-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***************************************************************
Gayscale Magazine
Let’s move your scale to be GAY!
----------------------------------------------------------------------
Page 00 : เปิดกอง
‘...มนุษย์ทุกคนมีความเป็นหญิงและชายอยู่ในตัว อยู่ที่ว่าเขาจะแสดงส่วนไหนออกมามากน้อยกว่ากันเท่านั้นเอง...’
.
.
.
(http://i168.photobucket.com/albums/u184/lykar/GrayscaleJPEG.jpg)
.
.
.
แจ้งข่าวค่ะ >> คลิกเลย!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg3295986#msg3295986)
สารบัญ
Page 01 : บก.ขอคุย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2164148#msg2164148)
Page 02 : เป็นนักเขียนมันเหนื่อย(นะเฮ่ย!) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2165554#msg2165554)
Page 03 : ผมรักคนยิ้มแป้น~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2166894#msg2166894)
Page 04 : มากันครบทีม (เบย) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2168342#msg2168342)
Page 05 : สมาคมตึ่งโป๊ะแห่งประเทศไทย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2170296#msg2170296)
Page 06 : เลิกงอนเถอะนะแล้วเธอจะน่ารัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2174316#msg2174316)
Page 07 : กวีบทเก่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2184029#msg2184029)
Page 08 : เขิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2187587#msg2187587)
Page 09 : อินเซ็ปชั่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2192767#msg2192767)
Page 10 : อิ่ม..มนต์รัก (แม่กลอง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2205372#msg2205372)
Page 11 : ไข่พุ่งปรี๊ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2214625#msg2214625)
Page 12 : โบนัสไม่มี โอทีไม่ได้ เงินเดือนไม่ขึ้น! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2234063#msg2234063)
Page 13 : ผู้ชายอายุสามสิบกว่าๆ มีเสน่ห์อย่างประหลาด (1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2257264#msg2257264)
Page 13 : ผู้ชายอายุสามสิบกว่าๆ มีเสน่ห์อย่างประหลาด (2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2258183#msg2258183)
Page 14 : เคาท์ดาวน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2294984#msg2294984)
Page 15 : ลูกโป่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2331238#msg2331238)
Page 16 : เปิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2374993#msg2374993)
Page 17 : ก้าวกลับไป (1/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2382522#msg2382522)
Page 17 : ก้าวกลับไป (2/2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2394354#msg2394354)
Page 18 : ทบทวน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2414657#msg2414657)
Page 19 : เด็กใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2445852#msg2445852)
Page 20 : ไม่ผิดสักคน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2465404#msg2465404)
Page 21 : สอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2497809#msg2497809)
Page 22 : โชคดีนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2520859#msg2520859)
Page 23 : ฟรีแลนซ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2527677#msg2527677)
Page 24 : คำถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2551675#msg2551675)
Page 25 : ขอสองคำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2558271#msg2558271)
Page 26 : เมตตา X พี่เป็ด (ฮะ?!) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2587782#msg2587782)
Page 27 : แผน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2615369#msg2615369)
Page 27 (Extended) : Ped*G Status (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2620906#msg2620906)
Page 28 : เธอกลับมาเพื่อหมุนเข็มนาฬิกาให้เดินกลับหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2666742#msg2666742)
Page 29 : ตะกอนในใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2707128#msg2707128)
Page 30 : คนเดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2707153#msg2707153)
Page 31 : ไม่มีไรมากกกก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2725773#msg2725773)
Page 32 : เรื่องบังเอิญ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2774475#msg2774475)
Page 33 : มนุษย์แม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2859903#msg2859903)
Page 34 : I do (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2919137#msg2919137)
Last Page : ปิดเล่ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2977065#msg2977065)
บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2981549#msg2981549)
ตอนพิเศษ
Sp.1 : ประกาศรับสมัครนักเขียน 1 ตำแหน่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2270128#msg2270128)
Sp.2 Sales Support {พี่เป็ด/น้องจี} (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2536264#msg2536264)
Sp.3 : ชื่อตอนอยู่กลางเรื่อง...? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg2986810#msg2986810)
Sp.4 : สิ่งที่เธอได้มองข้ามไป...? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35213.msg3002699#msg3002699)UP!! 25/03/15
https://www.youtube.com/v/Dy86VWdeSWA
-
“พี่เอ้ โรงพิมพ์ส่งพรู๊ฟมาหรือยังครับ” สิปป์ศิลป์ร้องถามเจ้านายทันทีที่เท้าเหยียบห้องทำงาน สองมือโยนข้าวของลงกับโต๊ะอย่างลวกๆ ก่อนจะคว้าแก้วน้ำประจำตัวดื่มเสียอึกใหญ่.... ป้าเภาลืมเปลี่ยนน้ำเย็นให้อีกแล้ว หงุดหงิดโว้ย!
บก.(แต่ในนาม) หรี่ตามองพ่อนักเขียนเคยหล่อ ที่ตอนนี้ระดับความหล่อลดลงไปเกือบ 80% เพราะน้องแพนด้าที่อพยพจากเชียงใหม่มาอยู่ที่ขอบตามันชั่วคราว ไหนจะหัวยุ่งๆ ที่เหมือนจะไม่ได้สระมา 3 วัน รวมกับเชิ้ตยับย่นซึ่งเจ้าตัวคงขุดขึ้นมาจากก้นตู้ และสุดท้าย...กางเกงยีนส์สีเลือดหมูที่มันใส่มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว
“หนึ่ง..พรู๊ฟมาแล้ว พี่เก็ตกำลังดูอยู่ สอง..ป้าเภาบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวันนี้ลา และสาม..แกได้อาบน้ำมาหรือเปล่าวะไอ้สิปป์!” บก.เอ้ตวัดอายไลเนอร์เฉียงทำมุม 29 องศากับเส้นหางตาอย่างสวยงาม แม้มือจะแอบแกว่งเล็กน้อยจากการขยับปากพูดกับไอ้นักเขียนติสท์แตกประจำเล่ม
สิปป์ศิลป์ไม่ตอบคำถาม แต่พาหัวยุ่งๆ ของตัวเองพุ่งไปยังห้องของกราฟิกตั้งแต่พี่เอ้ตอบข้อหนึ่ง กลิ่นฉุนกึกชวนอ้วกเหมือนอาหารทะเลที่หมักดองอย่างเข้มข้นทำเอาผู้มาเยือนต้องเบ้หน้า “เชี่ยพี่เก็ต มึงควรจะเปิดหน้าต่าง ประตู หรือรูทุกรูในห้องนี้บ้างนะครับ แม่งอยู่ไปได้ไงวะ เห็ดงอกแล้วมั้งเฮ้ย!”
บางทีความอาร์ตกับความสกปรกก็มีเส้นบางๆ คั่นอยู่นะครับ อย่างน้อยก็แยกแยะได้จากไอ้สิปป์กะกราฟิกนี่แหละ
หลังจากสุมหัวกันอยู่ในโหลปลาร้าทรงสี่เหลี่ยมกว่าครึ่งชั่วโมง สิปป์ศิลป์ก็นิยามงานเล่มนี้ได้สั้นๆ ว่า “ฉิบหาย..ลาตายได้เลย” หรือหากจะจัดลำดับเหมือนที่บก.ชอบพูด ก็จะเรียงลำดับความวินาศสันตะโรได้ดังนี้
1. สีเพี้ยน : งวดนี้โรงพิมพ์แม่งอยากแดกลาบเลือดเรอะ เล่นสาดแดงมาซะเกือบ 100% สลัดบีทรูดภาพออกมายังกะซกเล็ก
2. อักษรจม : ความติสท์แตกของไอ้เก็ต ชอบจั๊งไอ้อักษรตัวบางๆ ลางๆ เลือนๆ เนี่ย ออกแบบมาให้สายตาเทวดาอ่านเรอะ
3. ชื่อคอลัมนิสต์ผิด : อ่ะแฮ่ม เออๆ ผมตรวจไม่ดีเองอ่ะ
4. เห็น ‘ไอ้นั่น’ ของนายแบบเต็มๆ !
นี่มันหนังสือเกย์หรือหนังสือโป๊วะเชี่ยยยยย
TBC.
//ฝากเรื่องราวอันแสนชุลมุนของกองบก.นิตยสารเกย์ไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
กราบบบบบบ
lykar
-
โอ้ น่าสนใจมากๆ นิตยสารเกย์คนทำงานจะเป็นเกย์ด้วยรึเปล่า
-
เริ่มเรื่องน่าติดตามมากๆๆคะ :L2:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
รอติดตามนะ
-
นิตยสารหัวนี้น่าสนนะคะ
หนุ่มๆเบื้องหลังก็ท่าทางจะน่าสนเหมือนกัน
ฮิฮิ
-
กรี๊ดด เนื้อเรื่องน่าอ่าน น่าติดตามมากๆ
แปลกใหม่ดีค่ะ
o13 :กอด1:
-
อั๊ยย๊ะ!!!
น่าติดตามๆ o13
-
Page 01 : บก.ขอคุย
พี่เอ้ บรรณาธิการ(มั้ง) เป็นมนุษย์หญิงล่ำ ที่สเกลเพศแม่สูสีกับเพศพ่อ แต่อย่าเรียกแกว่าสาวหล่อเชียวนะ แม่คุณจะปรี๊ดแตกสวดยับสามบ้านแปดบ้าน พร้อมคำถามสุดคลาสสิก “ฉันไม่เหมือนผู้หญิงตรงไหน!!”
สิปป์ศิลป์เคยอธิบายเป็นแผนภูมิต้นไม้อย่างง่าย ถึง “สิบคุณลักษณะเด่นที่บก.เอ้ควรเป็นทอม” พร้อมแปะชาร์จที่ว่านี้กลางห้องประชุมใหญ่ เพื่อเป็นการตอบคำถามดังกล่าวอย่างชัดเจน เล่นเอาคุณบก.(เหรอ?)เกือบงัดวิชามวยที่ทวดเคยสอนออกมาวาดลวดลาย ดีที่น้องๆ ในออฟฟิศห้ามไว้ทัน ไม่งั้นหัวไอ้สิปป์อาจไม่เหลืออยู่บนบ่าแล้วก็ได้
แล้วทำไมผู้หญิง(?)อย่างพี่เอ้ถึงทุ่มตัวมาทำหนังสือเกย์... มีหลายเสียงที่วิเคราะห์กันมา แต่ที่น่าสนใจที่สุด ก็คือข้อสันนิษฐานว่า ลึกๆ แล้วพี่เอ้แม่งคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา แต่เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วย! เพราะลองสังเกตดูเถอะ ถึงสเกลเพศผู้จะตีคู่กับเพศเมีย แต่เฮีย เอ๊ย! เจ๊แกก็ยังมองผู้ชายอยู่ดี แต แต๊ แต่... แต่ทำไมเจ๊แม่งไม่ทำตัวเป็นผู้หญิงปกติวะ?
“ฉันมันไม่เหมือนผู้หญิงปกติตรงหนาย!” บอกแล้วว่าเป็นคำถามคลาสสิก เหมือนคำโปรยเปิดตัวสินค้ายังไงอย่างงั้น
“แล้วทำไมพี่ถึงทำหนังสือเกย์อ่ะ” เคยมีคนใจกล้าไปถามแกตรงๆ แกก็ตอบแบบตรงๆ เหมือนกันว่า
“ฉันเป็นสาววาย”
แต่จนแล้วจนรอด ผู้ชายอีกหกคนในออฟฟิศ ก็ยังไม่มีใครเข้าใจว่าไอ้ “สาววาย” ที่แกว่ามันหน้าตาเป็นยังไง อ้อ...จะมีก็แต่ไอ้สิปป์นี่แหละ ที่เหมือนจะเข้าใจอะไรลึกซึ้งหน่อย
“เจ๊แม่งอยากให้ผู้ชายได้กันเหรอวะเฮ่ย” ก็ฟังจากคำนิยามแล้ว คงสรุปนอกเหนือจากนี้ไม่ได้ แม้บก.เอ้จะบอกว่า มันเป็น “รักบริสุทธิ์ที่ข้ามพ้นกฎเกณฑ์ทางเพศ” ก็ตาม
จริงๆ สิปป์ศิลป์ไม่เดือดร้อนหรอก อย่างน้อยหนังสือเกย์ที่บก.เอ้ทำก็ทำให้เขามีข้าวมีน้ำประทังชีวิต แม้เงินเดือนนักเขียนมันจะน้อยนิด แต่ก็ยังดีกว่ากลับไปเป็นครูบ้านนอกล่ะวะ ทีมงานคนอื่นๆ ก็โอเค ถึงจะต้องปวดกะโหลกกับไอ้พี่เก็ตบ้าง แต่โดยรวมก็ถือว่าราบรื่น และมันเกือบจะสมบูรณ์มากทีเดียวถ้า...
“ไอ้สิปป์จ๋า วันนี้แกไม่ชวนคุณตากล้องของแกไปดินเนอร์เหรอจ๊ะ คริคริ”
อ่า...ถ้าอิเจ๊บก.สาววายแม่งไม่จิ้นกูกับตากล้องทุกวันน่ะเฮ่ย!
......................Gayscale Magazine......................
หลังจากแก้พรู๊ฟของเล่มล่าสุดเรียบร้อย ทีมงาน Gayscale ก็ต้องเริ่มทำข้อมูลของเล่มต่อไปทันที จริงๆ มันก็มีเวลาพักอยู่สัก 2-3 วันล่ะนะ และเป็นสองสามวันที่ไอ้ลิปป์ขอนอนชดเชยให้กับเดือนที่ผ่านมา เป็นกระบวนการคืนแพนด้าสู่เชียงใหม่ จัดการให้ร่างกายซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ เต็มที่นะพวกมึง... เพราะอีก 27 วันต่อจากนี้ มึงจะไม่ได้ออกมาซ่อมแซมกันแล้ว T__T
ตามปกติแล้วสิปป์ศิลป์จะไม่ลืมปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดตลอดช่วงเวลาอันแสนสุข เขาเป็นคนหลับยากแต่ดันตื่นง่าย แค่เสียงก็อกแก็กของห้องข้างๆ ก็ปลุกชายหนุ่มได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเสียงอันเซ็กซี่ของนักร้องสาวผิวเข้ม ที่กรีดเสียงร้องพร้อมแรงสั่นจากสมาร์ทโฟนข้างเตียงหรอก
“เชี่ย! โอ๊ยยยย ความสุขของกู หมดกัน” คนกำลังทำพิธีกรรมคืนแพนด้าลืมตาขึ้นมาอย่างหัวเสียง มือเรียวคว้าไปที่ไอ้ตัวก่อเรื่อง พอเห็นชื่อ ‘เมตตา’ โชว์หน้าจอ แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบื่อๆ
“เออ!” กระแทกเสียงเล็กน้อยให้ปลายสายรู้สึกผิด แต่มีเหรอที่ไอ้เมตมันจะรู้สึก หึ! น้อยไปสิ
“หลับอยู่เหรอคะคุณแฟน สามีขอโทษนะคะที่โทรปลุก” ครับ...พระอาทิตย์ยังขึ้นทางทิศตะวันออกฉันใด ไอ้เมตแม่งก็ไม่เคยหยุดปากหมาฉันท์นั้น
“อย่าเยอะ รีบๆ พูด กูจะไปทำพิธีต่อ” ว่าพลางหาววอดๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เอาเข้าจริงๆ ก็นอนต่อไม่ได้แล้วล่ะ อูย...ตื่นปุ๊บก็หิวเลยนะกูเนี่ย
“ไม่ต้องส่งหลินปิงแล้วมึง แดกข้าวกัน มีโปรเจคด่วน เซลล์ใช้ให้กูมาคุยกะมึงอ่ะ”
คนบนเตียงกรอกตาไปมา คอยดูนะ กูจะไปเบิกค่าอายครีมจากบก.!
“เออๆๆ ที่เดิมละกัน” ตากลมเหลือบมองนาฬิการูปนกไขลาน “อีกครึ่งชั่วโมงนะ”
เมตตาจอดไอ้เต่าเขียวมะกอกไว้ริมถนน ไม่ลืมตรวจล็อคประตูเป็นครั้งสุดท้าย เพราะทิ้งเครื่องมือหากินราคาเหยียบแสนให้นอนนิ่งอยู่เบาะหลัง ชีวิตตากล้องที่หลายคนว่าเท่นักเท่หนา เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่า ถึงจะเท่..แต่แม่งแดกไม่ได้นะครับ! เงินทุกบาทแทบจะหมดไปกับอุปกรณ์เสริม อันนั้นก็ดี อันนี้ก็โดน แค่ร่มขาวอันเดียวก็เกือบพันแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลนส์เทพที่ต้องรับเป็นสิบๆ จ๊อบกว่าจะซื้อได้สักอันหนึ่ง สรุปว่าถ้ารถโดนทุบ กล้องโดนขโมย ชีวิตนี้ของพี่เมตคงไม่เหลืออะไรอีกเลย
เดินยังไม่ทันถึงร้าน วินมอไซค์คันหนึ่งก็โฉบตัดหน้าชนิดว่าห่างจากตาปลาไปไม่กี่มิล ไอ้ตัวดีหน้าทะเล้นกระโดดผลุงลงจากรถ พร้อมยื่นแบงค์ยี่สิบให้สองใบ เมตตากอดอกยืนมองนักเขียนประจำกอง ที่สภาพตอนนี้ไม่เหลือเค้าคนในอาชีพแม้แต่น้อย
“ตัดผมใหม่เหรอ” สายตาที่มองผ่านกล้องอยู่เป็นนิจจับจ้องที่ผมสีน้ำตาลอ่อนดูแปลกตา
“อื้อ แนนนี่พาไปตัดมาเมื่อวาน เป็นไง เด๋อมะ” ร่างโปร่งในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาเดฟยืนขยี้หัวไปมา จริงๆ ไม่อยากตัดเลยเหอะ แต่กลัวแฟนโกรธ ชีวิตนี้มีแฟนจูงจมูกก็ต้องเดินตามกันไป
“ย้อมด้วย?”
“อื้อ”
“เอ่อ...ดูแปลกดี” คนปากหมาที่ดูเหมือนจะพูดน้อยกว่าปกติกล่าวแค่นั้น ก่อนจะเดินนำไปยังร้านอาหารใต้สไตล์โฟล์คซอง เจ้าของร้านเป็นคนคอน หน้าดุแต่ใจดี พอแกเห็นเมตตากับสิปป์ศิลป์ก็รีบให้เด็กจัดโต๊ะประจำให้อย่างรู้งาน
“หล่อขึ้นเป็นกองเลยนิ่คุณสิปป์” เด็กเสิร์ฟเอ่ยชม ส่วนหนึ่งก็พูดจากความรู้สึก อีกส่วนก็หวังทิปงามๆ ด้วยนิดหน่อย คนถูกชมยิ้มเขิน พลางยกมือปิดหูแบบทุกครั้งที่รู้สึกเก้ๆ กังๆ เมตตาเลยชิงโอกาสนั้นสั่งอาหารไปสามสี่อย่าง ก่อนจะเริ่มคุยงานตามที่นัดมา
“รู้หรือเปล่า ว่ากานต์กับแอนดรูว์เค้ายอมรับแล้วว่าเป็นแฟนกันน่ะ” สองคนที่ว่านี้คือดาราชายสุดฮอตของช่องน้อยสี กับนักร้องฮิพฮอพที่เพิ่งออกอัลบั้มเมื่อเดือนที่แล้ว
นักเขียนประจำกองดูดน้ำเป็ปซี่จนหมดแก้ว ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นคำถาม “รักโปรโมท?”
“เหอะ...ใครมันอยากจะโปรโมตกับผู้ชายด้วยกัน” เมตตาตอบพลางกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟให้เอาเป็ปซี่มาเพิ่ม
สิปป์ศิลป์ยักไหล่ แม้ในใจนึกจะตอบว่า มึงไงไอ้เมต โปรโมทกูประเคนความวายให้บก.ทุกวี่ทุกวัน “แล้วยังไงอ่ะ”
“พี่เอ้อยากให้เราดึงคู่นี้มาขึ้นปก แล้วทำเป็นสกู๊ปพิเศษ งานนี้ออกทริปอีกแล้วว่ะ” ออกทริปหมายถึงการไปถ่ายต่างจังหวัด จะว่าดีมันก็ดี ตรงได้ไปที่แปลกใหม่บ้าง แต่จริงๆ มันจะเหนื่อยกว่าเดิมหลายเท่า เพราะทุกอย่างต้องทำแข่งกับเวลา โดยใช้คนให้น้อยที่สุด เหมือนวิ่งผลัดสี่คูณร้อยก็ไม่ปาน
ไข่พะโล้พร้อมข้าวสวยร้อนๆ ถูกยกมาเป็นอันดับแรก สิปป์ศิลป์จัดการตักไข่ใส่จานตัวเอง หากไม่ลืมตักหมูชิ้นโตใส่จานคนตรงข้าม ก่อนจะร้องถามเรื่องที่สงสัย “แล้วเซลล์เกี่ยวไรวะ”
“พอดีรีสอร์ทเปิดใหม่ที่อัมพวาเค้าอยากลงทายอิน ก็เลย...”
“จะเอาดาราคู่เกย์ไปถ่ายที่นั่น?” ตากล้องดีดนิ้วเปาะ เป็นอันว่าคำตอบของสิปป์ศิลป์ถูกต้อง พอดีกับหมึกย่างขมิ้นควันหอมฉุยถูกลำเลียงมาเป็นเมนูถัดไป คราวนี้เมตตาจิ้มหนวดหมึกสีเหลืองนวลใส่จานของอีกฝ่ายบ้าง คนชอบหนวดหมึกยิ้มจนตาหยี หากคำพูดต่อมาทำเอาหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“แต่รีสอร์ทแม่งมีงบน้อย เค้าเลยขอให้ส่งทีมงานไปแค่สองคน รวมกับดารา ผู้จัดการ แล้วก็คอสตูม ทริปนี้แปดคนถ้วน”
“ฉิบหาย!” นักเขียนอุทานเสียงดังลั่น นรกจะมาเยือนก็คราวนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทีมงานสองคนที่ว่าก็คือเขากับเมตตา นอกจากที่เขาต้องเก็บข้อมูลแล้ว ยังต้องช่วยไอ้เมตถือไฟ เพราะมันไม่มีผู้ช่วยไปด้วย ไหนจะต้องเซตฉาก ประสานงาน บางทีอาจต้องแต่งหน้า ทำผม และอีกสารพัดที่ไม่อยากจินตนาการ ชีวิตของนักเขียนนิตยสารเกย์ช่างรันทดเหลือแสน พากูไปลงวงเวียนชีวิตทีเถอะ T___T
แม่สาวผิวสีเปล่งเสียงจากโทรศัพท์อีกครั้ง สิปป์เหลือบตามองหน้าจอ พอเห็นเป็น “บก.” ก็พยักพเยิดให้อีกคนรับแทน งอน! โทษฐานโยนงานหินมาให้ ถ้าออกทริปเสร็จ เตรียมจองโรงพยาบาลไว้ให้ไอ้สิปป์ได้เลย ซี้แหงแก๋
“ครับพี่เอ้... อ้าว เป็นสามีที่ดีไงพี่ แฟนผมเหนื่อยอยู่ครับ ฮ่าๆๆ อยู่ไหนเหรอ อยู่บน โอ๊ย! แม่งทำร้ายกูอ่ะ โทษๆ ครับพี่ แหม...เค้ารักกันหรอกถึงหยอกกันเล่น หึหึ อยู่ร้านคอนครับพี่ นี่ก็กำลังคุยกับเรื่องออกทริปนั่นแหละ ได้ครับ..ครับ สวัสดีครับ”
“เดี๋ยวพี่เอ้ก็จิ้นตายห่า” เจ้าของโทรศัพท์บ่นมุบมิบ ไม่ต้องนึกเลยว่าปลายสายจะวางโทรศัพท์ไปด้วยหน้าตาแบบไหน คงจะละเมอเพ้อถึงพี่เมตกับน้องสิปป์เป็นวรรคเป็นเวรแน่นอน
“ไอ้ ‘จิ้น’ นี่มันคืออะไรวะ มึงคุยกับพี่เอ้มากไปป่ะ มีศัพท์แปลกๆ อยู่เรื่อย” ถามเสร็จก็คว้ามือถือเครื่องเดิมมาไว้ที่ตัวเอง ก่อนจะกดเข้าเกมอย่างคุ้นเคย
“กูต้องสะสมคลังศัพท์ระดับพี่เอ้ไว้เยอะๆ เว้ย เดี๋ยวนี้กลุ่มคนอ่านไม่ใช่แค่เกย์แล้วนะมึง สาวๆ อย่างพี่เอ้นี่อ่านกับเพียบ”
“จริงดิ่?”
“ว่างๆ เข้าไปดูเฟสบุคของเพจเรามั่งไป สาววายแม่งยกขบวนมากดไลค์เป็นพัน” พูดไปแล้วก็อยากตบปากตัวเองที่ดันไปชวนคู่กรณีเข้าเพจ เดี๋ยวมันได้รู้กันพอดี ว่าส่วนหนึ่งที่สาวๆ มาไลค์น่ะเป็นเพราะ “บก.ขอคุย” ที่ท่านบก.(แต่ในนาม)สุดที่รัก บรรจงพิมพ์เมาท์มอยถึงนักเขียนและตากล้องประจำกอง ว่าแอบมีโมเมนต์น่ารักกุ๊กกิ๊กยังไงบ้าง ทำเอาสาววายตั้งแต่รุ่นเล็กยันอาม่าตามติดยิ่งกว่าคอลัมน์ประจำของนิตยสารเสียอีก แต่ก็เอาเถอะ มียอดไลค์ไปนำเสนอลูกค้า โฆษณาจะได้ขายได้ง่ายๆ นี่เป็นการเสียสละเพื่อบริษัทอย่างใหญ่หลวงเลยนะไอ้สิปป์เอ๊ย
“แล้วนี่งานที่จะคุยจบแล้วเหรอ” เจ้าของมือเรียวที่กำลังเติมข้าวเป็นจานที่สองร้องถาม รู้สึกหมั่นไส้ไอ้ตากล้องขี้เก็กตะหงิดๆ เล่นไปสิไอโฟนกูน่ะ เล่นเข้าไป ทำไมไม่ซื้อใช้เองละโว้ย!
“มึงไปเคลียร์ตารางมา ออกทริปสองวัน แล้วอย่าลืมนัดดาราล่ะ” ด้วยความที่เป็นหนังสือหัวเล็กๆ ลีบๆ พนักงานในออฟฟิศเลยมีน้อย คนหนึ่งรับหน้าที่หลายอย่าง อย่างเขาเองนอกจากเป็นนักเขียนประจำแล้วก็ต้องประสานงาน นัดคิวดารา ตามต้นฉบับนักเขียนฟรีแลนซ์ และอื่นๆ จิปาถะ จนบางทีก็อยากแยกร่างทำงานมันซะให้รู้แล้วรู้รอด
“อย่าลืมบอกแนนนี่ด้วยล่ะ ด้วยความหวังดีนะจ๊ะ สามีเป็นห่วง” เอ่อ...ขอบคุณสามีที่ช่วยเตือนถึงภรรยาของผม ถุย!! มันจะซับซ้อนไปมั้ย แต่ก็ต้องขอบคุณมันที่เตือนแหละนะ คราวที่แล้วไปเชียงใหม่สามวัน ลืมโทรบอกแฟนจ้า แฟนงอนไปเกือบอาทิตย์ มารู้เอาวันที่ 6 ว่าโดนงอน เห้อ...คนมันงานยุ่งจริงๆ นะให้ตายสิ
“อุบ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” อยู่ๆ ไอ้คนเล่นเกมก็ขำขนน้ำตาเล็ด ทำเอาไอ้สิปป์งงเป็นไก่ตาแตก
“อะไรวะแม่ง” ไอ้เมตที่หัวเราะจนตัวงอทำปากพะงาบๆ พลางชี้ที่หน้าจอมือถือ เจ้าของตัวจริงเลยคว้ามาดูเสียเองด้วยความสงสัย
Gayscale Magazine
ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
บก.ขอคุยมาแล้วจ้า.... วันนี้มามืดหน่อย แต่รับรองว่ามาพร้อมความฟินเต็มเปี่ยม ยังจำคุณนักเขียนกับตากล้องของเราได้มั้ยคะ ขอเท้าความหน่อยละกัน นักเขียน ส. กับ ตากล้อง ม. เค้าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนมหา’ลัยนู่นแน่ะ นับๆ นิ้วแล้วก็เกือบ 6 ปีแล้วล่ะค่ะ ด้วยพร้อมลิขิตทำให้ทั้งคนได้มาทำงานที่เดียวกัน ซึ่งก็คือนิตยสารเล่มนี้ คนนึงก็ผิวขาวตาโต อีกคนก็หล่อเข้มสไตล์เด็กแนว โฮะๆๆ ยิ่งเคยรู้จักกันมาก่อน ยิ่งทำงานด้วยกันง่าย เรียกว่าไปไหนไปกัน บางทีผู้ช่วยตากล้องจัดมุมยังไงก็ไม่โดนใจ คุณนักเขียนเค้าก็เดินเข้าไปช่วยจัด แบบนี้เรียกว่ารู้ใจกันก็คงไม่ผิดใช่มั้ยคะ >.< บก.แลเห็นรัศมีสีม่วงที่แวววาวเบาๆ เลยชอบแซวมัน เอ๊ย..เค้าสองคนบ่อยๆ อิตากล้องก็ช่างรับมุข ชอบแทนตัวเองว่าสามีอยู่เรื่อย อย่างล่าสุด บก.โทรไปหาคุณนักเขียน ปรากฏว่าคุณตากล้องเป็นคนรับค่า พร้อมมุขเซอร์วิสสาววายอย่างเราแบบเบาะๆ แต่ขอบอกว่าฟินกระจายยย ก็แบบ “อยู่บน อยู่ล่าง” อะไรแบบเนี้ย เป็นใครใครก็จิ้นถูกมั้ยคะ เอาล่ะค่ะ บก.ขอคุยเพียงเท่านี้ก่อน ก่อนจากกัน วันนี้เอาคอลัมน์ดีๆ อย่าง GAYCUMENTARY มาฝากกันด้วย รับรองอ่านสนุกค่ะ ก็ฝีมือคุณนักเขียนตาโตนี่คะ รับประกันความมันส์แน่นอน!! กดที่ลิงค์ด้านล่างได้เลยจ้า
“พี่เอ้เล่นกูอีกแล้วววว” คุณนักเขียนร้องครางอย่างอ่อนใจ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หมดกัน ชีวิตหนุ่มหล่อ
ทำนิตยสารเกย์ ก็ใช่ว่ากูจะเป็นเกย์นะโว้ยยยย!!.
TBC.
//ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่มาให้กำลังใจนิตยสารหัวใหม่นะคะ จะพยายามอัพอย่างต่อเนื่องค่ะ ^^
กราบบบบบ
-
แปลกใหม่ดีชอบ :mc4: :mc4: :mc4:
-
ฮาได้อีก บก.คนนี้โดนใจค่ะ
ว่าแต่เมตไหวเหรอ สิปป์ซกมกอะ :laugh:
-
I WANT TO SUBSCRIBE THIS MAGAZINE !!!
RIGHT NOWWWWW
+ duck
-
ชอบอ่า...น่าติดตามมากค่ะ
รอตอนต่อไปคร้า :L2:
-
อิจฉาพี่เอ้มาก เค้าแอบอยากเป็นบก.นิตยสารเกย์เหมือนกันอ่ะ เอร้ยย
สิปป์น่ารักดีจะดีกว่านี้ถ้าเป็นแฟนกับเมตตาจริงๆ เอาแฟนหญิงไปเก็บ
-
ขอร่วมงานกับสำนักพิมพ์นี้ด้วยได้มั้ยค้าเจ้เอ้
ขอจิ้นนักเขียนตากล้องคู่นี้ด้วยคน หุๆ
-
ฮา บก. ขอคุย 5555555555
สำนักพิมพ์อยู่ไหนหนิ จะตามไปส่อง ><
-
Page 02 : เป็นนักเขียนมันเหนื่อย(นะเฮ่ย!)
สิปป์ศิลป์กำลังหัวเสียกับหน้าที่ประสานงานที่อยากจะเขวี้ยง น.หนูตัวสุดท้ายทิ้งให้มันประสานงากันซะให้รู้แล้วรู้รอด ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้จัดการดาราถึงได้หยิ่งและเหวี่ยงประหนึ่งว่าเป็นซุปเปอร์สตาร์เสียเอง จะใครซะอีก ก็อีคุณนพ กะเทยควายเผือกผู้จัดการของคุณกานต์ ดาราช่อง 2 น่ะสิ ก็ถ้าแม่จะเล่นตัวแทนดาราขนาดนี้ เดี๋ยวกูเขียนบทนางเอกให้สักเรื่องดีมั้ย ดวก!
“เป็นไงไอ้สิปป์ นัดคุณกานต์ได้ยัง” พี่เอ้ที่แวะเอาขนมมาฝากน้องๆ ไถ่ถามความคืบหน้าของงาน ก่อนจะได้คำตอบเป็นหน้ายุ่งๆ ของคนถูกถามที่สะบัดไปมา
“ใจเย็นๆ ละกัน ใครๆ ก็รู้ว่าคุณนพแกเรื่องมาก” หยิ่ง โอ่ เยอะ เวอร์ บลาๆๆ ...บก. (แต่ในนาม) ได้แต่ปลอบใจและเห็นใจ แต่จะทำยังไงได้ ก็กระแสความรักของคู่เกย์คู่ใหม่ของวงการกำลังแรงขนาดนี้ ถ้าไม่จับมาลงเล่มต่อไป ก็เสียชื่อหนังสือเกย์หมดอ่าดิ่
“เฮ้ยมึง กูได้เบอร์แอนดรูว์มาละ โทรไปคุยได้เลย ไม่ต้องผ่านพีอาร์ค่าย” ตากล้องสุดเซอร์ยิ้มกริ่มพลางยื่นกระดาษโน้ตสีนีออนให้เพื่อนสนิท แต่คนที่คว้าไปกลับเป็นบก.ร่างทอมอวตาร
“ไม่ต้องเครียดนะจ๊ะที่รัก เค้าเป็นกำลังใจให้” สาววายตัวแม่จัดการอ่านโน้ตนั้นเสียงดังฟังชัด จนสิปป์ศิลป์ที่นั่งหน้าตายอยู่ถึงกลับทำตาเหลือก ก่อนจะคว้ากระดาษเจ้าปัญหามาดูกับตาตัวเอง
“พี่เอ้แม่ง...” ถอนหายใจหน่ายๆ กับพลังรักชาวสีม่วงที่บก.ส่งมอบให้ กระดาษในมือมีแค่ตัวเลขสิบตัว ที่เป็นเบอร์โทร.ของแอนดรูว์เท่านั้น เล่นซะกูตกใจ นึกว่าไอ้เมตมันเขียนมาจริงๆ
“เกิดผมเป็นเกย์ขึ้นมา พี่จะทำไงเนี่ย” คนโดนจิ้นถามลอยๆ อย่างไม่หวังคำตอบ
“พี่จะออกค่าสินสอดให้ไอ้เมตยกขันหมากไปขอแกนะ”
เหยด!!! เป็นสาววายใจปล้ำซะด้วย
หลังพี่เอ้ออกไป พนักงานออฟฟิศก็เข้าประจำคอกตัวเองอีกครั้ง นักเขียนสุดหล่อที่วันนี้สวมเชิ้ตลายสก็อตสีอ่อนรีดเรียบกริบ กับกางเกงสแล็คซ์พอดีตัว และไม่ลืมเซ็ตผมเพิ่มความหล่ออีก 30% นั่งอยู่สักพักก็ออกจากที่ทำงานไปอีกคน
เย็นวันนี้สิปป์ศิลป์มีนัดรีวิวร้านอาหารฝั่งธน ด้วยความที่อยู่ไกลอีกซีกของเมือง พ่อนักเขียนเลยโบกแท็กซี่จากออฟฟิศตั้งแต่สี่โมงครึ่ง กะว่านั่งชิลล์ๆ คงถึงร้านหกโมงพอดี แต่การจราจรในกรุงเทพฯ มักเอาแน่เอานอนไม่ได้ นี่ห้าโมงจะครึ่งแล้ว เขายังติดอยู่ระหว่างทางอยู่เลย ขณะหมดอาลัยตายอยากกับโชคชะตา แม่นักร้องสาวสุดเซ็กซี่ก็ขับขานบทเพลงผ่านสมาร์ทโฟนคู่ใจ คนโทรเข้ามาคือตากล้องที่น่าจะถึงร้านแล้ว
“มึงอยู่ไหนแล้ว” เมตตาเอ่ยทักนักเขียนประจำกองที่นัดกันเย็นนี้ พอดีช่วงบ่ายมีออกไปถ่ายงานอีเว้นท์กับพี่เป็ด เลยตกลงกับไอ้สิปป์ว่าจะไปเจอกันที่ร้านเลย
“ยังไม่ข้ามสะพานซังฮี้เลยว่ะ รถติดโคตร” ตากลมมองผ่านกระจกรถไปยังท้องฟ้าเบื้องบน เห็นเมฆสีดำทะมึนไล่หลังมาไกลๆ อย่าบอกนะว่ามึงจะตกอีกแล้ว? นี่มันจะเข้าหน้าหนาวแล้วนะโว้ย!
หลังคิดสะระตะอยู่เกือบสองวินาที เมตตาก็ตัดสินใจบอกถึงวิธีที่พ่อนักเขียนจะไปถึงร้านได้ทันในครึ่งชั่วโมง “มึงลงจากรถ แล้วไปยืนรออยู่หน้าร้านตัดผมซ้ายมือ เดี๋ยวกูไปรับ”
“ฮะ? มึงจะบ้าเรอะ! ถึงร้านแล้วก็รอที่ร้านไปเถอะ ขับน้องเต่ามานี่ รถมันจะติดเข้าไปใหญ่” สิปป์ศิลป์โวยวายใหญ่ อย่ามีสมองไว้แค่กั้นหู กูขอร้อง...
“กูกลับไปเปลี่ยนเอาไอ้สี่มา อีกอย่าง ตอนนี้เพิ่งข้ามสะพานซังฮี้มาหน่อยเดียว ไปรับคุณแฟนได้สบายมากครับ” พูดจบก็วางโทรศัพท์ไปทันที คนบนแท็กซี่โทรกลับไปกี่สายๆ มันก็ไม่รับ ไอ้ใจก็อยากจะไปถึงร้านให้ทัน แต่การจะลงจากแท็กซี่กลางคันแบบนี้ กลัวว่าพี่คนขับจะแดกหัวกูแทนข้าวเย็นน่ะสิครับ
ระหว่างการตัดสินใจว่าจะลงหรือไม่ลง อยู่ๆ ชายชุดดำบนมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบท์ก็จอดรถขนาบข้างแท็กซี่ ก่อนมือข้างขวาจะเอื้อมมาเคาะกระจกรถสองสามที เล่นเอาทั้งผู้โดยสารทั้งคนขับผวาเฮือกด้วยความตกใจ
เมตตาเปิดกระบังหน้าของหมวกกันน็อคขึ้น ให้คนด้านในรู้ว่ากูเป็นตากล้องของมึง ไม่ใช่พนักงานทวงหนี้ที่ไหน สิปป์ศิลป์เลยหลับหูหลับตาจ่ายเงินแท็กซี่แบบรีบๆ ก่อนจะเปิดประตูรถ แล้วกระโดดขึ้นพี่บิ๊กไบท์คันโตอย่างรวดเร็ว
“ใส่ด้วย” คนขับในชุดสีดำยื่นหมวกกันน็อคให้ รอจนคนซ้อนจัดการตัวเองเรียบร้อย เจ้าสี่สูบคู่ใจก็พุ่งทะยานลัดเลาะการจราจรที่ติดหนึบยิ่งกว่าตังเม สิปป์ศิลป์ก้มหน้าหมอบลงจนเกือบติดหลังคนขับ พร้อมสองมือที่เลื่อนไปเกาะเอวคนข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว และอีกไม่กี่นาทีต่อจากนั้น นักเขียนที่กลายสภาพเป็นสก๊อยชั่วคราวก็แทบจะซุกตัวสิงร่างตากล้องสุดแว๊นซ์ เมื่อเมฆครึ้มก้อนใหญ่ส่งหยาดฝนพร่างพรมพื้นโลก ทิ้งความหนาวเหน็บและเปียกชื้นไว้ให้ดูต่างหน้าเซตใหญ่
เมตตาอาศัยความที่เคยเป็นคนแถวนี้ พาสิปป์ศิลป์ลัดเข้าซอยเล็กซอยน้อยให้พอหลบฝนได้บ้าง สุดท้ายทั้งตากล้องและนักเขียนก็ถึงร้านที่นัดไว้ตรงเวลาพอดีเป๊ะ
“อื้อหือ...อย่างกะลูกหมาตกน้ำ” หนุ่มนักบิดมองลูกหมาที่ยืนสะบัดผมเนื้อตัวสั่นเทา เปียกมะลอกมะแลกขนาดนี้ เค้าจะให้เข้าไปในร้านมั้ยวะ ส่วนตัวเขาเองดีหน่อยที่มีเสื้อหนังคลุมอีกตัว สภาพเลยพอดูได้มากกว่าอีกคน
“กล้องยังปลอดภัยป่าววะมึง” พอได้ยินเสียงทัก เมตตาเลยละสายตาจากคนตรงหน้า แล้วเปิดกระเป๋าใบเขื่องที่สะพายอยู่ด้านหน้าออกดู ของภายในสมบูรณ์ดีเพราะเป้ที่ใช้กันน้ำได้ พอดีกับที่เห็นผ้าขนหนูตัวเองซุกอยู่ก้นกระเป๋า เลยโยนให้ไอ้ลูกหมาแล้วไล่มันไปเช็ดตัวที่ห้องน้ำของร้าน ส่วนตัวเองไปรับหน้าผู้จัดการร้านก่อนจะสายไปมากกว่านี้
สิปป์ศิลป์เดินเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าในมือ ความรู้สึกอันหลากหลายตีซ้อนกับภาพในอดีตที่ฟุ้งขึ้นมาเหมือนละอองฝน เดจาวูในคืนฟ้ารั่วเมื่อสี่ปีที่แล้วรีเพลย์ในหัวซ้ำๆ เหมือนเด็กที่เล่นไม่รู้เลิก พร้อมความหน่วงในอกด้านซ้ายจนแทบยืนไม่ไหว....
จะมีอะไรทั้งหวานและขมเท่า ‘ความทรงจำ’ อีกนะ
TBC.
//หน้านี้มาสั้นๆ แต่สัญญาว่าจะมาบ่อยๆ ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะจ๊ะ หน้าที่แล้วพี่เอ้ได้แฟนหนังสือเพิ่มอีกเพียบเลยวุ้ย หน้าต่อไปรอเปิดตัวพนักงานคนอื่นๆ ในทีมนะ :)
รักคนอ่าน
กราบบบบบบบ
-
โอ๊ะๆ เจ้าเดจาวูกับอะไร อย่าบอกนะว่าประสพการณ์วายๆที่ปกปิดบก.คนสวยไว้น่ะค!!!!อั่ยยะ!!!!
เลิศอ่ะ เรามันสาววาย อ่านเจอสาววายแล้วใจวันเด้ง ว้ายๆๆๆ เข้าใจฟิลมาก จิ้นกะคนใกล้ตัวมันแหล่มจริงไรจริง!
ปล.เข้าใจคุณตากล้องมากอ่ะ กล้องแม่มแพงจับใจ แต่ก็อยากได้!!!
ปล.2กราบคนแต่งตอบ แต่งต่อมาด้วยนะคะ :L1:
-
ความทรงจำอะไรยังไง มาต่อด่วนคร๊ะ
สนุกๆๆ ชอบๆๆๆ o13
-
เนื้อเรื่องน่ารัก & คุณตากล้องน่าจิ้นมากกก ... ขอเป็นแฟนคลับเฟจของบก.เอ้ด้วยคน :-[
-
ก๊อก! ก๊อก!
"เออ...ไม่ทราบว่าสมัครสมาชิกนิตยสาร GAYscale Magazine ได้ที่ไหนคะ?" :-[
แวะมาทักทายจ้า~ *กอดดดด* :กอด1:
ชอบพ่อนักเขียนตัวป่วนกับตากล้องจังเลย
อยากแอดเฟซบุ๊คนิตยสารไปร่วมจิ้นกับพี่บก.ด้วย (ฮา)
เห็นวรรคสุดท้าย แล้วกลัวจะมีดราม่า
เอาน่า...ทุกคนมีอดีต
แต่อย่าไปยึดติดกับมันมาก
ตอนนี้อนาคตเท่านั้นที่สำคัญ
...ใช่มั้ยจ๊ะน้องสิปป์? (โบกมือเรียกอยู่บนเส้นทางสีม่วงร่ำไร) :m13:
ขอติดตามเป็นแฟนคลับด้วยคน
อยากรู้จริง ๆ ว่าชีวิตนักเขียนนิตยสารเกย์มันจะวุ่น(วาย)ขนาดไหน :impress2:
(ว่าแล้วก็แอบยื่นใบสมัครตำแหน่งพิสูจน์อักษรให้บก.เอ้ไปเงียบ ๆ)
-
ขออดีต4ปีก่อนด้วยนะค๊ะ
ของเมตกับคุณแฟนจ๋าใช่ไหม
-
อ่านแล้วฟินนนนนนนนน :z1: :z1: :z1:
-
ความทรงจำในวันฝนตกอะไรกัน
เดี๋ยวแนนนี่ก็มาแหกอกเอาหรอกค่ะ(เกี่ยวเรอะ==)
คุณตากล้องนี่เหมือนจะดูแลดีใช้ได้เลยนะคะ สมกบที่เป็นคุณสามี(ในมโนของพี่เอ้)ฮ่าๆ
ว่าแต่ คิดจะเป็นจริงๆบ้างมั้้ยอ่ะคะ *O*
นิตยสารวางแผงเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ จะเก็บตังค์ไว้รอ ><
-
Page 03 : ผมรักคนยิ้มแป้น~
แม้ฝนจะตกหนักประหนึ่งฟ้ารั่ว แม้ความรู้สึกเก่าๆ จะถูกรื้อกระจัดกระจาย แต่งานก็ยังเป็นงาน เดอะ โชว์ มัสท์ โก ออน ฉันใด การรีวิวร้าน(กลางแจ้ง)ก็ยังต้องดำเนินไปฉันนั้น
“ทีหลังช่วยเลือกร้านแบบดูลมฟ้าอากาศบ้างนะมึง” พ่อนักเขียนที่เคารพ ช่วงพายุจะไป ลมจะมา แม่งเสือกนัดร้านแบบ roof top ดีแค่ไหนที่ฝนยอมขาดเม็ดให้บ้าง เหมือนรู้จังหวะว่าพวกกูดั้นด้นมาถึงนี่แล้วคงไม่อยากกลับไปมือเปล่า
คนโดนแซะยืนเท้าเอวบอกอารมณ์ว่าเริ่มยั๊วะเต็มที่ “ร้านมันลงเล่มเดือนหน้าเหอะ มึงยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเรากำลังทำงานในอนาคต!”
“เออๆๆ แต่เลือกแบบเพลย์เซฟ อินดอร์ก็ได้นี่หว่า” ตากล้องบ่นหงุงหงิงๆ ไม่กล้าพูดเสียงดัง เพราะเจอไอ้สิปป์โหมดของขึ้นเข้าไป พี่เมตเลยหงอยไปทันตาเห็น
สิปป์ศิลป์เลิกต่อล้อต่อเถียง เพราะรู้ว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ไม่ปกตินัก เหมือนเวลาแนนนี่ใกล้เป็นวันนั้นของเดือนยังไงชอบกล ขณะคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มือข้างที่ถือไฟแฟลชก็ถูกกุมโดยคุณช่างภาพ เล่นเอาผู้ช่วยตากล้อง(จำเป็น)ถึงกับสะดุ้งสุดตัว
“วันนี้เหม่อๆ นะ กูบอกให้เลื่อนไฟไปทางซ้ายยย” คนพูดลากเสียงยาวพร้อมกับฉุดมือของผู้ช่วยไปด้วย “นี่...ตรงนี้” พอได้ตำแหน่งเหมาะๆ คนสั่งก็ยิ้มตาหยีเหมือนเด็กเจอของถูกใจ เป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆ จากหนุ่มเซอร์ผู้พยายามตีหน้าเข้มอยู่เป็นนิจ
โป๊ก!
“โอ้ย! ไอ้บ้า เอาแฟลชตีหัวกูทำไม!” เด็กถือไฟคลำหัวป้อยๆ ไอ้เมต ไอ้โรคจิต ไอ้ซาดิสม์ ไอ้ไร้เหตุผล ไอ้คนเสพความเจ็บปวดของคนอื่น!
“มึงมองหน้ากูนานเป็นนาทีแล้วนะ กูสิต้องถามมึงว่ามึงเป็นอะไร” ตากล้องที่เพิ่งได้รับหลายฉายาถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะยกมือที่ถือไฟของอีกคนขึ้นไว้ในตำแหน่งเดิม
เมื่อถ่ายภาพอาหารจนครบ เมตตาก็แยกไปเก็บภาพบรรยากาศร้านต่อ ปล่อยให้นักเขียนอยู่คุยกับผู้จัดการร้านถึงรายละเอียดที่ต้องการเขียนลงหนังสือ ตากล้องไฟแรงเดินเข้าไปในโซนครัวเปิดของร้าน ด้วยความที่เพิ่งเปิดใหม่ อะไรๆ มันก็ดูใหม่ไปด้วย บางทีก็ใหม่จนเกินพอดี เหมือนห้องครัวร้านเฟอร์นิเจอร์ที่กระทะสะอาดแวววาว มีเคาน์เตอร์วางผักอย่างเรียบร้อย มองแล้วไม่รู้สึกถึงความมีชีวิตชีวา และพาลรู้สึกว่าอาหารไม่น่าอร่อยไปซะอย่างงั้น
“อันนี้อะไรอ่ะครับ” เมตถามถึงกล่องไม้โบราณขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อย ที่วางคู่กับแก้วใส่นามบัตรร้าน
พนักงานเสิร์ฟเดินมาดูใกล้ๆ ก่อนจะบอกว่า มันคือกล่องใส่แนพกิ้นเสี่ยงทาย เพราะด้านในกระดาษจะพิมพ์ลายไม่เหมือนกัน มีไว้สำหรับให้ลูกค้าหยิบคนละแผ่น หลังจากสั่งเช็คบิล
“ผมขอยืมสักห้าแผ่นได้มั้ยครับ”
แม้เครื่องครัวจะสะอาดเอี่ยม แต่ฝีมือพ่อครัวไม่ได้ใหม่ตามไปด้วย เมตตานึกด่าตัวเองในใจที่เคยคิดดูถูกรสชาติจากสายตาที่เห็น
“อันนี้อร่อย” ว่าพลางชี้ไปที่แซลมอนชิ้นพอเหมาะ ที่คลุกเคล้ากับสมนุไพรไทยรสจัดจ้าน
นักเขียนร่วมโต๊ะพยักหน้าหงึกๆ ว่าเห็นด้วย “อันนี้ด้วย”
อันนี้ที่สิปป์ว่า ก็คือปลากะพงสามรสกรอบนอกนุ่มใน ราดด้วยซอสมะขามเปียก ซอสซีฟู้ด และซอสเม็กซิกัน ซึ่งเซฟการันตีว่าเด็ดจริง เป็น Signature ตัวเป้งของร้าน ใครมาเป็นต้องสั่งทุกราย
นอกจากอาหารแล้ว ค็อกเทลสีสดก็น่าดึงดูดใจไม่แพ้กัน แต่น่าเสียดายที่เมตตาและสิปป์ศิลป์เป็นพวกไม่ดื่มทั้งคู่ สิปป์ศิลป์ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิด แต่จิบอึกสองอึกพอให้รู้รสถ้าเป็นเวลาทำงาน เพราะเกลียดการโก่งคออาเจียนตอนเช้า ส่วนเมตตาไม่ดื่มค็อกเทล เพราะเมาง่ายแบบนับหนึ่งไม่ถึงสิบ แต่กับเหล้าเบียร์ล่ะถึงไหนถึงกัน
งานวันนี้สำเร็จไปด้วยดี ตั้งแต่เริ่มถ่ายภาพจนถึงตอนนี้ ฝนก็ยังไม่ตกอีกเลย มีเพียงไอเย็นกับลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านดาดฟ้าของร้านเท่านั้น ขณะกำลังล่ำลาผู้จัดการร้าน เด็กเสิร์ฟด้านในก็ถือกล่องไม้โบราณออกมา
“เป็นของฝากเล็กๆ น้อยๆ จากทางร้านครับ” ผู้จัดการร้านแนะนำ พร้อมเปิดฝากล่องออก “เชิญคุณหยิบแนพกิ้นเสี่ยงทายครับ”
สิปป์ศิลป์เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมล้วงมือไปหยิบวัตถุในกล่องแต่โดยดี ผู้จัดการร้านหันกล่องมาทางตากล้องอีกคน แต่เมตตาปฏิเสธ พร้อมเหตุผลว่า “เมื่อกี๊ผมแตะมือเค้าตอนหยิบแล้วครับ แผ่นเดียวกันได้”
‘เค้า’ ที่เมตตาว่าถึงกับทำหน้าเหวอ ผู้จัดการร้านหัวเราะใหญ่ ก่อนจะคืนกล่องไม้ให้เด็กเสิร์ฟนำไปเก็บตามเดิม
เป็นเวลาสามทุ่มพอดีเมื่องานเสร็จสิ้น และเพราะร้านอยู่ลึกเข้ามาในซอย สิปป์ศิลป์จึงต้องติดรถพ่อตากล้องสุดเซอร์ออกไปที่ถนนใหญ่ ก่อนจะโบกแท็กซี่กลับที่พักตนเอง ขากลับรถไม่หนาแน่นเท่าตอนมา ฝนทิ้งช่วงไปแล้ว แต่ถนนยังปรากฏรอยชื้นไม่จาง
ขณะรอไฟแดง สิปป์ศิลป์ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เปิดดูแนพกิ้นแผ่นนั้น จึงจัดการค้นกระเป๋าแล้วหยิบกระดาษเสี่ยงทายออกมา
กระดาษทิชชู่เนื้อดีปรากฏลายอมยิ้มตาหยีๆ ชวนหมั่นไส้ เมื่อพาลนึกถึงใครบางคนที่ยิ้มเหมือนไอ้ตัวเหลืองในภาพ ข้อความข้างใต้บอกว่า ‘Lucky, Happy, smiley!” ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นลายมือขยุกขยิกแสนคุ้นเคย
‘ยิ้มหน่อยครับแฟน’
เชี่ยเมต! มึงเล่นกูแล้วไง!
TBC.
//สั้นตามสไตล์ - -" หน้าที่แล้วบอกว่าจะเปิดตัวทีมงานคนอื่นๆ ปรากฏว่าไอ่คนเขียนดูหน้าพลาด >.< มันหน้าต่อไปตะหาก แฮ่ :P
ที่ผ่านมา มีล็อคอินหน้าคุ้นๆ แว่บมาทักทายกันด้วย รู้สึกเป็นเกียรติและปลาบปลื้มอย่างมาก
(สารภาพว่าจำล็อคอินเพื่อนไม่ได้ จนเห็นว่าเป็นคนเขียนซีรีย์ฯ นี่แหละ ถึงรู้ เอิ๊กๆ)
ขอบคุณสำหรับทุกเมนต์เลยนะคะ รู้สึกมีกำลังใจในการเขียนจริงๆ
ด้วยรักอย่างแรง :)
//ขอนินทาส่วนตัวหน่อยเถอะ ตากล้องที่มาสัมภาษณ์วันนี้แม่งได้ลุคพี่เมตเบยยย แอร๊ยยยยย
-
ไม่อยากจะจิ้นแล้วเป็นแฟนกันจริงๆไปเลยสิบเมต
-
ถ้าจะหวานขนาดนี้ละก็
ทิ้งแนนนี่แล้วมาคบกันซะเลยสิคะ!!!โดนตบทีสองทีเอ๊ง!
อายแทนศิลป์เลย จะกล้าไปกินร้านนี้อีกรอบไหมคะ!!!
-
'เมื่อกี๊ผมแตะมือเค้าแล้ว'
ต๊ายยย ทำยังกะกรวดน้ำเลยนะย่ะคุณเมต
่ร่วมจิตร่วมใจกันดีจริงเชียว
อย่ามัวแต่สับขาหลอกชวนจิ้นให้เขวไปเขวมาอยู่เลย
ก็เป็นมันซะให้รู้แล้วรู้รอดกันจริง ๆ หมดเรื่องค่ะ เจ๊ขอ!
น้องสิปป์นี่ดูมีอดีตมืดมนซับซ้อนซ่อนเงื่อนเหลือเกิน
อย่าดราม่ามากนะ เค้าไม่อยากเสียน้ำตา :m15:
รอตัวละครปริศนาต่อไปอย่างใจจดจ่อ
ถ้าไม่ใช่สาววาย ก็ขอให้เป็นหนุ่มวายอีกคนหนึ่งเถอะ เพี้ยงง!!
*ฝากกอดคุณเพื่อนทิ้งท้ายแรง ๆ* :กอด1:
-
พี่เมตเล่นเอาขนลุกพรึ่บพั่บ(ด้วยความอิจฉา)เลยค่ะ
โหยยย แนพกิ้นแบบนี้มัน..มัน...ฮื้มมมม
ขอลาค่ะ หยอกกันเล่นรึว่าจริงจังคะแบบนี้
(แอบหวังให้จริงจัง ฮ่าๆ)
-
คู่นี้มันน่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆ ทำแบบนี้ไม่มีใจให้กันก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
พระเอกขอพี่เมตเท่านั้นนะค๊ะ ได้โปรด
-
แฟนทุกคำพูด หุๆเจ้เอ้ค่า สายขอรายงานว่าเขาหวานกันมว๊ากกกกกกกก
เชิญเจ้ป่าวประกาศให้คนทั่วไปรับรู้โล้ด
ปล.เรื่องนี้้น่ารักและมีสีสันมาก สำนวนภาษาลื่นอ่านแล้วไม่ติด
อารมณ์มันเลยเกิด
-
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
:z1: o13 o13 เป็นแฟนจริงๆกันไปเลยเถอะ
-
เลิกกับแฟนแล้วมาคบกันเถอะ >< :-[
-
Page 04 : มากันครบทีม (เบย)
Gayscale เป็นนิตยสารแจกฟรีเพียงเล่มเดียวในขณะนี้ ที่กล้ายืดอกประกาศกร้าวในจุดยืนของชาวรักร่วมเพศ ทว่าเนื้อหาภายในค่อนข้างเป็น unisex หญิงอ่านได้ ชายอ่านดี เกย์อ่านยิ่งฟินไปใหญ่ แม้หน้าปกจะเน้นก้ามปูดูวาบหวามไปบ้าง แต่ยืนยันว่าภายในไม่ต้องถึง 18+ ก็อ่านได้ชิลล์ๆ
สิ่งหนึ่งที่หลายคนคงสงสัย นั่นคือพนักงานภายในมันเป็นเกย์กันด้วยหรือเปล่า ถึงได้สรรค์สร้างข้อมูลได้แน่นเสมือนจริงเสียขนาดนี้ ...ขอบอกว่าไอ้สิปป์ไม่ตุ๊ดนะครับ! ยกมือสามานย์ เอ๊ย สาบานเลยก็ได้ แต่เหตุที่การเขียนมันไหลลื่น ก็เพราะใช้เค-วาย ถุย! เพราะมีเพื่อนเกย์ที่ปรึกษาน่ะสิ เป็นแก๊งเพื่อนตั้งแต่มัธยมที่เรียนชายล้วนมาด้วยกันนั่นแหละ แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ นี่จะเป็นหรือไม่เป็น ไอ้สิปป์ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน โดยเฉพาะ...
“โดนลูกค้าจับตูดอีกแล้ว อ๊ากกก” เซลส์นัมเบอร์ทรีชื่อน้องจีสกรีมลั่นออฟฟิศ แม้บุคลิกภายนอกจะดูเป็น “จีจี้” มากกว่าไอ้จี ทว่าจนบัดนี้ก็ยังไม่มีใครแน่ใจว่ามันเลือกสายไหนกันแน่ แต่ที่รู้ๆ บก.เอ้กระซิบบอกสิปป์ศิลป์มาว่า ลักษณาการแบบนี้มัน ‘เคะ’ ชัดๆ
แล้วเคะมันคืออะไรล่ะเว้ยเฮ่ย!
“บอกแล้วว่าอย่าใส่กางเกงรัดเป้า” เมตตาออกความเห็น โดยพุ่งประเด็นไปที่เดฟสีเข้ม
“ตูดปอดขนาดนี้ยังมีคนจับอีกเหรอวะ” เซลส์นัมเบอร์วันที่เปิดประตูเข้ามาพอดีเอ่ยแซว ทำเอาน้องจีอยากกรี๊ดอีกรอบ ไอ้พี่เปรต เอ๊ย ไอ้พี่เป็ด (ที่น่าจะสืบสายพันธุ์จากดัลเมเชี่ยน) ไม่กัดกูสักวันจะตายมั้ยฮะ
“แสดงว่าเฮียเป็ดก็แอบมองก้นน้องจีอยู่อ่าดิ่” พ่อนักเขียนสุดหล่อเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปแท็คมือกับตากล้อง ที่ขอเป็นพันธมิตรกันชั่วคราว เก็บเรื่องแนพกิ้นอมยิ้มไว้เคลียร์กันทีหลัง ตอนนี้การแกล้งคนสำคัญกว่า!
คนถูกกล่าวหาได้แต่กระฟัดกระเฟียดอยู่กับโต๊ะ “กูเกลียดพวกมึงสองผัวเมียจังโว้ยยยย”
นอกจากนักเขียน กราฟิก และตากล้องแล้ว ตำแหน่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ก็คือเซลส์ ถ้าไม่มีพวกเค้า หรือมีเซลส์แต่แม่งขายโฆษณาไม่ได้ นั่นเท่ากับว่าบริษัทจะขาดรายได้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะ Gayscale เป็น free copy ไอ้เรื่องยอดขายบนแผงน่ะลืมไปได้เลย
พี่เป็ดหรือคุณวิทยากรจัดการกองงานที่สุมอยู่บนโต๊ะได้ไม่ถึงสิบนาที ก็พบว่ามีไอ้ตาแป๋วๆ ของเซลส์นัมเบอร์ทรีมาวางแหมะอยู่ข้างๆ ไอ้จีนะไอ้จี กูขอซื้อได้มั้ย ไอ้สายตาลูกหมาขี้อ้อนเนี่ย รู้มั้ยว่ามันเสียสมาธิ!
“อะไร?” แสร้งทำเสียงเครียดกลบเกลื่อนจังหวะหัวใจที่ผิดปกติ พักนี้ชักจะเป็นบ่อย สงสัยต้องหาเวลาไปตรวจร่างกายบ้างละ
น้องจียิ้มแหยๆ ให้กับอดีตเทรนเนอร์ที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนร่วมงานเต็มตัว “ผมขอเรทแอดหน่อยดิ่พี่ ทำหายอีกแล้วง่ะ”
‘เรทแอด’ คืออัตราค่าโฆษณาในหน้ากระดาษที่เซลส์จะใช้เสนอลูกค้า ตั้งแต่ขนาด 1/4, 1/3, 1/2 ของหน้า ไปจนถึงหน้าเต็ม ปกหน้า ปกหลัง ด้วยวิธีการนำเสนอที่แตกต่างกันออกไปทั้ง แอด (advertising) ทายอิน (tie in) แอดโว (advertorial) นี่ยังไม่รวมราคาแบบ 1 เดือน, 3 เดือน, 6 เดือนที่แตกต่างกันนะ และความที่มันมากมายยิบย่อย เซลส์จึงต้องมีคัมภีร์ ‘เรทแอด’ ไว้คู่ชีพ ทำหายเมื่อไร ชะตาขาดทันที
คนชะตาใกล้ขาดกำลังลุ้นหมอต่อดวงชะตาที่ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียง(แง๊วๆ) ขอร้องเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายน้องจีเลยได้แต่ไสเก้าอี้กลับโต๊ะตัวเองเงียบๆ แล้วไล่หาเมล์ที่พี่เป็ดเคยส่งมาให้ตั้งแต่สมัยทำงานใหม่ๆ ซึ่งปะปนไปกับอีเมล์อื่นๆ จากพี่เป็ดอีกเกือบพันฉบับ เซลส์นัมเบอร์ทรีถอนหายใจเฮือก แล้วเปิดโฟลเดอร์งานของตัวเองเพื่อหาไฟล์ที่เคยมีอีกครั้ง
ขณะกำลังเพ่งสายตากับ pdf เกือบแปดแสนล้านไฟล์ เอกสารหน้าตาคุ้นเคยก็วางแหมะลงกับคีย์บอร์ด ก่อนคนส่งสารจะทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้กลับโต๊ะไปเงียบๆ กระดาษอุ่นๆ บ่งบอกให้รู้ว่าคงออกมาจากเครื่องปริ้นท์ไม่ถึงนาที
แต่ความอุ่นกลับแผ่ซ่านถึงหัวใจของคนได้รับไปทั้งวัน...
“มึงคิดเหมือนกูหรือเปล่าบีหนึ่ง” นักเขียนที่แอบสังเกตการณ์คู่เซลส์ตั้งแต่ต้นจนจบหันไปกระซิบกับตากล้องที่นั่งอยู่ข้างกัน
“กูก็คิดเหมือนมึงนะบีสอง”
“คิดว่าคู่นี่มีซัมติงรองใช่มั้ย”
“เปล่า...คิดว่า มึงจะไปเสือกเรื่องของเค้าทำไม!” พูดจบก็ผลักหัวไอ้บีสองไปซะสองที คนโดนแกล้งโวยลั่น คว้าของใกล้มือได้ก็ปาใส่อีกคนไม่ยั้ง
“โอ้ย! พอแล้วโว้ย! กูขี้เกียจเก็บ!” แขนยาวยกขึ้นป้องกันตัวเองพลางร้องบอกให้ไอ้นักเขียนเลิกอาละวาดซะที เพราะมาอีหรอบนี้ทีไร สุดท้ายก็กูนี่แหละที่ต้องตามเก็บทุกชิ้น!
“เชี่ยนี่...เล่นเป็นเด็ก” ถึงปากจะบ่น แต่มือก็คว้าเอาของบนพื้นขึ้นมาเรียงที่เดิม ทั้งยางลบ ดินสอ ปากกาไฮไลท์ โพสต์-อิท และ... เอ๊ะ?
“อะแฮ่มๆ” หนุ่มเซอร์แหมะก้นลงกับโต๊ะของเพื่อนร่วมงาน โดยไม่สนว่าเจ้าของโต๊ะจะตีหน้ายุ่งขนาดไหน มือหนึ่งดึงคางเรียวของไอ้คนหน้าเป็นตูดให้หันมา ส่วนอีกมือจับแนพกิ้นรูปอมยิ้มเจ้าปัญหาแปะไว้กับหน้าตัวเอง
“ยิ้ม..หน่อย...คับ..แฟนนน” มนุษย์อมยิ้มพูดเสียงยานคาง พร้อมกับจับคางคน (เหมือนจะ) งอนส่ายไปส่ายมา ตารีเล็กมองผ่านกระดาษบนหน้า เห็นลางๆ ว่าไอ้คุณสิปป์ศิลป์พยายามกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ
“อะ...อะไรของมึงเนี่ย ฮ่าๆ เล่นเป็นเด็กมากกว่ากูอีก ฮ่าๆๆ” สุดท้ายก็ต้องปล่อยขำอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อไอ้มนุษย์แนพกิ้นมีเอฟเฟคแลบลิ้นออกมาเป็นภาพสามมิติปนสยอง
เมตตายังแหย่อีกคนต่อไป โดยไม่สนว่าเสียงหัวเราะแทบขาดใจของคนดูจะดังกระทบโสตประสาทเพื่อนร่วมงานขนาดไหน แต่จริงๆ แล้วดูทุกคนก็ชินกับไอ้คู่ผัวเมีย (?) ปัญญาอ่อนนี่แล้วล่ะ ปล่อยให้มันเล่นกัน ก็เป็นสีสันของออฟฟิศดีนะ
“แอร๊ยยยยย!! พี่เมตกะน้องสิปป์ น่าร๊ากอ๊ะ”
เอ่อ... สีสันที่ว่า ดูท่าจะเป็น ‘สีม่วง’ สำหรับพี่เอ้สินะ T___T
…………. Gayscale Magazine………….
บ่ายวันจันทร์เป็นช่วง Meeting Time ของกองบก. วันนี้เจ้านายใหญ่สุด ผู้เป็นเจ้าของเงินทุนจะเข้ามาพบปะแฟนานุแฟนให้ได้หายคิดถึง หรืออีกนัยหนึ่งคือเตรียมเขียงมาเชือดคอลูกทีมเบาๆ
“พี่ยังเตรียมเช็คไม่เสร็จเลยอ่ะ ขึ้นไปกันก่อนเลยนะ” พี่พุด แอดมินของบริษัทบอกกับน้องๆ เป็นสัญญาณว่าให้ไปรับหน้านายกันก่อน ส่วนตัวเองเร่งคีย์ข้อมูลยิกๆ พร้อมเขียนเช็คเตรียมให้เจ้านายเซ็น เพราะเดี๋ยวแกจะบินไปอเมริกาสองอาทิตย์ แต่หนี้สินของบริษัทยังไม่ได้จ่ายเลย ...รีบๆ ทำให้แกเซ็นไว้ ก่อนจะโดนตัดน้ำตัดไฟกันทั้งกอง!
“คีย์ตารางนี้ใช่มั้ยพี่ เดี๋ยวผมช่วย” เมตตาเดินมาหาแอดมินที่หัวหมุนติ้วๆ ตั้งแต่เช้า เห็นแล้วก็สงสาร พี่พุดเป็นผู้ชายอายุ 30 ที่หน้าตาเดินตามอายุไม่ทัน ตอนเข้ามาใหม่ๆ เขาเกือบเรียกพี่พุดว่า ‘ไอ้พุด’ แล้ว เพราะนึกว่ารุ่นเดียวกัน
“ไม่เป็นไรๆ รีบขึ้นไปเถอะ พี่ทำได้” พุทธชาดบอกปฏิเสธรุ่นน้องอย่างเกรงใจ ยังไงงานนี้มันก็หน้าที่เขาเต็มๆ
“เซลส์ยังรายงานไม่จบหรอกพี่ ช่วยๆ กัน จะได้รีบขึ้นไปโดนเชือดเร็วๆ” ว่าจบก็คว้าเอกสารมากรอกข้อมูลลงโปรแกรมเอ็กเซลที่พี่พุดเปิดไว้ ส่วนแอดมินหน้าเด็กก็หันไปจัดการกับเช็คนับสิบใบที่ยังเขียนไม่เสร็จ
สิปป์ศิลป์นั่งเคาะดินสอในมือแบบเบื่อๆ ขณะฟังทีมเซลส์รายงานผลการทำงาน เดือนนี้มีโฆษณากี่ตัวที่จะลง คอนเฟิร์มแล้วกี่เจ้า ต้องใช้พื้นที่ทั้งหมดกี่หน้า นอกนั้นก็เป็นตัวเลขที่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเด็กสายภาษาไปมาเกือบสิบห้านาที
ขณะพี่ชิ เซลส์นัมเบอร์ทูกำลังจะเริ่มพูด นักเขียนประจำเล่มก็ยกมือเป็นเชิงขออนุญาตออกไปข้างนอก พี่เอสเจ้านายใหญ่พยักหน้าแบบไม่สนใจนัก ร่างโปร่งเลยพุ่งฉิวออกจากห้องประชุมโดยเร็ว จุดหมายคือที่ปลดทุกข์ซึ่งอยู่ชั้นล่าง ขณะฮัมเพลงลงบันไดเพลินๆ สายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นคนสองคนในห้องทำงานที่นั่งหัวชนกันจนน่าจะรวมร่างในไม่ช้า ภาพมุมสูงประหนึ่งเบิร์ดอายส์วิวเกือบทำให้ความเข้าใจบางอย่างคลาดเคลื่อนไปไกล แต่คนอย่างไอ้สิปป์ไม่ใช่นางเอกละคร ที่เห็นพระเอกปากชนแก้มตัวอิจฉาแล้วต้องวิ่งหนีน้ำตาอาบหน้า หึหึ
“จ๊ะเอ๋!” นางเอกละคร(ชั่วคราว)เปิดประตูผ่างแล้วตะโกนลั่น ทำเอาเพื่อนร่วมงานอีกสองคนสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“ไอ้ตัวป่วน ลงมาทำไมเนี่ย” เมตตายืนเท้าเอวทักผู้มาเยือนอย่างอ่อนใจ มึงลงมางี้ ที่ห้องประชุมก็เหลืออยู่ไม่กี่คนดิ่วะ เดี๋ยวก็พากันซวยหรอก
“เบื่อ...ขี้เกียจฟังเซลส์ ทำไรกันอ่ะ” ตอบอย่างไม่ยี่หระ ก่อนพาตัวเองมายืนแทรกระหว่างตากล้องกับแอดมินหน้าตาเฉย คนอาวุโสสุดยิ้มแหย ก่อนจะชูปึกกระดาษเช็คให้ดู พลางว่า
“เคลียร์เช็คอยู่เนี่ย ส่วนเมตมันมาช่วยพี่คีย์รายการบัญชี”
“เสร็จละ สั่งปรินท์เลยนะพี่” ผู้ช่วยจำเป็นบอกกับเจ้าของงาน พุทธชาดพยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาเจอตากลมแป๋วของพ่อนักเขียนที่จ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่ทันได้ถามอะไร ตากล้องสุดเซอร์ก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“ผมขึ้นไปก่อนนะพี่...ปะ” กวักมือเรียกเพื่อนสนิทให้ขึ้นไปพร้อมกัน ปล่อยมันไว้นี่มีหวังพี่พุดคงต้องเริ่มทำใหม่หมดแหงๆ
พุทธชาดมองรุ่นน้องสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงแกล้งกันจนขึ้นบันไดไปลับตา
นี่มันมิตรภาพระหว่างผู้ชาย...ใช่มั้ยวะ? พี่พุดเริ่มไม่มั่นใจ (เบยยย) -*-
TBC.
//กองบก.นิตยสารเกย์มันมากันครบทีมแล้วววว ขอทวนเด็กๆ ในทีมเพื่อความเข้าใจตรงกันอีกครั้ง
- พี่เอ้ : บก. (เหรอวะ)
- สิปป์ศิลป์ (ไอ้สิปป์) : นักเขียน
- เมตตา (พี่เมต) : ตากล้อง
- พุทธชาด (พี่พุด) : แอดมินและบัญชี
- พี่เก็ต : กราฟิก (หวังว่ายังไม่ลืมมัน)
- วิทยากร (พี่เป็ด) : เซลส์ No.1
- พี่ชิ : เซลส์ No.2 (ออกชื่อมาหนึ่งครั้งถ้วน)
- น้องจี : เซลส์ No.3
- พี่เอส : เจ้านายใหญ่มากกกก
ขอบคุณทุกคอมเมนต์จากใจเลยค่ะ เรื่องนี้อยากเขียน(เปิดโปง)การทำงานของกองบก.นิตยสารหัวเล็กๆ
เนื้อเรื่องบางตอนอาจดูอธิบายเยอะ ศัพท์นู่นนี่ก็เยอะ เลื่อนเมาส์ผ่านๆ ไปก็ได้นะจ๊ะ แต่ที่ลงรายละเอียด เพราะคิดว่าต้องมีคนส่วนหนึ่งอยากรู้แน่ๆ
ใครอยากทำงานเป็นกองบก. อ่านเรื่องนี้ดู รับรองเปลี่ยนใจ เอ๊ย! ติดใจ
พบกันตอนหน้า
#ไล่กอดคนอ่านเรียงตัว
บายยยย
-
อยากได้มาไว้ในครอบครองสักเล่ม มีแววว่าในทีมนิตยสารเล่มนี้ จะต้องมี something wrong กันหลายคู่แน่ๆเลย ^
-
:o12: แอบวิ่งหนี อย่ามากอดเค้านะ เค้ากลัว :laugh: :laugh: :laugh:
สนุก เค้าจิ้น แอร๊ยยยยยยย ติดตามอยู่นะตัววววววววว :jul3: :jul3: :jul3:
-
อืม คู่เซลล์ก็น่าจิ้นใช่น้อยเสียเมื่อไหร ตูดปอดๆกับตาลูกหมา กระตุกใจพี่เป็ดล่ะซี่~~~
-
"ยิ้มหน่อยครับแฟน"
คำนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า
อร๊ายยย!! :o8:
พี่เมตก็ช่างแหย่จริงเบย
แอบอยากรู้ว่าได้ค่าจ้างจากบก.มารึเปล่า
ถึงขยันปล่อยออร่ากันมาตลอด
ว่าแล้วว่าหนุ่มๆ ในกองบก.คนอื่น ๆ ก็ช่างน่าจิ้นดีแท้
บก.เอ้จ๋า จัดเรื่องเล่ามิตรภาพลูกผู้ชายคนอื่นในออฟฟิตอัพเฟตบุ๊คให้ฟังทีสิจ๊ะ :m13:
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีจังเลย กำลังอ่านสนุกๆเลย
มาต่อไวๆนะคะ คุณนักเขียน :L2:
-
เรื่องสนุกดีค่ะ
ขอฝากตัวเป็นแฟนผลงาน ตามอ่านต่อนะคะ :z2:
-
น่ารักมากไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนกันจริงๆ สักที
ส่วนคนอื่นๆ ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน รอตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้น่ะคร้า :กอด1:
ปล. แอบเห็นคุณ lykar ในกระทู้ซิงกูล่าร์ด้วยแอบจิ้นคู่ดูโอ้เหมือนกันใช่ป่าวค่ะ อิอิ :-[
-
สนุกค่ะ เรื่องน่ารักมากเลย ชอบแนวนี้อะ กุ๊กกิ๊กๆกันแบบไม่ได้ตั้งใจ :o8:
น่าลุ้นทั้งสองคู่เลย แต่มีแววว่าคู่รองน่าจะฟินก่อนคู่หลักนะ
-
ตอนนี้มากันครบทีม เหอๆ ดูท่าแต่ละคนคงแซบกันพอตัว 55+
ถ้าดูไม่ผิด คงมีลุ้น เป็ด-จี ใช่มั้ย 55+ :impress2: :impress2:
-
:-[ :-[ เหมือนจะหลายคู่นะ แต่ไม่เป็นไร จัดมาอย่าได้เสีย 55555 :laugh: :laugh:
-
ว้ายยยย เรื่องใหม่ เข้ามาเจิมค่า
นิตยสารนี่น่าไปทำจังเลยยยย แอร๊ยย :z1:
ว่าแต่พระเอกคือเมตใช่ป่าว หวังว่าจะไม่ใช่คนอื่นนะ อิอิ
ขอบคุณค่าา :pig4:
-
บริษัทนี้นี่เกิดมาเพื่อสาววายชัดๆ :m2:
-
ชอบกองนิยสารนี้ที่สุด รัก
ฟินจริงๆตากล้องกับนักเขียนเนี้ยมันจะหวานไปไหน :-[ :-[ :-[
-
ฮ่าๆๆๆ อ่านแล้วคนจะ(เรียน)ไปเป็นบรรณาธิการไม่ลาออกเหรอคะ
รู้ลึกรู้จริงอ่านเรื่องนี้ได้ซึ้งกันพอดี ฮ่าๆๆ
แต่ท่าทางน่าสนุกนะ ฮ่าๆๆ
มันดูมีซัมติงรองกันทุกคนอะ ฮ่าๆๆ
-
ฟินนนนนนนนนนจริงๆ :impress2:
Magazine นี้ กองบรรณาธิการนี้ เกิดมาเพื่อสาววายชัดๆ! o13 :L1:
เมตพูดหยอดสิปป์ได้น่ารักมากกกกกกกกกกอ่ะ! แอร๊ยยยยยยยย~ :-[
:pig4:
-
ชอบบบบ พี่สิป กับ พี่เมต 555 เขียนเหมือนเป็น. บ.ก. เลย 555
-
:laugh:
เริ้สสส
-
อ๋ายยยย พี่เมตตต
แนพกิ้นตามมาอีกตอน
เล่นกันซะน่ารักเชียว
รู้สึกว่าทีมหนังสือหัวนี้จะทุ่มเทให้กับงานกันอย่างมากมาย
ถึงขนาดลงทุนเป็นกรณีศึกษา(ให้กับ บ.ก.)เองเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ
ปล.พี่พุดคะ หนูก็เริ่มไม่มั่นใจเหมือนพี่(เบยยย) :laugh:
-
อร๊าย ยยยยยย เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ สบายๆเเต่หนุกโคตร!
เขาเเจกนิตยสารนี้ที่ไหนค่ะ อยากจะได้ซักเล่มจังเบย ๕๕๕+
อยากทำงานกับบริษัทเเบบนี้อ๊ะ ท่าจะฮา
เเละคงจะจิ้นได้หลายคู่ งุงิ :z2:
รอให้ศิลปเลิกกับเเนนี่ อุวะฮ่ะฮ่า~~
:กอด1:รักคุณคนเขียนน่อ มาเีขียนนต่อไว้ๆนะค่ะ
-
สนุกเว่อๆๆร์นะค้าาาา o13 น่ารักกันทั้งกองเลย
โดยเฉพาะพี่เอ้ 55555
แอบสงสัยว่าไอ้สิปป์กับพี่เมต
นี่ต้องมีความหลังอะไรแน่ๆๆๆ
-
สนุกดีค่ะ มาอ่านด้วยคน ว่าแต่ กอง บก. มีคนครบแล้วเหรอ ไม่รับเพิ่มบ้างเหรอคะ สนใจทำงานด้วยอ่ะ อิ อิ
-
กร๊ากกก
ตามเข้ามาอ่านด้วยคน
ฮาได้ใจจริงๆ แต่น่ารักอะ
-
ชอบบบบบบบบบ
สนุกมากค่ะ
ทุกคนดูมีบทบาททัดเทียมกัน ว่าแต่นอกจากคู่ผัวเมีย (แต่ในนาม) คู่นี้แล้ว :oo1:
จะมีคู่อื่นให้จิ้นกันมั๊ยคะเนี่ย :impress2:
-
เรื่องน่าติดตามครับ
ขอเข้ามาอ่านด้วยคน
-
เรื่องน่ารัก!!
อ่านแล้วอยากเป็น บก. 5555
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
Page 05 : สมาคมตึ่งโป๊ะแห่งประเทศไทย
“เชิญทีมคอนเทนต์ครับ”
สิปป์ศิลป์เหมือนจะได้ยินเสียง ‘ตึ่งตึง ผ่างงง!!’ เป็นซาวน์ประกอบ ขณะตนเองกดปุ่มหมุนเก้าอี้หันหน้ามาช้าๆ
นั่นมัน The voice!
“ตอนนี้ก็วางโครงเสร็จหมดแล้วล่ะเอส ร้านเริ้นอะไรก็ครบ นัดได้เรียบร้อย เด็กๆ กำลังทยอยไปถ่ายอยู่” พี่เอ้บก.เริ่มพูดก่อนคนแรก จริงๆ แล้วพี่เอ้กับพี่เอสเป็นพี่น้องกัน...ครับ เป็นพี่น้องแบบคลานตามกันมาติดๆ แต่ยังไงไม่รู้ ผู้หญิง(?)อย่างพี่เอ้ถึงมาเป็นลูกน้องน้องชายตัวเองซะได้
“ส่วนที่ยังไม่เรียบร้อยก็สกู๊ปสัมภาษณ์น่ะ ที่ฉันเคยบอกเธอว่าจะดึงเอาคู่เกย์ไปถ่ายแบบที่อัมพวา ทำเป็นทายอินไปในตัว” บก.อธิบายต่อ
“อ๋อ กานต์กับคนที่เคยเป็นนักร้องดราก้อนไฟฟ์?” พี่เอสขมวดคิ้ว
“นั่นมันแอนดี้!” พี่เอ้ตอบทันควัน
“อ้าว งั้นก็ผู้หญิงที่เคยคลิปโป๊หลุด ไหนบอกคู่เกย์?”
“นั่นมันแอนนา!”
“เอ๊อ...หรือผู้หญิงใส่แว่นที่ร้องเพลงเพราะๆ?”
“นั่นมันแอน ธิติมา!”
“อย่าบอกนะว่ากานต์มันเป็นคู่เกย์กะยาลดกรด?”
“นั่นมันแอนตาซิล!”
“แอนตาซิล ยาลดกรดและเคลือบแผลในกระเพาะ ท้องอืด จุกเสียดแน่น ใช้แอนตาซิล!” นายใหญ่ร่ายยาวไม่มีวรรคหายใจ
“โอ้ย! พอ! ไอ้เอส! เย็นนี้ฉันจะสั่งให้แม่งดให้อาหารแก!” บก.เอ้ทึ้งผมตัวเองอย่างปวดประสาท ฉันจะให้แม่ทำโทษแก โทษฐานเล่นมุขในที่ทำงาน!
เจ้านายใหญ่ทิ้งตัวพิงเก้าอี้ พลางพูดเสียงเครียด “จำได้หรอกว่าแอนดรูว์ (ยิ้มเท่มุมปาก)”
“ถูกแล้ว!!” คราวนี้ลูกน้องที่เหลือประสานเสียงอย่างมิได้นัดหมาย
สรุปแม่งเพี้ยนกันทั้งกอง...
กว่าจะประชุมเสร็จก็เล่นเอาหมดพลัง สิปป์ศิลป์เดินโงนเงนมาประจำคอกตัวเอง ก่อนจะไถลหัวซุกกับหมอนเน่าที่วางเทิร์นคีย์บอร์ดไว้ จนคนโต๊ะข้างๆ ต้องรีบจิกคอเสื้อมันขึ้นมา แล้วยกคีย์บอร์ดหนี ไม่งั้น ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูกอาจไหลครืดเต็มหน้าจอ
“ขอบจาย” งึมงำอยู่กับหมอนพลางคว้าผ้าห่มผืนเล็กมาคลุมหัว เป็นอันว่าช่วงเวลานอนตอนเย็นของเด็กชายสิปป์ศิลป์เริ่มต้นขึ้นแล้ว
“ไอ้นี่นิ่” เมตตาเท้าเอวมองคนหลับแล้วก็นึกขำ คนบ้าอะไรชอบง่วงตอนบ่ายสาม อยากรู้ว่าตอนเด็กๆ มึงเรียนผ่านมาได้ไง ดีนะตอนมหา’ลัยมีเพื่อนดีอย่างกู คอยสับขาหลอกอาจารย์ได้แบบเนียนๆ และโชคดีแค่ไหนที่ตอนทำงานก็ย๊างมีกูที่คอยแก้ตัวให้ เวลาพี่เอ้หรือเจ้านายผ่านมาเห็น
“สงสัยต้องดูแลไอ้สิปป์ไปทั้งชีวิตแล้วมั้งมึง” ไอ้พี่เป็ดแซวคนที่กำลังจัดผ้าห่มสีหม่นให้คลุมถึงแก้มคนหลับ เมตตายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก็ทำมาตลอด จะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือตลอดไปมันก็เหมือนกันนั่นแหละ
...ก็เพื่อนทั้งคนนี่
…………. Gayscale Magazine………….
หลังเลิกงานสิปป์ศิลป์มีนัดกับแนนนี่ที่ห้างแถวๆ ออฟฟิศ ใจจริงก็อยากจะพุ่งตัวกลับไปซุกหัวนอนอยู่กับห้อง แต่สองสามวันนี้ไม่ได้ทำตัวเป็นแฟนที่ดีเท่าไร โทรหาคุยกันคำสองคำก็วาง แถมบางคืนชิ่งหลับไปก่อนก็มี พอเธออ้อนไปกินไอติม เลยต้องตกปากรับคำแต่โดยดี
“ม็อคค่าอัลมอนต์”
“ช็อคโกแลตบราวนี่”
“โยเก็นเบอร์รี่”
“สตอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก”
“วานิลลา...ครบ!”
สงครามรสไอศกรีมเริ่มต้นและจบลงอย่างรวดเร็ว จริงๆ แล้วไม่ต้องกางเมนูก็ได้นะ ถ้าจะจำแม่นเหมือนชื่อวงตระกูลขนาดนี้ - -“
“เหนื่อยมาก อีพี่บัญชีบริษัทแม่งยึกยัก แนนทำเรื่องเบิกไปตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน วันนี้อยู่ๆ มาบอกว่าเรื่องเบิกไม่ผ่านนะคะ....” ขณะฟังผู้หญิงตรงหน้าเม้าท์มอย ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืดๆ
‘หนีแฟนมากับกิ๊ก คืนนี้จะโดนลงโทษ’ ข้อความจากไอ้ตากล้องประจำออฟฟิศทำเอาเจ้าของมือถือหันซ้ายหันขวาเลิกลั่ก...มึงเลี้ยงกุมารทองป่ะเนี่ย!
“อ้าว พี่เมตนี่” แนนนี่ชี้นิ้วไปที่ประตูทางเข้า เห็นเมตตายืนยิ้มเผล่อยู่กับพี่เอ้บก. สิปป์เลยโบกมือให้เป็นเชิงว่าให้เดินเข้ามาหา และทันได้เห็นว่าแอนดรอยด์จอ 4.3 นิ้วของใครบางคนอยู่ในมือของผู้หญิงข้างตัว
อืม...กุมารทองมึงนี่เป็นสาววายด้วยนะไอ้เมต
“พวกพี่มาขัดจังหวะหรือเปล่าจ๊ะ” บก.เอ้ส่งยิ้มหวานให้แฟนสาวของนักเขียนในปกครอง ส่วนแฟนหนุ่มของมัน(?)ก็จัดการพาตัวเองไปนั่งประกบข้างเรียบร้อย
“หูย...ไม่เป็นไรค่ะพี่ หลายคนหนุกดีๆ สั่งไอติมเพิ่มมั้ย น้องๆ...” แนนนี่โบกมือเรียกเด็กเสิร์ฟเสร็จสรรพ ผู้อาวุโสสุดเลยต้องสั่งไปแบบไม่ให้เสียน้ำใจคนเรียก ขณะที่ตากล้องทำหน้าเหมือนเห็นยาขม ก็ไอ้ขนมพพรรค์นี่น่ะถูกกันที่ไหน
“กาแฟร้อนแก้วนึงครับ” เมื่อเห็นเพื่อนสนิทยังเงียบ สิปป์ศิลป์เลยจัดการสั่งเมนูที่คนเกลียดไอติมกินเป็นประจำถ้ามีเหตุต้องมาร้านแบบนี้
ท็อปเลสไฟฟ์มาถึงก่อน สิปป์ศิลป์จัดการช็อคโกแลตบราวนี่เป็นคำแรก “แล้วไมมาพร้อมกันอ่ะ” พยักหน้าไปทางบก.และตากล้อง
“อยู่ๆ พี่เอ้ก็อยากกินฮะจิบัง แล้วเหลือกูคนเดียวในออฟฟิศอ่าดิ่”
“แหมไอ้เมต จ้างให้มากินข้าวด้วยกันแค่เนี้ย ทำเป็นบ่น” บก.ผมสั้นกุดทำปากขมุบขมิบแบบไม่สบอารมณ์ โดยพยายามปิดบังความลับที่ว่า จริงๆ แล้วแอบมาสะกดรอยตามไอ้นักเขียนต่างหาก หุหุ
“พี่เอ้น่าจะโทรหาสิปป์ จะได้มาพร้อมกัน” แนนนี่เอ่ยกับจอมแผนการอย่างจริงใจ
“พี่ไม่รู้ว่าไอ้สิปป์มันจะมา...” ซะเมื่อไร ฮิฮิ คริคริ จุ๊บุจุ๊บุ
บานาน่าสปลิทและกาแฟร้อนที่ยกมาเสิร์ฟทำให้การสนทนาหยุดพักชั่วคราว พี่เอ้หันไปสนใจไอติมกล้วยของตัวเอง และไม่ลืมพิธีกรรมสำคัญของมื้ออาหาร นั่นคือการถ่ายรูปรัวยาวๆ เหมือนเสียงบูชาเทพเจ้าแห่งอินสตาแกรม
“ชิดหน่อยๆ” ถ่ายของกินแล้วก็ต้องถ่ายคนด้วย บก.แสนเจ้าเล่ห์ทำมือเป็นสัญลักษณ์ให้ผู้ชายสองคนในโต๊ะขยับเข้าหากัน “เอาหัวมาชิดๆ กันด้วย มันล้นกล้อง”
ลูกน้องที่กำลังร่วมบูชาเทพฯ จำต้องจิกยิ้มใส่กล้อง ขณะที่เข่าแทบจะเกยหัวกันแล้ว กูเมื่อยมากครับพี่เอ้ จะรัวกล้องไปไหน!
“ถ่ายสี่คนนะ” ว่าเสร็จก็เปลี่ยนโหมดเป็นกล้องหน้า สมาชิกที่เหลือเลยพยายามหามุมให้ตัวเองเข้ากล้องได้มากที่สุด กว่าจะเรียบร้อย กาแฟของเมตตาก็เย็นจนไม่ต้องเป่าพอดี
จากนั้นก็กินกันไปคุยกันไปจนร้านเกือบปิด แม้แนนนี่จะไม่ค่อยคุ้นกับพี่เอ้ แต่นิสัยความห้าวที่สูสีกัน ทำให้รับส่งมุขได้ไม่มีพลาด ส่วนเมตตาก็เป็นฝ่ายนั่งฟังและหัวเราะมากกว่า นานๆ จะมีประโยคเด็ดเรียกเสียงฮือฮาสักที และคนสุดท้ายนี่คงไม่ต้องอธิบาย เพราะมันตั้งตัวเป็นประธานสมาคมตึ่งโป๊ะแห่งประเทศไทย โดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากใครเลยสักคน
“ปีก่อนครับ” ท่านประธานเริ่มมุขใหม่ หลังจากมุขที่ผ่านมาไม่มีใครขำ
“ทำไมครับ” พี่เอ้ทำหน้าที่ลูกคู่เตรียมรับมุขต่อไป
“ผมเคยบอกแนนนี่ว่า อยากเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ เพื่อที่เราจะรักกันด้วยเนื้อแท้ ” ไอ้สิปป์ทำเสียงหล่อ หน้าตาเพ้อฝัน
“อื้อหือ...ตามหารักที่บริสุทธิ์!” พี่เอ้ตบเข่าฉาด
“พอแนนนี่จัดให้เท่านั้นแหละ ผมงี้ร้องเลย” ประธานสมาคมฯ ยกมือปิดหน้า
“ซาบซึ้งกับความน่ารักเป็นธรรมชาติ เราเลือกคนไม่ผิดแล้ว” บก.มือตบ(มุข)คว้าตัวแนนนี่มาเขย่าไปมา
“ปลวก! แม่งโนเมคอัพ สิวเขรอะ คิ้วแหว่ง ตาตี่ อินี่ใครวะ!”
“กร๊ากกกกกก! ไอ้สิปป์ มึงเผาแฟนมึง ไอ้เลววว” เมตตาปล่อยขำจนน้ำหูน้ำตาไหล ในขณะที่แนนนี่บอกว่า “หนูพลาดไปแล้ว ฮือๆ” และพี่เอ้ถึงกับพึมพำว่า “อ่า...เมคอัพ อีส เมจิก”
“ตั้งแต่วันนั้นหนูไม่กล้าหน้าเปลือยมาเจอมันเลยนะ” สาวน้อยเล่าไปขำไป นึกใจว่า...กูก็ช่างกล้า T___T
สมาคมฯ จำเป็นต้องสลายตัว เมื่อพนักงานร้านพร้อมใจกันส่งสายตาพิฆาต กองบก.เดินมาส่งแนนนี่ที่ลานจอดรถ ก่อนจะย้ายทีมไปที่น้องเต่าของเมตตา บ้านพี่เอ้อยู่เส้นเดียวกับตากล้องพอดี เมตตาเลยจะแวะไปส่ง ส่วนคุณนักเขียนขออาศัยไปลงป้ายรถเมล์เท่านั้น
สิปป์ศิลป์กลับมาถึงที่พักอย่างอารมณ์ดี การมีคนที่รักอยู่รอบตัวนี่มันวิเศษจริงๆ หลังเปิดคอมเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตได้ไม่ถึงนาที แนนนี่ก็สไกป์เข้ามาอย่างรู้จังหวะ ทว่ายังไม่ทันกดรับ เสียงโทรศัพท์ก็แผดร้อง พร้อมหน้าจอที่โชว์ชื่อ ‘เมตตา’
บางทีพวกแม่งก็ไม่ต้องรายล้อมกูมากก็ได้ครับ...
นั่นก็แฟน นี่ก็เพื่อน กูทำตัวไม่ถูกเว้ย!
TBC.
//เฮ่ย คอมเมนต์ตอนที่แล้วมากันล้นหลาม ปลาบปลื้มมากกกก กราบ กราบ กราบ
ไม่รู้จะตอบแทนทุกคนยังไง นอกจากพยายามอัพอย่างต่อเนื่องนะคะ
หน้านี้โคตรไร้สาระเลย ฮ่าๆๆ ให้พวกมันมาเล่นมุขกันซะเฉยๆ งานการไม่ทำนิ่
อ้อ...พอรู้จักแนนนี่แล้ว รู้สึกยังไงกันบ้างคะ
แค่อยากจะบอกว่า ชะนีในฟิควาย ก็ไม่ได้ร้ายเสมอไปนะ
*ปิดปากหัวเราะ*
เอาน่า...มาลุ้นกันต่อ o13
เจอกันหน้าต่อไปค่า บะบายยยย
**ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ตอบคำถามของคุณ Benesmee สักเล็กน้อย
เราไม่ได้แอบเป็นแฟนคลับของดูโอ้ค่ะ แต่เราเป็นอย่างโจ่งแจ้ง และชักชวนคนรอบข้างให้ร่วมฟินไปพร้อมๆ กัน แอร๊ยยยย >.<
ปล. พรุ่งนี้ว่าจะไปรับขวัญหลานเอามานอนกอด งืดดดดด**
-
โฮะๆ
สมาคมนี้น่าอยู่จริงเชียว
อยากไปทำงานด้วยอะ กร๊ากกก
-
กรี๊ดกร๊าดกับกองนี้จริงๆ ฮาได้ใจ นี่คืออาชีพเสริมใช่ไหม อาชีพหลักจริงๆคือเล่นตลกสินะ :laugh:
ปล. ทำไมกดโหวตไม่ได้เลยคะ?! อยากบวกเป็ดมันก็ error อยู่นั่นแหละ! :serius2:
-
(พี่ยิ้มมุมปาก) กรี๊ดดดดดดดด :m3:
ฮ่าๆ
ตอนแรกนึกว่าพี่เอสจะเป็นคนเคร่งขรึมแบบที่มีความแตกต่างบ้าง
แต่...เปล่าเลย
อยากรู้ว่าที่นี่เขารับพนักงานยังไง
แบบว่า ถ้าทำให้คนสัมภาษณ์หัวเราะไม่ได้ภายในหนึ่งนาทีก็ไม่ผ่าน อย่างนี้รึเปล่าคะ
ฮากันทั้งกอง :m20:
-
สวยไปก็ไม่จริง จริงไปก็ไม่สวย นะคะ แนนนี่
o18
-
อ่า... สนุกดีอ่ะ
นั่งรอตอนต่อไปนะ
ชอบพี่เอ้อ่ะ จิ้นตลอดเวลาดี
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แปะไว้มาอ่านทีหลัง
-
ชอบหนังสือหัวนี้จังเลย
มึนแอนด์เกรียนกันทั้งกองบอกอ
มาต่ออีกเร็ว ๆ นะคะ ^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากครับ เนื้อเรื่องชวนให้ติดตาม
-
:m20: ชอบๆอ่ะ พี่เอ้มากมาย ขอเข้าไปเป็นสมาชิกสมาคมด้วยคน
รอตอนต่อไปจ้า
-
ฮามากกกกกกกกก อ่านเพลินมากกกกกกก
ชอบมากกกกกกกก
ขอบคุณนะคะที่ทำให้รู้ว่า ความเกรียนมันสิงคนแบบไม่เลือกเพศจริงๆ ค่ะ กร๊ากกกกกกก :m20:
อ่านแล้วก็อยากทำงานในออฟฟิศที่มีบรรยากาศแบบนี้จัง จะไปกระแซะพี่เมตทุกวันเลย ผู้ชายอะไร น่ารัก อบอุ่น ตลก และเอาใจใส่คนอื่นได้แบบนี้ (เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เพราะพี่สิปป์เขาไม่ใช่คนอื่นนี่เนอะ 5555) :z1:
ติดตามค่ะ :bye2:
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ ฮาทั้งกองจริงๆ :pigha2:
-
หัวเราะลั่นห้อง
ขอบคุณที่ทำให้ได้หัวเราะดังๆยามเช้าค่ะ
ชอบบรรยากาศเพื่อนหยอกกันประมาณนี้มาก
นานๆจะได้เจอแฟนผู้หญิงไม่ง้องแง้งเกินงาม แนนนี่หน้าเปลือย น่ารักค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ o13
-
นั่นนะสิค๊ะ น้องแนนนี่เธอน่ารักเหมือนกัน ถึงจะน้องกว่าพี่เมตก็เหอะ แล้วอย่างนี้พี่เมต น้องสิปป์มันจะเป็นไปได้ไงเนี้ย
พี่เอ้ช่วยด้วยค่ะ.......... :3123:
-
ชอบ :กอด1:
-
อ่านแล้วอิน
จิ้นอย่างมีความสุข
แนนนี่น่ารักกว่าที่คิด(เอาหละสิ)
..ตากล้องแอบดูแลนักเขียนมานานแล้วแบบเนี้ย...มันต้องหวังอะไรบ้างแหละ
.......อ่านเรื่องนี้แล้วฟินอ่า......
-
กองนี้พากันมึน พากันรั่ว 5555555555
-
เพื่อนกับแฟน แทนกันไม่ได้ กรั่กๆ
น่ารักเนอะ แก้งค์นี้ อยากเป็น บก. บ้าง ไรบ้าง 555
รออ่านต่อจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ
-
กองนี้รับพนักงานเพิ่มมั๊ยคะ
อยากไปอยู่ด้วยอ่า :impress2:
คงมีความสุขทู้กวันเลย 5555
-
YEAH
YEAH
YEAH
+ DUCK
-
สามี โทรมาพร้อมภรรยา ฮ่าๆๆๆๆ
เอนะเจ้เอ้สุดๆๆ แล้วสิปป์คะ ถ้าจะเผาแฟนน้ำตาร่วงขนาดนี้ โหดมากก
ชอบเรื่องนี้อะ ^^
-
น้องสิปป์นี่เนื้อกระเทียมจริงเชียว
เฮ้ย! เขาเรียกว่า เนื้อหอม!
ตึงโป๊ะ!!
แหนะ...มันยังอุตส่าห์เล่นไปกับเขา
แสดงว่ามีสิทธิเข้าทำงานกองบก.นี่ได้เพราะเกรียนเหมือนกัน (ฮา)
เจ๊จัดสปีชีย์ของน้องสิปป์ไม่ถูกเลย
เป็นได้ทั้งสามีและภรรยาในตัวคนเดียวกัน
แหม....มีความสามารถนะเรา
อยากอ่านตอนน้องไปทริปเขียนงานจุงเบย
เนื้อหอมแบบนี้สงสัยมีป่วนกันน่าดู
ไอ้เมตดูแลน้องสิปป์เขาดี ๆ ล่ะ
อย่าให้น้องเขาช้ำรักอีกนะ
เข้าใจ๋? o18
-
ตัวละครแต่ละตัวชื่ออย่างเท่ห์
อ่านๆไปแล้วฟินไม่รู้ทำไมเหมือนกัน :laugh:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย ขอเป็นแนวร่วมกับพี่เอ้อีกคนได้ไหมคะ !
อ่านแล้วหลงรักบรรยากาศกับตัวละครในเรื่องเลยค่ะ เขียนได้น่าอ่านมาก อ่านเพลินเชียวค่ะ ~
ชอบใจหลาย ๆ โมเม้นท์ของเจ้าสิปป์กับพี่เมตจัง โดยเฉพาะตอนที่พี่เมตเรียกสิปป์ว่าคุณแฟนเนี่ย >//< น่ารักไปไหม
เชื่อว่า ก่อนหน้านี้ สองคนนี้ต้องมีความหลังซัมธิงรองอะไรกันมาก่อนแน่ ๆ เลย
คนอ่านอย่างเราอยากรู้จังค่ะ ไม่รู้ว่าคุณคนเขียนจะมาเฉลยเมื่อไหร่
แต่เอาเป็นว่า เราจะตั้งตารอนะคะ ^^
คุณคนเขียนสู้ ๆ ~~
ปล. ช่วยบอกชื่อแฟนเพจของแมกกาซีนหน่อยค่ะ เราอยากตามไปกดไลค์ให้พี่เอ้ 5555555
ปล. (อีกที) พี่เอสหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก *สเป็ค* ( ได้ข่าวว่าโผล่มาแค่ประมาณสี่ห้าบรรทัด )
-
มาตามอ่านด้วยคน
เอาข้อมูลเชิงลึกมาอีกก็ดีค่ะ อยากรู้ว่างานพวกนี้ทำอะไรมั่ง
ขอลิ้งค์แฟนเพจเกย์สเกลหน่อยนะ จะตามไปกดเพื่อความฟิน
-
รู้จักกับแนนนี่แล้วรู้สึกว่าอยากให้เธอช่างโชคร้ายที่มาเป็นแฟนตาสิปป์
คนอย่างตาตาสิปป์ต้องเมตเท่านั้นที่คู่ควร :o8: :o8:
-
เพิ่งตามทัน โอ๊ยยยสนุกมากกกกก
ชอบเรื่องแนวนี้ 555 :m24:
-
กองนี้ฮาจริงๆ 555555555555555555555
-
เงิบตัวออกมาบอกทุกคนว่า
เมื่อวานประชุมกะ "พี่เอส" ในชีวิตจริง... 3 ชั่วโมง!! ย้ำ สาม ชั่ว โมง
เชี่ยยยยยย แทบจะแทรกระหว่างร่องโต๊ะกลับห้อง
มันอ่อนเปลี้ยฝุดๆ คุยกันยาวไปถึงห้าเล่มข้างหน้า *นี่กะไม่ให้ตรูลาออกเลยใช่มั้ยยย*
ทั้งหมดทั้งมวล เพื่อจะเอามา "อ้าง" เป็นเหตุผลในการไม่ได้อัพ
ส่วนวันนี้ แฮ่ม.... นอนดูดีวีดีคอนเสิร์ตดูโอ้ เพิ่งจะลุกขึ้นมาใช้ชีวิตประจำวัน
ถ้าคืนนี้ไม่มีอะไรผิดพลาด จะเอามาอัพนะคะ
:impress2: :impress2:
-
พึ่งได้อ่านค่ะ สนุกมาก
ช่างเรียลและฟินจริง ๆ
-
น่ารักดีคะ
-
นิตยสารเล่มนี้หาได้ที่ไหน จะรีบไปสอยอย่างด่วนเลยค่า 55555555555
แนนนี่น่ารักนะ แต่ตอนนี้ใจเทให้พี่เมตไปหมดละ คนอะไรรรรรรรรร๊ น่ารักจริงๆ :-[
-
ชอบอะะ >< o13
พี่สิปป์นี่ฮอตจริงอะไรจริงมาก :laugh:
ทั้งภรรยา ทั้งสามี
แอบชอบแนนนี่เบาๆ =3=
ยิ่งเธอแสนดี มันก็ยิ่งลำบากจายยยยยย ย :z3:
รอตอนต่อไปฮ้าบบบ :pig4:
-
พาไปหน่อยได้ไหม สมาคมนี้ 55
-
เราอยากทำงานที่นี่อ่ะ
แอร๊ยส์ส์ ฟินฉุด ๆ :m1:
-
ชอบอะ น่ารัก
คุณตากล้องมันไม่แค่เซอร์วิสสาววายแล้วมั่ง อยากให้คุณนักเขียนเป็นภรรยาจริงๆใช่ป่ะ :m12:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนนน หนุกมากก ><
ได้อ่านแบบนี้ ทำเอาอยากทำงานในกองบก.มั่งเลย
เกย์สเกลรับพนง.เพิ่มมั้ยคะ? 5555
พี่เอ้คงดีใจที่มีหนูไปเป็นพวก เอิ๊กๆ :laugh:
-
รออ่านต่ออยู่น้าาา
-
สนุกมากค่ะ น่าจิ้นทั้งกองอ่ะ ขอเป็นแฟนคลับติดตามบก.เอ้เลย 555
-
Page 06 : เลิกงอนเถอะนะแล้วเธอจะน่ารัก
“โอ้ย...ไม่มีปัญหาเลยครับ แค่คุณนุ่นมีเวลาให้ผม ผมก็ดีใจแล้วครับ... ที่ไหนดีครับ อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า อ้าว..ชอบทานราเมงเหมือนกันเลย คุณนุ่นได้ไปทานร้านตรงพระรามเก้ายังครับ ที่มันเปิดใหม่ ช่าย...หมูคอลลาเจน!! ฮ่าๆ ผมชอบมาก หมูชิ้นใหญ่มาก วางมาทีแทบ...”
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม!!” น้องจีเหลือบมองคนที่กระแอมใส่ทุกๆ สองนาที ถ้าบ่อยกว่านี้มึงอ้วกใส่กูเลยก็ได้นะครับ...คุณพี่เป็ด
“โทษทีครับคุณนุ่น ‘แมว’ แถวนี้มันเห่าใส่” โฮ่ง.... เชี่ย! แมวนะไม่ใช่กระต่าย เห่าได้ที่ไหน ถุย! กูเป็นคนครับน้องจี เป็นคนที่หิ้วท้องรอมึงมาสามชาติเศษ ตั้งแต่มึงเริ่มโทรหาลูกค้า จนเกือบได้เสียกันทางโทรศัพท์นี่แหละ
“ตกลงว่าพรุ่งนี้ สิบเอ็ดโมงนะครับ ให้ผมไปรับมั้ยครับ...”
“อะแฮ่ม!”
“อ่า...งั้นไปเจอกันที่ร้านเลยก็ได้ครับ บายครับ”
“จบยัง? ไปกันได้ยัง? จบนะ? พรุ่งนี้ขายแอดไม่ได้ล่ะน่าดู!” พี่เป็ดกอดอกพูดรัวๆ ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังยอดไม้นอกหน้าต่าง มองมันเข้าไป มองให้แม่งออกลูกเป็นไข่เลยมั้งน่ะ
น้องจีเก็บของด้วยอารมณ์อ่อนใจ นี่ไม่พอใจ? งอนกู? เรื่อง? อิจฉา? นี่...ใส่เครื่องหมายคำถามเลียนแบบมั่ง
“แล้วจะกินอะไร..ครับ” แน่ะ มีลงท้ายอย่างสุภาพ นี่ไม่ได้ง้อนะ แต่พ่อแม่สอนมาดี โอเคนะ
“ราเมงหมูคุโรบูตะสูตรคอลลาเจน!”
สิปป์ศิลป์มองเซลส์สองคนที่เดินสวนออกไปอย่างงงๆ ทักไปก็ไม่ตอบ อะไรของพวกมันวะ พอเดินมาถึงโต๊ะก็เจอตากล้องประจำกองนั่งอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้า... “พี่เป็ดกะน้องจีเป็นไรวะ”
“...................” คนถูกถามทำหูทวนลม ขยะขยับเมาส์คลิกดูไฟล์ภาพที่เพิ่งย้ายลงเครื่องแมคเมื่อสักครู่
“เฮ้ย! กูถามอ่ะ ได้ยินป่าว” มือเรียวโบกวูบวาบไปมาผ่านสายตาอีกคน เมตตาหันกลับมามองด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าจอคอมอีกครั้ง
“เป็นอะไรกันไปหมดวะ!” สิปป์ศิลป์สบถอย่างหัวเสีย คิดอะไรอยู่ก็ช่วยบอกกันนิดนึง กูไม่ใช่แม่ชีทศพร จะได้นั่งทางในแล้วเห็นว่าตัวเองเคยเปิดประตูให้พม่า หรือเคยไปฆ่าควายมึงที่ค่ายบางระจัน
หลังจากเดินงุ่นง่านได้สักพัก นักเขียนเลยทิ้งตัวลงนั่ง ช่างแม่ง...จะเป็นอะไรก็เป็นกันไปเลย คอมพิวเตอร์รันวินโดว์เสร็จสรรพ เจ้าของก็ดับเบิ้ลคลิกโปรแกรมเข้าสู่โลกอินเทอร์เน็ตทันที จุดหมายคือสังคมออนไลน์ป้ายตัว f สีฟ้า ที่อยากจะตั้งเป็นหน้า home ถ้าไม่เกรงใจว่านี่คอมที่ทำงานอ่านะ
Gayscale Magazine
3 ชั่วโมงที่แล้ว
อรุณสวัสดิ์จ้า เมื่อคืนนอนหลับฝันดีกันมั้ยคะ ไม่อยากบอกว่าบก.นอนไม่หลับเลย เรื่องของเรื่องคือเมื่อคืนไปกินข้าวกับน้องๆ “คู่นั้น” ตอนกินก็สนุกสนานเฮฮาดีหรอกค่ะ เรื่องมันน่าสะพรึงอิตอนกลับน่ะสิ คือพ่อตากล้อง ม. นามสมมติอาสาไปส่งบก.ค่ะ ก่อนหน้านั้นเราก็ไปแวะส่งนักเขียน ส. กันก่อน พอสักยี่สิบนาทีต่อมา พ่อตากล้องก็กดมือถือยิกๆ อารมณ์ว่าโทรแล้วปลายสายไม่รับอ่าค่ะ สองครั้งก็แล้ว สามครั้งก็แล้ว ฮีเริ่มหงุดหงิดล่ะจ้า คนซวยก็บก.สิ พอโมโหแล้วลงกับเบรกกับเกียร์ ไส้บก.จะทะลักออกมากองหน้าคอนโซลรถ ตื่นเช้ามา พุงบก.เขียวปั๊ด! ฮือๆ ผู้หญิงแสนบอบบางอย่างบก.เอ้ ทำไมต้องถูกชายหนุ่มทำร้ายขนาดนี้ด้วยนะ ดีนะที่ได้วิธีรักษารอยฟกช้ำจากคอลัมน์...........
สิปป์ศิลป์อ่านโพสต์ของบก.เอ้ไม่ทันจบ ความเดิมคืนที่แล้วก็เริ่มปรากฏรางๆ จำได้ว่าตอนนั้นกดคุยสไกป์กับแนนนี่ คุยได้ไม่กี่นาทีก็วาง เพราะตั้งใจจะโทรกลับไปหาไอ้เมต แต่อยู่ๆ สัญญาณน้องไอก็หายไป เลยปิดเครื่อง แล้วไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จก็....
ฉิบหาย!!
เมื่อความผิดของตัวเองชัดแจ้ง พ่อนักเขียนที่เผลอหลับไปเมื่อคืนจึงค่อยๆกระดึ๊บๆ มาเกาะแขนคนโต๊ะข้างๆ ตากล้องหน้าโหดปรายตามองไอ้ตัวแสบเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแรงสะกิดยุกๆ ยิกๆ บนมือที่จับเมาส์ คนถูกโกรธเปลี่ยนเป็นเอาคางเกยท่อนแขนแข็งแรง ทำปากพะงาบๆ เหมือนปลาพะยูนใกล้สิ้นใจ
“งืดดดด” พะยูนน้อย(เหรอ) ส่งเสียงน่ารัก(มั้ง) จนตากล้องยอมหันมาดู
คนหน้าหงิกถอนหายใจเฮือก ...รู้มั้ยว่าเมื่อคืนแทบจะขับรถไปหา อยากดูให้แน่ใจว่าไอ้บ้านั่นมันถึงห้องแล้ว ข่าวแท็กซี่ฆ่าปาดคอผู้โดยสารผู้ชายแถวๆ ทางกลับบ้านไอ้สิปป์ที่ดังก้องไปตลอดทางทำเอาคนๆ นึงแทบบ้า มือถือก็โทรไม่ติด ไอ้ห่าเอ๊ย!!
“รู้มั้ยว่าเป็นห่วง!”
คนถูกดุรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องโกรธกันขนาดนี้ แต่...
“ขอบคุณนะ”
รอยยิ้มเล็กๆ จุดขึ้นที่มุมปากของคนฟัง ก่อนจะผลิบานเหมือนดอกทานตะวันยามต้องแสงอาทิตย์ แม้ลึกๆ จะรอฟังคำขอโทษ แต่ก็ยอมรับว่า คำขอบคุณ อบอุ่นและเป็นมิตรมากกว่านัก
“นี่ๆ มีไรจะอวด” ไอ้ตัวแสบยิ้มร่าเริงเมื่อง้อคนงอนได้สำเร็จ ว่าแล้วก็เดินไปคว้าสมุดโน้ตที่โต๊ะ มือเรียวเปิดทีเดียว หน้าที่ต้องการหาก็ปรากฏ เมตตามองไปตามนิ้วของเพื่อนสนิท เห็นตารางงานอันยุ่งเหยิงมีสีแดงล้อมกรอบเด่นชัดสองวัน ข้างในมีคำบรรยายสั้นๆ ว่า ‘อัมพวา’
“นัดได้แล้วเหรอ” ตากล้องร้องถามอย่างแปลกใจ หากก็มีความยินดีอยู่ในน้ำเสียง
“ช่าย ขอบคุณมึงมาก”
“เรื่องเบอร์แอนดรูว์อ่ะเหรอ จิ๊บๆ” ว่าพลางโบกมือปฏิเสธเป็นนัยว่าเรื่องเล็กปะติ๋วเดียว
สิปป์ศิลป์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ขณะเฉลยตอนจบของเรื่อง “พอดีส่งรูปมึงไปพร้อมจดหมายอธิบายรายละเอียดงานอ่ะ คุณนพผู้จัดการของคุณกานต์เค้าเลยยอมให้นัด หึหึ”
เมตตาทำหน้าเหมือนถูกส่งไปรายการเกย์อวดผี งานนี้ตูดกูจะรอดพ้นจากกะเทยเฒ่ามั้ยไอ้สิปป์!!
…………. Gayscale Magazine………….
พี่เอ้กำลังฟังพุทธชาดสาธยายรายจ่ายที่เพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัวในช่วงเดือนที่ผ่านมา พร้อมการวิเคราะห์ถึงผลกระทบหากการประมูล 3G ในประเทศไทยล้มเหลว ขณะที่แอดมินเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ใกล้พูดถึงบทสรุป พี่เก็ตกราฟิกก็โผล่หัวออกมาจากไหปลาร้าส่วนตัว เพื่อแจ้งกับทุกคนว่า “ทำแอดคอนโดเสร็จแล้ว”
พี่เอ้ที่เห็นแสงสว่างรำไรจึงพุ่งตัวตามลูกน้องไปทันที ปล่อยให้พุทธชาดเก็บรายงานทั้งหมดกลับโต๊ะไปเงียบๆ ทว่าเมื่อเข้ามาถึงห้องกราฟิกแล้วก็นึกอยากไปฟังสามจีต่อเหลือเกิน “เย็นนี้พี่จะให้ป้าเภาเข้ามาทำความสะอาดห้องนะ”
กราฟิกหน้ามึนเลิกคิ้วนิดนึงแบบไม่บอกอารมณ์ “เก็ตว่ามันก็ไม่ได้สกปรกอะไรนี่”
เหรออออออ? พี่เอ้อยากจะถามด้วยเสียงวรรณยุกต์จัตวาขั้นสาม แต่คิดว่าเก็บปากไว้ช่วยจมูกหายใจจะดีกว่า
“ไหน ขอดูแอดหน่อย” รีบๆ ดูให้จบๆ จะได้ไปสูดหายใจข้างนอก
กราฟิกแว่นหนาเตอะหน้าตาเหมือนพวกโอตาคุเปิดไฟล์งานขึ้นจอ ก่อนจะอธิบายบก.ผู้ไม่(ค่อย)มีความรู้ด้านนี้มากนัก
“เก็ตใช้สีท้องฟ้าเป็น 000033 แทนที่จะเป็น 000000 สนิท มันจะรู้สึกสมจริงมากกว่าอ่าครับ ส่วนดวงดาวจะวางโพสิชั่นจากซ้ายไปขวารูปแบบคล้ายทางช้างเผือก โดยเฟดแสงให้อ่อนลงด้วยการลดคอนทราสต์ พี่เอ้ลองดูได้เลยว่ามันจะคล้ายเรามองดาวตอนประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ส่วนรูปคอนโดที่ลูกค้าส่งมาให้ เก็ตขอขยับจากเซนเตอร์ออกไปทางขวาประมาณ 80 พิกเซล จะได้ดูไม่จงใจเกินไป แต่ไม่ต้องห่วงว่าลูกค้าจะตำหนิมา เพราะมองด้วยตาเปล่าไม่รู้หรอกครับ ตรงหาดทรายไม่มีอะไรพิเศษครับ แค่เลือกใช้รูปผืนทรายจากหาดนางรอง แทนที่จะเป็นหาดจอมเทียนเหมือนข้อมูลจริง เพราะหาดจอมเทียนทรายไม่สวยครับ อ้อ เก็ตแอบแทรกกิมมิคหนังสือเราตรงเปลือกหอยมุมขวาล่าง พี่เอ้ลองสังเกตดู มันจะเป็นรูปคล้ายผู้ชายจับมือกัน”
บก.เอ้ถึงกับคว้ายาดมใกล้มือมาจ่อจมูก แม่งวิงเวียนตั้งแต่ 0033 อะไรนั้นแล้ว ส่วนทางช้างเผือกก็เป็นแบล็คกราวน์ลางๆ ที่โดนภาพคอนโดบังไปกว่าครึ่ง สุดท้ายไอ้เปลือกหอยกิมมิคที่ว่า ดูยังไงมันก็ปลาดาวชัดๆ!
“อืม....ส่งเมล์ให้พี่ละกัน เดี๋ยวพี่ส่งต่อให้ลูกค้า” สั่งเสร็จรีบเดินกลับโต๊ะทันที
“พุด..พี่ขอพาราสองเม็ด!!”
วันนี้ขอโดดงานกลับไปรอดูทางช้างเผือกตอนสี่ทุ่มครึ่งแล้วกันนะ ฮือๆ ...พี่เอ้โอดครวญในใจ
TBC.
//หายหัวไปหลายวัน กราบขอโทษแนบตักคนอ่านนะคะ
แฟนๆ นิตยสารมากับเพียบเลย ดีใจอ๊ะ ^w^
ตอนต่อไปอาจมาช้า(อีก)บ้างอะไรบ้าง ช่วงนี้คนเขียนก็กำลังปิดจ๊อบเหมือนกันฮ๊าฟ
โปรดจงให้อภัยเถิดนะ มิตรรักทุกท่าน
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
จูบรัวๆ :z9: :z9:
ปล. ชื่อตอนมาจากเพลงนี้ค่ะ > ขี้งอน เพลงเก่ามากกกก แต่เพราะนะ
หาในยูทูบแล้วไม่เจอ ใครอยากฟัง ตามไปฟังได้ที่นี่ค่ะ http://www.rsonlinemusic.com/song.php?song_id=009150
-
ตายละพี่เอ้ คิดเหมือนกันเลยอ่ะ ฮ่าๆ
พี่เก็ตเหมือนออกมาหลอก พอมีบทมาก็พางงเลย
พี่เป็ดกับน้องจี แหมๆๆๆๆ มันจะมีอะไรมั้ยน้อออ
เราล่ะกลัวพี่เป็ดจะเส้นเลือดในสมองแตก ฮ่าๆ
แต่เค้าไปกินหมูคอลลาเจนกันด้วย ><
ส่วนเมตก็ห่วงซะน่าอิจฉาสิปป์^^
-
จิ้นกันได้ทุกคู่จริงๆนะกองนี้
กร๊ากกก
-
ไม่ให้จิ้นยังไงไหว
พอคนนึงงอน อีกคนก็ง้อ ฮุฮุ
-
จิ้นรัวๆ 555555
-
ขอพี่เป็ดกับน้องจีมากกว่านี้หน่อยค่ะ แต่สิปป์-เมต ก็ขอเยอะ ๆ ด้วยนะ
ชอบกองนี้มาก ๆ เลย
-
ตากล้องสุดหล่อเค้าจะรอดไหมเนี่ยงานนี้ :m1:
-
ปวดหัวแทนพี่เอ้จริงๆ :laugh:
น่ารักทั้งคู่เซล แล้วก็ตากล้องกับนักเขียนเลย มีงอนมีง้อแบบน่ารักเสียด้วย :impress2:
-
ต่อๆๆๆๆ
อยากอ่านอีกจัง :กอด1:
-
o13 มารอตอนต่อไปจ้า
ชอบมากมาย น่ารักตลอด
-
เมต ศิลป์ งอลง้อ น่ารักกกกอ๊า
รอตอนต่อไปแบบยาวๆๆ เยอะๆๆ นะคะ ^^
-
อหม เพื่อนรัก รักเพื่อนชัดเจนนะคะ หิหิ
ไปงานครั้งนี้ มีหวังได้เปิดตัว คุคึ
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
กองนี้แบบน่ารักมากค่ะ
เมต สิปป์ น่ารักเว่อร์อ่ะ ชอบบบบบบ
-
ชอบเรื่องนี้คนเขียนเขียนได้สนุกดีครับ
-
อั้ยย่ะ ทำไมสิปป์อ้อนได้น่ารักอย่างนี้
โธ่ ไม่หวั่นไหวกันบ้างรึไงฮึ! สองคนนี้
ห่วงกันอย่างกับอะไรดี
นี่ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วมั้งง ฮ่าๆ
รออ่านตอนรู้ตัวรู้ใจ กิ๊กกิ๊ว
รอจ้าาา
-
เพื่อนแบบนี่ หาได้ที่ไหน ??
:z2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน จิ้นนัวมาก 555+ o13
-
น่ารักน่าใคร่น่าถนอมแอดอเวย์คะคุณแต่ง อั่ยยะ อ่านแล้วแก้มจะฉีก "เป็นห่วงนะรู้มั๊ย" โหยเฮ๊ย ถ้าจะพูดแบบนี้ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ คุณมึงช่วยจับอีนักเขียนทำภรรยาเสียเลยเถอะคะ!!!จะได้เอาไปไว้บ้าน เป็นห่วงเป็นโซ่เป็นสามีกันเสียให้พอ(ใจคนอ่าน) เคะเคะเคะเคะเคะเคะเคะเคะ :haun4:
เขาชอบคุณบก.กับโอตาคุนั้นจัง ฮา คุยกันเหมือนคนละโลก แต่น่ารักวะ!!!
ปล."กิมมิคของเรา" มันคืออะไร กิมมิค กิมมิค กิมมิค จากรักจังเหรอคะ???????? ใช่รึเปล่าไม่รู้ แต่จิ้นให้ใช่แล้ว เขารักเรื่องนั้นมากมายเลยละ!อ่านไปจะทะลุ50ครั้งล่ะ!
-
น่ารักน่าใคร่น่าถนอมแอดอเวย์คะคุณแต่ง อั่ยยะ อ่านแล้วแก้มจะฉีก "เป็นห่วงนะรู้มั๊ย" โหยเฮ๊ย ถ้าจะพูดแบบนี้ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ คุณมึงช่วยจับอีนักเขียนทำภรรยาเสียเลยเถอะคะ!!!จะได้เอาไปไว้บ้าน เป็นห่วงเป็นโซ่เป็นสามีกันเสียให้พอ(ใจคนอ่าน) เคะเคะเคะเคะเคะเคะเคะเคะ :haun4:
เขาชอบคุณบก.กับโอตาคุนั้นจัง ฮา คุยกันเหมือนคนละโลก แต่น่ารักวะ!!!
ปล."กิมมิคของเรา" มันคืออะไร กิมมิค กิมมิค กิมมิค จากรักจังเหรอคะ???????? ใช่รึเปล่าไม่รู้ แต่จิ้นให้ใช่แล้ว เขารักเรื่องนั้นมากมายเลยละ!อ่านไปจะทะลุ50ครั้งล่ะ!
ขอตอบก่อนเลยน๊า เดี๋ยวจะเข้าใจผิด
กิมมิค (Gimmick) คือ สัญลักษณ์ที่ทำให้ผู้พบเห็นจดจำสินค้านั้นๆ และถ้าสัญลักษณ์ดังกล่าวถูกนำไปใช้ในพื้นที่อื่นๆ แม้ไม่มีตัวสินค้า แต่คนก็จะจำได้ว่ามาจากสินค้าอะไร
พี่เก็ตแกบอกว่า ใส่กิมมิคในภาพหอยเป็นรูปคล้ายผู้ชายจับมือกัน เพื่อสื่อถึงนิตยสาร Gayscale จ้า
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆ นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนกันนะ ถ้าเป็นจะขนาดไหน คริๆๆๆๆๆ :impress2:
-
อ่านแล้วยิ้มตลอดเวลา ทั้งฮาทั้งน่ารัก :o8:
เพื่อนแน่ปะเนี่ยยยยย :laugh:
-
อุ๊ยตายแล้ว เขินจัง ขอโทษคะ เราไม่รู่จักคำนี้มาก่อนเลย5555 เป็นความรู้จริงๆคะ :o8:
-
เพิ่งได้มาอ่านค่าาาา สนุกมากมาย น่าร้ากกกกกกกกกกกกอ่ะ
พี่เอ้ พี่เอสขราาาานู๋ขอสมัครเป็นเด็กชงกาแฟได้มั้ยคะ :m3:
งื้อออ..เพื่อนกันเค้างอนกันด้วยเรื่องแบบนี้ด้วยหราาาตัว :m13:
ง้อซะน่าลากเชียว :laugh:
-
น่ารักไปนะ ฮ่าๆๆๆ
-
อุแหม่ เป็นห่วง น่ารักอ่ะ :-[
-
โอ้ยยยยย พึ่งได้อ่านนนนน
น่ารักเว่อร์ ชอบบบบ
แล้วแนนนี่จะทำยังไงล่าเนี่ยยยยย
-
หนุกอ่ะ ชอบๆ
-
พี่เมตเป็นห่วงน้องสิปป์ขนาดนี้ คิดอะไรเกินเลยเเล้วอะดิ กิ๊ววๆ :z2:
แต่จะลงเอยกันอย่างไร ยังมีแนนนี่อยู่ ดูเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
เรื่องนี้ฮามาก ยิงมุขกันทั้งกอง :jul3:
รอตอนต่อไป ^^
-
โย่วววว คนอ่านที่รัก
คนเขียนขอแจ้งพักกองบก.สุดป่วงชั่วคราวนะคะ เนื่องจากช่วงนี้เป็นเวลาของการปิดเล่มในชีวิตจริง
ขอหายหัวไปสักพักนึง เดี๋ยวกลับมาพร้อมเมตสิปป์ และผองเพื่อน วันอังคารหน้า (30/10/12) นะคะ
ไม่รู้ว่าอาทิตย์นึงนี่นานหรือไม่นาน แต่บอกกันไว้ก่อนดีกว่า จะได้ไม่รอกัน (จะมีคนรอเรอะ?!!)
ม๊วฟ ม๊วฟ :3
//ขโมยจูบแล้วเผ่นแน่บ!!
o13 o13 o13
-
:L2: :L2: :L2:
รอได้จ้า
-
จะไม่ได้เจอพี่เมตกับน้องสิปป์ตั้งหลายวัน o22
แต่รอได้จ้าาา :กอด1:
-
จะรอค่า :กอด1:
-
ฮะ
พอดีเลย ช่วงนั้นเราก็มีงานด่วนเสร็จไล่เลี่ยกัน
จะได้ไม่กังวลมาแอบดูพี่เมตบ่อยๆ ><
-
ตั้งหน้าตั้งตารอต่อไปครับ
-
:o12: :o12: :o12:
-
: :sad4: :sad4: :sad4: จะรอน๊า
-
เรื่องนี้น่ารัก ฮาๆ สนุกๆ แถมมีมุขเยอะดี ชอบค่าาา แล้วมาต่อเร็วๆนะคะ
-
โอเค รับทราบเจ้าค่ะ
ต้องมาจริงๆน้าาาา
มีคนหนึ่งคนนี้รออยู่น้อ :กอด1:
-
อ่าน 6 ตอนรวด ทุกคนในกอง บก. ฮามากๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งนายใหญ่จะฮาไปไหน
วันนี้ วันที่ 30 แล้วนา ปิดเล่มเสร็จยังเอ่ย
-
Page 07 : กวีบทเก่า
โบราณท่านว่า เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น สิปป์ศิลป์ไม่เคยเชื่อ จนเมื่อวันหนึ่งโชคชะตาบันดาลให้อิเจ๊ที่เคยชี้หน้าด่ากันกลางห้องประชุมกลายมาเป็นผู้หญิงที่เขาตกลงใช้คำว่า ‘แฟน’ ระหว่างเขากับแนนนี่เรียกว่าเจอความประหลาดมากกว่าความพิเศษของกันและกัน เราข้ามขั้นการโทรจีบ นัดเดท หรือความกุ๊กกิ๊กประเภท ตัวเอง เค้า คุณอ้วน กระต่ายน้อย เขาค้นพบว่า อิเจ๊ที่หยิ่ง เชิด และเหยียดสายตาต่ำอยู่เป็นนิจตามแบบฉบับของเอเจนซี่ คือคนเดียวกับผู้หญิงที่วิ่งวุ่นคุมงานหกชั่วโมง พรู๊ฟทุกตัวอักษรแม้กระทั่งจุดไข่ปลา ยอมเสียเวลาแก้งานใหม่ทั้งหมดถ้ามันจะทำให้ภาพรวมออกมาดี ซึ่งหมายถึงตัวเองที่ต้องอดหลับอดนอนไปอีกหลายคืน
แนนนี่เป็นผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อเป็นเจ้าของชีวิตตัวเอง ส่วนแฟนคือกำไรที่งอกเงยขึ้นมา ไม่มีก็ไม่ตาย และนั่นคือเหตุผลทั้งหมดที่สิปป์ศิลป์ตัดสินใจขอเธอเป็นแฟน ...ผู้หญิงที่ดูแลตัวเองได้และไม่เป็น ‘ภาระ’
“แล้วรักเค้าหรือเปล่าล่ะ” บก.เอ้เอ่ยถาม หลังจากฟังเรื่องย่อละครหลังข่าวระหว่างนักเขียนหนุ่มกับเอเจนซี่สาว ที่ไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกพบ ก่อนจะได้เห็นความดีของกันและกันในภายหลัง
คนถูกถามนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่แน่ใจนัก “มันต้อง...รัก...ด้วยเหรอ”
“อ้าว!” คราวนี้คนในออฟฟิศถึงกับอุทานอย่างหน่ายใจ
“แล้วเค้าไม่เคยถามเอ็งเรอะไอ้สิปป์” พี่เป็ดเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว ต้องขอร่วมวงจนได้
“ไม่เคยอ่ะ” พ่อนักเขียนตอบแบบไม่คิด ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “เค้าก็ไม่เคยบอกรักผมเหมือนกัน”
“แล้วถ้าวันนึงแกเจอคนที่แกรัก...” บก.สาววายแอบส่งสายตาไปยังตากล้องที่ตีหน้ามึนเหมือนไม่ได้ยินเรื่องที่คนเค้าคุยกันอยู่ “แกจะทำไงวะไอ้สิปป์”
คนถูกถามยักไหล่เหมือนไม่แคร์ “ก็เลิกกันไปสิ”
“เลว!” พี่เป็ดสบถตามหลังทันที
“บางที...คนที่เรากอดได้ ก็ทำให้โลกนี้สดชื่นสว่างไสวนะพี่” นักเขียนประจำทีมรำพึงเบาๆ เป็นประโยคหนึ่งในบทกวีที่ตัวเองจำได้ขึ้นใจ
“เจอ ‘ประภาคาร’ ของตัวเองแล้วรึไง” ตากล้องโต๊ะข้างๆ ถามลอยๆ ขณะกำลังไดคัทภาพบนหน้าจอ
สิปป์ศิลป์หันขวับจ้องคนถามตาค้าง “หมายความว่าไง”
เมตตาละมือออกจากเมาส์แล้วทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ หนุ่มเซอร์ถอนหายใจเนือยๆ “ก็ทำรายงานคู่กันไม่ใช่หรือไง ‘รักเธอกอดคนอื่น’ น่ะ”
ตากล้องประจำกองหมายถึงวิชาวรรณกรรมวิจารณ์สมัยเรียนมหา’ลัย ที่อาจารย์สั่งให้หาบทกวีมาวิจารณ์ส่งปลายภาค จริงๆ แล้วเมตตาไม่ชอบอ่านอะไรพวกนี้ เขาถนัดแนวเรื่องสั้นดิบๆ อย่างชาติ กอบจิตติ หรือไม่ก็แนววิทยาศาสตร์ทดลองอย่าง วินทร์ เลียววาริณ ไม่งั้นก็โดดไปสายนิยายหนักๆ แบบอุทิศ เหมะมูล ในขณะที่สิปป์ศิลป์มีเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ เป็นไอดอล หลงใหลงานเขียนของไพรวรินทร์ ขาวงาม และเคยน้ำตารินให้กับบทกวีของท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ งานชิ้นนี้เลยยกให้บัดดี้จัดการแทนอย่างไม่มีข้อกังขา
‘ทำไมถึงเลือกงานของ ‘ปราย พันแสงล่ะ’ เมตตาเคยถามคู่หูอย่างแปลกใจ
‘อยู่ในกระแสและงดงาม’ สิปป์ศิลป์ในตอนนั้นตอบสั้นๆ แต่กินความกว้างไกลนัก
“ไม่คิดว่ายังจำได้” คนชอบบทกวียิ้มบางๆ ให้ความทรงจำ
“เย็นนี้ไปไหนป่ะ ไปคอนเวอร์เซชั่นกันมั้ย” เมตตาเอ่ยชวนเพื่อนสนิทไปร้านหนังสือเล็กๆ แถวบ้านเก่า ที่เขาสองคนชอบไปขลุกตัวอยู่ที่นั่นตั้งแต่สมัยเรียนจนถึงปัจจุบัน คนถูกชวนคว้าปฏิทินตั้งโต๊ะมาเปิดดูตารางงาน เมื่อเห็นว่าเย็นนี้ยังว่างเลยตอบตกลง
…………. Gayscale Magazine………….
งานเปิดตัวรองเท้ากีฬาสไตล์ Metro Sport จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ณ ลานกลางแจ้งของห้างดังแถวสยาม โดยมีทีมออแกไนเซอร์จากเอเจนซี่ชื่อดังอย่าง AGiff เป็นผู้ดำเนินการ นั่นทำให้น้องจีผู้น่ารักต้องแปลงร่างเป็นสปอร์ตแมนเพื่อมาร่วมงานครั้งนี้
ร่างเล็กในเสื้อโปโลสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาสามส่วนกำลังยืนรอใครบางคนอยู่หน้างาน จริงๆ แล้วจีรวัฒน์ไม่พิสมัยงานอีเว้นท์ใหญ่ๆ แบบนี้ เพราะพูดคุยกับใครไม่ค่อยได้เนื่องจากทุกคนดูจะยุ่งวุ่นวายไปหมด ทำได้เพียงแลกนามบัตรแนะนำตัวเท่านั้น
“คุณจี!!” เสียงใสที่จีรวัฒน์เริ่มคุ้นเคยร้องทักจากด้านหลัง หลังจากนัดเจอกันครั้งหนึ่งที่ร้านราเมงแถวพระราม 9 เขากับคุณนุ่นก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ คุณนุ่นเป็นหนึ่งในทีมเอเจนซี่ของ AGiff ซึ่งดูแลด้านโฆษณาให้กับสินค้าหลายตัว นั่นหมายถึงว่า ยิ่งซี้กันเท่าไร โอกาสที่เขาจะขายแอดได้ก็มีมากขึ้นเท่านั้น
โดยทั่วไป สินค้าต่างๆ จะมีระบบการโปรโมทอยู่สองแนวทาง หนึ่งคือทางบริษัทดูแลจัดการเรื่องโฆษณาเอง กับอีกวิธีที่นิยมกันคือใช้บริษัทเอเจนซี่ดูแลด้านการโฆษณาให้ เพื่อตัดปัญหาความวุ่นวายเวลาสื่อวิ่งเข้าหา นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคนที่ทำงานเป็นเอเจนซี่ถึงสามารถเชิดและหยิ่งได้ เพราะไม่ว่าเซลส์ที่ไหนก็ต้องตามเอาใจนั่นเอง
“มานานหรือยังคะ” สาวสวยจาก AGiff ยื่นบัตรเข้างานให้แขกผู้มาเยือน ก่อนจะพาไปยังจุดลงทะเบียนพร้อมรับของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ
นอกจากเซเลบดาราที่มากันคับคั่งแล้ว งานวันนี้ยังมีแฟชั่นโชว์สุดพิเศษที่หลายเสียงพูดกันว่านายแบบสุดหล่อจะใส่วันพีซ แค่ ‘รองเท้า’ คู่เดียวเท่านั้น!
หลังจากพาจีรวัฒน์เข้ามาในงานแล้ว เอเจนซี่สาวก็ขอตัวไปดูแลแขกคนอื่นๆ ต่อ น้องจีมองคนที่คลาคล่ำในวันนี้แล้วก็ถอนหายใจเบื่อๆ เขาไม่ใช่คนช่างพูด เข้าหาคนไม่เก่ง และมีเกณฑ์มนุษยสัมพันธ์ค่อนไปทางติดลบ แต่หลังจากได้มาทำงานที่นี่ พี่เป็ดก็พาเขามารู้จักกับโลกอีกใบ สอนให้เขาถือหน้ากากหนึ่งอัน และใช้นามบัตรเป็นใบผ่านทาง
“หวัดดีครับ” ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก จีรวัฒน์ก้มหัวตอบเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะรับนามบัตรของคนตรงหน้า และยื่นของตนเองให้เช่นกัน
“จี จาก Gayscale Magazine ครับ”
“ผมเต้ครับ เป็นดีลเลอร์อุปกรณ์กีฬาเครือ BKK Sport”
“มาคนเดียวเหรอครับ” ดีลเลอร์หนุ่มเจ้าสำอางเอ่ยถาม ทำให้น้องจีนึกได้ว่าลืมโทรหาเซลส์อีกคนไปเสียสนิท
“จริงๆ นัดเซลส์ที่ออฟฟิศไว้อ่าครับ แต่ผมลืม แฮ่ๆ เดี๋ยวขอตัวแปปนึงนะฮะ” มือเล็กล้วงโทรศัพท์สื่อสารออกมา ก่อนจะพบ miss call จำนวนไม่น้อยบ่งบอกว่าคนโทรคงมาถึงนานแล้ว ไม่ทันได้โทรกลับ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน
“ขอโทษครับพี่เป็ด ผมไม่ได้ยิน” น้องจีแก้ตัวเป็นพัลวัน และก่อนจะโดนบ่นจนหูชา เจ้าตัวเลยรีบบอกให้ปลายสายไปยืนรอที่จุดลงทะเบียนโดยเร็ว
เซลส์นัมเบอร์ทรีกระหืดกระหอบออกมาหน้างาน สายตากำลังสอดส่องหาคนที่นัดไว้ แต่ไม่ทันได้มองไปไกล เจ้าของร่างสมส่วนในเสื้อไหมพรมสีแดงเข้มกับกางเกงยีนส์ก็เดินเข้ามาหาเสียก่อน
“กูเกือบจะกลับแล้วนะไอ้จี!!” มาถึงคุณพี่เปรตก็เตรียมตั้งกัณฑ์เทศน์ชุดใหญ่ มึงรู้มั้ยว่าไอ้เสื้อไหมพรมลุคคุณชายนี่มันร้อนขนาดไหน ใครแม่งอุตริจัดงานกลางแจ้งตอนบ่ายวะ กูจะเป็นลมโว้ย!!
เสียงพิธีกรกล่าวเข้างานทำให้พี่เป็ดด่าไม่ได้ดั่งใจคิด เพราะโดนคนตัวเล็กกว่าฉุดไปที่จุดลงทะเบียนก่อนจะลากเข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว ไม่กี่อึดใจเซลส์สองคนก็มานั่งอยู่ตรงเก้าอี้วีไอพีหน้าเวทีเรียบร้อย
“อ้าว! คุณจี” ผู้ชายคนข้างๆ ร้องทัก เจ้าของชื่อหันไปมองแล้วส่งยิ้มเป็นมิตร “เห็นหายไปเลย นึกว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว”
ขณะที่น้องจีกำลังนึกชื่ออีกคนแบบเอาเป็นเอาตาย เซลส์นัมเบอร์วันก็ยื่นนามบัตรผ่านหน้าไปพร้อมแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ “เป็ดครับ อยู่ทีมเซลส์เดียวกันกับจี”
“ครับ เต้ครับ” อีกคนรับอย่างมีมารยาท แต่ไม่ได้สนใจเซลส์คนใหม่มากไปกว่าการจับจ้องเสี้ยวหน้าของคนที่บังเอิญได้นั่งข้างกัน
“เลิกงานแล้วคุณจีไปไหนต่อหรือเปล่าครับ” ดีลเลอร์ของ BKK Sport เอ่ยถาม ดวงตาวิบวับส่อแววเจ้าชู้ ทำเอาพี่เป็ดต้องรีบรับหน้าแทนเด็กในปกครอง ก่อนที่ไอ้ลูกหมาจะโดนเก้งคาบไปแดก!
“เดี๋ยวผมกับจีต้องเข้าไปสรุปงานที่ออฟฟิศต่ออ่ะครับ” ตอบเสร็จก็แอบกระตุกชายเสื้อของคนที่นั่งตรงกลางให้รับมุขด้วยกัน น้องจีหน้าเหวอกับตารางงานด่วนที่พี่เป็ดเสกขึ้นมาครู่ แต่ก็ยอมตามน้ำไปแบบเนียนๆ
“ใช่ครับ ใช่ๆ”
“เสียดายจัง ว่าจะชวนไปชิมบุฟเฟต์ของร้านอาหารในห้างซะหน่อย เผื่อจะได้นั่งคุยเรื่องเรทโฆษณานิตยสารของคุณจี....เอ่อ กับคุณเป็ดบ้าง เพราะทาง BKK Sport กำลังจะปิดงบของปีพอดี เห็นว่ามีงบเหลืออยู่ก็จะได้แนะนำกันได้”
เล่นดึงงานเข้ามาเกี่ยวข้องแบบนี้พี่เป็ดก็ทำใจลำบาก ไม่รู้ทีเล่นหรือทีจริง แต่ถ้าปล่อยไปก็น่าเสียดายอยู่ ไม่ทันได้ตอบอะไรอีก แฟชั่นโชว์ที่ทางงานเก็บไว้เป็นเซอร์ไพรซ์ท้ายสุดก็เริ่มต้นขึ้น พี่เป็ดอาศัยจังหวะที่ทุกคนกำลังสนใจโชว์ ส่งข้อความไปหาเซลส์นัมเบอร์ทูให้เช็คข้อมูลของ BKK Sport ทันที
“เฮ้ย!!” น้องจีอุทานด้วยความตกใจ เมื่อนายแบบคนสุดท้ายออกมาด้วยชุดสีเนื้อที่แนบไปกับทุกสัดส่วน มองไกลๆ เหมือนไม่ใส่อะไรเลย นอกจากรองเท้ากีฬาซึ่งเป็นพระเอกของงาน
พี่เป็ดเอื้อมแขนไปล็อคคอคนตัวเล็ก ก่อนจะยกมือปิดตาอีกฝ่าย “ต่ำกว่า 18 ห้ามดู!!”
คนถูกเหมาว่าต่ำกว่า 18 พยายามดึงสิ่งกีดขวางทางตาออก น้องจีเกิน 18 มานานโขแล้วนะเว้ยยยย!!
“จบแล้วเหรอว๊า” น้องจีพูดเสียงหงอย จริงๆ ไม่ได้อยากดูอะไรขนาดนั้น ของตัวเองก็มี แต่แบบว่า เค้าอุตส่าห์มาเดินให้ดูนะเฮ่ย! ไอ้พี่เปรตบ้า พ่อมึงเป็นกระทรวงวัฒนธรรมเหรอ ถึงได้เซนเซอร์ลูกกะตากูแบบนี้ ฮืออออ
พองานเลิก จีก็พาพี่เป็ดไปทำความรู้จักกับคุณนุ่น อยู่พูดคุยกันอีกเล็กน้อยก็ขอตัวกลับ ขณะเดินไปยังลานจอดรถ เซลส์ตัวเล็กก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “พี่เป็ด เดี๋ยววันหลังผมนัดคุณเต้คุยเรื่อง BKK Sport ดีมั้ย”
คนถูกถามกดปลดล็อครถยนต์ส่วนตัว ก่อนจะพาตัวเองนั่งประจำที่คนขับ ทำให้อีกคนต้องเข้าไปนั่งที่ข้างๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คำตอบ เจ้าของรถที่เตรียมถอยออกจากซองชะงักนิดหนึ่งเพื่อกดมือถือแล้วโยนให้ผู้โดยสารข้างกาย
หน้าจอทัชกรีนขนาดใหญ่ปรากฏโปรแกรมสนทนายอดฮิต น้องจีสไลด์หน้าจอขึ้นและลงเพื่ออ่านข้อความทั้งหมด ก่อนจะพบว่ามันคือข้อมูลของ BKK Sport ที่พี่ชิ เซลส์นัมเบอร์ทูส่งมาให้พี่เป็ดนั่นเอง “อ้าว...ปิดงบไปแล้วนี่ แล้วทำไมคุณเต้ถึงบอกว่ายังไม่ปิดอ่ะ”
คนบังคับพวงมาลัยถอนหายใจเฮือกกับความไร้ไหวพริบทางด้านความรู้สึกของเซลส์รุ่นน้อง นี่ถ้าโดนไอ้เกย์หน้าขาวลากไปรวบหัวรวบหาง แล้วกินกลางตลอดตัว มึงก็คงปล่อยให้เค้ารวบใช่มั้ยเนี่ยไอ้จี๊!
“ไปลงไหนน่ะ” โชเฟอร์เอ่ยถาม เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามันเลยเวลาเลิกงานมาแล้ว
จีรวัฒน์พลิกดูนาฬิกาข้อมือ เพิ่งหกโมงกว่าๆ เอง ทุกทียังต้องทำงานหรือออกอีเว้นท์อยู่เลย “ไปไหนดีอ่ะพี่ กลับบ้านตอนนี้เดี๋ยวแม่ตกใจตาย”
คนได้ฟังขำพรืดกับเด็กที่เริ่มงอแงไม่อยากกลับบ้าน สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเซลส์เป็นอะไรที่ประหลาดมาก เราจะแบ่งแยกเวลางานกับเวลาส่วนตัวไม่ได้หรอก ตราบใดที่ยังทำอาชีพนี้อยู่ ถ้ามีงานลูกค้าตอนเที่ยงคืน เราก็ต้องไป แม้ว่าจะนัดคุยกับเอเจนซี่ไว้เก้าโมงเช้าในวันรุ่งขึ้นก็ตาม
“ไปบ้านพี่มั้ย” เจ้าของรถชะลอความเร็วลง เมื่อถึงแยกที่รอการตัดสินใจ ถ้าเลี้ยวซ้าย ก็ไปส่งเด็กดื้อที่บ้านมัน ถ้าเลี้ยวขวา ก็พามันไปบ้านตัวเองแทน
น้องจีตาลุกวาวกับคำเอ่ยชวนนั้น โอกาสแบบนี้ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยว่า “ไป!!”
…………. Gayscale Magazine………….
ร้านเล็กๆ ที่ซุกตัวอยู่ย่านเมืองเก่าถูกจับจองพื้นที่ด้านบนจากชายหนุ่มสองคนตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน ‘Conversation’ เป็นร้านหนังสือที่สิปป์ศิลป์และเมตตาบังเอิญเจอ ขณะหาที่หลบฝนหลังจากพลาดรถเที่ยวสุดท้ายในการเดินทางกลับมหา’ลัยสมัยอยู่ปี 3
“มึงเอากาแฟอีกป่ะ” นักเขียนเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่นั่งจมอยู่กับหนังสือเล่มโตในมือ เมตตาสั่นหัวเป็นเชิงปฏิเสธ แค่สองแก้วก็มากพอจะทำให้ตาค้างไปถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วมั้ง
สิปป์เดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ด้านล่าง ก่อนจะกลับมาประจำการที่โน้ตบุคตัวเองอีกครั้ง ข้อมูลรีสอร์ทที่อัมพวาเพิ่งถูกส่งมาเมื่อสี่โมงเย็น นักเขียนผู้(จำใจ)รักงานยิ่งชีพจึงต้องหอบมันมาด้วย เพราะคำสั่งที่ลงท้ายอีเมล์ว่า ‘ขอพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะคะ’
บางทีกูก็อยากฆ่าพระเจ้าที่ชื่อเล่นว่า ‘ลูกค้า’ เหลือเกิน T__T
สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มยกเมนูที่สั่งขึ้นมาให้ นมสดสตอว์เบอร์รี่ปั่นกับครัวซองส์แฮมชีสส่งกลิ่นหอมฉุย จนคนตัวโตที่เกือบจะชอนไชเข้าไปในหนังสือต้องหันมามอง “กินเยอะจัง เดี๋ยวก็กินข้าวเย็นไม่ได้หรอก”
คนโดนดุยู่หน้าขณะกำลังตักขนมเข้าปาก “อ้ออันอิ๋วอี้”
“หิวอะไร เมื่อกี๊ก็กินบานอฟฟี่พายไปตั้งค่อนชิ้น” มือใหญ่วางหนังสือลงกับโต๊ะ ก่อนจะแย่งส้อมในมือไอ้จอมตะกละมาจิ้มขนมเข้าปากตัวเอง
“อยากกินก็ไปสั่งเองดิ่วะ” เจ้าของเมนูแย่งส้อมคืนมา แล้วยกจานหนีมาไว้ฝั่งขวามือ ชิ!
“หวงจริ๊ง! ขอให้อ้วนเป็นหมู!” ตากลมโตของว่าที่หมูค้อนขวับไปยังไอ้ตากล้องปากหมา เฮอะ! คนอย่างไอ้สิปป์น่ะเหรอจะอ้วน กินมากกว่านี้อีกสิบโลก็บ่ยั่นหรอกเฟร้ยยย
แม้จะมั่นใจอย่างแรง แต่ก็ยังแอบจับแก้มตัวเองเบาๆ เอ่อ...ไอ้ที่มันยืดๆ ออกมานี่คงไม่เกี่ยวอะไรกับที่กินเข้าไปใช่มั้ย เหอะๆ
“มึงทำงานมากี่ปีแล้วอ่ะ” อยู่ๆ คนที่เอกเขนกบนโซฟายาวก็ถามขึ้นมา
สิปป์กรอกตาขึ้นมองเพดาน นับคร่าวๆ ในใจ “สองปีมั้ง พร้อมมึงอ่ะ ทำไมหรอ”
คราวนี้เมตตาลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วกระโดดผลุงลงบันไดร้านไป หากไม่ลืมตอบคำถามอีกคน
“เก่งเนอะ แค่สองปีมึงก็เก็บตังค์ทำคางสองชั้นได้แล้วอ่ะ กร๊ากกก!”
มึงเล่นกูอีกแล้วนะเชี่ยเมต ฮือๆ T___T
TBC.
//กลับมาแว้ววววว หลังจากหายไปในช่วงเวลาการปิดเล่มอันหนักหน่วง ฮือๆ
ตอนนี้ไม่ฮา ไม่ตลก ไม่มีมุขอะไรเลย ลองลงลึกเรื่องการทำงานของเซลส์บ้าง หวังว่าคงไม่น่าเบื่อเกินไปนะคะ >.<
อ้อ... "รักเธอกอดคนอื่น" เป็นบทกวีของคุณ 'ปราย พันแสง
จากพ็อกเก็ตบุค "ฉันเกลียดเธอ ฉันรักเธอ ชีวิต" นะคะ
ลองอ่านกันเล่นๆ เชื่อว่าหลายคนต้องเคยรู้สึกแบบนี้ :)
รักเธอกอดคนอื่น
'ปราย พันแสง
.
.
.
เมื่อรักใครคนหนึ่ง
จึงไม่สำคัญเลยว่าเราจะได้กอดกันหรือไม่
ความรักบางอย่างในชีวิต
คนเราเอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้
เหมาะสำหรับเอาไว้มองดู...
ไว้ชื่นชมอยู่ไกลๆ
.
.
ดวงไฟประภาคารสวยล้ำค่า
ยามที่เราล่องเรืออยู่ในทะเลจนหาทางกลับไม่ได้
แต่เราจ้องดูดวงไฟ
เพียงให้รู้ว่าควรเดินหน้าไปในทิศทางใด
ใช่ว่าเราจะต้องเบนหัวเรือเพื่อมุ่งไปจอดเทียบท่าหน้าประภาคารเสียเมื่อไหร่
.
.
ได้รักเธอ...ประภาคารก็ดูสวยดี
คนที่ฉันกอดได้ ทำให้โลกนี้สดชื่นสว่างไสว
อย่าสนใจเลยนะคนดีว่ารักเธอแล้วฉันคนนี้จะกอดใคร
แค่เชื่อว่าฉันรักเธอตลอดไป...เพียงพอแล้ว
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รักเธอ กอดคนอื่น เป็นบทกวีที่ลึกซึ้งมาก
ต้องหาหนังสือมาอ่านแล้ว o13
ตอนนี้แอบขำอยู่นะ ( ขำตอนเก็บตังค์ทำคางสองชั้นเนี่ยแหละ :pigha2: )
-
มาแล้ว ๆ เย้ ๆ ต้อนรับการเปิดกอง :mc4:
บทนี้มีให้ลุ้นอีกคู่พอกรุบกริบ น้องจี น่ารักจริงจัง
ว่าแต่ ไอ้คำถามนี้ ... 'ไปบ้านพี่มั้ย?'
แหม...พี่เป็ดขา แอบวางแผนอะไรน้องเขารึเปล่าคะเนี่ย
ไม่ใช่อะไรหรอก... ตั้งกล้องไว้ด้วย เดี๋ยวหนูฟินไม่ทัน :laugh:
บทนี้ไม่ฮา แต่ศิลป์เกิ๊นนนน~
'แค่ได้รักเธอ...ประภาคารก็ดูสวยดี'
เป็นกวีที่อ่านที่ไรก็เจ็บจี๊ดดด แต่มันเจ็บแบบอุ่น ๆ
เพราะถึงมันจะเศร้าก็ยังเศร้าเพราะ 'รัก'
มันจึงเป็นความเศร้าที่ยัง 'สวย' อยู่
ไม่รู้ประภาคารของน้องสิปป์คือไอ้พี่เมตมั้ย?
เอื้อมไม่ถึง สัมผัสไม่ได้ เอาไว้แค่มองดู
แต่ถ้าให้ดี อยากให้น้องสิปป์กอดประภาคารของตัวเองไว้
เป็นคนคอยช่วยดูแลให้ประภาคารยังมีไฟ
ไม่ให้ดับลงไปกลางทางจนเหลือแต่ความมืด
เหมือนบทกวีนี้ของปราย พันแสง
ในความมืดและเงียบงัน
ดาวเดี่ยวบนฟ้า ดูเหมือนจะยิ่งห่างไกล
ความสัมพันธ์ของคนเราก็คงเช่นกัน
มีระยะทาง มีระยะห่าง
...เปราะบาง
-
น่าสนุกจังเลยน้าทำงานแบบนี้ ฮ่าๆ
รอมาต่ออีกนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ชอบตอนนี้จังค่ะ
รู้สึกบทบรรยายมันเด่นกว่าตอนอื่นยังไงไม่รู้
แต่ไม่ใช่ว่าไม่ชอบตอนอื่นๆนะคะ
แค่ชอบตอนนี้ที่สุด
-
ชอบตอนนี้ค่ะ ได้ความรู้ดี
ชอบผลงานของคุณปราย พันแสง เช่นกัน
อ่านบทกวีนี้แล้ว นึกถึงความรักของแฟนคลับที่มีต่อศิลปินจัง
เป็นประภาคาร เป็นที่พักใจ แต่ไม่ได้ต้องการกอด
-
อิฉันโลภค่ะ อยากให้รักด้วย กอดได้ด้วย
พี่เป็ดหวงน้องจีออกนอกหน้านะคะ
-
:z2: กลับมาแล้ว เย้เย้
รอตอนต่อไปจ้า และไม่ลืมที่จะ +1 ให้
-
พี่เป็ดดูแลน้องจีดีมาก พอๆกับพี่เมตกับศิลป์ :กอด1:
ตอนนี้ก็ขำนะ :laugh:
-
ชอบจังเล้ย เขาหวานกันแบบไม่แคร์สื่อ
(และไม่รู้ตัว ก๊ากกก 555)
ชอบทั้งสองคู่เลยอะ แต่ขอเอาใจไปทางคู่หลัก(ใช่ปะ?)
สิปป์กับเมตดูแบบความสัมพันธ์แน่นแฟ้นอะ
เมื่อไหร่จะรู้ตัวรู้ใจกันซักที เฮ้ออ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาาา
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอินที่สุด ชอบบทนี้มากๆ สวยงาม อบอุ่น แถมทำให้อมยิ้มได้อีก
รักเรื่องนี้จัง :กอด1:
อยากบอกว่าเราชอบอ่านงานเขียนประเภทเดียวกันกับทั้งคู่เลย
-
มาต่อแล้วเย้ๆ
เอ.....พี่เป็ดชวนน้องจีไปบ้านนี้ไปทำอะไรกันคะ อิอิ
แอบขำตอนทำค้าง 2 ชั้นอะ 555555
-
พี่เป็ดกับน้องจีมาแล้ว ....
ชอบมุขต่ำกว่า 18 มากค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มตลอดเลข
น่ารักมาก ๆ
-
ซึมซับกันทีละนิด
:impress2:
-
ชอบปราย พันแสง
ชอบอ่านบทกวี
ชอบเพื่อนสองคนที่เหมือนจะรู้ตัวแต่ยังไม่รู้ใจ
และชอบอ่านงานเขียนเรื่องนี้ค่ะ ^^
-
บทนี้มีพี่เป็ดกับน้องจีมาแจมด้วย :กอด1:
น่ารักมากๆเลย แอบเนียนๆชวนน้องไปบ้านเลยนะ
ไอ่เราก็นึกว่าน้องจะอ้อมแอ้มบ้างไรบ้าง
น้องจีคิดดีแล้วใช่มั้ยคะ? 5555
รอตอนต่อไปจ้า สนุกมากๆเลยค่ะ
-
น้องจี กับ พี่เป็ด ^^
-
ชอบกลอนบทนี้จัง
-
ขำคางสองชั้นอ่ะ 555555555555555555
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Page 08 : เขิน
พี่เป็ดควานหารีโมทกุญแจในช่องวางแก้วน้ำ ก่อนจะกดปุ่มเพื่อเปิดประตูรั้วบ้านตัวเองอย่างคุ้นเคย วอลโว่คันงามขับวนลานน้ำพุขนาดย่อมแล้วมุ่งสู่ลานจอดรถของบ้าน ไม่ทันได้ดับเครื่องสนิท หมาบางแก้วตัวเบิ้มที่น้องจีจำได้ว่าชื่อ “สหกิจ” ก็พุ่งพรวดมารอต้อนรับ และตามมาด้วย “วิจิตรา” ยอร์คเชียเทอร์เรียขนเงาวับที่เดินนวยนาดมาแต่ไกล
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
หงิงงงงงงงง
น้องจีหดขาเข้ารถทันทีที่คุณสหกิจและคุณวิตราส่งเสียงทักทาย รอจนพี่เป็ดพาไอ้สองตัวนั้นไปเก็บในคอกเรียบร้อยถึงได้กล้าวิ่งไปรอหน้าประตู เจ้าของบ้านเดินตามมาแล้วพารุ่นน้องเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
“ป้าอยู่เปล่าอ่ะพี่เป็ด” แขกผู้มาเยือนเอ่ยถามด้วยความคุ้นเคย
“แม่อยู่ไหนๆ” ลูกชายตัวดีส่งเสียงเรียกลั่นบ้านจนคนมาด้วยต้องเตือนให้เบาเสียงลง
เสียงไมโครเวฟส่งสัญญาณสิ้นสุดการทำงาน พี่เป็ดเลยพาน้องจีไปที่ห้องครัวซึ่งคาดว่ามารดาของตนจะอยู่ที่นั่น “แม่ทำไรอ่ะ ผมพาไอ้จีมาเที่ยว”
บอกแม่เสร็จก็มุดหัวเข้าตู้เย็น ก่อนจะออกมาพร้อมน้ำผลไม้ปั่น และจานใส่องุ่นแดงลูกโต คุณแม่เท้าเอวมองลูกชายคนเดียวของบ้านแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ “ไปล้างมือก่อนเลยตาเป็ด!!” ก่อนจะก็หันมาสนใจเพื่อนลูกต่อ
“น้องจี วันนี้ป้าทำชินนาม่อนโรลล์ ตอนแรกจะฝากเจ้าเป็ดไปให้ชิมกันที่ออฟฟิศ แต่มาก็ดีแล้ว กินตอนร้อนๆ อร่อยกว่านะลูก” คนได้ฟังพยักหน้ายิ้มรับ มาทีไรพุงกางกลับไปทุกที แบบนี้จะไม่ให้อยากมาบ้านไอ้พี่เป็ดได้ไง หุหุ
“ล้างมือแล้วววว ขอยกข้าวไปกินห้องสุนทรีฯ นะแม่” ไม่ทันได้รอฟังคำตอบ เจ้าของบ้านก็สั่งให้ลูกน้องนอกเวลางานขนเสบียงบนโต๊ะกินข้าวไปยังส่วนที่ใช้พักผ่อนของบ้าน หรือที่พี่เป็ดมันนิยามว่าเป็น ‘สุนทรียสถาน’ ซึ่งมีทีวีจอยักษ์พร้อมอุปกรณ์เพื่อความบันเทิงครบครัน
“อยากดูหนังง่ะ” น้องจีกระโดดตุบไปยังชั้นดีวีดีมุมห้อง บ้านพี่เป็ดนี่ถือเป็นความบันเทิงอันดับต้นๆ เลยนะ สระว่ายน้ำ โฮมเธียเตอร์ ห้องนอนก็ใหญ่ยังกะโรงแรม ขนมนมเนยเพียบ แม่ก็สวย หมามันก็หน้าตาดี ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่แกต้องกลับมานอนที่บ้านทุกวัน
เซลส์นัมเบอร์วันเท้าคางมองไอ้ตัวเตี้ยที่เขย่งเท้าเลือกดีวีดีอยู่ตรงหน้า ไอ้จีมันเหมือนเด็กไม่ยอมโต จำได้ว่าตอนแรกที่มาฝึกงานในตำแหน่งเซลส์ซับพอร์ตมันก็เป็นแบบนี้แหละ ตัวกะเปี๊ยก หน้าขาวๆ ปากแดงๆ วันที่เจอมันเดินเตร่อยู่แถวออฟฟิศเพราะโดนเด้งจากหอที่จองไว้แล้วก็นึกสงสาร เด็กต่างจังหวัดที่เติบโตมากับโลกแสนสงบสุข คงไม่คุ้นชินกับเหลี่ยมแหลมคมของเมืองกรุงหรอก แต่เพราะมันเป็นคนอย่างนี้ ซื่อๆ บื้อๆ กับตาแป๋วๆ ดูแล้วไม่มีพิษมีภัย ใครเห็นก็อยากจะช่วยเหลือ ไม่งั้นเขาคงไม่ชวนมันมาพักอยู่บ้านนานเป็นเดือนๆ
“ดูเชอร์ล็อคโฮห์มส์นะ” มือเล็กแกว่งกล่องหนังไปมา เจ้าของบ้านพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ปล่อยให้คนอยากดูไปจัดการเปิดเครื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเรียกมันมากินข้าวด้วยกัน
“วันนี้แม่ทำมะระยัดไส้ด้วย ยังกะรู้ว่ามึงจะมา” พี่เป็ดชี้ไปที่ถ้วยใบหนึ่ง ข้างกันมีผัดเผ็ดหมูป่า ยำสามกรอบ และกุนเชียงทอด กับข้าวหลากหลายชนิดที่แม่ทำ จริงๆ แล้วก็กินกันอยู่สองคนแม่ลูกเท่านั้น บางทีก็แอบคิดว่า จะมีบ้านสามชั้นไปทำไม ถ้าวันๆ จะอยู่กันสองคนเท่านี้
แขกของบ้านตักอาหารโปรดใส่จานตัวเอง ขณะที่ตาก็จ้องทีวีจอยักษ์ไปด้วย จริงๆ เรื่องนี้ไปดูในโรงมาแล้วแหละ แต่ชอบมาก ให้ดูอีกสามรอบก็ยังได้ เฮ้ย! กล่องพัสดุที่ผู้หญิงถือมันมีระเบิดใช่ป่ะวะ เฮ่ย เฮ่ย โอ้ยยย โฮห์มส์อย่างเท่เลยว่ะ หลบเว้ย เฮ้ย ตำรวจมาๆๆ
“ไอ้จี!” คนกำลังอินกับฉากต่อสู้ในจอถึงกับสะดุ้งสุดตัว ไอ้พี่เปรตแม่ง.... ฮึ่ยยย
“กินข้าวด้วยสิวะ ดูแล้วไม่ใช่รึไงเรื่องเนี้ย” คนอายุมากกว่าเอ่ยเสียงดุ ก็จำได้ว่าไปดูด้วยกัน มึงยังจะอินได้อีกเรอะ
พอโดนว่ามาอย่างนั้น น้องจีเลยรีบๆ กินข้าวให้หมด จากที่เคยคาบช้อนคาปาก กลายเป็นตักคำโตๆ ส่งเข้าปาก เคี้ยวสองสามทีแล้วกลืน จนพี่เป็ดเห็นแล้วอยากจะโบกหัวทุยๆ นั่นสักทีด้วยความหมั่นไส้
“ไม่ต้องรีบกิน เดี๋ยวกูก็ปิดซะเลยนี่” พอเจ้าของบ้านทำท่าจะลุกไปที่เครื่องเล่น น้องจีเลยคว้ามือคนคิดจริงทำจริงไว้อย่างรวดเร็ว
“เอ่อ...กู..ไม่ปิดแล้วก็ได้โว้ย!” พอเจอสายตาลูกหมาขี้อ้อนเข้าไป สุดท้ายคุณวิทยากรก็ต้องกลับมานั่งประจำที่เดิม พลางส่งองุ่นแดงเข้าปากแก้เก้อ ไอ้จี...คุณวิจิตราบ้านกูยังทำตาแบบนั้นไม่เป็นเลยนะ มึงนี่เป็นคนแท้ๆ เสือกทำหน้าเหมือนหมาได้ เฮ้อ....
ภาพยนตร์บนจอเล่นมาถึงท้ายเรื่อง น้องจีที่ตอนนี้ย้ายตัวเองไปนอนกลิ้งบนโซฟานุ่มกำลังยกหมอนขึ้นมาปิดหน้า แต่พักเดียวก็เอาลง แล้วก็ยกขึ้นมาใหม่ พี่เป็ดมองอยู่นานจนทนความรำคาญไม่ไหว “เป็นไรวะจี”
คนกอดหมอนแน่นตอบทั้งๆ ที่ตายังไม่ละจากจอ “เขินนนนน”
“ฮะ??” พี่เป็ดทำเสียงไม่เข้าใจ เขินอะไร ไหน ในเรื่องก็ไม่มีอะไรนี่ ฉากตามล่าคนเนี่ยนะ เขิน?
“ไม่เห็นมีไรเลย” เจ้าของบ้านวางไอแพดลงกับโต๊ะเพื่อตั้งใจดูหนังในจออย่างจริงจัง
“อ๊ากกกกกก >.<” ร่างเล็กบนโซฟาสกรีมเบาๆ แม้ไฟในห้องจะถูกหรี่แสง แต่พี่เป็ดก็ยังเห็นว่าแก้มขาวๆ นั้นขึ้นสีแดงระเรื่อ
เมื่อหันกลับไปมองจออีกครั้ง คราวนี้เซลส์นัมเบอร์วันถึงเข้าใจว่าไอ้เปี๊ยกมันเขินอะไร...
มึงเขินฉากผู้ชายเต้นรำกันเหรอวะไอ้จี๊!!
…………. Gayscale Magazine………….
บก.เอ้กำลังอยากระเบิดร่างตัวเองในทุ่งข้าวสาลี เพื่อชีวิตนี้จะกลายเป็นโกโก้ครันช์ไม่ต้องผุดต้องเกิดอีกเลย เพราะนับตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาออฟฟิศ ยังไม่มีสักนาทีที่บก.คนนี้จะได้หยุดพักจากปัญหา เริ่มจาก...
“ทีมเซลส์มีความยินดีที่จะแจ้งให้ทราบว่า รถยนต์ยี่ห้อ X ต้องการซื้อปกหน้า.... ที่รอยาสีฟันยี่ห้อ Y คอนเฟิร์มกลับอยู่ครับ”
เยี่ยม... ทีไอ้เล่มก่อนๆ นี่ปกว่างขนาดให้ไอ้สิปป์ไปเต้นบัลเล่ต์ได้ ไม่ยักกะมีใครสนใจ เสือกมาแย่งกันลงแบบเฉพาะเจาะจงว่าเล่มนี้เท่านั้น! จะให้ยาสีฟัน ก็ดันไม่ชัวร์ว่าจะซื้อ จะยกให้รถยนต์ ก็ดูจะหักหน้าลูกค้าที่จองก่อนเกินไป ตังค์ก็อยากได้ ลูกค้าก็อยากรักษา เดี๋ยวแม่เอายาสีฟันป้ายหน้ารถซะเลยนี่
คิดอะไรไม่ออก บก.เอ้ก็หยิบอายไลเนอร์มาเขียนตาแก้เครียด แต่ลากเส้นไปได้ไม่ถึงครึ่งลูกตาดำ ปัญหาก็วิ่งเข้ามาอีก เมื่อพ่อนักเขียนที่เคารพรักทำท่าจะฆ่าท่านกราฟิกเทวดาทิ้ง เรื่องของเรื่องคือไอ้พี่เก็ตจัดวางตัวอย่างหน้าโฆษณาบ้านพักอัมพวาไม่ถูกใจ ซึ่งจุดนี้บก.พอเข้าใจว่าไม่ใช่แค่ไม่ถูกใจนักเขียน แต่มันหมายถึงไม่ถูกใจคนทั้งโลกนี่แหละ
“เก๊ตตตตต!! แบบนี้ไอ้สิปป์จะอดหลับอดนอนเขียนทำไม ถ้าตัวหนังสือจะเล็กเป็นธุลีดินแบบนี๊!” หลังเดินเข้าไปห้ามทัพ บก.เลยได้ร่วมอารมณ์เสียด้วยอีกคน นี่ไม่ใช่ความติสท์แล้ว แต่มันเป็นอีโก้โง่ๆ ที่มึงแบกไว้บนบ่าชัดๆ
“ก็แล้วจะให้เก็ตทำไง ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะว่าจะเอาขนาดเท่าไร จ้างมาเป็นกราฟิกก็ต้องเคารพไอเดียเก็ตสิ” โอตาคุหน้ามึนทำเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับผลงานของตัวเอง
“ถ้ากูต้องบอกมึงละเอียดขนาดนั้น กูให้พี่เอ้จ้างกูทำกราฟิกด้วยเลยดีมั้ย มึงคิดมั่งว่าเนื้อมันมีมาให้อ่าน ไม่ได้เอาไว้ประดับให้รกหน้ากระดาษเฉยๆ แล้วตรงนี้มึงจะเว้นปลูกต้นลำพูเหรอ เหลือตั้งเยอะก็ขยายพื้นที่เนื้อหาออกไปดิ่” สิปป์ศิลป์ร่ายยาวแบบไม่วรรคหายใจ อย่าให้กูด่านะ อย่า...
“เว้นไว้พักสายตา” กราฟิกมองพื้นที่ขาวโล่งในหน้ากระดาษแล้วบอกแบบไม่แคร์ ก็ทำไมล่ะ เว้นไว้แล้วมันสวยนี่ จะให้วางติดกันเป็นพรืดเลยหรือไง
“เก็ต...ฟังพี่ งานนี้เป็นแอดโว ลูกค้าต้องการเนื้อหา ย้ำ ลูกค้าต้องการเนื้อหาด้วย เพราะฉะนั้นขยายพื้นที่บทความ เ ดี๋ ย ว นี้ !” พี่เอ้ยื่นคำขาดแล้วไม่รอฟังความเห็นของคนจัดหน้าอีก หากไม่วายได้ยินเสียงมนุษย์อีโก้ตะโกนตามมา
“ส่งไปให้ลูกค้าดูก่อน ถ้าเค้าไม่โอเคเดี๋ยวเก็ตค่อยแก้ตอนวางเลย์เอาท์จริง”
“ไอ้เก็ต!!” เจ้าของบทความยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ ถ้าวันนี้กูไม่ได้เด็ดหัวมึงทิ้ง อย่าเรียกกูว่าสิปป์ศิลป์!!
“สิปป์!” ตากล้องที่นั่งสังเกตการณ์อยู่ข้างนอกถลาเข้ามาดึงแขนนักเขียนเลือดร้อนไว้ได้ทัน ก่อนที่จะเกิดคดีฆาตกรรมขึ้น
“ใจเย็น ออกไปก่อนนะ” คนเลือดขึ้นหน้ายอมเดินตามเพื่อนสนิทออกมาสงบจิตสงบใจข้างนอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อยากบีบคอไอ้กราฟิกแล้วจับมันสไตรค์ไปกับราวระเบียงพร้อมสาปแช่งให้มันโดนไล่ออกเร็วๆ
“อ่ะ กินหนมซะ จะได้อารมณ์ดี” เมตตายื่นกล่องชินนาม่อนโรลล์ที่พี่เป็ดเอามาฝากเมื่อเช้าให้คนโมโห
ก่อนจะคว้าเป็ปซี่กระป๋องมาเปิดต่อ “อ่ะ น้ำ”
ไม่ทันที่อีกคนจะหยิบเข้าปาก เมตตาก็ค้นลิ้นชักโต๊ะแล้วหยิบช็อกโกแลตแท่งออกมาอีก “คิทแคท”
“แอปเปิ้ลเขียว” จากโต๊ะพี่พุด
“ฮาร์ทบีท” จากซอกหลืบในกระเป๋า
“นี่...พาราสองเม็ด”
“เฮ้ยยยย! กูโมโห แต่ไม่ได้หิว มาซะเต็มเลย” คนโวยวายมองสารพัดของกินบนโต๊ะแล้วก็ต้องปล่อยยิ้มออกมา
พอเห็นอีกคนเริ่มยิ้มได้ คนช่างเอาใจก็พลอยยิ้มตามไปด้วย “ก็เห็นอารมณ์ดีทุกทีที่ได้กินนี่”
“บ้า!” มึงว่ากูเห็นแก่กินใช่ม้ายยยย
สิ่งที่เมตตาเห็น : “บ้า” เสียงห้าวพึมพำหากริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มกว้าง
สิ่งที่คนทั่วไปเห็น : “บ้า” เสียงห้าวพึมพำหากริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มกว้าง
สิ่งที่บก.เอ้เห็น : “บ้า” เสียงหวานพึมพำพร้อมใบหน้าขาวที่ขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขิน
อ่า....ดีนะที่ยังไม่กลายเป็นโกโก้ครันช์ ไม่งั้นคงไม่ได้ฟินแบบนี้ >.< //บก.เอ้สกรีมในใจ
TBC.
//ตอนแรกจะมาสั้นๆ แค่พี่เป็ดกะน้องจี แต่มันสั้นเกิ๊น เลยเพิ่มพ้องเพื่อนที่เหลืออีกนิดหน่อย คนเขียนหาย(หัว)ไปนานอีกแล้ว อย่าโกรธกัน นะ นะ
เจอกันตอนหน้าคร๊าาา
-
กร๊ากกกกก
เกิดเป็นสาววายก็ต้องมีจินตนาการบรรเจิดเช่นนี้แหละ หุหุ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
สหกิจ และวิจิตราผู้หน้าตาดี...
กร๊ากกกกกกกกกกก :m20: :m20:
พี่เอ้ขรา หนูเป็นเพื่อนฟินด้วยคนนนนนนนนนน :o8:
-
ว๋าย ๆ ๆ ๆ นึกว่าตากล้องกับนักเขียนพักร้อน
เห็นให้พี่เป็ดกับน้องจีมาครองบัลลังค์อยู่เป็นนานสองนาน
ชอบคู่พี่เป็ดอ่ะ น่ารักสุด ๆ
-
สนุกครับ แต่มาบ่อยๆก็ดีนะครับ มันค้างอ่ะ
-
มาอ่านเรื่องนี้สนุกดีค่ะ อ่านแล้วยิ้มตามเลย
^^
ขอบคุณค่ะ
-
บก.เอ้ จินตนาการบรรเจิดจริง ๆ ฟินได้ทุกสถานการณ์
-
รอดูผู้ช่วยตากล้องปะทะผู้จัดการดารา
วันถ่ายแบบจริงนี่คงจะมันส์น่าดูเลยสินะ
-
อ่านไปแล้วคนอ่านก็เขินไปด้วย ว่าแล้วก็ฟินไปกับพี่เอ้ด้วยคน :impress2:
-
ยิ้มไม่หุบเลย หุหุหุ
จะว่าไป อิตาเก็ตกวนทรีนนี่ก็พอมีประโยชน์อยู่บ้างนะ ให้ช่างภาพกับนักเขียนได้หยอกล้อกัน
พี่เป็ด-น้องจี เข้านอกออกในขนาดนี้ ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยดีกว่า คิคิ
-
ว้ายยยยย!!
'บ้า' สิ่งที่คนอ่านเห็นคงเป็นภาพเดียวกับบก.เอ้
เล่นเอาเขินไปหมดเลยนะจ๊ะน้องสิปป์ *ฝากหยิกแก้มหนึ่งที*
บทนี้มาหวานจนต้องปัดมดบนจอคอม
มีคู่พี่เป็ดกับน้องจีมาพอกลมกล่อมอร่อยไปอีกแบบ
น้องจีมาขงมาเขินอะไรตอนฉากเต้นรำ
อยากให้พี่เป็ดเค้าจูงมือเต้นบ้างก็บอกมาเถอะ ...แหมๆๆๆ
(คริคริ แซวหนุ่ม ๆ รักกัน โลกช่างสดใส) :-[
ป.ล.ไอ้ด่ากราฟิคเนี่ยมันมาจากอินเนอร์ใช่มั้ยคะคุณเพื่อน
ใจเย็น ๆ เน้อ หาอะไรกินแบบไอ้สิปป์แก้เซ็งไปก่อนนะจ๊ะ :L2:
-
เราเห็นแบบเดียวกับพี่เอ้อ่ะ
กะ..กรี๊ดดดดดดดดด
เขินนนนนนน :o8:
-
พี่เอ้ จิ้นได้บรรเจิดมาก
นี่แหละสาววาย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบคู่พี่เป็ดกับน้องจีจังเลยค่ะ น่ารักมากกก
คือตอนนี้เขินมากกก ฟินมากกกก
ขอกรี้ดดดดังๆๆ กรี้ดดด บ้าาๆๆๆ
>_________<
-
:laugh: อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะค่ะ อยู่เป็นสาววายด้วยกันอย่าทิ้งกันไปเป็นโกโก้ครั้น
ต้องทำหน้าที่ของสาววายก่อน นั้นคือ จับคู่ให้ผู้ชายเค้าได้กัน 555555
+1 จ้าและรอตอนต่อไป o13
-
น้องจี พี่เป็ด น่าร้ากกกก อ่านไป เขินไป อิอิ
เด็กมันยั่ว? เหรอ?
น่าร้ากอ่ะ รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
ตกลงคู่หลักในเรื่องคือตากล้องกับนักเขียนรึเปล่าทำไมตอนนี้ทีมเซลล์ครองโลกเยี่ยงนี้
แต่น้องจีน่ารัก เจ้ให้อภัย หุๆๆ
-
บก จิ้น และฟิน ตลอด เลยนะคะ
:z2:
-
:laugh:บก.เอ้จิ้นความสุขได้ทุกสถานการณ์
-
ชอบอ่ะ เรื่องนี้น่ารักดี
สิปป์กับเมต นี้แบบแอบปองกันมานานรึเปล่า
ส่วนพี่เป็ด หนูจีนี่แบบ กรี๊ดมากกกก แนวซึนๆมาก :impress2:
-
ก๊ากกกกกๆ
เชื้อสาววายนี่แรงจริงๆอ่ะ
บก.เอ้น่าจะไปฟินคู่เซลล์แบบเกาะติดด้วยนะ
5555+
-
ชอบๆ ขอตอนต่อไปต่อไปเรื่อยๆเลยนะจ๊ะ
-
ก่อนจะได้เม้นท์อะไร ขอขำให้กับชื่อหมาน้อยบ้านพี่เป็ดก่อนค่ะ 5555555555
ไม่คิดเลยว่าจะมีคนตั้งชื่อหมาคล้าย ๆ กับข้างบ้านเราด้วย
ข้างบ้านเรา เขาเลี้ยงลาบราดอร์ตัวเมียไว้ตัวนึงค่ะ ชื่อ โสภิตภิตา ได้ยินเขาเรียกโสภิตภิตากินข้าวทีไร ขำทุกที 55555
น่ารักอ้ะ !!!!
พาร์ทนี้ คู่พี่เป็ดกับน้องจี ชนะคู่คุณนักเขียนกับตากล้องสุดหล่อนะคะ
น้องจีน่ารัก ~~~~~~ ดูทิศทางลมแล้วดูเหมือนคุณแม่พี่เป็ดก็เอ็นดูน้องจีอยู่เหมือนกันนะคะเีนี่ย
ดังนั้น พี่เป็ดน่าจะสบายใจไปได้เปลาะหนึ่งละ เหลือก็แต่ทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้แน่ใจ แล้วก็รุกซะ !
น้องน่ารักซะขนาดนี้ ถ้าพี่เป็ดมัวแต่ยึกยัก เดี๋ยวก็ปวดตับทีหลังหรอกค่ะ /ที่งานฯคราวโน้นไม่เข็ดใช่มะ?/
พี่เป็ดสู้ ๆ /โบกพู่เชียร์/
ตัดฉับกลับมาที่คู่เอก -----*
อั๊ยย่ะ อยู่กับพี่เอ้นี่ฟินจริงจริ๊งงงงงง 55555555555
แม้ว่าจะเป็นโมเ้ม้นท์ธรรมดา แต่พี่เอ้ก็สามารถยกระดับให้มันดูยิ่งใหญ่อลังการเต็มไปด้วยดาวสีม่วงล้านดวงได้ 55555
ฮึ้ยยย เอาอีกอ่ะค่ะ เอาอีกกกกกกกกก เมตค้าาาาา เอาอีกกกกกกกก 5555
อยากอ่านพาร์ทยกกองไปถ่ายแบบนอกสถานที่แล้วอ่ะค่ะ /เอานิ้วชี้จิ้มกัน/
รอนะคะ รอทุกวันเลย ~~~~
-
ฮ่าๆๆ ทั้งพี่เป็ดน้องจีที่หวานมาตอนต้น
เจอน้องสิป พี่เมต ตกขอบอะ
เพราะพี่เอ้ฟินบรรยายนี่ละ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ก่อนจะได้เม้นท์อะไร ขอขำให้กับชื่อหมาน้อยบ้านพี่เป็ดก่อนค่ะ 5555555555
ไม่คิดเลยว่าจะมีคนตั้งชื่อหมาคล้าย ๆ กับข้างบ้านเราด้วย
ข้างบ้านเรา เขาเลี้ยงลาบราดอร์ตัวเมียไว้ตัวนึงค่ะ ชื่อ โสภิตภิตา ได้ยินเขาเรียกโสภิตภิตากินข้าวทีไร ขำทุกที 55555
น่ารักอ้ะ !!!!
พาร์ทนี้ คู่พี่เป็ดกับน้องจี ชนะคู่คุณนักเขียนกับตากล้องสุดหล่อนะคะ
น้องจีน่ารัก ~~~~~~ ดูทิศทางลมแล้วดูเหมือนคุณแม่พี่เป็ดก็เอ็นดูน้องจีอยู่เหมือนกันนะคะเีนี่ย
ดังนั้น พี่เป็ดน่าจะสบายใจไปได้เปลาะหนึ่งละ เหลือก็แต่ทำความรู้จักกับความรู้สึกตัวเองให้แน่ใจ แล้วก็รุกซะ !
น้องน่ารักซะขนาดนี้ ถ้าพี่เป็ดมัวแต่ยึกยัก เดี๋ยวก็ปวดตับทีหลังหรอกค่ะ /ที่งานฯคราวโน้นไม่เข็ดใช่มะ?/
พี่เป็ดสู้ ๆ /โบกพู่เชียร์/
ตัดฉับกลับมาที่คู่เอก -----*
อั๊ยย่ะ อยู่กับพี่เอ้นี่ฟินจริงจริ๊งงงงงง 55555555555
แม้ว่าจะเป็นโมเ้ม้นท์ธรรมดา แต่พี่เอ้ก็สามารถยกระดับให้มันดูยิ่งใหญ่อลังการเต็มไปด้วยดาวสีม่วงล้านดวงได้ 55555
ฮึ้ยยย เอาอีกอ่ะค่ะ เอาอีกกกกกกกกก เมตค้าาาาา เอาอีกกกกกกกก 5555
อยากอ่านพาร์ทยกกองไปถ่ายแบบนอกสถานที่แล้วอ่ะค่ะ /เอานิ้วชี้จิ้มกัน/
รอนะคะ รอทุกวันเลย ~~~~
ถึงกับต้องขอตอบ เพราะฮาชื่อโสภิตภิตา กร๊ากกกก เรื่องจริงก็มีเหรอเนี่ย!!!
จะบอกว่าไอ่คนเขียนก็อยากอ่านตอนที่เค้าไปถ่ายงานนอกสถานที่กันจะแย่แล้วววว #ห๊ะ?
เรื่องนี้ต้องโทษบก.เอ้(ในชีวิตจริง) ที่มาเร่งวันเร่งคืนในการปิดเล่ม(ในชีวิตจริง)
ทำให้ช่วงนี้เป็นสัปดาห์นรกอย่างไม่ต้องสงสัย ฮือๆ
แต่เค้าเขียนฟิคทุกวันเลยนะ เขียนมันในที่ทำงานนี้แหละ อุวะฮะฮ่าาาา
รอหน่อยนะคนอ่านที่ร๊าก เดี๋ยวจะรีบมาโดยไว งืดดดดด //ทำเสียงน่ารักแบบน้องสิปป์
-
ชอบสุดก็คู่พี่เป็ดกับน้องจี อิอิ
-
ตอนท้ายบทที่พี่เอ้เห็นนี่มัน "ใช่เลย!!!" สาววายตัวแม่ :laugh:
พี่เอ้น่ารักอะ พี่เมตก็น่ารัก ขำตอนหยิบของให้กิน นึกภาพตามแล้วเหมือนกำลังอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นฮาๆ ชอบมากกกกกกก o13
-
หลังจากฟินแล้ว บก.เอ้รีบกลับไปเขียนตาต่อนะคะ เดี๋ยวมันจะไม่งาม ฮ่าๆๆๆ
เนื่องจากพี่เป็ดแก่ประสบการณ์ ความรู้สึกนู่นนนี่นั่นก็มากกว่าน้อวจีอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ
ความรู้สึกดี๊ดีนี่ันมักจะตามมาหลังจากได้ดูแลกัน อะไรกันนะ
ปล. บก.เอ้คะ ขอฟินด้วยคนนนนนนน
-
หาพ่อบ้าน มากำหราบความซกมกของไอ้เก็ต
จะได้มีคู่กะเขาด้วย อ้อเจ้าของบริษัทเอส อีกคน โสดม้ายยยย?
ฟินนนนน แบบพี่เอ้ :z3:
เขียนแบบนี้อ่านแล้วสนุกค่ะได้ความรู้ที่ไม่เครียดจากการทำหนังสือ(เกย์)อีกด้วย
กว่าจะเป็นเล่ม ตบตีกันน่าดู
-
น้องจีจี้ เขินอะไรล่ะนั่นนนน! สงสัยโลกของน้องจีกะลังเป็นสีม่วงอมชมพู 5555+
แล้วชื่อน้องหมาของพี่เป็ด อยากทราบว่าท่านได้จากแหล่งใดมาหรือคะ?
ตั้งชื่อได้หรูมากค่ะ 5555
อิจฉาบก.เอ้นะคะ ถึงฉากที่เห็นมาจะไม่ฟิน
แต่บก.ก็สามารถจิ้นให้ฟินได้ o13
รออ่านต่อนะคะ สนุกน่ารักมากเลยค่ะ
-
อาการเดียวกันเลย บก.เอ้ 〜(*˘ ︶ ˘*)〜｡.:*♡
-
เขินอ่ะ อยากเป็นบก.เอ้ 555
-
บ้า~~~~ตายแระ แก้มคนอ่านจะระเบิดเป็นโกโก้ครันแล้ว บก.เอ้คะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับ!!!
-
ฮากับน้องจีเค้าเขิน
-
Page 09 : อินเซ็ปชั่น
สุดท้ายก็ต้องโดนแก้....
สมน้ำหน้าเชี่ยเก็ต หึ หึ หึ
แต่ก็สงสารตัวเอง ที่ต้องอยู่พรู๊ฟตอนสามทุ่ม ฮือ ฮือ....
สิปป์ศิลป์เช็คตารางงานในวันพรุ่งนี้ว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ก่อนจะส่งเมล์ให้ตากล้องและทีมคอสตูมเพื่อให้รู้ถึงหมายงานคร่าวๆ แม้จะรู้ดีว่าโอกาสการดำเนินตามแผนนั้นมีไม่ถึง 0.00001% ก็ตาม ทันทีที่หน้าจอคอมพิวเตอร์แสดงว่าอีเมล์ถูกส่งได้สำเร็จ เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนคู่ใจก็ดังขึ้นในวินาทีต่อมา
“ยังไม่กลับอีกเหรอ” ปลายสายที่เอ่ยถามทำเอานักเขียนผู้โดดเดี่ยวต้องแอบอมยิ้ม
“อื้อ” เสียงตอบรับในลำคอพร้อมการเคี้ยวอะไรหยุบหยับๆ ทำให้เมตตาพอเดาได้ว่าขนมที่ยัดให้เมื่อวานไม่เสียเปล่า
“อร่อยมั้ย”
“หือ?”
“ที่กินอยู่น่ะ อร่อยมั้ย”
“อือฮึ”
“นี่..ตอบให้มันเป็นประโยคหน่อยเถอะมึง” ปลายสายทั้งยั๊วะทั้งขำ ไม่รู้ว่าในปากนั่นแอปเปิ้ลหรือคิทแคท
“อะโหร่ยยย” ให้ตอบก็ตอบมันทั้งๆ ที่ขนมยังเต็มปากนี่แหละ
คนฟังหัวเราะหึหึก่อนจะปล่อยให้ผ่านไป “เก็ตยังแก้ไม่เสร็จอีกเหรอ”
“ใช่ เบื่อ ง่วง หิว อยากกลับแล้วอ่า” นักเขียนกะดึกเริ่มงอแง พรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า จริงๆ วันนี้ไอ้สิปป์ควรจะได้หยุดด้วยซ้ำ เฮอะ!
“แล้วจัดของไปอัมพวาหรือยัง” พรุ่งนี้เมตตาจะขับรถไปเอง เลยนัดกับไอ้นักเขียนมาเจอกันตอน 6 โมงเช้า ส่วนทีมงานคอสตูมจะไปกับรถตู้บริษัท และไปเจอกันที่อัมพวาประมาณ 9 โมง
“ยังเลย แล้วนี่มึงอยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่ห้องสิ นั่งอ่านเมล์มึงอยู่ ตารางเป๊ะมากนะ พรุ่งนี้ขอให้ได้สักครึ่งนึงเถอะ”ตากล้องรู้ดีว่าทุกครั้งที่ทำงานกับทีมใหญ่มักไม่เป็นไปตามแผน มันจะต้องมีตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้เข้ามาทำให้การทำงานสั่นไหวล่าช้าแน่นอน
เรื่องนั้นสิปป์ศิลป์ไม่ห่วง ไม่ต้องเป็นไปตามตารางงานก็ได้ ขอแค่ให้งานเสร็จก็พอ พูดแล้วก็นึกถึงคนที่เรื่องมากที่สุดในแพลนนี้ “วันนี้กูโทรไปคอนเฟิร์มทางนายแบบเว่ย ผู้จัดการเค้าถามใหญ่เลยว่ามึงไปแน่ใช่เปล่า ฮ่าๆๆ เสร็จแน่....”
“ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง...ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง” เสียงเรียกเข้าอันเป็นเอกลักษณ์ของไอโฟนดังแทรกการสนทนามาจากฝั่งตากล้อง คนกำลังฝอยฟุ้งจึงต้องหยุดชะงัก ก่อนสมองจะประมวลเป็นความเข้าใจว่าปลายสายไม่ได้อยู่คนเดียว...ในห้อง
“เอ่อ...ไอโฟนมึงดังอ่ะ ไปรับก่อนมั้ย แค่นี้ก่อนละกันนะ” สิปป์ศิลป์กดวางสายโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธ ไอโฟนเหรอ? ไอ้เมตมันใช้แอนดรอยด์กับโนเกียเก่าๆ ที่เอาไว้เป็นเครื่องสำรองเท่านั้นแหละ แล้วอีไอโฟนที่มันดังขึ้นมานี่มัน....?
แม้จะเข้าใจดีว่า การที่ชายโสดโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวอย่างเมตตา ซึ่งหน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ จะพา ‘ใคร’ มาห้องบ้าง มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดแผกอะไร และ ‘ใคร’ ที่ว่าจะใช้ไอโฟน โนเกีย ซัมซุง หรือมือถือเสินเจิ้น แม่งก็ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างกูต้องไปเสือกป่ะวะ?
ถึงจะบอกตัวเองอย่างนั้น แต่สมองก็ยังไม่หยุดคิด สิปป์ศิลป์มั่นใจว่าตอนนี้ตัวเองโดนอินเซ็ปชั่นด้วยเสียงเรียกเข้าไอโฟนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะจะทำอะไรก็จะได้ยิน ‘ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง...’ ลอยเข้ามาในความคิดตลอดเวลา
“สิปป์ กูเพิ่มบอร์เดอร์ขึ้นอีก 2 พิกเซล เลื่อนเฮดก็อปปี้ไปทางขวาตามที่มึงบอก แต่ไอคอนตรงนี้กูขอเอาไว้ที่เดิม ไม่งั้นมันไม่แมทช์กับสีแบล็คกราวน์ ส่วนเนื้อหากูเพิ่มขนาดตัวอักษร ขนาดช่องไฟ ทำย่อหน้าใหม่ แต่ตัดมันวางเป็นสองคอลัมน์นะ... สิปป์? ไอ้สิปป์!!” กราฟิกโอตาคุเขย่าแขนนักเขียนที่นั่งรอตรวจงานเบาๆ
เงียบ...สงสัยแม่งช็อก!
…………. Gayscale Magazine………….
ในเวลาเช้าตรู่ที่ดวงอาทิตย์ยังขี้เกียจโผล่พ้นขอบฟ้า ถนนเส้นที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตามีเพียงรถเต่าสีเขียวมะกอก ที่กำลังพาเจ้าของและผู้ติดตามมุ่งหน้าสู่สมุทรสงคราม เมตตารักษาความเร็วที่ระดับ 90 กิโลเมตร/ชั่วโมง เพราะออกเร็วกว่ากำหนดเล็กน้อย จึงทำให้มีเวลาเอ้อระเหยกับอากาศเย็นสบายระหว่างทาง
เสียงเพลง ‘มนต์รักแม่กลอง’ ดังคลอจากเครื่องเล่นซีดีที่ถูกเปิดไว้เป็นเพื่อน ผู้ร่วมทางอีกคนที่สวมแว่นกันแดดสีทึบเอาแต่มองออกไปนอกกระจก หากสมองกลับคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนไม่หยุด...
จนถึงตอนนี้ เมตตาก็ยังไม่มีคำอธิบายใดๆ
วิวสองข้างทางเปลี่ยนจากตึกอาคารสูงใหญ่เป็นป่าหนาทึบ ตอนนี้คงออกจากกรุงเทพฯ มาไกลแล้ว ...อยู่ๆ สิปป์ศิลป์ก็พบว่าแว่นกันแดดที่สวมอยู่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ตอนแรกคิดว่าตัวเองร้องไห้ แต่ก็เปล่า แล้วน้ำมาจากไหน?
เสียงฟ้าร้องครืน..ครืน...เป็นคำตอบ ไม่นานหยาดฝนก็เริ่มโปรยปรายหนาตา บางส่วนสาดเข้ามาทางกระจกที่เปิดรับลมไว้ มือเรียวเลื่อนไปกดปุ่มปิด ทว่ามันไม่ทำงาน เมื่อกดย้ำเท่าไรก็ไม่เกิดผล จึงจำใจหันไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าของรถ
“ปิดกระจกให้หน่อยดิ่” สิปป์ศิลป์ตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่แรงขึ้นเรื่อยๆ
คนขับรถเลิกคิ้วถาม “ปิดทำไม ฝนตกสนุกดีออก!”
คราวนี้เมตตาถึงกับฉุนจัด เมื่อเนื้อตัวเริ่มเปียกปอนจนหนาวสั่น “สนุกบ้านมึงสิ! ปิดเดี๋ยวนี้! ปิด!”
“ฮ่าๆๆ มึงอย่าซีเรียส มาๆ มาเต้นกันดีกว่า”
อยู่ๆ รถเต่าก็กลายเป็นเวทีคอนเสิร์ตขนาดย่อม เมตตาและสิปป์ศิลป์กำลังยืนเบียดกับผู้คนมากมายหน้าเวทีนั้น บทเพลงที่จำได้ฝังใจดังสนั่น ท่องทำนองสนุกสนานผลักดันให้ร่างกายต้องขยับไปตามจังหวะเพลง
“นี่ความฝันกูเลยนะ เต้นบ้าๆ กลางสายฝน” เมตตากระโดดเข้ามาประชิดตัวเพื่อนสนิทก่อนกระซิบข้างหูแข่งกับเสียงเพลง
“มึงมันบ้า ฮ่าๆๆ กูไม่เคยคิด แต่แม่งโคตรสนุกเลยว่ะ” พูดเสร็จก็กระโดดตัวลอยไปกับทำนองมันส์ๆ ที่ดังเข้าหู เสื้อนักศึกษาที่สวมใส่อยู่เปียกปอนไปด้วยสายฝน แต่นาทีนี้ไม่มีใครแคร์ เพราะแม้แต่นักร้องยังไม่หยุดเลย!
เพราะความคึกจึงทำให้สิปป์ศิลป์กระโดดโลดเต้นสุดพลัง โดยลืมไปว่าคนแสนแออัดและพื้นเริ่มลื่นจากฝนตก จังหวะสุดท้ายที่หวังจะทำสกายคิกกลางอากาศจึงเสียหลักล้มลงกองกับพื้นไปซะอย่างงั้น
“สิปป์!” เมตตาเรียกชื่อเพื่อน ก่อนจะเข้าไปพยุงไอ้ตัวแสบที่ล้มไม่เป็นท่า
“กูโอเคๆ แต่..โอ้ยยย! กูไม่โอเคแล้วว่ะ” คนเจ็บทำหน้าเหยเกเมื่อความปวดที่ข้อเท้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนแทบยืนไม่ไหว มาอีหรอบนี้สงสัยข้อเท้าพลิกแหงๆ
“มึงนั่งรอกูตรงนี้นะ” มือหนากดไหล่คนเจ็บเป็นเชิงสั่ง โต๊ะม้าหินที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่พอบังฝนได้บ้าง สิปป์พยักหน้ารับและนั่งรอไม่กระดุกกระดิก จนรถป๊อบคันคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดข้างๆ จึงส่งมือให้เพื่อนประคองขึ้นรถไปด้วยความเจ็บปวด
“อ่ะ เอาผ้าไปเช็ดหน้าก่อน” คนขับส่งผ้าขนหนูที่ค้นได้จากก้นกระเป๋าไปให้คนซ้อน พอเห็นอีกคนไม่รับเลยหันไปเช็ดหัวเปียกๆ ให้ซะเอง
วินาทีนั้น สิปป์ศิลป์รู้สึกเหมือนอยู่ๆ ฝนก็ขาดสาย สายลมที่เคยพัดแรงกลับนิ่งสนิท แมลงตัวเล็กตัวน้อยที่บินล้อไฟด้านบนพากันลอยสงบนิ่ง มันเหมือน....
เหมือนโลกหยุดหมุน
“ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง...ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง”
สิปป์ศิลป์สะดุ้งสุดตัวจนหัวเข่ากระแทกกับคอนโซลรถ แว่นกันแดดอันโปรดร่วงมาอยู่บนตัก รู้สึกปวดร้าวช่วงคอที่เกิดจากการพิงเบาะผิดท่า กระจกรถด้านข้างปรากฏรอยฝนจางๆ เพลง ‘มนต์รักแม่กลอง’ ยังดังอยู่เหมือนเดิม อืม...ตอนนี้อยู่บนรถไอ้เมต เมื่อกี๊ก็แค่ฝันไป ...ฝันไปถึงเรื่องเดิมๆ ที่ไม่เคยลืม
“เป็นไรมึง ฝันร้ายเหรอ” อยู่ๆ คนในความฝันที่นั่งอยู่ในความจริงก็ถามขึ้น สิปป์หันไปสบตากับคนที่ฮัมเพลงในลำคอ
“กำลังต่อสู้กับ ‘อิด’ ในความฝันเหรอ” คนฮัมเพลงถามต่อยิ้มๆ
“หึ!’อิด’ ของกูเป็นคนดีตลอดเว้ย” คนถูกแซวด้วยทฤษฎีความฝันของนักจิตวิทยาชื่อดังรีบแก้ตัว
“โอ้โห...พ่อเทพบุตรผู้โปรดสัตว์ พ่อคนบรรลุนิพพาน” ที่ต้องประชดเสียสูงส่งเพราะคงไม่มีใครบนโลกที่ Id หรือ สัญชาตญาณดิบจะบริสุทธิ์ผุดผ่องได้ มึงต้องเป็นพระพรหมอวตารชัวร์!
“อ่ะแน่นอน ทุกวันนี้อีโก้กับซุปเปอร์อีโก้ไม่ต้องทำงานนะ ใช้จิตใต้สำนึกล้วนๆ” พูดจบก็ยักคิ้วกวนๆ อีกสองที
“ซิกมัน ฟรอยด์คงตกงานแน่นอนถ้าเจอมึง”
“ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง...ตึ่ง ตึง ตือดื้อดึง ตึ๊งตึ๊ง” เสียงไอโฟนปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สิปป์ศิลป์รู้แล้วว่ามันไม่ใช่เสียงจากการถูกอินเซ็ปชั่น ไม่ใช่จากในฝัน แต่มันดังอยู่ในรถนี่แหละ!
“รับโทรศัพท์สิครับแฟน” เมตตาบอกกับคนที่นั่งทำหน้างง
อีกคนสายหน้าพรืด “ไม่ใช่ของกูนะ” ว่าจบก็พยายามหาต้นตอของเสียงต่อไป เด็กมึงทำหล่นไว้ในรถหรือเปล่าไอ้เมต เห๊อะ!
“เห้ย!” ความรู้สึกชาวูบตีเข้าแสกหน้าเหมือนโดนเผาพริกเผาเกลือแบบไม่รู้ตัว สิปป์ศิลป์ค่อยๆ ยื่นนิ้วไปคีบเอาโทรศัพท์รูปร่างคุ้นตาออกมาจากซอกเบาะที่ติดกับช่องวางแก้วน้ำ ไอโฟนหน้ากากแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร
“ไหนว่าไม่ใช่ของมึง?” อีกคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเอ่ยถาม
“เอ่อ...กูลืมไปว่าเปลี่ยนเสียง” เรื่องของเรื่องคือ เนื่องจากเมื่อคืนริงโทนเบสิคสไตล์ไอโฟนมันหลอนมาก ไอ้สิปป์เลยคิดว่าหนามยอกยังต้องเอาหนามบ่ง นับประสาอะไรกับการโดนอินเซ็ปชั่น กูเปลี่ยนเป็นเพลงเดียวกันแม่งเลยเว้ย!
“ครับพี่เป็ด...โอเคพี่ แต่เจอฝนอ่ะ ตอนนี้เหรอ ผ่านราชบุรีมาแล้วล่ะ ครับ...เดี๋ยวไปหาไรกินแถวตลาดร่มหุบ....”
เมตตานั่งฟังเสียงคนข้างๆ คุยกับปลายสาย จริงๆ พี่เป็ดเป็นคนติดต่อขายแอดกับบ้านพักที่อัมพวา แต่ไม่รู้ทำไมถึงให้น้องจีดูแลต่อ ทั้งๆ ที่รู้ว่างานนี้ต้องขายได้อยู่แล้ว สรุปน้องจีก็ได้ค่าคอมไปท่ามกลางความงงงวยของใครหลายๆ คน อ่า...ยกเว้นพี่เอ้ เพราะรายนั้นเปรยเบาๆ ว่า ‘สุดท้ายมันก็กระเป๋าเดียวกัน!’
“ฮะ?? ฝากซื้อปลาทู? ไอ้น้องจีอยากกิน?” คนคุยโทรศัพท์อุทานลั่นรถจนเมตตาต้องหันกลับมาสนใจ
“อ่า...ครับๆ ถ้ามีเวลาจะไปซื้อให้นะพี่” นักเขียนกดวางโทรศัพท์อย่างงงๆ คือ..ตลาดสดหน้าบ้านมึงไม่มีเหรอครับพี่เป็ด ต้องให้กูหิ้วไปจากอัมพวาเนี่ย - -"
โชเฟอร์เห็นท่าทางคิดมากของคนข้างตัว ก็เลยถามออกไปเพราะหวังจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง “มึงมีไรอยากถามกูป่ะ”
สิปป์พยักหน้าหงึกๆ ก่อนตากลมโตจะจับจ้องไปที่ดวงหน้าของอีกฝ่าย เมตตาเห็นสายตาอันแน่วแน่ของเพื่อนแล้วก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไม่รู้ว่ากะอีแค่ปลาทู ทำไมมันต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย
“คือ...” คนตั้งใจถามชะงักไปนิดหน่อย “คือเมื่อคืนตอนคุยกันแล้วเสียงไอโฟนมันดังขึ้นอ่ะ กูอยากรู้ว่าเป็นโทรศัพท์ของใครวะ คือกูไม่ได้อะไรนะเว้ย แค่แบบสงสัยนิดหน่อย เพราะมึงไม่ได้ใช้ใช่ป๊ะ แล้วทีนี้แบบ... คือกูไม่ได้คิดอะไรนะถ้ามึงจะพาใครไปห้อง แต่กูแค่สงสัยไง ก็แบบตามประสากูอ่ะ ชอบเสือกไรงี้ ง่ะ...แต่กูไม่ได้คิดไรมากนะเว้ย ที่เปลี่ยนเสียงไอโฟนตัวเองก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรนะ ถึงมันจะหลอนกูไปทั้งคืนก็เถอะ แต่กูไม่ได้อะไรจริงๆ”
คนฟังคำถามถึงกับตบไฟเลี้ยวจอดข้างทางตั้งแต่คำว่า ‘ไอโฟน’ คำแรกหลุดออกมา ...สรุปว่ามึงคิดจริงๆ คิดมากด้วย!
“ไอ้สิปป์... คืองี้” เมตตาสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามเรียบเรียงเรื่องราวในหัวให้เข้าใจง่ายที่สุดสำหรับคนที่ชอบอนุมานเรื่องไปเองแบบไอ้สิปป์
“เมื่อวานกูบังเอิญเจอขวัญใจแถวๆ บ้าน มึงจำได้ใช่มั้ย แฟน ‘เก่า’ กูอ่ะ” คนพูดจงใจเน้นคำว่า เก่า ให้ดูหนักแน่นกว่าคำอื่นๆ “แล้วกูก็นึกได้ว่า ยังไม่ได้คืนหนังสือของกามูส์ที่เคยยืมมาตอนปีสี่ หนังสือมันหายาก ขวัญใจเคยบอกว่าอยากได้คืน”
‘อืม...แล้วมึงก็ชวนเค้าไปบ้าน พาเค้าเข้าไปในห้อง ช่วยกันค้นหนังสือทั้งคืน...’ คนฟังคิดในใจ
“อย่าเพิ่งคิดเอง ฟังกูก่อน” ตากล้องเอ่ยราวกับรู้ความในใจของอีกคน “ก็พาขวัญใจมาบ้าน ให้นั่งรอกับแมวกูที่หน้าทีวี แล้วกูก็เข้าไปหยิบหนังสือในห้องให้เค้า”
“แล้วเสียงไอโฟน..”
“พอได้หนังสือแล้วเค้าก็กลับไป กูก็เข้ามานั่งเล่นเน็ต เลยได้อ่านเมล์ที่มึงส่งมา สักพักนึงขวัญใจก็เดินกลับมา กูไม่ได้ล็อคห้อง เค้าเลยเดินเข้ามา แล้วโทรศัพท์เค้าก็ดังพอดี แล้วมึงก็วางไป ...คือเค้ามาบอกว่ารถออกไม่ได้ จะให้ไปช่วยเข็นรถที่จอดปิดอยู่ ...แค่เนี้ย”
“ไม่มีการช่วยกันค้นหนังสือ?” คนช่างสงสัยยังถามต่อ
“ไม่”
“ไม่มีมือโดนกัน?”
“ไม่...เอ่อ ไม่แน่ใจ แต่ไม่หรอก”
“ไม่มีถ่านไฟเก่า?”
“ไม่ เฮ้ย! นี่มึงอยากรู้หรือมึงหึงกูวะ?” คราวนี้เมตตาโวยวายบ้าง
คนถูกกล่าวหาหน้าแดงแปร๊ด ชนิดที่ว่า ถ้าพี่เอ้เห็นคงระบุว่าเป็นอาการเขินขั้น –est
“ไม่...เว้ยยยยย”
TBC.
//โย่ววววว และแล้วก็มาจนได้ คึคึ
นึกเสียงเรียกเข้าเบสิคของไอโฟนออกมั้ย ฟังแล้วมันหลอนจริงๆ นะ - -"
อธิบายเพิ่มเติมนิดนึง เรื่อง Id, Ego, Superego (ถ้าขี้เกียจก็ข้ามไปเลยจ่ะ ไม่มีผลกับเนื้อหา)
ฟรอยด์ นักจิตวิทยาเค้าเชื่อว่า บุคลิกภาพของมนุษย์ถูกควบคุมด้วยสามสิ่งนี้
Id หรือ อิด คือสัญชาตญาณดิบ เป็นอารมณ์ส่วนลึกของเรา เช่น อยากเตะคน อยากขโมยของ เป็นสิ่งที่ขึ้นกับตัวเราเอง
Superego คือ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี การคิดตามแบบแผน ประเพณี กฎหมาย เช่น ขโมยของไม่ได้ เดี๋ยวสังคมจะมองว่าเป็นคนเลว ผิดศีลธรรม คือเป็นสิ่งที่ขึ้นกับสังคม
Ego คือ ส่วนของการประนีประนอมทั้งสองฝ่ายนั้น เช่น ขโมยไม่ได้นะ แต่ลองขอเค้าดีๆ เค้าอาจจะให้ บางทีอีโก้ก็จะเอนเอียงไปทางฝ่ายดี ถ้าเราซึมซับกฎประเพณีมามากๆ หรือบางทีก็เอนไปทางอิด ถ้าจิตใต้สำนึกเรามีพลังอยากมากๆ
ทีนี้โดยทั่วไป คนปกติก็จะถูกอีโก้กดอิดไว้ กดหนักๆ เข้ามันก็จะไประบายออกในความฝัน ก็เลยเป็นที่มาที่ว่า ทำไมพี่เมตถึงแซวสิปป์ว่ากำลังต่อสู้กับอิดในความฝันนั่นเอง
มันก็เป็นประการฉะนี้ อธิบายรวบๆ ตามความเข้าใจของไอ่คนเขียน
อ้อ...ใครที่อยากรู้เรื่องเดจาวูตอนฝนตก ตอนนี้มีแพลมๆ ออกมาครึ่งนึงแล้วล่ะ :)
ขอบคุณที่อ่าน ขอบคุณที่ติดตาม ที่ทวง ที่เมนต์ ที่ให้เป็ด
และขอบคุณที่รอค่ะ (ก็คุ้มจริงๆ ที่รอที่เฝ้าคอยมาาาา //ฮัมเพลงพี่นัท 555555)
เจอกันตอนหน้าค่าาา
-
อะไรกันคนเขียนมีการอธิบายซิกมัน ฟรอยด์ด้วย :jul1:
เรียนมาสิบครั้ง ไม่เคยจำได้
ปล.สิปป์ต้องคิดอะไรกับเมตแน่ๆ
ส่วนน้องจีก็แนบ :z7:
-
สิปป์คิดเองไปไกลเลย 555
-
ก็สมแล้วไงที่เป็นนักเขียน จินตนาการสูงส่ง เราสามารถสรุปเรื่องราวได้เองตั้งแต่0.1ไปจน100!5555555
ว่าแต่ฮา-est แว๊บแรกคิดไปถึงโคล่ายี่ห้อใหม่ที่พึ่งออก พออ่านแบบมีสติอ้อ ขั้นสุดนี่เอง!
-
มีลุ้น ๆ อยากให้สิปป์มีแต่ Id ล้วน ๆ แล้วสิงานนี้
-
เขินหล่ะสิ อิอิ :-[ :impress2:
-
เอาละวา เริ่มเข้าเค้่า สงสัยพี่เอ้ใกล้ได้ฉลองแล้ว
-
หึๆบอกได้คำเดียวว่า "น่ารักโว้ยยยย"
นักเขียนกับตากล้องคู่นี้่ รอตอนไปอัมพวาจะป่วนจะชวนให้ใจเต้นแค่ไหนหนอ :-[ :-[ :-[
-
หึงเค้าก็ไปไปเซ่ กร๊ากกกกก
-
เค้าชอบคู่พี่เป็ดกับน้องจีอ่ะ แต่เวลาเมตกับสิปมาทีไรก็ใจเอนเอียง
-
หึงขนาดนี้ ไม่ใช่แฟนจริงอ่ะ
-
****แจ้งเพิ่มเติมจากคนเขียนค่ะ****
- ตอนนี้อัพเดตสารบัญแบบสบายลูกตาที่หน้าแรกเรียบร้อยแล้วนะคะ
- เพิ่มเพลงประกอบฟิคที่หน้าแรกเช่นกัน ชื่อเพลง "กลัว" ของ SCRUBB
บอกก่อนว่าเพลงนี้คนเขียนชอบเป็นการส่วนตัว และต้องเป็นเวอร์ชั่นที่ลงนี้เท่านั้น (เวอร์ชั่นร็อคมันเร้าเกิ๊นนน)
คลิปที่เอามาแปะ เอามาจากยูทูบ ซึ่งคนทำดันใส่ภาพประกอบเป็นภาพ ขุ่นลง-ขุ่นป้า (พี่เมื่อยพี่บอล สครับบ์)
ถ้าฟังและตาดูไปด้วย อาจเกินอิมเมจเมต-สิปป์แบบนั้นได้ กร๊ากกกกกก
เรารู้สึกว่า ความรู้สึกของตัวละครก็คล้ายคลึงกับเนื้อเพลงนั่นแหละค่ะ
ทำนองเพลงก็ให้อารมณ์ที่อินกับบรรยากาศเรื่องพอสมควร
แต่ถ้าใครฟังแล้วยังไม่ค่อยเข้า ลองแนะนำเพลงกันมาได้นะคะ
แบบว่า "อ่านฟิคเรื่องนี้แล้วคิดถึงเพลงไหน" อะไรประมาณนี้
^^
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก+++ :-[ :m3:
-
อ๊าห์... อยากกินปลาทู :m1:
-
กรี้ดดด เคยเรียนเรื่อง Id Superego Ego นี่ด้วยแหละ แต่ลืมแล้วนะ 555555555
มาอ่านที่คนเขียนอธิบายนี่ได้ทบทวนความรู้เลยอะ สุดยอด
สิปป์ล่ะก็แหมมมมม ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ แต่บอกเค้าไปหมดแล้วอะ
กูไม่ได้คิดอะไรเลยนะจริงๆ 5555
แอร้ยยย เขินอะ
-
หึงชัวร์!!!
ปล. อยากรู้เรื่องฝนตกเหมือนกันค่ะ ^^
-
ชอบๆ เอาคู่นี้เยอะๆนะ
-
โอ๊ยย พี่เป็ดกะน้องจีน่ารักอ้ะะะ o13
อิท อีโก้ กับ ซูปเปอรอีโก้นี่ชีวิตประจำวันจริงๆ เหมือนเจอบ่อย ฮี่ๆ
ปล.รีบมาต่อนะคะ คิดถึงงง (น้องจี) :กอด1:
-
คู่น้องจีพี่เป็ดก็น่ารัก คู่เมตกับสิปป์ก็น่าลุ้น อาการแบบนี้เขินชัวร์ :impress2:
-
หอยแครง หอยแมลงภู่ ปลาทูนึ่งแม่กลอง
น้องจีจะเอาแต่ปลาทูเหรอ ไม่ชอบหอยสินะ 5555++
อยากอ่านตอนที่ไปถึงอัพวาแล้วสิ เค้าเพิ่งไปมา คงนึกภาพตามได้สะดวกขึ้น
ส่วนเพลง โอเคเลยล่ะ เข้ากันมากเลย แต่ว่าอิมเมจขุ่นลุงกับขุ่นป้านี่ไม่ไหวนะ (เอ๊ะ ดูไปดูมาก็น่ารักดี) :m20:
-
สิปป์น่ารักอ่ะ เผลอซักพี่เมตซะยังกะแฟน :o8:
-
อ้ายไม่หึงแต่หน้าแดงงง
ฮ่าๆๆ สิปป์เอ๊ยแกไม่รอดแล้ว ฮ่าๆๆๆ
เมตแคร์จังน้าแฟน"เก่า" ฮ่าๆๆๆๆ
-
ไม่ๆๆๆๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าสิปป์ต้องการอะไรจากเมต
เรารู้แค่ว่า สิปป์อยากรู้ว่าเสียงไอโฟนนั้นมันดังมาจากไหนแค่นั้นจริงๆ
(อันนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องค้นหนังสือ มือโดนกัน อะไรทั้งนั้นตามที่สิปป์บอก)
ขนาดไม่ได้ไปด้วยแต่พี่เป็ดกะน้องจีก็ยังมีโผล่มาให้ชุ่มปอดนะ
อยากตะโกนดังๆ "กองนี้พี่เอ้ฟินคนเดียววววว" ฮ่าๆ
-
ฮามากเลยอะ อยู่โรงพิมพ์เหมือนกันเวลาอ่านเห็นภาพเลย 55+ ตลกดี ชีวิตจริงเหมือน บก.เลย ชอบให้ผู้ชายได้กันเอง อิอิ ฟินโครต
ขอบคุณมากค่ะ
:L1: :pig4: :L1:
-
เอาล่ะเว้ย พี่เอ้มีเฮ!
:m4:
-
ฮาจริงๆๆๆ น่ารักมากด้วย o13 :กอด1:
-
มีหึงด้วยเว้ยงานนี้ 555
-
"ก็คนมันขี้หึงนิดหนึ่งก็คิดใกล้
มันคิดระแวงไปอยู่เสมอ
ทุกเรื่องที่ทำลงไปยังไม่เข้าใจอีกเหรอ
รักเธอ... จะให้ไปหึงใคร...~"
ขอมอบเพลงนี้แทนความในใจของน้องสิปป์สำหรับบทนี้เลยก็แล้วกัน
(เป็นเพลงวัดอายุกันเลยทีเดียว) :laugh:
คนอาร๊ายหึงได้น่ารักน่าหยิกจริง ๆ
ไอ้พี่เมตแกมองข้ามลูกแมวอย่างน้องสิปป์ไปได้ยังไงห่ะ! :angry2:
ถ้าทำให้น้องเขาเสียใจชั้นจะสั่งให้บก.เอ้ตัดเงินเดือน คอยดู เชอะ!
"...วันที่ฝนยิ่งนึกถึงที่ไรก็ยิ่งชุ่มช้ำอยู่ในหัวจายยย~"
ครวญเพลงต่อ อยากรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น
เค้ารอเฉลยอยู่นะจ๊ะ :-[
-
ขำอ่ะ ตอนถามเรื่องไอโฟน
ไม่ได้อะไร แต่ถามละเอียดยิบเลยนะคะ แหม๋
เหมือนแฟนเค้างอนกันงุ้งงิ้งเลยสองคนนี้
น่ารักอ้ะ :-[
รออ่านต่ออยู่นะคะ o13
-
สิปป์มันหึงได้หน้ามึนมาก 5555
-
สิปชัดเจนแบบไม่รู้ตัว ฮ๋าๆๆ ไอ้ประโยคที่พยายามอธิบายเหตุผลที่อยากรู้ที่มาของเสียงไอโฟน แปลได้สั้นๆ ว่า หึง ใช่มะละ :p
-
“คือเมื่อคืนตอนคุยกันแล้วเสียงไอโฟนมันดังขึ้นอ่ะ กูอยากรู้ว่าเป็นโทรศัพท์ของใครวะ คือกูไม่ได้อะไรนะเว้ย แค่แบบสงสัยนิดหน่อย เพราะมึงไม่ได้ใช้ใช่ป๊ะ แล้วทีนี้แบบ... คือกูไม่ได้คิดอะไรนะถ้ามึงจะพาใครไปห้อง แต่กูแค่สงสัยไง ก็แบบตามประสากูอ่ะ ชอบเสือกไรงี้ ง่ะ...แต่กูไม่ได้คิดไรมากนะเว้ย ที่เปลี่ยนเสียงไอโฟนตัวเองก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรนะ ถึงมันจะหลอนกูไปทั้งคืนก็เถอะ แต่กูไม่ได้อะไรจริงๆ”
อืม.......ไม่ได้คิดอะไรจิง จิง ง่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สนุกกกกค่า
อ่านรวดเดียว แล้วยังอยากอ่านต่อ ฮา
สิปป์หึง แต่ตัวเองก็มีแฟนนี่นาา
แต่เหนือจากสิปป์หึง พี่เมตอธิบายด้วย กริ๊ววว
แน่ใจเหรอจ้ะว่าแค่ เพื่อน ><
ชอบมากค่ะ ติดตามต่อไป :)
-
น่ารักมากกกกกกก
-
น่ารักสุดดดดด
-
:impress2:
-
ถ้าจะหึงขนาดนี้
ชัดเจนอะ อ่านแล่วเขิน :-[
ชอบตอนที่เมตเช็ดผมให้แล้วเหมือนโลกหยุดหมุน :o8:
-
อยากอ่านต่ออออออออออออ~~ :fire:
-
สิปป์มีใจนะเนี่ยะ ไม่รู้ตัวอะดิ
ความรู้สึกช้านะตัวเอง o17
-
Page 10 : อิ่ม..มนต์รัก (แม่กลอง)
เป็นเวลาเก้าโมงพอดิบพอดี เมื่อเจ้าเต่าเขียวมะกอกแล่นมาถึงสถานที่ถ่ายแบบสองคู่รัก ณ อัมพวา “อิ่มมนต์รักรีสอร์ท” เป็นบ้านพักเปิดใหม่ตั้งอยู่ริมน้ำ ที่ห่างออกมาจากบริเวณตลาดเล็กน้อย เจ้าของเป็นอดีตนักหนังสือพิมพ์ที่ผันตัวเองมาเป็นเจ้าของกิจการ โดยมีมรดกที่ดินซึ่งตกทอดมาตั้งแต่รุ่นทวด พร้อมสวนส้มโอขนาดย่อม ก่อนพื้นที่ครึ่งหนึ่งจะถูกแปรสภาพเป็นรีสอร์ทอย่างที่เห็นในขณะนี้
คุณกฤต เจ้าของที่พักนำสองหนุ่มมายังบ้านหลังใหญ่ฝั่งท่าน้ำ ก่อนจะปล่อยให้นักเขียนและตากล้องเก็บข้าวของ ระหว่างรอทีมงานที่เหลือมาสมทบ
“เหมือนบ้านยายกูเลย” สิปป์ศิลป์มานั่งแช่อยู่ที่ระเบียงซึ่งยื่นออกไปเหนือน้ำ อากาศตอนนี้ยังไม่ร้อนเกินไปนัก พอจะมีลมเย็นๆ พัดโชยอยู่บ้าง
“วันหลังพากูไปเที่ยวมั่งดิ่” เมตตาเท้าแขนกับขอบหน้าต่างฝั่งที่เชื่อมกับระเบียง เสียงโมบายดังกรุ๊งๆ กริ๊งๆ กับวิวแม่น้ำตรงหน้าให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่ง
“ปีใหม่นี้ป่ะล่ะ ชวนที่ออฟฟิศไปเอาท์ติ้งกัน” เจ้าของบ้านพูดอย่างอารมณ์ดี ปกติช่วงปีใหม่บริษัทจะมีการไปเที่ยวนอกสถานที่กันอยู่แล้ว คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นบ้านสวนบ้างคงดีไม่น้อย
คนได้ฟังมุ่ยหน้า ก่อนจะออกไปนั่งที่ระเบียง “กูขอไปแค่คนเดียวไม่ได้เหรอ?”
นักเขียนหันมองตากล้องมีนั่งกอดอกทำหน้าบอกบุญไม่รับ ...แหม่ ถ้าหลานกูทำคงน่ารัก แต่ไอ้หนวดอย่างมึงนี่มัน.... “น่าถีบ!”
ไม่ทันที่คนน่าถีบจะได้เถียง เสียงเคาะประตูก็ยังขึ้นมาก่อน สิปป์ศิลป์ไปเปิดประตูรับผู้มาเยือน แคทรียา (ชื่อเดิม : ไอ้ขัน) กับโรส (ชื่อเดิม : ไอ้โรจน์) สองสาว (?) คอสตูมลากกระเป๋าใบโตมาโยนไว้กลางบ้าน ก่อนจะแจ้งกับผู้มาก่อนว่า นายแบบทั้งสองคนมาถึงแล้ว กำลังเก็บของอยู่ที่บ้านข้างๆ ถ้าพร้อมเมื่อไรก็ไปเคาะประตูเรียกได้เลย
“เดี๋ยวกูไปเซตกล้องก่อนละกัน พร้อมแล้วจะโทรมาตาม” ว่าจบก็ยกกระเป๋าอุปกรณ์เดินออกไป
“เอ่อ...นี่ไม่ได้ดราม่าอะไรกันอยู่ใช่มั้ย” โรสมองหน้านักเขียนเลิกลั่ก
ศิลป์ถอนหายใจยาว พลางเอ่ยปฏิเสธ ก็ถ้ามึงจะดราม่าได้ไร้สาระขนาดนี้นะ
ไอ้เมตเอ๊ย!
…………. Gayscale Magazine………….
หลังจากสองสาว (เหรอ?) แต่งหน้าแต่งตัวให้นายแบบเรียบร้อย สิปป์ก็พานายแบบมาเซตจุดแรกที่เคาน์เตอร์รีเซปชั่นของรีสอร์ท คอนเซปต์การถ่ายภาพตรงตามชื่อที่พัก นั่นคือ “อิ่มมนต์รัก” เน้นการใช้ชีวิตในบ้านเล็กๆ เช้ามารดน้ำต้นไม้ บ่ายอาบน้ำหมา ตกเย็นก็ไปเดินเล่นในสวน แล้วปิดท้ายด้วยดินเนอร์อาหารง่ายๆ แต่เปี่ยมไปด้วยรักจากฝีมือคนทำ อ่า...โรแมนติกมาก
ถ้าไม่ใช่ผู้ชายสองคนนะเฮ่ย!
“เดี๋ยวคุณกานต์เข้าไปในเคาน์เตอร์ ยกหูโทรศัพท์นะครับ ส่วนคุณแอนดรูว์ยืนตรงนี้ แล้วเท้าคางขำเลืองตามองคุณกานต์” นักเขียนจัดแจงนายแบบตามภาพในหัว ก่อนจะหันไปฟังสัญญาณจากตากล้อง พอเมตตาพยักหน้า ร่างโปร่งก็กระโดดออกมา
เสียงชัตเตอร์ดังรัว สลับกับเสียงคนหลังกล้อง “ดีครับ คุณแอนดรูว์ผายไหล่ซ้ายออกนิดนึงครับ คุณกานต์อมยิ้มด้วยครับ เยอะไปครับ ยิ้มแบบกระตุกยิ้ม แต่ดวงตาต้องยิ้มด้วยนะครับ”
สิปป์พยายามยิ้มอย่างที่ตากล้องบอกบ้าง แต่ก็ได้เป็นหน้าตลกๆ ที่แม้แต่ตัวเองยังรับไม่ได้
“มึงทำหน้าอะไรอ่ะ หยิบเลนส์ให้หน่อยดิ่” มือเรียวชี้ไปที่กองอุปกรณ์ก่อนจะสั่งต่อ “ถุงสีส้มๆ”
“คราวนี้เปลี่ยนไปยืนตรงป้าย WELCOME นะครับ” ตากล้องรับเลนส์มาเปลี่ยน ขณะที่คอสตูมเข้ามาจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้นายแบบอีกครั้ง ด้วยความที่มุมนี้ค่อนข้างมืด สิปป์ศิลป์เลยต้องช่วยตากล้องถือเอฟเฟคแผ่นสะท้อนแสงอันโต
“ภาพนี้จะเป็นเหมือน การต้อนรับกลับบ้าน โรสขยับเน็คไทคุณแอนดรูว์ออกนิดนึง...พอ แคท...ใช่ๆ เอาแก้วน้ำใบเตยให้คุณกานต์ถือ โอเคนะ” นักเขียนว่าจบก็ยกอุปกรณ์ในมือขึ้นมา พลางบิดข้อมือหามุมให้แสงสะท้อนเข้ากับใบหน้าของนายแบบ จำได้ว่าการใช้แผ่นเอฟเฟคช่วย จะได้แสงที่ดูเป็นธรรมชาติ ไม่แข็งจนหลอกตา
“สิปป์มานี่” มือข้างที่ว่างของตากล้องดึงแขนผู้ช่วยให้มายืนข้างกาย “ยกขึ้นสูงหน่อย”
คนรับคำสั่งชูอุปกรณ์ขึ้นเหนือหัว “พอป่ะ”
เสียงชัตเตอร์ลั่นสองทีเพื่อทดสอบ “กดมือลงมา”
“ท่ายากวะ เมื่อยยย” พอได้ยินผู้ช่วยบ่นดังนั้น เมตตาเลยวาดแขนโอบทั้งเอฟเฟคและคนถือเพื่อช่วยประคองอีกแรง มือที่ว่างก็กดชัตเตอร์ไปด้วย
“กูล้อเล่น ถือได้น่า จิ๊บๆ” ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่ตากล้องก็ยังไม่ยอมปล่อยจนจบเซต
“พักห้านาทีครับ แล้วเจอกันที่บ้าน ‘มนตรา 2’ นะครับ” สิปป์บอกทีมงาน ก่อนตนเองและเพื่อนจะช่วยกันยกอุปกรณ์ไปเซตรอที่บ้าน
“อ้าว พักแล้วเหรอครับ” เสียงทักทายจากด้านหลังทำให้ทั้งสองต้องหยุดเดิน คุณนพผู้จัดการส่วนตัวของกานต์นั่นเอง แหม่...เห็นแล้วเสียว(สัน)หลังวาบ
“ครับ ประมาณห้านาที เดี๋ยวไปเริ่มถ่ายที่ต่อไปครับ” สิปป์ศิลป์เป็นฝ่ายตอบ เมื่อคนข้างกายทำหน้าเหมือนเห็นหมาตายสามศพซ้อน
คุณนพ กะเทยประจัญบานส่งตาหวานให้คนถือกล้องเบาๆ เมื่อตอนมาถึงก็เห็นแค่ผ่านๆ แต่พอมองตรงๆ แล้วบอกได้เลยว่าสเป็ค หุหุ
คนถูกมองรู้ตัวดี เลยรีบกระทุ้งสีข้างเพื่อนเป็นเชิงให้รีบเดินไปยังที่หมายเสียที “เดี๋ยวเจอกันครับ พวกผมรีบไปเซตอุปกรณ์ก่อน”
พอเดินพ้นระยะมาแล้ว เมตตาเลยกระซิบถามเพื่อนในเรื่องที่สงสัย “มึงๆ คุณนพนี่เกย์หรือกะเทยวะ”
นักเขียนครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบ “กูก็ระบุไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ เค้าถูกใจมึง เตรียม..ตูด..ให้พร้อม!!”
พูดจบก็วิ่งนำหน้าไปไกล ปล่อยให้คนได้ฟังครวญเพลงสมัยประถมซ้ำไปซ้ำมา
อย่าพูดเลย..ฮื้อ..ฮือ..ได้ไหม...
…………. Gayscale Magazine………….
แฟชั่นเซตในบ้าน เน้นความเรียบง่ายและโทนสีอบอุ่น สิปป์ศิลป์บอกได้เลยว่า เชิ้ตสีชมพูอ่อนตัวที่คุณกานต์ใส่อยู่คงดูน่าสะพรั่นพรึงขึ้นอีก 130% ถ้ามันมาอยู่บนตัวเขา แต่เพราะใบหน้าหวานๆ ของคุณกานต์ที่ดูเข้ากันดีกับเฉดสีแบบนี้ เลยทำให้เสื้อผ้าที่เตรียมมาไม่เป็นหมัน คอนตูมตาดี มีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ
“น่ารัก” แอนดรูว์ที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินยิ้มเผล่ออกมา พร้อมคำชมที่ทำเอาคนในเสื้อสีอ่อนยิ้มเขิน
“หน้าไม่อาย” คนถูกชมหน้าบู้ แต่เรียวปากยังปรากฏรอยยิ้ม
ฝ่ายที่ถูกว่าทำหน้าเหรอหรา “หน้าใครไม่อาย คุณหรือผม”
“ไอ้ฝรั่งขี้นก! ไอ้ภาษาไทยไม่แตกฉาน!”
ลูกครึ่งที่ค่อนไปทางอเมริกันมากกว่าไทยงงหนักกว่าเดิม “ภาษาไทยฉันแตก?”
“พ๊อออ ไปทำงานได้แล้ววว” กานต์จำต้องยอมสงบศึกเสียเอง ไม่งั้นมีหวังต้องมาอธิบายกันยาว
ฝ่ายนักเขียนที่ยืนอยู่ในรัศมีสีชมพูอมม่วงถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่ถ้ายังจีบกันไม่เสร็จ กูว่าจะนอนรอแล้วนะเฮ่ย -*-
“สิปป์ๆ ถือแฟลชหน่อย” ตากล้องส่งอุปกรณ์เสริมให้ผู้ช่วย “เฮ้ย! นิ้วมึง!” เมตตาคว้ามือคนที่ไม่รู้ตัวว่าเลือดอาบนิ้วมาดูใกล้ๆ พลางเรียกหาทิชชู่และพลาสเตอร์ปิดแผล ก่อนจะพบว่านิ้วเรียวๆ นั่นเพียงแค่ถูกกระดาษบาด แต่ด้วยความที่ปล่อยไว้นานไปหน่อย สภาพเลยเหมือนโดนอีโต้ฟันมาซะอย่างงั้น
“มึงนี่น๊า” ปากก็บ่น มือก็แปะพลาสเตอร์ไปด้วย ส่วนคน(คาดว่า)เจ็บก็ได้แต่นั่งหน้าซีด ให้เจอแมลงสาบ จิ้งจก ตุ๊กแก มาเป็นกองทัพซะยังดีกว่าเห็นเลือดหยดเดียว เหยดดดด กูจะเป็นลม T__T
“โรส มีลูกอมมั้ย เอาให้ไอ้สิปป์กินหน่อย” ฝ่ายปฐมพยาบาลเรียกหาของหวานประทังชีวิตคนกลัวเลือด แต่สาว(?)คอสตูมยิ้มแหยๆ เป็นนัยว่าไม่มี ทว่าคนที่มีกลับเป็นผู้จัดการดาราที่เมตตารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ข้างหลังทุกครั้งที่มอง
“ขอบคุณครับ” คนต้นเรื่องใบหน้าเริ่มคืนสีมาบ้าง หลังจากได้ฮาร์ทบีทสีแดงไปอม ผู้จัดการไม่ระบุเพศยิ้มรับนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปยื่นลูกอมให้ตากล้องที่ยืนมองอยู่
“เอ่อ ผมมะ..ไม่ต้องกินครับ” เมตตาพูดจาติดๆ ขัดๆ บอกตามตรงว่าอยู่ใกล้อี เอ้ย คุณนพนี่รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างแรง
“รับไปเถอะครับ ถือว่าผม ‘ฝากใจ’ ไว้ละกัน”
...เชิญรับบัตรและกรุณามารับของคืนก่อนเวลา 3 ทุ่มตรงนะคะ….
เชี่ย!!...กูไม่ใช่เคาน์เตอร์เซอร์วิส ไม่ได้เปิดแผนกลูกค้าสัมพันธ์ ไม่มีป้ายแลกเวลาฝากของ เพราะฉะนั้น กูไม่รับฝากใจของมึ๊งงง
เมื่อพูดไม่ได้อย่างใจคิด ตากล้องสุดเซอร์เลยต้องรับลูกอมพร้อมการโดนแต๊ะอั๋งหลังมือไปสองที แหม ชอบแบบนี้เดี๋ยวกูหลังแหวนแถมแม่งเลย!
ตอนแรกว่าจะแอบเอาไปทิ้ง แต่พอมองเห็นเพื่อนสนิทที่นั่งอมลูกอมแก้มป่อง เลยพอจะมองเห็นทางออกได้ งานนี้ถ้าไม่รอด ก็ตายหมู่แหละวะ...
“กินอีกเม็ดนะมึง คืนนี้จะได้มีแรง...หึหึ” คนได้(ลูกอม)แบบไม่สมยอม จัดการแกะเปลือกพลาสติกสีหวานออก แล้วยัดลูกอมรูปหัวใจเข้าปากนักเขียน แถมท้ายด้วยการใช้นิ้วโป้งเช็ดปากคนกินเบาๆ
“ว๊าว... โซ สวีตนะครับ” แอนดรูว์ยักคิ้วให้ตากล้อง ตอนแรกก็แอบคิดว่าคู่นี้เหมือนมีซัมติงรอง แต่ตอนนี้มั่นใจแล้วว่า ซัมติง ไลค์ แดท!!
กว่าการถ่ายแบบจะเสร็จสิ้น พระอาทิตย์ก็โบกมือลาพอดี แม้จะเลทกว่าตารางงานเกือบสองชั่วโมง แต่เมตตาก็ได้ภาพคู่ในเงาของตะวันกำลังตกดิน ซึ่งดูสวยงามและอบอุ่นมากทีเดียว
“เป็นไง” เสียงทักจากคนในบ้านทำให้เมตตาที่กำลังดูรูปต้องเงยหน้าขึ้น วูบหนึ่งที่ภาพคนในชุดลำลองซึ่งกำลังเดินเช็ดผมออกมาเกาะหน้าต่าง ซ้อนทับกับแฟชั่นอิ่มมนต์รักที่เพิ่งถ่ายเสร็จสิ้น อยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า บางทีชีวิตก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า การได้ใช้เวลาอยู่กับใครสักคนที่รักกัน
กูก็ชักจะอินกับงานมากไปนะ เฮ้อ!
“อาบน้ำดิ่ จะได้ไปกินข้าว” แต่..มีคนทำกับข้าวให้กินทุกวันก็ดีนะ
“เออ เค้าให้ผ้ามาไม่ครบอ่ะ ถ้ามึงจะเช็ดผม ใช้ผ้ากูละกัน” มีคนเช็ดผมให้ด้วยก็โอเค
“กูอิ๊บหมอนข้างนะ” มีคนให้นอนกอด
“เชี่ย! มึงจะนั่งยิ้มอีกนานมั้ย กูหิวข้าวแล้ว! ไปเดี๋ยวนี้เลย นับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง สอง...”
แต่คนๆ นั้นต้องไม่ใช่ไอ้สิปป์! กูขอสาบานกับตัวเอง!
…………. Gayscale Magazine………….
คืนนี้เจ้าของรีสอร์ทปิดห้องอาหาร ‘เชิญอิ่ม’ เพื่อจัดเลี้ยงใหญ่ให้ทีมงาน เมนูหลักเป็นอาหารไทยรสชาติดี ทั้งฉู่ฉี่ปลาทู กุ้งแม่น้ำเผากับน้ำจิ้มซีฟู้ด แกงป่าปลาเนื้ออ่อน ลาบหมู ยำเล็บมือนาง และอีกสารพัดของคาวหวาน โดยไม่ลืม..แอลกอฮอล์!
“ผมชอบกินผนลาม้ายไทยมาก เนื้อสีเหลืองๆ กินกับข้าวเหนียว...อ่อ แทงโก้!” นักร้องฮิพฮอพประคองแก้วเหล้าพลางส่งเสียงพูดคุยกับนักเขียนที่นั่งหัวเราะคิกคัก
“แมงโก้!” สิปป์ศิลป์แก้ให้
“ไหนตอนนั้นยังบอกว่าชอบเนื้อแดงๆ เปลือกเขียวๆ อยู่เลย” กานต์ที่นั่งฟังอยู่เอ่ยปากแซวเล็กน้อย
“แตงโม่!” แอนดรูว์ตอบ
“เฮ้ย... แตงโม!” สิปป์ศิลป์ยังแก้ต่อ
“อาหารไทยผมก็ชอบ ต้มหวานๆ มีไข่ น้ำดำๆ”
“พะโล้!” คราวนี้เป็นเมตตาที่ตอบ เอ่อ ไอ่ฝรั่งนี่อยู่กับพี่เอสได้เลย ตบมุขกันทั้งวันแน่
“กานต์เคยทำมาให้ผมกิน ใส่กล่องชั้นๆ มา น่ารักมาก”
“ปิ่นโต!”
“ขอมั่งดิ่ๆ” แคทรียาปล่อยแก้วไวน์ แล้วโดดมาร่วมวงกับหนุ่มหล่อทั้งสี่ “จริงๆ แคทไม่ดื่มแอลฯ นะแคทชอบเครื่องดื่มคล้ายๆ ช็อคโกแล็ต”
“โกโก้!”
“คิคิ สมัยยังเป็นผู้ชาย แคทกับโรสเคยไปดูคอนเสิร์ตร็อคด้วยกัน มันส์มากกก”
“โลโซ!”
“โอ้ยยยย” คุณนพโบกไม้โบกมือทำปากเบะ “พี่นี่เกิดมาก็เป็นผู้หญิงเลยนะ ไม่มีหรอกตอนยังเป็นผู้ชาย สวยแต่เกิด”
“ขี้โม้!!”
สุดท้ายห้องอาหาร ‘เชิญอิ่ม’ ก็กลายเป็น ‘เชิญยิ้ม’ ไปโดยปริยาย เจอฤทธิ์ของมึนเมาเข้าไป ไม่ว่าชนชั้นไหนก็เมาหัวรวมกันได้ทั้งนั้น
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสอง คณะเชิญยิ้มก็มีอันต้องสลายตัว หลังจากเคลียร์แก๊งนายแบบให้เข้าสู่ที่พักได้เรียบร้อย สิปป์ศิลป์ก็จัดการลากกะเทยคอสตูมไปโยนไว้ในห้องนอนฝั่งซ้ายของบ้าน ก่อนจะพาตัวเองและไอ้ตากล้องมายังอีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน ...บางทียอมเมาแล้วอ้วกตอนเช้า ดีกว่าไม่เมาแล้วต้องมาจัดการศพพวกมึงทีละคนนะ T__T
“เชี่ยเมต ไปอาบน้ำ!” นักเขียนย่นจมูกเมื่อพบว่าเพื่อนร่วมห้องพกพากลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งมาเป็นของแถม
“หึ” คนเมาซุกหัวลงกับหมอน ก่อนจะคว้าหมดข้างมาก่ายสบายใจ
“หมอนข้างกูจอง! เอามาเลย!” ถึงจะเมา แต่แรงควายยังมีเสมอต้นเสมอปลาย สิปป์ศิลป์แย่งหมอนข้างจนเหนื่อยและยอมแพ้ไปเอง จึงเข้าไปอาบน้ำอีกรอบ กะว่ากลิ่นหอมๆ ของตัวเองคงพอกลบกลิ่นเหล้าไปได้ไม่มากก็น้อย
หลังจากหายเข้าห้องน้ำไปครึ่งชั่วโมง นักเขียนสุดหล่อก็ออกมาพร้อมกลิ่นสบู่หอมฟุ้ง ตอนนี้คนเมาที่เริ่มฟื้นคืนสติมานั่งหัวแหมะกับขอบเตียง สิปป์ศิลป์ส่งเท้าข้างหนึ่งไปสะกิดไอ้ขี้เมาสองที คนโดนแกล้งทำหน้าหงุดหงิด ก่อนจะคลานเข้าห้องน้ำไปได้สำเร็จ
คนอาบน้ำเรียบร้อยกระโดขึ้นเตียงพลางหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจมานอนเล่น มีไลน์มาจากแนนนี่ประมาณสองหน้า เป็นการบ่นเรื่องที่ไม่รับโทรศัพท์อยู่สองประโยค นอกนั้นก็ฝากซื้อสารพัดของฝากประหนึ่งว่าจะเอาไปแจกคนทั้งตึก
ตุบ!!
โอ้ย!!
อดีตขี้เมาทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ซึ่งมีพื้นที่พอสำคัญผู้ชายตัวควายๆ สองคน แต่เพราะการกะระยะที่พลาดไปนิด แขนยาวๆ เลยฟาดไปโดนหน้าคนนอนอยู่ก่อนแล้วเต็มๆ
“กูขอโทษ!” เมื่อเห็นว่าหลังแหวนที่อยากจะมอบให้กะเทยประจัญบานบ้านข้างๆ กลับกลายเป็นประเคนให้เพื่อนรักแบบไม่ตั้งใจ เมตตาเลยรีบดึงหน้าของคนเจ็บมาดูใกล้ๆ ...ซึ่งใกล้ๆ ของเขาก็คือ...
บนตัก!
“แม่ง กูอุตส่าห์ลากมึงมาถึงห้อง ทรยศกูเหรอ ห๊า!” สิปป์ศิลป์ที่วันนี้มีเรื่องให้เจ็บตัวถึงสองครั้งร้องโวยวาย แม้จะถูกคนที่นั่งค้ำหัวจับใบหน้าไว้ แต่มือไม้ที่เป็นอิสระก็เริ่มสงครามหมอนได้ทันควัน
“โอ้ย! พ๊อ! กูขี้เกียจเก็บ!” ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ แต่กูขี้เกียจเก็บมากกว่า ไอ้พวกชอบทำลายข้าวของอย่างไอ้สิปป์นี่ สุดท้ายคนที่ต้องมาตามล้างตามเช็ดก็เป็นเมตตาทุกที
ทว่าคำห้ามของตากล้องสุดเซอร์ไม่เป็นผล พอเลื่อนมาจับแขนไอ้เด็กดื้อไว้ มันก็ใช้ขาถีบและดิ้นจนผ้าห่มร่วงไปกองกับพื้น เมตตาเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากแขนเป็นจุดอ่อนของไอ้สิปป์ นั่นก็คือ...เอว
“อ๊ากกกก ฮ่าๆๆ ปล่อยกู๊! ฮ่าๆๆๆ” คราวนี้ม้าพยศจำต้องอ่อนแรง ...จุดอ่อนของช้าน อยู่ตรงที่เอ๊วเอววว ฮ่าๆๆ โอย...พอเถอะ กูบ้าจี้....
“ยอมยัง?” คนคุมเกมถามเชลยที่หัวเราะจนน้ำตาไหล
“ยอมแล้วววว” พอเห็นว่าอีกคนยอมยกธงขาว เมตตาเลยยอมปล่อย หากไม่วายลากไอ้ตัวแสบไปแปะอยู่ด้านใน ก่อนตนเองจะตามเก็บหมอนและผ้าห่มที่กระเด็นไปทั่วห้อง คนต้นเรื่องนอนมองตาแป๋ว รอจนพ่อบ้านจำเป็นทิ้งตัวลงนอนข้างกันจึงร้องขอในสิ่งที่ต้องการ
“หมอนข้างง่ะ” ถ้าไม่มีอะไรให้ก่าย คืนนี้คงหลับได้ยาก ซึ่งเพื่อนสนิทอย่างเมตตาก็รู้... รู้ดีเสียด้วย
“ตอนนั้นก็ไม่มีหมอนข้าง ยังหลับได้เลยนี่”
‘ตอนนั้น’ ก็คือค่ำคืนหลังจากการเต้นแร้งเต้นกากลางสายฝน ที่สิปป์ข้อเท้าพลิกจนเดินไม่ไหว เลยต้องไปอาศัยห้องของเมตตาพักเป็นอาทิตย์ๆ เพราะอย่างน้อยการมีคนคอยดูแล ก็ดีกว่าการโขยกเขยกอยู่ในห้องคนเดียว ทว่าคืนแรกไม่ได้เตรียมตัวมานอนค้าง สิปป์ศิลป์เลยมีอาการ ‘อยากหมอนข้าง’ และทุรนทุรายอย่างหนัก เมตตาเลยเสียสละตนเองเป็นหมอนข้างให้มันไปโดยปริยาย
และนั่นเป็นการนอนกอดผู้ชาย เอ๊ย ให้ผู้ชายกอดครั้งแรกในชีวิตกู๊!
“บรึ๋ยยยย...ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับการกอดมึง!” สิปป์ทำท่าสยอง อีกคนเลย(แสร้ง)เสียอกเสียใจ
“ได้เค้าแล้วไม่รับผิดชอบ คนบ้า!” กะเทยจีนแดงคุณภาพต่ำทำสะบัดสะบิ้งได้น่าตบไม่น้อย อาจจะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังคงหลงเหลือในเส้นเลือดหรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้ตากล้องมาดขรึมดูอารมณ์ดีเกินสภาวะปกติไปมากโข
“อยู่กับพี่นพวันเดียว กลายพันธุ์เลยเหรอมึง” คนข้างๆ ทำตาโต ทำเอาคนตีบทสาวประเภทสองถึงกับเซ็ง
“มึงพูดถึงชื่อนี้ทำไม ดึกดื่นป่านนี้ เดี๋ยวก็โดนของหรอกมึง โบราณเค้าว่าไว้ อย่าพูดถึงเสือเมื่อเข้าป่า อยู่อัมพวาอย่าพูดถึงกะเทย”
แม้คนพูดจะพูดหน้าตาเฉย แต่คนฟังกลับหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง “กร๊ากกกก มึงก็คิดได้เนอะ เชี่ยดีจริงๆ!”
เมตตายักไหล่น้อมรับคำชมกึ่งๆ ด่าเมื่อครู่ พลางล้มตัวลงนอน หากไม่ลืมโยนหมอนข้างให้เพื่อนร่วมเตียง พอคนติดหมอนข้างได้ของที่ปรารถนา ก็จัดแจงเอามาวางคั่นกลาง แล้วก็วาดขาพาดไปด้วยท่าประจำ นับหนึ่งไม่ถึงสิบเมตตาก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ
แม้จะเหนื่อยและรู้สึกมึนๆ ตกค้างจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่การข่มตาให้หลับก็กลายเป็นเรื่องยากสำหรับเมตตาในขณะนี้ เรื่องราวที่คิดค้างไว้เมื่อตอนหัวค่ำวกกลับเข้ามาในสมอง ...การใช้ชีวิตกับคนที่รัก...
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ ถึงจะมีแฟนมากี่คนๆ ก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกับใคร เขายังสนุกกับงาน พอใจในชีวิตโสด และยังไม่พร้อมจะมีภาระมาแบกเพิ่ม ในวันที่อายุเพิ่งผ่านพ้นเบญจเพส โลกใบนี้ยังกว้างใหญ่เกินกว่าจะหยุดอยู่ที่ใครสักคน
...แต่อยู่ๆ ความคิดนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
‘ช่างมันเถอะ! ยังมีเวลาอีกเยอะสำหรับการคิดถึงเรื่องชีวิตคู่’ หลังจากสรุปกับตัวเองได้ก็พยายามปิดเปลือกตาได้สำเร็จ
กลิ่นหอมเย็นอ่อนๆ คล้ายดอกไม้สีขาวทำให้เมตตาผ่อนคลายลง อาจจะเป็นดอกมะลิข้างบ้าน หรือในแจกันหัวเตียง เมตตาไม่อาจรู้ได้ แต่มันใกล้จนสามารถฝังจมูกเพื่อสูดกลิ่นหอมนั้น
หอมเหมือนคืนที่ฝนตก...และมีใครสักคนมานอนข้างกัน
TBC.
//ลืมมม...ผมหรือยังครับแฟน... (ใส่ลูกคอเจ็ดชั้น)
กรุณาอย่าปาข้าวของใส่คนเขียนนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่เมตเหนื่อยจะเก็บนะเอ้อ!
โดนแซวจากหลังไมค์ว่าข่าวคราวเงียบหายไปสองสามปี...
บร้าาาา ก็ไม่ได้นานขนาดนั้นนนน (หรา??)
อ่ะแฮ่ม...เข้าเรื่องกันบ้าง!
ต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้รอนานนะคะ
แต่ที่ไม่ได้เข้ามาบอกกล่าวอะไร เพราะยังไม่อยากพูดอะไรมาก
คือช่วงที่ผ่านมา เรากำลังจะลาออกจากงานค่ะ จะกลับไปอยู่บ้าน แล้วทำงานแถวๆ บ้าน
เลยต้องใช้เวลาเคลียร์งานที่ค้างอยู่ และทำเล่มใหม่ล่วงหน้าให้ทันก่อนจะออก
ใช้ชีวิตแบบคนบ้างาน เข้าเก้าโมง ออกสองทุ่ม ทุ่มเททุกสิ่งอย่างจนคนในกองฯ งง
เพราะไม่ได้บอกใครเลยว่าจะออก - -"
จนเมื่อวันอาทิตย์ ได้รู้ว่าสุดท้าย...กรูไม่ต้องออก เย้!!!
คืองานที่ใหม่ (ที่ไม่ชอบ) เค้าต้องการคนด่วน แล้วเราลาออกไม่ทัน
สรุปว่าที่บ้าพลังทำไป เอิ่ม... :z3:
แต่ก็ดีใจมาก เพราะยังสนุกกับงานปัจจุบันอยู่
และที่สำคัญ มันเป็นแรงบันดาลใจอันใหญ่หลวงสำหรับฟิคเรื่องนี้!!!
ต่อไปคงไม่ดองนานขนาดนี้อีก (มั้ง... ถ้าเจ้านายไม่บ้าสั่งงานเพิ่มนะ)
ตอนนี้หวังว่าคงชอบกันนะคะ
แล้วตอนหน้า เราไปเที่ยวอัมพวากันต่อค่ะ
//แจกจูบบบบบบบ :haun4:
-
ตอนฝนตกนี่ต้องมี ซัม ติง แน่ไรแน่ ใช่มั้ยคะ หุหุ
-
เมื่อไหร่นักเขียนกับตากล้องเค้าจะรักกันจริงๆสักทีล่ะคะ
ถึงจะมีฉากเซอร์วิสบ่อยๆแต่มันหวานแบบกั๊กๆยังไงไม่รู้
โอ๊ย ยิ่งช็อตเช็ดปากนี่นะ ฟิน~~
แต่โลภอ่ะ อยากได้มากกว่านี้จังเลย :impress2:
-
ดีนะที่เมตสาบานกับตัวเองไม่ได้ไปสาานกับพระวัดไหน
ถ้าไม่เป็นไปตามที่สาบานจะได้ไม่เป็นอะไร ฮ่าๆ(ชะรอยว่าน่าจะไม่ซะด้วยสิ)
บอกว่าไม่ใช่เขา แต่ไหงต้องอยากไปบ้านยายเขาคนเดียวด้วย
อะไรรจะขนาดนี้เนี้ยคุณตากล้อง ><
(แอบชอบฉากลูกอม น่ารักๆๆๆๆ กรี๊ดดดดด
ปล.รู้สึกว่าตอนนี้มันย้าวยาว
-
คราวนี้มายาว อ่านสะใจมาก
รอวันที่สองหนุ่มเปิดใจตัวเอง
-
กลับมาแล้วเย้ :mc4:
มากันแบบยาวสะใจ :-[
แอบมีฉากหวานนู้นนี้เต็มไปหมดเลย น่ารักจริง ๆ
ชอบไอ้น้องสิปป์ง็องแง๊ง เด็กไม่รู้จักโตนอนกอดหมอนข้าง
หมอนข้างน่ะไม่ต้องหรอก กอดคนจริง ๆ ไปเลยอุ่นกว่าตั้งเยอะ :o8:
อย่าเครียดเรื่องงานมากเน้อ มีอะไรไว้มาปรึกษากัน
สู้ ๆ นะจ๊ะ :กอด1:
-
ชอบเวลาพี่เมตเทคแคร์ดูแลสิปป์จัง มันเหมือนปฎิกิริยาที่ทำออกมาแบบอัตโนมัติ เหมือนความเคยชิน มันอบอุ่นมากกกกก 〜(*˘ ︶ ˘*)〜｡.:*♡
-
แอบหวายนเบาๆ
-
สองคู่ชู้ชื่น ผลัดกันหวานที่อัมพวา
อยากไปแจมในกองนี้ด้วยคนอ่ะ
-
ใกล้รู้ใจตัวเองรึยางงงงง
-
ฮา.....น่ารักแบบธรรมชาติๆดีจัง
:-[
ช้อบชอบฉากลูกอม คริคริ
แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองสักทีล่ะค้าทั้งคู่เลย
-
แอร๊ยยยยยยย พี่เอ้ขราาา
เสียใจจิงที่คุณพี่ไม่ได้ฟินเหมือนหนู :o8: :o8:
-
เมตกับสิปป์กลับมาแล้ว :mc4: ในคืนฝนตกมันต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงกับฝังใจกันทั้งสองคนขนาดนี้
-
เย้ ไม่ออกจากงานเเล้ว มีเวลามาปั่นบ่อยๆแล้วดิ กร้ากกกกก
ชอบอ่ะ อยากให้มาบ่อยๆ เคี๊ยกกกกกก
เมื่อไหร่สองคนนี้จะรู้ใจตัวเองกันอ่ะ
จะได้หวานเต็มที่กว่านี้
นอนรออ่าน
//รับจูบ
:จุ๊บๆ:
-
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซักที
-
พี่เมตน่ารักอ้ะะ ซัมติง ไลค์ แดท ... แอบเขิลเบาๆ :o8:
-
คู่นี้มันน่าจิ้นยิ่งนัก หุหุ
-
ทริปนี้...หวานแบบฮา ๆ
เป็นกำลังใจให้คนทำงานนะค๊ะ สู้ ๆ ค่ะ
-
กอดอย่าคิดว่าไม่สำคัญ ฮ่าๆๆ
มันใช่ป่าวน้อ ฮ่าๆๆๆ
เมตแกคิดมากเวลาสิปคิดน้อยและคิดน้อยวเลาสิปคิดมาก ฮ่าๆๆ
-
อยากให้รู้ตัวกันไวๆสักที จะได้ไม่ต้องลำบาก บก.เอ้คอยนั่งจิ้นเองมโนเอง
เราก็ไม่อยากกดดันคนเขียนเท่าไร แค่เค้ามารอทุกวันนะ 55
-
คู่นี้รักกับแบบไม่รู้ตัว อร๊ายยย อร๊ายยย น่ารัก
-
ชอบมากค่ะ น่ารักกกกก ฮามุกสระโอ้มากๆ :jul3:
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองกันน้อ อยากอ่านตอนสวีทๆซะแล้ว :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้ว ฟิน จ้าา :o8:
พี่เมต แอร๊ย "น่ารักอ่ะ" อบอุ่นมากกก
ส่วนสิปป์ ขโมยกลับบ้านเลยได้ไหมมม
(กลัวพี่เมตเอากล้องมาปา ... เอาสิ เค้าจะยืนรอ 555 เพราะอยากได้พี่เมตมากกว่า 555)
ปล.ยิ่งเม้นยิ่งเกรียน แอบหนีไปดีกว่าาาา
-
น่ารักม๊ากก อ่านเพลินเลยค่ะ ชอบบรรยากาศเรื่องนี้จัง :impress2:
เมตตาคะ จะมองหาที่ไหนไกล คนใกล้ตัวอะคนใกล้ตัว อิอิ
-
อยากรู้จังว่าในคืนฝนตก
มันเกิดอะไรขึ้นกันน๊อ
พี่เมตถึงได้เพ้อถึงนักหนา
คนเขียนสู้ ๆ ^^
-
:z1:
-
ฮา ตรงกะเทยจีนแดงคุณภาพต่ำนี่แหละ
-
อะอะอะ เพ่ือนสนิทคิดไม่ซ่ือเริ่มแล้ว
-
ระหว่างรอพี่เมตกะน้องสิปป์
เรียนเชิญทุกท่านไปฟินกับ "นิ้วแนว & คุณชายตรรกะ" เรื่องเล่าในพันทิปกันก่อนนะคะ
หลายคนต้องอ่านแล้วแน่เลย แต่เค้าอยากบอกต่อ เพราะมันน่ารักมากกกกก
.
.
.
[Y]มาแชร์ประสบการณ์ความรักให้ฟังครับ
http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12934342/F12934342.html กระทู้ 1
http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12935659/F12935659.html กระทู้ 2
http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12964473/F12964473.html กระทู้ 3
http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12978105/F12978105.html กระทู้ 4
http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F12982314/F12982314.html กระทู้ที่ 5 (ปัจจุบัน)
ส่วนพี่เมตกับน้องสิปป์ เดี๋ยวมันมาแน่ค่ะ รอกันแป๊บบบบ
-
รอจ้าาาาาาา :กอด1: ....และเรื่องที่คุณคนเขียนแนะนำ ไอก็จะตามไปส่องจ้าาาาา :interest:
-
ฝากซื้อปลาทูให้น้องจี :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยย~ ไอตามไปอ่านแล๊ะ ฟินนนนนโคตรรรรรร+ :o8:
คุณแนวนิ้วน่ารักมากกกกกกก คุณชายตรรกะก็ช่างอดทนจริงๆๆ :L1:
-
กรี๊ดดด เมตตา กับสิปป์ยังขยะแขยงการนอนกอดกันอยู่เลยอ่ะ
เส้นทางยังอีกยาวไกลใช่มั้ยเอ่ย? :z10:
รออ่านอยู่นะคะ
ปล.ขำคำว่ากระเทยจีนแดงเกรดต่ำมากอ่ะ
รู้ๆกันนะว่าของจีนมันห่วย ยิ่งเกรดต่ำอีก
กระเทยถึกนี่เอง 55555+
-
Page 11 : ไข่พุ่งปรี๊ด
มันไม่ควรจะมีครั้งที่สอง...
สิปป์ศิลป์ถอนหายใจเหนื่อยๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมแขนของตากล้องร่วมกองฯ หมอนข้างที่นอนก่ายเมื่อคืนกระเด็นไปอยู่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าท่อนแขนหนักๆ ที่พาดทับพร้อมมือหนาที่โอบตัวอยู่ตอนนี้มีผลต่อสภาวะหัวใจที่คล้ายจะล้มเหลวอย่างเฉียบพลัน
นักเขียนพลิกตัวออกจากการกอดรัดไปนอนชิดกำแพงบ้าน ทว่าคนหลับกลับคว้าคนกลิ้งหนีกลับมากอดในท่าเดิม สิปป์รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายในไม่ช้า เพราะหัวใจหยุดเต้นตั้งแต่วินาทีนั้น แต่แล้วมันก็ดังขึ้นมาใหม่ ตึกตึก..ตึกตึก เร็วขึ้น เร็วขึ้นเหมือนถูกช็อตด้วยกระแสไฟแรงสูง
ที่แก้ม....
“เชี่ยเมตตตต!!” คนเสียบริสุทธิ์(ทางแก้ม) คว้าคอไอ้คนหลับมาบีบอย่างแรง เมตตาลืมตาขึ้นมาได้ก็ไอโขลกและพยายามปัดป้องตนเองจากไอ้หมาบ้าที่อาละวาดแต่เช้า พิษของแอลกอฮอล์ยังหลงเหลือจากอาการไหวโคลงในสมอง หรืออาจเป็นเพราะกำลังขาดอากาศหายใจก็ไม่แน่ใจ
“ไอ้สิปป์...แค่กๆ... มึงเป็นอะไรของมึง หา!!” หลังจากดึงมือคนที่บีบคอออกได้ ตากล้องผู้โชคร้ายก็กระโดดไปยืนอีกมุมห้อง เพราะไม่รู้ว่าไอ้คนฝั่งตรงข้ามจะทำอะไรบ้าๆ อีกหรือเปล่า ทว่าสิปป์ศิลป์เพียงทำท่ากระฟัดกระเฟียดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ตลอดช่วงเช้ามีเพียงความเงียบงันระหว่างกัน จริงๆ แล้วเป็น ‘ระหว่างมัน’ มากกว่า เพราะเมตตาไม่ได้เงียบ เพียงแต่ว่าพอ “มัน” ไม่พูด เขาก็เลยไม่รู้จะพูดกับใคร ขณะเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทาง เมตตาก็เดินโฉบไปยังห้องของสองสาว (?) เพื่อบอกลา เพราะรถตู้ของบริษัทจะกลับไปก่อน ส่วนเขากับนักเขียนจะไปเดินเล่นในตลาดอัมพวาตามที่นัดกันไว้เมื่อวาน
“ครบนะ?” ตากล้องถามทีมคอสตูมระหว่างช่วยยกสัมภาระขึ้นรถ โรสเดินเข้าไปในบ้านอีกที เพื่อตรวจดูเป็นครั้งสุดท้าย
“เมตๆ” โรสเดินมากระซิบกับหนุ่มเซอร์ที่กำลังสาละวนกับการยกของ
“ฮะ?”
คอสตูม(เพิ่ง)สาวมองซ้ายมองขวาก่อนทำเสียงกระซิบกระซาบ “สิปป์มันเป็นอะไรอ่ะ”
คนถูกถามมองเข้าไปในบ้าน เห็นเจ้าตัวปัญหานั่งเหม่อมองสายน้ำอยู่ที่ระเบียง จริงๆ เขาก็ไม่รู้หรอก แต่เพื่อความสบายใจของคนอื่น เลยบอกไปว่ามันนอนไม่พอ โรสก็ไม่ได้ติดใจถามอะไรอีก
เมื่อรถตู้แล่นออกไปลับสายตา ตากล้องสุดเซอร์จึงเดินไปหาเป้าหมาย ระเบียงบ้านพักยังอากาศดีเหมือนเมื่อวานตอนเช้า แต่คนนั่งอยู่ดูท่าจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไร เมตตาเท้าแขนกับกรอบหน้าต่างบานเดิม หากแล้วก็เปลี่ยนใจไปนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างกายอีกคนแทน
“อยากกินไอติมไข่พุ่งปรี๊ดป่าว” พูดออกไปแล้วก็เหนื่อยใจกับทักษะด้านการสื่อสารของตัวเอง เกรดวิชาการพูดในที่สาธารณะตอนปี 4 คงเป็นข้อยืนยันได้อย่างดีถึงความสามารถเฉพาะตน... D+ !!
ยิ่งเห็นคนข้างๆ ยังนิ่งก็ยิ่งใจเสีย นาทีนี้เมตตาอยากจะหาตำราบทที่สอนการพูดจูงใจคนมาเปิดอ่านเสียตรงนี้ แต่ในเมื่อทำไม่ได้ ก็คงต้องพึ่งพาตนเองต่อไป
“รสโยเกิร์ตอร่อยมากนะมึง แต่ตอนกินต้องระวังดีๆ พอใกล้ๆ หมดไอ้พลาสติกที่ห่อไอติมมันจะสะบัดๆ จนเลอะเลย”
“.....................” สิปป์ศิลป์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมามองหน้าคนพยายามอธิบายถึงไอติมไข่พุ่งปรี๊ด ในใจมีเรื่องราวมากมายอยากพูด ทว่าปากมันไม่ยอมขยับอย่างที่คิด
“มึงโกรธอะไรกูเหรอ” เมตตาเอ่ยถามตรงประเด็นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม คล้ายเวลาที่หลอกล่อให้น้องสาวตัวเองสารภาพผิด
คนถูกถามยังคงเงียบ หากแววตากลับเต็มไปด้วยถ้อยคำมากความหมาย ถึงจะถูกสอนมาว่า เป็นนักเขียนต้องอธิบายได้ทุกอย่าง แม้แต่ความรู้สึกอันซับซ้อนของตัวละคร แต่ในขณะนี้ แม้ตัวอักษรสักตัว ไอ้นักเขียนอย่างเขายังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำ
“กูอยากกินรสช็อคโกแลต” พูดไปแล้วก็ต้องย้ำกับคนที่นั่งงงตาค้างอีกรอบ “กูอยากกินไอติมไข่พุ่งปรี๊ดรสช็อคโกแลต”
คราวนี้เมตตาหัวเราะลั่น พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะคว้าไหล่คนอยากกินไอติมช็อตโกแลต แล้วพาเดินออกมาด้วยกัน
“กูซื้อให้มึงทุกรสเลยเอ้า!”
…………. Gayscale Magazine………….
อัมพวาวันนี้ไม่แทบไม่เหลือเค้าโครงของเมื่อห้าปีที่แล้ว...
เมตตาอดใจหายไม่ได้ กับการหายไปของบ้านหลังเก่าๆ คุ้นตา หลายจุดซ่อมแซมและปรับปรุงจนใหม่เอี่ยม พร้อมการปรากฏตัวของโรงแรมน้อยใหญ่ที่กินพื้นที่ของตลาดน้ำเข้ามาทุกทีๆ ...อำนาจของทุนนิยมมันน่ากลัวแบบนี้เอง
หลังจากพยายามเก็บภาพมุมต่างๆ จนพอใจ (แบบไม่ค่อยพอใจ) ก็ถึงเวลาต้องรักษาสัญญากับคนบางคน... ไอติมไข่พุ่งปรี๊ด!!
ซุ้มรถเข็นสีขาวหน้าตาน่ารักกำลังถูกห้อมล้อมด้วยลูกเล็กเด็กแดง 5 – 6 คน สิปป์ศิลป์เห็นแล้วก็รู้สึกอายขึ้นมา หากจะต้องฝ่าฝูงเด็กอายุต่ำกว่า 12 ปี เพื่อไปซื้อไอ้ไข่นั่นมากิน เลยกระตุกชายเสื้อของคนข้างกายที่เก็บภาพเรื่อยเปื่อย เพื่อเป็นสัญญาณให้เดินออกมาจากร้าน
“ไปเลือกดิ่” ตากล้องไม่สนใจสัญญาณที่ว่า แถมยังชี้ไม้ชี้มือไปยังร้านอีก สิปป์ส่ายหน้าพรืด มึงช่วยแหกตาดูค่าเฉลี่ยอายุคนกินนิดนึงเห๊อะ!
พอคนจะกินไม่ยอมขยับ คนพามาเลยดึงมือเข้าไปเสียเอง เจ้าของร้านส่งยิ้มทักทายลูกค้าใหม่ ท่ามกลางเสียงกระจองอแงของเด็กน้อย
“พี่ต้องให้หนูก่อนนะ ลุงนี่มาทีหลัง ห้ามแซงคิว” เด็กหญิงในชุดเอี๊ยมลายสก็อตบอกกับคนขาย ‘ลุง’ ที่ว่าทำหน้าเหวอไป 2.54 วิ ตบหัวเด็กในที่สาธารณะนี่ติดคุกมั้ยวะ ?
ในขณะที่สิปป์ศิลป์กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงกันฝูงเด็ก เมตตาก็สะกิดและบุ้ยหน้าเป็นเชิงให้คนแก่สุดไปต่อแถวด้านหลัง ถึงจะไม่อยากยอม แต่เพื่อสันติภาพของโลก นักเขียน (ที่ยังไม่แก่นะเว้ย) ก็จำใจต้องทำ
แชะ!
คน(ไม่)แก่ท้ายแถวหันขวับ เสียงชัตเตอร์เมื่อกี๊มาจากไอ้ตากล้องแน่นอน ...นี่มึงแอบถ่ายกูเรอะ!!
“เพื่อออ?” นักเขียนแยกเขี้ยวใส่ รู้มั้ยว่าเวลาหิว แล้วมันโมโห!
คนถูกถามไม่ตอบ แต่เดินตรงเข้ามาหา ใบหน้าที่ง่วงๆ มึนๆ อยู่เป็นนิจปรากฏรอยยิ้มละมุนทั้งตาทั้งปาก สิปป์รู้สึกเหมือนตนเองถูกสาปเป็นหินหลังจากสบตากับเมดูซ่า แล้วพ่อมดในร่างของเมตตาก็ร่ายมนตร์แบบคูณสอง ด้วยการคล้องสายกล้องลงที่คอเขา และเขยิบเข้ามาประชิดหลัง จนคางเกือบจะเกยไหล่ ก่อนปิดท้ายด้วยการใช้มือข้างหนึ่งยื่นกล้องมาข้างหน้า
หากจะอธิบายด้วยศัพท์พี่เอ้ มันคงเป็นคำอื่นไม่ได้ นอกจาก เขา “ตกอยู่ในอ้อมแขน” ของเมตตาเกือบสมบูรณ์
“น่ารักดี” พ่อมด เอ๊ย ตากล้องชี้ให้ดูรูปในจอ สิปป์ศิลป์เลยเพิ่งรู้ตัวว่าร่างกายยังขยับได้เป็นปกติ
แม้ในหัวของคนที่ตกในอ้อมแขนตอนนี้จะเต็มไปด้วยคำถามประเภทที่ว่า ‘ทำไมวะ’ ‘ทำอะไรวะ’ ‘ทำทำไมวะ’ แต่สุดท้ายก็พูดได้เพียง
“อะไรนะ”
ตากล้องจึงยกอุปกรณ์ในมือขึ้นมาอีกนิด แล้วขยับตัวเข้ามาชิดเพื่ออธิบายอีกครั้ง “ก็ที่มึงถามว่าถ่ายทำไมไง เนี่ย ภาพมันน่ารักดี”
ภาพที่ว่า คือการต่อแถวของเด็กน้อยที่มีสิปป์ศิลป์ยืนปิดท้าย ในขณะที่พ่อค้าไอติมกำลังตัดจุกไข่แจกให้คนหัวแถว คนอื่นๆ ก็ชะเง้อคอรอดู ไม่เว้นแม้แต่เด็กโข่งเอง นอกจากกิริยาอันเป็นธรรมชาติแล้วแสงอาทิตย์ยามสายก็ร่วมกันทำให้ภาพนั้นดูละมุนละไมขึ้นอีก 72%
มันก็...น่ารักจริงๆ นั่นแหละ
“กูฝากกล้องแป๊บนะ” สิปป์มองกล้องที่เปลี่ยนมาอยู่ในมือตัวเองแล้วก็พยักหน้าส่งๆ รู้ดีว่าเมตตาแว่บไปทำอะไร คงไม่พ้นกิจกรรมเติมเชื้อไฟให้ปอดตัวเอง
ถึงจะไม่เห็นด้วยกับการสูบบุหรี่ แต่สิปป์ก็ไม่เคยว่า เพราะคิดว่าการผ่านโลกมา 25 ปี น่าจะทำให้คนๆ หนึ่งไต่ตรองเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองได้ ในเมื่อเมตตายังไม่เลิกสูบ นั่นก็แสดงว่าบุหรี่ไม่ได้เลวร้ายสำหรับมัน แต่สำหรับเขานั้นรู้สึกตรงข้าม ด้วยเหตุนี้ เมตตาจึงไม่เคยสูบบุหรี่ใกล้ๆ สิปป์ศิลป์เลยสักที
‘มึงก็สูบอยู่นั่นแหละ รู้ก็รู้ว่าไอ้สิปป์มันไม่ชอบ’ เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเคยด่าเมตตาตรงๆ แต่คนถูกด่าเพียงยักไหล่ ไม่ยอมรับ ไม่ปฏิเสธ
‘เชี่ยสิปป์ มึงต้องเป็นแฟนไอ้เมตล่ะมั้ง มันถึงจะเลิก’ เพื่อนอีกคนพูดติดตลก ทั้งวงขำกร๊าก ก่อนเสียงหัวเราะจะต้องสะดุดกึก เมื่อเมตตารับปากสั้นๆ ว่า
‘เออ’
“พี่เอารสอะไรครับ” คนขายไอติมยิ้มทัก คนยังอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองถึงกับติดสตั๊นไป 3 วิ เอ่อ...
.
“ขอดูก่อนนะ” สิปป์มองไอติมรูปไข่ที่เรียงหน้าอยู่ในตู้ สีโทนพาสเทลทำให้ไอ้ไข่พวกนั้นดูน่าเก็บไว้ประดับห้องมากกว่าเอามากิน
“ไม่กินช็อคโกแลตแล้วเหรอ” เมตตามายืนข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พร้อมกลิ่นนิโคตินในลมหายใจ จนคนเลือกไอติมต้องย่นจมูก
“สีอื่นมันสวยกว่าอ่ะ” หันไปบอกกับเพื่อนสนิท ก่อนจะใช้วิธีเก็บข้อมูลเหมือนเวลารีวิวร้าน “มีรสอะไรแนะนำบ้างครับ”
คนขายชี้ไปที่ป้าย แล้วแนะนำไข่สีเหลืองนวล ซึ่งเป็นรสเลมอนชีส “มาใหม่เลยครับ รสออกเปรี้ยวๆ มันๆ หอมกลิ่นชีส”
สิปป์ศิลป์ตกลงตามนั้น น้องคนขายหยิบไอติมไข่รสที่ถูกเลือกมาออกมา แล้วใช้กรรไกรตัดจุกด้านบน ส่งให้คนยืนรอ เป็นอันว่าพร้อมกิน
“ขอให้อร่อยนะครับ” คนขายรับเงินจากเพื่อนของลูกค้า เอ่อ... คนกินไม่ได้จ่าย คนจ่ายไม่ได้กิน
“ขอทิชชู่หน่อยครับ มีมั้ย” เมตตาเก็บเงินทอนลงกระเป๋า พร้อมรับทิชชู่มากำไว้ในมือ เพราะรู้ดีว่าต้องได้ใช้แน่นอน
แดดยามเที่ยงร้อนเกินจะแดกไอติม...
สิปป์ศิลป์สบถในใจรอบที่ล้าน เพราะไม่สามารถอ้าปากพูดได้เลย ตั้งแต่ไอติมไข่เชี่ยนี่เข้าปาก มันก็พุ่งปรี๊ดดดด...พุ่งปรี๊ดดด ออกมาไม่หยุดไม่หย่อน ฮือๆ
“มึ๊งงงง อุ๊บ...” พูดได้เท่านั้นก็ต้องหุบปากอมไอ้ติมนรกต่อ เมตตาหยุดถ่ายภาพแล้วหันมาสนใจคนข้างๆ รู้ทันทีว่ามันต้องการความช่วยเหลือ แต่ก่อนจะช่วย ขอนิดนึงเหอะนะ...
แชะ! แชะ! แชะ!
สิปป์ที่ไอติมเต็มปากอยากจะตะโกนด่าให้ดังไปทั่วอัมพวา หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ มึงยังถ่ายรูปกูอีกเรอะ!!
พอเห็นอีกคนเริ่มหน้ามุ่ย ตากล้องเลยยอมทิ้งกล้อง แล้วยื่นทิชชู่ให้แทน เพราะถุงที่บรรจุไอติมเป็นพลาสติกแบบยาง พอจุกถูกเปิด ความดันอากาศเลยพากันดันไอติมออกมาไม่หยุด ยิ่งถ้าตอนใกล้จะหมดเนี่ย มันจะพุ่งออกมาแบบควบคุมทิศทางไม่ได้!
“กูนับหนึ่งถึงสาม แล้วมึงก็เอาทิชชู่จับตรงที่มันถูกตัด จับให้แน่นๆ แล้วโยนลงทิ้งขยะไปเลยนะ” พอสิปป์ศิลป์พยักหน้า เมตตาก็เริ่มนับทันที
“หนึ่ง... สอง... ซั่มมมม”
“โอ้ยยย...นี่มึงหลอกให้กูกินใช่มั้ย!” พอจัดการโยนระเบิดไข่ทิ้งได้สำเร็จ สิปป์ก็เริ่มโวยวาย กูตื่นเต้นจนลืมไปเลยว่ารสชาติมันเป็นยังไง
“กูไม่ได้หลอก แค่บอกไม่หมด ฮ่าๆๆ” แถมบอกไม่หมดด้วยว่า แถวออฟฟิศก็มีขาย!
“เหอะ!”
คนโดนหลอกเดินลิ่วๆ จมหายไปในฝูงคณะทัวร์จีนที่มุงดูของฝากกันจนเต็มทางเดิน เมตตาเกาหัวแกร็กๆ เพราะทำยังไงก็ยัดตัวเองเข้าไปไม่ได้สักที กว่าจะหลุดฝูงอากงอาม่ามาได้ เวลาก็ผ่านไปนานพอสมควร จากประสบการณ์ที่ผ่านมา บอกได้เลยว่า ถ้าเชี่ยสิปป์งอนแล้วไม่มีใครง้อ แม่งจะระเบิดตัวเองภายใน 10 นาที!!
สุดท้ายก็เห็นหลังของคนคุ้นเคยยืนอยู่ที่บันไดท่าน้ำ กำลังถามราคาปลาทูจากแม่ค้าในเรือ เมตตาถอนหายใจเฮือกใหญ่ บอกไม่ถูกว่าทำไมต้องกังวล ถ้าอีกคนนึงโกรธ ทำไมต้องรีบง้อ รู้แต่ว่าไม่ชอบเลย กับบรรยากาศอึมครึมเวลามันไม่พูดอะไรสักคำ
“โกรธกันแล้วในใจของเธอมีความสุขมั้ย...” ตากล้องสุดเซอร์พาตัวเองไปยืนแซะกับเป้าหมาย ก่อนจะฮัมเพลงลอยลม ในมือก็จับกล้องถ่ายนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย
สิปป์ศิลป์เหล่ตามองคนเนียน ก่อนสองมือจะผลักไหล่ที่พิงอยู่ออกเบาๆ ...มึงคิดว่าตัวเองเป็นพี่ที เจ็ทเซทเตอร์แงะ ถึงได้กล้ามาร้องเพลงกลางอัมพวา?
“โกรธกับฉันจะทำให้เธอดีใจใช่มั้ย...” นักร้องกิตติมศักดิ์ยังขับขานต่อ จนแม่ค้าขายปลาทูเริ่มมองนิดๆ สิปป์เลยรีบๆ เลือกและจ่ายสตางค์อย่างรวดเร็ว
พอเดินออกมาจากท่าน้ำ เมตตาก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่ของคนที่ทำท่าจะเดินชิ่งออกไป “จะไปไหนอ่า”
โดยไม่รอให้อีกคนตอบ มือที่จับไหล่ก็เลื่อนมาแตะที่แก้มของคนงอนทันที “กูขอโทษนะ”
เพียงเท่านั้น ความร้อนบนใบหน้าก็แทบจะส่งผลให้ร่างทั้งร่างสลายตัวเป็นโมเลกุล เผื่อว่ามันจะไม่ต้องรับรู้อะไรอีก ไม่ต้องคิดว่า ทำไม อะไร ยังไง อย่างไร และเพราะอะไร
“นะ...” เสียงนุ่มๆ ถามย้ำอีกครั้ง คราวนี้แม้แต่การสลายร่างเป็นโมเลกุลก็ยังใหญ่ไปสำหรับการเผชิญหน้า จึงได้แต่ภาวนาให้โมเลกุลที่ว่า แตกตัวเป็นอะตอมตามหลักการทางฟิสิกส์ที่เคยเรียนสมัยม.ต้น ...ให้เป็นส่วนที่เล็กที่สุด ให้เป็นส่วนประกอบของทุกสิ่งตั้งแต่ฝุ่นผงยันจักรวาล
เผื่อว่ามันจะเข้าไปในใจ และได้รู้ว่า
เพราะอะไร เมตตาถึงได้ทำ...
TBC
//ฮัลโหลลลลล
มาต่อแล้วฮ๊าฟ >.<
รอกันนานอีกแล้ว รู้สึกผิดอย่างแรง เค้าขอโทษนะ :monkeysad:
หน้านี้มีอ้างอิงด้วย เผื่อใครนึกภาพไม่ออกนะคะ
อ้างอิงหน้าตา ไอติมไข่พุ่งปรี๊ด :
(http://topicstock.pantip.com/food/topicstock/2011/06/D10754237/D10754237-6.jpg)
(ลิงค์ภาพจากคุณ สาวน้อยกับหมีน่ารัก ณ พันทิปค่ะ)
อ้างอิงเพลงที่พี่เมตฮัม ชื่อ "ดีอย่างไร" ของ jetset'er :
http://www.youtube.com/v/ID4joHWblF4
เจอกันตอนหน้าค่ะ :)
:กอด1: :กอด1:
-
หายคิดถึงไปได้หน่อย
-
ฮื้มมมมมมมม น่ารักโว้ยยยยยย(ขออภัยที่ไม่สุภาพ เพราะมันอยากพูดแบบนี้จริงๆ)
ที่แก้มแต่เช้าเลยอ้ะ นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกใช่ไหม ><
ทำอะไรให้กันแบบนี้ รู้ใจกันแบบนี้นี่ยิ่งกว่าแฟนอีก
บก.เอ้จะมีโอกาสได้เห็นรูปเซ็ตนี้ของเมตมั้ยน้อ จะได้มีเรื่องไปเม้ามอยใน FB
-
ลึกซึ้งมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมรับซะที
ไม่ต้องมีหรอกแฟน มีสิปป์คนเดียวก็พอนะพี่เมตตา
-
ถ้าจะงอนแล้วง้อแบบรู้ใจกันขนาดนี้ :impress2: ตอนนี้น่ารักมากเลย :กอด1:
-
:impress3:มันเป็นไปตามหัวใจสั่งมาใช่ไหมพี่เมต
ชอบอ่ะ เมื่อไหร่จะรู้ตัวรู้ใจกันจริง ๆ เสียที
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
เนิบๆ ช้าๆ
จดจำกันไปทีละนิด มีความสุขแบบกรุบกริบ อิอิ
:impress2: :-[
-
ได้กดเข้าไปอ่านเช่นกันค่ะเรื่องของ "นายแนวนิ้ว กับ คุณชายตรรกะ"
หลงรักความสัมพันธ์ไม่มีชื่อเรียกของสองคนนั้นมากกกกกกกก อ่านแล้วอบอุ่นในหัวใจ
และพอได้มาอ่านเรื่องนี้ รู้สึกได้เลยค่ะว่าความสัมพันธ์ของเมตกับสิปป์....
ก็ไม่มีชื่อเรียกเหมือนกันนะคะ :")
เหมือนไม่รู้ใจตัวเอง แต่ก็อยากจะดูแล ส่วนอีกคนก็อยากให้เขามาคอยตามง้อ
น่ารักดีจัง TwT แล้วมันเขินมันบิด มันรู้สึกว่า ... แค่ใครซักคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจและเป็นตัวของตัวเองที่สุด
ทำไมจะต้องเอาคำว่า "แฟน" มาผูกมัดด้วย ...
แต่ถึงยังไงก็เอาใจช่วยให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองซักทีนะคะ
เหมือนว่าสิปป์จะเริ่มควบคุมเสียงหัวใจตัวเองไม่อยู่แล้วด้วย
ที่สำคัญคือ .. สองคนนี้เขาเคยมีอดีตกันรึเปล่าหว่า คิคิ
สู้ๆนะคะคนเขียนนนน
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ^^
-
เค้างอนก็เพื่อให้ตะเองง้อนั่นแหละเมต :m1:
-
น่ารักและอบอุ่นจังตอนนี้ เหมือนอัมพวาจะมีแค่เมตกับสิปป์ ณ ตอนนั้น
-
งัอกันน่ารักไปแล้ววว ><
ปล.เราเคยก้นแล้วพุ่งเต็มหน้ากลางสะพานเลยทีเดียว 5555
-
:-[ น่ารักอ่ะ เขินๆ
-
เอาอีกๆ
-
กรี๊ดดดดดดด!!
เห็นหนุ่ม ๆ เค้างอนง้อกันแล้วทำเอาคนอ่านเขิลลลล :-[
ตอนนี้ให้บรรยากาศเหมือนไปเดทกันชิล ๆ มากกว่า
บก.เอ้ค่ะ พลาดแล้วนะที่ไม่ได้มา
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูจะตามเก็บทุกช็อตไปรายงานขึ้นเฟสบุ๊คแทน
คิดมานานแล้วไอ้น้องสิปป์นี่คงเป็นประเภท 'ซินดาเระ'
พอเขินขึ้นมาก็ทำซึนเป็นไม่รู้เรื่อง
ปล่อยให้ไอ้พี่เมตลอยตัวหยอดจีบอยู่ท่าเดียว
ชิชะ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ
...ชอบบบบ ฮ่าๆๆ :laugh3:
ว่าแล้วก็อยากกินไอติมไข่พุ่งปรี๊ดดบ้าง
ถ้าใครกินแล้วไม่เลอะมือนี่ถือว่าสามารถมาก
คิดถึงตอนไปอัมพวาจัง :กอด1:
-
..นะ..
หืมม หวานว่ะ
-
น่ารัก
เมื่อไหร่จะยอมรับกันจริงๆจังๆน้าาาาา
-
ฮืออออ
ในที่สุดก็ทัน
เรื่องนี้น่ารักมากเลย
พี่เมตโคตรเท่ โคตรอบอุ่นเลยอ่ะ
สิปป์ก็น่ารักค่อดๆ >////<
อยากให้หวานๆ บรรยากาศสีม่วงวิ้งๆ มาเรื่อยๆ
ฉันว่าฉันต้องเหมือน บก.เอ้ แน่เลย
-
น่ารักโครต
-
ตายแล้ว ๆ ตอนงอนง้อกันนี่แบบ
ขอสมัครเป็น แม่บ้าน ได้ไหม
-
ฮิฮิ
สองคนนี้เป็นคู่จิ้นที่น่ารักมากอะ กร๊ากก
อยากให้เป็นแฟนกันจริงๆ
-
ว่าแล้วว่าต้องตื่นมาในอ้อมกอด แต่เรื่องแก้มนั่น..... :o8:
เป็นการง้อที่น่ารักม้ากมาก
น่ารักมากเกินไปแล้ว ง้อด้วยไอติม พองอนอีกก็ร้องเพลง แล้วจิ้มแก้ม
อ๊ายยยย
-
น่ารักจังเลยวุ้ยยยยย
อร้ายยยยย เขินที่สุด >__<)
-
หว๊านหวานนนน คราวนี้ไปอัมพวาต้องลองไปกินดูบ้างแล้ว ^^
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย กริ๊ดค่ะกริ๊ดดดน่ารักอ่ะ
ไข่พุ่งปริ๊ดดดด ฮิๆๆ โฮ้ยละลาย เมตเซอร์วิสมากก
-
โฮกกกกกกกกกกกก
สวัสดีค่ะผู้แต่ง เข้ามาอ่านแล้วเลิกอ่านไม่ได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบมากค่ะแนวแบบนี้ น่ารักดี คลุมเครือชวนจิ้น เราชอบ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบมุกฮาในบริษัทค่ะ ตบมุกกันเก่งเหลือเกิน ขำปวดแก้ม ก๊าก
รอตอนต่อไปนะคะ >.<)b
-
:z3: เขินอ่าาาา
-
ง้องอนกันแบบเนียนๆ เหมือนเป็นความเคยชิน
ถ้าจะรู้จักรู้ใจ ห่วงใย ดูแลกันขนาดนี้...(ɔ ˘⌣˘)˘⌣˘ c)
-
น่ารักอ่ะ :-[
สิปป์กำลังสับสน พี่เมตช่วยชี้ทางกระจ่างด้วยจูบสักทีสองทีดิ๊ :haun5:
-
แอ้กกก ถ้าจะง้อกันขนาดนี้~~~ :ped151:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
ไข่พุ่งปรี้ด เค้าเคยกิน คึคึ
น่ารักเนอะ เมื่อไหร่จะเปิดตัว เปิดใจน้อ?
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
:z13: :-[ เขินมากกกกก
รอตอนต่อไปอยู่นะค้าาาาา
-
อยาก.... ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนน ต่ออ่ะ :m13:
-
Page 12 : โบนัสไม่มี โอทีไม่ได้ เงินเดือนไม่ขึ้น!
‘ขอโทษที่รบกวน แต่พี่อยากประชุมกองเก้าโมงเช้า เพราะฉะนั้นเจอกันที่ออฟฟิศนะจ๊ะ เดี๋ยวตอนบ่ายปล่อยให้กลับมานอนต่อ’
สิปป์ศิลป์มองข้อความในไลน์ by บก.เอ้แล้วก็ซาบซึ้งถึงคำว่าน้ำตาตกใน วันหยุดที่ควรมีควรได้ก็เสียไปให้กับงานต่างจังหวัด กลับมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้อภิสิทธิ์นอนตื่นสายแบบไม่อายฟ้าดิน ก็มีเหตุให้ความฝันล่มสลายจากคำสั่งสายฟ้าฟาด บอกกับตัวเองเบาๆ ว่าทุกอาชีพย่อมมีข้อดีข้อเสีย แล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำทั้งที่ตายังลืมไม่เต็มที่ หาววว...
ในขณะที่นักเขียนกำลังอาบน้ำ ตากล้องประจำกองก็กำลังขับรถออกจากบ้าน ปกติเมตตาไม่ใช่คนชอบตื่นสาย พอหกโมงครึ่งปุ๊บ ร่างกายมันก็ตื่นเองโดยอัตโนมัติ แต่วันนี้ เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีห้า และไม่สามารถข่มตานอนต่อได้อีก เลยลุกขึ้นมาอาบน้ำ กินกาแฟ และค้นหนังสือเก่าๆ ออกมาอ่าน ทว่าเรื่องราวก่อนตื่นนอนก็ยังไม่จางหาย
และรถเต่าประจำกายก็คลานมาจอดหน้าหอพักของคนในความฝันแบบไม่รู้ตัว
“ว่าไง” สิปป์คว้าโทรศัพท์มาแนบหู ขณะมือข้างหนึ่งคว้าเชิ้ตลายสก็อตในตู้ออกมาใส่
“กูอยู่ข้างล่างหอมึงอ่ะ” เสียงจากปลายสายราบเรียบ ต่างจากคนฟังที่คิ้วแทบจะขมวดเป็นปม
“มึงมาทำไมวะ”
“กูว่าง ตื่นเช้าเกิน ไม่มีไรทำ”
โอ้โห...กูอยากจะซื้อต่อเวลาว่างของมึงจริงๆ สักสิบนาทีก็ได้ ให้กูได้นอนต่อ จะเป็นพระคุณอย่างสูง “ไอ้เชี่ย แล้วจะเอาไง รอข้างล่างหรือขึ้นมา”
ปลายสายเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเลือกอย่างหลัง เจ้าของห้องที่ดีเลยแนะนำว่าให้รอคนเข้าออกที่ประตูแล้วเมตตาค่อยขึ้นมา แทนที่สิปป์จะลงไปเปิดประตูให้
“กูกำลังรีดกางเกงใน แม่งไม่แห้ง” สมเหตุสมผลและควรให้อภัย เมตตาเลยต้องยอมรับเงื่อนไขแบบไม่มีข้อโต้แย้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเจ้าของห้องตะโกนรับเป็นเชิงอนุญาต ผู้มาเยือนเลยเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะถือวิสาสะเดินรี่ไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำส้มกล่องใหญ่มารินใส่แก้ว พาตัวเองไปหย่อนบนโซฟา และหยิบรีโมทมาเปิดดูสรยุทธ์เมาท์แตกในทีวี
“เกงในแห้งแล้วเรอะ” เมตตาทักคนที่ยืนหวีผมอยู่หน้ากระจก ดูแล้วแต่งตัวใส่กางเกงยีนส์เรียบร้อย
“ยัง ถ้าแห้งแล้วเดี๋ยวกูเอามาใส่ไว้ข้างนอก”
“เออดี งั้นวันนี้กูจอดรถไว้หอมึง แล้วเกาะหลังมึงบินไปก็แล้วกัน เบื่อรถติด”
“ได้ เดี๋ยวกูหาผ้าคลุมสีแดงก่อนนะ ไม่รู้เก็บไว้ไหน... ถุย! ถ้ายังไม่แห้งกูจะใส่กางเกงได้รึไง” ว่าที่ซุปเปอร์แมนรีบตัดบทก่อนมุขมันจะเสื่อมไปมากกว่านี้ จอมรับมุขหัวเราะลั่น ขณะยัดหัวตัวเองเข้าไปในตู้เย็นอีกหน
“กินไรยัง” ปากร้องถาม พลางหยิบบรรดาของสดของแห้งในตู้เย็นออกมาดู พออีกฝ่ายส่ายหน้า เมตตาเลยหยิบโบโลน่าแฮมกับขนมปังฟาร์มเฮาส์และแยมออกมา
เสียงกดไมโครเวฟติ๊ดๆ ทำเอาสิปป์ศิลป์ส่ายหน้า “มึงเป็นเจ้าของห้องใช่มั้ยเชี่ยเมต”
คนถูกกล่าวหายักคิ้วกวนๆ หนึ่งที “ป๋าส่งเงินค่าหอให้หนูทุกเดือน อย่างนี้ป๋าก็เป็นเจ้าของห้องรึเปล่าจ๊ะ”
“หนูอยากจะถีบยอดหน้าป๋าจริงๆ ขอสักทีได้มั้ยจ๊ะ” ไม่พูดเปล่า หนูที่ว่ายังยกเท้าขึ้นมาในท่าเตรียมพร้อม ดีว่าไมโครเวฟดังเป็นระฆังพักยก ไม่งั้นป๋าอาจได้รับรอยบาทาสวยๆ ประดับชีวิตก็เป็นได้
“โหดจุงเบยยย…” เมตตาไม่วายทำเสียงกวนประสาทอีกรอบ
“จุงเบยพ่อง!”
รถเต่าคันเดิมพาสองเพื่อนซี้เลี้ยวเข้าลานจอดรถเมื่อเวลาเกือบเก้าโมง ขณะวนหาที่จอด รถหรูคันคุ้นตาก็แล่นผ่านพร้อมส่งเสียงแตรปี๊นๆ ทักทาย เมตตาบีบแตรตอบกลับเบาๆ สองที ก่อนจะถอยเข้าซองที่ว่าง ซึ่งอยู่เลยออฟฟิศตัวเองไปถึงสามบล็อค ในขณะที่รถคันนั้นแล่นเข้าเทียบหน้าอาคารอย่างสบายใจเฉิบ
อภิสิทธิ์ชนแบบนี้ จะเป็นใครซะอีก ถ้าไม่ใช่บก.เอ้!
“แอร๊ยยยยย!! ไปทำอะไร ยังไง ท่าไหน ทำไมถึงมาด้วยกัน” เพียงแรกพบสบตา รัศมีความวายก็เปล่งประกายขึ้นทันที เมื่อคู่ขา เอ๊ย...คู่จิ้นประจำออฟฟิศเดินเคียงกันมาถึงจุดสแกนนิ้ว สิปป์ศิลป์รู้สึกได้ถึงสายตาของบก.ที่มองหาอะไรบางอย่างจากซอกคอของเขาอย่างมีนัยสำคัญ
“พี่เอ้หาอะไรครับ” คนถูกทักแสร้งหลุบสายตาไปยังต้นไม้ใบหญ้าด้านหลัง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพาดโยงไปถึงสมาชิกคนอื่นๆ ในทีม
“เอ้อ...เช้านี้พี่เก็ตมันจะมาทันมั้ยเนี่ย เห็นว่าเมื่อคืนจัดหน้าจนดึกดื่น”
เมตตาขมวดคิ้วแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเชี่ยเก็ตมันเช็คอินที่ลานเบียร์หน้าห้างแถวบ้านมันตอนห้าทุ่มกว่าๆ งานนี้สงสัยบก.จะโดนต้มซะแล้ว
“ประชุมอะไรอ่ะพี่ ใช้งานหนักแบบนี้ ปีใหม่ขอหยุดยาวสิบวันเลยนะ” นักเขียนอวดครวญพร้อมเสนอข้อแลกเปลี่ยน
“หยุดสองอาทิตย์เลยก็ได้...” บก.ร่างทอมส่งยิ้มหวาน ทำเอาทั้งตากล้องทั้งนักเขียนตาลุกวาว
“ถ้าเดือนนี้ปิดเล่มทันสองเล่มนะ!”
…………. Gayscale Magazine………….
น้องจีผู้มีปัญหากับเช้าวันจันทร์เสมอ กระหืดกระหอบผ่านประตูห้องประชุมเข้ามา เมื่อนาฬิกาบอกเวลา 10.00 น. จุดๆ นี้คงไม่มีคำใดแก้ตัวดีไปกว่าคำว่า...
“ขอโทษครับพี่เอ้ ขอโทษครับทุกคน” คนมาสาย(มาก)ยกมือไหว้รอบห้อง
สิปป์ศิลป์พยักหน้าให้เป็นเชิงเห็นใจ ก่อนจะหันกลับมาคุยกับบก.ที่นั่งหัวโต๊ะต่อ หากปลายหางตาก็ยังเห็นว่าไอ้พี่เป็ดที่นั่งกระสับกระส่ายมาตลอดหนึ่งชั่วโมงกลับมีอาการสงบลงอย่างน่าอัศจรรย์
“พี่บอกกับทุกคนคร่าวๆ แล้วว่าเล่มหน้าธนาคารสินทรัพย์สนใจลงแอด แต่เค้ายังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะลงมกราหรือกุมภา ที่เหลือจีก็อธิบายละกัน” พี่เป็ดบอกกับเซลส์ที่ดูแลโปรเจคนี้ น้องจีพยักหน้าเบาๆ
“ครับ คือปีหน้าเนี่ย ธนาคารสินทรัพย์เค้าจะมีแคมเปญเงินออมคนโสด คือปกติแล้วทุกธนาคารก็จะมุ่งเป้าหมายการออมเพื่อการสร้างครอบครัวในอนาคตใช่มั้ยฮะ แต่ที่นี่เค้ามองกลับกัน เค้าคิดว่าต่อไปคนไทยจะใช้ชีวิตโสดเยอะขึ้น แต่งงานน้อยลง มีลูกน้อยลง สังเกตได้จากอายุเฉลี่ยของคนแต่งงาน ที่เป็นชนชั้นกลางถึงสูง ตอนนี้อยู่ที่ 30-35 ปี”
“แล้วทำไมเค้าถึงสนใจหนังสือเราล่ะ” นักเขียนเอ่ยถาม
“เพราะคนส่วนหนึ่งที่ไม่ยอมแต่งงานก็คือเกย์ไงครับ” ตอบจบก็หน้าแดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ น้องจีกระแอมในลำคอก่อนจะบังคับตัวเองให้มาโฟกัสที่งานต่อ
“เมื่อเดือนก่อนผมเลยเสนอเรทราคาไป พอศุกร์ที่แล้วก็เข้าไปพรีเซนต์มา เท่าที่คุยกันไว้กับทางเอเจนซี่ที่ดูแลธนาคารนี้อยู่ เค้าไม่อยากทำเป็นทายอินลงในเนื้อหา แต่อยากให้ทำเป็นหน้าพิเศษขึ้นมาสำหรับโปรเจคเค้า ทำเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนสกู๊ปนึงไปเลย ประมาณสิบหน้าครับ” พอเห็นทุกคนพยักหน้ารับ จีรวัฒน์เลยพูดต่อ
“ทีนี้เค้ามีพรีเซนต์เตอร์อยู่สามคน เป็นคนดังที่ใช้ชีวิตโสด เค้าอยากให้ทำเป็นเหมือนว่า พาสามคนนี้ไปทำกิจกรรมต่างๆ แล้วก็ทำเป็นสกู๊ปมาลงหนังสือเรา” น้องจีส่งรูปคนดังที่ว่าไปรอบโต๊ะแล้วพูดต่อ “ตรงนี้เค้าอยากให้เราลองทำคอลัมน์ วางเลย์เอาท์แบบคร่าวๆ เป็นไอเดียให้เค้าดูก่อนอ่ะครับ”
เมตตากับสิปป์ศิลป์กระซิบกระซาบกันพร้อมหัวเราะคิกคัก ทำเอาบก.เอ้อยากรู้ขึ้นมาทันควัน “อะไรกันไอ้สองคนนี้”
“ไอ้สิปป์บอกว่า เค้าน่าจะติดต่อพี่เอ้ไปเป็นพรีเซนเตอร์ด้วยอ่าครับ” ตากล้องชิงตอบ ทำเอานักเขียนโวยวายใหญ่ “มึงก็คิดเหมือนกูนั่นแหละ อย่ามาโยนกันดิ๊”
บก.สาววายส่ายหัวด้วยความระอา ฉันสั่งให้ไอ้เอสตัดเงินเดือนพวกแกสองคนดีมั้ยนะ เอ้อ!!
“พี่ยังไม่แต่งงาน เพราะพี่ยังมีห่วงอยู่น่ะ” บก.วัยสี่สิบปีเอ่ยอย่างชวนสงสัย
“ห่วงอะไรครับ” สองเพื่อนซี้ถามขึ้นพร้อมกัน
คนมีห่วงแสร้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนว่า “ก็เมตยังไม่มาขอไอ้สิปป์สักที อย่างนี้พี่จะออกเรือนได้ยังง๊าย”
ทั้งห้องประชุมหัวเราะลั่น มีเพียงสองหนุ่มที่นั่งมองหน้ากันเลิ่กลั่ก นี่กูโดนพี่เอ้เล่นอีกแล้วใช่ม้ายยยย!!
หลังประชุมเสร็จ สมาชิกส่วนคอนเทนต์ (อันได้แก่ สิปป์ศิลป์ เมตตา และไอ้พี่เก็ต) ก็เดินหน้าหงอยออกมาตามๆ กัน เมื่อข้อสรุปซึ่งถือเป็นอันสิ้นสุดของบก.เอ้ระบุว่า ‘เดือนธันวานี้เราจะทำสองเล่มพร้อมกัน นั่นคือเล่มของเดือนมกรากับกุมภา เพราะในเมื่อธนาคารยังเลือกไม่ได้ว่าจะลงเดือนไหน เราก็ทำทั้งสองเล่มไปเลย จะได้สับเปลี่ยนกันได้ พอเสร็จแล้ว มกราเราก็เริ่มทำของเดือนมีนากันเลย’
“สิบวันของกู...ฮือๆ” สิปป์ยังโอดครวญไม่จบ แม้ในขณะที่คีบลูกชิ้นเข้าปาก วันนี้งอนพี่เอ้ขั้น –est เลยหนีมากินเตี๋ยวเนื้อแม่งเลย นี่!
“เอาเหอะน่ะ กูว่าสุดท้ายมันก็ทำสองเล่มให้เสร็จพร้อมกันไม่ได้หรอก เดี๋ยวธนาคารมันก็ต้องระบุเดือนที่จะลง ทีนี้พออันไหนที่ออกกุมภา เราก็หยุดทำไปก่อน ปั่นมกราให้เรียบร้อยก่อนดิ่” ตากล้องปลอบใจเพื่อนและตัวเองไปพลาง
“โบนัสไม่มี โอทีไม่ได้ เงินเดือนไม่ขึ้น ไม่มีอะไรซัพพอร์ตเราสักอย่าง” นักเขียนผู้น่าสงสารยังบ่นอย่างต่อเนื่อง “สั่งงานเหมือนมีนักเขียนสักสิบคน ตากล้องอีกแปด กราฟิกอีกห้า...”
คราวนี้เมตตาวางตะเกียบ แล้วพูดด้วยท่าทางจริงจัง
“ถึงจะไม่มีตากล้องเป็นสิบๆ คน...แต่มึงมีกูนะ”
…………. Gayscale Magazine………….
บ่ายนี้พี่เอ้ปล่อยให้กลับบ้านได้อย่างที่บอกในไลน์ ทว่าคอลัมน์ที่จัดเสร็จและปรินท์ออกมาแล้วกลับนอนรอให้นักเขียนตรวจอีกกองพะเนิน จบสิ้นทุกสิ่งอย่าง วันนี้ทำงานเต็มวัน!
“เก็ต อันนี้ไม่ผ่าน อ่านยาก มึงไปดรอปแบล็คกราวน์ลงแล้วปรินท์ให้กูใหม่ อันนี้เปลี่ยนเป็นรูปตามรหัสที่กูจดมาให้ เอารอยสักชัดๆ อันนี้ผ่าน อันนี้ก็ผ่าน อ่อ...มีคำผิดตามที่วงไว้ คอลัมน์ดวงมึงใส่เนื้อหาสลับกันอ่ะ เนี่ย ที่กูขีดสีแดงนะ” นักเขียนควบตำแหน่งพิสูจน์อักษรสั่งงานกับกราฟิกประจำกองรวดเดียวจบ
พรู๊ฟสองถึงสามรอบแรกจะเป็นการปรินท์ใส่กระดาษเอสี่ เพื่อตรวจคำผิด เช็ครูป และเลย์เอาท์ พอเรียบร้อยแล้วถึงจะส่งให้โรงพิมพ์พิมพ์แบบดิจิตอลพรู๊ฟมาให้ ขั้นนี้จะใช้เช็คสีเป็นหลัก ถ้าเพี้ยนจากที่ทำ โรงพิมพ์ต้องสั่งพิมพ์มาใหม่ แต่ถ้ามีการแก้เนื้อหา(ส่วนผิดพลาดที่รอดพ้นสายตาจากสามรอบแรก) ก็ต้องทำไฟล์หน้าที่ผิดไปใหม่ เสียเวลารอและพิมพ์อีกรอบ จนเมื่อตรวจแล้วว่าโอเคทุกอย่าง ถึงจะสั่งพิมพ์เป็นเล่มออกมา ซึ่งกระบวนการส่วนโรงพิมพ์นับตั้งแต่ดิจิตอลพรู๊ฟจนถึงจัดส่งเล่มใช้เวลาเกือบๆ สิบวันเลยทีเดียว
ตรวจเสร็จตั้งใจว่านอนรอพรู๊ฟรอบสอง แต่เห็นพี่เป็ดกับน้องจีกำลังเตรียมตัวออกจากออฟฟิศเลยนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวๆ ผมซื้อปลาทูมาฝาก”
นักเขียนวิ่งลงไปเปิดตู้เย็น แล้วหยิบถุงบรรจุปลาทูแท้จากแม่กลองมายื่นให้คนสั่ง น้องจียิ้มตาหยีบ่งบอกอาการดีใจสุดขีด “ขอบคุณครับ ผมอยากกินมากเลยง่ะ ที่กรุงเทพไม่มีปลาทูแม่กลองเนื้อแน่นๆ กินเลย”
น้ำเสียงออดอ้อนที่ส่งมาให้ ทำให้สิปป์ศิลป์พอเข้าใจแล้วว่า ทำไมไอ้พี่เป็ดถึงได้ตามใจน้องเล็กสุดของออฟฟิศนัก ก็มันน่ารักอย่างนี้สินะ สินะ //เคลิ้มมมม...
“เดี๋ยวแวะเอาปลาทูไปเก็บที่บ้านก่อนเนอะ กลัวเน่า นัดลูกค้าไว้สี่โมงใช่ป่ะ” พี่เป็ดหิ้วถุงปลาทูเดินจากไปพร้อมเด็กในปกครอง..
เฮ้ย... แม่งไปอยู่บ้านเดียวกันตั้งแต่เมื่อไรวะ!!
TBC
//หายไปสามชาติเศษ หลังจากตอนที่แล้วที่บอกว่างานอาจจะไม่ยุ่ง
สามวันต่ิอมาโดนเลยจ้าาา เรื่องราวในตอนนี้ based on true story มากๆ 555555 *ขำกลบเกลื่อน*
ถ้าเจอคำสั่งให้ทำงานควบเป็นทาสในเรือนเบี้ยแบบนี้ สมาชิกเล้าจะทำไงคะ? ระหว่าง...
ก.โวยวายเรียกร้องความยุติธรรม แต่สุดท้ายก็ต้องทำ
ข.โวยวายเหมือนกัน และไม่ทำด้วยเว้ย! กูเก๋า!
ค.นิ่ง ทำใจยอมรับชะตากรรม
ง.นิ่ง แต่วางแผนว่าจะไม่ทำแน่นอน
การที่อิคนเขียนมันหายไปเป็นเดือน คงเดาได้ใช่มั้ยคะ ว่ามันเลือกอะไร
//ฆ่าฉัน... ฆ่าฉัน... ให้ตายดีกว่า~
กอดรัดฟัดเหวี่ยงคนอ่านรอบทิศ :o8: :o8:
-
เอาน่าครับ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้
เรื่องยังน่ารักเหมือนเดิมครับ
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13 แอบมีแอ๊งๆ บ้างเล็กๆเวลาสิปป์ย้อนนึกถึงอดีตที่คาดว่าอาจจะมีวาระซ่อนเร้นอะไรกันอยู่ที่คนเขียนยังไม่ยอมเฉลย
เป็นกำลังใจให้เรื่องงานนะคะ ช่วงนี้ใกล้ปีใหม่แล้วคงยุ่งหน้าดู ยังไงรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
อร๊ายยยยยยยย ตอนนี้มันช่างมีหมัดฮุคหลายหมัดเหลือเกิน
โดนไปทีก็แอบกรี๊ดดดดด แก้มแทบฉีกไปที
ถึงจะโบนัสไม่มี โอทีไม่ได้ เงินเดือนไม่ขึ้น ...แต่มึงมีกูนะ :o8: :o8:
อ้ออ เค้าตามไปอ่านเรื่องของคุณแนวนิ้วกะคุณชายตรรกะมาและ
โอ๊ยยยยยยยยยยย ไม่อยากจะบอกเลยว่าต้องแอบนั่งอ่านคนเดียว ไม่งั้นเดี๋ยวคนอื่น
จะหาว่าอินี่บ้า!!!!! นั่งอยู่หน้าคอม ยิ้มอยู่ได้ อะไรมันจะน่ารักขนาดเน้!!!!!!!!!!!!
ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนเนอะๆ อิหนูกับคุณป๋าาาาาาาา :laugh:
-
เพิ่มตัวเลือกข้อ จ. ลาออก!! *แอ๊ก* โดนกระโดดถีบ
เอาน่าๆ " มึงมีกู" *เอามือตบไหล่เลียนแบบไอ้พี่เมต*
เรื่องน้องสิปป์คนอ่านรอได้เสมอ ทำงานไปก่อนเพื่อปากท้อง
ตอนนี้แอบมีฉากให้กุ๊กกิ๊กไม่ชัดแต่ลึกซึ้ง
รอวันที่อะไร ๆ มันจะพัฒนามากกว่านี้นะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้คนปั่นงาน *กอดดด*
-
สู้ๆ กับงานนะคะคุณ
เมื่อไรเมตกับสิปจะรู้ตัวน้าาา หึหึ
อยากไปทำงานที่กองบก.จัง
แต่ขอทำพาร์ทไทม์แค่วันที่ตากล้องกับนักเขียนอยู่เท่านั้นนะคะ
ค่าแรงไม่ต้อง เพราะเลี้ยงชีวิตด้วยโมเมนท์ ฮ่าๆ
รอตอนต่อนะคะ
-
งานจะหนักแค่ไหน แต่คุณนักเขียนก็ยังมีคุณตากล้องคู่ใจอยู่เคึยงข้างเสมอ คิคิ
แต่...คู่พี่เป็ดน้องจีน่าอิจฉาปนหมั่นไส้เล็กน้อยนะคะ
-
นั่นสิ เค้าอยู่บ้านเดียวกันตั้งกะเมื่อไร พี่เอ้ตกข่าว
-
ชอบคู่พี่เป็ดกับน้องจีมากอ่ะ
-
ประโยคของคุณตากล้องแอทแท็กหัวใจมากค่ะ
อยากรู้ตะหงิดๆว่าคุณนักเขียนเขาตอบไปว่ากระไร >//////<
ต้องยกพี่เป็ดกับน้องจีให้เป็นจอมขโมยซีนประจำเรื่อง
โผล่มานิดหน่อยแต่อ่านแล้ว อร๊างงงง ตลอดเลย
คนเขียนสู้เขานะคะ
-
พี่เป็ดกับน้องจีนี่แย่งซีนจริงๆ มาน้อยแต่ฟินได้ สิปป์กับเมตก็ยังคงแนบแน่นแบเรื่อยๆเหมือนเดิม :กอด1:
กับคำถามของคนเขียนนะคะ ตอบว่าเป็นคนที่โวยเสมอเวลาเจองานควบ งานซ้ำงานซ้อน แต่ก็ทำทุกที พักหลังเจ้านาย
เลยไม่สนใจการโวยของเรา เพราะยังไงก็ทำเหมือนเดิม :เฮ้อ:
-
คิดถึงเรื่องนี้ ชอบๆ
-
เอิ๊กๆ
ชอบทุกคู่เลยจริงๆ
มันฟินมากกกกกก
-
สู้ๆนะ ฮือออออออออออออๆๆ...
:กอด1:
-
ฮ่าๆๆๆ สงสารสิป ฮ่าๆๆๆ
แต่เอิ่มพี่เมต แปลกๆๆไปนะ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮือๆ ตอบ ก.อ่ะ :sad4:
(แต่ไม่ทำฟรีๆ หรอกนะ! อิคนสั่งมันต้องเห็นคุณค่า สำนึกในบุญคุณที่อิฉันทุ่มเททำให้(มัน)ด้วย..อะฮึๆ)
สู้ๆเรื่องงานจ้า :bye2:
-
พี่เป็ด!!!
นั่นไงๆๆๆๆๆ เห็นไหมๆๆๆๆๆ
เปิดตัวเหอะ เค้ารอลุ้นอยู่ กร้ากกกกกก
ขอบคุณ และรออ่านต่อนะจ๊ะ
-
ทำไมมันเหมือนชีวิตฉันเลย
โบนัสไม่มี โอทีไม่ได้ เงินเดือนไม่ขึ้น ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สู้ๆๆ :110011: :z7:
-
แบบเราคงเป็น ค.
ฮืออออ
ชีวิตรันทด เหมือน ชื่อตอน เลย
งานเป็นส้าน สั่งยังกับฉันมี ๑๐ มือ ๑๐ สมองงงง
โฮวววว มันโดนนนนน
แต่เมตตาน่ารักโฮกกกกก
><
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า น่ารักมากกกกก น่ารักมากสุดๆ
ติดตามอยู่ค๊า :impress2: :impress2:
-
รีดกางเกงในอยู่ ยังไม่แห้ง :m20:
ชอบค่ะชอบ มาต่ออีกนะ o18
-
สู้ๆนะคะไรทเตอร์
อย่าลืมมาต่อด้วยน้าา :กอด1: :กอด1:
-
o13
-
เราเป็นประเภท ก. โวยวาย แต่ก็ เฮ้อ~ทำอยู่ดี :z3:
....เมต นี่หยอดเนียนๆมากเบย ส่วนพี่เป็ดน้องจี คุณเอ้แกจิ้นอ่ะยังเนี่ย?? :-[
-
:impress3:
-
:oo1:ชอบๆมาต่ออีกเร็วๆนะครับ
-
ชอบมากๆเลยอ่ะอ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าไปทุกทีละอิอิ
-
ทำไมเราอิจฉาพี่เอ้ได้นะ?
-
น่ารักมากกกกก มาต่อไวไวน้า
เมื่อไหร่ความสัมพันธ์จะพุ่งปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
-
เฮ้ยย!!
ไปอยู่บ้านเดียวกันตอนไหนเนะ :m1:
-
ติดตามเรื่องนี้อยู่นะครับ
สนุกมากเลย น่ารักมากจริงๆครับ อ่านแล้วเขินๆน่ารักๆดีครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ :D
-
กายละเอียดเลือก ก ไก่
ส่วนกายหยาบเลือก ค ควาย
ไม่กล้าแม้แต่จะโวยวาย :z3:
-
Page 13 : ผู้ชายอายุสามสิบกว่าๆ มีเสน่ห์อย่างประหลาด (1/2)
นิตยสารเล่มใหม่ถูกจัดส่งไปตามจุดวางต่างๆ ทั้งร้านกาแฟ ร้านอาหาร โรงพยาบาล และห้างสรรพสินค้า สำหรับเดือนสุดท้ายของปีกับการได้สองหนุ่มมาขึ้นปก ถือว่าประสบความสำเร็จเหนือความคาดหมาย เพราะเท่าที่บก.เอ้ตะเวนเช็คตามร้านต่างๆ พบว่าเพียงครึ่งวัน Gayscale ก็หมดเกลี้ยงยกปึก พอกลับมาออฟฟิศ เจ้าพุดแอดมินก็รายงานว่า การแจกตามสถานีรถไฟฟ้าก็ได้รับความสนใจมากกว่าเล่มก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะสาวๆ อายุ 20 ต้นๆ ทั้งที่เป็นนักศึกษาและ first jobber
“เดี๋ยวศุกร์นี้พุดลองคุยกับพี่อ๊อดนะ ว่าจะวิ่งรถวางหนังสือตามรูทเดิมอีกรอบได้มั้ย” บก.หมายถึงการเติมหนังสือ ซึ่งปกติจะเติมทุกวันที่ 10-15 ของเดือน ทว่าครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษ ต้องรีบเติมให้เร็วขึ้น ไม่งั้นคนจะได้เห็นหัวหนังสือเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น
“ได้ครับ เออพี่เอ้ครับ เย็นนี้พี่เป็ดชวนไปปาร์ตี้วันเกิดแกที่บ้านนะครับ”
“เออ...วันนี้นี่ พี่เกือบลืมแน่ะ” พูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องชาย ไม่ต้องมีญาณทิพย์ก็รู้ว่าไอ้เอสลืมแหงๆ
ปลายสายกดรับ น้ำเสียงฟังดูรีบๆ บก.เอ้เลยเข้าประเด็นแบบไม่ต้องมีเกริ่น “เอสเย็นนี้ไปวันเกิดเป็ดมั้ย ฮะ?? จะซื้อปากกาเป็นของขวัญอีกแล้วเหรอ ปีที่แล้วแกก็ให้ปากกานะไอ้เอส เออ...เดี๋ยวฉันซื้อเอง แกนี่ไม่ได้เรื่องเล้ย”
บ่นน้องชายจบก็หันมาบอกกับแอดมินผู้จัดการทุกสิ่งอย่าง “ของขวัญเป็ดน่ะ เอ่อ พุดจัดการแล้วกัน อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ปากกา งบเท่าเดิม”
สั่งจบก็หันหลังเดินเข้าห้องไป ทิ้งให้พี่พุดนั่งอึ้งอยู่สองวิ ...ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเองแท้ๆ เลย!
สระว่ายน้ำข้างบ้านถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นลานปาร์ตี้เล็กๆ สำหรับเพื่อนๆ ลูกชายคนเดียวของบ้าน คุณสหกิจกับคุณวิจิตราถูกจับเข้ากรงเรียบร้อย เพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลานในภายหลัง วันนี้คุณหญิงลงมือเปิดครัวพร้อมลูกมืออีกสามคนตั้งแต่ช่วงบ่ายของวัน เพื่อจัดเตรียมอาหารที่วางแผนล่วงหน้ามากว่าสองอาทิตย์ ใครจะหาว่าโอเวอร์อย่างไรคุณหญิงไม่สน นี่ถ้าตาเป็ดแต่งงานเมื่อไร คุณหญิงก็ว่าจะตกแต่งครัวใหม่เพื่อทำโต๊ะจีนด้วยตัวเองเลยทีเดียว
“ฮัลโหลตาเป็ด ผลไม้ที่แม่ซื้อมาเมื่อเช้ามันหายไปถุงนึง ลูกเห็นบ้างมั้ย” ขณะนี้ลูกมือทุกคนกำลังหาถุงผลไม้ที่คุณหญิงจะนำมาแกะสลักทั่วบ้าน เป็นแตงโมพันธุ์ดีที่อิมพอร์ตจากญี่ปุ่น คุณหญิงท่านว่าเนื้อแน่นหวานกรอบ เปลือกหนาพอประมาณ เหมาะแก่การสลักลายมากกว่าแตงโมไทย
“ใช่ๆ แตงโมนั่นแหละ ฮะ!! แกยกไปกินที่ออฟฟิศ!! ตาเป๊ดดดด รู้มั้ยว่ากว่าจะส่งมาไทยน่ะแม่ออเดอร์เป็นอาทิตย์ๆ!” วางสายจากลูกชายแล้วคุณหญิงก็ลมแทบจับ เอาเถอะ เปลี่ยนจากแตงโมเป็นฟักทองก็ได้ เป็นปาร์ตี้ฮาโลวีนย้อนหลังก็แล้วกัน เฮ้อ...
ออด...ออด...
เด็กดูแลบ้านกดรีโมทเปิดประตูรั้ว เมื่อมองจากกล้องวงจรปิดแล้วเห็นว่าผู้มาเยือนมิใช่ใครอื่น แต่เป็นเพื่อนของคุณเป็ดเอง ระยะนี้เห็นหน้าคุณจีบ่อยๆ ผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ หน้าตาน่ารัก มองแล้วนึกถึงตุ๊กตาอะไรสักอย่างที่คุณเป็ดยัดไว้ในห้องเก็บของ
จีรวัฒน์พาตัวเองเข้าไปที่ส่วนครัวของบ้าน เห็นแม่พี่เป็ดกำลังสาละวนอยู่กับผลไม้กองโตจึงเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ พลางส่งเสียงทักทายเบาๆ เพื่อไม่ให้เจ้าของบ้านตกใจ
“ป้าครับ ผมเอาแตงโมมาฝาก” น้องจียื่นถุงในมือซึ่งบรรจุผลไม้ลูกโตไปให้ คุณหญิงเลิกคิ้วทำตาโต ขอบอกขอบใจยกใหญ่
“ป้ากำลังกลุ้มกับแตงโมอยู่พอดีเลยลูก ตาเป็ดดันเอาแตงโมญี่ปุ่นที่จะใช้แกะสลักไปกินซะนี่” คนได้ฟังหัวเราะตาหยี ยังไม่ทันเอ่ยอะไร คุณหญิงก็ถามขึ้นมาเสียก่อน
“แล้วทำไมมาแต่วันเลยล่ะลูก”
“มีนัดลูกค้าแถวนี้ครับ พี่เป็ดเลยวานให้ซื้อแตงโมมาคืน” ตอบอย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มประจำกาย เสียงแม่พี่เป็ดบ่นพึมพำอยู่กับตัวเอง ก่อนจะเอ่ยชวนผู้มาเยือนให้ชิมอาหารที่ทำเสร็จส่วนหนึ่งแล้ว
“ลองชิมบาร์บีคิวให้ป้าหน่อย อันนี้ลองปิ้งดูก่อน จืดไปมั้ยจ๊ะ” น้องจีที่วางแผนว่าจะกลับทันทีที่ของถึงมือผู้รับเลยต้องเปลี่ยนใจกลางคัน มือขาวรับบาร์บีคิวไม้โตมาแล้วส่งเข้าปาก หมูนุ่มๆ หมักซอสรสหวานๆ เค็มๆ คือรสชาติแรกที่ได้สัมผัส ตามมาด้วยมะเขือเทศและสับปะรดรสเปรี้ยวพอประมาณ ตัดเลี่ยนได้เป็นอย่างดี
“อร่อยแล้วฮะ เมนูนี้ขายดีแน่นอน” แม่ครัวใหญ่ยิ้มแก้มปริรับคำชม ก่อนจะสั่งให้เด็กเอาเมนูอื่นๆ มาให้เพื่อนลูกชิมต่อ “ลองชางเกรียด้วยนะน้องจี โถนี้ป้าใส่มะม่วงสุกไปด้วย ไม่รู้รสจะแปลกไปหรือเปล่า”
นักชิมจำเป็นรับแก้วทรงสูงบรรจุไวน์แดงผสมผลไม้สดมาชิม รสออกหวานกว่าที่เคยดื่ม แต่ก็แปลกใหม่ไปอีกแบบ “หอมมะม่วงดีนะฮะ คุณป้าหมักไว้กี่วันเหรอครับ”
“ประมาณสามวันจ๊ะ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะทำ ไม่งั้นคงได้หมักกับผลไม้นานกว่านี้”
จบจากเครื่องดื่มแก้วนั้น น้องจีก็ต้องลุยเมนูอื่นๆ อีกเกือบสิบรายการ จนรู้สึกอิ่มแน่นแบบท้องแทบระเบิด ทีแรกคุณหญิงจะให้อยู่ยาวจนถึงช่วงงานเริ่ม แต่น้องจีต้องขอตัวออกมาก่อน เพราะยังไม่ได้เตรียมของขวัญให้เจ้าของวันเกิดเลย
“หาสาวสวยๆ ผูกโบว์มาเลยน้องจี ป้าจะได้จัดงานแต่งต่อ” เจ้าของบ้านหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนฟังยิ้มรับไม่ตอบอะไร
เมื่อขึ้นบนรถแล้ว จากที่เอาแต่คิดว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญ ตอนนี้ในหัวของน้องจีกลับมีแต่ประโยคสุดท้ายของคุณป้าวนไปวนมา
จะหน้าตาเป็นยังไงนะ เจ้าสาวของพี่เป็ดน่ะ...
…………. Gayscale Magazine………….
หลังไปรับบรีฟจากธนาคารสินทรัพย์เรียบร้อย สิปป์ศิลป์ก็แยกกับน้องจีที่หน้าสำนักงานใหญ่ของธนาคาร กะว่าจะไปห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เพื่อดูของขวัญให้พี่เป็ดสักชิ้น ระหว่างรอแท็กซี่ซึ่งคนต่อคิวกันยาวเหยียด สองมือจึงคว้าสมาร์ทโฟนขึ้นมาเล่นไปพลางๆ โปรแกรมสนทนายอดฮิตขึ้นหมายเลขเตือนว่ามีข้อความเข้ามา กว่าครึ่งเป็นข้อความจากเกม line pop ที่สิปป์ไม่รู้ว่าแม่งสนุกตรงไหน ความสามารถก็ไม่ได้ใช้ อาศัยความเร็วกวาดมั่วๆ ไปอย่างนั้นเอง หลังจากเล่น(ทั้งวันทั้งคืน)อยู่สามวัน นักเขียนก็ตัดสินใจลบแอพฯ นั่นออก ไม่งั้นงานการไม่ได้ทำกันพอดี กลับมาทำฟาร์ม hay day ชิลล์ๆ ดีกว่า
“มึงจะไปซื้อของขวัญวันเกิดพี่เป็ดเปล่า” ข้อความจากตากล้องถูกทิ้งไว้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว นิ้วเรียวกดตอบไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยเวลาไม่ทิ้งกัน
“ไปเจอกันที่เซ็นทรัลเลยก็ได้” ข้อความสุดท้ายของเมตตาเป็นอันสรุปสถานที่นัดหมาย สิปป์จึงบอกแท็กซี่ไปตามนั้น
ระหว่างทางนักเขียนประจำกองฯ ก็ใช้เวลาใคร่ครวญถึงสิ่งที่น่าจะซื้อให้พี่เป็ด ผู้ชายอายุสามสิบกว่าๆ ไม่แน่ใจว่ากว่าไปเท่าไร แต่น่าจะเกือบๆ สามสิบห้า ลูกเมียไม่มี แก่ สปอร์ต ปากหมา กทม. บ้านรวย หน้าตาพอใช้ หัวเถิกนิดหน่อยพอมีเสน่ห์ (//กูแค่หน้าผากกว้างเว้ย – เสียงจากพี่เป็ด) แลดูเป็นผู้ชายเพียบพร้อมที่มีทุกอย่างในชีวิต อ่อ...ขาดแต่เมียอย่างเดียวนี่แหละ
แท็กซี่เทียบจอดหน้าห้างในเวลาประมาณบ่ายสามโมง กว่างานจะเริ่มก็เกือบๆ สองทุ่ม นักเขียนคำนวณเวลาในใจแล้วก็เริ่มคิดไม่ตก เดินซื้อของจนขาลากยังไงก็ไม่เกินชั่วโมงหนึ่ง กินข้าวนั่งเล่นเอาให้เต็มที่แบบไม่กลัวร้านจะไล่ก็ไม่เกินสองชั่วโมง เวลาเหลือบานเบอะขนาดนี้ จะทำอะไรดีวะ
“อยู่ไหนละมึง” ไลน์ไปไม่ตอบ สิปป์เลยต้องโทรหาเพื่อนสนิทแทน ปลายสายส่งเสียงบอกประมาณว่ากำลังหาที่จอดรถ แล้วสัญญาณก็ตัดไป
เมตตาวนรถจนเจอที่ว่าง หมุนพวงมาลัยสองสามทีก็เข้าซองจอดเรียบร้อย สิ่งแรกที่ทำหลังลงจากรถคือต่อสายหาคนที่นัดไว้ทันที ไม่ใช่โมโหกูแล้วระเบิดตัวเองกลางเซ็นทรัลไปแล้วนะ...
“เออ เมื่อกี๊แม่งไม่มีสัญญาณ กูกำลังเดินเข้าไป ฮะ?? เดี๋ยวเจอกันก่อนค่อยว่ากัน” ตากล้องกดวางสายพร้อมคิ้วขมวดเป็นปม วันนี้วันอะไร หิมะจะตก พระอาทิตย์ขึ้นแทนพระจันทร์ หรือหมามันขันได้
ไอ้สิปป์ชวนดูหนัง!!
“อะไรยังไง น้องสิปป์ถึงชวนพี่เมตดูหนังจ๊ะ” ตากล้องปรี่เข้าไปยืนแซะคนที่กำลังกดโทรศัพท์อย่างเมามัน คนถูกแซะทำหน้าหมาเบื่อโลก เอามือผลักไหล่ไอ้ตัวควายๆ ที่ยืนเบียดกลางห้าง
“ขนลุก!! มึงจะไม่ดูก็เรื่องของมึง แต่กูไม่มีที่จะสิงสถิต อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด กูจะไปนอนเล่นในโรงหนัง” พูดจบก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ขายตั๋วโดยไม่หันมาสนใจคนเพิ่งมาถึงแม้แต่น้อย
แล้วพี่เมตจะทำอะไรด๊าย นอกจากเดินไปซื้อน้ำกับป็อปคอร์นรอเท่านั้นเอ๊ง!
โดยปกติแล้วสิปป์ศิลป์ไม่คิดจะเสียตังค์ดูหนังในโรงด้วยเหตุผลสามข้อคือ
1. โรงหนังแม่งมืด ความมืดก่อให้เกิดจินตนาการหลายอย่าง และจินตนาการเหล่านั้นทำให้สิปป์ขนลุกขนพอง เป็นต้นว่า รู้สึกเหมือนมีใครมาหายใจรดต้นคอตลอดเวลา
2. แอร์แม่งเย็น หนาวจนดูหนังไม่รู้เรื่อง และลุกไปฉี่จนคนข้างๆ แอบสกัดขาหน้าทิ่มด้วยความรำคาญ
3. มีปัจจัยด้านเสียงที่ควบคุมไม่ได้จากการอยู่รวมกันหลายคน เช่น การเม้าท์มอย แดกป็อปคอร์น ดูดเป็ปซี่ เสียงโทรศัพท์ บีบี ไลน์ เฟสบุค ทวิตเตอร์ รวมถึงการถูกถีบเก้าอี้ และการได้ดูหนังสดโดยไม่ตั้งใจ
และในขณะนี้ที่หนังฉายมาได้ 15 นาที เหตุผลข้อสองก็เริ่มปฏิบัติงานอย่างเต็มกำลังความสามารถ...
“กูไปห้องน้ำนะ” นักเขียนผู้พ่ายแพ้แก่ความหนาวกระซิบบอกเพื่อนสนิท ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูทางออก ดีที่ได้ที่นั่งริมสุด ไม่งั้นคงต้องเดินเหยียบเท้าคนอื่นไปตลอดแถว พอเสร็จภารกิจกลับมานั่งประจำที่ เสื้อคลุมเนื้อนิ่มก็ลอยหวือมาจากคนข้างๆ แม้จะไม่ใช่เสื้อกันหนาวหนาๆ แต่ก็สามารถลดอัตราเมตาบอลิซึ่มของร่างกายลงได้กว่า 50%
คนขี้หนาวนั่งห่มเสื้อตัวอุ่นจนหนังจบ จากเดิมที่ตั้งใจตีตั๋วมาหลับ กลับกลายเป็นต้องนั่งลืมตาโพลงทั้งเรื่อง หนังมันก็สนุกพอประมาณ แต่ที่ทำให้หลับไม่ลงก็คือกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเจ้าของเสื้อที่รบกวนจังหวะการหายใจอยู่ตลอดเวลา เป็นความหอมสดชื่น รู้สึกผ่อนคลาย
แต่อันตรายต่อหัวใจ!
TBC.
//ตอนนี้ยังไม่จบนะคะ ตัดมาก่อน เพราะอีกครึ่งลบแล้วแก้ แก้แล้วลบมาเกือบอาทิตย์แล้ว
ถ้ารอให้ครบทั้งหมด คาดว่าจะได้อ่านกันเดือนหน้า *ทำหน้าสำนึกผิด*
หายไปนานอีกแล้วววว เมื่อตอนพิเศษวันพ่อก็เขียนเสร็จไม่ทัน พอปีใหม่ก็เขียนไม่ทันอีก โฮกกกกก
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกยอดคลิก ที่มีติดตามกันมาเรื่อยๆ แม้จะหายไปเกือบเดือนนะคะ
อีกครึ่งนึงน่าจะตามมาในวันสองวันนี้ จริงๆ มันก็ไม่ยาวมาก ประมาณสองหน้าเอสี่ แต่ยังไม่ได้อย่างใจ รอแปบเน้ออ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบพี่เป็ด น้องจีอ่ะ
-
เอาแล้วไงงง แม่ยกปลื้มจ้า เริ่มมีอันตรายต่อหัวใจแล้วววววว ฮิ้วววววว
อีกไม่นานต้องเสร็จพี่เมตแน่ๆ อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ หายไปนานเบยยยย :กอด1:
-
น้องจีบอกคุณหญิงแม่พี่เป็ดไปเลยว่าไม่ต้องหาลูกสะใทคค่ไหนไกล เยวผมเป็นให้เอง :laugh:
น้องสิปป์ของพี่เมตก็นั่งใจเต้นตูมตามอยู่ รอเวลาให้เกินกว่าเพื่อนแล้วนะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4: :beat:
-
แวะมาสวัสดีปีใหม่เอาวันนี้เช่นกันฮะ หวังว่ายังอยู่ในช่วงปีใหม่นะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะฮะ มีพลังงานเหลือเฟือ พร้อมทำกิจกรรม และอัพนิยายได้ตลอด ^_^
-
โอ้วววว ฉันว่าสองคนนี้ที่จริงมันชอบกันแบบไม่รู้ตัวแล้วล่ะ อีกคู่ด้วย ว้ายๆ อ่านแล้วเขิน :o8: :-[
-
ความรัก ไม่ค่อยจะคืบหน้าเลยอะ
ลุ้นๆ. :z3:
-
ชอบทั้งสองคู่เลย
รอครึ่งหลังค่ะ ^^
-
คุคุ
ชอบคู่เมต กับสิปป์จริงๆ ฮ่าๆ
น่ารักอะ แต่พี่เป็ดกับน้องจีก็สูสีนะ
-
เวลาไปดูหนังก็อาการเดียวกับคุณนักเขียนเลย
แต่ยังไม่เคยเจออะไรที่อันตรายต่อหัวใจแบบนี้ ฮิฮิ
ปล.น้องจีลองเดินไปส่องกระจกนะจะได้เห็นคนที่อยากเจอ><
-
เริ่มมีพัฒนารึเปล่าน๊อออออ รู้ตัวกันเร็ว ๆ สิ คนอ่านลุ้นนนนน
-
แหม ๆๆ กลิ่นน้ำหอมของเมตทำให้ใจหวิวเลยเหรอสิปป์
ยังเป็นแฟนพี่เป็ด-น้องจีเหนียวแน่น เหมือนเดิม
-
รอจ้า :กอด1:
-
เป็นอันตรายต่อหัวใจ....ชอบคำน้ำจัง
อยากให้สิปป์-เมต คืบหน้ากว่านี้จัง
-
ขอบคุณมากนะครับที่เอามาลงให้ อยากอ่านพี่เป็ดกับน้องจีมากๆ
ป.ล.เหมือนเดือนที่อัพล่าสุดจะผิดนะครับ
-
แต่ละคู่กำลังน่าลุ้นเลย :impress2:
-
พี่เป็ด กะร้องจี อร้างงงงง
น่ารักอ่ะ ตุ๊กตาที่พี่เป็ดซุกไว้กรี้ดดด
รออ่านต่อจ้า
-
เป็นอะไรไม่รู้ ชอบพี่เป็ดอ่ะ
-
อยากให้สิปป์กับเมตพัฒนาเรื่องความหวานขึ้นเยอะๆจัง อ่านเเล้วชอบ :z1:
-
Page 13 : ผู้ชายอายุสามสิบกว่าๆ มีเสน่ห์อย่างประหลาด (2/2)
กว่าจะจัดการของขวัญเสร็จเรียบร้อย เวลาก็ผ่านไปเกือบสองทุ่ม ดีที่ว่าบ้านพี่เป็ดอยู่ใกล้ๆ ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึง ไม่งั้นสิปป์คงได้ด่าไอ้จอมเรื่องมากให้ยับเยินกันไปข้างหนึ่ง คนห่าอะไร ติสต์ได้แม้กระทั่งกล่องใส่ของขวัญ บอกให้เอาแบบที่เขามีอยู่แล้วก็ไม่ได้ ต้องไปสรรหาแบบเท่ เก๋ ชิค มามิกซ์แอนด์แมทช์ให้มันดูยากขึ้นอีกสิบเท่า ไหนจะตอนเลือกของขวัญนั่นอีก สำหรับของเขาน่ะชี้ๆๆ ห่อๆๆ เบ็ดเสร็จไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ท่านเมตตาที่มีร่างเทพอาร์ตอวตารดันล่อไปชั่วโมงกว่า เดินหามันทั่วเซ็นทรัล สุดท้ายก็กลับมาเอาชิ้นแรกที่ดูไว้นั่นแหละ เฮ้อ!
เมตตาเหลือบมองคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างกาย คงจะหงุดหงิดที่เขาเลือกของนาน และหิว... ใช่! นิสัยอย่างไอ้สิปป์ไม่มีอะไรซับซ้อน มีไม่กี่อย่างที่มันจะโมโห ซึ่งอาการหิวก็เป็นหนึ่งในนั้น และเพราะรู้ถึงสาเหตุนี้ดี ตากล้องจึงรีบเหยียบคันเร่งแบบไม่ค่อยสนใจเบรกจนมาถึงที่หมาย จัดการจอดรถเต่าคู่ชีพเรียบร้อย ก็พาตัวเองพร้อมของขวัญเข้าไปในบ้าน ส่วนสิปป์ศิลป์เดินลิ่วๆ ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ตากล้องสุดเซอร์ยิ้มทักทายคนในงานที่พอจะคุ้นหน้าคุ้นตากันบ้างจากงานวันเกิดพี่เป็ดปีที่แล้ว ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มของแกประมาณสิบกว่าคน เห็นว่าคบกันยาวตั้งแต่สมัยผลัดกันเชิญธงชาติ จนตอนนี้น่าจะเริ่มจำเพลงชาติกันไม่ได้แล้ว เพราะโดนความแก่เข้าคุกคามกันถ้วนหน้า
บ้านหลังใหญ่วันนี้มีบรรยากาศคึกคักจนคุณหญิงปลื้มปิติ อาหารคาวหวานถูกนำมาตั้งไว้ที่โต๊ะยาวข้างสระน้ำ ถัดไปอีกนิดคือวงดนตรีอะคูสติกที่เพื่อนสมัยประถมของพี่เป็ดลงทุนขนมาเล่นให้ บริเวณโดยรอบประดับประดาด้วยไฟดวงเล็กดวงน้อยหลากสีสัน เข้ากับอากาศที่กำลังเย็นสบายแม้จะไม่เท่าหน้าหนาวของทุกปี
บริเวณขอบสระที่มีเก้าอี้นวมหลากสีตั้งอยู่ ปรากฏร่างคุ้นตาของไอ้คนที่มาด้วยกัน กำลังฝอยโม้เรื่องอะไรสักอย่างกับเพื่อนพี่เป็ดสามคน เมื่อเมตตาเดินเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าในมือเรียวๆ นั่นมีจานอาหารที่บรรจุบาร์บีคิวไม้โตอยู่สองสามไม้
“หวัดดีครับ หวัดดีครับ” ตากล้องก้มหัวทักทายคนในวง ก่อนจะหย่อนตัวที่เก้าอี้สีส้มติดกับเพื่อนสนิท
“นี่เมตครับ เป็นตากล้องของนิตยสาร” สิปป์ศิลป์ทำหน้าที่ทูตสัมพันธไมตรีจำเป็น แนะนำเพื่อนเสร็จสรรพ “พี่ชัยเค้ากำลังหาคนถ่ายโปรดักส์อยู่เลยมึง เอ๊ย คุณ”
สมาชิกรอบวงโบกมือเป็นสัญญาณว่าพูดกันได้เลยตามสบาย สิปป์จึงยิ้มแหยๆ แล้วด่าตัวเองในใจโทษฐานที่ใช้ภาษาพ่อขุนจนเคยปาก
“สักพรุ่งนี้หรือไม่ก็มะรืนนะ เดี๋ยวพี่ติดต่อไป” เจ้าของร้านเพชรบอกกล่าวกับตากล้องที่พอจะได้เห็นฝีมืออยู่บ่อยๆ เมตตาเอ่ยขอบคุณ พอดีกับที่พี่เป็ดและคุณแม่เดินเข้ามาหา พร้อมเชิญชวนให้ชิมอาหารหลากชนิด วงสนทนาเลยต้องยุติลงชั่วคราว
ประมาณสามทุ่ม บก.เอ้ก็ปรากฏตัวพร้อมพี่เอส ที่วันนี้ดูจะหล่อเกินหน้าเกินตาเจ้าของงานไปพอสมควร สมาชิกเกย์สเกลเลยมายืนรวมตัวกันครบทีม ดูเผินๆ เหมือนวงบอยแบนด์อะไรอย่างนั้น ทำเอาสาวๆ ในงานเหลียวมองกันไม่วางตา หลังจากยืนเต๊ะท่าได้ไม่ถึงสองนาที เสียงพี่เป็ดจากบนเวทีก็ประกาศเชิญพี่เอสให้ขึ้นไปร้องเพลงเพื่อเป็นเกียรติแก่ตนเอง
“กูว่า ‘เฉลียง’ ชัวร์” เมตตากระซิบกับเพื่อน
“ไม่แน่ วันก่อนได้ยินพี่แกฟัง ‘สุรสีห์’ นะเว้ย” สิปป์กระซิบตอบ
“เหอะ! วันนี้ไอ้เอสมันจะเป็นคุณชาย...” บก.เอ้พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ และไม่ทันขาดคำ ทำนองหวานๆ ก็ดังขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือจากรอบงาน
“หากฉัน...เพ่งมองตาเธอให้ลึกหน่อย..” พี่เอสโค้งรับกำลังใจและเสียงวิ้วว้าวที่ดังไม่ขาดสาย “อย่างน้อย..ฉันคงจะต้องเฉลียวใจ...”
สมาชิกในทีมหันมาสบตากัน ไม่มีใครพูดอะไร ได้แต่ยืนฟัง ‘ชายพจน์’ ร้องบอก ‘ความในใจ’ จนจบเพลง
“หล่อสัสเลยเจ้านายกู...” พี่เป็ดครางเบาๆ กับภาพบนเวที
...บทน้อย แต่ออกทีไรเด่นเกินหน้าเกินตาคนอื่นทุกทีเลยเว้ยเฮ้ย!
หลังจากพี่เอสไป ‘เปิดไมค์’ เรียบร้อย ก็ถึงเวลาของผู้ร่วมงานคนอื่นๆ กันบ้าง ตอนนี้คิวนักร้องต่อกันยาวเหยียด เพราะพี่เป็ดมีทีเด็ดด้วยการแจกสลากกินแบ่งฯ ให้กับคนที่ขึ้นไปร้องเพลงด้วย ลีลาดีมีเบิ้ลสองใบอีกต่างหาก
“จี...” เจ้าของงานเดินมาหาน้องเล็กของออฟฟิศที่นั่งยิ้มอยู่ใต้เงาต้นไม้เพียงลำพัง คนถูกเรียกหันมาสบตากับเจ้าของเสียงพลางเลิกคิ้วเป็นคำถาม
“ร้องเพลงให้ฟังมั่งสิ” พี่เป็ดอ้อมมายืนข้างหน้า ทำให้คนนั่งต้องแหงนหน้าตาม ในดวงตาของน้องจีตอนนี้ มีเพียงใบหน้าคุ้นเคยที่ลอยห่างอยู่เพียงคืบ
“พี่เป็ด...สุข..ส...” เพราะเพลงร็อคที่ดังรบกวนโสตประสาท เจ้าของชื่อจึงต้องก้มลงต่ำจนหูแทบจะชิดกับริมฝีปากคนพูด พอเห็นอีกคนยังเงียบ พี่เป็ดเลยย่อตัวลงในระดับเดียวกันกับคนบนเก้าอี้
“เมื่อกี๊ว่าไงนะ”
แสงไฟในงานที่ไม่คิดว่าจะสว่างมากมาย กลับทำให้เห็นรายละเอียดบนใบหน้าของเจ้าของวันเกิดชัดเจนจนน่าแปลกใจ ริ้วรอยบนใบหน้าบ่งบอกถึงการผ่านชีวิตมาไม่น้อย ทว่ากลับทำให้ใบหน้านั้นดูน่ามองยิ่งขึ้น เพราะมันช่วยเสริมสร้างบุคลิกอันน่านับถือ ประกอบกับไรหนวดจางๆ ที่วาดต่อกับเครา ใต้รอยยิ้มแสนดึงดูด ซึ่งเข้ากันดีกับดวงตาระยับแสง...ผู้ชายอายุสามสิบกว่าๆ มีเสน่ห์อย่างประหลาดจริงๆ
จีรวัฒน์สบตากับคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า สองแขนที่เท้ากับขอบเก้าอี้ทำให้ร่างกายของตนเองคล้ายหยุดนิ่งชั่วคราว นาทีนี้น้องจีไม่กล้าจะหายใจด้วยซ้ำ
“ตกลงจะร้องเพลงมั้ย” เจ้าของงานเอ่ยถามอีกครั้งพร้อมรอมยิ้มละมุน คนถูกถามสั่นศีรษะเป็นคำตอบ พี่เป็ดเลยได้แต่ถอนหายใจหนักๆ เหมือนคนเสียดายอะไรบางอย่าง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินกลับไป
“เดี๋ยวพี่!” แขนขาวคว้าเอาชายเสื้อของคนที่กำลังหันหลังกลับไว้แน่น เซลส์รุ่นพี่หยุดชะงัก แล้วเป็นฝ่ายเลิกคิ้วถามบ้าง น้องจียืนขึ้นประจันหน้า ด้วยระยะห่างเพียงเท่านี้ เซลส์รุ่นน้องถึงได้ว่ารู้ตนเองสูงพ้นไหล่ของคนตรงหน้ามาไม่ถึงสิบเซนติเมตรเท่านั้น
“ว่าไง” พี่เป็ดเอ่ยถามคนที่ยังคงก้มหน้านิ่ง ขณะที่มือข้างหนึ่งยังคงไม่ปล่อยจากชายเสื้อของเขา
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...” เสียงเพลงสากลระดับโลกที่รอดจากริมฝีปากบางๆ นั้นทำให้เจ้าของวันเกิดฉีกยิ้มจนมุมปากแทบจะชนกับใบหู จ้องมองใบหน้าเรียวเล็กที่หลุบลงต่ำด้วยความเขินอาย
พี่เป็ดอยากจะไปสะกิดสิปป์ศิลป์ให้ช่วยบรรยายถึงความรู้สึกที่หัวใจข้างในมันฟูพองคล้ายไม่มีที่สิ้นสุด อยากให้เมตตาช่วยถ่ายรูปนักร้องตรงหน้าเพื่อยืนยันว่านี่เป็นความจริงมิใช่ฝัน อยากให้บก.เอ้มาจิกหัวเรียกตรงนี้ หรือโยนคอนแทคลูกค้ามาสักสองหน้ากระดาษ เพื่อให้รู้ว่าเขามีชีวิตจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพียงตัวละครในนิยาย แต่สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ คือการเอื้อมมือสัมผัสคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างแผ่วเบา คล้ายกลัวว่าหากแตะต้องแรงกว่านี้ ทุกอย่างจะสลายไปเหมือนหมอกควัน
“แฮปปี้..เบิร์ด..เดย์..ทู..ยู...”
หากนี่เป็นความฝัน พี่เป็ดก็คงทึ่งในจินตนาการของตัวเองไม่น้อย ว่าสามารถเอาผัสสะใดไปแตะต้องแก้มนิ่มกับปรุงแต่งกลิ่นหอมติดผิวได้เหมือนจริงขนาดนี้...
TBC.
https://www.youtube.com/v/HQ-4hrpEGS4
//แปะ 'ความในใจ' ให้ฟังกันด้วย ใครอย่ามาว่าพี่เอสแก่นะ แกแค่ทันเวอร์ชั่นนี้เฉยๆ >.<
ครึ่งหลังมาแล้วนะคะ โดนไม่โดนยังไงก็บอกกันได้ เป็นตอนที่ใช้เวลาเขียนยาวมาก แต่ได้ปริมาณแค่เนี้ย...
พยายามควบคุมความสัมพันธ์ของคู่เซลส์ เพื่อจะบอกว่ามันคืบหน้า แต่ไม่หวือหวา
ตามสไตล์คนแก่อ่านะ มันต้องค่อยเป็นค่อยไป (ใครแก่วะ ? - เสียงจากพี่เป็ด)
ส่วนเมตกับสิปป์ยังไม่หายไปไหนนะคะ ยืนยันว่าเป็นคู่เอกจริงจริ๊ง 555555
เจอกันตอนหน้าจ้า
o18 o18
-
โอ๊ยย อะไรมันจะหวานปานนั้น
พี่เป็ดทำน้องจีเขินอ่ะ ^^
-
จีน่ารักอ่ะ แบ๊วๆ :impress2:
พี่เป็ดดูแลดีๆนะ
-
กรี๊ดดดดดด!!!! น้องจี!! :-[
อูยยย!! เด็กอะไรน่ารักน่าชัง (ได้ข่าวว่าไม่เด็กแล้วนะ)
เอาเถอะ ก็พฤติกรรมมันเด็กน้อยน่ารักชวนหยิกแก้ม
แบบนี้ไม่ทำใ้้ห้ผู้ใหญ่สามสิบฝ่า ๆ หลงเสน่ห์ได้ยังไงเนอะ
เค้าว่าเปลี่ยนจากวันเกิดเป็นงานหมั้นไปเลยเถอะ
น้องจีไม่ต้องร้อง 'แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู' แล้ว
ต้องเปลี่ยนมาเป็นเพลง 'ถ้าขอก็รีบขอ...อย่ารอให้ถึงปีหน้า...' จะดีกว่านะ เอิ้กๆ :laugh:
บทนี้นอกจากน้องจีพี่เป็ดจะโขมยซีนเด่น
ท่านบกบห.สุดหล่อยังมาร้องเพลงทำใจสั่นด้วย
แหมะ...บทน้อยแต่หล่อสุด ๆ ตลอดอ่ะ
น่าหาคู่มาให้อีกสักคน เ๊อ๊ะ! หรือมีอยู่แล้วหว่า?
ว่าแต่เค้าอยากอ่านตอนพิเศษวันพ่อกับวันปีใหม่่อ่ะ
ย้อนหลังก็ได้ไม่เป็นไร จิรอนะจ๊ะ *กอดดดดดด* :กอด1:
-
เพลงเพราะขนาดน้องจี 555+ คิดได้งัยวะ
-
เบาๆ แบ๊วๆ
:z2:
-
น้องจีกับพี่เป็ดหวั่นไหวอย่างแรง เมื่อไรเมตกับสิปป์จะคืบหน้าบ้างนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
อ่านไปด้วยอารมณ์นี้ > > > :-[ :-[ :-[
คนเขียนน่ะนะ คำก็แก่ สองคำก็แก่ สามสิบกว่าๆนี่ยังไม่แก่มากนะ(ถึงจะมีริ้วรอยแห่งวัยบ้างก็เถอะ)แต่น้องจีก็ยัง'เคลิ้มมมม'เลย
วันเกิดพี่เป็ดทำให้เพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์โรแมนติกขึ้นอีกหลายเท่า
อารมณ์พี่เป็ดกับน้องจีเขาเหมือนป๋ากับอีหนูหงิมๆเลยอ่ะ
ปล.คุณพี่เอส! คุณพี่เอส! คุณพี่เอส! :o8:
-
:-[ รู้สึกอิจฉาพี่เป็ดขึ้นมาตงิดๆแฮะ อยากลากเอาน้องจีกลับบ้านอะ น้องน่าเอ็นดูโคตรรรร
-
โอ้ยยยยย
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้ๆๆๆๆ
-
สามสิบกว่าๆยังไม่แก่น้า
ฮ่าๆ แค่อายุมากกว่าชาวบ้านเฉยๆเอง กร๊ากกก
น้องจีน่ารักอะ
-
ฮา ป่วง หลากรสจริงๆ
-
กรี้ดดดดด พี่เป็ดดดดดดด น้องจีจี้ น่าร้ากกกกมากกกก
ให้ตายเหอะ คึคึ เขิน
รอคู่เอกเปิดใจ ขอบคุณจ้า
-
ร้องเพลงความในใจ นึกถึงฉัตรชัยเลย
แล้วพอนึกถึงฉัตรขัยก็นึกถึงเหนือเมฆต่อ
(ไม่เกี่ยวกันเลย) ไปดีกว่า
เดี๋ยวถูกตัดจบ หึหึหึ!!!
-
น้องจีพี่เป็ดจะน่ารักไปแล้วนะ
-
พี่เป็ด น้องจี เขาสร้างโลกส่วนตัวกันแล้ว น่ารักที่สุด :-[
รอเมตกับสิปป์ ต่อไป
-
แอร๊ยส์ส์ เคลิ้มมม :m1:
-
เป็นเพลงวันเกิดที่หวานที่สุดแล้วมั้งนี่
-
น้องจีน่ารักอ่ะ :man1:
แก้มน้องหอมมากมั๊ยพี่เป็ด :m12: ฮิ้ววววววววววววววววว
-
ฮ่าๆๆๆ เขินคู่สิปกะเมตอะ กะโดดข้ามคู่พี่เป็ดกะน้องจีอะ ฮ่าๆๆๆ
อ้ายๆๆ ทั้งสิปทั้งเมตทำเราฟินนะ เล็กๆน้อยๆแต่ฟินที่สุดดด ^^
-
น้องจีน่ารักมากกกกกกก ><
-
พี่เอสมาที คนหล่อกระจุยกันเป็นแถวๆ ออกตัวแร๊งส์
-
เมตสิปป์ เมตสิปป์ สู้เค้านะ อย่าให้แพ้พี่เป็ดกับน้องจี :กอด1:
-
จริงๆก็ชอบทั้งสองคู่นะ แต่ชอบพี่เมตพี่สิปป์มากกว่า
-
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย ไม่รู้ทำไม 555
รู้สึกมันมีเสน่ห์อะ หลงรักเลย :-[ :-[
มาต่อเรื่อยๆนะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สุ่มตามอ่านมาระยะหนึ่งแล้วค่ะ เห็นในกระทู้แนะนำเลยลองแวะเข้ามาอ่าน แล้วก็...ติด 555 :m13:
ชอบความสัมพันธ์แบบก้ำกึ่งคลุมเครือของน้องสิปป์พี่เมตมากอ่ะ คนหนึ่งก็เอาแต่ใจ คนหนึ่งก็ตามใจ เป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติมากๆ แต่ท่าทางจะไม่รู้ตัวกันนะ (รู้ตัวว่า... อะไรหว่า :z6: โดนสิปป์โดดถีบ...)
เคยสัมผัสงานหนังสือมาเหมือนกันค่ะ คิดถึงจังบรรยากาศตอนจะปิดเล่ม ณ จุดนั้น มัน...สุดยอดมาก
พี่เป็ดกับน้องจีก็น่ารัก คู่นี้ก็เนียนๆ เป็นไปตามธรรมชาติเหมือนกันเนอะ คนอ่านก็ลุ้นกันตัวโก่งเลย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
อรั่กกกกกก ตกหลุมรักพี่เอสเพราะเพลงนี้แท้ๆเชียว 5555
บทน้อยแต่แย่งซีนจริงๆ
คู่พี่เป็ดน้องจีน่ารักมากกกกกกกกกกกก ชอบอ่าาาาา อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกได้บรรยากาศเหมือนอยู่ในออฟฟิตนี้จริงๆ 555
ขอบคุณมากค่า :กอด1:
-
Special part 1 : ประกาศรับสมัครนักเขียน 1 ตำแหน่ง
มิถุนายน 2554
ชื่อ : นายสิปป์ศิลป์ จ.
ชื่อเล่น : สิปป์
อายุ : 23 ปี
วันเกิด : 19 พฤษภาคม 2531
ภูมิลำเนา : กรุงเทพมหานคร
เบอร์โทรศัพท์ : 081-872XXXX
e-mail : sipsilp19@xx.com
ตำแหน่งที่ท่านต้องการสมัคร : นักเขียน
เงินเดือนที่ท่านต้องการ : 15,000 บาท
“แนะนำตัวหน่อยค่ะ” ผู้หญิงที่เพิ่งแนะนำตัวว่าเป็นบก.ของ Gayscale เอ่ยเสียงกังวาน หลังจากกวาดสายตาดูประวัติโดยย่อของเด็กที่มาสมัครงานจบ
“ชื่อสิปป์ศิลป์ครับ เรียนจบคณะ....”
“ชื่อแปลว่าอะไรอ่ะ” ไม่ทันได้ตอบจบ พี่บก.ก็ถามแทรกขึ้นมาก่อน
“อ่า...แปลว่า ศิลปะครับ สิปป์ ก็ ศิลปะ ศิลป์ ก็ ศิลปะ” คนฟังเลิกคิ้วด้วยความสงสัย เจ้าของชื่อเลยอธิบายต่อ “พอดีพ่อสอนวิจิตรศิลป์ ส่วนแม่ทำงานแกลอรี่ครับ เลยได้มาสองศิลป์เลย”
ตอบจบคนชื่อแปลกก็ยิ้มกว้าง เรื่องชื่อจริงนี่ต้องอธิบายกันตั้งแต่อนุบาลยันสมัครงาน เคยขอแม่เปลี่ยนชื่ออยู่เหมือนกัน เอาอะไรก็ได้ที่มันง่ายกว่านี้ เช่น ศักดิ์ชัย ยอดชาย สิทธิพร หรือ ศิลป์ คำเดียวสั้นๆ แต่แม่ยืนยันว่าไม่ได้ ก็เลยต้องใช้ชื่อนี้ไปตลอดชีวิต
“จบเอกไทยเหรอ” ผู้หญิงตรงหน้าถาม เป็นอันว่าไม่ต้องแนะนำตัวแล้วล่ะมั้ง
“ครับ เอกไทย โทปรัชญา”
“เก๋ๆ นะ เรียนปรัชญา พูดรู้เรื่องมั้ยเรา” สิปป์ถึงกับเหวอเล็กน้อยเมื่อเจอคำถามนี้ ...แล้วที่นั่งคุยกันอยู่นี่ เจ๊เห็นผมใช้วุ้นแปลภาษาเรอะ??
“รู้เรื่องสิครับ ปรัชญาก็เป็นศาสตร์อีกแขนงหนึ่งเท่านั้นเอง เหมือนคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ภาษาที่สาม”
“อืม...เรียนปรัชญาแล้วได้อะไร”
คนถูกถามนิ่งไปนิดหนึ่ง “เราจะ ‘แถ’ อย่างเป็นระบบครับ เพราะเราเรียนรู้ว่าเหตุผลที่สมเหตุสมผลเป็นยังไง เราก็เลยรู้วิธีที่จะพูดให้เรื่องๆ หนึ่งน่าเชื่อถือ”
“เช่น...?”
“พี่ควรจะรับผมเข้าทำงานนะครับ เพราะนอกจากผมจะเรียนเอกไทยที่ศึกษาเรื่องการเขียนมาอย่างดีแล้ว ผมยังเรียนปรัชญาที่สอนวิธีคิด ส่งเสริมให้ตั้งข้อสงสัย และขวนขวายหาคำตอบ ซึ่งเป็นคุณลักษณะที่สำคัญมากของนักเขียน”
“แล้วความจริงคือ...?”
“ความจริงก็คือ...” คนถูกสัมภาษณ์แกล้งถ่วงประโยค พลางลอบสังเกตอาการคนฟัง “ความจริงก็คือ ผมอยากทำงานที่นี่มาก อยากโตไปพร้อมหนังสือ ผมนับถือคนก่อตั้งที่กล้าทำหนังสือฟรีก็อปปี้หัวเดียวโดดๆ ผมศรัทธาในการคิดต่าง ที่กล้าทำหนังสือเพศที่สาม ในวันที่สังคมยังยอมรับกันแค่เปลือกนอกครับ”
บก.เอ้กระตุกยิ้มมุมปากหลังจากฟังคำตอบยาวเหยียดนั่นจบ “น้องเป็นเกย์หรือเปล่า”
“เปล่าครับ” สิปป์ศิลป์ตอบด้วยเสียงหนักแน่น “แต่ผมมีเพื่อนที่เป็นเกย์เยอะพอสมควร เค้าน่าจะมีข้อมูลให้ผมได้...”
“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ข้อมูลหรอกค่ะ แต่ถ้าน้องไม่ ‘อิน’ มันก็คงยากที่น้องจะเขียนออกมาจากความรู้สึก”
คราวนี้นักอยากเขียนถึงคราวจนมุมจริงๆ จึงทำได้เพียงยิ้มรับบางๆ ไม่มีคำพูดอะไรต่อ
“ไหนลองแถให้พี่ฟังซิ ว่าน้องจะทำยังไง ถ้าน้องไม่อิน” บก.เอ้ส่งคำถามไปแย๊บเด็กตรงหน้าอีกหมัด คิดเอาไว้ในใจว่าถ้าคำตอบนี้โดน บางทีอาจไม่ต้องเรียกสัมภาษณ์คนต่อไปแล้วก็ได้
คนโดนแย๊บประสานมือตรงหน้าตัก พยายามเค้นสมองนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลที่เคยเรียนรู้มา แล้วเขาก็นึกได้ถึงเรื่องหนึ่งที่ชอบมากสมัยอยู่ปีสอง
“พี่เคยไปนรกมั้ยครับ” โอ้...กูแรงไปมั้ยเนี่ย แม้จะอึ้งกับคำถามของตัวเองไม่น้อย แต่ยังไงก็คงต้องพูดต่อ พอคนตรงหน้าส่ายหัวปฎิเสธ สิปป์ก็พูดต่อทันที “แล้วพี่จินตนาการถึงนรกได้มั้ยครับ”
บก.เอ้กลอกตาไปมา “อืม... ก็มีต้นงิ้ว มีกระทะทองแดง มีไฟร้อนๆ มีเสียงโหยหวน...”
เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้น คนถูกสัมภาษณ์ก็ลอบยิ้มกับตัวเอง “นรกในจินตนาการของผมก็ไม่ต่างกับพี่เท่าไร และผมเชื่อว่าของคนอื่นก็คงคล้ายๆ กัน เราทุกคนไม่เคยมีใครไปนรกในตอนที่ยังชีวิตอยู่ แต่เรามี ‘แบบ’ ของนรกอยู่ในหัว เป็นสิ่งที่คิดถึงร่วมกันโดยที่เราไม่เคยแม้แต่จะสัมผัส”
บก.ใหญ่แห่ง Gayscale พยักหน้า
“ทีนี้ถ้าผมบอกพี่ว่า นรกที่ผมเจอนะครับพี่ ไม่มีต้นงิ้ว ไม่มีกระทะทองแดง แต่มีวิญญาณของคนทำชั่ววนเวียนรอชดใช้กรรม พี่ว่านี่คือนรกมั้ย”
“อืม ก็ยังเป็นนรกอยู่”
“เพราะอะไรครับ”
“เพราะเป็นที่อยู่ของวิญญาณคนชั่ว”
“ใช่ครับ นี่แหละแบบที่แท้ของนรกในการรับรู้ของคน รูปร่างหน้าตาของมันอาจแตกต่างกันไปได้ แต่จุดประสงค์ของมันไม่มีวันเปลี่ยน นั่นคือเป็นที่ชำระความของคนทำชั่วครับ”
ในขณะที่บก.เอ้ยังมึนงงกับนรก สิปป์ศิลป์ก็ยิงคำพูดต่อ “ความเป็นเกย์ก็เหมือนกันแหละครับ ไม่ว่าจินตนาการของคนต่อเกย์จะเป็นยังไง จะแต่งหน้า ปากแดง หน้าขาว รองพื้นผิดเบอร์ แต่งตัวเนี๊ยบ หรือดูแมนๆ เป็นผู้ชายปกติ แต่ความจริงแท้ของเกย์ก็คือ ผู้ชายที่ชอบผู้ชาย ถูกมั้ยครับ”
คนถูกถามพยักหน้า
“ผมแค่จะบอกพี่ว่า ผมไม่ต้องเป็นเกย์ ผมก็สามารถเข้าถึงสารัตถะ เอ่อ หมายถึง ความจริงของการเป็นเกย์ได้ครับ”
บก.เอ้เดินลงมาส่งสิปป์ศิลป์ข้างล่าง เลยเห็นว่าเด็กที่มาสมัครนักเขียนมีเพื่อนมาด้วยหนึ่งคน เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันกับสิปป์ศิลป์ยกมือไหว้ด้วยท่าทางนอบน้อม บก.เอ้รับไหว้ก่อนจะแอบพิจารณาคนตรงหน้าด้วยวิสัยของคนช่างสังเกต ใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยไรหนวดนั่นดูคร้ามจากแดดมากกว่าเป็นคนผิวเข้ม ดวงตารีเล็กกับคิ้วเข้ม รับกับจมูกโด่งอย่างยิ่ง เรียกได้ว่าเกือบหล่อเลยทีเดียว เสียดายที่แก้มตอบไปหน่อย บวกกับผมยาวที่ดูรุงรังเกินไป ไม่งั้นคงตรง ‘คอนเซปต์’ ของพรีเซนเตอร์โฆษณาที่กำลังหาอยู่สุดๆ
“เพื่อนน้องสิปป์ มาสมัครงานด้วยหรือเปล่าคะ” บก.เริ่มผูกสัมพันธ์
เมตตายิ้มและส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ “เปล่าครับ ผมขับรถมาส่งสิปป์เฉยๆ เค้าไม่เคยมาแถวนี้น่ะครับ”
“เมตมันอยากเป็นตากล้องครับ ถ้าเกย์สเกลเปิดรับสมัครก็แอบกระซิบเพื่อนผมมั่งนะครับ” สิปป์ศิลป์พูดติดตลก รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก หลังจากพ่นเรื่องนรกจบ เหมือนยกนรกออกจากอกก็ไม่ปาน
“งั้นขึ้นไปกรอกใบสมัครไว้ก็ได้ ถ้ามีตำแหน่งว่างเดี๋ยวให้ HR ติดต่อไปนะ”
สิปป์ยักคิ้วให้เพื่อน ก่อนจะหย่อนตัวเองลงแทนที่ที่เมตตาเคยนั่ง มองเพื่อนสนิทเดินขึ้นไปบนห้องที่เขาเพิ่งจากมา บางทีระหว่างเขากับเมตตา อาจทำได้แค่รอกันไปรอกันมาอย่างนี้ก็ได้...
เมตตาใช้เวลากรอกใบสมัครไม่นานก็เสร็จ พอลงมาถึงด้านล่างก็เห็นว่าสิปป์ศิลป์ฟุบหลับไปเสียแล้ว
“มึง...” เขย่าเบาๆ คนที่มักจะหลับช่วงบ่ายก็งัวเงียขึ้นมา
“เสร็จแล้วเหรอ” มือเรียวขยี้ตาเล็กน้อย แถมด้วยการบิดขี้เกียจอีกสองที โซนรับรองแขกของออฟฟิศนี้เปิดแอร์เย็นสบาย ไม่เห็นหนาวเข้ากระดูกเหมือนห้องเรียนเลยวะ
“ถ้าได้ทำงาน มึงจะหลับในเวลางานมั้ยเนี่ย” เมตตาบ่นพึมพำ ขณะที่สองมือก็ช่วยเพื่อนแบกพอร์ตผลงานไปด้วย
“มึงก็มาทำงานที่เดียวกับกูดิ่ จะได้ช่วยกลบเกลื่อน ฮ่าๆๆ” พอเห็นเด็กติดนอนตอนบ่ายหัวเราะร่าเหมือนไม่ยี่หระต่อปัญหาของตัวเองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
“กูอยู่ปลุกมึงไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะโว้ย!!!” ว่าเสร็จก็เดินนำลิ่วๆ ออกมาจากออฟฟิศ ทิ้งให้อีกคนวิ่งตามหน้าตาตื่น
“มึงจะไปไหนอ่ะ” สิปป์ศิลป์ตะโกนถามคนที่เดินห่างออกไปหลายช่วงตัว
“ไปขึ้นรถดิ่วะ”
“กูหมายถึง...” คนที่ตามหลังรีบวิ่งมาจนทัน “ที่มึงปลุกกูไม่ได้ตลอดชีวิตอ่ะ มึงจะไปไหน”
เมตตาใช้ยกแฟ้มอันโตขึ้นบังแดดให้คนที่ยืนประจันหน้า ท่ามกลางแดดยามบ่ายที่ร้อนเกินจะยืนคุยกันกลางลานจอดรถ
“กูอาจไม่ได้ทำงานที่เดียวกับมึงก็ได้” พอเห็นอีกคนทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กโดนขัดใจ มือหนาเลยโบกแฟ้มลงศีรษะของไอ้คนเอาแต่ใจด้วยความหมั่นไส้
“แต่กูจะพยายาม โอเคป่ะ”
คนได้ฟังไม่มีคำตอบ มีเพียงรอยยิ้มประกายแข่งกับแสงแดดเท่านั้น...
.
.
Gayscale Magazine
ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
บก. ขอคุยมาแล้วจ้า!!
รีบเข้ามาเมาท์เลยหลังจากวันนี้แอบเก็บโมเมนต์น่ารักๆ ระหว่างน้องคนหนึ่ง (ขอเรียกว่าน้อง ส.) กับเพื่อนสนิทของฮี (ขอเรียกว่าน้อง ม.) แอร๊ยยยยยยย!! ก็ถ้ามันจะงุงิ คุคิกันขนาดเน้ มีการช่วยถือของ เอาแฟ้มบังแดดให้กัน ยืนส่งยิ้มให้กัน สงสัยจะไม่ใช่แค่เพื่อนแหงมๆ คริคริ
งานนี้คงไม่มีรูปสองหนุ่มมาให้ดู แต่ขอบอกว่าหน้าตาผ่านเกณฑ์มาตรฐานเกย์สเกลทั้งคู่ คนนึงตาโตๆ หน้าขาวๆ อีกคนหน้าเข้มมาดเซอร์เชียวล่ะ แต่ถ้ายังจินตนาการไม่ออก ลองไปดูที่ร้าน xxxxxx กันดีกว่า ร้านนี้สาวๆ ก็เข้าได้น๊า แต่แนะนำว่าดูแต่ตาเน้อ ถ้าไม่อยากอกหัก เพราะปู้จายรักกันเอง >.< ปล. อย่าลืมบอกกับทางร้านมาอ่านเจอจากนิตยสารเรานะ จะได้รับส่วนลด 10% จ้า
14 คน ถูกใจสิ่งนี้
1 shares
ดูอีก 12 ความคิดเห็นทั้งหมด
Miss BB : บก.อย่าลืมมาเล่าเรื่องน้อง ส. กับ น้อง ม. อีกนะคะ :)
ฮาระจัง : อุ้ย!! ตัวละครใหม่ ว่าแต่เราจะได้อ่านเรื่องของสองคนนี้อีกมั้ยน๊า
Gayscale Magazine : ใครที่อยากรู้เรื่องราวของสองคนนี้ต่อ บก.ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะได้เจออีกมั้ย แต่ถ้าได้เจอสองคนนี้อีก แสดงว่าคู่แท้แน่นอน ฮิฮิ้วววว!!
TBC.
//อารมณ์ไหน ?? << ถามตัวเอง
เอาตอนพิเศษมาลงจ้า เป็นช่วงที่สิปป์มาสมัครงาน
อ่านกันเพลินๆ ระหว่างรอตอนหลักนะ
บะบายยย :z1: :z1:
-
โอ๊ยยย ขอฮิ้วไปด้วยคนค่ะพี่เอ้ ไม่ไหวๆๆๆๆๆๆ(ต้องไม้ยมกหลายๆตัวเพราะมันไม่หวายยยยย จริงๆ>/////<)
ฟินกันตั้งแต่วันแรกที่มาสมัครงานเลยงั้นรึ ขออิจฉาพี่เพิ่มขึ้นไปอีกสักสามเท่าตัว!!!
ชอบว่าที่คุณนักเขียนเขาตอบคำถามจังเลย จะว่าเปรียบเก่งรึว่าแถเก่งตามที่บอกดี ฮ่าๆ
คุณนักเขียนเขาอยากใช้ชื่อไหนคนอ่านไม่เกี่ยง แต่ขอ "ยอดชาย" เว้นไว้สักชื่อนึงได้ไหมคะ
(มันไม่ใช่ชื่อที่เหมาะกับคุณนักเขียนแน่ๆ แน่ๆ แน่ๆ!!! ) ><
-
ขอ subscribe facebook เจ๊บก ได้มั้ยคะ ท่าทางจะแซ่บมากก 5555 ,,
-
เอิ่ม...ขอถาม บก. ตรงๆ เลยนะคะ ว่าที่รับสิปป์กับเมตเข้ามาทำงานเนี่ย ดูเรื่องงานเป็นรองเลยใช่ป่ะ
ส่วนเรื่องหลักนี่คือมีโมเมนต์จิ้นได้กระจาย ฮ่าๆ
อารมณ์ประมาณ เรื่องงานมันสอนกันได้(แต่ก็ถูกใจอยู่ไม่น้อย) แต่เรื่องขยันสร้างโมเมนต์เนี่ยหายากกว่า หึหึ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
:m20: แถได้แจ่มมากๆ น่ารักได้อีกคู่นี้ เมื่อไหร่จะได้คบกันซักทีเนี่ย
+1
-
น่ารักจริงๆคู่นี้ คบกันไปเลยเห้อ 555
-
บก. มีเรื่องให้เมาท์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเลยนะ พรสวรรค์จริง ๆ หุ หุ
-
โอ้ยๆๆๆ ทำไมอ่านแล้วฉันต้องเขิลอาย ม้วนตัวไปมะด้วยเนี้ย
ยิ้มแก้มแทบแตก...น่ารักเกินไปแล้วววววววว
“ที่มึงปลุกกูไม่ได้ตลอดชีวิตอ่ะ มึงจะไปไหน”.....ตาย ๆ ๆ ๆ
รักเรื่องนี้ อินเรื่องนี้ คิดถึงเรื่องนี้ ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยย
-
ชอบที่คุณนักเขียนตอบมากๆเลยอ่ะ คิดเปรียบเทียบซะเห็นภาพเลย
คุณช่างตามก็ตามมาให้จิ้น
คุณบ.ก.ก็จิ้นกระจาย :laugh:
คนอ่านก็จิ้นตาม :haun4:
-
อ่านจบสองตอนติด
โลกเป็นสีชมพู!!!!!!
-
พี่เมตดูแลได้น่ารักจัง อยากได้แบบนี้สักคน :o8: :o8: :o8:
-
555 บกเอ้เห็นแค่ท่าทางยังฟินขนาดนี้
แล้วถ้าได้ยินที่สองหนุ่มคุยกันไม่ฟินจนตัวแตกหรอ
เข้าใจอารมณ์สาววายเลย เพราะเป็นเหมือนกัน
-
:impress2:
-
ความจริงสองคนนี้ก็ดูมากกว่าเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนะ แต่ยังคงไม่รู้ตัว ^^~~~~
-
น่ารักมาก :impress2:
เมื่อไหร่ตอนหลักจะมุมิคุคิบ้างน้าาา
-
ตอนที่สิปป์ถามเมตว่า"มึงจะไปไหน"นั่นหนะ เราเผลอใส่เสียงอ้อน เสียงแบ๊วเข้าไปด้วย
อร๊ายยยยยยยยยย ฟิน...
บก.เอ้มีวัตถุดิบเพียบเลยสิงานนี้
-
คู่นี้เขาดูแล ไม่ใช่สิ เมตดูแลสิปป์มาตลอดเลยสิ เมื่อไหร่จะรู้ตัวนี่ ว่าเหมาะกับฐานะอื่นมากกว่าเพื่อน
-
เอาอีก ๆ ๆ ๆ
:m1:
-
บก นี่ แสบ
อ่านแล้วอิน เหมือนเป็นตัวเอง 555
-
น่ารักจัง
-
ตอนนี้มันช่างมันเฟร่อออออออออออ :-[ อ่านแล้วเขินมากๆๆๆๆที่สุด
55555 ขนาดเป็นตอนพิเศษสั้นๆนะ แต่บอกเลยอ่านแล้วยิ้มสุด!!
ขอบคุณมากค่าาาา แหม่ อยากให้มีเพจแบบนี้ขึ้นมาจริงๆ ><
-
ศิลป์ของจะหนีเมตไม่พ้น และเมตก็คงไปไม่พ้นศิลป์แล้วล่ะ 5555+
-
ชอบ บก.เอ้ ในตอนพิเศษนี้จัง :กอด1:
อยากรู้จุดประสงค์ที่รับทั้งคู่เข้ามาเพราจะะคอยจิ้นคู่นี้อ่ะดิ๊ o22
-
คู่แท้ ชัวร์ ฟันธง
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก
น่ารักตลอดดดดดดด
น่ารักทุกตอนนนนน
ชอบบรยากาศแบบนี้มากๆเลยค่ะ
นี่ บก.เอ้ แอบดูตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย ถึงได้รู้ว่าเค้ามีบังแดดให้กัน :-[
คนเขียนมาต่อเร็วๆบ่อยๆ ยาวๆนะคะ (ไม่ค่อยเรียกร้องเลย)
เราติดเรื่องนี้มากเลย
จะจับสิปป์เป็นตัวประกันให้พี่เมตไปขู่คนแต่งให้มาต่อแล้ว ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ
จะติดตามต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ชอบการสัมภาษณ์ของ บก.เอ้ (เจ้าแม่วาย) กับ น้องสิปป์ (ศิษย์พี่เมตต์) มาก รับส่งกันได้แบบดุเดือดจริงๆ มุก "นรก" เนี่ย ทำให้ซึ้งเลยว่า "ปรัชญา" ทำให้แถไปได้อย่างมีหลักการจริงๆ :laugh:
ส่วนพี่เมตต์ จะตามใจน้องสิปป์ไปถึงไหน เพื่อนปกติเค้า "จะพยายาม" เข้าทำงานที่เดียวกับเพื่อนด้วยเรอะ !!! (แถมเหตุผล... จะได้คอยปลุกไม่ให้หลับ...เนี่ยนะ เพลียกับตรรกะของพี่เมตต์...)
คิดว่าบก.เอ้ คงไม่ผิดหวังที่รับสองเพื่อนจอมซึนเข้าทำงานเป็นแพ็คเก็จคู่นะ เพราะหลังจากนั้นอีก 2 ปี ดีกรีความวายของสองหนุ่มไม่มีลดเลย :o8:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
ตอนพิเศษ กรี๊ดดดดดด!! มาช้าไปมั้ย (เพิ่งเห็น) :o12:
น้องสิปป์นี่สมกับเป็นเด็กปรัชญาจริง ๆ เจ๊จบมาก็ลืมเข้าหม้อเข้าไหไปหมดแล้ว
แต่ฮาตรงน้องสิปป์ถามบก.เอ้ ว่า 'เคยไปนรกมั้ย' แรว๊งงงงง!! o22
เอาแค่นอกประเทศก็พอมั้งลูก ไม่ต้องไปยันนรกหรอก เห็นภาพเหมือนกัน
แต่ก็นะ...เพราะมีวิชาติดตัวเลยทำให้น้องสิปป์ผ่านมาตรฐานบก.เอ้
(ซึ่งจริง ๆ เจ๊คิดว่าบก.ตัดสินจากจุดอื่นมากกว่าใช่มั้ยคะ บก.ค่า) :o8:
อ่านจบ อยากตั้งบริษัทแล้วเจอคนมาสมัครแบบนี้บ้างจัง (หล่อนฝันเหรอ?)
ตอนนี้ก็ได้แค่ติดตามเพจอัพเดทข่าวของบก.ไปเรื่อย ๆ
...ว่าแต่ตกลงบก.เอ้ จะรับตำแหน่งพิสูจน์อักษรเพิ่มมั้ยคะ หนูอยากไปร่วมฟินโด้ยยย!! :m5:
คิดถึงเสมอจ้า :กอด1:
-
ขอตามติดเฟซบุ้คบก.เอ้ด้วยคน. อร๊ายยยยยยยยยย~ นับถือในความวายของพี่แกจริงๆ :impress2:
-
ดันๆๆๆ
-
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
โมเม้นนี้น่ารัก เป็นบ้าเลยคนเขียน
-
คิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ถึง มาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
...โอมจงมา :call:
-
โอ้! วันแห่งความรักกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านคู่นี้จังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:m13: :L1: :กอด1:
-
Page 14 : เคาท์ดาวน์
ช่วงเวลาของปีใหม่มาถึงเร็วกว่าที่คิด และมันคงน่าดีใจไม่น้อย หากค่ำคืนของวันที่ 31 ไม่ใช่คืนที่ต้องมานั่งแก้งานพร้อมๆ กับการเคาน์ดาวน์ สิปป์ศิลป์นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ที่ตอนนี้แทบจะกลายเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เพราะจ้องตาและจับมือกันมาเกือบ 24 ชั่วโมง
“เป็นไงมั่ง” ตากล้องผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการทำงานล่วงเวลาปรากฏตัวกลางออฟฟิศ ทั้งๆ ที่งานด่วนครั้งนี้มีเพียงนักเขียนและกราฟิกที่ต้องแก้ไข แต่เมตตาก็เลือกที่จะมา แม้ว่ามาแล้วจะช่วยอะไรใครไม่ได้ก็ตาม
“กูบอกแล้วว่าไม่ต้องมาหรอก” คนหลังจอคอมฯ ปรายหางตาไปมองผู้มาเยือนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าที่ตามเดิม
“ไม่อยากให้มาแล้วยิ้มทำไมฮะ? เนี่ยๆ ยิ้มทามมายยย” เมตตาชี้มุมปากที่ยกยิ้มอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ของคนปากแข็ง ก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่คนทำงานเป็นเชิงให้กำลังใจ
“ขอบใจว่ะ”
จริงๆ แล้วงานของเล่มนี้จบไปตั้งแต่ก่อนคริสต์มาส และตากล้องกับนักเขียนก็เตรียมตัวแพ็คกระเป๋าไปเที่ยวบ้านยายเรียบร้อย หากยังไม่ทันที่จะก้าวขาไปไหน โทรศัพท์สายด่วนจากพี่เอ้ ซึ่งประชุมสายรวมกับน้องจีก็ดังขึ้นกลางดึก ในช่วงที่หลายๆ คนกำลังอลวนกับเพลงจิงเกิ้ลเบลล์
‘ลูกค้าธนาคารอยากเพิ่มหน้าแอดอีก 2 หน้า แต่จีบอกเค้าไปแล้วว่าคงไม่ทัน และตอนนี้ก็เป็นโพรเซสของการพิมพ์แล้วด้วย แต่เค้าบอกว่ามันจำเป็นจริงๆ เพราะโปรเจคด่วนนี้จะล้อนจ์เดือนมกรา และสิ้นสุดแค่เดือนกุมภา’ น้องจีผู้ดูแลโปรเจคนี้รายงาน
เมื่อทุกคนเงียบ บก.เอ้จริงถามนักเขียน ‘พี่ถามสิปป์ก่อนแล้วกัน ว่าจะทำไหวมั้ย’
‘แล้วเรื่องโรงพิมพ์ล่ะครับ จะมีที่ไหนเปิด มันหยุดยาวกันทั้งนั้น’
‘พี่คุยกับโรงพิมพ์แล้ว จริงๆ เค้าก็มีทีมทำอยู่ แต่ราคาก็คงสูงขึ้น’
‘ผมต้องส่งวันไหนอ่ะครับ’
‘พรู๊ฟสุดท้ายก่อนเที่ยงคืนวันที่ 31 จ๊ะ’
กำหนดส่งใกล้มาถึงขึ้นทุกนาที สิปป์ศิลป์พยายามนึกข่มใจตัวเองไม่ให้สติแตกแล้วตะโกนออกมาพาให้ตกใจกันทั้งออฟฟิศ (ที่มีอยู่สามคน) ไม่มีใครชอบทำงานด้วยความกดดัน และยิ่งเป็นงานที่ต้องรีดสมองแข่งกับเวลา ถ้าเลี่ยงได้เขาก็พยายามจะเลี่ยง แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้...
“กินขนมก่อนมั้ยมึง” คนที่นั่งดูหนังอยู่โต๊ะข้างๆ โยนมันฝรั่งรสออริจินอลมาให้ นักเขียนเลยหยิบมากินเสียชิ้นหนึ่งแล้วก็วาง
“อาการหนักนะมึง เลย์ยังกินไม่ลง” พอเห็นว่าคนถูกแซวยังไม่คลายคิ้วที่ขมวดเป็นปม เมตตาจึงหยุดหนังไว้ชั่วคราว แล้วไสเก้าอี้ตัวเองไปนั่งข้างๆ
หน้าจอของนักเขียนเต็มไปด้วยข้อความที่น่าจะเป็นหัวเรื่อง ทว่ามันถูกพิมพ์อย่างสะเปะสะปะ เหมือนบันทึกทุกอย่างที่คิดได้ไว้ แต่ยังไม่มีการเรียงประโยคให้สวยงาม
“เหลือแค่ก็อปปี้นี่แหละ โดนแก้มาสามรอบแล้วว่ะ” การคิดก็อปปี้ หรือหัวข้อ มีโจทย์ง่ายๆ ว่า สั้น ทันสมัย และติดหู ทุกชื่อที่สิปป์ศิลป์คิดไป เขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่ามันตรงกับโจทย์แล้ว แต่มันก็ยังไม่ถูกเลือกสักที
เสียงประตูของห้องกราฟิกถูกเปิด พี่เก็ตเดินออกมา หน้าตาง่วงงุนเต็มที่ “แมสเซนเจอร์กำลังออกมาแล้ว น่าจะอีกชั่วโมงหนึ่ง เอาชื่อเรื่องมาเร็วๆ หน่อยนะ เดี๋ยวกูออกไปหาไรกินแป็บ”
นาฬิกาที่มุมขวาล่างของจอบอกเวลา 22.25 น. ในหัวของสิปป์ตอนนี้เหมือนเส้นเลือดและสมองกำลังระดมกำลังเพื่อฝ่าด่านสุดท้ายไปให้ได้ ความเครียดที่สะสมมาหลายวันเริ่มสะท้อนออกมาเป็นอาการข้างเคียงอย่างปวดศีรษะ และรู้สึกเหมือนอยากอาเจียน
“พอก่อนเหอะมึง ไม่ทันก็ไม่ทันสิวะ” เมตตาเห็นว่าท่าทางของเพื่อนเริ่มแย่ลงๆ จนเจ้าตัวต้องฟุบลงกับโต๊ะ ผ้าห่มที่พับไว้กับพนักพิงถูกมือหนาหยิบมาคลุมร่างของคนเครียด ก่อนหลังมือจะอังกับหน้าผากที่โผล่พ้นออกมาเล็กน้อย
ในขณะที่ตากล้องกำลังคุ้ยลิ้นชักเพื่อหากระป๋องยาแก้ปวด อยู่ๆ คนที่เหมือนจะไม่สบายก็กระเด้งตัวขึ้นมากะทันหัน
“เฮ้ย! นอนไปก่อน!” สิปป์ศิลป์ผลักมือที่ดันไหล่ตัวเองให้นอนลงออก เมตตาจึงยืนเท้าเอวและมองดูว่าไอ้คนอวดเก่งมันพยายามจะทำอะไร
ถ้อยคำระเกะระกะบนหน้าจอถูกลบออกทั้งหมด ก่อนนักเขียนของกองจะเริ่มพิมพ์ประโยคใหม่ เมตตารู้สึกเหมือนภาพที่เห็นกลายเป็นภาพสโลว์โมชั่น เพราะช่างเชื่องช้าและเนิ่นนานจนแทบขาดใจ
โปรเจ็คที่ทำขึ้นมาใหม่ เป็นการรณรงค์เรื่องการออมเงินของคนในปัจจุบัน โดยเน้นโปรโมทกระปุกออมสินรูปตู้เอทีเอ็มที่ทางธนาคารมีขาย ซึ่งความพิเศษของมันก็คือ เวลาเราวางเงินไว้บนแท่น จะมีมือยื่นออกมาหยิบเงินเราเข้าไปในตู้ ส่วนการล้อนจ์ในช่วงสองเดือนหน้า จะเป็นโปรโมชั่นการแลกซื้อกระปุกออมสินในราคาพิเศษ เมื่อทำธุรกรรมที่ธนาคารตามกำหนด
‘Too SHY to be CHILD?’
สิปป์ศิลป์เขียนเนื้อความไว้ว่าประมาณ สมัยเด็กๆ เราเก็บเงินในกระปุกออมสินวันละบาทๆ จนเต็มกระปุก แต่ทำไมเมื่อโตขึ้นเราจึงเก็บมันไม่ได้แล้ว อย่าอายที่จะเก็บออมแบบเด็กๆ เพราะเงินออมในกระปุกของเด็กนี่แหละ ที่จะสร้างอนาคตให้เราในวันที่เราโตเป็นผู้ใหญ่
เมตตาอ่านข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอ ก่อนจะขยี้หัวเจ้าของความคิดแทนคำชม จะผ่านหรือไม่ผ่านไม่รู้ แต่เขารู้สึกว่ามันเป็นถ้อยความที่กลั่นออกมาจากสมองและประสบการณ์จริงๆ พรสวรรค์ด้านการเขียนอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้สิปป์มาถึงตรงนี้ แต่ความพยายามและการพัฒนาตนเองคือสิ่งสำคัญที่จะทำให้เพื่อนของเขาก้าวต่อไปได้อีกไกล บางทีอาจจะไกลเกินกว่าที่เขาจะตามไปได้ทันด้วยซ้ำ
“ส่งให้ไอ้เก็ตเลยดิ่”
“เดี๋ยวโทรไปหาลูกค้าก่อน ไม่รู้จะผ่านเปล่า”
ระหว่างรอสิปป์คุยโทรศัพท์ ตากล้องเลยลงมาเดินเล่นข้างล่าง ปีนี้เป็นปีแรกที่ไม่ได้ฉลองปีใหม่ ไม่ได้เมาหัวราน้ำข้ามปี จริงๆ แล้วตั้งแต่สมัยมหา’ลัย เขาและกลุ่มเพื่อนๆ จะต้องย้ายสถานที่เคาน์ดาวน์กันตลอด โดยมีจุดมุ่งหมายเดียวคือเมา! ไม่ว่าจะภูเขา ทะเล หรือบ้านเพื่อนคนไหน ต้องส่งท้ายด้วยเหล้าอย่างไม่มีบิดพลิ้ว ส่วนคนไม่กินเหล้าอย่างไอ้สิปป์ก็ต้องกลายเป็นเด็กเฝ้าวงเหล้า คอยเก็บไอ้พวกขี้เมาให้เป็นระเบียบทุกปี
ส่วนปีนี้เขาต้องกลายมาเป็นคนเฝ้าไอ้สิปป์แทน
ขณะกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แสงไฟจากรถยนต์ก็สาดวูบเข้าใส่จนต้องยกมือขึ้นบัง ก่อนรถคันคุ้นตาจะแล่นมาจอดเทียบหน้าประตู พร้อมสมาชิกที่กระโดดลงมาจำนวนสามชีวิต
“มาทำอะไรกันเนี่ย!” ตากล้องร้องทักผู้มาเยือนยามวิกาล นี่มึงไม่หลับไม่นอนกันเหรอครับ? ทั้งพี่เป็ด ไอ้จี อ้าว แล้วเชี่ยเก็ตทำไมกลับมาพร้อมคู่นี้ได้วะ
“ถามอย่างงี้อยากอยู่สวีทกันสองคนล่ะสิ” พี่เป็ดส่งเสียงแซวเล็กน้อยตามสไตล์ แต่คนถูกแซวกลับยักไหล่ไม่แคร์ ก่อนจะปรายสายตามองคู่เซลส์ด้วยแววตารู้ทัน
“มาเคาน์ดาวน์กัน” น้องจีผู้ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกล้อเอ่ยขึ้น พลางชูถุงขนมและเครื่องดื่มขึ้นอวดพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ที่ออฟฟิศเนี่ยนะ?” เมตตายังคงสงสัย
“จะแดกไม่แดก!” เซลส์นัมเบอร์วันถามเสียงดัง เมตตาเลยรีบพยักหน้ารับและวิ่งตามขึ้นไปบนออฟฟิศอย่างรวดเร็ว
“มึง...ก็อปปี้ผ่านแล้ว!!” สิปป์ศิลป์ร้องบอกเพื่อนสนิททันทีที่เสียงประตูถูกเปิดออก หากพอเงยหน้าขึ้นกลับพบคนที่ไม่คิดว่าจะมาปรากฏตัว ณ เวลานี้
“พี่เป็ด!! มาทำไรเนี่ย!!”
“โอ้โห พวกเอ็งสองคนคงดีใจมากพี่เจอพี่ใช่มั้ย ถามซะเหมือนไล่กูเลย” คนมาใหม่ทำเสียงน้อยอกน้อยใจ สิปป์ศิลป์เลยต้องรีบวิ่งเข้าไปง้อ แล้วจึงพบว่ายังมีน้องจีมาด้วยอีกคน ส่วนเมตตากับพี่เก็ตหิ้วของพะรุงพะรังรั้งอยู่ท้ายสุด
หลังจากแจ้งกับทุกคนว่าโฆษณาที่เขียนเสร็จเรียบร้อย พี่เก็ตเลยว๊าปตัวเข้าไปในห้องส่วนตัวเพื่อทำงานที่เหลือให้เสร็จ ไม่นานนักก็ออกมาพร้อมแผ่นซีดีที่รอแมสเซนเจอร์มารับ
“เสร็จแล้วใช่ป่ะ มาๆ เหล้า? เบียร์?” พี่เป็ดยื่นแก้วให้กราฟิก ตอนนี้วงสันทนาการยึดครองระเบียงของออฟฟิศชั้นสามเป็นฐานทัพ เพราะง่ายต่อการทำลายหลักฐานมากกว่าการกินในห้อง
ห้าหนุ่มพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยทั้งชีวิตงานและส่วนตัว หลายๆ เรื่องคุยกันในเวลาปกติไม่ได้ แต่เพราะแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดและบรรยากาศแสนสบายจึงทำให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่เหมาะสมแก่การเปิดอกพูดออกมา
“กูไม่อยากจะปิดอะไรพวกมึงหรอกนะ” พี่เป็ดเกริ่นขึ้นมา น้ำเสียงซีเรียส ทุกคนในวงขยับตัว แสดงออกว่าตั้งใจฟัง
มือขาวของคนข้างกายเอื้อมไปแตะแขนคนพูดคล้ายให้กำลังใจ “คือกูกับจี... ตอนนี้คบกันอยู่”
เงียบ...
“นี่คือข่าวใหม่เหรอ” เป็นเมตตาที่เอ่ยออกมาคนแรกหลังความเงียบนั้น เจ้าของเรื่องสบตากันด้วยความงุนงง
“นึกว่าคบกันนานแล้วซะอีก” นักเขียนเอ่ยขึ้นบ้าง
“ห่า! พวกมึงไม่ตกใจกันเลยเหรอ” พี่เป็ดถามเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง คำตอบที่ได้รับคือการส่ายหน้าจากเพื่อนในวง แม่ง... กูอุตส่าห์ตื่นเต้น ไอ้พวกนี้นี่
“พวกเราทำหนังสือเกย์กันนะพี่ มันจะมีอะไรน่าตกใจวะ” พี่เก็ตที่นั่งหน้าซึนมานานเป็นคนพูดต่อ “ไอ้เมตกะไอ้สิปป์ยังเป็นแฟนกันเลย”
“เชี่ยยยยยยย” สองหนุ่มที่ถูกกล่าวหาสบถขึ้นพร้อมกัน คราวนี้ทุกคนขำก๊าก บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายอีกครั้ง
แก้วในมือถูกเติมครั้งแล้วครั้งเล่า พอๆ กับเรื่องเล่าที่ไม่มีวันหมด พอคนนั้นเล่าถึงประสบการณ์ในวัยเรียน อีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาถึงวีรกรรมตัวเองบ้าง
“ครูเคยให้ไปเชิญธงชาติตอนปอหก ไอ้ผมก็อย่างสั่นอ่ะ ตอนนั้นมันเป็นหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่มากเลยนะ ปรากฏว่าผู้หญิงที่เชิญคู่กันแม่งเป็นคนที่ผมแอบชอบ ผมโคตรตื่นเต้นเลย ตื่นเต้นจนฉี่แตกหน้าเสาธงอ่ะ โคตรอายเลย เพื่อนเก่ายังล้อจนถึงทุกวันนี้”
“หน้าเสาธงนี่เป็นที่ปราบเซียนมาก ครั้งหนึ่งต้องไปรับรางวัลแต่งกลอน น่าจะสักมอสาม ก็ไปรับเรียบร้อย ท่าสวยเหมือนตอนซ้อมเลย พอตอนจะเดินกลับ ครูก็ประกาศว่า ผู้ที่ชนะช่วยมาอ่านกลอนให้เพื่อนฟังด้วยค่ะ คือเข้าใจมั้ยว่า เราแต่งได้นี่ไม่ได้ถึงเราอ่านได้นะ แล้วต้องอ่านทำนองเสนาะ วันนั้นเลยฮากันทั้งโรงเรียน เพราะทำนองกูเพี้ยนมาก”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
เสียงพลุดังขึ้นรอบทิศทาง เป็นอันว่าผ่านช่วงเวลาของปีเก่าไปเรียบร้อย
“เที่ยงคืนแล้วอ่ะ” น้องจีหยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะทำเสียงหงอยๆ “ไม่ได้เคาท์ดาวน์เลย”
“ไม่เห็นต้องสนใจเวลาของคนอื่นเลย เรามาเคาท์กันเองก็ได้” พี่เป็ดชูแก้วเหล้าในมือขึ้นพลางว่า “ห้า... ขอให้ปีหน้าโฆษณาเข้าเยอะๆ ไม่ต้องมีหน้าเหลือให้ไอ้สิปป์เขียนเลย”
คนถูกพาดพิงรีบพูดต่อทันที “จะหาเรื่องให้ผมตกงานแล้วพี่”
“สี่..ขอให้โฆษณาที่เข้ามา ลูกค้าไม่เรื่องมาก เอเจนซี่ไม่หยิ่ง...” น้องจีชูแก้วตัวเองบ้าง
“ไม่หน้าหม้อด้วย” พี่เป็ดกระซิบบอกเสียงดัง
“สาม...ขอให้คอมเลิกแฮงก์ไร้เหตุผลซะที ถ้าจะแฮงก์ก็ขอให้เซฟรูปก่อน งานเกือบไม่เสร็จตั้งหลายครั้งเพราะมันนี่แหละ” พี่เก็ตกราฟิกเอ่ยตาม
นักเขียนกับตากล้องมองหน้ากัน ก่อนเมตตาจะเป็นคนนับคนต่อไป “สอง...ขอให้มีทริปไปทำคอลัมน์ต่างประเทศ จะถ่ายรูปให้หนำใจเลย”
แก้วน้ำอัดลมแก้วเดียวในวงถูกชูขึ้นเป็นแก้วสุดท้ายจากสิปป์ศิลป์ “หนึ่ง...”
ทุกสายตาจับจ้องที่แก้วนั้น และรอคอยคำอธิษฐานสุดท้ายในปีนี้
“หนึ่ง..ขอให้เราทุกคนได้ทำงานที่เรารักตลอดไป”
TBC.
//สวัสดีปีใหม่! (ช้าไปสองเดือนครึ่ง)
เขียนไม่ทันพล็อตแล้ว T__T
หายไปไหน? ทำไมนานจัง? ยังจะแต่งอยู่มั้ยห๊ะ?
ใครจะปาอะไรขึ้นมา คนเขียนขอรับผิดจริงๆ ค่ะ :call:
มาแจ้งให้ทราบพร้อมตอนใหม่ว่า...
นิตยสารที่ทำอยู่ในชีวิตจริงกำลังจะปิดตัวแล้วค่ะ T__T
ช็อคมาก รับฟังเจ้านายด้วยความอึ้ง
ที่ผ่านมาคิดแต่ว่าตัวเองจะลาออก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าบริษัทจะปิดก่อนเราออกซะงั้น
วันก่อนไปสัมภาษณ์งานใหม่มา แล้วเค้าก็รับเราเลย
เป็นงานสายโฆษณาค่ะ เปลี่ยนลักษณะงาน เปลี่ยนที่ทำงานด้วย
เท่าที่คุยกับทางบริษัทใหม่ คาดว่างานเยอะ(มากกกก) กลับดึกทุกวันแน่นอน
ที่ต้องแจ้งให้ทราบเพราะมันจะมีผลกระทบกับเรื่องที่เขียนอยู่สองข้อ
หนึ่งคือ เวลาน้อยลง จะมีเวลาแค่เสาร์อาทิตย์เท่านั้นค่ะ
สอง สถานที่จริงที่เอามาเขียนก็ไม่มีอยู่แล้ว จากนี้คงต้องเขียนจากความทรงจำของเราเอง
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ยืนยันว่าจะเขียนต่อจนจบแน่นอนค่ะ
บก.คนแรกของเราเคยบอกไว้ว่า เขียนงานหนึ่งไว้เลี้ยงชีพ เขียนงานหนึ่งไว้เลี้ยงความฝัน
และฟิคเรื่องนี้คืองานเขียนแบบหลัง
เลี้ยงความฝัน...
และความฟิน :)
ถ้ายังติดตามอยู่ ก็ส่งเสียงทักทายกันบ้างนะคะ
//me จับน้องสิปป์เป็นตัวประกันเรียกคอมเมนต์ 55555555
:bye2: :bye2:
-
สวัสดีค่ะ ได้จิ้มแบบ งงๆ แหะๆ
ติดตามเรื่องนี้มานานแต่เพิ่งจะเคยได้เมนท์
ตอนอ่านแอบงงๆ ปีใหม่เร็วจัง เหมือนเพิ่งจะปีใหม่ไป 5555 (แซวววววว)
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย แอบชอบน้องจีด้วยแหละ :o8:
เพราะฉะนั้น ถึงจับสิปป์ศิลป์ เป็นตัวประกันก็ไม่ใจอ่อนหรอกค่ะ!
(แค่มือไม้สั่นต้องเม้นทันที ฮ่าาา)
แอบเอาใจช่วยอยู่ไกลๆมาตลอดเลยเรื่องงานของคุณนักเขียน
ย้ายที่ทำงานแล้วสินะคะ
ขอให้แฮปปี้กับงานใหม่ เจ้านายน่ารักน่าหยิกนะคะ ^^ :L2:
ส่วน สิปป์ศิลป์ มาน้อย มาช้าไม่ว่า แค่มาก็พอ เพราะ จะรออยู่ที่เดิม ฮิ๊ววว :กอด1:
-
โหยๆ เห็นงานด่วนเบื้องหลังนิตยสารแล้วอึ้งไปเลย แทบไม่มีเวลากันเลยทีเดียว
เมื่อไรเมตกับสิปป์จะรู้ตัวรู้ใจกันสักทีนะ เรารอความฟินอยู่นะ
ขนาดพี่เป็ดกับน้องจีเค้ายังเปิดตัวแล้วเลย ทั้งๆ ที่ไม่เปิดตัวชาวบ้านทั้งบริษัทเค้าก็รู้กันมานานละ 555
เห็นท่างานคนเขียนจะหนักหนาสาหัสเพิ่มขึ้นจริงๆ นะคะ แต่อย่างไรเราก็รอและเป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
ขำเรื่องที่พี่เป็ดสารภาพจริงๆเลย อย่าว่าแต่คนในกองนะ คนอ่านก็ไม่ได้ตกใจตามเครื่องหมาย ! สักนิด :laugh:
พี่เอ้น่าจะมาได้ยิน คนในเฟซจะได้ฟินกันไปด้วย
ปีนี้คงเป็นการเคาท์ดาวน์แบบอิ่มใจกันไป งานผ่านก็ฉลองกันได้ทันทีทันใด
แล้วยังมีคนรู้ใจอยู่ด้วยเหอะ >/////<
ไม่มีอะไรจะปา จะช้าจะเร็วคนอ่านไม่ซีเรียส ขอแค่อย่าทิ้งกันกลางทางก็พอแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
อ่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ :กอด1:
ว่างๆ ก็มาต่อก็ได้
ปล. อยากรู้รายละเอียดคู่เป็ด กับ จีอ่ะ ชอบจีจี้ :-[
-
เมื่อไหร่หน๊อ เมื่อไหร่ .. อยากเห็นเค้ารักกัน คริๆ
:z2:
-
เป็นกำลังใจให้กับการทำงานที่ใหม่นะคะ :กอด1:
ท่าทางจะได้พลอตเรื่องต่อไปเป็นบริษัทโฆษณาแล้วสิ :impress2:
-
เย้ มาแล้ว ๆ ๆ
ยังรออยู่จ้า
-
...เอ้าชนนนน!!! ถือแก้ววอดก้ากับมะนาวกับเขาด้วย (ดูเหมือนฉันจะฮาร์ดคอร์หนักกว่าใครในกอง) :laugh:
มีน้องสิปป์อยู่ที่ไหนก็ต้องมีพี่สิปป์อยู่ที่นั้นด้วย
ไม่เรียกเป็นแฟนแล้วจะเรียกเป็นอะไรจ๊ะ
เห็นมั้ยพี่เป็ดกับน้องจีแซงหน้าไปก่อนแล้ว
พี่เมตอย่าชักช้า รีบ ๆ ตกแต่งกันไปอีกคู่หนึ่ง
จะได้ช่วยไปกั้นประตูเงินประตูทองให้
มาพูดเรื่องงาน คิดเหมือนกันว่าถึงเราจะต้องหาเงินไว้เลี้ยงชีพ
แต่เราก็อยากหาบางสิ่งมาเลี้ยงฝันของเราด้วย
ไม่เป็นไร ถ้างานเลี้ยงฝันงานนี้จะช้าแค่ไหนก็รอ เหนื่อยก็กลับมาที่นี่
มีคนรออ่าน มีคนมาช่วยเติมทางในฝันเราอีกเยอะ
...ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีอีกปี เป็นปีที่ทำในสิ่งที่รัก และให้สิ่งที่รักในเข้าหาเรา
กอดดแรงงงงๆๆๆๆ รวบกันหลังจากที่ไม่เจอมาสองเดือนนะจ๊ะ :กอด1:
-
แค่อยากบอกว่ายังรออ่านอยู่ตลอดนะ :pig4:
รอฟินเมตกะสิปป์อยู่นะจ๊ะ :impress:
-
มาอัพแล้ววว
พี่เมตน่ารักมากที่มาอยู่เป็นเพื่อน
ในที่สุดพี่เป็ดก็คบกับน้องจีเนอะ
แล้วเมื่อไหร่สองหนุ่มจะรู้ใจตัวเองเหมือนคู่นี้บ้างล่ะ
คนเขียนเปลี่ยนงานใหม่คงยุ่งน่าดู
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับงานเขียนที่เลี้ยงความฝันเรื่องนี้ด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ ๆ ^^
-
ไม่ใช่เรื่องใหม่ ขำมาก
พี่เป็ดคงนับตั้งแต่การขอคบอย่างเป็นทางการ
ลืมนับช่วงดูใจซึ่งสักขีพยานเยอะมาก
เป็นกำลังใจให้เรื่องงาน ขอให้ได้ทำงานที่รักเยอะๆ (ฮา) สู้ๆนะจ๊ะ
-
สนุกกกก อ่านแล้วคิดถึงแต่คำนีั ^^
-
ไม่มีใครแปลกใจที่พี่เป็ดกับจีเป็นแฟนกัน คนอ่านก็ไม่แปลกใจเหมือนกัน เนาะ
รอก็เมตกบสิปนี่แหละ เมื่อไหร่จะรู้ตัวและยอมรับซักที
-
ถึงจะไม่ชัดเจนในสถานะที่คบกัน แต่ก็มีกันและกันเสมอ :กอด1:
ปล. เป็นกำลังใจให้ในการทำงานนะจ้ะ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
หล่อเลี้ยงความฝันให้ถึงที่สุดกันจะติดตามเรื่องนี้จนจบ (จบแน่ๆนะ?) 55
สู้ๆ มาช้าดีกว่าไม่มา
-
ชอบจังน้า
เลี้ยงความฝัน เป็นคำพูดที่ดีจัง อิอิ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
ชอบเรื่องนี้ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยค่ะ กอดด
-
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :กอด1:
คนเราต้องมีความฝันค่ะ วันใดที่เราไม่มีความหวังความฝัน วันนั้นเราคงกลายเป็นคนเย็นชาเกินไปแล้วววว
แต่ไม่ว่าจะเจออะไร ท้อได้ แต่อย่ายอมแพ้ ยังไงชีวิตก็ต้องก้าวต่อไป~!
o13 :L1:
-
น่ารักมากอะ ตอนนี้เป็นกำลังใจให้เฮียเมตแบบสุจขาดดิ้น ขอให้รู้ตัวและยอมรับกันไวๆ นะ จะได้แฮปปี้กันแบบชัดเจนในสถานะกว่านี้ เผื่อจะมีกอดจูบลูบคลำ :z1:
แต่ขอเดาไว้ล่วงหน้าเลยค่ะว่าเฮียเมตเนี่ยท่าทางจะหืนไม่เบานะ :oo1:
-
โอ้ยยยยยยย
น่ารักกกก
คบกันซักทีเซ่ ศิปล์กับเมตตาเนี่ยยย
-
เมตกับสิปป์ต้องดูพี่เป็ด-น้องจีเป็นตัวอย่าง อยากรักอยากคบทำเลย อย่าได้แคร์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสำหรับงานใหม่นะคะ :L2:
-
เมือ่ไหร่พี่เมตกะนุ้งสิปป์จะแกรนด์โอเพ่นนิ่งเสียทีเนะ :m1:
-
อร๊ายยย มาแบบน่ารักอีกแว้ววววว ชอบมากๆค่ะ
รอติดตาม :pig4:
-
กดไลค์ให้กับการตามฝัน ชอบจังประโยคนี้ ขอยื้มมมมมมม เอาไปใช้บ้างนะ
คุณหญิงแม่ของพี่แกอนุญาตแล้วเหรอ ให้คบน้องจีน่ะ
-
คู่นี้มันก็เนือบๆเรื่อยๆเน๊อะ ซึนจริงพ่อหนุ่ม
:กอด1:
-
ยินดีด้วยที่ได้งานใหม่แล้ว---ยังไงก็สู้ๆนะคะ
ส่วนนิยายมาลงเมื่อสะดวกดีกว่านะ---ยังไงก็รออ่านอยู่แล้วค่า
สองคนนี้เค้ารักกันแบบเป็นทั้งแฟนทั้งเพื่อนก็ดีเหมือนกันนะ---จะได้ไม่ดราม่า
+ เป็ดจ้า
-
สู้ๆๆๆ เรารออ่านอยู่ ฮ่าๆๆๆ
ขอให้สนุกๆๆๆ กับงานใหม่นะคะ
คิดถึงพี่เมต ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอเมตกับสิปป์ให้ยอมรับเหมือนเป็ดกับพี่จี สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังจ้า :กอด1:
รอเรื่องนี้ต่อไปค่ะ ขอให้มีความสุขกับที่ทำงานใหม่นะคะ ความทรงจำดีดีเราก็เก็บไว้ :L2:
-
อ่านแล้วอย่กทำงานด้วยจังเลยคะ
มันฮา พิลึก เบยคงจิ้นทั้งวัน
งั้นเบน ขอสมัครเป็น เลขา บก. ได้ไหมคะ
จะได้เม้ามอยกับบก.ทั้งวัน เม้ามอยภาษาสาววายย 5555555555
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียน
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
มาส่งเสียงว่ายังรออ่านอยู่เสมอ
และขอให้สนุกกับงานใหม่นะฮะ
-
ขอให้ได้ทำงานที่รักตลอดไป....
สู้ๆนะคะ ขอให้งานที่ใหม่เป็นงานที่ทำแล้วมีความสุข
และมีพลังมาเลี้ยงความฝันที่สร้างความสุขให้ใครอีกหลายๆคน ณ ที่แห่งนี้
เป็นกำลังใจให้นะ^^
-
แอบอ่านมา 3 วัน !!! เราชอบสำนวน และวิธีคิดของนักเขียนมากเลยค่ะ
เหมือนนักเขียน ทำงานเขียนในชีวิตจริง จบปรัชญาในชีวิตจริง ฮ่าๆๆ
นักเขียน และกวีที่ยกตัวอย่างมา เราไม่รู้จักเลย แต่อ่านแล้วชอบ คงต้องไปหามาอ่านจริงๆซะแล้ว
น้องสิปน่ารักมากอ่ะ ตรงไปตรงมาดี จะโกรธก็ทำให้รู้ว่าโกรธ อยากถามก็ถามไปเลย
เมตก็รู้ใจสิปไปซะทุกอย่าง เค้าว่าเค้าแซวก็ไม่ปฏิเสธิีกต่างหาก
คู่พี่เป็ดกับน้องจียิ่งน่ารัก สุดท้าย ก็ใช้กระเป๋าตังค์ใบเดียวกัน :laugh:
ถ้าเราเป็นเจ๊เอ้ล่ะก็ "ฟิน" ตายไปนานละ :m25:
-
สำหรับนิยาย...
พี่เมตน่ารักที่สุดอ่ะ เวลาทำงานเหนื่อยๆ เครียดๆ กำลังใจเป็นอะไรที่ช่วยได้มาก เห็นมั้ยว่าพี่เมตเอามันฝรั่งให้ถุงเดียว ยังไม่ทันให้ยาเลย น้องสิปป์เกิดไอเดียเฉยเลย :a9: (แต่ก็อยากให้สิปป์เมตไปหาคุณยายนะ คงก๊าวน่าดู...)
ชอบนะ แนวคิดเรื่องการออมเนี่ย ตอนเด็กๆ จำได้ว่าเก็บเงินเหรียญไว้ในกระปุกออมสิน แล้วอุ้มไปที่ธนาคารออมสินทุกเดือนๆ กี่บาทก็ว่าไป ไม่น่าเชื่อว่าพอโตขึ้นแล้วย้อนกลับไปดูสมุดบัญชี เราเก็บเงินได้เยอะกว่าตอนทำงานซะอีกถ้าเทียบสัดส่วนเงินเก็บกับรายได้แล้ว 555
ส่วนพี่เป็ดน้องจี... ยินดีด้วยนะคะ ที่ตัดสินใจ "คบกัน" ซะที หลังจากที่ทำตัวเหมือนคบกันมาตั้งนานแล้ว ที่ฮาสุดก็ตอนที่พี่เก็ตเอากรณีเมตสิปป์มาปลอบใจพี่เป็ดนั่นแหละ แต่อีกไม่นานค่ะพี่เก็ต คำทำนายของท่านจะเป็นจริง... ชาบู !!!
บรรยากาศเคาท์ดาวน์ของ 5 หนุ่มน่ารักมากอ่ะ ปกติคนอ่านไปเคาท์ดาวน์กับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็น้องๆ อ่ะค่ะ ไปดูพลุกันทุกปี เปรี้ยวเนอะ แต่ก็มีความสุขนะ สวัสดีปีใหม่กับคุณพ่อคุณแม่เป็นคนแรกของปี เหมือนเริ่มสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองแล้วแหละ :m13:
สำหรับคุณคนเขียน...
คงใจหายน่าดูที่หนังสือต้องปิดตัวลง จะมากจะน้อยก็คงต้องผูกพันกับมันแหละเนอะ แต่คุณคนเขียนก็หางานใหม่ได้ทันทีเลยเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้คุณคนเขียนได้ทำทั้ง 2 สิ่งได้อย่างราบรื่นค่ะ สู้ๆ :ped149:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
งือ เสียใจด้วยนะคะที่หนังสือปิดตัวลง
แต่ยังไงก็จะรอเรื่องของหนุ่มๆ? ในกองบอกอนะคะ
สรุปพี่เป็ดได้แต่งรึยังคะ ฮา
-
รอติดตามตอนต่อไปครับ
-
สู้ๆนะครับคนเเต่ง
เป็นกำลังใจให้
ปล.1 เมื่อไหร่ ไอ้ซืนสองคนนี้จะ รักกันออกนอกหน้าเหมือนพี่เป็ดกับน้องจีละเนี้ยะ เป็นคู่เอกแท้ๆแต่แพ้ทางให้คู่รอง ฮ่าๆ
ปล.2 ไหนๆ ออฟฟิสก็มี ผู้ชายถึง 8 คน ก็เอาให้ครบ 4 คู่ไปเลยดิ๊! ลงเอยไป1 เหลือ ไม่รู้ใจตัวเองอีก 1 คู่ แล้วอีก4คนละ หุหุ :impress2:
-
มาเคาะประตูบอกว่า คนแต่งไม่ได้หายไปไหนนะคะ แต่มาเริ่มงานที่ใหม่แล้ว
สภาพชีวิตเปลี่ยนตั้งแต่เวลาตื่น ขั้นตอนการทำงาน เพื่อนร่วมงาน เวลาเลิก เวลานอน
ส่วนฟิคตอนใหม่กำลังแต่งอยู่น๊า เขียนไปก็แอบคิดถึงออฟฟิศเก่า T^T
ปล. เมื่อเช้าพี่ที่ออฟฟิศใหม่ ((ผู้ชาย)) สองคนใส่เสื้อลายจุดเหมือนกัน
ป้าแม่บ้านแซวว่า นัดกันมาหรือเปล่า 555555
หรือป้าแม่บ้านจะเป็นสาววาย??
:sad4: :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:รอออออออ
-
Page 15 : ลูกโป่ง
สิปป์ศิลป์มักพูดเสมอว่า เมื่อไรที่เราอยากครอบครองใครสักคน เขาจะกลายเป็นเพียงวัตถุที่ถูกเรายึดข่ม ความสัมพันธ์เป็นเรื่องของการให้เกียรติกันในฐานะมนุษย์ และระยะห่างก็เป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนสองคน เราควรมีพื้นที่ว่างในการเป็นตัวของตัวเอง เหมือนวงกลมสองวงที่พบกัน ณ จุดสัมผัส ไม่ต้องล่วงล้ำชีวิตของอีกคน ไม่ต้องกลืนกินเข้ามาในวงของกันและกัน แค่เพียงรับรู้ว่าเราอยู่เคียงข้างกันก็พอ และแนนนี่ก็เชื่ออย่างนั้นมาตลอดหนึ่งปีที่คบกัน แต่วงกลมของสิปป์ศิลป์ช่างกว้างใหญ่ เธอไม่รู้เลยว่าเมื่อไรเขาจะวนกลับมา ณ จุดสัมผัสนั้น และมันจะต่างอะไรกับการใช้ชีวิตในวงกลมเพียงลำพัง...
“อาทิตย์นี้ไปไหนเปล่า” หญิงสาวกรอกเสียงไถ่ถามปลายสายซึ่งคงอยู่ในออฟฟิศ เพราะเสียงซาวน์ประกอบคุ้นเคยมากทีเดียว
“เอ่อ...แปบนึงนะ” คนถูกถามเอามือป้องโทรศัพท์ ก่อนจะถามคนโต๊ะข้างกัน ‘เฮ้ยมึง...งานแต่งไอ้กรนี่วันเสาร์หรืออาทิตย์วะ’
เมื่อได้รับคำตอบจึงแจ้งกับเจ้าของคำถาม “แนนนี่ คืนวันเสาร์เค้าไปงานแต่งเพื่อนมหา’ลัยนะ”
“เหรอๆ โอเคๆ..”
“ไม่ต้องห่วงนะ เค้าไปกับไอ้เมต รับรองไม่เมาแน่...” พูดไม่ทันจบ บุคคลที่สามก็ตะโกนว่า ‘มึงไม่เมาคนเดียวนะ กูจะเมา!’ แทรกเข้ามาในโทรศัพท์
“พาแฟนไปเปิดตัวหรา? ฮ่าๆ” แนนนี่แกล้งแซวสองเพื่อนซี้ที่ตัวติดกันยิ่งกว่าปลาท่องโก๋ เมตตาเป็นคนแรกที่สิปป์ศิลป์จะนึกถึงเสมอ ในทุกบทสนทนาจะมีชื่อของเมตตาโผล่มาอย่างน้อยหนึ่งครั้ง แม้หลาย ครั้งจะเป็นการยกขึ้นมาด่าก็เถอะ แต่เธอก็รู้ว่าลึกๆ แล้วสิปป์รักเพื่อนคนนี้ขนาดไหน บางทีหากเขาต้องเลือกระหว่างเธอกับเพื่อน สิปป์ศิลป์อาจจะตอบแบบไม่ต้องคิดเลยก็ได้ว่าเป็นใคร...
“แนนไปด้วยกันมั้ย” ในน้ำเสียงนั้นไม่ใส่ความรู้สึกของคนถามเลยเมื่อแต่น้อย เป็นคำชวนตามมารยาทซึ่งเธอเริ่มจะชิน และตอบรับว่า...
“ไม่เป็นไร...”
“อะไร?” คนเพิ่งวางโทรศัพท์หันขวับมองไอ้โต๊ะข้างๆ ที่นั่งเท้าคางจ้องมาทางตนเอง
เมตตาแสร้งเบือนหน้าหนี แต่ยังไม่วายตอบคำถาม “มึงเย็นชากับแฟนมึงไปเปล่าวะ”
สิปป์ศิลป์ส่ายหัวแล้วหันมาสนใจงานตรงหน้า อะไรคือเย็นชา? นิสัยเขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่คบกันใหม่ๆ ไม่เคยมีโปรโมชั่น หรือทำหวานใส่จนขัดวิสัยของตนเอง แนนนี่ก็รู้ดี และเธอก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรมากกว่านี้ มีแต่ไอ้เชี่ยเมตนี่แหละที่คอยไซโคว่าเขายังทำดีไม่พอ
“โดนเค้าทิ้งแล้วอย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นละกัน” เมตตาพูดทิ้งท้ายก่อนเดินวิ่งลงบันไดไป คนโดนคาดโทษยักไหล่แบบไม่ใส่ใจ ...ถ้ากูร้องไห้ ก็มึงนั่นแหละที่จะซวย!
…………. Gayscale Magazine………….
เพราะเป็นงานแต่งคู่แรกๆ ของรุ่น อารมณ์ของงานจึงเหมือนเป็นงานเลี้ยงรุ่นกลายๆ งานแต่งในวัยก่อนสามสิบถือเป็นอีเว้นท์หลักที่ไม่มาไม่ได้ เพราะสาวๆ จะได้แต่งตัวสวยเลิศแบบออกหน้าออกตาชนิดที่หาตามท้องถนนไม่ได้ ส่วนหนุ่มๆ ก็หวังจะมาป๊ะสาวสวยที่เป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน... เผื่อฟลุ๊คขึ้นมา อาจได้แต่งคู่ต่อไปก็ได้... ใครจะรู้
เมตตาจอดรถรอไอ้คุณชายสิปป์ที่บอกว่าแต่งตัวใกล้เสร็จแล้วตั้งแต่ชั่วโมงก่อน แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่เห็นเงาหัวมันโผล่มาแม้แต่น้อย ตกลงว่าเพื่อนจะแต่งงานหรือมันจะแต่งกันแน่ก็ไม่รู้
ถ้าวันหนึ่งมันแต่งงานขึ้นมา...
ตากล้องไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกทันที เพราะรู้สึกว่าตัวเองจะเวิ่นเว้อเกินไปจนไม่อาจรับได้ พอดีกับที่สิปป์ศิลป์ลงมาเคาะกระจกรถ เมตตาปลดล็อคและรอจนอีกคนนั่งเรียบร้อยจึงออกรถไปยังจุดหมาย
หายยังไม่ลืมความเสียใจลึกๆ ที่ถาโถมเข้ามาเพียงแค่คิดว่าคนข้างๆ ต้องแต่งงาน…
ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมระดับ 4 ดาวชานเมืองคราคร่ำไปด้วยหนุ่มสาวในชุดโทนสีฟ้าขาว สิปป์ศิลป์และเมตตาโดนโทรตามตัวตั้งแต่ยังอยู่บนถนน เพื่อนหลายคนไปถึงแล้ว และมันเป็นธรรมเนียมอะไรบางอย่างที่ต้องรอเข้างานเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เมื่อมาถึงงาน ทั้งสองจึงพบกับเพื่อนเก่าที่ยืนแอ็คหล่อโดยเท่าเทียมกันประหนึ่งบอยแบนด์
“ไอ้เชี่ย! รู้งี้กูไม่รอมึงซะก็ดี” สมาชิกในกลุ่มเปิดปากทันทีที่สองเพื่อนซี้เดินมาถึง
“มึงจะมาประกวดนายแบบเมนเฮลท์เหรอ” ใครอีกคนทักเมตตาซึ่งถูกมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“กะจะฟันเพื่อนเจ้าสาวยกงานเลยใช่มะ”
“นอกจากสาวจะหลงแล้ว ตุ๊ดยังติดด้วย ฟันธง!”
เมตตาไม่เข้าใจว่าที่ต้องโดนประชดตั้งแต่เข้างานนี่เป็นเพราะอะไร วันนี้เขาสวมเชิ้ตสีออกเทาฟ้า ทับกับสูทลำลองของพ่อซึ่งกลับมาฮิตอีกครั้งหนึ่ง กางเกงทรงสแล็คสีเข้ม และรองเท้าหนังกลับ ดูๆ ไปแล้วแทบไม่ต่างจากเพื่อนคนอื่นๆ เลยด้วยซ้ำ
“ช่วยบอกกูที กูโดนด่ากว่ายี่สิบนาทีนี่เพราะอะไรวะ” ตากล้องกระซิบกับนักเขียนที่เดินคู่กัน สิปป์จึงหยุดเดินและหันมาหาเจ้าของคำถามเต็มๆ ตา
“มึง หล่อ ไง” แม้เมตตาไม่ได้ขอสามคำ แต่ไอ้สิปป์ก็ไม่มีวจีใดจะอธิบายมากกว่านี้ ใครหนอเข้าฝันให้มันตัดผม แถมหนวดเครารกครึ้มประหนึ่งป่าอเมซอนก็กลายเป็นสนามหญ้าหน้าบ้านดูสะอาดตา ใบหน้าแบบนี้ที่เขาเห็นครั้งสุดท้าย น่าจะเป็นช่วงเปิดเรียนปีแรก ก่อนมันจะกลายเป็นทาร์ซานเจ้าป่าไปอย่างรวดเร็ว
“จริงเหรอ” คนถูกชมยังไม่แน่ใจ ได้แต่เอามือลูบหน้าตัวเองแก้เขิน นอกจากไม่ชินกับใบหน้าเปลือยไร้หนวด เมตตายังใจหวิวเพราะสายตาเป็นประกายที่มองมาโดยที่คนมองก็อาจไม่รู้ตัว
“อื้อ” สายตาคู่นั้นยังไม่ละไปไหน คนถูกมองเลยเผลอมองตอบ คำถามหนึ่งที่น่าจะหยุดอยู่ที่สมอง กลับลอยออกมากินกว่าจะหยุดได้ทัน
“แล้วมึงชอบป่ะ”
เพลงบรรเลงด้านในดังแว่วออกมาข้างนอก ปะปนกับเสียงพูดคุยซึ่งฟังไม่ได้ศัพท์ ใครสักคนตะโกนเรียกให้พวกเขารีบเดินเข้างาน แต่เมตตาไม่สนใจชั่วระยะเวลาอันยาวนานเหมือนการสร้างโลกทั้งใบ คือความรู้สึกของการรอคอยเพียงคำตอบเดียว
“อื้อ” รอยยิ้มกว้างปรากฏพร้อมคำตอบ “ชอบ...”
งานเลี้ยงหรูหรากับผู้ร่วมงานที่ประโคมอาภรณ์และเครื่องประดับราวกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายของโลก ไม่ได้อยู่สายตาของสิปป์ศิลป์มากไปกว่าใบหน้าบึ้งตึงของเพื่อนสนิทและบรรยากาศมาคุในระยะห่างระหว่างเขากับเมตตา
“น้องสิปป์ใช่มั้ยจ๊ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“จำพี่ได้ป่าว พี่หนิงไง...” หลังจากพยายามจับคู่ใบหน้าผู้หญิงที่เคยรู้จักกับชื่อ ‘หนิง’ ในความทรงจำอยู่หลายนาที เขาก็พบว่าระบบประมวลผลล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง
“เอ่อ...ขอโทษครับ ผมนึกไม่ออกจริงๆ”
อีกฝ่ายหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหยิบมือถือของตนเองออกมา สักพักหนึ่งก็ยื่นหน้าจอให้รุ่นน้องดู “จำได้ยัง เพื่อนพี่สุ พี่รหัสสิปป์ไง”
หากไม่ติดว่าอยู่ในสาธารณชน สิปป์คงอุทานว่า “เหยด!!” ดังๆ สักสามที เมื่อพี่หนิง หรือ ‘เจ๊หนิง’ ที่คุ้นเคยแปลงกายจากกะเทยร่างยักษ์เป็นสาวสวยร่างบางไปเสียแล้ว
“อ่า...สวยขึ้นเยอะเลยนะครับ” ฝ่ายถูกชมทำท่าขวยเขิน ตีไหล่สิปป์ศิลป์สองสามทีแล้วเดินจากไป ไม่นานนักตากล้องผู้มีท่าทีปั้นปึ่งอย่างหาสาเหตุไม่ได้ก็เดินเข้ามาหา
“นั่นใครอ่ะ” สิปป์มั่นใจว่าค็อกเทลเพียงครึ่งแก้วไม่อาจทำให้ความสามารถในการตีความของตนเองผิดเพี้ยน เลยออกจะขนลุกไปเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงความคุกรุ่นในประโยคคำถามนั้น…
“เจ๊หนิง...เพื่อนพี่สุไง” ด้วยความที่พี่รหัสเขาทั้งสองคนอยู่ในกลุ่มเดียวกัน เลยได้เลี้ยงสายร่วมกันอยู่บ่อยๆ เมตตาจึงคุ้นเคยกับเจ๊หนิงอยู่บ้าง
“เชี่ย!! วิวัฒนาการขนาดนี้เลยเหรอวะ” ตากล้องยังบ่นพึมพำกับตนเองไม่เลิก จนดูเหมือนจะลืมความโกรธเคืองต่อคนข้างๆ ไปแล้ว ระหว่างที่เมตตากับสิปป์ศิลป์กำลังวิเคราะห์ว่ารุ่นพี่ที่โตเป็น ‘สาว’ ไปโมดิฟายส่วนใดมาบ้าง อยู่ๆ เจ้าบ่าวของงานก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“เจ้าสาวไปไหนวะไอ้กร” เป็นสิปป์ที่เห็นก่อน พอร้องทักอย่างนั้นเมตตาจึงเงยหน้าขึ้นมองบ้าง
เจ้าบ่าวมองหน้าเมตตาสลับกับสิปป์ศิลป์แล้วถอนหายใจออกมา “มึง...เมต...ช่วยถ่ายรูปให้กูได้มั้ย ตากล้องที่จ้างมาแม่งเกิดแอคซิเดนท์ว่ะ”
เมตตานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถามว่ามีอุปกรณ์อะไรให้บ้าง เจ้าบ่าวโทรหาใครสักคน ไม่นานนักรุ่นน้องจากคณะก็เดินเข้ามาพร้อมกล้องตัวเล็กในมือ
“ผมกำลังหายืม DSLRจากชมรมอื่นอยู่พี่ วันนี้มันออกค่ายกันหมดเลย มีแต่กล้องมิลเลอร์เลสตัวสำรองของชมรมเราอยู่ตัวเดียว”
เจ้าของงานมองหน้าตากล้องจำเป็น เมตตาถอนหายใจแล้วรับกล้องตัวเล็กลูกครึ่งคอมแพ็ค-DSLRมาพลิกไปพลิกมา
“มึงต้องใช้อะไรเพิ่ม...แบบที่พอจะหาได้ตอนนี้มั้ย”
เสียงเพลงจากนักร้องบนเวทีเงียบลง ก่อนทำนองคุ้นหูของเพลงรักจะเริ่มบรรเลงขึ้น บ่าวสาวเจ้าของงานเดินเข้ามาจากซุ้มด้านหน้า พรมแดงที่โปรยด้วยดอกกุหลาบสะท้อนแสงไฟดวงเดียวที่ส่องสว่างให้ทางเดิน ตากล้องจำเป็นกระชับอุปกรณ์ในมือก่อนจะเล็งภาพด้วยความชำนาญ มือข้างหนึ่งส่งสัญญาณให้ผู้ช่วย (จำเป็นอีกเหมือนกัน) สิปป์ศิลป์พยักหน้าแล้วยกกระดาษขาวเอสี่ที่ต่อกันจนเป็นแผ่นใหญ่ขึ้นเป็นแนวขนานเฉียงทำองศากับใบหน้าคู่บ่าวสาว สร้างความสนใจจากผู้ร่วมงานที่อยู่ใกล้ๆ บ้างก็ซุบซิบกัน บ้างก็หัวเราะคิกคัก ทว่านาทีนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคำสั่งของตากล้องอีกแล้ว
ระหว่างบ่าวสาวก้าวขึ้นเวที กระดาษขาวอีกชุดที่ม้วนเป็นแท่งกลวงๆ ถูกนำมาต่อกับแฟลชตัวเล็กของกล้อง เพื่อควบคุมลำแสงของแฟลชให้สะท้อนไปยังจุดที่ต้องการได้เต็มที่ แม้จะขัดใจด้วยความที่อุปกรณ์ไม่อำนวย แต่ด้วยวิญญาณของตากล้องที่อวตารลงมากะทันหัน ก็ทำให้เมตตาตัดเรื่องรบกวนจิตใจทุกอย่างออกไปได้
“เดี๋ยวจะคล้องพวงมาลัยให้บ่าวสาว” สิปป์ศิลป์ที่ถือสคริปต์อยู่ กระซิบบอกพิธีการต่อไปให้เมตตาเตรียมตัว
“คนไหนประธานวะ”
คนบอกสคริปต์ชี้นิ้วไปที่ชายสูงอายุหน้าตาภูมิฐาน “เสื้อผ้าไหมสีน้ำเงินขวามือ...จัดเฮียแกหนักๆ ไอ้กรรีเควส”
กว่าจะสัมภาษณ์คู่บ่าวสาวจบ ผู้ช่วยตากล้องก็เหน็บกินไปหลายรอบ เพราะต้องกึ่งยืนกึ่งย่อตัว เพื่อไม่ให้บังคนด้านหน้าเกือบสิบนาที จนเมตตาต้องคว้าแขนข้างหนึ่งเพื่อพยุงเพื่อนสนิทไม่ให้เสียหลักยามเดินไปที่โต๊ะ
หลังสิปป์ศิลป์นั่งลงเรียบร้อย ตากล้องก็เช็ครูปที่ถ่ายไว้สักพัก ก่อนจะเตรียมตัวไปเก็บภาพคู่บ่าวสาวกับแขกตามโต๊ะต่อไป
“เดี๋ยวกูไปด้วย” ผู้ช่วยทำท่าจะลุกตาม แต่เมตตาโบกมือห้ามไว้ก่อน
“หาไรกินเถอะมึง กูรู้ว่ามึงหิว” พอได้ยินอย่างนั้นท้องก็ร้องขึ้นมาเหมือนคำตอบรับ แต่อีกใจก็ยังห่วงคนที่รับหน้าที่ตากล้องอยู่ดี
“มึง...” มือเรียวคว้าแขนคนที่กำลังเดินออกไปได้ทัน เมตตาหันมาเลิกคิ้วใส่ ก่อนจะแกล้งเล็งกล้องมาทางคนนั่ง เสียงชัตเตอร์ลั่นขึ้นติดๆ กันสามที
“เดี๋ยวกูมา...แป๊บเดียวนะ”
งานเลี้ยงจบลงด้วยดี รูปที่ได้จากตากล้องจำเป็นดูดีที่สุดเท่าที่อุปกรณ์จะอำนวยได้ เจ้าภาพของงานเดินมาขอบคุณเมตตากันถ้วนหน้า ซองขาวที่ข้างในคงบรรจุธนบัตรจำนวนไม่น้อยถูกยัดใส่มือตากล้อง ทว่าเมตตากลับรีบส่งคืนเหมือนมันเป็นของร้อน
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ถือว่าช่วยกัน” พอปฏิเสธไปอย่างนั้น คุณพ่อของเจ้าบ่าวเลยเสนอเป็นห้องพักของโรงแรมแทน
“ถ้าอยากได้อีหนูมาบริการบอกป๊านะ ป๊าจะให้คนจัดมาห้าย” เมตตากับสิปป์ศิลป์มองหน้ากันแล้วก็ต้องรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
แม้ตั้งใจจะขับรถกลับ แต่ในเมื่อได้รับห้องพักหรูเป็นของตอบแทน ทั้งเมตตาและศิปป์ศิลป์จึงต้องพักที่โรงแรมนี้อย่างเสียไม่ได้ ห้องพักหรูได้มาตรฐานโรงแรมสี่ดาวต้อนรับมนุษย์เพศชายสองคนที่ไม่มีอะไรติดตัวแม้แต่แปรงสีฟันได้อย่างดีเยี่ยม หลังจากอาบน้ำและแต่งตัวด้วยชุดเดิม ตากล้องก็ลากนักเขียนลงไปนั่งจิบเครื่องดื่มที่สระน้ำของโรงแรม
สิปป์ศิลป์นั่งกอดเข่ามองดูน้ำในสระที่สะท้อนกับดวงไฟโดยรอบ ดูเผินๆ คล้ายพระจันทร์หลายดวงพร้อมใจกันลอยคออยู่ในนั้น ในช่วงเวลาที่ล่วงเข้าวันใหม่ เขาและคนข้างกายยังคงละเลียดเบียร์เย็นเฉียบสลับกันบทสนทนาสั้นๆ จนเขานึกขึ้นได้ถึงตอนที่อยู่ในงาน
“เมื่อตอนนั้นมึงโกรธกูใช่ป่ะ”
เมตตาไม่ตอบ แต่เลื่อนตัวมานั่งข้างๆ คนถาม ไหล่ข้างหนึ่งชิดกับตัวของอีกฝ่ายจนสิปป์ศิลป์ต้องไหวตัวหลบ และยิ่งหลบเมตตาก็ยิ่งเขยิบตาม จนคนถูกกระแซะเลิกขยับไปเองด้วยความรำคาญ
“ว่าไง”
คนถูกถามเหยียดขาลงในน้ำ แล้วเอนหลังลงกับขอบสระ สองแขนประสานกันต่างหมอน “เปล่า”
สิปป์หันขวับ เลิกคิ้วยียวน บ่งบอกว่าไม่มีทางเชื่อ “กูเป็นใคร รู้จักกับมึงมากี่ปี แค่มึงหายใจออกหนึ่งทีกูก็รู้แล้วว่ามึงคิดอะไร”
คนนอนเหยียดหลับตาลง เหตุการณ์ที่ผ่านไปไม่นานนักย้อนกลับมาในความทรงอีกครั้ง
“มึง หล่อ ไง”
“แล้วมึงชอบป่ะ”
“อื้อ” รอยยิ้มกว้างปรากฏพร้อมคำตอบ “ชอบ...เดี๋ยวกูไปตัดบ้างดีกว่า ทรงนี้เจ๋งจริงไรจริง”
เมตตาเพิ่งเข้าใจว่า ลูกโป่งที่กำลังพองโตแล้วถูกเข็มเล่มเล็กๆ ทิ่มให้แตกสลายมันรู้สึกยังไง...
“ไม่มีอะไรหรอก” คนตอบนอนหลับตานิ่ง รับรู้ถึงการจ้องมองจากคนข้างๆ แต่หากลืมตาในตอนนี้ ความเสียใจของลูกโป่งใบนั้นคงปรากฏชัดไม่ต่างจากภาพดวงไฟบนผืนน้ำ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องทำเหมือนโกรธกู กูไม่ชอบนะ”
“อืม...รู้แล้ว” วงแขนหนาเอื้อมคว้าเอวคนที่ตัดพ้อให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะซุกใบหน้าลงบนตักนั้น เสียงพึมพำเบาๆ ดังสะท้อนในความเงียบ...
“รู้แล้วว่า ‘ไม่ชอบ’ ...ขอโทษ”
…………. Gayscale Magazine………….
นาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า แนนนี่นอนมองโทรศัพท์มือถือที่ใครบางควรควรจะโทรมาหาบ้างเมื่อคืนนี้...แต่มันก็ไม่มี
วงกลมของสิปป์ศิลป์ช่างกว้างใหญ่...
บางทีมันคงกว้างพอจะบรรจุใครหลายๆ คน
แต่หนึ่งในนั้น...ไม่ใช่เธอ
TBC.
http://www.youtube.com/v/CmPT1GR1cgg
ดราม่า...
ไม่ได้หมายถึงฟิค แต่หมายถึงชีวิตไอ้คนเขียนนี่แหละค่าาา
อีกไม่กี่วันจะครบ 1 เดือนสำหรับที่ใหม่
แถวนั้นแม่มโหด ถ้าไม่แน่นจริงอยู่ไม่ได้ ...บ่องตง :hao5:
หายไปนานเป็นประวัติการณ์
และกลับมาพร้อมการดำเนินเรื่องแบบหอยทากสไตล์ o18
ยังมีคนอ่านอยู่ม้ายยย ฮาโหลลล แวร์ อ๊า ยูววว??
ทักทายเตะถีบกันได้นะคะ
พบกันตอนต่อไปเร็วๆ นี้
อ้อ... ทิ้งเพลงไว้ให้ฟังกันด้วย
แต่งนี้แต่งมาเพื่อแนนนี่ ผู้หญิงคนเดียวในเรื่อง (บก.เอ้ไม่นับ)
แล้วเจอกันจ้า
บ๊ายบายยย ม๊วฟฟฟ
:katai1:
-
จิ้มก่อน
-
ว๊ากกกกกกกกกกกก กำลังฟินได้ที่เลย :katai4:
ตัดแบบนี้...ค้างนะเนี่ย :mew2:
ปล.สู้ๆกะชีวิตนะคนเขียน :กอด1:
-
โถถถถถถ คุณเมต น่าสงสาร
น้องสิปป์เมื่อไหร่จะรู้ตัวจ้ะเนี่ยยยยย
ป.ล. คุณคนเขียนสู้ๆนะคะ ^_^
-
ยกมือ!! อยู่ค่าา อยู่นี่
ยังรออ่านอยู่เสมอ
เข้าใจความรู้สึกของแนนนี่นะ
ถ้าอยู่ข้างกันแล้วรู้สึกไม่ต่างกับการอยู่คนเดียว
ก็ถอยออกมาเถอะ
อย่างน้อยเราก็อาจจะยังเหลือความรู้สึกดี ๆ ที่เรียกว่า "เพื่อน" อยู่บ้าง่
ส่วนสองหนุ่ม ลุ้นทุกตอนว่าเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเอง
Ps. เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :mew1:
-
แนนนี่เลิกไปเลย
สิปจะได้คู่กับเมต :hao7:
-
:katai3:จริงบทของแนนนี่น่าสนใจมากเลยนะ ดูเป็นผู้หญิงที่เข้าใจอะไรง่ายๆได้โดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ แต่ดูเหมือนตอนนี้จะเริ่มมีเค้าดาม่าแล้วละ
-
จิ้มมมมมมมมม
เมื่อไรสิปจะรู้ใจคุณเพื่อนสักที
แถมแนนนี่ก็ไม่ไหวจะเคลียร์กะสิปแล้ว
เห้อ
นายเอกซึน?
พระเอกปากหนัก รักเพื่อน
รอลุ้นๆ
ไรเตอร์สู้ๆนะคะ
-
เมตจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ โดยไม่ทำอะไรเหรอ
-
แนนนี่เสียใจด้วยนะครับ คุณไม่ได้ไปต่อ
-
ให้กำลังใจคนเขียนก่อน เืรื่องงานสู้ ๆ นะคะ :katai4:
ส่วนเมตตากะสิปป์ศิลป์ ฮือออ เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักที แนนนี่รู้ตัวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
สงสารเมตตา :hao5: เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ดูเจ็บจี๊ด ๆ
สิปป์เอ๋ย หันมามองคนข้าง ๆ บ้างงงง คนอ่านอยากฟิน :hao5:
-
หาวงกลมอันใหม่เหอะแนนนี่ ส่วนวงนั้นก็ปล่อยให้กลิ้งไปตามแสงแฟลชเถอะนะ :hao3:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากครับ ยังติดตามอยู่นะ ^^
ตอน "อือ ... ชอบ ...." อาการหน้าคอมเป็นแบบนี้
:katai4:
อร๊ากกกกกกกก TTwTT น่ารักมากครับ
น่ารักจนไม่รู้จะพูดยังไง ดีมากเลยน้า มีใครซักคนมาเข้าใจเนี่ย 55+
เพ้อยามดึกครับ ^^ ที่ทำงานใหม่ขอให้โชคดีน้าคร้าบบบ!
-
:m31: :m31: รอนานมากอ่ะ แต่คิดถึงมาก มาต่อเร็วๆเด้อ :katai4: อิอิ :mew1:
-
กลับมาแล้ว ฮว๊ากกกกกกก *กระโดดกอดด้วยความคิดถึง*
จะว่าไงดีล่ะตอนนี้ เหมือนจะสุขแต่มันก็สุขไม่สุด
เพราะมาแอบดราม่าเรื่องแนนนี่
ความสัมพันธ์แบบรักกันสามคน มันไม่มีความสมดุลหรอก
สุดท้ายคนใดคนหนึ่งก็ต้องเจ็บ หรืออาจเจ็บพร้อมๆ กันหมด
อยากให้สิปป์ทบทวนความคิดดีๆ อย่าปล่อยให้มันค้างๆ คาๆ
เพราะจะช้าจะเร็วมันก็ถึงทางที่ต้องเลือกอยู่ดี
รอฉากดราม่าอื่นๆ ต่อ
สู้ๆ เรื่องงานนะจ๊ะ
-
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆๆ :กอด1:
-
แอบสงสารแนนเหมือนกัน
แต่ทำไงได้
เดี๋ยวโลกเรามันพัฒนาไปไกล
ชะนีอย่างเรามันไร้ที่ยืน
:katai5:
-
ไม่ใช่แต่เมตนะคะ คนอ่านคนนี้ยังเสียใจเลย น้องสิปทำร้ายจิตใจกันที่สุด :sad4:
เข้าใจเลยว่าเมตจะเฟลขนาดไหน
เป็นกำลังใจให้เรื่องงานด้วยนะคะ สู้ๆค่ะ
-
รอได้ค่ะ ยังไงเรื่องงานก็ สำ-มะ-คัน
เป็นกำลังใจให้กับการทำงานที่ใหม่เน้อ :bye2: (สู้ๆ)
-
ที่ใดมีรัก---ที่นั่นมีทุกข์
+ เป็ดจ้า
-
คนอ่านอยู่นี่จ้า คิดถึงคนเขียนมากมาย :กอด1:
-
พึ่งได้อ่านวันนี้ สนุกอะ
ชอบมาก โดยเฉพาะสาวเอ้ ฮาดี 555
ปล. สงสารตากล้อง กระซิกๆ
-
โถถถถ เมต น่าเอ็นดูแท้เน๊าะ
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ :katai2-1:
ชอบตรงที่ไม่น้ำเน่า ผู้หญิงไม่ใช่ส่วนเกินหรือนางร้ายของเรื่อง
มาต่อไวๆ น้าาาา :katai4:
-
ฮ่าๆๆๆๆ สงสารพี่เมตอ่าาาา พี่สิปใจร้ายยยย
สงสารแนนนี่ด้วย เข้าใจเลยว่า เป็นแฟนที่ไม่ต่างจากคนอื่นเนี่ย
โอ๊ยกลับมาก็เศร้าเลย แงแง แต่พี่เมตรู้ใจตัวเองแล้วใช่ไหมมมม
จีบเลยๆๆโว่ๆๆๆ
#ไม่อ่านนานเว่นเว้อ ฮ่าๆๆ
-
“รู้แล้วว่า ‘ไม่ชอบ’ ...ขอโทษ” บ่องตรงว่า เจ็บมากกกกกกกกกก
:o12:
มายกมือว่ายังรออ่านอยู่ค่ะ ^^"
-
:o12:นานแล้วนะเมื่อไหร่มาอ่ะครับ รอรอรอ
-
หายไปนานเกินไปนะคร้า
-
ตอนนี้สิปป์ได้ทำร้ายคนข้างๆถึง 2 คนด้วยกัน ทั้งแนนนี่ และเมตตา
ไอ้ประโยค รู้แล้วว่า ไม่ชอบ ขอโทษนะ แมร๊งงงงงงง เจ็บจริงไรจริง :sad4:
ประโยคธรรมดาที่จี๊ดดดดถึงใจ
รออยู่เสมอนะคะ มาต่อน้าาาา :pig4:
-
คิดถึงงงงคนเขียน คิดถึงตัวละครทุกคนเลยค่ะ ยังรออ่านอยู่เสมอนะคะ :L2: :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณที่มาอัพนะฮะ (แม้จะนานไปหน่อย 5555+)
สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้านะฮะ
เล่นน้ำให้สนุกและปลอดภัย
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆค่ะ
ดีใจที่มาต่อ
ให้มันค่อยเป็นค่อยไปนะคะ ทั้งฟิคและงาน
เอาใจช่วยค่ะ
อย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้นะ
นานแค่ไหนเราก็จะรอ..
-
ทำได้แค่รอ.....
:katai5:
-
เค้าเพิ่งเห็นเรื่องนี้ ทำไมมมมมมม :katai1:
แต่คู่เอกนี่เค้าน่ารักกันจัง อ่านไปเขินไป
แต่หลังๆ มา ชักจะหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
อีประโยค 'รู้แล้วว่า ไม่ชอบ...' เนี่ย มันแบบบบบบ :m15:
สงสารเมต เหมือนจะเริ่มรู้ตัวแล้ว
แต่สิปป์ก็ยังไม่รู้ตัวสักที (หรือรู้? แต่ทำเป็นไม่คิดอะไร)
คนอ่านก็หน่วงตาม T_____T ฮื้ออออออออออออ
-
สงสารเมตอ่ะ สิปป์ยังคงซึนไม่รู้อะไรต่อไป T//////T
-
พี่รู้มั้ย?
ฉันมารอพี่อยู่ที่กระทู้นี้ทุกวันเลยนะ
:katai5:
-
Page 16 : เปิดใจ
หลังกลับมาจากงานแต่ง ทั้งเมตตาและสิปป์ศิลป์ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ราวกับเรื่องราวที่ใครบางคนเจ็บลึกในหัวใจเป็นภาพลวงของฤทธิ์เบียร์ แต่เปล่าเลย...เมตตาไม่เคยลืม ความรู้สึกของลูกโป่งใบหนึ่งที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี กับใครอีกคนที่เหมือนจะยืนหันหลังให้กับความเจ็บปวดของเขา และหันกลับมายิ้มให้กันอีกครั้งในเช้าวันใหม่
เมตตารู้ว่าสิปป์ศิลป์เข้าใจทุกคำในคืนนั้น
แต่เขาก็รู้ว่า การทำตัวให้เหมือนเดิมคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาสองคน
“ราศีพฤษภ การงานราบรื่นดี มีผู้ใหญ่คอยอุปถัมน์ การเงินคล่องมือ แต่ระวังช่วงปลายเดือนอาจติดขัดเล็กน้อย ช่วงนี้ระวังมีปัญหากับเพื่อน ซึ่งอาจเกิดการผิดใจหรือกระทบกระทั่งกันโดยง่าย ส่วนความรัก ใครที่มีคนรักอยู่แล้ว ให้ระวังความเบื่อหน่ายที่จะนำไปสู่การเลิกรา บางคู่อาจพบกับรักครั้งเก่าที่จะนำความหวานชื่นมาให้”
บก.เอ้อ่านดวงรายเดือนจากนิตยสารอักษรย่อ ค.ส.ค.ส ที่แม่บ้านเพิ่งเอามาให้เมื่อเช้า ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ อ่านไว้เพื่อเตรียมพร้อมชีวิตจะเป็นการดีที่สุด
“แม่นมั้ยพี่” เมตตาเอ่ยถาม เจ้าของดวงส่ายหน้าช้าๆ
“ทำไมอ่ะ” ตากล้องยังซักต่อ
“มันไม่เห็นพูดถึงคนไม่มีแฟนเลยนี่หว่า ก็เลยไม่รู้ว่ามันแม่นมั้ย” สาวโสดโอดครวญ ถ้าปีนี้ไม่มีเหยื่อมาแต่งด้วย มันจะเป็นการก้าวเข้าสู่ปีที่ 40 อย่างโดดเดี่ยวเลยทีเดียว “มีใครอยู่ราศีนี้อีกมั้ยอ่ะ”
สมาชิกเกย์สเกลมองพร้อมกันที่สิปป์ศิลป์ ผู้เกิดหลังบก.เอ้เพียงหนึ่งวัน (แต่ห่างกันหลายทศวรรษ) เจ้าของราศีพฤษภทำหน้าเหรอหรา กูทำงานของกูอยู่ดีๆ ก็มาแช่งให้กูเลิกกับแฟนเว้ยเฮ้ย!
“แกทะเลาะกับไอ้เมตหรือเปล่า” สิ่งที่บก.ถามทำเอาเมาส์หยุดทำงานกระทันหัน
“กำลังจิ้นอะไรอีกเนี่ย” คนถูกถามทำเสียงเบื่อหน่าย บก.สาวโสดเลยเดินมาโบกหัวไปทีด้วยความหมั่นไส้
“ฉันไม่ได้จิ้น! ก็ดวงมันบอกว่า ‘ระวังมีปัญหากับเพื่อน’ แล้วเพื่อนแกก็ไอ้เมตไม่ใช่หรือไง” คราวนี้คู่กรณีอีกคนถึงคราวเดือดร้อนด้วย เมื่อบทเทศน์ยาวเหยียดถึงวิธีรักษาความสัมพันธ์กำลังถูกร่ายเคล้าบรรยากาศในกองบก.
“....มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน แกน่ะใจร้อนไอ้สิปป์ ไอ้เมตมันยอมแกตลอด เพื่อนดีๆ หายากนะรู้มั้ย หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกั....”
Rrrrrrrrrrrrr…
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสิปป์ศิลป์ส่งเสียงขัดจังหวะแร็พของบก. เหมือนรู้งาน นักเขียนเลยหยิบออกมารับแล้วถือโอกาสเดินชิ่งออกไปคุยนอกห้องอย่างเนียนๆ ปล่อยให้เคราะห์กรรมตกอยู่กับตากล้องเพียงลำพัง
“โอเคพี่...เข้าใจแจ่มแจ๋ว ผมจะนำคำสั่งสอนของพี่ไปใช้อย่างเคร่งครัด ไม่ต้องเทศน์ โอเคนะครับ” เมตตายกสองมือขึ้นห้าม เมื่อท่านบก.ทำท่าจะพูดต่อ
“ดีๆ ...ไอ้ที่ตึงๆ กันอยู่นี่ก็เลิกซะนะ” ตากล้องแอบสะดุ้งกับคำพูดลอยๆ นั้น พลางนึกในใจว่า พี่เอ้แม่งเลี้ยงกุมารทองแน่นอน
ชีวิตยามบ่ายของพนักงานคอกเป็นอะไรที่ทรมานเกินบรรยาย นอกจากความง่วงที่เข้าจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัวแล้ว ความหิวแบบระบุชนิดอาหารไม่ได้ก็เป็นอีกตัวการที่ตามมาหลอกหลอนกันอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับมีมัจจุราชจัดการอาหารกลางวันไปแบบไม่ให้เรารู้ตัว เหลือไว้เพียงเสียงโครกครากของกระเพาะให้ฟังเสนาะหู
“เย็นนี้ไปจัด ‘คิงคอง’ กันเหอะ” พี่พุดฝ่ายบัญชีผู้ไม่ค่อยมีบทบาทในเรื่องเอ่ยชวนสมาชิกไปสวาปามร้านบุฟเฟต์ชื่อดังแถวบริษัท
“น่าสน” เมตตาออกความคิดเห็นสั้นๆ ตามสไตล์
“ตังค์ไม่มี แต่ถ้ามีใครรูดบัตรให้ก่อนก็โอเค” พี่เก็ตตะโกนออกมาจากไหดองส่วนตัว
“ชวนพี่เป็ดกับน้องจีไปด้วยสิ” บก.เอ้หาทางเพิ่มสมาชิก
ทุกคนตกลงกันหมด เหลือแต่นักเขียนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือคนเดียว “อ่าว...สิปป์ไม่ไปเหรอ”
“อ๋อ...เย็นนี้มีนัดกับแฟนครับพี่”
บก.เอ้ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงดัง “แฟนแกก็ไป แล้วแกนัดกับใครวะ??”
อ่า...มันไม่ง่ายเลย ที่จะหยุดจินตนาการของสาววายได้ !!!
พอเพลงชาติรอบเย็นขึ้น พนักงานเกย์สเกลก็เก็บของกันพรึบพรับในหนึ่งนาที แล้วจรลีออกไปในพริบตาเดียว ไม่เว้นแม้แต่บก.หุ้นส่วนบริษัท จนน่าสงสัยว่า จริงๆ แล้วบก.เอ้ถูกส่งตัวให้มาทำลายบริษัทแทนหรือเปล่า
วันนี้สิปป์นัดกับแนนนี่ที่ร้านอาหารเกาหลีเล็กๆ ไม่ไกลจากออฟฟิศ เลยไม่ต้องรีบเดินทางมากนัก ตอนแรกว่าจะไปนั่งเล่นที่ร้านบุฟเฟ่ต์กับเพื่อนๆ ก่อน แต่พอรู้ว่านับหัวคิดตังค์ตั้งแต่ก้าวเข้าร้านเลยยอมนั่งเล่นอยู่บริษัทแทน
เสียงข้อความจากไลน์ร้องขึ้นขณะที่ไอโฟนเครื่องประจำกายเสียบแบตฯ อยู่บนโต๊ะ เป็นข้อความมาจากกรุ๊ปของออฟฟิศ ซึ่งคนที่ส่งก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากสาวใหญ่วัยกลางคน พี่เอ้ส่งภาพ...ความวุ่นวาย เอ่อ ขอใช้ว่า –ความฉิบหาย - จะบรรยายได้ดีกว่า มาให้ดู สภาพโต๊ะที่ประเมินด้วยสายตานั้นมีถาดอาหารสดอยู่ประมาณยี่สิบถาด ไม่รวมที่กำลังปิ้งอีกสองเตา ทั้งหมดวางระเกะระกะทับซ้อนกันดูมีเลเยอร์เหมือนงานอาร์ต ถัดขึ้นมาในภาพเป็นสมาชิกที่อัดแน่นเพราะพยายามเข้าเฟรมพร้อมการโชว์อาวุธอย่างตะเกียบ ช้อน บ้างก็คีบกุ้งตัวโตขึ้นอวด สิปป์ศิลป์มองภาพนั้นแล้วก็ขำออกมาอยู่คนเดียว
‘เอากุ้งใส่ถุงมาให้ด้วย’ นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความส่งไป และไม่นานสมาชิกในนั้นก็ตอบกลับมา
‘อยากกินก็มาเองเบย’ พร้อมสติกเกอร์ตัวการ์ตูนทำหน้างอนอย่างน่าหมั่นไส้ คนส่งคือตากล้องคู่หู
‘ผู้ชายในไลน์อย่าจีบกัน!’ ขาใหญ่ในกลุ่มพิมพ์เข้ามาทันควัน
‘งั้นผู้ชายนอกไลน์จีบกันได้ใช่ป่ะ’ อันนี้มาจากพี่เป็ด และสิปป์ศิลป์เดาได้ว่ามันคงมีเสียงฮิ้วฮ้าวตามมาเป็นลูกคู่อีกระลอกใหญ่
Rrrrrrrrr….
“ออกมายัง” สิปป์รับโทรศัพท์ด้วยคำถาม ปลายสายบอกว่าถึงร้านแล้ว และส่งไลน์ไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนว่ากำลังเดินทาง ทำให้นักเขียนกุลีกุจอไปโบกมอไซค์หน้าออฟฟิศเพื่อไปยังที่หมายโดยเร็ว
“ขอโทษคร๊าบบบบ” คนผิดเดินโฉบมาที่โต๊ะ แถมยิ้มหวานจนตาหยี
คนรอทำหน้างอนเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือปัดๆ เป็นเชิงว่าไม่ถือสาอะไร
“วันนี้ที่ออฟฟิศไปกินคิงคองกัน มีการส่งรูปมาเยาะเย้ยด้วยอ่ะ” สิปป์ศิลป์เล่าอะไรเรื่อยเปื่อยเหมือนที่เคยทำ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ “พี่เป็ดแกออกตัวแรงมากหลังจากประกาศว่าคบกับน้องจีเนี่ย น่าหมั่นไส้สุดๆ”
“อิจฉาก็บอกมาเถอะ” หญิงสาวแอบขัดคนขี้โม้เล็กน้อย
“จะอิจฉาทำไม อ่ะโด่ แล้วนี่วันนี้พี่เอ้อ่านดวงให้ฟัง ตลกโคตร ราศีพฤษภมีดวงจะเลิกกับแฟน ฮ่าๆๆๆ”
“เออ...ตลกจริงๆ ด้วย” ต็อกโบกีที่สิปป์แอบเรียกมันว่าพาสต้าเกาหลีมาเสิร์ฟ บทสนทนาจึงหยุดลงชั่วขณะ ก่อนแนนนี่จะพูดต่อ “ตลกมาก ตัวเองจะเลิกกะพี่เมตเหรอ ฮ่าๆๆๆ”
“ทำไมผู้หญิงเดี๋ยวนี้มันชอบให้ผู้ชายรักกันนัก ฮือ...ฮือ..” ชายผู้ถูกจิ้นคร่ำครวญ
“บ้าเหรอ เค้าล้อเล่น! แต่สิปป์ลองคิดดีๆ เถอะ เค้ายังรู้สึกเลยว่าตัวเองรักพี่เมตมากกว่าเค้าอีก” คนพูดตักอาหารเข้าปากไปด้วย น้ำเสียงเป็นปกติจนสิปป์แอบเดาไม่ถูกว่าคิดอะไรอยู่
“คิดอะไรอย่างนั้น เพื่อนก็เพื่อน แฟนก็แฟน มันเหมือนกันที่ไหน” อาหารของสิปป์มาถึง แต่อารมณ์อยากกินกลับหายไปหมดแล้ว
“อ่อ...เพราะยังไงก็ต้องรักเพื่อนมากกว่าใช่ม๊า” หญิงสาวฝั่งตรงข้ามแซวยิ้มๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าทางจริงจัง “สิปป์...ยังจำคำที่เราเคยบอกกันได้มั้ย แนนยังคิดเหมือนเดิมนะ ...ถ้าวันไหนเจอคนที่รักจริงๆ ก็ไปเถอะ”
สิปป์ศิลป์ยิ้มรับ และไม่พูดเรื่องนี้อีกจนแยกย้ายกับแนนนี่กลับบ้าน
…………. Gayscale Magazine………….
มีไม่กี่ครั้งที่เขาก้าวเข้า ‘Conversation’ เพียงลำพัง สิปป์ศิลป์เลือกโต๊ะริมหน้าต่างชั้น 2 เป็นที่นั่ง คืนนี้เขาไม่มีอารมณ์กลับบ้าน อยากใช้ชีวิตท่ามกลางผู้คน แต่ก็เกลียดความวุ่นวาย จุดหมายถึงเบนมาที่นี่แทนที่จะเป็นร้านเหล้าสักแห่งในเมือง
“เจ้าเมตไปไหนล่ะ” เจ้าของร้านยิ้มละไมทักทายอย่างคุ้นเคย ตามด้วยเสียงสดใสของเด็กหญิงตัวน้อยที่ยังพูดไม่เป็นภาษา สิปป์โบกมือทักทายผู้เป็นดวงใจของเจ้าของร้าน เด็กน้อยทำท่าเขินอาย แต่ก็สะท้อนรอยยิ้มในแววตา
“มันไปกินบุฟเฟต์กับที่ออฟฟิศฮะ ผมเบื่อๆ เลยมานั่งคนเดียว กะจะชวนสาวน้อยไปเดทด้วยสักหน่อย”
เจ้าของร้านเปลี่ยนท่าทีแกล้งทำเป็นขึงขังพร้อมเสียงเข้ม “อะแฮ่ม! ถึงเป็นเอ็งข้าก็หวงนะโว้ย ไปนั่งที่เลย เดี๋ยวให้เด็กเอากาแฟไปเสิร์ฟ”
ผู้มาเยือนหัวเราะด้วยความสนุกสนาน สาวน้อยที่ไม่รู้อิโหนอิเหน่ก็หัวเราะตาม พาเอาคนเป็นพ่ออดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ นี่คือบรรยากาศที่หลอมรวมกับกลิ่นหอมเข้มของกาแฟ อันเป็นเสน่ห์ของ ‘Conversation’ ที่เขาหลงใหล
ขณะเดินขึ้นไปประจำที่ นักเขียนนอกเวลาก็ไม่ลืมหยิบหนังสือที่วางเรียงอยู่บนชั้นไปด้วยเล่มหนึ่ง คราวนี้เป็นนวนิยาย ....เขาอ่านนิยายครั้งสุดท้ายเมื่อไรกันนะ? หรือจริงๆ แล้วเขาควรจะถามใหม่ว่า ตนเองอ่านหนังสือเล่มสุดท้ายเมื่อไร? เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหนังสือที่เขาซื้อเล่มล่าสุดคืออะไร และทำไมอยู่ๆ เขาก็ห่างหายจากกิจกรรมที่เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยฟื้นฟูชีวิตและจิตใจไปเสียเฉยๆ
“สตรอเบอร์รี่คาปูชิโน่เย็นค่ะ” เมนูแปลกปรากฏบนโต๊ะ สิปป์ละจากความคิด และเอ่ยขอบคุณเบาๆ ขณะจ้องมองกาแฟคาปูชิโน่ ที่ด้านล่างเป็นสีชมพู
ไม่น่าอยากลองของแปลกเลยกู...แม้จะนึกในใจอย่างนั้น แต่มือเรียวก็ยกแก้วขึ้นมาจรดริมฝีปาก สัมผัสแรกคือรสขมอ่อนๆ ของกาแฟ ก่อนจะตามด้วยรสหวานเหมือนนมเย็นที่มาจากสีชมพูด้านล่าง รวมๆ แล้วเป็นรสชาติที่ไม่น่าเกลียดอะไร แต่ถ้าไม่ลองก็คงดีกว่า
หลังเค้กกล้วยหอมมาเสิร์ฟเป็นอย่างสุดท้าย สิปป์ศิลป์ก็จมตัวเองในตัวอักษรบนหนังสือ และค่อยๆ เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนลงบนเก้าอี้ทรงกลมที่ปูด้วยเบาะนุ่ม บางคราวก็ลุกขึ้นมาจดอะไรยุกยิกลงในสมุดโน้ตส่วนตัว อันเป็นนิสัยดั้งเดิมตั้งแต่ตอนเรียนมหา’ลัย
เนิ่นนานที่หนังสือในมือดึงชายผู้นั่งโต๊ะริมหน้าต่างในหลุดจากโลกรอบกาย จนใครคนหนึ่งปรากฏตัว
“นกดวงจันทร์?” เสียงคนคุ้นเคยทำเอาสิปป์ศิลป์สะดุ้ง
“มึงมาได้ยังไงเนี่ย” หนอนหนังสือกระถดตัวนั่งให้เรียบร้อยขึ้น ในขณะที่ผู้มาใหม่ทิ้งตัวเองลงบนเก้าอี้ชนิดเดียวกันในฝั่งตรงข้าม
“เรื่อง’กู๊” น้ำเสียงยียวนในคำตอบว่า ‘เรื่องของกู’ กระตุกอวัยวะเบื้องล่างของคนฟัง จนอยากจะฝากรอยเท้างามๆ ให้สักคู่
พอเห็นคนถามทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคน เมตตาจึงต้องเปลี่ยนคำตอบใหม่แต่โดยดี “ลืมกุญแจบ้าน เข้าบ้านไม่ได้อ่ะ”
“แล้ว?”
“ก็ฝากกุญแจไว้ เลยมาเอา” เจ้าของกาแฟร้อนตอบแบบไม่ยี่หระ ผิดกับหน้าตาที่เต็มไปด้วยคำถามของคนฟังอย่างยิ่ง
“เดี๋ยวนี้มึงฝากกุญแจไว้กับร้านกาแฟเหรอวะ เดี๋ยวเด็กพม่าก็ไปยกเค้าหรอก”
คนที่โดนกล่าวหาว่าฝากบ้านไว้กับพม่ายักคิ้วยียวน “ใครว่ากูฝากไว้ที่ร้าน กูฝากไว้ที่มึงต่างหาก!”
เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว? นั่นไม่ใช่ประเด็น เรากำลังถูกหลอกล่อให้หลงกล เพราะประเด็นคือ “มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่”
มีเพียงเสียงหัวเราะอย่างเป็นต่อ แต่ไร้ซึ่งคำตอบ เมื่อคนถูกถามเปลี่ยนเรื่องรวดเร็วเสียจนอีกคนตามไม่ทัน “หนังสืออะไรวะ”
“อ่อ...นิยายของคนที่เขียน ‘กล่องไปรษณีย์สีแดง’ อ่ะ”
ตากล้างวางแก้วกาแฟร้อนลง แล้วเปลี่ยนเป็นหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาแทน
“ ‘เพื่อนสนิท’ อ่านะ?”
“นั่นมันชื่อหนัง แต่หนังสือมันชื่อ ‘กล่องไปรษณีย์สีแดง’”
“เออๆ ไหนขอตัวอย่างสักประโยคซิ เหตุผลที่ควรอ่านหนังสือเล่มนี้” เป็นธรรมเนียมระหว่างเขากับสิปป์ศิลป์ เมื่อใครคนหนึ่งบอกว่าหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้น่าอ่าน จะต้องยกประโยคโดนๆ ในเล่มมาชักจูงให้อีกคนอยากอ่านให้ได้
นักเขียนพลิกสมุดโน้ตรัวๆ ก่อนจะเปิดหน้าหนึ่ง แล้วยื่นให้ตากล้อง
“...ความทรงจำที่ดีจะช่วยปลอบประโลมวันคืนแห่งการพลัดพรากลงได้
มิเช่นนั้นแล้วเราจะทนทานกับความรู้สึก ‘ตราบชั่วชีวิต’ ได้หรือ
กับผู้คนมากมายบนโลกใบนี้ มีไม่กี่คนเท่านั้นที่เราจะได้พบและได้รู้จัก
และเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะให้เรารัก
จงเก็บความรักนั้นไว้ในใจตลอดไป...”
เมื่ออ่านจบ เมตตาก็เงียบไปจนอีกคนสังเกตได้ สิปป์ศิลป์ปล่อยให้เวลาแห่งความเงียบงันโลดแล่นระหว่างเขาสองคนโดยไม่ทักท้วง ก่อนจะเป็นเมตตาเองที่เอ่ยออกมา
“มึงเป็นอะไรป่าว” เพราะปกติสิปป์ศิลป์ไม่อ่านนิยายรัก เว้นแต่ตอนมีเรื่องไม่สบายใจ
คนถูกถามเอนตัวลงบนเก้าอี้ สายตาจับจ้องอยู่กับเพดานที่ตกแต่งเป็นดวงดาวระยิบระยับ “อืม...นิดนึง”
“เพราะกู?”
“ไม่ใช่หรอก....จริงๆ ก็...มีส่วนนิดนึง”
“เกี่ยวกับแนนนี่ด้วยใช่มั้ย” เมตตารู้สึกเหมือนกำลังเล่น ‘อะไรเอ่ยยี่สิบคำถาม’ แบบที่พวกเขาและกลุ่มเพื่อนชอบเล่นกันตอนมหา’ลัย เป็นเกมที่ให้คนหนึ่งคิดถึงอะไรก็ได้ไว้ในใจ แล้วคนที่เหลือต้องถามว่าเป็นของประเภทนั้นนี้ใช่หรือไม่ โดยถามได้ทั้งหมดยี่สิบข้อ ใครทายได้ก่อนชนะ
“อืม...แนนนี่ มึง กู”
“สมการไม่น่าคิดเลยนะ....เมื่อเย็นแนนนี่พูดเรื่องความสัมพันธ์กับมึง?”
“ความสัมพันธ์ของมึงกับกู และกูกับเค้า” คนกุมคำตอบแก้ให้ใหม่
“แล้ว....”
“ขอโทษนะคะ อีกสิบนาทีร้านจะปิดบริการแล้ว ขออนุญาตเช็กบิลนะคะ” พนักงานของร้านเดินขึ้นมาหาด้วยท่าทีนอบน้อม เมตตาเหลือบมองนาฬิกา อีก 10 นาทีเที่ยงคืน จริงๆ เขาออกจากร้านปิ้งย่างตั้งแต่สามทุ่ม แต่กว่าจะรู้ว่าไอ้คนที่ตามหามันอยู่ที่ไหน เวลาก็ผ่านไปเกือบห้าทุ่มแล้ว
“คืนนี้ไปนอนบ้านกู” พูดจบก็หันหลังลงไปจ่ายเงินด้านล่าง ทิ้งประโยคคำสั่งไว้กับอีกคนที่จำใจเดินตามลงไป...จนได้
สิปป์ศิลป์ควานหากุญแจสำรองให้เจ้าของบ้าน หลังจากไขเข้ามาเรียบร้อย ผู้มาเยือนก็พุ่งไปยังตู้เสื้อผ้า รื้อเอาชุดที่ตัวเองเคยทิ้งไว้ออกมา แล้วหายเข้าไปในห้องน้ำด้านนอกอย่างเคยชิน ทิ้งให้เจ้าของบ้านตัวจริงเล่นกับแมวครู่ใหญ่
เมตตานั่งดูทีวีอยู่ ในขณะที่อีกคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แขกของบ้านทิ้งตัวแหมะที่โซฟาข้างกัน นานพอสมควรที่ไม่ได้มาบ้านหลังนี้ มีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่หน้าต่าง ม่านสีอ่อนที่พลิ้วไปกับลมนั่นคือคำตอบ
“แม่กูส่งมาให้ มีผ้าปูโต๊ะกับผ้าคลุมทีวีลายเดียวกันด้วย” สิปป์ศิลป์มองตามยังตำแหน่งดังกล่าว แต่ไม่พบผ้าที่ว่า แน่นอนว่าคนอย่างเมตตา แค่ยอมแขวนผ้าม่านก็นับว่ายอมเปลี่ยนแปลงมากมายแล้ว
“ตกลงยังไงต่อ แนนนี่พูดอะไรวะ” อีกคนเข้าเรื่องเร็วจนตามไม่ทัน คนที่ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยเงียบไปสักพัก เพื่อประมวลถ้อยคำ
“เค้าบอกว่า เหมือนกูรัก...เพื่อน มากกว่าเค้า” คนเล่าจงใจเปลี่ยนชื่อของคนที่ถูกกล่าวถึงเป็นคำว่า เพื่อน แทน
“น้อยใจล่ะสิ มึงชอบทำเหมือนไม่แคร์เค้าอ่ะ” คนฟังตอบรับตามความเห็น ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อย
“คงงั้น แต่เค้าพูดแบบหน้าตาเฉยมากเลยนะ”
“แฟนมึง มึงน่าจะรู้นิสัยดี” ถ้าสิปป์จะสังเกตอะไรสักนิด คงเห็นว่าแววตาของคนพูดวูบไหวและล่องลอยไปไกล “คนบางคนก็ไม่ต้องแสดงออกว่าเจ็บหรอก ถ้าเจ็บน่ะ”
“ก็จริง...แล้วเค้าก็บอกว่า เค้ายังคิดเหมือนเดิม ถ้าเจอคนที่รักจริงๆ ก็ไปเถอะ”
อยู่ๆ แมวของเมตตาก็กระโดดขึ้นมาบนตักของคนพูด สิปป์ศิลป์ผู้ไม่นิยมแมวเลยเผลอผลักสิ่งมีชีวิตบนตัวออก แล้วกระโดดไปนั่งโซฟาเดียวกันเจ้าของบ้านทันที
เมตตาเขยิบไปชิดโซฟาอีกด้านให้คนกลัวแมวนั่งได้พอดี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังอึดอัดเล็กน้อยสำหรับผู้ชายสองคน แต่บทสนทนาก็ยังไม่หยุด “แสดงว่าที่มึงบอกว่าไม่ได้รักเค้านี่ก็เรื่องจริงดิ่?”
“ก็ไม่ใช่ไม่รัก คือมึงเข้าใจมั้ย กูกับเค้าไม่ได้เริ่มต้นกันด้วยการตกหลุมรัก เราคบกันเพราะรู้สึกว่า คนนี้น่าสนใจดี ลองดูก็ได้”
สิปป์หลบตัวเข้าหาเมตตา เมื่อเจ้าเหมียวทำท่าจะกระโดดมาหาอีกรอบ เมตตาเลยจัดการไล่ไอ้ตัวป่วนออกไป ทว่ามันก็ยังอยู่ที่เดิม ดีที่ว่ายอมนอนนิ่ง ไม่ระรานเหมือนเมื่อครู่
หลังทำให้แมวสงบ เจ้าของบ้านเลยถามต่อ “แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง”
“ก็เหมือนเดิม เค้าก็ยังเป็นคนที่น่าสนใจ”
“...แต่ก็ยังไม่รัก? ไอ้เชี่ย!! แล้วมึงรั้งเค้าไว้ทำไม” อีกคนถามทันควัน
คราวนี้คนถูกถามหยุดคิดนิดหนึ่ง “กูไม่ได้รั้ง กูคิดว่าแค่ความรู้สึกที่มีให้กันเนี่ย มันจะเพียงพอสำหรับความสัมพันธ์ ....แต่มันก็ไม่”
ได้ยินคำตอบดังนั้น เมตตาก็ลอบถอนหายใจ แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบดีใจลึกๆ กับสิ่งที่ได้ยิน
“แล้วมึงเจอคนที่รักจริงๆ หรือยัง” คนถามพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ แม้จะหวั่นใจกับคำตอบมากมาย
ในขณะที่คนหนึ่งกำลังสะกดใจรอฟังคำตอบ อีกคนก็รวบรวมความกล้าในการพูดมันออกมา เนิ่นนานกว่าคำๆ หนึ่งจะผ่านพ้น
“ยัง...”
“จริงเหรอ? มึงแน่ใจนะ?”
พอโดนคาดคั้นอย่างนั้น ความหวาดกลัวบวกกับความอัดอั้นในใจก็เร่งเร้าให้พูดความจริง “จริงๆ ก็มี...แต่มันผ่านไปแล้วล่ะ ตอนนี้กูไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว”
“ใคร ทำไมกูไม่รู้อ่ะ”น้ำเสียงที่แข็งขึ้นนิดหนึ่งของคนถาม ทำเอาสิปป์ศิลป์ที่ใจแป้วอยู่แล้วยิ่งแป้วขึ้นไปอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามตอบ แม้ความทรงจำในวันวานจะบีบรัดจนหัวใจเจ็บร้าว
“มึงไม่รู้จริงเหรอ”
“จริงดิ่วะ ตอนไหน มหา’ลัยเหรอ” เมตตาไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร แต่เขาควบคุมความโกรธที่ผสมปนเปกับความน้อยใจนี้ไม่ได้ ยิ่งอีกคนตอบรับว่า “ใช่” โลกของเขาก็ยิ่งใกล้สลาย
“ใคร??”
สิปป์ศิลป์เก็บกั้นความกลัวอย่างยากเย็น เมื่อรู้ตัวอีกที น้ำตาอุ่นๆ ก็ไหลอาบหน้า
“....มึงไง”
เขาเตรียมใจรับฟังชื่อใครสักคน แล้วโวยวายปนน้อยใจว่าทำไมถึงไม่เคยบอกกัน จบท้ายด้วยการงอนนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็หาย
แต่กลับกลายเป็นได้รู้ว่า เขาคือไอ้โง่...ที่ไม่เคยรู้เลยว่าคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดรู้สึกยังไงกับตัวเอง
จนวันที่มันสายไปแล้ว....
TBC.
เค้ามาแล้วนะตัวเอ๊งงงงงง
:katai5: :katai5:
หนังสือที่สิปป์ศิลป์อ่านชื่อ "นกดวงจันทร์" ของคุณ อภิชาติ เพชรลีลา ค่ะ
บทที่ตัดมาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง ใครสนใจไปหาอ่านได้นะคะ (ได้ได้ค่าโฆษณานะ 555555)
ขอเมาท์หน่อยว่า ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยากมาก เขียนแล้วก็ไม่เอาอยู่หลายรอบ
ครึ่งบนผ่าน ครึ่งล่างแก้ ครึ่งล่างผ่าน ครึ่งบนแก้ วนกันอยู่อย่างนั้น
เพราะอยากให้เข้าใจความรู้สึกของเมตตาและสิปป์จริงๆ แต่โดยส่วนตัวก็รู้สึกว่ายังสื่อออกมาไม่ได้ดั่งใจเท่าไร
เมตตา คือความรู้สึกของคนที่เข้าใจอะไรๆ ในวันที่มันสายเกินไป
ส่วนสิปป์ศิลป์ คือคนที่กำลังสับสนระหว่างความรักกับคนรัก
เพราะฉะนั้นอารมณ์มันเลยก้ำกึ้งระหว่างเสียใจกับเสียดาย มันจะอึนๆ หน่วงๆ
เหมือนคนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าขนาดนั้น แต่จะให้ยิ้มก็ยิ้มไม่ออก
การตัดจบ และถ้อยคำที่สะเทือนใจก็ยังไม่พีคเท่าที่ควร (ถือโอกาสวิจารณ์งานตัวเองเลยละกัน แฮ่)
สัญญาว่าตอนต่อๆ ไปจะพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น ให้ได้ดั่งใจตัวเองซะที
และไม่อัพช้าขนาดนี้นะคะ (หรอออออออ?)
สุดท้ายนี้ อย่าเพิ่งลืม gayscale กันเน้อ
ม๊วฟฟฟฟ
:impress2:
-
ไม่สาย ๆ รักกันใหม่ได้ทุกเมื่อ เชื่อสิ
พลิกล็อค นึกว่าเมตคิดอยู่ฝ่ายเดียว ที่ไหนได้สิปป์ก็ด้วย
รู้แล้วจะปล่อยให้ผ่านเลยไปให้เสียใจกันอีกทำไม
-
พวกคุณยังแก้ไขมันได้นะ
:กอด1:
-
นึกว่าตาฝาด 555+
มาต่อแว้ววว ><!!
-
เปิดใจกันแล้ว
ทีนี้ก็เหลือแต่ว่าจะเดินไปทางไหนกันต่อ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
คุณทำผมน้ำตาซึม
ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ
-
มาต่อแล้ว โอ้ววว ไปแอบรักมาก่อนนี่เอง
เชียร์จ้าเชียร์ รออ่านนะคะ
-
เราจะรอ..
ขอบคุณนะคะ T-T
-
เฮ้ยๆๆๆ สิปป์ศิลป์ นี่นาย.. นี่นาย :z3: :z3:
แบบนี้เขาเรียกว่าใจตรงกันได้มั้ยง่ะ แต่เหมือนจะผ่านความทรงจำเจ็บปวดอะไรมาน่าสงสัย :hao4:
ยิ่งคิดยิ่งอยากรู้ อยากให้ความสัมพันธ์คืบหน้ามีหวังบ้างไรบ้าง อยากอ่านต่อจ้าา :katai1:
-
ให้กำลังใจครับ
-
น้ำตาจะไหล :mew6:
-
โอย.... ไม่ไหว ตอนนี้มันบีบหัวใจมาก พีคสุด
มันหน่วง ๆ อ่ะ เข้าใจทั้งสิปป์ทั้งเมตด้วย
ไม่เป็นไรหรอกเมต ถึงช้าก็ยังไม่สายหรอก เราเริ่มกันใหม่ได้
ยังไงสิปป์ก็ยังคิดว่าเมตเป็นคนสำคัญอยู่ดี ตอนนี้มีโอกาสก็ช่วยเปิดใจกันจริงๆ เถอะนะ
คุณเพื่อนค่ะ อย่าใจร้ายเลย อยากเห็นหนุ่มๆ รักกันๆ นะ :katai1:
-
:katai1:
แล้วยังไงต่อ ปั้ดโถ่ ตับฉับเลย ฮืออออออออ
อยากให้มาต่อบ่อยๆนะตัววว
เค้าชอบบบบบบบบ
:hao7:
-
มันจะไม่ดราม่าใช่ม้ายย ฮืออออออออออ
-
:katai1:อ๊ากกกกกจบแบบนี้ อีกแล้ววววว
อะเด๊ะ เดี๋ยวนะต้นเรื่ิงมันมี ข้อความที่บอกออ่านในช่วงท้ายอยู่นิว่า บางคู่รักครั้งเก่าอาจจะทำให้หวานๆไรสักอย่าง
อย่างนี้ก็มีลุ้นดิเพราะรักครั้งเก่ามันไม่ได้ระบุว่าสองคนต้องรกักันแต่ที่สิบรักเมตโดยที่เมตไม่รู้ตัวแล้วมาบอกตอนนี้มันอาจจะส่งผลอะไรบางอย่างก็เป็นได้หึหรอต่อไป
ผล.กรุณาอย่าหายไปนานนนะครับเดือนหนึ่งโผลมาที่แทบลืมกันเลยที่เกียวเผลอๆสองสามเดือน
-
เปิดใจจริงๆด้วยค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วอินมาก ( มันบีบหัวใขเหลือเกิน )
หนุ่มนักเขียนเปิดใจซะขนาดนี้แล้ว....ตากล้องของเราจะทำไงเอ๋ย :ling1:
-
ยังทันนะ :hao7: :hao7:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:katai4:
ยังไม่อึนมาก แต่ก็รู้สึกแบบว่า อึดอัดครับ :(
แต่ก็รู้สึกดีใจที่เปิดใจกันซักที ผลของการเปิดใจจะเป็นยังไง
ก็รออ่านอยู่นะครับ :) <3
เป็นกำลังใจให้ครับผม
-
รอฟังข่าวดี เปิดใจแน่นะแล้วเมตล่ะบอก สิปป์หรือยัง???
-
ว่าแล้ววว
สองคนนี้บรรยากาศตอนอยู่ด้วยกันมันแปลกๆ
แน่นอนว่าน่าจิ้น
:katai1:
-
โอ้ววววววววว
หรือบางที มันอาจจะไม่ได้สายไปละ
-
อะไรกันนนนนนน ฮือออออ
พี่เมตจีบใหม่โลดดดดดด
น้องสิปป์โกหก จริงๆยังรักอยู่ใช่ไหมม พลีสสสส
-
ประโยคเดียว ตอบทุกสิ่งเลย
"มึงไง" โอ๊ยยยยยยยยยย
ลุ้นมาก ค้างมากค่า
-
อื้อหือ... :hao3:
-
นึกว่าตาฝาดตอนเห็นอัพตอนใหม่
ตอนนี้เปิดใจแล้ว ตอนหน้าก็ตกลงปลงใจกันสักทีนะ
อย่าปล่อยโอกาสหลุดลอยล่ะ
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
...แต่อยากจะบอกว่า มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับคนรักเพื่อน มันจะหน่วงๆแบบขาดไม่ได้เพราะแทบจะเป็นทุกอย่างในชีวิต และถ้าเลือกได้ก็อยากเป็นแค่เพื่อน แต่มันหยุดรักไม่ได้ ... :ling3:
-
ตัดจบได้หน่วงมากค่ะ
รอดูตอนต่อไปว่าพี่เมตตาจะทำยังไง?
:monkeysad:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
ชอบเรื่องนี้อ่ะ o13
-
ทันๆๆๆ ต้องทันดิ ไม่ทันเคืองคนเขียน(เกี่ยวไหม อิอิ)
อ้ายบีบหัวใจอะ เฮฮามาหลายตอนเข้าเทศกาลบีบหัวใจละ
รักๆๆ เราชอบผู้ชายรักกัน
???? พิมไรเนี่ยยยย
-
ไม๊สายเลยยยยย
-
อ๊ายยยยย ตัดฉับแบบนี้มันสะเทือนจายยยยยยยยย :katai1:
พี่เมตน่าสงสารมากเลยอ่ะ มาๆเดี๋ยวเค้ากอดปลอบเองนะ อรี่ยยยย :katai2-1:
เหนือสิ่งอื่นใด แอบสงสาร แนนนี่ หวังว่าเธอจะเจอรักดีๆนะคะ
สู้นะคะ คุณนักเขียน รออ่านนะคะ จุ๊บๆ :mew1:
-
Page 17 : ก้าวกลับไป (1/2)
“บอกกูมาเหอะว่ามึงแอบรักใคร…” สิปป์ศิลป์ในสภาพเปียกปอน ยืนตัวสั่นเอ่ยคำถามหน้าบ้านของเพื่อนสนิทที่ทำหน้างัวเงียคล้ายยังไม่ตื่นจากฝัน
เมตตาเรียบเรียงเหตุการณ์เท่าที่สมองซึ่งหลับไหลไปแล้วจะทำได้ ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง ก่อนหน้านี้เขานอนฟังเสียงฝนอยู่ในห้องจนหลับไป สักพักหนึ่งมีเสียงเคาะประตูรัวหน้าบ้าน เสียงนั้นดังก้องเข้ามาในความฝัน ก่อนจะเงียบลง แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่หัวนอนแทน
“มึงมาทำอะไรเนี่ย เข้ามาก่อน” แม้สติยังคืนมาไม่เต็มที่ แต่สภาพอันเปียกปอนของเพื่อนก็ทำให้เขาตอบรับโดยอัตโนมัติ ทว่าคนด้านนอกไม่สนใจคำเชิญ ยังคงเอ่ยคำถามเดิมเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
“มึงแอบรักใครอยู่...”
เมตตาเอื้อมมือไปดึงตัวเย็นเฉียบของเพื่อนสนิทให้เขามาในบ้าน ท่ามกลางแรงขืนของอีกฝ่าย ตอนนี้เจ้าของบ้านตื่นเต็มตา จัดแจงเอาผ้าขนหนูและน้ำอุ่นมาให้ผู้มาเยือนยามวิกาล
“มึงแอบรักใคร...”
“โอเค..โอเค มึงเช็ดตัวก่อน กินน้ำนี่ด้วย เดี๋ยวกูไปหาชุดมาให้ แล้วจะมาตอบคำถาม”
เจ้าของบ้านหายไปในห้องนอน ปล่อยให้อีกคนปฏิบัติตามคำสั่งจนครบทุกอย่าง ตบท้ายด้วยการอาบน้ำ สระผม และเปลี่ยนชุดที่ถูกจัดแจงไว้ให้
รายการทีวีตอนดึกไม่มีอะไรนอกจากโฆษณาขายเครื่องออกกำลังกายฝรั่งเสียงภาษาไทย แต่เมตตาก็ยินดีที่จะเปิดมันเป็นเสียงแบล็คกราวน์ เพื่อลดทอนบรรยากาศมาคุที่น่าจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
“มึงตอบกูก่อน ทำไมอยู่ๆ ก็โผล่มา” อาศัยจังหวะที่ผู้มาเยือนยังไม่ทันตั้งตัวยิงคำถามนำไปก่อน พอโดนถามอย่างนั้น คนที่โผล่มากลางดึกก็อึกอักไม่รู้จะตอบยังไง
“คือ...มึง เมื่อกี๊กูไปกินข้าว...กับแนนนี่...มา”
“แนนนี่? เอเจนซี่อ่านะ” ในความทรงจำของเมตตา แนนนี่คือคนของเอเจนซี่ที่แม็กกาซีนดีลงานด้วย เป็นผู้หญิงเซลฟ์จัด และเป๊ะจนเวอร์ จากคำบอกเล่าของสิปป์ศิลป์
พออีกฝ่ายพยักหน้ารับว่าใช่ คำถามที่ว่า ‘แล้วมันเกี่ยวอัลไลกับการที่มึงมานี่?’ ก็ปรากฏบนใบหน้าโดยไม่ต้องเอ่ยสักคำ
“คือกูคุยกับเค้ามาสักพักแล้ว แบบที่นอกเหนือจากเรื่องงานอ่ะ กูว่าจริงๆ แล้วเค้าก็น่ารักดี เป็นคนน่าสนใจ...” ปลายเสียงค่อยๆ แผ่วลง เมื่อสีหน้าของคนฟังนั้นราบเรียบจนเหมือนบึ้งตึง
“เออๆ นี่มึงมาหากูตอนตีสองเพื่อจะบอกเนี่ยนะ? แล้วคำถาม...”
“กูว่าจะลองคบกับเค้า แต่อยากถามมึงก่อนว่ามึงแอบรักใครอยู่หรือเปล่า” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ เมตตาเพิ่งสังเกตว่าโฆษณาที่เปิดไว้เงียบเสียงไปด้วยในจังหวะเดียวกัน
“ฮะ?”เจ้าของบ้านอุทานด้วยความไม่เข้าใจ “คือกูไม่เห็นความเกี่ยวพันของสองประโยคนี้เลย”
“เออน่า มึงแค่ตอบกูมาก็พอ” คนมีลับลมคมนัยคว้ารีโมทกดเปลี่ยนช่องหนีความเงียบ ดึกดื่นแบบนี้สัญญาณภาพที่ส่งมามักจะขาดๆ หายๆ เป็นประจำ
หลังครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ เมมตาก็เข้าใจอะไรได้มากขึ้น “อ๋อ...เฮ้ย! มึงสบายใจได้ กูไม่ได้ชอบแนนนี่ กูไม่รู้จักเค้าด้วยซ้ำ หน้ายังไม่เคยเห็นเลย...”
มือเรียวสะบัดรีโมททิ้งแล้วเปลี่ยนเป็นทึ้งหัวตัวเอง เมื่อเพื่อนสนิทเข้าใจอะไรๆ ผิดไปไกล “ไม่ใช่เว้ย คือ ตอนนี้มึงชอบใครป่ะ แบบ..ชอบแล้วไม่กล้าบอกไรงี้...”
เสียงฝนด้านนอกเบาลงแล้ว เมตตาจึงเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศอับทึบภายในบ้าน นึกประหลาดใจกับความบังเอิญที่ค้นพบ ทำไมแทบทุกเรื่องที่สิปป์ศิลป์เข้ามาเกี่ยวข้องมักจะเกิดขึ้นตอนฝนตกทุกที
เมื่อหันกลับมาเผชิญกับคำถามที่ลอยอยู่ในห้อง ก็พบว่าคนถามพาตัวเองไปมุดหัวอยู่ในตู้เย็นเสียแล้ว ไหนว่าไปกินข้าวกับสาวมา แล้วการมาค้นอะไรกินตอนดึกนี่มันใช่เรอะ ?
“นี่หมดอายุยังอ่ะ” มือเรียวชูเกี๊ยวกุ้งแช่แข็งขึ้น เจ้าของบ้านไม่ตอบ แต่รับไปใส่ไมโครเวฟหน้าตาเฉย แถมหยิบผลไม้ในครัวออกมาให้ด้วย สิปป์ศิลป์ลอบถอนหายใจ มองดูแก้วน้ำอุ่นและผ้าเช็ดผมที่ผึ่งเอาไว้ ...ก็เพราะใจดีแบบนี้ไง ความหวังมันถึงได้หอมหวานจนเขากระโจนหาครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าจะอ่อนโยนต่อกันน้อยกว่านี้สักนิด เขาอาจไม่ต้องมาถามคำถามในวันนี้ก็ได้
“มึงจำเบลล์ได้ป่ะ” เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นพร้อมกับเกี๊ยวกุ้งควันฉุยในมือ สิปป์รับต่อมาวางบนโต๊ะ ความรู้สึกหนักอึ้งเข้าโถมทับ เมื่อชื่อของผู้หญิงที่เมตตาเคยสนิทสมัยเรียนคือคำตอบ
“อืม...กูว่าละ เป็นบัดดี้มึงตอนปีหนึ่งด้วยใช่ป่ะ”
“ใช่ บัดดี้กู แต่...เปล่า กูไม่ได้ชอบเค้า แค่จะบอกว่า วันก่อนกูเห็นเค้าโพสต์รูปคู่กับทอมในเฟซ”
ใบหน้าเหรอหราของคนฟังทำเอาเมตตาต้องกลั้นขำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจัง “กูไม่อยากบอกมึงเลย...มึงจำอาจารย์สอนภาษาไทยที่มาใหม่ได้ป่ะ”
คนถือช้อนอ้าปากค้าง “อ.วรางคณา?”
“เยสสสส สเป็ก!”
“มึงเล่นของสูงเรอะ อาจารย์แกจะสี่สิบแล้วนะเฮ้ย” ความหิวเมื่อครู่หายวับไปอย่างรวดเร็ว หากไม่ทันจะได้โวยวายต่อ คนช่างอำก็เฉลยเสียก่อน
“สเป็กพ่อกู!!” พูดจบก็หัวเราะจนตัวโยน แม้จะโดนอีกคนทำหน้าดุใส่ แต่ก็ไม่วายมีเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอตามท้าย
“มึงอยากตายมั้ยไอ้เมต...” หลังจากถูกหลอกถึงสองครั้ง สิปป์ศิลป์ก็เลิกคิดจะได้คำตอบอะไรจากคนอย่างเมตตาแล้ว บางทีในหัวใจของมันอาจว่างเปล่า กลวงโบ๋ หรือบางที...มันอาจไม่มีหัวใจก็ได้
“โอเคๆๆ” เมตตายกสองมือยอมแพ้ “มึง...ขวัญใจยังมีอิทธิพลกับกูมากกว่าที่คิดว่ะ”
เขาลืมไปได้ยังไง ...แฟนเก่าของเมตตา คนที่กันเขาออกจากวงโคจรของเพื่อนสนิทได้อย่างสมบูรณ์
“...อืม นี่คือคำตอบมึงใช่มั้ย”
“ใช่”
“ขอบคุณมาก”
หลังจากคืนที่สิปป์ศิลป์เปียกปอนไปด้วยหยาดฝนแห่งความจริง เขาก็ไม่เคยคิดถามเมตตาอีกเลยว่ามีใครในใจ และในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ เขากับแนนนี่ก็ตกลงคบหากันอย่างเป็นทางการ ท่ามกลางความดีใจของเพื่อนสนิท เมตตาถึงกับออกปากว่า ‘กูดีใจที่มึงมีแฟน นึกว่าบั้นปลายชีวิตมึงจะบวชจนนิพพาน’
ตั้งแต่มัธยมมาจนถึงมหา’ลัย สิปป์ศิลป์ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน มีแต่แซวคนนั้นทีคนนี้ที แต่พอผู้หญิงจะเล่นด้วย เขาก็ถอยหนี เมตตาเข้าใจว่า เพราะการเรียนโรงเรียนชายล้วนมาตลอด ทำให้สิปป์เบื่อหน่ายนิสัยแบบผู้หญิง และติดเขาแจจนเหมือนน้องชายมากกว่าเพื่อน จนเกือบทำให้เขาไม่มีแฟนไปด้วยอีกคน
หากเมตตาจะมองเห็นอะไรสักนิด ก็คงเข้าใจความหมายของคำถามในคืนฝนพรำเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว คำถามที่ทำให้ใครบางคนยอมปล่อยปัจจุบันให้เป็นอดีต และเริ่มต้นใหม่กับอนาคตที่น่าจะไร้ความเจ็บปวดเหมือนอย่างที่เผชิญ
…………. Gayscale Magazine………….
TBC
เอาตอนที่ 17 ครึ่งแรกมาหย่อนไว้ก่อน จะได้ไม่ต้องรอนาน
ครึ่งแรกเล่าไปถึงอดีตก่อนที่สิปป์กะคบกับแนนนี่นะคะ
เดี๋ยวอีกครึ่งที่เหลือจะตามมา...ห่างๆ แฮ่ >.<
ไปละค่ะ บัยยยยส์
:mew3:
-
ฮว๊ากกกกกก :katai1:
มาเร็ว แต่ค้างเวอร์ :hao5:
:ling1:
รอๆๆ
-
ว๋ายย จาเอาอีก ๆ ๆ มันค้างอยู่เลยอ่ะ
-
ได้โปรดขออีกค่ะ ( พลีส )
มันไม่สุดยังไงไมรู้!! อยากอ่านๆๆๆๆๆ :ling1:
-
:katai1:
นี่สินะ นี่สินะ นี่สินะ!!!!
-
ค้างอะ
-
เฮ้ย อ้าวค้าง อ้าวๆๆ ลุ้นนะลุ้น รออ่านต่อคร่า
-
ม่ายยยยยย!!! กรี๊ดดดดด!! (ทำไมฉันต้องกรีดร้องกับนิยายเรื่องนี้ทุกที)
ไอ้พี่เมตซึนใช่ม้่ายยย ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ ใจร้ายกับน้องสิปป์ที่สุด :katai1:
เฮ้อ... แต่ก็เข้าใจนะ คนสองคนที่รักกันถูกทีผิดเวลา สุดท้ายก็มีแต่เจ็บทั้งคู่
จะเพราะไม่กล้าบอก เพราะกลัว เพราะลังเล สับสน ไม่แน่ใจ
แต่ยังไงรักก็คือรักนั่นแหละ สิปป์พูดมาชัดเจนแล้ว เหลือแต่เมตที่ยังไม่ยอมบอก
รอวันที่พี่เมตยอมพูดเสียที ไม่สายหรอกนะคะคุณพี่
สนับสนุนให้ผู้ชายบอกรักกันอย่างเป็นทางการ
-
โอ้วพระ ผมเพิ่งเข้ามาอ่าน อินมากครับ ผุกเรื่องได้ดีจัง ไม่มีคำผิดด้วย เว้นวรรคเป๊ะมาก โอ๊ยอิน รักคนเขียนที่สุด
มันทำให้ผมไม่ได้แต่งนิยายตัวเอง 5555
อินจริงๆ นะครับบ เลยต้องตอบบบ
-
อ่านตอนนี้แล้วมันรู้สึกเหมือนใจมันร้าวแทนสิบ
สงสารจัง :mew6:
-
น้ำตาคลอ :sad11: :monkeysad: :m15:
-
ครึ่งนึงของตอน มันเป็นของกันและกัน
มันต้องคิดถึงกันมากแน่ๆ
... ให้มันได้มาพบกันเร็วๆเถอะ(นะจ้ะ ..พลีส)
:กอด1:
-
ไม่รู้จะว่าไง แต่ เอาคำนี้ไปละกัน สม น้ำ หน้า :ling1:
-
เฮ้อ หลังจากตอนหน้าก็คงถึงจุดเปลี่ยนแล้วสินะ
-
น้องสิปป์ของเจ้ช่างน่าสงสารจริง ๆ ไปรักอิคนซึนแบบนั้น
-
:ling1: :ling1:
-
เพื่อนสนิท
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อ่านแล้วใจเต้นตุบตุบ เห็นใจทั้งสองคนมากๆ ค่ะ หวังว่าจะลงเอยกันด้วยดีนะคะ :monkeysad:
-
นี่คืออดีตในวันฝนตกของทั้งคู่สินะ
รอที่เหลือค่ะ ^^
-
แอร้ก ดีใจมากอ่านทันแล้ว เย้!
ชอบเรื่องนี้มากๆอ่านแล้วเพลินสุดๆ สนุก ตลกโปกฮา ครบรสมากๆ สวดยอดอ่ะ
คุณสิปป์กับพี่เมตนี่ก็เป็นคู่จิ้นที่จิ้นเพลินจิ้นลืม เหมาะสมกันที่สุดในสามโลก
เวลาพี่เมตคอยเป็นห่วง คอยมาหยอดคุณสิปป์นี่แบบ...อ่านแล้วตายตรงนั้นเลย เขินไป๊ *ปาหัวใจ*
แล้วยิ่งพี่เมตตานี่ ผู้ชายคนนี้เราอยากเมนท์มาก คนบร้าาาา...เขินโคตร แค่คิดว่าพี่เมตเซอร์มายืนถือกล้องถ่ายรูปก็เขินตัวบิดแล้ว ผู้ชายคนนี้มาปรากฎตัวต่อหน้าฉันเถิด (เพ้อเจ้อละ5555)
แต่อ่านถึงตอนนนี้รู้สึกบรรยากาศหน่วงเบาๆ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณสิปป์กับพี่เมตนะ ถึงยังไงก็อยากให้ดูแลกันไปตลอด เท่านี้ก็มีความสุขกันแล้วเนอะ แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันต่อ สนับสนุนให้คุณรักกันมากๆค่ะ 5555
ขอเมนท์คุณบก.เอ้ด้วย ขอชาบูเจ้สามสิบรอบนะ แบบบว่าชอบอ่ะ อ่านแล้วเจ้ใช่ว่ะ เจ้นี่มีจิตวิญญาณสาววายชัดๆเลยอ่ะ 55555
แอบอิจฉาบรรยากาศรอบตัวเจ้บก.เบาๆ ทั้งเมตสิปป์ ทั้งพี่เป็ดน้องจี (คู่นี้สุดฟิน อ่านแล้วเขิ๊นนน)
แล้วที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ ฝีมือการแต่งของคนเขียนค่ะ ชอบมากๆ ชอบจริงๆ ขอบคุณที่สร้างงานเขียนดีๆแบบนี้ขึ้นมาค่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วเรารู้สึกว่าเราคุ้มอ่ะ ได้ทั้งความฟิน ได้ทั้งความรู้ใหม่ๆ เราอ่านแล้วแบบเออนะ เราเข้าใจว่าแบบเขาทำอะไรกันอยู่ งานที่ทำมันเป็นยังไง มันเจ๋งมากค่ะ 5555 o13
ติดตามๆๆ ถึงจะอ่านช้าแต่เราก็อ่านและจะอ่านตลอดปุยยยย
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
รอจิ้นสิปป์เมตต่อด้วย อิอิ :-[
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
อร๊ายยยย เค้าหน่วงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:katai1: :katai1:
ไม่รู้จะสงสารใครดี
สงสารตัวเองละกันค่ะ อยากอ่านจังเลยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆ นะคะ ดีใจมากมาย เห็นเรื่องนี้อัพขึ้นมาอยู่หน้า 1 คิดถึงงงงงงงง กอดที :man1:
-
แอบเจ็บแปล๊บๆ :sad4:
-
เศร้าลึกสุดใจ
-
ยังคงค้างกันต่อไป งื้ดดดดดดด อยากอ่านต่อว่าบทสรุปจะเป็นงัย
-
ยังไงเนี่ย ชักเศร้าๆ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:katai4: :katai1:
อื้อหืออออ อะไรมันจะหน่วงขนาดนี้ครับเนี่ย TT
มันมีเบื้องลึกเบื้องหลังแบบนี้นี่เอง
คนไม่รู้ก็ช่างไม่รู้อะไรเลยซะจริงๆ ให้ตายเถอะ!
รออ่านพาร์ทหลังอยู่นะครับ สู้ๆคร้าบบบบบบบบบบ
-
Page 17 : ก้าวกลับไป (2/2)
การจราจรแออัดในยามเช้าคือสิ่งที่เมตตาคุ้นชิน เจ้าของรถเต่าสีเขียวมะกอกกวาดสายตามองข้างทางเรื่อยเปื่อย เช้านี้อากาศร้อนอบอ้าวและแดดจ้าจนต้องควานหาแว่นกันแดดมาใส่ แต่น่าแปลกที่เขากลับคิดถึงสายฝน และนึกถึงบางคนที่มักมาพร้อมความเย็นฉ่ำเสมอ ...บางคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ กัน
ถ้าวันที่สิปป์ฝ่าฝนมาเคาะประตูบ้านแล้วถามคำถามประหลาดนั้น เขาให้คำตอบที่ดีกว่า ‘ขวัญใจ’ความสัมพันธ์ของสิปป์กับแนนนี่จะเป็นยังไงนะ แล้วระหว่างเขากับมันล่ะ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงจากที่เป็นอยู่หรือเปล่า
แต่มันก็ผ่านมาแล้ว... ในวันนั้นเขาอาจไม่ได้รู้สึกอะไรกับแฟนเก่ามากเท่าที่บอกกับสิปป์ศิลป์ไป แต่ก็ต้องยอมรับว่า เขายังไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิปป์ศิลป์เช่นกัน และตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน
ไฟแดงที่ยาวนานกว่าปกติเปลี่ยนเป็นสีเขียวแต่คนขับยังไม่รู้สึกตัว สิปป์ศิลป์เลยสะกิดไหล่เบาๆ ดังพลั่ก! คนโดนสะกิดมองลอดแว่นกันแดดพร้อมทำปากขมุบขมิบ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเสียงแตรจากรถคันหลังดังไล่มาแล้ว ทว่าขยับไปได้เพียงนิดก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง ...เขียวแค่ห้าวิแบบนี้ พี่เอารั้วมากั้นถนนฝั่งกูเลยเหอะ!!
สิปป์เหลือบตามองคนที่กำลังหงุดหงิดกับการจราจรแล้วแอบขำ แต่ก็ยังไม่กล้าพูดคุยอะไร เพราะเรื่องราวเมื่อคืนยังทำให้หัวใจเต้นระรัวทุกครั้งที่นึกถึง ...และเขาก็ยังนึกถึงอยู่ตลอดเวลา
‘ตั้งแต่เมื่อไร’ เมตตาที่ตื่นตะลึงกับคำตอบเอ่ยถามคนข้างกายเสียงแหบพร่า ความรู้สึกหลากหลายปนเปจนแยกไม่ถูก ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ‘มึง..ชอบ..กู...ตั้งแต่เมื่อไร’
‘มันจบไปแล้ว และกูสัญญาว่าจะไม่ให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้อีก’ สติอันน้อยนิดบอกสิปป์ศิลป์ว่าอย่าฟูมฟาย แต่ความรู้สึกภายในก็บีบบังคับจนร่างสั่นไหวด้วยความกลัว
คนได้ฟังส่ายหน้าไปมา คำพูดมากมายพรั่งพรูอยู่ในหัว ทว่ามันติดอยู่ที่ปาก ไม่ยอมเอ่ยออกไปเสียที พูดได้เพียงแค่ว่า ‘ไม่ใช่...ไม่ใช่’ ตอนนี้เมตตาสับสน ความจริงที่ได้รู้ทำเอาตั้งตัวไม่ติด ในขณะที่สิปป์ศิลป์เอาแต่พูดว่า ‘ไม่ได้ชอบมึงแล้ว กูขอโทษ’ วนไปวนมา
...ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ ไม่ใครก็ใครต้องสติแตกกันไปสักคน
‘หยุด!! กูไม่ได้โกรธมึงเลยเชี่ยสิปป์ เดี๋ยวนะ...ขอกูเรียบเรียงก่อน ขอเวลาแป๊บ แต่ที่แน่ๆ คือกูไม่ได้โกรธมึง กูดีใจ..แต่ก็เสียใจ โอ้ยยยย เดี๋ยวกูมานะ อย่าไปไหนนะ’ พูดจบก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว
สิปป์ศิลป์ทิ้งตัวเองลงกับโซฟา แมวประจำบ้านนอนหมอบสบตาเหมือนดูเชิง แต่ผู้มาเยือนไม่สนใจ นาทีนี้มึงจะกระโจนมาข่วนหน้ากูเลยก็ยังได้ เสียใจแต่ไม่แคร์อ่ะบ่องตง...
ในระหว่างที่นักเขียนพยายามสงบจิตสงบใจอยู่ด้านนอก เสียงเปิดน้ำฝักบัวจากห้องน้ำก็ดังขึ้นมา ท่าทางเจ้าของบ้านคงอาบน้ำอีกรอบเพื่อรวบรวมสติของตัวเอง สิปป์ศิลป์ไม่เข้าใจในสิ่งที่เมตตาทิ้งท้ายก่อนหายไป ไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว สมควรแล้วที่มันขอเวลาเรียบเรียง เพราะคำพูดของมันทำให้คนเศร้ากลายเป็นคนงงได้แค่พลิกฝ่ามือ
เนิ่นนานกว่าประตูห้องน้ำจะเปิดออก คนที่กำลังเคลิ้มหลับบนโซฟาเลยได้สะดุ้งตื่นเต็มตาหลังจากรอคอยมานาน มึงพร้อมแล้วใช่มั้ย...เอาล่ะ กูรอจนน้ำตาแห้งแล้ว กูพร้อม!!
สิปป์ศิลป์ขยับตัวนั่งหลังตรงเหมือนเวลากำลังเตรียมทำงานอะไรสำคัญ ส่วนคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดเดิม แต่เพิ่มความเซ็กซี่(?) ด้วยหยดน้ำที่พราวเต็มตัวก็ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ ก่อนจะพูดอายๆ ว่า ‘กูลืมผ้าเช็ดตัว’ แล้วก็หายไปจัดการตัวเองและออกมาในชุดนอนชุดที่สองของคืนนี้
‘มา..มาอธิบายให้กูฟังหน่อย’ นักเขียนเรียกเจ้าของบ้านด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังพยายามล่อลวงเด็ก คนถูกล่อลวงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆ คู่กรณี
‘หมุนขวด’ เมตตาไม่ยอมอธิบาย แต่คว้าขวดน้ำพลาสติกมาวางบนโต๊ะพลางเอ่ยถึงกติกาไปด้วย ‘ชี้ที่ใครคนนั้นตอบ อีกคนถาม นับจากจุดนี้ไปถึงนี่ถือเป็นเขตของกู ส่วนของมึงคือที่เหลือ’ ตากล้องชี้จุดกึ่งกลางบนโต๊ะ แล้ววาดมือไปทางขวาอันหมายถึงเขตแดนตัวเอง ส่วนเขตทางซ้ายนั่นเป็นของสิปป์ศิลป์
‘เดี๋ยวนะ’ คนฟังกติกาท้วงเบาๆ ‘มีกันอยู่สองคน จะหมุนหาพ่องเรอะ’
‘พ่องกูสบายดี แต่ถ้าไม่หมุน เราจะไม่กล้าถามและตอบแน่นอน’ คนคิดเกมบอกเหตุผล ซึ่งอีกคนก็จำเป็นต้องยอมรับ เพราะหลายๆ อย่างพิสูจน์แล้วว่า ถ้ามีกติกา พวกเขาจะเล่นตามเกม
ตาแรกเมตตาเป็นคนหมุน ปลายขวดตกไปอยู่ฝั่งของสิปป์ ‘มึงชอบกูตั้งแต่เมื่อไร’
คนถูกถามกรอกตาไปมาพลางยกมือลูบแก้ม ‘ก็...ปีสะ..สองมั้ง’ พอเห็นคนฟังทำหน้าเหวอเลยรีบพูดต่อ ‘นานมากแล้ว กูลืม’
ตาต่อไปขวดก็ยังชี้ไปที่สิปป์ศิลป์อีก เมตตาเลยถามว่า ‘ชอบกูเพราะอะไร’
‘มึงอยากรู้ไปทำไมวะ’ คนถูกถามบ่นงึมงำ รู้มั้ยว่ามันเขิน!! ‘ก็สนิทกะมึงอ่ะ ก็มึงเป็นคนดี ...ดีกับทุกคน กูก็โดนลูกหลงไปด้วยแค่นั้นแหละ’
คนฟังคำตอบอมยิ้ม และนึกถึงช่วงเวลาตอนนั้น ทำไมเขาดูไม่ออกเลยว่าเพื่อนสนิทแอบชอบตัวเอง
‘มึงโดนๆ’ สิปป์ศิลป์ตบมืออย่างชอบใจ เมื่อขวดตกอยู่ที่ฝั่งเมตตา ‘มึงเคยชอบกะ...มึงยังชอบขวัญอยู่หรือเปล่า’
เมตตาส่ายหน้า ‘ไม่แล้ว เฉยๆ มาก’ ตอบจบก็หมุนขวด ผลออกมาเป็นสิปป์ที่ถูกถาม
‘กูขอถามว่า...จริงๆ แล้วเมื่อกี๊มึงจะถามอะไร’ ถ้าเมตตาฟังไม่ผิด มันจะต้องเป็นคำถามที่เขารอคอย
‘กูรู้คำตอบแล้วอ่ะ ไม่ต้องถามหรอก’ อาการก้มหน้าก้มตาแบบนั้นทำให้เจ้าของบ้านอดเอามือไปดันคางคนพูดให้เงยหน้าไม่ได้ ก็เพราะไอ้ท่าทางแบบนี้ไง ที่เก็บซ่อนความจริงไว้ในดวงตามาตลอด
‘ตอบไม่ตรงคำถามนี่’ เมื่อได้สบตากันตรงๆ เมตตาจึงรู้ว่านัยน์ตาคู่นั้นวูบไหวและเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
‘กูจะถามว่า... มึงเคยชอบกูหรือเปล่า แต่นั่นแหละ กูรู้ว่าไม่เคย’ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ เรื่องคิดอะไรให้ทำร้ายหัวใจตัวเองนี่ขอให้บอก สิปป์ศิลป์ถนัดนัก ขณะกำลังเอื้อมมือไปหมุนขวดต่อ คนข้างๆ ก็ตีที่มือเบาๆ เป็นเชิงให้หยุดหมุน
‘เออ...ไม่เคยชอบ’ เมตตาถือวิสาสะตอบคำถามนั้น สายตาจ้องมองคนที่นั่งก้มหน้านิ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เรียบเรียงมาอย่างดีออกไป ‘ไม่เคยชอบมึงหรอก เพราะตอนนี้ชอบอยู่ การชอบมึงสำหรับกูยังไม่เป็นอดีตหรอกนะ’
เป็นไงล่ะ! กูคิดมาเป็นชั่วโมงเลยนะประโยคนี้ มีสัมผัสคล้องจองอย่างสวยงามเลยทีเดียวเชียว
‘ฮะ?? ขออีกรอบ’ ...แต่ถ้าคนฟังไม่เข้าใจ ประโยคสวยๆ ของกูจะมีความหมายอะไรเนี่ยยยย
คนที่อุตส่าห์คิดถอยคำเกาหัวแกร็กๆ ไม่ใช่ว่าไม่เขิน พูดแล้วมันคันปากยุบยิบ ขนลุกซู่ๆ แต่กูจะบอกมึงอีกครั้งก็ได้ ‘...ตอนนี้กูชอบมึง ชอบ...แบบมากกว่าเพื่อน มะ...เหมือนที่มึงชอบกูตอนนั้นอ่ะ’
เมื่อจับใจความรู้เรื่อง สิปป์ศิลป์ก็เหมือนมนุษย์ที่ถูกเหวี่ยงไปในอวกาศ สูญเสียการควบคุมตัวเองที่แม้แต่การอ้าปากพูดก็ยังทำไม่ได้ รับรู้เพียงเสียงหัวใจที่เต้นระรัว
พอเห็นท่าทางช็อกโลกของเพื่อนสนิท เมตตาจึงคว้ามือของอีกคนมาเขย่าเบาๆ เพื่อเรียกสติคืนมา‘สิปป์! เชี่ยสิปป์!’
คนถูกเรียกกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะส่งเสียงตอบรับไปแบบงงๆ ‘อือ’
‘มึงตั้งสติดีๆ’ เจ้าของบ้านที่กุมมืออีกฝ่ายไว้อาศัยจังหวะมึนถามไปติดๆ ว่า ‘มึงตอบกูมา ตอนนี้มึงยังชอบกูมั้ย’
คำถามใจความคุกคามนั้นมาจากเสียงนุ่มทุ้มที่คล้ายจะอ้อนวอน ...ถามทั้งๆ ที่กลัวคำตอบ แต่ก็อยากรู้...อยากรู้ว่ามันสายไปมั้ย ถ้าจะรู้สึกแบบนั้น ระหว่างรออีกฝ่ายตอบ เมตตาก็เอื้อมมือไปปัดผมเส้นหนึ่งที่ร่วงมาตรงหว่างคิ้วของสิปป์ศิลป์ ก่อนจะรู้สึกตัวว่า ความใจดีที่เพื่อนสนิทพูดถึงคงเป็นแบบนี้...
ที่จริงแล้วเขาก็ใจดีแบบสุดๆ กับคนไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งอาจจะเป็นแม่ สองอาจจะเป็นแฟนเก่าๆ ที่เคยคบ และสาม..เขามั่นใจ คนๆ นั้นคือสิปป์ศิลป์ ส่วนที่เหลือนั่นเขาไม่เคยดี ‘เท่า’ กับสามคนนี้เลย... แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขา ‘ใจดีแบบทั่วถึง’ จริงๆ ถึงตรงนี้เองที่เมตตาเข้าใจแล้วว่า ทำไมเพื่อนสนิทถึงแอบชอบตนได้
ก็เพราะทำเหมือนให้ความหวังอยู่อย่างนี้ไง...
‘ขอโทษนะ ที่ผ่านๆ มากูคงเคยทำให้มึงเสียใจ กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องดีกับมึง แต่มันเป็นไปเอง กูก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน’
สิปป์ศิลป์รับฟังคำขอโทษ นึกถึงความสุขในช่วงเวลาที่เคยได้รับสิ่งดีๆ จากเมตตา ณ ตอนนั้นมันยากเหลือเกินกับการบอกตัวเองว่าอย่าคิดไปไกล ที่อีกคนคอยตามใจ คอยดูแล ไม่ใช่ว่าเมตตาจะไม่ทำกับคนอื่น ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หัวใจหวั่นไหวไปกับความอ่อนโยน และหลอกตัวเองว่าที่เมตตาคอยหยอดทีเล่นทีจริงนั้นอาจจะเป็นความจริงเข้าสักวัน แต่สุดท้ายก็ได้แต่เสียใจลึกๆ ที่มันเป็นแค่ความฝัน เมื่อความจริงที่เห็นคือ คนข้างกายก็ปฏิบัติกับคนอื่นไม่ต่างกัน
แล้วตอนนี้ล่ะ... เขาเข้าใจถูกหรือยังว่ามีบางอย่างพิเศษ มีบางสิ่งแตกต่าง เขาจะเชื่อได้มั้ยว่าสิ่งที่เมตตาบอกนั้นมาจาก ‘ใจ’ ไม่ใช่ ‘ความสงสาร’ จากความเป็นคนดีเหมือนที่แล้วๆ มา?
เมตตานั่งมองคนที่ปล่อยให้น้ำตาไหลช้าๆ ก่อนตัดสินใจโอบศีรษะของคนร้องไห้เข้ามาซบกับไหล่ตัวเอง ไม่รู้ว่าสิปป์ศิลป์เสียใจเพราะเขามากี่ครั้ง แต่ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย หากสิปป์ศิลป์เลิกชอบกันแล้วจริงๆ ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็หมายถึงว่า คนข้างกายจะไม่ต้องทรมานเพราะเขาอีกแล้ว
ฝ่ามืออุ่นที่ลูบเบาๆ บนเส้นผมคล้ายปลอบโยนนั้น หยุดห้วงความคิดอันสับสนของสิปป์ศิลป์โดยสิ้นเชิง สัมผัสที่ได้รับในตอนนี้ตอบคำถามทุกอย่าง ...ความสงสัยทั้งหมดนั้นไม่มีค่าอะไรเลย เพราะสิ่งที่หัวใจบอกตอนนี้ต่างหากที่สำคัญ...
สิปป์ศิลป์กางแขนออกแล้วโผเข้ากอดคนข้างๆ ทั้งตัว ในเวลาที่ผ่านมาเขาอยากทำอย่างนี้ อยากกอดอีกฝ่าย อยากแสดงความเป็นเจ้าของ อยากให้เมตตาทำดีกับเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
‘ตอนนี้...กู...ก็ยังชอบมึง มึงรู้มั้ย กูไม่เคยไม่ชอบมึงเลย’ คำตอบที่เมตตาอยากได้ยินดังจากคนในอ้อมกอด ตั้งแต่รู้สึกกับสิปป์ศิลป์เกินเพื่อน เขาก็แอบหวังทุกวันว่าอีกคนจะคิดเหมือนกัน แม้ในเวลาที่คำว่า ‘เคยชอบ’ ดังขึ้น และเขาเข้าใจได้ทันทีว่า ‘มันสายไปแล้ว’ ก็ตาม
‘ขอบคุณ...ขอบคุณนะ’ ขอบคุณที่อดทน ขอบคุณที่มั่นคง ขอบคุณที่ยอมเจ็บเจียนตายกับความหวังที่สาดให้เหมือนมีดเล่มเล็กๆ และขอบคุณ... ‘ขอบคุณที่ยังรู้สึกเหมือนเดิมจนถึงตอนนี้’
แม้ที่ผ่านมาจะไม่รู้ตัวว่าทำไมต้องคอยตามใจ และทำไมต้องคอยแกล้งเพื่อนสนิทอยู่เสมอ แต่อย่างน้อยตอนนี้ เมตตาก็รู้แล้วว่า
...เหตุผลที่กดจมูกลงกับแก้มชื้นน้ำตาคืออะไร
…………. Gayscale Magazine………….
บก.เอ้จอดรถแช่อยู่หน้าออฟฟิศเพราะติดสายลูกค้าสำคัญ ขณะกำลังเคาะราคาผ่านโทรศัพท์ สายตาก็สะดุดกับภาพของเด็กในออฟฟิศสองคนที่ลงมาจากรถคันเดียวกัน ...ไม่ใช่พี่เป็ดกับน้องจี แต่เป็น...ไอ้สิปป์กับไอ้เมต!!
“คุณแหม่ม เรื่องราคาขอเอ้ไปพิ’ณานิ๊ดดดส์นึงเนอะ เดี๋ยวสักพักเอ้โทรกลับค่ะ รับรองว่าให้ราคาพิเศษสุดๆ แน่นอน ค่ะ...สวัสดีค่า” วางสายเรียบร้อยก็รีบถลาร่างไปขวางประตูทันควัน ทำเอาชายหนุ่มสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับสะดุ้ง
“เฮ้ยยยย!! ตกใจหมดพี่ โผล่มาจากไหนเนี่ย” นักเขียนร้องเสียงหลง ในขณะที่เมตตาผงะไปติดประตู เพราะตกใจกับสภาพหน้าสดของบก.ตัวเอง
“ทำไมมาพร้อมกันอ่ะ...” บก.สาววายเอ่ยถามทันที พลางทำจมูกฟุตฟิตเหมือนได้กลิ่นหลักฐานสำคัญ “นี่ใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันด้วยเหรอ เหอ เหอ”
เสียงหัวเราะอย่างมีเลศนัยเตือนให้คนฟังไหวตัวทัน อย่าจิ้น...ขอร้อง คนเพิ่งมีคดีความกันมาสดๆ ร้อนๆ นะครับนะ
“เรื่องมันยาวน่ะพี่” นักเขียนตอบเสร็จก็พาตัวเองเข้าออฟฟิศไปแบบเนียนๆ พร้อมตากล้องที่แทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
บก.สาวใหญ่แสยะยิ้มมุมปาก
...มันมีซัมติงรองจริงๆ ไม่อิงการจิ้นแล้วใช่มั้ยคู่นี้!
TBC.
:katai4: :katai4:
เป็นอีกครึ่งที่มาตามมาห่างๆ มาก
แนะนำให้อ่านย้อนตั้งแต่ตอนที่แล้ว มาครึ่งหนึ่งของตอนนี้ และต่อด้วยครึ่งสุดท้ายของตอนนี้อีกที
ไม่งั้น...คุณจะอ่านกับเขาไม่รู้เรื่อง!! //ทำเสียงน้าต๋อย ไตรภพ
ดราม่ามั้ย? ไม่หรอก อย่ามาถามหาความดราม่าจากนิยายเรื่องนี้
ตัวโกงยังไม่มี นับประสาอะไรกับดราม่าาาาา เห็นหน้าบก.เอ้ก็หายเศร้าแล้วค่ะบ่องตง
ขอไปเขียนตอนต่อไปก่อน ไฟกำลังแรง >.<
:hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
(ขอโทษค่ะที่เม้นแค่นี้ อารมณ์มันพาไป) 555
-
ฮ้อยยยยยยย ในที่สุดนะ อิอิ เขินจุง อินอ่ะ
แอบดีใจ เพราะคนเขียนบอกไฟกำลังคุกรุ่นรุนแรง อิอิ มาต่อไวๆ นะครับ
-
เอิ่ม ขอฉลองนะเจ้าคะ เขาใจตรงกันแล้ว :mc4:
-
อ๊ากกกกกกกกกก ฟิน!!!!! :man1: :man1: ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงง :o12:
ยินดีกับบก.ด้วย สมใจทั้งบก.และคนอ่าน :-[
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก มาแล้วววววววว :hao7:
ยินดีด้วยนะคะ บก.เอ้ เรื่องจริงไม่ต้องอิงจิ้นมาถึงซักที ฮ่า ฮ่า ฮ่า
แหม่ ตอนแรกเปิดมาแอบลุ้น เพราะเหมือนจะสื่อว่าเค้าไม่รักกันแล้ว
ที่ไหนได้ หนูตีความผิดค่ะ ฮ่าาาา ...เซ็งตัวเอง :mew5:
รออ่านนะคะคุณนักเขียน สู้ๆ จุ้บๆ :mew1:
ปล.. ถ้ากำลังเขียนตอนต่อไปเพราะคนเขียนไฟแรง ... รีบๆเอาลงมาให้อ่านนะคะ เพราะคนอ่านก็กำลังไฟแรง!! :hao6:
-
เขาสารรูปรักกันแว๊ว :hao3:
-
:mc4: ในที่สุดก็พูดกันแล้ว :กอด1:
-
เขา ใจ ตรง กัน แล้ววววว ^^
-
อิอิ เพิ่งกลับมาก็ได้ฟินเลย
คนเขียนมีไฟแล้ว จุดพลุๆ :mc4:
-
กรี๊ดดดด กลับมาแล้ว รักกันแล้ว แล้วเรื่องเมื่อคืนเป็นยังไงต่อ อยากรู้จังเลย อิอิ
บก.แม่นแล้ววววว ตามไปสืบด่วนค่า
-
โอ้ยๆๆๆๆๆ รักเรื่องนี้มาก รักที่สุด
-
อยากกรีดร้องด้วยความดีใจ
ถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความปลาบปลื้ม
อยากชวนคนข้าง ๆ มาเม้ามอยด้วย (แล้วเขาจะรู้เรื่องกับป้าไหม)
ดีใจกับสองหนุ่ม
บก.เอ้จิกไม่ปล่อยแน่
-
ในที่สุดและในที่สุด คริคริคริ~~
-
กรี๊ดดดด
ดีใจจังงงงง
ในที่สุดก็ใจตรงกันซะที
ลุ้นแทบตายย
-
ดีใจด้วยจ้า สิ้นสุดกันซะทีการรอคอยของน้องสิบ (ดีจาย)
ยินดีแทนเมตด้วยอิจฉาคนได้แฟนน่ารัก
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันเนอะ5555+ (รีบๆเปิดตัวน่ะ) :-[
-
เย้มาต่อแล้วๆ
-
ในที่สุด!!!!
ฟินแทน บก. จริงๆวุ้ย ๕๕๕๕๕๕๕๕
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานมากกก
อ่านทีเดียวรวดเดียวเลยสิบตอน โฮกกกก
ในที่สุดเมตสิปป์ก็เคลียร์หัวใจตัวเองแล้วววววว
สารภาพความใจในกันซักทีนะ ทีนี้ในออฟฟิศก็จะมีออร่าสีชมพูปนม่วงลอยฟุ้ง
คู่ของพี่เป็ดกับน้องจีก็น่ารัก ไปตกลงคบกันตอนไหนเนี่ยยยยย
สิปป์อย่าลืมเคลียร์เรื่องของแนนนี่ไวๆนะ เชื่อว่าเป็นการจากกันด้วยดีมากกว่า
มาต่อเร็วๆนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ตอนนี้คุ้มค่าที่รอคอยมาก ๆ สารภาพกันแล้ว
-
มันไม่ใช่การจิ้นอีกต่อไปแล้วววววววว :hao6:
-
บก.เอ้ ทำไมจมูกดีอย่างนี้คะ
ตอนนี้เป็นช่วงนาทีทอง จะแซว จะยุ จะอะไรก็รีบใส่เลยคะ ไฟรักกำลังลุกโชนนน!!!
:กอด1:
-
อ๋อออออยยยยยยย เขินง่าาาาาาาาา
ตอนที่สิปป์ร้องไห้ละพี่เมตลูบหัวนี่คือ ... ที่สุด ตายอย่างสงบ...
จะเลิกจิ้นคู่นี้ละนะ เพราะจะเข้าใจว่าไม่ต้องจิ้นละนะ งรั้ยยยยย
ลืมอดีตแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่า รักกันนะๆ เมตสิปป์ๆ :mc4:
รอคนเขียนค่า เป็นกำลังใจให้น้า อิอิ
-
กรี๊ดดด อยากอ่านตอนหวานๆ ตอนเขาจีบกันอ่ะคุณคนเขียน
ให้เจ๊บก.เป็นคนเล่าก็ได้ :impress2:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
ครับ ขอเริ่มด้วยตัวอีโมนี้ ตามที่คุณนักเขียนจบด้วยอีโมนี้
โอยยยยยยย มีความสุขตามทั้งสองคน 55+ ตอนที่พูดคำว่าขอบคุณซ้ำๆ
มันเป็นอะไรที่ตื้นตันใจมากครับ อะไรๆที่คลุมเครือกันมาตั้งหลายปี
มาเปิดใจกันตรงๆแบบนี้ มันก็ดีแบบนี้เองสินะครับ ไม่เสียเพื่อน แถมได้แฟน
ฮริ้ววววววววววว ฉลองเถอะครับบก.เอ้ 5555+
ดีใจมากครับที่ตอนนี้คุณนักเขียนไฟแรง 55+ รออ่านอยู่นะครับ ขอบคุณครับ ;D
-
:hao6: :hao7:
-
ตอนที่เมตบอก ไม่เคยชอบ เพราะตอนนี้ก็ยังชอบอยู่
เราทำหน้าแบบนี้ :hao7: อ้าปากหวอเลย ได้ใจมาก อิอิ
รอๆๆๆๆ ทำไมมันสั้นนนนนนนนนนนนน
-
โล่งอกบอกกันเสียที
-
ในที่สุด.... :กอด1:
ดีใจที่ทั้งสองคนยอมเปิดใจ เกมส์หมุนขวดนี่ได้ผลในทุกสถานการณ์จริง ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี่อีกคนน
น่ารักมากเลยยยยยยย :impress2:
น้องสิปป์กะพี่เมตตต
ฟินนนนนนจ้า :katai2-1:
-
ตอนที่รอคอย :katai2-1:
-
อยากถามบก.เอ้แค่อย่างเดียวว่ารับเด็กฝึกงานป.ตรีไหมคะ 5555
-
:sad4: :sad4: จิ้นตามไม่ทัน มาต่อเร็วๆๆนะครับ ชอบๆๆๆ
-
5555+ ชอบตรงคำพูดคนแต่งนี่ละ ตัวร้ายยังไม่มี 555+
ชอบจังเรื่องนี้ถึงแอบกดดันแต่ ฮา จริงๆๆ ชอบๆๆ
-
ไม่จิ้นแล้ว เรียลแล้ววววว 5555555 :katai3:
-
ตอนนี้ที่รอคอยยยยยยยยยย โฮกกก เค้าใจตรงกันแว้วววว ออกจากโหมดดราม่า คริคริ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ เรารออยู่นะ มาเร็วๆหล่ะ รอลุ้นว่าจะยังงัยต่อ อิอิ
-
Page 18 : ทบทวน
เพราะเตรียมตัวมาเสพความฟินอย่างเต็มที่ บก.เอ้จึงได้เงิบไปชุดใหญ่ เมื่อเข้าออฟฟิศมาแล้วพบว่าบรรยากาศมันช่างมาคุผิดคาด เช้านี้ที่ออฟฟิศมีประชุมกับเจ้าเอส เด็กๆ เลยมากันเร็ว พุทธชาดนั่งเตรียมเอกสารอยู่เงียบๆ ในขณะที่ไอ้เก็ตกำลังรีบกินข้าว ส่วนพี่เป็ดกับน้องจี และเซลส์อีกคนกำลังแบ่งเรื่องที่จะต้องรายงาน ...และนั่น เป้าหมายที่พี่เอ้กะมาแซว คนหนึ่งนั่งดูกล้องหน้าเครียด ส่วนอีกคนนั่งจ้องหน้าจอด้วยสายตาเหม่อลอย
มันไม่ใช่อ่ะ!
“วันนี้มีไปถ่ายคอลัมน์หรือเปล่าสิปป์” ไม่ใช่แค่พี่เอ้ที่รู้สึก พี่รองอย่างพี่เป็ดก็สัมผัสได้ จึงเอ่ยถามนักเขียนที่นั่งหน้าเพลีย เผื่อบรรยากาศจะผ่อนคลายลงบ้าง ...นี่ถ้ากูถือซองผ้าป่าเดินไปหา แม่งต้องไล่กูแน่นอน หน้าบอกบุญไม่รับซะขนาดนี้
คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนทักส่ายหน้าเนือยๆ ก่อนจะแถมยิ้มเหนื่อยๆ ให้อีกที จนพี่เป็ดเห็นแล้วก็หน่วงๆ ตามไปด้วย แต่ที่แน่ๆ... “วันนี้นัดส่งงานลูกค้า A ไม่ใช่เหรอวะ มึงลืมใช่ม้ายยยย”
ตากล้องเหลือบมองคนลืมทำงาน ที่ตอนนี้ทำหน้าตาตื่น และกุลีกุจอคุ้ยงานที่รับบรีฟมาให้วุ่น มาอีหรอบนี้ไม่ได้ทำแน่นอน ก็เมื่อคืน... เฮ้อ...
‘มึงว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปวะ’ สิปป์ศิลป์ที่นอนลืมตาโพลงในความมืดเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เมตตาพลิกตัวเข้าหาคนข้างกาย เอื้อมมือไปแตะแก้มที่เห็นลางๆ ในความมืด ‘ไม่รู้สิ มึงอยากให้มันเป็นยังไงล่ะ’
‘เฮ้อ!’ คนคิดมากถอนหายใจ ‘พรุ่งนี้จะเป็นยังไงวะ... กูต้องไปบอกเลิกแนนนี่ใช่มั้ย จากนั้นเราก็คบกัน?’
คนหนักใจไม่ใช่แค่สิปป์ศิลป์ แต่เป็นเมตตาด้วย ‘คบกันสักพักก็ทะเลาะกัน แล้วก็ดีกัน แล้วก็ทะเลาะกันใหม่ ผ่านไปสักปีสองปี...’
‘ก็เลิก...โอ้ย!’ มืออุ่นหยิกแก้มของคนปากดีอย่างแรง โทษฐานที่พูดแทงใจดำ
สิปป์ยกมือลูกแก้มตัวเอง บ่นอุบอิบ ‘กูรู้ว่ามึงก็คิดใช่มั้ยล่ะ’
‘อืม’ เมตตารับคำอย่างง่ายดาย คิดสิ ทำไมจะไม่คิด ใจตรงกันแล้วไง ชอบกันแล้วยังไง เป็นแฟนกันแล้วยังไง
‘มึงคงไม่คิดจะคบกูเป็นคนสุดท้ายของชีวิตใช่มั้ย’ สิปป์ศิลป์ถามต่อ ขณะซุกใบหน้ากับต้นคอของเจ้าของบ้าน ก่อนจะจูบเบาๆ กับไหล่กว้างแล้วหลับตา เมตตาหันมากอดเจ้าของคำถามแล้วแตะริมปีปากกับหน้าผากที่อยู่ตรงหน้าอย่างอ่อนโยน เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าเป็นเพื่อนกันน่ะ ยังไงก็เป็นไปทั้งชีวิต แต่สถานะอื่น... เขาไม่รู้เลย
แม้หัวใจจะหล่นวูบ แต่ก็ยอมรับว่า นี่เป็นสิ่งที่เมตตาคิดอยู่จริงๆ หากแล้วอีกใจหนึ่งก็ประท้วง เพราะสิ่งสำคัญคือความรู้สึกที่มีให้กันในเวลานี้ ไม่ใช่อนาคตทั้งหลายทั้งปวงที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งเขาแน่ใจว่าตอนนี้สิปป์ศิลป์ก็รู้สึกไม่ต่างกัน
‘แต่เป็นเพื่อนกันคงทำแบบนี้ไม่ได้ใช่มั้ย’ สิ้นคำถาม ปลายจมูกโด่งก็แตะลงที่แก้มนิ่ม ตามด้วยริมฝีปากอุ่นชื้นที่ไล้เล็มอยู่กับเรียวปากของคนในอ้อมกอด
นาทีนี้สิปป์ศิลป์หูอื้อตาลาย เมื่อสิ่งที่เคยอยู่แค่ในความคิดปรากฏขึ้นจริง เมตตาที่เขาแตะต้องได้ คนที่เป็นของเขา แววตาที่สะท้อนเพียงเขา รอยจูบที่ปรากฏแน่ชัดว่ามอบให้เขา จนร่างกายและหัวใจตอบรับทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างเผลอไผล โดยหลงลืมไปแล้วว่าคำถามที่ลอยวนในอากาศยังไร้คำตอบ...
“พี่เอสมาแล้ว ประชุมๆ” บก.สาวใหญ่ตะโกนบอกพนักงานเมื่อเห็นรถส่วนตัวของน้องชายจอดเทียบหน้าออฟฟิศ
ทั้งหมดเข้าไปในห้องประชุมอย่างพร้อมเพรียง พอพี่เอสเปิดประตูเข้ามาถึงกับร้องทักอย่างแปลกใจ “น้องจีมาทันด้วยเหรอ!!”
คนถูกแซวหน้าแดง แต่ก็ตอบอุบอิบไปว่า “ทันครับ”
เนื้อหาวันนี้ไม่แตกต่างจากทุกเดือน ทีมเซลส์รายงานฟีดแบ็กของลูกค้า ส่วนทีมคอนเทนต์ก็รายงานการดำเนินการของนิตยสาร พร้อมปัญหาที่เกิดขึ้น ในขณะที่บก.เอ้กำลังเล่าว่าเล่มปัจจุบันคืบหน้าไปกว่า 70% ความคิดของสิปป์ศิลป์ก็ล่องลอยไปถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับตากล้องที่นั่งข้างๆ อีกครั้ง
ร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งไว้กับผิวกายคือสิ่งยืนยันว่าเรื่องราวเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน สิปป์ศิลป์ไม่ได้ตกใจในการกระทำของตัวเอง เพียงแต่สะท้อนใจและรู้สึกผิดกับใครอีกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน แนนนี่จะรู้สึกยังไงถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองมานอนอยู่ใต้ร่างของผู้ชายอีกคนเมื่อคืนนี้
‘อาบน้ำเหอะ’ เมื่อเห็นว่านาฬิกาบอกเวลาเกือบเจ็ดโมง เจ้าของบ้านที่ออกมาจากห้องน้ำจึงบอกคนบนเตียงให้ไปจัดการตัวเองบ้าง
สิปป์ลุกสะบัดผ้าห่มเดินออกไปแบบมึนๆ เมื่อคืนเขากับเมตตาไม่ได้ลึกซึ้งถึงขั้น XYZ แต่ก็มาไกลเกินจะมองหน้ากันในที่แสงจ้าได้เหมือนเดิม ...อย่างน้อยก็ในความรู้สึกของเขา ทว่าสำหรับอีกคนอาจไม่คิดแบบนั้น เพราะอ้อมกอดจากด้านหลังที่ตามมาด้วยแรงสัมผัสบนแก้มนี่แหละ ที่ทำให้สิปป์รู้ว่าตัวเองหน้าบางกว่าเมตตา...เยอะ!!
หลังอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ และออกเดินทางทันเวลาอย่างฉิวเฉียด สุดท้ายก็เลี้ยวเข้าซอยออฟฟิศตอน 9 โมงเป๊ะ หลังจากเมตตาขับผ่านป้อมยามเข้าไป คนนั่งข้างๆ ก็ตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องราวที่ยังค้างคาตั้งแต่เมื่อคืน
‘ตกลงเรา...ไม่ได้เป็นแฟนกันใช่มั้ย’ สิปป์ศิลป์เอ่ยถาม และกลั้นใจรอฟังคำตอบ
เมตตาเหยียบเบรกกึกทันที ในขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ‘แล้วแต่มึง’
คนถูกโยนอำนาจการตัดสินใจมาให้ รับรู้ถึงความไม่พอใจจากอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ตอบไปว่า ‘ตามนั้น’
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับทุกคน วันนี้พี่มีเรื่องมาแจ้งสองเรื่อง...” พี่เอสเอ่ยขึ้นหลังจากทุกฝ่ายรายงานกันครบถ้วน
“หนึ่งคือ...มะรืนนี้จะมีเด็กมาฝึกงานในตำแหน่งกราฟิกหนึ่งคน เก็ต...ยังไงพี่ฝากน้องด้วยนะ” พี่เอสหันไปบอกกราฟิกคนเดียวของบริษัท “เป็นหลานชายพี่เอง กำลังจะจบปีสี่ ช่วงนี้มันไม่มีเรียน เลยมาขอฝึกงานสักเดือน”
“ครับ” เก็ตรับปาก แต่ในใจนึกว่า ความซวยมาเยือนกูอีกแล้ว กูเกลียดเด็ก!
“ส่วนเรื่องที่สอง...” บอสใหญ่ของเกย์สเกลกระตุกยิ้มมุมปาก ทำเอาพนักงานเสียววาบ “อย่างที่ทราบนะครับว่า... ปีที่ผ่านมาบริษัทเราไม่มีกำไรอะไรเลย แต่ยังดีที่ได้ทุนคืนมาบ้าง”
ฝ่ายเซลส์ก้มหน้านิ่ง เงินไม่เข้าบริษัท นั่นหมายถึงการทำงานที่ไม่ประสบความสำเร็จของทีมขาย พี่เอสเหลือบมองท่าทีของทุกคนแล้วพูดต่อ “ปีนี้...ก็ไม่มีโบนัสนะครับ แต่...เดี๋ยวเราจะจัดเอาท์ติ้งกัน พี่ให้พุดไปจัดการ ถามความคิดเห็นของทุกคนว่าอยากไปไหน และอยากไปช่วงวันไหน ทั้งหมด 3 วัน 2 คืน ขอเป็นวัน พุธ พฤหัสฯ ศุกร์ ได้คำตอบยังไงมาบอกพี่ก็แล้วกัน”
หลังปิดประชุม หัวข้อที่พูดคุยกันในออฟฟิศจึงเป็นเรื่องเอาท์ติ้งไปโดยปริยาย พี่พุดค้นหาข้อมูลเบื้องต้นมาให้ทุกคนเลือก พร้อมกับรับข้อเสนออื่นๆ นอกเหนือจากนี้ด้วย
“ประจวบฯ” น้องจียกมือคนแรก
“ปีที่แล้วก็ไป เบื่อ” พี่เป็ดดักทันควัน
“กาญ?” น้องจียังไม่ยอมแพ้
“ครั้งที่ 12 ในชีวิต” พี่เป็ดทำหน้าเซ็ง
“ก็พี่แก่แล้วนี่ ก็ต้องเคยไปเยอะเป็นธรรมดา” น้องเล็กสุดเอ่ยงอนๆ คนต้นเหตุเลยต้องรีบง้อเป็นการใหญ่
พอเห็นว่าคู่รักทีมเซลส์ยังตกลงกันไม่ได้ พี่พุดเลยเดินมาหานักเขียนบ้าง “สิปป์ว่าไง”
“ที่ไหนก็ได้พี่ ผมไปได้หมด” ไม่รู้ว่าเป็นคนไม่เรื่องมากหรือขี้เกียจคิด แต่สิปป์ศิลป์ก็ตอบออกไปอย่างนั้นทุกที
“เมตล่ะ” แอดมินหันมาถามตากล้องบ้าง
“อืม...ไปน่านมั้ยพี่” พูดจบก็หันไปมองคนข้างๆ ที่กำลังจ้องมาอยู่พอดี น่าน...บ้านยายของสิปป์ ที่เคยคิดว่าจะไปด้วยกันเมื่อตอนปีใหม่ ตอนนั้นเมตตายังโวยวายว่าอยากไปแค่สองคน แล้วมาตอนนี้ทำไมถึงให้ทั้งออฟฟิศไปแบบนี้?
“น่านมันเงียบ พวกแกคงไปสร้างความวุ่นวายให้บ้านเค้าแน่ๆ” พี่เอ้ออกความเห็น แอดมินเลยเบนทิศไปที่บก.แทน
พอเหลือกันอยู่สองคน บรรยากาศอันมาคุก็ปกคลุมอีกรอบ เมตตากำลังไม่พอใจ และเลยเถิดไปถึงขั้นน้อยใจ เมื่อคิดว่าอะไรๆ เมื่อคืนน่าจะเป็นคำตอบได้มากพอแล้ว แต่เปล่าเลย... สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็ยังยึดติดกับคำถาม และเลือกในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจตัวเอง
…………. Gayscale Magazine………….
หลังทำตัวอ้อยอิ่งพิถีพิถันกับการเก็บของจนคนอื่นกลับบ้านไปก่อนอย่างที่ใจคิด ตอนนี้ทั้งออฟฟิศจึงเหลือเพียงตากล้องที่นั่งง่วนอยู่กับการแต่งภาพ และนักเขียนที่ยังสาละวนอยู่กับกระเป๋าของตัวเอง ราวกับว่ามันมีอะไรมากมายให้ยัดใส่ลงไป การคบกันมานานถึงหกปี ทำให้เมตตาแกล้งตีรวนอีกคนด้วยการนิ่งเงียบ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าอีกฝ่ายมีเรื่องจะคุยด้วย แต่จะหาว่าใจร้ายก็คงไม่ใช่ ก็เพราะคำพูดเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้เขาต้องอยู่ในอารมณ์นี้
“เอ่อ...งานยังไม่เสร็จเหรอ..วะ” สิปป์ถามลอยๆ ประโยคหลังดูจะขัดเขิน เหมือนอยู่ๆ ก็ไม่กล้าจะพูดวะโว้ยเหมือนที่เคยซะอย่างงั้น
คนถูกถามเลิกคิ้วข้างหนึ่ง แต่ยังไม่ยอมละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ “อือ”
สิ้นคำตอบนั้นสิปป์ศิลป์ก็ได้แต่คอตกนั่งหงอย จริงๆ เมื่อเช้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดตัดทอนความสัมพันธ์อะไรขนาดนั้น ตอนนี้เลยอยากขอโทษ และขอคุยด้วยอีกที ...แต่ไม่รู้ว่าทำไมคำๆ เดียวมันยากเหลือเกิน
ขณะที่นักเขียนกำลังต่อสู้กับความกล้าของตัวเอง ตากล้องก็ลุกขึ้น และทำท่าจะผลักประตูออกไป
“ไปสูบบุหรี่เหรอ” คนนั่งซึมถามขึ้นทันควัน เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะทิ้งเขาไว้ให้อยู่เพียงลำพัง
“เปล่า ว่าจะลงไปเดินเล่น” ตากล้องตอบเสียงเรียบ ทว่าหัวใจพองฟูเมื่อเห็นว่าอีกคนมาง้อ จนสุดท้ายก็ใจอ่อน ยอมพูดจาด้วยดีๆ
“กูว่าจะเลิกบุหรี่แล้วล่ะ”
สิปป์ศิลป์ทำตาโต ไม่เชื่อหูตัวเอง “จริงดิ่? ก็ดีนะมึง แต่ทำไมอยู่ๆ ก็เลิกวะ”
“ก็อย่างที่บอกตอนมหา’ลัยนั่นแหละ” คนถูกถามคลี่ยิ้ม “มึงเป็นแฟนกูเมื่อไร กูจะเลิกทันที”
ตอบแล้วก็วิ่งพรวดหายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คนฟังอึ้งอยู่นาน
“เชี่ยยยย!! กูเปล่า!!”
เมตตากำลังสะกิดจิตตัวเองด้วยการจ้องมองบุหรี่มวนสุดท้ายในมือ คิดจะเสียบเข้าปากหลายครั้ง หากแล้วก็ดึงออก สลับกับถอนหายใจยาวเหยียด ไอ้ที่ว่าจะเลิกมันไม่ใช่ง่ายๆ แต่ในเมื่อพูดออกไปแล้วยังไงก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุด
“สั่งเสียกับลูกมึงอยู่หรือไง” สิปป์หอบกระเป๋าของตัวเองและตากล้องออกมา จัดแจ้งปิดไฟในออฟฟิศจนเรียบร้อย แล้วจึงมานั่งที่โต๊ะม้าหินด้านหน้าเคียงข้างอีกคน
“เอามานี่” นิ้วเรียวชี้ไปที่มวนขาวๆ ต้นเหตุ เจ้าของบุหรี่มวนสุดท้ายทำตาละห้อย ก่อนจะยอมส่งมันไปให้คนที่ทำหน้าโหดรออยู่
สิปป์เดาะของในมือเล่น “ถ้าเลิกได้ภายใน 1 เดือน...” คนพูดเขยิบเข้าไปจนชิดใบหูคนข้างๆ ก่อนกระซิบเสียงเบา “....กูมีรางวัลที่ดีกว่าบุหรี่มวนนี้ให้”
รางวัลจะเป็นอะไรเมตตาก็เดาไม่ออก แต่ขอบอกว่าลมหายใจที่รดใบหูเมื่อครู่แม่งชวนจินตนาการสุดๆ!
“คิดไปถึงไหนแล้วมึง! กลับบ้านเร็ว” สิปป์ศิลป์ซ่อนยิ้มเขิน พลางเดินลิ่วไปที่รถเต่า
“บ้านไหน?” เมตตาเร่งฝีเท้าจนทัน แล้วแกล้งแหย่อีกคนเล่น โทษฐานทำให้อยากแล้วจากไป “บ้านกูใช่มั้ย”
“พ่อง!”
สุดท้ายเจ้าเต่าเขียวมะกอกเลยต้องมาจอดนิ่งหน้าหอพักของสิปป์ศิลป์ แม้คนขับจะเง้างอนพร้อมข้ออ้างสารพัดยังไง ตุ๊กตาหน้ารถก็ยืนยันอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่มีการไปนอนที่ไหน นอกจากห้องของตัวเอง
“จะลงแล้วเหรอ...” เสียงหงอยๆ ของสารถีที่ไม่แมทช์กับหน้าโฉดๆ ดึงให้คนที่กำลังรวบข้าวของลงจากรถต้องหยุดชะงัก
“อย่ามาๆ” คนโดนรั้งแสร้งทำเสียงโหดสู้ แต่ก็ยอมทิ้งตัวนั่งต่ออีกนิด โดยให้เหตุผลกับตัวเองว่า คืนนี้ไม่มีละครต้องดู เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบก็ได้..มั้ง “มีอะไร...ว่ามา”
“โห่ย...ก็ไม่ได้มีอะไร แค่อยากอยู่ด้วยเฉยๆ” คนได้ฟังหน้าร้อนฉ่า ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้จากปากของเมตตา แม้ทุกครั้งที่โดนแกล้งโดนแซว หรือแม้แต่โดนเรียกว่าแฟน ก็เป็นเพียงคำธรรมดาที่ไม่มีความรู้สึกของคนพูดปะปน
“มึงโกรธกูใช่มั้ยวันนี้” สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็อดถามไม่ได้ เมตตาพยักหน้ารับ แววตาขี้เล่นเปลี่ยนเป็นนิ่งขรึมทันที
“กูนึกว่า...เมื่อคืน...มึงจะเปลี่ยนใจ แต่สุดท้ายมึงก็ยังเลือกเหมือนเดิม”
นักเขียนถอนหายใจ “มึงว่าเราเลือกทางอื่นได้เหรอ”
คนถูกถามเอื้อมมาแตะมือของอีกคนเบาๆ “กูเลือกมึง...ส่วนมึงจะเลือกใคร ก็แล้วแต่มึงเถอะ”
สิปป์ศิลป์ตอบคำถามด้วยความเงียบ ในใจเวิ้งว้างและสับสน รู้สึกเหมือนตนเองลอยคว้างในโลกที่ไร้ทางออก
ในขณะที่ความหวังของเมตตากำลังมอดดับ และตัดสินใจปล่อยให้คนข้างกายเดินไปในทางที่ต้องการ มือหนาก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่กระชับแน่น ก่อนจะตามมาด้วยแรงกอดที่โถมเข้าใส่ราวกับเด็กหลงทาง
“กูขอเวลา...มึงรอกูได้มั้ย” แม้รู้ดีว่าคำขอร้องครั้งนี้ดังสะท้อนออกมาจากความเห็นแต่ตัว แต่สิปป์ศิลป์ก็เลือกจะพูดมันออกไป
เมตตาลูบหลังคนในอ้อมกอดเป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะประทับจูบเบาๆ ที่หน้าผากมนแทนคำตอบ
...รอได้ นานเท่าไรก็รอ...
หลังเข้าห้องพักและอาบน้ำเรียบร้อย สิปป์ศิลป์จึงได้มีเวลาทบทวนตัวเอง แท้จริงแล้วเขาไม่ได้ลังเลระหว่างเมตตากับแนนนี่ แต่สิ่งที่เขากลัวคืออนาคตที่ต้องรับมืออีกมาก และสถานะความสัมพันธ์แบบผู้ชายกับผู้ชายก็เป็นสิ่งที่เขาไม่แน่ใจเท่าไรว่ามันจะไปรอด ด้วยนิสัยส่วนตัวที่เป็นคนค่อนข้างเซนซิทีฟ หลายครั้งเขาจึงต้องครุ่นคิดไตร่ตรองกับเรื่องสำคัญในชีวิตเกินความจำเป็น เพราะกลัวว่าการตัดสินใจที่ผิดพลาดจะทำให้เจ็บปวดอย่างยากจะทนไหว แม้ในวันที่ความรักที่เฝ้ารอกลายเป็นจริง เขาก็ยังไม่แน่ใจว่า ‘ความจริง’ ของมัน จะมากพอสำหรับ ‘ความสุข’ ในชีวิตหรือไม่
Rrrrrrrrrrrrr….
หน้าจอปรากฏชื่อคนในความคิด สิปป์ศิลป์ลังเลนิดหนึ่ง ก่อนจะกดรับ “ว่าไง”
“ถึงบ้านแล้วนะ” เสียงปิดประตูดังลอดมาจากปลายสายเป็นการยืนยัน
สิปป์ศิลป์อมยิ้ม รู้สึกว่าการแจ้งข่าวว่าถึงที่หมายโดยปลอดภัยในครั้งนี้แตกต่างจากที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง “อื้อ ดีแล้ว รีบๆ นอนล่ะ”
“มึงจะนอนยัง”
นักเขียนเหลือบมองนาฬิกา ห้าทุ่มกว่าแล้ว “ใกล้ละ”
“เหรอ คืนนี้มีคนบอกว่าฝันดีหรือยัง”
แม้จะประหลาดใจไม่น้อย แต่ก็ยังตอบออกไปโดยดี “ยัง”
“แล้วราตรีสวัสดิ์ล่ะ มีคนบอกยัง”
“หือ? ก็ยังเหมือนกัน”
ปลายสายเงียบไปสักพัก “งั้น...ให้เลือกละกัน ฝันดี หรือราตรีสวัสดิ์”
“เอ่อ...” คนฟังอ้ำอึ้ง รู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูก
“อย่างกน่ะ เลือกมาอันนึง” เมตตาแสร้งทำเสียงดุ
คนที่ต้องเลือกทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะคว้าผ้าห่มมาคลุมปิดหน้า “ไอ้บ้า...ฝันดีก็ได้”
“โอเค...ฝันดีนะครับ”
“ฮะ??” สิปป์เริ่มไม่แน่ใจว่าคิดมากจนสมองเบลอ หูฝาด หรือจินตนาการขึ้นมาเอง จนเมื่อปลายสายย้ำอีกครั้งในรูปแบบประโยคที่คุ้นเคย จึงค่อยแน่ใจว่านี่เป็นเรื่องจริง
“ฝันดีนะมึง!!”
“อ่อ...ฝะ...ฝันดีเหมือนกันนะ” พูดจบก็เหวี่ยงโทรศัพท์ไปที่เตียงอีกด้าน ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเองจนมิด
...ถ้ารอกันได้จริงๆ ก็อย่ามาทำให้ต้องตัดสินใจเร็วได้มั้ยล่ะเว้ยยยยย!!
TBC.
ไม่เจ๊อะกันนานคิดถุงจุงเบยยยยย //แล้วทำไมแกไม่มาให้มันเร็วๆ ล่ะฮะ??
ช่วงนี้ชีวิตคนเขียนโดนทำร้ายมาก เลิกงานไม่ต่ำกว่าสองทุ่มทุกวัน :katai4:
เอาล่ะ...อย่าไปเอาเรื่องงานมาอ้างเลย เพราะอีก 50% มันมาจากการเขียนไม่ออกนี่แหละ
คือเราพยายามหาเหตุการณ์ที่น่าจะสมจริงที่สุด สำหรับคนนิสัยอย่างเมตตาและสิปป์ศิลป์
พยายามหาความสัมพันธ์ที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุดหลังคืนจากนั้น
หลังจากลบๆ เขียนอยู่เกือบเดือน มันจึงมาลงเลยด้วยประการฉะนี้แล
คิดเห็นยังไงบอกกันได้นะคะ
ปล. ใครดู Hormones the series บ้าง? ใครฟินคู่ ธีร์ภู บ้าง?
มาร่วมกรีดร้องไปพร้อมๆ กันนะ แอร๊ยยยยยย >.<
-
เย้ๆมาต่อแล้วดีใจ
-
อ่านไปใจหายใจคว่ำ
อย่างอลกันนักเลย
คนอ่านลุ้นอยู่
:mew2:
รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆ
:pig4:
-
:L2: :L2: :L2:
-
สิบศิลป์ดูมีชีวิตมา หมายถึงชีชีวิตอยู่จริงๆ อ่ะนะ
หลายคนน่าจะเผชิญกับการตัดสินใจแบบนี้จริงๆ
ลุ้นๆ และรออ่านต่อจ๊ะ
-
รักไปแล้วอ่ะ อนาคตมันยังมาไม่ถึง
สิปป์อย่ากลัวดิ
-
ให้ความสัมพันธ์มันค่อยๆเป็นค่อยๆไปอย่างนี้แหละ 555
ไม่ต้องรีบบบ
-
สนุกมากชอบ ๆๆๆ o13
เขียนเก่งมากเลย :pig4:
-
เมตเวอชั่นนี้อ่านละเขิน
อารมณ์แบบ เป็นได้ขนาดนี้เลยเรอะ! :-[
-
โอ้ยยยยยยยย
ตายยยยย
เมตตาๆๆๆๆๆๆ
รุกหนักไปแล้ววว บอกรออ แต่ทำแบบนี้ ศิลป์ก้ตายพอดี
55555
-
โอ๊ยยยยยยยยยเขินไปปปปปปปปแล้วววววววววว
เลิฟพี่เมต x 2000000000000000
สิปปืศิลป์ไม่ต้องคิดนาน น่ารักขนาดนี้ ... ยอมพี่เมตเลยเถอะ คนอ่านยังยอมแล้วเลย แอร้ยๆ 55555555
มาต่อไวๆน้า รอสำเหมออออออ :o8:
-
ชอบ จังอารมณ์ ชวนเขินแบบนี้ :hao3: :hao3:
-
แอร๊ยยยยยยยยย
ฟินมากกกก
น้องสิปป์รีบตัดสินใจนะคะลูก :mew1:
อย่าปล่อยให้เมตรอนานน
-
กรี๊ดดดดดด อุคิอุคิ ชอบอ่าาาาาาาาาาา
แนนนี่คงเข้าใจแล้วมาเป็นสาววายอย่างเราๆกันเถอะ
รออ่าน หวานมาก
-
ชอบอารมณ์นี้ ฟินนนนน :-[
สิปป์เขาก็มีกังวลบ้างอะไรบ้าง ให้เวลาแต่เร่งเข้านะคะพี่เมตขาา :hao7:
-
พี่เมตในอีกโหมด น่ารักมากกกกกกกกกก :heaven :heaven :heaven :heaven
-
แอร๊ยยย ขอเขินแป๊บบบบ ><~~~
มุ้งมิ้งกันเกินไปแบ้ววววววว :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบมากๆอ่ะ อ่านรวดเดียวเลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
:กอด1:
-
:o8: :mew4:
-
แค่นี้ก็ตายตาหลับแล้ว :heaven
-
:z2: :z2: :z2: :z2: รอ
-
เอาล่ะเว้ยยยยยยยยยยยย :hao7: รอคู่นี้มานานแล้วววววววววววววววววววว :heaven
-
ในที่สุดก็มาต่อ อร๊ายยยย :o8: ติดตามนะครับ :z2:
-
:-[ :-[
โอยยยย ครับ! ตอนนี้คุ้มค่ากับการรอคอยครับ
ถึงอะไรหลายๆอย่างยังต้องรอไปอีก
แต่ได้หวานขนาดนี้ ก็เขินจะแย่แล้วครับผม
รอตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
กี๊สสสสส เขินอ่ะ :mew3:
น่ารักมากคะตอนนี้ ชอบหวานๆๆแบบนี้ขออีกน่ะคะ :mew1:
-
หวานอ่ะ ฝันดีนะครับ
อา ฟิน
-
ความสัมพันธ์กำลังจะพัฒนาไปอีกขั้น ตอนนี้ก็เหลือแค่สิปป์ตัดสินใจละนะ
รอต่อไปจ้า :ling1:
-
คุณ บก. ช้านะค่ะ เบนเลิกจิ้นไปนานแล้ว เพราะคู้นี้ เรียวค่ะ 555555555
-
เขิลลล์...ล..โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!! o9
-
อ่านตอนนี้แล้วฟินมาก ชอบในบางมุมของคู่นี้จัง
-
Page 19 : เด็กใหม่
เพลงร็อกฝั่งอังกฤษดังกระทบโสตประสาทหูต้อนรับเช้าวันทำงานอีกวัน พี่เก็ตเดินฮัมเพลงเรื่อยเปื่อย วันนี้รถไม่ติดเลยมาถึงที่ทำงานตั้งแต่ยังไม่ 9 โมง มีเวลาเดินไปซื้อหมูปิ้งหน้าโครงการฯ เหลือเฟือ ไม่เหมือนวันก่อนๆ ที่ต้องลงรถเมล์กลางทาง แล้วโบกพี่วินให้แว๊นมาส่ง นอกจากไม่ทันได้กินมื้อเช้าแล้ว หัวหูยังฟูหมดสภาพ แถมแว่นตารุ่นคุณปู่ที่ใส่อยู่ก็แทบจะหักปลิวไปกับสายลม
ปริ๊นนนนน!!!
เสียงแตรรถที่บีบใส่ในระยะใกล้พร้อมแรงเบรกที่แทรกเสียงเพลงเข้ามาทำเอาคนกำลังเดินใจหายใจคว่ำ เบื้องหลังที่ห่างจากตนเองไปไม่ถึงคืบ คือรถเวสป้าสีเหลืองครีมปักธงสัญชาติอเมริกันอันจิ๋วน่ารัก เมื่อเห็นว่าตนเองยังปลอดภัยดีอยู่ กราฟิกแห่งเกย์สเกลเลยเงยหน้าไปมองคนขับ ที่ตอนนี้ดูจะยังตื่นตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่เช่นกัน
“ขอ...ขอโทษครับพี่” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยกมือไหว้คู่กรณีงกๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนนิ่ง เลยถอดหมวกกันน็อกแล้วรีบลงไปถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วง
โครม!!!
ทันทีที่เจ้าของรถผละออกไป เจ้าเวสป้าคันเก๋าก็ล้มกระแทกพื้นอย่างแรง ท่ามกลางความตกใจของทั้งสองฝ่าย เป็นเก็ตที่ได้สติก่อน เข้ามายกรถให้ตั้งขึ้น ก่อนเด็กหนุ่มจะรู้ตัวแล้วกุลีกุจอมาดูรถตัวเอง
“ทำไมไม่เอาขาตั้งลง” เสียงเนิบช้าไม่บ่งบอกอารมณ์ของพี่แว่น ทำเอาเจ้าของเวสป้าใจเสีย ได้แต่พูดขอโทษอีกหลายคำ และตบท้ายด้วยการถามว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บอะไรหรือไม่
“ไม่ได้เป็นอะไร” ตอบคำถามจบ พี่เก็ตก็ยัดหูฟังเข้าหู เปิดเพลงดังกระหึ่มแล้วเดินต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เดี๋ยวครับพี่!!” คนบนรถมอเตอร์ไซค์ตะโกนเรียกคนที่เพิ่งเดินจากไป แต่ไร้การตอบสนอง “ว๊า...ว่าจะถามซะหน่อยว่าไอ้ออฟฟิศที่กำลังหามันอยู่ตรงไหน...”
บก.เอ้นั่งรัวนิ้วอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ วันนี้อารมณ์ดีและพอมีเวลาว่าง เลยขอส่งเสียงทักทายแฟนคลับเสียหน่อย ช่วงนี้ยุ่งๆ เลยปล่อยให้พี่พุดดูแลเพจไปคนเดียว ผลเลยกลายเป็นว่ามีคนกด Unlike ไปเกือบสิบคน สงสัยเพลียกับข้อมูลเชิงสถิติของแอดมินแหงๆ
“หวัดดีฮะ” เก็ตทักทายเจ้านายที่หน้าตาดูเมามันกับการทำงาน(?)อย่างยิ่ง บก.เงยหน้ามายิ้มให้นิดหนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตาพิมพ์ต่อ ปล่อยให้กราฟิกเข้าห้องส่วนตัวไปเหมือนเคย
ขณะที่พี่เก็ตกำลังจัดการกับหมูปิ้งบนโต๊ะ โทรศัพท์ส่วนตัวก็ดังขึ้น หน้าจอปรากฏชื่อเซลส์นัมเบอร์วันของออฟฟิศ มาแบบนี้สงสัยจะไม่ได้กินหมูปิ้งซะแล้วมั้ง
“เฮ้ยเก็ต มึงถึงออฟฟิศยังวะ” พี่เป็ดส่งเสียร้อนรนมาตามสาย
“ถึงแล้วๆ พี่เป็ดมีไรอ่ะ”
“มึงโบกแท็กซี่มาเจอกูที่ออฟฟิศวูดู ทองหล่อเดี๋ยวนี้เลย ลูกค้าจะให้กราฟิกเข้าประชุมด้วยว่ะ มาให้ถึงภายในสิบโมงนะ กูขอโทษจริงๆ เพิ่งรู้เมื่อกี๊เหมือนกัน” โดยไม่รอคำตอบรับหรือปฏิเสธ พี่เป็ดก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนถูกตามตัวถอนหายใจกับข้าวเหนียวหมูเพียงลำพัง
“เก็ตไปประชุมที่วูดูนะ พี่เป็ดโทรตามเมื่อกี๊” กราฟิกรายงาน บก.เอ้พยักหน้ารับ และอวยพรให้คนงานเข้าโชคดี ส่วนตัวเองก็ตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์สเตตัสในเพจต่อไป
ระหว่างนั่งอยู่บนรถแท็กซี่ เก็ตก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้เกี่ยวกับสิ่งที่พี่เอสบอกในห้องประชุมเมื่อวันก่อน หากนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เลยกดเข้าไปในไลน์กลุ่มของบริษัท จึงเข้าใจว่าเรื่องที่พี่เอสพูดก็คือเรื่องที่วางแผนไปเอาท์ติ้งกันนั่นเอง
...โดยไม่นึกเอะใจเลยว่า จริงๆ แล้วพี่เอสฝากให้ดูแล ‘ใคร’ ในวันนี้!
…………. Gayscale Magazine………….
สิปป์ศิลป์ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า คนโทรมาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนสนิทที่ทำท่าจะยื่นเรื่องขอเปลี่ยนสถานะในเร็ววันนี้ เมตตาส่งเสียงทักทายอรุณสวัสดิ์ ก่อนจะบอกกับคนที่กำลังงัวเงียว่าวันนี้จะมีราชรถไปเกยถึงประตูหอ ให้รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเจอกันในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า พอคนโดนสั่งทำเสียงฮึดฮัดขัดขืน ปลายสายก็ปล่อยลูกอ้อนแบบชวนขนลุก และไม่ต้องถามว่าไม้นี้ใช้ได้ผลหรือไม่ เพราะในขณะนี้ที่เวลา 8.30 น. สิปป์ศิลป์ก็พบตัวเองนั่งมึนๆ กินโจ๊กเจ้าดังแถวออฟฟิศ โดยมีไอ้เผด็จการนั่งอมยิ้มอยู่ตรงข้าม
“ยิ้มไร” นักเขียนถามน้ำเสียงชวนหาเรื่อง ทว่าคนถูกถามกลับยิ้มกว้างขึ้นอีกอย่างน่าหมั่นไส้
“คนมีความสุข ยิ้มไม่ได้ไง๊” ตอบเสร็จก็ตักปาท่องโก๋กรอบใส่ชามอีกฝ่าย แถมหมูก้อนใหญ่ให้อีกสองชิ้น “กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ”
สิปป์ยู่หน้าแสดงอาการไม่พอใจ แต่ก็ยินยอมรับเครื่องเคียงที่ย้ายจากชามตรงข้ามมาสู่ชามตัวเองโดยไม่มีปากเสียง ก็ของชอบทั้งนั้นนะเฮ่ย! ปฎิเสธให้โง่เรอะ
“ขอบใจ แต่บอกไว้ก่อนว่านี่ไม่นับเป็นคะแนนในการตัดสินใจนะเว้ย”
เมตตาหัวเราะร่าเริง “ถ้ามึงจะนับไอ้เรื่องพวกนี้ มึงคงต้องเป็นแฟนกูตั้งแต่อยู่มหา’ลัยแล้วว่ะ นี่พูดเลย ฮ่าๆๆ”
เรื่องหน้าไม่อายนี่ยกให้อันดับหนึ่ง และหลงตัวเองตามมาอันดับสองสำหรับผู้ชายคนนี้ “ก็ถ้ามึงชัดเจนตั้งแต่ตอนนั้น มึงก็ไม่ต้องมานั่งทำคะแนนใหม่ตอนนี้ป่ะ เสียใจด้วย รับบัตรคิวแล้วไปต่อแถวนะครับนะ”
คนที่โดนไล่ไปต่อแถวใหม่เอื้อมมือไปดีดหน้าผากไอ้มนุษย์ปากดีด้วยความหมั่นเขี้ยว หลังจากที่ทำใจกล้าหน้าด้าน รุกหาคนตรงข้ามมาสองวัน ด้วยพฤติกรรมสุดพิเศษที่คิดว่าชาตินี้คงทำกับใครไม่ได้อีก ทั้งบอกฝันดี ซื้อขนมกุ๊กๆ กิ๊กๆ มาให้ เอาหนังสือมาฝาก และอีกสารพัดกระบวนท่า แต่สุดท้ายก็พบว่า สิ่งพิเศษที่ว่านี้มันช่างธรรมดา ทว่าสิ่งธรรมดาที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ต่างหากที่พิเศษ ...พิเศษโดยไม่ต้องพยายาม
“ยิ้มอีกละ มึงไหวป่ะเนี่ย??” มือเรียวโบกไหวๆ เรียกสติช่างภาพที่ตอนนี้เอาแต่จ้องหน้าเขาแล้วอมยิ้ม
“กูสบายดี แค่รู้สึกว่าตัวเองประสาทนิดๆ ที่พยายามทำอะไรหวานแหววใส่มึงไปสองวัน”
“เออ...รู้ตัวแล้วก็ดี กูขนลุกมากบ่องตง บรึ๋ยยย” คนพูดทำท่าขนลุกขนชันประกอบ
เมตตาหน้ามุ่ย ทำเสียงอุบอิบอยู่ในลำคอ “ไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง คนอุตส่าห์พยายาม”
“ไม่!!” ...ไม่บอกหรอกว่าแม่งโคตรเขิน!!
หลังจัดการมื้อเช้าเรียบร้อย เจ้าเต่าคันเก๋าก็มุ่งหน้าเข้าบริษัทในเวลา 9 โมงเช้าไม่ขาดไม่เกิน ในขณะที่แล่นผ่านยามหน้าโครงการฯ ของออฟฟิศเหมือนปกติ อยู่ดีๆ วันนี้พี่ยามก็โบกมือเป็นสัญญาณให้จอดรถ เมตตาเลื่อนกระจกลงเพื่อเจรจาอยู่สักพัก พี่ยามก็กวักมือเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างเวสป้าคันสวยให้เดินมาหา
“น้อง...นี่พี่สองคนนี้เค้าทำงานอยู่หนังสือที่น้องจะไปน่ะ” พี่ยามบอกกับคนที่เดินมาหา เมตตากวาดตาดูผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างยามคร่าวๆ ดูท่าทางจะเด็กกว่าเขา 2- 3 ปี แต่นึกไม่ออกว่าไอ้น้องนี่มีธุระอะไรที่ออฟฟิศ
“อ๋อ!! หลานพี่เอสใช่มั้ย ที่บอกว่าจะมาฝึกงานกราฟิก” คนที่นั่งข้างๆ ส่งเสียงแทรกขึ้นมา ทำให้เขานึกออกทันทีว่าเด็กนี่มาทำอะไร
“ใช่ครับพี่ พอดีลุงเอสไปญี่ปุ่น ผมเลยไม่รู้จะโทรหาใครอ่ะครับ” หลานเจ้านายตอบ ท่าทางสงบเสงี่ยมและมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร แตกต่างจากไอ้พี่เก็ตกราฟิกของออฟฟิศเหลือเกิน
หลังเจรจาบอกทางกันเรียบร้อย เมตตาก็ขับรถเลยไปหาที่จอดก่อน และให้เวสป้าเหลืองไปรอที่บริษัทได้เลย เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณ พลางตำหนิตัวเองในใจที่ไม่ยอมหาแผนที่มาให้เรียบร้อย เสียเวลาขับวนในโครงการฯ ที่มีบริษัทตั้งอยู่เป็นสิบๆ หลังตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง
“เข้าไปจอดข้างในเลยก็ได้น้อง” สิปป์บอกผู้มาใหม่ ซึ่งเจ้าของเวสป้าก็ขยับรถตามแต่โดยดี
“น้องชื่ออะไรอ่ะ” เมตตาทักขึ้น คนข้างๆ เลยเออออเป็นเชิงสงสัยด้วยเช่นกัน
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ชื่อ ‘ปัน’ ครับ”
“พี่ชื่อสิปป์นะ ส่วนไอ้นี่ชื่อเมต” นักเขียนแนะนำเสร็จสรรพ “เฮ้ย...แล้วทำไมเอ็งไม่โทรหาบก.เอ้วะ”
คนถูกถามขมวดคิ้วเป็นเชิงนึก “อ๋อ...พี่ลุงเอสใช่มั้ยครับ จริงๆ แล้วผมเป็นหลานของเพื่อนลุงเอสอ่าครับ”
ทั้งตากล้องและนักเขียนร้องอ๋อออกมาพร้อมกัน คนอธิบายยิ้มรับแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เพราะยังเกร็งๆ เล็กน้อยกับการมาใหม่
“ร้อนว่ะ ไปคุยกันในออฟฟิศเหอะ” ตากล้องยกมือปาดเหงื่อที่เริ่มผุดพรายตามไรผม สิปป์ศิลป์เห็นดังนั้นจึงตีมือคนขี้ร้อนไปหนึ่งที ก่อนจะหยิบทิชชู่ส่งให้
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอามือเช็ดหน้า สิวมันถึงไม่หายอยู่อย่างนี้ไง” คนถูกดุทำหน้าสลด และรับทิชชู่มาเช็ดหน้าตามคำสั่ง
ปันมองพี่ผู้ชายสองคนที่เดินงุ้งงิ้งขึ้นบันไดไปด้วยความพิศวง ....นี่เป็นเพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนร่วมเตียงวะ ?!?
บก.เอ้นั่งอ่านคอมเมนต์ของแฟนเพจพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สมาคมสาววายแห่งประเทศไทยกลับมาคึกคักอีกครั้งหลังจากเงียบเหงาไปนาน หลายคนถามหาพี่ ม. กับ น้อง ส. ซึ่งบก.ก็แอบหยอดไปว่า เดือนนี้ถ้ายอดอ่านออนไลน์สูงถึงทาร์เก็ต จะมีเรื่องเล่าเบาๆ มาเล่าให้ฟัง เพียงเท่านั้นบรรดาแม่ยกก็พากันคลิกเข้า E-magazine กันรัวๆ จนคนดูแลเว็บไซต์ถึงกับโทรมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมตัวนับยอดถึงหมุนติ้วๆ ขนาดนี้
ความฟินถูกพักไว้ชั่วคราว เมื่อประตูออฟฟิศถูกผลักเข้ามา ร่างของตากล้องกับนักเขียน และเด็กผู้ชายตัวสูงโปร่งอีกคนปรากฏตรงหน้า บก.ยกมือรับไหว้ผู้มาใหม่ก่อนจะเอ่ยปากถามว่าเป็นใคร
“ปันครับ มาฝึกงานตำแหน่งกราฟิกครับ” เด็กหนุ่มแนะนำตัวกับสาวใหญ่
“อ๋อ...หลานเพื่อนไอ้เอสใช่มั้ย โทษทีๆ พี่ลืมไปเลย จริงๆ ไอ้เอสบอกไว้แล้วแหละ สิปป์พาน้องไปนั่งในห้องเจ้าเก็ตเลยแล้วกัน” ว่าจบตัวเองก็เดินไปเปิดตู้ด้านหลังพี่พุด แล้วหยิบเครื่องแมคออกมา เมตตาจึงเข้ามาช่วยหิ้วไปตั้งไว้บนโต๊ะด้านใน
“วันนี้พี่เก็ต...กราฟิกน่ะ ออกไปประชุม เดี๋ยวบ่ายๆ มันคงเข้ามาแหละ ยังไงเดี๋ยวพี่ให้สิปป์สอนวิธีเข้าใช้เซิร์ฟเวอร์ของออฟฟิศ ที่เป็นแหล่งเก็บงานทั้งหมดไปพลางๆ นะ” คนเป็นบก.กระวีกระวาดจัดแจงงานให้เด็กใหม่ พลางบอกให้เมตตาไปขนหนังสือเล่นก่อนๆ มาให้น้องเล็กสุดดูเป็นแนวทาง
“นี่เราเป็นหลานของใครนะ เผื่อพี่รู้จักเพื่อนไอ้เอส” พี่เอ้ส่งคำถามชวนคุย
คนถูกถามยิ้มตาหยีแล้วบอกว่า “ลุงปืนครับ”
บก.เอ้ชะงักมือเล็กน้อย เมื่อได้ยินชื่อใครบางคนจากปากของเด็กรุ่นหลาน ก่อนจะส่งเกย์สเกลเล่มเก่าๆ ให้เด็กหนุ่มต่อไป
"ป้าเอ้เคยเจอลุงของปันมั้ยครับ” บก.หันขวับในคำถามนั้น แล้วตอบอย่างรวดเร็ว
“เรียกพี่ได้มั้ย เรียกป้าแล้วมันปวดใจน่ะลูกเอ้ย!!”
…………. Gayscale Magazine………….
พี่เก็ตกลับมาถึงออฟฟิศตอนบ่ายแก่ๆ หลังเอสเพรสโซ่จากร้านดังหมดแก้ว กราฟิกสุดซึนก็พาตัวเองเข้าประจำที่ - ห้องแคบๆ ที่บรรจุเขาเพิ่งคนเดียว - เก็ตเริ่มทำงานที่นี่เมื่อสามปีที่แล้ว ลมหนาวจากเชียงรายหอบเขามายืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรก็ไม่ทราบ รู้แต่เพียงว่าที่แห่งนี้ดึงดูดเขาไว้ด้วยอิสระในโลกส่วนตัวขนาดกะทัดรัด แม้บางครั้งจะถูกรบกวนจากหลายคน ทว่ามันก็สงบเพียงพอให้เขาพักพิง
“เฮ้ยพี่!! หวัดดีครับ!!” เด็กชายร่างสูงที่กำลังมุดลงไปต่อสายไฟใต้โต๊ะ ส่งเสียงทักทายด้วยความแปลกใจ คนนั่งอยู่ในโลกส่วนตัวขมวดคิ้วนึดหนึ่งเป็นคำถาม
“พี่ทำงานอยู่ที่นี่เหรอฮะ โอ้โห! โลกกลมจริงๆ พี่จำผมได้มั้ย ที่เกือบขั.....”
“พี่เอ้!!!” กราฟิกไม่ฟังคำทักทายของเด็กผู้ชายร่างสูงชะลูด เขาไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าโต๊ะที่เคยว่างเปล่ามีเครื่องคอมพิวเตอร์จับจองพื้นที่อยู่
ใบหน้านิ่งเรียบประดับกรอบแว่นหนาสีดำไม่บ่งบอกอารมณ์ แต่แววตาที่เคยเรียบเฉยกลับฉายแววกร้าวไม่เหมือนที่เคยเป็น ขณะยืนกอดอกถามบก.เจ้านายตัวเอง
“ทำไมห้องเก็ตมีคนอื่นนั่งอยู่!” ท่าทีฮึดฮัดพร้อมหาเรื่อง ทำให้สมาชิกคนอื่นๆ หันมาสนใจ และเป็นสิปป์ศิลป์ที่ช่วยตอบคำถามนั้นแทนบก.ที่นั่งอ้าปากค้าง
“เด็กฝึกงานหลานพี่เอสไง ที่เค้าเคยพูดในห้องประชุม”
คนได้ยินคำตอบนั่นรู้สึกเหมือนโลกแคบๆ ของตัวเองกำลังถล่ม เรื่องที่เขาลืมเลือนไปปรากฏชัดขึ้นอีกครั้ง คำสั่งเด็ดขาดที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ ภาระที่เขาไม่เคยต้องการ
“พี่ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ผมนั่งในห้องกับพี่ได้สบายมาก” เจ้าของคำพูดเกาะประตูส่งยิ้มตาหยีเป็นเครื่องยืนยัน แถมคำแนะนำตัวพ่วงท้าย “ผมชื่อปันครับ กำลังจะจบปีสี่ ถนัดโปรแกรมอิลัสฯ สนใจอยากทำงานสิ่งพิมพ์ ยังไงพี่เก็ตช่วยแนะนำด้วยนะครับ!”
คนที่ต้องกลายเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นทำหน้าอยากตาย.... เอาโลกส่วนตัวของกูคืนมา!!!
เมตตาแอบมองเข้าไปในห้องกราฟิก เห็นลางๆ ว่าเจ้าเด็กตัวสูงกำลังยื่นหน้าไปดูหน้าจอของไอ้พี่เก็ต ส่วนเจ้าของห้องตัวจริงก็คอยจะผลักหัวน้องอยู่เรื่อย แต่ดูเหมือนว่าน้องใหม่จะไม่ละความพยายาม สงสัยงานนี้เชี่ยเก็ตเจอคู่ปรับตัวจริงซะแล้ว หึหึ
“ขำไรมึง” นักเขียนเอาเท้าสะกิดตากล้องที่นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“นิสัย! ใครสอนให้เอาขาหลังสะกิดคนอื่นเนี่ย” เมตตาดุคนมารยาททราม
คนโดนดุเบ้ปากทำหน้าไม่สนใจ “ตอบไลน์หน่อย”
ตากล้องเลิกคิ้วเป็นคำถาม แต่ก็ยอมหยิบมือถือมาเปิดโปรแกรมสนทนาโดยดี สิปป์ศิลป์แคปเจอร์หน้าจอบทสนทนาระหว่างตนเองกับแนนนี่ส่งมาให้เมตตาอ่าน พร้อมคำถามว่า ‘ในฐานะเพื่อน มึงว่ากูควรจะทำยังไงวะ’
เนื้อหาที่แนนนี่พิมพ์มา คือถามว่าทำไมช่วงนี้สิปป์เงียบหายไปแบบผิดปกติ เป็นอะไรหรือเปล่า เมตตาอ่านทวนอีกครั้งแล้วก็พิมพ์ตอบคนขอคำปรึกษาไป
‘ในฐานะเพื่อน กูอยากให้มึงทบทวนดีๆ แนนนี่เป็นผู้หญิงที่ดี ไม่งี่เง่า ไม่ดราม่าง่าย ใจกว้าง มึงควรจะรักษาเค้าไว้นะ’
คนข้างๆ ส่งสติกเกอร์หมีทำหน้ามึนมาให้ เมตตาจึงพิมพ์ต่อไปอีกประโยค ‘แต่ในฐานะคนที่คิดเกินเพื่อน กูภาวนาทุกวันให้มึงโสด!!’
บทสนทนาขึ้น ‘read’ แต่ไร้สัญญาณตอบรับ เมตตาจึงเงยหน้าขึ้นมองคนข้างๆ
สิปป์ศิลป์นิ่งไปสักพักก่อนถอนหายใจยาว “เย็นนี้กูจะไปคุยกับแนนนี่”
เมตตารู้สึกเหมือนความหวังเล็กๆ เปล่งประกายก่อนแสงจะดับลง เมื่อนึกได้ว่า...
ความสุขที่ตามหา อาจต้องแลกมาด้วยความทุกข์ของใคร....
TBC.
เด็กใหม่มา รับน้องมันเลยดีมะ :z1:
ตัวละครรับเชิญ เด็กหนุ่มวัยละอ่อน เชิญขบเคี้ยวกันตามอัธยาศัย
เจ้าปันมันจะมาทำอะไร มีอิทธิพลอะไรต่อพี่เก็ต....ตอนต่อๆ ไปคงได้รู้กันจ้า
//กล่าวสั้นๆ หลบเลี่ยงการพูดถึงระยะเวลาที่หายหัวไปของคนเขียน
:mew1:
-
อั้ยย่ัะ! คู่พี่เก็ตกำเนิดแล้ว
คู่หลักขอให้ลงเอยกันด้วยดีเถิด อยากเห็นฉากสวีท >w<
:katai4:
-
ลุ้นระทึก
-
รอมานาน น น น พรมจรรย์ของอิตาสิป จะขึ้นราอยู่แระ . . .
หมั่นมาเติมน้ำตาลบ้างอะไรบ้างเน้อคุณคนเขียน
นี่ขนาดนานๆ มาที คนอ่านยังยิ้ม ม ม ม ไม่หุบเลย
นึกถึงแนนแล้วก็สงสารอะ ยังไงให้เค้าไปได้พี่เอ้เอ๊ย ได้ใครดูแลก็จะดีไม่น้อยเด้อค่ะเด้อ
อ่านมาถึงตอนจบแล้วเกร๊ง ง ง จักดราม่า
คอยติดตามอยู่เสมอเน้อ
-
เหมือนคู่เมตกำลังจะลงเอย เลยมีคู่เก็ตตามมา
แอบชอบน้องปันอ่ะ งุ้งงิ้ง น่ารัก ขนาดนี้ ส่งมาให้หน่อยเถอะ
-
สิปป์จะไปเคลียร์แล้ว (เป็นกำลังใจให้น่ะ....สู้ๆ)
p.s.งานนี้เก็ตมีเฮ555
-
ใจเทมาทางนี้เกินครึ่งแล้ว จะยื้อต่อไปก็ใช่ที่ เสียเวลาของผู้หญิงด้วย รีบเคลียร์เลยดีกว่า
น้องใหม่น่าจะทำให้กอง บก.คึกคักขึ้น
-
โลกส่วนตัวของเก็ตกำลังจะกลายเป็นโลกสองเราแล้วเหอๆๆๆๆ
เมตรอย่าคิดมาก สิปเคลียร์ซะทีหน่ะ ดีแล้วดีกว่าปล่อยให้แนนรออย่างมีความหวังแห้งๆต่อไป
-
อุกรี๊ดดดดด...ดีใจสุดๆ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
เปิดมานี่ฟินเลยอ่ะ พี่จะเก็ตจะมีคู่วววววววว :hao7:
อ่านไปอ่านมายิ่งฟินกว่า พี่เก็ตน่าจะมีสามี เอร้ยยยยยยย :hao5:
เฮ้ออออ ลุ้นคู่พี่เก็ตมากมาย แอบรัก(?)เงียบๆมาหลายตอนละ ฮ่า
ลุ้นคู่พี่เมตเหมือนเดิมนะแจ๊ะ
นักเขียนสู้ๆนคะ :L2:
-
มาช้าดีกว่าไม่มาค่า
อ่านแล้วยังน่ารักเหมือนเดิม รอลุ้นว่าตอนต่อไปจะมีวันฟ้าใสของคู่เอกไหมน้า~
:mew1:
-
อั้ยย่ะ มีคู่ใหม่มาแล้ว
เรื่องของเมตกะสิปยังคลุมเครืออยู่ แต่ไม่ต้องรีบร้อนนักก็ได้มั้ง
แต่เรื่องเคลียร์กับแนนนี่ก็ควรทำให้ดีๆ และรีบๆ ผู้หญิงเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไร ถ้าไม่เคลียร์มารั้งกันไว้ไปไหนต่อก็ไม่ได้อีก
-
อ่านแล้วฟิน จิ้นกระจายเลยจ๊ะ
-
คนเขียนหายไปไหนมาคะ! :hao7:
-
รอให้พี่เมตรุกมานานแล้วค่ะ นาทีนี้ปลื้มมาก
:กอด1:
-
ที่ส่วนตัวโดนบุก!!
ฮ่าๆ คราวนี้แหละพี่เก็ตเอ้ย เสร็จๆ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่เปนไรนะ เมต
น้องปัน คู่เก็ตช่ายมะ
อิอิ
-
มาต่อแล้ว. :mc4:
-
พี่เก็ตมีคู่แล้ว :hao7: :hao7: :hao7:
-
ดีใจจัง คิดถึงเรื่องนี้ฝุดๆๆ :mew3:
-
อยากอ่านต่อๆ มีตัวละครใหม่ กระชุ่มกระชวย อิอิอิ
แอบสงสารแนน แต่มาเป็นสาววายกันเถอะๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านสิปป์เขินเมตอ่ะ ท่าจะกิ๊บกิ๊วน่าดู :mew3:
-
สิปป์รีบเคลียร์กับแนนี่อ่ะดีแล้ว เพราะยังไงชีวิตนี้สิปป์ก็หนีพี่เมตไม่พ้นหรอก
อยากอ่านคู่นี้เขาสวีทกันจัง คงฟินตาม บ.ก เอ้ -/////////-
-
พี่เก็ตจะโดนเด็กกินอ่ะเปล่า :m17:
-
เมนต์รวบยอดสองตอน
ดีใจกับสิปป์และพี่เมต ในที่สุดก็ยอมรับใจตัวเอง
อย่าเพิ่งไปคิดถึงอนาคตเลยทั้งสองคน ตอนนี้รู้สึกยังไงก็ทำตามใจตัวเองเถอะนะ
มันต้องมีใครสักคนเจ็บอยู่แล้ว แต่เจ็บเร็ว จบเร็ว
อึดอัดแทนทั้งสามคน แต่อยากให้หาทางออกที่ลงตัวที่สุด
โดยเฉพาะสิปป์กับเมต พอหวานใส่กันแล้วน่ารัก แอบเขินแทน
ส่วนพี่เก็ต สงสัยจะได้คู่ใหม่ เอิ้กๆ งานนี้พี่เอ้วินๆ นะพี่นะ
รอตอนต่อไปจ้า คิดถึงคุณเพื่อน ฝากกอดหนึ่งที :กอด1:
-
ดีใจจังที่ลิปป์กับเมตรู้ว่าต่างคนต่างกันแล้วซะที ลุ้นอยู่นาน :hao5:
จากนี้ไปก็สู้ๆนะ เข้าใจแหละว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันโหดร้าย
แต่สิปป์ก็คิดมากไปนะลูก ก็เลิกๆกับผู้หญิงไปแล้วมาคบกับเมตซะทีเถิดดด
คุณเก็ตจะคู่แล้ววว ดีใจจัง อยากเห็นคนอีโก้สูงหัวปั่น สนุก :katai2-1:
-
รีบบอกก็ดีแล้วเพราะยิ่งนานมันจะยิ่งยุ่ง
-
พี่เก็ตเจอคู่ปรับแล้ววว
น้องสิปป์ไปเคลียร์อย่างด่วนเลยนะค้า
จะได้ไม่ต้องเจ็บกันทุกฝ่าย
-
มาแล้วดีใจมาก ขอบคุณคนเขียนนะครับ
-
:serius2:
อึดอัด
-
ง้าก เด็กใหม่น่ารักอ้ะ :-[
ชอบพี่เมตมากกกกกกกกกกกเลยอ่ะคนเขียน เราสัมผัสได้ถึงความหล่อของพี่เมตทะลุตัวอักษรเลยนะจริงๆ 5555
รอตอนต่อไปน้า เชียร์พี่เมต เป็นกำลังใจให้แนนนี่ด้วย o13
-
เหอๆๆๆๆ เราไม่รู้นะ เราว่าแนนนี่รู้ตัวมานานแล้วละ
เหอๆๆๆ สู้ๆพี่เมต สู้ๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยย เอาน่ะ เมตตตตต สิปป์ก็รอเมตมาได้ตั้งนาน
เมตก็รอหน่อยนะ อีดนิดเดียว เราเชื่อ มันอีกนิ้ดดดดด เดียวจริงๆ
:katai1: :katai1:
สิปป์... บอกเลิกเห้อะ เค้าขอออ โฮกกกกกก
ชอบเวลา บก. อัพสเตตัส เล่าเรื่องฟินๆ มากเลยค่ะ
แอบอยากให้บก. เอ้ มาเห็นต้องซับเหงื่อให้ กรี้ดดดดดดดด
คาดว่่ายอดไลค์น่าจะถล่มถลายไม่ใช่น้อย :hao7:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
แต่บอกตรงๆ ชอบมว๊ากกกกกกก
เราชอบมุขเล็กๆ น้อยๆ ที่มันมีมาตลอด
อ่านไปขำไปจริงๆ
ปล.คนแต่งใช่คนเดียวกับที่แต่งซัมเมอร์มิชชั่นในเด็กดีปะ?? เราเคยอ่านเรื่องนั้นแต่เหมือนอ่านไม่จบ
แล้วพอจะอ่านต่อเรื่องก็หายไปหมดแล้วแอบเสียดายย
-
ตามครับตาม
เป็นกะลังใจให้นะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เด็กใหม่จะเป้นไงนะ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
แต่บอกตรงๆ ชอบมว๊ากกกกกกก
เราชอบมุขเล็กๆ น้อยๆ ที่มันมีมาตลอด
อ่านไปขำไปจริงๆ
ปล.คนแต่งใช่คนเดียวกับที่แต่งซัมเมอร์มิชชั่นในเด็กดีปะ?? เราเคยอ่านเรื่องนั้นแต่เหมือนอ่านไม่จบ
แล้วพอจะอ่านต่อเรื่องก็หายไปหมดแล้วแอบเสียดายย
ใช่จ้า ในสมัยที่ NT ยังรุ่งเรือง :z1:
จะบอกว่าไฟล์เรื่องนั้นของเราก็หายไปเหมือนกัน ตามหาในเน็ตก็ไม่เจอแล้วด้วย
หัวใจสลายยยย :hao5:
ขอบคุณที่ยังจำกันได้ค่ะ =)
-
^
^
เสียดายอ้ะะะะะะ
เป็นฟิค NT ที่เราชอบมากๆๆๆเลย
-
เพิ่งตามอ่านครับ
สนุกอะครับ ชอบ
ส่วนตัวเคยทำงานด้านหนังสือมาก่อน เ้ข้าใจฟิลล์การปิดเล่ม เลยอ่านแล้วค่อนข้างเห็นภาพ ฮ่าๆ
ชอบการเขียนของคนเขียนครับ ชอบที่สอดแทรกปรัชญา หรือที่เกี่ยวกับหนังสือต่างๆ
ส่วนตัวชอบนวนิยายประวัติศาสตร์ ของคุณวินทร์ ครับ นอกจากนั้นก็อ่านซีไรต์เหมือนกัน
ชอบแนวลักษณะที่เมตตาชอบครับ เพราะลึกซึ้งไม่ได้เท่าสิปป์ ฮ่าๆ
จากสำนวนการเขียน รู้เลยว่าคนเขียนเป็นคนที่อ่านหนังสือเยอะครับ
ชอบสำนวนและสิ่งที่สอดแทรกในเรื่องนะครับ
มาถึงในเรื่องกันบ้าง...
ตอนนี้ทั้งสองคนรู้ใจกันและกันแล้วเนอะ คงต้องขึ้นอยู่กับว่าสิปป์จะแก้ปัญหาตรงนี้ยังไง
คือเข้าใจว่าทั้งสองคนก็คงจะไม่รู้ว่าสิ่งที่จะตัดสินใจต่อไปนี่มันจะมีผลแบบไหน
อีกใจก็มองว่าต้องทำให้แนนนี่เสียใจ แต่อีกใจก็อยากจะมีความสุข(กันเสียที)
รอตอนต่อไปนะครับ ^^
-
:call:
-
Page 20 : ไม่ผิดสักคน
ร้านกาแฟใต้คอนโดของแนนนี่คือจุดนัดพบในเย็นนี้ สิปป์คิดว่าคงไม่ดีหากต้องปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอาจต้องรับความเสียใจจากการตัดสินใจของเขาต้องขับรถกลับเพียงลำพัง เมื่อมาถึงที่หมาย คนที่เตรียมใจมาอย่างดีกลับใจสั่น มือเรียวที่กำลังจะผลักประตูร้านเข้าไปจึงหยุดชะงักนิดหน่อย ทว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวในร้านเงยหน้าจากสมาร์ทโฟนขึ้นมาพอดี ...แนนนี่เห็นเขาแล้ว สิปป์เลยจำต้องเดินเข้าไป แม้ใจจะอยากหันหลังกลับไปเต็มที
“เป็นไงบ้าง” ผู้มาเยือนเอ่ยทักคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว แนนนี่ยู่หน้าเป็นคำตอบ
“หายเงียบไปเลยนะ นึกว่าต้องไปแจ้งคนหายซะแล้ว” หญิงสาวเอ่ยแซวแฟนตัวเอง ซึ่งก็ได้รอยยิ้มแหยๆ ตอบกลับมา
“กินข้าวป่ะ” เจ้าของถิ่นเอ่ยถามต่อ
“เอาชาร้อนดีกว่า ยังไม่ค่อยหิวอ่ะ” แนนนี่จัดการเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาน์เตอร์ร้าน ปล่อยให้อีกคนนั่งกุมมือเย็นเฉียบของตัวเองไปพลางๆ ....สิปป์ไม่รู้ว่านี่คืออาการตื่นเต้นหรือกลัว รู้แต่ว่าเขาเกลียดตัวเองในช่วงเวลานี้ที่สุด
“สั่งชาพีชไปนะ” หญิงสาวกลับมาพร้อมรอยยิ้ม วันนี้แนนนี่สวมเชิ้ตสีดำขนาดพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีซีด มีเครื่องประดับนิดหน่อยพอสร้างสีสัน สิปป์เคยนึกชมรสนิยมของแฟนตัวเองในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยเฉี่ยวแบบต้องมองเหลียงหลัง ไม่ได้น่ารักอ่อนหวานน่าทะนุถนอม แต่เป็นคนที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความกระตือรือร้น ที่มองปราดเดียวก็รู้สึกได้ว่าเท่และเก่งทัดเทียมกับผู้ชาย
“สร้อยสวยนะ” คนมองชี้ไปยังสร้อยเงินที่เป็นแผงสามเหลี่ยมไล่เรียงกันสวยงาม
คนถูกชมยิ้มกว้าง “ลูกค้าซื้อให้ ออกตัวแรงด้วยว่าจะจีบแนน”
“แล้วตัวเองสนใจป่ะ”
ชาร้อนกลิ่นหอมฉุยมาเสิร์ฟพอดี แนนนี่มองดูแล้วรีบเรียกพนักงานไว้ ก่อนจะเอ่ยขอน้ำตาลกรวดที่สิปป์ชอบ
“เมื่อกี๊ว่าไงนะ” หญิงสาวหันมาถามอีกรอบ สิปป์เลยทวนคำถามอีกครั้ง
“ก็ไม่เชิงว่าสนใจ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไร” คนได้ฟังคนตอบหรี่ตาเป็นเชิงล้อเลียน ไม่รู้ว่าอีกคนตอบตามความจริงหรือตอบเพราะลองใจ
“แต่ก็เอาสร้อยเขามาใส่น๊า แหม...แหม” คนถูกล้อยักไหล่เป็นเชิงว่าไม่แคร์
พนักงานนำโถใส่น้ำตาลกรวดมาให้ สิปป์หยิบใส่แก้วชาสองเม็ด ในขณะที่แนนนี่หยิบไปกินเล่นเป็นกำ
“แนน...ตัวเองเหมือนน้ำตาลกรวดนะรู้ป่าว” สิปป์ศิลป์คนชาร้อนไปด้วยเบาๆ ขณะพูด ผู้หญิงที่ถูกเปรียบเทียบกับน้ำตาลกรวดเลิกคิ้วเป็นคำถาม
“ไม่หวานมาก แข็งแกร่ง ไม่ละลายไปกับอะไรง่ายๆ เหมือนพวกน้ำตาลทราย” คนพูดปล่อยช้อน แต่กลับไม่แตะต้องชากลิ่นหอมกรุ่นตรงหน้า
“สิปป์เลยชอบใช่มั้ย....น้ำตาลกรวดน่ะ” หญิงสาวเอ่ยถามยิ้มๆ
“ใช่...” ชายหนุ่มขานรับ รับรู้ได้ว่าเสียงตัวเองสั่นเครือ มือเย็นเฉียบประสานกันไว้ที่ตัก ตากลมมองตรงไปยังผู้หญิงตรงหน้า แนนนี่สบตาเขา เห็นแววไหวระริกในนั้น
“.....ตัวเองมีอะไรเหรอ” ไม่ใช่ว่าไม่รู้ แต่พยายามทำเป็นไม่สนใจ การหายไปของสิปป์ศิลป์ในช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่เรื่องปกติ และการนัดกันในวันนี้ก็เป็นสิ่งที่แนนนี่คิดไว้แล้วว่ามันต้องมาถึง
สิปป์ศิลป์สูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะผ่อนออกช้าๆ “แนน...ตอนนี้เค้าไม่ได้ชอบกินน้ำตาลแล้ว”
แนนนี่นิ่งอึ้ง ก้มหน้ามองโถน้ำตาลบนโต๊ะ “ตัวเอง...เบื่อ...น้ำตาลกรวดเหรอ”
มือเย็นเฉียบเอื้อมไปแตะเบาๆ ที่มือของหญิงสาวที่นั่งตรงข้าม “เค้าไม่ได้เบื่อ...แต่เค้ารู้สึกว่า เค้าไม่ได้ชอบกินน้ำตาล...ทุกชนิด...อีกแล้ว”
แววตาของคนได้ฟังมีแต่ความสับสน น้ำตาที่ไม่เคยไหลมาเนิ่นนานกลับค่อยๆ เอ่อล้น ในใจของเธอมีคำถามมากมาย เกิดอะไรขึ้น ทำไม เพราะอะไร....นานหลายนาทีที่หญิงสาวนิ่งเงียบ ปล่อยให้คนตรงข้ามเช็ดน้ำตาราวกับคนไม่รู้สึกตัว
“เค้าขอโทษนะ” คำสั้นๆ คงไม่เพียงพอจะทดแทนสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สิปป์ก็เลือกที่จะพูดมันจากใจ
“ที่ผ่านมา...ฝืนใจมั้ยที่ต้องกินน้ำตาลกรวด” ถ้อยคำง่ายๆ แต่คนถูกถามกลับปวดร้าวไปทั้งใจ
“ไม่เลย ที่ผ่านมาชอบจริงๆ ...อาจจะไม่เคยบอก ไม่เคยแสดงออก แต่ตลอดเวลาที่คบกัน เค้าชอบตัวเองขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้น...” เขาไม่ได้พูดเพื่อปลอบใจ แต่นี่คือความรู้สึกแท้จริงที่มีต่อผู้หญิงตรงหน้า คนได้ฟังยิ้มทั้งน้ำตา
“แต่มันก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้สิปป์เลือกเค้าใช่มั้ย” คราวนี้สิปป์นิ่งเงียบ ปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ให้ไหลแทนคำตอบ
“ไม่เป็นไรหรอก เค้าไม่โกรธสิปป์หรอกนะ ...ขอบคุณที่มาบอกกัน” แนนนี่กลืนคำถามมากมายไว้ในใจ การที่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คบกันมาแบบไร้หัวใจก็ถือว่ามากเกินพอ
“ความรู้สึกที่เค้ามีต่อสิปป์ เค้าก็ไม่รู้ว่าจะเอาคำไหนมานิยาม” หญิงสาวพูดต่อ หลังจากน้ำตาค่อยๆ เลือนหาย “ถึงเราจะมีความคิดตรงกันว่าความรักไม่มีจริง ...แต่ขอโทษด้วยที่ต้องบอกว่า รัก เป็นคำที่ใกล้เคียงกับความรู้สึกที่เค้ามีต่อตัวเองที่สุดแล้ว”
ทั้งสองเดินออกมาจากร้าน สิปป์มองผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่จิตใจเข้มแข็งตรงหน้า ก่อนจะคว้าร่างนั้นเข้ามากอดโดยไม่สนใจสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา จมูกโด่งจรดลงกับเส้นผมนิ่ม สูดกลิ่นหอมคุ้นเคยเป็นครั้งสุดท้าย แนนนี่เอื้อมมือกอดพลางลูบหลังอีกคนเบาๆ รู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่านี่เป็นนาทีสุดท้ายของการรู้จักกันในฐานะคนรัก
“วันหนึ่งเราจะเรียนรู้การคบกันในฐานะอื่นๆ” หญิงสาวเอ่ยเสียงอู้อี้
“เค้าจะรอวันนั้น....ขอบคุณนะ” สิปป์ค่อยๆ ผละตัวเองออก นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาที่หางตาของอดีตคนรัก มองดูเธอเดินเข้าคอนโดไปจนลับตา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิทของแนนนี่
“จุ๊บเหรอ สิปป์เองนะ จุ๊บ...ตอนนี้แนนนี่มีเรื่องไม่สบายใจ เราฝากแนนด้วยนะ ขอบคุณครับ”
หลังวางโทรศัพท์ สิปป์ก็พาตัวเองเดินเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย กรุงเทพฯ ในเวลาทุ่มกว่าๆ ยังคงสว่างไสว ผู้คนในชุดมนุษย์เงินเดือนยืนอัดแน่นกันที่ป้ายรถเมล์ การจราจรยังติดขัดเหมือนเช่นทุกวัน ท่ามกลางทุกชีวิตที่เคลื่อนไหว มีเพียงเขาที่หยุดนิ่ง หัวใจห่อเหี่ยว ความรู้สึกหลากหลายปะปนกันระหว่างความเสียใจกับความรู้สึกผิด ความเหนื่อยล้าถาโถมจนแถมยืนไม่ไหว
สิปป์คิดว่ามันคงจะดี หากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นความรู้สึกที่เขาแบ่งปันมาจากอดีตคนรัก อย่างน้อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้เสียใจน้อยลง แต่ในความเป็นจริงคงเป็นไปไม่ได้ คนๆ หนึ่งยังต้องแบกรับความรู้สึกมากมายต่อไป เขาคงทำได้เพียงแค่...ภาวนาให้ความเสียใจของเธอจางหายในเร็ววัน
ปิ๊น....ปิ๊น...
รถเต่าสีเขียวมะกอกบีบแตรเรียกคนที่เดินใจลอยอยู่ริมทางเท้า เมตตาเห็นสิปป์ตั้งแต่เดินออกมาจากคอนโด แต่เพราะรถที่ติดเป็นทางยาว กว่าเขาจะขับทันอีกคนก็เกือบจะถึงแยกไฟแดง
สิปป์ทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อคนขับเปิดกระจกแล้วส่งสายตาเป็นคำสั่งให้ขึ้นรถ คนที่กำลังเสียใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปถึงกับปรับตัวไม่ทัน
“มึงมาได้ไงเนี่ย” ไม่ทันปิดประตู สิปป์ก็เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตีหน้าซื่อใส่
คนกำลังเอื้อมมือไปเปลี่ยนคลื่นวิทยุตอบเสียงเรียบๆ ว่า “ขับรถมา”
คนถูกกวนอารมณ์ทำหน้านิ่ง มองออกไปนอกกระจกเพราะเหนื่อยจนกว่าจะพูดอะไรได้
“ไปกินข้าวกันป่ะ” เมตตาเอ่ยถามคนข้างๆ ที่นั่งซึม
สิปป์เพียงพยักหน้าน้อยๆ ปล่อยให้เจ้าของรถนำทางไปอย่างเงียบๆ
ร้านอาหารปักษ์ใต้ยามค่ำคืนคึกคักไปด้วยพนักงานออฟฟิศที่มานั่งกินข้าวแกล้มเหล้ากันหลังเลิกงาน เมื่อสิปป์กับเมตตาเดินเข้าไปในร้าน พนักงานเสิร์ฟที่คุ้นเคยกันก็รีบจัดแจงที่นั่งให้อย่างสนิทสนม
“หายไปนานเลยนิ่คุณเมตคุณสิปป์” น้ำอัดลมถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็วพร้อมคำทักทายอย่างอบอุ่น
“งานเยอะมากเลยฮะ” เมตตาตอบยิ้มๆ ในขณะที่ผู้ร่วมโต๊ะอีกคนนั่งเหม่อลอย ขอบตาบวมเล็กน้อยจากการร้องไห้
“ท่าทางคุณสิปป์จะทำงานหนักนะ ดูโทรมไปเยอะเลย” คนโดนแซวไม่รู้สึกตัว ยังคงทอดสายตาเรื่อยเปื่อยจนเมตตาต้องแตะเบาๆ ที่หลังมือ
“เป็นไงมึง กินข้าวหน่อยละกันนะ” เมตเลื่อนกับข้าวที่สิปป์ศิลป์ชอบไปให้ เจ้าตัวเขี่ยหมูเข้าปาก เคี้ยวเนือยๆ ไร้อารมณ์
“กินดีๆ ถ้าไม่กินเดี๋ยวจะจับป้อนให้ดู” เจอคำขู่อย่างนั้น นักเขียนเลยต้องจำใจกินข้าวทั้งๆ ที่ไม่หิวเลยสักนิด
เห็นสีหน้าท่าทางของคนที่ทำหน้าเหมือนใกล้ตายแล้วก็ได้แต่สงสาร ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวตัดสินใจจบความสัมพันธ์กับแนนนี่ ซึ่งมีสาเหตุหลักมาจากตัวเขาเอง แม้เมตตาจะยอมรับอย่างเต็มใจว่าตกหลุมรักเพื่อนตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ยินดีที่จะทำให้ใครสักคนต้องเสียใจ และยิ่งร้อนใจเมื่อเห็นอาการของคนที่นั่งเขี่ยข้าวในจานไปมา
“เฮ้อ...เดี๋ยวมันก็ผ่านไปว่ะมึง” มือใหญ่เอื้อมมาตบไหล่เพื่อนสนิทเป็นเชิงให้กำลังใจ ก่อนจะเลื่อนมากุมมือเย็นเฉียบแล้วบีบเบาๆ สิปป์เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของความอบอุ่นนั้น น้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาหม่นแสงทำท่าจะไหลลงมาอีกรอบ
“กูแม่งโคตรเลวเลยว่ะ” เสียงสั่นเครือเอ่ยโทษตัวเอง
เมตตากระชับมือเรียวแน่นขึ้น “ไม่มีใครดีหรือเลวหรอก มึงทำถูกแล้วล่ะ ดีกว่ารั้งเค้าไว้ให้เค้าเจ็บกว่านี้”
“กูมันเลวจริงๆ นะ” คนรู้สึกผิดย้ำคำเดิม
“เออ...มึงแม่งเลว กูก็เลว เลวพอกัน ส่วนแนนนี่เค้าเป็นคนดี มึงปล่อยเค้าไปแล้วมาคบกับคนเลวๆ อย่างกูนี่แหละ ดี!!”
หลังได้ยินข้อสรุปแบบนั้น รอยยิ้มแรกในรอบวันก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น ก่อนจะตามด้วยเสียงโวยวายแก้ตัวตามประสา เมตตาถอนหายใจโล่งอก มือหนาเลื่อนไปขยี้ผมอีกคนแรงๆ
“กินข้าวเดี๋ยวนี้เลยไอ้เลว!” คนตัวโตออกคำสั่ง
“กูไม่ได้เลว มึงอ่ะเลวคนเดียว!”
“อ้าวๆๆ กูอุตส่าห์เลวเป็นเพื่อนมึง มึงจะมาทิ้งกูเหรอ”
“ไอ้บ้า! เออ...เลวมันทั้งคู่ที่แหละ ฮ่าๆๆ”
คนเลวสองคนหัวเราะให้กัน... เรื่องบางเรื่องก็ต้องยอมปล่อยให้มันเป็นไป วันนี้เสียใจให้พอ ซึมซับความรู้สึกผิดเอาไว้ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ที่เราต้องก้าวผ่าน ในทุกครั้งที่เริ่มต้นความสัมพันธ์ เป็นธรรมดาที่อาจมีใครสักคนต้องเสียใจ แต่อย่างน้อยในช่วงเวลาที่คบกัน เราดีต่อกันแบบไม่ต้องมานั่งนึกเสียดาย...ก็พอแล้ว
TBC.
ตอนนี้สั้นมาก เพราะเนื้อหามันจบตอนพอดีค่ะ
เดี๋ยวตอนต่อไปจะตามมาเร็วๆ นี้ (ต้องมาเร็ว ทดแทนกับความสั้นกุดของตอนนี้ แฮ่ๆ)
ปล. ตอนที่ 20 อุทิศแด่...แนนนี่ ผู้หญิงที่สละตัวเองเพื่อสาววาย
http://www.youtube.com/v/OoNr2N2sMkc
-
งือ สงสารแนนนี่ คิดว่าถ้าเกิดกับตัวเองก็คงเศร้าปนสุข
เศร้าที่แฟนตัวเองไม่รัก ที่่่ผ่านมาเรียกว่าอะไร
แต่สุุขที่ผู้ชายเขารักกัน 5555+
-
ขอโทษนะแนนนี่..
แต่นาทีต่อจากนี้ พี่เมตขออออ
:กอด1:
-
สงสาร แต่ก็ขอบคุณนะ แนนนี่ :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารแนนนี่ แต่ก้อย่างที่เมตบอก ยิ่งปล่อยไป ยิ่งเจ็บกว่านี้
-
เค้าไปคบกับผู้ชายเราว่าเจ็บน้อยกว่านะ
ถ้าเค้าทิ้งเราไปมีผู้หญิงใหม่เราต้องหาเหตุผลสารพัดว่าทำไม
แต่แบบนี้คิดได้อย่างเดียวว่าเค้าค้นพบตัวเอง
-
น่าสงสารแนนนี่
แต่ความจริงก็คือความจริง
ยื้อกันต่อไปก็ไม่มีปนระโยชน์
-
แนนนี่เธอเป็นคนดี ขอให้เจอคนดีที่คู่กับเธอนะจ๊ะ :mew1:
-
น้ำตาไหลอ่ะ สงสารแนนี่ คิดตามแบ้ว...มันเจ็บปวดนะ
ถึงเราจะฟินกะชายรักกัน แต่ถ้าคนนั้น เป็นคนของเรา มันคง ... ปวดพิลึก
รออ่านต่อจ้า
-
อ๊ายยยยย มาต่อแล้ว คิดถึงจังเลยค่ะ :กอด1:
ตอนแรกเข้ามานึกว่าจะมีประเด็นเรื่องเด็กฝึกงานคนใหม่
ที่ไหนได้ เจอซีนอารมณ์(??) ซะงั้น
แนนนี่เป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆนะคะ สู้ต่อไปนะแนนนี่! :L2:
-
:hao6:อ่านมาตั้งแต่ต้น ฮาๆมึนๆมาตลอด มาเจอประโยคนี้ " ‘ตอนนี้...กู...ก็ยังชอบมึง มึงรู้มั้ย กูไม่เคยไม่ชอบมึงเลย’ จอดเลยซึ้งอะ คู่นี้น่ารักมาก ยิ่งตอนล่าสุดนี่ เสียน้ำตาไปไม่ใช่น้อย ตอนต่อไปจอหวานๆมั่งนะจ๊ะคนเขียน เพื่อนความ Y. 55555
-
เจ็บๆ คันๆ ไม่เป็นไรนะแนนนี่
แต่แอบฮาตรรกะพี่เมตอ้ะ 55555555
-
แนนนี่ :hao5: ขอให้เจอคนดีๆนะ ปล่อยให้คนเลวสองคนมันคบกันก็ดีแล้ว
เป็นตัวประกอยหญิงในนิยายวายนี่น่าสงสารจัง อกหักตลอด
แต่ทำไงได้ ก็เราเชียร์พระเอกกับนายเอกนี่นะ
เพราะฉะนั้นตัวประกอบรับเงินแล้วจากไปแต่โดยดีนะจ๊ะ อย่ากลับมาทำมาม่าในเรื่องนี้อีก(ตกลงมันเม้นท์เกี่ยวกับเนื้อเรื่องไหนเนี่ย :z6: )
ตอนนี้มาสั้นๆแต่ยังสนุกเหมือนเดิมเลยค่ะ ตอนหน้าคนเลวทั้งสองจะเป็นไงน้า
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าเลยจ้า :pig4:
-
ขอบคุณแนนนี่มากที่เข้าใจความรักของชาวเรา 555
-
สงสารแนนนี่ เธอเป็นคนดีและน่ารักมาก
แต่เจอคำลงท้ายของคนเขียนแอบขำเล็กน้อย
-
สงสารแนนนี่
แต่เห็นด้วยที่บอกว่ายื้อไปก็ไม่มีประโยชน์
-
แนน เข้าใจอะไรง่ายๆเสมอเลย รู้ตัวเตรียมใจไม่โวยวายไม่ฟูมฟาย
อ่านตอนนี้แล้วเศร้า สงสารผู้หญิงดีๆคนนึง
ขอให้เจอคนที่ดี คนที่รักคุณมากๆนะคะ แนน
-
:m25: :m25:
อ่านทันแว้วววว....แบบว่าแอบจองไว้นานแล้ว
แต่เพิ่งมีเวลาอ่านจบ.....ก็เม้นท์เลย
ชอบสิปป์กับเมตมว๊ากกกก
อยากอ่านเรื่องของพี่เป็ดกับน้องจี
เจ้าปันกับพี่เก็ต
พี่เอสกับลุงปืน
น้องพุดกับ?????
ป้าเอ้กับ........??????
ฟินทุกคู่อ่ะ >…<
:กอด1: :กอด1:
-
เฮ้ออ...
:hao5:
สงสารแนนนี่ แต่ก็ดีกว่าคบต่อไป ทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่ อ่ะเนอะ
ช้า เร็ว ก็ต้องมา ถึง สักวัน
รอวันหวาน
นะค่ะ
:pig4:
-
ยังดีกว่ามะได้บอกแนนนะ
-
แนนนี่ช่างน่าสงสาร... :o12:
คิดว่าผู้หญิงที่มีความมั่นใจสูงอย่างแนนนี่ ที่ก่อนหน้านี้ชอบพูดกับสิปป์ว่า "ถ้าเจอใครที่รัก ก็ไปได้เลยนะ"เสี้ยวของความรู้สึกคงมีความมั่นใจอยู่บ้างว่าสิปป์จะยังไม่เจอใคร เหมือนที่คนรักท้าให้เลิกเวลาทะเลาะกันเพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่เลิกหรอก (ซึ่งภายหลังมุกนี้มักตามมาด้วยการเลิกกันจริงๆ เสมอ...)
แต่อย่างไรก็ตาม คนอ่านก็คิดว่า ยังดีที่สิปป์บอกกับแนนนี่ตรงๆ (กับการสำบัดสำนวน ... ไม่ชอบน้ำตาลอะไรอีกเลย... มันช่างแสดงความนัย 555) เพื่อที่ต่างคนต่างจะก้าวไปข้างหน้า เพราะตรงที่ยืนกันอยู่ เหมือนหยุดนิ่งบนวงกลมความสัมพันธ์ที่ไม่คืบหน้าอะไรเลย
พี่เมตอ่ะ จะปลอบแต่ละที ขุดตรรกะมาใช้ซะ... เพลียจริงๆ... แต่ดันได้ผลนี่สิ ถือว่ารู้ทางกันดีซะงั้น สมควรจะยกสิปป์ใส่พานให้เลยเอ้า !!!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
แนนนี่เป็นผู้หญิงที่เจ๋งมากกกกกกกกก แต่เมื่อคนที่เราคบมีใครที่ชอบมากกว่าแบบนี้ก็คงได้แต่ทำใจ.... เสียใจด้วยนะ เธอไม่ผิดอะไร แนนนี่ทำให้ไอที่อ่านติดตามมาแล้วเห็นใจเธอได้อย่างแท้จริงๆนะ
ไอชอบนะที่คุณนักเขียนไม่ต้องหาข้อเสียเลวร้ายมาให้ผู้หญิงดีๆคนหนึ่งกลายเป็นนางร้ายที่แสนเลวเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆอีกเยอะแยะ(ไม่ใช่แค่นิยายวายนะ นิยายอื่นๆทั่วไปด้วย) เพราะบางทีเราก็ไม่ได้อยากเกลียดเธอนะ จบกันดีๆแบบนี้ก็ได้
^^ จะรอตอนใหม่ ติดตามอ่านต่อไปค่ะ
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้แนนนี่ค่ะ :monkeysad:
...ผู้หญิงตัวอย่างจริงๆ ( สาววายขอแสดงความนับถือ...ยูแมนมั๊กๆ )
-
:hao3:
-
จะเดือนนึงแล้วหนาาาา :katai2-1:
-
เดือนนึงพอดีเลย
-
คิดถึงแล้วน๊า มายังหว่าาาา :hao4:
-
Page 21 : สอน
ชีวิตเด็กฝึกงานที่คิดว่าจะหนักหนาสาหัสกลับตรงกันข้าม ทั้งๆ ที่วางแผนปรับปรุงตัวเองตั้งแต่เวลาตื่น เพราะหมายมั่นปั้นมือที่จะเรียนรู้จากการจับงานจริงแล้วแท้ๆ แต่สิ่งที่ปันได้พบเจอจริงๆ ก็มีแค่....
“พี่เอ้จะรับงานอะไรมา ดูหน่อยนะว่าเก็ตทำไม่ทัน แล้วก็ชอบเอามาตอนจะปิดเล่มทุกที” เสียงเพื่อนร่วมห้องตะโกนโวยวายใส่บก. เด็กหนุ่มร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ พลางกระซิบ
“พี่เก็ตให้ผมช่วยก็ได้นะฮะ พวกรีทัชภาพอะไรผมก็พอทำได้...”
แต่ดูเหมือนประโยคบอกเล่าของเด็กฝึกงานอย่างเขาจะลอยหายไปในช่องแอร์ พี่เก็ตกราฟิกประจำบริษัททำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ถึงจะบ่นว่างานเยอะ แต่ก็ไม่เคยโยนอะไรมาให้เขาช่วย สามวันที่ผ่านมานี้ เขาเลยได้แต่นั่งอ่านนิตยสารเล่มเก่าๆ หรือไม่ก็ช่วยงานพี่ๆ คนอื่นๆ บ้างเล็กน้อยเท่านั้น ปันไม่อยากจะคิดอะไรมากมาย อาจเป็นเพราะช่วงนี้พี่เก็ตไม่ว่างพอที่จะสอนงาน การจะเอาอะไรมาให้เด็กใหม่อย่างเขาทำก็คงไม่ไว้วางใจ เพราะงานทุกชิ้นก็รีบจริงๆ นั่นแหละนะ...ถึงแม้จะพอเข้าใจในเหตุผล แต่การให้มานั่งเฉยๆ แบบนี้ทุกวันก็น่าเบื่อเกินไปนะ เฮ้อ!
“จะอยู่กี่วันนะเราน่ะ” กราฟิกแว่นทรงโตเอ่ยถามกับเด็กชายคนเดียวในห้อง ปันทำหน้าเลิ่กลั่กด้วยไม่คิดว่าอีกคนจะคุยด้วย
“ดะ..เดือน เดือนนึงครับ”
“แค่เนี้ย? จะทันได้เรียนรู้อะไร๊” น้ำเสียงติดจะดูแคลนนิดๆ ทำให้ปันต้องข่มใจตัวเองไม่ให้โมโห
“พอดีช่วงนี้ไม่มีเรียนแล้วน่ะครับ ระหว่างรอสอบก็เลยลองมาฝึกดู”
คนแก่กว่าเบ้ปาก ในขณะที่มือจัดการกับภาพในจอไม่หยุด “พี่เจอมาเยอะละ ไอ้พวกเด็กมาฝึกงานฆ่าเวลาเนี่ย สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรกลับไปหรอก คิดว่าจะทำเล่นๆ เท่ๆ น่ะ คิดผิดกันทั้งนั้น”
คนโดนดูถูกปิดนิตยสารในมือดังปัง! “ก็ถ้าพี่จะเมตตาช่วยสอนผมตั้งแต่ตอนนี้ ผมอาจจะได้อะไรกลับไปนอกจากการมานั่งเล่นๆ เท่ๆ ก็ได้นะครับ”
บรรยากาศในห้องเล็กๆ เริ่มมาคุ ต่างคนต่างเงียบไปหลายนาที จนคนอายุมากกว่าเป็นฝ่ายพูดก่อน “เช็กเมล์ด้วย”
“ครับ?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ แต่ไร้สัญญาณตอบกลับ จึงลองเข้าอีเมล์ดู ในอินบ็อกซ์มีเมล์ใหม่เข้ามาหนึ่งฉบับ
หัวเรื่อง : รีทัชนายแบบตามเหมาะสมเอาวันนี้ห้าโมงเย็น
เนื้อเรื่อง : -
ไฟล์แนบ : 2
ปันนั่งจ้องภาพนายแบบโชว์ซิกแพ็กใส่กางเกงเล่นเซิร์ฟเอวต่ำอย่างไม่เข้าใจ หัวเรื่องที่เขียนมาก็ไม่ได้บอกอะไรมากไปกว่านั้น แล้วไอ้ ‘ตามเหมาะสม’ นี่มันยังไง? เหมาะสมของพี่คือแบบไหน? หัวนมนายแบบต้องเป็นสีชมพูเลยมั้ย? และอีกหลายร้อยคำถามที่รู้ดีว่าเอ่ยออกไปก็คงไร้คำตอบ
เด็กฝึกงานน้องใหม่ขนเอานิตยสารเล่มเก่าๆ ที่เพิ่งดูจบมาเปิดใหม่อีกรอบ เปรียบเทียบงานที่ตีพิมพ์กับไฟล์ดิบตรงหน้าเพื่อหาความแตกต่าง สักพักจึงค่อยๆ จับแนวทางที่กราฟิกโต๊ะข้างๆ ทำไว้ได้ เก็ตเหลือบมองเด็กใหม่ด้วยปรายหางตา ก่อนจะหันกลับมาสนใจงานตัวเอง ไม่ยินดียินร้ายกับอาการกระตือรือร้นของคนโต๊ะข้างๆ เพราะคิดแต่เพียงว่า ไฟที่ยังแรงก็เพราะยังเป็นแค่การเริ่มต้น ถ้าลองได้ทำแบบนี้ไปทุกวัน พลังงานที่มีก็ไม่ต่างอะไรกับถ่านไฟฉายที่ใกล้จะหมด อ่อนแรง และไร้ค่า...
บ่ายแก่ๆ พนักงานทุกคนได้รับอีเมล์จากทางแอดมินของบริษัทเรื่องการแจ้งกำหนดการเอาท์ติ้งประจำปี โดยในปีนี้เกย์สเกลจะยกทีมไป ‘ตั้งแคมป์’ กัน ณ ชายหาดส่วนตัวแถวระยอง เป็นเวลา 3 วัน 2 คืน กลางเดือนหน้า
“ตั้งแคมป์?” สิปป์ขมวดคิ้วทันทีที่อ่านอีเมล์จบ
“พี่เอสคงอยากจะเป็นระพินทร์ ไพรวัลย์มั้ง อารมณ์เดินป่า ปิ้งไก่ไรงี้” พี่เป็ดออกความคิดเห็น
“ระพินทร์บ้าอะไรตั้งแคมป์ที่ทะเลฮะพี่เป็ด!” น้องจีโวยตาแก่ที่จับโยงนู่นนี่มั่วไปหมด “แล้วปิ้งไก่นั่นมันมีแต่ในหนังอาหลอง ช่องเจ็ดเท่านั้นแหละ ไปทะเลแบบนี้ต้องกุ้งสดๆ ปูตัวใหญ่ๆ อ๊ากกก”
“วันๆ คิดแต่เรื่องกิน ระวังเป็นไอ้อ้วนร้อยโลนะ ตัวยิ่งตันๆ อยู่ หึหึ” เซลส์นัมเบอร์วันขู่ขำๆ แต่คนโดนขู่ไม่ขำด้วย เพราะตั้งแต่คบกับพี่เป็ด น้องจีก็น้ำหนักพุ่งพรวดๆ แบบเป็ดมาฉุดก็ไม่อยู่ นี่ไม่รู้เลี้ยงคนหรือขุนหมู ไหนจะบุฟเฟต์อาทิตย์ละสองครั้ง และอีกสารพัดรายการที่ต้องกินในยามที่แวะไปทักทายคุณป้า แม่ของตาลุงนั่นอีก...แค่คิดก็อ้วนแล้ว!
พี่เป็ดเห็นคนตัวเล็กหน้ายู่ เลยบีบแก้มย้อยๆ ไปสองที คราวนี้คนโดนแกล้งโวยวายหนัก ทำเอาพี่ๆ พากันขำทั้งออฟฟิศ คู่นี้เหมือนทั้งรักทั้งแค้น มีเรื่องกัดกันได้ตลอดเวลา ไปๆ มาๆ ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ยิ่งกว่าเมตตากับสิปป์ศิลป์เสียอีก
“อะไร?” สิปป์ถามเสียงต่ำ เมื่อเห็นคนกำลังทำความสะอาดกล้องมองส่งสายตาหวาน
เมตตาเลิกคิ้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ นับวันเขายิ่งเห็นว่าเพื่อนสนิทน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ผิวขาวเหลืองที่เห็นจนชินตาดูเหมือนจะสว่างใสกว่าทุกที ตากลมโตนั่นก็เหมือนจะมีประกายสดใสจนอยากจะมองทั้งวัน เอ๊ะ...รอยบุ๋มจางๆ ข้างแก้มนี่ทำไมเขาเพิ่งเคยเห็น?
“จะมองอีกนานป่ะ” รอยยิ้มที่แอบมองเมื่อครู่หายวับไปกับตา ถูกแทนที่ด้วยเสียงโหดชวนขนหัวลุก
“มองนิดมองหน่อยทำเป็นหวง....” ตากล้องบ่นอุบอิบ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแบบไม่ทันให้ตั้งตัว “ถ้าตอนนี้ปล้ำได้ล่ะกูทำไปแล้ว!”
โป๊ก!!
เสียงวัตถุกระทบศีรษะที่ดังหลังพาร์ทิชั่นในส่วนของนักเขียนกับตากล้อง ทำเอาทุกสรรพเสียงหยุดนิ่ง พี่เป็ดกับน้องจีรีบเดินไปยังจุดเกิดเหตุ ก่อนจะพบตากล้องประจำออฟฟิศ นั่งกุมหัวตัวเองอยู่บนพื้น ไร้ร่องรอยของวัตถุที่ทำให้เกิดเสียง แต่เมื่อมองไปบนโต๊ะของนักเขียนก็พบแฟ้มพลาสติกอย่างหนาวางนิ่งจนน่าสงสัย
“พี่เมตเป็นไรอ่ะ” น้องจีส่งเสียงถามด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่พี่เป็ดมองดูรูปการณ์แล้วพอจะเข้าใจอะไรได้ลางๆ
“อ่อ...เรื่องในครอบครัวเค้า เราอย่ายุ่งเลย” ว่าจบก็ลากไอ้ตัวเล็กออกจากที่เกิดเหตุ ท่ามกลางเสียงโอดโอยของเมตตา
น้องจีทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนกระซิบถามคนข้างกาย “พี่เมตโดนไรอ่ะ แล้วเราจะไม่ไปดูหน่อยเหรอ นั่น...ร้องใหญ่เลย”
“หึหึ ไม่มีอะไรหรอก มันไม่ตายหรอก...มารยา” พี่เป็ดกระซิบตอบ อยากจะถือโอกาสหอมแก้มนิ่มนั่นสักทีเหมือนกัน แต่กลัวว่าสภาพตัวเองอาจเลวร้ายกว่าเมตตาหลายเท่า และมันคงดูน่าสมเพชไม่น้อยเลยทีเดียว
“ใจร้ายว่ะ” เมตตาโอดครวญ มือหนึ่งกุมศีรษะตัวเอง ที่ถูกฟาดด้วยแฟ้มเต็มแรง ส่วนอีกมือพยายามสะกิดคนใจร้ายที่นั่งนิ่งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว
หลังโดนคนเจ็บอ้อนสักพัก สิปป์ศิลป์ก็ใจอ่อน ยอมหันมาดูคนตัวโตที่นั่งหงอยคลำหัวตัวเองป้อยๆ มือเรียวเอื้อมมาจับผมของคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ก่อนจะค่อยๆ แหวกดูรอยแผลจากฝีมือตัวเอง เมื่อพบว่าแค่แดงนิดๆ และบวมหน่อยๆ แต่ไม่ถึงกับเลือดตกยางออกก็เบาใจ แต่สุดท้ายก็ยอมลุกไปหายามาทาให้อีกคนแต่โดยดี
“มา...ทายา” พอเรียกคนเจ็บให้เข้ามาหา พ่อคนสำออยเลยถือโอกาสซบลงกับตักของคนที่นั่งบนเก้าอี้แบบเนียนๆ แม้ในใจกลัวจะโดนซัดให้อีกแผล แต่งานนี้ด้านได้อายอด มีโอกาสซบต้องซบ อย่าให้เสียเที่ยว
มือเรียวแตะยาทาแก้ฟกซ้ำ ทาบางๆ ที่รอยแดงบนศีรษะของคนที่นอนนิ่งบนตัก เพราะรู้สึกผิดอยู่บ้าง เลยปล่อยให้จอมเนียนได้เนียนตามใจ เมื่อกี๊ที่เอาแฟ้มฟาดหัวไปก็เพราะไอ้ประโยคบ้าๆ นั่นหรอก ไม่คิดเลยว่าคนเงียบๆ อย่างเมตตาจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ รู้ว่าล้อเล่น...แต่มันเขินนะเฮ่ย! เพราะกำลังคิดอะไรเพลินๆ สิปป์จึงไม่รู้ตัวว่ามือหนาของอภิมหาเจ้าแห่งความเนียนกำลังไต่ไปที่เอวและกำลังต่อสู้กับชายเสื้อยืดอย่างเอาเป็นเอาตาย
ปันที่กำลังเดินไปเข้าห้องน้ำ มองเห็นทุกช็อตตั้งแต่ซบหัว ทายา มาจนถึงเลิกเสื้อ!! เด็กตัวสูงถึงกับหน้าแดงแปร๊ด เกือบหลุดคำอุทานด้วยความตกใจ ดีที่ยั้งปากไว้ทัน และรีบเดินหลบฉากออกไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หลังตั้งสติได้ เด็กหนุ่มจึงหยิบมือถือออกมา พร้อมตั้งสเตตัสระบายความในใจสั้นๆ
‘ชาย ฉะ กัน!! กู ช็อก มาก!!’
…………. Gayscale Magazine………….
ช่วงเวลายี่สิบนาทีสุดท้ายก่อนห้าโมงเย็นทำเอาปันเหงื่อตก งานที่ได้รับมอบหมายแบบไม่ค่อยจะเต็มใจให้กำลังสร้างความทุกข์ทรมานอย่างหนัก ผ่านไปครึ่งค่อนวันแล้ว เด็กหนุ่มเพิ่งจะ ‘รีดกางเกง’ นายแบบคนแรกเสร็จ จากเดิมที่คิดว่าแค่รีทัชหน้าในดูเนียนๆ ปรับแต่งส่วนเกินเล็กน้อย จากนั้นก็ปรับแสง เพิ่มคอนทราสต์อะไรก็ว่าไป แต่กลับกลายเป็นต้องมารับศึกหนัก เมื่อพี่เก็ตบอกว่าสั้นๆ ว่า ‘ทำกางเกงให้เรียบด้วย’
ก็ถ้าตอนนี้เปลี่ยนเมาส์ปากกาเป็นเตารีดได้ ไอ้ปันก็คงทำไปแล้วล่ะเว้ย!
“เสร็จหรือยัง ส่งให้มาให้ดูหน่อย” น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ของคนร่วมห้องทำเอาเด็กฝึกงานมือสั่น ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าจออย่างรวดเร็ว
“เห้ยพี่! เพิ่งสี่โมงห้าสิบเอง เหลืออีกสิบนาทีนะฮะ” คนโดนโกงเวลาบ่นอุบอิบ แต่เหมือนพูดไปก็สองไพเบี้ย เมื่อเจ้าของคำสั่งทำท่านิ่งเสียจนอยากตบด้วยตำลึงทอง เป็นอันว่าเด็กใหม่ต้องเซฟงานและแปลงไฟล์เป็น jpg โยนใส่เมล์กลับไปอย่างเซ็งๆ
“ทำเสร็จสมบูรณ์แค่ภาพแรกนะครับ อีกภาพยังไม่ได้รีทัชกางเกง” ...ซึ่งยับย่นประหนึ่งคอสตูมลาคลอด นี่พี่ถ่ายโฆษณากันทั้งๆ ที่เสื้อผ้าสภาพเหมือนคว้ามาจากโกดังได้ยังไงวะครับ?
กราฟิกแห่งเกย์สเกลดาวน์โหลดผลงานคนที่ร่ำร้องอยากทำงานออกมาดู ปันถือโอกาสชิ่งออกมาเดินรับลมด้านล่าง เพราะกดดันเกินจะนั่งนิ่งๆ เพื่อรอคำวิจารณ์ได้
“อ้าว ไปไหนล่ะ” นักเขียนที่ปันเพิ่งแอบนินทาในเฟซบุ๊กปรากฏตัวตรงหน้า พร้อมกาแฟเย็นสองแก้วในมือ คนถูกถามยิ้มแหยๆ เมื่อพาลคิดไปถึงฉากหวานติดเรทที่เห็นคาตาเมื่อตอนบ่าย
“มาเดินเล่นฮะ พอดีรอพี่เก็ตตรวจงาน” คนแก่กว่าเลิกคิ้วด้วยความสงสัย นี่ไปไงมาไงไอ้พี่เก็ตมันถึงยอมให้เด็กฝึกงานทำงานวะ ปกติมันหยิ่ง ขี้หวง และมั่นใจในฝีมือเกินขนาด จนเด็กๆ ที่มาเป็นผู้ช่วยมันเก็บของหนีตั้งแต่ยังไม่หมดวันด้วยซ้ำ
“เออ... ดีแล้ว เราก็คงได้ทริกดีๆ กลับไปเยอะเลยล่ะ” ถ้าทนนิสัยแย่ๆ ของพี่เก็ตได้อ่านะน้องเอ้ย
“ครับ แต่ดูเหมือนพี่เก็ตไม่ค่อยชอบผมอ่ะ” เด็กน้อยทำหน้าสลด สิปป์เลยตบไหล่เบาๆ ให้กำลังใจ
“มันไม่เคยชอบใครหรอก...” พอเห็นว่าประโยคดังกล่าวไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้น นักเขียนเลยต้องรีบหย่อนประโยคตบท้ายเพื่อช่วยแก้สถานการณ์
“แต่มันอาจจะชอบปันก็ได้นะ”
ปันเข้าห้องมาอีกทีเมื่อรู้สึกว่าความกลัวในใจเริ่มลดลง พอนั่งประจำที่ ก็เห็นว่าผลงานตัวเองถูกปรินท์มาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมรอยปากกาแดงวงจุดต่างๆ ไว้เต็มไปหมด ลายเส้นขยุกขยุยที่ไม่น่าเรียกว่าลายมือ เขียนบางอย่างที่น่าจะเป็นคอมเมนต์ไว้ยาวเหยียด แม้จะอ่านไม่ค่อยออก แต่คำสุดท้ายของหน้ากระดาษกลับเขียนตัวบรรจงไว้ว่า “ทำใหม่”
“ทำไมอ่ะพี่” คนโดนสั่งแก้งานร้องถามเสียงหลง รู้สึกหมดกำลังใจจนอยากจะไปแอบร้องไห้กอดมูมู่เงียบๆ เพียงลำพัง
“คอมเมนต์ไปตั้งเยอะ ก็อ่านสิ” กราฟิกรุ่นพี่ตอบคล้ายไม่ใส่ใจ
ปันชูกระดาษขึ้นมาแล้วพูดเสียงสั่น “ก็มันอ่านไม่ออกนี่”
เก็ตถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกว่าเส้นเลือดในสมองมันพาลจะเต้นจังหวะแทงโก้จนต้องเอานิ้วนวดขมับเบาๆ คบเด็กสร้างบ้าน...ทำไม่ได้ก็พาล กูเกลียดเด็ก!
หลังปล่อยให้ความเงียบได้โปรยปรายเป็นเวลาหลายนาที เด็กฝึกงานน้องใหม่ก็ขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้อีกคน แล้วกระแอมเบาๆ “อะแฮ่ม...อื้ม พี่อ่านคอมเมนต์ให้ผมฟังหน่อยสิ เดี๋ยวผมจะลองแก้ดู”
เก็ตเหลือบมองเด็กที่นั่งทำตาแป๋วอยู่ข้างๆ อย่างประหลาดใจ นึกว่าแม่งเก็บของกลับไปแล้วนะเนี่ย มันยังอยู่ทำอะไรอีกวะ?
“อะไร คิดว่าผมจะยอมแพ้เหรอ พี่คิดผิดแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อยู่ๆ ความสดใสก็กลับคืนสู่เด็กชายร่างสูง กราฟิกใหญ่ทำท่ารำคาญ พยายามนิ่งเฉยๆ แต่เสียงนกเสียงกาที่เว้าวอนอยู่ข้างกายก็เรียกร้องความสนใจกลับมาจนได้
“เออๆๆ เดี๋ยวจะบอกให้” ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนาตวัดมองหน้าระรี้ระริกของเด็กหนุ่มที่กระแซะเข้ามาหาแล้วก็ได้แต่ปลง ตกลงกูต้องสอนมันจริงๆ เหรอเนี่ย จะบอกมันดีมั้ยว่าไอ้ที่เขียนไปน่ะ เขียนมั่วๆ ทำตัวขยึกขยือ เขียนเนื้อเพลงไปเรื่อย ไม่คิดว่ามันจะสนใจ
เก็ตรับกระดาษมากางบนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มชี้ทีละจุด “นี่...เห็นตรงนี้มั้ย แก้มนายแบบถูกเงาไม้บัง มันทำให้หน้าดำ”
เมื่อเห็นลูกศิษย์พยักหน้าหยึกๆ อาจารย์จำเป็นก็ร่ายต่อ “ต้องระวังเรื่องสีผิวนายแบบ ตรงไหนที่มันเห็นแตกต่างกันชัดๆ ไม่ว่าจะจากแสงแฟลช เงา หรือแสงอาทิตย์ ตรงรีทัชให้มันไล่ระดับกัน...”
“แล้วอันนี้สำคัญที่สุด” ปลายปากกาจิ้มไปที่กางเกงในภาพ “จำไว้ว่างานโฆษณา สีโปรดักส์ต้องไม่เปลี่ยน ฉะนั้นเวลาจะปรับสีหรือแสงแบร็กกราวน์ ต้องไดคัทตัวคนสร้างเลเยอร์ใหม่ แล้วปรับแต่งแต่แบร็กกราวน์เท่านั้น”
ปันช็อตโน้ตตามด้วยความรวดเร็ว เสียงพี่เก็ตยังพูดต่อไปเรื่อยๆ “แล้วก็ต้องดูพวกโลโก้บนโปรดักส์ด้วย อย่างภาพนี้แสงมันสาดเข้ามาทำให้สีโลโก้เปลี่ยน ต้องปรับให้สีเหมือนของจริง”
กราฟิกตัวจริงยังอธิบายเทคนิกและวิธีการต่างๆ อีกหลายข้อ ซึ่งปันก็จดตามทุกคำพูด อันไหนที่เป็นศัพท์แสงฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็หาจังหวะแทรกถามโดยไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องสงสัยนาน จนหลักสูตรติวเข้มการรีทัชจบลง เด็กหนุ่มก็กล่าวขอบคุณผู้ให้ความรู้ แล้วหันกลับมาที่คอมฯ ตัวเอง
“ทำไรอ่ะ” คนที่ทำหน้าที่อาจารย์เอ่ยถาม
“อ้าว...ก็แก้งานไงพี่” ปันตอบพร้อมชูกระดาษช็อตโน้ตของตัวเอง
เก็ตหัวเราะในลำคอ ก่อนจะบอกความจริงกับน้องไป “งานนี้ส่งมะรืนนี้ มาทำพรุ่งนี้ก็ทัน”
พอเห็นเด็กที่โดนหลอกว่างานรีบทำตาโต กราฟิกพี่ใหญ่เลยปล่อยเสียงกร๊ากออกมาเต็มเสียง ตามด้วยเสียงโวยวายปนโล่งใจของเด็กใหม่ในห้อง ปันถึงกับถอนหายใจเมื่อรู้ว่างานนี้ไม่ได้รีบอย่างที่คิด เพราะถ้ามันต้องใช้วันนี้จริงๆ เขาก็ไม่รู้ว่าจะมีปัญญาแก้ทั้งหมดนี่ภายในวันนี้หรือเปล่า
“มึงได้ยินเหมือนกูมั้ยไอ้เมต” นักเขียนที่กำลังร่างจดหมายขอรีวิวร้านอาหารของเล่มหน้ากระซิบกับตากล้อง
เมตตาเงียบไม่ตอบ แต่หันกลับมาทำหน้าตกใจเหมือนได้ยินเสียงประหลาดจากต่างดาว “ไอ้พี่เก็ตมันหัวเราะเหรอวะมึง?”
“เออ!!” ตอบเสร็จสิปป์ศิลป์ก็รีบวิ่งไปแอบดูสถานการณ์ภายในห้องของกราฟิก เฮ่ย...พี่เก็ตมันกำลังหัวเราะจริงๆ หัวเราะแบบแววตาเป็นประกายด้วย
“โลกกำลังจะแตกป่าววะ” เมตตาทำหน้าสะพรึง
“เราควรจะทำไงอ่ะ” สิปป์ขอคำปรึกษาเพื่อนสนิทที่ยืนนิ่ง
เมตตาทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะบอกอย่างจริงจัง
“อย่างนี้มึงต้องไปค้างบ้านกูแล้ว เผื่อพรุ่งนี้จะต้องตาย กูจะได้ไม่เสียใจที่ตายพร้อมมึง” พูดจบก็เดินไปเก็บของอย่างเร่งรีบ ปล่อยให้คนฟังประมวลผลอยู่นานสองนาน
“กูว่าตรรกมึงแปลกๆ นะ?” สิปป์ขมวดคิ้ว
“มึงเชื่อกู กูได้ A ตรรกวิทยาตอนปี 1 นะ” พูดจบก็คว้าของเดินลงออฟฟิศไป โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบรับหรือปฏิเสธ
“เออ...เพราะพี่เก็ตหัวเราะ กูเลยต้องไปค้างบ้านมึง เออ...สมเหตุสมผล เออ...ที่ไปนี่เพราะโลกอาจจะแตกหรอกนะ เออ...เออ...” นักเขียนบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะรีบปิดคอมฯ และเก็บของตามอีกคนลงไป
ปล่อยโลกอีกใบไว้ในห้องเล็กๆ ของคนสองคน...
TBC.
คำเตือน : Talk ยาวมากกกก
คนเขียนยังอยู่ดีค่ะ แม้จะเจอปิดเล่มรัวๆ มา 15 วัน
(//ปิดวันละหน้าสองหน้า วันต่อมารื้อเลย์เอาท์มาแก้ใหม่อีก T__T)
ว่าจะบอกกับคนอ่านนานแล้ว แต่ลืมทุกที
ถ้าคนอ่านท่านไหนพบเจอคำผิด สะกดผิด พิมพ์ตก เว้นวรรคไม่สวยงาม
รวมถึงเนื้อหาขัดแย้งกับตอนอื่นๆ หรือความไม่สมจริงบางประการ
รบกวนคนอ่านช่วยแจ้งคนเขียนหน่อยนะคะ เพราะบางทีเราเขียนเอง อ่านเอง พรู๊ฟเอง
คำผิดบางคำอาจคลาดสายตาไปบ้าง และจากการที่นานๆ อัพที ทำให้กลัวว่าจะมีเนื้อเรื่องบางตอนแปลกๆ ไป
จะโพสต์ในคอมเมนต์ หรือส่งข้อความหลังไมค์มาก็ได้ค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ :-[ :-[
Gayscale's inside!
อยากเล่าเรื่องที่มาที่ไปของตัวละครให้ฟัง อ่านกันขำๆ เผื่อจะทำให้อินมากขึ้นนะคะ
จะบอกว่ามีตัวละครบางตัวที่เราแอบจิ๊กคาแรกเตอร์มาจากคนที่เราเจอในชีวิตจริง
คนแรกเลย ...พี่เอส
พี่เอสเป็นคาแรกเตอร์จากเจ้านาย(เก่า สมัยทำนิตยสารช่วงที่เขียนเรื่องนี้)
พี่เอสเป็นผู้ชายลั้นลา ที่ตอนทำงานจะโหดมาก แต่เวลาอื่นๆ พี่แกจะตลกเวอร์ๆ
ถึงจะอายุสี่สิบแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมแก่ เวลาประชุมชอบแอบเล่นมือถือเป็นประจำ 555555
พี่เอสตัวจริงเป็นผู้บริหารที่เก่งมาก มีบริษัทของตัวเอง 5-6 ที่
เราเลยไม่ค่อยได้เจอพี่เอสตอนทำงาน นานๆ แกจะเข้ามาประชุมสักทีหนึ่ง
แต่โดยรวมแล้ว พี่เอสเป็นเจ้านายที่ดีมาก ทุกวันนี้ยังไปกินข้าวกะแกบ่อยๆ (แอบเก็บคาแรกเตอร์มาประจำ อิอิ)
คนที่สอง...พี่เก็ต
สารภาพเลยว่าถอดมาจากกราฟิกบริษัทเก่าเป๊ะๆ
ถ้าคนที่ทำงานด้วยกันมาอ่าน ต้องรู้แน่ว่าเอาจากคนไหน 555555
จริงๆ พี่เก็ตก็เป็นพวกเห็นแก่ตัวเหมือนในเรื่องนี่แหละ (อ้าว?)
เราทะเลาะกะพี่เก็ตตัวจริงเป็นประจำ เพราะหลายๆ ครั้งพี่แกก็งี่เง่าไร้สาระ
แต่ก็ถือว่าเป็นสีสันของชีวิตดี เหมาะกับการเอามาเป็นตัวละครมาก
ที่เอามาแบบเป๊ะๆ เลยมีแค่สองตัวนี้เท่านั้น คนอื่นๆ ก็ดัดแปลงกันไปค่ะ
ความลับบางอย่างระหว่างตัวละครกับตัวจริง
- ชื่อบก.เอ้ เอามาจากชื่อของเพื่อนสนิทของบก.ตัวจริง
- บก. ตัวจริง เป็นผู้หญิงสี่สิบที่สวยมาก แต่บ้าๆ บอๆ คล้ายๆ พี่เอ้ในเรื่อง
- บก. ตัวจริง กับพี่เอสตัวจริง ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน แต่เป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เกิด
- ชื่อพี่เป็ด เอามาจากชื่อเพื่อนสนิทพี่เอส ที่บางทีก็แอบจิ้นไปเบาๆ เพราะสนิทกันเกิ๊น
- น้องจีในเรื่อง บุคลิกเหมือนเพื่อนที่ทำงานใหม่เรามาก มากจนเราสยอง (เพราะเราเขียนเรื่องนี้ก่อนย้ายที่ทำงาน!)
- น่าเสียดายที่เรายังไม่เจอพี่เป็ดในชีวิตจริง
- ร้านกาแฟ Conversation ในเรื่อง เราหยิบบรรยากาศของร้านชื่อ ก.เอ๋ย ก.กาแฟ กับร้านหนังสือชื่อ ก็องดิต มาเขียน (เราไม่ได้ค่าโฆษณาน๊า)
- ในชีวิตจริงเราไม่ได้ทำนิตยสารเกย์ 5555555
- ต้องขอโทษด้วยที่จะบอกว่า สิปป์ศิลป์และเมตตาไม่มีตัวตนจริงๆ :(
- แต่หลากหลายความรู้สึกของตัวละคร เคยเกิดขึ้นจริงกับเรา หรือไม่ก็คนแวดล้อมเรา
เอาไปเท่านี้ก่อน ถ้ามีอีกจะทยอยเล่าในตอนต่อๆ ไปนะคะ //ถ้ายังมีคนอ่าน
บ๊ายบายยยยย
-
ขอเม้นก่อนนะฮะ เพิ่งอ่่านไปสามตอน
เนื้อเรื่องน่าติดตามฮะ แปลกใหม่ดี มีลุ้นมีลุ้น
ไปอ่านก่อนนะฮะ แล้วจะเม้นเรื่ิอยๆ อิอิ
-
เรื่องนี้ต้องมีที่มา โอยยยย อ่านไปลุ้นไป 15 ตอนละ
ไม่กล้าอ่านต่อเลยครับ 5555 แต่ก็อ่านนะ
ช่วงนี้กำลังสอบ หนังสือเรียนไม่หยิบ แหะๆ
สู้ๆนะฮะ รออ่านตอนต่อไป
คืออ่านไป ยิ้มไป อะครับ มันจึ๊กๆ แปล๊บๆ
อ่านต่อก่อนนะคร๊าบบ
-
มาอัพแล้ววว โมเมนต์หวานๆขิงสองเรา ป๊ะค้างกันก่อนโลกจะแตก :impress2:
-
ปันต้องทำใจนะ ทำงานกับ ชายฉะกัน แบบนี้
-
เมตตาได้เอจริงเหรอวะ ทำไมตรรกะมันเพี้ยน ๆ หว่า
-
5555555เข้าใจหาขออ้างนะ เมตกับสิป :m12:
น้องปันก็ทำให้พี่เค้าหัวเราะบ่อยๆนะ หุหุ
-
ดีใจ ได้อ่านต่อแล้ว
ตรรกะของเมตนี่มันใช่! 5555 เมตเนียน หรือสิปป์งง
-
ชอบเมตกับสิปป์จริงจัง ฮ่าๆๆ น่ารักอะ
-
รอตอนหน้า อิ๊อ๊ะๆ
-
ตอนนี้ก็มีคู่กันหมดทุกคนแล้ว
เหลือแต่บก.เอ้---สาววายคนเดียวของเรื่อง
หรือว่านี่มันคือชีวิตจริงของสาววายที่ได้แต่ดูผู้ชายเค้ารักกัน
รออ่านอยู่นะ---ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ
+ เป็ดจ้า
-
กรี๊ดดดด พี่เมต 555555
ปันจ๊ะ ชาย ฉะ กัน 555555555 ช่างคิดนะพ่อหนุ่ม อีกไม่นาน คงตามไปล่ะลูก ><
พี่เป็ดน้องจี น่ารักอ้ะ คุณหญิงแม่ทราบเรื่องมั้ย พี่เป็ด
ชอบพี่เอ้ เพราะเหมือนตัวเอง 5555
คนเขียนเจ๋งมากๆเลย เรื่องมัน base on ชีวิตจริง แบบ เป็นเรื่องที่พบเจอได้ในชีวืตอะครับ
ผมชอบตรงนี้ เป็นกำลังใจให้นะ แล้วมาต่ออีกนะครับ ยังไงก็รออ่าน : )
สุดท้ายนี้ บก.เอ้ สนใจรับ คนทำความสะอาดออฟฟิดมั้ยอะฮะ 555555555
-
มาต่อแล้ววววววววว
ดีใจค่ะ555555555555555555
เมตหลอกสิปป์ทำไมมมม สิปป์ดูท่าทางจะงงอยู่นะเออ :m20:
รอตอนต่อไปน้าาา
-
ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
โดยเฉพาะพี่เมต ^^
-
บ๊ะๆๆ มาทีเล่นเอาคุ้ม
สามคู่ชูชื่นเลยที่เดียว
ชอบไอ้น้องปันมากค่ะ
เหมาะสมกับพี่เก็ตสุดๆ ฮ่าๆๆ
ถึงน้องปัน คราวหลังเห็นซีน ชาย ฉะ กัน ก้อย่าตกใจนะคะลูก
ตั้งสติให้มั่น ยกศัพขึ้นมา ถ่ายรูปไว้เปนที่ระลึก
อย่าแค่อัพเตเตัสสิจ้ะ ฮ่าๆๆๆๆ
:hao7:
รอฟินตอนหน้ากับคู่หลักนะคะ เพราะโลกกำลังจะแตก...
:ling1:
-
มาต่อแล้วดีใจมาก
-
เมตมันมึนเนียนน่ะเข้าใจ แต่สิปป์ล่ะไปมึนตามมันเพื่อออออ
ไม่ใช่อะไร จะบอกว่าดีอ่ะ 55555
:กอด1:
-
ดีใจที่ได้อ่านต่อแล้ว
-
สนุกอ่ะ :mew1: รอๆๆตอนต่อไปคะ
-
มาต่อแล้ว ได้อ่านสองตอนเลย คิคิ
ในฐานะที่เคยทำงานหนังสือ และตอนนี้ทำงานวงการสื่อโฆษณา
จะบอกเหมือนกันว่า ทุกวันนี้แทบจะตบตีกับ artwork วันไหนปิดงานแทบจะกินนอนกันที่ออฟฟิศ ฮ่าๆ
เข้าใจความรู้สึกมากกกกกกก ถ้าทำได้ ทำเองไปแล้ว ไม่อยากง้อเลยจริงๆ
-
โหวว :laugh: ตอนจบนี่เนียนกันไปตาม ๆ กันจนเราเกือบจะพยักหน้าตามแล้วไหม ตรรกะแบบนี้นี่ใช้ได้กับเฉพาะผู้สมยอมนะ 55555
เชียร์พี่เก็ตน้องปันด้วย ว้ายๆๆๆๆ
คิดถึงเรื่องนี้มากเลยค่าาาา :mew1:
-
กองบก.นี้เริ่มจะหวานไปแล้ว
ชอบอินไซด์ค่ะ
-
มาลงชื่อเป็นแฟนคลับ ร่วมติดตามค่ะ
กำลังอ่านตอนแรก ๆ เป็นสำนักงานที่น่ารักมากค่ะ อยากร่วมงานจัง
-
จดๆจ้องๆกับเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่ยอมเข้ามาอ่านซะที จนงานเริ่มน้อยลงเลยมีเวลาตะลุยอ่านนิยายที่เล็งไว้
อยากจะเตะตัวเองจริงๆเลย ทำไมถึงได้พลาดเรื่องสนุกๆแบบนี้ไปได้ตั้งนานสองนาน :z3:
ชอบทุกคู่ในกองบ.ก.นี้เลย อยากได้นิตยสารเอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจซักเล่ม แจกอยู่แถวไหนบ้างคะ อิอิ :z1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
ตามกลับบ้านด้วยคนนะพี่เมตตา
:hao7:
สัญญาว่าแอบดูเงียบๆ
:hao6:
-
สงสารน้องปัน 555 โดนพี่เก็ตกลั่นแกล้งให้หัวปั่นไม่พอ ยังมาเจอช็อตเด็ดของสิปป์เมตคู่รักป้ายแดงเข้าให้อีก
สู้ๆ นะน้องปัน ป้าเอาใจช่วย :katai2-1:
ตอนแรกเข้าใจพี่เมตต์นะ ที่มองๆ ไป เห็นสิปป์น่ารักขึ้นๆ มันเป็นเรื่องปกตินะที่สายตาเราจะลำเอียงเห็นคนของเราน่ารักกว่าใคร หุหุหุ :o8: (แต่คงต้องดูแต่ตา ปากอย่าไว ไม่งั้นได้เจ็บตัวเพราะสิปป์เล่นจริง เจ็บจริง)
แต่พอตอนท้าย ก็กลับมาเพลียกับตรรกกะของพี่เมตต์อีกแหละ ล่อหลอกเจ้าพ่อปรัชญาอย่างน้องสิปป์ไปค้างบ้านจนได้สินะ :hao7:
ไหนๆ โลกก็ใกล้จะแตกแล้ว คนอ่านขอเข้าไปแอบๆ อยู่บ้านพี่เมตต์ด้วยคนนะ กลัวเสียใจที่โลกแตกแล้วไม่ได้อยู่ด้วยน่ะ :hao3:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
มาแล้ว~! ดีใจจัง ตอนนี้มีครบทั้งสามคู่เลยนะคะ อิอิ ^^ แต่ไอยังรักสิปป์กะเมตที่สุดนะคะ คึคึ เมตนี่ลามกเนอะ 555+
-
:pig4: :pig4:
-
มาตามเก็บสองตอนเลย :-[
สิปป์บอกเลิกแนนนี่ด้วยน้ำตาลกรวด เป็นการบอกเลิกที่หวานที่สุดเท่าที่เคยเจอมา
แต่ความหวานมันต้องแลกด้วยความเจ็บของคนทั้งคู่ น้ำตาลเลยกลายเป็นรสขมซะนี่
แต่สิปป์ไม่ต้องห่วงมีไอ้เมตคอยปลอบใจอยู่แล้ว ปล่อยแนนนี่เขาไปเจอคนดี ๆเถอะ
คบกันคนเลวๆ มันถึงจะเร้าใจกว่าเยอะ เนอะเมต //แอบเหล่ :o8:
ส่วนพี่เก็ตมีแววจะได้คู่กับเขาล่ะงานนี้ กินเด็กเป็นอมตะนะคะพี่
ยิ่งแสบๆแบบปันนี่ขอบอกว่าแซ่บ ำให้พี่หายอินดี้แน่นอนรับรอง :laugh:
กองบก. เห็นท่าจะไม่ได้ผลิดแค่หนังสือเกย์ แต่ผลิตคู่รักออกมาเพียบเลย
งานนี้คนที่วินเห็นจะเป็นบก.เอ้ล่ะมั้ง อยากจะไปสมัครงานอยู่ด้วยจริงๆ นะอิจฉาาา :hao5:
ไม่เป็นไรแค่บก.เอ้ อัพเฟซบุ๊คให้ส่องบ่อยๆ ก็พอใจแล้ว
จะคู่พี่เป็ดน้องจี สิปป์เมต พี่เก็ตน้องปัน ก็ได้หมด
ต่อไปข้อมูลเขียนหนังสือไม่ต้องหาที่ไหน มีผู้ชาย ฉะ กันอยู่ตรงหน้า สบายเห็นๆ :katai3:
คิดถึงจังเลย ทั้งเรื่องนี้ ทั้งคุณเพื่อนด้วย เพิ่งเจอกันแค่เดือนเดียวแต่ก็อยากเจออีก
ได้ข่าวว่างานหนัก อยู่ทางนู้นฝนตกบ่อยน้ำท่วมยังไง ก็สู้ ๆ เน้อ :กอด1:
-
ทำไม่น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากบอกว่า เพิ่งตามมาอ่าน
อ่านวันเดียวจบเลยยยยยยยย
สนุกอ่า ชอบมาก ค่อยๆ รักกันเบาๆ :hao5:
และสุดท้ายอยากบอกว่า อย่าทิ้งไว้นานนะคะ คนอ่านคิดถึง :mew2:
-
Page 22 : โชคดีนะ
Gayscale Magazine
ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
บก.ขอคุยมาแล้วจ้า
วันนี้มีเรื่องเล่าเบาๆ ชวนทุกคนมาจิ้นไปพร้อมกัน กับคุณ ม. และคุณ ส. ชายหนุ่มสองคนที่เดินวนเวียนอยู่ในชีวิตบก. คริคริ จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่วันนี้บก.เห็นว่าคุณ ส. นักเขียน ใส่เสื้อแบบเดียวกับที่คุณ ม. ตากล้องเคยใส่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว! แอร๊ยยยยย สีเดียวกันลายเดียวกันแบบนี้มันคืออัลไล? “เสื้อคู่” หรือเปล่า? นี่ตั้งใจเปิดตัวกันแล้วใช่มั้ย ตาย ตาย ตาย บก.ฟินสุด ณ จุดนี้!
Lady Moon : จิ้นไม่ออก ขอภาพปรากรอบค่า
S. Beebee : ช้างเท้าหน้ากับควาญช้างหรือเปล่าคะ >.<
Amara K. : บก.มโนเองป่าว ไม่เชื่ออ่ะ ขอหลักฐานด่วน
Gayscale Magazine : ใครอยากเห็นภาพ (เสื้อ) คู่ ช่วยกันโหวตโพลล์ “ชายใน FUN” ที่ปักหมุดไว้ด้านบนกันหน่อยเร๊ววว ยอดโหวตเกิน 500 เดี๋ยวบก.ไปฉกตัวนายแบบมาเลยเอ้า!
"ซวยละ!" นักเขียนที่กำลังนั่งเล่นมือถือในห้องน้ำอุทานเสียงหลง ก่อนจะรีบลุกขึ้นมามองภาพสะท้อนในกระจก เสื้อลายสก็อตสีเลือดหมูสภาพแลคล้ายคนงานตัดอ้อย กำลังทำให้สิปป์ศิลป์ตกเป็นประเด็นสนทนาของบรรดาสาวน้อยใหญ่แฟนคลับเกย์สเกลในเพจอย่างสนุกสนาน ในขณะเดียวกับที่เมตตากำลังอมยิ้มหึหึ เมื่อบก.ร่างทอมมาเรียบๆ เคียงๆ ถามว่า เสื้อตัวที่ใส่เมื่อศุกร์ที่แล้วซื้อมาจากไหน
...ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพี่เอ้กำลังจิ้นอะไร
"เสื้อยูนิโคล่ครับ" ตากล้องตอบเสียงเรียบ ก่อนขยายความในสิ่งที่บก.ไม่ได้ถาม "ตัวเดียวกับที่ไอ้สิปป์มันใส่นั่นแหละพี่"
"เฮ้ยยยย!" ไม่ใช่เสียงคู่สนทนา แต่เป็นบุคคลในบทสนทนาที่อุทานมาแต่ไกล คนใส่เสื้อลายสก็อตรีบมากระซิบใส่ไอ้คนปากมากทันที "มึงจะบอกพี่เอ้ทำไม๊ แค่นี้กูก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยตายห่าแล้ว"
ฝ่ายบก.ขาจิ้นได้แต่มองผู้ชายสองคนที่กระซิบกันกระหนุงกระหนิง ความฟินที่มากกว่าตาเห็นทำเอามุมปากค่อยๆ ยกยิ้มจนต้องหันหน้าหนี ...ไม่ได้ๆ เดี๋ยวไก่ตื่น!
"แล้วทำไมแกเอาของไอ้เมตมาใส่อ่ะสิปป์" นี่มันยิ่งกว่าเสื้อคู่ แต่มันคือเสื้อตัวเดียวกัน! กรี๊ดดด บก. อยากสกรีมด้วยความฟินจนถึงโลกหน้า!!
สิปป์หันซ้ายหันขวา ด้วยจนปัญญากับคำตอบ จะพูดยังไงให้บก.ผู้จบเอกมโน โทจินตนาการอย่างพี่เอ้ได้หยุดความคิดในหัววะเฮ้ย
"มึงก็บอกเค้าไปสิ" เจ้าของเสื้อตัวจริงพูดแทรกขึ้น "ว่ามึงไปนอนกับกูทุกคืนจนไม่มีเวลากลับมาซักผ้าที่ห้อง"
"........................" เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ นักเขียนได้แต่ทำปากพะงาบๆ ไร้สุ่มเสียงจะโต้ตอบ ส่วนบก.หันหลังกลับ เพียงพอแล้วกับคำตอบที่ไร้ซึ่งการปฏิเสธนั้น
...จบแล้วชีวิตกู มึงนี่ก็ชอบเอาเรื่องจริงมาพูดเล่นอยู่เรื่อย! สิปป์ศิลป์สบถในใจ ก้มหน้าก้มตายอมรับการตกเป็นจำเลยของสังคม และบอกตัวเองให้รีบไปกดซ่อนโพสต์ทุกอย่างของเกย์สเกล เพราะการได้เห็นข้อความสุดมโนของบก.เอ้ที่ใกล้เคียงกับความเป็นจริงขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มทำให้ชีวิตชักจะอยู่ยากขึ้นทุกวัน พาลอยากจะกดปุ่ม Hate รัวๆ ซะให้รู้แล้วรู้รอด
ตั้งแต่ต้นปีมานี้ ดูเหมือนโฆษณาจะวิ่งเข้าชนนิตยสารฟรีก็อปปี้มากขึ้น อาทิตย์ที่แล้วพี่เป็ดก็เพิ่งขายแอดยาวเป็นปีๆ ให้กับเครื่องดื่มยี่ห้อใหม่ ซึ่งเจ้าของเป็นเซเลบดังที่หันมาเอาดีด้านอาหารเสริมความงาม ล่าสุดน้องจีก็ไปคว้าเอาคอนโดที่กำลังเปิดพรีเซลในเดือนหน้า มาลงปกหลังได้สำเร็จ
ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ไอ้สิปป์กำลังจะบอกว่า แอดทุกตัวที่ไม่ใช่แอดสำเร็จรูปแบบเปิดไฟล์รีไซส์แล้วจบ มันต้องใช้สมองของคนหล่อๆ อย่างสิปป์ศิลป์ในการกลั่นกรองตัวอักษรนะครับนะ งานเร่งๆ อยู่ดึกๆ แบบนี้จะให้ห้อยโหนรถเมล์กลับหอมันก็ใช่ที่ ในเมื่อคนมีรถมันอาสารอรับก็เลยสนองสักหน่อย แต่ทำไมออกจากออฟฟิศแล้วเลี้ยวไปบ้านมันทุกที...อันนี้ก็ไม่รู้สินะ (ยักไหล่เก๋ๆ)
"ตัวนี้ไม่มีอะไรแล้ว เหลือรอฟีดแบ๊กจากลูกค้าเรื่องสีเฉยๆ สิปป์กลับก่อนเลย เดี๋ยวพี่ดูเอง" พี่เป็ดอ่านอีเมลฉบับล่าสุดจากลูกค้า หลังแก้ๆ เปลี่ยนๆ กลับไปกลับมาอยู่หลายรอบ สุดท้ายลูกค้าก็โอเค (ซะที)
นักเขียนซึ่งหมดภาระหน้าที่ในวันนี้ทำท่าลังเลเล็กน้อย แต่พอพี่เป็ดยืนยันหนักแน่นว่าส่วนข้อความจบแล้วจริงๆ เลยยอมเก็บของกลับบ้านแต่โดยดี
"ไปมึง" ขายาวเตะเบาๆ กับเก้าอี้ของคนที่กำลังนั่งจัดเรียงไฟล์รูปเงียบๆ คนโดนสะกิดปรายตามอง ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกไอ้คนปากว่าตีนถึงให้เข้ามาหา
"อะไร?" ถึงจะถามอย่างนั้นแต่นักเขียนก็ยอมเขยิบเข้าไปใกล้ ตากลมจึงได้เห็นภาพบนจอคอมพิวเตอร์เต็มตา คนในภาพคือตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย ใบหน้ายุ่งๆ มีเหงื่อซึมเล็กน้อย เส้นผมสีอ่อนปรกใบหน้าขาว และบางส่วนที่เริ่มยาวก็พลิ้วไปตามลม ขณะที่ปากบางกำลังจัดการกับไอติมไข่ (พุ่งปรี๊ด) ในมือ ท่าทางเป็นธรรมชาตินั้นถูกจัดวางอยู่กลางภาพ รายล้อมไปด้วยผู้คนที่ถูกบีบเป็นแบล็กกราวด์และโฟร์กราวด์เบลอๆ
"น่ารักเนอะ" ตากล้องเอ่ยลอยๆ เสียงเบา ส่วนคนถูกชมทำหน้ายุ่งเหมือนในภาพไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันแค่ว่า แก้มขาวๆ ดูจะขึ้นสีแดงระเรื่อมากกว่าภาพถ่ายหลายเท่านัก
ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นเขี้ยว เมตตาเลยกระตุกแขนคนเขินให้เข้ามาใกล้ ก่อนสองมือใหญ่จะลูบที่แก้มแดงนั่นเบาๆ เจ้าของแก้มเบิกตากว้าง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แล่นจากแก้มพุ่งตรงสู่หัวใจ
ยิ่งเห็นปฏิกิริยาอย่างนั้นก็ยิ่งอยากแกล้ง ตาคมจึงจับจ้องที่ตากลมโตของอีกฝ่าย มุมปากยกยิ้ม ก่อนกระซิบ "เขินอะไร กูชมไอติม..."
พูดจบก็ได้ร้อง "โอ๊ย" คำใหญ่ เมื่อถูกคนโดนหลอกทั้งศอกทั้งเข่าใส่แบบไม่ยั้ง ทำร้ายร่างกายอีกคนเสร็จก็สะบัดหน้ากลับไปเก็บของที่โต๊ะ แต่ก็ไม่วายรับรู้ถึงการจับจ้องจากอีกฝ่ายอยู่ตลอด
"มึง" ตากล้องส่งเสียงเรียกเพื่อนสนิทที่ทำหน้ามุ่ย ซึ่งกำลังยัดสมุดลงกระเป๋าเสียงดังโครมคราม คนถูกเรียกทำหูทวนลม แกล้งไม่สนใจ ปล่อยให้เสียง 'มึง มึงงง มึ๊งงง เชี่ย สิปป์ สัส' ดังอยู่ข้างๆ นานหลายนาที จนคนเรียกเงียบเสียงไปนั่นแหละจึงได้เงยหน้าขึ้นมอง
".................." ไร้เสียงพูดจากตากล้องจอมเจ้าเล่ห์ มีเพียงริมฝีปากหยักที่ขยับช้าๆ เป็นคำว่า 'น่า-รัก' พร้อมรอยยิ้มกว้าง เพียงเท่านั้นสิปป์ศิลป์ก็ขว้างทุกอย่างบนโต๊ะใส่ไอ้หน้าเหี้ยมที่เกิดอยากมาพูดคำหวาน แถมยังทำตาหวานๆ ใส่ ...มึงไม่อายแต่กูอายนะเว้ย!
…………. Gayscale Magazine………….
ถึงจะทะเลาะตบตีกันเมื่อสิบนาทีที่แล้ว แต่สุดท้ายนักเขียนก็ต้องมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถเหมือนเดิม พลขับฮัมเพลงตามวิทยุที่เปิดอย่างอารมณ์ดี เป็นอาทิตย์แล้วที่ได้ใช้เวลาร่วมกับคนข้างๆ ครบ 24 ชั่วโมง ทั้งๆ ที่ตอนมหา’ลัย ก็มีโอกาสแบบนี้ แต่ไม่เคยรู้สึกเลยว่าแต่ละนาทีมีค่าแค่ไหน เมตตาบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้คืออะไร รู้แต่ว่าอบอุ่นใจจนอยากให้เป็นอย่างนี้ทุกวัน
"เอาไปซักบ้านกูก็ได้มั้ง" ตากล้องออกความเห็น เมื่อคนข้างกายยืนยันว่าจะกลับไปซักผ้าที่หอ
“ไม่เอาอ่า” คำตอบพร้อมการส่ายหน้าปฏิเสธจนหัวแทบหลุดของสิปป์ศิลป์ เป็นสาเหตุให้เจ้าเต่าเขียวมะกอกต้องมาจอดหน้าหอพัก แทนที่จะได้เทียบหน้าบ้านเจ้าของรถเหมือนเคย
ห้องพักเล็กๆ เปิดต้อนรับเจ้าของเดิมกลับมาพร้อมผู้ชายตัวใหญ่อีกคนข้างกาย สิปป์จัดการเปิดบานเกล็ด ประตูระเบียง และพัดลมเพื่อระบายอากาศด้านใน ส่วนผู้มาเยือนก็ตรงดิ่งไปยังตู้เย็นที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกันดี มือใหญ่หยิบเศษซากของเคยกินได้ออกมากองรวมกันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ทำไมชอบเอาของมาหมกในตู้เย็นเนี่ย ขวดน้ำที่หมดแล้วทำไมไม่เอาไปทิ้ง” เจ้าของห้องที่กำลังลากตะกร้าผ้าไประเบียงทำหน้ายู่เมื่อโดนบ่น
“ขี้เกียจ” ตอบสั้นๆ แต่โคตรจะได้ใจความ ทำเอาแขกของห้องพูดอะไรไม่ออก ได้แต่รวบของทั้งหมดไปโยนทิ้งไว้ที่ถังขยะรวมด้านนอก ก่อนจะกลับมาล้างมือล้างเท้าแล้วกระโดดขึ้นเตียงพร้อมรีโมททีวี
ปึ่ก!
อะไรสักอย่างที่ซ่อนอยู่บนเตียงทำเอาหลังที่นอนลงไปแทบหัก เมตตาควานหาต้นเหตุ ก็พบอัลบั้มรูปขนาดประมาณ A4 หมกไว้ใต้ผ้าแพร ซึ่งมองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นของที่ระลึกจากรุ่นน้องในเอกที่ทำให้พี่บัณฑิตในวันรับปริญญา
อัลบั้มรูปพิเศษนี้ทุกคนจะได้ไม่เหมือนกัน เนื่องจากน้องๆ จะรวบรวมรูปของพี่บัณฑิตทั้งเดี่ยว คู่ หมู่ กลุ่ม แล้วเว้นพื้นที่ว่างๆ ให้เพื่อนที่ไม่ใช่เจ้าของอัลบั้มได้เขียนความในใจ เหมือนเป็นเฟรนด์ชิพสมัยมัธยมอะไรประมาณนั้น
หน้าแรกของอัลบั้มเป็นภาพเดี่ยวของสิปป์ศิลป์ ซึ่งคนถ่ายก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือเขาเองนี่แหละ ตัวพิมพ์แบบอักษรน่ารักๆ บอกข้อมูลประจำตัวพื้นฐาน มีร่องรอยปากกาเติมเขาเติมหนวดเล็กน้อย ถัดไปคือประวัติพร้อมช่องทางการติดต่อของเพื่อนๆ ในเอก ส่วนที่สามคือการประมวลภาพกิจกรรมที่เพื่อนๆ ได้ทำร่วมกันมา ตั้งแต่ปฐมนิเทศ รับน้อง กีฬาคณะ จนถึงงานบายเนียร์ หน้านี้มักจะโดนละเลงจนเกือบเละ เรียกว่าเอาความเคียดแค้นทั้งหมดตลอด 4 ปีมารวมไว้ที่นี่ที่เดียว
เมตตาไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ กับข้อความทั้งฮาทั้งซึ้ง ก่อนมาหยุดยังลายมือตัวเองที่เขียนข้อความสั้นๆ ว่า ‘โชคดีนะ’ ซึ่งเป็นประโยคออริจินัลแน่นอน ทว่ามันกลับถูกดินสอขีดฆ่าคำว่า ‘โชคดี’ แล้วมีลายมือของใครสักคนเขียนแทนด้วยคำว่า ‘รัก’ แล้วเติม ‘จุ๊บๆ’ พร้อมหัวใจดวงเล็กๆ ด้วย
ถัดไปเป็นรูปคู่ของเขากับสิปป์ซึ่งทำปากจู๋ดูน่าถีบไม่น้อย ด้านบนมีลายมือน่ารักที่น่าจะมาจากเพื่อนผู้หญิง วาดบับเบิ้ลพร้อมเขียนว่า ‘เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ’ พร้อมการ์ตูนผู้ชายสองคนที่ทำหน้าเลียนแบบพวกเขาในภาพ นอกจากนี้ยังมีข้อความอีกมากมายที่ทั้งล้อเลียนและพยายามยัดเยียดความสัมพันธ์ของสิปป์กับเขาให้ไปในทางที่มากกว่าเพื่อน และถ้าจำไม่ผิด ในอัลบั้มภาพที่เขาได้ ก็มีข้อความคล้ายๆ กันนี้อยู่เหมือนกัน
“ทำไรอ่ะ” เสียงระแวดระวังจากเจ้าของห้องดังขึ้นเหนือเตียงนอน เมตตาพลิกตัวพร้อมชูวัตถุในมือขึ้น สิปป์ศิลป์จึงพยักหน้ารับและไม่สนใจอะไรต่อ ก่อนพาตัวเองไปจัดการกับผ้าที่ปั่นแห้งเรียบร้อยแล้ว ผู้มาเยือนอาศัยจังหวะเหมาะ รีบคว้าปากกาที่หัวเตียงมาเขียนบางคำเติมลงไปตรงที่ว่างในหน้านั้น เสร็จแล้วก็ผิวปากอย่างอารมณ์ดี ขณะลุกจากเตียงไปยืนเกาะขอบประตูมองอีกคนสะบัดผ้าเพื่อเตรียมตาก
“อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย...” คนกำลังตากผ้าพูดลอยๆ
เมตตายักคิ้วยียวน “จีบลูกชายในบ้านท่านเล่น...โอ้ยยยย!!”
สุภาษิตฉบับพี่เมตได้รับการตอบสนองดีเยี่ยมจากไม้แขวนเสื้อในมือของ ‘ลูกชาย’ ที่ว่า ตากล้องกระโดดโหยง หลบมือของคนที่ฟาดมาแบบไม่ดูทิศทาง ก่อนจะรีบแย่งไม้แขวนเสื้ออันนั้นมาช่วยอีกฝ่ายแขวนผ้าแต่โดยดี
“ตัวหนีบหมดอ่ะ มึงดูหลังตู้เย็นให้หน่อยว่ามีเหลือมั้ย” สิปป์สั่งให้คนยืนใกล้ประตูปฏิบัติหน้าที่ คนถูกสั่งไม่ยอมทำตาม แต่คว้าไม้แขวนมาเกี่ยวกับหูอันกลางของกางเกงยีนส์ ก่อนจะดึงเอาเอวทั้งสองด้านมาพาดกับส่วนแขนของไม้แขวน
“เฮ้ย..ทำได้ไงอ่ะ ไม่ต้องใช้ตัวหนีบเลย” สิปป์ศิลป์เอ่ยเสียงตื่นเต้นกับทฤษฎีการตากกางเกงแนวใหม่จากเพื่อนสนิท
คนต้นแบบไหวไหล่เท่ๆ “เฟอร์เฟ็กขนาดนี้ ให้แม่มาขอพี่ดีมั้ยจ๊ะ”
คนฟังทำหน้าหน่ายใจ “ใครเขาจะเอามึ๊ง”
“อ๊ะ..อ๊ะ...อาจจะเห็นคนจีบพี่น้อย แต่จริงๆ คนคอยพี่เยอะนะคร๊าบ” พูดจบก็หัวเราะชอบใจกับมุกเลี่ยนๆ ของตัวเอง ยิ่งได้ยินเสียง “ถุย!” จากอีกคนยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
“มึงคงไม่รู้หรอก” จอมเลี่ยนเก็กเสียงหล่อ พลางดึงมือของคนที่กำลังตากผ้าชิ้นสุดท้ายมากุมไว้หลวมๆ ตาคมทอดมองคนตรงข้ามด้วยแววตาอบอุ่น...
“ที่โสดเพราะรอคำว่าเรา ส่วนที่เหงาเพราะรอคำว่า...เธอ”
…………. Gayscale Magazine………….
กิจกรรมแม่บ้านยังไม่จบแค่ซักผ้า เพราะไหนๆ ก็กลับมาห้อง แถมยังมีลูกมือติดมาอีกคนหนึ่ง สิปป์เลยถือโอกาสสังคายนาห้องพักชุดใหญ่ หลังเก็บกวาดและจัดเรียงข้าวของเรียบร้อย เมตตาก็หิ้วถังน้ำพร้อมไม้ถูพื้นมาทำความสะอาดพื้นตามที่ได้รับบัญชา ส่วนเจ้าของห้องเองหายเข้าไปในห้องน้ำ จัดการราดเป็ดโปรขวดม่วงจนทั่วแล้วลงมือขัดแบบเอาเป็นเอาตาย
พนักงานถูพื้นปฏิบัติหน้าที่เสร็จก่อน จึงล้างหน้าล้างตาแล้วมานอนผึ่งพุงดูซีรีย์รอบนเตียง เกือบครึ่งชั่วโมงจึงได้ยืนเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมการปรากฏตัวของเจ้าของห้องที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา สิปป์เดินอาดๆ มาจับหันพัดลมเข้าหาตัว แล้วเป่าส่วนที่อยู่ใต้ผ้าขนหนูอย่างไม่แยแสต่อผู้มาเยือน
“ไอ้เชี่ย ไอ้ทุเรศ!” เมตตาถีบคนยืนอยู่ปลายเตียงกับกิริยาที่ไร้ซึ่งมารยาทอย่างสูงสุดนั่น
“อ้าวๆ ก็นี่ห้องกู กูมีสิทธิ์นะเว้ย” ไม่พูดเปล่า ยังสะบัดผ้าขนหนูไปมาอย่างสบายอารมณ์อีกด้วย แขกของห้องมองแล้วสุดจะทนกับท่าทางอันทุเรศทุรังนั่น จึงตัดสินใจพุงตัวไปคว้าไอ้ตัวแสบให้หล่นตุ๊บลงบนเตียงด้วยกัน คนลอยหวือสบถเสียงดังด้วยความตกใจกับการต้องมานอนแผ่หลาโดยไม่ทันตั้งตัว
“เตียงเปียก!” ดูเหมือนจะไม่ใช่ประเด็นใหญ่ แต่สิปป์ศิลป์ก็จำเป็นต้องพูดออกไปเมื่อรู้สึกว่ารับมือกับดวงตาระยับแสงที่จ้องมาไม่ไหว
“เดี๋ยวมันก็แห้งน่า” ใบหน้าที่สิปป์ชอบค่อนแคะว่าโฉด โหด และเถื่อนกำลังคืบเข้ามาใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน
...จากอีแจ๋วบทคนใช้ขัดห้องน้ำ ทำไมกูกลายเป็นนางเอกหนังอีโรติกได้วะเฮ่ย??
จะบทอะไรก็ตาม ตอนนี้ริมปีปากหยุ่นก็ประทับนิ่งอยู่บนปากของตนเองเรียบร้อย แถมการแต่งกายอันล่อแหลมก็พาให้ชวนคิดไปว่าคงไม่แคล้วจะ ‘เสีย’ มากกว่า ‘ได้’ และไอ้คนที่น่าจะได้ คงไม่ใจดีปล่อยให้รอดตัวเหมือนช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
สิปป์หลับตาลง เปิดใจรับการประทับจูบจากริมฝีปากอุ่นอย่างเชื่องช้าและอ่อนหวาน ผิวกายที่พราวหยดน้ำเย็นฉ่ำกลับร้อนรุ่ม มือใหญ่ไล้ตามผิวขาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจมูกโด่งจะจรดลงกับซอกคอและแตะจูบบางเบาที่ลาดไหล่
หอม... หอมจนแทบหยุดใจไว้ไม่ไหว
เมตตาจ้องมองใบหน้าของคนที่หลับตาพริ้มในอ้อมแขน นิ้วเรียวเกลี่ยที่กลีบปากชื้นซึ่งขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ามอง จนอดไม่ได้ที่จะแตะแต้มอีกครั้งและอีกครั้ง
“ดะ...เดี๋ยว...เดี๋ยว” เสียงแหบพร่าจากคนที่ถูกช่วงชิงลมหายใจไปหายใจดังขึ้น คนถูกขัดดจังหวะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความขัดใจ
“อะไร...” ปากก็ถาม แต่ปลายจมูกยังไม่ห่างจากผิวกายของคนร้องห้าม
“อื้อ...เชี่ย! ขอกูหายใจหน่อยยยย” สิปป์ศิลป์พยายามตะกายตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่น รู้สึกเหมือนอากาศในห้องมีน้อยจนแทบไม่พอใช้
“ห้า....” อยู่ๆ คนที่ทาบทับอยู่บนตัวเจ้าของห้องก็เริ่มนับเลข
“อะไรวะ” คนตัวเล็กกว่าหันรีหันขวาง ด้วยไม่เข้าใจว่าอีกคนจะทำอะไร
“สี่....”
“อัลไลลลล”
“สาม...”
“กูกลัวมึงนะเฮ่ย”
“สอง....”
“เอ่อ”
“หนึ่ง!”
หลังตัวเลขสุดท้ายจบลง ก็หมายถึงหมดเวลาพักหายใจ เมตตาจัดการคว้าไหล่คนที่พยายามจะลุกหนีให้มาอยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะพรมจูบเรียวปากบางนั่นจนหนำใจ คนโดนจู่โจมทั้งทุบทั้งเตะไอ้บ้าหื่นกามที่กำลังทำให้ปากของเขาบวมอย่างบ้าคลั่ง
“อื้อ...พ๊ออออ” หลังถีบตัวออกห่างจนหลังจนฝาผนัง คนที่หอบหายใจหนักก็มองค้อนอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ
เมตตาคว้าหมอนมากอด นั่งจุ๊กปุ๊กอยู่กลางเตียง “มึงลองมาเป็นกูเถอะ แค่จูบยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
มึงช่วยเข้าใจหน่อยว่า ถึงมึงจะอยู่นอกเหนือทฤษฎีโค้งเว้า และมีความขาวแบบกระดำกระด่าง แต่ความชอบที่กูมีต่อมึงตอนนี้ ทำให้อะไรๆ ในตัวมึงดูน่าสนใจไปหมด ปากบางๆ แก้มใสๆ ตาโตๆ ...มันทำให้กูกำลังเป็นบ้าแล้ว!
“ไอ้เชี่ยเมต!” แขกของบ้านเอ่ยเสียงลอดไรฟัน เมื่ออีกคนบนเตียงกำลังรุกคืบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ สิปป์ไม่ได้กลัวท่าทีของเพื่อนสนิท แต่ที่กำลังกลัวคือเสียงหัวใจที่เต้นระรัวและอารมณ์ความปรารถนาของตัวเองที่ดูเหมือนจะควบคุมได้ยากขึ้นทุกที
“มึงอ่า...ขอกอดหน่อย” เสียงออดอ้อนที่ในเวลาปกติคงน่าขนลุกปลุกสิปป์ออกจากห้วงความคิด ดวงตาระยับแสงที่ทอดมองมา พร้อมแขนกว้างที่กางออก ทำให้คนตัวเล็กกว่ายอมกลิ้งไปสู่อ้อมกอดนั้นแต่โดยดี
“ขอมากกว่ากอดนิดนึงได้มั้ย” เสียงทุ้มกระซิบต่อรองที่ข้างหู พลางฉวยโอกาสซุกจมูกลงกับซอกคอนิ่ม ก่อนจะผละลงมาที่ลาดไหล่ขาว สิปป์ศิลป์หลับตานิ่ง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ได้แต่สัมผัสเส้นผมของคนที่แตะแต้มริมฝีปากบนอกบางของตนเองอย่างแผ่วเบา เมตตาถือว่านั่นคือคำอนุญาต และคงไม่ผิดนัก หากจะทำอะไรๆ มากกว่า ‘นิดนึง’ ที่ได้บอกไว้ไปมากพอสมควร...
…………. Gayscale Magazine………….
สุดท้ายก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนจนเวลาล่วงเลยมาจนเกือบเช้า...
สิปป์ศิลป์เขยิบตัวออกห่างเล็กน้อยพอให้มีที่ได้พลิกตัวเพื่อหยิบโทรศัพท์ แสงไฟจากหน้าจอมือถือที่ลืมปิดบ่งบอกว่าตอนนี้ตีสี่กว่าแล้ว ขณะกำลังวางของในมือลงกับหัวเตียง สายตาก็มองไปเห็นอัลบั้มรูปอันเดิมที่คนข้างกายดูอยู่เมื่อหัวค่ำ สิปป์จำได้ดีว่าเมื่อไรก็ตามที่เปิดอัลบั้มนี้ดู ข้อความแสนจะธรรมดาจากคนบางคนก็พาลให้รู้สึกน้อยใจทุกครั้ง ยิ่งเมื่อรู้ว่าอัลบั้มของเพื่อนคนอื่นๆ ก็ได้คำว่า ‘โชคดีนะ’ จากเมตตาไปเหมือนกัน ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นเพื่อนทั่วๆ ไป ที่ไม่ได้มีความพิเศษมากไปกว่าใครเลยสักนิดเดียว
มือขาวเปิดโคมไฟโดยพยายามไม่ให้แสงรบกวนอีกคนมากนัก สมุดในมือมีปากกาวางคั่นอยู่ที่หน้าหนึ่ง เมื่อเปิดออกมา ข้อความละลานตามากมายกลับไม่ดึงดูดเท่าลายมือคุ้นเคยในกรอบข้อความมุมล่างซ้าย ซึ่งเขาจำได้ดีว่ามันไม่เคยมีมาก่อน
‘โชคดีนะ...ที่กูมีมึงอยู่ข้างกันจนถึงวันนี้ อยากโชคดีแบบนี้ตลอดไปว่ะ’
สิปป์นั่งอมยิ้มกับประโยคง่ายๆ นั่น ...เชี่ยเมตเอ๊ย! จะเขียนใหม่ทั้งที เอาให้มันหวานกว่านี้ไม่ได้หรือไง ไอ้บ้า! ไอ้คนไร้ความสามารถทางการสื่อสารด้านตัวอักษร ...รักสักคำน่ะเขียนไม่เป็นเหรอ ฮะ??
ถึงจะก่นด่าในใจ แต่สิปป์ก็รู้สึกได้ว่ามุมปากของตัวเองยังยิ้มไม่หุบ จนเมื่อปิดไฟล้มตัวนอนลงแล้ว ก็ยังไม่อาจหยุดรอยยิ้มของตัวเองได้ ไม่เคยสักครั้งที่สิปป์จะนึกรำคาญตัวเองขนาดนี้ จนสุดท้ายต้องเอารอยยิ้มบ้าๆ นี่ไปฝากไว้กับแก้มขวาของคนข้างกายด้วยการจุ๊บเบาๆ สองที เผื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้น…
แม่ง...ยิ้มหนักกว่าเดิมอีก เฮ้อ!
TBC.
แอร๊ยยยยย...
อยากมีคนให้ยืมเสื้อ
อยากมีคนช่วยตากผ้า
อยากเป็นโชคดีของใครสักคน
วู้ว.... หมั่นไส้พี่เมต และอิจฉาน้องสิปป์รัวๆ
ถ้าเป็นบก.เอ้ จะตามแอบถ่ายไม่ให้พลาดสักช็อตเลยเหอะ!
//ตอนล่าสุดนี้ถูกแก้ไขมาแล้วสามเวอร์ชั่น
เวลาเขียนฉากจวนเจียนจะอีโรติกทีไร คนเขียนต้องขำออกมาก่อนทุกที T^T
อ่านแล้วตะขิดตะขวงใจตรงไหนบอกกันได้นะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้าา
:o8:
-
:-[ น่ารักที่สุด รอตอนต่อไปค่า +1
-
ฟินๆๆๆๆ ขอตอนต่อไปด่วนๆเลยค่่ อ่านแล้วหวานมากๆ
-
จริงค่ะ เวลานี้สิปป์น่าอิจฉาที่สุด
-
เค้าจีบกันน่ารักน่าหยิกจริงๆ
-
แอร๊ยยยยยยยย
แล้วรอยยิ้มบ้าๆของเราจะไปฝากไว้ที่ไหนได้ม่างงงงง >_<
พี่เมต น้องสิปป์ น่าร้ากกกกก
-
เมตเสี่ยวได้ใจมากกกกกกกกกกกก
-
อ่านประโยค "โชคดีนะ..." ที่เมตเขียนเติมใหม่แล้ว
ทำให้เราอยากมีใครบางคนที่ทำให้เราพูดประโยคนี้ได้บ้างจัง
ดีใจที่สิปได้เจอกับเมต :กอด1:
-
กีซซ......อ่านนิยายเรื่องนี้ทีไรยิ้มบ้าทุกที o13
มันแอบตะขิดตะขวางใจเพราะไอ้พี่เมตมันทำเกินกอดได้แค่นิดเดียวเนี่ยแหละฮะ 555
-
แอร๊ยยยยย ชอบ เขินๆๆๆๆ :hao5:
แอบสงสัยว่าพี่เมต ทำเกินกว่านิดนึงไปแค่ไหนอ่ะคะ แบบว่าอยากรู้ขั้นตอน กร๊ากกกก :oo1: :heaven
-
น่ารักมุ้งมิ้งไม่ไหวแล้ว :-[ :-[ :-[
-
"อยากเป็นโชคดีของใครสักคน" ประโยคนี้ทำเอาจุก ฮ๊าาาาาาาาน้ำตาจะไหลด้วยความอิจฉา
:กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยย
เสี่ยวมากกกก
ชอบอ่ะ 5555
ถ้าได้เป็นบก.เอ้ จะไม่ทน
-
กรี๊ด หวานเว่อร์อะ คู่นี้ ตามนั้นเลยปล. อยากมีบ้าง อิจฉาบ่องตง
ปล ถ้าเป็นสิปจริงก็อาจจะน้อยใจเหมือนกันนะได้แค่โชคดีนะเนี่ย แต่อันที่เติมเพิ่มเนี่ย โอเคเล้ยยยย ฮ่าๆๆๆ
-
:z13: :z13:
ได้ข่าวว่าได้เข้ารอบสองของนิยายดองเค็มของ
เซ็งเป็ดครั้งที่ 7 กับเขาด้วยนี่นะ
ชอบน้องเมต แต่รักน้องสิปป์อ่ะ
น่ารักเกิ๊นนนน!!!!
:กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด มาต่อแล้ววววว
โชคดีนะ ... ไม่ใช่คำเอ่ยลา
เฮียเมต โครตเท่ เอาใจไปเลย ลวกเพ่
สิปป์น่ารัก อร๊ายยยยยยยย เฮียเมต อย่าไปทนนะครับ อย่าทน 55555555
อิจฉา บก.เอ้ ที่สุดอะ รับสมัครคนทำความสะอาดเพิ่มมั้ยครับ 555555555
วุฒิการศึกษา : เอกมโน โทจินตนาการ 5555555555
สนุกมากๆ มีต่ออีกนะครับ
รักเฮียเมต น้องสิปป์
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะครับ ^______________^
-
หวานแบบจะไม่ทน!
เค้าเพิ่งอกหักมาแต่มาทำอ่านตอนนี้
เค้าอิจฉาเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คือมันก็อยากมึแบบนึ้บ้างนะ แงงงงงงงงงงงงง
-
:katai1:อยากเป็น สำนักพิมพ์นี้คงฟินกระจายตายทั้งวัน ฮือออออออ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลาตายเถอะครับ =w= กัดจิกทึ้งหมอน เขินตาม
อยากมีคนมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้บ้างงง อร๊ากกกกกกกกก
-
ดองเรื่องนี้หมดรสฝาด ได้รสเปรี้ยวหวานกำลังดี
-
น่ารักมากค่ะ อร๊ายๆ
ชอบแนนนี่นะ น่าสงสารจริงๆ ต้องเสียสละ 5555
-
อ๊ายยยยยยชอบอ่ะ คุ่นี้ เราอยากเข้าสมาคมของบก.เอ้มากกกกเลย 5555555 เมตน่ารัก หวานแบบเสี่ยวๆ กร๊ากกกก
-
กัดผ้าเช็ดหน้า
ฮือออ อิจฉาอะ
น่ารักเกินไปแล้ววว
แอร๊ยยย
-
งือออออ มากกว่านี้อีกนิดได้ไหมมมมม :ling1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฟินเวอร์ๆๆอ่ะ! ตอนนี้จุใจกับคู่นี้จริงๆ มาแบบนี้บ่อยๆนะคะ!! :m3: :m3: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
แอร๊ยยยยยยยย
หวานมากกกก
น่ารักเน้อออออออออ
เขินนนนน
-
กรีดร้อง ตบโต๊ะรัวๆ ไม่ไหวแล้วกับความน่ารักของคู่ ม.ส. (ไม่มีสิทธิ์สอบ :laugh:)
แค่รู้ว่าเขานอนกอดกันยันเช้าก็ฟินไปถึงชาติหน้า ถ้าได้รู้ว่าเขาจุีกจิ๊กกันเมื่อไหร่ มีหวังสลบตายคาคอม :jul1:
คุ้มค่ากับการรอคอย ตอนหน้ามาเมื่อไหร่น้อ แทบจะอดใจรอไม่ไหว :hao5:
-
อ่านแล้วเขิน :ling1: :ling1: :ling1:
-
สมัครเข้าบอร์ดเพื่อการนี้เลยนะคะ เรื่องสนุกมากกกกก
ชอบพี่เมตกับนายสิปป์อ่ะ น่ารักจริงจัง!!!! :mew1:
-
มาแบบหวานๆแบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย
-
ฟีลกู๊ด สุดๆ
พี่เมตน้ำเน่าขึ้นทุกวันนะ อิชั้นก็เขินแทนสิปมันทุกวันเช่นกันนะนี่
ทำไมไม่เจอเรื่องแบบนี้ตั้งแต่ยังเรียนนะ เขียนปรัชญาให้เราเข้าใจง่ายดีจัง
หรือเพราะมันอยู่ในวายนะ เราจึงไม่ต้องพยายามเข้าใจ แต่อ่านอย่างสนใจแทน อิอิ
-
Grand Opening เลยค่ะน้องสิบ!! (เชื่อพี่)
รับรองพี่เอ้เลิกมโน(รึป่าว).....เพราะมัน Real แล้วไง(ฟินแลนด์อย่างเดียวล่ะทีนี้)
..... o13
-
อิจฉาาาาาา!!! ทำไมเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันโลกมันถึงเป็นสีชมพู๊ชมพู
ไม่ใช่แค่เมตที่โชคดี แต่สิปป์ก็โชคดีด้วยที่ทั้งสองคนเปิดใจกัน
บก.เอ้ หนูไปกดไลค์มาแล้วนะคะ อย่าลืมสัญญานายแบบคู่ อยากเห็น!
-
Page 23 : ฟรีแลนซ์
หากถามว่าอาชีพตากล้องประจำที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ทำให้ชีวิตพอกินพอใช้มั้ย... จริงๆ ก็พออยู่ได้ เหลือเงินเก็บนิดหน่อยตามประสาพนักงานออฟฟิศทั่วไป แต่ด้วยความอยากมีอยากได้ โดยเฉพาะเลนส์ที่งอกขึ้นมาแบบไม่รู้จบ ทำให้เมตตาต้องขวนขวายหางานนอกมาประทังทั้งชีวิตและความฝัน การรับงาน “ฟรีแลนซ์” จึงเป็นคำตอบที่ดี เพราะนอกจากจะได้เงินเพิ่มแล้ว บางครั้งก็ยังได้เพิ่มพูนเทคนิคใหม่ๆ และต่อเติมประสบการณ์ดีๆ อีกด้วย
“เสาร์นี้กูไปถ่ายงานกับพวกพี่ๆ เนปจูนนะ” เมตตาเปิดปฏิทินในมือถือเพื่อตรวจสอบตารางงาน ก่อนจะบอกกับคนที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามกัน
“รับฝิ่นตลอดนะมึงอ่ะ” สิปป์เอ่ยแซวเพื่อนสนิท ‘รับฝิ่น’ คือการรับงานฟรีแลนซ์เล็กๆ น้อยๆ นอกเวลางาน
คนถูกแซวยักคิ้วกวน “รีบเก็บตังค์ไปขอมึงไง”
“ถุย!! พร้อมเมื่อไรบอก เดี๋ยวกูเก็บกระเป๋าหนีตามมึงเลยชิลๆ” อีกคนตอบกลับแบบไม่ยี่หระ แต่พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของคนฟังแล้วต้องรีบแก้ “เฮ่ยๆๆ กูพูดเล่น ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย”
“นึกว่าจะแน่ หึหึ” รอยยิ้มร้ายปรากฏมุมปาก สิปป์ส่ายหัวพรึด ...ไม่ๆๆ กูไม่แน่ กูแพ้ปอสี่!
“เออ… แล้วไปที่ไหนอ่ะ” นักเขียนรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนหัวใจจะสั่นไหวไปมากกว่านี้
เมตตากดโทรศัพท์ แล้วยื่นหน้าจอให้คนถามดู “พัทยา...”
พี่เก็ตเพิ่งมาถึงออฟฟิศ เมื่อเห็นว่างานที่ต้องแก้ยังมาไม่ถึงโต๊ะ เลยถือโอกาสเดินออกไปหาอะไรกินรองท้องนิดหน่อย เสียงเพลงที่ดังผ่านหูฟังอยู่เป็นนิจถูกปิดลงชั่วขณะ อย่างน้อยก็ในช่วงที่เดินอยู่ริมถนน เพราะไอ้เด็กบางคนเคยขอร้องแกมบังคับว่า ถ้ายังอยากมีชีวิตจนถึงแก่ ก็ปล่อยให้หูตัวเองได้ฟังเสียงรถราที่มันอาจจะพุ่งเข้ามาบ้าง ร่มสีดำคันใหญ่ถูกกางให้ร่มเงาอยู่เหนือศีรษะ เช้าวันนี้แดดแรงไม่ต่างจากเที่ยงวัน และเก็ตก็ไม่แคร์หากใครจะหาว่ากางร่มอย่างกับผู้หญิง ...ก็กูร้อน!
เดินออกจากออกฟิศได้ไม่ถึงห้าก้าว อยู่ๆ ร่มในมือก็ถูกใครบางคนแย่งไปครอบครอง กราฟิกแห่งเกย์สเกลหยุดเดิน ก่อนจะหันมาทำหน้านิ่งใส่ไอ้ตัวป่วนที่ยืนเลิกคิ้วทำหน้ายียวนอยู่ข้างๆ
“ร้อน” เด็กฝึกงานตัวโย่งเปรยกับลมกับฟ้า
“แล้ว?” คนแก่กว่าส่งเสียงเป็นคำถาม ...แล้วเรื่องอะไรที่มึงต้องมาแย่งร่มกู?
เด็กแสบทำหน้าหงอย “ไม่สบายด้วย”
“แล้ว?”
“ขออยู่ในร่มด้วยไม่ได้เหรอ”
พี่เก็ตถอนหายใจ “เออๆ!”
จริงๆ แล้วการมีไอ้คนข้างๆ มาเป็นผู้ช่วยก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ปันเป็นเด็กหัวไว พูดอะไรไปก็จำได้หมด จนบางทีเขาก็นึกหมั่นไส้ ตอนที่เขาอายุเท่ามัน เขาต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้ทุกอย่าง อยากจะเข้าไปฝึกงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ ฝีมือก็ไม่ได้ดีเด่ แถมยังหัวช้า ต้องอาศัยการทำซ้ำๆ หลายครั้งถึงจะจำได้
“พี่ๆ อันนี้อร่อยมั้ยอ่ะ” คนในห้วงความคิดชี้มือไปยังข้าวมันไก่ที่วางเรียงใส่กล้องไว้หน้าร้าน
“ไม่รู้ ไม่เคยกิน” เก็ตตอบตามจริง แม้จะอยู่มาหลายปี แต่เขาก็กินข้าวอยู่ไม่กี่อย่าง อะไรที่ใหม่มักไม่ปลอดภัย และเขาก็ไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงกับสิ่งที่ไม่แน่ใจให้เสียดายเงินและเวลา
ปันสั่งข้าวมันไก่สองกล่องก่อนจะหยิบเงินมาจ่าย เสร็จแล้วก็เดินไปร้านขนมหวานที่อยู่ตรงข้าม ขณะที่พี่เก็ตเดินไปหาหมูปิ้งเจ้าประจำ
“เสร็จละพี่” ปันชูถุงในมือ เก็ตประเมินด้วยสายตา สิ่งที่อยู่ในมือเด็กหนุ่มน่าจะพอกินไปอีกสามวัน ทั้งข้าว ขนม กาแฟเย็น เห็นแล้วก็นึกสงสัยว่ามันจะซื้อไปตุนถึงโลกหน้าเลยหรือเปล่า แต่ถึงแม้ข้าวของจะเต็มมือ เด็กหนุ่มก็ยังไม่ลืมหน้าที่ถือร่มคันโต ที่ตนเองไปช่วงชิงมาจากพี่เก็ตได้
“พี่ถือเองก็ได้” กราฟิกเอ่ยปากแบบที่นานๆ จะทำ เมื่อเห็นว่าคนแบกข้าวของพะรุงพะรังต้องประคองร่มไปด้วย
“ไม่เป็นไรพี่ ผมถือได้สบายมาก” ร่างสูงโปร่งตอบ ดวงตาเป็นประกายสดใส
หลังกลับมาถึงออฟฟิศ ปันก็เอาของที่ซื้อไปวางไว้บนโต๊ะของพี่ๆ คนอื่นคนละถุง บก.เอ้ที่มาถึงแล้วยิ้มหวาน เมื่อคนอายุน้อยสุดชูโดนัทเคลือบน้ำตาลก่อนจะยื่นให้อย่างนอบน้อม
“ขอบใจจ๊ะ น่ารักจริงๆ เล้ย” ปันยิ้มรับคำชม ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“พี่เอ้ครับ ลุงปืนฝากความคิดถึงมา แล้วบอกว่า เดี๋ยวเจอกันเร็วๆ นี้ครับ”
บก.ร่างทอมกระตุกริมฝีปาก “คิดถึงใครกันแน่ พี่หรือไอ้เอส”
ปันยิ้มแหยด้วยไม่รู้ในคำตอบ พอดีกับที่พี่เก็ตเดินเข้าห้องไป เลยถือโอกาสชิ่งตาม แต่สุดท้ายก็เปิดประตูกระจกออกมาตอบคำถามบก.อีกครั้ง
“อาจจะทั้งสองคนมั้งครับ ...ที่ลุงปืนคิดถึงน่ะ”
หลังประตูห้องกราฟิกปิดลง ทั้งออฟฟิศก็ตกอยู่ในความเงียบ บก.เอ้นั่งหลับตา ใบหน้าของใครบางคนลอยขึ้นมาในความคิด
ก็เพราะไม่ยอมเลือกแบบนี้ไง มันถึงได้เจ็บกันหมด…
…………. Gayscale Magazine………….
เช้านี้เมตตาตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อเตรียมตัวไปทำจ็อบพิเศษ หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ร่างสูงก็มาทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าขาวของคนที่เริ่มขยับตัวตื่น
“นอนเถอะ ยังไม่เช้าเลย” เมตตาเอ่ยเสียงเบา
อาจเพราะเป็นคนไวต่อเสียง สิปป์จึงปรือตาแล้วลุกขึ้นนั่ง พอเห็นเจ้าของบ้านอยู่ในชุดเตรียมพร้อมจึงนึกได้ว่าวันนี้เมตตาต้องไปพัทยา
“จะไปแล้วเหรอ” คนงัวเงียถามพลางหาววอด หัวทุยค่อยๆ พิงกับแผ่นหลังของตากล้อง ก่อนสองมือจะเอื้อมไปกอดเอวหนาหลวมๆ
คนถูกกอดทำหน้ายุ่ง ก่อนจะคว้าตัวคนขี้อ้อนมาไว้ในอ้อมแขนแล้ววางราบไปกับเตียง “อย่ามาทำอย่างนี้สิเว้ย กูจะไปทำงานได้ยังไงล่ะ หือออ?”
พูดจบก็กดจูบไปบนเรียวปากบางที่หัวเราะคิกคัก ก่อนจะเผื่อแผ่รอยจูบไปยังแก้มขาวๆ อีกหลายที เจ้าของแก้มไม่หนี แต่กลับใช้สองมือจับคางของอีกคน แล้วงับเบาๆ ที่จมูกโด่ง ก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากเป็นของแถม
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เมตตาดึงคนบนเตียงให้ลุกนั่ง แล้วใช้วงแขนโอบอีกคนให้มานั่งแนบอก จมูกโด่งแตะกับแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยน
คนถูกถามส่ายหน้าพลางซุกตัวลงกับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ...เขากังวล จริงๆ คือกังวลมาก ที่จริงมันก็ค่อนข้างจะงี่เง่าเล็กน้อย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมตตาต้องไปถ่ายภาพแบบนี้ ...ภาพ ‘นู้ด’
“ไม่ใช่นู้ด” เมตตาแก้ไขคำพูดของคนในอ้อมกอดอีกครั้ง “ถ่ายชุดว่ายน้ำเฉยๆ”
สิปป์ยู่หน้า บ่นงึมงำว่ามันต่างกันตรงไหน
มือใหญ่ขยี้ผมสีอ่อนพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “ไม่งอแงนะ เดี๋ยวซื้อหนมมาฝาก”
“อยากกินทุเรียนทอด” คนงอแงแจ้งความจำนง
ตากล้องหัวเราะในลำคอ “ได้..ได้ แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะ”
คนในอ้อมกอดพลิกตัวกลับ แล้วเลื่อนปากไปประทับกับริมฝีปากอีกคน เมตตาตอบรับจูบแสนหวานเนิ่นนานจนต้องเป็นฝ่ายผละออก ก่อนจะไล้นิ้วหัวแม่มือที่กลีบปากชื้นเบาๆ
ดวงตากลมมองอีกฝ่ายเดินออกไปจนเกือบถึงประตูบ้าน “กลับมาเร็วๆ นะ”
เมตตาตะเบ๊ะรับคำสั่ง หอบสัมภาระทั้งหมดไว้บนบ่า เมื่อตรวจสอบว่าไม่ลืมอะไรแล้วจึงเดินไปที่รถ
สิปป์นอนฟังเสียงประตูที่ปิดลงช้าๆ พลิกตัวกลับแล้วปิดไฟที่หัวเตียง ร่างโปร่งขยับตัวไปมาเพราะหลับไม่ลง ขณะกำลังคิดว่าจะลุกไปอาบน้ำ เสียงประตูก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับอ้อมกอดของคนที่น่าจะเดินทางไปแล้ว
“ไปด้วยกันเถอะ” เสียงทุ้มกระซิบกับใบหูนิ่ม สิปป์ทำหน้าประหลาดใจกับการกลับมาแบบไม่คาดฝัน
“จะบ้าเหรอ มึงไปเถอะ กูไม่เป็นไรจริงๆ” มือเรียวลูบแผ่นหลังกว้างไปมา
“แน่ใจนะ”
“อือ...” คนตอบจรดปลายจมูกกับซอกคอของตากล้อง “ห้ามไปเจ้าชู้ใส่คนอื่นเด็ดขาด!”
คนได้รับคำสั่งสูงสุดขานรับเสียงดังฟังชัด “ครับผม!!”
กว่าจะได้ออกเดินทางก็เกือบจะสาย ดีว่าตอนเช้าตรู่แบบนี้รถไม่ติด เมตตาเลยมาสมทบกับทีมงานคนอื่นๆ ที่เอกมัยได้ทันเวลา วันนี้เขาทำงานร่วมกับสตูดิโอ ‘เนปจูน’ ซึ่งเป็นสตูดิโอใหญ่ที่รับงานหลากหลาย แต่งานที่ขึ้นชื่อและเคยได้รับรางวัลมาไม่น้อยคือการถ่ายภาพนู้ดอย่างที่สิปป์ศิลป์ว่า เมตตารู้จักกับเจ้าของสตูดิโอมาตั้งแต่ปีสี่ เคยได้รับความไว้วางใจให้มาช่วยงานหลายครั้งจนสนิทสนมคุ้นเคยกันดี
“ไงมึง” ชายอายุประมาณ 35 ปีเดินมาตบไหล่เด็กหนุ่มเป็นเชิงทักทาย เมตตายกมือไหว้กลับ คนอายุมากกว่าพยักหน้าให้พลางยื่นของในมือเป็นการเชิญชวน
“ขอบคุณครับ แต่ผมเลิกแล้วพี่” ตากล้องรุ่นน้องสบตากับมวนบุหรี่นอกที่อีกฝ่ายเดาะเล่นไปมา
คนถูกปฏิเสธทำเสียงแปลกใจ ก่อนหรี่ตาเป็นเชิงรู้ทัน “เมียดุล่ะสิ”
เมตตาหัวเราะเขิน ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ไม่นานนักทีมงานและนางแบบทั้งหมดก็มาครบองค์ประชุม ขบวนรถเคลื่อนที่ผ่านถนนมอเตอร์เวย์สู่จังหวัดชลบุรี ก่อนจะแวะพักทานข้าวเช้ากันที่ร้านต้มเลือดหมูเจ้าดัง
หลังจอดรถเรียบร้อย เมตตาก็คว้าโทรศัพท์โทรหาคนที่อยู่ในความคิดถึงตลอดระยะทางที่ขับมานี้ หลังปล่อยให้สัญญาณดังอยู่นาน ในที่สุดปลายสายก็กดรับ
“ทำอะไรอยู่” ตากล้องกระซิบกับเครื่องมือสื่อสารในมือ
“แองอัน” เสียงก็อกๆ แก็กๆ ดังแทรกเป็นระยะพร้อมคำตอบ เมตตาหัวเราะขำเมื่อนึกถึงหน้ายู่ๆ ของอีกคนที่คงกำลังยืนถือแปรงหลับในห้องน้ำ
“ถึงชลบุรีแล้วนะ นี่แวะกินข้าวกัน แล้วสักพักก็คงถึงพัทยา” เสียงทุ้มรายงาน มือก็ชี้เมนูบอกเด็กเสิร์ฟไปด้วย
ปลายสายเปิดน้ำซ่าๆ สักพักก็เงียบลง “สาวสวยป่าว”
คำถามแรกทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว “สวย...”
“นั่น!” อีกฝ่ายตะโกนแทรก
“นมใหญ่บึ้ม..”
“แน่ะ!”
“ขางี้อย่างเรียว...”
“เชี่ย!”
“ฮ่าๆๆ”
“กูอยากไปด้วยยยย”
“เสียใจด้วย กูชวนแล้วเล่นตัวอ่านะ”
ข้าวสวยร้อนๆ กับต้มเลือดหมูชามโตมาเสิร์ฟ เมตตาจึงบอกให้คนปลายสายหาข้าวกินด้วย ก่อนจะวางโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้ม
“แฟนน่ารักแน่เลย” เสียงหวานๆ เอ่ยแซว ตากล้องเงยหน้าขึ้นตามเสียงนั้น นางแบบสองสามคนนั่งคุยกันหัวเราะคิกคัก เมตตาจึงหัวเราะแก้เขินแล้วตอบเบาๆ
“ก็...น่ารักครับ” สิ้นคำตอบ เสียงโห่ฮิ้วจากทีมงานในโต๊ะก็ประสานกันโดยพร้อมเพรียง ตากล้องที่อายุน้อยสุดในทีมอมยิ้ม ...นี่ยังบอกไม่หมดเลย จริงๆแล้ว ‘น่ารักมาก’ ต่างหาก
การถ่ายงานเริ่มต้นเวลาเก้าโมงตรง นางแบบสาวๆ ขาวสวยอยู่ในชุดบิกินี่ทรงวินเทจลวดลายแปลกตา รู้มาว่าเจ้าของแบรนด์เป็นคนไทยที่ไปโด่งดังไกลถึงอังกฤษ ก่อนจะกลับมาสร้างความฮือฮาต่อที่ประเทศบ้านเกิด พร้อมเปิดตัวบิกินี่คอลเลกชั่นแรกในซัมเมอร์นี้ เพราะเป็นแพลนยาวและน่าจะเฉิดฉายในเวทีระดับโลก โปรเซสด้านภาพจึงต้องเริ่มต้นเร็ว เพิ่มนำไปจัดทำเป็นโปสเตอร์และอื่นๆ ต่อไป
งานนี้เมตตาถูกวางตำแหน่งเป็นหนึ่งในสี่ของตากล้องหลัก ต้องถ่ายภาพหนึ่งเซ็ตพร้อมนางแบบห้าคน ระหว่างรอทีมงานเช็กฉาก ตากล้องจึงพูดคุยทำความรู้จักกับนางแบบเพื่อสร้างความคุ้นเคย อันเป็นวิสัยปกติเวลาต้องถ่ายพอร์เทรต
“เมตทำงานอยู่ที่ไหนเหรอ”
“มีแฟนหรือยัง...อ้อ มีแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“สนใจมีกิ๊กเพิ่มมั้ย เราพร้อมนะ ฮ่าๆๆ”
สารพัดคำถามจากห้าสาวที่ยั่วล้อตากล้องจนคนถูกถามเริ่มตอบไม่หมด เมตตาหัวเราะเบาๆ ตามสไตล์ ไม่ได้ถือสากับการ ‘จีบ’ ที่โดนหยอดมาทั้งทีเล่นทีจริง
“ตัวเองบอกให้คนรีทัชทำผิวตรงนี้ของเค้าด้วยนะ...” สาวผมแดงเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะแหวกเสื้อชั้นในบิกินี่ออกจนน่าหวาดเสียว “เนี่ย...มันเป็นแผลนิดนึง”
ตากล้องผละตัวออกและรีบเบือนหน้าหนี แต่สาวใจกล้าก็ยังไม่หยุดแหวกอก เมตตาอยากจะบอกว่า ถ้ามันแน่นอก ก็รีบไปยกออกเถอะคร๊าบบบ!!
“สาวๆ ประจำที่จ้า ฉากเรียบร้อยแล้ว ไหนมาให้เจ๊ดูชุดก่อนนะ ใส่ตรงไหนไม่เรียบร้อยหรือเปล่าเนี่ย” ระฆังช่วยชีวิตมาจากคอสตูมของกอง ตากล้องถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรวบรวมสมาธิเริ่มต้นถ่ายงานตามโปรเซสที่วางไว้
สิปป์ศิลป์กำลังนั่งดูไอ้พี่เก็ตกับน้องปันเล่มเกมแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้เป็นวันอะไรไม่รู้ ที่พาให้ใครต่อใครหอบตัวเองมาสิงสถิตที่ออฟฟิศกันโดยมิได้นัดหมาย ตอนแรกสิปป์ว่าจะกลับไปหอ แต่เมื่อรถเมล์จอดที่ป้ายของออฟฟิศก็กระโดดลงแบบไม่รู้ตัว ยิ่งพอมาเจอว่าประตูเหล็กของที่ทำงานไม่ได้ล็อก แถมยังมีรองเท้าอีกสองคู่ถอดอยู่ ก็เป็นอันเข้าใจได้ว่ากราฟิกสองคนล่วงหน้ามาก่อนเขาแล้ว
“พี่สิปป์ดูพี่เก็ตดิ่ ขี้แกล้งว่ะ” คนอายุน้อยสุดร้องโวยวาย เมื่อจังหวะสุดท้ายที่กำลังชนะ ถูกไอ้พี่เก็ตหน้ามึนหลอกล่อจนเสียสมาธิ
“ตกลงมึงสองคนมาทำไรกันเนี่ย” นักเขียนเอ่ยถามเสียงเบื่อๆ ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา จนนั่งรากงอกมาเกือบสามชั่วโมง ก็ยังไม่เห็นว่าไอ้สองคนนั้นจะทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในห้อง สิปป์จึงเลิกสนใจไอ้คู่อาร์ตตัวพ่อแล้วมาจมอยู่กับงานของตัวเองต่อ จริงๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว แต่นักเขียนคนขยันก็พยายามหางานให้ตัวเองทำจนได้ ทั้งนั่งอ่านงานเก่า เรียงโฟลเดอร์ใหม่ ลบอีเมลขยะ และอีกสารพัดจะสรรหามาเหนื่อย จนฮาร์ดดิสก์คอมฯ สะอาดเอี่ยมแล้วก็ยังไม่หมดวันซะที
เวลาของการรอคอยทำไมมันนานนัก...
Rrr…
ไม่ต้องปล่อยให้ดึงถึงสองครั้ง มือเรียวก็คว้าโทรศัพท์ที่เหลือบมองทุกห้านาทีมากดรับอย่างรวดเร็ว เสียงคลื่นสาดซัดดังเป็นแบล็กกราวน์แบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปลายสายอยู่ที่ไหน
“เหนื่อยจุงเบยยยย” คนอยู่กลางทะเลส่งเสียงสดใสตรงข้ามกับคำพูด
“มีความสุขสิไม่ว่า” แม้จะพูดจากระแนะกระแหนอีกฝ่าย แต่เรียวปากบางก็ยิ้มกว้าง
ตากล้องปฏิเสธเสียงสูง ก่อนจะไถ่ถามถึงคนอยู่กรุงเทพฯ
“กูมาออฟฟิศ...มานั่งเล่น ตากแอร์ กินทรัพยากรโลกเฉยๆ ...อะไรๆ มึงก็ตากแดดหน้าดำอยู่ในทะเลนมไปดิ่ วู้ว”
สิปป์พูดไปยิ้มไป เสียงโหวกเหวกจากอีกฝั่งคงเป็นทีมงานจำนวนไม่น้อย ขณะกำลังคุยกันอยู่ เสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นใกล้ๆ “พี่เมตขา... ไปถ่ายรูปหนูกันตรงนู้นดีกว่าเร๊ววว”
แม้จะฟังออกว่าถูกแกล้ง แต่สิปป์ก็ยังแสร้งทำเสียงดุ “บอกไปเลยว่าไม่มีความรู้สึกทางเพศกับผู้หญิง”
ปลายสายเงียบไปนิดนึง ก่อนสิปป์จะได้ยินเสียงคุ้นเคยตะโกนบอกใครสักคนดังลั่น “ขอโทษครับ!! ไม่มีความรู้สึกทางเพศกับผู้หญิงครับ!!”
“ไอ้เชี่ยยย มึงกล้าพูดดดด”
เมตตาหัวเราะเคล้ากับเสียงแซวมากมายรอบตัว “ก็กูพูดความจริง”
“พี่เมตเป็นเกย์เหรอ” เสียงใสจากสาวสักคนดังแทรกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สิปป์ศิลป์ไม่พูดอะไร ได้แต่รอฟังอีกฝ่ายตอบคำถาม
ถ้าสิปป์อยู่ด้วยกันตรงนี้ คงได้เห็นแววตาอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มละมุนจากตากล้องขวัญใจสาวๆ ที่ตอบประโยคสุดท้ายชัดถ้อยชัดคำ “เปล่าครับ...”
นักเขียนกลั้นใจฟังคำตอบไปด้วย
“พี่เป็นตุ๊ด”
…………. Gayscale Magazine………….
งานถ่ายแบบเสร็จสิ้นตอนประมาณสองทุ่ม หลังแสงสุดท้ายหมดลงพร้อมเรี่ยวแรงของทั้งตากล้องและนางแบบ ทุกฝ่ายก็แยกย้ายกันเก็บของมือเป็นระวิง คืนนี้เจ้าของแบรนด์ปิดบังกะโลริมทะเลเพื่อจัดปาร์ตี้เล็กๆ ให้กับทีมงานก่อนเดินทางกลับกรุงเทพฯ กันพรุ่งนี้สายๆ
“พี่เมตกินอะไรหรือยังคะ” น้องนางแบบที่เมตตาเพิ่งรู้ว่าเธอยังอายุไม่ถึงยี่สิบเดินถือจานอาหารทะเลเข้ามาหา ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูสดใสแตกต่างจากตอนอยู่ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยเหมือนคนละคน
“พี่ขอข้าวผัดจานนึงแล้วกันครับ” คนฟังพยักหน้าแข็งขันเดินจากไป เมตตาจึงหันมาสนใจหน้าจอโน้ตบุ๊กที่บรรจุไฟล์ภาพต่อ
วันนี้แสงดีมาก ไม่จ้าจนเกินไป ทำให้ภาพที่ออกมาค่อนข้างตรงกับความต้องการ นางแบบที่คัดเลือกมา แม้ไม่ใช่มืออาชีพแต่ก็ถือว่าทำงานด้วยกันลงตัว ถ้าส่งภาพให้ทีมรีทัชปรับแต่งเพิ่มอีกนิดหน่อยลูกค้าก็น่าจะพอใจ
“ข้าวผัดปูมาแล้วค่า” น้ำเสียงร่าเริงที่เมตตาเริ่มคุ้นหูทำให้ต้องสนใจคนที่มานั่งร่วมโต๊ะ ถึงจะไม่ใช่คนหลงตัวเอง แต่เขาก็รับรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่าคนๆ นี้คงมีใจให้เขาไม่มากก็น้อย เขาจึงพยายามรักษาระยะห่างไว้เสมอ
ตากล้องรุ่นใหญ่ที่ดูท่าจะกึ่มได้ที่เดินมากระแซะข้างกาย สายตาล้อเลียนบ่งบอกว่ากำลังแซวเมตตากับนางแบบสาวอย่างเต็มที่ “เด็ดว่ะมึง มาไม่ถึงวันซื้อใจสาวได้แล้วโว้ย”
ตากล้องรุ่นน้องส่ายหัวพลางปฏิเสธ ก่อนจะบอกกับผู้อาวุโสกว่าไม่มีอะไรอย่างที่คิด ฝ่ายนางแบบแสร้งไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้ชายตรงข้ามกระซิบกระซาบ แล้วสนใจกับอาหารตรงหน้าตัวเองแทน
“เออพี่ เดี๋ยวยังไงคืนนี้ผมกลับเลยแล้วกันนะครับ” เมตตาแจ้งข่าวกับคนที่กำลังสนทนาด้วย ตอนนี้ยังแค่สี่ทุ่มกว่าๆ ยังไงคงถึงกรุงเทพฯ ไม่เกินตีหนึ่ง
“ฮื้อ! รีบกลับทำไมวะ มีแต่ของเด็ดๆ ทั้งนั้น..” อีกคนพูดส่อนัยมีความหมาย
ตากล้องรุ่นเล็กโคลงหัวแล้วตอบอย่างสุภาพ “เป็นห่วงคนที่บ้านน่ะครับ”
กว่าจะล่ำลาทีมงานออกมาได้ เวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบห้าทุ่ม เมตตาโยนของทั้งหมดใส่รถแล้วพาเจ้าเต่าเขียวมะกอกมุ่งกลับไปยังที่ที่ทิ้งหัวใจไว้ ข้อความสุดท้ายในไลน์จากสิปป์ศิลป์บอกไว้ว่าจะกลับมานอนที่หอตนเอง เมตตาเพียรโทรหาตั้งแต่ออกเดินทางก็ไม่ติด ป่านนี้คงจะปิดเครื่องนอนไปแล้ว
ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เมตตาก็พาตัวเองมาจอดเทียบยังที่พักของใครบางคนได้สำเร็จ ร่างสูงแตะคีย์การ์ดเข้าไป ยิ้มทักทายยามที่คุ้นหน้ากันดีก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องชั้นบนสุด หลังไขกุญแจเข้าไปก็พบแต่ความมืดสนิท ทว่าเสียงพัดลมที่เปิดอยู่ทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องคงหลับใหลอยู่บนเตียง
เนิ่นนานที่เมตตายืนนิ่งอยู่กลางห้อง ความว้าวุ่นตลอดวันสงบลงเพียงแค่ได้เห็นเงารางๆ ของคนที่คิดถึง แสงที่ลอดมาจากบานเกล็ดทำให้สายตาชินกับความมืดได้เร็วขึ้น ในความสลัวเขาเห็นผมนิ่มที่ปลิวเบาๆ ไปกับแรงลม เผยให้เห็นแก้มใสที่เขาจำได้ถึงกลิ่นหอมบางๆ อันคุ้นเคย
ร่างสูงค่อยๆ ทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างกายของคนตัวเล็กกว่า แขนยาววาดโอบคนหลับเบาๆ แต่นั่นก็เพียงพอให้สิปป์สะดุ้งตื่นในโมงยามที่กำลังหลับใหล
“ชู่...” เสียงทุ้มคุ้นหูกระซิบเบาๆ “กูเอง”
เหมือนกึ่งฝันกึ่งตื่น สิปป์ควานหาโคมไฟแล้วเปิดมันทันที ภาพที่ปรากฏคือคนที่บอกว่าจะกลับพรุ่งนี้นอนส่งยิ้มละมุนมาให้
“มาได้ไงเนี่ย??” ความง่วงหายไปหมดสิ้น เมื่อเจอคนที่โผล่มากลางดึก
“คิดถึง...เป็นห่วง...อยากกอด เลยรีบกลับมา” อ้อมแขนแข็งแรงกระชับตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เหมือนคำพูด อบอุ่นจนคนในอ้อมกอดหัวใจสั่น
“บ้า..” สิปป์บ่นเบาๆ กับอกกว้าง ก่อนจะซุกตัวเข้าหาอีกคนแล้วกอดแน่นไม่ต่างกัน
“ซื้อทุเรียนทอดมาให้ด้วย” เมตตากระซิบ
"อื้อ..." อีกคนรับคำ "ขอบคุณนะ"
ตากลมโตหลับลง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในชีวิต...
TBC.
ช่วงนี้ว่างค่ะ แอบแต่งฟิคในที่ทำงาน เลยมาต่อเร็ว 55555555
อ่ะ เอาหวานๆ ไปอีกตอน //ปาน้ำตาลใส่คนอ่านรัวๆ
คนรักกันก็งี้อ่ะ จากกันไม่ถึงยี่สิบชั่วโมงก็คิดถึงละ เวอร์จริง :-[
เจอกันไปใหม่ตอนหน้า
ขอตัวไปนอนฝันถึงทุเรียนทอดก่อนนะคะ
ง่วงมาก นี่พูดเลยยยย
-
:ling1: :ling1:
-
หวานไปแล้ว ๆๆๆ :katai4: อิจฉา ทุบคอมรัว ๆ
สิปป์น่ารักมากเลย ชอบโมเม้นท์ที่สิปป์อยู่กับแนนนี่นะ ให้อารมณ์เหมือนมาริโอ้กับใหม่ดาวิกาในพ่่อมากพระโขนง คือเป็นผู้ชายนุ่ม ๆ อ่อนโยนเอามาก ๆ น่าจับกด (เอ๊ะ อย่างหลังมาไง)
:hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดด ดีใจจังที่เข้ามาเชค
5555555 เข้าใจว่าคุณนักเขียน งานเยอะ ยังไงก็รอได้ฮะ
แต่ก็ขอเข้ามาดูหน่อย ว่า อัพรึยังน้าาาา ไม่ผิดหวัง
แหนะ แอบมีปม ลุงปืน คุณเอส อะไรยังไง อิอิ
ไม่รู้ว่าใครเป็นมั้ย แต่ผมอ่านไป ยิ้มไป ปากจะฉีกถึงหู พี่เมตน่ารัก เวลาคุยกะสิปป์อะ
ยิ่งตอนที่บอกว่า ไม่มีอารมณ์ทางเพศกับผู้หญิง แบบ ปลื้มมมมากก แต่พอตอบว่า พี่เป็นตุ๊ด
เลย ฮาาาา ปลื้มสุดดดด 555555555 ไอดอล
ชอบคู่นี้จังเลย หวังว่าคงไม่มีดราม่าหรอก ใช่มั้ยครับ ถ้ามีคงปวดใจ น้ำตาไหล 555555
แต่หวานกันจริงจริง น่ารัก
แล้วมาต่ออีกนะครับ เป็นกำลังใจให้จ้าาาาา
-
อ่านตอนนี้แล้วฟินไปสามโลก ตอนแรกคิดว่าต้องรอนานกว่านี้ แต่คนแต่งมาต่อตอนหวานๆ อุ่นๆ ในหัวใจแบบนี้ ต้องขอบคุณมากมายนะคะ ตอนนี้อ่านแบบละเลียดมาก ค่อยๆ อ่านเพราะกลัวจบไว
ชอบพี่เมตจังดูเป็นสุภาพบุรุษมาก รีบทำงานรีบกลับบ้านมาหาแฟน อร๊ายยยฟินกันไป
พี่เอ้ พี่ปืน พี่เอส สามคนนี้มีซัมติงเหรอเนี่ย อยากรู้จังเลย :hao3:
พี่เก็ตกับน้องปันก็น่ารัก น้องค่อยๆ ตีเนียนไปเรื่อยๆ พี่เก็ตจะได้มีเวลาทำใจ 555
-
:z1: :-[. โอ้ยยยยยยย น่ารักมากเลย สุดยอด 2 คนนี้ไม่เหมาะกะดราม่าหรอก หวาอย่างนี้ อะถูกต้มมมมมม
-
พี่เมตน่ารักอ่ะ
5555555
สุภาพบุรุษจริงๆ
-
อุ่นๆหวานๆกันไป
โอ๊ย ฟินนนน!! ^^
-
:-[ :-[ :-[
-
หวานมากกกกกกกกกกก อ่านไปเขิลไป
ส่วนปมขอมงพี่เอ้ เอส ปืน นี่ท่าจะหนักนะเนี่ย
ส่วนฝ่ายกราฟฟิคนี่ บรรยากาศ(วาย)มันพาไปเลยต้องเดินใต้ร่มคันเดียวกันรึไงจ๊ะ
ข้างบนมีคำผิดนิดนึงตอนซื้อข้าวกล่องอ้ะค่ะ
"คนในห้วงความคิดชี้มือไปยังข้าวมันไก่ที่วางเรียงใส่กล้องไว้หน้าร้าน "
-
เมตเป็นแฟนที่ดีมากๆเลย วางใจได้
หวานสุดๆ
-
อร๊ายยยยยย
หวานมากๆ >_<
อิชชี่คนมีคู่~
-
โอยยยย หวาน ชอบมากๆๆๆ
ขอแบบนี้อีกหลายๆ ตอนนะคะ :bye2:
-
กรี๊ดดดดด
กรีดร้อง น่ารักขนาดนี้
ขอแบบนี้สักคนได้ปะคะ กร๊ากก
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
จะทำให้อิจฉาไปถึงไหนคู่เน้...
ลุงปืน บก.เอ้ คุณเอส ยังไงคะ ขยายความด่วน...
-
โอย หวานสุดใจขาดดิ้น
จะน่ารักกันไปไหน อิชั้นแก้มจะแตกแล้วค่า
-
โอยหวานนนนน
สำลักน้ำตาล
สำลักความสุข ฟินอ่ะ คุณนักเขียนมาต่อเร็ว
:heaven
ปล.อยากกินทุเรียนทอด
-
พี่เมตน่ารักอ่ะ ไม่เขวต่อสิ่งยั่วยุทั้งหลาย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
รักกันแบบไม่กั๊กคำพูดและกริยาเลย ผลคือความสุขและกอดอุ่นๆ
ไม่ได้เขินอะไรแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย คนเขียนสุดยอด
ตีแผ่อารมณ์คนมันคิดถึงได้ตรงใจที่สุดเลย
:กอด1:
-
หวานมุ้งมิ้งกันมาก :mew3:
-
ทุเรียนทอดอะไรหวานมากกกกกกกกก
ชอบอ่า อบอุ่น น่ารัก อีกคู่ตัวอาร์ตนี่ยังไง ดูน่ารักกุ๊กกิ๊ก
พี่เอ้ดูมีเลศนัยนะ ยังไงๆดูดราม่า อิอิ
รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ตอนแรกนึกว่าตาฝาด มาต่อเร็วมาก
ขอบคุณคนเขียนมากนะครับ
หวานกันแบบนี้ชอบที่สุด
-
โอ้ยยยยยยยยยย
เมตตา น่ารักเว่อร์ จุ๊บ
-
ฮืออออ หวานนนนนน แอร๊ยยยย :-[
พี่เมตโคตรจะแมน o13
-
อื๋อ พี่เอ้มีปมลึกเรื่องรักด้วยด้วย :hao4: อยากรู้
พี่เมตตตตตต หวานหยด ติ๋งๆๆอ่ะ
:mew1:
-
บร๊ะ ข้าวใหม่ปลามัน หวานกันเหลือเกิน มั่นไส้ 5555555555
-
o22 o22
อ่านแล้วช็อค....ลุงปืน พี่เอส กับ พี่เอ้ .... ลุงปืนทำไมยังลังเลอยู่ล่ะเนี่ยะ
เชียร์พี่เอสอ่ะ พี่เอ้ .... ไม่ต้องเสียใจไปหรอก เราเก็บไว้ฟินดีฝ่านะเคอะ
น้องเมต กะ น้องสิปป์ เทอว์สองคนมีซั่มกันแบ้วเหรออออออ..................
อุบเงียบไม่บอกกล่าวพวกช้านเรยนะ....ต้องนั่งจิ้นกันเองอีกแล้วซิ...พวกชั้น!!!!!
:a12: :a12:
-
มาต่อคิวรอกินของดองด้วยคน... แต่อย่าดองนานนะ เดี๋ยวเน่า 55555
-
อ่านยไป ยิ้มไป หัวเราะไป หวานนนอ่าา
อิจฉาผู้ชายรักกัน 55555
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:katai1:
หวานมากครับ! ให้ตายเถอะ! น้ำตาลในกระแสเลือดทำหัวใจกระชุ่มกระชวย
5555555+ ชอบที่เป็นความรู้สึกว่า คิดถึง แบบ ... เอ้อ! คิดถึงนะ เชื่อใจนะ ไว้ใจนะ
TTwTT ฮรื้อออออออออออออ
-
น่ารักอะ อ๊ายยย ฟินนนน 5555
-
งานนี้ชะนีไม่ได้แดก :z2:
-
:-[ :-[ :-[
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: มาเป็นแฟนคลับคนใหม่คร้าบบบบบบบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หวานนมากกกกกกกกกก อ้ายยยย จมทะเลน้ำตาลคะ
คือถ้าจะรักแล้วหวานขนาาดนี้ อ้ายยย พี่เมตน่ารักไปแล้วววว
พี่สิปจะแบ๊ว ซื่อ น่ารักมากไปแล้วววว อ่านไปยิ้มไปเลย น่ารักสุดๆๆๆ
-
Special Part ll: Sales Support {พี่เป็ด/น้องจี}
จีรวัฒน์แหงนหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบน ความมืดมิดโรยตัวครอบคลุมพื้นที่ เวลาเพียงทุ่มเศษๆ แสงสีในกรุงเทพฯ คล้ายเพิ่งตื่นจากหลับใหล ถนนเส้นเล็กบรรจุรถราที่ต่อแถวเรียงกันยาวสุดสายตา ผู้คนมากมายแทรกซึมอยู่ในทุกอณู ...วุ่นวายแต่อ้างว้าง มากมายแต่โดดเดี่ยว สว่างไสวแต่มืดมิด...
สองเท้าก้าวเดินเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย น้ำตาในอกข้างซ้ายก่อตัวขึ้นท่วมท้น แต่เขาจำต้องเก็บกลืนมันลงไปให้ลึกกว่าหัวใจ นาทีนี้เขาคิดถึงแม่... คิดถึงบ้านหลังเล็กอันอบอุ่นที่จากมา เมื่อกรุงเทพฯ มีเงิน มีงาน มีทุกอย่างรออยู่
ยกเว้นความรัก...
"เฮ้ย! อะไรวะ" จีรวัฒน์สะดุ้งสุดตัว เมื่อผู้ชายสองคนท่าทางเมามายเดินเข้ามาหา มือเล็กกระชับกระเป๋าใบเก่าแน่น สายตาระแวดระวังมองไปโดยรอบ ผู้คนเดินผ่านเขาไปเหมือนอากาศ
"ขะ..ขอ..โทษครับ" แม้จะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด แต่คนตัวเล็กก็เลือกจะเอ่ยออกไป ชายสองคนมองหน้ากันเหมือนปรึกษา จีอาศัยจังหวะนั้นพุ่งตัวออกมาและวิ่งสุดฝีเท้ากลับไปในเส้นทางเดิม
หลังพาตัวเองมาถึงหน้าออฟฟิศได้ ร่างเล็กก็ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดสภาพ น้ำตาที่เก็บซ่อนไหลออกมาอย่างสุดกลั้น เหนื่อยกับความเฮงซวยที่เจอตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในเมืองนรกแห่งนี้
เขาได้งานที่นิตยสารฟรีก็อปปี้หัวเล็กๆ เก็บกระเป๋าหนึ่งใบมาจากบ้านนอก ถึงหมอชิตตอนห้าโมงเย็นเมื่อวาน ทำเซ่อๆ ซ่าๆ ให้แท็กซี่หลอกเงินไป 500 บาท ก่อนจะพาตัวเองดั้นด้นมาจนถึงหอพักที่ญาติของญาติหาไว้ให้ และพบว่าเงินประกันที่แม่ฝากให้คนจองห้องถูกโกงหายไปกับอากาศ เขากลายเป็นคนไร้ที่ซุกหัวนอน แต่โชคดีที่เจ้าของหอพักเมตตาสงสาร เลยให้เขาพักกับลุงยามเมื่อคืนนี้
แสงไฟจากรถยนต์สาดกระทบร่างเล็กๆ ที่นั่งกอดเข่าอยู่หน้าประตูรั้วออฟฟิศ คนบนรถเหยียบเบรกเสียงดังลั่น วอลโว่คันงามหยุดตรงหน้าร่างดังกล่าวไปไม่กี่เซนติเมตร
“จี?!” เป็ดเรียกคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ เขากลับมาเอาเอกสารที่ออฟฟิศ เพราะพรุ่งนี้มีไปพบลูกค้าแต่เช้า คิดไม่ถึงว่าจะเจอเซลส์ซับพอร์ตคนใหม่ในเวลานี้
“หวะ...หวัดดีครับ” คนตัวเล็กตอบเสียงเบา ขณะที่ผู้มาใหม่ไขกุญแจเข้าออฟฟิศอย่างคล่องแคล่ว และทำท่าเชื้อเชิญให้อีกคนเข้าไปในออฟฟิศด้วยกัน
“ทำไมยังไม่กลับบ้าน” เสียงทุ้มถามออกไปแล้วก็ได้แต่ความเงียบเป็นคำตอบ
คนแก่กว่าถอนหายใจ “อยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
จีส่ายหน้า ก่อนจะตอบออกไปในที่สุด “ผม...ยังไม่มีที่อยู่เลยครับ”
หลังจัดการกับเอกสารที่ต้องใช้เรียบร้อย เซลส์ประจำเกย์สเกลก็จับเด็กใหม่ยัดใส่รถ และตัดสินใจพาไปบ้านตัวเอง เป็ดฟังเรื่องราวที่เด็กชายตัวเล็กเล่าให้ฟังอย่างแล้วก็ได้แต่สงสาร แม้ตัวเองจะมีพร้อมตั้งแต่ออกจากท้องแม่ แต่ก็เข้าใจว่าความอ้างว้างหน้าตาเป็นยังไงเช่นกัน
วอลโว่คันงามจอดเทียบหน้าบ้านหลังโต เจ้าของรถกดรีโมทสองที ประตูรั้วอัตโนมัติก็เลื่อนออกช้าๆ จีรวัฒน์เบิกตากว้างกับความอลังการของบ้านเซลส์รุ่นพี่ หลังรถจอดสนิท เจ้าสุนัขสองตัวก็ทั้งวิ่งทั้งเห่าแสดงการต้อนรับเสียงดัง
“สหกิจ! วิจิตรา!” เป็ดดุเจ้าสุนัขชื่อแปลกเพียงครั้งเดียว ทั้งหมดก็พากันเงียบและส่งเสียงหงิงๆ ก่อนเจ้าของบ้านจะเดินมาที่ประตูอีกฝั่ง และพาคนตัวเล็กเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน
“แม่...แม่ๆๆ” จีรวัฒน์เหลือบมองผู้ชายอายุราวสามสิบที่ส่งเสียงเรียกแม่ตัวเองเสียงลั่นบ้าน
“ทำไมวันนี้กลับเร็วฮะตาเป็ด” คุณหญิงของบ้านปรากฏตัวพร้อมถุงมือไมโครเวฟ จีสบตาผู้หญิงหน้าตาใจดีแล้วยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
“จี นี่แม่พี่” ลูกชายของบ้านแนะนำ “แม่ครับ นี่จี เซลส์ซับพอร์ตที่ออฟฟิศ”
“พอดีมีแอคซิเดนท์นิดหน่อย คืนนี้ให้น้องมาพักด้วยนะฮะ” เป็ดบอกง่ายๆ และผู้เป็นแม่ก็ตอบรับแบบง่ายๆ ก่อนจะเชิญชวนลูกชายและเพื่อนไปที่ห้องอาหาร
“เดี๋ยวแม่ทำผัดผักเพิ่มอีกอย่างละกัน น้องจีกินผักได้ใช่มั้ยลูก” ผู้มาเยือนตอบรับอย่างเกรงใจ
อาหารมื้อนั้นทำให้จีเริ่มสบายใจมากขึ้น ท่ามกลางเรื่องราวแย่ๆ ร้อยพันเรื่องที่ผ่านเข้ามา ยังมีเรื่องดีๆ และคนดีๆ อีกสองคนที่ทำให้ชีวิตของเขาไม่โหดร้ายเกินไปนัก
“งั้นน้องจีก็อยู่นี่ไปก่อนก็ได้นะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยปาก เมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มเดินทางจากบ้านเกิดมาเพียงลำพัง และต้องเจออะไรในเมืองหลวงแห่งนี้บ้าง คุณหญิงมีลูกชายคนเดียว และอยู่กับลูกแค่สองคนในบ้าน คงไม่เป็นไรหากจะมีใครอีกสักคนมาอยู่ด้วย ท่าทางนอบน้อมและแววตาใสนั่นยิ่งทำให้รู้สึกไว้วางใจ
“นั่นดิ่ อยู่นี่ไปก่อนแล้วกัน หาหอได้เมื่อไรค่อยว่ากัน” พี่เป็ดช่วยสรุปอีกที น้องจีอึกอักด้วยความเกรงใจ ก่อนจะตอบตกลงในที่สุด
หลังพาเพื่อนลูกชายไปอยู่ในห้องเล็กของบ้านเรียบร้อย ผู้เป็นแม่ก็เดินมากระซิบกระซาบ “แกไม่ได้พาโจรเข้าบ้านใช่มั้ยตาเป็ด”
เป็ดหัวเราะแล้วกระซิบตอบ “ระดับพี่เอ้สกรีนนะแม่ สืบไปถึงประวัติอาชญากรรม ญาติพี่น้อง บุญกรรมตั้งแต่ชาติที่แล้ว”
เซลส์ของออฟฟิศไม่ได้พูดเกินจริง คนอย่างบก.เอ้ เห็นเงียบๆ แต่หมอดูเพียบนะครับ!! นอกจากตรวจสอบประวัติอื่นๆ แล้ว ยังเอาดวงชะตาราศีไปดูต่ออีกด้วย ถ้าดวงไม่ส่งเสริมบริษัทก็อย่างหวังจะได้มานั่งหน้าแป้นอยู่เลย
“ดูท่าทางซื่อๆ มารยาทก็ดี หน้าตาก็น่ารัก” คุณหญิงเปรย ฝ่ายลูกชายหัวเราะขัน น่ารักยังไงมันก็ผู้ชายนะแม่ ถึงจะตาแป๋วๆ แก้มแดงๆ ตัวเล็กๆ ขาวๆ ก็เถอะ
“แม่ชอบ” ผู้เป็นแม่สรุป ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
“เสน่ห์แรงจริงไอ้ตัวเล็ก” เป็ดพึมพำ “อย่าพาพวกมายกเค้าบ้านกูละกัน เหอะๆ”
…………. Gayscale Magazine………….
ชีวิตการทำงานเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับจี หลังเรียนจบจากมหาวิทยาลัยในจังหวัดบ้านเกิด นิตยสารแห่งนี้ก็เป็นที่แรกที่ได้มาเริ่มงาน ตำแหน่งของเขาคือเซลส์ซัพพอร์ต หรือผู้ช่วยเซลส์ที่คอยทำเอกสาร นัดลูกค้า บางครั้งก็ช่วยทำราคาด้วย คนที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงานและครูคนแรกในการทำงานก็คือพี่เป็ด ผู้ชายที่หยิบยื่นน้ำใจมาให้เขาในวันที่ชีวิตไร้ทางออก
พี่เป็ดเป็นคนปากร้าย แต่ลึกๆ แล้วแกก็ใจดีอย่างประหลาด บก.เอ้มักแซวบ่อยๆ ว่าพี่เป็ดเบื่อชีวิตคุณชาย เลยมาทดลองใช้ชีวิตรากหญ้า หากเขาไม่เคยเห็นบ้านพี่เป็ด อาจจะคิดว่านี่เป็นคำแซวเล่นๆ เท่านั้นเอง ชีวิตระดับพี่เป็ด ไม่ต้องทำงานก็น่าจะเหลือกินเหลือใช้ แต่ด้วยความเป็นคนแอคทีฟ ทำให้พี่เป็ดไม่ยอมอยู่เฉย และพาตัวเองมาทำอาชีพที่ต้องเอาใจคนอื่นอย่างเซลส์
“จี!” คนในความคิดเดินหน้าเครียดเข้ามาหา เจ้าของชื่อรับคำเบาๆ
“ทำไมใส่ราคานี้ไป นี่มันสำหรับแอดที่ลงหกเดือน ไม่ใช่เดือนเดียว” คนพูดชี้ตัวเลขในกระดาษให้เซลส์ซัพพอร์ตดู ราคาค่าโฆษณาในนิตยสารจะมีเรทแตกต่างกัน อยู่ที่ว่าจะลงพื้นที่เท่าไร และระยะเวลากี่เดือน
“จริงด้วย... ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมทำให้ใหม่ตอนนี้เลยครับ ขอโทษนะครับ” คนผิดลุกลี้ลุกลน เอ่ยขอโทษซ้ำๆ ตากลมมีแววสำนึกผิดอย่างจริงจัง
เซลส์เบอร์หนึ่งของออฟฟิศแสร้งหันไปมองทางอื่น ด้วยรู้สึกว่าการสบตากับคนตัวเล็กเป็นเรื่องยากกว่าการขายโฆษณามากนัก
“เหอะ เหอะ” บก.ร่างใหญ่แอบหัวเราะในลำคอกับปฏิกิริยาที่ลูกน้องเป็น
“พี่เป็ดโกรธผมเหรอ” มือนิ่มคว้าแขนคนที่กำลังจะเดินหนีแล้วเขย่าเบาๆ “โกรธแน่ๆ เลย...ใช่มั้ย”
จีหมายถึงการเมินเฉยของอีกคน เขารู้ว่าราคาเป็นสิ่งสำคัญและควรจะรอบคอบกว่านี้ เขารู้...แต่เขาก็ทำผิดพลาดจนได้ ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ และไม่อยากให้อีกคนโกรธแบบนี้ด้วย
“เปล่า” หัวหน้าเซลส์ตอบ หัวใจสั่นรัวไปหมดกับท่าทางของอีกคน ไม่กล้าสบตา ไม่อยากให้มาแตะต้อง เพราะเหมือนความรู้สึกข้างในมันจะอ่อนไหวขึ้นทุกวัน
“ไม่จริงอ่ะ พี่เป็ดไม่ยอมมองหน้าผมเลย” เสียงเศร้าๆ ทำให้พี่เป็ดยอมแพ้ มือใหญ่วางบนศีรษะกลมและขยี้ผมสีเข้มอย่างแรง คนโดนแกล้งร้องโวยวาย แต่นัยน์ตาสะท้อนความโล่งใจและประกายแห่งความสุข
“ไม่เกินครึ่งปี...” บก.เอ้แกล้งเปรยเสียงดัง พนักงานที่เหลือหันมามองหน้าเจ้านายที่ทิ้งคำปริศนาไว้ คนพูดมีนัยไร้คำพูดอื่นๆ ต่อ ได้แต่อมยิ้มกับความคิดของตัวเอง ...ไม่เกินครึ่งปี มันต้องได้กันแน่นอน บก.เอ้ฟันธง!
ระยะเวลาสามเดือนที่นิตยสารแห่งนี้ถือเป็นช่วงแห่งการเรียนรู้อย่างแท้จริง พี่เป็ดเริ่มให้จีออกหาลูกค้าพร้อมกับตนเอง เพื่อจะได้ฝึกการเป็นเซลส์ต่อไป แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่จีต้องเข้าพบลูกค้าเพียงลำพัง ร่างเล็กรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ และดูเหมือนว่าพี่เป็ดเองก็สังเกตเห็นเช่นกัน
“เอามือมา” คนหลังพวงมาลัยที่อาสามาส่งเอ่ยกับลูกน้องที่นั่งเคียงข้าง น้องจีทำหน้าเหรอหราแต่ก็ยอมยื่นให้โดยดี
พี่เป็ดคว้ามือขาวมากุมไว้แน่น ปลายนิ้วเย็นเฉียบบอกให้รู้ว่าเจ้าของมือรู้สึกอย่างไร “ไม่ต้องกังวล พี่จะรออยู่ใกล้ๆ นะ”
หัวหน้าเซลส์เอ่ยเสียงเบา ก่อนจะเลื่อนมือไปแตะที่แก้มนิ่มทั้งสองข้าง จีรวัฒน์แทบหยุดหายใจกับการกระทำนั้น ความอบอุ่นแผ่ซ่านจนใบหน้าเริ่มร้อน และบางทีมันอาจลุกลามมาถึงหัวใจ...
“จำที่พี่บอกได้ใช่มั้ย...” พี่เป็ดเอ่ยถาม คนข้างๆ พยักหน้าแข็งขัน
งานแรกเป็นการเข้าพบเอเจนซี่ที่ดูแลบริษัทอาหารกึ่งสำเร็จรูป จีเลือกเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีใกล้เคียงกับสีประจำของแบรนด์ มีสูททรงแคชชวลเพิ่มสไตล์ให้ดูไม่เคร่งขรึมเกินไปนัก หลังติดต่อฝ่ายประชาสัมพันธ์เพื่อแลกบัตรผ่าน เซลส์มือใหม่ก็พาตัวเองไปยังชั้น 8 ก่อนเวลานัดหมายเล็กน้อย
สมาร์ทโฟนรุ่นกลางสั่นอยู่ในกระเป๋า เมื่อหยิบออกมาดูก็พบว่ามีข้อความในโปรแกรมสนทนาจากเซลส์รุ่นพี่ที่รออยู่ด้านล่าง
‘สู้ๆ นะ เสร็จแล้วจะพาไปกินชาบู’
นิ้วเรียวกดตอบโดยส่งสติกเกอร์รูปมือทำท่าโอเค รู้สึกสงบขึ้นอย่างง่ายดายเมื่อเห็นข้อความเพียงไม่กี่คำนั้น
รอเวลาไม่นานนัก เอเจนซี่ที่นัดไว้ก็ปรากฏตัวพร้อมเชิญเซลส์จากนิตยสารเกย์สเกลเข้าไปในห้องประชุม จีแนะนำตัวเล็กน้อย ก่อนจะยื่นนามบัตรที่เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ เป็นใบเบิกทาง อีกฝ่ายส่งนามบัตรของตัวเองมาให้ ก่อนทั้งหมดจะนั่งพูดคุยถึงรายละเอียดของงานร่วมชั่วโมง
“นึกว่าพี่เป็ดจะมาด้วยซะอีกครับ” เอเจนซี่ที่ท่าทางจะรู้จักกับเซลส์รุ่นพี่เอ่ยขึ้นเมื่อการสนทนาเรื่องงานจบลง
“อ่า...พี่เป็ดมีประชุมที่ออฟฟิศน่ะครับ” เซลส์ใหม่โกหกคำโต อีกฝ่ายไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนจะเดินไปเปิดประตูและยืนรอส่งผู้มาเยือนที่หน้าลิฟต์
พี่เป็ดนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ล็อบบี้ด้านล่าง เกือบชั่วโมงแล้วที่เด็กในสังกัดขึ้นไปขายงานด้านบน เขาเลือกลูกค้าที่คุ้นเคยกันดีให้จีสำหรับงานแรก เพื่อเป็นบทเรียนสำหรับให้กำลังใจเซลส์ใหม่ เขามั่นใจว่ายังไงรายนี้ต้องซื้อโฆษณาแน่นอน แต่ไม่ได้บอกความน่าจะเป็นนี้ให้จีรวัฒน์ทราบ ยังไงก็อยากให้คนตัวเล็กได้ประสบการณ์จริงด้วยตัวเองมากกว่า
“เรียบร้อยแล้วครับ!!” เสียงใสดังขึ้นก่อนตัว ซึ่งเรียกสายตาจากคนในบริเวณนั้นทั้งหมด น้องจีก้มหัวเป็นเชิงขอโทษพร้อมยิ้มแหยๆ กับอาการดีใจจนลืมตัวไปหน่อย
“เป็นไง” เซลส์รุ่นพี่ลุกขึ้นต้อนรับ คนตัวเล็กวิ่งมาเกาะแขนแล้วเดินนำไปที่รถอย่างอารมณ์ดี น้องจีเล่าทุกคำพูด ทุกกิริยาตอนอยู่ในห้องประชุม ส่วนคนฟังก็เอาแต่หัวเราะกับเรื่องราวนั้นจนถึงร้านอาหารตามที่ได้สัญญาไว้
จีรวัฒน์รู้สึกหัวใจพองโต วันนี้เขาทำงานแรกได้สำเร็จ วันนี้เขามีใครบางคนคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ใครบางคนที่ยื่นมือมาให้ในวันที่ชีวิตไร้ทางออก นำพาเขาสู่โลกอีกใบที่ไร้ความโดดเดี่ยว
ความอ้างว้างเป็นยังไงเขาเคยเรียนรู้
และความอบอุ่นเป็นยังไง ...เขาก็ได้เรียนรู้แล้วเช่นกัน
TBC.
เอาตอนพิเศษของคู่เซลส์แห่งเกย์สเกลมาคั่นเล็กน้อยระหว่างรอตอนหลักจ้า
//อย่าลืมมโนหน้าน้องจีเป็นพจมานตอนเข้าบ้านทรายทอง
//พี่เป็ดบทแลดูนิสัยหล่อ แต่ทางกายภาพนี่หัวเริ่มล้านแล้วนะ พูดเลย!
เจอกันในตอนหลักตอนต่อไปค่า บ๊ายบายยย
-
กีสสส
น่ารักอะ
แต่อะไรคือพี่เป็ดเริ่มหัวล้านคะ กร๊ากกก
ขอบคุณคนเขียนค่า
-
น้องจีน่ารัก :)
อิอิ ลุงเป็ดกินเด็ก
-
พี่เป็ดใจดีจัง ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมม
:กอด1:
-
น้องจีน่ารักจริง
คนเขียนทำร้ายพี่เป็ดมากไปแล้ว...ไม่เป็นไรล้านสปอร์ต กทม.บ้านหลังใหญ่
-
พี่เป็ดอบอุ่นจัง ซึมเข้าไปในใจน้องจี
พี่เอ้ เป็นหมอดูรึป่าวถ้าจะแม่น
-
พี่เป็ดน่ารัก อบอุ่นสุดๆ
เราว่านอกจากเจ๊จะเชคประวัติแล้ว เจ๊คงเช็ดวงสมพงศ์ด้วย
ถ้าใครดวงไม่สมพงศ์กับคนในบริษัทไม่รับ 5555
-
ดับฝัน อิตรงพี่เป็ดผมน้อยตาัยนี่เแหล่ะ เอาน่าคุณชายเชียวนะ :katai5:
-
ผมน้อยก็โอบาค่อนดีออกน๊าาา
-
น่ารักแลอบอุ่นไปพร้อมกัน ความรักค่อยๆก่อตัว แถมคุณหญิงแม่ก็ชอบตั้งแต่แรกเห็น :o8:
เป็นห่วงแต่พี่เป็ดที่หัวเริ่มล้านนี่แหละ น้องจีหายาปลูกผมให้ด่วนๆๆๆ :laugh:
-
น้องจีกับพี่เป็ดรักกันๆๆ แต่ะเป็ดกินเด็กนะ 555
-
ถึงพี่เป็ดหัวล้าน จีก็ไม่แคร์
ยามเดือดร้อน คนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ จะหล่อเสมอ
เป็ดจี รักแท้คอยดูแลกัน 55555555
-
55 บทพี่เป็ดหล่อมาก
-
อรั้ยยยยยยยยย น้องจี น่ารัดดดดดดดดด เอ้ย น่ารักกก :ling1:
ว่าแต่ว่า พี่เป็ดหัวเริ่มล้านแล้วหรอคะ .... o22
แนะนำสถาบันปลูกผมไหมก๊ะ ?
ไม่อยากให้น้องจีมีสามีสารรูปชรา(??) เร็วเกินไป
ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงคุณคนเขียนนะ จุ้บๆ
ปล.เค้าจะแอบทำมึนลืมคู่คุณตากล้องไปก่อนละกัน
เห็นแก่ความน่ารักจนตาพร่าของน้องจี :o8:
-
จีดูเด็กน้อยน่ารักมากกกกก
เหมาะกับการให้พี่เป็ดจับกิน ฮ่าๆๆๆ
-
พี่เป็ดคือตาแก่หัวล้าน กรึ๋ยย แต่น่ารักอ่ะ
-
เขาชอบคนผมบางอ่ะ รักพี่เป็ดจัง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
มาอัพแว้วววว
พี่เป็ดดูหล่ออออมว๊ากกกก
รอพี่เมต กะ น้องสิปป์ นะฮะ อิอิ
-
พูดเลยว่า
นิยายเรื่องนี้
คือเรื่องที่รักที่สุดตั้งแต่เคยอ่านิยายออนไลน์มาจนถึงวันนี้
ยิ่งอ่าน ยิ่งนาน ยิ่งรัก
รักตัวละครแทบทุกตัว
แม้แต่แฟนเก่าของนายเอกยังทำให้รักได้
นับประสาอะไร กับ บก.เอ้ ที่สร้างเสียงหัวเราะให้แทบทุกครั้งที่ปรากฎตัวในแต่ละฉาก
รักทุกคนในออฟฟิตนี้ รักสำนวนของเรื่องนี้
รักบรรยากาศ แม้กระทั่งร้านอาหารข้างทางไปจนถึงร้านประจำ
ไม่รู้จะบอกอะไร
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณมากๆ
-
นี่มันเกินครึ่งปีรึยังคะ บ.ก. เอ้ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
Special Part ll: Sales Support {พี่เป็ด/น้องจี}
//อย่าลืมมโนหน้าน้องจีเป็นพจมานตอนเข้าบ้านทรายทอง
//พี่เป็ดบทแลดูนิสัยหล่อ แต่ทางกายภาพนี่หัวเริ่มล้านแล้วนะ พูดเลย!
เจอกันในตอนหลักตอนต่อไปค่า บ๊ายบายยย
ทำไมต้องทำลายมโนกันตอน ปล.2 ด้วยอ่ะ
ใจร้ายยยยยย
:o12: :o12:
-
ชอบชายเป็ดมากเลยค่า คนอะไร อบอุ่น แสนดี ที่สำคัญโพรไฟล์เลิศมาก
อิจฉา พจ-จะ-จี เบาๆ :-[
-
ที่มาของคู่นี้สินะ
ขอบคุณค่ะ
//พี่เป็ดบทแลดูนิสัยหล่อ แต่ทางกายภาพนี่หัวเริ่มล้านแล้วนะ พูดเลย!
ทำเอาจึกเหมือนกันนะ 55555 นึกว่าเป็นผู้ชายผมเยอะซะอีกกก กร๊ากกก
-
Page 24 : คำถาม
“มึง...กูว่าเราเลิกพูดกูมึงกันเหอะว่ะ” ตากล้องที่วันนี้มีเรย์แบรนด์เสินเจิ้นประดับใบหน้าพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงกว่าๆ ที่แสงแดดดูจะร้อนแรงประหนึ่งกรุงเทพฯ มีดวงอาทิตย์เป็นของตัวเอง
สิปป์งัวเงียตื่นจากการหลับใหล ตากลมหรี่ลงด้วยยังไม่ชินกับแสงสว่าง พลางสะบัดหัวสองสามทีไล่ความง่วงงุนออกไป “มึงว่าอะไรนะ”
“กู บอก ว่า” พลขับเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะขณะทวนคำพูด “เรา เลิก พูด กู มึง กัน ได้ มั้ย”
“ว้อท?! อัลไล?! แล้วมึงจะให้พูดยังไงวะ” กูว่าโลกแม่งร้อนเกินไปแล้ว ร้อนจนเชี่ยเมตเริ่มบ้า ...ดูดิ่ น้ำลายไหลแล้วด้วย
เมตตานิ่งเงียบ ปล่อยให้สองมือบังคับรถต่อไป พออีกฝ่ายเห็นว่าเจ้าของความคิดไม่พูดอะไรต่อจึงหันไปหยิบขนมที่กองไว้เบาะหลังมากิน ตอนนี้เขาสองคนกำลังไปสัมภาษณ์เซเลบหนุ่มหน้าหวาน ที่กำลังเปิดร้านอาหารอิตาลีกับหุ้นส่วน (หัวใจ?) สำหรับเล่มต่อไป เพราะอีกไม่กี่วันจะไปเอาท์ติ้งแล้ว หลายๆ คอลัมน์จึงต้องเร่งทำเร็วหน่อย เพื่อจะได้ไม่เป็นภาระในยามที่ความบันเทิงมาถึง
“กินป่ะ” มันฝรั่งแผ่นเรียบถูกส่งไปจ่อที่ริมปีปากของเจ้าของขนมตัวจริง ดวงตาใต้กรอบแว่นหรี่มองขนมนั่นเล็กน้อย ก่อนริมฝีปากหยักจะเปิดรับน้ำใจจากคนป้อน
“ที่รัก”
“อะแค่กๆๆ” คนกำลังดูดน้ำเป็ปซี่ถึงกับสำลัก แถมไอหน้าดำหน้าแดงเมื่อคำพูดชวนขนลุกเมื่อครู่ดังผ่านหูไป
“เฮ้ย!” เมตตาตกใจกับอาการของคนข้างๆ จนเกือบจะจอดรถ แต่สิปป์โบกมือเป็นสัญญาณว่าให้ไปต่อ
“เป็นไรเปล่า!” เสียงทุ้มเจือความห่วงใย มือข้างซ้ายปล่อยจากพวงมาลัยเพื่อใช้ลูบหลังให้อีกคน
หลังทุกอย่างสงบลง นักเขียนก็โพล่งขึ้นทันที “เมื่อกี๊มึงว่าอะไรนะ ...ที่รัก?”
แม้หนวดเคราจะรกครึ้ม แต่ผิวคร้ามแดดที่แอบขึ้นสีแดงจางๆ ก็ไม่อาจรอดพ้นจากสายตาที่จ้องมาได้ สิปป์แอบยิ้มขำกับปฏิกิริยาของคนเขิน แต่ทำทีเป็นไม่สนใจ
“เอ่อ...” เมตตาจนมุม “กูแค่ลองเสนอดู ถ้าไม่โอก็ไม่เป็นไร”
“นี่คือคำที่มึงอยากใช้แทนกูกับมึงเหรอ” ถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ดูเอาเถอะ ขนาดไอ้เจ้าของไอเดียยังหน้าแดงแป๊ด แล้วอย่างนี้มันไปรอดมั้ยฮะ
“เปลี่ยนใหม่ก็ได้...” คนเขินทำเสียงอุบอิบในลำคอ ก่อนจะตาลุกวาวเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“อ้วน”
มือเรียวในถุงขนมชะงักกึก “อ้วน? ใครอ้วน? มึงหรือกูหรือใคร ...เรียกพี่เอ้เหรอ”
เมตตาถอนหายใจเหนื่อยหน่ายขณะอธิบายเรื่องที่ไม่น่าจะต้องมานั่งอธิบาย “มึงเข้าใจมั้ยว่ามันเป็นฟีลลิ่ง เรียกเพื่อความน่ารัก คนเป็นแฟนกันมันต้องมีโมเมนต์ระหว่างกันมั่งสิวะ หมูมั้ย หมาล่ะ กุ๊กไก่ เหมียวหง่าว...”
“เดี๋ยวๆๆ” คนนั่งข้างๆ รีบเบรก ทำเอาการไล่ชื่อสิงสาราสัตว์ต้องหยุดชะงักลง
คนถูกขัดจังหวะเลิกคิ้ว “ไม่เอาหมวดหมู่นี้เหรอ ...ฮันนี่? หวา...”
“ม่ายยย...” สิปป์ศิลป์ลากเสียงพร้อมส่ายหัวรัวๆ “ที่กูสงสัยคือ กูกับมึงเป็น ‘แฟน’ กันเหรอ?”
คราวนี้คนถูกย้อนถามถึงกับต้องตบไฟเลี้ยวซ้ายแล้วจอดรถที่ข้างทางกะทันหัน ถามว่าโดนคันหลังด่ามั้ย? คิดว่าด่าไปถึงยายแล้วแน่ๆ!
“ทำไม” เสียงทุ้มเบาหวิว แว่นกันแดดถูกถอดออก จึงได้เห็นแววตาหม่นแสงของคนพูด
สิปป์ก้มหน้าลงกับถุงขนมในมือ เสมือนเล่นเกมจ้องตากับตัวอักษรบนนั้น ก่อนรู้สึกถึงแรงสัมผัสเบาๆ บนไหล่ เมตตาพยายามหมุนตัวของคนที่ไม่ยอมสบตาให้หันมาเผชิญหน้า จิตใจวูบโหวงเหมือนถูกใครขโมยไปซ่อน
ที่ผ่านมาเราเป็นแค่เพื่อนกันเหรอ?
“มึง...” สิปป์ยังคงก้มหน้าขณะส่งเสียงเรียกอีกคน ได้ยินเสียงตอบรับเบาๆ แต่สั่นไหวอย่างชัดเจน นักเขียนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เงยหน้าขึ้นสบตาคนข้างๆ ก่อนเอ่ยบางคำช้าๆ
“ก็...มึงยังไม่ได้ขอเลยนี่” ประโยคสั้นๆ พร้อมเรียวปากบางที่ค่อยๆ เผยรอยยิ้ม
“เชี่ยเอ๊ยยย กูตกใจหมด! ถ้ากูร้องไห้ไปจะทำยังไง ฮะ??” คนถูกหลอกโวยวายลั่น รถเต่าคันเดิมเคลื่อนตัวออกเดินทางอีกครั้ง “งั้นมึงเป็นแฟนกูมั้ย ...เป็นละกันนะ โอเค”
สิปป์ศิลป์ทำหน้าเหรอหรากับการพูดเองเออเองเสร็จสรรพของไอ้คนข้างๆ นี่มึงขอกูเป็นแฟนหรือมึงชวนไปเซเว่น?
“เออ!” สุดท้ายก็กระแทกเสียงตอบรับเหมือนไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่อาจซ่อนรอยยิ้มที่ระบายบนหน้าได้แม้แต่น้อย ซึ่งคนได้รับคำตกลงก็คงไม่ต่างกันนัก
สิปป์ศิลป์เหลือบมองนาฬิกา บ่ายสองยี่สิบสามนาที คำใหม่ในความสัมพันธ์ของเขากับเมตตาได้เริ่มขึ้นแล้ว...
“ตกลงว่าไง” คนขับเอ่ยถาม ในขณะที่คนฟังได้แต่ทำหน้างง
“อะไรที่จะให้ว่าไง”
มืออุ่นเอื้อมไปขยี้หัวไอ้คนนั่งทำตาแป๋วด้วยความหมั่นเขี้ยว “ฮึ่ย!! ก็ไอ้คำที่จะเรียกกันไง อ้วนมะ ดูเป็นสากลดี”
นักเขียนขมวดคิ้ว ท่าทางคิดหนัก “กูว่ามันแมสไปว่ะ อยากได้อะไรที่มันชิคๆ กว่านี้”
คราวนี้ตากล้องเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง “งั้นมึงคิดมาละกัน กูยังไงก็ได้”
“เชี่ยเมต”
“ฮะ?”
สิปป์หัวเราะ “กูหมายถึง เรียกมึงว่า ‘เชี่ยเมต’ ฟังดูยูนิคมั้ย”
คนได้รับศัพท์เฉพาะไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ได้แต่พึมพำอุบอิบในลำคอ “สัส!”
ซึ่งสิปป์ศิลป์คิดว่า นั่นอาจจะหมายถึง...ตกลง
ช่วงเย็นพี่เอสแวะเข้ามาเซ็นเอกสารที่ออฟฟิศ เลยหิ้วขนมครกมาฝากเด็กๆ ด้วย ช่วงนี้พี่เอสหายหน้าหายตาไปนาน เพราะกำลังเริ่มโปรเจคใหม่เกี่ยวกับมาร์เก็ตติ้งออนไลน์ และดูท่าว่าจะไปได้สวย หลายครั้งที่พี่เป็ดถูกเรียกให้ไปช่วยงานออฟฟิศใหม่ จนกลายเป็นอีกคนที่แทบไม่เคยเห็นหน้า
“ไอ้เอส เมื่อไรแกจะหาเมเนเจอร์ของบริษัทนู้น” บก.เอ้เอ่ยถามน้องชายที่นั่งเป่าขนมครกอย่างสบายอารมณ์
คนถูกถามลอยหน้าลอยตาตอบ “กำลังๆ”
“รีบๆ เลย แกเอาตัวพี่เป็ดไปอย่างนี้ เดี๋ยวนิตยสารฉันก็เจ๊งพอดี” เจ้าแม่แห่งเกย์สเกลบ่นอุบ หลังๆ มานี่พี่เอ้ต้องออกโรงไปพบลูกค้ารายใหญ่เองตลอด
“ผมเจอแล้ว แต่กำลังหลอกล่ออยู่” คนน้องอธิบาย
บก.ขมวดคิ้ว “ใคร?”
ขนมครกถูกส่งเข้าปาก เคี้ยวหยับๆ กลืนรสหอมหวานในคอก่อนจะตอบออกไป “ไอ้ปืน...”
“อ้าว...พี่เอส หวัดดีครับ” เมตกับสิปป์กลับมาจากถ่ายงานข้างนอก ยกมือไหว้เจ้านายใหญ่ที่ไม่ได้เจอกันนาน
“เออ ดีๆ เป็นไงมั่งเอ็งสองคน” เสียงผู้ชายสามคนถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันดังลั่นออฟฟิศ สิปป์ศิลป์ถือโอกาสฟ้องพี่เอสว่าช่วงนี้ไอ้พี่เก็ตผีเข้าผีออก เมตตาผสมโรงเออออเห็นด้วย พร้อมยืนยันว่าเห็นพี่เก็ตหัวเราะเสียงดังแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
“แล้วไม่ดีหรือไง” ผู้เป็นเจ้านายถามอย่างอารมณ์ดี
ไม่ทันที่ทั้งสองคนจะตอบ คนที่กำลังถูกนินทาก็เปิดประตูพรวดออกมา “กูสั่งปรินท์ไว้นะ มึงพรู๊ฟด้วย”
นักเขียนพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะมองไอ้สองพี่น้องกราฟิกที่ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ เดินคุยกันหงุงหงิงลงไปที่ห้องครัวชั้นล่าง
“มันก็...แปลกๆ อ่าครับ” สิปป์หันมาตอบคำถามที่ถูกทิ้งไว้เมื่อครู่
พี่เอสหัวเราะชอบใจ “เอ้อ...คนเรามันก็ต้องมีช่วงเวลาที่อยากเปลี่ยนแปลงมั่งสิวะ”
บก.เอ้นั่งมองน้องชายและลูกน้องพูดคุยกันอย่างออกรส ทว่ากลับจับต้องเสียงหัวเราะเหล่านั้นไม่ได้ คล้ายหัวใจถูกปิดตาย เมื่อรู้สึกได้ว่า ลิ้นชักแห่งความทรงจำกำลังถูกเปิดออกด้วยใครบางคนอีกครั้ง
…………. Gayscale Magazine………….
หลังไปอาศัยบ้านพี่เป็ดอยู่เกือบเดือน จีรวัฒน์ก็หาหอพักใหม่ที่ไม่ไกลจากออฟฟิศมากนัก โดยมีแม่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วย เพราะบ้านเดิมที่ต่างจังหวัดถูกญาติยึดคืน ประกอบกับแม่มีโรคประจำตัวเยอะ น้องจีจึงคิดว่าการให้แม่มาอยู่ด้วยน่าจะเหมาะที่สุด ห้องเช่าเล็กๆ จึงเป็นที่พักอาศัยของสองแม่ลูกนับตั้งแต่นั้น
พี่เป็ดเคยไปพบแม่น้องจีบ่อยๆ ในตอนที่ยังเป็นแค่ ‘เพื่อนร่วมงาน’ ผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาดูอ่อนเยาว์คล้ายลูกชายมักอยู่ในห้องเงียบๆ พี่เป็ดบอกกับจีหลายครั้งแล้วว่าให้ผ่อนคอนโด หรือไม่งั้นก็ปลูกบ้านให้แม่สักหลัง เรื่องเงินกู้ธนาคารเอาก็ได้ เพราะการให้แม่มาอุดอู้อยู่ในห้องแคบๆ แบบนี้ในระยะยาวคงไม่ดีเท่าไร แต่จนแล้วจนรอดเจ้าตัวเล็กก็ยังไม่ยอมจัดการเสียที
‘ในฐานะแฟน พี่ขอยื่นคำขาด’ พี่เป็ดพูดเสียงเย็นในวันหนึ่งขณะนั่งกินข้าวกันสองคน ‘ถ้าจียังไม่ซื้อคอนโดตอนนี้ ก็พาแม่ไปอยู่บ้านพี่ แล้วบอกไปว่าเราเป็นอะไรกัน โอเคมั้ย?’
คนตัวเล็กอึกอัก อยากจะบอกว่าไม่โอเคทั้งสองเรื่อง จะผ่อนคอนโดยังไงด้วยเงินเดือนอันน้อยนิด แล้วการจะบอกแม่ว่าคบกันยิ่งไม่ดีใหญ่ จีคิดว่าแม่คงจะรู้ ว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสอุ้มหลาน แต่การจะเดินไปบอกแม่ว่าแฟนผมเป็นผู้ชายก็ยังไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก
‘จียังไม่พร้อม’ ไม่ว่าเรื่องไหนก็ยังไม่พร้อมทั้งนั้น
‘ถ้าเรื่องคอนโด พี่บอกแล้วว่าช่วยจัดการได้ เพื่อนพี่เป็นเซลส์ของโครงการนึง แบบสองห้องนอนราคาผ่อนสบายๆ แพงกว่าค่าหอที่จ่ายอยู่ไม่เท่าไรหรอก’
‘อ่า...’
‘พรุ่งนี้สิบโมงเราเตรียมตัวให้พร้อม ถ้าแม่ว่างก็ชวนแม่ไปด้วยนะ พี่จะพาไปดูห้องตัวอย่าง’
‘โธ่...พี่เป็ด’
‘ถ้าไม่ดูห้องตัวอย่าง พี่จะพาไปดูห้องนอนบ้านพี่ เลือกเอาว่าจะไปไหน’
น้องจีคอตก บ่นพึมพำว่าเคยเห็นแล้วไง ห้องนอนบ้านพี่เป็ด แต่อีกคนทำเป็นไม่สนใจ มัดมือชกให้ไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
วันที่มาดูคอนโด ท่าทางของคุณแม่เจ้าจีดูสดชื่นมาก เอ่ยชมไม่ขาดปากว่าห้องสวยน่าอยู่ แต่น้องจีทำหน้าแหย เมื่อพบว่า ราคาที่ต้องผ่อนแพงกว่าค่าหอไปมากโข เซลส์เพื่อนพี่เป็ดจึงกระซิบบอกลายแทงคอนโดอีกที่ที่ตัวเองดูแล (นอกระบบ) ให้ เป็นห้องมือสองในคอนโดที่ไม่ใช่โครงการดัง ทำเลพอใช้ได้ ถึงแม้ไม่ติดรถไฟฟ้า แต่ก็ใกล้ถนนใหญ่ หลังไปดูแล้วก็พบว่าน่าอยู่ไม่น้อย เมื่อเห็นสองแม่ลูกทำท่าเหมือนจะนอนค้างที่นี่ซะคืนนี้ พี่เป็ดเลยลากคอเพื่อนออกมาเจรจากันนอกห้อง ขอร้องแกมบังคับให้ลดราคาให้ในฐานะที่คบกันมานาน
‘คุยกับเจ้าของห้องแล้วนะแก เค้าลดไม่ได้จริงๆ เฟอร์พร้อมขนาดนี้ ราคานี้แกจะไปหาที่ไหนได้อีก’
‘ลดค่าห้องไม่ได้ ก็ลดค่าคอมฯ แกสิวะ’ เซลส์คนละสายต่อรองกันอย่างดุเดือด
‘ต๊ายยยย ฉันทำงานก็ต้องได้เงินสิยะ ให้ทำฟรีแล้วจะเอาอะไรกิน’
พี่เป็ดกุมขมับ ‘ลดให้ครึ่งหนึ่งเถอะเพื่อน เดี๋ยวเอาบัตรคอนเสิร์ตวง xxx มาให้’
คราวนี้เซลส์คอนโดเริ่มคิดหนัก เพราะโดนเล่นที่จุดอ่อนอย่างจัง วงนี้มีเงินอย่างเดียวก็ซื้อบัตรไม่ได้ ต้องเส้นใหญ่มหึมาเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์! ‘เออๆๆ ตกลงตามนั้น’
‘ขอบคุณมากๆ เออ...แต่ตอนแกไปบอกราคาจีน่ะ แกบอกราคาแค่เท่านี้นะ’ พี่เป็ดเขียนตัวเลขลงบนนามบัตร
‘แล้ว...’ เซลส์ทำหน้างง เพราะราคาที่ให้บอก มันขาดไปประมาณหนึ่งแสนบาท
‘เดี๋ยวกูจ่ายเอง’ บอกจบก็รีบเดินหนีเข้ามาให้ห้อง ปล่อยให้เซลส์ที่มีฐานะเป็นเพื่อนยืนอึ้งทำความเข้าใจอะไรอยู่นาน
หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อย (โดยมีพี่เป็ดอยู่เบื้องหลัง คอยจัดการความยุ่งยากทั้งหมดให้) น้องจีกับแม่ก็ย้ายมาอยู่ห้องใหม่ และจากนั้นไม่นาน พี่เป็ดก็ได้รับมอบหมายให้เป็นเมเนเจอร์ชั่วคราว ช่วยดูแลบริษัทใหม่ของพี่เอส ทำให้ไม่ค่อยได้มาพบเจ้าของห้องนัก จนวันนี้ที่ทุกอย่างเริ่มลงตัว พี่เป็ดจึงรีบแวะกลับไปบ้าน แล้วตรงดิ่งมาที่คอนโดนี้อย่างรวดเร็ว
หลังเคาะประตูเบาๆ เจ้าของห้องก็รีบมาเปิดรับพร้อมยิ้มโชว์ฟันขาว พี่เป็ดถอดรองเท้าพลางส่งของในมือให้คนตัวเล็ก ก่อนจะยกมือไหว้คุณแม่ที่กำลังสาละวนกับการทำครัว
“แม่ครับ ผมเอาขนมมาฝาก เอาไว้ขายพรุ่งนี้เช้านะครับ” ตอนนี้แม่น้องจีได้งานอดิเรกทำใหม่ คือการทำข้าวกล่องขายให้คนในคอนโด เพราะร้านอาหารในนี้มีเพียงร้านเดียว และรอบๆ ก็มีแต่ร้านสะดวกซื้อ แม่เลยทำกับข้าวให้จีใส่กล่องไปออฟฟิศทุกวัน บางวันทำเยอะก็จะเผื่อแผ่ไปยังห้องข้างๆ จนหลังๆ ห้องข้างๆ เริ่มผูกปิ่นโตและจ่ายเงินเป็นรายอาทิตย์ ก่อนข่าวจะแพร่กระจายไปทุกชั้น จนตอนนี้แม่มีลูกค้าประจำอยู่เกือบ 30 คนที่ให้แม่ไปส่งข้าวให้ทุกเช้า
“ขอบใจจ้ะ ไม่เห็นต้องลำบากเลย” คนสูงวัยยิ้มรับน้ำใจจากเพื่อนสนิทของลูก
“เผื่อขายดี ผมจะได้ชวนแม่ผมมาร่วมหุ้นด้วยไงครับ”
“อ้าว คุณแม่น้องเป็ดทำเหรอ” พี่เป็ดพยักหน้ารับ รู้สึกเขินทุกครั้งที่ถูกแม่ของจีเรียกว่าน้อง
ค่ำวันนั้นพี่เป็ดฝากท้องไว้กับฝีมือแม่น้องจี ก่อนจะมานอนผึ่งพุงดูซีรีย์ที่ตัวเองขนมาทิ้งไว้หลายเรื่อง พี่เป็ดวางตัวดีเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ ไม่เคยแตะตัวน้องจีจนดูเกินเลยกว่าเพื่อน แต่กระนั้นหลายๆ ครั้งก็ไม่อาจปกปิดสายตาหวานที่ทอดมองเจ้าของห้องได้
“น้องเป็ดมีแฟนหรือยังลูก” คุณแม่ของจีเอ่ยถามขึ้น ทำเอาทั้งคนถูกถามและคนข้างๆ ถึงกับสะดุ้ง
“เอ่อ...อ่า...มะ ไม่มีครับ”
“เหรอจ้ะ ไม่น่าเชื่อเลย” คนสูงวัยหัวเราะขัน
“แก่ขนาดนี้ใครจะเอา ดูสิ ผมเหลือน้อยแล้วด้วยนะเฮีย” น้องจีเอ่ยแซว ยิ้มตาหยีให้กับคนข้างๆ
พี่เป็ดทำหน้ามุ่ยใส่ไอ้คนขี้แกล้ง ก่อนจะหันไปตอบผู้ใหญ่ “พอดี...ยังไม่เจอคนที่ชอบน่ะครับ”
“น้องจีก็เหมือนกัน สเป็กสูง เรื่องเยอะ ขนาดมีนังหนูแถวบ้านขี่รถโฉบหน้าบ้านทุกวัน ไม่ยักกะสนใจ” ผู้เป็นแม่เล่ากลั้วเสียงหัวเราะ ไม่สนใจเสียงแง๊วๆ ที่ร้องบอกว่าไม่ให้เล่า “ยิ่งตอนเรียนมหา’ลัยนะ หูยยย มีแต่สาวพยายามแวะมาหา หัวกะไดบ้านไม่เคยแห้ง”
“สาวๆ รุมตอมเหรอไอ้ตัวเล็ก หืม?” น้ำเสียงเอ็นดูเอ่ยขึ้น ก่อนมือใหญ่จะเอื้อมไปขยี้ผมสีอ่อนอย่างเบามือ น้องจีหดคอหนี แต่ถูกวงแขนแกร่งล็อกตัวไว้ได้ทัน
“พี่เป็ดอ่า จีหัวยุ่งหมดแล้วนะ!” คนโดนแกล้งโวยวาย ก่อนจะพุ่งหัวเล็กๆ เข้าชนอกของคนที่นั่งอยู่เต็มแรง
“นี่แน่ะๆๆ” ศีรษะกลมๆ ไถไปทั่ว ทำเอาพี่เป็ดหัวเราะไม่หยุดด้วยความจั๊กกะจี้
ผู้เป็นแม่นั่งมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย น้องจีเป็นเด็กขี้อาย ไม่ค่อยมีเพื่อน ตอนแรกเธอยังแปลกใจที่รุ่นพี่ที่ทำงานคนนี้คอยมารับมาส่งอยู่บ่อยๆ จนหลังๆ น้องเป็ดยังช่วยเป็นธุระให้หลายๆ เรื่อง ทั้งความหวังดีที่มีให้ ทั้งสายตาที่ทั้งสองคนมองกัน เธอก็พอจะเดาออกว่าความสัมพันธ์ของเด็กสองคนนี้ไม่ใช่เพียงเพื่อนร่วมงานทั่วไป ลำพังเฉพาะน้องจีเธอก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่ลูกตัวเองเป็น แต่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของน้องเป็ดจะเข้าใจสิ่งที่พวกเขาเป็นมากน้อยแค่ไหน
หันมาอีกที สองพี่น้องก็นอนหัวรวมกลับมาตั้งใจดูทีวีกันแล้ว ในความสัมพันธ์ของพวกเขา ไม่ใช่ว่าคนเป็นแม่รับได้ ไม่ใช่ว่าส่งเสริมสนับสนุน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าพวกเขาทำอะไรผิด และไม่มีเหตุผลต้องไปห้ามปรามแค่เพียงเพราะเขาเป็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เป็น
...คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา
ในวันหนึ่งเมื่อความหอมหวานจืดจาง พวกเขาคงมีคำตอบให้ตัวเองว่า สิ่งนี้ยังเป็นความรักหรือไม่ แล้วพร้อมจะจับมือกันเดินต่อไป หรือทิ้งกันไว้กลางทาง
“น้องจี... อ้าว หลับไปแล้ว” ผู้เป็นแม่ยิ้มบางๆ ให้กับลูกชายที่ผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“น้องเป็ดค้างหรือเปล่าลูก” มารดาเจ้าของห้องเอ่ยถาม ขณะเตรียมตัวเข้านอน
ผู้มาเยือนเหลือบมองนาฬิกาแล้วตอบรับ “ครับแม่ เดี๋ยวผมดูจีเอง แม่ไม่ต้องห่วงครับ”
พี่เป็ดลุกขึ้นมาดูตัวแสบที่นอนหมดฤทธิ์ พลางขยับหมอนจัดที่ทางให้คนหลับได้นอนสบายๆ ผู้เป็นแม่เหลือบดูคนที่ดูแลลูกชายตัวเองอย่างอ่อนโยนแล้วก็ถอนหายใจ
สงสัยจะได้ลูกเขยแทนลูกสะใภ้จริงๆ ซะแล้ว...
TBC.
*talk ยาวมาก ใครง่วงข้ามไปเบยยย
หายหัวไปช่วงวันที่ 10 กว่าๆ แบบนี้ไม่ต้องสงสัย หนีไปปิดเล่มของจริงมาจ้าา
กลับมาแล้ว กลับมาพร้อมความมากมายในตอนนี้
อยากจะกระจายประเด็นหลายอย่างจัด 55555
แอบมีเรื่องราวของรุ่นใหญ่แพลมๆ ออกมาละ
สำหรับเรื่องนี้ เราตั้งใจจะให้ดำเนินเรื่องคล้ายๆ อารมณ์จากคอลัมน์ต่างๆ
มีเรื่องจากปก (คู่หลัก นักเขียนกะตากล้อง) ที่เป็นธีมคุมเรื่องราวทั้งเล่ม
มีคอลัมน์ท่องเที่ยวที่ดูสดชื่นๆ (คู่รอง ทีมเซลส์)
มีคอลัมน์ทิป เล็กๆ น้อยๆ เหมือนหน้าคั่นสายตา (เรื่องกุ๊กกิ๊กของกราฟิกกับเด็กฝึกงาน)
ตบท้ายด้วยคอลัมน์สัมภาษณ์ ที่ดูหนักๆ ซีเรียสๆ (รุ่นใหญ่ 3P พี่เอ้ พี่เอส พี่ปืน)
ช่วงที่เขียนอยู่นี่ เราดูซีรีย์ (ฝรั่ง) เยอะมาก เลยรู้สึกว่าตัวเองติดการดำเนินเรื่องแบบจบในตอน
มีเหตุการณ์นึงขึ้นมา และจบลงในตอนนั้นๆ แต่เหตุการณ์ทั้งหมดก็จะนำไปสู่โครงเรื่องใหญ่นี่แหละ
แต่ก็รู้สึกว่ายังทำได้ไม่ดีเท่าไร โดยเฉพาะเรื่องโครงเรื่องใหญ่ที่มันอาจไม่ค่อยหนักแน่นมากนัก
บางวันมีเวลาว่างก็จะนั่งอ่านทวน มีเขียนแก้ไขไปหลายจุดอยู่
ดังนั้นถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกว่าตรงไหนควรปรับปรุงก็บอกกันได้นะคะ เดี๋ยวจะกลับไปเขียนแก้จ้า
ขอบคุณที่ติดตามกันน๊าา
ปล. ขอบคุณสำหรับการโหวตในเซ็งเป็ดอวอร์ดนะคะ ถึงไม่ได้รางวัลอะไร แต่แค่มีชื่อร่วมชิงก็ดีใจน้ำตาจิไหลลล
ที่ผ่านมาในช่วงที่เล้าเปิดให้โหวต ไม่กล้าพูดเวลาโพสต์นิยายเลย เขิน >.< กลัวผิดกฎด้วย
ยังไงก็ขอบคุณจากใจเลยค่ะ
เร็วๆ นี้อาจมีเปิดเพจในเฟซบุ๊ก เอาไว้ติดตามและพูดคุยกัน
แต่บอกตรงๆ โคตรกลัวแป้ก กลัวไม่มีใครไปไลค์อ่ะ 5555555
เปิดเพจเมื่อไรเดี๋ยวมาแจ้งจ้า
บ๊ายบาย
:bye2:
-
เมตกะสิปป์ออกมานิดเดียวเองงงงงงงง :ling1:
แต่พี่เป็ดกะน้องจีก็น่ารัก
รู้สึกแต่ละคู่ออกมานิดๆหน่อย
ที่สงสัยก็คงเป็น...บ.ก.เอ้!?!
-
กรี๊ดดดดด มาอัพแล้วววว
ไลค์แน่นอนคร๊าบบบ เปิดเลยยย อิอิ
เฮียเมต กะ สิปป์ ยังคงความหวาน พอดิบพอดี
พี่เป็ด น้องจี ก็น่าฮัก มากๆ ^^
แล้วมาต่ออีกนะครับ สู้ๆนะฮะ
ปล.คนเขียน เขียนนิตยสาร หรือ หนังสืออะไรหรอครับ อยากติดตามผลงานบ้างจัง ^^
-
ชอบแม่น้องจีจัง เข้าใจโลกอ่ะ
เมื่อไหร่จะเปิดตัวลุงปืน...อยากรู้อยากเห็น
แล้วตกลงอิพี่เก็ตมันยังงัยกับน้องปันอ่ะ...คลุมเครือ
สุดท้ายสรรพนามเรียกแฟนชิคๆของสิปป์ คือ
'เชี่ยเมต' จริงเหรอ!!!???
-
เป็นนิตยสารที่น่าอ่านทุกตอนที่เปิดเลยค่ะ :o8:
แต่ละคอลัมน์น่าติดตามมาก ตอนนี้ยิ่งอยากรู้เรื่องของรุ่นใหญ่แล้วอ่ะ :impress2:
พี่เป็ดน้องจี น่ารักอบอุ่นมากมาย คุณแม่เลยวางใจระดับหนึ่ง คนที่ดูแลลูกแล้วเผื่อแผ่มาถึงแม่แบบพี่เป็ดหนูว่าเป็นคนดีมากเลยนะคะ o13
ส่วนคู่แฟนทางทฤษฎีหมาดๆ แต่ทางปฏิบัติเป็นนานแล้วนั้น ช่วงนี้หวานบ่อยนะ
-
:sad4: เมตกะสิปป์ออกมาหวานกานนนนนิดนึง คิดถึงเลยอะ :ling1:
-
หนุ่มผมน้อยมันน่ารักเนอะ คึคึ
น้องจีรักครอบครัว ดูแลคุณแม่แบบนี้ ยิ่งนางเอกเกาหลีเข้าไปใหญ่ อร้ายย ชอบค่ะลู้
รอติดตามไปเรื่อยๆ จ้า
-
จิกหมอนแทบขาด เขินอ้ะ
-
ขำเมตกับสิปได้คำเรียกแทนตัวกันได้ชิคมากกกก :jul3:
พี่เป็ดกับจี อบอุ่น น่ารัก :o8:
-
เรียกกันน่ารักเชียว เชี่ยเมตกับสิปป์
ถ้าคู่พี่เป็ดกับน้องจีเรียกกันแบบนี้บ้าง พี่เป็ดอาจเครียดผมหมดหัว
:กอด1:
-
แอร๊ยย
ทำใจไว้ได้เลยค่ะคุณแม่น้องจี
-
ชอบอ่ะ ตอนเดียวมีทุกคู่เลย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
555555555
พี่เป็ดน้องจีน่ารักอ่ะ :)
-
ดีออกคุณแม่
จะได้เรียกสินสอดเยอะๆไง
+ 1 + เป็ดจ้า
-
'เชี่ยเมต' *0* เอางี้จริงดิ
น่าเอาไปลองใช้ในชีวิตจริง ฮาาาาาาาาาาาา :jul3:
:กอด1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากครับที่มาต่อให้
-
คิดถึงพี่เมตกับน้องสิปป์มากกกกก เปิดเพจเมื่อไหร่จะไปไลค์แน่นอนค่ะ :hao7:
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุก มีเหตุมีผล ความรักค่อยๆ ดำเนินไป ไม่หวือหวา แต่อบอุ่น สามารถอ่านได้ทุกบรรทัดไม่ต้องรีบ ค่อยๆ ละเลียดกับความรู้สึกของตัวละคร
อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด แต่เริ่มอยากจะยิ้มกว้างๆ ตอนได้อ่านคู่หลักเขาหวานกันนะคะ :-[
-
ฮะ !!! มี 3p ด้วยอะ
-
ขาดแต่คู่เก๊ทซินะ
-
คู่ไหน ๆ เขาก็หวานกันจนมดขึ้น แล้วไหง บก.พี่เอ้แอบทอดถอนใจ
-
เชี่ยเมต กับ สัส นี่ช่างเป็นชื่อที่หวานแหววกันจริงๆ
-
ตามมาจากโหวต :mc4:
น่ารักมาก :o8:
ชอบทุกคู่ค่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สนุกมากคะ ชอบวิธีการดำเนินเรื่องของแต่ละคู่
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
คู่นี้เขาน่ารักนะ
-
Page 25 : ขอสองคำ
เช้าวันเสาร์เวียนมาถึงอีกครั้ง พี่เป็ดในชุดสบายๆ คล้ายคุณชายนอกเครื่องแบบ กำลังนั่งเอกเขนกรอน้องจีและคุณแม่เตรียมข้าวของไปต่างจังหวัด เพื่อไปจัดการธุระเรื่องบ้านที่นู่น ตอนแรกเลยแม่จะนั่งรถกลับไปเอง พอรู้อย่างนั้นพี่เป็ดจึงอาสาทำตัวเป็นลูก (เขย) ที่ดี ช่วยขับรถไปให้แทน ขณะกดรีโมทเปลี่ยนช่องหนีการ์ตูนยามเช้าไปเรื่อยๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นครืดๆ พาให้ผู้เป็นเจ้าของสงสัยนักว่าใครที่จะมีธุระในเวลานี้
‘เมตตา’ ชื่อบนหน้าจอสร้างความประหลาดใจขึ้นอีกสองเท่าเมื่อเป็นคนในออฟฟิศ นิ้วเรียวกดรับทั้งๆ ที่ไม่อยากจะรับ ...วันนี้วันหยุดแท้ๆ อย่าบอกนะว่างานเข้า!
"เฮ้ยพี่ คือ...ว่างป่ะ" ปลายสายเอ่ยถามน้ำเสียงติดจะเกรงใจอยู่ไม่น้อย
"ไม่ว่างว่ะ" พี่เป็ดเดาะรีโมทในมือเล่นไปมาตามประสาคนกำลังยุ่ง
"เหรอ ปรึกษาไรหน่อยดิ่"
"กูบอกว่าไม่ว่างโว้ย" น้องจีเดินออกมาดูว่าทำไมพี่เป็ดโวยวายแต่เช้า พอคนคุยโทรศัพท์โบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่มีอะไร เจ้าของห้องจึงเข้าครัวไปช่วยแม่เตรียมของต่อ
"คือแบบ อันนี้ถามเฉยๆ นะ ไม่ได้อะไร"
"กู ไม่ ว่าง" ย้ำทุกถ้อยคำหนักแน่น แต่ปลายสายก็หาได้สนใจไม่
"คือ...เวลาเราจะทำ ‘อย่างนั้น’ น่ะ...แบบ ไอ้นั่นมันจะ..เอ่อ...ตรง ...ตรงนั้น ยังไงอ่ะพี่" ตากล้องพูดจาอ้ำๆ อึ้งๆ เสียงเบา เรียบเรียงประโยคมั่วไปหมดจนคนฟังถอนหายใจ
พี่เป็ดเปิดประตูระเบียงก่อนจะก้าวออกไป ด้วยกลัวว่าจะด่าไอ้ปลายสายเสียงดังจนแม่ตกใจ "เอ่อ... ไอ้เชี่ย มึงจะไอ้นั่นไอ้นี่อะไรนักหนา มึงต้องการอะไรจากกู"
คราวนี้เมตตาเงียบไปจนพี่เป็ดนึกว่าสายตัด ก่อนจะหลุดคำบางคำออกมา "...เซ็กส์"
คนได้ฟังถึงกับสะดุ้งเฮือก มือไม้สั่น "มึง ไอ้เมต มึงงงง อย่าบอกนะว่ามึงแอบมองตูดกูทุกวัน!!"
"ถุยยยย พี่อย่าบังคับให้ผมพูด แค่นี้กูก็อายจะแย่แล้ว!"
"กูไปบังคับมึงตอนไหน ไอ่ฟายยย ตกลงมึงจะถามอะไร ว่ามาให้ไว กูรีบ"
พอบอกว่ารีบ เมตตาเลยไม่อ้อมค้อม "ผู้ชายกับผู้ชายเค้าทำกันยังไงวะพี่"
เหยดดด... ตรงประเด็นซะกูดริฟต์หลบไม่ทัน! แต่ว่าก็ว่าเถอะ... "คือ มึงทำไม่เป็น?"
"เฮ่ย ไม่ใช่เว้ย ทำเป๊นนน” อีกฝ่ายปฎิเสธเสียงสูง “แต่..อีกคนมันเจ็บจนไม่ยอมว่ะพี่"
พี่เป็ดยิ้มมุมปาก ทำน้ำเสียงราวกับเป็นปรมาจารย์ "โถ...งั้นกูจะบอกสุดยอดความลับให้ สองคำเท่านั้น รับรองฟิน!!"
…………. Gayscale Magazine………….
เสียงรายการทีวีเสนอข่าวช่วงเย็นขณะที่สิปป์ศิลป์กำลังสาละวนกับการตีไข่ในถ้วย วันนี้เขาถูกอัญเชิญให้มาเป็นผีบ้านผีเรือน เอ๊ย! พ่อบ้านพ่อเรือนของเชี่ยเมต ซึ่งเกิดอารมณ์ครุกรุ่นอยากกินกับข้าวฝีมือเขาขึ้นมา ถึงจะยืนยันไปหลายรอบแล้วว่า ‘นอกจากหล่อแล้ว กูก็ไม่เก่งอะไรเลย’ ก็ตาม ขณะกำลังตวงน้ำเปล่าใส่ถ้วย พ่อครัวก็รู้สึกถึงแรงกอดรัดจากด้านหลัง ก่อนจะตามมาด้วยไอ้หน้าหนวดที่ฝังจมูกลงกับแก้มอย่างเต็มแรง
โรแมนติกสัสๆ ถ้าไม่ติดว่า...
“เหม็นคาวอ่ะ” เจ้าของบ้านโวยวาย ในขณะที่คนถูกประทุษร้ายทางแก้มยิ้มยียวน
“เหอะๆ สมน้ำหน้า ไม่เห็นรึไงว่ากูเลอะไข่ไปทั้งตัว!” เนื่องจากการพยายามโชว์เหนือด้วยการตอกไข่มือเดียว ผลเลยกลายเป็นว่าไข่ไก่ฟองโตแหลกคามือ แถมยังไม่ไหลลงถ้วย แต่มันไหลลงแขนและหยดลงเท้าอย่างสวยงาม
“กูจะได้กินมั้ย ไข่ตุ๋นเนี่ย” ถึงจะบ่นเหม็น แต่จมูกโด่งก็ยังเคลียอยู่กับแก้มของพ่อครัวไม่ห่าง จนสิปป์ต้องแยกเขี้ยวแล้วทำท่าจะเอาส้อมจิ้มพุงนั่นแหละ ถึงยอมถอยตัวออกไป
“เอ้า! ยังมายืนทำหน้าตาแย่อีก นู่น...ไปเตรียมจานไป๊” ขาโหดบุ้ยปากไปที่โต๊ะกินข้าว ออกคำสั่งให้ลูกมือจอมป่วนทำตัวให้เป็นประโยชน์ ก่อนตัวเองจะมาคุ้ยข้าวของในถุงใบใหญ่ที่ใช้ให้เมตตาไปซื้อมา
“เดี๋ยวๆๆ” เจ้าของบ้านปราดเข้ามาประชิดแล้วแย่งถุงไปไว้ในมือ ทำท่าทีลับๆ ล่อๆ ก่อนจะส่งคืนให้อีกคน สิปป์ศิลป์เลิกคิ้วแต่ไม่ถามอะไร คิดว่าไอ้ตัวดีคงแอบซื้อบุหรี่มา วันนี้ถือเป็นวันปล่อยผี แต่อย่าให้เห็นละกัน ไม่งั้นจะเผาของกลางไปพร้อมผีนี่แหละ
หลังสงครามในครัวจบลง พ่อครัวจำเป็นก็เดินออกมาพร้อมต้มยำกุ้งเป็นอย่างสุดท้าย สิปป์เพิ่งรู้ว่าโลกนี้มีสิ่งที่ทำให้ทุกคนเป็นเชฟได้ ด้วยผงสำเร็จรูปหลากหลายเมนูที่ปรุงรสมาเกือบพร้อมใช้ เหลือแค่เติมเนื้อสัตว์ เติมผัก และปรุงรสเพิ่มอีกนิดหน่อยเท่านั้น
“กว่าต้มจะเสร็จ ผัดก็ไหม้” เมตตาเอ่ยแซวพ่อครัว พลางเขี่ยผัดผักที่หมูบางชิ้นดูจะสุกเกินไปหน่อย
คนถูกแซวจิ๊ปาก บ่นอุบอิบว่ากินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน เจ้าของบ้านหัวเราะลั่นก่อนจะตักหมูไหม้ๆ เข้าปากอย่างสบายอารมณ์ แม้ไม่มีคำชมอะไรหลุดออกมา แต่อาการเคี้ยวตุ้ยๆ นั่นก็พอจะทำให้พ่อครัวอมยิ้มได้เบาๆ
ทั้งสองคนลงมือจัดการมื้อเย็นกันแบบสบายๆ ใช้เวลาเท่าละครหลังข่าวเล่นจนจบพอดี หลังจากนั้นเจ้าของบ้านจึงรับหน้าที่ล้างจาน ปล่อยให้อีกคนไปอาบน้ำเตรียมเข้านอน
“อ่านอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นอนคว่ำเปิดหนังสือในมือ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ยามอีกฝ่ายขยับตัว จนคนถามอดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงกับผิวกายที่โผล่พ้นเสื้อผ้า
คนถูกถามชูหน้าปกให้ดู ก่อนจะกลิ้งตัวมานอนหนุนตักเจ้าของบ้านที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง และแอบจุ๊บเบาๆ บนพุงที่เริ่มจะยื่นออกมามากกว่าเมื่อก่อน
“เดี๋ยวเถอะๆ” เจ้าของพุงรีบแขม่วหลบ แล้วดีดหน้าผากไอ้ขี้แกล้งไปทีหนึ่ง พอโดนเอาคืนอย่างนั้นสิปป์เลยหันไปกัดพุงเจ้าของตักอีกหลายทีเป็นการตอบโต้
“เฮ้ย!” คนถูกกัดร้อง “อย่าขยับ!”
สิ้นเสียงคำสั่ง สิปป์ศิลป์ก็รู้ได้ถึงการขยับขยายของบางสิ่งใต้กางเกงนอน และก่อนที่มันจะเด้งมาแนบหน้า คนบนตักก็มุดตัวเองอยู่ใต้ผ้านวมไปแล้ว วงแขนแข็งแรงพยายามกอดร่างกลมๆ ทั้งผ้าห่ม ในขณะที่คนข้างในพยายามอย่างหนักที่จะเหนี่ยวรั้งเกราะกำบังนี้ไว้
“มารับผิดชอบ...เดี๋ยว-นี้” เมตตากระซิบกับไอ้คนที่กำลังเล่นซ่อนหา สิปป์อาศัยทักษะความเนียนเฉพาะตัวพลิกหนี แล้วยื่นมือออกมาปัดหมอนบนเตียงจนกระจัดกระจายไปทั่ว เจ้าของห้องหัวเราะหึหึขณะคืบคลานช้าๆ โดยไม่สนใจหมอนใบเล็กใบใหญ่ที่ลอยหวือมาปะทะตัว ในที่สุดมือใหญ่ก็เอื้อมถึงผ้านวมแล้วลากคนข้างออกมาได้สำเร็จ
คนตัวโตล้มลงนอนโดยไม่ลืมคว้าอีกฝ่ายมาด้วย ตากลมโตเสหลบเมื่อรู้สึกถึงการจับจ้องจากสายตาร้อนแรง เมตตาค่อยๆ กดจูบและสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนทว่าร้อนแรงอยู่ในที บดจูบยั่วเย้า ผละออก แล้วประทับลงมาใหม่ คล้ายหลอกล่อให้โหยหา แต่กระนั้นสิปป์ก็เต็มใจจะหลงกล จนเป็นฝ่ายไล่ตามความหอมหวานอย่างไม่รู้จบสิ้น
ร่างทั้งสองแนบชิดกันจนแทบเป็นหนึ่งเดียว มือใหญ่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังใต้เสื้อ ก่อนจะวกกลับมาที่กระดุมด้านหน้า ค่อยๆ ปลดออกทีละเม็ดๆ แล้วแทนที่ด้วยสัมผัสชื้นแตะพรมไปทั่วอก ไล่ลงมาที่หน้าท้อง และกลับไปที่เดิมอีกครั้ง
เมื่อรู้ตัวอีกที กางเกงนอนก็ถูกมือหนาเกี่ยวลงไปจนสุดปลายเท้า ก่อนส่วนใต้ผ้าจะถูกลูบไล้หยอกเย้าจนแข็งขืนในมือนั้น ร่างขาวดิ้นพล่านกับสัมผัสที่คล้ายจะจุดไฟเผาทุกส่วนให้มอดไหม้
“สิปป์...” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ขณะที่มืออุ่นเลื่อนไปสัมผัสกับสะโพกมน “ขอ...นะ”
แม้สติสตังจะหลุดลอยไปกว่าครึ่ง แต่สิปป์ศิลป์ก็ยังพอรับรู้ได้ว่าความปรารถนาของเมตตาคืออะไร ถึงจะเตรียมใจและแอบศึกษาไว้บ้างแล้ว แต่พอถึงเวลาจริงๆ มันก็ทำใจไม่ง่ายขนาดนั้น "มะ...ไม่เอาอ่ะ"
วงแขนแกร่งกอดกระชับพลางเกลี่ยผมคนในอ้อมกอดเล่น "เจ็บนิดเดียวนะ นะ"
"คราวที่แล้วมึงก็บอกเงี้ย” อีกคนปฏิเสธ ปลายเสียงเบาลงจนแทบกระซิบ “ขนาดเข้าไปนิ๊ดเดียวกูยังนั่งไม่ได้ไปสามวัน"
เมตตาหัวเราะ นึกถึงครั้งก่อนที่พยายามกันอย่างหนัก แต่สุดท้ายก็ต้องล้มเลิกเพราะอีกคนร้องลั่น
"คราวนี้กูมีตัวช่วย" พูดจบก็คว้าเอาหลอดอะไรสักอย่างมาจากหัวเตียง สิปป์ศิลป์หลับตาปี๋ พยายามดึงผ้าห่มมาพันตัว
"ไม่มีอะไรช่วยได้หรอก กูว่ามันเป็นนิทานปรัมปรา เรื่องแต่ง ฟิคชั่น นิยาย ...ไอ้ตรงนี้แม่งเอาเข้าไปไม่ได้จริงหรอก เชื่อกู!"
"มึงแหละต้องเชื่อกู" พูดจบก็บีบตัวช่วยใส่มือ จัดการกระชากผ้าห่มออกแล้วตะครุบตัวอีกคนไว้ ก่อนจะป้ายเจลไปตรงช่องทางนั้น
"เชี่ยยยย เย็น!!” คนข้างใต้สะดุ้งกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่พลุ่งพล่านจนยากจะควบคุม “ยะ อย่าเอานิ้วมึงเข้าม๊าาา"
เมตตาทั้งขำทั้งสงสาร จึงยอมหยุดการรุกล้ำนิดหนึ่ง “เจ็บเหรอ”
คนถูกถามส่ายหน้า บอกไม่ถูก อธิบายไม่ได้ รู้สึกว่าไม่เจ็บ แต่มัน...แปลกๆ
"’งั้นหายใจเข้าลึกๆ นะ" เสียงทุ้มกระซิบกับแก้มแดงที่ร้อนผ่าว
"ว๊ากกก ลึกไปแล้วสัส!!"
"หึหึ" นิ้วยาวขยับช้าๆ เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น "ดีมั้ย...หือ"
อีกคนส่ายหน้าไปมา "ไม่รู้ อื้อออ ดะ...ดี"
ริมฝีปากหยักกดจูบเบาๆ กับเรียวปากที่ถูกเจ้าของขบกัดจนเริ่มช้ำ ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มอีกนิ้วเข้าไปในช่องทางร้อน จนอีกฝ่ายส่งเสียงครางอย่างลืมตัว “อ๊ะ..”
เมตตาอมยิ้ม กระซิบถามคนในอ้อมแขน “กูเข้าไปได้หรือยัง"
สิปป์สะบัดหน้าหนี เชี่ย... มึงไม่ต้องทำตัวมีมารยาทตอนนี้ มึงเห็นมั้ย ประตูไม่ได้ล็อก จะเข้าก็เข้ามา ถ้ามึงไม่เข้ากูจะออกแล้วนะเว้ยยยย!
“ว่าไงครับ” ไม่! ไม่ต้องมาพูดเพราะ ไม่ต้องมาทำตาหวานเยิ้ม ไม่...
"อื้อ!" สาบานว่านี่เป็นคำอุทาน ไม่ใช่คำอนุญาต แต่ดูเหมือนคนที่รอฟังจะเข้าใจผิดไปไกล
ซองสี่เหลี่ยมเล็กๆ ถูกส่งให้มือเรียว พร้อมประโยคขอร้องกึ่งคำสั่ง “ใส่ให้หน่อย...นะ”
สิปป์หน้าบู้ แต่ก็ยอมทำให้แต่โดยดี หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างออก ก่อนจะเอื้อมไปเกาะไหล่หนาไว้แน่น เมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นที่ค่อยๆ แทรกเข้ามาในตัว เสียงคนด้านบนหอบหายใจหนัก อีกฝ่ายเริ่มขยับจากเชื่องช้าจนกลายเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเต้นของหัวใจ
เมตตาจ้องมองใบหน้าขาวที่มีเหงื่อซึม ใบหน้าคมก้มลงไปจนปลายจมูกแตะกับแก้มสีระเรื่อ และทิ้งรอยจุมพิตกับเรียวปากบางอีกครั้งและอีกครั้ง ความรู้สึกท่วมท้นขณะที่ร่างกายกำลังหลอมละลายรวมกัน
“สิปป์...สิปป์ อ่ะ...”เสียงทุ้มกระซิบรอดไรฟัน โอบกอดร่างข้างใต้ไว้ในอ้อมแขน ในขณะที่อีกฝ่ายคว้าไหล่หนาเป็นที่ยึดเหนี่ยว ก่อนจะขยับร่างกายตามแรงอารมณ์อย่างไม่อาจกลั้น
“อื้อออ...อื้อออ” มือขาวเร่งจังหวะกับบางส่วนของตนเอง เรียวปากบางขบเม้มลงบนผิวกายของคนตรงหน้า ระบายความเสียวซ่านทั่วแผงอกแกร่ง ก่อนความพุ่งพล่านภายในจะถึงจุดสิ้นสุด
“อ่า...” เมตตาหลับตาแน่น รั้งเอวบางของคนในอ้อมกอดเข้าหา ก่อนจะเร่งจังหวัดสุดท้ายแล้วปลดปล่อยออกมาในเวลาไม่ห่างกันนัก
หมดแรง...
เหนื่อยเหมือนวิ่งมาราธอนระยะไกลล้านปีแสง นี่ถ้ารู้ล่วงหน้าจะเตรียมตัววอร์มอัพร่างกาย วิ่งขึ้นลงบันไดวันละห้ารอบ ปิดท้ายด้วยการแอโรบิกตอนเย็นกับอาม่าหน้าบิ๊กซีทุกเย็น เพราะการมานอนขาเปลี้ยแขนตกแบบนี้มันเสียเชิงชายชะมัด!
“เจ็บมากมั้ย" เจ้าของบ้านที่เพิ่งอาบน้ำใหม่ทิ้งตัวหอมฟุ้งลงข้างคนนอนนิ่งบนเตียง อดไม่ได้ที่จะแตะเบาๆ ลงบนแก้มซึ่งโผล่พ้นผ้าห่มออกมา
สิปป์ขยับตัว ซุกเข้าหาคนข้างๆ "ไม่ค่อย"
"เห็นมั้ยกูบอกแล้ว" ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ไล้มือไปตามใบหน้าของคนขี้อ้อน “งั้นอีกรอบป่ะ”
ปั้ก! กำปั้นกลมๆ ทุบลงกับไหล่หนา แล้วซุกหน้าลงกับอกกว้างอีกครั้ง "แล้วมึงรู้ได้ยังว่ามันจะไม่เจ็บ มึงล่อลวงกูใช่มั้ย"
"ใครบอก" ร่างสูงพลิกตัวให้คนตัวเล็กกว่าขึ้นมานอนบนตัว "กูลองแล้ว"
ใบหน้าขาวเงยขึ้นมาทันควัน "ฮะ? ลองอะไร ลองยังไง ลองกับใคร"
เจอเสียงเหวี่ยงๆ เข้าไปเลยต้องรีบบอก "ก็...ลองกับตัวเองนี่แหละ กูไม่เลวพอจะไปลองกะคนอื่นหรอกเว้ย"
"เชี่ย! แล้วมึงทำยังไงวะ" คนได้ฟังทำตาโต กลิ้งลงมาบนเตียง ก่อนจะชันตัวขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน
พอเห็นอีกคนตั้งใจฟังตาแป๋ว เสียงทุ้มก็เริ่มสั่น "ก็...บะ แบบ ที่ทำให้มึง...ง่ะ"
"อย่าบอกนะว่ามึงเอาเจลป้าย...ตรงนั้น" ถามคล้ายไม่แน่ใจ พลางเหลือบมองไปยังที่หมายเบื้องหลัง
“เออดิ่วะ” ตอบรับแบบเซ็งๆ
"แล้วมึง..." คนถามชูนิ้วขึ้นมาแล้วทำท่าขยับ
เมตตาพยักหน้า แล้วชู ‘สามนิ้ว’ ตอบ
"ไอ้เชี่ยยยยย มึงบ้าป่ะเนี่ย!" สิปป์ศิลป์โวยวายลั่น รู้สึกหน้าร้อนผ่าวกับการกระทำบ้าๆ ของคนที่นอนซุกหมอนข้างๆ
เมตตาถอนหายใจ เอ่ยเสียงอ่อยๆ "ก็กูกลัวมึงเจ็บนี่... กูก็ต้องลองก่อน ถ้ามันไม่โอกูก็คงไม่ทำกับมึง"
"มึงนี่มัน...ฮึ่ย" พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เอนตัวลงนอนในอ้อมกอดอุ่นของอีกคน
"กูรักมึง" เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบา
คำสั้นๆ ง่ายๆ ...ไม่ต้องหวาน ไม่ต้องเรียกแทนตัวเองให้เหมือนใคร เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว...
“กูก็เหมือนกัน…”
รักคืออะไร...คำตอบยังห่างไกลนัก
แต่คนของความรัก...อยู่ใกล้กันตรงนี้ตลอดมา
…………. Gayscale Magazine………….
เสียงเรียกเข้าดังปลุกรับเช้าวันอาทิตย์ เมตตาหรี่ตามองหน้าจอก่อนจะกดรับ อีกมือคว้าตัวคนข้างๆ มากอด แถมด้วยการหอมฟอดใหญ่บนแก้มนิ่ม
"ว่าไงพี่เป็ด"
"สำเร็จมั้ยมึง" ปลายสายส่งเสียงเจ้าเล่ห์
คนเพิ่งตื่นเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะกระซิบตอบ "...สำเร็จ "
"กูบอกแล้ว ...ฟิน!"
"บอกอะไรพี่เมตอ่ะ" เสียงน้องจีลอดเข้ามาทางโทรศัพท์ ตากล้องเลยถือโอกาสตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่อง ก่อนจะหันไปปลุกคนที่นอนซุกอยู่ข้างกายในเตรียมลุกไปกินข้าว
พี่เป็ดหันไปสนใจคนตัวเล็กที่อยู่ๆ ก็โผล่มา พอเห็นว่าโทรศัพท์ถูกวางไปแล้ว จึงคว้าคนที่ยืนคิ้วขมวดมานั่งบนตัก กระซิบข้างหูด้วยสองคำสั้นๆ ที่ทำเอาคนฟังหน้าแดงแป๊ดขึ้นทันที
"...เค-วาย"
*Deleted Scene*
"เฮ้ยมึง...ไหนๆ มึงก็เคยจึ๊กๆ เข้าไปแล้ว...” สิปป์ศิลป์ทำเสียงน่ารัก พร้อมท่าประกอบพอให้อีกคนเห็นภาพ “กูขอลองจึ๊กๆ มึงบ้างได้ป่ะ?"
เรื่องสยองสองประโยคทำเอาเมตตากระโดดไปชิดขอบเตียง "โน้วววว หยั่มมา"
อีกคนไม่ยอมลดละ มือเรียวสะกิดขาของเป้าหมายเบาๆ "น่าา ผลัดกันดิ่"
"เอ่อ...ขอผลัดไปก่อนได้ป่ะ"
คนได้ฟังยิ้มร่า "แสดงว่ามึงยอม?"
"ครั้งเดียว!" ตอบกลับทันควัน ก่อนที่อะไรๆ มันจะไปไกลกว่านี้
"เหอะๆ ขอสักครั้งแล้วจะตั้งใจเรียนนะคร๊าบบบบ!"
TBC.
จบเหอะ! *พี่เมตคุกเข่าอ้อนวอน น้ำตาไหลพราก*
//ในที่สุดก็เขียนตอนนี้ได้สำเร็จ ว๊ากกกกกกกก!!
อ่านแล้วมันเป็นยังไงมั่ง ขัดๆ เขินๆ ไม่เนียนอะไรมั่งมั้ย
เขินยากเหลือเกิน ฮืออออฮืออออ
ปล.
ขอบคุณพี่ชาย (?) ผู้ไม่ประสงค์ออกชื่อ สำหรับการแนะแนวท่า? เอ่อ...ความรู้หลายๆ เรื่อง
ขอบคุณเพื่อนแฝดผู้ช่ำชองการอ่านบท NC สำหรับคอมเมนต์ติชม และชี้จุดผิดพลาดนะฮ๊าฟ
ว่าแต่....พี่เมตจะรอดมั้ย? 555555555
-
ในที่สุดเมตก็ทำภารกิจสำเร็จ :-[
แต่ที่น่ากลัวคือสิปป์จะรุกบ้างงงงงงงงงงง
-
ใช้เค-วาย สุดท้ายก็ฟิน หึหึ
-
เมตตารักศิลป์จริงๆนะ
คือมีการทดลองกับตัวเองก่อนเพราะกลัวมันเจ็บ
เอ่อ แต่ศิลป์จะรุกบ้างเหรอลูก... :laugh:
-
ขอยกนิ้วให้คุณเมตตา คุณมันแน่นอนจริงๆ 55555
ต้องรักน้องสิปป์มากแน่ๆ ><
ว่าแต่จะรักจนยอมมะ?? 5555
-
น่ารัก :o8:
พี่เมตตตตตตจะดีหรอ :hao7:
ถ้ายอมให้สิปป์ทำแบบนั่นอ่ะ
-
เกิดสิปป์ติดใจขึ้นมาจะแย่นาพี่เมต อย่ายอม ๆ
ตัวละครเรื่องนี้มันช่างเรียลจริง ๆ คนนึงผมเริ่มบางอีกคนเริ่มพุงออก
-
"...เค-วาย" หึ หึ พี่เป็ดสุดฟิน 5555
จริงดิ!!! เมตจะยอมสิปเหรอ ไม่น้าาาาา
-
แอร๊ยยย
เขินค่ะ
ในที่สุดสองคนนี้เขาก็สมบูรณ์แบบแล้วสินะ
-
อ่านแล้วฟินมากเลยค่า ในที่สุดเขาก็แสดงความรักทางภาษากายได้สำเร็จ อบอุ่น อ่อนโยน ฟินกระจาย :haun4:
ว่าแต่ไม่อยากให้พี่เมตยอมโดนรุกกลับเลยอ่ะ แบบว่าจิ้นไม่ออกที่พี่เมตหนวดครึ้ม เซอร์ๆ ตัวหนา แล้วมารับบทเป็นเมียอ่า รู้ว่าพี่เมตรักสิปป์แต่ฉากแบบนี้ขอให้เมตเป็นคนแสดงนำเต๊อะ :z3:
-
น่ารัก
-
อั้ยยะ ยกตำแหนวแมนอ๊อฟเดอะเยียร์ให้เมตไปเลยดีกว่า
มีการลองก่อนด้วย ฮ่าาาาาา จะมีใครเค้าทำกันมั้ยนอกจากเมตเนี่ย
พี่เป็ดก็นะ แนะนำสั้นๆ ได้ใจความ แถมมีการโทรมาถามความสำเร็จอีก
-
เมตตา นายสุดยอดอ่ะ ลองกับตัวเองเนี่ยนะ :m20:
เรานับถือความพยายามและความรักที่นายมีให้สิปป์ o13
ข้าน้อยขอคารวะ
-
โฮกกกก ในที่สุดตอนนี้ก็มาถึง
ในที่สุดเมตตาก็ฝ่าแนวbarrier เข้าไปประกาศชัยชนะได้สำเร็จ 555
มาตรการ KY นี่เอาอยู่จริงๆ
-
ขอบคุณจ้า
-
อ่านไปสองตอน กลัวไม่เก็ตในความหมายของตัวเองที่ไม่คิดว่าสิปป์จะเป็นเกย์จริงๆ
ก็เลยกดข้ามมาอ่านตอนล่าสุด เจอล็อตเด็ดเข้าให้ แอบยิ้มไปเลย น่ารักนะคะ อิอิ
+ เป็ด แล้วจะย้อนกลับไปอ่านต่อ :hao7:
-
555 พี่เป็ดสุดยอดมากพี่แค่2คำเองงง. ขอให้เมตรอดเถอะ :call:
-
เป็นสองคำที่เค้านึกไม่ถึงจริงๆ สงสัยเราจะหื่นไม่พอ :laugh:
พี่เมตรอดเหอะ เพราะถ้ามีครั้งแรก มันจะมีครั้งถัดไปนะพี่ น้องสิปป์ยิ่งอ้อนเก่งอยู่ด้วย พี่เมตก็ยิ่งตามใจ :m20:
อยากอ่านตอนพี่เป็ดกะน้องจีจู๋จี๋กันบ้างอ่ะ :-[
-
ให้สองคำ ฟิน- เวอร์ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สรุป คู่นี้มันผลัดกันใช่ไหม :hao7:
-
พี่เมตจะรอดไหมนะ
-
เมตยอมจริงเหรอ
-
ในที่สุด หุหุ
-
ตอนท้ายนี่แหละ ทีเด็ด
สิปป์อยากลองจึ๊กๆเมตอ่ะ
ขอแบบละเอียดเลยได้ป่ะคะ
นานๆจะเจอแบบนี้สักที
:z1:
-
พี่เมตนี่จะว่าน่ารักก้น่ารักตรงที่มาลองกับตัวเองก่อนนี่แหละค่ะ!!!
จะบอกไรให้นะพี่เมต คนเรา มีครั้งแรกเดี๋ยวก็ต้องมีครั้งที่สอง...
ครั้งเดียวไม่มีในโลกค่ะ!!! #ขู่
แนะนำให้พี่เมตจับกดให้พี่เค้าลุกมากดพี่ไม่ไหวเลยดีก่าาา
o13 o13 o13 o13
-
เออ o22 เขาได้กันแล้วใช่ไหม
ความหวานหลังฉากหวานแว๋วเขาอยู่ไหนอะ :katai1:
-
สองคำ
สุดฟิน
o13 o13
-
พี่เมตตา น่ารักจัง อุตส่าห์ลองกะตัวเองก่อน
:katai2-1:
-
:mew1:
สนุกมาก!!! สนุกอย่างเวอร์!! ตามอ่านอย่างไม่หยุดแม้จะกำลังเป็นไข้หวัดอยู่ก็ตามที ชอบความสัมพันธ์ของเมตตากับสิปป์ศิลป์จัง เพราะได้เห็นพัฒนาการจากสิ่งเล็กๆ กลายเป็นสิ่งใหญ่ๆ และยังได้รู้ได้เห็นว่ารักของสองคนแม้ต่างฝ่ายจะสาย...หากสุดท้ายก็ได้กลับมาบรรจบกันในที่สุด เช่นประโยคที่เขาบอกว่า It's not too late to be what you should have been. ทำนองว่า...เม็ดผลแห่งสีชมพูมันได้เริ่มเกิดรากมานานแล้วตั้งแต่สมัยร่ำเรียน แต่เพิ่งมาผลิดอกออกผลเมื่อทำงานนี่เอง สุดท้ายแล้ว...จึงกลายเป็นดอกไม้ที่เบ่งบานงดงาม
อีกคนที่ชอบคือพี่เอ้ แหม...แกพลาดโมเม้นท์เด็ดๆ ไปเยอะเหมือนกันนะ :hao7:
ปล. ตามติดและติดตามนะคะ :mew1:
-
5555555555555555
เค-วาย
ว่าแต่ พี่เมตลองเองจริงดิ =3=
55555555555555
-
ได้อ่านแล้ว
หลายตอนเลย
น่ารักทั้งสองคู่เลย
ี่พี่เมตนี่น่ารักมาก มีการลองกะตัวเองด้วย
แต่ให้สิปป์ลองไปเหอะะะะะะ
สลับกัน แฟร์ๆ นะเว้ย!
-
เฮียเมตถามถูกคนจริงๆ 555555
โอยยย เฮียนะเฮียย ลงทุนลองกะตัวเองเลยอะ 555555 แต่จะสลับกันจริงดิ เย้ยยยยยย
รออ่านตอนต่อไปนะคร๊าบบบบ
^______^
-
กรี๊ดดด เมตกับสิปป์ ฟินค่าาาา!!
ว่าก็ว่าเถอะ... แล้วพี่เป็ดรู้ได้ยังไงคะ? ท่าทางจะศึกษามาเยอะนะคะ หึหึ
ว่าแต่สิปป์พูดเล่นใช่มั้ยคะ?
พี่เมตอย่ายอมน้าาา เดี๋ยวสิปป์เปลี่ยนขั้ว พี่เมตจะซวยนะคะ 555555+
ส่วนคู่พี่เก็ต พอน้องปันหยุดฝึกงานไปเรียนต่อ
พี่เก็ตต้องเหงาแน่ๆเลยอ่าาา
น้องปันก็ไม่ย่อท้อจริงๆนะ ถ้าเป็นเราคงแป้กตั้งแต่วันแรก และคงเข้าหาพี่เก็ตไม่ถูกแน่ๆเลย
โดนเมินใส่นี่มันน่ากลัวกว่าโดนดุอีกนะคะ T^T
บก.เอ้ สาววายขี้เล่น พอมีปมออกมา ก็ดูดราม่าหนักเลยนะคะ
ใจนึงก็อยากให้บก.เอ้ได้เจอคนดีๆ แต่อีกใจก็กลัวคุณเอสเจ็บอ่า..
คุณคนเขียรอย่าให้บก.เศร้านานนะคะ เดี๋ยวเพจของบริษัทยอดไลค์ลดฮวบเหมือนตอนให้คุณเอสดูแล > <"
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะคะ
ปล.คุณคนเขียน เปิดเพจในเฟสเถอะนะคะ
เราจะไปกดไลค์แน่นอนค่ะ เพราะชอบเรื่องนี้มากกก
แต่ปกติไม่ค่อยได้สิงเล้า เข้ามาแค่เฉพาะเวลาที่เห็นเพจนิยายที่ตามอยู่(2-3เพจ)อัพเดทว่าลงตอนใหม่อ่ะค่ะ
จะได้เป็นอีกช่องทางนึง ที่ไว้ให้คนอ่านกับคนเขียนคุยกันด้วยเน้อะ
ขอเป็นอีกเสียงที่อยากให้คนเขียนมีเพจเป็นของตัวเองค่ะ!
ไฟท์ติ้งๆค่ะ ^^
-
ร๊ากกกกกกกกกกกเรื่องนี้ :m3:
นึกแล้ววววววววววว สองคำที่ว่าคือKY :laugh:
ในที่สุด! พวกเขาก็มีอะไรกันสักที~~ หลังจากลุ้นมาเนิ่นนนนนานนนนนนน :hao7:
เมตทุ่มเทมากอ่ะ บ่งบอกถึงความใส่ใจที่มีต่อสิปป์จริงๆ :katai2-1:
-
5555 พี่เมตจะรอดมั้ยยยย
-
:m20:น่ารักอ่ะ ชอบๆๆ ฟินเว่อ
-
คิคิ :impress2: :impress2:
-
อยากอ่านตอนเมตยอมสิปป์มั่งอ่า นะๆๆๆๆ
:z1:
-
Page 26 : เมตตา X พี่เป็ด (ฮะ?!)
มะรืนนี้ก็จะถึงวันเอาท์ติ้งของบริษัท ตอนนี้พนักงานทุกคนจึงไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน เพราะสมาธิทั้งหมดพุ่งตรงไปยังช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนแล้ว ไม่เว้นแม้แต่...บก.เอ้!
“สิปป์ แกอย่าลืมบิกินี่นะ” เสียงห้าวของบก.ร้องบอกนักเขียนในสังกัด คนถูกทักทำท่าขนลุกขนพอง
“พี่เอ้อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่น” สิปป์ยักคิ้วพลางยกแขนขึ้นมาเบ่งกล้าม “อย่างผมต้องแมนๆ โชว์ซิคแพค”
พี่เป็ดเลิกคิ้วกวนหลังได้ยินคำตอบนั้น “กางเกงตัวเดียว?”
“ใช่ที่ไหน” ตากล้องเอื้อมมือมาโอบไหล่ไอ้ตัวแสบที่แสร้งบีบน้ำตากระซิกๆ “แว่นตาอันเดียวต่างหาก!”
ทั้งออฟฟิศหัวเราะครืนพลางนั่งดูนักเขียนที่วิ่งไล่เตะตากล้องอย่างเอาเป็นเอาตาย บก.ใหญ่ส่งเสียงเชียร์เย้วๆ ขณะที่ในมือถือโทรศัพท์อัดคลิปความบ้าบอของลูกน้องตัวเองไปด้วย และเพราะพื้นที่ห้องทำงานที่ไม่ได้กว้างนัก ทำให้สิปป์คว้าชายเสื้อคนวิ่งหนีได้สำเร็จ ทว่าเหตุการณ์กลับพลิกผัน เมื่อเมตตาหวังเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส จัดการรวบตัวของไอ้คนที่ทำท่าจะกระโดดถีบไว้ แต่ขาเจ้ากรรมดันสะดุดกึกและเสียการทรงตัวโดยฉับพลัน
ในขณะที่ทุกคนกำลังยืนอึ้ง ทึ่ง เสียว กับภาพของผู้ชายสองคนที่ค่อยๆ เซแบบสโลว์โมชั่น พี่เป็ด...ผู้ซึ่งมีสติสัมปชัญญะดีกว่าใครก็พุ่งเข้าไปช่วยเหลือรุ่นน้องทั้งสองคนทันที แต่อนิจจา... ตามที่โบราณเค้าว่า หมูจะหามอย่าเอาคานเข้ามาสอด คนจะล้มอย่าเอาตัวมาช่วย ด้วยการเข้าผิดสเต็ปหรืออย่างไรไม่ทราบ ร่างของสิปป์ศิลป์กลับกระเด็นออกมานอนแผ่นอกวง ปล่อยให้ผู้ชายหน้าหนวดสองคนกลิ้งหลุนๆ ก่อนจะหยุดลงด้วยท่า 'ปากชนกัน' ประหนึ่งละครไทยหลายร้อยเรื่อง!
"เฮ้ยยยยย!"
บก.เอ้เป็นคนแรกที่วิ่งเข้าสู่พื้นที่อุบัติเหตุพร้อมกล้องในมือ "กรี๊ดดดดดด"
ทรุดตัวลงนั่ง แล้วเอาเข่ายันหลังของพี่เป็ดไว้ไม่ให้ลุก "แอร๊ยยยยย"
กดซูมไปที่ใบหน้าของลูกน้อง "อ๊ากกกกกก"
"โว้ย! พี่เอ้...หยุ๊ด!!" ผู้ชายสองคนด้านล่างพยายามเอาชนะแรงพลังช้างสารที่นั่งทับตนเองด้วยการตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จ จนต้องปล่อยให้บก. ถ่ายภาพเลยตามเลย สุดท้ายก็โดนปล่อยตัวให้มานั่งร่างเปลี้ยกันสองคน ในขณะที่สิปป์ศิลป์มีน้องจีช่วยประคองไปนั่งที่เก้าอี้ โดยมีที่พุดและเซลส์นับเบอร์ 2 จัดเตรียมยาทาแก้ฟกช้ำให้
"เบาๆ สิวะ มือแม่งโคตรสาก" พี่เป็ดสะบัดแขนใส่ตากล้อง ที่กำลังนวดแขนขวาให้ ...เป็นเมะเรื่องนี้ชีวิตแม่งโคตรรันทด นอกจากต้องมาจูบกับผู้ชายหน้าโหด โดนสาววายถ่ายคลิปแบล็กเมล์ แล้วยังต้องมาทายาบีบนวดกันเองอีก!
คนโดนด่าเบ้หน้า "อยากได้บริการระดับเฟิร์สคลาส พี่ก็ไปใช้แฟนพี่สิคร๊าบบบ แหม่"
"ฮึ!" พี่เป็ดสะบัดเสียง ก่อนจะบุ้ยหน้าไปอีกฟากของโต๊ะทำงาน "แฟนกูก็อยู่กับแฟนมึงนั่นไง!"
ภาพที่เห็นคือร่างของสิปป์ศิลป์ที่นั่งทำหน้าตาสำออย ชี้ตรงนั้นตรงนี้ให้น้องจีทายา ...เดี๋ยวๆๆ ทายาท่าอะไรวะ ทำไมต้องโอบเอวน้องจี? พี่เป็ดไม่เข้าใจโว้ยยยย
"จี..." เซลส์นัมเบอร์ 1 เก็กเสียงหล่อขณะเรียกคนตัวเล็ก ทว่าคนถูกเรียกทำเมินเฉยไม่สนใจเสียงนกเสียงเป็ด ทำเอาคนเรียกหงอยลงไปถนัดตา
"หึหึ" เมตตาไหวไหล่ ทำหน้าเหนือกว่า ก่อนจะหันไปโชว์สเต็ปเทพ "เชี่ยสิปป์!"
เจ้าของชื่อหันมาสนใจ...หกวิ ก่อนจะหันกลับไปหงุงหงิงกับน้องจีเหมือนเดิม
อ่า... รวดเร็วประหนึ่งชิดกว่าชม!
"ถุยยยย" พี่เป็ดสบถเสียงโซปราโน่ มึงก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเหมือนกันแหละวะ เหอะ!
พี่เอ้นั่งมองไอ้ผู้ชายสองคนที่ทำหน้าเป็นหมาหงอยแล้วก็อยากจะขำดังๆ แม้จะอดแปลกใจไม่ได้ที่พี่เป็ดกับเมตตาดูเหมือนจะสนิทกันกว่าที่คิด แต่ยังไงก็ช่างเหอะ พี่เอ้ขอสนใจคลิปเด็ดในมือก่อนก็แล้วกัน...
ถ้าพูดถึงความสนิทสนมของพี่เป็ดกับเมตตา ต้องบอกว่าสนิทกันระดับหนึ่ง ...หมายถึง ระดับ 1 จากทั้งหมด 10 ระดับน่ะนะ เพราะสายงานที่ไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์กันเท่าไร เอาเข้าจริง เวลาต้องการจะบรีฟงานอะไรเกี่ยวกับภาพ พี่เป็ดมักฝากสิปป์ไปบอกเมตมากกว่า ถึงแม้ลึกๆ แล้วเมตตาจะเป็นน้องที่ดี แต่ด้วยลักษณะเงียบๆ กับท่าทีขรึมๆ นั่นก็ทำให้พี่เป็ดไม่ค่อยอยากจะติดต่ออะไรโดยตรง จนเมื่อไม่นานมานี้เอง ที่อยู่ๆ พี่เป็ดกับเมตตาก็ได้มาสนิทกันมากขึ้น ...แบบไม่ตั้งใจ
เรื่องมันเริ่มต้นมาจากคืนที่อยู่เคาท์ดาวน์กันที่ออฟฟิศ หลังการสังสรรค์จนเกือบถึงเช้า และผล็อยหลับไป พี่เป็ดก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชินตอนเจ็ดโมง และสิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือสมาชิกออฟฟิศที่นอนกันเกลื่อนพื้น ก่อนจะเหลือบไปเห็นใครบางคนขยับตัว ณ มุมหนึ่งของห้อง พี่เป็ดขยี้ตาอีกครั้ง ...เป็นตากล้องนั่นเองที่กำลังใช้เสื้อคลุมห่มร่างของนักเขียนซึ่งนอนขดอยู่ข้างกาย แสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาทางกระจกทำให้เห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าโหดๆ และถ้ามองไม่ผิด พี่เป็ดว่าสายตาที่เมตตาทอดมองสิปป์ศิลป์นั้น...อ่า โคตรจะเต็มไปด้วยความรัก!
คล้ายๆ ว่าจะได้ยินเพลง L-O-V-E ดังคลอไปกับภาพตรงหน้า ‘L is for the way you look at me, O is for the only one I see...’ อืม...มันอาจเกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เพราะพี่เป็ดคิดว่านี่เป็น L-O-V-E ที่ช่างน่ารัก สดใสเหมือนเวอร์ชั่น Olivia Ong!
‘V is very very extraordinary, E is even more than anyone that you adore and...’
เฮ้ย... เพลงมันควรลอยประกอบอยู่ในจินตนาการนะ ทำไมมันไม่จบไปซะทีวะ?
“สิปป์... สิปป์” เมตตาลุกขึ้นนั่งพลางปลุกเจ้าของโทรศัพท์ที่ร้องอยู่นานแล้ว
คนถูกเรียกขยับตัวแต่ไม่ยอมตื่น ซ้ำยังกลิ้งหนีไปซะอย่างนั้น
ตากล้องรีบคว้าตัวนักเขียนไว้ก่อนที่จะกลิ้งไปถึงร่างพี่เก็ต “สิปป์!”
พี่เป็ดที่ตอนแรกแกล้งหลับไปตัดสินใจตื่นจริงๆ เพราะคิดว่าไม่น่ามีของดีอะไรให้ (แอบ) ดูต่อแล้ว “มีไรว่ะเมต”
เมตตาเงยหน้าขึ้นมองพี่เป็ดสลับกับมองคนในอ้อมแขน โทรศัพท์เจ้าปัญหายังส่งเสียงร้องไม่เลิก ซึ่งพี่เป็ดรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้เมา และโอลิเวียก็ร้อง L-O-V-E จริงๆ!
“เอ้อ...” เมตวางศีรษะกลมๆ ของเพื่อนสนิทไว้บนตักตัวเอง แล้วหันมาคุยกับพี่เป็ด“สงสัยกินเบียร์ไปเยอะแน่เลย ปกติเสียงอะไรดังนิดหน่อยก็ตื่นแล้วเนี่ย”
เซลส์นัมเบอร์วันเหลือบมองใบหน้าขาวที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะหันมาสนใจเจ้าของตักที่กำลังลูบผมของคนหลับเบาๆ พอเห็นดังนั้นแล้วจึงตัดสินใจบางอย่าง
“เมต...”
เช้าวันขึ้นปีใหม่ที่โครงการของออฟฟิศเงียบสงัด มีเพียงไอ้บ้าสองคนเท่านั้นที่มานั่งเมาขี้ตากันอยู่ข้างล่างตึก เมตตาถอนหายใจเฮือกใหญ่ บุหรี่ในมือส่งควันลอยอ้อยอิ่ง
“ว่าไง” พี่เป็ดถามย้ำเรื่องเดิมที่ทิ้งระยะให้คนถูกถามครุ่นคิดครู่ใหญ่
ไม่มีคำตอบ เมตตาถอนหายใจอีกครั้งแล้วยักไหล่เหมือนไม่รู้จะพูดอะไร
“มันไม่เห็นยากเลย” พี่เป็ดเริ่มถอนหายใจบ้าง “มึงชอบไอ้สิปป์ใช่มั้ย ก็แค่ใช่หรือไม่ แค่นี้เอง”
“แล้วทำไมผมต้องตอบด้วย” ใบหน้าคมหันหนีรุ่นพี่ แต่ยังรับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องอยู่ตลอดเวลา
“มึงไม่ตอบพี่ก็ได้ แต่ตอบตัวเองเถอะ ว่าไอ้ที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันเพราะอะไรกันแน่”
พี่เป็ดลุกขึ้นหมุนตัวเตรียมเข้าไปในออฟฟิศ ป่านนี้น้องจีคงจะตื่นแล้ว
“พี่...” ตากล้องเรียกอีกคนไว้ ใบหน้าคมดูเคร่งเครียดคล้ายจมดิ่งในความคิดของตัวเอง แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมา “พี่คบกับจี ครอบครัวพี่รู้หรือเปล่า”
“ก็อาจจะ แต่กูก็เป็น ‘แบบนี้’ มาตั้งนานแล้ว” อีกฝ่ายตอบน้ำเสียงไม่ยี่หระ ในขณะที่คนฟังอ้าปากค้าง
“...จริงดิ่”
“เออ! มึงไม่รู้เหรอ กูเป็นเกย์นะ” พี่เป็ดหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของเมตตา “แต่ลึกๆ แม่กูก็หวังอยากให้กูแต่งงานมีลูกนั่นแหละ”
เมตตากลืนน้ำลาย “ละ...แล้วพี่จะทำไง”
พี่เป็ดยักไหล่บ้าง “ก็ไม่ยังไง ถ้าถึงตอนนั้นกูชอบผู้หญิงไม่ได้ ...ก็ไม่แต่ง”
“แล้วแม่พี่ไม่ว่าเรอะ??”
“ยังไงแม่ก็เห็นอยู่แล้วว่าการแต่งงานไม่ใช่สิ่งสุดท้ายของชีวิต พ่อกับแม่เหมาะสมกันแค่ไหน นามสกุลดังเท่าไร ชาติตระกูลดียังไง สุดท้ายก็เลิกกันอยู่ดี”
“พี่เป็ด...”
“พี่เชื่อว่าแม่เข้าใจ จริงอยู่... ความรู้สึกรักวันหนึ่งมันก็จืดจางได้ แต่การจะให้เริ่มต้นกับคนที่ไม่รัก มันคงมีความสุขไม่ได้หรอกว่ะมึง”
คนผ่านโลกมาก่อนตบไหล่รุ่นน้องเบาๆ “อย่ามัวแต่ไปตั้งคำถามอะไรให้มากมาย ตอบไอ้สิ่งที่มันควรต้องตอบก่อนดีกว่าว่ะ”
“อือ...” เมตตารับคำ ก่อนจะยอมรับในที่สุด “ผมไม่รู้ว่ะพี่ แม่งก้ำกึ่งมากๆ ระหว่างรักมันแบบเพื่อน กับรักแบบคนรัก”
“มึงเคยฟังเพลงของบร๊ะเจ้าป่ะ” พี่เป็ดถามเสียงจริงจัง
ตากล้องหน้าเหวอ “บร๊ะเจ้าอะไรของพี่วะ”
“โถ...ไอ้เด็กยุคไมโคร” เซลส์นัมเบอร์วันทำเสียงเหนือชั้น “กูจะบอกข้อสังเกตตัวเองจากบทเพลงของบร๊ะเจ้าให้ ถ้ามึงรู้สึกแบบนี้ แสดงว่ามึงชอบไอ้สิปป์ชัวร์!”
พี่เป็ดลุกขึ้นยืน กางขาเล็กน้อย ก่อนจะผายมือออกไปพร้อมเก็กเสียงหล่อ...
“หนึ่งคือหึงเมื่อใครใกล้เธอ ...สองคือเพ้อเวลาห่างกัน”
“ฮ...ฮะ??”
“สามคิดถึงเธอทุกวัน เพื่อนกันไม่ทำแบบนี้”
“พะ...พี่เป็ด?”
“สี่ไม่อยากสบตา ส่วนข้อห้าน่ารักสิ้นดี”
“พี่เป๊ดดดด!”
“อะไรวะ ยังร้องไม่จบเลย” เมื่อเจอแรงกระตุกชายเสื้อพร้อมเสียงที่ร้องห้าม ผู้ถ่ายทอดสาส์นจากบร๊ะเจ้าจึงจำเป็นต้องหยุดร้องเพลงในที่สุด
“โอเคพี่ ผมจะไปลองคิดดู” เมตตารีบตอบรับก่อนที่ข้อหกถึงร้อยจะตามมาอีกเป็นกองทัพ
“ถ้าคิดได้แล้วไม่ต้องบอกกูนะ...” พี่เป็ดทิ้งท้าย “ไปบอกเจ้าตัวนู่น”
‘เจ้าตัว’ ที่พี่เป็ดว่า เดินงัวเงียเกาะขอบบันไดลงมาจนถึงประตูออฟฟิศ เมตตาเห็นท่าว่าจะไม่รอดเลยเดินเข้าไปรับเสียเอง
“เป็นไงมึง” มือหนาอังที่หน้าผากของเพื่อน
สิปป์ทำหน้าเหยเก “เวียนหัวโคตร”
น้ำเสียงแหบแห้งบ่งบอกว่าคงแฮงค์อย่างหนัก
“กูบอกแล้วว่าอย่าลอง มึงนี่!” ตากล้องบ่นอุบ ปกติไม่เคยกินแท้ๆ พอเจอไฮเนเก้นผสมสไปรท์เข้าไป ลืมโค้กเพียวเลยนะมึง
“พี่มียาแก้แฮงค์อยู่ในลิ้นชัก ขึ้นไปกินละกันสิปป์” พี่เป็ดบอกน้องก่อนจะพาตัวเองหายเข้าออฟฟิศ ปล่อยให้ไอ้เพื่อนรักสองคนนั่งหงุงหงิงกันต่อ
ระหว่างเดินขึ้นบันได เซลส์รุ่นใหญ่ก็ถอนหายใจไปตลอดทาง ...คิดว่ากูอายมั้ยที่อยู่ๆ ก็ต้องร้องเพลงของโซคูล แต่เพราะกูทนบรรยากาศเครียดๆ แบบเมื่อกี้ไม่ได้โว้ย ปกติกูก็เป็นร็อคมือขวาเหมือนมึงนั่นแหละ!!
หลังจากวันนั้น พี่เป็ดไม่รู้หรอกว่าเมตตาได้คำตอบจากบทเพลงของบร๊ะเจ้าหรือไม่ แต่ดูก็รู้ว่ามันมีความสุขดี และดูเหมือนจะสุขมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ แม้บางครั้งไอ้ตากล้องจะมีคำถามแปลกๆ อย่างเช่น “ผู้ชายเค้าอยากได้ดอกไม้มั้ยพี่” หรือ “เวลากินข้าวกับจี พี่นั่งฝั่งตรงข้ามกันหรือฝั่งเดียวกัน” รวมถึงอีกหลากหลายคำถาม แต่ที่มาเหนือความคาดหมายสุดๆ ก็ไอ้เค-วายนี่แหละ สรุปแล้วพี่เป็ดกับเมตตาขยับขั้นความสนิทขึ้นมาแล้วหรือยังก็ไม่แน่ใจ แต่ที่พี่เป็ดแน่ใจก็คือ บุญคุณที่ได้เคยช่วยตากล้องไป คงต้องให้มันชดใช้ในวันนี้...
“มึงๆ” พี่เป็ดส่งไลน์ไปหาตากล้องที่นั่งอยู่อีกฟาก หลังการบีบนวดอันเร่าร้อน (?) เสร็จสิ้น ทุกคนก็แยกย้ายกลับไปทำงานตามเดิม
เมตตาชะโงกหน้าไปดูคนที่ร้อยวันพันปีไม่เคยสื่อสารทางข้อความ หากก็พิมพ์ตอบกลับไป “ว่า”
“มึงช่วยอะไรกูหน่อยดิ่”
“อะไรวะพี่”
“กูโดนน้องจีโกรธว่ะ ทำไงดี” ส่งประโยคนี้พร้อมสติกเกอร์หมีที่นั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากเป็นเจ้าพระยา นี่แหละคือเหตุผลที่โดนน้องจีทำเมินเฉยใส่มาตั้งแต่เช้า
พอได้อ่านปุ๊บ เมตตาก็ตอบโดยไม่ต้องคิด “ก็ง้อดิ่”
“ถุย! ถ้าง้อแล้วหายจะมาถามมึงมั้ย”
เมตตากดสติกเกอร์ moon ที่ทำท่ากลั้นขำจนตัวสั่น เลยได้รูป moon ทุ่มขอนไม้ใส่กลับมาทันควัน
“แล้วพี่จะให้ผมทำอะไร” ที่ปรึกษาถามต่อ
“ช่วยคิดอะไรที่มันโรแมนติกๆ หน่อย”
“บอกมาก่อนว่าไปทำอะไรให้จีโกรธ”
“คือ” พี่เป็ดส่งมาเพียงเท่านั้นแล้วเงียบไปสักพัก ก่อนอีกประโยคจะตามมา “แฟนเก่าแม่งมาโพสต์บนวอลล์กู เพราะกูดันแอดเค้าเป็นเฟรนด์ว่ะ”
“สมน้ำหน้า” นี่คือสิ่งที่เมตตารู้สึกตั้งแต่ได้รู้เหตุผล ...จะสะสมแฟนเก่าไว้แลกแสตมป์เซเว่นเรอะ?
“ตกลงจะช่วยหรือจะซ้ำเติม”
“เออๆ” ตากล้องรับคำ “คิดวิธีได้แล้วจะบอก”
สติกเกอร์รูปเป็ดฮัมเพลงถูกส่งมาพร้อมข้อความติดสินบน “ดีมากน้องรัก ถ้าวิธีมึงได้ผล กูจะเอาของที่ดีกว่าเค-วายมาให้”
คนอ่านไลน์ที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มถึงกับสำลัก “กวนละๆ”
“หรือไม่เอา”
“เอา!”
“งั้นรีบๆ คิดแผนให้เร็ว” พี่เป็ดย้ำอีกที
“ครับผม!” ตอบพร้อมส่งสติกเกอร์รูปทหารตะเบ๊ะที่ไปโหลดของไลน์เกาหลีมา เสร็จแล้วก็แอบขำหึๆ อยู่คนเดียว
ปัง!!
เมตตาสะดุ้งจนโทรศัพท์เกือบหลุดมือ เสียงตบโต๊ะสุดเหี้ยมไม่ใช่ใครที่ไหนทำแต่เป็นไอ้สิปป์ที่ทำหน้าตึงเหมือนอัดโบทอกซ์มาแบบโอเวอร์โดส
“อะ...อะไรมึง” ตากล้องเอ่ยถามเสียงหวาดๆ
“คุยไลน์กะใคร เห็นพิมพ์อยู่นานแล้วนะ” น้ำเสียงเย็นๆ บอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เมตตากลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ
ตากล้องหันไปสบตากับพี่เป็ดซึ่งขยิบตายิบๆ เป็นเชิงว่าไม่ให้บอกความจริง เพราะมีน้องจีนั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ
“ลงไปกินหนมในครัวกันๆ” ไม่รอให้อีกคนอนุญาต เมตตาก็ลากสิปป์ออกไปจากห้องทำงานอย่างรวดเร็ว
แผนพี่เป็ดจะช่วยยังไงยังไม่รู้ แต่ตอนนี้กูต้องช่วยตัวเองก่อนล่ะแม่ง!
Gayscale Magazine
ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
บก.ขอคุยมาแล้วจ้า....วันนี้มีเรื่องระทึกเกิดขึ้นในกองฯ เล็กๆ ของเรา เรียกว่าเป็นการครอสโอเวอร์ข้ามคู่ ซึ่งไม่ใช่ข้ามคู่อย่างเดียว แต่ยังข้ามข้างกันด้วย! ตายๆๆ บก.บอกได้คำเดียวว่าหัวใจจะ Y สี่ห้าตลบ เพราะอยู่ๆ บก.ก็ค้นพบโมเมนต์ที่น่ารักแบบหนวดๆ ระหว่างตากล้องกับเซลส์ที่ดูยังไงก็ “เมะ” ทั้งคู่! อ่ะ...อย่าเพิ่งส่ายหน้าทำท่าขนลุก นี่ออกตัวก่อนนะว่าไม่ได้จิ้นจริงจริ๊ง แค่ประทับใจมิตรภาพของลูกผู้ชายแบบเข้มข้น ที่นานๆ ได้เห็นทีก็ฟินดีเหมือนกัน แต่ยังไงก็ยังยืนยันว่าบก.จองตากล้อง ม. ไว้ให้นักเขียน ส. คนเดียวจ้า ส่วนพี่เซลส์คนนั้น เค้ามีหนุ่ม เอ้ย...หนูน้อยแก้มแดงใส่อะพอสโทฟี่ เอสอยู่แว้ววว
ก่อนลากันไปวันนี้ บก.ขอฝากคอลัมน์เก่าๆ ไว้ให้อ่านกันเล่นๆ กับ - How to : 10 วิธีเด็ดเปลี่ยน “รุก” เป็น “รับ”- คลิกที่ลิงก์ได้เลยจ้า //ยิ้มเขินๆ ทำท่าเหมือนบังเอิญเลือกเรื่องได้ตรงกับเรื่องเล่าแบบไม่ได้ตั้งใจ
TBC.
สวัสดีปีใหม่ค่าาา
มีเรื่องมาแจ้งแบบเขินๆ ...ตอนนี้เรามีเพจแล้วนะคะ >> lykar's fiction (https://www.facebook.com/lykarfanpage) << เป็นเพจที่ไม่มีอะไรเลย 5555555
ก็ถือว่าเอาไว้พูดคุยทักทายกันก็แล้วกันเนอะ ใครอยากเมาท์มอยสอบถามอะไร เรียนเชิญกันได้ที่เพจเรานะคะ
เพิ่งเปิดใหม่มาก ไม่ได้บอกใครเลย ตอนนี้มีคนกดไลค์อยู่ 3 คน!! O_O
จบการโปรโมตเพจ ขอย้อนกลับไปตอนที่แล้วนิดนึง
มีหลายเสียงตอบรับฉาก Deleted Scene ทั้งอึ้ง ทึ่ง เสียว
บางคนกลัวว่าพี่เมตจะเสียเอกราช ...ไม่ต้องกลัวนะ ดูดีๆ นี่มันเป็นฉากที่ถูกตัดออกค่ะ (Deleted Scene)
เอาไว้ให้เค้าไปตกลงกันเองละกันว่าพี่เมตยอมจริงป่าว เหอๆๆ //พูดอีกครั้ง ก็ใช่ว่ากรูจะรอดนะครัช - พี่เมตกล่าว
เจอกันตอนหน้าจ้า
อย่าลืมไปไลค์เพจเค้านะ (ยังโปรโมตไม่เลิก)
:mew3:
https://www.youtube.com/v/ZWlDhbpuIgc
-
:pig4:
-
การี๊ดดดดดดดดดด :mew1:
-
แฟนเก่าพี่เป็ดมาโพสต์อะไร...น้องจีถึงได้งอนขนาดนี้อ่ะ
อยากไปสิงร่าง บก.เอ้ จุง :hao3:
-
ระวังหนุ่มน้อยเค้าจะแท็กทีมกันงอนหนักกว่าเดิมนะ ฮ่าๆๆ
-
ถ้ากดไลค์แฟนเพจแล้ว จะมีตอนเมตยอมสิปป์ให้อ่านมั้ยคะ?
:z1:
ล้อเล่นน้าาา แต่ถ้ามีก็จะดี มากๆๆๆๆ
-
เปลี่ยนรุกเป็นรับ :ling1:
-
555555
เมตตากะพี่เป็ด ดูเข้ากันแปลกๆ กร๊ากกกกกก
ขอให้แฟนหายงอนกันทั้งคู่เน้อออออ
-
ตกใจยิ่งกว่านิยายอัพแล้วคือ เมตตาxพี่เป็ด O_o! รีบกดเข้ามาอย่างรวดเร็ว 5555555555555
ในเรื่องนี้พี่เอ้สนุกสุดละ 55 อยากกด follow ติดตามอัพเดทเรื่องวายๆ ในออฟฟิศพี่เอ้อย่างจริงจัง
-
พี่เป็ดสมควรโดนจีน้อยโกรธแล้ว แฟนเก่ามีแต่ต้องบล็อคทิ้ง
ดันไปรับแอดมาทำไม :m16: อยากรู้ความเคลื่อนไหวแฟนเก่าเรอะ ฮึ ฮึ
-
ปัญหาครอบครัวก็ต้องมีที่ปรึกษากันบ้างล่ะน้อ...
ชอบคอลัมน์ของบก.เอ้จริง ๆ เม้ามอยจากประสบการณ์ตรง
-
ชักจะยังไงๆคู่นี้
-
55555
ไปแอดเฟรนแฟนเก่าซะงั้น
รีบง้อน้องจีด่วน
-
555 ขำพี่เป็ดกะพี่เมตตามาก คิสกันซะงั้น
แถมพี่เป็ด ยังก่อเรื่องอีก
สงสัยปีชงแน่เลยอ่ะ
:ruready
ขอให้ง้อน้องจีสำเร็จ เร็วพลัน นะพี่เป็ด
:pig4:
-
5555 moment นั้นคงสุดยอดมากสำหรับสองเมะ
-
ชักอยากจะไปเป็น บก.อยู่กองนี้จริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
จิ้นกันกระจุยกระจาย
-
ก๊ากกกกกกกก
-
สิปป์หึง
55555555555
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
สองเมีย เอาคืนคุณปั้ว
หาวิธีง้อกันดีๆนะ
-
มาแสดงตัวเป็นแฟนคลับน้องสิปป์กับเมตอีกคนค่ะ
เนื้อเรื่องน่ารักมาก ชอบทุกคู่เลย
มุ้งมิ้งสเกลระเบิด อ่านแล้วแอบยิ้มแก้มปริกับจิกหมอนเบาๆ อยู่คนเดียว.
ขอบคุณคนที่แนะนำให้อ่านเรื่องนี้จริงๆ
ขอบอกว่าชอบเรื่องนี้มากถึงขนาดนั่งนึกล็อกอินของเว็บนี้ที่เข้ามาครั้งสุดท้ายเมื่อปี 52 เพื่อมาคอมเม้นเลยค่ะ ^^
ปล. แฟนเพจในเฟซบุ้คก็กดไลค์แล้วนะคะ รอติดตามผลงานค่ะ ^^
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อ้ายยยยย มาสั้นๆแต่ขำอะ
กองบ ก ที่ขำมากกกก
-
รีบตามไปกดไลค์แฟนเพจอย่างไวว่องเลยค่าาาา :katai5:
นี่สินะคะ เบื้องหลังของความสนิท
สองเมะเค้าชวนกันทำมาหากิน(เคะ)เยี่ยงนี้นี่เอง
ว่าแต่ "ของที่ดีกว่าเควาย" มันคืออะไรค้าาาา พี่เป๊ดดดดด
ชักจะเริ่มเห็นอนาคตน้องจีแล้วล่ะค่ะ อิอิ
ว่าแต่สิ่งที่บก.เอ้โพสลงเฟสไป มันแค่ข้อความใช่มั้ยคะ?
หวังว่าคงไม่มีคลิปหลุด(แบบจำยอม)ของสองเมะไปนะคะ :hao3:
เอิ่ม แต่กระทู้ How to ที่บก.เอ้ลงไว้
อย่าให้สิปป์ให้เห็นเด็ดขาดดด!!
มีหวังพี่เมตเสียสาว(??)แน่ๆ 55555
น้องจีอย่ารีบหายงอนนะ
พี่เป็ดก็เหลือเกินเลย จะเก็บแฟนเก่าไว้แลกบิ๊กเปาในเซเว่นหรอค้าาา?
แบบนี้ต้องเหวี่ยงงงง :m31:
พี่เป็ดจะง้อน้องจียังไง
แล้วอันที่มันดีกว่าเควายคืออะไร(จะไม่จบประเด็นนี้ชร๊ะ? 5555)
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะคนเขียน สู้ๆจ้า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ฉากเปิดตัวอย่างเป็นทางการของคู่ศิษย์-อาจารย์
บอกอเอ้ฟินสุด
:กอด1:
-
สวัสดีปีใหมีครับ ^^
55555 ฮาพี่เป็ด รออ่านตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟ
-
ติดตามกันต่อไปจ้าต
-
มิตรภาพลูกผู้ชาย มันเกิดขึ้นง่ายๆ อย่างนี้เอง o13
ตอนนี้แอบอยากรู้ว่าพี่เป็ดจะง้อน้องจียังไง แถมยังได้เห็นสิปป์แอบหวงที่เมตก้มหน้าก้มตาเล่นไลน์อีก
ไปกดไลค์แฟนเพจแล้วนะคะ มีตอนสั้นๆ สเตตัสฮาๆ ให้หายคิดถึงด้วย :katai2-1:
-
:mew1:เพิ่งได้มีโอกาสติดตามอ่าน เรื่องน่ารักอบอุ่นหัวใจมากๆเลยค่ะ (ฮาด้วย) จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
-
27 : แผน
เย็นนี้สองพี่น้องกราฟิกมีนัดกับบก.เอ้ไปดูคอนเสิร์ตวงร็อกอังกฤษชื่อดังรอบสื่อ จริงๆ แล้วบก.ใหญ่ไม่ได้พิศมัยจังหวะเบสหนึบๆ หรือเสียงซาวน์อิเล็กทรอนิกส์บาดหู แต่สิ่งที่ดึงดูดให้รีบบึ่งรถออกจากออฟฟิศก็คือคอนแท็กระดับบิ๊กๆ ที่ไม่ได้มีโอกาสเจอได้ง่ายๆ ส่วนน้องปัน ผู้เป็นร็อกพันธุ์ไทย กราบไหว้พี่ตูน บอดี้สแลม เข้าลัทธิหัวมันโปเตโต้ เป็นแฟนพันธุ์แท้ซิลลี่ฟูลยุคที่มีพี่โตเป็นศาสดา จะว่าชอบวงที่มานี่ก็ไม่ใช่ เพราะถึงจะสายร็อก แต่ภาษาต่างถิ่นก็ทำเอาวิงเวียนจนเข้าไม่ถึง ทว่าที่ยอมจอดเวสป้าไว้บ้าน แล้วขอยืมฟอร์จูนเนอร์ของลุงขับมาก็เพราะคนๆ เดียว ที่คลั่งไคล้และทำท่าว่าจะตายให้ได้ถ้าไม่มาดู ...พี่เก็ต!
"บัตรล่ะพี่?" ร่างสูงเอ่ยถามรุ่นพี่ที่ดูท่าจะตื่นเต้นจนถึงขั้นแสดงออกทางสีหน้า ตอนนี้หน้างานคราคร่ำไปด้วยบรรดา 'Press' ทั้งตัวจริงและตัวปลอม เก็ตค้นเป้ไม่นานก็เจอของที่ปันถามหา นามบัตรของบก.เอ้พร้อมบัตรเชิญถูกส่งให้สต๊าฟ ณ จุดลงทะเบียน
ปันลอบมองคนที่ยืนอยู่ไม่สุขข้างๆ ไม่เคยเห็นพี่เก็ตตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน ขณะที่นั่งรถมาสาวกตัวจริงก็พูดเกี่ยวกับวงที่จะมาดูนี้ไม่หยุด เห็นว่าพี่เก็ตจองบัตรวันงานจริงไม่ทัน และที่มีปล่อยในเน็ตตอนนี้ก็ถูกอัพราคาสองสามเท่า การได้มาดูในวันนี้ถือว่าโชคดีจริงๆ
"เรียบร้อยค่ะ" เสียงหวานๆ ของสต๊าฟเรียกปันให้กลับไปสนใจอีกครั้ง พี่เก็ตรับป้ายแขวนคอมาไว้ในมือแล้วชะงัก
"ได้แค่ใบเดียวเหรอครับ" พี่เก็ตทำสีหน้าตกใจ สต๊าฟเช็กชื่อในนามบัตรอีกครั้งแล้วยืนยันว่าได้รับแค่หนึ่งใบจริงๆ
สองกราฟิกแห่งเกย์สเกลเดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เก็ตกดโทรศัพท์โทรหาพี่เอ้ ไม่นานบก.ที่ตามหาก็มาถึง หลังรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด บก.เอ้ก็โทรหาพีอาร์ของงาน ทางพีอาร์แจ้งว่า บัตรเชิญหนึ่งใบใช้แลกบัตรเข้างานได้หนึ่งใบเท่านั้น ซึ่งทางเกย์สเกลได้รับบัตรเชิญสามใบ อีกสองใบที่เหลือน่าจะอยู่ที่พี่เป็ดและน้องจี
"เป็ด แกมาคอนเสิร์ตวันนี้หรือเปล่า" พี่เอ้กรอกเสียงไปตามสาย ได้ยินปลายสายอึกอักแล้วบอกตามจริงว่าได้เอาบัตรเชิญให้เพื่อนไปแล้ว พร้อมขอโทษขอโพยยกใหญ่
หลังบก.ใหญ่วางสาย ปันที่เดินหายไปตรงโต๊ะสต๊าฟก็กลับออกมาพอดี "เค้าบอกว่าคอนเสิร์ตจะเริ่มตอนสองทุ่ม ส่วนตอนนี้จะเป็นช่วงให้สื่อมวลชนสัมภาษณ์ครับ"
"อืม..." พี่เอ้เงียบไปสักพัก "งั้นเดี๋ยวพี่เข้าไปช่วง press แล้วเดี๋ยวเอาบัตรออกมาให้ แต่มันก็มีแค่ใบเดียว..."
"พี่เก็ตดูเลย ปันเฉยๆ ไม่ได้อยากดูอยู่แล้วแหละครับ" ปันรีบปฏิเสธ
เสียงพี่เอ้กดโทรศัพท์หาเพื่อน ในขณะที่ปันเดินหายไปในกลุ่มคนข้างหน้าอีกครั้ง เก็ตมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที ใครสักคนเดินเข้ามาทักทายกลุ่มเขา พี่เอ้ถามทันทีว่ามีบัตรเหลือมั้ย อีกฝ่ายบอกว่าหาบัตรอยู่เหมือนกัน ผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาสมทบ บ่นอุบว่าคนในกั๊กบัตรจนสื่อมวลชนตัวจริงเข้ามาทำข่าวไม่ได้
"งั้นตามนี้นะ เดี๋ยวพี่เข้างานก่อน ปันกับเก็ตรอพี่อยู่แถวนี้แล้วกัน ถ้าเผื่อเจอคนรู้จัก อาจจะได้บัตรเข้าไปดูคอนเสิร์ตอีกใบนะ” บก.เอ้ทิ้งท้ายกับลูกน้อง
“พี่เอ้” เก็ตเรียกสาวร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้าประตูกั้น คนถูกเรียกหันมาแล้วยักคิ้วเป็นเชิงถาม กราฟิกมองสบตาเด็กตัวสูงข้างๆ ก่อนตัดสินใจเอ่ยออกไป “พี่เอ้ไม่ต้องออกมาหรอก เก็ตตัดสินใจแล้ว ไม่ดูดีกว่า”
“ทำไมล่ะพี่” เป็นปันที่ร้องถาม
“ปลายปีมีแพลนว่าจะบินไปดูที่อังกฤษอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
“เอางั้นเหรอ” บก.ลังเลเล็กน้อย
“ครับ” เก็ตพยักหน้า ก่อนตบท้ายด้วยถ้อยคำที่น้อยคนนักจะได้ยิน “ขอบคุณมากนะครับ”
สองกราฟิกเดินออกมาจากฮอลล์ที่จัดงาน จนถึงพื้นที่ของห้างสรรพสินค้า เด็กตัวสูงจึงเอ่ยถามรุ่นพี่ที่เดินทำหน้าเฉยอย่างคาดเดาความรู้สึกไม่ได้
“ไม่อยากดูจริงๆ เหรอพี่”
เก็ตชะงักเท้าพลางถอนหายใจ “อยากดูดิ่ แต่ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนขนาดนี้”
จากคนที่ไม่ใยดีต่อโลก ไม่มีเพื่อนมนุษย์อยู่ในสายตา วันหนึ่งเก็ตก็รู้สึกว่าแว่นหนาๆ ของตนเองค่อยๆ ชัดขึ้น อยู่ๆ คนรอบข้างก็ปรากฏในการรับรู้ เขาเพิ่งสัมผัสได้ว่าความห่วงใยจากใครต่อใครวนเวียนอยู่รอบกายเต็มไปหมด
...มากมายจนเขาอยากสะท้อนความรู้สึกดีๆ เหล่านี้กลับไปบ้าง
“หิวป่ะ? อยากกินอะไร...เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
คนได้ฟังทำตาโตด้วยความตกใจ “ฮะ!! หลอกกันป่าวพี่ แล้วเลี้ยงทำไมอ่ะ”
“เลี้ยงต้อนรับ” อีกคนตอบสั้นๆ
เด็กชายตัวโตขำก๊าก มือเรียวสะกิดไหล่คนสูงอายุกว่าล้อๆ “อะไรๆ อยู่มาจนจะไปอยู่แล้วเนี่ย เพิ่งจะเลี้ยงเหรอพี่”
“จะกินไม่กิน”
พอเสียงนิ่งๆ ว่าดังนั้น เด็กขี้สงสัยเลยต้องรีบตอบรับทันควัน “กินคร๊าบบบ ฟูจินะ”
เก็ตโบกมือเหมือนรำคาญเต็มที “เออๆๆ เอ็งจะฟูจิ มิยาบิ ยาโยอิอะไรก็นำไปเลย”
ปันวิ่งลงบันไดเลื่อนเพื่อไปยังโซนร้านอาหารด้านล่าง โดยมีพี่เก็ตส่งเสียงดุไล่ตามหลังจนถึงร้าน สองพี่น้องยืนหอบอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น โชคดีที่คนบางตา ไม่ต้องรอคิวให้เมื่อย
"นี่พี่" ปันใช้ตะเกียบสะกิดหลังมือของคนตรงข้าม "ไม่ใช่เกรงใจพี่เอ้หรอก แต่เพราะไม่มีปันไปดูด้วยใช่มั้ยล่ะ"
คนจิบชาเขียวถึงกับสำลัก "บ้านเอ็งสิ! อย่าสำคัญตัวเองผิด"
เด็กตัวโตหัวเราะ “แล้วยังไงล่ะ”
"จะให้พี่เอ้เข้าไปแล้วต้องวิ่งฝ่าคนออกมาหรือไง ถึงพี่ไม่ได้เป็นคนดีมาก แต่ก็ไม่คิดจะเบียดเบียนคนแก่หรอกนะ"
"ร้ายยยย ว่าพี่เอ้แก่" พูดจบก็หัวเราะตาหยี
"ทำไม จะฟ้อง?" เก็ตรู้สึกเหมือนอายุลดไปเรื่อยๆ เมื่อต้องอยู่กับไอ้เด็กแสบนี่ทุกวันๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ให้ตายก็ไม่มีทางมานั่งพูดเถียงอะไรไร้สาระแบบนี้เด็ดขาด
อาหารที่สั่งทยอยมาเสิร์ฟ เซตซูชิรวมของปันมาก่อน เด็กหนุ่มจ่อตะเกียบในมือกับบรรดาซูชิหลากหลายหน้า ก่อนจะเลือกคีบชิ้นหนึ่งขึ้นมา
"อ่ะ" ซูชิหน้าปลาแซลมอนถูกวางลงบนจานของพี่เก็ต คนคีบยิ้มแล้วเอ่ยเบาๆ "ให้"
เก็ตยู่หน้าแล้วเลื่อนจานซูชิไปทางเจ้าของ "ไม่เอาๆ เหม็นคาวจะตาย"
"โห่" คนตรงข้ามร้องเสียงดัง "พี่รู้ป่ะ นี่เป็นหน้าที่ปันชอบที่สุดเลยนะ"
กราฟิกรุ่นพี่เบ้ปาก "ชอบก็เก็บไว้กินเองดิ่"
ปันทำหน้าหงอย ปากบ่นอุบอิบ "ก็เพราะชอบ ก็เลยอยากให้คนที่...."
"ที่อะไร?!" พี่เก็ตถามเสียงดุ
"ที่เคารพครับ!!"
สุดท้ายเก็ตก็จำตรงกลืนไอ้ปลาเหม็นๆ ลงกระเพาะไป เพราะถ้าไม่กิน ไอ้เด็กแสบบอกว่าจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นร้าน และคนอย่างไอ้ปัน มันต้องทำจริงแน่ๆ ซึ่งเก็ตไม่อยากเสี่ยงเอาความอายมาทิ้งไว้ ณ ห้างดังใจกลางเมืองแห่งนี้...
…………. Gayscale Magazine………….
อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพฯ
ร้านเหล้าเล็กๆ เปิดต้อนรับผู้ชายสองคนที่มาจับจองพื้นที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม คนหนึ่งสวมเชิ้ตขาวสะอาดรีดเรียบกริบ อีกคนสวมเสื้อยีนส์ตัวโคร่งพร้อมแว่นกันแดดสีเข้มซึ่งเหน็บอยู่ที่คอเสื้อ ดูเผินๆ แล้วไม่นึกว่าทั้งสองคนนี้จะรู้จักกันได้
“ว่าไง” คนสวมเชิ้ตสีขาวที่กำลังแกว่งแก้วในมือไปมา เอ่ยถามถึงสิ่งที่กำลังรออยู่
“แล้วพี่ไปแอดแฟนเก่าทำไมวะ” เสียงทุ้มของหนุ่มมาดเซอร์เอ่ยถามสวนขึ้น คนถูกถามอึกอักก่อนถอนหายใจยาว
“ก็พี่เอสอ่าดิ่” ผู้ชายมาดเนียบที่รู้จักกันในนาม ‘พี่เป็ด’ กล่าวเสียงเซ็ง
“พี่เอส?”
“เออ” มือเรียววางแก้ววงบนเคาน์เตอร์ “ก็พี่เอสให้กูไปช่วยดูบริษัทใหม่ที่เค้ากำลังทำมาร์เก็ตติ้งออนไลน์ใช่ป่ะ แล้วดันรู้ว่าแฟนเก่ากูทำอยู่บริษัทคู่แข่ง”
หนุ่มเสื้อยีนส์หรือ ‘เมตตา’ ใช้นิ้วชี้เคาะโต๊ะเล่นขณะฟังเพื่อนร่วมงานอธิบาย “ก็เลยให้พี่ติดต่อ?”
พี่เป็ดยักไหล่ “ก็ประมาณนั้น”
“งั้นก็บอกจีไปตรงๆ ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่” ตากล้องแนะนำ
“คือ...” คนกำลังมีปัญหาอึกอักอีกรอบ “ที่จีโกรธเพราะเค้ารู้ว่ากูคุยนอกประเด็นว่ะ”
“นอกประเด็นยังไง?”
“ก็...คุยถึงเรื่องเก่าๆ คือกูไม่ได้ตั้งใจ แต่แบบ...คุยๆ ไปมันก็โยงไปจนได้”
“ถามจริงๆ นะ” เมตตายกแก้วบนโต๊ะขึ้นจิบเล็กน้อย “รู้สึกอะไรกับแฟนเก่าป่ะ”
คราวนี้พี่เป็ดนิ่งอึ้ง เมื่อคำถามที่ได้ยินเป็นสิ่งที่เขาก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกัน
“ซวยแล้วไง” ตากล้องถึงกับอุทาน เมื่อเห็นท่าทีของคนข้างๆ
“ได้กลับไปคุยกัน มันก็รู้สึกดี...จริงๆ คือรู้สึกดีมากเลยว่ะมึง” คนแก่กว่าสารภาพ “แต่ก็ไม่ได้อยากกลับไปคบกับเค้านะ แค่รู้สึกเหมือนได้ย้อนไปในวันเวลาเก่าๆ ที่นึกถึงเมื่อไรก็มีแต่ความสุข”
เมตตาถอนหายใจ “ก็เพราะความสุขมันมักจะติดอยู่ในความทรงจำระยะยาวของเรามากกว่าความทุกข์ไงพี่ พี่ลองนึกถึงตอนเลิกกับเค้าสิ ถึงจะจำได้ว่าเลิกกันเพราะอะไร แต่ความเสียใจมันก็ไม่เหลือแล้วใช่ปะล่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับ “กูโคตรรู้สึกผิดกับจีเลย”
“รู้สึกผิดเท่ากับที่รู้สึกรักหรือเปล่า” ตากล้องเอ่ยเสียงเครียด “หยุดติดต่อกับแฟนเก่าเหอะ ก่อนที่อะไรๆ มันจะเกินเลยไปกว่านี้นะพี่”
“กูหยุดแล้วแหละ บอกเค้าไปแล้วว่าขอหยุดคุยแค่นี้ แต่ไม่รู้จะง้อน้องจียังไงเลย เพราะเรื่องนี้กูผิดจริงๆ แบบไม่มีอะไรจะแก้ตัว”
“ผมคิดได้วิธีนึง แต่พี่จะกล้าหรือเปล่าเท่านั้นแหละ” คนเจ้าแผนการกระซิบ
“กูกล้าหมดแหละ ว่ามา”
“แต่สัญญาก่อนว่าพี่จะไม่เป็นอย่างนี้อีก ถ้าทำอีกผมจะไม่คุยกับพี่แล้วนะ”
พี่เป็ดบ่นอุบว่าน้องอะไรดุยังกับพ่อ แต่ก็สัญญาอย่างจริงใจว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว เมตตาจึงกระซิบแผนลับให้ คนขอความช่วยเหลือออกจะหนักใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินวิธีการง้อแบบฉบับของเมตตา แต่สุดท้ายก็คิดว่านี่เป็นหนทางที่ดีที่สุดที่ทำได้ในตอนนี้
สองหนุ่มนั่งคุยกันอีกสักพักก่อนจะแยกย้ายกันกลับ เพราะคืนนี้ต้องกลับไปเตรียมของเพื่อไปเอาท์ติ้งกันต่อ
“เอาใจช่วยว่ะพี่ ขอให้สำเร็จ” เมตตาเอ่ยกับเพื่อนร่วมงานขณะเดินมายังลานจอดรถ
“ถ้าแผนนี้โอเค เดี๋ยวกูเอาของมาบรรณาการ” พี่เป็ดไม่ลืมสิ่งที่คุยกันไว้
“ขอเยอะๆ ผมขี้เกียจซื้อ”
“ไอ้เชี่ยนี่ ของแบบนี้มึงจะไม่ลงทุนเองเลยเรอะ!” รุ่นพี่สบถเสียงดัง
ตากล้องโบกมือพลางหัวเราะขัน “เออน่า...ถือว่าแบ่งน้อง”
“เออๆ กูไปละ เจอกันพรุ่งนี้”
เมตตากลับมาถึงบ้านตอนสี่ทุ่มกว่าๆ เสียงทีวีในห้องนั่งเล่นบ่งบอกว่ามีใครบางคนอยู่ตรงนั้น เมื่อเปิดประตูมาก็พบว่าร่างของสิปป์ศิลป์ขัดสมาธิอยู่บนพื้น ในขณะที่มือเรียวกำลังพับเสื้อผ้าเพื่อจัดเรียงลงกระเป๋าเดินทาง
เขาไม่รู้ว่าคนๆ นี้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตตั้งแต่เมื่อไร รู้แต่เพียงว่าความอบอุ่นกำลังลอยละล่องอยู่เต็มพื้นที่ของบ้านอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย อาจจะดูเวอร์ไปนิด แต่เขารู้สึกว่าสิปป์ศิลป์เป็นคนเดียว ที่ความทรงจำทั้งระยะสั้นและระยะยาวของเขาบันทึกได้แต่ความสุข ไม่ว่าจะสี่ห้าปีที่แล้วหรือนาทีที่แล้ว เขาก็นึกถึงเรื่องแย่ๆ ในชีวิตที่มีสิปป์ไม่ออกเลยจริงๆ
“อ้าว กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” เสียงใสร้องทัก เมื่อหันไปเห็นเจ้าของบ้านยืนนิ่งอยู่ที่ประตู
“มาหอมที” พูดจบคนที่ประตูก็โดดไปคว้าตัวเจ้าของเสียงทักทายมากระหน่ำจูบลงบนแก้มขาวอย่างไม่รอคำอนุญาต
“อะไรของมึงเนี่ย!” คนโดนจู่โจมพยายามยกมือปัดไอ้หื่นเป็นพัลวัน ก่อนที่หน้าตัวเองจะช้ำเพราะแรงควายๆ ที่กอดรัดเพื่อปล้นจูบอยู่ในขณะนี้
พอได้จูบจนหนำใจแล้ว จอมโจรก็ทิ้งตัวลงนอนกลิ้งกับโซฟา ทิ้งเสียงหัวเราะสะใจให้ดังเคล้าคลอไปกับละครหลังข่าว ในขณะที่คนแก้มช้ำได้แต่บ่นอุบอิบกับกองเสื้อผ้าโดยที่เอาคืนอะไรไม่ได้
“เฮ้ย!” เมตตาหยุดหัวเราะทันควันเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ ก่อนจะรีบสะกิดให้สิปป์ศิลป์มาดูด้วยกัน “มึงๆ ดูนี่ดิ่”
หน้าจอแอพลิเคชั่น facebook ปรากฏชื่อของบุคคลที่ทั้งเมตและสิปป์รู้จักดี 'Ped Witayakorn' ซึ่งอีเวนต์ล่าสุดที่ขึ้นในหน้าวอลล์ของพี่เป็ดนั้นทำเอาคนที่ได้เห็นขนลุกซู่
'Ped Witayakorn is in relationship with Jeerawat G'
“พี่เป็ดทำสำเร็จจริงๆ ด้วยอ่ะ” ตากล้องพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“ทำอะไร?” คนที่นั่งบนพื้นเอ่ยถาม
“แผนง้อน้องจี” พอเห็นคนฟังทำหน้าสงสัย เมตตาเลยอธิบายต่อ “กูบอกให้พี่เป็ดเปิดเผยไปเลย น้องจีจะได้มั่นใจว่าพี่เป็ดจริงใจ กล้าบอกกับเพื่อนๆ ว่าเป็นแฟนกัน”
"โห...พี่เป็ดเอาจริงว่ะ" สิปป์เอ่ยเสียงเบา
"หึหึ" เมตตาวางมือถือไปไว้บนโซฟา ก่อนจะเลื่อนตัวมานั่งบนพื้น พลางใช้สองแขนโอบตัวอีกคนเข้าหา เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว "มาอินรีเลชั่นชิพกันบ้างมั้ย"
คนถูกกอดทั้งขำทั้งเขิน นับวันไอ้คนข้างๆ ยิ่งน้ำเน่าผิดหน้าตา พูดจริงๆ ว่าคนอย่างเมตตา เหมาะกับการถามคำถามประเภท 'จะให้ผมจัดการมันเลยมั้ยครับ' หรือไม่ก็ 'แกอยากกลับไปดูหน้าลูกเมียเป็นครั้งสุดท้ายมั้ย' อะไรแบบนี้ มากกว่าคำพูดหวานเลี่ยนพวกนั้น
"ว่าไง" พอเห็นคนในอ้อมกอดเงียบ จมูกโด่งเลยสัมผัสแรงๆ บนแก้มนิ่มเพื่อเร่งคำตอบ
สิปป์ส่ายหน้า "ม่ายยยย"
"ทำไมล่ะ" คนตัวโตหยุดการกระทำ หากไม่วายทิ้งสัมผัสสุดท้ายบนปากหยุ่นอีกที
สิปป์หันไปเผชิญหน้า มือเรียวยกขึ้นจับแก้มสากของคนที่ทำหน้ายู่ "ไม่เห็นต้องประกาศให้คนอื่นรู้เลย...เรารู้กันแค่สองคนก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"
พอถูกยืนยันอย่างนั้น ตากล้องเลยจำต้องพยักหน้ายอมรับหงอยๆ "ก็ได้..."
"นี่" นักเขียนรั้งใบหน้าคมให้หันมาสบตา ก่อนเอ่ยช้าๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "กูรักมึง ...และเราเป็นแฟนกัน"
เมตตาคลี่รอยยิ้มกว้าง รับฟังคำแสนซื่อแต่หวานจับใจ วงแขนแข็งแรงกอดกระชับร่างตรงหน้าแน่นโดยไม่อาจหาคำอื่นใดมาอธิบายความรู้สึกตื้นตันภายในใจที่มี
แขนเรียวโอบกอดอีกคนตอบ รู้สึกดีใจมากมายที่อีกฝ่ายไม่รังเกียจที่จะบอกกับคนอื่นๆ ว่าเขาเป็นใคร แต่สิปป์ไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้น แค่ได้รับรู้ว่าเมตตารู้สึกต่อกันเช่นไรก็มากพอแล้ว
“เชี่ยเมต” คนในอ้อมกอดกระซิบเอ่ยคำบางคำแสนแผ่วเบา “กู อีส อิน รีเลชั่นชิพ วิท มึง นะ”
จนถึงตอนนี้เมตตาก็ยังยืนยันว่าเขานึกถึงได้แต่เรื่องดีๆ ทุกเวลาที่มีสิปป์ศิลป์จริงๆ ...
TBC.
แค่อยากบอกสั้นๆ ว่า ความรักของแต่ละคนไม่จำเป็นต้องแสดงออกเหมือนกัน
บางคนไม่เคยพูดอะไร แต่ยอมสละของที่ชอบที่สุดให้ทุกครั้ง
บางคนอาจประกาศบอกใครๆ เพียงแค่อยากให้อีกฝ่ายมั่นใจในความรักที่มี
ในขณะที่บางคนมีเพียงความเงียบงัน แต่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างรักกัน ก็เพียงพอแล้ว...
ตอนที่ 27 นี้ยังมีเรื่องราวสั้นๆ ที่เป็นคล้ายเชิงอรรถอีกนิดหน่อย
ขอเวลาเรียบเรียงก่อน แล้วจะเอามาลงให้อ่านกันนะคะ
**พื้นที่ประชาสัมพันธ๋**
https://www.facebook.com/lykarfanpage
เพจนี้มีเรื่องสั้นกรุบกริบลงไว้ใน note, มีบทสัมภาษณ์ไร้สาระของสมาชิกเกย์สเกลลงไว้บนวอลล์
ถึงไม่กดไลค์ แต่ก็ไปตามอ่านกันได้นะคะ
แต่ถ้ากดไลค์...
(http://i168.photobucket.com/albums/u184/lykar/like.jpg)
555555555555
ขอตัวไปเขียนเชิงอรรถต่อก่อน บ๊ายบายค่าา
-
เราเขิล เราชอบ เราหลง โอ๊ยย มีทุกอาการ
รู้สึกอย่างนึงคือบรรยากาศรอบตัวของตัวละครดูละมุลขึ้นมากๆ
ทั้งพี่เก็ต ทั้งสิปป์
ส่วนเมตกับพี่เป็ด แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สองคนนี้นะ
ช่วยกันดีเหลือเกิน ฮ่าๆๆ
-
อ่านแล้วอิ่มใจ รู้สึกตัวลอยเบาๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านแล้วยิ้มได้ มีความสุขจริง ๆ
แต่ละคู่ก็คนละแนว คนเขียนสรุปได้อย่างเห็นภาพเลยค่ะ
ยิ่งเรื่องแฟนเก่า ความสุขกับความทรงจำ เห็นด้วยสุด ๆ ค่ะ
-
คู่พี่น้องนั้นเขาช่วยเหลือกันดีเนอะ
-
:z13: จิ้มก่อน
-
อ่านแล้วก็ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมม มีความสุข
ฉากกระโจนจากประตูมาฟัดแก้มเนี่ยอินมาก ขอบคุณนะคะ
:กอด1:
-
หวานเว่อ เมตกับสิปป์ :o8:
น้องจีงอนพี่เป็ดเยอะกว่านี้เลย นิสัยไม่ดี ทำอย่างนี้ไม่มีใครชอบหรอกฮ่ะ :angry2:
แต่น้องจีคงหายงอนแล้วเนอะ พี่เป็ดก็จริงใจน้าาาา :impress2:
-
สิปป์ศิลป์...รักนางจริงๆ //มุ้งมิ้งนะเรา :o8:
-
55555555
ต้องอย่างนี้สิพี่เป็ด
-
จิ้มก่อนอ่านนะ
-
:beat: พี่เป็ดแทนน้องจี มันน่ามั้ยหล่ะ
จบคือจบนะเฮีย อย่าทำอย่างนี้ ไม่ว่ากับใคร
เมตสิปน่ารัก :o8:
-
มาสั้นๆแต่ละมุน วุ้งวิ้งงง
แต่ขอบอกว่าชอบคู่ปันเก็ตมากกกกกกกกกกกกกกก
อยากได้แบบคู่เดียวทั้งตอน ซักตอนสองตอน
ไม่รุ้สิ หลงไหลได้ปลื้มกะเคะแก่ๆ //โดนตบฟ่ำ ถถถถถถ
:o8: :o8: :o8:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่คุณนักเขียนกับตากล้องจะหวานไปไหนนนนน
>////<
น้องปันกับพี่เก็ตก็น่าร้ากกกกก
พี่เป็ดรักษาสัญญาด้วย!!!!
-
เขิลลลลลงล
-
:L1: :pig4:
-
น่ารักจังคะ
คิดถึงโมเม้นแฟนเก่าเหมือนกันคะ พอกลับมาคุยมันก็รู้สึกดี แต่พอนึกถึงตอนเลิกกันเพราะอะไร ก็เจ็บปวดดีเหมือนกัน
ในเมื่อตอนนี้เรามีคนที่ดีที่รักเราอยู่ข้างกายแล้วก็รักษากันไว้ให้ดีดีกว่า อย่ามัวหวั่นไหวกับสิ่งรอบตัวเลย
-
หวานนนน ยิ้มกว้างเลย ฮ่าๆๆๆ
ชอบอะ น่ารักสุดๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
:-[ หวานจริงๆเลย
-
แหม่ะ เมตกับสิปป์นี่หวานจริงหวานจัง xD
-
น่ารักจริงๆเล๊ยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อิ่มอกอิ่มใจหลายเติบ อรั้ยย
:-[
-
คือ่อานมานานแล้วคะ เพิ่งมีเวลามาตอบ
อยากบอกว่าชอบสิปป์มากกกกกกกกกกกกกก (เคะของเรา)
>< น่ารักจ้าา ตามต่อน้า
-
แหม้ะ เค้าเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ
อยากอ่านตอนพี่เมตยอมน้องสิปป์มั่งอ่า :hao6:
-
รอ คู่สวีทต่อไป
:katai2-1:
:pig4:
-
:pig4:
-
:o8:
:hao6:
-
:-[
จบได้แบบว่า น่ารักอ่ะบอกเลย อยากขึ้น status แบบนี้มั่ง แต่ยังหาไม่ได้ 555+++
-
น่ารักทุกคู่เลย
-
ฟินเล็กๆๆกับหนังสือเล่มนี้มีแจกที่ไหนนะ พวกทิป และเรื่องฟินๆๆน่ะ
เฟสด้วย เค้าจิแอดไปเม้าด้วย55
-
โอ๊ยยยยย เมตกับสิปป์ น่ารักมากกกกก มากแบบมากๆๆๆๆๆๆ
เราชอบฟีลแบบนี้จริงๆ หวานแบบแมนๆแต่มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง(?)555
อธิบายไม่ถูกแต่แบบสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของเพื่อนที่แม้จะเปลี่ยนเป็นคนรักแล้วความเป็นเพื่อนมันยังคงอยู่อ่ะค่ะ อบอุ่นจัง
-
เมตตากับสิปป์ศิลป์หวานเหลือเกิ้นนนนนนนนน
ฮ่าาาาาาาาาาาาาา
-
Page 27 (Extended) : Ped*G Status
หลังแยกย้ายกับเมตตาจากร้านเหล้า พี่เป็ดก็ขับรถพาตัวเองมาจอดอยู่หน้าคอนโดของคนในความคิดถึง แอลกอฮอล์เพียงน้อยนิดไม่ได้ทำให้สมรรถภาพการขับขี่ลดลงเท่าใดนัก วอลโว่คันงามจึงถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ มีเพียงจิตใจอันหนักอึ้งเท่านั้น ที่ดูจะซวนเซทำท่าจะล้มไปหลายรอบ
เซลส์นัมเบอร์วันนั่งแช่อยู่ที่ลานจอดรถอยู่อย่างนั้น มือเรียวคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วนั่งจ้องหน้าจอราวกับจะให้มันเคลื่อนไหวเอง ในที่สุดก็แตะนิ้วโป้งไปยังแอพลิเคชั่นสีฟ้ารูปตัว f และปล่อยให้มันโหลดอยู่สักพักจนเข้าหน้า home
แล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่ง...
พี่เป็ดเป็นมนุษย์ Gen X ที่ไม่รู้สึกตื่นตัวกับกระแสโซเชียลเน็ตเวิร์กที่ฮอตฮิตเท่าใดนัก แม้มือถือจะเปลี่ยนเป็นรุ่นตั้งแต่ 1-100 ตามที่สตีฟ จ๊อบส์และผองเพื่อนผลิตทุกฝีก้าว แต่แอพ Facebook, Twitter หรือ IG ก็ไม่ได้ดึงดูดให้กดเข้าไปบ่อยเท่า Settrade Streaming หรือ WhatSsale เรื่องจะให้โพสต์สเตตัสอะไรยิ่งไม่ต้องพูดถึง พี่เป็ดขอโบกมือบ๊ายบายตั้งแต่บรรทัดแรกเลยทีเดียว ทว่าวันหนึ่ง เซลส์ผู้เคยเมินเฉยต่อโซเชียล กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพิมพ์บางประโยคลงไปแบบที่ตัวเองก็ยังแปลกใจ
วันนั้นเป็นวันที่พี่เป็ดกลับมาเอาเอกสารที่ออฟฟิศ วิทยุคลื่นประจำกำลังเล่นเพลงโปรดที่เขาฮัมตามเพลินๆ หากแล้ววอลโว่ของพี่เป็ดต้องเบรกดังเอี๊ยด เมื่อพบว่าใครคนหนึ่งนั่งพิงรั้วประตูออฟฟิศอยู่ท่ามกลางความมืด เป็นน้องจี...เด็กใหม่ที่เพิ่งมาทำงานวันแรก ทันทีที่เห็นว่าเป็นพี่เป็ด ใบหน้าแสนเศร้าก็ส่งยิ้มสว่างไสวจนเขาเริ่มไม่แน่ใจว่านี่หรือคนจริงๆ หรือภาพลวงตา
หลังพาน้องจีมาพักที่บ้าน เฟซบุ๊กของพี่เป็ดก็มีความเคลื่อนไหวแรก หลังจากเงียบหายไปหลายเดือน เป็นสเตตัสสั้นๆ ที่มียอดไลค์เกือบร้อย และคอมเมนต์อีกหลายสิบ นี่ยังไม่นับข้อความที่ถามซ้ำๆ เหมือนกันทุกคน ว่าสเตตัสนั้น ‘หมายถึงใคร’
“หรือเป็นเพียงรอยยิ้มรอยนั้นเมื่อวันแรกเจอ...?”
พี่เป็ดไม่ได้หมายถึงใคร เพียงแค่โพสต์ท่อนหนึ่งจากเพลงที่ได้ฟังตอนขับรถมาเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจหมายถึงเด็กตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนหลงทางคนนั้น ไม่ใช่...ไม่ใช่เลย
ตั้งแต่วันนั้น ดูเหมือนเฟซบุ๊กของพี่เป็ดจะมีความเคลื่อนไหวขึ้นเรื่อยๆ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ มีความเคลื่อนไหวจาก ‘คนอื่น’ เรื่อยๆ เซลส์นัมเบอร์วันที่ไม่เคยลงภาพอะไรนอกจากหมาสองตัวที่บ้าน กลับมีภาพที่ถูกแท็กจากเด็กหนุ่มหน้าใสที่ชื่อ ‘Jeerawat G’ ที่ชอบเช็กอินและถ่ายรูปนู่นนี่เป็นชีวิตจิตใจ แรกๆ friends พี่เป็ดก็พากันสงสัย แต่พอนานๆ ไปก็เลิกพูดถึง
เพราะทุกคนเข้าใจไปแล้วว่า ‘Jeerawat G’ ไม่ใช่ใคร แต่เป็น “แฟน” ของพี่เป็ดนั่นเอง!
เจ้าของเฟซบุ๊กไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธ ปล่อยให้ข่าวลือครอบคลุมความเข้าใจของทุกคนอย่างทั่วถึงยิ่งกว่า 3G บางประเทศ ส่วนคนถูกกล่าวหาก็ตอบแต่เพียงว่า “ไม่ใช่ฮะ” อย่างไม่จริงจังอะไร อาจเพราะลึกๆ แล้วน้องจีเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจในคำตอบนั้นเหมือนกัน แต่ในเมื่อทุกอย่างที่ทำไปไม่มีเสียงต่อว่าจากพี่เป็ด น้องจีก็ถือว่าไม่ผิดอะไร หากจะแท็กพี่เป็ดเกือบทุกอย่างแบบนี้
จะมีอย่างเดียวที่ยังไม่ได้แท็ก ก็คือสถานะ in relationship เท่านั้น....
Rrrrrrrrrrr…
เมตตากดรับโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นชื่อของพี่เป็ดปรากฏเป็นสายเรียกเข้า อีกมือบังคับพวงมาลัยรถ ก่อนตัดสินใจเลี้ยวจอดในปั๊มก่อนถึงซอยบ้าน เมื่อคำถามจากปลายสายดูจะต้องใช้เวลานานสักหน่อยกว่าจะได้คำตอบ
“เปิดเฟซบุ๊กยัง” เสียงทุ้มกรอกไปตามสาย
“อยู่ที่หน้าโฮมเนี่ย แล้วยังไงต่อ” เพราะไม่ค่อยได้เล่น พี่เป็ดเลยงงงวยกับฟีเจอร์มากมายที่เห็น หลังจ้องอยู่นานสองนาน ก็ยังไม่พบเสียทีว่าไอ้ที่ใส่ relationship มันอยู่ตรงไหน สุดท้ายเลยต้องตัดสินใจโทรหากูรูประจำตัว
“ลองกดเข้าไปตรงที่มันเป็นข้อมูลส่วนตัวของเราอ่ะ”
“แปปๆ” พี่เป็ดหนีบซัมซุงฮีโร่เครื่องออฟฟิศไว้กับหู ก่อนจะจิ้มหน้าจอไอโฟนของตัวเองตามที่เมตตาแนะนำ
“ได้ยังๆ”
“รอก่อน กูอยู่ที่จอดรถ สามจีแม่งเดินทางมาไม่ถึง” พูดไปก็สะบัดไอโฟนในมือไปด้วย เผื่อมันจะดึงสัญญาณได้มากขึ้น
“กากอ่ะ”
“เพราะกูไม่ต้องการถึงสามจี...ขอแค่จีเดียวก็พอ ฮ่าๆๆๆ” ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานก็ยังไม่วายโชว์มุขหวานตามสไตล์
เมตตาถอนหายใจเฮือก พยายามปล่อยมุขพี่เป็ดให้ผ่านไป “มันมีหัวข้อ relationship ป่ะ”
พี่เป็ดกวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรบนจอ “ไม่มีว่ะ”
“เฮ่ย ไอโฟนเสินเจิ้นป่ะเนี่ย ดูดีๆ อีกรอบๆ”
“ไม่มีจริงๆ” ปลายสายยืนยัน หากแล้วก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงตื่นเต้นทันที “กูเจอแล้ว!!”
“มันอยู่ตรงไหนอ่ะ”
“ต้องกดเข้าไปที่ more about ...ขอบใจมากเว้ย”
“โชคดีนะพี่ ขอให้สมหวัง”
วางสายจากเมตตาแล้วพี่เป็ดก็มานั่งจ้องกับข้อความบนจออีกครั้ง รู้สึกว่าอยู่ๆ ฝ่ามือของตัวเองก็เย็นเฉียบ เมื่อต้องกดเลือกความสัมพันธ์พร้อมใส่ชื่อคนที่ต้องการระบุ ทั้งๆ ที่รู้ดีว่ามันก็เป็นแค่การนิยามทางตัวอักษรในโลกออนไลน์ ไม่มีผลทางกฎหมายใดๆ
แต่พูดจริงๆ เหอะ ...นี่มันใกล้เคียงกับการขอแต่งงานเลยนะเฮ่ย!
พี่เป็ดไม่ใช่คนโรแมนติก ปฏิกิริยาต่อความรักแบบหวานแหววจบลงตั้งแต่เลิกกับแฟนคนแรกเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว เพราะฉะนั้นการต้องมาประกาศสถานะอะไรกลางอากาศแบบนี้ ถือเป็นเรื่องท้าทายหัวใจจนแทบบ้า และไอ้เฟซบุ๊กมันดันขึ้นไปแล้วว่าพี่เป็ด in relationship ถ้าอีกฝ่ายไม่ตอบกลับมา เขาคงได้ in relationship ค้างอยู่อย่างนั้นแน่ๆ
ขณะนั้นน้องจีกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง คืนนี้ไอ้พี่เป็ดบ้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย แม้จะมีคดีความกันอยู่ แต่น้องจีก็ไม่ได้งี่เง่าโวยวายอะไร พี่เป็ดยังไปรับไปส่ง บางวันก็พาไปกินข้าว พูดคุยกันปกติ แต่ที่น้องจีมีแถมให้อีกอย่างคืออาการมึนตึงและระยะห่างอีกร้อยปีแสง เรียกว่าการเป็น “คนรู้จัก” ยังดูสนิทสนมเกินไปด้วยซ้ำ เขายืนยันว่าเขาไม่ได้งอน แต่โกรธมาก!
อยู่ๆ Notification ของเฟซบุ๊กในมือถือก็มีแจ้งเตือนด้วยข้อความที่ไม่คุ้นเคย
“Ped Witayakorn listed that you two are in a relationship”
ร่างเล็กผุดนั่งตัวตรง ดวงตาจ้องมองไปยังข้อความที่คำบางคำดูจะโดดเด้งออกมาเหมือนตัวอักษร 3D
“in a relationship”
“in a relationship”
“in a relationship”
“อ๊ากกกกกก!” เสียงเล็กร้องลั่นขณะโยนมือถือลงบนเตียงเหมือนเป็นของร้อน เมื่อหน้าไทม์ไลน์ของตัวเองปรากฏโพสต์ “Jeerawat G and Ped Witayakorn are in a Relationship” พร้อมรูปคู่ของเขากับพี่เป็ดภาพล่าสุด ไล่ไปจนถึงตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ
พอเริ่มตั้งสติได้น้องจีก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเข้าไปที่หน้าโปรไฟล์ของพี่เป็ด ทั้งๆ ที่คิดว่าโพสต์ล่าสุดของอีกคนน่าจะเป็น event เดียวกัน แต่ไม่ใช่ ...โพสต์ล่าสุดของพี่เป็ดกลับเป็นคลิปวิดีโอจากยูทูบ พร้อม caption สั้นๆ ที่น้องจีเคยสงสัยเมื่อนานมาแล้วว่าพี่เป็ดหมายถึงใคร
“หรือเป็นเพียงรอยยิ้มรอยนั้นเมื่อวันแรกเจอ...?”
http://www.youtube.com/v/GL5KXs1scHc
น้องจีกดเล่นวิดีโอนั้น ทำนองเนิบช้าดังขึ้นมาเบาๆ ขณะปล่อยให้เพลงแสนอบอุ่นดังเอื่อย นิ้วเล็กก็เลื่อนลงมายังโพสต์ด้านล่าง ที่มีภาพคู่ของตัวเองกับเจ้าของหน้าเฟซบุ๊กขึ้นอยู่เต็มไปหมด จีเพิ่งรู้สึกว่าตนเองถ่ายภาพพี่เป็ดไว้เยอะขนาดไหน ตั้งแต่ยังไม่เป็นแฟนกัน ก็มีทั้งภาพคู่ ภาพหมู่ของผู้ชายหน้ายิ้มๆ คนนี้อยู่ตลอดเวลา
“ที่ผ่านมานั้นไม่คิดอยากรู้ที่มา
และไม่เคยหาเหตุผลใด ๆ
แค่ตัวฉันเพียงรู้ว่าเป็นสุขใจเมื่ออยู่เคียงกัน...”
สุดท้ายแล้วพี่เป็ดก็ทนนั่งนิ่งๆ มองดูข้อความ “Pending” ต่อไปไม่ไหว ร่างสูงจึงต้องพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าห้องของคนที่รอคอย มือเรียวเคาะเบาๆ ที่ประตู ทว่าไร้เสียงตอบรับ พี่เป็ดจึงถือวิสาสะใช้กุญแจที่มีอยู่ไขเข้าไป ภายในห้องชุดปิดไฟมืดและเงียบสนิท มีเพียงแสงสว่างเล็กน้อยจากประตูห้องนอนของน้องจีที่เปิดแง้มไว้รอดออกมาเท่านั้น
พี่เป็ดผลักประตูเข้าไป ได้ยินเสียงเพลงที่เขาเพิ่งโพสต์ดังกังวานอยู่ในห้อง ส่วนคนตัวเล็กกำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ตากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลอหากส่องประกายแห่งความสุข ขณะก้มมองโทรศัพท์ในมือ
“จี...” ผู้มาเยือนส่งเสียงเรียกเจ้าของห้องแผ่วเบา แต่คนถูกเรียกกลับสะดุ้งสุดตัว พาลโยนมือถือทิ้งอีกรอบ
ท่าทางแสนน่ารักนั้นทำให้พี่เป็ดหัวเราะขำ “โยนมือถือทิ้งทำไมน่ะ”
“มาได้ไง” เสียงเล็กร้องถาม
ผู้มาเยือนทรุดตัวลงนั่งกับเตียง ก่อนจะคว้ามือนิ่มมากุมไว้ “มาเอาคำตอบ”
น้องจีก้มหน้างุด หัวใจเต้นตึกๆ จนแทบจะดังกว่าเสียงเพลง
“พี่ขอโทษนะ...ยกโทษให้พี่ได้มั้ย” แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ดับลง ทว่าพี่เป็ดกลับหยิบมันขึ้นมากดปลดล็อกใหม่แล้วยื่นให้เจ้าของ
อ้อมแขนอุ่นกระชับร่างเล็กเข้ามาหา จรดจมูกโด่งลงกับหน้าผากมนเบาๆ น้องจีมองหน้าจอที่มีสองปุ่มอยู่ข้างกัน ระหว่าง ‘accept’ กับ ‘hide’
“พี่เป็ดไม่อายเหรอ ถ้าไอ้นี่มันจะขึ้นโชว์ในเฟซอ่ะ” คนในอ้อมกอดถามคล้ายไม่แน่ใจว่าคนที่มีสังคมแบบพี่เป็ดจะยอมรับได้หรือ หากจะมีใครรู้ว่าคบอยู่กับเด็กผู้ชายแบบเขา
อีกฝ่ายหัวเราะพร้อมคำตอบ “ไม่เห็นจะอายเลย ดีซะอีก พอคนอื่นรู้ว่าจีไม่โสดแล้ว จะได้ไม่มีคนกล้ามาจีบ”
“ใครกันแน่ที่ชอบมีคนมาจีบ” น้องจีบ่นอุบ เพราะยังไม่ลืมบรรดาอดีตเด็กในสังกัดของพี่เป็ด ที่มักจะแวะเวียนมาโพสต์หน้าวอลล์อยู่เป็นประจำ
“ต่อจากนี้รับรองไม่มีอีกแน่” ใบหน้าคมซบลงกับลาดไหล่บาง
คนตัวเล็กหันขวับมาถามทันควัน “แน่ใจนะ!!”
“ครับผม!” แก้มนิ่มที่เคลียอยู่กับปลายจมูกโด่งถูกฝากรอยจุมพิตแผ่วเบาพร้อมคำสัญญานั้น
.
.
.
.
♥
Jeerawat G is in a relationship with Ped Witayakorn
Today
TBC.
มาตามสัญญา สำหรับส่วนขยายของตอนที่แล้ว
คนเขียนอยากจะพี่เป็ดว่า... มีแฟนเป็นเด็กน้อย ต้องคอยตามเทคโนโลยีนะคะ 555555
มีเรื่องหนึ่งที่กังวลเสมอเมื่อเขียนเรื่องนี้
คือเรามักจะเขียนอิงตามเหตุการณ์ที่เกิดรอบตัวจริงๆ มุขหลายมุขหยิบจับคำที่อยู่ในกระแสมาเขียนด้วย
ซึ่งของแบบนี้มาไวไปไว รวมถึงมือถือ แอพลิเคชั่น โซเชียลมีเดีย และอื่นๆ อีกมากมาย
ถ้าอีกสองสามปีคนอ่านกลับมาอ่านกัน นิยายเรื่องนี้คงเป็นศูนย์รวมของสิ่งตกยุคแน่ๆ T^T
ขอสอบถามคนอ่านที่อ่านนิยายมาหลายๆ ปี
เวลากลับไปอ่านนิยายที่เขียนถึงสิ่งหรือมุขที่เคยฮิตๆ กันสมัยก่อน รู้สึกแปลกๆ กันบ้างมั้ยคะ
(เรานึกถึงเวลาเปิดเอ็มวีเก่าๆ แล้วเห็นโทรศัพท์โนเกีย 3310 เงี้ย 555555)
ยังไงแสดงความคิดเห็นกันได้นะคะ เราจะได้นำไปปรับปรุงต่อไป
สุดท้ายนี้... อย่าลืมไปเยี่ยมชมเพจน้อยๆ ของเรากันนะ >.<
https://www.facebook.com/lykarfanpage
เพิ่งมีสมาชิกครบ 100 คนหมาดๆ กำลังหาของขวัญมาให้ทุกคนอยู่ค่ะ
*อย่าเพิ่งรำคาญการแปะเพจเลยน๊า ตอนหน้าจะไม่แปะแว้ว แฮ่ๆ*
-
น่ารักกกกก อ่ะ จริงๆๆแล้วพี่เป็ดเค้าโรแมนติกแอบหวานเหมือนกันนะเนี่ย :mew2:
-
:pig4:
-
มาแบบสั้นๆแต่น่ารักมาก
-
การเขียนเรื่องแบบมีการใช้กระแสสิ่งที่ฮิตๆ กัน มันก็ไม่ใช่ไม่ดีครับ
เวลากลับไปอ่าน มันจะรู้สึกว่าเรื่องมีช่วงระยะเวลาที่ค่อนข้างแน่นอน
ถ้าผ่านไปหลายๆปี น่าจะได้อารมณ์ย้อนเวลาให้คิดถึงยุคสมัยเก่าๆ ดีเหมือนกัน
-
อื้อหืออออ.....พี่เป็ดแอบเสน่ห์แรงนะเนี่ยะ :hao3:
-
น่ารักอ่าาาาา :o8:
ถ้าเป็นนิยายเก่าแค่สองสามปี สำหรับเรายังไม่เก่าพอหรอกค่ะ :z1:
แต่ก็เห็นว่าช่วงนี้ในนิยายมักจะให้ตัวเอกใช้ไอโฟนหลายเรื่องเลย ไม่สิ ทุกเรื่องที่เราอ่านเลยแหละ
ก็ไม่รู้ว่าในอนาคตมันจะยังฮิตอยู่ไหม แต่ตอนนี้คนเค้าก็ใช้กันเยอะที่สุด ไม่รู้สึกแปลกๆหรอกค่ะ :mew1:
-
ถึงยุคสมัยจะเปลี่ยนไป แต่ความประทับใจก็ยังคงอยู่เสมอเมื่อเปิดอ่านค่ะ
-
เทคโนโลยีเป็นสิ่งที่บ่งบอกยุคสมัย เป็นสเน่ห์อย่างหนึ่งในงานเขียนงานแสดงภาพยนตร์เลยนะคะ ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ยังไงก็ตามถึงจะไม่ใช้เทคโนโลยีใดๆเลยแต่สิ่งแวดล้อมอื่นๆก็มีตัวบ่งบอกถึงช่วงเวลาเหมือนกันเพียงแต่เทคโนโลยีจะบ่งบอกได้ชัดเจนมากกว่าก็เท่านั้นเองค่ะ เพราะงั้นเขียนไปเถอะเลี่ยงไปก็เท่านั้น นอกจากคุณจะจินตนาการได้ล้ำยุคเหมือนผู้เขียนโดราเอมอนน่ะค่ะ แต่จริงๆแล้วอาจารย์ท่านก็ยังเขียนถึงสิ่งที่บ่งบอกยุคสมัยเหมือนกันนะ คือสรุปแล้วไงคุณก็เลี่ยงที่จะไม่เขียนสื่อถึงยุคสมัยไม่ได้หรอกค่ะ ไม่งั้นจะเป็นการปิดกั้นการจินตนาการซะเปล่านะคะ ^^
-
น่ารักอ่าาาา
-
พี่เป็ดน้องจี ง้อกันอย่างนี้เลย น่าร้ากกกอ่ะ :m3:
-
ความพยายามเล็กๆน้อยๆของพี่เป็ดน่ารักมากกกกกกก
(และมุขจีเดียวก็เอิ่มมมมม....นะ 5555)
-
อ่านแล้ว อยาก in relationship บ้าง
แต่ไม่มีใครให้ with น่ะสิ ฮืออออ เศร้านะ
แต่อ่านเรื่องพี่เป็ดน้องจีแล้ว มุ้งมิ้งดี ชอบค่ะชอบ
อย่าเพิ่งเอาลิ้งค์แฟนเพจออกสิคะ บางทีก็มีคนเพิ่งเข้ามาอ่านจะได้รู้ว่ามีแฟนเพจให้ตามไปกดไลค์
โพสไว้เถอะค่ะ ไม่มีใครบ่นหรอก
:katai5:
-
ตอนนี้พี่เป็ดน่ารักมาก ๆ เปิดเผยกันแล้ว น่ารักสุด ๆ
-
โอ๊ยๆ น่ารักอ้ะพี่เป็ด เขิลแทนน้องจีเลยแบบนี้
ปล.เวลาอ่านนิยายเก่าๆ เราก็ขำไปกับมุกเก่าๆ พร๊อบกึกๆ นะ
เหมือนย้อนวัยไปอะไรแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร
-
บางทีกลับไปอ่านนิยายเมื่อแปดปีที่แล้ว ก็ไม่ตกยุคนะ
ทำให้คิดถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำเมื่อก่อนด้วย
พี่เป็ดเปิดเผยก็ดีแล้ว จีจะได้มั่นใจมากขึ้น
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
น่ารักอะ อิอิ
-
ดีใจกับพี่เป็ดน้องจี หวานรับวาเลนไทน์กันเลยทีเดียว
ถือซะว่าเราเป็นส่วนหนึ่งในการบันทึกประวัติศาสตร์ของมวลมนุษยชาติ ฮ่าฮ่าฮ่า
-
แอร๊ยยย
น่ารักอะพี่เป็ดน้องจี
ขอบคุณคนเขียนมากนะค้าาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เป็ดน่ารัก น้องจีก็น่ารักอ่าา
-
ชอบคู่ีพี่เป็ดน้องจี!
><
-
น่ารักมากอ่ะ อ่านแล้วอยากมีแบบนี้บ้างจัง
-
ละมุนมากๆๆๆๆ ชอบคะ :o8:
-
น่ารักกก
-
บอกตรงคะ อ่านตอนนี้ ค่อยๆเลื่อนตาม คลิปที่เปิด รู้สึกดีมากก บอกไม่ถูกเหมือนกัน ลองแทนตัวเองเป็นจี คิดว่าตัวรู้สึกดีและรู้สึกตื้นตันแน่ๆ :กอด1:
-
โอ้ยยยย เขินน
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
บางทีพอกลับไปอ่านซ้ำนิยายเก่าๆที่เคยประทับใจ
เจออุปกรณ์ต่างๆในสมัยนั้นมันก็ฮาดีนะ เราชอบออก
เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในอดีตของตัวเองด้วย
อีกอย่างเทคโนโลยีก้าวไปไวจะตาย ยังไงทุกคนและเกือบทุกเรื่องก็ต้องเจอแบบนี้
:กอด1:
-
ผมขอเป็นคนที่ 121 นะครับ
แล้วจะเข้าไปติดตามบ่อยๆ
-
เข้ามารอค่ะ :mew2:
-
Page 28 : เธอกลับมาเพื่อหมุนเข็มนาฬิกาให้เดินกลับหลัง
ไม่ทันที่พระอาทิตย์จะได้ส่องแสง เมตตาก็หอบหิ้วสิปป์ศิลป์พร้อมสัมภาระขึ้นมอเตอร์ไซค์สี่สูบคันโต ที่วันนี้ได้ออกโรงแทนเจ้าเต่าเขียวมะกอก เนื่องจากอยู่ๆ น้องเต่าก็เกิดงอแงสตาร์ทไม่ติดขึ้นมา ทำเอาสองหนุ่มต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน
มันไม่ง่ายเลย...กับการต้องเป็นสก๊อยหนุ่มตอนหกโมงเช้า
“เ...ชี่... ขั...ช้าๆ หน่....” สิปป์เปิดกระจกหมวกกันน็อก พลางตะโกนแข่งกันเสียงลมอื้ออึงรอบข้าง ทว่าคนที่ตั้งหน้าตั้งตาบิดมอเตอร์ไซค์กลับนิ่งเฉย คนซ้อนเลยได้แต่ซุกตัวกับแผ่นหลังด้านหน้า แล้วค่อยๆ เอื้อมแขนไปโอบรอบตัวของคนขับ และคิดปลอบใจตัวเองว่าท้องถนนในยามเช้ามืดของวันเสาร์ คงไม่มีใครตื่นเช้ามาเห็นผู้ชายกอดกันกลมแบบนี้หรอกน่ะ
วันนี้สมาชิกเกย์สเกลมีนัดกันตอนเจ็ดโมงตรงที่หน้าประตูออฟฟิศ เพื่อร่วมขบวนฉิ่งฉาบทัวร์เอาท์ติ้งประจำปี หลังเมตตาจอดรถเก็บเรียบร้อย วอลโว่คันงามของพี่เป็ดก็มาถึงพอดี น้องจีวิ่งดุ๊กดิ๊กลงมาจากรถพร้อมพร็อพสุดเวอร์วังอลังการดาวล้านดวง จนสิปป์ต้องออกปากทัก
“แว่นกันแดดตอนเจ็ดโมง? หมวกสาน? ห่วงยางรูปเป็ด? จี...เยอะไป๊!”
“แหมมมม...มึงไม่เยอะเลยเนอะไอ้สิปป์” ผู้ปกครองของน้องจีร้องทักบ้าง นักเขียนยักไหล่ทำหน้าโซพราวด์ ภาคภูมิใจในเสื้อเชิ้ตสีแสดสไตล์ฮาวาย และอุปกรณ์เล่นทรายถุงโตที่หอบหิ้วมาจากสำเพ็ง
“อ่ะ” เมตตายื่นบางสิ่งให้คนรัก เพียงเท่านั้นทั้งพี่เป็ดและน้องจีก็ได้ขำก๊ากรับอรุณกันทันที
“มึงจะเอาออกมาทำไม!! โห่ยยยย” สิปป์โวยวายลั่น หากก็ยอมยื่นมือไปรับแว่นดำน้ำพร้อมสน็อกเกิ้ลสีสันเข้าชุด
“ทำไมไม่เอาตีนกบกับถังออกซิเจนมาด้วยเลยล่ะมึง” พี่เป็ดตบเข้าอีกดอก เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นรับแสงอาทิตย์ยามเช้าได้เป็นอย่างดี ไม่นานนักสมาชิกเกย์สเกลคนอื่นๆ ก็ทยอยมาถึง รวมถึงบก.ใหญ่ที่วันนี้จัดเต็มด้วยชุดยูนิฟอร์มพร้อมลงทะเลจนใครๆ ก็อดแซวไม่ได้
“เอ่อ...พี่เอ้ฮะ” สิปป์ร้องทักหัวหน้าใหญ่ที่กำลังกางอุปกรณ์เมคอัพบนโต๊ะม้าหินหน้าออฟฟิศ
“ว่า?”
“ชุดพี่จะเตรียมพร้อมลงทะเลไปหรือเปล่าฮะ” นักเขียนทำเสียงใสซื่อ ไม่บอกก็รู้ว่าแอ๊บแบ๊วถามไปให้โดนด่าเล่นๆ
“แกมีปัญหาอะไรกับกางเกงเจเจฉันเหรอไอ้สิปป์?!” ไม่เพียงแต่กางเกงขาสั้นยางยืดลายแบบเดียวกับที่สก๊อยเด็กฮิตกันเมื่อเกือบสิบปีก่อน พี่เอ้ยังสวมท่อนบนด้วยเสื้อยืดคอย้วยสีดำซีดตัวโคร่ง จนชักไม่แน่ใจว่าเจ๊แกจะไปเอาท์ติ้งหรือขับรถมาส่งลูกไปทัศนศึกษากับโรงเรียนกันแน่
ก่อนที่นักเขียนปากกล้าจะถูกฆ่าตายด้วยอายไลเนอร์ ฟอร์จูนเนอร์คันโตก็มาจอดด้านหน้า เรียกทุกสายตาให้จับจ้องโดยพร้อมเพรียงกัน ประตูด้านข้างคนขับเปิดออก พร้อมเด็กหนุ่มร่างสูงที่กระโดดลงมา
“หวัดดีครับ” ปันทักทายทุกคน ก่อนจะโบกมือส่งสัญญาณให้คนขับถอยรถเข้าที่จอด
“พ่อมาส่งเหรอปัน” เมตตาเอ่ยทัก ขณะจ้องมองไปยังคนขับที่เดินตรงมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่สองใบ
“อ๋อ...ไม่ใช่พ่อปันหรอกพี่” เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงใส ทั้งหมดยกมือไหว้ผู้มาใหม่ก่อนปันจะแนะนำต่อ “นี่ลุงปืนครับ”
คนถูกแนะนำยิ้มให้ทุกคน แล้วพาร่างสูงโปร่งของตัวเองมาหยุดตรงหน้าผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม
"เอ้..." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกบก.ของเกย์สเกล ทำเอาพนักงานที่เหลือหูตั้งกันเป็นแถว
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก คนที่เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกทักยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ สไลด์ขึ้นๆ ลงๆ จนหน้านิวฟีดเฟซบุ๊กไม่รู้จะโหลดอะไรใหม่ ผู้มาเยือนเปลี่ยนจากยืนเป็นทิ้งตัวนั่งแทรกตรงที่ว่างข้างๆ
คนถูกรบกวนกระเด้งตัวลุกขึ้นยืนก่อนชักสีหน้าหงุดหงิด พี่ปืนส่งยิ้มบางๆ ให้ผู้สังเกตการณ์ทุกคน หากไม่ทันที่สงครามจะเริ่มต้น คนห้ามทัพก็มาถึงเสียก่อน พี่เอสกระโดดลงรถแล้วปรี่ตรงมาหาพี่สาวและเพื่อนทั้งๆ ที่คนขับรถยังจอดรถไม่สนิท
"มาถึงนานยัง" พี่เอสเอ่ยทักแขกรับเชิญของทริป พี่ปืนส่ายหัวก่อนจะถูกพี่เอสลากมายืนอยู่ด้านหน้า
“นี่พี่ปืน เป็นเพื่อนพี่กับพี่เอ้ แล้วก็เป็นลุงของปัน” เด็กๆ ยกมือไหว้ให้พี่ปืนที่ถูกแนะนำอย่างเป็นทางการอีกครั้ง
"นี่สิปป์ นักเขียน เมต ตากล้อง" พี่เอสชี้ไปยังเด็กสองคนที่ยืนพิงประตูรั้วออฟฟิศ "นี่เก็ต กราฟิก พี่เลี้ยงเจ้าปันนั่นแหละ"
พี่เก็ตทำตาโต พยายามแก้คำว่าพี่เลี้ยง แต่ดูเหมือนพี่เอสจะไม่สนใจ "นี่พุด แอดมิน ที่นั่งอยู่ตรงประตูนั่นเป็ด จี ชิ สามคนนี้เป็นเซลส์"
พี่ปืนรับไหว้แล้วยิ้มตอบกลับมาแบบที่น้องจีแอบกระซิบกับพี่เป็ดว่า 'ยิ้มแฉ่งเหมือนพระอาทิตย์เลย'
“อ่ะ รถมาแล้วๆ เดี๋ยวทยอยขนของขึ้นรถกันเลยนะ” รถตู้ขนาด 12 ที่นั่งมาจอดเทียบด้านหน้าออฟฟิศ พี่เป็ดจึงเดินนำทุกคนยกสัมภาระไปเก็บหลังรถ ในขณะที่เจ้านายใหญ่สุดถือเอากระเป๋าให้ย่อมมาส่งให้พี่เอ้
บก.สาวคนเดียวในแก๊งรับของแล้วหายเข้าไปในออฟฟิศ สักครู่หนึ่งพี่เอ้จึงเดินออกมาด้วยเสื้อกล้ามพร้อมกระโปรงผ้าป่านยาวประมาณน่อง ไม่ลืมหมวกสานสีอ่อนและแว่นกันแดดประจำกาย
“โธ่เอ๊ย... นึกว่าพี่เอ้จะแต่งชุดนั้นไปจริงๆ” สิปป์ศิลป์บ่นอุบอิบ ในขณะที่เมตตาลอบมองคุณลุงของปันอย่างเงียบๆ แม้ไม่ใช่คนช่างสังเกต แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าระหว่างพี่ปืน พี่เอส และพี่เอ้ มีอะไร ‘บางอย่าง’ ที่ผิดปกติ เหมือนในความสนิทสนมมีความห่างเหินอยู่ในนั้น...
เสียงพูดคุยคึกคักตั้งแต่เริ่มออกรถ ทุกคนต่างงัดไอเท็มฮอตมาโชว์กันเสียงดังลั่น โดยเฉพาะพี่เอสที่เอาของกันน้ำเกือบทุกชนิดในโลกมาอวดเด็กๆ ให้เรียกเสียงฮือฮาได้ทุกชิ้น
“นี่ไม่ใช่นาฬิกาธรรมดา” หัวหน้าแก๊งชูนาฬิกาเรือนพลาสติกสีดำขึ้นมา
“มันกันน้ำได้เหรอฮะ” น้องจีถามเสียงใส “อันนี้จีก็มีๆๆ”
“ถ้าแค่กันน้ำได้พี่จะเอามาทำไมฮึ” พี่เอสโบกของในมือไปมา ก่อนจะพูดต่อ “นี่เป็นนาฬิกาที่กันน้ำได้ลึกระดับ 200 เมตร แล้วมันยังมีโปรแกรมที่บอกเวลาพระอาทิตย์ขึ้นและตกที่ชายหาดฮิตทั่วโลกเกือบ 300 หาดเลยนะ!”
“โหๆๆๆ” ทุกเสียงร้องด้วยความตื่นเต้น
“แล้วไอ้หาดที่เราจะไปมันมีข้อมูลมั้ย” พี่ปืนที่นั่งฟังเพื่อนขายของมานานเอ่ยถามบ้าง
“เอ่อ...” เจ้าของนาฬิกาอึกอัก “ไม่มีอ่ะ”
“โห่ๆๆๆ” คราวนี้เด็กๆ ส่งเสียงโห่แทน ทำเอาเจ้าพ่อไอเท็มต้องรีบแก้ตัว
“เฮ้ยๆๆ แต่พี่ยังมีอีกอย่าง รับรองเด็ดสุด!” พูดจบพี่เอสก็เดินมาเบาะแถวหน้า แล้วก้มลงหยิบบางอย่างจากกล่องโฟมข้างพี่เอ้
“เฮ้ยยย!! คิริน คิริน!” พี่เป็ดส่งเสียงตื่นเต้น พลางรับกระป๋องเบียร์สัญญาณญี่ปุ่นจากพี่เอส
“กูกินได้มะ?” สิปป์กระซิบถามคนข้างๆ เสียงเบา ไม่ใช่ว่าจะขออนุญาตหรืออะไร แต่ไม่แน่ใจว่ากินแล้วจะลำบากเพื่อนร่วมทางหรือเปล่า
ไม่ทันที่เมตตาจะตอบ พี่เอสก็ส่งกระป๋องเย็นเฉียบสีขาวมาให้ “อุเมะชู ชิลๆ ไม่เมาชัวร์”
พอเจ้านายว่าอย่างนั้น สิปป์ศิลป์เลยต้องพลอยรับมาด้วย เพียงเปิดกระป๋อง กลิ่นลิ้นจี่ก็โชยออกมายั่วน้ำลายแล้ว หลังจิบไปสองสามอึก นักเขียนก็บอกตัวเองเลยว่า สบายยย... ซดน้ำผลไม้มาลียังเมาง่ายกว่า ฮิฮิ เอิ๊กกกก....
พอขึ้นมอเตอร์เวย์มาได้สักพัก น้องจีกับพี่เป็ดก็จัดการแจกจ่ายข้าวเหนียวหมูทอดฝีมือแม่ให้กับทุกคน หลังจัดการข้าวเช้ากันหมดกล่อง ทุกคนก็เหมือนถูกพิษร้ายเข้าครอบงำ เห็นได้ชัดจากอาการตาปรือจนสุดท้ายก็หลับคอพับคออ่อนไปตามๆ กัน เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบ และบก.สาวคนเดียวที่นั่งใจลอยไปตลอดทาง
พี่เอ้หันไปมองน้องชายตัวเองกับใครอีกคนที่นั่งหลับอยู่แถวที่สอง เมื่อวานพอรู้ว่าคนที่ถูกฝังในความทรงจำกำลังจะกลับมา พี่เอ้ก็รู้สึกซวนเซจนต้องพาตัวเองไปค้างคอนโดเพื่อน เพราะบ้านหลังเดิมดูเหมือนจะกลาดเกลื่อนไปด้วยเรื่องราวเก่าๆ จนหายใจแทบไม่ออก
พวกเขาสามคนรู้จักกันสมัยเรียนมหา’ลัย ในยุคที่มีเทปของศิลปินอัลเตอร์เนทีฟเป็นดนตรีประกอบชีวิต การเจอกันของพี่ปืนกับพี่เอ้อาจไม่แตกต่างจากนิยายรักทั่วไป ถ้าอยู่ในยุคสมัยนี้ อาจต้องมีแฮชแท็ก #พี่สโมสาววายกับเพื่อน(น้อง)ชายสุดติ๋ม เกิดขึ้นแน่ๆ
สมัยนั้นมหาวิทยาลัยเพิ่งมีการจัดตั้ง ‘สโมสรนักศึกษา’ ขึ้นมาอย่างเป็นจริงเป็นจัง โดยให้นักศึกษาบริหารงานเต็มรูปแบบ ต่างจากสมัยก่อนที่อำนาจนักศึกษายังไม่มากมายขนาดนี้ พี่เอ้ เด็กปีสองตัวแทนจากคณะการจัดการโรงแรมถูกเสนอให้เป็นหนึ่งในทีมสโมฯ แม้โดยหลักการแล้ว สโมฯ ควรดำเนินงานโดยเด็กปี 3-4 แต่พี่เอ้คือข้อยกเว้น
หลังเข้าเป็นสมาชิกได้ไม่นาน สโมสรนักศึกษารุ่นใหม่ก็ต้องจัดงานใหญ่งานแรก นั่นคือกีฬาสัมพันธ์ภายใน พี่เอ้และทีมอีก 3 คนได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ดูแลกีฬาสามชนิด หนึ่งในนั้นคือฟุตบอล และนั่นเองที่เป็นจุดเริ่มต้นของแฮชแท็กในตำนาน...
“สมัครอะไรคะ” พี่เอ้เงยหน้ามองผู้ชายหน้าติ๋มใส่แว่นกรอบใสตรงหน้า “ถ้าสมัครลีดเดอร์ไปอีกห้องนึงนะคะ”
“เอ่อ...ฟะ...ฟุตบอลครับ” ผู้ชายคนนั้นตอบ ในมือถือใบสมัครไว้มั่น “คณะบริหารครับ”
พี่เอ้มองมืออันเรียวสวย สลับกับมือป้อมๆ พร้อมผิวสัมผัสแห้งกร้านของตัวเอง ในขณะที่หนุ่มติ๋มทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนยืนยันเสียงแข็ง “นี่รายชื่อนักฟุตบอลทั้งหมดของคณะบริหารครับ”
“อ้อ...” พี่เอ้พยักหน้าหงึกๆ “ค่ะ งั้นวางเลยค่ะ”
หนุ่มแว่นยิ้มแฉ่งตาแทบปิด ซึ่งพี่เอ้แอบกลับไปเขียนลงสมุดไดอารี่ไว้ว่า ‘ไม่รู้พ่อเป็นดวงอาทิตย์หรือไง ถึงได้สว่างไสวนัก’
จริงๆ แล้วพี่เอ้ไม่สันทัดกีฬาอะไรสักชนิด โดยเฉพาะฟุตบอลที่ไม่รู้ว่ามันสนุกตรงไหนกับการดูคนวิ่งไล่ลูกไปมา แต่ด้วยหน้าที่ ก็ทำให้ตนเองต้องมานั่งเกาะขอบสนาม ประหนึ่งติ่งเกาหลีที่ตีบัตรแถวหน้าสุดอย่างในขณะนี้
“พี่ปืน! ทางนี้ ส่งมาๆ!” ผู้ชายเบอร์ 5 ที่ถูกเรียกคือผู้ชายสุดติ๋มที่หน้าเหมือนคุณหมอ ซึ่งต่อมาพี่เอ้รู้แล้วว่าชื่อ ‘ปืน’ ส่วนไอ้เบอร์ 3 ตัวดำเป็นถ่านที่ยืนตะโกนว๊ากๆ อยู่นั่นก็คือไอ้เอส
ลูกกลมๆ ถูกส่งผ่านจากปืนไปสู่ไอ้เอส ก่อนศูนย์หน้าของคณะบริหารจะอัดเข้าประตูไปแบบสวยงาม ทั้งทีมกรูกันเข้าไปหาคนทำแต้ม แต่คนส่งลูกวิ่งไปถึงตัวคนยิงก่อนใครเพื่อน ปืนคว้าไอ้เอสมากอดทั้งตัว ตามมาด้วยบรรดานักเตะทั้งฝูงร่วมรุมทึ้งศูนย์หน้าราวกับนี่คือแต้มที่เอาชนะแมนยู
หลังกีฬามหา’ลัยสิ้นสุดลง พร้อมกับฟุตบอลคณะบริหารฯ ได้ถ้วยแชมป์ไปครอง ไอ้ติ๋มที่ชื่อปืนก็เข้ามาพัวพันในชีวิตสองพี่น้องมากขึ้นๆ กับเอสไม่ค่อยน่าแปลกใจ เพราะเรียนคณะเดียวกัน ถึงจะคนละปี แต่ก็มีได้เจอกันบ่อยๆ จนหลังๆ ก็กลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันไป แต่กับพี่เอ้ ไม่รู้ทำไมถึงได้เกี่ยวข้องกับไอ้คนชื่อปืนบ่อยนัก
“อ้าว มาทำไมเนี่ย” พี่เอ้ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนกดรีโมตทีวีอยู่ในบ้านเอ่ยถามไอ้หน้าพระอาทิตย์ที่เดินตามหลังเจ้าเอสต้อยๆ
ปืนชี้ตัวเองแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ‘ผมเหรอ’ ซึ่งพี่เอ้ก็ตอบรับอย่างไพเราะว่า “เออ!”
เอสคว้าคอแขกของบ้านมากอด ก่อนจะตอบพี่สาวแทนคนถูกถาม “คืนนี้จะไปพาร์ที่...”
“แหวะ” พี่เอ้ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ไอ้คนที่สำเนียงดีเกินเหตุ
“นั่นแหละ จะไปปาร์ตี้กัน เลยให้ไอ้ปืนมานอนด้วย นี่เอาของมาเก็บก่อน”
พี่เอ้โบกมือปัดๆ คล้ายไม่สนใจ แม้จะอดแปลกใจไม่ได้ ที่สองคนนั้นสนิทสนมกันถึงขั้นเรียก ไอ้ ซึ่งไม่รู้ว่าปืนมันยอมได้ยังไง ให้เด็กอย่างไอ้เอสนับเป็นเพื่อน
“เฮ่ย!!” เจ้าบ้านสะดุ้ง เมื่อกำลังล้มตัวลงนอน แต่กลับวาดขาไปโดนคนในความคิดอย่างจัง
“ไม่เป็นไรๆ” หนุ่มแว่นที่ยังติ๋มเสมอต้นเสมอปลายยิ้มไม่ถือสา “เอ้นอนเถอะ เดี๋ยวเราไปนั่งตรงนั้นก็ได้”
‘ตรงนั้น’ ที่ปืนว่า คือ ‘พื้น’ แล้วเจ้าบ้านอย่างพี่เอ้จะทำอะไรได้ นอกจากเขยิบให้ผู้มาเยือนได้นั่งโซฟาด้วยกัน
“ขอบคุณครับ” น้ำเสียงสุภาพเอ่ยขึ้น ซึ่งไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่า เจ้าของคำขอบคุณคงมีรอยยิ้มแถมมาให้เหมือนเดิม
“ไปปาร์ตี้อะไรกันเหรอ” พี่เอ้ชวนคุย ขณะที่สายตาก็มองสอดส่ายหาน้องชายไปด้วย
“อ่า...ก็ไม่เชิงปาร์ตี้หรอกครับ มีตติ้งโต๊ะธรรมดาๆ เอ้ไปด้วยกันมั้ย” พูดจบก็ยิ้มอีก ปลูกเป็นไร่ขายเป็นโลสินะ รอยยิ้มเนี่ย
“ขอบใจนะ ไปสนุกกันเถอะ กินเผื่อเราด้วย ฮ่าๆ” แม้กำลังทำทีเป็นสนใจละคร แต่จิตใจมันไม่ยอมจดจ่อพร้อมลูกตา เพราะมันเอาแต่เต้นตึกๆ อย่างกับมีใครมารัวกลองใส่ แถมจะทำอะไรก็ดูขัดๆ เขินๆ ได้แต่ภาวนาให้ไอ้เอสมาลากเพื่อนรุ่นพี่ของมันไปซะที
“ขอบคุณนะที่คุยกับเรา” อยู่ๆ แขกของบ้านก็พูดขึ้น พี่เอ้หันไปทำหน้าตื่นตะลึง “เรารู้ว่าเอ้คงไม่ค่อยชอบเราเท่าไร แต่เราก็อยากเป็นเพื่อนกับเอ้นะ”
ในชีวิตนี้พี่เอ้มีเพื่อนหลายคนหลายกลุ่มเพราะชอบทำกิจกรรม แถมยังเป็นคนร่าเริงเวอร์ๆ พูดจาเสียงดังโผงผาง อยู่กับผู้หญิงก็เป็นหัวโจก อยู่กับผู้ชายก็เหมือนเป็นเพื่อนผู้ชายอีกคน และแน่ใจว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเกลียดใครแบบจริงๆ จังๆ
“คือ...” พี่เอ้อึกอัก “ไม่รู้ว่าทำไมปืนเข้าใจไปอย่างนั้น แต่เราไม่ได้ไม่ชอบปืนนะ แบบ...เฮ้ย มีอะไรก็คุยกันได้ เพื่อนกันๆ”
นั่นอาจเป็นคำที่ผิดพลาดที่สุดที่พี่เอ้เคยพูดมา ...การเปิดให้ผู้ชายที่ยิ้มสว่างไสวเหมือนดวงอาทิตย์เข้ามาในชีวิตอย่างจริงจัง
(ต่อด้านล่าง)
-
รถตู้จอดพักที่ตลาดสะพานปลาเพื่อให้สมาชิกจับจ่ายของทะเลสดๆ ก่อนเข้าที่พัก พี่เอ้รับหน้าที่ปลุกบรรดาแก๊งลิงให้ตื่นจากการหลับไหล หลังลงมติกันว่ารอไปกินข้าวที่ที่พักทีเดียว ทั้งหมดจึงลงมาเดินเลือกซื้อของพร้อมขนมเล็กๆ น้อยๆ เป็นเสบียงรองท้อง
“อยากกินกุ้งโอเชี่ยนอ่ะ” พี่เอสบอกกับเพื่อนที่ยืนเลือกอาหารทะเลอยู่ข้างๆ พี่ปืนหัวเราะเสียงเบา แต่ก็ยอมละมือจากการเลือกปลาหมึกไปเป็นกุ้งลายเสือแทน
“ไหนว่าเลิกกินกุ้งแล้วไงไอ้เอส” พี่เอ้อดแขวะไอ้น้องชายไม่ได้
“ถึงผมไม่กิน พี่ก็กินใช่มั้ยล่ะ” พี่เอสโต้กลับแบบรู้ทัน
“ไอ้เอส!”
“เดี๋ยวผมทำเผื่อทุกคนเลยนะ ไม่ต้องทะเลาะกันนะ” คนกลางพูดประนีประนอมก่อนสงครามระหว่างพี่น้องจะเริ่มต้นขึ้น บางทีพี่ปืนก็เริ่มคิดว่า สองพี่น้องที่อายุ 20 ณ ตอนนั้น ยังคงอายุเท่าเดิมมาจนถึงตอนนี้ ส่วนอายุที่ใกล้ถึงเลข 4 เป็นเพียงตำนานเล่าขานลอยลม
หลังแพ็กของสดของแห้งใส่รถเรียบร้อย คณะเดินทางก็มุ่งหน้าไปยังรีสอร์ทซึ่งอยู่ห่างไปอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พี่เอสกับพี่ปืนคุยฟุ้งว่านี่เป็น “The lost paradise in Rayong” ที่เขาสองคนค้นพบโดยบังเอิญ จากการขับรถหลงทางของพี่ปืน เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว
“ป่านนี้รีสอร์ทไม่เก่าจนหยากไย่ขึ้นแล้วเหรอพี่” สิปป์เอ่ยถาม ในมือถือกระทงทอดมันกุ้งไม่ห่าง
“ไม่ใช่เราเข้าไปลั้นลากันสามวัน พอนาทีสุดท้ายที่เช็กเอาท์ ทั้งรีสอร์ทเปลี่ยนเป็นบ้านร้าง ส่วนกุ้งปลาที่เรากินก็กลายเป็นหนอนกับใบไม้ บรึ๋ยยย” น้องจีผู้สร้างเสริมจินตนาการให้ชีวิตเล่าเป็นฉากๆ
“พี่เป็ดเปิดพี่มากพระโขนงให้ดูทุกคืนใช่มั้ยจี” พี่เก็ตผู้นั่งเงียบมาตลอดทางถึงกับต้องเอ่ยปากถาม
“เฮ่ยๆ อย่ามากล่าวหา” คนถูกพาดพิงร้อนตัว “ให้ดูแค่อาทิตย์ละครั้งเท่านั้นแหละ ถ้าฉากไหนชอบมากหน่อย จีมันก็แค่กดเล่นวนซ้ำไปซ้ำมา โอ้ยยย...ตีพี่ทำไมอ่า”
มือเล็กฟาดกับแขนของคนปากโป้งไม่ยั้ง เรื่องอะไรจะต้องมาเผาเขาให้คนอื่นฟัง ก็คนมันชอบอ่ะ กดดูซ้ำๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย กดดูแล้วก็พูดตาม นี่พูดตามได้เกือบทุกฉากแล้วนะ เจ๋งจะตาย
“เดี๋ยวรอดูแล้วกัน ถึงแล้วครับ” พี่ปืนพูดเสียงนุ่ม ในขณะที่รถตู้ตีไฟเลี้ยวเข้าสู่ถนนเส้นเล็กๆ ที่มีป้ายวงกลมห้อยขนนกเขียนไว้ว่า “Dream Catcher Camp”
พนักงานต้อนรับในชุดผ้าป่านสีขาว ตกแต่งลวดลายสีแดงเล็กๆ ยืนรออยู่แล้ว ณ จุดจอดรถหน้าอาคารเช็กอิน ทันทีที่สมาชิกก้าวลงมาจากรถ ดรีมแคชเชอร์อันเล็กก็ถูกคล้องลงที่คอของแขกผู้มาเยือนทีละคน ก่อนทั้งหมดจะถูกพาไปยังอาคารรับรอง เพื่อรับกุญแจห้องพัก พี่พุดทำหน้าที่กรอกข้อมูลสมกับเป็นแอดมินบริษัท ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังตื่นเต้นกับ Welcome Drink ที่นำมาเสิร์ฟ
“สีแดงเหมือนเลือดเลยอ่ะ” น้องจีทำหน้าแหยๆ ไม่กล้าดื่มน้ำสีแดงคล้ำในมือ
“นี่คือ Bloody Valentine ค่ะ จัดทำพิเศษเฉพาะช่วงนี้” พนักงานสาวอธิบายด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นแขกยังไม่ยอมดื่ม จึงพูดขยายความต่อ “จริงๆ คือน้ำกระเจี๊ยบใส่กลิ่นกุหลาบค่ะ”
พอได้ยินอย่างนั้น ทุกคนเลยถอนหายใจแล้วหยิบแก้วกลมๆ ตรงหน้าขึ้นมาจิบ รสหวานอมเปรี้ยวตามแบบฉบับของน้ำกระเจี๊ยบ เข้ากันได้ดีกับกลิ่นกุหลาบหอมๆ สมกับเป็นเครื่องดื่มต้อนรับที่สร้างความประทับใจตั้งแต่แรกพบได้ดีจริงๆ
พี่พุดเดินมาหาพร้อมกุญแจหลายดอกในมือ ก่อนจะแจ้งให้ทุกคนทราบ “ที่พักของเราอยู่โซน SEA หันหน้าเข้าทะเลเลยแหละ”
“เย้! เย้!” สมาชิกส่งเสียงดีใจ ก่อนจะทยอยกันเดินตามพนักงานที่พาเดินเลาะสวนเล็กๆ เพื่อไปยังที่พัก ระหว่างทางมีเสียงคลื่นสาดซัดดังคลอกับเสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งเคล้าลมทะเล ให้ความรู้สึกผ่อนคลายสมกับการมาพักผ่อนอย่างแท้จริง
โซน SEA ที่พี่พุดหมายถึง จัดเป็นคล้ายๆ หมู่บ้านเล็กๆ มีป้ายต้อนรับพร้อมซุ้มไม้เก๋ๆ ทางเดินจากที่ปูด้วยอิฐตัวหนอนเปลี่ยนเป็นก้อนกรวดอัดทรายลวดลายสวยงาม จัดเป็นทางเดินตัดผ่านบ้านแต่ละหลัง ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังส่งเสียงอื้ออึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า นั่นคือบ้านทรงกรวยที่จำลองแบบมาจากกระโจมของชาวอินเดียนแดงตั้งเรียงสลับกัน โดยมีต้นไม้ใหญ่ให้ความร่มรื่นโดยรอบ จนลืมไปเลยว่ากำลังอยู่ในสภาวะเคล้าแสงแดดยามเที่ยงวัน
แก๊งเกย์สเกลจัดสรรบ้านพักโดยสองหลังเล็กที่นอนได้หลังละสี่คน แบ่งเป็น พี่เป็ด จี พี่ชิ และพี่พุด ส่วนอีกหลังเป็น สิปป์ เมต พี่เกต และปัน สำหรับบ้านหลังใหญ่ที่มีสองห้องนอน ยกให้รุ่นใหญ่อย่างพี่ปืน พี่เอส และพี่เอ้ ซึ่งบ้านหลังนี้จะเป็นทรงคล้ายเต็นท์สี่เหลี่ยม และมีห้องโถงกลาง เหมาะสำหรับรวมพลได้ในยามค่ำคืน และเมื่อพนักงานแจ้งว่าจะนำอาหารมาเสิร์ฟให้ที่ห้องโถงกลางของบ้านใหญ่ในอีกสิบห้านาทีข้างหน้า ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปจับจองที่นอน บ้างก็ถ่ายรูปแอ็กท่ากับของตกแต่งน่ารักๆ ทั่วบริเวณ
พี่เอ้หิ้วกระเป๋าตัวเองเข้าห้องที่เล็กกว่า ปล่อยให้สองหนุ่มพักห้องใหญ่ด้วยกันไป เสร็จแล้วก็พาตัวเองออกไปนั่งเล่นที่ชิงช้าไม้ ซึ่งแขวนกับกิ่งต้นไม้ใหญ่ ลมทะเลพัดค่อนข้างแรง หากก็เย็นสบายจนเริ่มรู้สึกง่วงเคลิ้ม
“นั่งด้วยสิ” พี่ปืนเอ่ยขออนุญาต ก่อนเอื้อมมือหยุดชิงช้าที่แกว่งเบาๆ นั้น คนบนชิงช้าไม่ตอบ แต่ยอมขยับไปชิดด้านขวา ให้อีกคนทิ้งตัวลงนั่งได้สบายๆ
“อยากรู้จังว่าเอ้จะพูดกับผมคำแรกว่าอะไร” เสียงนุ่มเอ่ยติดตลก ขณะที่เริ่มออกแรงแกว่งชิงช้า
“กลับมาทำไม” ประโยคแรกที่พี่เอ้พูดกับพี่ปืนโดยตรง และเป็นประโยคที่พี่ปืนคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องโดนถาม
“ไม่รู้สิ” อีกฝ่ายตอบแล้วก็เงียบเสียงลงไปสักพัก “ผมว่าเราจากกันไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้คำตอบอะไรเลยนะ เอ้ว่ามั้ย”
“สำหรับเรามันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว...” พี่เอ้พูดขึ้นขณะทอดสายตาไปยังผืนทะเลที่มองเห็นไม่ไกล
“ปืนรู้ว่าเอ้ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ทุกวัน” สรรพนามถูกเปลี่ยนกลับไปเป็นเหมือนวันวานที่คุ้นเคย หากแต่อีกคนกลับยังคงน้ำเสียงเฉยชา
“เราลืมมันไปหมดแล้ว”
“ไม่จริงหรอก...” เสียงนุ่มพูดสวนขึ้นมา หากไม่ทันได้อธิบายอะไรต่อ เด็กหนุ่มมาดเซอร์ที่น่าจะเป็นตากล้องก็เข้ามาขอถ่ายรูปพวกเขา ตอนแรกบก.เอ้ทำท่าจะลุกหนี แต่ก็โดนเด็กๆ คนอื่นบอกให้นั่งอยู่กับที่ เป็นนางแบบให้กับอีกหลายกล้องที่ถือโอกาสมาเก็บภาพ และสุดท้ายก็เนียนเชิญพวกเขาให้ลุกออกไป เพื่อให้คนอื่นๆ ได้ถ่ายภาพกับมุมฮอตนี้บ้าง จนกับข้าวเริ่มทยอยมาส่ง สมาชิกจึงต้องหยุดกิจกรรมหน้ากล้องไว้ชั่วคราว
หลังจัดการมื้อเที่ยงกันอย่างอิ่มเอม พี่เอสก็นำทีมพาเด็กๆ ลงไปยังหาดทรายหน้าที่พักทันที แดดยามบ่ายไม่ร้อนเท่าที่คิด ประกอบกับมีลมเย็นๆ พัดผ่านตลอดเวลา ทำให้กิจกรรมชายหาดดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ตอนนี้นักบอลเก่าอย่างพี่เอสและพี่ปืน กำลังคืนสนามลงเตะกับเมตตา สิปป์ ปัน และเก็ต ส่วนคนที่เหลือก็ตามบก.เอ้ลงไปลอยคอยโต้คลื่นอยู่กลางทะเล
เสียงเฮบนชายหาดทำให้พี่เอ้ต้องหันไปมอง จึงได้เห็นน้องชายตัวเองวิ่งถอดเสื้อแล้วทิ้งตัวไถลลงกับพื้นทราย ก่อนตามมาด้วยการโถมตัวใส่ของพี่ปืน ตอนนี้ผู้ชายตัวยักษ์สองคนเลยนอนเกลือกกลิ้งส่งเสียงโห่ร้องฉลองความยินดีกันอย่างบ้าคลั่ง
ภาพตรงหน้าทำให้นึกถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาขึ้นมาอีกครั้ง ปืนไม่ได้เข้ามาเป็นแค่เพื่อนของพวกเขาสองคน แต่ยังเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวด้วย เป็นคนที่มานั่งกินข้าวในบ้าน เป็นคนที่ขับรถพาแม่ไปช็อปปิ้ง...เป็นคนที่สัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป
หลังเรียนจบ เอสกับปืนก็ไปต่อป.โทที่อเมริกาด้วยกัน ส่วนพี่เอ้เริ่มต้นทำงานโดยการดูแลธุรกิจทัวร์ของที่บ้าน เนื่องจากน้าสาวกำลังตั้งท้อง และคงไม่มีเวลามาบริหารอย่างเต็มตัวเหมือนเดิม ส่วนแม่ก็อายุมากขึ้นทุกวัน ช่วงนี้พี่เอ้เลยต้องทุ่มเทเวลาไปกับการเรียนรู้มากมาย ทั้งการสร้างคอนแท็กลูกค้า และการหาที่เที่ยวใหม่ๆ เพื่อตอบโจทย์ลูกค้าหลายๆ กลุ่ม จนรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้เอสกับปืนบอกให้ไปงานรับปริญญา
พี่เอ้พาลูกทัวร์ไปอเมริกาหลายครั้ง แต่น้อยครั้งนักที่จะได้เจอกับน้องชายและเพื่อน การไปครั้งนี้จึงถือเป็นการพบเจอกันอย่างเป็นทางการหลังไม่เจอกันนานถึงสองปี ก่อนงานรับปริญญาสองอาทิตย์ ทันทีที่เท้าพี่เอ้แตะพื้นดินอเมริกา พี่เอสและพี่ปืนก็โฉบตัวพาไปเที่ยวด้วยกันแบบนอนสต็อป ข้ามไปรัฐนั้นรัฐนี้ บางทีก็แวะไปประเทศข้างๆ พี่เอ้บอกไม่ถูกจริงๆ ว่าความคิดถึงกันมันมากมายเพียงใด แม้ไม่มีใครพูด แต่เชื่อว่าพวกเขาทุกคนรับรู้มันได้เช่นเดียวกัน
หลังเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางอันยาวนาน พี่เอ้ก็ได้กลับมาพักผ่อนที่โรงแรมใกล้มหา’ลัยที่น้องชายและเพื่อนเรียนเสียที หากไอ้ตัวดีทั้งสองคนก็ยังไม่วายแอบมาซุกหัวนอนอยู่ด้วย พอเริ่มมืด พี่เอสที่เที่ยวออกรสออกชาติกว่าใครเพื่อนก็ส่อแววป่วย พี่เอ้กับพี่ปืนเลยตกลงกันว่าจะไปมินิมาร์ท เพื่อหาซื้อของกินและยาลดไข้ด้วย
“สนุกเนอะ” พี่ปืนพูดเบาๆ ขณะลงลิฟต์
“มากกกกก เราว่าสิบวันที่ผ่านมาเราได้เที่ยวเยอะกว่าจัดทัวร์ทั้งชีวิตแน่ๆ” พี่เอ้ตอบอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนได้ฟังหัวเราะไปด้วย
ระหว่างก้าวเท้าออกจากลิฟต์ พี่ปืนก็คว้ามือพี่เอ้เพื่อดึงให้หลบคนที่เดินสวนเข้ามา วูบนั้นเองที่พี่เอ้รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ เมื่อเจ้าของมืออุ่นยังไม่ยอมปล่อยจากการเกาะกุมจนถึงร้านมินิมาร์ท พี่เอ้ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้น ตลอดเส้นทางสั้นๆ นั้นดูเหมือนช่างยาวไกล ไม่มีบทสนทนาสักคำระหว่างพวกเขาสองคน รู้แต่เพียงว่ามือนิ่มของคนข้างๆ นั้นเต็มไปความความสั่นไหวไม่ต่างกัน
พอกลับมาถึงห้องพัก พี่เอ้ก็ปลุกน้องชายขึ้นมากินขนมปัง ก่อนจะให้พี่ปืนรับหน้าที่ป้อนยา ส่วนตัวเองถอยออกมานั่งอยู่ที่โซฟา มองดูเพื่อนสนิทหลอกล่อคนกินยายากต่อไป
“ไอ้ปืน กูบอกแล้วว่าไม่กินยี่ห้อนี้ เม็ดมันใหญ่ไปอ่า” คนป่วยเริ่มออกฤทธิ์ คว้าผ้าห่มมาพันตัว
“เดี๋ยวก็ไปรับปริญญาไม่ได้หรอกมึง กินเร็วๆ เลย” พี่ปืนยื้อตัวคนในผ้าห่มออกมา แล้วจัดการบีบปากที่เม้มแน่นให้อ้าออก พี่เอ้มองดูท่าทางฮาร์ดคอร์ของทั้งคู่แล้วก็อดขำไม่ได้
“จะกินไม่กิน ถ้าไม่กินกูจะปล่อยมึงตายอยู่ในนี้แหละ เอ้..เราไปดริงค์กันเถอะ” ประโยคหลังพี่ปืนหันมาพูดกันพี่เอ้ แล้วทำท่าจะลุกออกไปกันจริงๆ คนป่วยเลยรีบตะครุบแขนเพื่อนสนิท ก่อนจะยอมกินยาแต่โดยดี
พี่ปืนมองหน้าแสนพะอืดพะอมของคนป่วยแล้วก็รู้สึกสงสารนิดๆ พอพี่เอสกินยาจนหมด ริมฝีปากอุ่นจึงประทับเบาๆ บนหน้าผากร้อนของคนบนเตียงเป็นรางวัล
“เก่งมากๆ เห็นมั้ย กินไปก็ไม่เห็นจะตายเลย” พูดพลางเอื้อมมือมาลูบผมสีเข้มเหมือนปลอบใจเด็กน้อย
พี่เอสคว้ามือนั้นมาแนบแก้มแล้วหลับตาลง พึมพำในลำคอว่า “ไม่ให้ไป...ไม่ให้ไป”
ความรู้สึกบางอย่างจู่โจมพี่เอ้จนไม่อาจทนนั่งมองภาพนั้นได้ ทั้งๆ ที่คุ้นเคยกับความใกล้ชิดของน้องชายและเพื่อนสนิทเป็นอย่างดี หลายๆ ครั้งยังทั้งล้อทั้งแช่งให้มันได้กัน แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้มันถึงต่างออกไป ยิ่งเห็นมืออุ่นคอยแตะตัวน้องชายด้วยความเป็นห่วง ภาพเมื่อตอนที่มือคู่นั้นกุมมือตนเองเมื่อตอนหัวค่ำยิ่งฉายชัด ก่อนคลื่นความเจ็บปวดจะค่อยๆ สาดซัดจนหัวใจรู้สึกชา
นั่นเป็นครั้งแรก ที่พี่เอ้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเขาสามคนจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...
TBC.
คนเขียนกลับมาแล้วววววววว
ตอนนี้หายไปนานเลย เนื่องจากคนเขียนต้องเขียนตอนล่าสุดนี้ใหม่ค่ะ
หลังจากความเบลอ ที่เซฟงานทับไฟล์ตอนใหม่ที่เขียนเกือบเสร็จแล้ว T^T
ทำใจอยู่นานมาก ไปรื้อเมล์ที่เคยส่งหาตัวเองอยู่หลายวัน เอามารวมๆ กันแล้วก็เขียนใหม่จนสำเร็จ (ซะที) ฮืออออ
ตอนนี้ยาวมาก เพราะหาที่ตัดจบไม่ได้ 5555555
ซึ่งพลพรรคชาวแก๊งจะยังอยู่ที่ทะเลกันต่อในตอนหน้า
และความสัมพันธ์ของรุ่นใหญ่จะเป็นยังไง โปรดติดตามกันต่อไปนะคะ
เนื่องจากการหายไปนานมากกกก ประกอบกับตอนล่าสุดนี้เราไปเที่ยวที่ Dream Catcher Camp กัน
คนเขียนเลยมี Dream Catcher อันน้อยมาแจก เป็นการตอบแทนนักอ่านค่ะ
(http://i168.photobucket.com/albums/u184/lykar/P4040001.jpg)
กติกาง่ายๆ
- กดไลค์เพจ https://www.facebook.com/lykarfanpage (https://www.facebook.com/lykarfanpage) (สำหรับคนที่ไลค์แล้ว ให้ข้ามไปกติกาข้อสองเลยค่ะ)
- กดไลค์สเตตัสการแจกของรางวัล เพื่อเป็นการบอกเราว่าคุณต้องการร่วมสนุกกับกิจกรรมนี้ค่ะ
ใครจะเมนต์หรือไม่เมนต์ก็ได้ ไม่ซีเรียสจ้า :)
ระยะเวลาการร่วมสนุก วันนี้ - 19 เมษายน 2557
ประกาศผลวันอาทิตย์ที่ 20 เมษายน 2557 โดยการสุ่มชื่อคนที่กดไลค์ จำนวน 2 รางวัลค่ะ
-
รักสามเศร้าชัดๆ เห้ออออออ
-
โอย
ปมมมมมมม
สรุปพี่เอสกับพี่ปืนนี่ยังไงงงงง
ปล. อยากได้ดรีมแคชเชอร์!
-
ขอเวลาทำใจกับรุ่นใหญ่แป้บบบบบ
-
ความสัมพันธ์ของรุ่นใหญ่นี่ช่างคลุมเครือเหลือเกินนน
รอ รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ :กอด1:
-
อ้าวเฮ้ย รุ่นใหญ่มาช้าๆ แต่แซ่บและดราม่าล้ำหน้าใครเลย
อะไรยังไง อะไรยังไง.....
ปืนกับเอสนี่ไม่ธรรมดาแน่นอน โฮกกก
กอดพี่เอ้เบาๆ แล้วเฟดออกมาเป็นสาววายด้วยกันนะคะพี่ T__T
-
มันค่อนข้างบีบหัวใจนะ หน่วงเชียว เอาจริงๆสงสารบก.เอ้มากเลยอ่ะ แบบเข้าใจแล้วก็พอรู้นะ หน่วงง่ะ
-
หน่วงงงงง
ดราม่า
สงสารพี่เอ้
-
มันอะไรยังไงเนี่ย
เท่าที่เห็นและเดา
ทางหนึ่งคือเอสปืนมีสัมพันธ์ลึกซึ้ง แล้วบก.เอ้แอบรักปืน
อีกทางคือปืนเองก็มีใจให้เอ้ด้วย แต่ไม่ยอมปล่อยมือจากเอส
ดังนั้นบก.เอ้เลยเป็นฝ่ายฉีกตัวเองออกจากความคลุมเครือนี้เอง
ส่วนนายเอสไม่รู้เลยเหรอว่าพี่สาวของตัวเองคิดอะไรอยู่ หรือรู้แต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ก็ใช่ว่าทุกคนจะยอมสละของรักให้กันได้ง่าย ๆ นี่นะ
-
พี่เอ้ถอยออกมาเป็นตัวแม่สาววายอ่ะ ดีแล้ว
พี่ปืนกับพี่เอส เค้าอยู่ด้วยกันมานานขนาดนั้น นอกจากรักคงผูกพันธ์ด้วย
ตอนนี้ขำจีน้อยกับสิปป์ จัดเต็มมาก
-
แบบนี้ต้องให้พี่ปืนทำอะไรให้ชัดเจนไปเลยเหอะ
พี่เอ้คะ อย่าเสียใจไป ถอยตัวเองออกมาดูเค้า ปืนเอส...
อาจจะฟินกว่าก็ได้นะคะ ได้คู่จิ้นเพิ่มลงหนังสืออีก แฮปปี้ๆๆ ค่า
ปล.ตอนแรกว่าจะยุ 3p แต่เผอิญพี่เอ้ เป็นหญิง เศร้าไป>//<
-
รุ่นใหญ่นี่หน่วงแฮะ แต่น้องจีน่ารัดมาก แบบอยากกอดรัดแน่นๆ :man1:
-
หน่วงคะ บอกตรง
พี่ปืนเป็นคนกลาง ถ้าเป็นคนอื่น ที่ไม่ใช่น้องตัวเองก็ยังพอทำใจ
แต่นี่น้องตัวเองด้วย มันยากเหลือเกิน
-
ทำไมคู่นี้เราเชียร์พี่เอ้ มากกว่าเอสอ่ะ :katai1:
-
พี่เอ้สู้ๆนะ
อินมากกกกกก
คือมันเป็นสถานการณ์ที่ถ้าเจอกับตัว มันจะต้องเลวร้ายมากในความรู้สึกแน่ๆ!!
-
รักเศร้าเราสามหรือไง
-
บางทีสิ่งที่คิด มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จริง
สงสารพี่เอ้
ทางสายมโน :hao5:
-
งงกับ เอส ปืน เอ้
แต่ก็รอดูว่ามันจะเป็นยังไง
-
ลุงปืนกับบก.เอ้มีความหลังอะไรกันนะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
:mew1:
-
อ่านมาถึงตอนนี้...หน่วงอ่ะ สงสารพี่เอ้!!!! :ling2: //ทั้งที่เคยคิดว่าจะไม่สงสารนีในเล้าแล้วนะ
ทั้งพี่เอ้กับพี่เอสชอบพี่ปืนแน่นอนอ่ะ แต่พี่ปืนนีสิชอบใคร
เหมือนเคยสัญญากับพี่เอ้ แต่ทำไมหายไป (ใช่ป่ะ??)
หรือคบกับพี่เอส แล้วกับพี่เอ้... คือ ????
โอ๊ยยยยยยยย...หน่วงกับพวกทำอะไรไม่ชัดเจนจริงๆ นี่แน่ะ :z13:
-
พี่ปืนรักใครกันแน่ ทำอย่างนี้เสียความรู้สึกจริงๆ เหมือนจะจริงจังกับคนหนึ่งแต่ก็มาให้ความหวังกับอีกคนหนึ่ง แถมเขายังเป็นพี่น้องกันอีก เลวไปป่าว :katai1:
-
รักสามเศร้า เราสามคน เหอะๆ
-
:pig4:
-
มันเป็นแบบนี้นี่เอง :hao4: :hao4: :hao4:
-
:mew5:
ลำบากใจแทนพี่เอ้อ่ะ
:pig4:
-
อะ โผล่มาก็ดราม่าเลยแหะ
แต่ดีใจจุงที่กลับมาแล้ววว
เปิดดูทุกวัน เย้
-
อยากให้พี่ปืนเลือก บก.เอ้ นะคะ
ไม่อยากให้ทำอย่างนี้ ถ้าคิดจะเลิกพี่เอส ก็อย่ามาใกล้พี่เอ้สิ
แต่ถ้าเลือกพี่เอ้ ก็ทำให้มันชัดเจนกว่านี้
-
Page 29 : ตะกอนในใจ
มื้อเย็นนี้สมาชิกเกย์สเกลมีโอกาสได้จับกระทะถือตะหลิวทำอาหารกินกันเอง เนื่องจากพี่เอสอยากให้ทุกคนได้นำความรู้เรื่องการเข้าค่ายพักแรมตอนมัธยมมาใช้ให้เกิดประโยชน์ โดยอาจจะลืมไปแล้วว่าในชาตินี้คงไม่มีใครหลงป่าแล้วพกหม้อสนามติดตัวอีกต่อไปแล้ว
ทีมเซลส์ทั้ง 3 คนกำลังง่วนอยู่กับการวอร์มเตาบาร์บีคิว ยังดีที่ทางที่พักมีถ่านให้ ไม่งั้นพี่เป็ดอาจต้องลงทุนโค่นต้นสนมาใช้เป็นฟืนแทน ส่วนนักเขียนไปขอยืมหม้อจากครัวเพื่อปรุงต้มยำสูตรพิเศษที่เจ้าตัวเคลมว่าเป็นรสชาติสากลที่ใครๆ ก็ต้องยอมรับ
“น้องปันทำข้าวผัดให้พี่ๆ กินสิครับ” ลุงปืนผู้กำลังทำอะไรสักอย่างกับกุ้งเอ่ยกับหลานชายที่เดินเล่นไปมา
ปันหันมาทำหน้าลังเลกับคำพูดนั้น “ปันไม่เคยผัดกระทะใหญ่ๆ อ่าครับ”
“ทำไม่เป็นมากกว่ามั้ง” พี่เก็ตพูดลอยๆ แต่ฟังดูก็รู้ว่าหมายถึงใคร
คนถูกพาดพิงหน้ามุ่ย ก่อนจะเอ่ยเสียงมั่นใจ “ทำให้กินก็ได้ ถ้าอร่อยแล้วอย่ามาขอให้ทำอีกก็แล้วกัน”
พี่ปืนหัวเราะขำกับท่าทีของหลานชาย มองคนพูดที่จะเดินไปทางห้องครัวของที่พักโดยมีพี่กราฟิกตามไปด้วย จากนั้นจึงหันมาสนใจเมนูของตัวเองต่อ วันนี้พี่ปืนตั้งใจทำเมนูคุ้นเคยสำหรับสองพี่น้องตัว อ. สมัยก่อนถ้าเมื่อไรที่เขาไปบ้าน แม่ของเอ้กับเอสจะยกครัวให้เขาทุกที แล้วมื้อนั้นก็จะมี ‘กุ้งโอเชี่ยน’ เป็นเมนูหลักอยู่เสมอ
“ให้ช่วยมั้ย” พี่เอสมายืนข้างๆ เพื่อน หลังจากหายไปอาบน้ำและเช็กเมลครู่ใหญ่
“อืม...” คนถูกถามหยุดคิดนิดหน่อย “อยากกินกับพริกน้ำปลาเปล่า”
“ขอน้ำปลาพริกได้ป่ะ” น้ำเสียงยียวนเอ่ยขึ้นตามสไตล์
“ไม่รู้จัก รู้จักแต่พริกน้ำปลา”
“งั้นไม่เอาอ่ะ จะกินน้ำปลาพริก”
“งั้นกินกะน้ำจิ้มซีฟู้ดละกัน จบ!” คนถูกกวนปิดประเด็นพลางทำท่าจะยกจานอาหารหนี
“อะไรเนี่ย กลายเป็นคนโมโหง่ายไปตั้งแต่เมื่อไรครับคุณ”
“ก็ตั้งแต่คุณมายืนอยู่ตรงนี้นี่แหละครับ”
“โห่ยๆ คนอุตส่าห์ตั้งใจมาช่วย” พี่เอสสลัดคราบผู้บริหาร เหลือไว้เพียงมาดจอมกวนน่าหมั่นไส้
“งั้นช่วยยืนเฉยๆ นะครับ โอเคนะ” พูดจบพี่ปืนก็นำกุ้งลายเสือที่ล้างสะอาดแล้วมาใส่กระทะใบย่อม ตั้งไฟความร้อนสูงสุด พอกุ้งเริ่มสะดุ้งก็เทน้ำมันใส่เล็กน้อย พี่เอสมองกุ้งที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแล้วยิ้มกริ่ม เมื่อจำได้ว่าขั้นตอนต่อไปจะเป็นการโชว์ฝีมืออย่างแท้จริง
“เมตๆ มาถ่ายรูปพี่ปืนหน่อยเร็ว” พี่ใหญ่ร้องบอกลูกน้องที่เดินถ่ายรูปเล่น พอหนุ่มเซอร์มาถึง พี่เอสก็ชี้ไปยังกระทะในมือพ่อครัวทันที
พี่ปืนหยิบเกลือเม็ดมาโรยจนทั่ว ก่อนจะจับด้ามกระทะแล้วขยับข้อมือเพียงเล็กน้อย ทว่ากุ้งตัวโตๆ กลับพร้อมใจกันลอยขึ้นในอากาศ และพลิกตัวลงกระทะอีกครั้งอย่างสวยงาม
“โอ้โห! ขออีกทีได้มั้ยครับ” เมตตาอุทานด้วยความทึ่ง ซึ่งพี่ปืนก็ยอมทำท่าสุดโปรให้ตากล้องลั่นชัตเตอร์ซะหลายชุด จากนั้นพ่อครัวก็ปล่อยให้เกลือที่ละลายซึมเข้าเนื้อกุ้งสักพัก ก่อนเททั้งหมดใส่จาน
สิปป์เดินยิ้มเผล่ออกมาพร้อมพนักงานชายที่ถือหม้อใบย่อมตามหลัง ต้มยำกลิ่นหอมฉุยเหมือนเป็นสัญญาณเรียกให้ทุกคนมารวมกันตัวกันอีกครั้ง ไม่นานนักพี่เก็ตกับปันก็ช่วยกันถือข้าวผัดจานใหญ่ออกมาสองจาน เป็นอันว่าอาหารค่ำมื้อนี้เสร็จสมบูรณ์ จะเหลือก็แค่ของทะเลที่รอปิ้งย่างเท่านั้น
ลมเย็นๆ พัดโชยพร้อมเสียงคลื่น ขณะดวงอาทิตย์ทิ้งแสงสุดท้ายก่อนบอกลา ไม่นานนักทั่วบริเวณก็ปรากฏแสงไฟให้ความสว่าง ลานกว้างๆ ถัดจากที่พักถูกจับจองด้วยเหล่าสมาชิกเพียงกลุ่มเดียว เหมือนท้องทะเลตรงหน้าเป็นของพวกเขาเท่านั้น
ขณะนั่งรอเมตตาแกะกุ้งให้ สิปป์จึงคว้ากีตาร์โปร่งมาดีดคลอด้วยเพลงที่คิดว่าเข้ากับบรรยากาศที่สุด
“เหมือนชีวิตได้ผ่านเลยวัยแห่งความฝัน วันที่ผ่านมาไร้จุดหมาย ฉันเรียนรู้เพื่ออยู่เพียงตัวและจิตใจ เป็นมิตรแท้ที่ดีต่อกัน...”
“โถ...ทะเลดราม่า ทะเลเพื่อชีวิต ทะเลวัยกลางคน” พี่เป็ดเอ่ยแซวนักร้องของวง ซึ่งสิปป์ศิลป์ก็ตอบรับด้วยการลุกขึ้นยืนแล้วโค้งอย่างสวยงาม โดยที่เสียงเพลงไม่มีขาดตอน
แม้จะแซวไปอย่างนั้น แต่พี่เป็ดก็เป็นคนแรกที่หาอุปกรณ์ดนตรีมาช่วยเสริมความไพเราะ อย่างเช่นการเคาะขวดโซดาด้วยตะเกียบ เป็นต้น จนถึงตอนนี้วงดนตรีของสิปป์ก็ได้รับความนิยมและมีสมาชิกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะพี่พุด ที่อยู่ๆ ก็เอาไอแพดมากดเปียโนเล่น ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน
“อ้าวเก็ต เอาหมึกมั้ย นี่สุกแล้วนะ” พี่เอ้ผู้กำลังดูแลการปิ้งย่าง หันมาเจอลูกน้องที่นั่งกินข้าวผัดอยู่เงียบๆ
คนถูกทักส่ายหน้า “ไม่เป็นไรครับ เก็ตไม่ค่อยกินอาหารทะเล”
“งั้นสั่งไก่ทอดมั้ย ครัวเค้าน่าจะยังไม่ปิดนะ”
“แค่นี้ก็อิ่มแล้วครับพี่เอ้”
“อร่อยก็บอกมาเถอะพี่” เจ้าของข้าวผัดเดินถือจาน ‘กุ้งโอเชี่ยน’ เข้ามา ก่อนจะหันไปหาผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม “ลุงเอสฝากมาให้พี่เอ้ครับ”
พี่เอ้รับจานในมือเด็กชายมาถือไว้ มองดูอาหารหน้าตาคุ้นเคยที่ไม่ได้กินมาหลายปี บอกขอบใจคนเอามาส่งเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในวง
“ไงพี่ ตกลงอร่อยใช่ป่ะ” ปันยังแซวคนซัดข้าวผัดต่อ
“ก็พอกินได้” พี่เก็ตตอบเสียงในลำคอ
“โห่ยยยยย” พ่อครัวลากเสียงยาว “ผมจะไปแล้วนะ พูดให้กำลังใจกันหน่อยดิ”
จบทริปนี้ก็ถึงเวลาที่ปันต้องกลับไปมหาวิทยาลัย เพื่อทำเรื่องจบและอีกสารพัดอย่าง แม้จะอยู่ที่เกย์สเกลแค่เดือนกว่าๆ แต่ก็ยอมรับว่าอดใจหายไม่ได้เมื่อถึงเวลาต้องไป ทั้งๆ ที่ตอนเริ่มต้นไม่ได้คิดอะไรมากเลย นอกจากมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์ก็แค่นั้น
“อ่ะ” พี่เก็ตยื่นจานเปล่าให้เด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ คนที่ตกอยู่ในห้วงความคิดทำหน้าสงสัย ก่อนคนแก่กว่าจะอธิบาย
“ไปตักข้าวผัดให้พี่อีกจานดิ”
“ตกลงว่าอร่อย?”
“เหอะ พอกินได้”
คร้านจะเค้นหาคำตอบจากคนปากแข็ง แต่แค่นี้ก็พอสรุปได้แล้วแหละว่าข้าวผัดอร่อยจริงๆ
พี่เอ้กลับมาถึงวงที่นั่งรอบกองไฟอีกทีก็ตอนที่พี่ปืนจับกีตาร์แล้ว ใบหน้าขาวเริ่มแดงนิดๆ จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ตอนนี้พี่เอสรับหน้าที่เคาะจังหวะแทนพี่เป็ด ส่วนพี่พุดยังมุ่งมั่นกับการจิ้มเปียโนผ่านไอแพดเช่นเคย
“...ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ ...อยากขยับเข้าไป...ใกล้เธอ” นักร้องประสานเสียงจบท่อนสุดท้ายลงพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง ทันใดนั้นน้องจีก็ลุกขึ้นพร้อมอุทานว่า “ลืมไปเลย!”
พี่เอสมองหน้าพี่ปืน ก่อนจะเริ่มเคาะขวดโซดาเป็นจังหวะ “กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง”
จากนั้นท่วงทำนองจากกีตาร์เสียงหวานก็ดังตามขึ้นมาทันที
“ลืมแล้วใยเจ้าเอย ก่อนเราเคยสัญญา จะรักกันไว้ให้มั่น...”
คนในวงโห่ฮิ้วรับเพลงเก่าที่พี่เอสเป็นคนร้อง แม้กระทั่งน้องจีเองที่กำลังวิ่งเข้าบ้านพัก ก็ยังอดโห่แซวกับเพลงบอกอายุเพลงนี้ไม่ได้
จบจากเพลงนี้ กติกาใหม่ก็เกิดขึ้น เมื่อพี่เอสออกกฎให้ทุกคนร้องเพลงที่คำแรกของเพลง ขึ้นต้นด้วยตัวอักษรเดียวกับชื่อ โดยจะเป็นชื่อเล่นหรือชื่อจริงก็ได้ ถ้าใครไม่ร้องจะต้องถูกทำโทษ
“เริ่มต้นที่...ไอ้สิปป์เลยละกัน” พี่เอสประกาศ
“อ้าว ทำไมถึงเป็นผมล่ะพี่” สิปป์โวยวาย
“พี่เลือกจากคนที่หน้าตาดีที่สุด” เจ้านายใหญ่พูดเสียงซื่อ
“อ๋อ... มันก็จริงเนอะ โอเค” คนหน้าตาดีทำสีหน้าภาคภูมิใจ “เอ่อ มันยากมากเลยอ่ะ ขอนึกแปบนะ”
“งั้นเอาเป็นว่า ใครนึกได้ก่อน ยกมือ” กติกาใหม่ถูกประกาศอีกครั้ง คราวนี้คนถือกีตาร์อยู่รีบยกมือทันใด
“คุณปืนครับ คุณจะร้องเพลงอะไรครับ” พี่เอสจ่อไมค์สมมติที่ริมฝีปากคนข้างๆ พี่ปืนไม่ตอบ แต่เริ่มดีดกีตาร์ด้วยท่าทีสบายๆ
“เพลงนี้...” คนพูดเว้นวรรค ปล่อยให้เสียงกีตาร์ดังคลอไปนิดหนึ่ง “มาจากชื่อจริงของพี่นะครับ”
ทำนองหวานเศร้าดังต่อไป “ชื่อว่า...จักรพรรดิ”
“จะให้อภัยได้ไหมให้ใครคนหนึ่ง ที่ทำให้เธอเหนื่อยหัวใจ...” เพียงท่อนแรกก็เรียกเสียงปรบมือได้จากรอบวง ยกเว้นคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้าก้มตากินกุ้งในจานเหมือนไม่ได้ยิน
“เข้าใจเสมอ ถ้าเธอโกรธฉัน ที่ทำกับเธอวันนั้นฉันเองก็ยังเสียใจ” เสียงนุ่มขับกล่อมค่ำคืนนี้เหมือนสายลมแผ่วเบา พี่เอ้วางของกินลงแล้วเปลี่ยนเป็นนั่งกดเข่า รับฟังทุกท่วงทำนองที่ดังผ่านหู และรู้ดีว่าเจ้าของเสียงร้องต้องการสื่อถึงใคร
หลังปืนกับเอสจบปริญญาโท ทั้งสองคนก็มาเริ่มต้นชีวิตการทำงานในเมืองไทย กับเอสไม่มีอะไรยาก เพราะเข้ามาเป็นผู้ช่วยพี่เอ้ทำบริษัททัวร์ของครอบครัวต่อ ส่วนพี่ปืนได้งานที่บริษัทน้ำมันแห่งหนึ่ง ในตำแหน่งลูกค้าสัมพันธ์ โดยเน้นดูแลลูกค้าต่างชาติ ด้วยบุคลิกสุภาพ ใจเย็น เสียงเพราะ และภาษาอังกฤษดีเยี่ยม ก็ทำให้พี่ปืนเดินยิ้มเข้าบริษัทได้อย่างสบายๆ ระหว่างนั้นความสัมพันธ์ของเขาสามคนก็ยังเหนียวแน่นไม่มีเปลี่ยน อาจมีบ้างที่พี่เอ้ดูจะทำตัวห่างๆ ไป อาจเพราะต้องบินไปต่างประเทศบ่อย ต่างจากพี่เอสที่เน้นบริหาร คิดกลยุทธ์มากกว่า แต่เมื่อไรที่มีเวลาว่าง พวกเขาก็มักจะหาอะไรเล่นเป็นเด็กไม่ยอมโตอยู่ทุกที
“ฟูลมูน?” พี่เอ้ในตอนที่อายุเลยเบญจเพสมานิดหน่อยร้องถามเสียงดัง
“ช่ายยยยย” สองหนุ่มเพื่อนรักประสานเสียงตอบ ขณะมือยังไม่ยอมวางจอยสติ๊กที่กำลังเตะต่อยกันอย่างเมามัน
“เมื่อไร?” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเอ่ยถามอีกรอบ
“คืนนี้” คราวนี้เป็นเจ้าน้องชายตัวดีที่ตอบ “ดูตารางแล้ว พวกเราสามคนว่างตรงกันตั้งห้าวัน พี่เอ้รีบเก็บของเลยนะ คืนนี้จะให้แม่ไปส่งที่สถานีรถไฟ”
“รถไฟ!” พี่เอ้อุทานอีกรอบ ไม่รู้จะตกใจเรื่องอะไรก่อนดี ระหว่าง อยู่ๆ ตัวเองก็ได้หยุดงานไปเที่ยว 5 วัน หรือการที่ต้องเดินทางด้วยรถไฟโดยไม่ทันได้เตรียมใจแบบนี้
“เถอะน่า มันต้องสนุกแน่ๆ!” ผู้ชายอีกคนหันมายิ้มปลอบใจ เป็นรอยยิ้มที่พี่เอ้บอกตัวเสมอว่าไม่ใช่ และไม่มีวันได้เป็นของตัวเอง
ฟูลมูนปาร์ตี้ในตอนนั้นยัง ‘เบา’ กว่าในตอนนี้ พระจันทร์ยังมีความหมาย แม้แอลกอฮอล์และเสียงเพลงติ๊ดๆ จะอยู่ยงคงกระพัน สองวันแรกเป็นการเที่ยวชมความสวยงามรอบเกาะ พี่เอ้หอบงานไปทำพลางๆ ในขณะที่สองหนุ่มผูกมิตรกับชาวบ้านจนได้พักบังกะโลฟรีสองคืน และเมื่อวันที่รอคอยมาถึง ทุกคนก็ต้องสะพรึงกับจำนวนชาวต่างชาติที่หลั่งไหลมาจนน่าตกใจ
ตกดึกสีสันแห่งเกาะพงันยิ่งสาดแสง พวกเขาสามคนอุ้มขวดเบียร์เดินไปรอบๆ จนแอลกอฮอล์ในสายเลือดพุ่งเกิน 50% ถึงได้มาทิ้งตัวนั่งหน้าร้านเหล้าเล็กๆ ที่เจ้าของเป็นสาวใต้หน้าตาคมขำเซ็กซี่ ซึ่งร้องทักสารพัดภาษากับทุกคน
“อิรัชชัยมัสเซะ! Hello sir” ทันทีที่เห็นหน้าพี่ปืน เจ้าของร้านก็สวัสดีเป็นสองภาษา ทำเอาเจ้าตัวเหวอไปเล็กน้อย แต่ก็ยังรับมุขต่อด้วยการพ่นภาษาอังกฤษกลับ ทำทีเป็นชาวต่างชาติต่างภาษา ทั้งพี่เอ้และพี่เอสต้องเล่นละครไปด้วย โดยพี่เอสแนะนำตัวว่าเป็นคนฟิลิปปินส์ ซึ่งสาวใต้ก็ไม่ได้มีคำถามอะไรต่อ
หลังเหล้าหมดไป 1 บักเก็ต เสียงเพลงจากรอบทิศก็เริ่มดังกระหึ่ม ตอนนี้เจ้าของร้านมานั่งดริ๊งผูกมิตรด้วยเต็มตัว และมือไม้ก็เริ่มเลื้อยไปกอดคอพี่ปืนที่เมาหน้าแดงจนเหมือนพร้อมจะลงไปนอนกลางทรายได้ทุกเมื่อ
“I love you, you’re so handsome Hahaha” เจ้าของร้านกระซิบชิดใบหูคนเมา ตอนแรกทุกคนก็ขำดี แต่พอหนักเข้า ดูเหมือนสาวสุดเซ็กซี่จะยิ่งเอาจริงขึ้นเรื่อยๆ
“Hey! Sorry, he is mine!” พอประกาศความเป็นเจ้าของไปอย่างนั้น เจ้าของร้านที่เหมือนจะเมากลับสร่างขึ้นทันที ในขณะที่พี่ปืนหันมองซ้ายมองขวา แล้วก็พยักหน้าหงึกๆ แถมยังซบลงกับบ่าของเพื่อนสนิทเป็นการยืนยัน
“I’m gay ผมเป็นเกย์ครับ เอิ๊ก...” พี่เอ้เห็นท่าไม่ดี เลยรีบจ่ายเงินแล้วช่วยพี่เอสลากคนเมาออกมาทันที พอเห็นว่าพ้นสายตาคู่กรณีแล้วจึงทิ้งร่างสูงโปร่งให้นอนกลิ้งไปกับพื้น ส่วนตัวเองก็เอาแต่มองหน้าน้องชายซึ่งหลบตาทันควัน
“นี่เรื่องเล่นหรือเรื่องจริง” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มถามเสียงสั่น
พี่เอสแสร้งหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องขำขัน และเริ่มโวยวาย “จริงก็บ้าแล้วพี่ ฟ้าได้ผ่าตาย”
แม้ใจจะไม่ยอมเชื่อ แต่พี่เอ้ก็เงียบแล้วไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก พอดีกับที่พี่ปืนลุกขึ้นยืนไหว ทั้งหมดเลยไปร่วมเต้นแร้งเต้นกากับคลื่นนักท่องเที่ยวที่ขยายวงออกมาเรื่อยๆ เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานทำให้แอลกอฮอล์พลุ่งพล่าน การแสดงโชว์หลากหลายมีสลับมาให้ทุกคนได้ตื่นเต้นกันตลอด พระจันทร์ดวงโตลอยขึ้นประจำตำแหน่ง ณ กลางท้องฟ้า ถึงตอนนั้นทุกคนต่างแหงนหน้ามอง และโห่ร้องราวกับจะสรรเสริญบูชาราชินีหนึ่งเดียวของค่ำคืนนี้ และช่วงเวลานั้นเอง ที่พี่เอ้ได้เห็นจากปรายหางตา ว่าน้องชายและเพื่อนสนิทกำลังประทับริมฝีปากกันอย่างแผ่วเบา พร้อมกระซิบคำบางคำที่พี่เอ้ไม่มีวันได้ยิน
เพียงเสี้ยววินาทีที่ไม่อาจแน่ใจว่านั่นคือความจริงหรือความฝัน พี่เอ้ก็พบว่าน้ำตาของตัวเองไหลมาจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจ และได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว
คืนนั้นพี่เอ้เมาอย่างหนัก และเต้นอย่างบ้าคลั่งแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ซึ่งเดือดร้อนผู้ชายสองคนต้องคอยระวังไม่ให้ใครมาลวนลามหรือพาพี่เอ้ออกไปได้ จนปาร์ตี้จบลง ผู้คนเริ่มทยอยไปตามจุดหมาย บ้างก็ไปหาที่เที่ยวต่อ บางคนกลับที่พัก และมีอีกไม่น้อยที่ทิ้งตัวลงนอนกันอยู่ตรงนี้ ซึ่งพวกเขาสามคนเป็นอย่างหลัง
พระจันทร์ดวงกลมเมื่อคืนหล่นหายไปตั้งแต่ตอนไหนไม่มีใครรู้ เพราะรู้ตัวอีกทีก็ในตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องพ้นท้องทะเล พี่ปืนสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษทราย ในขณะที่พี่เอสยังนอนหลับสนิท ส่วนพี่เอ้ตื่นแล้ว และกำลังนั่งหันหน้ามองทะเลอยู่
พี่ปืนกระเถิบไปนั่งข้างๆ ผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม ก่อนพบว่าสองมือนั้นกำลังขุดทรายแล้วค่อยๆ ก่อร่างเป็นกองอะไรสักอย่าง มือเรียวจึงช่วยขุดหลุมรอบๆ นั้น
“อย่าลืมสร้างคลองสิ” เทคนิคการสร้างปราสาททรายสมัยเด็กถูกรื้อมาใช้อีกครั้ง จนกองทรายถูกปะแปะเป็นปราสาทเรียบร้อย พี่ปืนจึงวิ่งลงทะเลพื่อชะล้างเม็ดทรายออกจากตัว
“ปลุกเอสมั้ย” คนตัวเปียกร้องถาม
พี่เอ้ไม่ตอบ แต่กลับถามเรื่องที่ค้างคาในใจ “ปืนกับเอสคบกันเหรอ”
เสียงนิ่งๆ เศร้าๆ ทำเอาพี่ปืนไปต่อไม่ถูก ในตอนที่คิดว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง อีกคนที่เกี่ยวข้องก็งัวเงียตื่นขึ้นมาพอดี
“โอ้ย...ปวดหัว” บ่นแล้วก็สลัดหัวไปมาอย่างแรง ก่อนจะเห็นว่าเพื่อนและพี่สาวนั่งคุยกันอยู่ข้างหน้า
“ตื่นกันนานแล้วเหรอ” พี่เอสคลานมานอนแปะอยู่ข้างๆ แล้วจึงเห็นปราสาททรายที่เจ้าของน่าจะเป็นสองคนข้างๆ
“เราจะถามครั้งนี้แค่ครั้งเดียว แล้วจะไม่ยุ่งอะไรอีกเลย” พี่เอ้พูดต่อโดยไม่สนใจว่ามีใครอีกคนอยู่ด้วย “ปืนกับเอสเป็นแฟนกันหรือเปล่า”
คราวนี้พี่เอสตื่นเต็มตา และหันมามองพี่ปืนอย่างตกใจ เนิ่นนานหลายนาทีที่ทั้งคู่มีให้เพียงความเงียบ ซึ่งนั่นคงเป็นคำตอบโดยไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ
“เราเข้าใจแล้ว” พี่เอ้รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดถูกโยนหายไปในทะเล ในตอนนี้หากมีใครสักคนปฏิเสธว่าไม่ใช่ พี่เอ้ก็คงพร้อมจะเชื่อ และจะไม่สงสัยอะไรอีก
“พวกเราไม่อยากทำให้เอ้เสียใจ” พี่ปืนหลุดคำพูดแรกหลังนิ่งงันไปนาน
“อืม...เราเสียใจ” พูดแค่นั้น พี่เอ้ก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงดิ่งออกไปโดยไม่หันมองผู้ชายที่อยู่ด้านหลังอีก
พี่ปืนเป็นคนแรกที่วิ่งมาถึงตัวพี่เอ้ ก่อนจะคว้าร่างสั่นเทามากอด พี่เอ้ร้องไห้อย่างหนักจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ยิ่งพบว่าอ้อมกอดอบอุ่นนั้นไม่ใช่ของตัวเอง ก็ยิ่งอยากให้ร่างสลายไปกันผืนทราย
“เราขอโทษ...เราขอโทษ” พี่ปืนเอ่ยเสียงสั่น รู้สึกสงสาคนตรงหน้าจับใจ
พี่เอ้ยืนยิ่ง ในใจสับสนยากจะอธิบาย ขณะเงยหน้าขึ้นก็ได้สบตากับน้องชายตัวเองที่ยืนตาแดงกล่ำอยู่ไม่ไกล สุดท้ายพี่เอ้ก็กลั้นใจ ถามคำถามที่อยู่ในใจตลอดมา
“ปืนเคยชอบเราบ้างมั้ย”
“....เคย”
“เหรอ” คำตอบนั้นทำให้พี่เอ้หมดเรี่ยวแรงและคำพูด หากประโยคต่อมากลับทำให้หัวใจหยุดเคลื่อนไหวยิ่งกว่า
“เอ้...จริงๆ ตอนนี้เราก็ยังชอบ...”
“อย่ามาพูดแบบนี้! อย่ามาเห็นแก่ตัวแบบนี้”
“เราก็อธิบายไม่ได้หรอกนะ ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ แต่เรา...ชอบเอ้ เหมือนกับที่ชอบเอส จริงๆ..”
คนได้ฟังไม่เหลือน้ำตาจะไหล ความรู้สึกผิดหวังถาโถมจนรู้สึกเหมือนคนที่พูดประโยคนั้นเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน “ปืนที่เรารู้จัก ไม่ได้เลวแบบนี้...”
ทริปพะงันครั้งนั้นคือทริปสุดท้ายของเขาสามคน ตารางห้าวันถูกลดเหลือแค่สาม อีกวันคือเวลาเดินทางกลับ และหลังจากนั้นคือช่วงเวลาที่พวกเขากลายเป็นคนอื่น โดยไม่อาจรู้เลยว่าช่วงเวลาดีๆ จะหมุนกลับมาอีกได้หรือไม่
ไม่นานต่อจากนั้น พี่เอ้ก็ปล่อยให้พี่เอสดูแลกิจการคนเดียว และหาหัวหน้าทัวร์มาทำแทนตัวเอง ทั้งสองคนยังพูดคุยกันเหมือนเดิม ในขณะที่ใครอีกคนหายไปจากชีวิตอย่างสิ้นเชิง ซึ่งพี่เอ้ไม่มีคำถามใดๆ อีก ว่าทำไมพี่ปืนถึงหายไป แล้วทำไมเอสถึงคบผู้หญิงคนใหม่จนถึงขั้นวางแผนแต่งงาน รู้แต่เพียงว่าหัวใจดวงเดิมของตัวเองและน้องชายไม่อาจดีได้เหมือนเดิมอีกแล้ว
(ต่อด้านล่าง)
-
เสียงปรบมือรอบวงดึงความคิดพี่เอ้ให้กลับสู่ปัจจุบัน จริงๆ พี่เอ้ก็อยากจะรับคำขอโทษนั้นไว้ แต่มันก็ยากเหลือเกินกับการทำแบบนั้น จริงๆ การที่ปืนกับเอสคบกัน ยังไม่ทำให้พี่เอ้เสียใจเท่าการที่ผู้ชายคนนั้นบอกว่าชอบทั้งตัวเองทั้งเอส มันเหมือนความเชื่อ ความไว้วางใจที่เคยให้ไปนั้นสูญเปล่า เพราะปืนกลับกลายเป็นอีกคนที่พี่เอ้ไม่รู้จักอีกต่อไป
วงดนตรียังเล่นเกมร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน มีเพียงพี่เอ้ที่หลบออกมานั่งมองทะเลสีทึมเงียบๆ และไม่นานหลังจากนั้นน้องชายผู้เป็นบอสใหญ่ของกลุ่มก็ตามออกมา
“ยุงไม่กัดเหรอ” พี่เอสเอ่ยถามหลังหย่อนกายลงนั่งกับพื้นทราย ลมทะเลพัดแรงทำเอาผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
“ระดับนี้ละ ยุงที่ไหนจะกล้า”
“ผิวแข็งเหมือนใจเลยนะ”
“เอส...” พี่เอ้ถอนหายใจ “แกให้อภัยเค้าได้ยังไง”
น้ำเสียงของคนถามฟังดูอ่อนแรง ไม่มีแววคาดคั้น มีเพียงความสับสนมากมายในนั้น พี่เอสกอบเม็ดทรายแล้วเริ่มวางฐานของปราสาท พี่เอ้เห็นอย่างนั้นเลยช่วยขุดคลองล้อมรอบไม่ต่างจากวันวาน
“บางอย่างนะพี่...” มือหนาตบลงกับกองทรายตรงหน้า “ยึดถือเอาไว้ก็ไม่เห็นมีประโยชน์ คนเรามันก็เคยทำอะไรผิดพลาดมาทั้งนั้นแหละ ขนาดตัวเราเองยังไม่เพอร์เฟ็ก แล้วเรามีสิทธิ์อะไรจะไปโกรธไปเกลียดคนอื่นที่มีโอกาสทำผิดเหมือนๆ เรา”
“แกรู้มั้ย วันนั้นเค้าบอกกับพี่ว่าไง เค้าบอกว่าเค้าชอบเราทั้งสองคนเท่ากัน...”
“ผมรู้มาตลอดแหละ รู้ด้วยว่าพี่เอ้ก็ชอบไอ้ปืน แต่ผมกล้าบอกก่อน ก็เท่านั้นเอง”
“แล้วทำไมถึง...” พี่เอ้กลืนคำว่า ‘เลิกกัน’ ไว้ในใจ เพราะไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วสองคนนั้นเลิกกันหรือเปล่า
“วันที่เราสองคนคบกัน ทั้งผมทั้งไอ้ปืนก็รู้อยู่แล้วว่าเราคบกันได้ไม่นานหรอก จะเอาอะไรกับความรักของผู้ชายกับผู้ชาย รักกันแค่ไหน สุดท้ายมันก็ได้เท่านี้ ยิ่งครอบครัวไอ้ปืนจีนจ๋าซะขนาดนั้น ถ้าป๊าม๊ามันจับได้ขึ้นมา สงสัยได้ตายกันไปข้างหนึ่ง”
บอสใหญ่ตอบด้วยท่าทีสบายๆ แต่พี่เอ้รู้ว่าความเจ็บปวดข้างในยังไม่คลายนับจากวันนั้น
“แล้วอีกอย่าง” พี่เอสเอ่ยขึ้นมาอีกรอบ “ผมก็ทนเห็นพี่เอ้เสียใจไม่ได้หรอก ถ้าจะเจ็บมันก็ต้องเจ็บกันทุกคนแบบนี้แหละ”
“ไอ้บ้า! แกบ้าป่ะเนี่ย ไอ้เอส!”
“ไม่รู้สิพี่ พูดกันตามจริง ยังไงปืนมันก็คนนอก ถ้าให้ผมเลือกระหว่างพี่สาวแท้ๆ กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ยังไงผมก็ต้องเลือกครอบครัวอยู่แล้ว”
“แกมันจอมเสียสละ”
“ถ้าผมเสียสละจริง ผมคงไม่แย่งไอ้ปืนมา ตอนนั้นผมแอบอิจฉาพี่นะ พี่เป็นผู้หญิง เป็นคนเก่ง ทำอะไรก็ดีไปหมด ขนาดผมไปเรียนเมืองนอกมายังสู้พี่ไม่ได้เลย ...ขนาดผมอยู่กับไอ้ปืนทุกวัน มันยังไม่ได้รักผมทั้งใจเลย”
“เค้าก็ไม่ได้รักฉันทั้งใจเหมือนกันแหละโว้ย”
“ผมไปเจอมันอีกทีตอนสัมมนาผู้บริหารที่สิงคโปร์ พี่เชื่อมั้ย ตอนเจอกันครั้งนั้นอย่างกับละคร ผมกำลังยืนเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าลิฟต์ พอเสียง ติ๊ง! ลิฟต์เปิดปุ๊บ ทุกคนกรูๆ กันออกมา ผมเงยหน้าขึ้นพอดี แล้วก็ เปรี้ยง!! เห็นมันยืนหน้านิ่งๆ อยู่ข้างใน เสียงอิเจ๊ข้างหลังบอก sorry แล้วเบียดตัวผมเข้าลิฟต์ แล้วประตูก็ค่อยๆ ปิด ผมยืนค้าง แล้ว ติ๊ง! ประตูลิฟต์ตัวเดิมเปิดอีกครั้ง มัน..ไอ้ปืนเดินออกมา แล้วรู้ตัวอีกที เราก็ยืนกอดกันอยู่หน้าลิฟต์”
“โรแมนติกสุดๆ!”
“แต่พี่...ในตอนนั้นจนถึงนาทีนี้ เราไม่มีความรู้สึกรักต่อกันอีกแล้ว ที่หลงเหลือมันคือความผูกพันล้วนๆ ความเป็นเพื่อนที่ตัดยังไงก็ไม่ขาด ผมว่าพี่ก็รู้สึกเหมือนกัน”
สิ่งที่เอสพูดไปไม่ใช่เรื่องโกหก ตอนนั้นเขารู้ตัวเองแล้วว่าแอบชอบเพื่อนสนิท แต่ยังดูไม่ออกว่าอีกคนคิดยังไง พอใกล้เรียนจบ เอสก็ทำทุกอย่างให้ตัวเองกับปืนได้ไปเรียนต่อด้วยกัน เพราะบางครั้งเขาเองก็รู้สึกเหมือนปืนคิดอะไรเกินเลยกับพี่เอ้ ตอนแรกเขาก็แทบจะทิ้งความหวังที่คิดว่าเคยมี แต่ความอ่อนโยนที่ได้รับ ก็ทำให้หัวใจมีหวังขึ้นมาอีกครั้ง จนวันหนึ่งที่ความใกล้ชิดทำให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการ ทั้งสองคนก็ตกลงคบกัน โดยมีเงื่อนไขว่า จะให้พี่เอ้รู้ไม่ได้เด็ดขาด ด้วยเหตุผลที่พวกเขาต่างหลอกกันเองว่ากลัวพี่เอ้น้อยใจ ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้ว เอสกลัวพี่เอ้จะแย่งปืนไป และปืนก็กลัวจะเสียพี่เอ้ไปมากกว่า
...สุดท้ายทั้งเขาทั้งปืนก็เป็นคนเลวที่หลอกความรู้สึกของคนที่ตัวเองรักไม่ต่างกัน
แล้วเขากับปืนก็ไปกันไม่รอด หลังจากทริปพะงัน เอสก็นึกรังเกียจตัวเองที่เอาแต่ทำร้ายพี่สาวที่หวังดีกับตัวเองมาตลอด พร้อมๆ กับรู้ว่าแม้จะคบกันมาถึงสี่ปี ก็ไม่อาจทำให้ปืนรักเขาได้ทั้งใจ ที่ผ่านมาปืนเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นแฟน เป็นทุกอย่างที่พึ่งพาได้ ทว่าภายใต้ความอ่อนโยนนั้น ปืนก็ยังมอบความรู้สึกเช่นเดียวกันให้กับพี่เอ้ผ่านคำว่าเพื่อนอยู่เสมอ เมื่อเรื่องที่พะงันเกิดขึ้น เอสจึงหันหลังให้กับความสัมพันธ์นี้ บอกลาคนที่คิดว่าเป็นรักแรกของตัวเอง แล้วทำเหมือนไม่เคยมีคนๆ นั้นอยู่ในชีวิต
เขากลับมาใช้ชีวิตปกติ ทั้งในความหมายของการเติบโต และความสัมพันธ์ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในวันที่เขาพร้อมแล้วทุกอย่าง ตำแหน่งผู้บริหารเป็นหลักฐานมั่นคงพอสำหรับการเริ่มต้นชีวิตคู่ เอสมีความสุขดีเมื่อได้คบกับคนที่เหมาะสมกัน ความเจ็บปวดในวันวานค่อยๆ เจือจางลง
แล้วเมื่อไม่นานมานี้ ปืนก็กลับมา ผู้ชายตัวสูงโปร่งแสนสุภาพไม่เหลือเค้ารอยของเด็กวัยรุ่นคนเดิม ปืนโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีเพียงรอยยิ้มอันอบอุ่นที่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง หลังได้คุยกันอีกครั้ง เอสถึงได้รู้ว่าปืนยังคงไม่มีใคร...ไม่มีเลย ตั้งแต่เหตุการณ์ในตอนนั้น คล้ายๆ กับปืนลงโทษตัวเอง ด้วยการกักขังหัวใจให้อยู่กับความผิดในวันวาน
“เรามีชีวิตอยู่ไม่ถึงร้อยปีหรอกพี่ ให้มากสุดก็เก้าสิบอ่ะ” คนเป็นน้องเอ่ยขึ้นหลังนั่งเงียบไปนาน เสียงวงเหล้าเงียบลงแล้ว กลายเป็นเสียงพูดคุยเบาๆ แทน
“รู้แล้ว” พี่เอ้ตอบรับ สายตาเหม่อมองไปยังความมืดมิดเบื้องหน้า “แกกำลังจะบอกให้ฉันรีบให้อภัยเค้าใช่มั้ย”
“เปล่า” พี่เอสปฏิเสธ ทำเอาคนนั่งฟังขมวดคิ้ว “ผมจะบอกว่า พี่ก็อายุเยอะแล้วนะ อีกห้าสิบปีที่เหลือ พี่ไม่อยากใช้ชีวิตกับคนที่พี่รักมาตลอดเหรอ”
“ไอ้เอส!! แต่ว่าฉันแก่เหรอ!!”
“โอ้ยยย... อย่าแปลความหมายผิด พ้อยท์ไม่ได้อยู่ที่ความแก่ แต่อยู่ที่ความรัก! พี่ไปคิดดีๆ นะ ผ่านวินาทีนี้ไป พี่ก็มีเวลาไม่ถึงห้าสิบปีแล้วล่ะ”
พอทิ้งระเบิดไว้ตูมใหญ่ บอสตัวดีก็ลุกขึ้นปัดก้นแล้วเดินกลับไปที่วงเหล้าเหมือนเดิม ทิ้งให้พี่เอ้นั่งนิ่งกับถ้อยคำเหล่านั้นเพียงลำพัง
พี่เอสกลับมาในตอนที่พี่เป็ดกำลังเล่าเรื่องผีที่ห้องน้ำหญิงของโรงเรียน พอมองผู้ชายตัวโตๆ เกือบสิบคนนั่งรวมหัวกันแล้วก็อดขำไม่ได้
“พออาจารย์กำลังจะผลักประตูห้องน้ำหญิงห้องนั้นเข้าไปนะ...” พี่เป็ดเล่าเสียงกระซิบ
“เดี๋ยวๆๆ” คนมาใหม่ร้องทัก ทำให้พี่เป็ดต้องหยุดเล่ากะทันหัน
“อะไรพี่เอส”
เจ้านายใหญ่หรี่ตาก่อนจะถามเจ้าของเรื่อง “เอ็งเรียนชายล้วนไม่ใช่เหรอ?”
“ห๊า!!” คนรอฟังอุทานกันยกใหญ่ เมื่อพบว่าเรื่องที่อุตส่าห์กลัวนั้นเป็นเรื่องลวงๆ จากเซลส์นัมเบอร์วัน สมาชิกที่นั่งรวมหัวถึงกับวงแตก หมดอารมณ์จะฟังเรื่องผีอะไรนี่ต่อ
“คือ...เพื่อนของเพื่อนมันเล่ามา จริงจริ๊ง” พี่เป็ดยังไม่วายแก้ตัว หากไม่มีใครสนใจฟังอีกต่อไป
“ไปๆ ไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปดำน้ำแต่เช้า” พี่เอสจัดการไล่ลูกน้องให้แยกย้ายไปพักผ่อน ก่อนตัวเองจะไปบอกพนักงานที่อยู่แถวนั้นให้มาเคลียร์กองไฟ แล้วเดินกลับที่พักพร้อมเพื่อนสนิท
“ทำไมมันไกลจัง” พี่เอสบ่น เมื่อรู้สึกว่าบ้านของตัวเองอยู่ในสุด ซึ่งห่างจากจุดที่นั่งเล่นกันพอสมควร
“ขี่หลังป่ะ เดี๋ยวไปส่ง” อีกคนเอ่ยขึ้นขำๆ ซึ่งก็ได้รับสีหน้าประหลาดจากพี่เอสเป็นการตอบแทน
“แก่แล้วนะลุง กระดูกไม่ได้แข็งแรงเหมือนสมัยก่อน” คนเด็กกว่าแค่หนึ่งปีหัวเราะเย้ย ก่อนจะนึกขึ้นได้
“คุณไปตามพี่เอ้สิ นั่งทำตัวเป็นนางเอกเอ็มวีอยู่ตรงนั้นน่ะ” พี่เอสชี้ไปยังชายหาด พี่ปืนลังเลเล็กน้อย แต่พออีกฝ่ายตบบ่าหนักๆ ร่างสูงโปร่งจึงเริ่มออกเดินไปอีกทาง
ชายหาดในตอนนี้เหลือพื้นที่เพียงคืบจากการที่น้ำทะเลขึ้นสูง บก.เอ้จึงย้ายตัวเองมานั่งที่ขอบบันไดทางลงพลางยื่นขาลงไปให้คลื่นอาบไล้ พี่ปืนเดินมาถึงก่อนส่งเสียงเรียกเบาๆ เป็นการบอกล่วงหน้า ด้วยกลัวว่าอีกคนจะตกใจจนร่วงลงทะเลไปก่อน
“เอ้” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก พอเห็นว่าเป็นคนในห้วงความคิด พี่เอ้เลยทำท่าจะลุกหนี แต่ผู้มาเยือนรีบทิ้งตัวลงนั่งด้านหลังในบันไดขั้นสูงขึ้นไป พี่เอ้เลยต้องนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
ปืนไม่มีคำพูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบๆ ฟังเสียงทะเลสาดซัดฝั่ง พร้อมกับจ้องมองร่างของผู้หญิงที่อยู่ในความคิดถึงไม่คลาย
“ทำไมถึงได้มาทำนิตยสารล่ะ” เป็นปืนเองที่เอ่ยทำลายความเงียบ ผู้หญิงตรงหน้าขยับตัวเล็กน้อยก่อนตอบคำถาม
“ตอนนั้นชีวิตพัง เราไม่มีอะไรจะทำแล้ว ไอ้เอสเลยจ้างเราเป็นบก.”
พี่เอ้เล่าตามจริง หลังออกจากบริษัททัวร์ พี่เอ้ก็ไปทำงานโรงแรม ก่อนเปลี่ยนไปเป็นเออี แล้วก้าวไปทำธุรกิจกับเพื่อน ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง ด้วยหน้าที่การงานที่ต้องพบปะผู้คน และความเจ็บช้ำลึกๆ ในใจ สุดท้ายร่างกายก็ทนไม่ไหว พี่เอ้ถึงกับต้องรักษาตัวในโรงพบาลนานเป็นเดือนๆ พอหายดีก็กลับกลายเป็นเคว้งคว้าง ตอนนั้นพี่เอสกำลังมีแพลนจะเปิดหัวนิตยสารใหม่ เลยชวนพี่เอ้มาเป็นบก.ทั้งๆ ที่พี่เอ้ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการทำหนังสือเลย ยังดีที่พี่เอสมีคอนเน็กชั่น กระบวนการต่างๆ เลยมีผู้ช่วยจนค่อยๆ ประกอบกันเป็นรูปเป็นร่าง และ Gayscale Magazine ก็เติบโตเรื่อยมาพร้อมกับพี่เอ้คนเดิม คนที่เฮฮา ร่าเริง เป็นที่รักของลูกน้องจนถึงทุกวันนี้
“สนุกมั้ย”
“ก็ดี สนุกบ้างเบื่อบ้าง ปนๆ กันไป” บก.เอ้ตอบ ก่อนถามอีกคนบ้าง “แล้วปืนเป็นไงบ้าง”
“ก็เหมือนๆ เดิมแหละ เดี๋ยวเดือนหน้าจะมาช่วยเอสดูบริษัทใหม่มัน รายนั้นชอบหาอะไรใหม่ๆ เล่นอยู่เรื่อย”
“ตามสไตล์มันนั่นแหละ ขี้เบื่อ แต่แปลกนะ ทำอะไรก็ไม่เคยเจ๊ง”
“อย่าไปแช่งมันสิ เดี๋ยวเราตกงาน ฮ่าๆๆ” พี่ปืนเขยิบที่นั่งให้อีกคนขึ้นมานั่งด้วยกัน เพราะบันไดขั้นล่างๆ จมหายไปในทะเลแล้ว
“แล้วยังไง ลงหุ้นกันเหรอ”
“อืม ประมาณนั้น ...ชีวิตเราก็ไม่เหลือใครแล้วเหมือนกัน สุดท้ายก็มากระโจนลงเรือลำเดียวกันกับครอบครัวเอ้อีกจนได้”
“หวังว่าครั้งนี้มันจะไม่ล่ม”
“ไม่ล่มหรอก เพราะตอนนี้เราอยู่ระยอง ไม่ใช่พะงัน”
เค้าว่ากันว่า หากจะดูว่าความเจ็บปวดมันจางหายไปหรือยัง ให้ดูว่าเรานำมันกลับมาพูดเป็นเรื่องตลกได้หรือไม่ และตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะคลี่คลายลงไปแล้ว หากพี่ปืนได้มองหน้าพี่เอ้ชัดๆ คงเห็นว่าใบหน้านั้นปรากฏรอยยิ้มจางๆ เช่นกัน
“เข้าบ้านกันเถอะ น้ำขึ้นสูงแล้ว” น้ำทะเลไล่มาถึงบันไดขั้นบนสุดที่พวกเขานั่งอยู่ด้วยกัน พี่เอ้จึงลุกขึ้นตามผู้ชายอีกคนหนึ่งไป พลางนึกถึงสิ่งที่น้องชายเคยพูดเอาไว้...
‘มันไม่เหลือความรักระหว่างกันแล้ว ที่เหลือมันคือความผูกพัน ความเป็นเพื่อนล้วนๆ’
TBC.
ทอล์กตอนนี้สั้นมาก เพราะจะบอกแค่ว่า "ตอนต่อไปมารอแล้วค่ะ :))"
-
Page 30 : คนเดิม
เช้าวันที่สองของการเอาท์ติ้งเริ่มต้นด้วยความวุ่นวายเล็กน้อย เนื่องจากวันนี้จะมีลูกค้าที่สนิทๆ กันมาร่วมแจมด้วย พอเก้าโมงกว่าๆ รถตู้ของลูกค้าก็มาถึง ทว่าสมาชิกแต่ละคนยังไม่ตื่นดี ทำให้แผนการณ์ต่างๆ ต้องเลื่อนออกไป ตั้งแต่การกินข้าวเช้าที่เริ่มตอนสิบโมง ซึ่งพี่เป็ดถึงกับต้องแบกน้องจีออกมานั่งหลับตากินข้าว เพราะทางรีสอร์ทจะเก็บโต๊ะอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ยังดีว่าลูกค้าที่มาเป็นคนสนิทกัน เลยไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก พี่เอส พี่เอ้และบรรดาเซลส์จึงเพียงแค่นั่งคุยเล่นขำขัน แล้วปล่อยให้ลูกค้าไปพักผ่อนตามอัธยาศัย ระหว่างนั้นก็โทรไปหาพี่ทหารที่รอต้อนรับกรุ๊ปทัวร์ดำน้ำ ให้เปลี่ยนเวลาจากรอบเช้าเป็นรอบบ่ายแทน
“บอกแล้วว่าไม่ต้องมีแพลน มากันชิลๆ ไม่ต้องรีบดีกว่าอีก” พี่เอสโวยวายกับพี่เอ้ ที่กำลังโปะครีมกันแดดสลับกับกินข้าวต้ม
“ถ้าไม่จัดตารางเวลา พวกแกคงตื่นอีกทีพรุ่งนี้ ลูกค้าคงได้เที่ยวกันเอง แล้วก็นั่งรถกลับเลยล่ะสิ” เพราะรู้ดีว่าผู้ชายออฟฟิศนี้ขึ้นชื่อเรื่องตื่นสาย พี่เอ้เลยต้องมัดมือชกวางโปรแกรมเที่ยวให้เรียบร้อย
“ดีนะไม่มีทัวร์ไหว้พระแถมมาด้วย” นักเขียนทำหน้าบูด เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับลงก็เกือบตีห้า ด้วยความที่ห้องพักติดทะเลจนเสียงคลื่นสาดซะนอนไม่หลับ
“ฉันไม่พาพวกแกเข้าวัดหรอก เดี๋ยวศาสนาได้เสื่อมกันพอดี”
“พี่เอ้คนเดิมกลับมาแล้วว่ะ” สิปป์ศิลป์แอบกระซิบกับเมตตา ซึ่งอีกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที
“ได้ยินนะโว้ยยย!!” คนถูกนินทามองตาขวาง ทำเอาแขกของทริปกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว นี่แหละคือเอ้คนเดิมที่พี่ปืนรู้จัก เสียงดัง โวยวาย และมีชีวิตชีวาแบบนี้
แก๊งเกย์สเกลพร้อมลูกค้ารวม 20 คนเดินทางไปถึงท่าเรือซึ่งมีพี่ทหารรอรับอยู่ตอนบ่ายโมง แสงแดดกำลังร้อนจ้าได้ที่ เรือโดยสารขนาดกลางแล่นออกจากฝั่ง เพื่อมุ่งสู่เกาะเล็กๆ ซึ่งเพิ่งเปิดให้ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชั่วโมง ทั้งหมดก็ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย
“เต่า!!” น้องจีตะโกนน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อเห็นเจ้าเต่าตัวเล็กๆ นอนกลิ้งอยู่ในบ่ออนุบาลตัวอ่อน ซึ่งพี่เป็ดต้องคอยดึงตัวน้องจีไว้ เพราะกลัวว่าจะล่วงลงไปนอนเล่นกับเต่าเข้าจริงๆ ในขณะที่สิปป์ขอบาย ถอยออกมายืนห่างๆ เพราะเห็นไอ้ตัวเล็กๆ อยู่รวมกันเยอะๆ แล้วมันดูยั้วเยี้ยหยุบหยับอย่างบอกไม่ถูก
จากนั้นพี่ทหารก็พานักท่องเที่ยวทั้งหมดมาที่ชายหาด เพื่อรับฟังข้อควรปฏิบัติในการดำน้ำ พร้อมซักซ้อมทำความเข้าใจให้เรียบร้อย ก่อนทุกคนจะได้ไปลอยคออยู่ในทะเลสมใจอยาก
“จับมือเป็นวงกลมครับ” พี่ทหารเริ่มต้นจับมือพี่เก็ตเป็นคนแรก ก่อนทั้งหมดจะเอื้อมมือจับกันตามคำสั่ง
“เอามือมาสิ” พี่ปืนบอกพี่เอ้ที่ยังลอยคอนิ่ง พออีกคนยังไม่ยอมขยับ พี่ปืนเลยคว้ามือคนดื้อมาจับไว้เอง พี่เอสที่มองอยู่เลยหัวเราะหึหึกับท่าทีของพี่สาว ...จริงๆ ก็หายโกรธแล้วนั่นแหละ แต่ยังไว้ฟอร์มอยู่ตามสไตล์
การดำน้ำแบบผิวน้ำในครั้งนี้สร้างความประทับใจให้ทุกคนเป็นอย่างมาก เพราะไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าทะเลระยองจะยังมีความอุดมสมบูรณ์ของสัตว์น้ำและปะการังอยู่ถึงขนาดนี้ เพียงแค่ก้มหน้ามองผ่านแว่นลงไป ทุกคนก็ได้ใกล้ชิดกับปลาตัวเล็กๆ พร้อมเห็นดอกไม้ทะเลและปะการังที่อยู่ข้างล่างซึ่งค่อนข้างสมบูรณ์อยู่มาก พี่เอ้หัวเราะร่ากับปลาตัวเล็กตัวน้อยที่ว่ายวนอยู่รอบตัว ชักชวนให้เมตตาถ่ายรูปให้หลายช็อต รวมถึงยังกอดคอว่ายน้ำเล่นกับพี่ปืนเหมือนลืมแอ๊บโกรธไปชั่วคราว ซึ่งสร้างความโล่งใจให้กับสมาชิกทุกคน ที่ไม่ต้องทนกับความอึดอัดเหมือนวันที่ผ่านมา
“ดูคุณเอ้สนิทกับลูกน้องดีนะคะ” ลูกค้าที่ซื้อโฆษณากันมานานเอ่ยขึ้นกับพี่เอส ในขณะที่มองพี่เอ้ผู้เป็นลิงชั่วคราว ว่ายน้ำตามลูกบอลที่เด็กๆ ปากันไปมา หลังกิจกรรมดำน้ำสิ้นสุดลง
“เราอยู่กันแบบพี่น้องครับ เลยสนิทกัน คุณแจนไม่ไปเล่นกับเด็กๆ เหรอครับ” พี่เอสเอ่ยชวนด้วยมารยาท พอดีกับที่พี่ปืนหอบแฮ่กๆ ขึ้นฝั่งมา
“ไม่ไหวๆ” เจ้าของร่างสูงโปร่งพูดได้แค่นั้นก็ทิ้งตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนลงกับชายหาด “เจ้าปันเล่นลุงมันซะน่วมเลย”
“เออ ปืน นี่คุณแจน ...คุณแจนนี่ปืนครับ” พี่เอสจัดการแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน เพราะดูแนวโน้มแล้วคุณแจนน่าจะสนใจทำมาร์เก็ตติ้งออนไลน์ไม่น้อย
หลังลูกค้าทนเสียงเฮของวงลิงทะเลชิงบอลไม่ไหวจนต้องไปเล่นด้วย พี่เอสกับพี่ปืนจึงเหลือกันแค่สองคนบนชายหาด ทันทีที่คุณแจนวิ่งลงทะเลปุ๊บ เพื่อนรักก็พูดสวนกันขึ้นมาปั๊บ
“คุณแจนก็โอเคนะ...”
“ไม่ต้องมาจับคู่ให้ผมเลยครับ”
ประโยคแรกเป็นของพี่ปืน ซึ่งส่งแววตาล้อเลียนอีกคนอย่างเห็นได้ชัด ส่วนประโยคหลังแน่นอนว่าเป็นของพี่เอส ผู้ถูกจับคู่ทุกรูปแบบตั้งแต่กลับมาเจอกันอีกครั้ง
“แก่ปูนนี้แล้ว ไม่ต้องมีมันแล้วเมีย มีตังค์อย่างเดียวพอ” พี่เอสพูดทีเล่นทีจริง
“สุดท้ายก็โสดกันหมดทั้งสามคน” พี่ปืนสรุป
“คุณก็ไปจีบพี่เอ้ใหม่สิ”
“ไม่เอาแล้ว” คนถูกยุเอ่ยกลั้วหัวเราะ “ผมว่าเป็นเพื่อนกันนี่แหละดีสุด”
“งั้นก็ตามนั้น” บอสใหญ่รับคำอย่างง่ายดาย เพราะในใจก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน
กว่าลูกทัวร์จะกลับที่พักก็เกือบมืด คืนนี้มีกิจกรรมพิเศษรออยู่ พี่เอสกับพี่ปืนเป็นสองคนแรกที่พร้อมร่วมงาน เพราะไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก จึงได้ออกมาดูสถานที่ก่อนใคร
จอโปรเจกเตอร์ขึ้นสไลด์เป็นชื่องานด้วยตัวอักษรสุดเบสิกว่า “Gayscale on the beach” พร้อมข้อความภาษาไทยในบรรทัดต่อไปว่า “ทะเลดาว” ซึ่งพี่ปืนแอบแซวไปเบาๆ ว่าเชยเหมือนคนคิด ทำเอาเจ้าของความคิดเสียเซลฟ์ไปพักใหญ่
“สวัสดีครับ” พี่เอสก้าวขึ้นไปบนเวทีพลางส่งเสียงทักทายผ่านไมโครโฟน “สวัสดีทุกท่านนะครับ สำหรับค่ำคืนนี้ Gayscale Magazine ของเราได้จัดปาร์ตี้เล็กๆ ขึ้นมา เพื่อให้พี่ๆ น้องๆ ผู้เป็นที่รักของพวกเราได้มาสนุกสนานร่วมกัน หากใครที่เตรียมตัวพร้อมแล้ว ก็ขอเชิญทุกท่านมาที่หน้าเวทีแห่งนี้เลยนะครับ เพราะเรามีอาหารอร่อยๆ ที่ทาง Dream Catcher จัดไว้ให้ รวมถึงยังมีกิจกรรมสนุกๆ อีกมากมายเลยครับ ขอเรียนเชิญทุกท่านเลยนะครับ”
“เล่นใหญ่มาก” บก.เอ้อดแซะน้องชายตัวเองไม่ได้ เป็นอันรู้กันว่าเมื่อไรที่ให้พี่เอสเป็นพิธีกร มันก็จะเต็มที่จนลืมไปเลยว่าเคยเป็นเจ้านายใหญ่
“อ้าว...คุณเอ้ไม่แต่งตัวตามธีมเหรอครับ” ลูกค้าคนหนึ่งที่มาถึงลานปาร์ตี้ร้องทัก พี่เอ้เลยหันไปหัวเราะก่อนจะหยิบหมวกทรงนักมายากลที่ประดับด้วยปลาดาวเพชรมาสวม ซึ่งดูเข้ากับดีกับเดรสสีดำที่ประดับด้วยเข็มกลัดรูปดาวตรงหน้าอก
“แต่งสิคะ แต่เอ้ไม่ลงประกวดนะ กลัวจะแย่งรางวัลเด็กๆ ค่ะ” บก.กล่าวอย่างอารมณ์ดี คืนนี้มีการประกวดการแต่งกายในธีม “ทะเลดาว” ซึ่งเจ้าของความคิดนั้นก็คือพี่เอส ผู้พยายามสรรหากิจกรรมมาให้สมาชิกเล่น แม้จะมีกันแค่ยี่สิบคนเท่านั้น
เมื่อสมาชิกและลูกค้ามากันครบ วงดนตรีอะคูสติกก็เริ่มบรรเลงเพลงเพื่อขับกล่อมเคล้าบรรยากาศเย็นสบาย ทุกคนดูผ่อนคลาย พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนเวลาล่วงไปถึงสามทุ่มตรง พี่เอสจึงทำหน้าที่พิธีกรอีกครั้ง
“และในตอนนี้ก็ถึงเวลาของการประกวดการแต่งกายกันแล้วครับ อย่างที่ผมได้แจ้งให้ทราบว่า คืนนี้เรามากันในธีม ‘ทะเลดาว’ เพราะฉะนั้น เราจะมาค้นหาผู้ที่แต่งตัวตามธีมได้โดนในคณะกรรมการที่สุด เพื่อรับเงินรางวัล 5,000 บาท กันครับ”
เสียงโห่ร้องดังมาจากผู้ชมซึ่งไม่มีใครรู้มาก่อนว่างานนี้จะมีเงินรางวัลให้ด้วย จากเดิมที่ทุกคนแต่งกันมาเล่นๆ โดยไม่คิดจะลงประกวด กลายเป็นแย่งกันลงประกวดให้วุ่น จนต้องมีการคัดเลือกผู้เข้ารอบ 5 คนสุดท้าย เพื่อมาแสดงความสามารถเรียกไลค์จากกรรมการ
“สำหรับผู้เข้ารอบคนแรกนะครับ ท่านนี้มาแบบสวยๆ คนเดียวเลยครับ ขอเสียงปรบมือให้... คุณแจนครับ!!”
คุณแจนขอเปิดเวทีด้วยการเต้นเพลงฮิต ที่แลกเบอร์กันไปเป็นล้านเบอร์ในช่วงปีที่ผ่านมา ด้วยท่าเป๊ะเก็บทุกเม็ดจนเรียกเสียงปรบมือกันสนั่น
“หญิงแจนก็ได้เต้นจนทรายยุบกันไปแล้วนะครับ มาถึงผู้เข้ารอบคนที่สองบ้าง ว๊าว... อันนี้มาเป็นคู่ดูโอ จากสมาชิกของเกย์สเกลเองครับ ขอเสียงปรบมือให้น้องเมตและน้องสิปป์ด้วยคร๊าบ”
ผู้เข้ารอบกำลังกินไก่ทอดกันปากมันแผล็บ เลยต้องรีบซดน้ำแล้ววิ่งขึ้นเวทีไปอย่างงงๆ คืนนี้นักเขียนกับตากล้องมาในลุคเซิร์ฟบอย เสื้อฮาวายปล่อยชาย กางเกงขาสั้นลายดาว และหมวกสไตล์บรูโน่ มาร์ส ด้วยการแต่งตัวเหมือนกันอย่างกับแฝด ทำเอาพี่เอ้ถึงกับเสียจริตส่งเสียงกรี๊ดเชียร์จนออกนอกหน้า ยิ่งได้รู้ว่าทั้งคู่มาแสดงอะไรแล้วพี่เอ้ก็แทบจะลงไปนอนดิ้นตาย
“จริงๆ วันนี้เราสองคนไม่ได้เตรียมอะไรมาแสดงเลย...” เมตตาออกตัวอย่างเขินๆ นานๆ ทีจะเห็นหนุ่มเซอร์ทำอะไรแบบนี้
“ใช่ครับ...งั้นเราขอร้องเพลงที่เราชอบร้องกันบ่อยๆ แล้วกันครับ” สิปป์เสริมต่อ พร้อมๆ กับที่เสียงกีตาร์จากเมตตาดังขึ้น
“เป็นกำลังใจให้พวกเราด้วยนะครับ” มือกีตาร์ปิดท้าย ก่อนเพลงท่อนแรกจะถูกขับร้อง “ทะเลสีดำ ไม่มีแสงไฟ ...มองไม่เห็นทาง เธอกลัวหรือไม่”
เพียงเท่านี้บก.เอ้ก็ถึงกับทรุดนั่งแล้วกรี๊ดจนสุดเสียง มวลมหาความฟินที่อยู่ดีๆ ไอ้คู่นี้ก็จัดให้แบบเต็มๆ ทำเอาสาววายตัวแม่ถึงกับตั้งตัวไม่ทัน
“ได้ยินเสียงเธอ จะกลัวอะไร ...จับมือฉันไว้ ฉันก็อบอุ่นหัวใจ” สิปป์ศิลป์ร้องท่อนต่อไปสลับกับมือกีตาร์ แม้จะตื่นเต้นแต่ก็อดขำท่าทางของพี่เอ้ไม่ได้ นี่ถ้าได้รู้ได้เห็นแบบเต็มๆ สงสัยเลือดพี่เอ้จะหมดตัว
การแสดงของสองหนุ่มจบลงด้วยการประสานเสียงท่อนสุดท้ายพร้อมการมองตากันเบาๆ ซึ่งสองหนุ่มยืนยันว่าเป็นการมองตาเพื่อส่งสัญญาณ ไม่ได้มีนัยอื่นใดเหมือนที่พี่เอ้มโนจริงจริ๊ง!
“พนักงานครับ ผมขอยาดมกับยาลมให้ป้าข้างหน้าด้วยนะครับ” พิธีกรเอ่ยแซวพี่สาวตัวเองที่ดูท่าจะอาการหนักจากโรคหัวใจวาย
อีกสามลำดับที่ผ่านเข้ารอบเป็นลูกค้าทั้งหมด เนื่องจากสมาชิกเกย์สเกลคนอื่นๆ เล่นแต่งตัวตามใจชอบ โดยไม่อิงกับดาวหรือทะเลแม้แต่น้อย อย่างเช่นพี่เป็ดกับน้องจี ที่อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นคู่แฝดบันนี่ ด้วยเหตุผลง่ายๆ ที่พี่เป็ดบอกกับทุกคน
“กูอยากเห็นน้องจีใส่หูกระต่าย จบป่ะ”
ส่วนน้องปันมาในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงเลที่เหมือนมาเข้าค่ายรับน้องมากกว่า ด้านพี่เก็ตยังคงความไม่แย่แสโลก ด้วยเสื้อยืดลายหูฟังอันเบ้ง กางเกงยีนส์ ในขณะที่พี่พุดกับพี่ชิขอบายตั้งแต่ต้น เพราะขี้เกียจหาพร็อพให้วุ่นวาย
“เดี๋ยวเราจะให้ทุกท่านที่ไม่ใช่ผู้เข้ารอบ ร่วมกันลงคะแนนลับๆ แล้วมาประกาศผลให้ช่วงท้ายงานนะครับ ส่วนในตอนนี้ ถึงเวลาของความสนุกสนานแล้ว ใครอยากร้องเพลงอะไร มากระซิบกันแบนด์บนเวทีได้เลยนะครับ”
ครั้งนี้พี่เอสขอไม่ ‘เปิดไมค์’ เหมือนทุกที เพราะรู้สึกเจ็บคอและตัวเริ่มรุมๆ อาจเพราะตากแดดโดนน้ำมาทั้งวัน จึงปล่อยให้ลูกน้องและลูกค้าเต็มที่กันไปแทน ส่วนตัวเองหลบฉากมาซัดยาพาราเงียบๆ คนเดียว
“เดี๋ยวนี้กินยาได้แล้วเหรอ” พี่ปืนแซวคนที่หย่อนเม็ดยาลงคอแล้วซดน้ำตามอักๆ
พี่เอสกลืนน้ำจนหมดแก้วแล้วจึงหันไปมองอีกคนตาขวาง “จะสี่สิบแล้วป่ะ กินยาไม่ได้คงตายไปนานแล้ว”
“หูย... พี่น้องคู่นี้นี่ยังไง สลับกันโหดใส่ผมอยู่เรื่อย” คนโดนตอกกลับบ่นอุบ ก่อนจะถามถึงอาการของคนป่วย “แล้วเป็นอะไร กินยาไรไป...ไหนดูซิ”
ไม่ทันจะได้ยื่นซองยาให้ อีกคนก็คว้าเอาตัวของคนป่วยเข้ามาใกล้ แล้วแตะเบาๆ ที่หน้าผากเพื่อวัดไข้เหมือนทุกที
“นี่...” พี่เอสส่งเสียงเย็นๆ กับคนที่เหมือนจะทำเกินกว่าเหตุไปนิด
“ว่า?”
“บอกเลยนะว่า ไม่มีถ่านไฟเก่า ส่วนทางต่อไปไม่เลี้ยวซ้ายก็เลี้ยวขวา ห้ามยูเทิร์น!”
พี่ปืนได้แต่ขำกับคำสั่งเด็ดขาดจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนรับปากหนักแน่นว่าไม่ได้คิดอะไร และจะไม่คิดอะไรอีกแล้ว
“แต่ถามอะไรอย่างสิ” พี่ปืนปล่อยมือ แล้วกระซิบเสียงเบา
“ว่า?”
“เห็นว่าเกือบแต่งงาน แล้วทำไมไม่แต่ง หืม?”
“อ๋อ ไม่มีอะไรมากหรอก” พี่เอสเล่าเสียงราบเรียบ “แค่ผู้หญิงเค้ารู้ว่าผมเคยคบผู้ชาย แล้วก็รับไม่ได้น่ะ”
พี่ปืนยืนนิ่ง เมื่อรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง ส่วนพี่เอสยิ้มขำแล้วตบบ่าคนฟังเบาๆ “ช่างมันเหอะ เป็นโสดดีกว่าเยอะ ...ไปๆ เข้างานกัน”
สองหนุ่มมาถึงหน้าเวทีอีกครั้งในตอนที่สมาชิกออกสเต็ปกันจนลืมอายุไปแล้ว โดยเฉพาะพี่เอ้ที่กำลัง ‘เตี้ยลงๆ’ อยู่กลางฟลอร์ พี่เอสถึงกับบ่นว่าอุตส่าห์รีเควสเป็นวงอะคูสติกอย่างเดียว ทำไมรีสอร์ทถึงใจดีแถมดีเจเปิดแผ่นให้อีก (วะ)
“พี่ปืน พี่เอสสสสส” เจ้าของเสียงที่ตะโกนแข่งกับจังหวะตื๊ดๆ คือน้องจี ซึ่งยังคงประดับหูกระต่ายไม่มีหลุด
“เด็กคุณเรียกพวกเราทำไมอ่ะ” คนถูกเรียกหันไปถามบอสใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไม่ใช่เด็กผม เด็กเจ้าเป็ด!” พี่เอสรีบแก้คำพูดให้ถูกต้อง “แล้วจะรู้มั้ยล่ะ ก็เข้าไปสิ”
พี่ปืนลังเลเล็กน้อย สุดท้ายก็ลากให้เพื่อนสนิทเข้าไปด้วยกัน พอน้องจีเห็นปุ๊บก็กระโดดโหยงๆ ดีใจใหญ่
“พี่ปืนกับพี่เอสมาแล้วๆๆ” มือขาวคว้าแขนของพี่ใหญ่ทั้งสองคนให้มายืนกลางวงก่อนอธิบาย “มาถ่ายรูปรวมกันหน่อยฮะ”
รูปรวมที่ว่าไม่ใช่การยืนเรียงแถวหน้ากระดานแต่เป็นการที่ทุกคนถือแก้วแล้วเฮกันอยู่ในวง เพื่อให้เมตตาใช้เลนส์ฟิชอายเก็บภาพความสนุกสนานไว้ครบในแชะเดียว จากนั้นก็เป็นมหกรรมโพสต์ท่า ที่ทุกคนพยายามจะสรรหาแอคชั่นและโพสิชั่นมาพรีเซนต์ตัวเองอย่างเต็มที่
“เอ้าๆ พี่เก็ตกับปันมาถ่ายคู่กันหน่อยสิ” ตากล้องร้องเรียกสองกราฟิกที่เอาแต่ยืนมองคนอื่นแล้วหัวเราะ น้องปันทำหน้าเหรอหราแต่ก็ยอมขยับมายืนหน้ากล้อง ในขณะที่อีกคนยังลังเล
“เร็วๆ ดิ่พี่ เร๊วววว” เด็กตัวโย่งกวักมือเรียกพี่ชายที่ยืนนิ่ง จนสุดท้ายต้องไปคว้าแขนแล้วลากให้มาถ่ายรูปด้วยกัน
“ยิ้มหน่อยๆ” เมตตาตะโกนแข่งกับเสียงเพลง พอได้ภาพสมใจแล้วก็เดินไปหาเหยื่อคนต่อไป
“ไอ้สิปป์!” ตากล้องสุดเซอร์คว้าคอเสื้อเพื่อนรักที่กลายมาเป็นคนรักไว้แน่น “มาถ่ายรูปกัน”
สิปป์ศิลป์ที่กำลังมึนๆ เบลอๆ พยักหน้าแล้วยิ้มตาหยีรอท่า พอเห็นคนถือกล้องยังหาคนถ่ายให้ไม่ได้เลยหยิบมือถือตัวเองมาเปิดกล้องหน้าถ่ายไปพลางๆ
“หนึ่ง สอง” แชะ!
ถ่ายเสร็จเจ้าของโทรศัพท์ก็อัพภาพคู่ขึ้นอินสตาแกรม แถมยังแชร์ลงเฟซบุ๊กเรียบร้อย พร้อมคำบรรยายที่ทำเอาเพื่อนในลิสต์ถึงกับต้องขยี้ตาหลายรอบเมื่อได้เห็น
“เฮ้ยๆ อัพลงเฟซเลยเหรอ” เมตตาเห็นหน้าจอมือถือแว๊บๆ เลยต้องร้องถาม ซึ่งอีกคนก็เอาแต่หัวเราะคิกคักแล้วบอกว่า ‘อือ’
‘ที่รักคร๊าบบบ’ คือแคปชั่นใต้ภาพทำเอาเมตตาต้องร้อง ‘ฮะ!!’ เสียงดังลั่น ตกลงว่ามึงเมาจริงใช่มั้ยไอ้สิ๊ปปป์
เสียงเพลงสุดตื๊ดค่อยๆ เฟดเบาลง พร้อมๆ กับการปรากฏตัวบนเวทีของพี่เอส พิธีกรกิติมศักดิ์กล่าวทักทายผู้ร่วมงานแล้วขอโทษขอโพยที่มาขัดจังหวะความสนุก ก่อนจะบอกว่าถึงเวลาประกาศผลการประกวดการแต่งกายตามธีมแล้ว
“...และผู้ที่ได้รับรางวัล การแต่งกายดีเด่นในค่ำคืนนี้ได้แก่...”
เสียงกลุ่มคนด้านล่างตะโกนกันโหวกเหวกโวยวายเต็มกำลัง โดยเฉพาะบก.เอ้ที่เป็นหัวคะแนนสำคัญของลูกรักทั้งสอง ซึ่งพยายามล็อบบี้ให้ทุกคนโหวตสิปป์กับเมตด้วย
“ได้แก่....คุณเจี๊ยบครับ!!” เสียงปรบมือโห่ร้องแสดงความยินดี พร้อมเจ้าของรางวัลที่เดินเซแซ่ดๆ ขึ้นเวที เจ้าตัวเป็นกะเทยโฉมงามที่บางทีถ้าหลุดๆ ก็จะแมนขึ้นมาโดยไม่คาดคิด แต่คืนนี้เธอจัดเต็มในชุดลิตเติ้ลเมอร์เมด ดูมาแรงแซงโค้งทุกคนแบบไม่เห็นฝุ่น
“ขอแสดงความยินดีกับนางเงือกน้อยของเราด้วยนะคร๊าบบบ” พี่เอสประกาศพร้อมมอบรางวัลตามสัญญา พอเสร็จสิ้นพิธีการ พี่เอ้เลยขึ้นไปแย่งไมค์จากน้องชายบ้าง
“ฮาโหลๆ... เอ้มีรางวัลพิเศษอีกหนึ่งรางวัล ที่อยากมอบให้ผู้ที่ชนะใจเอ้ค่า” พูดจบก็ควักแบงค์พันสองใบออกมาแล้วโบกหยอยๆ “ขอเชิญน้องสิปป์และน้องเมตขึ้นมารับรางวัลค่า!!”
เป็นอีกครั้งที่ทั้งสองคนขึ้นไปบนเวทีแบบงงๆ ซึ่งบก.ตัวป่วนก็ยืนยิ้มหวานรออยู่แล้ว
“สำหรับเงินก้อนนี้ ก็ถือว่าพี่ให้เป็นทุนสำหรับค่าสินสอดของทั้งคู่นะ ขอให้รักกันจนถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร มีเรื่องมาให้พี่ได้ฟินบ่อยๆ โอเคร๊”
“จูบเลย จูบเลย จูบเลย!” ต้นเสียงคือพี่เป็ดที่ตะโกนนำ ทำเอาลูกค้าสนุกสนานร่วมตะโกนด้วย จนคนได้รับรางวัลอายม้วน รีบกล่าวขอบคุณพี่เอ้แล้ววิ่งลงจากเวที ไม่บ้าจี้ทำตามเสียงยุดังกล่าว
“รอแต่งจริงแล้วเดี๋ยวจะจูบโชว์นะครับ!!”
“ฮิ้วววววววว”
เสียงตะโกนแหวกเสียงเชียร์นั้นไม่ใช่ของใครที่ไหน แต่เป็นของ...สิปป์ศิลป์!! ผู้ที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากตอบรับเสียงโห่ฮิ้วจากผู้ชม ในขณะที่เมตตาถึงกับกุมขมับ เพราะรับมือไม่ทันกับอาการเมาแล้วกล้าของแฟนตัวเอง
...พี่เมตเครียดครับ พูดเลย!
…………. Gayscale Magazine………….
วันสุดท้ายของทริปเอาท์ติ้งมาถึง พี่พุดจัดการเช็กเอาท์ให้กับสมาชิกในทีมพร้อมทั้งลูกค้าทุกห้อง เพราะนอกจากจะเป็นคนรับหน้าที่นี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว พี่พุดยังเป็นคนเดียวที่มีชีวิตปกติ ไม่เข้าขั้นเสียจริตเหมือนสมาชิกที่เหลือ โดยเฉพาะสิปป์ศิลป์ที่เผลอตัวกินเหล้าเยอะไปหน่อย กรรมที่ตามมาเลยได้มาโก่งคออาเจียนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง
“โอเคนะ ไม่มีใครลืมอะไรใช่มั้ย” เสียงแหบแห้งของพี่เอสเอ่ยถามคนบนรถ ซึ่งนั่งคอพับกันอย่างหมดสภาพ
“รถคันลูกค้าโอเคแล้วนะ ทางนั้นบอกว่าแยกกันเลยก็ได้” พี่เอ้เดินมาบอกกับน้องชาย หลังไปดูแลให้ทุกคนขึ้นรถโดยสวัสดิภาพ
“ดีเหมือนกัน เพราะไม่รู้ไอ้คันเราจะงอแงไม่ยอมแวะเที่ยวหรือเปล่า งั้นเดี๋ยวผมไปลาลูกค้าก่อนนะ”
พี่เอ้ขึ้นนั่งบนรถตู้ ก่อนจะหันไปเช็กความเรียบร้อยของผู้โดยสารอีกครั้ง ภาพที่เห็นคือตากล้องกำลังถือยาดมจ่อจมูกนักเขียน พี่เป็ดกำลังเอาหมอนรองคอให้น้องจี ส่วนคนอื่นๆ ก็นอนหลับตาหน้าแฮงค์กันทั่วทุกคน
พอทุกอย่างเรียบร้อย ทีมเกย์สเกลก็ได้บอกลา Dream Catcher กันตอนเที่ยงพอดีเป๊ะ รถตู้แล่นออกมาทางเดิม ซึ่งพี่เอสถามย้ำกับเด็กๆ หลายรอบว่าจะแวะเที่ยวหรือซื้อของฝากกันหรือเปล่า หากทั้งหมดโบกมือและเอ่ยคำว่า ‘ม่ายยยย’ กันอย่างพร้อมเพรียง
“ยังไงก็แวะหน่อยแล้วกัน แม่บ่นอยากกินข้าวหลามหนองมน ไม่ซื้อให้เดี๋ยวมีงอน” พี่เอ้กล่าวสรุป
“เดี๋ยวก็ไขมันเกินอีกหรอก” ลูกชายคนเล็กบ่นสำทับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ “เออคุณ เดี๋ยวเลยไปหาแม่หน่อยมั้ย กลับไปถึงน่าจะยังไม่เย็นมาก”
พี่ปืนเหลือบมองพี่เอ้เหมือนกล้าๆ กลัวๆ จนคนถูกมองพูดขึ้นบ้าง “ก็...ก็ไปสิ”
เพียงเท่านั้น สองหนุ่มที่เหลือก็แอบอมยิ้มแบบรู้กัน
“ยิ้มอะไรกัน!” บก.เอ่ยเสียงดุ “งั้นค่าข้าวหลามเอาไปหารกันสองคนเลยนะ!”
พี่ปืนวางแผนจะซื้อข้าวหลามไปสักร้อยกระบอก เป็นการขอบคุณข้าวหลามหนองมนที่ทำให้ได้ความเป็นเพื่อนกลับคืนมา
และครั้งนี้เขาสัญญา ว่าจะไม่ทำลายมันลงอีกแล้ว...
TBC.
อะไรคือมาลงสองตอนรวด!!
แฮ่ๆ พอดีสองตอนนี้ต้องเขียนต่อกันค่ะ
พอเขียนเสร็จแล้วเลยคิดว่าเอามาลงเลยดีกว่า ไม่รู้จะกั๊กไว้ทำไม
อย่างที่เคยบอกว่าเรื่องราวของรุ่นใหญ่นี่เหมือนคอลัมน์สัมภาษณ์นะ
เนื้อหาจะเยอะ จะดราม่า จะนู่นนี่มากกว่าเด็กๆ
ตอนเริ่มเขียนเรื่องนี้ เราตั้งใจอยากให้ทุกคนในกองมีบทบาท มีสตอรี่ของตัวเอง
แต่ละคนมากบ้าง น้อยมาก คละเคล้ากันไป
จริงๆ เรื่องของพี่เอ้ พี่เอส พี่ปืน ลังเลอยู่นานว่าจะเขียนหรือไม่เขียน
บางคนอาจชอบให้พี่เอ้อยู่เหนือเรื่องราวต่างๆ เป็นเจ้าแม่ตัวชงสวยๆ ต่อไป
แต่เราเองคิดว่า คนอย่างที่เอ้นี่เราอยากรู้จักนะ
คนที่เหมือนจะเฮฮา เป็นที่พึ่งของคนอื่น เราอยากรู้ว่า ชีวิตจริง ตัวตนจริงๆ เค้าจะเป็นแบบนั้นมั้ย
(อ้างอิงจากบก.เก่าของตัวเองเลย ชีวิตดราม่าพอๆ กะพี่เอ้ 5555555555)
อ่านแล้วชอบไม่ชอบยังไง แนะนำกันได้นะคะ
ปล. เรื่องนี้อีกไม่กี่ตอนก็คงจะจบแล้วค่ะ แอบใจหายเนอะ
(คนอ่านบอก ใจหายไรป้า ดองนานเกิ๊น)
เจอกันตอนต่อไปจ้า :D
-
ไม่เจอกันนาน...คิดถึงจุงเบยยยยย~
แต่มาสองตอนคือดีงามค่ะ :กอด1:
อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว o22
ขอเมต-สิปป์ กับ เป็ด-จี แบบเต็มๆหน่อยฮะ
ปูลิง... รอรวมเล่มและเป็นกำลังใจให้คับ
ปูลิงสอง.... ขอตอนพิเศษเท้่าเนื้อเรื่องหลัก //แอร่กกก :z6:
-
โอ้ย ดีใจหลายสองตอนรวดอย่างจุใจเลยทีเดียว
-
ดีใจที่เอ้ไม่กลับไปคบกับปืนอีก คนโลเลเห็นแก่ตัวแบบปืนอยู่คนเดียวนั่นแหละดีแล้ว
ดีแค่ไหนที่เอ้กับเอสยอมเป็นเพื่อนด้วย นับถือน้ำใจพี่เอ้มาก
ขนาดโดนหักหลังแบบนี้ยังไม่เกลียดเกย์เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ
ซ้ำยังผันตัวมาเป็นสาววายน่ารักๆอีก หาคู่ให้พี่เอ้แกหน่อยสิ
เอาดีๆไม่โลเลเหมือนปืนนะให้มันเสียดายเล่นๆ ฝาก :z6: ปืนมันด้วย :katai1:
-
เอส-ปืน-เอ้ คนที่เลวสุดก็คือปืนนั่นแหล่ะ
โลเลไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาด สมควรแล้วที่สุดท้ายไม่เหลือใคร
ฮา สิปมากเลย เมาแล้วกล้าสุดๆ เมตควรจับกลอกบ่อยๆ :laugh:
-
มันเป็นไปได้เหรอที่จะรักคนสองคน(แบบคนรัก)พร้อมกัน เหมือนกัน เท่ากัน แถมยังคนละเพศซะอีก
สงสารทั้งสามคนนะ แต่เหนือจากความสงสารคือสงสัย ว่าระหว่างพี่ปืนกับพี่เอสนี่ ใคร bottom ใคร top ฮ่าๆๆๆๆๆ :z1:
คิดถึงสิปป์ศิลป์กับเมตตา มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เอา ก ทั้งโลกมาใช้ได้เลย)
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย ยังอยากให้เมตสิปป์มุ้งมิ้งอีกเยอะๆ
ชอบใจสิปป์มาก เมตอย่าเครียดเลย สิปป์ออกจะน่ารักเวลาเมา ฮิฮิ
ยังไงไอ้ไม่กี่ตอนที่ว่านี่ ขอตอนที่เมตยอมสิปป์หน่อยนะคะ
ยังไม่ลืมนะว่าเมตรับปากสิปป์ไว้ :oo1:
-
เย้ มาสองตอนรวด !!
เอาจริงๆ เรายังแอบรู้ว่าเรื่องราวของรุ่นใหญ่เหมือนหนามที่ยังอยุ่ในใจ
เราอินไป 55555
-
สองตอนรวด
ดีใจที่ทั้งสามคนลงเอยแบบนี้นะคะ
เป็นเพื่อนกันแหละเน๊อะดีที่สุดแล้ว
เป็นกำลังให้คนเขียนนะคะ
-
เรื่องของรุ่นใหญ่ ก็ชวนอึดอัดใจไม่น้อย ทำไงได้ใจมันรักทั้งสองเท่ากัน ถึงสุดท้ายจะอดทั้งหมดก็ตาม
เวลาผ่านไป ทุกคนก็โตเป็นผู้ใหญ่ บาดแผลก็ลางเลือน
ได้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม นี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
คู่ตากล้อง นักเขียน แอบหวานไม่เบานะ
-
:pig4:
:3123:
-
สิป ตลกอ่ะหายเมาจะจำได้ม่ะ 555555555
-
พี่ปืนนี่ตั้งแต่เด็กจนแก่แล้วก็ยังเลื้อย ถึงจะไม่ได้คิดอะไรก็เหอะ
แต่ก็..ตอนนี้กลับมาเป็นเพื่อนกันแล้ว รักษามิตรภาพนี้ไว้นะคะ
ที่ร้ากกกกกกกกก :กอด1:
-
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะเนอะ รุ่นใหญ่น่ะ :mew1:
เราเองก็ลุ้นไม่ถูกเหมือนกัน ในเมื่อมันไม่ลงตัวแบบนี้ :z10:
แต่สิปป์จ๊ะ เวลาหนูเมา มันเกินคำว่ารั่วไปเยอะเลยนะ อิอิ :laugh:
สุดท้าย น้องจีน่ารักอ่ะ :impress2:
-
ฮ่าๆๆ เหมือนพี่เอ้ที่ก่อนจะเข้มแข็งก็ต้องเคยอ่อนแอมาก่อน เสียดายนะ
ที่ไม่ได้ 3P ฮ่าๆๆๆ (ชาย(พี่เอส) หญิง(พี่เอ้) ชาย(พี่ปืน)) เอ๊ะ มโนไปเนอะ ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบจริงเวลาสิปป์เมาเนี่ย ฮ่าๆๆๆ น่ารักปนปวดหัวเลย ฮ่าๆๆ ชอบเรื่องนี้สนุกดี เรื่อยๆมาเรียงแต่ฟิน!!!!
-
สองตอนล่าสุดเรียกได้ว่า รุ่นใหญ่ของเราได้เป็นตัวเอกกันเลยทีเดียว
ดราม่ามากจริงๆ
แต่แอบเชียร์พี่ปืนกับพี่เอสนะ แหะๆ
สิปป์เอ้ย เตรียมพบกับคอมเมนท์รูปที่เพิ่งอัพนะ ฮ่าๆๆๆ
เมาแล้วรั่วจริงๆ เด็กคนี้
-
เราว่าพี่เอ้น่าสงสารที่สุดในสามคนนี้เลย
ไหนจะคนที่ตัวเองรัก ไหนจะน้องตัวเอง ไปคบกันเอง
แล้วยิ่งคนที่รักมาบอกว่ารักเท่ากัน โอ้ยย ปรี๊ดดอะ บ้าไปแล้วว
คงอึดอัดใจน่าดู เราว่าโชคดีของปืนที่พี่เอ้เป็นคนใจดี
ไม่งั้นความเป็นเพื่อน พยายามแค่ไหนก็คงไม่มีทางได้กลับคืนมาแน่ๆเลย
ส่วนคู่หลัก....สิปป์จ๋าา เมาบ่อยๆนะเธอ :hao7:
-
อ๊าาาาาากกกก
ทึ้งหัว รักเรื่องนี้จริงๆ รักทุกคู่ ช่วงฟินก็สุดฟิน แต่เวลาหน่วงก็ได้อารมณ์มาก
รักพี่เอ้นะ
แต่...แบบพี่ปืนกับพี่เอสเคยคบเป็นแฟนเลยนะเว้ยยยย
เคยอยู่เมืองนอกด้วยกันมากี่ปี กินนอนเล่นเกมอะไรๆด้วยกัน รู้ใจกันขนาดนั้น
มองจันทร์แล้วจูบกันอีก แต่ดัน...ทำเหมือนมันไม่มีความหมายอ่ะ
มันเท่ากับคนที่ยังไม่คบได้ไง (ที่พูดหนะเพื่อรักษาน้ำใจหรือหมายความอย่างนั้นจริงๆหะอิพี่ปืน)
เฮ้ยยยย เราว่าพี่เอสก็เจ็บสุดๆอ่ะ
ไม่ใช่แค่พี่เอ้นะที่โดนหักหลัง เพราะพี่เค้าก็เดาๆได้มานานแล้วนี่นา
สมัยนั้นพี่เอสอาจคิดเสมอว่าเรารักกันแล้ว จะบอกจะทำให้พี่สาวเราเจ็บน้อยที่สุดยังไงดี
กะรักษาน้ำใจพี่สาว แต่คงไม่เตรียมใจว่าตัวเองจะกลายเป็นคนที่โดนรักน้อยกว่าซะงั้น
คิดดูพี่เอสต้องตัดใจจากคนที่คบอยู่ ความสุขที่เคยได้รับเสมอ ที่คิดว่าเป็นของเรา ที่คิดว่ารัก
ถ้าพี่ปืนพูดงั้น เป็นตรูจะคิดว่าตัวเองนี่แหละ ที่เป็นตัวขวางทั้งสองคน
เราเป็นพี่เอสนะ ตอนแรกคงอื้ง ต่อมาก็เสียใจที่ตัวเองมีค่าน้อยกว่าที่คิด โกรธพี่ปืนที่มาทำกับเรากับพี่เสียใจ สุดท้ายคงโทษตัวเอง
ยิ่งทั้งคู่ไม่คบใคร คนนึงก็พี่ที่รักมากอีกคนก็คนที่รักมาก และเขาก็รักกัน
ถ้าพี่ปืนไม่รักเราด้วยเรื่องคงง่ายขี้น ทั้งความรัก ความเหมาะสม และเพศที่คู่ควร
เราจะทำสิ่งที่เหมาะสม จะต้องไม่เสียใจ
เราจะมีคนรักใหม่ ทำตัวให้มีความสุข ต้องไม่เสียใจ เพื่อเปิดทางให้คนทั้งคู่มาหากันเอง
แต่พี่ปืนก็ไม่ได้กลับมาหาพี่เอ้
และ
พี่เอสก็ไม่ได้แต่งงาน (เลิกเพราะแฟนรับอดีตพี่เอสไม่ได้ หรือเพราะเค้ารู้ว่าตัวเองไม่อาจมาแทนใครได้กันนะ)
พี่เอสอาจไม่รู้ตัวว่าทำเพื่อทั้งคู่เพราะรักนั่นหละ
ดูอย่างตอนนี้พี่เอสก็ยังคงพยายามเป็นตัวเชื่อมให้ทั้งคู่อีก
เจ็บอ่ะ อ่านแล้วจุกแทนพี่เอสนะ แต่พอผ่านมาหลายปี ด้วยความคิดอยางนั้นมันคงถูกฝังชิฟไปในสมองแล้วหละ
เป็นเราคงไม่กล้ารักคนนี้อีกแล้ว(เก็บความรักนั้นไว้ให้ลึกที่สุดเหลือไว้แค่มิตรภาพพอ)
นี่ขนาดอ่านเรื่องฝั่งพี่เอ้นะ ถ้าคนเดินเรื่องคือพี่เอสหรือพี่ปืนคงหน่วงกว่านี้
และพี่เอ้สมควรจะแค้น มันคบกับน้องเรา แต่มาบอกรักเท่ากันได้ไงวะ ยิ่งกว่าทำร้ายตรูคือทำร้ายน้องตรูนะเฟ้ย
ปล. อย่าใส่ใจที่เราเขียนเลย ระบายเฉยๆ มันบีบอ่ะ นี่ขนาดเค้าเลิกเจ็บกันไปหมดแล้วนะ บร้าจริง
-
รุ่นใหญ่ดราม่าจริงๆ มันฟินไม่ลงอย่างที่จิ้นไว้ตอนก่อนๆเลยค่ะ
...ถ้าไอต้องเจอความรักแบบพี่เอ้ขนาดนี้มีสิทธิชีวิตเขวจนพังเหมือนกันแห๊ะ
**เพื่อนกันตลอดไปน่ะดีที่สุด**
-
จบแบบนี้หละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องปวดใจกันทั้ง 3 ฝ่าย
-
เราชอบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกก
เรื่องนี้น่ารักและน่าสนใจในหลายๆมุมมากค่ะ
เราชอบที่เขียนบรรยายเนื้อหาของการทำงานให้เห็นภาพจริงๆแบบไม่น่าเบื่อ
ถึงไม่ใช่งานสายเราแต่อ่านแล้วก็รู้สึกว่าเอามาเป็นแรงบันดาลใจได้หลายๆอย่างค่ะ
เหมือนเราสนุกไปกับชีวิตทำงานของออฟฟิศนี้ด้วยเลย ฮ่าๆ
อีกอย่างที่ชอบมากๆคือชอบความสัมพันธ์ของเมตกับสิปป์
ชอบที่มันไม่ได้หวือหวาแต่มีมุมน่ารักที่เฉพาะตัวมาก อ่านแล้วมันฟินตรงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี่แหละค่ะ><
รอติดตามตอนต่อๆไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่าา :L2:
-
สงสารพี่เอ้อ่ะ หน่วงมาก ขนาดอ่านจบว่าสุดท้ายก็เป็นเพื่อนเหมือนเดิมก็เถอะแต่แบบ รู้สึกไม่อยากให้อภัยผู้ชายแบบนี้เลย แม้จะรู้ว่าไม่ให้อภัย ตัวเองก็แค้นเองเจ็บเองก็เถอะ แบบคนแบบนี้มันดูเห็นแก่ตัวเกินไปอ่ะ หาคู่ให้พี่เอ้ได้มั้ยอ่ะ อยากให้มีคู่ มึคนคอยดูแลอ่ะ จะได้รู้สึกเหมือนพี่เอ้ลืมผู้ชายแบบนั้นได้จริงๆอ่ะ ถึงแม้จะรู้ว่าตอนนี่เป็นเพื่อนกันแล้วก็เถอะ แต่แบบ...ถ้ายังไม่สามารถรับใครใหม่เข้ามาได้ มันก็เหมือนยังตัดใจได้ไม่หมดป่ะ รู้สึกหน่วงสุดๆจริงๆอ่ะ เอสก็น่าสงสาร แบบก็รักแล้วก็รู้ว่าเค้ารักเราแต่ก็ไม่ทั้งใจทั้งที่พยายามแทบตาย แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมแล้วก็เถอะ แต่ตอนนั้นทั้งเอสทั้งปืนตอนคบกันก็คงมีความสุขไม่ได้แบบสุดๆ ถ้าตัดสินใจบอกพี่เอ้ไปตั้งแต่แรก แล้วปืนไม่เป็นคนแบบนี้ เรื่องอาจไม่เป็นอย่างนี้ก็ได้ น่าเศร้าชะมัด แต่ไม่ว่ายังไง สุดท้ายเค้าอยากให้พี่เอ้มีคู่อ่าาาา จะได้มั้ยน้า อยากจริงไรจริง อิอิ
-
เรื่องขอรุ่นหย่ายย
อ่านแล้วอินนะตอนนี้ แบยว่าคิดตามแล้ว...มันจุก เจ็บ สุดท้ายเพื่อนไม่เคยทิ้งกัน ยาวนานที่สุดจริงๆ
รออ่านต่อจ้า
-
ติดตามค่ะ เพิ่งเห็นว่าอัพไว้ซักพักแล้ว ดีใจที่ได้อ่าน สองตอนรวด เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะคะ รออ่านตลอดค่ะ
สิปป์ นายเมาแล้วเป็นแบบนี้สินะ เมตตาจัดการเลยค่ะ อะไรอัพรูปลงเฟซด้วย ไม่ค่อยเลยนะ
เรื่องพี่เอ้ พี่เอส พี่ปืนนี่ ก็เข้าใจนะคะว่าดูซับซ้อน แต่บางทีก็อยากให้เจ๊แกปล่อยใจไปเถอะ แล้วเปลี่ยนมาฟินแทน 55 ชอบคู่รุ่นเดอะ
ปล อ่านแล้วอยากไปเที่ยวทะเล แงงงง
-
Page 31 : ไม่มีไรมากกกก
Gayscale กลับมาสู่สภาพปกติอีกครั้ง หลังได้ไปพักผ่อนประจำปีกันสามวัน หลังความสนุกผ่านพ้น แน่นอนว่าความจริงอันแสนเจ็บปวดย่อมตามมาในไม่ช้า
“ไอ้สิปป์!!” บก.เอ้โวยวายเรียกนักเขียนประจำกองแต่เช้า ทำเอาเจ้าของชื่อที่เพิ่งมาถึงต้องกุลีกุจอวิ่งมารายงานตัว
“ครับ!!” นี่ถ้าตะเบ๊ะให้ด้วยคงจะครบสูตรทหารเกณฑ์เลยทีเดียว
“แกดูนี่ ดูๆๆ” พี่เอ้โยนกระดาษดิจิตอลพรินต์ไปให้เจ้าของผลงานดูให้เต็มตา “แกเห็นอะไรมั้ย”
“กล้ามคุณอาร์มี่ใหญ่มว๊ากกกก” สิปป์ศิลป์ผู้กลายเป็นอีสิปป์กรีดร้องเหมือนกะเทยจีนแดงจนพี่เอ้ต้องยกมือมากุมขมับ
“ไอ้สิปป์!!”
“อุ่ย...” นักเขียนคอหดก่อนจะตั้งใจดูกระดาษตรงหน้าอีกครั้ง
“ว่าไง” เสียงเย็นเฉียบทำเอาขนลุกซุ่ แต่จนแล้วจนรอดสิปป์ก็ไม่รู้อยู่ดีกว่ามันมีความผิดปกติตรงไหน
คล้ายจะล่วงรู้ความคิดของลูกน้อง พี่เอ้เลยชี้ทางสว่างให้เบาๆ “คำว่า ‘ล็อก’”
พอได้ยินดังนั้น นักเขียนผู้จดจำทุกตัวอักษรของตัวเองได้ก็ตรัสรู้ทันที “อ๋อ.....”
“ทำไมแกยังเขียน ‘ล็อค’ แบบใช้ค.ควายแบบนี้ฮะ ฉันบอกแกเป็นล้านรอบแล้วใช่มั้ย”
“อ่า...” คนผิดเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะชี้แจงเสียงเครียด “ จริงๆ ผมรู้แล้วแหละว่า ‘ล็อค’ ต้องใช้ ก.ไก่ สะกด แต่ผมเลือกไม่ใช้เองอ่ะครับ”
“ว้อท?? ทำไมยะ แกเป็นราชบัณฑิตรึไง” บก.เริ่มยั๊วะ
นักเขียนยังทำหน้าซีเรียสไม่คลาย “เพราะผมจะเก็บ ก.ไก่ ไว้ใช้กับคำว่า ‘รัก’ ครับ”
วิ๊ง...วิ๊ง..วิ๊ง
เกิดเดดแอร์ขึ้นชั่วขณะ ขนาดพี่ชิที่กำลังกินข้าวไข่เจียวยังหยุดเคี้ยวกะทันหัน ส่วนเมตตาที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ถึงกับนอนฟุบลงไปกับโต๊ะแกล้งตาย เพราะมุกโคตรควายที่ไอ้สิปป์ปล่อยออกมาโดยไม่ปรึกษาคนรอบข้างสักคำ
“เอางั้นเลย?” บก.เอ้เอ่ยถาม หลังทำปากพะงาบๆ ไร้สุ้มเสียงอยู่นานเป็นนาที
“ครับ”
“งั้นแกไปรักกันให้ยาวๆ เลยนะ เลิกกันเมื่อไรฉันฆ่าแกแน่!” พี่เอ้พยักเพยิดไปทางตากล้องที่นั่งอยู่ พอเมตตาเห็นดังนั้นก็รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันควัน
“เฮ้ยพี่...ไอ้สิปป์คนเดียว ผมไม่เกี่ยว”
“อ้าวๆๆ มึงทิ้งกูได้ไงเชี่ยเมต?!”
พอเห็นว่าสงครามระหว่างคู่รักกำลังจะปะทุ พี่เอ้เลยตัดบทด้วยการบอกให้ไอ้นักเขียนตัวแสบเอาทุกคำที่เขียนผิดไปให้พี่เก็ตแก้ก่อนเที่ยง ส่วนตัวเองหันมาเตรียมไฟล์พรีเซนต์ลูกค้าต่อ
สิปป์ศิลป์หอบกระดาษพรินต์เดินไปยังห้องกราฟิก หากยังไม่ทันเปิดประตูเข้าไป ร่างของพี่เก็ตก็เดินพรวดสวนออกมาเสียก่อน พร้อมๆ กับเสียงของเด็กฝึกงานในห้องที่ตะโกนตามหลัง
“มีอะไรกัน” สิปป์เอ่ยถามกับปันที่นั่งหน้างอคอตก ประเมินสถานการณ์แล้วไอ้สองคนนี้ทะเลาะกันอีกแล้วแหงๆ
“เปล่าครับ” คนในห้องปฏิเสธ พลางแสร้งสนใจพรูฟที่นักเขียนถือมา “มีแก้หน้าไหนมั่งครับ เดี๋ยวปันแก้ให้ก็ได้”
พออีกคนเปลี่ยนเรื่อง สิปป์ศิลป์เลยกลับมาสนใจงานเช่นกัน “ตามที่พี่วงไว้ แล้วก็หน้า 39 เราไม่ได้เซฟแบล็กกราวน์ไปเปล่า โรงพิมพ์บอกว่าดึงภาพไม่ได้ ลองดูให้พี่หน่อยนะ”
พูดจบก็เดินหันหลังออกมาจากห้อง หากยังไม่ทันได้เปิดประตู เสียงของคนที่นั่งอยู่หน้าจอก็พูดขึ้นมาเสียก่อน “พี่สิปป์ มันผิดมากมั้ยที่ปันยังไม่แน่ใจว่าเรียนจบแล้วปันจะมาทำงานที่นี่...”
นักเขียนประจำกองปล่อยมือจากประตูเลื่อน แล้วหันกลับมานั่งคุยกับเด็กมีปัญหาอย่างจริงจัง ...วันนี้สงสัยต้องเป็นที่ปรึกษาให้ไอ้คู่นี้ซะแล้ว
“ก็มันใช่เหรอวะ ฝึกงานที่นี่ แต่ดันไม่คิดจะทำงานที่นี่” กราฟิกพี่ใหญ่นั่งกุมหัวทำหน้าเครียดอยู่ด้านล่างตึก คนที่ไม่ค่อยพูดอะไรมากนัก กลับพ่นปัญหาที่ทำให้ตนเองอารมณ์เสียอยู่ในขณะนี้ให้กับเพื่อนร่วมงานฟัง
เมตตาเคาะนิ้วกับโต๊ะม้าหินอย่างคนกำลังใช้ความคิด “เฮ้ย น้องมันอาจกำลังสับสนเปล่า ไหนลองเล่าเต็มๆ ดิ๊ว่าพี่ไปถามมันว่าไร”
“ก็ถามมันว่า เรียนจบแล้วอยากมาทำงานที่นี่ต่อมั้ย แล้วไอ้ปันมันก็บอกว่า ยังไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าอยากทำสายนิตยสารจริงๆ หรือเปล่า มึงดูมันตอบดิ ถ้าไม่ชอบแล้วมาทำไมวะ”
“เอ่อ...” ตากล้องขมวดคิ้ว “น้องมันก็แค่บอกว่าไม่รู้ว่าชอบทางนี้หรือเปล่า ไม่ได้บอกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอพี่”
“แล้วมันต่างกันยังไง ทำมาตั้งเดือนนึง มันยังไม่รู้อีกเหรอว่าชอบหรือเปล่า แม่งเลวจริงๆ”
ที่ปรึกษาที่ไม่ได้ตั้งใจมาให้คำปรึกษาถึงกับเหวอ เพราะเมตตาแค่เผอิญลงมาเอาของในรถเท่านั้น แต่พอเห็นกราฟิกนั่งหน้าตูมอยู่คนเดียว เลยทักทายไปตามประสา คราวนี้เลยงานใหญ่ ต้องมานั่งฟังไอ้พี่เก็ตปรับทุกข์ด้วยเรื่องที่เมตตาก็ยังไม่รู้ว่าแม่งมาถึงจุดนี้ได้ยังไง
“ใจเย็นเว้ยพี่ ใจเย็น น้องมันแค่ยังไม่รู้อนาคต มันไม่ได้ไปฆ่าคนตายมา”
“กูอุตส่าห์ยั้งพี่เอ้ไว้เรื่องรับกราฟิกเพิ่มเพราะนึกว่าไอ้ปันมันอยากจะมาทำด้วย แล้วดูมันตอบมาสิ อย่างนี้กูเสียหายนะ” คนเสียหายยังบ่นต่อ เมตตาผู้ปลอบใครไม่เป็นก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ มอบความเห็นใจให้ แต่ไม่รู้จะช่วยอะไรจริงๆ
“แล้วพี่อยากให้ไอ้ปันมาทำงานด้วยเหรอ เห็นแต่ก่อนไม่อยากมีผู้ช่วยนี่”
“ก็ไม่ได้อยากมีผู้ช่วยหรอก แต่ถ้ามันต้องมี ก็เลือกไอ้ปันดีกว่า ไม่ต้องเสียเวลามาปรับตัวกันด้วย กูก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้นิสัยดีเท่าไร แต่ไอ้ปันมันก็ยังรับได้ คนอื่นไม่รู้จะรับได้อย่างมันหรือเปล่า”
“พูดอย่างกับเลือกคู่ชีวิตเลยนะ แหม่.... ถามจริง คิดอะไรกับน้องมันป่ะเนี่ย” เมตตาเอ่ยแซว ทว่าคนถูกแซวกับไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง
“คิดอะไรล่ะ ก็เห็นมันเป็นน้องคนนึงนี่แหละ นานๆ มีคนที่คิดว่าจะเข้ากันได้ ก็แค่เสียดายถ้าจะไม่ได้ทำงานด้วยกันต่อ” พี่เก็ตพูดตามความรู้สึกจริงๆ นานมาแล้วที่ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครให้พูดคุย เพราะเข็ดกับการต้องลาจาก เบื่อกับความผูกพัน จนเคยชินกับการใช้ชีวิตคนเดียว
“แล้วยังไง สรุปคือปันไม่อยากทำแม็กกาซีนเหรอ” สิปป์ศิลป์ผู้คิดว่าจะลาออกจากการเป็นนักเขียน แล้วไปสมัครเป็น consultant ให้รู้แล้วรู้รอด กำลังถามกลับเด็กชายในห้องกราฟิกอย่างจริงจัง
“ไม่ใช่ไม่อยากทำนะพี่ แต่ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบจริงๆ มั้ย ที่ลองทำมาเดือนนึงมันก็ยังตอบคำถามนี้ไม่ได้ แล้วถ้ารับปากพี่เก็ตไป ถ้าต้องมาทำจริงๆ อยู่กับงานเต็มตัว ปันก็กลัวว่าจะทำได้ไม่ดี กลัวตัวเองจะท้อ ถ้าลาออกขึ้นมา คราวนี้ไม่ได้มีแต่ปันที่เสีย ไหนจะพี่เก็ต ลุงปืน ลุงเอส ทุกคนที่ส่งปันเข้าบริษัทนี้ก็คงเสียไปกันหมด ...มันกดดันน่ะพี่สิปป์”
อ่า...อารมณ์อาร์ตของเด็กจบใหม่ consultant จำเป็นพอจะเข้าใจอะไรได้ลางๆ แต่ก็อยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย “แล้วปันไม่เบื่อไอ้พี่เก็ตเหรอ มันงี่เง่าจะตายนะ”
“พี่เค้างี่เง่าเหรอ ไม่นี่พี่สิปป์ ตอนแรกอาจมีนิดนึง แต่ต่อๆ มาเค้าก็โอเคนะ สอนงานปันทุกอย่าง ทำงานเนี๊ยบด้วย ทำให้ปันได้เรียนรู้อะไรดีๆ เยอะเลย”
“แสดงว่าไม่ได้มีปัญหาถ้าจะต้องทำงานร่วมกับพี่เก็ต?”
“ใช่ๆ อยู่กับพี่เก็ตแล้วสบายใจดีด้วย พี่เค้าไม่ค่อยพูด ปันพูดอย่างเดียว ฮ่าๆ” คนเครียดเริ่มอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย หลังได้เล่าความในใจออกไปบ้าง
“ถ้าให้เวลาทำงานนี้อีกสามเดือน ปันคิดว่าตัวเองจะรู้มั้ยว่าชอบหรือไม่ชอบ”
“อืม...” เด็กฝึกนานนิ่งคิด “ก็น่าจะรู้แล้วนะ สามเดือนก็นานอยู่”
“งั้นพี่แนะนำสองทางเลือก อยู่ที่ว่าปันจะเลือกแบบไหน...”
เย็นนี้ทีมเกย์สเกลต้องอยู่ปิดเล่มดึกกันอีกวัน หลังจากแก้พรูฟส่งโรงพิมพ์ไปหนึ่งรอบ และโรงพิมพ์ก็จะนำดิจิตอลพรินต์ชุดใหม่มาส่งตอนประมาณสองทุ่ม ระหว่างรอพี่เอ้เลยมีแพลนพาเด็กๆ ไปหาอะไรกินกันแถวออฟฟิศฆ่าเวลา
“พิซซ่า” น้องจี เซลส์นัมเบอร์ 3 พูดขึ้นเป็นคนแรก
“เอ็มเค” นักเขียนผู้รักสุขภาพเสนอช้อยส์ถัดไป
“เคเอฟซี” แฟนพันธุ์แพ้ผู้พันอย่างพี่เป็ดขอเพิ่มอีกหนึ่งตัวเลือก
“แมค” พี่เก็ตผู้นิยมอาหารแดกด่วนพร้อมวลีฮิต I’m loving it ต้องจัดไปอีกข้อ
“อยากกินผัดไทยอ่ะ” ความคิดเห็นจากเมตตาผู้มาผิดคอนเซปต์และแหวกแนวเสมอ
ติ๊ง....ต่อง ติ๊ง...ต่อง
“ใครอ่ะ??” เสียงกริ่งหน้าประตูตอนหกโมงเย็นสร้างความประหลาดใจให้กับพนักงานอย่างยิ่ง
“โรงพิมพ์มาแล้วเหรอ” พี่เอ้ร้องทัก แต่คิดว่าคงไม่ใช่ เพราะเพิ่งส่งงานไปตอนเที่ยงนี่เอง
“เดี๋ยวปันไปดูให้ครับ” น้องเล็กสุดของบริษัทรับอาสา ก่อนจะวิ่งลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ประจำโต๊ะของสิปป์ก็ดังขึ้น พอเจ้าตัวเอื้อมไปรับแล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อเป็นสายจากน้องปันที่โทรมาจากด้านล่าง
“ขอกำลังเสริมครับ ผมถือไม่ไหว ขอสักสองคน...เอาเป็นว่า ลงมาให้หมดเลยแล้วกันครับ!!” แล้วปลายสายก็ตัดไป ทิ้งไว้เพียงความมึนงง หากสุดท้ายนักเขียนก็ส่งสาส์นตามที่ได้รับมาอย่างครบถ้วน ทำเอาคนที่เหลือรีบกรูกันลงไปด้วยความอยากรู้
“เฮ้ยยย!!” พอได้เห็นสิ่งที่รออยู่หน้าประตูแล้วก็เหวอกันไปพักใหญ่ เพราะพนักงานส่งอาหารเดลิเวอรี่จากสารพัดยี่ห้อมายืนออกันให้เต็มไปหมด
“ใครสั่งเนี่ย” พี่เอ้ถึงกับกุมขมับ
“ใครสั่งไม่สำคัญเท่าใครจ่ายหรอกครับพี่” พี่เป็ดเป็นคนแรกที่พูดเตือนสติได้เป็นอย่างดี ในบิลลงชื่อว่า “คุณ” ทุกใบ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่า คุณ ไหน คุณ อะไร คุณ อย่างไร
“ส่งผิดหรือเปล่าคะ ที่นี่ไม่มีใครสั่งนะคะ” ในฐานะที่เป็นพี่ใหญ่สุด บก.เลยต้องออกโรงเอง
เด็กส่งของทำท่าทีอึกอักก่อนทวนแผนที่อีกครั้ง ซึ่งก็ตรงกับที่อยู่ออฟฟิศทุกอย่าง อย่างนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะหาผู้รับผิดชอบได้ยังไง
“พี่ยืนยันว่าที่นี่ไม่มีใครสั่งค่ะ” ทว่าพี่เอ้ยังยืนยันหนักแน่น “ถ้ามีปัญหา พี่จะโทรไป...”
“ผมสั่งเองแหละครับ โทษทีครับ ไม่นึกว่าจะมาส่งเร็ว เท่าไรบ้างครับ...” ผู้มาใหม่รีบจ่ายเงินให้พนักงานพร้อมกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ
“พี่ปืน!!”
“ครับ? เห็นว่าวันนี้ปิดเล่มกัน เลยสั่งอาหารมาให้กินรองท้อง ป่ะ...ยกขึ้นไปกินกันเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปล่ะ” ชี้แจงเรียบร้อย เจ้ามือก็ทำท่าจะกลับเลยจริงๆ
“ปืน! ...สั่งมาซะเยอะแยะ มากินด้วยกันก่อนสิ” พี่เอ้เรียกคนที่กำลังเดินไปขึ้นรถไว้ก่อนจะย้ำอีกครั้ง “มาเร็ว อุตส่าห์จ่ายตังค์”
พี่ปืนเลยได้ขึ้นมาเยือนกองนิตยสารเป็นครั้งแรก โฮมออฟฟิศสี่ชั้นถูกจัดแบ่งเป็นสองบริษัท สองชั้นล่างเป็นโกดังเก็บของสำหรับอีกบริษัทของพี่เอส ส่วนชั้นสามคือที่นั่งทำงานของกองนิตยสาร ชั้นสี่คือห้องประชุม และห้องส่วนตัวของพี่เอส ซึ่งเจ้าของห้องเอาไว้เก็บถ้วยรางวัลต่างๆ มากกว่าจะมาอยู่ประจำ
“พี่ปืนนั่งนี่เลยครับ” สิปป์ลากเก้าอี้มาให้ผู้มาเยือน ก่อนคนอื่นๆ จะทยอยจัดของกินหลากหลายยี่ห้อลงบนโต๊ะยาวริมห้อง พี่เป็ดกับน้องจีรับอาสาลงไปเอาจานกับแก้วน้ำ เมื่อทั้งหมดครบองค์ประชุม มื้อเย็นแสนพิเศษก็เริ่มต้นทันที
“ลุงปืนมาทำอะไรแถวนี้อ่าครับ” น้องปันเอ่ยถาม เมื่ออยู่ๆ ผู้เป็นลุงก็มาปรากฏตัวหน้าออฟฟิศ
“ลุงมีนัดคุยกับลูกค้าตรงซอยถัดไปพอดี เห็นแม่เราบอกว่าวันนี้อยู่ปิดเล่มกัน เลยสั่งอะไรมาให้กินกันนิดหน่อย”
“ไม่นิดเลยฮะพี่ปืน นี่ครบทุกอย่างที่พวกเราอยากกินเลยนะเนี่ย” น้องจีทำตาโต เมื่อเห็นว่าทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยไก่ทอด พิซซ่า ไหนจะสุกี้แบบถ้วยนั่นอีก
“ขาดผัดไทยไปอย่าง ไม่งั้นจะคิดว่าพี่ปืนเลี้ยงกุมารท้องแล้วนะครับ” เมตตาเอ่ย แล้วทุกคนก็หัวเราะกันลั่น
“พี่เอ้ไม่กินเหรอพี่” นักเขียนเป็นคนสังเกตเห็นพี่ใหญ่สุดผู้นั่งจิบน้ำเปล่าเงียบๆ คนถูกทักเลยต้องหยิบเฟรนช์ฟรายมาจิ้มซอสกินอย่างเสียไม่ได้
“อันนี้แมคฟิชนี่ อ่ะ...อยากกินไม่ใช่เหรอพี่” เด็กฝึกงานวางเบอร์เกอร์ปลาลงบนจานของพี่เก็ต ผู้ยังทิ้งความมึนตึงให้ปันต้องคิดมากเป็นระยะ เมื่อตอนบ่ายเหมือนจะหายแล้ว แต่พอตอนเย็นก็กลับมาโกรธอีกรอบ อะไรของพี่เก็ตมันก็ไม่รู้
“ปิดเล่มนี่เค้าต้องทำอะไรมั่งเหรอ” ผู้มาเยือนเอ่ยถาม เมื่อเด็กๆ เล่าให้ฟังว่าช่วงปิดเล่มคือช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย ‘ถ้าเปรียบเป็นชีวิตคู่ นี่คือช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มอ่ะครับ แบบเวลาจะหมดแล้ว ที่ทำๆ กันมา จะฟินหรือจะเฟลก็อยู่ที่นาทีนี้เท่านั้น’ – พี่เป็ดกล่าวแบบ 18+
“ปิดเล่มก็คือการเอาทุกหน้าที่จัดอาร์ตเวิร์กเสร็จแล้วส่งโรงพิมพ์ครับ แล้วโรงพิมพ์ก็จะพรินต์แบบดิจิตอลมาให้เราตรวจ ซึ่งถ้ามันมีจุดผิดเราก็ต้องแก้แล้วส่งให้เค้าพิมพ์ใหม่ ทำอย่างนี้สองสามรอบ ถ้าโอเคแล้วเค้าก็จะเอาไปขึ้นเพลต เพื่อรอพรินต์ออกมาเป็นเล่มจริง” สิปป์แล็กเชอร์พร้อมเป็ดย่างในปาก
“ก็ไม่น่ายากนี่ แล้วทำไมถึงต้องอยู่ดึกๆ กันด้วยล่ะ”
“คือโรงพิมพ์จะใช้เวลาพิมพ์ประมาณห้าวัน เราเลยต้องรีบตรวจรีบส่ง เดี๋ยวพิมพ์ไม่ทันครับ” นักเขียนเอ่ยต่อ ก่อนบก.ใหญ่จะเสริมข้อมูลอีกเล็กน้อย
“จริงๆ ถ้าเราทำทุกอย่างให้เสร็จตามไทม์ไลน์ มันก็จะไม่ต้องอยู่ดึกหรอก...” พี่เอ้ปรายตามองสมาชิกผู้มีส่วนทำให้กระบวนการทุกอย่างช้า “ใช่มั้ย?”
“โห่ย....พี่เอ้อ่ะ บางทีมันก็เร่งไม่ได้จริงๆ นี่นา” พี่เป็ดโอดครวญ เพราะที่มีปัญหามากๆ ก็พวกหน้าโฆษณาที่มักจะตามฟีดแบ็กจากลูกค้าได้ยาก พอตามได้ก็ชอบแก้แล้วแก้อีก ไม่จบไม่สิ้นซะที
“แต่เล่มนี้ดีหน่อยที่มีปันมาช่วย ที่ผ่านๆ มาไอ้เก็ตทำคนเดียว บางทีอยู่กันเกือบเช้า” พอพูดถึงประเด็นนี้ พี่เก็ตก็ดูจะอารมณ์เสียขึ้นมาอีก ซึ่งเด็กฝึกงานคู่กรณีก็คงจะรู้ตัว เลยได้แต่หัวเราะแหะๆ ให้ทุกคนที่รับรู้ได้ถึงอารมณ์ของพี่เก็ต
“แล้ววันนี้คือปิดรอบสุดท้ายหรือยัง” เจ้ามือมื้อเย็นถามขึ้นอีกครั้ง
“ก็น่าจะนะ เพราะครั้งนี้แก้แค่ข้อความกับลิงก์รูป ไม่น่ามีอะไรมาก” คนตอบคือพี่เอ้ ซึ่งทุกคนก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น
โรงพิมพ์มาส่งงานตอนเกือบสามทุ่ม หลังจากช่วยกันดูจนละเอียดแล้วไม่พบข้อผิดพลาดอะไรอีก กองบก.เลยได้แยกย้ายกันตอนสี่ทุ่มครึ่ง ซึ่งถือเป็นเวลาที่ค่อนข้างเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นพี่เอ้ก็ยังอนุญาตให้ทุกคนเข้าออฟฟิศตอนบ่ายโมงได้เหมือนเคย
“น้องปันกลับกับลุงมั้ยครับ” พี่ปืนเอ่ยถามหลานชายที่อยู่บ้านข้างๆ ทว่าเจ้าตัวกลับปฏิเสธ
“เดี๋ยวปันขี่มอไซค์กลับดีกว่าครับ พรุ่งนี้ขี้เกียจนั่งรถเมล์มา”
พี่ปืนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันมาถามผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม “เห็นเอสบอกว่าเมื่อเช้าให้รถตู้มาส่งเอ้นี่ แล้วตอนนี้จะกลับยังไง” ไม่ทันพี่เอ้จะได้ตอบ พี่ปืนก็พูดขึ้นมาอีกรอบ “เดี๋ยวเราไปส่ง”
ตอนแรกพี่เอ้อึกอัก หากสุดท้ายก็ตอบตกลง เพราะคิดๆ แล้วจะได้ไม่ต้องลำบากพี่เป็ดที่อาสาไปส่งด้วย หลังฟอร์จูนเนอร์คันโตแล่นออกไปสักพัก คนขับก็เปิดเรื่องคุยเพื่อลดความเงียบที่ก่อตัวขึ้นระหว่างทาง
“หิวเปล่า เห็นเอ้ไม่ค่อยกินอะไรเลย”
“ช่วงนี้พยายามลดพวกของมันๆ ทอดๆ น่ะ แก่แล้ว ร่างกายแย่ลงทุกวัน”
พี่ปืนหัวเราะกับคำบอกเล่านั้น ทำเอาคนแก่ค้อนขวับ บ่นอุบว่ายังไงก็แก่ไปตามๆ กันนี่แหละ
“เอ้า! ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เอ้แก่เราก็แก่ เอ๊อ!” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เสียงหัวเราะก็ยังไม่คลาย คนถูกหัวเราะเลยตีแขนคนที่ยังขำไม่หยุดไปหลายที
“โอ้ยๆ ไม่ขำแล้วคร๊าบบบ ฮ่าๆ” กว่าจะหยุดหัวเราะได้ก็โดนตีจนแขนแทบช้ำ ทั้งสองคุยกันเรื่อยเปื่อยตลอดการเดินทาง ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องงาน เพราะพี่เอ้แอบเป็นห่วงน้องชายตัวเองเรื่องบริษัทใหม่ พี่ปืนเลยเล่างานทั้งหมดให้ฟัง ถึงอย่างนั้นพี่เอ้ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี แต่คิดว่ายังไงซะสุดท้ายพี่เอสก็จัดการได้ทุกเรื่องอยู่แล้ว ...ขนาดพาพี่ปืนมาเจอกันอีกครั้งยังทำได้เลย
“เดี๋ยวแวะซื้อน้ำเต้าหู้ร้านนี้หน่อยนะ” พี่ปืนจอดรถ ก่อนเดินเข้าไปในตลาดโต้รุ่งหน้าปากซอยที่พวกเขาสามคนมากินด้วยกันบ่อยๆ ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมของพะรุงพะรังในมือ
“ทำไมซื้อมาซะเยอะ” พี่เอ้ร้องถาม เพราะดูแล้วไม่น่าจะเป็นน้ำเต้าหู้อย่างเดียว
“ฝากให้แม่กะไอ้เอสด้วย เอาไว้กินตอนเช้าก็ได้” พี่เอ้รับถุงทั้งหมดไปเปิดดู เห็นก๋วยเตี๋ยวลุยสวน สลัดผลไม้ และอาหารอีกสองสามอย่างอยู่ในนั้น
สารถีส่วนตัวจอดรถส่งพี่เอ้หน้าบ้าน พร้อมของฝากที่เจ้าของย้ำว่าอย่าลืมกิน ก่อนจะออกรถไป พี่เอ้เดินผ่านประตูรั้ว หากยังไม่ถึงตัวบ้าน คนที่เพิ่งจากไปก็โทรเข้ามาเสียก่อน
“เราเอง” ปลายสายเอ่ย ด้วยไม่แน่ใจว่าอีกคนจะยังมีเบอร์ของเขาอยู่หรือเปล่า “พรุ่งนี้ให้ไปรับมั้ย”
พี่เอ้มองรถตัวเองที่ถูกนำมาจอดไว้ที่เดิมเรียบร้อย หลังเอาเข้าอู่ในช่วงที่ไปเที่ยว อาจเป็นเพราะเงียบไปนาน พี่ปืนจึงเอ่ยถามอีกครั้ง “ว่าไงครับ”
“เอ่อ...” บก.ใหญ่ไขประตูเข้าไปในบ้าน แปลกใจเล็กน้อยที่ภายในนั้นสว่างไสว ก่อนจะสังเกตเห็นว่าดวงไฟดวงหนึ่งที่เสียไปนานได้รับการเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว
“ถ้าไม่ลำบาก ก็แวะมารับเราหน่อยแล้วกันนะ”
…………. Gayscale Magazine………….
“มึง...” สิปป์เอ่ยเรียกคนที่นั่งเช็ดเลนส์กล้องอยู่เงียบๆ เมตตาจึงต้องละจากกิจกรรมที่ทำแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน สิปป์ศิลป์นั่งเอาหลังพิงหมอน ในมือถือโทรศัพท์ คิ้วขมวดมุ่นในขณะที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอ
“ว่าไง” เจ้าของบ้านทิ้งตัวลงนั่ง ก่อนแขนข้างหนึ่งจะโอบคนบนเตียงเข้ามากอด และประทับจูบเบาๆ บนแก้มขาวนั้น “มีอะไรเปล่า”
สิปป์ไม่ตอบ หากยื่นไอโฟนของตนเองให้กับคนรักไป เมตตาชะงักนิ่งทันทีเมื่อเห็นอะไรบางอย่างบนหน้าจอ ข้างใต้รูปคู่ที่สิปป์โพสต์เมื่อตอนไปเที่ยว มีคอมเมนต์จากคนที่เขาไม่เคยนึกถึงมาก่อนปรากฏหลา ท่ามกลางการเอ่ยแซวจากเพื่อนๆ กว่าสามสิบความคิดเห็น...
‘แฟนหล่อดีนะลูก’
#คุณแม่ของสิปป์ศิลป์ได้กล่าวไว้
TBC.
ชื่อตอนคืออัลไลลล??
คือตอนคลิปบอกรัก...นี่ดัง เป็นช่วงกำลังเขียนตอนนี้พอดี
"สัสดี โซเชียลแคมมมม ไม่มีไรมากกกก...."
เลยเอา "ไม่มีไรมากกกก" มาใส่เป็นชื่อตอนไว้เล่นๆ
พอเขียนจบ เฮ้ย! มันไม่มีไรมากกกกจริงๆ (เหรอ??)
เพราะตั้งใจให้เป็นตอนพักเบรก เพื่อเข้าสู่ช่วงต่อไปของรายการ
ถ้าเปรียบเป็นนิตยสาร ก็เป็นหน้าพักสายตา อะไรประมาณนั้น
ยังไงก็เอาไปอ่านกันชิลๆ เนอะ :)
แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้า
:o8: :o8:
-
ไม่มีไรมาก แค่แฮชแท็กโดนใจมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เงิบกับคอมเม้นต์คุณแม่ :ruready
-
ไอ้หยา...คุณแมเจ๋งที่สุด มีคอมเมนท์ของคุณแม่ด้วย 555 :hao3: :hao3: :hao3:
-
o22 o22 o22 o22 o22
แม่มาแบบ ตึ่งงงง
พี่ปืนพี่เอ้ ยังไง
เก็ตปันด้วยยยย
สงสัยหน้าพักจิง มีแต่ประเด็นเต็มไปหมด ไม่มีคำตอบเบย
-
โว๊ะ! เอาล่ะเหวย
-
o13
-
คุณนักเขียน เขียนเก่งมากคะอ่านของตอนรุ่นใหญ่
ให้อารมณ์หน่วง อึดอัด จนน้ำตาซึมได้เลย
ตอนอื่นๆๆก็สนุกมีสีสัน อ่านแล้วรู้สึกตามจริงๆๆ
มาลงบ่อยๆๆนะคะ ชอบมากคะ
-
โอะโอ!! ปิดท้ายได้จุกมากกับความกลัวมาม่ากับคอมเม้นต์ของคุณแมา
-
ไม่มีไรมาก แค่แฮชแท็กโดนใจมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตามนั้น :laugh:
-
หล่อแล้วให้ผ่านไหมคะคุณแม่
พี่ปืนกับบก.เอ้ลมพัดหวนเหรอคะ
-
เอิ่มมมมม :a5:
แต่แฟนลูกชายคุณแม่ก็หล่อจริงๆนะ 555555555555
-
ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรมากกกก ตอนต้น แต่ท้ายๆ เอิ่มมม
ฮ่าๆๆๆ ชอบคู่สิปป์กับเมตสุดๆละ ฮ่าๆๆ
-
‘แฟนหล่อดีนะลูก’
#คุณแม่ของสิปป์ศิลป์ได้กล่าวไว้ o22
ไม่อยากให้พี่เอ้กับไปคบกับแฟนเก่าน้องนะ มันหยึ้ยๆๆๆ แปลกๆ
-
ขุ่นแม่!!!!!
-
55555
แฟนหล่อดีนะลูก 5555
ปรบมือให้คุณแม่ค่ะ
-
เริดมากค่ะคุณแม่ ว่าแต่ไม่มีอะไรมากจริงเหรอคะ :katai1:
-
คุณแม่เป็นสาววายจ้า 555
-
คุณแม่มาเม้น....สิปป์จะทำไงล่ะเนี่ย
-
แม่มา!!??
คุณแม่ทันสมัย และมีแทค # ฮาๆๆๆ
รออ่านต่อนะจ๊ะ
-
คุณแม่เปนสาววาย ส่วนรักสามเส้านี่ ยังไงล่ะ
-
พี่เมตนี่แอบหวานตลอดนะคะ
แต่คุณแม่นี่ได้ใจมาก
-
คุณแม่แซวซะลูกร้อนๆหนาวๆเลย
มันจะไม่มีอะไรมากกกกใช่มั้ยคะคุณแม่ :monkeysad:
-
Page 32 : เรื่องบังเอิญ
ปันไปแล้ว...
พี่เก็ตนั่งนิ่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่เคยรู้สึกว่าโคตรเล็ก เมื่อต้องนั่งแออัดอยู่กับเด็กผู้ชายตัวสูงโย่งอีกคน ...จะไม่น้ำเน่าขนาดบอกว่า ห้องที่ไม่มีไอ้ปันอยู่ช่างกว้างใหญ่ เพราะยังไงมันก็เล็กเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ...
"เมื่อไหร่แอดเวอร์ของร้าน Never'n Ever จะได้อ่ะพี่เก็ต" น้องจียืนเกาะประตู เอ่ยเสียงหงุงหงิง ทวงงานออกแบบเลย์เอาท์ที่ควรจะได้ตั้งแต่เช้า แต่ก็ไร้วี่แววในอินบอกซ์ จนต้องเดินมาตามเอง
"รอเดี๋ยวสิ นี่รีไซส์แอดของพี่เป็ดอยู่ สามตัวอ่ะ" พี่เก็ตตอบเสียงเนือย ก่อนลงมือขยับเมาส์ปากกาอีกครั้ง
"เหม่อบ่อยจังพี่เก็ต คิดถึงน้องปันหรา คริคริ" เซลส์นัมเบอร์ 3 เอ่ยปากแซว ทว่าคนถูกแซวกลับไม่มีแววสะทกสะท้าน
"น้องปันไม่อยู่นี่ไม่ดีเลยเนอะ งานไม่ค่อยโฟลว์เลย" น้องจียังบ่นต่อ
"แต่ก่อนก็เป็นอย่างงี้แหละ" พี่เก็ตหมายถึงก่อนที่ปันจะมา งานทุกชิ้นก็ต้องมีรอคิว ช้าบ้างเร็วบ้างตามประสากองฯ ที่มีกราฟิกคนเดียว
"ไม่ชินอ่ะ" น้องจีทิ้งท้าย "ยังไงจีขอก่อนบ่ายสามนะพี่เก็ต เดี๋ยวลูกค้าจะไปต่างจังหวัดเย็นนี้ ขอบคุณครับ"
อืม...ที่ไม่เหมือนเดิม คือมันไม่ชิน
‘ผมไปก่อนนะพี่ ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างตลอด 1 เดือนที่ผ่านมาครับ’
กราฟิกคนเดียวของเกย์สเกลเปิดดูข้อความเก่าในไลน์จากเด็กฝึกงาน วันสุดท้ายที่ปันอยู่นั้นพี่เก็ตขอลางานโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ทั้งสิ้น และไม่ไปกินเลี้ยงส่งน้องอย่างที่ควรจะทำ เพราะเขาติดธุระสำคัญ ซึ่งเช้าวันนั้นช่อง 9 เอาการ์ตูนเรื่องใหม่มาฉาย ถ้าไม่หยุดดูก็คงน่าเสียดายแย่ แถมร้านข้าวแถวหอพักที่ปิดไปเกือบปีก็กลับมาเปิดใหม่ในวันนั้น กลางวันพี่เก็ตเลยต้องไปร่วมกินข้าวราดแกง ฉลองร้านป้าต้อยอีก ยิ่งตอนเย็นยิ่งแล้วใหญ่ กันดัมที่สั่งมาจากญี่ปุ่นกำลังจะมาถึง เขาต้องตรวจเช็กของและทดลองต่อเล่นทั้งคืน วันนั้นจึงเป็นวันที่พี่เก็ตยุ่งมากๆ จนเป็นเหตุให้ไม่ได้อยู่ร่ำลา
‘ขอบคุณนะครับ’
ข้อความอีกบรรทัดถูกส่งมาติดกัน พี่เก็ตเห็นมันโชว์ขึ้นมาตอนกำลังต่อหุ่นสัญชาติญี่ปุ่นอยู่ เพราะมือไม่ว่างจึงไม่ได้กดอ่านอย่างจริงจัง จนเวลาผ่านไปค่อนคืน เจ้ากันดั้มถูกประกอบอยู่ในร่างที่สมบูรณ์ พี่เก็ตจึงมีเวลาหันมาสนใจข้อความไลน์ที่ค้างอยู่นาน
‘จะกลับมามั้ย’ กราฟิกพิมพ์ข้อความตอบกลับ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจพิมพ์ใหม่ว่า ‘จะกลับมาทำงานที่นี่มั้ย’
บทสนทนาขึ้น ‘read’ ทว่าอีกฝ่ายกลับเงียบไปนาน พี่เก็ตรู้สึกหงุดหงิดใจจนเริ่มโมโห ข้อความอีกประโยคจึงส่งไปหาคู่สนทนาอีกครั้ง
‘ถ้าไม่มาจะได้รับคนใหม่’
คราวนี้ปันตอบกลับมา เป็นข้อความสุดท้ายที่ทำให้พี่เก็ตนึกย้อนเวลาไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว
‘อย่ารอผมเลยพี่ ผมขอโทษจริงๆ ครับ’
ถ้าย้อนไปได้ ...จะไม่ยอมให้พี่เอ้รับใครเข้ามาเลยจริงๆ
…………. Gayscale Magazine………….
ฝนในประเทศไทยไม่เคยมีเหตุผลและไม่สนฤดูกาล มันพร้อมจะสาดเทกระหน่ำเมื่อคุณตากผ้า ล้างรถ หรือไม่ก็เดินโท่งๆ อยู่กลางแดด อย่างในวันนี้ที่สิปป์ศิลป์ออกมาสัมภาษณ์อาจารย์ด้านจิตวิทยาเพื่อนำไปเขียนลงคอลัมน์ เขามั่นใจอย่างที่สุดว่าท้องฟ้าโปร่งไร้เมฆที่มองเห็นตอนออกจากบ้าน ไม่ได้มีวี่แววใดของห่าฝนที่สาดซัดอย่างบ้าคลั่งในตอนนี้ มนุษย์ที่ไม่นิยมพกร่มให้กระเป๋าหนัก จึงได้แต่เบียดตัวเข้ากับชายคาของซุ้มขายน้ำในมหาวิทยาลัย และฮัมเพลง ‘กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง’ ให้ตัวเองฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แม้จุดที่ยืนอยู่จะค่อนข้างปลอดภัยดี แต่เสียงฟ้าผ่าครืนๆ ที่ได้ยินชัดอย่างกับมันมาผ่าอยู่บนหัว ก็ทำให้สิปป์ศิลป์อยากจะเปลี่ยนที่ไปรออยู่ใต้อาคารเรียนที่ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตรซะให้ได้ แต่ก็กลัวอีกว่าขณะที่วิ่งออกไปกลางแจ้ง หัวทุยๆ จะกลายเป็นสายล่อฟ้าให้เทวดาทำฟ้าผ่าใส่เล่นๆ
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” แรงกระทบบริเวณไหล่ตามมาด้วยเสียงของคนที่วิ่งเข้ามาชน สิปป์ตอบว่า ‘ไม่เป็นไร’ เบาๆ ก่อนจะหันไปมองตามสัญชาตญาณ
“แนนนี่!!” ผู้หญิงที่กำลังหุบร่มชะงักค้างเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนหลบฝนอยู่ข้างๆ กันเป็นใคร
“สิปป์!!” ชื่อของแฟนเก่าที่ไม่ถูกเอ่ยถึงมานานเจือปนทั้งความตกใจและประหลาดใจ
“มาทำอะไรอ่ะ”
“มาทำอะไรที่นี่เหรอ”
คำถามใจความเดียวกันนี้ ทำให้หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีกรมท่ากับกางเกงขายาวทรงสกินนี่หัวเราะออกมาเบาๆ และแม้ใบหน้านั้นจะชื้นไปด้วยหยาดฝน แต่สิปป์ก็ยังเห็นดวงคมเฉียบแฝงความมั่นใจในตัวเองกับพวงแก้มสีระเรื่อที่ดูคุ้นเคย
“อ่อ...ผมมาสัมภาษณ์อาจารย์ที่คณะจิตวิทยา แนนล่ะ” ผู้มาก่อนเอื้อมมือไปช่วยหญิงสาวข้างๆ หุบร่มที่เปียกชื้น
“แนนก็มารออาจารย์เหมือนกัน”
“หือ? แนนเรียนป.โทเหรอ”
“อ่า...แฟนน่ะ” แนนนี่ตอบเขินๆ ในขณะที่สิปป์ได้แต่เกาหัวแก้เก้อ
“อ้อ...เหรอๆ ดีเนอะ” สิปป์ไม่รู้ว่าในฐานะแฟนเก่าควรจะพูดอะไรให้ดีกว่านี้ “แล้วแนนสบายดีใช่มั้ย”
“สบายดีๆ ตอนนี้แนนออกจากที่เก่าแล้ว มาทำพีอาร์อยู่กับ Be your friend group”
“จริงดิ่ เล่มที่แล้วผมเพิ่งไปรีวิวร้าน Prizano มาเอง ติดต่อผ่าน Be your friend นี่แหละ”
ฝนที่ตกหนักเริ่มซาเม็ดลง แนนนี่จึงกางร่มแล้วชวนสิปป์เดินไปยังตึกเรียนด้วยกัน แม้จะเปียกละอองฝนนิดหน่อย แต่พื้นที่ที่กว้างขึ้นกว่าเดิม ก็พอทำให้สบายตัวมากขึ้น
“ส่วนใหญ่แนนดูพวกโรงแรมอ่ะ เออนี่ ปลายเดือนหน้าจะมีล้อนจ์โรงแรมใหม่ในเครือ แนนส่งบัตรเชิญให้ทางเกย์สเกลได้มั้ย ...เออ สิปป์ยังทำอยู่ที่เดิมใช่ป่ะ ลืมถาม” พีอาร์สาวทำหน้าที่ของตัวเองอย่างคล่องแคล่ว จนสิปป์นึกชมอยู่ในใจ
“ช่าย...ส่งมาได้เลย เดี๋ยวผมส่งต่อให้ทีมเซลส์เอง”
“ขอบคุณมากนะ” ผู้หญิงตรงหน้ายิ้มสดใส “แล้วนี่ทุกคนสบายดีมั้ย”
“ก็เรื่อยๆ แหละ เดือนก่อนเพิ่งไปเอาท์ติ้งกันมา สนุกดี”
ตอบจบแล้วก็เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ แนนนี่ง่วนอยู่กับการสะบัดร่มที่เปียกฝน ส่วนเขาก็มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย แว่บหนึ่งสิปป์อยากถามผู้หญิงตัวเล็กๆ ตรงหน้าว่ายังเสียใจอยู่มั้ย ที่ผ่านมาใช้ชีวิตยังไงบ้าง แฟนใหม่ดีกับแนนหรือเปล่า ทำไมถึงย้ายงาน ยังต้องทำงานเลิกดึกๆ อยู่มั้ย และอีกสารพัดคำถามที่รู้ว่าถามไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
ร่มในมือถูกจัดระเบียบครั้งแล้วครั้งเล่า แต่แนนนี่ก็ยังไม่รู้ว่าจะหาเรื่องอะไรมาคุยต่อ ไม่รู้ว่าความมั่นใจที่เคยมีตลอดมามันละลายไปกับสายฝนแล้วหรือยังไง จนสุดท้ายก็ต้องวนมาเรื่องที่พยายามเลี่ยงจะถามมากที่สุด “แล้วสิปป์เป็นไงบ้าง มีแฟนใหม่หรือยังเนี่ย”
สิปป์สะดุ้งกับคำถามนั้น หัวเราะแหะๆ ด้วยคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำถามนี้ “ก็...นิดนึง”
“แน่ะๆ ใครอ่ะ พี่เมตป่ะ ฮ่าๆ” อดีตแฟนพูดติดตลก ส่วนคนฟังถึงกับทำหน้าเหวอ “แซวเล่นน่ะ แต่ก็ดีแล้ว จะได้มีคนดูแลนะ”
“โหยยย ระดับเค้านะจะต้องให้ใครดูแลทำม๊าย ออกจะมาดแมน แข็งแกร่งดุจภูผา” พูดจบก็เบ่งกล้ามโชว์สาวอย่างไม่อายสายตาเด็กๆ ที่หลบฝนอยู่ใกล้ๆ
“พอ!! สิปป์ไม่อายแต่แนนอายนะ” แนนนี่หัวเราะ ความเก้อเขินที่ก่อตัวเมื่อครู่ค่อยๆ จางหาย “สิปป์...มีความสุขดีใช่มั้ย”
ผู้ชายข้างๆ ยิ้มและพยักหน้า “เค้าขอโทษนะ เรื่องวันนั้น”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรจริงๆ มันไม่มีใครผิดหรือถูกหรอก สิปป์ไม่ต้องคิดมากนะ แนนโอเค” รอยยิ้มจริงใจจากหญิงสาวยืนยันว่าคนพูดรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ
หลังจากที่ทั้งสองคนยืนคุยอยู่ใต้ตึกไม่นาน แฟนของแนนนี่ก็มาถึง สิปป์ยกมือไหว้ผู้ชายร่างสูงในชุดสุภาพ ทักทายกันเล็กน้อย ก่อนขอตัวไปทำงานต่อ ฝนขาดเม็ดไปนานแล้ว ท้องฟ้าเริ่มปรากฏแสงอาทิตย์ทีละน้อย สองข้างทางชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน อากาศกำลังเย็นสบายจนไม่อยากจะรีบเดินให้เหนื่อย
Rrrrrrrrrrrrr….
“ว่างายยยย” โทรศัพท์ส่วนตัวโชว์ชื่อของตากล้องพร้อมรูปหน้าเบลอๆ อึนๆ เต็มจอ สิปป์เลยต้องรีบกดรับเพื่อไม่ให้เห็นภาพระคายสายตาบนหน้าจอนานกว่านี้
“กูกำลังไปพารากอนกับจี” ปลายสายรายงาน
“อ้าว งานโคโลญจ์นั้นอ่านะ ไหนว่ามีภาพพีอาร์ให้ไง” ปกติงานเปิดตัวสินค้าต่างๆ เซลส์มักจะไปคนเดียว เพราะพีอาร์ของงานจะมีภาพข่าวส่งตามมาอยู่แล้ว
“ก็ใช่ แต่กูอยากมาด้วย” เมตตาตอบ “จะได้แวะรับมึงกลับพร้อมกันไง”
“แหม่” แม้จะทำเสียงยียวนตอบกลับ แต่ก็อดจะยิ้มไปกับคำตอบนั้นไม่ได้ “โอเคๆ ก็น่าจะเสร็จประมาณหกโมงอ่ะ”
“คงพอๆ กัน รออยู่แถวนั้นก็ได้ เดี๋ยวไปรับ”
“ขอรับขุ่นพ่อ!!” วางสายเรียบร้อย นักเขียนก็รีบเดินไปยังที่หมายทันที เพราะอีกไม่ถึง 15 นาทีก็จะถึงเวลานัดแล้ว
การสัมภาษณ์อาจารย์ในวันนี้เป็นอีกหนึ่งงานที่สิปป์รู้สึกว่าต้องเขียนออกมาได้ดีแน่ๆ เพราะอาจารย์ให้ความรู้เรื่องรักร่วมเพศในเชิงจิตวิทยาได้อย่างน่าสนใจ แถมตอนท้ายๆ ยังมีเพื่อนของอาจารย์มาช่วยอธิบายในเชิงชีววิทยาอีกนิดหน่อยด้วย แต่ที่ยังหนักใจอยู่ก็คือ เขาจะทำยังไงให้เนื้อหาที่น่าสนใจในทุกคำพูดตลอดหนึ่งชั่วโมง ยัดลงหน้านิตยสารได้ครบถ้วนใน 3 หน้า ซึ่งคำตอบคือ เป็นไปไม่ได้ ยังไงก็ต้องต้องตัดทอนบางส่วนอยู่ดี แต่ที่แน่ๆ เขามีประโยคที่จะใช้เป็น Quote ของเรื่องนี้อยู่ในใจแล้ว
‘รักร่วมเพศพบในสิ่งมีชีวิตกว่า 450 สายพันธุ์
แต่การเกลียดรักร่วมเพศพบได้ในสิ่งมีชีวิตประเภทเดียวเท่านั้น นั่นก็คือมนุษย์
แล้วอย่างนี้ใครกันที่ผิดธรรมชาติ?’
เมื่อลงมาด้านล่างตึก ก็เห็นตากล้องมาดเซอร์มานั่งทำเท่รออยู่ที่โต๊ะม้าหินแถวนั้นเรียบร้อย แล้วไม่ทราบว่าในเวลาหกโมงเย็นนี่ มันมีแดดอะไรให้คุณพี่เค้าต้องใส่แว่นเรย์แบนสีชาเป็นพร็อพประดับใบหน้าแบบนั้น แถมท่านั่งหันหลังพิงขอบโต๊ะแล้วก้มหน้าสไลด์มือถืออย่างไม่สนใจโลกนั่นด้วย คือมึงจะเอาหล่อไปไหน!! นั่นๆ เด็กที่มันซ้อมเชียร์กันอยู่แอบถ่ายรูปมึงด้วยนะไอ้เชี่ยเมต!!
“หล่อจุงเบย ขอเบอร์ได้มั้ยครับ” พอเดินถึงตัวตากล้องที่แปลงสภาพเป็นนายแบบสิปป์ศิลป์ก็อดจะแขวะไอ้หล่อนี่ไม่ได้
คนโดนทักเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มบางๆ จุดขึ้นที่มุมปาก “ไม่ได้ครับ มีแฟนแล้ว”
“ว๊า...แย่จัง”
“ขอโทษด้วยนะครับ พอดีแฟนผมขี้-หึง-มากกกกก”
“สัส! กูไม่เคยเหอะ”
“อะไรๆ ...กูหมายถึงแฟนกูครับ” เมตตาตอบยียวน คนฟังเลยทำหน้าง้ำแล้วเดินหนี เดือดร้อนให้อีกคนต้องรีบเดินตามทันที “โอ๋ๆ ไรเนี่ย นอกจากขี้หึงแล้วยังขี้งอนด้วยเหรอ”
“ไปถามแฟนมึงสิ”
คนถูกงอนเอื้อมแขนยาวๆ ไปล็อกคออีกคนไว้ได้ ก่อนจะดึงร่างนั้นมาชิดตัว แล้วกระซิบเสียงเบา “น่า...รัก”
“น่ารักพ่อง!”
หลังโดนคนน่ารักโบกหัวไปที เมตตาก็กลับมารับตำแหน่งคนขับรถแทนนายแบบเหมือนเดิม คืนนี้ทั้งสองคนไม่มีนัดที่ไหน เลยตั้งใจจะกลับไปดูซีรีย์ต่อที่บ้าน หลังจากยุ่งจนไม่มีเวลาพักมาหลายวัน
“เรื่องนี้เราดูไปถึงตอนที่เท่าไรแล้วนะ” คุณชายที่นั่งข้างๆ เอ่ยถาม ขณะเปิดเน็ตไล่ดูรายชื่อซีรีย์ที่เพิ่มเป็นรายการโปรดไว้
“ไหนๆ” เมตตาชะโงกหน้ามาดู ก่อนจะนึกสักพัก “ซีซันสอง ตอนที่แปดนะ ถ้าจำไม่ผิด”
“อ๋อ มันจบตอนที่พระเอกรู้ความจริงเรื่องลุงมันป่ะ”
“ช่าย”
“คืนนี้ดูสักสี่ตอนมะ ในพันทิปบอกว่าตอนที่สิบสองไม่ค้างมาก” ขอความคิดเห็นจากอีกฝ่าย ก่อนจะนึกขึ้นได้ “เออ วันนี้กูเจอแนนนี่ด้วย”
เมตตาหันมาแล้วขมวดคิ้วเป็นคำถาม “แนนนี่? อ๋อ... เจอได้ไงอ่ะ”
“เค้ามาหาแฟนที่เป็นอาจารย์อยู่ที่นี่” แล้วสิปป์ก็เล่าเรื่องที่ไปเจอแฟนใหม่ของแฟนเก่า และเรื่องที่แนนนี่ย้ายไปทำงานกับทีมพีอาร์ของร้านที่ไปรีวิวเล่มที่แล้วด้วย
“วันหลังนัดไปกินข้าวด้วยกันสิ” เมตตาเสนอ เพราะตอนที่แนนนี่คบกับสิปป์ เขาสามคนก็เจอกันบ่อยๆ ถึงจะไม่ได้สนิทอะไร แต่ก็ถือว่าเป็นคนรู้จักกัน
“...อย่าเลยว่ะ กูว่าสุดท้ายก็กลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก” สิปป์พูดตามจริง ก่อนอีกคนจะพูดสวนกลับมา
“เหรอ...กูก็ไม่กลับไปเป็นเพื่อนกันมึงนะ บอกเลย” ตากล้องพูดเสียงเครียด แต่แววตาทอดมองอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
สิปป์หลบตาทันควัน แสร้งก้มลงมองหน้าจอมือถือเหมือนเดิม ก่อนจะบ่นอุบอิบในลำคอ “ทำอย่างกับกูอยากกลับไปเป็นเพื่อนกับมึงงั้นแหละ”
Rrrrrrrrrrrr…
“ครับแม่” ขณะกำลังพูดคุยกันอยู่ เสียงโทรศัพท์ของสิปป์ก็ดังขึ้น เจ้าของโทรศัพท์ทักทายปลายสายที่ไม่ค่อยได้โทรมาหาบ่อยนัก ส่วนใหญ่สิปป์กับแม่จะคุยกันทางไลน์มากกว่า เพราะแม่ชอบส่งสติกเกอร์ ‘แม่ซื้อมาแล้วก็อยากใช้’ แม่เคยบอกไว้อย่างนั้น
“แม่จะมาหาสิปป์เรอะ!!” เมตตาหันขวับ ในขณะที่สิปป์กำลังตกใจสุดขีด
“แม่ ตอนนี้สิปป์ไม่ได้อยู่ห้อง ...ไม่ๆ คือ...” สิปป์หยุดพูด เมื่อปลายสายเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน “ค...ครับ แม่จะมาถึงกี่โมง ...ฮะ!! อีกครึ่งชั่วโมง!!”
“ได้ครับ แม่ๆ แม่หาไรกินไปก่อนนะ นั่งรอที่ร้านหน้าปากซอยก็ได้ เดี๋ยวสิปป์รีบไปครับ” ละล่ำละลักบอกกับแม่ไปโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำตามหรือไม่ เพราะถ้าแม่ไปขอกุญแจสำรองกับลุงยามแล้วไขเข้าไปล่ะก็ แม่ก็จะได้พบกับห้องที่ว่างโล่งเหมือนไม่มีคนอยู่มาสักสิบปี พื้นกระเบื้องที่เต็มไปด้วยฝุ่น ที่พร้อมจะเปลี่ยนคุณเป็นคนใหม่ด้วยโรคภูมิแพ้ และเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันยังใช้งานได้อยู่หรือเปล่า
“เอาไงดีวะมึง” คนที่แม่กำลังมาหาโดยไม่มีการนัดคิวล่วงหน้าถึงกับหน้าเสีย จนเมตตาต้องเอื้อมมาจับมือเย็นเฉียบของอีกฝ่ายไว้หลวมๆ แล้วบอกให้ใจเย็นๆ
สิปป์กลับมาถึงหอพักตอนเกือบๆ สองทุ่ม ซึ่งแม่ของเขาบอกว่าจะนั่งรออยู่ที่ร้านกาแฟหน้าปากซอย นับว่ายังโชคดีที่แม่ยังเชื่อเขาอยู่บ้าง
“แม่ หวัดดีครับ” สิปป์กับเมตตายกมือไหว้ผู้หญิงที่นั่งอยู่คนเดียวในร้าน “รอนานมั้ยแม่ รถติดมากเลยอ่ะ”
“ไม่นานหรอก ที่นี่มี WIFI ฟรีด้วย แม่อยู่ได้ สบ๊าย” คนเป็นแม่ตอบอย่างอารมณ์ดี
ลูกชายบ่นอุบว่าเดี๋ยวนี้แม่ชักจะติดโซเชียลมากเกินไปแล้ว ก่อนจะแนะนำคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “แม่ นี่ไอ้เมต จำได้เปล่า”
“จำได้สิ ตอนเรียนก็เคยเจอกันสองสามครั้งใช่มั้ยลูก แต่ตอนนี้หล่อกว่าในรูปนั้นอีกนะเนี่ย” พอเห็นสองหนุ่มหน้าตาเหรอหรา คุณแม่เลยอธิบาย “ก็สิปป์โพสต์บอกว่านี่แฟนเราไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆ”
คนมีชนักติดหลังถึงกับเหงื่อตก ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งจริงๆ ก็ไม่ได้หนีจากเรื่องเดิมเท่าไร “แม่ วันนี้เราไปนอนบ้านไอ้เมตกันก่อนนะ ห้องสิปป์นำไม่ไหลอ่ะ รอช่างมาซ่อมหลายวันแล้ว”
“อ้าว แล้วก็ไม่บอก ไม่งั้นแม่ไปเช่าโรงแรมก็ได้นะลูก”
“ไม่เป็นไรครับ แม่ไปนอนบ้านผมเถอะครับ บ้านผมไม่ไกลจากโรงแรมที่แม่ต้องไปสัมมนาด้วย” เจ้าของบ้านรีบบอก เพราะกลัวคุณแม่ของสิปป์จะเข้าใจผิด
“เอางั้นเหรอ...งั้นก็ได้จ้ะ” สิปป์เรียกพนักงานเช็กบิล ก่อนจะยกของใช้ส่วนตัวของแม่ไปไว้ที่รถ พรุ่งนี้แม่มีงานสัมมนาแต่เช้า เลยนั่งรถเข้ามากรุงเทพฯ เพื่อจะมานอนบ้านเพื่อน แต่เกิดผิดแผนนิดหน่อย เลยมาเซอร์ไพรซ์ที่หอของลูกชายแทน
กว่าจะถึงบ้านของเมตตาก็ใช้เวลาอีกชั่วโมงกว่า คุณแม่ถึงกับบ่นอุบขณะยืดเส้นยืดสายเมื่อถึงที่หมาย “รถติดในกรุงเทพฯ นี่มันนานจริงๆ แม่นั่งรถไปเชียงใหม่ แล้ววกกลับไปเที่ยวภูเก็ต ยังใช้เวลาน้อยกว่านี่อีก”
เมตตาหัวเราะขำกับมุกของแม่ และเริ่มเข้าใจแล้วว่านิสัยช่างพูดของสิปป์ศิลป์นี่ได้มาจากใคร
“เลี้ยงแมวด้วยเหรอลูก” แขกพิเศษทักขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน เมื่อแมวของเมตตาวิ่งเข้ามาพันแข้งพันขาราวกับรู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี
“แมวติดบ้านหลังนี้มาน่ะครับ” เจ้าของบ้านตอบขณะยกน้ำและผลไม้ในตู้เย็นออกมา
“เจ้าสิปป์ไม่กลัวเหรอเนี่ย หืม” คนที่รู้จักลูกตัวเองดีกว่าใครเอ่ยแซว เพราะรู้ว่าขานั้นกลัวแมวอย่างกับอะไรดี
“คนนั้นน่ะเหรอครับแม่” เมตตาพยักเพยิดไปทางชายหนุ่มที่ยกกระเป๋าเสื้อผ้าแม่ไปไว้ในห้องนอนเล็ก “ทะเลาะกับแมวทุกวันครับ ฮ่าๆ”
“ก็แม่ดูแมวมันสิ กวนอารมณ์สุดๆ” พูดยังไม่ทันจบ ไอ้ตัวที่ถูกกล่าวถึงก็วิ่งปรู๊ดไปหาสิปป์ทันที ซึ่งไวพอๆ กับที่สิปป์คว้าไม้แบดมาเป็นอาวุธคู่กาย
“อย่าเข้ามานะเว้ย” มือเรียวโบกไม้แบดฟิ้วฟ้าวประหนึ่งเป็นกระบี่ด้ามคม หากก็เป็นผลให้เจ้าแมวน้อยล่าถอยกลับไปจนสำเร็จ
“ฮ่าๆๆ โอ้ย..เจ้าสิปป์! แมวตัวเท่านี้มันจะไปทำอะไรเรา ฮะ” คนเป็นแม่ทั้งขำทั้งอ่อนใจกับลูกชายที่ตัวโตอย่างกับอะไร แต่มากลัวสัตว์ตัวกะเปี๊ยก
“แม่อ่า...ก็เคยบอกแล้วไง ว่าสิปป์เดาทิศทางมันไม่ถูก นึกจะพุ่งก็พุ่งเข้ามา” ลูกชายทำหน้ามุ่ย เมื่อเห็นทั้งแม่ทั้งแฟนยืนหัวเราะกันตัวสั่น
“โถๆ แมวมันร้ายเนอะ” แม่ยังแซวลูกตัวเองไม่เลิก แต่พอเห็นว่าเจ้าลูกชายทำท่าจะงอนจริง คุณแม่เลยรีบง้อ “ไม่แซวแล้วๆ นี่ห้องนอนแม่ใช่มั้ยลูก”
“ใช่ครับ ถ้าขาดอะไรแม่บอกผมได้เลยนะครับ” เมตตาตอบในฐานะเจ้าบ้านที่ดี ก่อนจะเดินนำแขกเข้าไปในห้องพัก
“ขอบใจจ้ะ แล้วนี่สิปป์ก็ต้องไปนอนห้องเมตเหรอ” คุณแม่หันมาถาม
สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วรับคำอย่างตื่นๆ “ค...ครับ”
“นอนเบียดกันแย่เลย ตัวใหญ่ๆ ทั้งคู่”
“ไม่เป็นไรครับ” เจ้าบ้านรีบปฏิเสธ “ไม่เบียดมากหรอกครับแม่”
“ใช่ๆ ยังไงแม่พักผ่อนเถอะนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าสิปป์ไปส่ง” ลูกชายคนเดียวส่งกระเป๋าสะพายให้แม่เป็นอย่างสุดท้าย ก่อนจะบอกลาแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน
คุณแม่จัดการหยิบข้าวของที่ต้องใช้ออกมา ขณะกวาดสายตาไปมองรอบๆ ห้อง ตอนแรกเธอเข้าใจว่าห้องนี้เป็นห้องที่สิปป์ศิลป์น่าจะใช้พักระหว่างมาอาศัยอยู่นี่ แต่กลับพบว่าภายในห้องไม่มีเครื่องใช้ส่วนตัวอะไรสักอย่าง แม้แต่หวีที่ควรจะมีหน้ากระจกก็ยังไม่เห็น
ถ้าอย่างนั้นมันก็มีอยู่สองอย่าง คือลูกชายของเธอไม่ได้มานอนบ้านเพื่อน กับสิปป์มานอนบ้านเพื่อน แต่ไม่ได้นอนห้องนี้ แต่ถ้าดูจากความคุ้นชินแล้ว ยังไงเจ้าสิปป์ก็เหมือนคนอยู่ที่นี่แน่ๆ
...ในเมื่อบ้านนี้มีแค่สองห้องนอน แล้วลูกชายเธอนอนห้องไหน ?!
TBC.
หายไปเดือนกว่า แฮ่ๆ สารภาพเลยว่าไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ
แต่รับฝิ่น (รับงานฟรีแลนซ์) เล็กๆ แต่มันเป็นงานต่อเนื่องมาก เลยไม่ได้เขียนเรื่องนี้ซะที
พอเคลียร์งานนั้นจบ ก็รีบเอาพลพรรคเกย์สเกลมาพบทุกคนทันทีเบยยยย :katai4:
ตอนนี้มีตัวละครลับมาอีกแล้วอ่ะ กับยอดนักสืบขุ่นแม่!!
ปล. ทำไมพี่เก็ตได้ออกนิดเดียวเอง - -"
ปล. 2 ก็ยังดีกว่าบก.เอ้ที่ได้ออกแค่ชื่อ
ปล. 3 "กรูก็ได้ออกแค่ชื่อว้อยยยยย" - พี่เป็ดกล่าว
เจอกันตอนหน้านะคะ ใกล้จบแล้วอ่า แอบใจหายยยยย :hao5:
-
ท่าทางแม่สิปป์หัวสมัยใหม่ ใจกว้าง น่าจะจับ เอ๊ยยย รับได้นะที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชายอ่ะ เอาใจสู้ด้วยคน แวะมาต่อบ่อยๆน้าาาาา ติดฝิ่นนานๆไม่ต่อสุขภาพนะแจ๊ะ :katai5:
-
คุณแม่จะสวมวิญญาณสายลับจับแอ๊บเหรอค้าาาาา
-
ขุ่นแม่มาแล้วว แอร๊ยย
ความลับไม่แตกก็ให้มันรู้ไปสิ สิปเอ๊ยย
-
เขาก็นอนกะแฟนเขาสิคะขุ่นแม่ อิอิ :hao7:
-
แม่สิปฉลาดมากกกก
ความแตกแน่ๆ 5555
-
คุณแม่เข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ
สงสารพี่เก็ตถูกเด็กทิ้ง
-
โมเม้นท์ของพี่เก็ตแม่งเศร้าว่ะ :hao5: สะเทือนใจกับข้อความปัน ที่ส่งมาบอกเก็ต บอกขอโทษอย่ารอมันอีก :o12: อยากออกตัวล้อฟรีว่า อย่ารอแล้วอย่ากลับมานะ ถ้าเห็นพ่อจะเตะให้หัวหลุด พี่เก็ตตตตตตตตตตตตต :sad4: นิสัยไม่ดีทั้งลุงทั้งหลาน(ปืน ปัน) ฮ่าๆ แค่หลานมันไม่อยู่กับพี่เก็ต เราก็เหมาว่าไม่ดีชิๆ :katai3:
ขุ่นแม่ น่าจะยอมรับลูกเขยได้แบบสบายๆ :hao3:
-
คุณแม่ยอมรับเรื่องเป็นแฟนกันได้ง่ายมากนะ ไม่มีคำถามเลย อารมณ์ดีอีกต่างหาก
แต่ไหงคุณแม่มางงเรื่องห้องนอนล่ะคะ ระดับนี้ เค้าไม่แยกห้องนอนละค่า
-
รักเรื่องนี้
ไม่อยากให้รีบจบเลย
รักมากๆ
-
คุณแม่วิเคราะห์ดีๆนะ :laugh: งานรี้ได้ลูกเขย
-
ไม่อยากเห็นคำว่า ใกล้จบแล้ว เลยอ้ะ
ว่าแต่คุณแม่ทำใจได้รึยังคะกับแฟนลูก 5555555
-
คุณแม่ยอมรับเรื่องเป็นแฟนกันได้ง่ายมากนะ ไม่มีคำถามเลย อารมณ์ดีอีกต่างหาก
แต่ไหงคุณแม่มางงเรื่องห้องนอนล่ะคะ ระดับนี้ เค้าไม่แยกห้องนอนละค่า
แอร๊ยยยยย กลัวคนอ่านจะเข้าใจผิด
สงสัยเราเขียนไม่เคลียร์ หรือไม่คุณแม่ก็เนียนเกินไป
คุณแม่ยังไม่รู้ว่าเค้าเป็นแฟนกันนะคะ
ที่คุณแม่พูดถึงนั่นคือ แคปชั่นที่สิปป์เขียนตอนเมา
แม่นึกว่าสิปป์เขียนเล่นค่ะ >.<
-
แอร๊ยยยยย กลัวคนอ่านจะเข้าใจผิด
สงสัยเราเขียนไม่เคลียร์ หรือไม่คุณแม่ก็เนียนเกินไป
คุณแม่ยังไม่รู้ว่าเค้าเป็นแฟนกันนะคะ
ที่คุณแม่พูดถึงนั่นคือ แคปชั่นที่สิปป์เขียนตอนเมา
แม่นึกว่าสิปป์เขียนเล่นค่ะ >.<
อ้าว ซะงั้น ฮ่าๆๆๆ นี่เข้าใจว่าแม่วัยรุ่น รับได้ตั้งแต่ที่โพสรูปแล้วมาเม้นตอนโน้นแล้ว
บางทีคนอ่านก็คงตีความผิดไปเองแหละค่ะ อยากให้แม่รับได้ ไม่มีปัญหาอ่ะนะ ฮิฮิ
-
แอบสงสารเก็ต 555
-
สงสัยก็ถามเลยค่ะคุณแม่ :m26:
-
จะออกหัวออกก้อยต้องรอดู เห็นบอกว่าใกล้จะจบแล้ว บทสรุปของแต่ละคนแต่ล่ะคู่จะเป็นไปในทิศทางไหนกันละที่นี้
-
:katai1: :katai5: :katai5:
รอต่อไป อึ้ยยย
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ:)
น่ารักมากเลยค่ะ
-
เพิ่งได้อ่าน เพิ่งรู้ว่าพลาดไปเสียนาน
เรื่องน่ารักมากมาย
แถมบรรยายบรรยากาศในที่ทำงานแบบเรียลสุดๆ
เป็นความรักแบบค่อยเป็นค่อยไป
ไม่หวือหวา แต่หวานมาก
ตัวละครไม่สร้างเรื่องดราม่ากันเกินไป (แต่อีกนิดก็เกือบละนะนายสิปป์)
ชอบเรื่องการใช้ภาษาด้วยครับ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนแต่งทำงานเกี่ยวกับงานเขียนด้วยหรือเปล่า
แต่อ่านแล้วไม่ค่อยเจอคำผิดให้สะดุด
ปล. คนอื่นได้ออกกันแค่ชื่อ ชิ นี่เหมือนจะไม่โผล่เลยแม้แต่ชื่อ
เป็นตัวละครลับจริงๆ
-
อ่านจากตอนก่อนก็นึกว่าคุณแม่รู้แล้วซะอีก แต่ความจริงคุณแม่ยังไม่รู้
แต่คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะรู้แล้วแน่เลยอ่ะ
ขอให้คุณแม่เข้าใจเร็วๆ นะ :z2:
-
คุณแม่คะ ลูกชายคุณแม่ นอนเตียงเดียวกับปู้จายค่ะ
เรียกค่าสินสอดเลยค่ะคุณแม่
-
ตามๆๆๆๆ รีบมาต่อนะค่ัะ....
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ดราม่าปะเนี่ย จะได้ซื้อการ์ดป้องกัน
ฮ่าๆๆๆๆ แม่คะ แม่ช่างสังเกตไปแล้ววว ฮ่าๆๆๆ
-
ไม่ชอบเอสกับปืนอย่างแรงอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกว่าสองคนนี้กำลังแก้ตัว แต่เป็นการแก้ตัวที่เห็นแก่ตัว.. เห็นแก่ตัวยังไง ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าเกลียดสองคนนี้ แบบไม่ต้องโผล่มาอีกก็ได้นะ
สงสารเอ้จัง.. คงทรมานน่าดู
-
สนุกดีค่ะ
-
ไม่อยากให้จบเลย รออ่านนะค้าบบ
-
เพิ่งได้มาอ่าน
แต่ตอนนี้ค้างอย่างแรงเลยค่า
เค้ารอคนเขียนอยู่น้าาาา เง้อออ T^T
-
หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจในเร็ววันนะค๊าาาาาาา :m18:
ชอบผู้หญิงอย่างแนนนี่มาก เป็นคนที่ให้ความรู้สึกดีจริงๆ ใครได้เป็นแฟนกับคนแบบนี้นี่โชคดีนะ :L1:
เมตกับสิปป์นี่คู่หูคู่ฮาคู่รักบ้าบอจริงๆ ชอบบบบบบบบบบ :katai2-1:
-
Page 33 : มนุษย์แม่
สองหนุ่มตื่นแต่เช้ามืด เพื่อมาส่งคุณแม่ของสิปป์ศิลป์ที่โรงแรม ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเมตตา ก่อนจะกลับไปอาบน้ำและทานอาหารเช้าที่แม่ทำทิ้งไว้ให้ วันนี้สิปป์ศิลป์ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะนอกจากจะได้เติมพลังด้วยกับข้าวรสชาติคุ้นเคยแล้ว ความกังวลใจเมื่อวานก็ดูจะลดระดับลงอย่างมาก ทั้งๆ ที่ตอนไปส่งแม่เขาวิตกแทบตาย กลัวว่าอยู่ๆ แม่จะถามขึ้นมา หรือเห็นความผิดปกติอะไรระหว่างลูกชายกับเจ้าของบ้าน แต่ก็ไม่... แม่แค่ถามเรื่องงานและสุขภาพ แถมยังชวนเมตตาคุยเรื่องการถ่ายภาพเป็นส่วนใหญ่เสียอีก
‘ไอ้ภาพหน้าชัดหลังเบลอนี่ ไอแพดแม่มันถ่ายได้มั้ยลูก’ หนึ่งในคำถามจากตากล้องฝึกหัด ผู้นิยมการถ่ายรูปและอัพลงโซเชียลเป็นชีวิตจิตใจ
‘ได้ครับ แต่สิ่งที่เราจะถ่ายต้องอยู่ห่างจากฉากหลังมากๆ แล้วแม่ก็จ่อกล้องมือถือเข้าไปใกล้ๆ ของที่เราจะถ่ายครับ แต่ดูว่าอย่าให้ภาพเบลอนะครับ’ เพื่อนลูกชายอธิบาย ซึ่งสิปป์ฟังๆ ดูแล้ว แม่ของตัวเองไม่น่าจะเข้าใจได้
แชะ!
‘อย่างนี้ใช่มั้ยๆ’ ท่ามกลางความตกใจของผู้ร่วมทาง คุณแม่ก็รีบโชว์ผลงานให้คนแนะนำที่กำลังขับรถดูทันที ก่อนจะส่งให้ลูกชายซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังดูด้วย
ภาพตุ๊กตาเต่าตัวเล็กที่ติดอยู่กับคอนโซลรถ ถูกไอแพดของแม่เก็บภาพเรียบร้อย สิปป์ถึงกับอึ้งเมื่อภาพหน้าชัดๆ หลังเบลอๆ แบบที่แม่ต้องการปรากฏตามคำแนะนำของเมตตาจริงๆ
‘สวยเนอะ เดี๋ยวแม่อัพอินสตาแกรมดีกว่า’ สิปป์หัวเราะไปกับการติดโซเชียลของแม่ ก่อนรถจะจอดเทียบหน้าโรงแรมพอดี
‘เย็นนี้ถ้าว่างก็โทรหาสิปป์นะแม่’ ลูกชายบอกย้ำ เพราะอยากกินข้าวด้วยกันก่อนแม่จะกลับ
‘สวัสดีครับแม่’ ลูกชายอีกคนยกมือไหว้ ก่อนจะช่วยส่งกระเป๋าเดินทางของคุณแม่ให้พนักงานนำไปเก็บที่ล็อบบี้
‘จ้า ขอบใจมากนะลูก กลับกันดีๆ นะ’
เพราะมาถึงค่อนข้างเช้า คุณแม่เลยมีเวลานั่งเล่นรอให้ถึงเวลาอีกสักพัก ไอแพดคู่ใจถูกหยิบมาใช้อีกครั้ง ในขณะที่คนอายุ 50 กว่าๆ อาจใฝ่ฝันถึงการใช้ชีวิตในต่างจังหวัดอันแสนสงบสุข แต่แม่กลับชอบให้ชีวิตมีการเคลื่อนไหว เรียนรู้ความเป็นไปของโลก หลังเกษียณตัวเองออกจากอาชีพภัณฑารักษ์เมื่อห้าปีก่อน แม่ก็เริ่มหัดใช้งานเทคโนโลยีที่นอกเหนือจากคอมพิวเตอร์ สนุกกับโลกออนไลน์ และมีเพื่อนมากมายจากสื่อนั้น บางครั้งก็มีนัด ‘มีตติ้ง’ กันบ้าง อย่างครั้งนี้ก็เป็นการสัมมนาเรื่องการขายสินค้าทางเว็บต่างประเทศ ที่เพื่อนในเว็บบอร์ดแนะนำมา ซึ่งแม่อยากเรียนรู้ไว้เผื่อจะได้ขายงานศิลปะของพ่อให้คนต่างชาติบ้าง
ระหว่างรอล็อกอินเข้า WIFI ของโรงแรม คุณแม่ก็นึกไปถึงความสงสัยที่ยังคงไม่กระจ่าง ในความสัมพันธ์ของลูกชายกับเพื่อนสนิทอย่างเมตตา และเท่าที่รู้มาล่าสุด คือเจ้าสิปป์เลิกรากับแฟนไปนานหลายเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นทีท่าว่าลูกชายจะมีแฟนใหม่สักที เห็นบอกแค่ว่างานยุ่งๆ แม่เลยไม่ได้ถามอะไรมาก
ด้วยความที่สิปป์ศิลป์เป็นลูกคนเดียว พอเห็นเด็กคนอื่นมีพี่มีน้อง เจ้าตัวเลยออกอาการ “สมมติ” ขึ้นมาบ้าง ครั้งแรกเลยคือตอนที่ตู่เอาครูที่เลี้ยงประจำชั้นเป็น “พี่สาว” และหวงจนคุณครูต้องเรียกผู้ปกครองไปพบ พอโตขึ้นก็เริ่มหาย แต่จะชอบยึดเพื่อนคนใดคนหนึ่งเป็นเพื่อนสนิทแทน ดูเหมือนเมตตาก็จัดอยู่ใน “เพื่อนส่วนตัว” ของเจ้าสิปป์เหมือนกัน เพราะตั้งแต่เข้ามหา’ลัยมา แม่ก็ได้ยินแต่ชื่อของเมตตามาตลอด แต่ไม่เคยนึกสงสัยเลยจริงๆ จนมาเจอทั้งสองคนอีกครั้งเมื่อวานนี้ ซึ่งความรู้สึกส่วนตัวของแม่ มันบอกว่าลูกตัวเองกับเพื่อนสนิทคนนี้ไม่ใช่เพื่อนกันธรรมดาๆ
หลังล็อกอินเข้าอินเทอร์เน็ตได้ สิ่งแรกที่แม่ทำคือเข้าเว็บค้นหาข้อมูล แล้วพิมพ์คำค้นหาที่ลังเลอยู่ไม่น้อยว่าจะเสิร์ชดีหรือไม่ หากสุดท้ายก็ลองพิมพ์ไป ข้อมูลจากหลากหลายเว็บไซต์ปรากฏขึ้นมา แต่เมื่อเลือกอ่านถึงเพียงหน้าค้นหาที่ 2 เพื่อนที่นัดกันไว้ก็ไลน์มาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว ทำให้แม่ต้องหาทางลัดสำหรับค้นหาคำตอบในเรื่องนี้
หน้าเว็บบอร์ดชื่อดังที่แม่เป็นสมาชิกถูกเลือกมาเป็นอันดับถัดไป หลังตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่ายังไงเรื่องที่ค้างคาใจนี้ต้องมีคำตอบ แม่จึงกดเข้าไปที่ ‘ตั้งกระทู้ใหม่’ และพิมพ์เรื่องราวที่ติดอยู่ในใจแบบรวบรัด พร้อมคำถามอันเป็นจุดมุ่งหมายแรกที่ตั้งใจไว้
‘ลูกชายเราเป็นเกย์หรือเปล่าคะ...’
…………. Gayscale Magazine………….
สิปป์กับเมตตามาถึงออฟฟิศก่อนเวลาเล็กน้อย แล้วก็อดจะแปลกใจไม่ได้ที่เห็นรถยนต์ของเจ้านายใหญ่จอดเทียบอยู่หน้าประตูรั้ว หลังช่วยกันดูตารางงานจนแน่ใจแล้วว่าวันนี้ไม่มีประชุมแน่ๆ สองหนุ่มจึงเดินเข้าบริษัทด้วยความโล่งใจ หากยังไม่ทันเดินขึ้นไปถึงชั้นบนก็ได้ยินเสียงของเจ้านายดังลอดออกมาก่อน
“ตกลงว่า...?”
“ก็ไม่ว่าไง” เสียงผู้ชายอีกคนตอบ และพวกเขาก็จำได้ดีว่านั่นคือเสียงพี่ปืน เมตตาจึงดึงมือของคนข้างๆ ให้หยุดเดินและส่งสัญญาณให้เดินลงไปข้างล่างก่อน
“คุณจะจีบพี่เอ้ใช่มั้ย” พี่เอสถามต่อ ทันทีที่สองหนุ่มได้ยินคำถามเด็ด ความตั้งใจที่จะรักษามารยาทก็หายไปสิ้น
“ถ้าจีบแล้วไง หรือคุณหึง?” คำตอบของพี่ปืนทำเอาคนแอบฟังช็อกหนักกว่าเดิม ...พี่ปืนหาว่าพี่เอสหึงเนี่ยนะ
“เหอะ ก็คิดไปได้นะ” แม้ไม่เห็นภาพ แต่ก็พอจะนึกหน้าของเจ้านายตัวเองตอนพูดประโยคนี้ออก คงไม่พ้นหน้ายียวนตามสไตล์นั่นหรอก
และก็เป็นจริงอย่างที่สิปป์กับเมตคิด พี่เอสกำลังทำหน้ากวนอารมณ์ ขัดกับอายุอานามที่เกือบจะแตะเลข 4 อยู่ไม่กี่วันนี้แล้ว แต่ที่ทั้งสองคนคาดไม่ถึง คือพี่ปืนผู้ที่มีหน้าตาใจดีและยิ้มตาหยีอยู่เป็นนิจ กลับทำหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างมากกว่าพี่เอสถึงสองเท่าครึ่งในยามที่ถามประโยคต่อไป
“เอ้า ไม่หึงแล้วจะมาถามทำไมล่ะครับ”
พี่เอสตบโต๊ะดังปังเป็นการระบายอารมณ์ ก่อนจะตอบด้วยความหงุดหงิด “นั่นพี่สาวผมนะ”
“คือต้องขออนุญาต?” พี่ปืนเดินมานั่งแปะอยู่บนโต๊ะข้างๆ ที่พี่เอสนั่งอยู่ มือขาวคว้าหมับที่ไหล่ของคนอารมณ์เสีย “ไม่เอาน่า หึงก็บอกว่าหึง ไม่ใช่มาบอกว่านั่นพี่สาวคุณ”
“ไม่ตลก”
พออีกคนไม่เล่นด้วย พี่ปืนเลยต้องรีบหดมือกลับทันควัน เสียงนุ่มที่เคยหยอกเย้าเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที “งั้นคุณต้องการอะไรจากผม”
คราวนี้พี่เอสถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะรู้ว่าคงห้ามอีกคนไม่ได้ “อย่าทำให้พี่เอ้เสียใจ”
“สบ๊าย” อีกคนรับปาก ก่อนจะถามกลับ “แล้วคุณเสียใจหรือเปล่า”
“สบ๊าย” เจ้าของเกย์สเกลตอบกลับด้วยคำเดียวกัน
หลังนั่งเงียบกันไปสักพัก พี่ปืนก็เอ่ยเรียกเพื่อนสนิทอีกครั้ง
“เอส...”
เจ้าของชื่อเงยหน้าจากมือถือ และตอบกลับด้วยความระแวง “อะไร ไม่ต้องมาเรียกแบบนี้เลยนะ”
“โปรเจ็กที่เราดีลกับทางสิงคโปร์ ผมขอไปแทนคุณอั๋นนะ” พี่ปืนหมายถึงการไปเป็นโปรเจ็กเมเนเจอร์ให้กับโครงการใหม่ที่ทำในสิงคโปร์
“อะไร ไอ้ปืน...อย่ามา” คนได้ฟังรู้สึกตกใจไม่น้อยกับการตัดสินใจของเพื่อน
“เอาจริง คุณอั๋นลูกยังเล็กอยู่เลยนะเว้ย คุณจะไปพรากครอบครัวเค้าเหรอ” พี่ปืนยืนยันหนักแน่น พร้อมเหตุผลประกอบ
เรื่องฝีมือพี่เอสไม่กังวลอยู่แล้ว แต่ที่กลัวมันเรื่อง... “สามปีเลยนะ”
“นั่นแหละที่ต้องการ” น้ำเสียงคนพูดจริงจังจนพี่เอสหนักใจ
“...ไว้ไปคุยกันที่บริษัท” พี่เอสกล่าวทิ้งท้าย เมื่อเหลือบดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าเลยเวลาเข้างานของทุกคนมาพอสมควรแล้ว
หลังเจ้านายใหญ่เปิดประตูผัวะออกไป ทำเอาลูกน้องที่ยืนแอบกันตรงบันไดถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วก็พากันทำหน้าตาประหนึ่งเพิ่งมาถึง ก่อนจะเรียงแถวเข้าห้องทำงานกันแบบไม่ค่อยเนียนเท่าไร พี่เอสส่ายหัวเบาๆ แต่พอเห็นว่าพี่เอ้ยังไม่มาก็โล่งใจไปนิดหนึ่ง
“พี่ซื้อกาแฟมาฝาก อยู่บนโต๊ะนั่นน่ะ” พี่เอสชี้มือไปบนโต๊ะวางของ พี่เป็ดเห็นบรรยากาศแปลกๆ เลยเป็นคนแรกที่ไปหยิบกาแฟโบราณในถุงกระดาษออกมา เอ่ยขอบคุณเจ้านายเบาๆ แล้วส่งสัญญาณให้คนอื่นไปหยิบบ้าง ขณะที่จลาจลย่อมๆ ของเด็กแย่งขนมเกิดขึ้น บก.เอ้ก็ปรากฏกายพอดี
“โอ้ย พวกแกจะแย่งกันทำไมเนี่ย” หญิงสาวคนเดียวมองดูฝูงลิงตรงหน้าอย่างอ่อนใจ
“ไปกันเลยมั้ย” พี่ปืนเอ่ยขึ้นมา หลังจากนั้นรุ่นใหญ่ทั้งสามคนก็เดินออกจากห้องไป หากพี่เอ้ยังไม่ลืมสั่งงานลูกน้องเหมือนเดิม
“พี่ไปพบลูกค้า เดี๋ยวกลับมาเย็นๆ พุดอย่าลืมทำเช็คไว้รอพี่นะ ไอ้สิปป์ แกรีบหาเบอร์ติดต่อดาราที่คุยกันไว้ด้วยนะ ลูกค้าจะเอาคำตอบวันนี้”
“ครับ!!” คนได้รับมอบหมายงานรับคำสั่งอย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะกลับประจำที่เพื่อเริ่มทำงานของตนเอง จนเมื่อพี่เก็ตเปิดประตูห้องออกมาแล้วบอกว่า “ไปแล้วๆๆ” ซึ่งหมายถึงรถส่วนตัวของพี่เอสที่จอดอยู่หน้าออฟฟิศขับออกไปแล้ว ลิงทโมนในออฟฟิศก็รีบหันเก้าอี้มาชุมนุมกับอย่างรวดเร็ว
“พี่ว่าแล้ว” เซลส์นัมเบอร์วันเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก
“ยังไง?” น้องจีถามต่อ ดวงตากลมฉายแววสงสัยอย่างเต็มเปี่ยม
พี่เป็ดขยับนั่งตัวตรง “เรื่องนี้มันต้องมีเงี่ยนงำ”
“เงื่อนงำ!!”
“เออ...เงื่อนงำ พี่เอสกับพี่ปืนจะต้องมีซัมธิงกันมาก่อนแน่ๆ” พี่ใหญ่สุดทำหน้ามั่นใจ
“เราพูดเป็นตัวย่อดีมั้ย พี่ ป. กับพี่ อ. จะต้องมีซัมธิง?” สิปป์ศิลป์สวมวิญญาณหนังสือ Gossip ตัวแม่ หากเมตตายังคงสงสัยต่อ
“แล้ว พี่เอ้ เราจะย่อว่ายังไง”
“เราเรียกเป็น พี่อ้วน แทนละกัน” ใครสักคนเสนอความคิด
“เออได้ พี่ ป.กับพี่ อ. อาจจะเคยกิ๊กกันมาก่อน แต่เลิกกันไปแล้ว แล้วพี่ ป. ก็มาเจอพี่อ้วน ที่นี้พอจะจีบพี่อ้วน ก็โดนพี่ อ. ขวาง แต่เรื่องมันอาจจะหักมุมตรงที่ พี่ ป. ยังรักพี่ อ.อยู่ แต่จะจีบพี่อ้วนบังหน้า” พี่เป็ดเล่าเรื่องในมโนประหนึ่งนิยายรัก
“หรือจริงๆ แล้ว พี่ อ. กับพี่อ้วนไม่ได้เป็นพี่น้องกัน แล้วพี่ อ.กับพี่ ป. แข่งกันจีบพี่อ้วน?” มีอีกข้อสันนิษฐานผุดขึ้นมา
“หรือจริงๆ แล้ว พี่ ป. กับพี่อ้วนเคยเป็นแฟนกัน แต่เลิกกันไป และแฟนคนปัจจุบันของพี่ ป. คือพี่ อ. ทีนี้พี่ ป. อยากจะรีเทิร์นพี่อ้วน เลยมาขอพี่ อ. คบซ้อนสอง พี่ อ. เห็นว่าอีกคนเป็นพี่ เลยยอม” ...และอีกหนึ่ง
“หรือจริงๆ แล้ว...”
“พอ!!” เมตตากุมขมับ “บอกตรงๆ ที่ฟังมานี่ยังจับใจความไม่ได้เลย อะไร ป. อ. ฟ ห ก ด งงเว้ย”
“หรือจริงๆ แล้ว เรื่องมันไม่มีอะไรเลย พี่เอสกับพี่ปืนแกล้งดราม่าหลอกพวกเรา” พี่เก็ตเสนอเป็นข้อสุดท้าย
“เออว่ะ” ทุกคนตอบรับอย่างจนปัญญาจะหาคำตอบ สุดท้ายก็กลับไปนั่งประจำที่พร้อมกาแฟของฝากจากคนในบทสนทนาคนละถุง ทิ้งน้ำเสียงจริงจังของทั้งพี่ปืนและพี่เอสไว้ในห้วงความคิดต่อไป
หลังเหตุการณ์น่าสงสัยของเจ้านายในช่วงเช้าผ่านพ้น ตอนนี้ทุกคนก็กลับมาทำหน้าที่ต่อกันจริงๆ เสียที ในขณะที่สิปป์กำลังโทรนัดดาราให้วุ่น คุณแม่ก็โทรเข้ามาพร้อมคำชวนให้ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน หลังตกลงกันเรียบร้อย ก่อนวางสายแม่ก็อุทานขึ้นมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“เออ...แม่ลืมบอกเลย เดี๋ยวเพื่อนแม่กับลูกสาวเค้าจะไปกินด้วยนะ แค่นี้แหละจ้ะ”
คนรับสารขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกแปลกๆ ในคำบอกเล่านั้น “แม่คงไม่คิดจะคลุมถุงชนสิปป์กับลูกสาวเพื่อนแม่ใช่มั้ย”
“พูดอะไรโบราณแบบนั้น!! ก็แค่แนะนำให้รู้จักกันเฉยๆ เห็นว่าทำงานคล้ายๆ สิปป์ด้วยนะ” ผู้เป็นแม่อธิบาย
“ไม่เอาอ่ะแม่ สิปป์ไม่โอเคนะแบบนี้”
“ลองมาเจอก่อนก็ได้มั้ง เราก็โสดอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่...ก็ไม่เชิงหรอกครับแม่ แต่สิปป์...เฮ้อ เอาเป็นว่าสิปป์ไม่พร้อมจะรู้จักกับใครในตอนนี้ แม่เข้าใจสิปป์นะ” ลูกชายตัวดีอธิบายเสียงออดอ้อน
“อ้าว เพื่อนแม่ไลน์มาบอกพอดีว่ามาไม่ได้แล้ว”
คนได้ยินคำบอกเล่าเลยแสดงอาการดีใจอย่างไม่มีปิดบัง “ดีเลยครับ ดีมากกก”
ปลายสายถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้ายที่ทำเอาสิปป์เครียดหนักกว่าเดิม “งั้นสิปป์พาเมตมากินข้าวกับแม่แทนแล้วกันนะ แม่จองโต๊ะไว้แล้ว ขี้เกียจโทรไปยกเลิก...”
(ต่อคอมเมนต์ล่างค่ะ)
-
จากคำสั่งของแม่ในตอนนั้น ทำให้สิปป์กับเมตต้องมานั่งถือตะเกียบกันอยู่ในร้านอาหารจีน ณ เวลาหนึ่งทุ่มตรงตอนนี้ พอออร์เดิร์ฟมาเสิร์ฟเรียบร้อย สิปป์ก็เริ่มบทสนทนากับผู้เป็นมารดาที่หน้าตาดูกรุ้มกริ่มแบบแปลกๆ
“สัมมนาเป็นไงมั่งครับ”
“ก็ดีลูก ถ้าจะทำจริงคงต้องศึกษาให้มากกว่านี้ มันดูยากสำหรับคนรุ่นแม่จริงๆ”
“แม่ไม่ได้ถูกหลอกให้มาอบรมขายประกันใช่มั้ย ยืนยันอีกที?” ลูกชายตัวดีถามเสียงสูง
“ใช่สิ!! คนอย่างแม่ใครจะมากล้าหลอกกันล่ะ” คนเป็นแม่ตอบกลับอย่างงอนๆ
“ก็แค่ชอบส่งต่อข้อความ เผื่อจะโชคดีหลังส่งครบ 7 คนตามที่เค้าบอกมา?”
“ตาสิปป์!! เรื่องมันนานมาแล้ว เอามาล้อแม่อยู่ได้ ...เมตดูสิ ดูนิสัยเพื่อนสิ” หลังถูกขุดคุยประวัติเก่า แม่ก็เริ่มหาพวก ด้วยการเรียกลูกชายอีกคนให้มาเป็นกองหนุน
“ฮ่าๆๆ ครับๆ แล้วเรื่องมันคือยังไงเหรอครับ” เมตาหัวเราะ ก่อนจะตั้งใจฟังที่สองแม่ลูกเล่า
“เฮ้ย มึงไม่เคยได้เหรอ ‘เทพเจ้าแห่งความโชคดี วันที่ 7 เดือน 7 ส่งต่อเพื่อนให้ครบ 7 คน แล้วคุณจะกลายเป็นเศรษฐี’ ฮ่าๆๆ” สิปป์อธิบาย
คุณแม่ตีแขนลูกชายจอมแฉ ก่อนจะเล่าต่อ “คือแม่ก็ไม่ได้เชื่อ แต่ก็ส่งไปงั้น ไม่เสียหายอะไรไง แต่โดนเจ้านี่เทศน์มาชุดใหญ่เลย”
“เทศน์ว่าอะไรครับ” เมตตาเอ่ยถามขณะเอี้ยวตัวหลบบริการที่ยกข้าวผัดปูมาให้
ลูกชายตัวจริงยิ้มเผล่พลางเล่าเหตุการณ์ “ก็ประมาณว่า สมัยก่อนตอนไม่มีไลน์ เทพเจ้าเค้าส่งโชคกันทางไหน อย่างมงาย อะไรแบบนี้”
“โอ้โห! มึงว่าแม่ขนาดนี้เลยเหรอ” ตากล้องถามเสียงสูง จนคนข้างๆ ต้องรีบบอกจุดมุ่งหมายของคำพูดนั้น
“ก็กูหวังดีเว้ย กลัวคนอื่นจะรำคาญแล้วบล็อกแม่ซะก่อน”
“แต่พูดแรงมาก แม่นี่งอนไปเลย” คุณแม่พูดตามความรู้สึกจริง และแน่นอนว่าลูกชายคนใหม่ต้องเข้าข้างอย่างไม่มีเงื่อนไข
“ก็น่างอนอยู่หรอกครับ พูดจาไม่รักษาน้ำใจเลย”
“ใช่ๆ เจ้าสิปป์มันใจร้ายกับแม่ตลอดแหละ ไม่รู้ว่าใจร้ายกับเมตด้วยหรือเปล่า”
เคร้ง....
เมตตาเผลอทำตะเกียบหลุดมือเมื่อแม่ของสิปป์ศิลป์เอ่ยถามคำพูดทีเล่นทีจริงนั้น เจ้าตัวรีบกระแอมแล้วเอ่ยคำขอโทษที่เสียมารยาท แต่คุณแม่ดูไม่ติดใจอะไร ยังคงพูดคุยอย่างสนุกสนานเหมือนเดิม มีเพียงเด็กผู้ชายสองคนที่ลอบมองกันไปมา
“แล้วงานเป็นไงมั่งล่ะ ทั้งสิปป์ทั้งเมตเลย”
“ก็ดีครับ” สองหนุ่มตอบพร้อมกัน
คุณแม่ยิ้มก่อนจะหันไปถามลูกชายต่อ “แล้วที่เราบ่นว่าเบื่อๆ น่ะหายหรือยัง ยังอยากลาออกอยู่หรือเปล่า”
“เป็นๆ หายๆ ครับแม่ บางทีเจอคนประสาทๆ ก็เซ็งไปเหมือนกัน”
“อย่างนี้แหละการทำงาน ถ้ายังรู้สึกสนุกก็ทำไปก่อน ยิ่งมีเพื่อนทำด้วยก็น่าจะโอเคมากขึ้นล่ะมั้งจ๊ะ” ลูกชายกับเพื่อนลูกพยักหน้ารับ “ดีแล้วล่ะ จะได้ดูแลกัน”
เคร้ง....
คราวนี้เป็นช้อนในมือของสิปป์ศิลป์ที่ร่วงพื้นบ้าง ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่ก็คงพูดไปตามเรื่อง แต่ไม่รู้ทำไม ได้ยินแล้วมันตกใจทุกที
“อะไรกันเนี่ย หนุ่มๆ สมัยนี้มือไม้อ่อนกันจริง” คนเป็นแม่แซวขำ แถมยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่เมตตาเรียกบริกรให้นำช้อนชุดใหม่มาให้
คนมือไม้อ่อนหัวเราะแหะๆ ขณะรับช้อนมาถือไว้ พลางบอกตัวเองให้ Keep Calm and Be Cool เท่ๆ เก๋ๆ ชิคๆ และมีสุขภาพจิตแข็งแรง แต่สงสัยจะ cool มากเกินไป เลยลืมเอาทิชชู่ที่พันช้อนออกก่อนกิน
“เฮ้อ...ดูๆ ไปแล้วสงสัยเมตต้องดูแลเจ้าสิปป์อย่างเดียวแล้วล่ะ ป้ำๆ เป๋อๆ ตลอด” แม่นอนว่าแม่ไม่พลาดที่จะแซวลูกตัวเองอย่างต่อเนื่อง ทำเอาเมตตาอดหัวเราะไปด้วยไม่ได้
“ครับ...จะดูแลอย่างดีเลยครับ”
เคร้ง...
สองหนุ่มมองไปยังช้อนกลางของจานกระเพาะปลาทรงเครื่องที่ร่วงจากมือแม่
“ช้อนร้านนี้ลื่นเนอะ”
…แม่ของสิปป์ได้กล่าวไว้
อาหารเย็นมื้อนี้ผ่านไปด้วยดี และดูเหมือนว่าเมตตาจะทำคะแนนแซงหน้าลูกค้าตัวจริงไปไกลโข โดยเฉพาะช็อตที่เมตตาหายไปเข้าห้องน้ำ แล้วกลับมาพร้อมเลนส์สำหรับกล้องโทรศัพท์มือถือ ที่บังเอิญเจอร้านระหว่างทางเลยซื้อมาฝากแม่
“แม่ก็แค่เอาขามันหนีบกับเครื่องไว้แบบนี้ครับ” ตากล้องสาธิตวิธีการใช้งานพร้อมสอนการถ่ายเสร็จสรรพ “พอช่องมันตรงกับเลนส์แล้ว แม่ก็ถ่ายได้เหมือนปกติเลย”
“โอ้โห! นี่มันเหมือนไอ้ที่เค้าไว้ถ่ายแมลงกันใช่มั้ย หัวกลมๆ โตๆ ...ไหนๆ สิปป์มาเป็นนายแบบให้แม่ซิ” ตากล้องฝึกหัดเรียกลูกชายมาอยู่ในเฟรม ก่อนจะกดถ่ายอย่างรวดเร็ว
“แม่อ่า...สิปป์หัวโตเป็นแตงโมเลย ลบๆๆ” นายแบบงอแง แต่ตากล้องดูท่าจะไม่ยอม
“อะไร นี่น่ารักจะตาย ...ใช่มั้ยเมต น่ารักเนอะ” แม่ไม่ลบภาพ แถมยังเรียกเพื่อนลูกชายมาดูด้วยกันอีก เมตตากลั้นหัวเราะจนตัวสั่น เมื่อเห็นภาพหัวโตๆ ตาโปนๆ ของสิปป์ศิลป์
“น่ารักจะตายมึง แมลงวันหัวเขียวชัดๆ ฮ่าๆๆ โอ๊ย....” โทษฐานที่ส่งเสริมแม่ดีนัก แมลงวันหัวเขียวเลยเตะผ่านใต้โต๊ะเข้าให้ แต่มีหรือที่ลูกชายคนใหม่ผู้ได้คะแนนนำโด่งจะกลัว
“เจ้าสิปป์ จะไปเตะเพื่อนทำไม นิสัยไม่ดีเลยนะเราน่ะ เดี๋ยวจะโดนตีๆ” เห็นมั้ยว่ายังไงก็มีแม่เป็นแบ็กอัพให้อยู่แล้ว
“............” ลูกหมาตกกระป๋องไม่พูดอะไร พอควักกระเป๋าจ่ายค่าอาหารเสร็จก็สะบัดหน้าบูดๆ เดินลิ่วออกจากร้าน เดือดร้อนเมตตาต้องวิ่งตามไปโอ๋อยู่พักใหญ่ ไอ้ขี้งอนถึงได้ยอมเดินกลับมา
“อะไรเนี่ย ลูกแม่ยอมดีด้วยแค่เพราะไอติมอันเดียว?” แม่ทักขึ้นหลังจากลูกชายเดินกลับมาพร้อมไอติมโคนที่ราคาไม่น่าเกิน 10 บาท
“มีนี่ด้วยต่างหาก” สิปป์ชี้ไปที่ถุงในมือเมตตา “ชุดแฮปปี้มีลลลล”
คราวนี้คนเป็นแม่ถึงกับกุมขมับ “อย่าบอกนะว่าเอาของเล่นด้วย”
“ตัวสุดท้ายพอดีเลยแม่ ครบชุด!” ไอ้ตัวดีเอ่ยด้วยสีหน้าภูมิใจ
“เฮ้อ...กลับไปรีบอาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วอย่าลืมรีดขุดนักเรียนนะ พรุ่งนี้ก็ตื่นเช้าๆ ล่ะ จะได้ไปทันเข้าแถว” แม่พูดน้ำเสียงจริงจัง
“อะไรอ่าแม่ สิปป์โตแล้วนะ”
“เหรอ???” คราวนี้ประสานเสียงกันทั้งแม่ทั้งเมตตา จนคนกินไอติมได้แต่หูลู่หางตกยอมรับสภาพไปโดยปริยาย
หลังทานข้าวเสร็จเมตตากับสิปป์ศิลป์ก็ไปส่งแม่ที่บ้านเพื่อน สองแม่ลูกใช้เวลาล่ำลากันพักใหญ่ เพราะไอ้ตัวดีเริ่มงอแงไม่อยากให้แม่กลับ จนแม่ต้องเฉดหัวให้เมตตาดึงตัวมันกลับไป เพราะจากอาลัยอาวรณ์กลายเป็นเริ่มรำคาญตะหงิดๆ
“ป่ะ...กลับกันดีๆ นะลูก ขับรถระวังๆ ล่ะ” แม่อวยพรสองหนุ่มอีกครั้ง
“ครับแม่ แม่ก็เดินทางปลอดภัยนะครับ” เมตตายกมือไหว้อย่างสุภาพ
ผู้เป็นแม่ยิ้มรับ ก่อนจะหันมาบอกลากับเจ้าลูกชายตัวเอง “แม่ไปแล้วนะสิปป์”
อีกฝ่ายหน้ามุ่ย แต่ก็ยังไม่วายอ้อนแม่อีกดอก “ก็ด้ายยยย เดี๋ยวเดือนหน้าสิปป์กลับไปหานะ”
“โอเช! บ๊ายบายยย” แม่โบกมือให้ลูกชายสองคนที่กำลังเดินกลับไปที่รถ รู้สึกว่าอะไรที่หนักอยู่ในใจกลับผ่อนคลายลงอย่างประหลาด
ไอแพดคู่กายกำลังโหลดหน้ากระทู้ที่ตั้งเป็น Favorite ไว้ คุณแม่รอไม่นาน เนื้อหาทั้งหมดก็ถูกเปิดขึ้นมา มีความคิดเห็นเพิ่มมาจากเดิมเกือบ 20 ข้อความ บางคนบอกให้ทำใจ เพราะดูเหมือนเรื่อง ‘ลูกชายเป็นเกย์หรือเปล่า’ น่าจะเป็นความจริง บางคนบอกว่าอย่าเพิ่งกังวล น่าจะลองคุยกับลูกดูก่อน และอีกหลายข้อความทั้งให้กำลังใจและปลอบใจ
คุณแม่เลื่อนไปด้านล่างสุดของหน้า กดเลือกกล่องข้อความตอบกลับแล้วพิมพ์ลงไปช้าๆ แต่หนักแน่นเช่นเดียวกับหัวใจ
“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ วันนี้เราไปทานข้าวกับลูกชายและเพื่อนลูกมา จริงๆ เราก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนนักในสิ่งที่เราสงสัย แต่เห็นลูกชายเราดูมีความสุขดี และเพื่อนลูกก็ดูเป็นเด็กดีมากๆ คอยดูแลทั้งเราและลูกชายอยู่ตลอด อยู่ๆ ความกังวลในใจเราก็คลายลง เพราะเค้าสองคนก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เป็นสุภาพบุรุษ เป็นลูกที่น่ารัก ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
อาจจะจริงอย่างที่หลายๆ ความคิดเห็นบอก เรื่องบางเรื่องก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเวลา หลายๆ อย่างคงต้องรอการพิสูจน์ แต่ในวันนี้ เราก็สบายใจได้อย่างหนึ่งว่า ลูกชายเราคงอยู่ในกรุงเทพอย่างไม่ลำบากอะไร เพราะอย่างน้อยเค้าก็มีเพื่อนดีๆ คอยดูแล ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม”
หลังกดส่งข้อความไปไม่ถึง 10 นาที เมื่อรีเฟรชหน้ากระทู้อีกครั้ง คุณแม่ก็ได้แต่ประหลาดใจปนขบขัน เมื่ออีกหลายสิบความคิดเห็นที่ตามมา มีแต่ข้อความกรีดร้องแสดงความดีใจกันถ้วนหน้า ไม่คิดเลยว่าคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยพบเจอกัน จะมีกำลังใจให้กันได้ขนาดนี้ อย่างคอมเมนต์หนึ่งที่ยิ่งอ่านยิ่งขำ จนแม่อยากจะเห็นหน้าเจ้าของล็อกอินเลยจริงๆ
“หนึ่ง - ความรักก็เป็นเรื่องบังคับกันไม่ได้ สู้ปล่อยให้น้องเค้าได้ทำตามหัวใจจะดีกว่า แค่เค้ายังเป็นเด็กดีของเราก็พอค่ะ สอง - คุณแม่คิดถูกแล้วค่ะ วินวิน แฟร์แฟร์ คุณแม่ได้ลูกชายเพิ่มมาอีกหนึ่งคนฟรีๆ เลย คาดว่าจะเป็นหนุ่มหล่อด้วยใช่มั้ยคะ ดีจะตายค่ะ เวลาไปเที่ยว ควงลูกชายสองคนไปด้วย คงมีแต่คนอิจฉาคุณแม่แน่ๆ สาม - ขุ่นแม่มีรูปปลากรอบมั้ยคะ พวกหนูจะได้จิ้น เอ้ยยย! จะได้ช่วยเหลือ ให้คำแนะนำ อัลไลแบบนี้ได้ต่อไปค่า”
โอ้เอ้อวบอ้วน เมื่อ 3 นาทีที่แล้ว
…………. Gayscale Magazine………….
เจ้าเต่าเขียวมะกอกกำลังแล่นเอื่อยบนถนนเส้นเล็กที่เริ่มปลอดรถ เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุดังคลอเบาๆ เคล้ากับเสียงฮึมฮัมตามเรื่อยเปื่อยของตุ๊กตาหน้ารถที่นั่งข้างๆ เมตตาเหลือบมองคนอารมณ์ดีแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม หากยังไม่วายขอกวนอารมณ์สักนิด
“ประกอบ”
“ฮะ?” สิปป์ชะงักกับคำพูดลอยๆ ของคนขับรถ
“เมื่อความทรงจำดีๆ ที่ฉันมีอยู่ ล้วนมีเธอ ‘ประกอบ’ ไว้” เมตตาฮัมท่อนหนึ่งของเพลงที่สิปป์ศิลป์ร้องผิด
“ ‘โอบกอด’ ไม่ใช่เหรอ” อีกคนประท้วง
“ไม่นะ ‘ประกอบ’ จริงๆ” พอเมตตายืนอย่างนั้น สิปป์เลยต้องขอตัวช่วยจากที่ปรึกษาชั้นดีอย่างกูเกิ้ล
“เฮ้ย...มันมีทั้ง ‘โอบกอด’ ทั้ง ‘ประกอบ’ เลยอ่ะ” มือเรียวยื่นหน้าจอสมาร์ทโฟนไปให้ตากล้องดู
“อืม...ตามความหมายแล้วมันต้องเป็น ‘ประกอบ’ นะ” เมตตายืนยันคำเดิม “เพราะมันหมายถึงว่า ความทรงจำดีๆ ของฉัน ล้วนมีเธออยู่ในนั้นด้วย ถ้าเป็น ‘โอบกอด’ มันจะแปลว่าอะไรอ่ะ”
“ก็จริง” สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็ยอมจำนนด้วยเหตุผล ก่อนจะเริ่มฮัมเพลงต่อไปเหมือนเดิม “ ‘ก็เป็นเพราะกลัวไม่เป็นเหมือนวันก่อน กลัวไม่เป็นอย่างใจหวัง เก็บส่วนลึกของใจไว้ห่าง ไม่คู่ควรกับใคร’ ”
“ยังกลัวอยู่ป่ะ” เจ้าของคนเอ่ยถามยิ้มๆ อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ดีมาก” เมตตาเอ่ยชมเหมือนเวลาชมเด็กเล็กๆ มือใหญ่เอื้อมไปลูบผมนิ่มของคนข้างๆ “เป็นแฟนพี่ต้องกล้าๆ ใครว่าบ้าก็ช่างแม่ง!”
สิปป์ศิลป์หัวเราะลั่น “จอดรถเต้นแม่งเลยมะ”
“T25 มั้ยล่ะมึงงง”
“มา! เดี๋ยวกูอัญเชิญ ฌอน ที มาสิงแป๊ป”
“จัดไป!” รถเต่าจอดกึกที่ข้างทาง สิปป์ทำหน้าเหรอหราด้วยไม่นึกว่าอีกคนจะเอาจริง ประตูฝั่งคนขับเปิดออกก่อนร่างสูงจะก้าวพรวดๆ ไปอีกฝั่ง ไม่นานก็ลากตุ๊กตาหน้ารถออกมาพร้อมกัน
“เอาจริงดิ่?” อีกฝ่ายถามเสียงเบา
“จริง”
สิปป์หันมองโดยรอบ ถนนเส้นเล็กๆ ก่อนถึงบ้านของเมตตามีบ้านเรือนตั้งอยู่โดยรอบ แสงไฟจากบ้านหลายๆ หลังยังส่องสว่างในเวลานี้ ทว่าเมตตาดูเหมือนจะไม่สนใจสภาพแวดล้อม เพราะร่างสูงโปร่งกำลังวอร์มอัพด้วยการหมุนแขนและสะบัดมือไปมา
“พร้อม” หลังจบการวอร์มร่างกายแบบย่อ ตากล้องก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมสุดกำลัง ซึ่งดูเหมือนคนจะขึ้นชกมวยมากกว่าอย่างอื่น
“เอาก็เอาวะ!” สิปป์หลับตา สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเริ่มออกสเต็ปตามคนข้างๆ จากนั้นก็พากันหัวเราะขำกับท่าทางสุดพิสดารที่แต่ละฝ่ายพยายามนำเสนอ
จะว่าบ้าก็บ้า ที่มายืนเต้นแร้งเต้นกากันกลางถนน แต่ลึกๆ แล้วมันคือการบอกกันและกันว่า
ไม่ว่าจะอีกกี่ความกลัวที่ผ่านเข้ามา
เราจะผ่านมันไปด้วยกัน....
TBC.
เค้ามาแว้วววววววววววว
(http://1.bp.blogspot.com/-hrkgwDAbYTE/Tl9Oef49U7I/AAAAAAAAACg/6lhmaMaZ2Yg/s1600/%25E0%25B8%2581%25E0%25B8%25A3%25E0%25B8%25B2%25E0%25B8%259A.jpg)
ก่อนอื่น...ขอกราบเบญจางคประดิษฐ์งามๆ เพื่อขอโทษทุกคนๆ ที่หายไปนานมากกกก
ลูกโตกันหรือยังคะ >.< อย่าเพิ่งเบื่อเรานะ อยู่เป็นกำลังใจให้กันก่อน
ตอนนี้กลับมาพร้อมกับขุ่นแม่ของน้องสิปป์อีกครั้ง ใครอยากฝากเนื้อฝากตัว ไลน์ไปหาแม่กันได้นะ
จริงๆ แม่ของสิปป์มีต้นแบบมาจากแม่ของเราค่ะ เราสารภาพเลย 555555
ใครมีแม่เล่นโซเชียลเน็ตเวิร์กน่าจะเจอสถานการณ์เดียวกัน คืออัพเดตตลอดเวลาจริงๆ ห้ามไม่ได้ด้วย
แจ้งนิดนึง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราจะไปญี่ปุ่นนนน แล้วจะหาของเล็กๆ น้อยๆ มาฝากเพื่อนๆ ด้วย
ใครสนใจอย่าลืมติดตามกันนะคะ จิ้มเข้าไปที่เพจของเราตามลิงก์ในลายเซ็นได้เลยค่ะ หลังวันที่ 12 พ.ย. เจอกัน :))
ปล. เพลง "กลัว" ของ Scrubb กดฟังได้จากหน้าแรกของเรื่องนะคะ
-
อัพแล้วววว กี้ดดดดด
คุณแม่น่ารักมากจริงๆค่ะ555 อ่านตอนที่คุณแม่ตั้งกระทู้นี่ขำก้ากเลย55555
แต่สุดท้ายก็ดูจะเข้าใจเนาะ โชคดีที่เปิดใจมองก่อน
ส่วนตรงที่บอกว่านัดเพื่อนกับลูดสาวเพื่อนนี่ถามลองใจใช่ไหมคะ55
โลกกลมอีกต่างหากที่คุณแม่ตั้งกระทู้แล้วบ.ก.เอ้มาคอมเม้นท์ ฮา
สิปก็นั่ลล้ากกก โง้ยยยย แล้วยิ่งอยู่กับเมตนี่เป็นคู่ที่น่ารักสุดๆเลย
ส่วนเรื่องของพี่เอ้ เอส ปืนนี่ก็รุงรังอยู่เลย ฮือ
ขอบคุณนะคะคุณไลก้า ตั้งตารอตอนต่อไปเลยค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย คิดถึงมากๆ
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฮา อบอุ่น เช่นเคย
รักมนุษย์แม่จัง
-
ขุ่นแม่ของคนอ่านก็ร่ำๆอยากได้ไอแพดเหมือนขุ่นแม่ของสิปป์เลยค่ะ
ขุ่นลูกก็กลัวขุ่นแม่จะไม่ทันต่อสถานการณ์ กลัวโดนคนไม่ดีหลอก
ปูเสื่อรอของฝากจากยุ่นปี่ ฮี่ๆๆๆ :hao7:
-
คิดถึงงงงงง
-
ไม่เชื่อสายตา 555
มาต่อแย้วววว
:katai2-1:
-
เว็บบอร์ดที่คุณแม่ของสิปป์ไปสิงนี่อยู่ที่ไหนคะ
จะไปสิงบ้าง จะไปเม้นท์เป่าหูคุณแม่ ฮ่าๆๆๆๆ
-
คุณแม่ของสิปป์เริ่ดมากคร้า...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
อัพแว้วววว
ขุ่นแม่น่ารักมากกกกกกก
-
คุณแม่วัยรุ่นมาก น่ารักดี
-
ขุ่นแม่ขา
หนูรักขุ่นแม่มากค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
-
มนุษย์แม่น่ารักมั่กมาก
เป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายดี
ขอบคุณคร้าที่มาต่อ รอๆตอนต่อไป :pig4:
-
"เพราะเค้าสองคนก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เป็นสุภาพบุรุษ เป็นลูกที่น่ารัก ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย"
ชอบตรงนี้มากเป็นพิเศษ ถ้าเพียงแต่พ่อแม่ทุกคนที่มีลูกเป็นเกย์จะคิดแบบนี้ ...
ส่วนรักสามเส้าเราสามคนนั่นจะลงเอยยังไงหนอ
เพราะดูเหมือนทั้งพี่เอสพี่ปืนก็ยังเกาะเกี่ยวเหนียวแน่น
คงคาราคาซังจนแก่ไปทั้งสามคนนั่นแหละ
-
กิสสสสส มนุษย์แม่น่ารักจริงๆ :-[
-
แงๆๆๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ คุณแม่น่ารักมากกกกกเข้าใจลูกดีจังค่ะ
-
จิ้มมมม หายไปนานมากเลยยยย
-
โ ย ฮาช้อนลื่น 55555 เคล้งกันคนละที2ที
คุณแม่ถึงขนาดตั้งกระทู้ถามในเน็ตเลยนะ
เราว่า คุณแม่คงสบายใจเเล้วแหละ ถ้าคนที่อยู่ข้างๆลูกเป็นคนดี แถมหล่อด้วย5555
-
มนุษย์แม่น่ารักกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:
-
คุณแม่น่ารักกกกก
ขอเป็นแฟนคลับ 5555555
-
ลูกชายคุณแม่น่ารักทั้งสองคนเลยค่ะ ^^
-
แบบนี้ไม่ต้องสงสัยแล้วครัชขุนแม่ ฮ่าๆ
บอกอ เอ้ตอบเม้นขุนแม่
เต้น T25ข้างถนน :mew5:
-
เย้ๆๆๆๆ ในที่สุดก็กลับมาซะทีนะคะ
ขุ่นแม่เปรี้ยวจี๊ดไปเลย คาดว่าความลับจะเปิดเผยในเร็ววันใช่มั้ยคะ :hao3:
-
กรี้ดดดดด เข้ามากรีดร้องเมื่อเห็นตอนใหม่ >0<
โอ๊ยๆๆๆ น่ารักมากเลยค่า คิดถึงๆๆ อยากให้คนเขียนมาต่ออีกไวๆจังเลย
-
ขุ่นแม่ต้องเล่นพั่นติ๊ปแน่ๆ เลย
ฮ่าๆๆๆ
-
ขุ่นแม่น่ารักอ่าาา ไฮเทคซะด้วย 55555
อย่างที่เขาบอกเลยค่ะว่า จะมีใครรู้ทันเราเท่าแม่ของเราบ้าง อิอิ
สำหรับขุ่นแม่ แค่ขุ่นลูกมีพิรุธเล็กๆน้อยๆ ขุ่นแม่ก็มองออกแล้วแหละค่ะ
ดีใจจังที่ขุีนแม่เข้าใจและยอมรับความรักครั้งนี้ของลูกชาย
-
ความทรงจำดี ๆ ที่ฉันมีอยู่ ล้วนมีเธอประกอบไว้ ..
-
Helloooooooooo~ :katai5:
-
Page 34 : I do
กองบก.ของเกย์สเกลกำลังซุ่มกันอยู่ในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท แม้เวลาจะเลยช่วงพักเที่ยงมาแล้ว ทว่ายังไม่มีใครลุกออกจากโต๊ะเลยแม้แต่คนเดียว
“ผมว่าอันนี้ดี” สิปป์ศิลป์เสนอความคิดเห็นกับภาพบนหน้าจอโปรเจ็กเตอร์
“ฉันเห็นแกก็ว่าดีหมดทุกภาพอ่ะไอ้สิปป์” บก.เอ้ดักคอ สายตาก็ยังจับจ้องภาพตรงหน้าไม่หยุด
คนถูกแขวะยักไหล่ “อะไรดี สิปป์ก็ว่าดี”
“ก็ขายสบู่ไปอีกกกก” พี่เป็ดช่วยตบมุขของไอ้นักเขียนให้อีกทาง
“อุ๊ย!” บก.สาวคนเดียวหลุดอุทาน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฮือฮาของคนโดยรอบ
“ฮั่นแน่...”
“อะแฮ่มๆ...กดผ่านไปเร็วๆ หน่อยก็ได้นะ” พี่เอ้ออกคำสั่ง
ตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งดูภาพจากทริป outing ซึ่งเมตตาเพิ่งมีเวลาแต่งภาพเสร็จ และภาพเจ้าปัญหาที่ทำเอาบก.หน้าแดงเบาๆ ก็คือภาพของตัวเองกับพี่ปืนที่ยืนข้างกันในช่วงตะวันตกดินพอดิบพอดี
“อยากไปอีกเนอะ” น้องจีพูดขึ้นมาลอยๆ ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ทริปนี้ถือเป็นความทรงจำดีๆ ที่พูดได้เต็มปากว่าสนุกจริงๆ
“ช่วยกันทำยอดสิคะ ปีหน้าจะได้ไปได้ไกลกว่านี้” บก.เอ้ยังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขัน ทำเอาเซลส์ทั้งสามคนคอตกไปตามๆ กัน
“รูปของวันที่สองค่อยกลับมาดูมั้ยครับ ไปกินข้าวกันก่อน” เมตตาเสนอไอเดีย เพราะหากจะนั่งดูกันให้ครบ สงสัยวันนี้คงได้กินข้าวอีกทีตอนสองทุ่มแน่ๆ
“งั้นดูกันไปก่อนเลยนะ บ่ายนี้พี่ต้องไปธุระอ่ะ” บก.พี่ใหญ่บอกกับน้องๆ เมตตาเลยเซฟรูปใส่แฟลชไดรฟ์ให้พี่เอ้ไปก่อน เผื่อจะเก็บไว้ดูตอนว่างๆ
บก.เอ้มาถึงโครงการช็อปปิ้งมอลล์กลางเมืองในเวลาบ่ายโมงกว่า แน่นอนว่าคนที่นัดไว้มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว หนุ่มหน้าตี๋กำลังจดจ่อกับหนังสือในมือจนกระทั่งพี่เอ้ทิ้งตัวลงฝั่งตรงข้าม
“อ้าว?” พี่ปืนวางหนังสือลงทันที พอดีกับที่บก.เอ้เหลือบมองแล้วหลุดยิ้ม
“นิ้วกลม?” ผู้หญิงฝั่งตรงข้ามอ่านชื่อคนเขียนบนปก พี่ปืนเลยได้แต่ยิ้มเขินกลับไป
“ช่าย เล่มนี้ดีนะ สนใจเอาไปอ่านมั้ย” มือเรียวเลื่อนหนังสือไปให้อีกฝ่าย ทว่าบก.เอ้กลับส่ายหน้าพรืด
“หนังสือเศรษศาสตร์ที่ไอ้เอสบังคับให้อ่านยังไม่จบเลย” แม้จะเป็นคนทำหนังสือ แต่ต้องยอมรับว่าพี่เอ้ไม่มีความสนใจหนังสือเลยแม้แต่น้อย เพราะรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ อ่านเท่าไรก็ไม่จบสักที ซึ่งโดนเจ้าสิปป์ค่อนขอดประจำ ว่าพี่เอ้กำลังเอารสนิยมตัวเองมาทำให้เกย์สเกลกลายเป็นหนังสือภาพไปแล้ว
“กินอะไรกันดี” พี่ปืนรวบรวมของบนโต๊ะ พลางขอความคิดเห็นของผู้มาใหม่ พี่เอ้ผู้กำลังลดความอ้วนอยู่ จึงเสนอให้กินอะไรเบาๆ แคลอรี่ต่ำๆ แบบ...บุฟเฟต์ชาบู
“เอ่อ...” พี่ปืนถึงกับชะงัก
“ทำไมอ่ะ ไม่โอเคเหรอ”
“ก็...โอเค ไปกันเลยมั้ย” พอตกลงกันได้ พี่ปืนกับพี่เอ้ก็เดินออกมาจากร้านกาแฟ แล้วทะลุไปยังอีกตึกที่มีร้านชาบูตั้งอยู่ อาจเพราะมาในช่วงวันธรรมดาจึงไม่ต้องรอคิวให้เมื่อย ทั้งสองคนเลือกที่นั่งใกล้บาร์อาหาร ด้วยเหตุผลที่ว่าอายุมากแล้ว ไม่อยากเดินไกล ซึ่งพี่เอ้ยืนยันว่าไม่ได้คิดเรื่องการฉกอาหารได้ไวเมื่อพนักงานมาเติมแน่นอน
“งานเป็นไงบ้าง” พี่ปืนเอ่ยถามขึ้นก่อน ระหว่างรอน้ำซุปเดือด
“อืม...” คนถูกถามทำท่านึกสักพัก “ถ้าเรื่องนิตยสารก็โอเคแหละ ตอนนี้พี่เป็ดกลับมาดูเรื่องการขายเต็มตัว เราก็สบายขึ้น”
“ไม่รู้เป็ดจะถูกไอ้เอสซื้อตัวมาอีกหรือเปล่านะ” พี่ปืนพูดลอยๆ ขณะช่วยอีกคนหักผักใส่ลงหม้อ ก่อนจะตามด้วยไข่ไก่
“ทำไมล่ะ ...เอ้า อย่าเพิ่งใส่ไข่ไปทั้งฟองสิ เก็บไว้ชุบเนื้อด้วย”
คนไม่เข้าใจสูตรเด็ดของพี่เอ้ถึงกับเหวอ แต่ก็ยอมเดินไปหยิบไข่ใบใหม่มาให้แต่โดยดี
“ตกลงทำไมไอ้เอสต้องซื้อตัวเจ้าเป็ด”
“เอสยังไม่ได้บอกเหรอ” พี่ปืนวางตะเกียบ ขยับตัวคล้ายมีเรื่องสำคัญจะพูด “คือ...เอ้รู้โปรเจ็กที่เราทำร่วมกับสิงคโปร์มั้ย”
“อ่อ ที่จะไปตั้งบริษัทที่นั่นน่ะเหรอ”
“ใช่...คือตอนแรกไอ้เอสจะให้คุณอั๋นไปประจำการที่นั่น”
“แล้ว?”
“แต่ปืนขอไปแทนเองน่ะ เห็นว่าเค้าเพิ่งมีลูก เค้าคงไม่อยากย้ายไปอยู่เมืองนอก” พูดจบก็รอดูทีท่าของคนฟัง ซึ่งพี่เอ้เพียงคีบผักกาดขาวพร้อมกับกุ้งที่ลวกไว้ใส่จานตัวเอง
“เอ้...”
“หืม?”
“โอเคมั้ย?”
“เรื่องอะไร” บก.ของเกย์สเกลยังคงละเลียดอาหารตรงหน้าต่อไปเหมือนเดิม “ก็ดีแล้ว ปืนไปอยู่ตรงนั้นคงได้พัฒนาตัวเองอีกเยอะ”
“เอ้รู้มั้ย” พี่ปืนหยุดคล้ายทบทวนสิ่งที่จะพูด “ปืนคิดว่าถ้าปืนหายไปเหมือนเดิม ชีวิตของเอสกับเอ้ก็คงดีกว่านี้”
“ปืน...การที่ปืนกลับมา” คนตรงข้ามถอนหายใจ “มันดีที่สุดแล้ว”
“จริงเหรอ?”
“อืม..แต่บางที การไม่มีปืนมันอาจจะดีกว่า” พี่เอ้พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไปเถอะ ไปมีชีวิตของตัวเอง”
“ปืนขอโทษนะ ทุกอย่างๆ ...ทั้งเมื่อก่อนแล้วก็ตอนนี้”
“เรื่องที่ผ่านมาเราให้อภัย” พี่เอ้สบตากับคนตรงข้ามอย่างจริงจัง “แต่เรื่องตอนนี้...ปืนไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“เราไม่ได้ทำให้เอ้เสียใจซ้ำอีกใช่มั้ย”
“ไม่หรอก แค่ใจหายนิดนึง” ...นิดนึงจริงๆ พี่เอ้มั่นใจความรู้สึกของตัวเอง ต้องขอบคุณประสบการณ์ที่ผ่านมา ที่ทำให้รู้สึกกับอะไรหรือกับใครได้ยากกว่าเมื่อก่อนมากนัก “แล้วต้องไปอยู่ถาวรเลยหรือเปล่า”
“แพลนแรกคือสามปีน่ะ คงไปเซ็ตอัพระบบต่างๆ ให้อยู่ตัวก่อน หลังจากนั้นต้องดูหน้างานอีกที”
“ว่างๆ ก็กลับมาหากันมั่งนะ ไปเที่ยวกันอีกคงดี” พี่เอ้เอ่ยคล้ายรำพึง
น้ำซุปในหม้อเดือพล่านจนเกือบล้น พี่ปืนเลยต้องรีบเอื้อมมือไปเบาไฟ ทุกอย่างจึงกลับคืนสู่ปกติ “หาช่วงฟูลมูน ไปพะงันอีกมั้ยล่ะ”
“ฟูลมูลรุ่นนี้คงต้องเข้าวัดเข้าวาแล้วมั้ง” บก.พูดติดตลก นึกแล้วก็ขำดี ช่วงวัยรุ่นอะไรๆ มันก็สนุกไปหมด
“อะไรๆ ยังไม่แก่ซะหน่อย ดูน้องชายเอ้สิ เห็นยังเต๊าะเด็กมหา’ลัยอยู่เลย!”
คนได้ฟังทำตาโต “ฮะ? ไอ้เอสมันยังไม่เลิกกับสาวบัญชีนั่นอีกเหรอ”
“ไม่ใช่ๆ”
“ไม่ใช่บัญชี?”
“ไม่ใช่ผู้หญิง!”
“โอ๊ย!! ไอ้เอส มีของดีก็ไม่บอกพี่ เดี๋ยวต้องไปเค้นความจริงแล้วไอ้น้องคนนี้” พูดจบก็หัวเราะเสียงดัง ทำเอาผู้ชายอีกคนพลอยหัวเราะไปด้วย
“เออ แล้วปืนไปเมื่อไรนะ”
“อีกสองเดือนจะบินไปครั้งแรก แล้วอยู่ประมาณเดือนหนึ่ง แต่ดูก่อนถ้าเอกสารเรียบร้อยก็อาจจะอยู่ยาวน่ะ” คนต้องเดินทางไกลตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า
“......เร็วเนอะ”
“จริงๆ กว่าจะตั้งบริษัทมันก็เกือบหกเดือนแหละ แต่ต้องไปทำเรื่องสัญญาอะไรพวกนี้ก่อน ดูเรื่องที่ทางด้วย จะให้บินไปบินมามันก็ไม่คุ้ม”
“ก็จริง...”พี่เอ้เขี่ยผักในถ้วยไปมา ก่อนจะนึกอะไรได้ “เออนี่...เด็กที่ออฟฟิศเซฟภาพทริปที่ไปเที่ยวกันมาให้ ปืนเอาไปดูสิ ฝากให้เจ้าปันด้วย”
แฟลชไดรฟ์อันเล็กถูกยื่นให้คนฝั่งตรงข้าม พี่ปืนรับมาแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ
“ภาพจากน้องที่เป็นตากล้องใช่เปล่า”
“ใช่ๆ เมตเป็นคนถ่าย” พี่เอ้ตอบ
“ตกลงคนนี้เค้าเป็นแฟนกับน้องคนที่ตลกๆ หรือแค่มุขแซวกันอ่ะ”
“ตอนแรกก็มุขขำๆ แหละไอ้คู่นี้ แต่ทำไปทำมาเริ่มสปาร์กกันจริงจังไง เหมือนคนแถวนี้เล้ยยย” ปลายเสียงจงใจล้อพี่ปืนถึงเรื่องสมัยก่อนอย่างชัดเจน ซึ่งอีกคนทำได้เพียงหัวเราะขำ ไม่มีอะไรจะแก้ตัว
“ไหนๆ มันก็ผ่านมาละ ถามจริงๆ นะ ตอนนั้นปืนกับเอสรักกันหรือเปล่า”
“เอ่อ...” คนถูกถามอึกอัก ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง
“ตอบมาเหอะ เราไม่เสียใจหรอก”
พี่ปืนนึกย้อนกลับไปวันวาน สมัยที่ไปเรียนต่ออเมริกากันสองคน “อืม...ก็รักนะ จริงๆ มันก็ก้ำกึ่งกับความเป็นเพื่อนน่ะ ทั้งรักทั้งห่วง ไม่อยากให้มันเจอเรื่องไม่ดี”
“แอร๊ยยยยย ห่วงแล้วหวงป่ะ” บก.เอ้เอาสองมือกุมหน้าตัวเองด้วยความเขิน “หรือหน้าอย่างไอ้เอสคือปลอดภัย ฮ่าๆๆ”
พี่ปืนหัวเราะหึหึพลางโบกตะเกียบไปมา “จะบอกว่าไอ้เอสนี่สเป็กฝรั่งมาก ทั้งผู้ชายผู้หญิงเลย เนื้อหอมสุดๆ”
“แล้วปืนทำไงอ่ะ”
“ก็ไม่ทำไง มันอยากทำอะไรก็ทำ แต่สุดท้ายก็ไม่เห็นมันไปกับใครนะ”
“มันคงรักปืนมาก” ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยยิ้มๆ
“เปล่าหรอก” พี่ปืนอมยิ้มตาหยี “มันพูดภาษาอังกฤษไม่ได้น่ะ ฮ่าๆ”
“เอ่อ...” พี่เอ้พยักหน้าบ่งบอกว่าเข้าใจ “นี่คือประเด็นสินะ”
เสียงพูดคุยดังเรื่อยๆ ตลอดระยะเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ดูเหมือนความสัมพันธ์ของคนสองคนที่มีหม้อชาบูคั่นกลางจะดีขึ้นกว่าเดิมมาก จริงๆ พี่เอ้ก็ไม่แน่ใจว่าการจากไปของผู้ชายตรงหน้า จะสร้างความเปลี่ยนแปลงอะไรให้กับชีวิตอีก รู้แต่เพียงว่าเมื่อพี่ปืนขยับถอยไปหนึ่งก้าว พี่เอ้ก็เหมือนได้พื้นที่ของตัวเองกลับคืนมา บางทีแบบนี้อาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้ นั่นคือการมีระยะห่างระหว่างกัน ไม่ได้หายไปเหมือนไม่เคยรู้จัก หากก็ไม่ได้ใกล้ชิดจนสร้างความอึดอัดใจ
“วันนี้อากาศดีนะ” พี่ปืนเปรยเบาๆ ขณะเดินไปส่งพี่เอ้ที่รถ
พี่เอ้แหงนมองท้องฟ้าใบเวลาบ่ายแก่ที่ไร้ไอแดดและเงาฝน ทิ้งไว้เพียงสีฟ้าใสๆ กับเมฆที่ลอยอยู่ประปราย “อื้ม”
วันดีอากาศดีจริงๆ
(ต่อด้านล่าง)
-
รถเต่าคันเดิมจอดนิ่งยังลานจอดรถตามแผนที่ที่ได้รับมา ก่อนสมาชิกบนรถจะก้าวลงมาพร้อมข้าวของเต็มสองมือ สิปป์ศิลป์หิ้วของสดทั้งผักทั้งผลไม้พะรุงพะรัง ในขณะที่เมตตากำลังใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์พลางเจรจากับปลายสายไปด้วย
“ตึก A ชั้น 16 ห้อง 1612 นะพี่? เฮ้ยยย แล้วตึกเอนี่คือตึกไหน อะไรๆ ใครมันจะไปรู้ ผมไม่ได้มาทุกวันเหมือนพี่นี่ แหม่ๆ หยั่มมาๆ”
สิปป์ส่ายหัวกับการโวยวายผ่านสายโทรศัพท์ของคนข้างๆ บางทีเมตตาก็ดูเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับพี่เป็ด แต่บางทีก็กัดกันจนแทบจะเอาน้ำสาด อย่างนี้มันน่าจะขังให้อยู่ด้วยกันสักสองวัน เผื่อจะคบกันแบบปกติได้บ้าง
“ตกลงว่าไง” พอเมตตาวางสายปุ๊บ สิปป์ก็เอ่ยถามคำตอบทันที เพราะเริ่มเมื่อยกับข้าวของที่ถืออยู่แล้ว
“มาทางนี้ๆ” เมตตาชี้ไปทางด้านซ้ายมือ พลางคว้าเอาถุงองุ่นโลกว่าๆ จากอีกคนมาถือไว้เอง
ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ที่คอนโดของน้องจี ซึ่งเจ้าของห้องชวนมากินข้าวด้วยกันเนื่องในวันศุกร์แห่งชาติ เพราะยังไงปกติที่ออฟฟิศก็มักจะไปหาร้านนั่งดื่มชิลล์ๆ กันอยู่แล้ว เย็นนี้แม่น้องจีเลยทำกับข้าวให้สองสามอย่าง ส่วนสมาชิกที่เหลือก็ช่วยกันซื้อของที่อยากกินมากันเอง
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยคร๊าบบบบ” คนเปิดประตูคือพี่เป็ดที่ทำตัวประหนึ่งเป็นเจ้าของห้องเสียเอง ด้วยความหมั่นไส้ เมตตาเลยโยนถุงของกินที่ซื้อมาไปให้ผู้ชายที่ยืนมั่นหน้าอยู่ข้างๆ
“ไอ้นี่!! โยนมาได้ เกิดกูตกใจเดาะแตงโมเป็นตะกร้อทำไง” สิปป์ศิลป์หัวเราะก๊ากกับสองหนุ่มที่กัดกันไม่เลิก ก่อนจะพาตัวเองพุ่งไปยังโซฟานิ่มๆ ภายในห้อง จึงได้เห็นว่าน้องจีกำลังขะมักเขม้นกับการขนย้ายเสบียงมาวางบนโต๊ะ แต่นอกเหนือจากกิจกรรมที่ทำอยู่นั้น สิ่งที่สะดุดตาอีกอย่างก็คือ...
“นี่คือพี่เป็ดมันบังคับให้ใส่ใช่ป่ะ” มือขาวกระตุกที่ปมของผ้ากันเปื้อนที่น้องจีใส่อยู่ ดูแว่บแรกนี่ไม่นึกถึงอะไรอื่นเลย นอกจากภาพที่เคยเห็นผ่านไฟล์วิดีโอหลายสิบคลิป!!
“เฮ้ยๆๆ เอามือออกจากสะโพกน้องจีเลยไอ้สิปป์!!” คนในบทสนทนารีบรุดมาที่เกิดเหตุ ก่อนจะผลักมือของนักเขียนออกจากแฟนตัวเองอย่างรวดเร็ว
“เยอะไป๊!” สิปป์อุทานลอยๆ แต่พอพี่เป็ดเผลอก็รีบดึงแขนน้องจีอย่างแรงจนคนถูกดึงล้มลงบนโซฟาด้วยกัน
“ไอ้สิปป์!!” พี่เป็ดฉุดกระชากไอ้ตัวแสบที่กำลังกอดก่ายเจ้าของห้องด้วยใบหน้ายียวนชวนถีบ
“น้องจีตัวนุ๊มนุ่มมมม” แม้จะโดนพี่เป็ดทำร้ายร่างกายอยู่ แต่สิปป์ก็จะไม่หยุดกวนอารมณ์อีกฝ่าย สองแขนคว้าตัวคนกลางเข้ามากอด และยังทำท่าจะหอมแก้มเป็นของแถม ส่วนน้องจีก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ และกอดเพื่อนร่วมงานกลับอีกด้วย
“มึงมาจัดการแฟนมึงดิ๊!!” พี่เป็ดกวักมือเรียกเมตตาที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ใกล้ๆ
อีกคนพยักหน้ารับแบบเซ็งๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาไอ้ก้อนกลมๆ บนโซฟา “ไปๆ เลิกเล่นได้แล้ว ทำแบบนี้พี่เป็ดแกลำบากใจนะ”
พูดจบก็คว้าตัว ‘น้องจี’ ลากออกมาจากจุดเกิดเหตุ แถมทำท่าจะพาเดินไปทางห้องนอนอีกด้วย ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงเป็ดที่กำลังจะขาดใจโหยหวนเสียก่อน
“โธ่...น้องจี๊! มึงก็ยอมเค้าเนอะ! ฮือๆๆ”
ไม่นานหลังจากนั้นสมาชิกเกย์สเกลก็ทยอยเดินทางมากันจนเกือบครบ ห้องพักของน้องจีเลยดูแคบไปถนัดตา จนสุดท้ายต้องเลื่อนโซฟาไปชิดกำแพง แล้วทั้งหมดก็ลงมานั่งพื้นล้อมวงกินข้าวกันอย่างสนุกสนาน
“พี่เอสกับพี่ปืนไม่มาเหรอพี่” สิปป์เอ่ยถามบก.ที่กำลังปั้นข้าวเหนียวจิ้มกับส้มตำอยู่ข้างๆ
“อืม” คนถูกถามรับคำ “มีประชุมกับบอร์ดทั้งคู่เลย”
“เสียดายๆ” พี่เป็ดบ่นอุบอิบ ขณะตักกุ้งเผาส่งให้แม่น้องจี “แม่อย่าเพิ่งกินหัวกุ้งดีกว่าเนอะ ระดับไขมันยังไม่ปกติเท่าไร”
คนในวงแอบสบตากันไปมา มันคงไม่แปลกอะไรหากประโยคนั้นลูกชายตัวจริงจะเป็นคนพูด แต่กลับกลายเป็นตาลุงที่เนียนเป็นคนในครอบครัวที่เอ่ยออกมาหน้าตาเฉยนี่แหละ เลยทำเอาเพื่อนๆ หมั่นไส้กันเป็นแถว
“เออ แล้วพี่เก็ตจะมามั้ยวันนี้” สิปป์เอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดสมาชิกอีกคน เมตตาเลยส่งไลน์ไปตามในกลุ่ม สักพักกราฟิกจึงตอบกลับมาว่า ‘otw’
“มันจะพิมพ์ให้ยาวกว่านี้ไม่ได้แล้วใช่มั้ย” ใครสักคนออกความเห็น
“นี่ก็ยาวกว่าเวลาพี่แกพูดปกติแล้วนะ” อีกคนตอบ แล้วทั้งหมดก็หัวเราะกันลั่น ก่อนวีรกรรมของพี่เก็ตจะถูกขุดขึ้นมารีเพลย์ โทษฐานที่ชักช้ากว่าชาวบ้าน
Rrrrrrrrrrr
โทรศัพท์ของพี่เป็ดดังขึ้นระหว่างที่พี่พุดกำลังเลียนแบบคำพูดของพี่เก็ตตอนทวงเงินเดือน เจ้าของโทรศัพท์ยกมือเป็นเชิงขอโทษ ก่อนพาร่างตัวเองออกไปนอกห้อง น้องจีแอบมองตามด้วยสายตากังวล ซึ่งคนที่จับความรู้สึกนั้นได้ก็คือนักเขียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั่นเอง
‘เป็นไรป่าวจี’ ข้อความจากสิปป์ถูกส่งมาทางเฟซบุ๊ก น้องจีเลยหันไปมองหน้าคนส่งซึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ตีเนียนคุยกับคนอื่นไปเรื่อย
‘พี่เป็ดดูแปลกๆ วันนี้ออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกบ่อยมากเลย’
‘จริงดิ่ อย่าเพิ่งคิดมากนะ ไว้รอถามพี่เป็ดให้ชัวร์ดีกว่า’ อีกคนแนะนำ
‘โอเค’
นักเขียนส่งสัญลักษณ์อมยิ้มไปให้ ซึ่งคนรับกลับยิ้มตอบกลับมาแบบตัวเป็นๆ สิปป์เลยหัวเราะแล้วยิ้มตอบกลับไปอีกที ทั้งหมดนี้แม้จะเกิดขึ้นในเวลาเพียงเสี้ยววิ แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเมตตาไปได้ เพราะเมื่อรู้ตัวอีกที วงแขนแข็งแรงก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่ของคนข้างๆ ก่อนจะดึงร่างในอ้อมแขนเข้ามาใกล้ๆ
“กูหึงนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหูทำเอาใบหน้าขาวของคนฟังขึ้นสีแดงระเรื่อแบบที่ตัวเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว และก่อนที่จะตกเป็นเป็นเป้าสายตาของคนรอบวง เมตตาก็คลายวงแขนออก เหลือเพียงฝ่ามือที่วางลงบนไหล่ของสิปป์ศิลป์ ซึ่งมองดูแล้วเหมือนเพื่อนกอดคอกันธรรมดา
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เจ้าของห้องตัวจริงจึงลุกขึ้นไปเพื่อเปิดประตู ซึ่งคนในวงพึมพำว่า พอนินทาพี่เก็ตปุ๊บ มันก็มาถึงเลย
น้องจียังติดเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอขณะหมุนลูกบิด หากเมื่อพบคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเท่านั้น สีหน้าของคนตัวเล็กก็แปรเปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันที
“คุณ...คุณป้า ส...สวัสดีครับ” มือเรียวยกมือขึ้นไหว้โดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนรายใหม่คือแม่ของพี่เป็ดซึ่งไม่คาดคิดว่าจะเจอในตอนนี้
“ตาเป็ด น้องจีช็อกไปแล้วลูก!!” คุณแม่พี่เป็ดหัวเราะขบขันพลางเอื้อมมือมาลูบหัวของคนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้า เจ้าของบ้านที่เริ่มตั้งสติได้จึงกุลีกุจอเชิญแขกเวรี่วีไอพีเข้ามาข้างใน
สมาชิกที่ชะเง้อคอมองอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นรีบยกมือไหว้ผู้มาใหม่โดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนจะเห็นว่าด้านหลังคุณแม่มีพี่เป็ดและพี่เก็ตเดินหิ้วของตามมาด้วย
“ไหว้พระเถอะลูกๆ” คุณหญิงรับไหว้จากทุกคน ก่อนจะหันไปทักทายผู้อาวุโสที่สุดซึ่งเป็นแม่ของน้องจี ในขณะที่อีกฝ่ายรีบเชื้อเชิญให้นั่งบนโซฟามุมห้อง แม่ของพี่เป็ดจึงแตะแขนแม่เจ้าของบ้านให้นั่งลงข้างกัน
แน่นอนว่าวงข้าวเกิดการชุลมุนเล็กน้อยจากการขยับขยายพร้อมของกินที่เพิ่มเข้ามาอีก พี่เก็ตทิ้งตัวลงข้างพี่เอ้ด้วยใบหน้าราบเรียบ โดยไม่สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของคนรอบวง
“พี่ทานอะไรมาหรือยังคะ” แม่น้องจีเอ่ยถามผู้หญิงที่นั่งข้างๆ คุณหญิงโบกไม้โบกมือว่าไม่เป็นไร ก่อนจะหันไปขอบใจน้องจีที่ยกน้ำหวานมาให้
“พี่ทานมาแล้วจ้ะ แต่พี่เอาหมูปิ้งนมสดมาฝาก ยังไงลองชิมกันดูนะ” คุณแม่หมายถึงหมูปิ้งจานใหญ่ที่พี่เป็ดกำลังยกมา ซึ่งส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลตั้งแต่ในครัวจนถึงห้องนั่งเล่น
“แม่ลองชิมนะครับ” พี่เป็ดแบ่งหมูปิ้งใส่จานเล็กมาให้ พร้อมๆ กับถ้วยน้ำจิ้มในมือน้องจี
“คำนับฟ้าดินนนน” สิปป์กระซิบกระซาบกับคนในวง ทำเอาบก.เอ้กลั้นขำจนแทบสำลัก ก็นั่งดูในมุมนี้ มันเหมือนคู่บ่าวสาวยกน้ำชาจริงๆ นั่นแหละ
หลังอาการเคอะเขินผ่านไป แขกผู้มาเยือนก็สนุกสนานกันต่อกับของกินและกิจกรรมบวกเลข ซึ่งแน่นอนว่าพี่เอ้รับหน้าที่เป็นเจ้ามือ ในฐานะที่อายุมากที่สุดในวง ส่วนสองแม่ก็จูงมือกันหายเข้าไปในครัว แว่วๆ ว่าชวนกันทำของหวานมื้อดึกให้เด็กๆ กิน
“ป็อกเก้า”
“ป็อกเก้าสองเด้ง!!”
“โอ้ยยย ไอ้สิปป์ ไอ้เมต แกสองคนแอบแลกไพ่กันป่ะเนี่ย” เจ้ามือถึงกับโวย เมื่อไอ้คู่รักนรกชังชิงป็อกแบบรัวๆ มาสามตาติด จนบก.ต้องมีคำสั่งเด็ดขาด “แกสองคนนั่งแยกกันเดี๋ยวนี้!”
สุดท้ายเมตตาเลยต้องย้ายไปนั่งข้างพี่เก็ตผู้ได้ไพ่บอดตาเว้นตา แค่อยู่ใกล้ก็รู้เลยว่าดวงซวยๆ คงต้องแผ่นกระจายมาถึงตัวเองอย่างแน่นอน
“ขอตัดไพ่” พี่เป็ดยกมือขอสิทธิ์ขณะที่พี่เอ้สับไพ่มือเป็นระวิง เจ้ามือยักคิ้วเป็นเชิงอนุญาต พี่เป็ดจึงดึงมือของน้องจีที่นอนอยู่ข้างๆ มาวางไว้บนกองไพ่ ก่อนจะบอกให้มือเล็กหยิบไพ่จำนวนหนึ่งออกจากกอง
คนที่กำลังเคลิ้มๆ หลับดูงงงวยแต่ก็ทำตามแต่โดยดี และไม่น่าเชื่อว่าการตัดไพ่ของน้องจีจะทำให้...เจ้ามือไพ่บอด!!
เสียงเฮดังลั่นห้อง ก็ขนาดพี่เก็ตที่ได้แค่แต้มเดียวยังได้กินตังค์จากพี่เอ้ ส่วนพี่เป็ดนี่ถึงกับได้ขอบ กินไปชิลล์ๆ สามเด้ง จนเจ้าตัวลุกขึ้นเต้นแล้วคว้าคนนอนอยู่มากอดไว้แล้วหมุนตัวไปมา ...ก็ได้มาตั้ง 3 บาท!!
“อุ๊ย!” เสียงอุทานจากด้านหลังทำเอาคู่รักสามเด้งผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ เมื่อแม่ของทั้งสองคนเดินออกมาพร้อมโหลใส่ผลไม้ลอยแก้ว และแน่นอนว่าภาพการกอดกันกลมเมื่อครู่คงหนีไม่พ้นสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสอง
“ผมช่วยนะครับ” เมตตาเป็นคนแรกที่ได้สติ รีบลุกไปช่วยคุณป้าถือของมาวางบนพื้น
“น่ากินมากเลยครับบบ” สิปป์ช่วยผ่อนคลายสถานการณ์ด้วยอีกแรง
“เป็ด...” คุณหญิงเรียกลูกชายตัวเองเสียงดุ ทั้งห้องเงียบกริบกลั้นใจฟังประโยคต่อไป รวมถึงเจ้าของชื่อเองด้วย “เล่นกับน้องแรงจัง คราวหลังอย่าจับน้องจีเหวี่ยงอีกนะลูก เดี๋ยวล้ม”
สาบานว่าทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกในจังหวะเดียวกัน!
ผลไม้ลอยแก้วสูตรแม่พี่เป็ดอร่อยจนเด็กๆ ซัดไปคนละสองสามถ้วย และก่อนที่ทุกคนจะเริ่มกลิ้งเลื้อยและหลับกันไป พี่เป็ดก็กระแอมไอแบบส่งสัญญาณว่าสิ่งที่กำลังจะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องสำคัญ
“เอาล่ะครับ...” เซลส์นับเบอร์วันเอ่ยขึ้นเสียงค่อนข้างจริงจัง ก่อนจะหันไปสบตากับผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟา ถัดไปเป็นคุณแม่ของน้องจี ส่วนโซฟาเดี่ยวด้านริมสุดมีบก.เอ้ผู้เริ่มนั่งทรงตัวบนพื้นไม่ได้สถิตอยู่
“คืนนี้อาจไม่มีอะไรพิเศษ แต่จริงๆ แล้วมันก็ค่อนข้างพิเศษอยู่” พี่เป็ดพูดไปพลางเอามือถูจมูกแก้เขิน “เพราะคนที่ผมรักและเคารพมารวมกันอยู่ที่นี่หมดแล้ว”
สายตาของคนโดยรอบจับจ้องถึงการกระทำต่อไปของผู้พูดด้วยใจจดจ่อ เนิ่นนานกว่าคนที่นั่งอยู่กลางวงจะเอ่ยต่อ
“จี...” พี่เป็ดกวักมือเรียกคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าให้ลุกมานั่งอยู่ข้างกัน อีกฝ่ายลุกขึ้นสีหน้างงงวย ด้วยไม่รู้จริงๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป จนกระทั่งมือเย็นเฉียบของคนรักเลื่อนมากุมมือของตนเองไว้แน่น
“พี่...” เอ่ยเรียกได้เพียงแค่นั้นเสียงใสก็เป็นอันต้องหยุดลง เมื่อมองสบกับแววตาจริงจังและหนักแน่นของคนข้างๆ
“จริงๆ เจ้าเป็ดก็บอกว่าไม่อยากให้ทำอะไรใหญ่โต” คราวนี้เป็นคุณหญิงแม่ของพี่เป็ดที่เอ่ยทำลายความเงียบ และเพียงเกริ่นขึ้นมาแค่นั้นน้องจีก็รู้ทันทีว่าเหตุใดทุกคนจึงมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ในวันนี้ ร่างเล็กเริ่มสั่นสะท้านจนพี่เป็ดต้องลูบแขนเบาๆ เป็นการปลอบขวัญ
คุณแม่พี่เป็ดทอดสายตาเอ็นดูเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างลูกชายตนเองก่อนจะเอ่ยต่อ “แต่แม่คิดว่าเจ้าเป็ดคงมารบกวนครอบครัวของน้องจีบ่อยๆ และถ้าลูกชายแม่ทำอะไรไม่ดีหรือไม่ถูกต้อง แม่ก็ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ”
ทั้งน้องจีและคุณแม่ส่ายหน้าพร้อมกันเป็นเชิงบอกว่าพี่เป็ดไม่ได้รบกวนอะไรเลย ตรงกันข้ามพี่เป็ดกลับเข้ามาพร้อมความสุขในชีวิตของเราสองคนด้วยซ้ำ แต่น้องจีก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่สบตากับแม่ตัวเองที่นั่งยิ้มทั้งๆ ที่มีน้ำตาคลอหน่วย
“ยังไงแม่ขอฝากเจ้าเป็ดไว้กับบ้านนี้ด้วยนะ ดุว่าได้ตามสมควรเลย คิดเสียว่าเป็นลูกอีกคนไปเลยจ้ะ” มือนิ่มตบเบาๆ กับมืออีกคู่ของคุณแม่น้องจีที่นั่งข้างกัน
“น้องเป็ดเป็นเด็กดีที่สุดที่หนูเคยรู้จักค่ะพี่ ต้องขอบคุณจริงๆ ที่น้องเป็ดและพี่ไม่รังเกียจน้องจี ขอบคุณที่เอ็นดูน้องจีนะคะ”
“น้องจีน่ารัก ใครอยู่ด้วยก็อดที่จะรักไม่ได้จริงๆ” คุณหญิงเอ่ยก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายสองคนเข้าไปกอด น้องจีโผเข้าไปหาและน้ำตาแห่งความปีติก็ไหลอย่างไม่อาจกลั้นได้ต่อไป จนพี่เป็ดต้องรีบโอ๋ยกใหญ่
“จริงๆ แม่จะให้ตาเป็ดเอาแหวนมาให้ด้วย แต่รายนั้นบอกว่ามันน้ำเน่าเกินไป” คุณแม่พี่เป็ดพูดพลางหัวเราะ แน่นอนว่าพอลูกชายบอกความจริงเรื่องที่คบกับน้องจีแล้ว คุณแม่ก็แทบจะลมจับอยู่เหมือนกัน แต่หลังจากนั้นก็ทำใจได้ และเริ่มรู้สึกว่าความฝันเรื่องอยากได้ลูกสะใภ้น่ารักๆ ดูๆ ไปแล้วก็ไม่ได้ผิดหวังเท่าไร เมื่อคนๆ นั้นคือน้องจี
“ก็มันน้ำเน่าจริงๆ นี่ ตอนแรกแม่จะให้จัดงานหมั้นด้วยซ้ำ” พอพี่เป็ดเล่าแบบนั้น น้องจีก็ยิ่งเขินเข้าไปอีก ใบหน้าเล็กๆ จึงซุกอยู่กับพุงแม่ไม่กล้าเงยขึ้นมาสบตาใครในนี้เลยสักคน โดยเฉพาะไอ้พี่เป็ดบ้าที่แอบกุมมืออยู่ข้างๆ แล้วพูดเรื่องหมั้นๆ แต่งๆ อะไรก็ไม่รู้!
ท่ามกลางความซาบซึ้งกับพิธีเล็กๆ ที่ช่วยยืนยันว่าความสัมพันธ์ของคนสองคน ได้รับการยอมรับจากคนที่เขารักและเคารพที่สุดในชีวิต ทว่าใครบางคนที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกลับนั่งน้ำตาซึมจนต้องแอบปาดทิ้งเงียบๆ เสียหลายที
...คนๆ นั้นคือบ.ก.เอ้!
‘ไม่รู้ว่าพี่เค้าซึ้ง หรือพี่เค้าฟิน’ พี่เก็ตกล่าว
........................................Gayscale Magazine........................................
“เอามั่งมั้ย” เมตตาเอ่ยลอยๆ ขณะเอาไหล่เกยคนที่นั่งดูรูปในโทรศัพท์อยู่ปลายเตียง ตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้ว แต่ดูเหมือนคนที่ยังอินกับบรรยากาศชื่นมื่นเมื่อตอนอยู่ที่ห้องพักน้องจีจะยังไม่ง่วงเลยสักนิด
“ว่าไงๆ เดี๋ยวให้พ่อมาขอนะ” พออีกคนยังเงียบ ตากล้องเลยแกล้งหยอกไปอีกนิด ซึ่งได้ผลเป็นอย่างดี เพราะสิปป์ส่ายหัวพรืดแถมหดคอหนี ซึ่งตีความหมายได้ว่า ‘ความคิดมึงสยองมาก’
คนถามหัวเราะชอบใจ ก่อนจะถือวิสาสะแย่งสมาร์ทโฟนในมือเรียวมาเสียบสายชาร์จ แล้วปิดไฟที่หัวเตียงให้ทั้งบ้านมืดโดยฉับพลัน
“โอ้ยยยย ยังดูรูปไม่ครบเลยนะ เพิ่งดูถึง...” ไม่ทันได้โวยวายจบประโยค ร่างโปร่งก็ถูกแขนหนาๆ คว้าเอวแล้วลากลงนอนเคียงข้างกัน ตามด้วยเรียวปากอุ่นที่ประทับแรงๆ ข้างแก้ม เป็นอันคำเตือนว่า จงนอนซะ! ไม่งั้นมีเรื่อง!
“ดีใจแทนพี่เป็ดกับจีเนอะ” สิปป์เอ่ยในความมืด บอกตรงๆ ว่าเห็นคู่นี้แล้วมีความสุขอย่างกับเป็นพี่เป็ดซะเอง
“ตกลงจะให้พ่อมาขอมั้ยเนี่ย แหวนล่ะ? ซุ้มดอกไม้? พรีเซนเทชั่น? รูปพรีเวดดิ้งด้วยมั้ยล่ะมึงงงง” พอเห็นคนในอ้อมแขนยังอินไม่เลิก เลยอดไม่ได้ที่จะแซวอีกสักที ซึ่งได้รับคำตอบมาเป็นหมัดแน่นๆ ที่ทุบซะกลางหลัง
“อย่ามาตลกๆ ดูกันยาวๆ ถ้าความประพฤติดีเดี๋ยวพี่เดินไปหาพ่อน้องเอง เข้าใจ๋?” คำตอบแสนยียวนนั่นทำให้เมตตาอดไม่ได้จนต้องฟัดแก้มไอ้จอมกวนไปอีกหลายที เรื่องปากดีนี่ต้องยกให้จริงๆ!
“เจ็บนะโว้ยยยย!!” มือเรียวยกขึ้นถูกแก้มในตำแหน่งที่ถูกจูบ เมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำลายแหยะๆ ที่อีกฝ่ายจงใจทิ้งไว้จึงรีบเอาแก้มไปเช็ดเสื้อของร่างที่กอดอยู่ทันที
“สกปรก!!” ด่าเขาไป แต่ตัวเองกลับซุกลงกับอกของคนขี้แกล้งเสียอย่างนั้น เมตตาเลยได้หัวเราะอีกรอบกับความขี้อ้อนที่สิปป์ศิลป์เองก็ยังไม่รู้ตัว
“ว่าไปแล้วก็อยากรู้อ่ะว่าพี่เป็ดไปพูดยังไงแม่ถึงยอมรับ” นักเขียนพึมพำต่อ
“แม่พี่เป็ดยอมรับไม่น่าแปลกเท่าไอ้พี่เก็ตยอมร่วมมือมั้ง” คำพูดของเมตตาทำเอาสิปป์ถึงกับต้องลุกขึ้นนั่ง
“แสดงว่ามึงรู้แผนนี้ใช่มั้ย?”
“เอ่อ....” เมตตาเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะยอมเล่าเรื่องราวฉบับย่อให้อีกคนฟัง
“ก็ตอนแรกอ่ะ พี่เป็ดจะให้กูไปรับแม่พี่เป็ดที่บ้าน แต่กูคิดว่ามันจะน่าสงสัยเกินไป ถ้าอยู่ๆ กูไม่มาพร้อมมึง กูเลยโบ้ยไปให้พี่เก็ตไง แต่ไม่รู้พี่เป็ดไปพูดยังไงให้พี่เก็ตยอมช่วยได้”
“อืม อันนี้ฟังดูน่าเชื่อถือ แล้วตกลงพี่เป็ดไปสารภาพยังไงแม่แกถึงได้มาขอน้องจีถึงบ้าน?”
“ไม่รู๊”
“ทำไมต้องเสียงสูง?”
“เอ้อ...โอ้ยยย กูเล่าก็ได้ๆ” ตากล้องเอ่ยน้ำเสียงยอมแพ้ ก่อนเรื่องราวที่ตัวเองไม่อยากพูดถึงจะถูกถ่ายทอดให้สิปป์ฟัง
ภาพสีซีเปียฉายภาพคฤหาสน์ของพี่เป็ด ก่อนเมตตาจะก้าวลงจากรถพร้อมกับเจ้าของบ้าน
‘จะดีเหรอวะพี่’ ตากล้องเอ่ยถามเป็นครั้งที่สองแสนห้า
‘ดี!’ พี่เป็ดยืนยันน้ำเสียงหนักแน่น
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในบ้าน เสียงพี่เป็ดตะโกนเรียกแม่ดังลั่น ก่อนจะพบว่าแม่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น
‘พาใครมาด้วยล่ะนั่น’ คุณหญิงเอ่ยถาม เมื่อเห็นผู้ชายข้างกายลูกหน้าตาไม่คุ้นเคย ซึ่งจริงๆ แล้วคุณแม่เคยเจอเมตตาอยู่ 4-5 ครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้นจริงๆ
พี่เป็ดจูงมือเมตตาเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ช้าๆ ซึ่งสายตาของคุณแม่ตอนนี้ บอกตรงๆ ว่าเมตตาพร้อมจะหันหลังแล้ววิ่งมาราธอนกลับบ้านทันที
‘ตาเป็ด...’ คุณแม่ร้องเสียงหลงกับภาพที่เห็น ...ภาพที่ลูกชายเกาะกุมมือของไอ้หนุ่มหน้าขาววอก ปากแดงแจ๋ด้วยท่าทีที่มองยังไงก็มากกว่าเพื่อน
‘แม่ครับ ผมมีเรื่องจะบอก’ พี่เป็ดเกริ่นเสียงเข้ม โดยไม่สนใจว่าแม่ตัวเองทำท่าจะเป็นลมอยู่มะรอมมะร่อ ‘ที่แม่เคยถามผมว่าเมื่อไรจะพาแฟนมาแนะนำให้แม่รู้จัก ผมพา...’
‘นี่คือแฟนแกเหรอตาเป็ด! แม่... โอย... หยิบยาดมบนโต๊ะให้แม่ที’ เมตตารีบคว้ายาดมบนโต๊ะแล้วส่งให้คุณแม่ที่ดูหน้าซีดและจวนเจียนจะช็อกเต็มทน
‘แม่คงผิดหวังที่ผมชอบผู้ชายใช่มั้ย’ พี่เป็ดทำน้ำเสียงสลด ส่วนเมตตาก็เอาแต่นั่งก้มหน้า เพราะใจไม่แข็งพอจะเห็นความผิดหวังในแววตาของผู้หญิงตรงหน้า
คุณหญิงนั่งเงียบไปพักใหญ่ พอตั้งสติได้ก็เพ่งพินิจลูกชายกับคนข้างกายอย่างถี่ถ้วน เสียงถอนหายใจดังครั้งแล้วครั้งเล่า จนสุดท้ายผู้หญิงหนึ่งเดียวในบ้านก็พูดออกมา
‘เอาเถอะๆ จริงๆ แม่ก็เตรียมใจไว้ตั้งแต่ได้ยินไอ้ข่าวซุบซิบของลูกเมื่อสิบปีก่อนแล้วล่ะ... เอ้อ ไม่เป็นไร จะรักใครชอบใครก็แล้วแต่ ...ทำตามที่เรามีความสุขเถอะ’
‘แม่...” พี่เป็ดโถมตัวกอดผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ น้ำตาลูกผู้ชายที่เก็บกลั้นไว้ไหลซึมขอบตาในขณะที่สองมือยกขึ้นไหว้ผู้เป็นมารดาจากหัวใจ “ขอบคุณครับแม่ ขอบคุณที่เข้าใจผม...’
‘เฮ้อ...แล้วแฟนลูกชื่ออะไรล่ะ’ คำถามของคุณแม่ทำเอาเมตตาเหวอไปเลย เพราะดูจะนอกบทไปมาก ฉากดราม่าแบบแม่ไม่เข้าใจตุ้มก็ยังไม่มี แล้วที่นี้เขาต้องตอบว่าอะไรล่ะเนี่ย
‘เอ่อ...คนนี้ชื่อไอ้เมต แต่แฟนผมน่ะ...’ พี่เป็ดกุมมือแม่ของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยช้าๆ ‘แฟนผมชื่อ จี ครับ’
คุณหญิงทำตาโต ก่อนจะเอ่ยถามลูกชายเพื่อความแน่ใจ ‘จี? น้องจีที่แม่ฝากขนมไปให้แม่เค้าบ่อยๆ น่ะเหรอ? เด็กผู้ชายน่ารักๆ ที่เคยมาพักบ้านเราใช่มั้ย?’
พี่เป็ดพยักหน้ารับแบบรัวๆ ด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นใบหน้าของแม่ที่ดูสดใสขึ้นทันตา หลังจากได้รู้ว่าแฟนของลูกชายไม่ใช่ไอ้เมตที่จำแลงจนดูน่ากลัวแบบนี้
สุดท้ายพี่เป็ดก็เฉลยกับแม่ตัวเองว่าใช้เมตตาเป็นตัวหลอก ซึ่งถูกคุณหญิงตีไหล่ซะหลายที โทษฐานที่ล้ออะไรเล่นไม่เข้าท่า พอเห็นแม่ลูกเข้าใจกันดีแล้ว เมตตาก็ขอตัวไปล้างหน้าทันที เพราะบอกตรงๆ ว่าไปไหนต่อไหนด้วยสภาพนี้ไม่ได้จริงๆ
‘ไปส่งเพื่อนแล้วกลับมาคุยกันนะตาเป็ด ตกลงเราไปคบกับน้องจีได้ยังไง แล้วไปทำอะไรให้เค้าเสียหายหรือเปล่า แม่ควรต้องไปขอ...’ พี่เป็ดยกมือห้ามก่อนที่คำถามของแม่จะยาวมากกว่านี้ แต่ก็รับปากสัญญาว่าจะกลับมาคุยด้วยแน่นอน
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ” เมตตากล่าวด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดฤทธิ์ เพราะแค่นึกสภาพตัวเองในวันนั้น กลิ่นน้ำยาอุทัยทิพย์ที่ใช้ทาปากก็คลุ้งขึ้นมาเลยทีเดียว
“กูถามคำเดียวนะ” คนที่เงียบฟังมานานเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มึงติดใจมั้ยไอ้การแต่งหน้าแบบนั้น?”
#ผมงี้เตรียมรุกเลย #สิปป์คิดในใจ
TBC.
ฟิครายปีของจริง!! สวัสดีปีใหม่ 2015 ค่ะทุกคนนนน <3
ปีใหม่นี้ขออวยพรให้ให้ฟิคทุกเรื่องที่ตาม ไม่มีดอง อัพรัวๆ อ่านกันฟินไปยาวๆ เลยนะคะ
(แล้วเรื่องนี้ล่ะ? 555555)
ไม่รู้ว่านี่เป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย แต่ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายของ Gayscale Magazine แล้วนะคะ
หลังจากดองมั่งอัพมั่งมาสองปีกว่า ในที่สุดก็ถึงตอนจบแล้วค่ะ T^T
ยังไงก็อย่าลืมติดตามกับบทส่งท้ายกันนะคะ
สำหรับตอนนี้พูดเลยว่าพี่เป็ดนี่พระเอกมาเต็ม
ขนาดพี่ปืนแกทำเท่หน้าหม้อชาบูก็ยังสู่พี่เป็ดไม่ได้อ่ะ
:katai2-1: :katai2-1:
วันนี้ไปก่อนนะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่าา
-
เย่ๆๆๆๆ ในที่สุดก็มาอัฟแล้วววววววว แต่แอบเสียใจ..ที่ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วอ่ะ จะมีตอนพิเศษเรื่อยๆไหมคะ?
Happy New Year 2015! :pig3:
-
ทั้งดีใจและเสียใจเลยค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วฮามาก เบาสมองดีค่ะ
ชอบสิปป์ศิลป์ที่สุดเลยยยยย
สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่ 2558 ค่ะ :mc3: :mc3:
พี่เป็ดพระเอกมาก ตอนนี้ แต่ขำตอนท้าย นี่ยังหวังอีกรึ น้องสิปป์
-
ฮาพี่เป็ดกับเมตตาจริงๆ
ก็ช่างทำกันไปได้เนาะ 55555555
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ แล้วก็สวัสดีปีใหม่ด้วยค่า
-
โหยยย ยังไม่อยากให้จบเลย
ยังตามอ่านได้อีกเรื่อยๆหลายๆปีเลยค่ะ
ชอบเมตสิปป์นะ คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก
ตอนหน้าจะมีคุณแม่ของสิปป์มา cameo มั้ยคะ
อาจจะต้องมาทำหน้าที่ผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวบ้าง ฮ่าๆๆ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
:hao5: จะจบแล้วเหรอ พอจะหายหน่วงกับรักสามเส้ารุ่นใหญ่ พี่ปืนไปสิงคโปร์ดีแล้ว ขอน้องปันกลับมาให้พี่เก็ต แล้วพี่เป็ดต้องตามไปอยู่ที่สิงคโปร์หรือเปล่า อย่า้เลยนะ สงสารน้องจี :monkeysad: ให้พี่เอสพาน้องบัญชีมาเปิดตัวหน่อยยยย :-[
ปล.สวัสดีปีใหม่นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ จะจบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลยรู้สึกเหมือน
ยังอ่านบทสวีทๆของสิปปกะเมตยั้งไม่จุใจเลย
:mew1:
:pig4:
ขอให้มีความสุขสดชื่นตลอดปีนะค่ะ
-
เป็นตอนที่รู้สึกอบอุ่นหัวใจมากอ่ะ น้องจี ครับมีความสุขมากๆนะ :man1:
พี่เป็ดเป็นพระเอกนะฮะตอนนี้ :z1:
แล้วตอนหน้าจบ ฮือออ คงคิดถึงน่าดู แต่ก็จะตั้งตารอค่ะ :L2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาาาาาา ^^
จะจบแล้วหรอ แอบใจหายอ่ะ งื้ออ อยากเจอก๊วนนี้เรื่อยๆ มีสีสันดี
เรื่องรักสามเศร้าของพี่เอ้ พี่เอส พี่ปืน สำหรับเราเคลียร์แล้วอ่ะ เหมือนอะไรที่มันคาใจหายไปหมดแล้ว
ส่วนพี่เป็ดกับน้องจี ตอนแรกอารมณ์ซึ้งมาเต็มเลย แต่พอเจอประโยค พี่เก็ตกล่าวเข้าไป
บอกเลยว่าฮามาก แล้วยิ่งตอตัดไปภาพซีเปียอีก ช่างคิดนะเรา 5555555555
ส่วนเมต ถ้าชอบแนวนั้นก็รีบบอกสิปป์นะ จะได้เตรียมใตทัน ฮ่าๆๆๆ
เหลือคู่ไหนอีกนะ คู่พี่เก็ตๆๆๆๆๆ อย่าลืมพี่เก็ตน้องปันน๊าาาา
-
‘ไม่รู้ว่าพี่เค้าซึ้ง หรือพี่เค้าฟิน’ พี่เก็ตกล่าว
กดไลค์พี่เก็ตแทบไม่ทัน 55555 :hao7:
-
แต่ละคนนี่จะเอาฮาไปไหน
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
นึกถึงสภาพเมตปากแดงนี่คงฮาน่าดู
-
ไม่อยากคิดเลยว่าวันนั้นคุณหญิงแม่ของพี่เป็ดจะสยองแค่ไหน
555
ต้องน่ากลัวมากแน่ๆเลย
ชิมิ
อิอิ
-
เมตต๊าาาาาาาาาาาาาาา พิลึกมากวิธีพี่เป็ดเนี่ย 55555555555
่แต่คำถามสุดท้ายคือขำมาก สิปป์เอ้ยยยยยยย
-
#ผมงี้เตรียมรุกเลย #สิปป์คิดในใจ
ลั่นห้อง :laugh: :laugh: :laugh:
หายไปนานมว๊ากกกกกกกกกกก แต่มาตอนรับปีใหม่ก็หายคิดถึงหวังว่า คราวหน้า ไม่จะไม่เจอกันตอนสงกรานนะฮ๊าฟ(กุดักทางก่อนละ)
-
เรื่องของพี่ปืน บก.เอ้ และพี่เอส ให้เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ต่างคนต่างมีพื้นที่ คิดถึงก็เจอกัน กินข้าว ไปเที่ยว รักแต่ไม่ครอบครอง
พี่เป็ดจริงจังมาก ดีใจกับน้องจีด้วย
สิปป์ยังหวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ อยู่อีก
-
อ่านมาถึงกลางเรื่อง แอบมากรี้ดดด โวยวายก่อนได้ปะ ตอนแรกนึกนึกว่าเนื้อหาจะแรงอะ ใสเว่อร์อะคนแต่ง :z2:
-
คิดถึงคนเขียน คิดถึงสิปป์ เมต และผองเพื่อน
มาต่อเถอะพรีสสส
ยังรออยู่นะค้าาา ><
-
Last Page : ปิดเล่ม
บรรยากาศออฟฟิศตอนสิบเอ็ดโมงกว่าๆ กำลังวุ่นวายได้ที่ พี่พุดรับโทรศัพท์จากบก.เอ้เป็นครั้งห้าในเวลาครึ่งชั่วโมง เพราะบก.ฝากเช็กนู่นเช็กนี่ ถามย้ำว่าอันนี้ทำไปหรือยัง ทำเอาคนในออฟฟิศต้องร้อนรนตามไปด้วย สิปป์กำลังโทรเลื่อนคิวนัดสัมภาษณ์ในช่วงบ่ายนี้ ส่วนทีมเซลส์กำลังส่งเมลชี้แจงเรื่องที่ไปร่วมอีเวนต์ของลูกค้าไม่ได้
มีเพียงกราฟิกคนเดียวในทีมที่นั่งจิบกาแฟสบายอารมณ์ เคล้าคลอกับเสียงเพลงของวงโปรดอยู่ในห้องส่วนตัว...
“เรียบร้อยละ” พี่เป็ดบอกกับคนอื่นๆ ขณะสั่งชัตดาวน์คอม
“ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ ...ครับ เดี๋ยวเรานัดกันอีกทีนะครับ สวัสดีครับ” พอสิปป์วางสาย เมตตาก็ยื่นกระเป๋าส่วนตัวที่เก็บของเรียบร้อยให้เจ้าตัวทันที
“ไปกัน” พูดบอกคนข้างตัวเสร็จก็สาวเท้ายาวๆ ไปเปิดประตูห้องกราฟิก “พี่เก็ตไปยั...เฮ้ย! ทำไมยังไม่เตรียมตัวอ่ะพี่”
“กูไม่ไป” เจ้าของห้องตอบสั้นๆ ทำเอาเมตตาฮึดฮัดขึ้นทันที “อย่ามาตลก ไปเร็ว!”
พี่เป็ดเห็นเหตุการณ์จะยืดเยื้อเลยแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้น ก่อนจะคว้าแก้วกาแฟในมือกราฟิกไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วลากไอ้พี่เก็ตออกมาด้วยกัน
“บอกว่าไม่ไปไง!” พี่เก็ตสะบัดแรงลากที่ข้อมือออก พลางก้มหน้ามองพื้น ไม่สนสายตาของทุกคนที่มองมา
“ไอ้พี่เก็ต” สิปป์ศิลป์เรียกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ไม่ว่ามึงจะโกรธลูกหลานเค้ายังไง แต่มึงก็ควรมีมารยาทกับเจ้าตัวเค้าบ้างนะ พี่ปืนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเหตุการณ์ของมึงสองคนเลย แล้วเค้าก็มีน้ำใจกับพวกเรามาก มึงก็ควรจะให้เกียรติพี่ปืนด้วยการไปส่งเค้า เข้า-ใจ-มั้ย?”
พี่เก็ตไม่ตอบ แต่เสียงถอนหายใจที่ทุกคนได้ยินก็เป็นบทสรุปที่น่าพอใจ
วอลโว่ของพี่เป็ดกับรถเต่าของเมตตากำลังตีคู่บนทางด่วนเพื่อมุ่งสู่สุวรรณภูมิ น้องจีมองนาฬิกาบนจอมือถือแล้วก็บอกให้พี่เป็ดใจเย็นๆ เพราะเวลายังเหลืออีกเยอะ แต่เสียงบก.เอ้ที่ตามจิกอยู่ทุกนาทีกลับเร่งเร้าจนพี่เป็ดอยากจะกดปุ่มแปลงร่างรถยนต์เป็นเครื่องบินไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ซึ่งต้นเหตุของความโกลาหลรับวันใหม่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น “พี่เอส” มนุษย์บอสผู้ไม่เคยจำตารางเวลาอะไรได้ แม้กระทั่งตารางบินของพี่ปืน
“ก็ สิบเอ็ด กับ สิบเจ็ด มันใกล้เคียงกันอ่ะ มันก็ต้องมีสับสนกันบ้าง” บอสใหญ่ได้กล่าวไว้ นี่ถ้าพี่เอ้ไม่มีเรื่องโทรหาพี่ปืนเมื่อเช้า ป่านนี้ทุกคนก็คงคิดว่าพี่ปืนยังอยู่ไทยอีกเกือบอาทิตย์นั่นแหละ
สมาชิกเกย์สเกลวิ่งกันอุตลุดไปยังเกตที่พี่เอ้บอกไว้ และโดยไม่ต้องมองหาก็เห็นคนหน้าตาคุ้นเคยยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับบบ” เด็กๆ ยกมือไหว้รอบวง ซึ่งประกอบด้วยพี่ปืน พี่เอ้ พี่เอส และ...
“เอ้า! ปัน!” สิปป์ร้องทักเมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนอยู่ด้านหลังพี่ปืนอีกที
“หวัดดีครับๆ” อดีตเด็กฝึกงานยกมือไหว้พี่ๆ ซึ่งทุกคนก็ทักทายอย่างสนิทสนม เว้นก็แต่ผู้ชายใส่แว่นหนาเตอะที่ยืนกดมือถือไม่รู้ไม่ชี้
“มากันช้าจัง” บก.เอ้บ่นอุบ จนพี่เป็ดต้องรีบยกมือห้าม
“แค่นี้ก็เลื่อนนัดกันเหงื่อซีดแล้วนะพื่ แล้วทำไมไม่บอกให้มันเร็วๆ ล่ะ”
“ต๊าย...ไปถามไอ้นี่เองสิยะ” นิ้วป้อมๆ ชี้ไปยังน้องชายตัวเอง “คนบ้าอะไรจำไฟลท์ผิดไปเป็นอาทิตย์”
“อ้าวๆๆ ก็แล้วทำไมเจ้ไม่เช็กเองล่ะคร๊าบ” บอสใหญ่ร้องอุทธรณ์
“ก็...” คราวนี้บก.พูดไม่ออก ได้แต่โบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าช่างมัน
หลังจากพูดคุยกันพักใหญ่ เมตตาก็ชวนทุกคนมาถ่ายรูปรวมเป็นที่ระลึก พี่ปืนยืนอยู่ตรงกลาง ขนาบข้างซ้ายขวาด้วยพี่เอสและพี่เอ้ ส่วนคนอื่นๆ ก็กระโดดโลดเต้นกันอยู่รอบๆ
เมตตาเล็งภาพแล้วทำไม้ทำมือให้สมาชิกเขยิบเข้ามาใกล้ๆ กัน ก่อนตัวเองจะรีบวิ่งไปเติมในตำแหน่งว่างอย่างรวดเร็ว ชั่วจังหวะที่ไฟบนกล้องกะพริบถี่เป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงเวลาลั่นชัตเตอร์ เก็ตก็รู้สึกถึงแรงโอบที่หัวไหล่ ก่อนจะถูกดึงเข้าไปในจังหวะที่ชัตเตอร์ทำงานพอดี
“โอเค หล่อทุกคนเลยครับ” พอตากล้องตรวจงานแล้วบอกว่าผ่าน ทุกคนก็ขยับตัวออก เพื่อมาถ่ายภาพเล่นกับพี่ชายที่กำลังจะบินในวันนี้ ท่ามกลางความสนุกสนานปนวุนวาย มีเพียงผู้ชายสองคนที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง
แรงสัมผัสบนไหล่ยังทิ้งความอุ่นไว้จางๆ ปันทอดสายตามองคนที่เคยทำงานร่วมกันเดือนกว่าๆ พี่เก็ตที่ไม่เจอกันเกือบห้าเดือนดูเปลี่ยนไปมาก ร่างกายเหมือนจะผอมลงกว่าเก่า ไหล่เล็กลู่ลงจนไม่คุ้นตา ใบหน้าใต้กรอบแว่นดูซีดเชียวจนน่าเป็นห่วง
“พักผ่อนมั่งหรือเปล่า...พี่” ปันเอ่ยถามคนที่เอาแต่ก้มหน้า เมื่อไม่มีเสียงตอบจึงเอื้อมมือไปสะกิดแขนอีกคน ผลคือเก็ตผละตัวออกแล้วเดินหนีไปอีกทาง
ปันถอนหายใจ ก่อนจะสบตากับสิปป์ศิลป์ที่ยืนมองอยู่ และโดยไม่ต้องพูดอะไรกัน นักเขียนก็เป็นฝ่ายยืนดักพี่เก็ตไว้ ในขณะที่น้องเล็กทำทีเดินมาคุยด้วย
“เป็นไงมั่งปัน ที่ ‘ฝึกงาน’ ที่ใหม่โอเคมั้ย” สิปป์เน้นคำว่าฝึกงานเสียงดังฟังชัด จนกราฟิกหันขวับ ใบหน้าที่เคยนิ่งเฉยส่อแววสงสัยอย่างเต็มที่
“ก็ดีพี่ แต่ทำโปรดักชั่นเฮ้าส์เหนื่อยอ่ะ แล้วก็เน้นงานขายมากเกินไป รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง” เด็กตัวสูงตอบ ก่อนจะถามกลับ “แล้วที่ออฟฟิศเป็นไงบ้างพี่ งานเยอะมั้ย”
สิปป์เหลือบมองไปยังพี่เก็ตที่ขยับตัวไปมาเหมือนไม่รู้จะวางไม้วางมือไว้ตรงไหน เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองแบบตั้งใจให้รู้ตัว
“โอ๊ย...งานเยอะเหมือนเดิมแหละ แต่ดูบางคนจะอาการ เอ้ย! งานหนักมากกว่าคนอื่นนะ” นักเขียนตอบยียวน
พี่เก็ตกำลังจะอ้าปากตอบ แต่บก.เอ้เดินเข้ามาร่วมวงเสียก่อน “ปันนนน เป็นไงบ้าง เมื่อไรจะกลับมาเป็นพนักงานของพี่สักที ไอ้เก็ตมันจะได้เลิกทำตัวซึมๆ เป็นพระเอมเอ็มวีเนี่ย”
“ตลกละพี่เอ้!” คนถูกพาดพิงโวยวาย ในขณะที่ปันเลิกคิ้วสูงเหมือนฉงนกับเรื่องนี้เอามาก ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วตัวเองก็รู้ความเคลื่อนไหวของออฟฟิศนี้มาโดยตลอด ยิ่งเรื่องของพี่เก็ตแล้วยิ่งรู้มากกว่าใคร
“ปันก็รออยู่ว่าพี่เอ้จะเปิดรับสมัครเมื่อไรนี่แหละครับ” เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงใส “นี่ทำพอร์ตรอแล้วนะเนี่ย”
“ให้มันจริงเถอะจ๊ะ จะได้ไม่มีคนรอเก้อ”
คุยเล่นกันได้สักพัก พี่เอสก็กอดคอพี่ปืนเข้ามาเพื่อลาทุกคนอย่างเป็นทางการ เพราะอีกไม่นานพี่ปืนต้องเข้าไปด้านในแล้ว เด็กๆ ยกมือไหว้คนที่จะจากไปนานอย่างพร้อมเพรียง และอวยพรให้เดินทางโดยปลอดภัย
“นั่งเครื่องแค่สองสามชั่วโมงเอง เหมือนกรุงเทพฯ ไปหัวหินนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงๆ” พี่ปืนพูดติดตลก เมื่อทุกคนอวยพรอย่างกับเขาจะไปดาวอังคาร
“ไปถึงแล้วโทรหาคุณวรชัยนะ เดือนแรกอาจยังไม่มีรถส่วนตัวให้ ให้ผู้ช่วยเค้าไปรับไปส่งก่อน ถ้าจะไปซ่าที่ไหนก็อย่าไปมีเรื่องนะเว้ย แล้วเสื้อผ้าเอาไปครบแล้วใช่มั้ย ยาล่ะ? ห้ามไปเที่ยวแถวเกลังคนเดียวนะ ไม่ต้องซื้อน้ำหอมทุกเดือนด้วย ที่มีอยู่นี่ก็ถมทะเลได้อยู่แล้ว ...ฝากดูแลทางนั้นด้วยนะ แล้วก็...ฝากดูแลตัวเองด้วย”
บอสใหญ่สั่งเสียซะยาวเหยียดอย่างไม่แคร์ลูกน้องที่ตกตะลึงกันอยู่ หากคนฟังได้แต่รับปาก “คร๊าบ...คร๊าบ” เพราะฟังมาเป็นร้อยรอบ แต่เพราะรู้ว่าถ้อยคำเหล่านั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยของคนพูด พี่ปืนเลยไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย
“ไอ้นี่ก็เยอะจริง ได้ข่าวว่าอีกสองเดือนแกก็บินตามไปแล้วนะไอ้เอส” เจ้ใหญ่แขวะน้องชายที่ทำตัวเหมือนพ่อมากกว่าเพื่อน แต่พี่เอสไม่สนใจ ซ้ำยังกางแขนกว้างเพื่อสวมกอดพี่ปืนเสียอีก
“ยังกะลูกลิง...” พี่เอ้บ่นได้แค่นั้นก็ถูกน้องชายดึงมาร่วมวงกอดอันอบอุ่นด้วยกัน กลายเป็นคนแก่สามคนยืนกอดกันกลมกลางสุวรรณภูมิ จนเด็กๆ ที่ยืนอยู่แอบอมยิ้มไปตามๆ กัน
“โชคดีนะ” พี่เอ้อวยพรคนในอ้อมกอดเสียงเครือ จนพี่เอสรีบตัดบทก่อนที่ใครสักคนจะร้องไห้ให้อายเด็ก
“ไปๆ คุณ...เดี๋ยวตกเครื่อง แล้วเจอกัน”
พี่ปืนรวบรวมสัมภาระ ก่อนจะหันมาโบกมือให้กับคนที่มาส่งเป็นครั้งสุดท้าย “ขอบคุณทุกคนมากนะครับ เดี๋ยวว่างๆ พี่กลับมาหา”
ทั้งหมดยืนรอจนพี่ปืนเดินไปลับสายตา จากนั้นบอสใหญ่จึงชวนลูกน้องไปหาอะไรกิน เพราะไหนๆ วันนี้ทุกคนก็เกเรงานกันทั้งวันอยู่แล้ว
“ปันต้องไปไหนหรือเปล่า ไปกินข้าวด้วยกันสิ” พี่เอสเอ่ยชวนหลานเพื่อน ตามด้วยเสียงคะยั้นคะยอจากพี่ๆ คนอื่น
“ขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ปันมีนัดส่งงานตอนเย็น ต้องรีบกลับไปปั่นอ่ะครับ” เด็กตัวสูงทำหน้าจ๋อย ใจจริงก็อยากจะไปร่วมวงใจจะขาด แต่จะให้ทิ้งงานก็ทำไม่ได้ ยิ่งเป็นงานชิ้นสุดท้ายแล้วด้วย...
“ถ้าไม่ไปกินข้าวด้วยกัน ก็มาเป็นลูกน้องพี่เดี๋ยวนี้เลย” พี่เอ้แกล้งพูดเสียงขึงขัง เรียกเสียงเชียร์จากคนรอบข้างอีกระลอก
“ฮ่าๆๆ ถ้าพี่เอ้รับ ปันก็ไปครับ”
“ถือว่ารับปากแล้วนะ ถ้าเบี้ยวล่ะน่าดู” บก.คาดโทษ ซึ่งน้องเล็กก็รับปากอย่างหนักแน่น ก่อนจะยกมือไหว้อำลาพี่ๆ ทุกคนที่ดูจะเอ็นดูเขาอย่างมาก เว้นก็แต่คนเดียวเท่านั้นที่จนตอนนี้ก็ยังไม่พูดกับเขาสักคำ
แก๊งเกย์สเกลเคลื่อนพลออกจากสนามบิน โดยนัดไปเจอกันที่ร้านสเต็กที่พี่เอสเสนอ ส่วนปันก็แยกไปเอารถของพี่ปืนที่ขับมา ขณะเด็กตัวสูงกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งกับแรงกระชากที่แขนจนเกือบจะด่าออกไปด้วยความตกใจ
“พี่เก็ต!?” เมื่อเห็นว่าคนที่ดึงแขนตัวเองไว้เป็นใครก็ต้องตกใจมากขึ้นอีกหลายเท่า ภาพตรงหน้าคือพี่ชายที่เคยเรียกได้ว่าสนิทกัน ยืนหอบหายใจเหมือนวิ่งมาไกล มือข้างหนึ่งดันแว่นที่เลื่อนหลุดให้เข้าที่
“หมายความว่าไง” ประโยคแรกจากคนที่มึนตึงใส่เขามาตลอด ยิ่งสร้างความฉงนมากกว่าเดิม
“เรื่องอะไรพี่” ปันเอ่ยถามออกไป ขณะลอบมองดวงตาใต้กรอบแว่นที่ดูจะไม่เรียบเฉยเหมือนอย่างเคย “เรื่องที่รับปากพี่เอ้ไปเหรอ”
อีกฝ่ายส่ายหน้า ก่อนจะถามขึ้นมาอีกหน “ที่บอกว่าไปฝึกงาน”
เด็กตัวโตขมวดคิ้วกับคำถามนั้น ก่อนจะตั้งคำถามกลับไป “นี่พี่ไม่รู้เหรอว่าผมไปฝึกงาน”
“ไม่รู้” คำตอบจากคนแก่กว่าทำเอาปันถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จริงๆ ผมไลน์ไปบอกพี่แล้ว แต่พี่คงบล็อกผมอ่ะ แล้ว...” เสียงทุ้มหยุดชะงักกับประโยคต่อไป เพราะเรื่องที่เขาไปฝึกงาน พี่สิปป์ก็เป็นคนแนะนำเอง แถมพี่เอ้ก็รู้ แต่น่าแปลกที่ไม่มีใครบอกพี่เก็ตเลย
...โดนแกล้งแน่ๆ
“เอาเป็นว่าผมไปฝึกงานที่โปรดักชั่นเฮ้าส์ครับ ไม่ได้ไปทำงานที่อื่น ...ขอโทษด้วยที่ตอนนั้นบอกว่าไม่ต้องรอ” ปันอธิบายพลางนึกย้อนไปถึงเรื่องราวเก่าๆ
“ก็ไม่ได้รอ” คนแก่กว่าตอบกลับทันควัน
“โอเค โอเค ...งั้นเลิกบล็อกไลน์ผมนะ” เด็กหนุ่มอมยิ้ม ไม่รู้ว่าทำไมการที่อีกคนโกรธ ถึงทำให้รู้สึกดีอย่างประหลาด
พอได้ยินเสียงไอ้เด็กแสบว่าอย่างนั้น เก็ตเลยพยักหน้าส่งๆ แบบขอไปที ทว่าคำพูดต่อมาจากอดีตเด็กฝึกงานทำให้เขาต้องขมวดคิ้วมุ่น
“...เพราะเดี๋ยวพี่ต้องคุยกับผมทุกวันแล้วล่ะ”
พี่เก็ตรีบกลับมาที่ประตูทางออกซึ่งมีเมตตากับสิปป์ศิลป์ยืนรออยู่ หลังจากไอ้สองคนบ่นเรื่องที่หายไปนานจบ ทั้งหมดก็รีบบึ่งรถตามสมาชิกคนอื่นๆ ที่ล่วงหน้าไปกันก่อนแล้ว
“ตกลงพี่หายไปไหนมาอ่ะ” เมตตาเอ่ยถามเพราะนึกขึ้นได้ว่าพี่เก็ตยังไม่ตอบอะไรเลย
“ขี้” คนถูกถามตอบสั้นๆ ได้ใจความ จนเมตตาหมดเรื่องจะถามต่อ ทำเอาสิปป์หัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล
“มึงจะไปเซ้าซี้ถามพี่เก็ตทำม๊าย เค้าก็อยากจะไปปรับความเข้าใจกับเด็กเค้าบ้างไรบ้าง หึหึ” คำพูดลอยๆ ของตุ๊กตาหน้ารถ ทำเอาเมตตาเริ่มเข้าใจอะไรได้ลางๆ ในขณะที่คนถูกพาดพิงเอาแต่กดโทรศัพท์เล่นเหมือนไม่รู้ว่ากำลังถูกนินทา
ตั้งแต่ปลดบล็อกรายชื่อของอดีตเด็กฝึกงาน ไลน์ของเก็ตก็ยังไม่หยุดเตือน เพราะปันส่งข้อความมารัวๆ เหมือนกับคนอัดอั้นไม่ได้พูดมานาน แต่พี่เก็ตก็ยังคงเป็นพี่เก็ต ที่เอาแต่ตอบว่า ‘อือ’ ‘เหรอ’ ‘ก็ดี’ ‘ก็ได้’ ‘เค’ ทว่าคนที่สนทนาด้วยกลับรู้ดีว่านี่คือข้อความที่พี่เก็ตตั้งใจตอบ ไม่ใช่การพิมพ์ไปงั้นๆ เหมือนคนอื่น
เมตตาจอดรถที่ใต้ร่มไม้ของทางร้าน ถัดไปเป็นรถของพี่เอส พี่เอ้ และพี่เป็ดตามลำดับ แสดงว่าอยู่กันครบองค์ประชุมแล้ว จริงๆ สเต็กร้านนี้เคยรีวิวลงเกย์สเกลด้วย เป็นเล่มตอนที่เมตกับสิปป์ยังไม่เข้ามาทำงาน ซึ่งก็นานพอสมควรแล้ว แต่ไม่นึกว่าเจ้าของร้านจะยังจำพี่เอ้ได้จนถึงตอนนี้
“นี่ไงคะ ทางร้านเอาเนื้อหาที่นิตยสารรีวิวมาเก็บใส่กรอบด้วย” ผู้หญิงวัยกลางคนชี้ชวนให้ดูกรอบรูปบนผนัง ที่บรรจุเนื้อหาแนะนำร้านจากสื่อต่างๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเกย์สเกล
“ไม่นึกว่ายังจำกันได้นะคะ” พี่เอ้เอ่ยเสียงเขินๆ ตอนที่มารีวิวร้านนี้เป็นช่วงที่ขาดแคลนนักเขียนพอดี พี่เอ้เลยต้องมาทำงานด้วยตัวเอง
“แล้วฟีดแบ็กจากตอนนั้นเป็นไงบ้างครับ” บอสใหญ่หัวโต๊ะสอบถามถึงผลตอบรับ
“ตอนนั้นมีแต่หนุ่มๆ มาอุดหนุนเต็มไปหมด เลยรู้ว่าเป็นแฟนหนังสือเกย์สเกลค่ะ” เจ้าของร้านหัวเราะขำก่อนเล่าต่อ “จริงๆ พี่ก็กดไลค์เพจหนังสือไว้ด้วยนะคะ เนี่ยตามอัพเดตเรื่องน้อง ม. กับ น้อง ส. ประจำเลย”
คราวนี้กองบก.หัวเราะกันยกโต๊ะ เว้นก็แต่น้อง ม. กับ น้อง ส. ตัวจริงที่ไม่ค่อยจะขำด้วย โดยเฉพาะน้อง ส. ที่แอบคาดโทษเจ้บก.ตัวแสบในใจ ...นี่พี่เอ้ยังไม่เลิกเอากูไปหากินกับเพจอีกเรอะ!!
“แล้วในนี้มีน้อง ม. กับ น้อง ส. มั้ยคะ” คำถามของเจ้าของร้านสร้างความกดดันให้กับเจ้าของอักษรย่อเข้าไปอีก บก.เอ้แอบสบตากับตัวจริงก่อนจะตอบออกไป
“รู้แล้วอย่าไปบอกใครนะคะ...จริงๆ น้อง ม. กับ น้อง ส. ไม่มีจริงหรอกค่ะ แอดมินเขียนมาขำๆ ให้อ่านกันเล่นๆ ค่ะ”
“ว๊า...เสียดายจัง นี่ตามอ่านมาตั้งสองสามปี รู้สึกผูกพันไปเลยค่ะ” เจ้าของร้านทำหน้าหงอย ซึ่งดูจะผิดหวังไม่น้อย
“น้อง ม. กับ น้อง ส. ไม่มีจริง แต่ความรักแบบสองคนนั้นอาจมีจริงๆ ก็ได้นะครับ” ชายหนุ่มที่นั่งข้างบก.พูดติดตลก ซึ่งพี่เจ้าของร้านรีบพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนพี่เอ้ยกนิ้วโป้งในความหมายว่ายอดเยี่ยมให้นักเขียนตัวเองไปเลย และแน่นอนว่าคนที่ดีใจกับคำตอบนั้นที่สุด คงเป็นตากล้องที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ คนพูดนี่แหละ…
………………………Gayscale Magazine………………………
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
นับจากวันที่พี่ปืนบินไปสิงคโปร์ ตอนนี้ก็ผ่านมากว่าหนึ่งปีแล้ว กองบก.นิตยสารเกย์แห่งนี้ยังวุ่นวายเหมือนเดิมทุกอย่าง พี่สาวคนโตอย่างบก.เอ้ยังคงมุ่งมั่นกับการจิ้นให้ผู้ชายได้ (รัก) กันไม่มีเปลี่ยน ส่วนสามหนุ่มเออีก็ยังคงโดนกดดันในการทำยอดโฆษณาให้สูงขึ้นๆ แน่นอนว่านักเขียนกับตากล้องคู่ใจยังเหนื่อยกับคิวงานที่เยอะรุงรังแบบไม่มีลดลง ส่วนห้องเล็กๆ ของฝ่ายกราฟิกก็ยังรักษาความเหม็นอับไว้ได้อย่างคงเส้นคงวา แต่ที่เปลี่ยนไปคือตอนนี้ไอ้พี่เก็ตมีเด็กตัวสูงโย่งมานั่งแย่งอากาศหายใจอย่างเป็นทางการ
“ปัน ทำไมไม่ครีเอตฟ้อนต์ไปเลย ไฟล์มันมีปัญหาเนี่ย เห็นมั้ย” กราฟิกรุ่นพี่บ่นอุบ ส่วนคนถูกบ่นได้แต่เอ่ยขอโทษก่อนจะรีบแก้ไขโดยเร็ว
หนึ่งปีแล้วที่ปันเข้ามาทำงานที่เกย์สเกล จากตอนฝึกงานที่เคยเกิดคำถามว่าตนเองจะชอบงานประเภทนี้และสามารถอยู่กับมันได้ทุกวันจริงๆ มั้ย แต่ตอนนี้เขาค้นพบคำตอบแล้วว่า ไม่มีงานไหนที่จะกลายมาเป็นสิ่งที่รักที่สุดในชีวิต แต่องค์ประกอบอื่นๆ ต่างหากที่ทำให้เราอยู่กับมันได้เรื่อยๆ ทั้งสภาพแวดล้อม การเดินทาง เงินเดือน และที่สำคัญที่สุดคือเพื่อนร่วมงาน ทุกคนในกองฯ นี้ไม่ได้ดีจนไร้ที่ติ ไม่ได้สามัคคีกันมากกว่าที่อื่น แต่เพราะคนที่นี่มีความรักในสิ่งเดียวกัน และพร้อมจะช่วยเหลือกันโดยไม่ต้องมีใครเอ่ยปากขอ
ทุกคนเหมือนคนในครอบครัว ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่เป็นเหมือน...บ้าน
“เบื่อออออ” เสียงของจีกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งหลังได้อ่านอีเมลจากลูกค้าอันดับหนึ่ง (ด้านการไม่อยากทำงานด้วยที่สุด) มือขาวคว้าชานมไข่มุกมาดูดปื้ดๆ ดับอารมณ์ ก่อนที่ไฟความโกรธแค้นจะเผาไหม้ตัวเองไปมากกว่านี้
“นางขออะไรอีกอ่ะ” พี่ชิ เซลส์นัมเบอร์ทูเอ่ยถามเสียงเนือยๆ เพราะรู้กันดีว่าลูกค้าเจ้านี้ร้ายขนาดไหน เป็นประเภทเงินหนาแต่หน้าหนากว่า ได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาวา ขอได้ขอดีจนเซลส์ต่างระอาไปตามๆ กัน
“ขอติดโลโก้แบรนด์ที่เชลฟ์วางหนังสือด้วยได้มั้ยคะ ขอลงข่าวพีอาร์ด้วยนะคะ ขอสตริปแอดแถมเล่มต่อไปด้วยได้มั้ยคะ โอ๊ย...ดีออก!!” น้องจีแกล้งดัดเสียงเป็นลูกค้าสาวที่ตามจิกเขามาตั้งแต่เล่มที่แล้ว ถือเป็นเวรเป็นกรรมอย่างยิ่งที่ต้องดูแลแอคเคาน์นี้
“จี!!” พี่เป็ดดุเซลส์ตัวเล็กเสียงเข้ม “พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาลูกค้ามานินทา เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดีรู้มั้ย”
คนถูกดุทำหน้ามุ่ยทันที เรื่องนี้พี่เป็ดมักย้ำกับทีมเซลส์เสมอถึงการให้เกียรติลูกค้า แม้น้องจีจะเป็นแฟนก็ยังถูกตำหนิทุกครั้งที่เผลอด่าลูกค้าออกมา
“ก็เค้าเยอะจริงๆ นี่” เซลส์อันดับสามเถียง “นี่เราเป็นเซลส์นะไม่ได้เป็นทาส ขอนู่นขอนี่ ใช้นั่นใช้นี่อยู่ได้”
“จี...เรามาด่าเค้าแบบนี้แล้วได้อะไรขึ้นมา?” คนตัวเล็กนั่งก้มหน้า แม้ไม่อยากฟังแฟนตัวเองพูด แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่ดี “บ่นได้ เบื่อได้ แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกแย่กับเค้าเข้าไปใหญ่ สู้มาคิดว่าปัญหามันคืออะไร แล้วแก้ให้ตรงจุดไม่ดีกว่าเหรอ”
“ครับ” น้องจีรับคำสั้นๆ ซึ่งพี่เป็ดรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ แม้ตอนนี้น้องจีจะโตขึ้นมาก แต่นิสัยความเป็นเด็กก็ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม
“ไหน...เค้าขออะไรมั่ง” พี่เป็ดชะโงกหน้าไปอ่านอีเมลที่จีเปิดค้างไว้ ซึ่งพี่ชิก็มาร่วมวงด้วย
“เรื่องโลโก้ติดเชลฟ์คงไม่ได้นะ” พี่เป็ดเอ่ยอย่างใช้ความคิด
“อืม...คิดเหมือนกัน เพราะหัวเชลฟ์ปูโลโก้ของเกย์สเกลตรงกลางแล้วก็ค่อนข้างใหญ่ จะติดอันอื่นเพิ่มคงไม่ได้มั้ง” พี่ชิออกความเห็นด้วยอีกคน
น้องจีมองหน้าเพื่อนร่วมทีมสองคนสลับไปมา แม้อารมณ์ยังครุกรุ่น แต่การได้เห็นว่ามีคนที่พร้อมจะช่วยแก้ปัญหาก็ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดีมากยิ่งขึ้น “โอเค เดี๋ยวจีคุยกับเค้าเอง แต่คิดว่าลงข่าวพีอาร์กับสตริปแอดน่าจะได้ป่ะ”
มือเล็กคลิกเมาส์เปิดดูข้อมูลส่วนกลางในโฟลเดอร์ข่าวประชาสัมพันธ์ “ข่าวน้ำหอม DV นี่ข่าวฝากใช่มั้ยอ่ะพี่ชิ”
“ใช่ๆ เอาลงแทนอันนี้ก็ได้ ไม่ซีเรียส” ชิหมายถึงข่าวการเปิดตัวน้ำหอมยี่ห้อหนึ่งที่ทีมพีอาร์ส่งมาฝากลง ตามปกติหากมีพื้นที่เหลือ นิตยสารก็มักจะลงให้ เพราะถือเป็นการสร้างคอนเน็กชั่นในอีกทางหนึ่ง แต่หากมีข่าวของลูกค้าตัวเอง ก็มักจะให้พื้นที่กับลูกค้ามากกว่า
“สตริปแอดพี่เช็กกับพี่เอ้ให้แล้วนะ เล่มหน้าลงได้ ไม่มีปัญหา” พี่เป็ดบอกกับข่าวดีกับน้องจี ซึ่งเซลส์น้องเล็กก็ฉีกยิ้มรับพร้อมคำขอบคุณ
“ถ้าเค้าขออะไรเพิ่มอีก จีก็ตอบไปว่าคงไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าซื้อแอดต่อเล่มหน้า เดี๋ยวจีแถมให้พิเศษเลย อะไรก็ว่าไป เข้าใจมั้ย”
“อื้อ” น้องจีรับปาก ขณะกดรีพลายอีเมลลูกค้าเพื่อรายงานข้อสรุปที่ขอมา
“เด็กดี รีบทำงานให้เสร็จนะ เดี๋ยวเลิกงานแล้วพี่พาไปกินชาบูร้านใหม่ นัดแม่ไว้แล้ว” มืออุ่นลูบศีรษะของอีกคนเบาๆ ปันที่นั่งมองอยู่ถึงกับส่ายหน้ากับสายตาที่พี่เป็ดมองพี่จี สองคนนี้ทำตัวเหมือนทุกวันเป็นวันฮันนีมูนจริงๆ
“ไอ้พี่เก็ต!!” เสียงตะโกนจากนักเขียนเรียกสายตาของปันให้ละออกจากคู่รักทีมเซลส์ทันที “บอกแล้วว่าไม่เอาแบ็กกราวน์ดำ หัวข้อนี้มันโคตรจะมุ้งมิ้ง มึงจะถมดำไว้อาลัยแมวที่บ้านเหรอ!!”
สิปป์กำลังด่าคนวางเลย์เอาต์ปาวๆ แน่นอนว่าเรื่องหัวเสียจากความติสต์ของพี่เก็ตยังมีให้ได้เสพอยู่เสมอ
“ก็สีอื่นมันไม่เท่” คำตอบจากเจ้าของผลงานเกือบทำให้นักเขียนกระโจนถีบรัวๆ ยังดีที่ควบคุมตัวเองไว้ได้ “หน้านี้ไม่เอาเท่ เอามุ้งมิ้ง! จบ! มึงแก้ให้กูเลย!”
ปันได้ยินพี่เก็ตบ่นอะไรอยู่ในลำคอ ซึ่งฟังดีๆ เหมือนกำลังสวดสาปแช่งใครสักคน และถ้านี่คือเรื่องจริง คนโดยสาปคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่สิปป์! ...แต่ถึงแม้จะกัดกันเลือดสาด หากสุดท้ายก็ไม่มีใครตาย ปันก็เห็นพี่เก็ตแก้ไขให้ตามรีเควสทุกครั้ง แถมพี่สิปป์ก็ยังชมว่าสวยอย่างงั้นอย่างงี้ตอนเห็นพรูฟตลอด
“ไม่เอามึง ไม่หงุดหงิดน่ะ เดี๋ยวลูกของเราเครียดไปด้วย ไม่ดีนะจ๊ะฮันหนี”เมตตาลุกขึ้นมาปลอบนักเขียนที่กำลังเลือดขึ้นหน้า ด้วยการลูบหน้าท้องของสิปป์เบาๆ จนปันอดขำกับคู่รักคู่เพี้ยนไม่ได้ แต่พอพี่เก็ตกระแอมดังๆ เด็กหนุ่มเลยต้องรีบทิ้งเรื่องของคนอื่น มาสนใจงานที่ยังแก้ไม่เสร็จของตัวเองทันที
“ฮันหนีพ่อง! แล้วนี่ก็ไม่ใช่ลูกมึง กูอ้วน!” สิปป์ฟาดงวงฟาดงาใส่คนปากดี ที่นับวันจะกวนอารมณ์หนักขึ้นๆ ล่าสุดเมตตาเพิ่งแอบอัพรูปคู่ที่ถ่ายกันเล่นๆ ตอนยืนโกนหนวดหน้ากระจกลงเฟซบุ๊ก คดีนี้ยังไม่ได้เคลียร์ เดี๋ยวกลับไปบ้านจะด่าให้หูชาเลย แม่งไม่เซ็นเซอร์หัวนมกู!
“อุ่ย...เห็นยื่นออกมาเยอะ นึกว่าเรากำลังจะมีลูกแฝด โอ๊ยยยย!!” เมตตาร้องเสียงหลง เมื่อถูกอีกคนบิดหูอย่างแรง “ไม่ล้อแล้วๆๆ โอย...ไปๆ ไปกินเลย์กัน รสนี้ออกใหม่นะ เดี๋ยวกูแกะให้ เร็ว”
สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็ต้องพ่ายแพ้แก่การหลอกล่อของเมตตาเหมือนเดิม เหมือนตอนเริ่มเป็นแฟนกัน จริงๆ ก็แทบจะเหมือนตอนที่รู้จักกันครั้งแรกในฐานะเพื่อนด้วยซ้ำ พูดง่ายๆ ก็คือความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่มีอะไรเปลี่ยน เพียงแต่มันชัดเจนมากขึ้น
เขาไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง อย่างมากก็แค่เถียงกันว่าเย็นนี้จะกินอะไร หรือทำไมสิปป์ไม่ยอมอาบน้ำ ไม่มีคำพูดหวานๆ ที่ต่างไปจากเดิม ไม่มีคำบอกรัก ไม่มีคำว่าคิดถึง มีแต่การไล่ให้เมตตาไปตัดผม เพราะหน้าตาเหมือนโจรเกินไปแล้ว เขาสองคนไม่ใช่คนละเอียดอ่อน ขนาดวันครบรอบ 1 ปี ยังถูกลืม มานึกได้ก็ตอนที่สิปป์กำลังมุ่งมั่นกับการถอนผมหงอกบนหัวของเมตตา ที่นอนกระติกเท้าดูสรยุทธอย่างสบายอารมณ์ ซึ่งเลยวันครบรอบมาแล้วเกือบอาทิตย์
พวกเขาไม่เคยมีช่วงเวลาโรแมนติก มีแค่ชีวิตเรียลลิสติกที่อยู่ด้วยกันทุกวัน
“ทะเลาะกันจบเร็วจัง กูกำลังสนุกเลย นึกว่าดูช่องสาม” พี่เป็ดเอ่ยแซวนักเขียนกับตากล้องที่ตอนนี้หันมาปรองดองแบ่งเลย์กันกินเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้อ...ขอโทษด้วยที่หน้าตาเหมือนณเดชน์มากจนพี่เข้าใจผิด” ตากล้องว่าพลางสะบัดผมอารมณ์ว่าหล่อมาก
“เอาที่สบายใจนะ มึงจะคิดอย่างงั้นกูก็ไม่ขัด แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้หิ้วกะลามาฝาก”
“กำลังขาดจานใส่ข้าวเลย ถุย!!” พ่อณเดชน์แห่งเกย์สเกลเรียกเสียงหัวเราะจากสมาชิกทั้งทีม ไม่เว้นแม้แต่สองกราฟิกที่นั่งอยู่ในห้องเล็กอีกห้อง
“ได้ข่าวว่าวันนี้พี่เป็ดจะพาจีไปกินชาบู...” สิปป์เริ่มหัวข้อสนทนาที่ทำเอาเจ้าของชื่อร้อนๆ หนาวๆ “ใจคอพี่ไม่คิดจะชวนน้องคนอื่นเลยเหรอครับ”
เมตตาเอื้อมแขนมาโอบไหล่คนข้างๆ ก่อนผสมโรงด้วย “ช่ายๆ สุดท้ายก็ทิ้งพวกเราไปมีความสุขกันสองคน...”
“ผมก็อยากกินอ่ะพี่ ไปกินไหนกัน” ปันพุ่งออกมาจากห้องด้วยความเร็วสูง เมื่อพูดถึงเรื่องบุฟเฟต์ชาบู
“เอ่อ...” พี่ใหญ่อึกอัก “คือกูนัดกับที่บ้านไง...”
“เฮ้ยๆๆ นัดกินอะไรกัน พวกแกไม่ชวนฉันเหรอ ฮะ!!” บก.เอ้วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นบันไดมาทันทีที่ได้ยินเสียงคุยกันด้านบน รองเท้าอะไรยังวางไม่เข้าที่เลย เพราะตอนนี้หิวมาก!
“คือ...เอาไว้วันหลังได้...”
“ไม่!!” พี่เป็ดไม่ทันได้ปฏิเสธ เพราะพี่ๆ น้องๆ ที่เหลือพร้อมใจกันประสานเสียงยืนยันว่าต้องไปวันนี้เท่านั้น
“ไปพร้อมกันก็สนุกดีนะพี่เป็ด แม่ไม่ว่าหรอก” แน่นอนว่าเมื่อน้องจีให้ข้อสรุปแบบนั้น ยอดเซลส์อันดับหนึ่งอย่างพี่เป็ดคงไม่สามารถกล่าวอะไรได้อีก
“อีกสิบนาทีจะหกโมงละ รีบๆ ไปเก็บของเลย หกปุ๊บเด้งปั๊บ ใครช้าไม่รอนะ!!”
และคำสั่งที่แสดงออกถึงความรักงานมากคงมาจากใครไม่ได้ นอกจาก.. บก. เอ้
ตกลงเจ๊เป็นหุ้นส่วนบริษัทจริงหรือเปล่าเนี่ย!!
………………The End………………
และแล้วเกย์สเกลก็เดินทางมาถึงหน้าสุดท้ายค่ะ :)
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ติดตามนิตยสารเล่มนี้มากว่าสองปี
อู้บ้าง ขยันบ้าง แต่ทุกคนก็ยังไม่ทิ้งกันไปไหน
สำหรับ last page นี้ อาจมีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบ
อาจถามว่า ...นี้คือตอนจบจริงๆ เหรอ? 555555
เอาเป็นว่าใครคิดเห็นยังไง บอกกันได้นะคะ
รวมถึงคำติชมสำหรับเรื่องนี้ทั้งเรื่องด้วย
เพราะทุกความคิดเห็น จะเป็นประโยชน์ในการแก้ไขปรับปรุงเนื้อหา
ก่อนจะรวมเล่มและตีพิมพ์ต่อไปค่ะ
แอร๊ยยยยย นี่คือสัญญาณว่าจะรวมเล่ม
แต่จะมีใครซื้อมั้ยนั่นคือต้องลุ้นอีกที 5555555
ปล.
ถึงจะเป็นหน้าสุดท้าย แต่ยังไม่ใช่ตอนท้ายสุดนะคะ
เรายังมีบทส่งท้ายอีกหนึ่งตอนสั้นๆ มาฝากด้วยค่ะ
คิดว่าไม่เกินสามวันจะมาโพสต์ให้นะคะ ยังไงรออ่านกันน๊า
:-[ :-[
Edit ขอแปะโพสต์เพิ่มเติมจากเฟซบุ๊กค่ะ :)
วันนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว คือการทำงานวันสุดท้ายของเรา ก่อนนิตยสารเล่มแรกที่ทำจะปิดตัวลง
เรื่องราวของเกย์สเกลส่วนใหญ่อ้างอิงมาจากประสบการณ์จากที่นี่ ตัวละครแทบทุกตัวคือบุคคลในชีวิตจริง ที่เราพาพวกเค้ามาโลดแล่นอยู่ตรงโน้นตรงนี้ของฟิค ซึ่งทุกครั้งที่ย้อนกลับไปอ่าน เราจะนึกถึงคนจริงๆ ที่เป็นต้นแบบของตัวละครเสมอ
วันนี้ในปีนี้ คือวันที่เกย์สเกลตอนจบได้โพสต์ลงบอร์ด ความรู้สึกใจหายเกิดขึ้นไม่ต่างกับตอนที่เราล็อกกุญแจประตูออฟฟิศเป็นวันสุดท้าย...
ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ให้โอกาสกับฟิคเรื่องเล็กๆ เรื่องนี้ ขอบคุณทุกการอ่าน ทุกคอมเมนต์ที่เป็นกำลังใจให้เราเสมอ
และขอบคุณที่สุด
สำหรับทุกความทรงจำ จาก...
พี่เอส
พี่เอ้
พี่ปืน
พี่พุด
พี่ชิ
พี่เก็ต
ปัน
พี่เป็ด
น้องจี
เมตตา
และสิปป์ศิลป์
ในชีวิตจริง :)
-
รักเรื่องนี้ รักสุดๆ ชอบตัวละครทุกคนในเรื่องนี้เลย ถึงแม้บางตอนจะดราม่าเหลือทนจริงๆ
มาต่อตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆนะคะ!
ถ้าจะรวมเล่ม ไอซื้อแน่นอนค่ะ!
:กอด1:
-
o13จบได้สนุกค่ะ
ชีวิตต้องเดินต่อไป
-
ได้ติดตามอ่านตั้งแต่เปิดเรื่องยันปิดเล่มก็ใช้เวลานานพอดูน่ะ รู้สึกผูกพันธ์อะบอกเลย ปิดเล่มอย่างนี้แล้วเราจะสามารถติดตามอ่านเรื่องราวที่พี่เอ้เม้าท์เรื่องของหนุ่ม ม.กับหนุ่ม ต.จากที่ไหนล่ะเนี่ย
-
เรายิ้มเลยแหละ :o8:
รักทุกคนในกองนะ ถ้าทำงานสายนี้ คงอยากเจอเพื่อนร่วมงานแบบนี้ทุกคน :impress2:
รออ่านตอนพิเศษค้าบบบบ :hao7:
-
ตามมาตั้งแต่ลงตอนแรก ๆ ใจหายเหมือนกันครับ
แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา
.
.
รออ่านตอนที่เหลือ และแน่นอนครับซื้อรวมเล่มแน่ ๆ :))
-
ชอบมากเลย เป็นเรื่องราวน่ารักๆ ในที่ทำงาน ที่ทุกคนน่ารักมาก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ปล.จะมีตอนพิเศษมั้ยคะ อยากอ่านอีกจัง จริงๆก็อ่านได้อีกเรื่อยๆนะ ยังไม่อยากให้จบเท่าไหร่ เหมือนว่าเรื่องราวยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
-
หวาาา จบแล้ววว แอบเสียดาย ใจหายนิดๆเลยค่ะ :o12:
ความจริงตามอ่านมาตั้งแต่ตอนที่ 1 เลย แค่ไม่เคยเม้น ขอโทษด้วยนะคะ แหะๆ
เป็นเรื่องที่ชอบมากเลยค่ะ คืออ่านตอนแรกจบปุ๊บก็กรีดร้องรอตอนต่อๆไปมาตลอด ยิ่งพอเห็นอัพแต่ละทีนี่กรี๊ดเลยค่ะ ชอบตัวละครทุกตัวในนี้ ชอบเนื้อเรื่องมากด้วย จบซะแล้ว
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะคะ
-
ซื้อจ้ะ เก็บไว้เป็นความทรงจำหนึ่ง ที่ตามอ่านมาตลอดๆ
จบได้ดีนะ รู้สึกได้ถึงความผูกพันธ์ของคู่รัก เพื่อน พี่น้อง
-
รู้สึกผูกพันและรักตัวละครทุกตัว มากกว่าที่คุณนักเขียนคิดไว้แน่นอน
ตั้งแต่สมัยแอบจิ้นเพื่อนรักรักเพื่อน
จนมาถึงวันนี้
ยกให้เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่รักทึ่สุด
ขอบคุณมากๆนะคะ
ขอบคุณจริงๆ
:กอด1:
-
เราคงคิดถึงพวกเค้าน่าดู
แต่พี่เก็ตโดนเด็กสอยหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
ยังคงเป็นกองบก.ที่วุ่นวายผสมเฮฮาเช่นเคย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ที่นำเสนอวิถีชีวิตของคนอีกสายงานหนึ่ง
-
น่ารักมากค่ะ
แล้วก็ไม่คิดว่าตอนจบแบบนี้มันจะแย่อะไรนะคะ
คือเรื่องราวทุกอย่างมันก็ดูลงตัวกันหมดแล้ว
ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรแล้วค่ะ
ทุกคนน่ารักมากจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนที่มาลงให้จนจบค่ะ
-
จบแล้วเหรอ
ใจหายอ่ะ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน
ทั้งพวกเราและตัวละครต่างก็ต้องแยกย้ายไปมีชีวิตและทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่ะ
ถ้ารวมเล่ม เราซื้อแน่ๆ
ในรวมเล่มขอตอนพิเศษหลายๆตอนนะคะ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้มา มันได้อะไรมากกว่าแค่นิยายบทหนึ่งจริงๆ หลายๆย่อหน้าของเรื่องราวมีความหมายในเรื่องต่างๆอยู่เสอ หลายๆตอนเรากดอ่านซ้ำๆๆ อย่างไม่เบื่อ
เราชอบประโยคที่พูดว่า "พวกเขาไม่เคยมีช่วงเวลาโรแมนติก มีแค่ชีวิตเรียลลิสติกที่อยู่ด้วยกันทุกวัน"
เราชอบตอนจบที่รวมความสัมพันธ์ของตัวละครทุกตัวเอาไว้ ไม่ระบุอยู่ที่ใครคนใดคนนึงนะ
เราเชื่อว่าความสัมพันธ์หลังlast pageนี้ ทุกๆอย่างก็จะดำเนินต่อไป ดีใจที่ได้อ่านค่ะ
รอรวมเล่มอยู่นะคะ : )
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยย
ยังฟินกับ ตากล้อง ม และ นักเขียน ส อยู่นะ
แต่ก็อยากเก็บเล่ม
ตอนพิเศษ ขอเมตสิปป์ให้หนูฟินเยอะๆนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
สนุกดีค่ะ คนเขียนหายนานไปหน่อยเลยลืมเรื่องช่วงต้นๆไปบ้าง แต่กลับมาอ่านแล้วก็ให้อารมณ์คุ้นๆดีค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่าา
-
ใจหายเลยค่ะ อารมณ์แบบ นี่จะจบแล้วหรอ T T""
รักเรื่องนี้มากๆค่ะ
-
น่ารักจังเลยยย
ยังมีออฟิสแบบนี้อยู่ที่ไหนน
บอกทีจารีบไปสมัครเลย 5555
นึกว่าพี่เก็ตจะได้กับปัน แบบได้ๆๆๆ
อะ โถ่่่ๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณที่สร้างความสุขให้นะคะ
คิดว่าถ้าชีวิตจริงได้ทำงานแบบกองนี้ เราคงได้เป็นพี่เก็ต2แบบไม่ต้องสงสัย
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ ค่ะ
เนื้อเรื่องวัยทำงานเป็นอะไรที่เรียลมาก
ชอบพี่เมตกับพี่เป็ด พวกนางฮา 55555
รู้สึกว่าอ่านแล้วหลงรักตัวละครในเรื่องค่ะ
คนเขียนเก่งมาก ทำให้เราอินกับทุกตัวในเรื่องได้
ยกเว้นพี่ชิ พี่พุดรึเปล่า? 55555
รอตอนที่เหลือแล้วก็รอเรื่องใหม่นะคะ
-
สนุก มีทั้งตลกมุกเยอะ เวลาหวานก็น่ารัก
บทดราม่าก็ทำเอาร้องได้ อ่านแล้วอินนะ ชอบค่ะ
รอตอนพิเศษเรื่องนี้ และรอเรื่องใหม่ด้วยค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีๆน่ะคะ^^
-
ประทับใจมากเลยเรื่องนี้ ยิ่งตอนจบคือแบบเห้ยอยากทำงานออฟฟิสแบบนี้นะ มันมีความสุขดีเพราะการทำงานในชีวิตปัจจุบันที่ผ่านๆมาเจอแต่ สิ่งที่ไม่น่าให้คิดถึงเลยให้ตายทั้งบอส ทั้งเพื่อนร่วมมงาน รวมถึงลูกค้่าบางประเภทอีกด้วย
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนแต่งจริงๆที่เขียนเรื่องราวดีๆให้กันได้อ่านได้ฟิน ขอบคุณคครับ :pig4:
-
บทส่งท้าย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้บก.ขอคุยมาเมาท์มอยแต่เช้าเลย จะไม่ให้รีบได้ยังไงล่ะคะ ก็บก.มีเรื่องด่วนที่สุดของที่สุดมาบอกกันน่ะสิ อะแฮ่มๆ คิดว่าทุกคนคงได้เสพและฟินไปกับเรื่องราวของน้อง ม. กับ น้อง ส. กันมาหลายปีแล้วใช่ม๊า หลายๆ คนก็คงจะสงสัยว่า น้อง ม. กับ น้อง ส. จริงๆ แล้วเค้าคือใคร เรื่องที่บก.เล่ามาจริงหรือมั่ว ชัวร์หรือไม่ ความป่วง ความฮาของกองนิตยสารนี้มันเป็นได้ขนาดนี้เชียวเหรอ? เอาล่ะค่ะ ความจริงที่ทุกคนอยากรู้...เราพร้อมเปิดเผยแล้ว!!
เนื่องจากเดือนหน้าเป็นเดือนครบรอบ 6 ปีของนิตยสารเรา แน่นอนว่ามันจะธรรมดาๆ ไม่ได้ เราจึงทำนิตยสารเล่มพิเศษขึ้นมา ชื่อว่า “The secret of Gayscale Magazine” เปิดเปลือยเบื้องหลังนิตยสารเกย์เล่มนี้ที่ทุกคนอยากรู้ ซึ่งพลาดไม่ได้กับการสัมภาษณ์ตัวจริงเสียงจริงของกองบก.ทุกคน!
เพราะฉะนั้น ถ้าคุณไม่อยากพลาดเรื่องราวสุดซีเคร็ตของพวกเรา ต้องคอยติดตามกันให้ดีว่าจะหาเกย์สเกลเล่มพิเศษนี้ได้จากที่ไหน แล้วบก.จะมาอัพเดตเรื่อยๆ นะคะ :)”
บก.เอ้จัดการโพสต์ข้อความลงแฟนเพจของนิตยสารได้ไม่นาน เหล่าลูกสมุนทั้งหลายก็ทยอยมาถึงออฟฟิศกันพอดี วันนี้ทุกคนมีคิว ‘ถ่ายแบบ’ เพื่อลงเซ็ตแฟชั่นของเล่มพิเศษที่กำลังทำอยู่นี้ จริงๆ แล้วไอเดียการเปิดเผยหน้าตากองบก. เป็นเพียงคำพูดขำๆ ของสิปป์ศิลป์ในตอนประชุมเล่มเท่านั้น แต่พี่เอ้กับพี่เอสกลับเกิดประกายตาแวววาวประหนึ่งว่านี่คือไอเดียที่ดีที่สุดก็ไม่ปาน หลังจากถกเถียงและขู่ถึงขั้นจะตัดเงินเดือน สุดท้ายสมาชิกทุกคนก็จำยอมต้องทำตาม
“ไม่เอา ไม่ให้น้องจีใส่ชุดนี้” พี่เป็ดเริ่มโวยวายหลังจากสไตลิสต์หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งออกมาพร้อมรองเท้าบู๊ต
“มันไม่ใช่แค่สองชิ้นค่ะลุง น้องเค้าต้องใส่กางเกงด้วยนะคะ รับรองว่าไม่เซ็กซี่ค่ะ” เจ๊สไตลิสต์พยายามเกลี้ยกล่อมผู้ปกครองของน้องจีที่ทำท่าจะไม่ให้ใส่ชุดที่เตรียมมา
อีกด้านหนึ่งพี่เก็ตกำลังนั่งทำหน้ายุกยิกเหมือนลิง เนื่องจากรำคาญครีมรองพื้นที่โปะอยู่บนหน้า ซึ่งช่างแต่งหน้าต้องพูดทุกๆ สองวินาทีให้หยุดเกา แต่ทำยังไงกราฟิกก็ไม่เชื่อ จนปันต้องมาช่วยกำกับอีกแรง
“บอกแล้วให้นอนเร็วๆ หน้าพังจนต้องโบกรองพื้นเลยเห็นป่ะ” เด็กรุ่นน้องชี้ไปยังรอยสิวและขอบตาดำคล้ำของคนที่นั่งอยู่ไม่สุข
“ก็แล้วใครให้มึงมาชวนเล่นเกมล่ะ ตีสี่!!” พี่เก็ตเถียงกลับบ้าง รู้ทั้งรู้ว่าวันนี้ต้องตื่นแต่เช้า แต่ไอ้เด็กบ้านี่ก็ยังกด invite ให้เข้าเกมอยู่นั่น สุดท้ายเลยได้นอนไปแค่สามชั่วโมงเท่านั้น
ระหว่างที่คนอื่นๆ กำลังแต่งหน้าแต่งตัว เมตตาก็กำลังถ่ายช็อตแรกซึ่งเป็นช็อตเดี่ยวของแต่ละคน
“โอ้ย!! ไอ้เมต มึงเป็นตากล้องก็ต้องรู้มุมป่ะวะ นี่มายืนนิ่งยังกับถ่ายบัตรประชาชน มันหมายความว่าไง!!” ทีมตากล้องจากเนปจูนที่สนิทกันดีกับเมตตามาช่วยถ่ายงานนี้ให้
“มันเหมือนกันที่ไหนอ่ะพี่ โห่ย! แล้วมามุงไรกันเยอะแยะ เขินนะเว้ย” เมตตาโวยวายและพยายามไล่ทีมงานออกไป
“ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ ถ่ายแบบนี้สิบปีก็ไม่เสร็จ” ตากล้องบ่นเสียงดัง ก่อนจะนึกขึ้นได้ “สิปป์! มึงมาช่วยดูไอ้เมตหน่อย ถ่ายมันไม่ได้จริงๆ ลิงอุรังอุตังยังโพสต์ได้ดีกว่า”
สิปป์ที่กำลังเตรียมคำถามสัมภาษณ์อยู่เลยต้องเดินเข้าฉากมาแบบงงๆ ร่างโปร่งเท้าเอวเอียงคอมองนายแบบจำเป็นแล้วก็ยิ้มขำ สักพักนักเขียนก็เดินหายไปแถวโต๊ะทำงาน ก่อนจะกลับมาพร้อมกล้องถ่ายรูป อาวุธประจำตัวของเมตตา
“อ่ะ เอาลูกมึงไปอุ้มดิ๊” มือเรียวจับสายกล้องไปคล้องคอนายแบบ ซึ่งอีกคนก็รับไว้แต่โดยดี พอมีกล้องในมือ เมตตาก็เริ่มจะโพสต์ท่าได้เหมือนคนปกติมากขึ้น พอเห็นอย่างนั้นสิปป์เลยกลับไปนั่งเขียนอะไรยุกยิกๆ อยู่ที่มุมห้องเหมือนเดิม
“ลองถ่ายอะไรก็ได้ที่ทำให้มึงเป็นตัวของตัวเองที่สุดอ่ะ” พี่ตากล้องสั่งนายแบบ ซึ่งเมตตาก็จับโฟกัสนู่นนี่ไปเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่หน้าของใครบางคนโดยไม่รู้ตัว
แสงที่ส่องผ่านมู่ลี่ตกกระทบสิปป์ศิลป์เป็นเส้นเงาที่น่ามองไม่น้อย เมตตาเผลอกดชัตเตอร์ไปตามสัญชาตญาณ โดยลืมไปเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่
ทีมงานตากล้องเงียบเสียงลงแต่กำลังสื่อสารกันด้วยภาษามือแบบคนที่คุ้นเคยกันมานาน เพียงครู่เดียวโลเคชั่นการถ่ายก็กลับด้าน พร้อมไฟแฟลชและอุปกรณ์ต่างๆ ที่พุ่งตรงไปยังนักเขียนแทน
“อ้าว...มาถ่ายผมทำไมเนี่ย!” นายแบบมุมเผลอร้องอย่างตกใจ เมื่อเงยหน้ามาอีกทีก็เจอกับทีมตากล้องเต็มชุด
“ฟีลมันได้ๆ มึงเขียนอะไรของมึงต่อไปเหอะ” สิปป์ศิลป์รับคำสั่งแบบงงๆ จนตากล้องสั่งให้พักได้ จึงได้ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย จากนั้นทีมงานเหมือนหยุดพักประชุมกันครู่หนึ่ง ก่อนจะเรียกคนอื่นๆ มาถ่ายต่อไป
การถ่ายแฟชั่นล่วงเลยมาจนบ่ายโมง ในขณะที่ทุกคนกำลังพักกินข้าว อยู่ๆ ประตูออฟฟิศก็ถูกเปิดออก พร้อมการปรากฏตัวของ...พี่เอส มนุษย์บอสที่ชอบทำตัวหล่อและนิยมการเปิดตัวแบบเวอร์วังในทุกฉาก
“ไอ้เอส!!” เสียงบก.เอ้จะโกนเรียกน้องชาย “นัดเก้าโมง แต่มาบ่ายโมงคืออะไร??”
ก่อนพี่เอ้จะได้ด่าอะไรต่อ พี่เอสก็เฟดตัวออกไปหาช่างแต่งหน้าได้แบบเนียนๆ ซึ่งบอสใหญ่ทำถูกที่สุดแล้ว เพราะไม่งั้นคงได้ถ่ายกันถึงเที่ยงคืนแน่ๆ
หลังจากตอนเช้าเป็นการถ่ายเดี่ยวของแต่ละคน ช่วงบ่ายนี้ก็เป็นเวลาของการถ่ายกลุ่ม ซึ่งชุลมุนวุ่นวายจนตากล้องต้องขอพาราไปสามรอบ แต่ในที่สุด การถ่ายแบบอันสุดระทึกของกองบก.เกย์สเกลก็จบลงอย่างสวยงาม และสัญญาว่าไอเดียนี้จะถูกพับเก็บถาวร ไม่มีขุดมาทำซ้ำอีกแน่ๆ
“อ้าว...ถ่ายกันเสร็จแล้วเหรอ” เสียงสดใสของผู้มาใหม่เรียกสายตาของทุกคนให้พุ่งไปมอง ก่อนสิปป์จะเป็นคนแรกที่ส่งเสียงเรียก
“พี่ปืน!!” จากนั้นเสียงเซ็งแซ่ของสมาชิกก็ดังต้อนรับ พี่ปืนอีกหน วันนี้พี่ปืนกลับมาทำธุระที่ไทย พอลงเครื่องได้ก็ดิ่งตรงมาที่ออฟฟิศนี้เลย เพราะพี่เอสไปโม้ให้ฟังไว้เยอะว่าทีมงานจะมาถ่ายแบบกัน
“ไหนๆ ขอรูปบ้างสิ” แขกคนสำคัญเดินไปยังหน้าจอโน้ตบุ๊กที่เปิดภาพเซ็ตแฟชั่นของวันนี้ค้างไว้ แต่บก.เอ้รีบเอามือป้อมๆ มาปิดอย่างรวดเร็ว
“โน้ว...ให้เห็นก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”
“อะไรอ่า ขอดูนิดเดียวเอง ไม่เอาไปบอกใครหรอก” พี่ปืนต่อรอง
“ไม่ได้!” บก.เอ้ยืนยัน “ถ้าอยากดูก็ต้องทำตามกติกา”
หนุ่มร่างสูงเลิกคิ้วแทนคำถามถึงกติกานั้น
พี่เอ้พับหน้าจอโน้ตบุ๊กลง พลางขยับตัวไปใกล้พี่ปืน
“เล่มพิเศษนี้เค้าแถมให้กับ...” คนพูดเบาเสียงลงจนกลายเป็นเสียงกระซิบ พลางขยิบตาเป็นสัญญาณว่าให้คนฟังเงียบไว้
พี่ปืนทำหน้าประหลาดใจกับคำบอกเล่า แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ
...แม้จะไม่ค่อยเข้าใจ ว่า ‘ของแถมสำหรับคนสั่งฟิค’ คืออะไรก็เถอะ...
End
บทส่งท้ายมาแล้ว จบแล้วจริงๆ จ้าาาา
ได้ยินที่พี่เอ้บอกกันมั้ย
น่านแหละ...ของแถมอะไรก็ตามนั้นเนอะ
(ไม่กล้าพูดมาก กลัวผิดกฎเล้า >.<)
ใครที่รอตอนพิเศษ เดี๋ยวจะเขียนมาลงให้อ่านกันนะคะ
ฝากติดตามกันด้วยน๊า
ก่อนจากกันไป ขอให้ช่วยไปโหวตโพลสำรวจผู้ที่สนใจสั่งซื้อหนังสือหน่อยนะคะ
คลิกที่นี่เพื่อตอบโพล (https://www.facebook.com/lykarfanpage/app_20678178440) ค่ะ
ขอบคุณค่า : )
ปล. ติดตามข่าวสารกันได้ที่ https://www.facebook.com/lykarfanpage จ้า
-
อุ้ยยยย เค้ามีของแถมอะไรกันด้วยอะ แอร๊ยยย
-
อร๊ายยยยยยยย !!
-
ของแถมพิเศษอะไรก๊านนนน Y___Y
-
หนูขอตอนพิเศษเมตสิปป์เยอะๆๆๆๆๆๆ หนูจะสั่งฟิคๆๆๆๆๆๆ
-
เอามีดมาเสียบเค้าเถอะ แอร๊ย เก็บเงินรัวๆ เปิดจองเมื่อไหร่ส่งข่าวด่วนๆเลยนะฮะ หรือเปิดไปแล้ว แต่นางคนนี้ไม่รู้เรื่องไรเลย :laugh:
-
จบแล้ววววววววว สนุกมากๆเลยคะ เป็นเรื่องที่มีครบทุกรสชาติจริงๆ รักตัวละครทุกตัวในเรื่องมากๆ
ที่สำคัญขาดไม่ได้คือขอบคุณนักเขียนมากๆคะ สำหรับนิยายสนุกๆ
:กอด1: :กอด1: :L2:
-
:impress2:
-
เดี๋ยวค่ะ....... รู้สึกพลาดอะไรบางอย่างไป...
เกย์สเกลจบแล้วเหรอออออ :a5: :a5: :a5: แต่ไม่เป็นไรค่ะ
ประทับใจเรื่องนี้มากๆ ชอบพี่เก็ต เข้าใจฟีลลิ่งพี่แกนะคะ เรียนมาเหมือนกัน :hao7: :hao7:
ชอบมากๆ โมเม้นท์ที่พี่เก็ตกะสิปป์เถียงกัน 55555555 555
มันเรียลมากเลย มาจากอินเนอร์ล้วนๆ สินะคะ :katai5:
-
ของแถมอะไรคะบก.เอ้ :hao7: :hao7:
-
อ่านจบแล้ว เย้ จุดพลุ ปัง ปัง ปัง :mc3:
ชอบเมต-สิปป์
ชอบพี่เป็ด-น้องจี
ชอบทุกคน ถ้าได้ทำงานที่บริษัทเราคงเป็นคู่หูพี่เอ้อะ
แต่เราคงทำงานกับพี่เก็ตไม่ได้แน่ๆ คงต้องทำผ่านน้องปัน 5 5555
ได้ฟังเพลงกลัวแล้วมันใช่อะ ถ้าได้ยินเพลงนี้คงคิดถึงเมตสิปป์
ดีใจที่คู่นี้ลงเอย ถ้าไม่กล้าข้ามผ่านอุปสรรคในใจก็คงไม่มีวันนี้
ตอนแรกๆ ที่อ่านเราคิดว่าคนที่เข้าใจตัวเองคือสิปป์ ส่วนเมตรู้ใจตัวเองอยู่ตลอด
แต่ที่ไหนได้ เมตไม่เคยหาคำตอบให้กับตัวเอง แต่เป็นสิปป์กลับกลบเกลื่อนหัวใจตัวเองไว้
โอยกลับตาลปัตรไปหมด ไม่รู้ว่าตอนแรกมีใครคิดเหมือนเราหรือเปล่า
ถือเป็นจุดช็อคของเราสำหรับเรื่องนี้ 55
....และที่ทำให้เราเสียน้ำตามีสามเหตุการณ์
.........เหตุการณ์แรก คือช่วงที่สิปป์ตัดสินใจเลิกกับแนนนี่ แล้วหาความกล้าที่จะคบกับเมต
...........เหตุการณ์สอง คืออีพี่เป็ดไปคุยกับแฟนเก่าแล้วบอกว่ารู้สึกดีมาก ยอมรับว่าโกรธมาก :fire:
แต่มันก็เป็นความรู้สึกจริงๆ ที่รู้สึก ทำไงได้ ก็ยังดีที่ยังซื่อสัตย์และมั่นคงกับน้องจี
...............สุดท้าย ก็รักรุ่นใหญ่ที่ยังเจ็บกับแผลเป็นที่เป็นกันมาแล้วสิบๆ ปี
เพิ่งเคยเจอ บอกว่าตัวเองเป็นเกย์ แต่ก็รักผู้หญิงได้เหมือนกัน พี่ปืนอาจจะสับสน
ไม่รู้ว่าไม่รู้ใจตัวเอง หรือรู้ใจตัวเองดีเกินไปแล้วยังโลภมากเห็นแก่ตัวได้ถึงขนาดนี้
หลังอ่านตอนพี่เอ้น้ำตาไหลที่พะงันเสร็จ เราก็ไม่อยากเจอชื่อพี่ปืนในนิยายเรื่องนี้อีกเลย
แต่ก็ยังโผล่มาเรื่อยๆ เนอะ สงสัยค่าตัวถูก แม้บทส่งท้ายพี่แกก็ยังมา เฮ้อ ~~~
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ประทับใจ อนาคตคงกลับมาอ่านอีกครั้ง
เราได้อะไรดีๆ ที่เป็นสาระเยอะมากสำหรับเรื่องนี้
ขอบคุณ :bye2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ซาบซึ้ง ประทับใจมากมาย กับเรื่องรัก ผู้ช้าย ผู้ชาย ในกองบอกอ
ขอบคุณ คุณ Lykar ที่แต่งเรื่องราวดีดี มาให้เรานะครับ
ขอบคุณที่สุด บก. เอ้
พี่เอส ไอ่พี่ปืน
พี่พุด พี่ชิ
พี่เก็ต น้องปัน
พี่เป็ด น้องจี
นาย เมตตา และ นายสิปป์ศิลป์
แม้จะไม่ได้เจอในชีวิตจริง... จะรอผลงาน นิยาย ฟิค GAYScale ไว้เป็นความทรงจำนะครับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ชอบเรื่องนี้ รักเรื่องนี้ อ่านแล้วมีความสุข อารมณ์ดี ขอบคุณคนแต่งครับ
-
ตอนพิเศษนี้เคยลงในเพจไว้นะคะ
ขอเอามาลงในนี้เก็บไว้ เผื่อเพื่อนๆ คนไหนยังไม่ได้อ่านจ้า
-------------------------------------------------------------
ชื่อตอนอยู่กลางเรื่อง
โปรดอ่านเรื่องก่อนอ่านชื่อ
"เฮ้ยพี่" เมตตาเอ่ยเรียกคนที่นั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ พี่เป็ดเลิกคิ้วเป็นสัญญาณให้พูดต่อ แต่มือยังไม่ละจากหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเอง "ทำไมพี่รู้เรื่อง 'อย่างว่า' เยอะจัง"
พี่เป็ดหันขวับมองรุ่นน้องที่เอ่ยถามคำถามสุดซีเคร็ตออกมาอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะรีบหันซ้ายหันขวามองคนรอบๆ พอแน่ใจว่าไม่มีใครได้ยินแน่ๆ แล้วจึงกลับมากระซิบเสียงเบากับเจ้าของคำถาม "เชี่ยเมต มึงมาถามอะไรตรงนี้"
"เอ้า ทำไมอ่ะ" อีกคนยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว และไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเรื่องที่หยิบยกมาพูดมัน 'ไม่ธรรมดา' ตรงไหน
คนอายุมากกว่าถอนหายใจเฮือก ตกลงมึงไม่รู้จริงๆ ใช่มั้ยว่าทำไมเรื่อง 18+ ที่มึงเอามาถามราวกับขอสูตรทำข้าวผัดถึงไม่ควรเอามาคุยกันที่นี่ ...ณ ร้านกาแฟร้านดัง ที่คนพลุกพล่านยังกับตลาดสด ซึ่งโต๊ะที่นั่งอยู่ก็ขนาบซ้าย ขวา หน้า หลังไปด้วยสารพัดคนสัตว์สิ่งของ ที่แค่หายใจก็ได้ยินถึงกันแล้ว!
ต้องโทษสองหนุ่มที่ตอนนี้คงโบยบินฟินเวอร์อยู่กับของราคาพิเศษในห้าง และมีแววว่าจะอยู่ยาวให้สมกับชื่องานมิดไนท์เซลส์เลยทีเดียว แล้วยังไงล่ะ เป็นเวรเป็นกรรมของพี่เป็ดกับเมตตาอีกที่ต้องมานั่งรอ ดูดกาแฟราคาแพงกว่าข้าวเย็น และได้แต่มองหน้ากันไปมาเพราะหมดเรื่องจะคุยกันตั้งแต่สิบนาทีแรก
ครืดดดดด...
พี่เป็ดหันไปมองตามเสียง และพบว่าเมตตาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ แล้ว เป็นอันว่าคำถามของมันเมื่อกี๊คงต้องได้รับคำตอบไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“คืองี้...” พี่เป็ดเริ่มต้นเรื่องด้วยความดังเสียงระดับผีเสื้อกระพือปีก “คือมึงก็รู้ใช่ป่ะ ว่ากูไม่ได้มีจีเป็นแฟนคนแรก”
คนตั้งใจฟังพยักหน้าหงึกๆ พลางนึกถึงกิ๊กเก่าของพี่เป็ดที่เคยเกือบมีดราม่ากันช่วงหนึ่ง “จะบอกว่าพี่สะสมประสบการณ์มาเยอะใช่ป่ะ”
“ช่ายยยย” แม้ไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าโซพราวด์ แต่บอกเลยว่าแฟนทุกคนพี่เป็ดคบด้วยความรัก และเรื่องนั้นๆ ก็จัดให้ด้วยหัวใจล้วนๆ
“ไม่ๆ คือผมหมายถึงว่าทำไมพี่ถึงรู้ว่าแฟนต้องการอะไรยังไง แบบ...” เมตตาเริ่มกระซิบเสียงบ้าง “แบบทำตรงไหนแล้วดี อัลไลอย่างเงี้ยยย”
“แค่กๆๆ” คาราเมลแม็กคีอาโต้ทำเอาหลอดลมของพี่เป็ดเกือบมีปัญหา ซึ่งจริงๆ แล้วมันก็ไม่เกี่ยวกับกาแฟเท่าไร แต่เป็นเพราะคำถามแทงใจจากอีกคนมากกว่า
“กูก็ไม่ได้รู้อะไรขนาดน้าน” เสียงสูงระดับโซปราโน่ทำให้เมตตาไม่เชื่อคำปฏิเสธนั้นเลยสักนิด พี่เป็ดแม่งมีสูตรเด็ดแล้วหวงน้องแน่ๆ
“หยั่มมาว่ะพี่ การให้ความรู้เป็นการทำบุญที่ดีที่สุด ไม่เคยได้ยินเหรอ” ตากล้องสุดเซอร์เริ่มตีรวน พลางจ้องหน้าของคนที่กุมความลับขั้นสุดยอดไว้ในมือ
พอเห็นว่าพี่เป็ดไม่ยอมปริปากเผยเคล็ดลับ เมตตาเลยต้องเริ่มปฏิบัติการร้อยเล่มเกวียนทันที “นะ...นะพี่เป็ด บอกกันหน่อยดิ๊ พี่อยากเห็นน้องล้มเหลวทางชีวิตคู่เหรอ คำบอกเล่าของพี่จะเป็นคัมภีร์ที่ชี้ทางสว่างให้กับผมเลยนะ พี่จะกลายเป็น...”
“เออๆๆ กูบอกแล้วๆๆ อยู่กับไอ้สิปป์มึงพูดมากขนาดนี้ป่ะเนี่ย” พี่เป็ดพูดตัดบทก่อนตัวเองจะกลายเป็นศาสดาด้านเซ็กส์ไปเสียก่อน
“อยู่กับไอ้สิปป์ไม่ต้องพูดอะไรหรอก”
“เพราะมองตาก็เข้าใจ?”
“เพราะให้มันพูดคนเดียวก็หมดวันแล้ว!!” เมตตาตอบพร้อมเสียงหัวเราะ ส่วนพี่เป็ดพึมพำว่าเดี๋ยวจะฟ้องเจ้าตัว ทำให้ครอบครัวมึงแตกแยกไปเลย
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องพี่ มาๆ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย”
“เอ้อ...” น้ำเสียงลำบากใจถูกเอ่ยมาเป็นคำแรก เมื่อหันมองคนที่ทำหน้าตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วพี่เป็ดก็รู้ตัวว่าคงถอยไม่ได้ “จริงๆ แล้ว แต่ก่อนพี่เป็น ...รับ”
.
.
ความรับของพี่เป็ด
เพราะแฟนคนแรกสมัยม.ปลายดันเป็นนักบาสตัวสูงยังกะเปรต พี่เป็ดที่สูงตามมาตรฐานชายไทยเลยได้แต่ก้มหน้ายอมรับสถานภาพ ที่เพียงแค่ตัดสินกันด้วยสายตาก็พ่ายแพ้อย่างหมดรูป อย่าได้หวังว่าจะไปพลิกอีกฝ่ายลงได้ในสนามรัก เพราะดูท่าว่ายกหินผายังจะง่ายกว่ายกมัน
แม้จะไม่ได้สาวแตกนิ้วกรีดกราย แต่ความขาวตี๋ตามแบบฉบับลูกผู้ดี บวกกับประวัติแฟนคนแรกก็ทำเอาคุณชายเป็ดได้รับมอบตำแหน่งฝ่ายรับโดยไม่มีเงื่อนไข ซึ่งถ้าถามใจเจ้าของตำแหน่งแล้ว พี่เป็ดตอบได้เพียงสั้นๆ ว่า
“ไม่ได้อยากเป็นอย่างนั้น แต่เอ่อ...มันก็ฟินดี!”
ถ้าไม่นับเรื่องบนเตียง ซึ่งบางทีก็ระเบียง บางทีก็ห้องน้ำ (เดี๋ยวนะ...ไม่มีใครถามนะพี่) อะแฮ่ม... ถ้าไม่นับเรื่องนั้นแล้ว แฟนทุกคนก็ปฏิบัติกับพี่เป็ดอย่างเท่าเทียม ให้เกียรติกันในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ดูแลแบบคนเป็นแฟนควรทำให้กัน ไม่ถึงกับหอบถุงช็อปปิ้งมาถือไว้คนเดียว หรือต้องถอดเสื้อคลุมกันหนาวให้แบบพระเอกเกาหลี (เฮ้ย...ผมว่าผมเคยทำว่ะ) ส่วนหนึ่งอาจเพราะพี่เป็ดห่างไกลจากการเป็น ‘ร่างบาง’ ‘ตัวเล็ก’ หรือคำนามประเภทนั้นไปพอสมควร แต่เมื่อไรก็ตามที่กิจกรรมเข้าจังหวะมาถึง ก็ไม่มีทางเลยที่พี่เป็ดจะได้เป็นฝ่ายบุกเกม เรียกว่าเสียประตูและจุดโทษจนจบการแข่งขันนั่นแหละ
และหากบอกไปก็คงไม่เชื่อ ว่าเป็ดได้รับเกียรติดำรงตำแหน่งนั้นเกือบ 6 ปี! อย่า...ขอร้องว่าอย่าคำนวณจำนวนครั้ง เพราะอาจต้องใช้เครื่องคิดเลขทางวิศวกรรมเข้าช่วย! เอาเป็นว่าพี่เป็ดนั้น ‘รู้ซึ้ง’ และ ‘รู้ดี’ (รวมถึงรู้สึกดีด้วยใช่ป่ะ?) ถึงหัวจิตหัวใจของคนตำแหน่งนี้เลยทีเดียว
“เหยดดดดดดดดด” เมตตาได้แต่อุทานเสียงยาวกับประวัติรับ เอ๊ย ประวัติรักของพี่เป็ด “จริงดิ่พี่!! แล้วแบบ...มันเปลี่ยนกันได้ด้วยเหรอ ตำแหน่งแบบนี้”
“บางคนได้ บางคนก็ไม่ได้” ตอบแบบเท่ๆ แล้วก็หยิบกาแฟมาดูดอีกปื้ด “กูแลกเชอร์สั้นๆ ละกัน คือการเป็นเกย์เนี่ย นอกจากรุกกับรับแล้ว มันก็ยังมี...โบ๊ท”
“โบ๊ท?” เมตตาทวนคำ พลางนึกถึงเรือที่แล่นในทะเล ซึ่งที่เป็ดก็รู้ทันเลยเบรกความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว
“โบ๊ท ที่แปลว่า ทั้งสอง น่ะโว้ย คือรุกก็ได้ รับก็ได้ มึงเข้าใจยัง”
“อ่าฮะ” เมตตาพยักหน้า “แสดงว่าพี่....”
ปรมาจารย์ยิ้มมุมปาก “ก็คงใช่มั้ง”
“แล้วงี้ขั้วมันจะสลับตอนไหน” ตากล้องยังคงสงสัยต่อ
“กูไม่ใช่ถ่านไฟฉายนะโว้ย ...ของแบบนี้มันแล้วแต่สถานการณ์ แล้วแต่คน บางทีถ้ามึงเจอคนที่มึงรักด้วยหัวใจ มันก็ไม่จำเป็นเลยว่ามึงจะตกอยู่ในภาวะไหน” พี่เป็ดอธิบายต่อ “ความรักไม่ได้ตัดสินว่าเราคือคนที่เข้มแข็ง หรือคนที่อ่อนแอ แต่มันทำให้เราอยากแบ่งปันความสุขให้กันและกันต่างหากว่ะ”
สิปป์กับน้องจีช็อปปิ้งเสร็จตอนเกือบๆ สี่ทุ่ม มาถึงทั้งสองคนก็เอาแต่บ่นว่าหิว จนสุดท้ายพี่เป็ดต้องพาทั้งหมดต้องไปหาก๋วยเตี๋ยวกินแถวๆ หน้าห้างฯ กว่าจะแยกย้ายกันก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน
รถเต่าคันเดิมเทียบจอดที่ร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย สิปป์ที่นั่งหลับเป็นตุ๊กตาคอพับหน้ารถสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา และเห็นว่าเมตตาเดินเข้าไปในเซเว่น มือเรียวคว้าโทรศัพท์มาดู ก่อนจะเห็นว่าพี่เป็ดไลน์มาหาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
‘คืนนี้ขอให้มีความสุขนะครัช’
‘พี่ได้มอบสิ่งที่ดีที่สุดให้น้องไปแล้ว’
‘จัดเต็ม! ไม่เช้าไม่เลิก!’
ปิดท้ายด้วยสติกเกอร์หมีทำหน้ามีเลศนัย หากไม่ทันได้พิมพ์ตอบกลับไป เมตตาก็กลับมาที่รถเสียก่อน
“ตื่นแล้วเหรอ ช็อปซะหมดแรงเลยดิ่” ตากล้องเอ่ยทักก่อนหัวเราะเสียงเบา เมื่อเห็นหน้ายู่ๆ ของคนที่เพิ่งตื่น
“กูซื้อเสื้อมาฝากมึงด้วย นี่ไง...สวยป่ะ” สิปป์กางเสื้อยืดสีเทาออกโชว์ เมตตาเลยยิ้มกว้างก่อนจะรับไปแล้วสวมทับเสื้อที่ใส่อยู่ทันที
“เฮ้ย! ใครเค้าใส่เสื้อยืดสองตัววะ มึงบ้าป่ะเนี่ย”
“แฟนอุตส่าห์ซื้อให้ กูก็อยากจะรีบใส่เป็นธรรมดา” พูดจบก็ยื่นถุงเซเว่นให้อีกฝ่ายเป็นการตอบแทน สิปป์ศิลป์รับถุงนั้นมาก่อนจะทำตาโต
“เชี่ย มึงให้กูไมเนี่ย ...แต่ที่ห้องก็ยังไม่หมดนะ รีบซื้อจัง” ตุ๊กตาหน้ารถหมายถึงไอ้กล่องสี่เหลี่ยมที่จำได้ว่ายังเหลืออีกตั้งสองกล่องในห้อง
“คือ...” เมตตาอึกอัก ขณะบังคับรถให้เคลื่อนเข้าซอยไปช้าๆ “คือกูขอแบบเรียบแล้วกันนะ กูว่าถ้าขรุขระกูอาจจะรับไม่ไหว”
“...........” คราวนี้เป็นสิปป์ที่อีกอักบ้าง หลังพยายามทำความเข้าใจกับประโยคดังกล่าวอยู่สักพัก “มึงหมายความว่า.....”
“เออ! แฟนซื้อให้ก็เอาไปใส่ซะ ไม่ต้องถามมาก เข้าใจป๊ะ?” พอจอดรถเรียบร้อย เมตตาก็เดินลิ่วๆ เข้าไปในบ้านทันที โดยไม่รอดูคนที่มาด้วยหัวเราะปานจะขาดใจ
End…
*Deleted Scene*
เสียงไลน์จากมือถือของสิปป์ดังขึ้นตอนสิบโมงเช้า ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามาจากใคร
‘เป็นไงบ้างน้องรัก เมื่อคืนจัดไปกี่ดอก’
หน่วยติดตามผลเริ่มทำงาน จริงๆ ไม่ได้เตี๊ยมอะไรกับไอ้สิปป์มันหรอก แต่ครั้งหนึ่งมันเคยมาบ่นๆ กับน้องจีว่าอยากลิ้มรสการเป็นคนนำเกมบ้าง พอพี่เป็ดสบโอกาสเลยเสี้ยมเมตตาไปนิดหน่อย
นักเขียนที่ยังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงตอบไปสั้นๆ เพราะยังตื่นไม่เต็มตา ‘3’
‘มึงจัดมัน 3?’ อีกฝ่ายถามต่อทันที
‘มันจัดผมเนี่ยแหละ 3!’ อูย... สรุปทั้งแบบเรียบ แบบขรุขระเนี่ย ไอ้เชี่ยเมตก็ได้ใช้อยู่คนเดียว
‘อะไรวะ กูอุตส่าห์แต่งเรื่องหลอกมัน มันไม่เชื่อเหรอ’ พี่เป็ดถามต่ออย่างไม่เชื่อว่าจะเป็นไปได้
ยังดีที่เมื่อคืนเมตตาเล่าเรื่องที่พี่เป็ดเคยเป็นรับให้ฟัง เลยพอเข้าใจได้ว่าทำไมมันถึงตัดสินใจถวายชีวิตให้แบบนั้น ‘เชื่อ แต่ผมสงสารมันอ่ะ ผมใจอ่อนเอง ฮือออออ’
‘สมน้ำหน้า! มึงหมดโอกาสแล้วล่ะไอ้สิปป์’
คนหมดโอกาสส่งสติกเกอร์หมีร้องไห้รัวๆ ก่อนจะถามพี่เป็ดในสิ่งที่สงสัย ‘ว่าแต่เรื่องแต่งจริงอ่อ?’
‘เรื่องแต่งจริงๆ โว้ยยยยย’ พี่เป็ดรีบตอบกลับอย่างไว และหวังว่าไอ้สิปป์จะไปกระจายข่าวให้ไอ้เมตด้วย
...กูโม้ขึ้นมาตรงที่บอกว่า 6 ปีอ่ะ จริงๆ แม่ง 7 ปี!
จบเหอะ!!
.
.
.
สวัสดีค่าาา
ใครยังไม่เคยอ่าน ลองอ่านกันระหว่างรอตอนพิเศษตอนใหม่เนอะ
เดี๋ยวจะรีบปั่นตอนพิเศษอื่นๆ มาลงให้อ่านกันค่ะ
ปล. ใครอยากพูดคุยกับสมาชิกเกย์สเกล หรือสอบถามอะไรจากคนแต่ง
เข้าไปถามในโปรแกรม ask.fm กันได้นะคะ ค้นหาชื่อ @lykar_fiction จ้า
(http://i168.photobucket.com/albums/u184/lykar/11058632_657469607713100_7464369458937495396_n.jpg)
(http://i168.photobucket.com/albums/u184/lykar/10985941_657469641046430_3102074474436431944_n.jpg)
-
ยิ่งกว่าฟินอีก
-
โถพี่เป็ด โถ 5555 นี่อึ้งมากเลยค่ะกับความลับว่าพี่เป็ดเคย 'รับ' เนี่ย :katai2-1:
-
ความรับที่พี่เป็ดซ่อนไว้... 5555555555555555555
โอ้ย นี่คือเคล็ดลับความสำเร็จใช่มั้ยพี่ 555555555555555
-
นี่มีเพื่อนเป็นเกย์ครบทั้งสามประเภท
เคยลองถามเพื่อนคนที่เคยรับแล้วเปลี่ยนมารุก เค้าไม่กลับไปรับอีกเลยนะ :laugh:
คือ...ยังหวังจริงๆนะว่าจะได้อ่านสิปป์รุกเมตสำเร็จ
คือ...เมตยอมแล้วไง แต่สิปป์รุกไม่สำเร็จงี้ โห่ยยยยย
-
โถวววววว่ พี่เป็ด !!!
-
ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคะ
อ่านเมื่อไหร่ก็ยิ้มได้ทุกที
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
จะขำหรือจะอะไรดี :m20:
-
โถ่ พี่เป็ด.....ทำไมไม่รับให้น้องจีล่ะค่ะ!!
-
ก็ว่าอยู่ ความรับของพี่เป็ด :m20:
-
ดูจากที่เล่ามา พี่เป็ดสู้งานมากค่ะ :laugh:
-
หรือว่า... แท้จริงแล้ว บนเตียงกับน้องจี :ling2:
-
ตัวเองเคยโดนมาแล้วอย่างให้เมตโดนมั่งละสิพี่เป็ดนิสัยม่ายยดิ
-
โอ๊ย พี่เป็ดดดด 55555555
-
เคยอ่านแล้ว แต่อ่านใหม่ก็ยังสนุกเหมือนเดิม
สิปป์มีโอกาสแต่ไม่คว้าไว้ งั้นก็ก้มหน้าเป็นรับต่อไป
ส่วนพี่ป็ดเคยเป็นรับถึงเจ็ดปี ......รับทานจุดกันไปเลย
-
:hao4: พี่เป็ดอุส่าห์ช่วยแต่น้องใจไม่ถึงซะงั้น
-
แอร๊ยยยย ใจอ่อนแล้วก็หมดโอกาสแล้วนะสิปป์เอ๋ย ><
-
เดี๋ยวๆ ไม่ใช่6 แต่เป็น 7!!! :hao6:
-
ไม่ทราบว่าแฟนเก่าที่ทำให้น้องจีโกรธคราวนั้น เอิ่ม ..... แล้วที่บอกว่ารู้สึกดีที่ได้คุย นี่ ....
อยากกลับไป รับ หรือเปล่าพี่??
:hao3:
-
:hao7: :hao7: :mew1: :mew1:ชอบๆมาต่อไวไวนะครับ
-
แหม.....แฟนอุตสาห์ซื้อให้ ทำไม่ไม่ใส่ล่ะสิบเอ๊ยยยยยย
ไม่เสีย(ดาย)ใจเหรอ :hao3:
-
พี่เป็ดเจ็ดปี :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
Sp.4 สิ่งที่เธอได้มองข้ามไป...?
“ไม่ลืมอะไรใช่มั้ย”
คำถามของคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูทำให้สิปป์ศิลป์ต้องเดินกลับเข้ามาในห้องอีกรอบ ตากลมกวาดมองสำรวจทุกซอกทุกมุม ก่อนจะสรุปกับคนถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
เมตตาช่วยคนดูแลหอพักเข็นรถขนของล็อตสุดท้ายไปยังลิฟต์ ในขณะที่สิปป์ศิลป์ยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าประตู เพราะลึกๆ ก็รู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องย้ายจากห้องพักที่อยู่มานานกว่าสามปี สุดท้ายอดีตเจ้าของห้องก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนมือเรียวจะค่อยๆ ปิดประตูลง
หลังเคลียร์เงินประกันกับหอพักเรียบร้อย รถเต่าสีเขียวมะกอกก็ขับนำรถกระบะที่บรรทุกของ มุ่งตรงไปยังบ้านของเมตตา ซึ่งตอนนี้กำลังจะกลายเป็นบ้านของสิปป์ศิลป์ด้วย เพราะนักเขียนลงทุนใช้เงินก้อนใหญ่ต่อเติมห้องออกมาอีกห้อง และตัดสินใจย้ายไปอยู่บ้านหลังนี้อย่างถาวร หลังจากต้องเช่าหอทิ้งไว้ แล้วไปๆ กลับๆ ระหว่างบ้านของเมตตากับหอพักอยู่เป็นปี
“เศร้าป่ะเนี่ย” คนขับเอื้อมมือมาขยี้หัวคนข้างๆ เบาๆ คนถูกถามส่ายหน้า แต่ยังดูซึมไม่เปลี่ยน
“ย้ายเถอะ เช่าไปก็เสียเงินไปฟรีๆ ตั้งสามสี่พัน” เมตตาบอกอีกคนเสียงอ่อนโยน
“ก็จริง” สิปป์ถอนหายใจ “แต่มันก็โหวงๆ นิดนึงอะ อยู่มาตั้งนาน”
“แอบซ่อนกิ๊กไว้หรือเปล่าจ๊ะอีหนู” ถามยียวนก่อนจะโดนอีกคนเบ้ปากใส่
Rrrrrrrrrrrrrrrrr…
เสียงพูดคุยในรถเงียบลงเมื่อโทรศัพท์ของสิปป์ศิลป์ดังขึ้น มือเรียวกดรับก่อนรายงานปลายสาย
“ครับแม่ ขนของเรียบร้อยแล้วครับ นี่กำลังไปบ้านเมต”
เจ้าของบ้านเหลือบมองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางขยับปากโดยไม่ออกเสียงว่า ...สวัสดีครับแม่ยาย...
คนถูกล้อเลียนทำท่าจะเขกหัวตัวป่วน แต่ก็ถูกผู้เป็นแม่ดึงความสนใจกลับไปเสียก่อน “เฮ้ย!! ไม่ต้องหรอกแม่ ของนิดเดียวเอง”
“อะไรๆ” เมตตารีบถามเมื่อได้ยินน้ำเสียงตกใจของคนคุยโทรศัพท์
“แม่จะมาช่วยจัดของ” สิปป์หันไปตอบอย่างรวดเร็วแล้วกลับมาคุยกับแม่ต่อ “ก็มีแค่พวกหนังสือแหละแม่ แล้วก็ของใช้นิดหน่อย นี่ท้ายรถกระบะเหลือตั้งครึ่งนึง แม่ไม่ต้องมาช่วยก็ได้”
เจ้าลูกชายยังเถียงกับแม่ต่ออีกพักใหญ่ จนสุดท้ายก็ได้ข้อสรุปที่ลงตัวทั้งสองฝ่าย “โอเคฮะ ถ้าจัดบ้านเสร็จแล้วสิปป์จะไปรับแม่มาเที่ยวนะ”
แต่เดิมบ้านของเมตตาเป็นบ้านชั้นเดียว มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ พร้อมพื้นที่ส่วนกลางที่ทำเป็นห้องนั่งเล่นและตั้งโต๊ะกินข้าว ด้านหลังกั้นเป็นครัวเล็กๆ พร้อมลานซักล้าง ข้าวของภายในบ้านแม้จะมีไม่มากนัก แต่ทุกอย่างก็ดูลงตัวเข้ามุมไม่เกะกะ การจะให้สิปป์ขนของมาอยู่แบบถาวรจึงค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่ ทั้งสองคนจึงคุยกันว่าน่าจะมีการต่อเติมเพิ่ม เอาไว้เป็นห้องสมุดเล็กๆ และแบ่งอีกครึ่งเป็นห้องทำงาน
สิปป์กำลังจัดเรียงหนังสือเข้าชั้น ซึ่งเมตตายกตู้ไม้จากในห้องนอนมาวางต่อกันอีกหลัง พร้อมหนังสือส่วนตัวที่ขนมาให้อีกคนจัดรวมกัน เจ้าของบ้านหมาดๆ หยิบหนังสือในกองข้างกายมาดู ก่อนจะอมยิ้มเมื่อหนังสือเล่มเยินๆ ในมือมีสภาพการผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชน นี่คือหนังสือที่อาจารย์วรรณกรรมไทยบังคับให้อ่าน และเป็นงานที่ทำให้เขาสองคนได้จับคู่ทำงานกันเป็นครั้งแรก
“เด็กกำพร้าแห่งสรวงสวรรค์?” คนที่กำลังเดินเข้ามาเอียงคออ่านชื่อบนหน้าปก ก่อนจะยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน
“ซีบวกเลยวิชานี้” ตากล้องหัวเราะขำกับเกรดของตัวเอง นี่ถ้าไม่ได้ทำงานคู่กับไอ้สิปป์ สงสัยว่าคงจะได้ด็อกมาครอง
“อ่อน!” นักเขียนคุยทับ “คนจริงเค้าต้องได้เอเว้ย”
“เออ มึงเก่ง แหม่ๆๆ” เมตตาคว้าหนังสือเล่มบางมาไว้ในมือ ก่อนจะคลี่เปิดไปมา
“เฮ้ย...อะไรอะ” สิปป์เอื้อมมือมาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่คั่นอยู่ในเล่มออกมา เมื่อพลิกดูจึงรู้ว่าเป็นรูปของตัวเองที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเล่มนี้
“ถ่ายตอนไหนวะ” นักเขียนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ เพราะจำไม่ได้แม้แต่น้อยว่าตอนนั้นตัวเองถูกถ่ายภาพอาร์ตๆ แบบนี้ด้วย
“กูก็ถ่ายไปเรื่อย แล้วบังเอิญติดมึงไง” อีกฝ่ายตอบเสียงราบเรียบจนสิปป์ต้องหรี่ตามองอย่างจับผิด
“แล้วทำไมถึงล้างรูปกูรูปเดียว” พอโดนรุกต่อ เมตตาก็แสร้งหยิบหนังสือเล่มอื่นๆ มาวางบนชั้นแทน
“อาราย ล้างมาตั้งหลายรูป ไปดูในอัลบั้มในห้องสิ”
นักสืบหัวเราะหึหึขณะเปิดหนังสือเล่มที่มีประเด็นไปมา “แต่มึงเอารูปกูมาใส่ไว้ในหนังสือเล่มนี้แค่รูปเดียวเนี่ยนะ”
“โอ๊ยยยย มึงจะสืบอะไรเนี่ย รูปนี่ก็รูปมึง ไม่ใช่สาวที่ไหนซักหน่อย หึงตัวเองหรือไง”
“เปล๊า” นายแบบยักไหล่เหมือนจะบอกว่า ก็ไม่มีปัญหาอะไร “แค่นึกว่ามีใครบางคนแอบชอบกูตั้งแต่ตอนนั้นซะอีก”
มือหนาคว้าตัวเจ้าหนูจำไมมากอด ก่อนจะฟัดแก้มขาวๆ ทั้งสองข้างจนคนถูกจู่โจมโวยลั่น “เจ็บๆๆ หนวดหรือหญ้าแพรกวะเนี่ย”
“หึหึ อย่าสงสัยมากไอ้หนู ตอนนั้นจะรักหรือเปล่าไม่สำคัญ เพราะตอนนี้อะ” เสียงทุ้มหรี่ลงจนกลายเป็นกระซิบ “รักมาก”
รูปต้องสงสัยถูกย้ายจากในซอกหนังสือไปแปะอยู่หัวเตียง พร้อมๆ กับคนในรูปที่มานอนกลิ้งเล่นอย่างสบายอารมณ์ ความเมื่อยขบจากการจัดของทำเอาสิปป์ศิลป์อยากนอนนิ่งๆ สักสองปี เพราะกว่าจะจัดหนังสือเสร็จก็ก้มๆ เงยๆ จนหลังแทบหัก
“มึงงงง” เสียงเจ้าของบ้านตะโกนดังมาจากห้องที่ต่อเติมใหม่ “ให้วางโน้ตบุ๊กไว้ตรงไหน”
“วางๆ ไปก่อนเหอะ” คนอยู่ในห้องนอนตะโกนตอบ
เมตตาจัดการเอาของที่เหลือเรียงให้เข้าที่ เพราะตอนนี้ไอ้ตัวแสบหนีไปนอนผึ่งพุงสบายใจซะแล้ว พูดแล้วก็นึกถึงคำที่แม่ของสิปป์เคยบอกไว้ ‘เจ้าสิปป์มันเลี้ยงง่าย เหมือนเลี้ยงหมานั่นแหละ ให้มันกิน วิ่งเล่น แล้วก็นอนให้พอ แค่นี้มันก็มีความสุขแล้ว’
สองเดือนก่อนเขาสองคนตัดสินใจไปคุยกับพ่อแม่ของสิปป์ ไม่ใช่ว่ายกขันหมากไปขอหรืออะไร แค่ไปบอกเค้าว่าสิปป์ศิลป์จะย้ายมาอยู่กับเมตตาเหมือนเป็นรูมเมตกัน เพราะจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายหลายอย่าง ทั้งค่าที่พักและค่าเดินทาง โดยไม่มีใครพูดถึงความสัมพันธ์อะไรที่มากกว่าเพื่อน ซึ่งทางผู้ใหญ่ก็ไม่มีใครถาม แต่เขาคิดว่าพ่อกับแม่อาจรู้ เพียงแต่ไม่พูด และการไม่ห้ามก็ถือเป็นแนวโน้มที่น่ายินดี
‘อยู่ด้วยกันก็ต้องมีทะเลาะกันบ้าง ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็ต้องเคลียร์กัน เข้าใจมั้ย จะเอะอะขนของหนีมันไม่ได้นะ’ แม่บอกกับลูกชายและเพื่อน ‘ตู้หลายใบ มันขนยาก’
ส่วนคุณพ่อของสิปป์เป็นคนเงียบๆ ไม่ได้ช่างพูดเหมือนลูกชาย ภายใต้ใบหน้านิ่งๆ นั่นเมตตาก็เดาใจท่านไม่ออก ทว่าก่อนจะกลับมากรุงเทพฯ ท่านกลับเดินมาหา พร้อมยื่นเงินให้ไอ้สิปป์ ‘เห็นบอกว่าจะต่อเติมบ้าน พ่อช่วยสมทบทุนนะ’
แม้จะคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ เนื่องจากไปๆ มาๆ อยู่เป็นปี แค่ความรู้สึกของการได้เป็นเจ้าของนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง หลังจากแซะตัวเองให้ลุกจากเตียงได้ในเช้าอีกวัน สิปป์ก็มาเดินสำรวจห้องใหม่ที่เมตตาจัดไว้จนเสร็จ ชั้นวางหนังสือและตู้ไม้ตั้งตระหง่านอยู่มุมห้อง ถัดออกมาเป็นโต๊ะทำงานที่มีโน้ตบุ๊กและเครื่องเสียงเล็กๆ วางอยู่ เขาเพิ่งสังเกตว่าโต๊ะนี้วางอยู่ริมหน้าต่างพอดี ผ้าม่านที่แม่ของเมตตาส่งมาให้ แขวนพลิ้วล้อลมอยู่กับโมบายของชำร่วยงานแต่งเพื่อนในกลุ่ม เสียงกรุ๊งกริ๊งฟังดูผ่อนคลายจนอยากแช่ตัวอยู่นานๆ ว่าแล้วร่างโปร่งก็ทิ้งตัวลงนั่งกับเบาะนุ่มที่วางอยู่เคียงข้างกับโต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง พร้อมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่ถูกวางทิ้งไว้มาเปิดอ่าน และไม่นานก็เริ่มเอนกายลงนอนอย่างเพลิดเพลิน
“กินองุ่นมั้ย” เมตตาเดินเข้ามาในห้องใหม่พร้อมจานบรรจุผลไม้ พอคนที่นอนกลิ้งพยักหน้าก็จัดการส่งองุ่นเม็ดหนึ่งเข้าปากไอ้คนขี้เกียจ สิปป์เคี้ยวหนุบหนับแล้วก็อ้าปากเป็นลูกนกอีกครั้ง เมตตาเขกหัวไอ้ตัวแสบไปทีแต่ก็ยอมป้อนองุ่นให้มันเหมือนเดิม
“ร้องเพลงให้ฟังหน่อยยย” หนอนหนังสือเอ่ยเสียงยานคางจนเมตตาหัวเราะขำ “นะ นะ นะ”
ไม่ต้องรอให้สิปป์ศิลป์อ้อนเป็นครั้งที่สอง เมตตาก็ยอมคว้าเอากีตาร์โปร่งที่พิงอยู่กับผนังห้องมาตั้งสายแต่โดยดี
เสียงเทียบสายดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยท่วงทำนองคุ้นเคย
“ดอกไม้ ประตู แจกัน ดินทราย ต้นไม้ใหญ่...”
เสียงนุ่มแม้จะไม่ทุ้มเท่าต้นฉบับ หากอบอุ่นอ่อนหวานไม่แพ้กันทำให้คนฟังแอบอมยิ้ม
“แก้วน้ำ จานชาม บันได โคมไฟที่สวยงาม
ขอบรั้วและริมทางเดิน ต้นหญ้าอยู่ในสนาม
บ้านนี้จะมีความงามได้ถ้ามีเธอ”
ร่างสูงนั่งพิงผนังห้องขณะเกากีตาร์พร้อมร้องคลอไปเบาๆ ขายาวเหยียดออกเป็นท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนตามแบบฉบับที่ชอบ รู้สึกถึงขาของอีกคนที่พาดทับแผ่วเบา ตาคมเหลือบมองคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ แม้จะไม่เห็นหน้าของคนรัก แต่เมตตาก็รู้ว่าตอนนี้สิปป์ศิลป์คงอมยิ้มด้วยความสุขไม่ต่างกัน
“เพราะเธอคือที่พักพิง คือทุกสิ่งที่มีความหมาย
เมื่อเธออยู่เคียงชิดใกล้ เรื่องร้ายใดๆ ไม่เกรง
แม้ข้างนอกจะต้องเจอ กับเรื่องราวที่ใครข่มเหง
แต่ฉันเองไม่คิดกลัว...”
เสียงแผ่วหวานในเพลงแรกจบลงแล้ว แต่ดูเหมือนนักดนตรีจะยังเพลิดเพลินกับกิจกรรมนี้อยู่ เสียงทุ้มเริ่มขับร้องเพลงบทใหม่โดยคนฟังไม่ต้องร้องขอ ทว่าเพลงที่เลือกมากลับทำให้ความทรงจำเมื่อวันวานของสิปป์ลอยฟุ้ง จนอยากจะเอ่ยถามคนที่นั่งเล่นกีตาร์ว่าเหตุการณ์ในวันนั้นยังติดตรึงอยู่ในสักเสี้ยวของความทรงจำเหมือนกันหรือเปล่า
‘สอนกูเล่นมั่งดิ’ สิปป์ชี้นิ้วไปที่กีตาร์โปร่งที่วางสงบนิ่งอยู่ในซอกโต๊ะเขียนหนังสือ
เมตตาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเอาจริงเหรอ พอคนป่วยพยักหน้าหนักแน่น เจ้าของห้องเลยเดินไปหยิบกีตาร์ตัวเก่ามาปัดฝุ่น พลางกวักมือเรียกให้คนขาแพลงกระเถิบตัวเข้ามาใกล้
เพราะผลจากการกระโดดโลดเต้นในคอนเสิร์ตเมื่อวันก่อน สิปป์เลยต้องมานอนที่หอของเมตตา ซึ่งอยู่ใกล้มหา’ลัยมากกว่า และอย่างน้อยก็มีเจ้าของห้องคอยช่วยเหลือเวลาจะไปไหนมาไหน ดีกว่าต้องใช้ไม้พยุงเดินอยู่ในห้องตัวเองคนเดียว
‘เอามือนี้จับคอร์ด มือนี้ใช้ดีด แล้วก็จีบนิ้วแบบนี้...’ ครูจำเป็นทำท่าดีดให้นักเรียนดู พออีกคนทำตามได้ถูกต้องก็เริ่มบทเรียนต่อไป ‘เดี๋ยวสอนคอร์ดง่ายๆ ให้’
สิปป์ค่อยๆ วางนิ้วมือลงตามแบบในหนังสือเพลง ทว่าจับยังไงเสียงก็บอด จนเมตตาต้องคอยช่วยกดนิ้วเรียวให้แน่นขึ้น ‘กดลงไปให้แน่นๆ แรกๆ อาจจะเจ็บหน่อย แต่เดี๋ยวก็ชิน’
สิปป์ศิลป์ไม่รู้ว่าควรจะโฟกัสที่อะไร ระหว่างเสียงนุ่มที่คอยสอนอยู่ข้างหู มืออุ่นที่ทาบทับยามเปลี่ยนคอร์ด
หรือเสียงหัวใจตัวเองที่ดังระรัวจนน่ารำคาญ...
‘เก่งนี่หว่า เอาคอร์ดเทพๆ ไปเลยละกัน’ เมื่อเห็นว่านักเรียนของตัวเองเรียนรู้ได้เร็ว เมตตาจึงเพิ่มคอร์ดใหม่ๆ ให้ จริงๆ แล้วสิปป์เป็นคนหัวไวกับทุกอย่าง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องดนตรี นี่หัดมาไม่ถึงครึ่งวันก็จับคอร์ดง่ายๆ ได้หมดแล้ว
‘อยากเล่นเป็นเพลงแล้วอะ’ สิปป์ศิลป์ผู้ร้อนวิชาจัดการพลิกหนังสือเพลงไปมา จะให้จับคอร์ดดีดวนไปวนมาก็รู้สึกว่าน่าเบื่อเกินไป
‘เพลงนี้ๆ’ เมตตาคว้าหนังสือเพลงมาเปิดเอง ก่อนจะหยุดลงที่เพลงหนึ่งกลางเล่ม ‘ฟังแล้วนึกถึงมึง’
สิปป์ไม่รู้ว่าการ ‘นึกถึง’ ในความหมายของเมตตาคืออะไร รู้แต่เพียงว่าความหวั่นไหวในวันนี้ คงเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่เขาจะ ‘นึกถึง’ ไปอีกนาน
‘อาจไม่ใช่...ดี ไมเนอร์ เซเว่น’ อาจารย์พิเศษร้องไปด้วย บอกคอร์ดนักเรียนไปด้วย ‘ไม่อาจ...เอฟ เมเจอร์ เซเว่น...ถ้าเธอ...อี ไมเนอร์ เซเว่น...ถ้าไม่ดู...อี เซเว่น’
‘เชี่ย! ยากไป๊’ เล่นไปได้ไม่กี่ท่อน สิปป์ก็เริ่มจะยอมแพ้
‘ก็หัดยากๆ ดิ เอาไว้โชว์สาว’
‘มึงเล่นให้ฟังหน่อย’ มือเรียวผลักกีตาร์ไปให้โปรเฟสชันนัลเล่น ส่วนตัวเองก็กระเถิบมานั่งจับหนังสือเพลงแทน
‘เพลงนี้เหรอ’ เมตตาเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปสบกับดวงตากลมโตอย่างไม่ตั้งใจ แล้วเขาก็ได้สัมผัสชั่วขณะหนึ่งที่ใครต่อใครเคยพูดว่า...โลกหยุดหมุน
“ลองซิลองเข้ามา ลองค้นหาคำตอบ
สิ่งที่เธอได้มองข้ามไป ใช้ใจหาทางออก
ใจนะใจแค่ลองแลกกัน มันก็อาจเกิดความสัมพันธ์
ความรู้สึกที่มีให้กัน...อาจเป็นรัก...เข้าสักวัน”
เสียงคุ้นเคยดึงสิปป์ให้กลับมาจากความทรงจำให้อดีต ก่อนจะพบว่าเมตตากำลังจ้องมองตัวเองอยู่ และอาจจะมองมาสักพักแล้ว
“มองไรมึง” คนถูกจ้องลุกขึ้นนั่ง แสร้งบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อย
“มองคนเหม่อ” เมตตาตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันมาสนใจกับกีตาร์ในมือต่อ “คิดอะไรอยู่”
เสียงโน้ตดนตรีที่เมตตาดีดมามั่วๆ คล้ายจะเป็นท่อนอินโทรของเพลงอะไรสักเพลงที่สิปป์เคยฟังเมื่อนานมาแล้ว
“ว่าไง” ถามย้ำอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบจากคนข้างๆ
คนถูกถามซ้ำถอนหายใจ “เพลงนี้มึงสอนกูเป็นเพลงแรกเลย”
“อ๋อ” อดีตครูจำเป็นร้องขึ้นมา “จริงๆ ตอนนั้นน่ะ...”
สิปป์หลุบตามองมือคนพูดที่เกาสายกีตาร์เล่นไปมา “ตอนนั้นทำไมเหรอ”
“กูได้ยินเพลงนี้ทีไรก็นึกถึงมึงทุกที ตั้งแต่ก่อนจะสอนมึงแล้ว”
“ทำไมอะ”
เสียงกีตาร์หยุดลง “ไม่รู้ดิ”
สิปป์คว้ากีตาร์ที่วางนิ่งอยู่บนตักของเมตตามาเริ่มเล่นบ้าง คอร์ดในหัวเรียงตัวกันเข้ามาโดยไม่ต้องนึกนาน จากคอร์ดหนึ่งไปอีกคอร์ด เกิดเป็นท่วงทำนองที่ทำให้คนสอนยิ้มอย่างพอใจ สิปป์เป็นคนหนึ่งที่เรียกได้ว่ามีพรสวรรค์ในเกือบทุกเรื่อง และเมตตามั่นใจว่าหากมันได้จับกล้อง เขาอาจตกงานไปเลยก็ได้
“ที่มึงเคยถาม...” เสียงที่เงียบลงไปทำให้สิปป์ต้องมองหน้าคนพูดอย่างประหลาดใจ
เมตตารวบรวมคำพูด ก่อนจะเอ่ยต่อ “ที่เคยถามว่า ที่ผ่านมากูเคยคิดอะไรกับมึงมั้ย...”
นิ้วเรียวหยุดกึก สรรพเสียงทุกอย่างเงียบลงคล้ายรอคำพูดต่อไปจากเมตตา
“กูว่าบางทีกูก็คิดว่ะ”
สิ้นเสียงคำตอบนั้น เมตตาก็จดจำอะไรไม่ได้อีก เหมือนกับมีใครกดปุ่มฟอร์เวิร์ดด้วยสปีด x20 สิ่งที่รับรู้เพียงอย่างเดียวคือริมฝีปากนิ่มที่พรมจูบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า กว่าจะตั้งสติได้ เสื้อยืดของเขากับไอ้ตัวแสบอยู่ก็ถูกถอดไปกองรวมกับกีตาร์ตัวเก่งเสียแล้ว...
ว่าแต่ปุ่มสโลว์อยู่ไหน ขอกดให้ซีนนี้ช้าลงสัก 20 เท่าได้มั้ยนะ?
The End
สวัสดีค่ะ : )
พาเมตกับสิปป์มาทักทาย หวังว่ายังมีคนคิดถึงกันอยู่นะคะ
ใครยังอ่านอยู่ มาแสดงตัวกันให้ชื่นใจหน่อยน๊าา
อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ แล้วจะมีตอนพิเศษมาลงให้อ่านกันเรื่อยๆ ค่ะ
ปล. เรารันเลขตอนพิเศษใหม่ นับรวมกับที่เคยลงไปแล้ว ตอนพิเศษนี้เลยเป็นตอนที่ 4 นะคะ
หมายเหตุ
หนังสือ "เด็กกำพร้าแห่งสรวงสวรรค์"
ผู้เขียนคือ ภาณุ ตรัยเวช
(http://203.170.160.50/naiinpann/Ebook/4834/Thumbnail/middle.gif)
**ภาพจาก www.naiin.com
เพลงที่เมตร้องเพลงแรก คือเพลง "HOME" ของ ธีร์ ไชยเดช
ฟังได้ที่นี่ค่ะ >> https://www.youtube.com/watch?v=YDvCGx3nYIo
เพลงที่สองคือเพลง "สัมพันธ์" ของ PAUSE
ฟังได้ที่นี่ค่ะ >>https://www.youtube.com/watch?v=PF_BFAOMNDA
-
เค้าาาา เค้ายังรออ่านอยู่นะะะะะะะ
ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วด้วยยยย อิอิ :hao3: :hao3: :hao3:
-
โอ๊ยย น่ารักกกกก
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อให้หายคิดถึงนะคะ
-
อยากเป็นจิ้งจกเกาะฝาบ้าน หวานจริง ผู้ชายวรรณกรรม
มาอีกนะ มาอีกนะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย :hao7:
ขอปุ่ม repeat ด้วย จะกดให้ปุ่มพังเลย
นี่สิปป์รุกเมตใช่ม๊ายยยย :impress2:
ยังยืนยันว่าอยากให้มีความเท่าเทียมกันระหว่างสองคนนี้ :laugh:
ตอนนี้เหมือนรวมคำตอบจาก ask.fm มาเลย :man1:
ยังรออ่านจากเล่มอยู่นะคะ รอฟังข่าวดี :katai2-1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อยากอ่านอีกเยอะเลยซีนหวานๆของเกย์สเกล
-
แต่งเข้าบ้านกันเต็มตัวแล้วใช่มั้ย T///////T
โอ้ยยย คำตอบเดียวเมตเจอสิปป์รุกเลย 5555555555
-
ได้บรรยากาศ อบอุ่น มีความสุขของคนรักกัน ดีจัง
-
:mew1:แสดงตัวค่ะ
-
เขามาอยู่ด้วยกัน :m7:
เขาระลึกความหลังกัน :m1:
และเขาก็...สานต่อความสัมพันธ์กัน :m25:
-
ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว :-[
-
คือมันดีอ่ะ รักกันนานๆนะทั้งสองคน :กอด1:
-
#ทีมสิปป์ศิลป์ น่าร๊ากกกกก :กอด1:
-
ตอนนี้ให้ความรู้สึกบ้าน จริงๆ อบอุ่น คละคลุ้ง แล้วก็หอมหวาน
สีและกลิ่นของความทรงจำมันดีจริงๆ
ดีใจที่มีตอนพิเศษมาเพิ่มนะคะ
คอยติดตามข่าวเรื่องรวมเล่มเสมอค่ะ
จะลองไปหาเรื่องเด็กกำพร้าแห่งสรวงสวรรค์มาอ่านนะคะ : )
-
หวานจริงๆ
ตอนแรกคุ้นๆ ละ เด็กกำพร้าฯ เนี่ย ภาณุ ตรัยเวช นี่เอง
ปล. แสดงว่า เมต กับสิปป์ ใส่ขนาดเดียวกันสินะ 55555
-
บ้านที่สมบูรณ์ o18
-
พี่เมตคะ ขอปุ่มรีเพลย์ค่ะ น้องดู เอ้ย อ่านตามไม่ทัน ถอดเสื้อแล้ว อะไรต่อคะ :hao3:
หวานละมุน อุ่นหัวใจ คิดถึงทุกคนในเกย์สเกลค่ะ แวะมาเล่าชีวิตหลังแต่งของหนุ่มๆอีกนะคะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ฮะ
เที่ยวให้สนุกและปลอดภัยพร้อมตอนพิเศษสงกรานต์ของกองบ(เ)ก(ย์) นะฮะ
-
เพิ่งได้มาอ่านในช่วงที่มีหยุดยาวค่า
ชอบมากๆเลย รายละเอียดทั้งหมดในเรื่องคือต้องเป็นคนที่มีความรู้
และประสบการณ์จริงๆ ถึงจะให้รายละเอียดขนาดนี้ได้
ชอบความรักของทุกๆคนในเรื่องเลย มันดูจริง ดูธรรมชาติ
แอบน้ำตาไหลตอนที่เมตตาคิดว่าความรักของสิปป์มันสายสำหรับเขาไปแล้ว
โอยยยยยย แต่นอกนั้นนะ หวานยิ่งกว่าอะไรดี !!
คู่ของจีกับเป็ดก็น่ารักมากค่ะ จะเจอคนดีๆแบบพี่เป็ดบ้างไหมน้อเรา 555555
แถมพี่เก็ตกะปันนี่ก็น่าลุ้นนะคะ อาจจะเป็นความรักแบบพี่ชายน้องชาย
หรือพัฒนาไปเป็นเหมือนคนอื่นๆในกองรึเปล่าน้า
แต่ที่แน่ๆคือ เรื่องนี้ทิ้งให้เราคิดต่อว่า หลังจากนี้ชีวิตของพวกเขาจะเป็นยังไง
มันไม่ได้จบแบบแฮปปี้ แต่คือ เป็นไปเรื่อยๆ เป็นแบบนี้ ตลอดไป
มันให้ความรู้สึกอบอุ่นในใจ และก็ผูกพันธ์กับตัวละครจริงๆค่ะ
ขอบคุณนักเขียนที่อุตส่าห์สละเวลามาแต่งเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ :mew3: :mew1:
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่าาา เป็นเรื่องที่สนุกมากเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว นอกจากจะได้ยิ้มจนแก้มปริ ก็ยังได้หลายสิ่งหลายอย่างจากนิยายเรื่องนี้ไปอีกเยอะ ว่างๆก็เข้ามาเขียนตอนพิเศษบ้างนะคะ
จะรอจนกว่าวันที่จะ "คิดถึง"
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้นะครับ รออ่านเสมอ แต่นานๆเข้า 5555
-
หนุกหนานมาก o13
-
สิบบอกเลยแนนี่แบบเดียวกับแฟนเราบอกเลิกเลย บอกเลิกแล้วโทรให้เพื่อนสนิทมาปลอบ ผชเป็นเหมือนกันทุกคนมั้ย :mew4: :ling1:
-
ละมุนละไม รู้สึกว่าตัวละครจับต้องได้จริงๆ ไม่ออกนิยายเกินไป แอบเสียดายคู่เอ้ปืน ไม่เข้าใจตรรกะนายปืนเลยจริงๆ
-
โคตรชอบเลย คนเขียนเขียนดีมากแม้ว่าบางครั้งเราจะสับสนบทของสิปป์กับเมตในบางตอน ยอมรับว่าตอนแรกที่ไม่เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง รู้สึกพลาดมากแต่ก็ดีที่ตัดสินใจมาอ่าน สรุปชอบมากกกกกกกกก
-
จบแล้ว จบจริงๆแล้ว ฮืออออออออออ คิดถึงตวละครจะต้องทำยังไง แต่งอีกนะคะ ชอบภาษาคนเขียนมากเลย :o12:
-
ชอบเรื่องนี้จัง ขอบคุณคนเขียนมากเลยครับ ; )
-
ฮา จริงๆ 5556น้ตาเล็ดจะอ่านให้จบวันนี้
-
:-[
-
สนุกมากกกกกกก
ฮามากกกกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
พี่เอ้ดราม่ามากกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
o13 สนุกมาก ชอบ ประทับใจ
คือไม่รู้จะใช้คำไหน
แต่อยากขอบคุณที่เขียนผลงานนี้ออกมา
รู้สึกเหมือนเราได้เป็นส่วนหนึ่งของนิยายเรื่องนี้
:heaven
ไสุดท้ายอยากบอกว่าไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยย
มีภาคสองไหม
:ling1:
-
งื้อออ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ชอบพี่เอ้ค่ะ นางเป็นผู้หญิงมีสไตล์ ชอบความมโน จงจินตนาการของนาง จริงๆแอบเชียร์พี่ปืนกับพี่เอ้นะคะ แต่ให้เป็นแบบนี้ต่อไปน่าจะดีกว่า ชอบความรับของพี่เป็ดค่ะ.. ผู้ชายคนนี้เค้าผ่านะไรมาเย้อออะจริงๆ 5555
เราจะติดตามผลงานเรื่องอื่นนะคะ สนุกมากเลยยยย
-
ขอบคุณคนเขียนมากนะครับ สำหรับนิยายสนุกๆ
ชอบเรื่องนี้จริงๆ อ่านแล้วมีความสุข
เมตสิปป์น่ารัก
ถ้าว่างๆ อย่าลืมมาต่อตอนพิเศษบ้างนะครับ
-
ตามมาจนถึงตอนจบ อ่านสองวัน
ทุกคนน่ารักโดยเฉพาะ บก. ที่ชอบ
จิ้นลูกน้องตัวเองประจำ
-
o13 :mew1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
เพิ่งอ่านจบสดๆ ร้อนๆ สนุกมากกกก
ชอบสิปป์มาก เห็นแก่กินดี 55555 น่ารักมากด้วย
เมตก็ช่างดูแล น่ารักกกก
-
ไม่ได้มาอ่านนานมากกก จบซะแล้ววว แปะไว้ก่อนนะคระบ จะกลับมาอ่าน ชอบเรื่องนี้ ชอบกองบก. ชอบกาทำหนังสือ ชอบบบ
-
ขอบคุณคนเขียนที่แชร์ประสบการณ์ผ่านตัวละครมาให้อ่านแบบฟิน ฟิน
ขอบคุณทีมงาน gayscale ทุก ๆ
:mew4:
-
เมตสิปป์น่ารักอ้ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยค่ะ :sad4:
รู้สึกพูกพันธ์กับตัวละครมาก รักตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ ตอนแรกก็ยอมรับเลยนะคะว่าอยากอ่านแต่คู่สิปป์กับเมต แต่พออ่านไปเรื่อยๆทำให้อยากรู้เรื่องราวของตัวละครอื่นด้วย เพราะเขียนได้ดีจนน่าติดตามไปด้วย เราชื่นชมเลยค่ะ
เราชอบการบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือของไรท์มากบวกกับแนวการเขียนและเนื้อหาที่น่าติดตามตลอด อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก และปลื้มอีกอย่างตรงที่ไม่ค่อยเจอคำผิดเลย เหมาะสมแล้วที่ทำงานด้านนี้ค่ะ ชื่นชมอีกครั้ง :katai2-1:
งานเขียนของไรท์ดีจริงๆ เราได้มาอ่านเพราะมีคนแนะนำมาอีกที ดีจนต้องบอกต่อเลยค่ะ เสียใจที่มาอ่านช้าไปแต่ก็เป็นกำลังใจให้มีผลงานมาให้อ่านอีกนะคะ :katai2-1:
-
เพิ่งมาอ่าน
เมตสิปป์ พี่เป็ดน้องจีน่ารักมาๆ
ชอบมากค่ะ
-
คิดถึงจัง
มาอ่านรอบสองรอจอง อิอิ
-
:mc4: :mc4: แจ้งข่าวการรวมเล่ม Gayscale Magazine ค่ะ :mc4: :mc4:
รหัสผู้ขาย (สนพ. Unix) TBL-280-137
ขอเชิญทุกท่านหยอดกระปุกหมู และปลูกถ่ายไตเพื่อจับจองนิยายกันได้ที่
http://www.unixjung.com/product/19/pre-order-gayscale-magazine นะคะ
มีอะไรใหม่หรือต่างออกไปใน Gayscale ฉบับตีพิมพ์?
เนื้อเรื่อง
- เรียบเรียงเนื้อหาใหม่บางจุดให้ดูสมเหตุสมผล
- เรียบเรียงบทสนทนาให้เป็นธรรมชาติแบบที่คนจริงๆ คุยกัน
- ตัดคำหยาบออกเท่าที่จะทำได้
- ปรับมุกบางมุกให้ทันเหตุการณ์ขึ้น
- ปรับเนื้อหาบางส่วนที่มีการพาดพิงบุคคลอื่น
- เรียงตอนใหม่เล็กน้อย
- ตัด "บทส่งท้าย" ออก เพราะแต่เดิม บทส่งท้ายที่เป็นเรื่องการถ่ายแบบ เราเขียนเพื่อโยงเข้ากับการตีพิมพ์และของแถม แต่ตอนนี้ของแถมเปลี่ยนไปจากเดิมแล้วค่ะ เลยขออนุญาตตัดออก เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดต่อไปค่ะ (เนื้อเรื่องของบทส่งท้ายนี้ไม่เกี่ยวข้อกับเนื้อเรื่องส่วนอื่นๆ นะคะ ตัดบทนี้ออกก็ไม่ทำให้เรื่องเปลี่ยนค่ะ)
ของแถม
- ที่คั่นหนังสือแม่เหล็ก ตัวการ์ตูน SD อันนี้เรากับสนพ.เห็นตรงกันนะคะ รับรองว่าน่ารักน่าเก็บจ้าาา
ตอนพิเศษ
- เขียนขึ้นใหม่จัดให้เลย 7 ตอน
- เป็นตอนของเมตสิปป์ 2 ตอน, เป็ดจี 1, ปันเก็ต 1, พี่พุด 1, พี่ชิ 1 และพี่เอ้อีก 1 (จะเป็นฟิควายเล่มแรกมั้ยที่มีตอนพิเศษคู่ normal 555555)
- NC มีมั้ย? พูดเลยว่า...มีค่ะ และมีมากกว่า 1 ตอน >////<
- ความดีงามของตอนพิเศษคือ คู่เดิมก็ทวีความหวานกันไป ส่วนคนใหม่ก็ได้มาเปิดเผยเรื่องรักๆ กรุ๊งกริ๊งๆ ด้วย อ่านแล้วตกหลุมรักสมาชิกเกย์สเกลแบบครบองค์ประชุมแน่นอน
ขอบคุณค่าา :)
-
ไปจองมาแล้ว อยากได้หนังสือเร็วๆ จังค่า :mew1:
-
เรื่องราวมันเรื่อยๆมาเรียงๆไปหน่อย
:ruready :ruready :ruready
-
น่ารักทั้งเรื่องเลยอ่ะ แอบอยากอ่านnc 555
เรื่อยๆดี ตอนแรกเหมือนจะมีแต่คู่หลักที่เด่นนะ แต่ไปๆมาๆโดนแย่งซีนเฉย :laugh:
:pig4:
-
ขอบคุณมากนะคะ อ่านไปยิ้มไป สนุกมากกกกกกค่ะ ชอบทุกตัวละครเลย
การเล่าเรื่องมีหลากหลายมุม เข้าใจง่าย ชอบมากค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :pig4: :pig4:
-
คือดี ทำงานเหนื่อยแค่ไหนก็ขออ่านสักวันละจึ้กสองจึ้ก จนในที่สุด!!!! จบบบบบ ฮือออ เขียนดีมากค่ะ นี่อินสุดๆ :mew2:
-
อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีจนอดที่จะอมยิ้มไม่ได้เลยค่ะ จริงๆแล้วไม่ได้วายขนาดที่ทุกคนในเรื่องนั้นๆ
จะต้องกินกันเองไปซะหมดทุกคน แต่เรื่องนี้ลุ้นนะคะ ลุ้นคู่เอสกับปืน แต่พอสรุปออกเป็นแบบนั้นก็ดีค่ะ ฟินแปลกๆ
คุณ lykar ใช้ภาษาดีจังนะคะ อ่านง่าย เข้าใจง่าย แล้วก็สละสลวย ตอนที่เราชอบที่สุดคือตอนพิเศษ sp.1
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่คำพูดและการแสดงออกของเมตและสิปป์เป็นอะไรที่อ่านแล้วฟินยิ่งกว่า NC อีกค่ะเราชอบมาก
ปล.สุดท้าย ถึงจะมาเจอช้าไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข เฮฮากันจังเลย เมตกับสิปป์น่ารักอ้ะ
คู่อื่นๆก็ดีค่ะ เข้มข้นดี
ขอบคุณนะคะคนเขียน
:mew1:
-
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
เมตกับสิปป์น่ารักมากก
เหมือนรักกันมานานแล้วแค่ไม่มีอะไรมากระตุ้นอะ
เลยไม่รู้ใจตัวเองสักที เพราะยังไม่เสียไปแบบจริงจัง
เพราะอีกคนยังเห็นตัวเองสำคัญที่สุดแม้จะมีแฟน
ตอนพิเศษล่าสุดนี่ก้ยัฃสงสัยค่ะ ตกลงสิปป์รุกใช่มั้ย หรือแค่ออนท้อป555
คู่พี่เป็ดน้องจีคือน่ารักมาก ไร้ดราม่าสุดๆ
น้องจีน่ารักเด็กน้อยมาก ส่วนพี่เป็ดเป็นผู้ชายในหมวดกลัวเมียค่ะ55555
ย้องปันพี่เก็ต ตอนแรกนี่นึกว่าน้องมันจะรับ ไปๆมาความสูงโผล่ อ้าววรุก
พี่เก็ตดูเป็นเคะขี้งอน ขี้น้อยใจขึ้นมาทันทีค่ะ5555
หวังให้คู่นี้อัพเลเวลกันไปไกลๆ
ส่วนคู่ของรุ่นใหญาทั้งสามนั้นน ส่วนตัวสงสารพี่เอ้ เจ็บมาเยอะจริงๆค่ะ
มีสงสารพี่ปืนหน่อยๆ เหมือนนางรักพี่เอ้อยู่แล้ว
แต่พอไปอยู่กับพี่เอส แล้วพี่เอสพยายามเข้าหา มันก้หวั่นไหวไปได้เหมือนกัน
แต่พี่ปืนก้ผิดและเห็นแก่ตัวอะที่พยายามปิดพี่เอ้ แต่คอยเทคคอยดูแลและไปบอกว่ารักเท่ากัน
มันก้เลยพังเลย นี่คิดอยู่ว่าถ้าพี่เอสไม่ได้เกิดชอบพี่ปืนขึ้นมา พี่ปืนกะพี่เอ้อาจจะคบกันไปนานแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
สนุกมากกค่ะ
-
เคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานนนนมาแล้ว แล้วเราก็หายจากเล้าไป ได้กลับมาเจอกันอีกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า ขอบคุณที่มาเขียนต่อนะคะ
-
เคยว่าจะอ่านเรื่องนี้มาหลายปี แต่ก็เพิ่งมาได้อ่าน
สนุกดีค่ะ ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ถึงแม้ไม่มีบทสรุปทุกคู่ แต่แต่ละคู่ก็มีเรื่องราวของตัวเองที่จะดำเนินต่อไปอยู่แล้ว
^^ ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านค่ะ
-
เป็นเรื่องแรกๆที่อ่านหลังสมัครเข้าเล้ามาเลยนะเนี่ย วันก่อนลองมาไล่ดูแล้วเจอเรื่องนี้อีกครั้ง เลยกดเข้ามาอ่านอีกรอบด้วยความคิดถึง อิอิ
-
นิยายเรื่องนี้ดีมาก เราชอบจัง ตัวละครทักตัวเหมือนมีชีวิตเลย อ่านก็ไหลลื่นไม่มีสะดุด อ่านซ้ำได้อีกไม่มีเบื่อแน่นอน :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว ยิ้มตลอดเลย :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
คนในบริษัน่ารักที่คนเลย ขอบคุณมากค่า :pig4:
-
THANK YOU :mew1:
-
โอ๊ยยยยยสนุกกกมากกกกกกกกก เมตสิปๆๆๆๆๆๆ หลากหลายอารมณ์ มีครบทุกรส พลาดไปได้ไง นิยายสนุกๆแบบนี้ ชอบมาก คู่หลัก คู่รอง ต่างมีสตอรี่กันทั้งนั้น แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายก็ทั้งบจ.อ่ะ 5555555 ชอบๆ