พิมพ์หน้านี้ - ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : เล่ห์ร้ายกลายรัก (จบ) + แจ้งข่าว P1 17/4/14
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 01-11-2012 17:21:39
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/524046_3882825963072_149482568_n.jpg)
ตอน 1
“คุณแม่ครับ อย่าเครียดเลยนะครับ” ผมเดินเข้าไปบอกแม่ ที่นั่งหน้าเครียดบนโซฟา
“แกจะบ้าเหรอไอ้เล็ก พรุ่งนี้จะไม่มีที่ซุกหัวนอนอยู่แล้วแกจะให้ฉันใจเย็นได้อีกเหรอ” แม่ตวาดลั่น ก่อนจะกลับไปนั่งหน้าเครียดเหมือน
เดิม อย่างที่ได้ยินกันนั่นแหล่ะครับ ครอบครัวผมกำลังจะล้มละลาย บ้านกำลังจะถูกยึด เพราะหนี้สินมหาศาลที่เกิดจากการลงทุนที่ผิดพลาด
“แต่แม่จะมานั่งเครียดมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรนะครับ”
“แล้วตัวแกมีประโยชน์นักหรือไงห่ะ ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าให้แกมาช่วยงานที่บริษัทมัวแต่ไปวาดรูปบ้าๆบอๆของแก แล้วแกเห็นไหม เห็นไหมว่าไอ้งานศิลปะของแกมันช่วยอะไรครอบครับเราได้บ้าง ทำไมแกถึงไม่ได้ดั่งใจฉันเหมือนตาใหญ่เลยนะ ”
“แต่แม่ครับ”
“แกหยุดพูดไปเลยนะ แล้วมาช่วยฉันคิดดีกว่า ว่าจะหาทางผ่อนผันเขายังไง ฉันไม่ยอมถูกเฉดหัวออกจากบ้านหลังนี้หรอกนะ คนอย่าง
คุณหญิง ทิพยากร สิริพิทักษ์ ไม่มีทางไป อยู่ในที่จนๆแบบนั้นเด็ดขาด” แม่บอกเสียงเครียด นี่เป็นสิ่งที่ผมกังวลที่สุด แม่เป็นคนที่จมไม่ลง
แม่ไม่มีทางไปอยู่บ้านที่แม่เรียกว่า “รังหนู” เด็ดขาด
“เออเล็ก แกเป็นเพื่อนกับคุณ วรวัต ไม่ใช่เหรอ แกลองขอร้องเขาสิ เผื่อเขาจะยืดเวลาใช้หนี้ให้เราบ้าง ขอแค่ให้เขายืดเวลาออกไปหน่อยรอตาใหญ่กลับมาจากอเมริกาก่อนฉันชื่อว่าตาใหญ่ต้องมีทางออก” แม่เสนอความคิด
“อะไรนะแม่ ไม่มีทาง ผมไม่มีทางขอร้องไอ้วัตเด็ดขาด ไม่มีวัน!!”
ไม่มีวันที่ผมจะต้องไปก้มหัวให้คนแบบนั้น ผมยอมจน ยอมไม่มีที่ซุกหัวนอนดีกว่า ยอมรับว่าผมแพ้ไอ้วัต คนอย่าง
ชนาธี สิริพิทักษ์ ไม่มีทางอ้อนวอนไอ้วัตเด็ดขาด
“ไอ้ลูกเวร แกทำเพื่อครอบครัวแค่นี้ได้เหรอห่ะ ศักดิ์ศรีของแกมันทำให้อะไรดีขึ้นมาไหม ใช้สมองโง่ๆของแกคิดบ้าง”
“แม่!!”
“ถ้าแกยังเป็นลูกฉันอยู่โทรไปหาคุณ วรวัตซะ” แม่ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมก่อนจะบังคับให้ผมโทรหาไอ้วัต
เสียงรอสายดังอยู่นานพอสมควรก่อนที่ปลายสายจะกดรับ
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มรับสาย ผมได้แต่เงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่อยากได้ยินเสียงมันเลยสักนิด
“ใครครับถ้าไม่พูด ผมจะวางแล้วนะ”
“ไอ้วัต กูเอง” ผมกลั้นใจพูดออกไป
“กูไหนครับ เท่าที่รู้ผมไม่รู้จักคนชื่อกูนะครับ”
“อย่ารวน กูรู้ว่ามึงจำเสียงกูได้”
“เหอะ อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นสิครับ บอกผมมาดีกว่าว่าคุณเป็นใคร” ผมสะอึกกับคำพูดมันจนแทบอยากจะวางหูแต่ติดที่แม่ผมยังยืนเฝ้าอยู่
“ผม ชนาธี สิริพิทักษ์ ครับ”
“อ้าวคุณชนาธี โทรมามีธุระอะไรเหรอครับ หรือโทรมาเพราะคิดถึงผมกัน” โธ่เว้ย ถ้ามันอยู่ตรงนี้ผมคงต่อยหน้ากวนๆของันไปแล้วล่ะครับ
“คุณพอจะว่างออกมาพบผมไหมครับ”
“อืม เสียใจด้วยนะครับ ผมไม่ว่าง แต่ถ้าคุณจะมาหา ผมยินดีต้อนรับเสมอ”
“ไม่มีวัน!!” ผมบอกก่อนจะกดตัดสายทันที
“แกทำบ้าอะไรไอ้เล็ก ” แม่หันมาตวาดผม ก่อนจะแย่งโทรศัพท์โทรกลับไปหาไอ้บ้านั่น
“ค่ะ คุณวรวัต ดิฉันต้องขอโทษแทนตาเล็กด้วยนะคะที่เสียมารยาท ดิฉันจะให้ตาเล็กไปหาคุณเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“แกไปแต่งตัวแล้วรีบไปหาคุณวรวัต ที่บ้านเขาเดี๋ยวนี้” แม่หันมาสั่งผม
“แม่!!”
“แกไม่ต้องมาเรียกฉัน ฉันสั่งให้ไปแกก็ต้องไปเข้าใจไหม ไปสิ ก่อนที่ฉันจะโมโห”
ผมได้แต่ยอมทำตาคำสั่งของแม่ เพราะถึงดื้อไปก็มีประโยชน์ ยังไงแม่ก็ต้องบังคับผมไปอยู่ดี
………………………………………………………………………..
“มาถึงเร็วดีนี่” ร่างสูงที่นั่งบนโซฟา เอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมมาถึง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคือ วรวัต คุณานุการ นักธุรกิจหนุ่มที่มาแรงที่สุดในยุคนี้ แถมมันยังเป็น 1 ใน 10 หนุ่มหล่อที่สาวๆอยากออกเดทด้วยมากที่สุด เหอะ แต่สำหรับผม ไอ้วัต ยังไงมันก็คือจอมเจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ
“ครับ” ผมได้แต่ฝืนยิ้มก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเจ้าของบ้าน
“แล้วคุณชนาธี มีธุระอะไรถึงมาหาผมที่นี่ได้ล่ะครับ”
“ผมจะมาคุยเรื่องขอผ่อนผันหนี้ครับ ทางคุณพอจะยืดเวลาผ่อนผันหนี้ให้เราออกไปอีกสักสามเดือนได้ไหมครับ” ผมกลั้นใจพูด ไม่คิดไม่ฝันว่าชาตินี้ผมต้องมานั่งขอร้องคนอย่างมัน
“แหมคุณ เงินตั้งเกือบ100ล้าน นะครับ ใจคอคุณจะขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ผมทำธุรกิจนะคุณไม่ใช่เล่นขายของแล้วหนี้สินของคุณก็ไม่ใช่บาทสองบาทนะครับ” เขาตอบ
“ครับผมรู้ แต่คุณก็น่าจะเห็นใจเราบ้างหนี้มากมายขนาดนั้นคุณให้เวลาเราแค่ 6เดือนมันจะไปพออะไร”
คนเป็นเจ้าหนี้มองผมไม่วางตาก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“หึ คุณชนาธีครับ ผมมีข้อเสนอดีๆ ไม่รู้ว่าคุณจะรับมันไหม ”
“อะไรเหรอครับ”
“เอาตัว คุณมาขัดดอกสิ”
“ไอ้วัต!!!!” ผมตะโกนด้วยความโมโห ก่อนจะวิ่งเข้าไปหวังต่อยมันให้หายแค้นสักหมัด แต่ก็ช้ากว่าการ์ดสองคนที่ตอนนี้ กำลังเล็งปืนมาทางผม
“อ่ะๆๆ จะใช้กำลังเหรอคุณชนาธี ไหนบอกว่าตัวเองเป็นผู้ดี ไงล่ะครับ ตระกูลผู้ดีเก่าอย่างพวก สิริพิทักษ์ ชอบใช้กำลังแบบนี้เสมอหรือ
ครับ” อีกฝ่ายยังพล่ามไม่เลิก
“มึงไม่ต้องมาแดกดันกู ไอ้วัต คนอย่าง ชนาธี สิริพิทักษ์ ไม่เคยทำใครก่อนแล้วก็ไม่เคยลอบกัดใคร เพราะกูไม่ใช่หมาลอบกัดอย่างใครบางคน ”
“ฮ่าๆๆๆ เหรอครับ แต่ผมว่าเรามานั่งคุยกันอย่างที่ผู้ใหญ่เขาทำกันดีกว่านะ” เจ้าของบ้านที่ยังนั่งนิ่งเอ่ยบอกก่อนจะไล่ให้การ์ดออกไปข้างนอก ผมจำต้องนั่งลงที่เดิมทั้งๆที่ใจจริงอยากลุกไปต่อยหน้ามันสักครั้ง
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
“ผมอยากจะบอกคุณนะว่า ที่ผมให้คุณมาขัดดอกผมไม่ได้คิดพิศวาสอะไรในตัวคุณสักนิด ผมต้องการให้คุณมาเป็น คนใช้ส่วนตัวก็เท่านั้นเอง มันคงโก้ไม่น้อยนะครับที่มีคนใช้เป็น ชนาธี สิริพิทักษ์ หรือคุณว่าไงครับ คุณเล็ก” สายตาคมที่แผงความดูถูกมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า จนผมแทบอย่างจะต่อยหน้ากวนๆนั่นสักหมัด
“ไม่มีวัน ผมไม่มีวันรับข้อเสนอของคุณ เด็ดขาด”
“คิดให้ดีก่อนตัดสินใจนะครับ ผมให้เวลาคุณถึงพรุ่งนี้ไปคิดทบทวนให้ดี เรื่องนี้ผมไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว ถ้าคุณตกลง ผมจะผ่อนผันการ
ใช้หนี้ออกไปอีก สามเดือน แต่ถ้าไม่พรุ่งนี้เตรียมตัวหาที่อยู่ใหม่ได้เลย เชิญครับ”
ผมเดินออกจากบ้านนั้นด้วย ความสับสน ผมต้องทำยังไง ต้องเลือกทางไหนระหว่างศักดิ์ศรีกับความอยู่รอดของครอบครัวผมนั่งแท็กซี่ไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายเพราะยังไม่อยากกลับไปตอบคำถามแม่ ผมต้องทำยังไงดี
“Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr”
“ว่าไง เมฆ” ผมพูดกับคนในสาย
“กูได้ข่าวว่ามึงไปหาไอ้วัตมาเหรอว่ะ” ข่าวไวจริง นี่ผมมีเพื่อนเป็นนักสืบหรือเปล่าครับเนี่ย
“ข่าวไวนะมึง”
“กูโทรไปถามคุณหญิงแม่มึง มาเว้ย แล้วนี่ตอนนี้มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่บนแท๊กซี่ว่ะ”
“ไอ้เล็ก มึงโอเคนะ” ปลายสายถามอย่างเป็นห่วง
“เอ้ย กูระดับไหนแล้ว”
“เล็กตอนนี้มึงอยู่ไหน กูจะไปหา” ไอ้เมฆถามอย่างร้อนรน ด้วยความที่คบกันมานาน ไอ้เมฆมันคงรู้ว่าตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว
“ไม่ต้องมาหรอก มึงอยู่ที่คอนโดใช่ไหมเดี๋ยวกูไปหานะ”ผมบอก ตอนนี้อยากเจอไอ้เมฆที่สุดเพราะคงมีแค่ไอ้เมฆคนเดียวที่เข้าใจผม
“ไอ้เล็ก”
ผมโผเข้ากอดไอ้เมฆแทบจะทันทีที่มาถึง ไม่สนหรอกว่าใครจะมองพวกผมยังไง ผมแค่อยากกอดมันเท่านั้น
แค่อยากกอดเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตผม
“ไปขึ้นไปห้องกูก่อน อย่ามาร้องไห้แถวนี้นะเว้ยกูอายแทน” ไอ้เมฆบอกล้อๆ จนผมอดหัวเราะตามไม่ได้
ทุกครั้งที่อยู่กับไอ้เมฆผมจะรู้สึกผ่อนคลายเสมอมันทำให้ผมยิ้มได้แม้ว่าจะมีเรื่องมากมายก็ตาม
“ไหนมึงบอกมาดิว่าไอ้วัตมันว่าไงบ้าง” ไอ้เมฆถามทันทีที่ขึ้นมาถึงห้อง
ไม่ใช่ผมไม่อยากบอกแต่ไม่รู้จะบอกมันยังไงมากกว่า
“เฮ้ยอย่าเงียบดิ กูอยากรู้นะเนี่ย”
“คือ ไอ้วัต มันเอ่อ มัน”
“เอ๋า พูดมาสิว่ะ”
“มันให้บอกกูไปเป็นคนใช้มันแล้วมันจะผ่อนผันให้อีกสามเดือน”
“มันจะมากไปแล้วนะเว้ย เดี๋ยวกูไปพูดกับมันเองถ้าเรื่องมากนักกูจะใช้หนี้ให้มึงเอง”
“อย่าเลยว่ะ”
ผมรู้ว่าไอ้เมฆมันหวังดี แต่ถ้าผมยอมให้มันช่วย มันก็ไม่ต่างอะไรกับการยอมเป็นคนใช้ไอ้วัต แค่นี้ไอ้วัตมันก็ดูถูกผมมากอยู่แล้ว
ถ้ายอมให้ไอ้เมฆช่วยอีก มันคงได้หัวเราะเยาะผมแน่
“กูรู้ว่ามึงหวังดี แต่กูขอจัดการเองได้ไหม”
“เออ ตามใจแต่ถ้ามึงมีอะไรรีบบอกกูเลยนะเว้ย กูเป็นห่วงมึงนะ”
ไอ้เมฆบอกผมก่อนที่จะยิ้มให้กำลังใจ รอยยิ้มของเพื่อนทำให้ผมมีแรงที่จะต่อสู้กับปัญหาอีกโข ผมรู้ว่าต่อให้คนบนโลกนี้ไม่มีใครต้องการผม แต่ไอ้เมฆจะไม่มีวันทิ้งผม และผมก็จะไม่มีวันทิ้งมันเหมือนกัน
.........................................TBC.................................................................
กลับมาแล้วหลังจากหายไปนานแสนนาน
เพิ่งจะมีเวลาว่าง จริงๆเรื่องนี้คิดมานานมากแล้ว
แต่เพิ่งมีโอกาสจะได้ลง อิอิ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
............................................
นิยายเรื่องนี้มีภาคต่อ แล้วนะจ๊ะ
อยากอ่าน จิ้มเลย ปล แต่คงต้องอ่านเรื่องนี้จบก่อนเพราะไม่งั้นคุณจะ งง ในบางตอน
ร้อยบ่วง ห้วงรัก (ใหญ่ เมฆ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36537.0
รักวุ่นๆ กรุ่นกาแฟ (ต้น ไม้)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40963.0
-
:mc4:
-
สนุกดีอ่ะ
-
รอจ้าาาา
มาต่อเร็วๆน่ะะ
:pig2: :pig2:
-
รอตอนต่อไป
-
รอต่อไปค่ะ
-
หึหึเพื่อนรักคิดไม่ซื่อ
-
รออ่านตอนต่อไปนะ :m17:
-
รออ่านด้วยคน
เริ่มต้นก็มันส์แล้ว
-
รอจ้า
-
รอค่ะ
-
วัตคิดอะไรกับเล็กหรีอเปล่าถึงได้อยากให้เล็กมาขัดดอก
แหมวัตจะเอาเล็กมาขัดดอกหรือเอามาทำอะไรกันแน่ :laugh:
-
ตอน 2
“เล็ก คุณวรวัตเขาว่าไงบ้าง” แม่รีบวิ่งมาถามผมทันทีที่ผมกลับถึงบ้าน
“เขาบอกว่าจะยอมผ่อนผันให้เราสามเดือนครับ”
“จริงเหรอเนี่ย ฉันบอกแกแล้วเห็นไหม ”
ครับ อย่างที่ได้ยินกันถ้าไอ้คุณวรวัต มันยอมผ่อนผันผมเองก็ต้องไปเป็นคนใช้ส่วนตัวมันสามเดือนฟังดูเหมือนพวกละครน้ำเน่าหลังข่าวนะครับ แต่เชื่อเถอะตอนจบของเรื่องนี้ไม่มีทางจบเหมือนในละครหรอกครับ
“แม่ครับ”
“อะไรเหรอเล็ก”
“คือ ผมจะไปทำงานสักสามเดือนนะครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงถึงเวลาผมจะกลับมา”
“นี่แกจะไปไหนอีกไอ้เล็ก ตอนนี้สถานะของบ้านเรามันไม่ได้เอื้ออำนวยให้แกไปทำไอ้งานศิลปะไร้สาระอะไรนั่นหรอกนะ แทนที่จะช่วย
กันหาเงินใช้หนี้ นี่อะไร แกกลับจะไปทำไอ้งานบ้าๆของแกอีกแล้วเหรอ”
“ผมไปนะครับ”
ผมบอกก่อนจะเดินออกมาจากบ้านทันที ผมบอกความจริงแม่ไม่ได้หรอกว่าผมต้องไปเป็นคนใช้ไอ้วัต ใช่ว่าจะกลัวแม่เป็นห่วงหรอกครับแต่ผมแค่กลัวแม่รับไม่ได้ที่ หนึ่งใน สิริพิทักษ์อย่างผม ต้องไปเป็นคนรับใช้ ของใคร
………………………………………………………………………………………
“มึงไหวแน่นะเล็ก” ไอ้เมฆเอ่ยถามทันทีที่มาถึงบ้านไอ้วัต
“ไหวสิ ยังไงกูก็ต้องทนให้ได้” ผมบอก ถึงจะไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทนได้สักแค่ไหนแต่ผมจะไม่ยอมแพ้คนอย่างไอ้วัตเด็ดขาด
“อ้าวๆๆ พวกคุณสองคนน่ะจะ ลากันอีกนานไหมครับเวลาผมเป็นเงินเป็นทองนะครับ” ไอ้คนที่ผมไม่อยากเจอหน้าที่สุดเดินออกมาหาเรื่องถึงหน้าบ้าน
“ไอ้วัต ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อน” ไอ้เมฆทัก แต่ดูจากสายตาและน้ำเสียงแล้วมันเหมือนจะวางมวยกันมากกว่า
“อ้าว คุณเมฆา มาส่งคู่ขา เอ้ย คู่หูด้วยตัวเองเลยเหรอครับ ” สายตาคุกคามถูกส่งมาที่ผมกับไอ้เมฆทันทีนี่ถ้าสายตามันฆ่าคนได้จริงผมว่า
ผมกับไอ้เมฆคงแหลกไปแล้วละครับ
“ไอ้วัต มึงหยุดเห่าไปเลยนะเว้ย!!” ไอ้เมฆตวาด
“ไอ้เมฆ มึงกลับไปได้แล้ว” ผมรีบบอกก่อนพวกมันจะเปิดศึกกัน ผมไม่ได้ห่วงไอ้วัตหรอกครับแต่หวงไอ้เมฆมากกว่า กลัวว่าถ้าขืนมันยัง
อยู่ที่นี่ไม่นานคงเป็นไข้โป้งตาย
“เล็กกูว่ามึงยอมให้กูช่วยเถอะนะ กูไม่ไว้ใจไอ้วัต” มันกระซิบเบาๆ
“เอาน่ามันไม่กล้าฆ่ากูหรอก อย่าห่วงเลย กูดูแลตัวเองได้” ผมได้แต่ดันมันกลับเข้าไปในรถ รู้ว่ามันเป็นห่วงผมมากแต่มันถึงเวลาที่ผมต้องเผชิญหน้ากับไอ้วัตซะที บางทีเรื่องมันค้างคาใจมานานอาจจะถูกสะสางในสามเดือนก็ได้ ผมกับมันจะได้หมดกรรมหมดเวรกันซะที
“ถึงเวลาที่ต้องทำงานซะทีนะครับคุณชนาธี” ไอ้เจ้าของบ้าน เจ้าหนี้ แล้วก็กำลังจะเป็นเจ้านายของผมสั่ง เมื่อเขาสั่งผมจะทำอะไรได้นอกจากทำตาม
“ครับ แล้วผมต้องเริ่มทำอะไรก่อน”
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิคุณ ผมว่าเราไปดูห้องพักของแขกวีไอพี หน่อยดีกว่า”
เจ้านายหมาดๆของผมเดินนำไปที่หลังบ้าน อันที่จริงผมก็พอจะเดาออกนะครับว่า การเป็นคนใช้คงไม่ได้สบายแน่นอน แต่ก็ไม่คิดเหมือน
กันว่ามันจะขนาดนี้ เพราะที่ที่ไอ้วัต ให้ผมมาพักมันคือ ห้องเก็บของครับ
“หวังว่าคงจะพออยู่ได้นะครับคุณเล็ก” ผมได้แต่มองห้องพักอย่างเหนื่อยใจ อันที่จริงผมก็ไม่ใช่คุณหนูอะไรหรอกครับ แต่เท่าที่ดูเนี่ยกว่าจะทำความสะอาดเสร็จคงปาเข้าไปค่อนวัน ชีวิตผมมันจะละครหลังข่าวไปไหนเนี่ย
“อ้อ ต่อไปนี้ นายคือคนใช้ส่วนตัวของฉันมีหน้าที่อยู่ใกล้ๆฉันตลอดเวลา แล้วแต่ฉันจะเรียกใช้อะไร ส่วนวันนี้ฉันเห็นว่านายเพิ่งมาวันแรกก็ทำความสะอาดห้องไปก่อนนะ ” คนเป็นเจ้านายสั่งก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป
เอาว่ะ ไอ้เล็ก ลองมันสักตั้ง คงไม่ถึงตายหรอกมั้ง
3 ชั่วโมงผ่านไป
ผมนั่งหอบก่อนจะมองรอบๆห้องเก็บของที่ตอนนี้กลายสภาพเป็นห้องนอนผมเรียบร้อย
“แหม เรานี่ก็เก่งเหมือนกันเว้ย”
“คุณขาๆ” เสียงหนึ่งเรียกผมที่หน้าห้อง
“มีอะไรเหรอครับ” ผมรีบออกไปดูทันที เผื่อเจ้านายท่านจะส่งคนมาตาม
ผู้หญิงคนนึงที่ดูจากหน้าตาแล้วบอกได้ว่า เป็นมนุษย์ต่างด้าวแน่นอน ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรกับผมเหรอครับ”
“เอ่อ คือว่า ยะขิ่น มาทำความรู้จักคุณน่ะค่ะ” ภาษาไทยแปร่งๆที่ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เอ่ยบอก
“ครับ ผมชื่อเล็กนะครับ” ผมยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ ถึงยะขิ่นจะเป็นคนใช้แต่ดูจากหน้าตาท่าทางแล้ว เธอไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไรนะครับ ดีซะอีกเผื่อมีอะไรอย่างน้อยผมก็จะได้มีพวก
“คุณเล็ก ล้อหล่อนะคะ เหมือนพวกพระเอกละครเลย” ยะขิ่นบอกเขินๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกยะขิ่น”
“หึ มาไม่ถึงวันก็หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยนะ” เสียงไม่พึงประสงค์ดังขึ้น ก่อนที่เจ้านายของผมจะเดินเข้ามา
“ยะขิ่นมีอะไรก็ไปทำไป อ้อ อีกอย่างนะ อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหรอก ไอ้หน้าซื่อๆ มันก็แค่ภาพลวงตา”
สายตาคุกคามที่ส่งมา ทำให้ผมรู้สึกร้อนจนอยากจะลุกออกไปจากตรงนั้น ติดที่ใครบางคนยังยืนขวางประตูอยู่
“จะรีบไปไหนล่ะครับ คุณชนาธี หรือว่ารับความจริงไม่ได้กัน”
ผมได้แต่เงียบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนพาล
“ถึงกับเงียบเลยเหรอครับ อ้อ หรือว่ายอมรับความจริงไม่ได้ว่าตัวเอง เลว!!”
สายตาน่ากลัวกับข้อมือแกร่งที่คว้าคอผมไปไว้ในอุ้งมืออย่างง่ายดาย ทำให้ผมตัวสั่น หรือไอ้วัตต้องการฆ่าผมจริงๆ!!
“อือ อ่อก หะ หาย ใจ มะ ออก” ผมได้แต่ดิ้นรนออกจากมือแกร่ง สัญชาตญาณผมบอกว่า คนๆนี้เอาจริง
“หึ ทีนี้แกรู้หรือยังว่าคนที่ใกล้ตายมันทรมานยังไง ไอ้เล็ก” อีกคนบอกก่อนจะปล่อยต้นคอผมเป็นอิสระ
ผมได้แต่สูดอากาศเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย เพิ่งเข้าใจว่า อาการเฉียดตายมันน่ากลัวมากขนาดนี้
“กูไม่ยอมให้มึงตายหรอกไอ้เล็ก คนอย่างมึงความตายมันสบายไป มึงต้องตายทั้งเป็นมันถึงจะสาสม”
“มึงหมายความว่าไง กูไม่เข้าใจ”
“มึงไม่ต้องโกหกหรอก คนอย่างมึงมันจะพูดยังไงก็ได้เพื่อให้ตัวเองรอด เก็บคำแก้ตัวของมึงไว้เถอะกูไม่อยากฟัง”
ผมทำได้แค่เงียบเพราะไม่รู้และไม่เข้าใจว่าไอ้วัตมันต้องการอะไร มันแค้นผมเรื่องอะไร
“เอ๋า จะเงียบอีกนานไหม รีบๆไปทำหน้าที่ คนใช้ได้แล้ว”
ผมเดินตามเจ้านาย ไปเงียบๆก่อนจะเข้าไปในห้องรับแขกที่คุ้นตา
“เมื่อยเท้า นวดให้หน่อยสิครับ คุณชนาธี” ไอ้คุณวรวัตบอกหลังจากนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะยื่นเท้ามาตรงหน้าผม แล้วจะทำไงได้ล่ะครับก็ต้องทำไงครับ อย่าลืมว่าตอนี้ผมเป็นหนี้มันอยู่
“คุณป๋าคร้าบ พีพีกลับมาแล้ว” เด็กผู้ชายอายุประมาณห้าขวบวิ่งเข้ามาในห้องก่อนจะกระโดดไปนั่งบนตักของคนที่ถูกเรียกว่าป๋า อย่าบอกนะว่าไอ้วัตมีลูกแล้ว คนอย่างไอ้วัตเนี่ยนะจะมีลูก
“คุณป๋า คิดถึงพีพี ไหมครับ” เด็กน้อยยังพูดต่อไม่ได้สังเกตว่าน้องจากคุณป๋าแล้วยังมีผมอยู่ด้วยอีกคน
“คิดถึงสิครับ พีพีไปโรงเรียนตั้งนานปล่อยให้คุณป๋าอยู่บ้านคนเดียว” สายตาอบอุ่นถูกส่งไปให้เด็กชาย ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่าไอ้วัตมันจะ
รู้จักรักคนอื่นเป็นด้วย
“เอ๋ คุณอาคนนี้เป็นใครครับคุณป๋า” พีพี ชี้นิ้วเล็กๆมาที่ผม จนผมอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้
“คนใช้ใหม่น่ะครับ”
“สวัสดีครับคุณอา พีพีชื่อพีพีนะครับ คุณอาชื่ออะไรเหรอครับ” เด็กน้อยหันมายิ้มให้ผมก่อนจะยกมือไหว้ซะสวยเชียว มันช่างดูดีมีมารยาทต่างจากไอ้คุณป๋ามันจริงๆ
“หยุดนะพีพี คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่หนูจะไปไหว้หรอกจำไว้นะลูก” ไอ้วัต บอกพีพี เหอะไม่รู้ว่าต่อไปเด็กคนนี้จะโตไปเป็นผู้ใหญ่แบบไหนแต่ผมว่าถ้าขืนยังให้อยู่กับไอ้วัต ผมว่าพีพีต้องเสียเด็กแน่ๆ
“พีพี ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะครับ ยะขิ่น พาคุณหนูไปอาบน้ำไป” ไอ้วัตหันไปสั่ง ยะขิ่น ก่อนที่สายตาคมจะจ้องผม
“มองอะไร”
“เปล่า”
“คนอย่างมึง ไม่คู่ควรที่จะคุยกับพีพีหรอก จำใส่สมองไว้ซะ” หันมาบอกผมเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป เฮ้อนี่มันเรื่องอะไรกัน
เนี่ย ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด
.......................................................TBC...................................................
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ :pig4: :pig4:
-
พีพีจะได้หม่าม้าแล้วค่ะ...ลูก
+ เป็ด
-
:call: :call: :call:
-
มาต่อไวๆน้าาค้ะ o13
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ
ปล. แต่งต่อให้จบน้า เค้าขอร้อง....
-
เล็กทำอะไรผิด
ทำไมวัตต้องโกรธ
ขนาดนี้ด้วยเนี่ย :z3:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะ :-[ :-[ :-[ :-[
:z6: วัต
-
เป็นไปได้นะวัตไปคิดแค้นเอากับคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดอย่างเล็ก
คุณป๋าคิดจะแกล้งอาเล็กพีพีต้องคอยช่วยอาเล็กนะลูก
-
วัตแค้นอะไรเล็กอ่ะ สงสัยเล็กคงไม่่รู้เรื่อง
+1จ้า
-
เล็กซวยเลยถูกแก้แค้นแบบไม่รู้ตัว
-
พีพีน่ารักดีนะ :m1: ไม่เหมือนป๋า :m26:
-
พีพีอาจจะเป็นลูกของเล็กกับพี่สาวหรือน้องสาวของวัตที่เล็กไม่รู้และไม่ได้รับผิดชอบก็ได้ (เดามั่ว)
-
ติดตาม :really2:ต่อไป
-
ทำไมวัตถึงร้ายกับเล็กจัง เรื่องราวในอดีตเป็นมาอย่างไร ทำไมจึงทำให้วัตดูแคลนเล็กมากขนาดนี้ หนูน้อยพีพี น่ารัก ช่างอ้อน เช่นนี้ รึวัตอยากให้เล็กเป็นแม่ใหม่ของน้อง แต่วัตก็ไม่น่าใจร้ายตั้งแง่กับเล็กเลยนะ ปูเสื่อนอนรอตอนต่อไป ขนมขบเคี้ยวพร้อมแล้วครับ
-
น่าติดตาม เป็นกำลังใจให้จ้า
มาต่อไว ๆ นะจ๊ะ
-
จิ้มๆ พิต้าจ้า เริ่มแรกมาก็สนุกแล้ว
-
มีน้องพีพีมา เป็นตัวช่วยได้ดีเลยงานนี้
-
คำเตือน นิยายเรื่องนี้ มันจะอึน ไปอีกหลายตอน
กรุณาทำใจ นะคะ
ตอน 3
ก๊อกๆๆๆ
“มีอะไรเหรอครับ” ผมตะโกนถามแต่ก็ไรเสียงตอบกลับมา
ก๊อกๆๆๆ
“ถ้าคิดจะมาก่อกวนน่ะ หยุดเถอะ” ผมบอกก่อนจะเปิดประตู กะจะไปด่าคนก่อกวนซะหน่อย
“เฮ้ย!! พีพี” ร่างเล็กๆของพีพี ยืนยิ้มแป้นโชว์ฟันหลออยู่หน้าห้อง ทำเอาผมทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะยิ้ม หัวเราะ หรือว่าตกใจดี
“หวัดดีครับคุณอา พีพีมาเล่นด้วยครับ” เด็กชายบอกก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าห้องผมหน้าตาเฉย นิสัยเสียเหมือนใครบางคนจริงๆ
“พีพีครับมันดึกแล้วนะครับ เดี๋ยวคุณป๋าจะว่าเอานะ”
“ไม่ว่าหรอก คุณป๋าออกไปงานเลี้ยงครับกว่าจะกลับก็ดึกๆโน่น พีพีเหงาก็เลยมาเล่นกับคุณอา”
“เอ่อ” ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง ใจจริงก็อยากจะเล่นกับเด็กคนนี้เหมือนกัน บอกไม่ถูกว่าทำไมเอ็นดูเด็กที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกมากมายขนาดนี้
“คุณอายังไม่ได้บอกพีพี เลยนะครับว่าคุณอา ชื่ออะไร”
“อาชื่อ อาเล็กครับ” ผมยิ้มก่อนจะดึงแกเข้ามากอด เด็กคนนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมนึกเอ็นดูไหนจะท่าทางแสนฉลาด การพูดจาการวางตัวก็ดูฉลาดเกินเด็กเห็นแล้วมันน่าหมั่นเขี้ยวน่ะครับ
“อาเล็กครับ คืนนี้พีพีนอนที่นี่ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ ห้องอา เล็กนิดเดียว แถมฝุ่นยังเยอะด้วย พีพีจะไม่สบายเอานะครับ”
“ฮึกๆๆๆ ” พีพี กอดหมอนแน่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาซะยกใหญ่ ตายๆๆ นี่ถ้าไอ้คุณป๋ามันรู้ว่าทำลูกมันร้องไห้มันจะไม่ฆ่าผมถ่วงทะเลเลยเหรอเนี่ย
“คุณอาไม่รัก พีพี เหรอครับ พีพีก็แค่อยากมีเพื่อน คุณป๋าก็มัวแต่ทำงานไม่มีใครสนใจ พีพีสักคน”พีพีพูดไปสะอื้นไป
“แล้วคุณแม่พีพี ล่ะครับตั้งแต่อาเล็กมาถึงยังไม่เจอคุณแม่พีพีเลยนะครับ”
“คุณป๋าบอกว่าคุณแม่อยู่บนท้องฟ้าครับ” เด็กชายตอบ ผมยิ้มอย่างเอ็นดูเพราะตอนนี้เด็กช่างพูดกำลังอ้าปากหาวหวอดๆ เด็กหนอเด็ก
“พีพีนอนนี่นะครับอาเล็ก” โดยไม่รอให้ผมตอบเด็กน้อยจัดการล้มตัวลงนอนทันที เฮ้อ ผมส่ายหน้าระอาก่อนจะนอนบ้าง ไม่ไหวครับต้องนอนเอาแรงพรุ่งนี้ต้องตื่นไปสู้รบปรบมือกับไอ้คนไร้หัวใจนั่นอีก
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
อืม คนบ้านนี้มันอะไรกันนะ คนจะหลับจะนอนกวนอยู่ได้เนี่ย ผมเหลือบมองร่างเล็กๆที่นอนอยู่ข้างๆ อย่างเอ็นดู นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูก ไอ้วัต เด็กคนนี้จะน่ารักกว่านี้เยอะเลยนะครับ
“ใครครับ”
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงอารมณ์ของคนเคาะ
“นี่ ……โอ้ย!!!” ผมร้องเพราะแค่แง้มประตูผมก็ถูกมือใหญ่กระชากออกมาจากห้องทันที
“ไอ้…เอ่อ…คุณวัต”
“มึงเอา พีพี ไปไว้ที่ไหน” เสียงที่ฟังดูเหมือนตะคอกมากกว่า เอ่ยบอก
“อยู่ในห้อง”
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมไอ้เล็ก คนอย่างมึงมันเลว เกินกว่าจะเอามือสกปรกมาแตะต้อง ลูกกู ทีหลังอย่าให้กูรู้นะว่ามึงทำแบบนี้ เพรามึงจะโดนมิใช่น้อย จะหาว่ากูไม่เตือนไม่ได้นะ”
“ไอ้วัต มึงพูดเรื่องอะไรของมึงกันแน่ว่ะ กูไม่รู้เรื่องแล้ว พีพี มาเกี่ยวอะไรด้วย” นั่นคือสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอด พีพีมาเกี่ยวอะไรด้วย เด็กคนนี้มาจากไหน และเป็นใครกันแน่
“หึ คนอย่างมึงคงทำเลวไว้เยอะ ล่ะสิถึงไม่เคยจำได้ว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง” ไอ้วัตบอกเสียงเครียดก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มเจ้าตัวเล็กออกจากห้องผมไป
คืนนี้ผมก็คงนอนไม่หลับอีกเหมือนเดิมนี่แค่วันแรกนะครับที่ผมมาทำงานที่นี่ ผมไม่รู้ว่าชีวิตผมอีกสามเดือนจะเกิดอะไรขึ้นบ้างไหนจะเรื่องที่โดนไอ้วัตแกล้งสารพัด เรื่องพีพี หรือแม้แต่เรื่องที่ไอ้วัตมันชอบพูดอะไรแปลกๆด้วย
ซ่า!!!
“ตื่นได้แล้ว” เสียงปลุกที่มาพร้อมกับน้ำเย็นๆที่จงใจและตั้งใจอย่างมากที่จะสาดมาโดนผม
“เฮ้ย!! อะไรกันว่ะ”
“นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ห่ะ คุณชนาธี อย่าลืมสิว่าคุณมาที่นี้ ในฐานะอะไร” เสียงเจ้านายของผมบอก แหม ผมน่าจะดีใจนะครับที่
เจ้านายใหญ่ท่านลงมาปลุกผมด้วยตัวเอง
ผมได้แต่มองอีกคนอย่างอาฆาตแค้น ในเมื่อผมเป็นทั้ง ลูกหนี้และขี้ข้าก็คงไม่มีปัญญาอะไรจะไปตอบโต้จริงไหมครับแต่วิธีนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอถึงผมจะเป็นลูกหนี้แต่ผมก็ยังเป็นคนนะครับ
“มึงทำบ้าอะไร”
“จุ๊ๆๆ ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นแค่ลูกหนี้”
“อ้อลืมไป ตอนนี้เป็นขี้ข้าด้วย นิ หึๆๆ” เสียงหัวเราะเยาะที่ดังขึ้นทำให้ผมแทบอยากจะชกหน้ามันสักหมัด
“ทำไมครับ มองผมตาขวางขนาดนี้อยากจะต่อยผมรึไงครับ”
ผมได้แต่เก็บความโกรธที่พุ่งสูงจนเกือบปรอทแตกไว้ในใจ
“ไปอาบน้ำไป แล้วขึ้นไปรับใช้ผมที่ห้องด้วยล่ะ” เจ้านายหมาดๆของผมสั่ง
ผมรีบอาบน้ำเก็บที่นอนที่เปียกโชกยังกะเล่นสงกรานต์ไปตาก ก่อนจะขึ้นไปสนองคำสั่งพระเดชพระคุณท่านเจ้านาย
“มาซะที นึกว่าจะให้รอจนถึงบ่ายซะแล้ว”
“คุณวัตมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”
“อยากรับใช้มากขนาดนั้นเชียว ได้ๆ งั้นเริ่มจาก อืม อาบน้ำให้ผมก่อนดีไหมครับ ”
“ครับ”
ผมมองร่างแกร่งตรงหน้าด้วยความกระดากนิดๆถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็จริงแต่ให้มา อาบน้ำให้แบบนี้มันก็รู้สึดแปลกๆอยู่เหมือนกัน
“มองทำไมหรือตะลึงในหุ่นผมครับ”
“หึ” คิดว่าตัวเองหุ่นดีตายแหล่ะ ผมได้ค่อนขอดในใจ อันที่จริงไอ้วัตมันหุ่นดีมากครับเพราะมันเป็นนักบาสมหาวิทยาลัยมาก่อน เรื่องความฟิตไม่แพ้ใครแน่นนอนต่างจากผมที่วันๆเอาแต่นั่งวาดรูป กล้ามเนื้อมันเลยไม่ค่อยพัฒนาตามอายุเท่าไหร่
“กรุณาอย่ามาทำเสียงไม่พอใจนะครับ คุณควรจะรู้นะว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”
“ผมรู้ครับ ผมไม่กล้าหือ กับท่านหรอก ว่าแต่เมื่อไหร่คุณจะอาบน้ำซะทีผมจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ”
“ก็อาบให้ฉันสิ”
ผมตั้งหน้าตั้งตาถู อย่างเอาเป็นเอาตาย ถือซะว่าอาบน้ำหมาแล้วกัน ฮ่าๆๆ คิดแบนี้อารมณ์ดีกว่าเป็นไหนๆ
“อ้อ คุณชนาธีครับ ผมให้เวลาคุณ 10 นาทีกรุณาเตรียมข้าวเช้าให้ผมด้วยเร็วๆนะครับผมหิวแล้ว ”
“Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr”
“ว่าไงว่ะ ไอ้เมฆ”
“มึงสบายดีไหม เล็ก”
“กูสบายดีอย่าห่วงเลย ไอ้วัตมันไม่ได้ทำอะไรกูหรอก”
“แน่ใจนะ”
“แน่สิว่ะ แค่นี้นะกูต้องไปทำงานเดี๋ยวท่านเจ้านายใหญ่ท่านจะ ด่าเอา”
“อ้าวๆ มัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่ได้ผมจะได้กินไหมข้าวเนี่ย”
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
เพล้งๆๆๆ เคร้งๆๆ ปังๆๆๆ เสียง หม้อ กระทะ ตะหลิว กระทับกันดังลั่นครัว อย่าเพิ่งเข้าใจผิดมันไม่ได้มีอะไรเลยครับ แต่เพราะผมหงุดหงิดแกมหมั่นไส้ไอ้เจ้านายบ้านั่นแต่ทำอะไรไม่ได้เลยต้องมาลงกับอุปกรณ์ในครัวแทน
“อะไรเนี่ย”
“ข้าวต้มหมูครับ”
“ทำมาทำไม”
“ก็คุณบอกว่า…”
“ผมบอกเมื่อไหร่ว่าอยากกินข้าวต้ม ” คนตรงหน้าบอกหน้าตาย ไอ้บ้าเอ้ย นี่มันแกล้งกันนี่หว่า
“ยะขิ่น มานี่หน่อย”
“มีอะไรคะคุณผู้ชาย”
“ไปเอากาแฟมา ”
“แต่ว่าคุณเล็กทำ….”
“ฉันสั่งอะไรก็ไปทำอย่าพูดมาก ถ้ายังอยากมีงานทำ”
“แล้วข้าวต้มนี่ล่ะคะ”
“เอาไปทิ้ง” เจ้านายใหญ่สั่ง ก่อนจะอ่านหนังสือพิมพ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมได้แต่กำมือแน่นเพื่อระงับอารมณ์ ผมว่าสักวันผมต้องต่อยหน้ามันแน่ๆ
........................................TBC...............................
-
พีพีเป็นลูกเล็กเหรออออออ o_o
-
:เฮ้อ:
-
เอ่อ คุณวัตคะไหวมั้ยคะนั่น
แกล้งกันตลอดเวเถอะ
จะแค้นอะไรกันนักกันหนา
-
เยอะนะ...เจ้านายใหญ่ ...เป็นบ้าอะไรวะ ไอ้หมาบ้าวัต กัดตลอด แล้วอย่างนี้เล็กมันจะอดทนได้ตลอดรึ สักเวลาคงหลุดแสดงอารมณ์โกรธให้วัตเห็นสักครั้งหละ ถึงเวลานั้นแล้วจะหาว่าไม่เตือน อดทนนะเล็ก ยอม ๆ ไอ้หมาบ้าวัตไปก่อน แค่สามเดือนเอง ถือซะว่าเป็นช่วงทดลองงาน เพราะหลังจากนั้นแล้ว ขอสิทธิ์ลุ้นให้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตละกัน งุงิ งุงิ......
-
คั๊กกกกๆๆๆแฮงครับ :call: :call: :call:มาต่อเร็วๆๆเด้อ
-
:call: :call: :call:
-
วัตชอบเล็ก. 5555
-
เล็กได้แก้แค้นวัตนิดหน่อยก็เอานะ หึ หึ หึ กร๊ากกกกก อาบน้ำให้หมา :laugh:
น้องพีพีต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเล็กแน่นอน :กอด1:
-
แปะ อิมเมจ กันจั๊กหน่อย
ชนาธี (เล็ก)
(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/p206x206/36579_3673650893826_1337181089_n.jpg)
วรวัต (วัต)
(http://sphotos-b.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/31018_3673651573843_1482029664_n.jpg)
เมฆา (เมฆ)
(http://sphotos-h.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/p206x206/400362_3673651293836_721994023_n.jpg)
-
คำเตือน นิยายเรื่องนี้ มึน อึน ฮา ดราม่าเล็กๆ
............................................................
ตอน 4
ปริ๊นๆๆๆ
“นี่แก มาเปิดประตูสิย่ะ ยืนเอ๋ออยู่ได้” สาวสวยที่นั่งบนรถคันหรูตะโกนบอกผม ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นนางแบบที่กำลังดังมากๆตอนนี้เลยนะครับ แต่นางแบบดังมาทำอะไรที่บ้านไอ้เจ้านายผมกันเนี่ย
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูให้
“วัต อยู่ไหน”
“คุณวัตอยู่ที่ห้องทำงานครับ”
“ไม่เคยเห็นหน้า เป็นคนใช้ใหม่เหรอ” เธอถามก่อนจะจ้องผมซะยังกะจะสอบสวนผู้ร้าย
“ประมาณนั้นแหล่ะครับ”
“อืม งั้นก็จำใส่หัวไว้ด้วยนะว่า ฉันคือคุณ แพตตี้ ว่าที่นายหญิงของบ้านนี้” พูดใส่เธอก็สะบัดหน้าเดินจากไป เหอะ แล้วจะบอกผมทำไมล่ะเนี่ย
“คุณเล็กขา คุณผู้ชายเรียกพบที่ห้องทำงานค่ะ” ยะขิ่นวิ่งหน้าตั้งมาบอกผมที่สวนหน้าบ้าน
“เรียกพบทำไมเหรอ”
“ไม่รู้หรอกค่ะแต่คุณผู้ชายบอกว่าให้คุณเล็กเข้าไปหาภายใน5นาทีค่ะ”
“อืม” ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านป่วยการที่จะถามเหตุผลจากคนไร้เหตุผลแบบไอ้วัต
ก๊อกๆ
ผมเคาะประตูก่อนเข้าห้องเพราะกลัวคนบางคนคิดว่าผมไม่มีมารยาท
“เข้ามา”
“คุณวัตเรียกผมมามีอะไรเหรอครับ” ผมถามโดยทำเป็นไม่สนใจคุณแพตตี้ที่นั่งอยู่บนตักไอ้คุณวัตจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว เหอะ
ไม่อายจิ้งจกตุ๊กแกกันบ้างหรือไง
“วันนี้ออกไปข้างนอกกับฉัน”
“วัตคะ ไหนวัตบอกว่าวันนี้จะพาแพตตี้ไปเที่ยวไงคะ”
“ก็ผมกลัวว่าแพตตี้จะเมื่อยไง เลยให้คนรับใช้ไปถือของให้ ไม่ดีเหรอครับ” อีกคนบอกอย่างเอาใจ ถ้าจะจีบกันจะเรียกผมเข้ามา
ทำไมเนี่ย
“วัตน่ารักที่สุดเลยค่ะ แบบนี้แพตรักตายเลย” เสียงหวานอ้อดอ้อนพลางซบอกซะแนบชิด
“เอ๋า ยืนอยู่ทำไมไปเตรียมรถสิ ฉันไปวันนี้นะไม่ใช่ปีหน้า”
“ครับ”
ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้การมาซื้อของกับผู้หญิงเนี่ยมันคือนรกชัดๆเลยครับก็คุณเธอเล่นเข้าทุกร้าน เลือกนานเป็นชั่วโมงแถมซื้อซะอย่างกับจะไปเปิดร้านขาย เฮ้อ ผมไม่เห็นเข้าใจผู้หญิงเลยว่าจะใส่อะไรกันนักหนา ไอ้คุณเจ้านายผมก็ตามใจแฟนเหลือเกินอยากได้อะไรก็ซื้อให้ตลอด แล้วภาระก็ต้องตกเป็นของคนใช้อย่างผม ที่ต้องถือถุงเป็นสิบๆถุง มันหนักใช่เล่นนะครับ
“วัตขาแพตหิวแล้วเราไปหาอะไรกินไหมคะ” เสียงหวานอ้อน
“เอาสิครับ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน” บอกไปยิ้มไปก่อนจะทำหน้าเหี้ยมใส่ผม
“เล็กเอาของไปเก็บที่รถแล้วไปหาอะไรกินเลยนะอีกหนึ่งชั่วโมงฉันกับแพตถึงจะกลับ”
“ครับ”
วันนี้ยัยคุณแพตตี้มามันก็ดีเหมือนกันนะครับเพราะอย่างน้อยผมก็โดนคุกคามน้อยลง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัทพ์เครื่องหรูดังขึ้นทันทีที่ผมเอาของมาเก็บที่รถ มันไม่ใช่ของผมหรอกครับเป็นของไอ้วัตตะหาก สงสัยจะขี้เกียจรับโทรศัพท์เลยเอามาไว้กับผมซะงั้น
“สวัสดีครับ”
“ใช่เบอร์คุณ วรวัตหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ แต่ตอนนี้คุณวัตไม่ว่างรับสายครับ”
“ดิฉันโทรจากโรงเรียนของน้องพีพีนะคะ คือว่า วันนี้โรงเรียนเลิกเร็วน่ะค่ะรบกวนคุณมารับน้องกลับบ้านได้ไหมคะ”
“เอ๊ะ ทำไมคุณวัตไม่เห็นสั่งไว้เลยล่ะครับ”
“คงจะลืมมั้งคะ ยังไงคุณก็ช่วยมารับแกด้วยนะคะ”
โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้วแต่ผมยังยืนลังเลอยู่ที่รถเหมือนเดิม ใจนึงก็อยากไปรับพีพีแต่อีกใจก็กลัวคำขู่ของไอ้วัตที่ไม่ให้ผมเข้าใกล้ลูกมัน แต่ไอ้บ้าวัตนี่มันยังไงว่ะ ลืมแม้กระทั่งว่าต้องไปรับลูกเพื่อมาเที่ยวกับผู้หญิงเนี่ยนะ เหอะไหนบอกรักลูกหนักหนาไงว่ะ ผมตัดสินใจออกไปรับพีพีที่โรงเรียนทันที ไอ้เจ้านายมันจะว่ายังไงก็ช่างแต่ผมคงไม่ยอมให้พีพีต้องรอเก้อหรอก
“อาเล็ก อาเล็กมารับพีพีเหรอครับ” เด็กชายตัวเล็กวิ่งออกมากอดผมแทบจะทันที
“ครับ พีพีรออาเล็กนานไหมครับ”
“ไม่ครับ”เด็กชายยิ้มรับ
“อาเล็กครับก่อนกลับบ้าน พีพีอยากกินไอติมได้ไหมครับ” เด็กชายตัวเล็กบอกก่อนจะเดินมากอดผม
“ได้สิครับ” ผมยิ้มให้อย่างเอ็นดูเด็กคนนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่นเหมือนบางสิ่งบางอย่างที่หายไปได้
เติมเต็ม
“เย้ อาเล็กใจดีที่สุดเลย”
ผมขับรถพาพีพีมาที่ร้านไอติมของไอ้เมฆ ที่จริงก็ไม่ใช่ของมันซะทีเดียวต้องบอกว่าเป็นของน้องสาแฟนมันตะหากไอ้เมฆมันก็แค่ลูกค้าประจำแล้วก็หุ้นส่วนใหญ่เท่านั้นเอง
“เฮ้ยไอ้เล็ก ลมอะไรหอบมาถึงนี่ว่ะ” ไอ้เมฆเจ้าเก่าทัก
“ลมอาฆาตมั้ง ไอ้เพื่อนเวร”
“อ้าว เฮ้ยนั่นลูกใครว่ะ มึงไปแอบไข่ไว้เหรอไอ้เล็ก”
“ไอ้บ้านี่น้องพีพี ลูกเจ้านายกูเว้ย”
“ฮ่าๆๆ กูว่าแล้วหน้าอย่างมึงเหรอจะเป็นพ่อคน” มันพูดพลางหัวเราะยกใหญ่ หน้าอย่างผมมันทำไมเหรอ ทำไมถึงเป็นพ่อไม่ได้
“พอแล้วค่ะ สองคนไม่อายเด็กเหรอคะ” น้องสาเดินออกมาห้ามทัพก่อนจะหันไปเล่นกับพีพี
“ชื่อพีพีเหรอครับ” น้องสาถามพีพี
“ครับผม”
“เอ๋ น้องพีพีเหมือนพี่เล็กมากจริงๆนะคะ ถ้าพี่เล็กไม่บอกสาคิดว่าเป็นลูกพี่เล็กจริงๆนะเนี่ย”
“ไม่ใช่หรอกครับ พีพีเป็นลูกไอ้วัต จะหน้าเหมือนพี่ได้ยังไง”
“อย่างไอ้เล็กเป็นพ่อไม่ได้หรอกสา ถ้าเป็นแม่ว่าไปอย่าง” ไอ้เมฆปากหมาบอกแฟนมัน
“ไอ้เมฆ มึงหุบปากเลยนะก่อนจะไม่มีปากให้พูด”
“โอ๊ะๆๆ กลัวๆๆๆ”
“พอเถอะคะ ที่นี่มีเด็กอยู่นะ ทำอะไรคิดก่อนสิคะ” น้องสาหันมาเอ็ดผมสองคนเบาๆ ทำไงได้ก็จ๋อยไปตามระเบียบสิครับ
พีพีกับน้องสาหัวเราะเสียงดังลั่นที่เห็นพวกผมจ๋อยสนิท ชอบอกชอบใจกันใหญ่โดยเฉพาะเจ้าหนูพีพี ที่ดูจะมีความสุขมาก เฮ้อ
ไอ้วัต มันเลี้ยงลูกยังไงของมันนะถึงได้เลี้ยงทิ้งๆขว้างๆแบบนี้
“ไอ้เล็ก!!!” :angry2: เสียงตะโกนที่คุ้นหูดังขึ้นลั่นร้าน เล่นเอาลูกค้าคนอื่นๆจ้องตาไม่กระพริบ
“คุณป๋า” เด็กชายตะโกนด้วยความดีใจที่เห็นพ่อก่อนจะโผเข้ากอดแน่น
“พีพีไปเล่นกับ น้าเดชที่รถก่อนนะครับพ่อมีเรื่องจะคุยกับอาเล็ก” เสียงทุ้มบอกก่อนจะส่งสายตาให้คนขับรถพาพีพีไป
“เฮ้ยไอ้วัต ที่นี้ไม่ใช่บ้านมึง อย่ามาทำกร่าง”ไอ้เมฆตะคอกเสียงดัง
“หึ ทำไม ทำไมกูจะว่ามันไม่ได้ ไอ้เพื่อนคนดีของมึงน่ะมันไม่ได้ดีอย่างที่มึงคิดหรอกนะ ระวังคนใกล้ตัวมึงไว้ให้ดีเถอะ”
“เชี่ยเอ้ย อย่าอยู่เลยมึง”
พลั๊ก!!! ไอ้เมฆตะโกนก่อนจะต่อยเข้าที่มุมปากของไอ้วัต
“เชี่ย เมฆมึงกล้าต่อยกูเหรอ”
“เออ มึงจะทำไม กูจะทำมากกว่านี้อีกถ้ามึงยังขืนทำเพื่อนกูแบบนี้”
ต่างฝ่ายต่างตั้งท่าจะกระโจนใส่กันอย่างไม่ลดละดีหน่อยที่น้องสาช่วยรั้งไอ้เมฆไว้มันเลยไม่กล้าทำอะไรมาก ส่วนไอ้วัตก็ถูกลูกน้องมันดึงไว้เหมือนกัน
“พอเถอะเมฆ กูบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้กูขอจัดการเอง”
“แต่ไอ้เล็ก”
“กูกลับแล้วนะเมฆ แล้วเจอกันนะ” ผมบอกก่อนจะเดินออกมาจากร้านทันที ไม่สนใจว่าไอ้วัตมันจะว่ายังไง เพราะมันคงไม่ปล่อยผมไปแน่
“ไอ้เล็ก มาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน”
“มึงมีอะไรก็ว่ามา”
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เข้าใกล้พีพี ทำไมมึงไม่ฟังหรือมึงคิดขัดคำสั่งกู” มันบอกเสียงเย็น
“มึงถามตัวเองก่อนเถอะ ว่าเคยคิดจะรักลูกมึงจริงๆไหม ถ้ามึงรักพีพีอย่างที่ปากพูดทำไมมึงยังปล่อยให้พีพี รอที่โรงเรียนตั้งนาน
มึงถามตัวเองให้ดีก่อนจะมาสั่งกูดีกว่า”
“หึ คนอย่างมึงมันก็ดีแต่ปากเท่านั้นแหล่ะว่ะ พีพีเป็นลูกกู กูจะเลี้ยงยังไงมันก็เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งจำไว้!!”
คนตัวโตบอกก่อนจะเดินขึ้นรถไป ผมได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจตกลงมันรักหรือไม่รักพีพีกันแน่ ไอ้วัต มึงเป็นพ่อแบบไหนกันว่ะเนี่ย
.............................TBC................................
:pig4: ขอบคุณสำหรับการติดตามที่อบอุ่น นะคะ
เชิญทุกคน ด่าทอ จิกกัด ตบตี วัต กันได้ตามสะดวก :z2:
-
ทำไมวัตใจร้ายจัง :z3: :z3:
พีพีเป็นลูกเล็กแน่เลย :m28:
-
รู้สึกสงสารน้องพีพีจัง :monkeysad:
อย่างที่เล็กว่าวัตรักน้องพีพีจริงเหรอ
ดูแล้ววัตไม่เอาใจใสน้องพีพีเท่าที่ปากบอกว่ารัก
แม้กระทั่งลูกเลิกเรียนก่อนเวลาก็ไม่รู้
แถมยังบ้าผู้หญิงอีก :angry2:
เล็กกว่าจะรู้เรื่องว่าตัวเองทำอะไรผิดคงจะโดนมิใช้น้อย
++ให้จ้า :L2:
-
พีพี นี้ลูกของเล็กใช่หรือเปล่าเนี้ย
-
รอความจริงเปิดเผย
-
ติดตามตอนต่อไป o22 o22
:call: :call: :call:
-
พีพีลูกเล็ก พีพีลูกเล็ก พีพีลูกเล็ก พีพีลูกเล็ก พีพีลูกเล็ก พีพีลูกเล็ก พีพีลูกเล็ก
.
.
.
.
.
หรือเปล่า ?
(' ')?
-
รอตอนต่อไป อิอิ
ปล.ว่าจะไม่เข้ามาอ่าน รอให้มาเยอะๆก่อนกลัวค้างแต่ก็นะ แว่บมาจนได้ อิอิ
-
:call: :call: :call:
-
:L3:
-
ได้โปรดมาต่อเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะครับ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
อิมเมจ. เงิบบบบบ. พี่เล็กหล่ออ่ะ 5555หลงเลยย
-
ความจริงมีเพียงหนึงเดียว!!!!!!!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:angry2:
เด็กไม่รุ้เรื่องด้วย ผุ้ใหญ่ใจต่ำ
-
จริงอย่างที่เล็กว่า วัตรักน้องพีพีจริงดังหรือเปล่า
เอาแต่ว่าเล็กไม่ใส่ลูกตัวเองเลย
-
อืมมมมมมมมมมมมม :เฮ้อ:
-
อยากรู้ความจริงจัง....ทุกอย่างเริ่มต้นจากอะไร
-
โหดเกินไปแล้วนะ
-
ตอน 5
ผมเดินเข้าบ้านไม่ใช่สิต้องเรียกว่า สถานกักกัน มากกว่า หลังจากที่เดินสงบสติอารมณ์อยู่ข้างนอกสักพัก อย่างน้อยมันก็คงดีกว่ากลับมาเจออะไรๆที่มันไม่ค่อยจะน่ามองสักเท่าไหร่นะครับ
“ไปไหนมา!!!” เสียงทุ้มตะโกนถามเสียงดังหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน คงไม่ต้องให้บอกใช่ไหมครับว่าใคร
ผมเลือกที่จะไม่ตอบ “เจ้านาย” เพราะคิดว่าเงียบไว้น่าจะดีกว่า
“อ้อ ไม่เจอกันแปปเดียวเป็นใบ้แล้วเหรอ” เสียงทุ้มที่เอ่ยประชดยังดังขึ้นก่อนที่เจ้าของบ้านจะเดินเข้ามาหาผม
“คุณเจ้านายมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ” ผมถามก่อนจะจ้องหน้าไอ้วัตเขม็ง
แปะๆๆๆๆ
เสียงปรบมือของร่างสูงดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหยันที่ส่งมาให้ผม
“อ่า สมกับที่เป็นคุณชนาธี จริงๆ ขนาดตอนนี้เป็นแค่คนใช้ยัง เชิดหน้าได้อีก แต่ก็อย่างว่านะครับ สันดา…น คนเราน่ะมันเปลี่ยนกันยาก คนที่มันเลว ต่อให้ทำผิดแค่ไหนมันก็ไม่เคยสำนึกหรอก จริงไหมครับ ”
“ไอ้…” ผมชี้หน้าเตรียมจะด่า แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อร่างสูงโยนเอกสารบางอย่างใส่หน้าผมอย่างจัง
“จุ๊ๆๆ ก่อนจะชี้หน้าด่าผม กรุณาอ่านสักหน่อยนะครับคุณชนาธี หึหึ”
ผมหยิบเอกสารปึกนั้นขึ้นมาอ่านก่อนจะ มองคนตรงหน้าอย่างเครียดแค้น เอกสารทั้งหมดเป็นรายการทรัพย์สินที่ครอบครัวผมเอามาจำนองไว้ทั้งนั้น ทั้ง บ้าน คอนโด หรือแม้แต่ที่ดิน ของพวกนี้เป็นของที่แม่ผมเอาไปจำนองกับเพื่อนเก่าหลายๆคนเพื่อจะเอาเงินมาใช้หนี้แต่ ทำไมของพวกนี้ถึงมาอยู่กับไอ้วัตล่ะ
“นี่มันหมายความว่ายังไง ทำไมของพวกนี้ถึงมาอยู่กับคุณได้”
“นี่ยังไม่ฉลาดอีกเหรอครับ”
“ก็ของพวกนี้ แม่คุณเอามาจำนองกับคนของผมทั้งนั้นนี่ครับ เพราะงั้นทุกอย่างมันก็ต้องเป็นของผมสิ” เสียงกวนบอกอย่างอารมณ์ดีผิดกับ
ผมที่แทบอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายๆไปซะ นี่ไอ้วัตมันทำกับครอบครัวผมขนาดนี้ได้ยังไงกัน
“คุณต้องการอะไรกันแน่คุณวรวัตร”
“ต้องการให้ คุณ รู้สึกไงครับว่าความสูญเสียมันเป็นยังไง ต้องการให้คุณเสียทุกอย่างที่ควรมี จนค่อยๆตายไปอย่างช้าๆไงครับ นี่ล่ะที่ผมต้องการ ผมต้องการให้คุณทรมาน จนแทบอยากจะตายไปเลยไงล่ะ ” ร่างสูงบอกเสียงเย็น
“ไอ้เชี่ยวัต กูไปทำอะไรให้มึงกันแน่ห่ะ ทำไมมึงต้องทำกับครอบครัวกูถึงขนาดนี้ พวกเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย ถ้ามึงแค้นกู ก็มาลงที่กูสิ มึง
ไปทำลายครอบครัวกูทำไม!!!”
“ฮ่าๆๆ โกรธเหรอ โมโหเหรอ เจ็บใจเหรอครับคุณชนาธี เชิญอยู่กับความเจ็บใจตามสบายนะครับ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น จำไว้ว่าถ้าคุณและครับครัวของคุณไม่พินาศล่ะก็ อย่ามาเรียกผมว่า วรวัต!!! ”
“อ้อ แล้วที่ถามว่าผมแค้นอะไรน่ะ ผมว่าคุณลองถามตัวเองดีกว่าว่าทำอะไรเอาไว้บ้าง หรือทำไว้เยอะซะจนจำไม่ได้ กันล่ะครับ”
ร่างสูงทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้ผมอยู่กับความไม่เข้าใจอีกตามเคย ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองเลยทำอะไรให้มันแค้นขนาดนี้
ผมถูกเรียกกลางดึกครับ!!!!
ย้ำว่ากลางดึกเพราะเท่าที่มองนาฬิกาตอนนี้ก็ปาไปเกือบตี2 แล้ว โว้ยยยยยย อะไรกับผมนักหนาว่ะครับ ไอ้เจ้านายบ้าอำนาจจจจจจจ
“คุณวัตมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ผมถามคนที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ
“ไม่มี” เสียงทุ้มตอบกลับมาแบบขอไปที ก่อนจะล้มตัวลงนอน อ้าวเฮ้ย ปลุกผมมาเพื่อ!! โว้ย กวนเกินไปแระ
ผมมองอีกคนเขม็งแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ เลยจำใจต้องหันหลังกลับเงียบๆ
“จะไปไหน” เสียงของคนที่นอนอยู่ถามขึ้น
“กลับห้องไงครับ”
“ผมบอกเหรอครับว่าให้กลับ”
ตุ๊บ!!
ไอ้วัตบอกเสียงเข้มก่อนจะโยนหมอนให้ผมรับเอาไว้
“นอนตรงนี้แหล่ะ ไม่ต้องกลับไปนอนที่ห้อง”
“ตรงไหนครับ”
“ตรงที่ยืนอยู่นั่นไง”
สั่งเสร็จก็ล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจผมที่ยืนอึ้งอยู่เลยสักนิด อ่า นี่ผมไม่ใช่หมานะเว้ยจะให้นอนพรหมหน้าห้องน่ะห่ะ
แต่ ผมจะทำอะไรได้ครับ นี่มันคำสั่ง เจ้านายบวกเจ้าหนี้ผมเลยนะ เหอะ ผมถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพรหมเช็ดเท้าย้ำว่าพรหมเช็ดเท้านะครับ แต่ช่างเถอะ ใช่ว่าผมจะไม่เคยนอนกลางดินกินกลางทรายซะเมื่อไหร่ ตอนมหาลัยผมก็เคยออกค่ายมาบ้างเหมือนกันนะครับ ชนาธีไม่ได้มีดีแต่ทำตัวไฮโซ นะขอบอก
“คุณเล็กคะ คุณเล็กคะ ตื่นเถอะค่ะ” เสียงภาษาไทยแปร่งๆดังที่ข้างหู พร้อมกับแรงเขย่าน้อยๆ
“อือ คนจะนอนอย่ายุ่งน่า”
“แต่นี่มันจะหกโมงแล้วนะคะ ถ้าคุณผู้ชายตื่นมาเจอ คุณเล็กแย่แน่ๆนะคะ ตื่นเถอะค่ะ” เสียงนั้นยังคงดังงุ้งงิ้งๆๆ อยู่ข้างหูผมตลอดแถมแรง
เขย่ายังเหมือนจะแรงขึ้นเรื่อยๆด้วย
“คนมันรวยจนเคยตัวน่ะ ยะขิ่น อย่าพยายามเลย” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกเสียง เว้ยคนบ้านนี้เอะอะอะไรกันแต่เช้าคนจะหลับจะนอนโว้ย
“คุณผู้ชาย!!”
“ไปเถอะ ฉันจัดการเอง”
และแล้วทุกอย่างก็เงียบไป อ่าได้เวลานอน อิอิ
ซ่า!!!!
“เหี้ยใครสาดน้ำว่ะ” ผมตะโกนอย่างลืมตัวก่อนจะมองเห็นว่าไอ้คนที่มันสาดน้ำใส่ผมเป็นใคร
“มันจะมากไปแล้วนะคุณวัต คุณสาดน้ำใส่ผมสองครั้งแล้วนะ”
“หึ แล้วไงครับ อย่าลืมว่าตอนนี้ชีวิตคุณเป็นของผมผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม จัดการทำความสะอาดห้องด้วยนะ อ้อ แล้วอย่าลืม ลง
ไปทำข้าวเช้าด้วย หวังว่าผมลงไปทุกอย่างจะพร้อม” ท่านเจ้านายสั่งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป หึ ไอ้เชี่ยวัต กูต้องแก้แค้นมึงให้ได้ คอย
ดู๊!!
ผมเดินเข้ามาในห้องครัวหลังจากที่ทำความสะอาดแล้วก็จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว อย่างลวกๆเพราะถ้าเกิดทำกับข้าวช้าเดี๋ยวท่านจะว่าเอาได้น่ะครับ
“วันนี้ คุณเล็กจะทำอะไรทานคะ ” เสียงแปร่งๆของยะขิ่นเอ่ยถามหลังจากที่เห็นผมเข้ามาในครัว
“ไม่รู้สิ เจ้านายท่านก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะแดกอะไร” ขอสักทีเหอะ หมั่นไส้
“อ่า จริงๆคุณผู้ชายก็ไม่ได้เรื่องมากนะคะ ปกติยะขิ่นทำอะไรก็ไม่เคยบ่น”
“เหอะ สงสัยเพราะเป็นฉันมั้งเจ้านายท่านเลยเอ็นดูเป็นพิเศษ ” ได้ทีประชดไปอีกรอบ จนยะขิ่นเริ่มหน้าเสีย อ่า ผมไม่ได้ตั้งใจจะกระแทก
เสียงใส่ยะขิ่นนะครับ แต่มันอดหมั่นไส้ไอ้วัตไม่ได้จริงๆ
“ขอโทษนะ ที่ฉันเผลอเสียงดังน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเล็ก แต่ว่าจริงๆคุณเล็กทำกับข้าวอร่อยนะคะ คือแบบว่า ยะขิ่นลองชิมข้าวต้มวันนั้นแล้วอร่อยมากเลย พวกพี่ๆ การ์ด
ของคุณผู้ชายยังชมเลยค่ะว่าคุณเล็กทำอร่อย”
“ขอบใจมากนะยะขิ่น”
ผมยิ้มก่อนจะลงมือทำอาหารเช้าง่ายๆ ก็ไอ้พวกขนมปัง ไส้กรอก อะไรเถือกนั้นล่ะครับ ขี้เกียจจะทำเยอะ ก่อนจะต้มโจ๊กเผื่อทุกคนในบ้าน
ด้วย จริงๆผมชอบทำกับข้าวนะ ตอนเรียนผมก็ทำกินเองทุกวันเพราะส่วนใหญ่จะอยู่คอนโดมากกว่าบ้าน คนมันหล่ออ่ะนะครับกิ๊กเยอะ ถ้าหิ้วกลับบ้านคุณหญิงแม่คงอกแตกตาย
“อ่า หอมจังเลยค่ะ คุณเล็กขา” ยะขิ่นบอกก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดกับหม้อโจ๊ก
“อืมใกล้ได้ที่แล้ว ฝากยะขิ่นดูทีนะ ฉันจะไปจัดโต๊ะแล้ว”
“ค่ะคุณเล็ก” ยะขิ่นรับคำเสียงใสก่อนจะเข้าไปดูแลหม้อราวกับของมีค่าก็ไม่ปาน ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างปลงๆ ทั้งบ้านหลังนี้คงมียะขิ่นคน
เดียวที่อยากคุยกับผม เฮ้อ ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเหงาเท่านี้มาก่อนเลยแหะ
“อาเล็กคร้าบบบบบบบบบ” เสียงเล็กๆร้องเรียกผมก่อนเด็กฟันหลอจะวิ่งเข้ากอดเอวแน่น
“ว่าไงครับตัวแสบ วันนี้วันเสาร์ทำไมตื่นเช้าจังครับ” ผมถามเจ้าตัวเล็กปกติเด็กต้องตื่นสายๆไม่ใช่เหรอแต่นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเองนะ
“พีพี ตื่นเช้ามาใส่บาตรให้คุณแม่ครับ คุณป๋าบอกว่าคุณแม่ที่อยู่บนท้องฟ้าจะได้มีกับข้าวอร่อยๆทาน” เด็กตัวเล็กบอกเสียงใสก่อนจะยิ้มกว้าง เออเว้ย ไอ้วัตมันก็สอนลูกดีเหมือนกันนิหว่า
“อ้าวแล้วใครเตรียมของให้ล่ะครับ” ผมถามอย่างสงสัยเพราะว่า ผมไม่เคยได้รับหน้าที่ให้ทำกับข้าวใส่บาตรเลยนะครับเนี่ย
“อ้อ คุณป๋าทำเองครับ คุณป๋าบอกว่า แม่คงชอบมากกว่าที่จะให้คนอื่นเตรียมให้น่ะครับ”
“พีพี!!!” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกลูกชายเสียงแข็งก่อนที่เด็กน้อยข้างหน้าผมจะสะดุ้งเฮือก พลางวิ่งไปนั่งที่ประจำของตัวเอง
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาคุยกับ พีพี ” กระซิบบบอกผมเบาๆก่อนจะเดินกระแทกไหล่ผมไป
“นี่ผมกับลูกหิวแล้วนะครับเมื่อไหร่จะได้กินข้าว”
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะยกจานออกมาเสริฟ์เจ้านาย ส่วนเด็กน้อยของผมยะขิ่นก็จัดการยกโจ๊กกับนมแก้วใหญ่มาให้แล้ว
“บอกเมื่อไหร่ว่าอยากกิน อาหารฝรั่ง” เสียงเรียบเอ่ย ทันทีที่ผมวางจานบนโต๊ะ
“………”
“ไปเอามาใหม่ซะ ผมไม่กิน” คุณเจ้านายสั่งอีกรอบก่อนจะผลักจานออกห่างตัว
“ครับ”
ผมยกชามโจ๊กออกมาวางตรงหน้าคนตัวสูงโดยไม่พูดอะไรก่อนจะถอยออกไปยืนข้างๆโต๊ะทานข้าว
“ยะขิ่น” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกดังลั่น จนคนถูกเรียกถึงกับสะดุ้ง
“ขาคุณผู้ชาย”
“ไปเอา กาแฟมาให้หน่อย อ้อไม่ดีกว่า เปลี่ยนใจแล้ว คุณเล็กครับ ขอความกรุณาไปชงกาแฟมาให้หน่อยนะครับ”
“ครับ”
ผมตอบออกไป แต่ถ้าผมไม่ได้ตาฝาดผมว่าผมเห็นแววไม่ตาไม่สบอารมณ์ของคนตรงหน้าผมนะ
“กาแฟครับ” ผมบอกก่อนจะวางกาแฟลงบนโต๊ะ
เพล้ง!! เสียงของแก้วตกกระทบพื้นก่อนจะแตกเป็นชิ้นไม่เหลือเค้าเดิม
“อ่า โทษทีนะ พอดีมือมันลื่น” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะ กางหนังสือพิมพ์อ่านอย่างไม่ใส่ใจ
ผมทำได้เพียงแค่กลับเข้าไปในครัวก่อนจะลงมือเก็บกวาดโดยไม่พูดอะไร เพราะถึงพูดไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา หลังจากที่ลองคิดๆดูแล้ว เวลาสามเดือนมันก็ไม่ได้นานอะไร แค่อดทนให้มันจบๆไปก็น่าจะพอ
ผมค่อยๆ ใช้น้ำเปล่าล้างแขนตัวเองที่ตอนนี้เริ่มแดงขึ้นเพราะโดนน้ำร้อนลวกอย่างเบามือ อ่า ใช่แล้วครับ เมื่อกี้ผมโดนลวกไปเต็มๆ แต่ก็นั่นแหล่ะ บอกไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
“ว้ายยยยยยย คุณเล็กขาเป็นอะไรคะ ทำไมแขนแดงแบบนั้น” ยะขิ่นที่เอาจานเข้ามาเก็บร้องอุทานเสียงดังลั่น
“ชู่ เบาๆสิยะขิ่น แค่โดนน้ำร้อนลวกนิดหน่อยเอง ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“นิดหน่อยที่ไหนกันคะ แดงเถือกขนาดนี้ ยะขิ่นว่าคุณเล็กไปหาหมอเถอะค่ะ”
ยะขิ่นบอก นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่มีใครพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันนานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครคอยใส่ใจหรือห่วงใยกัน ห้าปี สิบปี หรือตั้งแต่ที่ผมเกิดมา กันแน่นะ
................................TBC.....................................
ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ ช่วงนี้ยังลงถี่ได้เพราะ ยังว่างมากกกกกก
แต่ถ้าทำงานเมื่อไหร่ละก็ เหอๆ คงต้องรอหน่อยนะคะ
ปล อย่าเพิ่งด่าวัตมากนะคะ เก็บแรงไว้ด่าตอนหน้าด้วย
-
นี่ไอ้คุณวัตเล่นกับไฟระวังไฟมันจะเล่นคืนนะ....แต่เราก็อยากอ่าน NC เร็วๆๆๆๆๆๆรีบมานะจ๊ะ NCจ๋า.....ไฟแห่งอารมณ์ที่จะพร้อมระเบิดจุดเริ่มต้นแห่งความวิบัติ ความหึงหวงบ่วงแห่งความแค้นและความรักกำลังจะเริ่ม
-
re บนชอบประโยคหลังจัง
-
ลงถี่ดีแล้วค่ะ คนอ่านอยากอ่าน
เดี๋ยวคนเขียนไม่ว่างคนอ่านก็ค้างเติ่งสิ o13 o13
-
รักเค้าแล้วจะรู้สึก
คุณเล็กสูๆ เป็นกำลังใจให้นะ
:call:
-
พระเอกร้ายว่ะ :fire:
-
วัตเลวววววววววววว :z6:
-
จะอดทนรอด่าไอ้คุณวัตทีเดียว
-
อ๊ากกกก อยากให้มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆจัง
-
วรวัต ไม่มีความเป็นผูใหญ่เลย ทำเป็นเด็กๆ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ไอ้คุณวัต
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
จำเลยรักเวอร์ชั่นใหม่ :laugh:
-
ปล เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะคะ (แต่ตัวละครเดียวกัน) ฮ่าๆๆ :z2:
OS ขอบฟ้า
สำหรับผม ความรัก เหมือนขอบฟ้า
เพราะต่อให้เราทุ่มเท
มากแค่ไหน….สุดท้ายมันก็ไปไม่ถึงอยู่ดี
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ไงมึง”
( ออกมากินข้าวข้างนอกกับกูไหม) เสียงที่ผมคุ้นเคยดีดังมาตามสาย
“เอ่อ ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างน่ะ งานยุ่งมว๊ากกกกกก” ผมตอบพลางเสมองไปนอกหน้าต่าง ขอบฟ้าสดใสที่ดูเผินๆเหมือนจะเอื้อมถึง
แต่ในความเป็นจริง มันกลับไกลเหลือเกิน
(เสียดาย นี่กูว่าจะไปร้านโปรดมึงนะ จะไม่ออกมาด้วยกันจริงๆเหรอ) เขาบอกเสียงอ้อน ผมได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะไม่อยากให้คนในสายได้ยิน กลัว กลัวว่าอีกคนจะรู้ ว่าเขากำลังหนักใจ
“ขอโทษนะ ไม่ว่างจริงๆ”
(ก็ทำไงได้ มึงไม่ว่างนิหว่า ไม่เป็นไรหรอกเอาไว้คราวหน้าก็ได้ แต่สัญญาก่อนว่าต้องมา กูกับไอ้วัตอยากจะเลี้ยงขอบคุณมึงจริงๆนะ)
“เออน่า แค่นี้นะ กูต้องทำงาน”
(อืม พี่ไม่กวนแล้ว ตั้งใจทำงานล่ะ)
“เขา” วางไปแล้ว วางไปพร้อมๆกับเสียงถอนหายใจของผม ป่านนี้เขาคนนั้นกับ คนของเขาคงกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ แล้วผมจะไปเป็น กขค ได้ยังไง ก็ในเมื่อผมเองที่ทำให้เขาสองคนรักกัน
ผมกำลังยิ้ม
ยิ้มให้กับความสุขของ “เขา” เขาคนนั้นกำลังมีความสุข เพราะเขาได้อยู่กับคนที่เขารัก “วรวัต” คือคนที่เขาคนนั้นตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และมันก็เป็นหน้าที่ของผม ที่ต้องช่วยเขาให้สมหวัง และมันก็สำเร็จ วันนี้ เขาสองคนกำลังรักกัน
แต่สำหรับคนที่รักเขาอย่างผม ก็เป็นได้แค่ “เพื่อน” ที่ดีของเขาต่อไป
ผมเลือกที่ซ่อนความรู้สึกไว้
เพราะอย่างน้อยมันก็ยังคงรักษามิตรภาพของเราได้
ไม่จำเป็นที่ต้องบอกให้รู้ว่าผมรู้สึกยังไง
เพราะมันจะยิ่งทำให้เขา ทุกข์ใจเปล่าๆ
เขาคนนั้นหายไปราวสองอาทิตย์ได้เป็นสองอาทิตย์ที่ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มาทักทาย ยอมรับว่าผมรู้สึกน้อยใจบ้าง แต่คิดอีกที การที่เขาไม่โทรหา มันแปลว่า เขายังสบายดี
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
(เฮ้ย มึงช่วยกูหน่อยสิ) เสียงเดิมเอ่ยมาตามสาย แต่ทำไมวันนี้เสียงของเขาดูเศร้าจัง
“มีอะไร”
(ไอ้วัต มันโกรธกูอ่ะ มึงช่วยกูหน่อยสิ นะๆๆๆๆ)
“กูตลอด ไหนเล่ามาดิ กูจะได้ช่วยถูก”
(ขอบใจมึงมากนะเว้ย มึงนี่เพื่อนรักกูเล๊ยยย)
เรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาผ่านสายโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง น้ำเสียงเหนื่อยล้าและเจ็บปวดของเขากำลังทำให้ผม ใจสั่น ผมไม่
ต้องการเห็นน้ำตาของเขา ไม่ต้องการเห็นความทุกข์ของเขา และยิ่งไม่ต้องการเห็นความผิดหวังของเขา
ผมต้องช่วยเขา แม้ว่าการช่วยให้เขาสองคนคืนดีกัน มันเท่ากับการเอามีดปักลงหัวใจตัวเองก็ตาม
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
( ขอบคุณมากนะที่มึงช่วยพูดกับไอ้วัตให้ ตอนนี้กูสองคนดีกันแล้วล่ะ)
“ดีจังเลยครับ ดีใจด้วยนะ ที่มึงสองคนเข้าใจกัน”
(อืม ขอบคุณมากนะ กูร๊ากมึง จังไอ้เมฆเลย ฮ่าๆ )
“เออๆ แค่นี้นะ กูทำงาน”
ผมเลือกที่จะโกหกแล้ววางสายไป “ดีจังเลยนะ” เขาสองคนคืนดีกันแล้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาต้องพึ่งผมอีกต่อไปแล้ว แต่ผมก็ยังจะรอ รอว่าเมื่อไหร่ที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้ง ผมพร้อมช่วยเขาเสมอ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาน้อยใหญ่อะไร แค่เขากลับมายิ้มได้อีกครั้งมันก็พอแล้ว
เขาได้อยู่กับคนที่เขารัก ส่วนผมก็ได้ทำเพื่อคนที่ผมรัก เห็นไหม ว่ามันคุ้มค่าจะตาย
อย่างเพิ่งว่าผมโง่เลย หากคุณยังไม่เคยรัก
เพราะไม่ว่า คุณจะคิดแบบไหน
สุดท้าย ผม ก็ รัก ไอ้เล็ก อยู่ดี
....................................................END.........................................
:bye2: :bye2:
-
รำคาญวัตมากเลยช่างหาเรื่องคุณเล็กเหลือเกิน
-
พี่เมฆน่าสงสาร :impress3: :o12: :o12: :o12:
ใจพี่หล่อมากค่ะ o13
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
:o12: :o12:
-
พี่เมฆ :o12:
-
ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
-
อยากให้เมฆมีคู่กับเขาบ้าง
แต่ก่อนจะถึงเรื่งเมฆ ขอเคลียร์กับวัตก่อน อิอิ
-
พอเดาได้ว่าพีพีต้องเป็นลูกคุณเล็ก แต่คุณวัตกับผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนี่สิ :เฮ้อ:
จะรอตอนต่อไปนะคะ o18
-
อยากรู้ว่าแม่พีพีเปนใคร
รอตอนต่อไปคร๊าาาาา
-
นายเมฆ o13
-
ปล ตอนนี้เหมือนไม่ค่อยมีอะไรเล๊ยยยยยยยยยยยย
ตอน 6
ผมเอาว่านหางจระเข้ ทาที่แขนเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มให้อีกคนที่นั่งลุ้นอยู่ไม่ห่าง
“ทาเยอะๆค่าคุณเล็ก เดี๋ยวแขนขาวๆของคุณเล็กจะเป็นแผลเป็นนะคะ”
“ฉันเป็นผู้ชายนะ ยะขิ่น แค่มีแผลเป็นมันไม่เป็นอะไรหรอก” ดีซะอีก จะได้มีเครื่องเตือนใจว่าครั้งหนึ่ง ผมเคยเป็นคนใช้มาแล้ว จริงไหมครับ
“แต่ยะขิ่นไม่อยากให้ คนหล่อๆ แบบคุณเล็ก มีแผลนี่นา” สาวใช้คนซื่อบอกหน้าสลด ก่อนจะกุลีกุจอ วิ่งวุ่นหาสมุนไพรสูตรพื้นบ้านซะทั่ว อันที่จริงไอ้ว่านหางจระเข้เนี่ยก็ได้ยะขิ่นไปขอจากข้างบ้านมาให้น่ะครับ เห็นคุยโม้ว่าใช้แล้วจะไม่เป็นแผลเป็นด้วยนะ เชื่อเขาเลย
“อาเล็กคร้าบบบบบบบบบ” เสียงเล็กเรียกผมดังลั่นบ้านก่อนที่ พีพี จะวิ่งเข้ามาหาผมในครัว
“พีพี เข้ามาทำไมครับ ในครัวมันสกปรกนะครับ” ผมบอกเด็กซนเสียงเข้ม อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องสกปรกอย่างเดียวหรอกแต่ผมกลัวเจ้า
นายท่านมาเจอแล้วองค์จะลงซะมากกว่า
“พีพีเอารูป ที่จะวาดส่งครูมาให้อาเล็กดูครับ” เด็กชายบอกก่อนจะยื่นสมุดวาดเขียนของตัวเองให้ผม
“ครอบครัวของฉัน” ภาพที่ลายเส้นโย้ไปเย้มา ตามประสาเด็กกลับทำให้ผมน้ำตารื้นโดยไม่รู้ตัว
“อาเล็กร้องไห้ทำไมครับ ไม่เก่งเลย คุณป๋าบอกว่า ผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ โอ๋ๆๆ ” เด็กชายว่า ก่อนจะลูบมือผมเบาๆ สัมผัสแผ่วเบาจากร่าง
เล็กๆยิ่งทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ มันนานแค่ไหนแล้ว ที่ผมไม่เคยสัมผัสคำนี้ คำว่า ครอบครัว ถึงแม้ผมจะเกิดมาบนกองเงินกองทอง แต่กลับไม่เคยได้รับความรักเท่าไหร่ มันอาจจะดูเหมือนนิยายน้ำเน่าไปนิดแต่นั่นมันก็คือชีวิตจริงของผม พ่อที่มัวแต่ทำงาน แม่ที่วันๆเอาแต่ออกงานสังคมโน่นนี่ พี่ชายที่โคตรจะเรียนเก่งทำให้ผมถูกเปรียบเทียบอยู่ตลอดเวลา ใครกันที่บอกว่ามีเงินแล้วจะมีความสุข ผมว่ามันโกหกทั้งนั้น สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่เงิน แต่เป็นครอบครัวตังหาก
“ขอบคุณนะครับ พีพี ขอบคุณที่รับอาเป็นครอบครัว” ผมบอกพีพี ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อกอดแกไว้แน่น
“อ่า อาเล็กไม่มีครอบครัวเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ อาก็ไม่รู้” ผมตอบพีพีเสียงเบา
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ถ้าอาเล็กไม่มีครอบครัว พีพี จะเป็นครอบครัวให้อาเล็กเองนะครับ ครอบครัวของเรา จะมี คุณป๋า พีพี อาเล็ก น้าเดช แล้วก็พี่ยะขิ่น เนาะ มีคนเยอะๆ พีพีว่ามันต้องสนุกแน่นอนเลย”
เด็กชายบอกอย่างร่าเริงรอยยิ้มทะเล้นนั้นช่วยทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ นั่นสินะใช่ว่าที่นี่จะมีแต่เรื่องเลวร้ายเสียเมื่อไหร่ถ้าไม่นับว่าโดนไอ้วัตแกล้งบ้าง ที่นี่มันก็น่าอยู่กว่าบ้านผมเป็นไหนๆ
“ถ้างั้น อาเล็กต้องเลิกร้องนะครับ ไม่งั้น พีพี ไม่ให้อาเล็กอยู่ด้วยนะ”เสียงเล็กๆขู่จริงจัง จนผมอดที่จะยิ้มไม่ได้
พีพีเป็นเด็กฉลาดแล้วก็จิตใจดี ไอ้วัตนี่มันโชคดีชะมัดนะครับที่ได้เป็นพ่อพีพี เด็กคนนี้มีความสามารถพิเศษที่ทำให้คนอยู่ด้วยสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“ครับ อาเล็กไม่ร้องแล้ว แล้วนี่พีพี ลงมา คุณป๋าไม่เห็นเหรอครับ”
“ไม่หรอกครับ คุณป๋า ออกไปข้างนอกแล้ว รับรองว่าไม่เห็นแน่นอนครับ”
เด็กชายบอกผมก่อนจะยิ้มกว้าง ผมกดจมูกลงบนแก้มป่องๆอย่างหมั่นเขี้ยว เด็กอะไรน่ารักชะมัด ถ้าวันนึงผมมีโอกาสได้เป็นพ่อคนกับเขาบ้าง ผมก็อยากมีลูกแบบเด็กคนนี้นะครับ
เสียงตะโกนเสียงดังของพีพี แล้วก็ยะขิ่น ทำเอาผมอดที่จะยิ้มไม่ได้ วันนี้ผมยิ้มมากี่ครั้งแล้วนะ ไม่ได้ยิ้มเยอะแบบนี้มานานเหมือนกันนะครับ เจ้าเด็กตัวเล็กกับพี่เลี้ยงที่นิสัยเด็กไม่ต่างกัน กำลังเถียงกันยกใหญ่ว่าตกลงแล้ว ภูเขามันต้องทาสีเขียวอ่อนหรือเขียวแก่ ดูท่าจะเครียดกว่าอภิปรายในสภาอีกนะครับ
“พี่ยะขิ่น มั่ว ภูเขามันสีเขียวอ่อน”
“ไม่ใช่นะคะ ภูเขาบ้านพี่ยะขิ่นสีเขียวแก่ จริงๆ คุณพีพี น่ะ ยังไม่เคยไปภูเขาเลยจะมาเถียงพี่ได้ยังไง”
“ก็พีพี เคยเห็นในทีวี นิ นา พี่ยะขิ่นอ่ะ”
เจ้าเด็กเมืองกรุงบอกกับยะขิ่นเสียงสั่นก่อนที่น้ำตาเม็ดโต จะร่วงเผลาะ
“ว้ายยยย คุณพีพี ขาอย่าร้องไห้สิคะ คุณเล็กขา แย่แล้วค่า”
ผมวิ่งออกมาจากครัวก่อนที่จะเห็นยะขิ่นนั่งทำตัวไม่ถูกกับเจ้าตัวเล็กที่น้ำตาร่วงอยู่ข้างๆ
“อ้าว พีพี เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไมคนเก่ง”
“ก็ ก็ พี่ยะขิ่น บอกว่า พีพีโกหก” เด็กชายบอกพลางสะอื้น
“ปะ เปล่านะคะ พี่ยะขิ่นยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำเลย” ยะขิ่นบอกอย่างลนลาน
“ก็พี่ยะขิ่น ฮึก บอกว่าพีพี โก ฮึก โกหกว่าภูเขาสีเขียวอ่อน แง้ๆๆๆๆๆ”
“โถ่ พีพีครับพี่ยะขิ่นเขาไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย” ผมปลอบเจ้าเด็กขี้ใจน้อย ที่ปล่อยโฮหลังจากที่พูดจบ
“ใช่คะ พี่ยะขิ่นไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซะหน่อย ฮือออ”
ผมถอนหายใจ เสียงดัง เพราะนอกจากเจ้าตัวยุ่งจะร้องแล้ว พี่เลี้ยงก็ร้องตามไปด้วยอีกคน กลายเป็นตอนนี้ผมต้องมานั่งปลอบเด็กขี้แยกับผู้ใหญ่ขี้แยกว่า เลยสินะ ชักเครียด
“พีพี ครับไหนบอกอาเล็กไงว่า ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ คนเก่งของอาไม่ร้องนะครับ ”
“ฮึก คะ ครับ พีพี เป็นคนเก่ง พีพี ยะ หยุดร้องก็ได้” พีพีบอกพลางสะอื้น ก่อนจะกุลีกุจอเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ครับคนเก่ง ไหนมาให้อาเล็กดูสิ ว่า วาดอะไรกัน”
ผมดูรูปวาดของพีพี กับยะขิ่นก่อนจะ หยิบสีออกมาระบายให้เจ้าเด็กขี้แยดู
“พีพี รู้ไหมครับ จริงๆแล้วภูเขามันก็มีหลายสีนะครับ อย่างที่เห็นในทีวีน่ะบางทีมันอาจจะเป็นเพราะต้นไม้ต่างชนิดกันทำให้เราเห็นเป็นสีต่างกันไงครับ ไม่มีใครโกหกทั้งเห็นไหม”
“จริงเหรอครับ อาเล็กเก่งจังเลย ”
“อาเล็กครับ พีพีอยากไปเห็นภูเขาจริงๆจังเลยครับ” พีพี เงยหน้าจากกระดาษวาดเขียนก่อนจะคุยกับผม
“พีพี ชอบภูเขาเหรอครับ”
“ชอบครับ พีพีอยากเห็นภูเขา ในทีวีบอกว่าภูเขาอากาศดีกว่าในเมืองตั้งเยอะ”
“เอาไว้ถ้า มีโอกาส อาจะพา พีพีไปเที่ยวดีไหมครับ”
“เย้ๆๆๆๆ อาเล็กห้ามหลอกพีพี นะครับ”
“ไม่หลอกครับ ไม่หลอก อาเล็กสัญญาเลย”
ผมเกี่ยวก้อยสัญญา ผมหวังว่ามันจะมีสักวัน สักวันที่ไอ้วัต มันคงยอมอนุญาตให้ผมพาพีพี ออกไปเที่ยวบ้าง
“อ่า แย่แล้วๆๆๆๆๆๆ” ยะขิ่นร้องเสียงดังจนผมกับเจ้าตัวเล็กึงกับสะดุ้ง
“เป็นอะไรไปยะขิ่น”
“ยะขิ่นลืม เอาดอกไม้ไปเปลี่ยนในห้องคุณผู้หญิงค่ะ”
“คุณผู้หญิง หมายถึงแม่ของพีพีน่ะเหรอ” ผมถามออกไป จะว่าไปผมก็อยากรู้เหมือนกันนะครับว่าใครเป็นแม่ของพีพี
“ใช่ค่ะ คุณวัตเอาตายแน่ๆเลยค่ะ ถ้ากลับมาแล้วยังไม่เปลี่ยนดอกไม้ งานบ้านก็ยังไม่ได้ทำเลย”
ยะขิ่นบ่นพึมพำก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาที่ตอนนี้ใกล้เวลาที่ไอ้เจ้าของบ้านจะกลับมาเต็มทีแล้ว
“มาฉันช่วย ว่าแต่มันทำไงล่ะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณเล็ก คุณเล็กไปตัดดอกกุหลาบขาวที่แปลงหลังบ้านนะคะ แล้วเอาเข้าไปไว้ในห้องปีกซ้ายถัดจากห้องคุณวัตสองห้องนะ
คะ นี่ค่ะกุญแจ”
ยะขิ่นบอกผม ก่อนจะขอตัวไปทำงาน ผมยืนมองกุญแจอย่าง งงๆ ก่อนจะเดินออกไปตัดกุหลาบที่แปลง
......................................TBC.............................
ตอนนี้มันดูสั้นๆและเหมือนจะไม่มีอะไรจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
-
มาต่อเยอะๆๆๆนะครับ :call: :call: :call: :call: :call:
-
เมฆโคตรแมนอะ
o13 o13
-
o13
-
เดี๋ยวได้ซวยกำลังสองถ้าเจ้านายกลับมา
-
:a5: แล้วคุณผู้หญิงคือใครอ่ะ???????????...
เล็กเคยมีไรกับผู้หญิงที่คอนโด(สมัยก่อน)นี่ หรอจะเป็นเรื่องของผู้หญิงหนึ่งในนั้น
หรือเป็นเรื่องเข้าใจผิด :m31: สับสน งงงวย โอ้ยโอ้ยยยยยย สงสารเล็กกกก
-
ปล ตอนนี้ 18+ างทีก็คิดนะว่านี่มันจำเลยรักผสม ไฟรักอสูร ชัดๆ
ตอน 7
ผมมองแปลงกุหลาบขาวด้วยความอึ้ง มันสวยมากนะครับ ดอกกุหลาบที่ดูก็รู้ว่าคนปลูกดูแลเอาใจใส่มันอย่างดี จนผมยังอดทึ่งไม่ได้ เห็นแล้วมันอยากจะจับฟู่กันมาวาดชะมัดเลย ถ้าไม่ติดว่าผมต้องทำงานใช้หนี้อ่ะนะ
ผมตัดดอกกุหลาบอย่างที่ยะขิ่นบอกก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ห้องต้องห้ามปรากฏต่อสายตาทำให้อดใจเต้นแรงไม่ได้ความรู้สึกเหมือนตอนโดดเรียนครั้งแรกเลยแหะ
แก๊ก
ผมเปิดประตูที่ล็อคแน่นหนาอย่างเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนสีขาวล้วนที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้โทนสีขาวทั้งห้อง ทั้งโต๊ะ เตียง ผ้าม่าน ผ้าปูที่นอน เป็นสีขาวล้วนซึ่งมันต่างกับห้องของอีกคนที่ข้าวของมีแต่โทนสีมืดๆ แล้วนี่ผมมัวคิดอะไรไร้สาระอยู่กันนะ ผมเดินสำรวจห้องอย่างใจเย็นก่อนที่จะแจกันสีขาวที่มีดอกกุหลาบปักอยู่ อีกมุมหนึ่งของห้อง
“นั่นมึงจะทำอะไรห่ะ ไอ้เล็ก” เสียงทุ้มคุ้นหูตวาดลั่น ทำเอาผมสะดุ้งตัวโยน
“เปลี่ยนดอกไม้ไงครับ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ใครอนุญาตให้มึงเตะต้องของในห้องนี้กันห่ะ” เจ้าของบ้านยังคงตวาดลั่น พลางกระชากมือผมที่กำลังจะเปลี่ยนดอกไม้ออกมา
เพล้ง!!!
แจกันใบสวยตกลงมาแตกทันที อย่างช่วยไม่ได้ก็ใครใช้ให้มันมากระชากมือผมเองล่ะ
“ออกไปจากห้องนี้ซะ” ร่างสูงเอ่ยบอกเสียงเย็นก่อนจะ ลากผมออกมาจากห้อง
“กูขอสั่งห้ามมึงเด็ดขาดนะไอ้เล็ก ว่าห้ามเข้ามาในห้องนี้เด็ดขาด ต่อให้มึงจะตายมึงก็ห้ามเข้า เข้าใจไหมห่ะ!!!”
ไอ้วัตตะโกนก้อง นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกครับเนี่ย ทำไมในหัวผมถึงมีแต่คำถามไปหมด ไอ้นั่นก็ไม่ได้ไอ้นี่ก็ไม่ได้ แล้วตกลงว่าไอ้วัตเนี่ยมันให้ผมมาอยู่ที่นี่ทำไม
“มึงเป็นบ้าอะไรอีกห่ะ ไอ้วัต กูก็แค่มาเปลี่ยนดอกไม้มึงจะอะไรหนักหนา” ผมตะโกนกลับไปบ้าง เอาสิ แรงมาก็แรงไป ผมก็คนนะครับ โมโหเป็นเหมือนกัน
“นี่มึง ยุ่งกับแปลงกุหลาบกูงั้นเหรอ” ร่างสูงถามเสียงเย็นก่อนจะลากผมลงมาที่ชั้นล่าง ทันที
“ยะขิ่นๆๆๆๆๆๆ ได้ยินไหม ยะขิ่น”
“มะ มีอะไรคะคุณผู้ชาย” ยะขิ่นถามเสียงสั่น
“ไปเอาไฟแช็คมา กับน้ำมันมา แล้วตามฉันไปที่แปลงกุหลาบด้วย” ไอ้วัตสั่ง ก่อนจะลากผมไปที่แปลงกุหลาบหลังบ้าน เว้ย นี่มันเป็นบ้า
อะไรของมันอีกเนี่ย
สักพักสาวใช้เจ้าเดิมก็วิ่งออกมาพร้อมกับของในมือ ก่อนที่ร่างสูงจะราดน้ำมันลงบนต้นกุหลาบแล้วจุดไฟเผาทันที ผมทำได้แค่มองเปลวไฟที่ค่อยๆลามไปทั่วแปลงอย่างตกตะลึง ไหนยะขิ่นบอกว่าไอ้วัตมันรักแปลงกุหลาบแปลงนี้มากไม่ใช่เหรอแล้วทำไม
“หึ มึงสงสัยเหรอ ว่ากูเผาทำไม” ไอ้วัตหันมาถามผมก่อนจะบีบข้อมือผมแน่นจนมันกลายเป็นรอยแดง
“กูเผาเพราะมันสกปรกไง แปลงกุหลาบแปลงนี้กูรักมากก็จริง แต่มึงจำไว้นะ ว่ามึงไม่มีสิทธิ์แตะต้องมัน อย่าเอามือสกปรกของมึงมาแตะต้องของๆกู แจกันนั่น แตกไปก็ดีแล้วเพราะถึงยังไงกูก็คงใช้ไม่ลง” ไอ้วัตบอกก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
เจ็บ
แต่ไม่ใช่ที่ร่างกาย แต่มันเจ็บที่ใจ ไอ้บ้านั่นมันทำเหมือนผมเป็นตัวเชื้อโรคอะไรสักอย่างที่ไม่ควรเข้าใกล้ มันกำลังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผมอยู่ใช่ไหมครับ มันกำลังทำให้ผมเห็นว่าตัวผมเองมีค่าต่ำกว่าเชื้อโรคซะอีก หึ ถ้ามันต้องการแบบนั้น มันคงทำสำเร็จแล้วล่ะ เพราะตอนนี้ผมก็รู้สึกไม่ต่างจากเชื้อโรคเท่าไหร่
“คุณเล็กขา เจ็บไหมคะ ยะขิ่นขอโทษ” ยะขิ่นเดินเข้ามาผมทั้งน้ำตา
“ช่างเถอะ มันไม่ใช่ความผิดของยะขิ่นหรอก ฉันผิดเองที่แส่ไปทำไม่เข้าเรื่อง ขอโทษนะที่ทำให้ยะขิ่นโดนดุไปด้วย”
“ไมเป็นไรค่ะคุณเล็ก ยะขิ่นสงสารคุณเล็กมากกว่า เจ็บมากไหมคะ เพิ่งโดนน้ำร้อนลวกมาเมื่อวาน วันนี้ก็โดนอีกแล้ว”
ผมมองแขนตัวเองที่เห่อแดงอย่างช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ผมเป็นหนี้มันล่ะ ถ้าผมจะทำเพื่อครอบครัวผมก็ต้องทน
“คุณเล็กไปพักเถอะนะคะ เดี๋ยวยะขิ่นทำงานแทนเอง”
“ขอบใจนะยะขิ่น”
ผมเดินหลบออกมาจากยะขิ่นก่อนจะเข้าไปในห้องของตัวเอง ทันทีที่ประตูปิดลง ผมทรุดลงบนฟูกเก่าๆนั่นทันที มันเหนื่อยนะครับ เหนื่อยมากจริงๆที่ต้องรองรับอารมณ์ของไอ้วัตอยู่แบบนี้ ถึงต่อหน้ามันผมจะทำเข้มแข็งแค่ไหนแต่จริงๆแล้วผมมันก็แค่ไอ้ขี้แพ้คนนึงที่ไม่เคยทำหรือสร้างประโยชน์อะไรให้ใครอย่างที่แม่ด่าทุกวันนั่นแหล่ะ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
(ไอ้เล็กเป็นไงบ้างว่ะ) เสียงคุ้นหูดังมาตามสาย
“เมฆ ” ผมยิ้มกว้าง ในโลกนี้ถ้าจะมีใครสักคนที่หวังดีกับผมก็คงมีแค่ไอ้เมฆคนเดียว นั่นแหล่ะครับ
(เล็กมึงเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงมึงเป็นแบบนั้น)
“กูไม่เป็นไร ” ผมเลือกที่จะโกหกทั้งๆที่จริงๆ มันแย่เต็มที เพราะผมไม่อยากให้มันเป็นห่วง
(อย่ามาโกหกกู กูรู้จักมึงนานพอๆกับที่กูรู้จักตัวเองนะเล็ก มันทำอะไรมึงบอกกูมา!!!!) ปลายสายบอกเสียงเข้ม
“ไม่มีอะไรหรอก กูบอกแล้วไงว่าสบายดี”
(เล็ก ให้กูไปหาไหม) เสียงเจือความห่วงใยที่ผมได้ยินทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ฮึกๆๆ เมฆ กูเหนื่อย กู กู”
(รอกูอยู่ที่นั่นนะเล็กเดี๋ยวกูจะไปรับมึงเดี๋ยวนี้แหล่ะ)
“เมฆ อย่ามานะ กูไม่อยากให้มึงมีเรื่องกับไอ้วัต มึงก็รู้ว่าไอ้วัตมันเป็นคนยังไง อย่ามีเรื่องกันเพราะกูเลยนะ มันไม่คุ้มหรอก”
(ไอ้เหี้ย เล็ก กูเป็นเพื่อนมึงนะ มึงจะให้กูอยู่เฉยๆแบบนี้หรือไง)
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงปลายสายหายไปทันที ผมจะทำยังไงดี ผมไม่อยากให้ไอ้เมฆมาที่นี่
ปริ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงแตรรถดังลั่น ก่อนที่จะมีเสียงตะโกนโหวกเหวกที่หน้าบ้าน
“คุณเล็กขา แย่แล้วค่ะ” ยะขิ่นตะโกนเรียกผมเสียงดัง
“มีอะไรยะขิ่น”
“คุณผู้ชายกับเพื่อนคุณเล็ก มีเรื่องกันค่ะ คุณเล็กรีบไปห้ามเถอะคะ”
ผมวิ่งไปที่หน้าบ้านทันที ภาพที่เห็นคือไอ้เมฆที่พยายามจะเข้ามาในบ้านกับไอ้วัตที่ยังตะโกนด่ากันจนชาวบ้านบางคนเริ่มออกมาดูกันแล้ว
“ไอ้เหี้ยวัต มึงปล่อยไอ้เล็กออกมาเดี๋ยวนี้นะ แล้วหนี้ที่มันติดมึงอยู่กูจะใช้เอง”
“เสียใจว่ะ กูไม่รับเงินจากมึง ”
“ไอ้เหี้ย ถ้ามึงทำอะไรเล็กนะ กูจะฆ่ามึง” เสียงคนที่อยู่ข้างนอกยังตะโกนลั่น
“เมฆ” ผมเรียกคนที่กำลังอาละวาดอยู่ทันที
“เล็ก มึงเป็นอะไรหรือเปล่า ”
“มึงกลับไปก่อนได้ไหม กูสบายดี มึงก็เห็นนิว่ากูไม่ได้เป็นอะไร นะเมฆนะ” ผมบอกอีกคนเสียงเบา
“แต่” ไอ้เมฆทำท่าจะค้าน
“นะเมฆ ถือว่ากูขอร้อง ”
“ได้ กูจะเห็นแก่มึงสักครั้ง แต่ถ้ามันทำอะไรมึง มึงรีบบอกกูเลยนะ ”
“อื้อ กูไม่เป็นไรหรอก ” ผมบอก ก่อนจะยกยิ้มให้ไอ้เมฆไป ไม่อยากให้เพื่อนรักคนนี้ไม่สบายใจ ไม่อยากให้มันต้องเป็นทุกข์กับเรื่องของผมอีก
ผมยืนมองไอ้เมฆที่ขับรถออกไปด้วยความเร็วอย่างเหนื่อยใจ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นห่วง แต่ผมก็รับความหวังดีของมันไว้ไม่ได้ เพราะเรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องของผมกับไอ้วัต คงไม่มีใครสามารถแก้ไขมันได้นอกจากผมคนเดียว
“หึ อาลัยอาวรณ์มันนักหรือไง ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่ผมจะรู้สึกแรงบีบรุนแรงที่ข้อมือ
“คงใช่มั้ง” ผมจ้องตอบอย่างไม่ลดละ ผมจะอ่อนแอต่อหน้ามันไม่ได้
“หึ ดี งั้นมึงตามกูมานี่” แรงกระชากจากไอ้วัตทำให้ผมแทบตัวลอยก่อนเจ้าของบ้านจะลากผมขึ้นไปบนห้องด้วย
ปัง!!!
เสียงประตูปิดลงอย่างแรงพร้อมๆกับที่ร่างผมถูกเหวี่ยงไปที่พื้นห้อง
“หึ อยู่ที่นี่มันทุกข์มากหรือไง ถึงวิ่งโร่ไปฟ้องไอ้เมฆน่ะห่ะ” ไอ้วัตตะคอกถาม
“กูไม่ได้ฟ้อง”
“หึ มึงจะบอกว่าพวกมึงสื่อใจถึงกันได้หรือไงห่ะ มึงคิดว่ากูโง่หรือไง” เสียงทุ้มยังไม่เลิกตะคอก มือหนาบีบไหล่ผมแน่นจนเจ็บไปหมด
“หึ มึงพูดเองนะ ว่ามึงโง่”
“ปากดีนะมึง ”
เพี๊ย!!! แรงตบจากมือหนา ที่กระทบกับหน้าผมอย่างแรงทำให้ผมรับรู้ถึงรสเค็มปร่าของเลือดในปากทันที
“หึ ทีนี้มึงจะเลิกปากดีกับกูได้หรือยัง แล้วบอกกูมาว่า มึงกับไอ้เมฆเป็นอะไรกัน”
“ทำไมกูต้องบอกมึง”
“เพราะกูที่เป็นเจ้าชีวิตมึง อยากรู้ไง” ไอ้วัตยิ้มเยาะเยาะเย้ย
“ถุย ” ผมถ่มน้ำลายที่มีเลือดปนอยู่ใส่อีกฝ่ายอย่างจงใจ ไม่มีวันที่ผมจะอ่อนแอให้มันเห็น
“ไอ้เล็ก หึ ดี มึงกล้ากับกูขนาดนี้ อยากลองดีกับกูใช่ไหม แต่กูไม่ทำอะไรมึงหรอกนะ แต่กูจะสั่งให้ลูกน้องกูไปซ้อมไอ้เมฆสักครั้งดีไหม
มึงว่าไงว่ะ”
“อย่าทำอะไรไอ้เมฆ มันไม่เกี่ยว” ผมบอกเสียงแข็ง
“หึ เป็นห่วงมันมากหรือไง กูพอจะรู้แล้วล่ะว่า มัน คงเป็นผัวมึงสินะ ”
“สมองมึงคงคิดได้แต่เรื่องสกปรกสินะไอ้วัต”
“แหมก็กูมันเลวไง กูชักอยากรู้แล้วสิว่ามึงจะเด็ดแค่ไหนไอ้เมฆ ถึงติดใจตามแจขนาดนี้”
รอยยิ้มเย้ยหยันจากไอ้วัตทำให้ผมสะอิดสะเอียนจนอยากจะอ้วก
“ไอ้เชี่ย คนอย่างมึงอย่าฝันว่ากูจะยอม”
“หึ ปากดีแบบนี้ อยากเป็นเมียกูเร็วๆล่ะสิ ”
“อุ๊บ อื๊ออออออออออ”
ริมฝีปากที่ตะโกนด่าผมปาวๆ ประกบลงมาทันที ผมได้แต่ปิดปากแน่นไม่ยอมให้สัมผัสน่ารังเกียจนั่นเข้ามาในปากได้ ไอ้วัตยิ้มเยาะก่อนจะกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของผมอย่างแรง
“โอ้ย อื้ออออออ”
เรียวลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจในปากผมครั้งแล้วครั้งเล่าทำเอาผมแทบอยากจะอ้วกให้ได้ ผมรังเกียจ รังเกียจสัมผัสที่เกิดจากความเกลียดชังนี่
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ หรือกูไม่ถึงใจเท่าไอ้เมฆหรือไง”
“มึงมันเลว”
“หึ มึงก็ชั่วไม่ต่างจากกูหรอกไอ้เล็ก มันก็เหมาะกันดีนี่ มึงชั่วกูเลว หึ”
ไอ้วัตยกยิ้มสมเพชก่อนจะกัดเข้าที่ไหล่ของผมจนได้เลือด สัมผัสน่ารังเกียจนั่นยังคงดำเนินต่อไป ไม่มีการปลอบโยน ไม่มีการออดอ้อน มีแค่ความใคร่ และความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาครั้งแล้วเล่า ผมหลับตาแน่นเพราะไม่อยากรับรู้ อะไรอีกแล้วได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป หวังว่าผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเรื่องนี้มันจะเป็นแค่ความฝันเท่านั้น
....................................TBC..............................
-
ปวดตับไต กินแต่มาม่าเค็มๆ :z3: :z3:
-
อืมมมมมมมมมมมมม :z3:
-
มาม่าเส้นอืดมากแล้ว
วัตเอาแต่อารมณ์ของตัวเองเป็นใหญ่จริงๆ
ไม่ถามเหตุผลเลยคิดเองเออเองตลอด :angry2:
-
ปวดตับ ปวดไต ปวดม้าม :z3: :z3: :z3:
วัตทำเกินไปแล้ว :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
รอคอยเธอมาเเสนนาน
รอนะครับบบบบบบมาเร็ววววนนะะะะะะะะะ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ไอ้หมาวัด....ขอให้แกรักหนูเล็กจนโงหัวไม่ขึ้น ....แล้วให้หนูเล็กทิ้งมันไปเลย
-
เกลียดวัตมากเลยทำร้ายเล็กสารพัด อยากให้มันเจ็บบ้างจัง
-
คำเตือน เรื่องนี้มาม่า อีกนาน ก๊ากกกกกก
ตอน 8
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าในห้องของตัวเองพร้อมกับอาการปวดตัวอย่างรุนแรง แถมพ่วงด้วยอาการครั่นเนื้อครั่นตัวที่พอจะเดาได้ลางๆว่าผมเป็นไข้สินะ
“คุณเล็กขา ตื่นแล้วเหรอคะ” สาวใช้คนเดิมยังคงยิ้มร่าเข้ามาหาผม
“ยะขิ่น ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไง แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน” ผมเอ่ยถามสิ่งที่สงสัยทันที
“ยะขิ่นเองค่ะ” เธอบอกเสียงเบา ถ้ายะขิ่นพาผมลงมา ถ้างั้นก็
“เธอรู้แล้วสินะ”
“เอ่อ คือว่า ยะขิ่น คือ เอ่อ”
“เธอรังเกียจเหรอ” ผมเอ่ยถามเสียงเบาไม่แปลกถ้ายะขิ่นจะรังเกียจเพราะผมยังขยะแขยงร่างกายตัวเองเลย
“ปะ เปล่านะคะ ยะขิ่นไม่ได้รังเกียจคุณเล็กนะคะ ยะขิ่นเข้าใจค่ะ ถึงยะขิ่นจะดูโง่ๆเซ่อๆไปบ้างแต่ยะขิ่นก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไรนะคะ” สาวใช้
เอ่ยบอกผมเสียงสั่น คงกลัวว่าผมจะเข้าใจเธอผิด อีกคน
“ขอบใจนะ ที่ไม่รังเกียจฉัน” ผมบอกด้วยความจริงใจ หลายครั้งที่ยะขิ่นทำให้ผมรู้ว่าคนเราถึงเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นคนดีได้ สาวใช้แสนซื่อที่แม้จะไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทองแต่เธอก็เป็นคนดีและไม่เคยคิดร้ายกับใคร ต่างจากใครหลายคนที่ผมรู้จักถึงจะเกิดมา
เพียบพร้อมแค่ไหนแต่สุดท้ายมันก็คือปีศาจดีๆนี่เอง
“คุณเล็กพักเถอะค่ะ วันนี้คุณผู้ชายมีงานเลี้ยงคงกลับดึกๆ เดี๋ยวยะขิ่นไปเอาข้าวกับยามาให้นะคะ” เอ่ยบอกก่อนจะเดินอกจากห้องผมไป
ผมหลับเป็นตายหลังจากที่กินข้าวกับยาที่ยะขิ่นหามาให้ ก่อนจะตื่นมาอีกครั้งก็ล่วงเข้าบ่ายคล้อยแล้ว
“ยะขิ่น ทำอะไรอยู่เหรอ” ผมถามคนที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่ในครัว
“คุณผู้ชาย บอกว่าวันนี้ให้เตรียมอาหารไว้น่ะค่ะ เพราะว่าจะมีแขกมาบ้าน”
“แล้วมีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า” ผมถาม อยู่ว่างๆมันก็น่าเบื่อนะครับไหนๆวันนี้ก็พักมาทั้งวันแล้ว
“เอ่อ คุณเล็กช่วยทำกับข้าวหน่อยได้ไหมคะ ”
“ได้สิ”
ผมรับคำก่อนจะลงมือทำกับข้าวสี่ห้าอย่าง ทันที เพราะไม่รู้ว่าแขกที่มาบ้านเป็นใครผมเลยทำอาหารไทยมันซะเลย เป็นคนไทยก็น่าจะชอบอาหารไทยนะ
ปริ้นๆๆๆๆ
เสียงรถดังขึ้นที่หน้าบบ้านพร้อมๆกับอาหารจานสุดท้ายเสร็จพอดี
“ยะขิ่น เดี๋ยวตั้งโต๊ะเลยนะ แล้วอย่าบอกคุณผู้ชายของยะขิ่นล่ะว่าฉันเป็นคนทำ”
“ค่ะ คุณเล็กไปพักเถอะค่ะ ” ยะขิ่นบอก
“วัตขา แพตตี้หิวจังเลยค่ะ ” เสียงแหลมแสบแก้วหูดังลั่นบ้าน อืม นี่ละมั้งแขกคนสำคัญ ท่าจะสำคัญมากซะด้วยสิ
“ครับ ผมสั่งเด็กเตรียมไว้ให้แล้วล่ะ”เสียงทุ้มเอ่ยบอก
“ดีจังค่ะ เราไปกันเลยนะคะ”
เสียงแสบแก้วหูเงียบไปพร้อมกับที่เจ้าของบ้านกับแขกคนสำคัญเดินเข้าไปในห้องอาหาร เอาล่ะ ไหนๆงานก็เสร็จแล้วแอบพักสักหน่อยคง
พอได้สินะ
“คุณเล็กขาๆๆ” ยะขิ่นวิ่งหน้าตื่นมาหาผม
“มีอะไรเหรอยะขิ่น”
“เอ่อคือ คุณผู้ชายเรียกหาค่ะ”
“อืม เข้าใจแล้ว” เอาว่ะ ช่างเหอะ มันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน
“มีอะไรเหรอครับ คุณวัต” ผมเอ่ยถามเจ้าของบ้านทันทีที่ไปถึง
“อยู่คอยรับใช้ ฉันกับคุณแพตตี้ที่นี่ เข้าใจไหม”
“ครับ” ผมตอบรับอย่างแกนๆ
“อุ้ย นี่มันอาหารอะไรกันเหรอเนี่ย โลว์คลาสมาก แบบนี้แพตตี้ทานไม่ได้นะคะวัตขา” เสียงแหลมปรี๊ดของคุณนางแบบคนสวยเอ่ยขึ้น
ทำให้ผมต้องลอบถอนหายใจ เหอะ เป็นคนไทยรึเปล่าว่ะเนี่ย ดูถูกอาหารชาตตัวเอง
“นี่เธอ ไม่มีอาหารอย่างอื่นหรือไงย่ะ ” ปากแดงๆที่ดูเหมือนกินลาบเลือดมายังจ้อไม่หยุด และดูท่าทางอีกคนจะเห็นดีเห็นงามด้วยเหลือ
เกิน
“อ้าว ยืนอยู่ทำไมล่ะย่ะ ไปทำมาสิ ถ้าทำไม่เป็นก็ไปสั่งมาซะ”
“ครับ” ผมตอบก่อนจะกดโทรศัพท์เพื่อสั่งอาหารทันที
“คุณเล็กขา คุณเล็กสั่งอะไรเหรอคะ” ยะขิ่นเอ่ยถามผม
“เดี๋ยวก็รู้ หึ” ผมแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
“อาหารมาแล้วครับ” ผมบอกพลางยกอาหารที่โทรสั่งจากเจ้าอร่อยมาให้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด นี่มันอะไรกันค่ะวัต คนใช้คุณเล่นตลกอะไรคะ” คุณนางแบบกรี๊ดลั่นทันที่ที่เห็นอาหารตรงหน้า
“ไอ้เล็ก นี่มันจะมากไปแล้วนะ” ไอ้วัต ตวาดเสียงเข้ม
“อ้าว ก็ผมนึกว่าคุณแพตตี้ชอบซะอีกนะครับ ไอ้ส้มตำ ไก่ย่าง น้ำตก ลาบเลือดเนี่ย เห็นปากแดงๆนึกว่าเพิ่งกินมาซะอีก”
“กรี๊ดดดดดดดด แก ไอ้ขี้ข้า แกกล้าดียังไงมาแกล้งฉันห่ะ วัตคะแพตตี้ไม่ยอมนะคะ”
“ไอ้เล็ก ขอโทษคุณแพตตี้ซะ อีกอย่างเอาไอ้อาหารพวกนี้ไปทิ้งด้วย แล้วแกจะไปไหนก็ไปซะ” เจ้าของบ้านเอ่ยปาก ก่อนที่คุณนางแบบ
จะยกยิ้มเยาะให้ผมอย่างเป็นต่อ
“ขอโทษครับ” ผมบอกแกนๆ ก่อนจะเตรียมตัวกลับห้องแต่เสียงแหลมก็เรียกไว้ก่อน
เพี๊ย!!! แรงตบจากมือบางทำเอาผมหน้าชา
“สำหรับที่แกกล้าแกล้งฉัน” เธอบอกก่อนจะยิ้มเยาะ ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่กลับได้รับเพียงแค่สายตาว่างเปล่าส่งกลับ
มา ผมหวังอะไรอยู่เหรอ หวังว่าใครบางคนจะช่วยผมงั้นเหรอ
มึงฝันกลางวันแล้วล่ะไอ้เล็ก คนๆนี้เกลียดมึงยิ่งกว่า ไส้เดือนกิ้งกือซะอีก ทำไมไม่เคยจำ
“ไปเถอะแพตตี้เดี๋ยวผมพาไปทานข้าวข้างนอกดีกว่านะครับ”
“ดีค่ะ คืนนี้วัตค้างกับแพตตี้นะคะ” เสียงหวานออดอ้อน
“ได้สิครับ”
“คุณเล็กขา เจ็บมากไหมคะ” ยะขิ่นวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาหลังจากที่สองคนนั้นเดินกอดกันกลมออกจากบ้านไป
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า สองวันมานี่เธอถามฉันกี่รอบแล้วหึ ฉันน่ะหนังหนา ถึก ทน ไม่เป็นอะไรมากหรอก” ผมบอกติดตลกก่อนจะได้
ค้อนวงโตจากสาวใช้คนซื่อ
“ค่า ไม่เป็นก็ไม่เป็น คุณเล็กไปพักเถอะค่ะ ดูท่าตัวยังรุมๆอยู่เลยเดี๋ยวไข้จะกลับนะคะ”
“อืม ฉันไปนะ”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงกุกกักที่ดังขึ้นที่หน้าประตู หือ ใครมาทำอะไรตอนตีสองเนี่ย
ผลั๊ว เสียงเปิดไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าเสียงกระแทกประตูดังลั่นบ้านก่อนที่ร่างสูงของใครบางคนจะเดินเข้ามาในห้อง
“นอนนิ่งเชียวนะมึง” เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้น
“ไอ้เล็กกูรู้ว่ามึงตื่นแล้ว ”
“มาทำไม” ผมถามคนมาใหม่เสียงเข้ม
“ทำไม ต้องเป็นไอ้เมฆหรือไงมึงถึงจะยินดีให้มันเข้ามา”
“อย่าเอาไอ้เมฆมาเกี่ยวข้อง มันดีเกินกว่าคนอย่างคุณจะพูดถึง” ผมบอกเสียงแข็ง แม้จะอยู่ในความมืดผมกลับรู้สึกถึงแววตาที่โกรธเกรี้ยว
ของคนตรงหน้า
“ดี ไหนๆกูก็เลวแล้ว กูก็จะเลวให้ถึงที่สุดแล้วกัน” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนที่ร่างนั้นจะคร่อมผมทันที
“จะทำอะไร”
“อย่าทำเป็นไม่เคยหน่อยเลยน่า ทีเมื่อคืนยังครางให้กูอยู่เลย แค่ทบทวนความหลังแบบเมื่อคืนก็เท่านั้น” เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู
ทำให้ผมสะอิดสะเอียนไม่ต่างจากเมื่อวาน
“จำไว้นะ ไอ้เล็ก มึงเป็นได้แค่ที่ระบายของกูเท่านั้น อะไรที่มึงเคยทำกับกูไว้ กูจะเอาคืนให้หมดทั้งมึง ทั้งครอบครัวมึงต้องพินาศ มึงต้อง
ตายทั้งเป็นอยู่ที่นี่ตลอดไป”
“และนี่คือบทลงโทษที่มึงกล้าหือกับกู”
ผมหลับตาแน่นได้แต่ปล่อยให้สัมผัสนั่นมันผ่านไป ผมไม่อยากรับรู้ไม่อยากจดจำไม่อยากรู้สึกแม้สักนิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ ความเจ็บปวดทางร่างกายมันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางใจที่ผมได้รับ ศักดิ์ศรีของผมมันถูกทำลายลงตั้งแต่วินาทีที่ผมก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ ถูกทำลายลงด้วยมือของใครคนนั้น จนไม่เหลือชิ้นดี
“หึ มึงนี่ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะ” เสียงแหบพร่าเอ่ยกระซิบพลางถอนร่างกายออกจากผม
“ออกไปซะ”
“ไม่ต้องไล่กู ก็ไม่อยากอยู่นานนักหรอก รังเกียจน่ะ”
ผมมองอีกคนที่เดินออกไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด คราบอะไรต่อมิอะไรเปรอะเปื้อนเต็มที่นอน แต่ผมไม่มีแม้แต่แรงจะจัดการกับมันด้วยซ้ำได้แต่คิด คิดว่า เมื่อไหร่มันจะจบสักที
.....................................TBC.......................................
ปล อย่าเพิ่งด่าวัตเยอะน๊า พิตเริ่มจะสงสารมันแระ ฮ่าๆๆ
ช่วงนี้ว่าง ต้องรีบลงๆๆๆๆ
-
คอยดูต่อไป o18
-
เฮ้อออ ทำไมพระเอก ใจร้ายแบบนี้ โกรธอะไรมากมายขนาดนี้ ? คอยค่า อีกนานไหมกว่าพระเอกจะดีกะนายเอก เฮ้ออ ดราม่าเข้าไปป
-
เศร้า สงสารคุณเล็ก ;________;
-
ตายแล้ววววววว
จำเลยรักหรือนี้
แต่เราชอบน้ะวะฮะฮ้าาา :impress2:
-
o18วัตเลวโคตรไม่อยากให้เป็นพระเอกเลยใจร้ายเกินไป :angry2:
-
โอ๊ย... เพลีย
สงสารเล็กจัง
-
พระเอกเรื่องนี้มันน่า :beat:ให้ช้ำใน
วัตเกลียดเล็กแบบไม่บอกเหตุผลกันเลย
วัตใจร้ายมากๆ
-
เชิญคุณลงฑัณบัญชา ให้สมอุราให้สาแก่ใจ :m15:
เอ่อ ..วัตช่วยแจกเอกสารประกอบให้คนอ่านเข้าใจหน่อย แค้นไรนักหนาฟระ :angry2:
จะว่าไปขนาดนายเอกยังไม่รู้เลย ลึกลับซับซ้อนขนาด o22
-
อย่าารักเล็กก้แล้วกันไอ้วัต :call: :call: :call:
-
มาต่อ อีกๆ กะลังหนุก เลย
เราไม่เข้าใจตรง OS อ่ะ คือไรหรอ
ต่อจ้าๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เมื่อไหร่เรื่องจะหายเศร้าซะที
อยากให้พระเอกรักนายเอกแล้วอ่า
-
สู้มันเลย !!
:z6:
-
สงสารเล็กมาก
มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ระหว่างวัตรกับเล็ก
-
ตีเค้า ว่าเค้า แต่ก็ไปเอาเค้า
:z3:
-
รอเล็กทนไม่ไหวหนีไปเมื่อไหร่จะสะใจและสมน้ำหน้าให้ดู
-
อึก :monkeysad: ตกลงเล็กเคยไปทำอะไรให้วัตเกลียดล่ะเนี่ยยยย :o7:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
มารอแล้ววววววครับบบบบบน้องเล็ก :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ปากบอกว่ารังเกียจแต่ปล้ำเค้าสองรอบแล้วนะ :fire:
-
:o12: :o12: :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารเล็กอ่ะ อยากจะ :z6:วัต
-
ถึงคราวเล็กเมื่อไหร่จัดหนักๆๆ
ไอ้คุณวัตเลยนะ :z3:
-
คำเตือน มันก็ยังงง มึน อึน ม่า อยู่เหมือนเดิม
ตอน 9
ผมพาร่างกายที่ย่ำแย่ของตัวเองออกมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน ก่อนจะมองแปลงกุหลาบที่ตอนนี้เหลือเพียงซากและร่องรอยถูกเผาอย่างปวดใจ สิ่งที่เตือนให้ผมรู้ว่าไอ้วัตมันเห็นผมไม่ต่างจากเชื้อโรค เชื่อไหมครับว่าตั้งแต่วันแรกที่ผมก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้จนถึงวินาทีนี้ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าผมเคยทำอะไรไว้กันแน่ มันถึงโกรธเกลียดและอยากทำลายผมมากขนาดนี้
“คุณเล็กครับ” เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกผมก่อนที่ชายวัยกลางคนที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้ไอ้วัตจะเดินเข้ามาหา
“มีอะไรครับ น้า”
“คือว่า คุณผู้ชายสั่งผมว่าถ้าคุณเล็กตื่นแล้ว ให้ไปหาคุณผู้ชายที่บริษัทด้วยครับ”
“ไปทำไมครับ” ผมเอ่ยถามอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีมันยอมให้ผมออกจากบ้านที่ไหน
“ไม่ทราบครับ” น้าเดชทำหน้าลำบากใจ ก่อนตอบ สงสัยแกคงคิดว่าจะกล่อมผมยังไงให้ยอมไปดีสินะ
“ช่างเถอะ น้ารอผมอีกสิบนาทีนะ ผมขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“ได้ครับ”
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากผ่าฟันการจราจรอันแสนติดขัดบนท้องถนน ผมก็มายืนอยู่ที่หน้าบริษัทไอ้วัตจนได้ ก่อนที่น้าเดชจะพาผมขึ้นลิฟต์เพื่อไปชั้นบนสุดทันที
ก๊อกๆๆ
“คุณผู้ชายครับ คุณเล็กมาแล้วครับ” น้าเดช เอ่ยบอกคนในห้อง
“อืม ให้เขาเข้ามา ส่วนน้ากลับไปพักได้” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยตอบกลับมา ก่อนที่น้าเดชจะเปิดประตูให้ผม
“เชิญครับ คุณเล็ก”
ผมเดินเข้าในห้องทำงานขนาดใหญ่ของท่านประธานบริษัทก่อนจะลอบมองคนที่เอาแต่ก้มหน้าทำงานอย่างเงียบๆ
“มองกูทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยถามแต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม
“เปล่า”
“หึ มึงนี่นอกจากจะเลวแล้ว ยังโกหกเป็นไฟอีกนะ”
“คุณวัต มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ ถึงเรียกผมมา” ผมเลี่ยงที่โต้ตอบ ยอมรับนะครับว่าเหนื่อย
“หึ อยากรับใช้ฉันมากขนาดนั้นเลยรึไง” เสียงทุ้มเอ่ยเยาะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม แววสมเพชฉายชัดในดวงตาคมคู่นั้น นี่ผมต้องทนสายตาแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่มันจะยอมปล่อยผมไปสักที
“คืนนี้มึงเตรียมตัวไปงานเลี้ยง พร้อมกู ”
“งานอะไร”
“เดี๋ยวมึงก็รู้” คนตรงหน้าตอบก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารเหมือนเดิม เหอะ นี่มันจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
ตกเย็นผมถูกพามาที่ผับหรูแห่งหนึ่งโดยที่คนพามาไม่บอกสักนิดว่ามีงานเลี้ยงอะไร แล้วมันพาผมมาทำไม ทันที่ที่เปิดประตูเข้าไปผมก็พบกับแสงหลากสีที่ทำเอาเอาแถบหน้ามืด ไหนจะเสียงเพลงที่ดังสนั่นราวกับคนในนี้หูตึงบวกกับกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คละคลุ้งจนผมอยากจะอ้วกเต็มแก่ ผมไม่ค่อยมาที่แบบสักเท่าไหร่ถึงสมัยเรียนจะเคยบ้างแต่ก็เพราะโดนบังคับทั้งนั้น ร่างสูงเดินนำผมไปอย่างคล่องแคล่ว เหอะ ท่าจะมาบ่อย ก่อนจะพาผมลัดเลาะผู้คนที่เดินเบียดยิ่งกว่างานกาชาดมาถึงชั้นสองจนได้ ห้องที่ไอ้วัตเข้าไปดูเหมือนจะเป็นห้องวีไอพีของร้าน
“เฮ้ย ไอ้วัต ทางนี้ๆ” เสียงเรียกที่ไม่เบานักของใครสักคนเรียกไอ้วัต ก่อนที่มันจะเดินเข้าไปหากลุ่มคนประมาณสิบกว่าคนที่นั่งกันอยู่ก่อน
“ไงพวกมึง มาตั้งแต่หัววันเลยเว้ย” ไอ้วัตทักขึ้น ผมพอจะคุ้นหน้าคุ้นตาคนพวกนี้อยู่บ้างเพราะสมัยเรียนจำได้ว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มไอ้วัตที่เรียนบริหารเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยคุยกันเท่าไหร่
“โอ๊ะ นั่นมัน คุณชนาธีจอมหยิ่ง คู่อริมึงนิหว่า ฮ่าๆๆ ไหงมาด้วยกันได้ว่ะครับไอ้คุณวัต” เพื่อนมันอีกคนเอ่ยทักขึ้น พร้อมกับสายตานับสิบคู่ที่มองมาที่ผมเป็นตาเดียว
“อ้อ กูลืมแนะนำไป นี่ไอ้เล็ก คนใช้กูเอง ” สิ้นเสียงแนะนำของร่างสูง สายตายี่สิบคู่ที่จ้องอยู่ก็จ้องผมมากขึ้นเรื่อยๆจนผมแทบอยากจะแทรกปูนหนีไปซะให้พ้นๆ
“เฮ้ย ไหงเป็นได้ว่ะ นี่ผู้ดีเก่าไม่ใช่เหรอ วันก่อนกูยังเห็นแม่เขาไปงานประมูลเพชรอยู่เลย” เพื่อนคนเดิมยังถามซ้ำโดยที่คนอื่นๆยังจ้องผมไม่เลิก
“หึ คนเราน่ะ มันจมไม่ลงหรอกว่ะ ไอ้ไม้ ทั้งๆที่ตอนนี้ติดหนี้กูเกือบร้อยล้านแต่ก็ยังมีหน้าเดินเฉิดฉายอยู่ตามงานสังคมทั้งๆที่จริงๆแล้วต้องส่งลูกชายมาขัดดอก จริงไหมครับคุณชนาธี ฮ่าๆๆ ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะจากคนทั้งห้องดังขึ้นตามมา ทันที แววตาเย้ยหยันและสมเพชถูกส่งมาให้ผมนับครั้งไม่ถ้วน แววตาสมเพชและรังเกียจถูกส่งมาจากคนที่เรียกตัวเองว่า ไฮโซ คนพวกนี้เกิดมาพร้อมกับความร่ำรวย แต่กลับหาความจริงใจไม่ได้เลยสักคน ทั้งๆที่เมื่อก่อนตอนที่ผมยังอยู่ใน ระดับเดียวกับพวกเขา ผมถูกปฏิบัติราวกับเจ้าชายทั้งคำพูดและการกระทำแต่ดูตอนนี้สิ ในวันที่ผมล้มกลับไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยผมแม้แต่คนเดียว มีเพียงแค่เสียงหัวเราะ และแววตาเยาะเย้ยถางถากเท่านั้นที่ผมได้รับ ผมรู้แล้วและเข้าใจแล้วว่าไอ้วัตพาผมมาที่นี่ทำไม
“ผมขอตัวนะครับ” ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“แหม เชี่ยวัต มึงนี่แน่ว่ะ ขนาดลูกคุณหญิงยังเอามาเป็นคนใช้ได้ กูล่ะสะใจชิบหาย สมัยเรียนน่ะหยิ่งดีนัก ฮ่าๆๆ สะใจว่ะ” เสียงใครสักคน
พูดขึ้นเสียงดังจนเสียงลอดออกมาจากห้อง ผมได้แต่กำหมัดแน่นเพราะทำอะไรไม่ได้ ผมรู้ว่าคนพวกนั้นไม่มีทางปล่อยผมไปแน่ถ้าเกิดผมทำอะไรพวกเขาขึ้นมา เพราะตอนนี้ผมไม่ใช่ ชนาธี สิริพิทักษ์ แต่เป็น ไอ้เล็ก คนใช้ของคุณวรวัต ผมปล่อยให้ขาพาผมเดินมาเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายผมไม่รู้ว่าตัวเองอยากไปไหน ผมแค่ไม่อยากกลับเข้าไปในนั้นไม่อยากกลับเข้าไปเจอกับสายตาเยาะเย้ยพวกนั้น อีก
“โทษนะครับ มาคนเดียวเหรอ ” เสียหนึ่งเอ่ยถามผมก่อนที่มือหนาของเขาคนนั้นจะคว้าข้อมือผมไว้
“ผมไม่ได้คุยกับคุณ กรุณาปล่อยด้วยครับ” ผมตอบกลับทั้งที่ยังก้มหน้า
“แหมคุณ ผมก็แค่อยากเลี้ยงเหล้าน่า เงยหน้ามาคุยกันหน่อยสิ”
“นี่คุณพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ ” ผมเงยหน้าขึ้นมาด่าไอ้มือปลาหมึกนั่นทันที หนอย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
“เฮ้ย!!”
“พี่โอ๋ ”
ตอนนี้ผมกำลังงงอยู่ งงมากๆด้วยที่บังอิญมาเจอพี่ชายที่สนิ๊ททททททททท สนิทกันมากตอนเด็กๆ เพราะพ่อแม่เรายังเป็นเพื่อนสนิทกัน เรียกว่าผมกับพี่โอ๋สนิทกันมาทั้งชีวิตอ่ะครับ แต่เพิ่งจะมาห่างกันช่วงที่พี่แกไปเรียนนายร้อย อืม น่าจะประมาณห้า หกปีได้
“ตัวเล็กจริงๆด้วย มาเที่ยวที่แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“เด็กที่ไหนว่ะ ผมอายุ 24 แล้วนะเว้ย” ผมเหวลั่น ไอ้พี่บ้าเนี่ยตัวเองแก่กว่าผมแค่สองปีทำเป็นคุยเหอะ
“แล้วนี่ไอ้ใหญ่ มันกลับมาหรือยัง” พี่โอ๋ เอ่ยถามถึงพี่ชายคนโตของผมที่ตอนนี้เรียนต่อปริญญาเอกที่อเมริกา
“ยังหรอกครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ใหญ่จะกลับเมื่อไหร่” เพราะเอาเข้าจริงผมกับพี่ชายก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แค่อยู่ด้วยกันไม่ตีกัน
ตายก็บุญแล้วล่ะครับ
“แล้วนี่มาคนเดียวเหรอห่ะ” พี่โอ๋หันมาถามผมเสียงเข้ม
“นี่ไอ้พี่ผู้หมวด นี่น้องนะเว้ยไม่ใช่ผู้ร้าย มาสอบสวนไมเนี่ยห่ะ”
“ก็พี่เป็นห่วง แล้วนี่คุณป้ารู้หรือเปล่าว่าเรามา” พี่โอ๋บอกก่อนจะยีหัวผมเบาๆ
“แล้วพี่คิดว่า แม่เคยสนใจผมด้วยหรือไง”
“พอๆเลิกเครียด พี่เลี้ยงเหล้าเอาไหมวันนี้ ป่ะไปกินโต๊ะพี่” ไอ้พี่ชายตัวสูงบอกก่อนจะลากผมไปที่โต๊ะทันที
“ไอ้โอ๋ แกไปลากใครมาเนี่ย” ใครคนนึงเอ่ยถามพี่โอ๋ ทันทีที่เจ้าตัวลากผมมาที่โต๊ะ
“น้องชายผมเองพี่กัน พอดีเห็นมันเดินเอ๋ออยู่แถวๆหน้าห้องน้ำเลยลากมันมาด้วยกลัวโดนฉุด”
“ฉุดอะไรว่ะ ไอ้พี่บ้า ” ผมเหวลั่นก่อนที่อีกสามคนที่นั่งอยู่จะหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆ น้องพี่ฮาว่ะพี่โอ๋” คนตัวสูงที่ดูท่าทางเพลย์บอยๆหน่อยๆบอก
“ก็แกเดินเล่นเดินเหม่อแบบนั้น ทำไมเล่า”
“ไอ้พี่โอ๋ ผมไม่ได้เมานะเว้ย จะให้ใครฉุดไปง่ายๆน่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมแกยอมให้พี่ฉุดมาล่ะ” ไอ้พี่โอ๋ยังกวนต่อ
“ไอ้พี่โอ๋ ” ผมเหวลั่นก่อนที่ทุกคนจะขำกันท้องแข็ง เฮ้ๆๆ ผมไม่ได้เล่นตลกให้ดูนะ นี่ผมจริงจัง
“พอเลยพี่โอ๋แกล้งพี่เขาอยู่ได้” เสียงหวานจากผู้ชาย (เอ๊ะ หรือไม่ใช่หว่า หน้าตาน่ารักเกินไปแล้ว ) ที่นั่งอยู่อีกฝั่งพูด
“ตองงงงงงงงงงง อ่า เห็นคนอื่นดีกว่าแฟนตัวเองได้ไงอ่ะ” ไอ้พี่โอ๋พูดเสียงงอน ก่อนจะทำหน้างอใส่น้องหน้าหวาน
แต่ เฮ้ย!!!! เมื่อกี้ ไอ้พี่โอ๋บอกว่า น้องหน้าหวานี่เป็นอะไรนะ
“ตัวเล็ก ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” พี่โอ๋หันมาพูดกับผมก่อนจะเอาแขนโอบไหล่น้องหน้าหวานไว้หลวมๆ
“นี่น้องตอง แฟนพี่เอง ส่วนนั่นก็ผู้กองกัน หัวหน้าพี่ แล้วก็เซ้นส์ สามี เอ้ย แฟนพี่กันเขาน่ะ”
“อ่า ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผมบอกกับทุกคน
“ตัวเล็กสงสัยเหรอที่พี่มีแฟนเป็นผู้ชาย”
“ก็นิดหน่อย พี่ไม่ได้มีวี่แววว่าจะเป็นเก้งเลยนิหว่า”
“ใครบอกว่าพี่เป็นเก้งกันว่ะ พี่น่ะไม่ชอบผู้ชายคนไหน นอกจากคนนี้คนเดียวเท่านั้น เนาะตองเนาะ” พี่โอ๋บอกผมก่อนจะหันไปอ้อนแฟน จนน้องตองต้องเบี่ยงตัวหลบพัลวัน บรรยากาศในโต๊ะมันอบอวลไปด้วยความรักอย่างที่ผมไม่เคยได้สัมผัส เพราะถึงแม้ว่าอีกคู่จะไม่ได้สวีทหวานอะไรมากมายแต่ผมแอบเห็นแววตาเวลาที่เขาสองคนมองกันมันฉายแววอบอุ่นออกมาจนผมอดที่อิจฉาไม่ได้
จะมีสักครั้งไหมนะที่ผมจะได้มีโอกาสได้รับแววตาแห่งความรักแบบนี้บ้าง
“ตัวเล็กเป็นอะไร ทำไงเงียบล่ะ” พี่โอ๋ถาม
“อืม พี่ว่าเวลาน้องพูดมันน่ารักดีนะ พูดเยอะๆดิพี่ชอบ” พี่กันที่ตอนนี้ออกอาการป้อแป้ พูดขึ้น ร้อนถึงคนนั่งข้างๆที่ต้องพยุงเอาไว้ตลอด
“พี่โอ๋ ผมว่ากันไม่ไหวแล้วล่ะ ผมคงต้องกลับก่อนนะพี่ เดี๋ยวต้องไปดูเด็กๆด้วย ป่านนี้ไม่รู้จะหลับหรือยัง” เซ้นส์หันมาบอกก่อนจะพยุงพี่
กันให้ลุกขึ้น
“อืม พี่โอ๋ตองก็คงต้องกลับเหมือนกัน พรุ่งนี้เข้ากะเช้าอ่ะ”
“อ้าว แล้วตองกลับไง ให้พี่ไปส่งนะ”
“อย่าเลยพี่โอ๋อยู่คุยกับพี่เขาเถอะ ตองกลับเองได้”
“ได้ไงอ่ะ พี่เป็นห่วงนะ”
“เอางี้เดี๋ยวผมไปส่งน้องตองเองพี่ไม่ต้องห่วง รับรองว่าถึงห้องอย่างปลอดภัยตกลงไหมพี่” เซ้นส์เสนอทางออก ก่อนจะพาพี่กันกับน้อง
ตองกลับบ้าน ไป
“เอาล่ะ อยู่กันสองคนแล้ว ตัวเล็กมีอะไรจะบอกพี่ไหม” พี่โอ๋หันมาถามผมเสียงเครียด
“บอกอะไรว่ะพี่ ไม่มีอะไรซะหน่อย”
“ตัวเล็ก เราสองคนถึงไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ แต่ก็เหมือนพี่น้อง พี่เป็นห่วงเรามากนะรู้ไหม” น้ำเสียงอบอุ่นจากพี่ชายทำเอาผมกลั้นน้ำตาไว้
ไม่อยู่ อยากจะบอกกับพี่ชายคนนี้เหลือเกิน แต่ผมบอกไม่ได้ ผมบอกใครไม่ได้จริงๆ
“พี่ ผม ฮึก ผมขอโทษแต่ผมยังไม่พร้อม ขอโทษนะ ฮึกๆๆ” ผมพูดไปสะอื้นไป พี่โอ๋ส่ายหน้าก่อนจะดึงผมเข้ามากอดแนบ อกอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของพี่ชายทำให้ผมหายเศร้าไปได้เยอะ พี่ชายแสนดีที่ถึงแม้จะไม่ใช่พี่ชายแท้แต่ๆ แต่กลับรักผมมาก อาจจะมากกว่าพี่ชายแท้ๆของผมด้วยซ้ำ
“เฮ้อ ไหนบอกว่าตัวเองโตแล้วไงตัวเล็ก ร้องไห้งอแง เป็นเด็กๆ เมื่อไหร่จะเลิกขี้แยสักทีหึ” พี่โอ๋บอกก่อนจะจับจมูกผมบิดไปบิดมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“อื้อ ไอ้พี่บ้ามันเจ็บนะเว้ย โอ้ย แบบนี้ต้องโดน” ผมเงยหน้าพลางเอานิ้งชี้จี้เอวคนตัวโตทันที ฮ่าๆๆ ไอ้พี่ชายคนนี้มีจุดอ่อนแค่สองอย่างคือ
กลัวฟ้าร้องกับบ้าจี้ ซึ่งผมรู้ดี ฮ่าๆๆ
“เว้ย ตัวเล็กแกล้งเหรอห่ะ ฮ่าๆๆ พอเลย”
“ไม่เว้ย นี่ ต้องเอาให้เข็ด อยากแกล้งผมก่อนดีนัก ฮ่าๆๆๆๆ”
ปัง!!!!
เสียงตบโต๊ะดังลั่นทำเอาผมกับพี่โอ๋สะดุ้งโหยง ก่อนที่รางสูงของคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดยืนมองผมสองคนด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่กลับแฝงไปด้วยความน่ากลัวจนผมต้องลอบกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
..............................TBC........................................................
จบไปอีกตอน แล้วจร้า ช่วงนี้ต้องลงถี่หน่อยเพราะหลังจากวันที่
20 พย อาจจะนานๆลงครั้ง นะคะ ช่วงนี้จะพยายามปั่นให้ได้มากที่สุดแล้วกัน
ก่อนจาก ขอสปอยนิดนึง นะ
อย่าเพิ่งด่าวัตมันเยอะเลย มันมีเหตุผลในสิ่งที่มันทำ
เพราะบางครั้ง สิ่งที่เราอาจจะลืมไปว่าเราทำ มันไม่ได้แปลว่าเราจะไม่ได้ทำ
(เหมือนจะงงหนักกว่เดิมนะ) ใจเย็นๆนะคะ ทุกอย่างมันกำลัง
จะเปิดเผยแย้วววววววววววววววว
-
รอให้เปิดเผย.....นี่ไอ้คุณหมาวัดตบโต๊ะนี้เริ่มหึงหรือเปล่า
-
อย่าใจร้ายกับตัวเล็กให้มากสิ
-
ระหว่างรอมันเปดเผยชอด่ามันก่อนไอ้วัต :angry2:
นิสัยแย่มากๆพาเล็กไปให้เพื่อนๆดูถูกเหยียดหยาม
สิ่งที่วัตกระทำในวันนี้เล็กไม่สมคารจะให้อภัยวัตเลย
-
ด่าก่อนเรื่องเปิดเผยค่ะ
ถ้าเปิดเผยแล้วเหตุผลอ่านไม่ขึ้นก็ยังจะด่าอยู่ดีค่ะ 555
-
เล็กโดนมอมเหล้าแล้วทำน้องวัตท้องหรือเปล่า
แล้วก็อาจจะให้ไปทำแท้งแล้วก็ลืมไปแล้ว
เอ๊ะหรือยังไง มันจะมีเหตุอะไรให้วัตเกลียดเล็กขนาดนี้เนี่ย
ปล.มาต่อบ่อยๆนะจ๊ะ คิดถึง^^
-
เล็กไปทำอะไรไว้กันแน่เนี่ย
-
เล็กกลับไปต้องโดนวัตทำร้ายอีกแน่ๆ
-
พี่ชายของเล็กหรือเปล่าที่ไปทำให่เขาท้อง แต่วัตเข้าใจผิดมาลงที่เล็กอะ :z10: :z10: :z10:
-
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ รีบๆมาต่อน้า
-
ไอ้หมาบ้าวัต มันต้องชอบเล็กแน่เลย
ต่อๆ
-
หวงก้างหรอวัต :angry2:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
สงสัยว่านายเอกไม่เคยคิดจะสืบเลยหรอ โดนกระทำขนาดนี้อ่ะ แบบมันดูโกรธแค้นเว่อร์ราวกับไปฆ่าแม่พระเอกตายมาอ่ะ
อยากให้นายเอกตั้งรับและรุกกลับบ้างอ่ะ ไม่ใช่ปล่อยไปตามยถากรรม เป็นเราอย่างน้อยเราจะหลอกถามจากน้องพีพี หรือคนใช้นี่แหละ คนใกล้ตัวอันดับแรก
-
โอ้วววววววววววววววคุณวัตโกรธซะเเล้ว
เพราะอะไรกันน้อนอกจากหึง
ทำไมหนอทำไมวัตถึงทำเเบบนี้กับเล็กห้ะ
ไม่รู้ว่าโกรธเเล้วเล็กจะโดนอะไรบ้างหรือเปล่า
เชียร์ให้เล็กปลอดภัยไร้บาดเเผล
แต่ทว่าในส่วนลึกของจิตใจบอกว่า.....
วัตทำเเรงๆนะ
5555555555555555555555555555555555
-
มาต่อเร็วนะ รอออออออ
-
ไอหย๊าความซวยมาถึงตัวเล็กแล้ววว
-
พระเอกใจร้ายจังอ่ะ
รุนแรงมากเลย
แต่น้องพีพีน่ารักมากๆ น่ากอดอ่า
-
:pig4: มาต่ออีกนะ o13
-
รอให้ทุกอย่างเปิดเผย
กว่าเรื่องจะเปิดเผยเล็กไม่แย่เลยเหรอเนี่ย
-
เหนื่อยแทนเล็ก :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สนุกค่สสาาาาา
-
:serius2:
-
พี่โอ๋น่ารัก ชอบพี่โอ๋อ่ะ(เกี่ยว??) :-[
ไอ้วัต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-[ :z6: :z6: :z6:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
คำเตือน มันก็ม่าเหมือนทุกตอนนั่นแหล่ะ อิอิ
ตอน 10
“ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ แต่ว่าถึงเวลาที่ผมต้องพา “คนรับใช้”กลับสักทีแล้วล่ะครับ” ไอ้วัตเอ่ยบอกพี่โอ๋
“หือ คนใช้ นี่มันอะไรกันเหรอตัวเล็ก แล้วตัวเล็กย้ายออกจากบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” พี่โอ๋หันมาถามผมบ้าง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เราแค่เล่นกันเฉยๆ พี่โอ๋ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ จริงๆนะ อ้อ นี่ก็ดึกแล้วผมกลับก่อนนะครับ”
ผมบอกพี่โอ๋ที่ยังคงนั่ง งงอยู่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกเดินไปหน้าคนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ทันที
“ขอตัวนะครับ” ไอ้วัตบอกเสียงเข้มก่อนจะลากผมออกมาทันที
แรงบีบที่ข้อมือทำให้ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บแต่คนหน้านิ่งก็ยังคงลากผมให้ออกมาจากผับก่อนจะไปที่ลานจอดรถโดยที่ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
ปัง ไอ้วัตเหวี่ยงผมกระแทกกับกระโปรงหน้ารถเสียงดังลั่น ก่อนที่ร่างสูงจะคร่อมผมไว้ แววตากราดเกรี้ยวที่ฉายแววโกรธจ้องผมเหมือนต้องการฆ่าให้ตาย นี่ผมทำอะไรผิดอีกหรือไงครับ
“สันด…..นมึงนี่มันไม่เคยเปลี่ยนจริงๆนะหึ มั่วไม่เลือก ร่าน!!!”
“มึงว่าใคร” ผมจ้องตอบสายตานั้นอย่างไม่ยอมแพ้
“หึ กูก็ว่ามึงไง ทำไม เมื่อคืนกูสนองให้มึงไม่พอหรือไงถึงต้องแรดไปหาคนอื่น น่ะห่ะ อยากทำไมไม่บอกกูจะได้จัดให้”
“ต่ำ มึงมันก็ดีแต่คิดต่ำๆ ซินะ”
“หึ แต่คนต่ำๆอย่างกูก็ทำให้มึงก็ยังครางลั่นเลยไม่ใช่หรือไง” เสียงทุ้มบอกก่อนจะปากของไอ้วัตจะกัดเข้าที่ซอกคอของผมจนเลือดซึม
“อะ ไอ้เชี่ยกูเจ็บ”
“หึ ด้านๆอย่างมึงเจ็บเป็นด้วยเหรอห่ะ ไอ้เล็ก” ร่างสูงบอกเสียงเข้ม
“อะ ไอ้ วัต จะทำอะไร ปล่อยกูนะ”
“หึ อย่ามาทำขัดขืนเพื่อเพิ่มราคาตัวเองหน่อยเลยน่า มึงชอบโชว์มากไม่ใช่เหรอห๊ะ กูจะให้มึงได้โชว์สมใจไง”
“มึงพูดเรื่องบ้าอะไร” ผมตะโกนลั่นพลางออกแรงขัดขืนร่างที่พยายามคร่อมทับผมไว้
“หึ ทีเมื่อกี้มึงยังกอดกับไอ้เวรนั่นกลางผับ นี่ถ้ากูไม่ไปเจอคงทำมากกว่านี้สินะ หึ ทำไม เมื่อคืนกูสนองให้มึงไม่ถึงใจหรือไงถึงได้วิ่งไปให้คนอื่นกอดน่ะห่ะ” ร่างสูงของไอ้วัตตะโกนลั่นก่อนที่แรงบีบจากมือหนาจะเพิ่มขึ้นตามอารมณ์ จนผมต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ทำไม มึงพูดแบบนี้หึงกูรึไง”
“ฮ่าๆๆ หึงเหรอ หึ ทำไมกูต้องหึงมึงด้วยล่ะ ไหนมึงบอกไม่นับกูเป็นผัวไง จำไว้นะว่ากูไม่ได้หึงแต่กู่แค่ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร อ้อ แต่ถ้าวันไหนที่มึงหาเงินมาใช้หนี้กูได้ มึงจะไปอ้าขาให้ใครอีกก็เชิญ” ไอ้วัตบอกเสียงเย็นก่อนจะลากลิ้นไปตามซอกคอผม
“ อย่านะวัต กูขอร้อง หยุดนะ” ผมบอกก่อนจะออกแรงขัดขืนเต็มที่
“อย่าดิ้นน่า มึงไม่รอดหรอก”
“ไอ้วัต มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ถ้าใครมาเห็นเข้าจะทำไง”
“ก็ดีนะสิ คนอื่นจะได้รู้ไงว่ามึงมันง่าย!!”
ไอ้วัตบอกแม้ว่าปากจะเถียงกับผมไม่หยุดแต่มือหนากลับลูบเข้าไปในเสื้อผมอย่างจาบจ้วงสัมผัสที่หยาบโล้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังยิ่งทำให้ผมออกแรงดิ้นมากขึ้น
“วัต ถ้ามึงไม่เห็นแก่กู มึงก็เห็นแก่หน้าครอบครัวมึงบ้างสิ ถ้าใครมาเห็นว่าคุณวรวัต มาทำอะไรในที่แบบนี้ มึงจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนห่ะ”
ผมยกเหตุผลมาอ้าง
“ช่างสิ กูไม่สน” ร่างสูงตอบอย่างไร้เยื่อใยก่อนจะก้อมลงซุกไซ้ที่ซอกคอผมต่อ
“มึงจะให้กูทำยังไง มึงถึงจะหยุด” ผมถามออกมาเสียงแผ่ว ก่อนที่คนตัวสูงจะหยุดมือลง
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดในแววตาคม ก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะยืนกอดอกนิ่ง
“ง่ายๆ มึงก็ทำให้มันสงบซะสิ”
“มึงหมายความว่าไง”
“อย่าทำเป็นไรเดียงสาหน่อยเลยน่า ” มือหนาบีบเข้าที่คางผมอย่างแรง ก่อนที่ไอ้วัตจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ
“ทำสิ หึ” ร่างสูงยิ้มเยาะ
“กูให้มึงเลือกแล้วนะไอ้เล็ก จะเลือกทำเองหรือจะให้กูทำล่ะ”
ผมมองไอ้วัตด้วยสายตาขอร้องแต่กลับได้เพียงสายตาเย็นชาตอบกลับมา ผมทำได้เพียงแคถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเข้าไปในรถบ้าง ร่างสูงแสยะยิ้มสมเพชก่อนจะมองผมที่ก้มหน้าลงอย่างเย็นชา ผมค่อยๆปลดตะขอและรูดซิบออกอย่างช้าๆถ้าเลือกได้อยากจะออกไปจากสถานการณ์แบบนี้ซะให้พ้นๆ แต่ผมก็รู้ว่าด้วยอิธิพลและอำนาจเงินของไอ้วัตตอนนี้ผมหนีไปก็เหนื่อยเปล่า
“หึ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนโดนบังคับแบบนั้นล่ะครับคุณชนาธี” เสียงทุ้มเอ่ยเยาะ
“อย่าทำเหมือนตัวเองบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ไปหน่อยเลย หึ ” เสียงทุ้มยังพูดไปเรื่อยๆ แต่ทุกคำมันกลับทำให้ผมเจ็บ จนพูดไม่ออก
ผมแตะส่วนที่นูนจากบ๊อกเซอร์ อย่างขยะแขยง พลางหันหน้าออกไปอีกทางแต่ก็ถูกมือหนาจับให้หันกลับมามองจนได้
“ทำไม หึ รังเกียจเหรอ รังเกียจกูมากๆนะ เพราะยิ่งมึงทำท่ารังเกียจกูมากเท่าไหร่ มันแปลว่าตอนนี้กูกำลังจะชนะ ”
“อมซะสิ !!!”
ไอ้วัตสั่งพลางกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้ามาในปากผม
แชะ เสียงกดชัดเตอร์ทำให้ผมเบิกตาโพรงก่อนที่ ไอ้วัตจะโชว์รูปจากโทรศัพท์เครื่องหรูให้ผมดู
“แหม โทรศัพท์ยี่ห้อนี้ถ่ายรูปชัดดีนะ ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราทุ้มที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่ามันน่าฟังแต่ทำไมวันนี้มันกลับเหมือนเสียงหัวเราะของซาตาน ซาตานที่ทำลายศักดิ์ศรีของผมจนไม่เหลือชิ้นดี ไอ้วัตหัวเราะลั่นก่อนจะกระแทกแก่นกายเข้ามาในปากผมอย่างแรง แรงที่ถาโถมเข้ามาทำให้เจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่ทำได้เพียงทน ทนให้สัมผัสที่น่ารังเกียจพวกนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมได้กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ยอมให้มันไหลออกมา ผมเคยสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่มีวันร้องไห้ให้มันเห็นเด็ดขาด ไม่มีวันที่คนอย่างมันจะได้เห็นน้ำตาผมต่อให้ผมต้องตายก็ตาม
“อืม อ่า แหมไอ้เล็ก มึงนี่ก็แก้ขัดได้เหมือนกันนะ” เสียงทุ้มบอกก่อนจะจิกผมผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ แรงกระแทกที่เพิ่มขึ้นตามอารมณ์ที่ใกล้ถึงขีดสุดอีกคนยิ่งทำให้ผมอยากจะอ้วกเต็มแก่
“อืม อ๊า” แรงกระแทกครั้งสุดท้ายพร้อมกับร่างสูงที่แหงนหน้าพลางซู๊ดปากเสียงดัง ก่อนที่ของเหลวมากมายจะทะลักเข้าในปากผม ก่อนที่
มันจะถอนแก่นกายตัวเองออก
“อย่าคายนะมึง ถ้ามึงคายมึงได้ต่อจากเมื่อกี้แน่” มันสั่งเสียงเข้ม
ผมได้กลืนลงไปอย่างจำใจ ท่ามกลางสายตาสมเพชที่ไอ้วัตมองมา แววตาคมที่เหมือนมีดนับสิบเล่มกำลังค่อยๆกรีดลงบนตัวผมช้าๆ มันไม่ได้เจ็บที่กายก็จริง แต่มันกลับเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจอย่างห้ามไม่อยู่ นี่ผมต้องทนอีกถึงเมื่อไหร่ ต้องทนไปอีกนานแค่ไหนกัน
“หึ จำไว้นะไอ้เล็ก อย่าทำให้กูโกรธอีก เพราะคนที่เดือดร้อนจะไม่ได้มีแค่มึง” ไอ้วัตคาดโทษก่อนจะขยับไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ
บรรยากาศในรถยังคงเงียบเหมือนอย่างเคย ไอ้วัตที่เอาแต่จ้องถนนตาไม่กระพริบกับผมที่ทำได้แค่มองออกไปนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย บางครั้งผมก็อยากจะถามมัน เหมือนกันนะครับว่า เมื่อไหร่เรื่องระหว่างผมกับมันจะจบสักที
ผมมองท้องฟ้าตอนค่ำของกรุงเทพ พลางคิดว่า ถ้าผม เป็นใครสักคนที่ไม่ใช่ ชนาธี สิริพิทักษ์ ชีวิตผมจะเป็นยังไง ผมอยากมีชีวิตธรรมดาเป็นแค่คนธรรมดา คนธรรมดาที่มีความสุขกับการวาดรูปของผมไปเรื่อยๆ แค่เท่านั้นจริงๆที่ผมต้องการ
“หึ มึงจะเหม่ออีกนานไหมห่ะไอ้เล็ก” เสียงทุ้มตะคอกพร้อมกับแรงกระชากให้ผมลงจากรถ ผมมองไปรอบๆตัวก็พบว่าตัวเองมาถึงบ้านไอ้วัตแล้ว ไม่รู้ตัวเลยแหะ สงสัยผมคงจะเหม่อมากไปจริงๆ
“ขอโทษครับ” ผมบอกอีกคนก่อนจะหันหลังเพื่อเดินกลับห้องตัวเอง
“นั่นมึงจะไปไหน”
“ผมจะกลับห้องครับ”
“ใครอนุญาตให้มึงกลับ มากับกู อย่าลืมสิว่าวันนี้ มึงทำผิด เพราะฉะนั้นมึงต้องถูกลงโทษ หึๆๆๆ”
................................TBC...............................
ตอนนี้ก็ยังม่าเหมือนเดิม อิอิ
สปอย ตอนหน้าหน่อยดีกว่า ตอนหน้ารู้แน่ค่ะ
“วัต กูขอโทษ กูขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษของมึงไว้ซะเพราะกูไม่รับ คนอย่างมึงมันต้องรู้สึกผิดไปจนวันตาย กูจะทำให้มึงเจ็บยิ่งกว่าที่พัชเคยเจ็บ ทำให้เจ็บจนอยากจะตายไปให้พ้นๆ แต่อย่าหวังว่ามึงจะได้ตาย เพราะตราบใดที่กูยังมีลมหายใจ กูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงตายแบบสบายๆหรอก จงอยู่กับความรู้สึกผิดไปจนตายเถอะ”
ปล เห็นมีคนถามว่า OS คืออะไร
แปลง่ายๆมันก็คือเรื่องสั้นตอนเดียวจบนั่นแหล่ะค่ะ
แต่ว่า OS เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเนื่อเรื่องใดๆทั้งสิ้นนะคะ ลงเอามันส์เฉยๆ
-
พี่โอ๋น่ารัก ชอบพี่โอ๋อ่ะ(เกี่ยว??) :-[
ไอ้วัต!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-[ :z6: :z6: :z6:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
หากชอบไอ้พี่โอ๋ ไปอ่านผู้กองที่รักโลดคร่า เอ๊ะ หรืออ่านแล้วฮ่าๆๆ
แต่ขอขายของหน่อยแล้วกัน
ตามลิงค์นี้นะจ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28796.0
-
วัตตตตตตตตตตตตต :fire: :z6:
-
ยังไงก็เกลียดวัตทำร้ายเล็กเหลือเกิน
-
วัตแกมัน่านัก
-
ตอนหน้าจะรู้แล้วสินะว่าอะไรทำให้ไอ้คุณวัตรเลวร้ายกับเล็กได้เพียงนี้
ยังไงก็ยืนยันว่าขอรอให้เล็กทนไม่ได้แล้วค่อยระเบิดทีเดียวหล่ะกัน
-
:เฮ้อ:
โหดเกินไปแล้ว
-
อะไรทำให้วัตมันแค้น
:angry2:
รอๆๆๆๆ
-
ใจร้ายยยย จัง สงสารนายเอก
-
ไอ้บ้าวัต เดี่ยวเถอะถ้ารักแล้วจะรู้สึก
-
-*-
เรื่องราวมันซับซ้อนแท้
-
มาต่ออีกนะ
-
เลวจริง =.=
-
ทำไมวัตใจร้ายเยี่ยงนี้เล่าา สงสารเล็ก :sad4:
-
ไอ้วัต :z6: :z6: :z6: :z6:
เล็กสู้ต่อไปนะคะ
ปล.ตอนหน้าจะเฉลยปมใช่ไหมคะ?
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ตอน 11
ภาพผ้าม่านสีเทาเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากตื่นเสมอ ก่อนจะเสมองอีกคนที่หลับอยู่ข้างๆ เฮ้อ นี่ผมอยู่ที่มาเกือบสองเดือนแล้วสินะ เป็นสองเดือนที่ผมไม่ค่อยอยากจะจดจำมันเท่าไหร่ ไอ้วัตยังคงหาทางเล่นงานผมเหมือนเดิมหรือบางทีอาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผมมองเงาสะท้อนในกระจกอย่างปลงๆ ภาพผู้ชายผิวขาวซีด ที่ตามตัวเต็มไปด้วยรอยฟันและรอยแดงจากสัมผัสที่ผมได้รับเกือบสองเดือนที่ผ่านมากำลังตอกย้ำว่าผมมาที่นี้ในฐานะอะไร
“หึ มึงนี่มันน่าสมเพชมาก รู้ไหมไอ้เล็ก” ผมบอกกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะไปทำงานในฐานะคนใช้ต่อ แต่กลับต้องกลับไปนั่งบนเตียงอีกครั้งเพราะความเจ็บร้าวที่ด้านหลัง
ผมกัดฟันให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้อย่างยากเย็นแม้ว่ามันจะเจ็บมากแต่ผมก็ไม่อยากอยู่ในห้องนี้ ห้องที่เต็มไปด้วยภาพความทรงจำที่ไม่น่าจำพวกนั้น วันแล้ววันเล่าคืนแล้วคืนเล่าที่ผมต้องกลายเป็นแค่เครื่องระบายความใคร่ให้กับมันยิ่งทำให้ขยะแขยงตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ผมมันอ่อนแอ ผมมันก็แค่ไอ้คนไม่เอาไหน
“คุณเล็กตื่นแล้วเหรอคะ ยะขิ่นกำลังจะไปปลุกอยู่พอดี” สาวใช้คนซื่อเอ่ยทักผม
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่าคะ ยะขิ่นว่าคุณเล็กไปทำกับข้าวเถอะคะ” ยะขิ่นตอบ ผมว่าวันนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆเพราะดูท่าทางยัยนี่แปลกไป
“เอ่อ คุณเล็กคะ คุณผู้ชายตื่นหรือยังคะ” ยะขิ่นถามเสียงสั่น ผมว่าวันนี้มันแปลกจริงๆนะครับ บรรยากาศบ้านก็ดูเงียบมากๆด้วย ปกติต้องมีการ์ดของไอ้วัตเดินไปเดินมาบ้างแต่นี่มันเงียบผิดปกติ
“ยังหรอก มีอะไรหรือเปล่าวันนี้ ฉันว่ามันแปลกๆนะ” ผมถามออกไป ยะขิ่นหันซ้ายหันขวาเหมือนพวกแรงงานต่างด้าวแอบตำรวจ ก่อนจะค่อยๆกระซิบ บอกผมเบาๆ
“เอ่อ คือว่า วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณผู้หญิงค่ะ”
แล้วยังไงอ่ะครับ ก็วันครบรอบวันตายเฉยๆทำไมทุกคนทำเหมือนว่าวันนี้อุกกาบาตจะชนโลก กันเนี่ย
“แล้วมันยังไงล่ะ ทำไมต้องทำท่าทางแปลกๆกันด้วย”
“เอ่อ คือ ว่า ”
“ยะขิ่น !!! ไม่มีอะไรทำหรือไง” เสียงทุ้มตะคอก ยะขิ่นมองหน้าผมเหมือนขอความช่วยเหลือก่อนจะตอบไอ้วัตเสียงสั่น ไอ้บ้านี่ก็ชอบวางอำนาจอยู่ได้
“อะ เอ่อ ยะขิ่น เอ่อ”
“พอไม่ต้องตอบ จะไปไหนก็ไป อ้อ เอาอาหารไปไว้ที่ “ห้องขาว” ด้วยห้ามใครรบกวนด้วยนะ” สั่งเสร็จ ท่านก็เดินเข้าห้องขาวไปทันที ไอ้ห้องขาวที่ว่า ก็คือ ห้องที่มันเคยสั่งห้ามผมเข้าไปนั่นแหล่ะครับ คนบ้านนี้เขาจะเรียกห้องนั้นว่าห้องขาวเพราะตกแต่งโทนสีขาวทั้งห้อง ถ้างั้นห้องไอ้วัตก็คงเป็นห้องมืดสินะ เพราะมันดำมืดทั้งห้อง ทั้ง(ใจ)คนในห้อง
ฟู่
เสียงถอนหายใจจากยะขิ่น ทำเอาผมมองด้วยความสงสัย ทำไมต้องทำท่าทางเหมือนกลัวไอ้วัตขนาดนั้น ปกติก็ไม่เห็นกลัวสักเท่าไหร่
“ยะขิ่น บอกได้หรือยัง” ผมหันไปคาดคั้น
“อะ เอ่อ คือว่า วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของคุณผู้หญิง แล้ววันนี้คุณผู้ชายจะอารมณ์เสียเป็นพิเศษน่ะค่ะปีที่แล้วคุณผู้ชายไล่คนงานออกตั้งห้าคน ยะขิ่นเลยกลัวว่าจะทำอะไรขัดใจเข้าแล้วจะโดนไล่ออก ”
ยะขิ่นบอกผม แต่ผมว่ามันก็น่าจะปกตินะ เพราะปกติ ไอ้วัตมันก็ อารมณ์เสียใส่ผมเป็น “พิเศษ” อยู่แล้ว
“คุณเล็กขา ๆ” สาวใช้คนเดินวิ่งมาหาผมพร้อมกับถาดอาหาร
“มีอะไรเหรอยะขิ่น”
“คือว่า คุณเล็กช่วยยกไปให้คุณผู้ชายได้ไหมคะ คือว่า ยะขิ่นไม่ไหวแล้วค่ะ” เธอบอกผมด้วยสีหน้าตื่นๆ
“เป็นอะไร ไปหาหมอไหม”
“ไปหาหมอคงไม่หายค่ะ แบบนี้ต้องไปห้องน้ำสถานเดียว ยะขิ่นไปก่อนนะคะ” ว่าพลางยัดถาดใส่มือผมก่อนจะวิ่งไปหลังบ้านทันที เฮ้อ ยัยบื้อ เอ้ย ก็เมื่อวานเล่นกิน ส้มตำไปขนาดนั้นไม่ท้องเสียก็แปลกแล้ว ผมมองตามหลังสาวใช้คนซื่อพลางยิ้มขำ
ผมก้มมองถาดอาหารในมืออย่างหนักใจ จำได้ว่าไอ้วัตมันเคยห้ามผมว่าอย่าเข้าไปในห้องนั้นเด็ดขาดถ้าเกิดว่า ผมเข้าไปมันจะทำดีเหรอครับ แต่ถ้าไม่เอาไปยะขิ่นก็จะโดนลงด่าไปด้วย เอาว่ะ ที่ผ่านมาก็ใช่ว่ามันจะเบานิ แค่นี้ผมคงไม่ตายหรอก
ก๊อกๆๆ
“คุณวัตครับ คุณวัตครับ” ผมเรียกอยู่นานแต่กลับไม่มีใครออกมาสักคน
เอาว่ะ ลองเข้าไปแปปเดียวมันคงไม่ทันสังเกตหรอก
ผมให้กำลังใจตัวเองเบาๆก่อนจะพลักประตูไม้สีขาวเข้าไปในห้อง ห้องนี้ยังคงสวยแต่หดหู่เหมือนเดิมสินะ ทำไมถึงรู้สึกว่าบรรยากาศห้องมันเศร้าๆพิกล ผมวางถาดอาหารเช้าไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆ ม่านสีขาวที่พลิ้วไปตามแรงลมทำเอาผมมองอย่างเพลินตา
อ่า หน้าต่างบานนี้มองลงไปจะเห็นสวนหลังบ้านแล้วก็แปลงกุหลาบสินะ
ผมยืนมองแปลงกุหลาบขาวที่ถูกปลูกขึ้นมาใหม่หลังจากที่แปลงเก่าถูกเผาไปได้ไม่นาน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าคนอย่างไอ้วัตจะลงมือปลูกมันด้วยตัวเองทุกต้นแถมห้ามใครมายุ่งเด็ดขาด แม้แต่ยะขิ่น
“เจ้าของห้องนี้คงสำคัญมากสินะ” ผมบอกกับตัวเองเบาๆ ความรู้สึกแปล๊บในอกนี่มันอะไรกันนะ แค่รู้สึกว่าแม่ของพีพี คงเป็นคนที่ไอ้วัตมันรักมากเท่านั้น ทำไม หัวใจผมมันต้องเจ็บด้วยล่ะ ทำไมกัน
เพล้ง!!!
“เฮ้ย ซวยแล้ว” ผมอุทานลั่นเพราะลมเจ้ากรรมดันพัดกรอบรูปสีขาวที่ตั้งอยู่มุมห้องตกแตกจน ถ้าไอ้วัตมันมาเห็นตอนนี้ ตายแน่ๆ
ผมวิ่งเข้าไปเก็บกรอบรูปนั่น ก็พบกับโกศเล็กๆที่วางอยู่ข้างๆ
อืม ใช่สิ แม่พีพี ตายไปแล้วนินา
ผมบอกตัวเองเบาๆก่อนจะหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู
ตุ๊บ!!!
“มะ ไม่ จริง น่า นี่ มัน ”
กรอบรูปสีขาวร่วงลงจากมือผมทันทีที่เห็นหน้าคนในรูป
ทำไมล่ะ ทำไม มันถึงเป็นแบบนี้
“หึ มึงตกใจอะไรเหรอ ไอ้เล็ก!!!” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงของไอ้วัตจะมายืนตรงหน้าผม
“นี่มันหมายความว่ายังไง” ผมถามคนมาใหม่เสียงสั่น
“ก็หมายความอย่างที่มึงเห็นไง” ไอ้วัตบอกเสียงเย็น ก่อนจะค่อยๆหยิบรูปนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
“นี่มึงจะบอกกูว่า พัชเป็นแม่พีพี เหรอ”
“ใช่ พัชเป็นแม่ พีพี” ไอ้วัตบอก
“แล้วทำไม ” ผมถามเสียงสั่น หวังว่ามันคงไม่เป็นอย่างที่ผมคิดหรอกนะ
“ทำไมพัช ถึงตายนะเหรอ” ไอ้วัตบอกพลางจ้องหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“เพราะมึงไง ไอ้เล็ก พัชตายเพราะมึง!!!!!”
ร่างสูงที่ตอนนี้วางรูปลงแล้วย่างสามขุมเข้ามาหาผมด้วยท่าทีคุกคามแววตาคมที่แผงไปด้วยความแค้นทำให้ผมกลัว ไอ้วัตกำลังสติแตก และคนสติแตกมักทำอะไรที่เกินคาดเสมอ
“มึงฆ่าน้องสาวกู !!!” ไอ้วัตตะโกนก้องก่อนจะบีบคอผมแน่น
“อะ อื้อ อะ อ่อก อะ ไอ้ วัต ปะ ปล่อย ” ผมดิ้นรนเพื่อที่จะให้หลุดจากมือหนาแต่ก็แทบไม่มีประโยชน์เพราะไอ้วัตมันแข็งแรงกว่าผมหลายเท่า
“หึ กลัวเหรอ กลัวตายเหมือนกันนิ” มันยิ้มเยาะก่อนจะปล่อยมือออกจากคอผม ผมรีบโกยอากาศเข้าปอดทันทีที่เป็นอิสระ ไม่เคยรู้สึกว่า
ลมหายใจสำคัญเท่าวันนี้มาก่อนเลย
แค่กๆๆๆ
“ มึงหมายความว่าไง พัชตายได้ยังไง ไหนเพื่อนพัชบอกว่าพัชไปเมืองนอกไม่ใช่เหรอ ” ผมบอกเสียงแผ่ว
“หึ มึงสนุกไหมเล็ก สนุกไหมที่ทำให้กูกับน้องกูให้ตายทั้งเป็น มึงใช้ความรักจอมปลอมของมึงหลอกให้น้องกูรักแล้วทำเรื่องเลวๆกับน้องกู พัชตายหลังจากที่คลอดพีพี ได้ไม่กี่วัน มึงคงสะใจมากที่เห็นกูเจ็บ มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหนที่เห็นน้องตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา มึงทำลายน้องกู ทำลายครอบครัวกู และมึงก็ฆ่ากูทั้งเป็น ” ไอ้วัตบอกผมทั้งน้ำตา แม้จะไม่มีเสียงสะอื้นแต่น้ำตาที่ไหลลงมาจากใบหน้าที่โกรธเคืองกำลังทำให้ผมรู้สึกผิด
ผมจะทำยังไงดี ผมไม่ได้ตั้งใจให้พัชตาย ผมไม่ได้ตั้งใจ
“วัต กูขอโทษ กูขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษของมึงไว้ซะเพราะกูไม่รับ คนอย่างมึงมันต้องรู้สึกผิดไปจนวันตาย กูจะทำให้มึงเจ็บยิ่งกว่าที่พัชเคยเจ็บ ทำให้เจ็บจนอยากจะตายไปให้พ้นๆ แต่อย่าหวังว่ามึงจะได้ตาย เพราะตราบใดที่กูยังมีลมหายใจ กูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงตายแบบสบายๆหรอก จงอยู่กับความรู้สึกผิดไปจนตายเถอะ”
ไอ้วัตบอกเสียงเย็นก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมได้แต่นั่งมองหญิงสาวในภาพด้วยน้ำตา รอยยิ้มสดใสนั่นผมเคยได้รับมันนะ รอยยิ้มสดใสของเด็กผู้หญิงคนนึงที่ “รัก” ผมอย่างจริงใจ
พัช พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ
.................................TBC..................................
เหตุผลเนี่ยพอจะให้อภัยมันได้บ้างไหมคะ
ตอนหน้า จะพานัง ไทม์แมชชีน ย้อนอดีตกันซะหน่อย (อ้าวสปอย)
ไปแระ คร่า
-
ทำร้ายคนที่ทำร้ายน้องสาวตัวเอง แล้วสุดท้ายก็จะทำร้ายหัวใจตัวเองด้วยรึเปล่า
-
ย้อนอดีตๆ
เผื่อความ จริง ไม่ใช่นายเอกที่เป็นคนผิด
ต่อๆ
-
อ๋าา มีความหลังที่ร้ายแรงนั่นเอง มิน่าวัตถึงทำร้ายจิตใจกับร่างกายของเล็กได้ขนาดนี้
รอย้อนอดีตค่าา
:L2:
-
ในที่สุดก็รู้ความจริงสักที
ว่าทำไมวัตถึงร้ายกับเล็กแบบนี้
-
แค้นเพราะรัก :z3:
-
''งง ครับมาต่อเร็วๆๆๆ :call: :call: :call:
-
เนื่อเรื่องกำลังเข้มข้น น่าติดตาม
-
ค้างยิ่งกว่า
:z3:
-
ต่อเร็ว ๆ นะคับ
-
:pig4: มาต่อเร็วๆนะ เรื่องราวมันจะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่ทิ้งไว้ตอนท้ายหรือเปล่า หรือว่าเล็กจะผิดจริงๆ :monkeysad:
-
หมายความว่าเล็กทำร้ายพัชจริงๆเหรอเนี่ย
งั้นแบบนี้วัตก็น่าสงสารอะดิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
-
ห่างหายไป2 วันแล้วอ่า มาๆๆต่อน๊าา
-
เล็กคงไม่ได้ตั้งใจหรอกวัต :monkeysad: :monkeysad:
-
คำเตือน เหมือนจะค้างนะ ฮ่า
ตอน 12 ภาคอดีต 1
“เฮ้ย ไอ้เล็กทางนี้เว้ย“ เสียงตะโกนเรียกของเพื่อนทำให้ผมที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ยกยิ้มยินดี ก็แหงล่ะ วันนี้มันเปิดเทอมวันแรกของชีวิตมหาลัยปี 2 ของผมนะครับ ถึงจะอยู่ปี 2 แต่อะไรๆมันยังใหม่อยู่ดีแหล่ะน่า
“เชี่ย เมฆมาก่อนกูตลอด ตื่นแล้วไม่ยอมปลุกเชี่ยนิ ถ้ากูมาสายจะทำไงว่ะ ” ผมบ่นไปตามเรื่องให้ไอ้รูมเมทเวรนี่มันรู้สำนึกบ้างว่ามัน
ทำเอาเพื่อนสุดหล่อของมันยุ่งยากขนาดไหน อาจารย์คนที่พวกผมเรียนด้วยคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องเขี้ยวขนาดไหนเขารู้กันทั้งมหาลัย มาสายหัก
นาทีละ 0.5 คะแนนเลยนะครับ อาจฟังดูน้อยแต่เชื่อเถอะว่าถ้าคุณเคยเรียนมหาลัยจะรู้ว่า แค่คะแนนแค่นี้อาจเปลี่ยนชีวิตคุณได้
“แหมๆๆ ไอ้คุณชายกูก็เห็นมึงหลับสบายก็ไม่อยากกวนเดี๋ยวแม่งก็ด่ากูอีก ใครจะเสี่ยงว่ะ” ไอ้เมฆด่ากลับ แหม มันก็จริงผมมันพวกไม่
ชอบใครให้มายุ่งตอนนอน แต่แหม มันก็น่าจะปลุกกันสักนิด พอให้รู้สึกตัว
ผมเดินไปนั่งลงที่โต๊ะว่างข้างๆมันท่ามกลางสายตานับนักศึกษานับร้อยที่มองผมสองคนไม่วางตา แหม คนมันดังอ่ะนะ เห็นแบบนี้ผมเป็นเดือนศิลปกรรมนะครับไม่อยากจะคุยเรื่องความหล่อเนี่ยไม่ต้องพูดถึง เด็กสามขวบยังเหลียวหลัง เหอๆ ส่วนไอ้เชี่ยเมฆหน้าป่วยที่นั่งอยู่ข้างๆ มันเป็นเดือนการโรงแรมครับ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไอ้นี่มันไม่ได้เป็นเก้งกวางแต่อย่างใด มันก็แค่เรียนตามใบสั่งพ่อมันก็เท่านั้น เพราะบ้านมันทำธุรกิจโรงแรมไง แต่ผมว่าอย่างไอ้เมฆเนี่ยทำม่านรูดจะเหมาะกว่า ฮ่าๆ
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิว่ะเพื่อน” ผมกระซิบด่า ไม่อยากตะโกนเดี๋ยวเสียภาพพจน์
“เชี่ยเล็ก กูอยากจะบ้าตายนี่มึงบังคับกูมาเรียนด้วยทำไมว่ะเนี่ยห่ะ วิชาบ้าอะไรก็ไม่รู้” เสียงไอ้เมฆบ่นงุ้งงิ้ง ของมันไปเรื่อย ทำไมว่ะก็ผม
มันศิลปินตัวจริงจะลงวิชาเลือกที่มันเป็นการเข้าถึงศิลปะอย่างวิชา “การจัดดอกไม้” นี่มันผิดตรงไหนไม่ทราบ ไอ้นี่ไม่รู้จักความงามของ
ธรรมชาติโด่
“ไอ้พวกไม่รู้จักความงามของธรรมชาติ”
“เชิญมึงบ้าไปคนเดียวเหอะ เชี่ยเล็ก กูลงเป็นเพื่อนมึงแล้วถ้ากูไม่ได้ A วิชานี้นะมึงโดนตีนแน่” มันยังบ่นไปเรื่อย
ก่อนจะเริ่มทำหน้าป่วยเหมือนคนใกล้ตายทันทีที่อาจารย์เข้ามาสอน
“เอาละนักศึกษา พอแค่นี้นะคะ คลาสหน้าอย่าลืมเตรียมอุปกรณ์มาด้วยนะ” อาจารย์บอกก่อนจะเดินเฉิดฉายออกจากห้องไป
ผมรีบเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าก่อนจะปลุกไอ้บ้าที่หลับอยู่ข้างๆให้ตื่นไปกินข้าวด้วยกัน
โรงอาหาร
เสียงจ๊อกแจ๊ก จอแจราวกับนกกระจอกแตกรังของนักศึกษาหลายร้อยชีวิตที่มาฝากท้องที่โรงอาหารกลางทำเอาผมต้องเบ้หน้า ผมไม่ชอบคนเยอะ ไม่ชอบอะไรที่อึดอัดจอแจ แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะออกไปกินข้างนอกที่นี่ใกล้แถมถูกด้วย เอาว่ะประหยัดๆ
“เล็กมึงกินไร” ไอ้เมฆถาม
“อยากกินก๋วยเตี๋ยวไก่ว่ะ แต่คนเยอะน่าดู”
“ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนหมาอยากแดกกระดูก ทำอย่างกะมึงไปต่อคิวเองสัด กูต่างหากเว้ยที่ยืนเมื่อยน่ะ” ไอ้เมฆเหวลั่นก่อนจะประเคนฝ่ามืองามๆเข้าที่กลางหน้าผากผมอย่างจัง เจ็บน้ำตาเล็ดเลย ห่านนนนนนนน
“แหมๆๆ พี่เมฆก๊าบบบบบ ทำเพื่อเพื่อนแค่นี้ไม่ได้เหยอ” ผมจีบปากจีบคอทำท่าแอ๊บแบ๊วเหมือนที่สก๊อยแถวบ้านทำพลางกระพริบตาปริบๆเรียกร้องคะแนนสงสารเต็มที่ ไอ้เมฆขำก๊ากก่อนจะจรลีไปซื้อก๋วยเตี๋ยวไก่ให้ผมทันที ฮ่าๆๆ ได้ผลเว้ย
“อ่ะแดกซะ ไอ้คุณชาย” ชามก๋วยเตี๋ยวไก่ถูกวางตรงหน้า กลิ่นหอมๆทำเอาผมน้ำลายหยดแมะ ก๋วยเตี๋ยวไก่ของพี่ ฮี่ๆ ผมยกตะเกียบขึ้นโซ้ย ก่อนจะเห็นว่าไอ้เมฆมันก็กินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน
“อ้าว มึงก็กินเหมือนกันเหรอ”
“คุณชายเล็กครับ มึงแหกตาดูดิคนเยอะขนาดนี้กูคงไม่บ้าไปต่อคิวกินอย่างอื่นหรอกเสียเวลา แดกๆไปอย่าถามเยอะ” มันบอกก่อนจะก้ม
หน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวที่ไม่ยอมปรุงของมันต่อไป ไอ้นี่มันไม่ยอมปรุงก๋วยเตี๋ยวจริงๆนะครับเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ผมบอกหรือยังว่ารู้จักไอ้เมฆมาตั้งกะประถม เรียนด้วยกันมาตั้งกะเด็กยันโตอ่ะครับ เริ่มจะเบื่อขี้หน้ามันแระ เข้าเรื่องก๋วยเตี๋ยวต่อดีกว่า ไอ้เนี่ยมันบอกผมว่าที่ไม่ปรุงก๋วยเตี๋ยวเพราะไม่อยากทำลายความตั้งใจของคนทำครับ เขาอุส่าห์นั่งทำน้ำซุปตั้งนานเพื่อจะได้รสชาติกลมกล่อมแต่ว่าไอ้คนกินดันไปทำลายความตั้งใจของเขาด้วยการใส่อะไรเพิ่มก็ไม่รู้จนเสียรสชาติเดิมไปหมด ผมฟังแรกๆถึงกับอึ้ง เกรียนไหมล่ะเหตุผลมัน
“ น้องเล็กของพี่” ผมเงยหน้าขึ้นจากชามก๋วยเตี๋ยวก่อนจะเห็นชายไทยอายุประมาณ 21 ปี ที่ตัวใหญ่เยี่ยงตึกใบหยกวิ่งแถ่ดๆ เข้ามาในโรงอาหาร หน้าที่ประดับด้วยหนวดที่แมร่งไม่ยอมโกนสักที กำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ผม เห็นแล้วขนลุกไปถึงไขสันหลัง
“ใครเป็นน้องพี่(มึง)ครับ(ไอ้)พี่ปอนด์” ไอ้นี่มันชื่อ ปังปอนด์ครับ แต่ผมเรียกมันว่าไอ้ค้อนปอน เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาอย่างมันไม่เหมาะอย่างยิ่งกะชื่อปังปอนด์ มันคือมนุษย์ที่ผมไม่อยากเข้าใกล้ที่สุดในมหาลัย เพราะไอ้บ้านี่มัน จีบ ผมอยู่อ่ะครับ ฟังไม่ผิดหรอกมันจีบผมจริงๆ อยากจะบ้าตาย
“น้องเล็กอ่า เย็นชากับพี่เกินไปแล้วนะ” ไอ้ค้อนปอนยังนั่งทำหน้าแอ๊บแบ๊วประหนึ่งดาวพระศุกร์(เข้าพระเสาร์แทรก)อยู่ข้างๆ ผมได้แต่ส่งสายตาติดจะเย็นชานิดๆไปให้ แต่มันก็ยังไม่ยอมไปสักที หน้าด้านมาก!!! ปกติผมมันเป็นพวกมนุษย์สัมพันธ์ค่อนข้างต่ำน่ะครับ ไม่ค่อยมีเพื่อนกับเขาหรอกจะมีก็แค่ไอ้เมฆคนเดียวเนี่ยที่ผมยอมรับว่าเป็นเพื่อนจริงๆ นอกนั้นก็แค่คนรู้จัก ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคนทั้งมหาลัยแอบตั้งฉายาให้ผมแบบไหน แต่ใครจะสน ชีวิตนี้ผมไม่ได้ต้องการเพื่อนเยอะขนาดนั้นหรอกแค่มีไอ้เมฆคนเดียวก็พอแล้ว
ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามและเลิกสนใจไอ้ท่าทางเหมือนนางเอกละครน้ำเน่านั่น ของไอ้พี่ค้อนปอน พลางก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวไก่ของผมไปเรื่อยๆ
“น้องเล็กครับ ถึงน้องเล็กไม่รักพี่แต่ช่วยคุยกับพี่สักนิดไม่ได้เหรอครับ” ต้องยอมรับถึงความพยายามของไอ้นี่จริงๆ
“โอ้ยพี่ พี่ลืมแล้วเหรอว่า “คุณชายจอมหยิ่ง”เพื่อนผมน่ะ ไม่ยอมคุยกับคนหน้าแปลก เอ้ย แปลกหน้านะพี่” ไอ้เมฆที่เงียบมานานบอกก่อนจะตบบ่าไอ้พี่ปอนแปะๆ
“แต่พี่รู้จักกับน้องเล็กมาปีกว่าแล้วนะครับ”
“เมฆ กูไปนะเจอกันที่เดิม” ผมบอกอย่าตัดรำคาญก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไปทันที ใช่ว่าผมจะเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เกิดหรอกนะครับ
แต่เพราะผมเจอคนมาเยอะส่วนใหญ่มันก็มีแค่พวกประจบสอพลอไม่ก็พวกที่คิดว่าจะคบผมเพื่ออัพเกรดตัวเองเท่านั้น มันทำให้ผมไม่ไว้ใจใครและไม่เคยเรียกใครว่าเพื่อนสักคน
“โอ๊ะๆๆๆ มาเดินคนเดียวแบบนี้ทะเลาะกับคู่ขา เอ้ย คู่หูรึไงว่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างสูงของผู้ชายท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่างจะเดินเข้ามา
“เสือก” ผมตอกกลับ ไม่มีความจำเป็นต้องสุภาพกับคนที่เป็น “คู่อริ” หรอกครับ
“โอ๊ะๆๆ แหม คุณชายครับพูดจาไม่เพราะเลยนะครับแบบนี้หญิงแม่รู้หรือเปล่าเนี่ย” เสียงทุ้มยังแซวไม่เลิก
“หุบปากเน่าๆของมึงสักที ไอ้วัต กูรำคาญ” ผมเหวลั่นก่อนจะมองคนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์ตาขวาง
“แหม ไม่ดีนะครับพูดไม่เพราะเลยคุณชายชนาธี” แววตาท่าทางของคนตรงหน้าทำเอาผมอยากจะต่อยมันสักหมัด ไอ้คนที่มันยืนกวนผมอยู่นี่มันชื่อไอ้(หมา)วัต เป็นคู่อริ คู่กัด คู่กรรม คู่เวร ของผมมาตั้งแต่ปี 1 ถ้าจะให้นิยายคงต้องบอกว่า ผมกับมันเกลียดขี้หน้า ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกันมั้งครับ มันกับผมเจอกันตอนที่ประกวดเดือนมหาลัยเมื่อปีที่แล้ว และด้วยความสามารถและหน้าตาทำให้ผมกับมันต่างเป็นตัวเก็งทั้งคู่ แต่มันก็ซิวตำแหน่งเดือนมหาลัยไปอย่างหน้าด้านๆ เราะมันโกงไง เหอะ ใครๆก็รู้ว่า กรรมการตัดสินน่ะ ป้ามัน เหอะ ไอ้ที่จริงผมก็ไม่ได้อยากได้เท่าไหร่หรอกไอ้ตำแหน่งเดือนบ้าบอนั่นเท่าไหร่แต่ที่เสียไปคือศักดิ์ศรีไงครับ และมันจะไม่เป็นอะไรเลยว่าก่อนลงเวลาทีมันไม่ได้กระซิบคำที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต
“ฮ่าๆๆ มึงมันขี้แพ้ ว่ะ ไอ้ตุ๊ด”
และหลังจากนั้นวีรกรรมของผมกับมันก็เป็นที่กระฉ่อนมหาลัย เพราะหลังจากที่มันพูดเสร็จผมก็กระโดดเข้าต่อยหน้ามันทันที แล้วคิดว่ามันจะยอมให้ผมต่อยอยู่ฝ่ายเดียวหรือไงครับ สรุปคือวันนั้น ผมกับมันก็ต่อยกันนัว จนเพื่อนๆต้องจับแยก นั่นคืกวีรเวรแรกที่ผมกับมันด้วยกัน หลังจากวันนั้นผมกับไอ้วัตก็ประกาศตัวเป็นศัตรูกันอย่างชัดเจน มีไอ้วัตที่ไหนต้องไม่มีผม เพราะผมไม่ต้องการหายใจเอาออกซิเจนเดียวกับมัน มันอาจจะดูเป็นเรื่องงี่เง่าไปสักหน่อยที่ผมสองคนจะโกรธจะเกลียดกันเพราะเรื่องแค่นี้ แต่เพราะ “ศักดิ์ศรี”ที่ มันค้ำคออยู่มันทำให้ผมไม่สามารถยอมลงให้มันได้จริงๆ
“เป็นอะไรว่ะ ไอ้เล็ก ฮ่าๆๆ เถียงไม่ออกเลยเหรอ ลูกชายของหญิงแม่ แมร่งตุ๊ดเหี้ยๆเลยว่ะ” เสียงทุ้มยังคงยียวน จนผมได้แต่สะกดอารมณ์ไว้ เพราะไม่งั้นคงมีเรื่องมากไปกว่านี้ แค่นี้จิตพิสัยก็แทบไม่เหลือแล้ว
“ไอ้วัต กูไม่อยากต่อยปากมึงให้มือกูเป็นเสนียด เพราะงั้นจะไปตายที่ไหนก็ไหนซะ”
“หึ กูก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้มึงนักหรอก แต่เพราะที่นี่เป็นที่ประจำกูเพราะงั้นคนที่ต้องออกไป ต้องเป็นมึงไม่ใช่กู”
“ไอ้เล็ก กูตามหาตั้งนาน” ไอ้เมฆเดินเข้ามาหาพร้อมกับมองไอ้วัตตาขวาง จริงๆแล้วไอ้วัตกับไอ้เมฆมันก็ไม่ค่อยจะถูกกันอยู่ก่อนแล้วคงเพราะเรื่องแย่งหญิงกันน่ะครับ ยิ่งตอนนี้ผมกับไอ้วัตไม่ถูกกันยิ่งทำให้พวกมันแทบอยากจะฆ่ากันไปแล้ว
“โอ๊ะ มีมาตงมาตามกันด้วย แหม คู่นี้รักกันจริงๆเลยนะครับ แต่งเมื่อไหร่บอกนะ กูจะเอาพวงหรีดไปแสดงความยินดี ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เหี้ยวัต ปากแบบนี้เอาตีนกูยัดปากสักทีไมห่ะ!!!” ไอเมฆตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งถีบไอ้วัตจนกระเด็นไปไกล
“ไอ้เมฆ มึงถีบกู” ไอวัตสบถก่อนจะลุกขึ้นมา พลางถีบไอ้เมฆกลับบ้าง
“ไอ้เชี่ย”
“เมฆพอแล้ว” ผมห้ามไอ้เมฆไว้ก่อนที่มันจะเริ่มวางมวยกัน ไอ้เพื่อนผมคนนี้มันใจร้อนครับ เอะอะวิ่งเข้าใส่อย่างเดียว บางครั้งผมก็กลัวนะว่ามันจะไปโดนใครเขากระทืบตาย
“จำไว้นะไอ้เล็ก มึงกับกูต้องเห็นดีกันสักวัน ”
“กูก็รออยู่เหมือนกัน อย่าลืมมาสะสางด้วยล่ะ เพราะกูก็ขี้เกียจรอแล้ว” ผมบอกก่อนจะลากไอ้เมฆออกมา
“ไอ้เล็กมึงห้ามกูทำไมว่ะ ” ไอ้เมฆบ่นหลังจากที่ผมห้ามมันต่อยกับไอ้วัต
“ห่า มึงไม่รู้ตัวรึไงว่าจิตพิสัยมึงใกล้จะหมดเต็มทีแล้วน่ะห่ะ มึงก็รู้ถ้ามึงคะแนนต่ำกว่า 50 เมื่อไหร่โดนไล่ออกแน่” ผมบอกไอ้เมฆที่พยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังฮึดฮัดอยู่ดี
“เอาน่ามึง ของแบบนี้มันต้องรอโอกาส” ผมบอกมัน ก็นะบางครั้งมันก็ต้องมีเล่นนอกสถานที่กันบ้าง หึ ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่แค่จำไม่ลืมเท่านั้นเอง
....................................TBC................................
หายไปสองวันเพราะเมื่อวานติดธุระนิดหน่อย วันนี้กลับมาอัพอีกครั้งแย้ว น๊าาาา
คริๆๆๆ
-
:laugh:
-
:m16: มันยังไงกันล่ะเนี่ย... สรุปแล้วพีพีเป็นลูกของเล็กใช่มั้ย
คลอดลูกแล้วตายทำไมกลายเป็นความผิดเล็กล่ะ... มันยังไงกัน
:sad4: สงสารเล็กนะ โดนอ่วมเลย ทั้งซ้อมทั้งนั่นเเหละอีก...
คนที่รักศักดิ์ศรี แต่กลับรักษามันไว้ไม่ได้ แถมถูกเหยียบย่ำจมดินขนาดนี้
:เฮ้อ: ไม่ตายก็เหมือนตายเเหละเล็กคราวเนี้ย
-
ยังไม่คลี่คลาย
เรื่องราวจะเป็นไงรออ่นตอนต่อไปค้าบบบบ
-
รอตอนต่อไป
อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
-
รอถึงไคลแมกซ์ว่าเรื่องน้องพัชเป็นยังไง
แล้วค่อยตัดสินว่าที่(ไอ้)วัตทำมันเกินไปหรือป่าว
-
โปรดติดตามตอนต่อไป แต่ตอนนี้จะรอไม่ไหวแล้ว 555+
-
"ค้าง" คงบอกได้แค่คำเดียว -0-
รอย้อนอดีตต่อไปปป
-
ค้างงงงงงงงงงงงง :z3:
วัตนี่หาเรื่องเล็กมาตั้งสมัยมหา'ลัย ยันตอนนี้เลย :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ค้างจริงๆ ด้วย :เฮ้อ:
ใครเป็นพ่อพีพีล่ะ
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ดราม่ามั่กมาก ชอบๆ
-
:เฮ้อ:
-
วัตหาเรื่องทะเลาะกับเล็กมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว
ยิ่งมาเรื่องของพัชเลยทำให้วัตไม่ชอบเล็กมากไปอีก
-
ตอน 13 ภาคอดีต2
“ไอ้เล็ก ไปเที่ยวกับกูหน่อยม่ะ” ไอ้เมฆถามก่อนจะจัดแจงแต่งผมหน้ากระจกไปเรื่อยๆ ไอ้เนี่ยมันออกท่องราตรีแทบทุกวันล่ะครับ ไม่รู้จะเที่ยวอะไรหนักหนา
“ไม่ล่ะ กูขี้เกียจ”
“อะไรว่ะ มึงนิใจคอจะอยู่เฝ้าห้อง 4 ปีเลยรึไงว่ะ ไปเหอะน่า นะๆๆ”
“ไม่อ่ะ”
“ไอ้เล็ก เอาน่าไปวันเดียว กูแค่อยากให้มึงไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เท่านั้น” ไอ้เมฆบอกเสียงเศร้า และมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน
“เออๆ แต่กูอยู่ไม่เกินเที่ยงคืนนะมึง” ผมบอกก่อนจะแต่งตัวบ้าง ส่วนไอ้เมฆนะเหรอ นั่งระริกระรี้ อยู่บนเตียงโน่น เชื่อเขาเล๊ย
30 นาทีต่อมาผมก็มายืนอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างดังพอสมควร แถมวันนี้ยังเป็นวันศุกร์ด้วยเพราะฉะนั้นคนก็เลยเยอะเป็นสองเท่า ผมแต่เบ้หน้า ก็บอกไปแล้วว่าไม่ชอบคนเยอะ แต่ไอ้ตัวที่ยืนทำตาละห้อยอยู่เนี่ยทำให้ผมต้องเข้าไปข้างในอย่างเสียไม่ได้
“เอ๋า มึงนั่งๆ” ไอ้เมฆกุลีกุจอให้ผมนั่งที่โต๊ะทันที ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับเด็กเสริฟ
“ไอ้เล็ก กูขอล่ะอย่าทำหน้าเหมือนกูหลอกมึงมาฆ่าได้ไหม”
“เออ กูจะพยายามนะ” ผมบอกแบบขอไปที
เสียงเพลงดังกระหึ่มบวกกับแอลกกอฮอล์ทำให้ผมชักจะนึกสนุกขึ้นมาบ้าง นานๆได้ออกมาเที่ยวมันจะดีเหมือนกันนะครับ ผมโยกหัวไปตามจังหวะเพลงเบาๆต่างจากไอ้เพื่อนรักที่มันไปเต้นกับสาวเรียบร้อยแล้ว สงสัยคืนนี้ผมต้องนอนคนเดียวอีกแล้วสิเนี่ย
“โอ๊ะๆๆๆ เฮ้ยพวกมึงดูสิว่าวันนี้กูเจอใคร” เสียงทุ้มที่แผงแววยียวนดังขึ้น
“ใครว่ะไอ้วัต อ้าว นั่นมันคุณชายจอมหยิ่ง ของหญิงแม่นิหว่า” เสียงของใครสักคนเอ่ยขึ้น ผมได้แต่ทำหูทวนลมไม่ยอมเสวนาด้วย
“พวกมึงไปก่อน กูมีเรื่องจะคุยกับคุณชายเขาซะหน่อย” คนตัวสูงบอกเพื่อนก่อนจะเข้ามาหาผม
“ไงมึง ไอ้เล็ก”
“เงียบ ทำเงียบ กูกลัวรึไง” ไอ้วัตถาม พลางลอยหน้าลอยตาไปมา นี่มันกะมากวน ติน ชัดๆนิหว่า
“เหอะ ผับนี้แมร่งหมาเยอะชะมัด” ผมเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่อีกคนจับจ้องผมเขม็ง
“มึงว่าใครเป็นหมาห่ะ ไอ้เล็ก”
“ใครอยากรับก็รับไปดิ กูเอ่ยถึงใครหรือยังล่ะ หรือมึงอยากเป็น” ผมกวนกลับบ้าง เอาดิ คนอย่าง ชนาธี น่ะ ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้เว้ย
“เดี๋ยวนี้ชักปากกล้านะไอ้ตุ๊ด”
“ไอ้เหี้ยวัต ”
“ทำไม โกรธเหรอ โกรธหรือไงที่กูรู้ว่ามึงเป็นเกย์ หรือมึงจะบอกว่าวันนั้นที่กูเห็นไม่ใช่มึง” ไอ้วัตยังพล่ามต่อผมแต่กำหมัดแน่น
ทำไมนะ ทำไม พระเจ้าต้องเล่นตลกกับชีวิตผมด้วย ทำไมต้องให้ไอ้วัตไปเห็นผมในวันนั้นด้วย วันนั้นเป็นวันรับน้องวันสุดท้าย ผมในตอนนั้นเป็นแค่เด็กปี 1 ที่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร ผมได้เจอกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาชื่อพี่ กร ครับ เรียนวิทยาศาสตร์ ปี 4 พี่เขาเป็นพี่ว๊าก กลุ่มผมด้วยนะครับ ในตอนนั้นผมรู้สึกว่าพี่เขาเท่มาก มันอาจจะเป็นแค่ความประทับใจเล็กๆ ของเด็กคนนึง ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ผมไม่เคยรู้สึกใจเต้นกับผู้ชายคนไหนมาก่อน พี่กรเป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น วันนั้นผมเลยตัดสินใจ สารภาพความในใจกับพี่เขาไป
พี่เขายิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แล้วบอกว่า เขารับรักผมไม่ได้หรอก พี่เขามีคนที่อยู่ในใจแล้ว แต่พี่เขาสัญญา ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร แต่ในที่ๆผมคิดว่ามีแค่ผมกับพี่กรแค่สองคน กลับมีใคร บางคนอยู่ที่นั่นด้วย
“เฮ้ยๆๆ มึงเงียบทำไมว่ะ ไอ้ตุ๊ด หรือว่าอึ้งในความหล่อของกูกันห่ะ”
“หน้าอย่างมึงเนี่ยนะหล่อ กูจ้องตากับหมาขี้เรื้อนยังดีกว่ามึงเลย ไอ้วัต”
“ปากดีนักนะมึง หรือมึงจะกูบอกทุกคนดีล่ะ ว่ามึงน่ะ…..”
พลัก!!! :z6:
ไม่ต้องใช้สลิง ไม่ต้องใช้สตั๊น ให้เปลืองงบประมาณเพราะตอนนี้ผมต่อยหน้ากวนๆของไอ้วัตไปแล้วจนได้
“ไอ้เหี้ยเล็ก มึงกล้าต่อยกูเหรอ”
“ก็เออสิว่ะ ทำไมกูจะต่อยมึงไม่ได้มึงเป็นพ่อกูหรือไง” ผมด่ากลับ ถึงผมจะใจเย็นและไม่ค่อยอยากจะมีเรื่องแต่กับไอ้วัตเนี่ยไม่ไหวจริงๆครับ
“ได้ใจไปเถอะมึง ไอ้เล็ก สักวันมึงจะต้องคลานมากราบตีนกู” มันสบถลั่นก่อนจะเดินออกจากผับไป
“อูยยยยย เจ็บมือชะมัด ไอ้เหี้ยนี่มันหน้าหนาจริงๆเว้ย” ผมบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะสังเกตเห็นเพื่อนรัก วิ่งหน้าตื่นมา ทำไมมึงไม่มาพรุ่งนี้เลยว่ะไอ้เมฆ
“ไอ้เล็กๆๆ มีคนบอกว่ามึงมีเรื่องเหรอ”
“เออ ถ้าจะมาตอนนี้ไม่ต้องมาก็ได้นะมึง”
“อ้าว ไอ้นี่ งอนไรกูอีกเนี่ย”
“ไม่ได้งอนเว้ย กูกลับล่ะเสียอารมณ์ ” ผมบอกมันก่อนจะเดินออกมาจากไอ้ผับบ้านนั่นทันที
เบื่อโว้ย ทำไมผมต้องมาเจอไอ้วัตด้วยว่ะ ผับมีเป็นสิบ ทำไมมันต้องมาที่นี่ด้วยเนี่ย เซ็งเป็ด กลับห้องไปนนอนดีกว่า
“เฮ้ย มึงจะไปไหนว่ะ ไอ้เล็ก” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะออกมาจากเงามืด ไอ้เชี่ยนี่มันทำตัวเหมือนโจรป่าเข้าไปทุกวัน
“ไปไหนมันก็เรื่องของกู”
“แหม ปากดี ต่อยกูได้หมัดเดียวทำปากดีนะมึง”
“หึ ทำไม อายเหรอที่โดนกูต่อย”
“ใช่กูอาย และกูก็ต้องการให้มึงอายเหมือนกัน” ไอ้วัตบอกเสียงเหี้ยม
“มึงจะทำอะไร”
“หึ” มันแค่นเสียงก่อนจะกระชากตัวผมเข้าไปหาแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าอุดที่จมูกผมทันที เฮ้ย ไอ้เชี่ย มันจะทำอะไรผมว่ะ
อื้อๆๆๆๆ ผมดิ้นรนทุกวิธีทางเพื่อจะหลุดจากมือมันแต่ จนแล้วจนรอดไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมปล่อยไม่ว่าจะโดนผมเตะสักกี่ครั้งก็ตาม สำนึกสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง ผมเห็นเพียงแววตาของไอ้วัตที่มองผมอย่างสะใจ
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนๆคงเพราะฤทธิ์ยาที่เหลืออยู่ก่อนจะพบว่าตัวเองโดนมัดติดกับเตียงเรียบร้อย ดูจากสภาพห้องที่นี่น่าจะเป็นโรงแรมหรือไม่ก็ม่านรูดที่ไหนสักที่แน่ แต่ไอ้วัตมันจะจับผมมาทำอะไรนะ ชีวิต นี่มันละครหลังข่าวชัดๆ
“ไง ตื่นแล้วเหรอ” เสียงยียวนพร้อมกับใบหน้ากวนๆของมันยื่นมาหาผม ถ้าไม่ผมคงถีบมันสักเปรี้ยง
“มึงก็เห็นว่ากูลืมตาอยู่ ถามทำเชี่ยไร”
“ปากมึงนี่ เก่งตลอดเลยนะ กูอยากรู้จังเวลาครางเนี่ยมันจะดีเหมือนเวลาด่าหรือเปล่า”
“มึงจะทำอะไรกู”
“หึ ทำไม กูเหรอ กลัวหรือไง ไหนมึงปากเก่งนักไม่ใช่ไง ทำไมไม่เก่งให้ตลอดล่ะ อ่ะ เอานี่ไปดูไป๊” มันยิ้มเยาะก่อนจะโยนกล้องดิจิตอลมาให้ผม
“อ้อ ลืมมึงโดนมัดอยู่นิหว่า งั้นกูเปิดให้ดูดีกว่านะ”
:a5: ภาพนับสิบที่ผมเห็นทำเอาผมอยากจะยิงแสกหน้าไอ้คนตรงหน้าสักสิบนัด เพราะมันถ่ายรูปเปลือยของผมไงครับ
“ไอ้เหี้ย มึงต้องการอะไร”
“แหม ทำไม มึงคิว่ากูทำทั้งหมดเพราะพิศวาสมึงหรือไง ฮ่าๆๆ กูก็แค่อยากแก้แค้นมึงเท่านั้น มึงทำให้กูขายขี้หน้ามามากพอแล้วคราวนี้ถึงเวลาที่มึงจะกลายเป็นดาราแล้วว่ะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะที่แสนน่ารังเกียจดังขึ้น ผมได้แต่สะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้แน่น
อย่านะไอ้เล็ก อย่าให้มันเห็นว่าแก อ่อนแอ
“มึงต้องการให้กูทำอะไร”
“แหม เข้าใจง่ายดีนิ”
“กูต้องการให้มึง กราบตีนขอโทษกู!!!!!” ไอ้วัตประกาศกร้าว
“ทำไมกูต้องทำ”
“ได้ ถ้ามึงไม่ทำรับรองว่ารูปพวกนี้ว่อนเน็ตแน่ อย่าคิดว่ากูแค่ขู่”
ผมได้แต่คิดอย่างสับสน ไม่ใช่ว่ากลัวคำขู่ของมันแต่แค่คิดว่า ถ้ารูปบ้าพวกนี้มันหลุดออกไป ครอบครัวผมคงอยู่ไม่สุขแน่ ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องไม่สบายใจ ผมไม่ต้องการเป็นคนที่ทำให้ สิริพิทักษ์ เสียหน้า
“ได้ กูจะทำ ปล่อยกูสิ”
“จุ๊ๆๆๆ หึ มึงคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอไอ้เล็ก กูจะให้มึงกราบตีนกูในมหาลัยลัย”
“ไอ้เหี้ยวัต!!!”
ผมตะโกนลั่น มันต้องการทำลายศักดิ์ศรีของผมชัดๆ สิ่งที่ไอ้วัตต้องการไม่ใช่แค่ความสะใจแต่มันจะทำให้ผมไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่างหาก
“ไม่ต้องเรียกบ่อยก็ได้ หึ กูให้เวลามึงคิด สามวัน ถ้ามึงยังไม่ทำล่ะก็มึงดังแน่ ฮ่าๆๆๆ”
ผมหลับตาแน่นไม่อยากเห็นหน้าของมัน ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากรับรู้ว่าโลกนี้ยังมีคนอย่างไอ้วัตอยู่
“เฮ้ย ไอ้เล็กมึงไปไหนมาว่ะ กลับมาซะเช้าขนาดนี้” ไอ้เมฆทักทันทีที่ผมมาถึงห้อง
“เมฆ” ผมโผเข้ากอดไอ้เมฆแน่น ผมกำลังสับสน ผมจะทำยังไงดี
“เฮ้ย ใครทำอะไรมึงว่ะ บอกกูมาซิเล็ก ” ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่กลับซุกหน้ากับอกมันแทน
“เล็ก กูขอร้องล่ะ บอกกูหน่อยได้ไหม กูเป็นห่วงมึงมากนะ ไหนเราสัญญากันไว้ไงว่าเราจะไม่มีความลับต่อกัน” ไอ้เมฆบอกก่อนมือหนาของเพื่อนรักจะลูบที่หัวผมเบาๆ หลายคนอาจสงสัยในความสัมพันธ์ของผมกับมันแต่ขอบอกไว้ตรงนี้ว่า ผมกับมันเราเป็นแค่เพื่อนกันนะครับ เพื่อนรัก เพื่อนแท้ ที่ตายแทนกันได้ ผมกับเมฆเรารู้จักกันมานาน ผ่านอะไรๆด้วยกันมาเยอะ เพราะสมัยมัธยมผมน่ะเปรี้ยวใช่เล่นเรื่องต่อยตี ผมผ่านมาหมดแล้ว จนผมเกือบโดนฆ่าด้วยซ้ำถ้าไม่มีเพื่อนอย่างมันที่ช่วยผมเอาไว้ป่านนี้ผมก็คงอยู่ในสุสานที่ไหนสักที่แล้วมั้งครับ
ผลเลือกที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟังจนหมด
“ไอ้เหี้ยเอ้ย กูจะไปต่อยกับมันเอง มึงไม่ต้องทำตามที่มันบอกนะเล็ก”
“อย่าเลยว่ะ เรื่องนี้เป็นปัญหาอะหว่ากูกับมัน กูไม่อยากให้มึงมีปัญหาด้วย กูขอตัดสินใจเองนะ”
“แล้วมึงจะทำยังไง”
ผมเงียบแต่ส่งยิ้มบางๆให้เพื่อนรัก ผมเลือกแล้ว และคิดว่าวิธีนี้คงดีที่สุดแล้วในตอนนี้
3 วันต่อมา
ผมกับไอ้วัตยืนประจันหน้ากันที่โรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย ท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ของเหล่านักศึกษาและพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่แถวนั้น
“มึงจะเอาไง” ไอ้วัตเอ่ยถาม
ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่คุกเข่าลงไปแทน ก่อนที่เสียงหัวเราะน่ารังเกียจของมันจะดังขึ้นตามมา ผมเลือกที่จะหลับตาเพื่อตัวเองจะได้ไม่เห็นแววตาสมเพชหรือแม้แต่แววตาตื่นตะลึงของคนรอบข้าง ก่อนจะกราบลงที่เท้าไอ้วัตอย่างจำใจ มันยากนะครับ ยากมากกับการทำใจกราบคนที่ตัวเองเกลียด ศักดิ์ศรีของผมมันได้ถูกทำลายลงแล้ว อย่างไม่มีชิ้นดี
ผมต้องการเอาคืน !!! ไอ้วัตมันต้องเจ็บมากกว่าที่ผมเจ็บ
:m31:
................................TBC...............................
วันนี้ อาจอัพสองรอบ เดี๋ยวขอดูอีกทีนะคะ เพราะว่า พิตต้องกลับบ้าน
คงต้อง ค้างกันอีกหลายวัน :laugh:
-
ไอ้วัตชอบหาเรื่องเล็ก.....เพราะแอบชอบเล็กรึเปล่า
-
เกลียดไอ้เหี้ยวัต
-
อืมมมมมมมมมมม :z3:
-
ตอน 14 ภาคอดีต (จบ)
“ครับ พี่ก็คิดถึงที่รักนะ ครับฝันดีนะคะ” ผมบอกอีกฝ่ายก่อนจะวางสายไป มุมปากยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ในที่สุดเหยื่อก็ติดกับจนได้ หึ เวลาแห่งการแก้แค้น มันมาถึงแล้ว
หลังจากที่ผมสร้างวีรกรรมกราบไอ้วัตไปวันนั้นดูเหมือนว่าผมกับไอ้วัตจะดังขึ้นกว่าเดิมนะครับ ทุกทีที่ผมไปมักจะมีเสียงซุบซิบและสายตาที่จ้องมองมาตลอดเวลา ผมทำเป็นไม่เห็นและไม่อยากจะเห็นสายตาพวกนั้น สิ่งที่ผมต้องการเห็นคือสีหน้าเจ็บปวดของไอ้วัต เสียหน้าเสียใจของมันคือสิ่งที่ผมต้องการจะเห็น!!!
“ไอ้เล็ก เป็นไงบ้างว่ะ” ไอ้เมฆเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“หึ สบายดี ไม่เคยสบายแบบนี้มาก่อนเลยว่ะ”
“ก็ดีแล้ว กูกลัวมึงคิดมาก อย่าคิดมากนะเว้ย ยังไงกูก็อยู่ข้างมึงเสมอ” ไอ้เมฆบอก ผมได้แต่ยกยิ้มพลางจะชูสองนิ้วให้มันเห็นว่าผมยังไหว ก่อนมันจะนั่งหัวเราะจนท้องแข็งกับท่าทางบ้าบอของผม
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ค่ะที่รัก ”
“เลิกเรียนแล้วเหรอคะ”
“เดี๋ยวไปรับนะ แล้วเจอกันนะคะ” ผมบอกก่อนจะวางสายไป ไอ้เมฆที่นั่งอยู่ข้างๆขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“มึงคุยกับใครไอ้เล็ก”
“เดี๋ยวมึงก็รู้ กูไปก่อนนะเดี๋ยวเหยื่อกูจะรอนาน” ผมบอกก่อนจะออกมาทันที
รนยนต์คันหรูที่ผมไม่ค่อยชอบใช้จอดที่หน้าโรงเรียนหญิงล้วนแห่งหนึ่งอย่างจงใจ ก่อนจะมองไปเห็นเป้าหมายที่ยืนรอผมที่หน้าโรงเรียน ใบหน้าน่ารักรอยยิ้มสดใสที่ผมเห็นเสมอตลอดหนึ่งเดือนมานี่ยังคงมีให้ผมเสมอ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้ามาหาผมทันที
“ว่าไงครับ คนสวยวันนี้จะไปไหนดีคะ กินไอติมหรือดูหนังดีเอ่ย” ผมถามเธอ เด็กผู้หญิงตรงหน้ายิ้มก่อนจะตอบ
“พัชอยากดูหนังค่ะพี่เล็ก พาพัชไปนะๆๆ” เสียงใสๆนั่นอ้อนผมอยู่ในที ผมยิ้มก่อนจะจูงมือเธอให้ขึ้นรถไปด้วยกัน
“พัชจะดูเรื่องอะไรดีคะเดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋ว”
“เรื่อง…..คะ เร็วๆนะคะพี่เล็ก”
“จ้า เดี๋ยวพี่มานะคะคนดี รอพี่แปปนึงนะ อย่าแอบคิดถึงพี่ล่ะพี่ไปไม่นานหรอก” ผมเอ่ยล้อ ก่อนที่แก้มใสๆนั่นจะขึ้นสีดูน่ารักไปอีกแบบ
“พี่เล็กบ้า ไปเลยไป” พัชพลักผมออกห่างพลางยิ้มเขินไปด้วย
ผมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ทันทีที่หันหลังให้ หึ จริงๆแล้วพัชเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากนะครับ มากจนบางครั้งผมก็เคยคิดว่าถ้าเธอไม่เกิดมาเป็นน้องสาวไอ้วัต มันคงดีกว่านี้!! ใช่ครับ ผมกำลังแก้แค้น แก้แค้นที่ไอ้วัตมันทำกับผม มันต้องเจ็บ เจ็บยิ่งกว่าผมร้อยเท่า ผมจะทำให้มันเจ็บจนกระอักเลือดและจำผมไปจนวันตาย
ขอโทษนะพัช ถ้าจะโทษต้องโทษที่พี่ชายเธอ มาทำฉันก่อน
“หนังสนุกจังนะคะ พี่เล็ก” เสียงใสๆนั่นบอกผม ก่อนจะยกยิ้มกว้าง รอยยิ้มสดใสนั่นทำให้ผมลังเลทุกที
อย่านะไอ้เล็กอย่าใจอ่อนเด็ดขาด
“ค่ะ พัชว่าไงพี่ก็ว่าแบบนั้นค่ะ ว่าแต่พัชจะไปกินข้าวกับพี่ต่อไหมเอ่ย” ผมถามลองเชิง เผื่อว่าเธอตกลง บางทีอะไรๆมันอาจจะจบเร็วกว่าที่คิดก็ได้
“ขอโทษนะคะพี่เล็ก พัชต้องรีบกลับบ้านค่ะ เดี๋ยวพี่วัตจะดุเอานี่มันก็ผิดเวลามากแล้วด้วย”
“ไม่เป็นไรคะ พี่ไม่โกรธพัชหรอกอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่เข้าใจก็นะ อยากมีแฟนเด็กต้องอดทน จริงไหมคะ” ผมเอ่ยหยอด ก่อน
ที่จะเรียกเลือกฝาดบนหน้าใสๆนั่นให้แดงกว่าเดิม
“ไม่พูดกับพี่เล็กแล้ว แกล้งพัชตลอดเลย กลับบ้านดีกว่า”
“ค่ะ กลับดีๆนะคะ ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยนะ พี่เป็นห่วง”
“ค่า คุณพ่อ พัชไปแล้วนะคะ รักพี่เล็กนะ”
“พี่ก็รักพัชค่ะ”
รัก หึ อยากจะขำ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องใช้คำนี้เพื่อแก้แค้นเลยนะครับ แต่ผมก็เลือกที่จะทำ เพราะจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของไอ้วัตคือพัช ถ้าอยากจะฆ่าไอ้วัตทั้งเป็นคือต้องทำลายหัวใจมันซะ!!!
“มึงจะบอกกูได้หรือยังว่าไปไหนมา ไอ้เชี่ยเล็ก” ไอ้เมฆที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียงเอ่ยถามหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้ามา
ผมยิ้มก่อนจะเอารูปในโทรศัพท์ที่ผมถ่ายคู่กับพัชให้มันดู
“นี่ใครว่ะ น่ารักดีว่ะ เด็กมึงเหรอ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้มั้ง”
“มึงหมายความว่าไง”
“เด็กคนนี้ เป็นน้องสาวไอ้วัต”
“หา!!!”
ผมยิ้มขำกับท่าทางใบ้กินของไอ้เมฆที่ตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ทันทีที่ผมพูดจบ
“ไม่ต้องหาหรอก กูก็อยู่นี่แหล่ะ”
“มึงเล่ามาให้หมดเลยนะไอ้เล็ก มึงกำลังคิดจะทำอะไร” ไอ้เมฆคาดคั้น
ผมได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องที่ผมบังเอิญไปเจอไอ้วัตกับพัชที่ห้างเมื่อเดือนก่อนทีแรกนึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก ผมก็เลยกะจะแย่งมาเพื่อหักหน้ามันเล่น แต่หลังจากที่ไปจีบถึงรู้ว่าพัชเป็นน้องสาวคนเดียวของไอ้วัต แต่ผมก็ไม่คิดจะหยุดหรอกนะ ดีซะอีก น้องสาว มันเจ็บกว่าแย่งแฟนเป็นไหนๆ จริงไหม
“ไอ้เล็ก นี่มึงแน่ใจนะว่ามึงจะทำ”
“กูแน่ใจ กูต้องการให้มันเจ็บ ต้องการให้มันตายทั้งเป็น”
“แต่มันไม่รุนแรงไปเหรอว่ะ น้องเขาไม่รู้เรื่องด้วยนะ” ไอ้เมฆบอกอย่างหนักใจ
“ถ้าจะโทษคงต้องโทษฟ้าแล้วล่ะ ที่ส่งให้พัชมาเกิดเป็นน้องไอ้วัต”
“เล็ก มึงเปลี่ยนไปมากรู้ไหม เปลี่ยนไปจนกูกลัวเลยล่ะ เมื่อก่อนมึงไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่ใช่เหรอเล็ก”
“กูเป็นผู้ถูกกระทำมาตลอดแล้วว่ะเมฆ กูไม่อยากทนกูอยากเอาคืนทุกคนที่ทำกับกู” ผมตวาดลั่น จนไอ้เมฆต้องรีบดึงผมเข้าไปกอด
“เล็ก มึงกำลังเอาเรื่อง แม่มึง พี่มึง มาปนกับเรื่องไอ้วัตนะ มึงกำลังพาล”
“ทำไม มึงจะเลิกคบกับกูหรือไง เอาสิ เลิกคบกูเลยก็ได้ แต่อย่าหวังว่ากูจะหยุด” ผมตวาดอีกรอบและพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
“เล็ก กูเคยบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าต่อให้คนทั้งโลกเกลียดมึง แต่กูจะไม่มีวันเกลียดมึง ต่อให้ใครจะทิ้งมึงกูก็ไม่มีวันจะทิ้งมึง กูไม่มีทางผิดสัญญาเด็ดขาด” ไอ้เมฆบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมได้แต่ร้องไห้ซุกอกมันจนหลับไป ผมเหนื่อย เหนื่อยกับทุกอย่างที่เข้ามาเหลือเกิน
หลังจากนั้นเพียงสองอาทิตย์ ผมก็ได้โอกาสทองเพราะวันนี้คณะไอ้วัตไปรับน้องที่ต่างจังหวัด หึ น้องพัชกำลังขาดผู้คุม เวลาของการแก้แค้นใกล้เข้ามาแล้ว
“ที่รักคะ” ผมกรอกเสียงไปตามสายอย่างเอาใจ
“คือวันนี้ที่รักว่างไหมคะ พี่จะพาไปกินข้าว ไปกับพี่นะคะคนดี” ผมบอกเสียงอ้อนก่อนที่ปลายสายจะ ตอบกลับมา ถ้าเดาไม่ผิด
ป่านนี้แก้มใสนั่นคงแดงเป็นลูกตำลึงแล้วแน่ๆ
“งั้นสองทุ่มพี่ไปรับนะคะ ค่ะ รักพัชมากนะคะ จุ๊บๆ”
ผมวางสายไปพร้อมกับแสยะยิ้ม กว้าง ไอ้วัต ถึงเวลาที่มึงจะโดนกูเอาคืนบ้างแล้ว
“พี่เล็ก” เสียงใสพร้อมกับใบหน้าน่ารักยิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะลงไปเปิดประตูให้อีกคนขึ้นมา
“ที่รักสวยจังเลยค่ะ”
“พี่เล็กแกล้งพัชอีกแล้วอ่ะ” พัชอายม้วนก่อนจะหันมาค้อนให้ผม ผมมองท่าทางน่ารักนั่น พลางลอบถอนใจ
พี่ขอโทษนะพัช
ผมพัชมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเป็นร้านริมน้ำที่บรรยากาศโรแมนติกพอสมควร ก่อนจะสั่งอาหารสองสามอย่าง แน่นอนมันต้องเป็นของที่พัชชอบเท่านั้น เรากินไปคุยเล่นกันไปจนแทบลืมเวลา พอเหลือบมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว ผมคงต้องเริ่มแผนแล้วสิ
“เอ่อ พี่เล็กคะ คือว่า พัชต้องกลับบ้านแล้วค่ะ บอกที่บ้านไว้ว่าจะกลับไม่เกินเที่ยงคืน” พัชบอกเสียงค่อย คงจะกลัวผมโกรธ
“ครับเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” ผมยิ้มให้ก่อนจะพาพัชไปที่รถ
“โอ้ย” พัชร้องลั่นก่อนจะสะบัดหัวตัวเองไปมา หึ ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ ผมยิ้ม ถึงวิธีการมัยจะละครหลังข่าวไปหน่อยแต่เชื่อเถอะ
ว่ามีคนหลงกลแน่นอน อย่างน้อยก็เด็กสาวที่อยู่กับผมตอนนี้ไง
“พัชเป็นอะไรคะ”
“มันมึนๆค่ะ พี่เล็ก พัชก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร”
“งั้นรีบไปเถอะ พัชจะได้พักผ่อน”
ผมบอกก่อนจะขับรถออกมา ผมเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆที่อยู่ในอาการสะลึมสะลืออย่างถูกใจ ผมไม่ได้เอายานอนหลับให้พัชกินแต่ใช้ยากล่อมประสาทแทน เพราะฉะนั้นพัชจึงมีสติอยู่แม้จะน้อยนิดก็ตาม ผมแสยะยิ้มก่อนจะเลี้ยวเข้าโรงแรมแถวนั้น ก่อนจะจัดการซะที
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือของพัชดังขึ้นแทบจะทันทีที่ผมเปิดเครื่องและมันก็เป็นสายของคนที่ผมรอคอยซะด้วยสิ
(พัช อยู่ไหนหายไปไหนทั้งคืนห่ะ) เสียงที่คุ้นหูตะคอก คงเป็นห่วงแทบขาดใจสินะ
“ไง ไอ้วัต” ผมตอบกลับไป เชื่อแน่ว่ามันต้องจำสียงผมได้
(ไอ้เล็ก ทำไมโทรศัพท์น้องกูถึงไปอยู่กับมึงได้)
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
(ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!)
“โมโห เหรอครับ โกรธเหรอ น้องมึงต่างหากที่สมยอมกู หึ อ้อกูมีอะไรเด็ดๆส่งให้มึงด้วยนะ รอรับด้วยล่ะ” ผมวางสายไปก่อนจะ
ใช้โทรศัพท์ของตัวเองส่งทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวเมื่อคืนไปให้ไอ้วัต ที่ป่านนี้มันคงโกรธเป็นเจ้าเข้าอยู่
“อือ พะ พี่เล็ก เมื่อคืนพี่เล็กทำอะไรพัช” พัชถามผมหลังจากที่ตื่นนอน
“ดูจากสภาพพัชไม่น่าจะถามพี่นะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” ผมตอบแบบขอไปที
“พี่เล็ก พี่เล็กทำกับพัชแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่พัชรักแล้วก็ไว้ใจพี่เล็กขนาดนี้” เธอบอกผมทั้งน้ำตา และมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของพัชสักนิด ผมเลือกที่เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อน
“แต่พี่ไม่เคยรักพัช” ผมบอกเสียงแข็ง
“พี่เล็ก ทำไม…”
“ไปถามพี่ชายเธอดีกว่านะ ว่าทำอะไรไว้บ้าง ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอเกิดมาเป็นน้องมัน อ้อ แล้วฝากบอกมันด้วยนะ ถ้ามันขืนมายุ่งกับพี่อีกล่ะก็ คลิปทั้งหมดที่อยู่กับพี่จะลงไปอยู่ในเน็ตแทน” ผมบอกก่อนจะเปิดประตูออกมา
“พี่เล็กคะ ไม่ว่าพี่จะทำด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่พัชอยากจะบอกพี่ไว้ ว่าพัชรักพี่ และไม่เคยเสียใจที่เคยเป็นแฟนกับพี่ พัชไม่ได้ขอให้พี่มารัก แค่อยากให้พี่รับรู้ไว้ว่าพัชรักพี่..”
นั่นป็นเสียงสุดท้ายของพัชที่ผมได้ยินวันนั้น แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ผมจะได้ยินเสียงเธอ
.........................TBC.............................
ลองชั่งน้ำหนักดูนะคะ ว่าควรสงสาร ใคร ดี :เฮ้อ:
แต่พิตว่านะ ศักดิ์ศรีกับอัตตาที่มากเกินไป มันมีแต่ความทุกข์ เนาะ คิดเหมือนเค้ามั้ย
ปล ตอนนี้ดูคุณเล็กของดิฉันโรคจิต อ่ะ :serius2:
:กอด1: ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ หลังจากนี้คงค้างกันอีกวันสองวัน
เพราะพิตติดธุระ แล้วต้องกลับบ้านด้วย ไปนะ บะบาย
-
ไม่น่าทำเลยเล็ก ถึงจะโมโหแค่ไหนก็
พลาดแล้วนะเนี่ย
-
สมควรโดนทั้งคู่
:z6:
-
ทั้งคู่ หึหึ
-
เล็กร้ายกว่าเพราะไปลงที่คนอื่นที่เค้าไม่รู้ด้วยย :beat: :beat: :beat:
-
ไอ้ตอนแรกก็สงสารเล็กอยู่หรอก แต่แบบนี้ เฮ้อออ
คงต้องบอกว่า สมควร
เพราะทำกับวัตไม่ได้เลยมาลงที่น้องสาวเขา โดยที่เธอไม่รู้เรื่องเลย น่าสงสารร
เล็กโหดร้ายเกินไปแล้วววววววว :m16:
-
เลวพอกัน สมกันดี
-
เล็กร้ายนะ :m16: :m16:
-
เฮ้อ
โรคจิตจริง ๆ
พอกันทั้งสองฝ่ายเลย
-
อ่าวเล็กก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วนิ่ว่าที่ผ่านมาไปทำไรมา ลวงหญิงมาทำมิตีมิร้ายนะ ไม่ใช่เอาไอติมไปปาวัต - " -
จะมาปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้ได้ไงอ่ะ จำไม่ได้เลยเรอะ :z10:
-
เชี่ยแม่ง
=[]=!!!!!!
นายเอกเลวไปมั้ย
ต่อๆ
-
เลวทั้งคู่
เหมาะกันดี
-
มาเร็วๆๆนะ :call: :call: :call:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ต่อด่วนนนนนน
ไม่รู้จะสงสารใครเลยอ่า
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
o22 สรุปแล้วก็นิสัยแย่กันทั้งคู่ คนน่าสงสารที่สุดคงเป็นพัชรซินะ
-
ร้ายด้วยกันทั้งคู่
-
นี่แหละความแค้นคือบ่อนทำลายทุกอย่าง...ไม่มีใครที่จะมีความสุขกับมัน...
-
เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยคู่นี้
จุดเริ่มเรื่องทั้งหมดคือวัต นึกว่าเพิ่งมาHere'หลังจากที่เกิดเรื่องกับน้องสาว นี่แม่งHere'มานานแล้ว
แต่ถ้าเล็กไม่คิดแก้แค้น ก็คงไม่เกิดเรื่องราวน่าเศร้ากับน้องพัช
-
เป็นอีกเรื่องที่กำลังเข้มข้น
-
จุดไฟเผาตัวเอง !!
-
เฮ้อ!! สุดท้ายก็พอกันทั้งคู่ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
มาม่านำ้ข้น!!
-
มารอด้วยคนค่ะ
-
ตอนเเรกก็สงสารเล็กอยู่นะ
เปลี่ยนใจเเล้วพัชน่าสงสารสุด
ทำเข้าไปได้นะถูกคนที่รักหักหลังขมขื่นหลอกลวง
แค่หักหลังก็เจ็บแล้วนะแต่นี้...
ทำผิดเองนะเล็กทำอะไรลงไป
มาเจ็บใจตอนหลังมารู้ตัวเองว่ารักพัชทุกอย่างก็สายไปเเล้ว
มาม่าเราชอบ555 o18
-
“ฮึกๆๆๆๆๆๆ พัช พี่ขอโทษ” ผมร้องไห้อย่างหนักก่อนจะนั่งอยู่ในห้องขาวไม่ยอมไปไหน ทำไมผมเลวแบบนี้ว่ะ ผมไม่เคยรู้ไม่เคยคิดเลยว่าไอ้การแก้แค้นของผมในวันนั้นจะส่งผลกระทบถึงใครบ้าง
“อาเล็ก ร้องไห้อีกแล้วเหรอครับ” ร่างเล็กๆของเด็กชายวิ่งเข้ามากอดผม ถ้าพีพี เป็นลูกพัช ถ้างั้นพีพี ก็เป็นลูกผมสินะ
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆๆ” เด็กน้อยยังคงกอดผมแน่น ผมกำลังละอายใจ ผมจะทำยังไงดี ถ้าพีพีรู้ว่าพ่อคนนี้ไม่เคยดูดำดูดีไม่เคยแม้แต่จะตั้งใจให้แกเกิดมา พีพียังจะกอดผมอยู่หรือเปล่า ผมได้แต่มองหน้าลูกด้วยน้ำตานองหน้า ก่อนจะค่อยๆดึงมือเล็กๆนั่นออก ผมสกปรก สกปรกอย่างที่ไอ้วัตบอกจริงๆ ผมไม่ควรทำให้เด็กที่น่ารักอย่างพีพี ต้องแปดเปื้อน
“อาเล็กอย่าร้องไห้ สิ ฮึกๆๆๆ” เด็กน้อยเบะปาก ก่อนจะปล่อยโฮตามผมไปอีกคน
ผมกำลังเจ็บ น้ำใสๆจากดวงตากลมนั่นกำลังทำให้ผมปวดใจ ในตากลมที่เหมือนพัชนั่นยังมีน้ำตาออกมาไม่หยุดทำไมผมไม่เคยสังเกตนะ ว่าตาของพีพีมันเหมือนพัชมาก น้ำตาของพีพี กำลังทำให้ผมทรมานแต่ผมไม่รู้จะปลอบลูกยังไง ผมมีสิทธิ์ที่จะกอดแกไหม พีพีจะรับได้เหรอที่มีพ่อเลวๆอย่างผม
“พีพี เป็นอะไรครับ คุณป๋าอยู่นี่แล้วไม่ร้องนะครับคนเก่ง” ไอ้วัตวิ่งเข้ามากอดพีพีแน่น ก่อนจะส่งสายตาดุมาให้ผม
“ฮึก ก็พีพี ปลอบอาเล็กแล้วอาเล็กไม่ยอมหยุดร้อง พีพีสงสารอาเล็กครับคุณป๋า พีพีไม่อยากเห็นอาเล็กร้องไห้” เด็กน้อยบอกเสียงสั่น มันยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้น เด็กคนนี้ดี และบริสุทธิ์เกินกว่าที่ผมจะแตะต้อง
“อาเล็กหยุดร้องนะครับ” เสียงเล็กๆนั่นบอกผมก่อนที่พีพีจะใช้มือของตัวเองเช็ดน้ำตาให้ผม
“อาไม่ร้องแล้วครับพีพี อาไม่ร้องแล้ว” ผมบอกลูกเสียงสั่น
“ฮึก ดีครับ พีพีก็จะไม่ร้องถ้าอาเล็กไม่ร้อง”
“พีพีครับ คุณป๋ามีเรื่องคุยกับอาเล็ก พีพีไปเล่นกับพี่ยะขิ่นก่อนนะครับ”
“ครับป๋ม” เด็กน้อยตอบรับเสียงใส ก่อนจะวิ่งลงไปหาพี่เลี้ยงข้างล่าง
“มึงจะร้องไห้อีกนานไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“ไม่รู้สิ” ผมตอบไม่ได้กวน แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าตัวเองต้องทำยังไงการที่เรารู้ว่า เราทำลายชีวิตคนๆนึงลงต่อหน้าต่อตามันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“ลุกขึ้นซะ แล้วกลับไปชดใช้กรรมของมึง”
ไอ้วัตบอกก่อนจะเดินออกจากห้องไปอีกคน ผมต้องทำยังไงเหรอครับ ใครก็ได้ช่วยบอกได้ไหมว่าผมต้องทำยังถึงจะชดใช้ความผิดที่ทำกับพัชและพีพีได้หมด
“คุณเล็กขา ร้องไห้ทำไมคะ คุณเล็ก” สาวใช้คนซื่อเอ่ยถาม
“เปล่าหรอกยะขิ่น ฉันไม่ได้เป็นอะไร ว่าแต่วันนี้มีอะไรให้ช่วยไหม” ผมจัดการเช็ดน้ำตาออกก่อนจะยกยิ้มให้ยะขิ่น
“ไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยนะคะคุณเล็กขา ดูสิตาบวมขนาดนี้วันนี้คงทำงานไม่ไหวหรอกค่ะ”
“ให้ฉันทำเถอะนะยะขิ่น ถ้าไม่ได้ทำฉันคงไม่สบายใจ” ผมบอกก่อนจะลงไปช่วยงานในครัว ผมกำลังชดใช้ให้ไอ้วัตอยู่ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นวิธีที่ถูกต้องหรือเปล่าแต่ผมอยากทำผมแค่อยากจะชดใช้ความผิดที่ผมได้ทำลงไป หวังว่าความทุกข์ในใจผมมันจะคลายลงบ้าง
ผมยังนั่งรอคนที่ออกไปทำงานแต่เช้า อย่างเป็นห่วงเพราะตอนนี้มันก็ปาเข้าไปเกือบตีสามแล้วแต่ร่างสูงเจ้าของบ้านก็ไม่ยอมกลับมาผมรู้ว่าวันนี้ไอ้วัตมันกำลังเสียใจ และกำลังขาดสติผมไม่อยากให้ใครเป็นอะไรไปเพราะผมเป็นต้นเหตุอีกต่อไปแล้ว
ปริ๊นๆๆๆๆ
เสียงแตรรถคุ้นหูดังขึ้นที่หน้าบานก่อนที่รถของไอ้วัตจะจอดสนิท ร่างบางของคุณนางแบบคนสวยในชุดเกาะอกสีดำกำลังลากร่างสูงที่ดูเหมือนจะเมาหนักลงมาจากรถ
“นี่แก มาช่วยกันสิย่ะ ยืนมองอยู่ได้ คนใช้บ้านนี้นี่มันอะไรกันห่ะ” เสียงติดหลมนิดๆตวาดลั่นก่อนที่ผมจะรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงคนเมาขึ้นห้องอีกแรง
ตุ๊บ
“นี่เสร็จแล้วก็ไปสิ ยืนมองอยู่ได้ไม่มีมารยาท แฟนเค้าจะสวีทกันคนนอกออกไปสิย่ะ”
“ครับคุณแพตตี้” ผมรับคำก่อนจะออกจากห้องไป
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องที่ไม่ได้กลับมาเกือบสองเดือน ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องที่เล็กเท่ารูหนู แต่ทำไมวันนี้ห้องมันกว้างๆนะ นอกหน้าต่างพระจันทร์ดวงสวยกำลังส่องแสงให้ความสว่างในยามค่ำคืน แสงนวลๆนั่นช่างน่าหลงใหลจริงๆ
“พัช พัชอยู่บนนั้น สบายดีหรือเปล่า พี่กับลูกเจอกันแล้วนะ พีพี น่ารักแล้วก็ฉลาดมาก ลูกของพัชเป็นเด็กที่น่ารักมากๆเลยรู้ไหม พัช พี่ พี่ ฮึก พี่ ขอโทษนะ ขอโทษในทุกอย่างที่พี่ทำ พี่รู้ว่าพี่มันเลวเกินกว่าจะให้อภัยแต่พี่สัญญานะ สัญญาด้วยเกียรติที่อาจจะมีน้อยนิดของพี่ พี่จะรักและดูแลพีพี ให้ดีที่สุด พี่จะถือว่าเขาเป็นของขวัญจากฟ้า ถึงแม้ว่าพี่จะบอกลูกไม่ได้ก็ตาม แต่พี่สัญญาไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรพี่ก็จะดูแลพีพี ตลอดไป”
ผมไม่รู้ และไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพัชจะได้ยินคำขอโทษของผมไหม แต่ผมก็ได้แค่หวัง หวังว่าพัชจะได้ยิน และฟังคำขอโทษจากคนเลวๆที่เคยทำร้ายเธอ
วันนี้ตื่นเช้าเพื่อจะเตรียมของทำบุญไปให้พัช มันอาจจะช้าไปมาก แต่ผมก็อยากจะทำ มันอาจจะดูเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับความทุกข์ที่พัชได้รับแต่ผมก็อยากทำอะไรเอผู้หญิงที่รักผมคนนั้นบ้าง
“หึ คนอย่างมึงทำบุญไปมันก็ไม่ได้ช่วยให้ตัวเองดูดีขึ้นมาหรอกไอ้เล็ก” เจ้าของบ้านร่างสูงยืนกอดอกพิงประตูอยู่พลางมองผมด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
ผมเลือกที่จะไม่ตอบและก้มหน้าเดินเข้าบ้านไป ผมยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับใครตอนนี้
“หึ เป็นใบ้หรือไงห่ะ ถามทำไมไม่ตอบ!!!”
“ผมต้องรีบไปทำงานครับ คุณวัต”
“น่าขำ มึงเนี่ยนะทำงาน กูเห็นวันๆเดินร่อนไปร่อนมา โปรยเสน่ห์ไปทั่วไม่ใช่หรือไง” ไอ้วัตบอกเสียงแข็ง ก่อนจะบีบต้นแขนผมแน่น
“ปล่อยครับ ผมต้องรีบไปทำกับข้าวจริงๆ”
“หึ เดี๋ยวนี้ไม่ปากเก่งแล้วเหรอ เห็นเมื่อก่อนเถียงฉอดๆ หรือว่าพอรู้ความจริงเลยรู้สึกละอายขึ้นมานะห่ะ มันจะไม่สายไปหน่อยเหรอว่ะ ”
“คุณป๋า กับอาเล็กคุยอะไรกันเหรอครับ ” ร่างเล็กๆของพีพี เอ่ยถามขึ้นคงเห็นผมกับไอ้วัตยืนจ้องกันอยู่หน้าบ้านไม่ยอมไปสักทีมั้งครับ
“เปล่าหรอกครับ คุณป๋าคุยกับอาเล็กเฉยๆ ว่าแต่พีพีมีอะไรครับ” ไอ้วัตหันไปยิ้มให้พีพี อย่างอ่อนโยน
“คุณป๋าๆๆ วันพ่อปีนี้ คุณครูเขาให้พีพี ร้องเพลงด้วยนะครับ เมื่อวานพีพีลืมบอก คุณป๋าต้องไปให้ได้นะ” เด็กน้อยบอกก่อนจะกอดแขนไอ้วัตแน่น แววตาอ้อนของพีพีมันกำลังทำให้ผมอยากร้องไห้อีกครั้ง ผมอยากกอดแกแบบนั้นบ้างอยากไปงานวันพ่ออย่างที่ไอ้วัตไป อยากไปส่งลูกที่โรงเรียนทุกเช้า อยากพาแกไปเที่ยวภูเขาอย่างที่แกอยากไป แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แม้แต่จะเรียกพีพีว่าลูก ยังทำไม่ได้เลย
“ไปแน่นอนครับ ก็ลูกชายคุณป๋าได้แสดงทั้งทีคุณป๋าต้องไปอยู่แล้ว” น้ำเสียงของไอ้วัตอ่อนโยนแต่แววตาคมกลับตวัดขึ้นมองผมอย่างเยาะเย้ย
“เย้ๆๆๆๆ ดีใจจังเลยเย้ๆๆ” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจยกใหญ่
“งั้น อาเล็กไปกับคุณป๋าด้วยนะ พีพีอยากให้อาเล็กไป”
“เอ่อ คือว่า” ผมกำลังจะตอบไปแต่เสียงทุ้มกลับชิงตอบก่อน
“คงไม่ได้หรอกครับ พีพี ถึงตอนนั้นอาเล็กคงกลับไปบ้านตัวเองแล้วล่ะครับ คงไม่ได้ไปดูพีพีหรอก คุณป๋าไปคนเดียวก็พอเนาะ”
“แย่จัง งั้นไม่เป็นไรครับ พีพีไม่ว่าอาเล็กหรอก” เด็กน้อยยิ้มโชว์ฟันขาวก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป
พ่อรักหนูนะ พีพี พ่อขอโทษ ขอโทษที่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อที่ดีเลยสักครั้ง
-
:m15: โอ๊ย...มันเศร้ารู้สึกสงสารทุกคนเลย
พีพีน่ารักดี :กอด1:
-
T.T
พีพี จะรู้เมื่อไหร่น้า
ต่อๆ
-
โอยยย เศร้าค่าาาาาาาาา :sad4:
สงสารทุกคนเลยย
น้องพีพีช่างน่าเอ็นดูไร้เดียงสาจริงๆ
-
:sad4: :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:เจ็บปวด
-
o18
-
สงสารเล็กนะ :เฮ้อ:
-
เวรกรรม
:sad4:
-
จะสงสารใครดีเนี่ยยยยยยย :เฮ้อ:
:call:
-
สงสารใครดีล่ะเนี่ยเฮ้ออออออ
มาต่อไวๆนะคะ :L2:
-
โธ่~เล็ก สงสารอ่ะ
-
พีพีน่ารักอ่าาา >__________<
-
อ่านถึงตอนนี้รู้สึกสงสารทุกคนจริงๆ
-
พีพีน่าสงสารที่สุด :เฮ้อ:
รอลุ้นต่อไป
-
สงสารทุกคนเลยอ่ะ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
รักกันเร็วเถอะ
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
-
อือเรื่องมันเศร้า
-
:monkeysad:
-
เออ...จะว่าไปแล้วสองคนเนี๊ยะก็สมกันดีเนาะ
โง่ทั้งคู่ คนหนึ่งคงโง่เพราะความรักและทิฐิ
ส่วนอีกคนโง่เพราะความแค้น
สุดท้ายเป็นไงครับ น่าสงสารที่สุดก็คือ
น้องพีพี หากความจริงนี้น้องรู้ขึ้นมา
-
:เฮ้อ: นอนรอค่า...............รีบมานะค่ะอยากอ่าน
-
แงๆ ที่แท้เรื่องมันก็เกิดเพราะความแค้นนี่เองง :z3:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
:z13:
-
…………………………………………………16…………………………………………..
หลังจากวันที่รู้ความจริง ผมก็ยังต้องเป็นคนใช้ไอ้วัตมันเหมือนเดิม แต่เวลาของผมในบ้านหลังนี้เหลืออีกแค่สองอาทิตย์เท่านั้น สองอาทิตย์ที่ผมจะได้เป็นไท แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกดีใจสักนิดเลยนะ ผมยังอยากอยู่กับลูก ผมอยากดูแลพีพี อยากใช้เวลาทุกวินาที เพื่อชดเชยให้พีพี
“อาเล็กครับๆ ไปช่วยสอนการบ้านพีพีหน่อยครับ” ร่างเล็กวิ่งเข้ามาในครัวพลางลากผมออกมาข้างนอกด้วย ถ้าถามว่าไอ้วัตมันเลิกกีดกันผมแล้วเหรอต้องตอบว่าไม่หรอกครับ เคยเป็นยังไงมันก็เป็นอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยนหรอก แต่แค่วันนี้มันไม่อยู่บ้านเท่านั้นเอง ผมเลยมีโอกาสได้เล่นกับ ลูก ก็เท่านั้น
“ไหนครับคนเก่ง”
“นี่ไงๆ” มือป้อมๆชี้ที่หนังสือ ระบายสี ก่อนจะนั่งลงพลางตบข้างตัวเป็นสัญญาณให้ผมนั่งลงด้วย
“วันนี้คุณครูให้ พีพีวาดรูปอะไรครับ”
“สวนสนุกครับ”
ผมยิ้มก่อนจะสอนแกวาดรูปเครื่องเล่นต่างๆในสวนสนุกมันก็ไม่บ่อยนักหรอกครับที่ผมจะได้ไปสวนสนุก อาศัยว่าเคยเห็นในทีวีบ้าง ก็เลยพอจะบอกลูกได้
“อาเล็กครับ วันหลังเราไปเที่ยวสวนสนุกกันไหมครับ”
“เจ้าตัวแสบ คราวก่อนก็ภูเขา คราวนี้ก็สวนสนุกชักเอาใหญ่แล้วนะเราน่ะ” ผมบอกอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะบีบจมูกเล็กๆนั่นเบาๆ
“ก็พีพี ไม่เคยไปนี่นา เพื่อนที่โรงเรียนชอบมาเล่าให้ พีพีฟัง อาเล็กพาพีพีไปหน่อยสิครับ” เด็กน้อยยังอ้อนต่อ
“คุยอะไรกันอยู่ครับ พีพี” เสียงทุ้มของเจ้าของบ้านเอ่ยถาม ก่อนที่พีพีจะวิ่งเข้าไปกอดคุณป๋าของแกแน่น
“ว่าไงครับ คุยอะไรกันเอ่ย”
“คุยเรื่องสวนสนุกครับ คุณป๋าพีพีอยากไปสวนสนุกเราไปเที่ยวกันนะครับ” เด็กชายอ้อน
“อืม เอาไงดีน๊า หอมแก้มคุณป๋าก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี่คุณป๋าพาไปดีไหมครับ” ไอ้วัตบอกก่อนจะชี้ที่แก้มของตัวเอง เด็กชายยิ้มกว้าง
ก่อนจะกดจมูกลงไป
ผมกำลังอิจฉา อิจฉาอยู่ลึกๆที่ไอ้วัตมีสิทธิ์เรียกตัวเองว่าพ่อ แต่ผมก็ไม่อยากเอาความจริงมาทำร้ายพีพี พีพียังเด็กเกินไปที่จะรับรู้เรื่องอะไรพวกนี้
“คุณป๋า สัญญาแล้วต้องพาไปนะ อ้อ พาอาเล็กไปด้วยนะ”
“เอ่อ พีพี ครับ อาไม่ไปก็ได้ครับ” ผมบอกถึงจะอยากไปใจแทบขาดแต่ผมก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์จะไป
“ก็ไปด้วยกันซะสิ ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นลอยๆ ผมได้แต่อ้าปากค้างเพราะไม่คิดว่าไอ้วัตมันจะใจดีขนาดที่อนุญาตให้ผมไปด้วย
“เย้ๆๆๆ พีพีจะได้ไปเที่ยวเย้ๆๆ”
เด็กน้อยกระโดดไปรอบๆตัวผมกับไอ้วัต อย่างร่าเริง ผมได้แต่อมยิ้มกับท่าทางของพีพี ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากดูแลเด็กคนนี้ตลอดไป ถึงไม่ใช่ในฐานะพ่อ แต่ผมก็จะเป็นอาเล็กของพีพีตลอดไป
ผมเดินเข้ามาในห้องที่ผมแอบเรียกในใจว่า “ห้องมืด” อย่างเคยชิน ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมเข้าออกห้องนี้จนกลายเป็นเรื่องปกติ และเมื่อไหร่กันที่ผมเริ่มเห็นว่าไอ้ห้องสีทึบๆนี่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร
“วันนี้มึงมาช้า 5 นาทีนะ” เสียงทุ้มของเจ้าของห้องที่นอนดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวใหญ่เอ่ยขึ้นลอยๆ
“วันนี้ พีพีไม่ยอมนอนน่ะ แกคงตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยว” ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่บทสนทนาพวกนี้มักเกิดขึ้นทุกวันจนกลายเป็นเรื่อง
ปกติ น้ำเสียงประชดและท่าทางเหมือนเกลียดกันมันเริ่มลดลงอย่างช้าๆ เราสองคนพูดจากันดีขึ้นต่างจากเมื่อก่อนที่หน้าก็แทบจะไม่อยากมอง
“ก็ดี” ร่างสูงนั้นเอ่ย ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“ไม่ขัดขืนสักหน่อยเหรอ” ริมฝีปากได้รูปเอ่ยขึ้น พลางกดจูบที่ซอกคอของผม
“หึ แล้วมันมีประโยชน์หรือไงไอ้การขัดขืนน่ะ” ผมถามพลางบังคับให้เสียงตัวเองไม่สั่น เพราะมือหนานั่นกำลังลูบอยู่บนตัวผม
“มันก็ตื่นเต้นดี อย่างน้อยก็รู้ว่านอนกับคนไม่ใช่ท่อนไม้” เสียงทุ้มยังคงกระซิบตอบ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“มึงมันโรคจิต!!!”
“แต่มึงก็ชอบไม่ใช่หรือไง กูก็เห็นว่ามึงก็ครางอยู่ทุกคืน”
เอ่ยจบริมฝีปากได้รูปนั่นก็ประกบปากผมทันที มันไม่ได้อ่อนโยนแต่ก็ไม่ได้รุนแรงและเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน หลังๆมานี่ผมรู้สึกว่าไอ้วัตมันไม่ค่อยอารมณ์เสียใส่ผมเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามันเกิดจาก ความเวทนา หรือความสงสาร แต่มันกลับมีอิทธิพลกับหัวใจของผม จนบางครั้งผมอยากให้มันกลับไปร้ายใส่เหมือนเดิมเพราะอย่างน้อยเสียงหัวใจผมก็ยังร่ำร้องว่าเกลียดมัน แต่วันนี้ หัวใจผมมันกำลังเปลี่ยนไป เสียงแห่งความเกลียดมันกำลังเสียงเบาลงทุกทีๆ ผมกำลังกลัว กลัวว่าวันนึงผมจะเลิกเกลียดมัน
“คิดถึงใครอยู่ ตอนนี้มึงต้องคิดถึงกูเข้าใจไหมเล็ก” เสียงทุ้มบอกก่อนจะเริ่มนัวเนียซุกไซ้ผมไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีร่างของเราสองคนก็เปลือยเปล่าแล้ว
“อ๊ะ อื๊อ” เสียงครางที่ผมพยายามกลั้นไว้หลุดออกมาหลังจากที่มือหนาลูบแก่นกายที่ตื่นตัวของผม
“หึ” ร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเพิ่มความเร็วมากขึ้น
“อะ อ๊ะ อ๊า อ๊า อื้อ” เสียงหน้าอายพวกนั้น ผมไม่สามารถควบคุมมันได้อีกแล้ว สติและการควบคุมของผมเหมือนจะช้าลง จนเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ ก่อนที่ร่างสูงจะเพิ่มจังหวะขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับส่งลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากผม ความร้อนแรงที่แผงไปด้วยความอ่อนโยนกำลังทำให้ผมแปลกใจอีกแล้ว เมื่อก่อนไอ้วัตไม่เคย เล้าโลม ไม่เคยแม้แต่จะจูบผมด้วยซ้ำ หัวใจผมมันเต้นแปลกๆอีกแล้ว
“อ๊ะ อื๊อ อ๊า” ผมแหงนหน้าก่อนจะกระตุกตัวอย่างแรงเพราะจึงจุดปลายทางของแรงอารมณ์
ไอ้วัตยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบเจลหล่อลื่นบนหัวเตียงชโลมนิ้วมือของตัว
“โอ๊ย ไอ้วัต เจ็บนะเว้ย” ผมเหวลั่น เพราะไอ้วัตมันใส่เข้ามาทีเดียวสองนิ้ว
“หึ กูบอกมึงแล้วไงว่าห้ามคิดถึงเรื่องอื่น ตอนนี้มึงต้องคิดถึงแต่กูเท่านั้น” ประโยคเอาแต่แบบเด็กๆของคนตัวโตกำลังทำผมใจเต้น
อีกจนได้ ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด ผมจะใจเต้นกับมันไม่ได้เด็ดขาด
“กูทนไม่ไหวแล้วว่ะเล็ก ขอเข้าไปล่ะนะ” ไอ้วัตบอก ก่อนจะกดแก่นกายที่เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาเข้ามาในตัวผม มันก็ยังเจ็บและจุกอยู่เหมือนเดิม
“นี่มึงยังไม่ชินอีกเหรอเนี่ย โดนทุกวันยังไม่ชินอีก”
“ใครมันจะไปโรคจิตเหมือนมึงกัน” ผมว่ากลับบ้าง
“เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำเก่งนะ” ไอ้วัตบอกก่อนจะกระแทกแก่นกายเข้ามาอย่างแรง
“อื๊อ อ๊า อะ ไอ้ บ้า อุ๊บส์ อื๊ออออออออออ”
เสียงของผมหายไปทันทีที่คนตัวสูงประกบปากลงมา ลิ้นร้อนที่ทำหน้าที่ได้ดีเกินคาดกำลังดึงสติผมให้หลุดลอยไปอีกครั้งพร้อมกับความร้อนแรงที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“อื๊อออออออ”
เสียงกระทบกันของสะโพกทำเอาผมหน้ามืดตาลาย ผมก็เป็นแคมนุษย์ธรรมดานะครับ มีอารมณ์ มีความใคร่เหมือนกับทุกๆคน
ไหนจะโดนจูบช่ำชองของไอ้วัตเข้าไปมันทำให้ผมเผลอยกสะโพกตอบรับมันอย่างลืมตัว
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า ” ผมครางลั่น ก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้อง ไอ้วัตยังยิ้มมุมปากของมันอยู่ก่อนจะปล่อยเข้ามาในตัวผมบ้างเหมือนกัน
“หึ เดี๋ยวนี้รู้สึกว่ามึงจะ ร้อนแรงขึ้นนะ” ไอ้วัตบอกก่อนจะถอนแก่นกายออกจากตัวผม พลางกดจูบที่ซอกคอ ผมเลือกที่จะไม่ตอบเพราะตอนนี้หัวใจผมกำลังสับสน สับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของใครบางคน และที่สับสนที่สุดคือหัวใจของผม ผมกำลังไม่เข้าใจไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจผมถึงเต้นแรงแบบนี้ มันไม่ใช่ความรังเกียจ เหมือนเมื่อเดือนก่อน แต่มันกำลังเต้นแรงเพราะความรู้สึกที่คล้ายกับ “ความรัก” และมันทำให้ผมกลัว
อย่านะไอ้เล็ก อย่าหวั่นไหวเด็ดขาด มึงอยู่ที่นี่ในฐานะของ ทาส เท่านั้น อย่าใจเต้นกับความอ่อนโยนพวกนั้นอีกเลย เพราะสุดท้ายคนที่จะต้องเจ็บก็คือมึงคนเดียว
ต่อด้านล่าง
:really2: :really2:
-
…………………………………………17……………………………………………………………….
“คุณป๋า อาเล็ก ตื่นได้แล้วตื่นๆๆๆ” เด็กน้อยตะโกนเสียงดังพลางทุบประตูห้อง ไอ้วัตไปด้วย ผมเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงที่เข็มสั้นเพิ่งจะชี้เลขหกได้ไม่นาน พลางยกยิ้มขำๆ สงสัยจะอยากไปจริงๆ เพราะวันนี้เด็กน้อยเล่นตื่นเช้าขนาดนี้ ผมลุกเปิดประให้ลูกก่อนจะเห็น
เด็กชาย ยืนแก้มพองอยู่หน้าห้อง
“อาเล็กกับคุณป๋าตื่นสาย” เด็กชายบอกเสียงอน จนผมเผลอหัวเราะออกมา มันน่าหมั่นเขี้ยวจริงๆไอ้เด็กคนนี้
“ครับๆๆ เจ้านาย กระผมขอโทษครับ จะทำยังไงดีน๊า เจ้านายถึงหายโกรธ”
“หอมแก้มพีพีเลย” คนงอนบอก
ผมยิ้มขำก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มป่องๆนั้น เจ้าเด็กน้อยหันมายิ้ม ก่อนจะวิ่งเข้ามาในห้องเพื่อปลุกคุณป๋า
“คุณป๋า ตื่นนนนนนนนนนนนนนน!!!!” พีพีตะโกนเสียงดัง ก่อนจะกระโดดทับคนตัวโตที่นอนอยู่บนเตียง
“อื้อ พีพีครับ มันยังเช้าอยู่เลยนะครับ”
“ไม่ได้ๆ คุณป๋าต้องตื่นเดี๋ยวนี้ เพราะว่าวันนี้เรามีนัดไปเที่ยวกัน เร็วๆๆๆ” พีพีลากแขนคนขี้เซาให้ลุกขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะกอดเจ้าเด็กน้อย จนขยับไม่ได้
“กล้ารบกวนการนอนของคุณป๋า แบบนี้ต้องโดนลงโทษ นี่แน่ะๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ คุณป๋า พีพี จั๊กจี้ ฮ่าๆๆ” พีพีที่หัวเราะไปพลางดิ้นอออกจากอ้อมกอดนั่นไปพลาง ทำให้ผมอดยกยิ้มตามไม่ได้ ผมเห็นไอ้วัตในมุมแบบนี้น้อยมากเพราะปกติมันมันจะเก็กหน้าเข้มตลอดเวลา แต่จะมีแค่พีพีเท่านั้นที่ไอ้วัตจะมีสีหน้าแววตาที่อ่อนลง
“อาเล็กช่วยพีพีด้วย” เจ้าเด็กน้อยที่หลุดจากวงแขนแกร่งวิ่งเข้ามาหลบข้างผมทันที
“พีพี ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวเราค่อยไปกันเนาะ” ผมบอกเจ้าเด็กดื้อ ก่อนจะเรียกยะขิ่นพาตัวไปอาบน้ำก่อนที่ผมจะไปจัดการตัวเองบ้าง
“โห สวนสนุก ใหญ่จังเลย” เจ้าเด็กแสบตาโตทันทีที่รถคันหรูมาถึงสวนสนุก ผมยกยิ้มขำก่อนที่ไอ้วัตจะอุ้มพีพี ไปซื้อบัตรเข้าสวนสนุก
“พีพีอยากเล่นอะไรครับ” ผมหันไปถามเด็กน้อยที่ยกอยู่บนวงแขนของไอ้วัต
“รถไปเหาะ” เจ้าเด็กน้อยตอบเสียงใส
“ไม่ได้ครับ มันอันตรายไป เอาไว้โตก่อนค่อยมาเล่นนะครับ” ผมบอก เด็กน้อยหน้ามุ่ยแต่ก็พยักหน้าเข้าใจ พีพีเป็นเด็กเข้าใจง่ายและมีความคิดที่ค่อนข้างเกินอายุ เวลาอธิบายอะไรก็เลยง่ายหน่อย ไม่ต้องเหนื่อยยกนิทานหรือข้ออ้างอะไรมาเหมือนเด็กคนอื่นเท่าไหร่
“ถ้างั้นคุณป๋าว่า เราไปเล่นม้าหมุนกันดีกว่าไหมครับ” ไอ้วัตเสนอทางออก
“เอาครับๆๆ ไปกันเลยเย้ๆ”
ผมได้แต่ยกยิ้มขำให้พีพี เจ้าเด็กตัวแสบอ้อนคุณป๋าให้พาเล่นโน่นนี่ จนคนตัวโตถึงกับส่ายหน้า ยอมแพ้ เพราะสู้เด็กไม่ไหว
“คุณป๋า อ่อนมากอ่ะ แค่เล่นแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว” เจ้าเด็กแสบบอก ก่อนจะกินไอ้ติมที่ผมไปซื้อมาให้ไปด้วย
“ครับๆ คุณป๋า มันอ่อนครับ คุณป๋าสู้พีพีไม่เลย ขอคุณป๋าพักก่อนนะครับ” ไอ้วัตบอกลูก ก่อนจะยกน้ำเปล่าขึ้นจิบบ้าง
ผมว่าวันนี้มันมีอะไรหายไปสักอย่างนะ อืม ว่าแต่มันคืออะไรล่ะ
“มึงใจลอยบ่อยนะ ช่วงนี้” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูจนผมต้องถอยออกห่างทันที
ผมคิดออกแล้ว วันนี้ขาด “เสียงด่า” ของไอ้วัตไงครับ ตั้งแต่เช้าไอ้วัตยังไม่ได้ด่าผมสักคำเลย ผมไม่ได้โรคจิตนะครับแต่แปลกใจเราะปกติแล้วตื่นเช้ามันต้องหาเรื่องด่าผมทุกวันแต่วันนี้กลับไม่มีสักนิด ผมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ มันจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
“อาเล็กขมวดคิ้วไม่ดี เดี๋ยวหน้าจะย่นนะ” เด็กน้อยบอก
“หือ ฮ่าๆๆ ใครบอกเหรอครับ” ไอ้วัตหัวเราะลั่นก่อนจะถามพีพี
“พี่ยะขิ่นครับ” เด็กชายตอบก่อนจะลงมือกินไอติมต่อไม่สนใจผมอีก
“พีพี กินยังไงเนี่ยเลอะหมดเลย” ไอ้วัตบอกพลางใช้นิ้วโป้ง เช็ดที่ปากเล็กๆของพีพี ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก สองสาม
วันมานี่ ผมเห็นไอ้วัตด้านนี้บ่อยมาก หรือจะเรียกว่าแทบจะไม่ได้เห็นด้านร้ายๆของมันเลยมากกว่า
“หึ โตแล้วมึงยังกินเลอะไม่ต่างจากพีพี เลยนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่นิ้วโป้งของไอ้วัตจะเช็ดคราบไอติมที่มุมปากให้ผม
ตึก ตักๆๆๆๆ เอาอีกแล้ว ไอ้หัวใจไม่รักดี บอกว่าไม่ให้เต้นไง
“อาเล็กหน้าแดง ไม่สบายเหรอครับ”
“ปะ เปล่าครับ”
“หึ” ผมเกลียดเสียงหัวเราะเหมือนมีแผนของไอ้วัต ชะมัดครับ มันเหมือนผมกำลังจะแพ้ยังไงก็ไม่รู้
ตอนนี้พวกผมสามคนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านผีสิงครับ เหตุผลเหรอ เพราะเจ้าตัวแสบนี่ไงที่ดันอยากเห็นผีขึ้นมา ผมเลยต้องมาด้วย อย่างช่วยไม่ได้
“มึงกลัวผีหรือเปล่าไอ้เล็ก”
“ไม่รู้สิ กูไม่เคยเจอเลยไม่รู้ว่ากลัวหรือเปล่า มึงถามทำไม มึงกลัวหรือไง” นานๆได้โอกาสที ขอสักหน่อยเหอะ
“ใครกลัวว่ะ เหอะ กะแค่บ้านผีสิง ของปลอมทั้งนั้น” ไอ้วัตบอกก่อนจะเดินจูงมือพีพีเข้าไปก่อน ส่วนผมก็เดินระวังหลังให้สองคนนั้นไง ครับ
ผมเดินผ่านความมืดของบ้านผีสิงเข้าไปอย่างสบาย อืม จะบอกว่าไม่กลัวผีก็ไม่เชิงหรอกครับ แค่ผมไม่เคยเจอจริงๆมากกว่ามันเลยไม่รู้จะกลัวไปทำไม
หมับ!!!
“มึงจับมือกูทำไม ไอ้วัต” ผมถามอีกคนที่ยื่นมือมาจับมือผมแน่น
“กูกลัวมึง วิ่งไงเลยจับไว้ก่อน”
“ทำไมต้องวิ่งล่ะ กูไม่ใช่เด็กสามขวบนะ” ผมบอกพลางพยามสะบัดมือตัวเองออกแต่ก็เหมือนเดิม ใครจะไปสู้แรงควายอย่างไอ้วัตได้
ยิ่งเดินเข้าไปดูเหมือนว่าแสงจะน้อยลงเรื่อยๆ ไอ้วัตเลยคว้าพีพีขึ้นมาอุ้มไว้ ด้วยแขนเพียงข้างเดียวส่วนอีกมือก็จับผมแน่น เราเดินผ่านบริเวณที่เขาจัดไว้เหมือนสุสาน ความเงียบและวังเวงบวกกับบรรยากาศมืดๆทำให้ที่นี่ดูน่ากลัวมากทีเดียว
พรึบ!!!!
ค้างคาวตัวใหญ่บินผ่านหน้าเราไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ ผีดูเลือดจะโผล่ออกมาจากโลงข้างๆไอ้วัต
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนตัวโตร้องเสียงหลงก่อนจะลากผมวิ่งออกหน้าตั้งออกมา อย่างไม่คิดชีวิต พอพ้นประตูมาได้เล่นเอานั่งหอบกันเลยทีเดียว
“หึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง พลางจ้องหน้าคนข้างๆที่ตอนนี้ซีดยิ่งกว่าไก่ไหว้เจ้าซะอีก ไอ้บ้าพลังนี่มันกลัวผีงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ
“นี่มึงกลัวผีเหรอไอ้วัต”
“ใครกลัว กูตกใจเว้ย ตกใจเฉยๆ” แถได้หน้าด้านมาก ผมกับพีพี แอบยิ้มกันสองคนที่ดันรู้ความลับของคุณป๋า โดยบังเอิญ
“โอ๋ๆๆ ขวัญเอ๋ย ขวัญมานะครับคุณป๋า คริๆๆ” เจ้าเด็กแก่แดดปลอบไปขำไป
“นี่ๆ แกดูนั่นสิน่ารักเนาะ อร๊ายยย เมะก็หล่อ เคะก็น่ารัก จับมือกันด้วยอ๊ะ เหมือนพ่อแม่ลูกเลย” เสียงแว่วๆของกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่เดินผ่านผมดังขึ้นก่อนที่เด็กพวกนั้นจะมองผมกับไอ้วัตพลางยิ้มเขินๆ ผมก้มลงมองมือตัวเองที่ยังจับกับไอ้วัตแน่น ก่อนจะรีบสะบัดออก เฮ้ยๆๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีกเนี่ย แล้วไอ้ เมะๆ เคะๆ นี่มันอะไรกันหว่า
“คุณป๋า อาเล็ก พีพีหิวข้าวแล้วเรากลับบ้านกันเถอะครับ” เลียงเล็กๆของพีพีทำให้ผมได้สติ ก่อนที่เราสามคนจะมุ่งหน้ากลับบ้านโดยที่ไม่
พูดอะไรกันอีกเลย
“คุณผู้ชายขา มีแขกมารอพบค่ะ” สาวใช้คนเดิมวิ่งมาบอกหลังจากที่เห็นพวกผมกลับมา
“ฉันสั่งไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าวันนี้งดรับแขกน่ะ”
“ยะขิ่นบอกแล้วนะคะ แต่เขาบอกว่าจะรอ ยะขิ่นไม่รู้จะทำยังไงก็เลย..”
“ช่างเถอะๆ เดี๋ยวฉันคุยเอง” ไอ้วัตตัดบทก่อนจะเดินเข้าบ้านไปก่อน ผมอุ้มพีพีเดินตามเข้ามาอีกคน ไม่ไหวๆ เหนื่อยมากเลยนะครับวันนี้
“สวัสดีครับคุณ วรวัต”
“สวัสดีครับคุณ….”
“พี่ใหญ่!!!!” ผมตะโกนดังลั่นบ้านเมื่อเห็นว่าแขกที่มาเป็นใคร ผู้ชายร่างสูงในสูทสีดำแสนเนี๊ยบหันมายกยิ้มมุมปากให้ผมก่อนจะเอ่ยทัก
“ไง เล็ก ไม่เจอกันนานเลยนะ”
............................TBC.........................
ตอนที่แล้วยังดราม่า อยู่หยกๆ ตอนนี้ ไหงมันหวาน ฟร่ะ
ครุๆๆ พักหายใจกันสักหน่อนก่อนนะคะ
เด๋ว ค่อยมาดราม่ากันต่อ ว่าแต่ ใครมากันน๊ออออออออ
-
พี่่ใหญ่มาทำไรอ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆ
-
รอนะครับมาต่อด่วน :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:m31: ค้างมาก
-
รอตอนต่อไปปป :a5:
-
มาตามกลับบ้านแน่ๆ :serius2:
-
พี่ใหญ่คือใครกันนนน
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
วัตเริ่มใจอ่อนแล้วอะเด้ ใจดีกับเล็กด้วย
ว่าแต่พี่ใหญ่จะมาเอาเล็กกลับใช่มั้ย??????
รอตอนต่อไปป
:L2: :L2:
-
มาพาคุณเล็กกลับบ้านแน่ๆเลย อะไรกัน เค้ากำลังเริ่มใจอ่อนนิดๆแล้วนะ :monkeysad:
-
ต่อด่วน :call: :call: :call: :call: :call:
-
o22
-
กำลังเข้มเข้นเลยครับ
-
กำลังมันเลยยยยยยย.............. :z3: :z3: :z3:
-
:pig4: พี่ใหญ่มาแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นทีนี้
-
รวดเดียวจบ ทำเอาจุกเกือบสลบเหมือนกานนะเนี่ย
เปงอะไรที่อึดอัดดีจิงๆ
ยังไงก้อรอตอนต่อไปน้า คิคิ
-
พี่ใหญ่มาทำไมอ่ะ ตอนนี้หวานเบาๆ
-
ตอน 18 :z2:
“ไงเล็กไม่เจอกันนานเลยนะ” เสียงติดจะแหบนิดๆ เอ่ยทักผมก่อนจะเบนสายตาไปที่ร่างเล็กที่ผมอุ้มอยู่
“สวัสดีครับ หนุ่มน้อยชื่ออะไรเอ่ย”
“สวัสดีครับคุณลุง พีพี ชื่อพีพีครับ” เด็กน้อยตอบเสียงใส
“พีพี ไปเล่นกับพี่ยะขิ่นก่อนนะครับ คุณป๋ามีแขก” ผมบอกก่อนจะปล่อยเด็กน้อยลงจากอ้อมแขน พี่ใหญ่ยิ้มมุมปากก่อนจะหันมาสบตากับคนที่ยืนจ้องเราสองคนเขม็ง
“คุณเป็นใคร มาที่นี่ทำไม” ไอ้วัตถามเสียงแข็ง
“อ้าว นี่ผมลืมแนะนำตัวสินะ ผม ชลธร สิริพิทักษ์ ครับ”
“สิริพิทักษ์” ไอ้วัตทวนนามสกุลก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ครับ ผมเป็นหนึ่งในสิริพิทักษ์ แล้วก็เป็นพี่ชายของคนที่ยืนข้างๆคุณนั่นล่ะครับ” พี่ใหญ่ยังบอกเสียงเรียบ
“คุณมาที่นี่ต้องการอะไร” ไอ้วัตจ้องพี่ใหญ่เขม็ง ผมเห็นท่าไม่ได้เลยได้แต่ฉุดคนตัวโตให้นั่งลง ก่อนจะเชิญให้พี่ใหญ่นั่งบ้าง
“เชิญพูดมาสิครับคุณชลธร”
“งั้นผมไม่อ้อมค้อมเลยแล้วกันนะ ผมมาที่นี่เพื่อมารับน้องผมกลับบ้านครับ”
“ง่ายไปมั้งคุณ อย่าลืมสิว่าตอนนี้ผมเป็นเจ้าหนี้พวกคุณนะ”
พี่ชายผมไม่ตอบแต่กลับยื่นแฟ้มให้ไอ้วัตแทน
“นี่เป็นโฉนดที่ดินรวมถึงสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดที่ผมมี ทั้งในและต่างประเทศรวมๆกันแล้วก็น่าจะอยู่ที่ประมาณ 60ล้านบาท ส่วนนี่เป็นเช็คเงินสด 10ล้านบ้าน สรุปทั้งหมดมีมูลค่า 70ล้านบาทหรือบางทีอาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ เอาล่ะ หวังว่าแค่นี้คงจะพอใช้หนี้ทั้งหมดนะครับ” พี่ใหญ่บอกเสียงเรียบ
ผมมองทรัพย์สินตรงหน้าอย่างตกใจ พี่ใหญ่หามาได้ยังไงตั้งมากมายขนาดนี้ บ้านผมถังแตกแล้วไม่ใช่เหรอ
“พี่เอามาจากไหน”
“หึ เล็ก นี่ไม่รู้เลยวางานอดิเรกของพี่คืออะไร ของพวกนี้พี่ไม่ได้ปล้นใครมาแต่มันเป็นทรัพย์สินที่พี่เอากำไรจากการเล่นหุ้นไปซื้อเก็บไว้ก็ไม่คิดเหมือนกันว่างานอดิเรกของพี่จะช่วยครอบครัวเราได้” พี่ใหญ่ยังคงตอบเสียงเรียบไร้วี่แววของความกังวลใดๆ พี่ชายผมมักจะเก่งแบบนี้เสมอเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรพี่ใหญ่มักจะมีทางออกที่ดีๆรอไว้อยู่แล้ว เพราะพี่ใหญ่คือ ทายาทที่แม่ผมภูมิใจ และไม่เคยทำให้ท่านผิดหวังต่างจากผมที่เป็นได้แค่กาฝากที่มักสร้างชื่อเสีย ให้ครอบครัวเสมอ
“ตกลงตามนี้นะครับคุณวรวัต ผมจะให้ทนายจัดการโอนกรรมสิทธิ์ทรัพย์สินทั้งหมดให้คุณภายในสามวันนะครับ”
“ก็ดีครับ เราสองครอบครัวจะได้หมดหนี้ หมดเวรหมดกรรมกันสักที” ไอ้วัตตอบเสียงนิ่งไม่มีวี่แววของความอาทรร้อนใจอะไรสักอย่างเป็นผมซะอีกที่นั่งกระสับกระส่ายไปมาจนพี่ใหญ่สังเกตเห็น
“เป็นอะไรเล็ก”
“คือว่าผม ผม ….”
“ไปเก็บของซะสิ” ไอ้วัตตัดบทดื้อๆ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป
“ไปเก็บของซะเล็ก กลับบ้านเราเถอะ ”
“ผมขออยู่ที่นี่ต่ออีกสักวันได้ไหมครับ” ผมต่อรองกับพี่ชาย ผมไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นอะไร แค่สามเดือนทำไมผมถึงผูกพันกับบ้านหลังนี้มากขนาดนี้นะ มันเร็วเกินไปที่ผมจะไปโดยที่ไม่ล่ำลาใคร
“อืม ถ้าเราอยากอยู่พี่ก็จะไม่ห้าม แต่พรุ่งนี้พี่จะมารับแต่เช้า เตรียมตัวไว้ด้วย เข้าใจไหม”
“ครับ”
ผมรับคำก่อนจะมองแผ่นหลังของพี่ชายที่ก้าวออกจากห้องไป ทำไมผมต้องรู้สึกหน่วงๆแบบนี้ด้วยนะ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
ก๊อกๆๆๆ
ผมเคาะประตูห้องไอ้วัตก่อนจะค่อยๆเปิดเข้าไป พลางมองเจ้าของห้องที่นอนดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวเดิม ด้วยท่าทางสบายๆ
“ทำไมยังไม่ไปอีก” คำพูดของเจ้าของห้องทำเอาผมสะอึกจนแทบพูดไม่ออก ถ้าไม่อยากเห็นหน้าขนาดนั้น จะตั้งเงื่อนไขบ้าๆนี่
ขึ้นมาทำไม
“มาเก็บของน่ะ พอดีของเยอะเก็บวันเดียวไม่หมดเลยให้พี่ใหญ่มารับพรุ่งนี้เช้า”
ผมตอบก่อนจะค่อยๆเปิดตู้เสื้อผ้าสีดำที่ตอนนี้มีเสื้อผ้าผมอยู่ในนั้นด้วย ทั้งๆที่คิดว่ามีแค่สามสี่ชุดแต่พอเอาเข้าจริงกลับมีเสื้อผ้าผมเกือบยี่สิบชุดได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ข้าวของของผมมาอยู่ในห้องนี้
“ไม่ต้องห่วงนะ คืนนี้กูจะนอนห้องพีพี ไม่รบกวนหรอก” ผมบอกทันทีที่เก็บของเสร็จ จริงๆต้องเรียกว่ากวาดของลงกระเป๋ามากกว่า มันจะเสร็จๆเร็วๆคนบางคนจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าผมนาน
ผมเข้ามาในห้องของพีพี หลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วเพราะหน้าที่ประจำของผมคือเล่านิทานก่อนนอนให้พีพีฟัง และวันนี้มันคงเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เล่า
“อาเล็กมาแล้ว”เด็กน้อยในชุดนอนลายเบนเท็นยกยิ้มกว้าง ก่อนจะหยิบหนังสือการ์ตูนมาให้ผม
ก๊อกๆๆๆ ประตูห้องพีพีถูกเคาะก่อนจะเปิดออกด้วยมือของเจ้าของบ้าน
“อ้าวคุณป๋า มีอะไรเหรอครับ”
“คุณป๋าอยากจะเล่านิทานให้พีพี ฟังครับ”
“แต่อาเล็กก็เล่าอยู่แล้วนี่นา” เด็กน้อยบอก
“เอางี้ไหมครับ อาเล็กว่า วันนี้เรามาฟังคุณป๋าเล่านิทานดีกว่านะ อาเล็กเล่าทุกวันพีพีคงเบื่อ”ผมเสนอทางออกให้
“โอเคครับ” พีพีตอบตกลงก่อนจะนอนซุกอกผมเหมือนทุกวัน
คนตัวสูงนั่งลงที่ข้างเตียงก่อนจะเริ่มเปิดหนังสือนิทาน
“กาลครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้….”
“เดี๋ยวครับๆๆ คุณป๋า เวลาเล่านิทานมันต้องนอนแบบนี้ต่างหาก” พีพีบอกก่อนจะชี้ตัวเองที่นอนซุกผมอยู่
“แล้วจะให้คุณป๋าทำยังไงล่ะครับ”
“คุณป๋าไปนอนตรงโน้นเลย” พีพีชี้ไปที่อีกฝั่งของเตียง
ร่างสูงนอนลงบนเตียงอย่างว่าง่ายทำให้ตอนนี้ เราสามคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกันโดยมีพีพีนอนอยู่ตรงกลาง
“อาเล็กๆ อาเล็กก็ทำแบบพีพีสิครับ”
“ทำอะไรครับ”
“ก็แบบนี้ไง” พีพีลุกขึ้นก่อนจะจัดแจงให้ผมนอนหนุนแขนไอ้วัตส่วนตัวเองก็นอนซุกบนอกผมอีกที กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนอนกอด
พีพี ส่วน เอ่อ ไอ้วัต ก็นอนกอดเราสองคนไว้
ตึกตักๆๆๆ เว้ย ไอ้หัวใจบ้า จะเต้นแรงไปไหนเนี่ย หลายครั้งแล้วนะ
ตั้งแต่จะความได้ ผมใจเต้นกับผู้ชายแค่ครั้งเดียวคือตอนปี 1 แต่ว่าช่วงสองอาทิตย์มานี่ผมใจเต้นกับไอ้วัตบ่อยมาก บ่อยจนผมยังกลัวเลย
“กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้…..” เสียงทุ้มที่เล่านิทานไปด้วยทำท่าทางประกอบไปด้วยทำให้ผมเผลอนานจนคนที่เล่าอยู่กระแอมเบาๆนั่นแหล่ะ ถึงเพิ่งรู้ว่านิทานจบไปนานแล้วแถมเจ้าตัวแสบนี่ยังหลับปุ๋ยไปแล้วด้วย
ผมรีบเอาหมอนรองหัวเจ้าตัวยุ่งไว้ก่อนจะบิดไล่ความเมื่อยนิดหน่อย
หมับ!!
มือของผมถูกจับไว้แน่นด้วยมือหนาของคนที่ยังอยู่ในห้องด้วย
“จะทำอะไร” ผมกระซิบถาม เพราะกลัวพีพีจะตื่น
“หึ” ไอ้วัตยกยิ้มก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาช้าๆ แววตาคมที่ต้องมาทำให้ผมหยุดนิ่งและไม่สามารถขยับไปไหนได้มันเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดบางอย่างที่ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ผมหลับตาลงก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสที่คุ้นเคย ลิ้นร้อนที่ตอนแรกอ่อนโยนกำลังเพิ่มความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆไหนจะมือหนาที่ลูบไปตามตัวผมอีกยิ่งทำให้ตัวผมร้อนจนแทบไหม้
“ไปที่ห้องโน่นนะ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหู ผมทำได้เพียงยักหน้าช้าๆ เหมือนร่างกายมันประมวลผลช้ากว่าเดิมหลายเท่าเพราะรู้ตัวอีกทีร่างกายของผมก็เปลือยเปล่าและอยู่บนเตียงของไอ้วัตไปแล้ว
ผมซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของไอ้วัตหลังจากที่แรงอารมณ์มอดดับลง นี่เป็นครั้งแรกเป็นครั้งแรกจริงๆที่ไอ้วัตมันกอดผมหลังจากที่เรามีอะไรกัน ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมรู้แค่ว่าอ้อมกอดของไอ้วัตมันอุ่น อุ่นจนผมไม่อยากให้คืนนี้ผ่านไป
“ฮื่อๆๆๆ คุณเล็กจะไปจริงๆเหรอคะ” สาวใช้คนซื่อถามผมทั้งน้ำตานองหน้า
“มันถึงเวลาที่ฉันต้องไป ยะขิ่นดูแลคุณพีพี ให้ดีนะ ฉันคงไม่มีโอกาสกลับมาแล้วล่ะ”
“ฮึกๆๆ ฮื่อ คุณเล็กขา ยะขิ่นสัญญาจะดูแลคุณพีพีอย่างดีเลยค่ะ”
“ดีแล้วล่ะ” ผมยิ้มให้ยะขิ่น ก่อนจะค่อยๆก้าวออกมาจากบ้าน
“อาเล็ก อาเล็กจะทิ้งพีพีไปจริงๆเหรอครับ” เด็กน้อยที่เพิ่งตื่นนอนร้องไห้พลางวิ่งมากอดขาผม ผมได้แต่นั่งลงกอดลูกก่อนจะลูบหัวพีพีอย่างแผ่วเบา
พ่อรักหนูนะพีพี พ่อรักหนูนะ
“อาต้องไปครับ อาต้องกลับบ้าน พีพีอยู่ที่นี่อย่าซนกับพี่ยะขิ่นรู้ไหม พีพีต้องเป็นเด็กดีรู้ไหมครับ”
“ฮื่อๆๆ พีพีไม่อยากให้อาเล็กไป อาเล็กอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ อาเล็กต้องกลับบ้านแล้ว แต่อาเล็กสัญญาถ้ามีโอกาส อาเล็กจะกลับมาเยี่ยมพีพี นะครับ” ผมบอกก่อนจะอุ้ม
เด็กน้อยไปส่งให้ยะขิ่น พีพีขัดขืนในตอนแรกแต่ก็ยอมให้ยะขิ่นอุ้มด้วยดี
ผมมองขึ้นไปบนหน้าต่างชั้นสองก่อนจะเห็นใครบางคนที่ยืนมองลงมาจากหน้าต่าง แววตาว่างเปล่านั้นกำลังทำให้ผมอยากจะร้องไห้ ผมรีบหันหลังกลับทันที เพราะยิ่งมองผมก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากไปจากที่นี้ ผมมองบ้านนี้เป็นครั้งสุดท้าย บ้านที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย บ้านที่ไม่น่าเชื่อว่าผมอยู่ที่นี่แค่สองเดือนกว่า แต่กลับมีเรื่องราวเกิดขึ้นที่นี่มากมายจนผมเองก็ไม่บรรยายไม่หมด บ้านของเหยื่อที่โดนผมทำร้าย บ้านของลูกชายที่ผมทำได้แค่มองดูเขาอยู่ห่างๆ และมันเป็นบ้านของเขาคนนั้น คนใจร้ายที่ทำร้ายผมสารพัดแต่กลับเป็นคนเดียวกับที่ทำให้ผมหัวใจเต้นแรง
เสียงทุ้มที่ผมได้ยินเมื่อคืน ยังคงก้องอยู่ในหัว
“ไอ้เล็กตั้งแต่พรุ่งนี้ไป มึงกับกูถือว่าเราหมดเวรหมดกรรมต่อกัน กูอโหสิให้ ต่อไปถ้าเจอกันที่ไหน ไม่ต้องทัก ไม่ต้องถาม เพราะเราไม่เคยรู้จักกัน”
.................................................TBC..........................................
ช่วงนี้จะลง วันนึงอย่างน้อย สองตอนนะคะ เพราะต้องเร่ง แล้ว
คนอ่านได้กำไรนะเนี่ย หุหุ ตอนนี้มันหวานแบบขมๆไงก็ไม่รู้เนาะ
มีใครเห็นใจ ไอ้คุณวัต ของพิตบ้างยังอ่ะเนี่ย :L2:
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่ติดตาม
ส่วนนี้ อิมเมจ พี่ใหญ่ ค่ะ
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/430677_3673651093831_30939791_n.jpg)
-
ถือว่าวัตเป็นคนดีคนหนึ่งเลยที่รู้จักการให้อภัย ทั้งๆ ที่เรื่องที่เล็กทำถือว่าร้ายแรงมาก
อยากให้เล็กพยายามทำอะไรอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยความผิดที่ทำไว้กับแม่ของพีพี และเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของลูกและว่าที่แฟนให้ได้
-
^^
-
:เฮ้อ:
-
:dont2: :dont2: :dont2:
-
ปวดติ่ง
-.-
-
เป็นการรอที่คุ้มค่าที่สุด.............. :L1:รักผู้เขียนจัง
-
:กอด1: ประทับใจจังเลย รออ่านตอนต่อไป วัตกับเล็กจะจากกันแบบไร้เยื่อใยแบบนั้นได้เหรอ มันคงเจ็บลึกลึก
-
เศร้าจัง รอตอนต่อไปคร๊าาา
-
ตอนนี่ยกให้วัต เลย วัตรู้จักให้อภัย o13 o13
-
ไม่น๊า กำลังจะอ่อนเข้าหากันแล้วแท้ๆ
จะให้ทำเหมือนไม่รู้จักกัน คุณวัตคะ ถามจริงๆคุณทำได้จริงๆเหรอ
-
ตอน 19- 20
ความในใจของผู้ชายชื่อ “วรวัต”
ผมมองรถคันหรูที่เคลื่อนออกจากบ้านผมไปจนลับสายตา เจ้าพีพี ลูกชายของผมกำลังร้องไห้งอแงเพราะ “อาเล็ก”ของเขาต้องกลับบ้าน แล้วนี่ผมมายืนทำอะไรตรงนี้กันนะ ผมว่าผมน่าจะไปทำงานได้แล้ว ผมปิดม่านลงก่อนจะเตรียมตัวไปทำงาน ผมเข้าไปอาบน้ำก่อนจะหยิบชุดทำงานที่ ใครบางคนเตรียมไว้ให้มาใส่เหมือนทุกวัน พีพีนั่งหน้าเศร้ารออยู่ที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะถลาเข้ามากอดผมทันที
“คุณป๋า อาเล็กไปแล้ว ฮึก ฮื่อๆๆๆ”
“คุณป๋ารู้แล้วครับ อาเล็กบอกคุณป๋าแล้ว”
“พีพี ไม่อยากให้อาเล็กไป พีพีรักอาเล็ก คุณป๋าไปตามอาเล็กกลับมาได้ไหม” เจ้าตัวแสบอ้อน ผมก้มลงมองลูกชายที่สะอื้นฮักๆอยู่อย่างอ่อนใจ ได้แต่มองยะขิ่นอย่างขอความช่วยเหลือแต่รายนั้นก็ตาบวมไม่ต่างจากเจ้าตัวแสบเท่าไหร่
“พีพีครับ อาเล็กเขาต้องกลับบ้านนะ พีพีเงียบก่อนนะครับ กินข้าวแล้วก่อนแล้วก็ไปโรงเรียนนะครับ” ผมบอกลูกเบาๆ พลางลูบหัวทุยนั่นไปด้วย
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ครับ ไปกินข้าวได้แล้วนะคนเก่งของคุณป๋า”
ผมมองพีพีกินข้าวอย่างหงอยๆ ต่างจากทุกวันที่เจ้าตัวแสบจะร่าเริงแล้วก็จ้อไม่หยุด ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาแค่สามเดือน พีพีจะติด ไอ้เล็กมากขนาดนี้
“บอสขา ทนายของคุณชลธรมาขอพบค่ะ” คุณเปรี้ยวเลขาผมเอ่ยบอก ผมได้แต่พยักหน้าแล้วเดินตามเธอไปที่ห้องรับรอง
“สวัสดีครับ คุณวรวัต ผม ทรงยศเป็นตัวแทนของตระกูลสิริพิทักษ์ครับ” ทนายวัยกลางคนเอ่ยทัก
“ครับ คงมาจัดการเรื่องโอนกรรมสิทธ์สินะครับ”
“ใช่ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยจัดการตามนี้ด้วยนะครับ” ผมบอกเขา ก่อนจะยื่นเอกสารที่ผมเตรียมมาให้ทนายทรงยศไปจัดการ
“แล้วผมจะจัดการให้นะครับ ขอตัวก่อน”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินออกมาจากห้องรับรองหลังจากที่ให้เลขาไปส่งทนายทรงยศ ทำไมวันนี้บรรยากาศมันไม่น่าทำงานเลยนะ
“คุณเปรี้ยว วันนี้ยกเลิกนัดผมทั้งหมดนะ ถ้านัดไหนยกเลิกไม่ให้คุณ พงศกร ไปแทนผมแล้วกัน ” ผมสั่งก่อนจะกดลิฟต์ลงมาที่ชั้นล่าง
“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยแหะ” ผมสูดอากาศเข้าเต็มปอดก่อนจะมองไปรอบๆบริเวณมหาลัยที่ผมเคยเรียน โดยเฉพาะสวนหลังตึกคณะที่ผมมักจะมาสิงเป็นประจำ ที่นี่ยังเหมือนเดิม สินะ พอมาถึงทีนี่ทีไรมันก็พาให้นึกถึงเรื่องสมัยเรียนจนได้สิน่า สมัยเรียนน่ะผมก็ใช่ย่อยนะครับ มีดีกรีเป็นถึงเดือนมหาลัยเชียวนะ และคงเพราะการประกวดเดือนในวันนั้น ทำให้ผมเจอกับไอ้เล็กและเราสองคนก็กลายเป็นศัตรูกันตั้งแต่วันนั้น เราสองคนแข่งกันทุกเรื่อง ทั้งการเรียน กิจกรรม แต่ที่ทำไม่ได้เลยคือ ทำกิจกรรมร่วมกันน่ะครับ ถ้างานไหนมีพวกผมสองคน งานนั้นเละแน่ อาจจะบอกว่า เราสองคนเกลียดกันตั้งแต่ครั้งแรกเลยก็มั้งครับ ท่าทางหยิ่งๆ และชอบวางตัวเหนือคนอื่นเสมอของไอ้เล็กมันทำให้ผมหมั่นไส้ ผมอยากจะรู้ว่าถ้าคนที่อยู่สูงอย่างคุณชนาธี จนแต้มบ้างมันจะเป็นยังไง ผมถึงได้คอยหาเรื่องมันตลอดเวลา ก็แค่อยากเห็น อยากเห็นหน้าที่ยอมจำนนของมันก็เท่านั้นเอง แต่มันกลับทำในสิ่งที่แม้แต่ผมเองก็ยังคาดไม่ถึง เพราะมันทำลายน้องสาวของผมให้ตายทั้งเป็น
พัชรา เป็นน้องสาวคนเดียวของผม เรามีกันสองคนมาตลอดเพราะส่วนใหญ่พ่อจะอยู่เมืองนอกไม่ค่อยจะกลับมาบ้านเท่าไหร่ ตั้งแต่แม่ผมเสีย ผมดูแลพัชมาตลอด ไม่เคยให้ลำบากไม่เคยให้ต้องเจอเรื่องหนักใจ สำหรับน้อง ผมให้ได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตของตัวเอง แต่พัชกลับต้องมาตายเพราะผู้ชายชั่วๆคนนึง
วันนั้นผมไปต่างจังหวัดกับคณะและกลับมาในเช้าของอีกวัน แต่น้องกลับไม่อยู่บ้าน ถามแม่บ้านก็บอกว่าน้องไม่กลับบ้าน ตั้งแต่เมื่อคืน ผมรีบโทรหาน้องทันที
“พัช อยู่ไหนหายไปไหนทั้งคืนห่ะ สาบานได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมตวาดพัช แต่มันก็เป็นเพราะผมเป็นห่วงน้องมาก
“ไง ไอ้วัต” เสียงที่ผมคุ้นเคยดีตอบกลับมา นั่นทำให้ผมยิ่งกังวล ผมรู้ว่าไอ้เล็กมันเกลียดและแค้นผมมาก มากจนผมคิดว่ามันทำได้ทุกอย่าง
“ไอ้เล็ก ทำไมโทรศัพท์น้องกูถึงไปอยู่กับมึงได้”
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
“ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!”
“โมโห เหรอครับ โกรธเหรอ น้องมึงต่างหากที่สมยอมกู หึ อ้อกูมีอะไรเด็ดๆส่งให้มึงด้วยนะ รอรับด้วยล่ะ” ผมกำโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทาก่อนภาพพวกนั้นจะถูกส่งมาจากเบอร์ไอ้เล็ก
“เหี้ยเอ้ย!!!” ผมสบถก่อนจะปาโทรศัพท์ลงบนพื้นด้วยความโกรธ
หลังจากนั้นสองเดือนผมก็สังเกตว่าน้องมีอาการแปลก น้องเริ่มอ้วก และมักจะหน้ามืดบ่อยๆ ผมตัดสินใจพาน้องไปหาหมอก่อนจะรับรู้สิ่งที่ทำให้ผมแทบหยุดหายใจ
พัชท้อง ท้องกับไอ้คนที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต
“พี่วัต พัชขอโทษ ฮึก พัชขอโทษ” น้องบอกผมทั้งน้ำตา ผมได้แต่กอดพัชไว้แน่น ไม่รู้จะพูดอะไร เรื่องนี้มันหนักหนามากสำหรับผม ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป
“อย่าร้องนะพัช อย่าร้อง พี่จะดูแลพัชเองนะ อย่าร้องเลย”
“พี่วัต พัชขอโทษ” น้องร้องไห้หนักขึ้น ก่อนจะโผเข้ากอดผม ผมรู้ว่าตอนนี้น้องกำลังอ่อนแอ และสับสน เด็กผู้หญิงอายุแค่ 17 อย่างพัชคงรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ถึงทุกอย่างมันจะเกิดจากการที่พัชโดนหลอก แต่คนรอบข้างคงไม่มีใครเชื่อและคงตราหน้าน้องผมว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีไปแล้ว ผมเลือกที่จะให้พัชหยุดเรียนและบอกใครๆว่าน้องไปอยู่กับพ่อที่เมืองนอก ผมไม่อยากให้พัชต้องไปเผชิญกับสายตาที่มีคำถามของคนพวกนั้น น้องอ่อนแอเกินไป
“พัช แน่ใจนะว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้” ผมถามน้อง
“ค่ะ พัชจะเก็บเขาไว้ ถึงพ่อเขาจะไม่ได้ต้องการให้เขาเกิดมา แต่เขาคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของพัช เพราะพัชรักพี่เล็กค่ะ ” ผมกอดน้องแน่น อยากให้น้องรู้ว่าต่อให้คนทั้งโลกเกลียดพัช แต่ผมคนนี้ก็ยังรักพัชเหมือนเดิม ผมจะไม่ยอมให้น้องต้องนั่งทุกข์อยู่คนเดียวแน่
“พี่วัตสัญญากับพัชได้ไหมว่าจะไม่เอาเรื่องพี่เล็ก เรื่องทั้งหมดเพราะพัชโง่เอง ให้มันจบๆไปเถอะนะคะ”
หลังจากที่พัชคลอด พัชมีอาการตกเลือดอย่างหนัก หมอพยายามช่วยเต็มที่แล้วแต่ร่างกายพัชอ่อนแอเกินไป
“พี่วัต ลูกพัชอยู่ไหน พาพัชไปหาตาหนูหน่อย” เสียงอ่อนแรงของน้องเอ่ยถามผม
ผมเข็นรถเข้าไปใกล้ๆกับห้องเด็กอ่อน น้องยิ้มทั้งน้ำตา
“น่ารักจัง ฮึกๆๆ หนูน่ารักมากๆเลยนะคะลูก” มือสั่นเทาค่อยๆยกขึ้นลูบกระจกที่กั้นอย่างแผ่วเบา ผมเบือนหน้าออกจากภาพนั้นเพราะผมไม่อยากเห็นทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับน้องสาวผมด้วย
“พี่วัตคะ พัชอยากตั้งชื่อลูกเองได้ไหมคะ” เสียงอ่อนแรงเอ่ยถาม
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เจ้าหนูนี่เป็นลูกพัชน่ะ” ผมบอกน้อง
“หนูจำไว้นะคะ หนูชื่อ พีพี ชื่อจริงชื่อ เด็กชาย ชนาภัทร เป็นลูกของพ่อเล็ก กับแม่พัช นะคะลูก ฮึกๆๆๆ” พัชบอกลูกทั้งน้ำตาร่างบอบบางที่เต็มไปด้วยสายอะไรต่อมิอะไรระโยงระยางค์ไปหมดร้องไห้จนตัวโยน ผมไม่กล้ามอง ผมไม่อยากเห็น ไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องเลย
“พี่วัต พัชฝากพีพี ด้วยนะคะ ชาตินี้พัชคงไม่มีโอกาสได้เลี้ยงแกอีกแล้ว”
“ไม่เอาน่าพัช เดี๋ยวก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เราจะเลี้ยงเจ้าหนูนี่ด้วยกันไง”
“พี่วัตอย่าหลอกพัชเลยค่ะ พัชรู้ตัวดี” น้องบอกผมทั้งน้ำตา
หลังจากนั้นเพียงสามวันพัชก็จากพวกผมไป โดยที่ไม่มีโอกาสแม้จะให้อุ้มพีพีด้วยซ้ำ ผมได้มองควันที่ลอยขึ้นจากเมรุ ด้วยความเจ็บปวด พัชยังเด็ก เด็กเกินกว่าจะต้องมาตาย ผมกำหมัดแน่น ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่มาพร้อมๆกับความเกลียดชัง ผมเกลียดไอ้เล็กที่มันทำให้พัชต้องเป็นแบบนี้ แต่ในเวลาเดียวกันผมก็เกลียดตัวเอง เกลียดที่ไม่มีปัญญาจะช่วยน้องได้เลย
สักวันกูจะต้องให้มึงมาสยบแทบเท้ากูให้ได้ ไอ้เล็กและ จะไม่ใช่แค่มึง ที่เจ็บ แต่กูจะทำลายครอบครัวมึง ให้เหมือนกับที่มึงทำลายครอบครัวกู
ต่อด้านล่าง :เฮ้อ:
-
หลังจากวันนั้น ผมก็ให้คนไปสืบเรื่องครอบครัวไอ้เล็กเพื่อจะหาจุดอ่อนและจัดการได้สักที แล้วผมก็เจอ จุดอ่อนของ สิริพิทักษ์ ก็คือ ยัยคุณหญิงที่ดีแต่แต่งตัวไปวันๆ หึ คนที่เห็นเงินนิดหน่อยก็ทำตาลุกวาวอย่างโลภนั่นทำให้ผม สมเพช ความโลภและความโง่ทำให้เธอและครอบครัวกลายเป็นหนี้ผมเกือบ 100 ล้าน และนั่นทำให้ผมสะใจ ครอบครัวนั้นร้อนเป็นไฟและเต้นเป็นเจ้าเข้าเมื่อผมเริ่มทวงหนี้ ก่อนจะขนสมบัติเก่าๆออกมาขาย แต่ผมก็ให้คนของผมไปซื้อมาทุกครั้ง เพราะสมบัติของ สิริพิทักษ์ ทุกชิ้นต้องเป็นของผม ผมกำลังรอเวลา รอเวลาที่จะเห็นไอ้เล็กมัน คลานเข้ามาขอร้องผม แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ไอ้เล็กมาขอร้องให้ผมผ่อนผันหนี้ให้ แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและยอมจำนนของมันทำให้ผมลอบยิ้มอย่างสะใจ แต่ยังหรอกครับ แค่นี้มันยังน้อยไปกับสิ่งที่มันทำกับครอบครัวผม
ผมยื่นข้อเสนอให้มันมาเป็นคนใช้ หึ ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหู ยัยคุณหญิงเจ้ายศเจ้าอย่างนั้น คงเต้นเร่าๆแน่ และมันก็ถึงเวลาที่ผมจะเอาคืนสักที ผมรอเวลานี้มานาน นานจนแทบจะเก็บความแค้นไว้ไม่ไหว
มึงต้องตายทั้งเป็น อย่างที่กูเป็นอยู่ กูจะทำให้มึงจะอยู่ก็ไม่ได้จะตายก็ไม่ได้
นั่นคือจุดเริ่มต้นของการแก้แค้น การแก้แค้นที่จะทำให้ไอ้เล็กเจ็บปวดเจียนตาย ในเมื่อมันจำไม่ได้ว่าเคยทำเลวอะไรไว้ผมก็จะไม่บอกมัน ดีซะอีกมันจะได้อยู่กับความสับสน ตลอดไป
วันแรกๆที่มันกลายมาเป็นคนใช้ผม แววตาถือดีนั่นยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด เพราะมันคือสัญญาณแห่งการท้าทาย สิ่งที่ผมต้องการเห็นคือน้ำตาและความเจ็บปวดทรมานอย่างที่พัชต้องเผชิญ มันต้องเจ็บกว่าน้องผมเป็นร้อยเท่า
แล้วในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึง
เพล้ง!!! เสียงเหมือนอะไรสักอย่างใน “ห้องขาว” ตกลงมาแตกทำให้ผมรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันก่อนจะเห็นไอ้เล็กก้มลงเก็บรูปที่ตกอยู่
“เฮ้ย ซวยแล้ว”
ตุ๊บ!!!
“มะ ไม่ จริง น่า นี่ มัน ”
กรอบรูปสีขาวร่วงลงจากมือมัน พร้อมๆกับหน้าตาที่แสดงความตกใจสุดขีด หึ มันคงลืมไปแล้วสินะ ลืมไปว่าเคยทำร้ายเด็กผู้หญิงให้อยู่อย่างตายทั้งเป็น
“หึ มึงตกใจอะไรเหรอ ไอ้เล็ก!!!” ผมเอ่ยทักคนในห้อง
“นี่มันหมายความว่ายังไง” มันถามกลับเสียงสั่น
“ก็หมายความอย่างที่มึงเห็นไง”
“นี่มึงจะบอกกูว่า พัชเป็นแม่พีพี เหรอ”
“ใช่ พัชเป็นแม่ พีพี”
“แล้วทำไม ”
“ทำไมพัช ถึงตายนะเหรอ”
“เพราะมึงไง ไอ้เล็ก พัชตายเพราะมึง!!!!!”
ผมตะโกนก้องก่อนจะก้าวเข้าไปหามัน
“มึงฆ่าน้องสาวกู !!!”
“อะ อื้อ อะ อ่อก อะ ไอ้ วัต ปะ ปล่อย ” ผมบีกคอมันแน่น ก่อนจะยืนมองมันที่ดิ้นรนเพื่อหลุดจากมือผม
“หึ กลัวเหรอ กลัวตายเหมือนกันนิ”
แค่กๆๆๆ
“ มึงหมายความว่าไง พัชตายได้ยังไง ไหนเพื่อนพัชบอกว่าพัชไปเมืองนอกไม่ใช่เหรอ ”
“หึ มึงสนุกไหมเล็ก สนุกไหมที่ทำให้กูกับน้องกูให้ตายทั้งเป็น มึงใช้ความรักจอมปลอมของมึงหลอกให้น้องกูรักแล้วทำเรื่องเลวๆกับน้องกู พัชตายหลังจากที่คลอดพีพี ได้ไม่กี่วัน มึงคงสะใจมากที่เห็นกูเจ็บ มึงรู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหนที่เห็นน้องตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา มึงทำลายน้องกู ทำลายครอบครัวกู และมึงก็ฆ่ากูทั้งเป็น ” ผมบอกมันทั้งน้ำตา หากคุณไม่เคยสูญเสียคนที่คุณรักสุดหัวใจคุณจะไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมผมถึงแค้นมันนัก
“วัต กูขอโทษ กูขอโทษ” ไอ้เล็กบอกเสียงแผ่ว แววตาที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด มองผมอย่างขอความเห็นใจจนผมต้องเบือนหน้ามองที่อื่น
ผมกำลังใจอ่อน ทำไมกัน ผมควรจะสะใจไม่เหรอที่เห็นมันอับจนหนทาง แต่ทำไมผมถึงไม่ได้ดีใจสักนิดล่ะ
“เก็บคำขอโทษของมึงไว้ซะเพราะกูไม่รับ คนอย่างมึงมันต้องรู้สึกผิดไปจนวันตาย กูจะทำให้มึงเจ็บยิ่งกว่าที่พัชเคยเจ็บ ทำให้เจ็บจนอยากจะตายไปให้พ้นๆ แต่อย่าหวังว่ามึงจะได้ตาย เพราะตราบใดที่กูยังมีลมหายใจ กูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงตายแบบสบายๆหรอก จงอยู่กับความรู้สึกผิดไปจนตายเถอะ” ผมบอกก่อนจะรีบเดินออกมา
ทำไมผมถึงไม่สามารถสบตามันได้ ทำไมในหัวผมต้องมีคำว่าสงสาร ทำไมล่ะ ทำไมกัน
........................TBC.....................
อ้าวๆๆๆๆ หวานกันมาหยกๆ ดราม่าอีกแล้ว :z3:
นิยายเรื่องนี้มันดราม่า ครุๆ
-
เฮ้อ....เศร้าจังไอ้การจากลาเนี่ย รอตอนต่อไปครับ
-
จงรักกันๆๆๆ จะได้สมหวังสักที
:call: :call:
-
เศร้าเกินไปแล้ววววววววว :serius2: :m15:
-
ปรับโหมดอารมณ์ไม่ทันค่าาาาาาาา เหมือนเมื่อวานยังหวานอยู่เลยยอ่าา
รอตอนต่อไปค่าา
:L2: :L2:
-
:serius2:
-
ความแค้น ไม่เคยให้อะไรใครเลยนะ
-
โอ้วววววววววรวดเลยๆๆ
วัตหลงรักเล็กแล้วล่ะซิ
อิอิ
-
เฮ้อ~เล็กไปซะแล้ว สงสารพีพีอ่ะ
-
ไม่อยากบอกว่าถ้าเราติดเเล้วคนเขียนมักจะหายไปแบบนานๆไม่ค่อยมาต่อตอนแรกๆก้อมาหลอกล่อให้เราติดอ่านใด้ทุกวันพอเราติดก้อไม่ยอมมาต่ออยากให้มาอย่างงี้ทุกวันคะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
วัตให้อภัยเล็กแล้ว
ส่วนเล็กก็ไปแล้ว
สงสารพีพีที่สุดดดดดดดด :o12: :o12:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ไม่อยากบอกว่าถ้าเราติดเเล้วคนเขียนมักจะหายไปแบบนานๆไม่ค่อยมาต่อตอนแรกๆก้อมาหลอกล่อให้เราติดอ่านใด้ทุกวันพอเราติดก้อไม่ยอมมาต่ออยากให้มาอย่างงี้ทุกวันคะ
สัญญา้วยเกียรติ ของยุวะกาชาดว่า จะต่อจนจบแน่นอนค่ะ
ฮ่าๆๆ
สปอยก็ได้ว่า เขียนจบแล้ว ไอ้ตอนที่หายไป ก็ฝากเพื่อนลง
ยังไง ก็จะลงให้จบ เนาะ ^_^
-
เรื่องมันเศร้า เล่าสองวันจบ
-
ตึง มากก
:z3:
-
เห้อ!! จุกอีกแล้ว อืดไปหมดทั้งท้องT^T
คงต้องรอต่อไปเม้นอารายไม่ออก
-
:เฮ้อ:
-
มาต่อที นอนไม่หลบ :z3: :z3:
-
ตอน 21
“เล็ก เหม่ออะไร” พี่ใหญ่ถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ เพราะตั้งแต่ผมจำความได้พี่ใหญ่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุแบบนี้เสมอ ทั้งน้ำเสียง ท่าทาง ที่ถอดแบบมาจากเจ้าชายในนิทานก่อนนอน ซึ่งผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เพราะมันดันสุภาพจนดูเหมือนเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้มากกว่าจะเป็นคนจริงๆ
“เปล่าครับ พอดีผมง่วงของีบนะ ถึงบ้านแล้วบอกด้วย” ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลับตาลง ปิดทุกอย่างที่ควรรับรู้ ปิดทุกอย่างที่ควรเข้าใจ ผมไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรทั้งนั้น
“เล็กถึงบ้านแล้ว” น้ำเสียงนิ่ง ปลุกก่อนที่ผมจะงัวเงียตื่นขึ้นมา
“คุณเล็ก ทูนหัวของนมกลับมาแล้วเหรอคะ” นมพิศ วิ่งเข้ามากอดผมยกใหญ่ ก่อนที่ผมจะกอดตอบหญิงชราบ้าง นมพิศไม่ใช่แม่นมผมจริงๆหรอกครับ แกเป็นแม่นมของพ่อผมต่างหากอย่างว่าล่ะตระกูลผู้ดีเก่า เขามักจะมีอะไรแบบนี้เสมอแต่ ผมรักนมไม่ต่างจากญาติผู้ใหญ่คนนึงนะครับ
“ครับนม ผมกลับมาแล้ว”
“กลับมาซะทีนะ ไอ้ลูกไม่รักดี!!!” เสียงตวาดดังลั่นบ้านก่อนที่คุณผู้หญิงของบ้านจะเดินออกมา
“งามหน้านักนะ แกนี่มัน เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ แกเป็นบ้ารึไงห่ะ ถึงไปเป็นคนใช้บ้านนั้น แกรู้ไหมว่าอีพวกคุณหญิงคุณนายพวกนั้นมันเยาะเย้ยถากถางฉัน จนฉันแทบไม่กล้าออกจากบ้านแล้ว!!!!”
ผมเลือกที่จะเงียบ เพราะผมยังไม่อยากเป็นลูกอกตัญญู ยังไงซะคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ก็คือผู้ให้กำเนิดผม
“ตอบฉันมาสิ ว่าแกจะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ใครๆเขาก็รู้กันทั่วแล้วว่าลูกชายคนเล็กของคุณหญิงทิพย์ ไปเป็นคนใช้เขา เฮ้อ ฉันจะทำยังไงกับแกดีนะไอ้เล็ก ทำไมแกถึงเกิดมาผ่าเหล่าผ่ากอแบบนี้กันนะ”
“แม่ครับ อย่าเพิ่งว่าน้องเลยครับ น้องเพิ่งกลับมา ผมว่าคุณแม่ไปช้อปปิ้งกับผมดีกว่าไหมครับ ” พี่ใหญ่ไกล่เกลี่ยให้
“แหม ตาใหญ่ รู้ใจแม่จังลูกคนนี้ ” แม่ยิ้มกว้างก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับลูกชายคนโปรด
“คุณเล็กคะ อย่าน้อยใจคุณแม่เลยนะคะ คุณแม่แค่อารมณ์ไม่ดีไปหน่อย”
“ช่างเถอะนม ผมชินแล้วล่ะ ก็โดนแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนิ”
นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องเจอมาตั้งแต่เด็ก ผมเกิดมาพร้อมๆกับคำว่า “ตัวซวย” แปะหราบนหน้าผาก วันแรกที่ผมเกิด พ่อผมเกิดอุบัติเหตุทำให้กลายเป็นอัมพาธ และไม่กี่ปีพ่อผมก็เสีย ครอบครัวเราต้องเจอกับมารสุมทางการเงินนับตั้งแต่นั้น ผมก็ไม่รู้หรอกว่าแม่ใช้ตรรกะอะไรในการตัดสิน แต่ยังไงในสายตาแม่ผมมันก็คือไอ้เด็กเวรที่เกิดมาเพื่อล้างผลาญและทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลอยู่ดี
ตุ๊บ!!
ผมปล่อยตัวเองลงบนเตียงกว้างที่ไม่ได้นอนมาเกือบสามเดือนอย่างอ่อนล้า ไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงกลับทำผมเหนื่อยมากขนาดนี้
ผมมองไปรอบๆห้องที่กว้างกว่าห้องผมที่บ้านไอ้วัตอย่างปลงๆที่นี่ถึงจะใหญ่กว่า ดีกว่า และผมไม่ต้องเป็นคนใช้ใครแต่มันกลับเหงา เหงาซะจนผมเองก็แทบทนไม่ได้ ไม่รู้ว่าผมทนอยู่บ้านนี้มาได้ยังไงนะครับ ผมรู้สึกมาตลอดว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของบ้านนี้ ตั้งแต่ผมจำความได้แม่ไม่เคยกอดผมเลยสักครั้ง ไม่เคยถามว่าผมกินข้าวหรือยัง ไม่เคยแม้แต่ไปงานวันแม่ที่โรงเรียน แต่ในช่วงเกือบสามเดือนที่ผ่านมาผมรู้จักคำว่า “ครอบครัว” เป็นครั้งแรก ถึงผมจะโดนไอ้วัต ทำร้ายอยู่ตลอดเวลา แต่พีพี กลับทำให้ผมรู้จักและเข้าใจกับคำว่าครอบครัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงผมจะไม่ได้ตั้งใจให้เขาเกิดมาแต่เด็กคนนี้ก็ทำให้หัวใจที่ไม่ยอมเปิดรับใครของผม อ่อนโยนลง พีพีทำให้ผมเข้าใจว่า การรักใครสักคนโดยไม่ต้องถามเหตุผลคืออะไร ทำให้ผมเข้าใจ คำว่า “พ่อ” แม้ว่าตอนนี้ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ใช้มันก็ตาม
ก๊อกๆๆๆ
“คุณเล็กคะ คุณเมฆมาขอพบค่ะ”
“ให้มันขึ้นมาหาฉันข้างบนเลยนะ” ผมตอบออกไป
“ไงครับมึง ออกจากคุกมาไม่มีบอกเลยนะเว้ย” ไอ้เมฆปากห …..มาเดินแหกเข้าห้องมา
“อือ” ผมตอบรับแกนๆ ก่อนจะซุกหน้าลงบนหมอนเหมือนเดิม
“เป็นอะไรว่ะ ไอ้เล็กทำหน้าเหมือนท้องผูก มึงน่าจะดีใจนะที่หลุดออกมาได้น่ะ”
“เมฆ ถ้ากูเป็นสาเหตุให้คนๆนึงต้องตาย มึงยังจะเป็นเพื่อนกับกูอยู่ไหม”
“มึงพูดเหมือนไม่รู้จักกูนะไอ้เล็ก จำไม่ได้เหรอว่ากูเคยบอกมึงว่ายังไง” ไอ้เมฆบอกพลางนั่งลงข้างๆผม
“เมฆ พัช พัชเค้า…”
“พัช พัชราน้องสาวไอ้วัตนะเหรอ ทำไมว่ะ มีอะไรหรือเปล่า” ไอ้เมฆถามอย่างร้อนรน
“พัชตายแล้ว มึงได้ยินไหมเมฆว่าพัชตายแล้ว!!!! เขาตายเพราะกู ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะกู ”
“เล็ก มึงไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็ร้องออกมาเถอะ กูอยู่ข้างมึงเสมอ” ไอ้เมฆเข้ามาปลอบก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“กู กู รู้สึกผิดว่ะเมฆ กูมันเลวกูทำลายพัชคนเดียวยังไม่พอ กูยังทำลายพีพี ด้วย กูทำให้พีพีต้องเป็นเด็กกำพร้า”
“มึงหมายความว่าไงว่ะ”
“พีพี เป็นลูกกู!!!”
“มึงว่าไงนะ!!!” ไอ้เมฆอุทานเสียงดังลั่น ก่อนจะจ้องผมตาไม่กระพริบ
“มึงได้ยินไม่ผิดหรอก พัชท้องกับกู กูทำไมเลวอย่างนี้ว่ะ ถ้าวันนั้นกูยอมฟังคำเตือนของมึงสักนิดเรื่องทั้งหมดมันคงไม่เกิดขึ้น ป่านนี้พัชคงได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆสักคน พีพีก็คงไม่กำพร้าแม่ และไม่ต้องมีพ่อเลวๆอย่างกู”
“เฮ้อ กูก็ไม่รู้ว่าจะปลอบมึงยังไงเหมือนกันว่ะ แต่กูจะอยู่ข้างมึงตลอดไปนะเล็ก” ไอ้เมฆบอกก่อนจะยกยิ้มให้กำลังใจ ผมแต่ยิ้มตอบมันไป ถึงตอนนี้ผมจะยังหาทางออกไม่ได้แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นห่วงผมไปมากกว่านี้
“นี่ใช่ไหมเหตุผลที่ ไอ้วัต มันทำทุกอย่าง”
“คงใช่มั้ง เพราะนอกจากเรื่องนี้แล้ว ก็ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรอีก ทำไมกูถึงลืมคิดไปนะว่ากูเคยทำเลวกับน้องมันไว้ กูคิดมาตลอด
ว่าพัชแค่หนีไปเมืองนอก กูนี่มันเป็นคนเลวจริงๆเลยว่ะ”
“คิดมากน่าไอ้เล็ก คืนนี้ไปเที่ยวกับกูหน่อยไหม ผ่อนคลายบ้าง ” ไอ้เมฆเอ่ยชวน
“มึงนี่ มีแฟนแล้วยังออกเที่ยวอีกเหรอว่ะ”
“แหมมึงครับ กูมัน เมฆา คลาสโนว่า ตัวพ่อนะครับ ยังไงๆกูก็รักน้องสาคนเดียวแต่คนอื่นมันก็แค่กำไรน่า มึงอย่าคิดมากเป็นคนแก่ไปหน่อยเล๊ย” พ่อคลาสโนว่าบอก
“อย่าเผลอไปทำใครเขาท้องเข้าล่ะมึง เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่อง”
“นี่ใครครับ ไม่มีทางพลาดหรอกเว้ย มือชั้นนี้แล้ว ฮ่าๆๆ” ไอ้เมฆบอกพลางตบอกตัวเองราวกับภูมิใจนักหนา ผมหัวเราะเบาๆกับความปัญญาอ่อนของมัน
“นั่นไง หัวเราะแล้ว กูดีใจนะที่เห็นมึงหัวเราะได้ ไปๆๆ ไปแต่งตัวกูรอข้างนอกนะ” ไอ้เมฆบอกก่อนจะดันผมเข้าห้องน้ำ เอาว่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วปล่อยความเครียดออกสักวันก็ดีเหมือนกัน
แล้วผมกับไอ้เมฆก็ยืนทำหน้าหล่ออยู่หน้าผับหรูที่ใครบางคนเคยพามา ทำไมนะ ผับมีเป็นร้อยไอ้เพื่อนบ้านี่มันดันไม่ยอมพาไป มาทำไมไอ้ผับนี้กันนะ
“เป็นไรว่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“เปล่า มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบผับเท่าไหร่” ผมเลี่ยงที่จะบอกความจริงเพราะมันคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว
“เอาน่า นี่ในรอบหลายปีนะเว้ย เข้าไปๆๆ” ไอ้เมฆบอกพลางดันหลังผมให้เข้าไปข้างใน ถ้ามันรู้ว่าผมมาที่นี่เมื่อสองเดือนก่อนแล้ว
เจอกับอะไรบ้างมันคงได้เผาที่นี่แน่ๆ ผมคิดว่าไม่บอกมันน่าจะดีที่สุดแล้ว
แสงหลากสียังคงวิ่งวนไปมาคล้ายต้องการให้ผมตาลายให้ได้บวกกับเสียงเพลงดังกระหึ่มยิ่งทำให้ผมแทบอ้วก เฮ้อ มากี่ครั้งมันก็ไม่น่าประทับใจเอาซะเลยนะครับ
“เฮ้ยไอ้เล็ก เดี๋ยวกูมานะเว้ย มีเหยื่อ” ไอ้เมฆบอกก่อนจะเดินไปหาสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่นั่งส่งสายตาให้มันมาสักพักแล้ว ผมได้แต่ส่ายหน้าปลงๆกับความเจ้าชู้ของมันขนาดมีน้องสาที่มันบอกว่ารักนักรักหนาอยู่แล้วมันยังกล้าไปมีกิ๊กอีกนะครับ เฮ้อ ไอ้นี่มันคลาสโนว่าตัวพ่อจริงๆ
“วัตขา เป็นอะไรไปคะ เห็นนั่งนิ่งมาตั้งนานแล้ว” เสียงแหลมที่เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนสักที่ดังขึ้นมาจากโต๊ะที่อยู่ข้างๆกับโต๊ะผม ไหนจะชื่อที่มันคุ้นหูดีนั่นอีก ทำเอาผมชาวาบไปทั้งตัว คงไม่ใช่หรอกน่า สงสัยจะเป็นคนชื่อเหมือนเฉยๆ
“ทางนั้นมันมีอะไรเหรอคะ เห็นคุณมองตั้งนานแล้ว” เสียงนั่นยังคงถามต่อไป น่าแปลกที่ในผับออกจะเสียงดังขนาดนี้ทำไมผมถึงยินชัดเจนแบบนี้นะ
“เอ๊ะ นั่นมันคนใช้คุณนิค่ะ แพตตี้จำได้” ผมตัวชาวาบทันทีที่เสียงนั่นพูดขึ้น ชัดเลย ยัยนางแบบลาบเลือดนั่นแน่นอน โถ่เว้ย ทำไมต้องมาเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุดด้วยนะ
“หึ แพตคงจำผิดคนแล้วล่ะครับ”
“ไม่ผิดนะคะ แพตตี้จำได้ หนอย สงสัยจะแอบอู้งานมาเที่ยวแบบนี้ต้องมันต้องสั่งสอนนะคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ไอ้เล็กคนใช้ของผมน่ะ มันกลับบ้านนอกไปแล้ว ที่นี่ ตอนนี้ไม่มีไอ้เล็กหรอกครับ”
“ผมว่าเรากลับกันเถอะ ผมเบื่อแล้ว” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ทำไมล่ะ ทำไมผมต้องรู้สึกเจ็บกับคำพูดเมื่อกี้ด้วย ผมเป็นอะไรไป ผมเป็นอะไร
“เฮ้ย ไอ้เล็กมึงร้องไห้ทำไมว่ะเนี่ย” ไอ้เมฆที่เพิ่งเดินเข้ามาทักเสียงดัง จนผมต้องรีบใช้มือเช็ดที่ตาตัวเองอย่าง งงๆ นี่ผมร้องไห้เหรอ ร้องไห้เพราะคำพูดแค่ไม่กี่คำของคนที่ทำร้ายผมอย่างไอ้วัตอย่างนั้นนะเหรอ นี่ผม ผมกำลังเสียใจที่มันทำเหมือนไม่รู้จักผมอย่างนั้นเหรอ
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆจนไอ้เมฆ มองหน้า
“มึงเป็นบ้าอะไรไอ้เล็ก เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวหัวเราะ มึงบ้าหรือเปล่าว่ะ”
นั่นสินะ ผมคงบ้าอย่างที่ไอ้เมฆบอกจริงๆ บ้ามาก ที่เผลอไปมีใจให้กับคนที่เกลียดผมยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกืออย่างไอ้วัต บ้าที่รักมันทั้งๆที่โดนมันทำร้ายสารพัดขนาดนั้น ผมมันบ้าจริงๆนั่นแหล่ะ
.....................................................TBC......................................
ฮ่าๆๆๆ ไอ้คุณวัต หลังจากที่ แค้นมานาน
ตอนนี้ มันจะ ซึน แล้วนะ ซึนมากถึงมากที่สุด
เตรียมหมั่นไส้มันได้เลย ก๊ากๆๆๆๆๆ ส่วน นายเล็ก
ก็ยังคงเก็บกดและดราม่าเช่นเดิม :เฮ้อ:
ก็นี่มันนิยาย ดราม่า :m20:
วันนี้ลงเรื่อยๆ ค่ะ ลง ทั้งวัน
-
คนแต่งน่ารัก มาลงต่ออีกตอน :L2: :L2: :L2:
-
ลงทั้งวันจริงน๊า
จะได้นั่งรออ่านทั้งวัน อิอิ
-
^^
-
:monkeysad: สงสารคุณเล็กจัง
รออ่านต่อน่ะ
:L2: :L2:
-
เราว่าว่างๆ พาแม่ไปปรึกษาหมอบ้างก็ดีนะ
อาการก้ำกึ่งโรคจิต
-
สงสารคุณเล็กอ่ะ :m15:
:call:
-
แอบสงสารคุณเล็ก
น้องพีพีน่ารักจัง
-
สงสารเล็กมากๆเลย ยัยแพตตี้นี่น่าตบให้ปากฉีกกกกก :serius2:
-
เฮ้อออ!
หมันไส้นัก!
เดี๋ยวก็เชียร์ เมฆ เล็ก ซะเลยนี่
แง่งง!!
-
ตอน 22
ผมตื่นเช้าตรู่เพราะความชิน ก่อนจะลงไปหาอะไรทำข้างล่าง สงสัยผมคงเข้าถึงจิตวิญญาณของการเป็นคนใช้แล้วมั้งครับเลยอยู่นิ่งๆไม่ได้
“นมครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“ว้าย คุณเล็กขาลงมาทำไมคะ ในครัวมันสกปรก ออกไปค่ะออกไปเดี๋ยวนมจัดการเองอยากกินอะไรเป็นพิเศษบอกนมมาดีกว่านะคะ” นมพิศโวยวายลั่น ก็แน่ล่ะร้อยวันพันปีผมเคยเข้ามาในครัวที่ไหนถึงจะทำกับข้าวเป็นก็เถอะ ใช่ว่าผมจะเคยทำที่บ้านตัวเองนะครับ
“เถอะครับ ผมอยากช่วย ตื่นมาแล้วไม่มีอะไรทำรู้สึกแปลกๆน่ะครับ” ผมอ้อน
“แน่ใจนะคะว่าทำได้”
“เชื่อมือผมเถอะน่า” ผมยิ้มก่อนจะลงมือลงอาหารเช้าง่ายๆ ที่กินกับข้าวต้มสองสามอย่าง นมพิศคอยยืนมองอยู่ห่างๆก่อนจะตาโตเมื่อผมยกอาหารมาวางตรงหน้า
“ไม่น่าเชื่อว่า คุณเล็กของนมจะทำกับข้าวออกมาหน้าตาน่าทานแบบนี้นะคะ”
“นมครับ ผมจะถือว่ามันเป็นคำชมนะถึงมันจะดูแปลกๆก็ตาม”
“แหม นมชมจริงๆค่ะ ขอลองชิมหน่อยนะคะ” หญิงชราบอกก่อนจะชิมกับข้าวของผม
“อืม อร่อยมากค่ะ คุณเล็กทำกับข้าวอร่อยจริงๆนะคะ” นมพิศชมเปาะ
“ดีใจจัง ที่แม่ครัวมือหนึ่งอย่างคุณนมพิศ ชม ”
“ไม่ต้องมาอ้อนคนแก่เลยค่ะ เดี๋ยวนมให้เด็กยกเข้าไปให้คุณเล็กไปทานข้าวนะคะ”
ผมเดินออกมาจากห้องครัวก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวเพื่อรอแม่กับพี่ใหญ่ถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวของผมอาจจะดูมึนตึงไปบ้างแต่ทุกเช้าทุกคนก็ต้องนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่ดี มันเป็นเหมือนทำเนียบปฏิบัติน่ะครับ
“อ้าวเล็กตื่นแต่เช้าเลยนะ” พี่ใหญ่ทักก่อนจะนั่งลง
“ครับ พอดีว่ามันชินน่ะครับ”
“หึ ไปเป็นขี้ข้า คนอื่นมาสามเดือนติดสันดานไพร่ ไปแล้วหรือไง” เสียงของอีกคนดังขึ้นมาไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่เสียงใคร
“แม่ครับ นั่งเถอะครับ เช้าๆแบบนี้อย่าอารมณ์เสียเลย” ลูกชายคนโปรดบอก แม่หันไปยิ้มให้พี่ใหญ่ก่อนจะนั่งบ้าง
“วันนี้มีอะไรกินครับนมพิศ” พี่ใหญ่หันไปถามนมพิศที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ข้าวต้มค่ะ ” นมพิศบอกก่อนจะให้สาวใช้ยกชามข้าวต้มพร้อมกับกับข้าวออกมา
“อืม อร่อยดี ใครทำเหรอครับเนี่ย ผมว่ารสมือนมไม่ใช่แบบนี้นะ” พี่ใหญ่ถาม นมพิศยิ้มบางๆก่อนจะตอบ
“อันนี้ฝีมือคุณเล็กค่ะ นมไม่ได้ทำอะไรเลย”
เพล้ง!!!!
เสียงช้อนกระทบกับชามเสียงดังจนนมพิศยิ้มค้าง ก่อนที่แม่จะมองผมด้วยสายตาโกรธๆ
“ไอ้เล็ก แกนี่มันชอบทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลจริงๆเลยนะ” แม่บอกอย่างโกรธจัด นี่ผมทำอะไรผิดอีกเหรอครับ
“แม่ครับใจเย็นๆนะครับ” พี่ใหญ่รีบบอกแม่
“แกกูมันสิตาใหญ่ ทำไมห่ะ ไอ้เล็ก แกไปเป็นคนใช้เขามาสามเดือนเนี่ย ซึมซับความเป็นคนใช้มาแล้วหรือไง งานแบบนี้ไม่มีลูกผู้ดีที่ไหนเขาทำกันหรอกนะ ชอบนักเหรอกับการทำตัวแบบนี้น่ะห่ะ” แม่ตวาดลั่น
“ใช่สิครับ ผมมันเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง ไม่เลยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลยสักอย่าง ผมมันก็แค่กาฝากของครอบครัว เกิดมาแล้วทำให้วงศ์ตระกูลเสื่อมเสีย แม่จะพูดแบบนี้ใช่ไหมครับ ผมฟังมันมาพอแล้วครับแม่ ถ้าแม่เหนื่อยใจกับไอ้ลูกเวรคนนี้มากนัก ผมก็จะไปเอง ผมจะไปจากที่นี่ ไปจาก สิริพิทักษ์ แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ ผมจะไม่ให้ใครรู้ว่าผมเป็นใคร จะไม่มีใครเอานามสกุลที่แม่ภูมิใจนักหนาไปว่าได้” ผมบอกแม่ก่อนจะออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ฟังเสียงทัดทานของใคร ผมยอมรับว่าผมเป็นลูก
อกตัญญู ที่ทำกับแม่แบบนั้น แต่ผมทนมานานเกินพอแล้ว ถ้าแม่ไม่ได้รัก ไม่ได้ต้องการผม ผมก็จะไป
ในโลกนี้ไม่มีใครต้องการผมสักคน บางครั้งผมก็คิดนะครับ ว่าผมเกิดมาทำไม ถ้าเกิดมาแล้วพ่อต้องตาย เกิดมาเพื่อจะทำให้แม่เป็นทุกข์ทำไมผมไม่ตายๆไปซะเลยนะ ทำไมต้องให้ผมอยู่มาจนป่านนี้ด้วย หรือว่าผมควรจะตายๆไปเลยดี ผมแสยะยิ้มให้ตัวเองก่อนจะเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ผมควรไปทางไหน ชีวิตเน่าๆของผมควรจะเดินไปทางไหนดี
ผมมองรถที่ขับไปมาบนถนนพลาง แสยะยิ้ม นั่นสินะ ถ้าตายไปแล้วก็ไม่ต้องทุกข์อีกใช่ไหม
ถ้าผมตาย ทุกคนคงจะสบายใจมากกว่านี้ ทั้งแม่ พี่ใหญ่ พีพี หรือแม้แต่ไอ้วัต ทุกคนคงมีความสุข ถ้าผมหายไปซะ!!!
ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ผมหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะหยุดเดิน ผมกำลังจะหายไป หายไปจากโลกนี้ หายไปเพื่อให้ทุกคนสบายใจ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเบรกดังลากยาวดังลั่น พร้อมกับสติของผมที่หลุดลอยไป หึ ดีจัง ผมไม่ต้องทรมานอีกต่อไปแล้ว
“เล็ก ตัวเล็ก ได้ยินพี่ไหมตัวเล็ก” เสียงหนึ่งเรียกผมก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงเขย่าเบาๆ
“ทำไมน้องผมไม่ตื่นครับหมอ ไหนบอกไม่เป็นอะไรไง” เสียงนั้นยังคงดังอยู่ข้างๆ อย่างน่ารำคาญ ไม่รู้หรือไงว่าผมไม่ชอบให้ใคร
กวนเวลานอนน่ะห่ะ
“อื้อ” ผมพยายามที่จะลืมตาท่เหมือนว่าจะหนักกว่าทุกวันขึ้นมา ก่อนจะค่อยปรับให้เห็นชัดขึ้น เพดานสีขาวคือสิ่งที่ผมเห็นเป็น
อย่างแรกก่อนที่ ใครบางคนที่ผมคุ้นน่าดีจะชะโงกหน้าเข้ามา
“ตัวเล็กฟื้นแล้ว”
“พี่โอ๋ ผมมาอยู่ที่นี่ยังไง” ผมมองไปรอบๆตัว ที่ทุกอย่างมันบ่งบอกชัดเจนว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
“พี่น่าจะถามแกมากกว่านะ ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงไปยืนกลางถนนแบบนั้น นี่ดีนะที่เป็นรถพี่กัน ถ้าเป็นคนอื่นแกอาจจะตายไปแล้วก็ได้!!!!”
“ผม คือ ผม” ผมพูดไม่ออกและไม่รู้จะพูดยังไง
“เล็กมีอะไรทำไมไม่บอกพี่ แกยังเห็นพี่เป็นพี่อยู่หรือเปล่าห่ะ มีปัญหาอะไรทำไมชอบเก็บไว้คนเดียว นักนะ ไอ้น้องบ้า” พี่โอ๋บอกก่อนจะจ้องหน้าผมเขม็ง
“พี่โอ๋ อย่าบอกแม่กับพี่ใหญ่นะ ว่าผมอยู่ที่ไหน”
“ทะเลาะกับคุณป้า อีกแล้วเหรอ”
“ครับ” ผมตอบก่อนจะหลบตา
“เฮ้อ ว่าแล้วเชียวแล้วไอ้ที่ไปยืนข้างถนนน่ะ ไม่ใช่บังเอิญใช่ไหม”
“คือว่า พี่อย่าโกรธผมนะ ผมก็แค่อยากทำให้ทุกคนสบายใจ ถ้าการมีผมอยู่มันทำให้ทุกคนเป็นทุกข์ขนาดนั้น ผมก็ควรจะหายไปซะ ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แบบนี้แล้วพี่โอ๋ ฮึกๆๆๆ ฮื่อๆๆ” ผมบอกพี่ชายทั้งน้ำตา ผมเหนื่อยเหนื่อยเกินกว่าจะแบกมันไว้ได้อีกแล้ว
“เล็ก แกลืมแล้วเหรอว่าแกยังมีพี่ชายคนนี้อีกคนน่ะห่ะ แกไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่จะเสียใจแค่ไหนที่น้องชายพี่คิดสั้นแบบนั้น”
“ผมขอโทษครับ ผมแค่ไม่อยากเจอใคร ผมแค่ไม่อยากเป็น ชนาธี สิริพิทักษ์ ก็เท่านั้น”
“เฮ้อ เอางี้นะ พี่จะช่วยเอง เล็กนอนพักให้สบายใจนะ ตื่นมาแล้วเรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้นพี่สัญญา” พี่โอ๋บอกก่อนจะดันตัวผมลง
บนเตียงของโรงพยาบาลเหมือนเดิม
ผมหลับตาก่อนจะปล่อยทุกอย่างให้มันเป็นแค่ฝัน ผมเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ล่วงเข้าเวลาค่ำแล้ว พี่โอ๋ที่น่าจะเฝ้าผมตั้งแต่เช้านั่งหลับอยู่บนโซฟา
“พี่โอ๋ๆๆๆ ไอ้พี่โอ๋ตื่นสิ”ผมตะโกน เรียกคนขี้เซาที่ยังหลับน้ำลายไหลยืดอยู่
“อื้อออ ฮ้าววววววววววว อะไรของตัวเล็กเนี่ย พี่ง่วงนะ” พี่โอ๋โวยวาย
“แล้วทำไมไม่กลับ้านไปนอนดีๆ มานั่งหลับทำไมเนี่ย”
“แหม คนเรา ก็เป็นห่วงกลัวน้องชายตื่นมาไม่เจอใครจะร้องไห้งอแงไงครับ” พ่อโอ๋บอกทีเล่นทีจริง
“เว้ย บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่เด็กสามขวบน่ะห่ะ”
“คร้าบๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แล้วนี่เราจะเอายังไงต่อไป คิดไว้บ้างหรือยัง จะไปอยู่กับพี่หรือไปอยู่กับเมฆล่ะ ” พี่โอ๋ถาม
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเสียงดังเพราะคิดไม่ตกสักทีว่าจะทำยังไงต่อ มันเหมือนมืดแปดด้านไปหมดแล้ว
“ผมก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้คงกลับบ้านไม่ได้หรอก จะไปอยู่กับไอ้เมฆเดี๋ยวคนที่บ้านก็ตามไปถูกอยู่ดี ผมแค่อยากอยู่ที่ที่คนอื่นเขาคิดไม่ถึงน่ะพี่ จะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับผมอีก”
อย่างที่ผมบอก ถ้าผมหายไป คนอื่นคงมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่
........................TBc............................
อยากจะลงใจจะขาด แต่เน็ตที่หอ กาก มากวันนี้
ขอโทษ ไว้ล่วงหน้านะคะ
-
Y_Y เศร้า
-
คุณหญิงแม่ อะไรขนาดนั้นฟร๊ะะะ
เล็กนี่ก็คิดสั้นดีจริงงงง *0*
ติดตามต่อค่ะะะะะะะ
-
:m15: :m15: :m15:
-
ไม่เห็นมีตอนที่ 22 เลยอ่า
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เล็กตอนนี่น่าสงสารจริง :o12:
-
สงสารเล็กอ่ะ ...
ไอ้ประโยคที่ว่าผู้ดีเขาไม่ทำอาหารอย่างงี้หรอก
เอาฉุนกึ๊กเลย :m31: :m31:
-
โถ่เล็กเอ่ย
ดราม่าแท้
แต่เราชอบ
วะฮะฮ่าาา
:L1: :L1:
-
:call: :call: :call:
-
เศร้าแทน เล็ก
-
ก็ดี
การหายไปครั้งนี้อาจจะนำอะไรดีดีมาก้ได้
จะได้รุ็ถึงใจตัวเองกันสีทีนะ
-
เล็กไปอยู่บ้านวัตซิ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณหญิงแม่ไม่สำนึกเล้ยยย สงสารเล็ก :monkeysad:
รอตอนต่อไปค่าาาาา
-
ทำไมคุณหญิงแม่ต้องว่าเล็กแบบนี้ด้วยละ
เล็กหายไปก็ดีเหมือนกันนะไปอยู่กับน้องพีพีเลย
-
คุณหญิงแม่ร้ายจังนะ ทำเหมือนเล็กไม่ใช่ลูกเลย :m15:
-
ตกใจหมดเลย ย .. คิดว่าจะโดนชนจริงๆๆ
เศร้าอ่ะ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เราอ่านในเด็กดีกัน
-
คุณหญิงแม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ใจร้ายเกินไปแล้ว :m31: :m31: :m31:
สงสารเล็กที่สุด :o12: :o12: :o12:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ส่งสารคุณเล็ก :monkeysad:
:call:
-
หายไปไกลๆจากทุกคนก็ดีนะ
-
:sad11: ใจเอ๋ยใจ...สงสารเล็กมาก เศร้าใจเรื่องที่บ้านแล้วยังมาเจ็บช้ำเรื่องความรักกับวัตอีก :เฮ้อ:
-
สู้ๆนะเล็ก อย่ายอมแพ้โชคชะตานะะะ
-
อาการคุณหญิงแม่หนักไปนะ คือตัวละครมันเบาโหวงไปหน่อยอ่ะ ถึงขั้นมองว่าทำอาหารกินเองต่ำทรามนี่น่าจะมีอาการทางจิตมากกว่าจะแสดงถึงอคตินะ (คือมันเว่อร์เกินไปหน่อย แม้แต่เจ้าฟ้าหรือพระบรมวงศานุวงศ์ก็ทำอาหารกินเองบางครั้งทั้งนั้นแหละ พูดตามความจริงไม่ได้จะล่วงเกินใคร)
-
รอตอนต่อไปอยางเดียว เม้นไม่ออก จุก++
-
สลายร่าง
:z3:
-
รีบมาต่อนะครับ สนุกมากเลย รออ่านนะครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกอยากตบนังคุณแม่นั้นจัง
ชิ
:a14: :a14: :a14: :a14: :a14: :a14: :a14:
-
อ่านแล้วติดเลยอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะครับ
-
ตอน 23
“เล็ก เช็คของหลังร้านก่อนกลับด้วยนะ”
“ครับพี่ต้น” ผมรับคำก่อนจะเข้าไปเช็คของที่จะใช้พรุ่งนี้หลังร้าน ตอนนี้ผมทำงานที่ร้านกาแฟเล็กๆ ร้านนึงครับ เป็นร้านกาแฟที่ออกแนวเหมือนแกลอรี่ภาพได้เกือบเดือนแล้ว ที่นี่ทำให้ผมมีความสุข ความสุขที่ผมไม่เคยได้รับจากการเป็นชนาธี สิริพิทักษ์ ที่นี่ผมเป็นแค่ไอ้เล็ก เด็กจากต่างจังหวัดที่เข้ามาหางานทำในกรุงเทพไม่ใช่ลูกหลานผู้ดีมีชาติตระกูลแต่ผมกลับได้รับความจริงใจจากคนรอบข้าง มากมายจนผมรับแทบไม่ทัน
“แล้วนี่กลับยังไงล่ะเรา” พี่ต้นเจ้าของร้านเอ่ยถามผม
“คงกลับพร้อมไอ้ไม้ อ่ะพี่”
ไม้ คือพนักงานอีกคนของร้าน “แกลอรี่” ที่ผมทำงานอยู่ ไอ้นี่มันเป็นเด็กช่าง แต่เป็นช่างทำขนมนะครับ มันเรียนคหกรรม เพราะไม้บอกว่าอยากเปิดร้าน เบเกอรี่เป็นของตัวเอง ไม้เป็นเด็กขยันนะครับถึงมันจะกวนส้นเท้าไปสักหน่อยแต่ก็ไม่ใช่คนเลวอะไร
“ไอ้ไม้เนี่ยนะ ให้พี่ไปส่งดีกว่าไหม กลับมอไซต์กับไอ้ไม้มันอันตรายนะ”
“โด่ อะไรอ่ะลุง ผมขับมอไซต์นิ่มจะตาย อันตรายตรงไหน เทพไม้ รู้จักเปล่า” ไอ้ไม้เหวลั่น ก่อนจะคักคิ้วกวนพี่ต้นไปหลายที
“ไอ้เด็กเวร บอกให้เรียกพี่ เรียกพี่ กูไปเป็นพี่พ่อมึงตอนไหนว่ะ” พี่ต้นด่ากลับ คู่นี้ประจำแหล่ะครับ ถ้าวันไหนไม่ได้ด่ากันวันนี้น้ำท่วมแน่ๆ
“ก็ลุงแก่อะ คนอาร๊ายยยยย อายุ 28 แต่หน้าเนี่ยนึกว่า 40 รู้จักกินคอลาเจนบ้างนะลุง หรือลุงซื้อไม่เป็นเดี๋ยวผมซื้อมาฝากนะ”
“ไอ้ไม้ พูดแบบนี้ กินโปรตีน ก่อนไหมห่ะ” พี่ต้นเหวลั่นก่อนจะวิ่งไล่เตะเจ้าเด็กจอมกวนลั่นร้าน
ผมได้แต่หัวเราะกับท่าทางที่ดูเหมือนจะตีกันตลอดเวลาของสองคนนี้ ถึงมันจะน่ารำคาญไปบ้างมันก็ดีกว่าอยู่เงียบๆคนเดียวเป็นไหนๆ
“พอเถอะครับ ผมว่ามันดึกแล้วนะ ปิดร้านดีกว่านะครับ” ผมเอ่ยห้าม ไม่งั้นคนแก่กับเด็กเกรียนคงวิ่งไล่กันทั้งคืนแน่ๆ
“ชิ เพราะลุงแหล่ะ ผมเลยโดนพี่เล็กดุเลย” ไอ้เด็กตัวแสบบอกกก่อนจะช่วยผมปิดร้าน
เราเอ่ยลาเจ้าของร้านใจดีก่อนที่ผมจะแปลงร่างเป็นสก๊อยส์ ซ้อนท้ายไอ้ไม้กลับบ้าน
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนราคาถูก อย่างเหนื่อยล้า แต่ก็ยังยิ้มได้ ถึงที่นี่จะเป็นแค่ห้องเช่าเล็กๆแต่ผมกลับมีความสุขมากตอนอยู่ในสิริพิทักษ์ ซะอีก และที่สำคัญที่นี่ก็ยังห่างจากโรงเรียนของพีพีแค่สองไฟแดง ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองได้อยู่ใกล้ลูกมากขึ้นถึงผมจะออกไปแสดงตัวไม่ได้ แต่ผมก็ยังดีใจที่ยังคงเห็นว่า พีพียังยิ้มกว้างได้ทุกวัน
“อ้าวพี่ จะไปที่โรงเรียนนั่นอีกแล้วเหรอ” ไม้ที่ดูท่าทางเหมือนเพิ่งไปวิ่งมาเอ่ยถามผม
“อืม”
“ไอ้โรงเรียนนั้นมันมีอะไรดีอ่ะ ผมเห็นพี่ไปทุกวันเลย หรือว่าแอบชอบครูที่โรงเรียนนั้นเหรอพี่” เจ้าเด็กเกรียนล้อ
“ไม่ใช่เว้ย ช่างพี่เถอะน่า แกไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวไปทำงานสายโดนพี่ต้นด่าไม่รู้ด้วยนะโว้ย”
“คร้าบๆๆ พี่เนี่ยคนกำลังอารมณ์ดี พูดถึงไอ้ลุงนั่นทำไมก็ไม่รู้ ไปดีกว่า” เจ้าไม้บอก ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป
ผมเดินฝ่าฝูงชนในชั่วโมงเร่งรีบออกมาถึงหน้าโรงเรียนพีพี จนได้เหลือบมองนาฬิกาที่เกือยจะไม่ทันอย่างโล่งอกปกติพีพีจะมาถึงโรงเรียนประมาณเจ็ดโมงครึ่ง นี่ก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงยี่สิบแล้ว เฮ้อ สงสัยพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ากว่านี้ซะแล้ว ผมยืนรออยู่สักพักรถยนต์คุ้นตาก็เข้ามาจอดที่หน้าโรงเรียนก่อนที่ไอ้วัตจะอุ้มพีพี ลงมาจากรถ จริงๆผมว่ามันก็แปลกนะ เพราะปกติแล้วไอ้วัตมันไม่เคยมาส่งพีพีเลยสักครั้งแต่เท่าที่สังเกตช่วงสักเดือนนึงที่ผ่านมาไอ้วัตมาส่งพีพีตลอดเลย แต่ช่างเถอะสงสัยมันคงจะอยากทำเพื่อทำหน้าที่ “พ่อ” ที่ดีบ้าง หน้าที่ที่ผมอยากจะทำแต่กลับไม่มีสิทธิ์อะไรเลย
ผมยืนมองพีพีที่เดินเข้าไปในโรงเรียนจนลับตา ถึงจะอยากไปหาใจจะขาดแต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไปจากชีวิตเดิมๆที่เป็นอยู่แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ มันอาจจะเหมือนคนหนีปัญหา แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อม ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับใครจริงๆ
“เล็ก เหม่ออีกแล้ว วันนี้เป็นอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” พี่ต้นเอ่ยถามผมก่อนจะละมือจากกาแฟตรงหน้า
“เปล่าครับพี่ ผมแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เพราะถ้าไม่สบายขึ้นมามันจะยุ่ง พี่เป็นห่วง” พี่ต้นบอก
ผมทำได้แค่หลบสายตาห่วงใยที่ส่งมาให้ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไปเรื่อย ผมไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าพี่ต้น “คิด” กับผมแบบไหน แต่ผมเลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้มากกว่า ผมยังไม่อยากทำร้ายจิตใจพี่ต้น พี่ต้นเป็นคนดี ผมเชื่อว่าสักวันพี่เขาจะรู้ตัวว่าไม่ควรชอบคนอย่างผม
“ลุง ลาเต้ สอง เร็วๆด้วยลูกค้ารออย่ามัวแต่ทำตาหวานเดี๋ยวกาแฟจะกลายเป็นน้ำตาล”
“ไอ้ไม้ ไอ้ตัวมาร จะไปไหนก็ไปเลยไป๊”
“ไปอยู่แล้ว ไม่อยากอยู่นักหรอก เบื่อหน้าคนแก่ว่ะ” ไม้บอกก่อนจะเดินไปรับออร์เดอร์ที่หน้าร้านทิ้งให้พี่ต้นฮึดฮัดอยู่คนเดียว
“ผมว่าไม้มันน่ารักนะพี่ พี่คิดเหมือนผมไหม”
“น่ารักกับผีนะสิ ไอ้เด็กเวรนี่ กวนก็เท่านั้นแถมยังเกรียนอีก เล็กมองยังไงว่ามันน่ารักเนี่ย”
“เด็กคนนี้ถึงจะกวนไปหน่อยแต่ ก็จริงใจ นิสัยถึงจะห่ามๆไปบ้างแต่ก็ไม่เคยเสแสร้ง ผมว่าคนแบบนี้น่าคบกว่าพวกที่ปากปราศัยน้ำใจเชือดคอเยอะนะพี่” ผมบอกอีกคน
“พี่ว่าเราเนี่ย คิดมากเกินอายุไปเยอะเลยนะ พูดแต่ละทีพี่นึกว่าอยู่กับคนแก่ซะอีก”
“อ้าว พี่ถ้าผมแก่เนี่ย พี่ก็คงเป็นวัตถุโบราณแล้วล่ะ พี่อย่าลืมดิว่าแก่กว่าผมตั้งสี่ปี ฮ่าๆๆ”
“อะไรกันว่ะ ไอ้เด็กพวกนี้พวกแกไม่แก่บ้างก็ให้มันรู้ไป” เจ้าของร้านกาแฟตัวโตบอกงอนๆ
“ทำงอนเป็นตุ๊ดเลยนะลุง อย่าทำเลยเสียสถาบันเค้าว่ะ ฮ่าๆๆ” ไอ้เจ้าไม้ที่เข้ามาได้จังหวะพอดีทับถมอีกแรงเล่นเอา เจ้าของร้านตัวโตไปแทบไม่เป็นเลย
กรุ๊งกริ๊งๆๆ เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้าน
“อ้าว พี่โอ๋มาได้ไงเนี่ย” ผมเอ่ยทักคนมาใหม่
“ก็พอดี พี่มีธุระแถวนี้น่ะเลยแวะมา เป็นไงบ้างตัวเล็ก”
“สบายดีครับ สบายกว่าอยู่ที่บ้านเยอะเลย” ผมยิ้มตอบก่อนจะแอบเห็นว่าเจ้าของร้านกับเด็กเสริฟ มองผมกับพี่โอ๋เขม็ง จริงๆพี่โอ๋จะมาที่นี่อาทิตย์ละครั้งน่ะครับเพราะว่าเป็นห่วงผมแล้วผมก็บอกใครๆว่าพี่โอ๋เป็นญาติห่างๆ แต่ก็ยังไม่วายถูกสงสัยอยู่ดี
“คุณต้น น้องไม้ เป็นไงบ้างครับช่วงนี้” พี่โอ๋เอ่ยทัก
“อะ อ๋อ ก็ดีครับ ” พี่ต้นตอบแก้เก้อ จนไอ้น้องไม่ที่อยู่ข้างๆขำก๊าก คนตัวโตไม่รอช้าจัดการเขกหัวไปที จนเด็กแสบคลำหัวป้อยๆ
“แล้วนี่พี่ มานี่มีอะไรหรือเปล่า”
“พอดี มีใครบางคนอยากเจอเล็กน่ะ”
“ไอ้เหี้ยเล็ก….ไอ้เพื่อนเวร!!!!” เสียงตะโกนมาแต่ไกลก่อนที่คนที่ผมคุ้นเคยดีจะวิ่งเข้ามาในร้าน
“ไอ้เล็ก ไอ้เพื่อนชั่ว ไอ้….โถ่เว้ย!!!” ไอ้เมฆสบถเสียงดัง ทำเอาลูกค้าทำหน้างงเป็นแถว
“เมฆเบาๆ ลูกค้าเค้ากลัวหมดแล้ว ” ผมบอกเบาๆ ก่อนจะโดนคุณเพื่อนรักลากเข้าไปหลังร้าน
“ไอ้เล็ก มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้นะว่ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า”
“เมฆ คือกู กู..”
“มึงไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน ไอ้เพื่อนเวร กูตามหามึงมาเดือนนึงเต็มๆ มึงรู้ไหมว่า กูเกือบจะคิด
ว่ามึงฆ่าตัวตายไปแล้วด้วยซ้ำ” ไอ้เมฆร่ายยาว ผมได้แต่มองหน้าเพื่อนด้วยความสำนึกผิด ผมแค่ไม่อยากให้มันกังวลแต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดเพราะไอ้เมฆตอนนี้ดูเหมือนคนบ้ามากกว่า
“กูขอโทษนะ กูขอโทษ”
“เฮ้อ ช่างเหอะ ตอนนี้กูก็เจอมึงแล้วนินา แต่ต่อไปห้ามปิดกูอีกเข้าใจไหม” ไอ้เมฆบอกก่อนจะยิ้มให้ผม ความเป็นเพื่อนมันก็ดี
แบบนี้ล่ะครับ โกรธกันไม่ทันข้ามวันก็ดีกันแล้ว
“แล้วนี่มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่”
“กูบังเอิญ เจอพี่โอ๋น่ะ แล้วก็เลยลองตามพี่โอ๋มา ไงกูฉลาดใช่ไหม”
“ไอ้เพื่อนบ้า ที่มึงสะกดรอยตามน่ะ ตำรวจนะ พี่โอ๋เค้ารู้ตัว ว่ามึงตามมาตั้งนานแล้วเว้ย ไอ้ปัญญาอ่อน” ผมบอกมัน อย่างขำๆ ไอ้นี่คิดว่าตัวเองเป็น 008 หรือไง
“กูว่าเราออกไปกันดีกว่า เข้ามานานแล้วเดี๋ยวคนอื่นสงสัย”
“อ้อ แล้วมึงไม่ต้องพูดอะไรนะ ฟังอย่างเดียวเข้าใจไหม” ผมบอกก่อนจะลากไอ้เมฆออกมา
แหมซื้อหวยทำไมไม่ถูกนะ ยืนกันครบทีมแถมหน้าแต่ละคนนี่มีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
“มีอะไรจะถามผมไหมครับพี่ต้น”
“อะ เอ่อ คือ ….”
“พี่เล็ก คนนี้เป็นแฟนพี่เหรอ” ไอ้ไม้โพล่งถามออกมาเสียงดัง จนพี่ต้นเองยังปิดปากไม่ทัน
“ไอ้ไม้ เสียมารยาท” พี่ต้นดุ
“อื้อ อุงอ่อย องอัยอ้อ อามอิ ” เจ้าตัวแสบโวยวายเสียงอู้อี้
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่หรอก คนนี้ไอ้เมฆเพื่อนสนิทที่บ้านนอกน่ะ พอดีพี่เข้ากรุงเทพไม่บอกมันมันเลยโกรธไง” ผมบอก
“แต่ดูท่าทาง ไม่น่าจะเป็นเด็กต่างจังหวัดนะ” พี่ต้นเอ่ยถาม
“อ้อ พี่ไอ้นี่มันลูกชายนายก อบต บ้านมันรวยน่ะเลยเข้ามาเรียนกรุงเทพ มันเลยมีราศีคนกรุงไง งั้นวันนี้ผมลาครึ่งวันนะพี่ ไปไอ้
เมฆ ไปครับพี่โอ๋”
ผมลากลูกชายนายก อบต จำเป็นออกมาจากร้าน ท่ามกลางความงงของทุกคน หนักสุดคงเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมห้าดาวที่กลายเป็นลูกชายนายก อบต เนี่ยล่ะครับ
........................TBC................................
วันนี้แอบแวบไปที่คณะ ก็เลยไม่ได้มาลง แบบว่าไปส่องเด็กอ่า
น้องๆมาสอบสัมภาษณ์ รับตรง แหมเด็กนี่มันน่ารัก ดีเนาะ :laugh:
ตอนนี้จัดเบาไม่หนักมากเพราะหนักมาทั้งเรื่องแล้ว
เอาเป็นเบาๆไปก่อน เนาะ
ส่วนนี่ ก็อิมเมจ
พี่ต้น
(http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/299921_3796669329210_1978616227_n.jpg)
น้องไม้
(http://sphotos-a.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/401586_3796669809222_61046805_n.jpg)
-
ตลกเมฆ ได้เป็นลูกนายก อบต. ซะงั้น :laugh:
-
ลูกนายก อบต. เหมาะสมกับเมฆจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เล็กก็ช่างคิดด :m20:
รอตอนต่อไปค่าาา :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
:m20:
-
:m20: :m20: :m20:
-
:laugh:
-
เห้อ พูดไม่ออกง่าT^T รออ่านนะฮะ
-
รอต่อนะครับ รอความคืบหน้า น้องเล็ก-วัต วัตจะคิดถึงเล็กหรือป่าวนะ
-
:m20: ลูกชายอบต.
+1 จ้า
-
นึกว่า พระเอกของเราจออกโรงซะอีก :z3:
-
ดีแล้วที่เล็กออกมาตั้งตัวใหม่ :เฮ้อ:
วัตแอบเห็นเล็กรึป่าวอ่ะ เลยมาส่งพีพีเอง
เล็กกลายเป็นเด็กบ้านนอก มีเพื่อนเป็นลูกนายกอบต. :m20: :m20: :m20:
ปล.เชียร์พี่ต้นกับน้องไม้
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:m20: :m20: :m20:
-
555 เมฆเป็นลูกนายกอบต. ส่วนพี่โอ่ไม่เป็นปลัดอบต.ไปซะล่ะเล็ก
-
^^
-
สู้ต่อไปนะเล็ก...แอบชอบไม้เบาๆ คิกๆ
-
………………………..24……………………………………
ผมพาสองคนมาที่ห้องพักของผมอย่างเสียไม่ได้ขืนอยู่มีหวังความลับแตกแน่
“ฮ่าๆๆๆๆ เดี๋ยวนะเล็กพี่ขอขำแปป นึง คิดได้ไงอ่ะ ลูกชายนายก อบต” พี่โอ๋ขำก๊ากหลังจากมาถึง
“ก็มันจวนตัวน่ะพี่ คิดออกแค่นี้ล่ะ”
“โห มึง ถามกูบ้างยัง ว่ากูอยากเป็นไหม” ไอ้เมฆเหวลั่น
“เอาน่ามึง คิดว่าช่วยกูนะ”
“แล้วนี่มึงอยู่ที่นี่จริงๆเหรอว่ะ” ไอ้เมฆเอ่ยถามผม พลางมองไปรอบๆห้อง
“อืม ทำไมเหรอ ที่นี่ดีออก ใกล้ร้านนิดเดียวเอง”
“แต่ว่ามัน…”
“เหอะน่ามึง กูเป็นแค่เด็กบ้านนอกนะตอนนี้ คงไม่มีปัญญาไปอยู่คอนโดหรูๆหรอก” ผมตัดบท เพราะแค่ดูหน้าก็รู้แล้ว ว่าไอ้นี่มันต้องเอ่ยปากให้ผมย้ายไปอยู่ด้วยแน่
“งั้นกูอยู่นี่กับมึงนะ” ไอ้เมฆบอกก่อนจะนอนลงบนที่นอนผมหน้าตาเฉย
“เฮ้ย อย่าเพิ่งนอนดิว่ะ มาคุยกันก่อน ไอ้เมฆ!!!”
“ฮ่าๆๆ พวกแกนี่ฮาดีว่ะ ตัวเล็กอยู่กับเพื่อนดีๆนะพี่ต้องไปเข้าเวรก่อน มีอะไรโทรหาพี่นะ”
“ครับพี่”
พี่โอ๋ยิ้มพลางยีหัวผมเบา ก่อนจะออกจากห้องไป ทีนี้ก็เหลือผมกับลูกชายนายก อบต นี่แล้วที่ต้องเคลียร์กัน
“ไอ้เมฆ กูรู้นะว่ามึงไม่ได้หลับ ลุกมาคุยกันดิ” ผมบอกไอ้คนที่นอนอยู่เสียงเครียด จากที่เป็นเพื่อนกันมาเกือบตลอดชีวิตผมว่าวันนี้ไอ้เมฆมันแปลกๆ จึงมันจะเอะอะโวยวายเหมือนเดิมแต่แววตามันไม่เหมือนเดิม เหมือนมันมีเรื่องที่คิดไม่ตกอยู่ในใจตลอดเวลา
“มีอะไรว่ะ ไอ้เล็กกูง่วงนะ” ไอ้เมฆบอกอู้อี้ พลางมุดผ้าห่มไปด้วย
“เมฆ” ผมเรียกเสียงเย็น
“เล็ก กูขอโทษแต่ว่าตอนนี้กูยังไม่พร้อม ไม่พร้อมที่จะบอกอะไรทั้งนั้น ขอเวลากูหน่อยได้ไหม” คนที่นอนอยู่เอ่ยบอกเบาๆ ผมจับมือเพื่อนไว้แน่น ผมไม่คุ้นเคยกับท่าทางของมันในตอนนี้ ไอ้เมฆมันไม่เคยดูอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม มึงคือเพื่อนกูเสมอนะเมฆ กูจะไม่มีวันทิ้งมึงให้เผชิญปัญหาคนเดียวหรอกนะ อยู่กับกูสักพักก็ได้
สบายใจเมื่อไหร่ค่อยบอกนะ”
“อืม ถ้ากูพร้อมกูจะบอกมึงคนแรก กูสัญญา” ไอ้เมฆบอกก่อนจะนั่งเหม่อของมันต่อไป บอกตามตรงว่าผมห่วงมันมากแต่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่าอยู่ข้างๆ เท่านั้น
“โอ้ย ร้อนว่ะ กูอาบน้ำก่อนนะ” ไอ้คุณชายเมฆบ่น จะไม่ให้ร้อนได้ยังไงล่ะครับ ห้องผมมีแค่พัดลม คุณชายที่วันๆอยู่แต่ในห้องแอร์มีเหรอจะทนได้นาน
“เฮ้อ ร้อนๆๆ” ไอ้เพื่อนรักยังคงบ่นของมันไป ถอดเสื้อไป ผมมองมันพลางส่ายหน้าระอาก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างที่มันไม่ควรจะมี
รอยจูบ
ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้เมฆรอยพวกนี้คงเป็นเรื่องธรรมดา แต่ไอ้เมฆไม่ใช่ มันหวงตัวเกินกว่าที่จะให้ใครสักคนมาทำรอยพวกนี้ ไม่ว่ามันจะนอนกับใครมันไม่เคยมีรอยแบบนี้มาให้เห็นสักครั้ง ไหนจะแววตาที่เหมือนมีอะไรในใจของมันอีก ยิ่งคิดก็ยิ่ง งง ตกลงเพื่อนผมมันเป็นอะไรกันแน่นะ
“เอาล่ะๆ เริ่มงานกันเลย” ไอ้เมฆบอกก่อนจะไปช่วยไม้เปิดร้าน อย่างที่คิดกัน ตอนนี้นายเมฆา เพื่อนผมกลายเป็นพนักงานร้านแกลอรี่ไปเป็นที่เรียบร้อยหลังจากที่มันพยายามตื้อพี่ต้นอยู่นาน พี่แกเลยใจอ่อนยอมให้มันทำงานด้วยข้อเสนอสุดคุ้มคือ มันไม่เอาค่าแรงสักบาท
“เหอะ ดีจัง มีพี่เมฆมาช่วยอีกคน ร้านเราคงลูกค้าตรึมอ่ะ” เจ้าไม้บอก
“ทำไมว่ะ ไอ้น้อง” ไอ้เมฆเอ่ยถาม เอาจริงๆคือผมก็สงสัยเหมือนกันนะครับ
“โด่พี่ อยู่หลังเขาป่ะเนี่ย เคยดูไหม คอฟฟี่ ปริ๊นซ์ น่ะ หุหุ ตอนนี้ร้านเรามีชายหนุ่มสุดหล่อ เป็นพนักงานตั้งสี่คนนะ ถึงลุงเจ้าของร้านจะแก่ไปหน่อยแต่คงเรียก ป้าแถวนี้ได้บ้าง ถือว่าหยวนๆ ฮ่าๆๆ” ไอ้ไม้เพ้อถึงซี่รี่ย์เกาหลีสุดฮิต เมื่อหลายปีก่อน พลางยกยิ้มภูมิใจ
“ไอ้ไม้ แกว่าฉันแก่อีกคำเดียว ฉันไล่แกออกแน่” พี่ต้นเหวลั่น แต่ไอ้จอมกวนมีเหรอจะกลัว
“เหอะ เอาเด้ ถ้าลุงไล่ผมออกอ่ะนะ ร้านลุงนั่นแหล่ะจะเสีย เพราะขาดตัวดึงดูดลูกค้าอย่างผม อย่าลืมดิสาวๆมาที่นี่เพราะเสน่ห์ผมนะ”
“ครับ พ่อโดม พ่อณเดช ไปเลยนะ ไปเปิดร้านโน่นไป๊” พี่ต้นไล่เสียงดังผมกับไอ้เมฆได้แต่หัวเราะกับคู่กัดต่างวัย ที่อายุห่างกัน 10 ปี แต่กลับเถียงกันเป็นเด็กประถม
บรรยากาศในร้านวันนี้ดึกคักอย่างที่ไอ้เจ้าไม้มันบอกจริงๆซะด้วยสิครับ เพราะนอกจากแฟนคลับไอ้น้องไม้ที่เป็นพวกสาวใสวัยมัธยมแล้วยังมี สาวๆ ที่มาเพิ่มเพราะไอ้เพื่อนคลาสโนว่า ตัวพ่อของผมอีกหลายสิบคน เอาเป็นว่าวันนี้ผมชงกาแฟจนตาลายไปแล้ว ต่างจากไอ้น้องไม้กับไอ้เมฆที่ คุยจ้อกับสาวๆอยู่หน้าร้าน เฮ้อโลกมันช้างไม่ยุติธรรม
“เหนื่อยไหมเล็ก มาพี่ช่วย” พี่ต้นเอ่ยถาม
“ ผมว่าพี่กับผมก็ยุ่งไม่ต่างกันนะครับ ผมไม่อยากเอาเปรียบพี่นะ”
“แต่พี่อยากช่วยเล็กนะ เต็มใจช่วยตลอดชีวิต”
ผมได้แต่ยิ้มแกนๆ กับคำพูดของพี่ต้น ผมรู้ว่าพี่ต้นรู้สึกยังไง แต่พี่ต้นเป็นคนดี ดีเกินไปที่จะมาชอบคนอย่างผม
“นี่ลุง เดี๋ยวพี่เล็กก็เป็นเบาหวานตายกันพอดีหรอก เยอะนะเราน่ะ” ไอ้เด็กแสบที่เข้ามาถูกจังหวะทุกทีเอ่ยขึ้น
“ไอ้มาร ทำไมมาถูจังหวะทุกทีเลยว่ะ”
“ผมชื่อไม้ครับลุง แก่แล้วก็งี้ ขี้หลงขี้ลืม”
“แต่สำหรับฉัน แกเป็นมาร มารความสุขด้วย” พี่ต้นพูดเสียงลอดไรฟัน
“โถๆๆๆ น่าสงสารลุงแก่ๆที่ ต้องอกหักช้ำรักอยู่ร่ำไป มามะ เดี๋ยวน้องไม้จะซ้ำเติม เอ้ยปลอบใจเองมาม่ะๆๆ” ไอ้ไม้จอมกวนยังคงล้อเลียนพี่ต้นต่อ จนผมแอบขำ ผมว่าถ้าจะมีใครสักคนที่ทำให้ผู้ชายใจเย็นอย่างพี่ต้นฟิวส์ขาดได้คงมีแค่ไอ้น้องไม้คนเดียวล่ะครับ
วันนี้ร้านเราคนเยอะทำให้พวกผมต้องชงกาแฟกันจนมือระวิง จนแทบจะเป็นลมแต่มันก็คุ้มเพราะวันนี้มีอะไรให้ทำเยอะดี ผมไม่ค่อยชอบอยู่ว่างๆเท่าไหร่มันฟุ้งซ่านน่ะครับ
“เฮ้อออออออออออ เสร็จซะที” ไอ้ไม้ จอมกวนตะโกนลั่นร้านทันทีที่ลูกค้ากลุ่มสุท้ายเดินออกไป
“เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย งานร้านกาแฟเนี่ย” คุณชายเมฆบ่นตามอีกคน
“อย่าบ่นน่า แกเองไม่ใช่เหรอที่อยากทำน่ะ เดี๋ยวพี่ต้นมาได้ยินเข้าก็โดนไล่ออกกันหมดหรอก” ผมบ่น
“แหม พี่พวกผมก็แค่บ่นเฉยๆ เนาะพี่เมฆ งายเยอะซิดีแบบว่าร้านกำไรเยอะ สิ้นปีลุงจะได้ให้โบนัสเราเยอะๆไง เนาะ” เจ้าไม้ยิ้ม
แป้น ก่อนจะแก้ตัวแทนลูกพี่มัน( ที่มันเพิ่งสถาปนากันวันนี้)
กรุ๊งๆๆกริ๊งๆๆ
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น เป็นสัญญาณว่ามีคนเข้ามาในร้าน เจ้าไม้ที่รู้หน้าที่รีบวิ่งออกไปหน้าร้านทันที
“เฮ้อ” ไอ้เมฆถอนหายใจเสียงดัง จนผมต้องมองด้วยความสงสัย
“เหนื่อยมากเหรอว่ะ กลับบ้านก่อนก็ได้นะเดี๋ยวกูเก็บเอง”
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก กูมีอะไรคิดนิดหน่อย”
“เรื่องอะไรล่ะ เมื่อไหร่มึงจะบอกกูสักที”
“คือกู…..กู…..”
“พี่เล็ก มีคนมาหาครับ” ไอ้ไม้ตะโกนบอก
“อือ เดี๋ยวพี่ไป” ผมตอบกลับ ว่าแต่ใครมาหาผมกันนะ จำได้ว่านอกจากไอ้เมฆแล้ว ก็มีแค่พี่โอ๋ที่รู้นี่นา แล้วใครมากัน
“ใครมาหามึงว่ะ ไอ้เล็ก” ไอ้เมฆถามเสียงเครียด
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
“หรือจะเป็นไอ้วัต” ไอ้เมฆเดา
“คงไม่ใช่หรอกมั้ง ไอ้วัตมันจะตามหากูทำไม ในเมื่อมันเป็นคนพูดคำนั้นเอง”
“เล็ก กูอยู่ข้างมึงเสมอนะ ไปเถอะเดี๋ยวกูพามึงออกไปเอง ถ้าเป็นไอ้วัตจริงๆกูไม่ยอมให้มันทำอะไรมึงอีกแล้ว” ไอ้เมฆบอก
ก่อนจะจับมือผมแน่น
เราสองคนเดินออกมาจากหลังร้าน ก่อนจะเจอกับผู้ชายคุ้นตายืนรอที่หน้าร้าน
...............................................TBC....................................
ใครน๊อออออออออออออออออออออ ที่มา ฮ่าๆๆๆ o18
ปล คือพิตจะมาบอกว่า เรื่องนี้ จะเป็นซีรี่ย์นะคะ ชื่อว่า เล่ห์/ ร้อย/ รัก
มีทั้งหมดสามเรื่อง แต่เดี๋ยวจะบอกอีก ทีว่า อีกสองเรื่อง มีอะไรบ้าง
และตัวละครเป็นใคร :L2:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ รักทุกคนมากๆน๊า
-
ใครอ่ะ แล้วใครทำร้ายเมฆน้อยยยย :m16:
-
อ้าวๆ ทำมั้ยทามกานแบบนี้ละ T^T
ต่อให้เค้าเยยน้า T^T
-
นั่งเฝ้าเลยยยยยยยยยย เค้าเดาว่าอีกสองคู่ต้องเพื่อนเล็กแน่ๆ
คู่ของเมฆน่าสนใจมาก
-
เขาเป็นใครหนอ?
-
ค้างอ่ะ ใครมาเนี่ย
-
เขาคือใคร ? :z2: :z2:
-
:m31: ค้างอย่าแรงมากกกกก
:L2: :L2:
-
เมฆไปโดนใครทำไรมาเนี่ย
-
ตอนแรกคิดว่าเมฆจะเครียด ที่เล็กมีแฟนเลยเศร้าๆ
แต่พอเห็นรอยจูบแล้วก็....ป๊าดดดดด เมฆโดนใคร...มาเนี่ย
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
-
เมฆต้องโดนเมะที่ไหนรุกมาแน่ๆ - -*
ขอเดาว่าคนมาหาเล็กคือ .... ไม่รู้อ่า ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาาา :L2:
-
ใครๆๆๆ ใครมาเนี่ย จะเป็นพี่ใหญ่รึตาวัตกัน รอ รอ รอ
-
ตกลงจะเป็นของใครกันน้าาา ระหว่างเล็กกับเมฆ
-
^^
-
จ๊ะเอ๋ ใครเอ่ยยยยยยยยยยยยย :m22:
-
เดาว่าพี่ใหญ่กับเมฆ ฮี่ๆๆ
-
ตอนนี้เมฆก็คงกำลังมีปัญหาหัวใจกับหนุ่มรึสาวคนใดคนหนึ่งอยู่แน่ๆ
............................................................................................
ถึงตอนหน้าไวๆเถอะ อยากรู้ว่าใครมาหาเล็ก
-
ตอน 25
“พี่ใหญ่” ผมเรียกคนที่ยืนรออยู่เสียงดัง ก่อนที่พี่ใหญ่จะหันมายิ้มให้
“เล็ก กูกลับเข้าข้างในก่อนนะ” ไอ้เมฆบอก แต่กลับบีบมือผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ ผมมองแววตาที่มีแต่ความเกลียดปนเศร้านั่นอย่างแปลกใจ เพื่อนผมเป็นอะไร เมฆไม่เคยมีแววตาแบบนี้กับใคร แต่ทำไมแววตาที่ เมฆมองพี่ใหญ่มันถึงได้เต็มไปด้วยความสับสนแบบนั้นนะ
“เมฆมึงเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามเสียงเบา
“ไม่เป็นไรหรอก กูรอข้างในนะ” มันตอบก่อนจะคลายมือออก
“ใจคอจะไม่ทักกันสัดนิดหรือไงครับ น้องเมฆ” พี่ใหญ่เอ่ยทัก
“อ้อ สวัสดีครับพี่ใหญ่ ไม่เจอกันนาน เมื่อไหร่จะตายละครับ”
“คงไม่ตายง่ายๆหรอกครับ พี่มีเรื่องให้ทำเยอะ หึ” พี่ใหญ่บอกเสียงเรียบเหมือนเดิม ก่อนจะเดินไปกระซิบบางอย่างกับไอ้เมฆ ซึ่งผมไม่ได้ยิน แต่เท่าที่เห็น ไอ้เมฆท่าจะตกใจอยู่เหมือนกัน สองคนนี้เป็นอะไรกันนะ ถึงผมกับเมฆจะคบกันมานานแต่เมฆก็ไม่ได้สนิทกับพี่ใหญ่ขนาดที่จะมีความลับกันนะครับ ผมว่ามันชักแปลกๆแล้ว
“ไอ้เหี้ยเอ้ย”
พลัก!!! ไอ้เมฆตะโกนลั่น ก่อนจะต่อยพี่ใหญ่จนปากแตกแล้วเดินเข้าร้านไป ผมมองสองนั้นด้วยความ งง แล้วตกลงพี่ใหญ่มาหาใครกันแน่ครับ ผมหรือไอ้เมฆ แล้วสองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหน
“หึ หมัดหนักเหมือนกันนะ” พี่ใหญ่บ่น แต่ในแววตากลับพราวระยับเหมือนเจอของถูกใจ ผมไม่เคยเห็นพี่ใหญ่ในมุมนี้มาก่อนแววตาแบบนี้พี่ชายผมไม่เคยมีให้ใครหรือแม้แต่ของสักชิ้นเพราะพี่ใหญ่มักจะใช้สายตาและน้ำเสียงนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจกับอะไรทั้งนั้นมาตลอด แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิม
“พี่ใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เข้าไปทำแผลก่อนนะ” ผมบอกก่อนจะพาคนปากแตกที่ตอนนี้กลับเข้าสู่โหมดเจ้าชาน้ำแข็งคนเดิมแล้วเข้าไปในร้านก่อนจะให้นั่งรอที่โซฟา
“ทำแผลก่อนนะครับ” ผมบอกก่อนจะลงมือทำแผลให้พี่ใหญ่ จริงๆไอ้ชุปฐมพยาบาลเนี่ยของไอ้ไม้มันครับ ก็อย่างที่บอกเขามันเด็กช่างถึงจะเป็นช่างทำขนมแต่มันก็ต้องมีเรื่องชกต่อยบ้างเพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจที่ร้านพี่ต้นจะมีชุดทำแผลครบถ้วนขนาดนี้
“พี่มีเรื่องอะไรกับเมฆหรือเปล่า” ผมเปิดประเด็น
“แล้วเพื่อนเราบอกอะไรมาบ้างล่ะ” พี่ใหญ่ถามกลับ ด้วยเสียหน้าเรียบนิ่ง จนผมเดาอารมณ์ไม่ออก
“ไม่ได้บอกครับ ผมถึงต้องมาถามพี่ไงว่ามีอะไรกัน ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนไอ้เมฆเป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด ต่อให้เป็นพี่ถ้าทำให้มันเจ็บผมก็ไม่ปล่อยพี่ไว้เหมือนกัน ” ผมบอกเสียงแข็งถึงอีกฝ่ายจะเป็นพี่ชายแท้ๆ แต่สำหรับผมผมเลือกเข้าข้างไอ้เมฆ เพราะมันคือเพื่อนรักและคนที่จริงใจกับผมที่สุด
“หึ เราสองคนนี่สนิทกันดีนะ”
“ทั้งชีวิต ผมมีแค่มันคนเดียวที่รักและเข้าใจจริงๆ สำหรับผมเมฆเป็นมากกว่าเพื่อน มันคือคนที่ผมรักและเป็นห่วงมากที่สุด”
พี่ใหญ่มองผมด้วยแววตาที่เดาอารมณ์ไม่ออก ก่อนจะแค่นยิ้มเย็นชาส่งมาให้ มันยิ่งทำให้ผมไม่สบายใจเลยสักนิด
“เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องของคนอื่นสักที เล็กไม่สงสัยเหรอว่าพี่มานี่ทำไม”
“แล้วพี่มาทำไม”
“พี่มาตามเล็กกลับบ้าน”
“ผมไม่มีบ้านหรอกครับ ไม่มีและไม่เคยมี”
“เล็กเลิกทิฐิสักทีได้ไหม แม่เป็นห่วงเล็กมากนะ พี่ว่าเล็กกลับบ้านเถอะ”
แม่นะเหรอจะเป็นห่วงผม หึ ในชีวิตตั้งแต่จำความได้แม่ไม่เคยบอกว่ารักผมสักครั้ง
“หึ ผมไม่มีบ้าน ไม่มีแม่ ไม่มีพี่หรอกครับ พี่กลับไปซะเถอะ อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย” ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินกลับเข้าหลังร้าน ผมอาจจะเป็นลูกอกตัญญูในสายตาของใครๆ แต่ผมเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องอยู่ในบ้านหลังนั้นกับแม่ที่ไม่เคยรักผมเลย ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
เมื่อไหร่ โลกนี้มันจะมีที่ให้ผมยืนสักที ทำไมผมต้องเป็นส่วนเกินของทุกที่ ผมเคยถามตัวเองว่าผมเกิดมาทำไม ถ้าเกิดมาแล้ว กลายเป็นตัวซวย เป็นส่วนเกินของครอบครัว ผมเกิดมาทำไม
“เล็กกำลังเข้าใจแม่ผิดนะ แม่รักเล็กมาก รู้หรือเปล่า”
“พอเถอะ ผมไม่อยากฟัง พี่ไม่มีวันเข้าใจผมหรอก ไม่มีใครเข้าใจผมสักคน ผมไม่อยากกลับไปที่นั่น ไม่อยากกลับไปอยู่ใน
สภาพแบบนั้นอีก ที่นี่ผมมีความสุข ความสุขที่บ้านหลังนั้นไม่เคยมีให้ผม ฝากบอกแม่ด้วยว่าลูกอกตัญญูคนนี้จะไม่กลับไปให้แม่เห็นหน้าอีก จะไม่กลับไปทำให้แม่ต้องทุกข์ใจอีกแล้ว”
“เล็ก”
“ผมไปก่อนนะครับมีงานต้องทำอีกเยอะ พี่เองก็กลับบ้านได้แล้วกลับบ้านผิดเวลาแม่จะเป็นห่วงนะ” ผมบอกก่อนจะเดินลับเข้าหลังร้านไป
ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ใหญ่มาที่นี่ทำไม ผมแค่อยากอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากกลับไปเผชิญกับสิ่งเดิมๆพวกนั้นผมเหนื่อย เหนื่อยกับการใช้ชีวิตเป็น ชนาธี สิริพิทักษ์ ผมอยากเป็นแค่ไอ้เล็กเด็กต่างจังหวัดคนนึงเท่านั้น
“เล็ก มึงไหวไหม” เสียงของเพื่อนรักเอ่ยถาม
“ไม่รู้สิ ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบเสียงแผ่ว ก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงกอดรัดจากอีกคน
“ร้องออกมาก็ได้นะเล็ก ถ้ามึงเหนื่อย กูอยู่ข้างมึงเสมอนะ” ไอ้เมฆเอ่ยปลอบก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมของผมเบาๆ
“มึงก็เหมือนกันแหล่ะเมฆ มีอะไรในใจบอกกูได้นะ ถ้ามึงเหนื่อยร้องไห้กับกูก็ได้ กูก็อยู่ข้างมึงเสมอเหมือนกัน” ผมบอกพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“กูขอโทษนะเล็กเอาไว้กูพร้อมกูจะบอกมึงทุกอย่าง”
“อืม กูก็เหมือนกันถ้าเมื่อไหร่กูพร้อมกูก็จะบอกมึงเหมือนกัน”
เราสองคนกอดกันแน่น กอดทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องอะไรในใจ ไม่ใช่แค่มันที่มีความลับกับผมแต่ผมก็มีความลับกับมันเหมือนกัน เพราะผมไม่เคยบอกเรื่องที่ไอ้วัตทำกับผมให้มันรู้ จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกว่าทำไมต้องปิดบังมัน ไม่รู้ว่าเพรากลัวไอ้เมฆเป็นห่วงหรือว่ากลัวมันไปทำร้าย “ใคร” คนนั้นกันแน่
“ในวันที่เราสองคนพร้อม เราจะไม่มีความลับต่อกัน มึงสัญญานะ” ไอ้เมฆบอกก่อนที่ผมจะพยักหน้ารับ
เช้าวันนี้ผมกับไอ้เมฆตื่นมาในชุดเดิม เพราะเมื่อคืนเราสองคนหลับไปทั้งๆที่ร้องไห้ หลับไปเพราะความเหนื่อยซึ่งไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆ เราสองคนยังคงมีอีกคนอยู่เป็นเพื่อนเสมอ ถ้าหากว่าคนที่ผมรักเป็นไอ้เมฆก็คงจะดีนะครับเพราะอย่างน้อยมันก็ไม่เคยทำให้ผมเสียน้ำตาเลยสักครั้ง แต่เรื่องของหัวใจ ผมก็ห้ามมันไม่ได้เหมือนกันทั้งๆที่พยายามแล้ว พยายามที่จะตัดใจ แต่ในเวลาที่ผมอยู่คนเดียวทำไมหน้าของมันยัง วนเวียนเข้ามาในหัวผมได้ตลอด ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย
“มึงเป็นอะไรว่ะ เหม่อแต่เช้าเลย” ไอ้เมฆที่ตอนนี้อาบน้ำเรียบร้อยแล้วเอ่ยถาม
“เปล่าหรอก กุคิดอะไรไปเรื่อยน่ะ มึงเสร็จแล้วใช่ไหมไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันเปิดร้าน”
“อืม ไปเถอะ พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว วันนี้ก็วันใหม่แล้ว ยิ้มหน่อยสิว่ะ มึงยิ้มแล้วน่ารักกว่าหน้าบึ้งเป็นไหนๆนะ”
“ไอ้เชี่ยเมฆ กูหล่อครับ เมื่อไหร่จะเข้าใจสักทีว่าอย่างกูเขาเรียกหล่อ ไม่ใช่น่ารัก”
“ฮ่าๆๆ แบนี้สิถึงจะสมเป็นมึงหน่อย ไปเถอะมานั่งหน้าหงอยอยู่ได้”
“อืม”
ผมยิ้มรับก่อนที่เราสองคนจะออกไปทำงาน ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่พร้อมกับวันใหม่ อย่าไปคิดถึงอดีตที่มันผ่านมาแล้ว อย่าไปกังวลถึงอนาคตที่มันยังไม่เกิด คิดแค่ปัจจุบันก็พอ
...............................TBC............................
ตอนนี้มันดูสั้นๆ เนาะ รู้กันแล้วใช่ไหมคะ
ว่า นายเมฆ ของเราคู่ใคร อิอิ ส่วนเรื่องราวจะเป็นยังไงคงต้องรอ
หน่อยนะคะ เพราะยังไม่มีเวลาปั่นเลย ฮ่าๆๆ เอาเรื่องนี้ให้รอดก่อน
แต่เปิดตัว นักแสดงกันก่อน ฮ่าๆๆๆ
(http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/315784_3796708690194_1343006860_n.jpg)
(http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/69488_3796708930200_705448960_n.jpg)
-
พี่ใหญ่ทำร้ายเมฆหรออออ ใจร้ายยย :monkeysad:
-
อิพี่ใหญ่นั่นเองที่ทำร้ายเมฆ :m16:
รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
พี่ใหญ่เป็นเจ้าของรอยที่คอเมฆใช่มั้ยยยยยย :m29:
-
ชอบคู่พี่ใหญ่อะแบบนิ่งๆ :impress2:
-
พี่ใหญ่กับเมฆ!คู่นี้มาไงน้อ?
-
มีคู่ใหม่เพิ่มมาอีกสองคู่
อยากอ่านเรื่องของใหญ่กับเมฆเหมือนกันนะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
พี่ใหญ่เนี่ย เป็นคนดีกว่านี้สักนิดก็ไม่ได้
-
:z3:
ค้าง เบาๆ นะ
-
:pig4: แลดูทรมานอัดอั้นใจทั้งเล็กและเมฆ แล้ววัตหายไปไหน :sad4:
-
:m31: :m31: :m31:
-
ดุเดือนเลือดพล่านกันซะจริง ทั้ง 2 คู่เลย
สงสัยคู่ต้นกะไม้คงจะใสๆสุดแล้วมั้งเนี่ย
-
เกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่ใหญ่กะเมฆอ่ะ
-
สงสารเล็ก :sad4:
เมฆกับพี่ใหญ่มีซัมติงรองกันใช่มั้ย? o18
ปล.อีกสองคู่ก็น่าอ่าน^^
ทั้งคู่พี่ใหญ่กับลูกนายก อบต. แล้วก็คู่ลุงกับไม้ :m20: :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
นั้นๆเรื่องนี้ยังไม่เคลีย เอาเรื่องหใม่มาให้น้ำลายไหลอีก ตายๆ
อย่าทำร้ายกานแบบนี่สิ๊ T^T
รอรอน้า!!
-
รอตอนต่อไปนะ เมื่อไรเล็กวัตจะเจอกันซะที
-
^^
-
สนุก ชอบบบบบบ
ฮ่าาาา สุดท้ายได้เพื่อนเป็นพี่สะใภ้
-
เมื่ อไหรพระเอกของเราจะออกโรงกันนะ :z2: :z2:
-
คนที่ทุกคนรอคอย มันโผล่มาแล้ว :z2:
ตอน 26
“ไอ้ไม้ ไอ้เด็กเวรนี่แกทำอะไรกับเค้กเนี่ยห่ะ” เสียงเอะอะโวยวายของเจ้าของร้านดังลั่น พลางถือถาดตะโกนด่าไอ้เจ้าตัวแสบอยู่
“อะไรอ่ะลุง ผมก็แค่แต่งหน้าเค้กให้ มันน่ารักอกนี่นา”
“น่ารักกะผีน่ะสิ แกมาลบเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย”
“อะไรกันพี่” ผมเดินเข้าไปถามเจ้าของร้านที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่
“เล็กก็ดูไอ้เด็กเวรนี่มันทำสิ” พี่ต้นบอกก่อนจะยื่นเค้กเจ้าปัญหามาให้ผมดู
“ฮ่าๆๆๆ มันก็น่ารักดีนิพี่” ผมหัวเราะลั่นหลังจากที่เห็นผลงานชิ้นโบแดงของไอ้ไม้ ก็ที่ต้นโกรธเป็นฟืนเป็นไปขนาดนี้เพราะไอ้น้องไม้มันทำภาพการ์ตูนล้อเลียนพี่ต้นลงไปบนหน้าเค้กนะสิครับ พี่ต้นที่ยิ้มแฉ่งชูสองนิ้ว พร้อมกับสโลแกนที่เขียนข้างๆว่า
“ถึงแก่ แต่ก็งก นะคร้าบบบบบ”
“เล็กก็เป็นไปกับมันอีกคน”
“นี่ลุง ลุงเนี่ยไม่รู้จักสร้างความแตกต่างให้ร้านตัวเองเลยนะ เชื่อเดะว่าไอ้เค้กนี่ต้องขายดีแน่ๆ” ไอ้ไม้ที่หลบอยู่ข้างหลังลูกพี่มันบอก
“เถอะน่าพี่ต้น ลองดูก็ไม่เลยหายนะ บางทีลูกค้าอาจจะชอบก็ได้” ผมบอก
“พนันกันไหมลุง ว่าเค้กก้อนนี้จะขายได้”
“แกจะพนันด้วยอะไรว่ามา” พี่ต้นรับคำท้า
“เอางี้ ใครแพ้ต้องเป็นทาสคนชนะหนึ่งอาทิตย์ ตกลงไหมลุง”
“ได้ ตามนั้น แกเตรียมตัวแพ้เลย เค้กแบบนี้ไม่มีคนซื้อแน่นอน”
“ลุงนั่นแหล่ะเตรียมตัวเป็นเบ๊ผมได้เลย ”
สองคนนั้นจ้องกันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อถ้าเป็นการ์ตูนคงมีแสงออกมาแล้วอ่ะครับ
“เอ๋า ไปทำงานกันได้แล้วใกล้เวลาเปิดร้านแล้วนะ” พี่ต้นบอกหลังจากที่ปล่อยแสงใส่ไอ้ไม้เสร็จ
“เอ่อ พี่ต้นครับ พี่ต้นครับ ผมขอตัวสักครึ่งชั่วโมงได้ไหมครับ”
“จะไปที่โรงเรียนอีกแล้วเหรอ” เจ้าของร้านใจดีเอ่ยถาม
“ครับพี่ แต่ถ้าพี่ไม่…”
“ไปเถอะ ที่นี่มีทั้งไอ้ไม้ มีทั้งเมฆ คงไม่ยุ่งเท่าไหร่หรอก”
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยขอบคุณก่อนจะวิ่งไปที่โรงเรียน พีพี ทันที วันนี้ผมมาสายตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงไม่รู้ว่าพีพีจะเข้าโรงเรียนไปหรือยังนะครับ
ผมแอบมองลูกจากรั้วรงเรียนเงียบๆ เด็กอนุบาลถึงจะเริ่มมีการเรียนการสอนบ้างแต่ยังไงก็ต้องเล่นเยอะกว่าอยู่ดี ซึ่งมันดีกับผมมากๆเพราะผมสามารถมองเห็นลูกได้ แม้ว่าจะต้องแอบดูอยู่ไกลๆก็ตามที
“พีพีครับ พ่อรักหนูนะลูก” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆซึ่งถ้าใครมาได้ยินคงหาว่าผมเป็นบ้า ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่า พีพีชื่อจริงชื่อ ชนาภัทร มันยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่าพัช รักผมและเธอต้องการให้พีพีเกิดมามากแค่ไหน แต่ผมกลับทำเรื่องเลวแบบนั้นกับเธอไปโดยที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะทุกข์ใจและทรมานกับการกระทำของผม ผมมักเข้าข้างตัวเองเสมอว่าผมไม่ผิดและเที่ยวโทษว่ามันเป็นความผิดของไอ้วัตที่มันมาทำผมก่อน แต่เอาเข้าจริงผมกลับไม่เคยมีความสุขสักครั้งแม้ว่าจะแก้แค้นมันสำเร็จหนำซ้ำยังต้องทนให้มันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจสารพัด แต่มันก็สมกับความผิดของผมแล้ว ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ผมกำลังชดใช้กรรมหรือเปล่านะ ทั้งๆที่ผมอยู่ใกล้ลูกมากขนาดนี้แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลยมันทรมานจนผมแทบไม่มีแรงหายใจเลยด้วยซ้ำ
“คุณครับ มีอะไรหรือเปล่าผมเห็นคุณมายืนตรงนี้นานแล้วนะครับ” ยามของโรงเรียนเดินเข้ามาถามผม
“เปล่าครับ” ผมรีบเดินออกจากบริเวณโรงเรียนทันที เพราะกลัวว่าจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นสายให้แก๊งค์ค้ามนุษย์ที่ชอบขโมยเด็กน่ะครับ
ผมเดินกลับมาที่ร้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ผมคิดถึงลูก ผมอยากกอดพีพี อีกสักครั้ง ช่วงเวลาสามเดือนมันช่างสั้นเหลือเกินที่ผมได้อยู่กับลูก ผมอยากกอดแกให้นานกว่านั้น อยากเล่านิทานก่อนนอนให้แกฟังอีก แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
“กลับมาแล้วเหรอว่ะ” ไอ้เมฆเอ่ยทัก
“อืม”
“เฮ้อ เล็ก เอาน่าถึงมึงไม่ได้อยู่กับลูกแต่อย่างน้อยทุกวันนี้มึงก็ได้เห็นเขาทุกวันไม่ใช่เหรอ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิว่ะ สู้ๆเว้ยเพื่อนกูเชื่อว่ามันต้องมีทางออก”
“ขอบใจมากนะเมฆ” ผมยิ้มให้มันก่อนจะเดินเข้าไปทำงานของตัวเอง
“พี่เล็กผมฝากหน้าร้านหน่อยสิพี่ ข้าศึกตีด้านหน้าใกล้แตกแล้ว” ไอ้ไม้วิ่งหน้าตั้งเข้ามาบอกก่อนจะผลุบหายไปหลังร้าน ผมได้แต่ส่ายหน้าระอา เฮ้อ เหมือนยะขิ่นไม่มีผิด พูดแล้วก็คิดถึงยัยมนุษย์ต่างด้าวนะครับไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
กรุ๊งกริ๊งๆๆๆๆ
“แกลอรี่ ยินดีต้อนรับครับ” ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปต้อนรับลูกค้า
“ขอ กาแฟดำ แก้วนึงนะ” เสียงนั้นเอ่ยบอกก่อนที่จะลดเมนูลง
“ครับ……………ไอ้วัต!!!”
ผมยิ้มค้างก่อนจะมองคนที่อยู่ตรงหน้าผมอย่างตกตะลึง ไอ้วัตมาที่นี่ได้ยังไง
“อ้าวน้อง ยืนนิ่งทำไมเนี่ย พี่สั่งไปแล้วนะครับ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยยังพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงที่ใช้ดูห่างเหินบวกกับสายตาว่างเปล่าที่มองมายิ่งทำให้ผมตัวชาจนไม่มีแรงเดิน
เมื่อไหร่จะจำสักทีไอ้เล็ก ว่า เขาไม่เคยรู้จักมึง
“ได้ครับ” ผมตอบรับ
“เล็กเมื่อกี้ไอ้วัตใช่ไหม” ไอเมฆเดินมาถาม ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อืม”
“มันทำอะไรมึงหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ตั้งแต่นี้ต่อไป ก็คงไม่แม้แต่จะทักกูเลยมั้ง” ทำไมผมต้องรู้สึกโหวงๆในใจทุกครั้งที่คิดถึงสายตาเย็นชาของมันด้วยนะ
“เล็ก กูว่าวันนี้มึงดูหน้าซีดๆนะ ไปพักก่อนไหม”
“เฮ้ย กูไหวน่า แค่นี้จิ๊บๆ” ผมบอกก่อนจะไปชงกาแฟตามคำสั่งของลูกค้า
“กาแฟได้แล้วครับ”
“อืม”
“วะ…”
“วัตขา” เสียงแหลมที่คุ้นหูเอ่ยขัดขึ้น ก่อนที่ผมจะเรียกคนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่
“อ้าวแพต มาได้ไงครับ”
“แพตตี้เป็นแฟนวัตนะคะ มาแค่นี้ไม่ได้เหรอ” เสียงแหลมๆนั่นยังคงอ้อนเจ้าของร่างสูงโดยที่ไม่สนใจผมที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พนักงานร้านนี้มารยาทเสียจัง ยืนมองอยู่ได้……..เอ๊ะ นี่แก” คุณนางแบบสุดสวย ลุกขึ้นชี้หน้าผมก่อนจะตะโกนลั่นร้าน
“มาอยู่ที่นี่เองเหรอย่ะ หึ โดนวัตไล่ออกมาเลยต้องมาเป็นพนักงานร้านกาแฟเล็กๆแบบนี้สินะ ” เสียงนั่นยังคงเอ่ยเยาะ ก่อนที่ปากแดงๆจะยิ้มเหยียด
“พอเถอะน่าแพต อย่ามีเรื่องเลย คนมองทั้งร้านแล้วคุณไม่อายเหรอ” คนที่นั่งนิ่งมานานเอ่ยห้าม
“แพตก็แค่อยากจะสั่งกาแฟ ไม่ได้เหรอคะวัต” คุณแพตตี้บอก ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“นี่ ขอลาเต้แก้วนะ ด่วนๆล่ะ ฉันไม่อยากรอนาน”
“ครับ”
“กาแฟได้แล้วครับ” ผมบอกก่อนจะยกกาแฟเสริฟคุณนางแบบ
เพล้ง!!
“อุ้ย ขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนแก้วใหม่ให้นะครับ”
คุณว่าเหตุการณ์มันคุ้นๆไหมครับ เหอะ ชีวิตผมเนี่ยเหมือนละครน้ำเน่าเลยเนาะ ช่างเถอะ ผมเหนื่อยเกินกว่าจะตอบโต้ใครแล้ว
“พี่เล็ก ยัยป้าปากแดงนั่นมันทำอะไรพี่” ไอ้ไม้กับคนอื่นวิ่งเข้ามาถามผม
“ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้ไกลหัวใจเยอะ”
“ได้ไงอ่ะพี่ พี่ไม่ใช่ดาวพระศุกร์นะ เรื่องอะไรต้องยอม ของแบบนี้ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน สมัยนี้นางเอกเค้าไม่บีบน้ำตาแล้วนะพี่”
“ไอ้ไม้ พี่ไม่ใช่ผู้หญิงจะเป็นนางเอกได้ไงว่ะ” ผมเอ็ด
“อ้าว ก็เห็นพี่มองพี่คนนั้นตาละห้อย ก็นึกว่าแฟนเก่า พาแฟนใหม่มาเย้ยซะอีก” ไอ้เด็กแก่แดดว่า ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“พูดมากน่าไปทำงานไป๊”
“พี่น่ะแหล่ะไปทำแผลซะ เดี๋ยวเจ๊ปากแดงผมจัดการเอง” ไอ้ไม้บอกก่อนจะแย่งถาดกาแฟของผมไป ก่อนจะเดินเข้าไปเสริฟเอง
“กาแฟได้แล้วครับ”
“อ้าว ทำไมไม่ใช่ไอ้ เอ้ย คนเมื่อกี้ล่ะ หรือว่าร้องไห้วิ่งกลับบ้านไปแล้ว”
“อ้อ เปล่าหรอกครับ พอดีว่าเมื่อกี้พี่เล็กโดน นอของคนแถวๆนี้ตำเลยไปทำแผล”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ไอ้เด็เวรนี่แกว่าฉันแรดเหรอห่ะ” คุณนางแบบกรี๊ดลั่นร้าน
“นี่ป้า ป้าพูดเองทั้งนั้น ผมบอกตอนไหนว่าป้า แรด!!” เจอไอ้ไม้จอมแสบเข้าไป คุณนางแบบถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่กรี๊ดจนลั่นร้าน ส่วนไอ้จอมแสบก็หัวเราะเยาะจนลั่นร้านเหมือนกัน
“ไม้ ไปทำงานได้แล้ว” เสียงเจ้าของร้านดังขึ้นทำจอมแสบหน้าเสีย เพราะคราวนี้โดนจับได้เต็มๆ
“ขอโทษด้วยนะครับที่พนักงานของเราเสียมารยาท” พี่ต้นบอกกับคุณแพตตี้ ก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกเราที่ยืนหน้าเสียอยู่
“ไม้วันนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว เลิกงานแล้วอยูต่อก่อนนะ” พี่ต้นบอกเสียงนิ่งเป็นน้ำเสียงที่มักจะยินทุกครั้งเวลาที่จริงจังหรือว่าโกรธซึ่งอันหลังผมว่ามันน่ากลัวโคตรๆ
“คุณผู้ชายครับ แย่แล้วครับ!!!!”
.......................................TBC...................................
อ้าวค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง อีกแล้ว :z2:
:m31: เขียนเองก็หมั่นไส้นางแพต อยู่เหมือนกันนะ
นางร้ายละครไทย มากๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ปล หากใครรออ่านเรื่องของพี่ใหญ่กับเมฆแล้วก็ ลุงต้นกับไอ้น้องไม้
รอนิดนึงนะคะ เพราะบอกตรงๆว่าเพิ่งอยู่ในระยะวางโครงการ
ยังไม่กระดิกตัวทำอะไรเลย เอาเรื่องนี้ให้รอดก่อนเนาะ
ช่วงนี้ก็เตรียม ทิชชู่ เอาไว้ซับน้ำตารอไปก่อน โห่ๆๆๆ o18
-
จิ้ม คนแรกอ่ะปล๊าว :z13: :z13: :z10: :z2:
-
ค้างอีกแล้ว :m31: :m31: :m31:
นังแพตตี้ นางมารยา นางงูพิษ :z6: :z6:
-
เห่อ
เรื่องมันดราม่าตลอด
คิดแล้วว่าเมฆต้องเส็ดพี่ใหญ่จริงด้วยเหะ
ครบคุ่เลยทีนี้
ไหนจะไม้กับพี่ต้น
แล้วอิแพตนั้นยังไม่หมดบทอีกหรอ
เบื่อมันจริงๆ
-
พีพี หายไป แน่นอน :sad4: :sad4: :sad4:
-
ค้างมากอ่ะ มาไวๆนะ ใจจะขาด
-
ป้าปากแดง!
-
โดนนอแทง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พีพี ต้องไม่สบาย จากนั้นเล็กก็ต้องขอไปดูแลบ้าง วัตที่ยังมีความรักความอาลัย(แต่ไม่แสดงออก)ก็ต้องยอมสิครับ แกล้งทุกทาง สุดท้ายก็ยอมรับความรู้สึกของตนเอง โอ้ยยยยยย โคตรชอบเลยอ่ะ
-
นังแรดคนนี้ต้องเจอคนแบบไม้ ฮ่าๆๆๆ o13
ว่าแต่ น้องพีพี ต้องหนีออกจากโรงเรียนแน่ๆๆๆ (เดา)
รอตอนต่อไปค่าาา :L2:
-
อะไรแย่ :z3:
-
ชอบมากเลยครับ เพิ่งได้ลองอ่าน
ยังไงจะติดตาม รอ นะ ^ ^
ตัดฉับบบบบบบบบบบบ
-
ตอนนี้คิดว่า หวานนนนนนนนนนนนนนนนน มั้ง :laugh:
ตอน 27
“คุณผู้ชายครับ แย่แล้วครับ!!” น้าเดชวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในร้านเรียกความสนใจจากทุกคน โดยเฉพาะคนที่ถูกเรียก
“มีอะไรเหรอ”
“คุณพีพี คือคุณพีพี” น้าเดชบอกเสียงสั่น
“น้าเดช พีพีเป็นอะไร” ผมโพล่งถามออกไปเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้าไปหาน้าเดช
“คือคุณ พีพีหายตัวไปครับคุณเล็ก คุณผู้ชาย” น้าเดชบอกเสียงแผ่ว
ผมรู้สึกเหมือนเวลาหยุดไปชั่วขณะ ทันทีที่ยินว่าลูกหายตัวไป เป็นไปไม่ได้พีพีจะหายไปได้ยังไง
“น้าดูดีแล้วเหรอครับ พีพีอาจจะอยู่ที่โรงเรียนก็ได้” ผมถามอย่างร้อนรน ผิดจากอีกคนที่ยังนั่งนิ่ง
“ผมดูดีแล้วครับ ให้คนหาจนทั่วโรงเรียนแล้วแต่ไม่เจอเลยครับ”
ผมวิ่งออกไปนอกร้านเพื่อจะไปตามหาลูก ตอนนี้ลูกผมจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ พีพีจะกลัวมากแค่ไหน ลูกจะเป็นอะไรหรือเปล่า ผมกลัว กลัวว่าแกจะเป็นอันตราย
“เล็ก จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนที่จะจับแขนผมไว้แน่น
“ปล่อยกูนะไอ้วัต กูจะไปตามหาลูก มึงปล่อยกูสิ” ผมตะโกนพลางสะบัดมือออกจากมือหนาไปด้วย
“มึงใจเย็นๆก่อนได้ไหม”
“ใจเย็นเหรอ มึงจะให้กูใจเย็นอยู่ได้ยังไง นั่นลูกกูนะ ลูกกูหายไปทั้งคนมึงจะให้กูนั่งอยู่เฉยๆหรือไง กูทำไม่ได้มึงเข้าใจไหมว่ากูทำไม่ได้”
“มึงฟังกูหน่อยได้ไหม เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยวู่วามแบบนี้ซะทีห่ะ มึงรู้เหรอว่าจะไปตามลูกที่ไหน ” อีกคนบอกเสียงเรียบ ผมหยุดดิ้นและพยายามคิดตามที่มันพูดนั่นสินะ ตอนนี้ผมกำลังขาดสติ ผมต้องใจเย็น แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าพีพีจะเป็นอันตราย
“นี่มันอะไรกันเล็ก พวกพี่งงไปหมดแล้วนะ” พี่ต้นเอ่ยถาม
“ใช่พี่ ตกลงพี่มาจากต่างจังหวัดจริงป่ะเนี่ยทำไมคนรู้จักเยอะจัง แถมยังมีลูกแล้วด้วย” คราวนี้เป็นไอ้ไม้ที่ถามบ้าง ผมได้แต่มองไอ้เมฆอย่างขอความช่วยเหลือเพราะตอนนี้ผมยังไม่อยากพูดอะไรหรืออธิบายอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ผมห่วงที่สุดคือความปลอดภัยของพีพี
“พี่ต้นครับ ไอ้ไม้ เอาไว้ผมจะเล่าให้ฟังเองนะครับ รีบไปดูลูกค้าเถอะ ตกใจกันทั้งร้านแล้ว ส่วนมึงไอ้เล็กใจเย็นๆนะ ค่อยๆคิด
อย่าเพิ่งวู่วาม เดี๋ยวกูจะให้ลูกน้องกูช่วยหาอีกแรง” ไอ้เมฆบอกก่อนจะลากพี่ต้นกับไอ้ไม้เข้าไปในร้าน
“วัตขา นี่มันเรื่องอะไรกันคะเนี่ย แพตตี้งงไปหมดแล้วนะคะ”
“แพตวันนี้คุณกลับไปก่อนนะ ผมมีธุระ”
“ธุระ ธุระอะไรกันคะ ถ้าเด็กหายคุณก็ให้ตำรวจจัดการสิ ทำไมต้องยุ่งยากวุ่นวายขนาดนี้ด้วยเนี่ย ไปเที่ยวกับแพตตี้ดีกว่าค่ะ” ผม
ได้แต่มองคุณนางแบบตาขวาง ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่มีสัญชาตญาณของความเป็นแม่เลยสักนิดเด็กหายไปทั้งคนยังมีกระจิตกระใจจะเที่ยวอยู่อีก นี่นะเหรอคนที่ไอ้วัตเลือกให้เป็นแม่เลี้ยงพีพี เหอะ ถ้าผมเจอลูกผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้แตะต้องลูกผมเด็ดขาด
“มองทำไมย่ะ วัตขา ไปกันเถอะนะคะ”
“วัต ไปเถอะค่ะ”
“พอสักทีได้ไหมแพต!!!!” :angry2: ไอ้วัตตะโกนใส่หน้าคุณนางแบบจนอึ้งไปตามๆกัน ปกติไอ้วัตมันเป็นสุภาพบุรุษมากเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิง วันนี่เป็นวันแรกที่ผมเห็นมันตะโกนใส่หน้าผู้หญิงนะครับ
“วัต นี่คุณกล้าตวาดแพตเหรอ” คุณนางแบบตวาดลั่น
“ทำไมผมจะไม่กล้า ไอ้เด็กที่คุณพูดถึงน่ะ เขาเป็นลูกผมนะ คุณจะปล่อยให้ลูกผมหายโดยที่ผมไม่ช่วยอะไรเลยหรือไง คุณเป็นผู้หญิงจริงๆหรือเปล่าแพต ทำไมคุณถึงไม่มีความเป็นแม่อยู่สักนิด” ไอ้ตวาดกลับจนคุณแพตตี้หน้าเสีย
“หึ นี่แกกล้าด่าฉันเหรอห่ะ อ้อ สงสัยจะติดใจใครบางคนแถวนี้สินะ ” เธอบอกก่อนจะปรายตามองข้อมือของผมที่ยังถูกไอ้วัตจับไว้อยู่
“ไอ้ชั่วเอ้ย เป็นเกย์แล้วยังจะคบฉันบังหน้าอีก คนอย่างฉันไม่ได้จนตรอกถึงขนาดต้องง้อเกย์อย่างแกหรอกนะ หึ” คุณแพตตี้ด่าไอ้วัตเสียงดังลั่นก่อนจะขับรถออกจากร้านไป
“วัต มึง”
“ช่างเขาเถอะ ตอนนี้กูก็เป็นห่วงพีพีไม่ต่างจากมึงหรอก ไปเถอะ” ไอ้วัตบอก ก่อนจะลากผมไปที่รถ
“ไปไหน”
“กูคงนั่งอยู่เฉยๆ แบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน ลองไปหาที่โรงเรียนอีกรอบเถอะ”
ผมกับไอ้วัตเดินหาพีพีรอบโรงเรียนจนพลบค่ำ แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของแก นี่ก็ค่ำแล้วด้วยลูกผมจะเป็นยังไงบ้างนะ แกจะอยู่ยังไง จะกินอะไร จะมีใครดูแลแกไหม โถ่เว้ย ทำไมผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องแบบนี้นะ
“วัตกูว่า ให้ตำรวจช่วยดีไหม”
“ยังไม่ได้หรอก เพราะว่ามันยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงเขายังไม่รับแจ้งหรอก”
“แต่ว่ากูเป็นห่วง พีพี แกจะอยู่ยังไง จะกินอะไร แล้วถ้าเกิดลูกเป็นอะไรไป กูจะอยู่ยังไง” ผมบอกมันทั้งน้ำตา ผมกลัว กลัวเหลือ
เกิน พีพีเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ผมมี เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าพีพีเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง
“กลับกันเถอะ รอฟังข่าวที่บ้านนะ กูให้ลูกน้องออกตามหารอบๆนี้แล้วล่ะถ้าเรื่องยังไงก็คงจะส่งข่าวมา”
ภายในรถมีแต่ความเงียบ ผมได้มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย ผมกำลังสับสนไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ผมงงไปหมดแล้ว ผมต้องทำยังไง ถ้าจะมีใครสักคนต้องเป็นอะไรไป ผมขอเป็นเองได้ไหม อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกผมเลย
“เล็ก ถึงแล้วลงมาเถอะ” ไอ้วัตบอกก่อนที่ผมจะลงจากรถแล้วเดินตามมันเข้าบ้านไป
ไอ้วัตพาผมเข้ามาในห้องที่ผมไม่ได้เข้ามานานนับเดือน ผ้าม่านสีเทายังคงเป็นสิ่งแรกที่ผมสังเกตเห็นก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ตัวเดิมพลางฉุดผมให้นั่งลงด้วยกัน
“ใจคอจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ” ไอ้วัตเอ่ยทำลายความเงียบ
“ไม่รู้สิ กูไม่รู้จะพูดอะไร กูสับสน กูเป็นห่วงลูก”
“เชื่อกูสิ พีพีเป็นเด็กฉลาดแกต้องไม่เป็นอะไร เชื่อกูนะว่าลูกต้องปลอดภัย” ไอ้วัตบอกก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแน่น
“กูกลัว ลูกเป็นสิ่งเดียวที่กูมี กู กู วัต กูกลัว ฮื่อๆๆ” ผมบอกทั้งน้ำตาก่อนจะซุกหน้าลงบนอกแกร่ง ผมกำลังจนตรอกและที่พึงเพียงคนเดียวในตอนนี้คือเจ้าของอ้อมกอดที่กอดผมอยู่
“เชื่อกูสิ ว่าลูกต้องปลอดภัย” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ผมเชื่อคำที่มันพูด คำพูดของไอ้วัตทำให้ผมคลายกังวล อ้อมกอดอบอุ่นที่ผมได้รับมันทำให้ผมอุ่นใจ
“กูว่ามึงพักผ่อนดีกว่านะ ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย” ไอ้วัตบอก
“แต่กู”
“ขอร้องล่ะเล็ก อย่าดื้อได้ไหม ” เสียงทุ้มบอกอย่างอ่อนใจทำให้ผมพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนของไอ้วัตถึงมันจะดูตัวใหญ่ไปหน่อยแต่ก็น่าจะพอแก้ขัดได้
“มานอนแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยบอก
“แล้วมึงล่ะ”
“นอนเถอะน่า กูจะอยู่รอข่าวอีกสักพักก่อน”
“งั้นกูรอด้วย”
“เล็กอย่าให้ต้องพูดบ่อยได้ไหม บอกให้ไปนอนก็ไปเถอะน่า เดี๋ยวเรื่องลูกกูจะจัดการเอง” ไอ้วัตบอกเสียงเครียด มันทำให้ผมเถียงไม่ออก
“แต่กูนอนไม่หลับ กูเป็นห่วงพีพี”
“นอนเถอะน่า กูรับรองว่ามึงตื่นขึ้นมาเราต้องรู้ ว่าลูกอยู่ที่ไหน”
“อืม กูเชื่อมึง” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดออกไปแบบนั้น แต่เสียงในใจมันสั่งให้พูดออกไป ผมมั่นใจว่าไอ้วัตจะไม่มีทางโกหก
“นอนได้แล้ว หรือต้องให้กูเล่านิทานให้ฟังถึงจะนอนได้”
“เออนอนแล้ว”
คืนนี้ผมหลับไปด้วยความเหนื่อยแต่กลับพบว่าหัวใจมันอบอุ่น มันอบอุ่นเหมือนว่าผมได้นอนในอ้อมกอดของคนที่ผมรัก และมันทำให้ผมมีความสุขแม้จะกังวลเรื่องลูก แต่ผมเชื่อ เชื่อว่าไอ้วัตไม่มีทางโกหก พรุ่งนี้เราจะต้องเจอพีพี
...........................TBC...................................................
:z3: ลูกหาย
ไม่รู้ว่าจะดีใจที่สองคนมันคุยกันได้หรือตกใจที่หนูพีพี หายไปดี เหอๆ
เขียนเอง ก็เครียดเอง :serius2:
-
วัตชิลแปลกๆ นะ ลูกหายไปทั้งคน
แพตตี้นี่ก็เกินไป ถึงใจจริงจะไม่เป็นห่วงซักนิด
แต่ก็ลูกแฟนหายไปเชียวนะ อย่างน้อยก็ต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นห่วงบ้าง
เลวแถมโง่อย่างนี้ โดนทิ้งก็สมควรอย่างยิ่ง
-
รักตอนนี้ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ลูกหายเลยยอมถอดฟอร์มเก็กรึคุณวัต
แหมๆ แอบพาเล็กมาหวานที่บ้านนะ =_=
รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
พีพี :o12:
-
มีแผนไรป่าวเนี่ยวัต
-
เป็นห่วงพีพีจัง มาต่อไวๆนะ :sad4:
-
มีอะไรมากกว่านั้นรึป่าว..เหมือนวัตจะนิ่งเกินไปนะ..
-
อาเล็กจะอยู่กับพีพี ตลอดไปครับ อาเล็กจะไม่ไปใหนแล้ว ครอบครัวสุขสันต์ อิๆๆๆ
-
เป็นแผนรึเปล่านะ
-
วัตเองพีพีไปซ่อนแล้วหาเรื่องจะอยู่กับล็กใช่ป่ะ o18 o18 o18 o18
-
วางแผนอ่ะดิ o18 o18
-
อิตาวัตเอาลูกไปซ่อนเองรึป่าวนั่น o18
-
:pig4: มีความสุขอ่ะพอได้อ่านสองตอนนี้ ดูอบอุ่น วัตกลับมาอยู่กับเล็ก :กอด1: แต่พีพีไปไหน :serius2:
-
แผนอิคุณวัตหาเรื่องอยู่กับเล็กรึเปล่าเนี่ย แบบว่าวัตนิ่งเกิ๊น
-
สั้นไปอ่าาาาาาา ไม่พออ่านนนนนนน
ค้างงงงงงงงงงงง
:z3: :z3:
-
ไม่ใช่ว่าเป้นแผนนะ
ไม่งั้นก็ แม่มาเอาตัวพีพีไปหรือป่าว เอ๊ะยังไง
-
พีพี
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
Waiting 4 ch.28 tc. Lek
-
แผนการ ป่ะเนี่ย
กลิ่น แปลกๆ นะ
:m16:
-
พีพีหาย!!!!!!! จริงเหรอ? :laugh:
ไม่ใช่ว่าวัตวางแผนให้เล็กกลับมาอยู่ด้วยหรอกนะ :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
ตายแล้วนู๋พีพีของพี่ อยากจะบ้าตาย
แต่ใจหายเหมือนใกล้จะจบแล้วชิมิToT
-
ชอบ ๆๆๆ
พีพี หายไปเป็นแผนวัต รึปล่าวเนี่ยยย ;)
รอ ๆ จ้าา
-
อ่านรวดเดียวไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยทีเดียว หุหุ สนุกมากค่ะ :m4:
-
โอ้ยยยใจจะขาดแทนนายเอกของเรา
พีพีลูกอยู่ไหนนนน หรือนี้จะเป็นแผน รึโดนจับไปจริงๆ
โอยยยโปรดมาต่อตอนหน้าในเร็ววันทีเถอะค่ะ ค้างใจมาก :o12: :sad4: :call:
-
ขอให้เจอน้องพีพีไวๆด้วยเถอะ
-
ขอให้เจอน้องพีพีไวไวนะคะ :sad4: :z3:
-
มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย o3
-
ขอให้เจอพีพีนะ พอเจอแล้ววัตกับเล็กก็คืนดีกัน แฮปปี้~
-
พีพีหายไปไหน...
-
หากการหายตัวไปของพีพี เป็นแผนของวัต จริงๆ เล็กจะรู้สึกอย่างไรน๊า ทำไมวัตต้องใช้แผนนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งคนที่ตนรักแต่ไม่กล้าบอกเนี๊ยะถึงขนาดสร้างเรื่องเลยหราาาาาา จะคุ้มใหมวัต แต่ถ้าพีพี หายตัวไปจริงๆ ทำไมวัตใจเย็นจัง วงการธุรกิจใดที่วัตไปขัดผลประโยชน์เขาน๊าาาา โว้ย!!!!ไม่เดาแล้ว รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ฮ่าาาาาา
-
มาต่อไวไวนะ
-
รีบมาต่อนะครับ
-
พีพี หายไปไหน!
-
วันนี้คนเขียนไม่มาต่ออะ.....อยากเจอพีพีละ
-
รอ รอ รอ ๆ วันนี้มาไหมค้าบบ
-
จงมา จงมา จงมา :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
วันนี้ไม่มา เสียใจจุงเบย
-
เป็นแผนป่าวอ่ะ ดูวัตชิวเกินอ่ะ
-
มารอจ้าเมื่อไหร่จะมานะ :a1: :a9: :a2:
-
ตามทันแล้วนะ เคยมาอ่านรอบนึงแล้วเผลอทำลิ้งค์หาย มารอด้วยคนนะคะ
-
ยังไม่มาหรอ รออยู่ครับ วัตจะทำยังไงกับเล็กต่อ
-
รวดเดียวตามทันจนได้ :a5:
อีตาวัต เอาพีพี ไปซ่อนเองหรือเปล่า ไม่เห็นค่อยเป็นห่วงเลย
-
เห็นมะบอกแล้วถ้าเราติดคนเขียนจะไม่ค่อยมาต่อทุกวันตอนแรกอะเห็นลงทุกวันแต่ตอนนี้หายไปเป็นสองวันสามวันเซ็ง
-
ยังไม่มาอีกหรอ ใจจะขาดแลล้ว :m15:
-
มารอค่ะ แอบลงแดงกับเรื่องนี้เบาๆ
อยากอ่านต่อมากก :sad4:
สู้ๆนะคะ
-
หายไปไหนพีพี กลับมาได้แล้ว
คุณพ่อเค้าดีกันแล้ว
-
อ่านรวดเดียวเลย :o8:
แถมยังค้างด้วยอะ o22
-
ค้างยิ่งกว่า
-
ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าตรู่ของอีกวัน พลางมองมือใหญ่ของอีกคนที่พาดอยู่บนตัวผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารดที่แก้มยิ่งทำให้ผมหน้าร้อนขึ้นกว่าเดิม เว้ย ไอ้เล็ก มันใช่เวลามาใจเต้นไหมเนี่ย
“อืม” คนที่หลับอยู่ครางเบาๆ ผมแกล้งหลับตาลงเพราะตอนนี้รู้ว่าทำหน้าไม่ถูก สัมผัสแผ่วเบาที่แก้มทำให้ผมตัวเกร็ง บ้าน่า เมื่อกี้ ไอ้วัต ไอ้วัต มัน เอ่อ มันหอมแก้มผมใช่หรือเปล่า
ผมลืมตาหลังจากที่เจ้าของร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่จริงหรอก ผมต้องฝันไปแน่ๆ ไอ้วัตเนี่ยนะจะทำแบบนั้น
“โอ้ย เจ็บชะมัด” ผมร้องลั่นหลังจากที่ทดสอบตบหน้าตัวเองไป อูย เจ็บอ่า
“มึงเป็นบ้าอะไรเล็ก ตบหน้าตัวเองทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ผมสะดุ้งก่อนจะก้มหน้านิ่ง ทำไมผมต้องมาทำท่าเหมือนสาวน้อยเพิ่งเสียตัวครั้งแรกแบบนี้ด้วยนะ
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะไป ที่ สน กัน”
“อืม”
ผมกุลีกุจอเข้าห้องน้ำโดยไม่มองหน้าคนร่วมห้อง ทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าพอเงยหน้าขึ้นไปแล้วจะทำหน้ายังไง
เรามาถึง สน ด้วยความเงียบ ตั้งแต่เช้าเราสองคนพูดกันแทบนับคำได้ บรรยากาศมันชวนอึดอัดยังไงบอกไม่ถูก
“ใจคอมึงจะไม่พูดกับกูเลยเหรอเล็กวันนี้” ไอ้วัตเอ่ยทำลายความเงียบ
“เอ่อ คือ…”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ผมต้องผละไปรับ ซึ่งมันดีกว่ายืนเผชิญหน้ากับไอ้วัตเป็นไหนๆ
“ครับพี่โอ๋”
“ผมอยู่ที่ สน.. ครับ”
“ครับ ผมรอที่หน้า สน นะ”
ผมยืนรอพี่โอ๋อยู่ประมาณสิบนาทีรถคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดใน สน
“หึ เช้าถึงเย็นถึงเชียวนะ” ไอ้วัตเอ่ยขึ้นลอยๆ มันเป็นอะไรของมันครับ ทำหน้ายังกะคนท้องผูก
“ตัวเล็ก ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ พี่ไปหาที่ร้าน เมฆบอกว่าออกมาตั้งแต่เมื่อวาน” พี่โอ๋เอ่ยถามหลังจากที่ลงมาจากรถ
“คือว่า …” ผมอ้ำอึ้ง พี่โอ๋ยังไม่รู้เรื่อง พีพี นินา
“อ้อ พอดีว่า ลูกผมหายตัวไปน่ะ คุณชนาธีเขาเลยเป็นห่วงก็เลยตามมาด้วย แต่ก็คงไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ ผมไม่อยากรบกวน ลูกผม ผมหาเองได้” ไอ้วัตเอ่ยบอกกับพี่โอ๋ ก่อนจะเดินขึ้น สน โดยไม่มองผมด้วยซ้ำ เป็นบ้าอะไรของมันอีกเนี่ย
“ตัวเล็ก มีอะไรปิดบังพี่อู่ใช่ไหม” พี่โอ๋คาดคั้น
“พี่โอ๋ เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังนะ ตอนนี้ผมขอหาพีพีให้เจอก่อนไหม”
“อืม ได้ เดี๋ยวพี่ช่วยอีกแรง เพื่อนพี่มันอยู่ที่ สน นี้ เดี๋ยวพี่จัดการเองไปเถอะ” พี่โอ๋บอกก่อนจะลากผมขึ้นไปบน สน
“อ้าว ไอ้โอ๋ ไปไงมาไงว่ะ” ร้อยเวรที่กำลังรับแจ้งความไอ้วัตอยู่เอ่ยทัก ผมนั่งลงข้างๆไอ้วัตแต่คนตัวโตกลับตีหน้านิ่ง
“ก็มาหา เพราะคดีเด็กหายนี่ไง ” พี่โอ๋ตอบ
“อ้าว มาด้วยกันเหรอ ตอนนี้ได้รายละเอียดคร่าวๆแล้วนะ แต่ว่ายังไม่ฟันธงนะว่าเป็นแก๊งค์ค้ามนุษย์หรือเปล่า แล้วทางเราจะตรวจสอบให้นะครับ” คุณตำรวจเอ่ยบอก ก่อนจะยิ้มให้กำลังใจ พี่โอ๋ขอตัวไปคุยรายละเอียดคดีกับเพื่อนสักพัก ทำให้ตอนนี้เหลือผมกับคนหน้านิ่งที่ยังไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
“มึงเป็นอะไร” ผมถาม แต่อีกคนกลับนั่งนิ่ง นี่มันเป็นคนหรือหุนขี้ผึ้งมาดามรุสโซ่ว่ะ
“วัต ถ้ามึงจะโกรธกู เกลียดกู กูไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ในเวลาแบบนี้มึงช่วยลดทิฐิลงก่อนได้ไหม กูว่าเรื่องพีพี สำคัญกว่านะ ถ้าหาพีพี เจอแล้วมึงจะกลับไปเกลียดกูเหมือนเดิมก็ไม่เป็นไร ” ผมบอกอย่างอ่อนใจ เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่เลยทำไมวันนี้มันองค์ลงอีกแล้ว
“หึ มึงห่วงพีพีขนาดนั้นเลยหรือไง”
“ไอ้วัต มึงพูดบ้าอะไร พีพีเป็นลูกกูนะ ทำไมกูจะไม่เป็นห่วง”
“หึ กล้าพูดนะว่าพีพีเป็นลูก มึงเคยบอกใครๆหรือเปล่าล่ะว่ามีลูกแล้ว มึงมันก็รักแต่ตัวเองเท่านั้นแหล่ะ!!!” ไอ้วัตตะคอก ผมไม่เข้าใจวันนี้มันเป็นบ้าอะไร หาเรื่องผมตั้งแต่เมื่อครู่แล้วนะ
“ไอ้วัต!!! มึงหุบปากไปเลยนะ ตัวมึงเองดีนักหรือไง วันวันมึงเคยห่วงพีพี บ้างหรือเปล่าดีแต่ออกไปเที่ยวกับยัยนางแบบปากแดงนั่น กูถามหน่อยเถอะมึงเคยกินข้าวเย็นพร้อมลูกกี่ครั้งกัน!!!!” ผมตะคอกกลับบ้าง ตอนนี้ตำรวจมองเราทั้งโรงพักแล้วแต่ใครจะสน ตอนนี้เลือดขึ้นหน้าแล้วเว้ย
“เฮ้ย ตัวเล็ก ทะเลาะอะไรกันเสียงดังลั่นเลย” พี่โอ๋วิ่งมาห้ามก่อนที่ผมกับไอ้วัตจะวางมวยกัน
“เปล่าหรอกครับพี่โอ๋ คนไม่มีเหตุผลแบบนี้ ผมก็ไม่อยากยุ่งด้วยหรอก”
“กูก็ไม่ได้ยุ่งกับมึงหรอกไอ้เล็ก ถ้าไม่มีเรื่องลูก แค่รู้จักกูยังไม่อยากรู้จักเลย หึ”
“เออ จำคำมึงไว้เลยนะ ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน!!!” ผมบอกก่อนจะกระแทกตัวนั่งบนเกาอี้ ก่อนที่ไอ้วัตจะนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว
“เอ่อ ทำไมคำพูดสองคนนี้แปลกๆว่ะ” พี่ร้อยเวร เอ่ยถามพี่โอ๋
“กูก็ไม่รู้ว่ะ รัก นี่ถ้าน้องกูไม่ใช่ผู้ชายนะกูคิดว่ามัน หึงที่ผัวไปมีเมียน้อยแล้วไม่กลับบ้านดูลูกเลยนะ ฮ่าๆๆๆ ” พี่โอ๋บอกเพื่อนขำแต่มันกลับทำให้ผมสะดุ้ง นั่นสิ ทำไม คำพูดของผมกับไอ้วัตมันเหมือนพวกเมียหลวงในละครแบบนี้ว่ะ
“หมวดครับ มีรายงานว่าพบเด็กที่คาดว่าจะเป็นน้องพีพีแล้วน่ะครับ” ตำรวจร่างอ้วน วิ่งเข้ามาบอก
“จริงเหรอครับ ตอนนี้ลูกผมอยู่ที่ไหน / จริงเหรอครับ ตอนนี้ลูกผมอยู่ที่ไหน” สองเสียงที่พูดประโยคเหมือนกันเป๊ะ ทำเอาพี่โอ๋มองหน้าผมด้วยคำถาม
“เรากำลังจะพามาที่นี่ครับ แต่เด็กไม่ยอม ผมเลยอยากให้พวกคุณช่วยไปดูหน่อยว่าใช่หรือเปล่า” ตำรวจคนนั้นบอก ผมยิ้มก่อนจะรู้สึกถึงแรงบีบเบาๆที่มือ ไม่รู้ว่าผมกับไอ้วัตจับมือกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมไม่อยากคิดเรื่องนั้น ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพีพี
ผมนั่งอยู่บนรถของไอ้วัตด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ขอให้เด็กคนนั้นคือพีพี เถอะ ผมขอให้ลูกปลอดภัย
“ลเราต้องหาลูกเจอ เชื่อกูสิ พีพีต้องปลอดภัย” เสียงทุ้มเอ่ยบอก พร้อมกับมือที่กระชับกันแน่นขึ้น ผมมองมือที่จับกันแน่นตั้งแต่อยู่บนโรงพัก ก่อนจะยกยิ้มให้ไอ้วัต ไม่รู้หรอกว่ายิ้มทำไม แต่มือคู่นี้ทำให้ผมมั่นใจ และอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็น
“เล็ก พร้อมนะ”
“อืม”
เราสองคนลงจากรถ หลังจากที่มาถึงใต้ทางด่วนแห่งหนึ่ง ก่อนที่ผมจะมองเข้าไปยังเด็กเล็กๆคนนึงที่นั่งก้มหน้าอยู่ ข้างมีนายตำรวจยืนอยู่หนึ่งคนแต่เด็กน้อยกลับเอาแต่ซุกหน้าและร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“พีพี” เสียงผมเรียกเด็กคนนั้น แผ่วเบาก่อนที่ร่างน้อยๆจะเงยหน้าขึ้นมอง
“อาเล็ก!!!!” เด็กน้อยแผดเสียงลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามากอดผม
“ฮึกๆๆ พีพีกลัว อาเล็กพีพีกลัว ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ” พีพีสะอื้นฮักๆพลางกอดคอผมแน่น
“พีพีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกก่อนจะไอ้วัตจะย่อตัวลงมา
“คุณป๋า ฮื่อๆๆๆ”
พีพี กอดเราสองคนไว้แน่น พลางร้องไห้อย่างหนักผมไม่รู้ว่าเมื่อวานพีพี ต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ว่าตอนนี้ผมดีใจ ในชีวิตไม่เคยดีใจขนาดนี้มาก่อนเลย ในที่สุดผมก็หาลูกเจอ
“คุณป๋า พีพีง่วงนอนจังเลย” เด็กน้อยบอกเสียงแผ่วเรียกรอยยิ้มจากเราสองคนไม่อยาก
“งั้นพีพี นอนนะครับ เดี๋ยวคุณป๋าจากลับบ้านนะ กลับบ้านเรากันนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนที่เด็กน้อยจะซบลงบนบ่าไอ้วัตแล้วหลับไป แต่มือน้อยๆกลับจับแขนผมแน่น
“พีพี คงอยากให้มึงกลับไปด้วย แต่ถ้าลำบากใจก็ไม่เป็นไรนะ”
“มึงมากกว่าที่จะลำบากใจ เพราะมึงคงไม่ต้อนรับกูเท่าไหร่”
“เฮ้อ เลิกงี่เง่า สักทีได้ไหมเล็ก” ไอ้วัตบอกเสียงอ่อนใจ
“มึงว่าใครงี่เง่าว่ะ” ผมโวยวายกลับ
“ชู่ว์ เบาๆสิ เดี๋ยวลูกตื่น” ไอ้วัตเอ็ด ผมได้ปิดปากเงียบ ไม่กล้าเถียงต่อ เพราะกลังพีพีจะตื่น
“เล็กกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องคดี พี่จัดการเอง” พี่โอ๋เดินมาบอก ส่วนไอ้วัตพอเห็นพี่โอ๋เดินมามันก็จัดการเอามือพีพีออก แล้วเดินหน้าตึงไปที่รถทันที อะไรของมันอีกเนี่ย
“ยิ้มอะไรว่ะ ไอ้พี่โอ๋” ผมเหวใส่คนที่ยิ้มล้ออยู่
“หึ ตัวเล็กเอ้ย มีแฟนแล้วไม่เห็นบอกกันบ้างเลยนะเว้ย”
“แฟนอะไรกัน ผมยังไม่มีแฟนนะ”
“อ้าว แล้วไอ้ที่เดินหน้าตึงไปโน่น ไม่ใช่ว่าหึงตัวเล็ก กับพี่หรอกเหรอ รีบๆไปแก้ตัวซะล่ะ เดี๋ยวเขาจะโกรธเอานะ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้พี่บ้า!!!” ผมเหวลั่น แล้วทำไมต้องหน้าร้อนด้วยว่ะ หึงเหรอ ไอ้วัตเนี่ยนะหึงผม เป็นไปไม่ได้หรอกน่า แค่รักมันยังไม่รักเลยแล้วจะหึงได้ยังไง
-
เฮ้อ <- - - - พูดได้แค่นี้
-
เจอพีพีแล้ว ^^
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เป็นเรื่องแรกในรอบ3ปีที่หายไปเม้นให้ อิอิ
ชอบอ่านมากหลังจากที่แอบอ่านมาตั้งนาน
บังเอิญเข้าไม่ได้ลืมรหัส อยากบอกว่าชอบมากๆๆ
เป็นกำลังใจให้ครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ต่างคนต่างหึงกันนน :oo1: :oo1:
-
ไหนว่าจะต่อสองตอนต่อวัน รอรอรอรอรอรอรอ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ชี้เเจ้ง
ตอนนี้พิตไม่ว่างและก็ไม่มีเน็ตนิยายที่ลงให้ก็ต้องฝากเพื่อนลงคงลงวันละสองตอนไม่ได้
แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านตอนหน้าจะลงวันที่15นะคะ
-
หึง น่าร๊าาากกดีอ่ะ
555+ :-[
-
หึงก็บอกเขาไปสิค้าา คุณวัต
เอาแต่เงียบแล้วเล็กจะรู้มั้ย ไม่ไหวๆ
รอตอนต่อไปค่าาา
:L2:
-
ขวัญเอ๋ย ขวัญมานะพีพีลูก ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะ ^ ^ อาเล็กกับคุณป๋าจะได้คืนดีกัน อิอิ
-
ขอถามว่า มาม่าหมดหรือยังน้ออออ.. ตอนนี้คนอ่านท้องอืดดดด...มากกกกก...เพราะกินมาม่าเยอะน่ะ
ขอเปลี่ยนเป็นกินขนมจีบ ห่อหมก บ้างได้ป้ะคุณคนเขียน :laugh: :laugh: :laugh:
-
หึงเขามากแต่ก้ไม่กล้าบอก แสดงออกแล้วคนอื่นรู้หมดยกเว้นคนที่ต้องการให้รู้
-
หลังจากนี้ขอแบบแฮปปี้ๆนะ :oo1:
-
วัตหึงได้น่ารักมาก :impress2:
-
น้องพีพี ทำไมไม่ขอพ่อวัต ให้แม่เล็กอยู่ด้วยอ่ะ เรื่องจะได้ง่ายขึ้น :laugh3:
-
เหมือนพ่อแม่ลูก...+ น่ารักอ่ะ..แต่เสียอย่างเดียว..ปากแข็งทั้งคู่
-
ก็บอก เล็ก ไปซิค้า ว่า หึง อ่ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจแทน
:L2: :L2:
-
แล้วสรุปเรื่องพีพี เป้นไงมาไงอะ-*-
มัวแต่หึงแต่งอลกันอยุ่นั้นโอ้ว
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
เริ่มเข้าที่เข้าทางกันแล้วนะ ลดทิฐิลงหน่อยนะ คุณวัต
-
:-[ :-[
-
คุณวัตเค้ารู้ตัวแล้วรึยัง?
-
เหวี่ยง ยิ่ง กว่า
-
เจอแล้วแต่มันยังค้างน้อ อยากอ่านต่อๆ ><
-
วุ้ย อ่านแล้วขัดใจ
ก่อนจะหึงเค้าก็ช่วยบอกรักเค้าก่อนไป๊
แล้วแบบนี้เมื่อไรมันจะเข้าใจกันวะเนี่ย
-
พีพีปลอดภัยแล้ววว >.<
หึง หึง หึง
:pig4:
-
เจอพีพีแล้ว :เฮ้อ:
วัตหึงเล็กเหรอจ๊ะ? :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:) ดีใจได้อ่านแล้ว ฮ่าา ๆๆ
-
แรงหึงจริงๆเลยเนอะ วัตเอ้ย
-
เย้ๆ เจอพีพีแล้ว แล้ววัตเนี่ยหึงเล็กใช่ไหม
-
หึงก้บอกเค้าไปสิวัตอิอิ
-
ดีแล้วที่พีพีไม่เป็นไร :เฮ้อ:
-
เจอพีพีแล้ว
วัตรหึงเล็กด้วยอะ
-
^^
-
สรุปใครเป็นคนจับตัวพีพีไป :serius2:
ผัวเมียทะเลาะกัน :m26:
-
รีบมาต่อได้แล้วครับ
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ
-
:z3: วัตก็หึงไปทั่วเลยนะแอบหมั่นไส้
-
แล้วยังไงอ่ะ ทำไมพีพีจู่ๆมาอยู่นี่ได้ :m28:
-
เข้าใจเธออยู่น่ะคุณป๋าวัติขาาาาา
รักศัตรูมันเจ็บขนาดใหน
ใจหนึ่งก็รัก อีกใจก็เกลียด ในสิ่งที่เขาทำกับเรา
แต่ยังไงความรักก็ยังคงสดใสเสมอนะคร้าฟฟฟ
-
วันที่15แว้ววว มารอๆ :z2:
-
มาพวกเรามานอนรอกัน....จะมาตอนไหนนะ
-
“คุณพีพี ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ” ยะขิ่น วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหลังจากที่ผมกับไอ้วัตเดินเข้ามาในบ้าน
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวพีพี ตื่น” ไอ้วัตเอ็ด จนสาวใช้หน้าเสีย
“พีพี ไม่เป็นไรหรอกยะขิ่น แค่เพลียน่ะ” ผมเอ่ยบอก
“คะ คุณ คุณ คุณเล็ก” สาวใช้ตาโตเป็นไข่ห่านทันทีที่เห็นหน้าผม ได้ข่าวว่าผมมาตั้งแต่เมื่อวานนะ ไม่รู้ว่าหายไปไหน
“ทำไมต้องตาโตขนาดนั้นด้วยห่ะ แค่เห็นฉันเนี่ย คนนะไม่ใช่ผี”
“คุณเล็กจริงๆด้วย ยะขิ่นดีใจจังที่เห็นคุณเล็ก คุณเล็กจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหมคะ”
“เอ่อ…เปล่าหรอก แค่มาดูพีพี น่ะ กำลังจะกลับแล้ว” ผมบอกเสียงแผ่ว ก่อนจะมองอีกคนที่ยืนนิ่ง นี่ผมกำลังหวังอะไรลมๆแล้งๆอีกแล้วใช่ไหม คนอย่างไอ้วัต ไม่มีทางรั้งผมไว้หรอก
“อื้อออออออ” ร่างเล็กๆบนบ่าไอ้วัต ลืมตาขึ้น ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นผม
“อาเล็ก อุ้มหน่อย” มือเล็กๆนั่นยื่นมาหาผม ก่อนที่ผมจะรับแกมาอุ้ม ความรู้สึกอุ่นซ่านกำลังเกิดในหัวใจของผม ในที่สุดผมก็ได้กอดลูกอีกครั้ง
“อาเล็กร้องไห้อีกแล้ว”
“อาเปล่าน้องไห้ซะหน่อย อาดีใจที่พีพีปลอดภัย”
“พีพี อยากอาบน้ำแล้ว คุณป๋ากับอาเล็กอาบน้ำให้ พีพีหน่อยนะ นะคร้าบๆๆๆ” เด็กน้อยอ้อน ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะพาแกขึ้นห้อง
“เอ๋า คนเก่งถอดชุดก่อนเร็ว” ผมบอกก่อนเจ้าตัวแสบจะถอดชุดออกอย่างรวดเร็ว
“ป่ะ เดี๋ยวคุณป๋า อุ้มเองครับ”
“เย้ๆๆ”
ผมกับไอ้วัตช่วยกันอาบน้ำให้เจ้าตัวแสบอยู่นาน เด็กน้อยคุยจ้ออย่างร่าเริง ก่อนจะหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเวลาที่โดนคุณป๋าแกล้ง เป็นเด็กมันก็ดีอย่างนี้สินะครับ มีเรื่องไม่สบายใจแป๊ปเดียวก็ลืมแล้ว ไม่เหมือนผู้ใหญ่ ที่ไม่ว่าทำยังไงก็ลืมไม่ได้สักที
“ดึกแล้ว ไปนอนสิ” ไอ้วัตเดินมาบอก หลังจากที่ผมกล่อมลูกนอนหลับแล้ว
“กูรบกวนมึงมาสองวันแล้ว กูว่ากูกลับดีกว่า”
“ดึกป่านนี้แล้ว มึงจะกลับยังไง อย่าดื้อน่า นอนที่นี่แหล่ะ ถ้าอยากไปจริงๆพรุ่งนี้เช้าค่อยไป” เสียงทุ้มบอกก่อนจะยื่นชุดนอนมาให้
คืนนี้ผมนอนในห้องลูก เพราะอยากใกล้ชิดแกให้มากที่สุดเพราะไม่รู้ว่าหลังจากพรุ่งนี้ไป ผมจะมีโอกาสได้กอดแกหรือเปล่า
“อาเล็ก จะไปอีกแล้วเหรอครับ” พีพีวิ่งเข้ามากอดผมแน่น
“อาต้องไปแล้วครับ แล้ววันหลังอาจะมาเยี่ยมนะครับ”
“ไม่เชื่อหรอก วันนั้นอาเล็กก็พูดแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยมาหาพีพีเลย อาเล็กโกหก พีพีไม่ให้อาเล็กไปหรอก” เด็กน้อยกอดผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“พีพี ปล่อยอานะครับ อาสัญญาเลยว่าจะมาหานะครับ”
“ไม่ พีพีไม่ยอมให้อาเล็ก อาเล็กต้องอยู่กับพีพี นะครับ นะ อาเล็กไม่รักพีพีเหรอ อาเล็กจะทิ้งพีพีไปจริงๆเหรอ” ผมได้แต่หลับตาแน่น เพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของลูก เพราะมันกำลังทำให้ผมให้ผมใจอ่อน
“ถ้าเขาไม่อยากอยู่ไปรั้งเขาไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกลูก” เจ้าของบ้านร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะอุ้มพีพีขึ้น
“คุณป๋า ปล่อยพีพีนะ คุณป๋าใจร้าย คุณป๋าทำให้อาเล็กทิ้งพีพีไป คุณป๋าใจร้ายที่สุดเลย พีพีเกลียดคุณป๋าแล้ว ฮื่อๆๆ” เด็กน้อยดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของไอ้วัต ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเสียงดัง
“คุณป๋าปล่อยพีพีนะ พีพีจะไปอยู่กับอาเล็ก พีพีไม่อยากอยู่กับคนใจร้ายแล้ว”
“พีพี อย่าพูดกับคุณป๋าแบบนั้นสิครับ” ผมบอก เพราะยังไงซะไอ้วัตก็เลี้ยงพีพีมาตั้งแต่เกิดผมไม่อยากให้ พีพีเป็นเด็กอกตัญญูเหมือนกับผม
“ก็คุณป๋าไม่ยอมให้อาเล็กอยู่ด้วย คอยดูนะพีพีจะหนีออกจากบ้านแล้วจะไม่กลับมาให้คุณป๋าเห็นหน้าอีกเลย” เจ้าเด็กแสบยังคงโวยวายต่อไป
“หึ แม้แต่พีพี ก็ยังรักคนอื่นมากกว่าคุณป๋า ไปสิคุณป๋าอนุญาต” ไอ้วัตวางพีพีลงก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“อาเล็ก คุณป๋าโกรธพีพี เหรอ”
“คุณป๋าไม่ได้โกรธพีพี หรอกครับ คุณป๋ารักพีพีจะตายไป ไม่มีทางโกรธพีพีหรอกนะ” ผมบอกลูกเสียงแผ่ว
“แต่คุณป๋า คุณป๋า ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ คุณป๋าโกรธพีพี อ่ะ คุณป๋าโกรธพีพี”
“โอ๋ๆๆ ไหนบอกว่าลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ไงครับ พีพีเข้าไปขอโทษคุณป๋านะครับ เดี๋ยวคุณป๋าก็ดีเองนะ”
“ถ้าพีพี เข้าไป อาเล็กก็จะแอบกลับบ้านใช่ไหม พีพีไม่ไปหรอก พีพีจะไปกับอาเล็ก นะๆๆ นะครับ”
ผมได้แต่สายหน้ากับความดื้อของพีพี แต่ก็ต้องพาแกขึ้นรถไปด้วยกันจนได้เพราะเจ้าเด็กแสบไม่ยอมเข้าบ้านแล้วจะไปกับผมท่าเดียว ผมได้แต่มองบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้าย ผมคงไม่มีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีก
ลาก่อน นะ ไอ้วัต กูกับมึง คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ภาค วรวัต
ผมยืนมองรถแท็กซี่ ที่ขับออกไปด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ ในที่สุดผมก็ไม่เหลือใครสักคน หึ อยากจะหัวเราะดังๆ ในที่สุดทุกคนที่ผมรัก ก็จากผมไปหมด ทั้งแม่ ทั้งพัช ทั้งพีพี และ ไอ้เล็ก คนที่ผมไม่เคยคิดรัก และไม่คิดว่าจะรัก แต่ผมกลับห้ามความรู้สึกไม่ได้ แม้ว่าผมจะบอกตัวเองว่าเกลียดมัน แต่หัวใจผมกลับเผลอไปรักมันจนได้ รักทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเกลียดผม มันอาจจะเริ่มจากความเกลียดแต่ในที่สุดมันกลับกลายเป็นความรัก แต่ผมจำต้องปล่อยมันไป ปล่อยมันไปเจอคนที่ดีกว่าผม คนที่จะดูแลมันได้ดีกว่า คนเลวๆที่เคยทำร้ายจิตใจมันอย่างผม
“พัช พี่คืนลูกให้ไอ้เล็ก อย่างที่พัชต้องการแล้วนะ ต่อไปนี้พีพีจะได้อยู่กับพ่อจริงๆ ของเขาแล้ว พี่ทำถูกใช่ไหมพัช” ผมบอกกับรูปพัชที่หัวเตียง ผมทำถูกแล้วใช่ไหม พีพีควรจะได้อยู่กับพ่อที่แท้จริงของแก และไอ้เล็กมันก็คงมีความสุขที่ได้อยู่กับลูก ส่วนผม อย่างมากก็แต่กลับไปโดดเดี่ยวเหมือนเดิม ง่ายจะตาย จริงไหม
“ยะขิ่น ไปเอาเหล้ามาให้หน่อยสิ” ผมตะโกนบอกสาวใช้เสียงดัง
“แต่ว่า เหล้าหมดแล้วนะคะ ยะขิ่นว่าคุณผู้ชายพอก่อนดีไหมคะ คุณผู้ชายเมามากแล้วนะคะ”
“ใครเมา ฉันเนี่ยนะเมา ไม่มีทางหรอกบอกให้ไปเอามาไง!!”
เพล้ง!!!
ผมเขวี้ยงแก้วใบหรูกระทบผนังจนแตกกระจาย หึ ทำไมมันไม่มีใครได้ดั่งใจเลยว่ะ
“โถ่เว้ย บอกให้ไปเอาเหล้ามาไง” ผมตะโกนก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง
“เมาเป็นหมาเลยนะมึง” เสียงของใครบางคนเอ่ยขึ้นก่อนที่ผมจะพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งจนมองเห็น
“เชี่ยฟิวส์ มึงเองเหรอว่ะ” ผมถามเสียงแผ่ว ไอ้นี่มันเป็นเพื่อนสนิทผมเองครับ เรียนด้วยกันมาตั้งแต่จำความได้
“ไม่ใช่แค่ไอ้ฟิวส์นะเว้ย พวกกูก็มาด้วย” เสียงอีกเสียงดังขึ้นก่อนที่ ชายหนุ่มอีกสองคนจะเดินเข้า วันนี้มันวันอะไรว่ะเนี่ย ถึงรวมตัวกันครบทีมขนาดนี้
“ไอ้เซ้นส์ ไอ้รุทร นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย ทำไมพวกมึงพร้อมใจกันมาหากูขนาดนี้”
“ก็กูไปหามึงที่บริษัท แต่คุณเปรี้ยวบอกว่า มึงโดดงานมาสามวันแล้วนะสิ พอมาถึงบ้าน ยะขิ่นก็ฟ้องอีกว่ามึงเอาแต่กินเหล้ามาสามวันแล้ว เหอะ เมาเป็นหมาสภาพนี่ดูไม่ได้เลยมึง” ไอ้เซ้นส์บอก
“แหมเชี่ยเซ้นส์ มึงก็ไปว่ามัน สภาพมึงตอนที่พี่กัน เขาจะหมั้นก็ไม่ได้ต่างกันหรอกเว้ย ” เป็นไอ้รุทรด่าไอ้เซ้นส์กลับบ้าง
สรุปคือ พวกมันมาทำอะไรที่บ้านผมกันแน่ครับเนี่ย
“นี่พวกมึงจะตอบกูได้หรือยังว่ามากันทำไมว่ะ” ผมถามกลับไปบ้าง
“ก็มาดูใจมึงไง” ไอ้ฟิวส์ตอบ ส่วนไอ้เซ้นส์กับไอ้รุทร มันก็กำลังตั้งหน้าตั้งตาเถียงกันอยู่ ผมได้แต่ส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กนั่นแหล่ะครับ ไอ้พวกนี้ จริงๆแล้ว ผม ไอ้ฟิวส์ ไอ้เซ้นส์ แล้วก็ไอ้รุทร เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ก็อย่างว่า พ่อแม่พวกเราอยู่ในวงธุรกิจมันก็ต้องรู้จักกันบ้าง เราสี่คนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงมัธยมปลายก่อนจะแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเองแต่ก็ยังติดต่อกันตลอด ยังไงๆ 4 จตุรเทพ ก็ไม่มีวันแยกวงหรอกครับ
“ดูใจกูทำไม”
“อ้าว ได้ข่าวว่าเมียหอบลูกหนี กูก็เลยมาดูหน่อยว่ามึงตายหรือยัง” ไอ้รุทรที่ว่างจากการทะเลาะกับไอ้เซ้นส์บอก
“กูไม่เคยมีเมีย แล้วเมียกูจะหอบลูกหนีได้ไงว่ะ ข่าวมึงมั่วแล้ว” เมียเหรอ ผมคงไม่กล้าใช้คำนั้นหรอก เพราะมันก็คงไม่นับผมเป็น สามีเหมือนกัน
“ไอ้นี่แม่งปากเสีย ข่าวนี้ภรรเมีย สุดที่รักของกูบอกมา ทำไมมันจะไม่จริงว่ะ” ไอ้เซ้นส์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“พวกมึงพูดเรื่องอะไรกันว่ะ”
“มึงจะปากแข็งไปถึงไหน รักก็บอกว่ารักดิว่ะ พวกกูจะได้ช่วยหาทางออกให้” ไอ้รุทรพูด
“ใช่โดยเฉพาะ ไอ้ฟิวส์ เมียงอนบ่อย มันประสบการณ์สูง” ไอ้เซ้นส์บอกก่อนจะชี้ไปที่ไอ้ฟิวส์
“กู คือ กู…”
“น่าเพื่อน ศักดิ์ศรีน่ะ ไม่จำเป็นต้องมีในความรักเว้ย แค่ใจอย่างเดียวก็พอ รักก็พูดไปว่ารัก กลัวอะไรว่ะ” ไอ้ฟิวส์บอก
“มึงก็พูดง่ายสิ มึงไม่ได้เกลียดกันมาก่อนเหมือนกูกับไอ้เล็กนี่หว่า”
“เอาน่ามึง ลองสักครั้งสิว่ะ อย่าเพิ่งท้อ ถ้ามึงรักเขาจริงๆ”
เพื่อนยกยิ้มให้กำลังใจผม ก่อนจะตบบ่าเบาๆ ผมกำลังหนักใจ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน ไอ้เล็กจะยอมรับความรู้ของคนที่เคยทำร้ายมันได้เหรอ
-
โอยยยวัตเอ้ยกล้าๆหน่อยรักเขาไปแล้วซะขนาดนั้นน่ะ
-
:pig4: 555...พีพีหนีไปกับอาเล็กแล้ว วัตเลยได้อยู่คนเดียว สมน้ำหน้าปากแข็งนัก :laugh: ไม่เคยบอกเขาว่ารักยังจะไปหึงเขาอีก
ยิ่งนักศักดิ์ศรีเลยต้องนอนเมาอยู่อย่างเนี้ยะ แล้วจะทำยังไงต่อไป รีบไปตามเมียและลูกกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย
แต่ฮามากตรง "มาดูใจ ไอ้คนที่โดนเมียหอบลูกหนี"
-
สงสารวัตมากกว่า อิอิ
:z2:
-
เมียหอบลูกหนี :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาใจช่วยวัตแล้วกันนะ
:call:
-
นั่นสิ รัก ก้ว่าบอกรัก
-
ลูกเมียหนีออกจากบ้านไปตามสิ พี่วัต นั่งทำด่อยแดกเหล้าอยู่นั้นละ
-
รอฉากบอกรัก :m3:
-
รีบไปง้อเมียเลยไป
-
ชอบที่เพื่อนพระเอกพูดจัง :m20: เมียหอบลูกหนี
-
นี้คุณวัตขา............รักเค้าก็ต้องบอกสิค่ะ...ไม่รับเมียกับลูกกลับบ้านได้แล้ว
-
ยังสงสัยเรื่องที่พีพีหายไปก่อนหน้านี้อยู่อ่ะค่ะ
ว่ามันเกิด อะไร ยังไงขึ้นกันแน่? :กอด1:
-
วัตลุยเลย!!!
-
ใจกล้าๆ หน่อยสิวัต
ตอนไปเอาเขามายังกล้าเลย นี่กะอีแค่บอกรัก จิ๊บๆ ฮ่าๆๆๆ
:L2: :L2:
-
วัตน่าจะรู้ตัวได้ตั้งนานแล้วนะว่ารักเล็กอ่ะ ซึนจริง!
-
โอ๊ย!!!! วัตเอ้ย!!!! ปากแข็งจนเมียหอบลูกหนีไปแล้ว :m20: :m20:
กล้าๆหน่อย รักเค้าก็บอกเค้าไป
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:เฮ้อ:
-
เมียหอบลูกหนี !! :m20:
-
ฮุฮิ ปากแข็งงงง
:pig4:
-
เฮียวัต กล้าๆหน่อยเฮีย กินเหล้าย้อมใจมา3วันละ สู้ๆ บอกรักแล้วปล้ำซะ
-
วุ้ย คนเรา
ทีกล้าทำกับเค้าแบบนั้นดันกล้าทำ
พอจะไปบอกรักละไม่กล้า มันน่าให้นอนกอดขวดเหล้าต่อไปจริงๆ
-
วัตกล้าหน่อยไปพาเล็กกับพีพีกลับมาอยู่ด้วยกัน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบมากเลยครับ ผูกเรื่องได้มันส์ น่าติดตาม
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
-
ไปตามลูกเมียกลับบ้านได้แล้วคุณวัต
เดี๋ยวก็มีคนมาฉกไปหรอก!!
-
มาต่อด่วนนนนนนนนนนนน
-
เราต้องคอยเปงกำลังใจให้ คิคิ
-
เต็มที่เลยวัต พาพีพีกับเล็กกลับมาให้ได้นะ
-
อืมมม
-
บีบหัวใจอย่างแรง
-
o13จะปากแข็งไปอีกนานไหมคุณวัต
-
แค่ลดศักดิ์ศรีก็ได้ทั้งเมียและลูกคืนมาเลยนะคุณวัต o18 ยอมเหอะ
:กอด1:
-
ทิ้งศักดิ์ศรีลงชีวิตก็จะมีความสุขแ้ล้ว รอวันคุณวัตไปง้อเล็ก
น้องพีพีกับเล็กนี่สายใยพ่อลูกจริงๆ นะ พีพีรักเล็กมาก
รีบไปง้อเร้ว รอวันแฮปปี้
ขอบคุณค่ะ
-
วันนี้จะมาป่าวเนี่ย
ปล.ถ้าไงเป็นไปได้ ครั้งหน้าช่วยบอกได้ไหมเอ่ยย ว่าจะมาต่อวันไหน รอจ้า ^^
-
สู้ๆนะวัต เชียร์ๆ :mc4:
-
:pig4: :pig4:
-
^^
-
รออออออออออออออออออออออ :z3: :z3: :z3:
ฮื่อออออออออออออออออ :o12: :o12: :o12:
-
สุ้ๆจ้า
ไงก็เอาชนะใจตัวเองไห้ได้งิ
ว่าแต่ แล้วพีพีหายไปได้ไงอะ
แล้วไหงปล่อยไปง่ายงั้น
-
“พีพี พีพี ครับ ตื่นได้แล้วไปโรงเรียนกันเร็ว” ผมปลุกเจ้าตัวขี้เซาขึ้นจากที่นอน พีพีอยู่กับผมได้สามวันแล้วครับ เป็นสามวันที่ผมได้ทำหน้าที่ “พ่อ” จริงๆสักทีแต่ที่กังวลที่สุดคือ พีพีจะทนอยู่ในห้องเช่าแคบๆของผมได้สักกี่วันกัน ผมไม่อยากให้ลูกลำบาก ผมไม่อยากให้ลูกอายเพื่อน ผมควรจะทำยังไงดี
“เหม่ออะไรว่ะไอ้เล็ก” ไอ้เมฆที่เพิ่งมาถึงเอ่ยถาม ตอนนี้มันไม่ได้อยู่กับผมแล้วล่ะครับ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันไปไหนเหมือนกัน มันยังมาทำงานที่ร้านเหมือนเดิมแต่ก็จะกลับไปช่วงเย็นแล้วตอนเช้าถึงจะมารับพีพี ไปส่งที่โรงเรียน
“เปล่าหรอก แล้วมึงกินอะไรมายัง กูทำข้าวต้มไว้มากินดิ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ ว่าแต่มึงถามลูกมึงหรือยังว่าหายไปไหนมาทั้งคืน”
“ยังว่ะ กูไม่กล้าถาม กลัวว่าลูกจะร้องไห้น่ะ”
“ถามดิว่ะ รู้ไว้ก็ดีนะเว้ยเผื่อคราวหน้าจะได้หาทางป้องกันได้” ไอ้เมฆแนะนำ
“เดี๋ยวกูจะลองถามเขาดูแล้วกันนะ”
“อาเล็กคร้าบบบบ พีพีเสร็จแล้วครับ” เจ้าเด็กแสบบอก ก่อนจะวิ่งเข้ามาให้ผมใส่เสื้อผ้าให้
“พีพีครับ อามีอะไรจะถาม” ผมถามลูกไปด้วย เช็ดตัวให้แกด้วย
“ได้ครับ”
“พีพี หายไปไหนมาทั้งคืนครับ แล้วออกมาจากโรงเรียนได้ยังไง”
“คือ คือว่า ถ้าพูดแล้วอาเล็กสัญญาได้ไหมว่าจะไม่โกรธพีพี” พีพีบอกเสียงแผ่ว
“ไม่โกรธครับ ไหนคนเก่งบอกมาสิว่าหายไปไหนมา”
“พีพี เอ่อ พีพี ออกมาตามหาอาเล็กครับ”
“พีพี ทำไมทำแบบนั้นครับรู้ไหมว่ามันอันตรายมาก”
“ก็คุณป๋า ไม่ยอมตามหาอาเล็กสักที พีพีคิดถึงอาเล็ก ก็เลยกะว่าจะไปตามหา ตะ แต่ ว่าพอยิ่งเดินมันก็ยิ่งไม่คุ้น แถมมันก็เริ่มมืดด้วย พีพีก็เลยนอนที่ใต้ทางด่วนครับ อาเล็กอย่าโกรธพีพีเลยนะครับ” เจ้าเด็กแสบอ้อน
“คราวนี้อาเล็กไม่โกรธ แต่ถ้ามีคราวหน้าอาจะไม่พูดกับพีพี อีกเลยเข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจแล้วครับ พีพีจะไม่ทำอีกแล้ว” เด็กน้อยบอกเสียงเศร้า เห็นแบบนี้แล้วดุไม่ลงจริงๆ เฮ้อ
“เอาล่ะ คนเก่ง กินข้าวไปโรงเรียนได้แล้วครับ”
“ครับผม” เด็กน้อยรับคำเสียงใส
เป็นเด็กนี่มันดีจริงๆเลยนะ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้ลูกมีรอยยิ้มสดใสอย่างนี้ตลอดไป ผมทำถูกแล้วชินะ ทำถูกแล้วที่ไม่บอกความจริงกับพีพี หากว่าลูกต้องรับรู้เรื่องพวกนั้นรอยยิ้มสดใสของแกก็คงหายไป
“พักนี้ เป็นอะไรไปเหรอพี่ ทำไมชอบเหม่อจัง” ไอ้ไม้เดินเข้ามาถามผม
“พี่ก็คิดอะไรไปเรื่อยน่ะไม้ อย่าสนใจเลยไม่มีอะไรสำคัญหรอก” ผมบอกไป
“ผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกพี่ แต่คนโน้นน่ะ เขาให้ผมมาถามสงสัยจะเป็นห่วง พี่เข้าไปบอกลุงแกเองแล้วกัน” ไม้ชี้ไปที่เจ้าของร้านที่แอบมองพวกผมจากเคาเตอร์ชงกาแฟ
“อืม เดี๋ยวพี่คุยเอง ไปทำงานเถอะ”
เอาล่ะครับ บางทีมันอาจจะถึงเวลาที่ต้องเคลียร์อะไรๆสักที
“พี่ต้นครับ”
“หะ หา มีอะไรหรือเปล่าเล็ก” พี่ต้นเอ่ยถาม
“พี่ว่างอยู่หรือเปล่าครับ”
“ก็พอจะว่างบ้างอ่ะนะ มีอะไรเหรอ”
“ผมขอคุยกับพี่หน่อยได้ไหม”
“ได้สิ แปปนะ”
ผมเดินมารอพี่ต้นที่หลังร้านใจนึงก็สงสารเหมือนกันนะครับที่ต้องพูดกันตรงๆสักที แต่ผมเชื่อว่าคนดีๆอย่าง พี่ต้นจะเสียใจไม่นานหรอก สักวันเขาจะเจอคนที่ดีพอและรักเขาจริงๆ ไม่ใช่คนเลวๆแบบผม
“เล็กมีอะไรหรือเปล่า”
“พี่ต้นคือผม…”
“เล็กจะบอกว่า ให้พี่เลิกชอบเล็กล่ะสิ” พี่ต้นเอ่ยขัด พลางยิ้มเศร้า
“คือว่า”
“อย่าเศร้าสิ พี่รู้มาตั้งนานแล้วล่ะว่าพี่ไม่มีหวัง แต่ว่าพี่ชอบเล็กจริงๆนะ มันเกิดจากอะไรพี่ไม่รู้พี่รู้แค่ว่า พี่ชอบเล็กตั้งแต่วันแรกที่เจอ”
“แต่ว่าผม คงไม่ดีพอสำหรับความรักของพี่หรอกครับ”
“อย่าตีค่าตัวเองต่ำนักสิ คนทุกคนมีอดีตทั้งนั้น มันไม่สำคัญเลยว่าเมื่อก่อนเล็กจะเป็นยังไง พี่ไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจสักหน่อย แต่พี่ก็รู้นะ รู้ว่าในใจเล็กมีใครอยู่แล้ว และคนๆนั้นก็คือคนที่เล็กออกไปกับเขาเมื่อสามวันก่อนใช่ไหม” พี่ต้นเอ่ยถาม
“พี่ต้นรู้”
“พี่น่ะ ผ่านอะไรๆมาเยอะกว่าที่คิดนะ แค่มองปราดเดียวพี่ก็รู้แล้วว่าเล็ก รักเขามาก ”
“แต่พี่จะบอกอะไรไว้อย่างนะ ความรักน่ะมันห้ามกันไม่ได้หรอก เหมือนอย่างที่เล็ก เลิกรักเขาไม่ได้ พี่ก็เลิกไม่ได้เหมือนกัน อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะนะ อย่าเพิ่งบอกให้พี่เลิกเลย พี่ยังทำไม่ได้จริงๆ พี่แค่ขอดูแลเล็กไปเรื่อยๆได้ไหม ” พี่ต้นยิ้มเศร้า มันเป็นรอยยิ้มที่เศร้าที่สุดที่ผมเคยเห็นจากผู้ชายคนนี้
“เล็กคงลำบากใจสินะ ไม่เป็นไรหรอก เป็นใครก็ลำบากใจทั้งนั้น ก็พี่มันเป็นเจ้านายที่คิดไม่ซื่อนี่นา เนาะ”
“ผมขอโทษนะครับพี่ ผมขอโทษจริงๆ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่าคำนี้ แต่หัวใจมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ เพราะถ้าเลือกได้ผมคงเลือกรักคนที่ดีกับผมอย่างพี่ต้น มากกว่าคนใจร้ายอย่างไอ้วัต
“เอาน่าอย่าคิดมาก พี่จะพยายามตัดใจแล้วกัน แต่มันก็คงจะไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก เล็กก็ทนๆหน่อยนะ แต่ถ้าไม่ไหวจะลาออกพี่ก็ไม่ว่า”
“ไม่หรอกครับ ผมไม่มีทางลาออกเด็ดขาด ผมรักที่นี่ไม่ต่างจากทุกคน แกลอรี่ ไม่ได้เป็นแค่ร้านกาแฟ แต่ที่นี่คือ ชีวิตที่ผมโหยหามาตลอด ผมทิ้งมันไปไม่ได้หรอกครับ”
“ในฐานะเจ้าของร้านได้ยินแล้วปลื้มสุดๆไปเลยแหะ เอาล่ะ ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวไอ้เด็กกวนประสาทนั่นมันจะเหวี่ยงเอา ไปเถอะ ขอพี่อยู่คนเดียวสักพักนะ”
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะเดินออกไป ผมรู้ว่าพี่ต้นเสียใจมาก ถึงจะยังยิ้มแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูฝืนเต็มที นี่ผมทำคนอื่นเสียใจอีกแล้วเหรอครับ ถ้าหากมีพรวิเศษสักข้อ ผมอยากจะขอให้ผู้ชายแสนดีอย่างพี่ต้นเจอกับคนที่รักจริงๆสักที
กรุ๊งกริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“แกลอรี่ ยินดีต้อนรับครับ”
“อาเล็กกกกกกกกก” เด็กแสบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผมก่อนจะโถมตัวเข้ามากอดแน่น
“พีพี มาได้ยังไงครับ ใครไปรับเหรอ” ผมถามอย่างแปลกใจเพราะว่าอีกสิบนาทีโรงเรียนถึงจะเลิกนี่นา
“มากะโน่นครับ” เจ้าเด็กแสบชี้ไปที่ประตูก่อนที่ร่างสูงคุ้นตาจะเดินเข้ามา
“อะ ไอ้วัต” ผมพูดคล้ายละเมอก่อนจะถูกร่างสูงฉุดแขนให้นั่งลง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ตอนนี้เป็นเวลางาน กรุณาปล่อยด้วย” ผมบอกอย่างสุภาพ
“อีกสิบห้านาทีเลิกงานไม่ใช่หรือไง”
“นั่งเป็นเพื่อน พีพีหน่อยสิครับอาเล็ก น๊า นะครับ” เจ้าตัวแสบทำตาแป๋ว ก่อนจะเกาะแขนผมไว้แน่น
“ไม่ได้หรอกครับพีพี เดี๋ยวลุงต้นจะดุเอา พีพีปล่อยอาเล็กก่อนนะครับเด็กดี แล้วเดี๋ยวอามาเล่นด้วยนะครับ” ผมพยายามใช้เหตุผลบอกลูก ส่วนอีกคนไม่รู้จะมาทำไมมาก็นั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง เหอะ
“งั้น พีพีไปด้วยนะครับ” เจ้าเด็กแสบบอก
“พีพี อย่าดื้อสิครับ รออาเล็กแปปเดียวนะอีก 15 นาทีนะครับ ”
“ก็ได้ครับแต่อาเล็กต้องรีบมานะ”
“ครับผม”
ผมยิ้มให้พีพี ก่อนจะเสมองไปที่อีกคนที่ยังนั่งหน้านิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ เว้ย จะมาทำไมว่ะเนี่ย
-
ตอนนี้ติดอยู่หลายเรื่องเลยแฮะเรา 55+
-
อีกเรื่องที่ติดตามแต่มาน้อยเกินไปอ่า เย๊อะๆไม่ได้หรอครับ อิอิอิ แอบหวังจะได้อ่านยาวๆๆๆ ขอบคุณนะครับที่มาลงให้อ่านต่ออีก
-
มาง้อแล้ว มาตายน้ำตื้นอีกแล้วไอ้วัต 555
-
ค้างอ่ะ :serius2:
-
เอิ่มแบบว่า นี่100%แล้วหรอ คืออยากอ่านเพิ่มอ่่ะฮับ
-
มาตามเมียยยยยกลับบ้านมั่งง :oo1: :oo1:
-
อ่านแล้วมันรู้สึกเหมือนมันสั้นอ่ะ
มาต่ออีกนะ
-
มาแบบเยอะๆๆหน่อยนะครับค้างงงงงงงง :call: :call: :call:
-
เอามาต่ออีกนะครับ
-
มันสั้นไปอ่ะ
ตอนหน้าขอยาวๆๆๆๆๆๆ นะค้า
อยากรู้จังว่า วัต จะตาม เล็ก กลับบ้านหรือเปล่าอ่ะ
ลุ้น ๆ
-
ค้างอะ.......
ช่วยมาต่อด้วยยยยยยยยย :z10:
-
อื้อ~อีกนิดได้ไหมยังไม่เคลียร์
-
เฮ้ย...มันค้างอ่ะ
แต่ก็แอบดีใจนิดๆ
ไอ้คุณวัตมันมาตามเมียและลูกมันแล้ววววววว
-
พีพีน่ารักเนอะ
-
:กอด1:
-
โอ๊ยๆๆๆๆค้างอ่ะมาไวๆนะ ขอแบบยาวๆอ่ะ ลุ้นจนจัยจะขาดแล้ว
-
ค้างอ่ะ!!!!
พีพีน่ารัก :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
สั้นไปนะ = ='
-
มาตามเมียกลับบ้าน แล้วยังจะทำฟอร์มอีกนะ :m12:
-
เยี่ยม
รักเรื่องนี้ตรงที่มาต่อได้ทันใจฉับไวเนี้ยและ
เอาใจเราไปเลยชอบมากๆ คนแต่งขยัน+น่ารักทีเดียวเบย
-
โหดร้าย มานค้างนะนี่ T^T
-
ถ้าวัตพูดและทำอย่างที่ใจคิดสักครั้ง ชีวิตจะมีแต่ความสุข ลุยจ้าลุย (ดันหลังพระเอก)
น้้องพีพีทำไมน่ารักอย่างนี้ สงสารพี่ต้นเบา ๆ เหมือนกันเนอะ แต่เล็กเค้ามีคู่แล้วอ่า
ขอบคุณค่ะ
-
สั้นจัง!!
-
สั้นจัง!!
ใช่ๆ สั้นมาก
-
ดีกันๆๆๆ
>.<
:pig4:
-
วัตมาง้อแล้วนะเล็ก
-
อุตส่าห์รออ่ะ อะไรกัน ยังไม่หายคิดถึงเลย ตัดจบซะแระ ค้างค่ะค้างงงง
-
ค้างมากกกกกกกกก
อยากรู้แล้วว่าวัตจะตามเมียกลับบ้านยังไง
คงใช้พีพีเป็นสื่ออีกรึเปล่า
:impress2:
-
o22 นายวัตมาง้อป่ะเนี่ย
-
ค้างงงงงง งงงงง ,, แง่ T^T
รอจ้ะ จุ๊บุๆ
-
“พี่เล็ก คนที่นั่งหน้าโหดอยู่กับน้องพีพีน่ะ ตกลงเป็นแฟนพี่ใช่ไหม” ไอ้น้องไม้เอ่ยถาม ระหว่างที่เก็บร้าน
“ไม่ใช่เว้ย เขาเป็น เอ่อ เป็น….” แล้วผมจะตอบว่าไงดีว่ะเนี่ย
“แน่ อึกอัก แบบนี้แปลว่ามีมูล แน่ๆ บอกน้องมาเหอะน่า วันก่อนพี่เมฆบอกแค่ว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ แต่ผมว่ามันไม่น่าใช่นะเพื่อนที่ไหนจะมานั่งเฝ้าขนาดนี้” ไอ้ไม้ยังพล่ามต่อ
“เราเป็นแค่ เพื่อนกันจริงๆ ไม่มีอะไรเกินกว่านั้นหรอก ไม่เคยมี…” ทำไมผมต้องรู้สึกโหวงในใจทุกครั้งที่ต้องตอบคำถามนี้ด้วยนะ เมื่อไหร่ที่ผมจะเข้มแข็งได้สักที
“เฮ้อ พี่ ถ้ารักแล้วไม่พูด ใครจะรู้ล่ะว่ารัก ” ไอ้ไม้เอ่ยขึ้นลอยๆ น่าขำนะครับ นี่ผมแสงออกมากจนใครๆเขามองออกเลยหรือไงว่ารักไอ้วัต ทำไมทุกคนถึงขยันมาบอกให้ผมพูดจัง แต่ถ้าพูดไปอะไรที่ผมจะได้กลับมา ไอ้วัตมันจะรับฟังความรู้สึกของคนที่เคยทำลายครอบครัวมันอย่างผมหรือเปล่า
“กลับได้หรือยัง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนจะจ้องผมกับไอ้ไม้เขม็ง แล้วจะจ้องทำไม
“ก็ใกล้แล้ว มึงก็กลับไปสิ รออะไรล่ะ”
“แล้วมึงจะกลับยังไง” คนหน้านิ่งยังถามต่อ
“ก็บางวันก็กลับกับไอ้เมฆ ถ้าวันไหนไอ้เมฆไม่มาก็ซ้อนมอไซต์กลับกับไอ้ไม้”
“ซ้อนมอไซต์กับลูกเนี่ยนะ” ไอ้วัตถามเสียงเข้ม
“ก็แล้วจะทำไมว่ะ ไม่ให้กลับด้วยกันจะให้เดินกลับหรือไงห่ะ” ผมตะคอกกลับ ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นลูกหนี้มันแล้วนะเรื่องอะไรต้องยอมให้มันด่าฝ่ายเดียว
“พี่ เบาๆดิ ” ไอ้ไม้ที่ยืนอยู่ข้างๆสะกิดยิกๆ
“อะไรของแกว่ะไม้” ผมเหวลั่น
“พี่ก็ดูหน้า เขาหน่อยสิจะกินผมเข้าไปแล้วน่ะ ผมว่าพี่ใจเย็นๆก่อนนะ”
“เหอะ ทำไมพี่ต้องเย็น กลับเถอะไม้ อ้อ มาวันนี้จะมารับลูกสินะ งั้นก็ฝากพีพีด้วย กูจะกลับแล้ว” ประโยดแรกพูดกับรุ่นน้องส่วนประโยคหลังหันไปพูดกับคนตัวโตที่ยืนขวางทางอยู่
“พี่ผมว่าพี่เอ่อ กลับกับเขาดีไหม” ไอ้ไม้ถาม
“เขาไหนว่ะ พี่ก็กลับกับแกทุกวัน หรือวันนี้มีธุระพี่กลับรถเมล์ก็ได้นะเว้ย” ผมบอกก่อนจะผละจากรถไอ้ไม้
“เฮ้ย ไม่ใช่พี่ ฟังก่อนดิ” ไอ้ไม้ เรียกก่อนจะฉุดมือผมไว้
ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียงแตรรถดังลั่น ก่อนที่รถคันหรู จะจอดเทียบข้างๆ เวฟ 100 ของไอ้ไม้
“กลับบ้าน” เสียงทุ้มตะคอกก่อนจะแกะมือไอ้ไม้ออกจากมือผมแล้วลากผมขึ้นรถไปด้วยทันที อะไรของมันอีกว่ะเนี่ย
“โชคดีนะพี่” ไอ้น้องไม้ ตะโกนบอกพลางโบกมือให้
“ใจคอจะเงียบไปถึงเมื่อไหร่” คนที่ขับรถอยู่เอ่ยถาม
“ก็ไม่มีอะไรจะพูด จะให้พูดอะไร สั่งมาสิจะได้พูด”
“อย่ามาประชดได้ไหม” ร่างสูงตะคอก
“ใครจะกล้า ประชดคุณ วรวัตล่ะครับ” เหอะ เอะอะก็ตะคอกๆ มันเห็นผมเป็นโทรโข่งม็อบหรือไง
“ไอ้เล็กอย่าให้กูหมดความอดทนกับมึงนะ”
“เหอะ อยากทำอะไร ตบ ต่อย หรือจะตี เอาสิ มึงก็ทำมาหมดแล้วนิ ทำไมต้องทน” ผมเหวกลับไปบ้าง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน จู่ๆมันก็หายออกไปแล้วจู่ๆมันก็กลับเข้ามามันต้องการให้ผมเป็นบ้าหรือไงนะ
“โถ่เว้ย!!!” ร่างสูงสบถเสียงดังลั่น ก่อนจะเร่งสปีดรถซะจนผมต้อจิกเบาะแน่น มันเป็นบ้าอะไรของมันอีกเนี่ย
“ไอ้วัตมึงเป็นบ้าอะไร มึงไม่กลัวตายแต่กูกลัวนะเว้ย!!!” ผมตะคอกแต่ความเร็วก็ไม่มีท่าทีว่าจะลดลงเลย
“จำไว้นะเล็ก อย่าทำให้กูโมโห” เสียงทุ้มบอก
“กูทำอะไรให้มึงโมโหอีกห่ะ ถ้าเป็นเรื่องพีพี มึงเองไม่ใช่เหรอที่ปล่อยแกมา แล้วจะมาโทษกูได้ยังไงเล่า”
ผมตะคอกกลับ ทำไมมันต้องหาเรื่องผมตลอดเวลาด้วยนะไหนบอกว่า จะไม่รู้จักกันอีกไง มันต้องการอะไรจากผมกันแน่
รถคันหรูชะลอที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งช้าๆก่อนที่คนร่างสูงจะลากผมลงมาจากรถ ผมมองมันบรรยากาศที่มันคุ้นเคยด้วยความสงสัย ผมมีความรู้สึกว่าผมเคยมาที่นี่ ผมมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับป้ายชื่อโรงแรม
นี่มัน
ไม่จริงน่า
โรงแรมนี้มัน…
มันเป็นที่เดียวกับที่ผมเคยพา พัช มา
ผมจำมันได้ดีเพราะผมเลือกที่นี่ด้วยตัวผมเอง โรงแรมนี้อยู่ห่างจากบ้าไอ้วัตแค่ไม่กี่กิโล แถมยังเป็นโรงแรมในเครือบริษัทพ่อมันอีกด้วย ในตอนนั้นผมคิดว่าการได้ทำอะไรๆใต้จมูกของไอ้วัต มันคงสะใจไม่น้อย
“วัต มึงพากูมาที่นี่ทำไม”
“หึ กูพามึงมาเข้าโรงแรมคงมาเล่นดีดมะกอกกันมั้ง”
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
คำพูดที่ผมเคยพูดกับมันในวันนั้น สะท้อนเข้ามาในหัว หึ ผมไม่ได้ขัดขืนเพียงปล่อยให้มันลากไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่แตกละเอียด ไอ้วัตมันคงเกลียดผมมาก มากซะจนอยากทำลายทิ้งไปซะ
ตุ๊บ!!!
ผมถูกเหวี่ยงลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ อย่างแรง จนจุกไปหมด แต่นั่นมันกลับไม่เจ็บเท่าหัวใจที่กำลังแหลกสลายด้วยมือของคนที่ผมรัก
มือแกร่งบีบต้นแขนผมแน่นจนเจ็บไปหมด แววตาคมที่สะท้อนเพียงความโกรธจ้องมองผมเขม็ง
อุ๊บ อื้ออออออออ ริมฝีปากที่บดเบียนลงมาอย่างแรงทำให้ผมรับรู้ถึงรสคาวของเลือดในปาก ถึงมันจะเจ็บแต่กลับไม่เท่าที่หัวใจ ที่มันเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม
มันพาผมมาที่นี่เพื่อตอกย้ำความผิดของผมใช่ไหม
มันพาผมมาที่นี่เพื่อให้ผมรู้ว่ามันไม่มีทางยกโทษให้ผม
มันพาผมมา เพื่อ ให้ผมรู้จักสำนึกสักทีว่า
ตัวเองเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ไร้ค่า ยามที่มันต้องการเท่านั้น
ไม่มีสิทธิ์เถียง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก และได้รับความรักจากมัน
สัมผัสจาบจ้วงที่แผงไปด้วยความโกรธยังคงสัมผัสที่ร่างกายผมอย่างต่อเนื่อง แต่ตอนนี้หัวใจของผมกำลังถูกทำลาย หากว่ามันต้องการที่จะทำลายผม มันทำสำเร็จแล้ว เมื่อก่อนผมยังอยู่ได้แม้ว่าจะโดนทำร้ายเพราะผมไม่ได้รัก แต่ตอนนี้การถูกทำร้ายจากคนที่รักกำลังทำให้ผมเจ็บปวด
ผมเข้าใจแล้วว่า พัช รู้สึกยังไง
การถูกทำร้ายจากคนที่รักมันเจ็บปวดยิ่งกว่าทุกอย่างในชีวิตที่ผมเคยเจอมา
เจ็บทั้งร่างกายและ เจ็บไปทั้งหัวใจ
“เล็ก กู….คือกู…” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่แรงอารมณ์มอดดับลง
“ไม่ต้องพูดอะไร ทั้งนั้น กูเข้าใจแล้ว” ผมบอกเสียงแผ่ว อย่าพูดอะไรอีกเลยเพราะแค่นี้ผมก็เจ็บเจียนตายแล้ว
“เข้าใจเหรอ มึงกำลังเข้าใจผิดต่างหาก เรื่องที่เกิดขึ้น กู……”
“วัต…”
“มึงชนะแล้วรู้ตัวไหม เรื่องราวที่เกิดขึ้นมึงเป็นผู้ชนะ”
“มึงชนะอย่างที่มึงต้องการแล้ว ส่วนกูก็แพ้ อย่างไม่มีชิ้นดี มึงดีใจไหมล่ะ”
“เล็กมึงฟังกูก่อนได้ไหม มึงกำลังเข้าใจกูผิดอยู่นะ กูไม่ได้ต้องการที่จะเอาชนะ กูไม่ได้ต้องการให้มึงแพ้ กูขอโทษ ขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น กูขอโทษจริงๆ”
“มึงอาจจะไม่เชื่อแต่ว่า กู กู ……”
“กูรักมึงนะเล็ก”
“วัต กูขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายกูอีกเลย อย่าพูดคำนั้นออกมาเพื่อทำร้ายกูอีกเลย แค่นี้กูก็เจ็บจนแทบไม่มีแรงจะเดินอยู่แล้ว อย่าเอาคำนั้นมาหลอกให้กูดีใจเลย กูขอร้อง ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมบอกมันทั้งน้ำตา ผมยอมแพ้แล้ว ผมยอมแล้วจริงๆ ได้โปรดอย่าเอาคำนั้นมาเป็นเครื่องมือทำร้ายผมอีกเลย
“ไม่ใช่นะเล็ก มึงกำลังเข้าใจผิด มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ กูรักมึงจริงๆ”
น่าแปลกนะครับยิ่งผมยินคำว่ารักจากมันมากเท่าไหร่ในใจผมกลับยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ผมกำลังเจ็บ เจ็บอย่างที่พัชเคยเจ็บ เจ็บปวดจากความรัก ที่จอมปลอม ได้โปรดอย่ามาเล่นกับความรู้สึกของผมอีกเลย
-
:a5: :a5: เออะ เค้าบอกรักแล้วแต่ดันไม่เชื่ออีก
-
:เฮ้อ: เค้าบอกรักก็ไม่เชื่อ
:L2: :L2:
-
ไอ้นี่ก็ไม่เชื่อใครง่าย! เอ๊าะ! แล้วเมื่อไหร่มันจะได้คืนดีกันล่ะวะ
-
จะบ้าตาย คิดเองเออเองกันอีกแล้ว :z3:
-
:o12: :o12:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
เมื่อไหร่จะ เข้าใจกันสักที !!!!!
:z3: :z3:
-
เราเชียร์ให้มาม่ากันอีกชามนะ เพราะวัตใจไม่เย็นเลย ทำไมทำเเบบนี้อะ
จะมาง้อแต่กลับใจร้อนแถมยังมาบ้าบิ่นขืนใจในที่แบบนี้อีก
เราว่าจะให้คืนดีกันเร็วมันก็แปลกไป ถึงจะเข้าใจผิดแต่ยังไงก็เสียความรู้สึกไปแล้วนะ
เฮ้อออ~
เหมือนอ่านไม่อิ่ม อยากอ่านต่อค่าาาาา :z3:
-
บอกรักไปแล้วแต่ทำไมเล็กไม่ยอมฟังงงงง
ปอลอ. มาบอกรักกันในโรงแรมแล้วเอาน้องพีพีไปไว้ไหนนนน :z3:
-
คนเราเค้าบอกอะไรไม่เชื่อ ชอบคิดเองเออเอง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โถ่เล็ก เราเศร้าสะละ
งี๊ละ เล่นกับความรุ้สึกมานาน
ผลสุดท้าย อยากจะไห้เข้าใจยังไงอีกคนก็ไม่อยากจะรับรุ้
-
:z3: :z3: :z3:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
บร๊ะ :a5:
ดราม่าเลยเว้ยเฮยยยยยย :sad4:
-
:sad4:มาม่าชามโต
-
:pig4: มันค้างอ่ะนะ ก็อะไรๆ ก่อนหน้านี้มันทำให้เล็กคิดแบบนี้ไง จนวันนี้มั่นใจแล้วว่า วัตไม่เคยรักเล็กเลย ทุกอย่างเป็นความโกรธความแค้นเรื่องพัช แล้วจะมาบอกว่ารักกัน มันก็คงจะเชื่อได้ค่อนข้างยากยิ่งคำพูดและเหตุการณ์ในอดีตเรื่องเล็กกับพัชยังหวนเข้ามาในความคิดอยู่ร่ำไป :เฮ้อ:
-
รอน่ะครับ :call: :call: :call: :call: :call:
-
อย่าปิดกั้นใจตัวเองสิสองคน รักก็คือรัก พีพีจะได้มีความสุขด้วย
วัตขี้หึงนะ ทำไปด้วยอารมณ์ล้วน ๆ ง้ออีกนิดใกล้ละๆ
:L2:
-
เล็กเปิดใจรับรักพี่วัตนะ
วัตยอมเล็กแล้วนะเนี้ย
-
เอิ่ม พีพีหายไปไหนแล้วละ เล็กก็อคติจัง เห้อ
-
:m15: บอกได้คำเดียวว่า ค้าง :z3: :z3:
+1 จ้า
-
จากที่ทำมาทั้งหมด ถ้าเชื่อว่าวัตรัก เล็กคงมีปัญหาด้านสมอง//การรับรู้นั่นแหละ
ว่าแต่พีพี ไปไหนล่ะเนี่ย
-
:monkeysad: เจ็บไปกับเล็กด้วยเลย. พูดคำว่ารักตอนนี้ยิ่งฟังยิ่งเจ็บ
-
เตรียมปีบมารองแล้วนะ
-
:เฮ้อ:
เวรแท้ๆ
-
^^
-
ค้างงหง่าาาาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3:
-
เกี้ยวชอบนิยายแนวนี้มากเลยน่ะ แฮ่ ๆ แล้วเกี้ยวก้อตามไปอ่านเรื่องสั้นของคนเขียน ไม่ใช่สิแค่ตามไปดู แต่ละเครื่องมีแค่สามหน้าเองหรือ!?? สั้นเกินไปรึเปล่า เลยไม่อ่าน กลับมาอ่านเรื่องนี้แทน[ที่จริงเริ่มอ่านเรื่องนี้แต่มะวาน แต่ไม่ได้คอมเม้น] คึคึ
-
เอ่อมมมม เอ๊ออออ
อ่าาาา...
ช่างเถอะ ไม่รู้จะบอกว่าอะไรดี =="
-
วัตเอ้ย จะมาง้อเขาไหงกลายเป็นยิ่งทำให้เขาเข้าใจผิด เฮ้อ~
-
:m15:
-
วัติ โรงแรมมีตั้งเยอะ พามาทำไมที่นี่ เล็กจะข้าใจผิดก็ไม่แปลกหรอก
ดราม่าจงซับซ้อนยิ่งขึ้น ฮ่า ฮ่า
-
:sad11: :sad11:
-
ค้างอีกแล้วอะ!!!!
-
เข้ามาอ่านแระจุกเต็มๆ คือเหมือนจะเจอเหตุการณ์ ใกล้เคียง เห้อ!!
ทรมานจัง รอตอนต่อไป
-
ไม่ดูตาม้า ตาเรือเล้ยย
ปัดโถ่เว้ยย :z3:
-
ตามมาจนทัน......
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที
เศร้าอ่ะ :o12:
-
พีพีหายไปไหน ??
-
“พี่เล็ก คนที่นั่งหน้าโหดอยู่กับน้องพีพีน่ะ ตกลงเป็นแฟนพี่ใช่ไหม” ไอ้น้องไม้เอ่ยถาม ระหว่างที่เก็บร้าน
“ไม่ใช่เว้ย เขาเป็น เอ่อ เป็น….” แล้วผมจะตอบว่าไงดีว่ะเนี่ย
“แน่ อึกอัก แบบนี้แปลว่ามีมูล แน่ๆ บอกน้องมาเหอะน่า วันก่อนพี่เมฆบอกแค่ว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ แต่ผมว่ามันไม่น่าใช่นะเพื่อนที่ไหนจะมานั่งเฝ้าขนาดนี้” ไอ้ไม้ยังพล่ามต่อ
“เราเป็นแค่ เพื่อนกันจริงๆ ไม่มีอะไรเกินกว่านั้นหรอก ไม่เคยมี…” ทำไมผมต้องรู้สึกโหวงในใจทุกครั้งที่ต้องตอบคำถามนี้ด้วยนะ เมื่อไหร่ที่ผมจะเข้มแข็งได้สักที
“เฮ้อ พี่ ถ้ารักแล้วไม่พูด ใครจะรู้ล่ะว่ารัก ” ไอ้ไม้เอ่ยขึ้นลอยๆ น่าขำนะครับ นี่ผมแสงออกมากจนใครๆเขามองออกเลยหรือไงว่ารักไอ้วัต ทำไมทุกคนถึงขยันมาบอกให้ผมพูดจัง แต่ถ้าพูดไปอะไรที่ผมจะได้กลับมา ไอ้วัตมันจะรับฟังความรู้สึกของคนที่เคยทำลายครอบครัวมันอย่างผมหรือเปล่า
“กลับได้หรือยัง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนจะจ้องผมกับไอ้ไม้เขม็ง แล้วจะจ้องทำไม
“ก็ใกล้แล้ว มึงก็กลับไปสิ รออะไรล่ะ”
“แล้วมึงจะกลับยังไง” คนหน้านิ่งยังถามต่อ
“ก็บางวันก็กลับกับไอ้เมฆ ถ้าวันไหนไอ้เมฆไม่มาก็ซ้อนมอไซต์กลับกับไอ้ไม้”
“ซ้อนมอไซต์กับลูกเนี่ยนะ” ไอ้วัตถามเสียงเข้ม
“ก็แล้วจะทำไมว่ะ ไม่ให้กลับด้วยกันจะให้เดินกลับหรือไงห่ะ” ผมตะคอกกลับ ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นลูกหนี้มันแล้วนะเรื่องอะไรต้องยอมให้มันด่าฝ่ายเดียว
“พี่ เบาๆดิ ” ไอ้ไม้ที่ยืนอยู่ข้างๆสะกิดยิกๆ
“อะไรของแกว่ะไม้” ผมเหวลั่น
“พี่ก็ดูหน้า เขาหน่อยสิจะกินผมเข้าไปแล้วน่ะ ผมว่าพี่ใจเย็นๆก่อนนะ”
“เหอะ ทำไมพี่ต้องเย็น กลับเถอะไม้ อ้อ มาวันนี้จะมารับลูกสินะ งั้นก็ฝากพีพีด้วย กูจะกลับแล้ว” ประโยดแรกพูดกับรุ่นน้องส่วนประโยคหลังหันไปพูดกับคนตัวโตที่ยืนขวางทางอยู่
“พี่ผมว่าพี่เอ่อ กลับกับเขาดีไหม” ไอ้ไม้ถาม
“เขาไหนว่ะ พี่ก็กลับกับแกทุกวัน หรือวันนี้มีธุระพี่กลับรถเมล์ก็ได้นะเว้ย” ผมบอกก่อนจะผละจากรถไอ้ไม้
“เฮ้ย ไม่ใช่พี่ ฟังก่อนดิ” ไอ้ไม้ เรียกก่อนจะฉุดมือผมไว้
ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียงแตรรถดังลั่น ก่อนที่รถคันหรู จะจอดเทียบข้างๆ เวฟ 100 ของไอ้ไม้
“กลับบ้าน” เสียงทุ้มตะคอกก่อนจะแกะมือไอ้ไม้ออกจากมือผมแล้วลากผมขึ้นรถไปด้วยทันที อะไรของมันอีกว่ะเนี่ย
“โชคดีนะพี่” ไอ้น้องไม้ ตะโกนบอกพลางโบกมือให้
“ใจคอจะเงียบไปถึงเมื่อไหร่” คนที่ขับรถอยู่เอ่ยถาม
“ก็ไม่มีอะไรจะพูด จะให้พูดอะไร สั่งมาสิจะได้พูด”
“อย่ามาประชดได้ไหม” ร่างสูงตะคอก
“ใครจะกล้า ประชดคุณ วรวัตล่ะครับ” เหอะ เอะอะก็ตะคอกๆ มันเห็นผมเป็นโทรโข่งม็อบหรือไง
“ไอ้เล็กอย่าให้กูหมดความอดทนกับมึงนะ”
“เหอะ อยากทำอะไร ตบ ต่อย หรือจะตี เอาสิ มึงก็ทำมาหมดแล้วนิ ทำไมต้องทน” ผมเหวกลับไปบ้าง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน จู่ๆมันก็หายออกไปแล้วจู่ๆมันก็กลับเข้ามามันต้องการให้ผมเป็นบ้าหรือไงนะ
“โถ่เว้ย!!!” ร่างสูงสบถเสียงดังลั่น ก่อนจะเร่งสปีดรถซะจนผมต้อจิกเบาะแน่น มันเป็นบ้าอะไรของมันอีกเนี่ย
“ไอ้วัตมึงเป็นบ้าอะไร มึงไม่กลัวตายแต่กูกลัวนะเว้ย!!!” ผมตะคอกแต่ความเร็วก็ไม่มีท่าทีว่าจะลดลงเลย
“จำไว้นะเล็ก อย่าทำให้กูโมโห” เสียงทุ้มบอก
“กูทำอะไรให้มึงโมโหอีกห่ะ ถ้าเป็นเรื่องพีพี มึงเองไม่ใช่เหรอที่ปล่อยแกมา แล้วจะมาโทษกูได้ยังไงเล่า”
ผมตะคอกกลับ ทำไมมันต้องหาเรื่องผมตลอดเวลาด้วยนะไหนบอกว่า จะไม่รู้จักกันอีกไง มันต้องการอะไรจากผมกันแน่
รถคันหรูชะลอที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่งช้าๆก่อนที่คนร่างสูงจะลากผมลงมาจากรถ ผมมองมันบรรยากาศที่มันคุ้นเคยด้วยความสงสัย ผมมีความรู้สึกว่าผมเคยมาที่นี่ ผมมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับป้ายชื่อโรงแรม
นี่มัน
ไม่จริงน่า
โรงแรมนี้มัน…
มันเป็นที่เดียวกับที่ผมเคยพา พัช มา
ผมจำมันได้ดีเพราะผมเลือกที่นี่ด้วยตัวผมเอง โรงแรมนี้อยู่ห่างจากบ้าไอ้วัตแค่ไม่กี่กิโล แถมยังเป็นโรงแรมในเครือบริษัทพ่อมันอีกด้วย ในตอนนั้นผมคิดว่าการได้ทำอะไรๆใต้จมูกของไอ้วัต มันคงสะใจไม่น้อย
“วัต มึงพากูมาที่นี่ทำไม”
“หึ กูพามึงมาเข้าโรงแรมคงมาเล่นดีดมะกอกกันมั้ง”
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
คำพูดที่ผมเคยพูดกับมันในวันนั้น สะท้อนเข้ามาในหัว หึ ผมไม่ได้ขัดขืนเพียงปล่อยให้มันลากไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่แตกละเอียด ไอ้วัตมันคงเกลียดผมมาก มากซะจนอยากทำลายทิ้งไปซะ
ตุ๊บ!!!
ผมถูกเหวี่ยงลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ อย่างแรง จนจุกไปหมด แต่นั่นมันกลับไม่เจ็บเท่าหัวใจที่กำลังแหลกสลายด้วยมือของคนที่ผมรัก
มือแกร่งบีบต้นแขนผมแน่นจนเจ็บไปหมด แววตาคมที่สะท้อนเพียงความโกรธจ้องมองผมเขม็ง
อุ๊บ อื้ออออออออ ริมฝีปากที่บดเบียนลงมาอย่างแรงทำให้ผมรับรู้ถึงรสคาวของเลือดในปาก ถึงมันจะเจ็บแต่กลับไม่เท่าที่หัวใจ ที่มันเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม
มันพาผมมาที่นี่เพื่อตอกย้ำความผิดของผมใช่ไหม
มันพาผมมาที่นี่เพื่อให้ผมรู้ว่ามันไม่มีทางยกโทษให้ผม
มันพาผมมา เพื่อ ให้ผมรู้จักสำนึกสักทีว่า
ตัวเองเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ไร้ค่า ยามที่มันต้องการเท่านั้น
ไม่มีสิทธิ์เถียง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก และได้รับความรักจากมัน
สัมผัสจาบจ้วงที่แผงไปด้วยความโกรธยังคงสัมผัสที่ร่างกายผมอย่างต่อเนื่อง แต่ตอนนี้หัวใจของผมกำลังถูกทำลาย หากว่ามันต้องการที่จะทำลายผม มันทำสำเร็จแล้ว เมื่อก่อนผมยังอยู่ได้แม้ว่าจะโดนทำร้ายเพราะผมไม่ได้รัก แต่ตอนนี้การถูกทำร้ายจากคนที่รักกำลังทำให้ผมเจ็บปวด
ผมเข้าใจแล้วว่า พัช รู้สึกยังไง
การถูกทำร้ายจากคนที่รักมันเจ็บปวดยิ่งกว่าทุกอย่างในชีวิตที่ผมเคยเจอมา
เจ็บทั้งร่างกายและ เจ็บไปทั้งหัวใจ
“เล็ก กู….คือกู…” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่แรงอารมณ์มอดดับลง
“ไม่ต้องพูดอะไร ทั้งนั้น กูเข้าใจแล้ว” ผมบอกเสียงแผ่ว อย่าพูดอะไรอีกเลยเพราะแค่นี้ผมก็เจ็บเจียนตายแล้ว
“เข้าใจเหรอ มึงกำลังเข้าใจผิดต่างหาก เรื่องที่เกิดขึ้น กู……”
“วัต…”
“มึงชนะแล้วรู้ตัวไหม เรื่องราวที่เกิดขึ้นมึงเป็นผู้ชนะ”
“มึงชนะอย่างที่มึงต้องการแล้ว ส่วนกูก็แพ้ อย่างไม่มีชิ้นดี มึงดีใจไหมล่ะ”
“เล็กมึงฟังกูก่อนได้ไหม มึงกำลังเข้าใจกูผิดอยู่นะ กูไม่ได้ต้องการที่จะเอาชนะ กูไม่ได้ต้องการให้มึงแพ้ กูขอโทษ ขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น กูขอโทษจริงๆ”
“มึงอาจจะไม่เชื่อแต่ว่า กู กู ……”
“กูรักมึงนะเล็ก”
“วัต กูขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายกูอีกเลย อย่าพูดคำนั้นออกมาเพื่อทำร้ายกูอีกเลย แค่นี้กูก็เจ็บจนแทบไม่มีแรงจะเดินอยู่แล้ว อย่าเอาคำนั้นมาหลอกให้กูดีใจเลย กูขอร้อง ฮึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมบอกมันทั้งน้ำตา ผมยอมแพ้แล้ว ผมยอมแล้วจริงๆ ได้โปรดอย่าเอาคำนั้นมาเป็นเครื่องมือทำร้ายผมอีกเลย
“ไม่ใช่นะเล็ก มึงกำลังเข้าใจผิด มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ กูรักมึงจริงๆ”
น่าแปลกนะครับยิ่งผมยินคำว่ารักจากมันมากเท่าไหร่ในใจผมกลับยิ่งเจ็บมากเท่านั้น ผมกำลังเจ็บ เจ็บอย่างที่พัชเคยเจ็บ เจ็บปวดจากความรัก ที่จอมปลอม ได้โปรดอย่ามาเล่นกับความรู้สึกของผมอีกเลย
-
ภาค วรวัต
“ไอ้เชี่ยวัต”
“ ไอ้บ้า”
“ไอ้ปัญญาอ่อน!!!”
เสียงตะคอกทั้งสามเสียงดังขึ้นพร้อมกัน จนผมต้องหลบสายตาด้วยความรู้สึกผิด
“กูก็สำนึกแล้วไง พวกมึงจะเอายังไงกับกูอีกว่ะ”
“ไอ้โง่ กูไม่รู้จะนิยามมึงว่าอะไรแล้วนะ โว้ย!! กูให้มึงไปง้อ เข้าใจไหม ง้อ ที่แปลว่าขอคืนดีน่ะ แล้วมึงไปปล้ำเขาทำซากอะไรไอ้ควายยยยยยยย!!” ไอ้ฟิวส์ตะคอกผมเสียงดัง ก่อนจะขยี้หัวตัวเองไปด้วย
“ใช่ คนง้อกันที่ไหนเขาปล้ำกันบ้างว่ะ” ไอ้เซ้นส์เสริม เข้ากันดีจริงๆเวลาด่าเนี่ย
“กูได้ข่าวว่า พวกมึงก็ปล้ำเหมือนกันไม่ใช่ไง” ผมเถียงกลับ
“ควายวัต มันคนละกรณีกันโว้ย ของพวกกูก็แค่งอนเล็กๆน้อยๆ แต่ของมึงน่ะมันโกรธระดับชาติ ต้องใช้วิธีนุ่มนวลเข้าใจไหมว่ะ มีผู้บริหารโง่แบบนี้ทำไมบริษัทมึงไม่เจ๊งว่ะ เหลือเชื่อจริงๆ” ไอ้รุทรทับถมผมอีกคน
“เออ เชิญพวกมึงด่ากันให้พอใจเลยนะ ด่าเสร็จแล้วมาช่วยกูคิดด้วยแล้วกัน”
ผมเนี่ยกลุ้มแทบตายแทนที่มันจะมาช่วยดันมาด่าเอาๆ
“เหอะ นี่ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อกูนะ กูซัดมึงไปหลายหมัดแล้วโว้ย แล้วตกลงมึงปล้ำเขาทำไม แถมยังพาไปโรงแรมที่เขาเคย…เอ่อ นั่นแหล่ะ อีก”
ไอ้เซ้นส์ถาม แต่มันก็ยังหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงอดีต อดีตที่ทำให้ผมกับไอ้เล็กต้องเกลียดกัน
“ก็กูโกรธ”
“โกรธนี่นะ บรรลัยแล้ว มึงโกรธเขาอะไนนักหนาห่ะ ถึงขั้นต้องปล้ำเนี่ย” คุณชายรุทรถาม
“พวกมึงคิดดูสิ ทั้งๆที่กูนั่งหัวโด่อยู่ มันยังไปหัวเราะกับคนอื่นหน้าตาเฉย แถมยังให้ไอ้เด็กกวนตีนนั่นจับมืออีก เป็นมึงมึงจะไม่โกรธหรือไง”
“เฮ้อ วัต เพื่อนรัก ไอ้ที่มึงพูดๆมาเนี่ย แถวบ้านกูเขาเรียกหึง ไม่ใช่โกรธว่ะ” ไอ้ฟิวส์เอ่ยบอก
“หึง หึงเหรอ กูเนี่ยนะ” ผมว่าพลางชี้ตัวเอง ผม หึง ไอ้เล็กงั้นเหรอครับ
“กูจะบ้าตาย มึงนี่ทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นเพิ่งมีแฟนคนแรกเลยว่ะ ฮ่าๆๆ ไม่บอกไม่รู้นะเว้ยเนี่ยว่าเป็นคุณ วรวัต หนึ่งใน 4 จตุรเทพ รูปหล่อ พ่อรวย เพลย์บอยอันดับต้นๆเนี่ย ฮ่าๆๆๆ” ไอ้รุทรบอกพลางหัวเราะลั่น ไม่ต่างจากอีกสองคนที่ลงไปชักดิ้นชักงอเรียบร้อยแล้ว
“ก็กูไม่เคยมี จริงๆนี่หว่า ในชีวิตกูไม่เคยจริงจังกับใครมาก่อนเลยนะเว้ย ทุกคนที่เข้ามาก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่เคยมีใครทำให้กูหึง ได้เลยแม้แต่คนเดียว” ตั้งแต่จำความได้ ผมมีแฟนมาไม่รู้ตั้งกี่คนแต่ กลับไม่มีใครเลยสักคนที่ทำให้ผมใจเต้นหรือหึงจนหน้ามืดเหมือนเมื่อวาน ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าคนที่ผมรักจะเป็นคนที่ผมเคยเกลียดที่สุดในชีวิต
“แล้วนี่เมียมึงอยู่ไหนว่ะ” ไอ้เซ้นส์เอ่ยถาม
“อยู่ในห้องน่ะแหล่ะ ยังไม่ยอมลุกไปไหนตั้งแต่เมื่อวาน ข้าวก็ไม่ยอมกิน กูกลุ้มจนจะเป็นบ้าแล้วเนี่ย” ผมทึ้งหัวตัวเองด้วยความเครียด เกิดมายังไม่เคยเป็นห่วงใครเท่านี้เลยนะครับ
“แล้วลูกมึงล่ะ เผื่อกูจะใช้ยุทธการ กามเทพน้อยได้” ไอ้ฟิวส์ถามบ้าง
“คงไม่ได้หรอกว่ะ รายนั้นก็ยังไม่ยอมพูดกับกูตั้งแต่เมื่อวาน เหมือนกัน” ผมบอกเสียงแผ่ว
“สรุปคือ ตอนนี้มึงโดนลูกกับเมีย โกรธเป็นที่เรียบร้อย และดูท่าสถานการณ์จะยิ่งตรึงเครียดมากกว่าเดิมเพราะมีการอดข้าวประท้วงและใช้แก๊สน้ำตาเป็นพักๆด้วยใช่ไหม” ไอ้รุทรวิเคราะห์ แต่บ้านผมไม่ใช่ทำเนียบนะ เว้ย พูดซะเห็นภาพเลย
“งานช้างแล้ว กูว่าคงต้องเรียกกุนซือเทพกูมาแล้วล่ะ เอางี้เดี๋ยวไปที่บ้านกูกันเดี๋ยวกูโทรนัดพี่โอ๋ ออกมาวางแผนกันดีกว่า ส่วนทางนี้มึงให้การ์ดมึงดูหน่อยนะ กูกลัวประวัตศาสตร์ซ้ำรอยว่ะ” ไอ้เซ้นส์ออกความเห็น
“ซ้ำรอยอะไรว่ะ”
“อ้าวนี่มึง ไม่รู้เหรอว่าเมียมึงเคยกระโดดขวางหน้ารถกูจะ ฆ่าตัวตายน่ะ ดีนะเว้ยที่กูเบรกทันไม่งั้นมึงไม่ได้มานั่งง้อเขาแบบนี้หรอก”
“มึงพูดจริงหรือเปล่าเซ้นส์”
“เรื่องแบบนี้ใครเขาโกหกกันว่ะ มึงน่ะให้คนเฝ้าดีๆแล้วกัน ”
หัวใจผมกระตุกวาบทันทีที่ได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิด ไอ้เล็กนะเหรอจะฆ่าตัวตาย มันมีเรื่องอะไรในใจมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ แค่คิดว่า ถ้ารถที่มันกระโดดขวางวันนั้นไม่ใช่รถไอ้เซ้นส์ หัวใจผมก็ชาจนไม่มีแรกขยับแล้ว ถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ผมกับลูกจะอยู่ยังไง
ผมขับรถมาที่บ้านไอ้เซ้นส์หลังจากที่สั่งการ์ดดูแลในบ้านเรียบร้อยแล้ว
“เข้ามาๆๆ” ไอ้เจ้าของบ้านเชิญพวกผมเข้าบ้านอย่างร่าเริงก่อนจะตรงเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยของเล่นเด็กพลางอุ้มเด็กผู้หญิงอายุราวๆ สัก 1ขวบไว้แน่น
“เซ้นส์ เบาๆหน่อย ลูกเพิ่งกินนมเสร็จนะ” เสียงของคนที่กำลังจับขวดนมช่วยเด็กอีกคนนึงเหวลั่น ก่อนที่ไอ้เซ้นส์จะทำหน้าเหมือนเด็กถูกทำโทษ ฮ่าๆๆ เพื่อผม กลัวเมียนี่หว่า ก๊ากกกกก
“อะไรพวกมึง แอบนินทากูในใจอ่ะดิ” ไอ้เซ้นส์หันมาพูด พวกผมได้แต่กลั้นขำกันแทบตาย ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้เซ็นส์จะสิ้นลายเพราะผู้ชายด้วยกันได้นะครับ
“เปล๊า” พวกเราพร้อมใจกันพูดก่อนจะหันไปสวัสดีพี่กัน เมียไอ้เซ้นส์มัน
“หวัดดีครับพี่กัน”
“หวัดดีครับ แล้วนี่มีอะไรมากัน ทั้งแก๊งค์ แอบคิดแผนอะไรไม่ดีกันอยู่แน่ๆใช่ไหม” พี่กันมองอย่างคาดโทษสัญชาตญาณตำรวจเข้าสิงอีกแล้ว
“นี่กัน พวกเราก็แค่มาหาทางออกให้ไอ้วัตมันเองนะ ไม่เคยคิดแผนอะไรเลยเหอะ” ไอ้เซ้นส์อ้อน
“ให้มันจริง”
“ไปๆ พวกมึง ไปรอที่ห้องรับแขกโน่น เสียเวลากูเล่นกะลูกว่ะ” ไอ้เซ้นส์บอกหน้าตาย ตกลงนี่มาบ้านเพราะคิดถึงลูกว่างั้น
“เฮ้ยมึง กุนซือเทพกูมาแล้ว” ไอ้เซ้นส์ที่ภูมิใจนำเสนอกุนซือเทพมันมากบอก ก่อนที่ผู้ชายในชุดตำรวจครึ่งท่านจะเดินเข้ามา
“เฮ้ย/เฮ้ย!!!!!”
ผมสองคนตะโกนขึ้นแทบพร้อมกันก็นี่มัน ไอ้คนที่กอดกับไอ้เล็กที่ผับวันนั้นนี่หว่า นี่เหรอว่ะกุนซือเทพแทนที่จะช่วยให้ดี คงจะช่วยให้ทะเลาะกันหนักกว่าเดิมนะสิว่ะ
“ไอ้เซ้นส์นี่เหรอกุนซือเทพมึง”
“ช่ายนี่แหล่ะกุนซือกู พี่หมวดโอ๋ อ้อ พี่โอ๋ส่วนนี่ไอ้วัตนะ” ไอ้เซ้นส์แนะนำ แต่ถามไหมว่าอยากรู้จักหรือเปล่า
“เซ้นส์ พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่าว่ะ ถ้าขืนอยู่แถวนี้นานๆ จะต่อยปากคนเอาได้”
“อ้าว เฮ้ย มึงจะต่อยใครว่ะ!!!!” ผมตะคอก
“ทำไมว่ะ หรือมึงจะเอาห่ะ!!!”
ผมกับไอ้อะไรนะ จำชื่อไม่ได้ไม่อยากจะจำ แทบจะกระโจนเข้าหากัน ร้อนถึงไอ้ฟิวส์กับไอ้รุทรต้องจับผมไว้แน่นส่วนไอ้เซ้นส์ก็จับกุนซือเทพมันไว้
“เฮ้ย เป็นอะไรกันเนี่ย ทำไมเหมือนโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนว่ะ” ไอ้รุทรถามพลางดึงผมให้นั่งลง
“ใช่พี่ พี่เคยรู้จักกับไอ้วัตด้วยเหรอ” ไอ้ฟิวส์เอ่ยถาม
“เหอะ พี่ก็ไม่ได้อยากรู้จักหรอก คนแบบนี้”
“อ้าวทำไมพูดแบบนั้นว่ะ” ผมตะคอกกลับ
“เฮ้ยใจเย็นดิว่ะ” ไอ้รุทรจับผมไว้แน่น
“จะให้กูใจเย็นได้ไงว่ะ เชี่ยเซ้นส์มึงพาใครมาเนี่ย มึงรู้ไหมว่าไอ้นี่มันเคยกอดเมียกูกลางผับด้วย!!!!”
“หา!!!” ไอ้สามคนนั้นมองอย่างงงๆ
“ทำไมจะกอดไม่ได้ ผมก็กอดตัวเล็กมานานแล้ว นานกว่าคุณซะอีก” ไอ้นั่นยังลอยหน้าลอยตาพูดถ้าไม่ติดว่าโดนไอ้รุทรกับไอ้ฟิวส์จับไว้นะ จะต่อยปากให้
“พี่โอ๋ ขอละพี่เลิกเล่นเหอะ เพื่อนผมมันพวกหึงโหด ใช่ว่าไอ้สองคนนั้นมันจะล็อคได้ตลอดนะ” ไอ้เซ้นส์บอกเสียงเหนื่อย
“แหม พี่ก็แค่อยากแกล้งเล่นก็เท่านั้นเอง เราก็เคยโดนไม่ใช่ไง”
“ก็เพราะเคยไงเลย สงสารมัน พอเถอะพี่แค่นี้มันก็กลุ้มจะตายห่าอยู่แล้ว”
“นี่มึงพูดเรื่องอะไรว่ะเซ้นส์ กูไม่เห็นจะเข้าใจ” ผมถามกลับ
“นี่พี่โอ๋ เป็นพี่ชายที่เมียมึงสนิทมากกกกกกกกก มาตั้งแต่เด็กแล้ว แล้วไอ้ที่มึงเห็นที่ผับวันนั้น กูก็อยู่ด้วยแต่พอดีว่ากูกลับก่อนก็เท่านั้นเอง”
“มึงหมายความว่า…”
“เออ เขาไม่ได้คิดอะไรกันหรอกเว้ย ไอ้คนขี้หึง!!!” ไอ้เซ้นส์ตะโกนใส่หน้าก่อนที่ไอ้พวกบ้านั่นจะหัวเราะเยาะผมอีกตามเคย
“พอได้ยังว่ะ กูกลุ้มนะเว้ย”
“ยัง” เป็นพี่โอ๋ที่ตอบ ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาผม
พลั่ก!!!!
หมัดหนักๆเข้ากระแทกที่หน้าผมเต็มๆ ก่อนที่คนชกจะชี้หน้าผม
“หมัดนี้ สำหรับน้องชายพี่ที่ถูก ทำร้ายจิตใจ” พี่โอ๋บอกก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
“เอาล่ะ มีอะไรให้พี่ช่วยเล่ามาสิ”
-
o13 เผื่อเค้าด้วยนะ ทำอะไรไม่เคยคิดก่อนเลย
+เป็ดให้เรียบร้อย
-
จัดหนักหน่อยๆ เล่นตัวเล็กไว้ซะเยอะ :beat:
-
ต่ออีกๆ :m5:
-
วัตเอยวัต ให้ไปง้อไม่ใช่ไปปล้ำ!!!!
-
จะง้อสำเร็จมั๊ยเนี่ย พ่อคุณรุนแรงตลอด :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
1 หมัด แรกกับแผนดีๆ ก็โอนะ
-
กรี๊ดดดดดมันต้องแบบนี้!!! สะใจเบาๆ
ตอนหน้าก็เริ่มยุทธการง้อเมียง้อลูกเลยนะ
ชอบพาร์ทวัตเป็นคนนำเนินเรื่องอะ สนุกดี
:กอด1:
-
พี่โอ๋จะยอมช่วยมั้ยยิ่งหมันไส้อยู่ แต่ได้ต่อยแล้วคงใจอ่อนบ้างแหละถ้าวัตตั้งใจจริง
ขอให้ง้อเมียและลูกสำิเร็จนะฮ้าคุณวัต
:pig4:
-
ปวดตับบ :z3:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
วางแผนง้อเมีย 555+
-
มีกุนซือซะด้วย คนงี่เง่าแบบนั้นจะช่วยทำไมนะ ปล่อยให้เมียงอนไปเลย ชิส์!
-
วัตโง่ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ต้องพี่โอ๋มาช่วยเคลียร์ :o8: :o8:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:o12: :o12: :o12:
-
โฮะะะะะะะะะะ
ง้อได้หายงอลเป็นปลิดทิ้ง(?)
สู้ๆละกันคุณพระเอกกกกกกกกกกกกกส์
:pig4:
-
พี่โอ๋ คือ กุนซือเทพ .... ~
หึงโหด ซะ น่ากลัวเชียว ว ว ว ... o22 o22 o22
โดนประท้วงทั้งเมียและลูกเลย :laugh: :laugh:
-
ต่อยสะหน้าชา เบย 555+
-
กำลังเข้มข้น :oo1:
-
ตาสว่าซ้าาาาาาาา นาย วัต !!! :m16:
-
เข้ามาอ่านต่อ
พี่โอ๋จัดหนัก อย่ายอมให้ผ่านไปได้(มีแอบแค้นแทนตัวเล็ก กั่กๆๆๆ)
-
สมแล้วที่โดนต่อย
-
:z3:
-
อีกซักหมัด ขอหาปล้ำไม่สำเร็จ
-
^^
-
สนุก สนุก
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
o18 กำลังเข้มขัน :เฮ้อ: การง้อของผู้ชายหึงโหดมันเป็นอย่างงี้นี่เอง :angry2: ทนุถนอมเล็กหน่อยสิเฟ้ย ปล้ำเขาแล้วไปสารภาพรักเนี่ยนะ คิดได้ไงวะ
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! เต็มหน้าเลยวุ้ย
รอรอตอนต่อไป
-
:laugh: หึหึ...สะใจโว้ยโดนพี่โอ๋ต่อย ไอ้วัต ไอ้บ้า!! ไอ้โง่!! ไอ้ปัญญาอ่อน!! ง้อที่ไหนเขาให้ไปข่มขืนกัน :m31:
-
หึงโหด !! :m16:
-
คืนดีกันเร็วๆนะ
-
o18 o18 o18
-
อ่านทันแล้ว
-
โอม จง มา
-
ภาควรวัต
ผมเปิดประตูห้องนอนพลางมองหาคนที่น่าจะนอนอยู่ในห้อง แต่กลับพบแค่ความว่างเปล่า !!!
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาในห้องน้ำ แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อไม่มีคนที่ผมตามหา แม้แต่เงา
“ยะขิ่นๆๆ ” ผมตะโกนเรียกสาวใช้ลั่นบ้านอย่างร้อนรน ผมกำลังกลัว กลัวว่าไอ้เล็กมันจะหนีผมไปอีก
“คุณผู้ชายมีอะไรคะ” สาวใช้คนเดิมถามเสียงแข็ง นี่อย่าบอกนะว่าแม้แต่ยะขิ่นยังพาลโกรธผมไปด้วยเนี่ย
“เห็นคุณเล็กไหม ฉันไปหาที่ห้องไม่เจอ”
“คุณผู้ชายสนใจด้วยเหรอคะ ว่าคุณเล็กอยู่ที่ไหน หึ”
“ยะขิ่น มันไม่ใช่เวลามาประชดฉันนะ ฉันถามว่าคุณเล็กไปไหน” ผมเหวลั่น ถึงไม่อยากจะดุแต่ก็ต้องปรามไว้บ้างถึงผมจะไม่ใช่เจ้านายที่ถือตัวมากนักแต่ก็คงไม่ได้ใจดีขนาดที่จะให้ใครมาเล่นหัวได้
“คุณเล็กอยู่ในสวนค่ะ” สาวใช้บอกก่อนจะสะบัดหน้าเดินเข้าครัวไป
ผมเดินเข้ามาในสวนหลังบ้านก่อนจะเห็นคนที่ผมตามหาอยู่นั่งเล่นบนชิงช้า ข้างๆมีพีพีที่นั่งเล่นอยู่ ผมแอบมองอีกคนอยู่นานเพราะไม่กล้าเดินเข้าไปหา ผมกำลังรู้สึกผิด เพราะคนตรงหน้ามันดูไม่เหมือนไอ้เล็กที่ผมรู้จักเลยสักนิด ภาพของคุณชายจอมหยิ่งที่เป็นคู่อริของผมหายไป เหลือแค่ คนๆนึงที่ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรทั้งนั้น เหมือนคนที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นแค่ตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต ผมกำลังทำผิดหรือเปล่า การที่ผมรั้งมันไว้กำลังทำร้ายมันใช่ไหม ผมกำลังทำร้ายคนที่ผมรักอีกแล้วใช่ไหม
“พีพี ครับ” ผมเรียกลูกเบาๆ ร่างเล็กนั่นมองมาที่ผมก่อนจะทำเมินใส่
“พีพี มาหาคุณป๋า หน่อยสิลูก” ผมเรียกซ้ำ เจ้าเด็กแสบลังเลอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“คุณป๋ามีอะไรครับ”
“พีพี โกรธคุณป๋าเหรอ ทำไมไม่ยอมพูดกับคุณป๋าเลยล่ะครับ”
“ใช่ครับ” เด็กน้อยตอบชัดถ้อยชัดคำและชัดเจน
“ทำไมล่ะครับ”
“คุณป๋าทำให้อาเล็กเสียใจ ทำให้อาเล็กร้องไห้ พีพีก็เลยโกรธไงครับ”
“ว้า แต่คุณป๋าไม่ได้ตั้งใจนะครับ พีพี หายโกรธคุณป๋าได้ไหม”
“ไม่ได้หรอกครับ พีพีจะหายโกรธ ก็เมื่ออาเล็กหายโกรธคุณป๋าก่อน คุณป๋าต้องง้ออาเล็กนะ ไม่งั้น พีพีไม่คุยกับคุณป๋าตลอดชีวิตเลย” เด็กแสบขู่
“งั้น พีพีก็ต้องช่วยคุณป๋าง้ออาเล็กสิครับ ถ้าพีพีไม่ช่วย อาเล็กต้องโกรธคุณป๋าตลอดชีวิตเลยนะ”
ผมกำลังหาแนวร่วมครับ จากแผนที่พี่โอ๋บอกมา ผมต้องหาแนวร่วมไม่งั้นโอกาสสำเร็จจะมีน้อยมาก และแนวร่วมที่ดีที่สุดก็คือ พีพี เพราะไอ้เล็กมันรักลูกมาก ถ้าได้พีพี เป็นแนวร่วมล่ะก็ งานนี้กินหมู
“แล้วคุณป๋าจะให้ พีพี ทำไงอ่ะครับ”
“เอาหูมานี่ลูก”
ผมทำการกระซิบแผนที่ได้เตี๊ยมกับเพื่อนๆผมรวมถึงพี่โอ๋ไว้แล้ว ให้พีพีฟัง งานนี้ผมทุ้มสุดตัวเลยนะครับ
“อาเล็กครับๆ” เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาคนที่นั่งเหม่ออยู่ ไอ้เล็กยังไม่ยอมพูด แต่ก็ยังดีที่มันยังมองพีพีบ้าง
“อาเล็ก พีพีอยากไปเที่ยว อาเล็กพาพีพี ไปหน่อยสิครับ” เด็กแสบอ้อน
“แล้วพีพี อยากไปไหนล่ะครับ” เสียงที่แหบเพราะร้องไห้อย่างหนักเอ่ยถาม เล่นเอาผมดีใจจนแทบกระโดด นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 24 ชั่วโมงเลยนะครับที่ผมได้ยินเสียงมัน
“ อ่า เราไปทะเลกันดีไหมครับ ช่วงนี้หน้าร้อนต้องไปทะเล นะ ไปนะๆๆๆ”
ไอ้เล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำเอาผมที่ยืนลุ้นอยู่ แทบจะหมดแรง ได้โปรด อย่าปฏิเสธเลยนะ
“พีพี อยากไปจริงๆเหรอครับ”
“อยากครับ พีพีไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเลย คุณป๋าไม่ค่อยว่างน่ะครับ” เหอๆ ทำไมลูกชายตัวแสบของผมมันตีบทแตกขนาดนี้ครับ โตขึ้นน่าจะไปเป็นดารานะ
“ถ้าพีพี อยากไปจริงๆ อาพาไปก็ได้ครับ”
“เยส” ผมยิ้มแก้มแทบแตกทันทีที่ได้ยินว่าไอ้เล็กตอบตกลง
“โอกาส เป็นของมึงแล้วนะไอ้วัต อย่าทำพลาดอีกล่ะ กูกลัวว่ามันจะไม่มีคราวหน้าให้มึงแก้ตัวอีกแล้วนะเว้ย ทำอย่างที่ใจมึงบอกซะ แล้วปากน่ะเลิกแข็งได้แล้ว” เสียงของไอ้ฟิวส์ยังสะท้อนอยู่ในหัว ผมจะไม่ยอมทำผิดพลาดอีกเด็ดขาด ครั้งนี้ผมขอเดิมพันด้วยทุกอย่างที่ผมมี ผมต้องง้อไอ้เล็กให้ได้
“เย้ๆๆๆๆๆๆๆ ทะเลๆๆๆๆๆๆๆ ” เจ้าเด็กแสบตะโกนอย่างร่าเริงทันทีที่เรามาถึงโรงแรมที่พัก ซึ่งเป็นของเพื่อนผมเอง ผมมองลูกที่ดูร่าเริงกว่าปกติพลางยกยิ้มกว้าง ตั้งแต่พีพีเกิดมา ผมก็จมอยู่กับความแค้นจนไม่มีเวลาพาแกออกไปเที่ยวที่ไหนเลยสักครั้ง ยิ่งต่างจังหวัดแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผมทำหน้าที่ พ่อ ได้ห่วยมาก ผมไม่เคยรู้เรื่องอะไรของพีพี สักอย่าง ไปส่งแกที่โรงเรียนแทบจะนับครั้งได้ เอาแต่จมอยู่กับความแค้นจนไม่สนใจว่าพีพี จะเป็นยังไง
“คุณป๋าๆๆ” เสียงเล็กๆตะโกนเรียกผม ทำให้ผมต้องหลุดออกจากความคิดของตัวเอง
“มีอะไรครับ”
“เอาของไปเก็บแล้วไปเล่นน้ำกันนะ” เจ้าเด็กแสบบอก
“ได้เลยครับ” ผมยิ้มให้ลูก ก่อนจะให้ยะขิ่นพาแกไปที่ห้องพัก พลางมองคนที่ไม่ยอมพูดจาอะไรเลยตั้งแต่ที่บ้านจนมาถึงที่นี่
“หนักไหมเดี๋ยวช่วยนะ” ผมเอ่ยถามก่อนจะแย่งกระเป๋าขนาดย่อมจากอีกคนมาถือเอง ไอ้เล็กทำเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะกลับไปยืนนิ่งอีกครั้ง
“ไปเถอะ เข้าห้อง” ผมถือวิสาสะจูงมืออีกคนไปด้วยกัน คนที่ไม่ยอมพูดจาไม่ได้ขัดขืนอย่างที่เคยทำแต่กลับปล่อยให้ผมจูงไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่พูด ไม่เถียงและไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรทั้งนั้น มันทำราวกับว่าตัวเองเป็นแค่ตุ๊กตา ที่ผมจะวางไว้ตรงไหนก็ได้ ซึ่งมันกำลังทำให้ผมท้อ และรู้สึกผิดไปพร้อมกัน
“เล็กไปเล่นน้ำกันไหม” ผมเอ่ยชวน แต่ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาคืออาการนิ่ง เหมือนเดิม
เล็กไปเดินเล่นกันไหม
เล็กร้อนไหม เอาหมวกไปใส่นะ
เล็กเหนื่อยไหม
เล็กทานนี่หน่อยสิอร่อยนะ
เล็กง่วงหรือยัง นอนเลยไหม
และอีกมากมายร้อยแปดคำถามที่ผมถามออกไปแต่กลับได้กลับมาเพียง ความเงียบ ผมเกลียดความเงียบที่ชวนอึดอัดจนแทบจะบ้าตาย คนตรงหน้าทำเหมือนกับว่าผมไม่มีตัวตน ทุกอย่างที่ผมทำหรือพูด เหมือนกับอากาศที่ลอยผ่านไปเท่านั้น คนตรงหน้าไม่ยอมเปิดใจให้ผมสักนิด มันไม่เคยยอมเชื่อเลยว่าผมรักมัน
“เล็ก ขอร้องล่ะช่วยพูดอะไรสักนิดได้ไหม กูจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะ ช่วยพูดกับกูสักคำได้ไหม” ผมขอร้องอีกคนอย่างเหนื่อยใจ พลางกอดไว้แน่น
“เล็ก เมื่อไหร่จะเชื่อสักทีว่ากูรักมึงมากนะ กูรักมึงจริงๆนะ รักจริงๆ” ผมย้ำคำว่ารักเหมือนกับคนบ้า ถ้ามีใครสักคนผ่านมาเขาคงคิดว่าไอ้บ้านี่มันยืนพล่ามอะไรอยู่กันแน่ว่ะ
“มึงต้องให้กูทำยังไง มึงถึงจะเชื่อว่ากูรักมึงจริงๆ” ผมถามอย่างอ่อนใจ
“มึงก็ปล่อยกูไปสักทีสิ” เสียงแหบนิดๆ เอ่ยบอก แม้จะเป็นการพูดที่เบามากแต่ผมก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
“กูทำไม่ได้หรอก กูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ อย่าขอให้กูปล่อยมือจากมึงได้ไหม กูทำไม่ได้ กูปล่อยมึงไปไม่ได้นอกจากกูจะตายเท่านั้น” ผมบอกพลางกระชักอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมต้องทำยังไง มันถึงจะเชื่อผมสักที
“วัต กูขอร้อง ปล่อยกูไปเถอะ ปล่อยกูไปสักที กูเหนื่อย เหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่มึงรู้บ้างไหม กูทนไม่ไหวแล้วนะ ได้โปรดปล่อยกูไปเถอะ ฮึกๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เล็กบอกผมทั้งน้ำตา ผมทำผิดอีกแล้วสินะ ผมทำให้คนที่ผมรักร้องไห้อีกแล้ว ผมทำให้มันต้องเสียน้ำตาอีกแล้ว ผมว่ามันคงถึงเวลา ที่ผมต้องจบเรื่องต่างนี่ซะที
“ได้ ถ้ามึงต้องการแบบนั้น กูก็จะปล่อยมึงไป” ผมยิ้มก่อนจะกอดมันไว้แน่น กอดให้สมกับครั้งสุดท้าย ที่ผมจะได้กอดมัน
“โชคดีนะเล็ก กูขอให้มึงเจอคนที่ดี อย่ามาเจอคนเลวแบบกูอีก กูขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งที่กูทำ หวังว่ามึงคงยกโทษให้กูนะ ฝากพีพีด้วย เขาเป็นลูกมึง ดูแลเขาให้ดี ล่ะ”
ผมบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่ผมเก็บไว้มานานให้ไหลลงมาช้าๆ
กูรักมึงนะเล็ก
-
ผมมองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆห่างออกไปช้าๆด้วยหัวใจที่หนักอึ้งไม่แพ้กัน ก่อนจะทรุดตัวลงกับโซฟาตัวใหญ่ในห้องพัก ยอมว่าผมเหนื่อย เหนื่อยกับเรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ผมแค่อยากหยุด อยากอยู่กับตัวเองเงียบๆสักพัก
“เล็ก เมื่อไหร่จะเชื่อสักทีว่ากูรักมึงมากนะ กูรักมึงจริงๆนะ รักจริงๆ”
คำว่ารัก ที่มันพยายามบอกผม กำลังทำให้ผมลังเล ผมควรจะเชื่อมันไหม ควรเชื่อหรือเปล่าว่ามันรักผมจริงๆ
ผมนั่งอยู่ในห้องจนบ่ายคล้อย แต่ก็ไม่มีวี่แวว ว่าคนที่ออกไปจะกลับมา หรือว่ามันจะปล่อยผมไปจริงๆ มันกำลังทำในสิ่งที่ผมขอร้องใช่หรือเปล่า
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ก่อนที่จะไปเปิดประตู ให้ร่างเล็กที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าห้อง
“พีพี มีอะไรเหรอครับ”
“อาเล็ก ไปเดินที่ชายหาดเป็นเพื่อนพีพี หน่อย” เด็กชายบอก
“แต่มันมืดแล้วนะครับ อาเล็กว่า พีพีกลับไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวทานข้าวเย็นดีกว่าไหมครับ”
“ไม่เอาอ่ะ พีพีจะไปเดินเล่น อาเล็กไปเป็นเพื่อนพีพี หน่อยน๊า นะครับ นะๆๆ” เด็กชายบอกก่อนจะเขย่ามือผมไปด้วย ตากลมๆที่มีแววอ้อนบวกกับเสียงเศร้าๆของลูกทำให้ผมใจอ่อนจนได้ เลยได้แต่พยักหน้าตอบรับไป
“เย้ ไปกันเลยนะครับ” เจ้าตัวแสบลากผมออกมาจากห้องก่อนจะออกไปที่ชายหาด ที่ตอนนี้มืดสนิทจนแทบมองไม่เห็นอะไร
เราสองคนเดินมาสักพักก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นว่า ระหว่างทางเริ่มมีแสงสว่างจากคบไป โรงแรมนี้เขามีปาร์ตี้ตอนกลางคืนด้วยเหรอ ผมไม่เห็นเคยได้ยินเลย
พีพี พาผมเดินมาตามทางที่สองข้างทางมีคบไฟ จุดไว้เป็นระยะ ก่อนที่ผมจะชะงัก คบไฟตรงหน้า
ขอโทษ
ขอโทษเหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย กำลังจะก้มไปถามเจ้าตัวแสบ แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปไหนแล้ว
ติ๊ดๆๆๆ
เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ในกระเป๋าทำให้ผมต้องหยิบมาดู แต่เท่าที่จำได้ผมไม่ได้เอามาด้วยนินา หรือว่าจะเป็นเจ้าเด็กแสบอีกแล้วสินะ ผมส่ายหน้ากับความฉลาดแกมโกงของลูก ก่อนจะกดเปิดดูคลิปที่ใครก็ไม่รู้ส่งมาให้
ภาพของคนคุ้นตา ทำให้ยิ่งแปลกใจ มันจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
“เล็ก คงแปลกใจใช่ไหมที่เห็นหน้าผม”
ผม??? ไอ้วัต มันพูดสุภาพกับผมเป็นด้วยเหรอครับ
“เฮ้อ เวลาพูดจาสุภาพแล้วมันกระดากปากว่ะ ขอพูดธรรมดาได้ไหมว่ะ”
นั่นไง คนอย่างมันเก๊กได้ไม่นานหรอก
“เล็ก กูรู้ว่ามึงคงแปลกใจที่กูส่งคลิปนี้มาให้ เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ ” คนในคลิปทำท่ายิ้มเขิน ทำเอาผมเผลออมยิ้มตามจนได้ เวลามันมาดหลุด เนี่ยตลกดีชะมัด
“กูอยากขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่กูเคยทำ มันอาจจะดูง่ายไปหน่อยแต่กูก็ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาพูดนอกจากขอโทษ ขอโทษที่ กูเคยทำร้ายมึงทั้งร่างกายและจิตใจ ขอโทษที่พูดไม่ดีใส่สารพัด ขอโทษที่ทำให้มึงต้องเสียศักดิ์ศรีและอับอาย ขอโทษในทุกอย่างทุกการกระทำที่กูเคยทำ ” คนในคลิปเงียบไป ทำให้ผมอดที่จะใจเต้นไม่ได้
“เล็ก มึงรู้ไหมเมื่อก่อนกู เกลียดมึงมาก มากจนกูแทบอยากจะฆ่ามึงให้ตาย กูถึงทำทุกอย่างและทุกทางเพื่อให้มึงเจ็บ แต่ไม่น่าเชื่อนะ ไม่น่าเชื่อว่าพรหมลิขิตจะเล่นตลกกับชีวิตกูขนาดนี้……….เฮ้อ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าคนที่ครั้งหนึ่งกูเคยเกลียดจนไม่อยากมองหน้า มาวันนี้จะกลายเป็นคนที่กู รักสุดหัวใจ มึงอาจไม่เชื่อว่าคนอย่างกูจะรักใครเป็น กูยอมรับนะว่าชีวิตนี้กูไม่เคยรักใคร นอกจาก แม่และน้องกู แต่ตอนนี้ ในชีวิตของกูมีคนสำคัญเพิ่มขึ้นมาอีกสองคน คนแรกคือ พีพี และคนที่สองก็คือ มึง มันเริ่มที่ตรงไหนกูก็บอกมึงไม่ได้ แต่ที่กูรู้ในตอนนี้หัวใจกูบอก ว่ากูรักมึง กูรักมึงมากนะเล็ก มึงจะให้อภัยกูได้ไหม ให้อภัยคนที่เคยทำร้ายมึงคนนี้ได้ไหม สิ่งเดียวที่กูอยากจะขอร้องมึงในวันนี้ ”
“ช่วยอยู่กับกูและลูกตลอดไปได้ไหม”
คลิปจบไปแล้วแต่ผมยังยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะขยับไปไหน ผมเชื่อมันได้หรือเปล่า เชื่อได้ใช่ไหมว่าคำว่ารักเป็นของจริง ผมเชื่อได้จริงๆใช่ไหม
“วัต กูรู้นะว่ามึงอยู่แถวนี้ ” ผมเอ่ยเรียก ถ้ามันเป็นคนวางแผนทั้งหมดก็แปลว่ามันต้องอยู่แถวนี้สินะ
“ไอ้วัต ไม่ไอยู่แถวนี้หรอกครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ใครบางคนจะเดินเข้ามาหาผม
“คุณเซ้นส์ มาได้ยังไงครับ” ผมถามอย่างแปลกใจ
“เรื่องมันยาวน่ะครับ เอาเป็นว่าผมมาตามคำขอของไอ้วัต มันฝากนี่มาให้คุณน่ะครับ”
กล่องกำมะยีถูกยื่นให้ ก่อนที่ผมจะเปิดดูข้างใน
“แหวนวงนี้มันอะไรกันครับ”
“จริงๆแล้ววันนี้ ไอ้วัตมันกะจะขอคุณแต่งงานน่ะครับ แต่จู่ๆมันเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ บอกว่าจะยกเลิกแผน แถมยังฝากให้ผมเอาแหวนมาให้คุณ แล้วก็บอกว่า ถึงจะไม่อยากได้แต่ก็ขอให้เก็บไว้ด้วย ไม่ต้องใส่ก็ได้แค่อย่าทิ้งมันลงถังขยะก็พอ”
“คุณเล็กครับ ผมขอพูดอะไรสักอย่าได้ไหม ผมรู้ว่าคุณรู้ว่าไอ้วัตมันเป็นคนยังไง ทั้งชีวิตผมเชื่อแน่ว่าทันไม่มีทางที่จะทำอะไรแบบนี้ให้ใคร คนห่ามๆ แมนติกไม่เป็นแบบไอ้วัต พูดจาหวานๆไม่เป็นหรอก ถ้ามันไม่ได้รักคุณจริงๆ ”
ผมได้แต่กำกล่องแหวนไว้แน่น ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง และผมคิดว่า ผมควรทำมันมาตั้งนานแล้ว
“ไอ้วัต มันอยู่ไหนครับ” ผมถามคุณเซ้นส์
คนตรงหน้าถอนหายใจก่อนจะตอบ
“เมาหัวทิ่ม อยู่ในผับของโรงแรมน่ะครับ”
เสียงหลากสีกำลังทำให้ผมเวียนหัวเหมือนทุกครั้ง เฮ้อ ไม่ว่าจะเข้าในสถานที่ที่เรียกว่า ผับ กี่ครั้ง มันก็ยังทำให้ผมปวดหัวจนแทบจะระเบิดได้ทุกครั้งสิน่า ผมสอดส่ายสายตาหาเป้าหมายท่ามกลางเหล่านักท่องราตรีที่ดิ้นเร่าๆราวกับไส้เดือนโดนขี้เถ้าอย่างใจเย็น อยู่นั่นเองสินะ ผมยกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปทันที
“นี่ยืมแปปนะ” ผมบอกกับผู้ชายที่กำลังทำหน้าที่ดีเจอยู่ ก่อนจะปิดเพลง ทันทีที่เสียงดนตรีหยุดลง เหล่านักเที่ยวต่างมองมาที่ผมด้วยความงงงวย คงคิว่า ไอ้บ้านี่มันมาทำอะไรกันแน่ว่ะ อยู่ล่ะมั้ง
“โหลๆๆ เทสๆๆ”
ผมลองเสียงก่อนจะยกยิ้ม อืม ไมค์ใช้ได้ หึ
“ไอ้เชี่ยวัต มึงอยู่ไหนโผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!!!!!!!”
ผมตะโกนท่ามกลางความอึ้งของนักเที่ยวทุกคน เหอะ มันยังมีอะไรให้อึ้งกว่านี้อีกเยอะ
“เฮ้ย ใครแม่งบังอาจเรียกชื่อกูว่ะ ” เสียงอ้อแอ้ตะโกนตอบก่อนที่ร่างสูง จะเดินโซซัดโซเซมาที่หน้าเวที ผมทิ้งไมค์ก่อนจะกระโดดลงไปเผชิญหน้ากับมัน
“กูเอง มึงจะทำไม” ผมตอบก่อนจะยักคิ้วกวนตีนไปสองที ตอนนี้คนอื่นๆต่างแหวกทางให้ผมกับมัน ได้คุยกันอย่างเต็มที่ โอเค หายใจโล่งขึ้นอีกนิด
“ไอ้เล็ก นี่กูเมาหนักจนเห็นมึงเลยเหรอว่ะเนี่ย ฮ่าๆๆ” คนเมาว่าพลางหัวเราะดังลั่น
“ไอ้วัต ไอ้เลว แม่ง กูไม่รู้จะหาคำไหนมาด่ามึงแล้วนะ” ผมตะคอกก่อนจะกระชากคอเสื้อมันมากำไว้แน่น
ก่อนจะประกบปากลงไปทันที ท่ามกลางเสียงอุทานด้วยความตกใจของเหล่านักเที่ยวทั้งร้าน ที่ดูท่าจะอึ้งไปตามๆกัน ส่วนไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมก็อึ้งไม่แพ้คนอื่นๆ ผมผละออกก่อนจะยกยิ้มอย่างผู้ชนะส่งไปให้
“เล็ก มึงทำแบบนี้หมายความว่าไง” มันถามด้วยสีหน้างงๆ
“เออ ถ้ากูทำถึงขนาดนี้แล้วมึงยังไม่รู้ ก็เชิญโง่ต่อไปเถอะ!!” ผมตะคอกก่อนจะ วิ่งออกมาจากร้าน บอกตรงๆว่าอายมาก เกิดมาไม่เคยทำอะไรใจกล้าหน้าด้านอย่างนี้มาก่อนเลยนะครับ ถ้าเกิดไอ้บ้านั่นมันยังไม่รู้อีกก็ช่างหัวมันเถอะ
“เดี๋ยวสิเล็ก” ใครบางคนตามออกมาพลางฉุดแขนผมไว้แน่น
“ปล่อยกู”
“ไม่”
“กูบอกให้ปล่อยไง” ผมเหวลั่น
“กูไม่ปล่อยหรอก มึงลงทุนไปจูบกูต่อหน้าคนทั้งผับแล้วจะให้กูปล่อยมึงไปง่ายๆได้ไงเล่า มึงจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น มึงต้องชดใช้กูก่อน”
“ชดใช้อะไรกูทำอะไรให้มึงอีก”
“ก็มึงทำให้คนทั้งผับเขา นินทาว่ากูเป็นเกย์ มึงก็ต้องชดใช้สิ” ไอ้วัตยังพล่ามของมันไม่เลิก นี่ตกลงผมมาทำบ้าอะไรที่นี่เนี่ย ลงทุนทุ่มสุดตัวขนาดนี้ยังคิดว่าผมแกล้งอีก
“ชดใช้ยังไง”
“มึงก็ต้อง แต่งงานกับกูไง คนอื่นเขาจะนินทามึงบ้างว่ามึงก็เป็นเกย์”
หลังจากที่ฟังจบ ผมได้แต่มองมันตาปริบๆ
“เอาไงว่ะ จะแต่งไม่แต่ง ไม่แต่งกูฉุดนะเว้ย!!” มันขู่ ก่อนจะรวบผมเข้าไปกอดแน่น
“เฮ้ย ทำไรว่ะ อายคนอื่นมั้งสิมึง”
“ทีมึงจูบกู ยังไม่อายเลย อายอะไรก็อีแค่กอดเนี่ย ตอบมาเลยๆ ตกลงจะยอมเป็นแม่พีพี ดีๆหรือจะต้องให้ใช้กำลัง”
“นี่มึง ขอคนอื่นแต่งงานด้วย ท่าทางแบบนี้เนี่ยนะ” ผมเหว จะขอแต่งงานทั้งที ช่วยสุภาพหน่อยไหมเนี่ย
“เล็ก มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนแบบนี้ จะให้กูคุกเข่าขอมึงเหมือนคนอื่นๆกูก็ทำได้ แต่นั่นมันก็ใม่ใช่ตัวกู มึงชอบเหรอที่กูเป็นเหมือนคนอื่นแบบนั้น ถ้ามึงอยากให้กูทำ กูก็จะทำ” ไอ้วัตบอกก่อนจะผละออกไป
“ไม่ต้อง!!” ผมร้องห้าม ก็จริงอย่างทีมันบอก ผมรู้ว่ามันไม่ใช่คนโรแมนติก เป็นแค่คนห่ามๆ ที่ชอบพูดจาห่ามๆ นิสัยก็แย่ ปากก็ไม่ดี ชอบทำร้ายจิตใจ เจ้าคิดเจ้าแค้น ทำให้ผมต้องร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้ง แต่ผมกลับรักมัน ที่เป็นแบบนี้จนไม่เหลือหัวใจไว้ให้ใคร รักทั้งๆที่มันไม่ใช่คนดีอย่างใครๆ รักทั้งๆที่ไม่มันไม่เคยแม้แต่จะพูดดีๆกับผมเลยสักครั้ง
“อย่าพยายามทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวมึงเลย กูไม่ชิน” ผมบอกทีเล่นทีจริง มันยิ้มกว้างก่อนจะกอดผมไว้แน่น
“เล็ก กูรักมึงนะ ” คำบอกรักแผ่วเบาจากปากของคนตรงหน้ากำลังทำให้ผมใจเต้น
“แล้วมึงล่ะ รักกูบ้างไหม” มันเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“เฮ้อ กูต้องพูดจริงๆใช่ไหมเนี่ย” ผมถามเสียงแผ่ว ก่อนจะเลยหน้ามองคนที่กอดอยู่
“ฟังดีๆนะเว้ย ฟังแล้วจำด้วย กูพูดแค่รอบเดียวนะ”
“กูก็รักมึงเหมือนกันนะ วัต”
-
“เล็ก ตื่นได้แล้วนะ ตื่นๆๆ” เสียงงุ้งงิ้งๆๆ ที่ดังอยู่ข้างหูกำลังทำให้ผมรำคาญ เว้ยไม่รู้หรือไงว่าๆไม่ชอบให้ใครมากวนตอนนอนเนี่ย
“อื้อ ไปให้พ้นจะนอน”
“มึงจะตื่นไม่ตื่นว่ะไอ้เล็ก เดี๋ยวสายนะเว้ย” ไอ้เสียงนั้นมันยังบ่นต่อไป
“อื้อ อย่ามายุ่ง”
“ได้ ไม่ตื่นมันต้องเจอ แผนนี้”
“อุ๊บบบบบบ อื้อออออออออ” ผมรับรู้ถึงริมฝีปากของใครบางคนที่พยายามบดเบียนและแทรกลิ้นเข้าไปในปากผม ผมได้แต่สะบัดหน้าหนีแต่ก็ถูกกดท้ายทอยไว้แน่น สุดท้ายก็ต้องทุบหลังไอ้โจรบ้ากาม อย่างแรง เพราะผมกำลังจะขาดใจตาย
“โอ้ย เบาๆดิ” ไอ้โจรบ้ากาม ร้องเสียงหลง
“ไอ้วัต บอกกี่ครั้งแล้วไม่ให้ปลุกแบบนี้น่ะห่ะ” ผมเหวลั่น ก่อนจะหอบตัวโยนเพราะหายใจไม่ทัน
“เฮ้ย ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ นะ”
“เพราะใครล่ะ” ผมเอ็ด
“ก็กูปลุกมึงตั้งนานมึงก็ไม่ยอมตื่นสักที นิหว่า ลืมแล้วหรือไงว่าวันนี้เราจะไปไหน” อีกคนเอ่ยเตือนความจำ
“วัต กู คือว่า..”
“หยุดเลย ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น มึงหนีปัญหามานานแล้วนะเล็ก ถึงเวลาที่มึงต้องเผชิญหน้ากับมันแล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น จำไว้นะ ถึงมึงไม่เหลือใคร แต่กูกับลูกจะไม่มีวันทิ้งมึงไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม” ไอ้วัตบอกก่อนจะยกยิ้มให้กำลังใจ
“อืม ขอบใจมากนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้วเร็วๆเลย” ไอ้วัตบอก นี่เห็นผมเป็นเด็กหรือไงเนี่ย ได้ข่าวว่าอายุเท่ากันนะเว้ย
“กูไม่ใช่พีพีนะ ทำเหมือนกูเป็นเด็กไปได้”
“มึงไม่ใช่พีพีหรอก แต่ว่ามึงน่ะเป็นแม่ เอ้ย เป็นพ่อพีพีไง ไปเร็วๆ ไปอาบน้ำหรือจะให้ อาบให้จ๊ะ ที่รัก”
“พอเลยหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ กูอาบเองได้ ไปดูลูกโน่น ไป๊ ชิ่วๆ” ผมไล่ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ผมมองเงาที่สะท้อนในกระจกด้วยความรู้สึกที่ต่างจากเมื่อห้าเดือนก่อนอย่างสิ้นเชิง เพราะผมกำลังเห็นตัวเองยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆไม่ใช่การแสร้งยิ้มเหมือนที่ผ่านมา ตั้งแต่วันที่ผมเปิดใจและยอมรับความรู้สึกของทั้งไอ้วัตและของตัวเอง มันทำให้ผมมีความสุขมากขึ้น มากจนผมแอบคิดว่า ผมน่าจะปล่อยวางได้เร็วกว่านี้ เวรไม่เคยระงับด้วยการจองเวร ดูอย่างผมกับไอ้วัตเป็นตัวอย่าง เราสองคนจองเวรกันไม่จบไม่สิ้น จากแค่เรื่องเล็ก กลายเป็นเรื่องใหญ่จนแทบจะฆ่ากันตาย เราสองคนใช้ความเกลียดและความแค้นเป็นแรงผลักในการใช้ชีวิต มาตลอด แม้ว่าจะแก้แค้นสำเร็จ แต่กลับไม่เคยพบความสุขที่แท้จริงเลย ชีวิตมีแต่ความทุกข์ และความรู้สึกผิด ไม่เคยมีวันไหนที่หลับตาลงได้อย่างสนิทใจเลยสักครั้ง
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้คุณเล็กที่รักครับ อาบน้ำหรือสร้างห้องน้ำครับ นานมาก กระผมกับลูกรอจนไส้กิ่วแล้วนะครับ” เสียงกวนๆถามขึ้น ทำให้ผมหลุดจากความคิดตัวเอง ก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปทำสิ่งที่ค้างคามานาน
“มึงพร้อมนะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางบีบมือผมแน่น
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมล่ะ ก็มาถึงนี่แล้วนินา” ผมบอกก่อนจะกระชับมืออีกคนแน่น
“พ่อครับ วันนี้เราจะมาเยี่ยมคุณย่ากันเหรอครับ” เด็กชายที่นั่งบนตักผมถามอย่างตื่นเต้น
“ครับผม พ่อพาพีพี มาเยี่ยมคุณย่า เพราะคุณย่าไม่สบายครับ” ผมตอบลูกไป ในที่สุดผมก็มีสิทธิ์ได้ใช้ คำว่า “พ่อ” กับลูกสักที ถึงวันนี้พีพี ยังเด็กเกินกว่าที่จะรับรู้อะไร แต่ผมก็ดีใจ ดีใจที่ทำหน้าที่พ่อ สักที
รถของไอ้วัตจอดที่หน้าบ้าน “สิริพิทักษ์” ก่อนที่ร่างสูงจะพาผมลงจากรถ ผมมองบ้านที่ไม่ได้กลับมาเกือบสองเดือนด้วยใจที่เต้นแรง ผมกำลังกลัว กลัวที่ต้องเผชิญหน้าคนที่อยู่ข้างใน ผมไม่รู้ ไม่รู้ แม่ จะยอมยกโทษให้ลูกเลวๆคนนี้หรือเปล่า
“ไปเถอะ” เสียงทุ้มบอก ผมพยักหน้าตอบก่อนจะกระชับมือไว้แน่น
“คุณเล็ก คุณเล็กกลับมาแล้ว” นมพิศเข้ามาหาผมก่อนใครก่อนจะกอดผมแน่น น้ำตาของหญิงชรากำลังทำให้ผมรู้สึกผิด นี่ผมทำให้คนที่รักผมต้องเสียใจอีกแล้วสินะครับ
“ครับนม ผมกลับมาแล้ว”
“อย่าไปไหนอีกนะคะ ทูนหัวของนม” นมพิศบอกผมทั้งน้ำตา
“ตายแล้ว นมมัวแต่ดีใจ คุณเล็กรีบไปหาคุณแม่สิคะ คุณหญิงคงดีใจที่คุณเล็กกลับมา” นมพิศบอก
ผมเหลือบมองไอ้วัตอย่างชั่งใจก่อนร่างสูงจะบีบมือผมเบาๆ
“แม่อยู่ไหนครับนม”
“คุณหญิงอยู่ในสวนค่ะ”
“ไปเถอะเล็ก กูว่ามึงคงอยากคุยกับแม่มึงตามลำพัง” เสียงทุ้มเอ่ยบอก
“วัต กู กูกลัว..”
“อย่ากลัวเลย ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก ขนาดมึงไม่ได้ตั้งใจให้พีพีเกิดมามึงยังรักเลย แล้วแม่มึงจะไม่รักมึงได้ยังไง ไปคุยกับท่านซะ ท่านรอมึงมานานแล้วนะ”
“อืม”
ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในสวน ผมมองแผ่นหลังคุ้นตาด้วยใจเต้นรัว แม่ที่ผมเห็นในวันนี้ดูต่างจากคุณหญิงทิพย์ที่ผมเคยเห็น แม่ที่มีท่าทางเย่อหยิ่งคนนั้นหายไป เหลือแค่หญิงวัยกลางคนที่กำลังนั่งเหม่อและดูซูบลงไปมาก
“แม่ครับ”
แม่ค่อยๆหันมาช้าๆ ตามเสียงเรียก หน้าตาซีดเซียว กำลังตกตะลึง ก่อนที่หยน้ำตาที่ผมไม่เคยได้เห็นจะไหลออกมาจากตาคู่นั้น
“เล็ก ตาเล็กจริงๆใช่ไหม แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมลูก เล็กกลับมาหาแม่แล้วใช่ไหม ฮึกๆๆๆ” แม่พูดทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ามากอดผมแน่น อ้อมกอดที่ผมไม่เคยได้รับเลยตลอด 24 ปีที่ผ่านมาอ้อมกอดที่ผมโหยหามาตลอดชีวิต “อ้อมกอดของแม่” ในที่สุดผมก็ได้รับมัน
“แม่ครับผมขอโทษ” ผมบอก ก่อนจะทรุดลงเพื่อกราบเท้าแม่ ผมอยากขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำ ขอโทษที่ทำให้แม่ร้องไห้ ขอโทษที่ผมขัดใจและท้าทายแม่มาตลอด
“เล็ก ” แม่ทรุดตัวลงมาก่อนจะกอดผมไว้แน่น
“แม่ขอโทษ ขอโทษนะลูกนะ แม่ผิดเอง ผิดเองที่โยนความผิดทุกอย่างให้เล็ก แม่ขอโทษ ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันเป็นเพราะแม่คนเดียว แม่ขอโทษ”
“แม่อย่าโทษตัวเองเลยครับ ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับแม่ ผมสัญญา สัญญาว่าผมจะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจอีก”
“แม่รักเล็กนะลูก แม่รักเล็กมากนะ ”
“ผมก็รักแม่ครับ”
เราสองคนกอดกันแน่น กอดเพื่อชดเชยเวลา 20 กว่าปีที่เราปล่อยมันผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรดีๆให้กัน
“แม่ครับ ผมมีใครคนนึงอยากให้แม่รู้จัก”
“ใครเหรอลูก” แม่ถามอย่างแปลกใจ ผมพาแม่ไปนั่งบนเก้าอี้ในสวน ก่อนจะเรียกเจ้าเด็กแสบให้เข้ามา
“คุณย่าสวัสดีครับ” พีพียกมือไหว้แม่พลางยิ้มกว้าง
“น่าเอ็นดูจังเลย ลูก นี่ลูกใครเหรอเล็ก” แม่เอ่ยถาม
“แม่ครับ นี่พีพี ลูกผมเองครับ” ผมบอก แม่ดูจะตกใจมาก จนผมใจเสีย
“ผมขอโทษครับแม่ ผมทำให้แม่ผิดหวังอีกแล้ว”
“แม่ได้ผิดหวังหรอกเล็ก แค่ตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าเล็กจะมีหลานให้แม่เร็วทันใช้ขนาดนี้” แม่บอกก่อนจะยิ้มให้ผม
“ขอบคุณครับแม่”
“ไหนคนเก่ง มาให้ย่ากอดสิลูก” คุณแม่บอก ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะโผเข้ากอดแน่น
“น่ารักจริงๆเลยหลานย่า ”
คุณแม่กับพีพี กอดกันกลม ผมมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่เต็มตื้น ในที่สุดผมก็มีวันนี้กับเขาสักทีวันที่ผม มีสิ่งที่เรียกว่า “ครอบครัว”
“เล็ก แม่ว่า เรายังลืมแนะนำใครอีกคนนึงไปนะ”
“ใครเหรอครับ”
“คนโน้นไง” แม่บอกพลางมองไปที่ไอ้วัต
“อ้าว แม่รู้จักไอ้วัต แล้วไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามด้วยความแปลกใจ ทำไมจะต้องแนะนำอีก
“ก็นั่นมันในฐานะเจ้าหนี้ แต่ว่า วันนี้มาใน ฐานะลูกเขย ไม่ใช่เหรอ” แม่บอกยิ้มๆ
“แม่!!!!” ผมตะโกนลั่น มะ แม่รู้ได้ยังไง
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า ฉันเนี่ยคุณหญิงทิพย์นะยะ เรื่องแค่นี้สืบไม่ยากหรอก ไหนเรียกเขามาหน่อยสิ” แม่บอกทีเล่นทีจริง ผมจำใจต้องเรียกอีกคนเข้ามาอย่างเสียไม่ได้
“สวัสดีครับคุณหญิง” ไอ้วัตทัก พลางยกมือไหว้แม่
“คุณหยงคุณหญิงอะไรกัน เรียกแม่ สิ ไหนๆเรียกใหม่สิ พ่อลูกเขย”
“ครับคุณแม่”
“แหม หล่อ รวย สมเป็นลูกเขย คุณหญิงทิพย์มากเลยนะ ทีนี้แหล่ะ แม่จะเอาไปอวดพวกในสมาคมให้หน้าหงายไปเลย”
“แม่ จะไปอวดได้ยังไง ผมเป็นผู้ชายนะ” ผมบอก
“ทำไมย่ะ ผู้ชายแล้วยังไง นี่มันสมัยไหนแล้ว หัวโบราณจริงๆลูกคนนี้ มีคุณวรวัต เป็นลูกเขยทั้งทีจะให้ปิดๆบังๆได้ยังไง เดี๋ยวพวกสาวๆพวกนั้น ก็มาเกาะแกะ หรอก ของแบบนี้มันต้องประกาศให้โลกรู้ค่ะลูกขา ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว จริงไหมคะ ลูกวัต ”
“จริงครับคุณแม่” ไอ้วัตก็พลอย เออออ ไปกับแม่ด้วยอีกคน
“งั้นผม หาฤกษ์ แต่งเลยนะครับคุณแม่”
“ได้เลยค่ะลูก”
ผมได้แต่ปล่อยให้ คุณแม่ (ยาย)กับคุณลูก(เขย) เขาตกลงกันไปอย่างเอือมระอา บทจะง่ายอะไรมันก็ดูง่ายดายไปซะหมด จะว่าไปไม่น่าเชื่อจริงๆนะครับว่าผมกับไอ้วัตจะมีวันนี้ วันที่เราสองคนเดินจับมือกัน วันที่เราสองคนอยู่ข้างๆกัน วันที่เราเป็นกำลังใจให้กัน และวันที่เรารักกัน มันดูไม่น่าเป็นไปได้สักนิดว่าคนที่เกลียดกัน จะรักกันได้ หรือว่านี่ มันจะเป็นพรหมลิขิตเหมือนที่เขาว่าไว้กันนะ
“นี่ทำไม แอบมาเดินคนเดียวแบบนี้ล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนที่จะโอบเอวผมไว้หลวมๆ
“ไอ้วัต ทำอะไรอายบ้างก็ได้นะ” ผมเหวลั่น ถึงมันจะอยู่ในบ้านแต่ คนก็อยู่กันเต็มนะครับ อายบ้างเหอะ
“ทำไมต้องอาย กอดคนรักผิดตรงไหน ใครๆเขาก็กอดทั้งนั้น” เหตุผลมัน เล่นเอาผมเถียงไม่ออกเลยทีเดียว
“เล็ก กูรักมึงนะ”
“รู้แล้ว บอกทุกวันไม่เบื่อไง”
“ไม่อ่ะ ตั้งแต่นี้ต่อไป กูจะบอกรักมึงทุกวัน บอกจนกว่าจะไม่มีแรงบอก บอกให้มึงรู้ว่ากูรักมึงมาก มากกว่าชีวิตกูอีก”
“กูก็รักมึงมากเหมือนกัน” ผมบอกอีกคน
“แต่กูรักมากกว่า” มันบอก
“กูมากกว่าเหอะ” ผมเถียง
“กูมากกว่า” มันเถียงกลับ
“กูต่างหาก” ผมเถียงบ้าง
“เก็บอกว่า กูรักมากกว่าไงเล่า”
“นี่ตกลงจะมีเรื่องใช่ไหมห่ะ!!” ผมเหวลั่น ก่อนจะกำคอเสื้อคนที่หาเรื่องไม่หยุด แน่น
“อุ๊บส์ อื้ออออออออออ” ริมฝีปากที่เถียงผมเมื่อกี้ประกบลงมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ลิ้นร้อนจะแทรกเข้ามาในโพรงปากผมอย่างรวดเร็ว รสจูบร้อนแรงที่แผงไปด้วยความอ่อนโยน กำลังทำให้ผมหลงใหล เฮ้อ แล้วชาตินี้ ผมจะเอาชนะมันได้ยังไงล่ะครับ
......................................................END.........................................................
หากใครอยากอ่านภาคต่อ ก็จิ้มเลยนะจ๊ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของพี่ใหญ่กับนายเมฆ จร้า :L2:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36537.msg2265461;topicseen#msg2265461 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36537.msg2265461;topicseen#msg2265461)
-
ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะไม่คาดเหมือนกันว่าจะมีคนอ่านมากขนาดนี้สำหรับเรื่องหน้าคงต้องรอลุ้นกันปีหน้าเมฆใหญ่มาแน่นอน
ลงหลังตอนจบของสองที่เลยนะคะ
-
ว้้าจบซะแล้ว
รอเรื่องใหม่น่ะคะ
:L2: :L2:
-
ขนาดบอกรักกันยังทะเลาะกันอีก :laugh:
ขอบคุณนะครับ o13
-
ตอนจบ น่ารักที่สุดอ่า
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักมาก สุดๆอะ สมกะที่รอคอย o13
รออ่านคู่ต่อไป :3123:
-
:กอด1: หวานจังงงงงง
ปล.ไม่มีตอนพิเศษหรอคะ :call:
-
น่ารักมากเลยอ่ะ
เสียดายจัง จบเร็ววไปนิด
ว่าแต่คู่ พี่ใหญ่ ล่ะค้า จะมาเฉลยต่อหรือเปล่า
รออยู่นะจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1:คงคิดถึงน้องพีพีน่าดู
-
:-[ :-[
-
จบซะแล้ว ว้าาาาาาาา
-
:-[ :-[ :-[ :
คงต้องยกให้เป็นคูรักดุเดือดแห่งปีซะแล้ว
สารภาพรักกันด้วยการกระชากมาจูบเนี่ย คงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
ยินดีกับน้องพีพี ที่มีทั้งคุณอาเล็กและคุณป๋าคอยดูแล
ปล. ตามลุ้นคู่ต่อไป แอบเชียร์เป็นศึก(รัก)ระหว่างพี่ใหญ่กับน้องเมฆ เป็นพิเศษ
ดูท่าทางจะแรงส์ด้วยกันทั้งคู่ ชอบจริงๆ เลยกับการชิงความเป็นชายเหนือชายเนี่ย
-
มาแล้วๆๆ มายาวๆได้ใจเลย ดีจังที่เข้าใจกันแล้ว :-[
-
555555555555555 โคตรฮาตอนทะเลาะบอกรัก โอ้ยยยยอิคู่นี้หนิ :-[ :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะรอคู่ใหญ่กับเมฆ
-
ว้าจบซะแล้ว
น้องพีพีไม่มาสานภาคสองต่อหรอครับ 55 5 :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณมากเลยๆๆๆ :L2:
เรื่องนี้สนุกๆดีนะะ ชอบๆๆ
:pig4:
-
จบแล้ว ว วว ...
:mc4: :mc4:
o13 o13 o13
-
ยินดีด้วยนะครับ
ดีใจกับพีพี เล้กและก็วัต
เป็นครอบครัวซ่ะที
(เนี๊ยะมันสมัยใหนแล้ว) ชอบมากกกกกก
-
:pig4: ขอบคุณคนแต่งมากสำหรับนิยายเรื่องนี้ ประทับใจจริงจริง o13
-
จบแล้วอ่าาาาาาา ใจหายTToTT
แต่ตอนจบน่ารักมากกกกกกกก หวานเบาๆ :-[
พีีพีน่ารัก>w<
รอเรื่องต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :L2:
-
แฮปปี้ แฮปปี้เอนดิ้ง
:L2: :L2:สำหรับPita แทนคำขอบคุณจ้ะ
-
ขอคุณมากนะครับจบแต่งเรื่อมใหม่เอาแบบนี้นะรอรอรอรอ
-
ขอบคุณครับสำหรับนิยายดี ๆ ที่ชวนให้ติดตามตลอด เรื่องราวของวัติและเล็กแม้จะจบลงด้วยดี หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้เห็นผลงานชิ้นต่อไปที่งดงามไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันนะครับคุณ pita :z13: :z13: :z13: :z13:
-
จะว่าโลภก็ยอม ขอตอนพิเศษด้วยนะครับ
-
จบน่ารักจังค่ะ ในที่สุดทั้งสองคนก็เปิดใจรักกันกว่าจะถึงวันนี้เนอะ
อีกเรื่องที่ดีมากคือเล็กเข้าใจกับคุณแม่ด้วยเพราะเรื่องนี้คาใจกันมานาน
ได้หลานเป็นน้องพีพีคุณย่าไม่ปลื้มได้ไง บอกรักกันอยู่นั่น หวานซะ
หลังจากเถื่อนกันมาตลอดเรื่อง 555
:pig4:
-
ชอบเรื่องนี้จัง
ว้าจบซ่ะแล้ว
ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ สนุกมากเลย
จะคอยติดตามผลงานต่อไปนะครับ
-
จบแบบปุ๊บปั๊บมากค่าา แต่ก้รักกันหวานชื่นนนน :-[
รอตอนต่อไปค่าา ของพี่ใหญ่และเมฆ อิอิ
:L2:
-
จบแร้ววว^^
o13 o13 o13
:bye2:
-
ชอบอ่ะ o13
-
o13 o13 o13 o13
-
:3123:
-
สนุกมากครับ
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวดี ๆ ;)
-
โค๊ะ ปิดฉากแระหลอ อารายเนี่ย พีพีละ
อรีาย อารายนะ ไม่ได้น้า ทำแบบนี้กะเค้าไมไ่ด้น้า T^T
-
ลุ้นแทบตาย
-
ว้าจบและหรอกำลังสนุกเลยไงจะติดตามเรื่องใหม่น๊ะ
-
พิตต้า มาแย้วววววววววววว
หลังจากที่อยู่บ้านนอกไร้อินเตอร์เน็ตมานานแสนนาน วันนี้ได้โอกาสมาคุยกับทุกคนให้หายคิดถึงสักที บอกก่อนว่าคิดถึงมาก อยากคุยกับ
ทุกคนมากๆ แต่ก็ไม่สามรถเข้ามาคุยได้ ขอบคุณทุกเม้นทุกรี ที่เข้ามาให้กำลังใจ หรือแม้แต่คนที่มาอ่านเฉยๆโดยที่ไม่เม้น พิตก็ต้องขอบคุณด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้ เป็นอะไรที่ทำให้พิต มีความสุขมากแต่ก็เหนือยมากเหมือนกันเพราะเป็นนิยายอภิมหานานแสนนาน อาจจะใช้เวลาลงแค่สองเดือน แต่โปรเจ็คนี้จริงอยู่ในคอมพิวเตอร์มา 1ปีเต็มกว่าจะเขียนได้ มันช่างยากเย็น และนี่เป็นเรื่องยาวเรื่องแรกที่เขียนแล้วจบ หลังจากเขียนนิยายลงอินเตอร์เน็ตมา2ปี เพราะส่วนใหญ่พิตถนัดเรื่องสั้นมากกว่า ไม่เคยคิดว่านิยายเรื่องนี้จะได้รับความสนใจมากมายขนาดนี้ บอกตามตรงว่าก็ค่อนข้างอึ้ง เพราะโดยส่วนตัวไม่เคยเขียนนิยายแนวดราม่า ตบถีบ แก้แค้นอะไรแบบนี้ แม้แต่อ่านยังน้อยมาก ปกติเขียนรัก หวานแหว๋ว ซะมากกว่า สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนมากๆ ขอบคุณจริงๆ ที่ทุกคนเข้ามาอ่าน เข้ามาเม้น เข้ามาให้กำลังใจ ขอบคุณที่ทุกคนอินกับตัวละคร ทั้งด่าไอ้คุณวัต ปลอบเล็ก หรือชอบพีพี มันทำให้นักเขียนกิ๊กก๊อกคนนี้มีความสุขมากจริงๆขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะ
ปล . อีกสองเรื่องตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนของการเขียนนะคะ คงต้องรอปีหน้า (เค้าบอกว่าปีหน้านะ ไม่ใช่เดือนหน้า อิอิ ) ขอให้รวบรวมสมาธิแล้วก็สติก่อน แล้วเดี๋ยวจะลองเอามาลงให้อ่านกันนะคะ บอกตามตรงว่าแอบหวั่นเพราะ วัตกับเล็ก ทำไว้ดีมาก พี่ใหญ่กับนายเมฆ แล้วก็ ลุงต้นกับน้องไม้ กำลังเครียดมาก ณ จุดนี้ เพราะถึงจะเป็นซี่รี่ส์แต่ทุกเรื่องก็มีเรื่องราวเป็นของตัวเอง อาจจะเกี่ยวบ้างแต่ก็ไม่ทั้งหมด และก็ยังคงเป็นนิยายสีเทาเหมือนเดิม ส่วนถ้าถามว่าจะมีตอนพิเศษไหม ก็คงให้คำตอบไม่ได้ เพราะถ้าให้ไปเดี๋ยวจะซวย เอาเป็นว่าถ้าอารมณ์ขึ้น ก็คงได้อ่านกัน นะคะ
-
มาอ่านอีกทีจบซะแร้วววววว
แฮปปี้กันทุกฝ่าย :L2:
-
เสียดายอ่าาา จบเร็วไปหน่อย. แล้วจะมีตอนพิเศษไหม. เรื่องพี่ใหญ่กะนายเมฆล่ะ? แต่ก็ขอขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นะครับ. จะคอยติดตามเรื่องหน้าครับ.
-
จบแล้ว~ในทีสุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง จะรอเรื่องใหม่น้า~
-
^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ แล้วก็จะรอเรื่องหน้าด้วยนะ :L2:
-
แว้กก เข้ามาอีกทีจบซะแล้วว :o
สนุกมากเลยฮะ o13
รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะฮะ :bye2:
-
จบแล้ว....... :mc4: :mc4:
ลุ้นอยู่นาน จบแบบ :กอด1:
คุณแม่(ยาย)ไม่ค่อยเห่อลูก(เขย)คนใหม่เลยนะ :laugh:
-
:กอด1:
-
แอร๊ยยย จบได้หวานเว่อร์
:sad4: :sad4: :sad4:
ขอบคุณนะค้าาาาา :กอด1:
-
อยากให้ต่อคู่ของเมฆค้าาาา สนุกมากๆเลย
ความจริงแล้วเข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบชอบมากค่ะ o13 :bye2: :mc4:
-
วุ้ยจบแบบหวานหวานอะ
-
คือว่ามีความคิดอยากจะพิมหนังสือเอง ขึ้นมาก็เลยอยากจะถามทุกคนหน่อย
ว่าถ้าพิต เปิดจอง จะมีคนสนใจหรือเปล่า มากน้อยแค่ไหน
ก็ถ้าใครสนใจก็บอกด้วยนะคะ เดี๋ยวถ้ามีรายละเอียดที่แน่นอนจะแจ้งอีกที
-
ถ้ารวมเล่มก็ดีน้า
เราเองก็ยากเก็บเรื่องนี้เอาไว้เหมือนกัน
น่ารักดี ^^
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แอบอยากรู้เรื่องพี่ใหญ่กะเมฆอ่าาา
-
อยากให้รวมเล่มพร้อมๆกันทั้งสามตอนอะครับ
-
ดันอีกนิดนึง
-
:pig4:
-
ตามมาจากเรื่องที่เพิ่งลงใหม่ ห๊ะ!!
พอดีคลิกเข้าไปแล้วเห็นเป็นภาคต่อ เลยมาอ่านภาคนี้ก่อนค่ะ
ส่วนตัวชอบแนวประมาณนี้เลย เจ็บปวดดดด
แต่แอบรู้สึกคนเขียน ดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อยนึง ยิ่งตอนช่วงอยู่บ้านพระเอก
เพราะเรายังไม่ทันผูกพันกับบ้านนี้ตามตัวละครเลย
ส่วนตอนจบ แอบเร็วๆรีบๆไปหน่อย
แต่โโยรวมชอบค่ะ
ชอบน้องพีพี><
ชอบคุณวัตตอนหวานมากกกกกกกกกก น่ารัก><
ฉากที่ชอบคงเป็นฉากที่ายเอกเก็บเสื้อผ้าออกจากห้องพระเอก ไม่รู้ทำไมแต่ชอบ
ถ้าบรรยายให้กินใจกว่านี้บางฉากนะ เราว่าน่าจะโอเคเลย
ตามเรื่องหน้าค่ะ^^
-
ชอบน้องพีพีน่ารักมากค่ะ
กว่าจะเข้าใจกันได้ ก็ทรมานสาหัสสากัน (เขียนถูกป่าวหว่า)
ดีใจที่เรื่องร้า้ยๆจบลงซะที เย้ๆๆ
-
ชีวิตรันทดมากเลย
เรื่องนี้ไม่มีใครผิดจริงๆ หาคนถูกไม่ได้เลย
แต่ถ้าจะสงสารที่สุดคงเป็น พัช มากกว่า แต่ก็ดีใจที่พัชตายแล้ว
ยังคงมีพีพี ไว้สืบสกุล :m20: :m20: :m20:
ทั้งพี่ทั้งน้องต่างมีคู่หมดเลย
สนุกมากงับ อาจจะมาช้าไปไม่ทันได้เจอมาม่า แต่ขอบคุณมาก :L2: :L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องต่อไป :pig4:
-
คค :L1: :L1: :L1:
-
น่ารักมาก แบบโหดๆๆ
-
สนุกมากกกก อ่านแล้วลุ้นซะ แต่ก็ดร จบแฮปปี้ ^.^
-
จบแล้วหรอกำลังสนุกเลยอ่า...
น้องพีพีน่ารักมากเลย
-
เข้ามาอ่านเป็นเรื่องแรกก็สนุกแล้ว
ขอตัวไปอ่่านเรื่องอื่น ๆ ก่อนนะจ้า
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟ
เขียนได้ดีมาก ๆ เลย อ่านแล้วได้อะไรเยอะเลยฮ๊าฟฟฟ
ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ ^^"
-
จบเเล้ว !!
เสียน้ำตาให้ตอนสุดท้ายเลยอ่ะ ฮือออออ
คู่นี้หวานไม่เป็น เเต่น่ารักมากๆเลยค่ะ
สนุกมาก ดีนะเเพตตี้ไม่อาฆาตอีกอ่ะ
พีพีน่ารักมากเลยยยยย
ประทับใจมากค่ะ ขอบคุณค่ะ o13
-
ไม่ทราบว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของนิยายที่เขียนลงเป็นชุดหรือเปล่าคะ? คอนเซปต์น่าสนใจดีนะคะ ประมาณว่า ผูกเรื่องด้วยการแก้แค้นจากที่เคยทำเลวใส่กันและกันหรือ ทำเลวใส่คนที่เคยเกี่ยวข้องของกันและกันใช่รึเปล่าคะ
ไม่รู้ว่าพระเอกของซีรี่ส์ชุดนี้จะมีวิธีแสดงความเลวในแบบของตัวเองออกมาแบบไหนกันนะ เลวแบบซ้ำกันไหมนะ? อันนี้จะติดตามต่อไปนะคะ
แล้วก็ภาคนี้มีตัวละครออกมาหลายตัวเลย ต้องติดตามภาคต่อๆไปแล้วล่ะ ว่าจะเดินเรื่องออกมายังไง
แต่แอบรู้สึกคนเขียน ดำเนินเรื่องเร็วไปหน่อยนึง ยิ่งตอนช่วงอยู่บ้านพระเอก
เพราะเรายังไม่ทันผูกพันกับบ้านนี้ตามตัวละครเลย
ส่วนตอนจบ แอบเร็วๆรีบๆไปหน่อย
เราเห็นด้วยกับตรงนี้น่ะค่ะ น่าจะให้เห็นเหตุการณ์หรือมีเรื่องราวที่ทำให้เกิดความผูกพันทางใจกันมากขึ้นน่ะค่ะ มันเลยกลายเป็นว่า เดินเรื่องด้วยความเกลียดชังไป 70% ผูกพัน 20% งอนง้อและจบอีก 10% อะไรแบบนี้? เลยดูกลายเป็นว่า พระเอก S ส่วนที่นายเอกรักพระเอก เพราะว่าเป็น M น่ะค่ะ
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักมาก น่าจะมีตอนพิเศษนะครับ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงน้องพีพี
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดราม่าใช้ได้เลยค่ะ อ่านไปน้ำตาก็ไหลไป...ขอบคุณมากๆค่ะ...ขอตอนพิเศษหวานๆซักตอนนะค่ะ...
มาปลอบใจคนอ่านที่เสียน้ำตาจบจบเรื่อง...อิอิ.. :pig4: :pig4:
-
ไม่ทราบว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของนิยายที่เขียนลงเป็นชุดหรือเปล่าคะ? คอนเซปต์น่าสนใจดีนะคะ ประมาณว่า ผูกเรื่องด้วยการแก้แค้นจากที่เคยทำเลวใส่กันและกันหรือ ทำเลวใส่คนที่เคยเกี่ยวข้องของกันและกันใช่รึเปล่าคะ
ไม่รู้ว่าพระเอกของซีรี่ส์ชุดนี้จะมีวิธีแสดงความเลวในแบบของตัวเองออกมาแบบไหนกันนะ เลวแบบซ้ำกันไหมนะ? อันนี้จะติดตามต่อไปนะคะ
แล้วก็ภาคนี้มีตัวละครออกมาหลายตัวเลย ต้องติดตามภาคต่อๆไปแล้วล่ะ ว่าจะเดินเรื่องออกมายังไง
เราเห็นด้วยกับตรงนี้น่ะค่ะ น่าจะให้เห็นเหตุการณ์หรือมีเรื่องราวที่ทำให้เกิดความผูกพันทางใจกันมากขึ้นน่ะค่ะ มันเลยกลายเป็นว่า เดินเรื่องด้วยความเกลียดชังไป 70% ผูกพัน 20% งอนง้อและจบอีก 10% อะไรแบบนี้? เลยดูกลายเป็นว่า พระเอก S ส่วนที่นายเอกรักพระเอก เพราะว่าเป็น M น่ะค่ะ
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ
ตอบทู้เนาะ อิอิ คือว่า
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ของ เล่ห์ ร้อย รัก ค่ะ จะมีทั้งหมด สามเรื่อง ตอนนี้ ลง เรื่องที่ 2 อยู่
เรื่องราว จะประมาณนั้นอ่ะคะ มันเป็นเรื่องของความแค้น ความเกลียด อาจจะมีแนวแอบคล้ายกันบ้าง ฮ่าๆๆ
จริงๆ ที่ตั้งใจจะให้เห็นความแค้นเยอะๆเพราะพิตเขียน นิยายหวานมาเยอะ โลกสวยมาก็มาก
ก็เลยอยากจะลองเขียนนิยายที่พระเอก นายเอก ไม่ใช่คนดี ดูบ้าง
คนเราทุกคนต้องเคยผ่านเรื่องร้ายๆ และการทำผิดมาแล้วทั้งนั้น อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
ส่วนเรื่องที่ว่า รวบรัดไปนิด อันนี้พิตก็ เห็นด้วยนะ
ต้องขอโทษจริงๆ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวเรื่องแรก ในชีวิต ของการเขียนนิยาย
จริงๆค่ะ แม้ว่าจะเขียนนิยายมาสองปีแล้ว แต่ก็เขียนเฉพาะเรื่องสั้นเท่านั้น
เพราะถนัดมากกว่า มันคงติดมา ฮ่าๆๆ
แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคน ที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ทุกคนทพให้พิตมีกำลังใจขึ้น เยอะๆๆๆๆๆๆๆ ในการเขียน
น้อมรับทุกคำติ ชม นะคะ ชอบไม่ชอบตรงไหน บอกได้เลย น้อ
จะได้ปรับปรุง นะคะ เรื่องหน้าจะพยายามเขียนให้ด๊กว่านี้เนาะ
-
พึ่งเคยอ่านล่ะ.. ต่ก้ตามมาจนจบแล้ววว
สนุกมากๆ สู้ต่อไปกับเรื่องอื่นน้าาาา
-
อ่านแล้วสนุกดี ชอบแนวคิดค่ะ
ตอน ท้ายๆ ดูรีบไปนิด แต่ไม่เปนไรค่ะ เราให้อภัย
รวมๆแล้ว สุดยอดดดด อ่ะ
มีบางตอนเราแอบนั่งร้องไห้ตามด้วยอ่ะ :o8: :o8:
## นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ##
ไม่ว่าใครทุกคนบนโลก ก็ย่อมเคยทำผิดทำพลาดมาแล้วทั้งนั้น
ต่อยู่ที่ว่าจะสู้ต่อไปในทางที่ถูกต้องขึ้นรึเปล่า
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆค่ะ :L2: :L2:
-
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ.. :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ^^
-
แต่ละคนแร่งๆทั้งนั้น
-
พีพี น่ารักมากๆๆๆๆ
-
พึ่งเข้ามาอ่านอะสนุกมากไม่อยากให้จบเลยอะ
ตอนที่เล็กรู้ว่าพีพีเป็นลูกตอนแรกแต่ไม่สามารถทำอะไรในฐานะพ่อได้เราจะร้องไห้เลย
มีหลายตอนมากที่รู้สึกปวดในใจไปถึงตาตุ่ม( ?)ๅ
แต่สนุกมากเลยนะคะแฮปปี้จนได้เย้
-
วัตก็จริง ๆ เลยทำแบบนั้นกับเล็กเพราะเหตุผลแค่นั้นเนี่ยนะ แต่เล็กก็ไม่น่าจะทำแบบนั้นเลยนะดึงคนไม่เกี่ยวข้องมายุ่งทำไม วัตใจร้ายมาก ๆ เลยนะนั่น ถึงจะบอกว่าเพราะเล็กทำร้ายน้องตัวเอง แต่วัตก็ไม่ควรลืมว่าตัวเองก็เป็นต้นเหตุหนึ่งที่ทำให้เล็กทำแบบนั้นนะ ใหญ่ทำไมเป็นคนแบบนั้นนะ แล้วใหญ่ทำอะไรเมฆ แล้วแม่เล็กทำไมพูดจาใจร้ายแบบนั้นนะ พีพีน่ารักดี
-
อ่านจบแล้วววว แต่อยากให้มีตอนพิเศษอ่ะ ถ้าคนเขียนเห็นจายยยยย o18
-
ขอบคุณจริงๆค่ะที่เขียนเรื่องนี้มาให้เราอ่าน อ่านรวดเดียวจบเลย แฮ่ๆ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ดร่าม่าจนน้ำตาไหลก็มี ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยค่ะ
-
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะที่แต่งเรื่องราวดีๆ
อ่านแล้วปวดใจมากมาย ดราม่าตลอดเรื่องเลย แต่ชอบนะคะ จบได้สวยมากๆเลย //ปาดน้ำตา
-
อ่านเเล้วสงสารเล็กสุดๆ
วัตน่าวัต ถ้าไม่มีพีพีนิเเย่เลย
เเอบสงสารเมฆ
:L1: :L1: ขอบคุณค่ะ ตามใหญ่กับเมฆต่อ
-
ตอน ไปเที่ยวกันเถอะ
“คุณป๋าคร้าบบบบบบ” เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายอายุ 7 ขวบ เอ่ยอย่างร่าเริง ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาในบ้าน
“มีอะไรหืม ตัวแสบตะโกนซะลั่นบ้านเลย” ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา เอ่ยกับลูกชายตัวแสบพลางอมยิ้มเอ็นดู
“คุณป๋าๆ พีพี อยากไปเที่ยวอ่ะ” ร่างเล็กเอ่ยบอก ก่อนจะเข้าไปอ้อนคุณพ่อตัวโต
“ไปไหนครับคนเก่ง”
“น้ำตก!!” เจ้าของเสียงเล็กเอ่ยอย่างร่าเริง
“หืม คราวนี้ไปเจออะไรที่โรงเรียนมาอีกล่ะเจ้าเด็กแสบ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม
“ก็ คุณครูเขาเปิดรูปน้ำตกให้ พีพีดูอ่า พีพีอยากไป คุณป๋าพาพีพีไปนะๆๆ นะคร้าบ” เจ้าเด็กแสบอ้อน
“อ้อนอะไรคุณป๋าอยู่ ครับตัวแสบ” เสียงที่เอ่ยขึ้นทำให้เจ้าตัวแสบยิ้มกว้างก่อนจะโผเข้าไปกอดคนมาใหม่
“พ่อ กลับมาแล้ว!! พีพีคิดถึงพ่อจังเลย”
“หือ ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ อยากได้อะไรอีกครับเนี่ย” เล็กเอ่ยถามเจ้าตัวแสบก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยว
“ลูกอยากไปเที่ยวน้ำตกน่ะ มึงว่าไง” คุณป๋าของพีพีตอบก่อนจะเนียนมากอดอีกคนแน่น
“ไม่ต้องมาเนียนเลยนะมึง แหม ไอ้นี่ ร้อนจะตายกอดอยู่ได้” อีกคนบ่น
“ก็กูคิดถึง กอดไม่ได้ไง ไม่ได้เจอกันตั้งวันนึงแน่ะ รู้งี้กูไม่ให้มึงกลับไปนอนบ้านก็ดีหรอก” คนตัวโตบ่น พลางทำหน้ามุ่ย ทำเอา
เล็กได้แต่ส่ายหน้าระอา
“เยอะแล้วมึงอ่ะ ปล่อยๆจะไปอาบน้ำแล้ว ”
“เหรอ งั้นกูอาบด้วยดิ ” ร่างสูงบอกก่อนจะลากอีกคนขึ้นไปบนห้องด้วย ทำเอาเด็กน้อยได้แต่เกาหัวด้วยความงง ตกลงว่า จะได้ไปไหม น้ำตกเนี่ย
“อื้อ อะไรของมึงเนี่ย” เล็กบอกก่อนจะผลักคนที่ยังนัวเนียไม่เลิกออกห่าง
“ก็กูคิดถึงมึงนิ ไม่ได้กอดตั้งวันนึง”
“อย่ามาเยอะ ไปดูลูกไป กูจะอาบน้ำ” อีกคนบอกติดจะรำคาญนิดๆ
“กูก็บอกแล้วไง ว่ากูจะอาบด้วยน่ะ” ร่างสูงบอกก่อนจะมองอีกคนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“พอเลยมึง ออกไปไกลๆกูเลย” ว่าพลางดันอีกคนออกจากห้องก่อนจะวิ่งหลบเข้าไปในห้องน้ำได้หวุดหวิด
“ถึงจะรอดตอนนี้ แต่คืนนี้ไม่รอดแน่ที่ร๊ากกกก” เสียงตะโกนของคนที่อยู่ข้างนอกทำเอา เล็ก อดที่จะเขินไม่ได้ ก็นะถึงจะอยู่ได้
กันมาเกือบปีแล้วแต่มันก็ยังเขินทุกทีสิน่า
“คุณพ่อคร๊าบบบ” ร่างเล็กๆของเด็กชาย พีพี วิ่งเข้าไปกอดเล็กแน่น
“คุณพ่ออนุญาตให้พีพี ไปเที่ยวน้ำตกนะคร้าบ” เด็กชายอ้อน
“แล้วทำไมพีพี ถึงอยากไปน้ำตกล่ะครับ”
“ก็พีพี ไม่เคยไปไหนนี่นา พ่อกับคุณป๋า งานยุ่งตลอดเลย ไม่มีเวลาให้พีพีเลยด้วยระวังนะ ถ้าไม่พาไปเที่ยวพีพี อาจจะเป็นเด็ก
ขาดความอบอุ่น ติดยา กลายเป็นปัญหาสังคม”
“เดี๋ยวๆๆ ใครสอนให้พูดแบบนี้ หืม ตัวแสบ” เล็กได้แต่กุมขมับ เฮ้อ เขาว่าลูกเขามันแก่แดด ขึ้นทุกวันนะ แน่ใจนะว่า 7 ขวบ
“พีพี คิดเองต่างห่าง นะ น๊า นะครับ พีพีอยากไปจริงๆนะ”
“แล้วคุณป๋า ว่าไงล่ะครับ”
“คุณป๋าบอกว่าแล้วแต่พ่อครับ ถ้าพ่ออนุญาตคุณป๋าก็จะพาไป”
“นี่แปลว่าแอบตกลงกันไว้เรียบร้อยแล้วสิใช่ไหม” คุณพ่อถามเสียงต่ำ พลางมองคุณลูกกับคุณป๋าอย่างคาดโทษ
“อะไรกัน ไอ้เล็ก กูไม่ได้ทำไรเลยนะ เนาะพีพีเนาะ” คนตัวโตหันไปถามเสียงสนับสนุนตัวเล็ก
“ช่ายๆๆ พีพี กับคุณป๋าไม่ได้ตกลงกันเลยว่า ให้พีพีมาอ้อน คุณพ่อจะได้ใจอ่อน เนาะคุณป๋าเนาะ” เจ้าเด็กตัวแสบบอก
“เฮ้อ ยังไงก็จะไปให้ได้ใช่ไหมเนี่ย”
“ใช่/ช่าย” สองเสียงตอบพร้อมกัน แปลว่าคะแนนเป็นเอกฉันท์สินะ เล็กได้แต่ถอนหายใจก่อนจะมองลูกชายกะคุณป๋าที่มองเขาตาแป๋วอย่างรอคำตอบ
“อืมๆ ไปก็ได้ แต่อย่าไปไกล เอาจังหวัดใกล้ๆก็พอ”
“เย้!!!” เจ้าตัวเล็กร้องลั่น ก่อนจะวิ่งไปรอบๆบ้านด้วยความดีใจ
“เล็ก เสร็จยังเนี่ยเร็วๆเด้ รอนานแล้วนะ” เสียงของคนตัวโตกระโกนถาม
“เออ เสร็จแล้วเร่งจังว่ะ น้ำตกมันไม่หายหรอกน่า” คนที่ออกมาจากบ้านคนสุดท้ายบ่น
“ก็มึงช้า กูกับพีพี รอนานแล้วเนาะลูกเนาะ”
“ใช่ๆ พ่ออ่ะช้า”
“คร้าบ กระผมขอโทษนะครับ คุณวรวัต คุณชนาภัทร”
“ไปเถอะๆๆ สายมากแล้ว”
คนตัวสูงบอกก่อนจะขับรถเพื่อพาลูกชายสุดที่รักไปเที่ยวน้ำตก จุดหมายปลายทางสำหรับ ทริปนี้คือ กาญจนบุรี นั่นเอง
“พ่อคร้าบ พีพี หิวอ่ะ มีอะไรให้กินเปล่า”เด็กน้อยที่นั่งเบาะหลังประท้วง เพราะตอนนี้เจ้าพยาธิในท้องมันร้องจ๊อกๆ แล้วอ่า
“อ่ะ พ่อนึกแล้วว่าใครบางคนจะต้องหิวระหว่างทาง ก็เลยทำแซนวิช มาด้วย” คนเป็นพ่อเอ่ยล้อก่อนจะยกกล่องแซนวิชให้ลูกชาย
ตัวแสบ
“พ่อเล็ก เก่งจังทำกับข้าวก็อร่อย” เด็กน้อยบอกอย่างร่าเริง
“ใช่ๆ เมียผมน่ะเก่งที่สุดไปเลยเนาะ” คนเจ้าเล่ห์กระซิบเบาๆ ทำเอาคนเก่งหน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ เชื่อเขาเลยทั้งป๋าทั้งลูก เชอะ
“เอาล่ะ วันนี้เราเริ่มที่เล่นน้ำก่อนแล้วกันเนาะ แล้วเราค่อยไปล่องแพกันต่อ โอเคไหมครับ” คนตัวสูงเอ่ยถามลูกชาย เมื่อเริ่มเข้าสู่จังหวัดกาญจนบุรี
“โอเคครับป๋ม” เด็กชายยิ้มรับตาหยี เรียกร้อยยิ้มจากคุณพ่อกับคุณป๋าได้มากโข
“ว้าวววววววววววววว น้ำตกๆ คุณป๋า น้ำตกจริงๆด้วย เย่ๆๆ” เด็กแสบร้องอย่างดีใจเมื่อรถเข้ามาถึง บริเวณน้ำตก เอราวัณ
“งั้นตัวแสบไปเล่นน้ำ กันเลยไหม”
“ไปครับไป”
คุณป๋าตัวโตจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับเล่นน้ำให้เจ้าเด็กแสบก่อนจะพา เด็กชายลงเล่นน้ำทันที ส่วนคุณพ่อก็คอยนั่งดูอยู่ใกล้ๆ ดีกว่า สาเหตุนะเหรอ ก็ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มันทำรอยไว้ซะเต็มตัวขนาดนี้ ใครมันจะไปกล้าเล่นน้ำกัน เล็กได้แต่กร่นด่าไอ้คนตัวสูงในใจ อุส่าได้มาเที่ยวทั้งที น้ำสักนิดก็ไม่ได้แตะ แล้วจะมาทำไมว๊า ทีตัวเองน่ะถอดเสื้อโชว์ชาวบ้านเขาไปทั่ว รู้ไหมว่าสาวๆน่ะ มองกันคอแทบหัก
“ทำไมนั่งหน้ามุ่ยงั้นว่ะ” คนตัวโตที่พาลูกชายขึ้นจากน้ำแล้วเอ่ยถาม
“ไม่มี ”
“หึ โกรธเหรอ ที่กูไม่ให้มึงเล่น”
“เปล่า”
เล็กกำลังคิด คิดว่านับวันตัวเองยิ่งจะเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที แล้วไอ้บ้านี่มันจะรู้ หรือเปล่า ว่าคำว่าเปล่า มันหมายถึงอะไร
“ก็ดี งั้นกูกับลูกไปเล่นต่อนะ ไปกันครับพีพี”
เย่ๆๆ เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของลูกชาย ทำให้คนเป็นพ่อยิ้มตามไปด้วย ถึงพีพีจะเป็นร่าเริง ยิ้มเก่ง แต่ว่าเพราะหลังๆเขากับไอ้วัตก็งานยุ่ง เลยไม่ค่อยมีเวลาพาตัวแสบออกไปเที่ยวที่ไหน พอได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ก็เลยดีใจใหญ่ ส่วนไอ้คนตัวโตที่อยู่กับลูก ตอนนี้ของดที่จะพูดถึงมันชั่วคราวแล้วกัน หมั่นไส้
“นอนนะครับ คนเก่ง” เล็กบอกเจ้าตัวแสบที่วันนี้เล่นซนมาทั้งวันพลางห่มผ้าให้ ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะหลับอย่างรวดเร็ว คงเพราะวันนี้เหนื่อยสินะ
“ลูกนอนแล้วเหรอ” คนตัวโตเอ่ยถาม
“อืม” ตอบได้เท่านั้นเพราะยังงอนมันอยู่ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่หนาออกจากห้องไป
ลมเย็นๆที่พัดเข้ามาทำให้ร่างเพรียวสูดอากาศอย่างสดชื่น ก็นะที่กรุงเทพมันไม่มีอากาศแบบนี้นินา เขาต้องเก็บออกซิเจนไปเยอะๆสิ
“เฮ้อ อากาศดีเนาะ รู้งี้มาล่องแพ ตั้งนานแล้ว” คนตัวโตเอ่ยเบาๆ ก่อนจะสวมกอดอีกคนจากด้านหลัง
“ไอ้วัต ทำไรเดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก”
“ก็เรื่องของเขาสิ กูไม่อายซะหน่อย ก็กูกอดเมียกูอ่ะ”
“หน้าด้านนะมึง”
“กูก็ด้านเฉพาะกับมึงเท่านั้นแหล่ะ แล้วนี่บอกกูได้หรือยังว่าเป็นอะไร วันนี้มึงงอนกูมา ทั้งวันแล้วนะ”
“มึงรู้ด้วยเหรอว่ากูงอน” ร่างเพรียวถาม
“แหม รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ก็มึงนั่งหน้าบึ้งทั้งวัน ต่อให้กูเป็นคนโง่ที่สุดในโลกกูก็ดูออกครับ”
“แล้วโกรธเรื่องอะไรไหนบอกมาดิ”
“เหอะ” อีกคนแค่นเสียงไม่ยอมตอบ ทำเอาคนตัวโตกว่า อดยิ้มไม่ได้ แหมๆ นับวัน มันจะทำตวน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ย ครึๆ
ฟอด
“มึงหอมแก้มกูทำไมเนี่ย ไอ้วัต”
“ก็มึงน่ารัก”
เงอะ เขินสิ เขินกันให้ตายไปข้างนึงเลย เขินจนลืมไปเลย ว่างอนมันอยู่
“น่า กูรู้นะว่ามึงโกรธที่กูไม่ยอมให้มึงเล่นน้ำใช่ไหม ก็กูหวง นิ มึงเป็นเมียกูนะ กูไม่อยากให้ใครเห็นมึงเปียกนี่นา มึงไม่รู้เหรอ
เวลามึงเปียกนะเซ็กซี่จะตาย”
“ไอ้ๆๆๆ” ร่างเพรียวได้แต่พูดไม่ออก เพราะเหตุผลบ้าๆของอีกคน จะบ้าตาย ใครๆก็มองว่าเขาหล่อทั้งนั้น โอ้ย รูปร่างอย่างเขาถึงจะบางไปนิดแต่ก็ไม่ใช่ น่ารัก น่ากอดเหมือนเคะ ในอุดมคตินะเว้ย
“ก็กูรักมึงอ่ะ กูก็เลยหวงมึงมาก หายโกรธกูเถอะน๊า” คนตัวโตอ้อน
“แล้วมึงคิดว่ากูไม่หวงมึงหรือไง วันนี้มึงถอดเสื้อโชว์ตั้งนานสองนานน่ะห่ะ”
“หึ ดีใจจัง” คนตัวโตบอกก่อนจะรัดวงแขนแน่นขึ้น
“ดีใจอะไร”
“ก็ดีใจที่มึงหึงกู หวงกู ดีใจมาก ที่มึงรักกูด้วย กูรังมึงนะเล็ก รักมากๆๆๆ”
บทมันจะซึ้ง ก็เล่นซึ้งจนตั้งตัวไม่ถูก เฮ้อ แล้วอย่างนี้จะโกรธมันลงได้ยังไง
“อืม หายโกรธแล้ว กูก็รักมึงนะ”
คนตัวโตยิ้มรับก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะทาบทับลงมา อย่างอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความรัก เรียวลิ้นช่ำชองตวัดไปทั่งโพลง พลางช่วงชิงลมหายใจของอีกคนไปด้วย จากจูบที่อ่อนโยน เริ่มร้อนแรงขึ้นตามแรงอารมณ์ของคนทั้งคู่ มือใหญ่ลากไล้ไปทั่วแผ่นหลังอย่างช้าๆ
“พ่อคร้าบบบบบบบบบบบ พีพี ปวดฉี่!!” เสียงร้องเรียกของลูกชายทำเอาอารมณ์กระเจิดกระเจิง ก่อนที่ร่างเพรียวจะพลักอีกคนออกห่างพลางวิ่งไปอุ้มเจ้าตัวแสบเข้าห้องน้ำ
ร่างสูงได้แต่สะกดกลั้นอารมณ์อย่างเสียดาย เอาเถอะ คราวหน้ายังมี แต่ต้องไม่เอาพีพีมาด้วยนะ ไม่งั้น อดทำน้องให้พีพี นะจะบอกให้… :katai1:
........................END..........................
นามมากกว่าจะมีตอนพิเศษ หวังว่าทุกคนคงยังจำไอ้วัต กับนายเล็ก
แล้วก็น้องพีพี ได้ยุน๊าาาาาาาาาาาาา :hao5:
-
ครอบครัวสุขสันต์กันสุดๆๆ
น้องพีพีอ้อนได้ใจมากเลย :mew1:
+1และเป็ด
-
อ่านแล้วคิดถึงครอบครัวนี้จังเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ว่าง ๆ หลาน pita พาครอบครัวนี้ไปเยี่ยมหลานเมฆหน่อยซิ :L2: :L2: :L2:
สงสารหลานเมฆเขานะ โดนหลานใหญ่แกล้งเอา ๆ อยู่่ได้
:bye2: :bye2: :bye2:
-
แหม....เกือบไปแล้วไม๊ล่ะเล็ก
ดีนะที่พีพีมาช่วยไว้ทัน ฮ่าๆๆๆ
-
พีพีมาได้จังหวะพอดีเลยลูกเอ้ยยยยยย
-
ลุ้นแทบตายยยย นึกว่าจะไม่ได้รักกันซะละ :laugh: :กอด1:
-
วัตไม่ค่อยขี้หวงเลยนะ พีพีก็เ้ข้าไปขัดได้ถูกจังหวะจริง ๆ
-
พีพีเข้ามาขัดจังหวะได้ถูกเวลาจริงๆ เลยนะลูก
ครอบครัวนี้สุขสันต์ แต่ครอบครัวนั้น (พี่ใหญ่กับเมฆ) เมื่อไหร่จะสุขสมคะคนเขียนน
-
รอน้องพีพีนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พีพีเมื่อไหร่จะโตครับ เอาพีพีตอนโตมาาาาาาาาา :katai1:
-
พีพีเป็นโซ่ทองคล้องใจคุณพ่อกับคุณป๋าจริงๆ
แต่คุณพ่อกับคุณป๋าไม่ต้องทำน้องให้พีพีดีกว่านะ เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องกันอีก
รอน้องจากลุงใหญ่กับอาเมฆดีกว่าเนอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษ~ น่ารักเนอะ
-
มาแอบอ่านตอนพิเศษ ขอบคุณนะคะ :pig4: :L2: o13
-
น้องพีพีน่ารักมากเลยยยยยย
-
พีพีมาได้จังหวะมากลูก ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าคุณป๋าดี :z2: :z2: :z2:
-
เป็นเรื่องที่ลุ้นไปพร้อมๆกับความอึนและหน่วงมากค่ะ
ดีใจที่จบแบบแฮปปี้
ขำวัตที่ทำอะไรไม่เป็นเลย ต้องมีกุนซือให้คำปรึกษา
ซึนๆห่ามๆ
ส่วนเล็กก็น่าหมั่นไส้อดีตสุดๆอ่ะ ไม่ดีเลยที่ทำแบบนั้น
สำนึกผิด รู้สึกผิดก็โอเคล่ะ
ตอนพิเศษนี่หวานๆ น่ารักมากค่ะ ชอบๆๆ ครอบครัววสุขสันต์
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันนะคะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกก
ตอนแรกอ่านเอ๊ะมีชื่อตัวละครคุ้นๆนึกไปนึกมา อ๋อ เคยอ่านเรื่องนั้นมาเมื่อนานมาแล้ว
ขอบคุณมากๆนะค่ะที่ให้ได้อ่านนิยายสนุก
-
o13 o13 o13
-
อ่านตอนแรกๆ รู้สึกติดขัดบ้าง น่าจะด้วยยังไม่ค่อยต้องใจในความสละสลวยของภาษา
บางช่วงห้วนและหั่นตัดฉึบฉับเบาๆ อยากให้ขยี้ความรู้สึกของตัวละครหรือห้วงเหตุการณ์มากขึ้น
เวลาพีคๆบางทีไปเร็วไปนิสนึงอ่ะ ทำให้อารมณ์คนอ่านไปไม่สุด เช่น ตอนทะเลาะแตกหักกับแม่ ตีกับชะนี
ตอนเรื่องพัชเปิดเผย ความรู้สึกที่ทับซ้อนของวัต,เล็ก,เมฆ //น่าจะแตกประเด็นไ้ด้อีกหลายตอน คืออยากอ่านอีกเยอะๆไง
อันนี้เฉพาะบุคคลมั๊งนะ เค้าอาจต่อมของขึ้นอันเดอร์ไปหน่อย เหอๆ อยากให้เพิ่มบทบรรยายด้วยล่ะ ชอบอ่านยาวๆ อิอิ
และส่วนสำคัญที่ทำให้อ่านได้จนจบ คงเป็น "โครงเรื่อง" ที่ทำให้อยากรู้อยากเห็นตลอดๆ
สรุปว่า อ่านแล้วสนุกดีเลย ชวนติดตาม มีความสุขที่ได้่อ่าน แล้วจะตามไปอ่านอีกภาคนึงนะคะ
-
:pig4: ขอบคุณค๊าบบบ
เด๋วจะตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วยน๊า *^^*
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอะบ
ความรักมันเกิดขึ้นได้เสมอ ชอบที่ทั้งคู่เลือกที่จะให้อภัยกัน
-
:pig4:
หนุกกกกกกกกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เพิ่งมาอ่าน
-
อ่านจบแล้ววว
รวดเดียวเลย
ด่าคุณวรวัตไปเป็นล้านรอบ
แต่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
มีความสุข แฮปปี้ ^^
-
อ่านบทพีพีไปทำให้นึกถึงอะตอมหัวใจเรือพ่วงเลย น่ารักน่าหยิกก :mew3:
-
เสียน้ำตาไปเยอะเลย สนุกค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่า
ขอบอกว่าชอบมากกก ชอบที่เล็กไม่ทำตัวน่าสงสารเว่อร์ๆ แล้วก็ยังฉลาดที่อดทน ไม่ทำอะไรงี่เง่าเหมือนนายเอกนิยายเรื่องอื่นน่ะค่ะ
-
:pig4:
ไปตามอ่านพี่ใหญ่น้องเมฆก่อนนะ :)
-
อ่านเรื่องนี้จบเบื่อมาม่าไปอีกนาน = =
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกกกกกกก
ชอบฉากดราม่ามาก อ่านแล้วให้ความรู้สึกว่ามันบีบหัวใจจริงๆ
เรื่องนี้พีพีน่ารักสุด 55
-
สนุกมาก สั้นไปน๊ะ 555
-
:o12: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เสียน้ำตากับเรื่องนี้ แต่สนุก ขอบแนวนี้เลย :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี่มากๆเลยครับ แต่กว่าจะมีความสุขได้เสียน้ำตาหลายถังเลย ^___^
-
อ่านตอนแรกรู้สึกอึดอัดแทนเล็กมากเลย
เจอวัตทำสารพัด แต่พอมารู้เห็นผลวัต
พอกันเลยทั้งคู่ หลังๆมานี่เริ่มจะหวาน(ในแบบของเขาละนะ)
ในเรื่องชอบน้องพีพีที่สุดละ เด็กน้อยน่ารัก
ตัวเชื่อมความสัมพันธ์คุณป๋ากับคุณพ่อ
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง น้องพีพีก็ยังคงความน่ารัก และซนเหมือนเดิม อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาอ่านระลึกความหลังกันอีกครั้ง อิอิ
น้องพีพี ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วซิ
-
กลับมาอ่านระลึกความหลังกันอีกครั้ง อิอิ
น้องพีพี ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วซิ
พีพี โตแล้วค่ะ แต่โตตอนอยู่ในเล่ม ฮา
-
o13
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
o13
-
วัต ตัวเริ่มเรื่องนำพาความโชคร้ายมาสู่น้องสาว ถ้าวัตไม่หาเรื่องเล็กก่อน ทั้งแล็คเมย์ให้กราบตีนกลางโรงอาหารมหาลัยขนาดนั้น เล็กที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมครอบครัวที่มีหน้ามีตา แม่เป็นคุณหญิง เจอเรื่องแบบนั้น แม้แต่คนธรรมดายังถือว่าหยามศักดิ์ศรีกันมากเกินไปเลย แต่เล็กก็ใช้วิธีแก้แค้นที่ผิด ร้ายแรงเกินไป ไปทำร้ายพัช ที่ไม่รู้เรื่องด้วยแม้จะเป็นน้องสาวของวัตก็เถอะ เล็กก็ไม่ควรไปลงที่พัช ทั้งเรื่องพัชน่าสงสารที่สุด ต้องมารับเคราะห์กรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อแทนพี่ชาย แถมพี่ชายที่เป็นคนไปทำร้ายเล็กก่อนยังได้เป็นคนแก้แค้นแทนอีก ถึงวัตจะเสียใจแต่กลับไม่โทษตัวเองสักนิด โยนทุกอย่างให้เล็กซะะงั้น ทั้งๆที่วัตเองนั่นแหละเริ่มเรื่อง และมีส่วนผิดเหมือนกัน โอ้ยอิน อิอิ สุดท้ายจบแบบนี้ คุณหญิงแม่คิดได้ แต่ก็เกือบจะเสียลูกชายไปน่ะนะ น้องพีพี ได้อาเล็กมาเป็นทั้งคุณพ่อและคุณแม่ในเวลาเดียวกัน 555 บึ่งไปอ่านพี่ใหญ่กับเมฆต่อ ชอบคาแรคเตอร์พี่ใหญ่ ดูน่าค้นหาดี ต่อไปนี้เมฆจะได้มีคู่สักที แอบสงสารตั้งแต่รู้ว่าแอบรักเล็กแล้ว แต่เห็นรูปเมฆแล้ว เจ้จิ้นหนูเป็นเมะไม่ออกอ่ะ เคะนี่หล่ะเหมาะที่สุด คึคึ ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
สนุกมากกกกกกกก
อ่านรวดเดียวจบไม่มีพักเลย เย่ๆ :katai2-1:
น้องพีพีน่ารัก แอร๊ยยย :-[
ส่วนวัตช่วงแรกเลวไปนิด แต่หลังๆ ก็...เลวอยู่ดี (ฮาาา)
แต่ถึงร้ายก็รักนะจ๊ะพ่อหนุ่ม ♥ ปิ๊งๆ (อันนี้คุณเล็กฝากบอกมา อิอิ)
คุณเล็กก็ชอบบบบ นับว่าเป็นนายเอกที่มีคาแร็กเตอร์ตรงใจเลยทีเดียว
หาไม่ง่ายนะแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ มาให้เราได้อ่านกันน้อ
้ิเอาละ ขอตัวไปตามอ่านเรื่องของน้องเมฆกับพี่ใหญ่ก่อนนะ หุๆ :hao6:
-
เย้ๆๆ จบแล้วๆๆ
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากจนไม่อยากให้จบเลยค่ะ
ตามไปอ่านเรื่องต่อไป :impress2:
-
ร้ายยมาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สนุกมากจ้า
-
สนุกมากกกก น้องพีพีน่ารัก!!!! :กอด1:
หน่วงมาทั้งเรื่อง แต่ตอนพิเศษนี่หวานซ๊าาาาาา :impress2:
-
นี่เข้ามาอ่านเป็นรอบที่ 3 แล้วล่ะ ...เดี๋ยวไปร้อยบ่วงฯต่อ อิอิ
-
:pig4: เรื่องหน่วงมาเป็นระยะตลอด ดีใจค่ะที่จบมีความสุข
-
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดด ครอบครัวสุขสันต์ :hao7:
-
อ่านจบแล้วจ้า … อยากจะบอกว่าสนุกมากๆ เลย ตอนแรกๆ เล่นเอาปวดตับสุดๆ เลยค่ะ อย่างว่าแหละเนอะ การจองเวรกันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย นอกจากไฟแค้นที่คอยแต่จะ แผดเผาใจของตัวเองเท่านั้น ไอ้ที่คิดว่าจะสุขกลับเป็นทุกข์ไปเสียอีก ดีใจค่ะที่ทั้งสองคนยอมลดทิฐิลงแล้วปล่อยวางเรื่องราวต่างๆ ให้เป็นเพียงแค่อดีต จากนี้ก็ขอให้ทั้งสองครองรักกันไปนานๆ เลยนะค้าา~ ขอบคุณค่ะ… o1
-
เดินเรื่องไวมากกก...พลาดไปได้ไงเนี่ยเรา เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน
-
:pig4: :pig4: :pig4: น่ารักกุ๊งกิ๊งเยยย ฮ่าๆๆๆ
-
หาตั้งนาน กลับมาอ่านอีกรอบพีพีน่ารักเหมือนเคย
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
o13
-
คนที่มีความสุขที่สุดคือ น้องพีพี. จบด้วยแฮปปี้จร่า. เด่วไปดูเมฆกะพี่ใหญ่ดีก่าาาาคริๆๆๆๆ
-
สนุกๆมากเลยค่า :mew1:
-
:pig4:
-
สนุกมาก
-
ขอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ อนากเห็นตอนพีพีโต :pig4:
-
o13 สนุกอ่ะ
-
หน่วงได้ใจมาก ๆ
:ling2: :ling2: :ling2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่สนุกเรื่องหนึ่งเลยค่ะ
อ่านสองวันจบ
ชอบนิยายแนวม่าๆ ตบจูบแบบนี้
ต่างคนต่างก็ซึนกันซะ
ดีค่ะ
ปล. นักเขียนน่าจะเล่ารายละเอียดเรื่องแม่ของเล็กหน่อยนะค่ะ
ว่านางมีปมอะไรถึงทำตัวแบบนั้นใส่เล็กมาตลอดหลายปี
เรานี่รออ่านปมปัญหานี้ แต่อยู่ดีๆ ตัดจบกันซะงั้น
เราแค่แนะนำนะค่ะ ถ้าจะเขียนลองใส่รายละเอียดตรงนี้อีกนิด
นิยายจะดียิ่งขึ้นค่
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ o13 :bye2:
-
o13 ขอบมากกกกก เดี๋ยวจะไปตามอ่านอีกคู่ :hao3:
-
วัตร้ายกาจมากเลยอ่าาาา แต่ก็เอาเถอะ เพราะเล็กทำเกินเลยกับน้องพัชก่อน
ถ้าเป็นจำเลยรัก ป่านนี้ลูกคงดกล่ะ 555555 วัตมีความหื่นกระหายมากอ่ะ :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนแรกรุนแรงมาก
หลังๆเริ่มหวั่นไหว :hao7:
ขอบคุณค่ะ
-
แค้นนี้วัตเป็นคนเริ่มนะ แต่เล็กก็ไม่น่าทำพัชในรูปแบบนี้
หลอกให้รัก พัชก็ทุกข์ใจพอแล้ว ไม่น่าย่่ำยี
แต่ถ้าไม่ย่ำยีก็ไม่มีพีพีอีก สรุปพัชน่าสงสารสุด
-
อยากมีลูกแบบพีพี หลงรักเด็กคนนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้นเหตุจริง ๆ ก็มาจากตัววัฒเองนั่นล่ะนะ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพยายามหลีกเลี่ยงแต่ตัววัฒเองก็ชนตลอด คนเรามันก็อดทนได้เท่าที่จะอดล่ะ ถึงจะเป็นวิธีการที่ไม่ถูกต้องแต่วัฒก็ต้องยอมรับ อย่าโทษแต่คนอื่น ไม่อยากให้กลับมาดีกัน
-
(พัช อยู่ไหนหายไปไหนทั้งคืนห่ะ) เสียงที่คุ้นหูตะคอก คงเป็นห่วงแทบขาดใจสินะ
“ไง ไอ้วัต” ผมตอบกลับไป เชื่อแน่ว่ามันต้องจำสียงผมได้
(ไอ้เล็ก ทำไมโทรศัพท์น้องกูถึงไปอยู่กับมึงได้)
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
(ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!)
“โมโห เหรอครับ โกรธเหรอ น้องมึงต่างหากที่สมยอมกู หึ อ้อกูมีอะไรเด็ดๆส่งให้มึงด้วยนะ รอรับด้วยล่ะ” ผมวางสายไปก่อนจะ
ใช้โทรศัพท์ของตัวเองส่งทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวเมื่อคืนไปให้ไอ้วัต ที่ป่านนี้มันคงโกรธเป็นเจ้าเข้าอยู่
“อือ พะ พี่เล็ก เมื่อคืนพี่เล็กทำอะไรพัช” พัชถามผมหลังจากที่ตื่นนอน
“ดูจากสภาพพัชไม่น่าจะถามพี่นะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น” ผมตอบแบบขอไปที
“พี่เล็ก พี่เล็กทำกับพัชแบบนี้ได้ยังไง ทั้งๆที่พัชรักแล้วก็ไว้ใจพี่เล็กขนาดนี้” เธอบอกผมทั้งน้ำตา และมันกำลังทำให้ผมใจอ่อน ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของพัชสักนิด ผมเลือกที่เสมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่ตัวเองจะใจอ่อน
“แต่พี่ไม่เคยรักพัช” ผมบอกเสียงแข็ง
เลวอ่ะ ทีแรกยังทำมึนอีกว่าวัตรแค้นอะไรตัวเอง ที่วัตรทำมันน้อยไปนะ
-
โรงแรมนี้มัน…
มันเป็นที่เดียวกับที่ผมเคยพา พัช มา
ผมจำมันได้ดีเพราะผมเลือกที่นี่ด้วยตัวผมเอง โรงแรมนี้อยู่ห่างจากบ้าไอ้วัตแค่ไม่กี่กิโล แถมยังเป็นโรงแรมในเครือบริษัทพ่อมันอีกด้วย ในตอนนั้นผมคิดว่าการได้ทำอะไรๆใต้จมูกของไอ้วัต มันคงสะใจไม่น้อย
“วัต มึงพากูมาที่นี่ทำไม”
“หึ กูพามึงมาเข้าโรงแรมคงมาเล่นดีดมะกอกกันมั้ง”
“จุ๊ๆๆ ขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันทั้งคืน คงนั่งเล่นดีดมะกอกกันหรอกมั้ง”
คำพูดที่ผมเคยพูดกับมันในวันนั้น สะท้อนเข้ามาในหัว หึ ผมไม่ได้ขัดขืนเพียงปล่อยให้มันลากไปเรื่อยๆ ด้วยหัวใจที่แตกละเอียด ไอ้วัตมันคงเกลียดผมมาก มากซะจนอยากทำลายทิ้งไปซะ
ตุ๊บ!!!
ผมถูกเหวี่ยงลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ อย่างแรง จนจุกไปหมด แต่นั่นมันกลับไม่เจ็บเท่าหัวใจที่กำลังแหลกสลายด้วยมือของคนที่ผมรัก
มือแกร่งบีบต้นแขนผมแน่นจนเจ็บไปหมด แววตาคมที่สะท้อนเพียงความโกรธจ้องมองผมเขม็ง
อุ๊บ อื้ออออออออ ริมฝีปากที่บดเบียนลงมาอย่างแรงทำให้ผมรับรู้ถึงรสคาวของเลือดในปาก ถึงมันจะเจ็บแต่กลับไม่เท่าที่หัวใจ ที่มันเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม
มันพาผมมาที่นี่เพื่อตอกย้ำความผิดของผมใช่ไหม
มันพาผมมาที่นี่เพื่อให้ผมรู้ว่ามันไม่มีทางยกโทษให้ผม
มันพาผมมา เพื่อ ให้ผมรู้จักสำนึกสักทีว่า
ตัวเองเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ไร้ค่า ยามที่มันต้องการเท่านั้น
ไม่มีสิทธิ์เถียง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์ที่จะรัก และได้รับความรักจากมัน
แล้วเอาพีพีไปไว้ที่ไหนล่ะ หรือให้นั่งรอที่ล๊อบบี้โรงแรม :ling1: :ling1: :ling1:
-
“ได้ ถ้ามึงต้องการแบบนั้น กูก็จะปล่อยมึงไป” ผมยิ้มก่อนจะกอดมันไว้แน่น กอดให้สมกับครั้งสุดท้าย ที่ผมจะได้กอดมัน
“โชคดีนะเล็ก กูขอให้มึงเจอคนที่ดี อย่ามาเจอคนเลวแบบกูอีก กูขอโทษ ขอโทษในทุกสิ่งที่กูทำ หวังว่ามึงคงยกโทษให้กูนะ ฝากพีพีด้วย เขาเป็นลูกมึง ดูแลเขาให้ดี ล่ะ”
ผมบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกมา ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่ผมเก็บไว้มานานให้ไหลลงมาช้าๆ
กูรักมึงนะเล็ก
สมใจแล้วสิ เรื่องไม่เป็นเรื่องก็กลายเป็นเรื่องเลย ลำไยเล็ก
-
:ling2:นี่หรือคือการง้อ.. พาเขามาซัมในสถานี่เกิดเหตุของความแค้น.. โหหห.. จะคิดดียังไงเนี่ย.. ปวดหัว
-
:pig4:
-
ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรน้องกู!!!
อ้าว ตอนต้นเรื่องเสือกไปถามวัตรว่าตัวมึงเคยไปทำอะไรให้เขาโกรธ มึงนี่เลวจริงๆนะไอ้เล็ก
-
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ