-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
สวัสดีปีใหม่ครับทุกคน :bye2:
ปีใหม่มาแล้ว ลมหนาวก็เริ่มพัดมา เชียงใหม่หนาวแล้ว อิอิ
ส่งท้ายปีทั้งที ผมก็เลยมีเรื่องสั้นมาให้อ่านกันนิดหน่อย
จริงๆเรื่องนี้จะแต่งเป็นเรื่องยาว...แต่ข้อมูลผมไม่พอเลยย่อสั้นๆเอาดีกว่า
เป็นเรื่องของคุณหนูผู้ร่ำนวยกับคนสวนหนุ่มจนๆ
รักต่างชนชั้นกับความแสบของคุณหนูจะเป็นยังไงก็ขอเชิญติดตามกันได้เลยนะครับ
ก่อนอื่นก็ต้องขอฝากผลงานอื่นๆที่ผ่านมาด้วยนะครับ
1. One More Night :: บังเอิญรัก โดยตั้งใจ >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35929.0
2. รสมือหมอนวด : Oh! My Sassy Boy [เรื่องสั้นจบในตอน] >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36067.0
3. :อยากให้ลมหนาวพัดมาอีกครั้ง...(When the winter comes) >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36101.0
ขอให้มีความสุขกับการอ่านโดยทั่วกันครับ...
-
One
สวัสดีครับทุกท่าน ผมชื่ออ้าย พื้นเพเป็นคนอำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยาครับ ช่วงนี้หมดฤดูทำนาแล้ว ได้ข่าวว่าปีนี้ฝนแล้ง ชลประทานก็มาบ้างไม่มาบ้าง แถมภาระเลี้ยงพ่อแม่ลูกสองเมียหนึ่งทำให้ผมต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบ ไอ้ครั้นจะหาปูหาปลาตามผืนนาแห้งระแหงก็ได้แค่พอประทังชีวิตไปวันๆ ด้วยวัยสามสิบสามปี แรงดีแต่ไม่มีเงินก็เลยทำให้ผมตัดสินใจมาขายแรงงาน แรกเริ่มเดิมทีผมจะไปขุดทองที่ไต้หวันเหมือนไอ้ทิดข้างบ้าน มันไปสามปี กลับมามีเงินใช้หรูหราฟู่ฟ่า แต่ที่บ้านผมไม่ให้ไป เพราะพ่อก็แม่แม่ก็เฒ่า ลูกก็ร้องกระจองอแง แถมเมียผมก็ขี้เกียจตัวเป็นขน คนหาเงินก็มีแค่ผมคนเดียว
พอเดือนธันวาคมหลังเกี่ยวข้าวนาปีเสร็จ ผมก็นั่งรถบ.ข.ส. จากพะเยาเข้ากรุงเทพฯ ทีแรกก็ทำงานเป็นกรรมกรก่อสร้าง เจ้านายก็รักใครเอ็นดูผมดีอยู่หรอก แต่เมียเจ้านายนี่สิรักใคร่แต่จะดูเอ็นผมเสียให้ได้ เย็นวันหนึ่งเจ้านายเผลอ ผมก็เมา คุณนายก็ย่องมาตอดคิดจะจับผมทำสามีน้อยอีกคน แต่เหมือนคนมันจะซวย เมื่อเจ้านายกลับมาเจอสภาพนัวเนียอิรุงตุงนังพอดี ผมต้องรีบกวาดข้าวของหนีซองปีนมาพักบ้านญาติ ... ก็ไม่ใช่บ้านญาติหรอกครับ บ้านที่ญาติผมมาเป็นคนใช้คนอื่นอีกที
เหมือนฟ้าจะมีตาสงสารคนดี(แต่ไม่มีเงินใช้) ผมตกงานอยู่ราวสองวันก็ได้ความเมตตาจากเจ้านายญาติหางานให้
“นายอ้ายทำสวนเป็นรึเปล่า”
“ผมทำไม่เป็นหรอกครับ ทำเป็นแต่นา แต่จับจอบจับเสียมได้ไม่มีปัญหา” ผมอวดอ้าง
“พอดีบ้านใหญ่ท้ายซอยสามขาดคนสวน ชั้นก็เห็นนายอ้ายหน่วยก้านดี น่าจะทำได้”
“ผมขอบพระคุณคุณนายมากเลยนะครับที่เมตตา”
ไอ้ผมน่ะมันหน้าตาดี นิสัยก็ดี(หลายเสียงชมมา) ช่วงตกงานวันสองวันนี้ผมมาขออาศัยใบบุญเขาอยู่ ผมก็ไม่อยู่เปล่า ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ กวาดบ้านถูบ้าน ซักผ้า รดน้ำ พรวนดิน ด้วยความที่เรียนมาน้อยเลยชินกับการทำงานหนัก มาขอเขาอยู่แล้วก็ต้องทำงานให้คุ้มค่า จนคุณนายท่าเอ็นดู(แต่ไม่ดูเอ็น) แต่ท่านก็แก่มากแล้ว อยู่คนเดียว ครั้นจะจ้างคนใช้เพิ่มก็จะเป็นภาระเสียเปล่าๆ เลยรีบหางานให้ผม
“ไม่เป็นไร นายอ้ายเป็นคนดี ชั้นก็อยากช่วยเหลือ...พรุ่งนี้ไปเริ่มงานเลยนะ”
ผมไหว้ขอบคุณคุณนาย ใครว่าคนกรุงเทพแล้งน้ำใจผมใคร่เถียงยิ่งนัก(สำบัดสำนวนคนแก่จริงๆ)
รุ่งเช้า ผมตื่นตั้งแต่ตีห้า นอนไม่หลับเพราะความตื่นเต้น ดีใจที่จะได้งานใหม่...ผมลาคุณนายแล้วเดินออกจากบ้านเลาะไปเรื่อยๆจนถึงซอยสาม บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท้ายซอย ขนาดของมันมหึมา พื้นที่ใหญ่กว่าบ้านผมสักสองเท่าได้ แถมบ้านยังโอ่โถงอย่างกับวัง ผมยืนขาสั่นอยู่หน้าบ้าน กลัวว่าจะมาผิดหลัง แต่สุดท้ายผมก็รวบรวมความกล้ากดกริ่ง...
ไม่กี่อึดใจประตูก็เปิด ผมมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีคนก็เริ่มหวั่น บ้านนี้เล่นของหรือไงนะ ประตูถึงเปิดเองได้ ผมยืนนิ่ง จนเสียงหนึ่งดังมาจากลำโพง
“เห้ย! จะยืนเซ่ออีกนานมั้ยวะ รีบๆเข้ามา!” เสียงเกรี้ยวกราดตวาดจนผมสะดุ้ง เดินเงอะงะเข้าบ้านใหญ่โตนี้
ประตูหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้ ชายสูงวัยคนหนึ่งท่าทางใจดียืนรอผมอยู่
“นายอ้ายใช่มั้ย”
“ครับ” ผมไหว้สวัสดี
“ลุงชื่อกอบนะ เป็นต้นห้องที่นี่” ลุงกอบแนะนำตัว “ยินดีต้อนรับเข้าทำงาน”
ลุงกอบพาผมมาที่ห้องพักคนสวน มันค่อนข้างใหญ่สำหรับการนอนคนเดียวอยู่มาก แถมยังสะดวกสบายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ หลังจากนั้นแกก็พาผมไปเดินรอบบ้าน บอกหน้าที่ว่าต้องทำอะไรบ้าง ผมต้องรดน้ำ พรวนดินใส่ปุ๋ยต้นไม้ในสวนที่คุณหนูปลูกไว้ ห้ามให้มันตายหรือถ้ามันตายก็ต้องรีบหามาเปลี่ยน นอกจากนั้นคือต้องทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ ผมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ สุดท้ายก็ตกลงเรื่องค่าจ้าง ผมได้เดือนละ 8,500 บาท กินอยู่ฟรี ...ผมตาลุกวาว ถ้าอยู่ที่บ้านคงได้ไม่ถึงครึ่งของมันด้วยซ้ำ
บ้านหลังนี้มีคนใช้อยู่ 5 คน แต่ละคนรับผิดชอบหน้าที่แตกต่างกัน ทั้งแม่ครัว คนขับรถและอื่นๆอีกจิปาถะ ลุงกอบคือคนที่ดูแลทุกอย่าง ไม่ให้ขาดตกบกพร่อง บ้านหลังนี้มีคนอยู่แค่คนเดียวคือคุณหนู และลุงกอบก็กำลังพาผมเดินไปหา
ชายหนุ่มรูปร่างสูงนั่งอยู่บนเก้าอี้ราคาแพง เสื้อผ้าอาภรณ์บ่งบอกว่าเป็นคนรวยอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูเย่อหยิ่งมองแบบหยั่งเชิงมาทางผม
“นี่นะเหรอ คนสวนใหม่”
“ครับ ผมชื่ออ้าย สวัสดีครับคุณหนู” ผมแนะนำตัวด้วยความตื่นเต้น สายตาที่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าดุดัน
“ดี พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย”
“ขอบคุณครับคุณหนู” ผมถูกตัวออกจากห้อง ลุงกอบกับคุณหนูคุยงานกันต่อ
-
“พี่ชื่ออ้ายเหรอ ชั้นจันนะ เป็นคนเชียงราย พี่เป็นคนที่ไหนอะ”
“คนพะเยา”
“อุ๊ย บ้านใกล้กันเลย อ้ายอู้กำเมืองได้ไหม..” น้ำเสียงนั้นตื่นเต้นดีใจ
“ได้สิ ทำไมไม่ได้ล่ะ” แล้วเราก็คุยกันถูกคอ จันหรือจันทร์ดีอายุ 23 ปีเป็นคนแม่จัน จ.เชียงราย หนีความจนมาขายแรงที่กรุงเทพ ทีแรกเป็นสาวโรงงาน แต่ถูกหัวหน้ากะลวนลามอยู่ต่อไม่ไหวเลยต้องระเห็จมาเป็นคนใช้ที่บ้านหลังนี้จากคำแนะนำของนายชิดสามีของจันเอง นายชิดเป็นคนขับรถให้คุณหนู ทั้งคู่เหมาะสมกันมากในสายตาผม เพราะจันก็น่ารักตามประสาสาวเหนือ ส่วนนายชิดก็ซื่อๆจริงใจตามประสาคนอีสาน ทั้งสองกำลังรอลูกน้อยในท้องจันที่จะลืมตาดูโลกอีกไม่นานนี้
“มีอะไรให้จันช่วยก็บอกนะพี่อ้าย อย่าเกรงใจเลย” ผมขอบคุณ ซาบซึ้งในน้ำใจคนบ้านเดียวกันเป็นอย่างมาก
ตลอดทั้งวันผมก็ไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอันนัก ไปช่วยในครัวก็โดนไล่ออกมาเพราะคนเยอะเกะกะ
ไปดูสวนก็ไม่มีอะไรทำ มีคนรดน้ำพรวนดินไปเสียหมด ไปช่วยทำความสะอาดบ้านก็ช้าไป...
เมื่อว่างขนาดนี้ ผมเลยแอบไปหลับในห้อง ห้องนอนนี้ติดแอร์ขนาดเล็กให้ด้วย จันบอกว่าติดทุกห้องนั่นแหละ คุณหนูไม่ชอบเอาเปรียบคนใช้ ไม่อยากให้ต้องทนร้อนเปิดพัดลม แต่ผมไม่ชินกับการเปิดแอร์ เลยนอนทั้งๆที่มันร้อนๆแบบนี้แหละ...ไม่มีพัดลมนี่นา
ผมตื่นมาก็สองทุ่มกว่าๆคุณหนูจะกินมื้อเย็นช่วงนี้ หลังจากนั้นก็ถึงคิวคนที่เหลือในบ้าน กับข้าวก็จะเหมือนที่คุณหนูทุกอย่าง ผมเดินมาที่ครัว ทุกคนที่นี่อัธยาศัยดีกันหมด ไม่ทำให้ผมอึดอัด เมื่อกินจนอิ่ม ผมก็เต็ดเตร่ชมบ้านยามค่ำคืน...แล้วผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นแว่วมาจากสวนมืด ผมเงี่ยหูฟัง
“พ่อครับ แม่ครับ...วันนี้เป็นวันครบรอบ 10 ปีที่พ่อกับแม่จากผมไป...” เสียงนั้นสะอื้นไม่ขาดสาย
ผมตกใจเมื่อเห็นเสี้ยวใบหน้านั้น คุณหนู!! ผมถอยหลัง ความรีบทำให้ผมเหยียบไม้แห้งดังกรอบใหญ่
“ใคร!!” เสียงคุณหนูดุเข้ม “ชั้นถามว่าใคร!!”
ผมรวบรวมความกล้าเดินออกมา ก้มหน้าก้มตาด้วยความกลัว เพิ่งมาวันแรกก็ทำเสียเรื่องซะแล้ว...
“อ้อ คนสวนคนใหม่...” คุณหนูเสียงเย็นชา “มายุ่มย่ามอะไรแถวนี้”
“ผมแค่ เอ่อ นอนไม่หลับน่ะครับคุณหนู เลยออกมาเดินเล่น”
“นายได้ยินอะไรบ้าง” เขาถาม น้ำเสียงราบเรียบ ผมได้แต่นิ่งกลัวจะตกงาน “ชั้นถาม ตอบมาสิ!”
“มะไม่ได้ยินเลยครับ” ผมหลบตาต่อ
“ตอบตามความจริง ไม่อย่างนั้นชั้นจะไล่นายออก”
“คุณหนู อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจมาแอบฟัง ผมได้ยินเสียงคนร้องไห้แล้ว...”
ผมเงียบปาก ความตื่นกลัวทำให้ผมหายใจไม่ทัน ความสอดรู้ทำให้ผมตกงานเสียแล้ว
“แล้วอะไร”
“แล้วผมก็ได้ยินคุณหนูพึมพำว่าวันนี้เป็นวันครบรอบ 10 ปีอะไรสักอย่าง” ผมอ้อมแอ้ม
คุณหนูก้าวขายาวๆมาหา โครงสร้างใหญ่โตของเขาบังตัวผมเสียมิด
“ถ้านายบอกเรื่องนี้กับใคร” คุณหนูทำเสียงเข้ม “ชั้นจะไม่เก็บนายไว้”
แล้วคุณหนูก็เดินจากไป ผมขาสั่นผับๆอยู่ตรงนั้น รู้สึกโล่งใจที่ไม่ถูกไล่ออก แต่ก็เกือบไปแล้ว...
“อย่าไปใส่ใจคุณหนูเลยนะ” เสียงลุงกอบดังมาข้างหลัง ผมผงะด้วยความตกใจอีกครั้ง
“คะ ครับ...ผมผิดเองแหละครับที่สอดรู้”
“โอย อย่าโทษตัวเองเลยนายอ้าย” ลุงกอบปลอบใจ
“คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงประสบอุบัติเหตุเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตั้งแต่คุณหนูอายุเพิ่ง 20 เอง แกคงคิดถึงท่านๆน่ะ”
“น่าสงสารจังเลยนะครับ” ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงผมจะจน แต่ผมก็มีครอบครัวอยู่ที่บ้าน พ่อแม่และลูกๆ
ส่วนคุณหนู ผู้ร่ำรวย อาศัพบ้านหลังใหญ่โต แต่กลับอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย...
////////////////////////////////////////////////////////
-
ผมเบื่องานมากๆตอนนี้...แค่ดูแลสวนใช้เวลาไม่เยอะมากนัก ทำให้ผมว่างมากในแต่ละวัน เหมือนถูกจ้างให้มานั่งเฉยๆเปลืองเงินคุณหนูเสียเปล่าๆ ผมเลยไปขอลุงกอบทำงานเพิ่ม...
“ทำส่วนของเราให้ดีก็พอนายอ้าย” นั่นคือคำตอบที่ผมได้รับ ผมเลยต้องก้มตาก้มตาทำงานตัวเองต่อ ส่วนเวลาว่างๆผมก็นั่งๆนอนๆด้วยความเบื่อหน่าย
เช่นเดียวกับวันนี้ ผมทำสวนเสร็จก็เลยมานอนอ่านการ์ตูนขายหัวเราะมหาสนุกที่นายชิดซื้อมาที่เปลยวนหลังบ้าน สวนดอกไม้ต่างก็สมบูรณ์แข็งแรงดี สวนกล้วย มะม่วง ฝรั่งก็ร่มรื่นเหมาะแก่การนอนพักผ่อน ฝีมือผมทั้งนั้น!
“ได้ข่าวว่าว่างเหรอ” เสียงเรียบๆนั้นทำผมสะดุ้งเฮือกเกือบตกเปล
“คุณหนู” ผมขานเรียก “ทำไมมาถึงนี่ได้ล่ะครับ”
“ทำไมจะมาไม่ได้ นี่บ้านชั้นนะ ชั้นจะไปไหนมาไหนทำไมต้องขออนุญาต” ผมเงียบปาก
“ชั้นอยากกินฝรั่งน่ะ เลยว่าจะมาเก็บไปซักลูกสองลูก”
“ให้ผมเก็บให้ดีกว่านะคุณหนู” ผมอาสา
“ไม่ต้อง ชั้นจะปีนเอง” แล้วคุณหนูก็ตะกายตัวขึ้นต้นฝรั่งต้นใหญ่
“คุณหนู ลงมาเถอะ” ผมเรียกด้วยความเป็นห่วง ถ้าเกิดตกลงมาแข้งขาเจ็บผมจะซวยเอาเสียเปล่าๆ
“รับนะนายอ้าย” คุณหนูโยนฝรั่งลูกเขียวสวยลงมา ผมดึงชายเสื้อรับไว้ “นี่อีกลูก”
ผมวิ่งตามฝรั่งที่ตกลงมา อีกสองสามลูกคุณหนูถึงค่อยๆปีนลง
“ค่อยๆครับคุณหนู ระวังๆ” ผมละเสียวแปล๊บตอนที่คุณหนูเหยียบบนโคนต้น
“เห้ย บุ้ง!!” สิ่นเสียงนั้น คุณหนูก็ปล่อยมือ โยนตัวลงมา ผมพุ่งเข้าไปรับอย่างไม่คิดชีวิต...
ผมนอนหงายเก๋งตัวคุณหนูทับร่างผมไว้ โชคยังดีที่ผมรับไว้ได้ทัน...คุณหนูเงยหน้าขึ้นจากอกผม ตัวคร่อมผมไว้
“ขอบใจมากนะนายอ้าย” เขามองมา ผมพยายามหลบสายตาแปลกๆนั้น...
พลันโลกก็หมุนคว้าง เมื่อคุณหนูบดบี้ริมฝีปาก ผมร้องอู้อี้ด้วยความตกใจ คุณหนูถอนปากออก
“อย่าขัดชั้น ถ้าไม่อยากตกงาน” แล้วริมฝีปากเขาก็กลับมาประกบผมอีกครั้ง “เผยอปากสิ”
ลิ้นสากๆดุนดันเข้ามาภายใน มันควานไปมาจนผมรู้สึกหวิว...ผมกำลังโดนจูบ อ๊ากกกกกกกกกกก!!
เมื่อพอใจแล้ว คุณหนูก็ถอนออก เขาเลียริมฝีปากรอบๆ “ถ้าว่างมากนัก ชั้นมีงานให้นายทำแน่ๆ นี่คือหนึ่งในนั้น”
ผมอึ้งและช็อก เกิดมาไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายเค้าจูบกันเองด้วย...
“งานแรกวันนี้จบแล้ว...พรุ่งนี้หลังเสร็จงานสวนให้ไปหาชั้นที่ห้อง” คุณหนูลุกขึ้นและเดินผละไป
ทิ้งให้ผมค้างเติ่งนอนอยู่ตรงนั้น....
จบตอน....
ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปเค้าดาวน์ก่อนนะครับ
-
ปล่อยให้ค้างแล้วจากไป แรงส์ :serius2:
เด่วนะ มะกี้คณหนูจูบนายอ้ายนี้นะ แล้วเมียกับลูกนายอ้ายละ o22
ไม่น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
-
นายอ้ายมีลูกมีเมียแล้ว จะเป็นอะไรไหมเนี่ย
-
ค้างอ่ะ แอบหนีไปฉลองปีใหม่ซะแล้ว
-
ค้างงงงงงงง มาต่อไวๆนะจ๊ะ :impress2:
-
ค้างอ่าาาาา คุณหนูจะทำอะไรอ้ายหรอออ
เขาอยากรู้ๆๆๆๆๆ
-
คุณหนูเอาแต่ใจจริง ๆ 555
-
คุณหนูจะทำไรๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
:-[ :-[ :-[
-
:z2: คุณหนูออกตัวแรงนะ จูบปากผัวชาวบ้าน อ๊ากกก!!!! :pig4:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a5: :a5: :o12: :sad4:
-
Two
วันนี้ผมพยายามทำงานให้ช้าที่สุด จนบ่ายคล้อยผมก็ต้องจำใจกลับห้อง อาบน้ำแต่งตัวแลวไปหาคุณหนูตามคำสั่ง
ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ทั้งตกใจและกลัวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผมโดนขโมยจูบ!!
ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ ผมอายุปูนนี้แล้ว เมียก็มีแล้ว ใช่ว่าจะไม่เคย...แต่ไม่ใช่กับผู้ชาย!!!
ยิ่งคิดผมยิ่งปวดหัว นอนไม่หลับจนถึงเช้า... ผมรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่หน้าห้องคุณหนูแล้ว ประตูเปิดทันทีที่เคาะ ผมเดินขาสั่นเข้าไป
จะโดนอะไรอีกวะ...จะโดนจูบอีกมั้ย คุณหนูจะมาไม้ไหนอีก กลับไปทันมั้ย ลาออกดีมั้ย...อันนี้ไม่ดีๆเดี๋ยวไม่มีเงินใช้
“มาซะที” คุณหนูพูด ท่าทางไม่สบอารมณ์
“ขะ ขอโทษครับ” ผมพูดอย่างลำบาก ความกลัวแล่นพล่าน
“นายอ้ายเรียนจบชั้นไหนมา” คุณหนูถาม
“มะ ม. 3 ครับ” ผมตอบ คนอย่างผมมันเรียนมาน้อย แต่ผมเป็นคนเรียนเก่งนะครับ ด้วยความจน ผมต้องเสียสละให้น้องๆได้เรียนบ้าง เมื่อจบม.ต้น ผมก็ออกมาหางานทำที่กรุงเทพ ก่อนจะเจอเมียผมนั่นแหละเลยพากันกลับไปอยู่บ้านดูแลพ่อแม่ น้องๆผมก็ทำไร่ทำสวนตามประสาอยู่ละแวกเดียวกัน...
คุณหนูยกหูแล้วกรอกเสียงตามสาย ไม่นานลุงกอบก็พาหญิงวัยกลางคนๆหนึ่งมาในห้อง
“นี่ครูนี นายอ้ายจะต้องเรียนเสริมกับครูนีจนกว่าจะจบคอร์ส” คุณหนูออกคำสั่งเสียงเรียบ
ผม ห๊ะ ออกมาเบาๆแล้วอ้าปากค้าง “หมายความว่ายังไงครับ”
“หมายความตามนั้น” ลุงกอบบอก “คนของบ้านนี้จะต้องมีความรู้ คุณหนูให้ทุกคนเรียนจนได้วุฒิกันหมดแล้ว”
ผมหัวหมุน กึ่งตกใจระคนดีใจ...เรียนใหม่ตอนอายุ 33 ไม่บ้าก็คงแทบเสียสติ
“เริ่มเรียนวันนี้ เรียนวันละ 3-4 ชั่วโมงจนจบ” คุณหนูออกคำสั่ง “ลุงกอบ พาครูนีกับนายอ้ายไปห้องสมุด”
ผมเดินตามไปต้อยๆ รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์จะเถียงอะไร นายสั่งมา
////////////////////////////////////////////////////////
ผมเป็นคนสวนบ้านนี้จนถึงเดือนเมษา ก็ขอลากลับบ้านไปเล่นสงกรานต์ การทำงานที่นี่ทำให้ผมมีเงินส่งกลับบ้านเดือนละ 5,000 บาท มีเก็บอีกเต็มๆในส่วนที่เหลือ กลับบ้านคราวนี้เลยถือเงินหมื่นกลายเป็นคนรวยในพริบตาแถมคุณหนูยังสมทบค่ารถมาอีกสามพัน บอกว่าเป็นโบนัส ผมได้แต่ปลื้มใจ แต่...
“นายอ้าย มานี่ซิ” ผมเขยิบไปใกล้ๆ คุณหนูดึงตัวผมไปหา แล้วก้มมาจูบผมอีกครั้ง...เป็นครั้งที่สองนับจากวันนั้น
วันที่โดนจูบครั้งแรกเป็นเพราะผมไม่มีทางเลือกมากนัก หนึ่งคือโดนตัวคุณหนูทับไว้ สองคือผมยังตะลึงอยู่เลยป้องกันตัวไว้ไม่ทัน แต่วันนี้ผมพยายามบ่ายเบี่ยง สุดท้ายผมได้แต่ตะกายลม ไม่มีที่ยึดจับ ริมฝีปากบดเบียดจนผมหอบพราก “ตาชั้นขอโบนัสนายบ้างนะ”
แล้วคุณหนูก็จูบผมอีกครั้งครั้งนี้เขาบดบี้อย่างหนัก สองมือเค้นคลึงท่อนล่างที่กำลังตึงของผม ผมพยายามแกะมือคุณหนูออก
“อย่าขัดชั้นนายอ้าย” ผมได้แต่จำยอม ปล่อยให้คุณหนูทำตามอารมณ์
ตั้งแต่มาทำงานที่นี่จนถึงตอนนี้ ผมไม่มีอะไรกับใครเลย ไม่รู้ว่าคุณๆจะเข้าใจไหม คนที่มีเมียนอนด้วยทุกคืนกลับต้องมาไกลกันมันทรมานจนผมต้องลงโทษตัวเองตลอด แต่มันก็ไม่เหมือนกับตอนอยู่กับเมียแหละน่า ผมต้องทนอัดอั้นมาหลายเดือน...แล้วตอนนี้ผมกำลังถูกกระตุ้นอย่างหนัก ก่อนที่จะรู้ตัวอีกที เสื้อผ้าผมก็หลุดรุ่ยไปหมดแล้ว แถมกำลังถูกคุณหนูใช้ปากชักไปมากับส่วนนั้นของผมอีก...
ผมครางอื้ออึงกับรสชาตินั้น มันเสียวซะจนผมลืมตัว สองมือกดหัวคุณหนูที่กำลังดูดเข้าออก ผมครางครวญจนกระทั่งเสร็จสม...คุณหนูคร่อมผมไว้ หน้าแดงจัดด้วยความต้องการ เขาจูบผมและไซร้ไปทั่วร่าง ผมครางกระเส่าด้วยความเสียวเมื่อถูกขบที่หัวนม คุณหนูพลิกตัวผมกลับ ยกบั้นท้ายผมให้ลอยขึ้น ผมไม่รู้ว่าคุณหนูกำลังทำอะไร แต่กำลังรู้สึกดีที่ถูกโลมเลียตรงรูบั้นท้าย...
“นายอ้าย...เป็นเมียผมนะ” คุณหนูเสียงแหบ
ผมตกใจ แต่เค่เสี้ยววินาทีนั้นเอง ท่อนลำแข็งก็ทะลวงพรวดเขามาในรูสวรรค์ ผมร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ ส่วนที่แข็งกลับหดไปเพราะความตึง ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังขยายหรือไม่ก็ฉีกขาด ผมน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บสุดกลั้น
“อ๊า...คุณหนู ผมเจ็บ” ผมร้องไห้ คุณหนูไม่สนใจกับท่าทางเจ็บปวดของผม
“อยู่นิ่งๆนายอ้าย หายใจเข้าออกลึกๆช้าๆ...นั่นแหละดีมาก...” ผมผ่อนหายใจตามที่คุณหนูสั่ง น้ำตายังไหลออกมาไม่ขาด
ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุกๆหน่วงๆเหมือนกำลังปวดห้องน้ำ มันทั้งตึงและรั้ง ความร้อนของท่อนแข็งนั้นเสียดสีจนผมรู้สึกแสบ...
“คุณหนู เอาออกเถอะครับ ผมเจ็บ” ผมร้องขอ หวังว่าจะได้ความเมตตา
“นายอ้ายพูดอะไรน่ะ...มาถึงขั้นนี้แล้ว” คุณหนูก้มมาจูบ ควานลึกจนผมรู้สึกต่างไปจากเดิม
เมื่อความเจ็บมันเริ่มหาย คุณหนูเหมือนจะรู้ได้เพราะผมไม่ร้องไห้แล้ว บั้นท้ายผมขยับเล็กน้อยโดยอัติโนมัติ...
“นายอ้าย หายใจช้าๆนะ ชั้นจะขยับแล้ว” ผมคราง ความเสียวแล่นพล่านเมื่อเขาถอนเข้าออก
บั้นท้ายผมถูกกระแทกดังผับๆ ความเจ็บมันหายไปชั่วขณะ ผมร้องครางด้วยความกระสันต์...
แล้วผมก็เป็นลมไป...
-
//////////////////////////////////////////////////////////////
ผมตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนตักคุณหนู “ตื่นแล้วเหรอนายอ้าย” คุณหนูยิ้ม
เราทั้งคู่อยู่ในท่านั่งหันหน้าชนกัน ผมขยับตัวด้วยความงัวเงีย...
”โอ๊ย!!” ผมก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ ท่อนเนื้อแข็งนั้นคารูผมไว้ แล้วสติผมก็กลับคืนมา
“คุณหนู เอาออกก่อน โอ๊ย!” ผมถอนตัวออก ถึงแม้ผมเป็นลมไปเขาดูไม่แยแส...แต่ผมก็คิดผิดเมื่อได้กลิ่นยาดมโชยแตะจมูก
“เพิ่งตื่น อย่าเพิ่งขยับสิ” แล้วเขาก็ดึงเอวผมกลับ แรงสวนกระแทกเข้าในรูบั้นท้ายทำผมน้ำตาเล็ด
“มันไม่ยอมลงน่ะนายอ้าย ขอชั้นคาไว้ก่อนนะ” คุณหนูไซร้ซอกคอผม สองมือจับแน่นที่เอวรั้งผมไม่ให้ขยับตัวออก
แล้วเราก็จูบกันอีกครั้ง มันหนักหน่วงและเนิ่นนานจนผมครางด้วยความเสียวซ่านอีกครั้ง
แล้วคุณหนูก็สวนบั้นท้ายเด้งขึ้นมา “ขยับด้วยสินายอ้าย...ขึ้น ลง อย่างนั้นดีมาก”
ผมกรีดร้องเหมือนจะขาดใจตายเมื่อถูกกระแทกกระทั้น ความจุกเสียดกลายสภาพเป็นความหฤหรรษ์
ความเข้มแข็งของผมผงาดเสียสีหน้าท้องเขา เมื่อเห็นว่าผมไม่ขัดขืน เขาดันตัวผมออก ให้แขนผมดันที่เข่าเขาไว้
มือข้างหนึ่งของคุณหนูกำลังชักให้ผม ส่งแรงรูดไปมาตามแรงกระแทก
ผมรู้สึกว่าบั้นท้ายผมกำลังหดตัวอย่างหนักเพราะผมใหล้ถึงที่หมาย แล้วผมก็เสร็จสมไปอีกรอบ...
“นายอ้าย ฟิตชิบหาย” คุณหนูครางกระเส่า กระแทกตัวเข้ามาถี่แล้วก็กระตุกคารูผม
ความร้อนของของเหลวไหลซึม ความเจ็บและแสบเข้ามาทันที “คุณหนู...เอาออกก่อน ผมเจ็บ”
เสียงผลุบ! ดังเมื่อเขาถอนท่อนใหญ่นั้นออก ผมมองด้วยความตะลึง มันเข้าไปได้ยังไง!!
ผมก้มมองที่บั้นท้าย ของเหลวข้นไหลออกมาตามรูที่เปิดขยาย เลือดสดๆไหลออกมาปะปน
สงกรานต์นั้น ผมเลยไม่ได้กลับบ้าน และไม่ได้ออกไปไหนเพราะขาถ่างเจ็บหน่วงไปหมด...
ไอ้ความอยากที่จะมีอะไรกับเมียก็หดหายตามไปด้วย...แต่คุณหนูก็ดูแลอย่างดี ทั้งดูทั้งแลจนผมบวมไปอีกหลายวัน
ผมได้แต่ร้องไห้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกคุกคามอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน มันเจ็บใจและเสียใจที่ถูกทำแบบนี้...
ผู้ชายทั้งแท่ง แมน 100% ถูกผู้ชายด้วยกันกระทำชำเรา...
////////////////////////////////////////////////////////////
หลังจากสงกรานต์ คุณหนูก็ไม่มาหาผมอีกเลยเพราะงานเยอะ เป็นช่วงออร์เดอร์ใหม่ๆของบริษัทเข้า ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานตามปรกติ หลังเสร็จงานก็ไปเรียน จนกระทั่งวันที่ผมต้องขอลากลับบ้านเพื่อไปทำนาปี...
“ชั้นจะรู้ได้ยังไงว่านายอ้ายจะไม่ไปแล้วไปลับ” เจอคำถามแทงใจแบบนี้ผมถึงกับอึ้ง เหมือนคุณหนูจะอ่านใจผมออก ผมคงไม่มีหน้าจะกลับมาที่นี่อีกแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะผมไม่อยากจะโดนคุณหนูปู้ยี่ปู้ยำอีกน่ะสิครับ แค่คิดผมก็ระบมไปหมดแล้ว ผมได้แต่นิ่ง ไม่อยากจะบอกว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะไปบ้านนายอ้ายด้วย”....ผมตาค้าง อึ้งกับคำพูดนั้น
นั่นแหละครับ เหตุผลที่คุณหนูมานอนกระดิกเท้าอยู่ที่บ้านผม...
พ่อกับแม่ผมก็ใจดีใจหาย มาตอนรับคุณหนูอรพิษนี้ยกใหญ่ แถมเมียผมก็ดูจะเอาอกเอาใจออกนอกหน้า เพราะความหล่อของเขานี่แหละ ลูกๆผมก็ติดเขาแจ เพราะเขาใจดีกับเด็ก ส่วนผมนะเหรอ ยังโกรธไม่หายที่โดนทำวันนั้น...
“พรุ่งนี้จะไถนานะครับ คุณหนูอยากไปดูมั้ย” พ่อผมเป็นคนถาม
“จริงดิ ทำยังไงบ้าง” น้ำเสียงเขากระตือรือร้น นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วที่คุณหนูมาที่นี่ มาเจ้ากี้เจ้าการสั่งคนโน้นทำโน่นทำนี่ แถมยังช่วยออกเงินค่าจ้างคนงานมาช่วยถอนต้นกล้าอีกตั้งหลายบาท
วันรุ่งขึ้น คุณหนูก็เดินเก้ๆกังๆไปดูการไถนา...คุณหนูยืนกรานออกเงินจ้างคนขับรถอีก และขอนั่งไปกับคนขับอีกต่างหาก พ่อกับแม่ผมมาด้วย ท่าทางชอบใจใหญ่ที่เจ้านายผมเป็นคนดีไม่ถือตัว ผมได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็ใช้สุ่มหาปลาต่อไป..
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
-
คืนนี้ฝนตกหนัก ฤดูฝนมาแล้ว หลังจากที่ปักดำกล้าเสร็จก็ถือว่างบงาน อีกไม่กี่วันผมก็จะต้องกลับไปทำงานที่บ้านคุณหนูต่อ...
ทุกคนหลับอย่างรวดเร็ว ผมก็เหนื่อยมามาก พอหัวถึงหมอน หลับเป็นตาย โดยไม่รู้เลยว่าที่นอนข้างๆหายไป...
“คุณหนูขา” เสียงนั้นยั่วยวน พยายามเกาะแกะชายที่มาจากเมืองหลวง
“ออกไป” เขาเสียงเรียบ พยายามไม่ให้ส่งเสียงดัง ถึงแม้ฝนจะตกหนัก แต่เสียงพูดอาจปลุกคนอื่นให้มาเห็นภาพนี้ได้
“ทำไมคะคุณหนู...” เธอยั่วยวน
“ผมต้องถามคุณต่างหาก นายอ้ายสามีคุณเขาจะคิดยังไง”
“โอ๊ย รายนั้น หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายแล้ว...” เธอส่งสายตายั่วยวนเขาในความสลัว เขาผลักไสเธอออก
“คุณไม่ได้รักนายอ้ายแล้วเหรอ”
“โอ๊ย ใครจะไปรักลง แก่ก็แก่ จนก็จน” เสียงนั้นรังเกียจอย่างออกนอกหน้า อีกฝ่ายได้แต่ส่ายหัว ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรได้ผู้ชายดีๆเป็นสามีหรอก...
“งั้น...ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่งไปตั้งตัว แต่มีข้อแม้...” เขาหยุด อีกฝ่ายถาม “อะไรคะ”
“คุณต้องเลิกยุ่งกับนายอ้าย และไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“แต่...ลูกๆชั้นล่ะ”
“ไม่ต้องห่วง...ผมจะดูแลเอง ตกลงไหม...ถ้าตกลง พอฝนหยุด คุณหอบข้าวของที่จำเป็นแล้วเอาเงินนี้ไป”
เขายื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง “เอาเลขบัญชีธนาคารมาด้วย ผมจะโอนอีกก้อนหนึ่งให้เมื่อคุณหนีไปแล้ว”
อีกฝ่ายลังเล “แต่ถ้าชั้นไปแล้วหางานทำไม่ได้ล่ะ”
เขารำคาญ “ผมจะโอนให้เดือนละ 5,000 เป็นเวลา 1 ปี” เหยื่อตะครุบแล้ว...
“แต่หลังจากนั้น คุณกลับมายุ่มย่ามกับครอบครัวนี้อีก...ผมไม่เอาคุณไว้แน่” เขาทำเสียงเข้ม
“คุณก็รู้ว่าผมมีเงิน ถ้าคุณผิดข้อตกลง คุณตายแน่”
อีกฝ่ายเงียบเสียง รับข้อตกลงและออกไปจากห้องเขา
ตอนเช้า...ทุกคนต่างก็เสียใจที่อยู่ๆเมียนายอ้ายหายตัวไปพร้อมจดหมายบอกเลิก
เขากระหยิ่มอยู่ในใจเข้าไปปลอบใจนายอ้าย “เธอขโมยผมไปด้วย หกหมื่น...” เขาสุมไฟ
ทุกคนต่างก็ตกใจ “แต่ผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปแจ้งความนะครับ คุณพ่อคุณแม่สบายใจได้” เขาทำหน้าเศร้า
“แต่ต้องให้นายอ้ายทำงานใช้ ผ่อนจนกว่าหนี้จะหมด”
ทุกคนยอมรับ และต่างเทิดทูนที่คุณหนูช่างมีเมตตา....เขารู้สึกผิด แต่ในเมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ เขาก็ต้องกำจัดด้วยกล
“ไม่ต้องห่วงนะครับ นายอ้ายจะได้เงินเดือนเท่าเดิม แต่นายอ้ายจะต้องไม่ลาออกเป็นเวลา 1 ปีเพื่อหักหนี้นั้น”
ผมลอบมองคุณหนู ความเอื้ออาทรที่มากผิดปรกติทำให้ผมหวั่นไหว...แต่เพื่อพ่อกับแม่และลูกๆ ผมก็ต้องทน...
เราอยู่ในรถด้วยกันตอนกลับ ลุงกอบส่งคนมารับเพื่อไปสนามบินเชียงราย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ขึ้นเครื่องบิน..
ระหว่างทาง คุณหนูก็ชี้แจงรายละเอียดเพิ่ม...
“นายอ้าย หนี้ 60,000 นั้นชั้นจะหักเดือนละ 5,000 แต่จะไม่หักจากเงินเดือนนะ” เขาพุ่งตรงประเด็น
“แล้วคุณหนูจะหักยังไงอะครับ”
“ก็หักจาก..” เขายิ้ม “จากร่างกายนายอ้ายไง”
“คุณหนู” ผมเสียงสูง
“หรือจะให้ชั้นไปแจ้งความว่าเมียนายขโมยเงินชั้นไป...” ผมกำมือแน่น สุดท้ายก็ต้องจำยอม
“ต่อไปนายอ้ายคือคนสวนบ้านชั้น...” เขาพูด ผมรู้อยู่แล้วว่าผมทำงานอะไร... “และตำแหน่งใหม่คือ...เป็นเมียชั้น”
ห๊า!!
ผมตกใจ เค้าดึงผมมากอดโดยไม่แคร์สายตาคนขับรถ “ถ้าพี่ไม่บอกใครผมจะให้พี่พันนึง”
คนขับรถพยักหน้า แล้วขับเงียบๆต่อไป สิ้นเสียงเขา ผมก็ถูกดึงเข้าไปจูบ....
หมดกัน
-
นายอ้าย ติดกับคุณหนูแล้ววว :z1:
-
คุณหนูร้ายมากกกก
-
หนูตกถังข้าวสารจริงๆ รับรักเถอะนายอ้าย ครอบครัวจะได้สบาย
-
:z1:อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย :m25:
-
อยากอ่านอีกๆๆๆ
-
นายอ้ายยยยย :z1:
อยากอ่านต่ออีกจัง =,.=
-
มันไม่ใช่แค่ป่วนแล้ว
แต่โดนมากๆ
-
ชอบง่าาา :impress2: นายอ้ายยยน่ารัก เป็นคนสวนดีๆ อยู่ๆไปเป็นเมียเค้าซะงั้น :m20: จะรอต่อปายยยย
-
5555 ให้มันได้ยังนั้นสิคะ
อิจฉาจริงๆ
ส่วนนังผู้หญิงจะไปไหนก็ไปเถอะยะ
แถวนี้ไม่่ต้องการ 555
-
คุณหนูร้ายกาจมาก กำจัดศัตรูหัวใจไปง่าย ๆ เลยนะ
-
คุณหนูอะไรทำไมเจ้าเล่ห์ขนาดนี้
อ้ายจะตกหลุมหัวใจก่อนได้รู้ความจริงใช่มั้ย ><
-
ฟินอ่า
-
อิคุณหนูเจ้าเล่ห์ :laugh:
-
สนุกอ่ะ
-
อยากตกถังข้าวสารบ้าง :oo1: :oo1:
-
ก็ว่าแล้วว่าภรรยานายอ้ายต้องคิดจะงาบคุณหนู แล้วคุณหนูก็จัดการศัตรูหัวใจซะเรียบร้อย ไม่มีใครสงสัยเลยด้วย 55555+
-
อ้ายโดนขังในกรงรัก
เจ้านายคงไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือชัวร์
-
เหอๆๆๆ เรื่องอะไรเนี่ย ฮามากกกกกก อยู่ๆ คนสวนหน่วยก้านดีโดนทำเมียซะงั้น :laugh:
-
คุณหนู นึกว่าจะตัวเล็กน่ารัก :m20:
กลายเป็นซะมีพี่อ้ายซะนี่
-
Three
“คุณหนู ค่อยๆสิครับ ผมเจ็บ...”
“นายอ้ายอย่าเกร็งสิ...แบบนั้นแหละ ดีมาก”
“โอ๊ย!!” ผมร้องลั่น “เจ็บครับ” ผมไม่ชินซะที...
“บอกแล้วว่าอย่าเกร็ง” เขาดุ
“พอถอะครับคุณหนู ไม่ได้ผลหรอก คิดยังไงถึงอยากนวดให้ผมล่ะ”
ช่วงนี้คุณหนูติดนวดครับ เพื่อนคุณหนูคนหนึ่งเปิดร้านนวดสดๆร้อนๆเขาเลยติดใจกลับมาฝึกนวดให้ผมใหญ่
“ชั้นก็อยากทำให้อะไรให้นายอ้ายบ้าง...”
นับจากวันนั้น จนถึงวันนี้ก็หนึ่งเดือนเข้าไปแล้วครับ ทีแรกในฐานะคนสวน แต่หลังๆต้องเป็นเมียเขาด้วย...
คุณหนูสั่งให้ผมหอบข้าวของมาไว้ที่ห้องคุณหนูเลยตั้งแต่กลับมาจากพะเยา ข้าวของผมมีนิดเดียวขนรอบเดียวก็เสร็จแล้ว
“นายอ้ายเซ็กซี่จริงๆ” เขาโลมเลียเรือนร่างผม ผมปล่อยให้เขาทำตามใจชอบโดยไม่ขัดขืน...
ผมได้แต่กล้ำกลืน คงต้องคำนี้แหละถึงจะเหมาะสมกับความรู้สึกผม ณ ตอนนี้ นอกจากงานสวนแล้ว ตกกลางคืนก็ต้องมาบำเรอเขาอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพชตัวเอง ทางออกก็ตีบตัน ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากก้มหน้ารับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อเอาไว้ด้วย
“คุณหนู...อา...พอก่อน ผมเสียว” นิ้วคุณหนูดุนเข้านูผม มันคว้านลึกจนผมหัวหมุน
“อย่าเกร็งสินายอ้าย” คุณหนูยัดนิ้วเพิ่ม ชะโลมสารหล่อลื่นเข้าไปอีก มันเย็นจนผมต้องซี้ดปาก
เขาสาละวนอยู่กับการเปิดทางอยู่นานพอสมควร ... ที่ผมบอกว่าตั้งแต่กลับมาต้องทำหน้าที่เมีย ก็แค่อาบน้ำให้บ้าง แต่ตัว จัดชุด จัดหาอาหารให้ เราไม่ได้มีเซ็กซ์กันหรอกเพราะผมกลัว คุณหนูพยายามโอ้โลมแต่สุดท้ายก็จบกันแค่ภายนอก แต่คืนนี้ผมกำลังพลาดท่า....สองขาผมแยกกว้างเป็นเหมือนรูปตัววี บั้นท้ายผมมีหมอนวางซ้อนให้ยกสูง ผมได้แต่สั่น...คุณหนูชะโลมสารหล่อลื่นกับท่อนเนื้อของเขา ผมบอกไม่ถูก มันช่างน่ากลัว ขนาดของมันก็สูสีกับของผมนั่นยิ่งทำให้ผมกลัวเข้าไปใหญ่...
“คุณหนู อย่าเลยครับ ผมกลัว”
“นายอ้ายอย่ากลัวไปเลย...” แล้วคุณหนูก็จับมันมาจ่อ เขาแยกขาผมกว้างกว่าเดิม
ผมได้แต่ส่งเสียงฮึดเมื่อถูกรุกราน สองมือดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ เขาโน้มตัวมาจูบผม ผมใช้มือเกร็งจิกแผ่นหลังเขาแน่น
สุดท้ายผมก็ต้องเป็นเมียเขาอีกครา....
////////////////////////////////////////////////////////////////////
ปฏิกิริยาของคนในบ้านนี้เมื่อรู้ว่าผมเป็นเมียคุณหนูคือ...สงสาร ทุกคนรู้ว่าคุณหนูเป็นคนดี แต่เจ้าอารมณ์ ไม่พอใจอะไรก็จะโหวกเหวกโวยวายจนแต่ละคนไม่กล้าหือ...
“พี่อ้าย จันต้มซุปมาให้” ผมรับมาด้วยความซาบซึ้ง ทุกคนต่างก็เห็นว่าผมต้องเดินขาถ่างลงมาโดยที่คุณหนูเดินผิวปากอารมณ์ดีออกไปแต่เช้า ผมซดน้ำซุปจนหมด มันทั้งร้อนและทำให้รู้สึกสดชื่น...
“พี่จะทำสวนไหวไหมอะ” จันทร์ดีถามต่อ
“ไม่ไหวว่ะ” ผมพูดความจริง
“คุณหนูใจร้าย” อีกสองสามคนพูดพร้อมกัน
“สงสารพี่อ้ายอะ” แต่ละเสียง เศร้าเชียว...
“เอาเถอะ พี่ยังไหว” ผมโกหก ความจริงก็อยากไปเสียให้พ้นๆ แต่จะทำยังไงได้ คนที่บ้านอีกเป็นพรวนที่อาจจะซวย
“กี่โมงแล้วเนี่ย” ผมถาม
“จะบ่ายโมงแล้วพี่อ้าย”
“ชิบหาย พี่ต้องไปเรียน” ครับ ผมยังต้องเรียนหนังสือกับครูนีอย่างต่อเนื่อง ด้วยความที่ผมหัวไวเลยทำให้ตอนนี้ได้วุฒิม.4 มาแล้ว เหลืออีกไม่กี่เดือนก็น่าจะจบม.6 ซึ่งเป็นภาคบังคับของคนบ้านนี้...
“อ้าว นายอ้ายมาอยู่นี่เอง” ลุงกอบเองครับ “วันนี้ไม่มีเรียนนะ คุณหนูสั่งให้นายอ้ายไปกับผม”
ผมได้แต่งง เดินตูดบิดเพราะความเจ็บไปกับลุงกอบ เรานั่งรถมาที่ห้างหรูกลางกรุงเทพฯ
“ระ...เรามาทำอะไรที่นี่อะครับ” ผมถามลุงกอบ
“คืนนี้มีงานเลี้ยง คุณหนูอยากให้นายอ้ายไปด้วย”
“ไปด้วย! ไปทำไมอะครับ ในฐานะอะไร”
ลุงกอบจ้องเขม็ง “ยังจะถามอีกเหรอว่าฐานะอะไร” ผมถูกลุงกอบดันเข้าร้านหรู “เลือกชุดกัน อย่าถามมาก”
สุดท้ายผมก็ได้เสื้อเชิ้ตสีครีมขุ่นกับเน็กไทสีเข้ม ชุดสูทสีเข้มซึ่งผมมองไม่ออกว่าจริงๆแล้วมันสีดำหรือสีน้ำเงินมืดกันแน่ แต่ตอนนี้ผมกำลังหน้ามืด เพราะทั้งหมด... “สามหมื่นสี่พันบาทค่ะ”
“ลุงกอบ อย่าซื้อเลย มันเปลืองเงินเปล่าๆ” ผมทำท่าจะคืนชุด
“ไม่ต้องห่วง คุณหนูบอกให้เอาเพิ่มในหนี้คงค้างของนายอ้ายนั่นแหละ”
ผมได้แต่ร้อง ห๊า!! ก่อนที่ลุงกอบจะเฉลย “ล้อเล่น คุณหนูซื้อให้ อย่าเรื่องมาก เดี๋ยวต้องไปกันต่ออีก”
ลุงกอบพาผมไปที่ร้านทำผมของช่างผมชื่อดังของเมืองไทย ผมที่เคยรุงรังกลับถูกตัดเสียเรียบ จัดทรงจนกลายเป็นคนละคน...
“เหลือแต่เครื่องประดับ” ลุงกอบพาผมไปต่อที่ร้านขายนาฬิกา ผมไล่ดู แต่ละเรือนสวยๆทั้งนั้น แต่พอดูราคา...
เฮือก!!
“ไม่ต้องก็ได้ครับลุงกอบ ใส่ไว้ในสูทก็ไม่มีคนเห็น”
“ไม่ได้ๆ มันจะสื่อถึงรสนิยมของผู้สวมใส่ ถึงแม้ไม่มีใครเห็น แต่บางครั้งเราก็ต้องมีบ้างที่เผลอมอง คนอื่นเขาจะเห็นว่าเราน่ะรสนิยมแบบไหน” ผมได้แต่ส่ายหน้า ถ้าคนเขารู้ว่าผมเป็นแค่ชาวนาจนๆก็คงเข้าใจแหละว่ารสนิยมผมน่ะเป็นแบบไหน
สุดท้าย ทั้งเนื้อทั้งตัวผมก็มีราคาเกินครึ่งแสน...ผมดูตัวเองในกระจก ชุดสูทสีเข้ม เข็มขัดยี่ห้อดังพร้อมรองเท้าหนังสีดำขัดมันวาว ... แค่เสื้อผ้าก็ทำให้ผีห่ากลายเป็นเทวดาได้แฮะ! นี่คือผมจริงๆเหรอ มันเหมือนฝันที่ตัวเองได้แต่งตัวแบบนี้ ผมหันข้าง ไปมา เออ...เราก็เป็นคนหล่อเหมือนกันแฮะ...เสียอย่างเดียว ดำไปหน่อย
เรากลับถึงบ้านตอนเกือบห้าโมงเย็น ลุงกอบให้เวลาผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมทั้งกำชับว่าให้ใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกับของคุณหนู ผมฉีดมาปื๊ดใหญ่ เหม็นฉุนกึ๊กจนผมแทบจะอ๊วก ก่อนจะแต่งตัว โดยมีจันท้องโย้ผูกไทให้
“พี่อ้ายหล่อสุดยอด” ผมล่ะเขินจริงๆเวลามีคนชมผมเนี่ย
-
และแล้ว หกโมงครึ่ง รถลีมูซีนคันหรูก็มาจอดเทียบ คุณหนูเดินหล่อจากรถลงมารับ ผมถูกดันเข้าไปนั่งข้างหลัง ประตูปิด ไฟในรถก็สว่าง มันกว้างและเป็นส่วนตัว ... เกินไป... แล้วสิ่งที่ผมคิดก็เป็นจริง เมื่อคุณหนูกระหน่ำจูบผมยกใหญ่
“นายอ้ายหล่อจัง” คุณหนูชม ผมรีบเขยิบห่าง แต่ก็ไปติดประตูอีกด้าน สุดท้ายผมก็ต้องถูกลวนลามอยู่ดี
ทำไมทักษะการเอาตัวรอดของผมต่ำแบบนี้!!!
ผมดึงกางเกงที่หลุดกรอมข้อเท้ามาใส่ คุณหนูปัดเสื้อสูทไม่ให้มีรอยยับ ผมได้แต่ครางหงิงๆเป็นลูกหมาน้อยเวลาที่โดนเขาเข้ามาประชิด “ก็นายอ้ายดูดีจนชั้นห้ามใจไว้ไม่อยู่นี่นา”
ผมได้แต่นั่งนิ่งๆในอ้อมกอดเขา ไวน์แดงรสเฝื่อนทำให้ผมร้อน รสชาติมันแปลกๆไม่อร่อยเท่าเหล้าขาวที่บ้านเลย
คุณหนูเล่าคร่าวๆเกี่ยวกับงานวันนี้ หน้าที่ของผมคือ อยู่กับเขาตลอดเวลาในฐานะ “เมีย”
“ย้ำนะนายอ้าย ใครมาถามว่านายเป็นใคร ให้บอกว่าเป็นเมียผม”
“แต่ คุณหนู ทำไมต้องเปิดตัวอะไรแบบนี้ด้วยล่ะครับ”
“โอ๊ย งานนี้เป็นคลับเฉพาะ นี่ก็เป็นคลับของชั้นเอง มันเป็นคลับเกย์แบบเอ๊กซ์คลูซีฟ ไม่มีคนนอกหรอก”
ผมได้แต่งงๆ อะไรเอ๊กซ์ๆ แต่รู้แน่ๆว่างานนี้มีแต่ผู้ชายชัวร์!!!
////////////////////////////////////////////////////////////////
คุณหนูสั่งให้ผมควงแขนเดินขนาบข้างเข้างาน เราเข้าประตูสำหรับ VIP เขาเดินอาดรักษามาดเท่ห์ๆไว้ เราถูกจับจ้องตั้งแต่วินาทีแรกที่เดินมาถึง แต่ละคนต่างทักทาย โบกมือ บ้างก็จับมือดูสนิทสนม สายตานับพันมองมาทางผมที่เดินหลังค่อมอยู่กับเขา “นายอ้าย เดินดีๆหน่อยสิ” คุณหนูหันมาสั่ง แล้วก็ลากผมเข้ามาข้างในจนได้
เสียงเพลงกระหึ่ม แทบทุกคนต่างพากันเต้นโยกย้ายจนผมกลัวว่าหัวจะหลุด ทุกคนในนี้คือผู้ชายที่แต่งตัวดูดีและหน้าตาหล่อเหลากันทั้งนั้น ผมตกใจเมื่อเห็นดาราบางคนเข้ามาทักและกอดคุณหนูผมเหมือนสนิทกันมานาน ดาราคนนั้น!! ผมตกใจ ไม่น่าเชื่อ ตอนที่เขาแสดงเป็นโจร ทั้งเถื่อนทั้งแมน...โอว๊ๆๆๆๆ
สุดท้ายเราก็ได้นั่ง ที่นั่งของเราอยู่เฉียงข้างเวที จากมุมนี้สามารถมองเห็นได้โดยรอบ คลับนี้เป็นคลับปิด ห้องเป็นทรงกลมมีโต๊ะและเก้าอี้วางกันเป็นรูปรอยยิ้มรอบเวที การตกแต่งแนวอาร์ตๆแต่ด้วยความที่ไฟสลัวผมเลยมองไม่เห็นว่ามันสวยหรือไม่ยังไง สักพักก็มีบริกรชายหน้าตาดีเข้ามาบริการ ผมตกใจซ้ำสอง เพราะหน้าตาแบบเขาเป็นดาราได้สบายมาก แถมหุ่นล่ำกล้ามเป็นมัดๆ ผูกหูกระต่ายสีชมพูไม่ใส่เสื้อ ท่อนล่างคือผ้าเตี่ยวคล้ายๆกับจีสตริง ที่ด้านหน้าเป็นผ้าผืนเล็กๆปิดแค่ตรงนั้น...ส่วนด้านหลังคือเปิดโล่งเห็นง่ามสะโพกเนื้อแน่น...ผมแทบจะอ๊วกออกมาเสียตรงนั้น บริกรร่วม 50 ชีวิต แต่งตัวแบบนี้กันหมด ผมมองตามบริกร แต่ละคนจะเต็มใจที่ถูกลวนลาม จับโน่นนี่ เพราะหลังจากนั้นทิปใบสีเทาก็ถูกยัดเข้าตรงผ้าจีตริง ด้านหน้าบ้าง หลังบ้าง บางคนถึงกับถูกคลึงกันตรงนั้น ผมอ้าปากเหวอ คุณหนูหัวเราะ
“อย่ามองตามสินายอ้าย เรื่องปรกติของที่นี่แหละ” เขาสั่งเบียร์ให้ผม อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าผมกินอะไรได้
ไม่นานนักเสียงเพลงก็เงียบ พิธีกรเชิญคุณหนูขึ้นเวที...ผมก็ถูกลากตัวตามไปด้วย
“สวัสดีครับเพื่อนๆพี่ๆทุกท่าน” คุณหนูเริ่มพูด “ก่อนอื่นผมก็ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลามาร่วมงานเปิดคลับเฮ้าส์ของผมในค่ำคืนนี้.....”ผมได้แต่แอบหาว คุณหนูพูดอยู่ราว 5 นาที “...และแน่นอนว่าหลายคนอาจจะสงสัยว่าคนข้างๆผมนี่ใคร...” ผมหันมองหน้าคุณหนู เอาล่ะสิ ซวยแล้ว “นี่คือคุณอ้าย สุดที่รักของผมเองครับ” พอสิ้นเสียง ผมก็ได้ยินคนโห่ร้อง ไม่แน่ใจว่ายินดีกับผมหรือว่าโห่ไล่กันแน่ ผมได้แต่ยืนนิ่งๆยิ้มแหยๆ สายตาไม่เป็นมิตรนับร้อยจับจ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ผมอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเสียให้ได้...”ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับค่ำคืนนี้ครับ” แล้วผมก็กลับมานั่งที่เดิม
“กลับบ้านกันเถอะนะคุณหนู” ผมเริ่มงอแง รู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของผม
“อีกสักพักนะ” คุณหนูตอบเสียงแข็ง
“งั้นผมไปเข้าห้องน้ำนะ” ผมเดินเลี่ยงออกมา พยายามลัดเลาะและหลุดออกจากการถูกลวนลามโดนคนอื่น
//////////////////////////////////////////////////////////////////////
“อ้าว ไบรต์ ขอบใจที่มา”
“งานพี่ชายสุดที่รักทั้งที ไม่มาได้ไงครับ...แล้วนี่พี่อ้ายไปไหนซะล่ะ” ไบรต์ล้อเลียน
“เปลี่ยนแฟนยังกับเปลี่ยนชุดชั้นในเลยนะพี่”
“เห้ย ไม่ขนาดนั้น...คนนี้พี่จริงจังว่ะ แล้วนี่มากับใครเนี่ย” คุณหนูถาม
“อ้อ ขอโทษทีครับ นี่พี่คิง สุดที่รักของผมเหมือนกัน”
เขาใช้สายตาสำรวจอีกฝ่าย ชายชื่อคิงสูงราว 175 เซ็นติเมตร เพรียว หล่อเข้ม ลักษณะไม่เหมือนเกย์เลยสักนิด
“ไปเสร็จไอ้เจ้าไบรต์ท่าไหนมาครับเนี่ย” เขาแซว
“โอ๊ย หลายท่า” คิงกระทุ้งหน้าท้องน้องชายเขา เจ้านั่นชูสองนิ้วบอกว่าไหว
“เงียบเลยนะเจ้าไบรต์...เรื่องมันยาวน่ะครับ” อีกฝ่ายตอบ อืมมม สงวนท่าที
“ขอบคุณมากนะครับพี่ที่ชวนผมมา” ไบรต์พูด “ผมขอตัวพาพี่คิงไปสูดอากาศก่อน รายนี้ไม่ชินสถานที่”
เขาปล่อยทั้งคู่ตามสบาย ไบรต์กับเขาเป็นญาติห่างๆกัน พ่อของไบรต์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อเขา ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ แต่วันก่อนเขาเพิ่งไปร้านนวดที่นายไบรต์เป็นเจ้าของ เลยถือโอกาสเชิญมาร่วมงานวันนี้ซะเลย...
ว่าแต่ ทำไมนายอ้ายไปนานจัง...
-
///////////////////////////////////////////////////////////
ผมไม่รู้ว่าการถูกลวนลามมันเป็นยังไงจนกระทั่งวันนี้...
เริ่มแรกผมยืนฉี่อยู่ดีๆก็มีชายหน้าตาดีสองคนมาขนาบข้าง สายตากรุ้มกริ่มมองที่เจ้านั่นของผม อีปฝ่ายหนึ่งพยายามชวนคุยแต่ผมก็เงียบ
“เห้ย หยิ่งเหรอวะ” หนึ่งในสองรวบแขนผมไว้พร้อมปิดปาก อีกคนยกขาผมและพาผมเข้าห้องน้ำใส่กลอน ผมพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงไม่ไหว ยิ่งดิ้นพวกนั้นยิ่งได้ใจ มันแกะเสื้อผมออกและดึงกางเกงผมลง
“หนอยยยย คิดเหรอว่าพวกกูไม่รู้เช่นเห็นชาติคนอย่างมึง” หนึ่งในนั้นพูด
“ใช่ อย่างมึงมันต้องแรด ต้องร่านมาก ไม่อย่างนั้นจับคุณเพชรไม่อยู่หมัดหรอก” ผมอยากจะแก้ข่าวว่าผมน่ะอยู่ของผมดีๆแต่ไอ้คุณหนูอสรพิษนั่นต่างหากที่มาทำมิดีมิร้ายผม
“ร่านนักเหรอ” หนึ่งในนั้นขบหัวนมผมอย่างแรง ผมร้องด้วยความเจ็บแต่ก็ไร้เสียงเล็ดลอด น้ำตาผมเล็ด มือสากๆกำลังเคล้าคลึงน้องชายผมอย่างหนัก ผมดิ้นขลุกขลัก ยิ่งรูดผมก็ยิ่งดิ้น ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์ร่วม มันเลยไม่แข็งตัว
“เห้ย เรื่องมากนัก จับมันหันหลังซิ” ผมตกใจหน้าตื่น เพิ่งโดนมาเมื่อกี้ในรถเองนะเว้ย แค่นี้ก็จะยืนไม่ไหวแล้ว
มันแหกขาผมออก ใช้นิ้วดันเข้าไป “โอ้โฮ แฮะ เพิ่งโดนมาสดๆร้อนๆเองนี่หว่า ยังเหนียวๆอยู่เลย”
ผมหลับตาปี๋ ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปสู้กับมันได้ มันสอดนิ้วเพิ่ม ควานไปมา
“เห้ย ถุงยางอยู่ไหนวะ” อีกฝ่ายขยับ มือหลุดจากปาก ผมตะโกนขอความช่วยเหลือทันที ทั้งสองตกใจรีบปิดปากผมด้วยท่อนเนื้อแข็งๆ มันกระทุ้งเข้าปากผมดันไปถึงคอหอย ผมหายใจลำบาก มันชักเข้าออก ผมน้ำตาไหลเพราะอยากอาเจียน รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจ่อที่รูแคบนั้น สองแขนผมถูกมัดไขว้หลังด้วยเสื้อเชิ้ตของตัวเอง สองขาแหวกกว้างด้วยความหมดหวัง....
พลันประตูห้องน้ำก็ถูกกระชาก พร้อมด้วยเสียงดังพลั่ก! ใครก็ไม่รู้ดึงตัวผมออกมาแล้วหาผ้ามาคลุมตัวไว้ สิ่งที่ผมเห็นต่อจากนั้นคือคุณหนูหน้าตาเหี้ยมประเคนเข่าหมัดใส่ไอ้คนแรกไม่ยั้ง “จับไอ้คนนั้นไว้” เขาสั่ง ก่อนที่จะใช้ส้นเท้ากระแทกที่ไอ้หนูเจ้านั่น มันแหกปากร้องลั่น ผมเห็นปลายโคนที่ถูกเหยียบจนบี้ เลือดอาบทะลัก คงจะใช้การไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต แล้วเขาก็หันมาหาอีกคนที่กำลังไหว้ขอร้องด้วยความกลัวเนื้อตัวสั่น “กันคนอื่นออกไป” เขาสั่ง ก่อนที่จะไปพูดกับอีกคน
“มึงไม่ต้องมาไหว้กู ทีทำมึงยังไม่คิด” คุณหนูอัดเจ้านั่นเละ มันขยับไปไหนไม่ได้เพราะถูกตรึงไว้จากบริกรของร้าน คุณหนูดึงเจ้าโลกที่อ่อนปวกเปียกของมันออกมา “แค่นี้น่ะเหรอ จะเอามายุ่งกับเมียกู” เขาถุยน้ำลายรดหน้า มือควานอะไรบ้างอย่างออกมา
มีดพก!!!
“คุณเพชร อย่าทำผมเลยนะครับ ผมขอร้องล่ะ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว” มันยกมือขอร้องน่าเวทนา น้ำหูน้ำตาไหลพร้อมน้ำมูกน่าเกลียด คุณหนูไม่ฟังคำอ้อนวอนนั้น เขายืดไอ้นั่นของมัน แล้วง้างมีด...
“คุณหนู พอเถอะ” ผมโพล่งออกไป “แค่นี้มันก็เจ็บพอแล้ว” คุณหนูมองมาทางผม ผมพนักหน้าให้ ท่าทีเขาอ่อนลง
“เอามันออกไปจากร้านซะ แล้วบอกให้คนในวงการรู้ว่าไอ้สองคนนี้มันคือเดนสังคม ใครรับมันเข้าร้านหรือเสวนากับมันเท่ากับเป็นศัตรูกับผม!!!”
คุณหนูสั่งลูกน้องก่อนหันมาหาผม “ไม่เป็นไรแล้วนะนายอ้าย ผมขอโทษ” เขาดึงผมไปกอดแล้วร้องไห้
ความจริงผมต้องร้องไห้สิ แต่นี่กลับเป็นเขา “ขอบคุณคุณคิงมากเลยนะครับที่ดูแลคนของผม” เขากล่าวขอบคุณและประคองผมเดินไปที่ห้องนอนชั้นสาม เขาสั่งให้เด็กๆหาผ้ามาเช็ดพร้อมไล่ให้ไปหาชุดมาให้ผมเปลี่ยน
“ผมขออาบน้ำนะครับ” ผมลุกไปที่ห้องน้ำ ไล่ล้างความน่ารังเกียจออกจากตัว อีกนิดเดียว...แค่นิดเดียวเท่านั้น
ผมบ้วนปาก ใช้นิ้วขยี้ซ้ำๆจนเลือดออก ก่อนเดินไร้ชีวิตกลับไปที่ห้อง
“นายอ้าย” คุณหนูดึงผมเข้าไปกอด “ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ” เขาร้องไห้ ผมได้แต่อยู่นิ่งๆ
“ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย” ผมพูดแผ่วเบาคล้ายคนรำพึง “ทำไมคุณหนูต้องพาผมมาที่แบบนี้ด้วย”
ผมถามลอยๆคุณหนูกอดผมแน่น ร้องไห้และพร่ำพูดแค่ว่า “ชั้นขอโทษ”
จบตอน...
-
นายอ้ายก็ยังไม่ยอมรับความจริงอีกเนอะ คุณหนูรักนายอ้ายมากนะ ยอมรับเถอะ สงสารคุณหนู
-
คุณหนู'รัก' หรือ'หลง' :m28:
ยากให้อ้ายรักคุณหนู
-
ทีแรกนึกคุณหนูเป็นรับซะอีก แบบมาแนวมาดราชินี แต่นี่ผิดคาดแหะ :laugh:
-
เป็นเมะที่โคตรเหวี่ยงโคตรเอาแต่ใจ :เฮ้อ:
-
สนุกดีค่ะ ขำเรื่องเมียนายอ้ายด้วย เหมือนคนเขียนจงใจใส่มาเพื่อเป็นนางร้าย เเสดงความร้าย เเละถูกตัดไปอย่างเร็วจริงๆ 55555
-
อ่านแล้วสงสารนายอ้าย แต่ทำไมถึงไม่แรงต่อสู้เลยเหรอ
-
นายอ้ายน่าสงสารอ่ะ คุณหนูเพชรก็เอาแต่ใจจนไม่ใส่ใจนายอ้ายเลยอ่ะ
อ้ายเกือบไม่รอดซะแล้วโชคดีที่มีคนเห็นแล้วไปช่วยทัน
-
สงสารทั้งคู่เลยยย :o12: :o12:
-
โอยยย มาต่อเถอะะะ อยากรู้ว่าต่อจากนั้นคุณหนูจะทำอะไรนายอ้าย :z1:
-
คุณหนูไม่น่าพานายอ้ายมาเลยนะ
-
ที่จริงอยากให้คุณหนูเป็นเคะมากกว่านะ o18
-
คุณหนูบอกอ้ายตรงๆว่ารักหน่อยสิค่ะ
อ้ายเค้าซื่อนะ
-
เจ้าเล่ห์แถมร้ายกาจมากคุณหนู
อ่านตอนแรกนึกว่าคุณหนูจะเป็นรับ
คดีพลิกซะงั้น
-
เอามา up เพิ่มแล้วครับ อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วเด้อ...
Four
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ไม่ยอมให้คุณหนูแตะตัวผมอีกเลย ผมขยะแขยงคนพวกนั้นจนทนไม่ไหว เขาได้แต่เฝ้ามองผมอยู่ห่างๆ ผมขอกลับมานอนที่ห้องด้านล่างเขาก็ไม่ยอม ระหว่างเรามีแต่ความมึนตึง...จนกระทั่งวันหนึ่ง
“ผมขอลาออกนะครับคุณหนู” เขาตกใจจนแก้วกาแฟหล่นแตกกระจาย
“ทำไมล่ะ นายอ้าย”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องหนี้สินนะครับ ผมจะขายที่นาแล้วเอามาชดใช้ให้คุณหนูเอง” ผมกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก
“ชั้นไม่มีทางปล่อยนายอ้ายไปแน่ๆ” เขายืนยัน ดวงตาแข็งกร้าว พลางเดินเข้ามาหา
“คุณหนูจะใช้กำลังข่มเหงผมอีกแล้วเหรอครับ” ผมเสียงนิ่ง “ทำเลยครับ ถ้าคุณหนูทำ ผมก็จะไปแล้วไม่กลับมาให้คุณหนูเห็นหน้าผมอีกเลย” ผมยื่นคำขาด ได้ผล เขาชะงัก
“นายอ้าย...ชั้นขอร้องล่ะนะ อย่าไปจากชั้นเลย” น้ำเสียงเว้าวอนอย่างเปิดเผย คุณหนูกำลังร้องไห้ ผมตกใจไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะอ่อนไหวขนาดนี้
“ชั้นไม่มีใครแล้ว...ไม่มีใครอีกแล้ว ถ้านายอ้ายจากชั้นไปอีกคน ชั้นจะอยู่ยังไง”
“คุณหนูก็อยู่ได้นี่ครับ ลุงกอบ จันทร์ดี นายชิดและคนอื่นๆก็อยู่กับคนหนู”
“มันไม่เหมือนกัน! ทุกคนเป็นได้แค่เพื่อน แต่นายอ้ายไม่ใช่!” ผมมองผู้ชายที่กำลังปาดน้ำตาตรงหน้าด้วยความเวทนา
ชีวิตเขาเปล่าเปลี่ยวมาโดยตลอด....
“แต่ผมก็เป็นแค่คนสวนจนๆคนนึงเท่านั้นเองนะครับ” ผมพูดออกไป
“ไม่ใช่...สำหรับชั้น นายอ้ายไม่ใช่เป็นแค่คนสวน นายอ้ายเป็นเมียชั้น เป็นคนที่ชั้นรัก” ผมอ้าปากค้าง
“ชั้นรักนายอ้ายนะ ได้ยินมั้ย” มันเหมือนฟ้าถล่มดินทะลาย อยู่ด้วยกันมาก็หลายเดือนผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะรักจะชอบผมจริงจังหรอก เพราะประวัติด้านนี้ของเขาเป็นที่เลื่องลือมากๆเรื่องเจ้าชู้เปลี่ยนผู้ชายไม่เลือกหน้า
ผมคงอึ้งจนลืมตัว ไม่ทันมองว่าเขาก้าวมาหา ผมถูกเขาสวมกอดไว้ สมองผมตอนนั้นมันตื้อไปหมด เพิ่งจะรู้รสของการถูกบอกรัก โดยเพศเดียวกัน!
“ชั้นรักนายอ้ายนะ อย่าไปจากชั้นเลย” คุณหนูทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า “ชั้นขอร้องล่ะ...อย่าไปจากชั้นเลยนะ ให้กราบชั้นก็ยอม”
“คุณหนูอย่าทำอย่างนี้ครับ!” ผมรีบไปดึงตัวเขาขึ้นมาก่อนที่เขาจะก้มกราบผมจริงๆ
“รับปากชั้นก่อนสิ ว่านายอ้ายจะไม่จากชั้นไป” ผมลำบากใจ หน้าตาผมตอนนี้คงเหมือนเชือกที่ผูกปมไปทั่วทั้งเส้นแล้วล่ะ
“คุณหนู...”
“แต่งงานกับชั้นนะนายอ้าย”
ห๊า!!!!!!!! ผมอ้าปากค้าง รู้สึกตัวอีกทีเสื้อผมก็ถูกถอดไปแล้ว
“คุณหนู...” ผมครางด้วยความเสียวเมื่อถูกเขาต้อนจนมุม
“รับปากชั้นก่อนสิว่าจะไม่จากชั้นไป” เขาพูดพลางโลมเลียตัวผม ผมได้แต่ตัวสั่น ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ(อีกแล้ว)
ปราการชิ้นสุดท้ายของผมถูกถอดออก มันแข็งปึ๋งผงาดสู่สายตาเขา ผมพยายามหาอะไรมาปิดแต่ก็ถูกเขาตรึงสองแขนไว้
“อย่าปิดเลย...ชั้นอยากเห็นนายอ้ายแบบนี้ อยากกลืนกินไปทั้งตัว”
แน่นอนล่ะว่าคุณหนูมีความต้องการเป็นอย่างมาก เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ปาเข้าไปเกือบเดือนแล้วที่เราไม่ได้มีอะไรกัน ผมถูกยกขาขึ้น ครั้งนี้ไม่มีเปิดทาง ไม่มีโอ้โลม ไม่มีออเดิร์ฟใดๆทั้งสิ้น มีแต่สัมผัสดึงดันเข้มแข็งฝ่าทะลุทลวงเข้ามา ผมกัดฟันกรอด ความเจ็บแผ่ซ่านก่อนที่จะกลับกลายมาเป็นความสุขอันแสนสยิว ลมหายใจผมหอบแรงเช่นเดียวกับของเขา เมื่อดันมาจนสุดทาง เราก็จูบกัน...ลิ้นของเขาสาละวนนัวเนียกับของผม กลับกลายเป็นว่าผมตอบสนองเขาไปเสียหมด ความต้องการของเราทั้งคู่ประสานกันราวกับคลื่นน้ำทะเลที่พลุ้งพล่าน มันโหมซัดกระหน่ำกระแทกโขดหินดังครึกโครม เสียงครวญครางที่ประสานเป็นหนึ่งทำให้ผมหลงลืมไปเลยว่าครั้งหนึ่งผมเกลียดเขาที่เป็นเช่นนี้ เมื่อแรงกระแทกสุดท้ายสิ้นสุดลงพร้อมกับการไหลบ่าของเขา เนื้อตัวผมก็เปียกโชกไปด้วยหยาดเหงื่อของความสุขสม เราสบตากันและก่ายกอดกันไว้ ก่อนที่เขาจะจูบผมอีกครั้ง...
“อย่าไปจากชั้นเลยนะนายอ้าย”
“ทำไมผมต้องอยู่กับคุณหนูด้วยล่ะครับ”
“เพราะชั้นรักนายอ้ายไง” แล้วเขาก็จูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า “สัญญาสิ ว่าจะไม่ไปจากชั้น”
ผมผงกหัว ไม่ส่งเสียงใดๆออกมา ความรู้สึกแปลกๆตรงบั้นท้ายก่อตัวอีกครั้ง เมื่อท่อนเนื้อที่ยังคารูผมไว้เริ่มขยับ ผมส่งเสียงอา...ออกมาดังๆ
สุดท้าย...ผมก็กลายเป็นเมียเขาอย่างสมบูรณ์แบบอีกหลายต่อหลายครั้ง....
-
///////////////////////////////////////////////////////////////
ลุงกอบ คุณหนู พ่อ แม่และผมกำลังนั่งอยู่บนแคร่หน้าบ้าน พ่อกับแม่หน้าตาตื่นตกใจเมื่อได้ยินที่ลุงกอบเพิ่งพูดจบ
“อะไรนะ นายกอบจะมาสู่ขอนายอ้ายลูกชายชั้นให้คุณหนูเพชร!!” แม่ผมเป็นคนทวนประโยค
“ได้ยินไม่ผิดหรอกแม่เอื้อง” ลุงกอบยืนยัน
“จะเป็นไปได้ยังไง ผู้ชายด้วยกัน” พ่อผมคัดค้าน
“เป็นไปแล้วครับ และผมยืนยันด้วยเกีรยติของผมว่าผมรักนายอ้าย และจะดูแลนายอ้ายตลอดไป”
บุพการีทั้งสองส่งสายตามาที่ผม คำถามล้านแปดประดังประเดเข้ามาจนผมต้องหลบตา
“นายอ้าย พูดอะไรสักอย่างสิ” ผมพยายามเลี่ยงไม่พูดอะไรแล้วนะ ลุงกอบโยนโครมมาแบบนี้ผมก็ซวยน่ะสิ
“พ่อจ๋า แม่จ๋า...คือ...” เฮ้อ จะพูดยังไงดีล่ะ มีแต่ให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอเขา ตอนนี้กลับกลายเป็นถูกเขามาสู่ขอ
“รู้ถึงไหน อายถึงนั่น” พ่อผมกร่นด่า
“คุณพ่ออย่าเพิ่งคิดมากนะครับ สมัยนี้ผู้ชายแต่งงานกันเป็นเรื่องปรกติ” คุณหนูพยายามโน้มน้าว
“และไม่ต้องห่วงว่าผมจะทอดทิ้งนายอ้ายและลูกๆนะครับ ผมยินดีดูแลทุกคนเอง”
แม่ผมทำท่าครุ่คิดไม่ต่างจากพ่อ ก่อนจะหันมาถามผม “ไอ้หนูว่าไง...เรารักคุณหนูเพชรมั้ย”
ผมนั่งนิ่ง รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว “นั่นสิ ว่าไงไอหนู” พ่อผมถามย้ำ
“ก็...ระ..รักครับ” ไม่งั้นผมจะยอมบากหน้าพาเขามาสู่ขอเรอะ!!
“น่า...เด็กมันรักกัน นายอ้ายก็ใช่ว่าจะเพิ่งสิบแปดสิบเก้าซะเมื่อไหร่ล่ะ ปีนี้ก็ 34 แล้ว คุณหนูผมก็ 31 มีวัยวุฒิ คุณวุฒิด้วยกันทั้งคู่” ลุงกอบได้ทีเจาะช่อง “คนรักกัน เราไปขัดมันก็ไม่ดีนา ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกันอยู่แล้ว ถ้าไม่รักจริงเค้าไม่มาขอให้อายขี้ปากชาวบ้านร้านตลาดหรอก” ลุงกอบนี่ไปเรียนการต่อรองมาจากไหนนะ ตอนนี้พ่อกับแม่ผมลังเลอย่างหนัก
“แต่ว่า...”
“โอ๊ยยย!! อย่าคิดอะไรมากเลย เป็นอันตกลงนะ” ลุงกอบรวบหัวรวบหางตัดบท
“สินสอดก็ตามนี้เลยนะ ที่นา 100 ไร่ ทองคำ 50 บาท เงินสดอีก 10 ล้าน บ้านหลังใหม่อีก 1 หลัง...ทั้งคู่จะต่อรองอะไรมั้ย”
พ่อกับแม่ผมยอมรับตั้งแต่ที่นา 100 ไร่แล้วล่ะ ไม่มีการต่อรองขอเพิ่มจากพ่อแม่ผมแต่อย่างใด...เพราะที่ได้มานี่ก็เกินที่คาดหวัง
ไว้เยอะมากแล้วล่ะ(มั้ง) ขนาดสาวๆสวยๆแถวบ้านแต่งงาน เค้ายังเรียกสินสอดได้แค่ทอง 3 บาท เงิน 3 หมื่นเอ๊ง...
“ถ้าทั้งคู่ไม่ขัด ชั้นก็ถือว่าตกลงตามนี้” ลุงกอบปิดการสู่ขอ
“แล้วจะแต่งกันยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่ล่ะ” แม่ผมถามยกชุด
“เดี๋ยวผมไปหาฤกษ์ก่อนนะครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ผมรับผิดชอบเอง” คุณหนูตอบคำถามนั้น
ผมได้แต่นั่งนิ่ง ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมามาก...มันลุกลามจนกลายมาเป็นเรื่องแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!
และหลังจากนั้นอีก 6 เดือน งานแต่งงานของผมกับคุณหนูเพชรผู้ร่ำรวยก็ถูกจัดแบบเรียบง่ายที่รีสอร์ตของเขาเอง
มันเป็นงานง่ายๆ ไม่เชิญสื่อ เชิญแค่ญาติสนิทตามคำขอของผม แค่พิธีทางศาสนา ไม่มีการจดทะเบียน...
พิธีในตอนเช้า เราต่างก็สวมชุดไทยทั้งคู่ พิธีหมั้นตอนเช้า แหวนเพชรที่ผมเลือกเอง ขอเม็ดเล็กๆแต่ดูดี จากนั้นก็พิธีรดน้ำสังข์ ... ใครจะคิดว่าผมจะต้องแต่งงานสองรอบ รอบแรกกับผู้หญิง รอบที่สองกับผู้ชาย ยังโชคดีที่ลูกผมยังเล็กเลยไม่มีใครคัดค้านเรื่องการแต่งงานในครั้งนี้ หลังจากนั้นก็ส่งตัวเข้าหอ พิธีตอนเย็นเราไม่จัด ผมคิดว่ามันสิ้นเปลืองเกินไป...
“นายอ้ายรู้มั้ย ว่านายอ้ายน่ากินที่สุดเลย”
“พูดอะไรน่ะครับคุณหนู” ผมนอนให้เขาค่อยๆถอดชุดไทยออกทีละชิ้น ทีละชิ้น
“ชั้นพูดความจริงนะ” แล้วเขาก็พรมจูบตามตัวผม “กลิ่นก็ห๊อมหอม” โอย พูดซะผมเขินเลย
“ทำไมคุณหนูถึงมารักคนอย่างผมได้ล่ะครับ” ผมถามในขณะที่เขากำลังจัดการกับส่วนล่างของผมอยู่
“ไม่รู้สินายอ้าย ครั้งแรกที่เจอเลยมั้ง...” ผมตะลึง
“ครั้งแรกที่เจอ” ผมทวนคำ
“ใช่...นายอ้ายเป็นรักแรกพบของชั้น ท่าทางเซ่อๆหน้าตาซื่อๆ...หลังจากวันนั้นชั้นก็ยิ่งชอบในความขยันของนายอ้าย” คุณหนูยกขาผมพาดไหล่ ผมได้แต่ตะลึงกับคำตอบจนขัดขืนไม่ทัน
“หลังจากนั้น...อา...ชั้นก็พยายามหาทางใกล้ชิดนายอ้าย เริ่มตั้งแต่ปีนต้นฝรั่ง...อึ๊บ”
เขาดันตัวเข้ามาในกายผม ผมเสียวแปล๊บ จิกแผ่นหลังเขาแน่น
“จนวันที่นายอ้ายจะกลับบ้าน ชั้นกลัวว่าจะเสียนายอ้ายไป ชั้นเลยชิงลงมือก่อน”
คุณหนูขยับสะโพกเข้าออก สติผมเริ่มเลือนลาง... “คุณหนู...สะ เสียว...”
เราหยุดการสนทนากันเพียงเท่านี้ ปล่อยให้ร่างกายของเราสื่อสารกันแทน....
////////////////////////////////////////////////////////////////////
-
ความสุขมันมักจะมาจนอิ่มจนล้น ผมแต่งงานกับคุณหนูได้เกือบสองปี ตอนนี้กำลังเรียนมหาวิทยาลัยควบคู่ไปด้วย ลูกชายคนโตของผมก็มาเข้าโรงเรียนที่กรุงเทพ ส่วนคนเล็กพ่อกับแม่ผมยังไม่ปล่อยให้มา เพราะท่านเลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออดคงยังทำใจไม่ได้ที่จะให้มาอยู่ไกลตา ผมพยายามดึงท่านทั้งสองมาอยู่ด้วยก็ไม่เคยสำเร็จ ท่านมีความสุขดีกับบ้านใหม่ ที่นาใหญ่กว่าเดิม แถมยังมีคนคอยช่วยดูแล คุณหนูส่งจันทร์ดีกับนายชิดไปอยู่ดูแลที่โน่นแทน จันทร์ดีดีใจใหญ่เพราะอยู่ใกล้บ้านมากกว่าเดิม เดินทาง 2-3 ชั่วโมงก็กลับไปเยี่ยมบ้านได้ ธุรกิจคุณหนูก็ดูเหมือนไปได้สวย ผมถูกมอบหมายให้ไปช่วยดูแลคลับเกย์ของเขา ทุกอย่างก็เหมือนจะไปได้สวย จนกระทั่งวันหนึ่ง....
“พี่อ้าย” เสียงเล็กๆนั้นเรียก
“แก้ว!!” ผมตกใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอเมียเก่าผมที่นี่ เธอดูเปลี่ยนไปเยอะ ร่างกายซูบผอมแต่ดูมีความสุข
“แก้วหายไปไหนมา รู้มั้ยพี่...”
“แก้วขอโทษนะจ๊ะพี่อ้าย...”
“ทำไมแก้วไม่กลับบ้าน แก้วรู้มั้ยว่าลูกๆร้องหาแม่ตลอดเวลา” ผมต่อว่า สำรวจผู้เป็นภรรยาเก่าด้วยความสังเวชใจ แต่ถึงแม้จะซูบผอม แต่เธอก็ดุมีความสุข “ตอนนี้ทำอะไรอยู่น่ะ” ผมถาม
“แก้วเปิดร้านขายเสื้อผ้าตรงโน้นน่ะ” ผมมองตาม ร้านเสื้อผ้าแฟชั่นน่ารักช่างขัดกับบุคลิกคนขายเสียจัง
“กิจการเป็นไงบ้าง”
“ไปได้เรื่อยๆแหละพี่...แล้ว ลูกๆเป็นไงบ้าง” ผมจับสังเกตได้ว่าเธอละอายใจ
“สบายดี บ่นหาแม่อยู่เรื่อยๆ ว่างก็ไปเยี่ยมลูกๆบ้างนะ” ผมชวนจากใจจริง ความโกรธเหือดแห้งไปนานแล้ว
“แก้วไปไม่ได้หรอกพี่ ไม่อย่างนั้น...” เธอชะงัก เหมือนจะรู้ตัวว่าพูดต่อไม่ได้
“ไม่อย่างงั้น...ทำไม” ผมคาดคั้น
“อย่าคาดคั้นแก้วเลยนะพี่ แก้วมันไม่ดีเอง...”
“แก้ว...บอกพี่มานะ” ผมสังหรณ์ใจแปลกๆ เรื่องนี้มันต้องไม่ธรรมดา...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ผมกลับบ้านด้วยความโมโหสุดขีด หน้าตาไม่รับแขกอย่างเห็นได้ชัด ผมเดินตึงตังมาที่ห้องทำงาน เขานั่งจมกองงานอยู่ตรงนั้น ใบหน้าจริงจังเรียบเฉยยังดูหยิ่ง ผมตบโต๊ะปัง!
“เห้ย นายอ้าย เป็นอะไร” เขาถามเสียงหลง คงตกใจที่เห็นหน้าตาผม
“คุณหนูทำแบบนี้ทำไม!!” ผมกระชากเสียง
“ชั้นทำอะไร” เขาพยายามลดเสียง ไม่ให้ดังเหมือนผม
“ก็คุณหนู...คุณหนู...แม่งเอ๊ย!...ผมเข้าใจมาโดยตลอดว่าแก้วทิ้งผมเพราะไม่รักผม แต่เพราะคุณหนู!!” เขาหน้าซีด ผมหน้าแดงก่ำ
“นายอ้ายรู้แล้ว...”
“ครับ ผมรู้แล้ว ผมมันโง่เองที่คิดว่าคุณหนูเป็นคนดี คุณหนูทำแบบนี้ทำไม!!” ผมกระชากเสียง ปลดปล่อยความอัดอั้นใส่เขา
“ก็เพราะชั้นรักนายอ้ายไง!!” เขาตะโกนกลับ “ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรกับนายอ้ายสักนิด รู้มั้ยว่าเค้าทำอะไร เค้ามายั่วผมจะเอาผมทำผัวอีกคน...มันทำให้ผมขยะแขยง คนดีๆอย่างนายอ้ายไม่ควรได้คนแบบนั้นมาเป็นเมีย”
“แต่อย่างน้อย คุณหนูก็ไม่ควรพรากแม่พรากลูกแบบนี้” ผมตอกกลับ หายใจหอบด้วยความเหนื่อย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นเสียงใส่เขา เราคงทะเลาะกันเสียงดัง เพราะตอนนี้บรรดาคนใช้ต่างก็กรูกันมาอออยู่หน้าห้องแล้ว
“นายอ้ายไม่เข้าใจชั้นเลยเหรอ”
“คุณหนูจะให้ผมเข้าใจว่ายังไง คุณหนูพรากแม่ของลูกผมนะ!”
“แต่...”
“อย่างน้อย คุณหนูก็ควรให้ผมจัดการเอง...มันเป็นเรื่องในครอบครัวผมแท้ๆ” ผมลดเสียงลง “คุณหนูไม่ควรทำแบบนี้เลยจริงๆ” ผมหันหลังและเดินหนีออกมา มันเหมือนโดนหักหลังจากคนที่เราไว้ใจ ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ อย่างน้อยก็ไม่ยอมเสียน้ำตาให้กับคนแบบเขา ผมหนีไปนอนเปลที่สวนหลังบ้านเพื่อสงบสติอารมณ์
เสียงกรอบแกรบดังมาตามจังหวะการเดิน ผมเปิดตามองร่างใหญ่ที่เดินมาอย่างช้าๆ เขาหยุดที่ข้างๆเปลแล้วไกวมันเบาๆ
“นายอ้าย...ชั้นขอโทษ..” เขาเสียงสลด “ชั้นผิดเองที่ทำแบบนั้น แต่ชั้นก็มีเหตุผลของชั้นนะ” ผมนิ่ง หลับตา
“มันอาจเป็นเหตุผลที่ฟังดูแย่ แต่...” เขาเว้นจังหวะ “แต่ที่ชั้นทำไปเพราะชั้นรักนายอ้าย ไม่อยากให้นายอ้ายถูกผู้หญิงคนนั้นสวมเขา” ผมเลือกที่จะไม่พูดอะไรปล่อยให้เขาพูดจนพอใจ
“ชั้นขอโทษที่ก้าวก่ายชีวิตคู่นายอ้าย...ชั้นไม่มีอะไรจะแก้ตัวละนะ นอกจากจะบอกว่าชั้นผิดไปแล้ว ให้อภัยชั้นเถอะนะ” ผมผุดลุก จับจ้องใบหน้าหล่อที่กำลังสำนึกผิดนั้น
“คุณหนูจะทำยังไง ถ้าวันนึงมีคนมาจ้างผมให้ไปจ้างคุณหนู”
“ไม่มีทางหรอก ชั้นรวยขนาดนี้ นายอ้ายไม่มีทางถังแตก”
“ผมแค่สมมุติ คุณหนูลองคิดสิ...ถ้าเป็นแบบนี้ คุณหนูจะรู้สึกยังไง” เขาหลบตาผม และคิดหนัก
“ชั้นก็คงเสียสูญไปเลยมั้ง...คงเอ่อ รู้สึกเสียศักดิ์ศรี”
“ใช่...นั่นแหละที่ผมรู้สึก คุณหนูทำเหมือนผมไม่มีศักดิ์ศรี ไม่เคารพผมเลยสักนิด...คุณหนูมีแต่ความรัก แต่คุณหนูไม่รู้จักการประคับประครองมันไว้” ผมพูด
“ชั้นขอโทษ...” เขานั่งคุกเข่า “ชั้นทำไปโดยไม่คิด นายอ้ายจะยกโทษสามีคนนี้ได้มั้ย”
ผมล่ะเชื่อเลย คนเย่อหยิ่งจองหองแบบคุณหนูคุกเข่าให้ผมอีกครั้ง นี่ผมมีอิทธิพลกับเขาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“ชั้นจะไปหาแก้ว แล้วยกเลิกสัญญานั้น ชั้นจะอนุญาตให้แก้วมาเยี่ยมลูกๆได้” เขาเสียงอ่อน
“ชั้นจะไม่ห้าม ถ้านายอ้ายจะกลับไปหาแก้ว ชั้นจะไม่ขวาง ขอแค่นายอ้ายอย่าไปจากชั้น...ได้ไหม”
ผมสะอึก...ความโกรธครอบงำจนผมลืมไปว่าเขารักผมมากแค่ไหน การที่เขาเสนอแบบนี้มันเหมือนกับเขาหมดสิ้นความหวังแล้ว ผมลุกไปนั่งข้างๆเขา โอบไหล่หนานั้นไว้ “ขอบคุณครับคุณหนู ขอบคุณที่อนุญาตให้แก้วกลับมาหาลูกๆได้” ผมกอดเขาแน่น สิ่งที่ผมต้องการแค่ไม่อยากให้ลูกผมต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าแม่ “แต่ผมสัญญา...ผมจะไม่ไปจากคุณหนู”
เขาหันมา ท่าทางดีใจนั้นโจ่งแจ้ง ใบหน้าเปื้อนยิ้มมาแทนที่ความโศกเศร้าเมื่อกี้จนหมด...
“จริงๆนะนายอ้าย...ชั้นยอมทุกอย่างเลย จะให้แก้วมาอยู่ที่นี่กับลูกเลยก็ได้ ชั้นยอมหมด ขอแค่นายอ้ายอย่าไปจากชั้นก็พอ”
คนจองหองแบบเขากลับมาหมดสิ้นลายที่คนเป๋อๆอย่างผมเสียได้....คิดแล้วงงตัวเอง
จบตอน...
-
ทั้งรักทั้งหลงนายอ้ายมากๆ เลยเนาะ
ว่าแต่จะจบเรื่องอยู่แล้ว คนอ่านยังจินตนาการหน้าตานายอ้ายไม่ออกเลย
ส่วนคุณหนูเนี่ย ภาพในจินตนาการช่างแตกต่างจากสถานะสามียิ่งนัก....เง้อออออออออ :z3:
-
แอบเศร้านะครับ เริ่มสงสารคุณหนูเพชรแล้วเนี่ย T^T
-
สงสารคุณหนูจัง นายอ้ายใจร้าย
-
ทั้งรักทั้งหลงนายอ้ายมากๆ เลยเนาะ
ว่าแต่จะจบเรื่องอยู่แล้ว คนอ่านยังจินตนาการหน้าตานายอ้ายไม่ออกเลย
ส่วนคุณหนูเนี่ย ภาพในจินตนาการช่างแตกต่างจากสถานะสามียิ่งนัก....เง้อออออออออ :z3:
แหะๆ ลองมาดูจินตนาการผมบ้างนะครับ
นายอ้ายในความคิดผมเหมือนคนนี้เลยครับ
พี่เกรท วรินทร (โคตรสเป๊กผมเลย 555)
(http://hilight.kapook.com/admin_hilight/spaw2/imghilight4/newimages2/pic04.jpg)
(http://entertain.teenee.com/thaistar/img2/712109.jpg)
ส่วนคุณหนู เริดๆเชิดๆหล่อๆหน้าหยิ่งๆ (แถมเป็นญาติกับนายไบรต์ด้วย)
ผมนึกถึงคนนี้เลยครับ สน ยุกต์ ส่งไพศาล...น่ากินสุดๆ
(http://www.siamdara.com/Picture_Column/200810010009.jpg)
-
^
^
^
:z1: ล่ำมากทั้งคู่ นายอ้ายไม่น่าปล่อยให้คุณหนูจับกดอยู่ฝ่ายเดียวเลย สลับหน้าที่กันบ้างก็ได้นะ :laugh:
แล้วก็ เอาเมียเก่า มาอยู่บ้านเดียวกับสามีใหม่ นายอ้ายคงไม่บ้าจี้ทำตามที่คุณหนูว่าหรอกใช่มั้ย มันคงแปลกพิลึก
-
คุณหนูช่างรักนายอ้ายจัง
-
สนุกอ่ะ คุณหนูรักนายอ้ายมากเลย :กอด1:
-
เข้ามาวัดกระแสครับ และจะเข้ามาบอกว่าเรื่องนี้ตอนหน้าก็จะจบแล้ว (เศร้าจังเลยน้อ จบไวเชียว)
ขอบคุณทุกเสียงตอบรับนะครับ ปลื้มใจจริงๆ มีแรงไปเขียนเรื่องใหม่ต่อแล้วครับ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
คุณหนูคงทุ่มหมดหน้าตักเพื่อนายอ้าย
-
ไม่คิดว่าคุณหน๔จะรักนายอ้ายขนาดนี้นะเนี้ย :laugh:
ถ้ารักมากก็ถนอมน้ำใจกันหน่อยสิ จะได้อยู่ด้วยกันยืดๆ :เฮ้อ:
-
แก้วกลับมาเกือบทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยก
แต่ดีที่เข้าใจกันได้
คุณเพชรน่าสงสารจังยอมทุกอย่างเลย
-
จอมวางแผนอ่ะคุณหนู
-
ถ้านายอ้ายมีอิมเมจเป็นเกรท ก็ยิ่งไม่น่าต้องเป็นรับ อร๊ากกกกกกกกกกก :z3:
-
คุณจากต้นฯ เขียนเรื่องแนวนี้ได้ดีจริงๆ ตามอ่านมาหลายเรื่องแล้ว
-
คุณหนูน่าสงสารอ่ะ นายอ้ายให้อภัยเพชรเถอะ ทุกอย่างที่ทำไปก็เพราะรักอ้ายนะ
-
น่ารักมาก
-
ถ้าเอาเมียเก่ามาอยู่บ้านจริง ๆ
คุณหนูอาจจะช้ำใจก็ได้นะ
เพราะกลัวถ่านไฟเก่าจะลุก :เฮ้อ:
-
แนวนี้ชอบมากครับ
-
ใกล้จบแล้วรึนี่
-
FOUR POINT FIVE
ครั้งแรกที่ชั้นเห็นผู้ชายหน้าซื่อๆคนนั้น ชั้นก็รู้สึกผูกพันอย่างประหลาด ถึงแม้ชั้นจะไม่เชื่อเรื่องชาติภพหรือด้ายแดงในนิยายเพ้อฝัน แต่มันก็ยากที่จะปฏิเสธไปได้ว่าความรู้สึกคุ้นหน้าตรงนี้มันคือความจริง เขาเข้ามาแนะนำตัวว่าเป็นคนสวนคนใหม่...ชั้นได้แต่อึ้งและต้องกลบเกลื่อนความตื่นเต้นด้วยท่าทีที่จองหองแบบที่ผู้คนเขาขนานนามมาให้ เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสมส่วน ใบหน้าคมสัน ผิวสีเข้มที่ต่างจากชั้นมากมายนัก ดวงตาที่ไม่มีวี่แววว่าจะคิดร้ายกับใครหลบต่ำเมื่อชั้นพยายามเพ่งไปหา ชั้นได้แต่หวังว่าคนนี้จะอยู่กับชั้นนานกว่าคนอื่นๆ
ครอบครัวชั้นเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยมาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่จำความได้ชั้นก็เห็นพ่อทำธุรกิจหลายอย่าง พ่อเป็นลูกคนเดียว ญาติพี่น้องพ่อต่างก็มีครอบครัวกันไปหมด ญาติที่สนิทที่สุดก็เห็นจะมีแต่ครอบครัวของลุงนเรศ แต่ตอนนี้แกไปปักหลักที่อังกฤษเสียแล้ว ชั้นเลยเหมือนคนไร้ญาติ แต่อย่างน้อยลุงกอบก็เป็นเหมือนพ่อที่คอยเลียงดูชั้นมา หลังจากที่พ่อและแม่เสียไปเพราะอุบัติเหตุ ชั้นจำเป็นต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ชั้นไม่สนิทกับแม่ ด้วยความที่แม่เป็นผู้หญิงช่างสังคมจนเกินไป แต่ชั้นสนิทกับพ่อมาก ยิ่งตอนที่ชั้นเดียวดายก็ยิ่งโหยหากลิ่นอายของผู้ชายเพื่อมาปลอบประโลม ... นี่เองมั้ง เป็นสาเหตุที่ทำให้ชั้นชอบผู้ชาย
แรกเริ่มเดิมทีชั้นจะจ้างคนสวนที่มีการศึกษาสูง หน้าตาดีและทะเยอทะยาน ข้อนี้ไม่ยากหรอก แค่บอกไปเลยว่านอกจากจะเป็นคนสวนแล้ว ถ้าอยากมีรายได้พิเศษก็อย่าขัดใจชั้น...เท่านั้นแหละก็จะมีคนมากมายเข้ามาสมัครงาน ไม่มีใครอยากใช้แรงงานและดูแลสวนของพ่อชั้นอย่างแท้จริง มีแต่มาลงแรงที่ชั้นเพื่อหวังในเม็ดเงินมหาศาลที่จะกอบโกยได้ บางคนถึงขั้นยอมให้ชั้นเปิดซิงเพื่อหวังจะมัดใจ แต่ขอโทษนะ ยิ่งพวกเขาอยากได้มากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งถอยห่างมากเท่านั้น เพราะเมื่อชั้นเบื่อ ชั้นก็โยนเงินให้พวกนั้นสักก้อนแล้วไล่ออกไปจากชีวิต..สั้นๆง่ายๆ จบ! หลายต่อหลายครั้งที่ผู้ชายเหล่านั้นพยายามวนเวียนกลับมาในแวดวงธุรกิจ บ้างก็ยั่วยวน บ้างก็บอกตรงๆว่าต้องการเกี่ยวดองกับชั้น ชั้นได้มองคนเหล่านั้นด้วยความสมเพช พวกนั้นทำเพราะความละโมบ อยากได้เงินต่อเงิน ไม่มีใครที่อยากได้ชั้นเพราะรักชั้นเลยสักคน
นายอ้ายกลับไม่ใช่คนแบบนั้น ในคืนที่ชั้นร้องไห้เพราะทนความเหงาไม่ได้ เขาแอบมายืนอยู่ใกล้ๆ ชั้นรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นเขา แต่ก็ไม่รู้จะไล่ยังไง ถึงแม้ชั้นจะไล่เขาไปแล้ว แต่ชั้นรู้ว่านายอ้ายยังอยู่ตรงนั้น ถึงแม้จะอยู่ใกล้มาก แต่ชั้นรู้สึกว่ามันช่างแสนไกลเหลือเกิน ชั้นต้องทำอะไรสักอย่างที่จะเอาเขามาเป็นของชั้นให้ได้...
ตลอดเวลาที่นายอ้ายมาทำงานให้ สวนของพ่อกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาขยัน ตั้งใจทำงานไม่ขาด แต่ถึงอย่างนั้นก็แอบมาบ่นกับลุงกอบว่าไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำเท่าไหร่ ชั้นล่ะทึ่งในความตั้งใจทำงานของเขาเสียจริงๆ จ้างเขาแค่นิดเดียวแต่ทำงานหนักกว่าพวกคนสวนที่ผ่านมาแทบจะร้อยคนรวมกันได้ยิ่งทำให้ชั้นประทับใจ เขาไม่บ่นว่าเงินน้อย ถึงแม้พวกคนเก่าๆจะบ่นประปอดกระแปดร่ำๆขอเพิ่มทั้งๆที่ชั้นจ่ายให้มากกว่าที่นายอ้ายได้รับเกือบห้าเท่า นี่ไม่นับรวมโบนัสพิเศษรายคืนอีกนะ
เมื่อเขาบ่นว่าว่าง ชั้นก็เลยต้องหาอะไรให้เขาทำ เขาเรียนมาน้อย แต่จิตใจกว้างขวาง ชั้นต้องหาทางยกระดับเขาให้ได้ อย่างน้อยเพื่อวันข้างหน้า...ที่ชั้นวางแผนไว้หมดแล้ว...ไม่มีใครแก่เกินเรียนหรอกน่า ชั้นให้ทุกคนโกหกไปว่าคนใช้ที่นี่ต้องถูกบังคับให้เรียนหนังสือ เขาก็ยอมเรียนโดยดีเพราะไม่อยากขัด แถมยังเรียนอยู่ในเกณฑ์ที่ดีมากเสียอีก
วันหนึ่งนายอ้ายไม่สบาย ชั้นรู้เรื่องนี้จากลุงกอบ เลยว่าจะแวะเข้าไปดูอาการเสียหน่อย กลับหลายเป็นว่าเขากำลังทำงานในสวนงกๆ ชั้นสั่งให้ไปพักผ่อนก็ไม่ยอมได้แต่บอกว่า “ผมสบายมากครับคุณหนู ยิ่งได้ออกแรงก็จะยิ่งสดชื่น คุณหนูจ้างผมมาทำงาน ไม่ได้จ้างให้มานอนพักนะครับ กินยาเสร็จเดี๋ยวเดียวก็หาย” ใครจะรู้ว่าเขาจะไข้ขึ้นหนักในคืนนั้น ชันได้แต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถสั่งให้นายอ้ายหยุดทำงานเพื่อไปพักผ่อนได้ สิ่งที่ทำได้ก็แค่ไปเฝ้าดูอาการอย่างห่วงๆ แต่สุดท้าย นายอ้ายก็หายเป็นปลิดทิ้งในวันต่อมา
ชั้นเคยมีทดลองใจนายอ้าย ด้วยการไปนั่งพักผ่อนที่สวนแล้วแกล้งลืมเงินสดในซอง ในนั้นมีเงินประมาณแสนกว่าๆ โดยปรกติแล้ว ไอ้คนที่มานอนกับชั้นมันมักจะหยิบฉวยเงินทองที่ชั้นวางไว้เรื่อยเปื่อย แต่นายอ้ายกลับวิ่งเอามาคืน ชั้นแกล้งบอกว่าไม่ใช่ของชั้นหรอก ของคนอื่นหรือเปล่า มีคนมาหาเขาแล้วลืมไว้หรือเปล่า เขาก็ตอบว่า “ถ้าอย่างนั้นผมฝากคุณหนูเอาไปแจ้งความด้วยนะครับ เผื่อจะหาเจ้าของได้” ชั้นล่ะทึ่งจริงๆ นี่เขาแกล้งซื่อหรือซื่อจริงๆเนี่ย “ทำไมนายอ้ายไม่เก็บไว้เองล่ะ”
“มันไม่ใช่เงินของผมน่ะครับ อีกอย่างเงินก็ตั้งเยอะ เจ้าของเค้าคงเสียใจถ้ามันหายไปจริงๆ” วินาทีนั้นแหละที่ชั้นแน่ใจเลยว่า ชั้นรักนายอ้ายเข้าแล้วจริงๆ
มารยาที่เอาไว้จับผู้ชายร้อยเล่มเกวียนไม่สามารถเอามาใช้กับนายอ้ายได้เลย ทั้งไปวิ่งโดยไม่ใส่เสื้อในสวน ใส่ชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วตอนเขามาทำงานใกล้ๆสระน้ำหรือสารพัดที่ชั้นพยายาม เหมือนเขาไม่เคยมองแล้วสนใจแบบผู้ชายคนอื่นเขาจะมองกัน(หมายถึงพวกชายรักชายนะครับ) ยิ่งนายอ้ายเฉยชามากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งอยากได้เขามาครอบครองมากขึ้นเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่พลุ้งพล่านยากจะดับลงง่ายๆ และสุดท้าย ชั้นก็จูบนายอ้าย...เขาทั้งอายและตกใจแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา คงเพราะเกรงใจที่ชั้นเป็นเจ้านายเสียมากกว่า หลังจากวันนั้น ชั้นก็ไม่เคยลืมรสจูบนั้นเลย...จนชั้นคิดแผนชั่วออกมาได้
ตั้งแต่คบกับผู้ชายมา ชั้นแสดงบทบาทเป็นสามีมาโดยตลอด มีบ้างที่เคยกระทำแบบภรรยา แต่ชั้นไม่ชอบ เพราะมันเหมือนตัวเองถูกควบคุมให้เป็นไปตามจังหวะของคนอื่น ทีแรกชั้นสับสน ถ้าทำตามแผนจริงๆควรจะใช้บทบาทไหนกับนายอ้ายดี ถ้าให้เขาเป็นสามี ก็เหมือนยื่นความเป็นต่อให้ ชั้นก็มีแต่เสียกับเสีย แต่ถ้าชั้นหยิบยื่นความเป็นสามีให้เสียเอง อย่างน้อยนายอ้ายก็ต้องอยู่ในโอวาสชั้นบ้างแหละ...สุดท้ายชั้นก็ข่มขืนนายอ้ายสำเร็จ มันเป็นความสุขบนความทุกข์ของเขา ชั้นมันชั่ว แต่ชั้นยอมให้คนๆจากไปเฉยๆไม่ได้จริงๆ แล้วใครจะคิด ว่าคนที่วางแผนทุกอย่าง กลับตกอยู่ในแผนการของตัวเอง...ชั้นรักนายอ้ายเข้าจริงๆ
ชั้นพยายามหลบหน้านายอ้าย เพราะรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นและอยากจะปรับสภาพจิตใจที่มันหวั่นไหวอย่างหนัก ชั้นชั่งใจระหว่างมีอะไรกับนายอ้ายแค่ชั่วครั้งชั่วคราวหรือจะจริงจังด้วย รสสัมผัสของเขาทำให้ชั้นคลั่ง สุดท้ายชั้นก็ต้องแพ้ใจเมื่อนายอ้ายจะกลับบ้าน ชั้นรับรู้ถึงน้ำเสียงที่ผิดแปลกออกไป มันทำให้ชั้นใจเสีย จนชั้นต้องขอตามไปด้วย และที่นั่นชั้นก็รู้ว่านายอ้ายแต่งงานและมีลูกเมียแล้ว มันทำให้ชั้นยิ่งคับข้องใจ ยิ่งอยากได้เขามาครอบครอง...และในคืนหนึ่งนั้นเอง ชั้นก็ขับไล่มารหัวใจเขาได้สำเร็จ!
นายอ้ายเกือบถูกข่มขืน เพราะชั้น! ความที่เป็นหนุ่มหล่อมีชาติตระกูลและเงินล้นฟ้า ย่อมเป็นเหมือนดอกไม้ยั่วยวนพวกมวลแมลงและผีเสื้อ เมื่อเปิดตัวเขาสู่สาธารณะชนก็เหมือนพาเขาฝ่าสงครามกลางเมืองดีๆนี่เอง คนอิจฉาริษยามันมีอยู่ทุกหมวดหมู่ของสังคมแหละ ชั้นต้องปกป้องเขา...ชั้นสาบาน ว่าจะดูแลผู้ชายคนดีให้ดีที่สุด ต่อให้คืนนั้นเขาจะถูกล่วงละเมิดจริงๆ ชั้นก็ไม่รังเกียจ นี่แหละมั้งอานุภาพของความรัก มันทำให้ชั้นหยุดความเลวทุกอย่างที่เคยทำมาได้เสียหมด
วันที่ไปสู่ขอเขา ชั้นนอนไม่หลับเลยทั้งคืน ชั้ตตัดสินใจดีแล้วและขอร้องลุงกอบช่วยเป็นพ่อสื่อให้ วินาทีแรกที่สองผู้เฒ่าคัดค้านทำเอาชั้นเกือบร้องไห้ แต่ก็ต้องทนเก็บอาการไว้ และต้องขอบใจลุงกอบที่ช่วยโน้มน้าวจนสำเร็จ ถึงแม้จะไม่มีทะเบียนสมรสให้ แต่ชั้นก็จะทำให้นายอ้ายมั่นใจได้ว่า เขาคิดไม่ผิดหรอกที่ยอมแต่งงานกับชั้น คืนวันที่เข้าหอ ชั้นตัวสั่นไปหมด มันตื่นเต้นราวกับชั้นเพิ่งจะมีอะไรเป็นครั้งแรก เขาทำให้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ภายใต้อาภรณ์ที่มีราคา ชั้นก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นที่ต้องการความรัก ไม่ใช่ความใคร่ที่แลกได้ด้วยเงินตรา นายอ้ายคือคนที่กระเทาะเปลือกหนาที่ห่อหุ้มตัวชั้นไว้จนมันเผยให้เห็นแก่นแท้ของชีวิต เมื่อเขาเป็นของชั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชั้นยิ่งดื่มด่ำกับคำว่า “ความรัก”
ชั้นไม่มีทางปล่อยให้ผู้ชายคนนี้หลุดมือไปหรอก ต่อให้ต้องใช้เงินทองหรือศักดิ์ศรีทั้งหมดเข้าแลกก็ตาม มีคนบอกว่าความรักคือการเสียสละ แต่หากเราไม่แย่งชิงมา ก็เท่ากับเราไม่ได้รักเขาจริง ชั้นยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาอยู่กับชั้นตลอดไป ทุกวันนี้ชั้นยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมต้องยอมเขามากมายเพียงนี้ อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากชั้น เขาไม่เคยเอาเปรียบ เขาไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ เขาคือคนที่ทำให้ชั้นรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า รู้จักความหมายของการมีชีวิต รู้จักการแบ่งปัน และรู้จักความรักที่ชั้นโหยหามาตลอดทั้งชีวิต...
เพชร อภิมรนวกุล
ควาในใจของคุณหนูนะครับ เรื่องนี้ยังไม่จบ ผมเกลาตอนจบอยู่ :z2: :z2: :z2: :z2:
-
โอ้ย อยากรู้จังว่าจะจบยังไง ในเมื่อคุณหนูรักนายอ้ายขนาดนี้ แล้วนายอ้ายล่ะ ไม่เห็นเคยแสดงออกอะไรเลย สงสารคุณหนูจัง
-
ได้กลิ่นแปลกๆ...คงไม่จบแบบหักมุมหัวคะมำนะคะ :m28:
+1 ค่า
-
รอตอนจบ คุณหนูของเรา ความจริงก็น่าสงสารนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน :mc4: :mc4: :mc4: แต่!!! อีกตอนเดียวจะจบแล้ว :m15: :m15: :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะจบเเล้วหรอเนี่ย !!! ไม่นะ :m15:
รอๆๆค่ะ :กอด1:
-
โอ้โห คุณหนูน่าสงสารอ่ะมีแต่คนหวังผลประโยชน์อยู่ใกล้ตัว โชคดีที่เจอนายอ้ายคนซื่อมาทำให้ชีวิตมีความสุขมากขึ้น
-
นายอ้ายจะรักคุณหนูไหม
-
อ่านมุมคุณเพชรแล้วซึ้ง :monkeysad:
-
คุณหนูตามหารักแท้ ดูแลให้ได้นะคะ
(เค้าจิ้นวรวุฒิเป็นคุณหนู อนุชิตเป็นอ้าย ตามวัยนะคะ :z2:)
-
โธ่ คุณหนูที่น่าสงสาร
-
:-[ ว้าวววๆๆๆ แอบชอบแต่แรกเห็นเลยหรอ
ประมาณว่ารักนี้คือการครอบครองหรอ ฮิ้ววววว :laugh:
-
คุณหนูน่ารักกกกก
-
เรื่องราวสนุกดี
แต่ภาษาแปลกๆ
ประเดี๋ยวแทนตัวว่า "ผม" เดี๋ยวๆ "ชั้น"
คุณหนูเพชร ไม่น่าเป็นคุณหนู น่าจะเรียกคุณชาย
พวกแทนตัวเองว่า "ชั้น" น่าจะเป็นรับมากกว่าไหมค่ะ
บุคคลิกภาพมันขัดแย้งกับความเป็นจริงทั้งสองตัว
เรื่อง "หมอนวดฯ" พี่ว่าภาษาอ่านลื่นไหลกว่านี้นะคะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น โดยรวมเนื้อเรื่องก็สนุก อ่านได้เรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ
-
คุณหนูน่าสงสาร
-
เรื่องราวสนุกดี
แต่ภาษาแปลกๆ
ประเดี๋ยวแทนตัวว่า "ผม" เดี๋ยวๆ "ชั้น"
คุณหนูเพชร ไม่น่าเป็นคุณหนู น่าจะเรียกคุณชาย
พวกแทนตัวเองว่า "ชั้น" น่าจะเป็นรับมากกว่าไหมค่ะ
บุคคลิกภาพมันขัดแย้งกับความเป็นจริงทั้งสองตัว
เรื่อง "หมอนวดฯ" พี่ว่าภาษาอ่านลื่นไหลกว่านี้นะคะ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น โดยรวมเนื้อเรื่องก็สนุก อ่านได้เรื่อยๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากครับที่ชอบเรื่องนี้ ดีใจมากครับ ขออนุญาตชี้แจงนิดนึงนะครับ
ในตอน 4.5 นั้นเป็นเรื่องของคุณหนูที่ชอบแทนตัวเองว่าชั้นกับนายอ้าย
ผมเลยไม่อยากเปลี่ยนบริบทแทนตัวของเขาเลยต้องใช้คำนี้ครับ
อาจจะดูเหมือนรับไปหน่อย แต่จริงๆคุณหนูได้ทั้งรุกและรับนะครับ
เพียงแต่กับนายอ้าย เขาอยากเป็นสามีมากกว่า
ส่วนเรื่องคำว่า "ผม" ส่วนใหญ่จะเป็นของนายอ้ายนะครับ ไม่เว้นแม้แต่ในตอน 4.5
ขอบคุณที่ติดตามผลงานครับ ขอน้อมรับทุกคำติชมเพื่อนำไปปรับปรุงและพัฒนาการเขียนครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
คุณหนูเจ้าเล่ห์มากกก อ้ายสู้สู้
-
ชอบเรื่องนี้ คุณหนูน่ารักดีและก็น่าสงสารไปอีกแบบ :o8: :o8:
-
ชอบอ่ะ ถึงคุณหนูจะไม่หนูก็ตาม
-
แหะๆ กลัวเอาตอนจบมาลงแล้วคนอ่านจะเกลียดผมอะ :z3: :z3: :z3: :z3:
ยกยอดไปเป็นพรุ่งนี้นะครับทุกคน >_<''
-
ตอนที่คิดพล็อตเรื่องนี้ได้ คลับคล้ายคลับคลาว่าผมกำลังเดินดูพวกดอกไม้ที่ผมปลูกไว้
แล้วก็คิดไปเรื่อยเปื่อยว่าจะดีแค่ไหนน้อ ถ้ามีคนมาช่วยดูแลให้ ขอแบบอย่างนายอ้ายสักคนก็คงจะดี
เลยปิ๊งไอเดียมาปั่นต้นฉบับเรื่องนี้ออกมา
ทีแรกจะให้พล็อตเป็นแบบแรงๆ ตามสไตล์คุณหนู เล่นไปเรื่อย
แต่แต่งไปแต่งมากลับหลงรักนายอ้ายซะมากกว่า เลยเขี่ยทิ้งไม่ลง
ตอนนี้เป็นตอนจบแล้วครับ มันเป็นตอนจบที่ผมปวดหัวมากๆเพราะกระแสเรื่องนี้ดีเหลือเกิน
แต่ทุกอย่างมันมีที่มาและที่ไปครับ ทำให้ผมแก้ไขตอนจบไม่ได้
หากไม่ถูกใจใครก็ขออภัยมาล่วงหน้าก่อนเลยแล้วกันนะครับ
FIVE
ทุกสิ่งเหมือนจะดี เพราะมันราบเรียบเหมือนคลื่นลมในทะเลวันฟ้าใส ผมเข้าไปดูแลคลับของเขา(เท่าที่ตัวเองทำได้) คุณหนูจับหลายธุรกิจ งานเลยรัดตัวตลอด ผมในฐานะ...เอ่อ...เมีย...ก็เลยต้องพยายามแบ่งเบาบ้าง แต่ผมมันคนเรียนน้อย อาจจะช่วยได้ไม่เต็มที่ อีกอย่างผมก็กำลังเรียนปริญญาควบคู่ไปด้วย มันเลยหนักจนแทบโงหัวไม่ขึ้น ธุรกิจที่คลับก็ไปได้ดี เราบริหารโดยจัดให้อยู่ในระดับไฮเอ็น ลูกค้าทุกคนต้องมีการลงทะเบียน ต้องมีการตรวจร่างกาย เข้าออกได้ต้องใช้ลายนิ้วมือ คุณหนูไม่อยากให้คลับนี้เป็นเหมือนซ่อง ที่แต่ละคนมาเพื่อหาที่ลง ตะกรุมตะกรามมูมมามแล้วก็แยกย้ายกลับไป เราต้องรักษามาตรฐานการบริการให้สมกับค่าสมาชิกหลายแสนที่ลูกค้าทุ่มเข้ามา...ผมเหนื่อยแทบทนไม่ไหว แต่ยังดีที่ได้ความช่วยเหลือจากผู้ช่วยมือหนึ่ง
กริช ไต่เต้ามาจากการเป็นบริกรที่นุ่งน้อยห่มน้อย เขาเป็นคนรักดี สามปีที่ผ่านมาเขาได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่ามีความสามารถ คุณหนูเป็นคนแต่งตั้งให้เขาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวผม กริชเป็นคนหล่อ หน้าตาออกไปทางพวกแขกขาว ตาคมขนตางอนยาว ผิวขาวจัดสลับกับขนสีเข้มขึ้นตามตัว กล้ามเป็นมัด เพราะบริกรที่นี่ถูกบังคับว่าต้องหุ่นดี เขาสูงประมาณ 180 พูดจาสุภาพ ตั้งใจทำงาน (ผมยังจำตอนที่เขานุ่งจีสตริงได้ติดตาอยู่เลย เหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน) กริชมาจากไหนผมไม่รู้ได้ แต่เขาเป็นคนมีความรู้ การศึกษาดีแต่มาทำงานแบบนี้เพราะเหตุผลบางอย่าง บ้างก็บอกว่าเพราะต้องการเงินจำนวนมากไปช่วยที่บ้าน ผมเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัวเลยละไว้ไม่สอบถามเพิ่ม
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องอยู่ดึก ลูกค้ามาใช้บริการเยอะเป็นพิเศษ ผมไม่ปฏิเสธว่าเราไม่ขายบริการทางเพศ มันมาในรูปแบบแอบแฝง ทางคลับเราไม่ได้ประกาศ แต่มันขึ้นอยู่กับแขกตกลงกับพนักงานเอง เราเพียงจัดเตรียมห้องไว้ที่ชั้นสาม รายได้แค่ค่าห้องและค่าเครื่องดื่มเท่านั้นที่เราเก็บ แต่ค่าใช้จ่ายอื่นๆขึ้นอยู่กับสองฝ่ายตกลงกันเอง...
“เหนื่อยมั้ยครับพี่อ้าย” กริชยื่นเครื่องดื่มมาให้ มันเป็นสไป๊ซ์ใส่เกลือแบบที่ผมชอบ
“นิดหน่อย นายล่ะ” ตอนนี้ก็ปาเข้าไปตีสี่ คุณหนูไม่เข้ามาเพราะพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้าที่บริษัท
“ผมสบายมาก พี่ไปนอนพักที่ห้องก่อนมั้ย สายๆผมปลุก” เรามีห้องพักอยู่ที่ชั้นสามเหมือนกัน พนักงานคนไหนที่ไม่อยากขับรถกลับบ้าน ไม่ว่าจะเพราะเมาหรือเหนื่อยก็สามารถนอนพักได้
“เอาดิ” ผมรับคำและลุกขึ้น จู่ๆหน้ามืดเกือบวูบ
“พี่ เป็นอะไรครับ” กริชมาประครอง ผมรู้สึกมึนๆ
“สงสัยเหนื่อยว่ะ พักผ่อนน้อยมาหลายเดือนติด” ทั้งเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย และปรนนิบัติไอ้คุณหนูไปด้วย ต่อให้ถึกแค่ไหนก็ไม่ไหว...
“งั้นผมช่วย” กริชพยุงผมจนถึงห้องพัก ผมมึนหัวไม่นานนักกลับรู้สึกร้อนผ่าวแบบแปลกๆ
“พี่เป็นอะไรครับ” กริชถามเมื่อเห็นผมหายใจหอบ
“พี่ร้อน...” ผมถอดสูทแกะไท ร่างกายมันร้อนไปหมด เลือดสูบฉีดจนผมแทบทนไม่ไหว
“นะ นายจะทำอะไรน่ะ” ผมถาม เมื่อเห็นกริชช่วยผมถอดเสื้อผ้า เขาแกะกระดุมเสื้อเขาออกทีละเม็ด ใบหน้านั้นเปลี่ยนแปลงไป ไม่มีวี่แววของความเป็นมิตรหลงเหลืออยู่
“ก็...ช่วยให้พี่หายร้อนไงครับ”
“อย่านะ..” ลมหายใจผมติดขัด เรี่ยวแรงเหือดแห้งไปหมด เสื้อผ้าหลุดรุ่ยทั้งผมและเขา
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” ผมไร้เรี่ยวแรงขัดขืน กริชโลมเลียตามลำตัวผม น่าแปลกที่ผมกลับตอบสนอง
“พี่จำผมไม่ได้เหรอ...วันนั้นในห้องน้ำไง...วันนั้นที่ไอ้คุณหนูมันเกือบตัดไอ้จ้อนของผม” ผมตาเบิกโพลง ความทรงจำฉายชัด
“แก...”
“จำได้แล้วสิ” เขาขบหัวนมผม ผมครางด้วยความเสียวซ่าน “ไอ้คุณหนูมันเหยียบไอ้นั่นพี่ชายผมจนเขาใช้งานไม่ได้ ตอนนี้สภาพเขาเหมือนคนตาย เพราะมัน”
“พวกมึงเป็นคนเริ่มก่อน...พวกมึงจะข่มขืนกู”
“ใครใช้ให้พี่น่าดึงดูดขนาดนี้ล่ะ พี่รู้มั้ยว่าเนื้อตัวพี่หอมหวานแค่ไหน” เขาดูคลึงกับท่อนเนื้อของผม นิ้วมือดุนคว้านในรูแคบ
ผมหายใจติดขัด อยากไปให้พ้นจากตรงนี้ น้ำตาผมไหลพราก เพราะร่างกายมันไม่ทำตามคำสั่งผม มันกลับตอบสนองสัมผัสอันน่ารังเกียจของเขา ใบหน้าหล่อๆซุกไซร้ เขาดูดรัดจนผมหลั่งออกมา
“อย่าทำอะไรพี่เลยนะกริช พี่ขอล่ะ” ผมอ้อนวอน เขาหยิบถุงยางมาสวม เผยเห็นท่อนเนื้อแกร่งที่ผงาด มันใหญ่โตจนผมใจหาย มันเกินกว่าที่ผมเคยได้รับจากคุณหนูมากนัก ผมได้แต่ร่ำไห้ขอความเมตตาจากเขา คิดถึงแต่คุณหนู ช่วยด้วย...ผมคร่ำครวญในใจ
“ไม่มีใครช่วยพี่ได้หรอก”
“อย่าทำอะไรพี่เลยนะกริช แล้วพี่จะลืมว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น พี่จะไม่บอกใคร...อย่าคิดแต่จะแก้แค้นจนลืมมิตรภาพของเราเลยนะ” ผมร้องไห้ ความภาคภูมิใจในตัวเองค่อยๆปลิดปลิว
-
“ผมรอวันนี้มาสามปี วันที่ผมจะได้แก้แค้น ผมจะทำลายคนของมัน ให้มันรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น”
ท่อนลำใหญ่เคลื่อนผ่านรูผมช้าๆ ผมร้องด้วยความเจ็บปนเสียว น้ำตาผมรินไหลด้วยความเจ็บใจและเสียใจ
“ยานี้ดีเหมือนกันนะ ทำให้พี่ตอบสนองผมทั้งๆที่พี่ไม่ได้ต้องการ”
ผมสะอึกสะอื้น นี่สินะ เหตุผลที่ทำให้ผมไม่มีแรงขัดขืน เหตุผลที่ทำให้ผมตอบสนองเขาทั้งๆที่รังเกียจ
เขาปรนเปรอผมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเหมือนถูกมีดกรีดแทงตามร่างกายทุกครั้งที่เขาอัดท่อนแข็งนั้นเข้ามา ผมครางด้วยความเสียวซ่านพร้อมกับน้ำตาที่ไหลบ่าด้วยความอับจนหนทาง...
ผมถูกเขากระทำจนกระทั้งหกโมงเช้า เกือบสองชั่วโมงของความเจ็บปวดสร้างรอยแผลลึกในใจ ผมกลายเป็นคนแปดเปื้อน ผมกลายเป็นคนไร้ค่า กริชจากไปแล้ว ทิ้งให้ผมนอนร้องไห้ด้วยความบอบช้ำ ผมสำรวจตัวเอง เขาไม่ทิ้งริ้วรอยใดๆบนตัวผม นอกจากบั้นท้ายของผมที่อัดแน่นไปด้วยน้ำกามของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเข้าไปห้องน้ำ เบ่งมันออกมาให้หมดก่อนจะล้างหวังให้ร่องรอยมันหมดไป หวังจะให้มลทินมันหายไป ยิ่งล้างยิ่งแสบ ผมลูบมันเบาๆ สัมผัสได้ถึงความบวมเป่ง ผมเดินกระเผลกออกมาจากห้องน้ำ หายาแก้อักเสบมากินก่อนที่จะล้มตัวลงนอนทั้งๆที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า...
ผมตื่นขึ้นมาตามแรงเขย่า คุณหนูหน้าตื่นเขย่าตัวและเรียกผมอยู่ข้างๆ ผมสำรวจตัวเอง เสื้อผ้าหลุดรุ่ย รู้สึกเจ็บแปลบที่บั้นท้าย สภาพภายในห้องยับเยิน น้ำขุ่นข้นกระจายตามที่นอนไปทั่ว ผมเห็นหน้าเขาแล้วพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้
“คุณหนูผมขอโทษ” ผมร้องไห้ พูดได้แต่คำนี้
“ใครทำอะไรนายอ้าย บอกมาสิ ใคร!!” น้ำเสียงเขาเดือดดาลและคว้าผมไปกอด เขาพลิกตัวผมไปมา สำรวจตามซอกของร่างกาย พอเห็นรอยช้ำที่กำลังบวมเป่ง เขาถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา “ใครทำนายอ้าย ใคร!!”
“โธ่ โว้ย!!!” เขาร้องลั่น น้ำเสียงปวดร้าวและเจือไปด้วยความโกรธแค้น เขาพาผมไปที่โรงพยาบาล หมอตรวจร่างกายและพาผมไปนอนบนขาหยั่งเพื่อตรวจภายในเหมือนตรวจคนป่วยริดสีดวง ผมอายที่ต้องถูกคนแปลกหน้าแหย่อะไรต่อมิอะไรเข้าไปซ้ำๆ ได้แต่ร้องไห้เพราะความชอกช้ำ คุณหนูไม่ยอมไปไหน เขาอยู่ด้วยตอนที่ผมเข้าห้องตรวจ ผมถูกเจาะเลือดเพื่อไปตรวจกรณีติดเชื้อ ผมถูกสอบถามยกใหญ่ ผมตอบเท่าที่ตอบได้ สุดท้ายผมก็แอบโล่งใจที่เขายังใช้ถุงยางอนามัยตลอดสองชั่วโมงในนรกนั่น
ผมถูกย้ายมาพักที่ห้องพิเศษ มีพยาบาลและบอดี้การ์ดเต็มกำลังศึก คุณหนูหน้าซูบเซียวไม่ต่างจากผมเท่าไหร่หรอก เขากุมมือผมตลอดเวลาราวกับว่าจะไม่ปล่อยผมไปไหน
“คุณหนู ผมขอโทษ ผม...” เสียงผมขาดห้วงไปเฉยๆ
“อย่าพูดอะไรเลยนายอ้าย ชั้นสั่งให้คนตามล่ามันแล้ว ต่อให้พลิกแผ่นดิน ชั้นก็ต้องลากคอมันมาให้ได้” เขายังโกรธอยู่
“ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ...ถ้าตอนนั้นชั้นไม่ปล่อยมันไป มันก็คงไม่กลับมาทำร้ายนายอ้ายได้หรอก”
ผมไม่ตอบ ความเหนื่อยรุมเร้าจนสาหัส แต่ผมไม่อาจจะหลับตาลงได้ เพราะมันมีแต่ภาพมันคอยหลอกหลอน...แต่สุดท้ายผมก็ข่มตาลงได้....
วันรุ่งขึ้นผมก็ออกจากโรงพยาบาลได้ เราไม่แจ้งความถึงแม้คุณหมอจะแนะนำให้ทำก็ตาม คุณหนูใช้อิทธิพลให้โรงพยาบาลสงบปากสงบคำ ผลตรวจของผมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่ต้องกินยาแก้อักเสบต่อเนื่องจนหมดและรอให้มันหายบวม ระหว่างนี้อาจจะขับถ่ายลำบาก หมอก็ย้ำให้ผมอดทนจนกว่ามันจะหายดีเท่านั้น
“ผมขอโทษ...” ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆกับคุณหนู ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าคู่ควรกับเขาเลย ถึงแม้มันไม่เคยมีมาตั้งแต่แรกก็ตาม
“นายอ้ายจะขอโทษทำไม มันไม่ใช่ความผิดของนายอ้ายเลยนะ” เขาวางผมเบาๆบนที่นอนของเรา
“แต่...ผมมีมลทิน...ผมไม่คู่ควรกับคุณหนูเลยแม้แต่นิดเดียว” ผมร้องไห้อีกครั้ง มันอัดอั้นจนผมหาทางออกไม่ได้ เขาดึงผมไปกอด ลูบหลังผมราวกับเป็นเด็ก “มันแค่ฝันร้ายนะนายอ้าย...ไม่ว่ายังไงนายอ้ายก็คือคนที่มีค่าที่สุดของชั้น”
ผมปล่อยให้เขากอดและปลอบประโลม ความอบอุ่นจากร่างกายของเขากระตุ้นความต้องการของผม ผมผลักเขาออก ถอดเสื้อผ้าตัวเองทีละชิ้นจนเปลือยเปล่า...และถอดเสื้อผ้าเขาเช่นกัน “นายอ้าย...อย่าเลย นายอ้ายยังเจ็บอยู่”
“ผมขอร้องล่ะคุณหนู...ช่วยทำให้ผมรู้สึกมีค่าขึ้นมาอีกครั้งได้ไหม” ผมโผไปจูบเขา ตักตวงความอบอุ่นที่เคยมอดไหม้
“นายอ้ายไหวจริงๆนะ” เขาถามย้ำเมื่อเห็นสภาพของผม ผมไม่ตอบแต่แต่พยักหน้าเป็นการตอกย้ำให้เขามั่นใจ
“ถ้าเจ็บก็บอกนะ ชั้นจะได้หยุด” เขาเคลื่อนตัวเข้ามาในรูแคบของผมช้าๆ ผมกัดฟันกรอด เจ็บร้าวจนผมแทบรับไม่ไหว น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมต้องทน... “เจ็บเหรอนายอ้าย” เขาทำท่าจะถอนออก
“มะ ไม่เจ็บครับ...เข้ามาเถอะ” ผมโกหก ผมขบฟันด้วยความทรมานจนเขาใส่เข้ามาจนหมดทั้งลำ “ขยับเถอะครับ ผมทนได้”
ถ้านี่จะเป็นการลงโทษจากเขา ผมก็พร้อมที่จะรับ ให้ผมขาดใจตายเสียตรงนี้เลยก็ได้ ผมขอแค่อย่างเดียว ขอให้ผมได้รู้สึกว่าตัวเองยังมีคุณค่าหลงเหลือสำหรับเขาบ้าง... ใบหน้าเหยเกของเขาทำให้ผมเปี่ยมสุข ทุกครั้งที่เขากระแทกกระทั้น ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยผมยังสามารถอยู่กับเขาได้ เขาไม่มีทีท่ารังเกียจผมแม้แต่น้อย มันยิ่งเรียกความมั่นใจในตัวเองของผมกลับมาอีกครั้งเมื่อเห็นเขากำลังเติมเต็มให้ผมอยู่ ผมได้แต่ขบฟันแน่น พยายามไม่ส่งเสียงออกมา ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมมีแต่ความเจ็บปวดอยู่ในตอนนี้ ลึกๆลงไปในความรู้สึกที่แสนจะทรมาน ผมกลับเต็มไปด้วยความสุข...
“ผมรักคุณหนูครับ” เสียงผมกระซิบแผ่วเบาซ้ำๆ เขายิ้มและบรรเลงต่อจนจบ...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
-
ผมพักฟื้นอีกประมาณ 5 วันบาดแผลก็ดูเหมือนจะหายดี อาการบวมลดลงในวันที่ 3 ความเจ็บเริ่มหายไปหมด คุณหนูยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะควานหาตัวนายกริช...แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้น 10 วัน เราก็เจอตัวนายกริชที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วยที่มีอาการทางจิต คุณหนูรีบบึ่งไปหาแทบจะทันทีที่ได้รับข่าว ผมรีบตามไปด้วยเพราะไม่อยากให้เขาก่อเรื่องที่ขัดกับกฎหมาย เราเจอกริชที่สนามหญ้า มันพุ่งตัวหนีแทบจะทันทีแต่ถูกบอดี้การ์ดรวบตัวไว้ได้
“มึงคิดเหรอว่าจะหนีพ้น” คุณหนูพ่นเสียงเย็นเยือกใส่ ผมเพิ่งสังเกตว่ากริชเปลี่ยนไปมากจากตอนแรกที่เจอในห้องน้ำกับพี่ชายของเขา รูปร่างหน้าตาที่เปลี่ยนแปลงไปน่าจะเป็นผลมาจากศัลยกรรม และการอัดฉีดสารบางอย่างเข้าไปในร่างกาย
“ป่อยเด๋วนี้นะ นี่แน่ะ” ผู้ชายหน้าตาดีสวมเสื้อคนป่วยปามีดปลอมใส่บอดี้การ์ด ผมจำเขาได้ เขาเป็นหนึ่งในสองคนที่พยายามข่มขืนผมในตอนนั้น บอดี้การ์ดผลักเขาจนล้ม
“อย่าทำอะไรพี่ก้องนะ!!” นายกริชร้องเสียงหลง เขาดิ้นขลุกขลัก คนเริ่มเข้ามามุงมากขึ้นเรื่อยๆ
“เอาตัวมันไปที่รถ” นายกริชถูกลากอย่างไม่ใยดีมาที่รถ ผมมารู้ภายหลังว่านายก้องสติแตกหลังจากตื่นมาพบว่าน้องชายของเขาแหลกละเอียด จากชายรูปงามที่มีความมั่นใจต้องกลายเป็นคนพิการ เขาเลยหันไปพึ่งเหล้าและยาเพื่อให้ลืมเรื่องนี้ สุดท้ายเมื่อมันสะสมมากๆร่างกายเขาก็รับไม่ไหวและกลายเป็นผู้ป่วยโรคจิต ผมได้แต่สะท้อนใจที่รู้แบบนี้
“อย่าทำอะไรเขาเลยนะครับคุณหนู...ผมไม่ติดใจอะไรแล้ว” ผมขอร้องเมื่อพวกเรามาถึงห้องลับในคลับ
“นายอ้ายอยู่เฉยๆ มันหยามผมถึงที่ ผมไม่เอามันไว้หรอก”
“แก้แค้นกันไปมาแล้วเมื่อไหร่มันจะจบ คุณหนูอย่าทำร้ายกันจนตายเลยนะครับ มันผิดกฎหมาย” ผมขอร้อง หวังว่าเขาจะฟังผมบ้าง
“แต่มันทำร้ายนายอ้าย...มัน...” เขาหยุดเสียง
“ผมรู้...แต่ตราบใดที่คุณหนูให้อภัยผม ผมก็ไม่ติดใจอะไรกับเขาแล้ว” ผมพูดตามความจริง
“ยิ่งแก้แค้น ก็ยิ่งไม่จบนะครับ...ผมขอร้องล่ะ” คุณหนูครุ่นคิด ก่อนจะออกคำสั่ง
“เอามันขังไว้ก่อน อย่าทำอะไรมัน” เขาหันมาพูดกับผม... “ชั้นจะไม่ทำอะไรมัน ชั้นสัญญานะนายอ้าย”
ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่เห็นนายกริชอีกเลย.... จนวันหนึ่ง พนักงานในคลับเปิดคลิปตอนช่วงพัก ผมบังเอิญเข้าไปดูก็ตกใจอย่างหนัก มันเป็นคลิปการร่วมเพศของผู้ชายคนหนึ่ง คนที่ผมจำได้ดี คนที่ข่มขืนผม ... นายกริช... หน้าตาเขาดูล่องลอยเหมือนคนถูกมอมยา ถูกรุมล้อมด้วยผู้ชายรูปร่างใหญ่สามคนที่สวมหน้ากากฮีโร่ปกปิดใบหน้า ผมไม่คุ้นหน้าทั้งสามคนนั้นได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก เพราะขนาดแต่ละคนใหญ่โตยังกับม้า นายกริชถูกทะลวงจนมิดด้ามในทีเดียว เขาร้องเฮือกน้ำตาไหลพราก น้ำมูกไหลย้อยสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดและทรมานอย่างสาหัส เขาอยู่ในท่านั่งหันหลังให้คนที่กระทุ้งนั้น ก่อนที่จะถูกอีกคนจับแยกขา และยัดเยียดอีกดุ้นหนึ่งเข้าไปในรูแคบที่มีดุ้นใหญ่ยักษ์คาไว้แล้ว ผมเห็นเขาตาเหลือกปูดโปนด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลหน้าบิดเบี้ยวเหยเก เขาแหกปากร้องลั่น ก่อนจะถูกยัดดุ้นยักษ์เข้าปากไปปิดเสียงนั้น ผมได้แต่สงสาร กล้องซูมไปที่บั้นท้ายของเขาที่กำลังถูกท่อนใหญ่ยัดเขาไปอีกท่อนอย่างยากลำบาก ผมเห็นเลือดไหลออกมาจากรูนั้น รอยฉีกเริ่มเด่นชัดมากขึ้นเมื่อรูนั้นไม่สามารถขยายได้อีก ผมเบือนหน้าหนีไม่สามารถช่วยอะไรได้...
“ชั้นไม่ได้ทำ ชั้นสัญญากับนายอ้ายไว้แล้ว” คุณหนูยืนกรานความบริสุทธิ์ของตัวเอง
“แล้วทำไมนายกริชถึง...” ผมละไว้ ผมรู้ว่าเขาเข้าใจ
“ชั้นแค่ส่งตัวมันให้คนรู้จัก บอกว่ามันทำเลวอะไรไว้บ้างแค่นั้นเอง” ผมใจหายวาบ คุณหนูรักษาสัญญาก็จริงแต่เขาก็เป็นคนส่งตัวนายกริชให้เจอเรื่องแบบนี้
“นายอ้ายอย่าคิดมากเลยนะ...คนอย่างมันสมควรแล้วที่จะเจออะไรแบบนั้น” ผมนึกถึงสภาพตอนที่กริชถูกสองดุ้นยัดพร้อมกัน ได้แต่นึกเวทนา นี่หรือคือจุดจบของคนที่ทำร้ายผู้อื่น
“นายอ้ายอย่ากังวลไปเลยนะ ตอนนี้นายกริชไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว” คุณหนูบอก “ชั้นได้ข่าวว่าเขาถูกส่งตัวไปแถวอเมริกาใต้แล้วล่ะ”
ผมตกใจซ้ำสอง “มันจะไม่มีทางกลับมาทำร้ายนายอ้ายได้อีกตลอดไป” ผมกลืนน้ำลาย ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัว...
เขามากอดผม ใช้จมูกโด่งๆไซร้ซอกคอผม
“ชั้นสัญญา ว่าจะไม่มีใครมาทำร้ายนายอ้ายของชั้นได้อีก...” ผมสบตาเขาด้วยความหวาดหวั่น แต่กลับถูกความร้ายกาจนั้นกลืนกินจนลืมหมดทุกสิ่งอย่าง...ผมกลับหลงไหลเขา ในส่วนลึกแล้ว ผมต้องการคนแบบนี้แหละมาปกป้อง...
“คุณหนูสัญญาแล้วนะ” ผมลูบแก้มนวลเนียนของเขา มืออีกข้างจับที่ท่อนข้างที่กำลังก่อตัว
“ชั้นสาบานด้วยเกียรติและวิญญาณของชั้น”
เขาจูบผม สองมือรื้อข้าวของบนโต๊ะทำงานกระจัดกระจาย แววตาหื่นกระหายที่จับจ้องผม เขากระชากเสื้อผ้าผมออก ผมหลับตาพริ้ม...คุณเป็นผู้ชายคนเดียว ที่ผมจะยอมให้แบบนี้นะครับ คุณหนู....
จบ...
-
บทส่งท้าย...
แก้ว ได้กลับมาเยี่ยมลูกๆบ้างเป็นครั้งคราว แต่ไม่มีสิทธิ์รีเทิร์นกับผมอย่างเด็ดขาด เธอสามารถทำหน้าที่แม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบเท่าที่ต้องการ แต่ไม่มีสิทธิในการเลี้ยงดู คุณหนูจดทะเบียนรับลูกทั้งสองของผมเป็นลูกบุญธรรมเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ลูกผมมีแม่ 1 คนและมีพ่อ 2 คน ผมถูกเรียกว่า “อีป้อ” ซึ่งเป็นภาษาเหนือแปลว่าคุณพ่อ ส่วนคุณหนูจะถูกเรียกว่า แด๊ด แรกๆทั้งคู่ก็สับสนว่าทำไมมีพ่อสองคน แต่พอโตขึ้นก็เข้าใจว่าผมอยู่ในสถานะอะไร ทั้งคู่ก็ไม่ได้กีดกันหรือขัดขวาง คงเป็นเพราะถูกคุณหนูเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กเลยเกิดความเคยชินและยอมรับโดยดุษฎี
พ่อกับแม่ผมไม่ยอมมาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ นอกจากจันทร์ดีกับนายชิดที่ไปคอยดูแลแล้ว ผมก็ให้น้องสาวคนสุดท้องมาอยู่ด้วยเพื่อดูแลทั้งคู่ พวกท่านใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุข ก่อนที่คุณพ่อจะจากไปด้วยโรคลมบ้าหมูเมื่ออายุได้ 75 ปี และคุณแม่ก็จากไปด้วยโรคชราในวัย 83 ปี
ลุงกอบได้ลาออกจากการเป็นต้นห้องเมื่ออายุ 60 ปี ท่านทำงานมานานและขอเกษียณตัวเอง คุณหนูตกลงตามคำขอ ปูนบำเน็จให้เป็นบ้านหนึ่งหลังในเนื้อที่เดียวกันกับบ้านใหญ่พร้อมทั้งให้คนไปดูแล ลุงกอบไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติที่ไหน แกใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายจนเสียชีวิตไปอย่างสงบในอีก 12 ปีให้หลัง
ลูกชายคนโตของผมกลับมาทำงานที่บริษัทคุณหนู เขาสามารถเป็นแขนขาให้คุณหนูได้เป็นอย่างดี เมื่ออายุ 27 ก็แต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสละสวย มีชีวิตคู่ที่มีความสุขมีหลานให้ผมสามคนเป็นชายทั้งหมด ส่วนลูกชายคนรองของผมกลับมีรสนิยมทางเพศที่เบี่ยงเบน เพราะคลุกคลีกับพ่อๆมากเกินไป แต่อย่างน้อยเข้าก็เป็นคนดี(ผมก็ห้ามไม่ได้เพราะตัวเองก็ใช่ว่าจะปรกติ) เขาใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยเปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ผมก็ได้แต่หวังว่าสักวันเขาจะเจอรักแท้แบบอีป้อเขาบ้าง
กริชกับก้อง..ผมไม่ได้ข่าวคราวของกริชอีกเลยนับตั้งแต่ผมได้ดูคลิปนั้น ส่วนก้อง ผมแอบไปเยี่ยมบ่อยๆด้วยความสงสาร เขาไม่ปรกติอย่างแน่นอนและไม่อาจกลับมายืนในสังคมแบบเราๆได้อีกต่อไปแล้ว
คุณหนูกับผมอยู่ด้วยกันตามประสา เขาไม่มีทีท่าจะเบื่อผม ทั้งๆที่เขาหน้าตาดี ร่ำรวยมีแต่คนใส่พานมาถวาย แต่สุดท้ายเขาก็กลับมาหาผม เราอยู่ด้วยกัน ทะเลาะกัน ดีกันตามประสา ถึงเขาจะเอาแต่ใจ ใจร้อน นิสัยไม่ดี แต่ในมุมที่ดีที่สุดของเขาก็คือการที่เขารักผมมากและดูแลผมเหมือนที่เขาสัญญาเอาไว้ คุณหนูอยู่กับผมจนอายุ 67 ปีก็ด่วนจากไปเพราะเส้นเลือดในสมองแตก และเขียนพินัยกรรมยกสมบัติทั้งหมดให้กับผมโดยมีข้อแม้ว่าให้เก็บร่างเขาไว้ห้ามเผาจนกว่าผมจะสิ้นอายุขัยไปด้วย อีกอย่าง ห้ามผมมีสามีใหม่ออกนอกหน้า (แต่เขาไม่ได้ห้ามไม่ให้มีนะครับ มีได้แต่อย่าเอาเข้าบ้าน) ผมก็ได้แต่เดียวดายไปอีกร่วม 10 ปีจนกระทั่งวันนี้...
ผมวางปากกาลง สองมือสั่นงันงกด้วยความอ่อนล้า เมื่อความชรามาเยือน สังขารก็เริ่มร่วงโรย ผมวางพินัยกรรมที่ข้างตัว จับไดอารี่ของผมไว้แน่นแล้วหลับตาพริ้ม
“นายอ้าย...” เสียงหล่อๆนั้นเรียกหา ผมลืมตาจับจ้องไปที่เขา คุณหนูมาในชุดที่ผมสวมให้ในวันที่บรรจุใส่โลง เขาระบายยิ้มเต็มใบหน้า “ชั้นมารับแล้วนะ” เขายังยิ้มให้
“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณหนูต้องรอนาน” ผมพูดกับเขา รู้สึกว่าร่างกายเบาหวิวราวกับปุยนุ่น
“ไม่นานหรอกนายอ้าย...ถึงต่อให้นานแค่ไหน ชั้นก็รอนายอ้ายได้เสมอ...”
ผมเดินไปจับมือเขา สัมผัสได้ถึงความรักและความอบอุ่น...
12 กันยายน 2586 เวลา 19.13 น.... นายอ้ายวัย 80 ปีก็จากไปอย่างสงบ...
อวสาน...
-
เฮ้ย...ทำไมเป็นแบบนี้ นายกริช กล้ามากนะ :fire:
-
โอ้
จบแบบซึ๊งมากครับ
แต่ก้อดสงสารกริชไม่ได้
-
:z3:
ชอบค่ะ เนื้อเรื่องจบแบบเคลียร์ทุกอย่าง
สนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆนะคะ
จะติดตามต่อไปค่ะ
-
ขอบคุณนักเขียนสำหรับเรื่องราวอ่านสนุกอีกเรื่องนะจ๊ะ o13
-
:pig4:จบแบบลงตัวที่สุดแล้ว o13
-
```ขอบคุณที่แสดงให้เห็นถึงคุณค่าของความรัก
แม้จะแตกต่างกันด้วยที่มาของความรักนั้นก็ตาม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 ชอบอ่ะ
-
จบดีมาเลย ซึ้งสุดๆกับความรักของคนสองคนที่ไม่คิดว่าจะมาเจอกันได้
-
ขอบคุณค่ะ
-
เรารู้สึกอึ้ง
-
จบดีๆ เรื่องนี้เขียนสนุก
ดีนะ^^ ทุกอย่างเป้นเหตุเป้นผลดี
-
เรารู้สึกอึ้ง
ทำไมล่ะครับ :z2: :z2:
-
จบได้ดีจังงงง o13 o13 o13 o13
ซึ้งสุดๆ :impress3:
-
ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง ครบทุกรสชาดเลย ของเขาดีจริงๆๆ o13 o13 o13 o13 o13
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
จบซึ้งมาก
ดูเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ดี
และเป็นอีกเรื่องที่ครบรสมาก
-
ซึ้งมากๆ
-
ตอนจบ มีครบทุกรสเลยอ่ะ
แถมมีสรุปให้อีก 5555 o13
ชอบๆๆๆ ไลค์ๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยู่กันจนวันสุดท้าย :bye2:
-
ซึ้งมากเลย เพชรรักอ้ายมาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ดีจริงๆเลย :กอด1:
-
คู่แท้สุดๆเลยค่ะ โอ๊ยๆชอบมากกกกกกก o13
-
ประทับใจจริงๆครับ :sad4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ
-
ดีใจนายอ้ายก็รักคุณหนูเหมือนกัน
-
ตอนแรกกๆสงสารนายอ้ายอะโดนข่มขืน :z2:
ตอนสายๆๆสงสารนายกริชจัง นายเพรชโหดมากกกก :serius2:
-
อึ่งไม่ใช่ไม่ดีนะ
แต่มันอธิบายไม่ถูกจริงๆ อ่านจบคือเราอึ่งอ่ะ
หานิยายที่จบแบบนี้ยากนะ
รักกันจนวันตาย แต่ความตายไม่ได้พรัดพราก
แต่มันคือจุดเริ่มต้นของความรักนิรันดร์จริงๆ
อ่านจบแล้วมันใจหายหวิวๆ ไงไม่รู้ อิน จนซึ้ง
เป็นความสุขที่ไม่คาดคิดจริงๆ ยิ่งตอนที่มารับไปอยู่ด้วยนะ
รู้สึกหวิวๆที่ท้องเลย คือรักที่แท้จริง ยิ่งใหญ่มากๆ นับถือจริงๆ
พระเอกคนนี้ถึงจะเป็นแค่ในนิยายก็ตาม เราชอบพระเอกแบบนี้มากๆเลย
คือรักใครรักจริง ไม่ผิดสัญญาเลย อ่านจบแล้วอึ่งไปหลายชั่วโมงเลยจริงๆ
รู้สึกเบลอลอยๆไงก็ไม่รู้ อาจจะมองว่าไร้สาระ แต่ผมยอมรับว่าอินกับตอนจบแบบนี้มาก
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังอึ่งไม่หายเลย ประทับใจอย่าสุดซึ้งกับเรื่องนี้
-
อยู่กันนานมาก
เหมือนไม่เคยอ่านนิยายที่แก่และตายไปด้วยกันแบบนี้
ขอบคุณมากค่ะ
-
โห คนเขียนทำเราแอบหวั่นตอนที่เห็นเตือนว่าคนอ่านอาจเกลียดคนเขียน แต่พออ่านแล้วมันลงตัวมากเลยค่ะ
สำหรับเรื่องนี้ อารมณ์ได้ อินมาก ถ้าเราเป็นเพชรมีใครทำกับคนที่เรารักแบบนี้ ก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน ฮ่าๆ
อีกอย่างคือเป็นพวก(แอบ)อำมหิต ที่เวลาเจอคนทำเลว คิดว่ามันต้องเจอยิ่งกว่า ครั้งก่อนนู้นก็เป็นคนเริ่มก่อน จะมาแค้นเพื่อ?
ซึ้งใจมากกับความรักของคุณหนู เพราะเคยคิดเรื่องราวนี้ๆ แบบที่นายอ้ายโดน คิดว่าถ้าไม่มีคนที่รักเราอย่างสุดใจมาเยียวยาแบบนี้ คงมีชีวิตอยู่ต่อได้ลำบาก
แล้วก็ชอบตอนจบมากอยู่ด้วยกันแม้ความตายก็ไม่พรากจาก เมื่อคนหนึ่งตายไป ใช่ว่าความรักจะจบ(แอบฮาตรงห้ามมีสามีใหม่ออกนอกหน้าแต่มีได้สินะ) แต่รอเพื่อที่เราจะได้รักกันตนกว่าเวลานั้นจะหมดไป
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่สร้างสรรค์มาให้อ่านค่ะ
-
จบแบบจบจริง ๆ แม้กระทั่งตัวละคร
ซึ้งในความรักของคุณเพชรจริงๆ :o8:
-
ขอบคุณนักเขียนมากนะครับ... :กอด1: :กอด1:
ผมไม่เคยอ่านนิยายแล้วรู้สึกว่ามันจบได้น่ารักแบบนี้มาก่อนเลยอ่ะ...
เหมือนเราได้ติดตามเค้ามากตั้งแต่แรก จนถึงช่วงบั้นปลายชีวิตของเค้าแล้วจบลงไปพร้อมๆกัน มันให้อารมณ์แปลกๆพิลึก (แต่ก็รู้สึกดี)
ถ้าในชีวิตจริงได้เจอคนแบบนี้บ้างก็คงจะดีเนาะ... :z1: :z1:
-
สุดยอดมาก
-
ตอนจบซึ้งมาก เป็นคู่ที่น่าอิจฉาจริงๆ :กอด1: :กอด1:
-
จบได้สวยงามมากจริงๆค่ะ
เป็นตอนจบที่มีคนตาย แต่รู้สึกอิ่มเอม
o13
-
สนุกมากครับ จบแบบไม่ค้างคา ประทับใจมากครับ
-
ขอบคุณทุกเสียงตอบรับเลยนะครับ ดีใจมากๆเลยที่เรื่องนี้เป็นที่ชื่นชอบกัน
ยังไงผมก็ขอฝากผลงานเรื่องอื่นๆไว้ด้วยนะครับ ตอนนี้เหลือเรื่องที่ยังไม่จบ 2 เรื่องคือ
บังเอิญรัก กับ เพรงพราย
คาดว่าน่าจะจบเร็วๆนี้ครับผม
-
ผมก็ชอบจบแบบอยู่จนแก่เถ้ ามีมารับกันด้วยเป็นตอนจบที่หายากมากเพราะไม่ค่อยมีเลย แต่ก็หวั่นๆเนื้อหานิดนึง
-
ตอนจบของเรื่องนี้ประทับใจเราที่สุด o13
-
เป็นเรื่องที่จบได้บริบูรณ์ที่สุดตั้งแต่งอ่านมาเลย ไม่ต้องกังขาค้างคาใดๆ ทั้งสิ้น
ถือว่าแหวกกระแสนิยายหลายๆ เรื่องที่จบแล้วยังงงๆ หรือเนื้อเรื่องยังเหมือนไม่จบ
บ้างเรื่องอ่านๆ ไปตัดจบเฉยเลย ต้องตามไปอ่านตอนพิเศษในรวมเล่ม 555
-
แต่ละคนก็รับกรรมไปเนอะ โดยเฉพาะกริช
แต่ตอนจบแบบนี้ไม่ค่อยเห็นใครทำ
ซึ้งดีอ่ะ
อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า
รักกันตลอดไป
แม้ความตายก็ไม่อาจพรากเราสองคน :sad11:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ซึ้งๆ เรื่องนี้นะ :pig4:
-
เห็นชื่อเรื่องนึกว่าแนววัยรุ่นใสๆ แต่อ่านแล้วก็ชอบครับ
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวแบบนี้มาแบ่งบันค่ะ. ประทับใจมากกกก o13
รอผลงานต่อไปนะคะ ^^
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวแบบนี้มาแบ่งบันค่ะ. ประทับใจมากกกก o13
รอผลงานต่อไปนะคะ ^^
ฝากเรื่องยาวไว้ก่อนนะครับ อิอิอิ >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35929.0
-
ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆ แบบนี้
ถึงแม้จะมีมารผจญอย่าง กริช แต่ก็สามารถผ่านพ้นมาได้
น่ารักมาก ทั้งคุณหนูเพชร และ คนสวนสุดแมน ?อย่างอ้าย
ว่าแต่ไม่มีตอนพิเศษหรอค้า ?? ? อยากได้จัง แต่คงไม่มีเพราะแต่งจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งแล้ว :z2:
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า ชอบตอนจบบทส่งท้ายมากๆ แม้จะเคืองเนื้อหาที่เอาแต่แก้แค้นกันไปอยู่ก็ตาม
จะติดตามเรื่องต่อๆ ไปนะคะ :pig4:
-
สลับขั้ว!!!! จิ้นไว้ซะไกลเลย คนสวน กับ คุณหนู 555+
-
จบได้ซึ้งมาก :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ซึ้งมากๆค่ะ
:L1:
-
:L1: เป็นเรื่องแรกเลยน่ะที่พออ่านตอนจบแล้วสุขแบบแปลกๆ....แบบว่าอินจัด....อธิบายไม่ถูกเลย...ถ้าในความเป็นจริง แล้วมีความรักแบบนี้กับเค้าบ้าง ี้ก็คงเกิดมาไม่เสียชาติแล้ว....อยู่ด้วยกันชั่วนิรัน
-
:mew2: ขอบคุณค่ะ
-
ชอบมากๆเลยค้าบหาตอนจบแบบนี้พอดี
ซึ้งกินใจเหลือหลายจ้าา o13
-
ซึ้งค่ะ
เรื่องเเนวนี้ไม่เลวร้ายอะไร TT กินใจด้วยซ้ำ
เเล้วยังเเฮปปี้ ><
เเม้ตอนจบจะเป็นเเบบนี้ เเต่ว่า..มันก็ทำให้เราได้รู้ว่า เขารักจนวินาทีสุดท้ายจริง TT
-
ซึ้งจัง
รักกันจนตาย
-
ชอบมากๆค่ะ
ดำเนินเรื่องได้ดีมากเลย รวบรัดแล้วก็เข้าใจง่าย มีทุกซีนอารมณ์
แต่ไม่ค่อยชอบตอนนายอ้ายโดนข่มขืนเลย ปวดตับ ฮึกๆ แต่ก็มันก็เป็นเหมือนการพิสูจน์รักแท้ของคุณหนูอย่างนึงอ่ะนะะ
ตอนจบก็จบได้ซึ้งมากค่ะ อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า จนตายจากกัน
+1 ให้จ้าาาา
-
ซึ้งอ่ะ
-
จบแบบเรียบง่ายและสมบูรณ์มากเลย
นึกว่านายอ้ายจะเกลียดคุณหนูซะอีกในตอนแรก
-
น่ารักอะ.
จบแบบนี้แหละเจ๋ง.
ช๊อบชอบ.
-
จบได้เเบบสุดๆ
อ้ายกับคุณหนูอยู่ด้วยกันจนสุดท้าย
-
ชอบค่ะ เป็นการเขียนนิยายที่จบจริงๆ :katai2-1:
น้อยเรื่องมากเลยที่เขียนถึงตอนตายอ่ะ
-
ขอบคุณค่าา
แฮปปี้เอนดิ้งมากๆๆๆ
:mew3:
-
:hao5: ซึ้งมากๆเลยค่ะ ถึงแม้จะผ่านอะไรๆมาเยอะก็จริง
แต่ก็สามารถอยู่ด้วยกันจนจากกันได้ :mew6:
-
อ่านจบ ไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้
มีความสุขอะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
จบแบบซึ้งมากเลยค่ะ ชอบมากเลยค่ะ^^
-
สนุกมากๆเลยซึ้งอ๊ะ :hao5: :hao5:
-
อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า TT
ซึ้งมากเลย นายอ้ายน่ารักกก แต่เค้ารักคุณหนูมากกว่า 55555
-
จบแบบสมบูรณ์มากค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆภาษาสวยๆนะคะ
-
สนุกดีนะครับ ดูอิ่มในตอนจบที่ทั้งสองยังรักกันตลอดไปจนแก่จนเฒ่า
จนกระทั่งไปพบกันที่สวรรค์ แต่ก็เหงาแทนอ้ายจังที่ต้องอยู่คนเดียวตอนที่คุณหนูจากไปก่อน
ไม่หรอกมั้ง มีลูก ๆ หลาน ๆ อยู่นิเนอาะ :katai2-1: :pig4: :3123: :katai5:
-
อยู่กันจนแก่เฒ่าTvT สินะ ดีแล้วล่ะเน้อ...
-
ตอนแรกนึกว่าคุณหนูจะถูกกดซะอีกค่ะ คิดผิดถนัด 555+ สนุกมาเลยค่ะ แต่แอบน่ากลัวตรงบทลงโทษคนชั่ว ก็อย่างว่าก่อกรรมเองก็ต้องรับผลกันไป เฮ้อออออ~ ทุกอย่างคลี่คลายหมดแล้วดีมากๆ เลยค่ะ ไม่มีอะไรติดค้าง ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มาให้ได้อ่านนะคะ
-
จบแบบจบจริงๆ จนถึงตอนจบของตัวละครเลย
ตอนแรกนึกว่าคุณหนูจะรับซะอีก ที่ไหนได้คนสวนของเรากลับเป็นคนรับซะนี่ 55+
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ แล้วจะติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปค่ะ
-
สนุกดีค่ะ
-
อ่านแลซึ้งจะร้องไห้ อินจัด
สนุกต้องอ่านรวดเดียวจนจบวางไม่ลง
-
จบได้ซึ้งมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
มันเป็นนิยายที่แบบว่านิยายมากอ่ะ
เต็มอิ่ม พอดี ชอบค่ะ ^^
-
สนุก และซึ้งตอนจบ ที่สำคัญจบแบบจบจริง ๆ :mew1:
-
ตอนจบซึ้งมากๆ ประทับใจกับความรักของทั้งคู่จริงๆ T^T
-
ชอบเรื่องแบบนี้จัง คุณหนูน่ารักนะแต่แอบน่ากลัว
แต่ก็รักนายอ้ายอยู่ด้วยกันจนแก่ น่ารักจริง
-
สุดยอดเลยค่ะ ตั้งแต่ต้นจนจบ และมีไม่น้อยเลยที่จะจบแบบนี้ ชอบตอนจบมากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านนะคะ :mew1:
-
:m2: :m2:
-
1 แต่งแบบชายแท้เตี้ยเคะแท้กับชายตุ้งติ้งนิดๆ สูงเมะ, มันลงตัวขนาดนี้ได้ไง?
2 ไม่ยืดเยื้อ
3 ตัวโกงแก้แค้นได้อารมณ์มาก 555+
4 จบได้สวยงามสุดๆ
สรุป... เยี่ยม!
-
ซึ้งจุงเบย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะอ๊าฟฟฟ ^^"
-
คุณหนูกับนายอ้าย น่ารักมาก
ขอบคุณครับ
-
:z13: :z13: :z13:
-
คุณหนูรักนายอ้ายมากเหลือเกิน.แถมยังโหดมากด้วย. o22 ขออย่างคุณหนูสักคนสิคะ. :-[
สำหรับกริชกับพี่ชายก็.'กรรมใดใครก่อนะคะ'
-
จบดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วซึ้งมากเลย
ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายดีๆ
-
:m15: อ่านแล้วซึ้งค่ะ คุณหนูทำทุกอย่างเพื่อนายอ้ายจริงๆ
-
อ่านเรื่องนี้เมื่อปีที่แล้ว
วันนี้เข้ามาอ่านอีกรอบ
ตอนจบซึ้งมากค่ะ ^^
-
ที่จริงแล้วนายอ้ายนี่เป็นมาโซใช่ไหมค่ะ เพราะว่าชอบให้นายเพชรหึงหวงและครอบครองตัวเองอย่างรุนแรง :hao3: :hao3:
แต่ตอนจบเราปลื้ม :man1: มากๆ เลยอ่ะ ไม่ค่อยเห็นตอนจบ แบบจบนิรันดร์แบบนี้ :heaven :mc4:
จะมีคนที่รักเราจนวันตาย ก็ยังจะรอเราอยู่บ้างไหม :L3: น้า
รู้สึกอิจฉาทั้งคู่จัง :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หื่น โหด สนุก ซึ้ง o7
ชอบมากๆค่ะเรื่องนี้
เป็นนิยายที่ดีที่สุดอีกเรื่องที่เคยอ่านมา
-
นับว่าจบได้ดี ผู้ชายเอาแต่ใจที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อความรักที่มีต่อหนุ่มบ้านนอกคนนึง
-
:m15: :pig4:
-
จบได้ดีมากอะ
-
จบซึ้ง :mew6:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
รอบนี้รู้สึกว่าคุณเพชรน่ากลัวมากเลย
เราใจสั่นจนกลบความซึ้งของตอนจบไปเลย....
-
อ่านกี่ครั้งๆก็ชอบ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: