที่ทำค้างไว้ลากขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมกับเป่าลมหายใจร้อนรดลงบนผิวหนังผม จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ขนอ่อนตามตัวลุกตั้งชัน ผมรู้สึกร้อนผ่าวทุกครั้งที่ปลายลิ้นสากลากไล้สัมผัสร่างกาย ผมเริ่มหายใจติดขัด กราฟยังคงจ้องมองผมนิ่งด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ปลายลิ้นลากวนมาเรื่อยๆ ผมพยายามร้องและขยับตัวดิ้นหนีการกอบกุม ผมเห็นทุกการกระทำของกราฟแต่ทำอะไรไม่ได้ ร่างกายผมอ่อนเปลี้ยเหมือนคนไม่มีแรง ผมพยายามดิ้นขัดขืนอีกครั้ง แต่ร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรง
ผมไม่อยากให้การเสียเอกราชครั้งแรกต้องเป็นแบบนี้
กราฟหยุดขยับมือเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมนิ่งแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะก้มหน้าลงใช้ลิ้นหยอกล้อจุดแข็งขันตรงกึ่งกลางตัวผมจนพอใจ ผมสัมผัสถึงอุณหภูมิร้อนชื้นของลิ้นและโพรงปาก กราฟกำลังกลืนกินผมอย่างคนหิวกระหาย
ผมหอบหายใจถี่ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ผมรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ขืนตัวดิ้นพร้อมตะเบ็งเสียงสุดแรงเกิดอีกครั้ง ผมรู้สึกตัวเบาเหมือนลอยอยู่ในอากาศ
ตุ้บ!
ผม ตก เตียง
ผมฝันและนอนดิ้นจนร่วงหล่นจากเตียง เฮ้อ! ผมถอนลมหายใจยาวๆ ออกมา ‘ฝันบ้าอะไรวะ’ พร้อมกับก้มมองรอบๆ ตัว ผมอยู่ในชุดปกติ สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว กางเกงนอนขายาวสีฟ้าลายทาง เสื้อผ้าอยู่ครบ ไม่ได้ถูกมัดแขนมัดขา ผมชำเลืองมองอีกคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน กราฟหลับทั้งที่ยังใส่แว่น สงสัยเหนื่อยจัด ผมพยายามนอนต่อ แต่ก็ไม่หลับ พลิกตัวเปลี่ยนท่านอนใหม่จากนอนหงายเป็นนอนตะแคงขยับตัวหยุกหยิกสักพัก มองไปที่นาฬิกาถึงรู้ว่าเกือบเช้าแล้ว
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาพยายามนอนให้หลับแต่ก็ไม่เป็นผล พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็กำลังนอนมองสำรวจตัวกราฟอยู่ สงสัยเมื่อวานกราฟคงเพลียถึงนอนหลับทั้งที่ยังใส่แว่น ผมกระดืบตัวขยับไปถอดแว่นสายตาออกวางไว้โต๊ะหัวเตียงให้กราฟ หวังว่าคงจะสบายขึ้นนะ
ให้ตายเถอะครับ ถึงพ่อยักษ์ยังไม่ตื่นแต่ลูกยักษ์นี่ตื่นแล้วละครับ ตอนนี้กราฟเสกลูกชายให้กลายเป็นยักษ์ตัวแข็งไปแล้วเรียบร้อย ลูกยักษ์ไม่กลัวสายตาของผมเลยแม้แต่น้อย นั่งโด่ท้าทายสายตา ถ้าเป็นคนจริงๆ ไอ้นี่คงนิสัยไม่ยอมใครแน่ๆ พ่อก็ดูเงียบๆ แต่ทำไมลูกชายถึงนิสัยต่างจากพ่อขนาดนี้
ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้ใกล้ๆ กับหมอนที่หนุนอยู่มาดูเวลา ตอนนี้เกือบหกโมงเช้าแล้ว ผมลุกจากเตียงแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะรถบัสล้อจะเริ่มหมุนอีกทีตอนเจ็ดโมงเพื่อเดินทางกลับมหาวิทยาลัยเตรียมงานและสถานที่รอต้อนรับน้องๆ ชั้นมัธยมปลายที่จะมางาน Open House ที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้นให้แต่ละคณะได้อธิบายข้อมูลของคณะตัวเองให้กับเด็กนักเรียนที่สนใจฟัง รวมถึงเปิดโอกาสให้สามารถซักถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ด้วย โดยงานจะเริ่มประมาณเก้าโมงเช้าวันพรุ่งนี้
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกราฟก็ตื่นพอดี ตอนนี้น่าจะหกโมงกว่านิด ๆ เพราะผมอาบน้ำไม่นาน
“นายใช้ห้องน้ำเสร็จแล้วใช่ไหม” กราฟถามผมในระหว่างที่เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
“เสร็จแล้ว กราฟใช้ได้ตามสบายเลย” ผมหันหน้าไปทางอื่นเพราะกลัวถูกลูกชายกราฟสะกดจิตอีก
“เมื่อคืนนายไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่า สบายดี” ผมก้มหน้าตอบพยายามเดินเลี่ยงไปเก็บกระเป๋า ทำตัวยุ่งๆ เข้าไว้เผื่อกราฟจะได้ไม่ถามต่อ
เมื่อถึงวันงานผมต้องใส่ชุดพิธีการของมหาวิทยาลัยคือผูกเนกไทสีเทาติดเข็มรุ่นแล้วก็ใส่กางเกงสีเทาไม่ใช่กางเกงสีดำนักศึกษาเหมือนที่เคยใส่อยู่ปกติทุกวัน เปลี่ยนเป็นชุดพิธีการของทางมหาวิทยาลัยเสร็จเรียบร้อย ผมก็มานั่งเล่นอยู่บนเตียง สงสัยแต่งตัวเสร็จเร็วไปหน่อยเพราะยังเหลือเวลาอีกมาก อีกอย่างจากหอพักผมไปอาคารเรียนรวมขับรถมอเตอร์ไซค์ไปแป๊บเดียวเองไม่เกินห้านาที ระหว่างนี้ผมเลยคิดว่าจะออกไปหาขนมกินที่โรงอาหาร เพราะนั่งอยู่ห้องคนเดียวก็เบื่อ วันนี้พี่มีนกับแม่หมูมีเรียนเช้า
ผมเดินออกไปซื้อขนม นั่งกินขนมในโรงอาหารอยู่สักพัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองเวลา อีกสิบห้านาทีเก้าโมงเช้า ผมลุกจากโต๊ะเดินออกจากโรงอาหาร มือขวาล้วงเอากุญแจมอเตอร์ไซค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เดินมาถึงหน้าหอผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าฟ้าดูมืดๆ เหมือนฝนกำลังจะตก ผมเพิ่มความเร็วในการเดินเท้าไปหารถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาที่จอดเอาไว้หน้าหอเร็วขึ้น กลัวว่าฝนจะตกลงมาเสียก่อน ขณะที่กำลังไขกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ฝนก็เริ่มลงเม็ดเปาะแปะๆ จนเริ่มลงเม็ดหนักขึ้น แล้วก็ตกลงมาอย่างหนักซ่าๆๆ
ผมรีบวิ่งกลับเข้ามาที่ป้อมยามหน้าหอพัก ตัดสินใจเลือกไปอาคารเรียนด้วยรถเมล์มหาลัยแทน เพราะถ้าขับมอเตอร์ไซค์ออกไปเองเปียกชัวร์
ตอนนี้หน้าหอพักมีนักศึกษาออกมายืนรอรถอยู่หน้าป้อมยามหอพักกันหลายคน ผมเดาว่าวันนี้รถเมล์มหาลัยคนคงแน่นน่าดู เพราะนักศึกษาชายที่มีเรียนช่วงเช้าคงต้องหันมาใช้บริการรถเมล์กันเยอะแน่ๆ ยืนรอสักครู่ ผมมองเห็นรถบัสสีแสดจอดรับนักศึกษาชายป้ายประตูหอพักฝั่งโซนดี พอรถเมล์จอดสนิทนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่ก็วิ่งกรูกันขึ้นรถ จากนั้นรถเมล์ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามารับนักศึกษาประตูฝั่งโซนเอที่ผมยืนอยู่ แต่ระยะทางที่รถเมล์จอดกับป้อมยามหน้าหออยู่ห่างกันพอสมควร ผมไม่ได้หยิบร่มออกมาด้วย มองไปรอบๆ ป้อมยามก็ไม่เจอคนรู้จักเลย นักศึกษาชายที่รอรถอยู่เริ่มทยอยกางร่มของตัวเองแล้วเดินออกจากป้อมยาม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาอีกรอบ จวนจะถึงเวลานัดแล้ว ถ้าไม่ขึ้นคันนี้ผมสายแน่ๆ
ผมตัดสินใจวิ่งแซงหน้านักศึกษาชายที่กำลังเดินกางร่มฝ่าสายฝนจนไปถึงทางขึ้นรถเมล์เป็นคนแรก ดังคาดคนแน่นรถจริงๆ ผมรีบสาวเท้าเดินขึ้นรถเมล์อย่างรีบร้อน
“เหวอ!!!” ด้วยความรีบประกอบกับทางขึ้นมีน้ำฝนขังอยู่ทำให้บริเวณนั้นเปียกลื่น ผมเสียหลักหงายหลังพยายามใช้มือทั้งสองข้างคว้าหาที่จับยึดไม่ให้ตก โชคดีที่มีมือใหญ่เอื้อมมาจับแขนผมไว้ได้ทันเวลาแล้วดึงตัวผมขึ้นมาบนรถได้อย่างฉิวเฉียด
“เกือบหล่นแล้วไหมล่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมรีบขยับตัวเข้าไปในรถให้นักศึกษาชายที่กำลังยืนรออยู่ด้านล่างเดินขึ้นมา
“ทำไมเราไม่เอาร่มออกมาด้วย”
“มะนาวไม่คิดว่าฝนจะตกครับ”
“ช่วงนี้ปลายฝนต้นหนาว อากาศเดี๋ยวฝน เดี๋ยวเย็น จะไปไหนก็พกร่มหน่อยก็ดี”
“ครับ” ผมใช้มือลูบน้ำฝนออกจากหน้า ไม่กล้าสะบัดแรงกลัวน้ำกระเด็นไปโดนคนอื่น
“ด้านในยังพอมีที่ว่างเหลือไหมครับ มีคนที่ยังขึ้นไม่ได้อยู่ครับ” นักศึกษาชายที่อยู่บนรถเริ่มขยับตัวชิดกันมากขึ้น ผมพยายามยืนในท่าที่ถนัด นักศึกษาชายคนอื่นๆ เริ่มทยอยเดินขึ้นมาบนรถเมล์เรื่อยๆ จนครบหมดทุกคน ตอนนี้พวกเรากลายเป็นนักศึกษาซาร์ดีนเรียบร้อย ข้างในรถเมล์แน่นเอี๊ยด ตอนนี้หลังผมชิดอกสะโพกชิดเป้า เวลานี้ใครอย่าพิเรนทร์เผลอปล่อยลมพิษออกมาทางช่วงล่างของร่างกายก็แล้วกัน มิเช่นนั้นขมคอตายหมู่
“อึดอัดไหม วันนี้เบียดหน่อย แต่ก็อบอุ่นดี” เสียงเรียบนิ่งถามผมจากด้านหลังข้างๆ หู มันอยู่ชิดซะจนผมรู้สึกถึงไอร้อนของลมหายใจ หลังผมกำลังชิดติดอยู่กับอกแน่นๆ ของนักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวสูงจนรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ
“อุ่นสบายครับ”
“ด้านในขยับอีกนิดได้ไหมครับ” เสียงนักศึกษาชายที่ยืนอยู่ติดบานประตูรถเมล์ส่งเสียงถามเข้ามาด้านใน หลังจากรถเมล์เคลื่อนตัวมาจอดหน้าหอชายอีกป้าย นักศึกษาซาร์ดีนในรถเมล์เริ่มขยับตัวอีกครั้ง ผมก็ขยับตัวตาม
“ขยับเข้ามาอีกนิดก็ได้ หรือจะเข้ามาอยู่ในใจพี่เลยก็ได้นะ” นักศึกษารุ่นพี่พูดกลั้วขำพร้อมกับขยับตัวชิดเข้ามาหาผมอีกนิดหนึ่ง
ผมก็ขยับตัวถอยหลังตาม ยืนบอดี้ชิดกันแนบสนิท จากนั้นรถเมล์ก็เคลื่อนตัวอีกครั้ง
“วันนี้เราเรียนอะไร”
“วันนี้ไม่มีเรียนครับ ไปงาน Open House”
“อ่อ วันนี้มีงานที่อาคารเรียนรวมนี่นา”
“ครับ” คนเยอะฝนตกหนักทำให้รถเมล์ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปอย่างช้ ๆ นักศึกษาซาร์ดีนกระเด้งกระดอนตามพื้นถนน พวกผมแทบได้เสียเป็นเมียผัวกันแบบหมู่อยู่ในรถ
ในที่สุดรถเมล์ก็เคลื่อนตัวพานักศึกษาซาร์ดีนเพศชายวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักจนถึงป้ายรถเมล์อาคารเรียนรวม
เอี๊ยดดด!!
เสียงเบรกรถดังลั่น นักศึกษาเซหงายหลังทั้งคัน แต่ไม่มีใครล้ม เพราะทุกคนยืนชิดกันแน่นเสียจนไม่มีที่ว่างสำหรับการล้มรวมถึงผมด้วย
รถเมล์จอดสนิทนักศึกษาที่มีวิชาเรียนอยู่ที่อาคารเรียนรวมก็ทยอยเดินลงมาจากรถ ส่วนใครจะนั่งไปบรรณสารต้องนั่งเลยต่อไปอีกป้าย ส่วนนักศึกษาที่มีเรียนแล็บก็ต้องนั่งเลยป้ายบรรณสารไปอีกหนึ่งป้าย
ผมรีบลงจากรถ รุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังก็เดินตามลงมาด้วย นักศึกษาคนอื่นๆ ก็กรูกันลงมาหลายคนเช่นกัน
“พี่จิ้น มะนาวไปก่อนนะครับ”
พี่จิ้นอมยิ้มพยักหน้าน้อยๆ แล้วยกมือให้ผม
หลังจากมะนาววิ่งไปลับตาสักพัก นักศึกษารุ่นพี่ตัวขาวรูปร่างสูงก็เดินวกกลับมายืนรอรถเมล์คันต่อไป เช้านี้เขามีเรียนแล็บ
ผมรีบวิ่งมายังลานกิจกรรมที่มีการจัดงาน เดินไปที่คณะของตัวเองแต่ยังไม่ถึงเพราะคนมาร่วมงานค่อนข้างเยอะ ยืนกวาดสายตามองอยู่สักครู่ก็เห็นกราฟยกมือโบกเรียก ผมจึงรีบก้าวเท้าเดินตามเข้าไปรวมตัวกับเพื่อนผู้หญิงในคณะที่กำลังยืนอธิบายข้อมูลให้กับน้องๆ มัธยมปลายที่กำลังฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
“มะนาวเปียกฝนมาเหรอ ตรงนั้นมีทิชชู” ผมเดินไปหยิบแล้วก็เอาเช็ดๆ ซับๆ ตามผมตามหน้า บริเวณจุดที่เปียกและมีน้ำหยดติ๋งๆ อย่างรีบๆ พอเช็ดเสร็จก็เอาทิชชูไปทิ้งที่ถังขยะใบเล็กๆ ข้างโต๊ะ แล้วเดินกลับมาช่วยเพื่อนอธิบายข้อมูลให้กับน้องๆ อีกแรง
“ยืนนิ่งๆ”
กราฟโค้งตัวลงมา ใช้ปากเป่าทิชชูที่ติดอยู่บนปลายจมูกของผม แล้วหยิบทิชชูชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ติดอยู่ตามหน้าของผมสามสี่ห้าจุด กราฟกวาดตาไล่มองรอบใบหน้าผมอีกรอบ เมื่อเห็นว่าไม่มีเศษทิชชูหลงเหลือแล้วก็หันไปทำงานต่อ พอมองหน้ากราฟใกล้ๆ แบบนี้ หน้าใสกิ๊งมากครับ
กว่างาน Open House จะเลิกก็เกือบบ่ายสอง พอเก็บของเสร็จผมก็รีบแยกตัวออกมาเลย เพราะว่าวันนี้ไม่ได้เอารถมากว่าจะรอรถเมล์กลับหอก็คงอีกนาน ผมเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายอาคารเรียนรวม วันนี้ไม่มีแดดทั้งวัน ชักระแวงว่าฝนจะตกลงมาอีกรอบ
ผมนั่งลงบนม้านั่งไม้สีเขียวเพื่อรอรถเมล์ รออยู่นานรถเมล์ก็ยังไม่มา เวลาเดินไปเรื่อยๆ และตอนนี้ผมชักเริ่มหิวตงิดๆ
ผมหิว ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ใบไม้แห้งปลิวลอยกลิ้งไปตามถนน แต่รถเมล์ก็ยังไม่มา
ฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะๆ รถเมล์มาแล้ว ผมดีใจเพราะจะได้กินข้าวเสียที
ผมรีบกระโดดขึ้นรถเมล์ ฉึบ! ฝนลงเม็ดหนักแทบจะทันที
ถึงหน้าหอ 13 โซนเอ ฝนก็หยุดตก อะไรมันจะเหมาะเจาะพอดีขนาดนี้
“จอดหอ 13 โซนเอ ด้วยนะครับลุง” ผมตะโกนบอกลุงคนขับรถ เพราะรถเมล์มหาลัยผมไม่มีกริ่งให้กดหรอกนะครับ มีแค่สัญญาณเสียงจากคนเท่านั้น ใครจะลงป้ายไหนก็แค่ตะโกนบอก คนขับได้ยินก็จอด แต่ถ้าคนขับไม่ได้ยินก็จบ มีครั้งหนึ่งตอนที่เพิ่งเริ่มขึ้นรถเมล์ครั้งแรกผมไม่ได้บอกนึกว่าจะจอดทุกป้าย ปรากฏว่าคนขับขับรถเมล์ผ่านหน้าหอโซนเอเฉยเลย โน่น ไปจอดประตูโซนดีนู่น ผมเลยต้องเดินย้อนกลับมาใหม่ นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมเลยจำขึ้นใจ
สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากก้าวพ้นประตูเข้าหอพักก็คือ ตรงเข้าไปในโรงอาหารก่อน ตอนนี้ผมหิวมาก คาดว่าความหิวของผมตอนนี้สามารถกินยักษ์ได้ทั้งตัว กินข้าวจนอิ่มเรียบร้อยก็เดินกลับเข้าห้อง นั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนเตียงครู่ใหญ่ๆ แม่หมูก็กลับมา
“มะนาว วันนี้เราไปวิ่งกัน รู้สึกอ้วนขึ้น อยากไดเอต” เพื่อนตัวกลมผมพูดขึ้นมาหลังจากพยายามยัดขาลงกางเกงขาสั้นที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แต่ยัดเท่าไหร่ก็ยัดไม่ลง อยากจะบอกเพื่อนตัวกลมเหลือเกินว่าทำไมไม่ลองก่อนถึงค่อยตัดสินใจซื้อ ซึ่งเธอก็มักบอกผมเสมอว่า ก็ตัวนี้มันรู้สึกว่าต้องซื้อก็คือต้องซื้อ ถ้าใส่ตอนนี้ไม่ได้ เก็บไว้ใส่ตอนผอมก็ได้เองแหละ
“ได้ แต่ไม่ไปฟิตเนสนะ” ผมอยากออกกำลังกายเหมือนกัน แม่หมูกลอกตาไปมาอย่างคนกำลังใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงตัดสินใจ
“งั้น... วิ่งไปฟาร์มกันมะ เห็นตอนเย็นคนชอบไปวิ่งกันเยอะ ท่าทางน่าสนุก”
“ก็ได้ แต่ฝนจะตกอีกปะ”
“ไม่หรอกมั้ง ฟ้าก็ไม่มืดแล้วนะ” แม่หมูมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วรีบจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าออกเตรียมวิ่ง เห็นเพื่อนตัวกลมผมมีท่าทีเอาจริงเอาจัง ผมเลยรีบลุกขึ้นจากเตียงเปิดตู้ควานหากางเกงขาสั้น แต่ก็ไม่ลืมสำรวจเป้ากางเกงทุกครั้งก่อนใส่ พวกผมออกวิ่งไปตามถนนมุ่งหน้าไปฟาร์มมหาวิทยาลัย ระหว่างทางก็มีทั้งนักศึกษาและบุคลากรวิ่งอยู่ประปรายตามขอบถนน จากตอนแรกที่วิ่ง พวกผมเปลี่ยนเป็นวิ่งกึ่งเดิน จากวิ่งกึ่งเดิน พวกผมเปลี่ยนเป็นเดินกึ่งวิ่ง ในที่สุดพวกผมก็เดินทางมาถึงฟาร์มมหาวิทยาลัยจนได้
ฟาร์มมหาวิทยาลัยผมเป็นอาคารชั้นเดียว มีม้าหินอ่อนไว้สำหรับนั่งพักผ่อนอยู่หลายตัว นอกจากตัวอาคารของฟาร์มมหาลัยแล้วยังมีร้านกาแฟ ร้านขายของทานเล่นต่างๆ เช่น ร้านยำ ร้านส้มตำ ร้านลูกชิ้นปิ้งรวมอยู่ด้วย บรรยากาศตอนเย็นร่มรื่นเย็นสบายดี บริเวณรอบๆ มีไร่องุ่น แปลงดอกทานตะวัน แปลงข้าวโพด ลึกเข้าไปด้านในก็จะเป็นโรงผลิตไฟฟ้าแล้วก็มีพวกโรงเรือนของนักศึกษาวิศวกรรมเกษตรกับเทคโนโลยีผลิตสัตว์ผลิตพืช ผมกับแม่หมูนั่งพักเหนื่อยกันอยู่สักพัก เห็นเขาถือจานอาหารเดินผ่านหน้าท้องก็เริ่มส่งเสียงร้องประท้วงว่าถึงเวลาที่ต้องให้อาหารแล้ว
โครก คราก...
แต่ไม่ใช่เสียงท้องผม ต้นเสียงยิ้มเขินอายบิดตัวไปมา น่าร้ากก
“อิอิ มะนาวกินอะไรดี”
“อะไรดีล่ะ”
“อ้าว ก็ถามอยู่นี่ไง ว่าจะกินอะไรดี”
“โวะ งั้นเดี๋ยวแบ่งกัน หมูไปซื้อของกิน เดี๋ยวมะนาวไปซื้อน้ำ โอเคไหม”
“ดีลลล”
หลังจากผมเดินกลับจากไปซื้อน้ำเปล่า อาหารเกือบสิบชนิดถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ แล้วที่วิ่งมาเมื่อกี้คืออะไรวะครับเพื่อน
“หมู เยอะไป”
“นิดหน่อยน่า ก็มันน่ากินไปหมดเลย” แม่หมูยกนิ้วโป้งคอนเฟิร์มอาหารว่ารสชาติถูกปากเธอจริงๆ
“...”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้น เรากินเสร็จก็วิ่งกลับ พลังงานก็ถูกเผาผลาญอยู่ดีน่า”
เห็นเพื่อนกิน น้ำลายผมก็ไหลย้อย ผมเลยรีบเดินไปนั่งร่วมวงกินเคียงข้างเพื่อนอย่างเอร็ดอร่อย
อาหารทุกจานที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่อกี้ได้อันตรธานหายไปแล้ว
“อิ่มจัง ถ้าเดินกลับจุกแน่ๆ โทรบอกพี่มีนมารับดีกว่า” พูดจบเพื่อนตัวกลมผมก็หยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาพี่มีนให้ออกมารับ สรุปวันนี้การออกมาวิ่งเท่ากับการเพิ่มน้ำหนัก
“โหยย พี่มีนทำไมขับรถคันนี้มาล่ะ ไม่เอารถมะนาวหรือรถออยด์มา รถคันนี้ซ้อนสามไม่น่าไหว” แม่หมูบ่นหงุงหงิง ผมมองดูรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีดำพี่มีนเคยบอกผมว่าคันนี้เจ๋งสุดแล้ว ขับแบบไม่ต้องใส่แว่นตา rayban ก็ยังเท่ ตอนนี้พี่เมตผมหน้าโหดนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ สายตากะเบาะด้านหลังน่าจะนั่งได้แค่คนเดียว
“เออ พี่ลืมว่ะ เอางี้ มะนาวมานั่งด้านหน้าตรงถังน้ำมัน ส่วนเรามานั่งเบาะหลัง” พี่เมตตบถังน้ำมันปุๆ
“...” ในขณะที่ผมกำลังประเมินสถานการณ์ ผมก็คิดว่าเดินกลับเองก็น่าจะไหว เพราะตอนนี้ก็ยังไม่มืดมาก มองไปตามถนนก็ยังมีคนเดินกลับ “เดี๋ยวมะนาวเดินกลับเองก็ได้พี่มีน อยากเดินย่อยด้วย”
“เบาะวีไอพีแบบนี้ไม่รักกันจริงไม่ให้นั่งนะคร้าบบ”
สุดท้ายวันนี้ผมกลายเป็น ‘ตุ๊กตาหน้ารถ’ บนถังน้ำมันรถมอเตอร์ไซค์คันโตซะแล้ว
ปี๊นนน... ปี๊นนน... พี่เมตผมค่อยๆ ชะลอรถ
“แบ่งมานั่งรถผมคนนึงก็ได้นะครับ”
“ดีเลยน้อง ขอบคุณมาก”
ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็ถูกถ่ายโอนให้มานั่งซ้อนท้ายรถเวสป้าสีเขียวมะนาวอีกคัน
ขับยังไม่ถึงไหนพี่โอมก็ร้องโอ๊ยแล้วก็จอดรถ บอกว่าแมลงบินเข้าตา พี่เข้มก้มหน้าหันมาให้ผมช่วยเอาแมลงออกจากตา ผมมองไม่เห็น พี่เข้มเลยเดินไปยืนหน้ารถที่มีไฟเปิดสว่าง ผมใช้นิ้วมือถ่างเปลือกตาก็เห็นมีแมลงตัวสีดำนอนแอ้งแม้งอยู่จริงๆ ผมพยายามคิดว่าจะใช้อะไรเขี่ยแมลงออกจากตาดี แล้วก็นึกขึ้นได้ ผมรีบดึงชายเสื้อเข้าไปจิ้มเอาแมลงออกแต่ความยาวเสื้อมันไม่ถึง
“พี่โอมก้มตัวลงมาอีกนิดหนึ่งครับ เสื้อมะนาวไม่ถึง” พี่เข้มก้มตัวลงมาต่ำอีกแต่ปลายชายเสื้อผมก็ยังไม่ถึง จนในที่สุดพี่โอมคงนึกขึ้นได้เลยย่อตัวนั่งลง เออ คราวนี้พอดีเลย ทำไมไม่นั่งลงตั้งแต่ทีแรก
ผมเดินเข้าไปใกล้ดึงปลายชายเสื้อเลิกขึ้นจากตัว ตอนนี้หน้าพี่โอมอยู่เลยเอวผมขึ้นมานิดหน่อย ผมใช้ปลายชายเสื้อยืดค่อยๆ จิ้มเข้าไปที่ด้านในลูกตาเบาๆ จนในที่สุดแมลงเจ้าปัญหาก็ติดเสื้อออกมา
“เอาแมลงออกได้แล้วครับ ตาพี่เป็นไงบ้าง รู้สึกโอเคขึ้นไหม” พี่เข้มกลอกตาไปมาสามสี่ทีก่อนจะหันมาตอบผม
“โอเคละ แค่เคืองตานิดหน่อย”
“พี่ขับรถไหวไหมครับ ถ้าไม่ไหว มะนาวขับให้ ตอนนี้ตาพี่แดงมากเลย” ผมหันไปถามเพราะเห็นพี่โอมเงียบผิดปกติ
“มึงขับแล้วกัน” พี่เข้มพูดเสร็จก็เดินไปนั่งลงบนเบาะรถด้านหลัง เว้นที่ว่างด้านหน้าเอาไว้ให้ผมขึ้นไปนั่ง สรุปผมเป็นคนขับมียักษ์ตัวเข้มซ้อนท้าย
“น้ำมันรถกูใกล้หมดยังวะ” พี่เข้มเอาคางมาวางเกยไหล่ซ้ายผมมองดูเกจ์น้ำมันบนหน้าปัดรถ
“เหลือเต็มเลยพี่” ผมก้มหน้าลงไปมองก่อนจะตอบพี่เข้ม น้ำมันเหลืออยู่เกือบครึ่งถังได้
“อืม สงสัยกูจำผิด” พี่เข้มกลับไปนั่งตามปกติ สงสัยถูกแมลงบินเข้าตาจนทำให้สมองรวน ขับรถมาถึงหน้าหอผมก็ขอบคุณพี่เข้มแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน พอเลี้ยวมาถึงเฟสห้องผมก็เห็นนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่นั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง
“มะนาวเดินเร็วๆ วันนี้เฟสเรามีปาร์ตี้" เสียงเพื่อนตัวกลมผมดังขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาชายนับสิบชีวิต
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 17: คางคกตัวที่สอง
บรรยากาศหน้าห้อง 7712 ตอนนี้กำลังสนุกสนาน นักศึกษาชายประมาณเจ็ดแปดคนนั่งล้อมวงกันบนโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งเบียดกันบนที่นั่งบ้าง ยืนอยู่รอบๆ โต๊ะบ้าง พี่เมตกับแม่หมูนั่งตรงกลางวงมือกำลังสาละวนจับตะหลิวทอดเนื้อแดดเดียวในกระทะไฟฟ้าสีแดงที่ตั้งวางอยู่ตรงกลางโต๊ะ เนื้อทอดโชยกลิ่นหอมลอยขึ้นมาเตะจมูก ยั่วให้น้ำลายสอจริงๆ พี่เมตกับแม่หมูกำลังเอร็ดอร่อยกับการกินเนื้อทอดในกระทะ ชิ้นไหนสุกก็หยิบขึ้นมากินกันก่อน ส่วนคนที่รอให้เนื้อสุกก็คุยกันล้งเล้งเสียงดัง
ผมยืนมองก็อดขำแม่หมูไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้ผมกับแม่หมูเพิ่งกวาดอาหารที่ฟาร์มมหาลัยลงท้องมาหลายชนิด ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีเพื่อนตัวกลมผมก็มานั่งปุ๊กลุกโซ้ยเนื้อทอดในกระทะซะแล้ว
เพียะ!
เพื่อนตัวกลมผมใช้ฝ่ามือป้อมๆ ตีมือพี่มีนที่กำลังตั้งท่าหยิบเนื้อทอดในจาน “พี่มีนให้เนื้อในกระทะสุกหมดก่อนสิคะ แล้วค่อยหยิบกินพร้อมกัน ทอดไปกินไปแบบนี้ คนรอหิวไส้กิ่วกันพอดี”
“อ้าว ไรวะ ทีน้องเมตยังหยิบกินได้เลยนะคร้าบ” พี่มีนชักมือกลับ หันมามองแม่หมูค้อนๆ ส่วนคนอื่นที่นั่งรออยู่ก็หัวเราะสนุกสนาน
“ออยด์แค่ชิม ไม่ได้กิน” เพื่อนตัวกลมลอยหน้าลอยตาพูด แสดงจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจน ปาร์ตี้คราวนี้เธอรั้งตำแหน่งแม่ครัวใหญ่ประจำงาน
“กินไปทอดไป อร่อยดีออก” พี่มีนยังไม่วายแย้ง สงสัยคงอดใจไม่ไหว กลิ่นเนื้อทอดในกระทะหอมฟุ้งตลบยั่วให้น้ำลายไหลย้อยจริงๆ
“ไม่-ได้-ค่ะ” แม่หมูพูดช้าๆ ชัดๆ ยื่นคำขาดให้พี่มีน ก่อนจะหันมาพูดกับผมที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง
“มะนาวมากินเนื้อทอดด้วยกันสิ” แม่หมูหันหน้ามาชวนผมที่กำลังยืนมองอยู่
“หอมดี เนื้ออะไรพี่มีน” ผมหันหน้าไปถามพี่เมตที่กำลังนั่งจ้องเนื้อทอดในกระทะตาไม่กะพริบ
“ยังไม่รู้เหมือนกัน ไอ้มดเป็นคนเอามา สงสัยเนื้อโคขุนละมั้งน้องเมต” พี่มีนโบ้ยปากไปทางมดที่กำลังคุยโม้อยู่กับเพื่อนอีกคนอย่างออกรสชาติ มดเป็นหนุ่มภูไทครับ มาจากเมืองสกลนครแหล่งเนื้อโคขุนชื่อดัง สงสัยเพิ่งกลับบ้านมาเลยขนเนื้อแดดเดียวกลับมาฝากด้วย เจอหนุ่มภูไทด้วยกันผมจึงใช้ภาษาซาวนด์แทร็กคุยซะเลย
“เอ็ดเผออยู่ คือเว้าดั๋งแท๊ะ” (ทำอะไรอยู่ คุยกันเสียงดังจัง)
“ท็อดเน้อ เจ้าไป๋เผอมา” (ทอดเนื้อ มะนาวไปไหนมา)
“มาตะฟาร์ม มดโต๋ไปเอาเน้อมาบ่อ เอามาจากไสท็อดกิ๋น เม้อบ้านมาบ่อ” (มาจากฟาร์ม มดเอาเนื้อมาเหรอ เอามาจากไหน กลับบ้านมาเหรอ
“เฮาเอามาจากเฮิ้น เมือบ้านมา กิ๋นเข้าละบ่ มากิ๋นเข้านัมเด๋ว” (เราเอามาจากบ้าน กลับบ้านมา กินข้าวหรือยัง มากินข้าวด้วยกัน)
“กิ๋นแล่ว หอมดี๋ เน้อหยัง โคขุนบ้อ” (กินแล้ว หอมดี เนื้ออะไร โคขุนเหรอ)
“บ่แม้น เน้อหมา” (ไม่ใช่ เนื้อหมา)
“ผะเหลอเด๊ะ” (อะไรนะ)
“เน้อหมา” (เนื้อหมา)
“มิได่ เฮากิ๋นเข้ามาแล่ว” (ไม่เป็นไร เรากินข้าวมาแล้ว)
ระหว่างที่ผมคุยกับมดเรื่องเนื้อที่เอามาทอด เนื้อในกระทะก็สุกพอดี แม่หมูกับพี่มีนรีบใช้ตะหลิวตักเนื้อทอดออกจากกระทะวางไว้ในจาน พอเนื้อถูกตักออกจากกระทะยังไม่ถึงหนึ่งนาที เนื้อที่เพิ่งทอดสุกใหม่ๆ ก็หายวับไปกับตาราวกับว่ามีใครเล่นมายากลซ่อนเนื้อทอด
“ซื้อเนื้อมาเท่าไหร่คะมด ช่วยๆ กันหาร”
“กินเลยๆ ไม่เป็นไร ไม่ต้องหารหรอก”
“หารเถอะ”
“ไม่เป็นไรพี่ ไอ้นี้พวกนี้มันอยากลองกัน จังหวะที่ผมกลับบ้านพอดี เลยไปหามาให้” มดหันมาตอบพี่เมตผมชัดๆ อีกครั้งในขณะที่มือกำลังคลี่กระดาษหนังสือพิมพ์หนาปึกออกจากมัดเนื้อตูบขุนที่ถูกห่อมาอย่างดี
“แถวนั้นเยอะเลยเหรอวะ”
“หายากแล้วพี่ ต้องรู้แหล่งจริงๆ”
ปาร์ตี้เนื้อสวรรค์ตูบขุนก็ดำเนินไปเรื่อยๆ นักศึกษาแถวนั้นก็เดินวนมาลองกันสักชิ้นสองชิ้น บางคนรู้ทั้งรู้ว่าเป็นเนื้อตูบขุน แต่ก็อยากลองดูสักชิ้นในชีวิต แต่ก็ยังกล้าๆ กลัวๆ ทำให้เกิดเหตุการณ์ขำๆ ให้เห็น เพราะจะหยิบกันทันทีเลยก็ไม่กล้า แต่ก็ยังอยากลองอยู่ดี บางคนก็แค่อยากมาดู แต่ก็โดนเพื่อนจับขึงง้างปากให้ลองชิมดูสักชิ้น บรรยากาศก็เลยชุลมุนวุ่นวายครื้นเครง ในที่สุดปาร์ตี้ก็เลิกราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับห้องใครห้องมัน
“มะนาวจ๋า ทำหน้าที่ด้วย” หลังจากปาร์ตี้จบเพื่อนตัวกลมผมก็เอ่ยเสียงหวานกึ่งขอร้องให้ผมทำหน้าที่แม่สื่อให้อีกตามเคย
“วันหลังนะ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วต้องรีบอ่าน ไม่งั้นได้คะแนนรองมินแน่” ผมละสายตาจากหน้าหนังสือขึ้นมาตอบเพื่อน
“แน่ใจว่าหนังสือเรียน?”
“รู้ทันเกินไปแล้ว ก็เลยต้องรีบอ่านให้จบไง พอถึงวันสอบจะได้มีสมาธิอ่านแค่หนังสือเรียน จิตใจจะได้ไม่ว่อกแว่กไปเรื่องอื่น” เพื่อนเมตตัวกลมขัดจังหวะผมได้ถูกช่วงเวลาจริงๆ ก็ผมกำลังอ่านการ์ตูนถึงตอนสนุกพอดีเลยอะ
“ค่อยกลับมาอ่านต่อก็ได้น่า นะ...” แม่ลากเสียงอ้อนยาว ส่งสายตาเว้าวอน กะพริบตาปริบๆ
“นะ”
“นะ”
“นะ”
“นะ”
“โอเค แต่คุยแป๊บเดียวนะ” โทรให้ก็ได้วุ้ย ถ้าจะตื๊อขนาดนี้ เพื่อนเมตยอมโทรให้ก็ได้จ้า
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“กราฟครับ”
“มะนาวนะ”
“อืม” กราฟก็ตอบสั้นๆ สไตล์เดิมของเขานั่นแหละ ส่วนผมก็ต้องเป็นคนจุดประเด็น หาเรื่องคุย โน่นนี่นั่นนู่นไปเรื่อย แต่มันก็คุยกันได้
“กราฟ รถมอไซค์ที่กราฟใช้ตอนนี้ เขาเรียกว่าอะไรนะ” วันนี้ผมเห็นนักศึกษาขับรถมอเตอร์ไซค์แบบเดียวกับที่กราฟขับอยู่ในมหาวิทยาลัยหลายคัน ลักษณะเหมือนรถแข่งคันจิ๋ว
“KSR”
“คันละเท่าไหร่”
“นายจะซื้อ?”
“เปล่า เห็นเด็กนักศึกษาขับในม.กันเยอะ คันเล็กๆ มองไปมองมาก็รู้สึกว่าเท่ น่าขี่ดีเหมือนกัน”
“ถ้านายอยากลอง มาเอาไปขับได้”
“จริงอะ”
“จริง”
“หุย หล่อ สปอร์ต ใจดี ให้ได้เป็นสามีรักตายเลย”
“เกินไป”
“นี่ๆ กราฟ ถามจริงๆ เลยนะ ที่บอกว่าเพื่อนเราน่ารักเหมือนคางคกอะ ตอนนี้ยังคิดงั้นอยู่ปะ”
“ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม”
“ไม่น่ารักเหมือนอย่างอื่น?”
“อย่างอื่น?”
“แมวน้ำ เพนกวิน ลูกหมา ลูกแมว ปลาทอง สลอธ คิงคองงี้”
“คางคกน่ารักกว่า”
“ถามจริง คางคกน่ารักตรงไหน”
“นั่งนิ่งๆ ตวัดลิ้นกินแมลง”
บทสนทนาของผมกับกราฟก็จบลงเท่านั้นแหละครับ วันนี้เป็นการคุยโทรศัพท์กับกราฟที่หลอนและสั้นที่สุดสำหรับผม หวังว่าคืนนี้ผมคงไม่เก็บไปฝันประหลาดๆ อีกนะ
“แม่หมูเดินไปมาร์ตชายกันไหม” หลังจากวางสายโทรศัพท์ผมก็รู้สึกอยากกินขนมเลยตัดสินใจชวนเพื่อนตัวกลมไปมินิมาร์ตหอชาย
“ไม่ดีกว่า จะอาบน้ำแล้ว”
“แล้วจะฝากซื้ออะไรไหม”
“ไม่ละ แต๊งกิ้ว”
“พี่มีนเอาอะไรไหม มะนาวจะเดินไปมาร์ต” พี่เมตที่กำลังนั่งเล่นคอมอยู่โบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่เอาอะไร
เมื่อทุกคนไม่ฝากซื้ออะไรผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ เปิดประตูแล้วเดินออกไปมินิมาร์ตหอชาย วันนี้มินิมาร์ตหอชายคนบางตา ซื้อขนมเสร็จผมก็ออกมานั่งรอโก๋บนม้านั่งด้านหน้า
ผมนั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นดอกคูณหน้ามินิมาร์ตหอชาย ตอนนี้ในหัวกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ปากคาบแท่งกูลิโกะเคลือบครีมรสสตรอว์เบอร์รี มือซ้ายถือแท่งกูลิโกะอีกแท่งเอาไว้ ส่วนมือขวาถือกล่องกูลิโกะที่ถูกเปิดแล้ว ผมมองเห็นชายหนุ่มตัวหนารูปร่างสูงตัดผมทรงสกินเฮดเดินผ่านหน้าเข้าไปในมินิมาร์ต
“กินอะไร” ชายหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนทิศทางในการเดิน เขาหันหลังเดินกลับมาหาผมที่นั่งอยู่บนม้านั่งคนเดียว แววตาขี้หงุดหงิดจ้องมองผมนิ่ง ขายาวทั้งสองข้างก้าวฉับตรงดิ่งเข้ามาหาผม
“...” ผมชูกล่องกูลิโกะป๊อกกี้ขึ้นมาเพื่อตอบคำถาม เพราะปากพูดไม่ได้ มีแท่งกูลิโกะคาเอาไว้อยู่
ชายหนุ่มตัวสูงคนนั้นเดินมาหยุดยืนตรงหน้าผม ชะโงกหน้าเข้ามามองดูขนมใกล้ๆ
ป๊อก!
เสียงกัดแท่งขนมป๊อกกี้ดังขึ้น ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใช้ปากกัดแท่งป๊อกกี้จากปากของผม
จังหวะที่ผมกำลังอยู่ในอารมตกใจ เสียงป๊อกกี้หักก็ดังขึ้นติดๆ กัน
ป๊อก!
ป๊อก!
ป๊อก!
ความยาวของป๊อกกี้ที่คาอยู่ในปากของผมสั้นลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เหลือความยาวไม่ถึงนิ้ว สายตาของเราทั้งคู่ประสานกัน
“อร่อยว่ะ”
โป๊กก!!
ฝักคูณแห้งหล่นลงมากระแทกโดนหัวชายหนุ่มตัวสูงผิวเข้มเสียงดัง สม!
“โอ๊ย! เชี่ย! เจอมึงนี่กูซวยตลอด” ยักษ์ตัวเข้มใช้มือลูบหัวป้อยๆ มองไปรอบๆ ตัว แต่มองไม่เห็นใครนอกจากฝักคูณแห้งที่หล่นลงมาจากต้น
“มะนาว” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้น ผมกับยักษ์ตัวเข้มหันไปมองหาต้นเสียงปริศนาที่เรียกชื่อผมทันที
“มะนาวทางนี้ๆ”
“เคๆ”
แล้วพวกผมสองคนก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ของโก๋มุ่งหน้าไปเซเว่น ทิ้งให้ไอ้พี่เข้มยืนลูบหัวตัวเองป้อยๆ อยู่ตรงนั้น สมน้ำหน้า ชอบกวนนิ้วสั้นๆ ผมดีนัก
สิบโมงของวันนี้ผมมีนัดติวหนังสือที่บรรณสารกับเพื่อนๆ อาจารย์ที่ปรึกษานัดรุ่นพี่มาติวหนังสือให้ โต๊ะที่พวกผมนั่งวันนี้เป็นโต๊ะขนาดใหญ่สามารถนั่งได้ราวสิบคน
ผมนั่งเก้าอี้ติดผนัง แต่สามารถมองเห็นโต๊ะด้านนอกได้ นั่งติวกันไปสักพัก ผมก็เห็นนักศึกษาวิศวะกลุ่มใหญ่เดินเข้ามา หนึ่งในนั้นมีคนที่ผมรู้จักรวมอยู่ด้วย แต่เขามองไม่เห็นผม นักศึกษาวิศวะกลุ่มนั้นเลือกนั่งโต๊ะห่างจากโต๊ะที่ผมนั่งไปประมาณห้าตัว คนที่ผมรู้จักนั่งเก้าอี้หันหน้ามาทางผม ระหว่างที่ผมกำลังนั่งจ้องเขาอยู่เขาก็หันหน้ามองมาทางผมพอดี เขายกมือขึ้นทักทายผม ผมก็ส่งยิ้มตอบ
เขาพยายามสื่อสารกับผมด้วยคำพูดอะไรสักอย่าง เขาอ้าปากพูดแบบไม่มีเสียง ผมพยายามอ่านปาก แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร
ครู่หนึ่งเหมือนเขานึกอะไรออก เขาก้มลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ ก่อนจะยกกระดาษเอสี่สีขาวที่มีข้อความตัวใหญ่อยู่ตรงกลางหน้ากระดาษขึ้นมา
‘โชค A ครับ’
ผมก้มหน้าลงเขียนบ้าง
‘Thanks P’จิ้น’
ติวเสร็จก็เกือบเย็น ผมพาร่างที่เกือบแตกสลายขับรถคุรุสภาสีขาวกลับหออย่างเหนื่อยล้า
“มะนาว ถามจริงเถอะ ไหนเคยบอกว่าที่ห้อยเกียร์เอาไว้เพราะอยากเห็นพิรุธของคนให้ แต่ทำไมเลือกใส่เฉพาะเสื้อยืดคอกลมตลอดเลยล่ะ ทำอย่างนี้แล้วชายปริศนาคนนั้นเขาจะเผยโฉมหน้าออกมาได้ยังไง ในเมื่อคอเสื้อมันปิดสนิทมิดชิดขนาดนี้ มองเห็นแค่สายหนังไม่เห็นเกียร์” เพื่อนตัวกลมผมเอ่ยปากถามขึ้นมาในขณะที่พวกเรากำลังนั่งเล่นอยู่บนเตียงของตัวเอง
“เออ...ก็จริง ลืมไปเลย” ผมลืมไปเลย ก็ช่วงนี้ชีวิตผมมันวุ่นๆ
“ทีหลังหัดใส่เสื้อแบบอื่นบ้าง คอวี คอปาดก็ได้ จะได้เห็นสร้อยที่ห้อยเกียร์ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็หยิบเสื้อคอกลมมาใส่ตลอด”
“มิน่า ไม่เห็นมีใครถามถึงเรื่องเกียร์เลย ทั้งที่ห้อยอยู่ตลอด”
“จ้ะ พ่อพวงมะนาว”
ผมรีบพยักหน้ารับคำเพื่อนตัวกลมของผม ก่อนจะเอ่ยปากชวนเพื่อนไปอ่านหนังสือ
“แม่หมูคืนนี้ไปอ่านหนังสือที่บรรณสารกันไหม” ตอนนี้ผมอ่านการ์ตูนวายจบหมดทุกเล่มแล้วครับ ถึงเวลาที่ผมควรตั้งใจอ่านหนังสือเรียนเพื่อเตรียมตัวสอบ เริ่มเข้าสู่เทศกาลสอบปลายภาคแล้ว ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยผมจะเปิดทำการให้นักศึกษาไปอ่านหนังสือได้ถึงเที่ยงคืนก่อนถึงวันสอบวันแรกประมาณสองสัปดาห์ และจะเปิดทำการตามเวลาปกติหลังจากที่นักศึกษาสอบเสร็จวันสุดท้าย แต่ถ้าหากใครอยากติวหนังสือเป็นกลุ่มหรืออยากอ่านทั้งคืนจนถึงเช้าก็จะรวมตัวกันไปติวตามอาคารเรียนรวม หรือตามใต้ถุนของหอพักต่างๆ เพราะตามอาคารเหล่านี้เปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง แต่ผมชอบไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดมากกว่าเพราะเงียบและมีแอร์ ช่วงนี้นักศึกษาก็เริ่มรวมตัวกันอ่านหนังสือกันบ้างแล้ว คืนนี้บรรณสารเปิดให้บริการถึงเที่ยงคืนเป็นคืนแรก
“คงไม่ได้ไปหรอกมะนาว คิวเต็ม คืนนี้เพื่อนนัดติวที่ใต้ถุนหอหญิง” เพื่อนตัวกลมหันมาตอบก่อนจะเรียงชีตใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวออกไปติว ช่วงนี้ผมกับแม่หมูต่างคนก็ต่างเอาชีวิตรอด เพราะสอบกลางภาคที่ผ่านมาทำคะแนนกันได้ไม่ค่อยดี ส่วนพี่เมตผมช่วงนี้ก็อยู่ไม่ติดห้องเหมือนกัน มีคิวติวหนังสือตลอด จะกลับเข้าห้องอีกทีก็ตอนดึกๆ หรือไม่ก็ตอนเช้า บางวันก็นอนบ้านพี่กุ้งที่เช่าบ้านเดี่ยวเป็นหลังไว้ด้านนอกมหาวิทยาลัย
ส่วนมากผมเลยต้องอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องคนเดียว และหน้าที่แม่สื่อของผมก็ถูกละเลยชั่วคราว
“ช่วงนี้เครียดเนอะ สักชั่วโมงไหม?” จู่ๆ เพื่อนเมตตัวกลมของผมก็พูดขึ้นมาลอยๆ วันนี้เพื่อนตัวกลมผมว่างนอนอยู่ห้องเพราะไม่มีคิวติวหนังสือ
“สักชั่วโมง?” ผมเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“อยากรำพัดคลายเครียด”
“เล่นไพ่ตอนนี้เนี่ยอะนะ?” ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพื่อนตัวกลมผมก็พยักหน้ารับอย่างไม่มีอิดออด
“ก็อ่านหนังสือเยอะ ก็อยากรีแลกซ์พักสมองบ้าง”
“ดีเหมือนกัน” ผมตอบตกลงทันทีเพราะคิดว่ายังมีเวลาเหลืออยู่อีกหลายวันก่อนถึงวันสอบวันแรก
สมาชิกขาไพ่ก็เหมือนเดิมทั้งหมดสี่ขา มีผม แม่หมู อีผี และอีหมู สมาชิกครบขบวนการสี่ขาก็เริ่มต้น เล่นไปได้สักพักจนครบชั่วโมงผมไม่เห็นทีท่าว่าจะมีใครเลิก จึงพูดท้วงขึ้นมา
“อีกสองตาเลิกเล่นได้แล้วนะ จะครบชั่วโมงแล้ว”
“ยังไม่ครบเลย” อีผีตอบผม
“ไม่ครบได้ไง เราเล่นกันตอนสองทุ่มกว่า ตอนนี้จะสามทุ่มครึ่งแล้วนะ” ผมหยิบโทรศัพท์มาดูเวลาอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“ครบชั่วโมงแล้วใช่ไหม” แม่หมูที่กำลังสับไพ่อยู่หันมาถามผม
“ใช่” ผมพยักหน้าตอบเพื่อนตัวกลม
“ถ้าอย่างนั้นเวลาของดิฉันหมดลงแล้วค่ะ” แม่หมูวางไพ่ก่อนจะพูดต่อว่า
“ใครจะเป็นเจ้าต่อ”
“อ้าว สรุปเอายังไงแน่ ไหนบอกจะเล่น ‘สักชั่วโมง’”
“รู้สึกมะนาวกำลังเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป” อีหมูพูดเปรยขึ้นมา
“เข้าใจอะไรผิด?”
“สักชั่วโมงก็คือ ผลัดกันเป็นเจ้าคนละชั่วโมงค่ะเพื่อน” แม่หมูตอบผม
“ฮะ! เป็นเจ้าคนละชั่วโมง”
“ถูก”
ผมอยากจะบ้า ที่บอกมาตลอดว่าไปเล่นไพ่ ‘สักชั่วโมง’ คือการหมุนวนเปลี่ยนเป็นเจ้า ‘คนละชั่วโมง’ ถ้าผมไม่หลวมตัวเล่นด้วยคงไม่รู้
วันสุดท้ายของการสอบปลายภาคของผมก็มาถึง ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาของการสอบผมใช้ร่างกายค่อนข้างเปลืองแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ตะบี้ตะบันอ่านหนังสือถึงขึ้นเก็บไปฝัน วันนี้ผมคิดว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือที่บรรณสาร
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“ฮัลโหล”
“มะนาวเหรอ กำลังจะโทรหาพอดี ไปอ่านหนังสือที่บรรณสารด้วยกันไหม”
“แสดงว่าเราใจตรงกัน ใกล้ออกยัง จะออกไปตอนนี้เลยไหม”
“ออกไปเลย เจอกันที่บรรณสารชั้นสอง มุมนิตยสารนะ”
“ได้ๆ เจอกัน”
ตกลงกับโก๋เสร็จผมก็หยิบกระเป๋าเป้ที่ข้างในเต็มไปด้วยหนังสือเรียนขึ้นสะพายหลังทันที ปิดประตูล็อกห้องเรียบร้อยก็เดินออกไปหน้าหอเพื่อขับรถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมมุ่งหน้าไปบรรณสาร
ขับไปถึงลานจอดรถของบรรณสาร ผมอยากตะโกนถามพระเจ้า วันนี้เป็นวันที่รถมอเตอร์ไซค์มาจอดรวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมายหรือเปล่าครับ แต่ก็นั่นแหละ ช่วงนี้ฤดูกาลสอบนี่นา ใครก็ต้องเอาตัวให้รอด รถมอเตอร์ไซค์จอดเรียงกันเป็นตับแทบไม่มีที่ว่างให้รถผมจอดเลย ผมต้องเข็นรถหาที่จอดอยู่นานกว่าจะหาที่จอดได้ก็เล่นเอาผมเหนื่อย
จอดรถมอเตอร์ไซค์เสร็จ ผมก็รีบเดินเข้าไปในบรรณสาร เพราะเริ่มรู้สึกร้อน อยากได้แอร์เย็นๆ บ้าง แต่พอเท้าผมก้าวเข้าไปในบรรณสาร ผมก็ต้องเซอร์ไพรส์ครั้งที่สอง และอยากตะโกนถามพระเจ้าอีกรอบ คนหรือมด? นักศึกษาทั้งชายและหญิงจับจองที่นั่งกันเต็มห้องสมุด ผมลองใช้สายตากวาดตามองไปรอบๆ แทบไม่มีโต๊ะว่างเหลืออยู่เลย บางคนถึงขั้นนั่งอ่านหนังสือกันบนพื้น หวังว่าโก๋คงจองที่นั่งได้เรียบร้อยแล้วนะ ผมรีบก้าวขาเดินผ่านฝูงนักศึกษาไปยังจุดนัดพบ มุมนิตยสาร ชั้นที่สอง
เดินมาถึงชั้นสอง เป็นดังคาดไม่มีที่ว่างเหลือสำหรับผม ผมมองไม่เห็นโก๋ในบริเวณพื้นที่นัดหมาย
สถานการณ์ชักไม่ค่อยดี ผมจึงล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหาตัวช่วย
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“ฮัลโหล โก๋อยู่ไหนแล้ว”
“กำลังจะออกไป” ความหวังผมดับสิ้น นึกว่าจะได้คำตอบดีๆ แต่โก๋เพิ่งจะออกมา
“งั้นไม่ต้องออกมา อ่านหนังสือที่ห้องนั่นแหละดีแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่มีที่ว่าง วันนี้คนเยอะยังกับมด”
“อ้าวเหรอ ขอบใจที่โทรมาบอก แล้วมะนาวเอาไง”
“ว่าจะลองเดินวนดูอีกรอบ ถ้าไม่มีที่ว่างก็คงกลับ”
วางสายจากโก๋เสร็จผมก็ลองเดินวนหาที่นั่งอีกสักรอบอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ไหนๆ ก็ออกมาแล้วไม่อยากมาเสียเที่ยว ผมเริ่มเดินดูจากชั้นสอง เดินมองหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่มีที่ว่าง บางทีโต๊ะว่างแต่ก็มีหนังสือวางจองเอาไว้ จนผมเดินมาถึงแถวโต๊ะไม้อ่านหนังสือสำหรับสองคนนั่งที่อยู่ติดหน้าต่างริมห้องสมุด ปกติผมไม่ค่อยชอบมานั่งแถวนี้ เพราะชอบนั่งอ่านหนังสือคนเดียวมากกว่า กลัวว่าถ้าเรานั่งอยู่แล้วมีใครที่ไม่รู้จักมานั่งข้างๆ จะไม่เป็นส่วนตัว แต่วันนี้ผมไม่เลือกมาก ขอให้มีที่ว่างก็พอ เดินไล่ไปทีละโต๊ะจนผมเจอคนรู้จักนั่งอยู่ ที่สำคัญที่นั่งข้างๆ ที่อยู่ด้านใน ‘ว่าง’ ไม่มีคนนั่ง
“กราฟ เก้าอี้ข้างๆ มีคนนั่งไหม?” ผมเอ่ยปากถามนักศึกษาหนุ่มหน้าตาดีใส่แว่นที่กำลังนั่งขะมักเขม้นอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้า
เขาละสายตาจากหนังสือตรงหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ “ไม่มี”
ผมตาโตดีใจที่ยังมีที่นั่งเหลือสำหรับตัวเอง ก่อนจะรีบเอ่ยปากตอบตกลงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ
“ขอนั่งด้วยคนนะ” ผมรีบเดินเบี่ยงตัวเข้าไปนั่งโต๊ะด้านในแล้วใช้มือรูดซิปเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือออกมา
เปิดกางหนังสือไปยังหน้าที่อ่านค้างเอาไว้ แล้วก็เริ่มอ่านหนังสือต่ออย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงกระดาษดังขึ้นเป็นระยะเวลาที่เปิดพลิกหน้าใหม่ อ่านหนังสือไปสักพักจนถึงบรรทัดที่ขีดมาร์กเอาไว้ อ่านทวนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เข้าใจ จึงตัดสินใจหันไปถามอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ผมไม่กล้าเอ่ยปากถามเพราะเห็นอีกคนยังคงนั่งนิ่งอ่านหนังสือตรงหน้าอย่างขะมักเขม้น ตาจ้องหนังสือ หูทั้งสองข้างมีหูฟังสีขาวเสียบเอาไว้
“...” ผมใช้สายตามองสำรวจอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างพิจารณา หน้าตาเหมือนคนกำลังตั้งใจอ่านหนังสือแต่หูเปิดฟังเพลง มันจะอ่านหนังสือรู้เรื่องเหรอวะ ผมคิดในใจ
“มีอะไรไหม?” ฝ่ายที่ถูกจ้องเอ่ยปากถาม สงสัยผมจ้องนานไปหน่อย
“อะ...เอ่อ คือเราไม่เข้าใจหัวข้อตรงนี้น่ะ” ผมสะดุ้งนิดหน่อย เพราะจู่ๆ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมา ผมรีบขยับเก้าอี้แล้วหยิบหนังสือยื่นไปวางไว้ตรงหน้าอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กราฟอ่านหัวข้อที่มาร์กเอาไว้ แล้วหันหน้ามาถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ อ่านหลายรอบแล้วแต่มันก็ยังงงๆ ” ผมพยักหน้ารับ แล้วก็รอให้กราฟอธิบายเพิ่ม
แล้วกราฟก็เริ่มอธิบายหัวข้อที่ผมไม่เข้าใจจนเริ่มเข้าใจ
กราฟเก่งแฮะ อธิบายแป๊บเดียวผมเข้าใจเลย แต่ผมยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง
“กราฟ นายอ่านหนังสือแล้วฟังเพลงไปด้วย นายอ่านเข้าใจได้ยังไง” หลังจากกราฟอธิบายเสร็จผมก็ถามต่อทันที ไม่ไหว ต่อมสงสัยของผมอาการมันกำเริบ
“เราไม่ได้ฟังเพลง”
“แล้วนายฟังอะไร”
“ฟังบรรยาย” กราฟไม่ได้พูดเปล่าๆ เขาดึงหูฟังสีขาวอีกข้างเข้ามาเสียบที่หูของผมเพื่อยืนยันเรื่องที่พูด
“เสียงอาจารย์กำลังบรรยายอยู่จริงๆ ด้วย” เสียงอาจารย์ที่ดังออกจากหูฟังกำลังบรรยายถึงตอนที่ผมอ่านอยู่พอดีเลย ทำไมผมไม่ฉลาดแบบนี้บ้าง กราฟเทพหรือว่าเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนเขาก็ทำกันแบบนี้ แต่ผมไม่ปกติเลยไม่ได้ทำ
“นายจะฟังด้วยก็ได้นะ”
“ได้เหรอ”
“เริ่มฟังใหม่ตั้งแต่ต้นเลยไหม” กราฟทำท่าเหมือนจะกดเล่นซ้ำอีกรอบ ผมรีบเอ่ยปากห้าม
“ไม่ต้องก็ได้ เราอ่านถึงตอนนี้พอดี เปิดเล่นต่อเลยก็ได้ แต่ถ้ายังไม่เข้าใจ ขอไฟล์ไปลงคอมที่ห้องได้ไหม” การฟังบรรยายแบบนี้ประหยัดเวลากว่ามานั่งอ่านเองเป็นไหนๆ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนค่อยกลับมาอ่านเองอีกที ผมเพิ่งบรรลุตอนนี้เองว่าการย้อนกลับมาฟังอาจารย์บรรยายใหม่ ทำให้พอจะเห็นแนวข้อสอบชัดขึ้น เพราะช่วงไหนที่น่าจะออกสอบ อาจารย์จะย้ำเป็นพิเศษ ผมก็เลื่อนเก้าอี้กลับเข้ามาที่นั่งของตัวเอง แต่เหมือนสายหูฟังจะสั้นไปหน่อย มันหลุดตอนที่ผมก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือ สงสัยผมคงต้องนั่งตัวตรง ก้มตัวลงไม่ได้ ผมนั่งเกร็งตัวอยู่สักพักจนเริ่มรู้สึกเมื่อย
กราฟเลื่อนเก้าอี้ขยับเข้ามาหาผม
ผมก็เลื่อนหนังสือแล้วขยับเก้าอี้มาฝั่งของกราฟบ้าง เก้าอี้ของเราอยู่ห่างกันนิดเดียว
แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ก้มตัวลงไปอ่านหนังสือได้หูฟังก็ไม่หลุด
สบายผมเลยทีนี้ นั่งฟังบรรยายไปเรื่อยๆ จนจบ
จากเสียงอาจารย์บรรยายก็กลายเป็นเสียงกีตาร์โปร่ง เหมือนเพลงที่อัดเอาไว้ฟังเอง ผมกำลังจะหยิบหูฟังคืนเพราะคิดว่าฟังบรรยายจบแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงกีตาร์โปร่งดังขึ้นเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงทุ้มน่าฟัง
If a picture paints a thousand words,
Then why can't I paint you?
The words will never show the you I've come to know.
If a man could be two places at one time,
I'd be with you
Tomorrow and today, beside you all the way.
If the world should stop revolving spinning slowly down to die,
I'd spend the end with you.
Song : Bread - IF
ฟังไปเรื่อยผมว่าทำนองมันก็เพราะดีนะครับ แต่ผมฟังไม่เข้าใจไม่รู้ว่าความหมายของเพลงกำลังพูดถึงอะไร อีกอย่างดนตรีมันช้าไปหน่อยเลยทำให้ผมรู้สึกง่วง พอจบท่อนเพลงสุดท้ายจู่ ๆ เสียงดีดกีตาร์โปร่งก็เปลี่ยนจังหวะใหม่เป็นอีกเพลง จากที่ง่วง ๆ ผมก็รู้สึกตื่น เพราะเพลงนี้ผมฟังรู้เรื่อง
แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก
ซ่อนความรักไม่กล้าบอก กลัวเธอจะเปลี่ยนไป
ห้ามใจยังไงให้ไหว เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร
ปฏิเสธอย่างไร เมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว
ปฏิเสธไม่ไหว วันนี้ฉันจะบอกเธอให้รู้ตัว
เสียงดีดกีตาร์จบลงแล้ว เสียงทุกอย่างเงียบลง แต่ผมได้ยินอีกประโยคที่ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม...?”
ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหัวผมไปมา.....
-
Special : มะนาว VS แตงโม
เด็กชายมะนาวในชุดประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งใส่กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินความยาวของขากางเกงสั้นเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ด้านบนสวมเสื้อนักเรียนสีขาวพอดีตัวมีจุดด้ายสีน้ำเงินหนึ่งจุดเล็กๆ ปักอยู่บนปกคอเสื้อนักเรียนด้านขวา เขากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าห้องเรียนชั้นอนุบาล 1/2 ระหว่างพักเรียนช่วงกลางวันรอเวลาเข้าเรียนช่วงภาคบ่าย ด้านหน้าของอาคารประถมศึกษาชั้นปีที่หนึ่งมีต้นหูกวางปลูกอยู่หลายต้น กิ่งก้านของมันแผ่บดบังแสงแดดเอาไว้ ทำให้อากาศช่วงพักกลางวันของอาคารเด็กอนุบาลไม่รู้สึกร้อนอบอ้าวเลย แต่กลับเย็นสบาย พวกเด็กจึงชอบออกมานั่งเล่นที่หน้าห้องกันเป็นประจำหากไม่มีคาบเรียน
แม้ว่าเพิ่งจะทานข้าวเที่ยงมาไม่นาน แต่เด็กชายมะนาวยังรู้สึกหิวอยู่ ช่วงนี้เด็กชายมะนาวรู้สึกว่าตัวเองคล้ายกับหนอนสีเขียวตัวโตที่ชอบนอนตัวกลมกัดกินใบไม้สีเขียวอวบน้ำอยู่บนต้นพุดที่ปลูกเอาไว้หน้าบ้านเขา เพราะเด็กชายมะนาวไม่เคยเห็นหนอนสีเขียวตัวโตหยุดกินสักที เขาจ้องมองดูมันทีไรก็เห็นมันใช้ปากกัดใบไม้สีเขียวเคี้ยวกินอยู่ตลอดเวลา ด้วยความสงสัยส่วนตัวเด็กชายมะนาวจึงชอบจับตัวมันลงมาเล่นประจำ ในเวลานี้เด็กชายมะนาวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหนอนตัวนั้นเพราะเขาหิวอยู่ตลอดเวลา กินเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าไม่อิ่ม ถึงเขาจะกินจนอิ่มแต่ไม่นานเขาก็จะหิวใหม่
หิว
หิว
หิว
เสียงกระเพาะเด็กชายมะนาวกำลังสั่งให้เขาเดินไปซื้ออาหารมาเคี้ยวลงท้องอีก
“ทำไมเราหิวตลอดเลยนะ” เด็กชายมะนาวบ่นเบาๆ คนเดียว ขณะที่เขากำลังตั้งท่าลุกขึ้นเพื่อเดินไปซื้อขนมจากสหกรณ์ของโรงเรียน
“มะนาว! จะไปไหนเหรอ?”เสียงเด็กชายตัวเล็กผิวขาวตาตี่ลูกชายร้านทองกำลังส่งเสียงเรียกเด็กชายมะนาวในระหว่างที่เขากำลังจะเดินไปยังสหกรณ์โรงเรียน
“มะนาวจะไปสหกรณ์ มีอะไรหรือเปล่ากระปุก” เด็กชายมะนาวหยุดเดินก่อนจะหันหลังกลับไปคุยกับเพื่อน ในระหว่างนั้นเด็กชายกระปุกก็เดินเข้ามาถึงตัวเด็กชายมะนาว
“กระปุกจะชวนมะนาวไปดูแตงโม”เด็กชายกระปุกตัวสูงเท่ากันกับเด็กชายมะนาว
“จริงเหรอกระปุก โรงเรียนเรามีแตงโมด้วย” เด็กชายมะนาวตาโตด้วยความตกใจปนดีใจเพราะตอนนี้เขาหิว ถ้าได้กินแตงโมลูกโตๆ สักลูกคงดี
“มีสิ มีหลายลูกเลย กระปุกไม่เคยโกหกนะ”
“ที่ไหนเหรอ”
“ใต้อาคาร 60 ปี”
"แล้วกินได้เปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกัน มะนาวต้องไปดูเอาเอง”
หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยเด็กชายกระปุกกับเด็กชายมะนาวก็จูงมือกันเดินมุ่งหน้าไปยังอาคาร 60 ปี ฝั่งอาคารของเด็กมัธยมซึ่งอาคารเรียนหลังดังกล่าวเป็นอาคารไม้สักหลังใหญ่ยกใต้ถุนสูง มีเสาสีขาวขนาดใหญ่จำนวนหลายสิบต้นรองรับน้ำหนักของตัวอาคารเอาไว้ ความสูงของเสาใต้ถุนอาคารสูงประมาณสองเมตรกว่าๆ เด็กนักเรียนสามารถเดินลอดผ่านใต้อาคารได้ ส่วนหลังคาของอาคารไม้หลังนี้มุงด้วยกระเบื้องดินเผา อาคารหลังนี้เป็นอาคารเรียนของรุ่นพี่มัธยมศึกษาหก บริเวณรอบๆ ของอาคารเป็นพื้นดินรวมถึงใต้ถุนด้วย ส่วนด้านหลังมีต้นก้ามปูขนาดใหญ่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาและยังมีม้าหินอ่อนตั้งเรียงรายเอาไว้หลายโต๊ะ
เด็กชายมะนาวไม่เคยเดินเข้ามาใต้อาคารหลังนี้เพราะเคยได้ยินรุ่นพี่คนหนึ่งเล่าเกี่ยวกับอาถรรพ์เสาสีขาวใต้อาคาร 60 ปี ให้ฟังว่าไม่เคยมีใครนับจำนวนของเสาได้ตรงกันสักคน หรือถ้าหากใครนับถูกตามจำนวนของเสาที่มีอยู่จริงๆ ก็ต้องเจอดี เด็กชายมะนาวเชื่อเรื่องอาถรรพ์ที่รุ่นพี่เล่าให้ฟังทำให้ไม่กล้าเดินเข้ามาใต้อาคารหลังนี้ เพราะเด็กชายมะนาวกลัวผี
ช่วงพักกลางวัน บรรยากาศของอาคาร 60 ปีค่อนข้างครึกครื้น เด็กนักเรียนมัธยมปลายชอบมานั่งเล่นที่อาคารหลังนี้ เนื่องจากอากาศเย็นสบาย รอบๆ ของตัวอาคารก็เขียวครึ้มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์เพราะมีพื้นที่ให้ปลูกต้นไม้ทั้งไม้ดอกและไม้ประดับถูกจัดตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามร่มรื่น ถ้าเทียบกันระหว่างอาคารเด็กมัธยมหกกับอาคารเด็กประถมศึกษา และอาคารเด็กอนุบาล อาคารเด็กมัธยมหกจะร่มรื่นกว่าเพราะนอกจากด้านหลังมีต้นก้ามปูขนาดใหญ่แล้ว ด้านข้างของอาคารรวมถึงด้านหน้ายังมีต้นสนปลูกเอาไว้ด้วย
ตอนนี้เด็กชายกระปุกเดินจูงมือนำทางเด็กชายมะนาวเข้ามายังใต้ของอาคาร 60 ปีแล้วเรียบร้อย
“ต้นแตงโมอยู่แถวไหนกระปุก มะนาวเดินมายังไม่เห็นมีสักลูก” เด็กชายมะนาวพยายามกวาดสายตามองหาลูกแตงโมบนพื้นดินของใต้ถุนอาคารแต่กลับไม่เจออะไร นอกจากพื้นดินโล่งๆ ระหว่างที่เอ่ยปากถามเพื่อนเด็กชายมะนาวก็เห็นเครือเถาวัลย์ปริศนาพันเสาสีขาวต้นหนึ่งของอาคาร เด็กชายมะนาวจึงรีบเดินเข้าไปดู
“อ้าว แค่เครือต้นตำลึง” หลังจากที่เด็กชายมะนาวเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่าเครือปริศนาที่เขาเห็นเป็นแค่เครือต้นตำลึงเท่านั้นเอง
“มะนาว มานี่เร็ว แตงโมอยู่ตรงนี้” เด็กชายกระปุกที่นั่งอยู่ใต้บันไดขึ้นอาคารกวักมือเรียกเพื่อนให้รีบเดินเข้าไปดู
“แตงโมอยู่ไหนกระปุก ลูกใหญ่ไหม?”เด็กชายมะนาวเดินลูบท้องเข้าไปหาเพื่อนตัวขาวที่กำลังเลยหน้ามองดูแตงโมอยู่ใต้บันได เด็กชายมะนาวคิดในใจว่าถ้าเจอแตงโมลูกโตเขาจะกินให้อิ่มแปล้เลย เขาจะปราบความหิวให้อยู่หมัดเหมือนยอดมนุษย์ตัวสีแดง
“นี่ไง แตงโม” เด็กชายกระปุกชี้มือบอกตำแหน่งที่เขามองเห็นแตงโมให้เพื่อนมองดูตาม
เด็กชายมะนาวมองตามทิศทางที่เด็กชายกระปุกชี้มือให้เขาดู เด็กชายมะนาวเงยหน้าขึ้นตามทิศทางการชี้นิ้วของเพื่อน มองลอดขึ้นไปตามรอยแยกแผ่นพื้นไม้ของอาคาร เห็นรุ่นพี่มัธยมหกทั้งผู้หญิงและผู้ชายเดินสวนกันไปมา แต่เด็กชายมะนาวไม่เห็นแตงโม เด็กชายมะนาวมองเห็นอย่างอื่น เพราะแตงโมเดินหนีไปแล้ว
“ไม่เห็นมีแตงโมเลยกระปุก”
“เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย” เด็กชายกระปุกมองขึ้นไปหาแตงโมตามช่องว่างของรอยแยกแผ่นพื้นไม้อาคารอีกครั้ง เด็กชายกระปุกก็มองไม่เห็นแตงโมแล้วเหมือนกัน “อ่อ แตงโมไม่อยู่แล้ว ตอนนี้มีสตรอว์เบอร์รี” เด็กชายกระปุกมองลอดขึ้นไปตามรอยแยกแผ่นพื้นไม้อาคารอีกครั้ง เขามองเห็นผลสตรอว์เบอร์รีเต็มไปหมดบนเนื้อผ้าตัวจิ๋วสีขาว
เด็กชายมะนาวเดินมาตำแหน่งที่เด็กชายกระปุกเห็นผลสตรอว์เบอร์รี แต่เด็กชายมะนาวก็มองไม่เห็นสตรอว์เบอร์รี เด็กชายมะนาวมองเห็นอย่างอื่น เพราะสตรอว์เบอร์รีเดินหนีไปอีกแล้ว
“ไม่เห็นมีสตรอว์เบอร์รีเลยกระปุก”
“แล้วมะนาวเห็นอะไรบ้างไหม”
“มะนาวเห็นแต่ไม่แน่ใจว่าใช่ผลไม้หรือเปล่า”เด็กชายมะนาวตอบเพื่อน สีหน้าฉายแววลังเลเล็กน้อย เขาคิดในใจว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะชวนมะตูมมาช่วยดู
“แล้วคิดว่ากินได้ไหม?”
“มะนาวไม่แน่ใจนะกระปุก”
“เอาไว้วันหลัง กระปุกพามาดูใหม่นะ” จากนั้นเด็กชายทั้งสองก็แยกย้ายเดินกลับห้องเรียน ส่วนเด็กชายมะนาวขอเดินแวะสหกรณ์โรงเรียนก่อนเพราะเขายังหิวอยู่ จากตอนแรกที่กะเอาไว้ว่าจะไปกินแตงโม แต่พยายามมองหาเขาก็ไม่เห็นแตงโมเลยสักลูก เด็กชายมะนาวเลยตัดใจกินอย่างอื่นแทน ระหว่างที่กำลังเลือกซื้อขนมในสหกรณ์ของโรงเรียน สายตาของเด็กชายมะนาวก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่คล้ายกันกับผลไม้ที่เขามองเห็นใต้ถุนของอาคาร 60 ปี ทำให้เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
วันต่อมา
“มะตูม วันนี้มะนาวจะพาไปดูเงาะที่ใต้อาคาร 60 ปีนะ” พูดจบเด็กชายมะนาวก็จูงมือเด็กชายมะตูมเดินมุ่งหน้าไปยังใต้ถุนอาคาร 60 ปีเพื่อตามหาเงาะในสวนผลไม้ที่เขาเพิ่งเห็นมา
End
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 18: ทะเลดาว
…จากที่แปลกใจ ตอนนี้ผม ‘ชัก’ มั่นใจ…
ผมเพิ่งรู้สึกตัว…
ถ้าหากผมรู้ตัวก่อนหน้านี้ว่าความรู้สึกบางอย่างจะเกิดขึ้น วันนั้นผมคงไม่รับทำหน้าที่นั้นตั้งแต่แรก
ถ้าหากผมรู้ตัวก่อนหน้านี้ว่าความรู้สึกบางอย่างจะเกิดขึ้น วันนี้ผมคงหาคำตอบให้ตัวเองได้
ถ้าหากผมรู้ตัวก่อนหน้านี้ว่าความรู้สึกบางอย่างมันได้ก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ผมคงหยุดมันทัน
แต่ทำไมผมเพิ่งรู้สึกตัว…
“มะนาว! มะนาวตื่น!”
“...”
“วันนี้มีสอบเช้าไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็สายหรอก ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเร็ว”
“...”
“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าไม่สบาย?” เพื่อนตัวกลมเดินเข้ามาหาผมที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง ใช้หลังมือแตะหน้าผากผมเพื่อวัดไข้
“...”
“ตัวก็ไม่ร้อน ปวดหัวไหม?” แม่หมูเดินกลับไปที่โต๊ะอ่านหนังสือที่ติดอยู่กับเตียงนอนของตัวเอง ปิดลิ้นชักหยิบยาแก้ปวดลดไข้ออกมาแล้วเดินกลับมาหาผมอีกรอบ
“...”
“ยาแก้ไข้แล้วนี่หมูปิ้ง อาบน้ำเสร็จแล้วกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยาตามนะ”
“...”
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลย หมูปิ้งของกราฟจ้ะ เอามาห้อยไว้ที่หน้าประตูห้องตั้งแต่เช้ามืดมั้ง เปิดประตูไปก็เจอหมูปิ้งแขวนอยู่ที่ประตูเลย มีโน้ตเขียนบอกเอาไว้ด้วยนะ ‘วันนี้ตื่นเช้าเลยซื้อหมูปิ้งมาฝาก กราฟ’ น่ารักที่สุดเลยเนอะว่าไหม” เธออ่านโน้ตที่อยู่ในถุงหมูปิ้งให้ผมฟัง ดวงตามีประกายแห่งความสุขฉายออกมา
“...”
“ตื่นได้แล้ว อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ คืนนี้จะได้ไปฉลองสอบเสร็จกัน” แม่หมูหันมากำชับผมอีกรอบก่อนจะเดินเปิดประตูออกจากห้องไปสอบ วันนี้เพื่อนตัวกลมผมมีสอบสองตัว ทั้งเช้าและบ่าย คงกลับเข้าห้องอีกทีประมาณช่วงเย็น
หลังจากที่เพื่อนตัวกลมผมเดินออกไปไม่นาน ผมก็ลุกจากเตียงอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปสอบ
ถุงหมูปิ้งกับซองยาแก้ไข้ยังวางอยู่ที่เดิม
ผมไม่ได้ป่วย ‘กาย’
“อีกครึ่งชั่วโมงจะหมดเวลาทำข้อสอบนะคะนักศึกษา”
ผมทำข้อสอบเสร็จแล้ว หยิบกระดาษคำตอบกับโจทย์ข้อสอบเดินไปส่งให้กับอาจารย์แล้วเดินออกมา หันไปมองเพื่อนที่อยู่ในห้องสอบ โก๋ยังนั่งทำข้อสอบอยู่ พอเงยหน้าเห็นผมลุกออกจากห้องก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับผม แต่ผมเดินออกมาก่อน ผมไม่แน่ใจเรื่องคะแนนสอบครั้งนี้เท่าไหร่ คงต้องรอลุ้นผลสอบที่บ้านอีกทีช่วงปิดเทอม เพราะอาจารย์จะประกาศคะแนนช่วงนั้น
แสงแดดตอนเย็นส่องลอดผ่านหน้าต่างบานเกล็ดลงมาทาบตัวผมที่นอนเอามือก่ายหน้าผาก ในหัวกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่บนเตียง หลังสอบเสร็จผมรีบขับรถกลับมาห้องทิ้งตัวนอนอยู่บนเตียงตั้งแต่เที่ยงจนถึงเย็น เห็นภาพเหตุการณ์เดิมฉายวนซ้ำไปซ้ำมา
“เราชอบนาย ขอจีบได้ไหม...?”
ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหัวผมไปมา
จากนั้นกราฟเอื้อมมือมาจับมือผมที่กำลังกุมหูฟังสีขาวเอาไว้เพื่อดึงหูฟังออก สงสัยเห็นผมเงียบนานเลยคิดว่าผมคงไม่ได้ยิน กราฟสบตาผมนิ่งแล้วพูดย้ำให้ผมฟังอีกรอบ
“เราชอบนาย”
ผมตกใจและรู้สึกตัวว่ามันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกขึ้นมาข้างในหัวใจ
“กะ...กราฟ?” เสียงผมกระตุก ผมถูก ‘รุก’ ขอจีบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ยังดีที่ผมอ่านหนังสือและฟังบรรยายจากอาจารย์จบไปแล้ว ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีสมาธิอ่านหนังสือต่อแน่ๆ เพราะตอนนี้สติผมร่วงกระจัดกระจายหล่นลงไปกองอยู่บนพื้นห้องสมุดเรียบร้อย กราฟกลายเป็นยอดมนุษย์ตัวสีแดง ส่วนผมกลายเป็นปีศาจน้ำแข็ง รู้สึกชาตามหน้า ค่อยๆ แข็งขึ้นมาทีละส่วน จนแขนขาก็เหมือนจะขยับไม่ได้
“...” กราฟจ้องมองตาผมนิ่งผ่านเลนส์แว่นสายตา แววตาจริงจังที่มองมาไม่มีท่าทีว่ากำลังพูดเล่นอยู่เลย
“ได้ไหม?”
“น้องเมต” ในระหว่างที่ผมกำลังถูกรุกอย่างหนัก เสียงระฆังพักยกก็ช่วยชีวิตผมเอาไว้ได้ทันเวลา ผมเงยหน้ามองไปทางต้นเสียงก็เห็นพี่มีนยืนหน้าโหดยิ้มร่าให้ผมอยู่ “บรรณสารจะปิดแล้ว กลับพร้อมกันกับพี่เมตเลยไหมครับ?”
“กะ...กลับเลยพี่มีน”
ผมรีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วลุกพรวดพราดเดินตามหลังพี่มีนออกไปเลย
ผมไม่ได้หันหลังกลับไปมองกราฟ
ผมกลัวความรู้สึกตอนนี้
กลัวเสียงเต้นของมัน
มันทั้งเต้นทั้งสั่น
ตามจังหวะ
หัวใจ
ผมหลับตาลงไล่ความคิดที่กำลังสับสน ก่อนตัดสินใจลุกจากเตียงนอนเดินออกไปหลังห้องหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นพาดบ่าเดินเข้าไปอาบน้ำ ทำกิจวัตรทุกอย่างให้เป็นปกติ แต่ผมรู้ข้างในใจผมตอนนี้มันไม่ปกติ อาบน้ำเสร็จ เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้นออกมาใส่ลวกๆ เดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วางอยู่บนโต๊ะติดกับกองหนังสือการ์ตูนวายที่อ่านจนจบครบหมดทุกเล่ม แต่ยังไม่มีเวลาว่างเอาไปคืนร้านเช่าการ์ตูน สงสัยตอนนี้พี่จ๋าเจ้าของร้านเช่าการ์ตูนคงบ่นถึงผมจนปากแฉะ
ผมวางกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมแล้วเดินไปหลังห้องอีกครั้งหยิบถุงพลาสติกที่เก็บเอาไว้ เลือกถุงใบใหญ่พอสมควรเดินกลับมาที่โต๊ะหนังสืออีกรอบ หยิบหนังสือการ์ตูนวายใส่ลงในถุงพลาสติกทีละเล่มจนครบหมดทุกเล่ม แล้วค่อยหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาใหม่
ผมยืนมองสำรวจกองหนังสือบนโต๊ะอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าไม่ลืมหนังสือการ์ตูนเล่มอื่นทิ้งเอาไว้ หลังจากแน่ใจว่าหมดเรียบร้อยแล้ว ผมก็ใช้มือซ้ายหิ้วถุงเดินไปเปิดประตูห้อง ล็อกห้องเรียบร้อย เดินออกไปหน้าหอพัก เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินจนถึงรถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวที่ผมจอดเอาไว้
ผมเอาถุงพลาสติกใส่ไว้หน้าตะแกรงรถ ไขกุญแจ สตาร์ตรถ ขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไป สวนทางกับนักศึกษาที่ขับรถกลับเข้าหอพักหลังจากสอบเสร็จที่มักจะสวมเสื้อแจ็กเกตตัวโต ใส่กันร้อนนอกห้องเรียนและกันหนาวในห้องเรียน เพราะอากาศที่นี่ร้อนมากในหน้าร้อน เมื่อถึงหน้าหนาวอากาศก็หนาวจัด พี่มีนเคยบอกผม เจอทั้งคนที่รู้จักและไม่รู้จักขับสวนมา คนไหนรู้จักก็โบกมือบีบแตรทักทายกันตามมารยาท ส่วนผมก็ขับรถมอเตอร์ไซค์ไปเรื่อยๆ
ในที่สุดผมก็มาถึงร้านเช่าหนังสือการ์ตูน หลังจากจอดรถเสร็จผมก็หยิบถุงพลาสติกหน้าตะแกรง เอาหนังสือไปคืนให้พี่จ๋าเจ้าของร้านเช่าการ์ตูน ผมเดินเข้าไปบริเวณชั้นวางหนังสือการ์ตูนวายที่ผมมักเลือกหยิบเช่าสักเล่มไปอ่านเป็นประจำ แต่วันนี้ผมไม่ได้หยิบการ์ตูนออกมาจากชั้นวางหนังสือแม้แต่เล่มเดียว ผมไม่อยากเช่าการ์ตูน ไม่อยากอ่านอะไร
คืนการ์ตูนเรียบร้อย เดินออกมาจากร้านเงียบๆ ไม่ได้คุยกับพี่จ๋าเหมือนเช่นปกติ สตาร์ตรถเสร็จแล้วก็ขับออกไป ขับไปเรื่อยเปื่อย ขับไปตามถนนของมหาวิทยาลัย เหมือนวันแรกที่ผมมาที่นี่ ขับผ่านสระสามแสน อ่างน้ำที่มีขนาดสามแสนลูกบาศก์เมตร แม้ปัจจุบันจะเพิ่มขนาดเป็นสามล้านลูกบาศก์เมตร แต่คนก็ยังเรียกสระสามแสน ขับผ่านหอแห้วสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยหรือหอสุรนภา หอทรงสูงลักษณะคล้ายดอกบัวตูม แต่นักศึกษามักเรียกหอแห้ว ข้างในมีลิฟต์และบันไดประมาณสองร้อยกว่าขั้น
หอแห้วจะเปิดให้ขึ้นไปชมทัศนียภาพรอบๆ มหาวิทยาลัยและจะเปิดให้ขึ้นไปด้านบนปีละครั้งในวันงานรับปริญญา เชื่อกันว่าหากนักศึกษาเดินขึ้นทางบันไดจะเรียนจบภายในสี่ปี ไม่ได้เป็นพี่เปอร์ ขับผ่านสุรสัมมนาคาร โรงแรมที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้บริการ ขับผ่านสุรนิทัศน์หรือแอมฟิเธียเตอร์ เป็นเวทีแสดงดนตรีกลางแจ้งขนาดใหญ่ ความจุประมาณสองพันที่นั่ง แต่ถ้าอัดกันนั่งจริงๆ สี่พันคนก็เอาอยู่ แต่นักศึกษามักเรียกติดปากว่าแอมฟิ ขับผ่านอาคารสุรพัฒน์ ขับผ่านศูนย์ซินโครตรอน
ขับไปเรื่อยๆ จนครบถนนทุกเส้นของทางมหาวิทยาลัย ขับออกไปหลังมหาวิทยาลัยไปอ่างเก็บน้ำห้วยยาง จอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้บนสะพานนั่งอยู่บนรถสักพัก ปล่อยอารมณ์ให้ปลิวไปกับสายลม เผื่อได้คำตอบให้ตัวเอง แต่ก็ว่างเปล่า ผมตัดสินใจสตาร์ตรถขับกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง ขับเข้าไปเส้นอาคารเรียนรวม จอดรถแล้วเดินตรงไปลานย่า ลานสัญลักษณ์ของทางมหาวิทยาลัยที่มีรูปปั้นเท้าสุรนารี รอบๆ ลานสัญลักษณ์มีหุ่นปูนปั้นช้าง ม้า วางเรียงรายมากมาย ซึ่งช่วงก่อนสอบจะมีนักศึกษามากราบไหว้รวมถึงบนบานเอาไว้ ขอให้จบในสี่ปีบริบูรณ์บ้าง ขอให้จบด้วยเกรดสูงกว่า 2.75 บ้าง หรือขอให้ไม่ติด F ก็มี พอถึงช่วงเปิดเทอมจึงมักจะมีประเพณีขัดลานย่าตามมา นักศึกษามักจะหมุนเวียนมาทำความสะอาดตามจำนวนความยากของพรที่บนบานเอาไว้ อาจจะสักหนึ่งอาทิตย์หรือไม่ก็เป็นเดือนๆ ก็เคยมี ผมเคยพาเพื่อนตัวกลมมาบนกับย่าเอาไว้เหมือนกันหลังสอบกลางภาคที่ผ่านมาเพราะทำคะแนนสอบได้ไม่ดี แต่ผมไม่เคยบนอะไรไว้กับย่า จุดธูปเทียนไหว้ย่าเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปหยิบไม้กวาดเริ่มกวาดตั้งแต่ฐานรอบๆ ลานสัญลักษณ์จนถึงชั้นที่สอง กวาดเสร็จก็หยิบถังน้ำกับไม้ถูพื้นที่วางอยู่ใกล้ๆ เปิดก๊อก จุ่มไม้ถูพื้น เริ่มลงมือถูพื้น
แสงแดดเริ่มอ่อนแสงลง ผมปัดกวาดเช็ดถูอยู่นาน จนมีนักศึกษาชายหญิงคู่หนึ่งเดินถือดอกไม้ธูปเทียนเข้ามา หลังจากถูเสร็จผมก็เดินกลับออกไปเอารถที่จอดเอาไว้ ระหว่างทางเดิน เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อรู้ว่าใครโทรมา ผมก็ตัดสินใจกดปิดเครื่อง เปิดท้ายรถแล้วหย่อนโทรศัพท์ใส่ไว้ใต้เบาะรถมอเตอร์ไซค์
สตาร์ตรถอีกครั้งแล้วก็ขับมาเรื่อยๆ จนถึงเส้นสนามกีฬา จู่ๆ รถผมก็ดับ ก้มหน้าดูหน้าปัด น้ำมันรถผมหมด ตอนนี้แม้แต่รถก็ยังไม่เข้าข้างผม ผมจอดรถทิ้งเอาไว้ เดินเข้าไปนั่งข้างสนามฟุตบอล มองดูคนอื่นเล่นกีฬา ฟ้าเริ่มมืดลง เหมือนฝนกำลังจะตก ลมเริ่มพัดแรงขึ้น คนที่เล่นกีฬาอยู่ในสนามเดินแกมวิ่งออกมาขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปจากสนาม แต่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม
ผมมองเห็นท้องฟ้าตอนเย็นที่กำลังเปลี่ยนสี เงาของเมฆหมอกสีดำอมเทากำลังทอตัวขึ้นบนฝืนฟ้า พร้อมกับความสับสนที่ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ สิ่งเดียวที่ผมพอทำได้ตอนนี้คืออธิษฐานขออย่าให้ฝนตก แต่คำอธิษฐานของผมไม่เป็นผล ผมห้ามให้ฝนหยุดตกไม่ได้ ผมทำได้แค่ปล่อยให้ฝนมันตกไป หยาดเม็ดฝนโปรยตกลงมากระทบตัวผมที่นอนนิ่งไม่ไหวติงบนผืนหญ้า ไร้เกราะกำบัง ไร้หนทางหลีกหนี สายฝนที่กระหน่ำตกลงมาจากฟ้าเหมือนลูกธนูนับพันๆ ลูกพุ่งเข้าทิ่มแทงผ่านร่างกายแทรกซึมเข้ามาถึงจิตใจที่กำลังสับสน
สายฝนที่กำลังตกลงมาจากฟ้าอย่างบ้าคลั่งมันช่างเหน็บหนาวอ้างว้าง ท้องฟ้ามืดมิดมืดมนไม่มีแม้แสงนำทาง ผมเห็นตัวเองยืนไร้เรี่ยวแรงอยู่ในเรือลำเล็กที่กำลังหลงทางในมหาสมุทรอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่ มีแค่เพียงแสงริบหรี่จากดวงดาวให้เดินไล่ตาม ฝนหยุดแต่สายน้ำอุ่นที่ไหลออกมาจากดวงตายังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล
ท่ามกลางหมู่ดาวบนผืนฟ้าผมนอนลืมตาครุ่นคิดอยู่กับตัวเองเพียงลำพัง อยากหลับตา หลับฝันเพื่อพบความสุขอันเป็นนิรันดร์
น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ ทุกหยาดหยดแห่งความเศร้าพรั่งพรูออกมาราวสายน้ำ มากมายเสียจนกลายเป็นทะเลน้ำตา
ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ผมยังคงนอนราบไปกับพื้นหญ้ามองดูผืนฟ้าผ่านม่านทะเลน้ำตาไปยังหมู่ดาวที่กำลังทอแสงของตัวเอง ผมมองเห็นทะเลน้ำตาที่มีดวงดาวเป็นฉากหลัง
ทะเลน้ำตาของผมมันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลเหมือนหัวใจของผมที่กำลังดำดิ่งลงสู่ความมืดมนเฉกเช่นดวงดาวที่ไร้แสง
ทะเลดาวของผมมีแต่ความมืด เต็มไปด้วยหมู่ดวงดาวอันอับแสง ผมรู้สึกอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงต้านทานที่จะห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
ผมปล่อยให้สายลมช่วยดูดซับเช็ดน้ำตาที่พรั่งพรูไหลออกมาในความมืดที่มีเพียงแสงดาวรางเลือนเพราะทะเลน้ำตากำลังหลั่งไหล
ผมไม่เคยรู้สึก ไม่เคยรู้ตัว ผมเพิ่งรู้ตัวและรับรู้ถึงความอบอุ่นจากสัมผัสที่เขาเอื้อมมือมาจับมือผมเอาไว้
ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าส่วนลึกในหัวใจของผมจากเมื่อก่อนที่เคยนิ่งสงบตอนนี้มันมีเงาของใครบางคนสะท้อนอยู่
มันคือเหตุผลที่ผมมองเห็นความเศร้าท่ามกลางทะเลแห่งดวงดาว…
ผมตกอยู่ในความเศร้า ที่ผมต้องยอมแพ้เพราะไร้หนทางต่อสู้แม้เพิ่งจะรู้สึกตัว
ผมมองเห็นแค่ความว่างเปล่าที่อยู่ภายใต้ความสับสนที่กำลังก่อตัวขึ้น
ผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่ยังคงเต้นรัวแต่เหมือนไร้ความรู้สึก…
ผมปล่อยให้ความคิดไหลหมุนวนจมอยู่ในทะเลดาว
ปล่อยให้เวลาหมุนตามหน้าที่ของมัน
ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ
ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไป
ปล่อย...
ผมลุกขึ้นยืนเดินหันหลังให้กับสนามหญ้าเดินตรงมายังรถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผมที่จอดทิ้งเอาไว้ ใช้มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขาสั้นหยิบกุญแจรถออกมาไขเปิดเครื่องสตาร์ตรถ
อ้าว! ลืม รถมอเตอร์ไซค์ผมน้ำมันหมด ความโง่เง่าของผมทำอารมณ์เศร้าผมกระตุก
ผมเดินคอตกค่อยๆ จูงรถไปตามถนนมุ่งตรงกลับหอพัก
Special: แบบทดสอบฉบับยักษ์
ณ ห้องสมุด ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันอาทิตย์มีนักศึกษาหญิงสองคนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟามุมนิตยสาร หนึ่งคนกำลังอ่านนิตยสารเกี่ยวกับบ้าน ส่วนอีกคนกำลังตั้งใจทำแบบทดสอบบนหน้าคอลัมน์เกี่ยวกับความรักในนิตยสารผู้หญิงฉบับหนึ่ง
“เฮ้ย แกอย่างตรง แม่นมาก” หลังจากที่เธอทำแบบทดสอบเสร็จเธอก็สะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างเพื่อแบ่งปันความตื่นเต้นปนประหลาดใจ
“เวอร์ไปละ”
“ไม่เชื่อ แกลองเล่นดูสิ อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าพี่เขาจะชอบแกหรือเปล่า? ตรงจริงๆ นะเว้ย”
จากนั้น
“แก๊! ตรงจริงๆ ด้วย แสดงว่าพี่คนนั้นต้องชอบฉันด้วยแน่ๆ เลยอะ”
ไม่นานหลังจากนั้นสองสาวก็เดินออกไปจากห้องสมุดด้วยความอิ่มเอมในหัวใจ
สองสาวหารู้ไม่ว่าบทสนทนาของพวกเธอทั้งสองคนได้ลอยเข้าหูนักศึกษาชายผิวเข้มร่างยักษ์คนหนึ่งเข้าจนทำให้เขาเกิดความสงสัย จากตอนแรกที่คิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่พอมีคนยืนยันความแม่นจึงตัดสินใจลุกจากโต๊ะที่เขานั่งแล้วเดินไปตรงมุมนิตยสาร เหลือบมองซ้ายขวาเพื่อความแน่ใจว่าไม่เห็นว่ามีใครมอง เขาจึงหยิบนิตยสารเล่มนั้นออกมาจากชั้นวางแล้วค่อยๆ ไล่หาหน้ากระดาษของคอลัมน์ที่นักศึกษาสาวสองคนได้ทำเอาไว้จนเจอ
แบบทดสอบ : เขาชอบเราไหม? เขาคือคนที่ใช่สำหรับคุณหรือเปล่า?
กรุณาตอบถูกในข้อที่ใช่ และข้อไหนไม่ใช่ก็ข้ามไปเลยนะคะ แล้วเรามาลุ้นกันว่าคำตอบในใจของเขาคนนั้นจะ ‘ชอบ’ เราบ้างหรือเปล่าน้า
1.มองไปที่เขาทีไร เขาชอบส่งยิ้มกลับมาให้ทุกที
2.เขาชอบหาโอกาสเข้ามาคุยด้วยเสมอ
3.เขาเคยมาขอคำปรึกษาเรื่องงานหรือการเรียนกับคุณ
4.เขาเคยเอาเรื่องส่วนตัวมาเล่าให้คุณฟังเป็นประจำ
5.เขาเคยชมเครื่องประดับของคุณ > หนุ่มเข้มคิดในใจ ‘แล้วรถมอเตอร์ไซค์ถือว่าเป็นเครื่องประดับไหมวะ?’
6.เขามักเรียกชื่อเล่นของเธอ แถมคุณยังเคยได้ยินว่าเขาแอบตั้งฉายาให้คุณด้วย > เขาลอบยิ้ม เพราะเคยได้ยินมันเรียกเขาว่าพี่เข้ม
7.เวลาเขาคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน แต่สายตาของเขามักมองมาทางคุณเสมอ > พฤติกรรมข้อนี้หนุ่มเข้มเริ่มรู้สึกคุ้นๆ
8.เขาเคยยืมสมุดหนังสือหรือเคยส่งข้อความหวานๆ มาให้ด้วย > เคยให้มันยืมเสื้อ ยังไม่ได้เอาคืนเลย
9.เขาเคยเอาของบางอย่างมาอวดคุณ
10.เขาเคยชวนคุณไปกินข้าวแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
11.ทุกครั้งที่เขาคุยกับคุณ เขามักมีท่าทีเก้ๆ กังๆ หรือดูเงียบผิดปกติ
12.เขาเคยถามคุณว่ามีแฟนหรือยัง
13.เขาก็เคยขอเบอร์โทรของคุณ
ถึงเวลาดูคำตอบกันแล้วนะคะ ตอบถูกกันกี่ข้อบ้างเอ่ย?
ถ้าตอบถูกได้ 9 ข้อขึ้นไป อ่านคำตอบที่ A ถ้าตอบถูกได้ 6-8 ข้อ อ่านคำตอบได้ที่ B ถ้าตอบถูกได้ 3-5 ข้อ อ่านคำตอบได้ที่ C ถ้าตอบถูกได้ 0-2 ข้อ อ่านคำตอบได้ที่ D
A – ทางรักของคุณโรยด้วยกลีบกุหลาบ เขา ‘ชอบ’ คุณ
ขอคอนเฟิร์มตรงนี้เลยค่ะว่าเขา ‘ชอบ’ คุณแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย ควรหาโอกาสอยู่ด้วยกันแบบสองต่อสอง ถ้าคุณอยากได้ยินคำสารภาพรักจากปากเขา
B – เขาก็เหมือนมีใจให้คุณอยู่นะ
ทำตัวเป็นกันเองเข้าไว้ พยายามสร้างความประทับใจ เพราะเขาก็กำลังรู้สึกถูกใจคุณอยู่บ้างเหมือนกัน
C – เขากำลังสนใจคุณ
คุณเริ่มเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาบ้างแล้ว ค่อยๆ ตีสนิท อย่าปล่อยโอกาสนี้หลุดไป
D – เขายังไม่รู้ตัว
‘ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม’ สำนวนนี้ไม่เหมาะกับคุณอย่างยิ่งในสถานการณ์ตอนนี้ คุณอย่ามัวแต่เก็บความรู้สึก จะทำอะไรก็รีบทำ ไม่เช่นนั้นคุณจะพลาด ถึงเวลาออกล่าของคุณแล้ว Let’s go!
อ่านคำตอบจบเขาก็ยิ้มกับตัวเอง เขาเคยทำเหมือนคำถามในแบบสอบถามมากกว่า 9 ข้อ
END
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 19: เด็ก ‘หลง’
“มะนาว!”
เด็กหนุ่มที่กำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้าหอพักรู้สึกเหมือนถูกใครเรียกจากทางด้านหลังจึงหันหลังกลับไปหาต้นเสียง เขาเห็นชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ตัวหนาสูง ตัดผมทรงสกินเฮด สวมเสื้อยืดสีขาวคอกลม ใส่กางเกงขาสั้นเลยเข่าสีดำ มีรอยสักที่ต้นแขนขวากับน่องขาด้านซ้าย ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มกำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา
“ทางนี้! สอบเสร็จแล้วใช่ไหม?”
“ครับ?”
“ไปเดินเล่นเซฟวันกัน ไปช่วยพี่ถือของหน่อยปะ”
หนุ่มตี๋ตัวสูงเห็นอีกคนไม่ได้ตอบอะไรออกมามีท่าทีลังเลอยู่เลยพูดออกไปว่า
“หรือเราไม่สะดวก?” หนุ่มตี๋เลิกคิ้วถาม ยืนนิ่งรอฟังคำตอบจากอีกคน
“เปล่าครับ คือตอนนี้ผมหิว” หนุ่มตี๋พอได้ยินคำตอบก็อดยิ้มปนเอ็นดูไม่ได้
“วันนี้ป๋าจิ้นเลี้ยง โอเคไหม?” หนุ่มตี๋เอามือตบหน้าอกตัวเองเบาๆ ทำท่าทางเหมือนป๋าแก่ๆ ที่ใจดีและสปอร์ต กำลังจะหลอกล่อพาอีหนูไก่อ่อนไปเลี้ยงข้าวแล้วค่อยฟัด “แล้วเราอยากกินอะไร?”
“อยากกินเหล้าปั่นเย็นๆ”
“เฮ้”
“ล้อเล่นน่ะครับ อาหารตามสั่งก็ได้ครับพี่”
หนุ่มตี๋กระตุกมุมปากยกยิ้มรู้สึกขำกับคำตอบของเด็กหนุ่มอีกคน “อาการหลังสอบเสร็จสินะ งั้นเดี๋ยวไปกินข้าวก่อน เหล้าปั่นค่อยกินทีหลัง โอเค้” พี่ตี๋จิ้นยกนิ้วมือเป็นสัญลักษณ์ OK บริเวณตาข้างซ้าย แววตาเขาช่างวิบวับแวววาวดูพออกพอใจที่วันนี้มีหนุ่มหน้าใสที่หมายตาไว้ได้มานั่งซ้อนท้ายเสียที
ตกลงกันเสร็จสรรพหนุ่มตี๋ก็เดินนำเด็กหนุ่มอีกคนให้เดินตามหลังมายังรถเวสป้าสีครีมที่มีธงติดอยู่ท้ายรถ แล้วทั้งคู่ก็ขับรถมุ่งตรงออกไปยังร้านข้าว ระหว่างทางหนุ่มตี๋ที่รับตำแหน่งคนขับรถก็ผิวปากเป็นเพลงไปตลอดทางอย่างคนอารมณ์ดี
“เบาะนิ่มไหม?”
“เบาะเหรอครับ ก็นิ่มดีนะครับ”
“แต่นิ่มไม่สู้แก้มพี่หรอกครับ”
“เห ได้เหรอฮะ แบบนี้ ฮ่าๆๆ”
“ได้ดิ ลองจับดูไหม”
“อย่าดีกว่าครับ เกรงใจ”
“ฮ่าๆๆ”
ร้านข้าวที่พี่จิ้นพามากินเป็นร้านนมผสมร้านอาหารที่ดัดแปลงจากตึกทาวน์เฮาส์ขนาดกว้างประมาณสองคูหา บริเวณด้านหน้าของร้านถัดจากประตูรั้วเหล็กดัดสีน้ำตาลเข้ามาเล็กน้อยมีต้นบานบุรีพุ่มใหญ่เลื้อยพาดไปตามรั้วที่กำลังแข่งกันออกดอกรูปแตรสีม่วงอยู่เต็มปลายยอด บรรยากาศจึงเหมือนนั่งกินข้าวที่บ้าน
ร้านนี้เริ่มเปิดขายตั้งแต่ช่วงเย็นไปจนถึงดึกประมาณตีสอง มีทั้งอาหารคาวหวานและไอศกรีม รวมถึงพวกขนมปังปิ้งต่างๆ ให้บริการด้วย เมนูขึ้นชื่อก็มีสเต๊กหมูจิ้มแจ่ว เนื้อหมูสเต๊กปรุงสุกใหม่ๆ ที่เสิร์ฟคู่กับข้าวสวยร้อนๆ พร้อมน้ำจิ้มแจ่วรสเด็ด ซึ่งเมนูนี้ก็ถูกสั่งมาสำหรับสองที่
“เป็นไงบ้าง อร่อยไหม”
“อร่อยฮะ ข้าวนุ่มดี” เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมาตอบกับหนุ่มตี๋ เขาเห็นอะไรบางอย่างติดที่ริมฝีปากล่างของอีกคนจึงพยายามชี้นิ้วบอก พอหนุ่มตี๋รู้ตัวก็พยายามแกล้งใช้มือลูบตามคางตามแก้มให้ไม่ถูกจุดที่มีข้าวติด
เด็กหนุ่มนั่งมองหนุ่มตี๋พยายามปัดเศษเม็ดข้าวอยู่นานแต่เม็ดข้าวก็ยังติดอยู่ที่เดิม อีกคนจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ค่อยๆ โค้งตัวเอื้อมมือเข้าไปหาหนุ่มตี๋ตัวสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเพื่อหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่ที่ปากออก หน้านิ่มเหมือนข้าวเลยแฮะ
“เม็ดข้าวติดน่ะครับ”
“อ...อ้อ น่าขายหน้าจังเลย แล้วยังมีติดอยู่ตรงไหนอีกไหมน้า” หนุ่มตี๋ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ อีกคน พลางยื่นแก้มที่ทำป่องลมขวาทีซ้ายทีให้อีกฝ่ายช่วยดูให้ แถมพี่ตี๋ยังมือไว จับมือเรียวๆ ของอีกฝ่ายมาปัดหน้าปัดปากตัวเองขำๆ อีก ถ้าไม่สังเกตคงคิดว่าหนุ่มตี๋ทะเล้นทะลึ่งแกล้งต้อนให้อีกคนจนมุม แต่ถ้าดูดีๆ จะรู้ว่าเขาพยายามทำแก้เก้อเพราะเมื่อกี้เขารู้สึกฟินสุดๆ ที่นิ้วมือนุ่มๆ มาจับหน้าของเขา และตอนนี้หน้าเขาก็ขึ้นสีแดงนิดๆ อย่างว่าแหละ คนมันเขิน แต่โทษที อีกฝ่ายไม่ใช่ไก่อ่อนอย่างที่คิด เขารู้น่า อย่ามาตีเนียนกลบเกลื่อนนะ คนแบดๆ เวลาทำอะไรปกปิดนี่ก็น่าเอ็นดูไม่เบา
ทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็มุ่งหน้าไปตลาดนัดกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดในโคราช ระหว่างนั้นคนซ้อนท้ายก็พยายามกดโทรศัพท์แต่ปลายทางก็ขึ้นข้อความเสียง ‘ไม่สามารถติดต่อหมายเลขปลายทางได้ขณะนี้’ ตลอดเวลา
ก่อนถึงหนุ่มตี๋แวะจอดเอาหมวกกันน็อกจากร้านประจำที่สั่งซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
ณ ร้านขายของเกี่ยวกับรถเวสป้า
“หวัดดีครับเฮีย หมวกกันน็อกเสร็จยังครับ” หนุ่มตี๋ยกมือขึ้นไหว้เจ้าของร้านที่มีลักษณะเหมือนพวกยากูซ่าญี่ปุ่นและมีสไตล์การเลือกใช้สีในการแต่งตัวที่ไม่ซ้ำแบบใคร และถ้าคุณเดินผ่านก็ต้องอุทานว่า ‘โคตรเจ็บ’
“ของมาละ มึงจะเอาไปเลยไหม”
“เอาเลยครับ”
พอได้คำตอบยากูซ่าร่างใหญ่หัวเกรียนก็เดินกลับเข้าไปหลังร้านหยิบหมวกกันน็อกสองใบออกมายื่นส่งให้หนุ่มตี๋ พร้อมกับชำเลืองผ่านกระจกมองออกไปบริเวณหน้าร้านเพื่อสำรวจเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะรถเวสป้า ก่อนจะกระซิบที่หูให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า “นี่ใช่ไหม เด็กมึงที่เคยเล่าให้ฟัง น่ารักดีนี่หว่า” พูดเสร็จก็ตบไหล่อีกคนเบาๆ
หนุ่มตี๋ยิ้มรับเป็นคำตอบก่อนจะล้วงมือหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วยื่นธนบัตรสำหรับค่าหมวกกันน็อกส่งให้ยากูซ่าร่างใหญ่เจ้าของร้าน
“เฮ้ย! ไม่ต้อง คราวนี้กูไม่คิดเงิน คิดซะว่าค่าซองกินดองมึงละกันจิ้น เผื่อวันไหนมึงแต่ง กูจะได้ไม่ต้องใส่ซองอีก” ยากูซ่าร่างใหญ่กล่าวอย่างอารมณ์ดีราวกับว่ากำลังได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจ
“ขอบคุณครับ ผมไปละ”
“เออ ได้เสียเมื่อไหร่ให้รีบมาบอก เด็กมึงโคตรน่าให้ดูเอ็น”
หนุ่มตี๋อมยิ้มนิดๆ แต่ยังไม่ทันเดินออกมาพ้นจากร้านดี เขาก็ได้ยินเสียงยากูซ่าร่างใหญ่ร้องตะโกนไล่ตามหลังออกมา
“ระวังอย่าดุกับน้องเขามากนะโว้ย เด็กเผ่นหมด!”
“รอนานไหม น่าจะเข้าไปด้วยกัน” หนุ่มตี๋ให้เด็กหนุ่มอีกคนที่เขาพามาด้วยนั่งรออยู่บนเบาะรถที่จอดไว้หน้าร้านเพราะเขาไม่อยากให้ ‘เด็ก’ ที่ตัวเองพามาด้วยถูกแทะโลมด้วยสายตาจากเฮียเจ้าของร้าน เพราะเขา ‘หวง’ ถึงแม้ว่าเฮียจะมีเมียแล้วก็เถอะ
“ไม่ครับ แป๊บเดียวเอง แล้วไหนล่ะครับของที่ให้ช่วยถือ”
“ไม่ต้องถือหรอก ใส่ไปเลยก็ได้”
หนุ่มตี๋หยิบหมวกกันน็อกอีกใบที่ลักษณะเหมือนกันกับใบที่เขาถืออยู่สวมลงบนหัวเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะ ต่างกันแค่อักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังหมวกใบละหนึ่งคำ คือ ‘boyy’ และอีกใบเขียนว่า ‘friend’ ถ้าแยกใส่คงไม่มีความหมายมากมายอะไร แต่ถ้าใส่เป็น ‘คู่’ มันก็จะมีความหมายถูกใจคนซื้อทันที นี่คือเหตุผลที่เขาสั่งซื้อหมวกกันน็อกมาสองใบเพื่อใส่คู่กัน พอเห็นอีกฝ่ายใส่ได้พอดีก็ลอบยิ้มให้กับตัวเองอย่างภูมิใจ (ซึ่งใครก็ใส่พอดีทั้งนั้น)
เสร็จธุระรถเวสป้าสีครีมก็เคลื่อนตัวออกไปตามถนนโดยมีจุดหมายปลายทางเป็นตลาดนัดกลางแจ้งที่ใหญ่ที่สุดของเมืองโคราช
เหลืออีกแค่โค้งเดียวก็จะถึงที่หมายแต่จู่ๆ ฝนก็เริ่มลงเม็ดอีกรอบเปาะแปะๆ ก่อนจะตกลงมาอย่างหนักซ่าๆ!
หนุ่มตี๋รีบเร่งความเร็วขับตรงเข้าไปหาที่จอด แต่กว่าจะหาที่จอดรถได้ทั้งสองคนเนื้อตัวก็เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนจนเสื้อยืดสีขาวตัวบางที่ใส่มาแนบลู่เข้ากับลำตัว พอหนุ่มตี๋สังเกตเห็นจึงรีบอาสาไปเสื้อยืดมาเปลี่ยน เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเห็น ‘จุดสีชมพู’ ที่ลูกตาเขาเพิ่งสังเกตเจอ
“เปียกจนได้ วันนี้โชคไม่ดีแฮะ กลับกันเลยดีกว่า”
“เดินไปเดินมา เสื้อก็น่าจะแห้งนะครับ”
“อยากเดินเหรอ”
“ก็อยากลองเดินดูนะครับ”
“เอ...อยากเดินใช่ไหม แต่ถ้าใส่เสื้อเปียกๆ แบบนี้ ไม่น่าจะเวิร์ก งั้นยืนรอตรงนี้แป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่เดินไปซื้อเสื้อมาเปลี่ยน”
“ไม่เป็นไรครับ อีกเดี๋ยวก็คงแห้ง เปลืองตังค์”
“เอาน่า ซื้อตัวใหม่เปลี่ยนแหละดีแล้ว พี่ไม่อยากให้เราไม่สบาย แล้วก็ห้ามดื้อ ยืนรอตรงนี้แป๊บเดียว แต่ถ้าดื้อ พี่พากลับเลย ไม่รู้ด้วยนะ”
จากจุดที่ยืนหลบฝนหนุ่มตี๋พยายามสอดส่ายสายตามองหาร้านขายเสื้อยืดสำหรับผู้ชาย มองไปรอบๆ ก็เจอแต่ร้านขายเสื้อสำหรับผู้หญิงเต็มไปหมด เขาจึงรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปอีกซอยที่อยู่ติดกันก็เห็นร้านขายเสื้อยืดอยู่หนึ่งร้านจึงรีบเดินเข้าไปข้างในร้านทันที
พอเดินเข้าไปถึงด้านในร้าน กวาดตามองเสื้อที่แขวนเอาไว้ถึงรู้ว่าร้านนี้ขายเสื้อยืดก็จริงแต่เป็นเสื้อสำหรับคู่รัก มีเสื้อยืดสีหวานที่มีลายข้อความกุ๊กกิ๊กไซซ์ผู้หญิงกับไซซ์ผู้ชายแขวนคู่กัน เขาจึงถอยหลังกลับเพราะอยากได้เสื้อไซซ์ผู้ชายสองตัว แต่ถูกคนขายร้องทักเอาไว้ซะก่อน
“อยากได้ลายแบบไหนหนุ่ม ลองเลือกดูได้นะ แต่ถ้าเลือกไม่ถูก มีลายในใจหรือเปล่า เดี๋ยวช่วยหา”
“ผมอยากได้เสื้อผู้ชายสองตัว พี่แยกขายไหมครับ?” เขาถามเพราะคิดว่าร้านขายเสื้อคู่รักแบบนี้น่าจะขายเป็นคู่
“เสื้อคู่ผู้ชายกับผู้ชาย ร้านพี่ก็มีหนุ่ม ไม่ต้องแยกขาย ผู้หญิงกับผู้หญิงร้านพี่ก็ยังมีเลย เมื่อกี้ไม่ได้อ่านชื่อร้านพี่อะดิ” คนขายบุ้ยปากไปที่ป้ายหน้าร้านที่เขียนว่า UNCONDITION LOVE “แล้วแฟนเราใส่ไซซ์อะไรล่ะ”
“น่าจะใส่ไซซ์ M ที่ร้านพอจะมีเสื้อสีดำลายที่ไม่ใช่ตัวการ์ตูนหรือข้อความหวานๆ ไหมครับ” เขาไม่อยากให้อีกคนที่มาด้วยใส่สีขาวเผื่อขากลับฝนตกลงมาอีกรอบ
“โจทย์ยากว่ะหนุ่ม แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่หาให้” คนขายก้มลงหยิบเลือกเสื้อที่ชั้นวางก่อนเงยหน้าขึ้นมาถาม “เป็นลายนี้ได้ไหมล่ะ?”คนขายกางเสื้อยืดสีดำสองตัวให้ดู มีข้อความภาษาไทยสีขาวพิมพ์เอาไว้ตรงกลางด้านหน้าของเสื้อตัวละหนึ่งคำ
หนุ่มตี๋มองดูข้อความบนเสื้อเสร็จก็พยักหน้าตกลงด้วยความพอใจ จนคนขายได้แต่คิดว่าคนมีความรักช่างสดใสจริงๆ เลยน้า สงสัยกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามันแน่ๆ
หลังจากจ่ายเงินค่าเสื้อเรียบร้อยหนุ่มตี๋ก็รีบเดินกลับไปหาอีกคนที่ยืนรออยู่พร้อมกับยื่นถุงเสื้อให้
“ขอบคุณครับ”
“ใส่ได้ไหม?”
“ครับ?”
“ข้อความบนเสื้ออาจจะดูแปลกๆ หน่อย”
เด็กหนุ่มอีกคนก้มหน้าลงไปมองข้อความบนเสื้อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ “อ่อ แค่นี้เอง ใส่ได้ครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเปลี่ยนเสื้อ ห้องน้ำตรงนู้น”
“ไม่ต้องไปห้องน้ำก็ได้ครับ เปลี่ยนตรงนี้เลยก็ได้” จบประโยคเขาก็ถอดเสื้อยืดสีขาวที่เปียกน้ำฝนออกทันที แล้วกางเสื้อยืดสีดำที่เพิ่งซื้อมาสวมแทนตัวเดิมอย่างรวดเร็ว หนุ่มตี๋ยืนจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าแทบไม่กะพริบตา ถอดเร็วไป ขอ RE-PLAY ใหม่อีกสักสิบรอบ เขาคิดในหัว
“แล้วพี่ไม่เปลี่ยนเสื้อ?”
“อะ...อ่อ เอ้อ...” หนุ่มตี๋จึงรีบถอดเสื้อเปียกออก ใส่เสื้อตัวใหม่แทนทันที รอจนฝนหยุดตกพวกเขาทั้งคู่ถึงออกไปเดิน วันนี้คนเดินตลาดนัดค่อนข้างน้อยหากเทียบกับวันปกติ อาจจะเป็นเพราะฝนเพิ่งหยุดตก คนที่มาเดินซื้อของจึงดูบางตา บ้างก็ถือร่มติดมือมาด้วยเผื่อฝนตกลงมาอีกรอบ
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
เด็กหนุ่มผิวขาวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นขึ้นมากดรับสาย
“ฮัลโหลแม่”
“ถึงแล้ว”
“ครับๆ แค่นี้ก่อนนะแม่ หนูกำลังเลือกถุงเท้า”
สองหนุ่มแวะที่ร้านขายถุงเท้า เห็นเด็กหนุ่มอีกคนยืนเลือกซื้ออยู่นาน หนุ่มตี๋จึงอาสาช่วยเลือก
“ให้พี่ช่วยไหม เราจะซื้อกี่คู่” หนุ่มตี๋เห็นในมือของเด็กหนุ่มถือถุงเท้าแบบเดียวกันต่างกันแค่สี กะจากสายตาคร่าวๆ ตอนนี้ที่ถืออยู่น่าจะมีประมาณสี่คู่จึงเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“ครับ” เด็กหนุ่มอีกคนพยักหน้ารับแล้วโบ้ยปากไปที่ป้ายกระดาษที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ติดเอาไว้ด้านบนแผงขายถุงเท้า ‘5 คู่ 100’
“จริงๆ อยากได้แค่สี่คู่” หนุ่มตี๋กวาดตามองถุงเท้าที่วางอยู่ แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับบางอย่างเข้า
“เอาสี่คู่ก็ได้มั้ง” เขากระซิบบอกที่หูของอีกคนเบาๆ ก่อนจะสะกิดให้มองป้ายอีกอันที่วางอยู่กับถุงเท้า ‘คู่ละ 20’
“อ้าว!” เขาอุทานออกมาเบาๆ ยืนเลือกอยู่ตั้งนาน
หนุ่มตี๋เห็นอาการของอีกคนที่ทำหน้าบรรลุก็อดจะพูดแซวแหย่เล่นไม่ได้
“งั้นพี่ช่วยซื้อคู่หนึ่ง หนูช่วยเลือกให้หน่อยสิ” เด็กหนุ่มเลือกถุงเท้าจากบนแผงยื่นลายแมวการ์ฟีลด์กับลายมิกกี้เมาส์ให้พี่จิ้นเลือก
“ถ้าสองคู่นี้เหรอ งั้นพี่เอาคู่นี้ ชอบหนูมากกว่า” หนุ่มตี๋ยิ้มมุมปาก หยิบถุงเท้ารูปมิกกี้เมาส์ส่งให้คนขาย ส่วนอีกคู่ที่เป็นรูปแมวการ์ฟีลด์หยิบไปวางไว้ที่เดิม
สองคนกับเสื้อคู่สีดำก็เดินดูของไปเรื่อยๆ ร้านไหนสนใจก็แวะเข้าไปดูบ้าง ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสายตานับร้อยๆ คู่จ้องมองมาที่พวกเขาในระหว่างที่กำลังเดินดูของในตลาดนัด
“เธอๆ ดูนั่นๆ”
หญิงสาววัยทำงานสองคนอายุประมาณสามสิบต้นๆ สะกิดเพื่อนให้หันมามองผู้ชายสองคนที่สวมเสื้อยืดสีดำเหมือนกันและกำลังจะเดินผ่านพวกเธอไป ชายหนุ่มหน้าตี๋ใส่คำว่า ‘หลง’ ส่วนตัวเล็กกว่าอีกคนใส่คำว่า ‘เด็ก’
“ตายแล้ว เปรี้ยวมาก ฉันรู้สึกตาทั้งสองข้างกำลังจะลุกเป็นไฟ”
“อิจฉาใช่มะ”
“ไม่น่าถาม” หญิงสาวอีกคนตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงขมขื่นก่อนจะพูดขึ้นมาอีกประโยค “สงสัยลอยกระทงปีนี้ ฉันคงต้องอยู่ในกลุ่มยี่สิบเปอร์เซ็นต์อีกปีแน่เลย”
“ทำไม”
“อ้าว ไม่น่าถามเล้ยยย ก็เขาบอกว่าคืนวันลอยกระทง แปดสิบเปอร์เซ็นต์ผู้หญิงมักจะเสียตัว แล้วเธอเบิ่งตาดูสิ ผู้ชายหน้าตาดีสองคนหันมาบริโภคกันเองหมด แล้วฉันจะยังเหลือความหวังอะไรให้ฝันถึงอี๊ก!” สิ้นประโยคสุดท้ายเธอขึ้นเสียงสูงมากกกก...
“ฟังแล้วคิดตามฉันเริ่มรู้สึกเครียด วันนี้เราชอปปิ้งให้กระเป๋าฉีกกันเถอะ แม่ชอป ชอป ชอป ให้กระเป๋าฟิบเลย”
“จ้ะ เอาเต็มที่เลยจ้ะเพื่อน แต่ชอปเสร็จแล้วขอต่อด้วยบุฟเฟต์หมูกะทะนะ”
“ไหนเธอบอกว่าไดเอต”
“เอาไว้วันหลัง วันนี้เครียด”
“เธอๆ”
“อะไรอีก”
“เธอดูหลังเสื้อของคู่เมื่อกี้ใหม่สิ”
หญิงสาวอีกคนที่ถูกเพื่อนสะกิดก็รีบหันหลังกลับไปมองผู้ชายสองคนที่เพิ่งเดินสวนกับพวกเธอไป เธอถึงกับเบิกตากว้างเพื่อจะได้อ่านข้อความบนเสื้อให้ถนัด รู้สึกว่าที่ใบหน้ากำลังเห่อแดงด้วยความร้อน
เธอเห็นข้อความด้านหลังเสื้อคนตัวสูงพิมพ์คำว่า ‘ผัว’ ส่วนอีกคนที่ตัวเล็กกว่าพิมพ์คำว่า ‘รัก’
‘ผัว’ ‘รัก’
“รัก-ผัว” เธอไล่อ่านข้อความบนเสื้อของทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะนำมาเรียงต่อกันอีกรอบ “ผัว-รัก”
“แซ่บ!”
“อะไรมันจะเด็ดปานนั้น โอ๊ยยยย อิจในอิจในอิจในอิจจจ”
แล้วสองสาวที่มีแนวโน้มจะถูกจัดอยู่ในยี่สิบเปอร์เซ็นต์สำหรับคืนวันลอยกระทงก็เดินออกจากตลาดนัดเพื่อไปฟีเจอริ่งกับหมูกระทะตามที่ตั้งใจเอาไว้
ขณะที่เด็กหนุ่มก้าวขาขึ้นซ้อนท้ายรถเวสป้าสีครีมที่มีหนุ่มตี๋ร่างยักษ์เป็นคนขับ ตาเขาก็เบิกกว้างเพราะเขาเห็น ‘ผัว’ ตัวใหญ่ติดอยู่ด้านหลังหนุ่มตี๋ กว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีก็เดินจนเสร็จ แต่เหมือนหนุ่มตี๋จะยังไม่รู้ตัว เขานั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไป ทั้งคู่ขับรถเวสป้าสีครีมมุ่งหน้ากลับเข้ามหาวิทยาลัย แต่ไม่ได้ขับตรงดิ่งเข้าหอพักเพราะเขาจะพาเด็กที่นั่งซ้อนท้ายไปกินเหล้าปั่นเย็นๆ พวกเขาจึงขับรถแวะที่ร้านเหล้าปั่นก่อน บรรยากาศร้านเหล้าปั่นคืนนี้เริ่มคึกคักแล้วเพราะนักศึกษาส่วนใหญ่เริ่มสอบเสร็จกันหมดแล้ว ทำให้มีกลุ่มนักศึกษาทั้งชายและหญิงชักชวนกันออกมาเลี้ยงฉลองสอบเสร็จก่อนจะกลับบ้านในช่วงปิดเทอม
“สั่งเต็มที่ได้เลยนะ”
“งั้น รบกวนพี่สั่งให้หน่อยนะครับ ขอตัวไปโทรศัพท์แป๊บหนึ่ง”
“น้องบลูฮาวายเหยือกหนึ่ง” หนุ่มตี๋หันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเสิร์ฟ
“เอาแคนตาลูปกับกามิกาเซ่อีกอย่างละเหยือก เพิ่มวอดก้าอย่างละสองช็อตนะครับ” เด็กหนุ่มอีกคนหันมาสั่งเพิ่มหลังจากที่พยายามโทรศัพท์หาใครสักคนแต่ก็ยังโทรไม่ติดอยู่ดี ขณะที่นั่งรอเหล้าปั่นอยู่บนโต๊ะหนุ่มตี๋สังเกตเห็นเด็กหนุ่มพยายามโทรศัพท์อยู่หลายทีแถมมีท่าทางร้อนใจ
“รีบหรือเปล่า?”
“เปล่าครับ”
“สอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมนี้พี่ก็จะจบแล้วนะ”
“ครับ?” เด็กหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้ที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมา “แล้วพี่ไม่ไปฉลองที่ไหนเหรอครับ?”
“ตอนนี้ก็ฉลองอยู่” หนุ่มตี๋ตอบยิ้มๆ
“ดีจังเลยฮะ ผมนี่สิอีกหลายปีกว่าจะจบ” เด็กหนุ่มตอบก่อนจะหันเรียกเด็กเสิร์ฟเพื่อสั่งเหล้าปั่นเพิ่ม “พี่ครับขอเพิ่มแคนตาลูปกับกามิกาเซ่อีกอย่างละเหยือก เพิ่มช็อตเหมือนเดิมนะครับ”
นั่งกินกันไปพักใหญ่ๆ เด็กหนุ่มก็เริ่มรู้สึกตึง มึน และเมา แต่เก็บอาการเก่งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา จนเหล้าปั่นหมดทั้งสองคนจึงเดินออกจากร้านพร้อมกันโดยหนุ่มตี๋เดินนำหน้าออกไปก่อนเพราะต้องเดินไปขับรถออกมารับอีกคน
บนถนนเส้นยาวใต้แสงไฟสีเหลืองนวลอมส้มรถเวสป้าสีครีมกำลังขับเคลื่อนไปตามทาง มีชายหนุ่มหน้าตี๋ทำหน้าที่คนขับและมีเด็กหนุ่มซ้อนท้าย ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะอีกคนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
รถเวสป้าค่อยๆ ชะลอความเร็วลง จนจอดสนิทใต้แสงไฟสีเหลืองส้ม
ชายหนุ่มหน้าตี๋หันหลังกลับมามองหน้า สบตาอีกคนนิ่งแล้วพูดประโยคที่เขาคิดว่าควรจะบอก
“เรารู้ใช่ไหมว่า พี่ชอบเราน่ะ”
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะนิ่งสนิทไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว
ปากเขาค่อยๆ ระบายยิ้มออกมา
แล้วขยับปากพูดโต้ตอบ
ด้วยเสียงอ้อแอ้
ตามประสา
‘คนเมา’
“ชอบก็จีบสิครับ? ง่ายๆ ตรงๆ ไม่ซับซ้อน” พูดเสร็จก็เอานิ้วไปจิ้มที่แก้มหนุ่มตี๋จึกๆ
“...”
“ตัวพี่กลิ่นดีนะครับ หอม...” เด็กหนุ่มเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ใช้ปลายจมูกซุกที่อกหนา ดมฟุดฟิด
หนุ่มตี๋รู้สึกว่ากำลังถูก ‘เด็กยั่ว’ เขาสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ต่างฝ่ายต่างจ้องกันและกัน พลางสำรวจอย่างท้าทาย เป็นฝ่ายของตี๋จิ้นที่เคลื่อนตัวมาจูบอย่างรุนแรงเอาแต่ใจ จนอีกฝ่ายยืนไม่ไหว หนุ่มตี๋จึงถอนปากออกแล้วถามประโยคถัดมา
“นอนห้องพี่นะ”
เด็กหนุ่มอีกคนระบายยิ้มน้อยๆ เป็นคำตอบ
รู้ตัวอีกทีร่างกายเด็กหนุ่มขี้เมาก็ไม่มีเสื้อผ้าติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว เขาถูกหนุ่มตี๋ใช้ปลายลิ้นลากเลียตั้งแต่หน้าท้อง ค่อยๆ ไล่โลมเลียไต่ขึ้นมาจนถึงหน้าอก ลำคอ ใบหู ก่อนจะปิดผนึกด้วยแรงบดหนักๆ ทับลงที่กลีบปากแดงซ้ำๆ เด็กหนุ่มขนลุกเกรียวไปทั้งตัว สองจุดสีชมพูก็ลุกชูตั้งชันแข็งเป็นไต หนุ่มตี๋ใช้นิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว และเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ เกิดเป็นเสียงเฉอะแฉะดังขึ้นเป็นระยะ พอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายอาการเกร็งลง เขาจึงค่อยๆ ถอนนิ้วมันวาวออก ก่อนออกคำสั่งให้ลูกชายร่างยักษ์ที่สวมหมวกสีแดงก่ำใบใหญ่ให้ทำหน้าที่สำรวจโพรงถ้ำคับแคบแทน ลูกชายเขาค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปทีละนิดๆ จนหายเข้าไปทั้งลำตัว ก่อนถอยตัวเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อรายงานผลเป็นระยะ ส่วนเขาตัวพ่อก็โน้มตัวลงมาฝังจมูกซุกลงบนแก้มนุ่มของเด็กหนุ่มที่ถูกนอนทับอยู่ด้านล่าง มือทั้งสองข้างกอดก่ายปลอบประโลม ลูบหลัง ลูบต้นคอ ลูบหัว บดบี้คลึงใบหูเบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายชินกับการออกสำรวจโพรงถ้ำจากลูกชายร่างยักษ์ของตน
สองคนในชุดวันเกิดกำลังใช้ร่างกายคุยกัน โดยใช้เพียงคำสั้นๆ สื่อสารและตอบรับอีกฝ่ายเป็นระยะ ปากก็แข่งกันปล่อยเมล็ดพันธุ์แห่งความมันออกมาดังบ้างเบาบ้างอยู่หลายที การออกสำรวจโพรงถ้ำของลูกชายร่างยักษ์กินเวลาอยู่นานจนเลยเวลาทำงานของคนปกติทำให้พ่อยักษ์ตี๋ต้องขอเบิกโอทีให้ลูกชาย สุดท้ายการออกสำรวจก็สิ้นสุดลง พ่อยักษ์ตี๋ขบกรามแน่นทิ้งน้ำหนักตัวลงกระแทกทับร่างเด็กหนุ่มรัวขึ้นแรงขึ้น จนธารน้ำอุ่นสีขาวขุ่นไหลทะลักเข้าเต็มช่องทางคับแคบภายใน
รุ่งเช้าวันต่อมา
“ทำไปแล้วสินะ” ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋พูดเบาๆ กับตัวเอง หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าร่างกายของเขาไม่มีเสื้อผ้าติดกายอยู่แม้แต่ชิ้นเดียว ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเขามองเห็นเด็กหนุ่มอีกคนอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน
เขาค่อยๆ ไล่สายตามองสำรวจเด็กหนุ่มที่นอนไหล่เปลือยโผล่พ้นผ้าห่มออกมา ดวงตาปิดสนิท นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เขา ตามคอมีจุดแดงเป็นจ้ำๆ เต็มไปหมด เขากวาดตามองสภาพห้องเห็นเสื้อ กางเกง สำหรับใส่สองคนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้อง ก่อนจะลอบยิ้มให้กับตัวเอง ‘ทำไปแล้วจริงๆ’
เขาก้มลงไปใช้ปากปลุก ‘จูบ’ กลีบปากสีแดงนุ่มของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ด้วยความรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ
เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย นิ่วหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะรู้สึกเจ็บร้าวที่สะโพกเหมือนถูกทุบด้วยของหนัก เขาค่อยๆ ลืมตา กะพริบตาติดๆ กันเพื่อให้คุ้นชินกับแสงยามเช้า สายตาเขาสบตากับชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ที่นอนตะแคงจ้องมองอยู่ ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตี๋ที่นอนจ้องเขาก็พูดขึ้นมาว่า
“ขอต่ออีกรอบนะ”
เขาได้ยินประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวไปมา...หลังจากที่เขาตื่น
Special : ง.งู
“เงี่ยนโว้ยยย!!!”
อยู่ดีๆ ในช่วงเย็นของวันที่อากาศร้อนอบอ้าว ผมก็ได้ยินรุ่นพี่วิศวะไฟฟ้าห้องตรงข้ามออกมายืนตะโกนบอกความต้องการของวัยหนุ่มอย่างโจ่งแจ้งที่หน้าห้อง
“มะนาว เสียงพี่หนวดใช่มะ”
แม่หมูที่นอนอ่านนิตยสารอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง ละสายตาจากกระดาษตรงหน้าหันขวับมาถามผม
ผมลอบมองผ่านมุ้งลวดประตูห้องออกไป มองเห็นพี่หนวดหน้าหล่อยืนอยู่หน้าประตูห้องของตัวเอง พร้อมกับบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะหันไปตอบเพื่อนเมตตัวกลมของผมเสียงเบาว่า
“ใช่ เสียงพี่หนวด อยู่ดีๆ ก็ ง.งู พี่แกชัดเจนดีเหมือนกันแฮะ”
“สงสัยช่วงนี้พี่แกขาด ได้ข่าวแว่วมาว่าแกเพิ่งจะเลิกกับแฟนหน้างู”
“อ้าว เลิกกันแล้วเหรอ วันก่อนยังเห็นมาจอดรถ ส่งของให้กันผ่านรั้วหอพักอยู่เลย”
“สงสัยมาเร็วเคลมเร็ว แต่ก็น่าแปลก อีตาพี่หนวดคนเนี้ย คบกับใครก็ไม่ยืด แป๊บๆ เลิก”
“เหรอๆ ทำไมล่ะ”
“ฉันจะไปรู้เหรอยะ”
“อ้าว ก็นึกว่ารู้”
“มะนาวๆ มานี่แป๊บนึง มีเรื่องเล่า พอพูดเรื่องนี้แล้วนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้พอดี” แม่หมูกวักมือเรียกผม พร้อมกับลดเสียงให้เบาลง ผมก็เลยเดินจากเตียงของตัวเองไปนั่งข้างๆ แม่หมู
“วันก่อน เดินผ่านหน้าห้องพี่หนวด รู้ไหมเจออะไร”
“เจออะไร?”
“เจออะไรดีๆ ในถังขยะน่ะสิ”
“แล้วอะไรดีๆ ที่ว่าคืออะไรล่ะ”
“ทิชชูแห้งที่เปียกเป็นก้อน”
“อึ๋ยยย แล้วไปเห็นได้ไง ในถังขยะอะนะ”
“นี่ หยุดทำหน้าแบบนี้เหมือนเพื่อนเป็นโรคจิตเดี๋ยวนี้นะ ก็วันก่อนหารีเทนเนอร์ไม่เจอ เลยคิดว่าจะเผลอทิ้งรีเทนเนอร์ลงถังขยะ แต่ไม่แน่ใจว่าห้องไหน เพราะจำได้รางๆ ว่าเหมือนจะทิ้งขยะที่ถังขยะหน้าห้องพี่หนวด ไม่ก็ห้องพี่อีกคนที่อยู่ข้างๆ กัน อารามตกใจกลัวเสียตังค์มากกว่าความสกปรก มือฉันก็ล้วงลงไปในถังขยะเลยจ้า อย่า อย่า อย่าทำหน้าแบบนั้นค่ะที่รัก ใส่ถุงพลาสติกคลุมมืออยู่ค่ะ พอค้นไปค้นมา โป๊ะเชะ กลิ่นนี่หือลอยออกมาเลย”
“อาจจะเป็นของคนอื่นก็ได้ ห้องพี่แกอยู่กันตั้งสามคน”
“ข้อมูลผิดค่ะ ตอนนี้พี่หนวดอยู่ห้องคนเดียว เพื่อนอีกสองคนออกไปอยู่หอนอกกับเมียแล้วค่ะ”
“ออ...อ้อออ แล้วสรุปเจอรีเทนเนอร์ไหม”
“ไม่เจอ”
“อ้าว! แต่วันก่อนก็เห็นใส่อยู่นี่นา”
“ไม่เจอห้องพี่หนวด แต่เจอในห้องเรานี่แหละ สรุปอยู่ในกระเป๋าเสื้อชอป แต่ถังขยะหน้าห้องเราก็ได้ลองค้นเหมือนกันนะ”
“แล้ว? อย่าบอกน่ะว่า”
“ใช่ค่ะ”
End.
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 20: ‘น้ำ’ พระเอก
‘ไม่มีความลับ ในความรักอีกต่อไป’
ระหว่างทางที่ผมกำลังเดินคอตกแบกความเศร้าพร้อมกับเข็นรถมอเตอร์ไซค์คุรุสีขาวกลับหอ จู่ๆ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์ลักษณะคล้ายรถแข่งขนาดเล็กขับชะลอมาจอดเทียบข้างๆ
“รถนายเป็นอะไร”
“น้ำมันหมด”
ผมยังไม่กล้าสบตากราฟตรงๆ เริ่มรู้สึกมึนๆ หัวขึ้นมานิดหน่อย อาจเป็นเพราะผลพวงของการไปเล่นเอ็มวีนอนรับน้ำฝนมา
กราฟกวาดสายตามองสำรวจผมที่เนื้อตัวเปียกฝนเหมือนลูกหมาตกน้ำ ผมก็รู้ว่าตอนนี้น่ะยังหรอก ถ้าคืนนี้ไม่แน่อาจจะไม่รอด เพราะพิษไข้ตีตั๋วจองตัวรอผมอยู่แล้ว
“ขึ้นมาสิ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเข็นไปอีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว ไม่อยากทิ้งรถไว้”
กราฟพยักหน้ารับรู้ ยืนนิ่งเงียบใช้ความคิดสักครู่ก่อนเอ่ยประโยคถัดมา “งั้นนายรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวขับมอไซค์ออกไปซื้อน้ำมันมาให้”
ผมเดินตัวเปียก คอตก เข็นรถต่อ เดินไปได้แป๊บเดียวเท่านั้นแหละครับ อ้าว เชี่ย รองเท้าแตะหูคีบผมดันขาด โชคไม่เข้าข้างผมเอาซะเลยจริงๆ เดินเท้าเปล่าก็ได้วะแม่ง ผมถอดรองเท้าออก หยิบขึ้นมาโยนใส่ตะแกรงหน้ารถ เดินต่อไปอีกแป๊บเดียวรถเวสป้าสีเขียวมะนาวก็ขับชะลอมาจอดเทียบข้างๆ รถมอเตอร์ไซค์ผม
“รถเป็นอะไร” เสียงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวเข้ม ตัดผมทรงสกินเฮด ใส่แว่นสายตาหนาอยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยถามผมที่กำลังเข็นรถมอเตอร์ไซค์อยู่ริมถนน
“น้ำมันหมดครับ” ผมหยุดเข็นรถแล้วหันไปคุยกับชายหนุ่มผิวเข้มที่นั่งอยู่บนรถเวสป้า พี่เข้มทำหน้าเซ็งๆ
“มึงนี่มันเบ๊อะบ๊ะจริงๆ เดี๋ยวกูถีบให้”
“!”
“เอ้า! ช้าอีก รีบขึ้นไปนั่งบนรถเดี๋ยวกูถีบรถมอไซค์ไปส่ง”
พอผมก้าวขาขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อย พี่โอมก็ใช้เท้ายันที่เหยียบรถผม ล้อรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไปตามถนนมุ่งหน้ากลับหอ คงเห็นผมเงียบ พี่เข้มเลยไม่ได้กวนประสาทผมเหมือนทุกที รถก็เคลื่อนตัวมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าหอ จอดรถเสร็จ ผมก็เปิดเบาะรถหยิบเอาโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ตอนนี้ชักเริ่มรู้สึกมึนๆ หัว สงสัยเป็นเพราะพิษไข้เริ่มทำงาน จะว่าไปไข้สมัยนี้มันมาเร็วทันใจ สงสัยใช้บริการของรถไฟฟ้าเลยไม่มีติดขัด ใช้เวลาฟักตัวไม่นานยังไม่ข้ามวันดีก็วิ่งมาเกาะอยู่ตามตัวผมซะแน่นเลย
“ไม่สบาย?”
“...” เห็นผมยืนเงียบนานไม่ได้ตอบอะไรออกไป พี่เข้มก็เลยเดินเข้ามาหา ใช้หลังมือแตะลงที่หน้าผาก
“ตัวมึงร้อนนะ เดินไหวไหม”
“ไหวครับ?” ผมขมวดคิ้วทำหน้างง ทั้งงงจากคำถามและอาการแปลกๆ ของพี่เข้ม ไหวสิครับ แค่ตัวร้อนแค่นี้ เดี๋ยวอาบน้ำ กินยาเสร็จ แล้วนอนตื่นมาก็คงหาย ผมร่างกายแข็งแรงนะครับ กำลังบ่นอยู่ในใจคนเดียวจู่ๆ ตัวผมก็ลอยขึ้นกลางอากาศ
“เหวอ!” พี่เข้มอุ้มผมจนตัวลอยแล้วแบกตัวผมไว้บนไหล่หนาของตัวเอง พอได้สติผมก็เริ่มดิ้น แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปพี่เข้มก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“โอ๊ยยย ปั๊ดโธ่ววว ขืนดิ้นขยุกขยิก เดี๋ยวก็จับจูบซะหรอก”
พอผมนิ่งพี่เข้มก็เงียบก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วพูดขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “มึงไม่ใส่รองเท้าจะเดินยังไง”
จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา พี่เข้มแบกผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงประตูหน้าห้องพี่เข้มถึงปล่อยผมลง
“ถ้าอาบน้ำไม่ไหว เช็ดตัวก็พอ แล้วมียาแก้ไข้หรือเปล่า?”
“มีครับ”
“อาบน้ำไหวไหม?”
“ไหวครับ”
“ถ้างั้นก็รีบอาบน้ำเลยละกัน เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อข้าวให้ จะได้กินยาแก้ไข้แล้วนอน”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ” พี่? ไอ้พี่เข้มใช้คำว่าพี่แทนตัวเอง ถึงผมจะถูกพิษไข้รุมเล่นงานจนรู้สึกมึนแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ พอผมเดินเข้ามาในห้องไอ้พี่เข้มก็เดินกลับไป
ผมใช้เวลาในการอาบน้ำสระผมไม่นานก็เสร็จ พอเป่าผมจนแห้งก็เดินมาหยิบยาที่วางเอาไว้บนโต๊ะตั้งแต่ตอนเช้า กินขนมรองท้องก่อน แล้วกินยาแก้ไข้ตาม จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง
ผมชักเริ่มง่วง สงสัยยาแก้ไข้เริ่มออกฤทธิ์
ใช้เวลาไม่นานผมก็หลับ
เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มหน้าเต็มหลัง พิษไข้กำลังเล่นงานอย่างหนักผมจนรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ รู้สึกเหนอะหนะไม่สบายตัวเอาเสียเลย ผมทั้งร้อนทั้งหนาว ประเดี๋ยวหนาวประเดี๋ยวร้อน เลยใช้เท้ายันผ้าห่มออกจากตัว ผมนอนหลับๆ ตื่นๆ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เป็นอยู่แบบนี้ทั้งคืนจนเกือบสว่างผมถึงนอนหลับสนิท
เช้าจนได้ สุดท้ายพิษไข้ก็ล่าถอย ผมเป็นฝ่ายชนะ ตอนนี้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้น ไข้ไม่มีแล้วแต่ยังรู้สึกมึนหัวอยู่นิดหน่อย ผมยังไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวออกจากอาณาเขตของเตียงนอน มีหลายเรื่องวิ่งสวนทางเป็นขบวนรถไฟอยู่ในหัวเลยทำให้สมองเบลอ งง และสับสน ผมนอนหงายอยู่บนเตียงกะพริบตาติดๆ กันเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงยามเช้า มองดูเพดาน ไล่กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง จนไปสะดุดโน้ตแผ่นใหญ่เท่ากระดาษเอสี่ติดไว้กับชั้นวางหนังสือ เมื่อวานผมคงไม่ทันได้สังเกตเห็น
‘ถึงห้องแล้วโทรหาด้วย คืนนี้เจอกันที่ร้านชมดาว’
แม่หมู
เมื่อวานผมตั้งใจลืมเปิดโทรศัพท์ ผมยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางเอาไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ กดปุ่มเปิดเครื่องเสร็จ โทรศัพท์ผมก็สั่นรัวติดต่อกันแจ้งเตือนว่ามีสายไม่ได้รับถึงหลายสิบสายในคืนเดียว
สายที่ไม่ได้รับ ‘แม่หมู 17 สาย’ ‘มะตูม 25 สาย’ ‘พี่มีน 3 สาย’
นอกจากสายโทรเข้ายังมีข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านอีกหลายข้อความด้วยกัน ผมค่อยๆ เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์เปิดอ่านข้อความที่ส่งมาทีละข้อความ
ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน-แม่หมู ‘เปิดเครื่องแล้วโทรกลับด่วน ลืมชาร์จแบตอีกแล้วใช่ไหม ตล้อดดด! คืนนี้มีปาร์ตี้เกิร์ลฉลองสอบเสร็จที่ร้านชมดาวนะ ทำไมโทรไม่ติดเนี่ย อารมณ์เสีย คืนนี้ไม่กลับห้องนะ’
ปกติช่วงสอบน้อยครั้งที่ห้องพวกผมหรือห้องอื่นๆ จะอยู่กันครบทุกคน เพราะเดี๋ยวก็ไปติวหนังสือที่โน่นที่นี่บ้าง บางทีติวยันสว่างหรือไม่ก็ค้างบ้านเพื่อนที่เช่าอยู่นอกมหาวิทยาลัย
ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน-พี่มีน ‘น้องเมตอยู่ไหน คืนนี้ฉลองพี่จบนะโว้ย ไม่มาไม่ได้นะ เปิดเครื่องแล้วโทรหาพี่เมตด้วยเป็นห่วง’
เช้าแล้วพี่เมตผมก็ยังไม่กลับห้องเหมือนกัน สองคนนี้ไปนอนไหนกันนะ?
ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน-มะตูม ‘ทำไมโทรไม่ติด มะนาวอยู่ไหน? อ่านข้อความแล้วโทรกลับด่วน โทรไม่ติดเลย แล้วคืนนี้มะตูมจะนอนไหน ชักไม่สนุกแล้วนะโว้ย ¬＿¬ แฟนมะนาวเมาว่ะ มอมตัวเองจนสลบคาร้าน ตัวใหญ่ยังกับยักษ์แล้วใครจะแบกกลับ _ _’
อ่านข้อความจากน้องผมจบก็เกิดคำถามขึ้นมาในหัวผมทันที แฟน? แฟนใคร? ผมแอบไปมีแฟนตอนไหน? ทำไมผมไม่รู้ตัวมาก่อน? แล้วใครคือแฟนผมหรือผมไปเป็นแฟนใคร? แค่เป็นไข้คืนเดียวตื่นมาอีกทีก็มีแฟนเฉยเลย มะนาวเอ๊ย!
แต่เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน น้องผมมาหาผม มาถึงตั้งแต่เมื่อวาน แล้วมะตูมน้องชายฝาแฝดผมไปนอนไหน? อยู่กับใคร? ผมรีบกดโทรศัพท์หาไอ้น้องชายตัวดีทันที
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“ฮัลโหล ติดต่อได้สักที! เกือบโดนฉุดแล้วเนี่ย แฟนมะนาวโคตรหื่น” น้ำเสียงโวยวายปกติแสดงว่าน้องผมยังโอเค
“ขอโทษ เมื่อวานไม่ได้เปิดโทรศัพท์ มะตูมอยู่ไหน?”
“ตอนนี้อยู่ในหอ 13 นี่แหละ อยู่อีกฟากหนึ่ง”
“มะตูม! เอาดีๆ ตอนนี้อยู่ไหน?”
“ก็อยู่ในหอ 13 เนี่ย อยู่ห้องพี่หน้าตี๋ตัวใหญ่ยักษ์ๆ”
“มะตูมไม่ตลก อยู่ไหน อยู่กับพี่มีน หรืออยู่กับออยด์”
“ก็บอกว่าอยู่ห้องพี่ตี๋ตัวหอม หอ 13 รอแป๊บ เดี๋ยวออกไปดูป้ายห้องก่อนว่าห้องอะไร” มะตูมเงียบไปสักพักก่อนตอบกลับมา “ตอนนี้อยู่ห้อง 7342”
“แล้วไปนอนห้องนั้นได้ไง เดี๋ยวเดินไปรับ ทีหลังถ้าจะมา โทรบอกล่วงหน้าหน่อยก็ดี”
“ห้องมะตูมถูกงัด เดี๋ยวรายละเอียดเล่าให้ฟังอีกที"
“เฮ้ย! จริงดิ”
“เรื่องแบบนี้ใครเขาล้อเล่นกันเล่า แต่โทรบอกแม่กับพ่อแล้วละ แล้วมันไม่ได้อะไรไปหรอก ตอนนี้เลยว่าจะย้ายหอใหม่ เบื่อๆ เซ็งๆ ด้วย เลยนั่งรถมาหามะนาว แต่ที่ไม่ได้โทรบอกกะมาหาแบบเซอร์ไพรส์ไง แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ เซอร์ไพรส์จริงๆ พี่ชายดันปิดเครื่อง พอมาถึงหน้าหอมะนาวใช่ปะ กำลังหงุดหงิดๆ ที่โทรหามะนาวกี่รอบก็ไม่ติด พี่ตี๋ตัวหอมก็เดินมาทัก ชวนไปเที่ยวไปกินข้าว นั่งชิลกินเหล้า สุดท้ายพี่ตี๋เมาแอ๋ เลยต้องลากกลับห้อง จอบอ จบเรื่อง”
“เคยบอกแล้ว ให้อยู่หอใน ไม่ก็แชร์ห้องอยู่กับเพื่อน เป็นไงล่ะ ซวยเลย”
“ก็อยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“แล้วจะมาหาตอนไหน จำห้องมะตูมได้อยู่ใช่ไหม?”
“น่าจะได้นะ แต่คงรอให้พี่ตี๋จิ้นตื่นก่อน ออกไปตอนนี้มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ แล้วห้ามปิดเครื่องโทรศัพท์อีกล่ะ ชาร์จแบตเอาไว้ด้วย”
“ไม่แล้วน่า”
หลังจากวางสายโทรศัพท์เสร็จผมก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มถามขึ้นมาพร้อมๆ กันถึงสองเสียง
“มึง/นาย เป็นไงบ้าง?”
ผมสะดุ้งสุดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนทันที ตกใจนึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจู่ๆ จะมียักษ์ถึงสองตัวกึ่งนอนกึ่งนั่งจ้องมองผมอยู่บนเตียงเพื่อนเมตกับพี่เมต ผมจ้องสองยักษ์สลับกันไปมา ชักมึนเต็มที่ ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม หรือว่าตอนนี้ผมแค่กำลังฝันอยู่
“เมื่อวานนายนอนหลับ แต่ลืมปิดประตูห้อง”
“แล้วหายไข้ยัง” พี่เข้มลุกจากเตียงเดินมาถามผมต่อทันที
“ดีขึ้นแล้วครับ”
“ไหน กูดูหน่อย” พี่โอมเอาหลังมือแตะหน้าผากผม “ตัวไม่ร้อนแล้ว หน้าตาก็ดูดีขึ้น อยากกินอะไร เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
“ผมยังไม่ค่อยหิวครับ”
“ไม่หิวก็ต้องทานอะไรนิดหนึ่งนะ นายจะได้ทานยา” กราฟพูดขึ้นมา หลังจากที่นั่งฟังนิ่งๆ อยู่นาน “เผื่อไข้ตีกลับ”
“เราว่าเราน่าจะหายแล้วละกราฟ ขอบใจนะ”
“มึงนี่มันดื้อจังวะ ตามใจ ไปไอ้กราฟกลับห้อง”
พอผมยืนยันว่าหายไข้แล้ว ยักษ์ทั้งสองก็เคลื่อนตัวออกจากห้องผมไป ระหว่างที่เดินกลับ พี่เมตผมก็เดินกลับมาห้องพอดี
“สองคนนั่นมาทำอะไรห้องเรา?” พี่เมตถามเสียงเรียบจ้องหน้าผมนิ่ง จากนั้นก็เดินไปหยิบกล่องอะไรบางอย่างใต้เตียงยื่นส่งมาให้ด้วยท่าทางที่แปลกไปกว่าทุกที
มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นหลังจากที่มะตูม (ที่สวมรอยว่าเป็นมะนาว) ขอตัวเดินออกไปนอกร้านเหล้าเพื่อโทรศัพท์หาพี่ชาย
“เชี่ยจิ้น คนนี้เหรอวะ เด็กมึง”
“เด็กกงเด็กกูอะไร”
“ถึงไหนแล้ว”
“ถึงไหนอะไรวะ”
“ห่า ทำเขินนะมึง ตอบมา”
“...” ตี๋จิ้นเงียบแทนคำตอบหันไปกระดกเหล้าในมือเข้าปากแทน
“มึงจะบอกกูดีๆ หรือจะให้กูถามน้องมันเอง”
“เรื่องของกูน่า”
“ยังเหรอวะ”
“กำลังดูๆ อยู่”
“ฮะ! หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ ผ่านมานานขนาดนี้แต่เพิ่งอยู่ในช่วงกำลังดูๆ มึงช่วยพูดให้กูฟังอีกที เอาชัดๆ กูไม่อยากเชื่อหูตัวเอง”
“เออ มึงจะไปไหนก็ไปปะ”
“อ้าว ไอ้เชี่ย! จริงจังแต่ไม่ทำห่าอะไรเนี่ยนะ ทำตัวยังกับเป็นพระรองสวมบทเป็นคนดีแต่ไม่มีสิทธิ์จะได้มาครอบครอง ได้ข่าวว่ามึงสอบเสร็จวันนี้วันสุดท้ายเหมือนกู แล้ววันนี้มึงก็เรียนจบพร้อมกู ท่ามากอยู่นั่นเดี๋ยวก็โดนคนอื่นคาบไปรับประทาน”
“เออน่า”
“มึงรออะไร? วันนี้มึงสอบเสร็จแล้วนะเพื่อน”
“...” ตี๋จิ้นไม่ตอบ แต่หันไปยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากแทน
“ถุย กูไม่อยากเชื่อว่าจะมีวันที่ไอ้เสือจิ้นสิ้นลาย”
“เออ อย่าให้ถึงคิวมึงบ้างแล้วกันว่ะ”
“แล้วงานที่มึงไปสัมภาษณ์มาเป็นไงบ้างวะ”
“ก็ดี”
คุยกันไปสักพักตี๋จิ้นก็ขอตัวลุกออกไปตามหาเด็กหนุ่มที่เขาพามาด้วย ในจังหวะที่ตี๋จิ้นลุกออกไปจากโต๊ะ เพื่อนตัวดีของเขาก็นึกสนุกหยิบหลอดขนาดเล็กที่ภายในบรรจุของเหลวใสออกจากกระเป๋ากางเกง ‘เดี๋ยวกูช่วยมึงให้เป็น ‘พระเอก’ เองเพื่อน’ ของเหลวใส ปราศจากกลิ่น ไร้รสชาติใดๆ ถูกลอบเทลงในแก้วของหนุ่มเด็กหนุ่มที่ตี๋จิ้นพามาด้วยโดยที่พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
ตี๋จิ้นกับมะตูม (ในนามของมะนาว) เดินกลับเข้ามาในร้าน พูดคุยแนะนำตัวพอเป็นมารยาท เพื่อนตี๋จิ้นก็ยื่นแก้วเหล้าส่งให้มะตูม
“เออ กูไปละ เจอกันที่กรุงเทพ พี่ไปแล้วนะครับ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก” เพื่อนตี๋จิ้นขอตัวลุกออกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้เพื่อนแล้วพูดออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน “คืนนี้เป็นของมึง” ตี๋จิ้นชะงักหลังได้ยินประโยคสุดท้ายจากปากเพื่อนก่อนที่จะลุกเดินออกไป เขาสังเกตเห็นท่าทางและแววตาของเพื่อนที่ดูแปลกๆ ตี๋จิ้นชักไม่มั่นใจจึงเอื้อมมือใหญ่ไปหยิบแก้วเหล้าที่เด็กหนุ่มอีกคนถือเอาไว้
“แก้วนี้ทิ้งดีกว่า น้ำแข็งละลายหมดแล้ว”
“อ่อ ครับ”
แต่หารู้ไม่ เพื่อนตัวดีของเขาใส่ไว้ทั้งสองแก้ว
หลังจากดื่มเหล้าจากแก้วใบนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ตี๋จิ้นก็รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขนตามตัวลุกชันเป็นพักๆ เขารู้สึกแปลกไป หน้าเขาเริ่มแดงก่ำแต่ไม่ได้แดงเพราะฤทธิ์เหล้า ตอนนี้ร่างกายเขากำลังมีความต้องการอย่างเต็มที่ จนรู้สึกปวดหนึบบริเวณจุดกึ่งกลางลำตัวที่ขยายอาณาเขตคับเป้ากางเกง อยากปลดปล่อย เขาถูกวางยาเข้าให้แล้ว ตอนนี้ภาพเด็กหนุ่มตรงหน้าของเขากลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น ทุกอย่างที่คนตรงหน้าทำมันดูเคลื่อนไหวช้าไปหมด ปากอิ่มที่กำลังพูดกับเขาเหมือนกำลังเชื้อเชิญให้สัมผัส ทุกการเคลื่อนไหวของคนตรงหน้ากระตุ้นความต้องการของเขาให้พุ่งทะยานตึงเปรี๊ยะ!
ก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ตี๋จิ้นหันไปสั่งเหล้าแสงโสมจากเด็กเสิร์ฟมาสองกลม พอขวดเหล้าถูกวางลงบนโต๊ะ เขาก็รีบเปิดฝากระดกเหล้าเข้าปากแบบเพียวๆ เพื่อสยบความต้องการของตัวเองที่กำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ ระหว่างที่เขากระดกเหล้าเข้าปาก ความต้องการทางกายของเขาก็ทวีความต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ ขวดแรกหมดขวดที่สองก็ถูกเปิดทันที เขากระดกเหล้าเข้าปากเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเหล้าขวดที่สองหมด แต่ความต้องการของเขามันกำลังเดือดพล่าน เหล้าสองขวดยังดับไฟแห่งความต้องการให้เย็นลงไม่ได้ เขาจึงหันไปสั่งเหล้าแสงโสมจากเด็กเสิร์ฟเพิ่มอีกขวด กระดกแล้วดื่มๆ อยู่อย่างนั้นจนเหล้าขวดที่สามค่อยๆ ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้สติเขาหลุดลอย ล่องลอยไปในอวกาศแล้วจ้า บาย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าสร้างความงุนงงให้กับมะตูมเป็นอย่างมาก
ในที่สุดน้องแอลกอฮอล์ก็กำชัยชนะอยู่หมัด ตี๋จิ้นเมาจนหงายหลังหลับไปแต่อารมณ์ที่ถูกฤทธิ์ยากระตุ้นยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ
ฤทธิ์จากยาทำให้เขาฝันราวกับว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นจริง เขาฝันเรื่องเดิมวนซ้ำไปมาอย่างมีความสุขจนถึงเช้า
“เป็นแฟนกันนะ” ตี๋จิ้นละเมอเป็นคำพูดออกมาเสียงเบาขณะที่เขานอนอมยิ้มหลับอยู่บนพื้นห้องคนเดียว กางเกงเขาเปียกชุ่มด้วยหยาด ‘น้ำ’ แห่งความสุข
Special: หมูปิ้งหน้าหนาว…เขาว่ายิ่งติดมันยิ่งอร่อย
สมรภูมิรำพัด Last Night ผมเป็นเจ้าสังเวียน ซึ่งตามธรรมเนียม ใครกวาดต้อนเหรียญและเงินสดได้มากที่สุดต้องออกไปซื้อหมูปิ้งหน้าหอขาวตอนเช้ามืด
เอาเข้าจริงๆ ผมว่าการเล่นไพ่ของก๊วนแก๊งบ่อนพวกผมเหมือนเป็นการรวมพลนั่งคุยปรับทุกข์กันเรื่องโน้นเรื่องนี้และอัปเดตชีวิตของแต่ละคนเสียมากกว่า เพราะตังค์ที่ได้แต่ละครั้ง จำนวนก็ไม่ได้มากมายขนาดนั้น แถมที่สำคัญคนได้เงินมากสุดต้องทำหน้าที่เป็นสารถีขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปซื้อของกินมาสังเวยชาวบ่อน ดูไปดูมาก็เหมือนเป็นการรวมตังค์หารค่าอาหารเช้ามาปาร์ตี้เบรกฟาสต์หฤหรรษ์เย้วๆ
ช่วงนี้มหาวิทยาลัยของผมเข้าฤดูหนาวเต็มตัวแล้วครับ บางวันนอกจากอากาศตอนเย็นไปจนถึงดึกจะหนาวแบบเย็นเจี๊ยบแล้ว ช่วงนี้ยังมีลมหนาวพัดแรงจนบางทีพวกผมต้องหาผ้าไปอุดร่องประตูกันไม่ให้ลมพัดเข้าห้องกันเลยทีเดียว
หนาวสะบั้นมากๆ
อย่างที่บอกตอนแรก ฤดูหนาวมหาวิทยาลัยผมค่อนข้างหนาวเย็นอย่างร้ายกาจ ถึงขนาดที่ว่าถ้าความสะอาดจะปรานี วันไหนที่มีเรียนเช้าผมขอห่างกับการอาบน้ำสักพัก อย่าว่าแต่ร่างกายอุทธรณ์การอาบน้ำเลย ขนาดก้นนิ่มนุ่มของผมยังตีตัวออกหากเว้นช่องว่างระหว่างฝารองชักโครก
ช่วงนี้บ่อนแม่หมูเอาใหญ่แทบไม่เกรงใจที่ปรึกษาหอพัก เพราะถ้าวนมาวันศุกร์เสาร์เมื่อไหร่ เป็นอันรู้กันว่าเหล่าสมาชิกต้องรีบเคลียร์ตัวเอง เตรียมอาบน้ำ ออกไปทานข้าวเย็นตั้งแต่หกโมง เพื่อจะได้มีเวลาในการเล่นไพ่รำพัดได้นานขึ้น ช่วงนี้บางทีบ่อนก็เปิดถึงเช้าเลยครับ สถิติเลิกบ่อนช้าสุดคือสิบโมงเช้าวันเสาร์ (เริ่มเล่นกันตั้งแต่หนึ่งทุ่มวันศุกร์) คิดดูพวกผมติดพนันกันงอมแงมขนาดไหน
ส่วนเช้าวันนี้คนที่ดวงดีก็วนมาเป็นผม แต่บนความดวงดีก็ต้องแลกด้วยการอุทิศร่างฝ่าลมหนาวออกไปซื้อหมูปิ้งมาแจกจ่ายเหล่าสมาชิกบ่อน ยิ่งได้ข้าวเหนียวร้อนๆ หมูปิ้งติดมันนิดๆ บวกน้ำพริกกุ้งเสียบอีกสักหน่อย หืมมม พูดแล้วได้กลิ่นหมูปิ้งเตาถ่านลอยเข้าจมูกเลยครับ หิวๆ
เหตุที่ต้องออกไปตั้งแต่เช้ามืดขนาดนี้ เป็นเพราะว่าหมูปิ้งเจ้านี้เขาขายดีแบบสุดๆ เริ่มขายตอนประมาณตีสี่เกือบตีห้า บางทีเจ็ดโมงกว่าๆ ก็หมดแล้ว ใครออกไปช้ารับรองอด เพราะหมูปิ้งไม่อยู่รอบนเตาแล้วจ้า
หลังจากที่ผมหยิบเสื้อคลุมหมวกกันน็อกเรียบร้อยก็รีบบึ่งรถมอเตอร์ไซค์ออกจากหอพักไปทันที
ช่วงแรกที่ขับออกมาความหนาวเย็นของอากาศค่อยๆ กระแซะเข้ามาปะทะร่าง หูยยย ขนทั่วร่างกายของผมลุกตั้งแทบทันที เย็นบรื๋อจนขากรรไกรแทบสั่นกระทบกัน แต่พอขับออกมาได้สักพัก หลังจากที่ร่างกายเริ่มปรับสภาพได้แล้ว ผมก็ขี่ออกมาชิลๆ
บรรยากาศตอนเช้าๆ ดีมากครับ หมอกลงบางๆ ทำให้มองเห็นวิวถนนมหาวิทยาลัยสวยไปอีกแบบ ยิ่งตอนเช้าแบบนี้ไม่ค่อยมีรถขับสวนมา การขี่รถมอเตอร์ไซค์ชิลๆ เรื่อยๆ ก็แฮปปี้ดีเหมือนกัน
สดชื่นจริงๆ ครับ
เช้าๆ แบบนี้ก็มีนักศึกษารักสุขภาพออกมาวิ่งบ้างประปราย เพราะส่วนใหญ่ตอนนี้น่าจะขอนอนอุตุอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา แต่ผมก็เข้าใจนะครับ เพราะถ้าเลือกได้ ตอนนี้ผมก็คงซุกตัวอยู่ใต้ถ้ำผ้าห่มเหมือนกัน
พอมาถึงร้านหมูปิ้ง ตามคาดครับ มีคนรอคิวอยู่ก่อนผมแล้ว ผมได้คิวที่สาม
นั่งรอสักพักก็ถึงคิวผม ผมสั่งทั้งหมูปิ้งติดมันและเนื้อหมูล้วน และไม่ลืมสั่งน้ำพริกกุ้งเสียบมาด้วย ส่วนพริกสด ต้นหอม แตงกวา ผมก็ไม่ลืมหยิบมาด้วย ร้านนี้หยิบได้ฟรีครับ เลือกเอาได้เลยตามที่ทานไหว
จากนั้นหลังจากซื้อของเสร็จผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับทันที ไม่ได้แวะเถลไถลที่ไหน ขับมาสักพักพอถึงทางเลี้ยวเข้าหอ 13 ผมก็ค่อยๆ ชะลอมอเตอร์ไซค์ข้างๆ นักศึกษาหนุ่มตัวสูงที่กำลังวิ่ง
“หมูปิ้งครับ มะนาวซื้อมาฝาก”
“มึงไปไหนมาเช้าขนาดนี้”
“ผมออกไปซื้อหมูปิ้งมาครับ ถุงนี้ของพี่ มะนาวซื้อมาตอบแทนที่พี่พาไปกินข้าวขาหมูเจ้าอร่อย”
“อ้อ รู้จักสำนึกบุญคุญเป็นเหมือนกันแฮะ หมูปิ้งหน้าหอขาวปะ?”
“ใช่ครับ นี่ผมสั่งแบบติดมันมาให้พี่เลย”
“ใครบอกกูชอบกินติดมัน”
“อ้าว ก็ผมเห็นพี่สั่งข้าวขาหมูเนื้อหนัง แต่แบบเนื้อหมูล้วนก็มีนะครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนอีกถุงให้”
“ไม่ต้องๆ เอาถุงนี้แหละ”
“โอเคครับ งั้นผมไปแล้วนะครับ”
จากนั้นนักศึกษาหนุ่มก็วิ่งไปยิ้มไป พร้อมกับถุงหมูปิ้งติดมันที่เด้งดึ๋งๆ ขึ้นลงเพราะผูกไว้ข้างเอว
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 21: อู้วววว
จะเฝ้ามองดูคนที่ผมหลงรักต่อไป แม้จะไม่มีแม้เงาของผมยืนอยู่ข้างในหัวใจดวงนั้นก็ตาม
ผมเพิ่งกล้าที่จะพูดคำนั้นออกมา
เมื่อมันสายไป
แต่ผมจะกลับมา
…ถ้าได้ยิน ‘เสียง’ เรียกชื่อผม
‘ของขวัญวันสอบเสร็จ’ กล่องเหล็กสี่เหลี่ยมขนาดกำลังพอดีถูกนำมาวางเอาไว้บนหน้าตักของผม อดแปลกใจไม่ได้ว่าข้างในกล่องใบนี้มีอะไรอยู่กันแน่ ทำไมพี่เมตผมถึงมีท่าทีแปลกไปกว่าทุกที ผมหันไปมองหน้าพี่เมตที่กำลังนั่งจ้องมองผมอยู่บนเตียงของตัวเองอย่างไม่วางตา พี่เมตผมไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว แค่พยักหน้าส่งเป็นสัญญาณให้ผมเปิดกล่องที่วางอยู่บนหน้าตัก บรรยากาศในห้องตอนนี้ราวกับว่าผมกำลังนั่งอยู่ในห้องออกรางวัลสลากกินแบ่งรัฐบาลที่กำลังจะหมุนจับรางวัลที่หนึ่งขึ้นมา เพราะตอนนี้ผมกำลังลุ้นสุดๆ ทั้งอยากรู้แล้วก็อดลุ้นตามไม่ได้ว่าข้างในกล่องใบนี้คืออะไรกันแน่ ผมค่อยๆ ใช้มืองัดฝาเหล็กขึ้นมา แต่มันค่อนข้างปิดแน่น ผมต้องใช้แรงเปิดมากกว่าปกติ
แกร๊ก! ยังเปิดไม่ออก ผมเกร็งข้อมือเพิ่มแรงงัดมากกว่าครั้งแรก พยายามใช้มืองัดฝาให้เปิด เสียงกล่องดังแกรก แกรก แกร๊ก! แต่ก็ยังเปิดไม่ออกอยู่ดี ผมนิ่วหน้าหมุนสุดแรงอีกครั้งจนเอ็นข้อมือขึ้น ฝาเหล็กส่งเสียงดังแกร๊ก! ในที่สุดก็เปิดออกสักที ฮาเลลูยา!!
กล่องเหล็กถูกเปิดออก ผมมองเห็นของที่วางอยู่ด้านในกล่องแล้ว มีภาพถ่ายหลายใบซ้อนทับกันอยู่ ภาพทั้งหมดถูกถ่ายด้วยกล้องฟิล์ม ผมเอื้อมมือลงไปหยิบภาพถ่ายใบแรกที่วางอยู่ด้านบนสุดขึ้นมาดู
ผมหยิบภาพชูขึ้นหันไปถามพี่เมตหน้าโหด พี่เมตผมก็ยังคงวางมาดเท่ตีหน้าขรึมไม่พูดอะไรออกมาอีกเช่นเคย แค่ชี้ปลายนิ้วตวัดบอกให้หมุนอีกด้านดู ผมรีบหมุนภาพถ่ายมาดูด้านหลังตามที่พี่เมตบอกทันที ถึงบางอ้อว่ามันไม่ใช่แค่ภาพถ่าย มันเป็นภาพถ่ายที่เอามาใช้ทำโปสการ์ด เพราะด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมืออยู่ด้วย แสดงว่าในกล่องเหล็กมี ‘โปสการ์ด’ หลายใบซ้อนทับกันอยู่เต็มไปหมด ผมหยิบโปสการ์ดทั้งหมดขึ้นมาหันหน้าไปสบตากับพี่เมตผมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าทั้งหมดเป็นของผม เพราะด้านหลังไม่ได้เขียนบอกว่าส่งมาให้ใคร
ผมมองไปที่พี่มีนแต่พี่มีนก็ไม่ได้พูดอะไร พี่เมตผมก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีกเหมือนเดิม แกพยักหน้าแล้วพูดด้วยหน้ายิ้มๆ ออกมาว่า “ของมะนาวนั่นแหละ” โอเคครับชัดเจน พี่เมตยืนยันว่าโปสการ์ดในกล่องทั้งหมดเป็นของผม ผมหยิบมันขึ้นมาไล่อ่านดูทีละใบ เรียงตามวันที่ที่ระบุไว้ในรูปแต่ละรูป
โปสการ์ดใบแรกเป็นภาพถ่ายโทรศัพท์แบบยกหูสีครีมของหอพัก พลิกดูด้านหลังมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ มุมซ้ายว่า
N.6
30 ก.ค. 2546
ถ้าโทรศัพท์บอกความรู้สึกของคนรอรับสายได้
คนโทรเข้าจะได้ยินเสียงสัญญาณตอนรอสายแบบไหนกันนะ
หรือจะได้ยินเสียงการทำงานของหัวใจ
ใบที่สองเป็นภาพถ่ายถนนมหาวิทยาลัยที่ทอดตัวยาวสุดลูกหูลูกตาใต้แสงไฟสีส้มอมเหลืองของดวงไฟจากเสาไฟฟ้าต้นสูงที่เรียงตัวยาวอยู่ด้านข้างของถนนตอนกลางคืน พลิกดูด้านหลังก็มีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.7
13 ส.ค. 2546
ปกติแสงไฟสีส้มริมถนนช่วยให้เราขับรถปลอดภัยมากขึ้น
แต่วันนี้ แสงสีส้มที่สว่างของมัน ช่วยให้มองเห็นหน้าคนซ้อนท้ายชัดมากขึ้นต่างหากล่ะ
ณ จุดซ้อนท้ายของวาระพิเศษที่ได้รับมา
ใบที่สามมาแปลกกว่าเดิมเป็นภาพเงาของใครสักคนทอดตัวยาวอยู่บนพื้นดิน ภาพใบนี้ถูกถ่ายจากมุมถนนเส้นไหนสักที่ของมหาวิทยาลัย ด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ เหมือนเดิมว่า
N.8
27 ส.ค. 2546
ความหมายคำว่า หึง ๑ ก. หวงแหนทางชู้สาว, มักใช้เข้าคู่กับคำ หวง เป็น หึงหวง หรือ หวงหึง
หึง ๒ ว. นาน เช่น บ่มิหึง คือ ไม่นาน
ความหมายคำว่า หึง ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔
โลกใบนี้มีคนขี้หึงอยู่กี่คนกัน
ใบที่สี่คราวนี้แปลกกว่าเดิมอีก เป็นภาพช้างไม้กำลังนอนหมอบตั้งทับอยู่บนข้อความที่เขียนด้วยลายมือว่า ‘ให้’ พลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.9
28 ส.ค. 2546
บนโลกพิเศษใบนี้ ใครเป็นคนคิดมุกเสี่ยวคนแรก
แล้วคนที่ใช้มุกเสี่ยวจีบคนที่ถูกใจเป็นคนแรกคือใคร
‘ช้าง (เธอ) มอบ’ คือมุกเสี่ยวแรกที่อยากให้อ่าน
ใบที่ห้าเป็นภาพถ่ายเลขห้องพัก 7712 ที่ถ่ายจากประตูไม้หน้าห้องของหอพัก พลิกดูด้านหลังมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ของคนเดิมแต่ยาวกว่าโปสการ์ดใบที่ผ่านมาเขียนว่า
N.10
4 ก.ย. 2546
แค่เห็นหลังคาบ้านคนที่ชอบ ก็นอนหลับฝันดีแล้ว ตอนเด็กๆ เคยได้ยินคนพูดอย่างนั้น
แต่วันนี้การเดินผ่านหน้าห้องก็ทำให้นอนหลับฝันดีได้เหมือนกัน
“โลกนี้ไม่มีความบังเอิญ”
7712
ใบที่หกเป็นภาพถ่ายของถ้วยแกงฮังเลที่วางอยู่บนโต๊ะสีขาวของโรงอาหารหอพัก พลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.11
11 ก.ย. 2546
รูป รส กลิ่น สี ของอาหารแต่ละจาน แตกต่างกันตรงไหน รู้ไหม?
ถ้าจานไหน นอกจากทำให้อิ่มท้องแล้วยังทำให้อิ่มใจได้ด้วย นั่นแหละความต่าง
‘แกงหวาน’
ใบที่เจ็ดเป็นภาพของแผ่นซีดีแผ่นหนึ่งที่มีกระดาษโน้ตสีเหลี่ยมสีชมพูแผ่นเล็กๆ แปะเอาไว้ด้านบนของซีดีพร้อมกับเขียนข้อความกำกับเอาไว้ว่า เพลงสุดท้ายของแผ่น ด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ของคนเดิมเขียนว่า
N.12
18 ก.ย. 2546
ความยาวเฉลี่ย เพลงหนึ่งเพลง ส่วนใหญ่อยู่ที่ประมาณ 3-5 นาที
แต่การเลือกเพลงหนึ่งเพลงให้ใครสักคนฟัง ใช้เวลาเลือกนานกว่านั้นมาก
แล้วจะเปิดฟังกี่รอบกันนะ
จู่โจม
ใบที่แปดเป็น ‘ภาพเสื้อชอปของสาขาผม’ รูปนี้ถูกถ่ายในห้องปฏิบัติการของคณะสักห้อง เป็นภาพกลุ่มแต่ไม่เห็นหน้าของคนถูกถ่าย พลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.13
25 ก.ย. 2546
คุณชอบดอกไม้อะไรเป็นพิเศษไหม?
เมื่อก่อน ถ้ามีใครสักคนถามคำถามนี้ ผมคงตอบไม่ถูก
แต่ถ้าตอนนี้มีใครสักคนมาถาม ผมคงบอกเขาทันทีว่า
‘ดอกปีบทองช่อ 11’
ใบที่เก้าเป็นภาพป้ายของร้านเหล้าสิมิลันที่พื้นเป็นสังกะสีส่วนตัวหนังสือใช้เชือกเส้นใหญ่ขดให้เป็นชื่อร้าน ร้านนี้ผมชอบไปดริงก์ ดรังก์ แดนซ์ พลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.14
2 ต.ค. 2546
เมาแล้วนะ นอนได้แล้ว ประโยคนี้เป็นได้ทั้งคำสั่งและคำขออนุญาตดูแล
แล้วจะมีใครตกหลุมรักคนเมาได้ซ้ำๆ เหมือนกันบ้างหรือเปล่า
‘รสสัมผัสริมฝีปากใต้เงาของแสงจันทร์’
อ่านมาถึงโปสการ์ดแผ่นนี้ผมเริ่มเกิดความรู้สึกสงสัย ข้อความกับภาพที่ส่งมามีความหมายอะไรซ่อนเอาไว้ เพราะผมรู้สึกว่าภาพบนโปสการ์ดเหมือนพยายามสื่อความหมายบางอย่างบอกตัวเองอยู่ แต่ผมยังนึกไม่ออก แล้วใครเป็นคนส่งโปสการ์ดพวกนี้มา
ใบที่สิบเป็นภาพร่มพับที่วางไว้บนโต๊ะ พลิกดูด้านหลังมีข้อความสั้นๆ เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.16
9 ต.ค. 2546
‘ร่มวิเศษ’ ของคุณเป็นแบบไหน? กางออกแล้วบินได้เหมือนเฮ็นเบะหรือเปล่า?
แต่ร่มวิเศษของผม มันทำให้หัวใจเต้นแรงเป็นบ้า แทบทะลุออกจากอก
ใบที่สิบเอ็ดเป็นรูปรถบัสสีส้มของมหาวิทยาลัยขณะที่กำลังวิ่งโค้งเข้าหอพักสุรนิเวศ 13 พลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.17
16 ต.ค. 2546
คนสายตายาวมองเห็นระยะใกล้ไม่ชัด คนสายตาสั้นมองระยะไกลก็ไม่ชัดเหมือนกัน
การมองระยะใกล้ชิด นอกจากมองเห็นชัด บางทีจมูกก็ได้กลิ่นด้วย
เหมือนคืนนั้นที่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแก้ม
ใบที่สิบสองเป็นภาพข้อความที่ถูกเขียนลงบนหน้ากระดาษสีขาวของสมุดเล่มหนึ่ง ข้อความนั้นเขียนคำว่า ‘ยิ้ม’ พลิกดูด้านหลังก็ยังคงมีข้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ของคนเดิมว่า
N.18
23 ต.ค. 2546
ถ้าเรายิ้ม แสดงว่า เรากำลังมีความสุข
ถ้าเรายิ้ม เพราะคิดถึงหน้าใครบางคน – หมายความยังไงกันนะ ...ช่วยตอบที
ถ้าตอนนี้คนที่กำลังอ่าน มุมปากกำลังยกยิ้มอยู่ นั่นแสดงว่าคนถามได้รับคำตอบก่อนหน้านี้แล้ว
ยิ้ม :)
ใบที่สิบสามเป็นรูปผมยืนยิ้มอยู่ในงานโอเพนเฮาส์ พลิกดูด้านหลังมีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า
N.19
30 ต.ค. 2546
ฤดูฝน เคยเป็นฤดูที่ชอบน้อยที่สุด แต่วันนี้ ฤดูที่ชอบที่สุด คือ ฤดูฝน
เพราะมีความทรงจำดีๆ เกิดขึ้นในสมองและจดจำผ่านใจมากกว่าทุกฤดู
แต่ถึงแม้จะชอบฤดูฝนมากแค่ไหน ก็น้อยกว่าชอบมะนาวอยู่ดี
ชัดเจน พอถึงใบสุดท้ายผมรู้แล้วว่าโปสการ์ดทั้งหมดใครเป็นคนส่งมา เพราะผมจำได้ว่ารูปนี้ใครเป็นคนถ่าย ผมรีบลุกจากเตียงเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบโปสการ์ดที่ผมเคยได้ก่อนหน้านี้ เอาออกมาวางเรียงบนโต๊ะ เทียบลายมือกับโปสการ์ดปริศนาที่ก่อนหน้านี้มีคนส่งมาให้ผม
โปสการ์ดใบแรกที่ผมได้รับหลังจากมาเรียนที่นี่เป็นรูปรองเท้านักเรียนผู้ชายสีดำ
N.1
15 พ.ค. 2546
โลกนี้มีคนน่าสนใจให้ทำความรู้จักใหม่มากมาย
นอกจากได้รู้จักว่า เขาเป็นใคร มาจากไหน บางทียังได้รู้จัก ความรู้สึกใหม่ที่เกิดขึ้นในใจด้วย
‘ยินดีที่ได้รู้จัก’...นายนะ ความรู้สึกพิเศษ
ใบที่สองเป็นรูปของผมที่ถูกถ่ายจากมุมด้านหลังตอนรับน้องรวมใต้หอหญิง
N.2
17 พ.ค. 2546
เพิ่งเคยแอบมองอีกคนผ่านไหล่ของใครสักคนที่ไม่รู้จัก
เพิ่งเคยแอบมองความเคลื่อนไหวของอีกคนผ่านอีกหลายคนที่ไม่รู้จักเหมือนกัน
ชั่วขณะแอบคิดว่าพวกเขาเป็นอุปสรรคขวากหนามการเฝ้าแอบมองอีกคน
แต่เปล่าหรอก มุมนี้มีแค่คนแอบมองเท่านั้นแหละที่จะมองเห็นและเข้าใจกัน
‘ณ มุมพิเศษที่คนแอบมองเท่านั้นจะได้รับ’
ใบที่สามเป็นรูปผมกำลังยืนยิ้มรวมกับเพื่อนๆ ตอนรับเข็มรุ่นที่ลานย่าในมหาวิทยาลัย
N.3
26 มิ.ย. 2546
แสงสว่างจากเทียน ช่วยให้ดวงตามองเห็น ความมืดจึงไม่น่ากลัว
ขอบคุณแสงเทียนที่ทำให้มองเห็นรอยยิ้มที่สดใส
ใบที่สี่เป็นรูปดินสอหนึ่งแท่งวางทับอยู่บนด้านหลังของโปสการ์ดที่กองรวมกันบนโต๊ะทำงานหรือโต๊ะอ่านหนังสือของใครสักคน
N.4
3 มิ.ย. 2546
ถ้ามีดินสอวิเศษที่เขียนความรู้สึกได้
ดินสอวิเศษแท่งนั้นจะเขียนคำอะไรออกมา
‘พูดไม่เก่ง แต่ก็เขียนไม่เก่งเหมือนกัน’
ใบที่ห้าเป็นภาพถ่ายแว่นสายตาวางอยู่ทับบนกล่องฟิล์ม KODAK บนโต๊ะทำงานหรือโต๊ะอ่านหนังสือของใครสักคน
N.5
23 มิ. ย. 2546
ถ้าฟิล์ม 1 ม้วน เก็บความทรงจำได้มากกว่าภาพนิ่ง คงเลือกถ่ายรอยยิ้มนั้นเก็บไว้ดูซ้ำๆ
แว่นสายตาซ่อนความรู้สึกไม่ได้ ถ้าใครสักคนมองลอดเข้ามา คงสังเกตเห็น
ใครสักคน...ที่เผลอยิ้มหลังเลนส์เวลาลั่นชัตเตอร์
หัวใจผมพองโตขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกหน้าแดงซ่านราวกำลังจับไข้หนัก ใจเต้นตึกตักเหมือนมีคนเข้ามานั่งรัวตีกลองอยู่ด้านใน ข้อความด้านหลังโปสการ์ดทุกใบถูกเขียนขึ้นมาด้วยลายมือของคนคนเดียวกัน ผมเข้าใจแล้วว่าโปสการ์ดปริศนาที่ส่งมาให้ผมทำไมถึงหายไป ที่ไหนได้พี่มีนเป็นคนเก็บเอาไว้นี่เอง แต่พี่มีนเก็บเอาไว้ทำไม ทำไมถึงไม่ให้ผม หรือพี่มีนเข้าใจผิดคิดว่ามีคนส่งมาให้ตัวเอง ผมรีบเงยหน้าหันไปถามพี่เมตหน้าโหดด้วยความสงสัย
“อยากรู้ละสิ?” พี่มีนชิงพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่เงียบเสียงเอาไว้ซะนาน ผมพยักหน้าหงึกๆ ส่งสัญญาณตอบรับว่าอยากรู้เรื่องนี้อย่างเต็มที่ จากนั้นพี่มีนก็ลุกจากเตียงเดินตรงมาหาผม “มันบอกเพิ่งล้าง”
“!”
“ตามนั้นแหละ มันบอกมันเพิ่งล้าง” สงสัยเห็นผมเงิบ พี่มีนเลยอธิบายต่อว่า คนที่คุณก็รู้ว่าใครมาเคาะประตูห้อง ตอนแรกตั้งใจเอามาให้ผมเอง แต่พอเห็นพี่มีนเปิดออกมาพอดีเลยยื่นให้เลย แล้วก็ไม่ลืมบอกว่า เพิ่งได้ล้างฟิล์ม เพราะเพิ่งหัดล้างฟิล์มเองเป็น
พอผมเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นก็เอื้อมมือไปหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะที่วางเอาไว้ข้างๆ กองหนังสือ โชคดีที่ผมชอบเขียนชอบจดเอาไว้ว่าวันไหนทำอะไรไปบ้างลงบนช่องวันที่ของปฏิทินตั้งโต๊ะ ผมชอบใช้เป็นตัวช่วยเขียนเตือนความจำคล้ายๆ เขียนบันทึกประจำวันแหละครับ ทำให้พอนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ไม่ยากเท่าไหร่นัก ผมค่อยๆ ไล่อ่านโปสการ์ดใหม่อีกครั้ง
อ่านไปได้สักครู่ ข้อความในโปสการ์ดก็ค่อยๆ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เฉลยทุกเรื่องที่ผมสงสัย จนมาถึงโปสการ์ดใบที่เป็นรูปแผ่นซีดีเพลง ผมนึกออกแล้วว่าเคยเห็นแผ่นซีดีนี้ที่ไหน มันเป็นแผ่นซีดีที่กราฟเคยไรต์เพลงมาให้ ว่าแล้วผมก็เดินไปหยิบแผ่นซีดีที่เคยได้มาเปิดแทร็กสุดท้ายของแผ่นฟัง ชื่อเพลง มุม - PLAYGROUND
สติของผมถูกสตัฟฟ์จนสะดุด ผมถูกกราฟฆ่าอย่างช้าๆ ด้วยคำสารภาพบอกรักผ่านข้อความตัวอักษรที่ถูกนำมาเรียงต่อกันเป็นประโยคกลายเป็นบทเพลงที่แสนนุ่มนวล
หลังจากที่ผมอ่านครบหมดทุกใบเป็นรอบที่สอง บุคคลที่สามก็เข้ามาร่วมเป็นพยานในเหตุการณ์ครั้งนี้
แอ๊ดดด
“กลับมาแล้วคร้า...!!! ทำไมอยู่กันเงียบจัง” เพื่อนเมตตัวกลมกลับมาห้องแล้วด้วยท่าทีสดใสเช่นเคย ไม่ยักมีท่าทีเหมือนคนอดหลับอดนอนทั้งที่เมื่อคืนคุณเธอเพิ่งไปปาร์ตี้แบบสุดเหวี่ยงแถมยังไม่ได้กลับมานอนห้องอีกด้วย
“พี่เมต เพื่อนเมต ทำอะไรกันอยู่คร้า ทำไมอยู่กันเงี้ยบ เงียบ เพลงเพลิงไม่เปิดกันเหรอคะ” แม่หมูก้าวขาฉับเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง
“โห รูปอะไรน่ะเต็มเตียงไปหมดเลยมะนาว แอบไปล้างรูปมาเหรอ ทำไมไม่บอกจะได้ฝากล้างมั่ง ไหนขอดูหน่อยสิ ล้างร้านไหน แผ่นละกี่บาท” ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไปแม่หมูก็เดินมาหยิบโปสการ์ดทั้งหมดที่วางกระจัดกระจายอยู่บนเตียงของผมไปดูทันที ท่าทีและสีหน้าของแม่หมูเปลี่ยนไปหลังจากที่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ภาพถ่าย แต่มันเป็นโปสการ์ดที่ถูกส่งมาจากคนที่เธอแอบชอบ แม่หมูอ่านโปสการ์ดทีละใบสลับกับมองหน้าผม อ่านจนครบทุกใบ สีหน้าของแม่หมูเปลี่ยนไป เธอหันหน้าไปหาพี่มีนที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับผมที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เพราะยังนึกไม่ออกว่าสถานการณ์แบบนี้ควรจะพูดอะไรออกไปดี แม่หมูถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยปากพูดกับผมเป็นประโยคแรก หลังจากที่นิ่งไปเสียนาน
“มะนาวเรามีเรื่องต้องคุยกัน” แม่หมูสบตาผมนิ่ง สายตาของเธอที่มองผมตอนนี้ไม่ใช่สายตาของเพื่อนที่ผมเคยรู้จัก ทั้งที่มีเวลาให้ผมเตรียมตัวรับสถานการณ์และคิดเอาไว้ว่าต้องมีวันนี้ แต่ทำไมมันมาเร็วแท้
“...” ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตาเพื่อน ไม่รู้จะพูดอะไร
“มีอะไรจะพูดไหม?”
“...”
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง มีอะไรทำไมไม่บอก”
“เราเพิ่งรู้ พี่มีนเพิ่งเอามาให้”
“แล้วมีอย่างอื่นอีกไหมที่ฉันยังไม่รู้ นอกจากโปสการ์ดพวกนี้”
“...”
“มะนาวหันหน้ามาคุยกันดีๆ อย่าเงียบสิ ยังมีเรื่องอื่นอีกใช่ไหมที่ออยด์ยังไม่รู้” เสียงแม่หมูเริ่มสั่น เธอหันไปหาพี่มีนแล้วถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะหันมาพูดกับผมต่อ “แล้วมะนาวจะเอายังไง?”
“...” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเพื่อนตัวกลมของผมก็พูดต่อทันที
“ในเมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้แล้ว พูดสิว่ามะนาวก็ชอบกราฟ”
“...”
“มะนาวรู้อะไรไหม ออยด์อ่านข้อความจากโปสการ์ดแล้วรู้สึกยังไง” แม่หมูเงยหน้ามองเพดาน กลอกตาไปมาเหมือนพยายามไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“เรื่องนี้มันโรแมนติกออก อย่าเศร้าๆ ฮ่าๆๆ” พอพูดจบประโยคแม่หมูก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง พี่มีนก็หัวเราะเสียงดังตาม ดูเหมือนจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ซะนานเพราะพี่เมตหน้าโหดตอนนี้ล้มตัวหงายท้องหัวเราะร่วนอยู่บนเตียงเหมือนคนบ้า
“มิชชั่นคอมพลีต!”
“?”
“โถ...โถ... อย่านั่งงงในดงความสงสัยสิ แค่เพื่อนเป็นแม่สื่อรักให้แค่นี้เอง”
“หมายความว่าไง”
“เอ้า เรื่องนี้เข้าใจง่าย ไม่ซับซ้อน เพื่อนที่ดีๆ ก็ต้องทำหน้าที่หาคนรักดีๆ ให้เพื่อนน่ะสิ”
“???”
“ทำหน้างง ฉันเลิกชอบกราฟไปนานแล้วค่ะเพื่อนขา ใครจะไปยินดีกับคำชมของผู้ชายที่บอกว่าน่ารักเหมือนคางคกยะ ไม่เดินไปด่าถึงหน้าห้องให้เสียหมาก็ถือว่าใจดีมากแล้วเด้อ อันนี้พูดเล่น จริงๆ แล้วเพื่อนก็ว่ากราฟดูเหมาะกับมะนาวดี เห็นกราฟคุยกับมะนาวได้ตั้งนานสองนาน แถมยังหาเรื่องคุยกันได้ทุกวันอีก ถ้าคนมันต่อกันไม่ติด คิดว่าก็ไม่น่าจะคุยกันได้ทุกวันขนาดนั้นปะ ฉันเลยเปลี่ยนใจขอทำหน้าที่เป็นแม่สื่อแทนดีกว่า และที่สำคัญตอนนี้ฉันก็ไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือยอีกต่อไปแล้วด้วย เพราะเมื่อคืนเพิ่งไปถวายตัวมา ในที่สุดความเวอร์จิ้น เพศพรหมจรรย์ที่เคยถือครองก็เป็นอันหลุดลอย” ประโยคหลังแม่หมูหันมากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ถวายบัว? กับใคร?”
“ถวายตัว! ไม่ใช่ถวายบัว แต่การถวายบัวก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมย่อยของการถวายตัวนั่นแหละ เดี๋ยววันหลังค่อยเล่าแบบลงดีเทลให้ฟัง มะนาวจำพ่อหนุ่มที่โก๋ไปถีบหน้าเขาที่ผับได้ไหม?”
“...” ผมพยักหน้าตามงงๆ
“แล้วจำพ่อหนุ่มที่ช่วยเราไม่ให้ถูกเหยียบคืนงานเฟรชชี่ไนต์ได้ไหม?”
“ได้” ผมนึกตามก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ หลังจากที่นึกหน้าออก “อ้อ...พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนั้น”
“ใช่ค่ะ คือคนเดียวกัน สองคนนั้นก็คือพ่อหนุ่มขึ้นหิ้ง Top list ผู้ชายในสต๊อกของเพื่อนเอง และไม่ต้องตกใจขนาดนั้นค่ะ เพราะที่กำลังคิดอยู่นะถูกแล้ว” พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนี้แม่หมูแอบปลื้มมานานมาก เคยเจอกันคืนงานเฟรชชี่ไนต์ตั้งแต่เปิดเทอมแรกๆ ก่อนจะมาเจอกับกราฟ แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยถูกจัดให้อยู่บนหิ้งแทน หมายความว่าถึงจะไม่ได้หัวใจ แต่ก็ยังอยู่ที่หนึ่งในใจเสมอ ทำให้พ่อหนุ่มขึ้นหิ้งคนนี้ไม่ได้ถูกจัดอยู่ในอันดับเหมือนคนอื่นๆ ที่เธอชอบ เพราะคนนี้มากกว่าชอบนั่นเอง
“ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง”
“ก็ตอนนั้นคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้หรอก แต่เดี๋ยว อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ โอเค! เล่าให้ฟังตอนนี้เลยก็ได้ แหมมม อยากร้องแหมให้เสียงดังไปถึงดาวอังคาร ใจร้อนจริงนะ พอเคลียร์เรื่องตัวเองจบก็อยากรู้เรื่องคนอื่นทันทีเลยเนาะ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ มันเกิดขึ้นหลังจากที่เขาถูกโก๋ถีบหน้า ฉันก็ไปหาเบอร์ห้องเขามาเพื่อจะให้โก๋โทรไปขอโทษ แต่ปรากฏว่าช่วงนั้นเขาไม่สบายพอดี ประกอบกับตอนนั้นเขาอยู่ห้องคนเดียวด้วย เพราะเพื่อนเมตกลับบ้านกันหมด ฉันเลยอาสาดูแลซื้อข้าวซื้อน้ำป้อนยาไถ่โทษให้ อะไร! อย่ามองแบบรู้ทันน่า จริงๆ ก็เอามาบังหน้าแหละ โอกาสมันมีก็ต้องรีบคว้าสิจ๊ะ จากนั้นก็เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆ จริงๆ กะบอกมะนาวตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ แต่ดันไม่ยอมไปเอง แต่ฉันว่านะสงสัยด้ายแดงฉันกับเขาคงต่อกันติดแล้วด้วยมั้ง ทุกอย่างเลยดูเข้าล็อกไปหมดเลย คิดมาแล้วก็แซ่บ มันดีมากมะนาว อูยยย คิดแล้วทั้งขนลุก ยังรู้สึกเสียดท้องอยู่เลยเนี่ย อึ๋ยยย”
“แล้ว?”
“เขาสอบเสร็จพร้อมกับเราเลยชวนไปฉลองสอบเสร็จด้วยกัน พอดีเขาไม่มีรถกลับเพราะเพื่อนเขาสอบเสร็จกลับบ้านกันหมดเลย ฉันเลยอาสาขับไปรับไปส่งที่หอ แต่เผอิญฉันดันทำเครื่องรางที่ได้มาหล่นที่ห้องของเขา แล้วเขาเลยเปลี่ยนสถานะให้ฉันแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ฮี่ๆๆ เอ๊ะ! เอออออออ ตั้งใจทำหล่นแหละ เกลียดคนรู้ทันจริงๆ แต่มันได้ผลนะ พอเขาเห็นถุงยางใช่มะ นางก็ถามทำไมมีถุงยาง แล้วจะเอาไปใช้กับใคร พอถามมาเท่านี้แหละ คิดว่าฉันจะตอบว่าไงล่ะ ก็ต้องบอกว่ารอใช้กับเขาปะ แต่คิดว่าคงไม่ได้หรอก จากนั้นก็แพนกล้องไปที่โคมไฟค่ะ เอ๋ หรือจะให้เล่าแบบเอาดีเทลต่อจากนี้ปะ? อยากฟังแบบละเอียดยิบเลยเหรอ” แม่หมูตบมือสองข้างไปมาประกอบเรื่องเล่า
“พอเลย!” ไม่ใช่เสียงผมหรอกนะครับ เป็นเสียงของพี่เมตผมน่ะ แต่แม่หมูยักไหล่ใส่พี่เมตทำหน้าเป็นต่อราวกับเพิ่งได้ชัยชนะจากการลงสู้ศึกครั้งใหญ่
“พี่มีนก็ เผื่อมะนาวอยากรู้ นี่ถ้าไม่สนิทกัน ไม่เล่าละเอียดขนาดนี้นะ แล้วสรุปมะนาวชอบกราฟใช่ไหม?”
“ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดน่า ขอโฟกัสเรื่องเรียนก่อนละกัน” พอตั้งสติได้ผมก็หันไปยักคิ้วกวนประสาทให้เพื่อนเมตตัวกลมหนึ่งที เรื่องอะไรผมจะบอกง่ายๆ มองตาก็รู้ตอนนี้เมตผมก็รู้แหละ แต่แค่อยากฟังชัดๆ จากปากของผมเท่านั้นเอง
“เฮ้ย น้องเมตอย่ากั๊กดิวะ ตอบมาเร็วๆ เลย” พี่เมตหน้าโหดผมสวนขึ้นมา
“แหม พี่มีน ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่ากิงก่องแก้ว บางทีเมื่อคืนอาจมีซั่มติงแล้วก็ได้ เมื่อคืนอยู่ห้องคนเดียวด้วย และที่สำคัญไม่รับโทรศัพท์ใครใดๆ นัดยิ้มหรือเปล่าเอาดีๆ”
“ไม่บอกหรอกจ้า” เรื่องอะไรผมจะบอกง่ายๆ ถึงเวลาผมเอาคืนบ้าง “เดี๋ยวถึงเวลามะนาวก็บอกเองละน่า แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“พฤติกรรมน่าสงสัยอยู่นะ เพราะเมื่อคืนน้องเมตไม่ได้นอนห้องคนเดียวด้วยนะครับ”
“หา...จริงเหรอคะ มะนาวเล่า! ขอแบบลงดีเทล ละเอียดยิบ!!”
“ตอนเช้าเห็นมีผู้ชายตั้งสองคนเดินออกจากห้อง แต่ละคนตัวใหญ่ๆ หนาๆ ทั้งนั้น รถไฟลำใหญ่ขบวนเดียวเวลาลอดอุโมงค์ก็ระบมแล้วนะ นี่ตั้งสองขบวน อุโมงค์ระเบิดแน่ อุ๊ยๆ! อร๊ายๆ! ทั้งคืนแท้ทรู”
“ว้ายยย ตายแล้ว บลัฟมากกก สองคนหนึ่งคืนเลยเหรอ ใครคะพี่มีน มะนาว เล่าแบบลงดีเทล เดี๋ยวนี้! เอาแบบละเอียดยิบ!!”
“No”
“มะนาว เร็วๆ อย่าทำเป็นสะดีดสะดิ้ง เดี๋ยวหยิกไข่ให้แสบทั้งสองใบเลย”
“ไม่ใช่ไม่อยากเล่า แต่มันยังไม่มีอะไรไง”
“แล้วใครคือสองคนนั้น”
“พี่โอมกับกราฟ”
“โอ้ววว มาย ก็อด! ไหนยืนให้ดูหน่อย รู้สึกเจ็บๆ ตรงก้นเปล่า”
“เดี๋ยว หมู หมู ยังไม่ได้อะไรเลย”
“จริงอะ?”
“จริง”
“แล้วสองคนนั้นมาอยู่ในห้องได้ยังไง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ ตื่นมาอีกทีก็เห็นกราฟกับพี่โอมอยู่ในห้องแล้ว”
“เชื่อได้ไหมพี่มีน” แม่หมูหันไปถามความเห็นจากผู้ปกครองของห้อง พี่มีนมองเตียงผม สำรวจผ้าห่มต่างๆ ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ แม่หมูถึงยอมเชื่อ จากนั้นก็ขอตัวไปอาบน้ำล้างตัว
หลังจากเรื่องทุกอย่างคลี่คลายสถานการณ์เข้าสู่ภาวะปกติ บรรยากาศห้อง 7712 ก็กลับมาเป็นเหมือนเช่นทุกวัน
“มะนาว เสื้อแจ็กเกตรุ่นของเด็กอุตสาน่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็รีบเอาไปคืนซะ”
“ที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรหมายความว่าไงพี่มีน”
“แจ็กเกตรุ่นเขาห้ามเด็กสาขาอื่นใส่ ถ้าไม่ใช่แฟนกัน”
“เรื่องจริงเหรอคะ/ครับ?” แม่หมูร้องเสียงหลง เพราะแม่หมูกับผมเคยใช้มุกนี้หลอกเอาตัวรอดมา ไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง
“ตกใจแอคติ้ง? อย่าบอกนะว่าพี่ไม่เคยบอกเราสองคน” พี่มีนมองผมสองคนราวกับว่า ‘เคยบอกแล้ว แต่พวกเอ็งสองคนไม่เคยจำ’
“หือ” แม่หมูส่ายหัวรัวยืนยันคำตอบ
“รีบเอาไปคืนซะนะครับ”
หวังว่าคงไม่ได้แกล้งแบบซ้ำซ้อนหรอกนะ เพราะผมยังไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ ถึงแม้ตอนนั้นพี่เข้มจะเคยบอกผม แต่ผมก็ไม่ได้ปักใจเชื่อ พอหันไปมองพี่มีนก็ไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นเรื่องที่พูด ว่าแล้วผมก็รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบแจ็กเกตของพี่เข้มออกมาจากตู้ สำรวจความเรียบร้อยด้วยการล้วงสำรวจในกระเป๋าเสื้อเผื่อเผลอทิ้งเศษอะไรลงไป แต่ผมก็เจอกับสิ่งของบางอย่างเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ผมเจอ ‘สมุด’ มันเป็นสมุดเล่มเล็กที่นอนแอ้งแม้งอยู่ใต้ก้นถุงกระเป๋าด้านในเสื้อ
สมุดอะไร? ผมล้วงมือขวาเข้าไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กๆ จากด้านในกระเป๋าเสื้อคลุมของพี่โอม คลี่กระดาษสมุดดูแบบผ่านๆ แต่ก็ต้องตกใจ เพราะมันทำให้เกิดภาพเคลื่อนไหวเป็นข้อความเรียงต่อกันเป็นประโยค
กู
จะ
จีบ
ผู้ชาย
ครั้งแรก
มัน
ชื่อ
‘มะนาว’
ฟัง
แล้ว
เปรี้ยว
ใจ
โว้ย!
(｀∇´)
ไอ้จี๊ดดด
แล้วภาพต่อมาก็เป็นหัวใจที่กำลังเต้นตุบๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนหัวใจกลายเป็นลูกมะนาวขนาดใหญ่ที่เคลื่อนไหวเหมือนการเต้นของหัวใจตุบๆ
ผมอ่านข้อความเคลื่อนไหวในสมุดโน้ตเล่มเล็กที่หลายคนเรียกมันว่า Flip Book
ทีละหน้าซ้ำไปซ้ำมา ผมยังไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง
กูจะจีบผู้ชายครั้งแรก มันชื่อ ‘มะนาว’ ฟังแล้วเปรี้ยวใจโว้ย! (｀∇´)
“พี่เข้ม ‘ชอบ’ ผม”
-
Special: ร่มวิเศษ
ช่วงเย็นวันหนึ่ง ในวันที่อากาศค่อนข้างแปรปรวน ท้องฟ้าแต้มสีหม่นบ้างระบายสีเทาปนส้มอยู่เต็มขอบท้องฟ้า เมฆสีเทาเข้มเริ่มรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กบ้างใหญ่บ้างตามแต่จะโทรศัพท์นัดรวมตัวกันได้ พอจัดเรียงตัวกันเป็นกลุ่มเรียบร้อยก็ทยอยเคลื่อนตัวมาซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ จนกลายเป็นกลุ่มเมฆสีเทาดำขนาดใหญ่ดูราวกับว่าพวกมันกำลังส่งสารมายังเหล่าสิ่งมีชีวิตบนพื้นโลกว่าได้ตระเตรียมพื้นที่สร้างเวทีสำหรับแสดงระบำน้ำฝนจากเบื้องบนเสร็จแล้ว
ขณะเดียวกันในมุมเล็กๆ บนโลกของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ภายในโรงอาหารขนาดเล็กของหอพักสุรนิเวศ13 มีนักศึกษาปีหนึ่งหน้าตาดี รูปร่างสูงใหญ่ สวมแว่นสายตาหนาอยู่หนึ่งคนที่กำลังนั่งนิ่งรวมอยู่กับนักศึกษาคนอื่นที่กระจายตัวนั่งอยู่ตามโต๊ะทานข้าวตัวยาวสีขาว สายตาของเขากำลังจ้องมองหน้าจอโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวสูงตรงกลางของโรงอาหาร หน้าจอโทรทัศน์กำลังฉายภาพยนตร์เกาหลีแนวรักโรแมนติก มุมด้านล่างของหน้าจอขึ้นชื่อเรื่องว่า ‘The Classic คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต’ เขานั่งดูไปอย่างนั้นเพื่อฆ่าเวลารออาหารตามสั่งที่เขาได้สั่งเอาไว้ ในหน้าจอโทรทัศน์ดำเนินเรื่องมาถึงฉากหนึ่งของหนังในวันที่ฝนกำลังตกหนัก ขณะที่ตัวละครหญิงสองคนกำลังสนทนากัน
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ (ยกร่มที่ถืออยู่พร้อมกับหันมาถามนางเอก) : ชีเฮ เธอรู้ไหมนี่อะไร?
ชีเฮ (นางเอก) : ร่มไง?
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : มันเป็นร่มวิเศษต่างหากล่ะ
ชีเฮ (นางเอก) : เชอะ! ร่มมันก็คือร่มนั่นแหละ
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : แต่ร่มนี้เป็นร่มวิเศษ ที่วิเศษก็เพราะซางมิน (พระเอก) ให้ฉันไว้ ฉันว่า...เขาคงรู้ว่าฉันแอบชอบเขาอยู่
ชีเฮ (นางเอก) : ชัวร์เลย จะไม่รู้ได้ยังไงก็คุณจ้องเขาอยู่ทุกวันๆ
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : หือ นี่วานหน่อย ฝากร่มนี้ไปคืนซางมิน (พระเอก) ที
ชีเฮ (นางเอก) : คืนให้เขาเองสิ ฉันไม่ไปหาเขา
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : ทำไม เธอทะเลาะกับเขาอย่างนั้นเหรอ?
ชีเฮ (นางเอก) : ส่ายหน้า
คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟ : เธอจำวันที่ฝนตกกะทันหันได้ไหม ในตอนนั้นซางมินกำลังดื่มกาแฟอยู่ในร้านนี่ ซางมินเขายืนจ้องออกไปนอกหน้าต่าง แล้วจู่ๆ ก็หันมาทางฉันแล้วก็พูดว่า “คุณน้าเอาร่มมาหรือเปล่า ฝนตกลงมาแล้ว?” ฉันก็บอกเขาว่ากำลังกังวลอยู่เนี่ย สงสัยจะไม่ได้เอามา จากนั้นเขาก็เอาร่มเขาวางไว้ตรงนี้ แล้วก็บอกว่า “นี่ร่มผมเอาไปใช้นะ” เขาบอกว่าเขาอยากตัวเปียกฝน แล้วเขาก็วิ่งฝ่าสายฝนที่กำลังตกหนักออกไปจากร้านกาแฟ
พูดจบนางเอกก็เดินมาจุดที่คุณน้าเจ้าของร้านกาแฟมองออกไปนอกร้าน เธอมองเห็นจุดที่เคยยืนหลบฝนทำให้นึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เคยวิ่งมาหลบฝนใต้ต้นไม้เพราะไม่มีร่ม ในตอนนั้นเองพระเอกวิ่งมาหลบฝนใต้ต้นไม้ต้นเดียวกันกับนางเอกพอดีเพราะไม่มีร่มมาเหมือนกัน ก่อนจะหันมาบอกกับนางเอกว่าเขามีร่มวิเศษ พูดเสร็จพระเอกก็ถอดเสื้อตัวนอกออกมาใช้บังสายฝนที่เทลงมาอย่างหนักจากท้องฟ้า แล้วทั้งคู่ก็ออกวิ่งฝ่าสายฝนลัดเลาะตามหลังคามุมตึกไปจนถึงห้องสมุด
ในจังหวะนั้นเอง ขณะที่เขากำลังนั่งดูละครเกาหลี ปลายสายตาเขาก็เหลือบมองเห็นเด็กหนุ่มนักศึกษาอีกคนที่ชื่อมะนาววิ่งเข้ามาในโรงอาหารด้วยท่าทีรีบร้อน มะนาวเดินไปเปิดตู้หยิบน้ำอัดลมมาสองขวดแล้วรีบเดินไปจ่ายเงิน
มะนาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทุกอย่างที่เขาทำมีสายตาหนึ่งคู่เฝ้ามองเขาอยู่อย่างไม่วางตา พอจ่ายเงินค่าน้ำอัดลมเสร็จเขาก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกไปจากโรงอาหาร แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขาออกพ้นหลังคาของโรงอาหารฝนเจ้ากรรมก็ลงเม็ดตกลงมาซะก่อน
“เราไปส่ง” ยังไม่ทันที่น้ำฝนจะปะทะกับร่างกาย ตัวของมะนาวก็อยู่ใต้เสื้อคลุมของกราฟที่ยกบังน้ำฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก
“เราวิ่งไปเองได้” มะนาวรีบบอกปัดด้วยความเกรงใจ
“เราจะไปห้องเพื่อนแถวห้องนายพอดี รีบเดินกันเถอะ”
จากนั้นมะนาวกับกราฟก็เดินกึ่งวิ่งหลบน้ำฝนไปจนถึงห้องของมะนาว พอส่งมะนาวเสร็จแล้วกราฟก็รีบวิ่งตากฝนกลับมายังโรงอาหารเพื่อกลับมาเอาร่ม
“หนุ่ม! หนุ่มลืมร่มไว้ในโรงอาหารนะลูก” เสียงป้าร้านขายกับข้าวร้องเรียกกราฟหลังจากที่เขาเพิ่งวิ่งวกกลับมาที่โรงอาหาร
“ขอบคุณครับป้า” กราฟหันไปกล่าวขอบคุณป้าแม่ครัว จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบร่มที่วางเอาไว้แล้วกางร่มออกเพื่อเดินกลับห้องพัก แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเดินพ้นเขตของโรงอาหารประโยคที่ดังขึ้นก็ทำให้เขาสะดุ้ง
“คราวหลังป้าขอใช้บริการ ‘ร่มวิเศษ’ บ้างนะหนุ่ม!” พอกราฟหันหน้ามาป้าแม่ครัวก็ขยิบตาให้กราฟหนึ่งที เพื่อบอกว่า ‘ฉันเห็นทุกอย่างที่เธอทำนะจ๊ะหนุ่มน้อย’ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมา “แล้วข้าวที่สั่งไว้จะไม่เอากลับไปกินหน่อยเร้อ” พูดจบป้าแม่ครัวก็ยกข้าวสามกล่องที่กราฟสั่งเอาไว้ชูขึ้น มุมปากของกราฟเผลอยกยิ้มขึ้นทันที เขาก้าวขายาวเดินลิ่วมาหยิบข้าวจากนั้นก็รีบเดินก้มหน้าออกไปจากโรงอาหารด้วยใบหน้าแดงซ่าน เพราะเหตุการณ์ที่เขาเพิ่งทำมันเหมือนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหนังเกาหลีเรื่องนั้นไม่มีผิดเพี้ยน และเขาเองก็เคยนั่งดูหนังเกาหลีเรื่องนี้กับป้าแม่ครัวมาก่อน
กราฟไม่คิดเลยว่าทุกการกระทำของเขาถูกสายตาอีกคู่จับตาดูอยู่ตลอดเช่นกัน
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 22: สามแยกปาร์ก
ผมไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ
ผมก็ไม่เคยตกหลุมรักใครแบบจังๆ มาก่อน
เรื่องพวกนี้มันไร้สาระ จนวันหนึ่งเจอเข้ากับตัว
ถึงรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันมีอยู่จริง (ว่ะ!)
เวลา 02.00 นาฬิกา เกิดเหตุความไม่สงบขึ้นในครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่งที่มีลูกชายฝาแฝดคนโตชื่อมะนาวคนรองชื่อมะตูม วันนี้เป็นวันแรกของลูกชายคนโตที่จะก้าวออกไปใช้ชีวิตเพียงลำพังนอกกำแพงของบ้านเพื่อเข้าไปเรียนรู้การใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย เช้ามืดของวันนี้จึงเต็มไปด้วยความครื้นเครง ปั่นป่วน และชวนให้เวียนหัว
“พ่อเสร็จยัง เดี๋ยวมะนาวไปสายโทษพ่อคนเดียวเลยนะ” เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของลูกชายคนโตที่ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ยังไม่ได้ยินเสียงไก่ขัน ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลาย ด้านบนเป็นเสื้อนักเรียนสีขาวปักเข็มสัญลักษณ์โรงเรียนรูปพระอาทิตย์สีแดงอยู่กลางอกขวา ส่วนด้านล่างสวมกางเกงขาสั้นสีเทาเลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย เขาพร้อมแล้วสำหรับการออกเดินทางครั้งนี้
พอแต่งตัวเสร็จมะนาวก็วิ่งรอบบ้านไปเร่งคนนู้นทีคนนี้ทีจนลืมความง่วงไปเสียสนิท ทั้งที่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเพราะมัวแต่ตื่นเต้นแถมยังต้องเตรียมของจำเป็นไปใช้ในรั้วมหาวิทยาลัย ทั้งที่มีเวลาเตรียมข้าวของก่อนหน้าวันเดินทางหลายวัน แต่เขาก็เพิ่งจะมาจัดข้าวของจริงจังเอาคืนก่อนเดินทาง
“ไอ้ลูกลิงจะรีบไปไหน ขอพ่อแต่งตัวแป๊บหนึ่ง ไปดูน้องเราก่อนไปว่าแต่งตัวเสร็จยัง” พ่อพยายามหันเหความสนใจของลูกชายคนโตไปที่ลูกชายคนรองแทน ปากก็พูดส่วนมือก็พยายามเร่งมือติดกระดุมเสื้อตรงพุงกลมโตให้ครบทุกเม็ด
“โห ทำไมพ่อตื่นสายอะ เร็วๆ เลยนะพ่อ” มะนาวหันไปบ่นให้พ่อก่อนจะหันหลังกลับเดินลงบันไดมาชั้นล่างเพื่อดูว่าน้องชายตัวดีของเขาอาบน้ำเสร็จหรือยัง เหตุที่ต้องเร่งทุกคนเพราะเขากลัวว่าจะไปไม่ทันเวลามอบตัว พ่อของเขาไม่ค่อยได้ขับรถไปไหนไกลๆ มานานแล้ว นี่ต้องไปไกลถึงโคราช ไม่รู้ว่าจะหลงทางบ้างหรือเปล่า มะนาวเลยต้องเร่งให้ทุกคนออกเดินทางก่อนเวลานัด กว่าจะไปถึงคาดว่าน่าจะใช้เวลาเดินทางราวหกชั่วโมง
“แม่ มะตูมล่ะครับ” มะนาวเดินเข้ามาหาแม่ที่กำลังเตรียมเสบียงอยู่ในครัว
“น้องอาบน้ำเสร็จแล้ว ตอนนี้คงกำลังแต่งตัวอยู่บนห้อง แล้วเราล่ะฮึ มัวแต่ไปเร่งคนนู้นทีคนนี้ที ดูสิเข็มขัดยังไม่ได้ใส่เลย”
“อ้าว... ลืมได้ไงเนี่ย” มะนาวก้มมองดูกางเกงของตัวเองพร้อมกับยกมือเกาหัวแกรกๆ แก้เก้อ “เดี๋ยวมะนาวลงมาใหม่นะแม่” พอรู้ตัวว่าลืม มะนาวก็รีบวิ่งเสียงดังตึงตังกลับขึ้นบันไดไปคาดเข็มขัดนักเรียนบนห้องใหม่
“จะไหวไหมเนี่ยลูกชายฉัน” แม่ส่ายหัวในความเปิ่นของลูกชายตัวดี ยังคิดไม่ตกว่าการออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านครั้งแรกลูกชายคนนี้จะไปก่อเรื่องวุ่นวายให้ใครบ้าง
ตอนนี้ทุกคนในบ้านแต่งตัวเสร็จพร้อมแล้วสำหรับออกเดินทางพามะนาวไปปล่อย เฮ้ยย ไปมอบตัวเข้าเรียนต่างหาก พ่อใส่แว่นกันแดดสีชา สวมเสื้อเชิ้ตลายสกอตสีเขียว มาดเท่ไม่เบา ทำหน้าที่เป็นคนขับ แม่ผู้แสนใจดีก็สวมเสื้อสีขาวคอบัวตัวเก่งนั่งอยู่ด้านหน้าข้างๆ พ่อ ส่วนลิงทั้งสองจับจองที่นั่งด้านหลังแค็บ
“มะนาวขนของใช้ขึ้นกระบะหมดแล้วใช่ไหม” ก่อนสตาร์ตรถพ่อหันกลับมาถามลูกชายตัวดีที่นั่งไม่นิ่งอยู่ด้านหลังอีกทีเพื่อเป็นการตรวจสอบความเรียบร้อย
“หมดแล้วพ่อ มะนาวกับมะตูมช่วยกันขนขึ้นมาเรียบร้อย” มะนาวตอบรับพ่อด้วยเสียงดังมั่นใจ
“โอเค งั้นคงถึงเวลาออกเดินทางกันแล้ว”
“Sir, Yes sir” มะตูมกับมะนาวยกมือขึ้นมาทำท่าวันทยาหัตถ์รับคำ เรียกรอยยิ้มให้ผู้เป็นพ่อได้ไม่น้อย ท้ายรถยนต์ของมะนาวค่อยๆ เคลื่อนตัวออกห่างจากตัวบ้านเรื่อยๆ มีจุดหมายปลายทางคือมหาวิทยาลัยด้านเทคโนโลยีในจังหวัดนครราชสีมา
ตอนนี้มะนาวทั้งตื่นเต้นแล้วก็ใจหายเพราะเขาแทบไม่เคยรู้จักมหาวิทยาลัยที่กำลังจะไปเรียนเลย ไม่รู้ว่าสภาพแวดล้อมของมหาวิทยาลัยจะเป็นอย่างไรบ้าง รู้แค่ว่าอยู่ในจังหวัดนครราชสีมา แล้วก็รู้เพิ่มมาอีกหน่อยหนึ่งว่าที่ตั้งของมหาวิทยาลัยของเขาตั้งอยู่ฝั่งด้านขวาของถนน ถ้าออกจากโคราชมุ่งหน้าไปเส้นจังหวัดปราจีนบุรี เพราะเขาไปแอบถามข้อมูลมาให้พ่อมาหน่อยนึง การเดินทางครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกับการผจญภัยของครอบครัวของเขาสักเท่าไหร่ เพราะนานๆ ครั้งถึงจะได้ขับรถออกนอกจังหวัดครบทั้งครอบครัวแบบนี้สักที อีกอย่างพ่อเขาเองก็ไม่ค่อยคุ้นเส้นทางเท่าไหร่ด้วย
ขับออกมาได้สักพักพ่อก็แวะจอดปั๊มน้ำมันข้างทางเพื่อซื้อกาแฟอุ่นๆ กินสักแก้ว เรียกพลังไม่ให้หลับระหว่างทางเพราะอากาศช่วงเช้าค่อนข้างเย็น ถนนมีหมอกลงหนาจัดจนฝ้าเกาะกระจกรถยนต์ทำให้พ่อต้องเปิดที่ปัดน้ำฝน ใช้ผ้าแห้งเช็ดกระจก และลดอุณหภูมิในรถลงให้ต่ำกว่านอกรถ พร้อมกับลดระดับกระจกหน้าต่างลงเพื่อช่วยไล่ละอองน้ำที่เกาะตามกระจกรถให้หายไป
“เราจะไปถึงโคราชประมาณกี่โมงอะพ่อ” มะตูมเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยระหว่างที่พ่อกำลังขับรถอย่างตั้งใจ
“น่าจะไปถึงพอดี มะนาวในใบเอกสารที่ส่งมาเขาบอกว่ากี่โมงนะ”
“แปดโมงครึ่งพ่อ”
“ตอนนี้ก็เพิ่งจะตีห้าเราเข้าเขตขอนแก่นแล้ว ก็น่าจะไปถึงโคราชสักประมาณเจ็ดโมงมั้งพ่อว่า”
“แล้วพ่อแน่ใจนะว่าจะไม่พาพวกเราหลง”
“วะ ไอ้ลูกลิงพวกนี้ ไว้ใจพ่อพวกเอ็งบ้าง”
“ก็พ่อบอกมะนาวว่าพ่อจำทางไม่ได้อะ มะนาวเป็นห่วงจะได้ช่วยดูป้ายให้ไง”
“ถึงพ่อจะไม่รู้เส้นทางมันก็ไม่ยาก ของแบบนี้มันมีเทคนิค แค่ตามหลังรถบัสที่ขับเข้ากรุงเทพไปเรื่อยๆ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึงเอง”
“จริงเหรอพ่อ” แม่ส่งเสียงออกมาเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่
“จริงสิแม่ เชื่อมือพ่อน่า ไม่ต้องห่วง พ่อซะอย่างเซียนอยู่แล้ว ไม่มีหลงแน่นอน”
ขับไปเรื่อยๆ สักพัก มะนาวสังเกตเห็นว่าพ่อขับเลี้ยวเข้าสถานีขนส่งบ้านไผ่เลยสะกิดถามแฝดผู้น้องให้หันไปถามพ่ออีกรอบ
“พ่อ ทำไมเราต้องขับเข้ามาสถานีขนส่งบ้านไผ่” พ่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปากตอบลูกชาย
“พ่อลืมไปว่ะ ว่ารถบัสมันต้องวนเข้าสถานีขนส่ง ก็ขับเพลินเลยสิทีนี้ แต่ไม่เป็นไรเลี้ยวออกได้...”
ทุกคนในรถหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมายในความเนียนของผู้เป็นพ่อ จากนั้นพ่อก็เปลี่ยนการขับใหม่อาศัยดูจากป้ายตามถนนแทนจนในที่สุดก็เข้าเขตจังหวัดนครราชสีมา
“พ่อเราขับเข้าเขตโคราชแล้วพ่อ ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ เองทำไมถึงเร็วจัง”
“ก็พ่อเป็นคนขับ ขับไวขับดี ถึงที่หมายเร็วปรี๊ดๆ”
“แม่ว่าลองจอดลงไปถามคนแถวนี้ไหมว่าใกล้ถึงมหาลัยวิทยาลัยเราหรือยัง”
“ดีๆ แม่นี่รอบคอบที่สุด สมแล้วที่เป็นเมียพ่อ” พ่อหันมาส่งยิ้มให้แม่ สองแฝดคิดในใจ ‘ลูกโตขนาดนี้แล้วยังจีบกันไม่เลิกอีก ไม่อายลูกบ้างเล้ย’ พอพ่อเทียบรถจอดข้างทางมะนาวก็เปิดประตูลงไปถามลุงที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน
“ลุงครับ มหาวิทยาลัยสุรนารีขับไปอีกไกลไหมครับ”
“โห อีกไกลเลยหนุ่ม ตอนนี้เพิ่งเข้าเขตโคราช มหาวิทยาลัยที่เราจะไปนะต้องเลยตัวเมืองออกไปอีกสิบยี่สิบโลเลยมั้ง”
“อ่อ ครับ ยังอีกไกลใช่ไหมครับ”
“เดี๋ยวหนุ่มขับไปเรื่อยๆ นะ พอเข้าไปถึงในตัวเมืองโคราชค่อยถามเขาอีกที”
“ขอบคุณครับ”
“พ่อ ลุงเขาบอกว่ายังอีกไกล มันต้องเลยเข้าไปในตัวเมืองก่อน ลุงบอกว่าตอนนี้เราเพิ่งขับมาถึงเขตนอกเมืองเอง”
จากนั้นพ่อก็ขับมาเรื่อยๆ มะนาวเพิ่งมารู้ทีหลังว่าจังหวัดนครราชสีมามีพื้นที่ใหญ่มาก...แต่ละอำเภอไกลกันเกือบร้อยกิโล ที่จอดถามกับในตัวเมืองที่มะนาวจะไปไกลกันมาก เพราะกว่าจะขับมาถึงตัวเมืองก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ระหว่างที่ขับมาก็แวะจอดถามทางไปเรื่อยๆ
จนเข้ามาถึงในตัวเมืองพ่อก็จอดแถวๆ หน้าโรงแรมพีกาซัสให้มะนาวลงถามเส้นทางอีกรอบ
“ป้าครับ มหาวิทยาลัยสุรนารีไปอีกไกลไหมครับ”
“ไอ๊เว่ย” ป้าตะโกนถามมะนาวกลับทันทีด้วยสำเนียงภาษาถิ่น
“ครับ?” ไอ้เว่ย? ไอ้เวร? เฮ้ย...ป้าด่าเขาปะ ไม่น่าใช่นะหรือว่าเสียงรถมันดังทำให้ป้าไม่ได้ยินเสียงเขา มะนาวตัดสินใจถามป้ากลับอีกรอบ “มหาวิทยาลัยสุรนารีไปอีกไกลไหมครับ”
“จั๊กก็อะไร้เว่ยเฮย” ป้าตะโกนถามกลับอีกรอบพร้อมกับส่งยิ้มกว้างเพิ่มความเป็นกันเองให้มะนาวทีนึง เอาไงล่ะทีนี้ เอ่อ...ไปต่อไม่ถูก สงสัยป้าเห็นมะนาวทำหน้างงเลยจัดเต็มตามมาอีกหนึ่งประโยค “หูไม่ดี เสียงรถมันดังโพด” ประโยคนี้มะนาวเริ่มฟังเข้าใจแล้ว
“มหาวิทยาลัยสุรนารีไปอีกไกลไหมครับ” คราวนี้ป้าพยักหน้าเข้าใจมะนาวค่อยโล่งอกหน่อย
“ใกล่ถึงแล่วหนุ่ม ขั้บเลยเดอะมอออกไป๊ พอถึงสามแยกป๊าก หนุ่มก็เลี่ยวซ่ายเลยเด้อ” ป้าท่าทางใจดีอธิบายเส้นทางให้มะนาวฟังด้วยภาษาโคราชแบบจัดหนัก มะนาวรับข้อมูลแบบงงๆ ว่าคนโคราชนี่อินเตอร์ไม่เบานะครับ ป้าอายุปูนนี้ยังใช้ทับศัพท์
แหม่...ไม่ธรรมดา ระบบประมวลผลเรื่องภาษาของเขาทำงานปุบปับ แสดงว่าขับไปถึงสามแยกสวนสาธารณะแล้วให้เลี้ยวซ้าย
“เจอสามแยกปาร์ก เอ่อ...สวนสาธารณะแล้วเลี้ยวซ้ายออกไปเลยใช่ไหมครับ” มะนาวทวนอีกรอบเพื่อความแน่ใจของตัวเองว่าตีความหมายไม่ผิด
“ใช่แล่วหนุ่ม ขั้บต่อไปเรื่อยๆ ราวๆ สิบห้ากิโล ก็จิแลเห็นป้ายมหาวิทยาลัยสีเขียวอันใหญ่ๆ อยู่ฝั่งซ่ายของถนนก็เลี่ยวเข่าไป้ได่เลย”
“อ่อ ขอบคุณมากครับป้า” มะนาวยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มกว้างขอบคุณป้าแล้วรีบวิ่งขึ้นรถทันที
“ป้าเขาบอกว่าเจอแยกที่มีสวนสาธารณะก็ให้เลี้ยวซ้ายเข้าไปเลยพ่อ ขับไปเรื่อยเดี๋ยวก็มองเห็นป้ายมหาวิทยาลัยอยู่ด้านซ้ายของถนนเอง”
“นั่นไง ป้ายชี้บอกทางไปสวนสาธารณะสวนรัก เลี้ยวซ้ายใช่ไหมมะนาว” มะตูมสังเกตเห็นป้ายสวนสาธารณะบอกให้เลี้ยวซ้าย
“ใช่ ป้าเขาบอกว่าถ้าเจอสวนสาธารณะให้เลี้ยวซ้ายเข้าไปเลย”
“งั้นพ่อเลี้ยวแล้วนะ”
“ครับ”
ขับไปเรื่อยๆ ตามป้ายบอกทางไปสวนรัก สักพักมะนาวก็เห็นรูปปั้นอนุสาวรีย์เท้าสุรนารี แต่ก็ไม่เห็นมีป้ายมหาวิทยาลัยของเขาเลย รวมถึงห้างเดอะมอลล์ที่ป้าบอกว่าจะเจอห้างก่อนถึงจะเจอสวนสาธารณะ รู้สึกทะแม่งๆ เฮ้ย! มันต้องเจอห้างเดอะมอลล์ก่อนนี่นา มะนาวเพิ่งนึกได้ว่ามันต้องเจอห้างก่อนถึงจะเจอสวนสาธารณะ
“พ่อ...มะนาวว่า เราต้องเลี้ยวเข้ามาผิดแน่ๆ เพราะป้าเขาบอกว่าเราต้องขับผ่านห้างเดอะมอลล์ก่อนถึงจะเจอสามแยกสวนสาธารณะ”
“อ้าว ไอ้ลิง เมื่อกี้ทำไมไม่บอก งั้นพ่อวนออกไปเลยนะ หรือว่าเราจะจอดไหว้ย่าโมก่อนไหมแม่ ไหนๆ ก็ขับผ่านมาถึงหน้าท่านแล้ว”
“แม่ว่าไม่ทัน ตอนนี้ก็เกือบเจ็ดโมงครึ่งแล้วเรายังไม่ถึงไหนเลย”
“งั้นไหว้บนรถแทนได้ไหมพ่อ บอกย่าโมว่าเรารีบ”
“เอางั้นเหรอแม่”
แม่พยักหน้ารับ จากนั้นมะนาวกับมะตูมก็ยกมือไหว้ย่าบนรถแทน
“แล้วนี่ห้างอะไร”
“คลังพลาซ่าพ่อไม่ใช่เดอะมอลล์”
“แล้วนี่ล่ะ”
“ไอทีพลาซ่า”
“โห...มะตูมรู้ได้ไง”
“อ่านเอาจากป้ายเมื่อกี้” โด่ มะนาวก็นึกว่ามะตูมแอบไปหาข้อมูลมาเพื่อช่วยให้การเดินทางครั้งนี้ไม่ทุลักทุเลเกินไป แต่ที่ไหนได้ก็พอๆ กันหมด
ขับกลับเข้ามาถนนเส้นหลักแล้วพวกเขาก็เห็นห้างเดอะมอลล์ พ่อก็ขับชิดซ้ายมาเรื่อยๆ จนมองเห็นสะพานข้ามแยกอยู่ไกลๆ พ่อก็ชิดซ้ายจอดรถให้มะนาวลงไปถามอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“พี่ครับ อีกไกลไหมครับจะถึงสามแยกปาร์กอะครับ” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มะนาวเลยลองถามตามแบบที่ป้าเขาบอกเลยแล้วกัน เผื่อมันเป็นศัพท์ที่คนพื้นที่เขารู้จัก แต่พอมะนาวถามประโยคนั้นไปพี่เขากลับชักสีหน้างงๆ เหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อน จากนั้นก็ใช้สายตามองสำรวจสภาพมะนาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าในชุดนักเรียน สวมแค่ถุงเท้าเพราะรีบวิ่งลงจากรถ ตรวจเช็กสภาพเขาเสร็จพี่เขาก็เงยหน้าถามกลับมาว่า
“น้องหมายถึงสามแยกปัก แยกปักธงชัยปะ” โชคดีที่พี่คนนี้พูดโต้ตอบมะนาวเป็นภาษากลางปกติ ทำให้เขาไม่ต้องขุดทักษะด้านภาษาออกมาใช้อีก
“มันมีแค่สามแยกเดียวใช่ไหมครับ” พี่เขางงมะนาวก็งงเหมือนกันครับ
“แล้วน้องกำลังจะไปมหาวิทยาลัยสุรนารีเปล่าล่ะ”
“ครับ” มะนาวพยักหน้าหงึกๆ แต่ยังแคลงใจเรื่องแยกปักกับแยกปาร์ก
“งั้นก็แยกเดียวกัน เดี๋ยวน้องขับตรงไปเรื่อยๆ นะ ขับขึ้นสะพานไปเลย ให้ชิดซ้ายไว้ตลอด พอเห็นป้ายบอกทางไป ‘อำเภอปักธงชัย’ น้องก็เลี้ยวซ้ายไปได้เลย มหาวิทยาลัยก็จะอยู่ซ้ายมือป้ายใหญ่ๆ หน่อย มองเห็นไม่ยากหรอก ขับไปประมาณไม่เกินเจ็ดโลมั้ง เดี๋ยวก็ถึง”
“ขอบคุณครับ”
ไอ้เว่ย สามแยกปาร์ก! หมายถึงสามแยกปักธงชัยหรอกเหรอครับ ทักษะด้านภาษาของเขาทำงานพลาด มะนาวอยากเต้น Harlem Shake แบบจัดหนักมันซะตรงนี้เลย จากนั้นพวกเขาก็ขับตามพี่ผู้ชายใจดีคนนั้นบอกก็มาถึงทางเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัย เช้านี้มะนาวขับรถเที่ยวชมเมืองโคราชอย่างไม่ได้ตั้งใจจนได้ พ่อเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือแล้วก็เหยียบคันเร่งแบบเต็มสูบ จากป้ายใหญ่ของมหาวิทยาลัยด้านนอกพวกเขาก็ขับเข้ามาถึงป้ายมหาวิทยาลัยด้านใน มะนาวชักสงสัยจะมีป้ายมหาวิทยาลัยด้านในกว่าอีกป้ายแฝงตัวอยู่หรือเปล่า
“กี่โมงแล้วแม่”
“แปดโมงจะครึ่งแล้วพ่อ”
พอรู้ว่าใกล้ถึงเวลาด้วยความรีบหลังจากที่แลกบัตรผ่านป้อมยามเข้ามา พ่อก็รีบขับเข้าไปตามถนนด้านในของมหาวิทยาลัยทันที โดยที่ไม่ได้หยุดถามทางกับรปภ.เลยว่าอาคารมอบตัวอยู่ส่วนไหนของมหาวิทยาลัย มาถึงก็เลี้ยวขวาตรงเข้าไปข้างใน หลังจากมองเห็นแค่หลังคาแดงๆ ของอาคารพ่อก็ขับตรงเข้าไป ขับไปเรื่อยๆ จนเข้าใกล้ตัวอาคาร แต่บรรยากาศรู้สึกมันดูเงียบๆ แปลกๆ มีนักศึกษาเดินอยู่บ้างประปราย พ่อขับผ่านป้ายหอพักสุรนิเวศ 13 จนในที่สุดเลยมาถึงทางเข้าอีกหนึ่งประตู
“ขอโทษนะคะ อาคารมอบตัวนักศึกษาปีหนึ่งขับไปเส้นนี้ไหมคะ” แม่หมุนกระจกถามลุงรปภ.ที่นั่งอยู่ในป้อมยาม
“มาผิดเส้นแล้วครับ ตรงนี้เป็นประตูออกแล้วครับ เดี๋ยวกลับรถตรงนี้จากนั้นเจอแยกแล้วเลี้ยวขวาตลอดก็ถึงเลยครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
พอพ่อวนรถกลับถึงมองเห็นว่าอาคารที่ขับมามันเป็นหอพักนักศึกษาไม่ใช่อาคารเรียน พ่อก็ขับออกตามถนนเจอแยกไหนก็เลี้ยวขวา เลี้ยวขวา จนมาถึงทางเข้าอีกหนึ่งประตู
“ขอโทษนะคะ อาคารมอบตัวนักศึกษาปีหนึ่งไปเส้นนี้ไหมคะ” แม่หมุนลดกระจกถามลุงรปภ. ที่นั่งอยู่ในป้อมยามอีกคน
“มาผิดเส้นแล้วครับ ตรงนี้เป็นประตูออกแล้วครับ เดี๋ยวกลับรถแล้วเลี้ยวขวา พอเจอแยกแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าไปนะครับ จากนั้นพอเจอแยกที่สองก็ให้เลี้ยวขวาอีกที”
“เอาละสิ เลี้ยวขวาแล้วเลี้ยวซ้าย ช่วยพ่อจำหน่อยนะแม่” พ่อพูดขึ้นมาหลังจากที่แม่ปิดกระจกรถเรียบร้อย ตอนนี้แปดโมงครึ่งแล้วด้วย
ว่าแล้วพ่อก็ขับเลี้ยวขวา เลี้ยวซ้ายแยกแรก จนมาถึงอาคารหลังใหญ่ เฮ้อ ในที่สุดรถมะนาวก็มาถึงจนได้ หลงทางในมหาวิทยาลัยเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
“มะนาวลองลงไปถามซิ ว่าใช่อาคารนี้แน่หรือเปล่า”
“ลุงครับ ตรงนี้ใช่อาคารมอบตัวนักศึกษาปีหนึ่งไหมครับ”
“ไม่ใช่ครับ นี่อาคารห้องสมุด แต่อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วละครับ เดี๋ยวขับกลับออกไป เลี้ยวขวา จนเจอสามแยกที่มีอาคารสีแดงด้านซ้าย เลี้ยวขวาอีกทีก็ถึงแล้วครับ”
เอ่อ ยังไม่ถึงอีกเหรอครับลุง อะไรมันจะขนาดนั้น หรือว่าพวกเขาหลงทางอยู่ในดินแดนลับแล แล้วอาคารเรียนมันอยู่ตรงไหน ทำไมเขามองไม่เห็นอาคารสักหลัง
“ขอบคุณครับ”
ขณะนี้เลยเวลามานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะตอนนี้เก้าโมงกว่าๆ แล้ว สุดท้ายรถครอบครัวของมะนาวก็ขับมาถึงอาคารเรียนรวมจุดส่งรายงานตัวนักศึกษาปีหนึ่ง พอจอดรถยนต์เสร็จสรรพเรียบร้อยไม่รอช้ามะนาวรีบหยิบเอกสารที่วางอยู่ข้างๆ แล้วรีบเดินตรงเข้าไปในตัวอาคารทันที ลืมพ่อแม่น้องไว้ที่รถเพราะเขาใช้เวลากับการหลงทางในมหาวิทยาลัยนานราวหนึ่งชั่วโมงได้ ด้วยความที่ไม่ได้อ่านข้อมูลมาก่อนมะนาวเลยไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร รู้เพียงแค่ว่าวันนี้คือวันมอบตัวแค่นั้น แต่ต้องติดต่อฝ่ายไหน หรือห้องมอบตัวอยู่ตรงไหน มะนาวไม่รู้สักเรื่อง
บรรยากาศวันมอบตัวภายในตัวอาคารเต็มไปด้วยนักศึกษาหญิงชายเดินกันอยู่ขวักไขว่ บ้างก็นั่งจับกลุ่มคุยกันส่งเสียงดัง นอกจากมีซุ้มแสดงข้อมูลของแต่ละคณะของทางมหาวิทยาลัยแล้ว ยังมีทั้งร้านขายเครื่องแบบของทางมหาวิทยาลัยอีกด้วย มีนักศึกษายืนเลือกซื้อกันอยู่หลายคน แต่มะนาวไม่ได้สนใจเรื่องราวรอบตัวเขาแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้เขากำลังรีบจัด จากตอนแรกที่เดินหาป้ายบอกว่าคณะมัลติของเขามอบตัวที่ไหน ตอนนี้เขาเริ่มเดินหารปภ.เพื่อถามทางแทนเพราะเขาหาป้ายไม่เจอ เดินกึ่งวิ่งอยู่สักพักก็หารปภ.เจอ พอรู้ว่าต้องไปทางไหน เขาก็รีบวิ่งไปห้องส่งเอกสารมอบตัวทันที
กรอกข้อมูลลงในแบบฟอร์มรายงานตัวขึ้นเป็นนักศึกษาใหม่เสร็จ อ่านตรวจทานจนแน่ใจ อ้าว! ต้องมีผู้ปกครองเซ็นด้วย มะนาวเงยหน้ามองรอบๆ พ่อแม่เขาไม่อยู่แถวนี้ มะนาวรีบวิ่งกลับไปที่รถให้พ่อกับแม่เซ็นเอกสารแล้วก็รีบวิ่งกลับมายื่นเอกสารให้กับเจ้าหน้าที่อีกที
“ส่งเอกสารรายงานตัวเสร็จแล้วต้องทำยังไงต่อครับ”
“จะมีทดสอบด้านภาษาอังกฤษต่อค่ะ ตอนสิบโมง ใช้เวลาสอบประมาณหนึ่งชั่วโมง จากนั้นก็เข้าปฐมนิเทศนักศึกษาปีหนึ่งช่วงบ่าย แต่งชุดพิธีการของทางมหาวิทยาลัยนะคะ” เจ้าหน้าที่บอกข้อมูลเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เห็นว่าเขาใส่ชุดนักเรียนมาคงเตือนเรื่องเครื่องแบบด้วยความหวังดี แต่ตอนนี้มะนาวยังไม่มีชุดพิธีการที่ว่า กระทั่งชุดนักศึกษาสักชุดมะนาวก็ยังไม่มี มะนาวได้แต่คิดในใจ ‘ทำไมมันถึงรวดเร็วอย่างนี้’
เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะมีการทดสอบด้านภาษาอังกฤษแล้วต่อด้วยปฐมนิเทศ มะนาวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ 9.45 น. เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีก่อนจะถึงเวลาสอบ “แล้วห้องสอบอยู่ตรงไหนครับ”
“ห้องสอบเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวานะคะ หน้าห้องสอบจะมีรายชื่อกับเลขที่นั่งสอบติดเอาไว้ สามารถตรวจสอบข้อมูลจากตรงนั้นได้เลย”
“ขอบคุณครับ” พอทราบข้อมูลว่าวันนี้เขาต้องทำอะไรบ้างก็รีบวิ่งกลับมายังรถยนต์ของครอบครัวที่จอดเอาไว้
“เรียบร้อยดีไหม”
“เสร็จแล้วแม่ แต่เดี๋ยวอีกสิบห้านาทีมะนาวต้องเข้าห้องสอบวัดความรู้ภาษาอังกฤษก่อน”
“สอบถึงกี่โมง”
“สิบเอ็ดโมงพ่อ”
“เดี๋ยวสอบเสร็จแล้วโทรหาแม่นะ พ่อแม่กับน้องจะไปทำเรื่องหอพักให้เราก่อน เมื่อกี้พ่อเดินไปคุยกับเด็กแถวนี้มา เขาบอกว่าให้เด็กปีหนึ่งมาเข้าหอตั้งแต่สองวันก่อนหน้านี้แล้ว แต่ลิงแถวนี้ไม่ยอมบอก”
“มิน่าล่ะ มะตูมก็กำลังคิดอยู่ว่าทำไมไม่เห็นมีพ่อแม่คนอื่นมาส่งลูกเหมือนบ้านเราเลย”
“ก็ในไฟล์เอกสารที่ส่งมาในอีเมลบอกไว้แค่ว่าวันมอบตัวคือวันนี้อะพ่อ หรือว่ามะนาวอ่านไม่ละเอียดก็ไม่รู้”
“แล้วเราจะเอาหอพักแบบไหน หอพักที่นี่มีสองแบบ แบบห้องน้ำรวมกับห้องน้ำในตัว”
“เอาแบบไหนก็ได้พ่อ มะนาวให้สิทธิ์พ่อเลือกเต็มที่เลย”
“แล้วรู้หรือยังว่าห้องสอบอยู่แถวไหน”
“ยังฮะ มะนาวเดินมาบอกแม่กับพ่อก่อน”
“รีบไปเลยมะนาวเดี๋ยวก็เข้าสอบสายหรอก”
“เตรียมดินสอปากกาให้เรียบร้อยนะ สอบเสร็จแล้วโทรหาแม่ด้วย”
“ครับ” รับคำเสร็จมะนาวก็หันหลังเดินกลับไปห้องสอบทันที แต่พอนึกได้เรื่องเครื่องแบบมะนาวก็รีบวิ่งกลับมาบอกแม่อีกรอบ “แม่ซื้อชุดพิธีการให้มะนาวด้วยชุดนึงนะ ตอนบ่ายต้องใส่เข้าปฐมนิเทศ”
จากนั้นมะนาวก็รีบเดินหาห้องสอบ ระหว่างทางเดินก็สวนกับนักศึกษาหลายคนที่กำลังเดินมุ่งหน้าออกจากตัวอาคาร เดินไปดูรายชื่อห้องนู้นทีห้องนี้ทีจนรู้ห้องสอบของตัวเอง พอรู้ว่าห้องสอบของตัวเองห้องไหนมะนาวก็ตรวจสอบเลขที่สอบอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เขายืนอยู่ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาคนอื่นที่จ้องเขาด้วยสายตาแปลกๆ เขาก็พอรู้ว่าทำไมนักศึกษาพวกนี้ถึงจ้องเขา ก็เพราะตอนนี้มีเขาแค่เพียงคนเดียวที่ยังใส่เครื่องแบบนักเรียนอยู่ คนอื่นๆ เขาใส่ชุดนักศึกษาปีหนึ่งเรียบร้อยหมดแล้ว แต่มะนาวก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ
อีกแค่ห้านาทีก็ถึงเวลาเข้าห้องสอบ นักศึกษาปีหนึ่งคนอื่นๆ เริ่มทยอยเดินเข้าห้องสอบแต่มะนาวรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำมากจนทนไม่ไหว เขาจึงรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ปลดเบาเสร็จมะนาวก็รีบเดินกลับมาห้องสอบ ระหว่างนั้นมะนาวก็มองเห็นนักเรียนชายตัวสูงโย่งเดินแกมวิ่งหาห้องสอบด้วยท่าทีรีบร้อน มีคนมาสายเหมือนเขาแล้ว เห็นภาพตรงหน้าเขาก็อดยิ้มขำไม่ได้ นี่มันนักเรียนโข่งชัดๆ ตัวสูงใหญ่ดูเป็นหนุ่มเต็มตัวไม่เหมาะที่จะใส่ชุดนักเรียนแล้ว แต่ก็ยังดีที่ยังมีคนแต่งตัวด้วยเครื่องแบบนักเรียนเหมือนเขาอย่างน้อยก็หนึ่งคน
ไม่รอช้ามะนาวก็เดินเข้าไปทักนักเรียนหนุ่มใส่แว่นตัวโข่งนั่นทันที
“กระดาษเช็กห้องสอบแปะอยู่ตรงนี้” นักเรียนโข่งไม่พูดแค่พยักหน้าตอบรับ คงเหนื่อยเพราะมะนาวเห็นเม็ดเหงื่อผุดออกเต็มไรผมเหนือหน้าผาก
“เราชื่อมะนาว นายชื่ออะไร?” มะนาวส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“กราฟ”
“นายน่าจะสอบห้องนี้นะ ลองไล่ดูชื่อที่แผ่นกระดาษตรงนั้นดิ” สายตามะนาวมองเห็นชื่อที่ปักอยู่หน้าอกเขาก็รู้ว่านักเรียนโข่งคนนี้สอบห้องเดียวกันเพราะเขาเพิ่งอ่านเจอชื่อนี้บนกระดาษที่แปะเอาไว้หน้าห้อง
“ขอบใจนะ” หลังจากตรวจดูชื่อในแผ่นกระดาษเสร็จแล้วนักเรียนโข่งก็หันมาขอบคุณมะนาวที่ยืนดูเขาอยู่ ว่าแล้วเขาก็เตรียมตัวเดินเข้าห้องสอบเพราะรู้สึกแปลกๆ กับท่าทีของมะนาวที่กำลังยืนจ้องตาเขาอยู่
“นี่นายเดี๋ยวก่อน”
“?”
“อะ! ทิชชู เหงื่อนายออกเต็มหน้าเลย” หลังจากที่มะนาวสังเกตเห็นเม็ดเหงื่อผุดพราวอยู่เต็มใบหน้าของอีกฝ่าย จึงแบ่งกระดาษทิชชูให้ พร้อมส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร
‘น่ารัก’
ราวกับต้องมนตร์สะกด นักเรียนโข่งรู้สึกว่าเสียงรอบข้างหายไป เขาได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตึก เขาเห็นภาพของเด็กหนุ่มยืนยิ้มในชุดนักเรียนแบบสโลว์โมชั่น
อยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกพิเศษกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งจะเจอกันเพียงไม่กี่นาที
กราฟนิ่งมองอีกฝ่ายที่กำลังเดินนำเข้าห้องสอบไป
“นักศึกษาคะ เข้าห้องสอบได้แล้วค่ะ” เจ้าหน้าที่คุมสอบเดินมาสะกิดแขนนักเรียนโข่งถึงรู้สึกตัว
ระหว่างที่มะนาวเข้าห้องสอบแฝดผู้น้องนามมะตูมก็ไปดำเนินเรื่องหอพักพร้อมกับเป็นหุ่นลองชุดนักศึกษาให้พี่ชาย สรุปมะนาวได้ชุดนักศึกษาทั้งหมดห้าชุด ชุดพิธีการอีกหนึ่งชุด ขาดแค่เนกไทที่ต้องใส่กับชุดพิธีการเท่านั้นที่ซื้อไม่ทันเพราะขายหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ ส่วนหอพักจองได้หอพักสุรนิเวศ 13 ที่เป็นหอพักแบบมีห้องน้ำส่วนตัว พอจองห้องพักได้แล้วครอบครัวของมะนาวก็ช่วยกันขนของไปไว้ในห้อง หน้าที่การหาเนกไทก็ต้องตกเป็นของมะตูมอย่างเลี่ยงไม่ได้
-
มะตูมเดินเคาะตามห้องรุ่นพี่เพื่อขอยืมเนกไทมาให้พี่ชายของเขา มะตูมเดินไปเคาะห้องข้างๆ ก็ไม่มีคนเปิดประตูให้สักคน สงสัยไม่มีใครอยู่ สุดท้ายเขาจึงเลือกเดินหาห้องที่เปิดประตูเอาไว้ (ซึ่งน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรก)
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
แอ๊ดดด
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงเรียบนิ่งของรุ่นพี่หนุ่มตัวสูงหน้าตี๋ไว้ผมทรงสกินเฮดเป็นคนเปิดประตูมุ้งลวดออกมาถามมะตูมที่ยืนส่งยิ้มรออยู่ด้านหน้า
“ขอโทษนะครับ ขอยืมเนกไทมหาลัยได้ไหมครับ พอดีผมซื้อไม่ทันน่ะครับ แล้วบ่ายนี้ต้องใช้” ถึงแม้ท่าทางของรุ่นพี่คนนี้จะมีรังสีแห่งความแบดบอยแผ่อยู่รอบๆ ตัว มะตูมก็พยายามยืนยิ้มผูกมิตรเต็มที่ แต่ก็อดชื่นชมความสูงของรุ่นพี่หน้าตี๋คนนี้ไม่ได้เพราะรุ่นพี่คนนี้ตัวสูงมาก...เตี้ยกว่าประตูห้องหน่อยเดียวเอง ทำให้มะตูมเผลอใช้สายตามองสำรวจรุ่นพี่หน้าตี๋อย่างไม่ได้ตั้งใจ ‘รุ่นพี่คนนี้น่าจะเป็นนักกีฬาบาส มีลายสักที่น่องขาซ้ายด้วย’
ส่วนรุ่นพี่หน้าตี๋ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมเด็กปีหนึ่งคนนี้ไม่เข้าทดสอบภาษาอังกฤษเหมือนเด็กปีหนึ่งคนอื่น ด้วยความสงสัยหนุ่มตี๋ก็เผลอมองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้าเช่นกัน ‘หน้าตาน่ารักดี แต่ดูเอาแต่ใจ’
“น้องรอตรงนี้แป๊บหนึ่งนะครับ พอดีไม่ใช่ห้องพี่น่ะ” พูดจบรุ่นพี่หน้าตี๋ก็หันหลังกลับไปร้องตะโกนถามเพื่อนในห้อง “เชี่ยต้น เนกไทมหาลัยของมึงอยู่ไหนวะ”
“อยู่ในตู้ ทำไมวะจิ้น”
“หยิบมาให้กูที น้องปีหนึ่งมาขอยืม” มะตูมได้ยินเสียงเปิดตู้เหล็กจากข้างในห้อง ก่อนจะมีเสียงเรียกให้พี่หน้าตี๋ที่ยืนอยู่หน้าประตูเดินกลับเข้าห้องไปเพื่อไปหยิบเนกไทมาส่งให้เขา
“ขอบคุณครับ ใช้เสร็จแล้วผมจะรีบเอามาคืนนะครับ” มะตูมไหว้รับเนกไทจากรุ่นพี่หน้าตี๋แล้วก็รีบเดินกลับมาห้องของพี่ชาย หลังจากมะตูมเดินกลับไปรุ่นพี่หน้าตี๋ก็เดินไปพูดกับเพื่อนว่า
“ห้องริมสุดห้องอะไรวะ”
“7712 มีไร”
“เออน่า”
พ่อแม่น้องเขากลับไปแล้ว ตอนแรกมะนาวก็ไม่รู้สึกอะไร อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยจากการเดินทาง ไหนจะต้องทำข้อสอบ แล้วยังต้องไปเข้านั่งฟังปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่อีก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันดูฉุกละหุกไปหมดทำให้เขาแทบไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องที่เขาต้องเริ่มต้นการใช้ชีวิตใหม่ ที่นับจากนี้ต่อไปตอนเช้าเขาจะไม่ได้ทานกับข้าวฝีมือแม่ เขาต้องนั่งรถไปเรียนเองพ่อไม่ได้ขับรถไปส่งเขาเหมือนอย่างเคย หรือคืนนี้และคืนต่อไปๆ เขาต้องนอนรวมกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่ได้นอนบนเตียงเดียวกันกับน้องชายฝาแฝดของเขาที่ทุกคืนต้องมีเรื่องมาคุยกันก่อนนอน
นอนคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่บนเตียง จู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง มะนาวรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ก่อนแม่จะกลับเขาแอบเห็นแม่แอบยืนเช็ดน้ำตาอยู่ด้านนอกประตูด้วย แม่เองก็คงรู้สึกใจหายไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่
มะนาวนอนมองรอบๆ ห้อง รูมเมตทั้งสองคนของเขาขนของเข้ามาแล้วแต่เขายังไม่เห็นหน้าตาของทั้งคู่ ไม่รู้ว่าหน้าตานิสัยใจคอจะเป็นอย่างไรบ้าง ห้องพักของเขาเป็นเฟสใหม่ที่เพิ่งเปิดใช้ปีนี้เป็นปีแรก เพราะปีนี้นักศึกษามีจำนวนมากกว่าทุกปี ทำให้หอพักเต็มจนต้องเปิดโซนใหม่ ซึ่งโซนนี้ด้านหลังอยู่ติดกับรั้วหอพัก และเลยรั้วหอพักไปก็เป็นไร่มันสำปะหลัง ที่สำคัญเฟสด้านหน้าและด้านข้างฝั่งขวายังไม่ได้เปิดใช้งาน ทำให้เฟสนี้ค่อนข้างเงียบจนดูวังเวง โชคดีที่ไม่มีใครจองเตียงติดหน้าต่างเพราะเขาตั้งใจเอาไว้ว่าอยากนอนเตียงมุมนี้ มะนาวรู้สึกเหนื่อยมาก นอนเล่นอยู่บนเตียงสักพักเขาก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว นอนหลับทั้งที่ยังใส่ชุดนักศึกษาใหม่ที่ยังไม่ได้ซัก เสื้อใหม่ที่ยังมีรอยพับ กางเกงที่ยังไม่ได้ซักรีด รองเท้าที่ยังมีกลิ่นเหม็นใหม่เตะจมูก วันนี้เขาเป็นนักศึกษาใหม่เต็มตัว ใหม่หมดทุกอย่าง ยกเว้นเนกไทเส้นเดียวที่ไม่ใช่ของเขา
ในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากนอกห้องส่องเข้ามา มะนาวสะดุ้งตื่น จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงแมวร้องเหมือนตกใจ ‘เมี้ยว!’
มะนาวค่อยๆ หันไปมองรอบๆ ห้อง เพื่อดูว่าเสียงแมวมาจากไหนแล้วมันเข้าห้องของเขาได้อย่างไรหรือว่าเขาลืมปิดประตูห้อง
มองไปที่ประตู ประตูก็เปิดออก แอ๊ดดด
มะนาวรู้สึกเสียวสันหลังวาบ มีเงาของผู้ชายตัวใหญ่ ในมือถือของบางอย่างเดินดุ่มๆ เข้ามาในห้องของเขา
กริ๊ก! ไฟห้องติดพึ่บ! เกิดแสงสว่างวาบทั่วทั้งห้อง
“นอนตอนหัวค่ำมันไม่ดีนะน้องเมต” พอไฟสว่างมะนาวก็มองเห็นผู้ชายหน้าโหดคนหนึ่งยืนส่งยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบมาให้ ชำเลืองมองอาวุธในมือคือขวดเบียร์สามขวด “เราชื่ออะไร พี่ชื่อมีน เรียนพอลิเมอร์อยู่ปี 5 ต่อไปจะทำหน้าที่เป็นนิวพี่เมตเรานะครับ”
“หวัดดีครับ ชื่อมะนาวครับพี่”
“ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว ปะ มากินเบียร์เป็นเพื่อนพี่หน่อยมา เราจะได้กระชับความสัมพันธ์กันให้แน่นแฟ้น”
“...” มะนาวนั่งกะพริบตาปริบๆ โห...พี่เมตเขาเจอหน้ากันครั้งแรกชวนล่อเบียร์ซะแล้วหรือนี่
“เร็วดิว้าน้องเมต อย่านั่งนิ่งราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ลุกๆ ตามมา” พูดจบพี่เมตหน้าโหดแต่ท่าทางใจดีของมะนาวก็เดินนำหน้าออกไปนั่งแหมะลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง แต่มะนาวก็ไม่วายมองหา ‘แมว’ ต้นเสียงร้องที่ปลุกเขาตื่นเมื่อตะกี้นี้
“เออ มะนาวเดินไปที่เครื่องเสียงพี่แล้วกรอเทปกลับไปเล่นเพลงเมื่อกี้ใหม่อีกทีสิ อยากฟังตั้งแต่เริ่ม เมื่อกี้เดินมาไม่ทันได้ฟัง”
มะนาวก็เดินไปยืนเก้ๆ กังๆ อยู่สักพัก เพราะเขาไม่เคยใช้ พอเริ่มเข้าใจก็กดปุ่มกรอเพลงให้เพลย์ซ้ำใหม่อีกรอบ
เพลงก็ดังขึ้น
คืนแห่งความตาย ช่างดูเยือกเย็น
คืนแห่งการฝันร้าย ฟ้าเป็นสีดำ
บินผ่านคนตาย บินผ่านซากศพ
บินผ่านเวียนวน ตามกลิ่นเลือดคาว
โห...ชัดเจน เสียงแมวมาจากเพลงนี้นี่เอง โห...อีกรอบ เพลงหลอนมาก โคตรน่ากลัวเลย แล้วมะนาวก็รีบเดินออกมาจากห้องมานั่งแหมะลงข้างๆ พี่เมต
“กินเบียร์ได้ปะเรา”
“ได้ครับ”
“ดี งั้นเอาไปขวดหนึ่ง เราพูดเพราะว่ะพี่ชอบ” พี่เมตใหม่หมาดๆ ยกขวดเบียร์มาให้มะนาวหนึ่งขวด มืออีกข้างก็ยกขวดเบียร์เย็นๆ ที่มีหยดน้ำเกาะอยู่รอบๆ ขวดกระดกเข้าปากเสียงดังอึกๆ
“ขอบคุณครับ” มะนาวรับขวดเบียร์มาถือไว้มองหาแก้วมารินกินแต่ไม่มี สงสัยคงต้องยกกระดกทั้งขวดเหมือนกัน
“ชนๆ น้องเมต” คงเห็นว่ามะนาวไม่ดื่มสักที พี่มีนเลยเอาขวดเบียร์ของพี่แกมาแตะกับขวดเบียร์เขา เร่งให้ยกดื่ม
“ดื่มเบียร์ในหอพักได้เหรอพี่”
“ได้ ถ้าที่ปรึกษาหอไม่รู้”
“อ้าว ถ้าที่ปรึกษาหอจับได้ ไม่ซวยกันหมดเหรอครับ”
“อ้าว ถ้าไม่อยากซวย ก็อย่าให้จับได้สิครับ แล้วเราเจอเพื่อนเมตอีกคนยัง”
“ยังครับ เพิ่งเจอพี่คนแรก”
“นั่นไง เดินมาโน่นแล้ว” มะนาวมองตามที่พี่มีนบอก เขาเชื่อแล้วว่าโลกกลมจริงๆ เพราะมะนาวเพิ่งเจอเธอคนนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเอง เรื่องมันมีอยู่ว่าระหว่างที่มะนาวกึ่งหลับกึ่งตื่น เปลือกตาบนพยายามประกบกับเปลือกตาล่าง นั่งฟังเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยพูดอธิบายเกี่ยวกับข้อมูลต่างๆ ที่จำเป็นให้กับนักศึกษาใหม่ฟัง จู่ๆ เก้าอี้ถัดจากที่เขานั่งอยู่หนึ่งแถวก็สั่นกุกกัก จากนั้นก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือของนักศึกษาเพศชายคนหนึ่งดังขึ้น ตัวกลมๆ อ้วนๆ ผิวขาวๆ ตาโตๆ มีแมลงหรืออะไรสักอย่างเข้าตาเธอ น้ำตาเธอไหลออกมาไม่หยุด มะนาวจึงยืนทิชชูให้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ช่วยเอาแมลงออกจากตา จากนั้นเธอก็หันมาขอบอกขอบใจเขาใหญ่
“เอ่อ...ขอบใจนะ เธอชื่ออะไรอ่า”
“เราชื่อมะนาว”
“ขอบใจนะมะนาว” ตาโตๆ ของเธอมองตามะนาวปริบๆ สงสัยคงซึ้งในความใจดีของเขา แต่เหมือนเธอจะยังปวดตาอยู่เพราะเธอลุกจากเก้าอี้เดินไปหาเจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลความเรียบร้อยอยู่บริเวณทางเดินแถวนั้น จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาเธอเดินออกไป
“หวัดดี เป็นไงบ้างตาหายดียัง” มะนาวส่งเสียงร้องทักทายให้กับเพื่อนเมตใหม่หมาดๆ ที่กำลังเดินตัวกลมเข้ามาหาพวกเขาที่นั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าห้อง จะว่าไปนอกจากตาเธอจะโตแล้วตัวเธอก็ดูกลมๆ อ้วนๆ น่ารักดีนะ
“หายแล้ว ตอนนี้ก็แค่เคืองตานิดหน่อย” เพื่อนเมตใหม่ตอบกลับด้วยท่าทางเป็นมิตร
“ออยด์นี่มะนาว หนึ่งในสมาชิกห้อง 7712” พอเพื่อนเมตใหม่เดินมานั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนพี่มีนก็รีบแนะนำตัวให้พวกเขารู้จักกันอย่างเป็นทางการ พร้อมกับยกขวดเบียร์อีกขวดส่งให้ออยด์ คุยกันสักพักมะนาวก็รู้สึกสนิทกับสองคนนี้ราวกับรู้จักมาเป็นสิบๆ ปี หรืออาจจะเป็นเพราะต่างคนก็ต่างเปิดใจให้อีกคนสามารถเข้ามาในพื้นที่ของตัวเองได้ ระหว่างนั่งคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้พี่เมตก็หันมาชวนพวกเขาไปดิ้น
“น้องเมตทั้งสองรบกวนอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดไพรเวตให้เรียบร้อย เดี๋ยววันนี้พี่เมตจะพาไปดิ้น” มะนาวกับออยด์หันมามองหน้ากัน มะนาวว่าออยด์ก็คงคิดเหมือนเขา แค่คืนแรกของการเป็นนักศึกษาของเขาเริ่มต้นด้วยการ ‘กรึ๊บ’ ต่อด้วยการ ‘ดิ้น’ ชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขาคงต้องสนุกมากแน่ๆ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ สมาชิกห้อง 7712 ก็พร้อมแล้วสำหรับการออกท่องราตรีเมืองโคราช พี่มีนพาพวกเขามาเที่ยวในผับตัวเมือง งานนี้ไม่ต้องจ่ายเพราะเป็นการฉลองรับน้องเมตและการฉลองเป็นพี่เปอร์ของพี่เมตด้วย อันหลังเพื่อนพี่มีนเป็นคนเลี้ยงปลอบใจเฮียแก
กำลังดิ้นมันๆ โทรศัพท์มะนาวก็สั่น แต่ไม่สนใจ เมาแล้วมันไม่อยากรับ ดิ้นต่อ แน่ะ! ยังสั่นไม่หยุด เขาล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังโทรเข้า ‘มะตูม’ โทรมา
มะนาวขอตัวออกมารับโทรศัพท์โซนนั่งชิลด้านหน้าร้าน นั่งคุยบนรั้วสูงเท่าเอวติดกับถนน มะตูมก็ชวนคุยโน่นคุยนี่เรื่อยเปื่อย สักพักก็มีคนเดินมาสะกิดด้านหลัง
“น้องครับโทษทีนะ พอดีเพื่อนพี่เข้าร้านไม่ได้ ลืมว่าร้านนี้เขาห้ามใส่รองเท้าแตะ ถ้าขอยืมรองเท้าแป๊บหนึ่งได้ไหมครับ”
“ไอ้กันไม่ต้อง! กูบอกกูไม่เข้าแล้วแม่ง ร้านเรื่องมาก”
“ไอ้โอม มึงใจเย็นดิว้า เดี๋ยวกูขอยืมรองเท้ากับน้องคนนี้ให้” พอหันหลังกลับไปตามต้นเสียงมะนาวก็เห็นพี่ผู้ชายท่าทางใจดีแต่งตัวตามสมัยนิยมยืนส่งยิ้มให้ ข้างเขามีผู้ชายอีกคนจัดว่าหน้าตาดี ตัวสูงหนา ผิวเข้ม ตัดผมทรงสกินเฮดดูเป็นผู้ชายดิบๆ ท่าทางกำลังหงุดหงิดเต็มที่ราวกับถูกบังคับให้มาด้วย พอเห็นมะนาวหันกลับมาพี่หน้าเข้มก็หยุดพูดแต่ใช้สายตาเหล่มองมาทางเขาที่นั่งอยู่ด้านในรั้วของร้าน
“ขอยืมแป๊บเดียวครับ ถ้าเข้าร้านได้แล้ว เดี๋ยวพี่เดินวนมาเปลี่ยนให้น้องตรงนี้เลย” พี่ผู้ชายท่าทางใจดีคนเดิมพยายามอธิบายเพิ่มเติมเพื่อหว่านล้อมให้มะนาวยอมแลกรองเท้า จริงๆ เขาก็ไม่ได้หวงของหรือไม่ไว้ใจอะไรหรอกนะ แค่ตกใจแล้วก็แปลกใจนิดหน่อย แบบนี้ก็มีด้วย ขอแลกรองเท้าหน้าผับ มะนาวมองสำรวจการแต่งตัวของพี่หน้าเข้ม ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ด้านล่างสวมรองเท้าแตะแบบหูคีบ หันไปมองอีกทีพี่หน้าเข้มก็ถอดรองเท้าแตะยกขึ้นมาเตรียมแลกรองเท้าเรียบร้อย
“ไอ้โอมมึงใส่ได้ไหมวะ ถ้าใส่ไม่ได้ก็อย่ายัดเดี๋ยวกูไปยืมคนอื่นให้ รองเท้าน้องเขาพังหมด” พี่หน้าเข้มหยิบรองเท้ากะสายตาจากไซซ์คิดว่าไม่น่าใส่ได้ จึงส่ายหน้าช้าๆ ว่าน่าจะเล็กไป พวกพี่เขาเลยไปเดินถามคนที่ตัวใหญ่ไล่กันๆ ก่อนจะส่งรองเท้ามาให้
“ขอบใจนะน้อง แต่เพื่อนพี่ใส่ไม่ได้”
พอพี่เขาขอแลกรองเท้ากับพี่ผู้ชายตัวไล่ๆ กันได้ก็เดินหายเข้าไปในร้านทั้งกลุ่ม
ระหว่างนั้นพี่มีนก็โทรศัพท์มาตามพอดิบพอดี สงสัยคงเป็นห่วงเพราะเขาก็ออกมานานแล้ว เห็นว่าเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว มะนาวก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมารับสายแล้วก็เดินกลับเข้ามาในร้าน
หลังจากดื่มสาบานเป็นพี่น้องกันจนเมากรึ่มเต็มที่แล้ว จนใกล้ถึงเวลาร้านปิดพี่มีนก็ชวนมะนาวกับแม่หมูเดินออกมาจากร้านเหล้า ระหว่างที่รอให้เพื่อนพี่มีนวนรถกลับมารับ จมูกของพี่มีนก็ได้กลิ่นเมนูโปรดลอยโชยตามลมมา
“โหวว กลิ่นสวรรค์ ลอยปลิวโชยมาแตะจมูกอีกแล้ว...” พี่มีนยื่นจมูกเชิดขึ้นในอากาศพยายามสูดกลิ่นที่ชวนให้กระเพาะขับน้ำย่อย พอสูดกลิ่นจนพอใจ สายตาก็พยายามสอดส่ายหาเป้าหมายจนเจอ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ตรงเข้าไปหาเป้าหมายอย่างย่ามใจ สั่งเอาเฉพาะส่วนหนวด คนขายก็หยิบหนวดปลาหมึกออกมาจากถุงพลาสติกใส เทใส่ตะแกรงเหล็ก พลิกกลับตะแกรงเหล็กไปมาอยู่สี่ห้าที จนแน่ใจว่าสุกดีก็เทใส่ถุงกระดาษยื่นให้พี่มีน พอได้ของที่ต้องการเขาก็รีบเดินกลับมาหาน้องเมตทั้งสองคนที่ยืนโงนเงนรออยู่
“น้องเมตหนวดหมึกย่าง” พี่มีนยื่นถุงกระดาษห่อหนวดหมึกย่างร้อนๆ ให้กับน้องเมตทั้งสอง
“พี่มีนชอบกินหนวดปลาหมึกเหรอคะ”
“ของอร่อยค่ะ น้องเมต”
“แล้วมันจะไม่เหม็นรถเพื่อนพี่เหรอครับ”
“เออ...พี่เมตลืมคิดเรื่องนี้เลยว่ะ แต่พี่ไม่กลัวรถมันเหม็นหรอกนะ กลัวมันแย่งกินมากกว่า สงสัยเราคงต้องรีบทำลายหลักฐานกันอย่างเร่งด่วน” พี่มีนทำท่านึกตามปากก็เคี้ยวหนวดหมึกกินกร้วมๆ จนเต็มกระพุ้งแก้ม มีน้องเมตตัวกลมกับมะนาวช่วยกินอีกแรง ในที่สุดหนวดหมึกที่ซื้อมาทั้งหมดก็อันตรธานหายไป ไม่เหลือแม้เศษซาก เพราะพี่มีนเล่นเทเศษปลาหมึกที่ติดอยู่ก้นถุงออกมาจนหมด
“ฮัลโหล ว่าไงวะ อ่อ เดี๋ยวแฟนจะออกมาขับรถให้เหรอวะ เออๆ ดีๆ กูก็ไม่อยากให้มันขับเท่าไหร่ เผื่อเจอด่านตรวจ เออๆ งั้นพวกกูรอตรงนี้” พี่มีนคุยโทรศัพท์เสร็จก็หันมาบอกว่าเดี๋ยวแฟนเพื่อนพี่มีนจะขับรถไปส่งเพราะเพื่อนที่ขับรถมาเมามาก นั่งรอสักพัก พวกเขาก็พาร่างกายที่อัดแน่นด้วยแอลกอฮอล์ขึ้นมานั่งในรถแฟนเพื่อนพี่มีน พี่มีนนั่งหน้า ส่วนเขาสองคนนั่งหลัง พอขึ้นนั่งกันเสร็จเรียบร้อย ล้อยังไม่ทันหมุน แฟนเพื่อนพี่มีนก็หันมาพูดด้วยความเกรงใจ
“พี่มีนรบกวนปิดปากถุงปลาหมึกให้หน่อยนะคะ” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี แฟนเพื่อนพี่มีนก็กดปุ่มเลื่อนเปิดกระจกรถด้านหน้าฝั่งที่มีนกำลังนั่งอยู่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้หมึกแห้งมันไม่มีตัวตนอยู่จริงอีกแล้ว แต่ที่ยังสัมผัสได้เป็นเพียงแค่วิญญาณที่ลอยตลบอบอวลอยู่ในรถเท่านั้นเอง
พี่มีนหันไปผงกหัวเพื่อตอบรับ ตาเหลือบมามองน้องเมตสองคนที่นั่งกรึ่มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่ด้านหลัง
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา สมาชิกห้อง 7712 ปิดปากของตัวเองเงียบสนิทไปตลอดเส้นทางจนถึงหอพักของพวกเขา
มันจะปิดปากถุงหมึกได้ไงเล่า ในเมื่อมันอยู่ในปากพวกเขาหมดแล้ว
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Chapter 23: คำสาปซาตาน
หากโลกหยุดหมุน...และค่อยๆ เริ่มตายลง... ทีละน้อย
‘สัญญา’ ...จะใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตร่วมกัน
เมื่อร่างกายพวกเราแตกสลายกลายเป็นดวงดาว
จิตวิญญาณเราจะโบยบินไปพร้อมกัน
‘คำสาปซาตาน’
ผู้แต่ง วับวาว
ช็อก!...ช็อกอารมณ์แบบสุดๆ “คำสาปซาตาน...นิยายรัก?” มะตูมทำหน้าปะหลักปะเหลือกราวกับคนกินของแสลง หัวคิ้วสองข้างขมวดเข้าหากันจนจะผูกเป็นโบได้อยู่แล้ว เขาหันขวับเบิ่งตาลงไปจ้องมองใบหน้าหนุ่มตี๋ร่างยักษ์ที่ยังคงนอนแน่นิ่งกองเป็นผักต้มอยู่บนพื้นห้อง สลับกับข้อความในหน้ากระดาษสีขาวนวลของหนังสือนิยายเล่มหนาที่ถือคาอยู่ในมือ
คนเราดูแค่หน้าไม่มีทางรู้ใจได้จริงๆ แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า ‘ยากูซ่าหน้าตี๋ผู้อ่านนิยายรัก’ หน้าเหี้ยมแฝงความเลวเอาไว้เต็มคราบขนาดนี้ยังกล้าหยิบนิยายรักเล่มหนามาเปิดอ่าน ถ้าไม่เจอกับตัว เขาคงไม่มีทางเชื่อแน่นอนว่ารุ่นพี่หนุ่มตี๋หน้าเลวร่างใหญ่ยักษ์คนนี้จะอ่านนิยายแนวแบบนี้เป็นกับเขาด้วย
มะตูมตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอนของคนอื่นอยู่ตั้งนานสองนาน พยายามโทรศัพท์หาพี่ชายตัวดีก็แล้วแต่ก็โทรไม่ติดจนเขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ เลยถือวิสาสะเลือกหยิบหนังสือเล่มหนาที่ตั้งวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือข้างๆ กับเตียงนอนของพี่หน้าตี๋มาอ่านเล่นฆ่าเวลาหนึ่งเล่ม เริ่มเปิดอ่านจากหน้าที่ถูกคั่นเอาไว้ด้วยที่คั่นกระดาษ ตอนแรกมองดูจากปกเขาคิดว่าเป็นหนังสือแนวผจญภัยไม่ก็นิยายผีแนวสืบสวนแน่นอน แต่พอเริ่มเปิดอ่านจากที่คิดว่านิยายลึกลับกลับกลายเป็นนิยายรักหวานแหววสุดแสนโรแมนติกแทน
มะตูมละสายตาจากตัวอักษรในหน้าหนังสือมาก้มมองสำรวจหนุ่มตี๋ที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนพื้นห้องด้วยความสนใจ พลันนึกถึงเหตุการณ์ของเมื่อคืนที่จู่ๆ รุ่นพี่หนุ่มหน้าตี๋ร่างยักษ์คนนี้ก็ตะบี้ตะบันกระดกแก้วเหล้าส่งเข้าปากตัวเองถึงขั้นเมาฟุบหลับคาที่นั่ง พออาตี๋ยักษ์ฟุบหลับเล่นเอาเขาไปต่อแทบไม่ถูก ราวกับกำลังเต้นในผับอย่างเมามัน แล้วอยู่ดีๆ ไฟเกิดดับกะทันหัน ยังถือว่าพอมีโชคติดตัวอยู่บ้างที่เพื่อนพี่หน้าตี๋วกกลับมาร้านอีกรอบ เลยช่วยกันแบกร่างไร้สติของพี่หน้าตี๋กลับเข้าหอ ไม่อย่างนั้นเขากับพี่หน้าตี๋คงต้องนอนเฝ้าร้านเหล้าแน่ๆ ตัวใหญ่ไซซ์บิ๊กบึ้มขนาดนี้ให้เขาแบกกลับคนเดียวคงไม่รอด ลำบากลุงยามหน้าหออีกคนเพราะเขากับเพื่อนพี่หน้าตี๋ทานน้ำหนักตัวพี่แกไม่ไหว กว่าคนสามคนจะลากอาตี๋ยักษ์กลับถึงห้องก็ทั้งแบกทั้งดึง เหนื่อยหอบไปตามๆ กัน แถมลุงยามยังมองหน้าเขาแล้วพูดอะไรแปลกๆ กับเขาอีก
ระหว่างที่มะตูมกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สายตาเขาก็มองสำรวจรุ่นพี่หน้าตี๋ตรงหน้าไปพลางๆ ใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลาตามแบบฉบับหนุ่มไทยเชื้อสายจีนกำลังหลับฝันจมดิ่งอยู่ในห้วงนิทรา คิ้วดกหนาค่อยๆ ขมวดเข้าหากันคล้ายกับกำลังขบคิดเรื่องบางอย่าง ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับมีท่าทีแปลกไป เริ่มบิดเบี้ยวไม่เหมือนเดิม ลมหายใจที่ก่อนหน้านี้เคยหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เริ่มติดขัดส่งเสียงดังฮึดฮัดราวกับคนที่กำลังพยายามดิ้นรนเพื่อต่อชีวิตให้กับลมหายใจเฮือกสุดท้าย ร่างสูงใหญ่ที่ทอดตัวเหยียดยาวตามพื้นห้องเกร็งตัวกระตุก ขายาวเหยียดเกร็งไปจนถึงนิ้วเท้าสะอาด กรามขบแน่น จมูกโด่งเป็นสันคมเชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าดูเหมือนจะค่อยๆ สงบลง หน้าอกหนากลับมาหายใจขยับขึ้นลงเป็นจังหวะปกติ ริมฝีปากสีชมพูได้รูประบายรอยยิ้มออกมาคล้ายกำลังสุขสมอย่างเต็มอิ่มกับความรู้สึกบางอย่างอยู่ มะตูมไม่ทันได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นใต้กางเกงผ้ายีนส์เนื้อหนาว่ากำลังเปียกชุ่มด้วยห้วงอารมณ์แห่งความปรารถนาที่หยาดน้ำขาวขุ่นข้นเริ่มค่อยๆ แทรกตัวซึมผ่านเนื้อผ้าหนาของกางเกงยีนส์ออกมาเป็นวงกว้าง จนทำให้พื้นที่บางส่วนของกางเกงยีนส์ที่เคยสีซีดมีสีเข้มกว่าทุกวัน เพราะโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมาซะก่อน มะตูมละสายตาจากร่างสูงใหญ่ตรงหน้าหันมามองดูหน้าจอโทรศัพท์แทน
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
สายโทรเข้า ‘มะนาว’
มะตูมรีบวางหนังสือนิยายเล่มหนาที่กำลังถือคาอยู่ในมือไว้บนโต๊ะ แล้วเอื้อมมือข้างถนัดไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่กำลังสั่นครืดๆ ขึ้นมากดรับสาย ระหว่างที่คุยโทรศัพท์สายตาของมะตูมก็ยังคงจ้องมองไปยังใบหน้าหนุ่มตี๋ที่ยังคงนอนยิ้มอยู่บนพื้นห้องด้วยความสนใจ ร่างของตี๋ยักษ์เริ่มขยับตัวอีกครั้ง สงสัยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์คงไปรบกวนห้วงนิทรา เปลือกตาที่ปิดสนิทจนขีดตัวเป็นเส้นตรงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น
หนุ่มตี๋กะพริบตาติดๆ กันเหมือนยังไม่อยากเชื่อว่าเขาเพิ่งตื่น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่พอรู้สึกตัวว่าบางส่วนของร่างกายกำลังเปียกแฉะจนรู้สึกเหนียวหนืด ตาตี่หนุ่มตี๋ก็เบิกโตขึ้นด้วยความตกใจ เขาสะดุ้งตัวลุกขึ้นมากึ่งนอนกึ่งนั่งเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ พลันสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับสายตาของอีกคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ มะตูมรีบจบบทสนทนาในโทรศัพท์แล้วหันมาส่งเสียงร้องถามตี๋จิ้นที่กำลังนึกว่าจะเริ่มทำอะไรเป็นอันดับแรก
“พี่อยากอ้วกปะครับ” พอถูกร้องทักหนุ่มตี๋ที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือก็ยกมือขึ้นมาเกาผมสั้นเกรียนบนหัวแก้เก้อ ใบหูทั้งสองข้างของตี๋จิ้นแดงก่ำ เขาหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
“หรือว่าพี่ลุกไม่ไหว ให้ผมช่วยพยุงไหมครับ”
“เอ่อ...ไม่เป็นไร พี่แค่มึนๆ หัวน่ะ นั่งพักนิดหนึ่งน่าจะดีขึ้น” ตี๋จิ้นส่งเสียงอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ในลำคอ ถึงแม้จะมึนและรู้สึกปวดหัวตุบๆ แต่เขาลุกไหว แต่ตอนนี้ที่ยังลุกไม่ได้เพราะเหนียวเป้ากางเกง
“พี่โอเคนะครับ”
“ครับ” ตี๋จิ้นผงกหัวตอบรับ เขาเริ่มวางตัวไม่ถูก มันเขินๆ แปลกๆ
ต่างฝ่ายต่างเงียบ...
“พี่จิ้นครับ”
“ครับ?”
“พี่เป็นอะไรกับมะนาว”
“ครับ??”
“กำลังจีบมะนาวอยู่ใช่ไหมครับ?”
มุมปากของตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาหนึ่งข้าง เขาหัวเราะหึๆ อยู่ในลำคอ พร้อมกับพุ่งตัวล้มทับมะตูมที่นั่งอยู่บนเตียงทันที ริมฝีปากหยักได้รูปไล้โลมเลียตามซอกคอขาว ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหูของมะตูมจนเขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ตี๋ยักษ์เริ่มไล่ขบกัดตามซอกคอขาวละมุน ตอหนวดเขียวสากที่เริ่มยาวออกมาในตอนเช้าถูเข้ากับผิวเนื้อขาวสะอาด ลมหายใจร้อนผ่าวของตี๋จิ้นเป่ารดต้นคอ ทำให้มะตูมรู้สึกหวิวในอกแปลกๆ ยิ่งมะตูมพยายามดิ้นหนีเท่าไหร่ก็ดูเหมือนตัวเขาทั้งสองจะติดชิดกันมากขึ้น มะตูมดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากวงแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อกำยำล่ำสันของชายหนุ่มที่ตัวโตกว่าเขาได้ มือทั้งสองของเขาถูกมือใหญ่กว่ารวบขึ้นไว้เหนือหัว ชายหนุ่มตัวสูงโย่งรีบฉวยโอกาสนี้เคลื่อนริมฝีปากอ่อนนุ่มไปที่ใบหูของมะตูมทันที
“เป็นแฟนกับพี่นะ” น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจริงใจและจริงจังถูกเปล่งมาออกมาอย่างนุ่มนวลในขณะที่มะตูมไม่ทันได้ตั้งตัว เขาหยุดนิ่งทันทีราวกับต้องมนตร์คำสาปของซาตาน สายตาตี๋จิ้นจ้องมองทะลุผ่านเข้ามาในดวงตาของมะตูม แววตาเขาเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง ตอนนี้ใบหน้าของมะตูมกับพี่ตี๋ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจของมดเท่านั้น
“พี่กำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะครับ” มะนาวกับพี่ตี๋ สองคนนี้ยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ด้วย พอรู้ถึงสายสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ว่าอยู่ในระยะแค่จีบๆ ทำเอาเขาแทบอยากจะบ้า ก็เมื่อวานเขาอุตส่าห์พยายามทำเนียนสวมบทแฟนให้สมบทบาท ทั้งเขี่ยเม็ดข้าวออกจากปากให้อย่างนี้ ใส่เสื้อลาย ผัวรัก รักผัว อย่างนี้
“ครับ?”
“พี่เชื่อผมนะครับ พี่กำลังเข้าใจผิด”
เมื่อรู้ว่าสู้แรงพี่ตี๋จิ้นไม่ได้ มะตูมเลยหยุดดิ้นซะดื้อๆ สายตาทั้งสองคนสบตากัน… พอเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่งไป ริมฝีปากหยักได้รูปของหนุ่มตี๋ก็แกล้งกระซิบทวงถามข้างหูแทน
“เข้าใจผิดอะไรครับ?”
มะตูมกะพริบขนตางอนยาวเป็นแพจ้องตาเล็กขีดของชายหนุ่มร่างใหญ่ที่นอนทับเขาด้านบน ตอนนี้พี่ตี๋จิ้นรู้สึกราวกับมะตูมเป็นลูกกวางน้อยที่พยายามขอความเมตตาต่อราชสีห์ให้คลายกรงเล็บแข็งแกร่งออก รอคอยอย่างมีความหวังเพื่อให้ราชสีห์ตัวใหญ่ยอมใจอ่อนปล่อยให้หนีรอดจากเขี้ยวแหลมคมที่ตั้งท่ารอฝังเขี้ยวยาวให้จมลึกเข้าไปในร่างกาย ก่อนจะฉีกแยกทะแยงลิ้นเพื่อลิ้มลองรสชาติชิ้นเนื้อหวานนุ่มเป็นอาหาร
“ผมเป็นน้องมะนาว ถ้าพี่ชอบพี่ชายผมจริงๆ เรื่องแค่นี้ทำไมถึงแยกไม่ออก”
“หมายความว่ายังไง”
“ผมเป็นน้องมะนาว”
“น้อง?”
“ครับ ผมเป็นแฝดน้องของมะนาว”’
“หลอกคนแฮงค์บาปนะ”
“ผมไม่ใช่ผีครับ”
“ล้อเล่นน่า”
“พี่ยังไม่ต้องเชื่อก็ได้ครับ เดี๋ยวเราไปห้องมะนาวพร้อมกัน แล้วพี่ค่อยเชื่อตอนนั้นก็ได้”
พอเห็นสายตาจริงจังของคนที่ถูกทับตี๋จิ้นก็เรียกสติกลับคืนร่าง ถึงแม้รู้สึกมึนหัวและอยากนอนกอดคนข้างล่างอีกสักตื่นก็ตาม แต่เขาก็รีบพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินหันด้านหลังให้มะตูม ขายาวก้าวปรี่ตรงเข้าห้องน้ำทันที เขารีบเปิดก๊อกน้ำเหนืออ่างล้างหน้า วักน้ำล้างหน้าลวกๆ เร็วๆ จนน้ำเลอะเปียกเสื้อกับกางเกงเหมือนไม่ตั้งใจ พอทุกอย่างเปียกเป็นปกติตี๋จิ้นก็เดินกลับออกมาจากห้องน้ำ รีบถอดกางเกงตัวเก่าออกอย่างว่องไว แล้วหยิบยีนส์ตัวใหม่ใส่ทันที พอแต่งตัวเสร็จแล้วทั้งคู่ก็เดินมุ่งหน้าไปยังห้อง 7712
ตัดภาพมาที่ห้อง 7712 หลังวันสอบวันสุดท้ายสิ้นสุดลง นักศึกษาชายในหอพักเริ่มทยอยกลับบ้านกันบ้างแล้ว แต่ละคนต่างก็แบกเป้ใบโตขึ้นหลัง หลากสีหลายขนาด แต่สำหรับมะนาวไม่นิยมขนอะไรกลับบ้านช่วงปิดเทอมมากนัก ใช้แค่กระเป๋าเป้ใบขนาดย่อมขนพวกแผ่นหนังแผ่นเกมกลับไปเล่นช่วงปิดเทอม อ้อ แล้วก็มีพวกกางเกงชั้นในที่ต้องขนกลับด้วย เพราะตัวที่เก็บไว้ที่บ้านเริ่มกลายสภาพเป็นกางเกงในขาบานกันหมดแล้ว
พอเรื่องวุ่นๆ จบลง มะนาวกับแม่หมูก็ช่วยพี่มีนขนข้าวของออกจากห้องไปกองไว้หน้าหอ รอพ่อแม่ของพี่มีนมาขนขึ้นรถ สมบัติของพี่มีนก็ไม่มีอะไรมาก เฮียแกเอาแค่เสื้อผ้ากับกล่องลังกระดาษหนังสือสามสี่ลังกลับ ที่เหลือก็มอบเป็นมรดกให้น้องเมตเก็บไว้ใช้ ดราม่ากันนิดหน่อย อย่างว่าอยู่ด้วยกันมานาน พอต้องจากกันก็รู้สึกใจหายเป็นธรรมดา ลำบากก็ตอนยกมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบก์คันใหญ่ขึ้นหลังรถกระบะ บิ๊กไบก์คันนี้ปกติมะนาวมักเรียกมันผิดว่าชอปเปอร์เสมอ กว่าจะเอาขึ้นได้ก็ลำบากน่าดูเพราะเฮียแกรักราวกับลูก เพื่อนๆ และน้องเมตต้องช่วยกันยกอย่างเบามือที่สุด แล้วยังมีมอเตอร์ไซค์คันเล็กอีกคันด้วยนะ ดีที่บ้านพี่มีนเอารถกระบะมาสองคัน เลยพอมีที่ว่างเหลือให้ขนขึ้น พอยกทุกอย่างขึ้นหลังกระบะรถเสร็จ ร่ำลากันเป็นพิธีบ้านพี่มีนก็ออกรถ ส่วนเพื่อนตัวกลมของมะนาว ปิดเทอมคราวนี้ทางบ้านมารับ เพราะเห็นว่าจะเลยลงกรุงเทพไปขึ้นบ้านใหม่ญาติ
ตอนนี้เตียงห้องของมะนาวก็ว่างอยู่หนึ่งเตียง มองไปก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน จัดของเสร็จแล้ว มะนาวก็นั่งรอน้องชายตัวดี เขารู้สึกเหมือนกำลังลืมอะไรสักอย่างที่ต้องทำ แต่นึกไม่ออก มองไปรอบๆ ห้องอีกรอบ สายตามะนาวก็ไปสะดุดเข้ากับเสื้อแจ็กเกตตัวใหญ่ที่มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า วิศวกรรมอุตสาหการ
มะนาวจึงรีบกดโทรศัพท์ไปห้องพี่เข้มทันที
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
โทรติด แต่ไม่มีคนรับสาย
มองดูเวลาจากหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ก็ยังไม่เช้ามาก ห้องนั้นน่าจะยังไม่กลับ มะนาวจึงรีบเดินออกไปหน้าหอเพื่อดูเบอร์โทรศัพท์พี่เข้มที่บอร์ดหน้าหอพัก เพราะพี่เข้มเป็นกรรมการหอ ต้องบอกเบอร์เอาไว้อยู่แล้ว มะนาวรีบสาวเท้าเดินลิ่วออกจากห้องไปหน้าหอทันที พอได้เบอร์โทรศัพทก็รีบกดโทรออก
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
“โหล”
“ฮัลโหล พี่โอมใช่ไหมครับ มะนาวจะเอาเสื้อแจ็กเกตพี่ไปคืนน่ะครับ”
“...” เงียบ
“ใช่พี่โอมปะครับ”
“ที่มึงเคยบอกว่าเป็นแฟนกับกู...ให้มันเป็นเรื่องจริงได้ไหมวะ?”
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
สายหลุด?
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
"ฮัล..."
“มะนาวรู้เรื่องยัง กราฟลาออกแล้ว”
“...”
“มะนาว”
“...”
“มะนาว”
“...”
“โก๋แค่นี้ก่อนนะ”
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
“?”
ในที่สุดเขาก็เจอมันแล้ว มะนาวยื่นมือไปหยิบโปสการ์ดใบที่ 15 ที่หายไป จากไปรษณีย์หนุ่มตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า มะนาวหลบสายตาไปรษณีย์หนุ่มก้มลงไปอ่านข้อความหลังโปสการ์ดรูปเกียร์วิศวะของมหาวิทยาลัย
N.15
6 ต.ค. 2546
เช้าของวันที่ยังมาไม่ถึง หลายคน เรียกมันว่า อนาคต
ขอได้ไหม ทุกเช้าของวันที่ยังมาไม่ถึงของนาย มีเงาของเรายืนเบียดอยู่ข้างๆ
‘เกียร์วิศวะเขาให้แฟนใส่นะ เผื่อไม่รู้’
พอมะนาวอ่านข้อความบนโปสการ์ดใบนี้จบลง เขาก็ได้ยินเสียงของกราฟดังขึ้นข้างๆ หู
“เราขอยืนอยู่ข้างๆ นายได้ไหม?”
มะนาวรู้ตัวดี เขามีคำตอบให้สำหรับเรื่องนี้แล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในห้อง 7712 มีพยานอีกคนยืนฟังอยู่ด้านนอก เขาได้ยินทุกคำสนทนาอย่างชัดเจน เขาได้ยินทุกประโยคที่ทำให้หัวใจของเขากระตุก เขาเดินทิ้งระยะห่างออกมาเรื่อยๆ จนออกมาถึงหน้าหอพัก เขาเดินไปนั่งบนเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวสักพักเพื่อตั้งหลัก และทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนจะหยิบเครื่องเล่น MP3 ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง ไล่เลือกเพลงที่ตรงกับความรู้สึกหยิบเอาหูฟังขึ้นมาเสียบเข้าหูทั้งสองข้างไม่เพราะอยากได้ยินเสียงอะไรอีก กดปุ่มเล่นเพลง สตาร์ทรถเวสป้าแล้วขับออกไป จากนั้นก็ปล่อยอารมณ์ให้จมดิ่งหมุนวนไปกับเสียงเพลง....
ผมได้ยินชัด ใจมันมีเจ้าของแล้ว ข้างในนั้นไม่มีที่ว่างให้เงาผมนั่ง ตอนนี้คงต้องปล่อยให้สายลมเป่าความเจ็บปวดทิ้งไป แม้หัวใจของผมมันยังคงเต้นอยู่ที่เดิม จังหวะเดิม แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไร ข้างในหัวใจร้อง อยากให้สายลมพัดเปลี่ยนความคิดให้ ‘คนนั้นของมัน’ เป็นผมที่ยืนอยู่บ้างก็คงดี สำหรับผม ‘ความรัก’ ไม่ต้องการอะไร แค่เก็บความรู้สึก ‘รัก’ ไว้ในใจเพื่อใครสักคนก็พอ แต่ผมพร้อมจะกลับมาเสมอ ถ้ามันยังคงเรียกชื่อผมและเผื่อมันอยากฟัง ‘คำนั้น’ จากปากผม
มันเริ่มต้นจากความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ ‘คำนั้น’ คำสั้นๆ เพียงคำเดียว ก็เข้ามาอยู่ในความรู้สึกอย่างไม่เคยรู้ตัว
คำสั้นๆ เพียงคำเดียว ที่ทำได้แค่เก็บไว้ในความคิดเงียบๆ เพียงลำพัง
คำสั้นๆ เพียงคำเดียว อาจกลายเป็นเพียงแค่ถ้อยคำอันเงียบงัน
คำสั้นๆ เพียงคำเดียวที่ไม่มีใครได้ยินเสียงของมัน
‘คำนั้น’ คำสั้นๆ เพียงคำเดียว
ที่กว่าจะรู้ตัว
ก็ไม่อาจลบ
ออกจาก
หัวใจ
จบ.
ตอนจบที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก จะจบลงตามนี้นะคะ ส่วนเนื้อหาต่อจากโพสต์นี้จะเป็นตอนพิเศษทั้งหมดค่ะ
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter: โปสการ์ดใบที่ 15
ผมรู้ เขาอาจยังไม่ตัดสินใจ...แต่ผมมั่นใจว่าจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
ผมรู้ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน...ใจผมตกเป็นของเขา
‘รักครั้งแรกของผม’
คุณเคยรู้สึกพิเศษกับใครสักคนที่เพิ่งเจอหน้ากันแค่ครั้งแรกไหมครับ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันเกิดขึ้นกับผม
นับตั้งแต่เกิดความรู้สึกพิเศษนั้น สายตาผมก็มองไปที่เขาคนนั้นตลอด
แล้วในค่ำของคืนวันพิเศษวันหนึ่ง ผมก็ได้ยินเสียงเขาผ่านโทรศัพท์
ใช่ครับ เขาโทรเข้าห้องผม ตอนนั้นใจผมเต้นแทบทะลุอก
แทบไม่อยากเชื่อเลยครับ ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ
“กราฟ เรามะนาวนะ ทำไรอยู่”
ผมได้แต่ตอบงึมงำไป
โคตรอ่อนเลย
ผมเจอเขาครั้งแรกหน้าห้องสอบวัดพื้นฐานความรู้ภาษาอังกฤษ ในตอนนั้นความรู้สึกพิเศษได้เกิดขึ้นในใจผม ครั้งนั้นมีผมกับเขาแค่สองคนที่ยังใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายในมหาวิทยาลัย และตอนนั้นผมถ่ายรูปรองเท้านักเรียนสีดำของเขาเอาไว้ด้วยหนึ่งรูป
‘เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ น่ะครับ’
ปกติผมชอบถ่ายรูปอยู่แล้ว นอกจากถ่ายรูปวิวหรือสิ่งของที่น่าสนใจ
ผมก็ชอบถ่ายรูปพอร์ตเทรตเป็นพิเศษ
ตอนนี้รูปพอร์ตเทรตส่วนใหญ่เป็นรูปเขานั่นแหละครับ
ฟิล์มม้วนแรกในมหาลัยของผมก็เต็มไปด้วยรูปเขา พอถ่ายม้วนแรกหมด ผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปล้างในตัวเมือง กว่าจะหาร้านเจอก็เล่นเอาผมเหนื่อย เพราะมีคนบอกว่าร้านนี้ล้างรูปสวยแล้วราคาไม่แพงด้วย แต่ร้านตั้งอยู่ลึกลับไปหน่อย
จากนั้นผมก็ส่งรูปที่ถ่ายจากกล้องฟิล์มส่วนหนึ่งไปให้เขา ส่งได้แค่ห้าม้วน พอถึงวันไปรับรูป ร้านล้างรูปก็บอกว่าทำฟิล์มของผมหายหมด หายังไงก็ไม่เจอ ทำเอาผมเข่าอ่อนทรุดไปเลย แล้วผมจะทำยังไงต่อดี โชคไม่เข้าข้างผมเอาซะเลย
ช่วงเย็นวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังคิดไม่ตกเรื่องฟิล์มที่หายไป โก๋ก็โทรมาบอกว่าอยากให้ไปเป็นตัวแทนคณะเข้าค่าย Open House ตอนแรกผมว่าจะปฏิเสธ แต่โชคยังพอเข้าข้างผมอยู่บ้าง เพราะก่อนที่ปากผมจะเอ่ยบอกว่าไม่สะดวก โก๋ก็บอกว่าคนที่ไปด้วยอีกคนคือเขา
ใช่ครับ ผมตอบตกลงแทบจะทันที
คืนนั้นผมเข้านอนทีหลังเพราะอยากมองหน้าเขาตอนนอนหลับแบบใกล้ๆ ผมนอนมองเขาหลับอยู่บนเตียงได้สักพัก สุดท้ายเผลอนอนหลับทั้งที่ยังใส่แว่นสายตา รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาถอดแว่นให้นั่นแหละครับ
กลิ่นคนที่นอนบนเตียงเดียวกันหอมดีนะครับ
วันสุดท้ายของปีการศึกษาหลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ ทางร้านก็โทรมาบอกข่าวดีว่าหาฟิล์มเจอแล้ว พี่เขาไถ่โทษโดยการล้างให้ฟรี ไม่คิดเงินสักบาท ผมรีบบึ่งรถไปรับเลยครับ กลัวมันจะหายไปอีก พอได้รูปทั้งหมดมา ผมก็ตั้งใจเดินเอาไปให้เขาด้วยตัวเองที่ห้อง แต่พอไปถึงห้องเขากลับเจอแค่ลุงเมต
“มะนาวไม่อยู่หรอก แต่ไหนๆ ก็อุตส่าห์หอบมาแล้ว ฝากไว้ได้”
ลุงเมตคนนี้ใจดีกว่าที่ผมคิด ผมเลยฝากของไว้กับลุงเมต เผื่อเขาจะได้อ่านช่วงปิดเทอม แต่มีรูปอยู่หนึ่งใบที่ผมอยากให้เขาด้วยตัวเอง ต้องให้ด้วยตัวเองเท่านั้น
เพราะเทอมหน้า ผมตัดสินใจจะย้ายไปเรียนวิศวะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน แต่ในอนาคตของผมก็ยังอยากให้เขาอยู่ข้างๆ และผมก็อยากยืนอยู่ข้างๆ เขาเหมือนกัน
และตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าเขาแล้ว และผมก็ได้พูดประโยคที่อยากพูดมาตั้งนานสักที ใช่ครับ ผมพูดออกไปแล้ว
“เราขอยืนอยู่ข้างๆ นายได้ไหม?”
“...”
ริมฝีปากมะนาวเริ่มขยับเพื่อให้คำตอบ แต่เขาต้องชะงักเพราะก็ได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนตะโกนดังแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ
“เดี๋ยว!”
ก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ประมาณยี่สิบนาที
หากมีเรื่องให้ต้องคิด โอมมักจะบิดเวสป้าสีเขียวมะนาวคันเก่งมานั่งคิดอะไรเงียบๆ ที่อ่างเก็บน้ำห้วยยาง อ่างดินเก็บน้ำที่ไม่ค่อยมีน้ำ ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแถวหมู่บ้านหลังมหาวิทยาลัย เขาบิดมอเตอร์ไซค์ออกมาทางประตูหอชายหลังมหาวิทยาลัย บิดมาแป๊บๆ ก็ถึง จะว่าเปลี่ยวก็เปลี่ยว จะว่าเงียบสงบก็เงียบสงบ เพราะที่นี่แทบไม่มีใครขับรถออกมานั่งเล่น ทำให้อ่างห้วยยางเหมือนเป็นแค่ทางผ่าน
เขาจอดรถไว้บนสะพานปูนขาว มองออกไปยังผืนน้ำด้านหน้า ที่นี่เงียบสงบ แทบไม่มีเสียงอะไรรบกวน นานๆ ถึงมีรถมอเตอร์ไซค์ของชาวบ้านขับผ่าน และนานๆ ครั้งถึงมีรถยนต์สักคันวิ่งผ่านทางเส้นนี้
เขาชอบอ่างห้วยยาง ความเงียบของอ่างห้วยยางทำให้เขาสงบ
โอมนั่งมองผืนน้ำ มองต้นหญ้าโอนเอียงตามสายลมเกี่ยวพัด มองวัวที่กำลังเล็มหญ้าอยู่สามสี่ตัวไกลๆ ใต้ต้นพุทราพุ่มใหญ่ตรงนู้นพลางนั่งขบคิด
เขาปล่อยความคิดให้มันทำงานเงียบๆ ไม่เร่งเร้า ไม่มีเสียงอะไรรบกวน มีเพียงสายลมที่พัดผ่านคลอเคลียเป็นระยะ เขานั่งคิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เรื่องคืนนั้น หลังจากที่เขาตั้งใจขับกลับออกไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อซื้อข้าวต้มมาให้มะนาว พอเห็นหน้ามะนาวตอนไม่สบาย เขาก็เข้าใจคำว่าใจอ่อนยวบ
แต่พอเดินมาถึงห้อง 7712 มะนาวก็หลับไปแล้วทั้งๆ ที่ประตูห้องยังเปิดเอาไว้อยู่ เขาเลยถือวิสาสะเข้าไปในห้อง ลองเอาหลังมือแตะหน้าผากวัดไข้ ปรากฏว่าตัวมะนาวร้อนจี๋
เขานั่งมองมะนาวด้วยความเป็นห่วงที่เตียงใครสักคนเพื่อดูอาการ สักพักกราฟก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง
“ตัวร้อนใช้ได้” กราฟเดินไปเอาหลังมือแตะหน้าผากของมะนาว แล้วจึงหันมามาคุยกับเขา
“พี่โอมมานานหรือยังครับ”
“สักพักละ กูเห็นอาการมันไม่ค่อยดี เลยอยากมาดูให้แน่ใจว่ามันโอเคไหม”
“พี่จะกลับพร้อมผมเลยไหมครับ”
“มึงกลับไปก่อนเลยก็ได้ กูว่าจะอยู่ดูอีกสักพัก”
“งั้นผมอยู่ด้วย อยู่รอจนคนห้องนี้มาก็ดีครับ”
“กลัวกูทำคะแนนแซงว่างั้น”
“ครับ”
“ชิ!”
ปรากฏว่าคืนนั้นเขาสองคนก็ไม่ได้กลับห้อง เพราะรอจนดึกก็ไม่มีใครสักคนกลับมา รอจนถึงเช้ามะนาวก็ตื่น หน้าตาดูดีขึ้น สงสัยพอได้นอนพัก อาการไข้เลยลดลง พอเห็นว่ามะนาวน่าจะโอเคแล้วพวกเขาสองคนถึงเดินกลับห้อง
แต่พอโอมย้อนกลับไปที่ห้องของมะนาวอีกที เขาก็ได้ยินคำตอบที่มาเร็วกว่าที่ตั้งใจ มะนาวมีใจให้ไอ้กราฟ
ยักษ์เข้มรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในอก เขากำลังคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงต่อกับเรื่องนี้ดี ถึงแม้เขาจะรู้คำตอบแล้ว แต่เขาก็ยังแอบหวังเล็กๆ ในใจ ‘ชิ! ถึงมะนาวจะมีใจให้ไอ้กราฟ แต่มันก็ยังไม่ได้พูดออกมานี่หว่า เอาไงดีโว้ยยย’ เขาสบถออกมาคนเดียวขณะนั่งทวนเรื่องราวบนเบาะเวสป้า ตอนนี้ภาพในหัวเขามีแต่เรื่องราวของมะนาวเต็มไปหมด
“ใครใช้ให้มันชอบทำหน้าทำตาเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนลูกหมาตลอดเวลาวะ ทำหน้ายังกับหมาเด็กถูกยัดใส่กระสอบมาปล่อยวัด เห็นทีไรแล้วอยากอุ้มเอากลับไปเลี้ยงที่บ้านทุกที”
พี่เข้มนอนเอามือก่ายหน้าผากคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้อยู่บนเบาะรถเวสป้าสีเขียวมะนาวของตัวเองอยู่นานสองนานแต่ก็คิดไม่ตก ทุกอย่างมันดูมืดบอด แต่ถ้าเมื่อไหร่มันเรียกชื่อเขา เขาก็พร้อมจะกลับไป
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
สายโทรเข้า ‘ไอ้จี๊ด’
แค่เห็นชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ว่าสายโทรเข้ามาหาเขานั้นคือมะนาว โอมก็รู้สึกถึงการสูบฉีดของเลือดในร่างกายที่กำลังวิ่งพล่านไปมาอย่างรวดเร็วจนรู้สึกปั่นป่วนไปหมดทั้งตัว แอบเมมเบอร์ของมะนาวเอาไว้ตั้งนานแต่ก็ไม่กล้าโทรไปมา สุดท้ายมะนาวกลับเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาเอง โอมรีบยกหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองเข้ามาดูใกล้ๆ ยกเข้าๆ ออกๆ หลายครั้งด้วยความไม่แน่ใจ เพราะเขายังไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง พอเพ่งดูจนแน่ใจแล้ว โอมจึงค่อยๆ กดรับสาย วินาทีนั้นถ้าใครอยู่ใกล้ๆ คงได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเสียงดังตึกตักๆ เพราะตอนนี้หัวใจเขาเต้นเสียงดังมากจนแทบจะพุ่งออกมาข้างนอกอก
“โหล”
“ฮัลโหล พี่โอมใช่ไหมครับ มะนาวจะเอาเสื้อแจ็กเกตพี่ไปคืนน่ะครับ”
“...” โอมกำลังใช้ความคิดอย่างหนักจนไม่ได้ฟังประโยคคำถามของมะนาว
“ใช่พี่โอมปะครับ”
“ที่มึงเคยบอกว่าเป็นแฟนกับกู...ให้มันเป็นเรื่องจริงได้ไหมวะ?”
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
“เหี้ย! แบตหมด!!”
โอมรู้สึกหงุดหงิดจนแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แบตโทรศัพท์ดันมาหมดตอนกำลังสำคัญพอดี ไม่รอช้า พี่โอมรีบสตาร์ตรถเวสป้าแล้วขับบึ่งตรงออกไปตามหามะนาวทันที
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter : ฆาตกรรมหมู่
เสื้อนอนลายทางสีฟ้าขาวถูกปลดกระชากจากมือแกร่งหนา เผยให้เห็นผิวกายขาวนวลละเอียดตาที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้าอย่างถนัด ภาพเด็กหนุ่มหุ่นลีนผิวขาวนอนกึ่งเปลือยทอดตัวเหยียดยาวบนเตียงนอนตรงหน้าช่างเป็นการยวนยั่วปลุกเร้าอารมณ์หิวอยากให้คนตัวใหญ่กว่ารีบไซ้ผิวละเอียด ลิ้นอ่อนนุ่มเปียกแฉะไล่โลมเลียสำรวจเนื้อกายคนรักทีละจุดสัมผัสอย่างละเมียดละไม บ้างลงน้ำหนักแผ่วเบา บ้างลงน้ำหนักดูดดุนดุดัน ราวกับต้องการดูดกลืนเนื้อบางละเอียดจนละลายหายเข้าไปในกลีบริมฝีปาก จุดสัมผัสอ่อนไหวถูกบรรจงจ่อลงน้ำหนักกระแทกรักมิดด้ามจนเตียงสั่น
ดูเหมือนใบหน้าที่กำลังแดงก่ำจะกระตุกอารมณ์รักของฝ่ายรุกมากเกินห้ามใจ คำรักจึงถูกลงน้ำหนักซ้ำๆ ย้ำๆ รสรักหวานฉ่ำถูกกระแทกแบบเต็มสูบผ่านต้นขาแกร่งหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างนักกีฬาดังตับ!! ตับ!! ตับ!! จนเด็กหนุ่มผิวขาวอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหวเผลอเปล่งเสียงตอบรับความสุขสมจากคนรัก “อ๊ะๆ” ออกมาเป็นระยะ ไม่ขาดสาย เพลงรักถูกบรรเลงวนใกล้ถึงจังหวะซี้ดอีกรอบ คนรุกตัวใหญ่ค่อยๆ โน้มหน้าเข้าหา ใช้ริมฝีปากหนาครอบดูดดุนกลีบริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่าย สายตามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนรักด้วยความปรารถนาอย่างไม่รู้จักอิ่ม พวกเขาเหมือนคนหิวจัดที่ต้องการสูบกินและกักตุนเมนูรักด้วยความกระหายอยาก ตักตวงทุกรสรักเพื่อดับห้วงอารมณ์หิว
เด็กหนุ่มผิวขาวถูกจัดหนัก กระแทกรัวรักแบบเต็มแม็กซ์ ความสุขแผ่ซ่านแทรกตัว ตอกย้ำความรู้สึกสุขสวาททั้งด้านหน้าและหลัง
คำรักอุ่นๆ แตกกระจายไหลปรี่ท่วมล้นทะลักลามลงลึกถึงสุดขั้วหัวใจ พวกเขาต่างกลืนกินอีกฝ่ายวนซ้ำไปมาไม่รู้อิ่ม
ถึงแม้กลางดึกของเดือนธันวาคมอากาศจะเหน็บหนาวเยือกเย็นสักเท่าไร
แต่ก็ไม่สามารถทำให้พวกเขานุ่งห่มเสื้อผ้าครบทุกชิ้นได้
ร่างเกือบเปลือยต่างกอดรัดฟัดเหวี่ยง
นัวเนียแนบชิดตามจังหวะ
“อ๊ะๆ”
สั้นยาวบ้างทั้งคืน
เวลา 6.00 นาฬิกา
ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ ติ๊ดๆๆ
นาฬิกาปลุกดิ้นสั่นตัวดุ๊กดิ๊กส่งเสียงดังกังวานแสบเข้าไปถึงแก้วหูสมาชิกห้อง 7712 เด็กหนุ่มผิวขาวเริ่มส่ายสะโพกยุกยิก ค่อยๆ กระดุกกระดิกขยับทีละนิดให้เนื้อตัวโผล่พ้นออกมาจากใต้ขอบผ้าห่มผืนหนา พอพ้นเขตอบอุ่นของผ้าห่มผืนโต เนื้อกายส่วนบนที่โผล่เผชิญหน้ากับสภาพอากาศหนาวเย็นด้านนอก ทำให้เส้นขนตามตัวของเขาลุกซู่ตั้งชูชันอย่างเสียไม่ได้ หน้าหนาวตอนเช้า ๆ แบบนี้สภาพอากาศของมหาวิทยาลัยเขามันช่างเหน็บหนาวเยือกเย็นอย่างร้ายกาจ ถึงแม้ว่าเขาจะชินกับอากาศหนาวอยู่บ้าง แต่พอเจออุณหภูมิแค่ 10 องศากว่า ๆ ทำให้เขาอยากแค่หดตัวนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาผืนนี้เท่านั้น พอสลัดความรู้สึกง่วงงัวเงียออกไปสำเร็จ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกเจ้ากรรมที่ยังทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม มันยังคงดิ้นตัวดุ๊กดิ๊กแผดเสียงดัง ติ๊ดๆๆ อย่างตั้งใจ พอยุติการทำงานของนาฬิกาปลุกสำเร็จเขาก็ค่อย ๆ ขยับตัวกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกรอบ อ๊ะๆ ...เขาไม่ได้กลับเข้าไปขดตัวนอนในผ้าห่มผืนหนาอีกรอบหรอกนะครับ แต่เขากลับเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อใช้มือควานหากางเกงนอนตัวยาวที่ถูกรูดทิ้งออกไปก่อนหน้าจะมีเหตุฆาตกรรมหมู่เกิดขึ้นต่างหาก เพราะเขารู้สึกเย็นวูบ ๆ วาบ ๆ บริเวณช่วงล่างระหว่างกลางร่างกายที่ตอนนี้มีบางสิ่งกำลังเล่นกายกรรมห้อยหัวดุกดิกกวัดแกว่งล้อเล่นลมหนาวสั่นตัวดุ๊กดิ๊กไหวไปมาเพราะความหนาวเย็น พอสวมกางเกงนอนกลับเข้าที่ดีแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะมองกลับไปที่ใบหน้าของเพชฌฆาตหนุ่มหน้าหล่อที่เพิ่งก่อเหตุฆาตกรรมสังหารสิ่งมีชีวิตนับล้านด้วยความตั้งใจ
‘เราขอยืนอยู่ข้างๆ นายได้ไหม?’
มะนาวรู้สึกหัวใจพองโตทุกครั้งหากนึกถึงประโยคที่คนตรงหน้าเขียนบอกเขาผ่านโปสการ์ด เขานอนตะแคงแนบหน้าไปกับเตียงนอนขาวสะอาดแต่สภาพยับยู่ยี่เพราะเมื่อคืนเพิ่งเกิดเหตุฆาตกรรมหมู่วนซ้ำอยู่หลายทีเหมือนกัน มะนาวมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าของเขาขณะกำลังนอนหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกหลายอย่างปะปนกัน ใบหน้าไร้เดียงสาเหมือนเด็ก ๆ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ยิ่งมองยิ่งรู้สึกดี มองไปมองมาพลันให้นึกย้อนถึงเหตุการณ์ก่อนที่คนตรงหน้าจะมานอนอยู่ข้างๆ เขาแบบนี้ วันนั้นวันที่เขาเพิ่งสอบปลายภาคเสร็จ แต่กลับเป็นวันนั้นวันที่เขาเริ่มต้นฐานะ ‘คนพิเศษ’ ครั้งแรกในชีวิต ในตอนนั้นหัวใจของเขามีเงาสองเงาของผู้ชายสองคนที่เข้ามาพัวพันจนเกิดความรู้สึกผูกพันอย่างไม่เคยรู้ตัวมาก่อน ... เหตุการณ์ในวันนั้นทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนซีรี่ส์ที่โหลดมาแล้วเปิดฉายแผ่นเดียวจบแบบไม่มีการตัดเบรคโฆษณาให้รำคาญใจ ทุกเหตุการณ์ในวันนั้นมันยังคงเด่นชัดทุกครั้งที่นึกถึง วันที่ทุกคนเปิดใจ วันที่หัวใจอยู่เหนือเหตุผล มะนาวไม่เคยลืมแววตาจริงจังที่จ้องมองมายังเขาผ่านเลนส์สายตาคู่นั้นเลย
“เราขอยืนอยู่ข้างๆ นายได้ไหม?”
เขาขอคำสัญญาจากผมด้วยคำถามนี้ผ่านน้ำเสียงที่กลั่นออกมาจากหัวใจ
ผมนิ่งไปสักครู่ ไม่ใช่ว่าผมยังไม่มีคำตอบ ผมมีคำตอบให้ตัวเองแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมรู้สึกตัว
แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากของผมจะขยับให้คำตอบกับกราฟ ผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนร้องตะโกนดังขึ้นมาใกล้ ๆ
“เดี๋ยว!”
สิ้นเสียงเหนื่อยหอบที่ตะโกนดัง ผมเห็นนักศึกษาหนุ่มผิวเข้มโผล่พรวดพราดเข้ามาร่วมวงสนทนาในครั้งนี้ด้วย ท่าทางเหนื่อยหอบของพี่เข้มตอนนี้ช่างเหมือนเสือดำตัวโตที่เหนื่อยจากการวิ่งตามไล่ล่าฝูงกวางมาสักร้อยกิโลเมตรได้ พี่เข้มพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อกอบโกยออกซิเจนเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด พร้อมกับใช้มือปาดเหงื่อเม็ดโตที่ผุดพราวออกจากใบหน้า
พี่เข้มมองหน้ากราฟ และมะนาวสลับกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงสาวเท้ายาวก้าวเดินดุ่ม ๆ ตรงเข้ามาหามะนาวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ กับกราฟ แววตาของพี่เข้มตอนนี้ยากเกินคาดเดา พี่โอมมองไปที่น้องเมตหน้าหล่อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ของมะนาว พวกเขาสบตากันนิ่ง ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับมะนาว
“กูชอบมึง”
“...”
“แต่กูจะไม่ถามว่ามึงชอบกูหรือเปล่า”
“...”
“กูแค่อยากบอกให้มึงรู้ ความรู้สึกของกู”
พอน้ำเสียงน้อยใจปนตัดพ้อที่พี่เข้มพูดออกมาจบลงมะนาวรู้สึกในหูมันอื้ออึง ภาพเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้าเหมือนมันเริ่มเคลื่อนไหวช้าลงแบบสโลโมชัน ตัวพี่เข้มเด่นชัดขึ้นแต่ฉากหลังกลับดูเลือนราง ตอนนี้ที่ตัวพี่เข้มเหมือนถูกส่องด้วยกล้องที่มีความละเอียดสูงให้ภาพคมชัดระดับ HD ซูมไปที่หน้าของพี่เข้มแล้วค่อย ๆ ซูมชัดเข้าไปที่แววตาที่จริงจังมั่นใจ หลังเลนส์สายตาหนาของเขาพร้อมกันนั้นก็มีเสียงดนตรีดังขึ้นมาเป็นซาวน์ประกอบเหมือนฉากจบตอนของซีรี่ส์เกาหลีที่เปิดเพลงช้าฟีลลิ่งเศร้า ๆ ดังขึ้นมาขณะที่พระเอกตัวรองกำลังเศร้าเสียใจ เพราะอกหักกับความรักที่ไม่สมหวัง แต่ก็ในขณะเดียวกันก็ทำใจได้ที่เห็นคนที่ตัวเองชอบมีความสุข
สุดท้าย ในวันนั้นทุกคนก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง อาจไม่ใช่คำตอบที่สมบูรณ์ แต่มันก็เป็นคำตอบที่ตอบออกมาตามเสียงหัวใจ
กราฟ : “คิดอะไร?” กราฟใช้มือยีผมมะนาวที่ยาวลงมาปรกหน้าอย่างเบามือทะนุถนอมขณะกำลังเหม่อลอยจมอยู่ในห้วงภวังค์ของอดีต
มะนาว : “คิดว่าดีแล้วที่ตอนนี้เป็นแบบนี้”
กราฟ : “หิวหรือยัง?”
มะนาว : “หิวนิดหน่อย แต่อากาศเช้านี้โคตรหนาวสะบั้นเลยแฮะ” พูดจบมะนาวก็ค่อย ๆ มุดตัวออกจากผ้าห่มผืนหนาที่ปกคลุมตัวเขาอยู่ ขณะที่กำลังค่อย ๆ กระดึ๊บ ๆ ตัวออกจากผ้าห่ม ตัวของเขาก็ถูกมือใหญ่ของอีกคนดึงตัวกลับเข้ามาในผ้าห่มอีกครั้ง
“นอนต่ออีกหน่อยเถอะน่า” พอจับตัวหมอนมนุษย์เข้ามากอดแนบลำตัวได้แล้วหนุ่มผิวเข้มอีกคนก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียขณะที่ตายังปิดอยู่ เขาเริ่มขยุกขยิกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน พูดจบเขาค่อย ๆ โผล่ตัวออกมาจากผ้าห่มผืนเดียวกันผืนนั้น พร้อมกับดึงด้านหลังของตัวมะนาวเข้าไปกอดชิดไว้แนบอกเพื่อให้คนถูกกอดอยู่ในท่าที่สบายมากขึ้น ตัดภาพกลับมาที่ชายหนุ่มผิวขาวอีกคนที่อยู่ในพิกัดได้เปรียบมากกว่า เขาเองก็ไม่ยอมน้อยหน้ารีบเคลื่อนหน้าเอาปลายจมูกโด่งเป็นสันเบียดแตะกับจมูกของมะนาวเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาเป็นต่อให้กับชายหนุ่มผิวเข้มที่นอนแนบลำตัวติดอยู่กับแผ่นหลังของมะนาว แต่สายตาที่ส่งท้าทายไปไม่เป็นผล เพราะตาของพี่เข้มยังปิดอยู่ ไม่ได้รับรู้สารท้ารบจากฝ่ายยักษ์ตัวขาวแต่อย่างใด พอเห็นดังนั้นกราฟจึงจัดการล่อเสืออีกตัวออกจากถ้ำด้วยวิธีอื่น
“นายอยากกินอะไร เดี๋ยวขับรถไปซื้อมาให้”
“ไม่หนาวหรือไง?”
“ก็นายหิว”
“พอ ๆ กูเลี่ยน รีบไปอาบน้ำเลยไป เดี๋ยวก็สายกันพอดี” กราฟปลุกเสือสำเร็จ! วิธีนี้ใช้ได้ผลเสมอ ฉากหวาน ๆ ตอนเช้าแบบนี้พี่เข้มมักเห็นจนชินตา แต่ครั้นจะให้ทำใจมองดูเฉย ๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยนั้น เขาบังคับตัวเองไม่ได้ เพราะเห็นแบบนี้ทีไร ใจเขามันสั่นแปร๊บ แปร๊บ กราฟเลยเลือกใช้วิธีนี้เอาคืนพี่เมตตัวดีแบบนี้ประจำ
เตียงนอนสองเตียงถูกนำมาต่อชิดกันกลายเป็นเตียงนอนขนาดใหญ่เพื่อให้มีพื้นที่เหลือเฟือสำหรับคนสามคนให้นอนได้อย่างสบาย ตอนนี้บนเตียงแฝดมีเด็กหนุ่มผิวขาวนอนอยู่ตรงกลางขนาบข้างด้วยชายหนุ่มตัวสูงใหญ่สองคนที่กำลังใช้กำลังภายในชิงตัวมะนาวเอาเข้าไปอาบน้ำกับตนแค่สองคน แต่สุดท้ายพอเหนื่อยทั้งสามคนก็เข้าไปอาบน้ำพร้อมกันอยู่ดี
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ พวกเขายังคงไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน
พวกเขาเลือกที่จะเป็นคนรักของกันและกันที่พร้อมเดินเคียงข้างไปด้วยกัน
ในทุกวันตราบเท่าที่พวกเขายังมีวันพรุ่งนี้รออยู่
อ๊ะ! ขอโทษทีนะครับ เหมือนเมื่อกี้ผมเล่าข้ามไปเรื่องใช่ไหมครับ พอหลังจากที่ผม กราฟ และพี่เข้ม ตกลงคบหาดูใจกันเสร็จเรียบร้อย พี่จิ้นกับมะตูมก็เดินมาถึงหน้าห้องผมพอดิบพอดี จากฉากดราม่าก็กลายเป็นฉากตลกสิครับ ยักษ์สามตนตาโตตกใจกันคนละแบบที่เห็นมะนาวพร้อมกันทีเดียวถึงสองคน พี่เข้มอ้าปากค้าง กราฟสตั๊นตัวแข็ง ส่วนพี่จิ้นมองผมกับน้องสลับไปมา พร้อมกับกะพริบตาตี่ติด ๆ กัน พร้อมกับบอกว่าใครก็ได้ช่วยมาตบที่หน้าให้ที เร็วเหมือนสายฟ้าฟาดพอสิ้นเสียงพูดพี่จิ้น ผมก็ได้ยินเสียงฝ่ามือกระทบหน้าดังเพียะ! มะตูมทำตามคำขอของพี่ตี๋ทันควัน ไม่ปล่อยให้คำร้องขอของยักษ์หน้าตี๋ต้องรอนาน มะตูมจ้องหาพี่ตี๋จิ้นนิ่ง พร้อมพูดเบา ๆ ว่า “ผมบอกพี่แล้ว พี่ไม่ได้ชอบผมจริง ๆ หรอกครับ”
“แฝด?”
สามหนุ่มตกใจร้องเสียงหลง เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้จะมัดเรื่องทั้งหมดมาต้มให้เป็นเรื่องเดียวกันได้อย่างไร
มะตูม : “เมื่อกี้พ่อกับแม่โทรมาแล้วนะ บอกว่าอีก 10 นาทีถึงหน้าหอ เก็บของเสร็จยัง จะได้ช่วยขนออกไปทีเดียว”
มะนาว : “เสร็จแล้ว มีเป้แค่ใบเดียว กับตะกร้าใส่ผ้าอีกใบ”
มะตูม : “ใบไหน? เดี๋ยวช่วยยก”
ครืดด ๆ ครืดด ๆ เสียงโทรศัพท์มะตูมสั่น สายเรียกเข้า ‘แม่’
มะตูม : “ฮัลโหลแม่ เสร็จแล้วครับ ถึงหน้าหอแล้วใช่ไหมครับ ได้ๆ เดี๋ยวขนของออกไปเลย (มะตูมพูดจบก็หันหน้ามาพูดกับพี่ชาย) มะนาว แม่กับพ่อมาถึงแล้วนะ ไหนตะกร้า ใบนี้ใช่ไหม”
มะนาว : “ใบนั้นแหละ หันหูตะกร้ามาอีกข้างมา เดี๋ยวช่วยกันยกออกไป มันหนัก”
พอจัดแจงหยิบสมบัติส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยสองพี่น้องก็ช่วยกันขนตะกร้าออกไปหน้าหอ ไม่ได้สนใจยักษ์สามตนที่ยังยืนช็อก!ตัวแข็งอยู่หน้าห้อง 7712 เลยแม้แต่น้อย
กว่ายักษ์ทั้งสามตนจะประมวลผลเสร็จ สองพี่น้องตัวป่วนก็ขนของมาเกือบถึงหน้าหอพักนักศึกษาแล้ว
เฮฮาดีนะครับ เรื่องราวความรักในรั้วมหาวิทยาลัยของผม
End
อ๊ะ! ยังครับ ยังไม่จบ เมื่อกี้ผมเล่าข้ามไปอีกแล้ว ทุกคนคงอยากรู้ใช่ไหม หลังจากพี่โอมพูดความในใจออกมาในตอนนั้น ผมคิดอะไรอยู่ แล้วกราฟล่ะคิดอะไร ห้วงเวลาตอนนั้นผมมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว ผมแทบไม่ต้องทบทวนคำตอบอีกครั้งให้แน่ใจ
“งั้นเราสามคนลองมาอยู่ห้องเดียวกันไหมครับ” ผมพูดประโยคนี้ออกไป หลังจากพี่เข้มพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ลองมาใช้ชีวิตด้วยกัน” ผมพูดต่ออีกประโยค กราฟไม่ได้พูดอะไรแค่พยักหน้า ส่วนพี่โอมหน้าตาดูตกใจ เดาอารมณ์ไม่ถูกเท่าไหร่ครับ
โอม: “มึง โอเคแบบนี้จริงๆ เหรอวะ”
มะนาว: “ผมโอเคครับ”
โอม: “กราฟ มึงโอเค?”
กราฟ: “ผมโอเค”
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ
ในตอนนั้น ผมไม่ได้คิดอะไรเลยครับ ผมรู้สึกดีจริงๆ ที่มีคนมาชอบผมพร้อมกันตั้ง 2 คน เพราะผมเองอยากลองใส่รองเท้าแบบเดียวกัน เวลาไปเที่ยวหรือไปไหนพร้อมๆ กัน 3 คน เลยคิดไว้ตั้งนานแล้วว่าอยากมีแฟนทีเดียว 2 คน และอีกอย่างเวลาที่อ่านเจอฉาก 3P ในหนังสือการ์ตูนวาย หัวใจผมบอกว่านี่แหละสิ่งที่ใช่ในชีวิต
ความรัก เป็นเรื่องของความรู้สึก หากยกเหตุผลคงยากอธิบาย
รักไม่รัก ชอบไม่ชอบ ขึ้นอยู่กับความรู้สึกล้วนๆ
หากรัก จงรัก
หากปรารถนา อย่าเขินเหนียม จงกล้าที่จะซื่อสัตย์กับความรู้สึกนั้น
รักไม่รัก ต้องการแบบไหน จงชัดเจน
เมื่อใจมีรัก จงรัก ดั่งใจรัก
จงซื่อสัตย์ที่จะตอบรับยามเสียงนั้นเพรียกหา
ด้วยรัก
End.
ณ อะพาร์ตเมนต์ใหม่ของมะตูม
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
“ใครครับ?”
“ล้างแอร์ครับ”
“แป๊บหนึ่งครับ”
แอ๊ดดดดด....พอเปิดประตูเสร็จ มะตูมก็ต้องแปลกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า หนุ่มตี๋ตาตี่ตัวสูงโปร่งแต่งตัวสไตล์เด็กสตรีตสวมเสื้อยืดสีขาวคอกลมลายกราฟิก บนหัวสวมหมวกแก๊บสีดำ นุ่งกางเกงยีนส์ขาตัดสีดำเหนือเข่าโชว์รอยสักเท่ ๆ ที่น่อง ด้านหลังสะพายเป้เดินทางใบใหญ่ยืนจังก้าขวางอยู่ด้านหน้าประตู ข้าง ๆ ตัวพี่ตี๋หน้าเลวก็มีกระเป๋าใบใหญ่อีกใบกองอยู่กับพื้น
พี่ตี๋จิ้นยืนจ้องมองมายังเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่มตามแบบฉบับ
“คราวนี้ ไม่น่าผิดตัว” มุมปากของตี๋จิ้นยกยิ้มขึ้นมาข้างเดียว สายตาจ้องมองมะตูมที่ยืนงงอยู่หน้าห้องนอนของตัวเอง พอเจ้าของห้องเปิดประตู พี่ตี๋จิ้นก็ถือวิสาสะหยิบกระเป๋าอีกใบที่กองอยู่กับพื้น เดินผ่านมะตูมที่ยืนงง ๆ เบลอ ๆ อยู่หน้าห้องตัวเองเข้าไปในห้อง
ตี๋จิ้นเพื่อปล่อยให้มะตูมเสพความงงอย่างเต็มที่ที่หน้าห้องของตัวเอง
“ขออนุญาตขนของเข้าห้องนะครับ”
ตอนนี้ถึงคราวที่มะตูมต้องเป็นฝ่ายประหลาดใจบ้างแล้ว
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter: Yes! I’m Hungry
“มะนาว หิวไหม?” เพื่อนเมตตัวกลมเอ่ยถามผมในบ่ายร้อนจัด จริงๆ ตอนนี้ผมก็รู้สึกหิวนิดหน่อย เพราะอาหารมื้อเที่ยงยังไม่ตกถึงท้องเลย ช่วยไม่ได้จริงๆ ครับ ผมต้องรีบเคลียร์การ์ตูนวายกองโตตรงหน้าก่อนหมดวันหยุด ถ้าไม่รีบอ่านสัปดาห์นี้ผมซวยแน่ เพราะอาทิตย์หน้าจะเป็นฤดูของการติวหนังสือสอบแล้ว
“ก็หิวนะ หมูจะชวนไปกินอะไร”
“อยากกินขนมจีนน้ำยากะทิไก่ เพิ่มเครื่องในจุกๆ”
“น่าสนใจ แต่ขออ่านเล่มนี้จบก่อนนะ เหลืออีกแค่ไม่กี่หน้าเองก็จบแล้ว”
“ย่ะ เดี๋ยวผัดแป้งรอ เสร็จแล้วบอก”
พออ่านการ์ตูนวายจบ ผมกับแม่หมูก็เดินตรงดิ่งไปที่โรงอาหารหอพัก ตอนบ่ายโรงอาหารแทบไม่มีนักศึกษาเลยสักคน ผมกับเพื่อนเมตตัวกลมเลยได้กินขนมจีนอย่างสบายใจ ไร้สิ่งรบกวน พอทานเสร็จ แม่หมูก็ง่วง แต่ผมรู้สึกอยากทานป๊อกกี้รสสตอว์เบอร์รีสักกล่องเลยแยกกัน
แต่แดดตอนบ่ายร้อนจัดจริงๆ ครับ ผมเดินมาได้แค่ครึ่งทาง เหงื่อตรงหลังก็ไหลโชกจนเสื้อแทบเปียก แหม่! ถ้าใส่เสื้อยืดสีขาวมา ผมว่าคงเซ็กซี่น่าดู
“ไอ้จี๊ด มึงกำลังจะไปไหน”
“ไปมาร์ตชายครับ”
“มะๆ ขึ้นรถ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว”
“อย่าโยกโย้ ไอ้นี่”
ผมจำใจขึ้นซ้อนท้ายรสเวสป้าสีเขียวมะนาวอย่างเสียไม่ได้ พอถึงหน้ามาร์ตชาย ผมก็ไม่ลืมกล่าวขอบคุณชายผู้มีพระคุณ ก่อนรีบตรงดิ่งเข้าไปหยิบป๊อกกี้รสสตอว์เบอร์รีในมาร์ต พอเดินไปถึงชั้นขนม เจอสิ่งที่ต้องการผมก็รีบจ่ายตังค์ พอจัดการซื้อของเสร็จก็เดินออกมาจากมาร์ต แต่พอเดินออกมาก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เพราะมีชายหนุ่มรูปงามนามพี่เข้มนั่งรอผมอยู่ใต้ต้นดอกคูณหน้ามาร์ต
“ซื้อเสร็จแล้วก็รีบขึ้นรถ กูร้อน”
“ครับ?”
“ขึ้นรถ”
“...”
นั่นแหละครับ ผมก็จำใจขึ้นซ้อนท้ายรถเวสป้าสีเขียวมะนาวอีกรอบด้วยความเกรงใจ พอถึงหน้าหอ 13 โซน A พี่เข้มก็จอดให้ผมลง แต่ยังไม่ทันจะได้กล่าวขอบคุณ ผู้มีพระคุณตรงหน้าก็รีบทวงบุญคุณซะแล้ว
“วันนี้มึงจะไปคืนการ์ตูนโป๊กี่โมง เดี๋ยวออกไปพร้อมกูก็ได้”
“พี่รู้ได้ไงว่ามะนาวต้องเอาการ์ตูนไปคืนวันนี้”
“ทำหน้าหมางง ไม่ใช่มึงคนเดียวนะครับที่สนิทกับเจ้าของร้าน ตกลงจะไปคืนหนังสือกี่ทุ่ม”
“น่าจะประมาณสี่ทุ่มครับ”
“ก็แค่นี้ เดี๋ยวสี่ทุ่มเจอกันตรงนี้ที่เดิม พอดีวันนี้กูอยากกินข้าวขาหมู เลยต้องจัดสักหน่อย ไม่ได้กินนานละ คิดถึงน้ำราดพริกเหลือง”
“มะนาวไปคืนเองได้ครับ เกรงใจ”
“เกรงจงเกรงใจอะไร มึงอย่าเรื่องเยอะ คนกันเองทั้งนั้น”
และแล้วก็ถึงเวลาสี่ทุ่ม
“หมู จะออกไปคืนการ์ตูนหน้าม.แป๊บนะ เอาอะไรเปล่า”
“ฝากซื้อเอแคลร์หน้าม.กล่องหนึ่ง แล้วก็เอาโกโก้เย็นร้านพี่ยิ้มด้วยจ้า”
“เอาแค่นี้นะ”
“จ้า แต๊งกิ้ว”
แม่หมูสนทนากับผมโดยที่ไม่ได้หันมาทางผมสักกะติ๊ด เพราะตอนนี้คุณเพื่อนตัวกลมกำลังอินกับซีรีส์เกาหลีแดจังกึม ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกฟินๆ ลอยๆ เพราะการ์ตูนล็อตนี้ที่เช่ามาพล็อตเรื่องดี แถมภาพสวยเป็นบ้า และที่สำคัญทุกเรื่องจบแฮปปี้เอ็นดิ้งหมด
พอเดินมาถึงหน้าหอ ผมกลับไม่เจอพี่โอมแฮะ สงสัยลืมแล้วมั้ง ผมรออยู่ประมาณห้านาทีแต่ก็ยังไม่เจอใคร ก็เลยตัดสินใจเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์คุรุสภาสีขาวของผม จากนั้นก็บึ่งรถด้วยความเร็วพอประมาณออกไปร้านเช่าหนังสือหน้ามหาวิทยาลัย
ระหว่างคืนหนังสือก็คุยเล่นกับพี่จ๋าเจ้าของร้านสักพัก เพราะการ์ตูนใหม่ล็อตนี้ฟินจริงจัง ผมเลยต้องขอแบ่งปันความอินนี้ให้พี่จ๋าได้รับรู้ พอคุยเสร็จ ผมก็เดินกลับมาที่รถ แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะว่ามีชายรูปงามผิวเข้มนั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่บนรถเวสป้าสีเขียว
“ทำไมไม่รอกูหน่อย”
“มะนาวนึกว่าพี่มีธุระ”
“กูขอโทษละกัน ที่ทำให้มึงอดซ้อนท้ายเวสป้ากู พอดีมีเด็กในหอโดนขโมยโน้ตบุ๊ก เลยต้องไปช่วยที่ปรึกษาหอโทรแจ้งตำรวจ กว่าเรื่องจะเสร็จเกือบชั่วโมง มึงก็ระวังด้วย บอกพี่เมตกับน้องหมูแดงด้วย ไปไหนก็ต้องปิดห้องล็อกประตูให้เรียบร้อย ช่วงนี้ของในหอ 13 หายบ่อย”
“มะนาวได้ยินข่าวเหมือนกันครับ แล้วได้เบาะแสคืบหน้าอะไรไหมครับ”
“ยัง น่าจะต้องรออีกสักพัก เฮ้อออ... อารมณ์เสียว่ะแม่ง ปะไปกินข้าวขาหมูกัน เดี๋ยวกูเลี้ยงปลอบใจมึงเอง”
“ร้านอยู่ตรงไหนครับ”
“เอ้า! ไอ้นี่ อยู่ข้างร้านเช่าการ์ตูนโป๊มึงนี่ไง หรือว่ามึงไม่เคยสังเกต”
“อ้าว ตรงนี้มีร้านข้าวขาหมูด้วยเหรอครับ”
“เออ มีสิวะ ก็ร้านมันตั้งอยู่ตรงนี้มาตั้งกี่ปีแล้ว หัดรู้จักสังเกตอะไรๆ ซะบ้าง”
“ไม่เคยเห็นเลยแฮะ”
“แต่ร้านพี่เขาก็ปิดบ่อยแหละ บางทีก็เปิดดึกๆ มึงอาจจะไม่ทันได้สังเกต”
“คากิร้านนี้อร่อยไหมครับ”
“มึงชอบกินเหรอ ลองสั่งมากินดู เพราะบางคนเขาก็ไม่ชอบบอกว่าเหมือนพะโล้ แต่สำหรับกูร้านนี้กูว่าอร่อย”
จากนั้นผมสองคนก็เดินเข้าไปในร้านข้าวขาหมู ร้านนี้เป็นร้านข้าวขาหมูที่ไม่เหมือนร้านข้าวขาหมูเลยครับ บรรยากาศข้างในร้านผมรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในโรงเรียนกวดวิชาที่แต่งร้านแบบมินิมอลหน่อยๆ ร้านทาสีขาวดูเรียบๆ คลีนๆ ซึ่งพอถามพี่โอม พี่เจ้าของร้านรับติวฟิสิกส์จริงๆ ด้วยครับ มิน่าบรรยากาศร้านดูสะอาดสะอ้าน เหมาะที่จะเปิดเพลงอินดี้ฝรั่งคลอเบาๆ ระหว่างเคี้ยวคากิแกะเปลือกกระเทียมคงเพลินๆ ดี เหมือนพี่เจ้าของร้านจะได้ยินคำพูดผมมั้งครับ ตอนนี้พี่แกเดินไปเปิดเพลงคลอเบาๆ ในร้าน
Go!
So one, two, three, take my hand and come with me
Because you look so fine
That I really want make you mine
Song Jet – Are You Gonna Be My Girl
พี่เจ้าของร้านผมว่าแกทำขาหมูแต่ละจานค่อนข้างช้านะครับ ดูพี่แกไม่ได้รีบร้อนอะไร ถึงแม้จะมีนักศึกษารอข้าวอยู่สามสี่โต๊ะก็ตาม แต่แกก็ค่อยๆ เลาะเนื้อหมูอยู่หน้าร้าน ผมนั่งมองโน่นมองนี่ไปสักพัก ข้าวคากิของผมก็มาเสิร์ฟตรงหน้า คากิแยกจานเสิร์ฟคู่ข้าวสวยร้อนๆ น่าทานมากครับ แต่ปริมาณที่ให้น้อยไปนิด ไม่รอช้า พอราดน้ำจิ้มฉ่ำๆ ผมก็ไม่รีรอที่จะลิ้มรสคากิตรงหน้
า ‘โห...โคตรอร่อยเลย’
“เป็นไง อร่อยไหม”
“เยี่ยมไปเลยครับ แต่ผมว่าน้อยไปหน่อย เสียดายผมน่าจะสั่งเนื้อหนังเพิ่มอีกสักจาน ดูที่พี่สั่งก็น่ากิน ถ้าสั่งเพิ่มสงสัยต้องรออีกนานเลย”
ผมมองไปรอบๆ ร้าน เห็นยังมีหลายโต๊ะที่ยังไม่ได้อาหาร
“ลองกินเนื้อดูสิ”
“พี่ใจดีนะเนี่ย ขอบคุณครับ”
“เป็นไง เนื้อใช้ได้ไหม”
“เนื้อก็ดีนะครับ คราวหน้าเดี๋ยวผมสั่ง”
“ลองกินเนื้อติดหนังดู”
“พอแล้วครับ เดี๋ยวพี่ไม่อิ่ม”
“กินไปเหอะน่า ถ้ากูไม่อิ่ม คากิของมึง โดนกูแย่งกินแน่”
“ถ้างั้น มะนาวยกชิ้นที่อร่อยสุดในจานให้พี่”
“ปากดีนะมึง ไหนชิ้นไหน”
“ชิ้นนี้เลยครับ ชิ้นใหญ่สุด”
“ไอ้เลว ชิ้นนี้มีแต่กระดูก”
“หยอกๆ พี่ ชิ้นนี้ๆ”
“เอาชิ้นนั้นนั่นแหละ”
พี่โอมไม่รอให้ผมแย้ง เขาตักชิ้นกระดูกชิ้นนั้นไปวางในจานตัวเอง แล้วลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ชิ้นนี้แถมครับ”
“ทำเป็นป๋านะมึง”
“แบ่งๆ กันครับ พี่อุตส่าห์พามากินของอร่อย”
“ถ้าชอบ เดี๋ยวกูพามากินอีก”
จบ
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter: ชักธงขาว
บางครั้งเราก็ต้อง ‘ยอม’ เพื่อที่จะเดินต่อไป
ยกธงขาว
‘มึงมาแทกข้อความอกหักรักคุดอะไรให้กูตอนนี้วะ ทีเสียวกันล่ะไม่เคยเล่า แต่พอเศร้าเข้าหน่อยอยากบอกกูจังนะไอ้เพื่อนเวร’ พี่เข้มโอมบ่นกระปอดกระแปดอยู่ในใจคนเดียว รีบกดลบชื่อตัวเองออกจากข้อความที่เพื่อนเพิ่งแท็กส่งมาให้ ก็นะคนเรามันฟุ้งซ่าน
ครืดดดดด ครืดดดดดดด
ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที เพื่อนพี่เข้มตัวดีเจ้าเดิมก็ส่งข้อความสุดระริกระรี้พร้อมตัวอีโมชั่นกวน Teen ผ่านโปรแกรมไลน์เข้ามาทักทายพี่เข้มและเพื่อน ๆ ในกรุ๊ปเพื่อนสนิทอีกหน
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ: ‘ชอบว่ะ! น่ารักว่ะ! จีบได้มั้ยวะ! มัยไม่กล้าบอกว้าาา!!!’ พร้อมกับแนบตัวอีโมชั่นดุ๊กดิ๊กรูปไอ้มดแดงท่าทางแสนทะเล้นกำลังจะวิ่งด้วยความเร็วสูงตามมาด้วย
Mr. 9”: “ไอ้ปอมขึ้นรถยังวะสาดดด แล้วมึงเป็นเชี่ยไร เจอะเด็กเด็ด ๆ หรอวะ? ถึงกับเอามาเพ้อ” เพื่อนคนนี้ก็เช่นกันไม่ส่งแค่ข้อความมาเปล่า ๆ รายนี้ส่งอีโมชั่นรูปลิงกอลิล่ามาดเจ้าพ่อใส่สูท สวมแว่นตากันแดดสีดำ ยืนแฉกยิ้มอย่างอารมณ์ดีตามมาด้วย
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถูกครัช ไอ้คุณเพื่อนไนน์ กูบอกเลยคนนี้อย่างน่ารัก โดนใจกูเต็มสูบ จีบเลยดีมั้ยว้า”
Mr. 9”: “เช็ดโด้ เพื่อนกูกล้าใหญ่แล้ววุ้ย แต่กูว่าอย่าเลยว่ะ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ไมวะ”
Mr. 9”: เดี๋ยวเด็กคิดว่ามึงจะไปจี้เอาโทรศัพท์อะดิ ฮ่าๆๆ
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : ไอ้ปากมอม วันนี้กูหล่อ หน้าใส ตัดผมโกนหนวดเรียบร้อยแล้วครัช
Mr. 9”: ถุย! กลับบ้านทีนี่เป็นเด็กดีน่าไว้ใจตลอดเลยนะมึง กูในฐานะเพื่อนพ่อมึง ภูมิใจแทนเมียพ่อมึงจริง ๆ ว่ะ
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : ลามปามบุพการีเพื่อนไม่ดีนะครัช เดี๋ยวจะถูกนิ้วสั้น ๆ ทั้งสิบลูบหน้าเล่นนะครัช!
Mr. 9”: แหม่ เพื่อนพูดมาอย่างนี้เขินเบย ว่าแต่เด็กมึงอยู่แถวไหนว่ะ เดี๋ยวกูชวนไอ้ประธานหวยวิ่งตามไป (พิมพ์จบไม่วาย ส่งอีโมชั่นไอ้มดแดงประมาณ 1 กองทัพที่แสดงท่าทางกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูงแนบมาด้วย เพื่อเป็นการเสริมอรรถรสในการสนทนาว่าอยากพาเพื่อนฝูงไปด้วยจริง ๆ)
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “นั่งเบาะข้าง ๆ กูเนี่ย”
Mr. 9”: “เยดดดดดด ไอ้เป็ด มึงรอรัยว้า จีบเลย”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ไม่กล้าว่ะ แค่กูนั่งพิมพ์อยู่ มือยังสั่นเบย”
Mr. 9”: “หายไว ๆ นะมึง ดีขึ้นแล้วจะได้แข็ง ๆ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “Teen !!<< เพื่อมึงเลยครัช”
Mr. 9” : “ท่านประธานหายตูดไปไหนวะ?? ไมไม่เข้ามาเสวนาธรรม ให้กูกับมึงแข็งหนอ อ่อนหนออยู่กันแค่สองคน หรือท่านยังเก็บของไม่เสร็จ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “จุ๊ ๆ รู้แล้วเงียบไว้ให้มิด ช่วงนี้ท่านสุขภาพไม่ค่อยดี มีปัญหาหัวใจว่ะ”
Mr. 9” : “ไมวะ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “เอ้าไอนี่ รู้จักใส่ใจเพื่อนบ้างนะครับ วีคนี้เราดี๊ด๊าได้หยุดงานสราญใจ แต่ท่านประธานไม่ได้หยุดว่ะครับ มีงานเข้าอะมีงานเข้า วีคนี้เลยอดเจอนุ้งมะนาวเบย แถมช่วงนี้ยังมีเรื่องให้หงุดหงิดงุ่นง่าน เพราะนุ้งมะนาวแอบดื้อว่ะ ท่านเลยนอยด์แดก พาลให้นกเขาหงอย ห่ะมอยหงอก”
Mr. 9”: “เช็ดโด้ กูว่าละ ช่วงนี้มือท่านสากกว่าเดิมเยอะ สาเหตุน่าจะมาจากสไลด์หนอนน้อยบ่อยเกินวันละ 2 เวลา ฮ่าๆๆ แต่ห่ะมอยท่านไม่น่าหงอกนะครัช ได้ข่าวว่าบวช ก๊ากกก!!”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ฮ่าๆๆ ถูกครัช ก็อย่างที่เขาบอก คิดจะมีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็กร่างกาย ฟิต ๆ เข้าไว้ น้ำจะได้พุ่งแรงเท่ากับเด็กรุ่นใหม่”
Mr. 9”: “อูยยยย เลือดซิบเบย คมมากครัช ฮ่าๆๆ”
ท่านประธาน: “Quay!!”
Mr. 9” : “เยดดด...ดุ้นใหญ่เต็มจอกุเลยครัช แต่กว่าจะเข้ามาได้นะครัชท่าน กำลังเล่นกล้ามให้น้องหนอนอยู่หรอครัช”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ซ้อมบ่อย ๆ นะครัชท่าน น้ำพุ่งไม่แรงเท่าแรงดันน้ำของเด็กรุ่นใหม่จะยุ่งเอานา แล้วจะหาว่าพวกผมไม่เตือน หยอกๆ”
ท่านประธาน: “มึง 2 ตัว เลิกเห่า แบตกูจะหมด”
Mr. 9”: “แบตหมดไมไม่ชาร์จวะ แค่นี้ต้องให้สั่งสอน”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ช่าย ความฉลาดต่ำแบบนี้ เอาการบ้านไปฝึกกะหมองเพิ่มความฉลาดเลยครัช”
Mr. 9”: “คัด ‘ดอ’ เด็ก 100 จบดีปะท่าน”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถือเป็นความคิดที่น่าลอง ฮ่าๆๆ”
ท่านประธาน: “กูอยู่ข้างนอกโว้ย! พวกเหี้ย”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ท่านว้ากกกเราแล้วว่ะ มิสเตอร์ 9 ผมว่าเราถอยทัพก่อนดีไหมครัช”
Mr. 9”: “เออ ๆ แค่นี้ก็แค่นี้ แต่ก่อนไปไอ้คุณชายปอมมึงช่วยกล่าวอะไรให้ท่านฉลาดขึ้นมาหน่อยดิ๊”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ถ้าท่านอยากปราบเด็กดื้อในอาณัตให้อยู่หมัด ท่านต้องเด็ดขาดนะครัช สู้ ๆ พวกผมมีท่านเป็นไอดอลนะครัช”
Mr. 9”: “คราวนี้ไอ้กากปอมมันพูดดีว่ะ เข้าใจแล้วนะครัช ‘ท่านประธานหวยครัว’ ”
ท่านประธาน: “เออ ๆ”
Mr. 9”: “ชาติเสือคิดทำงานใหญ่ต้องใจเด็ดครัช”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “เยดดด คมสาดดดด”
โทรศัพท์มือถือของยักษ์โอมก็ส่งสัญญาณแจ้งเตือนว่าแบตเตอร์รี่กำลังใกล้จะหมด เหลืออีกแค่ 18 เปอร์เซ็นต์
ทำให้เขาอดหงุดหงิดไม่ได้ เพราะตอนนี้กำลังรอสายจากคนที่คุณก็รู้ว่าใครอยู่ อะไรจี๊ดๆ นั่นแหละครับ
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ต่อไปพวกผมจะเป็นแบบท่านครัช”
Mr. 9”: “ไอ้ปอมมึงอย่าเพิ่งไปนะ ไลน์มาคุยกับกูก่อนนะ กูเบื่อ ๆ กับการนั่งรถ”
คุณชาย กะปอม วังจุฑาเทพ : “ได้ครัช”
แล้วเพื่อนตัวดีของยักษ์เข้มก็ออกไปคุยกันแค่สองคนมุมิในโปรแกรมไลน์อย่างสนุกสนาน
‘กูเหนื่อยกับไอ้พวกนี้จริง ๆ’ แล้วจะเริ่มยังไงก่อนดีวะ ครั้งล่าสุดที่ผมเปิดกล้องคุยกับไอจี๊ด ผมมันยาวปรกหน้าปรกตา เห็นแล้วโคตรรำคาญลูกตาเลย ‘อยากให้ตัดผม’ (ตอนนี้ผมทำงานที่กรุงเทพฯ น่ะครับ ส่วนมันยังเรียนที่โคราช เสาร์อาทิตย์ถึงได้เจอกัน แต่บางทีก็ไม่ได้เจอเพราะช่วงนี้มันเรียนหนัก)
สัปดาห์ที่ผ่านมา ก่อนที่ผมจะกลับกรุงเทพฯ ผมบอกให้มันไปตัดผม ไม่รู้ว่ามันทำตามที่ผมพูดหรือเปล่า ไอ้นี่มันตัวดื้อเลย ชอบทำให้ผมหงุดหงิด
ตอนนี้ผมกำลังรอโทรศัพท์จากมันอยู่ แบตโทรศัพท์ก็ใกล้จะหมดเต็มที เพราะครั้งก่อนผมเคยบอกให้มันตัดผมไปครั้งนึง แต่มันก็ไม่ได้ไปตัดอยู่ดี มันอ้างว่า ยุ่งๆ
นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ มันโทร VIDEO CALL มาแล้ว
พอคุยได้สักพัก ผมก็อดพูดเรื่องผมของมันไม่ได้
โอม: “มึงผมยาวละนะ เมื่อไหร่จะตัดผม
มะนาว: “ผมว่ายังไม่ยาวเท่าไหร่นะ
โอม: “ไม่ยาว? ผมข้างหน้าแทบจะปิดตาอยู่แล้ว ไม่รำคาญหรือยังไง?
มะนาว: “ไม่นะครับ
โอม: “เดี๋ยวเสาร์นี้พาไปตัด
มะนาว: “ตัดบ่อยๆ เปลืองตังค์
โอม: “เลิกหรือตัดผมดี?
มะนาว: “...”
โอม: “มึงลองรวบผมด้านหน้ายกขึ้นให้กูดูทีซิ เห็นมะ ผมสั้นดูน่ารักกว่าผมยาวตั้งเยอะ อ๊ะ!”
มะนาว: “ครับ?”
โอม: “งั้นมึงไว้ผมยาวแบบนี้ละกัน”
จบ.
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter: รอยยิ้ม 100 ปี
“คนเราสามารถตกหลุมรักและรักคนที่เราเจอในครั้งแรกได้ไหม?”
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเกิดของมัน ไอ้จี๊ดมะนาว
และเนื่องด้วย ไอ้จี๊ดมะนาว เป็นคนพิเศษ
วันนี้เลยอยากจะลองเขียนสิ่งต่างๆ
เกี่ยวกับความทรงจำ
ที่มีร่วมกัน
ในมุมมองของตัวเอง
- ครั้งแรกที่ผมเจอหน้ามัน สายตามันที่มองมาที่ผมตอนนั้น ตอนนี้ผมก็ยังจำได้ดี
- มันเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ทำให้หัวใจผมเกิดความรู้สึกพิเศษ และถึงจะฟังดูบ้า แต่ในตอนนั้นผมก็เกิดความคิด อยากได้มันเป็นแฟน
- ผมเคยรู้สึกช็อก เมื่อวันหนึ่งผมรู้ว่ามันโทรเข้าห้องผมเพื่อมาจีบน้องเมตหน้าหล่อ (เขียนมาถึงตรงนี้ ผมยังจำความรู้สึกช็อกกับเหตุการณ์นั้นได้อยู่เลย แต่พอมารู้ทีหลังว่ามันโทรมาจีบให้เพื่อนก็เลยโล่งอก หายใจคล่องขึ้นมาหน่อย)
- เรียกว่าช่วงที่ไม่รู้ว่ามันจีบให้เพื่อนเป็นช่วงเวลาผมรู้สึกดาวน์โคตรๆ แต่ผมก็พยายามเนียนๆ เอาตัวไปอยู่ในชีวิตมันให้มากที่สุด
- ภายในเวลาไม่นาน ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอก ผมก็เอาชีวิตประจำวันของตัวเองเข้าไปวนเวียนกับชีวิตมันตลอด และตอนนี้ความรู้สึกนั้นนับวันมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งทำให้ผมอยากวนเวียนในชีวิตมันแบบนี้ไปเรื่อยๆ
- มันมีความตลกในแบบตัวเอง ยิ่งทำให้ผมอยากทำความรู้จักมัน มากไปกว่านั้น เวลาผมอยู่กับมัน ผมรู้สึกสบาย อยู่ใกล้แล้วมีความสุข
- การได้แหย่ๆ มัน กลายเป็นกิจวัตรยามว่างของผม จนรู้สึกตัวอีกทีกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เพราะมันชอบมีรีแอกหน้าตาแปลกๆ พอได้แย่ได้แกล้ง วันนั้นผมก็จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
- มันมีความดื้อเงียบที่ทำให้ผมอยากปราบ ซึ่งก็ปราบสำเร็จบ้าง แพ้บ้าง แต่ส่วนใหญ่ที่ปราบได้ เป็นเพราะมันยอมให้ผม
- มันเป็นคนใจใส่ทุกคนที่อยู่ในชีวิต อินกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิต และมันเป็นคนมีความคิดแปลกๆ นั่นเป็นเสน่ห์ที่ไม่มีใครเหมือน
- มันเป็นต้นแบบของคำว่า “รักไม่มีกฎเกณฑ์” ที่ชัดเจนคนนึง
- มันเป็นสายวาย แม้ตอนนี้จะไม่ค่อยได้อ่านการ์ตูนวายแล้ว แต่ก็ยังอ่านนิวายวายอยู่ และผมชอบมองหน้ามันเวลาอ่านหนังสือมาก
- เวลามีฉากโป๊เข้าด้ายเข้าเข็ม หน้ามันจะแดงตาม....(อินจัด)
- เวลามันยิ้มตอนอ่านหนังสือ โคตรของความน่าฟัด!
ยังมีอีกหลายๆ อย่างที่ผมประทับใจเกี่ยวกับตุ๊ดที่ชื่อ ไอ้จี๊ด และคิดว่าหลายๆ คนที่ได้รู้จักมันน่าจะมีเรื่องเล่าด้านดีๆ เกี่ยวกับมันอีกมาก คงเหมือนกับผมที่ต่อให้นั่งเล่าเรื่องของมันทั้งวันก็เล่าไม่จบ
วันเกิดนี้ก็ขอให้มันมีความสุขและสนุกที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับผม
ผมอยากนั่งมองมันไปยิ้มต่อไปเรื่อยๆ อีกสัก 100 ปี
แม้จะไม่รู้ว่าอนาคตว่าจะมีชีวิตอยู่ถึง 100 ปีไหม
แต่สิ่งที่หนึ่งที่รู้ ก็คือ ไอ้จี๊ด มันทำให้รู้สึกได้แล้วว่า
“เราสามารถรักคนๆ นึง แม้จะเจอหน้ากันแค่ครั้งแรก ได้จริงๆ”
ยิ้มให้กูแบบนี้ตลอดไปนะ
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter: 9 นิ้ว
ผมยาวแค่ไหน?
ผมยาวประมาณ 9 นิ้ว
ทำไมเพื่อนไม่เชื่ออะ ทัดหูได้ดูสิ
พี่มีนโพสต์รูปเซลฟี่ตัวเองในลุคผมแสกกลาง ผมด้านหน้ายาวจนดึงไปเหน็บหูได้ทั้งสองข้าง พร้อมแคปชัน “ผมยาวแค่ไหน? ผมยาวประมาณ 9 นิ้ว ทำไมเพื่อนไม่เชื่ออะ ทัดหูได้ดูสิ” หลังจากที่โพสต์รูปนี้ไม่กี่นาที เพื่อนๆ น้องๆ ต่างก็เข้ามาคอมเมนต์กันสนุกสนาน
หวาน สายไฟสีรุ้ง: ถักเปียให้ดูหน่อย
Mean: รอแป๊บ ยังยาวไม่พอ
Oil Atthawit: เห้อ
Mean: เลี้ยงผมไปงานแต่งมึงไง
Oil Atthawit: กว่าจะถึงงานกู น่าจะถึงขนตูดพอดีว่ะ
Tun Pree: 9 นิ้ว กำลังดี
Mean: หมายถึงผม?
Auta Auta: ยาวแค่ไหนก็ไม่กลัว มีน ใช้ เทร ซัม เม่
Mean: เทร ซัม เม่ ไม่เคยใช้ แต่ทรีซั่มอะบ่อย บางทีก็โฟว์
Auta Auta: เชื่อ
Mean: รีบเชื่อเลยนะครับ อะไรดีดี ฟายยยยย
Auta Auta: แน่น๊วล
Weetawat: ถ้าพี่ไม่โกนเครานะ จอน วิค
Mean: ตามฆ่ามึงคนแรกเลย
Kluplai: ผมยาวแล้วแต่งหญิงได้เลย หน้าหวาน
Mean: เขิน คนเยอะ
Manow puhong: CF (พร้อมใส่อีโมจิ ตาโต)
Mean: CF NO CC แต่ถามเหล่าสามีแล้วหรือยัง?
Ohmharin: @Manowpuhong คืนนี้มึงตาเหลือกแน่!
Grafgirat: @Manowpuhong หิวเหรอ เดี๋ยวเบิ้ลให้นะ
Mean: @Manowpuhong @Ohmharin @Grafgirat กูว่าละ ทำไมซื้อหวยไม่ถูกบ้างวะ ครอบครัวนี้ดูท่าจะว่างนะครับ
กลับมาที่เรื่องของผมก่อนดีกว่า ผมไม่ได้ตัดผมมาสักพัก ทำให้มีหลายคนถามว่า ทำไมไว้ผมยาว ทั้งที่ผมสั้นหล่อกว่า ผมเลยอยากอธิบายตรงนี้หน่อยนึงละกันว่า ก็แค่อยากทำตามใจตัวเอง แทบไม่ได้คิดเลยว่าถ้าผมยาวแล้วจะไม่หล่อหรือไม่หล่อแค่ไหน แต่ก็พอรู้ว่าหลายคนรำคาญแทน
ตอนนี้ผมแค่รู้สึกว่า ถ้าอยากตัดก็ตัดเอง พรุ่งนี้อาจตัดผมก็ได้ ผมยาวถึงติ่งหูนี่คือยาวที่สุดในชีวิตที่เคยไว้ละ คิดไปคิดมาก็ไม่รู้จะหล่อไปไหน หล่อให้ใครชม เราขอหล่อในแบบที่เราอยากหล่อดีกว่า ฮ่าๆๆ #ล่าสุดบอกไว้ผมยาวเพราะจะแต่งหญิงดันมีคนเชื่อไปอีกเอ้า!!
ผมว่าผมไม่หล่อแบบแมสหรอก
ชีวิตคนโสดวัย 30 กว่าๆ นี่แอบเหงาเหมือนกันนะครับ เพราะตอนนี้เพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมา แม่งก็มีครอบครัวกันไปหมดละ จะนัดไปกินข้าวหรือไปเที่ยวเล่นโน่นนี่ก็ยาก เวลาว่างก็ไม่ค่อยตรงกัน ถึงหยุดยาวๆ 3 วัน มันก็ต้องใช้ชีวิตอยู่บ้านอยู่กับครอบครัวตัวเอง ให้ออกมาแรดกับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้ ไอ้เราบางทีก็อยากชวนแต่ก็เกรงใจแฟนพวกมัน จะว่าชินก็เริ่มจะชินกับการใช้ชีวิตคนเดียว แต่การใช้ชีวิตคนเดียว บางทีแม่งก็เหงาแปลกๆ
เย็นนี้น้องเมตผมนัดทานข้าว บอกว่าคิดถึง ไอ้น้องเมตคนนี้ มันปากหวาน รู้จักพูดเอาใจคน ผมเลยตกปากรับคำ เพราะจริงๆ ก็คิดถึงอยู่หมือนกัน
ผมนัดกันที่ร้านอาหารเหนือ แถวลาดพร้าวซอย 4 เป็นร้านอาหารที่แต่งร้านใช้ได้ ร้านกระจกติดแอร์ ปูพื้นกระเบื้องขาวดำ มีที่นั่งทานอาหารสองชั้น แต่ส่วนใหญ่คนชอบนั่งชั้นล่างมากกว่า ร้านนี้ผมแวะมากินบ่อยๆ ส่วนใหญ่เมนูที่สั่งเป็นประจำ คือ ขนมจีนน้ำเงี้ยวต้นตำหรับ แกงฮังเล ยำตะไคร้ พอมาถึงร้านก็เจอน้องเมตผมนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“พี่มีน โต๊ะนี้ครับ”
“สองคนนั้นไม่ได้มาด้วยเหรอ”
“ไม่ได้มาครับ พอดีต้องรีบเคลียร์งานน่ะฮะ”
“ปล่อยให้มาคนเดียวแบบนี้ พวกมันจะมีสมาธิทำงานกันเหรอน้องเมต ยิ่งดูบ๊องๆ กันอยู่”
“โห พี่มีน ไม่แซวดิ”
“เอ้า ก็มันจริงนี่นา”
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งทานข้าวกันไป คุยอัปเดตเรื่องชีวิตกันไป ส่วนใหญ่ก็เล่าย้อนกลับไปชีวิตช่วงมหาวิทยาลัยนั่นแหละ พอได้เจอหน้าคนที่อยู่ในวัยที่ค่อยๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ด้วยกัน เรื่องเล่ามันเลยเยอะเป็นพิเศษ
พอทานข้าวอิ่ม ผมเลยชวนน้องเมตเขยิบไปนั่งฟังเพลงร้านข้างๆ ร้านนี้แต่งร้านสไตล์จีนๆ แบ่งเป็นสองชั้น ชั้นล่างมีนักดนตรีร้องเพลง และบาร์เครื่องดื่ม ส่วนชั้นสองมีโต๊ะพูลอยู่ตรงกลาง ไฟในร้านสีแดงๆ ให้อารมณ์แบบโรงเตี้ยม บรรยากาศใช้ได้ ส่วนใหญ่คนที่มานั่งเป็นวัยทำงาน
ผมสั่งเบียร์มานั่งจิบๆ ฟังเพลงเบาๆ สั่งโปรสองเหยือกฟรีหนังปลาทอดหนึ่งจาน หย่อนตูดนั่งไม่ทันอุ่น สองเขยก็ยกพลมาสมทบ พอมาถึงก็ตามสเต็ปต์ พวกมันก็นั่งประกบน้องเมตผมซ้ายขวา แต่ก่อนจะนั่งพวกมันก็ไม่ลืมไหว้ผมอย่างนอบน้อมจนน่าหมั่นไส้ ตั้งใจไหว้จนผมชักเสียเซลฟ์ขาดความมั่นใจ ‘นี่กูดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอว้า’ เพราะตอนที่พวกมันยกมือไหว้ ผมรู้สึกเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่มันสองคนทุกที
“เราสองคนทานข้าวมาหรือยัง? เอาอะไรไหม?”
“ทานมาแล้วครับ/เรียบร้อยมาแล้วครับ” พอตอบคำถามผมเสร็จ ไอ้เจ้าโอม ก็หันไปคุยกับน้องเมตผมต่อทันที ทำเหมือนกับไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เหมือนนานๆ เพิ่งเจอกันครั้งงั้นแหละ
“นี่มึงกินไปกี่แก้วแล้วเนี่ย?”
“มะนาวเพิ่งมาถึงตะกี้เลย”
“งั้นก็ชนกันสักแก้วไหมครับ” ไอ้เจ้ากราฟพูดขึ้นมา พอเด็กมันมารยาทดี ผมจะเสียมารยาทก็ไม่ได้เลยกินให้เด็กมันดู ยกทีเดียวหมดแก้วไปเลยครับ จากนั้นก็ดื่มๆ คุยๆ ถามสารทุกข์สุกดิบ แต่ผมสังเกตได้อย่างนึงว่าสองคนนั้นมันดูคะยั้นคะยอให้น้องเมตผมยกหมดแก้วบ่อยๆ อดไม่ได้เลยโพล่งถามด้วยความสงสัย
“ทำไมพวกเอ็งดูคะยั้นคะยอให้น้องเมตพี่ยกหมดแก้วกันจังเลยวะ”
“มะนาวเวลาเมาแล้วฮอตครับ”
“!”
ผมแทบทำเบียร์พุ่ง บางทีคนมีคู่ก็ไม่เคยเห็นใจในความว้าเหว่ของคนโสดบ้างเลย
End.
-
THE CALL - เมื่อผมเป็นพ่อสื่อให้คางคก
The Call Special Chapter: Shining like a fiery bacon – เธอเร่าร้อนเหมือนเบค่อนย่างไฟ
“เคยใช้ปากไหม?” เขาถามฉัน
“อ้าขาออกกว้างๆ สิ” ฉันสั่งเขา
หลังจากผ่านคำคืนงานเฟรชชี่ไนท์เฉลิมฉลองต้อนรับปีบทองช่อที่ 11 แม่หมูก็ทำได้แค่นอนลืมตาตื่นอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง เธอทำได้เพียงแค่กะพริบตาปริบๆ ตอนนี้ร่างกายของแม่หมูแทบแตกสลาย ทุกส่วนของร่างกายราวกับถูกยึดขึงจนแข็งตึงเปรี๊ยะ เธอรู้สึกปวดขบไปทั่วทั้งร่าง แค่พยายามส่ายหัวยังปวดร้าวตั้งแต่ต้นคอลามไปจนถึงก้นกบ ร่างทั้งร่างเหมือนถูกวิ่งทับด้วยรถสิบล้อ
แม่หมูนึกไม่ถึงว่าการที่เธอวาดลวดลายส่ายเอวอวดสเต็ปต์สายย่อขึ้นลงตลอดทั้งคืน มันจะทำให้ร่างของเธอปวดขบไปทั้งตัวได้มากขนาดนี้ ปวดขบเบอร์ใหญ่ถึงขนาดจะผงกหัวยังแทบไม่ได้ ถ้าจะให้ลุกจากเตียงนะเหรอ อย่าหวังเลย!
คืนงานเฟรชชี่ไนท์ เด็กปีหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเกือบ 800 คน ต่างมาร่วมงานในชุดเสื้อขาวกราฟิกสีส้มแสดพร้อมระบุรุ่นมหาวิทยาลัยรุ่นที่ 11 ด้านหลังเสื้อ บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความคึกคักครึกครื้น นอกจากจะเป็นงานฉลองต้อนรับให้กับเด็กปีหนึ่งแล้ว บรรดาเด็กมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีสองขึ้นไป ต่างมาร่วมงานโดยแบ่งโซนยืนเป็นสาขาของใครของมัน ทุกคนต่างมาร่วมงานด้วยพลังที่เกินร้อย
แต่ละคณะสาขาต่างๆ ล้วนมีการทำพร็อปเพื่อเอาไว้แสดงพลังของสาขาตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นรูปเกียร์ขนาดใหญ่ ธง หรือตราสัญลักษณ์ของแต่ละสาขา บรรยากาศงานจึงสนุกสนานมาก ถ้าใครอยากดูบรรยาศ แนะนำให้เปิด MV เพลงสักวันฉันจะดีพอของ Body Slam เวอร์ชันคาราโอเกะดู เพราะงานนี้เหมือนเป็นงานที่เด็กมหาวิทยาลัยได้มาปลดปล่อยความเครียดจากการตรากตรำร่ำเรียนมาอย่างหนักหน่วง เรียนก็เรียนให้สุด พอมีกิจกรรมก็ใส่เต็มไม่มีกั๊ก
สำหรับแม่หมูและมะนาว พวกเขาก็ยืนรวมๆ อยู่กับเด็กปีหนึ่งรุ่นเดียวกัน พอถึงเพลงจังหวะมันส์ๆ ต่างคนต่างก็ไม่ยอมน้อยหน้า ฟาดฟันกันด้วยท่าเต้นเต็มเหนี่ยว แขนขาเด้งสะบัด จนเด็กปีหนึ่งเว้นที่ว่างเป็นวงกลมขนาดย่อมให้สองเพื่อนเมตได้มีพื้นที่ในการเต้นแดนซ์สะบัดอย่างเต็มที่
พอลองกระดิกตัว แม่หมูก็รู้ว่าเมื่อคืนใช้งานกายหยาบมาหนักหน่วงแค่ไหน ฉะนั้นเธอจึงขอไม่ฝืน พ้ากกกก!!
เธอเลือกขอนอนหลับพักร่างวนไปทั้งวัน กว่าจะรู้สึกว่าร่างกายพอจะปรับสภาพได้ก็มืดดึกแล้ว
หลังจากตื่นมาอาบน้ำทานข้าว แม่หมูก็ขอนอนพักร่างอีกรอบ แต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นานก็นอนไม่หลับสักที ทำให้เธอนึกย้อนคิดกลับไปยังเหตุการณ์น่าประทับใจที่เกิดขึ้นกับหัวใจเมื่อคืนที่ผ่านมา
ระหว่างที่เต้นๆ แดนซ์ๆ ขนาบข้างกับเพื่อนเมตคู่หู แม่หมูก็เสียหลัก เพราะก้าวพลาดไปเหยียบร่องบนพื้นปูน ทำให้เธอเสียการทรงตัว หน้าเกือบขมำ โชคยังดีที่มีหนุ่มปีหนึ่งหน้าตาดี ช่วยรั้งร่างไว้ทัน สายตาของทั้งคู่สบกันแม้เพียงชั่วครู่ แต่นั่นก็ทำให้แม่หมูเกิดความรู้สึกหวิวๆ ในอก โรคหัวใจกำเริบเลิฟ บอกว่าเลิฟ เลิฟ เลิฟ
“ว้ายยยยยย!! ขอบคุณค่ะ”
“ตรงนี้มีร่องนะ เธอเต้นขยับเข้าไปหน่อยดีกว่า”
จากนั้นพ่อหนุ่มคนนี้ก็กลายเป็นชายผู้โชคดีที่แม่หมูขอจัดเป็น A ลิสต์ขึ้นท็อปชาร์ตอันดับ 1 ผู้ชายที่เธอหมายปอง
เขาคนนั้นมีชื่อเสียงเรียงนามว่าก้อง
ด้วยความเป็นหนุ่มโสดหน้าตาดีของก้อง สาวต่างหอและสาวในหอชาย ต่างก็งัดสกิลเพื่อมาพิชิตใจก้อง หนึ่งในนั้นก็มีแม่หมูด้วย แต่จนแล้วจนรอด ความโสดของก้องก็ถูกโอ๋สาวผมซอยสั้นเพื่อนร่วมคณะของมะนาวพิชิตหัวใจได้ในที่สุด คงเป็นเพราะความตรง จริงใจ ชอบก็บอกให้รู้ว่าชอบ แถมยังเดินหน้าจีบเต็มที่ งานนี้ทำให้แม่หมูปวดใจอยู่พักใหญ่ ถึงแม้จะยอมแพ้ในศึกหัวใจครั้งนี้ แต่เธอก็ยังไม่ทิ้งความหวังทั้งหมด เพราะก้องถูกอัญเชิญขึ้นไว้บนหิ้ง เหนือผู้ชายอื่นในท็อปลิสต์ทั้งปวง
“โอ๋ เป็นผู้หญิงที่ชัดเจนดีจริงๆ ”
“ใช่ นางชัดเจน เกิดมาเพิ่งเคยเห็น ผู้หญิงที่รุกจีบผู้ชายหนักขนาดนี้ จีบตรงๆ โต้งๆ ไม่มีแอ๊บเขิน และความมั่นของนางกลับไม่ทำให้ฉันหมั่นไส้ ย่อตัวค่ะ”
นั่นคือถ้อยคำแถลงยกธงขาวอย่างมีสปิริตจากปากของแม่หมูที่พูดถึงคู่แข่งหัวใจและผู้ที่กำชนะไปได้ในสงครามรัก
จากนั้น แม่หมูก็มาพบรักใหม่กับหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีเดือนวิศวะคณะเพื่อนเมตของเธอ ตำนานความชุลมุนลุ้นรักก็อุบัติขึ้นอีกครั้ง โดยคราวนี้เธอได้ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเมตให้ทำหน้าที่เป็นแม่สื่อรักชักใยสวาท แต่เพื่อนซี้เดินเรื่องให้ได้ไม่เท่าไหร่ แม่หมูก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าจะไม่ใช่คนของเธอ
เธอจึงขอวางมือและสับสวิชต์สลับหน้าที่เป็นแม่สื่อให้เพื่อนเมตอีกที
ชีวิตคนเก๋ ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ ก็ขอกดคิวถัดไปได้เข้ามาทดสอบ
Thank you, next!
แต่แล้วเทพเจ้าแห่งรักก็ร่ายเวทย์เป่าคาถานะจังงังให้พรหมลิขิตรักอุบัติขึ้นกับแม่หมูอีกครั้ง เมื่องานปาร์ตี้ล้างอายเหล่าสมาชิกบ่อนไพ่ ณ ร้านเหล้าสิมิลันหน้ามหาวิทยาลัย กลายเป็นเส้นทางรักครั้งใหม่ที่บังคับอย่างเอาแต่ใจให้แม่หมูต้องออกเดินทางอีกครั้ง
เพราะคืนนั้นโก๋เกิดเมาแล้วประคองสติไม่ได้ คึกจัดเต้นท่าปั่นจักรยานกลางอากาศ ทำให้ปลายเท้าไปสะกิดป๊าบเข้าหน้าของก้องแบบไม่ตั้งใจ และยังไม่ทันได้ตั้งตัว เพื่อนในกลุ่มของก้อง ก็มีปฏิกิริยาสะท้อนกลับเป็นเลิศ ถีบปลายเท้าสวนกลับเข้าไปหน้าโก๋แบบทันควัน ก่อนเพื่อนของก้องทั้งโต๊ะจะหันควับเตรียมถลาเข้ามารุมสะบัดปลายตีนใส่หน้าของโก๋
ด้วยความพลิ้วและความไว แม่หมูรีบถลาเอาตัวเข้าไปกั้นโก๋ก่อนจะถูกฝากรอยเท้าประทับร่าง พร้อมตะโกนเสียงดังหวังช่วยเพื่อนให้รอดจากดงตีน
“อย่าทำเค้า เค้าเป็นตุ๊ดดดด!!!!”
สิ้นเสียงแผดดังของแม่หมู กลุ่มชายวัยฉกรรจ์ที่กำลังจะถลาเข้ามาฝากรอยตีนไว้ที่หน้าโก๋ก็หยุดกึกพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่พี่มีนจะสวมบทอัศวินม้าขาวเดินแหวกเข้ามากลางวงช่วยมาเคลียร์และขอโทษขอโพย
“พวกเอ็งอย่าถือสามันเลยนะ น้องพี่เมาน่ะ ปะๆ สนุกๆ กันต่อ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเหล้าแสงโสมกลมนึง”
หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็คลี่คลายไปในทิศทางที่ดี เพราะแม่หมูรู้จักเพื่อนสาขาของก้อง เธอจึงไปขอเบอร์โทรก้อง เพื่อโทรไปขอโทษและเคลียร์เรื่องราวที่เกิดขึ้น
“สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์ก้องหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ”
“ก้อง นี่เราออยด์นะ เพื่อนของเต้ ออยด์อยากโทรมาขอโทษแทนเพื่อนเรื่องเมื่อคืน คือ เพื่อนออยด์เมามาก ขอโทษจริงๆ นะคะ”
“อ่อ ก้องโอเค ไม่ได้เป็นไรมาก แค่รู้สึกตกใจน่ะ”
“ออยด์ขอโทษแทนโก๋อีกทีน้า”
“คนเมาก็แบบนี้แหละ ก้องไม่ถือสาหรอก”
“ขอบคุณค่ะ แล้วมียาทาไหม?”
“แค่นี้เอง เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ไม่ได้สิ เดี๋ยวยังไงออยด์ซื้อยาทาไปให้นะ”
“ไม่ต้องก็ได้ นิดหน่อยเอง”
“อย่าปฏิเสธเลยก้อง ออยด์ต้องซื้อไปให้ก้องแหละถูกต้องแล้ว”
“อย่าเลย เราไม่เป็นไรจริงๆ”
“เอาน่า ให้เราซื้อให้เถอะ เดี๋ยวเกิดเป็นแผลเป็นขึ้นมา หน้าไม่หล่อเหมือนเดิมนะ”
“เอางั้นก็ได้”
“ก้องอยู่หอขาวใช่ไหม ห้องอะไรนะคะ”
“ห้อง 502 แต่ฝากไว้ใต้หอก็ได้นะ”
“เคค่ะ ถ้าไปถึงเดี๋ยวโทรไปบอกอีกที”
หลังวางสายแม่หมูก็จัดแจงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉีดพรมน้ำหอมบนร่างให้มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนจะบิดมอเตอร์ไซค์สีแดงออกไปหน้ามหาวิทยาลัยอย่างอารมณ์ดี
แม่หมูจอดรถมอเตอร์ไซค์สีแดงไว้ใต้ต้นตีนเป็ดหน้ามหาวิทยาลัย เดินฮัมเพลง Superstar – Jamelia คลอในลำคอเบาๆ ขณะเยื้องย่างเข้าร้านขายยา ก่อนจะเดินออกมาสั่งน้ำโกโก้ร้อนร้านพี่ยิ้มคนสวย ท้วงท่าการเดินของเธอในวันนี้พลิ้วไหวราวกับเต้นระบำ
“พี่ยิ้มขา เอาโกโก้ร้อนถุงนึงคร่า สูตรเดิมนะคะ”
“วันนี้ดูสดใสจังเลยนะคนสวย มีอะไรพิเศษเหรอเปล่าคะน้องสาว”
“บ้า พี่ยิ้มดูออกเลยเหรอ”
“แทบจะเดินฟูลเทิร์นหมุนตัวมาสั่งน้ำร้านพี่ขนาดนี้ พี่เชื่อว่าต้องมีอะไรพิเศษสักอย่าง หรือรวยจากวงไพ่?”
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่คร้า”
“แล้วมีเรื่องพิเศษอะไรล่ะ พอจะเล่าให้ฟังได้ไหม ดูมีลับลมคมนัย”
“เล่าให้ฟังแล้ว พี่ยิ้มอย่าบอกใครนะ จำผู้ชายหุ่นดีๆ หน้าตาดีๆ ผิวแทนๆ คราวก่อนที่หนูชี้ให้พี่ยิ้มดูได้ไหมคะ”
“จำได้”
“นี่หนูกำลังจะเอายาไปให้เค้า”
“ตายละ...ไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน”
“เปล่าค่ะ ยังไม่ได้สนิทกัน แต่เมื่อคืนโก๋เมาแล้วไปถีบยอดหน้าเค้า หนูเลยอาสาซื้อหยูกซื้อยาไปไถ่โทษ”
“โก๋อะนะ เมาแล้วผีนักเลงเข้าสิงเหรอเนี่ย”
“นางเมาพี่ยิ้ม เมาแบบไม่รู้เรื่อง นางอะเต้นท่าจักรยานปั่นกลางอากาศของนางแหละ ปั่นไปปั่นมา ถีบหน้าผู้ชายโครม ดีนะ ไม่ถูกยำ เด็กโลหะทั้งโต๊ะ”
“อ่อ...นึกว่าเมาแล้วกร่างเป็นนักเลง แต่เอ...เหมือนพี่จะมีอะไรสักอย่างบอกเรา อ้อ…. พี่นึกได้ละ!! วันก่อน เขากับเพื่อนเดินผ่านร้านพี่ ได้ยินแว่วๆ เหมือนจะเพิ่งเลิกกับแฟนนะ”
“จริงเหรอคะ”
“ตามีประกายวาวเหมือนเม็ดลำไยขึ้นมาเชียว”
“แหมม...พี่ยิ้มอ่า อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นคะ หรือจะเป็นพรหมลิขิตของหนู”
“ก็ไม่แน่นะ...แล้วเนี่ยมะนาวไม่มาด้วยเหรอ ปกติเห็นตัวติดกันตลอด”
“ช่วงนี้มะนาวไม่ว่างค่ะ นางติดอ่านการ์ตูนบอยลงบอยเลิฟอะไรของนางก็ไม่รู้ ชวนไปไหนก็ไม่ไป แต่ตอนนี้หนูคงต้องรีบไปแล้วล่ะพี่ยิ้ม”
“ไปๆ รีบไปทำคะแนน ขอให้คิวปิดเอ็นดูน้องสาวพี่นะคะ”
“ขอบคุณคร้า ฮ่าๆๆ”
ตลอดการเดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์ไปหอขาว แม่หมูฮัมเพลงคลอพร้อมโยกตัวส่ายไปมาอย่างอารมณ์ดี
“ก้อง เราฝากยาไว้กับคุณลุงรปภ.นะ”
“รีบกลับไหม เดี๋ยวลงไปเอา”
“ไม่รีบ งั้นรอใต้หอนะ”
ไม่ถึง 5 นาที ก้องก็เดินลงมาเอายากับแม่หมู หน้าตาเขาดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนหลับ
แม่หมูสังเกตสีหน้าก้องดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หน้าตาดูซีดเซียว เหมือนคนมีไข้ จึงเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง
“ก้องไม่สบายหรือเปล่า?”
“รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย”
“แล้วทานข้าวทานยายังคะ” ก้องส่ายหัวแทนคำตอบ ก่อนจะตอบแม่หมูด้วยท่าทีของคนป่วยที่ใครเห็นก็ต้องอยากเช็ดตัวป้อนข้าวป้อนน้ำ
“ไม่ค่อยหิวน่ะ”
“เอางี้ละกัน เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวมาให้ เท่าที่ดูตอนนี้ก้องน่าจะไม่ไหว” ก่อนที่ก้องจะเอ่ยปากปฏิเสธ แม่หมูก็ปิดจบประโยคปฏิเสธด้วยอีกประโยคถัดมา
“โนๆ ห้ามปฏิเสธ”
แม่หมูบิดมอเตอร์ไซค์ฉิวกลับไปหน้ามหาวิทยาลัยอีกรอบ เดินก้าวฉับๆ ตรงดิ่งไปร้านอาหารตามสั่ง เธอตะโกนสั่งคุณป้าแม่ครัวด้วยน้ำเสียงสดใสมั่นใจ จากนั้นก็นั่งฮัมเพลงอาทิตย์ละครั้งของพริกไทยรอไปพลางๆ
พอได้ข้าวต้มหมูร้อนๆ หอมกลิ่นกระเทียมเจียวอ่อนๆ แม่หมูก็เดินไปร้านผลไม้ เลือกส้มผลกำลังดีครึ่งกิโลใส่ถุงให้แม่ค้าชั่ง เสร็จสรรพก็จ่ายตังค์ ก่อนจะบิดมอเตอร์ไซค์กลับไปหอขาวอีกครั้ง
คราวนี้เธอไม่ได้ฝากข้าวและส้มไว้ใต้หอ เพราะตอนนั้นมีนักศึกษารูดคีย์การ์ดเปิดประตูพอดี เธอจึงเดินตามเข้าไปด้วย พร้อมยื่นนิ้วมืออวบกดเลข 5 จากนั้นก็เดินไปห้องพักที่มีหมายเลขกำกับไว้หน้าห้อง 502 เธอไม่ได้เคาะห้อง แต่แขวนของที่หอบหิ้วมาไว้ที่ประตูแทน
“ก้อง ออยด์เอาข้าวต้มกับยาแก้ไข้แขวนไว้ที่ประตูห้องไว้ให้แล้วนะ”
“อ้าว ขึ้นมาถึงห้องแล้ว ทำไมไม่เคาะเรียกก้องล่ะ”
“กลัวว่าจะรบกวน ก็ก้องบอกให้ออยด์ วางไว้ใต้หอน่ะซี”
“ไม่ใช่แบบนั้น ที่ก้องให้วางไว้ใต้หอ ก็เพราะว่าเกรงใจ”
“งั้นคราวหน้า เดี๋ยวไปทำให้กินที่ห้องเลยดีมะ”
“ฮะ ฮะ ได้ๆ ขอบใจมากออยด์ เดี๋ยวเราเอาตังค์ให้นะ”
“ไม่เป็นไรแค่นี้เอง หายเร็วๆ ก็แล้วกัน”
วันต่อมาแม่หมูก็ยังทำหน้าที่สารถีซื้อข้าวปลาไปให้ก้อง เพราะอาการไข้ของผู้ชายยังไม่ดีขึ้น คราวนี้เธอเอาข้าวปลาอาหารไปส่งให้ถึงหน้าห้องเลยทีเดียว
แค่เคาะห้องเบาๆ สองที ผู้ชายหน้าตาดีก็เปิดประตูออกมาหาเธอ พวกเขาโทรคุยกันก่อนหน้านี้แล้ว
“อะนี่ข้าวต้มหมูร้อนๆ ทานเยอะๆ นะก้อง จะได้หายไว”
“เข้ามาก่อนไหม”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเราต้องรีบกลับห้อง วันนี้มีนัดโชว์ฝีมือสะบัดตะหลิว”
“ไหนบอกจะมาทำให้เรากินบ้างไง”
“อยากกินจริงไหมล่ะ? เดี๋ยวหายไข้แล้วมาทำให้ทาน”
“จริงสิ”
จากนั้นเรื่องราวก็ดำเนินต่อมาเรื่อยๆ แม่หมูก็คอยส่งข้าวส่งน้ำจนก้องหายจากอาการไข้ จากที่แค่เอายาไปให้ใต้หอพัก จนแม่หมูได้ขึ้นไปถึงห้องเพื่อส่งข้าวส่งน้ำ ที่สำคัญเธอไม่ลืมโชว์เสน่ห์ปลายจวักควงตะหลิวสะบัดรังสรรค์เมนูอาหารให้ผู้ชายติดใจรสมือ ซึ่งเมนูเก่งของเธอที่ผู้ชายติดใจและขอให้ทำให้ทานบ่อยๆ ก็คือ ข้าวต้มกุ้งและผัดบล็อกเคอรีกุ้ง และตามสเต็ปต์แม่หมูก็มักจะโทรหาก้องคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ตรงตามเวลาเป๊ะๆ ทุกวัน ความสัมพันธ์ก็ค่อยๆ ดำเนินไปจากวันเป็นเดือน เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่บีบคั้นเร่งเร้า และตัวแม่หมูเองก็ไม่ได้คาดหวังหรือหาความหมายในความสัมพันธ์ครั้งนี้ว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่หมายความว่าอะไร
และแล้ววันพิชิตศึกสวาทของแม่หมูก็เดินทางมาถึง
“ก้อง สอบเสร็จวันสุดท้ายไปฉลองไหนกันอะ”
“น่าจะไม่ได้ไปไหนนะ เพราะอีกวันต้องกลับบ้าน แถมพวกนั้นสอบเสร็จก็กลับกันหมด”
“เอ๋ งั้นคืนนี้ก้องก็ว่างนะซี ไปนั่งร้านชมดาวกันไหม คืนนี้ออยด์จะไปร้านนี้กัน”
“ถ้ามารับก็ไปได้ ก้องไม่มีรถ”
“งั้นสักประมาณหกโมงครึ่งออยด์ไปรับก้องที่หอขาวนะ”
“จ้า”
ร้านชมดาวเป็นร้านเหล้ากึ่งร้านอาหาร เป็นบ้านเก่าที่ดัดแปลงให้มีดาษฟ้าโล่งๆ ไว้นั่งจิบเครื่องดื่มชมดาวยามค่ำคืน บรรยากาศเหมือนไปนั่งทานข้าวบ้านเพื่อน ส่วนใหญ่มักถูกนักศึกษาจองไว้จัดเลี้ยงในโอกาสต่างๆ นอกจากโซนจัดเลี้ยงก็มีโซนที่แบ่งเอาไว้นั่งชิลๆ ร้องเพลงหยอดเหรียญตู้คาราโอเกะ
บรรยากาศงานปาร์ตี้ก็ครึกครื้นสนุกสานกันสุดเหวี่ยง เพราะทุกคนอยากปลดปล่อยความเครียดความอัดอั้นจากการตรากตรำอ่านหนังสือกันหน้าดำหน้าแดง พอจบฤดูสอบที่เข้มข้น ทุกคนจึงขอโยนทิ้งความเครียดความกดดันที่มีลงในถังน้ำแข็งร้านเหล้า
“ช้นนนน!! ช้นนนนน!!”
เมื่องานปาร์ตี้สตาร์ท น้ำแข็งและน้ำเมาก็ค่อยๆ ถูกทยอยยกระดกเข้าปากนักศึกษา หมดแก้วบ้าง ครึ่งแก้วบ้าง บรรยากาศค่ำคืนนั้นเต็มไปด้วยความสนุกสนาน งานฉลองค่อยๆ ดำเนินไปในทิศทางของมัน ยิ่งดึกยิ่งคัก จากที่แค่ยกจิบๆ หลังๆ ก็ดื่มรวดทีเดียวหมดแก้ว ยิ่งน้ำเมาถูกลำเลียงเคลื่อนผ่านลำคอมากเท่าไหร่ ความสนุกสนานยิ่งคับแน่นงานเลี้ยงฉลอง
ถึงจะสนุกสนานแค่ไหน แต่งานเลี้ยงย่อมวันเลิกรา เมื่อใกล้ถึงเวลาร้านปิด จากที่เปิดเพลงจังหวะคึกคัก หนุ่มบาวสาวปาน ร้านก็สับสวิตซ์เปลี่ยนมาเป็นเพลงจังหวะเนิบช้า
“คืนนั้นคืนไหน ใจแพ้ตัว คืนและวันอันน่ากลัวตัวแพ้ใจ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์ อาจหลงทางไปไม่ยากเย็น”
พอเพลงสุดท้ายจบลง ทุกคนก็ทยอยเดินออกไปนอกร้าน บางคนยังติดลมก็ยืนสูบบุหรี่ ยืนจับกลุ่มคุยกับเพื่อน บ้างก็คุยเรื่องการทำข้อสอบที่ผ่านมา บ้างก็คุยเรื่องวันหยุดปิดเทอมที่กำลังจะมาถึง แต่สำหรับออยด์ตอนนี้ เธอต้องทำหน้าที่เป็นสารถีไปส่งผู้ชายที่หอขาว
“ก้องกลับบ้านพรุ่งนี้เลยใช่ไหม”
“ใช่ ว่าจะกลับพรุ่งนี้เลย”
“แล้วปกติปิดเทอมก้องทำอะไร”
“ก็เล่นเกมมั้ง ไม่ได้ไปไหนหรอก ออยด์ละ”
“ไม่ได้ไปไหนเหมือนกัน น่าจะอยู่บ้าน ช่วยพี่เลี้ยงหลานแหละ”
“หลานผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้ชายสองคน ซนยังกะลิง”
“นับถือเลยคนที่อยู่กับเด็กได้ เป็นก้องคงไม่ไหว”
“อยู่กับเด็กก็สนุกดีนะ แต่เหนื่อยหน่อย เด็กผู้ชายพลังเยอะ”
“ออยด์เป็นคนใจดี หลานน่าจะติด”
“ก็ติดแหละ พี่สาวออยด์ชอบว่าสปอยด์หลาน”
“แล้วอยากสปอยด์ผู้ใหญ่บ้างไหม”
“อย่ามา พูดแบบนี้ออยด์คิดนะ”
“ก็พูดให้คิด”
“อย่าให้ความหวังออยด์เลยก้อง”
“แล้วหวังไหมละ”
“หวังสิ แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ออยด์เคยใช้ปากไหม?”
“ก้องรู้ตัวไหมพูดอะไรออกมาน่ะ เมาเหรอ?”
“กึ่มๆ เขาบอกคนเมาจะพูดความจริง ออยด์ไม่อยากฟังเหรอครับ?”
“ยาวไหม? ถ้ายาวจะขับรถวนอีกรอบ นี่ใกล้จะถึงหอก้องแล้ว”
“ก้องรู้สึกดีกับออยด์น่ะ”
“...”
“เป็นเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ”
“...”
“แต่บางที ก็รู้สึกดีมากกว่าเพื่อน ออยด์กับก้อง ก็คุยกันหลายเรื่องเหมือนกันนะ แต่เราไม่เคยคุยเรื่องเซ็กซ์เลย ออยด์เคยอยากเอากับก้องไหม?” ก้องขยับตัวเข้าชิดออยด์จนออยด์รู้สึกถึงความอุ่นร้อนจากแก่นกายของก้อง
“ก้องเคยเข้าด้านหลังไหมล่ะ?”
“ไม่เคย แต่ออยด์ยังไม่ตอบก้องเลยน่ะว่า เคยอยากเอากับก้องไหม?”
“ก็คิด”
ก้องขยับตัวเข้าประชิดแม่หมูแน่นขึ้น ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ ใกล้ๆ ใบหูของแม่หมู “รอก้องอีกแป๊บนึงนะ ขอแน่ใจอีกหน่อย” แม่หมูพยักหน้าตอบรับเบาๆ จากนั้นทั้งคู่ก็ต่างฝ่ายต่างเงียบ จนแม่หมูบิดมอเตอร์ไซค์มาถึงหอขาว
“ถึงละก้อง แต่ออยด์ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนึงได้ไหม ปวดฉิ้งฉ่อง”
“ได้สิ”
ตัดภาพไปบนห้องของก้อง ขณะที่แม่หมูกำลังค้นหาทิชชู่ในกระเป๋า ซองพลาสติกสี่เหลี่ยมเล็กๆ ก็หล่นตุ๊บออกมานอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นห้อง และก้องก็ยืนอยู่ตรงนั้นพอดี จึงเอื้อมลงไปหยิบให้แม่หมู
“พกถุงยางด้วย”
“ก็พกเผื่อๆ ไว้”
“เอาไปใช้กับใคร”
“แล้วตอนนี้อยู่ห้องใครละ”
“ไม่ตลกนะ ทำไมถึงพกถุงยาง”
“ก็พกไว้ เผื่อคืนนี้ได้ใช้”
“ใช้กับใคร”
“อ่า ทำไมโกรธ”
“ตอบ”
“ก็เผื่อได้ใช้กับก้อง”
“...”
“ได้ไหมละ”
พอจบบทสนทนาคนเขียนขอแพนกล้องไปที่ไฟเพดานนะคะ เพราะคืนนั้นเบค่อนย่างไฟที่ว่าเร่าร้อนยังแพ้สเต็ปต์สวาทของแม่หมูผู้ร้อนแรง ผู้ชายวิศวะที่ว่ากันว่าเรื่องบนเตียงดุเดือดเลือดพล่น ยังโดนแม่หมูสาวปอกเปลือกสูบพลังจนล่อนจ้อนโอนอ่อนยอมยกธงขาวศิโรราบให้กับเธอ
แม่หมูจะทำท่าไหนต้องจินตนาการเองแล้วล่ะ แต่คอนเฟิร์มว่าทุกท้วงท่าช่างเร่าร้อนราวเบค่อนที่ย่างไฟ
“อ้าขาออกกว้างๆ สิ” ฉันสั่งเขา